“BARRIO DOCTORS” ni Lehcar Cambe
Sa kasalukuyang panahon marami ang kumukuha ng kursong medisina. Ako ay isa sa mga estudyanteng nangangarap maging isang propesyonal na dentista. Nangangarap tayo na magkaroon ng magandang hinaharap sa kukuhanin nating kurso, magkasuweldo ng malaki o higit kaunti sa sapat upang maging “stable” ang ating pamumuhay, at lalong-lalo lalong-lalo na sa pinansyal na pangangailangan. Sa panahon natin ngayon hindi tayo mabubuhay kung walang pera, sapagka’t ito na ang pangunahing pangangailangan ng bawat isa. Nagiging mataas lang naman ang ating mga pangarap dahil sa paghahangad natin ng magkaroon ng mag andang buhay at magandang trabaho, pero kung ang pagiging makabayan ang pinag-uu sapan, talo tayo; kung mayroon ba tayong ipinapakitang dignidad o integridad pagdating sa ating propesyon o kursong ginampanan, wala rin tayo. Paano naman ang ating mga mamamayan na walang sapat na pera para magpagamot o magpa-checkup? Kung ating iisipin ang isang check-up ay kasing halaga na ng isang linggong pagtustos sa pang araw-araw na pangangailangan at gastusin. Noong napanood ko ang maikling palabas na ipinakita ng aming guro, naipakita nito ang sinseridad at debosyon ng mga doktor sa kanilang propesyon. Naglaan sila ng panahon para mag “medical mission” sa mga mga taong may karamdaman; naipakita nila ang kanilang pagmamahal sa mga maysakit sa pamamagitan ng paggamot ng libre. Sa totoo lang, ako ay namangha sa kanilang ginawa, dahil sa panahon ngayon bihira nalang ang mga doktor na gumagawa ng ganon. Marami silang ginagawang sakripisyo at pagtitiis, ngunit ginagampanan pa rin nila ang kanilang responsibilidad bilang isang propesyonal sa lipunan at sa Pilipinas. Sila ang tunay na nagbibigay ng serbisyo sa mamamayan. Para sa akin, isa silang inspirasyon sa nakararami d ahil sa kanilang kakaibang kakayahan pagdating sa kanilang trabaho. Dahil sa napanood kong ito, nabuksan ang aking isipan na may mga bagay na dapat akong gampanan para sa kapwa at hindi lamang sa pansariling kaunlaran, at dapat rin itong maging serbisyo para sa lahat at isaalang-alang ang ikauunlad ng iba. Bagama’t naghahangad ako ng magandang kinabukasan, trabaho, at buhay ay palagi pa rin magiging bukas ang aking mga palad para sa mga nangangailangan sa kakaha yan ng isang taong katulad ko. Hindi ako magiging saradong tao; magiging tapat ako sa aking trabaho at gagawin ko ang lahat ng aking makakaya upang mabigyan ko ng serbisyo ang mamamayan na hindi kaya ang sariling gastusin sa paggagamot. Hindi dapat laging pera ang iniisip at pinoproblema ng isang tao dahil naniniwala ako na kapag gumawa ka ng taos-pusong kabutihan para sa iba ay susuklian ka ng Diyos ng kakaibang kayamanan.
ANG AN G LA LAND NDAS AS N G MA MANU NUNU NUBO BOS S ni Kenneth Cruz
Karaniwang sagot ng mga bata sa tanong na “Ano ang gusto mo paglaki?” ay ang maging doktor, at kung tatanungin pa kung bakit, ang kanilang sagot ay: “upang makatulong at magamot ang mga may sakit.” Sa ating pagtanda, nagbabago ang ating pananaw ukol sa landas na nais nating tahakin sa hinaharap. Ang iba ay pinipiling maging inhinyero, karamihan ay gustong magtrabaho sa barko o di kaya’y maging abogado. Ngunit, kapansin-pansin din na ang rason sa pagpili ng landas na ito ay nagbabago. Pumipili tayo ng trabahong may malaking kita o di kaya’y maraming benepisyo. Sa kabilang banda, nakaliligtaan natin ang isa sa mga pinakamahalagang aspeto ng pagsisilbi, at ito ay ang pagiging propesyonal para sa kapwa at sariling bayan. Habang pinapanood ang maikling bidyo tungkol sa mga doktor sa baryo, pumasok sa aking isipan na sa panahon ngayon, masyadong pinapatrona ng mga tao ang salapi at kapangyarihan. Hindi ko maikakaila na ako, bilang estudyante, ay nabibihag din ng mga luhong ito sa paraan na hindi ko nababatid, lalong lalo na ng mga maliliit na bagay. Naisip ko rin na tila baligtad ang ating paglaki, dahil sa ating pagtanda ay nakalilimutan natin ang tunay na esensiya ng paghihirap at pagsisilbi na isa sa mga konseptong tinatalakay sa mababang paaralan. Noon, nakatatak pa sa ating isipan na tayo ay nag-aaral at magtatrabaho sa hinaharap upang makatulong sa ating mga kapwa. Ngunit, unti-unti itong nabura sa paglipas ng mga taon at ang kasalukuyan nating perspektibo ng pagiging matagumpay ay ang pagiging makapang yarihan at pagkita ng malaking salapi. Kung aalalahanin natin ng mabuti, ang tagumpay ay nakabase hindi sa mga materyal na bagay kundi sa bilang ng mga ngiting ating nabubuo at pasasalamat na natatanggap. Mabigat para sa ating ang pagsasakripisyo ngunit, kung ating susuriin ang pinagdaanan ng ating Tagapagligtas sa Krus, maituturing itong maliit lamang. Tumatak sana sa ating mga isipan na responsibilidad nating ipagpatuloy ang landas ng manunubos.
ANG LANDAS NG MANUNUBOS ni Kenneth Cruz
Karaniwang sagot ng mga bata sa tanong na “Ano ang gusto mo paglaki?” ay ang maging doktor, at kung tatanungin pa kung bakit, ang kanilang sagot ay: “upang makatulong at magamot ang mga may sakit.” Sa ating pagtanda, nagbabago ang ating pananaw ukol sa landas na nais nating tahakin sa hinaharap. Ang iba ay pinipiling maging inhinyero, karamihan ay gustong magtrabaho sa barko o di kaya’y maging abogado. Ngunit, kapansin-pansin din na ang rason sa pagpili ng landas na ito ay nagbabago. Pumipili tayo ng trabahong may malaking kita o di kaya’y maraming benepisyo. Sa kabilang banda, nakaliligtaan natin ang isa sa mga pinakamahalagang aspeto ng pagsisilbi, at ito ay ang pagiging propesyonal para sa kapwa at sariling bayan. Habang pinapanood ang maikling bidyo tungkol sa mga doktor sa baryo, pumasok sa aking isipan na sa panahon ngayon, masyadong pinapatrona ng mga tao ang salapi at kapangyarihan. Hindi ko maikakaila na ako, bilang estudyante, ay nabibihag din ng mga luhong ito sa paraan na hindi ko nababatid, lalong lalo na ng mga maliliit na bagay. Naisip ko rin na tila baligtad ang ating paglaki, dahil sa ating pagtanda ay nakalilimutan natin ang tunay na esensiya ng paghihirap at pagsisilbi na isa sa mga konseptong tinatalakay sa mababang paaralan. Noon, nakatatak pa sa ating isipan na tayo ay nag-aaral at magtatrabaho sa hinaharap upang makatulong sa ating mga
kapwa. Ngunit, unti-unti itong nabura sa paglipas ng mga taon at ang kasalukuyan nating perspektibo ng pagiging matagumpay ay ang pagiging makapang yarihan at pagkita ng malaking salapi. Kung aalalahanin natin ng mabuti, ang tagumpay ay nakabase hindi sa mga materyal na bagay kundi sa bilang ng mga ngiting ating nabubuo at pasasalamat na natatanggap. Mabigat para sa ating ang pagsasakripisyo ngunit, kung ating susuriin ang pinagdaanan ng ating Tagapagligtas sa Krus, maituturing itong maliit lamang. Tumatak san a sa ating mga isipan na responsibilidad nating ipagpatuloy ang landas ng manunubos.
