DEMÓSTENES ΔΗΜΟΣΘΈΝΗΣ SOBRE LA PAZ Περί της Ειρήνης
INTRODUCCIÓN, TRADUCCIÓN Y NOTAS DE A. LÓPEZ EIRE La traducción ha sido revisada por Juan Antonio López Férez Texto griego: https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9 5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7%CF%82
SOBRE LA PAZ *
Περὶ τῆς Εἰρήνης INTRODUCCIÓN
Según Dionisio de Halicarnaso, este discurso fue pronunciado bajo el arcontado de Arquias (346 a. C.). La pérdida de Olinto en el 348 a. C. produjo una inmediata alarma en Atenas, perpleja ante el amenazador avance de Filipo. Los atenienses, en tal situación, buscan apoyo entre las demás ciudades griegas, con el fin de formar una coalición antimacedónica capaz de poner una barrera a la imparable y ambiciosa carrera de Filipo. Pero el intento resultó infructuoso. Así pues, tuvieron que contentarse con enviar una flota a las órdenes de Cares, cuyo único logro efectivo fue establecer plazas fuertes en determinados puntos de la costa de Tracia. Consiguientemente, cunde en Atenas cierto desánimo ante la imposibilidad de conseguir formar un frente panhelénico que ofreciera las mínimas garantías de éxito en una confrontación con el enemigo común. Pero, por otra parte, en el campo político adversario, Filipo necesita una tregua para consolidar sus victorias, recuperarse de su actividad incansable y poder replantear con nuevos bríos sus aspiraciones frustradas de penetración en Grecia central. En esta atmósfera común cargada de deseos de tregua, se entiende la aprobación de una moción presentada por Filócrates en el año 346 a. C., según la cual debía nombrarse un colegio de embajadores que acudiera a tratar con el Macedonio las condiciones de paz. Para esta embajada fueron designados, entre otros, Demóstenes y Esquines. A raíz de esta misión diplomática, que tuvo dos fases, y en la que intervinieron los dos irreconciliables enemigos, surgió el asunto de la «embajada», que generó sendos discursos de ambos adversarios, en los que cada uno de ellos aprovecha la oportunidad para atacar al otro. Pero lo más extraño de todo este proceso es que Esquines no respondiese a las acusaciones de Demóstenes, quien con toda claridad y en forma directísima censura a su enemigo por haberse puesto descaradamente a favor de los propósitos de Filipo. Ésa es la razón por la que Libanio opina que el discurso Sobre la paz lo dejó escrito su autor, pero no lo pronunció nunca. En la primera fase de la embajada se sancionó la «paz de Filócrates»; era el mes de Elafebolión del año 346 a. C. Casi no hace falta decir que las condiciones del tratado eran netamente favorables al soberano de Macedonia, y, por tanto, ruinosas para Atenas. En efecto, se reconocía el statu quo por ambas partes, pero no se contemplaban en el tratado ni la alianza ateniense con los focidios, ni los vínculos de Atenas con el rey de Tracia Cersobleptes ni con el pueblecito tesalio de Halos, a la sazón asediado por Filipo. Aprobada la «paz de Filócrates», comenzó la segunda fase de la embajada, cuya finalidad era administrar los juramentos al monarca macedonio, muy ocupado por el momento en la campaña de Tracia. De esta segunda embajada regresó Demóstenes profundamente encolerizado y denunció a sus colegas embajadores ante el Consejo. Pero ya no había remedio. Atenas estaba atada de pies y manos. Filipo se limitó a hacer lo que le interesaba: penetró en Grecia central, puso en poder de Tebas las ciudades de Beocia, sometió al caudillo de los focidios, Faleco, y dispersó la población de la Fócide. Los atenienses, que en el tratado de paz habían renunciado a impedir la entrada del Macedonio en *
Bibliografía reciente en Lustrum 14 (1969), Gotinga, 1971
Grecia central, se reconocían ahora engañados por un «bárbaro», que, tras ocupar una vacante de los focidios en el Consejo anfictiónico, celebró su triunfo presidiendo los Juegos Píticos. Quedó claro en Atenas, colmada de indignación ante tales hechos, que Demóstenes era un patriota, mientras que Filócrates y Esquines habían aconsejado al pueblo favoreciendo los intereses de Filipo. Pero, pese a ello, nuestro orador reconoce —y así lo aconseja— que la mejor actitud en la situación a la que se había llegado era la de reconocer la paz.
ARGUMENTO DE LIBANIO 1 Como la guerra en torno a Anfípolis se alargaba, Filipo y los atenienses desearon la paz; los atenienses, porque en la guerra les iba mal; Filipo, porque quería cumplir lo que prometiera a tesalios y tebanos. Había prometido a los tebanos entregarles Orcómeno y Coronea, ciudades beocias, y a ambos poner fin a la guerra focidia. Y esto le era imposible con los atenienses en guerra; pues también antes, cuando quiso penetrar en Fócide, los atenienses con sus naves hicieron una navegación envolvente hasta llegar al lugar llamado Pilas, por algunos Termópilas, y se vio defraudado en su intento de invasión. 2 Así que, volviendo al caso, una vez que llevó a término la paz con los atenienses, sin impedimento de nadie pasó al interior de Pilas, hizo evacuar al pueblo focidio y tomó de los demás griegos el lugar que los focidios ocupaban entre los anfictíones y los votos que les correspondían en el consejo. Y envió mensajeros también a los atenienses, pidiendo que también ellos aceptaran esos hechos; y Demóstenes aconseja que los acepten, no porque se adhiriese a esta petición, como si fuese correcta, ni afirmase que era justo que el Macedonio participase en un consejo griego, sino porque temía, según decía una y otra vez, no se vieran forzados a emprender una guerra contra todos los griegos en conjunto. Pues afirma que, cada uno por una causa distinta, han chocado con los atenienses, y que unidos van a luchar contra ellos. «Daremos», dice, «ese motivo común contra nosotros, a saber, que somos los únicos que nos oponemos a los decretos de los anfictíones; de modo que más vale observar !a paz, sobre todo habiendo penetrado Filipo en Pilas y pudiendo atacar el Ática, que arrastrar tan gran peligro por tan poca cosa». 3 Este discurso me parece que fue preparado pero no pronunciado. Pues al acusar el orador a Esquines, entre otras cosas le reprocha también esto, que hubiese aconsejado que se concediese por votación a Filipo título de anfictión, cuando ningún otro, ni Filócrates, el más desvergonzado de los hombres, se atrevía a introducir esa propuesta. Así que, si él personalmente hubiese aconsejado en estas cuestiones, no habría atacado por ello a Esquines, sino que evidentemente habría temido suscitar la sospecha de ser favorable a Filipo y haber manifestado una propuesta de tal estilo debido al hecho de haberse dejado convencer por el Rey a fuerza de dinero; ya que hasta en este discurso parece que se alza contra una sospecha similar, presentándose como bien dispuesto para la ciudad e incorruptible.
[1] Ὁρῶ μέν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τὰ παρόντα πράγματα πολλὴν δυσκολίαν ἔχοντα καὶ ταραχὴν οὐ μόνον τῷ πολλὰ προεῖσθαι καὶ μηδὲν εἶναι προὔργου περὶ αὐτῶν εὖ λέγειν, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν ὑπολοίπων κατὰ ταὐτὰ μηδὲ καθ' ἓν τὸ συμφέρον πάντας ἡγεῖσθαι, ἀλλὰ τοῖς μὲν ὡδί, τοῖς δ' ἑτέρως δοκεῖν. [2] Δυσκόλου δ' ὄντος φύσει καὶ χαλεποῦ τοῦ βουλεύεσθαι, ἔτι πολλῷ χαλεπώτερον ὑμεῖς αὐτὸ πεποιήκατ', ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι· οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι πάντες ἄνθρωποι πρὸ τῶν πραγμάτων εἰώθασι χρῆσθαι τῷ βουλεύεσθαι, ὑμεῖς δὲ μετὰ τὰ πράγματα. Ἐκ δὲ τούτου συμβαίνει παρὰ πάντα τὸν χρόνον ὃν οἶδ' ἐγώ, τὸν μὲν οἷς ἂν ἁμάρτητ' ἐπιτιμῶντα εὐδοκιμεῖν καὶ δοκεῖν εὖ λέγειν, τὰ δὲ πράγματα καὶ περὶ ὧν βουλεύεσθ' ἐκφεύγειν ὑμᾶς. [3] Οὐ μὴν ἀλλὰ καίπερ τούτων οὕτως ἐχόντων οἴομαι καὶ πεπεικὼς ἐμαυτὸν ἀνέστηκα, ἂν ἐθελήσητε τοῦ θορυβεῖν καὶ φιλονικεῖν ἀποστάντες ἀκούειν, ὡς ὑπὲρ πόλεως βουλευομένοις καὶ τηλικούτων πραγμάτων προσήκει, ἕξειν καὶ λέγειν καὶ συμβουλεύειν δι' ὧν καὶ τὰ παρόντ' ἔσται βελτίω καὶ τὰ προειμένα σωθήσεται.
1 Veo, varones atenienses, que la situación presente ofrece mucha dificultad e inquietud, no sólo por lo mucho que se ha abandonado y porque de ninguna utilidad es hablar con elegancia de ello, sino también porque acerca de lo que nos queda ni en un solo punto se está de acuerdo al considerar lo que conviene, antes bien, a unos les parece de una manera, a otros de otra. 2 Y si bien deliberar es cosa ardua y difícil por naturaleza, vosotros, varones atenienses, la habéis hecho mucho más difícil todavía; pues todos los demás hombres suelen usar de la deliberación antes de los acontecimientos, vosotros, en cambio, después de los acontecimientos 1. Como consecuencia de eso sucede que, a lo largo de todo el tiempo del que tengo conciencia, el que critica los errores cometidos gana buena fama y tiene visos de perorar bien, pero los hechos, incluso aquellos sobre los que deliberáis, se os escapan por completo. 3 Pese a todo, aunque eso es así, opino —y convencido de ello me levanté— que si estáis dispuestos a dar de lado al alboroto y las rivalidades y queréis escuchar, como corresponde a quienes deliberan en provecho de la ciudad y de asuntos de similar interés, podré expresar y aconsejar medidas por las cuales la presente situación mejorará y se recuperará lo abandonado.
[4] Ἀκριβῶς δ' εἰδώς, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τὸ λέγειν περὶ ὧν αὐτὸς εἶπέ τις καὶ περὶ αὑτοῦ παρ' ὑμῖν ἀεὶ τῶν πάνυ λυσιτελούντων τοῖς τολμῶσιν ὄν, οὕτως ἡγοῦμαι φορτικὸν καὶ ἐπαχθὲς ὥστε ἀνάγκην οὖσαν ὁρῶν ὅμως ἀποκνῶ. Νομίζω δ' ἄμεινον ἂν ὑμᾶς περὶ ὧν νῦν ἐρῶ κρῖναι, μικρὰ τῶν πρότερόν ποτε ῥηθέντων ὑπ' ἐμοῦ μνημονεύσαντες.
4 Aunque sé muy bien, varones atenienses, que hablar acerca de lo que uno mismo ha hablado y acerca de sí mismo ante vosotros es siempre de las cosas que más aprovechan a quienes se atreven a hacerlo, lo considero tan molesto y pesado, que pese a ver la necesidad de ello, vacilo sin embargo. Pero estimo que os formaréis mejor un juicio acerca de lo que ahora voy a decir, si recordáis unos pequeños detalles de los discursos anteriormente pronunciados por mí.
[5] Ἐγὼ γάρ, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, πρῶτον
5 Yo, varones atenienses, en primer lugar, cuando
1
Cf. Contra Filipo, I 40-1.
μέν, ἡνίκ' ἔπειθόν τινες ὑμᾶς, τῶν ἐν Εὐβοίᾳ πραγμάτων ταραττομένων, βοηθεῖν Πλουτάρχῳ καὶ πόλεμον ἄδοξον καὶ δαπανηρὸν ἄρασθαι, πρῶτος καὶ μόνος παρελθὼν ἀντεῖπον, καὶ μόνον οὐ διεσπάσθην ὑπὸ τῶν ἐπὶ μικροῖς λήμμασιν πολλὰ καὶ μεγάλ' ὑμᾶς ἁμαρτάνεινν πεισάντων· καὶ χρόνου βραχέος διελθόντος, μετὰ τοῦ προσοφλεῖν αἰσχύνην καὶ παθεῖν οἷα τῶν ὄντων ἀνθρώπων οὐδένες πώποτε πεπόνθασ' ὑπὸ τούτων οἷς ἐβοήθησαν, πάντες ὑμεῖς ἔγνωτε τήν τε τῶν τότε ταῦτα πεισάντων κακίαν καὶ τὰ βέλτιστ' εἰρηκότ' ἐμέ.
algunos trataban de convenceros a raíz de la conmoción política de Eubea, para que ayudarais a Plutarco 2 y arrastrarais una guerra sin gloria y costosa, fui el primero y el único que pasé a la tribuna y me opuse, y poco me faltó para ser descuartizado a manos de quienes os aconsejaron cometer numerosos y serios errores a cambio de escasas ganancias; y cuando hubo pasado breve tiempo, tras haber hecho recaer sobre vosotros la vergüenza y haber sufrido un trato 3 que jamás ningún ser del género humano ha sufrido nunca por parte de aquellos a quienes ayudara, todos vosotros reconocisteis la maldad de los que os aconsejaron esas medidas y que yo había sido el que había expuesto las mejores sugerencias.
[6] Πάλιν τοίνυν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, κατιδὼν Νεοπτόλεμον τὸν ὑποκριτὴν τῷ μὲν τῆς τέχνης προσχήματι τυγχάνοντ' ἀδείας, κακὰ δ' ἐργαζόμενον τὰ μέγιστα τὴν πόλιν καὶ τὰ παρ' ὑμῶν διοικοῦντα Φιλίππῳ καὶ πρυτανεύοντα, παρελθὼν εἶπον εἰς ὑμᾶς, οὐδεμιᾶς ἰδίας οὔτ' ἔχθρας οὔτε συκοφαντίας ἕνεκα, ὡς ἐκ τῶν μετὰ ταῦτ' ἔργων γέγονεν δῆλον. [7] Καὶ οὐκέτ' ἐν τούτοις αἰτιάσομαι τοὺς ὑπὲρ Νεοπτολέμου λέγοντας (οὐδὲ εἷς γὰρ ἦν), ἀλλ' αὐτοὺς ὑμᾶς· εἰ γὰρ ἐν Διονύσου τραγῳδοὺς ἐθεᾶσθε, ἀλλὰ μὴ περὶ σωτηρίας καὶ κοινῶν πραγμάτων ἦν ὁ λόγος, οὐκ ἂν οὕτως οὔτ' ἐκείνου πρὸς χάριν οὔτ' ἐμοῦ πρὸς ἀπέχθειαν ἠκούσατε.
6 Otra vez, varones atenienses, cuando me di cuenta de que Neoptólemo 4 el actor alcanzaba indemnidad gracias al parentesco de su profesión, y de que causaba a la ciudad los mayores daños y administraba y gobernaba lo vuestro en beneficio de Filipo, subí a la tribuna y os lo comuniqué, no por causa de ninguna enemistad privada ni por afán de delatar, como quedó de manifiesto a raíz de los sucesos que siguieron a esos hechos. 7 Y en este caso ya no voy a acusar a los que hablaban en defensa de Neoptólemo (que no había ninguno), sino a vosotros mismos; pues si en el teatro de Dioniso hubieseis contemplado tragedias y no hubiera versado la deliberación sobre la salvación de la ciudad y los intereses comunes, no le habríais escuchado a él con tanta benevolencia ni a mí con tanta hostilidad.
[8] Καίτοι τοῦτό γ' ὑμᾶς οἶμαι νῦν ἅπαντας ᾐσθῆσθαι, ὅτι τὴν τότ' ἄφιξιν εἰς τοὺς πολεμίους ποιησάμενος ὑπὲρ τοῦ τἀκεῖ χρήματ' ὀφειλόμεν', ὡς ἔφη, κομίσας δεῦρο
8 Aunque de esto, al menos, creo que todos vosotros estáis enterados: hizo una escapada entonces a territorio enemigo para recuperar, según dijo, e invertir aquí en servicios públicos las
Plutarco fue tirano de Eretria, ciudad de Eubea. Contra él se levantaron los ciudadanos capitaneados por Clitarco. Fue entonces cuando el tirano envió una embajada a Atenas en solicitud de ayuda, petición a la que Demóstenes se opuso tajantemente. La apoyaron, en cambio, Eubulo y Midias, cuyas opiniones al final se impusieron. Triunfó, pues, el parecer de enviar una tropa capitaneada por Foción, que se impuso en una batalla. Pero Plutarco terminó siendo expulsado de Eretria. Cf. PLUTARCO, Foción 12-14; DEM., Contra Midias 100; ESQUINES, Contra Ctesifonte 36 y sigs. 3 A juzgar por lo que explica el escoliasta, efectivamente Plutarco se comportó canallescamente con los atenienses, que le habían ayudado. Para poder pagar a los mercenarios, apresó a unos cuantos soldados atenienses y exigió a Atenas por ellos un rescate de cincuenta talentos. 4 Neoptólemo era de Esciros y de profesión actor dramático. Como por ella estaba de alguna manera ligado al culto de Dioniso, gozaba de cierta indemnidad. 2
λῃτουργεῖν, καὶ τούτῳ τῷ λόγῳ πλείστῳ χρησάμενος, ὡς δεινὸν εἴ τις ἐγκαλεῖ τοῖς ἐκεῖθεν ἐνθάδε τὰς εὐπορίας ἄγουσιν, ἐπειδὴ διὰ τὴν εἰρήνην ἀδείας ἔτυχεν, ἣν ἐνθάδ' ἐκέκτητ' οὐσίαν φανεράν, ταύτην ἐξαργυρίσας πρὸς ἐκεῖνον ἀπάγων οἴχεται.
sumas de dinero que allí se le debían; y tras haber hecho abundante uso de ese argumento, diciendo que era terrible reprender a quienes estaban transportando sus fortunas de allí a. aquí, una vez que alcanzó inmunidad gracias a la paz, las propiedades que aquí había adquirido, las convirtió en dinero y llevándoselo consigo se va junto a Filipo.
[9] Δύο μὲν δὴ ταῦθ' ὧν προεῖπον ἐγὼ μαρτυρεῖ τοῖς γεγενημένοις λόγοις ὀρθῶς καὶ δικαίως, οἷά περ ἦν, ἀποφανθένθ' ὑπ' ἐμοῦ· τὸ τρίτον δ', ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ,καὶ μόνον ἓν τοῦτ' εἰπὼν ἔτι καὶ δὴ περὶ ὧν παρελήλυθ' ἐρῶ,, ἡνίκα τοὺς ὅρκους τοὺς περὶ τῆς εἰρήνης ἀπειληφότες ἥκομεν οἱ πρέσβεις, [10] τότε Θεσπιάς τινων καὶ Πλαταιὰς ὑπισχνουμένων οἰκισθήσεσθαι, καὶ τοὺς μὲν Φωκέασσ τὸν Φίλιππον, ἂν γένηται κύριος, σώσειν, τὴν δὲ Θηβαίων πόλιν διοικιεῖν, καὶ τὸν Ὠρωπὸν ὑμῖν ὑπάρξειν, καὶ τὴν Εὔβοιαν ἀντ' Ἀμφιπόλεως ἀποδοθήσεσθαι, καὶ τοιαύτας ἐλπίδας καὶ φενακισμούς, οἷσσ ὑπαχθέντες ὑμεῖς οὔτε συμφόρως οὔτ' ἴσως καλῶς προεῖσθε Φωκέας, οὐδὲν τούτων οὔτ' ἐξαπατήσας οὔτε σιγήσας ἐγὼ φανήσομαι, ἀλλὰ προειπὼν ὑμῖν, ὡς οἶδ' ὅτι μνημονεύετε, ὅτι ταῦτ' οὔτ' οἶδα οὔτε προσδοκῶ, νομίζω δὲ τὸν λέγοντα ληρεῖν.
9 Esas dos advertencias que os hice yo dan testimonio del valor de mis pasados discursos y fueron expuestas por mí con exactitud y ecuanimidad, en conformidad con los hechos. En tercer lugar, varones atenienses —y una vez diga solamente esto, hablaré ya sobre lo que he venido a exponer—, 10 cuando regresamos los embajadores después de haber recibido los juramentos relativos a la paz, y entonces algunos prometían que Tespias y Platea 5 serían reconstruidas y que Filipo, en cuanto ganase el dominio, salvaría a los focidios y que desmembraría la ciudad de Tebas y que Oropo sería vuestra y que se daría Eubea a cambio de Anfípolis y otras esperanzas y embustes similares, arrastrados por los cuales vosotros abandonasteis a los focidios 6 contra vuestros intereses, contra la justicia y contra el honor, resultará claro que yo ni tomé parte en ninguno de esos engaños ni guardé silencio ante ellos, sino que os advertí, como sé que os acordáis, que de eso ni tenía conocimientos ni esperanzas y que opinaba que quien tales propósitos exponía decía bagatelas.
[11]Ταῦτα τοίνυν ἅπανθ', ὅσα φαίνομαι βέλτιον τῶν ἄλλων προορῶν, οὐδ' εἰς μίαν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, οὔτε δεινότητ' οὔτ' ἀλαζονείαν ἐπανοίσω, οὐδὲ προσποιήσομαι δι' οὐδὲν ἄλλο γιγνώσκειν καὶ προαισθάνεσθαι πλὴν δι' ἃν ὑμῖν εἴπω, δύο· ἓν μέν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, δι' εὐτυχίαν, ἣν συμπάσης ἐγὼ τῆς ἐν ἀνθρώποις οὔσης δεινότητος καὶ σοφίας ὁρῶ κρατοῦσαν· [12]ἕτερον δέ, προῖκα τὰ
11 Pues bien, todos esos casos en que parece que preveo las cosas mejor que los demás, no los referiré, varones atenienses, ni a una sola especial habilidad o fanfarronería, ni pretenderé que mi conocimiento y mis previsiones se deben a ninguna otra causa, salvo a las dos razones que os voy a decir: una, varones atenienses, la buena suerte, factor que, según yo veo, domina toda la habilidad y sabiduría que hay en la vida del hombre; otra;
Tespias y Platea eran ciudades beocias. No querían estar bajo el dominio de los tebanos. Pero éstos, aprovechando una tregua, las atacaron, y entre matanzas y destierros redujeron considerablemente el número de sus habitantes. De las tierras y los bienes con que se toparon, hicieron los tebanos lotes y se los repartieron. 6 Sobre esas fallidas promesas, cf. Contra Filipo, II 30; Sobre la corona 35; Sobre la embajada fraudulenta 19-22. 5
πράγματα κρίνω καὶ λογίζομαι, καὶ οὐδὲν λῆμμ' ἂν οὐδεὶς ἔχοι πρὸς οἷς ἐγὼ πεπολίτευμαι καὶ λέγω δεῖξαι προσηρτημένον. Ὀρθὸν οὖν, ὅ τι ἄν ποτ' ἀπ' αὐτῶν ὑπάρχῃ τῶν πραγμάτων, τὸ συμφέρον φαίνεταί μοι. Ὅταν δ' ἐπὶ θάτερ' ὥσπερ εἰς τρυτάνην ἀργύριον προσενέγκῃς, οἴχεται φέρον καὶ καθείλκυκε τὸν λογισμὸν ἐφ' αὑτό, καὶ οὐκ ἂν ἔτ' ὀρθῶς οὐδ' ὑγιῶς ὁ τοῦτο ποιήσας περὶ οὐδενὸς λογίσαιτο.
12 hago gratis las estimaciones y cálculos de los asuntos públicos y nadie podría mostrar ninguna ganancia privada conectada a mi actividad política u oratoria. Así que justamente se ofrece a mi intuición lo conveniente a juzgar por las circunstancias mismas. Pero cuando se echa dinero al otro lado, como en un platillo de la balanza, se va éste llevándose consigo y arrastrando con él al razonamiento, y el que tal ha hecho ya no podría hacer cálculo de nada en forma correcta y sana.
[13]Ἓν μὲν οὖν ἔγωγε πρῶτον ὑπάρχειν φημὶ δεῖν, ὅπως, εἴτε συμμάχους εἴτε σύνταξιν εἴτ' ἄλλο τι βούλεταί τις κατασκευάζειν τῇ πόλει, τὴν ὑπάρχουσαν εἰρήνην μὴ λύων τοῦτο ποιήσει, οὐχ ὡς θαυμαστὴν οὐδ' ὡς ἀξίαν οὖσαν ὑμῶν· ἀλλ' ὁποία τίς ποτ' ἐστὶν αὕτη, μὴ γενέσθαι μᾶλλον εἶχε τοῖς πράγμασι καιρὸν ἢ γεγενημένη νῦν δι' ἡμᾶς λυθῆναι· πολλὰ γὰρ προείμεθα, ὧν ὑπαρχόντων τότ' ἂν ἢ νῦν ἀσφαλέστερος καὶ ῥᾴων ἦν ἡμῖν ὁ πόλεμος.
13 Ahora bien, yo, al menos, propongo que una sola cosa debe ocupar el primer lugar; si se quiere proporcionar a la ciudad bien aliados, bien una contribución, bien cualquier otra cosa, eso se hará sin romper la paz existente, no porque sea admirable ni digna de vosotros, sino que, como quiera que ella sea, habría sido más oportuno para nuestra situación que no hubiera llegado a producirse que el que por causa nuestra se rompa ahora que ya está realizada; pues hemos abandonado muchas ventajas que, contando con ellas 7, habrían hecho la guerra más segura y más fácil para nosotros entonces que ahora.
[14] Δεύτερον δ', ὁρᾶν ὅπως μὴ προαξόμεθ', ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τοὺς συνεληλυθότας τούτους καὶ φάσκοντας Ἀμφικτύονας νῦν εἶναι εἰς ἀνάγκην καὶ πρόφασιν κοινοῦ πολέμου πρὸς ἡμᾶς. Ἐγὼ γάρ, εἰ γένοιθ' ἡμῖν πρὸς Φίλιππον πάλιν πόλεμος δι' Ἀμφίπολιν ἤ τι τοιοῦτον ἔγκλημ' ἴδιον, οὗ μὴ μετέχουσι Θετταλοὶ μηδ' Ἀργεῖοι μηδὲ Θηβαῖοι, οὐκ ἂν ἡμῖν οἴομαι τούτων οὐδένας πολεμῆσαι,[15] καὶ πάντων ἥκιστα (καί μοι μὴ θορυβήσῃ μηδεὶς πρὶν ἀκοῦσαι) Θηβαίους, οὐχ ὡς ἡδέως ἔχουσιν ἡμῖν, οὐδ' ὡς οὐκ ἂν χαρίζοιντο Φιλίππῳ, ἀλλ' ἴσασιν ἀκριβῶς, εἰ καὶ πάνυ φησί τις αὐτοὺς ἀναισθήτους εἶναι, ὅτι, εἰ γενήσεται πόλεμος πρὸς ὑμᾶς αὐτοῖς, τὰ μὲν κακὰ πάνθ' ἕξουσιν αὐτοί, τοῖς δ' ἀγαθοῖς ἐφεδρεύων ἕτερος καθεδεῖται. Οὔκουν προοῖντ' ἂν αὑτοὺς εἰς
14 En segundo lugar, varones atenienses, hay que ver de no arrastrar a la necesidad o al pretexto de una guerra conjunta contra nosotros a esos que están reunidos y andan diciendo que ahora son anfictíones 8. Pues yo opino que si de nuevo nos sobreviniera una guerra contra Filipo a causa de Anfípolis o de algún otro similar motivo de querella privada, en la que no intervinieran tesalios ni argivos ni tebanos, ninguno de ellos lucharía contra nosotros y menos que ningún otro 15 (y que nadie me alborote antes de oír) los tebanos, no porque se encuentren a gusto con nosotros ni porque no estuvieran dispuestos a complacer a Filipo, sino porque saben con exactitud, aunque se les tache de obtusos, que en el caso de una guerra entre ellos y nosotros, ellos recibirán todos los males, mientras que otro estará sentado al acecho de los beneficios. De modo que no se lanzarían a semejante empresa a no ser que
7 8
En efecto, habrían contado con Anfípolis y otras fortalezas a lo largo de la costa tracia, con la guerra focidia, etc. Demóstenes no reconocía este título, ni a Filipo ni a los tesalios.
τοῦτο, μὴ κοινῆς τῆς ἀρχῆς καὶ τῆς αἰτίας οὔσης τοῦ πολέμου.[16] Οὐδέ γ' εἰ πάλιν πρὸς τοὺς Θηβαίους πολεμήσαιμεν δι' Ὠρωπὸν ἤ τι τῶν ἰδίων, οὐδὲν ἂν ἡμᾶς παθεῖν ἡγοῦμαι· καὶ γὰρ ἡμῖν κἀκείνοις τοὺς βοηθοῦντας ἂν οἶμαι, εἰς τὴν οἰκείαν εἴ τις ἐμβάλοι, βοηθεῖν, οὐ συνεπιστρατεύσειν οὐδετέροις. Καὶ γὰρ αἱ συμμαχίαι τοῦτον ἔχουσι τὸν τρόπον, ὧν καὶ φροντίσειεν ἄν τις, καὶ τὸ πρᾶγμα φύσει τοιοῦτόν ἐστιν· [17]οὐκ ἄχρι τῆς ἴσης ἕκαστός ἐστιν εὔνους οὔθ' ἡμῖν οὔτε Θηβαίοις, σῶς τ' εἶναι καὶ κρατεῖν τῶν ἄλλων, ἀλλὰ σῶς μὲν εἶναι πάντες ἂν βούλοινθ' ἕνεχ' αὑτῶν, κρατήσαντας δὲ τοὺς ἑτέρους δεσπότας ὑπάρχειν αὑτῶν οὐδὲ εἷς. Τί οὖν ἡγοῦμαι φοβερὸν καὶ τί φυλάξασθαι δεῖν ἡμᾶς; Μὴ κοινὴν πρόφασιν καὶ κοινὸν ἔγκλημ' ὁ μέλλων πόλεμος πρὸς ἅπαντας λάβῃ.
[18]Εἰ γὰρ Ἀργεῖοι μὲν καὶ Μεσσήνιοι καὶ Μεγαλοπολῖται καί τινες τῶν λοιπῶν Πελοποννησίων, ὅσοι ταὐτὰ τούτοις φρονοῦσι, διὰ τὴν πρὸς Λακεδαιμονίους ἡμῖν ἐπικηρυκείαν ἐχθρῶς σχήσουσι καὶ τὸ δοκεῖν ἐκδέχεσθαί τι τῶν ἐκείνοις πεπραγμένων, Θηβαῖοι δ' ἔχουσι μέν, ὡς λέγουσινν, ἀπεχθῶς, ἔτι δ' ἐχθροτέρως σχήσουσιν, ὅτι τοὺς παρ' ἐκείνων φεύγοντας σῴζομεν καὶ πάντα τρόπον τὴν δυσμένειαν ἐνδεικνύμεθ' αὐτοῖς, [19] Θετταλοὶ δ', ὅτι τοὺς Φωκέων φυγάδας σῴζομεν, Φίλιππος δ', ὅτι κωλύομεν αὐτὸν κοινωνεῖν τῆς ἀμφικτυονίας, φοβοῦμαι μὴ πάντες περὶ τῶν ἰδίων ἕκαστος ὀργιζόμενος κοινὸν ἐφ' ἡμᾶς ἀγάγωσι τὸν πόλεμον, τὰ τῶν Ἀμφικτυόνων δόγματα προστησάμενοι, εἶτ' ἐπισπασθῶσιν ἕκαστοι πέρα τοῦ συμφέροντος ἑαυτοῖς ἡμῖν πολεμῆσαι, ὥσπερ καὶ περὶ Φωκέας.
fuesen comunes a varios el origen y la causa de la guerra. 16 Ni tampoco en el caso de que combatiéramos con los tebanos por Oropo 9 o por algún interés particular nos pasaría nada, en mi opinión; pues creo que quienes prestasen ayuda, la proporcionarían a nosotros y a aquéllos en el caso de que alguien invadiese nuestro territorio o el de ellos, pero no se aliarían a ninguno de los dos para realizar campañas de ataque. Porque éste es el carácter de las alianzas cuya consideración merece la pena, y el asunto es así por naturaleza; 17 no hasta el mismo límite cada uno es condescendiente, ni para con nosotros ni para con los tebanos, por lo que se refiere a que estemos a salvo o dominemos a los demás, sino que el hecho de que estemos a salvo es cosa que todos desearían por bien de sí mismos, mientras que ni uno solo querría que a fuerza de dominar a otros terminásemos por ser dueños de ellos mismos. ¿Qué es, pues, lo que considero peligroso y qué es aquello de lo que creo debemos guardarnos? Que la guerra futura proporcione a todos un pretexto y un motivo de reproche comunes. 18 Porque si los argivos, los mesenios, los megalopolitas y algunos otros peloponesios, todos los que comparten el modo de pensar de aquéllos, van a mantener hacia nosotros actitud hostil debido a la embajada que enviamos a Esparta y a que da la impresión de que aceptamos algunos hechos de la política lacedemonia, y si los tebanos nos son hostiles, según dicen, y aún han de serlo en mayor grado porque protegemos a sus exiliados y les hacemos ver de todas las maneras nuestra aversión, 19 y los tesalios tienen motivos de enemistad porque damos asilo a los desterrados focidios, y Filipo porque le impedimos participar en la anfictionía, me temo que todos, irritándose cada uno por su propia causa, lleven contra nosotros la guerra en común amparándose en los decretos de los anfictíones, y que luego cada uno sea arrastrado a luchar contra nosotros por encima de sus intereses particulares, como ocurrió también en el caso de los focidios.
Oropo estaba al lado de la frontera tebana, y podría convertirse en objeto de disensión y discordia entre tebanos y atenienses. Pero en ese caso, piensa Demóstenes, el conflicto sólo afectaría a las dos regiones y estados vecinos, Beocia y Ática. 9
[20] Ἴστε γὰρ δήπου τοῦθ' ὅτι νῦν Θηβαῖοι καὶ Φίλιππος καὶ Θετταλοί, οὐχὶ ταὔθ' ἕκαστοι μάλιστ' ἐσπουδακότες, ταὐτὰ πάντες ἔπραξαν· οἷον Θηβαῖοι τὸν μὲν Φίλιππον παρελθεῖν καὶ λαβεῖν τὰς παρόδους οὐκ ἐδύναντο κωλῦσαι, οὐδέ γε τῶν αὑτοῖς πεπονημένων ὕστατον ἐλθόντα τὴν δόξαν ἔχειν· [21] νυνὶ γὰρ Θηβαίοις πρὸς μὲν τὸ τὴν χώραν κεκομίσθαι πέπρακταί τι, πρὸς δὲ τιμὴν καὶ δόξαν αἴσχιστα· εἰ γὰρ μὴ παρῆλθε Φίλιππος, οὐδὲν ἂν αὐτοῖς κέρδος εἶναι. Ταῦτα δ' οὐκ ἐβούλοντο, ἀλλὰ τῷ τὸν Ὀρχομενὸν καὶ τὴν Κορώνειαν λαβεῖν ἐπιθυμεῖν, μὴ δύνασθαι δέ, πάντα ταῦθ' ὑπέμειναν.
[22] Φίλιππον τοίνυν τινὲς μὲν δήπου τολμῶσι λέγειν ὡς οὐδ' ἐβούλετο Θηβαίοις Ὀρχομενὸν καὶ Κορώνειαν παραδοῦναι, ἀλλ' ἠναγκάσθη· ἐγὼ δὲ τούτοις μὲν ἐρρῶσθαι λέγω, ἐκεῖνο δ' οἶδ', ὅτι οὐ μᾶλλόν γε ταῦτ' ἔμελ' αὐτῷ ἢ τὰς παρόδους λαβεῖν ἐβούλετο καὶ τὴν δόξαν τοῦ πολέμουυ τοῦ δοκεῖν δι' αὑτὸν κρίσιν εἰληφέναι, καὶ τὰ Πύθια θεῖναι δι' αὑτοῦ, καὶ ταῦτ' ἦν ὧν μάλιστ' ἐγλίχετο. [23] Θετταλοὶ δέ γ' οὐδέτερ' ἐβούλοντο τούτων, οὔτε Θηβαίους οὔτε τὸν Φίλιππον μέγαν γίγνεσθαι ιταῦτα γὰρ πάντ' ἐφ' ἑαυτοὺς ἡγοῦντὀ, τῆς πυλαίας δ' ἐπεθύμουν καὶ τῶν ἐν Δελφοῖς, πλεονεκτημάτων δυοῖν, κύριοι γενέσθαι· τῷ δὲ τούτων γλίχεσθαι τάδε συγκατέπραξαν. Τῶν τοίνυν ἰδίων ἕνεχ' εὑρήσεθ' ἕκαστον πολλὰ προηγμένον ὧν οὐδὲν ἐβούλετο πρᾶξαι. Τοῦτο μέντοι, τοῦτ' ἔστιν φυλακτέον ἡμῖν.
[24] Τὰ κελευόμεν' ἡμᾶς ἄρα δεῖ ποιεῖν ταῦτα φοβουμένους; Καὶ σὺ ταῦτα 10 11
20 Pues sabéis, sin duda, esto: que ahora los tebanos, Filipo y los tesalios, aunque particularmente cada uno de ninguna manera había anhelado los mismos fines, realizaron todos las mismas acciones; los tebanos, por ejemplo, no pudieron impedir que Filipo pasase y se apoderase de los accesos ni que, pese a haber llegado el último, se apropiase de la fama debida a lo que con tanto trabajo ellos mismos habían realizado; 21 pues ahora, por lo que se refiere al hecho de haber recuperado su territorio 10, es verdad que los tebanos han hecho algo, pero en relación con el honor y la reputación han obrado de la forma más vergonzosa; porque si Filipo no hubiese pasado, parece que ningún provecho habrían obtenido. Pero eso no era lo que querían, antes bien, soportaron todo eso porque deseaban tomar Orcómeno y Coronea y eran incapaces de hacerlo. 22 Ahora bien, algunos ciertamente se atreven a afirmar que Filipo ni siquiera quería entregar a los tebanos Orcómeno y Coronea, sino que se vio forzado a hacerlo; pero yo a ésos les digo que lo pasen bien, y lo que sé es esto: que no le importaba eso más que deseos tenía de conquistar los accesos y la fama de la guerra, la de aparentar que gracias a él había alcanzado la resolución, y de celebrar los Juegos Píticos por mediación suya; eso era lo que con más afán ansiaba. 23 Pero los tesalios no querían ninguna de esas dos cosas, ni que se engrandeciesen los tebanos ni que se hiciera grande Filipo, pues tanto una alternativa como la otra consideraban que iba en contra de ellos mismos; pero estaban deseosos de convertirse en dueños del consejo de las Termopilas y de Delfos 11, dos claras ganancias; y por tener estas ambiciones colaboraron en estos hechos. Así pues, encontraréis que cada uno por razón de sus propios intereses ha sido arrastrado a hacer muchas cosas de las que no quería realizar ninguna. Esto es, sin embargo, esto es lo que debemos vigilar. 24 «¿Entonces es necesario que hagamos lo que se nos mande, movidos por esos temores? ¿Y eres tú
Orcómeno y Coronea; cf. 22. El Consejo anfictiónico se reunía en otoño en el templo de Deméter, cerca de las Termopilas, y en primavera, en Delfos.
κελεύεις; Πολλοῦ γε καὶ δέω. Ἀλλ' ὡς οὔτε πράξομεν οὐδὲν ἀνάξιον ἡμῶν αὐτῶν οὔτ' ἔσται πόλεμος, νοῦν δὲ δόξομεν πᾶσιν ἔχειν καὶ τὰ δίκαια λέγειν, τοῦτ' οἶμαι δεῖν ποιεῖν. Πρὸς δὲ τοὺς θρασέως ὁτιοῦν οἰομένους ὑπομεῖναι δεῖν καὶ μὴ προορωμένους τὸν πόλεμον, ἐκεῖνα βούλομαι λογίσασθαι. Ἡμεῖς Θηβαίους ἐῶμεν ἔχειν Ὠρωπόν· καὶ εἴ τις ἔροιθ' ἡμᾶς, κελεύσας εἰπεῖν τἀληθῆ, διὰ τί; Ἵνα μὴ πολεμῶμεν, φαῖμεν ἄν. [25] Καὶ Φιλίππῳ νυνὶ κατὰ τὰς συνθήκας Ἀμφιπόλεως παρακεχωρήκαμεν, καὶ Καρδιανοὺς ἐῶμεν ἔξω Χερρονησιτῶν τῶν ἄλλων τετάχθαι, καὶ τὸν Κᾶρα τὰς νήσους καταλαμβάνειν, Χίον καὶ Κῶν καὶ Ῥόδον, καὶ Βυζαντίους κατάγειν τὰ πλοῖα, δῆλον ὅτι τὴν ἀπὸ τῆς εἰρήνης ἡσυχίαν πλειόνων ἀγαθῶν αἰτίαν εἶναι νομίζοντες ἢ τὸ προσκρούειν καὶ φιλονικεῖν περὶ τούτων. Οὐκοῦν εὔηθες καὶ κομιδῇ σχέτλιον, πρὸς ἑκάστους καθ' ἕν' οὕτω προσενηνεγμένους περὶ τῶν οἰκείων καὶ ἀναγκαιοτάτων, πρὸς πάντας περὶ τῆς ἐν Δελφοῖς σκιᾶς νυνὶ πολεμῆσαι.
el que a eso nos induces?» Ni mucho menos. Antes bien, que ni realicemos nada indigno de nosotros mismos ni haya guerra, y que demos la impresión a todos de ser sensatos y exponer argumentos justos, eso es lo que creo que hay que hacer. Y con relación a los que piensan que es necesario soportar con valor lo que sea y no prevén la guerra, quiero hacer las siguientes consideraciones. Nosotros permitimos que los tebanos posean Oropo, y si alguien nos preguntara, encareciéndonos decir la verdad, «¿por qué?», «para evitar la guerra», responderíamos. 25 Y ahora mismo a Filipo en virtud del tratado le hemos cedido Anfípolis y permitimos que Cardia 12 quede fuera del resto del Quersoneso y que el Cario 13 ocupe las islas de Quíos, Cos y Rodas, y que los bizantinos obliguen a nuestros barcos mercantes a arribar 14, evidentemente porque consideramos que la tranquilidad que proporciona la paz es causa de mayores bienes que entrar en conflicto y rivalidad por esos asuntos. Por tanto, es estúpido y completamente desafortunado que, tras habernos comportado así con cada uno de los pueblos por separado en asuntos propiamente nuestros y de vital importancia, ahora luchemos contra todos por la sombra de Delfos.
Cardia era una colonia griega situada en la zona occidental del Quersoneso tracio, que había sido fundada por Mileto y Clazomenas en el siglo VII a. C. Su población se vio incrementada por colonos atenienses conducidos por Milcíades. Desde entonces y durante todo el siglo v a. C. puede decirse que se mantuvo bajo control de Atenas. Pero en el 362 a. C., Cardia se puso al lado de Filipo y, como aliada de este monarca, figuró en el tratado de paz del 346 a. C. 13 Idrieo, sátrapa de Caria y sucesor de Mausolo (bajo cuyo reinado el país había sido intensamente helenizado), había ayudado a las islas Quíos, Cos y Rodas a separarse de la confederación presidida por Atenas. Esto aconteció durante la llamada Guerra Social, en la que ciudades aliadas de la capital del Ática, bajo la dirección de Rodas, Cos y Quíos, se rebelaron contra Atenas. Las ciudades rebeldes estaban descontentas por los gravámenes y exacciones a que les obligaban los generales y los mercenarios atenienses. En esta guerra sufrió Atenas una derrota en el mar, en Embata (356 a. C.). Un año más tarde (355 a. C.), ante el peligro de una intervención por parte de Persia, las dos partes del conflicto entablaron negociaciones y concluyeron la paz. 14 Los barcos que transportaban trigo procedente del Ponto Euxino eran obligados por Bizancio a pagar peaje. Era ésta una importante fuente de ingresos para la ciudad ya desde antiguo. Baste pensar que cuando formaba parte del Imperio ateniense, pagaba a Atenas como tributo la impresionante suma de quince talentos, y a veces aún más. 12