Kino prymitywne: - „Wjazd pociągu na stację w La ciota” „Wyjście robotnic z fabryki” 28 grudnia 1895, Bracia Lumiere - latarenka magica XVII Athanasius Kirchner - 1877 taśma celuloidowa - 1891 – kinematograf Edisona - Georges Melis: pierwsze użył fabuły, quasi- teatralne widowiska, “Podróż na księżyc” 1902, - “Zabójstwo księcia Gwizjusza” 1908 Andre Calmettes – film d’art - “Pruska kulura” 1908 – pierwszy polski film -„Zemsta kinooperatora” 1912 Władysław Starewicz - „Narodziny narodu” 1915, „Nietolerancja” 1916 David Wark Griffith - „Cabiria” Giovanni Pastrone – od zera dekoracje - „Męczennica miłości” z Lilian Gis -„47 roninów” Kino klasyczne, nieme: Szkoła szwedzka: - „Wózek widmo” 1920, Banici” Banici” 1817, Victor Sjostrom Sjostrom -„Skarb rodu Arne” 1919 Mauritz Stiller Greta garbo - gwazda Ekspresjonizm: - „Gabinet doktora Caligari” 1919 Robert wiene -‘Nosferatu” 1922, “Portier z hotelu hotelu Atlantic” 1924, „Faust” 1926 Friedrich Murnau - „Metropolis” 1926, Fritz Lang -“Puszka pandory” , “Dziennik upadłej dziewczyny” , Georg Wilhelm Pabst Impresjonizm (Francja): - „Gorączka” 1921,” Kobieta znikąd” 1922 Louis Delluc - „Wierne serce” 1923, „Upadek domu Ucherów” 1928, Jean Epstein -„Napoleon” 1927 Abel Gance „Męczeństwo Joanny D’Arc” 1928 Carl Dreyer Awangarda radziecka: -„Aelita” 1924 Jakow Protazanow – walka z kapitalizmem kapitalizmem na marsie -„Matka” 1926 Wsiowołod Pudowkin -„Ziemia” 1930, „Szczors” 1939, Aleksander Powżenko - „Człowiek z kamerą” 1929 , „Kino-oko” 1923, Dziga Wiertow - „Strajk” 1924, „Aleksander Newski” 1938, „Ivan Groźny” 1944, 1946, „Pancernik Potiomkin: 1925, Siergiej Eisenstein Eisenstein Komedia Slapstickowa (Mack Sennet), przygodowe, westerny (USA) - keystone cops, bathing beauties - “Znak Zorro” 1920 “Trzej muszkieterowie” 1921, “Ben Hur” 1926m Fred Niblo - “Ślepi mężowie” 1919, “Chciwość” 1925 Erich von Stroheim Komedia: - „Dyktator” 1940, „Brzdąc” 1921, „Cyrk” 1928, „Gorączka złota” 1925, „Modern Times” 1936, Chaplin Chaplin - „Rozkosze gościnności” 1923, „Marynarz na dnie morza” 1924, „Generał” 1926 – Buster Keaton Kino zerowe, (dźwiękowe): -„Śpiewak Jazzbandu” – Alan Crosland, pierwszy film dźwiękowy -„Dr. Wabuse” 1932, „Ministerstwo strachu” 1944, Fritz Lang -„Sen nocy letniej” 1935 William Dieterle, Dieterle, Max Reinhardt -“Dracula” 1931 Todd Browning -“Frankenstein” 1931 James Whale -“Anna Karenina” Clarence Brown – z Gretą Garbo, która teraz ciśnie na kolorowo Film gangsterski: (USA) - „Wróg publiczny 1931 William Wellman -“Człowiek z blizną” 1932 Howard Hawkes Czarny realizm poetycki (Francja): - „Ludzie za mgłą” 1938 „Hotel du Nord” 1938 „Brzask” 1939 - Marcel Carne - „Szantaż” 1929 „Bałkany” 1936, „Starsza pani znika” 1938 – Hitchcock Noir (USA) - „Kobieta w oknie” 1944 Fritz Lang -„Sokół maltański” 1941 Dashiell Hammet „Obywatel Kane” 1941, „Intruz” 1946 „Dama z Szanghaju” 1948, Makbet 1948, „Dotyk zła” 1958 – Orson Welles Neorealizm włoski: - „Dzieci ulicy” 1946 „Złodzieje rowerów” 1948 – Vittorio de Sica - „Ziemia drży” 1947, „ Najpiękniejsza” 1951 – Luchino Visconti
Kino autorskie (powojenne): Polska szkoła filmowa: -„Popiół i diament” diament” 1958 „Kanał” 1956, Wajda -„Pociąg” 1959, Matka Joanna od aniołów” 1960, Jerzy Jer zy Kawalerowicz -„Pętla” 1956, „Pożegnania” 1958 – Jerzy Has Japonia: - „7 samurajów” 1954, „Tron we krwi” 1957 – Akira Kurosawa Francja: -„Czterysta batów” Fracois Truffaut -„Do utraty tchu” 1960, „Pogarda” 1963., Jean-Luc Godard -„Kieszonkowiec” 1959, „Ucieczka skazańca” 1956, Robert Bresson Niemcy: - „Zagadki Kaspara Hausera” 1974, „Nosferatu wampir” 1978 Werner Herzog Nowe kino szwedzkie: - „Persona” 1966 Ingmar Bergman Włoskie: - „Przygoda” 1960, „Powiększenie” 1966 Michelangelo Antonioni - „Osiem i pół” 1963, „ La strada” 1954, Federico Fellini Rosja: -„ Andriej Rublow” 1966, „Stalker” 1979, Andrzej Tarkows ki Czechy: -„Pali się moja panno” 1967 „Czarny Piotruś” 1963,Miloś Forman -„Pociągi pod specjalnym nadzorem USA: -„Tramwaj zwany pożądaniem” 1951, „Na wschód od Edenu” 1954, Elia Kazan -„Absolwent” 1967 Mike Nicholson – kino drogi -> -„Swobodny jeździec” 1969 Denis Hopper -„Bonnie i clyde” 1967, „Mały wielki człowiek” 1970 Arthur Penn -„MASH” 1970, „Buffalo Bill i Indianie” 1976 – Robert Altman Koniec wieku: -“Wesele” 1972, “Ziemia obiecana” obiecana” 1974”, “Człowiek z marmuru” 1976 - Wajda -„Szepty i krzyki” 1972, Jesienna sonata 1978 – Ingmar Bergman -„Zawód reporter” 1975 – Antonioni -„Ogród rozkoszy” 1970 „Anna i wilki” Carlom Saura - „Ojciec chrzestny” 1971, ‘Rozmowa” 1974, Czas apokalipsy 1979 – Francis ford Coppola - „Obsesja” 1976, ‘Furia’ 1978 Brian de Palma - „Szczęki 1975 Poszukiwacze zaginionej arki 1981 –Spielberg Postmodernizm: -‘Człowiek-słoń’ 1980 ‘Blue velvet’ 1986, ‘Dzikość serca’’ 1990 -David Lynch -„Ścieżka strachu” 1990, „Człowiek którego nie było” 2001 – Joel i Etan Coen - „Idioci” 1998, „Dogville” 2003 – Lars von Trier
formaty taśmy filmowej - wyróżnia się 16 mm dwustronnie i jednostronnie perforowane oraz 35 mm i 70 mmm dwustronnie perforowane.
kaszetowanie - dopasowanie filmu przeznaczonego do projekcji na standardowym ekranie do wyświetlania wyświetlania na ekranie szerokim (panoramicznym), z zastosowaniem kaszety, tj. specjalnej specjalnej ramki umieszczonej w projektorze, która przycina dolną i górną część kadru. obiektyw szerokokątny - obiektyw o ogniskowej krótszej od przekątnej klatki filmowej. Szerzy kąt widzenia od obiektywu standardowego, wynosi ponad 60 stopni. Skomplikowana konstrukcja składająca się z 10-14 soczewek. Powoduje silne wrażenie przestrzenności i zmienia wzajemny stosunek wielkości przedmiotów znajdujących się w różnej odległości od kamery filmowej. Następuje duże poszerzenie tła oraz przerysowanie przedmiotów leżących blisko. Ruch wydaje się szybszy niż w rzeczywistości. Greg Folland pierwszy stosował na szeroką skalę. Plany filmowe – miejsce wykonywania zdjęć do filmu, może być plenerowy, atelierowy lub wnętrzowy, oznacza wymiar kadru. Standardową miarą przy określaniu rodzaju planu jest sylwetka człowieka widoczna w kadrze. plan bliski – zwany też półzbliżeniem, obejmuje popiersie człowieka, praktycznie eliminuje otoczenie. Służy wyodrębnieniu postaci, zwracając uwagę na reakcje lub zachowanie. Jeden z ulubionych środków twórców kina niemego. Stosowanie rozpoczął G.A. Smith plan amerykański – obejmuje sylwetkę człowieka od głowy do kolan. Typowy dla codziennych kontaktów z ludźmi (patrząc na rozmówcę ogarniamy twarz, korpus i – co najwyżej – kolana), dlatego często używany jest do scen dialogowych. Bywa uznawany za plan neutralny. Swą nazwę zawdzięcza zasadzie 9 stóp, stosowanej już na początku lat 10. w studiach amerykańskich. Polegała ona na tym, że 9 stóp przed kamerą umieszczano deskę, której nie wolno było przekroczyć aktorom. plan ogólny – sposób kadrowania, przy którym człowiek stanowi tylko jeden z wielu elementów obrazu. Pełni funkcję informacyjną, ponieważ pozwala widzowi umiejscowić zdarzenie, zorientować się w osobach, które biorą w nim udział. Realizowane są głównie w plenerze, najbardziej charakterystyczne dla wielkich widowisk o rozmachu epickim. Czasem pełnią funkcję podsumowania fabuły, jak w Przeminęło z wiatrem. plan pełny – w kadrze widoczna jest postać „w pełni”, od głowy aż po stopy, wraz z bezpośrednim otoczeniem. Pomaga uchwycić ekspresję twarzy, grę ciała i interakcję z otoczeniem, często używany w kinie niemym. travelling travelling – w Polsce „jazda towarzysząca”, czyli ujęcie z ruchomej kamery, która towarzyszy poruszającemu się obiektowi. Wykonywano z kamer umieszczonych na wózkach, kranach zdjęciowych, samochodach lub innych pojazdach, od końca lat 70' – ze steadicamu. Przykład użycia: początek filmu Dotyk zła, trzyminutowe ujęcie z kamerą podążającą. wirażowanie – inaczej tonowanie, technika polegająca na monochromatycznym zabarwieniu całości filmu czarno-białego. Za pomocą specjalnej obróbki chemicznej nadaje się materiałowi filmowemu odpowiednią dominantę (najczęściej złotobrązową). W wyniku tego zabiegu obraz na ekranie utrzymany jest w różnych tonach i odcieniach danej barwy. W czasach kina niemego tonowanie nabierało szczególnego znaczenia, np. sceny nadmorskie zabarwiano na niebiesko, walki – na czerwono itp. We współczesnym kinie wirażuje się lub tintuje materiały archiwalne lub – jak w Stalkerze – sceny retrospekcji. kino nonkamerowe – technika animacyjna non camera, w której jednostkowe opracowywanie opracowywanie każdej klatki filmowej następuje nie przez poklatkowe zdjęcia planu, a przez bezpośrednią obróbkę taśmy filmowej bez użycia kamery (drapanie, działania chemiczne, termiczne itp.). Takie filmy reżyserowali m.in. O. Fischinger i N. McLaren.
szwenk – podstawowy typ panoramy, obrót kamery wokół osi z utrzymaniem w kadrze linii horyzontu. Przez szwenk rozumie się nagły zwrot kamery za poruszającym się obiektem lub nagłą zmianę kierunku widzenia za pomocą ruchu kamery. Szybki szwenk powoduje rozmazanie obrazu i bywa czasem używany jako połączenie dwóch scen. kadr – wyświetlany na ekranie obraz filmowy. Podstawą techniczną kadru jest klatka filmowa. Realizator operuje jednak nie klatkami, a kadrami, podobnie widz ogląda kadry, a nie klatki filmowe. Na poziomie kadru mówi się o kompozycji plastycznej obrazu filmowego, o kadrowaniu czy o dźwięku spoza kadru. Stary (z 1932) standard kadru wynosi 1,33:1, potem zaczęto używać 1,66:1 (w Europie) i 1,85:1 (w Stanach). ujęcie – odcinek taśmy filmowej z zarejestrowanym na nim obrazem. Ujęcie filmowe powstaje od chwili włączenia kamery do momentu jej wyłączenia. Ujęcie przeważnie zaczyna się widokiem tabliczki z tytułem filmu oraz numerami porządkowymi sceny, któremu towarzyszy tzw. klaps, czyli głośne trzaśnięcie listwy o tabliczkę umożliwiające łatwą synchronizację synchronizację dźwięku z obrazem w fazie postprodukcji. postprodukcji. Ujęcie może zostać skrócone w fazie montażu. Pierwsze filmy były jednoujęciowe. Ujęcie składające się z 24 klatek trwa 1 sekundę i mierzy 0,5 m. Większość ujęć w filmach trwa do 10 sekund, trwające więcej niż minutę określa się jako długie. Parametry opisu ujęcia dotyczą czasu trwania ujęcia, ruchów kamery i sposobu kadrowania (plan, kąt widzenia, poziom i wysokość ustawienia). sekwencja filmowa – ujęcie-sekwencja, sfilmowanie całej sceny lub jej dużego fragmentu w jednym, długim ujęciu. Obejmuje zazwyczaj liczne ruchy kamery oraz złożoną akcję. Przykład – Hitchcockowska metoda TMT (ten minute take), czyli szczególnie zaplanowane i realizowane realizowane ujęcia trwające do 10 minut. Do ich realizacji skonstruowano skonstruowano kamerę, która miała kasetę na 300 metrów taśmy. MONTAŻ – określenie czynności łączenia ujęć w obrębie filmu i jej rezultatów. wg Griffitha – twórca montażu równoległego, równoległego, który polega na przeplataniu przeplataniu dwóch (lub większej liczby) wątków akcji, toczących się równocześnie w różnych miejscach. wg Eisensteina – twórca pojęcia montażu intelektualnego i montażu atrakcji. Montaż atrakcji - „każdy jego element poddający odbiorcę oddziaływaniu zmysłowemu lub psychologicznemu, sprawdzony doświadczalnie i mający z matematyczną dokładnością wywoływać emocjonalne wstrząsy receptora”. Montaż intelektualny – film nie powinien opierać się na fabule i narracji, tylko na abstrakcyjnym dyskursie intelektualnym, złożonym z symbolicznie zobrazowanych pojęć i idei (inspiracja autora regułami języka japońskiego) Montaż konstruktywny – każde ujęcie ma logicznie wynikać z poprzedniego (zasada logiki) wg Andre Bazina – Bazin odrzucał film jako sztukę, uważał że najważniejsza rola filmu to jak najwierniejsze oddanie rzeczywistości. Montaż miał służyć tylko do usunięcia nadmiaru materiału. materiału. Łączył możliwości kina z wybraną grupą środków wyrazowych – głębią ostrości i jazdami kamery. efekt Kuleszowa – eksperyment montażowy przeprowadzony w latach 1917-18 przez L. Kuleszowa., Kuleszowa., który zmontował ujęcie twarzy znanego aktorka rosyjskiego kina niemego z ujęciami – kolejno – talerza zupy, kobiety w trumnie i bawiącego się dziecka. W wyniku tych zestawień okazało się, że w zależności od uprzedzającego ją ujęcia neutralna pod względem emocjonalnej ekspresji twarz, przybierała w oczach widza odmienny wyraz psychologiczny –
głodu, smutku, radości. Dowiodło to, że znaczenie ujęcia zależy od jego montażowego kontekstu. zdjęcia nakładane/podwójna ekspozycja – rodzaj zdjęć kombinowanych, w których dwa różne obrazy (lub ich większa liczba) poprzez technikę podwójnej ekspozycji zostają utrwalone na tej samej taśmie. Technicznie można osiągnąć ten efekt poprzez ponowne naświetlenie już naeksponowanej taśmy lub poprzez użycie kopiarki optycznej. Za ich pomocą wprowadzano tryb narracji subiektywnej. Przykład: Chata Wuja Toma Hitchcocka. kamera subiektywna (to i poniższe z neta, w encyklopedii nie znalazłam) - kamera patrzy oczami bohatera, widz przebywa wewnątrz akcji. Taki sposób filmowania ułatwia emocjonalne zaangażowanie widza w przeżycia bohatera. Kręci się je często z ręki. Subiektem może być zarówno ujęcie nakręcone kamerą przyczepioną do pędzącego motocykla lub np. cegły rzuconej w okno, jak i statyczne ujęcie przedstawiające dom. Wszystko zależy od montażu. kamera obiektywna - ujęcia opowiadające historię z niezależnego punktu widzenia, kamera jest zewnątrz akcji. MacGuffin wg Alfreda Hitchcocka – chwyt narracyjny, pretekst pozwalający na uruchomienie dramaturgii opowieści. MacGuffin jest najczęściej przedmiotem, wokół którego zawiązuje się akcja filmu bądź tajemnicą, którą próbują rozwikłać bohaterowie. MacGuffin to intrygująca nieobecność, znacząca luka w porządku symbolicznym opowieści czy brak w rozumieniu psychoanalitycznym, który ma zachęcić bohaterów do wzięcia udziału w poszukiwaniach. (jak ktoś nie rozumie to polecam wygooglowanie i przeczytanie anegdotki Hitchcocka, nie chciało mi się jej przepisywać) narrator niewiarygodny (z neta, nie wiem czy dobrze) – narracja wprowadzająca wprowadzająca widza celowo w błąd, by zaskoczyć go wraz z rozwinięciem fabuły, np. główny bohater okazujący się być „tym złym” lub zupełnie nieznacząca postać okazuje się mieć wpływ na całość historii. kino gatunków - termin wskazujący na ogólne ukierunkowanie wypowiedzi filmowej. Sugeruje widzowi konkretny typ sensów danego filmu, przez co określa postawę odbiorczą. (w encyklopedii nie ma, google podaje całkiem przydatną prezentację power point o tym zagadnieniu, polecam przejrzenie) kino autorów – albo termin wskazujący na ukierunkowanie wypowiedzi wypowiedzi filmowej pod względem poprzedniego dorobku reżyserów albo kino autorskie nieprzyporządkowane nieprzyporządkowane konkretnemu gatunkowi. (nie mam pojęcia, nie mogę znaleźć, pomóżta jak możecie=. Kino białych telefonów – propagandowe we wszystkich krajach na różny temat Kino zerowe – pierwsze lata kina dźwiękowego. Estetyzacja kadru, konwencjonalizacja świata przedstawionego, zbliżanie kina do percepcji ludzkiej, rzeczywistość na ekranie
jidai-geki – widowiska samurajskie kręcone w Kioto, kameralne dramaty historyczne. Miały na ogół rys dokumentalnego realizmu. gendai-geki – filmy japońskie osadzone w świecie współczesnym shomin-geki – realistyczne filmy oraz przedstawienia teatralne nawiązujące do tematu klasy robotnicznej chambara – dosłownie filmy „o walce mieczem”, filmy samurajskie benshi – do czasów rozpowszechnienia się filmów dźwiękowych w Japonii lektor napisów i komentator komentator akcji, a nawet interpretator interpretator (głosowy) ról autorskich. Niektórzy benshi stali się
bardzo popularni, a ich opór przeciwko projekcjom z mechanicznym zapisem dźwięku opóźnił o parę lat przejście na nowy system. początki kina – braciom Lumiere przypisuje się wynalezienie kinematografu, emulsji do pokrywania płytek fotograficznych. Udoskonalili kinematoskop Edisona konstruując tym samym kamerę. Zrealizowali szereg jednominutowych filmów. Pierwsza publiczna projekcja kinematografu odbyła się w Salonie Indyjskim Grand Cafe w Paryżu – 28.12.1895, datę tę uznaje się za początek kina. Georgee Melies był pierwszym świadomym reżyserem, wcześniej iluzjonistą, który wykorzystywał nowoczesną technikę do stworzenia kreacji baśniowego świata. Zrealizował ponad 500 filmów fabularnych, których celem było olśnienie widza, poprzez doprowadzenie do perfekcji ekranowej sztuki magicznej. Założyciel teatru Varietes. Pod koniec życia zbankrutował i sprzedawał słodycze i zabawki w sklepiku swojej żony na paryskim Montparnasse. Montparnasse. twórczość Władysława Starewicza – pioner animacji lalkowej. Osiągnął perfekcję w filmie kukiełkowym. kukiełkowym. Wybrane dzieła: Zemsta kinooperatora, kinooperatora, Konik polny i mrówka kino dokumentalne Dzigi Wiertowa – rosyjski dokumentalista i teoretyk kina. Twórca eksperymentalnego Laboratorium Dźwiękowego. Montażysta kronik filmowych, publicysta, zaangażowany w budowę komunizmu oraz niechętny wobec kina fabularnego. Uważał, że nowym czasom powinna odpowiadać nowa świadomość, połączona z nowym gatunkiem filmowym – nowatorskim filmem dokumentalnym. W jego filmach widać futurystyczną fascynację fascynację miastem i maszyną oraz tendencję do tworzenia muzyki wizualnej przez drobiazgowo zaplanowaną zaplanowaną orkiestrę rytmu i ruchu. Najważniejsze Najważniejsze dzieło: Człowiek z kamerą przejście od kina niemego do dźwiękowego - „dźwiękowy przełom”, przełom”, okres obejmujący obejmujący lata od premiery Don Juana A. Croslanda (1926) do chwili zamknięcia zamknięcia procedur normalizacyjnych normalizacyjnych w ramach porozumień międzynarodowych i praktycznie praktycznie pełnego przejścia kina na dźwięk (1930). Ekwipunek potrzebny do udźwiękowienia filmu powstał poza przemysłem filmowym, ponieważ udźwiękowienie filmu miało duże znaczenie marketingowe. Zapis optyczny stał się podstawowym zapisem dźwięku w filmie. Ogromna szybkość tego przełomu stanowi do dziś jedną z największych zagadek historii kina. rola w rozwoju kina D.W. Griffitha – amerykański reżyser, scenarzysta i aktor. Twórca najbardziej wpływowego dzieła w historii kina – Narodzin Narodu. W ostatnich latach życia popadł w zapomnienie – moralizatorski ton jego filmów nie trafił do serc widzów lat 20'. odkrycie montażu dynamicznego, dekoracje od zera, monumentalizm.
rola w rozwoju kina Orsona Wellesa – amerykański reżyser, producent, scenarzysta i aktor. Jedna z jego audycji radiowych, oparta na Wojnie Światów wprowadziła narodową panikę – wielu słuchaczy było przekonanych, że w okolicach Nowego Jorku naprawdę wylądowali kosmici. Stworzył film Obywatel Kane. Zdobywca honorowego Oscara za całokształt twórczości. twórczości. Głębia ostrości, ekspresyjne zdjęcia deformujące deformujące przetrzeń, względność czasu i przestrzeni, maestria wizualna, retrospekcje. szkoła szwedzka – formacja artystyczna rozwijająca się w złotym wieku szwedzkiego kina 1916-24, cechowała się neoromantyzmem, moralizmem, który polegał m.in. na dramaturgicznej więzi pomiędzy psychologicznymi przeżyciami bohaterów i ich etycznymi dylematami dylematami a panteistyczną panteistyczną naturą i światem nadprzyrodzonym, nadprzyrodzonym, jak również na moralitetowej moralitetowej wizji ludzkiej egzystencji, zdeterminowanej przez protestancki etos. Autorzy: Sjostrom, Stiller.
awangarda radziecka – Kuleszow, Eisenstein. Zmitologizowany temat rewolucji stanowił kanwę dla nowatorskich odkryć w dziedzinie filmowych środków wyrazu, głównie montażu – Pancernik Potiomkin Eisensteina, kino jako część kultury, a nie politki. awangarda francuska - „pierwsza awangarda”, awangarda”, impresjonizm filmowy, twórcy: Delluc, Dulac, Epstein. Dominacja obrazu nad tematem, uporczywe obserwowanie ludzi i pejzaży, by zbliżyć się do ich tajemnicy. Bardziej zależało im na odkrywaniu nowych środków wyrazu niż opowiadaniu historii. Ekspresjonizm – nurt w niemieckim kinie 1. połowy lat 20., inspirowany ekspresjonizmem w innych dziedzinach sztuki. Wyrażał chęć odejścia od bezpośredniego naśladowania rzeczywistości rzeczywistości w kierunku ekspresji wnętrza artysty i przedstawiania przedstawiania esencjonalnej wizji świata. Odbywało się to za pomocą dynamicznych, wyrazistych i często kontrastujących ze sobą środków estetycznych. Sztandarowym przykładem niemieckiego ekspresjonizmu jest film Gabinet doktora Caligari Fritza Roberta Wienego. Impresjonizm – ulotność chwili, grymas twarzy, odgłos liści. Epstein i Dellu, l.30 Neorealizm włoski – aktualne i ważkie tematy (bieda, głód), plebejscy bohaterowie, obiektywny przekaz, ontologia obrazu fotograficznego (chęć uchronienia rzeczywistości przed czasem), podział na twórców wierzących w rzeczywistość i wierzących w obraz (jedni fałszują zadanie, inni oddają wiernie) – Bazin film noir - dosłownie „czarny film” to wedle koncepcji, gatunek lub nurt filmowy obecny, głównie, w latach 40. i pierwszej połowie lat 50. XX wieku w kinie amerykańskim. amerykańskim. Filmy kręcone w stylu 'noir' były zwykle czarno-białe, miały charakterystyczną, mroczną atmosferę, niepokojącą tajemnice i specyficzne, negatywne postacie – detektywa w filcowym kapeluszu i długim płaszczu czy femme fatale z idealnym makijażem i papierosem w ręku, gangsterami w tle. Do najwybitniejszych filmów tego typu należą Chinatown i Sokół maltański. neorealizm włoski - termin określający poetykę włoskich filmów realizowanych w latach 1945-1952. Neorealiści Neorealiści wprowadzili na ekran bohatera proletariackiego, żyjącego w konkretnym środowisku społecznym. Podejmowali aktualne problemy powojennych Włoch, nie stronili od krytyki politycznej i ekonomicznej. Neorealizm włoski cechuje wyrzeczenie się estetyki teatralnej i wpływów malarstwa, naturalność i przezroczystość przekazu, brak akcentowanej akcentowanej funkcji montażu (przykłady: Rzym, Dzieci ulicy, Złodzieje rowerów). szkoła polska – lata 50. Film stawał się coraz bardziej osobistą wypowiedzią, z wyraźnie zaznaczonym stanowiskiem autora. Twórcami terminu polskiej szkoły filmowej byli A. Jackiewicz Jackiewicz i A. Bohdziewicz. Nurt ten zdominował kino w naszym kraju, miał jednak polską specyfikę. Jego twórcami stali się młodzi, urodzeni w latach 20. artyści, których przeżyciem pokoleniowym była wojna i powojenna przemiana ustrojowa. Twórcy nawiązywali ogromnie emocjonalny, niemal psychoterapeutyczny dialog z publicznością na najbardziej aktualne tematy – duchowej kondycji Polaka i perspektyw narodowego losu – za pośrednictwem fabuł rozgrywających się w niedawnej przeszłości, najczęściej w czasie wydarzeń niedawnej wojny. Czołowi przedstawiciele to Andrzej Wajda (film Kanał oraz Popiół i Diament) oraz A. Munek – Człowiek na torze i Eroica. Filmy łączyły dwa przenikające się problemy: daremna ofiara narodu oraz aktualność narodowego kodeksu moralnego, „polskich cnót” jak honor,
patriotyzm, patriotyzm, służba społeczna. społeczna. Ingerencja I ngerencja krajowych władz ograniczyła możliwości nurtu i oznaczała jego zamknięcie. Nowa Fala - nouvelle vague, vague, nurt współczesnego współczesnego kina, któy rozwinął się we Francji pod koniec lat 50' i zrewolucjonizował sztukę filmową. Była to zmiana zarówno pod względem technologicznym, jak i obyczajowym. We Francji rozwinęła się kinofilia – miłośnictwo kina podniesione do rangi życiowego powołania. Młodzi publicyści wyśmiewali skostniałe, tradycyjne kino i domagali się filmów tworzonych przez „autorów”, świadomych stosowanych środków i wprowadzających własną, osobistą problematykę. Sposobem na to było radykalne potanienie produkcji filmowej, które umożliwiało debiut młodym twórcom. Przykłady filmów: I Bóg stworzył kobietę, Hiroszima mojej miłości. Szeroka publiczność zatęskniła za kinem tradycyjnym i nastąpił zmierzch nurtu. Cyberpunk – nurt w literaturze science-fiction science-fiction oraz kinematografii, kinematografii, który skupia się na ludziach i otaczającej ich zaawansowanej technologii komputerowej i informacyjnej, niekiedy połączony z różnego rodzaju zamieszaniem w społeczeństwie (np. stan wojenny). Cyberpunk zdaje się być uosobieniem zasady postulowanej przez modernistów "3M – Miasto, Masa, Maszyna" (czy też raczej 6M – Miasto, M iasto, Masa, Maszyna, Medyk, Mafia, Magnum). Te trzy elementy składowe stanowią esencję cyberpunku. Akcja rozgrywa się najczęściej w ogromnych, przeludnionych miastach-molochach, gdzie ludzie są zdemoralizowani przez technikę, społeczeństwo jest socjodarwinistyczne, a dekadencka młodzież zażywa narkotyki i modyfikuje swe ciała. Cyberpunk koncentruje się najczęściej na mrocznej stronie wpływu technologii na człowieka. Istotnym jest połączenie człowieka z maszyną, od wspominanej cybernetyki, przez całkowicie sztuczne ciała na zwykłym uzależnieniu człowieka od techniki w podstawowych czynnościach dnia powszedniego. 2001: Odyseja Kosmiczna (1968) (2001: ( 2001: Space Odyssey) Reżyseria: Stanley Kubrick Mechaniczna Mechaniczna pomarańcza 1970 Tron (1982) Reżyseria: Steven Lisberger Łowca androidów (1982) (Blade Runner) Reżyseria: Ridley Scott ujęcie ustanawiające – ujęcie w planie ogólnym rozpoczynające scenę lub sekwencję, które umiejscawia akcję. trójpunktowy system oświetlania – styl hollywoodzki, oświetlający całą postać (bez cieni na twarzy/ciele), wyodrębniający postać z tła. Kino stylu zerowego - styl przekazu w filmie polegający na formie przekazu najbardziej najbardziej zbliżonej do sposobu patrzenia na świat przez przeciętnego człowieka. Ten styl przekazu charakteryzują m.in.: 1. Prowadzenie kamery tak, jak widziałby świat normalny człowiek - kamera znajduje się na wysokości głowy ludzkiej. Nie są używane żadne efekty typu zoomowanie itp. 2. Fabuła jest podana wprost i jest jednoznaczna. Nie używa się nawiązań do innych dzieł. Nie pozostawia się odbiorcy w niepewności co do znaczenia przekazu. 3. Nie używa się technik komplikujących fabułę, np. retrospekcji, prezentacji marzeń sennych itp. Przykładami kina stylu zerowego są np. opery mydlane, skierowane do niewymagającego widza. Przykładem filmu przeciwnego do kina stylu zerowego jest np. film Big Lebowski, w którym można zaobserwować wiele technik przekazu możliwych do uzyskania jedynie w kinie oraz nawiązania do innych dzieł, nie tylko filmowych.
