Georg Wilhelm Friedrich Hegel
Tinin Fenomenolojisi Duyusal Kesinlik; veya Bu ve Sanma
Almancadan Çeviren/Taslak Doğan Göçmen İzmir, Eylül 2016
(A.) Bilinç I.
Duyusal Kesinlik; veya Bu ve Sanma
§90 Bizim ilkin veya doğrudan konumuz olan bilgi, kendisi doğrudan olan bilgiden, dolaysız olanın veya var olanın bilgisinden başkası değildir. Biz kendimiz de dolaysız veya alımlayan olarak davranmak zorundayız; eş deyişle onun kendisini sunduğu gibi kendisinde hiçbir şeyi değiştirmemeliyiz ve kavramayı enine boyuna düşünmeyle karıştırmamalıyız. §91 Duyusal kesinlik somut içeriği, onu doğrudan en zengin bilgi edinimi, hatta sonsuz zenginlikte olan bilgi edinimi olarak gösterir; bu zenginliğin yayıldığı mekâna ve zamana enine boyuna da baksak, bu zenginlikten bir parça alıp parçalayarak içine de baksak, bu zenginliğin sınırı bulunamaz. Ayrıca bu bilgi edinimi gerçeğe en uygun olan olarak görünür; zira bilgi edinimi, nesnenin hiçbir şeyini henüz dışarıda bırakmadı, tersine, o, bütün tamlığıyla olduğu gibi onun önünde durmaktadır. Fakat bu kesinliğin kendisi kendisini en soyut ve en yoksul gerçek olarak gösterir. Kesinlik, bütün bildiğini sadece şu şekilde dile getirir: odur; ve onun gerçeği içinde sadece eşyanın varlığını barındırır; bu kesinlikte bilinç kendi açısından sadece saf bendir; veya ben onda saf buyumdur ve nesne de aynı şekilde sadece saf budur. Bu ben, bu eşyadan bilinç olarak ben onda kendimi geliştirdiğim ve düşünceyi onda çok yönlü hareket ettirdiğim için emin değilim. Emin olduğum eşyadan, birçok farklılaşmış özelliğine göre kendisinde zengin ilişkiler veya başkalarına karşı çok çeşitli ilişki olduğu için de emin değilim. Bunların her ikisi de duyusal kesinliği ilgilendirmemektedir; ne ben ne de eşya bunda çok boyutlu dolayımın anlamına sahiptir; ne ben çok yönlü tasavvurun veya düşüncenin ne de eşya çok özellikli olanın anlamına sahiptir; tersine, şey vardır; ve şey vardır, çünkü o sadece var olduğu için vardır; o vardır; duyusal bilgi için önemli olan budur; ve bu saf varlık veya bu basit dolayımsızlık onun gerçekliğini oluşturur. Aynı şekilde kesinlik doğrudan saf ilişki olarak ilişkidir; bilinç bendir, başka bir şey değil, bir saf Budur; tekil olan saf bu olanı veya tekil olanı bilir. §92 Fakat bu kesinliğin özünü oluşturan ve onun kendi gerçekliği olarak dile getirdiği saf varlıkta, dikkatle baktığımızda birçok başka şey etkide bulunmaktadır. Hakiki bir duyusal kesinlik sadece bu saf dolayımsızlık değildir, tersine, aynı zamanda onun bir örneğidir de. Burada sayısız olarak var olan farkların arasında heryerde şu temel farkı görürüz: Duyusal farkta aynı zamanda saf varlıktan hâlihazırda söz konusu olan Bunu, ben olarak bir Bu ve nesne olarak bir Bu. Eğer biz bu fark üzerine yansısal düşünürsek, ne birinin ne de diğerinin yalnızca doğrudan, tersine, aynı zamanda dolayımlı olarak duyusal kesinlikte olduğunu görürüz; ben kesinliğe bir başkası aracılığıyla sahip olurum, yani eşyaya; ve bu aynı zamanda bir başkası aracılığıyla kesinliktedir, yani Ben aracılığıyla. §93 Öz ve örnek, doğrudanlık ve dolayım arasındaki bu farkı sadece biz yapmıyoruz, tersine, biz onu aynı zamanda duyusal kesinliğin kendisinde
buluruz; ve onu bizim, biraz önce belirlediğimiz gibi değil, duyusal kesinlikte olduğu gibi almamız gerekir. Onda fark, basit dolaysız var olan veya öz olarak konur, nesne; fakat diğer fark, öze dair olmayan ve dolayımlı olan, onda aslında olan olarak değil, tersine, bir başkası aracılığıyla olan olarak, nesneyi, nesne var olduğu için bilen bir bilgi ve olabilir ve olmayabilir. Fakat nesne gerçek ve öz olandır; o vardır, buna karşın bilinip bilinmemesi konusunda kaygısızdır; o, bilinmese bile kalır; fakat bilgi, eğer nesne bilinmezse var değildir. §94 O halde, nesnenin gerçekten de, duyusal kesinlikte bile, bir bütün olarak öz olarak görülmesi gerekmektedir –ki, nesne duyusal kesinlik tarafından öz olarak gösterilir. Onun bu, öz olma kavramı, duyusal kesinlikte olduğuna denk gelip gelmemesi; bu amaçla onun gerçekte ne olduğu hakkında yansısal ve fazla derinlemesine düşünmemeliyiz; tersine, ona duyusal kesinlik nasıl sahip ise, onu yalnızca bu şekilde görmeliyiz. §95 O halde, duyusal kesinliğin kendisine sorulmalıdır: Bu nedir? Onu kendi varlığının çift anlamında, Şimdi ve Burada olan olarak alalım, böylece onun kendisinde barındırdığı diyalektik, ‘Bu’nun kendisi olduğu gibi anlaşılır bir biçim kazanacaktır. Şimdi olan nedir? sorusuna o halde örneğin: Şimdi olan gecedir yanıtını veriyoruz. Bu duyusal kesinliğin gerçekliğini gözden geçirebilmek için basit bir deneme yeterlidir. Bu gerçeği yazarak kaydediyoruz; bir gerçek yazılarak kaydedilmekle birşey kaybetmez; onu kaldırıp saklamakla da birşey kaybetmez. Yazılarak kaydedilmiş olan gerçeği Şimdi, bu öğleyin tekrar görelim, bu durumda onun bozarmış olduğunu söylemek zorunda kalacağız. §96 Şimdi olan, ki bu gecedir, kaldırılıp saklanmıştır, eş deyişle, onun kendisi nasıl tanımlanıyorsa, o şekilde, bir var olan olarak ele alınmaktadır. Fakat o, kendisini, daha çok bir olmayan olarak gösterir. Şimdi olan, kendi kendisini elbette muhafaza eder, fakat gece olmayan olarak; aynı şekilde o kendisini şimdi olan gündüze karşı muhafaza eder, gündüz de olmayan bir şey olarak; veya bir bütün olarak bir negatif olan olarak. Bu nedenle bu kendisini muhafaza eden Şimdi, bir dolayımsız olan değildir, tersine, bir dolayımlı olandır; zira o kendisini, bir kalıcı ve kendi kendisini muhafaza eden olarak, başkası olmayan olarak, yani gündüz ve gece olmayan olarak belirlemiştir. Bu arada o, önceden olduğu gibi hala basittir, Şimdi olandır ve bu basitlikte, onda önceden gelip hala etkin olana karşı umursamazdır. Onun varlığı gece olmadığı gibi gündüz de değildir; aynı zamanda o, gündüz olduğu gibi gecedir de; o, kendisinin bu başkası olanı aracılığıyla hiç etkilenmemiştir. Böyle bir basit olan, ki o, yadsıma aracılığıyla var olur, ne Budur ne de odur, bir Bu olmayandır ve aynı şekilde Bu ve O olma karşısında umursamazdır, onu genel olan olarak kavramlaştıralım; o halde, genel olan gerçekten de duyusal kesinliğin gerçek olanıdır. §97 Duyusal olanı da genel olan olarak dile getiririz. Dediğimiz şudur: Bu, eş deyişle genel olan Bu, veya: o’dur; eş deyişle bir bütün olarak varlıktır. Burada biz
elbette genel Bu olanı veya bir bütün olarak varlığı tasavvur etmiyoruz, fakat genel olanı dile getiriyoruz; veya biz bir bütün olarak bu duyusal kesinlikte nasıl kastediyorsak öyle dile getirmeyiz. Fakat gördüğümüz gibi dil, gerçeğe daha uygun olanıdır; onda biz kendimiz doğrudan kendi sanımızı çürütürüz ve gene olan duyusal kesinliğin gerçek olanı olduğu ve dil yalnızca gerçeğe daha uygun olanını ifade ettiği için, kastettiğimiz bir duyusal varlığı söze dökmemiz mümkün değildir. §98 Diğer Bu biçimiyle, Burada olan ile de aynı hal söz konusu olacaktır. Burada olan örneğin ağaç olsun. Arkamı dönüyorum ve bu gerçek yok olmuştur ve kendisini tersine döndürmüştür: Burada olan bir ağaç değildir, tersine, o, daha çok bir evdir. Burada olanın kendisi yok olmuyor; tersine, o, evin, ağacın vesaire yok olmasında hep kalandır ve ev, ağaç, olma konusunda umarsızdır. O halde, Burada olan kendisini yeniden dolayımlı basitlik veya genellik olarak göstermektedir. §99 Bu duyusal kesinlik kendi kendisinde nesnesinin genel olanını gerçek olarak göstermekle, saf varlık onun özü olarak kalır, ama dolayımsız olarak değil, tersine, kendisine yadsıma ve dolayımın esas olduğu bir türden olan olarak; böylelikle o, bizim varlıktan kastettiğimiz değildir, tersine, o, soyutlama veya saf genel belirlenimi olandır ve bu boş veya umursamaz Şimdi ve Burada olan karşısında yalnızca bizim sanımız geride kalmaktadır -ki bu sanımız için duyusal kesinliğin gerçeği, genel olan değildir. §100 Bilgi ve nesnenin ilkin ortaya çıktığı ilişkiyi, onların durakladıkları bu sonuçtaki ilişki ile karşılaştırınca, ilişkinin kendisini tersine çevirdiğini görüyoruz. Öze dair olması gereken nesne, şimdi duyusal kesinliğin önemsiz olanı olmuştur, zira genel olmuş olan nesne artık böyle birşey değildir, tersine, duyusal kesinlik şimdi karşıt olanda, yani daha önce öze dair olmayan bilgide bulunmaktadır. Onun gerçeği, benim nesnem olarak nesnede, benim olanda, o, ben ondan haber olduğum için vardır. Duyusal kesinlik, nesneden kovulmuştur, fakat henüz kapsanıp aşılamamıştır, tersine, yalnızca Bene geri döndürülüp sıkıştırılmıştır; deneyimin onun bu realitesi hakkında bize ne gösterdiğine bakalım. §101 Öyleyse gerçeğin gücü artık Bende yatmaktadır, benim görmemin, duymamın vesaire dolayımsızlığında; tekil Şimdi ve Burda olanların sandığımız yok olması, Benin onları sıkıca tutması nedeniyle durdurulur. Şimdi olan gündüzdür, çünkü onu görüyorum; Burada olan ağaçtır, çünkü onu görüyorum. Fakat duyusal kesinlik bu ilişkide daha öncekinde olduğu gibi aynı diyalektiği kendinde yaşar. Ben, bu, ağacı görüyorum ve ağacın burada olduğunu iddia ediyorum; fakat başka bir Ben evi görür ve Burada olanın ağaç değil, tersine, daha çok bir ev olduğunu iddia eder. Her iki gerçek de aynı doğrulamaya sahiptir,
yani görmenin dolayımsızlığına ve güven ve teminata her ikisi de bilgileri üzerinden sahip olurlar; fakat bir gerçek diğerinde kaybolur. §102 Bunlarda kaybolmayan Bendir, genel olan olarak –ki bu benin görmesi ne bir ağacın görülmesi ne de bu evin görülmesi vesaire, tersine, basit bir görmedir; bu görme, bu evin vesaire yadsınması aracılığıyla elde edilmiştir; görme bu halinde aynı şekilde basittir ve onda hala etkin olana, eve, ağaca karşı umursamazdır. Ben bir bütün olarak yalnızca geneldir Şimdi, Burada veya Bu gibi. Ben elbette tekil bir Beni kastediyorum, fakat Şimdi olana, Burada olana dair sandığımı ne kadar az söyleyebilirsem, aynı şekilde Bene dair de. Ben bu Burada olan, bu Şimdi olan veya bir Tekil olan dersem, bir bütün olarak tüm Buları, tüm Buradaları, tüm Şimdi olanları, tüm Tekil olanları söylemiş olurum; aynı şekilde ben Ben, bu tekil Ben demekle bir bütün olarak tüm Benleri söylemiş olurum; herkes ne diyorsam odur: Ben, bu, tekil olan, Ben. Eğer bu bilimin önüne üzerinde koşulsuz dayanamayacağı denek taşı olarak söz konusu bir bu şeyi veya bir bu insanı çıkarımsama, kurgulama, apriori bulma veya başka nasıl ifade edilirse edilsin talebi konursa, talebin hangi bu şeyi veya hangi bu Beni kastettiğini söylemesini beklemek haklıdır; fakat bunu söylemek mümkün değildir. §103 O halde, duyusal kesinlik kendi özünü ne nesnede ne de Bende deneyimler ve dolayımsızlık ne birinin ne de diğerinin dolayımsızlığıdır, çünkü Benin öze dair olmadığını sandığı her ikisindedir ve nesne ve Ben geneldir; onlarda Benim Şimdi ve Burada ve Ben sandığım varlığını sürdüremez veya var olamaz. Biz bunun aracılığıyla duyusal kesinliğin bütününün kendisini onun özü olarak koymaya varırız, önce Benin karşıtı olan nesnede, sonra Benin onun realitesi olması gerektiği iki durumda olduğu gibi artık sadece onun uğrağı olarak değil. Öyleyse kendisini dolayımsızlık olarak ve bunun aracılığıyla daha önce vuku bulan tüm karşıtlıkları kendinden uzak tutan, duyusal kesinliğin tamamıdır. §104 Bu saf dolayımsızlık, o halde, Buradanın başka olmasını (ağaç olmayan bir Buradaya geçip giden ağacın olarak), Şimdinin başka olmasını (gece olan bir Şimdiye geçip giden gündüzün olarak) artık ilgilendirmemektedir. Onun gerçekliği kendisini kendisiyle özdeş kalan ilişki olarak muhafaza eder; bu ilişki, Ben ile neşen arasında temel olan ve temel olmayan bakımından fark gözetmez ve bu nedenle bu ilişkinin içine farkın girmesi mümkün değildir. O halde, Ben bu, Burada olan ağaçtır iddiasını ileri sürüyor ve dönmüyorum, yoksa Burada olan bir Ağaç olamayana dönüşür diyor; başka bir benin Burada olanı ağaç olmayan olarak görmesi veya Benim kendimin başka bir defa Burada olanı ağaç olamayan, Şimdi olanı gündüz olmayan almamı da dikkate almıyorum, tersine, ben saf-şeye-bakışım; Ben benim için şunda ısrar ediyorum: Şimdi olan gündüzdür veya Burada olan ağaçtır da; Burada olanı ve Şimdi olanın kendisiyle
de kıyaslamıyorum, tersine, doğrudan bir ilişkiyi tutuyorum: Şimdi olan gündüzdür. §105 Böylelikle bu kesinlik artık gelip buraya ayak basmak istemediği için, eğer biz gece olan bir Şimdiye veya kendisine gece olan bir Bene dikkat çekersek, böylece yürüyüp ona gitmiş oluruz ve kendimize iddia edilen Şimdi olanı göstertiriz. Onu kendimize göstertmek zorundayız, çünkü bu doğrudan ilişkinin gerçeği, kendisini bir Şimdiyle veya bir Burada ile sınırlayan bu Benin gerçeğidir. Eğer biz daha sonra bu gerçeği önümüze koyarsak veya ondan uzak durursak, hiçbir anlama sahip olmaz, çünkü bizim artık onun özsel olan dolayımsızlığı ortadan kaldırmışızdır. Bizim bu nedenle zamanın ve uzayın bize gösterdikleri aynı noktaya gitmemiz gerekir, eş deyişle kendimizi kesin bilen aynı bu Ben yaptırmalıyız. O halde, bize gösterilen dolayımsız olanın nasıl olduğuna bakalım. §106 Şimdi olan gösteriliyor; bu şimdi olandır. Şimdi olan; o gösterilmekle var olması sona erdi; Şimdi olan, var olan, gösterilenden bir başkasıdır ve Şimdi olan tam da budur, olmakla artık çoktan değildir. Şimdi olan, bize gösterildiği gibi, bir olmuş olandır; ve bu onun gerçekliğidir; onun var olma gerçekliği yoktur. O halde, elbette onun olmuş olması onun bu gerçeğidir. Fakat olmuş olan, gerçekten varlık değildir; o değildir ve uğruna çaba gösterilmiş olan varlıktır. §107 Biz bu açığa çıkarılıp gösterilende yalnızca bir hareket ve onun şu gidişini görüyoruz: 1. Ben Şimdi olana işaret ediyorum; o, gerçek olan olarak ileri sürülmüştür; fakat ben onu olmuş olan veya kapsanıp aşılmış olan olarak, ilk gerçeği kapsayıp aşıyorum ve 2. Şimdi ikinci gerçek olarak olmuştur, kapsanıp aşılmıştır. 3. Fakat olmuş olan değildir; Ben olmuş olmayı veya kapsanıp aşılmış olmayı, ikinci gerçeği kapsayıp aşıyorum, böylelikle şimdi olanın yadsınmasını yadsıyorum ve böylece ilk iddiaya geri dönüyorum: Şimdi olandır. O halde, Şimdi olan ve Şimdi olanın açığa çıkarılıp gösterilmesi, öyle bir nitelik kazanmıştır ki, ne Şimdi olan ne de Şimdi olanın açığa çıkarılıp gösterilmesi doğrudan basittir, tersine, kendinde farklı uğrakları barındıran bir harekettir; bu konmaktadır; fakat daha çok bir başkası konmaktadır veya Bu olan yeniden kapsanıp aşılmaktadır: ve bu Başka olma veya birincinin kapsanıp aşılmasının kendisi yeniden kapsanıp aşılıyor ve böylece Birinciye geri dönülmüş oluyor. Fakat bu kendi içine yansımış olan Birinci, tam olarak önce olanın, yani bir dolayımsız olmuş olanın aynısı değildir; tersine, o, tam da bir kendi içine yansımış olandır veya bir başka olan olarak kalışında kendisi olandır; bir Şimdi olan ki, muhakkak birçok Şimdi olandır; ve bu gerçeğe uygun şimdi olandır; Şimdi olan, içinde birçok Şimdi olanı, saati barındıran basit bir gündür; böyle bir Şimdi olan, bir saat, tabi birçok dakikalardır ve aynı şekilde bu Şimdi olan da birçok Şimdi olandır vesaire. – O halde, açığa çıkarılıp gösterilmenin kendisi harekettir; bu ortaya koyma, Şimdi olanın gerçekte ne olduğunu dile getirir; yani bir sonuçtur veya
Şimdi olanın toplanmış bir çokluğudur; ve açığa çıkarılıp gösterilmek, Şimdi olanın genel olduğunun deneyimlenmesidir. §108 Benim burada belirlediğim açığa çıkarılıp gösterilen Burada olan da bu Burada olandır; ki bu gerçekten bu Burada olan değildir, tersine, bir Ön ve Arka, bir Yukarı ve Aşağı, bir Sağ ve Soldur. Yukarının kendisi aynı şekilde bu birçok Yukarıda, Aşağıda vesaire başka-olandır. Açığa çıkarılıp gösterilmesi gereken Burada olan, başka Burada olanlarda kayboluyor, fakat aynı şekilde bunlar da yok oluyor; açığa çıkarılıp gösterilerek tespit edilen ve kalıcı olan Burada olanlar, olmaları gerektiği gibi alınmakla yalnızca öyle olan bir negatif budur, fakat Burada olanlar negatif olanda kapsanıp aşılır; bu, birçok Burada olanın bir basit karmaşasıdır. Mesele, kastedilen Burada olan olmalıdır; fakat o değildir; tersine, o mesele olarak var olan olarak açığa çıkarılıp gösterilmekle, açığa çıkarılıp gösterilmek kendisini doğrudan bilgi olarak değil, tersine, kastedilen burada olandan hareketle birçok Burada olan içinden geçip genel Burada olana giden bir harekettir –ki bu, günün Şimdi olanın bir basit çokluğu olduğu gibi, Burada olanın bir basit çokluğudur. §109 Duyusal kesinliğin diyalektiğinin, onun hareketinin veya onun deneyiminin basit tarihi ve duyusal kesinliğin kendisinin yalnızca bu tarihten başka birşey olmadığı anlaşılmaktadır. Bu nedenle doğal bilinç de daima bu sonuca, kendisinde gerçek olana doğru ilerler ve ona dair deneyim edinir. Fakat aynı şekilde yeniden ve yeniden unutur ve hareketi baştan başlatır. Eğer bu deneyime karşı genel deneyim olarak, felsefi iddia olarak, hatta şüpheciliğin sonucu olarak, bu veya duyusal olan olarak dış nesnelerin realitesinin veya varlığının bilinç için mutlak gerçeğe sahip olduğu ileri sürülüyorsa, buna şaşırmak gerekir; böyle bir iddia ne konuştuğunu bilmiyor; söylemek istediğinin tersini söylediğini bilmiyor. Duyusal bunun gerçeği, bilinç için genel deneyim olmalıdır deniyor; fakat daha çok tersi genel deneyimdir; her bilinç örneğin şöyle bir deneyimi: Burada olan bir ağaçtır veya Şimdi olan öğledir yeniden ortadan kaldırmaktadır ve bunun tersini dile getirmektedir: Burada olan bir ağaç değildir, tersine, bir evdir; ve ilk ortadan kaldıran iddiada tam da yeniden bir Bunun duyusal bir iddiası olan aynı şekilde hemen ortadan kaldırır; ve tüm duyusal kesinlikte gerçekte yalnızca biraz önce gördüğümüz deneyimlenir, yani Bu olanın bir genel olan olarak, söz konusu iddianın genel deneyim olarak teyit ettiğinin tersidir. Bu genel deneyime istinatta, pratiğin içermelerinin dikkate alınmasına müsaade edilir. Bu dikkate alışta, duyusal nesnelerin realitesinin gerçekliğini ve kesinliğini ileri sürenlere, bilgeliğin en alt okuluna, yani Ceres’in/cüce gezegenin ve Bacchus’un Eleusis eski gizemlerine geri gönderildikleri ve ekmeği yemesini ve şarabı içmesini öğrenmeleri gerektiği söylenecektir; zira bu gizemlerin sırrına eren sadece duyusal şeylerin varlığı konusunda şüpheye düşmez, tersine, aynı zamanda onun karşısında çaresizlik duyar; ve onlarda onların hiçliğini kısmen kendisi gerçekleştirir, kısmen de onların gerçekleştirdiğini görür. Hayvanlar da bu bilgeliğe sahiptir, onlar da kendilerini en derin bir şekilde onların sırrına
ermiş olarak gösterirler; zira onlar, aslında olan olarak duyusal şeyler karşısında durup kalmıyorlar, tersine, bu realite karşısında duydukları çaresizliğe ve onların hiçliklerinden tamamıyla emin olmalarına karşın kolayca onlara uzanırlar ve onları tüketirler; ve hayvanlar gibi tüm doğa onları, bu görünüşe göre gizem olanları kutlar –ki bu gizemler, duyusal şeylerin gerçekliğinin ne olduğunu öğretirler. §110 Ama bu tür iddialar ileri sürenlerin kendileri de, yukarıdaki notlara uygun olarak doğrudan sandıklarının tersini söylerler; belki de bu görünüm, duyusal kesinliğin doğası üzerine derinlemesine düşünmeye itmeye en yetkin olandır. Onlar dış nesnelerin varlığından bahsediyorlar –ki bunlar daha tam, hakiki tam tekil olarak, tamamıyla kişisel olan, her birinin tamamıyla kendisi gibi olanının olmadığı, bireysel şeyler olarak belirlenebilirler. Bu şimdi var olanın tamamıyla mutlak ve gerçek olduğu ileri sürülmektedir. Onlar üzerine bu yazıyor olduğumu yazdığım veya yazdığımı yazmış olduğum bu kâğıt parçasını kastediyorlar; fakat onlar ne kastettiklerini söylemiyorlar. Eğer onlar gerçekten kastettikleri bu kâğıt parçasını söylemek istiyorlardıysa ve söylemek istiyorlarsa, bu mümkün değildir, çünkü kastedilen, bilince, aslında genel olana ait olan duyusal Bu, dil için ulaşılmazdır. Gerçek bir deneme altında onu söylemek modern öncesi olacaktır; onun betimlemesini başlatanlar, bitiremeyeceklerdir, tersine, onu başkalarına bırakmak zorunda kalacaklardır –ki bunlar olmayan bir şeyden bahsettiklerini sonunda kendileri teslim edecektir. O halde, onlar herhalde yukarıdakinden tamamıyla farklı olan buradaki bu kâğıt parçasını kastediyorlardır; fakat onlar hakiki şeyleri, dışsal veya duyusal nesneleri, mutlak tekil varlıkları vesaire konuşuyorlar; eş deyişle onlar onların yalnızca genel olanına dair söylüyorlar; bu nedenle konuşulamaz olarak adlandırılan, gerçek olmayandır, akıllı olmayandır, yalnızca sanılandır. – Eğer bir şey hakkında onun hakiki bir şey, bir dışsal nesne olmaktan başka bir şey olmadığı söyleniyorsa, bu yalnızca en genel olandır ve böylelikle daha çok onun var olan her şeyle farklılığından çok aynılığı dile getirilir. Tekil bir şeyden bahsediyorsam, ondan aynı zamanda daha çok genel olan olarak da bahsetmiş olurum; zira hepsi tekil bir şeydir; ve aynı şekilde bu şey, istenen herşeydir. Bu kâğıt parçası olarak tam betimlenmiş olursa, böylece tüm ve her bir kâğıt, bir bu kâğıt parçasıdır ve ben daima yalnızca genel olanı söyledim. Fakat eğer tanrısal doğaya sahip konuşmaya, sanıyı doğrudan tersine çevirerek, onu başka birşey yaparak ve böylelikle ona hiç söz söyletmeden yardımcı olmak istiyorsam, bu kâğıt parçasını açığa çıkarıp gösteririm, böylece duyusal kesinliğin gerçekliğinin gerçekten ne olduğunu deneyimlemiş olurum; onu ben bir Burada olan olarak açığa çıkarıp gösteriyorum –ki bu bir Burada olan, başka bir Burada olan veya kendi kendisinde bir basit bir arada olan birçok Burada olan, bir genel olandır; onu ben, o gerçekte nasıl ise öyle alıyorum ve bir doğrudan olanı bilmek yerine algılıyorum.
