Περιεχόμενα [ΔΕΥΤΕΡΑ 9 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΠΕΜΠΤΗ 19 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΜΑϊΟΥ 2011] [ΤΡΙΤΗ 24 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΠΕΜΠΤΗ 26 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΤΡΙΤΗ 31 ΜΑΪΟΥ 2011] [ΤΕΤΑΡΤΗ 1 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] [ΠΕΜΠΤΗ 2 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] [ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] [ΣΑΒΒΑΤΟ 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] [ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] [ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] [ΤΡΙΤΗ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] [ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] [ΠΕΜΠΤΗ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ
ΓΚΡΕΫ
EL JAMES
ΓΚΡΕΫ Οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι μέσα από τα μάτια του Κρίστιαν
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Τιτίνα Σπερελάκη
Το βιβλίο αυτό αφιερώνεται στους αναγνώστες που το ζητούσαν… το ζητούσαν… το ζητούσαν… Σας ευχαριστώ για όσα κάνατε για μένα. Ταρακουνάτε τον κόσμο μου κάθε μέρα.
ΓΚΡΕΫ
7
[ΔΕΥΤΕΡΑ 9 Μ ΑΪΟΥ 2011] ΕΧΩ ΤΡ ΙΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑΚΙΑ . Τρέχουν γρήγορα στο πάτωμα. Πολύ γρήγορα. Το ένα είναι κόκκινο. Το άλλο πράσινο. Το άλλο κίτρινο. Μ ου αρέσει το πράσινο. Είναι το καλύτερο. Και της μαμάς τής αρέσουν. Μ ου αρέσει όταν η μαμά παίζει με τα αυτοκινητάκια και μαζί μου. Το κόκκινο είναι το αγαπημένο της. Σήμερα κάθεται στον καναπέ και κοιτάζει τον τοίχο. Το πράσινο αυτοκινητάκι πετάει πάνω στο χαλάκι. Το κόκκινο αυτοκινητάκι ακολουθεί. Ύστερα το κίτρινο. Μ παμ! Η μαμά, όμως, δε βλέπει. Το ξανακάνω. Μ παμ! Η μαμά, όμως, δε βλέπει. Σημαδεύω με το πράσινο αυτοκινητάκι τα πόδια της. Το πράσινο αυτοκινητάκι, όμως, πηγαίνει κάτω από τον καναπέ. Δεν το φτάνω. Το χέρι μου είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει στο άνοιγμα. Η μαμά δε βλέπει. Θέλω το πράσινο αυτοκινητάκι μου. Αλλά η μαμά μένει στον καναπέ κοιτάζοντας τον τοίχο. Μαμά. Το αυτοκινητάκι μου. Δε με ακούει. Μαμά. Την τραβάω από το χέρι, κι αυτή ξαπλώνει και κλείνει τα μάτια της. Όχι τώρα, Σκουληκάκι. Όχι τώρα, λέει. Το πράσινο αυτοκινητάκι μου μένει κάτω από τον καναπέ. Είναι ακόμα κάτω από τον καναπέ. Το βλέπω. Αλλά δεν το φτάνω. Το πράσινο αυτοκινητάκι μου είναι θολό. Σκεπασμένο με γκρίζο χνούδι και βρομιά. Το θέλω πάλι πίσω. Δεν το φτάνω, όμως. Ποτέ δεν το φτάνω. Το πράσινο αυτοκινητάκι μου χάθηκε. Χάθηκε. Και δεν μπορώ να
8
E. L. JAMES
ξαναπαίξω μαζί του. Ανοίγω τα μάτια μου, και το όνειρό μου ξεθωριάζει στο πρώτο πρωινό φως. Τι διάολο σήμαινε αυτό; Αρπάζω τα ξέφτια του καθώς ξεμακραίνουν, αλλά δεν καταφέρνω να πιάσω κανένα τους. Το αντιπαρέρχομαι, όπως κάνω τα περισσότερα πρωιν ά, σηκώνομαι από το κρεβάτι και βρίσκω μια φρεσκοπλυμένη φόρμα στο δωμάτιο-ντουλάπα μου. Έξω ένας μολυβένιος ουρανός υπόσχεται βροχή, και σήμερα δεν έχω κέφι να βραχώ την ώρα που θα τρέχω. Πηγαίνω στο γυμναστήριό μου στον πάνω όροφο, ανοίγω την τηλεόραση για τα πρωινά επιχειρηματικά νέα και ανεβαίνω στον διάδρομο. Οι σκέψεις μου περιπλανιούνται στη μέρα που έχω μπροστά μου. Τίποτε άλλο εκτός από συσκέψεις, αν και θα δω τον προσωπικό μου γυμναστή αργότερα για μια προπόνηση στο γραφείο μου – ο Μ παστίγ είναι πάντα μια ευπρόσδεκτη πρόκληση. Ίσως πάρω τηλέφωνο την Ελένα; Ναι. Ίσως. Μ πορούμε να πάμε για φαγητό αργότερα μέσα στην εβδομάδα. Σταματάω τον διάδρομο λαχανιασμένος και κατεβαίνω στο ντους για να ξεκινήσω άλλη μία μονότονη μέρα. αποχαιρετώντας τον Κλοντ Μ παστίγ, που στέκεται στην πόρτα του γραφείου μου. «Γκολφ αυτή την εβδομάδα, Γκρέυ;» Ο Μ παστίγ χαμογελάει με συγκαταβατική αλαζονεία, ξέροντας πως η νίκη του στο γήπεδο του γκολφ είναι εξασφαλισμένη. Στρέφεται να φύγει, και στραβομουτσουνιάζω. Τα τελευταία του λόγια τρίβουν αλάτι στις πληγές μου, κι αυτό επειδή, παρά τις ηρωικές μου προσπάθειες στο γυμναστήριο σήμερα το πρωί, ο προσωπικός μου γυμναστής με ξεφτίλισε τελείως. Ο Μ παστίγ είναι ο μόνος που μπορεί να με νικήσει και τώρα θέλει να με ταπεινώσει και στο γήπεδο του γκολφ. Σιχαίνομαι το γκολφ, αλλά κλείνουν τόσες δουλειές στον χλοοτάπητα, που πρέπει να « ΑΥΡ ΙΟ…» ΜΟΥΡ ΜΟΥΡ ΙΖΩ
ΓΚΡΕΫ
9
υπομένω τα μαθήματά του κι εκεί… Και παρόλο που δε θέλω να το παραδεχτώ, ο Μ παστίγ έως έναν βαθμό καταφέρνει να βελτιώνει το παιχνίδι μου. Κοιτάζω έξω το περίγραμμα των ψηλών κτιρίων του Σιάτλ, και η γνωστή ανία κυριεύει την ψυχή μου. Η διάθεσή μου είναι εξίσου κακή και γκρίζα όσο και ο καιρός. Οι μέρες μου αναμειγνύονται η μια με την άλλη χωρίς να ξεχωρίζουν μεταξύ τους, και χρειάζομαι κάποιου είδους διασκέδαση. Δούλευα όλο το Σαββατοκύριακο και τώρα, μέσα στα όρια του γραφείου μου, είμαι νευρικός. Δε θα έπρεπε να αισθάνομαι έτσι έπειτα από τόσους γύρους με τον Μ παστίγ. Να, όμως, που συμβαίνει. Σκυθρωπιάζω. Η δυσάρεστη αλήθεια είναι πως τελευταία το μόνο πράγμα που μου προκαλεί ενδιαφέρον είναι η απόφασή μου να στείλω δύο φορτηγά πλοία γεμάτα προμήθειες στο Σουδάν. Τώρα που το θυμήθηκα – η Ρος πρέπει να με ξαναπάρει και να με ενημερώσει για αριθμούς και θέματα διοικητικής μέριμνας. Μα γιατί αργεί, διάολε; Αποφασισμένος να μάθω τι κάνει, ρίχνω μια ματιά στο πρόγραμμά μου και απλώνω το χέρι στο τηλέφωνο. Ω Χριστέ μου! Πρέπει να υπομείνω μια συνέντευξη από την επίμονη δεσποινίδα Κάβανο για το φοιτητικό περιοδικό του ΚΠΟ. Μα γιατί, γαμώτο μου, συμφώνησα να το κάνω αυτό; Σιχαίνομαι τις συνεντεύξεις – βλακώδεις ερωτήσεις από ρηχούς, ανενημέρωτους, κούφιους ηλίθιους. Χτυπάει το τηλέφωνο. «Ναι» λέω ξερά στην Άντρια, λες και φταίει εκείνη. Τουλάχιστον μπορώ να συντομεύσω αυτήν τη συνέντευξη. «Έχει έρθει να σας δει η δεσποινίς Αναστάζια Στιλ, κύριε Γκρέυ». «Στιλ; Περίμενα την Κάθριν Κάβανο». «Εδώ έχει έρθει η δεσποινίς Αναστάζια Στιλ, κύριε». Κατσουφιάζω. Απεχθάνομαι το αναπάντεχο. «Φέρ’ τη μέσα…» μουρμουρίζω, έχοντας επίγνωση πως ακούγομαι σαν μουτρωμένος έφηβος, αλλά δε δίνω μία. Μπα, μπα… Η δεσποινίς Κάβανο δεν είναι διαθέσιμη. Γνωρίζω τον πατέρα της, τον ιδιοκτήτη των Μ έσων Ενημέρωσης Κάβανο. Έχουμε συνεργαστεί και φαίνεται πολύ
10
E. L. JAMES
καπάτσος και νοήμων. Του κάνω χάρη με αυτήν τη συνέντευξη – μια χάρη που σκοπεύω να εξαργυρώσω αργότερα, όταν θα με βολεύει. Και πρέπει να παραδεχτώ πως ήμουν αόριστα περίεργος για την κόρη του. Ήθελα να δω αν το μήλο έχει πέσει κάτω από τη μηλιά. Μ ια φασαρία στην πόρτα με κάνει να σηκωθώ, καθώς ένας στρόβιλος από μακριά καστανά μαλλιά, ωχρά μέλη και καφέ μπότες βουτάει με το κεφάλι μέσα στο γραφείο μου. Σηκώνω το βλέμμα στον ουρανό και πνίγω την έμφυτη ενόχλησή μου γι’ αυτή την αδεξιότητα την ώρα που σπεύδω προς την κοπέλα, η οποία έχει προσγειωθεί στα τέσσερα στο πάτωμα. Αρπάζοντας τους αδύνατους ώμους της, τη βοηθάω να σηκωθεί. Καθάρια καταγάλανα αμήχανα μάτια συναντούν τα δικά μου και με κάνουν να μαρμαρώσω. Έχουν το πιο απίστευτο χρώμα – άδολο ανοιχτογάλαζο– και για ένα φρικτό δευτερόλεπτο έχω την εντύπωση πως μπορεί να δει μέσα μου. Νιώθω… εκτεθειμένος. Η σκέψη είναι ανησυχαστική και την παραμερίζω αμέσως. Έχει ένα μικρό γλυκό πρόσωπο, που τώρα κοκκινίζει, με ένα αθώο ροζ χρώμα. Αναρωτιέμαι προς στιγμήν αν όλο της το δέρμα είναι έτσι –άψογο– και πώς θα ήταν κοκκινισμένο και ζεσταμένο από το χτύπημα ενός ραβδιού. Γαμώτο… Βάζω φρένο στις απείθαρχες σκέψεις μου, ανήσυχος από την κατεύθυνση που έχουν πάρει. Τι σκατά σκέφτεσαι, Γκρέυ; Τούτη η κοπέλα παραείναι μικρή. Μ ε κοιτάζει με το στόμα ολάνοιχτο και σχεδόν υψώνω πάλι το βλέμμα στον ουρανό. Ναι, ναι, μωρό μου… Ένα πρόσωπο είναι μόνο, και η ομορφιά είναι επιφανειακή. Θέλω να διώξω αυτό το ανυπόκριτο θαυμαστικό βλέμμα από τούτα τα μεγάλα γαλάζια μάτια. Η παράσταση αρχίζει, Γκρέυ. Ας διασκεδάσουμε. «Δεσποινίς Κάβανο. Είμαι ο Κρίστιαν Γκρέυ. Είστε καλά; Θέλετε να κάτσετε;» Να το πάλι αυτό το κοκκίνισμα. Παίρνοντας ξανά τον έλεγχο της κατάστασης, την περιεργάζομαι. Είναι πολύ ελκυστική, με έναν αδέξιο τρόπο – μικροκαμωμένη, χλωμή, με μια χαίτη από καστανοκόκκινα μαλλιά που μετά βίας συγκρατιούνται από ένα
ΓΚΡΕΫ
11
λαστιχάκι. Καστανή. Μάλιστα, είναι ελκυστική. Της απλώνω το χέρι και αρχίζει ταπεινωμένη να ζητάει τραυλίζοντας συγγνώμη, ενώ βάζει το χεράκι της μέσα στο δικό μου. Το δέρμα της είναι απαλό, αλλά η χειραψία της περιέργως σταθερή. «Η δεσποινίς Κάβανο είναι αδιάθετη. Έτσι, έστειλε εμένα. Ελπίζω να μη σας πειράζει, κύριε Γκρέυ…» Ανήμπορος να κρύψω την ευθυμία από τη φωνή μου καθώς θυμάμαι την όχι και τόσο κομψή είσοδό της στο γραφείο μου, τη ρωτάω ποια είναι. «Αναστάζια Στιλ. Σπουδάζω αγγλική φιλολογία μαζί με την Κέιτ... εεε… την Κάθριν… εεε… τη δεσποινίδα Κάβανο στο ΚΠΟ, το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον στο Βανκούβερ». Νευρικός, συνεσταλμένος, φιλομαθής τύπος, ε; Της φαίνεται· φρικτά ντυμένη, κρύβει τη λιγνή σιλουέτα της κάτω από ένα ασουλούπωτο πουλόβερ και μια εβαζέ καφέ φούστα. Χριστέ μου… Δεν έχει ιδέα από ντύσιμο; Κοιτάζει με νευρικό ύφος ολόγυρα το γραφείο μου – παντού εκτός από μένα, παρατηρώ με θυμηδία. Πώς μπορεί αυτή η νεαρή κοπέλα να είναι δημοσιογράφος; Δεν έχει τίποτα το δυναμικό πάνω της. Είναι σαγηνευτικά αλαφιασμένη, άτολμη, γλυκιά… Υποτακτική. Κουνάω το κεφάλι μου, σαστισμένος από τις ανάρμοστες σκέψεις μου. Μ ουρμουρίζοντας κάποια κοινοτοπία, την καλώ να καθίσει και ύστερα προσέχω το έξυπνο βλέμμα της, που αξιολογεί τους πίνακες του γραφείου μου. Και πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω, πιάνω τον εαυτό μου να τους εξηγεί. «Ένας ντόπιος καλλιτέχνης. Ο Τρόουτον». «Είναι πολύ όμορφοι. Ανυψώνουν το συνηθισμένο στο επίπεδο του ασυνήθιστου…» ψελλίζει ονειροπόλα, χαμένη στην υπέροχη τέχνη των πινάκων μου. Το προφίλ της είναι ντελικάτο –ανασηκωτή μύτη, απαλά, γεμάτα χείλη– και με τα λόγια της καθρέφτισε ακριβώς τα συναισθήματά μου. Το συνηθισμένο που ανυψώνεται σε ασυνήθιστο. Οξυδερκής παρατήρηση. Η
12
E. L. JAMES
δεσποινίς Στιλ είναι ευφυής. Μ ουρμουρίζω κάτι συμφωνώντας και παρακολουθώ εκείνο το κοκκίνισμα να απλώνεται πάλι στο δέρμα της. Κάθομαι απέναντί της και προσπαθώ να τιθασέψω τις σκέψεις μου. Βγάζει ένα ζαρωμένο κομμάτι χαρτί κι ένα ψηφιακό μαγνητόφωνο από την υπερβολικά μεγάλη τσάντα της. Ψηφιακό μαγνητόφωνο; Δεν εξαφανίστηκαν αυτά μαζί με τις βιντεοκασέτες; Θεέ μου – είναι πολύ αδέξια και ρίχνει το βρομομηχάνημα δύο φορές επάνω στο Μ παουχ άους τραπεζάκι του καφέ μου. Προφανώς δεν το έχει ξανακάνει αυτό, αλλά για κάποιον λόγο, που δεν καταλαβαίνω, το βρίσκω διασκεδαστικό. Συνήθως αυτό το είδος της ατζαμοσύνης μού τη δίνει, αλλά τώρα κρύβω το χαμόγελό μου πίσω από τον δείκτη μου και αντιστέκομαι στην παρόρμηση να της το ρυθμίσω μόνος μου. Αναψοκοκκινίζει όλο και πιο πολύ, και μου περνάει από το μυαλό πως θα μπορούσα να βελτιώσω τις κινητικές της δεξιότητες με τη βοήθεια ενός μαστίγιου ιππασίας. Αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, μπορεί να κάνει ζάφτι και τις πιο δύστροπες. Η ξεστρατισμένη σκέψη μου με κάνει να αναδευτώ στην καρέκλα μου. Μ ε κρυφοκοιτάζει και δαγκώνει το γεμάτο κάτω χείλος της. Γαμώτο μου! Πώς δεν είχα προσέξει έως τώρα αυτό το στόμα; «Συγ… συγγνώμη… Δεν είμαι συνηθισμένη σ’ αυτά». Το βλέπω, μωρό μου –η σκέψη μου είναι ειρωνική– αλλά αυτήν τη στιγμή δε δίνω δεκάρα, επειδή δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από το στόμα σου. «Πάρτε τον χρόνο σας, δεσποινίς Στιλ». Χρειάζομαι άλλη μία στιγμή για να βάλω σε τάξη τις απείθαρχες σκέψεις μου. Γκρέυ… Σταμάτα αμέσως. «Έχετε αντίρρηση να μαγνητοφωνήσω τις απαντήσεις σας;» ρωτάει, και η έκφρασή της είναι ειλικρινής και γεμάτη προσδοκία. Θέλω να γελάσω. Ω, δόξα τω Θεώ. «Μ ε ρωτάτε τώρα, αφού κάνατε τόσο κόπο για να ετοιμάσετε το μαγνητόφωνο;» Ανοιγοκλείνει τα μεγάλα μάτια της, που για μια στιγμή
ΓΚΡΕΫ
13
δείχνουν χαμένα, και νιώθω μια ασυνήθιστη σουβλιά ενοχής. Μη γίνεσαι τόσο κωλόπαιδο, Γκρέυ. «Όχι. Δε με πειράζει» προσθέτω, μη θέλοντας να είμαι υπεύθυνος γι’ αυτό το ύφος. «Σας εξήγησε η Κέιτ, θέλω να πω η δεσποινίς Κάβανο, για ποιον λόγο γίνεται η συνέντευξη;» «Ναι. Για να μπει στο τεύχος αποφοίτησης της φοιτητικής εφημερίδας, δεδομένου ότι θα είμαι αυτός που θα απονείμει τα πτυχία στη φετινή τελετή αποφοίτησης». Γιατί διάολο συναίνεσα να το κάνω αυτό δεν ξέρω. Ο Σαμ στις δημόσιες σχέσεις λέει πως είναι τιμή μου, και το Τμήμα Περιβαλλοντικών Επιστημών στο Βανκούβερ έχει ανάγκη τη δημοσιότητα ώστε να προσελκύσει επιπλέον χρηματοδότηση, αντίστοιχη με την επιχορήγηση από μέρους μου. Η δεσποινίς Στιλ ανοιγοκλείνει ξανά τα μεγάλα γαλάζια μάτια της σαν να εκπλήσσεται από τα λόγια μου και, γαμώτο, φαίνεται επικριτική! Δεν έχει κάνει καθόλου έρευνα γι’ αυτήν τη συνέντευξη; Θα έπρεπε να το ξέρει αυτό. Η σκέψη μού κόβει τη φόρα. Είναι… δυσάρεστο να μη γνωρίζω τι να περιμένω από αυτήν ή από οποιονδήποτε στον οποίο αφιερώνω τον χρόνο μου. «Ωραία. Έχω μερικές ερωτήσεις, κύριε Γκρέυ…» Τακτοποιεί μια τούφα μαλλιά πίσω από το αυτί της, αποσπώντας μου την προσοχή από την ενόχλησή μου. «Αυτή την εντύπωση είχα κι εγώ» λέω ξερά. Ας την κάνουμε να αναδευτεί στην καρέκλα της. Μ ου κάνει το χατίρι και αναδεύεται, μετά ξαναβρίσκει την αυτοκυριαρχία της και ανακάθεται, ισιώνοντας τους λεπτούς της ώμους. Σκύβοντας προς τα εμπρός, πιέζει το κουμπί στο μαγνητόφωνο και συνοφρυώνεται κοιτάζοντας τις ζαρωμένες σημειώσεις της. «Είστε πολύ νέος για να έχετε δημιουργήσει μια τέτοια αυτοκρατορία. Πού οφείλεται η επιτυχία σας;» Ω Χριστέ μου – σίγουρα μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα! Τι ανιαρή βρομοερώτηση. Ούτε ίχνος πρωτοτυπίας. Απογοητευτικό. Πετάω τη συνηθισμένη μου απάντηση, πως έχω
14
E. L. JAMES
εξαιρετικούς ανθρώπους στη δούλεψή μου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ανθρώπους που εμπιστεύομαι, όσο μπορώ να εμπιστευτώ κάποιον, και τους πληρώνω καλά – μπλα, μπλα, μπλα… Αλλά, δεσποινίς Στιλ, η απλή αλήθεια είναι πως είμαι ιδιοφυΐα σ’ αυτό που κάνω. Για μένα είναι εύκολο, σαν να κλέβεις εκκλησία. Αγοράζω αδύναμες, κακοδιοικούμενες επιχειρήσεις και τις φέρνω στα ίσα τους ή, αν είναι πραγματικά διαλυμένες, τις απογυμνώνω από τα περιουσιακά τους στοιχεία και τα πουλάω στον πλειοδότη. Το θέμα είναι απλώς να ξέρεις τη διαφορά ανάμεσα στα δύο, και σε τελευταία ανάλυση το σημαντικό είναι πάντα οι άνθρωποι που είναι επικεφαλής. Για να πετύχεις στις επιχειρήσεις, χρειάζεσαι καλούς ανθρώπους, και μπορώ να κρίνω τους ανθρώπους καλύτερα από κάθε άλλον. «Ίσως είστε απλώς τυχερός». Τυχερός; Ένα ρίγος ενόχλησης με διατρέχει. Τυχερός; Καμία βρομοτύχη δεν έχει θέση εδώ πέρα, δεσποινίς Στιλ. Φαίνεται ντροπαλή και συμμαζεμένη. Αυτή η ερώτηση, όμως; Κανένας δεν έχει υπαινιχθεί ποτέ πως είμαι τυχερός. Δουλεύω σκληρά, εμπνέω τους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο, τους παρακολουθώ στενά και τους διορθώνω αν χρειάζεται· κι αν αποδειχθεί πως δεν τα καταφέρνουν, τους σχολάω αλύπητα. Αυτό κάνω και το κάνω καλά. Δεν έχει καμία σχέση με την τύχη! Άσε μας. Επιδεικνύον τας την πολυμάθειά μου, αναφέρω τα λόγια του αγαπημένου μου Αμερικανού μεγαλοβιομήχανου, του Χάρβυ Φαϊαρστόουν: «Η εξέλιξη και η ανάπτυξη των ανθρώπων είναι η υψηλότερη αποστολή των ηγετών». «Μ ιλάτε σαν μανιακός με τον έλεγχο» λέει και είναι απόλυτα σοβαρή. Τι σκατά; Ίσως αυτά τα ανυπόκριτα μάτια μπορούν να δουν μέσα μου. «Έλεγχος» είναι το δεύτερο όνομά μου. Την αγριοκοιτάζω. «Ω, ασκώ έλεγχο στα πάντα, δεσποινίς Στιλ». Και θα ήθελα να ασκήσω έλεγχο πάνω σου, εδώ και τώρα. Οι κόρες των ματιών της διαστέλλονται. Εκείνο το ελκυστικό κοκκίνισμα απλώνεται πάλι στο πρόσωπό της και ξαναδαγκώνει το χείλος της. Συνεχίζω το παραλήρημά μου, θέλοντας να
ΓΚΡΕΫ
15
αποδιώξω από το μυαλό μου το στόμα της. «Άλλωστε την τεράστια δύναμη την αποκτάς διαβεβαιώνοντας στις μυστικές σου ονειροπολήσεις τον εαυτό σου πως γεννήθηκες για να ελέγχεις τα πράγματα…» «Θεωρείτε πως έχετε τεράστια δύναμη;» ρωτάει με απαλή, καθησυχαστική φωνή, αλλά υψώνει το λεπτό φρύδι της, αποκαλύπτοντας την αποδοκιμασία στα μάτια της. Η ενόχλησή μου θεριεύει. Προσπαθεί σκόπιμα να με εξερεθίσει; Είναι οι ερωτήσεις, η στάση της ή το γεγονός ότι τη βρίσκω ελκυστική που μου τη δίνει; «Απασχολώ παραπάνω από σαράντα χιλιάδες ανθρώπους, δεσποινίς Στιλ. Αυτό μου δίνει κάποια αίσθηση ευθύνης – δύναμης, αν θέλετε. Αν αποφάσιζα πως δεν ενδιαφέρομαι πια για τις τηλεπικοινωνίες και πουλούσα, μετά από έναν μήνα είκοσι χιλιάδες άνθρωποι θα αγωνίζονταν να πληρώσουν τα στεγαστικά τους δάνεια». Το στόμα της ανοίγει διάπλατα με την απάντησή μου. Έτσι μπράβο. Άρπα τη, δεσποινίς Στιλ… Αισθάνομαι την ισορροπία μου να επιστρέφει. «Δεν έχετε διοικητικό συμβούλιο στο οποίο να λογοδοτείτε για τις επιλογές σας;» «Είμαι ιδιοκτήτης της εταιρείας μου. Δεν έχω να δώσω λόγο σε κανένα συμβούλιο» απαντάω κοφτά – θα έπρεπε να το ξέρει αυτό. «Κι έχετε άλλα ενδιαφέροντα πέρα από τη δουλειά σας;» συνεχίζει βιαστικά, αξιολογώντας σωστά την αντίδρασή μου. Ξέρει ότι τα έχω πάρει και, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, αυτό με ευχαριστεί απίστευτα. «Έχω διάφορα ενδιαφέροντα, δεσποινίς Στιλ. Πολλά και διάφορα…» απαντάω χαμογελώντας. Εικόνες της σε διάφορες στάσεις στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου περνούν σαν αστραπή από το μυαλό μου: δεμένη με χειροπέδες στον σταυρό, με διάπλατα ανοιχτά χέρια και πόδια στο κρεβάτι με τις τέσσερις κολόνες, σκυμμένη επάνω στον πάγκο του μαστιγώματος. Γαμώ το κέρατό μου! Πώς μου ήρθε αυτό; Και για δες – να το πάλι αυτό το κοκκίνισμα. Είναι σαν
16
E. L. JAMES
αμυντικός μηχανισμός. Ηρέμησε, Γκρέυ. «Αν δουλεύετε τόσο σκληρά, τι κάνετε για να χαλαρώσετε;» «Για να χαλαρώσω;» λέω με ένα χαμόγελο· αυτά τα λόγια από το έξυπνο στόμα της ακούγονται παράξενα. Άλλωστε, πού να βρω χρόνο να χαλαρώσω; Δεν έχει ιδέα πόσες εταιρείες ελέγχω; Μ ε κοιτάζει, όμως, με κείνα τα αθώα γαλάζια μάτια και προς μεγάλη μου έκπληξη πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται την ερώτησή της. Τι κάνω για να χαλαρώσω; Ιστιοπλοΐα, ανεμοπορία, γαμήσι… Δοκιμάζω τα όρια νεαρών καστανομάλλικων κοριτσιών σαν κι αυτήν και τις κάνω ζάφτι… Η σκέψη με κάνει να αναδευτώ στην καρέκλα μου, αλλά της απαντάω ήρεμα, παραλείποντας τα δύο πιο αγαπημένα μου χόμπι. «Επενδύετε στις κατασκευές. Για ποιον λόγο ακριβώς;» Η ερώτησή της με ξαναφέρνει απότομα στο παρόν. «Μ ’ αρέσει να φτιάχνω πράγματα. Μ ’ αρέσει να ξέρω πώς δουλεύουν τα πράγματα: τι τα κάνει να λειτουργούν, πώς να φτιάχνω και να χαλάω. Και τρέφω αγάπη για τα πλοία. Τι να πω;» Διανέμουν φαγητό σε όλο τον πλανήτη – μεταφέροντας πράγματα από τους έχοντες στους μη έχοντες και πάλι πίσω. Είναι να μη μου αρέσουν; «Ακούγεται σαν να μιλάει η καρδιά σας και όχι η λογική και τα γεγονότα». Καρδιά; Εγώ; Α, όχι, μωρό μου. Η καρδιά μου κατασπαράχτηκε πριν από πολύ καιρό κι έγινε αγνώριστη. «Πιθανόν… Αν και υπάρχουν άνθρωποι που θα έλεγαν ότι δεν έχω καρδιά». «Γιατί να το πουν αυτό;» «Επειδή με ξέρουν καλά...» Της χαμογελάω ξινά. Για την ακρίβεια, κανένας δε με ξέρει τόσο καλά, εκτός ίσως από την Ελένα. Αναρωτιέμαι τι άκρη θα έβγαζε από τη νεαρή δεσποινίδα Στιλ εδώ πέρα – η κοπέλα είναι ένα κουβάρι αντιφάσεων: ντροπαλή, αμήχανη, προφανώς ευφυής και ερεθιστική όσο δεν παίρνει. Ναι, εντάξει, το παραδέχομαι. Είναι θελκτικό κομμάτι... Απαγγέλλει την επόμενη ερώτηση από στήθους. «Οι φίλοι
ΓΚΡΕΫ
17
σας θα έλεγαν πως είναι εύκολο να σας μάθει κανείς;» «Είμαι πολύ κλειστός άνθρωπος, δεσποινίς Στιλ. Καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να προστατέψω την ιδιωτική μου ζωή. Δε δίνω συχνά συνεντεύξεις». Μ ε αυτά που κάνω, ζώντας τη ζωή που επέλεξα, έχω ανάγκη από μυστικότητα. «Γιατί συμφωνήσατε να δώσετε αυτήν εδώ;» «Επειδή είμαι ευεργέτης του πανεπιστημίου και ουσιαστικά δεν μπορούσα να ξεφορτωθώ τη δεσποινίδα Κάβανο. Ενοχλούσε συνεχώς τους ανθρώπους μου στις δημόσιες σχέσεις, και τη θαυμάζω αυτού του είδους την επιμονή». Χαίρομαι, όμως, που εμφανίστηκες εσύ και όχι εκείνη. «Επενδύετε και σε αγροτικές τεχνολογίες. Γιατί ενδιαφέρεστε γι’ αυτό τον τομέα;» «Τα λεφτά δεν τρώγονται, δεσποινίς Στιλ, και σ’ αυτό τον πλανήτη υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν αρκετό φαγητό». Την κοιτάζω ανέκφραστος. «Πολύ φιλάνθρωπο ακούγεται… Είναι κάτι για το οποίο τρέφετε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον; Να ταΐσετε τους φτωχούς του κόσμου;» Μ ε κοιτάζει με απορημένο ύφος, λες και είμαι κάποιου είδους γρίφος που πρέπει να λύσει, αλλά με κανέναν τρόπο δε θέλω αυτά τα μεγάλα γαλάζια μάτια να δουν μέσα στη σκοτεινή ψυχή μου – αυτό το θέμα δεν είναι ανοιχτό σε συζήτηση. Ποτέ. «Είναι καλή δουλειά…» Υψώνω τους ώμους παριστάνοντας τον βαριεστημένο, και προκειμένου να διώξω από το μυαλό μου τις σκέψεις για την πείνα, φαντάζομαι πως πηδάω αυτό το στόμα που πετάει εξυπνάδες. Ναι. Αυτό το στόμα χρειάζεται εκπαίδευση. Τώρα τούτη η σκέψη είναι ελκυστική, και επιτρέπω στον εαυτό μου να τη φανταστεί πεσμένη στα γόνατα μπροστά μου. «Έχετε κάποια φιλοσοφία; Κι αν ναι, ποια είναι;» απαγγέλλει ξανά από στήθους. «Δεν έχω κάποια φιλοσοφία ή κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί φιλοσοφία. Ίσως μια αρχή η οποία με καθοδηγεί – αυτό που είπε ο Κάρνεγκι: “Ο άνθρωπος που αποκτά την ικανότητα να ελέγχει πλήρως το μυαλό του μπορεί να ελέγχει πλήρως κι
18
E. L. JAMES
όλα τα υπόλοιπα τα οποία δικαιούται”. Είμαι πολύ ιδιόρρυθμος, ψυχαναγκαστικός. Μ ’ αρέσει να έχω τον έλεγχο – του εαυτού μου και των γύρω μου». «Δηλαδή σας αρέσει να έχετε τα πράγματα υπό την κυριότητά σας;» Τα μάτια της γουρλώνουν. Ναι, μωρό μου. Εσένα κατ’ αρχάς. «Θέλω να μου αξίζει να τα έχω υπό την κυριότητά μου, αλλά ναι, σε τελική ανάλυση μ’ αρέσει». «Ακούγεστε σαν ο απόλυτος καταναλωτής...» Η φωνή της αποπνέει αποδοκιμασία, κάνοντάς με πάλι να τα πάρω στο κρανίο. «Είμαι…» Ακούγεται σαν πλουσιόπαιδο που είχε ό,τι ήθελε, αλλά μόλις ρίχνω μια πιο προσεκτική ματιά στα ρούχα της –είναι ντυμένη με ρούχα H&M ή ίσως Old Navy– καταλαβαίνω πως δεν είναι. Δεν έχει μεγαλώσει σε εύπορο σπίτι. Θα μπορούσα να σε φροντίσω. Σκατά… Από πού ήρθε, πάλι, αυτό; Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, όντως χρειάζομαι μια καινούρια υποτακτική. Έχουν περάσει πόσοι; Δύο μήνες από τη Σουζάννα; Και να με εδώ, να μου τρέχουν τα σάλια γι’ αυτήν τη μικρή καστανομάλλα. Δοκιμάζω να χαμογελάσω και συμφωνώ μαζί της. Η κατανάλωση δεν είναι κάτι κακό – στο κάτω κάτω στηρίζει ό,τι έχει απομείνει από την αμερικανική οικονομία. «Είστε υιοθετημένος. Πόσο νομίζετε πως σας επηρέασε αυτό;» Τι σκατά σχέση έχει αυτό με την τιμή του πετρελαίου; Την αγριοκοιτάζω. Τι γελοία ερώτηση! Αν είχα μείνει με την κοκαϊνομανή πόρνη, κατά πάσα πιθανότητα θα ήμουν νεκρός. Την ξεφορτώνομαι με μια μη απάντηση, προσπαθώντας να κρατήσω τη φωνή μου ήρεμη, αλλά με ζορίζει, ζητώντας να μάθει πόσο ήμουν όταν υιοθετήθηκα. Κλείσ’ της το στόμα, Γκρέυ! «Αυτό είναι πασίγνωστο, δεσποινίς Στιλ!» Ο τόνος μου είναι απότομος. Έπρεπε να τις ξέρει αυτές τις μαλακίες. Τώρα δείχνει συντετριμμένη. Ωραία.
ΓΚΡΕΫ
19
«Χρειάστηκε να θυσιάσετε την οικογενειακή σας ζωή για την επιτυχία». «Αυτό δεν είναι ερώτηση» πετάω κοφτά. Ξανακοκκινίζει και δαγκώνει αυτό το καταραμένο χείλος της. Έχει, όμως, την ευγένεια να ζητήσει συγγνώμη και αναδιατυπώνει. «Χρειάστηκε να θυσιάσετε την οικογενειακή σας ζωή για την επιτυχία;» Τι να την κάνω τη βρομοοικογένεια; «Έχω οικογένεια. Έχω έναν αδερφό και μία αδερφή και δύο στοργικούς γονείς. Δεν ενδιαφέρομαι να επεκτείνω την οικογένειά μου πέρα απ’ αυτό». «Είσαστε γκέι, κύριε Γκρέυ;» Τι σκατά; Δεν μπορώ να το πιστέψω πως είπε κάτι τέτοιο δυνατά! Η ερώτηση που η ίδια μου η οικογένεια δεν τολμάει να διατυπώσει, προς μεγάλη μου ευθυμία. Πώς τολμάει; Πρέπει να καταπνίξω την παρόρμηση να τη σύρω από τη θέση της, να τη βάλω στο γόνατό μου και να της μαυρίσω τα πισινά και μετά να τη γαμήσω επάνω στο γραφείο μου με τα χέρια σφιχτά δεμένα πίσω από την πλάτη της. Αυτό θα απαντούσε στην ερώτησή της. Πόσο εκνευριστικό είναι τούτο εδώ το θηλυκό; Παίρνω βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω. Αισθάνομαι μια φιλέκδικη χαιρεκακία βλέποντας ότι δείχνει να ντρέπεται φοβερά για την ίδια της την ερώτηση. «Όχι, Αναστάζια, δεν είμαι». Υψώνω τα φρύδια, αλλά κρατάω την έκφρασή μου ατάραχη. Αναστάζια. Ωραίο όνομα. Μ ου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο κυλάει από τη γλώσσα μου. «Ζητώ συγγνώμη… Είναι… εμμμ… γραμμένο εδώ». Τακτοποιεί νευρικά τα μαλλιά πίσω από το αυτί της. Δεν ξέρει καν τις ερωτήσεις της; Ίσως δεν είναι δικές της. Τη ρωτάω και χλωμιάζει. Γαμώτο, είναι στ’ αλήθεια πολύ ελκυστική, με καθόλου επιδεικτικό τρόπο. Θα έφτανα ακόμα και στο σημείο να πω πως είναι όμορφη. «Εεε… Όχι. Το ερωτηματολόγιο το συνέταξε η Κέιτ – η δεσποινίς Κάβανο». «Είστε συνάδελφοι στη φοιτητική εφημερίδα;»
20
E. L. JAMES
«Όχι… Είναι συγκάτοικός μου». Καθόλου παράξενο λοιπόν που είναι τόσο χύμα. Ξύνω το πιγούνι μου και αναρωτιέμαι αν πρέπει να της κάνω τη ζωή πολύ πολύ δύσκολη. «Προσφερθήκατε οικειοθελώς να πάρετε αυτήν τη συνέντευξη;» τη ρωτάω και ανταμείβομαι με το υποτακτικό της ύφος: είναι νευρική για την αντίδρασή μου. Μ ου αρέσει η επίδραση που ασκώ σ’ αυτή την κοπέλα. «Μ ε επιστράτευσε. Είναι άρρωστη…» μου απαντάει μαλακά. «Αυτό εξηγεί πολλά». Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα, και εμφανίζεται η Άντρια. «Κύριε Γκρέυ, με συγχωρείτε που διακόπτω, αλλά το επόμενο ραντεβού σας είναι σε δύο λεπτά». «Δεν έχουμε τελειώσει ακόμη, Άντρια. Σε παρακαλώ, ακύρωσε την επόμενη συνάντησή μου». Η Άντρια διστάζει, κοιτάζοντάς με με το στόμα να χάσκει. Την κοιτάζω. Έξω. Τώρα! Είμαι απασχολημένος με τη νεαρή δεσποινίδα Στιλ από δω. Η Άντρια γίνεται κατακόκκινη, αλλά συνέρχεται γρήγορα. «Πολύ καλά, κύριε Γκρέυ…» μουρμουρίζει, και κάνοντας μεταβολή, μας αφήνει. Ξαναστρέφω την προσοχή μου στο γοητευτικό εκνευριστικό πλάσμα στον καναπέ μου. «Λοιπόν, πού είχαμε μείνει, δεσποινίς Στιλ;» «Σας παρακαλώ, δε θέλω να σας απασχολώ από τη δουλειά σας». Α, όχι, μωρό μου… Τώρα είναι η σειρά μου. Θέλω να μάθω αν υπάρχουν μυστικά που πρέπει να ανακαλύψω πίσω από αυτά τα όμορφα μάτια. «Θέλω να μάθω περισσότερα για σας... Νομίζω πως είναι δίκαιο». Καθώς ακουμπάω στη ράχη του καθίσματος και πιέζω τα δάχτυλα στα χείλη μου, τα μάτια της στυλώνονται στο στόμα μου και ξεροκαταπίνει. Ω, ναι – η συνηθισμένη επίδραση. Και είναι ευχάριστο να ξέρω πως δεν είναι τελείως άτρωτη από τη γοητεία μου.
ΓΚΡΕΫ
21
«Δεν υπάρχουν και πολλά να μάθετε…» λέει, και το κοκκίνισμα επιστρέφει. Την τρομάζω. Ωραία. «Τι σχέδια έχετε για μετά την αποφοίτησή σας;» Υψώνει τους ώμους. «Δεν έχω κάνει σχέδια, κύριε Γκρέυ. Απλώς πρέπει να περάσω τις τελικές εξετάσεις μου». «Εδώ έχουμε ένα εξαιρετικό πρόγραμμα πρακτικής άσκησης». Γαμώτο! Πώς μου ήρθε να το πω αυτό; Παραβαίνω έναν χρυσό κανόνα – ποτέ, ποτέ να μην πηδάω το προσωπικό. Μα, Γκρέυ, δεν πηδάς αυτό το κορίτσι. Φαίνεται έκπληκτη, και τα δόντια της βυθίζονται πάλι σ’ εκείνο το χείλος. Γιατί είναι τόσο ερεθιστικό αυτό; «Α, θα το έχω υπόψη…» μουρμουρίζει. Μ ετά, σαν να το σκέφτηκε καλύτερα, συμπληρώνει: «Αν και δεν είμαι σίγουρη πως κολλάω εδώ μέσα». «Γιατί το λέτε αυτό;» ρωτάω. Ποιο το πρόβλημα με την εταιρεία μου; «Είναι προφανές. Δεν είναι;» «Για μένα όχι». Η απάντησή της με έχει μπερδέψει. Αναψοκοκκινίζει ξανά και απλώνει το χέρι της στο ψηφιακό μαγνητόφωνο. Σκατά… Φεύγει. Ελέγχω νοερά το πρόγραμμά μου για το απόγευμα – δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να αναβληθεί. «Θέλετε να σας ξεναγήσω στο κτίριο;» «Είμαι σίγουρη πως είστε πολυάσχολος, κύριε Γκρέυ, κι εγώ έχω να κάνω μεγάλο ταξίδι με το αυτοκίνητο». «Θα επιστρέψετε στο Βανκούβερ;» Ρίχνω μια ματιά έξω από το παράθυρο. Είναι μεγάλη διαδρομή, και έξω βρέχει. Δε θα έπρεπε να οδηγεί με τέτοιον καιρό, αλλά δεν μπορώ να της το απαγορεύσω. Η σκέψη με εκνευρίζει. «Σ’ αυτή την περίπτωση καλύτερα να οδηγείτε προσεκτικά!» προσθέτω, και η φωνή μου βγαίνει πιο αυστηρή απ’ όσο θα ήθελα. Πασπατεύει αδέξια το μαγνητόφωνο. Θέλει να φύγει από το γραφείο μου, και, για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, εγώ δε θέλω να φύγει. «Έχετε όλα όσα χρειάζεστε;» προσθέτω, σε μια ολοφάνερη
22
E. L. JAMES
προσπάθεια να παρατείνω την παρουσία της εδώ. «Μ άλιστα, κύριε» απαντάει ήρεμα. Η απάντησή της με αποστομώνει –ο τρόπος με τον οποίο ηχούν αυτά τα λόγια, από αυτό το στόμα που λέει εξυπνάδες– και προς στιγμήν φαντάζομαι αυτό το στόμα να κάνει ό,τι θέλω. «Σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη, κύριε Γκρέυ». «Δική μου η ευχαρίστηση» αποκρίνομαι – ειλικρινά, επειδή έχω καιρό να γοητευτώ τόσο πολύ από κάποια. Η σκέψη είναι ανησυχαστική. Σηκώνεται, κι εγώ της απλώνω το χέρι ανυπομονώντας να την αγγίξω. «Στο επανιδείν, δεσποινίς Στιλ». Η φωνή μου είναι απαλή καθώς βάζει το χεράκι της μέσα στο δικό μου. Ναι. Θέλω να μαστιγώσω και να γαμήσω αυτή την κοπέλα στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου. Δεμένη, να με θέλει… Να με χρειάζεται, να με εμπιστεύεται. Ξεροκαταπίνω. Δεν πρόκειται να συμβεί, Γκρέυ. «Κύριε Γκρέυ». Γνέφει και τραβάει το χέρι της γρήγορα… Υπερβολικά γρήγορα. Δεν μπορώ να την αφήσω να φύγει έτσι. Είναι προφανές ότι θέλει απεγνωσμένα να εξαφανιστεί. Ο εκνευρισμός και η έμπνευση με κυριεύουν ταυτόχρονα την ώρα που την ξεπροβοδίζω. «Απλώς σας εξασφαλίζω την επιτυχή διέλευση από την πόρτα, δεσποινίς Στιλ…» Κοκκινίζει σχεδόν κατά παραγγελία, με την υπέροχη εκείνη ροζ απόχρωση. «Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας, κύριε Γκρέυ» πετάει ξερά. Η δεσποινίς Στιλ έχει δόντια! Χαμογελάω πίσω της καθώς βγαίνει και την ακολουθώ. Τόσο η Άντρια όσο και η Ολίβια σηκώνουν σοκαρισμένες τα μάτια τους. Ναι, ναι. Απλώς ξεπροβοδίζω την κοπέλα. «Είχατε παλτό;» ρωτάω. «Ένα τζάκετ». Στραβοκοιτάζω την Ολίβια, που χαμογελάει ανόητα και τινάζεται αμέσως όρθια, για να φέρει ένα μπλε μαρέν τζάκετ. Το
ΓΚΡΕΫ
23
παίρνω και την αγριοκοιτάζω ώστε να καθίσει. Χριστέ μου – η Ολίβια είναι ενοχλητική. Όλη την ώρα στα πόδια μου. Χμμμ… Το τζάκετ της είναι Walmart. Η δεσποινίς Αναστάζια Στιλ θα έπρεπε να είναι πιο καλοντυμένη. Της το κρατάω, κι έτσι όπως το τραβάω πάνω στους λεπτούς της ώμους, αγγίζω το δέρμα στη βάση του αυχένα της. Η επαφή την κάνει να κοκαλώσει και να χλωμιάσει. Ναι! Ασκώ επίδραση πάνω της. Η γνώση είναι ιδιαίτερα ικανοποιητική. Βαδίζω προς το ασανσέρ και πιέζω το κουμπί, ενώ εκείνη στέκεται σαλεύοντας νευρικά πλάι μου. Ω, πόσο εύκολα θα μπορούσα να σταματήσω τη νευρικότητά σου, μωρό μου. Οι πόρτες ανοίγουν, κι εκείνη σπεύδει να μπει. Μ ετά στρέφεται για να με κοιτάξει καταπρόσωπο. Είναι κάτι παραπάνω από ελκυστική. Θα τολμούσα να πω ακόμα και όμορφη. «Αναστάζια» λέω αποχαιρετώντας την. «Κρίστιαν…» ψιθυρίζει. Και οι πόρτες του ασανσέρ κλείνουν, αφήνοντας το όνομά μου να αιωρείται στον αέρα, φαντάζοντας αλλόκοτο, άγνωστο, αλλά σέξι όσο δεν παίρνει. Κοίτα να δεις... Τι ήταν αυτό τώρα; Πρέπει να μάθω κι άλλα γι’ αυτή την κοπέλα. «Άντρια!» πετάω καθώς επιστρέφω στο γραφείο μου. «Πάρε μου τον Γουέλτς. Τώρα!» Κάθομαι στο γραφείο μου και περιμένω το τηλεφώνημα κοιτάζοντας τους πίνακες στον τοίχο, και τα λόγια της δεσποινίδας Στιλ έρχονται και πάλι στο μυαλό μου: Ανυψώνουν το συνηθισμένο στο επίπεδο του ασυνήθιστου… Θα μπορούσε να περιγράφει τον εαυτό της. Χτυπάει το τηλέφωνό μου. «Έχω τον κύριο Γουέλτς στη γραμμή». «Πέρασέ μου τον». «Μ άλιστα, κύριε». «Γουέλτς, χρειάζομαι έναν έλεγχο ιστορικού».
24
E. L. JAMES
[ΣΑΒΒΑΤΟ 14 Μ ΑΪΟΥ 2011] ΑΝΑΣΤΑΖΙΑ Ρ ΟΟΥΖ ΣΤΙΛ Ημερομηνία Γέννησης: 10 Σεπτεμβρίου 1989, Μοντεσάνο, Ουάσινγ κτον Διεύθυνση: ΝΔ Γκριν Στριτ 1114, Διαμέρισμα 7, Χέιβεν Χάιτς, Βανκούβερ, Ουάσινγ κτον 98888 Αριθμός Κινητού: 360-959-4352 Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης: 987-65-4320 Τραπεζικά Στοιχεία: Τράπεζα Wells Fargo, Βανκούβερ, Ουάσινγ κτον 98888 Αριθ. Λογ αριασμού: 309361 Υπόλοιπο: $683,16 Ιδιότητα: Τελειόφοιτη φοιτήτρια Κολέγ ιο Ελευθέριων Τεχνών ΚΠΟ Βανκούβερ – ειδίκευση: Αγ γ λική Φιλολογ ία 1
ΜΟΒ: 4,0 Προηγ ούμενη Εκπαίδευση: Γυμνάσιο / Λύκειο Μοντεσάνο Βαθμός Εισαγ ωγ ικών Εξετάσεων: 2150 Εργ ασία: Κατάστημα Σιδηρικών Κλέυτονς, ΒΔ Βανκούβερ Ντράιβ, Πόρτλαντ, Όρεγ κον (μερική απασχόληση) Πατέρας: Φράνκλιν Α. Λάμπερτ Ημερομηνία Γέννησης: 1 Σεπτεμβρίου 1969 Απεβίωσε: 11 Σεπτεμβρίου 1989 Μητέρα: Κάρλα Μέυ Γουίλκς Άνταμς Ημερομηνία Γέννησης: 18 Ιουλίου 1970 Παντρεύτηκε: Φρανκ Λάμπερτ – 1 Μαρτίου 1989, χήρεψε: 11 Σεπτεμβρίου 1989 Παντρεύτηκε: Ρ έυμοντ Στιλ – 6 Ιουνίου 1990, χώρισε: 12 Ιουλίου 2006 Παντρεύτηκε: Στίβεν Μ. Μόρτον – 16 Αυγ ούστου 2006, χώρισε: 31 Ιανουαρίου 2007 Παντρεύτηκε: Ρ όμπιν (Μπομπ) Άνταμς – 6 Απριλίου 2009 Πολιτικές Πεποιθήσεις: Δε βρέθηκε καμία Θρησκευτικές Πεποιθήσεις: Δε βρέθηκε καμία Σεξουαλικός Προσανατολισμός: Άγ νωστος Σχέσεις: Καμία εμφανής προς το παρόν
ΓΚΡΕΫ
25
Μ ελετάω με προσοχή τη συνοπτική έκθεση για εκατοστή φορά από τότε που την πήρα, πριν από δύο μέρες, προσπαθώντας να εισχωρήσω στο μυστήριο της αινιγματικής δεσποινίδας Αναστάζια Ρόουζ Στιλ. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου αυτή την καταραμένη γυναίκα, κι αυτό έχει αρχίσει να μου τη δίνει πραγματικά. Τούτη την τελευταία εβδομάδα, στη διάρκεια ιδιαίτερα ανιαρών συσκέψεων, έπιασα τον εαυτό μου να ξαναπαίζει στο κεφάλι μου τη συνέντευξη. Τα αδέξια δάχτυλά της στο μαγνητόφωνο, τον τρόπο με τον οποίο στερέωνε τα μαλλιά πίσω από το αυτί της, το δάγκωμα του χείλους. Ναι. Το γαμημένο δάγκωμα του χείλους με ξεσηκώνει κάθε φορά. Και τώρα να με παρκαρισμένος έξω από το Κλέυτονς, το μικρομεσαίο κατάστημα σιδηρικών στα περίχωρα του Πόρτλαντ όπου δουλεύει. Είσαι βλάκας, Γκρέυ. Γιατί βρίσκεσαι εδώ; Το ήξερα πως εδώ θα καταλήγαμε. Όλη την εβδομάδα ήξερα πως έπρεπε να την ξαναδώ… Το ήξερα από τη στιγμή που πρόφερε το όνομά μου μέσα στο ασανσέρ και εξαφανίστηκε στα βάθη του κτιρίου μου. Προσπάθησα να αντισταθώ. Περίμενα πέντε μέρες, πέντε βρομομέρες για να δω αν θα την ξεχάσω. Και δεν είμαι από αυτούς που περιμένουν. Σιχαίνομαι να περιμένω… Για οτιδήποτε. Ποτέ ως τώρα δεν έχω κυνηγήσει γυναίκα. Οι γυναίκες που είχα καταλάβαιναν τι περίμενα από αυτές. Ο φόβος μου τώρα είναι πως η δεσποινίς Στιλ απλώς παραείναι νέα και δε θα ενδιαφέρεται γι’ αυτό που έχω να προσφέρω… Θα ενδιαφερόταν; Θα γίνει ποτέ καλή υποτακτική; Κουνάω το κεφάλι. Μ όνο ένας τρόπος υπάρχει για να το μάθω. Να με λοιπόν, ένας βλάκας και μισός, καθισμένος σ’ ένα προαστιακό πάρκινγκ σ’ ένα καταθλιπτικό κομμάτι του Πόρτλαντ. Ο έλεγχος του ιστορικού της δεν απέφερε τίποτα το άξιο λόγου, εκτός από το τελευταίο στοιχείο, που κατέλαβε την πρώτη θέση στο μυαλό μου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βρίσκομαι εδώ. Γιατί δεν υπάρχει φίλος, δεσποινίς Στιλ; Σεξουαλικός προσανατολισμός άγνωστος – ίσως είναι γκέι. Ρουθουνίζω, θεωρώντας το απίθανο. Θυμάμαι αυτό που ρώτησε
26
E. L. JAMES
στη διάρκεια της συνέντευξης, την έντονη αμηχανία της, το απαλό ροζ χρώμα που πήρε το δέρμα της… Υποφέρω από αυτές τις γελοίες σκέψεις από τότε που τη γνώρισα. Γι’ αυτό βρίσκεσαι εδώ. Τρώγομαι να την ξαναδώ – εκείνα τα γαλάζια μάτια με στοιχειώνουν ακόμα και στον ύπνο μου. Δεν την έχω αναφέρει στον Φλυν και χαίρομαι, επειδή τώρα φέρομαι σαν κι αυτούς που παίρνουν τις γυναίκες από πίσω. Θα έπρεπε ίσως να τον ενημερώσω. Όχι, δε θέλω να μου τα πρήζει με τις τελευταίες, επικεντρωμένες στη λύση αηδίες του. Απλώς χρειάζομαι λίγη διασκέδαση… Κι αυτήν τη στιγμή η μόνη διασκέδαση που θέλω δουλεύει ως πωλήτρια σ’ ένα κατάστημα σιδηρικών. Έκανες πολύ δρόμο. Για να δούμε αν η νεαρή δεσποινίς Στιλ είναι τόσο ελκυστική όσο τη θυμάσαι. Η παράσταση αρχίζει, Γκρέυ. Βγαίνω από το αυτοκίνητο και διασχίζω το πάρκινγκ, με κατεύθυνση την μπροστινή πόρτα. Ένα κουδούνι βγάζει μια ηλεκτρονική νότα καθώς μπαίνω μέσα. Το μαγαζί είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο φαίνεται απέξω, και παρόλο που είναι σχεδόν μεσημέρι, είναι ήσυχα, και μάλιστα για Σάββατο. Υπάρχουν ατέλειωτοι διάδρομοι με τις συνηθισμένες σαχλαμάρες που περιμένει να δει κανείς. Είχα ξεχάσει τις δυνατότητες που προσφέρει ένα κατάστημα σιδηρικών σε κάποιον σαν και μένα. Ψωνίζω κυρίως μέσω διαδικτύου για τις ανάγκες μου, αλλά μιας και είμαι εδώ, μπορεί να εφοδιαστώ με μερικά πράγματα… Velcro, κρίκους – ναι. Θα βρω τη λαχταριστή δεσποινίδα Στιλ και θα διασκεδάσω λιγάκι. Μ ου παίρνει μόλις τρία δευτερόλεπτα να την εντοπίσω. Είναι σκυμμένη πάνω από τον πάγκο, κοιτάζοντας προσηλωμένη την οθόνη ενός υπολογιστή και τσιμπολογώντας το μεσημεριανό της – ένα μπέιγκελ. Μ αζεύει αφηρημένα ένα ψίχουλο από την άκρη του στόματός της και πιπιλίζει το δάχτυλό της. Το πουλί μου αντιδρά με μια σύσπαση. Γαμώτο! Τι είμαι; Δεκατετράχρονος; Η αντίδρασή μου είναι εκνευριστική. Ίσως αυτή η εφηβική αντίδραση σταματήσει αν τη δέσω, τη γαμήσω και τη
ΓΚΡΕΫ
27
μαστιγώσω… Και όχι υποχρεωτικά με αυτήν τη σειρά. Ναι. Αυτό χρειάζομαι. Είναι πλήρως απορροφημένη από αυτό που κάνει, κι έχω την ευκαιρία να την περιεργαστώ. Πέρα από πρόστυχες σκέψεις, είναι ελκυστική, πολύ ελκυστική. Καλά τη θυμόμουν. Σηκώνει το βλέμμα της και παγώνει, καρφώνοντάς με με έξυπνα, διεισδυτικά μάτια – τα πιο γαλάζια που έχω δει ποτέ, που είναι θαρρείς και κοιτάζουν μέσα μου. Είναι το ίδιο εκνευριστικό όσο και την πρώτη φορά που την είδα. Απλώς με κοιτάζει, σοκαρισμένη, νομίζω, και δεν ξέρω αν είναι καλή ή κακή αντίδραση. «Δεσποινίς Στιλ. Τι ευχάριστη έκπληξη!» «Κύριε Γκρέυ…» ψελλίζει κοκκινίζοντας. Α… Καλή αντίδραση. «Βρισκόμουν στην περιοχή. Πρέπει να πάρω μερικές προμήθειες. Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω, δεσποινίς Στιλ». Πραγματικά χαίρομαι. Φοράει ένα κολλητό μπλουζάκι και τζιν, όχι τις ασουλούπωτες αηδίες που φορούσε την άλλη φορά. Είναι όλο μακριά πόδια, στενή μέση και τέλεια βυζιά. Συνεχίζει να χάσκει, και πρέπει να αντισταθώ στον πειρασμό να τεντώσω το χέρι και να της σηκώσω το πιγούνι για να της κλείσω το στόμα. Πέταξα από το Σιάτλ μόνο για να σε δω. Κι έτσι που είσαι αυτήν τη στιγμή, άξιζε το ταξίδι. «Άνα. Μ ε λένε Άνα… Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμη, κύριε Γκρέυ;» Παίρνει βαθιά ανάσα, ισιώνει τους ώμους της όπως έκανε στη διάρκεια της συνέντευξης και μου χαρίζει ένα ψεύτικο χαμόγελο, που είμαι σίγουρος ότι το έχει για τους πελάτες. Ξεκινάει το παιχνίδι, δεσποινίς Στιλ. «Χρειάζομαι κάποια πράγματα. Κατ’ αρχάς θα ήθελα μερικά δεματικά καλωδίων…» Τα χείλη της μισανοίγουν και παίρνει μια απότομη ανάσα. Ω, αυτό θα είναι πολύ ενδιαφέρον. Πού να δεις τι μπορώ να κάνω με μερικά δεματικά καλωδίων, δεσποινίς Στιλ. «Διαθέτουμε σε διάφορα μήκη… Να σας δείξω;»
28
E. L. JAMES
«Παρακαλώ. Σας ακολουθώ, δεσποινίς Στιλ». Βγαίνει πίσω από τον πάγκο και δείχνει έναν από τους διαδρόμους. Φοράει σταράκια. Αναρωτιέμαι νωθρά πώς θα ήταν με πανύψηλα τακούνια. Louboutin… Τίποτε άλλο από Louboutin. «Είναι στα ηλεκτρικά είδη, όγδοος διάδρομος!» Η φωνή της ανεβαίνει μία οκτάβα και κοκκινίζει. Την επηρεάζω. Η ελπίδα ανθίζει στο στήθος μου. Δεν είναι γκέι λοιπόν. Χαμογελάω αμυδρά. «Μ ετά από σας…» μουρμουρίζω σηκώνοντας το χέρι μου, για να της δείξω πως την ακολουθώ. Αφήνοντάς τη να περπατήσει μπροστά μου, έχω τον χώρο και τον χρόνο να θαυμάσω τον φανταστικό κώλο της. Πραγματικά είναι όλο το πακέτο: γλυκιά, ευγενική και όμορφη, με όλα τα σωματικά προσόντα που εκτιμώ σε μια υποτακτική. Αλλά η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων είναι: θα μπορούσε να γίνει υποτακτική; Κατά πάσα πιθανότητα δεν ξέρει τίποτα για τον τρόπο ζωής –τον δικό μου τρόπο ζωής– αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να τη μυήσω. Προτρέχεις πολύ σ’ αυτή την υπόθεση, Γκρέυ. «Βρίσκεστε στο Πόρτλαντ για δουλειές;» ρωτάει, διακόπτοντας τις σκέψεις μου. Η φωνή της είναι τσιριχτή, προσπαθεί να παραστήσει την αδιάφορη. Μ ε κάνει να θέλω να γελάσω, κάτι που είναι αναζωογονητικό. Οι γυναίκες σπάνια με κάνουν να γελάω. «Επισκέφθηκα το γεωργικό τμήμα του ΚΠΟ. Η έδρα του είναι στο Βανκούβερ» απαντάω ψέματα. Στην πραγματικότητα είμαι εδώ για να δω εσένα. Κοκκινίζει, και νιώθω πολύ μαλάκας. «Αυτό τον καιρό χρηματοδοτώ εκεί κάποια έρευνα σχετική με την αμειψισπορά και την εδαφολογία». Αυτό τουλάχιστον είναι αλήθεια. «Όλα μέρος του σχεδίου σας να ταΐσετε τον κόσμο;» Τα χείλη της ανοίγουν σ’ ένα αχνό χαμόγελο. «Κάτι τέτοιο…» απαντάω χαμηλόφωνα. Με κοροϊδεύει; Ω, θα μου άρεσε να της το κόψω αυτό, αν
ΓΚΡΕΫ
29
πράγματι με κοροϊδεύει. Πώς να αρχίσω, όμως; Ίσως με έξοδο για φαγητό αντί για τη συνηθισμένη συνέντευξη… Αυτό κι αν θα ήταν πρωτοτυπία: να βγάλω κάποια υποψήφια έξω για φαγητό. Φτάνουμε στα δεματικά καλωδίων, που είναι τακτοποιημένα ανάλογα με το μήκος και το χρώμα. Τα δάχτυλά μου σέρνονται αφηρημένα πάνω στα διάφορα πακέτα. Θα μπορούσα απλώς να της ζητήσω να βγούμε για φαγητό… Όπως στα ραντεβού; Θα ερχόταν; Όταν την κοιτάζω, εξετάζει τα πλεγμένα της δάχτυλα. Δεν μπορεί να με κοιτάξει. Αυτό είναι ευοίωνο. Διαλέγω τα μακρύτερα δεματικά. Είναι πιο εύκαμπτα στο κάτω κάτω – μπορούν να χωρέσουν δυο αστράγαλους και δυο καρπούς ταυτόχρονα. «Αυτά είναι εντάξει…» λέω σιγανά, κι εκείνη ξανακοκκινίζει. «Κάτι άλλο;» ρωτάει βιαστικά – ή είναι εξαιρετικά εξυπηρετική ή θέλει να με διώξει από το μαγαζί· δεν ξέρω τι από τα δύο. «Θα ήθελα λίγη χαρτοταινία μασκαρίσματος». «Αλλάζετε διακόσμηση;» Πνίγω ένα ρουθούνισμα. «Όχι, δεν αλλάζω διακόσμηση». Έχω πολύ καιρό να πιάσω πινέλο στο χέρι μου. Η σκέψη με κάνει να χαμογελάσω – έχω ανθρώπους που κάνουν όλες αυτές τις μαλακίες. Αν ήξερες… «Από δω…» μουρμουρίζει και φαίνεται στενοχωρημένη. «Η χαρτοταινία μασκαρίσματος βρίσκεται στον διάδρομο με τα είδη διακόσμησης». Άντε, Γκρέυ, δεν έχεις πολλή ώρα. Ξεκίνα κάποιου είδους συζήτηση. «Δουλεύετε πολύ καιρό εδώ;» Φυσικά ξέρω ήδη την απάντηση. Αντίθετα με κάποιους άλλους, κάνω την έρευνά μου. Κοκκινίζει πάλι. Χριστέ μου – αυτή η κοπέλα είναι ντροπαλή. Δεν έχω ούτε μία ελπίδα στο εκατομμύριο. Γυρίζει βιαστικά και προχωράει στον διάδρομο προς το τμήμα με την ταμπέλα «ΔΙΑΚΟΣΜ ΗΣΗ». Την ακολουθώ πρόθυμα. Τι είμαι, γαμώτο; Σκυλάκι; «Τέσσερα χρόνια…» απαντάει χαμηλόφωνα καθώς φτάνουμε στις ταινίες μασκαρίσματος. Σκύβει και αρπάζει δύο ρολά διαφορετικού πλάτους.
30
E. L. JAMES
«Θα πάρω αυτήν…» λέω σιγανά. Η φαρδύτερη είναι πολύ πιο αποτελεσματική σαν φίμωτρο. Καθώς μου τη δίνει, οι άκρες των δαχτύλων μας ακουμπούν ελάχιστα. Ο αντίλαλος φτάνει έως τους βουβώνες μου. Γαμώτο! Χλωμιάζει. «Κάτι άλλο;» η φωνή της είναι βραχνή και μουρμουριστή. Χριστέ μου, ασκώ πάνω της την ίδια επίδραση που ασκεί κι εκείνη πάνω μου. Ίσως… «Λίγο σκοινί, νομίζω…» «Από δω…» Προχωράει βιαστικά στον διάδρομο, προσφέροντάς μου άλλη μία ευκαιρία να θαυμάσω τον υπέροχο κώλο της. «Τι είδος είχατε υπόψη σας; Έχουμε σκοινί από συνθετικό και φυσικό νήμα… στριφτό… καλώδιο…» Να πάρει – σταμάτα. Μ έσα μου βογκάω, προσπαθώντας να διώξω την εικόνα της να είναι κρεμασμένη από το ταβάνι στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου. «Θα πάρω περίπου πέντε μέτρα σκοινί από φυσικό νήμα, παρακαλώ». Είναι πιο χοντρό και γδέρνει περισσότερο αν παλεύεις να ξεφύγεις… Το αγαπημένο μου σκοινί. Τα δάχτυλά της τρεμουλιάζουν, αλλά μετράει επιδέξια πέντε μέτρα. Βγάζοντας ένα κοπίδι από τη δεξιά τσέπη της, κόβει το σκοινί με μια γρήγορη κίνηση, ύστερα το τυλίγει προσεκτικά και το δένει με συρτοθηλιά. Εντυπωσιακό. «Έχετε κάνει προσκοπίνα;» «Δεν τρελαίνομαι για τις οργανωμένες ομαδικές δραστηριότητες, κύριε Γκρέυ». «Για ποιο πράγμα τρελαίνεστε, Αναστάζια;» Πιάνω το βλέμμα της, και οι κόρες των ματιών της διαστέλλονται καθώς την κοιτάζω. Ναι! «Για τα βιβλία…» ψιθυρίζει. «Τι είδους βιβλία;» «Α, ξέρετε τώρα… Τα συνηθισμένα. Τα κλασικά. Βρετανική λογοτεχνία κυρίως». Βρετανική λογοτεχνία; Μ προντέ και Όστεν, πάω στοίχημα.
ΓΚΡΕΫ
31
Όλες εκείνες τις τύπισσες με τις καρδιές και τα λουλούδια. Γαμώτο! Δεν είναι καλό αυτό. «Χρειάζεστε κάτι άλλο;» «Δεν ξέρω. Τι άλλο θα μου συνιστούσατε;» Θέλω να δω την αντίδρασή της. «Για κάποιον που μαστορεύει;» ρωτάει έκπληκτη. Θέλω να ξεκαρδιστώ στα γέλια. Ω μωρό μου. Δεν τρελαίνομαι για τα μαστορέματα. Γνέφω καταφατικά, πνίγοντας τη θυμηδία μου. Τα μάτια της κατεβαίνουν στο κορμί μου και τσιτώνομαι. Μ ε περνάει από έλεγχο! «Ολόσωμη φόρμα» ξεφουρνίζει. Είναι το πιο αναπάντεχο πράγμα που έχω ακούσει από το γλυκό έξυπνο στόμα της μετά την ερώτηση «Είστε γκέι;». «Δε θέλετε να καταστρέψετε τα ρούχα σας…» Δείχνει προς το τζιν μου, αμήχανη πάλι. Δεν μπορώ να αντισταθώ. «Μ πορώ και να το βγάλω…» «Εεε…» Γίνεται σαν παντζάρι και χαμηλώνει τα μάτια της στο πάτωμα. «Θα πάρω μια ολόσωμη φόρμα. Μ η χαλάσω τα ρούχα μου, Θεός φυλάξοι» λέω ξερά, για να τη βγάλω από τη δυστυχία της. Δίχως να πει λέξη, κάνει μεταβολή και προχωράει με ζωηρό βήμα στον διάδρομο, ενώ εγώ την ακολουθώ άλλη μία φορά. «Χρειάζεστε κάτι άλλο;» τσιρίζει δίνοντάς μου μια μπλε φόρμα. Είναι καταντροπιασμένη, τα μάτια της είναι ακόμα χαμηλωμένα και το πρόσωπό της κατακόκκινο. Θεέ μου, κάτι μου κάνει. «Πώς πάει το άρθρο;» ρωτάω, ελπίζοντας να χαλαρώσει λίγο. Σηκώνει τα μάτια της και μου χαρίζει ένα σύντομο ανακουφισμένο χαμόγελο. Επιτέλους. «Δεν το γράφω εγώ, το γράφει η Κάθριν. Η δεσποινίς Κάβανο. Η συγκάτοικός μου, αυτή το γράφει. Είναι πολύ ευχαριστημένη. Είναι η αρχισυντάκτρια της εφημερίδας και λυπήθηκε πάρα πολύ που δεν μπορούσε να πάρει τη συνέντευξη η ίδια». Είναι η πιο μεγάλη πρόταση που μου έχει απευθύνει από τότε που γνωριστήκαμε και μιλάει για κάποιον άλλο, όχι για τον
32
E. L. JAMES
εαυτό της. Ενδιαφέρον. Πριν προλάβω να σχολιάσω, εκείνη προσθέτει: «Η μόνη της έγνοια είναι ότι δεν έχει πρωτότυπες φωτογραφίες σας». Η πεισματάρα δεσποινίς Κάβανο θέλει φωτογραφίες. Διαφημιστικά ενσταντανέ, ε; Μ πορώ να το κάνω αυτό. Θα επιτρέψω στον εαυτό μου να περάσει λίγο χρόνο ακόμα με τη λαχταριστή δεσποινίδα Στιλ. «Τι είδους φωτογραφίες θέλει;» Μ ε κοιτάζει για μια στιγμή και μετά κουνάει το κεφάλι της, μην ξέροντας τι να απαντήσει. «Λοιπόν, βρίσκομαι στην περιοχή. Ίσως αύριο…» Μ πορώ να μείνω στο Πόρτλαντ. Να δουλέψω από κάποιο ξενοδοχείο. Ένα δωμάτιο στο Xίθμαν ίσως. Θα χρειαστεί να έρθει ο Τέυλορ, ώστε να μου φέρει το λάπτοπ μου και μερικά ρούχα. Ή ο Έλλιοτ – εκτός βέβαια αν πηδάει δεξιά και αριστερά, όπως κάνει συνήθως τα Σαββατοκύριακα. «Είστε πρόθυμος να κάνετε φωτογράφιση;» Δεν μπορεί να συγκρατήσει την έκπληξή της. Γνέφω στα γρήγορα. Θα μένατε με ανοιχτό το στόμα αν ξέρατε τι θα έκανα για να περάσω περισσότερο χρόνο μαζί σας, δεσποινίς Στιλ… Ήρεμα, Γκρέυ. «Η Κέιτ θα ενθουσιαστεί, αν καταφέρουμε να βρούμε φωτογράφο!» χαμογελάει, και το πρόσωπό της φωτίζεται σαν καλοκαιριάτικη αυγή. Μ ου κόβει την ανάσα. «Ειδοποιήστε με για αύριο». Βγάζω την κάρτα μου από το πορτοφόλι. «Η κάρτα μου. Έχει τον αριθμό του κινητού μου. Πρέπει να τηλεφωνήσετε πριν από τις δέκα το πρωί». Κι αν δεν πάρει, θα επιστρέψω στο Σιάτλ και θα ξεχάσω αυτό το ανόητο εγχείρημα. Η σκέψη μού προκαλεί κατάθλιψη. «Εντάξει!» Εξακολουθεί να χαμογελάει. «Άνα!» Γυρίζουμε και οι δύο προς το μέρος ενός νεαρού, ντυμένου με σπορ, αλλά ακριβά ρούχα, που έχει εμφανιστεί στην άλλη άκρη του διαδρόμου. Είναι όλο μαλακισμένα χαμόγελα για τη
ΓΚΡΕΫ
33
δεσποινίδα Αναστάζια Στιλ. Ποιος διάολο είναι τούτος ο μαλάκας; «Εμμμ… Μ ε συγχωρείτε ένα λεπτό, κύριε Γκρέυ». Προχωράει προς το μέρος του, και ο γαμιόλης τη σφίγγει στην αγκαλιά του σαν γορίλλας. Το αίμα μου παγώνει. Είναι μια πρωτόγονη αντίδραση. Μάζεψε τα γαμημένα τα ξεράδια σου από πάνω της! Σφίγγω τα χέρια σε γροθιές και καλμάρω ελάχιστα μόνο όταν βλέπω πως εκείνη δεν κάνει καμία κίνηση για να ανταποδώσει το αγκάλιασμα. Αρχίζουν μια ψιθυριστή συζήτηση. Μ πορεί τα στοιχεία του Γουέλτς να είναι λανθασμένα. Ίσως ο τύπος είναι ο φίλος της. Δείχνει να έχει τη σωστή ηλικία και δεν μπορεί να πάρει τα άπληστα μάτια του από πάνω της. Την απομακρύνει λίγο για να την κοιτάξει και ύστερα στέκεται με το χέρι του χαλαρά ακουμπισμένο στους ώμους της. Είναι μια φαινομενικά τυχαία χειρονομία, αλλά ξέρω πως διεκδικεί ένα δικαίωμα και μου λέει να κάνω πίσω. Εκείνη φαίνεται αμήχανη και ζυγιάζει το βάρος της από το ένα πόδι στο άλλο. Να πάρει… Πρέπει να φύγω. Στη συνέχεια του λέει κάτι και τραβιέται μακριά του, αγγίζοντας το μπράτσο του, όχι το χέρι του. Είναι φανερό πως δεν έχουν πολύ στενή σχέση. Ωραία. «Εεε… Πολ, από δω ο Κρίστιαν Γκρέυ. Κύριε Γκρέυ, να σας γνωρίσω τον Πολ Κλέυτον. O αδερφός του είναι ιδιοκτήτης του καταστήματος». Μ ου ρίχνει ένα παράξενο βλέμμα που δεν καταλαβαίνω και συνεχίζει: «Γνωρίζω τον Πολ από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω εδώ, αν και δε βλεπόμαστε πολύ συχνά. Επέστρεψε από το Πρίνστον, όπου σπουδάζει διοίκηση επιχειρήσεων». Φλυαρεί, δίνοντάς μου μια μακροσκελή εξήγηση και λέγοντάς μου ότι δεν είναι μαζί, νομίζω. O αδερφός του αφεντικού, όχι φίλος. Το μέγεθος της ανακούφισης που νιώθω είναι απρόσμενο και με κάνει να συνοφρυωθώ. Αυτή η γυναίκα μού έχει γίνει πραγματικά έμμονη ιδέα. «Κύριε Κλέυτον». O τόνος μου είναι συνειδητά κοφτός. «Κύριε Γκρέυ». Μ ου σφίγγει άψυχα το χέρι. Ιδρωμένε
34
E. L. JAMES
γαμιόλη. «Για μισό λεπτό… Όχι ο Κρίστιαν Γκρέυ; Των Grey Enterprises Holdings;» Μ έσα σ’ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τον παρατηρώ να μεταμορφώνεται από κτητικός σε δουλοπρεπής. Ναι, αυτός είμαι, μαλάκα. «Ποπό! Μ πορώ να σας φέρω τίποτα;» «H Αναστάζια με κάλυψε, κύριε Κλέυτον. Ήταν πολύ εξυπηρετική». Άντε γαμήσου τώρα. «Ωραία...» αποκρίνεται εκείνος με γουρλωμένα μάτια και ευλαβικό ύφος. «Θα σε δω αργότερα, Άνα». «Βέβαια, Πολ» του αποκρίνεται εκείνη, και ο τύπος εξαφανίζεται προς την κατεύθυνση της αποθήκης. «Κάτι άλλο, κύριε Γκρέυ;» «Μ όνο αυτά» απαντάω κοφτά. Γαμώτο! Δεν έχω άλλο χρόνο και εξακολουθώ να μην ξέρω αν θα την ξαναδώ. Πρέπει να μάθω αν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να σκεφτεί αυτό που έχω στο μυαλό μου. Πώς να τη ρωτήσω; Είμαι έτοιμος να πάρω για καινούρια υποτακτική κάποια που δεν έχει ιδέα; Θα χρειαστεί ουσιαστική εκπαίδευση. Σκέφτομαι όλες τις ενδιαφέρουσες δυνατότητες που αυτό προσφέρει και μέσα μου αναστενάζω βαριά… Η διαδρομή έως εκεί θα είναι μισή διασκέδαση. Θα ενδιαφερθεί καν; Ή το έχω πιάσει εντελώς στραβά το θέμα; Κατευθύνεται πάλι προς το ταμείο και χτυπάει τις αγορές μου, κρατώντας συνεχώς τα μάτια χαμηλωμένα. Κοίταξέ με, που να πάρει και να σηκώσει! Θέλω να ξαναδώ τα όμορφα γαλάζια μάτια της και να μαντέψω τι σκέφτεται. Τελικά σηκώνει το κεφάλι της. «Σαράντα τρία δολάρια, παρακαλώ». Αυτό είναι όλο; «Θα θέλατε μια τσάντα;» ρωτάει, υιοθετώντας πάλι ύφος πωλήτριας καθώς της δίνω την AmEx μου. «Ναι, ευχαρίστως, Αναστάζια». Το όνομά της –ένα όμορφο όνομα για ένα όμορφο κορίτσι– γλιστράει στη γλώσσα μου. Πακετάρει βιαστικά και επιδέξια τα ψώνια στην πλαστική τσάντα. Αυτό είναι. Πρέπει να φύγω. «Θα μου τηλεφωνήσετε αν θέλετε να κάνω τη
ΓΚΡΕΫ
35
φωτογράφιση;» Γνέφει καταφατικά και μου επιστρέφει την πιστωτική μου. «Ωραία. Τα λέμε και πάλι αύριο ίσως». Αλλά δεν μπορώ να φύγω έτσι… Θα πρέπει να της δώσω να καταλάβει πως ενδιαφέρομαι. «Α… Και, Αναστάζια, χαίρομαι που η δεσποινίς Κάβανο δεν μπορούσε να πάρει τη συνέντευξη…» Δείχνει έκπληκτη και κολακευμένη. Αυτό είναι καλό. Απολαμβάνοντας τη σαστισμένη έκφρασή της, βάζω την τσάντα στον ώμο μου και βγαίνω με νωχελικό βήμα από το μαγαζί. Ναι. Παρόλο που νομίζω πως είναι λάθος, τη θέλω. Τώρα πρέπει να περιμένω… Να περιμένω σαν μαλάκας… Πάλι. Χρησιμοποιώντας τη δύναμη της θέλησης που θα έκανε την Ελένα περήφανη, κρατάω τα μάτια μου καρφωμένα μπροστά ενώ βγάζω το κινητό από την τσέπη μου και μπαίνω στο νοικιασμένο αυτοκίνητο. Σκόπιμα δε γυρίζω να την κοιτάξω. Δε γυρίζω. Δε γυρίζω. Το βλέμμα μου τινάζεται στον καθρέφτη του αυτοκινήτου, όπου μπορώ να δω την πόρτα του καταστήματος, αλλά το μόνο που διακρίνω είναι η αλλόκοτη πρόσοψη. Δεν είναι στο παράθυρο να με κοιτάζει. Απογοητευτικό. Πιέζω 1 στην ταχεία κλήση, και ο Τέυλορ απαντάει πριν προλάβει το τηλέφωνο να χτυπήσει. «Κύριε Γκρέυ» λέει. «Κάνε κρατήσεις στο Χίθμαν. Θα μείνω στο Πόρτλαντ αυτό το Σαββατοκύριακο. Και μήπως μπορείς να κατεβάσεις το SUV, τον υπολογιστή μου μαζί με τα χαρτιά που είναι από κάτω του και μια δυο αλλαξιές ρούχα;» «Μ άλιστα, κύριε. Και το Τσάρλι Τάνγκο;» «Πες στον Τζο να το μετακινήσει στο PDX». «Έγινε, κύριε. Θα σας βρω σε περίπου τρεισήμισι ώρες». Κλείνω και βάζω μπρος το αυτοκίνητο. Έτσι λοιπόν, έχω μερικές ώρες στο Πόρτλαντ όσο θα περιμένω να δω αν αυτή η κοπέλα ενδιαφέρεται για μένα. Τι να κάνω; Ώρα για πεζοπορία, νομίζω. Ίσως με το περπάτημα μπορέσω να διώξω αυτή την
36
E. L. JAMES
παράξενη πείνα από το σύστημά μου. χωρίς τηλεφώνημα από την απολαυστική δεσποινίδα Στιλ. Τι διάολο μου πέρασε από το μυαλό; Παρακολουθώ τον δρόμο από το παράθυρο της σουίτας μου στο Χίθμαν. Σιχαίνομαι την αναμονή. Πάντα τη σιχαινόμουν. Ο καιρός, συννεφιασμένος τώρα, έμεινε καλός στη διάρκεια της πεζοπορίας μου στο Φόρεστ Παρκ, αλλά το περπάτημα δεν έκανε τίποτα για να θεραπεύσει την αναστάτωσή μου. Είμαι εκνευρισμένος μαζί της που δε μου τηλεφώνησε. Κυρίως, όμως, είμαι θυμωμένος με τον εαυτό μου. Είμαι βλάκας που βρίσκομαι εδώ. Χάσιμο χρόνου το να κυνηγάω μια γυναίκα. Πότε κυνήγησα εγώ γυναίκα; Γκρέυ, συγκρατήσου. Αναστενάζοντας, ελέγχω πάλι το τηλέφωνό μου με την ελπίδα πως μου διέφυγε η κλήση της, αλλά δεν υπάρχει τίποτα. Τουλάχιστον ήρθε ο Τέυλορ, κι έχω όλες μου τις μαλακίες. Έχω να διαβάσω την έκθεση του Μ πάρνυ για τις δοκιμές του τμήματός του σχετικά με το γραφένιο και μπορώ να δουλέψω με ηρεμία. Ηρεμία; Έχω να νιώσω ήρεμος από τότε που έπεσε μέσα στο γραφείο μου η δεσποινίς Στιλ. ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΕΝΤΕ ΩΡ ΕΣ
ΟΤΑΝ ΣΗΚΩΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ,
το σούρουπο έχει τυλίξει τη σουίτα μου με γκρίζες σκιές. Η προοπτική άλλης μίας μοναχικής νύχτας είναι καταθλιπτική. Όσο σκέφτομαι τι να κάνω, το τηλέφωνό μου δονείται πάνω στο γυαλισμένο ξύλο του γραφείου, κι ένας άγνωστος, αλλά αμυδρά οικείος αριθμός με κωδικό από την περιοχή της Ουάσινγκτον αναβοσβήνει στην οθόνη. Ξαφνικά η καρδιά μου σφυροκοπάει σαν να έτρεξα δεκαπέντε χιλιόμετρα. Μήπως είναι αυτή; Απαντάω. «Εεε… Κύριε Γκρέυ; Είμαι η Αναστάζια Στιλ». Το πρόσωπό μου φωτίζεται από ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο. Μπα μπα... Μ ια μουρμουριστή, νευρική, γλυκομίλητη δεσποινίς Στιλ. Το βράδυ μου παίρνει τα πάνω του.
ΓΚΡΕΫ
37
«Δεσποινίς Στιλ. Χαίρομαι που σας ακούω». Ακούω την ανάσα της να κόβεται, και ο ήχος ταξιδεύει κατευθείαν στους βουβώνες μου. Υπέροχα. Την επηρεάζω. Όπως με επηρεάζει κι εκείνη. «Εμμμ… Θα θέλαμε να κανονίσουμε εκείνη τη φωτογράφιση για το άρθρο. Αύριο, αν μπορείτε. Πού θα σας βόλευε, κύριε;» Στο δωμάτιό μου. Μόνο εσύ, εγώ και τα δεματικά καλωδίων. «Μ ένω στο Χίθμαν, στο Πόρτλαντ. Να πούμε στις εννιάμισι αύριο το πρωί;» «Εντάξει, θα σας δούμε εκεί!» λέει ενθουσιασμένη, μην μπορώντας να κρύψει την ανακούφιση και τη χαρά στη φωνή της. «Ανυπομονώ, δεσποινίς Στιλ!» Το κλείνω προτού διαισθανθεί την έξαψή μου και το πόσο ευχαριστημένος είμαι. Ακουμπώντας στη ράχη της καρέκλας μου, κοιτάζω το σκοτεινιασμένο περίγραμμα των κτιρίων και περνάω και τα δυο μου χέρια μέσα από τα μαλλιά μου. Πώς διάολο θα την κλείσω αυτήν τη δουλειά;
1 Μέσος Όρος Βαθμολογ ίας. (Σ.τ.Ε.)
38
E. L. JAMES
[ΚΥΡΙΑΚΗ 15 Μ ΑΪΟΥ 2011] ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΜΠΥ να με ξεκουφαίνει, κατηφορίζω τρέχοντας τη Σαουθγουέστ Σάλμον Στριτ προς τον ποταμό Γουιλλάμιτ. Είναι 6:30 το πρωί, και προσπαθώ να καθαρίσω το κεφάλι μου. Χτες το βράδυ την ονειρεύτηκα. Γαλάζια μάτια, μουρμουριστή φωνή… Οι προτάσεις της να τελειώνουν με το «κύριε» καθώς γονάτιζε μπροστά μου. Από τότε που τη γνώρισα, τα όνειρά μου έχουν γίνει μια ευπρόσδεκτη αλλαγή από τους σποραδικούς εφιάλτες. Αναρωτιέμαι τι συμπέρασμα θα έβγαζε ο Φλυν από αυτό. Η σκέψη μού προκαλεί αμηχανία, οπότε την αγνοώ και συγκεντρώνομαι στο να ωθώ το σώμα μου στα όριά του κατά μήκος της όχθης του Γουιλλάμιτ. Καθώς τα πόδια μου σφυροκοπούν το μονοπάτι, ο ήλιος ξεπροβάλλει μέσα από τα σύννεφα και με γεμίζει ελπίδα. ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΔΥΟ ΩΡ ΕΣ,
κι ενώ επιστρέφω τροχάδην στο ξενοδοχείο, περνάω από μια καφετερία. Θα μπορούσα ίσως να την πάω για καφέ. Σαν ραντεβού; Εντάξει. Όχι. Όχι ραντεβού. Γελάω με τη γελοία σκέψη. Απλώς μια κουβεντούλα – κάποιου είδους συνέντευξη. Έτσι, θα μπορέσω να μάθω μερικά ακόμα πράγματα γι’ αυτή την αινιγματική γυναίκα και για το αν ενδιαφέρεται ή αν έχω επιδοθεί σε κυνήγι χίμαιρας. Είμαι μόνος μου στο ασανσέρ καθώς κάνω διατάσεις. Τελειώνοντας τις διατάσεις μου στη
ΓΚΡΕΫ
39
σουίτα του ξενοδοχείου μου, είμαι συγκεντρωμένος και ήρεμος πρώτη φορά από τη στιγμή που έφτασα στο Πόρτλαντ. Το πρωινό έχει έρθει, κι εγώ πεινάω σαν λύκος. Δεν είναι ένα αίσθημα που ανέχομαι – ποτέ. Κάθομαι να πάρω το πρωινό μου με τη φόρμα, αποφασίζοντας να φάω προτού κάνω ντους. ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΕΝΑ ΚΟΦΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ στην
πόρτα. Την ανοίγω, και ο Τέυλορ στέκεται στο κατώφλι. «Καλημέρα, κύριε Γκρέυ». «Μ έρα. Είναι έτοιμοι για να πάω;» «Μ άλιστα, κύριε. Έχουν στήσει τα μηχανήματα στο δωμάτιο 601». «Κατεβαίνω αμέσως». Κλείνω την πόρτα και χώνω το πουκάμισό μου μέσα στο γκρίζο παντελόνι μου. Τα μαλλιά μου είναι βρεγμένα από το ντους, αλλά δε δίνω δεκάρα. Μ ια ματιά στο τολμηρό κωλόπαιδο στον καθρέφτη, και βγαίνω για να ακολουθήσω τον Τέυλορ στο ασανσέρ. Το δωμάτιο 601 είναι γεμάτο κόσμο, φώτα και κουτιά από κάμερες, αλλά την εντοπίζω αμέσως. Στέκεται παράμερα. Τα μαλλιά της είναι λυτά: μια πλούσια γυαλιστερή χαίτη που πέφτει κάτω από τα στήθη της. Φοράει στενό τζιν και σταράκια με ένα κοντομάνικο μπλε τζάκετ κι ένα άσπρο μπλουζάκι από κάτω. Το τζιν και τα πάνινα παπούτσια είναι μήπως το σήμα κατατεθέν της; Αν και δεν είναι πολύ βολικά, όντως κολακεύουν τα καλοσχηματισμένα πόδια της. Τα μάτια της, αφοπλιστικά όπως πάντα, ανοίγουν διάπλατα καθώς πλησιάζω. «Δεσποινίς Στιλ, ξανασυναντιόμαστε». Πιάνει το απλωμένο χέρι μου και προς στιγμήν θέλω να ζουλήξω το δικό της και να το σηκώσω στα χείλη μου. Μη γίνεσαι γελοίος, Γκρέυ. Στρέφει το υπέροχο ροζ χρώμα της και δείχνει προς το μέρος της φίλης της, που στέκεται υπερβολικά κοντά, περιμένοντας να την προσέξω. «Κύριε Γκρέυ, από δω η Κάθριν Κάβανο» λέει. Την αφήνω απρόθυμα και στρέφομαι προς την πεισματάρα δεσποινίδα Κάβανο. Είναι ψηλή, εντυπωσιακή και πολύ περιποιημένη, σαν
40
E. L. JAMES
τον πατέρα της, αλλά έχει τα μάτια της μητέρας της, και σ’ αυτήν οφείλω τη γνωριμία μου με την υπέροχη δεσποινίδα Στιλ. Αυτή η σκέψη με κάνει να νιώσω κάπως πιο καλοπροαίρετος απέναντί της. «Η επίμονη δεσποινίς Κάβανο. Τι κάνετε; Φαντάζομαι ότι νιώθετε καλύτερα; Η Αναστάζια είπε πως την προηγούμενη εβδομάδα δεν ήσαστε καλά». «Είμαι καλά, ευχαριστώ, κύριε Γκρέυ». Έχει σταθερή χειραψία, γεμάτη αυτοπεποίθηση, και αμφιβάλλω αν αντιμετώπισε ποτέ μία μέρα ταλαιπωρίας στην προνομιούχα ζωή της. Αναρωτιέμαι γιατί είναι φίλες αυτές οι γυναίκες. Δεν έχουν τίποτα κοινό. «Ευχαριστώ που βρήκατε τον χρόνο να το κάνετε αυτό» συνεχίζει η Κάθριν. «Ευχαρίστησή μου» αποκρίνομαι, στρέφοντας το βλέμμα μου προς το μέρος της Αναστάζια, που με ανταμείβει με ένα αποκαλυπτικό κοκκίνισμα. «Από δω ο Χοσέ Ροδρίγες, ο φωτογράφος μας» λέει η Αναστάζια, και το πρόσωπό της φωτίζεται καθώς τον συστήνει. Σκατά! Να είναι αυτός ο φίλος της; Ο Ροδρίγες ανθίζει κάτω από το γλυκό χαμόγελο της Άνα. Πηδιούνται; «Κύριε Γκρέυ». Ο Ροδρίγες μού ρίχνει μια κακόβουλη ματιά έτσι όπως σφίγγουμε τα χέρια. Είναι προειδοποίηση. Μ ου λέει να κάνω πίσω. Την κάνει κέφι. Την κάνει πολύ κέφι. Εντάξει, μικρέ, το παιχνίδι αρχίζει. «Κύριε Ροδρίγες, πού με θέλετε;» Ο τόνος μου είναι μια πρόκληση, και την αντιλαμβάνεται, αλλά η Κάθριν παρεμβαίνει και μου δείχνει μια καρέκλα. Α… Της αρέσει να έχει το πάνω χέρι. Η σκέψη με διασκεδάζει ενώ κάθομαι. Ένας άλλος νεαρός που φαίνεται πως συνεργάζεται με τον Ροδρίγες ανάβει τα φώτα, και προς στιγμή τυφλώνομαι. Διάολε! Κι ενώ το εκτυφλωτικό φως υποχωρεί, ψάχνω την όμορφη δεσποινίδα Στιλ. Στέκεται στο βάθος του δωματίου, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα. Αποτραβιέται πάντα έτσι
ΓΚΡΕΫ
41
στο περιθώριο; Ίσως γι’ αυτό είναι φίλες με την Κάβανο· της αρκεί να μένει στο παρασκήνιο και να αφήνει την Κάθριν να καταλαμβάνει το κέντρο της σκηνής. Χμμμ… Εκ φύσεως υποτακτική. Ο φωτογράφος φαίνεται αρκετά επαγγελματίας και απορροφημένος από τη δουλειά που έχει αναλάβει να κάνει. Παρατηρώ τη δεσποινίδα Στιλ ενώ μας παρακολουθεί. Τα μάτια μας συναντιούνται· τα δικά της είναι έντιμα και αθώα, και για μια στιγμή ξανασκέφτομαι το σχέδιό μου. Μ ετά, όμως, δαγκώνει το χείλος της, και η ανάσα μου κόβεται στον λαιμό μου. Κάνε πίσω, Αναστάζια. Τη διατάζω νοερά να πάψει να κοιτάζει και, σαν να μπορεί να με ακούσει, είναι η πρώτη που στρέφει αλλού το βλέμμα της. Καλό κορίτσι. Η Κάθριν μού ζητάει να σηκωθώ καθώς ο Ροδρίγες συνεχίζει να τραβάει φωτογραφίες. Ύστερα τελειώνουμε, κι αυτή είναι η ευκαιρία μου. «Σας ευχαριστώ και πάλι, κύριε Γκρέυ». Η Κάθριν ορμάει μπροστά και μου σφίγγει το χέρι, ακολουθούμενη από τον φωτογράφο, ο οποίος με παρατηρεί με αποδοκιμασία που δεν κρύβεται. Η εχθρότητά του με κάνει να χαμογελάσω. Φίλε, πού να ’ξερες… «Ανυπομονώ να διαβάσω το άρθρο, δεσποινίς Κάβανο» λέω κουνώντας ευγενικά το κεφάλι. Ο άνθρωπος στον οποίο θέλω να μιλήσω είναι η Άνα. «Θα περπατήσετε μαζί μου, δεσποινίς Στιλ;» ρωτάω όταν φτάνω κοντά της δίπλα στην πόρτα. «Φυσικά…» απαντάει έκπληκτη. Άδραξε τη μέρα, Γκρέυ. Μ ουρμουρίζω μια κοινοτοπία σε όσους είναι ακόμα στο δωμάτιο και την οδηγώ έξω από την πόρτα, θέλοντας να μεγαλώσω την απόσταση ανάμεσα σ’ αυτήν και στον Ροδρίγες. Στον διάδρομο στέκεται παίζοντας με τα μαλλιά της, ύστερα με τα δάχτυλά της καθώς ο Τέυλορ με ακολουθεί έξω. «Θα σου τηλεφωνήσω, Τέυλορ» λέω, κι όταν έχει φτάσει σχεδόν σε απόσταση όπου δεν μπορεί να ακούσει, ζητάω από την Άνα να έρθει μαζί μου για καφέ, κρατώντας την ανάσα μου ενώ
42
E. L. JAMES
περιμένω την απάντησή της. Οι μακριές βλεφαρίδες της τρεμοπαίζουν πάνω από τα μάτια της. «Πρέπει να τους γυρίσω όλους πίσω με το αυτοκίνητό μου…» απαντάει θορυβημένη. «Τέυλορ!» φωνάζω, κάνοντάς τη να τιναχτεί. Μ άλλον της προκαλώ νευρικότητα και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Και δεν μπορεί να πάψει να σαλεύει νευρικά. Το να σκέφτομαι όλους τους τρόπους με τους οποίους θα την έκανα να σταματήσει με αποσυντονίζει. «Στο πανεπιστήμιο πάνε;» Γνέφει καταφατικά, και ζητάω από τον Τέυλορ να γυρίσει τους φίλους της πίσω. «Ορίστε... Τώρα μπορείτε να έρθετε μαζί μου για καφέ;» «Εμμμ… Κύριε Γκρέυ, εεε… Αυτό πραγματικά…» Σταματάει. Σκατά! Η απάντηση είναι «όχι». Θα τη χάσω αυτήν τη δουλειά. Μ ε κοιτάζει κατάματα, με φωτεινά μάτια. «Κοιτάξτε... Δε χρειάζεται να τους πάει πίσω ο Τέυλορ. Θ’ αλλάξω αυτοκίνητο με την Κέιτ αν μου δώσετε ένα λεπτό». Η ανακούφισή μου είναι χειροπιαστή και χαμογελάω πλατιά. Έκλεισα ραντεβού! Ανοίγοντας την πόρτα, την αφήνω να ξαναμπεί στο δωμάτιο, ενώ ο Τέυλορ κρύβει το σαστισμένο ύφος του. «Μ πορείς να μου φέρεις το σακάκι μου, Τέυλορ;» «Φυσικά, κύριε». Κάνει μεταβολή, με τα χείλη του να συσπώνται καθώς ανεβαίνει τον διάδρομο. Τον παρακολουθώ με μισόκλειστα μάτια να εξαφανίζεται στο ασανσέρ, ενώ ακουμπάω στον τοίχο και περιμένω τη δεσποινίδα Στιλ. Τι διάολο θα της πω; «Πώς θα σου φαινόταν να γίνεις η υποτακτική μου;» Όχι. Ήρεμα, Γκρέυ. Ας το πάμε βήμα βήμα. Ο Τέυλορ επιστρέφει μέσα σε δύο λεπτά κρατώντας το σακάκι μου. «Τίποτε άλλο, κύριε;» «Όχι. Ευχαριστώ».
ΓΚΡΕΫ
43
Μ ου το δίνει και με αφήνει να στέκομαι σαν ηλίθιος στον διάδρομο. Πόση ώρα θα κάνει η Αναστάζια; Κοιτάζω το ρολόι μου. Πρέπει να διαπραγματεύεται την αλλαγή αυτοκινήτου με την Κάθριν. Ή μιλάει στον Ροδρίγες, εξηγώντας του πως έρχεται απλώς για έναν καφέ μαζί μου ώστε να με εξευμενίσει και να με καλοπιάσει ενόψει του άρθρου. Οι σκέψεις μου σκοτεινιάζουν. Ίσως τον φιλάει αποχαιρετώντας τον. Γαμώτο! Κάνει την εμφάνισή της έπειτα από μια στιγμή, και χαίρομαι. Δε φαίνεται να έχει φιληθεί. «Εντάξει» λέει αποφασιστικά. «Πάμε για καφέ». Τα κοκκινισμένα της μάγουλα, όμως, υπονομεύουν με κάποιον τρόπο την προσπάθειά της να δείχνει σίγουρη για τον εαυτό της. «Μ ετά από σας, δεσποινίς Στιλ». Κρύβω τη χαρά μου καθώς αρχίζει να βαδίζει μπροστά μου. Την ακολουθώ, με την περιέργειά μου κεντρισμένη για τη σχέση της με την Κάθριν, ειδικά για το αν ταιριάζουν. Τη ρωτάω πόσο καιρό γνωρίζονται. «Από την πρώτη χρονιά στο πανεπιστήμιο. Είναι καλή μου φίλη». Η φωνή της είναι γεμάτη ζεστασιά. Είναι ολοφάνερο πως η Άνα είναι αφοσιωμένη. Έκανε όλη τη διαδρομή έως το Σιάτλ για να μου πάρει συνέντευξη όταν η Κάθριν αρρώστησε, και πιάνω τον εαυτό μου να ελπίζει πως η δεσποινίς Κάβανο της φέρεται με την ίδια αφοσίωση και τον ίδιο σεβασμό. Στο ασανσέρ πιέζω το κουμπί κλήσης, και σχεδόν αμέσως οι πόρτες ανοίγουν. Ένα ζευγάρι σε παθιασμένο εναγκαλισμό σπεύδει να χωρίσει, με ολοφάνερη την αμηχανία που πιάστηκαν στα πράσα. Αγνοώντας τους, μπαίνουμε στο ασανσέρ, αλλά πιάνω το σκανδαλιάρικο χαμόγελο της Αναστάζια. Όσο ταξιδεύουμε προς τον πρώτο όροφο, η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη ανολοκλήρωτο πόθο. Και δεν ξέρω αν αναδίδεται από το ζευγάρι πίσω μας ή από μένα. Ναι. Τη θέλω. Αυτή θα θέλει ό,τι έχω να προσφέρω; Ανακουφίζομαι όταν οι πόρτες ανοίγουν ξανά και την πιάνω από το χέρι, που είναι δροσερό και όχι υγρό, όπως περίμενα. Μ πορεί να μην την επηρεάζω τόσο πολύ όσο θα ήθελα. Η σκέψη
44
E. L. JAMES
είναι αποκαρδιωτική. Πίσω μας ακούμε αμήχανα χάχανα από το ζευγάρι. «Τι έχουν τα ασανσέρ;» μουρμουρίζω. Και πρέπει να παραδεχτώ πως υπάρχει στο χαχάνισμά τους κάτι υγιές και απλοϊκό που είναι απόλυτα σαγηνευτικό. Η δεσποινίς Στιλ φαίνεται τόσο αθώα, ακριβώς σαν κι αυτούς, κι έτσι όπως βγαίνουμε στον δρόμο, διερωτώμαι πάλι για τα κίνητρά μου. Παραείναι νέα. Είναι πολύ άπειρη, αλλά, γαμώτο, μου αρέσει η αίσθηση του χεριού της στο δικό μου. Στο καφέ την αφήνω να διαλέξει τραπέζι και ρωτάω τι θέλει να πιει. Δίνει τραυλίζοντας την παραγγελία της: τσάι English Breakfast, ζεστό νερό, χωριστά το φακελάκι. Αυτό είναι καινούριο για μένα. «Δε θέλετε καφέ;» «Δεν είμαι φίλη του καφέ». «Εντάξει λοιπόν… Τσάι, χωριστά το φακελάκι. Ζάχαρη;» «Όχι, ευχαριστώ» απαντάει καρφώνοντας τα μάτια στα δάχτυλά της. «Κάτι να φάτε;» «Όχι, ευχαριστώ». Κουνάει το κεφάλι της και τινάζει τα μαλλιά στους ώμους της, αποκαλύπτοντας καστανοκόκκινες ανταύγειες. Χρειάζεται να περιμένω στην ουρά όσο οι δύο ευτραφείς γυναίκες πίσω από τον πάγκο ανταλλάσσουν ηλίθια χαριτολογήματα με όλους τους πελάτες. Είναι εκνευριστικό και με κρατάει μακριά από τον στόχο μου. Την Αναστάζια. «Γεια σου, κούκλε… Τι να σου δώσω;» ρωτάει η μεγαλύτερη γυναίκα με μια λάμψη στο μάτι της. Ένα όμορφο πρόσωπο είναι μόνο, γλυκιά μου. «Θα πάρω καφέ με αχνιστό γάλα. Και τσάι English Breakfast. Το φακελάκι χωριστά. Κι ένα μάφιν μύρτιλο». Η Αναστάζια μπορεί να αλλάξει γνώμη και να φάει. «Επισκέπτης στο Πόρτλαντ;» «Ναι». «Για το Σαββατοκύριακο;» «Ναι».
ΓΚΡΕΫ
45
«Ελπίζω να βγεις έξω και να απολαύσεις τη λιακάδα». Σε παρακαλώ, πάψε να μου μιλάς. Και βιάσου, γαμώτο! «Ναι…» σφυρίζω ανάμεσα από τα δόντια μου και ρίχνω μια ματιά στην Άνα, που στρέφει βιαστικά αλλού το βλέμμα της. Με παρακολουθεί. Με περνάει από έλεγχο; Μ ια φυσαλίδα ελπίδας φουσκώνει στο στήθος μου. «Ορίστε». Η γυναίκα μού κλείνει το μάτι και βάζει τα ποτά στον δίσκο μου. «Πλήρωσε στο ταμείο, χρυσό μου, και καλά να περάσεις». Καταφέρνω να δώσω μια εγκάρδια απάντηση. «Ευχαριστώ!» Στο τραπέζι η Αναστάζια έχει καρφωμένα τα μάτια στα δάχτυλά της και σκέφτεται ένας Θεός ξέρει τι. Εμένα; «Μ ια δεκάρα για τις σκέψεις σας;» ρωτάω. Τινάζεται και κοκκινίζει την ώρα που αφήνω στο τραπέζι το τσάι της και τον καφέ μου. Κάθεται βουβή, με ντροπιασμένο ύφος. Γιατί; Μ ήπως πραγματικά δε θέλει να βρίσκεται εδώ; «Οι σκέψεις σας;» ξαναρωτάω, και παίζει με το φακελάκι. «Αυτό είναι το αγαπημένο μου τσάι» λέει, και διορθώνω στη νοερή μου σημείωση πως αυτό που της αρέσει είναι το τσάι Twinings English Breakfast. Την παρακολουθώ να βυθίζει το φακελάκι στην τσαγιέρα. Είναι ένα περίπλοκο και μπελαλίδικο θέαμα. Το ψαρεύει και το ξαναβγάζει σχεδόν αμέσως και μετά αφήνει το χρησιμοποιημένο φακελάκι σ’ ένα πιατάκι. Το στόμα μου συσπάται από ευθυμία. Καθώς μου λέει πως το τσάι τής αρέσει μαύρο και ελαφρύ, προς στιγμήν νομίζω πως περιγράφει τι της αρέσει στους άντρες. Συγκρατήσου, Γκρέυ. Για το τσάι μιλάει. Αρκετά με τα εισαγωγικά. Ώρα για εμπεριστατωμένο έλεγχο σ’ αυτήν τη δουλειά. «Είναι το αγόρι σας;» Τα φρύδια της σμίγουν, σχηματίζοντας ένα μικρό ν πάνω από τη μύτη της. «Ποιος;» Καλή απάντηση αυτή. «Ο φωτογράφος. Ο Χοσέ Ροδρίγες». Γελάει. Μ αζί μου.
46
E. L. JAMES
Μαζί μου! Και δεν ξέρω αν είναι από ανακούφιση ή επειδή νομίζει πως είμαι πλακατζής. Είναι ενοχλητικό, δεν μπορώ να βρω άκρη μαζί της. Της αρέσω ή όχι; Μ ου λέει πως είναι απλώς φίλος της. Ω γλυκιά μου, αυτός θέλει να είναι κάτι παραπάνω από απλός φίλος. «Γιατί νομίσατε πως είναι το αγόρι μου;» «Από τον τρόπο με τον οποίο χαμογελάσατε σ’ εκείνον κι αυτός σε σας». Δεν έχεις ιδέα, ε; Ο μικρός είναι ερωτοχτυπημένος. «Είναι περισσότερο σαν συγγενής…» λέει. Εντάξει, επομένως ο πόθος είναι μονομερής, και για μια στιγμή αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιεί πόσο όμορφη είναι. Περιεργάζεται το μάφιν μύρτιλου καθώς αφαιρώ το χαρτί και τη φαντάζομαι για λίγο στα γόνατά της δίπλα μου να την ταΐζω, κομματάκι κομματάκι. Η σκέψη είναι διασκεδαστική – και διεγερτική. «Θέλετε λίγο;» Κουνάει το κεφάλι. «Όχι, ευχαριστώ...» Η φωνή της είναι διστακτική και καρφώνει πάλι τα μάτια στα χέρια της. Γιατί είναι τόσο ταραγμένη; Εξαιτίας μου ίσως; «Και ο νεαρός που γνώρισα χτες στο μαγαζί; Δεν είναι το αγόρι σας;» «Όχι. Ο Πολ είναι απλός φίλος. Σας το είπα και χτες». Συνοφρυώνεται πάλι σαν να είναι σαστισμένη και σταυρώνει αμυντικά τα χέρια της. Δεν της αρέσει να της κάνουν ερωτήσεις γι’ αυτά τα αγόρια. Θυμάμαι πόσο άβολα φαινόταν να νιώθει όταν ο νεαρός στο μαγαζί την αγκάλιασε, διεκδικώντας δικαιώματα. «Γιατί ρωτάτε;» προσθέτει. «Φαίνεστε νευρική όταν βρίσκεστε κοντά σε άντρες». Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα. Πραγματικά είναι όμορφα, στο χρώμα του ωκεανού στο Κάμπο, την πιο γαλάζια από τις γαλάζιες θάλασσες. Πρέπει να την πάω εκεί. Ορίστε; Από πού ήρθε αυτό; «Μ ε τρομάζετε…» λέει και χαμηλώνει το βλέμμα, παίζοντας πάλι με τα δάχτυλά της. Από τη μια είναι τόσο υποτακτική· από
ΓΚΡΕΫ
47
την άλλη, όμως… με προκαλεί. «Πρέπει να σας τρομάζω». Ναι. Πρέπει. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να είναι αρκετά γενναίοι ώστε να μου πουν ότι τους τρομάζω. Είναι ειλικρινής και της το λέω – αλλά όταν στρέφει αλλού το βλέμμα της, δεν ξέρω τι σκέφτεται. Είναι εκνευριστικό. Της αρέσω; Ή ανέχεται αυτήν τη συνάντηση για να μη χαλάσει τη συνέντευξη της Κάβανο; Τι από τα δύο; «Αποτελείτε μυστήριο, δεσποινίς Στιλ...» «Δεν υπάρχει τίποτα το μυστηριώδες πάνω μου». «Νομίζω πως είστε πολύ αυτάρκης…» Όπως κάθε καλή υποτακτική. «Εκτός απ’ όταν κοκκινίζετε φυσικά, κάτι που συμβαίνει συχνά. Μ όνο που θα ήθελα να ξέρω για ποιο πράγμα κοκκινίζετε». Να λοιπόν. Αυτό θα την παρακινήσει να αντιδράσει. Ρίχνοντας ένα κομματάκι μάφιν στο στόμα μου, περιμένω την απάντησή της. «Κάνετε πάντα τέτοιες προσωπικές παρατηρήσεις;» Δεν είναι και τόσο προσωπικό αυτό. Σωστά; «Δεν το είχα καταλάβει πως ήταν προσωπικές… Σας πρόσβαλα;» «Όχι». «Ωραία». «Αλλά είστε πολύ υπεροπτικός». «Έχω συνηθίσει να περνάει το δικό μου, Αναστάζια… Σε όλα τα πράγματα». «Δεν αμφιβάλλω…» μουρμουρίζει και μετά θέλει να μάθει γιατί δεν της ζήτησα να με φωνάζει με το μικρό μου όνομα. Ορίστε; Και τη θυμάμαι όταν έφευγε από το γραφείο μου, στο ασανσέρ – και πώς ακούστηκε το όνομά μου βγαίνοντας από τα έξυπνα χείλη της. Μ ήπως κατάφερε να δει μέσα μου; Μ ήπως μου πάει επίτηδες κόντρα; Της λέω πως κανένας δε με φωνάζει Κρίστιαν, εκτός από την οικογένειά μου. Δεν ξέρω καν αν είναι το πραγματικό μου όνομα. Άφησέ το αυτό, Γκρέυ. Αλλάζω θέμα. Θέλω να μάθω για κείνην. «Είστε μοναχοπαίδι;»
48
E. L. JAMES
Οι βλεφαρίδες της πεταρίζουν κάμποσες φορές προτού απαντήσει πως είναι. «Πείτε μου για τους γονείς σας». Σηκώνει τα μάτια της στον ουρανό, και αναγκάζομαι να καταπολεμήσω την παρόρμηση να την κατσαδιάσω. «Η μητέρα μου μένει στην Τζόρτζια με τον καινούριο της σύζυγο, τον Μ πομπ. Ο πατριός μου μένει στο Μ οντεσάνο». Φυσικά, τα ξέρω όλα αυτά από τον έλεγχο ιστορικού του Γουέλτς, αλλά είναι σημαντικό να τα ακούσω από την ίδια. Τα χείλη της μαλακώνουν σ’ ένα στοργικό χαμόγελο όταν αναφέρει τον θετό της πατέρα. «Ο πατέρας σας;» ρωτάω. «Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν μωρό». Για μια στιγμή εκτοξεύομαι στους εφιάλτες μου, κοιτάζοντας ένα σώμα πεσμένο μπρούμυτα σ’ ένα λιγδιασμένο πάτωμα. «Λυπάμαι…» μουρμουρίζω. «Δεν τον θυμάμαι» αποκρίνεται, επαναφέροντάς με στο παρόν. Η έκφρασή της είναι καθαρή και φωτεινή, και ξέρω πως ο Ρέυμοντ Στιλ ήταν καλός πατέρας γι’ αυτό το κορίτσι. Η σχέση της μητέρας της μαζί της, από την άλλη, είναι κάτι που μένει να δούμε. «Και η μητέρα σας ξαναπαντρεύτηκε;» Το γέλιο της είναι πικρό. «Θα μπορούσαμε να το πούμε κι έτσι…» Δεν επεκτείνεται, όμως. Είναι μια από τις λίγες γυναίκες που έχω γνωρίσει η οποία μπορεί να μείνει σιωπηλή. Πράγμα υπέροχο, αλλά όχι αυτό που θέλω τη συγκεκριμένη στιγμή. «Δεν είστε και πολύ αποκαλυπτική, ε;» «Ούτε κι εσείς» ξεγλιστράει. Ω δεσποινίς Στιλ. Ξεκινάει το παιχνίδι. Μ ε μεγάλη χαρά κι ένα υπομειδίαμα της υπενθυμίζω πως μου έχει πάρει ήδη συνέντευξη. «Μ πορώ να θυμηθώ κάποιες αδιάκριτες ερωτήσεις που μου κάνατε…» Ναι. Με ρώτησες αν είμαι γκέι. Η δήλωσή μου έχει την επιθυμητή επίδραση, και αισθάνεται αμηχανία. Αρχίζει να ψελλίζει κάποια πράγματα για τον εαυτό της, και μερικές λεπτομέρειες είναι αποκαλυπτικές. Η μητέρα
ΓΚΡΕΫ
49
της είναι αθεράπευτα ρομαντική. Υποθέτω πως μια γυναίκα στον τέταρτο γάμο της δίνει περισσότερη έμφαση στην ελπίδα παρά στην πείρα. Είναι κι αυτή σαν τη μητέρα της; Δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου να τη ρωτήσει. Αν πει πως είναι, τότε δεν έχω ελπίδα. Και δε θέλω να τελειώσει αυτή η συνέντευξη. Την απολαμβάνω πάρα πολύ. Τη ρωτάω για τον θετό της πατέρα και επιβεβαιώνει τη διαίσθησή μου. Είναι προφανές ότι τον αγαπάει. Το πρόσωπό της λάμπει όταν μιλάει γι’ αυτόν: τη δουλειά του (είναι μαραγκός), τα χόμπι του (του αρέσει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και το ψάρεμα). Προτίμησε να μείνει μαζί του όταν η μητέρα της παντρεύτηκε τρίτη φορά. Ενδιαφέρον. Ισιώνει τους ώμους της. «Πείτε μου για τους δικούς σας γονείς» απαιτεί, σε μια προσπάθεια να στρέψει τη συζήτηση μακριά από την οικογένειά της. Δε μου αρέσει να μιλάω για τη δική μου, οπότε της δίνω τις στοιχειώδεις λεπτομέρειες. «Ο πατέρας μου είναι δικηγόρος, η μητέρα μου παιδίατρος. Ζουν στο Σιάτλ». «Τι δουλειά κάνουν τα αδέρφια σας;» Θέλει να τα μάθει αυτά; Της δίνω τη σύντομη απάντηση, πως ο Έλλιοτ ασχολείται με τις οικοδομές και η Μ ία σπουδάζει μαγειρική στο Παρίσι. Ακούει συνεπαρμένη. «Απ’ ό,τι ακούω, το Παρίσι είναι πολύ ωραίο…» λέει με ονειροπόλο ύφος. «Είναι όμορφο. Έχετε πάει;» «Δεν έχω βγει ποτέ από τις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες...» Ο ρυθμός στη φωνή της πέφτει, παίρνοντας θλιμμένη χροιά. Θα μπορούσα να την πάω εκεί. «Θα θέλατε να πάτε;» Πρώτα στο Κάμπο, τώρα στο Παρίσι; Συγκρατήσου, Γκρέυ. «Στο Παρίσι; Φυσικά! Στην πραγματικότητα, όμως, η χώρα που θέλω να επισκεφθώ είναι η Αγγλία». Το πρόσωπό της φωτίζεται από την έξαψη. Η δεσποινίς Στιλ θέλει να ταξιδέψει. Γιατί στην Αγγλία, όμως; τη ρωτάω. «Είναι η πατρίδα του Σαίξπηρ, της Όστεν, των αδερφών
50
E. L. JAMES
Μ προντέ, του Τόμας Χάρντυ. Θα ήθελα να δω τα μέρη που ενέπνευσαν αυτούς τους ανθρώπους να γράψουν τόσο υπέροχα βιβλία». Είναι φανερό πως αυτή είναι η πρώτη της αγάπη. Τα βιβλία. Το είπε χτες στο Κλέυτονς. Αυτό σημαίνει πως ανταγωνίζομαι τον Ντάρσυ, τον Ρότσεστερ και τον Έιντζελ Κλερ: απίθανους ρομαντικούς ήρωες. Να η απόδειξη που χρειαζόμουν. Είναι αθεράπευτα ρομαντική, σαν τη μητέρα της – και το πράγμα δεν πρόκειται να δουλέψει. Για να κάνει τα πράγματα χειρότερα, κοιτάζει το ρολόι της. Έχει τελειώσει. Την τίναξα στον αέρα αυτήν τη δουλειά. «Καλύτερα να πηγαίνω… Έχω διάβασμα». Προσφέρομαι να τη συνοδέψω έως το αυτοκίνητο της φίλης της, κάτι που σημαίνει πως πρέπει να περπατήσω πίσω στο ξενοδοχείο ώστε να υποστηρίξω την υπόθεσή μου. Πρέπει, όμως, να την υποστηρίξω; «Ευχαριστώ για το τσάι, κύριε Γκρέυ» λέει. «Παρακαλώ, Αναστάζια. Ευχαρίστησή μου». Τη στιγμή που το λέω, συνειδητοποιώ πως τα τελευταία είκοσι λεπτά ήταν… απολαυστικά. Χαρίζοντάς της το πιο εκτυφλωτικό χαμόγελό μου, εγγυημένα αφοπλιστικό, της προσφέρω το χέρι μου. Ελάτε!» προσθέτω. Παίρνει το χέρι μου, και περπατώντας πίσω προς το Χίθμαν, δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου πόσο ευχάριστη είναι η αίσθηση του χεριού της μέσα στο δικό μου. Ίσως θα μπορούσε να δουλέψει αυτό το πράγμα. «Φοράτε πάντα τζιν;» ρωτάω. «Κατά κύριο λόγο» απαντάει, και χάνει δύο πόντους: μια αδιόρθωτα ρομαντική που φοράει μόνο τζιν… Μ ου αρέσουν οι γυναίκες μου με φούστες. Μ ου αρέσουν προσιτές. «Έχετε κοπέλα;» ρωτάει στα καλά καθούμενα, και είναι ο τρίτος πόντος. Φεύγω από αυτή την εκκολαπτόμενη σχέση. Θέλει ρομάντζο, κι αυτό εγώ δεν μπορώ να της το προσφέρω. «Όχι, Αναστάζια... Δεν είναι στο στιλ μου να έχω κοπέλα». Μ ε ένα ξαφνικό κατσούφιασμα, γυρίζει απότομα και
ΓΚΡΕΫ
51
σκουντουφλάει στον δρόμο. «Γαμώτο, Άνα!» φωνάζω και την τραβάω προς το μέρος μου, για να μην πέσει στις ρόδες ενός ηλίθιου ποδηλάτη που τρέχει ιλιγγιωδώς ανάποδα στον δρόμο. Ξαφνικά είναι στην αγκαλιά μου, γαντζωμένη από τους δικέφαλούς μου, κοιτάζοντάς με κατάματα. Στα μάτια της λάμπει η έκπληξη, και προσέχω πρώτη φορά ένα πιο σκούρο μπλε δαχτυλίδι γύρω από τις ίριδές της· είναι όμορφα, πιο όμορφα από τόσο κοντά. Οι κόρες της διαστέλλονται, και ξέρω πως θα μπορούσα να πέσω μέσα στο βλέμμα της και να μη γυρίσω ποτέ. Παίρνει βαθιά ανάσα. «Είσαι καλά;» Η φωνή μου ακούγεται ξένη και μακρινή και συνειδητοποιώ πως με αγγίζει και δε με νοιάζει. Τα δάχτυλά μου χαϊδεύουν το μάγουλό της. Το δέρμα της είναι απαλό και λείο, κι έτσι όπως χαϊδεύω με τον αντίχειρά μου το κάτω χείλος της, η ανάσα μου πιάνεται στον λαιμό μου. Το σώμα της είναι κολλημένο στο δικό μου, και η αίσθηση του στήθους της και της ζεστασιάς της μέσα από το πουκάμισό μου είναι διεγερτική. Έχει ένα δροσερό, υγιές άρωμα που μου θυμίζει τον κήπο με τις μηλιές του παππού μου. Κλείνοντας τα μάτια μου, εισπνέω, εντυπώνοντας στη μνήμη το άρωμά της. Όταν τα ανοίγω ξανά, εξακολουθεί να έχει τη ματιά της καρφωμένη πάνω μου, εκλιπαρώντας με, ικετεύοντάς με, με το βλέμμα της στο στόμα μου. Σκατά! Θέλει να τη φιλήσω. Και το θέλω κι εγώ. Έστω μία φορά. Τα χείλη της είναι μισάνοιχτα, έτοιμα, περιμένουν. Το στόμα της ήταν πρόθυμο κάτω από τον αντίχειρά μου. Όχι. Όχι. Όχι! Μην το κάνεις αυτό, Γκρέυ. Δεν είναι το κορίτσι που σου ταιριάζει. Θέλει αγάπες και λουλούδια, κι εσύ δεν τις κάνεις αυτές τις μαλακίες. Κλείνω τα μάτια μου για να σβήσω την εικόνα της και να πολεμήσω τον πειρασμό, κι όταν τα ανοίγω πάλι, έχω πάρει την απόφασή μου. «Αναστάζια, πρέπει να μείνεις μακριά μου. Δεν είμαι ο
52
E. L. JAMES
κατάλληλος άνθρωπος για σένα…» Το μικρό ν σχηματίζεται ανάμεσα στα φρύδια της, και νομίζω πως έχει σταματήσει να αναπνέει. «Πάρε ανάσα, Αναστάζια. Πάρε ανάσα…» Πρέπει να την αφήσω προτού κάνω τίποτε ανόητο, αλλά η απροθυμία μου με εκπλήσσει. Θέλω να την κρατήσω λίγο ακόμα. «Θα σε στήσω στα πόδια σου και θα σ’ αφήσω…» Κάνω ένα βήμα πίσω, κι εκείνη ξεκολλάει από πάνω μου, αλλά κατά παράξενο τρόπο δε νιώθω καμία ανακούφιση. Γλιστράω τα χέρια μου στους ώμους της, για να βεβαιωθώ πως μπορεί να σταθεί. Η έκφρασή της σκοτεινιάζει από ταπείνωση. Νιώθει εξευτελισμένη από την απόρριψή μου. Διάολε… Δεν ήθελα να σε πληγώσω. «Εντάξει είμαι» λέει, με την απογοήτευση να αντηχεί στον κοφτό τόνο της. Είναι τυπική και απόμακρη, αλλά δεν τραβιέται από την αγκαλιά μου. «Ευχαριστώ…» προσθέτει. «Για ποιο πράγμα;» «Που μ’ έσωσες…» Και θέλω να της πω ότι τη σώζω από μένα… Πως είναι μια ευγενική χειρονομία, αλλά δεν είναι αυτό που θέλει να ακούσει. «Εκείνος ο ηλίθιος πήγαινε ανάποδα!» αποκρίνομαι. «Ευτυχώς που ήμουν εδώ. Δε θέλω ούτε να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να σου έχει συμβεί…» Τώρα είμαι εγώ που ψελλίζω και εξακολουθώ να μην μπορώ να την αφήσω. Προσφέρομαι να καθίσω μαζί της στο ξενοδοχείο, ξέροντας πως είναι ένα κόλπο για να παρατείνω τον χρόνο μου μαζί της, και μόνο τότε την αφήνω. Κουνάει το κεφάλι, με την πλάτη ολόισια, και τυλίγει τα χέρια γύρω της προστατευτικά. Έπειτα από λίγο ορμάει και διασχίζει τον δρόμο, και αναγκάζομαι να τρέξω πίσω της για να την προλάβω. Όταν φτάνουμε στο ξενοδοχείο, στρέφεται και με κοιτάζει ξανά, ψύχραιμη. «Ευχαριστώ για το τσάι και τη φωτογράφιση…» Μ ε ατενίζει ήρεμα, και στα σωθικά μου φουντώνουν τύψεις. «Αναστάζια… Εγώ…» Δεν μπορώ να σκεφτώ τι να πω, εκτός από συγγνώμη.
ΓΚΡΕΫ
53
«Τι, Κρίστιαν;» πετάει απότομα. Όπα. Έχει θυμώσει μαζί μου και βάζει όση περιφρόνηση μπορεί σε κάθε συλλαβή του ονόματός μου. Αυτό είναι καινούριο. Και φεύγει. Και δε θέλω να φύγει. «Καλή τύχη με τις εξετάσεις σου…» Τα μάτια της αστράφτουν πληγωμένα και αγανακτισμένα. «Ευχαριστώ…» αποκρίνεται χαμηλόφωνα, και ο τόνος της εκπέμπει περιφρόνηση. «Αντίο, κύριε Γκρέυ». Κάνει μεταβολή και βαδίζει με μεγάλες δρασκελιές προς το υπόγειο γκαράζ. Την παρακολουθώ να φεύγει, ελπίζοντας ότι θα μου ρίξει ένα δεύτερο βλέμμα, αλλά δεν το κάνει. Εξαφανίζεται μέσα στο κτίριο, αφήνοντας πίσω της ένα ίχνος τύψεων, την ανάμνηση των όμορφων γαλάζιων ματιών της και την ευωδιά ενός κήπου με μηλιές το φθινόπωρο.
54
E. L. JAMES
[ΠΕΜ ΠΤΗ 19 Μ ΑΪΟΥ 2011] ΟΧΙ! Η ΚΡΑΥΓΗ ΜΟΥ αναπηδά στους τοίχους του υπνοδωματίου και με ξυπνάει από τον εφιάλτη μου. Είμαι κάθιδρος, με την μπόχα της ξεθυμασμένης μπίρας, των τσιγάρων και της φτώχειας στα ρουθούνια μου κι έναν επίμονο τρόμο για τη μεθυσμένη βία. Ανακάθομαι και χώνω το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια μου, προσπαθώντας να ηρεμήσω τους αυξημένους παλμούς και την ακανόνιστη ανάσα μου. Το ίδιο γίνεται εδώ και τέσσερα βράδια. Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι. Είναι 3:00 π.μ. Έχω δύο κρίσιμες συσκέψεις αύριο… σήμερα… και χρειάζομαι καθαρό μυαλό και λίγο ύπνο. Γαμώτο, και τι δε θα ’δινα για έναν καλό ολονύχτιο ύπνο. Κι έχω και μια παρτίδα κωλογκόλφ με τον Μ παστίγ. Πρέπει να ακυρώσω το γκολφ· η σκέψη πως θα παίξω και θα χάσω μου μαυρίζει την ήδη άθλια διάθεσή μου. Σηκώνομαι τρικλίζοντας από το κρεβάτι και σέρνω τα πόδια μου στον διάδρομο, φτάνοντας στην κουζίνα. Γεμίζω ένα ποτήρι νερό, και το μάτι μου πιάνει το είδωλό μου, ντυμένο μόνο με το παντελόνι της πιτζάμας, να καθρεφτίζεται στον γυάλινο τοίχο στην άλλη άκρη του δωματίου. Αποστρέφω αηδιασμένος το βλέμμα μου. Την απέρριψες. Σε ήθελε. Κι εσύ την απέρριψες. Ήταν για το δικό της καλό.
ΓΚΡΕΫ
55
Αυτό με διαολίζει μέρες τώρα. Το όμορφο πρόσωπό της εμφανίζεται στο μυαλό μου απροειδοποίητα, χλευάζοντάς με. Αν είχε γυρίσει ο τρελογιατρός μου από τις διακοπές του στην Αγγλία, θα μπορούσα να του τηλεφωνήσω. Οι ψυχοασυναρτησίες του θα με έκαναν να πάψω να νιώθω τόσο χάλια. Γκρέυ, ήταν απλώς ένα όμορφο κορίτσι. Μ πορεί να χρειάζομαι λίγη ψυχαγωγία: μια καινούρια υποτακτική ίσως. Έχει περάσει πολύς καιρός από τη Σουζάννα. Σκέφτομαι την πιθανότητα να τηλεφωνήσω στην Ελένα το πρωί. Πάντα μου βρίσκει κατάλληλες υποψήφιες. Η αλήθεια, όμως, είναι πως δε θέλω καμία καινούρια. Θέλω την Άνα. Η απογοήτευσή της, η πληγωμένη αγανάκτησή της και η περιφρόνησή της μένουν μέσα μου. Έφυγε χωρίς να ρίξει ένα βλέμμα πίσω της. Ίσως της δημιούργησα ελπίδες ζητώντας της να πάμε για καφέ, απλώς για να την απογοητεύσω στη συνέχεια. Ίσως θα έπρεπε να βρω έναν τρόπο να ζητήσω συγγνώμη. Κατόπιν μπορώ να ξεχάσω όλο αυτό το θλιβερό επεισόδιο και να βγάλω την κοπέλα από το μυαλό μου. Αφήνοντας το ποτήρι στον νεροχύτη για να το πλύνει η οικονόμος μου, σέρνομαι πίσω στο κρεβάτι. ζωντανεύει απότομα στις 5:45, ενώ έχω τα μάτια μου καρφωμένα στο ταβάνι. Δεν έχω κοιμηθεί και είμαι εξαντλημένος. Γαμώτο! Είναι γελοίο. Το πρόγραμμα στο ραδιόφωνο είναι ένας ευπρόσδεκτος περισπασμός έως τη δεύτερη είδηση. Είναι για την πώληση ενός σπάνιου χειρογράφου: ένα μισοτελειωμένο μυθιστόρημα της Τζέιν Όστεν με τίτλο The Watsons, που βγαίνει σε δημοπρασία στο Λονδίνο. Βιβλία, είπε. Χριστέ μου… Ακόμα και τα νέα μού θυμίζουν τη μικρή δεσποινίδα Βιβλιοφάγο. Είναι μια αθεράπευτα ρομαντική που αγαπάει τους Άγγλους ΤΟ ΡΑΔΙΟΞΥΠΝΗΤΗΡ Ι
56
E. L. JAMES
κλασικούς. Από την άλλη, κι εγώ το ίδιο, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Δεν έχω καμία πρώτη έκδοση της Τζέιν Όστεν ή των Μ προντέ, εδώ που τα λέμε… Αλλά έχω δύο Τόμας Χάρντυ. Φυσικά! Αυτό είναι. Να τι μπορώ να κάνω. Έπειτα από λίγο βρίσκομαι στη βιβλιοθήκη μου με τον Τζουντ τον αφανή και μια κασετίνα με τους τρεις τόμους της Tess of the d’Urbervilles απλωμένα στο τραπέζι του μπιλιάρδου μπροστά μου. Και τα δύο είναι θλιβερά βιβλία, με τραγικό θέμα. Ο Χάρντυ είχε σκοτεινή, διεστραμμένη ψυχή. Σαν και μένα. Διώχνω τη σκέψη με ένα τίναγμα του κεφαλιού και εξετάζω τα βιβλία. Παρόλο που το Τζουντ βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση, δεν υπάρχει συναγωνισμός. Στο Τζουντ δεν υπάρχει λύτρωση, οπότε θα της στείλω το Tess, με μια κατάλληλη περικοπή. Ξέρω πως δεν είναι το πιο ρομαντικό βιβλίο, αν λάβει κανείς υπόψη του τα κακά που πέφτουν πάνω στην ηρωίδα, αλλά παίρνει μια σύντομη γεύση από ρομαντική αγάπη στο βουκολικό ειδυλλιακό τοπίο της αγγλικής εξοχής. Και η Τες εκδικείται τον άντρα που την αδίκησε. Δεν είναι αυτό το θέμα, όμως. Η Άνα ανέφερε τον Χάρντυ ως αγαπημένο της, και είμαι σίγουρους πως όχι απλώς δεν έχει αποκτήσει, αλλά ούτε καν έχει δει ποτέ μια πρώτη έκδοση. Ακούγεστε σαν ο απόλυτος καταναλωτής. Η επικριτική της απάντηση στη διάρκεια της συνέντευξης επιστρέφει και με στοιχειώνει. Ναι. Μ ου αρέσει να έχω στην κατοχή μου πράγματα, πράγματα των οποίων η αξία θα αυξηθεί, όπως είναι οι πρώτες εκδόσεις. Νιώθοντας πιο ήρεμος και ψύχραιμος και κάπως ευχαριστημένος από τον εαυτό μου, κατευθύνομαι πάλι προς την ντουλάπα μου και φοράω τα ρούχα του τρεξίματος. του αυτοκινήτου ξεφυλλίζω τον πρώτο τόμο της πρώτης έκδοσης της Tess ψάχνοντας για μια περικοπή και ταυτόχρονα αναρωτιέμαι πότε είναι το τελευταίο διαγώνισμα της Άνα. Διάβασα το βιβλίο πριν από χρόνια και θυμάμαι αμυδρά ΣΤΟ ΠΙΣΩ ΚΑΘΙΣΜΑ
ΓΚΡΕΫ
57
την υπόθεση. Τα μυθιστορήματα ήταν το καταφύγιό μου όταν ήμουν έφηβος. Στη μητέρα μου φαινόταν πάντα παράξενο που διάβαζα· ο Έλλιοτ δε διάβαζε και πολύ. Λαχταρούσα τη διαφυγή που μου πρόσφεραν τα μυθιστορήματα. Αυτός δε χρειαζόταν διαφυγή. «Κύριε Γκρέυ» με διακόπτει ο Τέυλορ. «Φτάσαμε, κύριε». Βγαίνει από το αυτοκίνητο και μου ανοίγει την πόρτα. «Θα είμαι απέξω στις δύο, ώστε να σας πάω για γκολφ». Γνέφω καταφατικά και κατευθύνομαι προς το Κτίριο Γκρέυ, με τα βιβλία χωμένα κάτω από τη μασχάλη μου. Η νεαρή ρεσεψιονίστ με χαιρετάει με ένα τσαχπίνικο κούνημα του χεριού. Κάθε μέρα… Σαν κακόγουστος σκοπός που επαναλαμβάνεται. Αγνοώντας την, προχωράω προς το ασανσέρ που θα με οδηγήσει κατευθείαν στον όροφό μου. «Καλημέρα, κύριε Γκρέυ» με χαιρετάει ο Μ πάρρυ από την ασφάλεια και πιέζει το κουμπί για να καλέσει το ασανσέρ. «Πώς είναι ο γιος σου, Μ πάρρυ;» «Καλύτερα, κύριε». «Χαίρομαι που το ακούω». Μ παίνω στο ασανσέρ, που εκτοξεύεται προς το δωδέκατο πάτωμα. Η Άντρια είναι εκεί για να με προϋπαντήσει. «Καλημέρα, κύριε Γκρέυ. Η Ρος θέλει να σας δει, προκειμένου να συζητήσετε το σχέδιο για το Νταρφούρ. Ο Μ πάρνυ θέλει μερικά λεπτά…» Σηκώνω το χέρι μου για να την κάνω να σωπάσει. «Ξέχνα τα αυτά προς το παρόν. Βρες μου τον Γουέλτς στο τηλέφωνο και μάθε πότε γυρίζει ο Φλυν από διακοπές. Μ όλις μιλήσω στον Γουέλτς, μπορούμε να συνεχίσουμε με το πρόγραμμα της μέρας». «Μ άλιστα, κύριε». «Και χρειάζομαι έναν διπλό εσπρέσο. Πες στην Ολίβια να μου τον φτιάξει». Κοιτάζοντας, όμως, ολόγυρα, προσέχω πως η Ολίβια λείπει. Ανακούφιση. Αυτό το κορίτσι πάντα μπλέκεται στα πόδια μου και είναι εκνευριστικό.
58
E. L. JAMES
«Θέλετε γάλα, κύριε;» ρωτάει η Άντρια. Καλό κορίτσι. Της χαμογελάω. «Όχι σήμερα». Μ ου αρέσει να τις βάζω συνεχώς να μαντεύουν πώς πίνω τον καφέ μου. «Πολύ ωραία, κύριε Γκρέυ». Φαίνεται ευχαριστημένη από τον εαυτό της, και με το δίκιο της. Είναι η καλύτερη προσωπική βοηθός που είχα ποτέ. Έπειτα από τρία λεπτά μού δίνει τον Γουέλτς στο τηλέφωνο. «Γουέλτς;» «Κύριε Γκρέυ». «Ο έλεγχος ιστορικού που μου έκανες την περασμένη εβδομάδα. Αναστάζια Στιλ. Φοιτήτρια στο ΚΠΟ». «Μ άλιστα, κύριε. Θυμάμαι». «Θα ήθελα να μάθεις πότε είναι το τελευταίο της διαγώνισμα για το πτυχίο και να με ενημερώσεις κατά προτεραιότητα». «Πολύ καλά, κύριε. Κάτι άλλο;» «Όχι. Μ όνο αυτό». Κλείνω το τηλέφωνο και καρφώνω τα μάτια μου στα βιβλία στο γραφείο μου. Πρέπει να βρω μια περικοπή. Η Ρ ΟΣ,
το νούμερο δύο μου και γενική διευθύντρια των επιχειρήσεών μου, είναι χείμαρρος. «Παίρνουμε την άδεια από τις σουδανικές Αρχές για να μεταφέρουμε τα φορτία στο Πορτ Σουδάν. Αλλά οι επαφές μας επί του εδάφους είναι διστακτικές σε ό,τι αφορά το ταξίδι διά ξηράς προς το Νταρφούρ. Κάνουν μια αξιολόγηση κινδύνου ώστε να δουν πόσο εφικτό είναι». Η διοικητική μέριμνα μάλλον είναι δύσκολη· η συνηθισμένη της χαρούμενη διάθεση απουσιάζει. «Θα μπορούσαμε πάντα να κάνουμε εναέριες ρίψεις». «Κρίστιαν, το κόστος μιας εναέριας ρίψης…» «Το ξέρω. Για να δούμε τι θα μας πουν οι φίλοι μας από τις Μ ΚΟ». «Εντάξει…» αποκρίνεται και αναστενάζει. «Περιμένω επίσης την άδεια από το υπουργείο Εξωτερικών». Υψώνω τα μάτια μου στον ουρανό. Γαμημένη γραφειοκρατία. «Αν πρέπει να λαδώσουμε κάποιους –ή να βάλουμε τον
ΓΚΡΕΫ
59
γερουσιαστή Μ πλαντίνο να παρέμβει– πες το μου». «Λοιπόν, το επόμενο θέμα είναι πού θα εγκαταστήσουμε το καινούριο εργοστάσιο. Ξέρεις πως οι φορολογικές ελαφρύνσεις στο Ντιτρόιτ είναι τεράστιες. Σου έστειλα μια περίληψη». «Το ξέρω. Αλλά, Θεέ μου, είναι ανάγκη να γίνει στο Ντιτρόιτ;» «Δεν ξέρω τι έχεις εναντίον του συγκεκριμένου μέρους. Πληροί τα κριτήριά μας». «Εντάξει, βάλε τον Μ πιλ να ελέγξει πιθανές εγκαταλειμμένες βιομηχανικές περιοχές, για να δούμε μήπως κάποιος άλλος δήμος προσφέρει πιο ευνοϊκούς όρους». «Ο Μ πιλ έχει στείλει ήδη εκεί τη Ρουθ, για να συναντηθεί με τον Οργανισμό Αξιοποίησης Εγκαταλειμμένων Περιοχών του Ντιτρόιτ, που δε θα μπορούσε να είναι πιο πρόθυμη, αλλά θα ζητήσω από τον Μ πιλ να κάνει έναν τελευταίο έλεγχο». Το τηλέφωνό μου βουίζει. «Ναι!» γρυλίζω στην Άντρια – ξέρει πως σιχαίνομαι να με διακόπτουν σε μια σύσκεψη. «Έχω τον Γουέλτς στη γραμμή». Το ρολόι μου λέει 11:30. Ταχύτατος. «Δώσ’ μου τον». Κάνω νόημα στη Ρος να μείνει. «Κύριε Γκρέυ;» «Γουέλτς. Τι νέα;» «Το τελευταίο διαγώνισμα της δεσποινίδας Στιλ είναι αύριο, είκοσι Μ αΐου». Γαμώτο! Δεν έχω πολύ χρόνο. «Ωραία. Αυτό μόνο ήθελα να ξέρω». Κλείνω το τηλέφωνο. «Ρος, κάνε μισό λεπτό υπομονή». Σηκώνω το τηλέφωνο. Η Άντρια απαντάει αμέσως. «Άντρια, χρειάζομαι μια λευκή κάρτα για να γράψω ένα μήνυμα μέσα στην επόμενη ώρα» λέω και το κλείνω. «Ωραία. Ρος, πού είχαμε μείνει;» μπαίνει σέρνοντας τα πόδια της στο γραφείο μου με το μεσημεριανό. Είναι μια ψηλή λυγερή κοπέλα με όμορφο πρόσωπο. Δυστυχώς, είναι πάντα λάθος στραμμένο ΣΤΙΣ 12:30 Η ΟΛΙΒΙΑ
60
E. L. JAMES
προς το μέρος μου με λαχτάρα. Κουβαλάει έναν δίσκο με κάτι που ελπίζω να είναι φαγώσιμο. Έπειτα από ένα πολυάσχολο πρωί είμαι πολύ πεινασμένος. Τρέμει καθώς το αφήνει στο γραφείο μου. Τονοσαλάτα. Εντάξει. Δεν τα έκανε μαντάρα αυτήν τη φορά. Αφήνει επίσης στο γραφείο μου τρεις διαφορετικές λευκές κάρτες, όλες διαφορετικού μεγέθους, με τους αντίστοιχους φακέλους. «Ωραία…» μουρμουρίζω. Τώρα φύγε. Σπεύδει να βγει έξω. Τρώω μια μπουκιά τόνο για να κατευνάσω την πείνα μου και ύστερα πιάνω την πένα μου. Έχω διαλέξει μια περικοπή. Μ ια προειδοποίηση. Έκανα τη σωστή επιλογή όταν απομακρύνθηκα από αυτή. Δεν είναι όλοι οι άντρες ρομαντικοί ήρωες. Θα αφαιρέσω τη λέξη «άντρες». Θα καταλάβει.
Γιατί δε μου είπες πως υπήρχε κίνδυνος; Γιατί δε με προειδοποίησες; Οι κυρίες γνωρίζουν από τι να φυλάγονται, επειδή διαβάζουν μυθιστορήματα που τους λένε γι’ αυτά τα κόλπα… Βάζω την κάρτα στον φάκελο και πάνω του γράφω τη διεύθυνση της Άνα, που είναι χαραγμένη στη μνήμη μου από τον έλεγχο ιστορικού του Γουέλτς. Χτυπάω το κουδούνι για την Άντρια. «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ». «Μ πορείς να έρθεις, σε παρακαλώ;» «Μ άλιστα, κύριε». Εμφανίζεται στην πόρτα μου έπειτα από λίγο. «Κύριε Γκρέυ;» «Πάρε αυτά, συσκεύασέ τα και στείλ’ τα στην Αναστάζια Στιλ, την κοπέλα που μου πήρε συνέντευξη την προηγούμενη εβδομάδα. Να η διεύθυνση». «Αμέσως, κύριε Γκρέυ». «Πρέπει να έχουν φτάσει μέχρι αύριο το αργότερο». «Μ άλιστα, κύριε. Τίποτε άλλο;»
ΓΚΡΕΫ
61
«Ναι. Βρες μου άλλα να τα αντικαταστήσω». «Αυτά τα βιβλία;» «Ναι. Πρώτες εκδόσεις. Βάλε την Ολίβια να το κάνει». «Ποια βιβλία είναι;» «Tess of the d’Urbervilles». «Μ άλιστα, κύριε…» Μ ου χαρίζει ένα σπάνιο χαμόγελο και βγαίνει από το γραφείο μου. Γιατί χαμογελάει; Ποτέ δε χαμογελάει. Διώχνοντας τη σκέψη, αναρωτιέμαι αν θα είναι η τελευταία φορά που βλέπω τα βιβλία και πρέπει να παραδεχτώ πως βαθιά μέσα μου ελπίζω πως όχι.
62
E. L. JAMES
[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 Μ ΑΪΟΥ 2011] ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ ΚΑΛΑ πρώτη φορά έπειτα από πέντε μέρες. Μ πορεί να αισθάνομαι το κλείσιμο που είχα ελπίσει τώρα που έστειλα εκείνα τα βιβλία στην Αναστάζια. Καθώς ξυρίζομαι, ο μαλάκας στον καθρέφτη μού ανταποδίδει το βλέμμα με ψυχρά γκρίζα μάτια. Ψεύτη. Γαμώτο! Εντάξει. Εντάξει. Ελπίζω να τηλεφωνήσει. Έχει τον αριθμό μου. Η κυρία Τζόουνς σηκώνει το βλέμμα της όταν μπαίνω στην κουζίνα. «Καλημέρα, κύριε Γκρέυ». «Μ έρα, Γκέιλ». «Τι θα θέλατε για πρωινό;» «Θα φάω μια ομελέτα. Ευχαριστώ». Κάθομαι στον πάγκο της κουζίνας όσο μου ετοιμάζει το φαγητό μου και ξεφυλλίζω τη Wall Street Journal και τη New York Times και μετά εντρυφώ στη Seattle Times. Όσο είμαι χαμένος στις εφημερίδες μου, ακούγεται βόμβος από το τηλέφωνό μου. Είναι ο Έλλιοτ. Τι διάολο θέλει άραγε ο μεγάλος μου αδερφός; «Έλλιοτ;» «Μ άγκα μου. Πρέπει να φύγω από το Σιάτλ αυτό το Σαββατοκύριακο. Αυτή η γκόμενα μου έχει πρήξει τα παπάρια
ΓΚΡΕΫ
63
και πρέπει να την κάνω». «Τα παπάρια;» «Ναι. Θα το ήξερες αν είχες». Αγνοώ τον χλευασμό του και μετά μου έρχεται μια πανούργα σκέψη. «Τι θα έλεγες αν πηγαίναμε για πεζοπορία στο Πόρτλαντ; Θα μπορούσαμε να πάμε σήμερα το απόγευμα. Να μείνουμε εκεί. Να γυρίσουμε πίσω την Κυριακή». «Καλό ακούγεται. Μ ε το τσόπερ ή θες να οδηγήσεις;» «Ελικόπτερο είναι, Έλλιοτ. Και θα πάμε με το αυτοκίνητό μου. Έλα από το γραφείο την ώρα του φαγητού και θα φύγουμε». «Ευχαριστώ, αδέρφι. Σου χρωστάω χάρη!» Ο Έλλιοτ κλείνει. Ο Έλλιοτ δυσκολευόταν πάντα να συγκρατηθεί. Όπως και οι γυναίκες με τις οποίες συναναστρέφεται: όποια κι αν είναι η άτυχη κοπέλα, είναι άλλη μία στον μεγάλο, πολύ μεγάλο, κατάλογο των περιστασιακών δεσμών του. «Κύριε Γκρέυ. Τι θα θέλατε για φαγητό το Σαββατοκύριακο;» «Ετοίμασε απλώς κάτι ελαφρύ και άσ’ το στο ψυγείο. Μ πορεί να γυρίσω το Σάββατο». Ή μπορεί και όχι. Δε σου έριξε δεύτερη ματιά, Γκρέυ. Έχοντας περάσει μεγάλο μέρος της επαγγελματικής μου ζωής με το να διαχειρίζομαι τις προσδοκίες των άλλων, θα έπρεπε να είμαι καλύτερος στη διαχείριση των δικών μου. στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής για το Πόρτλαντ. Ο καημένος ο χαζοβιόλης πρέπει να είναι ξεθεωμένος. Δουλεύει και πηδάει: αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης του Έλλιοτ. Έχει ξαπλάρει στη θέση του συνοδηγού και ροχαλίζει. Ωραία παρέα θα είναι. Θα είναι περασμένες τρεις όταν θα φτάσουμε στο Πόρτλαντ, οπότε παίρνω την Άντρια στο hands-free. «Κύριε Γκρέυ» απαντάει στο δεύτερο κουδούνισμα. «Μ πορείς να κανονίσεις να παραδοθούν δύο μάουντεν μπάικ στο Χίθμαν;» «Τι ώρα, κύριε;» Ο ΕΛΛΙΟΤ ΚΟΙΜΑΤΑΙ
64
E. L. JAMES
«Στις τρεις». «Τα ποδήλατα είναι για σας και τον αδερφό σας;» «Ναι». «Ο αδερφός σας είναι περίπου 1,88;» «Ναι». «Θα το φροντίσω αμέσως». «Ωραία». Κλείνω και μετά παίρνω τον Τέυλορ. «Κύριε Γκρέυ» απαντάει στο πρώτο κουδούνισμα. «Τι ώρα θα είσαι εδώ;» «Θα κάνω τσεκ ιν γύρω στις εννιά απόψε». «Θα φέρεις το R8;» «Ευχαρίστως, κύριε». Ο Τέυλορ έχει κι αυτός μανία με τα αυτοκίνητα. «Ωραία». Τερματίζω την κλήση και δυναμώνω την ένταση της μουσικής. Για να δούμε αν ο Έλλιοτ μπορεί να κοιμηθεί όταν παίζουν οι Verve. Καθώς κατεβαίνουμε τον Ι-5 με σταθερή ταχύτητα, η έξαψή μου αυξάνεται. Παραδόθηκαν άραγε τα βιβλία; Μ παίνω στον πειρασμό να ξαναπάρω την Άντρια, αλλά ξέρω πως της έχω αφήσει ένα κάρο δουλειά. Άλλωστε δε θέλω να δώσω στο προσωπικό μου αφορμή για κουτσομπολιό. Συνήθως δεν κάνω τέτοιες μαλακίες. Γιατί τα έστειλες καν; Επειδή θέλω να την ξαναδώ. Περνάμε την έξοδο για Βανκούβερ και αναρωτιέμαι αν έχει τελειώσει το διαγώνισμά της. «Έι, φίλε… Πού είμαστε;» «Για δες, ξυπνάει…» μουρμουρίζω. «Κοντεύουμε. Θα κάνουμε μάουντεν μπάικινγκ». «Μ πα;» «Ναι». «Καλή φάση. Θυμάσαι που μας πήγαινε ο μπαμπάς;» «Αχά…» Κουνάω το κεφάλι μου στην ανάμνηση. Ο πατέρας μου είναι πολυμαθής, πραγματικός αναγεννησιακός άνθρωπος: ακαδημαϊκός, αθλητικός, αισθάνεται άνετα στην πόλη, ακόμα πιο άνετα στην εξοχή. Αγκάλιασε τρία υιοθετημένα παιδιά… Κι εγώ
ΓΚΡΕΫ
65
είμαι αυτό που δε δικαίωσα τις προσδοκίες του. Αλλά προτού φτάσω στην εφηβεία, ήμαστε δεμένοι. Ήταν ο ήρωάς μου. Του άρεσε να μας πηγαίνει για κάμπινγκ και για όλες τις υπαίθριες δραστηριότητες που τώρα μου αρέσουν: ιστιοπλοΐα, καγιάκ, ποδήλατο, όλα τα κάναμε. Η εφηβεία τα κατέστρεψε όλα αυτά για μένα. «Σκέφτηκα πως, αν φτάναμε αργά το απόγευμα, δε θα προλαβαίναμε να πάμε για πεζοπορία». «Σωστή σκέψη». «Λοιπόν, ποια προσπαθείς να αποφύγεις;» «Φίλε, είμαι τύπος αγάπα-τες-και-παράτα-τες. Το ξέρεις. Χωρίς δεσμεύσεις. Δεν ξέρω… Οι γκόμενες μαθαίνουν πως έχεις δική σου επιχείρηση και αρχίζουν να έχουν τρελές ιδέες». Μ ου ρίχνει μια λοξή ματιά. «Έχεις δίκιο που κρατάς το πουλί σου για τον εαυτό σου». «Δε νομίζω πως μιλάμε για το δικό μου πουλί. Μ ιλάμε για το δικό σου και για το ποια βρισκόταν στη μυτερή του άκρη τώρα τελευταία». Ο Έλλιοτ γελάει πνιχτά. «Έχω χάσει τον λογαριασμό… Εν πάση περιπτώσει, αυτά για μένα. Πώς είναι ο ενδιαφέρων κόσμος του εμπορίου και των υψηλών χρηματοοικονομικών;» «Πραγματικά θες να μάθεις;» Του ρίχνω ένα βλέμμα. «Μ πα…» ψιθυρίζει, και γελάω με την απάθειά του και την έλλειψη ευγλωττίας. «Πώς πάνε οι δουλειές;» ρωτάω. «Κάνεις έλεγχο για την επένδυσή σου;» «Πάντα». Αυτή είναι η δουλειά μου. «Σημειώσαμε πρόοδο στο σχέδιο Σποκάνι Έντεν την περασμένη εβδομάδα και είναι μέσα στις προθεσμίες. Από την άλλη, όμως, έχει περάσει μόνο μία εβδομάδα». Υψώνει τους ώμους. Κάτω από το κάπως απερίσκεπτο παρουσιαστικό του ο αδερφός μου είναι ένας οικολόγος πολεμιστής. Το πάθος του για τη βιώσιμη ανάπτυξη δίνει θέματα για μερικές ζωηρές κυριακάτικες οικογενειακές συζητήσεις την ώρα του φαγητού, και το τελευταίο του σχέδιο είναι μια οικολογικά φιλική αειφόρος οικοδομική ανάπτυξη χαμηλού
66
E. L. JAMES
κόστους βόρεια του Σιάτλ. «Ελπίζω να εγκαταστήσω αυτό το καινούριο σύστημα φαιόχρωμων υδάτων που σου έλεγα. Αυτό θα σημάνει πως όλα τα σπίτια θα μειώσουν τη χρήση νερού και τους λογαριασμούς τους κατά είκοσι πέντε τοις εκατό». «Εντυπωσιακό!» «Το ελπίζω». Διασχίζουμε σιωπηλοί το κέντρο του Πόρτλαντ, και ακριβώς τη στιγμή που σταματάμε στο υπόγειο γκαράζ του Χίθμαν –το τελευταίο μέρος όπου την είδα– ο Έλλιοτ μουρμουρίζει: «Ξέρεις ότι θα χάσουμε το παιχνίδι των M ariners απόψε...». «Ίσως μπορείς να περάσεις ένα βράδυ μπροστά στην τηλεόραση. Να ξεκουράσεις το πουλί σου και να παρακολουθήσεις μπέιζμπολ». «Καλό σχέδιο ακούγεται…» τον ρυθμό του Έλλιοτ είναι πρόκληση. Κατηφορίζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα το μονοπάτι με την ίδια άμυαλη διάθεση που τον διακρίνει στις περισσότερες καταστάσεις. Ο Έλλιοτ δε γνωρίζει φόβο – γι’ αυτό τον θαυμάζω. Το τρέξιμο, όμως, με αυτή την ταχύτητα δε μου δίνει την ευκαιρία να απολαύσω το περιβάλλον. Έχω μια αμυδρή εικόνα του οργιώδους πράσινου που περνάει σαν αστραπή από δίπλα μου, αλλά τα μάτια μου είναι καρφωμένα στο μονοπάτι, προσπαθώντας να αποφύγω τις λακκούβες. Στο τέλος της διαδρομής είμαστε και οι δύο βρόμικοι και εξαντλημένοι. «Καιρό είχα να διασκεδάσω τόσο πολύ φορώντας τα ρούχα μου!» λέει ο Έλλιοτ καθώς δίνουμε τα ποδήλατα στον γκρουμ του Χίθμαν. «Ναι…» μουρμουρίζω και μετά θυμάμαι πώς κράτησα στην αγκαλιά μου την Αναστάζια όταν την έσωσα από το ποδήλατο. Τη ζεστασιά της, τα στήθη της πιεσμένα πάνω μου, το άρωμά της να εισβάλλει στις αισθήσεις μου. Φορούσα τα ρούχα μου εκείνη τη φορά… «Ναι…» επαναλαμβάνω. ΤΟ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ
ΓΚΡΕΫ
67
Ελέγχουμε τα τηλέφωνά μας στο ασανσέρ ενώ ανεβαίνουμε στον τελευταίο όροφο. Έχω ηλεκτρονικά μηνύματα, δύο sms από την Ελένα, που ρωτάει τι θα κάνω το Σαββατοκύριακο, αλλά καμία αναπάντητη κλήση από την Αναστάζια. Είναι λίγο πριν από τις 7:00 – πρέπει να έχει λάβει πια τα βιβλία. Η σκέψ η με καταθλίβει: έκανα τόσο δρόμο έως το Πόρτλαντ σε άλλο ένα κυνήγι χίμαιρας. «Κοίτα να δεις... Aυτή η γκόμενα με πήρε πέντε φορές και μου έστειλε τέσσερα sms. Δεν καταλαβαίνει πόσο απελπισμένη δείχνει;» γκρινιάζει ο Έλλιοτ. «Μ πορεί να είναι έγκυος». Ο Έλλιοτ χλωμιάζει, και βάζω τα γέλια. «Δεν είναι αστείο, μάστορα…» αντιγυρίζει. «Άλλωστε δεν τη γνωρίζω πολύ καιρό. Ούτε την έβλεπα τόσο συχνά». πάω να βρω τον Έλλιοτ στη σουίτα του και καθόμαστε να δούμε το υπόλοιπο παιχνίδι των M ariners εναντίον των San Diego Padres. Παραγγέλνουμε φιλέτο, σαλάτα, τηγανητές πατάτες και δύο μπίρες και κάθομαι αναπαυτικά να απολαύσω το παιχνίδι με την άνετη παρέα του Έλλιοτ. Έχω αποδεχτεί μοιρολατρικά το γεγονός ότι η Αναστάζια δεν πρόκειται να τηλεφωνήσει. Οι M ariners είναι μπροστά, και φαίνεται πως είναι θρίαμβος. Κατά απογοητευτικό τρόπο, δεν είναι, αν και κερδίζουν 4-1. Εμπρός, Mariners! Ο Έλλιοτ κι εγώ τσουγκρίζουμε τα μπουκάλια μας. Καθώς η ανάλυση του αγώνα συνεχίζεται, το τηλέφωνό μου βουίζει, και ο αριθμός της δεσποινίδας Στιλ αναβοσβήνει στην οθόνη. Αυτή είναι. «Αναστάζια;» Δεν κρύβω την έκπληξη ή την ευχαρίστησή μου. Στο βάθος ακούγονται θόρυβοι, και φαίνεται πως είναι σε κάποιο πάρτι ή μπαρ. Ο Έλλιοτ μου ρίχνει μια ματιά, κι έτσι σηκώνομαι από τον καναπέ και απομακρύνομαι για να μην ακούει. «Γιατί… γιατί μου έστειλες τα βιβλία;» Μ περδεύει τα λόγια ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΡ ΗΓΟΡ Ο ΝΤΟΥΣ
68
E. L. JAMES
της, κι ένα κύμα φόβου ταξιδεύει στη ραχοκοκαλιά μου. «Αναστάζια, είσαι καλά; Ακούγεσαι παράξενη…» «Δεν είμαι εγώ η παράξενη. Eσύ είσαι». «Αναστάζια, τα έχεις κοπανήσει;» Διάολε! Μ ε ποιον είναι; Μ ε τον φωτογράφο; Πού είναι η φίλη της, η Κέιτ; «Και σένα τι σε νοιάζει;» Ακούγεται απότομη, εριστική, και καταλαβαίνω πως είναι πιωμένη, αλλά πρέπει να μάθω επίσης αν είναι καλά. «Είμαι περίεργος… Πού βρίσκεσαι;» «Σ’ ένα μπαρ». «Ποιο μπαρ;» Πες μου. Το άγχος απλώνεται στα σωθικά μου. Είναι μια νεαρή κοπέλα, πιωμένη, κάπου στο Πόρτλαντ. Δεν είναι ασφαλής. «Ένα μπαρ στο Πόρτλαντ». «Πώς θα γυρίσεις σπίτι σου;» Τσιμπάω τη γέφυρα της μύτης μου, με τη μάταιη ελπίδα πως αυτό θα μου αποσπάσει την προσοχή από τα τεντωμένα νεύρα μου. «Θα βρω τρόπο». Τι διάολο; Θα οδηγήσει; Την ξαναρωτάω σε ποιο μπαρ είναι και αγνοεί την ερώτηση. «Γιατί μου έστειλες τα βιβλία, Κρίστιαν;» «Αναστάζια, πού είσαι; Πες μου τώρα!» Πώς θα γυρίσει στο σπίτι της; «Είσαι τόσο… αυταρχικός…» Χαχανίζει. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα το έβρισκα γοητευτικό. Αυτήν τη στιγμή, όμως, θέλω να της δείξω πόσο αυταρχικός μπορώ να γίνω. Μ ε κάνει να τρελαίνομαι. «Άνα, αλήθεια τώρα! Πού στον διάολο είσαι;» Πάλι χαχανίζει. Σκατά, γελάει μαζί μου! Πάλι! «Είμαι στο Πόρτλαντ… Πολύ μακριά από το Σιάτλ». «Πού στο Πόρτλαντ;» «Καληνύχτα, Κρίστιαν». «Άνα!» Μ ου το έκλεισε! Κοιτάζω το τηλέφωνο χωρίς να το πιστεύω.
ΓΚΡΕΫ
69
Κανένας δε μου έκλεισε ποτέ το τηλέφωνο. Τι διάολο; «Τι τρέχει;» ρωτάει ο Έλλιοτ από τον καναπέ. «Μ όλις πήρα ένα τηλεφώνημα από κάποια που είναι λιώμα». Τον κρυφοκοιτάζω, και το στόμα του ανοίγει διάπλατα από την έκπληξη. «Εσύ;» «Μ άλιστα». Πιέζω το κουμπί επανάκλησης, προσπαθώντας να συγκρατήσω τα νεύρα και το άγχος μου. «Εμπρός;» λέει σιγανά και μαζεμένα και ακούγεται σαν να βρίσκεται σε πιο ήσυχο περιβάλλον. «Έρχομαι να σε πάρω». Η φωνή μου είναι παγωμένη καθώς παλεύω με τον θυμό μου και κλείνω το κινητό μου. «Πρέπει να πάω να πάρω αυτό το κορίτσι και να το πάω σπίτι του. Θες να έρθεις;» Ο Έλλιοτ με κοιτάζει σαν να έχω βγάλει τρία κεφάλια. «Εσύ; Μ ε γκόμενα; Πρέπει να το δω αυτό!» Αρπάζει τα αθλητικά του παπούτσια και αρχίζει να τα φοράει. «Ένα τηλεφώνημα να κάνω μόνο». Μ παίνω στο υπνοδωμάτιό του, προσπαθώντας να αποφασίσω αν πρέπει να πάρω τον Μ πάρνυ ή τον Γουέλτς. Ο Μ πάρνυ είναι ο αρχαιότερος μηχανικός στο τμήμα τηλεπικοινωνιών της εταιρείας μου. Είναι μεγαλοφυΐα στα τεχνολογικά. Αλλά αυτό που θέλω δεν είναι τελείως νόμιμο. Καλύτερα να το κρατήσω αυτό μακριά από την εταιρεία μου. Κάνω ταχεία κλήση στον Γουέλτς, και μέσα σε δευτερόλεπτα η τραχιά φωνή του απαντάει. «Κύριε Γκρέυ;» «Θα ήθελα πολύ να μάθω πού βρίσκεται αυτήν τη στιγμή η Αναστάζια Στιλ». «Μ άλιστα». Στιγμιαία σιωπή. «Αφήστε το σε μένα, κύριε Γκρέυ». Το ξέρω πως είναι εκτός των ορίων του νόμου, αλλά θα μπορούσε να βρεθεί μπλεγμένη. «Ευχαριστώ». «Θα σας ξαναπάρω σε δύο λεπτά». Ο Έλλιοτ τρίβει τα χέρια του με αγαλλίαση, με ένα ηλίθιο
70
E. L. JAMES
χαμόγελο στο πρόσωπό του όταν επιστρέφω στο καθιστικό. Την τρέλα μου μέσα! «Δε θα το έχανα αυτό για τίποτα στον κόσμο!» λέει χαιρέκακα. «Πάω να πάρω τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Θα σε δω στο γκαράζ σε πέντε λεπτά…» γρυλίζω, αγνοώντας το αυτάρεσκο ύφος του. επικρατεί συνωστισμός. Είναι γεμάτο φοιτητές αποφασισμένους να περάσουν καλά. Κάποιες ίντι αηδίες ακούγονται στη διαπασών από το ηχοσύστημα, και η πίστα είναι γεμάτη κορμιά που ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικά. Αυτό με κάνει να νιώθω γέρος. Κάπου εδώ είναι. Ο Έλλιοτ με έχει ακολουθήσει μέσα στο μπαρ. «Τη βλέπεις πουθενά;» φωνάζει για να ακουστεί μέσα στον θόρυβο. Σαρώνοντας την αίθουσα με το βλέμμα μου, εντοπίζω την Κάθριν Κάβανο. Είναι μια παρέα φίλων, όλοι τους αρσενικοί, και κάθονται σ’ ένα σεπαρέ. Δεν υπάρχει ίχνος της Άνα, αλλά το τραπέζι είναι γεμάτο με ποτήρια από σφηνάκια και μπίρα. Για να δούμε λοιπόν αν η δεσποινίς Κάβανο είναι τόσο αφοσιωμένη στη φίλη της όσο είναι η Άνα σ’ εκείνη. Μ ε κοιτάζει έκπληκτη όταν φτάνουμε στο τραπέζι της. «Κάθριν» λέω χαιρετώντας την, και με διακόπτει πριν προλάβω να ρωτήσω πού βρίσκεται η Άνα. «Κρίστιαν, τι έκπληξη που σε βλέπω εδώ!» φωνάζει πάνω από τον θόρυβο. Οι τρεις τύποι στο τραπέζι κοιτάζουν τον Έλλιοτ και μένα με εχθρική επιφυλακτικότητα. «Ήμουν στην περιοχή». «Και ποιος είναι αυτός;» Απευθύνει ένα μάλλον υπερβολικά αστραφτερό χαμόγελο στον Έλλιοτ, διακόπτοντάς με ξανά. Τι εκνευριστική γυναίκα. «Από δω ο αδερφός μου, ο Έλλιοτ. Έλλιοτ, η Κάθριν Κάβανο. Πού είναι η Άνα;» Το χαμόγελό της στον Έλλιοτ γίνεται πιο πλατύ, και εκπλήσσομαι από την εγκάρδια ανταπόκρισή του. ΣΤΟ ΜΠΑΡ
ΓΚΡΕΫ
71
«Νομίζω πως πήγε έξω να πάρει λίγο καθαρό αέρα» απαντάει η Κάβανο, αλλά δε με κοιτάζει. Έχει μάτια μόνο για τον κύριο Αγάπα-τες-και-παράτα-τες. Ε, ήθελές τα κι έπαθές τα. «Έξω; Πού;» φωνάζω. «Ω… Προς τα κει». Δείχνει μια δίφυλλη πόρτα στην άλλη άκρη του μπαρ. Ανοίγοντας δρόμο με σπρωξιές ανάμεσα στο πλήθος, φτάνω στην πόρτα, αφήνοντας τους τρεις κατσουφιασμένους τύπους και τον Έλλιοτ, που ασχολείται με το να χαμογελάει. Πίσω από τη δίφυλλη πόρτα υπάρχει μια ουρά για τις γυναικείες τουαλέτες και πιο πέρα μια πόρτα που βγάζει έξω. Είναι στο πίσω μέρος του μπαρ. Η ειρωνεία είναι πως οδηγεί στο πάρκινγκ απ’ όπου ήρθαμε μόλις ο Έλλιοτ κι εγώ. Βγαίνοντας έξω, βρίσκομαι σ’ έναν ανοιχτό χώρο δίπλα στο πάρκινγκ – έναν χώρο συνάντησης περιστοιχισμένο από υπερυψωμένα παρτέρια, όπου μερικοί καπνίζουν, πίνουν, φλυαρούν. Φασώνονται. Την εντοπίζω. Διάολε! Είναι με τον φωτογράφο, νομίζω, αν και δυσκολεύομαι να διακρίνω στο αμυδρό φως. Είναι στην αγκαλιά του, αλλά δείχνει να στριφογυρίζει για να τραβηχτεί μακριά του. Κάτι της ψιθυρίζει, που δεν μπορώ να το ακούσω, και τη φιλάει κατά μήκος του σαγονιού. «Χοσέ, όχι…» λέει, και μετά γίνεται σαφές. Προσπαθεί να τον σπρώξει μακριά της. Δεν το θέλει αυτό. Προς στιγμήν θέλω να του σπάσω το κεφάλι. Μ ε τα χέρια σφιγμένα σε γροθιές στα πλευρά μου, προχωράω αποφασιστικά προς το μέρος τους. «Νομίζω πως η κυρία είπε όχι». Η φωνή μου αντηχεί, ψυχρή και απειλητική, στη σχετική σιγαλιά, ενώ αγωνίζομαι να συγκρατήσω τον θυμό μου. Αφήνει την Άνα και με κοιτάζει με μισόκλειστα μάτια, με ζαλισμένη, μεθυσμένη έκφραση. «Γκρέυ!» λέει με φωνή γεμάτη ένταση, και χρειάζομαι κάθε γραμμάριο της αυτοκυριαρχίας μου για να μην του σπάσω τα απογοητευμένα μούτρα του. Η Άνα αναγουλιάζει, μετά διπλώνεται στα δύο και κάνει
72
E. L. JAMES
εμετό κατάχαμα. Ω, γαμώτο… «Μ πλιαχ – Dios mío, Άνα!» Ο Χοσέ παραμερίζει αηδιασμένος με ένα σάλτο. Ηλίθιε του κερατά. Αγνοώντας τον, αρπάζω τα μαλλιά της και τα κρατάω στην άκρη καθώς συνεχίζει να βγάζει ό,τι έχει βάλει στο στομάχι της απόψε. Νιώθω κάποια ενόχληση όταν προσέχω πως δε φαίνεται να έχει φάει. Μ ε το χέρι μου γύρω από τους ώμους της την οδηγώ μακριά από τους περίεργους θεατές, προς ένα από τα παρτέρια. «Αν πρόκειται να ξανακάνεις εμετό, κάνε εδώ. Θα σε κρατάω». Εδώ είναι πιο σκοτεινά. Μ πορεί να ξεράσει με την ησυχία της. Κάνει και ξανακάνει εμετό, με τα χέρια της στον τούβλινο τοίχο. Είναι αξιολύπητο. Όταν το στομάχι της αδειάζει, συνεχίζει να ρεύεται, με μακρόσυρτα ξερά αναγουλιάσματα. Μιλάμε, την έχει ακούσει πολύ άσχημα. Τελικά το σώμα της χαλαρώνει, και νομίζω πως έχει τελειώσει. Την αφήνω και της δίνω το μαντίλι μου, που σαν από θαύμα βρίσκω στη μέσα τσέπη του σακακιού μου. Σ’ ευχαριστώ, κυρία Τζόουνς. Σκουπίζοντας το στόμα της, γυρίζει και ακουμπάει στα τούβλα, αποφεύγοντας να με κοιτάξει στα μάτια, επειδή ντρέπεται και νιώθει αμήχανη. Κι όμως, είμαι τόσο ευχαριστημένος που τη βλέπω. Πάει η οργή μου για τον φωτογράφο. Είμαι ενθουσιασμένος που στέκομαι στο πάρκινγκ ενός φοιτητικού μπαρ στο Πόρτλαντ με τη δεσποινίδα Αναστάζια Στιλ. Πιάνει το κεφάλι με τα χέρια της, ζαρώνει, ύστερα με κρυφοκοιτάζει, πάντα ντροπιασμένη. Γυρίζοντας προς την πόρτα, αγριοκοιτάζει πάνω από τον ώμο μου. Υποθέτω πως το βλέμμα είναι για τον «φίλο» της. «Θα... εεε… σε δω μέσα» λέει ο Χοσέ, αλλά δε γυρίζω να τον κεραυνοβολήσω με το βλέμμα μου, και, προς μεγάλη μου χαρά, τον αγνοεί κι εκείνη, στρέφοντας τα μάτια της στα δικά μου. «Συγγνώμη…» λέει τελικά, ενώ τα δάχτυλά της τσαλακώνουν το απαλό λινό.
ΓΚΡΕΫ
73
Εντάξει, ας διασκεδάσουμε λιγάκι. «Για ποιο πράγμα ζητάς συγγνώμη, Αναστάζια;» «Για το τηλεφώνημα κυρίως. Για τον εμετό. Εεε… ο κατάλογος είναι ατέλειωτος...» τραυλίζει. «Όλοι έχουμε βρεθεί σ’ αυτήν τη θέση, ίσως όχι τόσο δραματικά όσο εσύ». Γιατί έχει τόση πλάκα να πειράζω αυτή την κοπέλα; «Το θέμα είναι να ξέρεις τα όριά σου, Αναστάζια. Θέλω να πω, είμαι υπέρ του να ξεπερνάμε τα όριά μας, μα στ’ αλήθεια αυτό ξεφεύγει από κάθε πλαίσιο. Τη συνηθίζεις τέτοιου είδους συμπεριφορά;» Μ πορεί να έχει πρόβλημα με το αλκοόλ. Η σκέψη είναι ανησυχητική, και μου περνάει από το μυαλό η πιθανότητα να πάρω τη μητέρα μου για ένα παραπεμπτικό σε μια κλινική αποτοξίνωσης. Η Άνα συνοφρυώνεται για μια στιγμή σαν να θύμωσε, με κείνο το μικρό ν να σχηματίζεται ανάμεσα στα φρύδια της, και πνίγω την παρόρμηση να το φιλήσω. Όταν, όμως, μιλάει, ακούγεται συντετριμμένη. «Όχι…» απαντάει. «Δεν έχω μεθύσει ξανά… Κι αυτήν τη στιγμή δεν έχω καμία όρεξη να το ξανακάνω». Σηκώνει το βλέμμα της πάνω μου, με μάτια που δεν εστιάζουν, και ταλαντεύεται ελαφρά. Μ πορεί να λιποθυμήσει, κι έτσι, χωρίς να το σκεφτώ, τη σηκώνω στην αγκαλιά μου. Είναι απρόσμενα ελαφριά. Υπερβολικά ελαφριά. Η σκέψη με διαολίζει. Καθόλου παράξενο που είναι μεθυσμένη. «Έλα, θα σε πάω σπίτι…» «Πρέπει να το πω στην Κέιτ» λέει έτσι όπως το κεφάλι της ακουμπάει στον ώμο μου. «Μ πορεί να της το πει ο αδερφός μου». «Τι;» «Ο αδερφός μου ο Έλλιοτ μιλάει στη δεσποινίδα Κάβανο». «Ε;» «Ήταν μαζί μου όταν τηλεφώνησες». «Στο Σιάτλ;» «Όχι. Μ ένω στο Χίθμαν». Και το κυνήγι χίμαιρας απέδωσε.
74
E. L. JAMES
«Πώς με βρήκες;» «Εντόπισα το κινητό σου, Αναστάζια». Κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητο. Θέλω να την πάω στο σπίτι. «Έχεις τζάκετ ή τσάντα;» «Εμμμ… Ναι, είχα και τα δύο όταν ήρθα. Κρίστιαν, σε παρακαλώ, πρέπει να το πω στην Κέιτ… Θα ανησυχήσει». Σταματάω και δαγκώνω τη γλώσσα μου. Η Κάβανο δεν ανησύχησε που ήταν εδώ έξω με τον ερωτιάρη φωτογράφο. Ροδρίγες. Έτσι τον λένε. Τι είδους φίλη είναι αυτή; Τα φώτα από το μπαρ φωτίζουν το αγχωμένο της πρόσωπο. Όσο κι αν με στενοχωρεί, την αφήνω κάτω και συμφωνώ να την πάω μέσα. Κρατημένοι χέρι χέρι, ξαναμπαίνουμε στο μπαρ, σταματώντας στο τραπέζι της Κέιτ. Ένας από τους νεαρούς κάθεται ακόμα εκεί, δείχνοντας ενοχλημένος και εγκαταλειμμένος. «Πού είναι η Κέιτ;» φωνάζει η Άνα για να ακουστεί μέσα στον θόρυβο. «Χορεύει!» απαντάει ο τύπος, με τα σκούρα μάτια του να κοιτάζουν προς την πίστα. Η Άνα παίρνει το τζάκετ και την τσάντα της, και απλώνοντας το χέρι, με αρπάζει ξαφνικά από το μπράτσο. Παγώνω. Γαμώτο! Ο σφυγμός μου μπαίνει ξαφνικά σε οβερντράιβ καθώς το σκοτάδι ανεβαίνει στην επιφάνεια, απλώνοντας και σφίγγοντας τα νύχια του γύρω από τον λαιμό μου. «Είναι στην πίστα!» φωνάζει, και τα λόγια της γαργαλούν το αυτί μου, αποσπώντας με από τον φόβο μου. Και ξαφνικά το σκοτάδι εξαφανίζεται, και το σφυροκόπημα της καρδιάς μου σταματάει. Τι; Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό για να κρύψω την ταραχή μου και την πηγαίνω στο μπαρ, όπου παραγγέλνω ένα μεγάλο ποτήρι νερό και της το δίνω. «Πιες!» Κοιτάζοντάς με πάνω από το ποτήρι, πίνει δοκιμαστικά μια
ΓΚΡΕΫ
75
γουλιά. «Όλο!» τη διατάζω. Ελπίζω πως αυτό θα περιορίσει αρκετά τη ζημιά, ώστε να αποφύγει έναν φοβερό πονοκέφαλο αύριο. Τι θα μπορούσε να της έχει συμβεί αν δεν είχα παρέμβει; Η διάθεσή μου παίρνει την κατιούσα. Και σκέφτομαι τι συνέβη μόλις σε μένα. Το άγγιγμά της. Η αντίδρασή μου. Η διάθεσή μου κατρακυλάει ακόμα χαμηλότερα. Η Άνα ταλαντεύεται ελαφρά καθώς πίνει, οπότε τη σταθεροποιώ βάζοντας το χέρι μου στον ώμο της. Μ ου αρέσει η επαφή – που την αγγίζω. Είναι σαν λάδι πάνω στα φουρτουνιασμένα, βαθιά, σκοτεινά νερά μου. Χμμμ… Γλαφυρό, Γκρέυ. Τελειώνει το νερό της και της παίρνω το ποτήρι, αφήνοντάς το πάλι επάνω στο μπαρ. Εντάξει. Θέλει να μιλήσει στην υποτιθέμενη φίλη της. Επιθεωρώ την ξεχειλισμένη πίστα, νιώθοντας δυσάρεστα καθώς φαντάζομαι όλα αυτά τα σώματα να πιέζονται πάνω μου όσο θα ανοίγουμε δρόμο ανάμεσά τους. Κάνοντας την καρδιά μου πέτρα, την αρπάζω από το χέρι και την οδηγώ προς την πίστα. Διστάζει, αλλά αν θέλει να μιλήσει στη φίλη της, μόνο ένας τρόπος υπάρχει· θα πρέπει να χορέψει μαζί μου. Από τη στιγμή που ο Έλλιοτ βάζει μπρος τη μηχανή του, δεν τον σταματάει τίποτα· τέρμα το ήσυχο βράδυ του χωρίς έξοδο. Μ ε ένα τράβηγμα, βρίσκεται στην αγκαλιά μου. Αυτό μπορώ να το διαχειριστώ. Όταν ξέρω πως πρόκειται να με αγγίξει, είναι εντάξει. Μ πορώ να το αντιμετωπίσω, ειδικά αφού φοράω το σακάκι μου. Ελίσσομαι μέσα από το πλήθος προς το σημείο όπου ο Έλλιοτ και η Κέιτ γίνονται θέαμα. Εξακολουθώντας να χορεύει, ο Έλλιοτ σκύβει προς το μέρος μου καμαρωτός όταν φτάνουμε δίπλα του και μας ζυγίζει σαν να μην πιστεύει στα μάτια του. «Θα πάω την Άνα σπίτι. Πες το στην Κέιτ!» φωνάζω στο αυτί του. Γνέφει καταφατικά και ύστερα τραβάει την Κάβανο στην
76
E. L. JAMES
αγκαλιά του. Μάλιστα... Ας πάω τη δεσποινίδα Βιβλιοφάγο στο σπίτι. Για κάποιον λόγο, όμως, φαίνεται απρόθυμη να φύγει. Παρακολουθεί την Κάβανο με ανησυχία. Όταν κατεβαίνουμε από την πίστα, γυρίζει και κοιτάζει πρώτα την Κέιτ, ύστερα εμένα και ταλαντεύεται, κάπως ζαλισμένη. «Γαμώτο μου…» Σαν από θαύμα, την αρπάζω τη στιγμή που λιποθυμάει στη μέση του μπαρ. Μ παίνω στον πειρασμό να τη φορτώσω στον ώμο μου, αλλά θα τραβήξουμε πολύ την προσοχή, κι έτσι την ξανασηκώνω, σφίγγοντάς την πάνω στο στήθος μου, και τη βγάζω έξω στο αυτοκίνητο. «Χριστέ μου…» μουρμουρίζω ψαρεύοντας το κλειδί από το τζιν μου ενώ ταυτόχρονα την κρατάω. Περιέργως, καταφέρνω να τη βάλω στο μπροστινό κάθισμα και να της φορέσω τη ζώνη ασφαλείας. «Άνα…» Την ταρακουνάω ελαφρά, επειδή είναι ανησυχητικά σιωπηλή. «Άνα!» Μ ουρμουρίζει κάτι ακατάληπτο και καταλαβαίνω πως έχει ακόμα τις αισθήσεις της. Ξέρω πως πρέπει να την πάω στο σπίτι, αλλά η διαδρομή έως το Βανκούβερ είναι μεγάλη, και ίσως ξανακάνει εμετό. Δε με ενθουσιάζει η ιδέα να βρομάει το Audi μου ξερατό. Η μυρωδιά που αναδίδεται από τα ρούχα της είναι ήδη αισθητή. Κατευθύνομαι προς το Χίθμαν, λέγοντας στον εαυτό μου πως το κάνω αυτό για χάρη της. Ναι, έτσι πες στον εαυτό σου, Γκρέυ. την ώρα που ανεβαίνουμε με το ασανσέρ από το γκαράζ. Πρέπει να της βγάλω το τζιν και τα παπούτσια της. Η μπόχα του εμετού διαποτίζει τον χώρο. Θα ήθελα πραγματικά να της κάνω ένα μπάνιο, αλλά αυτό θα σήμαινε πως ξεπερνάω τα όρια της ευπρέπειας. Ενώ τώρα δεν τα ξεπερνάω; Στη σουίτα μου πετάω την τσάντα της στον καναπέ, μετά την κουβαλάω στο υπνοδωμάτιο και την αφήνω επάνω στο κρεβάτι. ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ
ΓΚΡΕΫ
77
Μ ουρμουρίζει πάλι, αλλά δεν ξυπνάει. Μ ε γρήγορες κινήσεις τής βγάζω τα παπούτσια και τις κάλτσες και τα βάζω στην πλαστική σακούλα για το πλυντήριο του ξενοδοχείου. Κατόπιν ανοίγω το φερμουάρ του τζιν της, της το βγάζω, ελέγχω τις τσέπες και μετά το χώνω στη σακούλα για το πλυντήριο. Ξαναπέφτει στο κρεβάτι φαρδιά πλατιά σαν αστερίας, όλο ωχρά μπράτσα και πόδια, και προς στιγμήν φαντάζομαι αυτά τα πόδια τυλιγμένα γύρω από τη μέση μου ενώ οι καρποί της είναι δεμένοι στον σταυρό μου σε σχήμα Χ. Στο γόνατό της υπάρχει μια ξεθωριασμένη μελανιά, και αναρωτιέμαι αν είναι από τότε που έπεσε στο γραφείο μου. Σημαδεύτηκε από τότε… Όπως κι εγώ. Την ανασηκώνω καθιστή και ανοίγει τα μάτια της. «Γεια σου, Άνα…» ψιθυρίζω βγάζοντάς της το τζάκετ αργά και χωρίς τη συνεργασία της. «Γκρέυ. Φιλάκι…» μουρμουρίζει. «Ναι, γλυκιά μου». Την αφήνω μαλακά επάνω στο κρεβάτι. Κλείνει πάλι τα μάτια της και γυρίζει στο πλάι, αλλά αυτήν τη φορά κουλουριάζεται, δείχνοντας μικροκαμωμένη και ευάλωτη. Τραβάω τα σκεπάσματα πάνω της και της δίνω ένα φιλί στα μαλλιά. Τώρα που τα βρόμικα ρούχα της έχουν φύγει από τη μέση, ένα ίχνος της ευωδιάς της έχει κάνει πάλι την εμφάνισή του. Μ ήλα, φθινόπωρο, δροσερή, υπέροχη… Άνα. Τα χείλη της είναι μισάνοιχτα, οι βλεφαρίδες απλώνονται πάνω σε χλωμά μάγουλα, και το δέρμα της δείχνει άψογο. Άλλο ένα άγγιγμα είναι το μόνο που επιτρέπω στον εαυτό μου καθώς της χαϊδεύω το μάγουλο με το πίσω μέρος του αντίχειρά μου. «Καλό ύπνο…» λέω σιγανά και ύστερα πηγαίνω στο καθιστικό, προκειμένου να συμπληρώσω τον κατάλογο για το πλυντήριο. Όταν τελειώνω, αφήνω την ενοχλητική σακούλα έξω από τη σουίτα μου, ώστε να μαζέψουν το περιεχόμενο και να το στείλουν στο πλυντήριο. Προτού ελέγξω τα ηλεκτρονικά μου μηνύματα, στέλνω ένα sms στον Γουέλτς, ζητώντας του να κοιτάξει αν ο Χοσέ Ροδρίγες έχει ποινικό μητρώο. Είμαι περίεργος. Θέλω να μάθω
78
E. L. JAMES
αν συνηθίζει να την πέφτει σε μεθυσμένες κοπέλες. Κατόπιν ασχολούμαι με το θέμα των ρούχων για τη δεσποινίδα Στιλ: στέλνω ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στον Τέυλορ. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Δεσποινίς Αναστάζια Στιλ Ημερομηνία: 20 Μ αΐου 2011, 23:46 Προς: Τζ Μ π Τέυλορ Καλημέρα, Μ πορείς, σε παρακαλώ, να βρεις τα παρακάτω είδη για τη δεσποινίδα Στιλ και να φροντίσεις να παραδοθούν στο συνηθισμένο μου δωμάτιο πριν από τις 10:00; Τζιν: μπλε Denim, νούμερο 30 Μ πλούζα: γαλάζια όμορφη, small Converse: μαύρα, νούμερο 38 Κάλτσες: νούμερο 38 Εσώρουχα: σλιπ – μικρό νούμερο / σουτιέν – κατ’ εκτίμηση 85B. Ευχαριστώ Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Μ όλις εξαφανίζεται από τα εξερχόμενά μου, στέλνω ένα sms στον Έλλιοτ. Η Άνα είναι μαζί μου. Αν είσαι ακόμα με την Κέιτ, πες της το. Απαντάει με ένα δικό του sms. Θα της το πω. Ελπίζω να πηδηχτείς. Το χρειάζεσαι πάααρα πολύ. ;-) Η απάντησή του με κάνει να ξεφυσήξω. Το χρειάζομαι πάρα πολύ, Έλλιοτ. Το χρειάζομαι πάρα πολύ.
ΓΚΡΕΫ
79
Ανοίγω το επαγγελματικό μου ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και αρχίζω να διαβάζω.
80
E. L. JAMES
[ΣΑΒΒΑΤΟ 21 Μ ΑΪΟΥ 2011] ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΣΧΕΔΟΝ ΔΥΟ ΩΡ ΕΣ πηγαίνω για ύπνο. Είναι λίγο μετά τη 1:45. Κοιμάται βαθιά και δεν έχει κουνηθεί από το σημείο όπου την άφησα. Γδύνομαι, φοράω το παντελόνι της πιτζάμας μου κι ένα μπλουζάκι και χώνομαι δίπλα της. Είναι σε κώμα· δεν υπάρχει πιθανότητα να στριφογυρίσει και να με αγγίξει. Προς στιγμήν διστάζω, το σκοτάδι μέσα μου φουσκώνει, αλλά δε βγαίνει στην επιφάνεια, και ξέρω πως είναι επειδή παρακολουθώ το υπνωτιστικό ανεβοκατέβασμα του στήθους της και αναπνέω σε συγχρονισμό μαζί του. Μ έσα. Έξω. Μ έσα. Έξω. Μ έσα. Έξω. Επί δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, δεν ξέρω, την παρακολουθώ. Κι ενώ κοιμάται, επιθεωρώ κάθε όμορφο εκατοστό του υπέροχου προσώπου της. Τις σκούρες βλεφαρίδες της, που πεταρίζουν καθώς κοιμάται, τα ελαφρώς μισάνοιχτα χείλη της, που με αφήνουν να διακρίνω τα ίσια άσπρα δόντια της. Μ ουρμουρίζει κάτι ακατανόητο, και η γλώσσα της ξεπροβάλλει και γλείφει τα χείλη της. Είναι ερεθιστικό, πολύ ερεθιστικό. Τελικά αποκοιμιέμαι και βυθίζομαι σ’ έναν βαθύ ύπνο χωρίς όνειρα. ΕΙΝΑΙ ΗΣΥΧΑ όταν
ανοίγω τα μάτια μου και για μια στιγμή είμαι αποπροσανατολισμένος. Α, ναι. Είμαι στο Χίθμαν. Το ρολόι στο κομοδίνο μου λέει 7:43. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκα έως τόσο αργά; Η Άνα.
ΓΚΡΕΫ
81
Στρέφω αργά το κεφάλι μου, κι εκείνη κοιμάται βαθιά, γυρισμένη προς το μέρος μου. Το όμορφο πρόσωπό της αναπαύεται γαλήνια. Δεν έχω κοιμηθεί ποτέ με γυναίκα. Έχω πηδήξει πολλές, αλλά το να ξυπνάω δίπλα σε μια ελκυστική κοπέλα είναι μια καινούρια και διεγερτική εμπειρία. Το πουλί μου συμφωνεί. Δεν είναι καλό αυτό. Σηκώνομαι απρόθυμα από το κρεβάτι και φοράω τα ρούχα για το τρέξιμο. Πρέπει να κάψω αυτή την… παραπανίσια ενέργεια. Την ώρα που φοράω τη φόρμα μου, δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκα τόσο καλά. Στο καθιστικό ανοίγω το λάπτοπ μου, ελέγχω τα μηνύματά μου και απαντάω σε δύο από τη Ρος και σ’ ένα από την Άντρια. Μ ου παίρνει λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο, καθώς μου αποσπά την προσοχή η γνώση πως η Άνα κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο. Αναρωτιέμαι πώς θα νιώθει όταν ξυπνήσει. Χάλια. Αχ. Στο μίνι μπαρ βρίσκω ένα μπουκάλι πορτοκαλάδα και το αδειάζω σ’ ένα ποτήρι. Κοιμάται ακόμα όταν μπαίνω, με τα μαλλιά της ένα καστανοκόκκινο ξεφάντωμα απλωμένο στο μαξιλάρι. Τα σκεπάσματα έχουν γλιστρήσει κάτω από τη μέση της. Το μπλουζάκι της έχει ανέβει, αφήνοντας εκτεθειμένη την κοιλιά και τον αφαλό της. Η θέα διεγείρει πάλι το σώμα μου. Πάψε να στέκεσαι εδώ κοιτάζοντας ξελιγωμένα το κορίτσι, που να σε πάρει ο διάολος, Γκρέυ. Πρέπει να φύγω από δω μέσα προτού κάνω κάτι που θα το μετανιώσω. Αφήνοντας το ποτήρι στο κομοδίνο, χώνομαι στο μπάνιο, βρίσκω δύο Advil στο νεσεσέρ ταξιδιού μου και τα αφήνω δίπλα στο ποτήρι με την πορτοκαλάδα. Μ ε μια τελευταία παρατεταμένη ματιά στην Αναστάζια Στιλ – την πρώτη γυναίκα μαζί με την οποία κοιμήθηκα ποτέ– φεύγω για να πάω για τρέξιμο. από την άσκησή μου, υπάρχει μια τσάντα στο καθιστικό από ένα μαγαζί που δεν αναγνωρίζω. Ρίχνω μια ματιά και βλέπω πως περιέχει ρούχα για την Άνα. Απ’ ό,τι μπορώ να ΟΤΑΝ ΓΥΡ ΙΖΩ
82
E. L. JAMES
δω, ο Τέυλορ τα κατάφερε καλά – κι όλα αυτά πριν από τις 9:00. Ο τύπος είναι φοβερός. Η τσάντα της είναι πάνω στον καναπέ, εκεί όπου την πέταξα χτες το βράδυ, και η πόρτα προς το υπνοδωμάτιο είναι κλειστή, οπότε υποθέτω πως δεν έχει φύγει και πως κοιμάται ακόμα. Νιώθω ανακούφιση. Μ ελετώντας το μενού της υπηρεσίας δωματίου, αποφασίζω να παραγγείλω φαγητό. Θα πεινάει όταν ξυπνήσει, αλλά δεν έχω ιδέα τι θα φάει, κι έτσι, σε μια σπάνια στιγμή επιείκειας προς τον εαυτό μου, παραγγέλνω μια επιλογή από το μενού του πρωινού. Ενημερώνομαι πως θα πάρει μισή ώρα. Καιρός να ξυπνήσω την απολαυστική δεσποινίδα Στιλ· αρκετά κοιμήθηκε. Παίρνω την πετσέτα της γυμναστικής μου και την τσάντα με τα ψώνια, χτυπάω την πόρτα και μπαίνω στο υπνοδωμάτιο. Προς μεγάλη μου χαρά, είναι ανακαθισμένη στο κρεβάτι. Τα χάπια λείπουν, το ίδιο και ο χυμός. Καλό κορίτσι. Χλωμιάζει, και μπαίνω μέσα με νωχελικό βήμα. Κάνε τον άνετο, Γκρέυ. Δε θέλεις να κατηγορηθείς για απαγωγή. Κλείνει τα μάτια της, και υποθέτω πως το κάνει επειδή νιώθει ντροπή. «Καλημέρα, Αναστάζια. Πώς αισθάνεσαι;» «Καλύτερα απ’ όσο αξίζω…» μουρμουρίζει καθώς αφήνω την τσάντα στην καρέκλα. Όταν στρέφει το βλέμμα της πάνω μου, τα μάτια της είναι απίστευτα μεγάλα και γαλάζια, και παρόλο που τα μαλλιά της είναι μια μπερδεμένη μάζα… είναι εντυπωσιακή. «Πώς… πώς βρέθηκα εδώ;» ρωτάει, σαν να φοβάται την απάντηση. Καθησύχασέ την, Γκρέυ. Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού και αναφέρω μόνο τα γεγονότα: «Όταν λιποθύμησες, δεν ήθελα να διακινδυνεύσω μια πιθανή καταστροφή της δερμάτινης επένδυσης στο αυτοκίνητό μου πηγαίνοντάς σε μέχρι το σπίτι σου. Έτσι, σ’ έφερα εδώ». «Εσύ μ’ έβαλες στο κρεβάτι;»
ΓΚΡΕΫ
83
«Ναι». «Έκανα ξανά εμετό;» «Όχι». Ευτυχώς. «Εσύ μ’ έγδυσες;» «Ναι». Ποιος άλλος θα σε έγδυνε; Κοκκινίζει και επιτέλους έχει λίγο χρώμα στα μάγουλά της. Τέλεια δόντια δαγκώνουν το χείλος της. Πνίγω ένα βογκητό. «Δεν κάναμε…» ψιθυρίζει κοιτάζοντας τα χέρια της. Χριστέ μου, τι είδους ζώο νομίζει πως είμαι; «Αναστάζια, ήσουν σε κώμα. Δεν τη βρίσκω με τη νεκροφιλία. Θέλω οι γυναίκες μου να έχουν συναίσθηση και να είναι δεκτικές». Ξεφυσάει με ανακούφιση, κάτι που με κάνει να αναρωτηθώ μήπως αυτό της έχει ξανασυμβεί, να λιποθυμήσει και να ξυπνήσει στο κρεβάτι ενός ξένου και να ανακαλύψει πως την πήδηξε χωρίς τη συναίνεσή της. Μ πορεί αυτός να είναι ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί ο φωτογράφος. Η σκέψη είναι ενοχλητική. Θυμάμαι, όμως, την εξομολόγησή της χτες το βράδυ – πως δεν έχει ξαναμεθύσει. Δόξα τω Θεώ, δεν είναι κάτι που κάνει από συνήθεια. «Λυπάμαι πολύ…» λέει με φωνή γεμάτη ντροπή. Που να πάρει… Ίσως θα έπρεπε να την πάρω με το καλό. «Ήταν πολύ διασκεδαστικό βράδυ. Θα κάνω καιρό να το ξεχάσω…» Ελπίζω αυτό να ακούστηκε συμφιλιωτικό, αλλά το μέτωπό της ζαρώνει. «Δεν ήταν ανάγκη να με εντοπίσεις με όποια εφεύρεση του στιλ Τζέιμς Μ ποντ επινοείς για τον πελάτη που σου δίνει τα περισσότερα!» Όπα! Τώρα τα έχει πάρει στο κρανίο. Γιατί; «Πρώτον, η τεχνολογία για τον εντοπισμό κινητών διατίθεται στο ίντερνετ». Εντάξει, στο Βαθύ Δίκτυο… «Δεύτερον, η εταιρεία μου δεν επενδύει σε τέτοιου είδους συσκευές παρακολούθησης ούτε και τις κατασκευάζει...» Η διάθεσή μου έχει πάρει την κατιούσα, αλλά εγώ έχω πάρει φόρα. «Και τρίτον, αν δεν είχα έρθει να σε πάρω, κατά πάσα πιθανότητα θα είχες ξυπνήσει στο κρεβάτι του φωτογράφου, και
84
E. L. JAMES
απ’ ό,τι θυμάμαι, δεν ήσουν και πολύ ενθουσιασμένη με τις ερωτοτροπίες του…» Ανοιγοκλείνει μερικές φορές τα μάτια της και μετά αρχίζει να χαχανίζει. Πάλι γελάει μαζί μου. «Από ποιο μεσαιωνικό χρονικό ξέφυγες; Ακούγεσαι σαν ευγενής ιππότης». Είναι σαγηνευτική. Μ ου τη βγαίνει… πάλι, και η ασέβειά της είναι αναζωογονητική, στ’ αλήθεια αναζωογονητική. Παρ’ όλα αυτά, δεν έχω καμία αυταπάτη πως είμαι κάποιος ιππότης με αστραφτερή πανοπλία. Μ α την πίστη μου, πολύ λάθος ιδέα έχει σχηματίσει. Και παρόλο που μπορεί να μην είναι προς όφελός μου, είμαι αναγκασμένος να την προειδοποιήσω πως δεν υπάρχει τίποτα ιπποτικό ή αρχοντικό πάνω μου. «Αναστάζια, δε νομίζω… Σκοτεινός ιππότης ίσως». Αν ήξερε... Και γιατί συζητάμε για μένα; Αλλάζω θέμα. «Έφαγες χτες το βράδυ;» Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της. Το ήξερα! «Πρέπει να φας! Γι’ αυτό ήσουν τόσο χάλια. Ειλικρινά, είναι ο νούμερο ένα κανόνας για το ποτό». «Σκοπεύεις να συνεχίσεις να με επικρίνεις;» «Αυτό κάνω;» «Έτσι νομίζω». «Είσαι τυχερή που απλώς σε επικρίνω». «Τι εννοείς;» «Αν ήσουν δική μου, δε θα μπορούσες να κάτσεις επί μία εβδομάδα μετά τα χτεσινά σου κατορθώματα. Δεν έφαγες, μέθυσες κι έβαλες τον εαυτό σου σε κίνδυνο». Ο φόβος στα σωθικά μου με αιφνιδιάζει· τόσο ανεύθυνη, ριψοκίνδυνη συμπεριφορά. «Δε θέλω να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να σου έχει συμβεί!» Κατσουφιάζει. «Μ ια χαρά θα ήμουν. Ήταν μαζί μου η Κέιτ...» Μ εγάλη βοήθεια ήταν! «Και ο φωτογράφος;» αντιγυρίζω. «Ο Χοσέ απλώς ξέφυγε λιγάκι…» απαντάει, απορρίπτοντας
ΓΚΡΕΫ
85
την ανησυχία μου και τινάζοντας τα μπερδεμένα μαλλιά της πάνω από τον ώμο της. «Ε λοιπόν, την επόμενη φορά που θα ξεφύγει λιγάκι, ίσως κάποιος πρέπει να του μάθει τρόπους!» «Πολύ αυστηρός είσαι…» πετάει. «Ω Αναστάζια, δεν έχεις ιδέα…» Μ ια εικόνα της δεμένης στον πάγκο μου, με ξεφλουδισμένη πιπερόριζα χωμένη στον κώλο της, έτσι που να μην μπορεί να σφίξει τα πισινά της, έρχεται στο μυαλό μου, ακολουθούμενη από συνετή χρήση μιας ζώνης ή λουριού. Ναι… Αυτό θα τη μάθαινε να μην είναι τόσο ανεύθυνη. Η σκέψη είναι απίστευτα ελκυστική. Μ ε κοιτάζει ζαλισμένη, με μάτια διάπλατα ανοιχτά, κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι άβολα. Μπορεί να διαβάσει το μυαλό μου; Ή απλώς κοιτάζει ένα όμορφο πρόσωπο; «Θα κάνω ντους. Εκτός αν θες να μπεις πρώτη» της λέω, αλλά εκείνη συνεχίζει να χάσκει. Ακόμα και με το στόμα ανοιχτό, είναι πολύ όμορφη. Είναι δύσκολο να της αντισταθείς, και δίνω στον εαυτό μου την άδεια να την αγγίξει, ακολουθώντας τη γραμμή του μάγουλού της με τον αντίχειρά μου. Η ανάσα της κόβεται στον λαιμό της έτσι όπως χαϊδεύω το απαλό κάτω χείλος της. «Ανάπνευσε, Αναστάζια…» μουρμουρίζω και μετά σηκώνομαι και την ενημερώνω πως το πρωινό θα έρθει σε δεκαπέντε λεπτά. Δε λέει τίποτα, κρατώντας πρώτη φορά το έξυπνο στόμα της κλειστό. Στο μπάνιο παίρνω βαθιά ανάσα, γδύνομαι και μπαίνω στο ντους. Σχεδόν υποκύπτω στον πειρασμό να αυνανιστώ, αλλά ο οικείος φόβος της ανακάλυψης και της γνωστοποίησης από μια παλιότερη εποχή της ζωής μου με σταματάει. Η Ελένα δε θα ήταν ευχαριστημένη. Παλιές συνήθειες. Καθώς το νερό τρέχει πάνω στο κεφάλι μου, σκέφτομαι την τελευταία μου συνομιλία με την πρόκληση που ονομάζεται δεσποινίς Στιλ. Είναι ακόμα εκεί, στο κρεβάτι μου, επομένως δεν
86
E. L. JAMES
μπορεί να με βρίσκει εντελώς απωθητικό. Πρόσεξα πώς κόπηκε η ανάσα της στον λαιμό της και πώς με ακολουθούσε το βλέμμα της ολόγυρα στο δωμάτιο. Μάλιστα. Υπάρχει ελπίδα. Θα γινόταν καλή υποτακτική, όμως; Είναι προφανές ότι δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτό τον τρόπο ζωής. Δε θα μπορούσε καν να πει «γαμήσι» ή «σεξ» ή ό,τι χρησιμοποιούν στις μέρες μας οι βιβλιοφάγοι κολεγιόπαιδες ως ευφημισμό. Είναι πολύ αθώα. Μ άλλον έχει εκτεθεί σε λίγες συναντήσεις μετά χουφτώματος με αγόρια όπως ο φωτογράφος. Η σκέψη ότι μπορεί να χουφτώνεται με οποιονδήποτε με εκνευρίζει. Θα μπορούσα απλώς να τη ρωτήσω αν ενδιαφέρεται. Όχι. Θα έπρεπε να της δείξω τι θα αποδεχόταν αν συμφωνούσε σε μια σχέση μαζί μου. Για να δούμε πώς θα τα πάμε και οι δύο στη διάρκεια του πρωινού. Ξεπλένοντας το σαπούνι, στέκομαι κάτω από το ζεστό νερό και συγκεντρώνω τις σκέψεις μου για τον δεύτερο γύρο με την Αναστάζια Στιλ. Κλείνω το νερό, και βγαίνοντας από το ντους, παίρνω μια πετσέτα. Ένας γρήγορος έλεγχος στον αχνισμένο καθρέφτη, και αποφασίζω να παραλείψω το ξύρισμα σήμερα. Το πρωινό θα έρθει σύντομα, και πεινάω. Βουρτσίζω στα γρήγορα τα δόντια μου. Όταν ανοίγω την πόρτα του μπάνιου, έχει σηκωθεί από το κρεβάτι και ψάχνει για το τζιν της. Σηκώνει το βλέμμα της σαν αρχετυπικό ξαφνιασμένο ελαφάκι, όλο μακριά πόδια και μεγάλα μάτια. «Αν ψάχνεις για το τζιν σου, το έστειλα στο καθαριστήριο». Πραγματικά έχει υπέροχα πόδια. Δε θα έπρεπε να τα κρύβει με παντελόνια. Τα μάτια της στενεύουν, και νομίζω πως ετοιμάζεται να λογομαχήσει μαζί μου, οπότε της λέω γιατί. «Ήταν πιτσιλισμένο με εμετό». «Ω…» τραυλίζει. Ναι. «Ω». Τώρα τι έχεις να πεις γι’ αυτό, δεσποινίς Στιλ; «Έστειλα τον Τέυλορ να πάρει ένα καινούριο κι ένα ζευγάρι
ΓΚΡΕΫ
87
παπούτσια. Είναι στην τσάντα επάνω στην καρέκλα». Δείχνω με ένα νεύμα προς την τσάντα με τα ψώνια. Υψώνει τα φρύδια – με έκπληξη, νομίζω. «Εμμμ… Θα κάνω ένα ντους…» μουρμουρίζει και μετά, σαν να το σκέφτηκε μόλις, προσθέτει: «Ευχαριστώ». Αρπάζοντας την τσάντα, περνάει από δίπλα μου με έναν ελιγμό, ορμάει στο μπάνιο και κλειδώνει την πόρτα. Χμμμ… Δε θα μπορούσε να μπει στο μπάνιο πιο γρήγορα. Μακριά μου. Ίσως παραείμαι αισιόδοξος. Αποκαρδιωμένος, σκουπίζομαι με ζωηρές κινήσεις και ντύνομαι. Στο καθιστικό ελέγχω τα μηνύματά μου, αλλά δεν υπάρχει τίποτα επείγον. Μ ε διακόπτει ένα χτύπημα στην πόρτα. Δύο κοπέλες έχουν έρθει από την υπηρεσία δωματίου. «Πού θα θέλατε το πρωινό, κύριε;» «Βάλτε το στο τραπέζι της τραπεζαρίας». Μ παίνοντας στο υπνοδωμάτιο, πιάνω τις κλεφτές ματιές τους, αλλά τις αγνοώ και πνίγω τις τύψεις για το πόσο φαγητό παράγγειλα. Δεν πρόκειται να το φάμε όλο. «Ήρθε το πρωινό!» φωνάζω και χτυπάω την πόρτα του μπάνιου. «Εεε… Εντάξει». Η φωνή της Άνα ακούγεται κάπως πνιχτή. Όταν επιστρέφω στο καθιστικό, το πρωινό μας είναι πάνω στο τραπέζι. Μ ια από τις κοπέλες, που έχει σκούρα, πολύ σκούρα μάτια, μου δίνει τον λογαριασμό για να υπογράψω και βγάζω από το πορτοφόλι μου να τους δώσω δύο εικοσάρικα. «Ευχαριστώ, κυρίες μου». «Τηλεφωνήστε απλώς στην υπηρεσία δωματίου όταν θέλετε να μαζέψουμε το τραπέζι, κύριε...» λέει η δεσποινίς Σκούρα Μ άτια με ένα κοκέτικο ύφος, σαν να προσφέρει περισσότερα. Το παγωμένο μου χαμόγελο της κόβει τη φόρα. Κάθομαι στο τραπέζι με την εφημερίδα, σερβίρω στον εαυτό μου καφέ και αρχίζω να τρώω την ομελέτα μου. Το τηλέφωνό μου βουίζει – ένα sms από τον Έλλιοτ. Η Κέιτ θέλει να μάθει αν η Άνα είναι ακόμα ζωντανή.
88
E. L. JAMES
Κρυφογελάω, μαλακωμένος που η λεγόμενη φίλη της Άνα τη σκέφτεται. Είναι προφανές πως ο Έλλιοτ δεν πρόσφερε στο πουλί του καμία ξεκούραση έπειτα απ’ όλες τις χτεσινές του διαμαρτυρίες. Απαντάω στο μήνυμα. Ζωντανή και ακμαιότατη. ;-) Η Άνα εμφανίζεται έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα: μαλλιά βρεγμένα, με την όμορφη γαλάζια μπλούζα που ταιριάζει με τα μάτια της. Ο Τέυλορ τα κατάφερε πολύ καλά· είναι πανέμορφη. Σαρώνοντας με το βλέμμα της το δωμάτιο, εντοπίζει την τσάντα της. «Ανάθεμα, η Κέιτ…» ξεφουρνίζει. «Ξέρει πως βρίσκεσαι εδώ και πως είσαι ακόμα ζωντανή. Έστειλα μήνυμα στον Έλλιοτ». Μ ου χαμογελάει αβέβαια και προχωράει προς το τραπέζι. «Κάτσε» λέω δείχνοντας τη θέση που έχει τακτοποιηθεί γι’ αυτή. Συνοφρυώνεται βλέποντας την ποσότητα του φαγητού στο τραπέζι, κάτι που απλώς εντείνει τις τύψεις μου. «Δεν ήξερα τι σ’ αρέσει, οπότε παράγγειλα μια ποικιλία από το πρωινό μενού τους…» μουρμουρίζω εν είδει απολογίας. «Πολύ σπάταλο εκ μέρους σου…» λέει. «Ναι, είναι…» Οι τύψεις μου αυξάνονται. Αλλά καθώς επιλέγει τις τηγανίτες, τα χτυπητά αυγά και το μπέικον με σιρόπι σφενταμιού και πέφτει πάνω τους με βουλιμία, συγχωρώ τον εαυτό μου. Είναι ωραίο να τη βλέπεις να τρώει. «Τσάι;» ρωτάω. «Ναι, ευχαριστώ» απαντάει ανάμεσα σε δύο μπουκιές. Προφανώς πεθαίνει της πείνας. Της δίνω τη μικρή τσαγιέρα με το νερό. Μ ου χαμογελάει γλυκά όταν προσέχει το Twinings English Breakfast. Πρέπει να κρατήσω την ανάσα μου βλέποντας την έκφρασή της. Κι αυτό με κάνει να νιώθω άβολα. Μ ου δίνει ελπίδα.
ΓΚΡΕΫ
89
«Τα μαλλιά σου είναι πολύ βρεγμένα» παρατηρώ. «Δεν έβρισκα το πιστολάκι…» αποκρίνεται αμήχανη. Θα αρρωστήσει. «Ευχαριστώ για τα ρούχα…» προσθέτει. «Ευχαρίστησή μου, Αναστάζια. Σου πάει αυτό το χρώμα». Κοιτάζει τα δάχτυλά της. «Ξέρεις, πρέπει να μάθεις να δέχεσαι τις φιλοφρονήσεις». Μ πορεί να μην της κάνουν πολλές.… Γιατί, όμως; Είναι πανέμορφη με έναν καθόλου φανταχτερό τρόπο. «Θα πρέπει να σου δώσω χρήματα γι’ αυτά τα ρούχα…» Ορίστε; Την αγριοκοιτάζω και συνεχίζει βιαστικά: «Μ ου έδωσες ήδη τα βιβλία, τα οποία φυσικά δεν μπορώ να δεχτώ. Αυτά τα ρούχα, όμως… Σε παρακαλώ, άσε με να σ’ τα πληρώσω…» Γλυκιά μου. «Αναστάζια, πίστεψέ με, τα αντέχει η τσέπη μου». «Δεν είναι αυτό το θέμα. Γιατί να μου τα αγοράσεις;» «Επειδή μπορώ». Είμαι πολύ πλούσιος, Άνα. «Το γεγονός ότι μπορείς δε σημαίνει κιόλας ότι πρέπει να το κάνεις». Η φωνή της είναι απαλή, αλλά ξαφνικά αναρωτιέμαι μήπως είδε μέσα μου και διέκρινε τις σκοτεινές επιθυμίες μου. «Γιατί μου έστειλες τα βιβλία, Κρίστιαν;» Επειδή ήθελα να σε ξαναδώ, και να που είσαι εδώ. «Όταν κόντεψες να βρεθείς κάτω από τις ρόδες του ποδηλάτου και σε κρατούσα και με κοιτούσες με ύφος “Φίλα με, φίλα με, Κρίστιαν”…» σταματάω, φέρνοντας στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή, το σώμα της πιεσμένο πάνω στο δικό μου. Γαμώτο! Υψώνω γρήγορα τους ώμους, διώχνοντας την ανάμνηση. «Ένιωσα πως σου όφειλα μια συγγνώμη και μια προειδοποίηση. Αναστάζια, δεν είμαι τύπος που του αρέσουν οι καρδούλες και τα λουλούδια. Τα ρομαντικά ειδύλλια δεν είναι του τύπου μου. Τα γούστα μου είναι πολύ ιδιαίτερα. Καλύτερα να μείνεις μακριά μου. Υπάρχει, όμως, κάτι πάνω σου, και το βρίσκω αδύνατο να κρατηθώ μακριά σου. Αλλά νομίζω πως το έχεις καταλάβει ήδη αυτό». «Τότε μη μένεις…» ψιθυρίζει.
90
E. L. JAMES
Ορίστε; «Δεν ξέρεις τι λες…» «Εξήγησέ μου τότε». Τα λόγια της ταξιδεύουν κατευθείαν στο πουλί μου. Γαμώτο! «Δεν είσαι ανέραστος δηλαδή;» ρωτάει. «Όχι, Αναστάζια, δεν είμαι ανέραστος…» Κι αν με αφήσεις να σε δέσω, θα σου το αποδείξω στο λεπτό. Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα και τα μάγουλά της γίνονται ροζ. Ω Άνα. Πρέπει να της δείξω. Είναι ο μόνος τρόπος να μάθω. «Ποια είναι τα σχέδιά σου για τις επόμενες μέρες;» ρωτάω. «Σήμερα δουλεύω από το μεσημέρι και μετά. Τι ώρα είναι;» αναφωνεί πανικόβλητη. «Λίγο μετά τις δέκα· έχεις άφθονο χρόνο. Και αύριο;» «Θα αρχίσουμε με την Κέιτ το πακετάρισμα. Μ ετακομίζουμε στο Σιάτλ το άλλο Σαββατοκύριακο, κι όλη αυτή την εβδομάδα δουλεύω στο Κλέυτονς». «Έχετε ήδη σπίτι στο Σιάτλ;» «Ναι». «Πού;» «Δε θυμάμαι τη διεύθυνση. Βρίσκεται στην Πάικ Πλέις Μ άρκετ». «Δεν είναι μακριά μου…» Ωραία! «Και τι θα κάνεις από δουλειά στο Σιάτλ;» «Έχω κάνει κάποιες αιτήσεις για πρακτική άσκηση. Περιμένω να μου απαντήσουν». «Έκανες αίτηση στην εταιρεία μου, όπως σε συμβούλεψα;» «Εμμμ… Όχι». «Γιατί; Τι έχει η εταιρεία μου;» «Η εταιρεία σου τίποτα. Η παρέα σου, όμως…» Υψώνει το φρύδι της. «Υπομειδιάτε, δεσποινίς Στιλ;» Δεν μπορώ να κρύψω την ευθυμία μου. Ω, η εκπαίδευσή της θα είναι απόλαυση… Αυτή η γυναίκα
ΓΚΡΕΫ
91
είναι πρόκληση, είναι εξοργιστική. Εξετάζει το πιάτο της, μασουλώντας το χείλος της. «Θα ήθελα να δαγκώσω αυτό το χείλος…» ψιθυρίζω, επειδή είναι αλήθεια. Το πρόσωπό της στρέφεται αμέσως προς το δικό μου και σαλεύει στη θέση της. Σηκώνει το πιγούνι της προς το μέρος μου, με μάτια γεμάτα αυτοπεποίθηση. «Και γιατί δεν το κάνεις;» λέει ήρεμα. Ω, μη με βάζεις σε πειρασμό, μωρό μου. Δεν μπορώ. Όχι ακόμα. «Επειδή δεν πρόκειται να σ’ αγγίξω, Αναστάζια – όχι όσο δεν έχω τη γραπτή συναίνεσή σου να το κάνω». «Τι σημαίνει αυτό;» ρωτάει. «Ακριβώς αυτό που λέω. Πρέπει να σου δείξω, Αναστάζια». Για να ξέρεις πού μπλέκεις. «Τι ώρα τελειώνεις τη δουλειά το βράδυ;» «Γύρω στις οχτώ». «Θα μπορούσαμε να πάμε στο Σιάτλ απόψε ή το άλλο Σάββατο για να φάμε σπίτι μου, και τότε θα σε εξοικειώσω με τα γεγονότα. Η επιλογή είναι δική σου». «Γιατί δεν μπορείς να μου πεις τώρα;» «Επειδή απολαμβάνω το πρωινό μου και την παρέα σου. Μ όλις ενημερωθείς, κατά πάσα πιθανότητα δε θα θες να με ξαναδείς». Κατσουφιάζει καθώς επεξεργάζεται αυτό που είπα. «Απόψε» λέει. Όπα. Δε χρειάστηκε και πολλή ώρα. «Σαν την Εύα, βιάζεσαι να φας από το δέντρο της γνώσης…» την κοροϊδεύω. «Μ ου υπομειδιάτε, κύριε Γκρέυ;» ρωτάει. Την κοιτάζω με μισόκλειστα μάτια. Εντάξει, μωρό μου, πήγαινες γυρεύοντας. Πιάνω το τηλέφωνό μου και παίρνω τον Τέυλορ με την ταχεία κλήση. Απαντάει σχεδόν αμέσως. «Τέυλορ. Θα χρειαστώ το Τσάρλι Τάνγκο». Μ ε παρακολουθεί προσεκτικά καθώς κανονίζω να έρθει το
92
E. L. JAMES
ΕC135 μου στο Πόρτλαντ. Θα της δείξω τι έχω στο μυαλό μου… Και τα υπόλοιπα θα εξαρτηθούν από κείνην. Μ πορεί να θέλει να γυρίσει στο σπίτι της μόλις μάθει. Θα χρειαστώ τον Στέφαν, τον πιλότο μου, να είναι σταντμπάι, έτσι ώστε να μπορέσει να τη γυρίσει πίσω στο Πόρτλαντ αν αποφασίσει πως δε θέλει να έχει πια καμία σχέση μαζί μου. Ελπίζω να μη γίνει έτσι. Και συνειδητοποιώ πως είμαι ενθουσιασμένος που μπορώ να την πάω στο Σιάτλ με το Τσάρλι Τάνγκο. «Πιλότος σε ετοιμότητα από τις είκοσι δύο και τριάντα» επιβεβαιώνω στον Τέυλορ και το κλείνω. «Κάνουν πάντα οι άνθρωποι αυτό που τους λες;» ρωτάει, και η αποδοκιμασία στη φωνή της είναι προφανής. Μ ε αποπαίρνει τώρα; Η προκλητικότητά της είναι ενοχλητική. «Συνήθως, αν θέλουν να κρατήσουν τη δουλειά τους». Μην αμφισβητείς το πώς φέρομαι στο προσωπικό μου. «Κι αν δε δουλεύουν για σένα;» «Χμμμ… Μ πορώ να γίνω πολύ πειστικός, Αναστάζια… Πρέπει να τελειώσεις το πρωινό σου. Ύστερα θα σε πάω σπίτι σου. Θα σε πάρω από το Κλέυτονς στις οχτώ, όταν τελειώσεις. Θα πετάξουμε για Σιάτλ». «Θα πετάξουμε;» «Ναι. Έχω ένα ελικόπτερο». Το στόμα της ανοίγει, σχηματίζοντας ένα μικρό ο. Είναι μια ευχάριστη στιγμή. «Θα πάμε με ελικόπτερο στο Σιάτλ;» ψιθυρίζει. «Ναι». «Γιατί;» «Επειδή μπορώ…» Χαμογελάω πλατιά. Μ ερικές φορές είναι και γαμώ τις φάσεις να είμαι εγώ. «Τέλειωσε το πρωινό σου». Δείχνει εμβρόντητη. «Φάε!» Η φωνή μου είναι πιο πιεστική. «Αναστάζια, έχω πρόβλημα με το χαραμισμένο φαγητό. Φάε!» «Δεν μπορώ να τα φάω όλα αυτά…» Μ ελετάει όλο το φαγητό στο τραπέζι, και αισθάνομαι πάλι τύψεις. Ναι, υπάρχει υπερβολικά πολύ φαγητό εκεί πάνω.
ΓΚΡΕΫ
93
«Φάε ό,τι έχεις στο πιάτο σου. Αν είχες φάει κανονικά χτες, δε θα ήσουν εδώ, κι εγώ δε θ’ άνοιγα τα χαρτιά μου τόσο γρήγορα». Διάολε! Αυτό θα μπορούσε να είναι τεράστιο λάθος. Μ ε λοξοκοιτάζει έτσι όπως κυνηγάει το φαγητό της ολόγυρα στο πιάτο με το πιρούνι, ενώ το στόμα της συσπάται. «Τι είναι τόσο αστείο;» Κουνάει το κεφάλι και χώνει το τελευταίο κομμάτι τηγανίτας στο στόμα της. Προσπαθώ να μη γελάσω. Όπως πάντα, με εκπλήσσει. Είναι αδέξια, απρόβλεπτη και αφοπλιστική. Πραγματικά με κάνει να θέλω να γελάσω, και μάλιστα με τον εαυτό μου. «Καλό κορίτσι…» μουρμουρίζω. «Θα σε πάω σπίτι όταν στεγνώσεις τα μαλλιά σου. Δε θέλω να αρρωστήσεις». Θα χρειαστείς όλη σου τη δύναμη απόψε γι’ αυτό που έχω να σου δείξω. Ξαφνικά σηκώνεται από το τραπέζι, και πρέπει να συγκρατήσω τον εαυτό μου για να μην της πει πως δεν έχει την άδεια. Δεν είναι υποτακτική σου ακόμα, Γκρέυ… Επιστρέφοντας στο υπνοδωμάτιο, κάνει μια στάση στον καναπέ. «Πού κοιμήθηκες χτες το βράδυ;» ρωτάει. «Στο κρεβάτι μου». Μαζί σου. «Α…» «Ναι, ήταν κάτι καινούριο και για μένα». «Που δεν έκανες… σεξ;» Είπε τη λέξη που αρχίζει από σ… και τα μαρτυριάρικα ροζ μάγουλα κάνουν την εμφάνισή τους. «Όχι». Πώς να της το πω αυτό χωρίς να ακουστεί αλλόκοτο; Απλώς πες της το, Γκρέυ. «Που κοιμήθηκα με κάποιον». Αδιάφορα, στρέφω πάλι την προσοχή μου στις αθλητικές σελίδες και στην περιγραφή του χτεσινοβραδινού αγώνα. Ύστερα την παρακολουθώ να εξαφανίζεται στο υπνοδωμάτιο.
94
E. L. JAMES
Όχι, δεν ακούστηκε καθόλου αλλόκοτο. Λοιπόν, έχω άλλο ένα ραντεβού με τη δεσποινίδα Στιλ. Όχι, όχι ραντεβού. Είναι αναγκαίο να μάθει για μένα. Αφήνω μια μακρόσυρτη ανάσα και πίνω ό,τι έχει απομείνει από την πορτοκαλάδα μου. Η μέρα προμηνύεται πολύ ενδιαφέρουσα. Χαίρομαι όταν ακούω το βουητό από το πιστολάκι και εκπλήσσομαι που κάνει αυτό που της είπαν να κάνει. Όσο την περιμένω, τηλεφωνώ στον παρκαδόρο για να φέρει το αυτοκίνητό μου από το γκαράζ κι ελέγχω άλλη μία φορά τη διεύθυνσή της στους χάρτες στο Google. Κατόπιν στέλνω μήνυμα στην Άντρια να μου στείλει μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ένα ΣΜ Α· αν η Άνα θέλει εξηγήσεις, θα πρέπει να κρατήσει το στόμα της κλειστό. Το τηλέφωνό μου βουίζει. Είναι η Ρος. Την ώρα που μιλάω στο τηλέφωνο, η Άνα εμφανίζεται από το υπνοδωμάτιο και παίρνει την τσάντα της. Η Ρος μιλάει για το Νταρφούρ, αλλά η προσοχή μου είναι στραμμένη στη δεσποινίδα Στιλ. Ψαχουλεύει στην τσάντα της και χαίρεται όταν βρίσκει ένα πιαστράκι για τα μαλλιά. Τα μαλλιά της είναι όμορφα. Πλούσια. Μ ακριά. Πυκνά. Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να της τα πλέξω. Τα δένει πίσω και φοράει το τζάκετ της και μετά κάθεται στον καναπέ, περιμένοντας να τελειώσω το τηλεφώνημά μου. «Εντάξει, ας το κάνουμε. Κράτα με ενήμερο για το πώς πάνε τα πράγματα». Τερματίζω τη συνομιλία μου με τη Ρος. Έχει δουλέψει σκληρά κι έχει κάνει θαύματα, και, κατά τα φαινόμενα, το φορτίο τροφίμων μας για το Νταρφούρ γίνεται πραγματικότητα. «Έτοιμη;» ρωτάω την Άνα. Γνέφει καταφατικά. Παίρνω το σακάκι μου, τα κλειδιά του αυτοκινήτου και την ακολουθώ έξω από την πόρτα. Μ ε κοιτάζει μέσα από τις μακριές βλεφαρίδες της καθώς προχωράμε προς το ασανσέρ, και τα χείλη της στραβώνουν σ’ ένα ντροπαλό χαμόγελο. Τα χείλη μου ανταποκρίνονται με μια σύσπαση. Τι διάολο μου κάνει; Το ασανσέρ έρχεται, και την αφήνω να μπει πρώτη. Πιέζω το
ΓΚΡΕΫ
95
κουμπί του πρώτου ορόφου, και οι πόρτες κλείνουν. Μ έσα στα όρια του ασανσέρ έχω απόλυτη επίγνωση της παρουσίας της. Ένα ίχνος από το γλυκό άρωμά της εισβάλλει στις αισθήσεις μου… Η ανάσα της αλλοιών εται, σκαλώνοντας λίγο στον λαιμό της, και με κρυφοκοιτάζει με ένα φωτεινό, σαγηνευτικό βλέμμα. Σκατά! Δαγκώνει το χείλος της. Επίτηδες το κάνει. Και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου χάνομαι στο αισθησιακό, υπνωτιστικό βλέμμα της. Μ ου σηκώνεται. Επιτόπου. Τη θέλω. Εδώ. Στο ασανσέρ. «Ω, να πάει να γαμηθεί η χαρτούρα…» Τα λόγια έρχονται από το πουθενά, και ενστικτωδώς την αρπάζω και τη σπρώχνω πάνω στο τοίχωμα του ασανσέρ. Κρατώντας σφιχτά και τα δυο της χέρια, τα ακινητοποιώ πάνω από το κεφάλι της, έτσι ώστε να μην μπορεί να με αγγίξει, και μόλις την κρατάω με ασφάλεια, τυλίγω το χέρι μου στα μαλλιά της, ενώ τα χείλη μου ψάχνουν και βρίσκουν τα δικά της. Βογκάει μέσα στο στόμα μου, το κάλεσμα της σειρήνας, και επιτέλους μπορώ να πάρω ένα δείγμα της: μέντα και τσάι κι ένας δεντρόκηπος από ώριμη γονιμότητα. Η γεύση της είναι ακριβώς το ίδιο ωραία όσο και η όψη της. Μ ου θυμίζει μια εποχή αφθονίας. Θεέ και Κύριε! Την ποθώ. Αρπάζω το πιγούνι της βαθαίνοντας το φιλί, και η γλώσσα της αγγίζει διστακτικά τη δική μου… Εξερευνώντας. Υπολογίζοντας. Νιώθοντας. Μ ου ανταποδίδει το φιλί. Ω Θεέ μου. «Είσαι. Πολύ. Γλυκιά…» μουρμουρίζω πάνω στα χείλη της, εντελώς ξετρελαμένος, ζαβλακωμένος από το άρωμα και τη γεύση της. Το ασανσέρ σταματάει, και οι πόρτες αρχίζουν να ανοίγουν. Σύνελθε, γαμώτο μου, Γκρέυ! Τραβιέμαι μακριά της και στέκομαι σε σημείο όπου δεν μπορεί
96
E. L. JAMES
να με αγγίξει. Αναπνέει βαριά. Όπως κι εγώ. Πότε ήταν η τελευταία φορά που έχασα τον έλεγχο; Τρεις άντρες με επαγγελματικά κοστούμια μάς ρίχνουν συνωμοτικές ματιές την ώρα που μπαίνουν στο ασανσέρ μαζί μας. Κι εγώ καρφώνω τα μάτια μου στην αφίσα πάνω από τα κουμπιά του θαλαμίσκου, που διαφημίζει ένα αισθησιακό Σαββατοκύριακο στο Χίθμαν. Ρίχνω μια ματιά στην Άνα κι εκπνέω. Χαμογελάει πλατιά. Και τα χείλη μου συσπώνται και πάλι. Τι διάολο μου έκανε; Το ασανσέρ σταματάει στον δεύτερο όροφο, και οι τύποι βγαίνουν έξω, αφήνοντάς με μόνο με τη δεσποινίδα Στιλ. «Βούρτσισες τα δόντια σου…» παρατηρώ με σαρκαστικό ύφος. «Χρησιμοποίησα την οδοντόβουρτσά σου…» λέει με μάτια που λάμπουν. Φυσικά τη χρησιμοποίησε… Και για κάποιον λόγο, το βρίσκω ευχάριστο, πολύ ευχάριστο. Πνίγω το χαμόγελό μου. «Αχ, Αναστάζια Στιλ, τι θα κάνω με σένα;» Οι πόρτες ανοίγουν στο ισόγειο, και την πιάνω από το χέρι, μουρμουρίζοντας μέσα από τα δόντια μου: «Τι έχουν τα ασανσέρ;». Μ ου ρίχνει ένα συνωμοτικό βλέμμα καθώς προχωράμε στο γυαλισμένο μαρμάρινο πάτωμα του λόμπι. Το αυτοκίνητο περιμένει σ’ έναν από τους χώρους στάθμευσης μπροστά στο ξενοδοχείο· ο παρκαδόρος πηγαινοέρχεται ανυπόμονα. Του δίνω ένα τεράστιο φιλοδώρημα και ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού για την Άνα, που είναι σιωπηλή, με μια διάθεση εσωστρέφειας. Πάντως δεν το έβαλε στα πόδια. Παρόλο που της ρίχτηκα στο ασανσέρ. Θα έπρεπε να πω κάτι γι’ αυτό που έγινε εκεί μέσα – αλλά τι; Συγγνώμη;
ΓΚΡΕΫ
97
Εσένα πώς σου φάνηκε; Τι διάολο μου κάνεις; Βάζω μπρος το αυτοκίνητο και αποφασίζω πως, όσο λιγότερα λέγονται, τόσο το καλύτερο. Ο καταπραϋντικός ήχος του «Ντουέτου των λουλουδιών» του Ντελίμπ γεμίζει το αυτοκίνητο, και αρχίζω να χαλαρώνω. «Τι ακούμε;» ρωτάει η Άνα τη στιγμή που στρίβω στη Σαουθγουέστ Τζέφερσον Στριτ. Της απαντάω και τη ρωτάω αν της αρέσει. «Κρίστιαν, είναι υπέροχο!» Το να ακούω το όνομά μου από τα χείλη της είναι μια παράξενη απόλαυση. Το έχει πει κάπου μια ντουζίνα φορές πια, και κάθε φορά είναι διαφορετική. Σήμερα το λέει με δέος – για τη μουσική. Είναι υπέροχο που της αρέσει αυτό το κομμάτι: είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει πλατιά· προφανώς με έχει συγχωρέσει για το ξέσπασμα μέσα στο ασανσέρ. «Μ πορώ να το ξανακούσω;» «Φυσικά». Χτυπάω ελαφρά την οθόνη αφής, ώστε να παίξει πάλι το κομμάτι. «Σ’ αρέσει η κλασική μουσική;» ρωτάει καθώς διασχίζουμε τη γέφυρα Φρίμοντ και πιάνουμε μια άνετη κουβέντα για τα γούστα μου στη μουσική. Την ώρα που μιλάμε, παίρνω ένα τηλεφώνημα στο hands-free. «Γκρέυ» απαντάω. «Κύριε Γκρέυ, Γουέλτς εδώ. Έχω τις πληροφορίες που θέλετε». Α, ναι, λεπτομέρειες για τον φωτογράφο. «Ωραία. Στείλ’ τες με e-mail. Τίποτε άλλο;» «Όχι, κύριε». Πατάω το κουμπί, και η μουσική επιστρέφει. Ακούμε και οι δύο, χαμένοι τώρα στον τραχύ ήχο των Kings of Leon. Δεν κρατάει πολύ, όμως – η ακουστική μας απόλαυση διακόπτεται ξανά από το hands-free. Τι διάολο; «Γκρέυ!» πετάω απότομα. «Σας έχει σταλεί το ΣΜ Α μέσω e-mail, κύριε Γκρέυ».
98
E. L. JAMES
«Ωραία. Τίποτε άλλο, Άντρια». «Καλημέρα, κύριε». Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στην Άνα, για να δω αν έχει αντιληφθεί τίποτε από τη συνομιλία, αλλά τη βλέπω να μελετάει το τοπίο του Πόρτλαντ. Υποψιάζομαι πως το κάνει από ευγένεια. Είναι δύσκολο να κρατήσω τα μάτια μου στον δρόμο. Θέλω να τα έχω καρφωμένα πάνω της. Παρ’ όλη την αδεξιότητά της, έχει ωραίο ντεκολτέ, ένα ντεκολτέ που θα ήθελα να φιλήσω από το κάτω μέρος του αυτιού της έως κάτω στον ώμο της. Διάολε… Αναδεύομαι στη θέση μου. Ελπίζω να συμφωνήσει να υπογράψει το ΣΜ Α και να πάρει αυτό που έχω να προσφέρω. Μ όλις φτάνουμε στον Ι-5, έρχεται ακόμα ένα τηλεφώνημα. Είναι ο Έλλιοτ. «Γεια σου, Κρίστιαν. Πήδηξες;» Ω… Μπράβο, μάγκα μου, μπράβο. «Γεια σου, Έλλιοτ. Είμαι στην ανοιχτή ακρόαση και δεν είμαι μόνος στο αυτοκίνητο…» «Ποιος είναι μαζί σου;» «Η Αναστάζια Στιλ». «Γεια σου, Άνα!» «Γεια σου, Έλλιοτ!» λέει εκείνη ζωηρά. «Άκουσα πολλά για σένα…» συνεχίζει ο Έλλιοτ. Σκατά! Τι άκουσε; «Μ ην πιστεύεις λέξη απ’ όσα λέει η Κέιτ…» αποκρίνεται καλόβολα. Ο Έλλιοτ γελάει. «Αφήνω την Αναστάζια σπίτι τώρα... Να σε πάρω;» παρεμβαίνω. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Έλλιοτ θα θέλει να κάνει μια γρήγορη έξοδο. «Βέβαια!» «Θα σε δω σε λίγο». Το κλείνω. «Γιατί επιμένεις να με λες Αναστάζια;» ρωτάει. «Επειδή είναι το όνομά σου». «Προτιμώ το Άνα». «Έτσι, ε;» Το «Άνα» είναι πολύ καθημερινό και συνηθισμένο για κείνην.
ΓΚΡΕΫ
99
Και πολύ οικείο. Αυτά τα τρία γράμματα έχουν τη δύναμη να πληγώνουν… Κι εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω πως την απόρριψή της, όταν θα έρθει, θα είναι δύσκολο να τη διαχειριστώ. Έχει ξαναγίνει, αλλά ποτέ δεν έχω νιώσει να έχω… επενδύσει τόσο πολύ. Δεν τη γνωρίζω καν αυτή την κοπέλα, αλλά θέλω να τη μάθω, ολόκληρη. Ίσως επειδή δεν έχω κυνηγήσει ποτέ γυναίκα. Γκρέυ, δείξε αυτοκυριαρχία και ακολούθησε τους κανόνες, αλλιώς όλα αυτά θα πάνε κατά διαόλου. «Αναστάζια» λέω, αγνοώντας το αποδοκιμαστικό της ύφος. «Αυτό που έγινε στο ασανσέρ δε θα ξαναγίνει, εκτός κι αν είναι προσχεδιασμένο». Αυτό την κρατάει σιωπηλή την ώρα που παρκάρω έξω από το διαμέρισμά της. Πριν προλάβει να μου απαντήσει, βγαίνω από το αυτοκίνητο, κάνω τον κύκλο και της ανοίγω την πόρτα. Καθώς βγαίνει στο πεζοδρόμιο, μου ρίχνει ένα φευγαλέο βλέμμα. «Μ ’ άρεσε αυτό που έγινε στο ασανσέρ…» μουρμουρίζει. Αλήθεια; Η ομολογία της με κάνει να μαρμαρώσω. Έχω εκπλαγεί και πάλι ευχάριστα από τη μικρή δεσποινίδα Στιλ. Καθώς ανεβαίνει τα σκαλιά προς την εξώπορτα, αναγκάζομαι να τρέξω για να την προλάβω. Ο Έλλιοτ και η Κέιτ σηκώνουν τα μάτια τους μόλις μπαίνουμε μέσα. Κάθονται σ’ ένα τραπέζι φαγητού μέσα σ’ ένα δωμάτιο με ελάχιστα έπιπλα, ταιριαστό σε δύο φοιτήτριες. Υπάρχουν μερικά κουτιά συσκευασίας δίπλα σ’ ένα ράφι με βιβλία. Ο Έλλιοτ φαίνεται χαλαρός και καθόλου βιαστικός να φύγει, κάτι που με εκπλήσσει. Η Κάβανο τινάζεται όρθια και με κοιτάζει από πάνω έως κάτω επιτιμητικά, αγκαλιάζοντας την Άνα. Τι νόμιζε πως της έκανα; Ξέρω τι θα ήθελα να της κάνω… Η Κάβανο την κρατάει σε κάποια απόσταση για να την κοιτάξει, και νιώθω καθησυχασμένος· μπορεί πράγματι να νοιάζεται κι αυτή για την Άνα. «Καλημέρα, Κρίστιαν…» λέει, και ο τόνος της είναι ψυχρός
100
E. L. JAMES
και συγκαταβατικός. «Δεσποινίς Κάβανο». Κι αυτό που θέλω να πω είναι κάτι σαρκαστικό σχετικά με το ότι δείχνει επιτέλους λίγο ενδιαφέρον για τη φίλη της, αλλά συγκρατώ τη γλώσσα μου. «Κρίστιαν, τη λένε Κέιτ…» λέει ο Έλλιοτ με κάποιον εκνευρισμό. «Κέιτ…» μουρμουρίζω, ώστε να φανώ ευγενικός. Ο Έλλιοτ αγκαλιάζει την Άνα, κρατώντας την κάπως περισσότερο από το επιτρεπτό. «Γεια σου, Άνα!» αναφωνεί όλο βρομοχαμόγελα. «Γεια σου, Έλλιοτ!» Χαμογελάει πλατιά. Εντάξει, το πράγμα έχει αρχίσει να γίνεται αφόρητο. «Έλλιοτ, να πηγαίνουμε». Και πάρε τα χέρια σου από πάνω της! «Βέβαια» αποκρίνεται αφήνοντας την Άνα, αλλά αρπάζοντας την Κάβανο και δίνοντας μια απρεπή παράσταση φιλώντας την. Ω, που να πάρει ο διάολος. Η Άνα αισθάνεται άβολα παρακολουθώντας τους. Δεν της ρίχνω άδικο. Όταν, όμως, στρέφεται προς το μέρος μου, το κάνει με ένα στοχαστικό ύφος μέσα από μισόκλειστα μάτια. Τι σκέφτεται; «Τα λέμε, μωρό μου…» μουρμουρίζει ο Έλλιοτ σαλιαρίζοντας με την Κάβανο. Μάγκα μου, δείξε λίγη αξιοπρέπεια, για όνομα του Θεού. Το επιτιμητικό βλέμμα της Άνα είναι καρφωμένο πάνω μου, και προς στιγμήν δεν ξέρω αν είναι λόγω του λάγνου σόου του Έλλιοτ και της Κέιτ ή… Διάολε! Αυτό θέλει. Ερωτοτροπίες και κόρτε. Το ρομάντζο δεν περιλαμβάνεται στο ρεπερτόριό μου, γλυκιά μου. Ένα τσουλούφι από τα μαλλιά της έχει ξεφύγει, και χωρίς να το σκεφτώ, το στερεώνω πίσω από το αυτί της. Γέρνει το πρόσωπό της προς τα δάχτυλά μου, και η τρυφερή κίνηση με αιφνιδιάζει. Ο αντίχειράς μου ξεστρατίζει προς το απαλό κάτω χείλος της, που θα ήθελα να ξαναφιλήσω. Δεν μπορώ, όμως. Όχι προτού πάρω τη συναίνεσή της. «Τα λέμε, μωρό μου…» ψιθυρίζω, και το πρόσωπό της
ΓΚΡΕΫ
101
μαλακώνει από ένα χαμόγελο. «Θα έρθω να σε πάρω στις οχτώ». Απρόθυμα, γυρίζω και ανοίγω την εξώπορτα, με τον Έλλιοτ πίσω μου. «Φιλάρα, χρειάζομαι λίγο ύπνο…» λέει ο Έλλιοτ μόλις μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. «Αυτή η γυναίκα είναι αχόρταγη». «Αλήθεια;» Η φωνή μου στάζει σαρκασμό. Το τελευταίο που θέλω είναι να μου περιγράψει με το νι και με το σίγμα το ραντεβουδάκι του. «Εσύ, μάστορα; Σ’ τα πέταξε τα μάτια έξω;» Του ρίχνω ένα λοξό «άντε γαμήσου» βλέμμα. Ο Έλλιοτ γελάει. «Φίλε, είσαι ένας πριζωμένος γιος πουτάνας!» Τραβάει ένα καπέλο των Sounders πάνω στο πρόσωπό του και χώνεται στο κάθισμά του για έναν υπνάκο. Ανεβάζω την ένταση της μουσικής. Κοιμήσου με αυτό να παίζει, Λέλλιοτ! Ναι. Ζηλεύω τον αδερφό μου: την άνεσή του με τις γυναίκες, την ικανότητά του να κοιμάται… Και το γεγονός ότι δεν είναι πουτάνας γιος. Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΙΣΤΟΡ ΙΚΟΥ του
Χοσέ Λουίς Ροδρίγες αποκαλύπτει ένα πρόστιμο για κατοχή μαριχουάνας. Δεν υπάρχει τίποτα για σεξουαλική παρενόχληση στο ποινικό του μητρώο. Μ πορεί χτες το βράδυ να το έκανε για πρώτη φορά αν δεν είχα επέμβει. Και το κωλοπαιδάκι καπνίζει χόρτο; Ελπίζω να μην καπνίζει όταν είναι μπροστά η Άνα – κι ελπίζω εκείνη να μην καπνίζει, τελεία. Ανοίγοντας το e-mail της Άντρια, στέλνω το ΣΜ Α στον εκτυπωτή στο γραφείο του σπιτιού μου στο Εσκάλα. Η Άνα θα πρέπει να το υπογράψει προτού της δείξω την αίθουσα ψυχαγωγίας μου. Και σε μια στιγμή αδυναμίας ή υπεροψίας ή ίσως πρωτοφανούς αισιοδοξίας –δεν ξέρω τι απ’ όλα– συμπληρώνω το όνομα και τη διεύθυνσή της στο τυποποιημένο συμβόλαιό μου Κυρίαρχου/υποτακτικής και το στέλνω κι αυτό στον εκτυπωτή. Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα. «Έι, μάστορα... Πάμε για πεζοπορία» λέει ο Έλλιοτ πίσω από την πόρτα.
102
E. L. JAMES
Α… Το παιδί ξύπνησε από τον υπνάκο του. Η ΕΥΩΔΙΑ ΤΩΝ ΠΕΥΚΩΝ ,
της νωπής νοτισμένης γης και της άνοιξης, που φεύγει, είναι βάλσαμο στις αισθήσεις μου. Η μυρωδιά μού θυμίζει εκείνες τις μεθυστικές μέρες της παιδικής μου ηλικίας, τότε που διέσχιζα τρέχοντας ένα δάσος μαζί με τον Έλλιοτ και την αδερφή μου, τη Μ ία, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των θετών γονιών μας. Μ ου θυμίζει την ηρεμία, την έκταση, την ελευθερία… Το τρίξιμο από τις ξερές πευκοβελόνες κάτω από τα πόδια μας. Εδώ, στο ύπαιθρο, θα μπορούσα να ξεχάσω. Εδώ ήταν ένα καταφύγιο από τους εφιάλτες μου. Ο Έλλιοτ φλυαρεί ασταμάτητα και δε χρειάζεται παρά μερικά περιστασιακά γρυλίσματα από τη μεριά μου για να συνεχίσει να μιλάει. Καθώς προχωράμε κατά μήκος της χαλικόστρωτης ακτής του Γουιλλάμιτ, το μυαλό μου ξεστρατίζει στην Αναστάζια. Πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό έχω μια γλυκιά αίσθηση προσδοκίας. Αισθάνομαι έξαψη. Θα πει ναι στην πρότασή μου; Τη σκέφτομαι να κοιμάται δίπλα μου, απαλή και μικροκαμωμένη, και το πουλί μου συσπάται με προσμονή. Θα μπορούσα να την έχω ξυπνήσει και να την έχω πηδήξει τότε – αυτό θα ήταν κάτι εντελώς καινούριο. Θα την πηδήξω εν καιρώ. Θα την πηδήξω δεμένη και με το έξυπνο στόμα της φιμωμένο. ΤΟ ΚΛΕΫΤΟΝΣ ΕΙΝΑΙ ΣΙΩΠΗΛΟ .
Ο τελευταίος πελάτης έφυγε πριν από πέντε λεπτά. Κι εγώ περιμένω –πάλι– χτυπώντας ρυθμικά τα δάχτυλά μου πάνω στους μηρούς μου. Η υπομονή δεν είναι το φόρτε μου. Ακόμα και η μεγάλη πεζοπορία με τον Έλλιοτ σήμερα δεν έχει αμβλύνει τη νευρικότητά μου. Απόψε το βράδυ θα φάει με την Κέιτ στο Χίθμαν. Δύο διαδοχικά ραντεβού δεν είναι το συνηθισμένο του στιλ. Ξαφνικά οι λαμπτήρες φθορισμού μέσα στο κατάστημα τρεμοπαίζουν και σβήνουν, η μπροστινή πόρτα ανοίγει, και η Άνα βγαίνει έξω στο ήπιο βραδάκι του Πόρτλαντ. Η καρδιά μου
ΓΚΡΕΫ
103
αρχίζει να σφυροκοπάει. Αυτό είναι: είτε η αρχή μιας νέας σχέσης είτε η αρχή του τέλους. Αποχαιρετάει κουνώντας το χέρι της έναν νεαρό που την ακολούθησε ως έξω. Δεν είναι ο ίδιος που γνώρισα την προηγούμενη φορά – είναι κάποιος καινούριος. Την παρακολουθεί να έρχεται προς το αυτοκίνητο, με τα μάτια του καρφωμένα στον κώλο της. Ο Τέυλορ μου αποσπά την προσοχή κάνοντας μια κίνηση να κατέβει από το αυτοκίνητο, αλλά τον σταματάω. Είναι δική μου δουλειά. Όταν βγαίνω από το αυτοκίνητο κρατώντας ανοιχτή την πόρτα για κείνην, ο καινούριος νεαρός κλειδώνει το μαγαζί και δε γλυκοκοιτάζει πια τη δεσποινίδα Στιλ. Τα χείλη της σχηματίζουν ένα ντροπαλό χαμόγελο την ώρα που πλησιάζει. Τα μαλλιά της ανεμίζουν στο βραδινό αεράκι δεμένα σε μια ξένοιαστη αλογοουρά. «Καλησπέρα, δεσποινίς Στιλ». «Κύριε Γκρέυ…» λέει. Είναι ντυμένη με μαύρο τζιν… Πάλι τζιν. Χαιρετάει τον Τέυλορ και κάθεται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Μ όλις κάθομαι δίπλα της, την πιάνω σφιχτά από το χέρι. Ο Τέυλορ βγαίνει στον άδειο δρόμο και κατευθύνεται προς το ελικοδρόμιο του Πόρτλαντ. «Πώς ήταν η δουλειά;» τη ρωτάω, απολαμβάνοντας την αίσθηση του χεριού της στο δικό μου. «Δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει…» απαντάει με βραχνή φωνή. «Ναι. Ούτε και μένα περνούσε η μέρα μου». Ήταν μια κόλαση η αναμονή τις δύο τελευταίες ώρες! «Τι έκανες;» ρωτάει. «Πήγα για πεζοπορία με τον Έλλιοτ». Το χέρι της είναι ζεστό και απαλό. Ρίχνει μια ματιά στα ενωμένα μας δάχτυλα, και χαϊδεύω επανειλημμένα τις αρθρώσεις της με τον αντίχειρά μου. Η ανάσα της κόβεται, τα μάτια της συναντούν τα δικά μου. Μ έσα τους βλέπω τη λαχτάρα και τον πόθο της… και την αίσθηση προσμονής της. Ελπίζω μόνο να δεχτεί την πρότασή μου. Ευτυχώς, η διαδρομή προς το ελικοδρόμιο είναι σύντομη. Όταν βγαίνουμε από το αυτοκίνητο, την πιάνω πάλι από το χέρι.
104
E. L. JAMES
Δείχνει κάπως σαστισμένη. Α… Αναρωτιέται πού μπορεί να είναι το ελικόπτερο. «Έτοιμη;» ρωτάω. Γνέφει καταφατικά και την οδηγώ μέσα στο κτίριο προς το ασανσέρ. Μ ου ρίχνει μια γρήγορη συνωμοτική ματιά. Θυμάται το πρωινό μας φιλί. Κι εγώ το ίδιο, όμως... «Μ όνο τρεις όροφοι είναι…» μουρμουρίζω. Καθώς στεκόμαστε μέσα στον θαλαμίσκο, κρατάω μια νοερή σημείωση κάποια μέρα να την πηδήξω μέσα σε ασανσέρ. Αν δηλαδή συμφωνήσει με την πρότασή μου. Στην οροφή το Τσάρλι Τάνγκο, που έχει μόλις έρθει από το Μ πόινγκ Φιλντ, είναι έτοιμο να πετάξει, αν και δεν υπάρχει ίχνος του Στέφαν, που το έφερε ως εδώ. Αλλά ο Τζο, που διευθύνει το ελικοδρόμιο του Πόρτλαντ, βρίσκεται στο μικρό γραφείο. Χαιρετάει στρατιωτικά όταν τον βλέπω. Είναι πιο μεγάλος από τον παππού μου κι ό,τι δεν ξέρει γύρω από τις πτήσεις δεν αξίζει να το μάθεις· πετούσε Sikorsky στην Κορέα μεταφέροντας τραυματίες και, μα την αλήθεια, έχει να πει κάποιες ιστορίες που κάνουν την τρίχα σου να σηκωθεί όρθια. «Ορίστε το σχέδιο πτήσης σας, κύριε Γκρέυ» λέει ο Τζο, με την τραχιά φωνή του να προδίδει την ηλικία του. «Όλοι οι εξωτερικοί έλεγχοι έχουν γίνει. Είναι έτοιμο και περιμένει, κύριε. Μ πορείτε να αναχωρήσετε». «Ευχαριστώ, Τζο». Μ ια γρήγορη ματιά στην Άνα μού λέει πως νιώθει έξαψη… Το ίδιο κι εγώ. Είναι κάτι καινούριο. «Πάμε». Μ ε το χέρι της πάλι μέσα στο δικό μου, διασχίζω με την Άνα το ελικοδρόμιο προς το Τσάρλι Τάνγκο. Το ασφαλέστερο Eurocopter στην κατηγορία του και απόλαυση να το πιλοτάρεις. Είναι το καμάρι και η χαρά μου. Κρατάω την πόρτα ανοιχτή για την Άνα· σκαρφαλώνει μέσα και ανεβαίνω πίσω της. «Εκεί!» προστάζω, δείχνοντας τη θέση του συγκυβερνήτη. «Κάτσε – μην αγγίξεις τίποτα». Μ ένω έκπληκτος όταν κάνει αυτό που της λέω. Μ όλις κάθεται στη θέση της, αρχίζει να περιεργάζεται τα
ΓΚΡΕΫ
105
όργανα με ένα μείγμα δέους και ενθουσιασμού. Κάθομαι στις φτέρνες μου δίπλα της και τη δένω με τον ιμάντα, προσπαθώντας, όσο το κάνω, να μην τη φαντάζομαι γυμνή. Μ ου παίρνει λίγο περισσότερη ώρα από το αναγκαίο, επειδή αυτή μπορεί να είναι η τελευταία μου ευκαιρία να βρεθώ τόσο κοντά της, η τελευταία μου ευκαιρία να αναπνεύσω το γλυκό, υποβλητικό άρωμά της. Από τη στιγμή που θα μάθει τις ιδιαίτερες προτιμήσεις μου, μπορεί να το βάλει στα πόδια… Από την άλλη, μπορεί και να ασπαστεί τον τρόπο ζωής. Οι προοπτικές που δημιουργεί αυτό στο μυαλό μου είναι σχεδόν συγκλονιστικές. Μ ε παρακολουθεί προσεκτικά, είναι τόσο κοντά… τόσο όμορφη. Σφίγγω τον τελευταίο ιμάντα. Δεν πρόκειται να κουνηθεί. Τουλάχιστον για την επόμενη ώρα. Πνίγοντας την έξαψή μου, ψιθυρίζω: «Είσαι ασφαλής, δεν μπορείς να πας πουθενά…» Παίρνει απότομη ανάσα. «Ανάπνευσε, Αναστάζια» προσθέτω και της χαϊδεύω το μάγουλο. Κρατώντας το πιγούνι της, σκύβω και της δίνω ένα γρήγορο φιλί. «Μ ’ αρέσει αυτός ο ιμάντας…» μουρμουρίζω. Θέλω να της πω πως έχω κι άλλους, δερμάτινους, με τους οποίους θα ήθελα να τη δω δεμένη και κρεμασμένη από την οροφή. Συγκρατούμαι, όμως. Κάθομαι στη θέση μου και δένομαι. «Φόρα τα ακουστικά σου». Της δείχνω τα ακουστικά μπροστά της. «Κάνω τους προκαταρκτικούς ελέγχους». Όλα τα όργανα φαίνονται εντάξει. Πιέζω το γκάζι στις 1.500 στροφές ανά λεπτό, το τρανσπόντερ στο σταντμπάι, και ανοίγω τον ραδιοφάρο. Όλα είναι στη θέση τους και έτοιμα για πτήση. «Ξέρεις τι κάνεις;» ρωτάει με δέος. Την ενημερώνω πως διαθέτω πτυχίο χειριστή εδώ και τέσσερα χρόνια. Το χαμόγελό της είναι μεταδοτικό. «Είσαι ασφαλής μαζί μου…» την καθησυχάζω και προσθέτω: «Τουλάχιστον, όσο πετάμε». Της κλείνω το μάτι, χαμογελάει πλατιά και μένω έκθαμβος. «Είσαι έτοιμη;» ρωτάω – και δεν μπορώ να πιστέψω πόσο ενθουσιασμένος είμαι που την έχω εδώ δίπλα μου. Γνέφει καταφατικά. Μ ιλάω με τον πύργο –είναι ξύπνιοι– και αυξάνω την ισχύ
106
E. L. JAMES
στις 2.000 στροφές. Μ όλις μας δίνουν την άδεια, κάνω τους τελευταίους ελέγχους μου. Πίεση λαδιού στα 104. Ωραία. Αυξάνω την πολλαπλή πίεση στο 14, τη μηχανή στις 2.500 στροφές και τραβάω τον μοχλό του γκαζιού. Και σαν κομψό πουλί που είναι… το Τσάρλι Τάνγκο σηκώνεται στον αέρα. Η Αναστάζια αφήνει μια κραυγή καθώς το έδαφος εξαφανίζεται κάτω μας, αλλά δε μιλάει, εκστασιασμένη από τα φώτα του Πόρτλαντ, που λίγο λίγο ξεθωριάζουν. Γρήγορα μας τυλίγει το σκοτάδι· το μόνο φως ξεπηδάει από τα όργανα μπροστά μας. Το πρόσωπο της Άνα φωτίζεται από την κόκκινη και πράσινη λάμψη καθώς ατενίζει τη νύχτα. «Απόκοσμο, ε;» Αν και δεν το βρίσκω απόκοσμο. Για μένα είναι ανακουφιστικό. Τίποτα δεν μπορεί να μου κάνει κακό εδώ πέρα. Είμαι ασφαλής και κρυμμένος στο σκοτάδι. «Πώς ξέρεις ότι πας προς τη σωστή κατεύθυνση;» ρωτάει η Άνα. «Ορίστε». Δείχνω τον πίνακα οργάνων. Δε θέλω να την κουράσω μιλώντας για τους κανόνες πτήσης με όργανα, αλλά το γεγονός είναι πως όλα τα όργανα που βρίσκονται μπροστά μου είναι αυτά που μας καθοδηγούν προς τον προορισμό μας: ο δείκτης συμπεριφοράς, το αλτίμετρο, ο δείκτης κάθετης ταχύτητας και φυσικά το GPS. Της λέω για το Τσάρλι Τάνγκο και τον εξοπλισμό του για νυχτερινή πτήση. Η Άνα με κοιτάζει εμβρόντητη. «Υπάρχει ένα ελικοδρόμιο στην ταράτσα του κτιρίου όπου μένω. Εκεί πάμε». Ξανακοιτάζω τον πίνακα οργάνων, ελέγχοντας όλα τα στοιχεία. Αυτό είναι που μου αρέσει: ο έλεγχος, η ασφάλεια και η ευημερία μου να εξαρτώνται από τη βαθιά γνώση της τεχνολογίας μπροστά μου. «Όταν πετάς νύχτα, πας στα τυφλά. Πρέπει να εμπιστευτείς τα όργανα» της λέω. «Πόσο θα κρατήσει η πτήση;» ρωτάει με κομμένη την ανάσα. «Λιγότερο από μία ώρα – ο άνεμος είναι ευνοϊκός». Της ρίχνω άλλη μία ματιά. «Είσαι καλά, Αναστάζια;»
ΓΚΡΕΫ
107
«Ναι!» απαντάει, με παράξενα απότομη φωνή. Είναι φοβισμένη; Ή μπορεί να μετάνιωσε για την απόφασή της να βρεθεί εδώ μαζί μου. Η σκέψη είναι δυσάρεστη. Δε μου έχει δώσει ούτε μία ευκαιρία. Η προσοχή μου αποσπάται προς στιγμήν από τον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας. Μ ετά, καθώς διασχίζουμε τα σύννεφα, βλέπω στο βάθος το Σιάτλ κι έναν φάρο που αναβοσβήνει στο σκοτάδι. «Κοίτα εκεί». Στρέφω την προσοχή της Άνα προς τα αστραφτερά φώτα. «Εντυπωσιάζεις πάντα τις γυναίκες με αυτό τον τρόπο; “Ελάτε να πετάξετε με το ελικόπτερό μου”;» «Δεν έχω φέρει ποτέ κοπέλα εδώ πάνω, Αναστάζια. Άλλη μία πρώτη φορά για μένα. Έχεις εντυπωσιαστεί;» «Νιώθω δέος, Κρίστιαν…» ψιθυρίζει. «Δέος;» Το χαμόγελό μου είναι αυθόρμητο. Και θυμάμαι την Γκρέις, τη μητέρα μου, να μου χαϊδεύει τα μαλλιά καθώς διαβάζω δυνατά τον Παντοτινό βασιλιά. Κρίστιαν, ήταν υπέροχο! Νιώθω δέος, αγαπημένο μου παιδί. Ήμουν εφτά χρονών και είχα αρχίσει να μιλάω πρόσφατα. «Είσαι τόσο… ικανός» συνεχίζει η Άνα. «Ω, σας ευχαριστώ, δεσποινίς Στιλ…» Το πρόσωπό μου λάμπει από ευχαρίστηση για τον απρόσμενο έπαινό της. Ελπίζω να μην το προσέξει. «Προφανώς το απολαμβάνεις…» λέει έπειτα από λίγο. «Ποιο;» «Το να πετάς». «Απαιτεί έλεγχο και συγκέντρωση». Τις δύο ιδιότητες που εκτιμώ περισσότερο. «Πώς λοιπόν να μη μ’ αρέσει; Αν και προτιμώ την ανεμοπορία». «Την ανεμοπορία;» «Ναι. Ανεμόπτερα. Ανεμόπτερα και ελικόπτερα, πετάω και με τα δύο». Μ ήπως να την πάω για ανεμοπορία; Προτρέχεις, Γκρέυ. Και από πότε πας οποιονδήποτε για ανεμοπορία; Από πότε φέρνω οποιονδήποτε στο Τσάρλι Τάνγκο;
108
E. L. JAMES
Ο έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας με αναγκάζει να επικεντρωθώ πάλι στη διαδρομή πτήσης, σταματώντας τις ξεστρατισμένες σκέψεις μου καθώς πλησιάζουμε στα περίχωρα του Σιάτλ. Κοντεύουμε. Κι εγώ κοντεύω να μάθω αν όλο αυτό είναι χίμαιρα ή όχι. Η Άνα κοιτάζει έξω από το παράθυρο, εκστασιασμένη. Δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου μακριά της. Σε παρακαλώ, πες ναι. «Ωραίο θέαμα, έτσι;» ρωτάω, έτσι ώστε να στραφεί και να μπορέσω να δω το πρόσωπό της. Γυρίζει, έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο, που ο αντίκτυπός του φτάνει κατευθείαν στο πουλί μου. «Φτάνουμε σε μερικά λεπτά» προσθέτω. Ξαφνικά η ατμόσφαιρα στην καμπίνα αλλάζει, κι έχω μεγαλύτερη επίγνωση της παρουσίας της. Αναπνέοντας βαθιά, εισπνέω το άρωμά της και νιώθω την προσμονή. Της Άνα. Τη δική μου. Καθώς κατεβαίνουμε, οδηγώ το Τσάρλι Τάνγκο μέσα από το κέντρο προς το Εσκάλα, το σπίτι μου, και οι χτύποι της καρδιάς μου αυξάνονται. Η Άνα αρχίζει να αναδεύεται. Είναι κι αυτή νευρική. Ελπίζω να μην το βάλει στα πόδια. Εμφανίζεται το ελικοδρόμιο, και παίρνω άλλη μία βαθιά ανάσα. Αυτό ήταν. Προσγειωνόμαστε μαλακά και σβήνω τη μηχανή, παρακολουθώντας τις λεπίδες του στροφείου να επιβραδύνουν και να σταματούν. Το μόνο που ακούω είναι το σφύριγμα λευκού θορύβου μέσα στα ακουστικά μας έτσι όπως καθόμαστε σιωπηλοί. Βγάζω τα δικά μου και ύστερα της Άνα. «Φτάσαμε» λέω μαλακά. Το πρόσωπό της είναι χλωμό στη λάμψη των φώτων προσγείωσης, τα μάτια της αστραφτερά. Χριστέ και Κύριε, είναι όμορφη. Μ ε κοιτάζει. Μ ε εμπιστοσύνη. Νέα. Γλυκιά. Το υπέροχο άρωμά της σχεδόν με βγάζει εκτός μάχης. Μ πορώ να το κάνω αυτό μαζί της; Είναι ενήλικη.
ΓΚΡΕΫ
109
Μ πορεί να πάρει μόνη της τις αποφάσεις της. Και θέλω να με κοιτάζει έτσι από τη στιγμή που θα με γνωρίσει… Που θα μάθει για τι είμαι ικανός. «Δεν είναι ανάγκη να κάνεις τίποτα που δε θες. Το ξέρεις αυτό… Έτσι δεν είναι;» Πρέπει να το καταλάβει αυτό. Θέλω την υποταγή της, αλλά περισσότερο από αυτό θέλω τη συναίνεσή της. «Δε θα έκανα ποτέ τίποτα που δε θέλω να κάνω, Κρίστιαν». Ακούγεται ειλικρινής και θέλω να την πιστέψω. Μ ε αυτά τα καθησυχαστικά λόγια να ηχούν στο μυαλό μου, σηκώνομαι από τη θέση μου, ανοίγω την πόρτα και μετά πηδάω έξω στο ελικοδρόμιο. Την πιάνω από το χέρι καθώς βγαίνει από το σκάφος. Ο άνεμος μαστιγώνει τα μαλλιά γύρω από το πρόσωπό της, και φαίνεται αγχωμένη. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός πως είναι εδώ μαζί μου, μόνη της, ή επειδή βρισκόμαστε τριάντα ορόφους ψηλά. Ξέρω πως σε πιάνει ζαλάδα εδώ πάνω. «Έλα». Τυλίγοντας το μπράτσο μου γύρω της για να την προστατέψω από τον άνεμο, την οδηγώ στο ασανσέρ. Είμαστε και οι δύο σιωπηλοί στη διάρκεια της σύντομης διαδρομής προς το ρετιρέ. Φοράει ένα ανοιχτοπράσινο πουκάμισο κάτω από το μαύρο σακάκι της. Της πάει. Κρατάω μια νοερή σημείωση να συμπεριλάβω μπλε και πράσινα στα ρούχα με τα οποία θα την προμηθεύσω αν συμφωνήσει με τους όρους μου. Θα έπρεπε να είναι πιο καλοντυμένη. Τα μάτια της συναντούν τα δικά μου στους καθρέφτες του ασανσέρ καθώς οι πόρτες ανοίγουν στο διαμέρισμά μου. Μ ε ακολουθεί μέσα από τον προθάλαμο, στον διάδρομο και ύστερα στο καθιστικό. «Να πάρω το σακάκι σου;» ρωτάω. Η Άνα κουνάει το κεφάλι της και σφίγγει τα πέτα, για να τονίσει πως θέλει να κρατήσει το σακάκι της. Εντάξει. «Θες ένα ποτό;» Επιχειρώ μια διαφορετική προσέγγιση και αποφασίζω πως χρειάζομαι ένα ποτό για να ηρεμήσω τα νεύρα μου. Γιατί είμαι τόσο νευρικός;
110
E. L. JAMES
Επειδή τη θέλω… «Θα πιω ένα ποτήρι άσπρο κρασί. Μ ήπως θες να μου κάνεις παρέα;» «Ναι, ευχαρίστως» απαντάει. Στην κουζίνα βγάζω το σακάκι μου και ανοίγω το ψυγείο των κρασιών. Ένα λευκό sauvignon θα έσπαγε τον πάγο. Βγάζω έξω ένα Pouilly Fumé, κατάλληλο για κάθε περίπτωση, παρακολουθώντας την Άνα να κοιτάζει τη θέα από τις μπαλκονόπορτες. Όταν γυρίζει κι έρχεται πάλι προς την κουζίνα, τη ρωτάω αν της αρέσει το κρασί που διάλεξα. «Δεν έχω ιδέα από κρασιά, Κρίστιαν. Είμαι σίγουρη πως θα είναι καλό…» Ακούγεται συνεσταλμένη. Σκατά! Δεν πάνε καλά τα πράγματα. Μ ήπως έχει πτοηθεί; Αυτό είναι; Σερβίρω δύο ποτήρια και προχωράω προς το σημείο όπου στέκεται στη μέση του καθιστικού μου, μοιάζοντας με τον αμνό της θυσίας. Η αφοπλιστική γυναίκα έχει εξαφανιστεί. Δείχνει χαμένη. Σαν και μένα… «Ορίστε». Της δίνω το ποτήρι και αμέσως πίνει μια γουλιά με τα μάτια κλειστά, ολοφάνερα απολαμβάνοντας το κρασί. Όταν κατεβάζει το ποτήρι, τα χείλη της είναι υγρά. Καλή επιλογή, Γκρέυ. «Είσαι πολύ σιωπηλή και ούτε καν κοκκινίζεις. Για την ακρίβεια, δε σ’ έχω ξαναδεί τόσο χλωμή, Αναστάζια. Πεινάς;» Γνέφει αρνητικά και πίνει άλλη μία γουλιά. Μ πορεί να χρειάζεται λίγο υγρό κουράγιο. «Πολύ μεγάλο σπίτι έχεις…» λέει δειλά. «Μ εγάλο;» «Μ εγάλο». «Είναι μεγάλο». Κανένας δε θα μπορούσε να το αμφισβητήσει αυτό· είναι παραπάνω από εννιακόσια τετραγωνικά. «Παίζεις;» Κοιτάζει το πιάνο. «Ναι». «Καλά;» «Ναι».
ΓΚΡΕΫ
111
«Φυσικά… Υπάρχει κάτι που δεν κάνεις καλά;» «Ναι… Μ ερικά πράγματα». Να μαγειρεύω. Να λέω αστεία. Να κάνω αυθόρμητη και άνετη συζήτηση με μια γυναίκα που με ελκύει. Να ανέχομαι να με αγγίζουν… «Θες να κάτσεις;» Δείχνω προς τον καναπέ. Ένα ζωηρό γνέψιμο μου λέει πως θέλει. Πιάνοντάς την από το χέρι, την οδηγώ εκεί και κάθεται, ρίχνοντάς μου ένα σκανδαλιάρικο βλέμμα. «Τι είναι τόσο αστείο;» ρωτάω και κάθομαι δίπλα της. «Γιατί μου έστειλες ειδικά την Tess of the d’Urbervilles;» Ω… Πού το πάει; «Είπες πως σ’ άρεσε ο Τόμας Χάρντυ». «Αυτός είναι ο μόνος λόγος;» Δε θέλω να της πω πως έχει τη δική μου πρώτη έκδοση και πως ήταν καλύτερη επιλογή από τον Τζουντ τον αφανή. «Μ ου φάνηκε ταιριαστό. Θα μπορούσα να σε ταυτίσω με κάποιο ανέφικτα υψηλό ιδανικό όπως ο Έιντζελ Κλερ ή να σε εξευτελίσω τελείως όπως ο Άλεκ ντ’Ουρμπερβίλ…» Η απάντησή μου είναι αρκετά ειλικρινής και περιέχει κάποια ειρωνεία. Αυτό που πρόκειται να προτείνω υποψιάζομαι πως θα είναι πολύ μακριά από τις προσδοκίες της. «Αν υπάρχουν μόνο δύο επιλογές, θα πάρω τον εξευτελισμό…» ψιθυρίζει. Γαμώτο! Αυτό δε θέλεις, Γκρέυ; «Αναστάζια, σταμάτα να δαγκώνεις το χείλος σου. Μ ου αποσπά την προσοχή… Δεν ξέρεις τι λες». «Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ…» αποκρίνεται, ενώ τα δόντια της αφήνουν μικρά σημαδάκια πάνω σ’ ένα κάτω χείλος υγρό από το κρασί. Και να την: και πάλι αφοπλιστική, αιφνιδιάζοντάς με συνεχώς. Το πουλί μου συμφωνεί. Μ παίνουμε στο ψητό όσον αφορά αυτήν τη συμφωνία, αλλά προτού εξετάσουμε τις λεπτομέρειες, είναι αναγκαίο να υπογράψει το ΣΜ Α. Ζητάω συγγνώμη και κατευθύνομαι προς
112
E. L. JAMES
το γραφείο μου. Το συμβόλαιο και το ΣΜ Α είναι έτοιμα στον εκτυπωτή. Αφήνοντας το συμβόλαιο στο γραφείο μου –δεν ξέρω αν θα φτάσουμε ποτέ σ’ αυτό το σημείο– συρράπτω το ΣΜ Α και το παίρνω επιστρέφοντας κοντά στην Άνα. «Αυτό εδώ είναι ένα συμφωνητικό εμπιστευτικότητας ή μη αποκάλυψης». Το αφήνω στο τραπεζάκι μπροστά της. Δείχνει σαστισμένη και έκπληκτη. «Ο δικηγόρος μου επιμένει σ’ αυτό…» προσθέτω. «Αν πρόκειται να προτιμήσεις τη δεύτερη επιλογή, τον εξευτελισμό, πρέπει να το υπογράψεις». «Κι αν δε θέλω να υπογράψω τίποτα;» «Τότε μένουν τα υψηλά ιδανικά του Έιντζελ Κλερ, για το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου εν πάση περιπτώσει». Και δε θα μπορέσω να σε αγγίξω. Θα σε στείλω στο σπίτι σου με τον Στέφαν και θα βάλω τα δυνατά μου να σε ξεχάσω. Το άγχος μου μεγαλώνει· αυτή η συμφωνία μπορεί να πάει κατά διαόλου. «Τι σημαίνει αυτό το συμφωνητικό;» «Σημαίνει πως δεν μπορείς να αποκαλύψεις τίποτα για μας. Τίποτα σε κανέναν». Ψάχνει το πρόσωπό μου και δεν ξέρω αν είναι σαστισμένη ή δυσαρεστημένη. «Εντάξει. Θα υπογράψω…» αποκρίνεται. Για δες… Εύκολο ήταν. Της δίνω τη M ont Blanc μου και τοποθετεί την πένα στη γραμμή της υπογραφής. «Δε θα το διαβάσεις καν;» ρωτάω, ενοχλημένος ξαφνικά. «Όχι». «Αναστάζια, πρέπει πάντα να διαβάζεις ό,τι υπογράφεις». Πώς μπορεί να είναι τόσο ανόητη; Δεν της έμαθαν τίποτα οι γονείς της; «Κρίστιαν, αυτό που δεν καταλαβαίνεις είναι πως, έτσι κι αλλιώς, δε θα μιλούσα για μας σε κανέναν. Ούτε καν στην Κέιτ. Επομένως δεν έχει σημασία αν υπογράψω κάποιο συμφωνητικό ή όχι. Αν σημαίνει τόσο πολλά για σένα ή τον δικηγόρο σου, στον οποίο προφανώς εσύ μιλάς, τότε εντάξει… Θα υπογράψω». Έχει μια απάντηση για όλα. Είναι αναζωογονητικό. «Σωστό επιχείρημα και καλά διατυπωμένο, δεσποινίς Στιλ» σημειώνω ξερά.
ΓΚΡΕΫ
113
Μ ε ένα γρήγορο, αποδοκιμαστικό βλέμμα, υπογράφει. Και πριν προλάβω να κάνω παιχνίδι, ρωτάει: «Αυτό σημαίνει πως απόψε θα μου κάνεις έρωτα, Κρίστιαν;». Ορίστε; Εγώ; Να κάνω έρωτα; Εμπρός, Γκρέυ, ας τη βγάλουμε από την αυταπάτη της αμέσως. «Όχι, Αναστάζια, δε σημαίνει αυτό. Πρώτον, δεν κάνω έρωτα. Γαμάω… Άγρια». Μ ένει άναυδη. Αυτό την έκανε να σκεφτεί. «Δεύτερον, υπάρχει πολλή χαρτούρα μπροστά μας. Και τρίτον, δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις. Υπάρχει ακόμα καιρός να το βάλεις στα πόδια. Έλα, θέλω να σου δείξω την αίθουσα ψυχαγωγίας μου». Είναι σαστισμένη, και σχηματίζεται το μικρό ν ανάμεσα στα φρύδια της. «Θες να παίξεις με το Xbox σου;» Γελάω δυνατά. Ω μωρό μου. «Όχι, Αναστάζια… Ούτε Xbox ούτε Playstation. Έλα». Σηκώνομαι απλώνοντας το χέρι, κι εκείνη το πιάνει πρόθυμα. Την οδηγώ στον διάδρομο και μετά πάνω, όπου σταματάω έξω από την πόρτα της αίθουσας ψυχαγωγίας μου, με την καρδιά μου να σφυροκοπάει στο στήθος μου. Αυτό είναι. Δεν υπάρχει γυρισμός. Ήμουν ποτέ άλλοτε τόσο νευρικός; Έχοντας συνείδηση πως οι πόθοι μου εξαρτώνται από το γύρισμα αυτού του κλειδιού, ξεκλειδώνω την πόρτα κι εκείνη τη στιγμή νιώθω την ανάγκη να την καθησυχάσω. «Μ πορείς να φύγεις οποιαδήποτε στιγμή. Το ελικόπτερο είναι έτοιμο να σε πάρει όποτε θελήσεις να αποχωρήσεις· μπορείς να μείνεις απόψε και να επιστρέψεις σπίτι το πρωί. Ό,τι κι αν αποφασίσεις είναι εντάξει». «Άνοιξε την καταραμένη πόρτα, Κρίστιαν!» λέει με μια πεισματάρικη έκφραση και με τα χέρια της σταυρωμένα. Αυτό είναι το σταυροδρόμι. Δε θέλω να το βάλει στα πόδια. Αλλά δεν έχω αισθανθεί ποτέ τόσο εκτεθειμένος. Ακόμα και στα
114
E. L. JAMES
χέρια της Ελένα… Και ξέρω πως είναι επειδή δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτό τον τρόπο ζωής. Ανοίγω την πόρτα και την ακολουθώ στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου. Στο καταφύγιό μου. Το μόνο μέρος όπου είμαι πραγματικά ο εαυτός μου. Η Άνα στέκεται στη μέση του δωματίου, μελετώντας όλα τα σύνεργα που αποτελούν σε τόσο μεγάλο βαθμό κομμάτι της ζωής μου: τα μαστίγια, τα ραβδιά, το κρεβάτι, τον πάγκο… Είναι σιωπηλή, ρουφώντας τα πάντα αχόρταγα, και το μόνο που ακούω είναι το εκκωφαντικό σφυροκόπημα της καρδιάς μου έτσι όπως το αίμα περνάει με ταχύτητα δίπλα από τα τύμπανά μου. Τώρα ξέρεις. Αυτός είμαι. Γυρίζει και μου ρίχνει μια διαπεραστική ματιά καθώς την περιμένω να πει κάτι, αλλά εκείνη παρατείνει την αγωνία μου και προχωράει πιο μέσα στο δωμάτιο, αναγκάζοντάς με να την ακολουθήσω. Τα δάχτυλά της σέρνονται πάνω σ’ ένα μαστίγιο από σουέντ, ένα από τα αγαπημένα μου. Της λέω το όνομά του, αλλά δεν απαντάει. Πλησιάζει στο κρεβάτι, με τα χέρια της να εξερευνούν, τα δάχτυλά της να περνούν πάνω από τη μια σκαλιστή κολόνα. «Πες κάτι…» λέω. Η σιωπή της είναι αφόρητη. Πρέπει να μάθω αν θα το βάλει στα πόδια. «Αυτό το κάνεις εσύ στους ανθρώπους ή το κάνουν εκείνοι σε σένα;» Επιτέλους. «Ανθρώπους;» Θέλω να ξεφυσήξω ειρωνικά. «Το κάνω αυτό σε γυναίκες που θέλουν να τους το κάνω». Έχει διάθεση για διάλογο. Υπάρχει ελπίδα. Κατσουφιάζει. «Αν έχεις πρόθυμες εθελόντριες, γιατί είμαι εγώ εδώ;» «Επειδή θέλω να το κάνω αυτό μαζί σου. Πάρα πολύ». Εικόνες με αυτήν δεμένη σε διάφορες στάσεις ολόγυρα στο δωμάτιο κατακλύζουν τη φαντασία μου· στον σταυρό, στο
ΓΚΡΕΫ
115
κρεβάτι, επάνω στον πάγκο… «Ω…» λέει και βαδίζει έως τον πάγκο. Τα μάτια μου καρφώνονται στα ερευνητικά δάχτυλά της, που χαϊδεύουν το δέρμα. Το άγγιγμά της είναι γεμάτο περιέργεια, αργό και αισθησιακό – έχει καν επίγνωση; «Είσαι σαδιστής;» ρωτάει ξαφνιάζοντάς με. Γαμώτο! Βλέπει μέσα μου. «Είμαι Κυρίαρχος» απαντάω βιαστικά, ελπίζοντας να πάω τη συζήτηση παρακάτω. «Τι θα πει αυτό;» ρωτάει, σοκαρισμένη, νομίζω. «Θα πει πως θέλω να μου παραδώσεις με τη θέλησή σου τον εαυτό σου σε όλα». «Γιατί να θέλω να το κάνω αυτό;» «Για να με ευχαριστήσεις…» ψιθυρίζω. Αυτό χρειάζομαι από σένα. «Μ ε πολύ απλά λόγια, θέλω να θες να με ευχαριστήσεις». «Και πώς θα το κάνω αυτό;» μουρμουρίζει. «Έχω κανόνες και θέλω να συμμορφώνεσαι σ’ αυτούς. Είναι προς όφελός σου και για δική μου ευχαρίστηση. Αν ακολουθείς τους κανόνες με τέτοιον τρόπο ώστε να μένω ικανοποιημένος, θα σε ανταμείβω. Αν δεν τους ακολουθείς, θα σε τιμωρώ, και θα μάθεις». Και δε βλέπω την ώρα να σε εκπαιδεύσω. Από κάθε άποψη. Κοιτάζει τα ραβδιά πίσω από τον πάγκο. «Και πού κολλάνε όλα αυτά;» Δείχνει ολόγυρα. «Όλα είναι μέρος του πακέτου κινήτρων. Και ανταμοιβή και τιμωρία». «Δηλαδή θα τη βρίσκεις επιβάλλοντας πάνω μου τη θέλησή σου». Διάνα, δεσποινίς Στιλ. «Το θέμα είναι να κερδίσω την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό σου, έτσι ώστε να μ’ αφήσεις να επιβάλλω τη θέλησή μου πάνω σου. Θ’ αντλήσω πολύ μεγάλη ευχαρίστηση, ακόμα και χαρά, από την υποταγή σου. Όσο περισσότερο υποτάσσεσαι, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η χαρά μου – η εξίσωση είναι πολύ απλή». «Εντάξει. Κι εγώ τι κερδίζω απ’ αυτό;» «Εμένα». Υψώνω τους ώμους μου. Αυτό είναι όλο, μωρό μου.
116
E. L. JAMES
Μόνο εμένα. Ολόκληρο. Και θα βρίσκεις κι εσύ απόλαυση… Τα μάτια της γουρλώνουν καθώς με κοιτάζει, χωρίς να πει τίποτα. Είναι εκνευριστικό. «Δε φανερώνεις τις σκέψεις σου, Αναστάζια… Πάμε πάλι κάτω, όπου μπορώ να συγκεντρωθώ καλύτερα. Εδώ μου αποσπάς την προσοχή». Της απλώνω το χέρι και πρώτη φορά κοιτάζει από το χέρι μου στο πρόσωπό μου, αναποφάσιστη. Γαμώτο! Την τρόμαξα. «Δε θα σου κάνω κακό, Αναστάζια…» Βάζει επιφυλακτικά το χέρι της στο δικό μου. Είμαι κατενθουσιασμένος. Δεν το έβαλε στα πόδια. Ανακουφισμένος, αποφασίζω να της δείξω το υπνοδωμάτιο της υποτακτικής. «Αν είναι να το κάνεις, καλύτερα να σε ξεναγήσω». Την οδηγώ στην άκρη του διαδρόμου. «Αυτό θα είναι το δωμάτιό σου. Μ πορείς να το διακοσμήσεις όπως θες, να έχεις ό,τι θες εδώ μέσα». «Το δωμάτιό μου; Περιμένεις να μετακομίσω εδώ;» τσιρίζει σαν να μην το πιστεύει. Εντάξει. Ίσως έπρεπε να το έχω αφήσει για αργότερα αυτό. «Όχι όλη την εβδομάδα…» την καθησυχάζω. «Μ όνο, ας πούμε, Παρασκευή βράδυ με Κυριακή. Πρέπει να συζητήσουμε για όλα αυτά, να διαπραγματευτούμε. Αν θες να το κάνεις». «Θα κοιμάμαι εδώ;» «Ναι». «Όχι μαζί σου;» «Όχι. Σου είπα. Δεν κοιμάμαι με κανέναν, εκτός από σένα όταν είσαι λιώμα στο μεθύσι». «Εσύ πού κοιμάσαι;» «Το δωμάτιό μου βρίσκεται κάτω. Έλα, πρέπει να πεινάς». «Παραδόξως, μου φαίνεται πως έχασα την όρεξή μου!» δηλώνει με το γνωστό πεισματάρικο ύφος της. «Πρέπει να φας, Αναστάζια!» Οι συνήθειές της όσον αφορά το φαγητό θα είναι ένα από τα πρώτα πράγματα με τα οποία θα ασχοληθώ αν συμφωνήσει να
ΓΚΡΕΫ
117
γίνει δική μου… Αυτό και η νευρικότητά της. Πάψε να προτρέχεις, Γκρέυ. «Έχω απόλυτη επίγνωση πως το μονοπάτι όπου σε οδηγώ είναι σκοτεινό, Αναστάζια, γι’ αυτό και θέλω να το σκεφτείς». Μ ε ακολουθεί κάτω στο καθιστικό. «Πρέπει να έχεις κάποιες ερωτήσεις. Υπέγραψες το ΣΜ Α σου· μπορείς να με ρωτήσεις ό,τι θες και θα απαντήσω». Αν αυτό το πράγμα είναι να δουλέψει, θα πρέπει να εξωτερικεύσει τις σκέψεις της. Στην κουζίνα ανοίγω το ψυγείο και βρίσκω μια μεγάλη πιατέλα με διάφορα τυριά και λίγο σταφύλι. Η Γκέιλ δεν περίμενε πως θα είχα παρέα, και το φαγητό δεν είναι αρκετό… Αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να παραγγείλω απέξω. Ή μήπως να τη βγάλω έξω; Σαν ραντεβού. Άλλο ένα ραντεβού. Δε θέλω να δημιουργώ τέτοιου είδους προσδοκίες. Δε βγαίνω ραντεβού. Μόνο μαζί της… Η σκέψη είναι εξοργιστική. Στην ψωμιέρα υπάρχει μια φρέσκια μπαγκέτα. Ψωμί και τυρί θα πρέπει να φτάνουν. Άλλωστε λέει πως δεν πεινάει. «Κάτσε». Δείχνω ένα από τα σκαμνιά, και η Άνα κάθεται και μου ρίχνει ένα ήρεμο βλέμμα. «Μ ίλησες για χαρτούρα» λέει. «Ναι». «Τι χαρτούρα;» «Εκτός από το ΣΜ Α, ένα συμβόλαιο που θα λέει τι θα κάνουμε και τι δε θα κάνουμε. Πρέπει να ξέρω τα όριά σου κι εσύ τα δικά μου. Πρόκειται για κάτι συναινετικό, Αναστάζια». «Κι αν δε θέλω να το κάνω;» Σκατά… «Δεν πειράζει» απαντάω ψέματα. «Αλλά δε θα έχουμε κανενός είδους σχέση;» «Όχι». «Γιατί;» «Αυτό είναι το μόνο είδος σχέσης που με ενδιαφέρει».
118
E. L. JAMES
«Γιατί;» «Έτσι είμαι». «Πώς έγινες έτσι;» «Γιατί είναι όλοι όπως είναι; Δύσκολο να απαντήσει κανείς σ’ αυτή την ερώτηση. Γιατί σε κάποιους ανθρώπους αρέσει το τυρί, ενώ άλλοι το σιχαίνονται; Σ’ αρέσει το τυρί; Η κυρία Τζόουνς –η οικονόμος μου– άφησε αυτό για βραδινό». Βάζω την πιατέλα μπροστά της. «Ποιοι είναι οι κανόνες σου που πρέπει να ακολουθώ;» «Τους έχω καταγεγραμμένους. Θα τους δούμε μόλις φάμε». «Στ’ αλήθεια δεν πεινάω…» ψιθυρίζει. «Θα φας!» Το βλέμμα που μου ρίχνει είναι απροκάλυπτα ανυπάκουο. «Θες άλλο ένα ποτήρι κρασί;» ρωτάω, εν είδει ειρηνευτικής προσφοράς. «Ναι, ευχαρίστως». Βάζω κρασί στο ποτήρι της και κάθομαι δίπλα της. «Φάε, Αναστάζια». Παίρνει λίγο σταφύλι. Αυτό είναι όλο; Αυτό θα φας μόνο; «Είσαι πολύ καιρό έτσι;» ρωτάει. «Ναι». «Είναι εύκολο να βρεις γυναίκες που θέλουν να το κάνουν αυτό;» Ω, αν ήξερες. «Όσο δε φαντάζεσαι…» Ο τόνος μου είναι πικρός. «Τότε, γιατί εμένα; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω...» Είναι εντελώς σαστισμένη. Μωρό μου, είσαι όμορφη. Γιατί να μη θέλω να το κάνω μαζί σου; «Αναστάζια, σου είπα. Έχεις κάτι πάνω σου. Δεν μπορώ να κρατηθώ μακριά σου. Είμαι σαν πεταλούδα στη φωτιά. Σε θέλω πάρα πολύ, ειδικά τώρα, που δαγκώνεις πάλι το χείλος σου…» «Νομίζω πως το είπες ανάποδα το κλισέ…» αποκρίνεται σιγανά, και η ομολογία είναι συνταρακτική. «Φάε!» την προστάζω για να αλλάξω θέμα.
ΓΚΡΕΫ
119
«Όχι. Δεν έχω υπογράψει ακόμα τίποτα, επομένως νομίζω πως θα κρατήσω λίγο περισσότερο την ελεύθερη βούλησή μου, αν δεν έχεις αντίρρηση». Ω… Το έξυπνο στόμα της. «Όπως θέλετε, δεσποινίς Στιλ…» λέω και κρύβω το υπομειδίαμά μου. «Πόσες γυναίκες;» ρωτάει και χώνει μια ρώγα σταφύλι σ’ εκείνο το στόμα. «Δεκαπέντε». Αναγκάζομαι να στρέψω αλλού το βλέμμα μου. «Για μεγάλα χρονικά διαστήματα;» «Μ ερικές, ναι». «Πόνεσες ποτέ καμιά;» «Ναι». «Πολύ;» «Όχι». Η Ντον ήταν μια χαρά, αν και λίγο ταραγμένη από την εμπειρία. Και για να είμαι ειλικρινής, το ίδιο κι εγώ. «Εμένα θα με πονέσεις;» «Τι εννοείς;» «Σωματικά, θα με πονέσεις;» Μόνο όσο αντέχεις. «Θα σε τιμωρώ όποτε είναι ανάγκη, κι αυτό θα είναι οδυνηρό». Για παράδειγμα, όταν μεθάς και βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο. «Σε χτύπησαν ποτέ;» «Ναι». Πολλές πολλές φορές. Η Ελένα ήταν διαβολικά επιδέξια με το ραβδί. Ήταν το μόνο άγγιγμα που μπορούσα να ανεχτώ. Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα, αφήνει τα σταφύλια που δεν έχει φάει στο πιάτο της και πίνει άλλη μία γουλιά κρασί. Η έλλειψη όρεξης που επιδεικνύει είναι εκνευριστική και επηρεάζει τη δική μου. Ίσως θα μπορούσα να σφίξω τα δόντια και να της δείξω τους κανόνες. «Έλα να το συζητήσουμε στο γραφείο μου. Θέλω να σου δείξω κάτι». Μ ε ακολουθεί και κάθεται στη δερμάτινη καρέκλα μπροστά
120
E. L. JAMES
στο γραφείο μου, όπου ακουμπάω με τα χέρια διπλωμένα. Αυτό είναι που θέλει να μάθει. Είναι ευτύχημα που είναι περίεργη – δεν το έχει βάλει ακόμα στα πόδια. Από το συμβόλαιο που βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου, παίρνω μία σελίδα και της τη δίνω. «Αυτοί είναι οι κανόνες. Μ πορεί ν’ αλλάξουν. Αποτελούν μέρος του συμβολαίου, το οποίο επίσης μπορείς να έχεις. Διάβασε τους κανόνες και τους συζητάμε». Τα μάτια της σαρώνουν τη σελίδα. «Αυστηρά όρια;» ρωτάει. «Ναι. Τι δε θα κάνεις, τι δε θα κάνω. Πρέπει να τα προσδιορίσουμε λεπτομερώς στη συμφωνία μας». «Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να δεχτώ λεφτά για ρούχα… Μ ου φαίνεται λάθος». «Θέλω να ξοδέψω χρήματα για σένα. Άσε με να σου αγοράσω ρούχα. Ίσως σε χρειαστώ για να με συνοδέψεις σε εκδηλώσεις». Γκρέυ, τι λες; Αυτό θα γινόταν πρώτη φορά. «Και θέλω να είσαι καλά ντυμένη. Είμαι σίγουρος πως ο μισθός σου, όταν βρεις δουλειά, δε θα μπορεί να καλύπτει το είδος των ρούχων που θα ήθελα να φοράς». «Δε θα είμαι υποχρεωμένη να τα φοράω όταν δεν είμαι μαζί σου;» «Όχι». «Εντάξει. Δε θέλω να κάνω γυμναστική τέσσερις φορές την εβδομάδα». «Αναστάζια, σε χρειάζομαι εύκαμπτη, δυνατή και με αντοχή. Πίστεψέ με, χρειάζεσαι γυμναστική». «Σίγουρα, όμως, όχι τέσσερις φορές την εβδομάδα. Τι λες για τρεις;» «Θέλω να κάνεις τέσσερις». «Νόμιζα πως διαπραγματευόμαστε». Και πάλι, είναι αφοπλιστική, και μου τη βγαίνει στις βλακείες που λέω. «Εντάξει, δεσποινίς Στιλ. Άλλο ένα καλά διατυπωμένο επιχείρημα. Τι λες για μία ώρα τις τρεις μέρες και μισή ώρα την τέταρτη;» «Τρεις μέρες, τρεις ώρες. Έχω την εντύπωση πως θα με γυμνάζεις όταν θα είμαι εδώ…»
ΓΚΡΕΫ
121
Ω, το ελπίζω. «Ναι, θα σε γυμνάζω. Εντάξει, συμφωνήσαμε. Είσαι σίγουρη πως δε θες να κάνεις την πρακτική σου άσκηση στην εταιρεία μου; Είσαι καλή διαπραγματεύτρια». «Όχι. Δε νομίζω πως είναι καλή ιδέα». Φυσικά έχει δίκιο. Και είναι ο νούμερο ένα κανόνας μου: ποτέ μην πηδάς το προσωπικό. «Λοιπόν, όρια. Αυτά είναι τα δικά μου». Της δίνω τον κατάλογο. Αυτό είναι, ήρθε η ώρα της αλήθειας. Ξέρω απέξω τα όριά μου και τα απαριθμώ νοερά ένα ένα καθώς την παρακολουθώ να διαβάζει. Το πρόσωπό της χλωμιάζει ολοένα και περισσότερο όσο προχωράει προς το τέλος. Γαμώτο, ελπίζω να μην το βάλει στα πόδια έντρομη. Τη θέλω. Θέλω την υποταγή της… πάρα πολύ. Ξεροκαταπίνει, σηκώνοντας νευρικά τα μάτια της προς το μέρος μου. Πώς να την πείσω να το δοκιμάσει; Πρέπει να την καθησυχάσω, να της δείξω πως είμαι ικανός να δείξω ενδιαφέρον. «Υπάρχει κάτι που θα επιθυμούσες να προσθέσεις;» Βαθιά μέσα μου ελπίζω πως δε θα προσθέσει τίποτα. Θέλω λευκή επιταγή από μέρους της. Μ ε κοιτάζει, εξακολουθώντας να μη βρίσκει λόγια να μιλήσει. Αυτό είναι στ’ αλήθεια εκνευριστικό. Δεν έχω συνηθίσει να περιμένω απαντήσεις. «Υπάρχει κάτι που δεν κάνεις;» «Δεν ξέρω…» Δεν είναι η απάντηση που περίμενα. «Τι εννοείς;» Αναδεύεται στη θέση της δείχνοντας αμήχανη, ενώ τα δόντια της παίζουν με το κάτω χείλος της. Πάλι. «Δεν έκανα ποτέ τίποτα σαν κι αυτό». Διάολε, φυσικά δεν έκανε. Υπομονή, Γκρέυ. Να πάρει ο διάολος. Της πέταξες κατακέφαλα πολλές πληροφορίες. Συνεχίζω τη μειλίχια προσέγγισή μου. Είναι κάτι καινούριο. «Όταν έκανες σεξ, υπήρχε κάτι που δε σ’ άρεσε να κάνεις;»
122
E. L. JAMES
Και θυμάμαι τον φωτογράφο που τη χούφτωνε χτες. Κοκκινίζει, και η περιέργειά μου κεντρίζεται. Τι έχει κάνει που δεν της άρεσε; Είναι περιπετειώδης στο κρεβάτι; Φαίνεται τόσο αθώα. Κανονικά δεν το βρίσκω ελκυστικό αυτό. «Μ πορείς να μου πεις, Αναστάζια. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, αλλιώς δε θα δουλέψει». Πραγματικά πρέπει να την ενθαρρύνω να χαλαρώσει – δε θέλει να μιλήσει καν για το σεξ. Αναδεύεται πάλι και κοιτάζει τα δάχτυλά της. Έλα, Άνα. «Πες μου!» τη διατάζω. Χριστούλη μου, είναι εκνευριστική! «Λοιπόν, δεν έχω ξανακάνει σεξ, επομένως δεν ξέρω…» ψιθυρίζει. Η γη σταματάει να γυρίζει. Δεν το πιστεύω, γαμώτο μου. Πώς; Γιατί; Γαμώτο! «Ποτέ;» Δεν πιστεύω στα αυτιά μου. Κουνάει αρνητικά το κεφάλι, με διάπλατα ανοιχτά τα μάτια. «Είσαι παρθένα;» Δεν μπορώ να το χωνέψω. Γνέφει καταφατικά, αμήχανη. Κλείνω τα μάτια μου. Δεν μπορώ να την κοιτάζω. Πώς διάολο έπεσα τόσο έξω; Μ ε κυριεύει θυμός. Τι μπορώ να κάνω με μια παρθένα; Την αγριοκοιτάζω, με την οργή να φουσκώνει μέσα μου. «Γιατί στον διάολο δε μου το είπες;» γρυλίζω και αρχίζω να πηγαινοέρχομαι στο γραφείο μου. Τι δουλειά έχω με μια παρθένα; Υψώνει απολογητικά τους ώμους, μην μπορώντας να βρει τα κατάλληλα λόγια. «Δεν καταλαβαίνω γιατί δε μου το είπες!» Η αγανάκτηση είναι φανερή στη φωνή μου. «Δεν προέκυψε το ζήτημα…» απαντάει. «Δε συνηθίζω να αποκαλύπτω τη σεξουαλική μου κατάσταση σε όποιον γνωρίσω. Θέλω να πω, μόλις που γνωριζόμαστε…» Όπως πάντα, η παρατήρηση είναι σωστή. Δεν μπορώ να
ΓΚΡΕΫ
123
πιστέψω πως της έκανα λεπτομερή ξενάγηση στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου – ευτυχώς που υπάρχει το ΣΜ Α. «Ε λοιπόν, τώρα ξέρεις πολύ περισσότερα για μένα!» βρυχιέμαι. «Το ήξερα πως είσαι άπειρη. Αλλά παρθένα; Να πάρει ο διάολος, Άνα! Σου έδειξα μόλις…» Όχι μόνο την αίθουσα ψυχαγωγίας, αλλά και τους καν όνες, τα αυστηρά όριά μου. Δεν ξέρει τίποτα. Πώς μπόρεσα να το κάνω αυτό; «Ο Θεός να με συγχωρέσει…» μουρμουρίζω μέσα από τα δόντια μου. Τα έχω χαμένα. «Σ’ έχει φιλήσει ποτέ κανείς εκτός από μένα;» Σε παρακαλώ, πες ναι. «Φυσικά!» φαίνεται προσβεβλημένη. Ναι, την έχουν φιλήσει, αλλά όχι πολλές φορές. Και για κάποιον λόγο, η σκέψη είναι… ευχάριστη. «Και δε σε ξελόγιασε ποτέ κάποιος ωραίος νεαρός; Δεν το καταλαβαίνω… Είσαι είκοσι ενός, σχεδόν είκοσι δύο χρόνων. Είσαι όμορφη». Γιατί δεν την έχει ρίξει ποτέ κάποιος στο κρεβάτι; Σκατά, μπορεί να είναι θρησκευόμενη. Όχι. Ο Γουέλτς θα το είχε ανακαλύψει αυτό. Έχει τα μάτια της καρφωμένα στα δάχτυλά της, και νομίζω πως χαμογελάει. Της φαίνεται αστείο; Θέλω να αρχίσω τον εαυτό μου στις κλοτσιές. «Και συζητάς στα σοβαρά τι θέλω να κάνω όταν δεν έχεις καθόλου πείρα;» Χάνω τα λόγια μου. Πώς είναι δυνατόν; «Πώς απέφυγες το σεξ; Πες μου, σε παρακαλώ...» Επειδή δεν το καταλαβαίνω. Σπουδάζει στο κολέγιο – και απ’ όσα θυμάμαι για το κολέγιο, όλα τα παιδιά πηδιούνταν σαν κουνέλια. Όλα. Εκτός από μένα. Η σκέψη είναι ζοφερή, αλλά προς το παρόν την αφήνω στην άκρη. Η Άνα υψώνει τους ώμους. «Κανένας δεν… Ξέρεις…» Δε συνεχίζει. «Γιατί είσαι τόσο θυμωμένος μαζί μου;» ψιθυρίζει. Είναι φυσικό να το νομίζει. Διόρθωσέ το αυτό, Γκρέυ.
124
E. L. JAMES
«Δεν είμαι θυμωμένος μαζί σου, αλλά με τον εαυτό μου. Απλώς υπέθεσα…» Γιατί διάολο να είμαι θυμωμένος μαζί σου; Τι μπλέξιμο είναι αυτό; Περνάω τα χέρια μέσα από τα μαλλιά μου, προσπαθώντας να συγκρατήσω τα νεύρα μου. «Θες να φύγεις;» ρωτάω ανήσυχος. «Όχι. Εκτός αν θες εσύ…» απαντάει σιγανά, και η φωνή της στάζει θλίψη. «Όχι βέβαια. Μ ’ αρέσει να είσαι εδώ». Η δήλωση με αιφνιδιάζει την ώρα που την κάνω. Όντως μου αρέσει που βρίσκεται εδώ. Που είμαι μαζί της. Είναι τόσο… διαφορετική. Και θέλω να την πηδήξω και να της δώσω ξυλιές στα πισινά και να παρακολουθήσω το αλαβάστρινο δέρμα της να κοκκινίζει κάτω από τα χέρια μου. Αυτό τώρα αποκλείεται – έτσι δεν είναι; Ίσως όχι το γαμήσι… Ίσως θα μπορούσα. Η σκέψη είναι σαν αποκάλυψη. Θα μπορούσα να τη ρίξω στο κρεβάτι. Να τη στρώσω. Θα ήταν καινούρια εμπειρία και για τους δυο μας. Θα το ήθελε; Μ ε ρώτησε νωρίτερα αν θα της έκανα έρωτα. Θα μπορούσα να δοκιμάσω, χωρίς να τη δέσω. Αλλά μπορεί να με αγγίξει. Γαμώτο… Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι μου και προσέχω την ώρα. Είναι αργά. Όταν την ξανακοιτάζω, τη βλέπω να παίζει με το κάτω χείλος της, και η εικόνα με διεγείρει. Εξακολουθώ να τη θέλω, παρά την αθωότητά της. Θα μπορούσα να τη ρίξω στο κρεβάτι; Θα το ήθελε, ξέροντας αυτά που ξέρει τώρα για μένα; Διάολε, δεν έχω ιδέα. Απλώς να τη ρωτήσω; Αλλά με ανάβει δαγκώνοντας πάλι το χείλος της. Το επισημαίνω, και ζητάει συγγνώμη. «Μ η ζητάς συγγνώμη. Είναι που θέλω να το δαγκώσω κι εγώ… Δυνατά». Η ανάσα της κόβεται. Ω… Μ πορεί και να ενδιαφέρεται. Ναι. Ας το κάνουμε. Έχω πάρει την απόφασή μου. «Έλα» την προσκαλώ απλώνοντάς της το χέρι μου. «Τι;» «Θα διορθώσουμε το πρόβλημα αυτήν τη στιγμή».
ΓΚΡΕΫ
125
«Τι εννοείς; Ποιο πρόβλημα;» «Το δικό σου πρόβλημα. Άνα, θα σου κάνω έρωτα τώρα». «Ω…» «Αν το θες δηλαδή. Δεν πάω γυρεύοντας». «Νόμιζα πως δεν κάνεις έρωτα. Πίστευα πως γαμάς άγρια…» αντιγυρίζει, με φωνή βραχνή και πολύ σαγηνευτική, με μάτια ορθάνοιχτα και κόρες διεσταλμένες. Έχει αναψοκοκκινίσει από τον πόθο – το θέλει κι αυτή. Κι ένα εντελώς αναπάντεχο ρίγος με διατρέχει. «Μ πορώ να κάνω μια εξαίρεση ή ίσως τα συνδυάσω και τα δύο, θα δούμε. Στ’ αλήθεια θέλω να σου κάνω έρωτα. Σε παρακαλώ, έλα στο κρεβάτι μαζί μου. Θέλω η συμφωνία μας να πετύχει, μα πραγματικά πρέπει να έχεις κάποια ιδέα για το πού πας να μπλέξεις. Μ πορούμε να αρχίσουμε την εκπαίδευσή σου από απόψε – με τα βασικά. Αυτό δε σημαίνει πως έχω περάσει στο στρατόπεδο με τις καρδούλες και τα λουλούδια· είναι το μέσο για έναν σκοπό, έναν σκοπό, όμως, που θέλω να τον πετύχω και που ελπίζω να θες κι εσύ». Τα λόγια ξεχύνονται σαν χείμαρρος. Γκρέυ, συγκρατήσου! Τα μάγουλά της κοκκινίζουν. Έλα, Άνα. Ναι ή όχι. Πεθαίνω εδώ πέρα. «Μ α δεν έχω κάνει όλα τα πράγματα που απαιτείς στον κατάλογο με τους κανόνες σου…» Ο τόνος της δείχνει συστολή. Μ ήπως φοβάται; Ελπίζω όχι. Δε θέλω να φοβάται. «Ξέχνα τους κανόνες. Ξέχνα όλες αυτές τις λεπτομέρειες για απόψε. Σε θέλω. Σε ήθελα από τη στιγμή που έπεσες μέσα στο γραφείο μου και ξέρω πως με θες κι εσύ. Δε θα καθόσουν εδώ να συζητάς ήρεμα για τιμωρίες και αυστηρά όρια αν δε με ήθελες. Σε παρακαλώ, Άνα… Πέρνα τη νύχτα μαζί μου». Της προσφέρω πάλι το χέρι μου κι αυτήν τη φορά το πιάνει. Την τραβάω στην αγκαλιά μου, κρατώντας την παράλληλα με το σώμα μου. Παίρνει απότομη ανάσα, αιφνιδιασμένη, και τη νιώθω πάνω μου. Το σκοτάδι είναι σιωπηλό, ίσως υποταγμένο από τη λίμπιντό μου. Τη θέλω. Είναι σαγηνευτική. Αυτό το κορίτσι με μπερδεύει, συνεχώς. Της αποκάλυψα το σκοτεινό μυστικό μου, κι όμως είναι ακόμα εδώ· δεν το έχει βάλει στα πόδια.
126
E. L. JAMES
Τα δάχτυλά μου τραβούν τα μαλλιά της, σηκώνοντας το πρόσωπό της προς το δικό μου, και κοιτάζω μέσα σε θελκτικά μάτια. «Είσαι πολύ γενναία κοπέλα…» ψιθυρίζω. «Κέρδισες τον σεβασμό μου». Σκύβω και τη φιλάω απαλά, ύστερα παίζω με το κάτω χείλος της. «Θέλω να δαγκώσω αυτό το χείλος». Τραβάω πιο δυνατά, και κλαψουρίζει. Το καυλί μου αντιδρά σκληραίνοντας. «Σε παρακαλώ, Άνα, άσε με να σου κάνω έρωτα…» λέω μουρμουριστά πάνω στο στόμα της. «Ναι…» απαντάει – και το σώμα μου παίρνει φωτιά σαν πυροτέχνημα. Συγκρατήσου, Γκρέυ. Δεν έχουμε καταλήξει ακόμα σε συμφωνία, δεν έχουν τεθεί όρια, δεν είναι δική μου για να κάνω ό,τι θέλω – κι όμως, είμαι ξαναμμένος. Ξεσηκωμένος. Είναι μια ασυνήθιστη, αλλά απολαυστική αίσθηση. Ο πόθος γι’ αυτήν τη γυναίκα κυλάει μέσα μου. Βρίσκομαι σ’ ένα γιγάντιο τρενάκι του λούνα παρκ τη στιγμή που ξεκινάει η πτώση. Σεξ βανίλια; Μπορώ να το κάνω αυτό; Χωρίς άλλη λέξη, την οδηγώ έξω από το γραφείο μου. Διασχίζουμε το καθιστικό και τον διάδρομο έως το υπνοδωμάτιό μου. Μ ε ακολουθεί, με το χέρι της να κρατάει σφιχτά το δικό μου. Σκατά! Αντισύλληψη. Είμαι σίγουρος ότι δεν παίρνει το χάπι… Ευτυχώς, έχω προφυλακτικά για εφεδρεία. Τουλάχιστον δεν έχω να ανησυχώ για κάθε μαλάκα με τον οποίο έχει κοιμηθεί. Αφήνω το χέρι της όταν φτάνουμε δίπλα στο κρεβάτι, πηγαίνω στη σιφονιέρα μου και βγάζω το ρολόι, τα παπούτσια και τις κάλτσες μου. «Υποθέτω πως δεν παίρνεις το χάπι». Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της. «Δεν περίμενα ότι θα το έπαιρνες…» Βγάζω από το συρτάρι ένα κουτί με προφυλακτικά, δίνοντάς της να καταλάβει πως είμαι προετοιμασμένος. Μ ε μελετάει, με μάτια απίστευτα μεγάλα στο όμορφο πρόσωπό της, και για μια
ΓΚΡΕΫ
127
στιγμή διστάζω. Υποτίθεται πως αυτό το πράγμα είναι ιδιαίτερα σημαντικό γι’ αυτήν. Σωστά; Θυμάμαι την πρώτη μου φορά με την Ελένα, πόσο δυσάρεστο ήταν… Αλλά τι θεόσταλτη ανακούφιση. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως θα έπρεπε να τη στείλω στο σπίτι της. Η απλή αλήθεια, όμως, είναι πως δε θέλω να φύγει και την ποθώ. Επιπλέον μπορώ να δω τον πόθο μου να καθρεφτίζεται στην έκφρασή της, στα σκοτεινιασμένα μάτια της. «Θες τα ρολά κλειστά;» ρωτάω. «Δε με νοιάζει» απαντάει. «Νόμιζα πως δεν αφήνεις κανέναν να κοιμηθεί στο κρεβάτι σου». «Ποιος είπε πως θα κοιμηθούμε;» «Ω…» Τα χείλη της σχηματίζουν ένα τέλειο μικρό ο. Το καυλί μου σκληραίνει κι άλλο. Ναι, θα ήθελα να γαμήσω αυτό το στόμα, αυτό το ο. Κατευθύνομαι προς το μέρος της σαν να είναι η λεία μου. Ω μωρό μου, θέλω να χωθώ μέσα σου. Η ανάσα της είναι ρηχή και γρήγορη. Τα μάγουλά της ροδαλά… Είναι επιφυλακτική, αλλά ξαναμμένη. Βρίσκεται στο έλεός μου, κι αυτό με κάνει να νιώθω πανίσχυρος. Δεν έχει ιδέα τι θα της κάνω. «Ας βγάλουμε αυτό το σακάκι. Εντάξει;» Απλώνω τα χέρια μου και σπρώχνω μαλακά το σακάκι από τους ώμους της, το διπλώνω και το αφήνω στην καρέκλα μου. «Έχεις ιδέα πόσο πολύ σε θέλω, Άνα Στιλ;» Τα χείλη της μισανοίγουν καθώς αναπνέει, και απλώνω το χέρι μου να αγγίξω το μάγουλό της. Το δέρμα της είναι απαλό σαν λουλουδοπέταλο κάτω από τα δάχτυλά μου, που γλιστρούν έως το πιγούνι της. Είναι εκστασιασμένη, χαμένη, μαγεμένη. Είναι μεθυστικό. «Έχεις ιδέα τι πρόκειται να σου κάνω;» μουρμουρίζω κρατώντας το πιγούνι της ανάμεσα στον αντίχειρα και στον δείκτη μου. Σκύβοντας, τη φιλάω σταθερά, ταιριάζοντας τα χείλη της πάνω στα δικά μου. Ανταποδίδει το φιλί μου και είναι τρυφερή και γλυκιά και πρόθυμη, και νιώθω μια ακατανίκητη επιθυμία να τη δω, ολόκληρη. Ξεκουμπώνω βιαστικά τα κουμπιά και της βγάζω αργά την μπλούζα, αφήνοντάς τη να πέσει στο πάτωμα. Κάνω ένα βήμα πίσω και την κοιτάζω. Φοράει το
128
E. L. JAMES
γαλάζιο σουτιέν που αγόρασε ο Τέυλορ. Είναι εκθαμβωτική. «Αχ, Άνα… Έχεις το πιο όμορφο δέρμα, ωχρό και άψογο. Θέλω να φιλήσω κάθε εκατοστό του». Δεν υπάρχει πάνω της ούτε ένα σημάδι. Η σκέψη είναι ανησυχαστική. Τη θέλω σημαδεμένη… κοκκινισμένη… με μικροσκοπικά, λεπτά αυλάκια από ένα κυνηγετικό μαστίγιο ίσως. Παίρνει ένα υπέροχο ροζ χρώμα – από αμηχανία, αναμφίβολα. Έστω κι αν είναι το μόνο πράγμα που θα κάνω, θα τη μάθω να μην ντρέπεται για το σώμα της. Απλώνω το χέρι μου και τραβάω το πιαστράκι από τα μαλλιά της. Ξεχύνονται πλούσια και καστανά γύρω από το πρόσωπό της έως το στήθος της. «Μ ’ αρέσουν οι καστανές». Είναι όμορφη, μοναδική, ένα κόσμημα. Κρατώντας το κεφάλι της, περνάω τα δάχτυλά μου μέσα από τα μαλλιά της και την τραβάω πάνω μου, φιλώντας τη. Βογκάει πάνω μου και ανοίγει τα χείλη της, δίνοντάς μου πρόσβαση στο ζεστό υγρό στόμα της. Ο γλυκός εκδηλωτικός ήχος αντηχεί μέσα μου – έως την άκρη του πουλιού μου. Η γλώσσα της συναντάει ντροπαλά τη δική μου, εξερευνώντας διστακτικά το στόμα μου, και για κάποιον λόγο η διερευνητική αδεξιότητά της είναι… σέξι. Η γεύση της είναι αισθησιακή. Κρασί, σταφύλια και αθωότητα – ένα πανίσχυρο μεθυστικό μείγμα. Τυλίγω σφιχτά τα χέρια μου γύρω της, ανακουφισμένος που με αρπάζει μόνο από το πάνω μέρος των μπράτσων. Μ ε το ένα χέρι στα μαλλιά της, κρατώντας την ακίνητη, περνάω το άλλο μου χέρι πάνω από τη ραχοκοκαλιά της και τη σπρώχνω πάνω μου, στη στύση μου. Βογκάει ξανά. Συνεχίζω να τη φιλάω, καλοπιάνοντας την άμαθη γλώσσα της να εξερευνήσει το στόμα μου όπως εξερευνώ εγώ το δικό της. Το σώμα μου τσιτώνεται όταν μετακινεί τα χέρια της στα μπράτσα μου – και προς στιγμήν ανησυχώ για το πού θα με αγγίξει μετά. Μ ου χαϊδεύει το μάγουλο, ύστερα τα μαλλιά. Μ ου προκαλεί έναν ελαφρό πανικό. Όταν, όμως, τυλίγει τα δάχτυλά της μέσα στα μαλλιά μου, τραβώντας ελαφρά… Να πάρει, η αίσθηση είναι ωραία.
ΓΚΡΕΫ
129
Αντιδρώ βογκώντας, αλλά δεν μπορώ να την αφήσω να συνεχίσει. Πριν προλάβει να με αγγίξει ξανά, τη σπρώχνω επάνω στο κρεβάτι και πέφτω στα γόνατα. Θέλω να της βγάλω αυτό το τζιν – θέλω να τη γδύσω, να την ερεθίσω κι άλλο και… να κρατήσω τα χέρια της μακριά μου. Αρπάζοντας τους γοφούς της, περνάω τη γλώσσα μου λίγο πάνω από τη μέση της έως τον αφαλό της. Τσιτώνεται και παίρνει απότομη ανάσα. Γαμώτο, πόσο ωραία είναι η μυρωδιά και η γεύση της, ένας δεντρόκηπος την άνοιξη, και θέλω να χορτάσω. Τα χέρια της χώνονται πάλι στα μαλλιά μου· αυτό δε με πειράζει – για την ακρίβεια, μου αρέσει. Δαγκώνω απαλά τον γοφό της, και η λαβή της στα μαλλιά μου σφίγγει. Τα μάτια της είναι κλειστά, το στόμα της χαλαρό και η ανάσα της λαχανιασμένη. Απλώνω το χέρι μου να ξεκουμπώσω το τζιν της, και ανοίγει τα μάτια. Μ ελετάμε ο ένας τον άλλο. Κατεβάζω αργά το φερμουάρ και μετακινώ τα χέρια μου γύρω από τον κώλο της. Γλιστρώντας τα χέρια μου μέσα από το ζωνάρι, με τις παλάμες μου πάνω στα απαλά μάγουλα των γλουτών της, της βγάζω το τζιν. Δεν μπορώ να σταματήσω. Θέλω να τη σοκάρω… να ελέγξω τα όρια αυτήν τη στιγμή. Χωρίς να πάρω τα μάτια μου από τα δικά της, γλείφω προμελετημένα τα χείλη μου, μετά σκύβω και περνάω τη μύτη μου πάνω από το κέντρο του σλιπ της, εισπνέοντας τον ερεθισμό της. Κλείνοντας τα μάτια μου, την απολαμβάνω. Θεέ μου, είναι γαργαλιστική. «Μ υρίζεις τόσο όμορφα…» Η φωνή μου είναι βραχνή από πόθο, και το τζιν μου έχει αρχίσει να γίνεται εξαιρετικά άβολο. Πρέπει να το βγάλω. Τη σπρώχνω μαλακά επάνω στο κρεβάτι, και αρπάζοντας το δεξί της πόδι, βγάζω στα γρήγορα το πάνινο παπούτσι και την κάλτσα της. Για να την τυραννήσω, περνάω τον αντίχειρά μου κατά μήκος του κουντεπιέ της, κι εκείνη σφαδάζει απολαυστικά επάνω στο κρεβάτι, με το στόμα ανοιχτό, παρακολουθώντας με γοητευμένη. Σκύβοντας, περνάω τη γλώσσα μου πάνω από το κουντεπιέ της, και τα δόντια μου γρατζουνούν τη μικρή γραμμή που άφησε πίσω του ο αντίχειράς μου. Ξαπλώνει πίσω στο
130
E. L. JAMES
κρεβάτι, με τα μάτια κλειστά, βογκώντας. Είναι τόσο δεκτική, είναι απολαυστικό. «Ω Άνα, τι θα μπορούσα να σου κάνω…» ψιθυρίζω, καθώς εικόνες της να σφαδάζει από κάτω μου μέσα στην αίθουσα ψυχαγωγίας περνούν σαν αστραπή από το μυαλό μου: δεμένη με χειροπέδες στις τέσσερις κολόνες του κρεβατιού μου, σκυμμένη επάνω στο τραπέζι – κρεμασμένη από τον σταυρό. Θα μπορούσα να την πιλατεύω και να τη βασανίζω ώσπου να με ικετέψει να την απαλλάξω… Οι εικόνες κάνουν το τζιν μου ακόμα πιο στενό. Διάολε… Της βγάζω γρήγορα το άλλο παπούτσι και την κάλτσα και της τραβάω το τζιν. Είναι σχεδόν γυμνή επάνω στο κρεβάτι μου, με τα μαλλιά της να πλαισιώνουν τέλεια το πρόσωπό της, τα μακριά άσπρα πόδια της απλωμένα μπροστά μου σαν να με προσκαλούν. Πρέπει να κάνω εκπτώσεις εξαιτίας της απειρίας της. Είναι, όμως, λαχανιασμένη. Μ ε θέλει. Τα μάτια της είναι καρφωμένα πάνω μου. Δεν έχω ξαναπηδήξει ποτέ καμία στο κρεβάτι μου. Άλλη μία πρώτη φορά με τη δεσποινίδα Στιλ. «Είσαι πολύ όμορφη, Αναστάζια Στιλ… Δε βλέπω την ώρα να βρεθώ μέσα σου». Η φωνή μου είναι ήρεμη· θέλω να την πιλατέψω λίγο ακόμα, να ανακαλύψω πόσα ξέρει πραγματικά. «Δείξε μου πώς χαϊδεύεσαι…» λέω, κοιτάζοντάς την έντονα. Συνοφρυώνεται. «Μ ην είσαι σεμνότυφη, Άνα. Δείξε μου». Ένα κομμάτι μου θέλει να διώξει τη σεμνοτυφία από μέσα της με ξυλιές. Κουνάει το κεφάλι. «Δεν ξέρω τι εννοείς…» Παιχνίδια παίζει; «Πώς κάνεις τον εαυτό σου να τελειώνει; Θέλω να δω». Μ ένει βουβή. Είναι φανερό πως τη σόκαρα πάλι. «Δεν το κάνω…» μουρμουρίζει τελικά, με κομμένη την ανάσα. Την κοιτάζω χωρίς να το πιστεύω. Ακόμα κι εγώ αυνανιζόμουν προτού πέσω στα νύχια της Ελένα. Μ άλλον δεν είχε ποτέ οργασμό – αν και δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Κοίτα να δεις... Είμαι υπεύθυνος για το πρώτο της
ΓΚΡΕΫ
131
γαμήσι και για τον πρώτο της οργασμό. Πρέπει να φροντίσω να είναι και τα δύο καλά. «Τότε θα πρέπει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό…» Θα σε κάνω να τελειώσεις σαν να τελειώνει ο κόσμος, μωρό μου. Διάολε – μάλλον δεν έχει ξαναδεί ούτε γυμνό άντρα. Χωρίς να πάρω τα μάτια μου από τα δικά της, ξεκουμπώνω το πάνω κουμπί του τζιν μου και το τραβάω να πέσει στο πάτωμα, αν και δεν μπορώ να διακινδυνεύσω να βγάλω και το πουκάμισό μου, επειδή μπορεί να με αγγίξει. Κι αν με άγγιζε, όμως… Δε θα ήταν τόσο κακό… Θα ήταν; Το να με αγγίξει; Διώχνω τη σκέψη προτού βγει στην επιφάνεια το σκοτάδι, και αρπάζοντας τους αστράγαλούς της, της ανοίγω τα πόδια. Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα, τα χέρια της γραπώνουν τα σεντόνια μου. Ναι. Κράτα τα χέρια σου εκεί, μωρό μου. Σέρνομαι αργά στο κρεβάτι, ανάμεσα στα πόδια της. Αναδεύεται από κάτω μου. «Μ είνε ακίνητη…» της λέω και σκύβω να φιλήσω το απαλό δέρμα στο μέσα μέρος του μηρού της. Ανεβαίνω προς τα πάνω φιλώντας, περνώντας πάνω από το σλιπάκι της, στην κοιλιά της, δαγκώνοντας ελαφρά και ρουφώντας. Σφαδάζει από κάτω μου. «Θα χρειαστεί να δουλέψουμε το πώς θα μένεις ακίνητη, μωρό μου». Αν με αφήσεις. Θα της μάθω απλώς να αφομοιώνει την απόλαυση χωρίς να κουνιέται, κάνοντας εντονότερο κάθε άγγιγμα, κάθε φιλί, κάθε δάγκωμα. Και μόνο η σκέψη είναι αρκετή για να με κάνει να θέλω να χωθώ μέσα της, αλλά προτού το κάνω, θέλω να μάθω πόσο δεκτική είναι. Μ έχρι στιγμής δεν έχει συγκρατήσει τον εαυτό της. Μ ου επιτρέπει ελεύθερη πρόσβαση στο σώμα της. Δεν είναι καθόλου διστακτική. Το θέλει αυτό… Πραγματικά το θέλει. Χώνω τη γλώσσα μου στον αφαλό της και συνεχίζω το ράθυμο ταξίδι μου προς τα πάνω, απολαμβάνοντάς τη.
132
E. L. JAMES
Μ ετακινούμαι ξαπλώνοντας πλάι της, με το ένα πόδι ακόμη ανάμεσα στα δικά της. Το χέρι μου ανηφορίζει ανάλαφρο στο κορμί της, προσπαθώντας να μετρήσει την αντίδρασή της. Δεν τσιτώνεται. Δε με σταματάει… Μ ε εμπιστεύεται. Μ πορώ άραγε να επεκτείνω την εμπιστοσύνη της τόσο ώστε να με αφήσει να έχω την πλήρη κυριαρχία πάνω στο κορμί της, πάνω της; Η σκέψη είναι αναζωογονητική. «Χωράς τέλεια στο χέρι μου, Αναστάζια…» Χώνοντας το δάχτυλό μου μέσα στο σουτιέν της, το τραβάω προς τα κάτω, ελευθερώνοντας το στήθος της. Η ρώγα είναι μικρή, ροζ και ήδη σκληρή. Τραβάω το σουτιέν προς τα κάτω, έτσι που το ύφασμα και το σύρμα μαζεύονται κάτω από το στήθος της, αναγκάζοντάς το να σηκωθεί προς τα πάνω. Επαναλαμβάνω τη διαδικασία στην άλλη πλευρά και παρακολουθώ, γοητευμένος, τις ρώγες της να μεγαλώνουν κάτω από το σταθερό βλέμμα μου. Ποπό… Ούτε που την άγγιξα ακόμα. «Πολύ ωραία…» ψιθυρίζω με δέος και φυσάω απαλά πάνω στην πιο κοντινή ρώγα, παρακολουθώντας τη με αγαλλίαση να σκληραίνει και να επιμηκύνεται. Η Αναστάζια κλείνει τα μάτια και κυρτώνει την πλάτη της. Μείνε ακίνητη, μωρό μου. Απλώς αφομοίωσε την απόλαυση. Θα τη νιώθεις πολύ πιο έντονη. Φυσώντας πάνω στη μια ρώγα, στρίβω την άλλη απαλά ανάμεσα στον αντίχειρα και στον δείκτη μου. Αρπάζει σφιχτά τα σεντόνια καθώς σκύβω και ρουφάω – δυνατά. Το σώμα της λυγίζει πάλι και αφήνει μια κραυγή. «Για να δούμε αν μπορούμε να σε κάνουμε να τελειώσεις έτσι…» ψιθυρίζω και δε σταματάω. Αρχίζει να κλαψουρίζει. Ω, ναι, μωρό μου… Νιώσε το. Οι ρώγες της μακραίνουν κι άλλο και αρχίζει να λικνίζει τους γοφούς της γύρω γύρω. Μείνε ακίνητη, μωρό μου. Θα σε μάθω να μένεις ακίνητη. «Αχ, σε παρακαλώ…» ικετεύει. Τα πόδια της γίνονται άκαμπτα. Λειτουργεί. Κοντεύει. Συνεχίζω τη λάγνα επίθεσή μου. Επικεντρώνομαι σε κάθε ρώγα, παρακολουθώντας την αντίδρασή της, νιώθοντας την απόλαυσή της, κι αυτό με αναστατώνει. Χριστέ μου, τη θέλω.
ΓΚΡΕΫ
133
«Άσ’ το ελεύθερο, μωρό μου…» μουρμουρίζω και τραβάω τη ρώγα της με τα δόντια μου. Αφήνει μια κραυγή και φτάνει στην κορύφωση. Ναι! Μ ετακινούμαι γρήγορα για να τη φιλήσω, πνίγοντας τις κραυγές της μέσα στο στόμα μου. Της έχει κοπεί η ανάσα και λαχανιάζει, χαμένη στην απόλαυσή της… Δικός μου. Μ ου ανήκει ο πρώτος της οργασμός, και η σκέψη μού δίνει γελοία ευχαρίστηση. «Ανταποκρίνεσαι πολύ άμεσα. Θα πρέπει να μάθεις να το ελέγχεις, και θα περάσω πολύ ωραία διδάσκοντάς σου τον τρόπο». Δε βλέπω την ώρα… Αυτήν τη στιγμή, όμως, τη θέλω. Ολόκληρη. Την ξαναφιλάω και αφήνω το χέρι μου να ταξιδέψει στο κορμί της, έως το αιδοίο της. Την κρατάω, νιώθοντας το ξάναμμά της. Γλιστρώντας τον δείκτη μου μέσα από τη δαντέλα του εσώρουχού της, κάνω αργά κύκλους γύρω της… Γαμώτο, είναι μούσκεμα. «Είσαι τόσο υπέροχα υγρή. Θεέ μου, σε θέλω…» Χώνω το δάχτυλό μου μέσα της και αφήνει μια κραυγή. Είναι ζεστή και στενή και υγρή και τη θέλω. Σπρώχνω πάλι το δάχτυλό μου μέσα της, πνίγοντας τις κραυγές της στο στόμα μου. Πιέζω την παλάμη μου στην κλειτορίδα της… σπρώχνοντας προς τα κάτω… σπρώχνοντας γύρω γύρω. Αφήνει μια κραυγή και σφαδάζει από κάτω μου. Γαμώτο... Τη θέλω – τώρα. Είναι έτοιμη. Ανακάθομαι και της βγάζω το εσώρουχο, ύστερα το μποξεράκι μου και απλώνω το χέρι μου να πάρω ένα προφυλακτικό. Γονατίζω ανάμεσα στα πόδια της, ανοίγοντάς τα ακόμα περισσότερο. Η Αναστάζια με παρακολουθεί με… Τι; Τρόμο; Μ άλλον δεν έχει ξαναδεί ορθωμένο πέος. «Μ ην ανησυχείς. Διαστέλλεσαι κι εσύ…» μουρμουρίζω. Ξαπλώνω πάνω της και βάζω τα χέρια μου δεξιά και αριστερά από το κεφάλι της, στηρίζοντας το βάρος μου στους αγκώνες μου. Θεέ μου, τη θέλω… Αλλά ελέγχω αν είναι ακόμα πρόθυμη. «Θες πραγματικά να το κάνεις αυτό;» ρωτάω. Να πάρει! Σε παρακαλώ, μην πεις όχι.
134
E. L. JAMES
«Σε παρακαλώ…» ικετεύει. «Σήκωσε τα γόνατά σου» τη δασκαλεύω. Έτσι, θα είναι πιο εύκολο. Πότε ήμουν πιο ερεθισμένος; Μ ε δυσκολία συγκρατούμαι. Δεν καταλαβαίνω… Πρέπει να οφείλεται σ’ εκείνη. Γιατί; Γκρέυ, συγκεντρώσου! Παίρνω θέση έτσι ώστε να μπορώ να την πάρω κατά τα κέφια μου. Τα μάτια της είναι διάπλατα ανοιχτά, εκλιπαρώντας με. Πραγματικά το θέλει… Όσο κι εγώ. Πρέπει να είμαι ήπιος και να παρατείνω την αγωνία ή να ορμήσω; Θα ορμήσω. Νιώθω την ανάγκη να κυριαρχήσω πάνω της. «Τώρα θα σας γαμήσω, δεσποινίς Στιλ… Άγρια». Ένα δυνατό σπρώξιμο, και είμαι μέσα της. Γ.Α.Μ .Ω.Τ.Ο. Είναι τόσο στενή! Αφήνει μια κραυγή. Σκατά! Την πόνεσα. Θέλω να κουνηθώ, να χαθώ μέσα της και χρειάζομαι όλη μου την αυτοκυριαρχία για να σταματήσω. «Είσαι τόσο στενή… Είσαι καλά;» ρωτάω, και η φωνή μου είναι ένας βραχνός αγωνιώδης ψίθυρος. Γνέφει καταφατικά, και τα μάτια της ανοίγουν περισσότερο. Είναι σαν να έχει κατέβει ο Παράδεισος στη γη, τόσο σφιχτή γύρω μου. Κι ενώ τα χέρια της ακουμπούν στους πήχεις μου, δε με νοιάζει. Το σκοτάδι μισοκοιμάται, ίσως επειδή πάει τόσος καιρός που την ήθελα. Ποτέ άλλοτε δεν ένιωσα τέτοιο πόθο, τέτοια… πείνα. Είναι καινούρια αίσθηση, καινούρια και φωτεινή. Θέλω τόσο πολλά από αυτήν: την εμπιστοσύνη της, την υπακοή της, την υποταγή της. Θέλω να γίνει δική μου. Αυτήν τη στιγμή, όμως… είμαι δικός της. «Θα κουνηθώ, μωρό μου…» Η φωνή μου είναι αφύσικη καθώς τραβιέμαι αργά. Είναι τόσο ασυνήθιστη, υπέροχη αίσθηση: το σώμα της να αγκαλιάζει το καυλί μου. Σπρώχνω πάλι μέσα της και την παίρνω, ξέροντας πως κανένας δεν το έχει κάνει πριν από μένα. Κλαψουρίζει. Σταματάω. «Κι άλλο;»
ΓΚΡΕΫ
135
«Ναι…» μουρμουρίζει έπειτα από μια στιγμή. Αυτήν τη φορά χώνομαι πιο βαθιά μέσα της. «Πάλι;» εκλιπαρώ, ενώ σταγόνες ιδρώτα σκεπάζουν το σώμα μου. «Ναι...» Η εμπιστοσύνη που μου δείχνει είναι ξαφνικά συγκλονιστική, και αρχίζω να κουνιέμαι, πραγματικά να κουνιέμαι. Θέλω να τελειώσει. Δε θα σταματήσω ώσπου να τελειώσει. Θέλω να κάνω δική μου αυτήν τη γυναίκα, την ψυχή και το σώμα της. Τη θέλω σφιγμένη γύρω μου. Γαμώτο… Αρχίζει να ανταποκρίνεται σε κάθε σπρώξιμο, ακολουθώντας τον ρυθμό μου. Βλέπεις πόσο καλά ταιριάζουμε, Άνα; Αρπάζω το κεφάλι της, κρατώντας το ακίνητο όσο διεκδικώ το κορμί της, ενώ τη φιλάω δυνατά, διεκδικώντας το στόμα της. Γίνεται άκαμπτη από κάτω μου… Γαμώτο, ναι! Ο οργασμός της είναι κοντά. «Τέλειωσε για μένα, Άνα!» απαιτώ, και αφήνει μια κραυγή έτσι όπως παίρνει φωτιά, ρίχνοντας το κεφάλι της πίσω, με το στόμα ανοιχτό, τα μάτια κλειστά… Η θέα και μόνο της έκστασής της είναι αρκετή. Εκρήγνυμαι μέσα της, χάνοντας κάθε αίσθηση και λογική καθώς φωνάζω το όνομά της και τελειώνω βίαια. Όταν ανοίγω τα μάτια μου, είμαι λαχανιασμένος, προσπαθώντας να ξαναβρώ την ανάσα μου. Το μέτωπό μου αγγίζει το δικό της, ενώ έχει τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου. Γαμώτο! Χάθηκα. Της δίνω ένα γρήγορο φιλί στο μέτωπο και βγαίνω από μέσα της, ξαπλώνοντας δίπλα της. Μ ορφάζει την ώρα που τραβιέμαι. Κατά τα λοιπά, όμως, φαίνεται εντάξει. «Σε πόνεσα;» ρωτάω και χώνω πίσω από το αυτί της ένα τσουλούφι που έχει ξεφύγει, επειδή δεν μπορώ να σταματήσω να την αγγίζω. Η Άνα χαμογελάει σαν να μην πιστεύει στα αυτιά της. «Εσύ με ρωτάς αν με πόνεσες;» Και προς στιγμήν δεν ξέρω γιατί χαμογελάει. Ω… Η αίθουσα ψυχαγωγίας μου.
136
E. L. JAMES
«Δεν έχω χάσει την αίσθηση της ειρωνείας…» μουρμουρίζω. Ακόμα και τώρα μου προκαλεί σαστιμάρα. «Σοβαρά τώρα… Είσαι εντάξει;» Τεντώνεται δίπλα μου ελέγχοντας το σώμα της και πειράζοντάς με με μια κεφάτη, αλλά χορτασμένη έκφραση στο πρόσωπο. «Δε μου απάντησες!» γρυλίζω. Πρέπει να μάθω αν το βρήκε απολαυστικό. Όλα τα στοιχεία δείχνουν πως ναι – αλλά πρέπει να το ακούσω από την ίδια. Όσο περιμένω την απάντησή της, βγάζω το προφυλακτικό. Χριστέ μου, τα μισώ αυτά τα πράγματα. Το πετάω διακριτικά στο πάτωμα. Μ ε κοιτάζει. «Θα μ’ άρεσε να το ξανακάνω αυτό…» λέει με ένα ντροπαλό χαχάνισμα. Τι; Πάλι; Κιόλας; «Αλήθεια, δεσποινίς Στιλ;» Τη φιλάω πολύ απαλά στην άκρη του στόματός της. «Είσαι απαιτητικό κοριτσάκι, ε; Γύρνα μπρούμυτα». Έτσι, θα ξέρω πως δεν πρόκειται να με αγγίξεις. Μ ου χαρίζει ένα σύντομο γλυκό χαμόγελο και μετά ξαπλώνει πάνω στο στομάχι της. Το πουλί μου αναδεύεται επιδοκιμαστικά. Της ξεκουμπώνω το σουτιέν και περνάω το χέρι μου πάνω από την πλάτη της έως κάτω στα αυθάδικα πισινά της. «Στ’ αλήθεια έχεις το πιο όμορφο δέρμα» λέω, παραμερίζοντας τα μαλλιά από το πρόσωπό της και σπρώχνοντας τα πόδια της για να ανοίξουν. Απαλά, δίνω τρυφερά φιλιά στον ώμο της. «Γιατί φοράς το πουκάμισό σου;» ρωτάει. Είναι τόσο περίεργη, γαμώτο. Όσο είναι μπρούμυτα, ξέρω πως δεν μπορεί να με αγγίξει, οπότε τραβιέμαι και βγάζω το πουκάμισο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα. Εντελώς γυμνός, ξαπλώνω επάνω της. Το δέρμα της είναι ζεστό και λιώνει πάνω στο δικό μου. Χμμμ… Θα μπορούσα να το συνηθίσω αυτό. «Ώστε θες να σε ξαναπηδήξω;» ψιθυρίζω στο αυτί της,
ΓΚΡΕΫ
137
φιλώντας την. Αναδεύεται υπέροχα κάτω μου. Ω, δεν είναι καλό αυτό. Μείνε ακίνητη, μωρό μου. Περνάω ξυστά το χέρι μου πάνω από το σώμα της έως πίσω από το γόνατο, κατόπιν το ανεβάζω απότομα ανοίγοντάς της τα πόδια, έτσι που να είναι ξαπλωμένη φαρδιά πλατιά από κάτω μου. Η ανάσα της κόβεται, κι ελπίζω να είναι από προσμονή. Μ ένει ακίνητη κάτω μου. Επιτέλους! Χουφτώνω τον κώλο της καθώς αφήνω σιγά σιγά το βάρος μου να πέσει πάνω της. «Θα σε πάρω από πίσω, Αναστάζια…» Μ ε το άλλο μου χέρι αρπάζω τα μαλλιά της στον αυχένα και τραβάω απαλά, κρατώντας την ακίνητη. Δεν μπορεί να κουνηθεί. Τα χέρια της είναι ανήμπορα και απλωμένα πάνω στα σεντόνια, χωρίς να μπορούν να κάνουν κακό. «Είσαι δική μου…» ψιθυρίζω. «Μ όνο δική μου. Μ ην το ξεχνάς…» Μ ε το ελεύθερο χέρι μου μετακινούμαι από τον κώλο της στην κλειτορίδα της και αρχίζω να κάνω αργούς κύκλους. Οι μύες της σφίγγονται από κάτω μου καθώς προσπαθεί να κουνηθεί, αλλά το βάρος μου την κρατάει στη θέση της. Περνάω τα δόντια μου κατά μήκος του σαγονιού της. Το γλυκό της άρωμα έχει μείνει πάνω από τη μυρωδιά του ζευγαρώματός μας. «Μ υρίζεις υπέροχα…» λέω μουρμουριστά, χώνοντας τη μύτη μου πίσω από το αυτί της. Αρχίζει να κουνάει κυκλικά τους γοφούς της πάνω στο κινούμενο χέρι μου. «Μ είνε ακίνητη!» την προειδοποιώ. Αλλιώς μπορεί να σταματήσω. Βάζω αργά τον αντίχειρά μου μέσα της και τον στριφογυρίζω, φροντίζοντας να χαϊδεύω το μπροστινό τοίχωμα του κόλπου της. Βογκάει και τσιτώνεται από κάτω μου, προσπαθώντας πάλι να κουνηθεί. «Σ’ αρέσει αυτό;» την πειράζω, και τα δόντια μου
138
E. L. JAMES
ακολουθούν τη γραμμή του αυτιού της. Δε σταματάω να βασανίζω την κλειτορίδα της με το χέρι μου, αλλά αρχίζω να βγάζω και να βάζω τον αντίχειρά μου μέσα της. Τσιτώνεται, αλλά δεν μπορεί να κουνηθεί. Βογκάει δυνατά, με τα μάτια σφιχτά κλεισμένα. «Είσαι τόσο υγρή, τόσο γρήγορα… Ανταποκρίνεσαι τόσο άμεσα. Αχ, Αναστάζια, μ’ αρέσει αυτό… Μ ’ αρέσει πολύ». Ωραία. Για να δούμε πόσο μακριά θα φτάσεις. Τραβάω τον αντίχειρά μου έξω από τον κόλπο της. «Άνοιξε το στόμα σου!» την προστάζω, κι όταν το κάνει, χώνω τον αντίχειρά μου ανάμεσα στα χείλη της. «Δες τι γεύση έχεις. Ρούφηξέ με, μωρό μου…» Ρουφάει τον αντίχειρά μου… δυνατά. Γαμώτο! Και προς στιγμήν φαντάζομαι πως είναι το καυλί μου μέσα στο στόμα της. «Θέλω να πηδήξω το στόμα σου, Αναστάζια, και θα το κάνω σύντομα…» Μ ου έχει κοπεί η ανάσα. Κλείνει τα δόντια της γύρω μου, δαγκώνοντάς με δυνατά. Οχ, γαμώτο! Την αρπάζω δυνατά από τα μαλλιά, και το στόμα της χαλαρώνει. «Άτακτο γλυκό κορίτσι…» Το μυαλό μου πετάει σε μια σειρά από τιμωρίες αντάξιες μιας τόσο αναιδούς κίνησης που, αν ήταν υποτακτική μου, θα μπορούσα να της επιβάλω. Το πουλί μου διαστέλλεται σε βαθμό διάρρηξης με τη σκέψη. Την αφήνω, τραβιέμαι και κάθομαι στα γόνατά μου. «Μ είνε ακίνητη!» Αρπάζω άλλο ένα προφυλακτικό από το κομοδίνο, ανοίγω τη συσκευασία και κυλάω το λάτεξ πάνω στη στύση μου. Παρακολουθώντας τη, βλέπω πως είναι ακίνητη, εκτός από το ανεβοκατέβασμα της πλάτης της από το λαχάνιασμα της προσμονής. Είναι υπέροχη. Σκύβοντας πάλι από πάνω της, αρπάζω τα μαλλιά της και την κρατάω έτσι που να μην μπορεί να κουνήσει το κεφάλι της.
ΓΚΡΕΫ
139
«Αυτήν τη φορά θα προχωρήσουμε πολύ αργά, Αναστάζια…» Αγκομαχάει, και μπαίνω μαλακά μέσα της, ώσπου δεν μπορώ να προχωρήσω άλλο. Γαμώτο… Η αίσθηση είναι ωραία. Καθώς βγαίνω έξω, κουνάω κυκλικά τους γοφούς μου και ξαναγλιστράω μέσα της. Κλαψουρίζει, και τα μέλη της τεντώνονται από κάτω μου έτσι όπως προσπαθεί να κουνηθεί. Α, όχι, μωρό μου. Σε θέλω ακίνητη. Σε θέλω να το νιώσεις αυτό. Να πάρεις όλη την απόλαυση. «Μ ’ αρέσεις πολύ…» της λέω και επαναλαμβάνω την κίνηση, κουνώντας κυκλικά τους γοφούς μου. Αργά... Μ έσα. Έξω. Μ έσα. Έξω. Τα σωθικά της αρχίζουν να τρεμουλιάζουν. «Ω, όχι, μωρό μου… Όχι ακόμα». Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να τελειώσεις. Όχι όταν το απολαμβάνω τόσο πολύ. «Αχ, σε παρακαλώ!» φωνάζει. «Σε θέλω να πονάς, μωρό μου». Τραβιέμαι έξω και βουλιάζω πάλι μέσα της. «Κάθε φορά που θα κουνιέσαι αύριο, θέλω να θυμάσαι πως ήμουν εδώ. Μ όνο εγώ. Είσαι δική μου…» «Σε παρακαλώ, Κρίστιαν…» με ικετεύει. «Τι θες, Αναστάζια; Πες μου». Συνεχίζω το αργό βασανιστήριο. «Πες μου». «Εσένα, σε παρακαλώ…» Μ ε θέλει απεγνωσμένα. Μ ε θέλει. Καλό κορίτσι. Αυξάνω τον ρυθμό, και τα σωθικά της αρχίζουν να τρεμουλιάζουν, αντιδρώντας αμέσως. «Είσαι. Τόσο. Γλυκιά. Σε. Θέλω. Τόσο. Πολύ. Είσαι. Δική. Μ ου». Τα μέλη της τρέμουν από την προσπάθεια να μείνει ακίνητη. Είναι στο όριο. Τέλειωσε για μένα, μωρό μου…» μουγκρίζω. Και υπακούοντας, τρεμουλιάζει γύρω μου καθώς ο οργασμός της τη διαπερνά και φωνάζει το όνομά μου πάνω στο στρώμα.
140
E. L. JAMES
Το όνομά μου στα χείλη της είναι η καταστροφή μου και φτάνω στην κορύφωση, καταρρέοντας επάνω της. «Γαμώτο, Άνα…» ψιθυρίζω, στραγγισμένος, αλλά συνεπαρμένος. Τραβιέμαι έξω σχεδόν αμέσως και κυλάω ανάσκελα. Κουλουριάζεται πλάι μου, και καθώς βγάζω το προφυλακτικό, κλείνει τα μάτια της και αποκοιμιέται.
ΓΚΡΕΫ
141
[ΚΥΡΙΑΚΗ 22 Μ ΑΪΟΥ 2011] ΠΕΤΑΓΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΝΟ μου με μια επίμονη αίσθηση ενοχής, σαν να έχω διαπράξει ένα φοβερό αμάρτημα. Είναι επειδή πήδηξα την Αναστάζια Στιλ; Μια παρθένα; Είναι κουλουριασμένη δίπλα μου και κοιμάται βαθιά. Κοιτάζω το ξυπνητήρι: είναι περασμένες τρεις το πρωί. Η Άνα κοιμάται τον βαθύ ύπνο μιας αθώας. Εντάξει, όχι και τόσο αθώας πια. Το σώμα μου ξυπνάει καθώς την παρακολουθώ. Θα μπορούσα να την ξυπνήσω. Να την ξαναπηδήξω. Σίγουρα το να την έχω στο κρεβάτι μου προσφέρει κάποια πλεονεκτήματα. Γκρέυ, άσε τις αηδίες. Το να την πηδήξω ήταν απλώς το μέσο για έναν σκοπό κι ένας ευχάριστος περισπασμός. Ναι. Πολύ ευχάριστος. Πες καλύτερα απίστευτος. Δεν ήταν παρά σεξ, γαμώτο μου. Κλείνω τα μάτια μου σε μια προσπάθεια, που μάλλον θα αποδειχθεί μάταιη, να κοιμηθώ. Το δωμάτιο, όμως, παραείναι γεμάτο από την Άνα: το άρωμά της, τον ήχο της απαλής ανάσας της και την ανάμνηση του πρώτου πηδήματος βανίλια για μένα. Εικόνες της με το κεφάλι ριγμένο προς τα πίσω όλο πάθος, να φωνάζει μια μόλις αναγνωρίσιμη εκδοχή του ονόματός μου, ο αχαλίνωτος ενθουσιασμός της για τη σεξουαλική πράξη με
142
E. L. JAMES
κατακλύζουν. Η δεσποινίς Στιλ είναι σεξουαλικό πλάσμα. Θα είναι απόλαυση να την εκπαιδεύσω. Το πουλί μου συσπάται συμφωνώντας. Γαμώτο… Δεν μπορώ να κοιμηθώ, αν και απόψε δεν είναι οι εφιάλτες που με κρατούν ξύπνιο, αλλά η νεαρή δεσποινίς Στιλ. Σηκώνομαι από το κρεβάτι, μαζεύω τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά από το πάτωμα, τα δένω και τα πετάω στο καλάθι των αχρήστων. Βγάζω από τη σιφονιέρα ένα παντελόνι πιτζάμας και το φοράω. Ρίχνοντας μια παρατεταμένη ματιά στη δελεαστική γυναίκα στο κρεβάτι μου, κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Διψάω. Μ όλις πίνω ένα ποτήρι νερό, κάνω ό,τι κάνω πάντα όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ – ελέγχω τα e-mails στο γραφείο μου. Ο Τέυλορ γύρισε και ρωτάει αν μπορεί να αποσυρθεί από το Τσάρλι Τάνγκο. Ο Στέφαν πρέπει να κοιμάται πάνω. Του απαντάω «Ναι», αν κι αυτή την ώρα είναι πια δεδομένο. Επιστρέφοντας στο καθιστικό, κάθομαι στο πιάνο μου. Αυτή είναι η παρηγοριά μου, όπου μπορώ να χαθώ ώρες ολόκληρες. Ήμουν σε θέση να παίζω καλά από τα εννιά μου, αλλά μόνο όταν απέκτησα το δικό μου πιάνο, στο δικό μου σπίτι, μου έγινε πραγματικά πάθος. Όταν θέλω να ξεχάσω τα πάντα, αυτό κάνω. Κι αυτήν τη στιγμή δε θέλω να σκέφτομαι πως την έπεσα σε μια παρθένα, την πήδηξα ή ότι αποκάλυψα τον τρόπο ζωής μου σε κάποια που δε διαθέτει πείρα. Μ ε τα χέρια μου πάνω στα πλήκτρα, αρχίζω να παίζω και χάνομαι στη μοναξιά του Μ παχ. Μ ια κίνηση μου αποσπά την προσοχή από τη μουσική, κι όταν σηκώνω το βλέμμα μου, η Άνα στέκεται δίπλα στο πιάνο. Τυλιγμένη με ένα πάπλωμα, με τα μαλλιά της ξεχτένιστα να σχηματίζουν μπούκλες στην πλάτη της, τα μάτια φωτεινά, είναι εκθαμβωτική. «Συγγνώμη…» λέει. «Δεν ήθελα να σε διακόψω». Γιατί ζητάει συγγνώμη; «Μ άλλον εγώ θα έπρεπε να το πω αυτό». Παίζω τις τελευταίες νότες και σηκώνομαι. «Θα έπρεπε να βρίσκεσαι στο κρεβάτι».
ΓΚΡΕΫ
143
«Πολύ ωραίο αυτό το κομμάτι. Μ παχ;» «Η διασκευή είναι του Μ παχ, αλλά αρχικά ήταν ένα κονσέρτο για όμποε του Αλεσσάντρο Μ αρτσέλλο». «Ήταν πολύ ωραίο, αλλά πολύ θλιμμένο… Τόσο μελαγχολική μελωδία». Μελαγχολική; Δε θα ήταν η πρώτη φορά που κάποιος χρησιμοποίησε αυτήν τη λέξη για να περιγράψει εμένα. «Μπορώ να μιλήσω ελεύθερα, κύριε;» Η Λέιλα γονατ ίζει δίπλα μου ενώ δουλεύω. «Μπορείς». «Κύριε, είσαι πολύ μελαγχολικός σήμερα». «Είμαι;» «Μάλιστα, κύριε. Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να κάνω;» Διώχνω την ανάμνηση. Η Άνα θα έπρεπε να βρίσκεται στο κρεβάτι. Της το ξαναλέω. «Ξύπνησα και δεν ήσουν εκεί…» «Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ και δεν είμαι συνηθισμένος να κοιμάμαι με άλλους». Της το εξήγησα αυτό – και γιατί δικαιολογούμαι; Τυλίγω το μπράτσο μου γύρω από τους γυμνούς ώμους της, απολαμβάνοντας την αίσθηση του δέρματός της, και την οδηγώ πίσω στο υπνοδωμάτιο. «Πόσα χρόνια παίζεις; Παίζεις πολύ όμορφα». «Από έξι χρόνων» απαντάω κοφτά. «Ω…» λέει. Νομίζω πως έπιασε το υπονοούμενο – δε θέλω να μιλάω για την παιδική μου ηλικία. «Πώς νιώθεις;» ρωτάω ανάβοντας το φως στο κομοδίνο. «Καλά είμαι». Στα σεντόνια μου υπάρχει αίμα. Το δικό της αίμα. Απόδειξη της χαμένης της πλέον παρθενιάς. Τα μάτια της γυρίζουν γρήγορα από τους λεκέδες σε μένα και μετά κοιτάζει αλλού, αμήχανη. «Λοιπόν, αυτό θα δώσει τροφή για σκέψη στην κυρία Τζόουνς…» Φαίνεται καταντροπιασμένη.
144
E. L. JAMES
Δεν είναι παρά το σώμα σου, γλυκιά μου. Αρπάζω το πιγούνι της και γέρνω το κεφάλι της προς τα πίσω, για να μπορώ να δω την έκφρασή της. Ετοιμάζομαι να της κάνω μια διάλεξη για το πώς να μην ντρέπεται για το σώμα της, όταν απλώνει το χέρι της για να με αγγίξει στο στήθος. Γαμώτο! Τραβιέμαι ώστε να μη με φτάσει, καθώς το σκοτάδι βγαίνει στην επιφάνεια. «Πέσε στο κρεβάτι!» τη διατάζω, μάλλον κάπως πιο απότομα απ’ όσο σκόπευα, αλλά ελπίζω να μη διαγνώσει τον φόβο μου. Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα από σαστιμάρα, ίσως και πίκρα. Να πάρει. «Θα έρθω να ξαπλώσω δίπλα σου» προσθέτω εν είδει ειρηνευτικής προσφοράς και βγάζω από τη σιφονιέρα ένα μπλουζάκι, φορώντας το στα γρήγορα για προστασία. Στέκεται ακόμα εκεί και με κοιτάζει. «Κρεβάτι!» διατάζω, πιο αποφασιστικά. Χώνεται στο κρεβάτι μου και ξαπλώνει, κι εγώ ξαπλώνω πίσω της, τυλίγοντας τα μπράτσα μου γύρω της. Χώνω το πρόσωπό μου στα μαλλιά της και αναπνέω το γλυκό άρωμά της: φθινόπωρο και μηλιές. Όταν κοιτάζει από την άλλη, δεν μπορεί να με αγγίξει, κι όσο είμαι ξαπλωμένος εκεί, αποφασίζω να της πω μερικά γλυκόλογα ώσπου να την πάρει ο ύπνος. Μ ετά θα σηκωθώ και θα δουλέψω λίγο. «Κοιμήσου, γλυκιά Αναστάζια…» Της φιλάω τα μαλλιά και κλείνω τα μάτια μου. Το άρωμά της γεμίζει τα ρουθούνια μου, θυμίζοντάς μου μια χαρούμενη εποχή και αφήνοντάς με γεμάτο… Ακόμα και ευχαριστημένο. Η μανούλα είναι ευτυχισμένη σήμερα. Τραγουδάει. Τραγουδάει «Τι σχέση έχει η αγάπη με αυτό το πράγμα». Και μαγειρεύει. Και τραγουδάει. Η κοιλίτσα μου γουργουρίζει. Μ αγειρεύει μπέικον και βάφλες. Μ υρίζουν ωραία. Στην κοιλίτσα μου αρέσει και το μπέι-
ΓΚΡΕΫ
145
κον και οι βάφλες. Μ υρίζουν πολύ ωραία. Όταν ανοίγω τα μάτια μου, το φως πλημμυρίζει το δωμάτιο μέσα από τα παράθυρα, και από την κουζίνα έρχεται μια λαχταριστή μυρωδιά. Μ πέικον. Προς στιγμήν μπερδεύομαι. Γύρισε η Γκέιλ από την αδερφή της; Μ ετά θυμάμαι. Η Άνα. Μ ια ματιά στο ρολόι μού λέει πως είναι αργά. Τινάζομαι όρθιος από το κρεβάτι και ακολουθώ τη μύτη μου, που με κατευθύνει στην κουζίνα. Να η Άνα. Φοράει το πουκάμισό μου, τα μαλλιά της είναι φτιαγμένα κοτσιδάκια και χορεύει ολόγυρα υπό τον ήχο κάποιας μουσικής. Μ όνο που εγώ δεν την ακούω. Φοράει ακουστικά. Κάθομαι απαρατήρητος στον πάγκο της κουζίνας και παρακολουθώ την παράσταση. Χτυπάει αυγά φτιάχνοντας πρωινό, με τα κοτσιδάκια της να χοροπηδούν καθώς τινάζεται από το ένα πόδι στο άλλο, και συνειδητοποιώ πως δε φοράει εσώρουχα. Καλό κορίτσι. Πρέπει να είναι ένα από τα πιο ασυντόνιστα θηλυκά που έχω δει ποτέ. Είναι διασκεδαστικό, γοητευτικό και παράξενα ερεθιστικό συνάμα· σκέφτομαι όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορώ να βελτιώσω τον συντονισμό της. Όταν γυρίζει και με εντοπίζει, παγώνει. «Καλημέρα, δεσποινίς Στιλ… Είστε πολύ δραστήρια σήμερα το πρωί». Φαίνεται ακόμα μικρότερη με τα κοτσιδάκια της. «Κοι… κοιμήθηκα καλά» τραυλίζει. «Δεν μπορώ να φανταστώ για ποιον λόγο…» την πειράζω, ενώ παραδέχομαι στον εαυτό μου πως το ίδιο συνέβη και με μένα. Είναι περασμένες εννιά. Πότε κοιμήθηκα τελευταία φορά μετά τις 6:30; Χτες. Όταν κοιμήθηκα μαζί της. «Πεινάς;» ρωτάει.
146
E. L. JAMES
«Πολύ». Και δεν είμαι σίγουρος αν πεινάω για πρωιν ό ή γι’ αυτήν. «Τηγανίτες, μπέικον και αυγά;» λέει. «Μ ια χαρά ακούγεται». «Δεν ξέρω πού έχεις τα σουπλά…» μουρμουρίζει δείχνοντας χαμένη, και νομίζω πως ντρέπεται επειδή την έπιασα να χορεύει. Τη λυπάμαι και προσφέρομαι να στρώσω το τραπέζι για το πρωινό. Μ ετά προσθέτω: «Θες να βάλω μουσική για να συνεχίσεις τον… εμμμ… τον χορό σου;». Τα μάγουλά της κοκκινίζουν και χαμηλώνει το βλέμμα στο πάτωμα. Να πάρει. Την τάραξα. «Σε παρακαλώ, μη σταματάς εξαιτίας μου… Είναι πολύ διασκεδαστικό». Σουφρώνοντας τα χείλη, μου γυρίζει την πλάτη και συνεχίζει να χτυπάει τα αυγά με ζήλο. Αναρωτιέμαι αν έχει την παραμικρή ιδέα πόση έλλειψη σεβασμού δείχνει αυτό για κάποιον σαν εμένα… Φυσικά, όμως, δεν έχει ιδέα, και για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο αυτό με κάνει να χαμογελάσω. Πηγαίνω δίπλα της και τραβάω μαλακά ένα από τα κοτσιδάκια της. «Μ ’ αρέσουν αυτά. Δε θα σε προστατέψουν…» Όχι από μένα. Όχι τώρα που σε απέκτησα. «Πώς θες τα αυγά σου;» Ο τόνος της είναι αναπάντεχα υπεροπτικός. Και θέλω να γελάσω δυνατά, αλλά κρατιέμαι. «Πολύ καλά ανακατεμένα και χτυπημένα» απαντάω, προσπαθώντας και αποτυγχάνοντας να ακουστώ αγέλαστος. Επιχειρεί κι εκείνη να κρύψει ότι το διασκεδάζει και συνεχίζει τη δουλειά της. Το χαμόγελό της είναι μαγευτικό. Τοποθετώ βιαστικά τα σουπλά, προσπαθώντας να θυμηθώ πότε το έκανα αυτό τελευταία φορά για κάποιον άλλο. Ποτέ. Συνήθως τα Σαββατοκύριακα η υποτακτική μου αναλάμβανε όλες τις δουλειές του σπιτιού. Όχι σήμερα, Γκρέυ, επειδή δεν είναι υποτακτική σου… Ακόμα. Βάζω πορτοκαλάδα και για τους δυο μας και ανάβω την
ΓΚΡΕΫ
147
καφετιέρα. Δεν πίνει καφέ, μόνο τσάι. «Θες λίγο τσάι;» «Ναι, ευχαριστώ. Αν έχεις». Στο ντουλάπι βρίσκω τα φακελάκια του Twinings που ζήτησα από την Γκέιλ να αγοράσει. Κοίτα να δεις… Ποιος να το ’λεγε πως θα έφτανα ποτέ να τα χρησιμοποιήσω. Κατσουφιάζει όταν τα βλέπει. «Η κατάληξη ήταν δεδομένη εκ των προτέρων, ε;» «Είναι; Δεν είμαι σίγουρος ότι καταλήξαμε ακόμα σε τίποτα, δεσποινίς Στιλ» απαντάω με βλοσυρό ύφος. Και μη μιλάς έτσι για τον εαυτό σου. Προσθέτω την αυτοαποδοκιμασία στον κατάλογο των συμπεριφορών που θα χρειαστεί να αλλάξουν. Αποφεύγει το βλέμμα μου, απασχολημένη με το σερβίρισμα του πρωινού. Δύο πιάτα τοποθετούνται πάνω στα σουπλά και ύστερα φέρνει το σιρόπι σφενταμιού από το ψυγείο. Όταν σηκώνει τα μάτια της πάνω μου, την περιμένω να καθίσει. «Δεσποινίς Στιλ». Της δείχνω πού πρέπει να καθίσει. «Κύριε Γκρέυ» αποκρίνεται με φτιαχτή τυπικότητα και κάθεται μορφάζοντας. «Πόσο σε πονάει;» Εκπλήσσομαι από μια αμήχανη αίσθηση ενοχής. Θέλω να την ξαναπηδήξω, κατά προτίμηση μετά το πρωινό, αλλά αν πονάει πολύ, κάτι τέτοιο μπορεί να μην είναι δυνατόν. Ίσως αυτήν τη φορά θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το στόμα της. Το χρώμα στο πρόσωπό της γίνεται πιο έντονο. «Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω μέτρο σύγκρισης» απαντάει δηκτικά. «Επιθυμούσες να εκφράσεις τη συμπόνια σου;» Ο σαρκαστικός τόνος της με αιφνιδιάζει. Αν ήταν δική μου, αυτό θα της στοίχιζε ένα ξυλοφόρτωμα τουλάχιστον, ίσως επάνω στον πάγκο της κουζίνας. «Όχι. Αναρωτιόμουν αν έπρεπε να συνεχίσουμε τη βασική σου εκπαίδευση». «Ω…» Ξαφνιάζεται. Ναι, Άνα, μπορούμε να κάνουμε σεξ και στη διάρκεια της μέρας. Και θα ήθελα να γεμίσω αυτό το έξυπνο στόμα σου.
148
E. L. JAMES
Τρώω μια μπουκιά από το πρωινό μου και κλείνω τα μάτια μου επιδοκιμαστικά. Είναι νοστιμότατο. Όταν καταπίνω, εξακολουθεί να με κοιτάζει. «Φάε, Αναστάζια!» τη διατάζω. «Παρεμπιπτόντως, πολύ νόστιμο αυτό…» Ξέρει να μαγειρεύει, και μάλιστα καλά. Η Άνα τρώει μια μπουκιά από το φαγητό της και μετά αρχίζει να σπρώχνει το πρωινό της πέρα δώθε στο πιάτο. Της ζητάω να σταματήσει να δαγκώνει το χείλος της. «Μ ου αποσπά την προσοχή και τυχαίνει να ξέρω πως δε φοράς τίποτα κάτω από το πουκάμισό μου, κάτι που μου αποσπά ακόμα περισσότερο την προσοχή». Παίζει με το φακελάκι του τσαγιού και την τσαγιέρα, αγνοώντας τον εκνευρισμό μου. «Τι είδους βασική εκπαίδευση είχες στο μυαλό σου;» ρωτάει. «Μ ιας και πονάς, έλεγα να σταθούμε στις προφορικές δεξιότητες...» Πνίγεται με το τσάι της. Διάολε! Δε θέλω να το πνίξω το κορίτσι. Τη χτυπάω μαλακά στην πλάτη και της δίνω ένα ποτήρι πορτοκαλάδα. «Αν θες να μείνεις δηλαδή…» Ας μην προκαλώ την τύχη μου. «Θα ήθελα να μείνω σήμερα, αν δε σε πειράζει. Έχω να πάω στη δουλειά αύριο το πρωί». «Τι ώρα πρέπει να βρίσκεσαι στη δουλειά αύριο;» «Στις εννιά». «Θα σ’ έχω πάει στη δουλειά αύριο στις εννιά». Ορίστε; Θέλω να μείνει; Είναι έκπληξη για μένα. «Πρέπει να πάω σπίτι μου απόψε – χρειάζομαι καθαρά ρούχα». «Μ πορούμε να σου βρούμε εδώ». Τινάζει τα μαλλιά της και μασουλάει νευρικά το χείλος της… Πάλι. «Τι είναι;» ρωτάω. «Πρέπει να είμαι σπίτι μου απόψε». Να πάρει, είναι πεισματάρα. Δε θέλω να φύγει, αλλά σ’ αυτήν τη φάση, χωρίς συμφωνία, δεν μπορώ να επιμείνω να μείνει.
ΓΚΡΕΫ
149
«Εντάξει, απόψε. Φάε τώρα το πρωινό σου». Καρφώνει το βλέμμα στο φαγητό της. «Φάε, Αναστάζια! Δεν έφαγες χτες το βράδυ». «Στ’ αλήθεια δεν πεινάω» λέει. Είναι εκνευριστικό. «Θα ήθελα να τελειώσεις το πρωιν ό σου…» Η φωνή μου είναι χαμηλή. «Τι τρέχει με σένα και το φαγητό;» πετάει. Ω μωρό μου, δε θέλεις να μάθεις. «Σου είπα, έχω πρόβλημα με το χαραμισμένο φαγητό. Φάε!» Την αγριοκοιτάζω. Μη με ζορίζεις σ’ αυτό το θέμα, Άνα. Μ ου ρίχνει ένα πεισματάρικο βλέμμα και αρχίζει να τρώει. Την παρακολουθώ να βάζει μια πιρουνιά αυγά στο στόμα της και χαλαρώνω. Είναι μεγάλη πρόκληση με έναν εντελώς δικό της τρόπο. Κι αυτό είναι σπάνιο. Δεν το έχω αντιμετωπίσει ποτέ ξανά. Ναι. Αυτό είναι. Είναι κάτι καινούριο. Αυτή είναι η γοητεία… Σωστά; Όταν τελειώνει το φαγητό της, μαζεύω το πιάτο της. «Εσύ μαγείρεψες, οπότε θα τα μαζέψω εγώ». «Πολύ δημοκρατικό αυτό…» αποκρίνεται υψώνοντας το φρύδι της. «Ναι. Δεν είναι το συνηθισμένο μου στιλ. Όταν τελειώσω, θα κάνουμε μπάνιο». Και θα μπορέσω να ελέγξω τις προφορικές της δεξιότητες. Παίρνω μια γρήγορη ανάσα, για να ελέγξω την αυτόματη διέγερσή μου στη σκέψη. Διάολε… Το τηλέφωνό της χτυπάει και πηγαίνει στην άλλη άκρη του δωματίου, πιάνοντας κουβέντα. Σταματάω δίπλα στον νεροχύτη και την παρακολουθώ. Έτσι όπως στέκεται δίπλα στον γυάλινο τοίχο, το πρωινό φως διαγράφει το κορμί της κάτω από το άσπρο μου πουκάμισο. Το στόμα μου ξεραίνεται. Είναι λεπτή, με μακριά πόδια, τέλεια στήθη και τέλειο κώλο. Εξακολουθώντας να μιλάει, στρέφεται προς το μέρος μου, κι εγώ κάνω πως η προσοχή μου είναι στραμμένη αλλού. Για κάποιον λόγο, δε θέλω να με πιάσει να την κοιτάζω ξελιγωμένα. Ποιος είναι στο τηλέφωνο;
150
E. L. JAMES
Ακούω να αναφέρεται το όνομα της Κάβανο και τσιτώνομαι. Τι λέει; Τα μάτια μας συναντιούνται. Τι λες, Άνα; Γυρίζει από την άλλη κι έπειτα από ένα λεπτό το κλείνει, μετά έρχεται ξανά προς το μέρος μου, με τους γοφούς της να λικνίζονται σ’ έναν απαλό, σαγηνευτικό ρυθμό κάτω από το πουκάμισό μου. Να της πω τι βλέπω; «Το ΣΜ Α καλύπτει τα πάντα;» ρωτάει, μαρμαρώνοντάς με τη στιγμή που κλείνω το ντουλάπι. «Γιατί;» Πού το πάει; Τι είπε στην Κάβανο; Παίρνει βαθιά ανάσα. «Έχω μερικές ερωτήσεις, ξέρεις, σε σχέση με το σεξ… Και θα ήθελα να ρωτήσω την Κέιτ». «Μ πορείς να ρωτήσεις εμένα». «Κρίστιαν, με όλο τον σεβασμό…» Σταματάει. Μήπως ντρέπεται; «Είναι απλώς σχετικά με τον μηχανισμό λειτουργίας. Δε θα αναφέρω το Κόκκινο Δωμάτιο του Πόνου» σπεύδει να πει. «Το Κόκκινο Δωμάτιο του Πόνου;» Τι διάολο; «Έχει να κάνει κυρίως με την απόλαυση, Αναστάζια. Πίστεψέ με. Άλλωστε η συγκάτοικός σου κάνει το κτήνος με τις δύο ράχες με τον αδερφό μου. Θα προτιμούσα να μην τη ρωτήσεις». Δε θέλω να μάθει ο Έλλιοτ το παραμικρό για τη σεξουαλική μου ζωή. Δε θα με άφηνε ποτέ να ξεπεράσω την ντροπή. «Ξέρει η οικογένειά σου για τις… εεε… ιδιαίτερες προτιμήσεις σου;» «Όχι. Δεν είναι δουλειά τους». Καίγεται να ρωτήσει κάτι. «Τι θες να μάθεις;» ρωτάω και στέκομαι μπροστά της, κοιτάζοντας ερευνητικά το πρόσωπό της. Τι είναι, Άνα; «Τίποτα ιδιαίτερο αυτήν τη στιγμή…» ψιθυρίζει. «Μ πορούμε να αρχίσουμε με το εξής: πώς ήταν το χτεσινό βράδυ για σένα;» Η ανάσα μου επιταχύνεται περιμένοντας την απάντησή της. Όλη η συμφωνία μας θα μπορούσε να κρέμεται από την απάντησή της.
ΓΚΡΕΫ
151
«Ωραίο…» απαντάει και μου χαρίζει ένα τρυφερό σέξι χαμόγελο. Αυτό ήθελα να ακούσω. «Και για μένα. Δεν έχω ξανακάνει σεξ βανίλια. Πολλά μπορεί να πει κανείς γι’ αυτό. Αλλά, πάλι, ίσως είναι επειδή το κάνω μαζί σου». Η έκπληξη και η ευχαρίστησή της από τα λόγια μου είναι φανερές. Χαϊδεύω το γεμάτο κάτω χείλος της με τον αντίχειρά μου. Αδημονώ να την αγγίξω… ξανά. «Έλα, πάμε να κάνουμε μπάνιο…» Τη φιλάω και την πηγαίνω στο μπάνιο μου. «Μ είνε εκεί!» τη διατάζω και ανοίγω τη βρύση, κατόπιν προσθέτω αρωματικό λάδι στο αχνιστό νερό. Η μπανιέρα γεμίζει γρήγορα, ενώ εκείνη με παρακολουθεί. Κανονικά θα περίμενα οποιαδήποτε γυναίκα με την οποία θα ετοιμαζόμουν να κάνω μπάνιο να έχει τα μάτια χαμηλωμένα από σεμνότητα. Όχι η Άνα, όμως. Δε χαμηλώνει το βλέμμα της, ενώ τα μάτια της λάμπουν από προσμονή και περιέργεια. Έχει, όμως, τα χέρια της τυλιγμένα γύρω από τον εαυτό της· είναι ντροπαλή. Είναι διεγερτικό. Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν έχει κάνει ποτέ μπάνιο με άντρα. Μ πορώ να διεκδικήσω άλλη μία πρώτη φορά. Όταν η μπανιέρα γεμίζει, βγάζω το μπλουζάκι μου και απλώνω το χέρι μου. «Δεσποινίς Στιλ». Δέχεται την πρόσκληση και μπαίνει μέσα στην μπανιέρα. «Γύρνα προς το μέρος μου» τη δασκαλεύω. «Το ξέρω πως αυτό το χείλος είναι νοστιμότατο, μπορώ να το επιβεβαιώσω. Αλλά γίνεται να σταματήσεις να το δαγκώνεις; Όταν το μασάς, με κάνεις να θέλω να σε πηδήξω, και πονάς. Εντάξει;» Εισπνέει απότομα, αφήνοντας το χείλος της. «Ναι. Το πιάνεις το νόημα;» Εξακολουθώντας να μένει όρθια, γνέφει καταφατικά με έμφαση. «Ωραία». Φοράει ακόμα το πουκάμισό μου, και βγάζω το iPod
152
E. L. JAMES
από την μπροστινή τσέπη, αφήνοντάς το επάνω στον νιπτήρα. «Νερό και iPod – καθόλου έξυπνος συνδυασμός». Αρπάζω την άκρη του πουκάμισου και το τραβάω για να της το βγάλω. Αμέσως κρεμάει το κεφάλι της όταν κάνω ένα βήμα πίσω για να τη θαυμάσω. «Έι…» Η φωνή μου είναι τρυφερή και την ενθαρρύνει να σηκώσει το βλέμμα της πάνω μου. «Αναστάζια, είσαι πολύ όμορφη γυναίκα. Τα έχεις όλα. Μ ην κρεμάς το κεφάλι σαν να ντρέπεσαι. Δεν έχεις τίποτα για το οποίο να ντρέπεσαι, και είναι μεγάλη χαρά να στέκομαι εδώ και να σε κοιτάζω». Κρατώντας το πιγούνι της, της σπρώχνω το κεφάλι προς τα πίσω. Μη μου κρύβεσαι, μωρό μου. «Μ πορείς να κάτσεις κάτω τώρα». Κάθεται με ανάρμοστη βιασύνη και μορφάζει καθώς το πονεμένο σώμα της έρχεται σε επαφή με το νερό. Εντάξει… Κλείνει σφιχτά τα μάτια και ακουμπάει πίσω τη ράχη της, αλλά όταν τα ανοίγει πάλι, φαίνεται πιο χαλαρή. «Γιατί δεν έρχεσαι κι εσύ;» ρωτάει με ένα επιφυλακτικό χαμόγελο. «Νομίζω πως θα έρθω… Έλα πιο μπροστά». Γδύνομαι και μπαίνω πίσω της, τραβώντας την πάνω στο στήθος μου, βάζοντας τις γάμπες μου γύρω της, τις πατούσες μου πάνω στους αστράγαλούς της και μετά τραβάω τα πόδια της να ανοίξουν. Στριφογυρίζει πάνω μου, αλλά αγνοώ την κίνησή της και χώνω τη μύτη μου στα μαλλιά της. «Μ υρίζεις τόσο όμορφα, Αναστάζια…» ψιθυρίζω. Βολεύεται, και πιάνω το αφρόλουτρο από το ράφι δίπλα μας. Ρίχνω λίγο στο χέρι μου, το τρίβω να αφρίσει και αρχίζω να κάνω μασάζ στον αυχένα και στους ώμους της. Αναστενάζει, και το κεφάλι της γέρνει στο πλάι κάτω από τις τρυφερές φροντίδες μου. «Σ’ αρέσει αυτό;» ρωτάω. «Μ μμ…» μουρμουρίζει πανευτυχής. Της πλένω τα μπράτσα και τις μασχάλες και ύστερα φτάνω στον πρώτο μου στόχο: το στήθος της. Χριστέ μου, τι ωραία αίσθηση…
ΓΚΡΕΫ
153
Έχει τέλειο στήθος. Το τρίβω, το πιλατεύω. Βογκάει και κάμπτει τους γοφούς της, η ανάσα της επιταχύνεται. Έχει ερεθιστεί. Το σώμα μου ανταποκρίνεται με τον ίδιο τρόπο και μεγαλώνει από κάτω της. Τα χέρια μου περνούν ξυστά πάνω από τον κορμό και την κοιλιά της προς τον δεύτερο στόχο μου. Προτού φτάσω στο ηβικό τρίχωμα, σταματάω και αρπάζω ένα πανί για πλύσιμο. Ρίχνοντας πάνω του λίγο αφρόλουτρο, αρχίζω την αργή διαδικασία του πλυσίματος ανάμεσα στα πόδια της. Απαλά, αργά, αλλά με σιγουριά, τρίβοντας, πλένοντας, καθαρίζοντας, ερεθίζοντας. Αρχίζει να λαχανιάζει, και οι γοφοί της κινούνται σε συγχρονισμό με το χέρι μου. Το κεφάλι της ακουμπάει στον ώμο μου, τα μάτια της είναι κλειστά, το στόμα ανοιχτό σ’ ένα σιωπηλό βογκητό έτσι όπως παραδίδεται στα ανελέητα δάχτυλά μου. «Νιώσ’ το, μωρό μου…» Περνάω τα δόντια μου κατά μήκος του λοβού της. «Νιώσ’ το». «Αχ, σε παρακαλώ…» κλαψουρίζει και προσπαθεί να ισιώσει τα πόδια της, μόνο που τα έχω ακινητοποιήσει κάτω από τα δικά μου. Αρκετά. Τώρα που έχει σκεπαστεί όλη με σαπουνάδα, είμαι έτοιμος να συνεχίσω. «Νομίζω πως τώρα είσαι αρκετά καθαρή» αναγγέλλω και τραβάω τα χέρια μου από πάνω της. «Γιατί σταματάς;» διαμαρτύρεται, και τα μάτια της ανοίγουν τρεμοπαίζοντας, αποκαλύπτοντας εκνευρισμό και απογοήτευση. «Επειδή έχω άλλα σχέδια για σένα, Αναστάζια…» Είναι λαχανιασμένη, κι αν δεν κάνω λάθος, στραβομουτσουνιασμένη. Ωραία. «Γύρνα. Χρειάζομαι κι εγώ πλύσιμο». Γυρίζει, με πρόσωπο αναψοκοκκινισμένο, μάτια λαμπερά, κόρες διεσταλμένες. Ανασηκώνοντας τους γοφούς μου, αρπάζω το πουλί μου. «Θέλω να γνωρίσεις καλά, με το μικρό του όνομα, το πιο
154
E. L. JAMES
αγαπημένο μέρος του σώματός μου… Του έχω πολύ μεγάλη αδυναμία». Το στόμα της ανοίγει διάπλατα καθώς κοιτάζει από το πέος στο πρόσωπό μου… και πάλι πίσω. Δεν μπορώ να κρύψω το πονηρό μου χαμόγελο. Το πρόσωπό της είναι η επιτομή της κοριτσίστικης αποστροφής. Όσο, όμως, κοιτάζει, η έκφρασή της αλλάζει. Πρώτα δείχνει να το σκέφτεται, μετά να αξιολογεί την κατάσταση, κι όταν τα μάτια της συναντούν τα δικά μου, η πρόκληση μέσα τους είναι ολοφάνερη. Ω, πάνω του, δεσποινίς Στιλ. Το χαμόγελό της δείχνει αγαλλίαση την ώρα που απλώνει το χέρι της στο αφρόλουτρο. Ρίχνει με το πάσο της λίγο στην παλάμη της και, χωρίς να πάρει τα μάτια της από τα δικά μου, τρίβει τα χέρια της μεταξύ τους. Τα χείλη της μισανοίγουν και δαγκώνει το κάτω χείλος της, περνώντας τη γλώσσα της πάνω από τα ίχνη που άφησαν τα δόντια της. Άνα Στιλ η ξελογιάστρα! Το καυλί μου ανταποκρίνεται δείχνοντας την εκτίμησή του και σκληραίνει ακόμα περισσότερο. Το χέρι της απλώνεται και με αρπάζει, κλείνοντας γύρω μου. Η ανάσα μου βγαίνει σφυριχτή μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου και κλείνω τα βλέφαρα, απολαμβάνοντας τη στιγμή. Εδώ δε με νοιάζει να με αγγίζουν. Όχι, καθόλου δε με νοιάζει… Βάζοντας το χέρι μου πάνω στο δικό της, της δείχνω τι να κάνει. «Έτσι…» Η φωνή μου είναι βραχνή καθώς την καθοδηγώ. Σφίγγει τη λαβή γύρω μου, και το χέρι της ανεβοκατεβαίνει κάτω από το δικό μου. Ω, ναι… «Έτσι μπράβο, μωρό μου…» Τραβάω το χέρι μου αφήνοντάς τη να συνεχίσει, κλείνω τα μάτια και παραδίδομαι στον ρυθμό που έχει καθορίσει. Ω Θεέ μου… Τι είναι αυτό που κάνει την απειρία της τόσο ερεθιστική; Μ ήπως επειδή απολαμβάνω όλες τις πρώτες της φορές; Ξαφνικά με παίρνει στο στόμα της, ρουφώντας δυνατά, με τη
ΓΚΡΕΫ
155
γλώσσα της να με βασανίζει. Γαμώτο! «Αχ, Άνα…» Ρουφάει πιο δυνατά· τα μάτια της λάμπουν από γυναικεία πονηριά. Αυτή είναι η εκδίκησή της, το ένα σου κι ένα μου. Είναι εκθαμβωτική. «Χριστέ μου…» βογκάω και κλείνω τα μάτια για να μην τελειώσω αμέσως. Συνεχίζει το γλυκό της μαρτύριο, κι όσο η αυτοπεποίθησή της μεγαλώνει, κυρτώνω τους γοφούς μου, σπρώχνοντας τον εαυτό μου πιο βαθιά στο στόμα της. Πόσο μέσα μπορώ να πάω, μωρό μου; Το να την παρακολουθώ είναι ερεθιστικό, πολύ ερεθιστικό. Αρπάζω τα μαλλιά της και αρχίζω να σπρώχνω μέσα στο στόμα της, ενώ εκείνη στηρίζεται με τα χέρια της στους μηρούς μου. «Ω. Μ ωρό. Μ ου. Είναι. Πολύ. Ωραίο». Κρύβει τα δόντια της πίσω από τα χείλη της και με τραβάει ξανά μέσα στο στόμα της. «Α!» βογκάω και αναρωτιέμαι πόσο βαθιά θα μου επιτρέψει να πάω. Το στόμα της με βασανίζει, τα καλυμμένα δόντια της πιέζουν δυνατά. Και θέλω κι άλλο... «Χριστέ μου! Πόσο βαθιά μπορείς να πας;» Τα μάτια της συναντούν τα δικά μου και συνοφρυώνεται. Μ ετά, με αποφασιστικό ύφος, γλιστράει προς τα κάτω, ώσπου χτυπάω το πίσω μέρος του λαιμού της. Γαμώτο! «Αναστάζια, θα τελειώσω στο στόμα σου…» της λέω λαχανιασμένος, προειδοποιώντας την. «Αν δε θες, σταμάτα τώρα». Σπρώχνω μέσα στο στόμα της ξανά και ξανά, παρακολουθώντας το πουλί μου να εξαφανίζεται από το στόμα της και να ξαναεμφανίζεται. Είναι πέρα από ερωτικό. Έχω φτάσει πολύ κοντά. Ξαφνικά ξεγυμνώνει τα δόντια της σφίγγοντάς με απαλά, και παραδίδομαι, εκσπερματώνοντας στο πίσω μέρος του λαιμού της, φωνάζοντας από ευχαρίστηση. Γαμώτο! Η ανάσα μου είναι βαριά. Μ ε αφόπλισε εντελώς… Ξανά! Όταν ανοίγω τα μάτια μου, λάμπει από περηφάνια.
156
E. L. JAMES
Και θα έπρεπε. Μ ιλάμε για φοβερή πίπα. «Δεν πνίγεσαι;» ρωτάω απορημένος, ενώ η ανάσα μου ξαναβρίσκει τον ρυθμό της. «Χριστέ μου, Άνα… Ήταν… Ήταν καλό, πραγματικά καλό. Αναπάντεχο πάντως. Ξέρεις, δεν παύεις να μ’ εκπλήσσεις». Έπαινος για μια δουλειά που έγινε καλά. Για στάσου… Ήταν πολύ καλό. Μ πορεί τελικά να έχει κάποια πείρα. «Το έχεις ξανακάνει αυτό;» «Όχι!» απαντάει με ολοφάνερη περηφάνια. «Ωραία». Ελπίζω η ανακούφισή μου να μην είναι πολύ προφανής. «Άλλη μία πρώτη φορά, δεσποινίς Στιλ. Λοιπόν, παίρνεις άριστα στα προφορικά. Έλα, πάμε στο κρεβάτι. Σου χρωστάω έναν οργασμό…» Βγαίνω από την μπανιέρα κάπως ζαλισμένος και τυλίγω μια πετσέτα γύρω από τη μέση μου. Παίρνω άλλη μία, τη σηκώνω ψηλά και τη βοηθάω να βγει από την μπανιέρα, φασκιώνοντάς τη με αυτήν, έτσι που να είναι αιχμάλωτη. Την αγκαλιάζω φιλώντας την, πραγματικά φιλώντας την. Εξερευνώντας το στόμα της με τη γλώσσα μου. Νιώθω τη γεύση του σπέρματός μου στο στόμα της. Αρπάζοντας το κεφάλι της, βαθαίνω το φιλί. Τη θέλω. Ολόκληρη. Ψυχή τε και σώματι. Θέλω να γίνει δική μου. Κοιτάζοντας μέσα σε σαστισμένα μάτια, την ικετεύω. «Πες ναι…» «Σε τι;» ψιθυρίζει. «Ναι στη συμφωνία μας. Να γίνεις δική μου. Σε παρακαλώ, Άνα…» Και είναι το πιο κοντινό που έχω φτάσει στην ικεσία εδώ και πολύ καιρό. Την ξαναφιλάω, βάζοντας στο φιλί μου όλη μου τη φλόγα. Όταν την πιάνω από το χέρι, δείχνει ζαλισμένη. Θάμπωσέ την κι άλλο, Γκρέυ. Στο υπνοδωμάτιό μου την αφήνω. «Μ ου έχεις εμπιστοσύνη;» ρωτάω. Γνέφει καταφατικά.
ΓΚΡΕΫ
157
«Καλό κορίτσι…» Καλό. Όμορφο. Κορίτσι. Κατευθύνομαι προς την ντουλάπα μου για να διαλέξω μια από τις γραβάτες μου. Όταν επιστρέφω μπροστά της, παίρνω την πετσέτα και την πετάω στο πάτωμα. «Φέρε τα χέρια μπροστά σου». Γλείφει τα χείλη της σε κάτι που νομίζω πως είναι μια στιγμή αβεβαιότητας και μετά απλώνει τα χέρια της. Δένω στα γρήγορα τους καρπούς της με τη γραβάτα. Ελέγχω τον κόμπο. Ναι. Είναι γερά δεμένος. Ώρα για λίγη ακόμα εκπαίδευση, δεσποινίς Στιλ. Τα χείλη της μισανοίγουν καθώς αναπνέει… Νιώθει έξαψη. Τραβάω μαλακά και τα δύο κοτσιδάκια της. «Φαίνεσαι τόσο μικρή με αυτά». Δεν πρόκειται να με σταματήσουν, όμως… Αφήνω την πετσέτα μου να πέσει. «Ω Αναστάζια, τι θα σου κάνω;» Την αρπάζω από τα μπράτσα και τη σπρώχνω μαλακά επάνω στο κρεβάτι, συνεχίζοντας να την κρατάω για να μην πέσει. Μ όλις ξαπλώνει, αρπάζω τις γροθιές της και τις σηκώνω πάνω από το κεφάλι της. «Κράτα τα χέρια σου εδώ και μην τα κουνήσεις. Κατάλαβες;» Ξεροκαταπίνει. «Απάντησέ μου». «Δε θα κουνήσω τα χέρια μου…» λέει, και η φωνή της είναι βραχνή. «Καλό κορίτσι…» Δεν μπορώ να μη χαμογελάσω. Είναι ξαπλωμένη δίπλα μου, με τους καρπούς δεμένους, ανήμπορη. Δική μου. Όχι για να την κάνω ό,τι θέλω –ακόμη– αλλά κοντεύω. Σκύβοντας, τη φιλάω ελαφρά και την ενημερώνω πως θα τη φιλήσω παντού. Αναστενάζει καθώς τα χείλη μου μετακινούνται από τη βάση του αυτιού της στη λακκούβα στο κάτω μέρος του λαιμού της. Ανταμείβομαι με ένα επιδοκιμαστικό βογκητό. Κατεβάζει απότομα τα χέρια της και τα φέρνει γύρω από τον λαιμό μου. Όχι. Όχι. Όχι. Δεν είναι καλό αυτό, δεσποινίς Στιλ. Αγριοκοιτάζοντάς την, τα ξαναφέρνω πάνω από το κεφάλι
158
E. L. JAMES
της. «Μ ην κουνάς τα χέρια σου, αλλιώς πρέπει να το ξαναπάμε από την αρχή». «Θέλω να σ’ αγγίξω…» μουρμουρίζει. «Το ξέρω». Δεν μπορείς, όμως. «Κράτα τα χέρια σου πάνω από το κεφάλι σου». Τα χείλη της είναι μισάνοιχτα, το στήθος της ανεβοκατεβαίνει με κάθε γρήγορη ανάσα. Έχει ερεθιστεί. Ωραία. Χουφτώνοντας το πιγούνι της, αρχίζω να φιλάω κατηφορίζοντας σιγά σιγά στο κορμί της. Το χέρι μου ταξιδεύει πάνω στα στήθη της, με τα χείλη μου να ακολουθούν από κοντά. Μ ε το ένα χέρι στην κοιλιά της, κρατώντας την ακίνητη, αποτίω φόρο τιμής σε κάθε ρώγα, ρουφώντας και δαγκώνοντας ελαφρά, απολαμβάνοντας την αντίδρασή της καθώς σκληραίνουν. Κλαψουρίζει, και οι γοφοί της αρχίζουν να κινούνται. «Μ ην κουνιέσαι!» την προειδοποιώ με το στόμα πάνω στο δέρμα της. Δίνω φιλιά στην κοιλιά της, όπου η γλώσσα μου εξερευνά τη γεύση και το βάθος του αφαλού της. «Α…» βογκάει και αναδεύεται. Θα πρέπει να τη μάθω να μένει ακίνητη… Τα δόντια μου γδέρνουν το δέρμα της. «Μ μμ… Είστε τόσο γλυκιά, δεσποινίς Στιλ». Δαγκώνω ελαφρά ανάμεσα στον αφαλό και στο ηβικό τρίχωμα και ύστερα ανακάθομαι ανάμεσα στα πόδια της. Αρπάζοντας και τους δυο αστράγαλους, ανοίγω διάπλατα τα πόδια της. Έτσι γυμνή και ευάλωτη, προσφέρει υπέροχο θέαμα. Κρατώντας το αριστερό της πόδι, λυγίζω το γόνατό της και σηκώνω τα δάχτυλά της στο στόμα μου, παρακολουθώντας ταυτόχρονα το πρόσωπό της. Φιλάω ένα ένα τα δάχτυλα και μετά δαγκώνω ξεχωριστά το μαλακό μαξιλαράκι τους. Τα μάτια της είναι ορθάνοιχτα, το ίδιο και το στόμα της, που κινείται σχηματίζοντας εναλλάξ ένα πεζό κι ένα κεφαλαίο Ο. Όταν δαγκώνω το μαξιλαράκι στο μικρό της δάχτυλο λίγο δυνατότερα, η λεκάνη της κυρτώνεται και κλαψουρίζει. Περνάω τη γλώσσα μου πάνω από το κουντεπιέ της έως τον αστράγαλο. Κλείνει σφιχτά τα μάτια, με το κεφάλι της να κυλάει δεξιά και
ΓΚΡΕΫ
159
αριστερά ενώ συνεχίζω να τη βασανίζω. «Αχ, σε παρακαλώ…» ικετεύει όταν ρουφάω και δαγκώνω το μικρό της δάχτυλο. «Όλα τα καλά τελειώνουν, δεσποινίς Στιλ…» την πειράζω. Όταν φτάνω στο γόνατό της, δε σταματάω, αλλά συνεχίζω, γλείφοντας, ρουφώντας και δαγκώνοντας το εσωτερικό του μηρού της, ανοίγοντας διάπλατα τα πόδια της καθώς προχωράω. Τρεμουλιάζει, σοκαρισμένη, προσμένοντας τη γλώσσα μου στην κορυφή των μηρών της. Α όχι… Όχι ακόμα, δεσποινίς Στιλ. Στρέφω την προσοχή μου στο αριστερό της πόδι, φιλώντας και δαγκώνοντας από το γόνατο προς τα πάνω, στο εσωτερικό του μηρού της. Τσιτώνεται όταν τελικά ξαπλώνω ανάμεσα στα πόδια της. Κρατάει, όμως, τα χέρια της ψηλά. Καλό κορίτσι. Περνάω μαλακά τη μύτη μου πάνω κάτω από το αιδοίο της. Σφαδάζει από κάτω μου. Σταματάω. Πρέπει να μάθει να μένει ακίνητη. Σηκώνει το κεφάλι της να με κοιτάξει. «Ξέρετε πόσο μεθυστικά μυρίζετε, δεσποινίς Στιλ;» Κρατώντας τα μάτια μου καρφωμένα στα δικά της, σπρώχνω τη μύτη μου μέσα στις τρίχες του εφηβαίου της και αναπνέω βαθιά. Το κεφάλι της ξαναπέφτει στο κρεβάτι και βογκάει. Φυσάω απαλά πάνω κάτω το ηβικό της τρίχωμα. «Μ ’ αρέσει αυτό…» μουρμουρίζω. Πάει καιρός που δεν έχω δει ηβικό τρίχωμα από τόσο κοντά. Το τραβάω ελαφρά. «Αυτό μπορεί να το κρατήσουμε...» Αν και δεν είναι καλό για τα παιχνίδια με κερί… «Ω, σε παρακαλώ…» ψελλίζει. «Μ μμ… Μ ’ αρέσει όταν με ικετεύεις, Αναστάζια». Βογκάει. «Το μία σου και μία μου δεν περιλαμβάνεται στις συνήθειές μου, δεσποινίς Στιλ…» λέω σιγανά πάνω στη σάρκα της. «Σήμερα, όμως, με ευχαριστήσατε και πρέπει να ανταμειφθείτε» προσθέτω και κρατάω ακίνητους τους μηρούς της, εκθέτοντάς
160
E. L. JAMES
τη στη γλώσσα μου και αρχίζοντας να κάνω αργούς κύκλους γύρω από την κλειτορίδα της. Αφήνει μια κραυγή, και το σώμα της ανασηκώνεται από το κρεβάτι. Δε σταματάω, όμως. Η γλώσσα μου είναι ανελέητη. Τα πόδια της γίνονται άκαμπτα, τα δάχτυλά της τεντώνονται. Α, κοντεύει. Γλιστράω αργά το μεσαίο μου δάχτυλο μέσα της. Είναι υγρή. Υγρή και περιμένει. «Μ ωρό μου, μ’ αρέσει που είσαι τόσο υγρή για μένα…» Αρχίζω να κουνάω το δάχτυλό μου κυκλικά, ανοίγοντάς την. Η γλώσσα μου συνεχίζει να βασανίζει την κλειτορίδα της. Τεντώνεται από κάτω μου και επιτέλους αφήνει μια κραυγή έτσι όπως ο οργασμός της τη διαπερνά. Ναι! Σηκώνομαι στα γόνατα και αρπάζω ένα προφυλακτικό. Μ όλις το φοράω, αργά, μπαίνω μέσα της. Γαμώτο, η αίσθηση είναι ωραία. «Πώς είναι αυτό;» ελέγχω. «Ωραίο. Καλό…» Η φωνή της είναι βραχνή. Ω… Αρχίζω να κουνιέμαι, απολαμβάνοντας την αίσθησή της γύρω μου, κάτω μου. Ξανά και ξανά, ολοένα και πιο γρήγορα, χάνομαι μέσα σ’ αυτήν τη γυναίκα. Θέλω να ξανατελειώσει. Τη θέλω χορτασμένη. Τη θέλω χαρούμενη. Επιτέλους, το σώμα της τεντώνεται ξανά και κλαψουρίζει. «Τέλειωσε για μένα, μωρό μου…» λέω μέσα από σφιγμένα δόντια, και εκρήγνυται γύρω μου. «Ευχαριστήριο πήδημα!» φωνάζω και αφήνω ελεύθερο τον εαυτό μου, βρίσκοντας τη δική μου γλυκιά ανακούφιση. Καταρρέω προς στιγμήν πάνω της, απολαμβάνοντας την απαλότητά της. Μ ετακινεί τα χέρια της έτσι που βρίσκονται γύρω από τον λαιμό μου, αλλά επειδή είναι δεμένη, δεν μπορεί να με αγγίξει. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, στηρίζω το βάρος στα χέρια μου και την κοιτάζω με δέος. «Βλέπεις πόσο καλά είμαστε μαζί; Αν μου παραδώσεις τον
ΓΚΡΕΫ
161
εαυτό σου, θα είναι πολύ καλύτερα. Πίστεψέ με, Αναστάζια. Μ πορώ να σε πάω σε μέρη που δεν ξέρεις καν πως υπάρχουν…» Τα μέτωπά μας αγγίζονται, και κλείνω τα μάτια μου. Σε παρακαλώ, πες ναι. Ακούμε φωνές έξω από την πόρτα. Τι διάολο; Είναι ο Τέυλορ και η Γκρέις. «Σκατά! Η μητέρα μου». Η Άνα μαζεύεται ενώ τραβιέμαι έξω από το σώμα της. Πετάγομαι από το κρεβάτι και ρίχνω το προφυλακτικό στο καλάθι. Τι διάολο κάνει εδώ η μητέρα μου; Ο Τέυλορ την κράτησε μακριά, δόξα τω Θεώ. Λοιπόν, πρόκειται να βιώσει μια μεγάλη έκπληξη. Η Άνα είναι ακόμα ξαπλωμένη. «Έλα, πρέπει να ντυθούμε. Αν θες να γνωρίσεις τη μητέρα μου δηλαδή...» Χαμογελάω στην Άνα καθώς φοράω το τζιν μου. Είναι αξιολάτρευτη. «Κρίστιαν, δεν μπορώ να κουνηθώ…» διαμαρτύρεται, αλλά χαμογελάει κι αυτή. Σκύβω και λύνω τη γραβάτα, φιλώντας τη στο μέτωπο. Η μητέρα μου θα ενθουσιαστεί. «Άλλη μία πρώτη φορά…» ψιθυρίζω, μην μπορώντας να σταματήσω να χαμογελάω. «Δεν έχω καθαρά ρούχα εδώ…» Φοράω ένα άσπρο μπλουζάκι, κι όταν στρέφομαι, έχει ανακαθίσει στο κρεβάτι, αγκαλιάζοντας τα γόνατά της. «Ίσως θα έπρεπε να μείνω εδώ». «Όχι, δε θα μείνεις!» την προειδοποιώ. «Βάλε κάτι δικό μου». Μ ου αρέσει να φοράει τα ρούχα μου. Δε φαίνεται ενθουσιασμένη «Αναστάζια, και τσουβάλι να φοράς, όμορφη θα είσαι. Σε παρακαλώ, μην ανησυχείς… Θα ήθελα να γνωρίσεις τη μητέρα μου. Ντύσου. Εγώ θα πάω να την ηρεμήσω. Σε περιμένω στο άλλο δωμάτιο σε πέντε λεπτά, αλλιώς θα έρθω και θα σε βγάλω
162
E. L. JAMES
ο ίδιος σέρνοντας, ό,τι κι αν φοράς. Τα μπλουζάκια μου βρίσκονται σ’ εκείνο το συρτάρι. Τα πουκάμισά μου είναι στην ντουλάπα. Πάρε ό,τι θες». Τα μάτια της γουρλώνουν. Ναι. Μιλάω σοβαρά, μωρό μου. Προειδοποιώντας τη με ένα δηκτικό ύφος, ανοίγω την πόρτα και βγαίνω για να πάω να βρω τη μητέρα μου. Η Γκρέις στέκεται στον διάδρομο απέναντι από την πόρτα του προθάλαμου, και ο Τέυλορ της μιλάει. Το πρόσωπό της φωτίζεται όταν με βλέπει. «Χρυσό μου, δεν είχα ιδέα πως μπορεί να είχες παρέα!» αναφωνεί, δείχνοντας κάπως αμήχανη. «Γεια σου, μητέρα». Φιλάω το μάγουλο που μου προσφέρει. «Θα την αναλάβω εγώ από δω και πέρα» λέω στον Τέυλορ. «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ». Γνέφει καταφατικά, δείχνοντας φουρκισμένος, και κατευθύνεται πάλι προς το γραφείο του. «Σ’ ευχαριστώ, Τέυλορ!» φωνάζει η Γκρέις πίσω του και ύστερα στρέφει την προσοχή της αποκλειστικά σε μένα. «Θα με αναλάβεις;» με επιπλήττει. «Ήμουν στο κέντρο για ψώνια και σκέφτηκα να περάσω για καφέ». Σταματάει. «Αν ήξερα πως δεν είσαι μόνος…» Υψώνει τους ώμους με έναν αμήχανο, κοριτσίστικο τρόπο. Έχει σταματήσει αρκετές φορές για καφέ και υπήρχε εδώ μια γυναίκα… Απλώς δεν το κατάλαβε ποτέ. «Θα τη δεις σ’ ένα λεπτό» αποκρίνομαι, βάζοντας τέλος στο μαρτύριό της. «“Τη”;» «Ναι, μητέρα. Τη». Ο τόνος μου είναι κοφτός, ενώ προσπαθώ να μη γελάσω. Και για πρώτη φορά μένει σιωπηλή καθώς περιφέρεται μέσα στο καθιστικό. «Βλέπω πως πήρες ήδη πρωινό» σχολιάζει κοιτάζοντας τα άπλυτα κατσαρολικά. «Θα ήθελες λίγο καφέ;» «Όχι. Ευχαριστώ, χρυσό μου». Κάθεται. «Θα γνωρίσω τη… φίλη σου και μετά θα φύγω. Δε θέλω να σας διακόψω. Είχα ένα προαίσθημα πως θα δούλευες σαν σκλάβος στο γραφείο σου. Δουλεύεις πολύ σκληρά, χρυσό μου… Σκέφτηκα μήπως σε
ΓΚΡΕΫ
163
τραβούσα λίγο από τη δουλειά». Είναι σχεδόν σαν να απολογείται όταν κάθομαι δίπλα της στον καναπέ. «Μ ην ανησυχείς». Διασκεδάζω αφάνταστα με την αντίδρασή της. «Γιατί δεν πήγες στην εκκλησία σήμερα το πρωί;» «Ο Κάρρικ είχε δουλειά, κι έτσι σκεφτήκαμε να πάμε στην απογευματινή λειτουργία. Υποθέτω πως είναι υπερβολή να ελπίζω πως θα έρθεις μαζί μας…» Υψώνω το φρύδι μου με κυνική περιφρόνηση. «Μ ητέρα, ξέρεις ότι δεν είναι για μένα αυτά…» Ο Θεός κι εγώ γυρίσαμε την πλάτη ο ένας στον άλλο εδώ και πολύ καιρό. Αναστενάζει, αλλά μετά εμφανίζεται η Άνα – ντυμένη με τα δικά της ρούχα. Στέκεται ντροπαλά στην πόρτα. Η ένταση μεταξύ μητέρας και γιου αποφεύγεται, και σηκώνομαι ανακουφισμένος. «Να την». Η Γκρέις στρέφεται και σηκώνεται όρθια. «Μ ητέρα, να σου συστήσω την Αναστάζια Στιλ. Αναστάζια, από δω η Γκρέις Τρεβέλυαν-Γκρέυ». Σφίγγουν τα χέρια. «Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω!» λέει η Γκρέις, με κάπως υπερβολικό ενθουσιασμό για τα γούστα μου. «Δόκτωρ Τρεβέλυαν-Γκρέυ…» μουρμουρίζει ευγενικά η Άνα. «Λέγε με Γκρέις» αποκρίνεται η μητέρα μου, ξαφνικά φιλική και ανεπιτήδευτη ταυτόχρονα. Ορίστε; Κιόλας; Η Γκρέις συνεχίζει: «Συνήθως είμαι η δόκτωρ Τρεβέλυαν, και κυρία Γκρέυ είναι η πεθερά μου». Κλείνει το μάτι στην Άνα και κάθεται. Δείχνω στην Άνα το μαξιλάρι δίπλα μου κι έρχεται να καθίσει. «Λοιπόν, πώς γνωριστήκατε;» ρωτάει η Γκρέις. «Η Αναστάζια μου πήρε συνέντευξη για τη φοιτητική εφημερίδα του ΚΠΟ, επειδή θα απονείμω τα πτυχία αυτή την εβδομάδα».
164
E. L. JAMES
«Ώστε αποφοιτάς αυτή την εβδομάδα;» Η Γκρέις χαμογελάει πλατιά στην Άνα. «Ναι». Το κινητό της Άνα αρχίζει να χτυπάει και ζητάει συγγνώμη για να απαντήσει. «Και θα βγάλω τον λόγο στην τελετή απονομής» λέω στην Γκρέις, αλλά η προσοχή μου είναι στραμμένη στην Άνα. Ποιος είναι; «Κοίτα, Χοσέ… Η στιγμή δεν είναι κατάλληλη» την ακούω να λέει. Ο κωλοφωτογράφος. Τι θέλει; «Άφησα ένα μήνυμα στον Έλλιοτ, αλλά μετά ανακάλυψα πως ήταν στο Πόρτλαντ. Έχω να τον δω από την προηγούμενη εβδομάδα» λέει η Γκρέις. Η Άνα το κλείνει. Η Γκρέις συνεχίζει καθώς η Άνα μάς πλησιάζει ξανά: «Και πήρε ο Έλλιοτ για να πει πως είσαι εδώ. Έχω δύο εβδομάδες να σε δω, χρυσό μου…» «Πήρε, ε;» σχολιάζω. Τι θέλει ο φωτογράφος; «Έλεγα να φάμε μαζί, μα βλέπω πως έχεις άλλα σχέδια και δε θέλω να σου χαλάσω τη μέρα». Η Γκρέις σηκώνεται, και πρώτη φορά είμαι ευγνώμων που διαθέτει διαίσθηση και μπορεί να διαβάσει μια κατάσταση. Μ ου προσφέρει πάλι το μάγουλό της. Τη φιλάω για να την αποχαιρετήσω. «Πρέπει να γυρίσω την Αναστάζια στο Πόρτλαντ». «Φυσικά, χρυσό μου!» Η Γκρέις στρέφει το φωτεινό –κι αν δεν κάνω λάθος, όλο ευγνωμοσύνη– χαμόγελό της στην Άνα. Είναι εκνευριστικό. «Αναστάζια, χάρηκα τόσο πολύ!» Η Γκρέις χαμογελάει πλατιά και πιάνει το χέρι της Άνα. «Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε». «Κυρία Γκρέυ;» Ο Τέυλορ εμφανίζεται στο άνοιγμα της πόρτας του δωματίου. «Ευχαριστώ, Τέυλορ» απαντάει η Γκρέις. Τη συνοδεύει έξω από το δωμάτιο, περνώντας τη δίφυλλη πόρτα έως τον
ΓΚΡΕΫ
165
προθάλαμο. Λοιπόν, αυτό ήταν ενδιαφέρον. Η μητέρα μου πάντα νόμιζε πως ήμουν γκέι. Επειδή, όμως, πάντα σεβόταν τα όριά μου, δε με ρώτησε ποτέ. Ε λοιπόν, τώρα ξέρει. «Ώστε τηλεφώνησε ο φωτογράφος;» Ακούγομαι άγριος. «Ναι». «Τι ήθελε;» «Να ζητήσει απλώς συγγνώμη. Ξέρεις, για την Παρασκευή…» «Μ άλιστα». Μ πορεί να θέλει άλλη μία ευκαιρία μαζί της. Η σκέψη είναι δυσάρεστη. Ο Τέυλορ καθαρίζει τον λαιμό του. «Κύριε Γκρέυ, υπάρχει ένα ζήτημα με το φορτίο για το Νταρφούρ». Σκατά... Αυτά παθαίνω που δεν κοίταξα τα e-mails μου σήμερα το πρωί. Ήμουν πολύ απορροφημένος από την Άνα. «Το Τσάρλι Τάνγκο γύρισε στο Μ πόινγκ Φιλντ;» ρωτάω τον Τέυλορ. «Μ άλιστα, κύριε». Ο Τέυλορ χαιρετάει την Άνα με ένα νεύμα του κεφαλιού. «Δεσποινίς Στιλ». Του χαμογελάει πλατιά, και ο Τέυλορ φεύγει. «Εδώ μένει; Ο Τέυλορ;» ρωτάει η Άνα. «Ναι». Πηγαίνοντας στην κουζίνα, παίρνω το τηλέφωνό μου κι ελέγχω στα γρήγορα τα e-mails μου. Υπάρχει ένα μαρκαρισμένο μήνυμα από τη Ρος και δύο sms. Την καλώ αμέσως. «Ρος, ποιο είναι το πρόβλημα;» «Κρίστιαν, γεια. Η αναφορά που ήρθε από το Νταρφούρ δεν είναι καλή. Δεν μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια των φορτίων ή του πληρώματος ξηράς, και το υπουργείο Εξωτερικών δεν είναι διατεθειμένο να εγκρίνει την αρωγή χωρίς την υποστήριξη των Μ ΚΟ». Γάμησέ τα! «Δεν πρόκειται να θέσω κανένα από τα δύο πληρώματα σε κίνδυνο». Η Ρος το ξέρει αυτό. «Θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να εξασφαλίσουμε
166
E. L. JAMES
μισθοφόρους» αποκρίνεται. «Όχι, ακύρωσε». «Μ α το κόστος…» διαμαρτύρεται. «Θα κάνουμε ρίψη από αέρος». «Το ήξερα πως αυτό θα έλεγες, Κρίστιαν. Έχω ένα σχέδιο στα σκαριά. Θα είναι δαπανηρό. Στο μεταξύ τα εμπορευματοκιβώτια μπορούν να πάνε στο Ρόττερνταμ από τη Φιλαδέλφεια, και μπορούμε να συνεχίσουμε από κει. Αυτό είναι». «Ωραία». Το κλείνω. Λίγο περισσότερη υποστήριξη από το υπουργείο Εξωτερικών θα ήταν χρήσιμη. Αποφασίζω να τηλεφωνήσω στον Μ πλαντίνο, για να το συζητήσω περαιτέρω. Η προσοχή μου στρέφεται στη δεσποινίδα Στιλ, που στέκεται στο καθιστικό μου κοιτάζοντάς με επιφυλακτικά. Πρέπει να μας ξαναβάλω σε τροχιά. Ναι. Το συμβόλαιο. Αυτό είναι το επόμενο βήμα στη διαπραγμάτευσή μας. Στο γραφείο μου μαζεύω τα χαρτιά που είναι πάνω στο έπιπλο και τα χώνω σ’ έναν κίτρινο φάκελο. Η Άνα δεν κουνήθηκε από το σημείο όπου την άφησα στο καθιστικό. Μ πορεί να σκεφτόταν τον φωτογράφο… Η διάθεσή μου πέφτει κατακόρυφα. «Αυτό είναι το συμβόλαιο». Απλώνω και της δίνω τον φάκελο. «Διάβασέ το και θα το συζητήσουμε το άλλο Σαββατοκύριακο. Σε συμβουλεύω να κάνεις κάποια έρευν α, ώστε να ξέρεις τι συνεπάγεται». Κοιτάζει μία τον φάκελο και μία εμένα, με χλωμό πρόσωπο. «Αν συμφωνήσεις δηλαδή, κι ελπίζω πραγματικά να συμφωνήσεις» προσθέτω. «Έρευνα;» «Δε θα το πιστεύεις τι μπορείς να βρεις στο ίντερνετ». Κατσουφιάζει. «Τι συμβαίνει;» ρωτάω. «Δεν έχω υπολογιστή. Συνήθως χρησιμοποιώ τους υπολογιστές στη σχολή. Θα δω αν μπορέσω να χρησιμοποιήσω το λάπτοπ της Κέιτ». Δεν έχει υπολογιστή; Πώς μπορεί μια φοιτήτρια να μην έχει
ΓΚΡΕΫ
167
υπολογιστή; Τόσο φτωχή είναι; Της δίνω τον φάκελο. «Νομίζω πως μπορώ να… εεε… να σου δανείσω έναν. Πάρε τα πράγματά σου. Θα επιστρέψουμε με το αυτοκίνητο στο Πόρτλαντ και στον δρόμο θα φάμε κάτι. Πρέπει να ντυθώ». «Θα κάνω μόνο ένα τηλεφώνημα…» λέει, με σιγανή και διστακτική φωνή. «Στον φωτογράφο;» πετάω ξερά. Δείχνει ένοχη. Τι διάολο; «Δε μ’ αρέσει να μοιράζομαι, δεσποινίς Στιλ. Να το θυμάστε αυτό!» Ορμάω έξω από το δωμάτιο, για να μην πω τίποτε άλλο. Μ ήπως είναι τσιμπημένη μαζί του; Γαμώτο! Μ πορεί να είναι τα λεφτά. Αυτή η σκέψη είναι καταθλιπτική… αν και δε μου δίνει την εντύπωση κοπέλας που ψάχνει για πλούσιο άντρα. Ήταν πολύ κατηγορηματική στην άρνησή της να της αγοράσω ρούχα. Βγάζω το τζιν μου και φοράω ένα μποξεράκι. Η Brioni γραβάτα μου είναι στο πάτωμα. Σκύβω να τη μαζέψω. Αντέδρασε καλά στο δέσιμο… Υπάρχει ελπίδα, Γκρέυ. Ελπίδα. Χώνω τη γραβάτα κι άλλες δύο σε μια τσάντα ταχυδρόμου, μαζί με κάλτσες, εσώρουχα και προφυλακτικά. Τι κάνω; Βαθιά μέσα μου ξέρω πως θα μείνω στο Χίθμαν όλη την επόμενη εβδομάδα… για να βρίσκομαι κοντά της. Μ αζεύω δύο κοστούμια και δύο πουκάμισα που μπορεί να φέρει ο Τέυλορ αργότερα μέσα στην εβδομάδα. Θα χρειαστώ ένα για την τελετή αποφοίτησης. Φοράω ένα καθαρό τζιν και παίρνω ένα δερμάτινο τζάκετ. Το τηλέφωνό μου βουίζει. Έχω ένα μήνυμα από τον Έλλιοτ. Γυρίζω πίσω σήμερα με το αυτοκίνητό σου. Ελπίζω αυτό να μη σου χαλάει τα σχέδια. Απαντάω.
168
E. L. JAMES
Όχι. Επιστρέφω τώρα στο Πόρτλαντ. Ειδοποίησε τον Τέυλορ όταν φτάσεις. Καλώ τον Τέυλορ στην ενδοσυνεννόηση. «Κύριε Γκρέυ;» «Ο Έλλιοτ θα φέρει πίσω το SUV κάποια στιγμή σήμερα το απόγευμα. Φέρ’ το στο Πόρτλαντ αύριο. Θα μείνω στο Χίθμαν μέχρι την τελετή αποφοίτησης. Άφησα μερικά ρούχα που θέλω επίσης να φέρεις». «Μ άλιστα, κύριε». «Και πάρε το Audi. Μ πορεί να χρειαστώ το Α3 νωρίτερα απ’ ό,τι υπολόγιζα». «Είναι έτοιμο, κύριε Γκρέυ». «Α, ωραία. Ευχαριστώ». Το αυτοκίνητο λοιπόν το φροντίσαμε· τώρα ο υπολογιστής. Τηλεφωνώ στον Μ πάρνυ, υποθέτοντας ότι θα είναι στο γραφείο του και ξέροντας ότι θα έχει πρόχειρο ένα τελευταίας τεχνολογίας λάπτοπ κάπου κοντά του. «Κύριε Γκρέυ;» απαντάει. «Τι κάνεις στο γραφείο, Μ πάρνυ; Κυριακή είναι». «Δουλεύω στον σχεδιασμό του τάμπλετ. Μ ε παιδεύει το θέμα του ηλιακού κυττάρου». «Πρέπει να μένεις και λίγο σπίτι σου». Ο Μ πάρνυ έχει την ευγένεια να γελάσει. «Τι μπορώ να κάνω για σας, κύριε Γκρέυ;» «Έχεις κάποιο καινούριο λάπτοπ;» «Έχω δύο της Apple εδώ ακριβώς». «Θαυμάσια! Χρειάζομαι ένα». «Βέβαια!» «Μ πορείς να το ετοιμάσεις για λειτουργία με έναν λογαριασμό e-mail για την Αναστάζια Στιλ; Θα είναι η ιδιοκτήτρια». «Πώς γράφεται το Στιλ;» «Σ.Τ.Ι.Λ». «Εντάξει». «Ωραία. Η Άντρια θα επικοινωνήσει αύριο για να κανονίσει
ΓΚΡΕΫ
169
την παράδοση». «Φυσικά, κύριε». «Ευχαριστώ, Μ πάρνυ. Και πήγαινε σπίτι σου». «Μ άλιστα, κύριε». Στέλνω στην Άντρια ένα sms με οδηγίες για την αποστολή του λάπτοπ στη διεύθυνση του σπιτιού της Άνα και μετά επιστρέφω στο καθιστικό. Η Άνα κάθεται στον καναπέ, παίζοντας με τα δάχτυλά της. Μ ου ρίχνει ένα επιφυλακτικό βλέμμα και σηκώνεται. «Έτοιμη;» ρωτάω. Γνέφει καταφατικά. Ο Τέυλορ εμφανίζεται από το γραφείο του. «Αύριο λοιπόν» του λέω. «Μ άλιστα, κύριε. Ποιο αυτοκίνητο θα πάρετε, κύριε;» «Το R8». «Καλό ταξίδι, κύριε Γκρέυ. Δεσποινίς Στιλ» λέει ο Τέυλορ ανοίγοντάς μας την πόρτα του προθάλαμου. Η Άνα σαλεύει νευρικά δίπλα μου καθώς περιμένουμε το ασανσέρ, με τα δόντια της στο σαρκώδες κάτω χείλος της. Μ ου θυμίζει τα δόντια της πάνω στο πουλί μου. «Τι συμβαίνει, Αναστάζια;» ρωτάω, απλώνοντας το χέρι μου και αρπάζοντας το πιγούνι της. «Σταμάτα να δαγκώνεις το χείλος σου, αλλιώς θα σε γαμήσω στο ασανσέρ και δε με νοιάζει ποιος θα μπει μέσα μαζί μας!» Σοκάρεται, νομίζω – αν και γιατί να σοκαριστεί έπειτα απ’ όλα όσα κάναμε; Η διάθεσή μου βελτιώνεται. «Κρίστιαν, έχω ένα πρόβλημα…» λέει. «Μ πα;» Μ έσα στο ασανσέρ πατάω το κουμπί για το γκαράζ. «Λοιπόν…» τραυλίζει αβέβαια. Κατόπιν ισιώνει τους ώμους της. «Πρέπει να μιλήσω με την Κέιτ. Έχω τόσο πολλές ερωτήσεις για το σεξ, κι εσύ είσαι πολύ χωμένος μέσα σε όλα αυτά. Αν θες να κάνω όλα εκείνα τα πράγματα, πώς μπορώ να ξέρω…;» Σταματάει, θαρρείς και ζυγίζει τα λόγια της. «Απλώς δεν έχω σημείο αναφοράς». Όχι πάλι τα ίδια. Τα είπαμε αυτά. Δε θέλω να μιλήσει σε
170
E. L. JAMES
κανέναν. Υπέγραψε ΣΜ Α. Ξαναρώτησε, όμως. Επομένως πρέπει να είναι σημαντικό γι’ αυτή. «Μ ίλα της αν είναι απαραίτητο. Φρόντισε να μην πει τίποτα στον Έλλιοτ». «Δε θα έκανε τέτοιο πράγμα ούτε κι εγώ θα σου έλεγα οτιδήποτε μου πει για τον Έλλιοτ – αν μου έλεγε κάτι» επιμένει. Της θυμίζω πως δε με ενδιαφέρει η σεξουαλική ζωή του Έλλιοτ, αλλά συμφωνώ ότι μπορεί να μιλήσει για όσα κάναμε ως τώρα. Η συγκάτοικός της θα μου έκοβε τα καρύδια αν ήξερε τις πραγματικές μου προθέσεις. «Εντάξει» αποκρίνεται η Άνα και μου χαμογελάει πλατιά. «Όσο πιο γρήγορα έχω την υποταγή σου, τόσο το καλύτερο, και μπορούμε να βάλουμε τέλος σε όλα αυτά». «Να βάλουμε τέλος σε ποια όλα;» «Που μου πας κόντρα». «Ωραίο αυτοκίνητο!» λέει όταν πλησιάζουμε το R8 στο υπόγειο γκαράζ. «Το ξέρω…» Της χαρίζω ένα γρήγορο χαμόγελο και ανταμείβομαι με άλλο ένα – προτού σηκώσει τα μάτια της στον ουρανό. Της ανοίγω την πόρτα, προσπαθώντας να αποφασίσω αν πρέπει να σχολιάσω το σήκωμα των ματιών. «Τι αυτοκίνητο είναι αυτό λοιπόν;» ρωτάει όταν κάθομαι πίσω από το τιμόνι. «Audi R8 Spyder. Είναι ωραία μέρα· μπορούμε να κατεβάσουμε την κουκούλα. Έχει ένα καπέλο του μπέιζμπολ εκεί μέσα. Για την ακρίβεια, πρέπει να έχει δύο». Βάζω μπρος και μαζεύω την οροφή, και ο Μ πος γεμίζει το αυτοκίνητο. «Πρέπει να σ’ αρέσει ο Μ πρους…» Χαμογελάω στην Άνα και βγάζω το R8 από τη θέση του στο γκαράζ. Κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα στα αυτοκίνητα στον Ι-5, κατευθυνόμαστε προς το Πόρτλαντ. Η Άνα είναι σιωπηλή, ακούει μουσική κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. Είναι δύσκολο να δω την έκφρασή της πίσω από τα τεράστια Wayfarer και κάτω από το καπέλο των M ariners. Ο άνεμος σφυρίζει από πάνω μας καθώς περνάμε με ταχύτητα δίπλα από το Μ πόινγκ Φιλντ. Μ έχρι στιγμής το Σαββατοκύριακο ήταν απρόσμενο. Τι
ΓΚΡΕΫ
171
περίμενα, όμως; Νόμιζα πως θα τρώγαμε, θα συζητούσαμε το συμβόλαιο. Και μετά τι; Ίσως το να την πηδήξω ήταν αναπόφευκτο. Της ρίχνω μια ματιά. Ναι… Και θέλω να την ξαναπηδήξω. Μ ακάρι να ήξερα τι σκέφτεται. Δεν αφήνει να φανούν πολλά, αλλά έμαθα μερικά πράγματα για την Άνα. Παρά την απειρία της, είναι πρόθυμη να μάθει. Ποιος θα το είχε φανταστεί πως κάτω από αυτή την ντροπαλή εμφάνιση έχει ψυχή σειρήνας; Μ ου έρχεται στο μυαλό μια εικόνα των χειλιών της γύρω από το πουλί μου και πνίγω ένα βογκητό. Ναι… Είναι κάτι παραπάνω από πρόθυμη. Η σκέψη είναι διεγερτική. Ελπίζω να μπορέσω να τη δω πριν από το επόμενο Σαββατοκύριακο. Ακόμα και τώρα λαχταράω να την αγγίξω πάλι. Απλώνοντας το χέρι μου, το βάζω πάνω στο γόνατό της. «Πεινάς;» «Όχι ιδιαίτερα…» απαντάει συνεσταλμένα. Πάλι το ίδιο τροπάρι. «Πρέπει να φας, Αναστάζια. Ξέρω ένα καταπληκτικό μέρος κοντά στην Ολύμπια. Θα σταματήσουμε εκεί». είναι μικρό και γεμάτο ζευγάρια και οικογένειες που απολαμβάνουν το κυριακάτικο μπραντς. Μ ε το χέρι της Άνα στο δικό μου, ακολουθούμε τη σερβιτόρα στο τραπέζι μας. Η τελευταία φορά που ήρθα εδώ ήταν με την Ελένα. Αναρωτιέμαι τι γνώμη θα σχημάτιζε για την Αναστάζια. «Έχω κάμποσο καιρό να έρθω. Δε διαλέγουμε φαγητό – μαγειρεύουν ό,τι έχουν πιάσει ή έχουν μαζέψει…» λέω κάνοντας μια γκριμάτσα και παριστάνοντας τον τρομοκρατημένο. Η Άνα γελάει. Γιατί νιώθω τρία μέτρα ψηλότερος όταν την κάνω να γελάει; «Δύο ποτήρια pinot grigio» παραγγέλνω στη σερβιτόρα, που με γλυκοκοιτάζει πίσω από ξανθές αφέλειες. Είναι ενοχλητικό. Η Άνα κατσουφιάζει. ΤΟ CUISINE SAUVAGE
172
E. L. JAMES
«Τι;» ρωτάω, μην ξέροντας αν την ενοχλεί κι αυτήν η σερβιτόρα. «Ήθελα κόκα κόλα διαίτης». Γιατί δεν το είπες; Κατσουφιάζω. «Το pinot grigio είναι καλούτσικο κρασί εδώ. Θα ταιριάξει με το φαγητό, ό,τι κι αν φάμε». «Ό,τι κι αν φάμε;» ρωτάει, με μάτια ολοστρόγγυλα από ανησυχία. «Ναι…» Και της χαρίζω το εκθαμβωτικό χαμόγελό μου, ώστε να επανορθώσω για το γεγονός ότι δεν την άφησα να παραγγείλει το ποτό που ήθελε. Απλώς δεν είμαι συνηθισμένος να ρωτάω… «Η μητέρα μου σε συμπάθησε» προσθέτω, ελπίζοντας πως αυτό θα την ευχαριστήσει και φέρνοντας στο μυαλό μου την αντίδραση της Γκρέις απέναντι στην Άνα. «Αλήθεια;» ρωτάει και δείχνει κολακευμένη. «Ναι. Πάντα νόμιζε πως είμαι γκέι». «Γιατί;» «Επειδή δε με είδε ποτέ με κοπέλα». «Α… Ούτε καν με μια από τις δεκαπέντε;» «Το θυμάσαι... Όχι, με καμία από τις δεκαπέντε». «Ω…» Ναι… Μόνο με σένα, μωρό μου. Η σκέψη είναι ανησυχαστική. «Ξέρεις, Αναστάζια, ήταν ένα Σαββατοκύριακο με πολλές πρώτες φορές και για μένα». «Αλήθεια;» «Δεν έχω κοιμηθεί ποτέ με καμία, δεν είχα κάνει ποτέ σεξ στο κρεβάτι μου, δεν είχα πετάξει ποτέ μαζί με κοπέλα με το Τσάρλι Τάνγκο, δεν είχα συστήσει ποτέ γυναίκα στη μητέρα μου. Τι μου κάνεις;» Ναι. Τι διάολο μου κάνεις; Δεν είμαι εγώ αυτός. Η σερβιτόρα μάς φέρνει το παγωμένο κρασί μας, και η Άνα πίνει αμέσως μια γρήγορη γουλιά, με τα λαμπερά μάτια της πάνω μου. «Πέρασα στ’ αλήθεια πολύ ωραία αυτό το Σαββατοκύριακο…» μουρμουρίζει, με ντροπαλή ευχαρίστηση στη φωνή της. Κι εγώ το ίδιο και συνειδητοποιώ πως έχω καιρό
ΓΚΡΕΫ
173
να περάσω ωραίο Σαββατοκύριακο… από τότε που η Σουζάννα κι εγώ χωρίσαμε τους δρόμους μας. Της το λέω. «Τι είναι το σεξ βανίλια;» ρωτάει. Γελάω με την απρόσμενη ερώτησή της και την πλήρη αλλαγή θέματος. «Το σκέτο σεξ, Αναστάζια. Χωρίς παιχνίδια, χωρίς πρόσθετα». Υψώνω τους ώμους μου. «Ξέρεις… Εντάξει, στην πραγματικότητα δεν ξέρεις, μα αυτό σημαίνει». «Ω…» λέει και φαίνεται κάπως αποκαρδιωμένη. Τι έγινε πάλι; Η σερβιτόρα μάς αποσπά την προσοχή, αφήνοντας στο τραπέζι δύο μπολ σούπας γεμάτα πρασινάδα. «Τσουκνιδόσουπα» ανακοινώνει και επιστρέφει καμαρωτή στην κουζίνα. Κοιταζόμαστε και μετά ξανακοιτάζουμε τη σούπα. Μ ια γρήγορη δοκιμή μάς δίνει να καταλάβουμε πως είναι υπέροχη. Η Άνα χαχανίζει με την υπερβολική έκφραση ανακούφισης που παίρνω. «Πολύ ωραίος ήχος αυτός…» λέω μαλακά. «Γιατί δεν είχες ξανακάνει σεξ βανίλια; Πάντα έκανες αυτό που έκανες;» Είναι περίεργη όπως πάντα. «Περίπου» απαντάω. Και μετά αναρωτιέμαι αν πρέπει να επεκταθώ πάνω στο θέμα. Περισσότερο απ’ όλα, θέλω να είναι ανοιχτή μαζί μου· θέλω να μου έχει εμπιστοσύνη. Ποτέ δεν είμαι τόσο ειλικρινής, αλλά νομίζω πως μπορώ να της έχω εμπιστοσύνη, οπότε διαλέγω προσεκτικά τα λόγια μου. «Μ ια από τις φίλες της μητέρας μου με αποπλάνησε στα δεκαπέντε μου». «Ω…» Το κουτάλι της Άνα σταματάει στα μισά ανάμεσα στο μπολ και στο στόμα της. «Είχε πολύ ιδιαίτερα γούστα. Ήμουν υποτακτικός της έξι χρόνια». «Ω…» μουρμουρίζει. «Επομένως ξέρω όντως τι συνεπάγεται, Αναστάζια». Όσο δε φαντάζεσαι. «Η γνωριμία μου με το σεξ δεν ήταν ακριβώς συνηθισμένη». Δεν άντεχα να μ’ αγγίζουν. Ακόμα δεν το αντέχω.
174
E. L. JAMES
Περιμένω την αντίδρασή της, αλλά εκείνη συνεχίζει να τρώει τη σούπα της, στριφογυρίζοντας στο μυαλό της αυτή την πληροφορία. «Δηλαδή δεν έβγαινες με καμία στο κολέγιο;» ρωτάει όταν τελειώνει την τελευταία της κουταλιά. «Όχι». Η σερβιτόρα μάς διακόπτει για να μαζέψει τα μπολ. Η Άνα την περιμένει να φύγει. «Γιατί;» «Θες στ’ αλήθεια να μάθεις;» «Ναι». «Δεν ήθελα. Εκείνη ήταν η μόνη που επιθυμούσα, που χρειαζόμουν. Και άλλωστε θα με είχε κάνει μαύρο στο ξύλο». Ανοιγοκλείνει δύο φορές τα βλέφαρα ενώ αφομοιώνει τις πληροφορίες. «Δηλαδή, αν υπήρξε φίλη της μητέρας σου, πόσων χρόνων ήταν;» «Αρκετά μεγάλη ώστε να έχει την κατάλληλη εμπειρία». «Τη βλέπεις ακόμη;» Ακούγεται σοκαρισμένη. «Ναι». «Ακόμα… εμμμ…» Γίνεται κατακόκκινη, το στόμα της γυρίζει προς τα κάτω. «Όχι» λέω βιαστικά. Δε θέλω να έχει λάθος ιδέα για τη σχέση μου με την Ελένα. «Είναι πολύ καλή φίλη» την καθησυχάζω. «Ω… Το ξέρει η μητέρα σου;» «Όχι βέβαια». Η σερβιτόρα επιστρέφει με το κυρίως πιάτο: ελάφι. Η Άνα πίνει μια μεγάλη γουλιά από το κρασί της. «Δεν μπορεί να ήταν, όμως, σε μόνιμη βάση». Αγνοεί το φαγητό της. «Ήταν, αν και δεν την έβλεπα συνεχώς. Ήταν… δύσκολο. Στο κάτω κάτω ήμουν ακόμα στο σχολείο και μετά στο κολέγιο. Φάε, Αναστάζια». «Δεν πεινάω, Κρίστιαν» αποκρίνεται. Στενεύω τα μάτια μου. «Φάε…» Κρατάω τη φωνή μου χαμηλή, προσπαθώντας να ελέγξω τον θυμό μου. «Δώσ’ μου μια στιγμή» λέει, με τόνο τόσο ήρεμο όσο είναι και ο δικός μου. Ποιο είναι το πρόβλημά της; Η Ελένα; «Εντάξει» συμφωνώ και αναρωτιέμαι μήπως της είπα πάρα
ΓΚΡΕΫ
175
πολλά. Τρώω μια μπουκιά από το ελάφι μου. Επιτέλους σηκώνει τα μαχαιροπίρουνά της και αρχίζει να τρώει. Ωραία. «Έτσι θα είναι η... εεε… σχέση μας;» ρωτάει. «Θα μου δίνεις συνεχώς διαταγές;» ρωτάει. «Ναι». «Κατάλαβα». Τινάζει την αλογοουρά της πάνω από τον ώμο της. «Και επιπλέον θα θες να σε διατάζω». «Είναι μεγάλο βήμα» λέει. «Είναι». Κλείνω τα μάτια μου. Θέλω να το κάνω αυτό μαζί της, τώρα περισσότερο από ποτέ. Τι μπορώ να πω για να την πείσω να κάνει μια δοκιμή; «Αναστάζια, πρέπει να ακολουθήσεις το ένστικτό σου. Κάνε την έρευνα, διάβασε το συμβόλαιο. Θα χαρώ να συζητήσω κάθε πτυχή του. Θα βρίσκομαι στο Πόρτλαντ μέχ ρι την Παρασκευή αν θες να μιλήσεις νωρίτερα γι’ αυτό. Τηλεφώνησέ μου. Ίσως μπορούμε να φάμε μαζί. Την Τετάρτη, ας πούμε; Πραγματικά θέλω να δουλέψει αυτό το πράγμα. Για την ακρίβεια, δεν ήθελα ποτέ μου τίποτε άλλο όσο θέλω τώρα αυτό». Ποπό! Φοβερός λόγος, Γκρέυ. Μήπως της ζήτησες μόλις να βγείτε ραντεβού; «Πώς τέλειωσε η ιστορία με τις δεκαπέντε;» ρωτάει. «Μ ε διάφορους τρόπους, οι οποίοι συνοψίζονται, όμως, σε ασυμβατότητα». «Και νομίζεις πως εγώ μπορεί να είμαι συμβατή μαζί σου;» «Ναι». Το ελπίζω. «Δηλαδή δε βλέπεις πια καμία τους;» «Όχι, Αναστάζια, δεν τις βλέπω. Είμαι μονογαμικός στις σχέσεις μου». «Μ άλιστα». «Κάνε την έρευνα, Αναστάζια». Αφήνει κάτω το μαχαίρι και το πιρούνι, δείχνοντας έτσι πως τέλειωσε το φαγητό της.
176
E. L. JAMES
«Αυτό ήταν; Αυτό θα φας μόνο;» Γνέφει καταφατικά, βάζοντας τα χέρια στα πόδια της, και το στόμα της παίρνει την πεισματάρικη έκφρασή του… Και ξέρω πως θα γίνει μάχη για να την πείσω να αδειάσει το πιάτο της. Καθόλου παράξενο που είναι τόσο αδύνατη. Τα προβλήματά της με το φαγητό θα είναι ένα ζήτημα πάνω στο οποίο πρέπει να δουλέψω, αν συμφωνήσει να γίνει δική μου. Καθώς συνεχίζω να τρώω, τα μάτια της στρέφονται πάνω μου κάθε λίγο, κι ένα αργό κοκκίνισμα βάφει τα μάγουλά της. Ω, τι είναι αυτό; «Θα έδινα τα πάντα για να μάθω τι σκέφτεσαι αυτήν τη στιγμή...» Είναι ολοφάνερο πως σκέφτεται το σεξ. «Μ πορώ να φανταστώ…» την πειράζω. «Χαίρομαι που δεν μπορείς να διαβάσεις το μυαλό μου...» «Το μυαλό σου όχι, Αναστάζια, μα το σώμα σου... Αυτό το έμαθα πολύ καλά από χτες». Της χαρίζω ένα λάγνο χαμόγελο και ζητάω τον λογαριασμό. Όταν φεύγουμε, το χέρι της είναι σταθερά μέσα στο δικό μου. Είναι σιωπηλή –βυθισμένη βαθιά στις σκέψεις της, κατά τα φαινόμενα– και μένει έτσι σε όλο τον δρόμο προς το Βανκούβερ. Της έδωσα πολλά να σκεφτεί. Κι αυτή, όμως, μου έδωσε πολλά να σκεφτώ. Θα θελήσει να το κάνει αυτό μαζί μου; Να πάρει, το ελπίζω. Είναι ακόμα μέρα όταν φτάνουμε στο σπίτι της, αλλά ο ήλιος βυθίζεται στον ορίζοντα ρίχνοντας ροζ και γκριζογάλανο φως πάνω στο όρος Αγία Ελένη. Η Άνα και η Κέιτ μένουν σ’ ένα γραφικό σημείο με καταπληκτική θέα. «Θες να έρθεις μέσα;» ρωτάει όταν σβήνω τη μηχανή. «Όχι. Έχω δουλειά να κάνω». Ξέρω πως, αν δεχτώ την πρόσκλησή της, θα περάσω μια γραμμή που δεν είμαι έτοιμος να περάσω. Δεν είμαι το κλασικό «αγόρι» – και δε θέλω να της δημιουργήσω λάθος προσδοκίες για το είδος της σχέσης που θα έχει μαζί μου. Φαίνεται αποκαρδιωμένη και, με κλονισμένη την αυτοπεποίθησή της, κοιτάζει αλλού.
ΓΚΡΕΫ
177
Αισθάνομαι οίκτο. Απλώνοντας το χέρι μου, πιάνω το δικό της και της φιλάω τις αρθρώσεις, ελπίζοντας να αφαιρέσω την προσβολή από την άρνησή μου. «Ευχαριστώ για το Σαββατοκύριακο, Αναστάζια. Ήταν… Ήταν το καλύτερο». Στρέφει πάνω μου λαμπερά γαλάζια μάτια. «Την Τετάρτη; Θα σε πάρω από τη δουλειά, απ’ όπου θες». «Την Τετάρτη» απαντάει, και η ελπίδα στη φωνή της μου προκαλεί αμηχανία. Σκατά! Δεν πρόκειται για ραντεβού. Της φιλάω πάλι το χέρι και βγαίνω από το αυτοκίνητο για να της ανοίξω την πόρτα. Πρέπει να σηκωθώ να φύγω προτού κάνω κάτι που θα το μετανιώσω. Όταν βγαίνει από το αυτοκίνητο, ζωηρεύει, σε αντίθεση με το πώς φαινόταν πριν από μια στιγμή. Προχωράει αποφασιστικά προς την εξώπορτά της, αλλά προτού φτάσει στα σκαλιά, ξαφνικά γυρίζει. «Α, επί τη ευκαιρία, φοράω το εσώρουχό σου!» λέει θριαμβευτικά και τραβάει το λάστιχο πάνω, έτσι που να μπορώ να δω τις λέξεις «Polo» και «Ralph» να ξεπροβάλλουν πάνω από το τζιν της. Μ ου έκλεψε το εσώρουχο! Έχω μείνει άναυδος. Κι εκείνη τη στιγμή δε θέλω τίποτα περισσότερο από το να τη δω με το μποξεράκι μου… Μ όνο με αυτό. Τινάζει πίσω τα μαλλιά της και μπαίνει καμαρωτή στο διαμέρισμά της, αφήνοντάς με να στέκομαι στο πεζοδρόμιο κοιτάζοντας σαν βλάκας. Κουνώντας το κεφάλι μου, ξαναμπαίνω στο αυτοκίνητο, και βάζοντας μπρος τη μηχανή, δεν μπορώ να σβήσω το ηλίθιο χαμόγελό μου. Ελπίζω να πει ναι. και πίνω μια γουλιά από το υπέροχο Sancerre που έχει φέρει η κοπέλα με τα σκούρα, πολύ σκούρα μάτια από την υπηρεσία δωματίου. Το φυλλομέτρημα των emails μου και οι απαντήσεις όπου χρειάστηκε ήταν μια ευπρόσδεκτη απόσπαση της προσοχής μου από τις σκέψεις για ΤΕΛΕΙΩΝΩ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ
178
E. L. JAMES
την Αναστάζια. Και τώρα είμαι ευχάριστα κουρασμένος. Είναι οι πέντε ώρες δουλειάς; Ή όλη εκείνη η σεξουαλική δραστηριότητα χτες το βράδυ και σήμερα το πρωί; Αναμνήσεις της απολαυστικής δεσποινίδας Στιλ πλημμυρίζουν το μυαλό μου: στο Τσάρλι Τάνγκο, στο κρεβάτι μου, στο μπάνιο μου, να χορεύει ολόγυρα στην κουζίνα μου. Και να σκεφτεί κανείς πως όλα άρχισαν εδώ την Παρασκευή… Και τώρα σκέφτεται την πρότασή μου. Διάβασε το συμβόλαιο; Κάνει την έρευνά της; Ελέγχω πάλι το τηλέφωνό μου για μηνύματα ή αναπάντητες κλήσεις, αλλά φυσικά δεν υπάρχει τίποτα. Θα συμφωνήσει; Το ελπίζω… Η Άντρια μου έστειλε την καινούρια διεύθυνση e-mail της Άνα και με διαβεβαίωσε πως το λάπτοπ θα παραδοθεί αύριο το πρωί. Μ ε αυτήν τη σκέψη στο μυαλό μου, γράφω ένα μήνυμα. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Ο καινούριος σας υπολογιστής Ημερομηνία: 22 Μ αΐου 2011, 23:15 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Ελπίζω να κοιμηθήκατε καλά. Εύχομαι να κάνετε καλή χρήση αυτού του λάπτοπ, όπως συζητήσαμε. Ανυπομονώ να φάμε μαζί την Τετάρτη. Έως τότε, θα χαρώ να απαντήσω σε τυχόν ερωτήσεις μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αν το επιθυμείτε. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Το μήνυμα δεν επιστρέφει, άρα η διεύθυνση ισχύει. Αναρωτιέμαι πώς θα αντιδράσει η Άνα το πρωί όταν το διαβάσει. Ελπίζω να της αρέσει το λάπτοπ. Φαντάζομαι πως θα μάθω αύριο. Παίρνω το τελευταίο βιβλίο που διαβάζω και βολεύομαι στον καναπέ. Είναι γραμμένο από δύο γνωστούς οικονομολόγους και πραγματεύεται το γιατί οι φτωχοί
ΓΚΡΕΫ
179
σκέφτονται και συμπεριφέρονται έτσι. Στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα μιας νεαρής γυναίκας που βουρτσίζει τα μακριά σκούρα μαλλιά της· τα μαλλιά της λάμπουν στο φως από το ραγισμένο κιτρινισμένο παράθυρο, και ο αέρας είναι γεμάτος μόρια σκόνης που χορεύουν. Τραγουδάει σιγανά, σαν παιδί. Αναρριγώ. Μην το σκέφτεσαι αυτό, Γκρέυ. Ανοίγω το βιβλίο και αρχίζω να διαβάζω.
180
E. L. JAMES
[ΔΕΥΤΕΡΑ 23 Μ ΑΪΟΥ 2011] ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ
ΜΙΑ όταν πηγαίνω για ύπνο. Μ ε τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι, είμαι κουρασμένος, χαλαρός αλλά και γεμάτος έξαψη και προσμονή για όσα πρόκειται να φέρει η εβδομάδα. Ελπίζω να έχω μια νέα επιχειρηματική συμφωνία: τη δεσποινίδα Αναστάζια Στιλ.
σφυροκοπούν το πεζοδρόμιο της Μ έιν Στριτ καθώς τρέχω προς το ποτάμι. Είναι 6:35 το πρωί, και οι ηλιαχτίδες τρεμοφέγγουν μέσα από τα πολυώροφα κτίρια. Τα δέντρα στο πεζοδρόμιο έχουν μόλις πρασινίσει από ανοιξιάτικα φύλλα· ο αέρας είναι καθαρός, η κυκλοφορία αραιή. Κοιμήθηκα καλά. Το «O Fortuna» από τα Carmina Burana του Ορφ ακούγεται στη διαπασών στα αυτιά μου. Σήμερα οι δρόμοι είναι στρωμένοι με πιθανότητες. Θα απαντήσει στο e-mail μου; Παραείναι νωρίς, υπερβολικά νωρίς για οποιαδήποτε απάντηση, αλλά νιώθοντας τόσο ελαφρύς όσο δεν είχα αισθανθεί εδώ και εβδομάδες, προσπερνάω τρέχοντας το άγαλμα της άλκης και κατευθύνομαι προς τον Γουιλλάμιτ. ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ
πια μπροστά στο λάπτοπ μου, αφού έχω κάνει ντους κι έχω παραγγείλει πρωινό. Στέλνω e-mail στην Άντρια για να την ενημερώσω πως όλη την εβδομάδα θα δουλεύω από το Πόρτλαντ και να της ζητήσω να ΣΤΙΣ 7:45 ΒΡ ΙΣΚΟΜΑΙ
ΓΚΡΕΫ
181
αναπρογραμματίσει τα ραντεβού μου, έτσι ώστε να μπορούν να γίνονται από τηλεφώνου ή με τηλεδιάσκεψη. Στέλνω ένα e-mail στην Γκέιλ για να την ενημερώσω πως δε θα επιστρέψω στο σπίτι πριν από την Πέμπτη το βράδυ το νωρίτερο. Μ ετά κοιτάζω τα εισερχόμενά μου και βρίσκω μεταξύ άλλων μια πρόταση για μια κοινοπραξία με ένα ναυπηγείο στην Ταϊβάν. Την προωθώ στη Ρος, για να προστεθεί στην ατζέντα των θεμάτων που έχουμε να συζητήσουμε. Κατόπιν στρέφομαι στο άλλο θέμα μου που εκκρεμεί: την Ελένα. Μ ου έστειλε δύο sms το Σαββατοκύριακο και δεν απάντησα. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Σαββατοκύριακο Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 08:15 Προς: Ελένα Λίνκολν Καλημέρα, Ελένα. Συγγνώμη που δε σου απάντησα. Ήμουν απασχολημένος όλο το Σαββατοκύριακο και θα μείνω στο Πόρτλαντ όλη αυτή την εβδομάδα. Ούτε για το επόμενο Σαββατοκύριακο ξέρω, αλλά αν είμαι ελεύθερος, θα σε ενημερώσω. Τα τελευταία αποτελέσματα για το ινστιτούτο καλλονής δείχνουν ευοίωνα. Ωραία δουλειά, μαντάμ… Χαιρετώ, Κ Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Πιέζω αποστολή και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ ξανά τι γνώμη θα σχημάτιζε η Ελένα για την Άνα… και το αντίθετο. Ακούγεται ένας ήχος από το λάπτοπ μου, σημάδι πως ήρθε καινούριο e-mail. Είναι από την Άνα.
182
E. L. JAMES
Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Ο καινούριος μου (δανεικός) υπολογιστής Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 08:20 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κοιμήθηκα πολύ καλά, ευχαριστώ –για κάποιον παράξενο λόγο– Κύριε. Θεωρώ δεδομένο πως αυτός ο υπολογιστής είναι δανεικός, όθεν όχι δικός μου. Άνα «Κύριε» με κεφαλαίο Κ· το κορίτσι μελέτησε, ίσως έκανε και έρευνα. Και μου μιλάει ακόμα. Χαμογελάω ηλίθια στο e-mail. Τα νέα είναι καλά. Αν και μου λέει επίσης ότι δε θέλει τον υπολογιστή. Αυτό λοιπόν είναι εκνευριστικό. Κουνάω το κεφάλι με θυμηδία. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Ο καινούριος σας (δανεικός) υπολογιστής Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 08:22 Προς: Αναστάζια Στιλ Ο υπολογιστής είναι δανεικός. Επ’ άπειρον, δεσποινίς Στιλ. Παρατηρώ από τον τόνο σας ότι διαβάσατε τα έγγραφα που σας έδωσα. Έχετε ερωτήσεις μέχρι στιγμής; Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Πατάω αποστολή. Πόσο θα πάρει ώσπου να απαντήσει; Αρχίζω πάλι να διαβάζω τα e-mails μου, για να απασχολήσω το μυαλό μου όσο περιμένω την απάντησή της. Έχω μια συνοπτική έκθεση από τον Φρεντ, τον επικεφαλής του τμήματος τηλεπικοινωνιών της επιχείρησής μου, που αφορά την ανάπτυξη του ηλιακά τροφοδοτούμενου τάμπλετ μας – ένα από τα αγαπημένα μου σχέδια. Είναι φιλόδοξο, αλλά λίγα από τα επιχειρηματικά μου σχέδια έχουν περισσότερη σημασία από αυτό εδώ, και είμαι ενθουσιασμένος με αυτό. Η εισαγωγή οικονομικά προσιτής τεχνολογίας του πρώτου κόσμου στον τρίτο είναι κάτι
ΓΚΡΕΫ
183
που είμαι αποφασισμένος να κάνω. Ακούγεται ένας ήχος από τον υπολογιστή μου. Άλλο ένα e-mail από τη δεσποινίδα Στιλ. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Ερευνητικό μυαλό Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 08:25 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Έχω πολλές ερωτήσεις, αλλά όχι κατάλληλες για ηλεκτρονικά μηνύματα, και κάποιοι από μας πρέπει να δουλέψουν για να βγάλουν το ψωμί τους. Δε θέλω ούτε χρειάζομαι υπολογιστή επ’ άπειρον. Τα λέμε αργότερα. Καλημέρα, Κύριε. Άνα Ο τόνος του e-mail της με κάνει να χαμογελάσω, αλλά φαίνεται πως έχει φύγει για τη δουλειά, επομένως αυτό το μήνυμα μπορεί να είναι το τελευταίο για κάμποσες ώρες. Η απροθυμία της να δεχτεί τον βρομοϋπολογιστή είναι ενοχλητική. Υποθέτω, όμως, ότι δείχνει πως δεν είναι άπληστη. Δεν κυνηγάει τα λεφτά – κάτι σπάνιο μεταξύ των γυναικών που έχω γνωρίσει… Παρ’ όλα αυτά, το ίδιο ίσχυε και για τη Λέιλα. «Κύριε, δε μου αξίζει αυτό το όμορφο φόρεμα». «Σου αξίζει. Πάρ’ το. Και δε θέλω ν’ ακούσω άλλη κουβέντα για το ζήτημα. Καταλαβαίνεις;» «Μάλιστα, αφέντη». «Ωραία. Και το στιλ θα σου πάει». Α, η Λέιλα. Ήταν καλή υποτακτική, αλλά προσκολλήθηκε υπερβολικά, και ήμουν ο λάθος άντρας. Ευτυχώς, δεν κράτησε πολύ. Τώρα είναι παντρεμένη και ευτυχισμένη. Στρέφω πάλι την προσοχή μου στο e-mail της Άνα και το ξαναδιαβάζω. Κάποιοι από μας πρέπει να δουλέψουν για να βγάλουν το ψωμί τους. Η αναιδής τσούπρα υπονοεί πως εγώ δε δουλεύω.
184
E. L. JAMES
Ναι, καλά! Ρίχνω μια ματιά στη μάλλον στεγνή συνοπτική έκθεση του Φρεντ που είναι ανοιχτή στην επιφάνεια εργασίας μου και αποφασίζω να βάλω τα πράγματα στη θέση τους όσον αφορά την εντύπωση της Άνα. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Ο καινούριος σας (δανεικός και πάλι) υπολογιστής Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 08:27 Προς: Αναστάζια Στιλ Τα λέμε, μωρό μου. ΥΓ. Κι εγώ δουλεύω για να βγάλω το ψωμί μου. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Μ ου είναι αδύνατο να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου, περιμένοντας τον αποκαλυπτικό ήχο να αναγγείλει ένα καινούριο e-mail από την Άνα. Όταν έρχεται, σηκώνω αμέσως το βλέμμα μου – είναι από την Ελένα. Και με εκπλήσσει η απογοήτευσή μου. Από: Ελένα Λίνκολν Θέμα: Σαββατοκύριακο Ημερομηνία: 23 Μ αΐου, 2011 08:33 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κρίστιαν, δουλεύεις πάρα πολύ. Τι κάνεις στο Πόρτλαντ; Δουλειά έχεις; Εx ΕΛΕΝΑ ΛΙΝΚΟΛΝ ESCLAVA For The Beauty That Is You™ Να της πω; Αν το κάνω, θα τηλεφωνήσει αμέσως έχοντας ερωτήσεις, και δεν είμαι ακόμα έτοιμος να αποκαλύψω τις σαββατοκυριακάτικες εμπειρίες μου. Της γράφω ένα γρήγορο μήνυμα λέγοντας πως έχει να κάνει με δουλειά και επιστρέφω
ΓΚΡΕΫ
185
στο διάβασμα. Η Άντρια με παίρνει στις εννιά και κοιτάζουμε μαζί το πρόγραμμά μου. Μ ιας και είμαι στο Πόρτλαντ, της ζητάω να κανονίσει μια συνάντηση με τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο του ΚΠΟ, ώστε να συζητήσουμε το σχέδιο που έχουμε φτιάξει για την εδαφολογία και για την ανάγκη τους για πρόσθετη χρηματοδότηση το επόμενο φορολογικό έτος. Συμφωνεί να ακυρώσει όλες μου τις κοινωνικές υποχρεώσεις αυτή την εβδομάδα και ύστερα με συνδέει για την πρώτη μου σημερινή βιντεοδιάσκεψη. από τα διαγράμματα κάποιων σχεδίων για τάμπλετ που μου έστειλε ο Μ πάρνυ, όταν με ενοχλεί ένα χτύπημα στην πόρτα. Η διακοπή είναι εκνευριστική, αλλά προς στιγμήν ελπίζω πως είναι η δεσποινίς Στιλ. Είναι ο Τέυλορ. «Γεια». Ελπίζω η φωνή μου να μην αποκαλύπτει την απογοήτευσή μου. «Έχω τα ρούχα σας, κύριε Γκρέυ» λέει ευγενικά. «Έλα μέσα. Μ πορείς να τα κρεμάσεις στην ντουλάπα; Περιμένω την κλήση για την επόμενη βιντεοδιάσκεψη». «Φυσικά, κύριε». Σπεύδει να μπει στο δωμάτιο, κουβαλώντας δύο βαλίτσες κι έναν σάκο. Όταν γυρίζει, περιμένω ακόμα την κλήση μου. «Τέυλορ, δε νομίζω πως θα σε χρειαστώ τις επόμενες δύο μέρες. Γιατί δεν επωφελείσαι να πας να δεις την κόρη σου;» «Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας, κύριε, αλλά η μητέρα της κι εγώ…» Σταματάει, αμήχανος. «Α… Ώστε έτσι είναι τα πράγματα;» ρωτάω. Γνέφει καταφατικά. «Μ άλιστα, κύριε. Θα χρειαστούν κάποιες διαπραγματεύσεις». «Εντάξει. Μ ήπως είναι καλύτερα την Τετάρτη;» «Θα ρωτήσω. Ευχαριστώ, κύριε». «Μ πορώ να κάνω κάτι για να βοηθήσω;» «Κάνετε αρκετά, κύριε». Δε θέλει να το συζητήσει. «Εντάξει. Νομίζω πως θα χρειαστώ ΣΤΙΣ 3:00 ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΡ Ρ ΟΦΗΜΕΝΟΣ
186
E. L. JAMES
έναν εκτυπωτή. Μ πορείς να το ρυθμίσεις;» «Μ άλιστα, κύριε». Γνέφει με το κεφάλι του. Όταν φεύγει, κλείνοντας πίσω του την πόρτα, συνοφρυώνομαι. Ελπίζω να μην τον στενοχωρεί η γυναίκα του. Πληρώνω για την εκπαίδευση της κόρης του ως άλλο ένα κίνητρο για να μείνει στη δούλεψή μου· είναι καλός άνθρωπος και δε θέλω να τον χάσω. Το τηλέφωνο χτυπάει – είναι η κλήση για τη βιντεοδιάσκεψή μου με τη Ρος και τον γερουσιαστή Μ πλαντίνο. μου ολοκληρώνεται στις 5:20. Τεντώνομαι στην καρέκλα μου και σκέφτομαι πόσο παραγωγικός ήμουν σήμερα. Είναι εκπληκτικό πόσο περισσότερα πράγματα κάνω όταν δεν είμαι στο γραφείο. Μ όνο δύο αναφορές για διάβασμα, και τέλειωσα για σήμερα. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τον απογευματινό ουρανό, το μυαλό μου ξεστρατίζει σε κάποια πιθανή υποτακτική. Αναρωτιέμαι πώς να ήταν η μέρα της στο Κλέυτονς τιμολογώντας δεματικά καλωδίων και μετρώντας κομμάτια σκοινί. Ελπίζω κάποια μέρα να καταφέρω να τα χρησιμοποιήσω πάνω της. Αυτή η σκέψη με κάνει να τη φανταστώ δεμένη στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου. Μ ένω για λίγο σ’ αυτή την εικόνα… Κατόπιν της στέλνω βιαστικά ένα e-mail. Όλη αυτή η αναμονή, η δουλειά και η αποστολή μηνυμάτων μού προκαλεί νευρικότητα. Ξέρω πώς θα ήθελα να εκτονώσω αυτή την καταπιεσμένη ενέργεια, αλλά πρέπει να αρκεστώ σε λίγο τρέξιμο. Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΛΗΣΗ
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Δουλεύοντας για το ψωμί σας Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 17:24 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Ελπίζω να είχατε καλή μέρα στη δουλειά. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ξαναφοράω τα ρούχα για το τρέξιμο. Ο Τέυλορ μου έφερε
ΓΚΡΕΫ
187
δύο ακόμα φόρμες. Είμαι σίγουρος πως είναι δουλειά της Γκέιλ. Καθώς κατευθύνομαι προς την πόρτα, ελέγχω το e-mail μου. Έχει απαντήσει. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Δουλεύοντας για το ψωμί μου Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 17:48 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κύριε… Είχα πολύ καλή μέρα στη δουλειά. Ευχαριστώ. Άνα Δεν έχει κάνει, όμως, την εργασία της στο σπίτι. Της απαντάω. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Κάντε την εργασία σας! Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 17:50 Προς: Αναστάζια Στιλ Δεσποινίς Στιλ, Χαίρομαι που είχατε καλή μέρα. Όσο γράφετε μηνύματα, δεν κάνετε έρευνα. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Και αντί να βγω από το δωμάτιο, περιμένω την απάντησή της. Δε με αφήνει να περιμένω πολύ. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Ενόχληση Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 17:53 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κύριε Γκρέυ, σταματήστε να μου στέλνετε μηνύματα, και θα μπορέσω να ξεκινήσω την εργασία μου. Θα ήθελα άλλο ένα Α. Άνα
188
E. L. JAMES
Γελάω δυνατά. Ναι. Εκείνο το Α ήταν το κάτι άλλο. Κλείνοντας τα μάτια μου, βλέπω και νιώθω ξανά το στόμα της γύρω από το πουλί μου. Γαμώτο… Κάνοντας ζάφτι το φευγάτο σώμα μου, πιέζω αποστολή στην απάντησή μου και περιμένω. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Ανυπόμονος Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 17:55 Προς: Αναστάζια Στιλ Δεσποινίς Στιλ, Εσείς σταματήστε να μου στέλνετε μηνύματα – και κάντε την εργασία σας. Θα ήθελα να σας βάλω άλλο ένα Α. Το πρώτο το πήρατε με το σπαθί σας. ;-) Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η απάντησή της δεν είναι τόσο άμεση, και νιώθοντας κάπως αποκαρδιωμένος, σηκώνομαι και αποφασίζω να πάω για το τρέξιμό μου. Τη στιγμή, όμως, που ανοίγω την πόρτα, ο ήχος από τα εισερχόμενά μου με τραβάει πίσω. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Έρευνα στο διαδίκτυο Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 17:59 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κύριε Γκρέυ, Τι προτείνετε να βάλω στη μηχανή αναζήτησης; Άνα Σκατά! Γιατί δεν το σκέφτηκα; Θα μπορούσα να της έχω δώσει μερικά βιβλία. Μ ου έρχονται διάφορες ιστοσελίδες στο μυαλό – δε θέλω, όμως, να την τρομάξω. Ίσως θα μπορούσε να αρχίσει με τα πιο βανίλια…
ΓΚΡΕΫ
189
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Έρευνα στο διαδίκτυο Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 18:02 Προς: Αναστάζια Στιλ Δεσποινίς Στιλ, Να ξεκινάτε πάντα από τη Βικιπαίδεια. Τέρμα τα ηλεκτρονικά μηνύματα, εκτός κι αν έχετε ερωτήσεις. Κατανοητό; Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Σηκώνομαι από το γραφείο μου θεωρώντας ότι δε θα απαντήσει. Αλλά ως συνήθως, με αιφνιδιάζει και απαντάει. Δεν μπορώ να αντισταθώ.
Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Αυταρχικέ! Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 18:04 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Μ άλιστα… Κύριε! Είστε τόσο αυταρχικός. Άνα Αν είμαι, λέει, μωρό μου. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Υπό έλεγχο Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 18:06 Προς: Αναστάζια Στιλ Αναστάζια, δε φαντάζεσαι πόσο. Εντάξει, ίσως τώρα έχεις μια ιδέα. Κάνε την εργασία σου. Κρίστιαν Γκρέυ
190
E. L. JAMES
CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Δείξε λίγο αυτοέλεγχο, Γκρέυ. Πριν προλάβει να μου αποσπάσει πάλι την προσοχή, έχω φύγει. Μ ε τους Foo Fighters να ουρλιάζουν στα αυτιά μου, τρέχω προς το ποτάμι· έχω δει τον Γουιλλάμιτ το ξημέρωμα και τώρα θέλω να τον δω το σούρουπο. Είναι ωραίο απόγευμα· ζευγάρια περπατούν στην όχθη του ποταμού, κάποια κάθονται στο γρασίδι, και μερικοί τουρίστες κάνουν ποδήλατο πάνω κάτω στον ανοιχτό χώρο. Τους αποφεύγω, με τη μουσική να με ξεκουφαίνει. Η δεσποινίς Στιλ έχει απορίες. Είναι ακόμα μέσα στο παιχνίδι – δεν πρόκειται για «όχι». Τα μηνύματα που ανταλλάξαμε μου έδωσαν ελπίδα. Καθώς τρέχω κάτω από τη γέφυρα Χόθορν, σκέφτομαι πόσο άνετη είναι με τον γραπτό λόγο, περισσότερο απ’ ό,τι όταν μιλάει. Μ πορεί να είναι το αγαπημένο της μέσο έκφρασης. Εντάξει, αγγλική φιλολογία σπούδασε. Ελπίζω πως, ώσπου να γυρίσω, θα υπάρχει άλλο ένα μήνυμα, ίσως με ερωτήσεις, ίσως με λίγα ακόμη από τα αυθάδικα αστειάκια της. Ναι. Αυτό σίγουρα είναι κάτι που αξίζει τον κόπο να περιμένω. Ενώ τρέχω ακολουθώντας τη Μ έιν Στριτ, τολμάω να ελπίσω πως θα δεχτεί την πρότασή μου. Η σκέψη είναι διεγερτική, ακόμα και αναζωογονητική, και επιταχύνω τον ρυθμό μου, επιστρέφοντας τροχάδην στο Χίθμαν. την πλάτη μου στην καρέκλα της τραπεζαρίας μου. Έφαγα για δείπνο άγριο σολομό του Όρεγκον, ευγενική προσφορά και πάλι της δεσποινίδας Σκούρα Σκούρα Μ άτια, κι έχω ακόμα μισό ποτήρι Sancerre να τελειώσω. Το λάπτοπ μου είναι ανοιχτό και δουλεύει, για την περίπτωση που θα έρθει κάποιο σημαντικό e-mail. Παίρνω την έκθεση που τύπωσα για τις εγκαταλειμμένες βιομηχανικές περιοχές στο Ντιτρόιτ. «Θα πρέπει να γίνει στο Ντιτρόιτ!» γκρινιάζω δυνατά και αρχίζω να διαβάζω. Έπειτα από μερικά λεπτά ακούω τον ήχο από το λάπτοπ μου. Είναι ένα μήνυμα με τη λέξη «Σοκαρισμένη» γραμμένη στη ΕΙΝΑΙ 8:15 ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΜΠΑΩ
ΓΚΡΕΫ
191
γραμμή του θέματος. Ο τίτλος με κάνει να ανακαθίσω.
Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Σοκαρισμένη Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 20:33 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Εντάξει, αρκετά είδα. Χάρηκα για την ωραία γνωριμία. Άνα Σκατά! Το ξαναδιαβάζω. Γαμώτο! Είναι «όχι». Κοιτάζω την οθόνη χωρίς να το πιστεύω. Αυτό είναι όλο; Χωρίς συζήτηση; Τίποτα. Μ όνο Χάρηκα για την ωραία γνωριμία; Τι. Στον. Διάολο; Ακουμπάω στη ράχη της καρέκλας μου εντελώς αποσβολωμένος. Ωραία; Ωραία. ΩΡΑΙΑ. Της φαινόταν κάτι παραπάνω από ωραία όταν το κεφάλι της ήταν ριγμένο πίσω καθώς τέλειωνε. Μην είσαι τόσο βιαστικός, Γκρέυ. Μ ήπως είναι καλαμπούρι; Ωραίο καλαμπούρι! Τραβάω το λάπτοπ προς το μέρος μου για να γράψω μια απάντηση.
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: ΩΡΑΙΑ;
192
E. L. JAMES
Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 20:40 Προς: Αναστάζια Στιλ Καθώς, όμως, κοιτάζω την οθόνη, με τα δάχτυλά μου να αιωρούνται πάνω από το πληκτρολόγιο, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι να πω. Πώς μπόρεσε να με απορρίψει τόσο εύκολα; Το πρώτο της γαμήσι. Ήρεμα, Γκρέυ. Τι επιλογές έχεις; Ίσως θα έπρεπε να της κάνω μια επίσκεψη, απλώς για να βεβαιωθώ πως πρόκειται για «όχι». Ίσως μπορώ να της αλλάξω γνώμη. Σίγουρα δεν ξέρω τι να γράψω σ’ αυτό το e-mail. Μ πορεί να έψαξε σε τίποτα ιδιαίτερα σκληροπυρηνικές ιστοσελίδες. Γιατί δεν της έδωσα μερικά βιβλία; Δεν το πιστεύω. Πρέπει να με κοιτάξει κατάματα και να πει όχι. Μάλιστα. Τρίβω το πιγούνι μου καθώς καταστρώνω ένα σχέδιο κι έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα είμαι στην ντουλάπα μου και βγάζω τη γραβάτα μου. Εκείνη τη γραβάτα. Αυτή η δουλειά δεν έχει πεθάνει ακόμα. Βγάζω από την τσάντα ταχυδρόμου μερικά προφυλακτικά και τα χώνω στην πίσω τσέπη του παντελονιού μου, ύστερα αρπάζω το σακάκι μου κι ένα μπουκάλι άσπρο κρασί από το μίνι μπαρ. Γαμώτο, είναι chardonnay – αλλά θα πρέπει να αρκεστώ σ’ αυτό. Βουτάω το κλειδί του δωματίου μου, κλείνω την πόρτα και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ για να πάρω το αυτοκίνητό μου από τον παρκαδόρο. έξω από το διαμέρισμα που μοιράζεται με την Κάβανο, αναρωτιέμαι αν πρόκειται για συνετή κίνηση. Ποτέ δεν έχω επισκεφθεί κάποια από τις υποτακτικές μου στο σπίτι της – πάντα αυτές έρχονται στο δικό μου. Παραβιάζω όλα τα όρια που είχα θέσει στον εαυτό μου. Ανοίγοντας την πόρτα του αυτοκινήτου και βγαίνοντας έξω, νιώθω άβολα· είναι απερίσκεπτο και πολύ αλαζονικό από μέρους μου να έρχομαι εδώ. Αλλά, πάλι, έχω έρθει ήδη δύο φορές, αν και μόνο για ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΤΟ R8
ΓΚΡΕΫ
193
μερικά λεπτά. Αν τελικά συμφωνήσει, θα πρέπει να διαχειριστώ τις προσδοκίες της. Αυτό δεν πρόκειται να ξαναγίνει. Προτρέχεις, Γκρέυ. Βρίσκεσαι εδώ επειδή πιστεύεις ότι πρόκειται για «όχι». Χτυπάω την πόρτα, και ανοίγει η Κάβανο. Αιφνιδιάζεται όταν με βλέπει. «Γεια σου, Κρίστιαν! Η Άνα δε μου είπε πως θα ερχόσουν». Παραμερίζει για να με αφήσει να μπω. «Είναι στο δωμάτιό της. Θα τη φωνάξω». «Όχι. Θα ήθελα να της κάνω έκπληξη». Της χαρίζω το πιο ειλικρινές και γλυκό ύφος μου και αντιδρά ανοιγοκλείνοντας μερικές φορές τα μάτια της. Όπα. Εύκολο ήταν αυτό. Ποιος να το ’λεγε. Πολύ ικανοποιητικό. «Πού είναι το δωμάτιό της;» «Εκεί κάτω, η πρώτη πόρτα». Δείχνει μια πόρτα που οδηγεί έξω από το άδειο καθιστικό. «Ευχαριστώ». Αφήνοντας το σακάκι μου και το παγωμένο κρασί σε κάποιο από τα κιβώτια συσκευασίας, ανοίγω την πόρτα και βρίσκω έναν μικρό διάδρομο που οδηγεί σε δύο δωμάτια. Υποθέτω πως το ένα είναι το μπάνιο, οπότε χτυπάω την άλλη πόρτα. Έπειτα από μια στιγμή την ανοίγω, και να η Άνα καθισμένη σ’ ένα γραφειάκι, να διαβάζει κάτι που μοιάζει με το συμβόλαιο. Φοράει τα ακουστικά ψείρες και χτυπάει τα δάχτυλά της στον ρυθμό της μουσικής, που δεν ακούγεται. Στέκομαι για λίγο εκεί παρακολουθώντας την. Το πρόσωπό της είναι ζαρωμένο από την αυτοσυγκέντρωση· τα μαλλιά της είναι πλεγμένα σε κοτσίδες και φοράει φόρμα. Μ πορεί να πήγε για τρέξιμο σήμερα το απόγευμα… Μ πορεί να υποφέρει κι αυτή από υπερβολική ενέργεια. Η σκέψη είναι ευχάριστη. Το δωμάτιό της είναι μικρό, καθαρό και κοριτσίστικο: όλο άσπρα, κρεμ και γαλάζια χρώματα και λουσμένο στην απαλή λάμψη της λάμπας επάνω στο κομοδίνο της. Είναι επίσης κάπως άδειο, αλλά το μάτι μου πιάνει ένα κλειστό κιβώτιο συσκευασίας που γράφει «Δωμάτιο της Άνα». Τουλάχιστον έχει διπλό κρεβάτι – με ένα άσπρο πλαίσιο από σφυρήλατο σίδερο. Ναι. Υπάρχουν πιθανότητες. Η Άνα ξαφνικά τινάζεται, αιφνιδιασμένη από την παρουσία μου.
194
E. L. JAMES
Ναι. Βρίσκομαι εδώ εξαιτίας του e-mail σου. Τραβάει τα ακουστικά από τα αυτιά της, και ο ήχος μεταλλικής μουσικής γεμίζει τη σιωπή ανάμεσά μας. «Καλησπέρα, Αναστάζια». Μ ε κοιτάζει εμβρόντητη, ενώ τα μάτια της γουρλώνουν. «Θεώρησα πως το τελευταίο σου μήνυμα δικαιολογούσε αυτοπρόσωπη απάντηση». Προσπαθώ να κρατήσω τη φωνή μου ουδέτερη. Το στόμα της ανοίγει και κλείνει, αλλά παραμένει βουβή. Η δεσποινίς Στιλ έχει μείνει άφωνη. Μ ου αρέσει αυτό. «Μ πορώ να κάτσω;» Γνέφει καταφατικά, εξακολουθώντας να με κοιτάζει σαν να μην το πιστεύει έτσι όπως κάθομαι στο κρεβάτι της. «Αναρωτιόμουν πώς θα ήταν το δωμάτιό σου…» λέω για να σπάσω τον πάγο, αν και η κουβεντούλα δεν είναι η ειδικότητά μου. Σαρώνει το δωμάτιό της με το βλέμμα της σαν να το βλέπει πρώτη φορά. «Είναι πολύ γαλήνια και ήρεμα εδώ μέσα» προσθέτω, αν και μόνο γαλήνιος και ήρεμος δε νιώθω αυτήν τη στιγμή. Θέλω να μάθω γιατί είπε όχι στην πρότασή μου χωρίς καμία απολύτως συζήτηση. «Πώς…;» ψιθυρίζει, αλλά σταματάει, με τον ήρεμο τόνο της να προδίδει πως δυσκολεύεται να το πιστέψει. «Μ ένω ακόμα στο Χίθμαν». Το ξέρει αυτό. «Θες κάτι να πιεις;» τσιρίζει. «Όχι, ευχαριστώ, Αναστάζια». Ωραία. Ξαναβρήκε τους τρόπους της. Θέλω, όμως, να συνεχίσω με το θέμα που με απασχολεί: το ανησυχητικό της e-mail. «Ώστε χάρηκες για την ωραία γνωριμία;» Δίνω έμφαση στη λέξη που με προσβάλλει πιο πολύ στην πρόταση. Ωραία; Αλήθεια; Εξετάζει τα χέρια της, που τα έχει ακουμπισμένα στα πόδια της, ενώ τα δάχτυλά της χτυπούν νευρικά πάνω στους μηρούς της. «Νόμιζα πως θα απαντούσες με ηλεκτρονικό μήνυμα…» λέει με σιγανή φωνή. «Επίτηδες δαγκώνεις το κάτω χείλος σου;» ρωτάω, και η φωνή μου είναι πιο αυστηρή απ’ όσο σκόπευα.
ΓΚΡΕΫ
195
«Δεν το κατάλαβα πως το δάγκωνα…» απαντάει τραυλίζοντας, ωχρή. Κοιταζόμαστε. Και ο αέρας ανάμεσά μας σχεδόν πετάει σπίθες. Γαμώτο… Δεν το νιώθεις αυτό, Άνα; Αυτή την ένταση. Αυτή την έλξη. Η ανάσα μου γίνεται ρηχή καθώς παρακολουθώ τις κόρες της να διαστέλλονται. Αργά, προμελετημένα, απλώνω το χέρι στα μαλλιά της και τραβάω μαλακά το λαστιχάκι, ελευθερώνοντας ένα από τα κοτσιδάκια της. Μ ε παρακολουθεί γοητευμένη, ενώ το βλέμμα της δεν αφήνει το δικό μου. Λύνω το δεύτερο κοτσιδάκι της. «Ώστε αποφάσισες να γυμναστείς λιγάκι;» Τα δάχτυλά μου ακολουθούν το απαλό περίγραμμα του αυτιού της. Τραβάω και σφίγγω πολύ προσεκτικά το αφράτο δέρμα του λοβού της. Δε φοράει σκουλαρίκια, αν κι έχει τρυπημένα αυτιά. Αναρωτιέμαι πώς θα φαινόταν εκεί ένα αστραφτερό διαμάντι. Τη ρωτάω γιατί πήγε να γυμναστεί, κρατώντας τη φωνή μου σιγανή. Η ανάσα της επιταχύνεται. «Χρειαζόμουν χρόνο για να σκεφτώ…» απαντάει. «Τι να σκεφτείς, Αναστάζια;» «Εσένα...» «Και αποφάσισες ότι χάρηκες για την ωραία γνωριμία; Εννοείς γνωριμία με τη βιβλική έννοια;» Τα μάγουλά της κοκκινίζουν. «Δεν ήξερα πως είσαι εξοικειωμένος με τη Βίβλο...» «Πήγαινα στο κατηχητικό, Αναστάζια… Έμαθα πολλά εκεί». Κατήχηση. Ενοχή. Και πως ο Θεός με έχει εγκαταλείψει από καιρό. «Δε θυμάμαι να διάβασα στη Βίβλο κάτι σχετικό με σφιγκτήρες για τις ρώγες… Ίσως σας τη μάθαιναν από σύγχρονη μετάφραση» με τσιγκλάει, με μάτια που αστράφτουν και προκαλούν. Ω, αυτό το έξυπνο στόμα. «Σκέφτηκα να έρθω για να σου θυμίσω πόσο ωραία ήταν η γνωριμία μαζί μου…» Η πρόκληση είναι φανερή στη φωνή μου
196
E. L. JAMES
και τώρα ανάμεσά μας. Το στόμα της ανοίγει διάπλατα από την έκπληξη, αλλά κατεβάζω το δάχτυλό μου στο πιγούνι της και καταφέρνω να το κλείσω. «Τι λέτε γι’ αυτό, δεσποινίς Στιλ;» Ξαφνικά ορμάει πάνω μου. Σκατά… Μ ε κάποιον τρόπο, την αρπάζω από τα μπράτσα πριν προλάβει να με αγγίξει και στρίβω το σώμα μου έτσι που προσγειώνεται πάνω στο κρεβάτι από κάτω μου κι έχω τα χέρια της σηκωμένα πάνω από το κεφάλι της. Γυρίζοντας το πρόσωπό της προς το δικό μου, τη φιλάω δυνατά, ενώ η γλώσσα μου την εξερευνά και τη δαμάζει. Το σώμα της ανασηκώνεται αντιδρώντας ενώ μου ανταποδίδει το φιλί με το ίδιο πάθος. Ω Άνα… Τι μου κάνεις. Όταν αρχίζει να αναδεύεται ζητώντας περισσότερα, σταματάω και την κοιτάζω. Ώρα για το σχέδιο Β. «Μ ου έχεις εμπιστοσύνη;» ρωτάω όταν τα βλέφαρά της ανοίγουν πεταρίζοντας. Γνέφει με ενθουσιασμό. Από την πίσω τσέπη του παντελονιού μου βγάζω τη γραβάτα έτσι ώστε να μπορεί να τη δει, μετά κάθομαι καβάλα πάνω της, και πιάνοντας και τους δυο καρπούς που μου απλώνει, τη δένω σε μια από τις σιδερένιες ακτίνες στο κεφαλάρι της. Σπαρταράει από κάτω μου ελέγχοντας τα δεσμά της, αλλά η γραβάτα αντέχει. Δεν πρόκειται να ξεφύγει. «Τώρα είναι καλύτερα…» Χαμογελάω με ανακούφιση, επειδή την έχω εκεί όπου θέλω. Τώρα θα τη γδύσω. Αρπάζοντας το δεξί της πόδι, αρχίζω να λύνω τα πάνινα παπούτσια της. «Όχι…» διαμαρτύρεται αμήχανη, προσπαθώντας να τραβήξει το πόδι της, και ξέρω πως είναι επειδή έτρεχε και δε θέλει να της βγάλω τα παπούτσια. Μ ήπως νομίζει πως ο ιδρώτας θα με απωθήσει; Γλυκιά μου! «Αν χτυπιέσαι, θα σου δέσω και τα πόδια. Αν κάνεις θόρυβο, Αναστάζια, θα σε φιμώσω… Κάτσε ήσυχη. Κατά πάσα πιθανότητα η Κάθριν είναι απέξω και ακούει…»
ΓΚΡΕΫ
197
Σταματάει. Και ξέρω πως το ένστικτό μου είναι σωστό. Ανησυχούσε για τα πόδια της. Πότε θα καταλάβει πως τίποτα από αυτά τα πράγματα δε με ενοχλεί; Της βγάζω στα γρήγορα τα παπούτσια, τις κάλτσες και τη φόρμα. Κατόπιν τη μετακινώ έτσι που να είναι ξαπλωμένη επάνω στα σεντόνια της και όχι σ’ εκείνο το λεπτεπίλεπτο, φτιαγμένο στο χέρι πάπλωμα. Θα τα κάνουμε όλα χάλια. Πάψε να δαγκώνεις αυτό το γαμημένο χείλος. Περνάω το δάχτυλό μου ξυστά από το στόμα της ως σεξουαλική προειδοποίηση. Σουφρώνει τα χείλη της σαν να μου στέλνει ένα φιλί, κάνοντάς με να χαμογελάσω. Είναι ένα όμορφο αισθησιακό πλάσμα. Τώρα που είναι εκεί όπου τη θέλω, βγάζω τα παπούτσια και τις κάλτσες μου, ξεκουμπώνω το πάνω κουμπί του παντελονιού μου και βγάζω το πουκάμισό μου. Δεν παίρνει τα μάτια της από πάνω μου. «Νομίζω πως είδες πολλά…» Θέλω να την αφήσω να μαντεύει, χωρίς να ξέρει τι έρχεται στη συνέχεια. Θα είναι μια αισθησιακή γιορτή. Δεν της έχω ξαναδέσει τα μάτια, επομένως αυτό θα θεωρηθεί μέρος της εκπαίδευσής της. Αλλά αυτό θα συμβεί αν πει ναι… Κάθομαι πάλι καβάλα επάνω της, τραβάω το μπλουζάκι της από την άκρη και το τυλίγω προς τα πάνω. Αντί, όμως, να της το βγάλω, το αφήνω τυλιγμένο στα μάτια της: ένας αποτελεσματικός επίδεσμος που της σκεπάζει τα μάτια. Είναι φανταστική έτσι ξαπλωμένη και δεμένη. «Μ μμ… Το πράγμα γίνεται όλο και καλύτερο. Πάω να φέρω ένα ποτό…» ψιθυρίζω και τη φιλάω. Την ώρα που κατεβαίνω από το κρεβάτι, αφήνει μια άναρθρη κραυγή. Βγαίνοντας από το δωμάτιό της, αφήνω την πόρτα μισάνοιχτη και μπαίνω στο καθιστικό για να πάρω το μπουκάλι με το κρασί. Η Κάβανο σηκώνει το βλέμμα της από τον καναπέ όπου κάθεται και διαβάζει και τα φρύδια της υψώνονται από έκπληξη. Μη μου πεις ότι δεν έχεις ξαναδεί άντρα χωρίς πουκάμισο, Κάβανο, επειδή δε θα σε πιστέψω. «Κέιτ, πού θα βρω ποτήρια, πάγο κι ένα ανοιχτήρι;» ρωτάω,
198
E. L. JAMES
αγνοώντας το σκανδαλισμένο ύφος της. «Εεε… Στην κουζίνα. Θα σ’ τα φέρω. Πού είναι η Άνα;» Α, λίγο ενδιαφέρον για τη φίλη της. Ωραία. «Είναι κάπως απασχολημένη αυτήν τη στιγμή, αλλά θέλει κάτι να πιει» απαντάω και αρπάζω το μπουκάλι με το chardonnay. «Α, μάλιστα…» λέει η Κάβανο και την ακολουθώ στην κουζίνα, όπου μου δείχνει μερικά ποτήρια επάνω στον πάγκο. Όλα τα ποτήρια είναι έξω, και υποθέτω πως είναι έτοιμα να αμπαλαριστούν για τη μετακόμισή τους. Μ ου δίνει ένα ανοιχτήρι, βγάζει από το ψυγείο μια παγοθήκη και σπάει τα παγάκια. «Δεν έχουμε αμπαλάρει ακόμα τα πράγματα εδώ πέρα. Ξέρεις, ο Έλλιοτ μας βοηθάει στη μετακόμιση…» Ο τόνος της είναι επικριτικός. «Μ πα;» Ακούγομαι αδιάφορος καθώς ανοίγω το κρασί. «Απλώς βάλε τον πάγο στα ποτήρια». Δείχνω με το πιγούνι μου δύο ποτήρια. «Είναι chardonnay. Θα γίνει πιο υποφερτό με τον πάγο». «Σε είχα για τύπο που του αρέσει το κόκκινο κρασί…» συνεχίζει όταν βάζω το κρασί στα ποτήρια. «Θα έρθεις να βοηθήσεις την Άνα στη μετακόμιση;» Τα μάτια της αστράφτουν. Μ ε προκαλεί. Κλείσε το στόμα της, Γκρέυ. «Όχι. Δεν μπορώ». Η φωνή μου είναι κοφτή, επειδή μου τη δίνει που προσπαθεί να με κάνει να νιώσω ένοχος. Τα χείλη της σφίγγονται, και κάνω μεταβολή για να βγω από την κουζίνα, αλλά όχι προτού πιάσω το αποδοκιμαστικό βλέμμα στο πρόσωπό της. Άντε γαμήσου, Κάβανο. Δεν υπάρχει περίπτωση να βοηθήσω. Η Άνα κι εγώ δεν έχουμε τέτοιου είδους σχέση. Άλλωστε δεν μπορώ να διαθέσω χρόνο. Επιστρέφω στο δωμάτιο της Άνα και κλείνω πίσω μου την πόρτα, αφήνοντας απέξω την Κάβανο και την περιφρόνησή της. Μ ε ηρεμεί αμέσως η θέα της μαγευτικής Άνα Στιλ, ξέπνοης και
ΓΚΡΕΫ
199
σε κατάσταση αναμονής, επάνω στο κρεβάτι της. Αφήνοντας το κρασί στο κομοδίνο της, βγάζω τη συσκευασία του προφυλακτικού από το παντελόνι μου και την αφήνω δίπλα στο κρασί, ύστερα αφήνω το παντελόνι και το εσώρουχό μου να πέσουν στο πάτωμα, ελευθερώνοντας τη στύση μου. Πίνω μια γουλιά κρασί –περιέργως, δεν είναι κακό– και κοιτάζω την Άνα. Δεν έχει πει λέξη. Το πρόσωπό της είναι στραμμένο προς το μέρος μου, τα χείλη της μισάνοιχτα από προσμονή. Παίρνοντας το ποτήρι, κάθομαι πάλι καβάλα επάνω της. «Διψάς, Αναστάζια;» «Ναι…» ψιθυρίζει. Πίνοντας μια γουλιά κρασί, σκύβω και τη φιλάω, χύνοντας το κρασί μέσα στο στόμα της. Το πίνει με τη γλώσσα, και βαθιά μέσα στον λαιμό της ακούω ένα αμυδρό μουρμουρητό επιδοκιμασίας. «Κι άλλο;» ρωτάω. Γνέφει καταφατικά χαμογελώντας, και σπεύδω να την ικανοποιήσω. «Ας μην το παρακάνουμε· ξέρουμε πως η αντοχή σου στο αλκοόλ είναι περιορισμένη, Αναστάζια...» την πειράζω, και τα χείλη της ανοίγουν σ’ ένα πλατύ χαμόγελο. Σκύβοντας, την αφήνω να πιει άλλη μία γουλιά από το στόμα μου και σπαρταράει από κάτω μου. «Είναι ωραίο αυτό;» ρωτάω και ξαπλώνω δίπλα της. Μ ένει ακίνητη, εντελώς σοβαρή τώρα, αλλά τα χείλη της μισανοίγουν καθώς παίρνει μια απότομη ανάσα. Πίνω άλλη μία μεγάλη γουλιά κρασί, αυτήν τη φορά με δύο παγάκια. Όταν τη φιλάω, σπρώχνω ένα κομματάκι πάγου ανάμεσα στα χείλη της και μετά αφήνω ένα μονοπάτι από παγωμένα φιλιά κατηφορίζοντας στο ευωδιαστό δέρμα της από τον λαιμό έως τον αφαλό της. Εκεί αφήνω το άλλο κομμάτι πάγου και λίγο κρασί. Εισπνέει απότομα. «Τώρα πρέπει να μείνεις ακίνητη. Αναστάζια, αν κουνηθείς, θα χυθεί κρασί στο κρεβάτι…» Η φωνή μου είναι σιγανή και τη φιλάω ξανά ακριβώς πάνω από τον αφαλό της. Οι γοφοί της
200
E. L. JAMES
κινούνται. «Α, όχι… Αν χύσετε το κρασί, θα σας τιμωρήσω, δεσποινίς Στιλ». Αντιδρά βογκώντας και τραβάει τη γραβάτα. Όλα τα καλά τελειώνουν, Άνα… Ελευθερώνω ένα ένα τα στήθη της από το σουτιέν της, έτσι που να τα στηρίζουν τα συρματάκια από κάτω· τα στήθη της είναι αυθάδικα και ευάλωτα, όπως ακριβώς μου αρέσουν. Τα πιλατεύω και τα δυο αργά με τα χείλη μου. «Πόσο ωραίο είναι αυτό;» ψιθυρίζω και φυσάω απαλά τη μια ρώγα. Το στόμα της χαλαρώνει, σχηματίζοντας ένα σιωπηλό «Αχ». Παίρνοντας στο στόμα μου άλλο ένα κομματάκι πάγου, ακολουθώ αργά τη διαδρομή από το στέρνο της προς τη ρώγα, διαγράφοντας δύο φορές κύκλο με το παγάκι. Βογκάει από κάτω μου. Μ εταφέροντας το παγάκι στα δάχτυλά μου, συνεχίζω να βασανίζω κάθε ρώγα με κρύα χείλη και με το υπόλοιπο παγάκι που λιώνει στα δάχτυλά μου. Κλαψουρίζοντας και λαχανιάζοντας από κάτω μου, τσιτώνεται, αλλά καταφέρνει να μείνει ακίνητη. «Αν χύσεις το κρασί, δε θα σ’ αφήσω να τελειώσεις…» την προειδοποιώ. «Αχ, σε παρακαλώ… Κρίστιαν. Κύριε… Σε παρακαλώ…» εκλιπαρεί. Α, υπέροχη αίσθηση το να την ακούω να χρησιμοποιεί αυτά τα λόγια. Υπάρχει ελπίδα. Δεν είναι «όχι» αυτό. Κατεβάζω τα δάχτυλά μου ξυστά πάνω από το σώμα της προς το σλιπάκι της, διεγείροντας το απαλό δέρμα της. Ξαφνικά η λεκάνη της κυρτώνεται, χύνοντας το κρασί και το λιωμένο πια παγάκι από τον αφαλό της. Κινούμαι γρήγορα για να το μαζέψω με τη γλώσσα μου, φιλώντας και ρουφώντας το από το σώμα της. «Αχ, Αναστάζια, κουνήθηκες… Τι θα σου κάνω τώρα;» Γλιστράω τα δάχτυλά μου μέσα στο σλιπάκι της, περνώντας τα πάνω από την κλειτορίδα της. «Α…» κλαψουρίζει. «Αχ, μωρό μου…» ψιθυρίζω με δέος. Είναι υγρή. Πολύ υγρή.
ΓΚΡΕΫ
201
Βλέπεις; Βλέπεις πόσο ωραίο είναι αυτό; «Έτοιμη για μένα τόσο γρήγορα…» μουρμουρίζω και σπρώχνω αργά τα δάχτυλά μου μέσα και έξω της, αποσπώντας ένα μακρόσυρτο γλυκό βογκητό. Η λεκάνη της αρχίζει να σηκώνεται για να συναντήσει τα δάχτυλά μου. Ω, το θέλει. «Είσαι άπληστο κορίτσι…» Η φωνή μου είναι ακόμα σιγανή και ακολουθεί τον ρυθμό που καθορίζω καθώς αρχίζω να διαγράφω κύκλους γύρω από την κλειτορίδα της με τον αντίχειρά μου, διεγείροντας και βασανίζοντάς την. Αφήνει μια φωνή, ενώ το σώμα της τινάζεται από κάτω μου. Θέλω να δω την έκφρασή της, και απλώνοντας το άλλο μου χέρι, της τραβάω το μπλουζάκι από το κεφάλι. Ανοίγει τα μάτια, ανοιγοκλείνοντάς τα στο απαλό φως. «Θέλω να σ’ αγγίξω…» λέει, και η φωνή της είναι βραχνή και γεμάτη λαχτάρα. «Το ξέρω…» ψιθυρίζω πάνω στα χείλη της και τη φιλάω, κρατώντας ταυτόχρονα τον ανελέητο ρυθμό με τα δάχτυλα και τον αντίχειρά μου. Έχει γεύση από κρασί και λαχτάρα και Άνα. Και μου ανταποδίδει το φιλί με μια πείνα που δεν έχω ξανανιώσει από κείνην. Πιάνω την κορυφή του κεφαλιού της κρατώντας την ακίνητη και συνεχίζω να τη φιλάω και να τη γαμάω με τα δάχτυλα. Όταν τα πόδια της αρχίζουν να τεντώνονται, επιβραδύνω τον ρυθμό του χεριού μου. Α, όχι, μωρό μου. Δε θα τελειώσεις ακόμα. Το κάνω αυτό άλλες τρεις φορές ενώ φιλάω το ζεστό γλυκό στόμα της. Την πέμπτη φορά ακινητοποιώ τα δάχτυλά μου μέσα της και μουρμουρίζω σιγανά και αργά στο αυτί της: «Αυτή είναι η τιμωρία σου. Τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά… Είναι ωραίο;» «Σε παρακαλώ…» κλαψουρίζει. Θεέ μου, μου αρέσει να την ακούω να παρακαλάει. «Πώς να σε γαμήσω, Αναστάζια;» Τα δάχτυλά μου ξεκινούν πάλι, το σώμα της αρχίζει να τρεμουλιάζει, και επιβραδύνω πάλι τον ρυθμό μου. «Σε παρακαλώ…» ψελλίζει ξανά, τόσο σιγανά, που μόλις την
202
E. L. JAMES
ακούω. «Τι θες, Αναστάζια;» «Εσένα… Τώρα…» εκλιπαρεί. «Να σε πηδήξω έτσι, έτσι ή έτσι; Υπάρχουν ατέλειωτες επιλογές…» λέω. Τραβώντας το χέρι μου, αρπάζω το προφυλακτικό από το κομοδίνο και γονατίζω ανάμεσα στα πόδια της. Κρατώντας τα μάτια μου στα δικά της, της βγάζω το σλιπάκι και το πετάω στο πάτωμα. Τα μάτια της είναι σκοτεινά, γεμάτα υποσχέσεις και λαχτάρα. Ανοίγουν διάπλατα καθώς φοράω το προφυλακτικό. «Πόσο ωραίο είναι αυτό;» ρωτάω τυλίγοντας τη γροθιά μου γύρω από το όργανό μου. «Ένα αστείο ήταν…» τραυλίζει. Αστείο; Δόξα. Τω. Θεώ. «Αστείο;» ρωτάω, ενώ η γροθιά μου ανεβοκατεβαίνει στο καυλί μου. «Ναι. Σε παρακαλώ, Κρίστιαν…» ικετεύει. «Γελάς τώρα;» «Όχι…» Η φωνή της μόλις που ακούγεται, αλλά το ελαφρό τρεμούλιασμα του κεφαλιού της μου λέει όσα θέλω να ξέρω. Παρακολουθώντας την ανάγκη της για μένα, θα μπορούσα να εκραγώ μέσα στο χέρι μου απλώς κοιτάζοντάς την. Αρπάζοντάς την, τη γυρίζω μπρούμυτα, κρατώντας τον όμορφο όμορφο κώλο της στον αέρα. Είναι μεγάλος πειρασμός. Τη χτυπάω με την παλάμη μου δυνατά και ύστερα βυθίζομαι μέσα της. Ω, γαμώτο... Είναι τόσο έτοιμη. Σφίγγεται γύρω μου και αφήνει μια κραυγή καθώς τελειώνει. Γαμώτο… Παραήταν γρήγορο. Κρατώντας τους γοφούς της ακίνητους, τη γαμάω άγρια καβάλα την ώρα του οργασμού της. Σφίγγοντας τα δόντια μου, τη σφυροκοπάω πάλι και πάλι καθώς αρχίζει να πλησιάζει ξανά προς την κορύφωση. Έλα, Άνα. Ξανά, την παρακινώ μέσα μου, συνεχίζοντας το σφυροκόπημα. Βογκάει και κλαψουρίζει από κάτω μου, ενώ ένα στρώμα
ΓΚΡΕΫ
203
ιδρώτα εμφανίζεται στην πλάτη της. Τα πόδια της αρχίζουν να τρέμουν. Κοντεύει. «Έλα, Αναστάζια, άλλη μία φορά…» μουγκρίζω, και σαν από θαύμα ο οργασμός της διαπερνά το σώμα της και το δικό μου. Ευτυχώς. Βουβά, τελειώνω και χύνομαι μέσα της. Χριστέ και Κύριε. Καταρρέω πάνω της. Ήταν εξουθενωτικό. «Πόσο ωραίο ήταν αυτό;» λέω σφυριχτά στο αυτί της ενώ παίρνω ανάσα. Καθώς είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, λαχανιασμένη, τραβιέμαι έξω της και βγάζω το ταλαιπωρημένο προφυλακτικό. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ντύνομαι στα γρήγορα. Όταν τελειώνω, λύνω τη γραβάτα μου ελευθερώνοντάς τη. Γυρίζοντας ανάσκελα, τεντώνει τα χέρια και τα δάχτυλά της και τακτοποιεί το σουτιέν της. Τη σκεπάζω με το πάπλωμα και ξαπλώνω δίπλα της, ακουμπισμένος στον ώμο μου. «Πολύ ωραίο ήταν αυτό…» λέει με ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο. «Πάλι αυτή η λέξη…» Της χαμογελάω αχνά. «Δε σ’ αρέσει αυτή η λέξη;» «Όχι. Δεν τη γουστάρω καθόλου». «Ω – δεν ξέρω… Φαίνεται να έχει πολύ ευεργετική επίδραση πάνω σου». «Είμαι ευεργετική επίδραση, ε; Θα μπορούσατε να πληγώσετε περισσότερο το εγώ μου, δεσποινίς Στιλ;» «Δε νομίζω πως το εγώ σου έχει πρόβλημα…» Το κατσούφιασμά της είναι φευγαλέο. «Νομίζεις;» Ο δόκτωρ Φλυν θα είχε πολλά να πει επ’ αυτού. «Γιατί δε σ’ αρέσει να σ’ αγγίζουν;» ρωτάει, και η φωνή της είναι γλυκιά και απαλή. «Απλώς δε μ’ αρέσει». Τη φιλάω στο μέτωπο, για να της αποσπάσω την προσοχή από αυτού του είδους τις ερωτήσεις. «Λοιπόν, εκείνο το μήνυμα ήταν η ιδέα που έχεις για τα αστεία;» Μ ου ρίχνει μια ντροπαλή ματιά και υψώνει απολογητικά τους ώμους.
204
E. L. JAMES
«Κατάλαβα. Δηλαδή σκέφτεσαι ακόμα την πρότασή μου;» «Την ανήθικη πρότασή σου… Ναι, τη σκέφτομαι». Γαμώτο, επιτέλους! Η συμφωνία μας είναι ακόμα στο τραπέζι. Η ανακούφισή μου είναι χειροπιαστή· σχεδόν μπορώ να τη γευτώ. «Αλλά έχω κάποια θέματα…» προσθέτει. «Θα απογοητευόμουν αν δεν είχες…» «Θα σ’ τα έστελνα με ηλεκτρονικό μήνυμα, μα κατά κάποιον τρόπο με διέκοψες». «Διακεκομμένη συνουσία». «Ορίστε. Το ήξερα πως υπάρχει χιούμορ κάπου εκεί μέσα…» Η λάμψη στα μάτια της χορεύει εύθυμα. «Μ όνο κάποια πράγματα είναι αστεία, Αναστάζια. Νόμισα πως έλεγες όχι – καμία απολύτως συζήτηση…» «Δεν ξέρω ακόμα. Δεν αποφάσισα. Θα μου βάλεις κολάρο;» Η ερώτηση με αιφνιδιάζει. «Έκανες την έρευνά σου. Δεν ξέρω, Αναστάζια… Δεν έχω βάλει κολάρο σε κα-μία». «Εσένα σου φόρεσαν κολάρο;» ρωτάει. «Ναι». «Η κυρία Ρόμπινσον;» «Η κυρία Ρόμπινσον;» Γελάω δυνατά. Η Αν Μ πάνκροφτ στον Πρωτάρη. «Θα της πω ότι το είπες· θα της αρέσει πολύ!» «Της μιλάς ακόμα τακτικά;» Η φωνή της είναι στριγκιά από το σοκ και την αγανάκτηση. «Ναι». Γιατί είναι τόσο σημαντικό; «Κατάλαβα». Τώρα η φωνή της είναι κοφτή. Έχει θυμώσει; Γιατί; Δεν καταλαβαίνω. «Δηλαδή εσύ έχεις κάποιον με τον οποίο μπορείς να συζητήσεις τον εναλλακτικό τρόπο ζωής σου. Εμένα, όμως, δε μου επιτρέπεται». Ο τόνος της είναι οξύς, αλλά μου τη βγαίνει ξανά στις βλακείες που λέω. «Δε νομίζω πως το σκέφτηκα ποτέ έτσι. Η κυρία Ρόμπινσον αποτελούσε κομμάτι αυτού του τρόπου ζωής. Σου είπα, τώρα είναι καλή φίλη. Αν θες, μπορώ να σου γνωρίσω μια από τις παλιές υποτακτικές μου. Μ πορείς να μιλήσεις μαζί της». «Αυτή είναι η δική σου ιδέα για τα αστεία;» «Όχι, Αναστάζια…» Έχω εκπλαγεί από τη σφοδρότητά της
ΓΚΡΕΫ
205
και κουνάω το κεφάλι μου για να ενισχύσω την άρνησή μου. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να ρωτάει μια υποτακτική τις προηγούμενες ώστε να δει αν ο νέος της Κυρίαρχος ξέρει τι κάνει. «Όχι. Θα βρω άκρη μόνη μου, ευχαριστώ πολύ!» επιμένει και απλώνει το χέρι να πιάσει το πάπλωμά της, τραβώντας το έως το πιγούνι της. «Αναστάζια, εγώ… Δεν ήθελα να σε προσβάλω». «Δεν προσβλήθηκα. Σοκαρίστηκα». «Σοκαρίστηκες;» «Δε θέλω να μιλήσω σε κάποια από τις πρώην φιλενάδες σου, σκλάβες σου, υποτακτικές σου, όπως κι αν τις λες». Ω... «Αναστάζια Στιλ, ζηλεύεις;» Ακούγομαι μπερδεμένος… επειδή είμαι. Γίνεται κατακόκκινη, και ξέρω πως βρήκα τη ρίζα του προβλήματός της. Πώς διάολο μπορεί να ζηλεύει; Γλυκιά μου, είχα ζωή και πριν από σένα. Πολύ δραστήρια ζωή. «Θα μείνεις;» πετάει. Ορίστε; Όχι βέβαια. «Έχω ένα πρόγευμα εργασίας αύριο στο Χίθμαν. Άλλωστε σ’ το είπα. Δεν κοιμάμαι με φιλενάδες, σκλάβες, υποτακτικές ή με οποιαδήποτε. Η Παρασκευή και το Σάββατο ήταν εξαιρέσεις. Δεν πρόκειται να ξανασυμβεί». Σφίγγει τα χείλη της με πεισματάρικο ύφος. «Λοιπόν, τώρα είμαι κουρασμένη». «Μ ε πετάς έξω;» Δε θα εξελίσσονταν έτσι τα πράγματα, υποτίθεται. «Ναι». Τι διάολο; Αφοπλισμένος ξανά από τη δεσποινίδα Στιλ. «Να κι άλλο ένα πράγμα που συμβαίνει πρώτη φορά…» μουρμουρίζω. Με πετάει έξω. Δεν μπορώ να το πιστέψω. «Λοιπόν, υπάρχει τίποτα που θες να συζητήσεις τώρα; Για το συμβόλαιο;» «Όχι!» γρυλίζει. Η οξυθυμία της είναι εκνευριστική, κι αν ήταν πραγματικά δική μου, δε θα γινόταν ανεκτή.
206
E. L. JAMES
«Θεέ μου, θα ήθελα να σου δώσω ένα γερό χέρι ξύλο. Θα ένιωθες πολύ καλύτερα. Το ίδιο κι εγώ» της λέω. «Δεν μπορείς να λες τέτοια πράγματα… Δεν υπέγραψα ακόμα τίποτα». Τα μάτια της αστράφτουν ανυπάκουα. Ω μωρό μου, μπορώ να το λέω. Απλώς δεν μπορώ να το κάνω. Όχι ώσπου να με αφήσεις. «Μ πορεί κανείς να ονειρεύεται, Αναστάζια… Την Τετάρτη;» Εξακολουθώ να το θέλω. Το γιατί δεν το ξέρω πάντως· είναι τόσο δύσκολη. Της δίνω ένα σύντομο φιλί. «Την Τετάρτη» συμφωνεί, και αισθάνομαι πάλι ανακούφιση. «Θα σε ξεπροβοδίσω…» προσθέτει, με πιο μαλακό τόνο. «Αν μου δώσεις ένα λεπτό». Μ ε σπρώχνει έξω από το κρεβάτι και φοράει το μπλουζάκι της. «Σε παρακαλώ, δώσ’ μου τη φόρμα μου» με προστάζει δείχνοντάς την. Όπα. Η δεσποινίς Στιλ μπορεί να γίνει αυταρχικό κοριτσάκι. «Μ άλιστα, κυρία μου...» αποκρίνομαι σαρκαστικά, ξέροντας ότι δε θα πιάσει το υπονοούμενο, αλλά εκείνη στενεύει τα μάτια της. Ξέρει πως την κοροϊδεύω, αλλά δε λέει τίποτα και φοράει το σλιπάκι της. Νιώθοντας κάπως σαστισμένος από την προοπτική να με πετάξει έξω στον δρόμο, την ακολουθώ μέσα από το καθιστικό έως την εξώπορτα. Πότε ήταν η τελευταία φορά που συνέβη αυτό; Ποτέ. Ανοίγει την πόρτα, αλλά έχει καρφωμένα τα μάτια στα χέρια της. Τι γίνεται εδώ πέρα; «Είσαι καλά;» ρωτάω και περνάω απαλά τον αντίχειρά μου πάνω από το κάτω χείλος της. Μ πορεί να μη θέλει να φύγω – ή μήπως δε βλέπει την ώρα να φύγω; «Ναι…» απαντάει και ο τόνος της είναι ήπιος και υποταγμένος. Δεν είμαι σίγουρος αν την πιστεύω. «Την Τετάρτη» της θυμίζω. Τότε θα τη δω. Σκύβω να τη φιλήσω και κλείνει τα μάτια της. Και δε θέλω να φύγω. Όχι με την αβεβαιότητα γι’ αυτή στο μυαλό μου. Κρατάω το χέρι της και βαθαίνω το φιλί. Ανταποκρίνεται, παραδίδοντάς μου το
ΓΚΡΕΫ
207
στόμα της. Ω μωρό μου, μη με παρατήσεις. Κάνε μια δοκιμή. Μ ε αρπάζει από τα μπράτσα ανταποδίδοντας το φιλί, και δε θέλω να σταματήσω. Είναι μεθυστική, και το σκοτάδι μένει σιωπηλό, καθησυχασμένο από τη νεαρή γυναίκα μπροστά μου. Τραβιέμαι απρόθυμα και ακουμπάω το μέτωπό μου στο δικό της. Της έχει κοπεί η ανάσα, όπως και μένα. «Αναστάζια, τι μου κάνεις;» «Θα μπορούσα να σου πω το ίδιο πράγμα…» ψελλίζει. Ξέρω πως πρέπει να φύγω. Μ ου προκαλεί ταραχή και δεν ξέρω γιατί. Τη φιλάω στο μέτωπο και κατηφορίζω το δρομάκι προς το R8. Στέκεται και με παρακολουθεί από το κατώφλι. Δεν έχει μπει μέσα. Χαμογελάω, ευχαριστημένος που με κοιτάζει ακόμα καθώς μπαίνω στο αυτοκίνητο. Όταν γυρίζω να κοιτάξω, έχει εξαφανιστεί. Σκατά! Τι έγινε μόλις τώρα; Δε θα μου κουνήσει το χέρι αποχαιρετώντας με; Βάζω μπρος το αυτοκίνητο και ξεκινάω για να γυρίσω στο Πόρτλαντ, αναλύοντας όσα συνέβησαν μεταξύ μας. Μ ου έστειλε ηλεκτρονικό μήνυμα. Πήγα να τη βρω. Πηδηχτήκαμε. Μ ε πέταξε έξω ενώ δεν ήμουν έτοιμος να φύγω. Πρώτη φορά –εντάξει, ίσως όχι πρώτη φορά– νιώθω πως με χρησιμοποίησαν για σεξ. Το συναίσθημα είναι ενοχλητικό και μου θυμίζει την εποχή που ήμουν με την Ελένα. Διάολε! Η δεσποινίς Στιλ εξουσιάζει από κάτω και ούτε που το ξέρει. Και σαν βλάκας που είμαι, την αφήνω. Πρέπει να το αντιστρέψω αυτό. Αυτή η τεχνική πειθούς με το μαλακό μού ζαλίζει το μυαλό. Τη θέλω, όμως. Χρειάζομαι την υπογραφή της. Μ ήπως είναι απλώς το κυνήγι; Μ ήπως αυτό είναι που με διεγείρει; Ή μήπως είναι η ίδια; Γαμώτο, δεν ξέρω. Ελπίζω, όμως, να καταλάβω περισσότερα την Τετάρτη. Και για να πούμε και τα θετικά, αυτός ήταν ένας και γαμώ τους ωραίους τρόπους να περάσω το βράδυ μου.
208
E. L. JAMES
Χαμογελάω αχνά στον καθρέφτη και μπαίνω στο γκαράζ του ξενοδοχείου. Όταν βρίσκομαι πάλι στο δωμάτιό μου, κάθομαι στο λάπτοπ μου. Επικεντρώσου σ’ αυτό που θέλεις, στο πού θέλεις να βρεθείς. Μ ε αυτό δε μου σπάει συνεχώς τα νεύρα ο Φλυν; Αυτές δεν είναι οι επικεντρωμένες στη λύση αηδίες του; Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Απόψε Ημερομηνία: 23 Μ αΐου 2011, 23:16 Προς: Αναστάζια Στιλ Δεσποινίς Στιλ, Περιμένω με ανυπομονησία τις παρατηρήσεις σας για το συμβόλαιο. Έως τότε όνειρα γλυκά, μωρό μου. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Και θέλω να προσθέσω: Ευχαριστώ για άλλο ένα διασκεδαστικό βράδυ… Μ ου φαίνεται, όμως, πως είναι κάπως υπερβολικό. Παραμερίζοντας το λάπτοπ μου, επειδή η Άνα μάλλον θα κοιμάται, παίρνω την έκθεση για το Ντιτρόιτ και συνεχίζω το διάβασμα.
ΓΚΡΕΫ
209
[ΤΡΙΤΗ 24 Μ ΑΪΟΥ 2011] Η ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΕΓΚΤΑΣΤΑΣΗΣ του εργοστασίου ηλεκτρονικών
στο Ντιτρόιτ είναι καταθλιπτική. Σιχαίνομαι το Ντιτρόιτ· δεν έχω παρά κακές αναμνήσεις από αυτό. Αναμνήσεις που βάζω τα δυνατά μου να ξεχάσω. Έρχονται στην επιφάνεια, κυρίως τη νύχτα, για να μου θυμίσουν τι είμαι και από πού έρχομαι. Το Μ ίσιγκαν, όμως, προσφέρει εξαιρετικά φορολογικά κίνητρα. Είναι δύσκολο να αγνοήσω αυτό που προτείνουν σ’ αυτή την έκθεση. Την πετάω στο τραπέζι της τραπεζαρίας και πίνω μια γουλιά από το Sancerre μου. Σκατά… Είναι ζεστό. Είναι αργά. Πρέπει να κοιμηθώ. Την ώρα που σηκώνομαι και τεντώνομαι, ακούγεται ο ήχος ειδοποίησης από τον υπολογιστή μου. E-mail. Μ πορεί να είναι από τη Ρος, οπότε ρίχνω μια γρήγορη ματιά. Είναι από την Άνα. Γιατί είναι ακόμα ξύπνια; Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Προβλήματα Ημερομηνία: 24 Μ αΐου 2011, 00:02 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ κύριε Γκρέυ, Ιδού ο κατάλογος με τα προβλήματά μου. Περιμένω ανυπόμονα να τα συζητήσουμε πιο αναλυτικά στο δείπνο μας την Τετάρτη. Οι αριθμοί αντιστοιχούν σε άρθρα:
210
E. L. JAMES
Αναφέρεται στα άρθρα; Η δεσποινίς Στιλ φάνηκε επιμελής. Ανοίγω στην οθόνη μου ένα αντίγραφο στο οποίο μπορώ να ανατρέξω. ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ Σήμερα ----- 2011 («Ημερομηνία Έναρξης») ΜΕΤΑΞΥ Του κυρίου ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΓΚΡΕΫ, κατοίκου 301 Εσκάλα, Σιάτλ, Ουάσινγκτον, 98889 («Ο Κυρίαρχος») Της δεσποινίδος ΑΝΑΣΤΑΖΙΑ ΣΤΙΛ, κατοίκου 1114 ΝΔ Γκριν Στριτ, Διαμέρισμα 7, Χέιβεν Χάιτς, Βανκούβερ, Ουάσινγκτον, 98888 («Η Υποτακτική») ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΣΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΑ: 1 Τα ακόλουθα αποτελούν τους όρους του δεσμευτι-κού συμβολαίου μεταξύ του Κυρίαρχου και της Υποτακτικής. ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΟΡΟΙ: 2 Ο θεμελιώδης σκοπός του παρόντος συμβολαίου είναι να επιτρέψει στην Υποτακτική να εξερευνήσει τον αισθησιασμό και τα όριά της με ασφάλεια, με τον οφειλόμενο σεβασμό και τη μέριμνα για τις ανάγκες, τα όρια και την ευημερία της. 3 Ο Κυρίαρχος και η Υποτακτική συμφωνούν και αποδέχονται πως οτιδήποτε συμβεί κάτω από τους όρους αυτού του συμβολαίου θα είναι συναινετικό, εμπιστευτικό και θα υπόκειται στα συμφωνηθέντα όρια και στις διαδικασίες ασφαλείας που καθορίζονται σε τούτο το συμβόλαιο. Επιπρόσθετα όρια και διαδικασίες ασφαλείας μπορούν να συμφωνηθούν εγγράφως. 4 Τόσο ο Κυρίαρχος όσο και η Υποτακτική εγγυώνται ότι δεν πάσχουν από σεξουαλικές, σοβαρές, μεταδοτικές ή επικίνδυνες για τη ζωή ασθένειες, συμπεριλαμβανομένων του HIV, του έρπητα και της ηπατίτιδας, δίχως ο κατάλογος να περιορίζεται αυστηρά σε αυτές ταύτες. Αν
ΓΚΡΕΫ
211
κατά τη διάρκεια της Περιόδου (όπως καθορίζεται κατωτέρω) ή οποιασδήποτε παράτασης της περιόδου του παρόντος συμβολαίου οποιοσδήποτε συμβαλλόμενος διαγνωστεί με ή αντιληφθεί την ύπαρξη κάποιας τέτοιου είδους ασθένειας, δεσμεύεται να ενημερώσει τον έτερο συμβαλλόμενο αμέσως και εν πάση περιπτώσει πριν από οποιουδήποτε είδους σωματική επαφή μεταξύ των μερών. 5 Η πιστή τήρηση των ανωτέρω εγγυήσεων, συμφων ιών και δεσμεύσεων (και κάθε άλλων επιπρόσθετων ορίων και διαδικασιών ασφαλείας τα οποία θα συμφωνηθούν υπό το ανωτέρω άρθρο 3) είναι ουσιώδης στο παρόν συμβόλαιο. Οποιαδήποτε παραβίαση το καθιστά άκυρο με άμεση ισχύ, και κάθε συμβαλλόμενος συμφωνεί να είναι πλήρως υπεύθυνος προς τον έτερο αναφορικά με τις συνέπειες κάθε παραβίασης. 6 Τα πάντα στο παρόν συμβόλαιο πρέπει να αναγνωστούν και να ερμηνευτούν υπό το φως του θεμελιώδους σκοπού και των θεμελιωδών όρων που περιγράφονται στα ανωτέρω άρθρα 2-5. ΡΟΛΟΙ: 7 Ο Κυρίαρχος θα αναλάβει την ευθύνη για την ευημερία και την κατάλληλη εκπαίδευση, καθοδήγηση και σωφρονισμό της Υποτακτικής. Θα αποφασίζει τη φύση της εν λόγω εκπαίδευσης, καθοδήγησης και σωφρονισμού, καθώς και τον χρόνο και τόπο επιβολής τους, οι οποίοι υπόκεινται στους συμφωνηθέντες όρους, στους περιορισμούς και στις διαδικασίες ασφαλείας που καθορίζονται στο παρόν συμβόλαιο ή έχουν συμφωνηθεί επιπροσθέτως υπό το ανωτέρω άρθρο 3. 8 Αν σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο ο Κυρίαρχος αδυνατεί να ανταποκριθεί στους συμφωνηθέντες όρους, περιορισμούς και διαδικασίες ασφαλείας που καθορίζονται στο παρόν συμβόλαιο ή έχουν συμφωνηθεί επιπροσθέτως υπό το ανωτέρω άρθρο 3, η Υποτακτική δικαιούται να καταγγείλει πάραυτα το παρόν συμβόλαιο και να εγκαταλείψει την υπηρεσία του Κυρίαρχου άνευ
212
E. L. JAMES
προειδοποίησης. 9 Βάσει του όρου αυτού και των ανωτέρω άρθρων 2-5, η Υποτακτική θα υπηρετεί και θα υπακούει τον Κυρίαρχ ο καθ’ όλα. Μ ε βάση τους συμφωνηθέντες όρους, πε ριορισμούς και διαδικασίες ασφαλείας που καθορίζονται στο παρόν συμβόλαιο ή έχουν συμφωνηθεί επιπροσθέτως υπό το ανωτέρω άρθρο 3, θα προσφέρει στον Κυρίαρχο χωρίς ερωτήσεις ή δισταγμούς την απόλαυση που εκείνος θα ζητεί και θα δέχεται χωρίς ερωτήσεις ή δισταγμούς την εκπαίδευση, την καθοδήγηση και τον σωφρονισμό εκ μέρους του, οποιαδήποτε μορφή και αν έχουν. ΕΝΑΡΞΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΟΣ: 10 Ο Κυρίαρχος και η Υποτακτική συνομολογούν το παρόν συμβόλαιο κατά την Ημερομηνία Έναρξης έχοντας πλήρη επίγνωση της φύσης του και δεσμεύονται να τηρήσουν τους όρους του χωρίς εξαίρεση. 11 Το παρόν συμβόλαιο θα ισχύει για διάστημα τριών ημερολογιακών μηνών από την Ημερομηνία Έναρξης («η Περίοδος»). Άμα τη λήξει της Περιόδου, τα συμβαλλόμενα μέρη θα συζητήσουν αν το παρόν συμβόλαιο και οι διακανονισμοί στους οποίους έχουν προχωρήσει βάσει του παρόντος συμβολαίου είναι ικανοποιητικοί και αν έχουν ανταποκριθεί στις ανάγκες και των δύο συμβαλλομένων. Καθένας από τους δύο συμβαλλόμενους μπορεί να προτείνει την παράταση του παρόντος συμβολαίου, υποκείμενου σε προσαρμογές ως προς τους όρους του ή ως προς τους διακανονισμούς που έχουν γίνει με βάση αυτό. Απουσία συμφωνίας αναφορικά με τέτοια παράταση, το συμβόλαιο τούτο λήγει, και τα δύο συμβαλλόμενα μέρη θα είναι ελεύθερα να συνεχίσουν τη ζωή τους χωριστά. ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ: 12 Η Υποτακτική θα είναι διαθέσιμη στον Κυρίαρχο από τα βράδια της Παρασκευής έως τα απογεύματα της Κυριακής κάθε εβδομάδας στη διάρκεια της Περιόδου, σε ώρες που θα καθορίσει ο Κυρίαρχος («οι Διαθέσιμες
ΓΚΡΕΫ
213
Ώρες»). Περαιτέρω διαθέσιμος χρόνος μπορεί να συμφωνηθεί αμοιβαίως σε ad hoc βάση. 13 Ο Κυρίαρχος διατηρεί το δικαίωμα να αποπέμψει την Υποτακτική από την υπηρεσία του οποιαδήποτε στιγμή και για οποιονδήποτε λόγο. Η Υποτακτική μπορεί να ζητήσει την απαλλαγή της οποιαδήποτε στιγμή, η δε αποδοχή κάθε τέτοιου αιτήματος επαφίεται στην απόλυτη κρίση του Κυρίαρχου, υποκείμενου μόνο στα δικαιώματα της Υποτακτικής υπό τα ανωτέρω άρθρα 2-5 και 8. ΤΟΠΟΣ: 14 Η Υποτακτική θα είναι διαθέσιμη στη διάρκεια των Διαθέσιμων Ωρών και του συμφωνηθέντος επιπρόσθετου χρόνου σε τόπους οι οποίοι θα καθορίζονται από τον Κυρίαρχο. Ο Κυρίαρχος θα εγγυάται πως όλα τα έξοδα ταξιδίου τα οποία θα επωμίζεται η Υποτακτική για τον σκοπό αυτό θα βαρύνουν τον Κυρίαρχο. ΟΡΟΙ ΠΑΡΟΧΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ: 15 Οι κατωτέρω όροι συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν και θα τηρηθούν και από τα δύο συμβαλλόμενα μέρη στη διάρκεια της Περιόδου. Και τα δύο μέρη αποδέχονται ότι μπορεί να προκύψουν ζητήματα τα οποία δεν καλύπτονται από τους όρους του παρόντος συμβολαίου ή τους όρους παροχής υπηρεσιών ή ότι για ορισμένα ζητήματα ενδέχεται να γίνει επαναδιαπραγμάτευση. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορούν να προταθούν περαιτέρω άρθρα με τη μορφή τροποποιήσεων. Κάθε περαιτέρω άρθρα ή τροποποιήσεις πρέπει να συμφωνηθούν, να τεκμηριωθούν και να υπογραφούν και από τους δύο συμβαλλόμενους και θα υπόκεινται στους θεμελιώδεις όρους που καθορίζονται στα ανωτέρω άρθρα 2-5. Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ: 15.1 Ο Κυρίαρχος θα δίνει ανά πάσα στιγμή προτεραιότητα στην υγεία και στην ασφάλεια της Υποτακτικής. Ο Κυρίαρχος δε θα απαιτήσει, ζητήσει, επιτρέψει ή αξιώσει σε καμία περίπτωση από την Υποτακτική να συμμετάσχει, στα χέρια του Κυρίαρχου, στις
214
E. L. JAMES
δραστηριότητες που αναφέρονται λεπτομερώς στο Παράρτημα 2 ή σε οποιαδήποτε άλλη πράξη την οποία οποιοσδήποτε από τους δύο συμβαλλόμενους κρίνει μη ασφαλή. Ο Κυρίαρχος δε θα αναλάβει ούτε και θα επιτρέψει την ανάληψη οποιασδήποτε ενέργειας θα μπορούσε να επιφέρει τραυματισμό ή οποιουδήποτε είδους κίνδυνο για τη ζωή της Υποτακτικής. Οι υπόλοιπες παράγραφοι του παρόντος άρθρου 15 πρέπει να αναγνωστούν ως υποκείμενες στον συγκεκριμένο όρο και στα θεμελιώδη ζητήματα τα οποία συμφωνήθηκαν στα ανωτέρω άρθρα 2-5. 15.2 Ο Κυρίαρχος δέχεται την Υποτακτική ως δική του, να την κατέχει, ελέγχει, εξουσιάζει και σωφρονίζει στη διάρκεια της Περιόδου. Ο Κυρίαρχος μπορεί να χρησιμοποιεί το σώμα της Υποτακτικής ανά πάσα στιγμή στη διάρκεια των Διαθέσιμων Ωρών ή κάθε άλλων συμφωνηθεισών επιπρόσθετων ωρών με οποιονδήποτε τρόπο θεωρεί ενδεδειγμένο, σεξουαλικώς ή άλλως. 15.3 Ο Κυρίαρχος θα παρέχει στην Υποτακτική όλη την απαραίτητη εκπαίδευση και καθοδήγηση σχετικά με το πώς θα υπηρετεί ορθά τον Κυρίαρχο. 15.4 Ο Κυρίαρχος θα διατηρεί ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον, στο οποίο η Υποτακτική θα μπορεί να επιτελεί τα καθήκοντά της στην υπηρεσία του Κυρίαρχου. 15.5 Ο Κυρίαρχος μπορεί να σωφρονίζει την Υποτακτική όπως είναι απαραίτητο, προκειμένου να ληφθούν εγγυήσεις ότι η Υποτακτική αντιλαμβάνεται πλήρως τον ρόλο της υποταγής της στον Κυρίαρχο και προκειμένου να αποθαρρύνει απαράδεκτη συμπεριφορά. Ο Κυρίαρχ ος μπορεί να μαστιγώνει, ξυλίζει, ραβδίζει ή τιμωρεί σωματικά την Υποτακτική όπως θεωρεί επιβεβλημένο, για λόγους σωφρονισμού, για δική του προσωπική απόλαυση ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο, τον οποίο δεν είναι υποχρεωμένος να αποκαλύψει. 15.6 Στην εκπαίδευση και στην επιβολή σωφρονισμού ο Κυρίαρχος θα εγγυάται ότι δε δημιουργούνται μόνιμα
ΓΚΡΕΫ
215
σημάδια στο σώμα της Υποτακτικής ούτε προκαλούνται τραυματισμοί οι οποίοι θα απαιτούν ιατρική φροντίδα. 15.7 Στην εκπαίδευση και στην επιβολή σωφρονισμού ο Κυρίαρχος θα εγγυάται πως ο σωφρονισμός και τα όργανα που χρησιμοποιούνται για τους σκοπούς του σωφρονισμού είναι ασφαλή, ότι δε θα χρησιμοποιούνται με τέτοιον τρόπο ώστε να προκαλούν ανήκεστο βλάβη και δε θα υπερβαίνουν με οποιονδήποτε τρόπο τα όρια τα οποία καθορίζονται και αναφέρονται λεπτομερώς στο παρόν συμβόλαιο. 15.8 Σε περίπτωση ασθένειας ή τραυματισμού, ο Κυρίαρχος θα ενδιαφερθεί για την Υποτακτική, μεριμνώντας για την υγεία και την ασφάλειά της, ενθαρρύνοντας και, όταν είναι απαραίτητο, διατάζοντας ιατρική βοήθεια όποτε κρίνεται αναγκαίο από τον Κυρίαρχο. 15.9 Ο Κυρίαρχος θα διατηρεί τη δική του καλή υγεία και θα αναζητεί ιατρική φροντίδα όποτε είναι απαραίτητο, προκειμένου να διατηρεί ένα απαλλαγμένο από κινδύνους περιβάλλον. 15.10 Ο Κυρίαρχος δε θα δανείζει την Υποτακτική σε άλλους Κυρίαρχους. 15.11 Ο Κυρίαρχος μπορεί να περιορίσει, περάσει χειροπέδες ή δέσει την Υποτακτική οποιαδήποτε στιγμή στη διάρκεια των Διαθέσιμων Ωρών ή κάθε συμφωνημένου επιπρόσθετου χρόνου για οποιονδήποτε λόγο και για παρατεταμένα χρονικά διαστήματα, επιδεικνύοντας το οφειλόμενο ενδιαφέρον για την υγεία και την ασφάλεια της Υποτακτικής. 15.12 Ο Κυρίαρχος θα εγγυηθεί πως όλα τα όργανα που χρησιμοποιούνται για τους σκοπούς της εκπαίδευσης και του σωφρονισμού θα διατηρούνται σε καθαρή, υγιεινή και ασφαλή κατάσταση ανά πάσα στιγμή. Η ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ: 15.13 Η Υποτακτική δέχεται τον Κυρίαρχο ως αφέντη της, με τη συμφωνία να αποτελεί τώρα ιδιοκτησία του
216
E. L. JAMES
Κυρίαρχου, ο οποίος θα τη μεταχειρίζεται κατά το δοκούν στη διάρκεια της Περιόδου γενικά, αλλά ειδικότερα στη διάρκεια των Διαθέσιμων Ωρών και κάθε συμφωνημένου επιπρόσθετου χρόνου. 15.14 Η Υποτακτική θα υπακούει στους κανόνες («οι Κανόνες») που περιγράφονται στο Παράρτημα 1 της παρούσης συμφωνίας. 15.15 Η Υποτακτική θα υπηρετεί τον Κυρίαρχο με οποιονδήποτε τρόπο ο Κυρίαρχος θεωρεί ενδεδειγμένο και θα προσπαθεί ανά πάσα στιγμή να ευχαριστήσει τον Κυρίαρχο όσο περισσότερο δύναται. 15.16 Η Υποτακτική θα παίρνει όλα τα αναγκαία μέτρα προκειμένου να διατηρήσει την καλή της υγεία και θα απαιτεί ή αναζητεί ιατρική βοήθεια όποτε χρειάζεται, κρατώντας τον Κυρίαρχο ενήμερο ανά πάσα στιγμή για κάθε πρόβλημα υγείας που μπορεί να ανακύψει. 15.17 Η Υποτακτική θα φροντίσει να προμηθευτεί από του στόματος αντισύλληψη και θα φροντίσει να τη λαμβάνει όπως και όταν ορίζεται, προκειμένου να αποφευχθεί πιθανή εγκυμοσύνη. 15.18 Η Υποτακτική θα δέχεται χωρίς ερωτήσεις όλες τις σωφρονιστικές ενέργειες που θεωρούνται απαραίτητες από τον Κυρίαρχο και θα θυμάται ανά πάσα στιγμή τη θέση και τον ρόλο της σε σχέση με τον Κυρίαρχο. 15.19 Η Υποτακτική δε θα αγγίζει ούτε θα ικανοποιεί τον εαυτό της σεξουαλικά χωρίς την άδεια του Κυρίαρχου. 15.20 Η Υποτακτική θα υποτάσσεται σε κάθε σεξουαλική δραστηριότητα που απαιτεί ο Κυρίαρχος και θα το κάνει χωρίς δισταγμό ή συζήτηση. 15.21 Η Υποτακτική θα δέχεται μαστιγώματα, ξυλίσματα, ραβδισμούς, ραπίσματα, χτυπήματα με φραγγέλιο ή οποιονδήποτε άλλο σωφρονισμό αποφασίσει να επιβάλει ο Κυρίαρχος, χωρίς δισταγμό, ερώτηση ή διαμαρτυρία. 15.22 Η Υποτακτική δε θα κοιτάζει απευθείας στα μάτια τον Κυρίαρχο παρά μόνο όταν θα παίρνει σαφή εντολή να το κάνει. Η Υποτακτική θα κρατάει το βλέμμα χαμηλά, και
ΓΚΡΕΫ
217
η συμπεριφορά της ενώπιον του Κυρίαρχου θα είναι αθόρυβη και πλήρης σεβασμού. 15.23 Η Υποτακτική θα φέρεται πάντα με σεβασμό στον Κυρίαρχο και θα τον αποκαλεί Κύριο, Κύριο Γκρέυ ή με οποιονδήποτε άλλο τίτλο υποδείξει ο Κυρίαρχος. 15.24 Η Υποτακτική δε θα αγγίζει τον Κυρίαρχο χωρίς τη ρητή άδειά του. ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ: 16 Η Υποτακτική δε θα συμμετέχει σε δραστηριότητες ή σεξουαλικές πράξεις που το ένα από τα δύο συμβαλλόμενα μέρη θεωρεί μη ασφαλείς ή στις δραστηριότητες που αναφέρονται λεπτομερώς στο Παράρτημα 2. 17 Ο Κυρίαρχος και η Υποτακτική έχουν συζητήσει τις δραστηριότητες που ορίζονται στο Παράρτημα 3 και καταχώρισαν γραπτώς στο Παράρτημα 3 τη συμφωνία τους αναφορικά με αυτές. ΚΩΔΙΚΟΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ: 18 Ο Κυρίαρχος και η Υποτακτική αναγνωρίζουν πως ο Κυρίαρχος μπορεί να διατυπώνει απαιτήσεις προς την Υποτακτική οι οποίες δεν μπορούν να ικανοποιηθούν δίχως την πρόκληση σωματικής, ψυχικής, συναισθηματικής, πνευματικής ή άλλης βλάβης την ώρα που διατυπώνονται οι απαιτήσεις στην Υποτακτική. Σε τέτοιες περιπτώσεις που σχετίζονται με αυτό, η Υποτακτική μπορεί να κάνει χρήση ενός κωδικού ασφαλείας («ο[ι] Κωδικός[-οί] Ασφαλείας»). Δύο Κωδικοί Ασφαλείας θα αναφέρονται, ανάλογα με τη σοβαρότητα των απαιτήσεων: 19 Ο Κωδικός Ασφαλείας «Κίτρινο», ο οποίος θα χρη σιμοποιείται για να επιστήσει την προσοχή του Κυρίαρχ ου στο γεγονός ότι η Υποτακτική βρίσκεται πλησίον των ορίων αντοχής της. 20 Ο Κωδικός Ασφαλείας «Κόκκινο», ο οποίος θα χρησιμοποιείται για να επιστήσει την προσοχή του Κυρίαρ χου στο γεγονός ότι η Υποτακτική δεν μπορεί να ανεχτεί περαιτέρω απαιτήσεις. Όταν αρθρώνεται αυτή η λέξη, οι
218
E. L. JAMES
πράξεις του Κυρίαρχου θα σταματούν εντελώς με άμεση εφαρμογή. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: 21 Οι υπογεγραμμένοι έχουμε διαβάσει και κατανοήσει πλήρως τους όρους του παρόντος συμβολαίου. Αποδεχόμαστε με την ελεύθερη βούλησή μας τους όρους τούτου του συμβολαίου, και αυτό το βεβαιώνουμε με τις υπογραφές μας κατωτέρω. --------------------------------Ο Κυρίαρχος: Κρίστιαν Γκρέυ Ημερομηνία --------------------------------Η Υποτακτική: Αναστάζια Στιλ Ημερομηνία --------------------------------ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1 ΚΑΝΟΝΕΣ Υπακοή: Η Υποτακτική θα υπακούει σε κάθε οδηγία που θα δίνει ο Κυρίαρχος πάραυτα, χωρίς δισταγμό ή επιφύλαξη και ταχύτατα. Η Υποτακτική θα συναινεί σε κάθε σεξουαλική δραστηριότητα που θεωρεί ενδεδειγμένη και απολαυστική ο Κυρίαρχος, με εξαίρεση τις δραστηριότητες που περιγράφονται στα αυστηρά όρια (Παράρτημα 2). Θα το κάνει πρόθυμα και χωρίς δισταγμό. Ύπνος: Η Υποτακτική θα φροντίζει να εξασφαλίζει τουλάχιστον οχτώ ώρες ύπνου κάθε βράδυ όταν δεν είναι με τον Κυρίαρχο. Φαγητό: Η Υποτακτική θα τρώει τακτικά για να διατηρεί την υγεία και την ευεξία της από έναν καθορισμένο κατάλογο φαγητών (Παράρτημα 4). Η Υποτακτική δε θα
ΓΚΡΕΫ
219
καταναλώνει πρόχειρο φαγητό μεταξύ γευμάτων, με εξαίρεση τα φρούτα. Ρούχα: Στη διάρκεια της Περιόδου, η Υποτακτική θα φοράει μόνο ρούχα που έχουν εγκριθεί από τον Κυρίαρχο. Ο Κυρίαρχος θα προσφέρει ένα κονδύλι ρουχισμού για την Υποτακτική, το οποίο η Υποτακτική θα χρησιμοποιεί. Ο Κυρίαρχος θα συνοδεύει την Υποτακτική για την αγορά ρουχισμού σε ad hoc βάση. Αν ο Κυρίαρχος το απαιτεί, η Υποτακτική θα φοράει στη διάρκεια της Περιόδου οποιαδήποτε στολίδια απαιτεί ο Κυρίαρχος, παρουσία του Κυρίαρχου και οποιαδήποτε άλλη στιγμή ο Κυρίαρχος το θεωρεί ενδεδειγμένο. Άσκηση: Ο Κυρίαρχος θα παράσχει στην Υποτακτική έναν προσωπικό γυμναστή τέσσερις φορές την εβδομάδα επί μία ώρα τη φορά, σε ώρες που θα συμφωνηθούν ανάμεσα στον γυμναστή και στην Υποτακτική. Ο προσωπικός γυμναστής θα δίνει αναφορά στον Κυρίαρχο για την πρόοδο της Υποτακτικής. Προσωπική Υγιεινή / Ομορφιά: Η Υποτακτική θα διατηρεί συνεχώς τον εαυτό της καθαρό και ξυρισμένο και/ή αποτριχωμένο με κερί. Η Υποτακτική θα επισκέπτεται ένα ινστιτούτο καλλονής της επιλογής του Κυρίαρχου όποτε το αποφασίζει ο Κυρίαρχος και θα υποβάλλεται σε όποιες θεραπείες θεωρεί ο Κυρίαρχος κατάλληλες. Προσωπικές Ιδιότητες: Η Υποτακτική δε θα συνάψει σεξουαλική σχέση με οποιονδήποτε άλλο πέρα από τον Κυρίαρχο. Η Υποτακτική θα φέρεται πάντα με σεβασμό και σεμνότητα. Πρέπει να αναγνωρίζει πως η συμπεριφορά της έχει άμεση αντανάκλαση στον Κυρίαρχο. Θα είναι υπόλογη για κάθε παράπτωμα, ανάρμοστη πράξη και παρεκτροπή στις οποίες θα υποπίπτει όταν δεν είναι παρών ο Κυρίαρχος.
220
E. L. JAMES
Παράλειψη συμμόρφωσης στα ανωτέρω θα έχει ως αποτέλεσμα άμεση τιμωρία, τη φύση της οποίας θα αποφασίζει ο Κυρίαρχος. ------------------------ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 2 ΑΥΣΤΗΡΆ Ό ΡΙΑ Όχι πράξεις που περιλαμβάνουν παιχνίδι με τη φωτιά. Όχι πράξεις που περιλαμβάνουν ούρηση ή αφόδευση ή τα εξ αυτών προϊόντα. Όχι πράξεις που περιλαμβάνουν βελόνες, μαχαίρια, τρύπημα ή αίμα. Όχι πράξεις που περιλαμβάνουν γυναικολογικά ιατρικά εργαλεία. Όχι πράξεις που περιλαμβάνουν παιδιά ή ζώα. Όχι πράξεις που θα αφήσουν μόνιμα σημάδια στο δέρμα. Όχι πράξεις που περιλαμβάνουν έλεγχο της αναπνοής. Όχι δραστηριότητα που περιλαμβάνει άμεση επαφή του σώματος με ηλεκτρικό ρεύμα (εναλλασσόμενο ή συνεχές), φωτιά ή φλόγες. ------------------------ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 3 ΧΑΛΑΡΑ ΟΡΙΑ Προς συζήτηση και συμβαλλομένων:
συμφωνία
μεταξύ
Συναινεί η Υποτακτική σε: • Αυνανισμό • Αιδοιολειχία • Πεολειχία • Κατάποση σπέρματος • Κολπική συνουσία • Κολπικό fisting (διείσδυση με το χέρι) • Πρωκτική συνουσία • Πρωκτικό fisting
των
δύο
ΓΚΡΕΫ
221
Συναινεί η Υποτακτική στη χρήση: • Δονητών • Πρωκτικών σφηνών • Dildos (ομοιώματα πέους) • Άλλων κολπικών / πρωκτικών παιχνιδιών Συναινεί η Υποτακτική σε: • Δέσιμο με σκοινί • Δέσιμο με δερμάτινες χειροπέδες • Δέσιμο με χειροπέδες / πέδικλα / σιδερένια βραχιόλια • Δέσιμο με ταινία • Δέσιμο με άλλο Συναινεί η Υποτακτική στον περιορισμό της με: • Δέσιμο των χεριών μπροστά • Δέσιμο των αστραγάλων • Δέσιμο των αγκώνων • Δέσιμο των χεριών πίσω από την πλάτη • Δέσιμο των γονάτων • Δέσιμο των καρπών στους αστράγαλους • Δέσιμο σε σταθερά αντικείμενα, έπιπλα κτλ. • Δέσιμο με ράβδο επέκτασης • Ανάρτηση Συναινεί η Υποτακτική σε δέσιμο των ματιών της; Συναινεί η Υποτακτική σε φίμωσή της; Πόσο πόνο είναι διατεθειμένη να δεχτεί η Υποτακτική; Όπου το 1 είναι «αρέσει πολύ» και το 5 είναι «απεχθάνεται πολύ»: 1–2–3–4–5 Συναινεί η Υποτακτική στην αποδοχή των κατωτέρω μορφών πόνου / τιμωρίας / σωφρονισμού: • Ξύλισμα • Μ αστίγωση • Δάγκωμα • Σφιγκτήρες γεννητικών οργάνων • Ζεστό κερί • Χτύπημα με βούρδουλα
222
E. L. JAMES
• Ραβδισμό • Σφιγκτήρες για τις ρώγες • Πάγο • Άλλους τύπους / μεθόδους πρόκλησης πόνου Λοιπόν, οι επισημάνσεις της. 2: Δεν είμαι σίγουρη για ποιον λόγο αυτό είναι αποκλειστικά προς ΔΙΚΟ Μ ΟΥ όφελος – δηλαδή το να εξερευνήσω τον ΔΙΚΟ Μ ΟΥ αισθησιασμό και τα όρια. Είμαι σίγουρη πως δε χρειάζομαι δεκασέλιδο συμβόλαιο για να το κάνω αυτό! Ασφαλώς είναι προς ΔΙΚΟ ΣΟΥ όφελος. Σωστό επιχείρημα και καλά διατυπωμένο, δεσποινίς Στιλ! 4: Όπως γνωρίζεις, είσαι ο μοναδικός σεξουαλικός μου σύντροφος. Δεν παίρνω ναρκωτικά και δεν έχω κάνει μετάγγιση αίματος. Μ άλλον είμαι ασφαλής. Εσύ; Άλλο ένα σωστό επιχείρημα! Και συνειδητοποιώ πως είναι η πρώτη φορά που δε χρειάστηκε να σκεφτώ το σεξουαλικό ιστορικό μιας παρτενέρ. Είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του να πηδάς μια παρθένα. 8: Μ πορώ να διακόψω οποιαδήποτε στιγμή αν θεωρώ πως δεν τηρείς τους συμφωνημένους όρους. Εντάξει – αυτό μου αρέσει. Ελπίζω να μη φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο, αλλά αν γινόταν, δε θα ήταν η πρώτη φορά. 9: Να σε υπακούω στα πάντα; Να δέχομαι χωρίς ερωτήσεις τον σωφρονισμό σου; Αυτό πρέπει να το συζητήσουμε. 11: Ένας μήνας δοκιμαστική περίοδος. Όχι τρεις. Μόνο ένας μήνας; Δεν είναι αρκετός. Πόσο μπορούμε να
ΓΚΡΕΫ
223
προχωρήσουμε σ’ έναν μήνα; 12: Δεν μπορώ να δεσμεύσω όλα μου τα Σαββατοκύριακα. Έχω ζωή ή θα έχω, εν πάση περιπτώσει. Ίσως τρία από τα τέσσερα; Και θα έχει την ευκαιρία να κάνει παρέα με άλλους άντρες; Θα συνειδητοποιήσει τι χάνει. Δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό το θέμα. 15.2: Να χρησιμοποιείς το σώμα μου όπως θεωρείς ενδεδειγμένο, σεξουαλικώς ή άλλως – παρακαλώ, διευκρίνισε το «άλλως». 15.5: Όλο αυτό το άρθρο περί σωφρονισμού. Δεν είμαι σίγουρη πως θέλω να μαστιγωθώ ή να τιμωρηθώ σωματικά. Είμαι βέβαιη πως αυτό παραβιάζει τα άρθρα 2-5. Και επίσης «για οποιονδήποτε άλλο λόγο». Αυτό είναι σκέτη κακία – και μου είπες ότι δεν είσαι σαδιστής. Σκατά! Συνέχισε το διάβασμα, Γκρέυ. 15.10: Λες και θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να με δανείσεις σε άλλον. Πάντως χαίρομαι που είναι γραμμένο φαρδιά πλατιά. 15.14: Οι Κανόνες. Περισσότερα γι’ αυτούς αργότερα. 15.19: Να αγγίζω τον εαυτό μου χωρίς την άδειά σου. Πού είναι το πρόβλημα; Ξέρεις πως έτσι κι αλλιώς δεν το κάνω. 15.21: Σωφρονισμός – παρακαλώ, βλέπε άρθρο 15.5 πιο πάνω. 15.22: Δεν μπορώ να σε κοιτάζω στα μάτια; Γιατί; 15.24: Γιατί δεν μπορώ να σε αγγίζω; Κανόνες: Ύπνος – θα συμφωνήσω στις έξι ώρες. Φαγητό – δεν τρώγω φαγητό από προκαθορισμένο κατάλογο. Ή φεύγει ο κατάλογος φαγητών ή εγώ. Όρος ικανός να χαλάσει τη συμφωνία.
224
E. L. JAMES
Αυτό θα είναι πρόβλημα! Ρούχα – εφόσον είμαι υποχρεωμένη να φοράω τα ρούχα σου μόνο όταν είμαι μαζί σου… εντάξει. Άσκηση – συμφωνήσαμε τρεις ώρες. Εδώ λέει ακόμα τέσσερις. Χαλαρά Όρια: Μ πορούμε να τα δούμε αναλυτικά; Κανενός είδους fisting. Τι είναι η ανάρτηση; Σφιγκτήρες γεννητικών οργάνων; Πλάκα μού κάνεις; Μ πορείς, σε παρακαλώ, να με ενημερώσεις για το πρόγραμμα της Τετάρτης; Εκείνη τη μέρα δουλεύω έως τις 5:00 μ.μ. Καληνύχτα. Άνα Η απάντησή της μου προκαλεί ανακούφιση. Η δεσποινίς Στιλ αφιέρωσε αρκετή σκέψη στο θέμα, περισσότερη από κάθε άλλη στην οποία πρότεινα αυτό το συμβόλαιο. Ασχολήθηκε πραγματικά. Φαίνεται πως το παίρνει σοβαρά και θα έχουμε πολλά να συζητήσουμε την Τετάρτη. Η αβεβαιότητα που ένιωθα φεύγοντας από το διαμέρισμά της απόψε υποχωρεί. Υπάρχει ελπίδα για τη σχέση μας, αλλά πρώτα πρέπει να κοιμηθεί. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Προβλήματα Ημερομηνία: 24 Μ αΐου 2011, 00:08 Προς: Αναστάζια Στιλ Δεσποινίς Στιλ, Πολύ μακρύς κατάλογος. Γιατί είστε ακόμα ξύπνια; Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Σύντομα η απάντηση είναι στα εισερχόμενά μου. Από: Αναστάζια Στιλ
ΓΚΡΕΫ
225
Θέμα: Ξενυχτάω μελετώντας Ημερομηνία: 24 Μ αΐου 2011, 00:10 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κύριε, Αν θυμάστε, διάβαζα τον κατάλογο, όταν ένας περαστικός μανιακός του ελέγχου μού απέσπασε την προσοχή και με πήδηξε. Καληνύχτα. Άνα Το μήνυμά της με κάνει να γελάσω δυνατά, αλλά ταυτόχρονα με εκνευρίζει. Είναι πολύ πιο αυθάδης όταν γράφει κι έχει μεγάλη αίσθηση του χιούμορ, αλλά χρειάζεται ύπνο η κοπέλα.
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Σταμάτα να ξενυχτάς για να μελετήσεις Ημερομηνία: 24 Μ αΐου 2011, 00:12 Προς: Αναστάζια Στιλ ΠΗΓΑΙΝΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ, ΑΝΑΣΤΑΖΙΑ. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Περνούν μερικά λεπτά, και μόλις βεβαιώνομαι πως έχει πέσει για ύπνο, έχοντας πειστεί από τα κεφαλαία μου, κατευθύνομαι προς το υπνοδωμάτιό μου. Παίρνω το λάπτοπ μαζί μου για την περίπτωση που θα απαντήσει πάλι. Όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, παίρνω το βιβλίο μου και αρχίζω να διαβάζω. Έπειτα από μισή ώρα τα παρατάω. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ· το μυαλό μου ξεστρατίζει συνεχώς προς την Άνα, το πώς ήταν απόψε, και στο e-mail της. Πρέπει να της υπενθυμίσω τι περιμένω από τη σχέση μας. Δε θέλω να σχηματίσει λάθος ιδέα. Έχω ξεφύγει πολύ από τον στόχο μου. Θα έρθεις να βοηθήσεις την Άνα στη μετακόμιση; Τα λόγια της Κάβανο μου θυμίζουν πως έχουν δημιουργηθεί ανεδαφικές
226
E. L. JAMES
προσδοκίες. Θα μπορούσα ίσως να τις βοηθήσω στη μετακόμιση; Όχι. Σταμάτα τώρα, Γκρέυ. Ανοίγοντας το λάπτοπ, ξαναδιαβάζω το μήνυμά της για τα «Προβλήματα». Πρέπει να διαχειριστώ τις προσδοκίες της και να προσπαθήσω να βρω τα σωστά λόγια για να εκφράσω το πώς νιώθω. Τελικά μου έρχεται έμπνευση. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Τα προβλήματά σας Ημερομηνία: 24 Μ αΐου 2011, 01:27 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Έπειτα από πιο ενδελεχή εξέταση των προβλημάτων σας, επιτρέψτε μου να σας επιστήσω την προσοχή στον ορισμό του υποτακτικού. υποτακτικός-ή-ό μτγν., μσν., νεότ. – επίθετο 1. αυτός που βρίσκεται υπό την εξουσία κάποιου: υπηρέτης. 2. αυτός που υποτάσσεται πρόθυμα, ο πειθαρχικός: υπάκουο παιδί. Συνώνυμα: υπάκουος, πειθαρχικός, ευπειθής. Αντίθετα: ανυπάκουος, ανυπότακτος. Παρακαλώ να το θυμάστε αυτό στη συνάντησή μας την Τετάρτη. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Αυτό είναι. Ελπίζω να το βρει διασκεδαστικό, πάντως κάνει κατανοητό το μήνυμά μου. Μ ε αυτήν τη σκέψη, σβήνω το φως στο κομοδίνο μου. Αποκοιμιέμαι και ονειρεύομαι. Τον λένε Λέλλιοτ. Είναι πιο μεγαλόσωμος από μένα. Γελάει. Και χαμογελάει. Και φωνάζει. Και μιλάει συνεχώς. Μ ιλάει συνεχώς στη μαμά και στον μπαμπά. Είναι ο
ΓΚΡΕΫ
227
αδερφός μου. Γιατί δε μιλάς; λέει και ξαναλέει ο Λέλλιοτ. Βλάκας είσαι; λέει και ξαναλέει ο Λέλλιοτ. Ορμάω πάνω του και τον χτυπάω και τον ξαναχτυπάω στα μούτρα. Κλαίει. Κλαίει πολύ. Εγώ δεν κλαίω ποτέ. Η μαμά είναι θυμωμένη μαζί μου. Πρέπει να καθίσω στο κάτω σκαλί. Πρέπει να καθίσω ώρα πολλή. Αλλά ο Λέλλιοτ δε με ξαναρωτάει ποτέ γιατί δε μιλάω. Αν κάνω το χέρι μου γροθιά, φεύγει τρέχοντας. Ο Λέλλιοτ με φοβάται. Ξέρει πως είμαι τέρας. από το τρέξιμο το άλλο πρωί, κοιτάζω τα e-mails μου προτού κάνω ντους. Τίποτε από τη δεσποινίδα Στιλ, αλλά έτσι κι αλλιώς είναι μόλις 7:30. Ίσως είναι κάπως νωρίς. Γκρέυ, ξέχνα αυτό το θέμα. Συγκρατήσου. Αγριοκοιτάζω τον γκριζομάτη μαλάκα που μου ανταποδίδει το βλέμμα από τον καθρέφτη καθώς ξυρίζομαι. Τέρμα. Ξέχνα τη για σήμερα. Έχω δουλειά να κάνω και μια συνάντηση για πρωινό. ΟΤΑΝ ΓΥΡ ΙΖΩ
«Ο ΦΡ ΕΝΤΙ ΕΛΕΓΕ πως ο Μ πάρνυ μπορεί να σου έχει ένα πρωτότυπο του τάμπλετ σε μια δυο μέρες» μου λέει η Ρος στη διάρκεια της βιντεοδιάσκεψής μας. «Μ ελετούσα τα διαγράμματα χτες. Ήταν εντυπωσιακά, αλλά δεν είμαι ακόμα σίγουρος αν τα έχουμε καταφέρει. Αν το πετύχουμε, κανένας δεν μπορεί να πει πού θα μπορούσε να φτάσει η τεχνολογία και τι θα μπορούσε να κάνει στις αναπτυσσόμενες χώρες». «Μ ην ξεχνάς την εσωτερική αγορά» με διακόπτει. «Λες και θα την ξεχνούσα…» «Κρίστιαν, πόσο θα μείνεις στο Πόρτλαντ;» Η Ρος ακούγεται φουρκισμένη. «Τι τρέχει εκεί κάτω;» Ρίχνοντας μια ματιά στη βιντεοκάμερα, καρφώνει στη συνέχεια τα μάτια της στην οθόνη της, ψάχνοντας για ενδείξεις στο ύφος μου. «Μ ια συγχώνευση…» Προσπαθώ να κρύψω το χαμόγελό μου. «Το ξέρει ο Μ άρκο;»
228
E. L. JAMES
Ξεφυσάω. Ο Μ άρκο Ίνγκλις είναι ο επικεφαλής του τμήματος συγχωνεύσεων και εξαγορών. «Όχι. Δεν είναι τέτοιου είδους συγχώνευση». «Α…» Η Ρος χάνει προς στιγμήν τη φωνή της, κι αν κρίνω από το ύφος της, έχει αποσβολωθεί. Ναι. Είναι προσωπικό. «Ελπίζω να τα καταφέρεις…» αποκρίνεται υπομειδιών τας. «Κι εγώ…» παραδέχομαι, υπομειδιώντας με τη σειρά μου. «Τώρα μπορούμε να μιλήσουμε για τον Γουντς;» Την περασμένη χρονιά εξαγοράσαμε τρεις τεχνολογικές εταιρείες. Οι δύο αναπτύσσονται ραγδαία, ξεπερνώντας όλους τους στόχους, και η τρίτη πασχίζει να σταθεί στα πόδια της παρά την αρχική αισιοδοξία του Μ άρκο. Τη διευθύνει ο Λούκας Γουντς· αποδείχθηκε ηλίθιος – όλο εφέ, καμία ουσία. Τα λεφτά τον χτύπησαν στο κεφάλι και τον έκαναν να βγει από τον δρόμο του και να χάσει την ηγετική θέση που είχε κάποτε η εταιρεία του στις οπτικές ίνες. Το ένστικτό μου λέει να εκποιήσω τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας, να απολύσω τον Γουντς και να συγχωνεύσω το τεχνολογικό τους τμήμα με την GEH. Η Ρος, όμως, πιστεύει πως ο Λούκας χρειάζεται περισσότερο χρόνο – και πως εμείς χρειαζόμαστε χρόνο αν είναι να ρευστοποιήσουμε και να μετονομάσουμε την εταιρεία του. Αν το κάνουμε, αυτό συνεπάγεται ακριβές απολύσεις. «Νομίζω πως ο Γουντς είχε αρκετό χρόνο για να αντιστρέψει την κατάσταση. Απλώς δε θέλει να αποδεχτεί την πραγματικότητα!» λέω με έμφαση. «Πρέπει να φύγει, και θα ήθελα να εκτιμήσει ο Μ άρκο το κόστος της ρευστοποίησης». «Ο Μ άρκο θέλει να συμμετάσχει σ’ αυτό το κομμάτι της κλήσης. Θα του πω να συνδεθεί». ο Τέυλορ με πηγαίνει με το αυτοκίνητο στο ΚΠΟ στο Βανκούβερ για γεύμα με τον πρόεδρο, τον επικεφαλής του τμήματος περιβαλλοντικών επιστημών και τον αντιπρόεδρο οικονομικής ανάπτυξης. Καθώς πλησιάζουμε στο μακρύ δρομάκι που οδηγεί στην είσοδο, δεν μπορώ να μην κοιτάζω όλους τους φοιτητές μπας και πάρει το μάτι μου τη ΣΤΙΣ 12:30 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡ Ι
ΓΚΡΕΫ
229
δεσποινίδα Στιλ. Δυστυχώς, δεν τη βλέπω· μάλλον είναι χωμένη στη βιβλιοθήκη διαβάζοντας κάποιο κλασικό βιβλίο. Το να τη σκέφτομαι κουλουριασμένη κάπου με ένα βιβλίο είναι παρήγορο. Δεν υπήρξε απάντηση στο χτεσινό μου μήνυμα, αλλά έτσι κι αλλιώς είχε να πάει στη δουλειά. Μ πορεί να υπάρξει κάτι μετά το γεύμα. Μ όλις σταματάμε έξω από το κτίριο της διοίκησης, χτυπάει το κινητό μου. Είναι η Γκρέις. Ποτέ δεν παίρνει στη διάρκεια της εβδομάδας. «Μ αμά;» «Γεια σου, χρυσό μου. Τι κάνεις;» «Καλά. Ετοιμάζομαι να μπω για σύσκεψη». «Η βοηθός σου είπε πως είσαι στο Πόρτλαντ!» Η φωνή της είναι γεμάτη ελπίδα. Γαμώτο! Νομίζει πως είμαι με την Άνα. «Ναι, για δουλειά». «Τι κάνει η Αναστάζια;» Να το! «Μ ια χαρά, απ’ ό,τι ξέρω, Γκρέις. Τι θες;» Ω Θεούλη μου. Η μητέρα μου είναι άλλος ένας άνθρωπος του οποίου τις προσδοκίες πρέπει να διαχειριστώ. «Γυρίζει η Μ ία μία εβδομάδα νωρίτερα, το Σάββατο. Έχω εφημερία εκείνη τη μέρα, και ο πατέρας σου λείπει σ’ ένα νομικό συνέδριο όπου θα μιλήσει για τη φιλανθρωπία και την αρωγή» απαντάει. «Θες να πάω να την πάρω;» «Μ πορείς;» «Βέβαια. Πες της να μου στείλει τις λεπτομέρειες της πτήσης της». «Ευχαριστώ, χρυσό μου. Δώσε χαιρετισμούς στην Αναστάζια». «Πρέπει να κλείσω. Γεια σου, μαμά». Το κλείνω πριν προλάβει να κάνει άλλες άβολες ερωτήσεις. Ο Τέυλορ ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου. «Πρέπει να τελειώσω γύρω στις τρεις». «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ». «Θα μπορέσεις να δεις την κόρη σου αύριο, Τέυλορ;»
230
E. L. JAMES
«Μ άλιστα, κύριε!» Η έκφρασή του είναι ζεστή και γεμάτη πατρική περηφάνια. «Ωραία». «Θα είμαι εδώ στις τρεις» επιβεβαιώνει. Κατευθύνομαι προς το κτίριο διοίκησης του πανεπιστημίου… Αυτό το γεύμα θα είναι πολύωρο. την Αναστάζια Στιλ μακριά από κάθε σκέψη μου όσο ήμουν ξύπνιος σήμερα. Σχεδόν. Στη διάρκεια του γεύματος υπήρξαν στιγμές που έπιασα τον εαυτό μου να μας φαντάζεται στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου… Πώς το είπε; Το Κόκκινο Δωμάτιο του Πόνου. Κουνάω το κεφάλι μου χαμογελώντας κι ελέγχω τα μηνύματά μου. Αυτή η γυναίκα έχει τον τρόπο της με τις λέξεις, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει βγάλει λέξη σήμερα. Βγάζω το κοστούμι και φοράω τη φόρμα μου για να πάω στο γυμναστήριο του ξενοδοχείου. Τη στιγμή που ετοιμάζομαι να βγω από το δωμάτιο, ακούω τον ήχο από τον υπολογιστή. Αυτή είναι. ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ
Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Τα προβλήματά μου… Και τα δικά σας; Ημερομηνία: 24 Μ αΐου 2011, 18:29 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κύριε, Παρακαλώ προσέξτε τις βραχυγραφίες, οι οποίες υποδεικνύουν λέξη ή σημασία που μαρτυρείται από τους μεταγενέστερους, μεσαιωνικούς και νεότερους χρόνους. Μ ε κάθε σεβασμό, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω, Κύριε, ότι βρισκόμαστε στο 2011.Έχουμε προοδεύσει πολύ έκτοτε. Επιτρέψτε μου να σας προτείνω έναν ορισμό που θα έπρεπε να λάβετε εσείς υπόψη ενόψει της συνάντησής μας: συμβιβασμός (ο) – ουσιαστικό 1. αμοιβαίος περιορισμός των απαιτήσεων ή των εντάσεων που προβάλλουν δύο πλευρές οι οποίες αντιπαρατίθενται ή διαφωνούν, προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία.
ΓΚΡΕΫ
231
2. διακανονισμός μεταξύ δύο αντιμαχόμενων μερίδων με αμοιβαίες υποχωρήσεις. το αποτέλεσμα αυτού του διακανονισμού. 3. καθετί κατώτερο των προσδοκιών κάποιου, επειδή δεν μπορεί να έχει αυτό που πραγματικά επιθυμεί: μπροστά σε αυτό το αυτοκίνητο, όλα τα υπόλοιπα είναι συμβιβασμός. 4. υποχώρηση: έπειτα από χρόνια διαμάχη ήρθε τελικά ο συμβιβασμός. Άνα Τι έκπληξη! Ένα μήνυμα-πρόκληση από τη δεσποινίδα Στιλ, αλλά το ραντεβού μας ισχύει. Μεγάλη ανακούφιση. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Τα προβλήματά μου; Ημερομηνία: 24 Μ αΐου 2011, 18:32 Προς: Αναστάζια Στιλ Σωστό επιχείρημα, καλά διατυπωμένο όπως πάντα, δεσποινίς Στιλ. Θα σας παραλάβω από το διαμέρισμά σας στις 7:00 αύριο. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Χτυπάει το τηλέφωνό μου. Είναι ο Έλλιοτ. «Έλα, μάστορα. Η Κέιτ μού ζήτησε να σ’ τα πρήξω για τη μετακόμιση». «Τη μετακόμιση;» «Της Κέιτ και της Άνα. Να βοηθήσεις στη μετακόμιση, σκατοκέφαλε». Του χαρίζω έναν μακρόσυρτο αναστεναγμό. Πραγματικά είναι ένας άξεστος μαλάκας. «Δεν μπορώ να βοηθήσω. Θα πάω να πάρω τη Μ ία από το αεροδρόμιο». «Τι; Δεν μπορεί να το κάνει η μαμά αυτό ή ο μπαμπάς;» «Όχι. Μ ε πήρε η μαμά το πρωί». «Τότε υποθέτω πως δε γίνεται. Δε μου είπες πώς τα πήγες με την Άνα… Τη γ…»
232
E. L. JAMES
«Γεια σου, Έλλιοτ». Το κλείνω. Δεν είναι δουλειά του, και υπάρχει ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που με περιμένει. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: 2011 – Οι γυναίκες οδηγούν Ημερομηνία: 24 Μ αΐου 2011, 18:40 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κύριε, Έχω αυτοκίνητο. Οδηγώ. Θα προτιμούσα να σας συναντήσω κάπου. Πού να σας συναντήσω; Στο ξενοδοχείο σας στις 7:00; Άνα Πολύ εκνευριστικό. Απαντάω αμέσως. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Ξεροκέφαλες νεαρές Ημερομηνία: 24 Μ αΐου 2011, 18:43 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Παραπέμπω στο ηλεκτρονικό μου μήνυμα με ημερομηνία 24 Μ αΐου 2011 που εστάλη στη 1:27 και στον ορισμό που εμπεριέχεται εις τούτο. Πιστεύετε ότι θα μπορέσετε ποτέ να κάνετε αυτό που σας λένε; Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Πεισματάρηδες άντρες Ημερομηνία: 24 Μ αΐου 2011, 18:49 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κύριε Γκρέυ, Θα ήθελα να οδηγήσω. Ευχαριστώ. Άνα
ΓΚΡΕΫ
233
Πεισματάρης; Εγώ; Γαμώτο! Αν το ραντεβού μας πάει όπως το έχω σχεδιάσει, το κοντράρισμά της απέναντί μου θα ανήκει στο παρελθόν. Μ ε αυτήν τη σκέψη στο μυαλό μου, συμφωνώ. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Εξοργισμένοι άντρες Ημερομηνία: 24 Μ αΐου 2011, 18:52 Προς: Αναστάζια Στιλ Πολύ καλά. Στο ξενοδοχείο μου στις 7:00. Θα σε περιμένω στο Μ αρμάρινο Μ παρ. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Όχι τόσο πεισματάρηδες άντρες Ημερομηνία: 24 Μ αΐου 2011, 18:55 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Ευχαριστώ. Άνα x Και ανταμείβομαι με ένα φιλί. Αγνοώντας το πώς με κάνει να αισθάνομαι αυτό, της απαντάω «παρακαλώ». Η διάθεσή μου είναι βελτιωμένη καθώς κατευθύνομαι προς το γυμναστήριο του ξενοδοχείου. Μ ου έστειλε ένα φιλί…
234
E. L. JAMES
[ΤΕΤΑΡΤΗ 25 Μ ΑΪΟΥ 2011] ΠΑΡΑΓΓΕΛΝΩ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΙ Sancerre και στέκομαι στο μπαρ. Αυτήν τη στιγμή την περίμενα όλη μέρα και κοιτάζω συνεχώς το ρολόι μου. Έχω μια αίσθηση σαν να πρόκειται για πρώτο ραντεβού, και από μια άποψη είναι. Ποτέ δεν έβγαλα για φαγητό κάποια υποψήφια. Έχω συμμετάσχει σε αμέτρητες συσκέψεις σήμερα, αγόρασα μια εταιρεία και απέλυσα τρεις ανθρώπους. Αλλά τίποτε απ’ όσα έκανα, συμπεριλαμβανομένου του τρεξίματος –δύο φορές– κι ενός γρήγορου γύρου στο γυμναστήριο, δεν έδιωξε το άγχος που με ταλαιπωρεί όλη μέρα. Αυτήν τη δύναμη την έχει στα χέρια της η Αναστάζια Στιλ. Θέλω την υποταγή της. Ελπίζω να μην αργήσει. Ρίχνω μια ματιά προς την είσοδο του μπαρ… και το στόμα μου ξεραίνεται. Στέκεται στο κατώφλι, και προς στιγμήν δεν καταλαβαίνω πως είναι αυτή. Είναι υπέροχη: τα μαλλιά της πέφτουν σε απαλά κύματα πάνω στο στήθος της από τη μια πλευρά, ενώ από την άλλη είναι στερεωμένα πίσω, έτσι που είναι ευκολότερο να βλέπει κανείς τη λεπτή γραμμή του σαγονιού της και την απαλή καμπύλη του λεπτού λαιμού της. Φοράει ψηλά τακούνια κι ένα στενό σκούρο δαμασκηνί φόρεμα που τονίζει τη λυγερή σαγηνευτική σιλουέτα της. Ουάου. Κάνω ένα βήμα μπροστά για να την προϋπαντήσω. «Είσαι εντυπωσιακή…» ψιθυρίζω και τη φιλάω στο μάγουλο. «Φόρεμα, δεσποινίς Στιλ... Εγκρίνω». Διαμάντια στα αυτιά της θα
ΓΚΡΕΫ
235
ολοκλήρωναν το σύνολο· πρέπει να της αγοράσω ένα ζευγάρι. Την παίρνω από το χέρι και την οδηγώ σ’ ένα σεπαρέ. «Τι θες να πιεις;» Ανταμείβομαι με ένα συνωμοτικό χαμόγελο καθώς κάθεται. «Θα πιω ό,τι πίνεις, ευχαριστώ...» Α, μαθαίνει. «Άλλο ένα ποτήρι Sancerre» λέω στον σερβιτόρο και κάθομαι στο σεπαρέ απέναντί της. «Έχουν εξαιρετική κάβα εδώ» προσθέτω και σωπαίνω για να την κοιτάξω. Είναι ελαφρά μακιγιαρισμένη. Όχι υπερβολικά. Και θυμάμαι τότε που έπεσε μέσα στο γραφείο μου πόσο συνηθισμένη μού φάνηκε. Κάθε άλλο παρά συνηθισμένη είναι. Μ ε λίγο μακιγιάζ και τα σωστά ρούχα είναι θεά. Αναδεύεται στη θέση της, και οι βλεφαρίδες της πεταρίζουν. «Είσαι νευρική;» ρωτάω. «Ναι». Αυτό είναι, Γκρέυ. Σκύβοντας προς τα εμπρός, με έναν ειλικρινή ψίθυρο, της λέω πως κι εγώ είμαι νευρικός. Μ ε κοιτάζει σαν να μου φύτρωσαν τρία κεφάλια. Ναι, είμαι κι εγώ άνθρωπος, μωρό μου… Σχεδόν. Ο σερβιτόρος αφήνει το κρασί της Άνα και δύο μικρά πιάτα με ανάμεικτους ξηρούς καρπούς και ελιές ανάμεσά μας. Η Άνα ισιώνει τους ώμους της, ένδειξη πως είναι αποφασισμένη να μιλήσει για δουλειά, όπως έκανε όταν μου πήρε τη συνέντευξη. «Λοιπόν, πώς θα το κάνουμε; Θα πιάσουμε τα σχόλιά μου ένα ένα;» ρωτάει. «Ανυπόμονη όπως πάντα, δεσποινίς Στιλ…» «Εντάξει, θα μπορούσα να σε ρωτήσω πώς σου φάνηκε ο καιρός σήμερα» αντιγυρίζει. Ω, αυτό το έξυπνο στόμα. Άφησέ τη να βράσει λίγο στο ζουμί της, Γκρέυ. Κρατώντας τα μάτια μου στα δικά της, πετάω μια ελιά μέσα στο στόμα μου και γλείφω τον δείκτη μου. Οι κόρες της διαστέλλονται και σκοτεινιάζουν. «Ο καιρός μού φάνηκε ιδιαίτερα συνηθισμένος σήμερα». Δοκιμάζω την αδιαφορία.
236
E. L. JAMES
«Μ ου υπομειδιάτε, κύριε Γκρέυ;» «Όντως, δεσποινίς Στιλ…» Σουφρώνει τα χείλη για να πνίξει το χαμόγελό της. «Το ξέρεις ότι το συμβόλαιο είναι από νομικής άποψης ανεκτέλεστο». «Έχω πλήρη συνείδηση αυτού του γεγονότος, δεσποινίς Στιλ». «Σκόπευες να μου το πεις κάποια στιγμή;» Ορίστε; Δε θεώρησα πως θα χρειαζόταν… Και το αντιλήφθηκες μόνη σου. «Νομίζεις ότι θα σε εξανάγκαζα να κάνεις κάτι που δε θες και ύστερα θα ισχυριζόμουν πως σ’ έχω νομικά στο χέρι;» «Εμμμ… Ναι». Όπα. «Δεν έχεις και πολύ καλή γνώμη για μένα, ε;» «Δεν απάντησες στην ερώτησή μου». «Αναστάζια, δεν έχει σημασία αν είναι νόμιμο ή όχι. Αντιπροσωπεύει μια συμφωνία που θα ήθελα να κάνω μαζί σου – τι θα ήθελα από σένα και τι μπορείς να περιμένεις από μένα. Αν δε σ’ αρέσει, μην υπογράψεις. Αν υπογράψεις και ύστερα αποφασίσεις ότι δε σ’ αρέσει, υπάρχουν αρκετές ρήτρες που σου δίνουν το δικαίωμα να φύγεις. Ακόμα κι αν ήταν νομικά δεσμευτικό, νομίζεις ότι θα σ’ έσερνα στα δικαστήρια αν αποφάσιζες να την κοπανήσεις;» Τι νομίζει πως είμαι; Μ ε κοιτάζει εξεταστικά με το ανεξιχνίαστο γαλάζιο βλέμμα της. Αυτό που πρέπει να καταλάβει είναι πως το συγκεκριμένο συμβόλαιο δεν έχει να κάνει με τον νόμο, αλλά με την εμπιστοσύνη. Καθώς πίνει μια γουλιά από το κρασί της, σπεύδω να μιλήσω, προσπαθώντας να εξηγήσω. «Αυτού του είδους οι σχέσεις βασίζονται στην ειλικρίνεια και στην εμπιστοσύνη. Αν δε μου έχεις εμπιστοσύνη –αν δεν είσαι σίγουρη ότι ξέρω πώς σε επηρεάζω, μέχρι ποιου σημείου μπορώ να προχωρήσω μαζί σου, πόσο μακριά μπορώ να σε πάω– αν δεν μπορείς να είσαι ειλικρινής μαζί μου, τότε πραγματικά δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό».
ΓΚΡΕΫ
237
Σκέφτεται τα λόγια μου τρίβοντας το πιγούνι της. «Επομένως είναι πολύ απλό, Αναστάζια. Μ ου έχεις εμπιστοσύνη ή δε μου έχεις;» Κι αν έχει τόσο άσχημη γνώμη για μένα, τότε δε θα έπρεπε να το κάνουμε καθόλου αυτό. «Έκανες τέτοιου είδους συζητήσεις και με… εεε… τις δεκαπέντε;» «Όχι». Γιατί ξεφεύγει από το θέμα; «Γιατί όχι;» ρωτάει. «Επειδή όλες ήταν επαγγελματίες υποτακτικές. Ήξεραν τι ήθελαν από μια σχέση μαζί μου και γενικά τι περίμενα εγώ. Μ αζί τους ήταν απλώς θέμα μικροσυντονισμού των χαλαρών ορίων, τέτοιες λεπτομέρειες». «Υπάρχει κάποιο μαγαζί όπου πάτε; “Ο Κόσμος του Υποτακτικού”;» Ανασηκώνει το φρύδι της, και γελάω δυνατά. Σαν από μαγεία, η ένταση στο σώμα μου εξαφανίζεται. «Όχι ακριβώς…» Ο τόνος μου είναι πικρόχολος. «Τότε πώς;» Είναι περίεργη όπως πάντα, αλλά δε θέλω να μιλήσω πάλι για την Ελένα. Την προηγούμενη φορά που την ανέφερα, η Άνα έγινε παγερή. «Αυτό θες να συζητήσουμε; Ή να περάσουμε στα ουσιώδη; Στα προβλήματά σου, όπως λες…» Κατσουφιάζει. «Πεινάς;» ρωτάω. Κοιτάζει φιλύποπτα τις ελιές. «Όχι». «Έχεις φάει σήμερα;» Διστάζει. Σκατά… «Όχι» απαντάει. Προσπαθώ να μην αφήσω την παραδοχή της να με θυμώσει. «Πρέπει να τρως, Αναστάζια. Μ πορούμε να φάμε εδώ ή στη σουίτα μου. Τι προτιμάς;» Δε θα συμφωνήσει ποτέ. «Νομίζω πως πρέπει να μείνουμε σε δημόσιο χώρο, σε ουδέτερο έδαφος». Όπως αναμενόταν – η συνετή δεσποινίς Στιλ. «Και νομίζεις πως αυτό θα με σταματούσε;» Η φωνή μου
238
E. L. JAMES
είναι βραχνή. Ξεροκαταπίνει. «Το ελπίζω…» Μην τη βασανίζεις άλλο την κοπέλα, Γκρέυ. «Έλα. Έχω κλείσει μια ιδιωτική τραπεζαρία. Χωρίς καθόλου κοινό». Σηκώνομαι και της απλώνω το χέρι. Θα το πιάσει; Κοιτάζει πρώτα το πρόσωπό μου και ύστερα το χέρι μου. «Πάρε το κρασί σου!» την προστάζω, κι εκείνη σηκώνει το ποτήρι της και βάζει το χέρι της στο δικό μου. Βγαίνοντας από το μπαρ, προσέχω θαυμαστικά βλέμματα από άλλους πελάτες και, στην περίπτωση ενός όμορφου αθλητικού τύπου, ανοιχτή επιδοκιμασία για τη συνοδό μου. Είναι κάτι που δεν έχω αντιμετωπίσει ξανά… Και δε νομίζω πως μου αρέσει. Στον ημιώροφο ο νεαρός γκρουμ με τη λιβρέα που έχει στείλει ο μετρ ντ’ οτέλ μάς οδηγεί στο δωμάτιο που έχω κλείσει. Έχει μάτια μόνο για τη δεσποινίδα Στιλ και τον κατακεραυνώνω με το βλέμμα μου, κάνοντάς τον να αποχωρήσει κακήν κακώς από την πολυτελή τραπεζαρία. Ένας πιο ηλικιωμένος σερβιτόρος βοηθάει την Άνα να καθίσει και διπλώνει μια πετσέτα στα πόδια της. «Έχω παραγγείλει ήδη. Ελπίζω να μη σε πειράζει». «Όχι. Εντάξει…» αποκρίνεται κάνοντας ένα ευγενικό νεύμα. «Χαίρομαι που βλέπω ότι μπορείς να είσαι υπάκουη…» λέω χαμογελώντας αχνά. «Λοιπόν, πού είχαμε μείνει;» «Στα ουσιώδη» απαντάει, επικεντρωμένη στη δουλειά που έχουμε να κάνουμε, αλλά μετά πίνει μια μεγάλη γουλιά κρασί, και τα μάγουλά της κοκκινίζουν. Πρέπει να ψάχνει να βρει θάρρος. Θα πρέπει να προσέξω πόσο πίνει, επειδή οδηγεί. Θα μπορούσε πάντα να περάσει τη νύχτα εδώ… οπότε θα μπορούσα να της βγάλω αυτό το προκλητικό φόρεμα. Ανακτώντας την αυτοσυγκέντρωσή μου, επιστρέφω στη δουλειά – τα προβλήματα της Άνα. Από τη μέσα τσέπη του σακακιού μου βγάζω το μήνυμά της. Ισιώνει πάλι τους ώμους της και μου ρίχνει μια ματιά γεμάτη προσμονή. Αναγκάζομαι να κρύψω τη θυμηδία μου. «Άρθρο 2. Σύμφωνοι. Είναι προς όφελος και των δυο μας. Θα το αναδιατυπώσω».
ΓΚΡΕΫ
239
Πίνει άλλη μία γουλιά. «Η σεξουαλική μου υγεία; Λοιπόν, όλες οι προηγούμενες παρτενέρ μου έκαναν αιματολογικές εξετάσεις, κι εγώ κάνω τακτικές εξετάσεις κάθε έξι μήνες για όλους τους κινδύνους που αναφέρεις. Όλες οι πρόσφατες εξετάσεις μου είναι καθαρές. Δεν έχω πάρει ποτέ μου ναρκωτικά. Για την ακρίβεια, είμαι σφοδρός πολέμιος των ναρκωτικών. Έχω αυστηρή πολιτική μη ανοχής στα ναρκωτικά για όλους μου τους υπαλλήλους και επιμένω να γίνονται τυχαίοι δειγματοληπτικοί έλεγχοι για χρήση ναρκωτικών». Για την ακρίβεια, ένας από τους ανθρώπους που απέλυσα σήμερα δεν πέρασε τον έλεγχο για ναρκωτικά. Έχει σοκαριστεί, αλλά συνεχίζω με πείσμα. «Δεν έχω κάνει ποτέ μετάγγιση αίματος. Απαντάει αυτό στην ερώτησή σου;» Γνέφει καταφατικά. «Το επόμενο σημείο σου το σχολίασα νωρίτερα. Μ πορείς να φύγεις ανά πάσα στιγμή, Αναστάζια. Δε θα σε σταματήσω. Αν φύγεις πάντως, τέρμα. Έτσι, για να το ξέρεις». Καμία. Δεύτερη. Ευκαιρία. Ποτέ. «Εντάξει…» αποκρίνεται, αν και δεν ακούγεται πολύ σίγουρη. Μ ένουμε και οι δύο σιωπηλοί την ώρα που ο σερβιτόρος μπαίνει με τα ορεκτικά μας. Προς στιγμήν αναρωτιέμαι μήπως έπρεπε να έχω κάνει αυτήν τη συνάντηση στο γραφείο μου, αλλά μετά απορρίπτω τη σκέψη ως γελοία. Μ όνο οι βλάκες ανακατεύουν τη δουλειά με τη διασκέδαση. Πάντα κρατάω τη δουλειά και την ιδιωτική μου ζωή ξεχωρισμένες· είναι ένας από τους χρυσούς κανόνες μου, και η μόνη εξαίρεση είναι η σχέση μου με την Ελένα… Πάλι, όμως, η Ελένα με βοήθησε να ξεκινήσω την επιχείρησή μου. «Ελπίζω να σ’ αρέσουν τα στρείδια» σχολιάζω όταν φεύγει ο σερβιτόρος. «Δεν έχω ξαναφάει». «Αλήθεια; Λοιπόν. Το μόνο που κάνεις είναι να το αναποδογυρίσεις και να καταπιείς. Νομίζω πως θα τα καταφέρεις». Κοιτάζω με νόημα το στόμα της και θυμάμαι πόσο
240
E. L. JAMES
καλά ξέρει να καταπίνει. Αντιδρώντας άμεσα, κοκκινίζει. Στύβω λίγο λεμόνι πάνω στο στρείδι και το αναποδογυρίζω στο στόμα μου. «Μ μμ… Νοστιμότατο. Μ υρίζει θάλασσα». Μ ου χαμογελάει. «Άντε!» την ενθαρρύνω, ξέροντας ότι δεν είναι από αυτές που κάνουν πίσω στις προκλήσεις. «Δηλαδή δεν το μασάω;» «Όχι, Αναστάζια, δεν το μασάς». Και προσπαθώ να μη σκέφτομαι τα δόντια της, που παίζουν με το αγαπημένο μου σημείο της ανατομίας μου. Τα πιέζει στο κάτω χείλος της, αφήνοντας μικρά οδοντωτά σημαδάκια. Γαμώτο… Η εικόνα διεγείρει το σώμα μου και αναδεύομαι στην καρέκλα μου. Απλώνει το χέρι της και παίρνει ένα στρείδι, στύβει το λεμόνι, ρίχνει πίσω το κεφάλι της και ανοίγει διάπλατα το στόμα. Καθώς αναποδογυρίζει το στρείδι μέσα στο στόμα της, το σώμα μου σκληραίνει. «Λοιπόν;» ρωτάω. Ακούγομαι λίγο βραχνός. «Θα φάω άλλο ένα…» λέει με πικρόχολο χιούμορ. «Καλό κορίτσι…» Μ ε ρωτάει αν διάλεξα επίτηδες τα στρείδια, γνωρίζοντας τις υποτιθέμενες αφροδισιακές τους ιδιότητες. Την αιφνιδιάζω όταν της λέω πως ήταν απλώς πάνω πάνω στο μενού. «Δε χρειάζομαι αφροδισιακά όταν είμαι κοντά σου». Ναι, θα μπορούσα να σε πηδήξω εδώ επιτόπου. Συγκρατήσου, Γκρέυ. Άρχισε ξανά τη διαπραγμάτευση. «Πού είχαμε μείνει λοιπόν;» Επιστρέφω στο e-mail της και επικεντρώνομαι στα εκκρεμή προβλήματά της. Άρθρο εννιά. «Να με υπακούς στα πάντα. Ναι, θέλω να το κάνεις αυτό. Έχω ανάγκη να το κάνεις αυτό. Σκέψου το σαν ρόλο που πρέπει να παίζεις». «Μ α ανησυχώ μήπως με πονέσεις…» «Πώς να σε πονέσω;» «Σωματικά». «Νομίζεις στ’ αλήθεια πως θα έκανα τέτοιο πράγμα; Πως θα πήγαινα πιο πέρα από οποιοδήποτε όριο μπορείς ν’ αντέξεις;» «Είπες πως κι άλλη φορά έχεις πονέσει κάποια…»
ΓΚΡΕΫ
241
«Ναι, πράγματι. Ήταν πριν από πολύ καιρό». «Πώς την πόνεσες;» «Την κρέμασα από την οροφή της αίθουσας ψυχαγωγίας μου. Για την ακρίβεια, αυτή είναι μια από τις ερωτήσεις σου. Η ανάρτηση – γι’ αυτό υπάρχουν τα καραμπίνερ στο δωμάτιο ψυχαγωγίας. Παιχνίδι με σκοινιά. Ένα από τα σκοινιά ήταν πολύ σφιχτά δεμένο». Σηκώνει το χέρι της κατατρομαγμένη, ικετεύοντάς με να σταματήσω. «Δε χρειάζεται να ξέρω άλλα… Άρα δεν πρόκειται να με κρεμάσεις;» ρωτάει. «Όχι αν στ’ αλήθεια δεν το θες. Μ πορείς να το θέσεις ως αυστηρό όριο». «Εντάξει…» Εκπνέει ανακουφισμένη. Παρακάτω, Γκρέυ. «Υπακοή λοιπόν. Πιστεύεις ότι μπορείς να το καταφέρεις αυτό;» Μ ε κοιτάζει με κείνα τα μάτια που βλέπουν μέσα στη σκοτεινή ψυχή μου και δεν ξέρω τι πρόκειται να πει. Σκατά… Αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος. «Θα μπορούσα να προσπαθήσω…» λέει χαμηλόφωνα. Σειρά μου να εκπνεύσω. Είμαι ακόμα στο παιχνίδι. «Ωραία. Τώρα η περίοδος». Άρθρο έντεκα. «Ένας μήνας αντί για τρεις δεν είναι αρκετός χρόνος, ειδικά αν θες ένα Σαββατοκύριακο μακριά μου κάθε μήνα». Δε θα φτάσουμε πουθενά μέσα σε τόσο μικρό διάστημα. Της το λέω. Ίσως μπορούμε να συμβιβαστούμε, όπως πρότεινε. «Τι λες να έχεις δική σου μία μέρα ενός Σαββατοκύριακου τον μήνα – αλλά εκείνη την εβδομάδα να έχω μία νύχτα μεσοβδόμαδα;» Την παρακολουθώ να ζυγίζει τη δυνατότητα. «Εντάξει» απαντάει τελικά, με σοβαρό ύφος. Ωραία. «Και, σε παρακαλώ, ας το προσπαθήσουμε για τρεις μήνες. Αν δε σου κάνει, μπορείς να φύγεις όποτε θες». «Τρεις μήνες;» ρωτάει. Συμφωνεί; Θα το πάρω για «ναι». Μάλιστα. Εδώ είμαστε. «Όσον αφορά το ζήτημα της ιδιοκτησίας, είναι απλώς
242
E. L. JAMES
ορολογία και ανάγεται στην αρχή της υπακοής. Είναι για να σε βάλει στη σωστή ψυχική διάθεση, να καταλάβεις τι ισχύει. Και θέλω να ξέρεις ότι, μόλις περάσεις το κατώφλι μου ως υποτακτική μου, θα σου κάνω ό,τι θέλω. Πρέπει να το δεχτείς αυτό, και μάλιστα πρόθυμα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να μου έχεις εμπιστοσύνη... Θα σε πηδάω οποιαδήποτε στιγμή, με οποιονδήποτε τρόπο θέλω – κι όπου θέλω. Θα σε σωφρονίζω επειδή θα τα θαλασσώνεις. Θα σε εκπαιδεύσω ώστε να με ικανοποιείς. »Ξέρω, όμως, ότι δεν το έχεις ξανακάνει αυτό. Αρχικά θα προχωράω αργά και θα σε βοηθάω. Θα περνάμε σταδιακά από διάφορα σενάρια. Θέλω να μου έχεις εμπιστοσύνη, μα ξέρω πως πρέπει να κερδίσω την εμπιστοσύνη σου και θα την κερδίσω. Το “ή άλλως” είναι και πάλι για να σε βάλει στη σωστή ψυχική διάθεση· σημαίνει πως όλα παίζουν». Φοβερός λόγος, Γκρέυ. Ακουμπάει στη ράχη της καρέκλας της – καταβεβλημένη, νομίζω. «Μ ε παρακολουθείς;» ρωτάω μαλακά. Ο σερβιτόρος μπαίνει αθόρυβα στο δωμάτιο, και με ένα νεύμα τού δίνω την άδεια να μαζέψει τα πιάτα μας. «Θα ήθελες λίγο κρασί ακόμα;» «Πρέπει να οδηγήσω». Καλή απάντηση. «Λίγο νερό τότε;» Γνέφει καταφατικά. «Μ εταλλικό ή ανθρακούχο;» «Ανθρακούχο, παρακαλώ». Ο σερβιτόρος φεύγει με τα πιάτα μας. «Είσαι πολύ σιωπηλή…» ψιθυρίζω. Δεν έχει μιλήσει σχεδόν καθόλου. «Είσαι πολύ ομιλητικός» μου πετάει αμέσως. Σωστό επιχείρημα, δεσποινίς Στιλ. Τώρα πάμε στο επόμενο σημείο στον κατάλογο των προβλημάτων της: στο άρθρο δεκαπέντε. Παίρνω βαθιά ανάσα. «Σωφρονισμός. Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στην
ΓΚΡΕΫ
243
απόλαυση και στον πόνο, Αναστάζια. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, και η μια δεν υπάρχει χωρίς την άλλη. Μ πορώ να σου δείξω πόσο απολαυστικός μπορεί να γίνει ο πόνος. Δε με πιστεύεις τώρα, μα αυτό εννοώ όταν λέω εμπιστοσύνη. Θα υπάρξει πόνος, αλλά τίποτα που να μην μπορείς ν’ αντέξεις». Όσο και να το τονίσω αυτό, δεν είναι αρκετό. «Και πάλι, σε τελική ανάλυση το θέμα είναι η εμπιστοσύνη. Μ ου έχεις εμπιστοσύνη, Άνα;» «Ναι, σου έχω» απαντάει αμέσως. Η απάντησή της με αφήνει άναυδο: είναι τελείως αναπάντεχη. Πάλι. Έχω κερδίσει ήδη την εμπιστοσύνη της; «Ωραία λοιπόν. Τα υπόλοιπα είναι απλώς λεπτομέρειες». Νιώθω τρία μέτρα ψηλός. «Σημαντικές λεπτομέρειες». Έχει δίκιο. Συγκεντρώσου, Γκρέυ. «Εντάξει, ας τις συζητήσουμε». Ο σερβιτόρος έρχεται ξανά με το κύριο πιάτο μας. «Ελπίζω να σ’ αρέσει το ψάρι…» λέω καθώς τοποθετεί το φαγητό μπροστά μας. Ο μαύρος μπακαλιάρος φαίνεται πεντανόστιμος. Η Άνα τρώει μια μπουκιά. Επιτέλους τρώει! «Οι κανόνες» συνεχίζω. «Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς. Το φαγητό είναι κάτι για το οποίο είσαι διατεθειμένη να χαλάσεις τη συμφωνία;» «Ναι». «Μ πορώ να το τροποποιήσω ώστε να λέει πως θα τρως τουλάχιστον τρία γεύματα τη μέρα;» «Όχι». Πνίγοντας έναν εκνευρισμένο στεναγμό, επιμένω. «Πρέπει να ξέρω ότι δε λιμοκτονείς». Συνοφρυώνεται. «Πρέπει να μου έχεις εμπιστοσύνη...» «Μ ε αποστομώσατε, δεσποινίς Στιλ…» μουρμουρίζω σαν να μονολογώ. Πρόκειται για μάχες που δεν πρόκειται να κερδίσω. «Υποχωρώ στο φαγητό και στον ύπνο…» Μ ου χαρίζει ένα μικρό χαμόγελο ανακούφισης. «Γιατί δεν
244
E. L. JAMES
μπορώ να σε κοιτάζω;» ρωτάει. «Αυτό έχει να κάνει με τη σχέση Κυρίαρχου/υποτακτικής. Θα το συνηθίσεις». Συνοφρυώνεται ξανά, αλλά αυτήν τη φορά έχει πονεμένη έκφραση. «Γιατί δεν μπορώ να σ’ αγγίζω;» «Επειδή δεν μπορείς». Κλείσ’ της το στόμα, Γκρέυ. «Εξαιτίας της κυρίας Ρόμπινσον;» Ορίστε; «Πώς σου ήρθε αυτό; Νομίζεις ότι μου προκάλεσε κάποιο τραύμα;» Γνέφει καταφατικά. «Όχι, Αναστάζια. Δεν είναι αυτός ο λόγος. Άλλωστε η κυρία Ρόμπινσον δε θα σήκωνε σαχλαμάρες από την πλευρά μου». «Δηλαδή καμία σχέση μαζί της...» λέει, δείχνοντας σαστισμένη. «Όχι». Δεν ανέχομαι να με αγγίζουν. Και, μωρό μου, πραγματικά δε θέλεις να μάθεις το γιατί. «Και δε θέλω ν’ αγγίζεις ούτε τον εαυτό σου» προσθέτω. «Από περιέργεια… Γιατί;» «Επειδή θέλω όλη σου την ηδονή». Για την ακρίβεια, τη θέλω τώρα. Θα μπορούσα να την πηδήξω επιτόπου, να δω αν μπορεί να μείνει σιωπηλή. Πραγματικά σιωπηλή, ξέροντας πως ίσως μας ακούσει όλο το προσωπικό και η πελατεία του ξενοδοχείου. Άλλωστε, γι’ αυτό έκλεισα το συγκεκριμένο δωμάτιο. Ανοίγει το στόμα της σαν να θέλει να πει κάτι, κατόπιν το ξανακλείνει και τρώει άλλη μία μπουκιά φαγητό από το ανέγγιχτο, σε μεγάλο βαθμό, πιάτο της. «Σου έδωσα πολλά να σκεφτείς, ε;» λέω διπλώνοντας το ηλεκτρονικό της μήνυμα και χώνοντάς το στην εσωτερική μου τσέπη. «Ναι». «Θες να εξετάσουμε τώρα και τα χαλαρά όρια;» «Όχι όσο τρώμε». «Μ υγιάγγιχτη;» «Κάτι τέτοιο…»
ΓΚΡΕΫ
245
«Δεν έφαγες πολύ». «Έφαγα αρκετά». Πάλιωσε το αστείο. «Τρία στρείδια, τέσσερις μπουκιές μπακαλιάρο κι ένα σπαράγγι, καθόλου πατάτες, καθόλου ξηρούς καρπούς, καθόλου ελιές, και δεν έχεις φάει όλη μέρα. Είπες ότι μπορούσα να σου έχω εμπιστοσύνη». Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα. Ναι. Μετρούσα τις μπουκιές σου, Άνα. «Κρίστιαν, σε παρακαλώ… Δεν κάνω κάθε μέρα τέτοιου είδους συζητήσεις». «Σε χρειάζομαι υγιή και σε φόρμα, Αναστάζια!» Ο τόνος μου είναι κατηγορηματικός. «Το ξέρω». «Κι αυτήν τη στιγμή θέλω να σου βγάλω αυτό το φόρεμα». «Δε νομίζω πως είναι καλή ιδέα…» ψιθυρίζει. «Δε φάγαμε επιδόρπιο». «Θες επιδόρπιο;» Εδώ δεν έχεις φάει καν το κυρίως πιάτο σου. «Ναι». «Θα μπορούσες να είσαι εσύ το επιδόρπιο…» «Δεν είμαι σίγουρη πως είμαι αρκετά γλυκιά». «Αναστάζια, είσαι υπέροχα γλυκιά… Το ξέρω». «Κρίστιαν. Χρησιμοποιείς το σεξ σαν όπλο. Πραγματικά δεν είναι δίκαιο...» Χαμηλώνει το βλέμμα στα πόδια της, και η φωνή της είναι σιγανή και κάπως μελαγχολική. Σηκώνει πάλι τα μάτια, καρφώνοντάς με με ένα έντονο βλέμμα. Τα καταγάλανα μάτια της με παραλύουν… και με διεγείρουν. «Έχεις δίκιο. Αυτό κάνω. Στη ζωή χρησιμοποιείς αυτό που ξέρεις, Αναστάζια... Αυτό δεν αλλάζει το πόσο σε θέλω. Εδώ. Τώρα…» Και θα μπορούσαμε να πηδηχτούμε εδώ, αυτήν τη στιγμή. Το ξέρω πως ενδιαφέρεσαι, Άνα. Ακούω πώς άλλαξε η αναπνοή σου. «Θα ήθελα να δοκιμάσω κάτι». Πραγματικά θέλω να μάθω πόσο σιωπηλή μπορεί να μείνει κι αν μπορεί να το κάνει με τον φόβο μήπως την ανακαλύψουν. Το μέτωπό της ζαρώνει ξανά· έχει μπερδευτεί. «Αν ήσουν υποτακτική μου, δε θα το σκεφτόσουν. Θα ήταν
246
E. L. JAMES
εύκολο… Όλες αυτές οι αποφάσεις – όλες οι κουραστικές διαδικασίες επεξεργασίας πίσω τους. Τα “Είναι αυτό το σωστό; Πρέπει να γίνει εδώ; Μ πορεί να γίνει τώρα;”. Δε θα είχες να στενοχωριέσαι για όλες αυτές τις λεπτομέρειες. Αυτό θα έκανα ως Κυρίαρχός σου. Κι αυτήν τη στιγμή ξέρω πως με θες, Αναστάζια…» Τινάζει τα μαλλιά της πάνω από τον ώμο της, και το κατσούφιασμά της γίνεται πιο έντονο. Γλείφει τα χείλη της. Ω, ναι. Με θέλει. «Το ξέρω επειδή το κορμί σου σε προδίδει. Πιέζεις τους μηρούς σου μεταξύ τους, έχεις κοκκινίσει, και η ανάσα σου άλλαξε…» «Πώς ξέρεις για τους μηρούς μου;» ρωτάει, και η φωνή της είναι διαπεραστική, σοκαρισμένη, νομίζω. «Ένιωσα το τραπεζομάντιλο να κινείται, και είναι μια λελογισμένη εικασία, βασισμένη σε χρόνια εμπειρίας. Δίκιο δεν έχω;» Μ ένει μια στιγμή σιωπηλή και στρέφει αλλού τη ματιά της. «Δεν τέλειωσα τον μπακαλιάρο μου…» «Θα προτιμούσες τον κρύο μπακαλιάρο από μένα;» Τα μάτια της συναντούν τα δικά μου και είναι διάπλατα ανοιχτά, με τις κόρες σκοτεινές και διεσταλμένες. «Νόμιζα πως ήθελες ν’ αδειάσω το πιάτο μου». «Αυτήν τη στιγμή, δεσποινίς Στιλ, δε δίνω μία για το φαγητό σας…» «Κρίστιαν. Δεν παίζεις τίμια…» «Το ξέρω. Πάντα έτσι ήμουν». Κοιταζόμαστε σε μια μάχη θελήσεων. Έχουμε και οι δύο συνείδηση της σεξουαλικής έντασης που απλώνεται ανάμεσά μας πάνω από το τραπέζι. Σε παρακαλώ, μπορείς απλώς να κάνεις αυτό που σου λένε; την εκλιπαρώ με το βλέμμα μου. Τα μάτια της, όμως, αστράφτουν με αισθησιακή ανυπακοή, κι ένα χαμόγελο ανασηκώνει τα χείλη της. Χωρίς να τραβήξει το βλέμμα της από το δικό μου, παίρνει ένα σπαράγγι και δαγκώνει σκόπιμα το χείλος της.
ΓΚΡΕΫ
247
Τι κάνει; Χώνει αργά την άκρη του σπαραγγιού στο στόμα της και το ρουφάει. Γαμώτο! Παίζει μαζί μου – μια τακτική επικίνδυνη, που θα με κάνει να τη γαμήσω επάνω σ’ αυτό το τραπέζι. Ω, βάλτε τα δυνατά σας, δεσποινίς Στιλ. «Αναστάζια... Τι κάνεις;» την προειδοποιώ. «Τρώω το σπαράγγι μου…» απαντάει με ένα σεμνότυφο χαμόγελο. «Νομίζω ότι παίζετε μαζί μου, δεσποινίς Στιλ…» «Απλώς τελειώνω το φαγητό μου, κύριε Γκρέυ…» Τα χείλη της στραβώνουν ακόμα περισσότερο, αργά, αισθησιακά, και η έξαψη ανάμεσά μας ανεβαίνει κάμποσους βαθμούς. Πραγματικά δεν έχει ιδέα πόσο σέξι είναι… Ετοιμάζομαι να ορμήσω, όταν ο σερβιτόρος χτυπάει και μπαίνει. Να πάρει! Τον αφήνω να μαζέψει τα πιάτα και ύστερα στρέφω ξανά την προσοχή μου στη δεσποινίδα Στιλ. Το κατσούφιασμά της, όμως, έχει επιστρέψει, ενώ παίζει με τα δάχτυλά της. Διάολε. «Θα ήθελες επιδόρπιο;» ρωτάω. «Όχι, ευχαριστώ. Νομίζω πως πρέπει να φύγω» απαντάει, εξακολουθώντας να κοιτάζει τα χέρια της. «Να φύγεις;» Φεύγει; Ο σερβιτόρος σπεύδει να απομακρυνθεί με τα πιάτα μας. «Ναι» λέει η Άνα, με φωνή σταθερή και αποφασιστική. Σηκώνεται όρθια για να φύγει. Αυτόματα σηκώνομαι κι εγώ. «Έχουμε και οι δύο αύριο την τελετή αποφοίτησης» προσθέτει. Το πράγμα δεν πάει καθόλου σύμφωνα με το σχέδιο. «Δε θέλω να φύγεις» δηλώνω, επειδή αυτή είναι η αλήθεια. «Σε παρακαλώ, πρέπει…» επιμένει. «Γιατί;» «Επειδή μου έδωσες τόσο πολλά να σκεφτώ. Και χρειάζομαι κάποια απόσταση…» Τα μάτια της με εκλιπαρούν να την αφήσω να φύγει.
248
E. L. JAMES
Μ α προχωρήσαμε τόσο πολύ στη διαπραγμάτευσή μας. Κάναμε συμβιβασμούς. Μ πορούμε να το κάνουμε να λειτουργήσει. Πρέπει να το κάνω να λειτουργήσει. «Θα μπορούσα να σε κάνω να μείνεις» της λέω, ξέροντας ότι μπορώ να την αποπλανήσω εδώ, σ’ αυτό το δωμάτιο. «Ναι, θα μπορούσες εύκολα, μα δε θέλω να το κάνεις». Όλα πάνε στραβά – υπερεκτίμησα τις δυνατότητές μου. Δεν πίστευα πως θα τέλειωναν με αυτό τον τρόπο τα πράγματα. Περνάω τα χέρια μέσα από τα μαλλιά μου εκνευρισμένος. «Ξέρεις, όταν έπεσες μέσα στο γραφείο μου τη μέρα που ήρθες να μου πάρεις συνέντευξη, ήσουν όλο “μάλιστα, κύριε”, “όχι, κύριε”. Νόμισα πως ήσουν γεννημένη υποτακτική. Ειλικρινά, όμως, Αναστάζια, δεν είμαι σίγουρος αν έχεις έστω κι ένα υποτακτικό κόκαλο μέσα στο απολαυστικό κορμί σου». Διασχίζω τα λίγα βήματα που μας χωρίζουν και κοιτάζω μέσα στα μάτια της, που λάμπουν από αποφασιστικότητα. «Μ πορεί να έχεις δίκιο» αποκρίνεται. «Θέλω μια ευκαιρία να διερευνήσω την πιθανότητα να έχεις». Της χαϊδεύω το πρόσωπο και το κάτω χείλος με τον αντίχειρά μου. «Δεν ξέρω άλλον τρόπο, Αναστάζια. Αυτός είμαι». «Το ξέρω» λέει. Κατεβάζοντας το κεφάλι μου έτσι που τα χείλη μου να αιωρούνται πάνω από τα δικά της, περιμένω ώσπου σηκώνει το στόμα της στο δικό μου και κλείνει τα μάτια. Θέλω να της δώσω ένα σύντομο ενάρετο φιλί, αλλά μόλις τα χείλη μας αγγίζουν, γέρνει πάνω μου, με τα χέρια της να χώνονται ξαφνικά στα μαλλιά μου, το στόμα της να ανοίγει, τη γλώσσα της επίμονη. Πιέζω το χέρι μου στη βάση της ραχοκοκαλιάς της κρατώντας την πάνω μου και βαθαίνω το φιλί μου, ανταποκρινόμενος στη θέρμη της. Χριστέ μου, τη θέλω. «Δεν μπορώ να σε πείσω να μείνεις;» ψιθυρίζω πάνω στη γωνία των χειλιών της, ενώ το σώμα μου αντιδρά, σκληραίνοντας από πόθο. «Όχι».
ΓΚΡΕΫ
249
«Πέρνα τη νύχτα μαζί μου…» «Χωρίς να σ’ αγγίζω; Όχι». Γαμώτο… Το σκοτάδι ξεδιπλώνεται μέσα στα σωθικά μου, αλλά το αγνοώ. «Ανυπόφορο κορίτσι…» μουρμουρίζω και απομακρύνομαι, εξετάζοντας το πρόσωπο και το γεμάτο ένταση σκυθρωπό ύφος της. «Γιατί έχω την εντύπωση πως μου λες αντίο;» «Επειδή φεύγω». «Δεν εννοώ αυτό, και το ξέρεις». «Κρίστιαν, πρέπει να το σκεφτώ. Δεν ξέρω αν μπορώ να δημιουργήσω το είδος της σχέσης που θες…» Κλείνω τα μάτια μου και ακουμπάω το μέτωπό μου στο δικό της. Τι περίμενες, Γκρέυ; Δεν είναι φτιαγμένη γι’ αυτό το πράγμα. Παίρνω βαθιά ανάσα και τη φιλάω στο μέτωπο. Κατόπιν χώνω τη μύτη μου στα μαλλιά της, εισπνέοντας το γλυκό φθινοπωρινό άρωμά της και εντυπώνοντάς το στη μνήμη μου. Εντάξει. Φτάνει. Κάνοντας ένα βήμα πίσω, την αφήνω. «Όπως θέλετε, δεσποινίς Στιλ. Θα σας συνοδέψω στο λόμπι». Απλώνω το χέρι μου άλλη μία φορά, ίσως τελευταία, και εκπλήσσομαι από το πόσο οδυνηρή είναι αυτή η σκέψη. Βάζει το χέρι της στο δικό μου και κατευθυνόμαστε σιωπηλοί προς τη ρεσεψιόν. «Έχεις την απόδειξη του παρκαδόρου;» ρωτάω όταν φτάνουμε στο λόμπι. Ακούγομαι ήρεμος και νηφάλιος, αλλά μέσα μου είμαι μπερδεμένος. Βγάζει από την τσάντα της την απόδειξη, την οποία δίνω στον θυρωρό. «Ευχαριστώ για το δείπνο» λέει. «Ευχαρίστησή μου όπως πάντα, δεσποινίς Στιλ». Δεν μπορεί να είναι το τέλος αυτό. Πρέπει να της δείξω – να της εξηγήσω τι σημαίνουν όλα αυτά, τι μπορούμε να κάνουμε μαζί. Να της δείξω τι μπορούμε να κάνουμε στην αίθουσα ψυχαγωγίας. Ύστερα θα καταλάβει. Αυτός μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος ώστε να σώσω αυτήν τη συμφωνία. Στρέφομαι
250
E. L. JAMES
γρήγορα προς το μέρος της. «Αυτό το Σαββατοκύριακο μετακομίζεις στο Σιάτλ. Αν πάρεις τη σωστή απόφαση, μπορώ να σε δω την Κυριακή;» ρωτάω. «Θα δούμε. Ίσως…» απαντάει. Δεν είναι «όχι» αυτό. Προσέχω το ανατρίχιασμα στα χέρια της. «Έχει δροσιά τώρα. Δεν έχεις σακάκι;» ρωτάω. «Όχι». Αυτή η γυναίκα χρειάζεται κάποιον να τη φροντίζει. Βγάζω το σακάκι μου. «Ορίστε. Δε θέλω να κρυώσεις». Το τυλίγω στους ώμους της και το σφίγγει γύρω της, κλείνοντας τα μάτια και εισπνέοντας βαθιά. Την ελκύει η μυρωδιά μου; Όπως και μένα η δική της; Μ ήπως δεν έχουν χαθεί όλα; Ο παρκαδόρος σταματάει μπροστά μας με ένα αρχαίο VW Σκαραβαίο. Τι διάολο είναι αυτό; «Αυτό οδηγείς;» Αυτό το αυτοκίνητο πρέπει να είναι πιο γέρικο από τον παππού Θίοντορ. Χριστέ μου! Ο παρκαδόρος τής δίνει τα κλειδιά και του δίνω ένα γενναίο φιλοδώρημα. Του αξίζει αποζημίωση ως αντιστάθμισμα για τον κίνδυνο. «Είναι αξιόπιστο;» Αγριοκοιτάζω την Άνα. Πώς μπορεί να είναι ασφαλής μέσα σ’ αυτό τον σκουριασμένο κουβά; «Ναι». «Θα φτάσει μέχρι το Σιάτλ;» «Ναι, θα φτάσει». «Μ ε ασφάλεια;» «Ναι». Προσπαθεί να με καθησυχάσει. «Εντάξει, είναι παλιό… Αλλά είναι δικό μου και είναι αξιόπιστο. Μ ου το αγόρασε ο πατριός μου». Όταν υποδεικνύω πως μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο, συνειδητοποιεί τι της προτείνω και η έκφρασή της αλλάζει αμέσως. Είναι έξαλλη. «Δεν πρόκειται να μου αγοράσεις αυτοκίνητο!» αντιγυρίζει
ΓΚΡΕΫ
251
κατηγορηματικά. «Θα δούμε…» λέω, θέλοντας να την κρατήσω ήρεμη. Ανοίγω την πόρτα του οδηγού, και καθώς μπαίνει μέσα, αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να ζητήσω από τον Τέυλορ να την πάει σπίτι. Διάολε. Θυμάμαι πως έχει ρεπό απόψε. Όταν κλείνω την πόρτα, κατεβάζει το τζάμι… οδυνηρά αργά. Για όνομα του Θεού! «Να προσέχεις…» γρυλίζω. «Αντίο, Κρίστιαν» λέει και κομπιάζει, σαν να προσπαθεί να μην κλάψει. Σκατά! Η διάθεσή μου αλλάζει, και από τον εκνευρισμό και την ανησυχία για την ασφάλειά της μεταβάλλεται σε μια αίσθηση ανημποριάς την ώρα που το αυτοκίνητό της ανηφορίζει μουγκρίζοντας τον δρόμο. Δεν ξέρω αν θα την ξαναδώ. Στέκομαι σαν βλάκας στο πεζοδρόμιο ώσπου τα πίσω φώτα της εξαφανίζονται στη νύχτα. Γαμώτο! Γιατί πήγε τόσο στραβά; Ξαναμπαίνω στο ξενοδοχείο, κατευθύνομαι προς το μπαρ και παραγγέλνω ένα μπουκάλι Sancerre. Παίρνοντάς το μαζί μου, πηγαίνω στο δωμάτιό μου. Το λάπτοπ μου είναι ανοιχτό επάνω στο γραφείο μου, και προτού ανοίξω το κρασί, κάθομαι και αρχίζω να πληκτρολογώ ένα μήνυμα. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Απόψε Ημερομηνία: 25 Μ αΐου 2011, 22:01 Προς: Αναστάζια Στιλ Δεν καταλαβαίνω γιατί το έσκασες απόψε. Ειλικρινά, ελπίζω να απάντησα ικανοποιητικά σε όλες σου τις ερωτήσεις. Το ξέρω πως σου έδωσα πολλή τροφή για σκέψη κι εύχομαι από καρδιάς να σκεφτείς σοβαρά την πρότασή μου. Θα προχωρήσουμε αργά. Έχε μου εμπιστοσύνη. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc.
252
E. L. JAMES
Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι μου. Θα της πάρει τουλάχιστον είκοσι λεπτά να φτάσει στο σπίτι, ίσως περισσότερο με κείνη τη θανάσιμη παγίδα. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Audi A3 Ημερομηνία: 25 Μ αΐου 2011, 22:04 Προς: Τζ Μ π Τέυλορ Είναι ανάγκη να παραδοθεί εκείνο το Audi εδώ αύριο. Ευχαριστώ. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ανοίγοντας το Sancerre, σερβίρω στον εαυτό μου ένα ποτήρι, και παίρνοντας το βιβλίο μου, κάθομαι να διαβάσω, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να συγκεντρωθώ. Τα μάτια μου ξεστρατίζουν συνεχώς προς την οθόνη του λάπτοπ. Πότε θα απαντήσει; Καθώς τα λεπτά περνούν, το άγχος μου αυξάνεται· γιατί δε μου απάντησε στο e-mail μου; Στις 11:00 τής στέλνω ένα sms. Έφτασες καλά στο σπίτι; Δεν παίρνω, όμως, καμία απάντηση. Μ πορεί να έπεσε κατευθείαν στο κρεβάτι. Πριν από τα μεσάνυχτα στέλνω άλλο ένα e-mail. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Απόψε Ημερομηνία: 25 Μ αΐου 2011, 23:58 Προς: Αναστάζια Στιλ Ελπίζω να έφτασες στο σπίτι σου με αυτό το αυτοκίνητο που έχεις. Ενημέρωσέ με αν είσαι καλά.
ΓΚΡΕΫ
253
Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Θα τη δω αύριο στην τελετή αποφοίτησης και θα μάθω αν απορρίπτει την πρότασή μου. Μ ε αυτή την καταθλιπτική σκέψη γδύνομαι και πέφτω στο κρεβάτι, καρφώνοντας το βλέμμα στο ταβάνι. Τα έκανες πραγματικά μαντάρα σ’ αυτήν τη δουλειά, Γκρέυ.
254
E. L. JAMES
[ΠΕΜ ΠΤΗ 26 Μ ΑΪΟΥ 2011] Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ. Μ ερικές φορές βγαίνει έξω. Και είμαι μόνο εγώ. Εγώ και τα αυτοκινητάκια μου και η κουβερτούλα μου. Όταν γυρίζει στο σπίτι, κοιμάται στον καναπέ. Ο καναπές είναι καφέ και γλιτσιασμένος. Είναι κουρασμένη. Μ ερικές φορές τη σκεπάζω με την κουβερτούλα μου. Ή έρχεται πίσω στο σπίτι με κάτι για να φάμε. Μ ου αρέσουν αυτές οι μέρες. Έχουμε ψωμί και βούτυρο. Και μερικές φορές έχουμε σαλάμι και τυρί. Αυτό είναι το αγαπημένο μου. Σήμερα η μανούλα έχει φύγει. Παίζω με τα αυτοκινητάκια μου. Τρέχουν γρήγορα στο πάτωμα. Η μανούλα μου έχει φύγει. Θα γυρίσει. Σίγουρα θα γυρίσει. Πότε θα γυρίσει η μανούλα; Είναι σκοτεινά τώρα, και η μανούλα μου λείπει. Μ πορώ να φτάσω το φως αν πατήσω επάνω στο σκαμνάκι. Ανάβω. Σβήνω. Ανάβω. Σβήνω. Ανάβω. Σβήνω. Φως. Σκοτάδι. Φως. Σκοτάδι. Φως. Σκοτάδι. Πεινάω. Τρώω το τυρί. Έχει τυρί στο ψυγείο. Τυρί με μπλε μαλλιά. Πότε θα γυρίσει η μανούλα στο σπίτι; Μ ερικές φορές γυρίζει στο σπίτι μαζί του. Τον μισώ. Κρύβομαι όταν έρχεται. Το αγαπημένο μου μέρος είναι η ντουλάπα της μανούλας μου. Μ υρίζει μανούλα. Μ υρίζει
ΓΚΡΕΫ
255
μανούλα όταν είναι χαρούμενη. Πότε θα γυρίσει η μανούλα στο σπίτι; Το κρεβάτι μου είναι κρύο. Και πεινάω. Έχω την κουβερτούλα μου και τα αυτοκινητάκια μου, αλλά όχι τη μανούλα μου. Πότε θα γυρίσει η μανούλα πίσω στο σπίτι; Τινάζομαι και ξυπνάω. Γαμώτο. Γαμώτο. Γαμώτο! Μ ισώ τα όνειρά μου. Είναι γεμάτα βασανιστικές μνήμες, διαστρεβλωμένες υπενθυμίσεις μιας εποχής που θέλω να ξεχάσω. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Αλλά η χειρότερη συνέπεια που έχουν αυτοί οι εφιάλτες είναι η αντιμετώπιση του άγχους που με πνίγει όταν ξυπνάω. Οι εφιάλτες μου έχουν γίνει πρόσφατα πιο συχνοί και πιο έντονοι. Δεν έχω ιδέα γιατί. Καταραμένε Φλυν – δε θα γυρίσει πριν από την άλλη εβδομάδα. Περνάω και τα δυο χέρια μέσα από τα μαλλιά μου και κοιτάζω την ώρα. Είναι 5:38, και το φως της αυγής εισχωρεί λίγο λίγο μέσα από τις κουρτίνες. Είναι σχεδόν ώρα να σηκωθώ. Πήγαινε για τρέξιμο, Γκρέυ. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΡ ΘΕΙ ΑΚΟΜΑ sms
ή ηλεκτρονικό μήνυμα από την Άνα. Καθώς τα πόδια μου σφυροκοπούν το πεζοδρόμιο, το άγχος μου μεγαλώνει. Άφησέ το, Γκρέυ. Άφησέ το να πάει, γαμώτο! Ξέρω πως θα τη δω στην τελετή αποφοίτησης. Δεν μπορώ να το αφήσω, όμως. Πριν από το ντους μου της στέλνω άλλο ένα sms. Πάρε με. Απλώς έχω ανάγκη να μάθω πως είναι ασφαλής. ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΡ ΩΙΝΟ
εξακολουθώ να μην έχω πάρει απάντηση από
256
E. L. JAMES
την Άνα. Για να τη βγάλω από το μυαλό μου, δουλεύω ένα δίωρο τον λόγο μου για την τελετή. Στην τελετή αποφοίτησης αργότερα σήμερα το πρωί θα τιμήσω την εξαιρετική δουλειά του τμήματος περιβαλλοντικών επιστημών και την πρόοδο που έχουν σημειώσει σε συνεργασία με την GEH στην αγροτική τεχνολογία για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Όλα μέρος του σχεδίου σας να ταΐσετε τον κόσμο; Τα διορατικά λόγια της Άνα αντηχούν στο κεφάλι μου και κάνουν πέρα τον χτεσινοβραδινό εφιάλτη. Τα διώχνω με ένα ανασήκωμα των ώμων καθώς ξαναγράφω τον λόγο. Η Σαμ, η υπεύθυνη για τη δημοσιότητα αντιπρόεδρός μου, έχει στείλει ένα προσχέδιο που παραείναι πομπώδες για μένα. Μ ου παίρνει μία ώρα να επεξεργαστώ τις μιντιακές σαχλαμάρες της και να τις μετατρέψω σε κάτι πιο ανθρώπινο. Εννιάμισι, και ακόμα τίποτε από την Άνα. Η σιγή ασυρμάτου της είναι ανησυχητική – και ειλικρινά αγενής. Την καλώ, αλλά το τηλέφωνό της με παραπέμπει απευθείας σ’ ένα γενικό μήνυμα τηλεφωνητή. Το κλείνω. Δείξε λίγη αξιοπρέπεια, Γκρέυ. Ακούγεται ο ήχος από τα εισερχόμενα στον υπολογιστή μου, και ο σφυγμός μου ανεβαίνει κατακόρυφα – αλλά είναι από τη Μ ία. Παρά την κακή μου διάθεση, χαμογελάω. Μ ου έλειψε αυτό το παιδί. Από: Μ ία Γκ. Chef Extraordinaire Θέμα: Πτήσεις Ημερομηνία: 26 Μ αΐου 2011, 18:32 GM T-1 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Γεια σου, Κρίστιαν, Δε βλέπω την ώρα να φύγω από δω! Σώσε με. Σε παρακαλώ! Ο αριθμός πτήσης μου το Σάββατο είναι AF3622. Φτάνει στις 12:22 μ.μ., και ο μπαμπάς με βάζει να ταξιδέψω στην οικονομική θέση! (*στραβομουτσούνιασμα) Θα έχω πολλές αποσκευές. Λατρεύω. Λατρεύω. Λατρεύω
ΓΚΡΕΫ
257
την παρισινή μόδα. Η μαμά λέει πως έχεις κοπέλα. Αλήθεια; Πώς είναι; ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ Μ ΑΘΩ! Θα σε δω το Σάββατο. Μ ου έλειψες πολύ. A` bientôt, mon frère. M xxxxxxxxx Ω, γαμώτο! Το μεγάλο στόμα της μητέρας μου. Η Άνα δεν είναι κοπέλα μου! Κι όταν θα έρθει το Σάββατο, θα πρέπει να τα βγάλω πέρα με το εξίσου μεγάλο στόμα και την εγγενή αισιοδοξία και τις αδιάκριτες ερωτήσεις της. Μ πορεί να γίνει κουραστική. Κάνω μια νοερή σημείωση για τον αριθμό πτήσης και την ώρα και στέλνω στη Μ ία ένα γρήγορο μήνυμα για να την ενημερώσω πως θα είμαι εκεί. Στις 9:45 ετοιμάζομαι για την τελετή. Γκρίζο κοστούμι, άσπρο πουκάμισο και φυσικά εκείνη τη γραβάτα. Θα είναι το διακριτικό μου μήνυμα στην Άνα πως δεν τα έχω παρατήσει και μια υπενθύμιση ωραίων στιγμών. Ναι, πραγματικά ωραίες στιγμές… Εικόνες της δεμένης και γεμάτης πόθο έρχονται στο μυαλό μου. Να πάρει. Γιατί δεν έχει τηλεφωνήσει; Πιέζω επανάκληση. Σκατά… Πάλι δεν υπάρχει απάντηση, γαμώτο! Στις 10:00 ακριβώς ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα μου. Είναι ο Τέυλορ. «Καλημέρα» λέω όταν μπαίνει μέσα. «Κύριε Γκρέυ». «Πώς πέρασες χτες;» «Καλά, κύριε». Η συμπεριφορά του Τέυλορ αλλάζει, και η έκφρασή του γίνεται πιο ζεστή. Πρέπει να σκέφτεται την κόρη του. «Η Σόφι;» «Είναι κούκλα, κύριε. Και τα πάει πολύ καλά στο σχολείο». «Χαίρομαι που το ακούω».
258
E. L. JAMES
«Το Α3 θα βρίσκεται στο Πόρτλαντ αργότερα σήμερα το απόγευμα». «Θαύμα. Πάμε». Και παρόλο που δε θέλω να το παραδεχτώ, ανυπομονώ να δω τη δεσποινίδα Στιλ. με οδηγεί σ’ ένα μικρό δωμάτιο δίπλα στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΚΠΟ. Κοκκινίζει σχεδόν όσο και μια νεαρή κοπέλα που γνωρίζω πολύ καλά. Εκεί, στην αίθουσα αναμονής, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, διοικητικό προσωπικό και μερικοί φοιτητές πίνουν έναν καφέ πριν από την αποφοίτηση. Ανάμεσά τους, προς μεγάλη μου έκπληξη, είναι και η Κάθριν Κάβανο. «Γεια σου, Κρίστιαν!» λέει προχωρώντας καμαρωτά προς το μέρος μου με την αυτοπεποίθηση των εύπορων. Φοράει την τήβεννο της αποφοίτησης και φαίνεται αρκετά χαρούμενη· σίγουρα έχει δει την Άνα. «Γεια σου, Κάθριν. Τι κάνεις;» «Φαίνεσαι απορημένος που με βλέπεις εδώ…» λέει, αγνοώντας τον χαιρετισμό μου και δείχνοντας κάπως προσβεβλημένη. «Είμαι αριστεύσασα και θα εκφωνήσω τον λόγο. Δε σ’ το είπε ο Έλλιοτ;» «Όχι, δε μου το είπε». Δεν κοιμόμαστε μαζί, που να πάρει. «Συγχαρητήρια!» προσθέτω αβρά. «Ευχαριστώ». Ο τόνος της είναι ξερός. «Έχει έρθει η Άνα;» «Σε λίγο. Έρχεται με τον πατέρα της». «Την είδες σήμερα το πρωί;» «Ναι. Γιατί;» «Ήθελα να μάθω αν κατάφερε να φτάσει στο σπίτι με κείνη τη θανάσιμη παγίδα που αποκαλεί αυτοκίνητο». «Τη Γουάντα. Το φωνάζει Γουάντα. Και ναι, έφτασε…» Μ ε κοιτάζει με απορημένο ύφος. «Χαίρομαι που το ακούω». Εκείνη τη στιγμή μάς πλησιάζει ο πρύτανης, και χαμογελώντας ευγενικά στην Κάβανο, με συνοδεύει για να μου Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡ ΥΤΑΝΗ
ΓΚΡΕΫ
259
συστήσει τους άλλους καθηγητές. Έχω ανακουφιστεί που η Άνα είναι σώα, αλλά τα έχω πάρει που δεν απάντησε σε κανένα από τα μηνύματά μου. Δεν είναι καλό σημάδι αυτό. Αλλά δεν έχω πολύ χρόνο για να συλλογιστώ αυτή την αποκαρδιωτική κατάσταση – ένας από τους διδάσκοντες ανακοινώνει πως είναι ώρα να ξεκινήσουμε και μας οδηγεί έξω στον διάδρομο. Σε μια στιγμή αδυναμίας δοκιμάζω άλλη μία φορά να καλέσω την Άνα. Συνδέομαι απευθείας με τον τηλεφωνητή και με διακόπτει η Κάβανο. «Ανυπομονώ ν’ ακούσω την ομιλία σου» λέει καθώς προχωράμε στον διάδρομο. Όταν φτάνουμε στην αίθουσα εκδηλώσεων, παρατηρώ πως είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι περίμενα και ασφυκτικά γεμάτη. Ανεβαίνουμε ο ένας πίσω από τον άλλο στη σκηνή, ενώ το ακροατήριο, σαν ένας άνθρωπος, σηκώνεται και χειροκροτεί. Οι επευφημίες δυναμώνουν και μετά καταλαγιάζουν σιγά σιγά σ’ ένα βουητό γεμάτο προσμονή καθώς όλοι παίρνουν τις θέσεις τους. Όταν ο πρύτανης ξεκινάει την εναρκτήρια ομιλία του, μου δίνεται η ευκαιρία να σαρώσω με το βλέμμα την αίθουσα. Οι μπροστινές σειρές είναι γεμάτες φοιτητές, με ολόιδιες μαύρες και κόκκινες τηβέννους του ΚΠΟ. Πού είναι; Εξετάζω μεθοδικά κάθε σειρά. Να σε. Τη βρίσκω στριμωγμένη στη δεύτερη σειρά. Είναι ζωντανή. Νιώθω βλάκας που είχα τόση αγωνία και ανάλωσα τόση ενέργεια γύρω από το πού βρισκόταν χτες το βράδυ και σήμερα το πρωί. Τα σπινθηροβόλα γαλάζια μάτια της είναι ορθάνοιχτα έτσι όπως καρφώνονται στα δικά μου και αναδεύεται στην καρέκλα της, ενώ ένα αργό κοκκίνισμα βάφει τα μάγουλά της. Ναι. Σε βρήκα. Και δεν απάντησες στα μηνύματά μου. Μ ε αποφεύγει και τα έχω πάρει στο κρανίο. Πραγματικά τα έχω πάρει. Κλείνοντας τα μάτια μου, φαντάζομαι να στάζω ζεστό κερί στο στήθος της, ενώ εκείνη σφαδάζει από κάτω μου. Αυτό
260
E. L. JAMES
έχει ριζική επίδραση στο σώμα μου. Σκατά… Χαλάρωσε, Γκρέυ. Βγάζοντάς την από το μυαλό μου, βάζω σε τάξη τις λάγνες σκέψεις μου και συγκεντρώνομαι στις ομιλίες. Η Κάβανο βγάζει έναν εμπνευσμένο λόγο περί εκμετάλλευσης των ευκαιριών –ναι, carpe diem, Κέιτ– και αποσπά ζωηρές επιδοκιμασίες όταν τελειώνει. Είναι προφανώς έξυπνη και δημοφιλής και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Όχι ντροπαλό και συνεσταλμένο μοναχικό κορίτσι σαν τη δεσποινίδα Στιλ. Στ’ αλήθεια, μου κάνει εντύπωση που αυτές οι δύο είναι φίλες. Ακούω να ανακοινώνεται το όνομά μου· ο πρύτανης με έχει αναγγείλει. Σηκώνομαι και πλησιάζω το αναλόγιο. Η παράσταση αρχίζει, Γκρέυ. «Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη και συγκίνηση για τη μεγάλη τιμή που μου έκαναν σήμερα οι αρχές του ΚΠΟ. Αυτό μου δίνει μια σπάνια ευκαιρία να μιλήσω σχετικά με την εντυπωσιακή δουλειά του τμήματος περιβαλλοντικών επιστημών του πανεπιστημίου. Σκοπός μας είναι να αναπτύξουμε εφικτές και οικολογικά βιώσιμες μεθόδους γεωργίας για τις χώρες του τρίτου κόσμου· τελικός μας στόχος είναι να βοηθήσουμε στο ξερίζωμα της πείνας και της φτώχειας σε όλο τον κόσμο. Παραπάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, κυρίως στην υποσαχάρια Αφρική, στη Νότια Ασία και στη Λατινική Αμερική, ζουν σε συνθήκες έσχατης ένδειας. Η γεωργική δυσλειτουργία είναι ενδημική σ’ αυτά τα μέρη του κόσμου, και το αποτέλεσμα είναι οικολογική και κοινωνική καταστροφή. Ξέρω τι είναι να νιώθεις απόλυτη πείνα. Για μένα αυτό είναι ένα πολύ προσωπικό ταξίδι. »Ως συνεργάτες, το ΚΠΟ και η GEH έχουν σημειώσει τρομερή πρόοδο στην εδαφική γονιμότητα και στην αγροτική τεχνολογία. Είμαστε πρωτοπόροι σε συστήματα χαμηλών εισροών σε αναπτυσσόμενες χώρες, και οι χώροι δοκιμών μας έχουν αυξήσει την παραγωγή μας μέχρι και τριάντα τοις εκατό ανά εκτάριο. Το ΚΠΟ έπαιξε αποφασιστικό ρόλο σ’ αυτό το φανταστικό επίτευγμα. Και η GEH είναι περήφανη γι’ αυτούς τους φοιτητές που έρχονται κοντά μας μέσω προγραμμάτων
ΓΚΡΕΫ
261
πρακτικής άσκησης, δουλεύοντας στους χώρους δοκιμών μας στην Αφρική. Η δουλειά που κάνουν εκεί ωφελεί τις τοπικές κοινότητες και τους ίδιους τους φοιτητές. Μ αζί μπορούμε να καταπολεμήσουμε την πείνα και την έσχατη ένδεια που πλήττει αυτές τις περιοχές. »Αλλά αυτή την εποχή της τεχνολογικής εξέλιξης, καθώς ο πρώτος κόσμος τρέχει με ταχύτητα προς τα εμπρός, διευρύνοντας το χάσμα ανάμεσα στους έχοντες και στους μη έχοντες, είναι ζωτικής σημασίας να θυμόμαστε ότι δεν πρέπει να κατασπαταλούμε τους πεπερασμένες πόρους του κόσμου. Οι πόροι αυτοί είναι για όλη την ανθρωπότητα και πρέπει να τους τιθασεύσουμε, να βρίσκουμε τρόπους να τους ανανεώνουμε και να αναπτύσσουμε νέες λύσεις για να παρέχουμε τροφή στον υπερβολικά πυκνοκατοικημένο πλανήτη μας. »Όπως είπα, η δουλειά που κάνουν μαζί η GEH και το ΚΠΟ θα δώσει λύσεις, και είναι δική μας δουλειά να περάσουμε το μήνυμα εκεί έξω. Σκοπεύουμε να παράσχουμε πληροφορίες και εκπαίδευση στον αναπτυσσόμενο κόσμο μέσω του τηλεπικοινωνιακού τμήματος της GEH. Μ ε περηφάνια δηλώνω πως πραγματοποιούμε εντυπωσιακή πρόοδο στην ηλιακή τεχνολογία, στη διάρκεια ζωής των μπαταριών και στην ασύρματη διανομή που θα φέρει το ίντερνετ στα πιο απομακρυσμένα σημεία του κόσμου – και στόχος μας είναι να το καταστήσουμε ελεύθερο για τους χρήστες στα σημεία παράδοσης. Η πρόσβαση στην εκπαίδευση και στην πληροφορία, την οποία εδώ θεωρούμε δεδομένη, είναι το ζωτικό συστατικό στοιχείο για τον τερματισμό της φτώχειας σ’ εκείνες τις αναπτυσσόμενες περιοχές. »Είμαστε τυχεροί. Όλοι εδώ είμαστε προνομιούχοι. Μ ερικοί περισσότερο από άλλους, και συμπεριλαμβάνω σ’ αυτή την κατηγορία τον εαυτό μου. Έχουμε ηθική υποχρέωση να προσφέρουμε στους λιγότερο τυχερούς μια αξιοπρεπή ζωή με υγεία, ασφάλεια και καλή τροφή, με πρόσβαση σε περισσότερους από τους πόρους που απολαμβάνουμε εμείς εδώ. »Θα σας αφήσω με μια περικοπή που πάντα με εξέφραζε. Και παραφράζω ένα ινδιάνικο ρητό: “Μ όνο όταν και το τελευταίο
262
E. L. JAMES
φύλλο θα έχει πέσει και το τελευταίο δέντρο θα έχει πεθάνει και το τελευταίο ψάρι θα έχει πιαστεί θα συνειδητοποιήσουμε πως τα λεφτά δεν τρώγονται”». Ενώ κάθομαι στη θέση μου μέσα σε ζωηρές επευφημίες, αντιστέκομαι στον πειρασμό να κοιτάξω την Άνα και εξετάζω το έμβλημα του ΚΠΟ που κρέμεται στο πίσω μέρος του αμφιθεάτρου. Αν θέλει να με αγνοεί, εντάξει. Αυτό το παιχνίδι μπορούν να το παίξουν δύο. Ο αντιπρύτανης σηκώνεται για να αρχίσει να απονέμει τα πτυχία. Κι έτσι, αρχίζει η βασανιστική αναμονή ώσπου να φτάσουμε στο Σ και να μπορέσω να την ξαναδώ. Έπειτα από μια αιωνιότητα ακούω να φωνάζουν το όνομά της: «Αναστάζια Στιλ». Ένα κύμα χειροκροτημάτων, και προχωράει προς το μέρος μου δείχνοντας σκεφτική και ανήσυχη. Σκατά! Τι σκέφτεται; Ήρεμα, Γκρέυ. «Συγχαρητήρια, δεσποινίς Στιλ» λέω καθώς δίνω στην Άνα το πτυχίο της. Σφίγγουμε τα χέρια, αλλά δεν την αφήνω να τραβήξει το δικό της. «Έχετε πρόβλημα με το λάπτοπ σας;» Φαίνεται απορημένη. «Όχι…» «Τότε πράγματι αγνοείς τα μηνύματά μου». Την αφήνω. «Είδα μόνο εκείνο για τις συγχωνεύσεις και τις αγορές». Τι διάολο σημαίνει αυτό; Κατσουφιάζει ακόμα περισσότερο, αλλά πρέπει να την αφήσω να προχωρήσει – πίσω της έχει αρχίσει να σχηματίζεται ουρά. «Αργότερα». Της δίνω να καταλάβει πως η συζήτηση δεν έχει τελειώσει. Ώσπου να φτάσουμε στο τέλος της ουράς, βρίσκομαι στο καθαρτήριο. Μ ου έχουν κάνει τα γλυκά μάτια, βλεφαρίδες έχουν τρεμοπαίξει, ανόητα κοριτσόπουλα μου έχουν σφίξει το χέρι χαχανίζοντας, και πέντε χαρτάκια με τηλέφωνα έχουν χωθεί στο χέρι μου. Κατεβαίνω ανακουφισμένος από τη σκηνή μαζί με το διδακτικό προσωπικό, υπό τους ήχους μιας μονότονης μουσικής και χειροκροτημάτων.
ΓΚΡΕΫ
263
Στον διάδρομο αρπάζω την Κάβανο από το μπράτσο. «Πρέπει να μιλήσω στην Άνα. Μ πορείς να τη βρεις; Τώρα». Η Κάβανο αιφνιδιάζεται, αλλά πριν προλάβει να πει κάτι, προσθέτω, με όσο πιο ευγενικό τόνο μπορώ: «Σε παρακαλώ…» Τα χείλη της λεπταίνουν σε μια αποδοκιμαστική γραμμή, αλλά περιμένει μαζί μου να περάσουν ένας ένας από μπροστά μας και μετά επιστρέφει στην αίθουσα εκδηλώσεων. Ο πρύτανης σταματάει να με συγχαρεί για τον λόγο μου. «Τιμή μου που προσκλήθηκα να μιλήσω» αποκρίνομαι, σφίγγοντας πάλι το χέρι του. Μ ε την άκρη του ματιού μου βλέπω την Κέιτ στον διάδρομο – με την Άνα δίπλα της. Ζητώντας συγγνώμη, κατευθύνομαι αποφασιστικά προς το μέρος της Άνα. «Ευχαριστώ» λέω στην Κέιτ, που ρίχνει μια ανήσυχη ματιά στην Άνα. Αγνοώντας την, πιάνω την Άνα από τον αγκώνα και την οδηγώ μέσα από την πρώτη πόρτα που βρίσκω. Είναι αντρικά αποδυτήρια, και από τη μυρωδιά φρεσκάδας καταλαβαίνω πως είναι άδεια. Κλειδώνοντας την πόρτα, γυρίζω να κοιτάξω καταπρόσωπο τη δεσποινίδα Στιλ. «Γιατί δεν απάντησες στο ηλεκτρονικό μήνυμα; Ή στα sms;» Ανοιγοκλείνει μια δυο φορές τα μάτια της, με την έκπληξη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. «Δεν κοίταξα το κομπιούτερ μου σήμερα ούτε και το τηλέφωνό μου…» Φαίνεται στ’ αλήθεια σαστισμένη από το ξέσπασμά μου. «Ωραία η ομιλία σου» προσθέτει. «Ευχαριστώ…» μουρμουρίζω, νιώθοντας εντελώς εκτροχιασμένος. Πώς είναι δυνατόν να μην κοίταξε το τηλέφωνο ή τα e-mails της; «Μ ου εξήγησε τα προβλήματά σου με το φαγητό» λέει και ο τόνος της είναι ήρεμος, κι αν δεν κάνω λάθος, συμπονετικός. «Αναστάζια, δε θέλω να μιλήσω γι’ αυτό τώρα». Δε χρειάζομαι τη συμπόνια σου. Κλείνω τα μάτια. Όλο αυτό το διάστημα νόμιζα πως δεν ήθελε να μου μιλήσει. «Ανησυχούσα για σένα». «Γιατί ανησυχούσες;»
264
E. L. JAMES
«Επειδή επέστρεψες σπίτι σου με κείνη τη θανάσιμη παγίδα που αποκαλείς αυτοκίνητο». Και νόμιζα πως είχα τινάξει στον αέρα τη συμφωνία ανάμεσά μας. Η Άνα αγριεύει. «Ορίστε; Δεν είναι θανάσιμη παγίδα! Μ ια χαρά είναι. Ο Χοσέ μού το πάει τακτικά για σέρβις!» «Ο Χοσέ; Ο φωτογράφος;» Το πράγμα γίνεται ολοένα και καλύτερο, γαμώτο μου. «Ναι. Ο Σκαραβαίος ανήκε παλιά στη μαμά του». «Ναι, και πιθανόν στη δική της μαμά και στη μαμά της μαμάς της. Δεν είναι ασφαλές αυτοκίνητο!» Σχεδόν φωνάζω. «Το οδηγώ παραπάνω από τρία χρόνια. Λυπάμαι που ανησύχησες. Γιατί δεν τηλεφώνησες;» Τηλεφώνησα στο κινητό της. Δεν το χρησιμοποιεί το καταραμένο το κινητό της; Μ ήπως μιλάει για το σταθερό; Περνώντας εξοργισμένος το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου, παίρνω βαθιά ανάσα. Αυτό δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα του γαμημένου ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο. «Αναστάζια, χρειάζομαι μια απάντηση… Αυτή η αναμονή με τρελαίνει». Παίρνει αποκαρδιωμένη έκφραση. Σκατά! «Κρίστιαν, κοίτα… Έχω αφήσει τον πατριό μου μόνο του». «Αύριο. Θέλω μια απάντηση μέχρι αύριο». «Εντάξει. Αύριο θα σου πω…» αποκρίνεται με αγχωμένο ύφος. Πάντως εξακολουθεί να μην είναι «όχι». Και εκπλήσσομαι άλλη μία φορά από την ανακούφισή μου. Τι διάολο έχει αυτή η γυναίκα; Σηκώνει τα ειλικρινή γαλάζια της μάτια πάνω μου με την ανησυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της, και αντιστέκομαι στον πειρασμό να την αγγίξω. «Θα μείνεις για ποτό;» ρωτάω. «Δεν ξέρω τι θέλει να κάνει ο Ρέυ…» Δείχνει αβέβαιη. «Ο πατριός σου; Θα ήθελα να τον γνωρίσω». Η αβεβαιότητά της εντείνεται. «Δεν είμαι σίγουρη πως είναι καλή ιδέα…» λέει αόριστα καθώς ξεκλειδώνω την πόρτα.
ΓΚΡΕΫ
265
Ορίστε; Γιατί; Μ ήπως επειδή τώρα ξέρει πως ήμουν πάμφτωχος μικρός; Ή επειδή ξέρει πώς μου αρέσει να γαμάω; Πως είμαι τέρας; «Ντρέπεσαι για μένα;» «Όχι!» αναφωνεί και σηκώνει εκνευρισμένη τα μάτια στον ουρανό. «Να σε συστήσω στον μπαμπά μου ως τι; “Από δω ο άνθρωπος που με ξεπαρθένεψε και θέλει να ξεκινήσουμε μια σχέση BDSM ;” Δε φοράς παπούτσια κατάλληλα για τρέξιμο». Παπούτσια κατάλληλα για τρέξιμο; Θα με πάρει στο κυνήγι ο πατριός της; Κι έτσι απλά, προσθέτει μια δόση χιούμορ ανάμεσά μας. Το στόμα μου στραβώνει σε απόκριση, και μου ανταποδίδει το χαμόγελο, με το πρόσωπό της να φωτίζεται σαν καλοκαιριάτικο ξημέρωμα. «Για να ξέρεις, τρέχω πολύ γρήγορα… Απλώς πες του πως είμαι φίλος σου, Αναστάζια». Ανοίγω την πόρτα και την ακολουθώ έξω, αλλά σταματάω όταν φτάνω στον πρύτανη και στους συναδέλφους του. Γυρίζουν σαν ένας άνθρωπος και καρφώνουν τα μάτια τους πάνω στη δεσποινίδα Στιλ, αλλά εκείνη εξαφανίζεται μέσα στην αίθουσα εκδηλώσεων. Ξαναγυρίζουν προς το μέρος μου. Η δεσποινίς Στιλ κι εγώ δεν είμαστε δουλειά σας, κυρίες και κύριοι. Κάνω ένα σύντομο ευγενικό νεύμα στον πρύτανη, που με ρωτάει αν θα πάω να γνωρίσω κι άλλους συναδέλφους του και να απολαύσω μερικά καναπεδάκια. «Φυσικά» απαντάω. Μ ου παίρνει τριάντα λεπτά να ξεφύγω από τη συγκέντρωση των διδασκόντων, και την ώρα που κατευθύνομαι προς τον γεμάτο κόσμο χώρο της δεξίωσης, έρχεται η Κάβανο και αρχίζει να βαδίζει δίπλα μου. Πηγαίνουμε προς την πελούζα, όπου οι απόφοιτοι και οι οικογένειές τους απολαμβάνουν ένα ποτό σ’ ένα μεγάλο υπαίθριο αναψυκτήριο κάτω από μια τέντα. «Λοιπόν, κάλεσες την Άνα για φαγητό την Κυριακή;» ρωτάει. Την Κυριακή; Της είπε η Άνα πως θα συναντηθούμε την Κυριακή; «Στο σπίτι των γονιών σου» εξηγεί η Κάβανο.
266
E. L. JAMES
Των γονιών μου; Εντοπίζω την Άνα. Τι διάολο; Ένας ψηλός ξανθός τύπος που μοιάζει σαν να ξέφυγε από μια πλαζ της Καλιφόρνιας την έχει αρπάξει και την πασπατεύει. Ποιος σκατά είναι αυτός; Γι’ αυτό δεν ήθελε να έρθω για ποτό; Η Άνα σηκώνει το βλέμμα, αντιλαμβάνεται την έκφρασή μου και χλωμιάζει την ώρα που η συγκάτοικός της στέκεται δίπλα στον τύπο. «Γεια σου, Ρέυ!» λέει η Κέιτ και φιλάει έναν μεσόκοπο άντρα με ένα ασουλούπωτο κοστούμι που στέκεται δίπλα στην Άνα. Αυτός πρέπει να είναι ο Ρέυμοντ Στιλ. «Γνώρισες το αγόρι της Άνα;» τον ρωτάει η Κάβανο. «Ο Κρίστιαν Γκρέυ». Αγόρι! «Κύριε Στιλ, χαίρομαι που σας γνωρίζω». «Κύριε Γκρέυ» λέει, με ήρεμη έκπληξη. Σφίγγουμε τα χέρια· η λαβή του είναι σταθερή, τα δάχτυλα και η παλάμη του σκληρά στο άγγιγμα. Αυτός ο άνθρωπος δουλεύει με τα χέρια του. Μ ετά θυμάμαι – είναι ξυλουργός. Τα σκούρα καστανά μάτια του δεν προδίδουν τίποτα. «Κι αυτός είναι ο αδερφός μου, ο Ίθαν Κάβανο» συνεχίζει η Κέιτ συστήνοντας τον ηλιοκαμένο λιμοκοντόρο που έχει το χέρι του τυλιγμένο γύρω από την Άνα. Α… Τα τέκνα Κάβανο μαζί. Μ ουρμουρίζω το όνομά του καθώς σφίγγουμε τα χέρια, προσέχοντας πως είναι μαλακά, αντίθετα με του Ρέυ Στιλ. Και τώρα πάψε να πασπατεύεις το κορίτσι μου, γαμιόλη. «Άνα, μωρό μου…» ψιθυρίζω απλώνοντας το χέρι μου, και σαν καλό κορίτσι που είναι, έρχεται στην αγκαλιά μου. Έχει βγάλει την τήβεννο της αποφοίτησης και φοράει ένα ανοιχτό γκρι δετό φόρεμα, αποκαλύπτοντας τους άψογους ώμους και την πλάτη της. Δύο φορέματα σε δύο μέρες. Με κακομαθαίνει. «Ίθαν, η μαμά και ο μπαμπάς ήθελαν να σου μιλήσουν». Η
ΓΚΡΕΫ
267
Κέιτ τραβάει τον αδερφό της μακριά, αφήνοντάς με μόνο με την Άνα και τον πατέρα της. «Λοιπόν, παιδιά, πόσο καιρό γνωρίζεστε;» ρωτάει ο κύριος Στιλ. Απλώνω το χέρι μου να πιάσω την Άνα από τον ώμο, σέρνοντας τον αντίχειρά μου στη γυμνή πλάτη της, και αντιδρά με ένα τρεμούλιασμα. Του λέω πως γνωριζόμαστε δύο εβδομάδες. «Γνωριστήκαμε όταν η Αναστάζια ήρθε να μου πάρει συνέντευξη για τη φοιτητική εφημερίδα». «Δεν ήξερα πως δούλευες στη φοιτητική εφημερίδα, Άνα…» λέει ο κύριος Στιλ. «Η Κέιτ ήταν άρρωστη…» αποκρίνεται εκείνη. Ο Ρέυμοντ Στιλ κοιτάζει την κόρη του και συνοφρυώνεται. «Ωραία η ομιλία σας, κύριε Γκρέυ…» λέει. «Ευχαριστώ, κύριε. Έμαθα πως είστε μανιώδης ψαράς». «Όντως είμαι. Σας το είπε η Άννι;» «Ναι». «Εσείς ψαρεύετε;» Υπάρχει μια σπίθα περιέργειας στα καστανά μάτια του. «Όχι όσο θα ήθελα. Ο μπαμπάς μου μας έπαιρνε τον αδερφό μου και μένα όταν ήμαστε μικροί. Γι’ αυτόν το μόνο ψάρι ήταν η ιριδίζουσα πέστροφα. Μ άλλον από κείνον κολλήσαμε το μικρόβιο». Η Άνα ακούει για λίγη ώρα, ύστερα ζητάει συγγνώμη και φεύγει διασχίζοντας το πλήθος, για να πάει να βρει την κλίκα των Κάβανο. Να πάρει… Είναι εντυπωσιακή με αυτό το φόρεμα. «Μ πα; Πού ψαρεύατε;» Η ερώτηση του Ρέυ Στιλ με ξαναφέρνει πίσω στη συζήτηση. Ξέρω πως πρόκειται για δοκιμασία. «Σε όλο το Πασίφικ Νορθγουέστ». «Μ εγαλώσατε στην πολιτεία της Ουάσινγκτον;» «Μ άλιστα, κύριε. Ο μπαμπάς μου μας ξεκίνησε από τον ποταμό Γουινούτσι». Ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη του Στιλ. « Τον ξέρω καλά…»
268
E. L. JAMES
«Ο αγαπημένος του, όμως, ήταν ο Σκάτζιτ. Από την αμερικάνικη πλευρά. Μ ας πετούσε από το κρεβάτι αξημέρωτα και πηγαίναμε μέχρι εκεί με το αυτοκίνητο. Έχει πιάσει μερικά απίστευτα ψάρια σ’ εκείνο το ποτάμι». «Φοβερό ποτάμι! Έχω πιάσει κάμποσα τεράστια ψάρια στον Σκάτζιτ. Από την καναδέζικη πλευρά κιόλας». «Είναι ένα από τα καλύτερα σημεία για άγριες ιριδίζουσες πέστροφες. Είναι πολύ πιο διασκεδαστικό το κυνήγι τους από κείνες που προέρχονται από ιχθυοτροφεία» λέω, με τα μάτια μου στην Άνα. «Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο». «Ο αδερφός μου έχει πιάσει ένα δυο άγρια τέρατα. Εγώ ακόμα περιμένω το μεγάλο». «Κάποια μέρα, ε;» «Το ελπίζω». Η Άνα έχει εμπλακεί σε παθιασμένη συζήτηση με την Κάβανο. Τι συζητούν αυτές οι δύο γυναίκες; «Πάτε ακόμα συχνά για ψάρεμα;» Εστιάζω πάλι την προσοχή μου στον κύριο Στιλ. «Βέβαια. Ο φίλος της Άννι, ο Χοσέ, ο πατέρας του κι εγώ ξεκλέβουμε χρόνο όσο πιο συχνά μπορούμε». Ο γαμημένος φωτογράφος! Πάλι; «Είναι ο τύπος που φροντίζει τον Σκαραβαίο;» «Ναι, αυτός είναι». «Σπουδαίο αυτοκίνητο ο Σκαραβαίος. Είμαι οπαδός των γερμανικών αυτοκινήτων». «Μ πα; Η Άννι το λατρεύει αυτό το παλιό αυτοκίνητο, αλλά φαντάζομαι πως παραπάλιωσε πια». «Τώρα που το λέτε… Σκεφτόμουν να της δανείσω ένα από τα αυτοκίνητα της εταιρείας μου. Νομίζετε πως θα το δεχόταν;» «Φαντάζομαι… Εξαρτάται από την Άννι πάντως». «Ωραία. Υποθέτω πως η Άνα δεν ασχολείται με το ψάρεμα». «Όχι. Αυτό το κορίτσι μοιάζει στη μητέρα της. Δεν μπορούσε ν’ αντέξει να βλέπει ένα ψάρι να υποφέρει. Ούτε καν τα σκουλήκια. Είναι ευγενική ψυχή». Μ ου ρίχνει ένα δηκτικό βλέμμα. Ω… Μ ια προειδοποίηση από τον Ρέυμοντ Στιλ. Το
ΓΚΡΕΫ
269
γυρίζω στην πλάκα. «Καθόλου παράξενο που δεν ενθουσιάστηκε με τον μπακαλιάρο που φάγαμε τις προάλλες…» Ο Στιλ καγχάζει. «Δεν έχει πρόβλημα να τα τρώει!» Η Άνα έχει τελειώσει την κουβέντα της με τους Κάβανο και κατευθύνεται προς το μέρος μας. «Γεια σας!» αναφωνεί χαμογελώντας μας πλατιά. «Άννι, πού είναι οι τουαλέτες;» ρωτάει ο Στιλ. Του δίνει οδηγίες για το πώς να βγει έξω από το αναψυκτήριο και να στρίψει αριστερά. «Θα γυρίσω αμέσως. Παιδιά, εσείς διασκεδάστε το». Τον παρακολουθεί να απομακρύνεται και μετά μου ρίχνει μια νευρική ματιά. Αλλά πριν προλάβουμε να πούμε λέξη, μας διακόπτει μια φωτογράφος. Τραβάει μια γρήγορη πόζα μας μαζί και φεύγει βιαστικά. «Ώστε γοήτευσες και τον πατέρα μου;» λέει η Άνα με γλυκιά και πειραχτική φωνή. «Και τον πατέρα σου;» Σας έχω γοητεύσει και σας, δεσποινίς Στιλ; Ακολουθώ με τα δάχτυλά μου το αναψοκοκκίνισμα που εμφανίζεται στο μάγουλό της. «Μ ακάρι να ήξερα τι σκέφτεσαι, Αναστάζια…» Όταν τα δάχτυλά μου φτάνουν στο πιγούνι της, της ανασηκώνω το κεφάλι για να μπορέσω να περιεργαστώ την έκφρασή της. Μ ένει ακίνητη και μου ανταποδίδει το βλέμμα, με τις κόρες της να σκοτεινιάζουν. «Αυτήν τη στιγμή» ψιθυρίζει «σκέφτομαι ωραία γραβάτα…». Περίμενα κάποιου είδους εξομολόγηση· η απάντησή της με κάνει να γελάσω. «Τελευταία έχει γίνει η αγαπημένη μου!» Χαμογελάει. «Είσαι κούκλα, Αναστάζια! Αυτό το δετό φόρεμα σου πάει πολύ, και μπορώ να σου χαϊδεύω την πλάτη, να αισθάνομαι το όμορφο δέρμα σου…» Τα χείλη της μισανοίγουν, η ανάσα της κόβεται. Νιώθω την έλξη ανάμεσά μας. «Το ξέρεις ότι θα είναι ωραία… Έτσι δεν είναι, μωρό μου;» Η
270
E. L. JAMES
φωνή μου είναι σιγανή, προδίδοντας τον πόθο μου. Κλείνει τα μάτια, ξεροκαταπίνει και παίρνει βαθιά ανάσα. Όταν τα ανοίγει ξανά, εκπέμπει αβεβαιότητα. «Θέλω, όμως, περισσότερα…» λέει. «Περισσότερα;» Γαμώτο! Τι είναι αυτό; Γνέφει καταφατικά. «Περισσότερα;» ψιθυρίζω πάλι. Το χείλος της είναι μαλακό κάτω από τον αντίχειρά μου. «Θες καρδούλες και λουλούδια». Γαμώτο… Δε θα δουλέψει ποτέ μαζί της. Πώς να δουλέψει; Τα ρομάντζα δεν είναι του στιλ μου. Οι ελπίδες και τα όνειρά μου αρχίζουν να καταρρέουν ανάμεσά μας. Οι κόρες της είναι διεσταλμένες, τα μάτια της αθώα και ικετευτικά. Να πάρει… Είναι τόσο γοητευτική. «Αναστάζια. Είναι κάτι που δεν το ξέρω…» «Ούτε κι εγώ». Φυσικά· ποτέ άλλοτε δεν είχε δεσμό. «Εσύ δεν ξέρεις και πολλά». «Εσύ ξέρεις όλα τα λάθος πράγματα…» μουρμουρίζει. «Λάθος; Όχι για μένα. Δοκίμασέ το…» την ικετεύω. Σε παρακαλώ. Δοκίμασέ το με τον δικό μου τρόπο. Το βλέμμα της είναι έντονο έτσι όπως μελετάει το πρόσωπό μου, ψάχνοντας για ενδείξεις. Και προς στιγμήν χάνομαι μέσα σε γαλάζια μάτια που βλέπουν τα πάντα. «Εντάξει…» αποκρίνεται χαμηλόφωνα. «Τι;» Κάθε τρίχα στο σώμα μου στέκεται προσοχή. «Εντάξει. Θα προσπαθήσω». «Συμφωνείς;» Δεν το πιστεύω. «Εφόσον λύσουμε το ζήτημα των χαλαρών ορίων, ναι. Θα προσπαθήσω». Χριστέ. Και. Κύριε. Την τραβάω στην αγκαλιά μου και τυλίγω τα χέρια μου γύρω της, χώνοντας το πρόσωπό μου στα μαλλιά της, ανασαίνοντας το σαγηνευτικό της άρωμα. Και δε με νοιάζει που είμαστε μέσα σε κόσμο. Είμαστε μόνο οι δυο μας. «Χριστέ μου, Άνα, είσαι τόσο αναπάντεχη… Μ ου κόβεις την
ΓΚΡΕΫ
271
ανάσα». Έπειτα από μια στιγμή συνειδητοποιώ πως ο Ρέυμοντ Στιλ έχει επιστρέψει και κοιτάζει εξεταστικά το ρολόι του για να κρύψει την αμηχανία του. Την αφήνω απρόθυμα. Πετάω από τη χαρά μου. Η δουλειά έκλεισε, Γκρέυ! «Άννι, θα πάμε να φάμε κάτι;» ρωτάει ο Στιλ. «Εντάξει…» του απαντάει, ρίχνοντάς μου ένα ντροπαλό χαμόγελο. «Θα ήθελες να έρθεις μαζί μας, Κρίστιαν;» Προς στιγμήν μπαίνω στον πειρασμό, αλλά το αγχωμένο βλέμμα της Άνα προς το μέρος μου λέει Σε παρακαλώ, όχι. Θέλει να μείνει λίγη ώρα μόνη με τον πατέρα της. Το καταλαβαίνω. «Ευχαριστώ, κύριε Στιλ, μα έχω κανονίσει… Χάρηκα που σας γνώρισα, κύριε». Προσπάθησε να ελέγξεις το ηλίθιο χαμόγελό σου, Γκρέυ. «Παρομοίως» αποκρίνεται ο Στιλ – ειλικρινά, νομίζω. «Να μου προσέχεις το κοριτσάκι μου». «Ω, αυτό σκοπεύω να κάνω…» αποκρίνομαι σφίγγοντάς του το χέρι. Με τρόπους που δε σου περνούν καν από το μυαλό, κύριε Στιλ. Πιάνω το χέρι της Άνα και φέρνω τις αρθρώσεις στα χείλη μου. «Αργότερα, δεσποινίς Στιλ…» μουρμουρίζω. Με έκανες ευτυχισμένο, πολύ ευτυχισμένο. Ο Στιλ μού κάνει ένα σύντομο νεύμα, και πιάνοντας την κόρη του από τον αγκώνα, την οδηγεί έξω από τον χώρο της δεξίωσης. Στέκομαι ζαλισμένος, αλλά γεμάτος ελπίδα. Συμφώνησε. «Κρίστιαν Γκρέυ;» Η χαρά μου διακόπτεται από τον Ίμον Κάβανο, τον πατέρα της Κάθριν. «Ίμον, τι κάνεις;» Σφίγγουμε τα χέρια. Ο ΤΕΥΛΟΡ ΜΕ ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΕΙ στις
3:30. «Καλησπέρα, κύριε» λέει ανοίγοντάς μου την πόρτα του αυτοκινήτου. Στη διαδρομή με ενημερώνει πως το Audi Α3 παραδόθηκε
272
E. L. JAMES
στο Χίθμαν. Τώρα πρέπει απλώς να το δώσω στην Άνα. Αναμφίβολα, αυτό θα χρειαστεί συζήτηση, και βαθιά μέσα μου ξέρω πως θα είναι κάτι παραπάνω από συζήτηση. Αλλά, πάλι, συμφώνησε να γίνει υποτακτική μου, επομένως μπορεί να δεχτεί το δώρο μου χωρίς φασαρία. Ποιον ξεγελάς, Γκρέυ; Έχει δικαίωμα κανείς να ονειρεύεται. Ελπίζω να μπορέσουμε να συναντηθούμε απόψε· θα της το δώσω ως δώρο αποφοίτησης. Παίρνω την Άντρια και της λέω να βάλει στο πρόγραμμά μου μια πρωινή σύσκεψη μέσω WebEx με τον Ίμον Κάβανο και τους συνεργάτες του στη Νέα Υόρκη. Ο Κάβανο ενδιαφέρεται να αναβαθμίσει το δίκτυο οπτικών ινών του. Ζητάω από την Άντρια να έχει σε κατάσταση ετοιμότητας για τη σύσκεψη και τη Ρος με τον Φρεντ. Μ ου μεταφέρει κάποια μηνύματα –τίποτα σημαντικό– και μου θυμίζει πως έχω να παρευρεθώ σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση αύριο το βράδυ στο Σιάτλ. Απόψε θα είναι η τελευταία μου βραδιά στο Πόρτλαντ. Μ άλλον είναι η τελευταία βραδιά και της Άνα… Μ ου περνάει από το μυαλό να της τηλεφωνήσω, αλλά δεν έχει νόημα, αφού δεν έχει μαζί το κινητό της. Και απολαμβάνει τον χρόνο της με τον πατέρα της. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο καθώς πηγαίνουμε προς το Χίθμαν, παρακολουθώ τους καλούς ανθρώπους του Πόρτλαντ να καταπιάνονται με τις απογευματινές δουλειές τους. Σ’ ένα φανάρι ένα νεαρό ζευγάρι τσακώνεται στο πεζοδρόμιο πάνω από μια αναποδογυρισμένη σακούλα με ζαρζαβατικά. Ένα άλλο ζευγάρι, ακόμα πιο νεαρό, περπατάει χέρι χέρι δίπλα τους. Κοιτάζονται στα μάτια και χαχανίζουν. Το κορίτσι σκύβει και ψιθυρίζει κάτι στο αυτί του καλού της, που έχει τατουάζ. Αυτός γελάει, σκύβει και της δίνει ένα γρήγορο φιλί, κατόπιν ανοίγει την πόρτα ενός καφέ και παραμερίζει για να την αφήσει να μπει. Η Άνα θέλει «περισσότερα». Αναστενάζω βαθιά και περνάω τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά μου. Πάντα θέλουν περισσότερα. Όλες τους. Τι μπορώ να κάνω εγώ γι’ αυτό; Το ζευγάρι που περπατάει χέρι χέρι προς το καφέ – η Άνα κι εγώ το
ΓΚΡΕΫ
273
κάναμε αυτό. Φάγαμε μαζί σε δύο εστιατόρια και ήταν… διασκεδαστικό. Θα μπορούσα ίσως να προσπαθήσω. Στο κάτω κάτω μου δίνει τόσο πολλά. Χαλαρώνω τη γραβάτα μου. Θα μπορούσα να κάνω περισσότερα; στο δωμάτιό μου, γδύνομαι, φοράω τη φόρμα μου και κατευθύνομαι προς το γυμναστήριο για λίγο τρέξιμο. Η αναγκαστική συναναστροφή με κόσμο έφτασε την υπομονή μου στα όριά της και πρέπει να ξοδέψω λίγη περισσευούμενη ενέργεια. Και πρέπει να σκεφτώ τα περισσότερα. ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΒΡ ΙΣΚΟΜΑΙ
ΟΤΑΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΝΤΟΥΣ,
έχω ντυθεί και βρίσκομαι μπροστά στο λάπτοπ μου, η Ρος με παίρνει μέσω WebEx για να συνδεθεί μαζί μου και μιλάμε σαράντα λεπτά. Καλύπτουμε όλα τα θέματα που έχει στην ατζέντα της, συμπεριλαμβανομένης της πρότασης για την Ταϊβάν και το Νταρφούρ. Το κόστος της ρίψης από αέρος είναι ιλιγγιώδες, αλλά είναι ασφαλέστερο για όλους τους εμπλεκόμενους. Της δίνω το ΟΚ. Τώρα πρέπει να περιμένουμε να φτάσει το φορτίο στο Ρόττερνταμ. «Έχω ενημερωθεί για τα Μ έσα Ενημέρωσης Κάβανο. Νομίζω πως πρέπει να πάρει μέρος στη σύσκεψη και ο Μ πάρνυ» λέει η Ρος. «Αν αυτό νομίζεις… Ενημέρωσε την Άντρια». «Θα την ενημερώσω. Πώς ήταν η τελετή αποφοίτησης;» ρωτάει. «Καλή. Αναπάντεχη». Η Άνα συμφώνησε να γίνει δική μου. «Αναπάντεχα καλή;» «Ναι». Από την οθόνη η Ρος με κοιτάζει με κεντρισμένη την περιέργεια, αλλά δε λέω τίποτα παραπάνω. «Η Άντρια λέει πως γυρίζεις αύριο στο Σιάτλ». «Ναι. Έχω να πάω σε μια δεξίωση το βράδυ». «Ελπίζω να ήταν πετυχημένη η “συγχώνευσή” σου». «Θα απαντούσα καταφατικά σ’ αυτό το σημείο, Ρος».
274
E. L. JAMES
Υπομειδιά. «Χαίρομαι που το ακούω… Έχω άλλη μία σύσκεψη, επομένως, αν δεν έχουμε τίποτε άλλο, θα σε αποχαιρετήσω για την ώρα». «Αντίο». Αποσυνδέομαι από το WebEx και μπαίνω στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, στρέφοντας την προσοχή μου στο αποψινό βράδυ. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Χαλαρά όρια Ημερομηνία: 26 Μ αΐου 2011, 17:22 Προς: Αναστάζια Στιλ Τι μπορώ να πω που δεν το έχω πει ήδη; Θα χαρώ να τα συζητήσω οποιαδήποτε στιγμή. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Και να σκεφτεί κανείς ότι σήμερα το πρωί ήμουν σίγουρος πως όλα είχαν τελειώσει μεταξύ μας. Χριστέ μου, Γκρέυ. Συγκρατήσου. Ο Φλυν θα έκανε πάρτι. Φυσικά, εν μέρει έφταιγε το γεγονός ότι δεν είχε μαζί το τηλέφωνό της. Ίσως χρειάζεται έναν πιο αξιόπιστο τρόπο επικοινωνίας. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: BlackBerry Ημερομηνία: 26 Μ αΐου 2011, 17:36 Προς: Τζ Μ π Τέυλορ Cc: Άντρια Άστον Τέυλορ, Σε παρακαλώ, προμηθεύσου ένα καινούριο BlackBerry για την Αναστάζια Στιλ με προεγκατεστημένο το e-mail της. Η Άντρια μπορεί να πάρει τις λεπτομέρειες του λογαριασμού από τον Μ πάρνυ και να σου τις μεταφέρει. Σε παρακαλώ, παράδωσέ το αύριο είτε στο σπίτι της είτε στο Κλέυτονς. Κρίστιαν Γκρέυ
ΓΚΡΕΫ
275
CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Όταν το στέλνω, παίρνω το τελευταίο τεύχος του Forbes και αρχίζω να διαβάζω. Στις 6:30 δεν υπάρχει ακόμη απάντηση από την Άνα, οπότε υποθέτω πως εξακολουθεί να κάνει παρέα στον ήρεμο και ανεπιτήδευτο Ρέυ Στιλ. Παρόλο που δεν έχουν καμία συγγένεια, μοιάζουν εξαιρετικά. Παραγγέλνω το ριζότο με θαλασσινά από την υπηρεσία δωματίου, κι όσο περιμένω, διαβάζω λίγο ακόμη από το βιβλίο μου. ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ,
με παίρνει τηλέφωνο η Γκρέις. «Κρίστιαν, χρυσό μου!» «Γεια σου, μητέρα». «Επικοινώνησε μαζί σου η Μ ία;» «Ναι. Έχω τις λεπτομέρειες της πτήσης της. Θα πάω να την πάρω». «Θαύμα! Τώρα ελπίζω να μείνεις για φαγητό το Σάββατο». «Βέβαια». «Και την Κυριακή ο Έλλιοτ θα φέρει τη φίλη του την Κέιτ για φαγητό. Θα ήθελες να έρθεις; Θα μπορούσες να φέρεις την Αναστάζια». Αυτό εννοούσε σήμερα η Κάβανο. Προσπαθώ να κερδίσω χρόνο. «Πρέπει να δω αν είναι ελεύθερη». «Ενημέρωσέ με. Θα ήταν ωραίο να βρεθεί πάλι όλη η οικογένεια συγκεντρωμένη!» Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό. «Αν το λες εσύ, μητέρα…» «Το λέω, χρυσό μου. Θα σε δω το Σάββατο!» Κλείνει. Να πάω την Άνα να γνωρίσει τους γονείς μου; Πώς διάολο θα το αποφύγω αυτό; Την ώρα που σκέφτομαι το μπλέξιμο, έρχεται ένα ηλεκτρονικό μήνυμα.
276
E. L. JAMES
Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Χαλαρά όρια Ημερομηνία: 26 Μ αΐου 2011, 19:23 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Μ πορώ να έρθω απόψε να συζητήσουμε αν θέλεις. Άνα Όχι, όχι, μωρό μου. Όχι με κείνο το αυτοκίνητο. Και τα σχέδιά μου παίρνουν ευνοϊκή τροπή. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Χαλαρά όρια Ημερομηνία: 26 Μ αΐου 2011, 19:27 Προς: Αναστάζια Στιλ Θα έρθω εγώ εκεί. Το εννοούσα όταν είπα πως δε μου αρέσει που οδηγείς αυτό το αυτοκίνητο. Θα τα πούμε σύντομα. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Εκτυπώνω άλλο ένα αντίτυπο των «Χαλαρών Ορίων» από το συμβόλαιο και το μήνυμά της με τα «Προβλήματα», επειδή έχω αφήσει το πρώτο αντίτυπο στο σακάκι μου, που είναι ακόμα στην κατοχή της. Μ ετά παίρνω τηλέφωνο τον Τέυλορ στο δωμάτιό του. «Πηγαίνω να παραδώσω το αυτοκίνητο στην Αναστάζια. Μ πορείς να με πάρεις από το σπίτι της, ας πούμε, στις εννιάμισι;» «Φυσικά, κύριε». Προτού φύγω, χώνω δύο προφυλακτικά στην πίσω τσέπη του τζιν μου. Μπορεί να φανώ τυχερός. στην οδήγηση, αν κι έχει μικρότερη ροπή από κείνη στην οποία είμαι συνηθισμένος. Σταματάω σε μια κάβα ΤΟ Α3 ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ
ΓΚΡΕΫ
277
στα περίχωρα του Πόρτλαντ για να αγοράσω λίγη εορταστική σαμπάνια. Αγνοώ την Cristal και την Dom Pérignon επιλέγοντας μια Bollinger, κυρίως επειδή είναι σοδειάς 1999 και παγωμένη αλλά κι επειδή είναι ροζ… Συμβολικού χρώματος, σκέφτομαι υπομειδιών τας ενώ δίνω στον ταμία την AmEx μου. Η Άνα φοράει ακόμα το εντυπωσιακό γκρίζο φόρεμα όταν ανοίγει την πόρτα. Ανυπομονώ να της το βγάλω αργότερα. «Γεια…» λέει. Τα μάτια της είναι μεγάλα και λαμπερά στο χλωμό της πρόσωπο. «Γεια». «Πέρασε…» Φαίνεται ντροπαλή και αδέξια. Γιατί; Τι συνέβη; «Αν μου επιτρέπεις...» Σηκώνω το μπουκάλι της σαμπάνιας. «Σκέφτηκα να γιορτάσουμε την αποφοίτησή σου. Μ ια καλή Bollinger. Δεν τη χτυπάει καμία». «Ενδιαφέρουσα επιλογή λέξεων…» Ο τόνος της έχει κάτι το περιπαικτικό. «Ω, μ’ αρέσει η ευστροφία σου, Αναστάζια...» Αυτό είναι… το κορίτσι μου. «Έχουμε μόνο φλιτζάνια του τσαγιού. Όλα τα ποτήρια τα αμπαλάραμε». «Φλιτζάνια του τσαγιού; Μ ια χαρά μού ακούγεται». Την παρακολουθώ να μπαίνει στην κουζίνα. Είναι νευρική και αεικίνητη. Ίσως επειδή η μέρα ήταν μεγάλη ή επειδή συμφώνησε με τους όρους μου ή επειδή είναι εδώ μόνη της – ξέρω πως η Κάβανο είναι με την οικογένειά της απόψε· μου το είπε ο πατέρας της. Ελπίζω πως η σαμπάνια θα βοηθήσει την Άνα να χαλαρώσει… και να μιλήσει. Το δωμάτιο είναι άδειο, με εξαίρεση τις κούτες συσκευασίας, τον καναπέ και το τραπέζι. Στο τραπέζι υπάρχει ένα καφέ δέμα κι επάνω του ένα χειρόγραφο σημείωμα.
«Συμφωνώ με τους όρους, Έιντζελ· επειδή ξέρεις καλύτερα ποια πρέπει να είναι η τιμωρία μου· μόνο –μόνο– μην την κάνεις μεγαλύτερη απ’ όσο αντέχω!»
278
E. L. JAMES
«Θες και τα πιατάκια;» φωνάζει. «Τα φλιτζάνια μόνο φτάνουν, Αναστάζια…» απαντάω αφηρημένα. Έχει τυλίξει τα βιβλία – τις πρώτες εκδόσεις που της έστειλα. Μ ου τα δίνει πίσω. Δεν τα θέλει. Να γιατί είναι νευρική. Πώς διάολο θα αντιδράσει με το αυτοκίνητο; Σηκώνοντας τα μάτια μου, τη βλέπω να στέκεται εκεί παρακολουθώντας με. Και αφήνει προσεκτικά τα φλιτζάνια στο τραπέζι. «Για σένα είναι αυτό…» Η φωνή της είναι σιγανή και γεμάτη ένταση. «Χμμμ… Το φαντάστηκα…» μουρμουρίζω. «Πολύ εύστοχο τσιτάτο». Ακολουθώ με το δάχτυλο τα γράμματά της. Είναι μικρά και καθαρά, και αναρωτιέμαι τι συμπέρασμα θα έβγαζε από αυτά ένας γραφολόγος. «Νόμιζα πως ήμουν ο ντ’Ουρμπερβίλ, όχι ο Έιντζελ. Προτίμησες τον εξευτελισμό…» Φυσικά είναι το τέλειο τσιτάτο. Το χαμόγελό μου είναι ειρωνικό. «Ήμουν σίγουρος ότι θα έβρισκες κάτι που να ακούγεται ταιριαστό». «Είναι και παράκληση…» ψιθυρίζει. «Παράκληση; Να προχωρήσω με το μαλακό;» Γνέφει καταφατικά. Για μένα αυτά τα βιβλία ήταν επένδυση, αλλά για κείνη νόμιζα πως κάτι σήμαιναν. «Αυτά τα αγόρασα για σένα». Είναι ένα μικρό, ανώδυνο ψέμα – αφού τα έχω αντικαταστήσει. «Θα προχωρήσω πιο μαλακά αν τα δεχτείς…» Κρατάω τη φωνή μου ήρεμη και σιγανή, κρύβοντας την απογοήτευσή μου. «Κρίστιαν, δεν μπορώ να τα δεχτώ… Είναι υπερβολή». Πάλι τα ίδια, άλλη μία μάχη θελήσεων. Plus ça change, plus c’est la même chose. «Βλέπεις; Αυτό εννοούσα όταν είπα πως μου πας κόντρα. Θέλω να τα πάρεις, και τέρμα η συζήτηση. Είναι πολύ απλό. Δε χρειάζεται να το σκέφτεσαι. Ως υποτακτική, απλώς θα ήσουν ευγνώμων που σ’ τα έδωσα. Απλώς δέχεσαι ό,τι σου αγοράζω, επειδή με ευχαριστεί να το κάνεις». «Δεν ήμουν υποτακτική όταν μου τα αγόρασες…»
ΓΚΡΕΫ
279
αποκρίνεται σιγανά. «Όχι… Αλλά συμφώνησες, Αναστάζια». Υπαναχωρεί; Θεέ μου, αυτό το κορίτσι με έχει ανεβάσει στο τρενάκι του λούνα παρκ. «Δηλαδή είναι δικά μου να τα κάνω ό,τι θέλω;» «Ναι». Νόμιζα πως σου άρεσε ο Χάρντυ. «Σ’ αυτή την περίπτωση, θα ήθελα να τα χαρίσω σε μια φιλανθρωπική οργάνωση, κάποια που να δραστηριοποιείται στο Νταρφούρ, αφού αυτό φαίνεται πως είναι σημαντικό για σένα. Μ πορούν να τα βγάλουν σε πλειστηριασμό». «Αν αυτό θες να κάνεις…» Δεν πρόκειται να σε εμποδίσω. Μπορείς να τα κάψεις, το ίδιο μου κάνει… Το χλωμό της πρόσωπο αναψοκοκκινίζει. «Θα το σκεφτώ…» μουρμουρίζει. «Μ η σκέφτεσαι, Αναστάζια. Μ η σκέφτεσαι αυτό το πράγμα». Κράτα τα, σε παρακαλώ. Είναι για σένα, επειδή το πάθος σου είναι τα βιβλία. Μ ου το είπες παραπάνω από μία φορά. Απόλαυσέ τα. Αφήνοντας τη σαμπάνια επάνω στο τραπέζι, στέκομαι μπροστά της και την πιάνω από το πιγούνι σηκώνοντας το πρόσωπό της, έτσι που τα μάτια μου καρφώνονται στα δικά της. «Θα σου αγοράσω πολλά πράγματα, Αναστάζια. Συνήθισέ το. Έχω την οικονομική άνεση. Είμαι πολύ πλούσιος». Της δίνω ένα γρήγορο φιλί. «Σε παρακαλώ…» προσθέτω και την αφήνω. «Μ ε κάνει να νιώθω φτηνή…» λέει. «Δε θα έπρεπε. Το σκέφτεσαι υπερβολικά. Μ ην επιβάλλεις στον εαυτό σου κάποια ασαφή ηθικά κριτήρια με βάση αυτό που θα μπορούσαν να σκεφτούν οι άλλοι. Μ ην ξοδεύεις την ενέργειά σου. Αυτό συμβαίνει απλώς επειδή έχεις επιφυλάξεις για τη συμφωνία μας· είναι απόλυτα φυσικό. Δεν ξέρεις πού πας να μπλέξεις». Το άγχος είναι ζωγραφισμένο σε όλο το όμορφο πρόσωπό της. «Σταμάτα το αυτό. Δεν έχεις τίποτα φτηνό πάνω σου, Αναστάζια. Δε θα σ’ αφήσω να σκέφτεσαι έτσι. Απλώς σου αγόρασα μερικά παλιά βιβλία που θεώρησα πως σήμαιναν κάτι για σένα, αυτό είναι όλο». Ανοιγοκλείνει μερικές φορές τα μάτια
280
E. L. JAMES
της και τα καρφώνει στο δέμα, προφανώς μην μπορώντας να αποφασίσει. Κράτησέ τα, Άνα – για σένα είναι. «Πιες λίγη σαμπάνια…» ψιθυρίζω. Μ ε ανταμείβει με ένα αμυδρό χαμόγελο. «Έτσι μπράβο». Ανοίγω τη σαμπάνια και γεμίζω τα κομψά φλιτζάνια που έχει βάλει μπροστά μου. «Είναι ροζ!» Έχει εκπλαγεί, και δεν έχω το κουράγιο να της πω γιατί διάλεξα το ροζ. «Bollinger La Grande Année Rosé 1999, εξαιρετική σοδειά». «Σε φλιτζάνια του τσαγιού…» Χαμογελάει πλατιά. Είναι μεταδοτικό. «Σε φλιτζάνια του τσαγιού… Συγχαρητήρια για το πτυχίο σου, Αναστάζια». Τσουγκρίζουμε τα φλιτζάνια μας και πίνω. Έχει ωραία γεύση, όπως ήξερα ότι θα είχε. «Ευχαριστώ». Σηκώνει το φλιτζάνι στα χείλη της και πίνει μια γρήγορη γουλιά. «Να δούμε τα χαλαρά όρια;» «Πάντα ανυπόμονη…» Την παίρνω από το χέρι οδηγώντας τη στον καναπέ –ένα από τα ελάχιστα έπιπλα που απομένουν στο καθιστικό– και καθόμαστε, περιτριγυρισμένοι από πλήθος κούτες. «Ο πατριός σου είναι πολύ λιγομίλητος». «Κατάφερες να τον κάνεις να πίνει νερό στο όνομά σου». Καγχάζω. «Μ όνο επειδή ξέρω να ψαρεύω!» «Πού το ήξερες ότι του αρέσει το ψάρεμα;» «Εσύ μου το είπες. Όταν πήγαμε για καφέ». «Α… Αλήθεια;» Πίνει άλλη μία γουλιά και κλείνει τα μάτια. «Δοκίμασες το κρασί στη δεξίωση;» «Ναι. Χάλια ήταν…» Μ ορφάζω. «Σε σκέφτηκα όταν το δοκίμασα. Πώς κι έγινες τόσο καλός γνώστης των κρασιών;» «Δεν είμαι γνώστης, Αναστάζια. Ξέρω τι μ’ αρέσει, απλώς». Και μου αρέσεις εσύ. «Λίγη ακόμα;» Δείχνω με ένα νεύμα το μπουκάλι επάνω στο τραπέζι. «Ναι, ευχαρίστως».
ΓΚΡΕΫ
281
Φέρνω το μπουκάλι και της ξαναγεμίζω το φλιτζάνι. Μ ε κοιτάζει φιλύποπτα. Ξέρει πως την ποτίζω επίτηδες αλκοόλ. «Το σπίτι φαίνεται τελείως άδειο. Είστε έτοιμες για τη μετακόμιση;» ρωτάω, για να της αποσπάσω την προσοχή. «Λίγο πολύ…» «Δουλεύεις αύριο;» «Ναι. Η τελευταία μου μέρα στο Κλέυτονς». «Θα σε βοηθούσα στη μετακόμιση, μα υποσχέθηκα να πάω να πάρω την αδερφή μου από το αεροδρόμιο. Η Μ ία έρχεται από το Παρίσι νωρίς το Σάββατο το πρωί. Θα επιστρέψω στο Σιάτλ αύριο, αλλά έμαθα πως ο Έλλιοτ θα σας δώσει ένα χεράκι». «Ναι. Η Κέιτ είναι ενθουσιασμένη». Έχω εκπλαγεί που ο Έλλιοτ ενδιαφέρεται ακόμα για τη φίλη της Άνα· δεν είναι ο συνηθισμένος τρόπος δράσης του. «Ναι, η Κέιτ και ο Έλλιοτ… Ποιος να το ’λεγε». Η σχέση τους περιπλέκει τα πράγματα. Η φωνή της μητέρας μου ηχεί στα αυτιά μου: Θα μπορούσες να φέρεις την Αναστάζια. «Λοιπόν, πώς πάει το ψάξιμο για δουλειά στο Σιάτλ;» ρωτάω. «Έχω δύο συνεντεύξεις για θέση ασκούμενης». «Και πότε σκόπευες να μου το πεις;» «Εεε… Σ’ το λέω τώρα» απαντάει. «Πού;» ρωτάω, κρύβοντας τον εκνευρισμό μου. «Σε δύο εκδοτικούς οίκους». «Αυτό θες να κάνεις; Κάτι στις εκδόσεις;» Γνέφει καταφατικά, αλλά εξακολουθεί να μην είναι πολύ ομιλητική. «Λοιπόν;» την παροτρύνω. «Λοιπόν, τι;» «Μ ην είσαι χαζή, Αναστάζια. Σε ποιους εκδοτικούς οίκους;» Απαριθμώ νοερά όλους τους εκδοτικούς οίκους που ξέρω στο Σιάτλ. Είναι τέσσερις… νομίζω. «Δύο μικρούς…» λέει αόριστα. «Γιατί δε θες να μάθω;» «Κατάχρηση επιρροής» απαντάει. Τι σημαίνει αυτό; Σκυθρωπιάζω. «Ω, τώρα εσύ είσαι χαζός!» λέει, και τα μάτια της αστράφτουν
282
E. L. JAMES
από ευθυμία. «Χαζός;» Γελάω. «Εγώ; Θεέ μου, με προκαλείς! Πιες τη σαμπάνια σου κι έλα να μιλήσουμε γι’ αυτά τα όρια». Οι βλεφαρίδες της τρεμοπαίζουν. Παίρνει μια τρεμουλιαστή ανάσα και μετά αδειάζει το φλιτζάνι της. Είναι πραγματικά φοβισμένη. Της προσφέρω κι άλλο υγρό θάρρος. «Ναι, θα ήθελα». Μ ε το μπουκάλι στο χέρι, σταματάω. «Έχεις φάει τίποτα;» «Ναι. Ένα γεύμα τριών πιάτων με τον Ρέυ!» λέει εξοργισμένη και σηκώνει το βλέμμα της στον ουρανό. Ω Άνα. Επιτέλους μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτή την αναιδή συνήθεια. Σκύβοντας προς τα εμπρός, την πιάνω από το πιγούνι και την αγριοκοιτάζω. «Την επόμενη φορά που θα σηκώσεις το βλέμμα σου στον ουρανό, θα σε βάλω στα γόνατά μου και θα σε ξυλοφορτώσω!» «Ω…» Δείχνει κάπως σοκαρισμένη, αλλά και λίγο γοητευμένη. «Ω… Αρχίζει, Αναστάζια». Μ ε ένα λάγνο χαμόγελο, της γεμίζω το φλιτζάνι. Πίνει μια μεγάλη ρουφηξιά. «Κατάφερα να σου τραβήξω την προσοχή. Σωστά;» Γνέφει καταφατικά. «Απάντησέ μου». «Ναι… Κατάφερες να μου τραβήξεις την προσοχή» λέει με ένα συντετριμμένο χαμόγελο. «Ωραία». Ψαρεύω το e-mail της και το Παράρτημα 3 του συμβολαίου από το σακάκι μου. «Σεξουαλικές πράξεις λοιπόν. Τις περισσότερες απ’ αυτές τις έχουμε κάνει». Μ ετακινείται λίγο πιο κοντά μου και διαβάζουμε τον κατάλογο. ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 3 ΧΑΛΑΡΑ ΟΡΙΑ Προς συζήτηση συμβαλλομένων:
και
συμφωνία
μεταξύ
των
δύο
ΓΚΡΕΫ
283
Συναινεί η Υποτακτική σε: • Αυνανισμό • Αιδοιολειχία • Πεολειχία • Κατάποση σπέρματος • Κολπική συνουσία • Κολπικό fisting (διείσδυση με το χέρι) • Πρωκτική συνουσία • Πρωκτικό fisting «Δε θες fisting, είπες. Κάτι άλλο για το οποίο έχεις αντίρρηση;» ρωτάω. Ξεροκαταπίνει. «Δε με ενθουσιάζει και τόσο η πρωκτική συνουσία…» «Θα συμφωνήσω ως προς το fisting, μα θα ήθελα πραγματικά να διεκδικήσω τον κώλο σου, Αναστάζια. Θα περιμένουμε, όμως, γι’ αυτό. Άλλωστε δεν είναι κάτι στο οποίο θα πέσουμε με τα μούτρα...» Δεν μπορώ να κρύ-ψω το χαμόγελό μου. «Ο κώλος σου θα χρειαστεί εκπαίδευση…» «Εκπαίδευση;» Τα μάτια της γουρλώνουν. «Ω, ναι… Θα χρειαστεί προσεκτική προετοιμασία. Η πρωκτική συνουσία μπορεί να είναι πολύ ευχάριστη, πίστεψέ με. Αλλά αν τη δοκιμάσουμε και δε σ’ αρέσει, δε χρειάζεται να την επαναλάβουμε». Απολαμβάνω το σοκαρισμένο της ύφος. «Το έχεις κάνει;» ρωτάει. «Ναι». «Μ ε άντρα;» «Όχι. Δεν έχω κάνει ποτέ σεξ με άντρα. Δεν είναι του γούστου μου». «Μ ε την κυρία Ρόμπινσον;» «Ναι». Και το μεγάλο δερμάτινο στραπόν της. Η Άνα κατσουφιάζει, και σπεύδω να προχωρήσω πιο κάτω, πριν προλάβει να μου κάνει κι άλλες ερωτήσεις για το θέμα αυτό. «Και… κατάποση σπέρματος. Εντάξει, σ’ αυτό παίρνεις Α…» Περιμένω να χαμογελάσει, αλλά εκείνη με μελετάει
284
E. L. JAMES
προσεκτικά, σαν να με βλέπει κάτω από καινούριο φως. Νομίζω πως έχει κολλήσει στην ιδέα της κυρίας Ρόμπινσον και της πρωκτικής συνουσίας. Ω μωρό μου, η Ελένα είχε την υποταγή μου. Μ πορούσε να με κάνει ό,τι ήθελε. Και το απολάμβανα. «Λοιπόν, κατάποση σπέρματος εντάξει;» ρωτάω, προσπαθώντας να την επιστρέψω στο παρόν. Γνέφει καταφατικά και τελειώνει τη σαμπάνια της. «Κι άλλη;» ρωτάω. Ήρεμα, Γκρέυ. Τη θέλεις απλώς ζαλισμένη, όχι μεθυσμένη. «Κι άλλη…» ψιθυρίζει. Της ξαναγεμίζω το φλιτζάνι και επιστρέφω στον κατάλογο. «Ερωτικά βοηθήματα;» Συναινεί η Υποτακτική στη χρήση: • Δονητών • Πρωκτικών σφηνών • Dildos (ομοιώματα πέους) • Άλλων κολπικών / πρωκτικών παιχνιδιών «Πρωκτική σφήνα; Κάνει αυτό που υπονοεί το όνομα;» Μ ορφάζει. «Ναι. Και αναφέρομαι στην πρωκτική συνουσία για την οποία μιλάει πιο πάνω. Εκπαίδευση». «Α… Και τα “άλλα” τι περιλαμβάνουν;» «Μ πίλιες, αυγά… Τέτοια πράγματα». «Αυγά;» Τα χέρια της ανεβαίνουν αυτόματα στο στόμα της από το σοκ. «Όχι πραγματικά αυγά!» Γελάω. «Χαίρομαι που με βρίσκεις αστεία…» Η ενόχληση στη φωνή της με επαναφέρει στην τάξη. «Ζητώ συγγνώμη, δεσποινίς Στιλ. Λυπάμαι…» Μαζέψου, Γκρέυ. Με το μαλακό. «Κάποιο πρόβλημα με τα βοηθήματα;» «Όχι» πετάει. Σκατά… Κατέβασε μούτρα. «Αναστάζια, λυπάμαι… Πίστεψέ με. Δε θέλω να γελάω. Δεν
ΓΚΡΕΫ
285
έχω ξανακάνει αυτήν τη συζήτηση με τόσες λεπτομέρειες. Απλώς είσαι πολύ άπειρη. Συγγνώμη…» Σουφρώνει τα χείλη και πίνει άλλη μία γουλιά από τη σαμπάνια της. «Ωραία – δέσιμο» λέω επιστρέφοντας στον κατάλογο. Συναινεί η Υποτακτική σε: • Δέσιμο με σκοινί • Δέσιμο με δερμάτινες χειροπέδες • Δέσιμο με χειροπέδες / πέδικλα / σιδερένια βραχιόλια • Δέσιμο με ταινία • Δέσιμο με άλλο «Λοιπόν;» ρωτάω, μαλακά αυτήν τη φορά. «Εντάξει…» ψιθυρίζει και συνεχίζει το διάβασμα. Συναινεί η Υποτακτική στον περιορισμό της με: • Δέσιμο των χεριών μπροστά • Δέσιμο των αστραγάλων • Δέσιμο των αγκώνων • Δέσιμο των χεριών πίσω από την πλάτη • Δέσιμο των γονάτων • Δέσιμο των καρπών στους αστράγαλους • Δέσιμο σε σταθερά αντικείμενα, έπιπλα κτλ. • Δέσιμο με ράβδο επέκτασης • Ανάρτηση Συναινεί η Υποτακτική σε δέσιμο των ματιών της; Συναινεί η Υποτακτική σε φίμωσή της; «Μ ιλήσαμε για την ανάρτηση. Και είναι εντάξει αν θες να το θέσεις ως αυστηρό όριο. Χρειάζεται πολύ χρόνο, κι έτσι κι αλλιώς θα σ’ έχω για σύντομα διαστήματα. Κάτι άλλο;» «Μ η γελάσεις μαζί μου… Αλλά τι είναι η ράβδος επέκτασης;» «Υπόσχομαι να μη γελάσω. Ζήτησα συγγνώμη δύο φορές». Για όνομα του Χριστού… «Μ η με κάνεις να το επαναλάβω!» Ο τόνος μου είναι πιο απότομος απ’ όσο σκόπευα, και τραβιέται
286
E. L. JAMES
μακριά μου. Σκατά! Αγνόησε την αντίδρασή της, Γκρέυ. Πάμε παρακάτω. «Είναι μια ράβδος με κρίκους για τους αστράγαλους και/ή τους καρπούς. Έχουν πλάκα». «Εντάξει… Λοιπόν, φίμωση. Θα ανησυχούσα πως δε θα μπορώ να αναπνεύσω…» «Εγώ θα ανησυχούσα αν δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Δε θέλω να σου προκαλέσω ασφυξία». Το παιχνίδι με την αναπνοή δεν είναι καθόλου του γούστου μου. «Και πώς θα χρησιμοποιώ τους κωδικούς ασφαλείας αν είμαι φιμωμένη;» ρωτάει. «Κατ’ αρχάς ελπίζω να μη χρειαστεί να τους χρησιμοποιήσεις ποτέ. Αλλά αν είσαι φιμωμένη, θα κάνουμε σήματα με τα χέρια». «Δε με ενθουσιάζει το φίμωμα…» «Εντάξει. Θα το σημειώσω». Μ ε μελετάει για μια στιγμή σαν να έλυσε τον γρίφο της σφίγγας. «Σ’ αρέσει να δένεις τις υποτακτικές σου για να μην μπορούν να σ’ αγγίξουν;» «Είναι ένας από τους λόγους». «Γι’ αυτό μου έδεσες τα χέρια;» «Ναι». «Δε σ’ αρέσει να το συζητάς…» λέει. «Όχι, δε μ’ αρέσει». Δεν πρόκειται να το συζητήσω αυτό μαζί σου, Άνα. Παράτα το. «Θα ήθελες άλλο ένα ποτό; Σε κάνει γενναία, και πρέπει να μάθω τη γνώμη σου για τον πόνο». Της ξαναγεμίζω το φλιτζάνι και πίνει μια γουλιά, νευρική και με τις κόρες διεσταλμένες. «Λοιπόν, ποια είναι η γενική άποψή σου για τον πόνο;» Μ ένει βουβή. Πνίγω έναν αναστεναγμό. «Δαγκώνεις το χείλος σου». Ευτυχώς, σταματάει, αλλά τώρα είναι σκεφτική κι έχει καρφώσει το βλέμμα στα χέρια της. «Σου επέβαλλαν σωματικές τιμωρίες όταν ήσουν μικρή;» τη ρωτάω μαλακά.
ΓΚΡΕΫ
287
«Όχι». «Δηλαδή δεν έχεις κανένα σημείο αναφοράς;» «Όχι». «Δεν είναι τόσο άσχημο όσο νομίζεις. Η φαντασία σου είναι ο χειρότερος εχθρός σου σ’ αυτό τον τομέα». Δείξε μου εμπιστοσύνη σ’ αυτό το θέμα, Άνα. Σε παρακαλώ. «Πρέπει να το κάνεις;» «Ναι». «Γιατί;» Στ’ αλήθεια δε θέλεις να ξέρεις. «Έτσι είναι αυτό το πράγμα, Αναστάζια. Αυτό κάνω. Βλέπω πως ανησυχείς. Έλα να κοιτάξουμε μία μία τις μεθόδους». Διαβάζουμε τον κατάλογο: • Ξύλισμα • Μ αστίγωση • Δάγκωμα • Σφιγκτήρες γεννητικών οργάνων • Ζεστό κερί • Χτύπημα με βούρδουλα • Ραβδισμό • Σφιγκτήρες για τις ρώγες • Πάγο • Άλλους τύπους / μεθόδους πρόκλησης πόνου «Λοιπόν, είπες όχι στους σφιγκτήρες γεννητικών οργάνων. Εντάξει. Αυτό που πονάει περισσότερο είναι ο ραβδισμός». Η Άνα χλωμιάζει. «Μ πορούμε να προχωρήσουμε σταδιακά» σπεύδω να δηλώσω. «Ή να μην το κάνουμε καθόλου…» αντιγυρίζει. «Αποτελεί μέρος της συμφωνίας, μωρό μου, μα θα προχωρήσουμε σταδιακά σε όλα αυτά. Αναστάζια, δε θα σε ζορίσω πολύ…» «Αυτή η ιστορία με την τιμωρία είναι που με ανησυχεί περισσότερο».
288
E. L. JAMES
«Χαίρομαι που μου το είπες. Θα βγάλουμε τον ραβδισμό από τον κατάλογο προς το παρόν. Κι όσο θα εξοικειώνεσαι με όλα τα υπόλοιπα, θα αυξάνουμε την ένταση. Θα προχωράμε σιγά σιγά». Δείχνει αβέβαιη, οπότε σκύβω και τη φιλάω. «Ορίστε. Αυτό δεν ήταν και τόσο κακό, ε;» Υψώνει τους ώμους, πάντα διστακτική. «Κοίτα… Θέλω να μιλήσω για ένα πράγμα ακόμα και ύστερα θα σε πάω στο κρεβάτι». «Στο κρεβάτι;» αναφωνεί, και τα μάγουλά της βάφονται κόκκινα. «Έλα τώρα, Αναστάζια… Μ ετά απ’ όλη τη συζήτηση, αυτήν τη στιγμή θέλω να σε γαμήσω μέχρι την άλλη εβδομάδα. Πρέπει να σ’ έχει επηρεάσει και σένα». Αναδεύεται δίπλα μου και παίρνει βαθιά ανάσα, ενώ οι μηροί της πιέζονται μεταξύ τους. «Βλέπεις; Άλλωστε θέλω να δοκιμάσω κάτι». «Κάτι οδυνηρό;» «Όχι – πάψε να βλέπεις παντού πόνο. Είναι κυρίως απόλαυση. Σ’ έχω πονέσει μέχρι στιγμής;» «Όχι». «Εντάξει τότε. Κοίτα… Νωρίτερα μου έλεγες ότι θες περισσότερα». Σταματάω. Γαμώτο… Είμαι στην άκρη ενός γκρεμού. Εντάξει, Γκρέυ. Είσαι σίγουρος γι’ αυτό; Πρέπει να δοκιμάσω. Δε θέλω να τη χάσω προτού ξεκινήσουμε. Πήδα. Την πιάνω από το χέρι. «Έξω από το ωράριο όπου θα είσαι υποτακτική μου, θα μπορούσαμε ίσως να δοκιμάσουμε. Δεν ξέρω αν θα δουλέψει. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να τα ξεχωρίσουμε. Μ πορεί να μη δουλέψει. Είμαι, όμως, πρόθυμος να δοκιμάσω. Ίσως ένα βράδυ την εβδομάδα. Δεν ξέρω». Το στόμα της ανοίγει διάπλατα. «Έχω έναν όρο». «Τι;» ρωτάει με κομμένη την ανάσα. «Θα έχεις την ευγένεια να δεχτείς το δώρο μου για την
ΓΚΡΕΫ
289
αποφοίτησή σου». «Ω…» λέει, και οι κόρες της διαστέλλονται αβέβαια. «Έλα». Την τραβάω να σηκωθεί, βγάζω το δερμάτινο τζάκετ μου και το τυλίγω γύρω από τους ώμους της. Παίρνοντας βαθιά ανάσα, ανοίγω την εξώπορτα και αποκαλύπτω το Audi A3 παρκαρισμένο στη στροφή. «Είναι για σένα. Χαρούμενη αποφοίτηση!» Τυλίγω τα χέρια μου γύρω της και φιλάω τα μαλλιά της. Όταν την αφήνω, κοιτάζει αποσβολωμένη το αυτοκίνητο. Εντάξει… Το πράγμα θα μπορούσε να πάει και με τον έναν τρόπο και με τον άλλο. Την πιάνω από το χέρι και κατεβαίνουμε τη σκάλα. Μ ε ακολουθεί σαν υπνωτισμένη. «Αναστάζια, εκείνος ο Σκαραβαίος σου είναι παλιός και ειλικρινά επικίνδυνος. Δε θα το συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου αν σου συνέβαινε κάτι, τη στιγμή που μου είναι τόσο εύκολο να το διορθώσω». Κοιτάζει χάσκοντας το αυτοκίνητο, άναυδη. Σκατά… «Το ανέφερα στον πατριό σου. Το επιδοκίμασε». Μπορεί να υπερβάλλω λίγο. Το στόμα της είναι ακόμη ανοιχτό και φαίνεται καταθορυβημένη όταν γυρίζει να με αγριοκοιτάξει. «Το ανέφερες στον Ρέυ; Πώς μπόρεσες;» Είναι ενοχλημένη, πραγματικά ενοχλημένη. «Δώρο είναι, Αναστάζια… Δεν μπορείς να πεις απλώς ευχαριστώ;» «Μ α το ξέρεις πως είναι υπερβολικό!» «Όχι. Για μένα δεν είναι. Θέλω να έχω το κεφάλι μου ήσυχο». Έλα τώρα, Άνα. Θέλεις περισσότερα. Αυτό είναι το τίμημα. Οι ώμοι της πέφτουν και στρέφεται προς το μέρος μου, υποταγμένη, νομίζω. Όχι ακριβώς η αντίδραση που ήλπιζα. Η ροδοκόκκινη λάμψη από τη σαμπάνια έχει εξαφανιστεί, και το πρόσωπό της είναι πάλι χλωμό. «Θα χαρώ αν μου το δανείσεις, όπως και το λάπτοπ».
290
E. L. JAMES
Κουνάω το κεφάλι μου. Γιατί είναι τόσο δύσκολη; Ποτέ δεν είχα τέτοια αντίδραση σ’ ένα αυτοκίνητο από κάποια υποτακτική μου. Συνήθως ενθουσιάζονται. «Εντάξει. Δανεικό. Επ’ άπειρον…» συμφωνώ με σφιγμένα δόντια. «Όχι. Όχι επ’ άπειρον, αλλά προς το παρόν. Ευχαριστώ…» αποκρίνεται σιγανά και, σκύβοντας, με φιλάει στο μάγουλο. «Ευχαριστώ για το αυτοκίνητο, κύριε». Αυτή η λέξη. Από το γλυκό γλυκό στόμα της. Την αρπάζω και πιέζω το σώμα της πάνω στο δικό μου, μαζεύον τας τα μαλλιά της στα δάχτυλά μου. «Είσαι μεγάλη πρόκληση, Άνα Στιλ…» Τη φιλάω δυνατά, καλοπιάνοντας τα χείλη της με τη γλώσσα μου για να ανοίξουν, κι έπειτα από μια στιγμή ανταποκρίνεται με το ίδιο πάθος, με τη γλώσσα της να χαϊδεύει τη δική μου. Το σώμα μου αντιδρά – τη θέλω. Εδώ. Τώρα. Στο ύπαιθρο. «Χρειάζομαι όλη μου την αυτοκυριαρχία για να μη σε πηδήξω επάνω στο καπό αυτού του αυτοκινήτου τούτη τη στιγμή, μόνο για να σου δείξω πως είσαι δική μου και πως, αν θέλω να σου αγοράσω ένα βρομοαυτοκίνητο, θα σου αγοράσω ένα βρομοαυτοκίνητο! Πάμε τώρα μέσα να σε γδύσουμε…» γρυλίζω. Κατόπιν την ξαναφιλάω – απαιτητικά και κτητικά. Πιάνοντάς την από το χέρι, κατευθύνομαι πάλι προς το διαμέρισμα, βροντώντας την εξώπορτα πίσω μας και πηγαίνοντας κατευθείαν στο υπνοδωμάτιο. Εκεί την αφήνω και ανάβω τη λάμπα στο κομοδίνο της. «Σε παρακαλώ, μην είσαι θυμωμένος μαζί μου…» τραυλίζει. Τα λόγια της σβήνουν τη φωτιά του θυμού μου. «Μ ε συγχωρείς για το αυτοκίνητο και τα βιβλία…» Σταματάει και γλείφει τα χείλη της. «Μ ε τρομάζεις όταν είσαι θυμωμένος». Σκατά! Κανένας δε μου το έχει ξαναπεί αυτό. Κλείνω τα μάτια μου. Το τελευταίο που θέλω είναι να την τρομάξω. Ηρέμησε, Γκρέυ. Είναι εδώ. Είναι ασφαλής. Είναι πρόθυμη. Μην τα τινάξεις όλα στον αέρα απλώς επειδή δεν καταλαβαίνει πώς πρέπει να φέρεται.
ΓΚΡΕΫ
291
Ανοίγοντας τα μάτια μου, βλέπω την Άνα να με παρακολουθεί, όχι με φόβο, αλλά με προσμονή. «Γύρνα από την άλλη…» απαιτώ μαλακά. «Θέλω να σου βγάλω αυτό το φόρεμα». Υπακούει αμέσως. Καλό κορίτσι. Βγάζω το τζάκετ μου από τους ώμους της και το πετάω στο πάτωμα. Ύστερα σηκώνω τα μαλλιά από τον λαιμό της. Η αίσθηση του απαλού δέρματός της κάτω από τον δείκτη μου είναι καθησυχαστική. Τώρα που κάνει αυτό που της λέω, χαλαρώνω. Μ ε την άκρη του δαχτύλου μου ακολουθώ τη γραμμή της ραχοκοκαλιάς της προς τα κάτω, έως την αρχή του φερμουάρ που είναι ραμμένο στο γκρι σιφόν. «Μ ’ αρέσει αυτό το φόρεμα. Λατρεύω να βλέπω το άψογο δέρμα σου…» Χώνοντας το δάχτυλό μου στην πλάτη του φορέματός της, την τραβάω κοντά μου, έτσι που κολλάει πάνω μου. Βυθίζω το πρόσωπό μου στα μαλλιά της και ανασαίνω το άρωμά της. «Μ υρίζεις πολύ όμορφα, Αναστάζια… Πολύ γλυκά». Σαν φθινόπωρο. Το άρωμά της είναι καταπραϋντικό, μου θυμίζει μια εποχή αφθονίας και ευτυχίας. Εξακολουθώντας να ανασαίνω την υπέροχη ευωδιά της, περνάω τη μύτη μου ξυστά από το αυτί της, κατηφορίζοντας στον λαιμό της έως τον ώμο της, δίνοντάς της φιλιά. Ανοίγω αργά το φερμουάρ του φορέματος και φιλάω, γλείφω και ρουφάω, προχωρώντας πάνω στο δέρμα της προς τον άλλο της ώμο. Ανατριχιάζει κάτω από το άγγιγμά μου. Ω μωρό μου. «Θα πρέπει να μάθεις να μένεις ακίνητη…» ψιθυρίζω ανάμεσα σε φιλιά και λύνω τον δετό λαιμό του φορέματος. Το φόρεμα πέφτει στα πόδια της. «Χωρίς σουτιέν, δεσποινίς Στιλ… Μ ’ αρέσει αυτό». Απλώνω τα χέρια μου και χουφτώνω τα στήθη της, νιώθοντας τις ρώγες της να ορθώνονται στην παλάμη μου. «Σήκωσε τα χέρια σου και βάλ’ τα γύρω από το κεφάλι μου!»
292
E. L. JAMES
τη διατάζω, με τα χείλη μου να χαϊδεύουν τον λαιμό της. Κάνει αυτό που της λέω, και τα στήθη της σηκώνονται ακόμα ψηλότερα μέσα στις παλάμες μου. Τυλίγει τα δάχτυλά της στα μαλλιά μου, όπως μου αρέσει, και τραβάει. Α… Ωραία αίσθηση. Το κεφάλι της γέρνει στο πλάι και επωφελούμαι, φιλώντας τη στο σημείο όπου ο σφυγμός της σφυροκοπάει κάτω από το δέρμα της. «Μ μμ…» μουρμουρίζω επιδοκιμαστικά, ενώ τα δάχτυλά μου διεγείρουν και τραβούν τις ρώγες της. Βογκάει κυρτώνοντας την πλάτη της, σπρώχνοντας τα τέλεια στήθη της ακόμα πιο βαθιά μέσα στα χέρια μου. «Να σε κάνω να τελειώσεις έτσι;» Το σώμα της λυγίζει λίγο ακόμα. «Σας αρέσει αυτό… Έτσι, δεσποινίς Στιλ;» «Μ μμ…» «Πες μου!» επιμένω, συνεχίζοντας την αισθησιακή μου επίθεση στις ρώγες της. «Ναι…» λέει σιγανά. «Ναι, τι;» «Ναι… Κύριε». «Καλό κορίτσι…» Τσιμπάω απαλά και στρίβω με τα δάχτυλά μου, και το σώμα της σκιρτάει σπασμωδικά επάνω μου, ενώ ταυτόχρονα βογκάει και τα χέρια της τραβούν πιο δυνατά τα μαλλιά μου. «Δε νομίζω πως είσαι ακόμα έτοιμη να τελειώσεις…» λέω και ακινητοποιώ τα χέρια μου, κρατώντας απλώς τα στήθη της, ενώ τα δόντια μου τραβούν τον λοβό της. «Άλλωστε με δυσαρέστησες. Επομένως μπορεί τελικά να μη σ’ αφήσω να τελειώσεις…» Μ αλάζω τα στήθη της, και τα δάχτυλά μου στρέφουν την προσοχή τους στις ρώγες της, στριφογυρίζοντας και τραβώντας. Βογκάει και τρίβει τους γλουτούς της πάνω στο όργανό μου. Μ ετακινώντας τα χέρια μου στους γοφούς της, την κρατάω σταθερή και ρίχνω μια ματιά στο σλιπάκι της. Βαμβακερό. Άσπρο. Εύκολο.
ΓΚΡΕΫ
293
Χώνω μέσα του τα δάχτυλά μου και το τεντώνω όσο πάει. Κατόπιν σπρώχνω τους αντίχειρές μου μέσα από τη ραφή στο πίσω μέρος. Σκίζεται μέσα στα χέρια μου και το πετάω στα πόδια της Άνα. Αφήνει μια άναρθρη κραυγή. Ακολουθώ με τα δάχτυλά μου το περίγραμμα των γλουτών της και χώνω το ένα στον κόλπο της. Είναι υγρή. Πολύ υγρή. «Ω, ναι… Το γλυκό μου κορίτσι είναι έτοιμο». Τη γυρίζω από την άλλη και χώνω το δάχτυλό μου στο στόμα μου. Μμμ… Αλμυρό. «Έχετε τόσο ωραία γεύση, δεσποινίς Στιλ». Τα χείλη της ανοίγουν, και τα μάτια της σκουραίνουν από επιθυμία. Νομίζω πως έχει σοκαριστεί λιγάκι. «Γδύσε με». Κρατάω τα μάτια μου στα δικά της. Γέρνει το κεφάλι της στο πλάι, προσπαθώντας να επεξεργαστεί τη διαταγή μου, αλλά διστάζει. «Μ πορείς να το κάνεις» την ενθαρρύνω. Σηκώνει τα χέρια της, και ξαφνικά μου φαίνεται πως ετοιμάζεται να με αγγίξει και δεν είμαι έτοιμος. Σκατά! Ενστικτωδώς, της αρπάζω τα χέρια. «Ω, όχι… Όχι το μπλουζάκι». Τη θέλω από πάνω. Δεν το έχουμε κάνει αυτό ακόμα, και ίσως χάσει την ισορροπία της, οπότε θα χρειαστώ το μπλουζάκι για προστασία. «Ίσως χρειαστεί να μ’ αγγίξεις γι’ αυτό που έχω σχεδιάσει». Αφήνω το ένα της χέρι, αλλά βάζω το άλλο πάνω στη στύση μου, που αγωνίζεται για χώρο μέσα στο τζιν μου. «Αυτή την επίδραση έχετε πάνω μου, δεσποινίς Στιλ…» Εισπνέει, κοιτάζοντας το χέρι της. Ύστερα τα δάχτυλά της σφίγγονται γύρω από το καυλί μου και με κοιτάζει επιδοκιμαστικά. Χαμογελάω πλατιά. «Θέλω να μπω μέσα σου… Βγάλε μου το τζιν. Εσύ κάνεις κουμάντο». Το στόμα της ανοίγει διάπλατα. «Τι θα μου κάνεις;» Η φωνή μου είναι βραχνή. Το πρόσωπό της μεταμορφώνεται, λαμπερό από την
294
E. L. JAMES
αγαλλίαση, και πριν προλάβω να αντιδράσω, με σπρώχνει. Πέφτω επάνω στο κρεβάτι γελώντας, κυρίως για την παλικαριά της αλλά κι επειδή με άγγιξε και δεν πανικοβλήθηκα. Μ ου βγάζει τα παπούτσια, ύστερα τις κάλτσες, αλλά είναι αδέξια, θυμίζοντάς μου τη συνέντευξη και την προσπάθειά της να ενεργοποιήσει το μαγνητόφωνο. Την παρακολουθώ. Διασκεδάζω. Νιώθω διέγερση. Αναρωτιέμαι τι θα κάνει στη συνέχεια. Θα είναι πολύ δύσκολο να μου βγάλει το τζιν όσο είμαι ξαπλωμένος. Βγάζει τα ψηλοτάκουνα παπούτσια της, ανεβαίνει στο κρεβάτι και κάθεται καβάλα επάνω στους μηρούς μου, χώνοντας τα δάχτυλά της κάτω από το ζωνάρι του τζιν μου. Κλείνω τα μάτια και κυρτώνω τους γοφούς μου, απολαμβάνοντας την αναίσχυντη Άνα. «Πρέπει να μάθεις να μένεις ακίνητος…» με αποπαίρνει και τραβάει τις τρίχες του εφηβαίου μου. Α! Πολύ ξεδιάντροπο, κυρία μου. «Μ άλιστα, δεσποινίς Στιλ…» την πειράζω μέσα από σφιγμένα δόντια. «Στην τσέπη μου, προφυλακτικό». Τα μάτια της αστράφτουν με ολοφάνερη αγαλλίαση, ενώ τα δάχτυλά της ψαχουλεύουν στην τσέπη μου, μπαίνοντας βαθιά, περνώντας ξυστά από τη στύση μου. Α… Βγάζει και τις δύο αλουμινένιες συσκευασίες και τις πετάει στο κρεβάτι δίπλα μου. Τα αδέξια δάχτυλά της απλώνονται στο κουμπί του τζιν μου κι έπειτα από δύο προσπάθειες το ξεκουμπώνει. Η αφέλειά της είναι συναρπαστική. Είναι προφανές ότι δεν το έχει ξανακάνει. Άλλη μία πρώτη φορά… Και είναι ερεθιστικό, γαμώτο μου. «Τόσο ανυπόμονη, δεσποινίς Στιλ…» την πειράζω. Μ ου κατεβάζει το φερμουάρ, και τραβώντας τη ζώνη του τζιν, μου ρίχνει ένα εκνευρισμένο βλέμμα. Βάζω τα δυνατά μου να μη γελάσω. Ναι, μωρό μου. Πώς θα μου το βγάλεις τώρα; Κατεβαίνοντας λίγο πιο κάτω στα πόδια μου, μου τραβάει το
ΓΚΡΕΫ
295
τζιν προσπαθώντας να συγκεντρωθεί. Είναι αξιαγάπητη. Και αποφασίζω να της δώσω ένα χεράκι. «Δεν μπορώ να μείνω ακίνητος αν δαγκώνεις αυτό το χείλος…» λέω και ανασηκώνω τους γοφούς μου από το κρεβάτι. Στηρίζεται στα γόνατά της, τραβάει το τζιν και το μποξεράκι μου προς τα κάτω, κι εγώ τα κλοτσάω στο πάτωμα. Μ ε καβαλάει κοιτάζοντας το καυλί μου και γλείφοντας τα χείλη της. Ποπό. Είναι σέξι. Τα σκούρα μαλλιά της πέφτουν σε απαλά κύματα γύρω από τα στήθη της. «Τώρα τι θα κάνεις;» ψιθυρίζω. Τα μάτια της γυρίζουν στο πρόσωπό μου, και απλώνοντας το χέρι, με αρπάζει σταθερά, σφίγγοντας δυνατά. Ο αντίχειράς της χαϊδεύει την κορυφή. Χριστέ μου. Σκύβει. Και βρίσκομαι μέσα στο στόμα της. Γαμώτο! Ρουφάει δυνατά. Και το σώμα μου ανασηκώνεται από κάτω της. «Χριστέ μου, Άνα, με το μαλακό…» σφυρίζω μέσα από τα δόντια μου. Αλλά δε δείχνει κανένα έλεος καθώς με γλείφει ξανά και ξανά. Γαμώτο… Ο ενθουσιασμός της είναι αφοπλιστικός. Η γλώσσα της ανεβοκατεβαίνει, μπαινοβγαίνω στο στόμα της έως το βάθος του λαιμού της, με τα χείλη της σφιχτά γύρω μου. Είναι μια συνταρακτική ερωτική εικόνα. Θα μπορούσα να τελειώσω απλώς παρακολουθώντας τη. «Σταμάτα, Άνα, σταμάτα… Δε θέλω να τελειώσω». Ανακάθεται. Το στόμα της είναι υγρό, τα μάτια της δυο σκοτεινές λίμνες που με κοιτάζουν. «Η αθωότητα και ο ενθουσιασμός σου είναι πολύ αφοπλιστικά». Αυτήν τη στιγμή, όμως, θέλω να σε πηδήξω έτσι που να σε βλέπω. «Εσύ από πάνω, αυτό πρέπει να κάνουμε. Ορίστε, βάλε αυτό». Βάζω στο χέρι της ένα προφυλακτικό. Το εξετάζει σαστισμένη και ύστερα σκίζει τη συσκευασία με τα δόντια της. Μ αθαίνει γρήγορα.
296
E. L. JAMES
Βγάζει έξω το προφυλακτικό και με κοιτάζει για τις οδηγίες. «Πιάσε την άκρη και μετά τράβηξέ το προς τα κάτω. Δεν πρέπει να μείνει αέρας στην άκρη». Γνέφει καταφατικά και κάνει ακριβώς αυτό, απορροφημένη από το έργο της, εστιάζοντας την προσοχή της, με τη γλώσσα της να ξεπροβάλλει ανάμεσα από τα χείλη της. «Χριστέ μου, με σκοτώνεις, Αναστάζια!» αναφωνώ μέσα από σφιγμένα δόντια. Όταν τελειώνει, ανασηκώνεται και θαυμάζει το έργο των χεριών της ή εμένα – δεν είμαι και πολύ σίγουρος, αλλά δε με νοιάζει. «Τώρα. Θέλω να χωθώ μέσα σου». Ανακάθομαι ξαφνικά, έτσι που βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο, αιφνιδιάζοντάς την. «Έτσι…» ψιθυρίζω, και τυλίγοντας το μπράτσο μου γύρω της, την ανασηκώνω. Μ ε το άλλο μου χέρι τη φέρνω πάνω στο πουλί μου και την κατεβάζω αργά πάνω μου. «Έτσι, μωρό μου… Νιώσε με. Όλο…» Έχει. Τόσο. Ωραία. Αίσθηση. Την κρατάω, αφήνοντάς τη να συνηθίσει στην αίσθηση. Έτσι. Μ έσα της. «Είναι βαθιά έτσι…» Η φωνή μου είναι βραχνή καθώς κυρτώνω και κουνάω τη λεκάνη μου, σπρώχνοντας πιο βαθιά μέσα της. Το κεφάλι της κυλάει δεξιά αριστερά και βογκάει. «Πάλι…» μουρμουρίζει. Και ανοίγει τα μάτια της, που καρφώνονται αστραφτερά στα δικά μου. Λάγνα. Πρόθυμα. Μ ου αρέσει που της αρέσει. Κάνω αυτό που μου ζητάει και βογκάει ξανά, ρίχνοντας πίσω το κεφάλι της, ενώ τα μαλλιά της ξεχύνονται ελεύθερα στους ώμους της. Ξαπλώνω αργά στο κρεβάτι και παρακολουθώ την παράσταση. «Κουνήσου εσύ, Αναστάζια… Πάνω κάτω, όπως θες. Πιάσε τα χέρια μου». Τα σηκώνω και τα αρπάζει, σταθεροποιώντας το σώμα της πάνω μου. Σηκώνεται αργά και ύστερα κατεβαίνει πάλι πάνω μου. Η ανάσα μου βγαίνει με σύντομα απότομα λαχανιάσματα έτσι όπως προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Ανασηκώνεται ξανά, κι αυτήν τη φορά σηκώνω τους γοφούς μου προκειμένου να τη συναντήσω καθώς κατεβαίνει.
ΓΚΡΕΫ
297
Ω, ναι. Κλείνοντας τα μάτια μου, απολαμβάνω κάθε υπέροχο εκατοστό της. Μ αζί βρίσκουμε τον ρυθμό μας όσο ανεβοκατεβαίνει πάνω μου. Ξανά και ξανά. Είναι υπέροχη: τα στήθη της αναπηδούν, τα μαλλιά της κουνιούνται πίσω εμπρός, το στόμα της είναι χαλαρό καθώς αφομοιώνει κάθε απολαυστική κίνηση. Τα μάτια της συναντούν τα δικά μου, γεμάτα αισθησιακό πόθο και δέος. Θεέ μου, είναι όμορφη. Φωνάζει καθώς το σώμα της παίρνει τον έλεγχο. Κοντεύει να τελειώσει, κι έτσι σφίγγω τη λαβή μου στα χέρια της και παίρνει φωτιά γύρω μου. Την αρπάζω από τους γοφούς, κρατώντας την καθώς φωνάζει ασυνάρτητα μέσα στον οργασμό της. Κατόπιν σφίγγω περισσότερο τους γοφούς της και αφήνω σιωπηλά τον εαυτό μου ελεύθερο καθώς εκρήγνυμαι μέσα της. Σωριάζεται πάνω στο στήθος μου και μένω ξαπλωμένος, λαχανιάζοντας, από κάτω της. Θεέ μου, κάνει καλό γαμήσι. Μ ένουμε ξαπλωμένοι για λίγο, με το βάρος της παρήγορο επάνω μου. Αναδεύεται και μου τρίβεται πάνω από το μπλουζάκι μου και μετά απλώνει το χέρι της στο στήθος μου. Το σκοτάδι σέρνεται, γρήγορο και δυνατό, μέσα στο στήθος μου, μέσα στον λαιμό μου, απειλώντας να με πνίξει. Όχι. Μη με αγγίζεις. Αρπάζω το χέρι της και φέρνω τις αρθρώσεις της στα χείλη μου κυλώντας επάνω της, έτσι που να μην μπορεί πια να με αγγίξει. «Μ η…» την παρακαλάω και τη φιλάω στα χείλη, καταπραΰνοντας τον φόβο μου. «Γιατί δε σ’ αρέσει να σ’ αγγίζουν;» «Επειδή είμαι πενήντα αποχρώσεις του προβληματικού, Αναστάζια». Έπειτα από χρόνια ψυχοθεραπείας είναι το μόνο πράγμα που ξέρω πως είναι αλήθεια. Οι κόρες της διαστέλλονται ερωτηματικά· διψάει για περισσότερες πληροφορίες. Δεν είναι ανάγκη, όμως, να μάθει αυτές τις αηδίες. «Η γνωριμία μου με τη ζωή έγινε με πολύ
298
E. L. JAMES
σκληρό τρόπο. Δε θέλω να σε βαρύνω με τις λεπτομέρειες. Απλώς μη μ’ αγγίζεις». Τρίβω απαλά τη μύτη μου στη δική της και μετά τραβιέμαι από μέσα της και ανακάθομαι, βγάζοντας το προφυλακτικό και ρίχνοντάς το δίπλα στο κρεβάτι. «Νομίζω πως καλύψαμε όλα τα βασικά. Πώς ήταν;» Προς στιγμήν φαίνεται αφηρημένη. Κατόπιν γέρνει το κεφάλι της στο πλάι και χαμογελάει. «Αν φαντάστηκες έστω και για ένα λεπτό πως νομίζω ότι μου παραχώρησες τον έλεγχο, κατά πάσα πιθανότητα δεν έλαβες υπόψη τον Μ ΟΒ μου… Πάντως ευχαριστώ για την ψευδαίσθηση». «Δεσποινίς Στιλ, δεν είστε απλώς ένα όμορφο πρόσωπο… Είχατε έξι οργασμούς μέχρι στιγμής, κι όλοι μού ανήκουν». Γιατί με κάνει τόσο χαρούμενο αυτό το απλό γεγονός; Τα μάτια της κοιτάζουν το ταβάνι, και μια φευγαλέα ένοχη έκφραση σκοτεινιάζει το πρόσωπό της. Τι έγινε; «Έχεις κάτι να μου πεις;» ρωτάω. Διστάζει. «Είδα ένα όνειρο σήμερα το πρωί…» «Μ πα;» «Τέλειωσα στον ύπνο μου...» Ανεβάζει το μπράτσο στο πρόσωπό της και μου κρύβεται, αμήχανη. Είμαι αιφνιδιασμένος από την εξομολόγησή της, αλλά ταυτόχρονα ερεθισμένος και χαρούμενος. Αισθησιακό πλάσμα. Κρυφοκοιτάζει πάνω από το μπράτσο της. Περιμένει πως θα θυμώσω; «Στον ύπνο σου;» διευκρινίζω. «Μ ε ξύπνησε…» ψιθυρίζει. «Είμαι σίγουρος ότι σε ξύπνησε». Έχω γοητευτεί. «Τι ονειρευόσουν;» «Εσένα…» απαντάει χαμηλόφωνα. Εμένα! «Τι έκανα;» Κρύβεται πάλι πίσω από το μπράτσο της. «Αναστάζια, τι έκανα; Δε θα σε ξαναρωτήσω». Γιατί ντρέπεται τόσο πολύ; Το γεγονός ότι με ονειρεύτηκε είναι… γλυκό. «Είχες ένα μαστίγιο ιππασίας…» μουρμουρίζει. Της τραβάω
ΓΚΡΕΫ
299
το μπράτσο για να βλέπω το πρόσωπό της. «Αλήθεια;» «Ναι…» Το πρόσωπό της είναι κατακόκκινο. Η έρευνα πρέπει να την επηρεάζει, με θετικό τρόπο. Της χαμογελάω. «Υπάρχει ακόμα ελπίδα για σένα… Έχω πολλά μαστίγια ιππασίας». «Καφέ πλεγμένο δέρμα;» Η φωνή της είναι χρωματισμένη με ήρεμη αισιοδοξία. Γελάω. «Όχι… Μ α είμαι σίγουρος ότι μπορώ να βρω ένα». Της δίνω ένα γρήγορο φιλί και σηκώνομαι να ντυθώ. Η Άνα κάνει το ίδιο, φορώντας μια φόρμα κι ένα φανελάκι. Μ αζεύω το προφυλακτικό από το πάτωμα και το δένω στα γρήγορα κόμπο. Τώρα που συμφώνησε να γίνει δική μου, χρειάζεται αντισύλληψη. Εντελώς ντυμένη, κάθεται σταυροπόδι στο κρεβάτι παρακολουθώντας με να βάζω το παντελόνι μου. «Πότε περιμένεις την περίοδό σου;» ρωτάω. «Σιχαίνομαι να φοράω αυτά τα πράγματα». Σηκώνω το προφυλακτικό και μετά φοράω το τζιν μου. Έχει σαστίσει. «Λοιπόν;» την πιέζω. «Την άλλη εβδομάδα…» απαντάει με κατακόκκινα μάγουλα. «Πρέπει να πάρεις κάποιο αντισυλληπτικό». Κάθομαι στο κρεβάτι για να φορέσω τις κάλτσες και τα παπούτσια μου. Δε λέει τίποτα. «Έχεις γιατρό;» ρωτάω. Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της. «Μ πορώ να φωνάξω τον δικό μου να σε δει στο διαμέρισμά σου – την Κυριακή το πρωί, προτού έρθεις να με συναντήσεις. Ή μπορεί να σε δει σπίτι μου. Τι προτιμάς;» Είμαι σίγουρος πως ο δόκτωρ Μ πάξτερ θα κάνει μια επίσκεψη κατ’ οίκον για χάρη μου, αν κι έχω καιρό να τον δω. «Σπίτι σου» απαντάει. «Εντάξει. Θα σε ενημερώσω για την ώρα». «Φεύγεις;» Φαίνεται έκπληκτη που φεύγω. «Ναι». «Πώς θα γυρίσεις;» ρωτάει. «Θα έρθει να με πάρει ο Τέυλορ».
300
E. L. JAMES
«Μ πορώ να σε πάω εγώ. Έχω ένα ωραίο καινούριο αυτοκίνητο». Πολύ καλύτερα. Δέχτηκε το αυτοκίνητο, όπως έπρεπε να κάνει. Αλλά έπειτα απ’ όλη εκείνη τη σαμπάνια δεν πρέπει με τίποτα να οδηγήσει. «Νομίζω πως ήπιες λίγο παραπάνω». «Επίτηδες με ψιλομέθυσες;» «Ναι». «Γιατί;» «Επειδή παρασκέφτεσαι τα πάντα και είσαι κουμπωμένη σαν τον πατριό σου. Μ ία σταγόνα κρασί μέσα σου, και αρχίζεις να μιλάς. Χρειάζομαι να επικοινωνείς ειλικρινά μαζί μου. Αλλιώς κλείνεσαι στο καβούκι σου, και δεν έχω ιδέα τι σκέφτεσαι. Ἐν οἴνῳ ἀλήθεια, Αναστάζια…» «Και θεωρείς πως εσύ είσαι πάντα ειλικρινής απέναντί μου;» «Προσπαθώ να είμαι. Αυτό το πράγμα θα δουλέψει μόνο αν είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας». «Θα ήθελα να μείνεις και να χρησιμοποιήσεις αυτό». Αρπάζει το άλλο προφυλακτικό και το ανεμίζει μπροστά μου. Έλεγξε τις προσδοκίες της, Γκρέυ. «Ξεπέρασα πάρα πολλά όρια εδώ απόψε. Πρέπει να φύγω. Θα σε δω την Κυριακή. Θα σου έχω το αναθεωρημένο συμβόλαιο έτοιμο και μετά μπορούμε να αρχίσουμε πραγματικά να παίζουμε». «Να παίζουμε;» τσιρίζει. «Θα ήθελα να παίξω μια σκηνή μαζί σου. Αλλά δε θα το κάνω μέχρι να υπογράψεις, ώστε να ξέρω πως είσαι έτοιμη». «Α… Δηλαδή θα μπορούσα να το τραβήξω κι άλλο αυτό αν δεν υπογράψω;» Σκατά… Αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Το πιγούνι της ανασηκώνεται αυθάδικα. Α… Εξουσιάζει από κάτω, ξανά. Πάντα βρίσκει έναν τρόπο. «Υποθέτω πως θα μπορούσες, αλλά μπορεί να σπάσω από την πίεση». «Να σπάσεις; Πώς;» ρωτάει, με μάτια που λάμπουν από περιέργεια. «Τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν πολύ άσχημα…»
ΓΚΡΕΫ
301
την πειράζω στενεύοντας τα μάτια μου. «Άσχημα; Πώς;» Το χαμόγελό της είναι πλατύ όσο και το δικό μου. «Να, ξέρεις, εκρήξεις, κυνηγητά με αυτοκίνητα, απαγωγές, φυλάκιση…» «Θα μπορούσες να με απαγάγεις;» «Ω, ναι…» «Θα με κρατούσες παρά τη θέλησή μου;» «Ω, ναι…» Ενδιαφέρουσα ιδέα αυτή. «Και μετά μιλάμε για ΟΑΔ 24/7». «Σ’ έχασα…» λέει, σαστισμένη και κάπως λαχανιασμένη. «Ολική Ανταλλαγή Δύναμης – είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο». Το μυαλό μου δουλεύει με ταχύτητα καθώς σκέφτομαι τις δυνατότητες. Είναι περίεργη. «Επομένως δεν έχεις επιλογή…» προσθέτω με παιχνιδιάρικο ύφος. «Σαφώς…» Ο τόνος της είναι σαρκαστικός και σηκώνει τα μάτια της στον ουρανό, ίσως ψάχνοντας τη θεία έμπνευση για να καταλάβει το χιούμορ μου. Ω, τι χαρά. «Αναστάζια Στιλ, πάλι ύψωσες το βλέμμα στον ουρανό;» «Όχι!» «Νομίζω πως ναι. Τι είπα ότι θα σου κάνω αν υψώσεις ξανά το βλέμμα σου στον ουρανό;» Τα λόγια μου αιωρούνται ανάμεσά μας και ξανακάθομαι στο κρεβάτι. «Έλα εδώ». Μ ε κοιτάζει για μια στιγμή, ασπρίζοντας. «Δεν έχω υπογράψει…» ψιθυρίζει. «Σου είπα τι θα κάνω. Είμαι άνθρωπος που κρατάει τον λόγο του. Θα σ’ τις βρέξω και ύστερα θα σε γαμήσω πολύ γρήγορα και πολύ άγρια. Φαίνεται πως θα το χρειαστούμε τελικά αυτό το προφυλακτικό…» Θα συμφωνήσει; Δε θα συμφωνήσει; Αυτό είναι. Η απόδειξη για το αν μπορεί να το κάνει ή όχι. Την παρακολουθώ ανέκφραστος, περιμένοντας να αποφασίσει. Αν πει όχι, αυτό σημαίνει πως μόνο στα λόγια συμφωνεί να γίνει υποτακτική μου. Και θα είναι το τέλος. Πάρε τη σωστή απόφαση, Αναστάζια.
302
E. L. JAMES
Η έκφρασή της είναι σοβαρή, τα μάτια της διάπλατα ανοιχτά, και νομίζω πως ζυγίζει την απόφασή της. «Περιμένω…» μουρμουρίζω. «Δεν είμαι υπομονετικός άνθρωπος». Παίρνοντας βαθιά ανάσα, ξεδιπλώνει τα πόδια της και σέρνεται προς το μέρος μου. Κρύβω την ανακούφισή μου. «Καλό κορίτσι… Τώρα σήκω πάνω». Κάνει αυτό που της λέω και της απλώνω το χέρι μου. Αφήνει το προφυλακτικό στην παλάμη μου και την αρπάζω από το χέρι, τραβώντας την απότομα πάνω στο αριστερό μου γόνατο, έτσι που το κεφάλι, οι ώμοι και το στήθος της να ακουμπούν στο κρεβάτι. Τυλίγω το δεξί μου πόδι πάνω από τα δικά της, κρατώντας την ακίνητη. Ήθελα να το κάνω αυτό από τότε που με ρώτησε αν είμαι γκέι. «Σήκωσε τα χέρια σου δεξιά και αριστερά από το κεφάλι σου!» την προστάζω. Υπακούει αμέσως. «Γιατί το κάνω αυτό, Αναστάζια;» «Επειδή ύψωσα το βλέμμα στον ουρανό…» απαντάει με έναν βραχνό ψίθυρο. «Νομίζεις ότι είναι ευγενικό αυτό;» «Όχι…» «Θα το ξανακάνεις;» «Όχι». «Θα σ’ τις βρέχω κάθε φορά που θα το κάνεις. Έγινα κατανοητός;» Θα την ευχαριστηθώ αυτήν τη στιγμή. Είναι άλλη μία πρώτη φορά. Μ ε μεγάλη προσοχή –απολαμβάνοντας την πράξη– της κατεβάζω τη φόρμα. Ο όμορφος πισινός της είναι γυμνός και έτοιμος για μένα. Καθώς ακουμπάω το χέρι μου στους γλουτούς της, τεντώνει κάθε μυ του σώματός της… περιμένοντας. Το δέρμα της είναι απαλό στο άγγιγμα, και περνάω την παλάμη μου πάνω και από τα δυο μάγουλα, ζυμώνοντάς τα. Έχει ωραίο, πολύ ωραίο κώλο. Και θα τον κάνω ροζ… σαν τη σαμπάνια. Σηκώνοντας την παλάμη μου, τη ραπίζω δυνατά, ακριβώς
ΓΚΡΕΫ
303
πάνω από τη συμβολή των μηρών της. Αφήνει μια άναρθρη κραυγή και προσπαθεί να σηκωθεί, αλλά την κρατάω πιέζοντας το άλλο μου χέρι στο κάτω μέρος της πλάτης της, ενώ ηρεμώ το σημείο που μόλις χτύπησα με ένα αργό, απαλό χάδι. Μ ένει ακίνητη. Λαχανιασμένη. Προσμένοντας. Ναι. Θα το ξανακάνω. Τη ραπίζω μία, δύο, τρεις φορές. Μ ορφάζει από τον πόνο, με τα μάτια σφιχτά κλεισμένα. Δε μου ζητάει, όμως, να σταματήσω, παρόλο που αναδεύεται από κάτω μου. «Μ είνε ακίνητη, αλλιώς θα σ’ τις βρέχω πιο πολλή ώρα…» την προειδοποιώ. Τρίβω τη γλυκιά σάρκα της και αρχίζω πάλι, εναλλάξ: αριστερό μάγουλο, δεξί μάγουλο, μέση. Φωνάζει. Αλλά δεν κουνάει τα χέρια της ούτε μου ζητάει να σταματήσω. «Μ όλις άρχισα να ζεσταίνομαι…» Η φωνή μου είναι βραχνή. Τη ραπίζω ξανά και ακολουθώ με το δάχτυλο το ροζ αποτύπωμα που άφησα πάνω στο δέρμα της. Ο κώλος της έχει αρχίσει να αποκτά όμορφο ροζ χρώμα. Είναι υπέροχος. Τη ραπίζω άλλη μία φορά. Και φωνάζει ξανά. «Δεν υπάρχει κανένας να σ’ ακούσει, μωρό μου… Μ όνο εγώ». Την ξυλίζω πάλι και πάλι –με την ίδια σειρά, αριστερό μάγουλο, δεξί μάγουλο, μέση– και κάθε φορά αφήνει μια κραυγή. Όταν φτάνω στα δεκαοχτώ, σταματάω. Έχω λαχανιάσει, η παλάμη μου τσούζει, το καυλί μου είναι σκληρό. «Αρκετά…» λέω τραχιά, προσπαθώντας να ξαναβρώ την ανάσα μου. «Τα πήγες καλά, Αναστάζια. Τώρα θα σε γαμήσω…» Χαϊδεύω απαλά τον ροζ πισινό της γύρω γύρω, κατεβαίνοντας προς τα κάτω. Είναι μουσκεμένη. Και το σώμα μου σκληραίνει ακόμα περισσότερο.
304
E. L. JAMES
Χώνω δύο δάχτυλα μέσα στον κόλπο της. «Νιώσ’ το… Δες πόσο αρέσει αυτό στο σώμα σου. Μ ουσκεύεις μόνο για μένα». Βάζω και βγάζω τα δάχτυλά μου, και βογκάει, ενώ το σώμα της κουλουριάζεται γύρω τους με κάθε ώθηση και η ανάσα της επιταχύνεται. Τα τραβάω έξω. Τη θέλω. Τώρα. «Την επόμενη φορά θα σε βάλω να μετράς. Τώρα, πού είναι εκείνο το προφυλακτικό;» Το αρπάζω δίπλα από το κεφάλι της και την κατεβάζω μαλακά από τα πόδια μου επάνω το κρεβάτι, μπρούμυτα. Κατεβάζοντας το φερμουάρ μου, δεν κάνω τον κόπο να βγάλω το τζιν μου και ανοίγω στα γρήγορα την αλουμινένια συσκευασία, ξετυλίγοντας το προφυλακτικό γρήγορα και αποτελεσματικά. Σηκώνω τους γοφούς της, ώσπου βρίσκεται γονατιστή και ο ροδοκόκκινος πισινός της ζυγιάζεται στον αέρα σε όλο του το ροζ μεγαλείο καθώς στέκομαι πίσω της. «Τώρα θα σε πάρω. Μ πορείς να τελειώσεις…» γρυλίζω χαϊδεύοντας τον πισινό της και αρπάζοντας το καυλί μου. Μ ε μια γρήγορη ώθηση βρίσκομαι μέσα της. Βογκάει καθώς κινούμαι. Μ έσα. Έξω. Μ έσα. Έξω. Τη σφυροκοπάω, παρακολουθώντας το όργανό μου να εξαφανίζεται κάτω από τα ροζ πισινά της. Το στόμα της είναι ορθάνοιχτο, στενάζει και βογκάει με κάθε σφυροκόπημα, ενώ οι κραυγές της γίνονται όλο και πιο διαπεραστικές. Έλα, Άνα. Σφίγγεται γύρω μου και αφήνει μια κραυγή καθώς τελειώνει, δυνατά. «Ω Άνα!» Την ακολουθώ στον γκρεμό τελειώνοντας μέσα της και χάνω κάθε αίσθηση του χρόνου και κάθε προοπτική. Καταρρέω δίπλα της, την τραβάω πάνω μου, και τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω της, ψιθυρίζω μέσα στα μαλλιά της: «Ω μωρό μου, καλώς όρισες στον κόσμο μου…». Το βάρος της με κρατάει ακίνητο και δεν κάνει προσπάθεια να αγγίξει το στήθος μου. Τα μάτια της είναι κλειστά, η ανάσα της επανέρχεται στο κανονικό. Της χαϊδεύω τα μαλλιά. Είναι
ΓΚΡΕΫ
305
απαλά, ένα πλούσιο μαόνι, και λάμπουν στο απαλό φως της λάμπας του κομοδίνου. Μ υρίζει Άνα και μήλα και σεξ. Είναι μεθυστικό. «Μ πράβο, μωρό μου…» Δεν είναι δακρυσμένη. Έκανε αυτό που της είπα. Αντιμετώπισε κάθε πρόκληση που της πέταξα· πραγματικά είναι αξιοθαύμαστη. Πασπατεύω τη λεπτή τιράντα της φτηνής βαμβακερής φανέλας της. «Μ ε αυτό κοιμάσαι;» «Ναι…» Ακούγεται νυσταγμένη. «Θα έπρεπε να φοράς μετάξια και σατέν, όμορφο κορίτσι. Θα σε πάω για ψώνια». «Μ ’ αρέσουν τα φανελάκια μου» μου αντιγυρίζει. Φυσικά της αρέσουν. Τη φιλάω στα μαλλιά. «Θα δούμε…» Κλείνοντας τα μάτια, χαλαρώνω για μερικές ήρεμες στιγμές, ενώ μια παράξενη ικανοποίηση με ζεσταίνει, γεμίζοντάς με εσωτερικά. «Πρέπει να φύγω…» μουρμουρίζω και τη φιλάω στο μέτωπο. «Είσαι καλά;» «Καλά είμαι…» απαντάει ψιθυριστά. Ακούγεται κάπως πτοημένη. Κυλάω για να βγω από κάτω της και σηκώνομαι. «Πού είναι το μπάνιο;» ρωτάω βγάζοντας το χρησιμοποιημένο προφυλακτικό και ανεβάζοντας το φερμουάρ του τζιν μου. «Στην άκρη του διαδρόμου αριστερά». Στο μπάνιο πετάω τα προφυλακτικά σ’ ένα καλάθι, και το μάτι μου πιάνει ένα μπουκάλι παιδικό λάδι στο ράφι. Αυτό χρειάζομαι. Έχει ντυθεί όταν επιστρέφω και αποφεύγει το βλέμμα μου. Γιατί τόσο ντροπαλή ξαφνικά; «Βρήκα λίγο baby oil στο μπάνιο. Έλα να σου τρίψω τα πισινά». «Όχι. Μ ια χαρά θα είμαι» αποκρίνεται εξετάζοντας τα δάχτυλά της, εξακολουθώντας να αποφεύγει τη ματιά μου. «Αναστάζια…» την προειδοποιώ.
306
E. L. JAMES
Σε παρακαλώ, κάνε αυτό που σου λέω. Κάθομαι πίσω της και τραβάω κάτω τη φόρμα της. Ρίχνω λίγο baby oil στο χέρι μου και το τρίβω απαλά στα πονεμένα πισινά της. Βάζει τα χέρια στους γοφούς της σε μια πεισματάρικη στάση, αλλά παραμένει σιωπηλή. «Μ ’ αρέσει να σ’ αγγίζω» παραδέχομαι δυνατά σαν να μονολογώ. «Ορίστε». Της ανεβάζω τη φόρμα. «Φεύγω». «Θα σε ξεπροβοδίσω» λέει ήρεμα παραμερίζοντας. Την πιάνω από το χέρι και την αφήνω απρόθυμα όταν φτάνουμε στην εξώπορτα. Ένα κομμάτι μου δε θέλει να φύγει. «Δεν πρέπει να τηλεφωνήσεις στον Τέυλορ;» ρωτάει, με τα μάτια καρφωμένα στο φερμουάρ του δερμάτινου τζάκετ μου. «Ο Τέυλορ είναι εδώ από τις εννιά. Κοίτα με». Μ εγάλα γαλάζια μάτια με κοιτάζουν μέσα από μακριές σκούρες βλεφαρίδες. «Δεν έκλαψες…» Η φωνή μου είναι σιγανή. Και με άφησες να σε ξυλίσω. Είσαι καταπληκτική. Την αρπάζω και τη φιλάω, μεταγγίζοντας στο φιλί μου την ευγνωμοσύνη μου και κρατώντας τη σφιχτά. «Την Κυριακή…» ψιθυρίζω παθιασμένα πάνω στα χείλη της. Την αφήνω απότομα προτού μπω στον πειρασμό να τη ρωτήσω αν μπορώ να μείνω και κατευθύνομαι προς το σημείο όπου με περιμένει ο Τέυλορ με το SUV. Όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο, κοιτάζω πίσω μου, αλλά έχει φύγει. Μ άλλον είναι κουρασμένη… όπως κι εγώ. Ευχάριστα κουρασμένος. Αυτά τα «χαλαρά όρια» πρέπει να ήταν τα πιο ευχάριστα που αντιμετώπισα ποτέ. Γαμώτο, αυτή η γυναίκα είναι απρόβλεπτη. Κλείνοντας τα μάτια, τη βλέπω καβάλα επάνω μου, με το κεφάλι ριγμένο εκστατικά πίσω. Η Άνα δεν κάνει τίποτα με μισή καρδιά. Τα δίνει όλα. Και να σκεφτείς πως έκανε πρώτη φορά σεξ μόλις πριν από μία εβδομάδα. Μαζί μου. Και με κανέναν άλλο. Χαμογελάω πλατιά κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, αλλά το μόνο που βλέπω είναι το αχνό πρόσωπό
ΓΚΡΕΫ
307
μου να αντικατοπτρίζεται στο τζάμι. Έτσι, κλείνω τα μάτια και επιτρέπω στον εαυτό μου να ονειροπολήσει. Η εκπαίδευσή της θα είναι πολύ διασκεδαστική. από τον υπνάκο μου. «Φτάσαμε, κύριε Γκρέυ». «Ευχαριστώ…» μουρμουρίζω. «Έχω μια σύσκεψη το πρωί». «Στο ξενοδοχείο;» «Ναι. Βιντεοσύσκεψη. Δε θα χρειαστώ μεταφορά. Θα ήθελα, όμως, να φύγω πριν από το μεσημεριανό φαγητό». «Τι ώρα θέλετε να μαζέψω τα πράγματα;» «Στις δέκα και μισή». «Πολύ καλά, κύριε. Το BlackBerry που ζητήσατε θα παραδοθεί στη δεσποινίδα Στιλ αύριο». «Ωραία. Επί τη ευκαιρία… Μ πορείς να παραλάβεις τον παλιό της Σκαραβαίο αύριο και να τον ξεφορτωθείς; Δε θέλω να τον οδηγεί». «Φυσικά. Έχω έναν φίλο που αναπαλαιώνει κλασικά αυτοκίνητα. Μ πορεί να ενδιαφέρεται. Θα το αναλάβω. Κάτι άλλο;» «Όχι, ευχαριστώ. Καληνύχτα». Αφήνω τον Τέυλορ να παρκάρει το SUV και ανεβαίνω στη σουίτα μου. Παίρνοντας ένα μπουκάλι ανθρακούχο νερό από το ψυγείο, κάθομαι στο γραφείο και ανοίγω το λάπτοπ. Κανένα επείγον μήνυμα. Ο πραγματικός σκοπός μου, όμως, είναι να πω καληνύχτα στην Άνα. Ο ΤΕΥΛΟΡ ΜΕ ΞΥΠΝΑΕΙ
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Εσύ Ημερομηνία: 26 Μ αΐου 2011, 23:14 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Είστε απλώς εξαίσια. Η πιο όμορφη, έξυπνη, πνευματώδης και γενναία γυναίκα που γνώρισα ποτέ. Πάρτε ένα Advil – δεν
308
E. L. JAMES
πρόκειται για παράκληση. Και μην οδηγήσετε τον Σκαραβαίο σας. Θα το μάθω. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Μ άλλον θα κοιμάται, αλλά κρατάω το λάπτοπ ανοιχτό καλού κακού κι ελέγχω τα μηνύματα. Έπειτα από μερικά λεπτά έρχεται η απάντησή της. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Κολακεία Ημερομηνία: 26 Μ αΐου 2011, 23:20 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ κύριε Γκρέυ, Η κολακεία δε θα σας οδηγήσει πουθενά, αλλά δεδομένου ότι έχετε πάει ήδη παντού, το επιχείρημα είναι αμφισβητήσιμο. Θα χρειαστεί να οδηγήσω τον Σκαραβαίο μου σ’ ένα γκαράζ για να τον πουλήσω – επομένως δε θα μπορέσω να δεχτώ τις βλακείες σας σχετικά με αυτό το θέμα. Το κόκκινο κρασί είναι πάντα προτιμότερο από το Advil. Άνα ΥΓ. Ο ραβδισμός είναι ΑΥΣΤΗΡΟ όριο για μένα. Η πρώτη γραμμή με κάνει να γελάσω δυνατά. Ω μωρό μου, δεν έχω πάει παντού και θέλω να πάω μαζί σου. Κόκκινο κρασί μετά τη σαμπάνια; Καθόλου έξυπνο μείγμα. Όσο για τον ραβδισμό, έχει βγει από τον κατάλογο. Αναρωτιέμαι σε τι άλλο θα φέρει αντίρρηση καθώς συντάσσω την απάντησή μου. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Εκνευριστικές γυναίκες που δε δέχονται κομπλιμέντα Ημερομηνία: 26 Μ αΐου 2011, 23:26 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Δε σας κολακεύω. Πρέπει να πάτε για ύπνο. Δέχομαι την προσθήκη στα αυστηρά όρια.
ΓΚΡΕΫ
309
Μ ην πιείτε πολύ. Ο Τέυλορ θα ξεφορτωθεί το αυτοκίνητό σας και θα πάρει και καλή τιμή. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ελπίζω τώρα να είναι στο κρεβάτι. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Τέυλορ – Είναι ο σωστός άνθρωπος για τη δουλειά; Ημερομηνία: 26 Μ αΐου 2011, 23:40 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ Κύριε, Έχω σκανδαλιστεί που δεν έχετε αντίρρηση να αφήσετε το δεξί σας χέρι να διακινδυνεύσει οδηγώντας το αυτοκίνητό μου, αλλά όχι μια γυναίκα που περιστασιακά πηδάτε. Πώς μπορώ να είμαι σίγουρη πως ο Τέυλορ είναι ο κατάλληλος άνθρωπος ώστε να μου βρει την καλύτερη τιμή για το εν λόγω αυτοκίνητο; Στο παρελθόν, τουλάχιστον προτού σας γνωρίσω, ήμουν πασίγνωστη για τα παζάρια μου. Άνα Τι διάολο; Μια γυναίκα που περιστασιακά πηδάω; Νιώθω την ανάγκη να πάρω βαθιά ανάσα. Η απάντησή της με ενοχλεί… Όχι. Μ ε εξοργίζει. Πώς τολμάει να μιλάει έτσι για τον εαυτό της; Ως υποτακτική μου, θα είναι πολύ περισσότερα από αυτό. Θα της είμαι αφοσιωμένος. Δεν το συνειδητοποιεί αυτό; Κι έκανε σκληρά παζάρια μαζί μου. Θεέ και Κύριε! Κοίτα πόσες παραχωρήσεις έκανα σε σχέση με το συμβόλαιο. Μ ετράω έως το δέκα, και για να ηρεμήσω, φαντάζομαι τον εαυτό μου πάνω στην «Γκρέις», το καταμαράν μου, να αρμενίζω στον πορθμό. Ο Φλυν θα ήταν περήφανος. Απαντάω.
310
E. L. JAMES
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Πρόσεχε! Ημερομηνία: 26 Μ αΐου 2011, 23:44 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Υποθέτω πως μιλάει το ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΡΑΣΙ και πως η μέρα σας ήταν πολύ κουραστική. Αν και μπαίνω στον πειρασμό να ξαναγυρίσω, για να βεβαιωθώ ότι θα περάσει μία εβδομάδα ώσπου να μπορέσετε να καθίσετε ξανά και όχι μόνο ένα βράδυ. Ο Τέυλορ είναι πρώην στρατιωτικός, οπότε είναι σε θέση να οδηγήσει οτιδήποτε, από μηχανή έως τεθωρακισμένο Sherman. Το αυτοκίνητό σας δεν αποτελεί κίνδυνο για κείνον. Τώρα, παρακαλώ, μην αποκαλείτε τον εαυτό σας «μια γυναίκα που περιστασιακά πηδάω», επειδή ειλικρινά γίνομαι ΕΞΑΛΛΟΣ και πραγματικά δε θα σας άρεσα θυμωμένος. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Εκπνέω αργά, σταθεροποιώντας τους σφυγμούς μου. Ποιος άλλος στον κόσμο έχει την ικανότητα να με εκνευρίζει έτσι; Δεν απαντάει αμέσως. Ίσως την τρόμαξε η απάντησή μου. Παίρνω το βιβλίο μου, αλλά γρήγορα ανακαλύπτω πως έχω διαβάσει τρεις φορές την ίδια παράγραφο περιμένοντας την απάντησή της. Σηκώνω τα μάτια μου για νιοστή φορά. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Εσύ να προσέχεις Ημερομηνία: 26 Μ αΐου 2011, 23:57 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ κύριε Γκρέυ, Δεν είμαι σίγουρη ότι μου αρέσετε έτσι κι αλλιώς αυτήν τη στιγμή. Δεσποινίς Στιλ
ΓΚΡΕΫ
311
Κοιτάζω την απάντησή της, κι όλος ο θυμός μου σβήνει και χάνεται, για να αντικατασταθεί από ένα κύμα άγχους. Σκατά! Εννοεί πως όλα τέλειωσαν;
312
E. L. JAMES
[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 Μ ΑΪΟΥ 2011]
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Εσύ να προσέχεις Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 00:03 Προς: Αναστάζια Στιλ Γιατί δε σου αρέσω; Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Σηκώνομαι και ανοίγω άλλο ένα μπουκάλι ανθρακούχο νερό. Και περιμένω. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Εσύ να προσέχεις Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 00:09 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Επειδή δε μένεις ποτέ μαζί μου. Έξι λέξεις. Έξι λεξούλες οι οποίες κάνουν το κρανίο μου να μυρμηγκιάσει. Της είπα πως δεν κοιμάμαι με καμία. Σήμερα, όμως, ήταν μεγάλη μέρα. Αποφοίτησε από το κολέγιο.
ΓΚΡΕΫ
313
Είπε ναι. Εξετάσαμε αναλυτικά όλα εκείνα τα χαλαρά όρια για τα οποία δεν ήξερε τίποτα. Πηδηχτήκαμε. Την ξύλισα. Ξαναπηδηχτήκαμε. Σκατά… Και πριν προλάβω να εμποδίσω τον εαυτό μου, βουτάω την απόδειξη του γκαράζ για το αυτοκίνητό μου, παίρνω ένα σακάκι και βγαίνω από την πόρτα. ΟΙ ΔΡ ΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΙΟΙ,
και είμαι στο σπίτι της έπειτα από είκοσι τρία λεπτά. Χτυπάω σιγανά, και η Κάβανο ανοίγει την πόρτα. «Τι σκατά νομίζεις ότι κάνεις εδώ;» φωνάζει, με μάτια που πετούν φωτιές. Όπα. Δεν είναι η υποδοχή που περίμενα. «Ήρθα να δω την Άνα». «Ε λοιπόν, δεν μπορείς!» Η Κάβανο στέκεται με τα χέρια σταυρωμένα και τα πόδια στυλωμένα στο κατώφλι, σαν κέρβερος. Προσπαθώ να την πείσω με τη λογική. «Μ α πρέπει να τη δω. Μ ου έστειλε ένα e-mail». Φύγε από τη μέση! «Τι σκατά τής έκανες αυτήν τη φορά;» «Αυτό ήρθα να μάθω». Σφίγγω τα δόντια μου. «Από τότε που σε γνώρισε, συνεχώς κλαίει!» «Τι;» Δεν αντέχω άλλο τις αηδίες της και την προσπερνάω σαν σίφουνας. «Δεν μπορείς να μπεις εδώ μέσα!» Η Κάβανο με ακολουθεί τσιρίζοντας σαν Άρπυια καθώς εισβάλλω στο διαμέρισμα και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο της Άνα. Ανοίγω την πόρτα της Άνα και ανάβω το κυρίως φως. Είναι κουλουριασμένη στο κρεβάτι της, τυλιγμένη με το πάπλωμα. Τα μάτια της είναι κόκκινα και πρησμένα και μισοκλείνουν στο φως από πάνω της. Η μύτη της είναι πρησμένη και κοκκινισμένη. Έχω δει πολλές φορές γυναίκες σ’ αυτή την κατάσταση, ειδικά όταν τις έχω τιμωρήσει. Αιφνιδιάζομαι, όμως, από την ταραχή που μου σφίγγει τα σωθικά. «Χριστέ μου, Άνα…» Σβήνω το φως για να μη χρειάζεται να
314
E. L. JAMES
μισοκλείνει τα μάτια της και κάθομαι στο κρεβάτι δίπλα της. «Τι γυρεύεις εδώ;» Ρουφάει τη μύτη της. Ανάβω τη λάμπα του κομοδίνου της. «Θες να πετάξω έξω αυτό το κάθαρμα;» γαβγίζει η Κάβανο από το άνοιγμα της πόρτας. Άντε γαμήσου, Κάβανο. Υψώνοντας το φρύδι μου, παριστάνω πως την αγνοώ. Η Άνα κουνάει αρνητικά το κεφάλι της, αλλά τα κλαμένα μάτια της είναι πάνω μου. «Βάλε μια φωνή αν με χρειαστείς» λέει η Κέιτ στην Άνα σαν να ήταν παιδί. «Γκρέυ» πετάει, «σ’ έχω γράψει στα μαύρα μου κατάστιχα και σε παρακολουθώ…» Η φωνή της ακούγεται στριγκιά, τα μάτια της αστράφτουν από οργή, αλλά δε δίνω δεκάρα. Ευτυχώς, φεύγει, τραβώντας την πόρτα πίσω της, αλλά χωρίς να την κλείσει. Ψάχνω στην εσωτερική μου τσέπη, και για άλλη μία φορά η κυρία Τζόουνς έχει ξεπεράσει όλες τις προσδοκίες· ψαρεύω το μαντίλι και το δίνω στην Άνα. «Τι συμβαίνει;» «Γιατί είσαι εδώ;» Η φωνή της τρέμει. Δεν ξέρω. Είπες ότι δε σου άρεσα. «Μ έρος του ρόλου μου είναι να φροντίζω για τις ανάγκες σου. Είπες πως ήθελες να μείνω, οπότε να με...» Ωραία το έσωσες, Γκρέυ. «Και σε βρίσκω έτσι. Είμαι σίγουρος πως εγώ είμαι υπεύθυνος, μα δεν έχω ιδέα για ποιον λόγο… Είναι επειδή σε χτύπησα;» Αγωνίζεται να ανασηκωθεί, κι όταν τα καταφέρνει, μορφάζει. «Πήρες Advil;» Όπως σου έδωσα εντολή; Κουνάει το κεφάλι της. Πότε θα κάνεις αυτό που σου λένε; Πηγαίνω να βρω την Κάβανο, που είναι στον καναπέ βράζοντας. «Η Άνα έχει πονοκέφαλο. Έχεις κανένα Advil;» Υψώνει τα φρύδια, έκπληκτη, νομίζω, από την ανησυχία μου για τη φίλη της. Μ ε βλοσυρό ύφος, σηκώνεται και μπαίνει
ΓΚΡΕΫ
315
ορμητικά στην κουζίνα. Έπειτα από λίγο ψαχούλεμα σε κούτες, μου δίνει δύο χάπια κι ένα φλιτζάνι με νερό. Επιστρέφω στο υπνοδωμάτιο, τα δίνω στην Άνα και κάθομαι στο κρεβάτι. «Πάρε αυτά». Τα παίρνει, με μάτια σκοτεινιασμένα από φόβο. «Μ ίλησέ μου… Μ ου είπες πως ήσουν εντάξει. Δε θα είχα φύγει αν πίστευα πως ήσουν έτσι». Παίζει αφηρημένα με μια κλωστή που έχει ξηλωθεί από το πάπλωμά της. «Συμπεραίνω πως, όταν είπες ότι ήσουν εντάξει, δεν ήσουν…» «Νόμιζα πως ήμουν καλά» παραδέχεται. «Αναστάζια, δεν μπορείς να μου λες αυτό που νομίζεις ότι θέλω ν’ ακούσω. Δεν είναι πολύ ειλικρινές. Πώς μπορώ να πιστέψω ό,τι μου έχεις πει μέχρι τώρα;» Το πράγμα δε θα δουλέψει αν δεν είναι ειλικρινής μαζί μου. Η σκέψη είναι καταθλιπτική. Μίλα μου, Άνα. «Πώς ένιωθες την ώρα που σε χτυπούσα και ύστερα;» «Δε μ’ άρεσε… Θα προτιμούσα να μην το ξανακάνεις». «Δεν ήταν για να σ’ αρέσει». «Και σένα γιατί σ’ αρέσει;» ρωτάει, και η φωνή της είναι πιο δυνατή. Σκατά… Δεν μπορώ να της πω γιατί. «Θες στ’ αλήθεια να μάθεις;» «Ω, πίστεψέ με, το ενδιαφέρον μου είναι θερμότατο…» Τώρα γίνεται σαρκαστική. «Πρόσεχε…» την προειδοποιώ. Χλωμιάζει από το ύφος μου. «Θα με ξαναχτυπήσεις;» «Όχι. Όχι απόψε». Νομίζω πως σου φτάνει. «Λοιπόν». Εξακολουθεί να θέλει απάντηση. «Μ ’ αρέσει ο έλεγχος που μου δίνει, Αναστάζια. Θέλω να συμπεριφέρεσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο, κι αν δεν το κάνεις, θα σε τιμωρώ και θα μάθεις να συμπεριφέρεσαι όπως θέλω. Όταν σε τιμωρώ, το απολαμβάνω. Ήθελα να σ’ τις βρέξω από τότε που με ρώτησες αν είμαι γκέι». Και δε θέλω να μου σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό ή να γίνεσαι σαρκαστική.
316
E. L. JAMES
«Δηλαδή δε σ’ αρέσω έτσι όπως είμαι…» Η φωνή της είναι σιγανή. «Νομίζω πως είσαι θαυμάσια έτσι όπως είσαι». «Τότε γιατί προσπαθείς να μ’ αλλάξεις;» «Δε θέλω να σ’ αλλάξω». Θεός φυλάξοι. Είσαι απόλυτα σαγηνευτική. «Θα ήθελα να είσαι ευγενική και να ακολουθείς το σύνολο των κανόνων που σου έδωσα και να μη μ’ αψηφάς. Απλό». Σε θέλω ασφαλή. «Αλλά θες να με τιμωρείς;» «Ναι, θέλω». «Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω…» Αναστενάζω. «Έτσι είμαι φτιαγμένος. Έχω ανάγκη να σ’ ελέγχω. Έχω ανάγκη να συμπεριφέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο, κι αν δεν το κάνεις…» Το μυαλό μου ξεστρατίζει. Το βρίσκω ερεθιστικό, Άνα. Το ίδιο το βρήκες κι εσύ. Δεν μπορείς να το δεχτείς αυτό; Να σε ρίχνω μπρούμυτα στο γόνατό μου… νιώθοντας τον κώλο σου κάτω από την παλάμη μου. «Μ ’ αρέσει να παρακολουθώ το όμορφο, αλαβάστρινο δέρμα σου να γίνεται ροζ και να ζεσταίνεται κάτω από τα χέρια μου. Μ ’ ανάβει». Και μόνο που το σκέφτομαι, το σώμα μου διεγείρεται. «Δηλαδή δεν είναι ο πόνος που με αναγκάζεις να υφίσταμαι;» Διάολε. «Λίγο, για να δω αν τον αντέχεις». Στην πραγματικότητα, πολύ, αλλά δε θέλω να μιλήσω γι’ αυτό τώρα. Αν της πω, θα με πετάξει έξω. «Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος. Είναι και το γεγονός ότι είσαι δική μου και μπορώ να σου κάνω ό,τι θεωρώ σκόπιμο – υπέρτατος έλεγχος πάνω σε κάποιον άλλο. Και μ’ ανάβει. Όσο δε φαντάζεσαι». Πρέπει να της δανείσω κάνα δυο βιβλία για το τι σημαίνει να είσαι υποτακτικός. «Κοίτα… Δεν τα εξηγώ και πολύ καλά. Ποτέ άλλοτε δε χρειάστηκε να το κάνω. Πραγματικά δεν το έχω σκεφτεί και πολύ βαθιά. Πάντα ήμουν με ανθρώπους που είχαν τις ίδιες αντιλήψεις». Σωπαίνω για λίγο, ώστε να δω αν με παρακολουθεί. «Και ακόμα δεν απάντησες στην ερώτησή μου. Πώς ένιωσες μετά;»
ΓΚΡΕΫ
317
Ανοιγοκλείνει τα μάτια. «Μ περδεμένη…» «Σε ερέθισε σεξουαλικά, Αναστάζια». Έχεις ένα εσωτερικό φρικιό, Άνα, το ξέρω. Κλείνοντας τα μάτια, τη θυμάμαι μουσκεμένη και γεμάτη πόθο γύρω από τα δάχτυλά μου μετά το ξύλισμα. Όταν τα ανοίγω, με κοιτάζει, με τις κόρες διεσταλμένες, τα χείλη μισάνοιχτα… τη γλώσσα να υγραίνει το πάνω χείλος της. Το θέλει κι αυτή. Σκατά… Όχι πάλι, Γκρέυ. Όχι όταν είναι έτσι. «Μ η με κοιτάς έτσι…» την προειδοποιώ με τραχιά φωνή. Τα φρύδια της υψώνονται από έκπληξη. Ξέρεις τι εννοώ, Άνα. «Δεν έχω προφυλακτικά μαζί μου… Και, ξέρεις, είσαι αναστατωμένη. Αντίθετα απ’ ό,τι νομίζει η συγκάτοικός σου, δεν είμαι κανένα πριαπικό τέρας. Λοιπόν, ένιωσες μπερδεμένη…» Μ ένει σιωπηλή. Χριστέ μου. «Δεν έχεις πρόβλημα να είσαι ειλικρινής μαζί μου γραπτώς. Τα ηλεκτρονικά σου μηνύματα μου λένε πάντα ακριβώς πώς αισθάνεσαι. Γιατί δεν μπορείς να το κάνεις αυτό και στην προφορική συζήτηση; Τόσο πολύ σε τρομάζω;» Τα δάχτυλά της παίζουν με το κιλτ. «Μ ε μαγεύεις, Κρίστιαν… Μ ε συγκλονίζεις. Νιώθω σαν τον Ίκαρο όταν πέταξε πολύ κοντά στον ήλιο…» Η φωνή της είναι σιγανή, αλλά ξεχειλίζει από συναίσθημα. Η εξομολόγησή της με αποστομώνει με μια γρήγορη κλοτσιά στο κεφάλι. «Νομίζω πως το έχεις καταλάβει ανάποδα…» ψιθυρίζω. «Ορίστε;» «Ω Αναστάζια, μου έχεις κάνει μάγια… Δεν είναι ολοφάνερο;» Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ. Δεν έχει πειστεί. Άνα. Πίστεψέ με. «Ακόμα δεν απάντησες στην ερώτησή μου… Γράψε μου ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, σε παρακαλώ. Αλλά αυτήν τη στιγμή θα ήθελα στ’ αλήθεια να κοιμηθώ. Θα μπορούσα
318
E. L. JAMES
να μείνω;» «Θες να μείνεις;» «Μ ε ήθελες εδώ». «Δεν απάντησες στην ερώτησή μου» επιμένει. Ανυπόφορη γυναίκα. Έτρεξα σαν μανιακός με το αυτοκίνητο για να έρθω εδώ μετά το γαμημένο μήνυμά σου. Να η απάντησή σου. Μ ουγκρίζω πως θα απαντήσω μέσω ηλεκτρονικού μηνύματος. Δεν πρόκειται να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα. Τέρμα η συζήτηση. Προτού μετανιώσω και γυρίσω στο Χίθμαν, σηκώνομαι, αδειάζω τις τσέπες μου, βγάζω παπούτσια, κάλτσες και το παντελόνι μου. Κρεμώντας το σακάκι μου στην καρέκλα της, χώνομαι στο κρεβάτι της. «Ξάπλωσε…» γρυλίζω. Υπακούει, και ακουμπάω στον αγκώνα μου κοιτάζοντάς την. «Αν είναι να κλάψεις, κλάψε μπροστά μου. Πρέπει να το ξέρω». «Θες να κλάψω;» «Όχι ιδιαίτερα. Απλώς θέλω να ξέρω πώς αισθάνεσαι. Δε θέλω να ξεγλιστράς συνεχώς. Σβήσε το φως. Είναι αργά, κι έχουμε και οι δύο δουλειά αύριο». Το σβήνει. «Ξάπλωσε στο πλάι, κοιτάζοντας από την άλλη πλευρά...» προσθέτω. Δε θέλω να με αγγίξεις. Το κρεβάτι βουλιάζει καθώς κινείται, και τυλίγω το μπράτσο μου γύρω της, τραβώντας τη μαλακά πάνω μου. «Κοιμήσου, μωρό μου…» ψιθυρίζω και αναπνέω τη μυρωδιά των μαλλιών της. Να πάρει, ωραία μυρίζει. Ο Λέλλιοτ τρέχει στο γρασίδι. Γελάει. Δυνατά. Τρέχω πίσω του. Το πρόσωπό μου είναι χαμογελαστό. Θα τον πιάσω. Ολόγυρά μας υπάρχουν μικρά δέντρα.
ΓΚΡΕΫ
319
Δεντράκια γεμάτα μήλα. Η μανούλα με αφήνει να τρώω τα μήλα. Βάζω τα μήλα στις τσέπες μου. Σε όλες τις τσέπες. Τα κρύβω στο πουλόβερ μου. Τα μήλα έχουν ωραία γεύση. Τα μήλα έχουν ωραία μυρωδιά. Η μανούλα φτιάχνει μηλόπιτα. Μ ηλόπιτα και παγωτό. Κάνουν την κοιλιά μου να χαμογελάει. Κρύβω τα μήλα στα παπούτσια μου. Τα κρύβω κάτω από το μαξιλάρι μου. Είναι ένας άντρας. Ο παππούς Τρεβ-Τρέβ-υαν. Το όνομά του είναι δύσκολο. Δύσκολο να το πω μέσα στο κεφάλι μου. Έχει κι άλλο ένα όνομα. Θείο-ντορ. Το Θίοντορ είναι αστείο όνομα. Τα δεντράκια είναι δικά του δεντράκια. Στο σπίτι του. Εκεί όπου μένει. Είναι ο μπαμπάς της μανούλας. Έχει δυνατό γέλιο. Και μεγάλους ώμους. Και χαρούμενα μάτια. Τρέχει να πιάσει τον Λέλλιοτ και μένα. Δεν μπορείς να με πιάσεις. Ο Λέλλιοτ τρέχει. Γελάει. Τρέχω. Τον πιάνω. Και πέφτουμε στο γρασίδι. Γελάει. Τα μήλα λάμπουν στον ήλιο. Κι έχουν τόσο ωραία γεύση. Νόστιμα. Και μυρίζουν τόσο ωραία. Τόσο μα τόσο ωραία. Τα μήλα πέφτουν. Πέφτουν πάνω μου. Στριφογυρίζω και με χτυπούν στην πλάτη. Μ ε τσούζουν.
320
E. L. JAMES
Οχ. Η μυρωδιά, όμως, είναι ακόμα εκεί, γλυκιά και διαπεραστική. Άνα. Όταν ανοίγω τα μάτια μου, είμαι τυλιγμένος γύρω της, με τα μέλη μας μπλεγμένα. Μ ε κοιτάζει με ένα τρυφερό χαμόγελο. Το πρόσωπό της δεν είναι πια κοκκινισμένο και πρησμένο· δείχνει να ακτινοβολεί. Το πουλί μου συμφωνεί και σκληραίνει για να τη χαιρετήσει. «Καλημέρα». Είμαι αποπροσανατολισμένος. «Χριστέ μου, ακόμα και στον ύπνο μου μ’ έλκεις…» Τεντώνομαι και ξεμπλέκομαι από κείνην, κοιτάζοντας ολόγυρα. Φυσικά είμαστε στο υπνοδωμάτιό της. Τα μάτια της λάμπουν με έντονη περιέργεια καθώς το καυλί μου πιέζεται πάνω της. «Χμμμ… Αυτό έχει δυνατότητες, μα νομίζω πως πρέπει να περιμένουμε μέχρι την Κυριακή». Τρίβω τη μύτη μου ακριβώς κάτω από το αυτί της και ανασηκώνομαι στον αγκώνα μου. Φαίνεται αναψοκοκκινισμένη. Ζεστή. «Είσαι καυτός…» με αποπαίρνει. «Κι εσύ δεν πας πίσω…» Χαμογελάω και ανασηκώνω τους γοφούς μου, παρενοχλώντας τη με το αγαπημένο μέρος του σώματός μου. Δοκιμάζει να μου ρίξει ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα, αλλά αποτυγχάνει οικτρά – της φαίνεται πολύ διασκεδαστικό. Σκύβω και τη φιλάω. «Κοιμήθηκες καλά;» λέω. Γνέφει καταφατικά. «Κι εγώ το ίδιο». Είμαι έκπληκτος. Πραγματικά κοιμήθηκα καλά. Της το λέω. Χωρίς εφιάλτες. Μ όνο όνειρα. «Τι ώρα είναι;» ρωτάω. «Εφτάμισι». «Εφτάμισι; Γαμώτο!» Πετάγομαι από το κρεβάτι και αρχίζω να φοράω το τζιν μου. Μ ε παρακολουθεί να ντύνομαι,
ΓΚΡΕΫ
321
προσπαθώντας να πνίξει το γέλιο της. «Η επιρροή σου πάνω μου είναι πολύ κακή…» γκρινιάζω. «Έχω σύσκεψη. Πρέπει να φύγω – πρέπει να είμαι στο Πόρτλαντ στις οχτώ. Μ ου υπομειδιάς;» «Ναι» παραδέχεται. «Έχω αργήσει. Δεν αργώ ποτέ. Άλλη μία πρώτη φορά, δεσποινίς Στιλ…» Φοράω το σακάκι μου και ύστερα πιάνω το κεφάλι της και με τα δυο μου χέρια. «Την Κυριακή…» ψιθυρίζω και τη φιλάω. Αρπάζω το ρολόι, το πορτοφόλι και τα λεφτά από το κομοδίνο της, μαζεύω τα παπούτσια μου και κατευθύνομαι προς την πόρτα. «Θα έρθει ο Τέυλορ και θα αναλάβει τον Σκαραβαίο σου. Μ ιλούσα σοβαρά. Μ ην τον οδηγήσεις. Θα σε δω σπίτι μου την Κυριακή. Θα σου στείλω μήνυμα για την ώρα». Αφήνοντάς την κάπως ζαλισμένη, ορμάω έξω από το διαμέρισμα και μπαίνω στο αυτοκίνητό μου. Φοράω τα παπούτσια μου οδηγώντας. Μ όλις τα βάζω, πατάω γκάζι και αρχίζω να ελίσσομαι μέσα στην πυκνή κυκλοφορία προς το Πόρτλαντ. Θα αναγκαστώ να συσκεφθώ με τους συνεργάτες του Ίμον Κάβανο φορώντας το τζιν μου. Ευτυχώς, αυτή η σύσκεψη γίνεται μέσω WebEx. Ορμάω σαν σίφουνας στο δωμάτιό μου στο Χίθμαν και ανοίγω το λάπτοπ: 8:02. Σκατά! Δεν έχω ξυριστεί, αλλά στρώνω τα μαλλιά μου και ισιώνω το σακάκι μου, ελπίζοντας ότι δε θα προσέξουν πως από κάτω φοράω μόνο ένα μπλουζάκι. Ποιος νοιάζεται, έτσι κι αλλιώς; Ανοίγω το WebEx, και η Άντρια είναι συνδεδεμένη και με περιμένει. «Καλημέρα, κύριε Γκρέυ. Ο κύριος Κάβανο έχει καθυστερήσει, αλλά είναι έτοιμοι για σας στη Νέα Υόρκη κι εδώ στο Σιάτλ». «Ο Φρεντ και ο Μ πάρνυ;» Οι Φλιντστόουν μου. Χαμογελάω αμυδρά στη σκέψη. «Μ άλιστα, κύριε. Και η Ρος». «Ωραία. Ευχαριστώ…» Είμαι λαχανιασμένος. Πιάνω το φευγαλέο απορημένο βλέμμα της Άντρια και επιλέγω να το αγνοήσω. «Μ πορείς να μου παραγγείλεις ένα φρυγανισμένο μπέιγκελ με τυρί κρέμα και καπνιστό σολομό κι έναν καφέ,
322
E. L. JAMES
σκέτο; Πες να τα στείλουν στη σουίτα μου το συντομότερο». «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ». Ποστάρει τον σύνδεσμο για τη σύσκεψη στο παράθυρο. «Ορίστε, κύριε» λέει. Πατάω τον σύνδεσμο και συνδέομαι. «Καλημέρα». Δύο ανώτερα στελέχη κάθονται σ’ ένα τραπέζι συσκέψεων στη Νέα Υόρκη, κοιτάζοντας και οι δύο με προσμονή την κάμερα. Η Ρος, ο Μ πάρνυ και ο Φρεντ είναι καθένας τους σε ξεχωριστό παράθυρο. Στη δουλειά. Ο Κάβανο λέει πως θέλει να αναβαθμίσει το δίκτυο των μέσων ενημέρωσής του σε συνδέσεις οπτικών ινών υψηλής ταχύτητας. Η GEH μπορεί να το κάνει – σκοπεύουν, όμως, στα σοβαρά να υποστηρίξουν την απόφαση; Πρόκειται για μεγάλη επένδυση αρχικά, αλλά πολύ αποδοτική τελικά. Την ώρα που μιλάμε, μια ειδοποίηση για ηλεκτρονικό μήνυμα από την Άνα εμφανίζεται στην πάνω δεξιά γωνία της οθόνης μου. Ο τίτλος είναι ελκυστικός. Όσο πιο διακριτικά μπορώ, το ανοίγω. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Χειροδικία: τα επακόλουθα Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 08:05 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ κύριε Γκρέυ, Θέλατε να μάθετε γιατί αισθανόμουν μπερδεμένη αφότου – ποιον ευφημισμό να χρησιμοποιήσουμε;– μου τις βρέξατε, με τιμωρήσατε, με δείρατε, χειροδικήσατε εναντίον μου. Κάπως υπερβολικά δραματικό, μπορούσατε να έχετε πει όχι.
δεσποινίς
Στιλ.
Θα
Λοιπόν, καθ’ όλη τη διάρκεια της τρομακτικής διαδικασίας ένιωθα εξευτελισμένη, ταπεινωμένη και κακοποιημένη. Αν ένιωσες έτσι, γιατί δε με σταμάτησες; Έχεις κωδικούς ασφαλείας.
ΓΚΡΕΫ
323
Και, προς μεγάλη μου ντροπή, έχετε δίκιο, ερεθίστηκα. Κι αυτό ήταν απρόσμενο. Το ξέρω. Ωραία. Επιτέλους το παραδέχτηκες. Όπως γνωρίζετε καλά, οτιδήποτε έχει να κάνει με το σεξ είναι για μένα καινούριο – μακάρι να ήμουν πιο έμπειρη και επομένως καλύτερα προετοιμασμένη. Σοκαρίστηκα που ερεθίστηκα. Αυτό που πραγματικά με ανησύχησε πάντως ήταν το πώς ένιωσα μετά. Κι αυτό είναι πιο δύσκολο να το εκφράσω. Χάρηκα που χαρήκατε. Αισθάνθηκα ανακούφιση που δεν ήταν τόσο οδυνηρό όσο νόμιζα ότι θα ήταν. Κι όταν ήμουν ξαπλωμένη μέσα στην αγκαλιά σας, ένιωθα… χορτασμένη. Όπως κι εγώ, Άνα, όπως κι εγώ… Αλλά αισθάνομαι πολύ άβολα, ακόμα και ένοχη που νιώθω έτσι. Δε μου κάθεται καλά, και το αποτέλεσμα είναι να βρίσκομαι σε σύγχυση. Απαντάει αυτό στην ερώτησή σας; Ελπίζω ο κόσμος των Συγχωνεύσεων και των Αγορών να είναι διεγερτικός όπως πάντα… Και να μην αργήσατε πολύ. Ευχαριστώ που μείνατε μαζί μου. Άνα Ο Κάβανο μπαίνει στη συζήτηση, ζητώντας συγγνώμη για την καθυστέρηση. Όσο γίνονται οι συστάσεις και ο Φρεντ μιλάει για όσα μπορεί να προσφέρει η GEH, πληκτρολογώ την απάντησή μου στην Άνα. Ελπίζω σε όσους βρίσκονται στην άλλη πλευρά της οθόνης να φαίνομαι σαν να κρατάω σημειώσεις.
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Άνοιξε το μυαλό σου Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 08:24 Προς: Αναστάζια Στιλ
324
E. L. JAMES
Ενδιαφέρων… αν και κάπως υπερβολικός τίτλος, δεσποινίς Στιλ. Για να απαντήσω στις παρατηρήσεις σας: • Θα επιλέξω το ξύλισμα – επειδή αυτό ήταν. • Νιώσατε εξευτελισμένη, ταπεινωμένη και κακοποιημένη – ακριβώς όπως και η Τες Ντάρμπυφιλντ. Έχω την εντύπωση πως εσείς ήσαστε που επιλέξατε τον εξευτελισμό, αν θυμάμαι καλά. Πραγματικά αισθάνεστε έτσι ή νομίζετε πως οφείλετε να νιώθετε έτσι; Δύο πολύ διαφορετικά πράγματα. Αν έτσι νιώθετε, νομίζετε πως μπορείτε να προσπαθήσετε απλώς να ενστερνιστείτε αυτά τα αισθήματα, να τα διαχειριστείτε, για χάρη μου; Αυτό θα έκανε μια υποτακτική. • Είμαι ευγνώμων για την απειρία σας. Την εκτιμώ και αρχίζω μόλις να καταλαβαίνω τι σημαίνει. Μ ε απλά λόγια… σημαίνει πως είστε δική μου από κάθε άποψη. • Ναι, ερεθιστήκατε, πράγμα που με τη σειρά του ήταν πολύ ερεθιστικό. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σ’ αυτό. • Η λέξη «χάρηκα» ούτε κατά διάνοια δεν περιγράφει το πώς ένιωσα. Πιο κοντά σ’ αυτό το συναίσθημα είναι το «εκστατική αγαλλίαση». • Το ξύλισμα για τιμωρία πονάει πολύ περισσότερο από το αισθησιακό ξύλισμα – επομένως δε γίνεται πιο δυνατό από τόσο, εκτός φυσικά αν διαπράξετε κάποια μεγάλη παράβαση, οπότε θα χρησιμοποιήσω κάποιο σύνεργο για να σας τιμωρήσω. Το χέρι μου πονούσε πάρα πολύ. Αλλά μου αρέσει αυτό. • Κι εγώ ένιωσα χορτασμένος – όσο δε φαντάζεστε. • Μ ην ξοδεύετε την ενέργειά σας σε ενοχές, αισθήματα περί διάπραξης ανάρμοστων πράξεων κτλ. Είμαστε συναινούντες ενήλικοι. Ό,τι κάνουμε πίσω από κλειστές πόρτες αφορά εμάς. Πρέπει να ανοίξετε το μυαλό σας και να ακούσετε το σώμα σας. • Ο κόσμος των Σ&Α δεν είναι ούτε κατά διάνοια τόσο διεγερτικός όσο εσείς, δεσποινίς Στιλ. Κρίστιαν Γκρέυ
ΓΚΡΕΫ
325
CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η απάντησή της είναι σχεδόν άμεση. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Συναινούντες ενήλικοι! Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 08:30 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Δεν είσαι σε σύσκεψη; Χαίρομαι πολύ που πονούσε το χέρι σου. Κι αν άκουγα το κορμί μου, τώρα θα ήμουν στην Αλάσκα. Άνα ΥΓ. Θα σκεφτώ αν μπορώ να ενστερνιστώ αυτά τα αισθήματα. Στην Αλάσκα! Αλήθεια, δεσποινίς Στιλ; Καγχάζω από μέσα μου και κάνω τον απορροφημένο από τη διαδικτυακή συζήτηση. Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα, και ζητάω συγγνώμη για τη διακοπή της σύσκεψης, ώστε να ανοίξω στην υπηρεσία δωματίου, που φέρνει το πρωινό μου. Η δεσποινίς Πολύ Σκούρα Μ άτια με ανταμείβει με ένα προκλητικό χαμόγελο ενώ υπογράφω τον λογαριασμό. Επιστρέφοντας στο WebEx, βρίσκω τον Φρεντ να ενημερώνει τον Κάβανο και τους συνεργάτες του σχετικά με το πόσο επιτυχημένη αποδείχθηκε αυτή η τεχνολογία για μια άλλη πελάτισσά μας εταιρεία που ασχολείται με προθεσμιακές συναλλαγές. «Θα με βοηθήσει η τεχνολογία στην αγορά των προθεσμιακών συναλλαγών;» ρωτάει ο Κάβανο με σαρδόνιο χαμόγελο. Όταν του λέω πως ο Μ πάρνυ δουλεύει σκληρά αναπτύσσοντας μια κρυστάλλινη σφαίρα που θα προβλέπει τις τιμές, έχουν όλοι την ευγένεια να γελάσουν. Όσο ο Φρεντ συζητάει το θεωρητικό χρονοδιάγραμμα για την εφαρμογή και την τεχνολογική ενσωμάτωση, στέλνω ένα μήνυμα στην Άνα. Από: Κρίστιαν Γκρέυ
326
E. L. JAMES
Θέμα: Δε φώναξες τους μπάτσους Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 08:35 Προς: Αναστάζια Στιλ Δεσποινίς Στιλ, Είμαι σε σύσκεψη και συζητάω σχετικά με την αγορά των προθεσμιακών συναλλαγών, αν πράγματι ενδιαφέρεστε. Για την ιστορία, σταθήκατε δίπλα μου ξέροντας τι θα έκανα. Δε μου ζητήσατε σε καμία περίπτωση να σταματήσω – δε χρησιμοποιήσατε κανέναν από τους δύο κωδικούς ασφαλείας. Είστε ενήλικη – έχετε επιλογές. Μ ε κάθε ειλικρίνεια, περιμένω ανυπόμονα την επόμενη φορά που θα πονάει η παλάμη μου. Προφανώς δεν ακούτε το σωστό κομμάτι του σώματός σας. Η Αλάσκα είναι πολύ κρύα και δεν αποτελεί καλή κρυψώνα. Θα σας έβρισκα. Μ πορώ να εντοπίσω το κινητό σας – αν θυμάστε. Πηγαίνετε στη δουλειά. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ο Φρεντ αγορεύει όταν παίρνω την απάντηση της Άνα. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Καταδίωξη Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 08:39 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Έχεις ζητήσει ιατρική βοήθεια για τις τάσεις καταδίωξης; Άνα Πνίγω το γέλιο μου. Έχει χιούμορ. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Καταδίωξη; Εγώ; Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 08:41 Προς: Αναστάζια Στιλ Πληρώνω μια μικρή περιουσία στον διαπρεπή δόκτορα Φλυν
ΓΚΡΕΫ
327
σε σχέση με την τάση καταδίωξης και τις άλλες τάσεις που έχω. Πήγαινε στη δουλειά. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Γιατί δεν έχει πάει στη δουλειά; Θα αργήσει. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Ακριβοί τσαρλατάνοι Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 08:43 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Να προτείνω ταπεινά να ζητήσεις και μια δεύτερη γνώμη; Δεν είμαι σίγουρη πως ο δόκτωρ Φλυν είναι και πολύ αποτελεσματικός. Δεσποινίς Στιλ Γαμώτο, αυτή η γυναίκα έχει χιούμορ… και διαίσθηση· ο Φλυν μού παίρνει μια μικρή περιουσία για τις συμβουλές του. Πληκτρολογώ στα κρυφά την απάντησή μου. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Δεύτερες γνώμες Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 08:47 Προς: Αναστάζια Στιλ Όχι πως είναι δουλειά σου, ταπεινή ή όχι, αλλά ο δόκτωρ Φλυν είναι η δεύτερη γνώμη. Θα πρέπει να πατήσεις γκάζι, με το καινούριο σου αυτοκίνητο, βάζοντας τον εαυτό σου σε κίνδυνο χωρίς λόγο – νομίζω πως αυτό παραβιάζει τους κανόνες. ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ο Κάβανο μου πετάει μια ερώτηση για εξασφάλιση από μελλοντική απαξίωση. Τον ενημερώνω πως αποκτήσαμε
328
E. L. JAMES
πρόσφατα μια εταιρεία που είναι ένας καινοτόμος δυναμικός παίκτης στις οπτικές ίνες. Δεν του λέω πως έχω αμφιβολίες για τον διευθύνοντα σύμβουλο, τον Λούκας Γουντς. Θα πάρει δρόμο έτσι κι αλλιώς. Σίγουρα θα τον απολύσω τον βλάκα, ό,τι κι αν λέει η Ρος. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: ΦΩΝΑΖΟΥΜ Ε Μ Ε ΚΕΦΑΛΑΙΑ Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 08:51 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Ως αντικείμενο των τάσεων καταδίωξής σου, νομίζω πως είναι δουλειά μου. Δεν έχω υπογράψει ακόμα. Επομένως, κανόνες ξε-κανόνες. Και δεν πιάνω δουλειά πριν από τις 9:30. Δεσποινίς Στιλ ΦΩΝΑΖΟΥΜ Ε Μ Ε ΚΕΦΑΛΑΙΑ. Μ ου αρέσει. Απαντάω. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Περιγραφική γλωσσολογία Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 08:53 Προς: Αναστάζια Στιλ «Ξε-κανόνες»; Δεν είμαι σίγουρος πως υπάρχει στο λεξικό. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. «Μ πορούμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση εκτός σύνδεσης» λέει η Ρος στον Κάβανο. «Τώρα έχουμε μια ιδέα για τις ανάγκες και τις προσδοκίες σας, οπότε θα σας ετοιμάσουμε μια λεπτομερή πρόταση και θα επαναλάβουμε τη σύσκεψη την άλλη εβδομάδα για να τη συζητήσουμε». «Ωραία…» σχολιάζω, προσπαθώντας να δείχνω ενδιαφέρον. Ακολουθούν καταφατικά νεύματα απ’ όλους και ύστερα αποχαιρετισμοί. «Ευχαριστώ που μας έδωσες την ευκαιρία να κάνουμε
ΓΚΡΕΫ
329
προσφορά γι’ αυτήν τη δουλειά, Ίμον» λέω στον Κάβανο. «Κατά τα φαινόμενα, ξέρετε τι θέλουμε, παιδιά...» αποκρίνεται. «Χάρηκα που σε είδα χτες. Αντίο». Όλοι κλείνουν, εκτός από τη Ρος, που με κοιτάζει σαν να μου έχουν φυτρώσει δύο κεφάλια. Το μήνυμα της Άνα εμφανίζεται στα εισερχόμενα. «Περίμενε, Ρος. Δώσ’ μου ένα δυο λεπτά». Της κλείνω τον ήχο. Και διαβάζω. Και γελάω δυνατά. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Περιγραφική γλωσσολογία Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 08:56 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Είναι ανάμεσα στη μανία ελέγχου και στις τάσεις καταδίωξης. Και η περιγραφική γλωσσολογία είναι αυστηρό όριο για μένα. Θα σταματήσεις τώρα να με ενοχλείς; Θα ήθελα να πάω στη δουλειά με το καινούριο μου αυτοκίνητο. Άνα Πληκτρολογώ μια γρήγορη απάντηση. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Δύσκολες, αλλά διασκεδαστικές νεαρές Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 09:00 Προς: Αναστάζια Στιλ Μ ε τρώει η παλάμη μου. Προσοχή στην οδήγηση, δεσποινίς Στιλ. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc.
Η Ρος με αγριοκοιτάζει όταν της ανοίγω πάλι τον ήχο. «Τι διάολο, Κρίστιαν;»
330
E. L. JAMES
«Τι;» Παριστάνω τον αθώο. «Ξέρεις τι. Μ ην κάνεις αναθεματισμένες συσκέψεις όταν προφανώς δεν ενδιαφέρεσαι!» «Τόσο προφανές ήταν;» «Ναι». «Γαμώτο…» «Ναι. Γαμώτο! Αυτό το συμβόλαιο θα μπορούσε να είναι τεράστιο». «Το ξέρω. Το ξέρω. Λυπάμαι…» Χαμογελάω πλατιά. «Δεν ξέρω τι σ’ έχει πιάσει τελευταία». Κουνάει το κεφάλι της, αλλά βλέπω πως προσπαθεί να καλύψει τη θυμηδία της με την αγανάκτηση. «Είναι ο αέρας του Πόρτλαντ…» «Όσο πιο γρήγορα γυρίσεις, τόσο το καλύτερο». «Θα ξεκινήσω γύρω στο μεσημέρι. Στο μεταξύ πες στον Μ άρκο να ερευνήσει όλους τους εκδοτικούς οίκους στο Σιάτλ και να δει αν είναι κάποιος ώριμος για εξαγορά». «Θες να μπεις στις εκδόσεις;» Η Ρος κοντεύει να πνιγεί. «Δεν είναι τομέας με υψηλές προοπτικές ανάπτυξης…» Μ άλλον έχει δίκιο. «Απλώς να το ερευνήσουμε. Αυτό είναι όλο». Αναστενάζει. «Αν επιμένεις… Θα έρθεις στο γραφείο αργότερα το απόγευμα; Μ πορούμε να κάνουμε μια κανονική ενημέρωση για τις εκκρεμότητες». «Εξαρτάται από την κίνηση». «Θα προγραμματίσω μια ενημέρωση με την Άντρια». «Ωραία. Γεια προς το παρόν». Κλείνω το WebEx και καλώ την Άντρια. «Κύριε Γκρέυ». «Τηλεφώνησε στον δόκτορα Μ πάξτερ και κανόνισε να έρθει στο διαμέρισμά μου την Κυριακή, γύρω στο μεσημέρι. Αν δεν είναι διαθέσιμος, βρες έναν καλό γυναικολόγο. Τον καλύτερο». «Μ άλιστα, κύριε» αποκρίνεται. «Κάτι άλλο;» «Ναι. Πώς λένε την προσωπική βοηθό αγορών που χρησιμοποιώ στο Neiman M arcus στο Μ πρέιβερν Σέντερ;» «Καρολάιν Άκτον».
ΓΚΡΕΫ
331
«Στείλε μου με sms τον αριθμό της». «Μ άλιστα». Το κλείνω. Μ έχρι στιγμής το πρωινό ήταν ενδιαφέρον. Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη ανταλλαγή ηλεκτρονικών μηνυμάτων που να ήταν τόσο διασκεδαστική. Ρίχνω μια ματιά στο λάπτοπ, αλλά δεν υπάρχει τίποτα καινούριο. Η Άνα πρέπει να είναι στη δουλειά. Περνάω τα χέρια μέσα από τα μαλλιά μου. Η Ρος πρόσεξε πόσο αφηρημένος ήμουν στη διάρκεια της συζήτησης. Σκατά, Γκρέυ… Συγκεντρώσου. Καταβροχθίζω το πρωινό μου, πίνω λίγο κρύο καφέ και κατευθύνομαι προς το υπνοδωμάτιό μου για να κάνω ντους και να αλλάξω. Ακόμα και την ώρα που λούζω τα μαλλιά μου, δεν μπορώ να βγάλω αυτήν τη γυναίκα από τον νου μου. Άνα. Υπέροχη Άνα. Στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα της καθώς αναπηδούσε πάνω μου· καθώς ήταν ξαπλωμένη στο γόνατό μου, με τα πισινά ρόδινα· καθώς ήταν δεμένη στο κρεβάτι, με το στόμα ανοιχτό από την έκσταση. Χριστέ μου, αυτή η γυναίκα είναι καυτή. Και σήμερα το πρωί, το ξύπνημα δίπλα της δεν ήταν και τόσο κακό, και κοιμήθηκα καλά… Πραγματικά καλά. Κεφαλαία που φωνάζουν. Τα μηνύματά της με κάνουν να γελάω. Είναι διασκεδαστικά. Είναι αστεία. Ποτέ δεν είχα καταλάβει πως μου άρεσε αυτό σε μια γυναίκα. Θα πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνουμε την Κυριακή στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου… Κάτι διασκεδαστικό, κάτι καινούριο για κείνην. Την ώρα που ξυρίζομαι, μου έρχεται μια ιδέα, και μόλις ντύνομαι, ανοίγω ξανά το λάπτοπ, για να περιηγηθώ στο αγαπημένο μου κατάστημα βοηθημάτων. Χρειάζομαι ένα μαστίγιο ιππασίας – καφέ πλεχτό δέρμα. Χαμογελάω αχνά. Θα κάνω τα όνειρα της Άνα πραγματικότητα. Κάνω την παραγγελία και αρχίζω πάλι να δουλεύω στέλνοντας e-mails, αναζωογονημένος και παραγωγικός, ώσπου με διακόπτει ο Τέυλορ. «Καλημέρα, Τέυλορ».
332
E. L. JAMES
«Κύριε Γκρέυ…» Γνέφει, κοιτάζοντάς με με απορημένο ύφος, και συνειδητοποιώ πως χαμογελάω επειδή σκέφτομαι πάλι τα μηνύματά της. Η περιγραφική γλωσσολογία είναι αυστηρό όριο για μένα. «Πέρασα ωραίο πρωί» πιάνω τον εαυτό μου να εξηγεί. «Χαίρομαι που το ακούω, κύριε. Έχω τα πλυμένα ρούχα της δεσποινίδας Στιλ από την προηγούμενη εβδομάδα». «Βάλ’ τα στις αποσκευές μου με τα δικά μου». «Μ άλιστα». «Ευχαριστώ». Τον παρακολουθώ να μπαίνει στο υπνοδωμάτιό μου. Ακόμα και ο Τέυλορ έχει αρχίσει να προσέχει την επίδραση της Αναστάζια Στιλ. Το τηλέφωνό μου δονείται: μήνυμα από τον Έλλιοτ. Είσαι ακόμα στο Πόρτλαντ; Ναι. Αλλά φεύγω σε λίγο. Θα έρθω αργότερα. Θα βοηθήσω τα κορίτσια να μετακομίσουν. Κρίμα που δεν μπορείς να μείνεις. Το πρώτο μας ΔΙΠΛΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ από τότε που η Άνα σού πέταξε τα μάτια έξω. Άντε γαμήσου. Θα πάω να πάρω τη Μ ία. Χρειάζομαι λεπτομέρειες, αδέρφι. Η Κέιτ δε μου λέει τίποτα. Ωραία. Άντε γαμήσου. Πάλι. «Κύριε Γκρέυ;» Ο Τέυλορ με διακόπτει ξανά, με τις αποσκευές μου στο χέρι. «Ο κούριερ στάλθηκε με το BlackBerry». «Ευχαριστώ». Γνέφει καταφατικά, κι όταν φεύγει, πληκτρολογώ άλλο ένα μήνυμα στη δεσποινίδα Στιλ.
ΓΚΡΕΫ
333
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: ΔΑΝΕΙΚΟ BlackBerry Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 11:15 Προς: Αναστάζια Στιλ Πρέπει να μπορώ να σε βρω ανά πάσα στιγμή και, δεδομένου ότι αυτή είναι η πιο ειλικρινής μορφή επικοινωνίας σου, σκέφτηκα πως χρειάζεσαι ένα BlackBerry. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Και ίσως το σηκώνεις αυτό το τηλέφωνο όταν παίρνω. Στις 11:30 έχω άλλη μία κλήση για σύσκεψη, με τον οικονομικό διευθυντή αυτήν τη φορά, προκειμένου να συζητήσουμε τις φιλανθρωπικές παροχές της GEH για το επόμενο τρίμηνο. Αυτό παίρνει σχεδόν μία ώρα, και μόλις τελειώνει, τρώω ένα ελαφρύ γεύμα και διαβάζω το υπόλοιπο Forbes. Καταπίνοντας την τελευταία μπουκιά σαλάτας, συνειδητοποιώ πως δεν έχω άλλον λόγο να μένω στο ξενοδοχείο. Είναι ώρα να φύγω. Παρ’ όλα αυτά, είμαι απρόθυμος. Και βαθιά μέσα μου πρέπει να παραδεχτώ πως αυτό συμβαίνει επειδή δε θα ξαναδώ την Άνα έως την Κυριακή, εκτός κι αν αλλάξει γνώμη. Γαμώτο… Ελπίζω όχι. Παραμερίζοντας αυτήν τη δυσάρεστη σκέψη, αρχίζω να βάζω τα χαρτιά μου στην τσάντα ώμου μου, κι όταν σηκώνω το λάπτοπ για να το φυλάξω, βλέπω ένα μήνυμα από την Άνα. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Καταναλωτισμός στο αποκορύφωμά του Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 13:22 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Νομίζω πως πρέπει να τηλεφωνήσεις τώρα στον δόκτορα Φλυν. Οι τάσεις καταδίωξης έχουν χτυπήσει κόκκινο. Είμαι στη δουλειά. Θα σου στείλω μήνυμα όταν επιστρέψω στο σπίτι.
334
E. L. JAMES
Ευχαριστώ για ένα ακόμα γκάτζετ. Δεν έκανα λάθος όταν είπα πως είσαι ο απόλυτος καταναλωτής. Γιατί το κάνεις αυτό; Άνα Μ ε αποπαίρνει! Απαντάω αμέσως. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Οξύνοια από μια τόσο νέα κοπέλα Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 13:26 Προς: Αναστάζια Στιλ Σωστό επιχείρημα και καλά διατυπωμένο όπως πάντα, δεσποινίς Στιλ. Ο δόκτωρ Φλυν λείπει σε διακοπές. Και το κάνω αυτό επειδή μπορώ. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Δεν απαντάει αμέσως, κι έτσι πακετάρω το λάπτοπ μου. Αρπάζω την τσάντα μου και κατευθύνομαι προς τη ρεσεψιόν, για να κάνω τσεκ άουτ. Όσο περιμένω για το αυτοκίνητό μου, με παίρνει η Άντρια ώστε να μου πει πως βρήκε μια μαιευτήρα γυναικολόγο που μπορεί να έρθει στο Εσκάλα την Κυριακή. «Λέγεται δόκτωρ Γκριν κι έχει πολύ καλές συστάσεις από τον γιατρό σας, κύριε». «Ωραία». «Δουλεύει στο Νορθγουέστ». «Εντάξει». Πού το πάει η Άντρια με όλα αυτά; «Μ όνο ένα πράγμα, κύριε… Είναι ακριβή». Την καθησυχάζω. «Άντρια, όσα κι αν θέλει, δεν πειράζει». «Σ’ αυτή την περίπτωση, μπορεί να βρίσκεται στο διαμέρισμά σας στη μιάμιση την Κυριακή». «Ωραία. Κανόνισέ το». «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ». Κλείνω το τηλέφωνο και μπαίνω στον πειρασμό να πάρω τη
ΓΚΡΕΫ
335
μητέρα μου ώστε να ελέγξω τα προσόντα της δόκτορος Γκριν, μιας και δουλεύουν στο ίδιο νοσοκομείο· αυτό, όμως, ίσως προκαλέσει πολλές ερωτήσεις από την Γκρέις. Μ όλις μπαίνω στο αυτοκίνητο, στέλνω στην Άνα ένα e-mail με λεπτομέρειες για την Κυριακή. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Κυριακή Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 13:40 Προς: Αναστάζια Στιλ Να συναντηθούμε στη 1:00 μ.μ. την Κυριακή; Η γιατρός θα είναι στο Εσκάλα για να σε δει στη 1:30. Φεύγω τώρα για Σιάτλ. Ελπίζω να πάει καλά η μετακόμιση και περιμένω ανυπόμονα την Κυριακή. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ωραία. Έγιναν όλα. Βγάζω το R8 στον δρόμο και κατευθύνομαι, με τη μηχανή να μουγκρίζει, προς τον Διαπολιτειακό 5. Περνώντας την έξοδο για Βανκούβερ, μου έρχεται έμπνευση. Παίρνω την Άντρια από το hands-free και της ζητάω να οργανώσει την αγορά ενός δώρου για τα καλορίζικα για την Άνα και την Κέιτ. «Τι θα θέλατε να στείλετε;» «Bollinger La Grande Année Rosé, σοδειάς 1999». «Μ άλιστα, κύριε. Κάτι άλλο;» «Τι εννοείς με το “κάτι άλλο”;» «Λουλούδια; Σοκολατάκια; Ένα μπαλόνι;» «Μ παλόνι;» «Ναι». «Τι είδους μπαλόνι;» «Κοιτάξτε… Έχουν τα πάντα». «Εντάξει. Καλή ιδέα. Δες αν μπορείς να βρεις ένα μπαλόνι ελικόπτερο». «Μ άλιστα, κύριε. Κι ένα μήνυμα για την κάρτα;»
336
E. L. JAMES
«“Κυρίες μου, καλή τύχη στο καινούριο σας σπίτι. Κρίστιαν Γκρέυ”. Το έγραψες;» «Μ άλιστα. Ποια είναι η διεύθυνση;» Σκατά! Δεν ξέρω. «Θα σ’ τη στείλω με sms είτε αργότερα σήμερα είτε αύριο. Καλά είναι;» «Μ άλιστα, κύριε. Μ πορώ να κανονίσω να παραδοθεί αύριο». «Ευχαριστώ, Άντρια». «Παρακαλώ…» Ακούγεται έκπληκτη. Κλείνω το τηλέφωνο και πατάω τέρμα το γκάζι του R8 μου. ΣΤΙΣ 6:30 ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ,
και η προηγούμενη αγαλλίασή μου έχει ξινίσει – δεν έχω ακόμα νέα από την Άνα. Διαλέγω ένα ζευγάρι μανικετόκουμπα από τα συρτάρια της ντουλάπας μου, και καθώς δένω το παπιγιόν μου για την αποψινή εκδήλωση, αναρωτιέμαι αν είναι καλά. Είπε πως θα επικοινωνούσε μαζί μου όταν θα επέστρεφε στο σπίτι· της τηλεφώνησα δύο φορές, αλλά δεν πήρα απάντηση, κι αυτό μου τη δίνει. Κάνω ακόμα μία προσπάθεια, κι αυτήν τη φορά αφήνω μήνυμα. «Νομίζω πως πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι τις προσδοκίες μου. Δεν είμαι υπομονετικός άνθρωπος. Αν λες ότι θα έρθεις σε επαφή μαζί μου όταν τελειώσεις τη δουλειά, πρέπει να έχεις την ευγένεια να το κάνεις. Διαφορετικά ανησυχώ, κι αυτό δεν είναι ένα αίσθημα με το οποίο είμαι εξοικειωμένος και δεν το υπομένω πολύ καλά. Πάρε με». Αν δεν τηλεφωνήσει σύντομα, θα εκραγώ. με τον Γουέλαν, τον τραπεζίτη μου. Είμαι καλεσμένος του σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση για μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που έχει στόχο να αυξήσει τη συνειδητοποίηση σχετικά με την παγκόσμια φτώχεια. «Χαίρομαι που μπορέσατε να έρθετε» λέει ο Γουέλαν. «Είναι για καλό σκοπό». «Και ευχαριστώ για τη γενναιόδωρη συνεισφορά σας, κύριε Γκρέυ». Η γυναίκα του περιδρομιάζει, τουρλώνοντας τα τέλεια, χειρουργικά ενισχυμένα στήθη της προς το μέρος μου. «Όπως είπα, ο σκοπός είναι καλός…» Της ρίχνω ένα ΚΑΘΟΜΑΙ Σ’ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ
ΓΚΡΕΫ
337
συγκαταβατικό χαμόγελο. Γιατί δε με πήρε η Άνα; Ελέγχω πάλι το τηλέφωνό μου. Τίποτα. Κοιτάζω ολόγυρα στο τραπέζι όλους τους μεσόκοπους άντρες με τις δεύτερες ή τρίτες συζύγους-τρόπαια. Ο Θεός να με φυλάει να μη γίνω κι εγώ μια μέρα έτσι. Βαριέμαι. Βαριέμαι φρικτά και μου την έχει δώσει φρικτά. Τι κάνει η Άνα; Θα μπορούσα να την έχω φέρει εδώ; Υποψιάζομαι πως θα είχε βαρεθεί κι εκείνη μέχρι θανάτου. Όταν η κουβέντα γύρω από το τραπέζι μετατοπίζεται στην κατάσταση της οικονομίας, δεν αντέχω άλλο. Ζητώντας συγγνώμη, φεύγω από την αίθουσα χορού και βγαίνω από το ξενοδοχείο. Όσο ο παρκαδόρος μού φέρνει το αυτοκίνητο, παίρνω ξανά την Άνα. Και πάλι δεν παίρνω απάντηση. Ίσως τώρα που έφυγα δε θέλει πια καμία σχέση μαζί μου. Όταν φτάνω στο σπίτι, πηγαίνω κατευθείαν στο γραφείο μου και ανοίγω το iM ac. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Πού είσαι; Ημερομηνία: 27 Μ αΐου 2011, 22:14 Προς: Αναστάζια Στιλ «Είμαι στη δουλειά. Θα σου στείλω μήνυμα όταν επιστρέψω στο σπίτι». Είσαι ακόμα στη δουλειά ή μήπως πακετάρισες το τηλέφωνο, το BlackBerry και το M acBook σου; Πάρε με, αλλιώς θα αναγκαστώ να τηλεφωνήσω στον Έλλιοτ. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο προς τα σκοτεινά νερά του πορθμού. Γιατί προσφέρθηκα να πάω να πάρω τη Μ ία; Θα μπορούσα να είμαι με την Άνα, βοηθώντας τη να πακετάρει όλες τις σαχλαμάρες της, κατόπιν να πάω για πίτσα με αυτήν και την
338
E. L. JAMES
Κέιτ και τον Έλλιοτ – ή για ό,τι άλλο κάνουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Για όνομα του Θεού, Γκρέυ. Δεν είσαι εσύ αυτός. Σύνελθε. Περιφέρομαι στο διαμέρισμά μου, με τα βήματά μου να αντηχούν στο καθιστικό μου, που φαντάζει οδυνηρά άδειο από την τελευταία φορά που ήμουν εδώ. Λύνω το παπιγιόν μου. Ίσως τελικά είμαι εγώ αυτός που είναι άδειος. Σερβίρω στον εαυτό μου ένα Armagnac και κοιτάζω πάλι έξω το περίγραμμα των κτιρίων του Σιάτλ προς τον πορθμό. Μ ε σκέφτεσαι, Αναστάζια Στιλ; Τα τρεμουλιαστά φώτα του Σιάτλ δεν έχουν απάντηση. Το τηλέφωνό μου χτυπάει. Δόξα. Σοι. Επιτέλους. Είναι αυτή. «Γεια…» Νιώθω ανακούφιση που πήρε. «Γεια» λέει. «Ανησυχούσα για σένα». «Το ξέρω. Μ ε συγχωρείς που δεν απάντησα, μα είμαι καλά». Καλά; Μακάρι να ήμουν κι εγώ… «Πέρασες καλά το βράδυ σου;» ρωτάω, συγκρατώντας τον θυμό μου. «Ναι. Τελειώσαμε το πακετάρισμα με την Κέιτ και φάγαμε κινέζικο που έφερε ο Χοσέ». Μάλιστα, το πράγμα γίνεται ολοένα και καλύτερο. Πάλι ο γαμημένος ο φωτογράφος. Γι’ αυτό δεν τηλεφώνησε. «Εσύ;» ρωτάει όταν δεν απαντάω, και στη φωνή της υπάρχει ένα ίχνος απελπισίας. Γιατί; Τι δε μου λέει; Ω, πάψε να το σκέφτεσαι τόσο πολύ, Γκρέυ. Αναστενάζω. «Πήγα σ’ ένα φιλανθρωπικό δείπνο… Ήταν θανάσιμα πληκτικό. Έφυγα μόλις μπόρεσα». «Μ ακάρι να ήσουν εδώ…» ψιθυρίζει. «Αλήθεια;» «Ναι!» λέει με θέρμη. Ω… Μ πορεί να της έλειψα. «Θα σε δω την Κυριακή;» ρωτάω, προσπαθώντας να
ΓΚΡΕΫ
339
κρατήσω την ελπίδα μακριά από τη φωνή μου. «Ναι, την Κυριακή» απαντάει, και νομίζω πως χαμογελάει. «Καληνύχτα». «Καληνύχτα, Κύριε...» Η φωνή της είναι βραχνή και μου κόβει την ανάσα. «Καλή τύχη με τη μετακόμιση αύριο, Αναστάζια». Μ ένει στη γραμμή, και η ανάσα της ακούγεται σιγανή. Γιατί δεν το κλείνει; Δε θέλει; «Κλείσε…» ψιθυρίζει. Δε θέλει να κλείσει, και η διάθεσή μου φτιάχνει αμέσως. Χαμογελάω πλατιά στο πανόραμα του Σιάτλ. «Όχι. Κλείσε εσύ». «Δε θέλω». «Ούτε κι εγώ». «Ήσουν πολύ θυμωμένος μαζί μου;» ρωτάει. «Ναι». «Είσαι ακόμα;» «Όχι». Τώρα ξέρω πως είσαι ασφαλής. «Δηλαδή δε θα με τιμωρήσεις;» «Όχι. Είμαι αυθόρμητος τύπος». «Το πρόσεξα…» με πειράζει, κι αυτό με κάνει να χαμογελάσω. «Μ πορείτε να κλείσετε τώρα, δεσποινίς Στιλ». «Το θέλετε στ’ αλήθεια, Κύριε;» «Πήγαινε για ύπνο, Αναστάζια». «Μ άλιστα, Κύριε». Δεν το κλείνει, και ξέρω πως χαμογελάει. Μ ου φτιάχνει ακόμα περισσότερο το κέφι. «Πιστεύεις ότι θα κάνεις ποτέ αυτό που σου λένε;» ρωτάω. «Ίσως… Θα δούμε μετά την Κυριακή» απαντάει η ξεμυαλίστρα, και η γραμμή νεκρώνει. Αναστάζια Στιλ, τι θα κάνω με σένα; Στην πραγματικότητα έχω μια καλή ιδέα, με την προϋπόθεση πως εκείνο το μαστίγιο ιππασίας θα εμφανιστεί στην ώρα του. Και με αυτήν τη δελεαστική σκέψη, χύνω το υπόλοιπο Armagnac και πέφτω για ύπνο.
340
E. L. JAMES
[ΣΑΒΒΑΤΟ 28 Μ ΑΪΟΥ 2011] ΚΡ ΙΣΤΙΑΝ!» ΤΣΙΡ ΙΖΕΙ Η ΜΙΑ περιχαρής και τρέχει προς το μέρος μου, εγκαταλείποντας το καρότσι με τις αποσκευές της. Τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου, με αγκαλιάζει σφιχτά. «Μ ου έλειψες!» λέει. «Και μένα μου έλειψες». Τη σφίγγω κι εγώ στην αγκαλιά μου. Γέρνει λίγο προς τα πίσω και με εξετάζει με ζωηρά μαύρα μάτια. «Μ ια χαρά φαίνεσαι!» συνεχίζει διαχυτικά. «Πες μου για κείνη την κοπέλα!» «Άσε με πρώτα να πάω εσένα και τις βαλίτσες σου σπίτι». Αρπάζω το καρότσι της, που ζυγίζει έναν τόνο, και βγαίνουμε μαζί από τον τερματικό σταθμό του αεροδρομίου και κατευθυνόμαστε προς το πάρκινγκ. «Πώς ήταν το Παρίσι λοιπόν; Κατά τα φαινόμενα, έφερες το μεγαλύτερο μέρος του πίσω μαζί σου». «C’est incroyable!» αναφωνεί. «Ο Φλουμπέρ, από την άλλη, ήταν κάθαρμα. Χριστέ μου! Ήταν φρικτός άνθρωπος. Απαίσιος δάσκαλος, αλλά καλός σεφ». «Αυτό σημαίνει πως απόψε μαγειρεύεις εσύ;» «Ω… Ήλπιζα να μαγειρέψει η μαμά». Η Μ ία συνεχίζει, μιλώντας ασταμάτητα για το Παρίσι: για το μικροσκοπικό της δωμάτιο, τα υδραυλικά, τη Σακρέ Κερ, τη Μ ονμάρτρη, τους Παριζιάνους, τον καφέ, το κόκκινο κρασί, το τυρί, τη μόδα, τα ψώνια. Κυρίως, όμως, για τη μόδα και τα ψώνια. Κι εγώ που νόμιζα πως πήγε στο Παρίσι για να μάθει να «
ΓΚΡΕΫ
341
μαγειρεύει. Μ ου έλειψε η φλυαρία της· είναι καταπραϋντική και καλοδεχούμενη. Είναι ο μόνος άνθρωπος που δε με κάνει να αισθάνομαι… διαφορετικός. «Αυτή είναι η αδερφούλα σου, Κρίστιαν. Τη λένε Μία». Η μανούλα με αφήνει να την πιάσω. Είναι πολύ μικρούλα. Με μαύρα, κατάμαυρα μαλλιά. Χαμογελάει. Δεν έχει δόντια. Βγάζω τη γλώσσα μου. Έχει γάργαρο γέλιο. Η μανούλα με αφήνει πάλι να πιάσω το μωρό. Τη λένε Μία. Την κάνω και γελάει. Την κρατάω στην αγκαλιά μου πολλή ώρα. Είναι ασφαλής όταν την κρατάω. Ο Έλλιοτ δεν ενδιαφέρεται για τη Μία. Της τρέχουν τα σάλια και κλαίει. Και ζαρώνει τη μύτη του όταν κάνει κακά της. Όταν η Μία κλαίει, ο Έλλιοτ την αγνοεί. Εγώ την κρατάω, την κρατάω συνέχεια στην αγκαλιά μου και σταματάει. Την παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά μου. «Μί-α…» ψιθυρίζω. «Τι είπες;» ρωτάει η μανούλα, και το πρόσωπό της είναι άσπρο σαν κιμωλία. «Μί-α». «Ναι. Ναι, αγαπημένο μου παιδί… Μία. Τη λένε Μία». Και η μανούλα αρχίζει να κλαίει με ευτυχισμένα, πολύ ευτυχισμένα δάκρυα. ΣΤΡ ΙΒΩ ΣΤΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΔΡ ΟΜΑΚΙ,
σταματάω έξω από την εξώπορτα του σπιτιού της μαμάς και του μπαμπά, ξεφορτώνω τις αποσκευές της Μ ία και τις κουβαλάω στο χολ. «Πού είναι όλοι τους;» Η Μ ία έχει κατεβάσει μούτρα. Ο μόνος άνθρωπος που είναι εκεί είναι η οικονόμος των γονιών μου – μια φοιτήτρια από πρόγραμμα ανταλλαγής που δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομά της. «Καλώς όρισες στο σπίτι!» λέει στη Μ ία με τα στομφώδη αγγλικά της, αν και κοιτάζει εμένα με μεγάλα αγελαδίσια μάτια.
342
E. L. JAMES
Ω Θεέ μου. Ένα όμορφο πρόσωπο είναι μόνο, γλύκα μου. Αγνοώντας την οικονόμο, απαντάω στην ερώτηση της Μ ία. «Νομίζω πως η μαμά έχει βάρδια και ο μπαμπάς είναι σ’ ένα συνέδριο. Ήρθες μία εβδομάδα νωρίτερα τελικά». «Δεν άντεχα τον Φλουμπέρ ούτε ένα λεπτό παραπάνω… Έπρεπε να την κοπανήσω όσο ακόμα μπορούσα. Ω, σου αγόρασα ένα δώρο…» Αρπάζει μια από τις κούτες της, την ανοίγει στο χολ και αρχίζει να ψαχουλεύει μέσα. «Α!» Μ ου δίνει ένα βαρύ τετράγωνο κουτί. «Άνοιξέ το!» με παροτρύνει, χαμογελώντας μου πλατιά. Η Μ ία είναι μια ακατανίκητη δύναμη. Ανοίγω επιφυλακτικά το κουτί και μέσα βρίσκω μια σφαίρα χιονιού που περιέχει ένα μαύρο πιάνο με ουρά σκεπασμένο με αστραφτερή σκόνη. Είναι το πιο κιτς πράγμα που έχω δει ποτέ μου. «Είναι μουσικό κουτί. Ορίστε…» Μ ου το παίρνει, το ταρακουνάει δυνατά και κουρδίζει ένα μικρό κλειδί στο κάτω μέρος. Μ ια γρήγορη απόδοση της «Μ ασσαλιώτιδας» αρχίζει να παίζει μέσα σ’ ένα σύννεφο από αστραφτερή σκόνη. Τι θα το κάνω αυτό το πράγμα; Γελάω, επειδή είναι τυπικό γούστο της Μ ία. «Πολύ ωραίο, Μ ία... Ευχαριστώ». Τη σφίγγω στην αγκαλιά μου και με σφίγγει κι εκείνη. «Το ήξερα πως θα σ’ έκανε να γελάσεις». Έχει δίκιο. Μ ε ξέρει καλά. «Πες μου λοιπόν γι’ αυτή την κοπέλα…» λέει. Η προσοχή και των δυο μας, όμως, αποσπάται από την Γκρέις, που μπαίνει βιαστική από την πόρτα, προσφέροντάς μου αναστολή της ποινής μου καθώς μητέρα και κόρη αγκαλιάζονται. «Λυπάμαι που δεν ήμουν εδώ να σε υποδεχτώ, χρυσό μου…» λέει η Γκρέις. «Είχα βάρδια. Έχεις μεγαλώσει. Κρίστιαν, μπορείς να ανεβάσεις τις βαλίτσες της Μ ία πάνω; Η Γκρέτσεν θα σου δώσει ένα χεράκι». Μπα; Είμαι χαμάλης τώρα; «Ναι, μαμά». Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό. Δε χρειάζομαι την Γκρέτσεν να μου κάνει τα γλυκά μάτια. Μ όλις τελειώνω, τους λέω πως έχω ραντεβού με τον
ΓΚΡΕΫ
343
γυμναστή μου. «Θα έρθω πάλι το βράδυ». Τις φιλάω βιαστικά και τις δύο και φεύγω προτού βομβαρδιστώ με περισσότερες ερωτήσεις για την Άνα. με προπονεί σκληρά. Σήμερα κάνουμε κικ μπόξινγκ στο γυμναστήριό του. «Έχασες τη φόρμα σου στο Πόρτλαντ, νεαρέ…» Σαρκάζει όταν σωριάζομαι στο στρώμα από τη στριφογυριστή κλοτσιά του. Ο Μ παστίγ είναι από τη σκληρή σχολή σωματικής άσκησης, που μου ταιριάζει μια χαρά. Σηκώνομαι παραπατώντας. Θέλω να τον ταπεινώσω. Έχει δίκιο, όμως – με έχει κάνει τόπι στο ξύλο σήμερα και δεν καταφέρνω τίποτα. Όταν τελειώνουμε, ρωτάει: «Τι τρέχει; Είσαι αφηρημένος, φίλε». «Η ζωή. Ξέρεις» απαντάω με αδιάφορο ύφος. «Φυσικά. Θα είσαι πίσω στο Σιάτλ αυτή την εβδομάδα;» «Ναι». «Ωραία. Θα σε φέρουμε στα ίσα σου». Ο ΜΠΑΣΤΙΓ, Ο ΓΥΜΝΑΣΤΗΣ ΜΟΥ,
στο διαμέρισμα κάνοντας τζόκινγκ, θυμάμαι το δώρο της Άνα για τα καλορίζικα. Στέλνω ένα sms στον Έλλιοτ. ΕΝΩ ΕΠΙΣΤΡ ΕΦΩ
Ποια είναι η διεύθυνση της Άνα και της Κέιτ; Θέλω να τους κάνω έκπληξη με ένα δώρο. Μ ου στέλνει μια διεύθυνση, την οποία προωθώ στην Άντρια. Καθώς ανεβαίνω με το ασανσέρ στο ρετιρέ, η Άντρια μου απαντάει. Η σαμπάνια και το μπαλόνι στάλθηκαν. Α. Ο Τέυλορ μου δίνει ένα πακέτο όταν επιστρέφω στο διαμέρισμα. «Αυτό ήρθε για σας, κύριε Γκρέυ». Α, ναι. Αναγνωρίζω το ανώνυμο περιτύλιγμα: είναι το μαστίγιο ιππασίας.
344
E. L. JAMES
«Ευχαριστώ». «Η κυρία Τζόουνς είπε πως θα γυρίσει αύριο, αργά το απόγευμα». «Εντάξει. Νομίζω πως δεν έχουμε τίποτε άλλο για σήμερα, Τέυλορ». «Πολύ καλά, κύριε…» αποκρίνεται χαμογελώντας ευγενικά και επιστρέφει στο γραφείο του. Παίρνοντας το μαστίγιο, μπαίνω στο υπνοδωμάτιό μου. Αυτή θα είναι η τέλεια εισαγωγή στον κόσμο μου: όπως παραδέχτηκε μόνη της, η Άνα δεν έχει κανένα σημείο αναφοράς σε σχέση με τη σωματική τιμωρία, με εξαίρεση το ξύλισμά μου εκείνη τη νύχτα. Κι αυτό την ερέθισε. Μ ε το μαστίγιο θα πρέπει να προχωρήσω αργά και να το κάνω ευχάριστο. Πραγματικά ευχάριστο. Το μαστίγιο ιππασίας είναι τέλειο. Θα της αποδείξω πως ο φόβος βρίσκεται στο μυαλό της. Μ όλις συμφιλιωθεί με αυτό, μπορούμε να πάμε παρακάτω. Ελπίζω να πάμε παρακάτω… Θα προχωρήσουμε αργά. Και θα κάνουμε μόνο ό,τι μπορεί να διαχειριστεί. Αν είναι να δουλέψει αυτό το πράγμα, θα πρέπει να προχωρήσουμε με τον δικό της ρυθμό. Όχι με τον δικό μου. Ρίχνω άλλη μία ματιά στο μαστίγιο και το βάζω στην ντουλάπα μου για αύριο. το λάπτοπ μου για να αρχίσω να δουλεύω, χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ελπίζω να είναι η Άνα, αλλά απογοητεύομαι, επειδή είναι η Ελένα. Είχα πει πως θα την έπαιρνα; «Γεια σου, Κρίστιαν. Τι κάνεις;» «Καλά, ευχαριστώ». «Γύρισες από το Πόρτλαντ;» «Ναι». «Να φάμε μαζί απόψε;» «Όχι απόψε. Γύρισε μόλις η Μ ία από το Παρίσι και με διέταξαν να πάω σπίτι». «Α… Η μαμά Γκρέυ. Πώς είναι;» «Η μαμά Γκρέυ; Καλά. Νομίζω. Γιατί; Ξέρεις κάτι που δεν ΜΟΛΙΣ ΑΝΟΙΓΩ
ΓΚΡΕΫ
345
ξέρω;» «Απλώς ρώτησα, Κρίστιαν… Μ ην είσαι τόσο μυγιάγγιχτος». «Θα σε πάρω την άλλη εβδομάδα. Μ πορεί να καταφέρουμε να βγούμε για φαγητό». «Ωραία. Έχεις χαθεί από το ραντάρ τον τελευταίο καιρό. Και γνώρισα μια γυναίκα που νομίζω πως ίσως ανταποκρίνεται στις ανάγκες σου». Το ίδιο κι εγώ. Αγνοώ το σχόλιό της. «Θα σε δω την άλλη εβδομάδα. Γεια». Καθώς κάνω ντους, αναρωτιέμαι αν το γεγονός ότι πρέπει να την κυνηγάω έκανε την Άνα πιο ενδιαφέρουσα… Ή μήπως είναι η ίδια η Άνα; ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ .
Η αδερφή μου γύρισε πίσω, πριγκίπισσα όπως πάντα, με όλη την υπόλοιπη οικογένεια απλώς τσιράκια της, να τα τραβάει από τη μύτη. Μ ε όλα της τα παιδιά στο σπίτι, η Γκρέις είναι στο στοιχείο της· μαγείρεψε το αγαπημένο φαγητό της Μ ία – τηγανητό κοτόπουλο με βουτυρόγαλα, πατάτες πουρέ και σάλτσα. Πρέπει να πω πως και μένα είναι ένα από τα αγαπημένα μου. «Πες μου για την Αναστάζια!» απαιτεί η Μ ία ενώ καθόμαστε γύρω από το τραπέζι της κουζίνας. Ο Έλλιοτ ακουμπάει στη ράχη της καρέκλας του και βάζει τα χέρια πίσω από το κεφάλι του. «Αυτό πρέπει να το ακούσω… Το ξέρεις ότι του πέταξε τα μάτια έξω;» «Έλλιοτ!» τον αποπαίρνει η Γκρέις και τον κοπανάει με ένα πιατόπανο. «Άου!» Την αποκρούει. Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό. «Γνώρισα μια κοπέλα». Υψώνω τους ώμους. «Τελεία και παύλα». «Δεν μπορείς να το λες έτσι!» αντιγυρίζει η Μ ία στραβομουτσουνιάζοντας. «Μ ία, νομίζω πως μπορεί… Και το είπε μόλις». Ο Κάρρικ τής ρίχνει ένα επιτιμητικό πατρικό βλέμμα πάνω από τα γυαλιά του. «Θα τη γνωρίσουμε όλοι στο αυριανό φαγητό… Έτσι,
346
E. L. JAMES
Κρίστιαν;» λέει η Γκρέις με ένα δηκτικό χαμόγελο. Ω, γαμώτο… «Η Κέιτ θα έρθει» με τσιγκλάει ο Έλλιοτ. Ανακατωσούρη του κερατά. Τον αγριοκοιτάζω. «Δε βλέπω την ώρα να τη γνωρίσω. Ακούγεται φοβερή!» Η Μ ία αναπηδάει πάνω κάτω στην καρέκλα της. «Ναι, ναι…» μουρμουρίζω και αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος τρόπος να γλιτώσω από το αυριανό γεύμα. «Η Ελένα ρωτούσε για σένα, χρυσό μου...» μου λέει η Γκρέις. «Α, μπα;» Παίρνω αδιάφορο ύφος, που έχω αναπτύξει έπειτα από χρόνια εξάσκησης. «Ναι. Λέει πως έχει καιρό να σε δει». «Ήμουν στο Πόρτλαντ για δουλειά. Και μιας και λέμε για δουλειά, πρέπει να φύγω – έχω ένα σημαντικό τηλεφώνημα αύριο και πρέπει να προετοιμαστώ». «Μ α δεν έφαγες επιδόρπιο… Και είναι μηλόπιτα». Μμμ… Δελεαστικό. Αλλά αν μείνω, θα με ρωτούν για την Άνα. «Πρέπει να φύγω. Έχω δουλειά να κάνω». «Χρυσό μου, δουλεύεις πολύ σκληρά…» αποκρίνεται η Γκρέις ενώ τινάζεται όρθια από την καρέκλα της. «Μ η σηκώνεσαι, μαμά. Είμαι σίγουρος πως ο Έλλιοτ θα βοηθήσει με τα πιάτα μετά το φαγητό». «Ορίστε;» Ο Έλλιοτ κατεβάζει μούτρα. Του κλείνω το μάτι, αποχαιρετάω και στρέφομαι να φύγω. «Θα σε δούμε, όμως, αύριο;» ρωτάει η Γκρέις, με υπερβολικά μεγάλη ελπίδα στη φωνή της. «Θα δούμε…» Σκατά… Κατά τα φαινόμενα, η Αναστάζια Στιλ θα γνωρίσει την οικογένειά μου. Δεν ξέρω τι συναισθήματα μου δημιουργεί αυτό.
ΓΚΡΕΫ
347
[ΚΥΡΙΑΚΗ 29 Μ ΑΪΟΥ 2011] ΜΕ ΤΟ « SHAKE YOUR HIP S»
των Rolling Stones στη διαπασών στα αυτιά μου, κατεβαίνω τρέχοντας την Τέταρτη Λεωφόρο και στρίβω δεξιά στη Βάιν. Είναι 6:45 το πρωί, και ο δρόμος είναι κατηφορικός έως το τέλος… έως το διαμέρισμά της. Είμαι περίεργος· θέλω να δω πού μένει. Είναι ανάμεσα στη μανία ελέγχου και στις τάσεις καταδίωξης. Χαχανίζω μόνος μου. Εγώ απλώς τρέχω. Ζούμε σε ελεύθερη χώρα. Η πολυκατοικία είναι ένα ασήμαντο κτίριο με κόκκινα τούβλα και σκούρα πράσινα κουφώματα, τυπικά της περιοχής. Βρίσκεται σε καλό σημείο κοντά στη διασταύρωση της Βάιν Στριτ με τη Γουέστερν. Φαντάζομαι την Άνα κουλουριασμένη στο κρεβάτι της κάτω από το πάπλωμά της με το κρεμ και γαλάζιο κιλτ. Τρέχω κάμποσα τετράγωνα και στρίβω στην αγορά· οι πωλητές ετοιμάζονται για δουλειά. Ελίσσομαι ανάμεσα στα φορτηγά με τα φρούτα και τα λαχανικά και στα φορτηγάκια κατεψυγμένων που παραδίδουν την ψαριά της μέρας. Είναι η καρδιά της πόλης – παλλόμενη, ακόμα και τόσο νωρίς ένα γκρίζο, ψυχρό πρωινό. Το νερό στον πορθμό έχει ένα στιλπνό μολυβένιο χρώμα που ταιριάζει με τον ουρανό. Δεν μπορεί, όμως, να μου χαλάσει το κέφι. Σήμερα είναι η μέρα. ΜΕΤΑ ΤΟ ΝΤΟΥΣ φοράω
τζιν κι ένα λινό πουκάμισο και βγάζω από
348
E. L. JAMES
τη σιφονιέρα μου ένα πιαστράκι για τα μαλλιά. Το χώνω στην τσέπη μου και κατευθύνομαι προς το γραφείο μου για να στείλω ένα e-mail στην Άνα. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Η ζωή μου σε αριθμούς Ημερομηνία: 29 Μ αΐου 2011, 08:04 Προς: Αναστάζια Στιλ Αν έρθεις με το αυτοκίνητο, θα χρειαστείς αυτό τον κωδικό πρόσβασης στο υπόγειο γκαράζ του Εσκάλα: 146963. Πάρκαρε στον χώρο στάθμευσης πέντε – είναι ένας από τους δικούς μου. Κωδικός για το ασανσέρ: 1880. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Έπειτα από μερικές στιγμές παίρνω απάντηση. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Εξαιρετική σοδειά Ημερομηνία: 29 Μ αΐου 2011, 08:08 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Μ άλιστα, Κύριε. Κατάλαβα. Ευχαριστώ για τη σαμπάνια και το φουσκωτό Τσάρλι Τάνγκο, που είναι τώρα δεμένο στο κρεβάτι μου. Άνα Στο μυαλό μου έρχεται μια εικόνα της Άνα δεμένης στο κρεβάτι της με τη γραβάτα μου. Αναδεύομαι στην καρέκλα μου. Ελπίζω να έφερε εκείνο το κρεβάτι στο Σιάτλ. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Φθόνος Ημερομηνία: 29 Μ αΐου 2011, 08:11 Προς: Αναστάζια Στιλ Παρακαλώ.
ΓΚΡΕΫ
349
Μ ην αργήσεις. Τυχερό Τσάρλι Τάνγκο. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Δεν απαντάει, οπότε πάω να ψαχουλέψω στο ψυγείο για πρωινό. Η Γκέιλ μού έχει αφήσει μερικά κρουασάν και για μεσημεριανό μια σαλάτα Σίζαρ με κοτόπουλο, αρκετή για δύο. Ελπίζω να την τρώει η Άνα· εμένα δε με νοιάζει να την τρώω δύο μέρες συνέχεια. Ο Τέυλορ κάνει την εμφάνισή του την ώρα που τρώω το πρωινό μου. «Καλημέρα, κύριε Γκρέυ. Έφερα τις πρωινές εφημερίδες». «Ευχαριστώ. Η Αναστάζια έρχεται σήμερα στη μία και κάποια δόκτωρ Γκριν στη μία και μισή». «Πολύ καλά, κύριε. Τίποτε άλλο στο σημερινό πρόγραμμα;» «Ναι. Η Άνα κι εγώ θα πάμε στους γονείς μου για φαγητό απόψε». Ο Τέυλορ γέρνει το κεφάλι του, δείχνοντας προς στιγμήν έκπληκτος, αλλά συγκρατείται και βγαίνει από το δωμάτιο. Επιστρέφω στο κρουασάν μου και στη μαρμελάδα βερίκοκο. Ναι. Θα την πάω να γνωρίσει τους γονείς μου. Σιγά το πράγμα. ΔΕΝ ΜΠΟΡ Ω ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΑΚΙΝΗΤΟΣ.
Είμαι νευρικός. Είναι 12:15 μ.μ. Η ώρα σήμερα περνάει αργά. Εγκαταλείπω την προσπάθεια να δουλέψω, και αρπάζοντας τις κυριακάτικες εφημερίδες, επιστρέφω στο καθιστικό, όπου βάζω λίγη μουσική και διαβάζω. Προς μεγάλη μου έκπληξη υπάρχει μια φωτογραφία με την Άνα και μένα στη σελίδα των τοπικών ειδήσεων, τραβηγμένη στην τελετή αποφοίτησης του ΚΠΟ. Είναι όμορφη, αν και φαίνεται κάπως ξαφνιασμένη. Ακούω τη διπλή πόρτα να ανοίγει, και να την… Τα μαλλιά της είναι λυτά, κάπως απειθάρχητα και σέξι, και φοράει εκείνο το δαμασκηνί φόρεμα που είχε βάλει στο δείπνο στο Χίθμαν. Είναι υπέροχη.
350
E. L. JAMES
Μπράβο, δεσποινίς Στιλ. «Χμμμ… Αυτό το φουστάνι». Η φωνή μου είναι γεμάτη θαυμασμό. Προχωράω προς το μέρος της. «Και πάλι καλώς ορίσατε, δεσποινίς Στιλ…» ψιθυρίζω, και πιάνοντας το πιγούνι της, της δίνω ένα τρυφερό φιλί στα χείλη. «Γεια…» λέει, και τα μάγουλά της είναι λίγο κοκκινισμένα. «Είσαι στην ώρα σου. Μ ’ αρέσει η ακρίβεια. Έλα». Πιάνοντάς την από το χέρι, την οδηγώ προς τον καναπέ. «Ήθελα να σου δείξω κάτι». Καθόμαστε και της δίνω τους Seattle Times. Η φωτογραφία την κάνει να γελάσει. Δεν είναι ακριβώς η αντίδραση που περίμενα. «Ώστε είμαι “φίλη” σου τώρα…» με πειράζει. «Έτσι φαίνεται… Και το γράφει η εφημερίδα, επομένως πρέπει να είναι αλήθεια». Είμαι πιο ήρεμος τώρα που είναι εδώ – μάλλον επειδή είναι εδώ. Δεν το έχει βάλει στα πόδια. Τακτοποιώ τα απαλά, μεταξένια μαλλιά της πίσω από το αυτί της· τα δάχτυλά μου ανυπομονούν να τα πλέξουν. «Λοιπόν, Αναστάζια, έχεις πολύ καλύτερη ιδέα για τα ενδιαφέροντά μου από την τελευταία φορά που ήσουν εδώ». «Ναι». Το βλέμμα της είναι γεμάτο ένταση. Ξέρει. «Κι όμως, ήρθες ξανά». Συγκατανεύει, χαμογελώντας ντροπαλά. Δεν πιστεύω στην τύχη μου. Το ήξερα πως ήσουν φρικιό, Άνα. «Έχεις φάει;» «Όχι». Τίποτα; Εντάξει. Θα πρέπει να το διορθώσουμε αυτό. Περνάω το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου και, με όσο πιο ανέκφραστο τρόπο μπορώ, ρωτάω: «Πεινάς;». «Όχι για φαγητό…» απαντάει πειραχτικά. Όπα. Είναι σαν να μιλάει στους βουβώνες μου. Σκύβω και πιέζω τα χείλη μου στο αυτί της, αναπνέον τας τη μεθυστική μυρωδιά της. «Είστε ανυπόμονη όπως πάντα, δεσποινίς Στιλ… Και για να σας πω ένα μικρό μυστικό, το ίδιο κι εγώ. Αλλά έχουμε σε λίγο την ιατρική επίσκεψη».
ΓΚΡΕΫ
351
Ακουμπάω στη ράχη του καναπέ. «Θα ήθελα να φας…» Είναι παράκληση. «Τι μπορείς να μου πεις για τον δόκτορα Γκριν;» Αλλάζει επιδέξια θέμα. «Πως είναι η καλύτερη μαιευτήρας γυναικολόγος στο Σιάτλ. Τι άλλο να πω;» Έτσι είπε ο γιατρός μου στην προσωπική μου βοηθό, εν πάση περιπτώσει. «Νόμιζα πως θα έβλεπα τον δικό σου γιατρό, και μη μου πεις πως στην πραγματικότητα είσαι γυναίκα, επειδή δε θα σε πιστέψω». Πνίγω το ξεφύσημά μου. «Νομίζω πως είναι πιο σωστό να δεις έναν ειδικό. Εσύ τι λες;» Μ ου ρίχνει ένα απορημένο βλέμμα, αλλά γνέφει καταφατικά. Άλλο ένα θέμα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. «Αναστάζια, η μητέρα μου θα ήθελε να έρθεις για φαγητό μαζί μας απόψε. Νομίζω ότι και ο Έλλιοτ θα φέρει την Κέιτ. Δεν ξέρω πώς σου φαίνεται η ιδέα. Για μένα θα είναι παράξενο να σε συστήσω στην οικογένειά μου». Της παίρνει ένα δευτερόλεπτο να επεξεργαστεί την πληροφορία. Μ ετά τινάζει τα μαλλιά της πίσω από τον ώμο της, όπως κάνει πριν από μια μάχη. Αλλά φαίνεται πληγωμένη, όχι εριστική. «Ντρέπεσαι για μένα;» Ακούγεται αποκαρδιωμένη. Ω, για όνομα του Θεού. «Όχι βέβαια!» Ό,τι πιο ηλίθιο μπορούσε να πει! Την αγριοκοιτάζω, θιγμένος. Πώς είναι δυνατόν να έχει τέτοια άποψη για τον εαυτό της; «Γιατί είναι παράξενο;» ρωτάει. «Επειδή δεν το έχω ξανακάνει!» Εκπέμπω θυμό. «Γιατί εσύ έχεις δικαίωμα να υψώνεις το βλέμμα σου στον ουρανό ενώ εγώ όχι;» «Δεν το συνειδητοποίησα πως το έκανα». «Ούτε κι εγώ το συνειδητοποιώ συνήθως». Μου τη βγαίνει. Πάλι. Σκατά… Τσακωνόμαστε; Ο Τέυλορ ξεροβήχει. «Έχει έρθει η δόκτωρ Γκριν, κύριε…» «Οδήγησέ την πάνω στο δωμάτιο της δεσποινίδας Στιλ».
352
E. L. JAMES
Η Άνα γυρίζει και με κοιτάζει και της απλώνω το χέρι μου. «Δε σκοπεύεις να έρθεις κι εσύ… Έτσι δεν είναι;» Δίνει την αίσθηση πως είναι γεμάτη φρίκη και πως το διασκεδάζει συνάμα. Γελάω, και το σώμα μου διεγείρεται. «Θα έδινα πολλά λεφτά για να παρακολουθήσω, Αναστάζια, πίστεψέ με… Μ α δε νομίζω πως η καλή γιατρός θα το ενέκρινε». Βάζει το χέρι της στο δικό μου. Την τραβάω στην αγκαλιά μου και τη φιλάω. Το στόμα της είναι απαλό και ζεστό και προκλητικό· τα χέρια μου γλιστρούν στα μαλλιά της και βαθαίνω το φιλί. Όταν τραβιέμαι, δείχνει ζαλισμένη. Πιέζω το μέτωπό μου στο δικό της. «Χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ. Δε βλέπω την ώρα να σε γδύσω…» Δεν το πιστεύω πόσο μου έλειψες. «Έλα. Θέλω κι εγώ να γνωρίσω τη δόκτορα Γκριν». «Δεν τη γνωρίζεις;» «Όχι». Παίρνω την Άνα από το χέρι και ανεβαίνουμε πάνω, στο δωμάτιο που θα γίνει δικό της. Η δόκτωρ Γκριν έχει ένα από κείνα τα μυωπικά βλέμματα· είναι διαπεραστικό, κι αυτό με κάνει να νιώθω κάπως άβολα. «Κύριε Γκρέυ» λέει και σφίγγει το απλωμένο χέρι μου με μια σταθερή, επαγγελματική λαβή. «Ευχαριστώ που ήρθατε, παρά την ειδοποίηση της τελευταίας στιγμής…» Της χαρίζω το πιο καλοκάγαθο χαμόγελό μου. «Ευχαριστώ που ανταμείβετε τον κόπο μου, κύριε Γκρέυ. Δεσποινίς Στιλ» λέει ευγενικά στην Άνα, και ξέρω πως ζυγίζει τη σχέση μας. Είμαι σίγουρος ότι θεωρεί πως θα έπρεπε να έχω μουστάκι και να το στρίβω, όπως οι κακοί στις ταινίες του βωβού κινηματογράφου. Γυρίζει και μου ρίχνει ένα δηκτικό βλέμμα που σημαίνει «τώρα φύγε». Εντάξει. «Θα είμαι κάτω» συναινώ. Αν και θα ήθελα να παρακολουθήσω. Είμαι σίγουρος πως η αντίδραση της καλής γιατρού θα ήταν ανεκτίμητη αν διατύπωνα ένα τέτοιο αίτημα. Χαμογελάω αχνά στη σκέψη και κατεβαίνω στο καθιστικό. Τώρα που η Άνα δεν είναι πλέον μαζί μου, είμαι και πάλι νευρικός. Για να αποσπάσω το μυαλό μου, στρώνω δύο σουπλά
ΓΚΡΕΫ
353
στον πάγκο. Είναι η δεύτερη φορά που το κάνω αυτό, και η πρώτη ήταν επίσης για την Άνα. Γίνεσαι συναισθηματικός, Γκρέυ. Διαλέγω ένα Chablis για να συνοδέψουμε το μεσημεριανό μας –ένα από τα λίγα chardonnay που μου αρέσουν– κι όταν τελειώνω, κάθομαι στον καναπέ και ξεφυλλίζω τις αθλητικές σελίδες της εφημερίδας. Ανεβάζω την ένταση του iPod με το τηλεκοντρόλ, ελπίζοντας πως η μουσική θα με βοηθήσει να συγκεντρωθώ στις στατιστικές από τη χτεσινοβραδινή νίκη των M ariners επί των Yankees αντί για τα όσα συμβαίνουν πάνω ανάμεσα στην Άνα και στη δόκτορα Γκριν. Τα βήματά τους αντηχούν τελικά στον διάδρομο, κι όταν μπαίνουν, σηκώνω τα μάτια μου. «Τελειώσατε;» ρωτάω και πατάω το κουμπί του τηλεκοντρόλ για να χαμηλώσω τον ήχο της άριας. «Ναι, κύριε Γκρέυ. Να την προσέχετε· είναι μια όμορφη έξυπνη κοπέλα». Τι της είπε η Άνα; «Αυτό σκοπεύω να κάνω» αποκρίνομαι ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στην Άνα που σημαίνει «τι διάολο;». Ανοιγοκλείνει τις βλεφαρίδες της, σημάδι πως δεν έχει ιδέα. Ωραία. Επομένως δεν πρόκειται για κάτι που είπε εκείνη. «Θα σας στείλω τον λογαριασμό μου» λέει η δόκτωρ Γκριν. «Καλημέρα και καλή τύχη σε σένα, Άνα». Οι άκρες των ματιών της ρυτιδιάζουν από ένα ζεστό χαμόγελο καθώς σφίγγουμε τα χέρια. Ο Τέυλορ τη συνοδεύει προς το ασανσέρ και κλείνει συνετά τη δίφυλλη πόρτα προς τον προθάλαμο. «Πώς ήταν;» ρωτάω, κάπως σαστισμένος από τα λόγια της δόκτορος Γκριν. «Μ ια χαρά, ευχαριστώ» απαντάει η Άνα. «Είπε πως πρέπει ν’ απέχω από κάθε σεξουαλική δραστηριότητα τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες». Τι διάολο; Την κοιτάζω χάσκοντας σοκαρισμένος. Το σοβαρό ύφος της Άνα μετατρέπεται σε πειραχτικό θρίαμβο. «Σ’ την έφερα!»
354
E. L. JAMES
Ωραία τα καταφέρατε, δεσποινίς Στιλ. Τα μάτια μου στενεύουν, και το χαμόγελό της εξαφανίζεται. «Σ’ την έφερα!» Δεν μπορώ να συγκρατήσω το υπομειδίαμά μου. «Είστε αδιόρθωτη, δεσποινίς Στιλ…» Χώνω τα χέρια μου στα μαλλιά της και τη φιλάω δυνατά. Αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να την πηδήξω επάνω στον πάγκο της κουζίνας για να της δώσω ένα μάθημα. Όλα στην ώρα τους, Γκρέυ. «Όσο κι αν θέλω να σε πάρω εδώ και τώρα, πρέπει να φάω… Το ίδιο κι εσύ. Δε θέλω να μου λιποθυμήσεις αργότερα…» ψιθυρίζω. «Μ όνο γι’ αυτό με θες; Για το σώμα μου;» ρωτάει. «Γι’ αυτό και για το έξυπνο στόμα σου». Την ξαναφιλάω, με τη σκέψη σ’ αυτά που θα ακολουθήσουν… Το φιλί μου βαθαίνει, και ο πόθος σκληραίνει το σώμα μου. Τη θέλω αυτήν τη γυναίκα. Προτού την πηδήξω στο πάτωμα, την αφήνω. Είμαστε και οι δύο με κομμένη την ανάσα. «Τι μουσική είναι αυτή;» ρωτάει με βραχνή φωνή. «Βίλλα Λόμπος, μια άρια από τις “Bachianas Brasileiras”. Ωραία δεν είναι;» «Ναι» απαντάει, κοιτάζοντας τον πάγκο με το πρωινό. Βγάζω τη Σίζαρ με κοτόπουλο από το ψυγείο, τη βάζω στο τραπέζι ανάμεσα στα σουπλά και τη ρωτάω αν της αρέσει η σαλάτα. «Ναι, ευχαριστώ…» Χαμογελάει. Βγάζω από το ψυγείο των κρασιών το Chablis, νιώθοντας τα μάτια της πάνω μου. Δεν το ήξερα πως μπορούσα να γίνω σπιτικός τύπος. «Τι σκέφτεσαι;» ρωτάω. «Παρακολουθούσα τον τρόπο με τον οποίο κινείσαι». «Και;» ρωτάω, στιγμιαία αιφνιδιασμένος. «Κινείσαι με μεγάλη χάρη…» απαντάει ήρεμα, με μάγουλα κατακόκκινα. «Ω, σας ευχαριστώ, δεσποινίς Στιλ…» Κάθομαι δίπλα της, μην ξέροντας πώς να απαντήσω στο τρυφερό κομπλιμέντο της. «Chablis;» «Ευχαρίστως». «Σερβιρίσου σαλάτα. Για πες μου… Ποια μέθοδο επέλεξες;»
ΓΚΡΕΫ
355
«Το μίνι χάπι» λέει. «Και θα θυμάσαι να το παίρνεις τακτικά, τη σωστή ώρα κάθε μέρα;» Ένα αναψοκοκκίνισμα απλώνεται στο έκπληκτο πρόσωπό της. «Είμαι σίγουρη πως θα μου το θυμίζεις...» απαντάει με ένα ίχνος σαρκασμού, το οποίο επιλέγω να αγνοήσω. Έπρεπε να κάνεις την ένεση. «Θα βάλω ειδοποίηση στο ημερολόγιό μου. Τρώγε». Τρώει μια μπουκιά, ύστερα άλλη μία… κι άλλη μία. Τρώει! «Δηλαδή μπορώ να βάλω τη Σίζαρ κοτόπουλου στον κατάλογο για την κυρία Τζόουνς;» ρωτάω. «Νόμιζα πως το μαγείρεμα θα το έκανα εγώ…» «Ναι. Εσύ θα το κάνεις». Τελειώνει πριν από μένα. Πρέπει να πεινούσε πολύ. «Ανυπόμονη όπως πάντα, δεσποινίς Στιλ;» «Ναι» λέει, ρίχνοντάς μου ένα σεμνότυφο βλέμμα κάτω από τις βλεφαρίδες της. Γαμώτο… Να την. Η έλξη. Σηκώνομαι σαν μαγεμένος και την τραβάω στην αγκαλιά μου. «Θες να το κάνεις αυτό;» ψιθυρίζω, ικετεύοντάς την από μέσα μου να πει ναι. «Δεν έχω υπογράψει τίποτα…» «Το ξέρω. Τις τελευταίες μέρες, όμως, παραβιάζω όλους τους κανόνες». «Θα με χτυπήσεις;» «Ναι, μα όχι για να σε πονέσω. Δε θέλω να σε τιμωρήσω αυτήν τη στιγμή. Αν με είχες πετύχει χτες το βράδυ, αυτό θα ήταν άλλη ιστορία». Το πρόσωπό της αποκαλύπτει το σοκ που αισθάνεται. Ω μωρό μου. «Μ ην αφήσεις κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο, Αναστάζια. Ένας από τους λόγους για τους οποίους αρέσει στους ανθρώπους σαν και μένα να το κάνουν αυτό είναι επειδή μας αρέσει είτε να πονάμε είτε να μας πονούν. Είναι πολύ απλό. Εσένα δε σ’ αρέσει, κι έτσι πέρασα πολλή ώρα χτες το βράδυ αναλύοντάς το».
356
E. L. JAMES
Τυλίγω τα χέρια μου γύρω της, κρατώντας την πάνω στην ολοένα και σκληρότερη στύση μου. «Κατέληξες σε κάποιο συμπέρασμα;» ψιθυρίζει. «Όχι. Κι αυτήν τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να σε δέσω και να σε γαμήσω μέχρι αναισθησίας. Είσαι έτοιμη γι’ αυτό;» Η έκφρασή της είναι πιο σκοτεινή, αισθησιακή και γεμάτη σαρκική περιέργεια. «Ναι…» απαντάει, και η λέξη είναι σιγανή σαν στεναγμός. «Ωραία. Έλα». Την οδηγώ πάνω στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου. Στο καταφύγιό μου. Όπου μπορώ να την κάνω ό,τι θέλω. Κλείνω τα μάτια μου, απολαμβάνοντας στιγμιαία τη χαρά μου. Πότε άλλοτε ένιωσα τέτοια έξαψη; Κλείνοντας την πόρτα πίσω μας, αφήνω το χέρι της και τη μελετάω. Τα χείλη της είναι μισάνοιχτα καθώς αναπνέει· η ανάσα της γρήγορη και ρηχή. Τα μάτια της ορθάνοιχτα. Είναι έτοιμη. Περιμένει. «Όταν είσαι εδώ μέσα, είσαι απόλυτα δική μου. Να σε κάνω ό,τι θεωρώ σκόπιμο. Καταλαβαίνεις;» Η γλώσσα της γλείφει γρήγορα το πάνω χείλος της και γνέφει καταφατικά. Καλό κορίτσι. «Βγάλε τα παπούτσια σου». Ξεροκαταπίνει και αμέσως βγάζει τα ψηλοτάκουνα πέδιλά της. Τα παίρνω και τα αφήνω τακτικά δίπλα στην πόρτα. «Ωραία. Μ η διστάζεις όταν σου λέω να κάνεις κάτι. Τώρα θα σου βγάλω αυτό το φόρεμα. Κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και μερικές μέρες, αν θυμάμαι καλά. Θέλω να νιώθεις άνετα με το σώμα σου, Αναστάζια. Έχεις όμορφο σώμα και μ’ αρέσει να το κοιτάζω. Είναι χάρμα οφθαλμών. Θα μπορούσα να σε χαζεύω όλη μέρα και δε θέλω να νιώθεις αμηχανία ή ντροπή για τη γύμνια σου. Καταλαβαίνεις;» «Μ άλιστα…» «Μ άλιστα, τι;» Ο τόνος μου είναι πιο κοφτός. «Μ άλιστα, Κύριε». «Το εννοείς αυτό;» Σε θέλω αναίσχυντη, Άνα. «Μ άλιστα, Κύριε».
ΓΚΡΕΫ
357
«Ωραία. Σήκωσε τα χέρια πάνω από το κεφάλι σου». Σηκώνει αργά τα χέρια της στον αέρα. Αρπάζω το στρίφωμα και τραβάω το φόρεμα προς τα πάνω, αποκαλύπτοντας πόντο πόντο το σώμα της, για τα μάτια μου μόνο. Όταν το βγάζω, κάνω ένα βήμα πίσω, για να μπορώ να την κοιτάξω ολόκληρη. Πόδια, μηροί, κοιλιά, πισινά, στήθος, ώμοι, πρόσωπο, στόμα… είναι τέλεια. Διπλώνοντας το φόρεμά της, το αφήνω επάνω στην κασέλα με τα βοηθήματα. Απλώνω το χέρι μου και τραβάω το πιγούνι της. «Δαγκώνεις το χείλος σου. Ξέρεις τι μου κάνει αυτό…» την αποπαίρνω. «Κάνε μεταβολή». Υπακούει και στρέφει το πρόσωπό της προς την πόρτα. Της ξεκουμπώνω το σουτιέν και τραβάω τις τιράντες προς τα κάτω στα μπράτσα της, περνώντας τις άκρες των δαχτύλων μου ξυστά πάνω από το δέρμα της και νιώθοντάς τη να τρέμει κάτω από το άγγιγμά μου. Της βγάζω το σουτιέν και το πετάω πάνω στο φόρεμά της. Στέκομαι κοντά της χωρίς να την αγγίζω, ακούγοντας τη γρήγορη ανάσα της και νιώθοντας τη ζεστασιά που εκπέμπει το δέρμα της. Αισθάνεται έξαψη, και δεν είναι η μόνη. Μ αζεύω τα μαλλιά της και στα δυο μου χέρια, έτσι που να πέφτουν πάνω στην πλάτη της. Είναι μεταξένια στην αφή. Τα τυλίγω γύρω από το ένα χέρι και τραβάω, κάνοντας το κεφάλι της να γείρει προς το πλάι και εκθέτοντας τον λαιμό της στο στόμα μου. Περνάω τη μύτη μου από το αυτί έως τον ώμο της και πίσω, ανασαίνοντας το θεϊκό άρωμά της. Γαμώτο, μυρίζει ωραία… «Μ υρίζεις θεϊκά όπως πάντα, Αναστάζια…» Τη φιλάω κάτω από το αυτί, ακριβώς στο σημείο όπου χτυπάει ο σφυγμός της. Βογκάει. «Ήρεμα… Μ η βγάζεις άχνα». Βγάζω από την τσέπη του τζιν μου το πιαστράκι, και παίρνοντας στα χέρια μου τα μαλλιά της, τα πλέκω αργά, απολαμβάνοντας το τράβηγμα και το στρίψιμο πάνω στην όμορφη, άψογη πλάτη της. Δένω επιδέξια την άκρη με το πιαστράκι και το τραβάω, αναγκάζοντάς τη να κάνει ένα βήμα
358
E. L. JAMES
πίσω και να πιέσει το σώμα της πάνω στο δικό μου. «Τα μαλλιά σου εδώ μέσα μ’ αρέσουν πλεγμένα…» λέω χαμηλόφωνα. «Γύρνα». Υπακούει, αμέσως. «Όταν θα σου λέω να έρχεσαι εδώ μέσα, έτσι θα είσαι ντυμένη. Μ όνο με το σλιπάκι σου. Καταλαβαίνεις;» «Μ άλιστα». «Μ άλιστα, τι;» «Μ άλιστα, Κύριε». «Καλό κορίτσι…» Μ αθαίνει γρήγορα. Τα χέρια της είναι στα πλευρά της, τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου. Περιμένοντας. «Όταν θα σου λέω να έρχεσαι εδώ, θέλω να γονατίζεις εκεί». Δείχνω τη γωνία του δωματίου δίπλα στην πόρτα. «Γονάτισε τώρα». Ανοιγοκλείνει μια δυο φορές τα βλέφαρα, αλλά προτού χρειαστεί να της το ξαναπώ, γυρίζει και γονατίζει, με πρόσωπο προς τα μένα και το δωμάτιο. Της δίνω την άδεια να καθίσει στις φτέρνες της και υπακούει. «Βάλε τα χέρια και τους πήχεις σου ίσια επάνω στους μηρούς σου. Τώρα άνοιξε τα γόνατά σου. Πιο ανοιχτά». Θέλω να σε βλέπω, μωρό μου. «Πιο ανοιχτά». Να βλέπω τα γεννητικά σου όργανα. «Τέλεια. Κοίτα το πάτωμα». Μην κοιτάζεις εμένα ή το δωμάτιο. Μπορείς να καθίσεις εκεί, αφήνοντας τις σκέψεις σου να τρέχουν ανεξέλεγκτες όσο φαντάζεσαι τι θα σου κάνω. Την πλησιάζω και μένω ικανοποιημένος, επειδή κρατάει το κεφάλι της χαμηλωμένο. Απλώνω το χέρι μου και τραβάω την κοτσίδα της γέρνοντας το κεφάλι της, έτσι ώστε τα μάτια μας να συναντηθούν. «Θα θυμάσαι αυτήν τη στάση, Αναστάζια;» «Μ άλιστα, Κύριε». «Ωραία. Μ είνε εδώ. Μ ην κουνηθείς». Την προσπερνάω, ανοίγω την πόρτα και γυρίζω στιγμιαία να της ρίξω άλλη μία ματιά. Το κεφάλι της είναι σκυμμένο· τα μάτια της μένουν καρφωμένα στο πάτωμα. Τι υπέροχο θέαμα. Καλό κορίτσι. Θέλω να τρέξω, αλλά συγκρατώ τη λαχτάρα μου και
ΓΚΡΕΫ
359
κατευθύνομαι με αποφασιστικό βήμα προς τον κάτω όροφο, προς το υπνοδωμάτιό μου. Διατήρησε κάποια αξιοπρέπεια, Γκρέυ. Στην ντουλάπα μου βγάζω έξω όλα μου τα ρούχα και παίρνω από ένα συρτάρι το αγαπημένο μου τζιν. Το DJ μου. Τζιν για κυρίαρχους. Το φοράω και κουμπώνω όλα τα κουμπιά εκτός από το πάνω. Από το ίδιο συρτάρι βγάζω το καινούριο μαστίγιο ιππασίας κι ένα γκρι μπουρνούζι. Φεύγοντας, αρπάζω μερικά προφυλακτικά και τα χώνω στην τσέπη μου. Πάμε. Η παράσταση αρχίζει, Γκρέυ. Όταν γυρίζω, είναι ακόμα στην ίδια στάση: το κεφάλι της σκυμμένο, η κοτσίδα της κρέμεται στην πλάτη της, τα χέρια της είναι στα γόνατα. Κλείνω την πόρτα και κρεμάω το μπουρνούζι στον γάντζο της. Περνάω από δίπλα της. «Καλό κορίτσι, Αναστάζια… Είσαι υπέροχη έτσι. Τα κατάφερες μια χαρά. Σήκω». Σηκώνεται, κρατώντας το κεφάλι της χαμηλά. «Μ πορείς να με κοιτάξεις». Ανυπόμονα γαλάζια μάτια με κοιτάζουν. «Τώρα θα σε αλυσοδέσω, Αναστάζια. Δώσ’ μου το δεξί σου χέρι». Απλώνω την παλάμη μου, και ακουμπάει εκεί το χέρι της. Χωρίς να πάρω τα μάτια μου από τα δικά της, γυρίζω την παλάμη της προς τα πάνω και εμφανίζω πίσω από την πλάτη μου το μαστίγιο ιππασίας. Μ ε την άκρη του της δίνω ένα γρήγορο χτύπημα στην παλάμη. Αιφνιδιάζεται και λυγίζει το χέρι της, ανοιγοκλείνοντας εμβρόντητη τα μάτια της. «Πώς σου φαίνεται αυτό;» ρωτάω. Η ανάσα της επιταχύνεται και μου ρίχνει μια ματιά, για να ξανακοιτάξει αμέσως την παλάμη της. «Απάντησέ μου». «Εντάξει…» Τα φρύδια της σμίγουν. «Μ ην κατσουφιάζεις!» την προειδοποιώ. «Πόνεσε;» «Όχι».
360
E. L. JAMES
«Δε θα πονέσει. Καταλαβαίνεις;» «Ναι…» Η φωνή της είναι κάπως τρεμουλιαστή. «Το εννοώ!» τονίζω και της δείχνω το μαστίγιο. Καφέ πλεγμένο δέρμα. Βλέπεις; Ακούω. Τα μάτια της συναντούν τα δικά μου, γεμάτα έκπληξη. Τα χείλη μου τραβιούνται σ’ ένα χαμόγελο. «Στόχος μας η ευχαρίστησή σας, δεσποινίς Στιλ… Έλα». Την οδηγώ στη μέση του δωματίου, κάτω από το σύστημα περιορισμού. «Αυτό το καφασωτό είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε οι κρίκοι να μετακινούνται πάνω του». Κοιτάζει ψηλά το περίπλοκο σύστημα και ξανά εμένα. «Θα ξεκινήσουμε από δω, αλλά θέλω να σε πηδήξω στα όρθια. Έτσι, θα καταλήξουμε στον τοίχο εκεί». Δείχνω τον σταυρό σε σχήμα Χ. «Σήκωσε τα χέρια πάνω από το κεφάλι σου». Τα σηκώνει αμέσως. Παίρνοντας τις δερμάτινες χειροπέδες που κρέμονται από το καφασωτό, δένω κάθε καρπό της με μία. Είμαι μεθοδικός, αλλά μου αποσπά την προσοχή. Το να βρίσκομαι τόσο κοντά της, να νιώθω την έξαψή της, την αγωνία της, να την αγγίζω. Δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ. Μ όλις τη δένω, κάνω ένα βήμα πίσω και παίρνω βαθιά ανάσα ανακουφισμένος. Επιτέλους, σε έχω εκεί όπου σε θέλω, Αναστάζια Στιλ. Κάνω αργά έναν κύκλο γύρω της, θαυμάζοντας τη θέα. Θα μπορούσε να είναι πιο σέξι; «Φαίνεστε πολύ ωραία έτσι δεμένη, δεσποινίς Στιλ… Και το έξυπνο στόμα σας προς το παρόν είναι σιωπηλό. Μ ’ αρέσει αυτό». Σταματάω μπροστά της, χώνω τα δάχτυλά μου στο σλιπάκι της και, αργά αργά, το τραβάω πάνω στα μακριά πόδια της, ώσπου βρίσκομαι γονατισμένος μπροστά της. Προσκυνώντας την. Είναι έξοχη. Μ ε τα μάτια μου καρφωμένα στα δικά της, παίρνω το σλιπάκι της, το τσαλακώνω πάνω στη μύτη μου και ανασαίνω βαθιά. Το στόμα της ανοίγει διάπλατα, οι κόρες της διαστέλλονται από ευχάριστο σοκ.
ΓΚΡΕΫ
361
Ναι. Χαμογελάω αμυδρά. Τέλεια αντίδραση. Χώνω το σλιπάκι στην πίσω τσέπη του τζιν μου και αρχίζω να σχεδιάζω την επόμενη κίνησή μου. Απλώνοντας το μαστίγιο, το περνάω πάνω από την κοιλιά της και διαγράφω αργά κύκλους γύρω από τον αφαλό της με τη δερμάτινη γλώσσα. Παίρνει μια απότομη ανάσα και τρεμουλιάζει στο άγγιγμά της. Θα είναι ωραία, Άνα. Πίστεψέ με. Αρχίζω να κάνω αργά κύκλους γύρω της, σέρνοντας το μαστίγιο πάνω στο δέρμα της, στην κοιλιά, στα πλευρά, στην πλάτη της. Στον δεύτερο γύρο τινάζω τη γλώσσα στη βάση των γλουτών της, έτσι που έρχεται σε απότομη επαφή με το αιδοίο της. «Α!» φωνάζει και τραβάει τα δεσμά της. «Ήσυχα…» την προειδοποιώ και κάνω ακόμα έναν κύκλο γύρω της. Τινάζω το μαστίγιο πάνω στο ίδιο ευαίσθητο σημείο, και κλαψουρίζει με τα μάτια κλειστά καθώς αφομοιώνει την αίσθηση. Μ ε άλλο ένα τίναγμα του καρπού μου, το μαστίγιο χτυπάει τη ρώγα της. Ρίχνει πίσω το κεφάλι της και βογκάει. Σημαδεύω ξανά, και το μαστίγιο γλείφει την άλλη της ρώγα. Την παρακολουθώ να σκληραίνει και να μακραίνει κάτω από το πλήγμα της δερμάτινης γλώσσας. «Είναι ωραία αυτή η αίσθηση;» «Ναι…» απαντάει με τραχιά φωνή. Τα μάτια της είναι κλειστά, το κεφάλι πεσμένο πίσω. Τη χτυπάω στους γλουτούς, πιο δυνατά αυτήν τη φορά. «Ναι, τι;» «Ναι, Κύριε!» φωνάζει. Αργά και προσεκτικά, μοιράζω χτυπήματα, απαλά, δυνατά, γρήγορα, πάνω στο στομάχι και στην κοιλιά της, κατηφορίζοντας στο σώμα της, προς τον στόχο μου. Μ ε ένα τίναγμα, η δερμάτινη γλώσσα χτυπάει την κλειτορίδα της, κι εκείνη αφήνει μια γαργαριστή κραυγή: «Αχ, σε παρακαλώ!». «Ήσυχα!» διατάζω και την τιμωρώ με ένα ακόμα πιο δυνατό χτύπημα στους γλουτούς.
362
E. L. JAMES
Περνάω απαλά τη δερμάτινη γλώσσα μέσα από τις τρίχες του εφηβαίου της, πάνω από το αιδοίο προς τον κόλπο της. Το καφέ δέρμα γυαλίζει από τη διέγερσή της όταν το τραβάω πίσω. «Δες πόσο υγρή είσαι γι’ αυτό, Αναστάζια… Άνοιξε τα μάτια και το στόμα σου». Αναπνέει βαριά, αλλά ανοίγει τα χείλη της και με κοιτάζει, με μάτια σαστισμένα και χαμένα στον αισθησιασμό της στιγμής. Και χώνω τη γλώσσα του μαστίγιου στο στόμα της. «Κοίτα τι γεύση έχεις… Ρούφα. Ρούφα δυνατά, μωρό μου». Τα χείλη της κλείνουν γύρω από το μαστίγιο και είναι σαν να είναι γύρω από το καυλί μου. Γαμώτο! Είναι τόσο σέξι, που δεν μπορώ να της αντισταθώ. Τραβώντας το μαστίγιο από το στόμα της, τυλίγω τα χέρια μου γύρω της. Μ ου ανοίγει το στόμα και τη φιλάω, με τη γλώσσα μου να την εξερευνά, απολαμβάνοντας τη γεύση του πόθου της. «Ω μωρό μου, έχεις υπέροχη γεύση…» ψιθυρίζω. «Να σε κάνω να τελειώσεις;» «Ναι, σε παρακαλώ…» ικετεύει. Ένα τίναγμα του καρπού μου, και το μαστίγιο ραπίζει τους γλουτούς της. «Ναι, σε παρακαλώ, τι;» «Ναι, σε παρακαλώ, Κύριε…» κλαψουρίζει. Καλό κορίτσι. Κάνω ένα βήμα πίσω. «Μ ε αυτό;» ρωτάω, σηκώνοντας το μαστίγιο για να το βλέπει. «Ναι, Κύριε…» απαντάει, εκπλήσσοντάς με. «Είσαι σίγουρη;» Σχεδόν δεν πιστεύω στην τύχη μου. «Ναι, σε παρακαλώ, Κύριε…» Ω Άνα. Είσαι θεά. «Κλείσε τα μάτια». Κάνει αυτό που της λέω. Και με άπειρη προσοχή κι άλλη τόση ευγνωμοσύνη, ρίχνω άλλη μία βροχή από γρήγορα, τσουχτερά χτυπήματα πάνω στην κοιλιά της. Σύντομα έχει λαχανιάσει ξανά, η διέγερσή της έχει αυξηθεί. Κατεβαίνοντας προς τα κάτω, τινάζω απαλά τη δερμάτινη γλώσσα προς την κλειτορίδα της. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά.
ΓΚΡΕΫ
363
Τραβάει τα δεσμά της βογκώντας ασταμάτητα. Κατόπιν μένει σιωπηλή, οπότε καταλαβαίνω πως κοντεύει. Ξαφνικά ρίχνει πίσω το κεφάλι, ανοίγει το στόμα της και κραυγάζει τον οργασμό της, που την κάνει να τρέμει σύγκορμη. Πετάω αμέσως το μαστίγιο και την αρπάζω, στηρίζοντάς την καθώς το σώμα της λιώνει. Το βάρος της πέφτει πάνω μου. Ω… Δεν τελειώσαμε, Άνα. Μ ε τα χέρια μου κάτω από τους μηρούς της, σηκώνω το τρεμουλιαστό σώμα της και τη μεταφέρω, δεμένη ακόμα στο καφασωτό, προς το ξύλινο Χ. Εκεί την αφήνω κρατώντας την όρθια, ακινητοποιημένη ανάμεσα στον σταυρό και στους ώμους μου. Τραβάω κάτω το τζιν μου, ξεκουμπώνοντας όλα τα κουμπιά και ελευθερώνοντας το καυλί μου. Παίρνοντας ένα προφυλακτικό από την τσέπη μου, ανοίγω τη συσκευασία με τα δόντια και με το ένα χέρι το τυλίγω γύρω από τη στύση μου. Τη σηκώνω πάλι μαλακά και της ψιθυρίζω: «Σήκωσε τα πόδια σου, μωρό μου. Τύλιξέ τα γύρω μου…» Στηρίζοντας την πλάτη της στο ξύλο, τη βοηθάω να τυλίξει τα πόδια της γύρω από τους γοφούς μου, με τους αγκώνες της ακουμπισμένους στους ώμους μου. Είσαι δική μου, μωρό μου. Μ ε μια ώθηση είμαι μέσα της. Μ ένω για μια στιγμή ακίνητος ώστε να τη χαρώ. Μ ετά αρχίζω να κουνιέμαι, απολαμβάνοντας κάθε ώθηση. Νιώθοντάς την ξανά και ξανά, με την ανάσα μου να γίνεται βαριά καθώς λαχανιάζω προσπαθώντας να ρουφήξω αέρα και χάνομαι μέσα σ’ αυτή την όμορφη γυναίκα. Το στόμα μου είναι ανοιχτό στον λαιμό της και τη γεύεται. Η μυρωδιά της μου γεμίζει τα ρουθούνια, με γεμίζει. Άνα. Άνα. Άνα. Δε θέλω να σταματήσω. Ξαφνικά τεντώνεται, και το σώμα της συσπάται γύρω μου. Ναι. Πάλι. Και αφήνομαι. Γεμίζοντάς την. Αγκαλιάζοντάς την. Τιμώντας την. Ναι. Ναι. Ναι. Είναι τόσο όμορφη. Και, διάολε, ήταν εκπληκτικό. Τραβιέμαι έξω, και καταρρέει πάνω μου. Λύνω γρήγορα τους καρπούς της από το καφασωτό και τη στηρίζω έτσι όπως
364
E. L. JAMES
σωριαζόμαστε και οι δύο στο πάτωμα. Την κρατάω ανάμεσα στα πόδια μου τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω της και βουλιάζει πάνω μου με τα μάτια κλειστά, αναπνέοντας βαριά. «Μ πράβο, μωρό μου… Πόνεσε;» «Όχι…» Η φωνή της ίσα που ακούγεται. «Περίμενες να πονέσει;» ρωτάω και παραμερίζω από το πρόσωπό της μερικά τσουλούφια που έχουν ξεφύγει, για να τη βλέπω καλύτερα. «Ναι». «Βλέπεις; Το μεγαλύτερο μέρος του φόβου βρίσκεται στο μυαλό σου, Αναστάζια». Της χαϊδεύω το πρόσωπο. «Θα το ξανάκανες;» ρωτάω. Δεν απαντάει αμέσως, κι έχω την αίσθηση πως έχει αποκοιμηθεί. «Ναι…» τραυλίζει έπειτα από μια στιγμή. Σε ευχαριστώ, Θεούλη μου. Την κλείνω στην αγκαλιά μου. «Ωραία. Κι εγώ». Ξανά και ξανά. Φιλάω τρυφερά την κορυφή του κεφαλιού της και εισπνέω. Μ υρίζει Άνα και ιδρώτα και σεξ. «Και δεν τέλειωσα ακόμα μαζί σου» τη διαβεβαιώνω. Είμαι τόσο περήφανος γι’ αυτήν. Τα κατάφερε. Έκανε όλα όσα ήθελα. Είναι όλα όσα ήθελα. Και ξαφνικά με κατακλύζει ένα άγνωστο συναίσθημα που με συνταράσσει, διασχίζοντας τένοντες και κόκαλα, αφήνοντας πίσω του ανησυχία και φόβο. Γυρίζει το κεφάλι της και αρχίζει να τρίβεται πάνω στο στήθος μου. Το σκοτάδι διογκώνεται, τρομακτικό και οικείο, αντικαθιστώντας την ανησυχία μου με μια αίσθηση τρόμου. Κάθε μυς στο σώμα μου σφίγγεται. Η Άνα με κοιτάζει με καθαρά, άφοβα μάτια καθώς παλεύω να ελέγξω τον φόβο μου. «Μ η…» ψελλίζω. Σε παρακαλώ. Τραβιέται πίσω και κρυφοκοιτάζει το στήθος μου. Πάρε τον έλεγχο, Γκρέυ. «Γονάτισε δίπλα στην πόρτα!» τη διατάζω και ξετυλίγομαι από πάνω της.
ΓΚΡΕΫ
365
Πήγαινε. Μη με αγγίζεις. Σηκώνεται με τρεμάμενα πόδια και πηγαίνει παραπατώντας στην πόρτα, όπου ξαναπαίρνει τη γονατιστή στάση. Παίρνω βαθιά ανάσα για να συγκεντρωθώ. Τι μου κάνεις, Άνα Στιλ; Σηκώνομαι και τεντώνομαι, πιο ήρεμος. Καθώς είναι γονατισμένη δίπλα στην πόρτα, δείχνει απόλυτα σαν την ιδανική υποτακτική. Τα μάτια της είναι γυάλινα· είναι κουρασμένη. Είμαι σίγουρος πως κατεβαίνει από το ύψος της αδρεναλίνης. Τα βλέφαρά της κλείνουν. Ω, δεν είναι καλό αυτό. Τη θέλεις για υποτακτική, Γκρέυ. Δείξ’ της τι σημαίνει αυτό. Ψαρεύω από το συρτάρι με τα σύνεργά μου ένα από τα δεματικά καλωδίων που αγόρασα από το Κλέυτονς κι ένα ψαλίδι. «Σας προκαλώ ανία, ε, δεσποινίς Στιλ;» ρωτάω, κρύβοντας τον οίκτο μου. Τινάζεται και με κοιτάζει ένοχα. «Σήκω πάνω!» την προστάζω. Σηκώνεται αργά. «Είσαι εξουθενωμένη, ε;» Γνέφει καταφατικά με ένα ντροπαλό χαμόγελο. Ω μωρό μου, τα πήγες πολύ καλά. «Αντοχή, δεσποινίς Στιλ. Δε σε χόρτασα ακόμη. Άπλωσε μπροστά τα χέρια σου σαν να προσεύχεσαι». Μ ια ζάρα αυλακώνει στιγμιαία το μέτωπό της, αλλά πιέζει τις παλάμες της μεταξύ τους και σηκώνει τα χέρια της. Δένω το δεματικό καλωδίων γύρω από τους καρπούς της. Τα μάτια της ανεβαίνουν στα δικά μου αστράφτοντας. Το αναγνώρισε. «Σου θυμίζει κάτι;» Της χαρίζω ένα χαμόγελο και περνάω το δάχτυλό μου γύρω από το πλαστικό, ελέγχοντας ότι υπάρχει αρκετός χώρος κι ότι δεν είναι πολύ σφιχτό. «Έχω εδώ ψαλίδι». Το σηκώνω για να το δει. «Μ πορώ να σε ελευθερώσω στο λεπτό». Φαίνεται καθησυχασμένη. «Έλα». Παίρνοντας τα σφιγμένα μεταξύ τους χέρια της, την οδηγώ στην πέρα άκρη του κρεβατιού με τις τέσσερις κολόνες. «Θέλω κι άλλα – πολλά πολλά άλλα…» ψιθυρίζω στο αυτί της ενώ καρφώνει τα μάτια της στο κρεβάτι. «Αλλά θα το κάνω σύντομο… Είσαι
366
E. L. JAMES
κουρασμένη. Κρατήσου από την κολόνα». Διστακτικά, πιάνει την ξύλινη κολόνα. «Χαμηλότερα!» τη διατάζω. Κατεβάζει τα χέρια της προς τη βάση, ώσπου είναι τελείως σκυφτή. «Ωραία. Μ ην την αφήσεις. Αν την αφήσεις, θα σ’ τις βρέξω. Κατάλαβες;» «Μ άλιστα, Κύριε» απαντάει. «Ωραία». Την αρπάζω από τους γοφούς και τη σηκώνω προς το μέρος μου έτσι που να έχει τη σωστή στάση, με τα όμορφα πισινά της στον αέρα και στη διάθεσή μου. «Μ ην την αφήσεις, Αναστάζια» την προειδοποιώ. «Θα σε γαμήσω άγρια από πίσω. Κράτα την κολόνα για να στηρίζεις το βάρος σου. Κατάλαβες;» «Μ άλιστα». Τη χτυπάω στα πισινά με την παλάμη μου. «Μ άλιστα, Κύριε!» λέει αμέσως. «Άνοιξε τα πόδια σου». Σπρώχνω το δεξί μου πόδι πάνω στο δικό της, ανοίγοντας περισσότερο τα πόδια της. «Έτσι μπράβο. Μ ετά απ’ αυτό θα σ’ αφήσω να κοιμηθείς». Η πλάτη της σχηματίζει μια τέλεια καμπύλη. Κάθε σπόνδυλος διαγράφεται από τον αυχένα έως τον όμορφο, πανέμορφο πισινό της. Ακολουθώ τη γραμμή με τα δάχτυλά μου. «Έχεις τόσο όμορφο δέρμα, Αναστάζια…» μονολογώ. Σκύβοντας από πάνω της, ακολουθώ το μονοπάτι που πήραν τα δάχτυλά μου με τρυφερά φιλιά, κατηφορίζοντας στη ραχοκοκαλιά της. Καθώς το κάνω, πιάνω τα στήθη της, παγιδεύοντας τις ρώγες της ανάμεσα στα δάχτυλά μου, και τραβάω. Σφαδάζει από κάτω μου και της δίνω ένα απαλό φιλί στη μέση, κατόπιν ρουφάω και τσιμπάω ελαφρά το δέρμα της ενώ δουλεύω με τις ρώγες της. Κλαψουρίζει. Σταματάω και κάνω ένα βήμα πίσω για να θαυμάσω τη θέα, σκληραίνοντας μόνο που τη βλέπω. Απλώνω το χέρι μου να πάρω ένα δεύτερο προφυλακτικό από την τσέπη μου. Βγάζω γρήγορα το τζιν μου και ανοίγω την αλουμινένια συσκευασία. Χρησιμοποιώντας και τα δυο χέρια, το τυλίγω γύρω από το καυλί μου. Θα ήθελα να διεκδικήσω τον κώλο της. Τώρα. Αλλά είναι πολύ νωρίς γι’ αυτό. «Έχεις τόσο σαγηνευτικό, σέξι κώλο, Αναστάζια Στιλ. Και τι
ΓΚΡΕΫ
367
δε θα ήθελα να του κάνω…» Περνάω τα χέρια μου πάνω από κάθε μάγουλο χαϊδεύοντάς την και μετά χώνω δύο δάχτυλα μέσα της, ανοίγοντάς την. Κλαψουρίζει ξανά. Είναι έτοιμη. «Τόσο υγρή… Ποτέ σας δε με απογοητεύετε, δεσποινίς Στιλ. Κρατήσου καλά. Θα είναι γρήγορο, μωρό μου». Αρπάζοντας την από τους γοφούς, παίρνω θέση στο άνοιγμα του κόλπου της, μετά πιάνω την κοτσίδα της, την τυλίγω γύρω από τον καρπό μου, κρατώντας γερά. Μ ε το ένα χέρι στο καυλί μου και το άλλο γύρω από τα μαλλιά της, γλιστράω μέσα της. Είναι. Τόσο. Γλυκιά. Γλιστράω αργά έξω, ύστερα αρπάζω τον γοφό της με το ελεύθερο χέρι μου και σφίγγω πιο δυνατά τα μαλλιά της. Υποτακτική. Ορμάω βίαια μέσα της, αναγκάζοντάς τη να πεταχτεί προς τα εμπρός με μια κραυγή. «Κρατήσου, Αναστάζια!» της θυμίζω. Αν δεν κρατιέται, μπορεί να χτυπήσει. Μ ε κομμένη την ανάσα, σπρώχνει το σώμα της πίσω προς το μέρος μου, σταθεροποιώντας τα πόδια της. Καλό κορίτσι. Μ ετά αρχίζω να τη σφυροκοπάω, αποσπώντας της μικρές πνιχτές κραυγές καθώς κρατιέται απεγνωσμένα από την κολόνα. Αλλά δεν υποχωρεί. Σπρώχνει προς τα πίσω. Μπράβο, Άνα. Και μετά το νιώθω. Αργά. Τα σωθικά της κουλουριάζονται γύρω μου. Χάνοντας τον έλεγχο, ορμάω μέσα της και μένω ακίνητος. «Έλα, Άνα, δώσ’ το μου!» μουγκρίζω και τελειώνω δυνατά, με τη δική της απελευθέρωση να παρατείνει τη δική μου έτσι όπως την κρατάω όρθια. Παίρνοντάς τη στην αγκαλιά μου, χαμηλώνω προς το πάτωμα, με την Άνα από πάνω μου ανάσκελα. Είναι τελείως χαλαρή, αναμφίβολα εξαντλημένη· το βάρος της είναι μια καλοδεχούμενη παρηγοριά. Κοιτάζω από πάνω μου τα καραμπίνερ και αναρωτιέμαι αν θα με αφήσει ποτέ να την
368
E. L. JAMES
κρεμάσω. Μ άλλον όχι. Και δε με νοιάζει. Πρώτη μας φορά εδώ μέσα μαζί, και ήταν φανταστική. Τη φιλάω στο αυτί. «Σήκωσε τα χέρια σου…» Η φωνή μου είναι βραχνή. Τα σηκώνει αργά σαν να ζυγίζουν έναν τόνο και γλιστράω το ψαλίδι κάτω από το δεματικό καλωδίων. «Ανακηρύσσω αυτή την Άνα ανοιχτή…» μουρμουρίζω και κόβω, ελευθερώνοντάς τη. Χαχανίζει, με το σώμα της να αναδεύεται πάνω στο δικό μου. Είναι μια παράξενη και καθόλου δυσάρεστη αίσθηση που με κάνει να χαμογελάσω. «Αυτός ο ήχος είναι πολύ ωραίος…» λέω σιγανά καθώς τρίβει τους καρπούς της. Ανακάθομαι, έτσι που να την έχω στα πόδια μου. «Εγώ φταίω» παραδέχομαι στον εαυτό μου τρίβοντας τους ώμους και τα μπράτσα της για να ξεμουδιάσουν. Γυρίζει και με κοιτάζει με ένα επιφυλακτικό, ερευνητικό βλέμμα. «Που δε χαχανίζεις συχνότερα…» διευκρινίζω. «Δεν είμαι και πολύ καλή στο χαχάνισμα…» αποκρίνεται και χασμουριέται. «Όταν συμβαίνει, όμως, δεσποινίς Στιλ, είναι χαρά και αγαλλίαση». «Πολύ γλαφυρό, κύριε Γκρέυ…» λέει πειραχτικά. Χαμογελάω. «Θα έλεγα πως έχεις πηδηχτεί πλήρως και χρειάζεσαι ύπνο…» «Αυτό δεν ήταν καθόλου γλαφυρό…» σαρκάζει, αποπαίρνοντάς με. Τη σηκώνω από τα πόδια μου για να μπορέσω να σηκωθώ, παίρνω το τζιν μου και το φοράω. «Δε θέλω να τρομάξω τον Τέυλορ ούτε και την κυρία Τζόουνς». Δε θα ήταν η πρώτη φορά. Η Άνα κάθεται στο πάτωμα μέσα σε μια νυσταγμένη παραζάλη. Την πιάνω από τα μπράτσα βοηθώντας τη να σηκωθεί και την οδηγώ προς την πόρτα. Παίρνω από τον γάντζο πίσω από την πόρτα το γκρι μπουρνούζι και την ντύνω. Δε βοηθάει
ΓΚΡΕΫ
369
καθόλου· πραγματικά είναι εξαντλημένη. «Κρεβάτι» ανακοινώνω δίνοντάς της ένα γρήγορο φιλί. Μ ια έκφραση ανησυχίας ζωγραφίζεται στο νυσταγμένο της πρόσωπο. «Για ύπνο…» την καθησυχάζω. Και σκύβοντας, τη σηκώνω στα χέρια μου σφίγγοντάς την πάνω στο στήθος μου και την κουβαλάω στο υπνοδωμάτιο των υποτακτικών. Εκεί τραβάω το πάπλωμα και την ξαπλώνω στο κρεβάτι και σε μια στιγμή αδυναμίας χώνομαι κι εγώ δίπλα της. Σκεπάζω και τους δυο μας με το πάπλωμα και την αγκαλιάζω. Θα την κρατήσω απλώς αγκαλιά ώσπου να την πάρει ο ύπνος. «Κοιμήσου τώρα, υπέροχο κορίτσι…» Τη φιλάω στα μαλλιά, νιώθοντας απόλυτα χορτασμένος… και ευγνώμων. Τα καταφέραμε. Αυτή η γλυκιά αθώα γυναίκα με άφησε ελεύθερο πάνω της. Και νομίζω πως το απόλαυσε. Ξέρω πως εγώ το απόλαυσα… και μάλιστα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Η μανούλα κάθεται και με κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη με το μεγάλο ράγισμα. Της βουρτσίζω τα μαλλιά. Είναι απαλά και μυρίζουν μανούλα και λουλούδια. Παίρνει τη βούρτσα και τυλίγει τα μαλλιά της γύρω γύρω. Γίνονται σαν φίδι με εξογκώματα στην πλάτη της. Και γυρίζει και μου χαμογελάει. Σήμερα είναι χαρούμενη. Μ ου αρέσει όταν η μανούλα είναι χαρούμενη. Μ ου αρέσει όταν μου χαμογελάει. Είναι όμορφη όταν χαμογελάει. Έλα να φτιάξουμε μια πίτα, Σκουληκάκι. Μ ηλόπιτα. Μ ου αρέσει όταν η μανούλα φτιάχνει πίτες. Ξυπνάω ξαφνικά με μια γλυκιά μυρωδιά να εισβάλλει στο μυαλό μου. Είναι η Άνα. Κοιμάται βαθιά δίπλα μου. Μ ένω ξαπλωμένος ανάσκελα να κοιτάζω το ταβάνι.
370
E. L. JAMES
Πότε ξανακοιμήθηκα σ’ αυτό το δωμάτιο; Ποτέ. Η σκέψη είναι ανησυχαστική, και για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο με κάνει να αισθάνομαι άβολα. Τι τρέχει, Γκρέυ; Ανακάθομαι προσεκτικά, μη θέλοντας να την ενοχλήσω, και κοιτάζω την κοιμισμένη μορφή της. Ξέρω περί τίνος πρόκειται – είμαι αναστατωμένος επειδή βρίσκομαι εδώ μέσα μαζί της. Σηκώνομαι από το κρεβάτι αφήνοντάς τη να κοιμηθεί και κατευθύνομαι πάλι προς την αίθουσα ψυχαγωγίας. Εκεί μαζεύω το χρησιμοποιημένο δεματικό καλωδίων και τα προφυλακτικά και τα χώνω στην τσέπη μου, όπου βρίσκω το σλιπάκι της Άνα. Μ ε το μαστίγιο, τα ρούχα της και τα παπούτσια της στο χέρι, φεύγω κλειδώνοντας την πόρτα. Επιστρέφοντας στο δωμάτιό της, κρεμάω το φόρεμά της στην πόρτα της ντουλάπας, βάζω τα παπούτσια της κάτω από την καρέκλα κι επάνω της αφήνω το σουτιέν της. Βγάζω το σλιπάκι της από την τσέπη μου, και στο μυαλό μου έρχεται μια διεστραμμένη σκέψη. Κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Χρειάζομαι ένα ντους προτού φύγουμε για το δείπνο με την οικογένειά μου. Θα αφήσω την Άνα να κοιμηθεί λίγο ακόμα. Το καυτό νερό κυλάει πάνω μου, ξεπλένοντας όλη την αγωνία και την ανησυχία που ένιωθα νωρίτερα. Για πρώτη φορά δεν ήταν κακή για κανέναν μας. Κι εγώ που νόμιζα πως μια σχέση με την Άνα ήταν αδύνατη. Τώρα, όμως, το μέλλον φαντάζει γεμάτο δυνατότητες. Κρατάω μια νοερή σημείωση να τηλεφωνήσω το πρωί στην Καρολάιν Άκτον για να ντύσω το κορίτσι μου. Έπειτα από μια παραγωγική ώρα στο γραφείο μου διαβάζοντας για τη δουλειά μου, αποφασίζω πως η Άνα κοιμήθηκε αρκετά. Έξω έχει σουρουπώσει, και πρέπει να φύγουμε σε σαράντα πέντε λεπτά για φαγητό στους γονείς μου. Μ ου φάνηκε ευκολότερο να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου ξέροντας πως είναι πάνω στο υπνοδωμάτιό της. Παράξενο. Ξέρω πως εκεί πάνω είναι ασφαλής.
ΓΚΡΕΫ
371
Βγάζω από το ψυγείο ένα κουτί χυμό κράνμπερι κι ένα μπουκάλι ανθρακούχο νερό. Τα ανακατεύω σ’ ένα ποτήρι και ανεβαίνω πάνω. Κοιμάται ακόμα βαθιά, κουλουριασμένη στο σημείο όπου την άφησα. Δε νομίζω πως κουνήθηκε καθόλου. Μ ε μισάνοιχτα χείλη, αναπνέει σιγανά. Τα μαλλιά της είναι ανακατεμένα, και τσουλούφια έχουν ξεφύγει από την κοτσίδα της. Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού δίπλα της, σκύβω και τη φιλάω στον κρόταφο. Διαμαρτύρεται ψιθυριστά στον ύπνο της. «Αναστάζια, ξύπνα…» Η φωνή μου είναι σιγανή καθώς την καλοπιάνω για να ξυπνήσει. «Όχι…» γκρινιάζει αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι της. «Πρέπει να φύγουμε σε μισή ώρα για φαγητό στους γονείς μου». Τα μάτια της τρεμοπαίζουν και ανοίγουν, εστιάζοντας πάνω μου. «Άντε, υπναρού… Σήκω». Τη φιλάω πάλι στον κρόταφο. «Σου έφερα κάτι να πιεις. Θα είμαι κάτω. Μ ην ξανακοιμηθείς. Θα έχεις μπλεξίματα!» την προειδοποιώ καθώς τεντώνεται. Την ξαναφιλάω, και ρίχνοντας μια ματιά στην καρέκλα, όπου δε θα βρει το σλιπάκι της, ξανακατεβαίνω κάτω, μην μπορώντας να πνίξω το χαμόγελό μου. Ώρα για παιχνίδι, Γκρέυ. Όσο περιμένω τη δεσποινίδα Στιλ, πιέζω ένα κουμπί στο τηλεκοντρόλ του iPod, και αρχίζει η μουσική από την τυχαία επιλογή. Κατευθύνομαι νευρικός προς την μπαλκονόπορτα και ατενίζω τον βραδινό ουρανό, ακούγοντας το «And She Was» των Talking Heads. Μ παίνει ο Τέυλορ. «Κύριε Γκρέυ. Να φέρω το αυτοκίνητο;» «Δώσ’ μας πέντε λεπτά». «Μ άλιστα, κύριε» αποκρίνεται και εξαφανίζεται προς τον ανελκυστήρα υπηρεσίας. Η Άνα εμφανίζεται έπειτα από μερικά λεπτά στην είσοδο του καθιστικού. Φαίνεται λαμπερή, θα έλεγα εντυπωσιακή… και κεφάτη. Τι θα πει για το χαμένο σλιπάκι της; «Γεια…» λέει με ένα μυστηριώδες χαμόγελο.
372
E. L. JAMES
«Γεια. Πώς νιώθεις;» Το χαμόγελό της πλαταίνει. «Καλά, ευχαριστώ… Εσύ;» Παριστάνει την αδιάφορη. «Νιώθω μια χαρά, δεσποινίς Στιλ». Η προσμονή είναι βασανιστική, κι ελπίζω η ανυπομονησία να μην είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου. «Φρανκ; Ποτέ δε φανταζόμουν πως είσαι θαυμαστής του Σινάτρα» λέει γέρνοντας το κεφάλι της και ρίχνοντάς μου ένα αλλόκοτο βλέμμα, καθώς οι πλούσιοι τόνοι του «Witchcraft» γεμίζουν το δωμάτιο. «Εκλεκτικά γούστα, δεσποινίς Στιλ». Κάνω ένα βήμα προς το μέρος της και στέκομαι μπροστά της. Θα λυγίσει; Ψάχνω απάντηση στα λαμπερά γαλάζια μάτια της, Ρώτησέ με για το σλιπάκι σου, μωρό μου. Της χαϊδεύω το μάγουλο με τα ακροδάχτυλά μου. Γέρνει το πρόσωπό της στο άγγιγμά μου – και είμαι τελείως μαγεμένος από τη γλυκιά χειρονομία της, από την πειραχτική της έκφραση και από τη μουσική. Τη θέλω στην αγκαλιά μου. «Χόρεψε μαζί μου…» ψιθυρίζω βγάζοντας το τηλεκοντρόλ από την τσέπη μου και δυναμώνοντας τον ήχο, ώσπου μας τυλίγουν τα γλυκόλογα του Φρανκ. Μ ου δίνει το χέρι της. Τυλίγω το μπράτσο μου γύρω από τη μέση της, τραβάω το όμορφο σώμα της πάνω στο δικό μου και αρχίζουμε ένα αργό, απλό φοξ τροτ. Πιάνεται από τον ώμο μου, αλλά είμαι προετοιμασμένος για το άγγιγμά της, και στριφογυρίζουμε μαζί στο πάτωμα, με το λαμπερό της πρόσωπο να φωτίζει το δωμάτιο… και μένα. Ακολουθεί τον ρυθμό μου, κι όταν το τραγούδι τελειώνει, είναι ζαλισμένη και ξέπνοη. Το ίδιο κι εγώ. «Δεν υπάρχει πιο ωραία μάγισσα από σένα…» Σκύβω και της δίνω ένα σεμνό φιλί στα χείλη. «Λοιπόν, αυτό έδωσε λίγο χρώμα στα μάγουλά σας, δεσποινίς Στιλ. Ευχαριστώ για τον χορό. Πάμε να συναντήσουμε τους γονείς μου;» «Παρακαλώ και ναι. Ανυπομονώ να τους γνωρίσω...» απαντάει, κατακόκκινη και αξιαγάπητη. «Έχεις ό,τι χρειάζεσαι;»
ΓΚΡΕΫ
373
«Ω, ναι!» λέει με άνετη αυτοπεποίθηση. «Είσαι σίγουρη;» Γνέφει καταφατικά, και στα χείλη της ζωγραφίζεται ένα αχνό χαμόγελο. Χαμογελάω. «Εντάξει…» Δεν μπορώ να κρύψω την ικανοποίησή μου. «Αν έτσι επιθυμείτε να το παίξετε, δεσποινίς Στιλ…» Παίρνω το σακάκι μου και κατευθυνόμαστε προς το ασανσέρ. Δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει, να με εντυπωσιάζει και να με αφοπλίζει. Τώρα θα πρέπει να καθίσω σε όλη τη διάρκεια του δείπνου με τους γονείς μου, ξέροντας ότι το κορίτσι μου δε φοράει εσώρουχο. Για την ακρίβεια, κατεβαίνω αυτήν τη στιγμή με το ασανσέρ ξέροντας πως είναι γυμνή κάτω από τη φούστα της. Σου αντέστρεψε τους όρους, Γκρέυ. που ο Τέυλορ οδηγεί το αυτοκίνητο βόρεια ακολουθώντας τον Διαπολιτειακό 5. Το μάτι μου πιάνει τη λίμνη Γιούνιον· το φεγγάρι εξαφανίζεται πίσω από ένα σύννεφο, και το νερό σκοτεινιάζει, όπως και η διάθεσή μου. Γιατί την πάω να γνωρίσει τους γονείς μου; Αν τη γνωρίσουν, θα έχουν ορισμένες προσδοκίες. Το ίδιο και η Άνα. Και δεν είμαι σίγουρος αν η σχέση που θέλω με την Άνα θα δικαιώσει αυτές τις προσδοκίες. Και, ακόμα χειρότερα, εγώ είμαι που έθεσα όλη αυτή την ιστορία σε κίνηση όταν επέμεινα να γνωρίσει την Γκρέις. Μ όνο εγώ φταίω και κανένας άλλος. Εγώ και το γεγονός ότι ο Έλλιοτ πηδάει τη συγκάτοικό της. Ποιον κοροϊδεύω; Αν δεν ήθελα να γνωρίσει τους δικούς μου, δε θα βρισκόταν εδώ. Απλώς εύχομαι να μην είχα τόσο άγχος. Ναι. Αυτό είναι το πρόβλημα. «Πού έμαθες να χορεύεις;» ρωτάει, διακόπτοντας τον ειρμό των σκέψεών μου. Ω Άνα. Δε θα θέλει να μιλήσω γι’ αυτό. ΕΙΝΑΙ ΣΙΩΠΗΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ
«Κρίστιαν, αγκάλιασέ με. Έτσι. Κανονικά. Μπράβο. Ένα
374
E. L. JAMES
βήμα. Δύο. Ωραία. Συγχρονίσου με τη μουσική. Ο Σινάτρα είναι τέλειος για το φοξ τροτ». Η Ελένα είναι στο στοιχείο της. «Μάλιστα, Κυρία». «Θες στ’ αλήθεια να μάθεις;» λέω. «Ναι…» απαντάει, αλλά ο τόνος της λέει το αντίθετο. Εσύ ρώτησες. Αναστενάζω μες στο σκοτάδι δίπλα της. «Στην κυρία Ρόμπινσον άρεσε ο χορός…» «Πρέπει να ήταν καλή δασκάλα…» Ο ψίθυρός της έχει μια απόχρωση μετάνοιας και απρόθυμου θαυμασμού. «Ήταν». «Έτσι μπράβο. Πάλι. Ένα. Δύο. Τρία. Τέσσερα. Μωρό μου, το έχεις». Η Ελένα κι εγώ γλιστράμε ανάλαφρα στο πάτωμα του υπογείου της. «Πάλι!» Γελάει, με το κεφάλι ριγμένο πίσω, και μοιάζει με γυναίκα που έχει τα μισά της χρόνια. Η Άνα γνέφει καταφατικά και μελετάει το τοπίο, αναμφίβολα πλάθοντας κάποια θεωρία για την Ελένα. Ή μπορεί να σκέφτεται τη συνάντηση με τους γονείς μου. Μ ακάρι να ήξερα. Μ πορεί να είναι νευρική. Όπως κι εγώ. Ποτέ δεν έχω πάει κοπέλα στο σπίτι. Όταν η Άνα αρχίζει να αναδεύεται, νιώθω πως κάτι την ανησυχεί. Στενοχωριέται για όσα κάναμε σήμερα; «Μ η…» λέω, με φωνή πιο σιγανή απ’ όσο σκόπευα. Γυρίζει να με κοιτάξει, και η έκφρασή της είναι αδιαπέραστη μες στο σκοτάδι. «Τι μη;» «Μ η σκέφτεσαι υπερβολικά τα πράγματα, Αναστάζια». Ό,τι κι αν σκέφτεσαι. Απλώνω το χέρι μου, πιάνω το δικό της και φιλάω τις αρθρώσεις. «Πέρασα ένα υπέροχο απόγευμα… Ευχαριστώ». Κερδίζω μια σύντομη λάμψη από λευκά δόντια κι ένα ντροπαλό χαμόγελο. «Γιατί χρησιμοποίησες δεματικό καλωδίων;» ρωτάει.
ΓΚΡΕΫ
375
Ερωτήσεις γύρω από το σημερινό απόγευμα· καλό αυτό. «Είναι γρήγορο, εύκολο και αποτελεί μια διαφορετική εμπειρία και αίσθηση για σένα. Ξέρω πως είναι πολύ βάναυσο, κι αυτό μ’ αρέσει σ’ ένα εργαλείο δεσίματος». Ο τόνος μου είναι κοφτός καθώς προσπαθώ να βάλω λίγο χιούμορ στην κουβέντα μας. «Πολύ αποτελεσματικό στο να σε κρατάει ακίνητη στη θέση σου…» Τα μάτια της καρφώνουν τον Τέυλορ στο μπροστινό κάθισμα. Γλυκιά μου, μην ανησυχείς για τον Τέυλορ. Ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει και το κάνει αυτό εδώ και τέσσερα χρόνια. «Όλα είναι μέρος του κόσμου μου, Αναστάζια». Της ζουλάω καθησυχαστικά το χέρι και μετά το αφήνω. Η Άνα στρέφει ξανά το βλέμμα της έξω από το παράθυρο· είμαστε περιτριγυρισμένοι από νερό καθώς διασχίζουμε τη λίμνη Ουάσινγκτον πάνω στη γέφυρα 520, το αγαπημένο μου κομμάτι σ’ αυτήν τη διαδρομή. Μ αζεύει τα πόδια της ψηλά και, κουλουριασμένη στη θέση της, τυλίγει τα χέρια γύρω από τα πόδια της. Κάτι συμβαίνει. Όταν με κοιτάζει, της λέω: «Μ ια δεκάρα για τις σκέψεις σου…». Αναστενάζει. Σκατά… «Τόσο χάλια, ε;» «Ήθελα να μάθω τι σκεφτόσουν» απαντάει. Υπομειδιώ, ανακουφισμένος από αυτό που άκουσα και πανευτυχής που δεν ξέρει τι έχω πραγματικά στο μυαλό μου. «Παρομοίως, μωρό μου…» αποκρίνομαι. έξω από την εξώπορτα των γονιών μου. «Είσαι έτοιμη;» ρωτάω. Η Άνα γνέφει καταφατικά και της ζουλάω το χέρι. «Πρώτη φορά και για μένα…» ψιθυρίζω. Όταν ο Τέυλορ βγαίνει από το αυτοκίνητο, της χαρίζω ένα πονηρό, ακόλαστο χαμόγελο. «Βάζω στοίχημα πως αυτήν τη στιγμή θα ήθελες να φοράς το εσώρουχό σου…» Η ανάσα της κόβεται και κατσουφιάζει, αλλά βγαίνω από το αυτοκίνητο για να χαιρετήσω τη μητέρα μου και τον πατέρα μου, που περιμένουν στο κατώφλι. Η Άνα φαίνεται ψύχραιμη και Ο ΤΕΥΛΟΡ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ
376
E. L. JAMES
ήρεμη ενώ κάνει τον κύκλο του αυτοκινήτου προς το μέρος μας. «Αναστάζια, έχεις γνωρίσει τη μητέρα μου, την Γκρέις. Αυτός είναι ο πατέρας μου, ο Κάρρικ». «Κύριε Γκρέυ, χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω…» Χαμογελάει και σφίγγει το απλωμένο του χέρι. «Η χαρά είναι δική μου, Αναστάζια!» «Παρακαλώ, λέγετέ με Άνα…» «Άνα, πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω». Η Γκρέις την αγκαλιάζει. «Έλα μέσα, καλή μου». Παίρνοντας την Άνα από το μπράτσο, την οδηγεί μέσα, και ακολουθώ τα ξεβράκωτα βήματά της. «Ήρθε;» στριγκλίζει η Μ ία από κάπου μέσα από το σπίτι. Η Άνα μού ρίχνει ένα σαστισμένο βλέμμα. «Αυτή είναι η Μ ία, η μικρή μου αδερφή…» Στρεφόμαστε και οι δύο προς την κατεύθυνση των ψηλοτάκουνων που κροταλίζουν στο χολ. Και να την. «Αναστάζια! Άκουσα τόσο πολλά για σένα». Η Μ ία την τυλίγει σε μια τεράστια αγκαλιά. Αν και είναι πιο ψηλή από την Άνα, θυμάμαι πως έχουν σχεδόν την ίδια ηλικία. Η Μ ία την πιάνει από το χέρι και την τραβάει στον προθάλαμο. Οι γονείς μου κι εγώ τις ακολουθούμε. «Δεν έχει ξαναφέρει κοπέλα στο σπίτι!» λέει η Μ ία στην Άνα με στριγκιά φωνή. Ναι, γαμώτο, Μία. Πάψε να το κάνεις τόσο μεγάλο θέμα. Η Άνα με τσακώνει να σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό και μου ρίχνει ένα επιτιμητικό βλέμμα. Η Γκρέις με χαιρετάει με ένα φιλί σε κάθε μάγουλο. «Γεια σου, αγάπη μου!» Λάμπει, πανευτυχής που έχει όλα της τα παιδιά στο σπίτι. Ο Κάρρικ μού απλώνει το χέρι του. «Γεια σου, παιδί μου. Καιρούς και ζαμάνια…» Σφίγγουμε τα χέρια και ακολουθούμε τις γυναίκες στο καθιστικό. «Μ παμπά, με είδες χτες…» μουρμουρίζω. «Μ παμπαδίστικα αστεία…» – ο μπαμπάς μου διαπρέπει σ’ αυτά. Η Κάβανο και ο Έλλιοτ κάθονται σφιχταγκαλιασμένοι σ’ έναν από τους καναπέδες. Η Κάβανο, όμως, σηκώνεται για να φιλήσει την Άνα όταν μπαίνουμε.
ΓΚΡΕΫ
377
«Κρίστιαν…» Μ ου κουνάει ευγενικά το κεφάλι. «Κέιτ». Και τώρα ο Έλλιοτ έχει τα μεγάλα βρομόχερά του πάνω στην Άνα. Γαμώτο! Ποιος να το ’λεγε πως η οικογένειά μου έγιν ε ξαφνικά τόσο διαχυτική. Άφησέ την κάτω. Αγριοκοιτάζω τον Έλλιοτ, κι αυτός χαμογελάει πλατιά – με μια έκφραση που λέει απλώς-σου-δείχνω-πώς-το-κάνουν ζωγραφισμένη σε όλο του το πρόσωπο. Περνάω το χέρι μου γύρω από τη μέση της Άνα και την τραβάω δίπλα μου. Όλα τα μάτια είναι καρφωμένα πάνω μας. Διάολε. Είναι σαν έκθεση τεράτων. «Ποτά;» προτείνει ο μπαμπάς. «Prosecco;» «Ευχαρίστως» απαντάμε ταυτόχρονα η Άνα κι εγώ. Η Μ ία χοροπηδάει πάνω κάτω και χτυπάει τα χέρια της. «Λέτε και τα ίδια πράγματα! Θα τα φέρω εγώ». Βγαίνει τρέχοντας από το δωμάτιο. Τι διάολο τρέχει με την οικογένειά μου; Η Άνα κατσουφιάζει. Μ άλλον τους βρίσκει κι αυτή αλλόκοτους. «Το φαγητό είναι σχεδόν έτοιμο» λέει η Γκρέις ακολουθώντας τη Μ ία έξω από το δωμάτιο. «Κάτσε» λέω στην Άνα και την οδηγώ σ’ έναν από τους καναπέδες. Κάνει αυτό που της λέω και κάθομαι δίπλα της, προσέχοντας να μην την αγγίζω. Πρέπει να δώσω το καλό παράδειγμα στην υπερβολικά εκδηλωτική οικογένειά μου. Μήπως ήταν πάντα έτσι; Ο πατέρας μου μου αποσπά την προσοχή. «Μ ιλούσαμε για διακοπές, Άνα. Ο Έλλιοτ αποφάσισε να ακολουθήσει την Κέιτ και την οικογένειά της στα Μ παρμπάντος για μία εβδομάδα». Μάγκα μου! Κοιτάζω τον Έλλιοτ. Τι διάολο έγινε ο κύριος Αγάπα-τες-και-παράτα-τες; Η Κάβανο πρέπει να κάνει καλό κρεβάτι. Ασφαλώς έχει πολύ αυτάρεσκο ύφος. «Θα πας καθόλου διακοπές τώρα που πήρες το πτυχίο σου;» ρωτάει ο Κάρρικ την Άνα. «Σκέφτομαι να πάω μερικές μέρες στην Τζόρτζια» απαντάει.
378
E. L. JAMES
«Στην Τζόρτζια;» αναφωνώ, μην μπορώντας να κρύψω την κατάπληξή μου. «Εκεί μένει η μητέρα μου…» λέει με διστακτική φωνή. «Κι έχω καιρό να τη δω». «Πότε σκέφτεσαι να πας;» πετάω. «Αύριο, αργά το απόγευμα». Αύριο! Τι διάολο; Και το μαθαίνω μόλις τώρα; Η Μ ία επιστρέφει με ροζ prosecco για την Άνα και μένα. «Στην καλή σας υγεία!» Ο μπαμπάς σηκώνει το ποτήρι του. «Για πόσο καιρό;» επιμένω, προσπαθώντας να κρατήσω τη φωνή μου χαμηλή. «Δεν ξέρω ακόμα… Θα εξαρτηθεί από το πώς θα πάνε αύριο οι συνεντεύξεις μου». Συνεντεύξεις; Αύριο; «Η Άνα αξίζει λίγες διακοπές» επεμβαίνει η Κάβανο, κοιτάζοντάς με με εχθρότητα που δεν κρύβεται. Θέλω να της πω να κοιτάζει τη γαμημένη τη δουλειά της, αλλά για το χατίρι της Άνα συγκρατώ τη γλώσσα μου. «Έχεις συνεντεύξεις;» ρωτάει ο μπαμπάς την Άνα. «Ναι, αύριο. Για θέση ασκούμενης σε δύο εκδοτικούς οίκους». Πότε θα μου το έλεγε; Είμαι δύο λεπτά εδώ μαζί της και μαθαίνω λεπτομέρειες για τη ζωή της που θα έπρεπε να ξέρω! «Σου εύχομαι καλή τύχη…» της λέει ο Κάρρικ με ένα ευγενικό χαμόγελο. «Το φαγητό είναι έτοιμο!» φωνάζει η Γκρέις από την άλλη άκρη του χολ. Αφήνω τους άλλους να βγουν από το δωμάτιο, αλλά αρπάζω την Άνα από τον αγκώνα πριν προλάβει να τους ακολουθήσει. «Πότε σκόπευες να μου πεις ότι φεύγεις;» Το κέφι μου χαλάει ολοένα και περισσότερο. «Δε φεύγω. Πάω να δω τη μητέρα μου, και είναι απλώς μια σκέψη». Η Άνα απορρίπτει τις αντιρρήσεις μου σαν να είμαι παιδί. «Και η συμφωνία μας;» «Δεν έχουμε ακόμα συμφωνία».
ΓΚΡΕΫ
379
Μα… Την οδηγώ μέσα από την πόρτα του καθιστικού στον διάδρομο. «Αυτή η συζήτηση δεν έχει τελειώσει…» την προειδοποιώ ενώ μπαίνουμε στην τραπεζαρία. Η μαμά τα έχει δώσει όλα –οι καλύτερες πορσελάνες, τα καλύτερα κρύσταλλα– για το χατίρι της Άνα και της Κάβανο. Τραβάω μια καρέκλα για την Άνα· κάθεται, και παίρνω τη θέση μου δίπλα της. Η Μ ία χαμογελάει και στους δυο μας πλατιά από την απέναντι πλευρά του τραπεζιού. «Πού γνώρισες την Άνα;» ρωτάει. «Μ ου πήρε συνέντευξη για τη φοιτητική εφημερίδα του ΚΠΟ». «Στην οποία είναι αρχισυντάκτρια η Κέιτ» παρεμβαίνει η Άνα. «Θέλω να γίνω δημοσιογράφος» λέει η Κέιτ στη Μ ία. Ο πατέρας μου προσφέρει στην Άνα κρασί, ενώ η Μ ία και η Κέιτ συζητούν περί δημοσιογραφίας. Η Κάβανο έχει μια θέση ασκούμενης στους Seattle Times, αναμφίβολα κάτι που της κανόνισε ο πατέρας της. Μ ε την άκρη του ματιού μου προσέχω πως η Άνα με παρατηρεί. «Τι;» ρωτάω. «Σε παρακαλώ, μην είσαι θυμωμένος μαζί μου…» λέει τόσο σιγανά, που μόνο εγώ την ακούω. «Δεν είμαι θυμωμένος μαζί σου» αποκρίνομαι ψέματα. Τα μάτια της στενεύουν και είναι φανερό πως δε με πιστεύει. «Ναι, είμαι θυμωμένος μαζί σου…» παραδέχομαι. Και τώρα αισθάνομαι πως η αντίδρασή μου είναι υπερβολική. Κλείνω τα μάτια μου. Συγκρατήσου, Γκρέυ. «Τόσο θυμωμένος που να σε τρώει η παλάμη σου;» ψιθυρίζει. «Τι μουρμουρίζετε εσείς οι δύο;» επεμβαίνει η Κέιτ. Θεούλη μου! Πάντα έτσι είναι; Τόσο αδιάκριτη; Πώς διάολο την αντέχει ο Έλλιοτ; Την αγριοκοιτάζω κι έχει τη σύνεση να κάνει πίσω.
380
E. L. JAMES
«Για το ταξίδι μου στην Τζόρτζια…» απαντάει η Άνα γλυκά και ευγενικά. Η Κέιτ χαμογελάει αχνά. «Πώς ήταν ο Χοσέ την Παρασκευή που πήγατε στο μπαρ;» ρωτάει, ρίχνοντας ένα θρασύ βλέμμα προς το μέρος μου. Τι. Διάολο. Είναι. Πάλι. Αυτό; Η Άνα τσιτώνεται δίπλα μου. «Μ ια χαρά ήταν…» τραυλίζει. «Τόσο θυμωμένος που να με τρώει η παλάμη μου…» της λέω χαμηλόφωνα. «Ειδικά τώρα». Ώστε πήγε σ’ ένα μπαρ με τον τύπο που προσπαθούσε να χώσει τη γλώσσα του στον λαιμό της την τελευταία φορά που τον είδα. Κι έχει συμφωνήσει ήδη να γίνει δική μου. Πηγαίνει κρυφά σε μπαρ με κάποιον άλλο; Και χωρίς την άδειά μου… Της αξίζει να τιμωρηθεί. Γύρω μου σερβίρεται το δείπνο. Συμφώνησα να την πάρω με το μαλακό… Ίσως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω ένα μαστίγιο. Ή ίσως θα έπρεπε να της τις βρέξω κατευθείαν, πιο δυνατά από την προηγούμενη φορά. Εδώ, απόψε. Ναι. Αυτό είναι μια προοπτική. Η Άνα κοιτάζει τα δάχτυλά της. Η Κέιτ, ο Έλλιοτ και η Μ ία συζητούν για τη γαλλική μαγειρική, και ο μπαμπάς επιστρέφει στο τραπέζι. Πού είχε πάει; «Εσένα θέλουν, αγάπη μου. Είναι από το νοσοκομείο» λέει στην Γκρέις. «Παρακαλώ, αρχίστε» μας παροτρύνει η μαμά περνώντας στην Άνα ένα πιάτο με φαγητό. Ωραία μυρίζει. Η Άνα γλείφει τα χείλη της, κι αυτό έχει άμεση αντανάκλαση στους βουβώνες μου. Πρέπει να πεινάει πολύ. Ωραία. Κάτι είναι κι αυτό. Η μαμά έχει ξεπεράσει τον εαυτό της: τσορίθο, χτένια, πιπεριές. Ωραία. Και συνειδητοποιώ πως κι εγώ πεινάω. Αυτό δεν μπορεί να μου βελτιώσει τη διάθεση. Το κέφι μου, όμως, φτιάχνει έτσι όπως παρακολουθώ την Άνα να τρώει.
ΓΚΡΕΫ
381
Η Γκρέις επιστρέφει, δείχνοντας ανήσυχη. «Όλα εντάξει;» ρωτάει ο μπαμπάς. «Άλλη μία περίπτωση ιλαράς…» Η Γκρέις αναστενάζει βαθιά. «Οχ, όχι…» λέει ο μπαμπάς. «Ναι, ένα παιδί. Το τέταρτο κρούσμα αυτό τον μήνα… Μ ακάρι να εμβολίαζαν οι άνθρωποι τα παιδιά τους». Η Γκρέις κουνάει το κεφάλι της. «Χαίρομαι πάρα πολύ που τα δικά μας παιδιά δεν το πέρασαν ποτέ αυτό. Δεν κόλλησαν ποτέ τίποτα χειρότερο από ανεμοβλογιά, δόξα τω Θεώ. Ο καημένος ο Έλλιοτ…» Όλοι κοιτάζουμε τον Έλλιοτ, που σταματάει να τρώει, στη μέση μιας μπουκιάς, με το στόμα γεμάτο, σαν ηλίθιος. Νιώθει άβολα που έχει γίνει το επίκεντρο της προσοχής. Η Κάβανο ρίχνει στην Γκρέις ένα ερωτηματικό βλέμμα. «Ο Κρίστιαν και η Μ ία ήταν τυχεροί» εξηγεί η Γκρέις. «Την πέρασαν τόσο ελαφρά, μόνο με ένα εξανθηματάκι καθένας». Ω, άφησέ το αυτό το θέμα, μαμά. «Λοιπόν, είδες το παιχνίδι των M ariners, μπαμπά;» Είναι προφανές ότι ο Έλλιοτ θέλει να αλλάξει θέμα. Το ίδιο κι εγώ άλλωστε. «Δεν το πιστεύω πως νίκησαν τους Yankees!» απαντάει ο Κάρρικ. «Είδες το παιχνίδι, μάστορα;» με ρωτάει ο Έλλιοτ. «Όχι. Αλλά διάβασα τις αθλητικές σελίδες». «Οι M ariners τα πάνε μια χαρά. Εννιά νίκες στα τελευταία έντεκα παιχνίδια με κάνουν να ελπίζω!» Ο μπαμπάς ακούγεται ενθουσιασμένος. «Ασφαλώς η σεζόν είναι καλύτερη γι’ αυτούς από το 2010» προσθέτω. «Ο Γκουτιέρρες στο κέντρο ήταν καταπληκτικός! Εκείνη η υποδοχή... Ουάου!» Ο Έλλιοτ σηκώνει τα χέρια του στον αέρα. Η Κάβανο του κάνει χαρούλες σαν ερωτοχτυπημένη ανόητη. «Πώς βολευτήκατε στο καινούριο σας διαμέρισμα, καλή μου;» ρωτάει η Γκρέις την Άνα. «Μ όνο ένα βράδυ έχουμε μείνει εκεί και δεν έχω ξεπακετάρει ακόμη, αλλά μ’ αρέσει που είναι τόσο κεντρικό – και
382
E. L. JAMES
σε μικρή απόσταση με τα πόδια από το Πάικ Πλέις και κοντά στη θάλασσα». «Α, επομένως είσαι κοντά στον Κρίστιαν!» παρατηρεί η Γκρέις. Η βοηθός της μαμάς αρχίζει να μαζεύει το τραπέζι. Εξακολουθώ να μην μπορώ να θυμηθώ το όνομά της. Είναι Ελβετίδα ή Αυστριακή ή κάτι τέτοιο και δε σταματάει να μου χαμογελάει βλακωδώς και να μου πεταρίζει τις βλεφαρίδες της. «Έχεις πάει στο Παρίσι, Άνα;» ρωτάει η Μ ία. «Όχι, μα θα ήθελα πολύ να πάω». «Περάσαμε τον μήνα του μέλιτος στο Παρίσι» λέει η μαμά. Ανταλλάσσει με τον μπαμπά ένα βλέμμα πάνω από το τραπέζι, κάτι που ειλικρινά θα προτιμούσα να μην έχω δει. Προφανώς πέρασαν καλά. «Είναι όμορφη πόλη, σε πείσμα των Παριζιάνων. Κρίστιαν, πρέπει να πας την Άνα στο Παρίσι!» αναφωνεί η Μ ία. «Νομίζω πως η Αναστάζια θα προτιμούσε το Λονδίνο» αποκρίνομαι στη γελοία υπόδειξη της αδερφής μου. Βάζοντας το χέρι μου στο γόνατο της Άνα, εξερευνώ τον μηρό της με το πάσο μου. Το φόρεμά της ανεβαίνει προς τα πάνω, και τα δάχτυλά μου ακολουθούν. Θέλω να την αγγίξω· τη χαϊδεύω εκεί όπου έπρεπε να βρίσκεται το σλιπάκι της. Καθώς το πουλί μου σηκώνεται γεμάτο προσμονή, πνίγω ένα βογκητό και αναδεύομαι στη θέση μου. Τραβιέται απότομα μακριά μου σαν να θέλει να σταυρώσει τα πόδια της, και κλείνω το χέρι μου γύρω από τον μηρό της. Μην τολμήσεις! Η Άνα πίνει μια γουλιά κρασί χωρίς να παίρνει τα μάτια της από την οικονόμο της μητέρας μου, που μας σερβίρει το πρώτο πιάτο. «Δηλαδή τι είχαν οι Παριζιάνοι; Δεν υπέκυψαν στους αξιαγάπητους τρόπους σου;» πειράζει ο Έλλιοτ τη Μ ία. «Μ πα, ούτε κατά διάνοια… Και ο μεσιέ Φλουμπέρ, ο αγριάνθρωπος για τον οποίο δούλευα, ήταν ένας αυταρχικός τύραννος!» Η Άνα πνίγεται με το κρασί της.
ΓΚΡΕΫ
383
«Αναστάζια, είσαι εντάξει;» ρωτάω και αφήνω τον μηρό της. Γνέφει καταφατικά, με τα μάγουλα αναψοκοκκινισμένα. Τη χτυπάω στην πλάτη και της χαϊδεύω απαλά τον λαιμό. Αυταρχικός τύραννος; Είμαι; Η σκέψη με διασκεδάζει. Η Μ ία μού ρίχνει ένα επιδοκιμαστικό βλέμμα για τη δημόσια επίδειξη τρυφερότητας. Η μαμά έχει μαγειρέψει το φαγητό που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της: μοσχάρι Ουέλλινγκτον, μια συνταγή που έμαθε στο Λονδίνο. Πρέπει να πω πως είναι σχεδόν ισάξιο με το χτεσινό τηγανητό κοτόπουλο με βουτυρόγαλα. Παρά το παραλίγο πνίξιμο, η Άνα πέφτει με τα μούτρα στο φαγητό της και είναι πολύ ωραίο να τη βλέπω να τρώει. Μ άλλον είναι πεινασμένη έπειτα από το δραστήριο απόγευμά μας. Πίνω μια γουλιά από το κρασί μου και συλλογίζομαι άλλους τρόπους για να την κάνω να πεινάσει. Η Μ ία και η Κάβανο συζητούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Σεν Μ παρτς έναντι των Μ παρμπάντος, όπου θα μείνει η οικογένεια Κάβανο. «Θυμάσαι τον Έλλιοτ και τις τσούχτρες;» Τα μάτια της Μ ία λάμπουν από ευθυμία καθώς κοιτάζει μία εμένα και μία τον Έλλιοτ. Καγχάζω. «Που τσίριζε σαν κοριτσάκι; Ναι!» «Έι, εκείνο το πράγμα θα μπορούσε να είναι φυσαλία! Μ ισώ τις τσούχτρες. Τα καταστρέφουν όλα!» Ο Έλλιοτ είναι κατηγορηματικός. Η Μ ία και η Κέιτ ξεσπούν σε χάχανα συγκατανεύοντας. Η Άνα τρώει με την καρδιά της και ακούει τα χωρατά. Όλοι οι άλλοι έχουν ηρεμήσει, και η οικογένειά μου φέρεται λιγότερο αλλόκοτα. Γιατί είμαι τόσο τσιτωμένος; Αυτό συμβαίνει καθημερινά σε όλη τη χώρα. Οικογένειες μαζεύονται για να απολαύσουν καλό φαγητό και ο ένας την παρέα του άλλου. Είμαι τσιτωμένος επειδή έχω εδώ την Άνα; Ανησυχώ μήπως δεν τους αρέσει ή μήπως δεν της αρέσουν; Ή μήπως είναι επειδή αύριο φεύγει για την Τζόρτζια, γαμώτο, και δεν ήξερα τίποτα; Είναι μπερδεμένο. Η Μ ία είναι στο επίκεντρο, ως συνήθως. Οι ιστορίες της για
384
E. L. JAMES
τη ζωή στη Γαλλία και τη γαλλική μαγειρική είναι διασκεδαστικές. « Ω μαμά, les pâtisseries sont tout simplement fabuleuses. La tarte aux pommes de M. Floubert est incroyable!» λέει. «Mia, chérie, tu parles français…» τη διακόπτω. «Nous parlons anglais ici. Eh bien, à l’exception bien sûr d’Elliot. Il parle idiote, couramment!» Η Μ ία ρίχνει πίσω το κεφάλι της με ένα τρανταχτό γέλιο, και είναι δύσκολο να μην τη μιμηθείς. Στο τέλος του δείπνου, όμως, η ένταση έχει αρχίσει να με καταβάλλει. Θέλω να μείνω μόνος με το κορίτσι μου. Η ανοχή μου στην ανόητη φλυαρία είναι περιορισμένη, έστω κι αν είναι με την οικογένειά μου, κι έχω φτάσει στα όριά μου. Κοιτάζω την Άνα και ύστερα απλώνω το χέρι μου και της τραβάω το πιγούνι. «Μ η δαγκώνεις το χείλος σου… Θέλω να το κάνω εγώ αυτό». Επίσης πρέπει να καθορίσω καινούριους κανονισμούς παιδιάς. Πρέπει να συζητήσουμε το απρομελέτητο ταξίδι της στην Τζόρτζια και την έξοδο για ποτό με άντρες που είναι τσιμπημένοι μαζί της. Βάζω πάλι το χέρι μου στο γόνατο της Άνα· νιώθω την ανάγκη να την αγγίζω. Άλλωστε πρέπει να δέχεται το άγγιγμά μου, όποτε θέλω να την αγγίξω. Ζυγίζω την αντίδρασή της καθώς τα δάχτυλά μου ταξιδεύουν πάνω στον μηρό της προς την ελεύθερη εσωρούχων ζώνη, διεγείροντας το δέρμα της. Η ανάσα της πιάνεται και σφίγγει τους μηρούς της μεταξύ τους, μπλοκάροντας τα δάχτυλά μου, σταματώντας με. Αυτό ήταν. Πρέπει να βρω μια δικαιολογία να σηκωθούμε από το τραπέζι. «Να σου κάνω μια ξενάγηση στο κτήμα;» ρωτάω την Άνα και δεν της δίνω καμία ευκαιρία να απαντήσει. Τα μάτια της είναι λαμπερά και σοβαρά έτσι όπως βάζει το χέρι της στο δικό μου. «Μ ε συγχωρείτε» λέει στον Κάρρικ και την οδηγώ έξω από την τραπεζαρία. Στην κουζίνα η Μ ία και η Γκρέις μαζεύουν τα πιάτα. «Θα δείξω στην Αναστάζια την πίσω αυλή!» ανακοινώνω στη μητέρα μου, παριστάνοντας τον εύθυμο.
ΓΚΡΕΫ
385
Έξω η διάθεσή μου παίρνει την κάτω βόλτα καθώς ο θυμός μου ανεβαίνει στην επιφάνεια. Σλιπάκι. Ο φωτογράφος. Τζόρτζια. Διασχίζουμε τη βεράντα και ανεβαίνουμε τα σκαλιά προς την πελούζα. Η Άνα σταματάει μια στιγμή για να θαυμάσει τη θέα. Ναι, ναι. Το Σιάτλ. Φώτα. Φεγγάρι. Νερό. Συνεχίζω διασχίζοντας την τεράστια πελούζα προς το λεμβοστάσιο των γονιών μου. «Σταμάτα, σε παρακαλώ…» εκλιπαρεί η Άνα. Σταματάω και την αγριοκοιτάζω. «Τα τακούνια μου… Πρέπει να βγάλω τα παπούτσια». «Μ ην κάνεις τον κόπο…» μουγκρίζω και τη σηκώνω στον ώμο μου. Στριγκλίζει αιφνιδιασμένη. Διάολε. Την κοπανάω στα πισινά. «Χαμήλωσε τη φωνή σου!» πετάω και προχωράω με μεγάλα βήματα επάνω στην πελούζα. «Πού πάμε;» σκούζει καθώς αναπηδάει στον ώμο μου. «Στο λεμβοστάσιο». «Γιατί;» «Πρέπει να μείνω μόνος μαζί σου». «Για ποιον λόγο;» «Επειδή θα σ’ τις βρέξω και μετά θα σε γαμήσω». «Γιατί;» τσιρίζει. «Ξέρεις γιατί» απαντάω κοφτά. «Νόμιζα πως είσαι αυθόρμητος τύπος…» «Αναστάζια, είμαι αυθόρμητος τύπος, πίστεψέ με». Ανοίγοντας την πόρτα του λεμβοστασίου, μπαίνω μέσα και ανάβω το φως. Καθώς οι λάμπες φθορισμού ζωντανεύουν σφυρίζοντας, κατευθύνομαι προς το δωματιάκι πάνω. Εκεί πατάω ακόμα έναν διακόπτη, και φώτα αλογόνου φωτίζουν το δωμάτιο. Γλιστράω την Άνα κάτω, απολαμβάνοντας το άγγιγμά της, και τη στήνω στα πόδια της. Τα μαλλιά της είναι σκούρα και απείθαρχα, τα μάτια της αστράφτουν στη λάμψη των φώτων, και ξέρω πως δε φοράει το σλιπάκι της. Τη θέλω. Τώρα. «Σε παρακαλώ, μη με χτυπήσεις…» ψελλίζει.
386
E. L. JAMES
Δεν καταλαβαίνω. Την κοιτάζω ανέκφραστα. «Δε θέλω να μου τις βρέξεις. Όχι εδώ, όχι τώρα. Σε παρακαλώ, μην το κάνεις…» Μα… Την κοιτάζω μαρμαρωμένος, με το στόμα ορθάνοιχτο. Γι’ αυτό είμαστε εδώ. Σηκώνει το χέρι της και προς στιγμήν δεν ξέρω τι πρόκειται να κάνει. Το σκοτάδι αναδεύεται και στριφογυρίζει γύρω από τον λαιμό μου, απειλώντας να με πνίξει αν με αγγίξει. Εκείνη, όμως, ακουμπάει τα δάχτυλά της στο μάγουλό μου και τα σέρνει απαλά προς το πιγούνι μου. Το σκοτάδι λιώνει στη λήθη, και κλείνω τα μάτια μου, νιώθοντας τα απαλά της ακροδάχτυλα πάνω μου. Μ ε το άλλο της χέρι μού ανακατεύει τα μαλλιά, περνώντας τα δάχτυλά της από μέσα τους. «Α…» βογκάω και δεν ξέρω αν είναι από φόβο ή από λαχτάρα. Μ ου έχει κοπεί η ανάσα, στέκομαι στην άκρη ενός γκρεμού. Όταν ανοίγω τα μάτια, κάνει ένα βήμα εμπρός, έτσι που το σώμα της κολλάει στο δικό μου. Χώνει και τα δυο της χέρια στα μαλλιά μου και τραβάει μαλακά, σηκώνοντας τα χείλη της στα δικά μου. Και την παρακολουθώ να το κάνει σαν τρίτος, όχι παρών μέσα στο σώμα μου. Είμαι θεατής. Τα χείλη του ενός αγγίζουν αυτά του άλλου, και κλείνω τα μάτια καθώς σπρώχνει τη γλώσσα της στο στόμα μου. Και είναι ο ήχος του βογκητού μου αυτός που σπάει τα μάγια της. Άνα. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω της ανταποδίδοντας το φιλί, απελευθερώνοντας αγωνία και ένταση δύο ωρών στο φιλί μας, με τη γλώσσα μου να την κυριεύει, να επανασυνδέεται μαζί της. Τα χέρια μου αρπάζουν τα μαλλιά της και απολαμβάνω τη γεύση της, τη γλώσσα της, με το σώμα της πάνω στο δικό μου, που παίρνει φωτιά σαν σπίρτο. Γαμώτο! Όταν τραβιέμαι πέρα, αναπνέουμε και οι δύο βαριά. Τα χέρια της σφίγγουν τα μπράτσα μου, αισθάνομαι μπερδεμένος. Ήθελα να της τις βρέξω. Αλλά είπε όχι. Όπως έκανε και στο τραπέζι. «Τι μου κάνεις;» ρωτάω. «Σε φιλάω».
ΓΚΡΕΫ
387
«Είπες όχι». «Τι;» Είναι σαστισμένη ή μπορεί να ξέχασε τι έγινε. «Στο τραπέζι, με τα πόδια σου». «Μ α ήμαστε στο τραπέζι των γονιών σου…» «Δε μου έχουν ξαναπεί όχι. Και είναι τόσο σέξι…» Και διαφορετικό. Γλιστράω το χέρι μου γύρω από τα πισινά της και την τραβάω απότομα πάνω μου, προσπαθώντας να ανακτήσω τον έλεγχο. «Είσαι έξαλλος και ξαναμμένος επειδή είπα όχι;» Η φωνή της είναι τραχιά. «Είμαι έξαλλος επειδή δε μου ανέφερες τίποτα για την Τζόρτζια. Είμαι έξαλλος επειδή πήγες να τα πιεις με κείνο τον τύπο που προσπάθησε να σε ξελογιάσει όταν ήσουν πιωμένη, κι όταν πήγες να κάνεις εμετό, σε παράτησε με κάποιον σχεδόν εντελώς άγνωστο... Τι είδους φίλος είναι αυτός; Και είμαι έξαλλος και ξαναμμένος επειδή μου έκλεισες τα πόδια σου». Και δε φοράς σλιπάκι. Τα δάχτυλά μου ανεβάζουν σιγά σιγά το φόρεμά της πάνω στα πόδια της. «Σε θέλω και σε θέλω τώρα! Κι αν δε μ’ αφήσεις να σ’ τις βρέξω –πράγμα που σου αξίζει– θα σε γαμήσω επάνω στον καναπέ αυτήν τη στιγμή στα γρήγορα για τη δική μου ευχαρίστηση, όχι για τη δική σου». Κρατώντας την πάνω μου, βλέπω πως έχει λαχανιάσει καθώς περνάω το χέρι μου μέσα στο τρίχωμα του εφηβαίου της και χώνω το μεσαίο μου δάχτυλο μέσα της. Ακούω ένα σιγανό σέξι μουρμουρητό επιδοκιμασίας στον λαιμό της. Είναι τόσο έτοιμη. «Αυτό είναι δικό μου. Καταδικό μου. Καταλαβαίνεις;» Γλιστράω το δάχτυλό μου μέσα έξω κρατώντας τη, με τα χείλη της να μισανοίγουν από σοκ και πόθο. «Ναι, δικό σου…» ψιθυρίζει. Ναι. Δικό μου. Και δε θα σε αφήσω να το ξεχάσεις, Άνα. Τη σπρώχνω στον καναπέ, ξεκουμπώνω το φερμουάρ μου και ξαπλώνω επάνω της, ακινητοποιώντας την από κάτω μου. «Τα χέρια πάνω από το κεφάλι σου…» μουγκρίζω μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου. Γονατίζω και ανοίγω τα γόνατά μου, αναγκάζοντας τα πόδια της να ανοίξουν περισσότερο. Από τη
388
E. L. JAMES
μέσα τσέπη του σακακιού μου βγάζω ένα προφυλακτικό και μετά πετάω το σακάκι κατάχαμα. Μ ε τα μάτια μου στα δικά της, ανοίγω τη συσκευασία και το φοράω στο ανυπόμονο καυλί μου. Η Άνα βάζει τα χέρια στο κεφάλι της παρακολουθώντας με, ενώ τα μάτια της λάμπουν από πόθο. Καθώς σέρνομαι πάνω της, αναδεύεται, και οι γοφοί της ανασηκώνονται για να με διεγείρουν και να με προϋπαντήσουν. «Δεν έχουμε πολλή ώρα. Θα είναι γρήγορο και είναι για μένα, όχι για σένα… Καταλαβαίνεις; Μ ην τελειώσεις, γιατί θα σ’ τις βρέξω!» τη διατάζω, εστιάζοντας στα ζαλισμένα ορθάνοιχτα μάτια της. Και με μια γρήγορη, βίαιη κίνηση, χώνομαι μέσα της. Αφήνει μια ευπρόσδεκτη και οικεία κραυγή ευχαρίστησης. Την κρατάω στη θέση της, έτσι που να μην μπορεί να κουνηθεί, και αρχίζω να την πηδάω, καταβροχθίζοντάς την. Εκείνη, όμως, γέρνει άπληστα τη λεκάνη της συναντώντας με ώθηση την ώθηση, παρακινώντας με. Ω Άνα. Ναι, μωρό μου. Μ ου ανταποδίδει τα ίσα, ακολουθώντας τον παθιασμένο ρυθμό μου ξανά και ξανά. Ω, η αίσθηση που μου δημιουργεί. Και χάνομαι. Μ έσα της. Μ έσα σ’ αυτό. Στη μυρωδιά της. Και δεν ξέρω αν είναι επειδή είμαι έξαλλος ή γεμάτος ένταση ή… Ναι! Τελειώνω γρήγορα, χάνοντας κάθε λογική καθώς εκρήγνυμαι μέσα της. Μ ένω ακίνητος. Γεμίζοντάς την. Κυριαρχώντας πάνω της. Θυμίζοντάς της πως είναι δική μου. Γαμώτο! Ήταν… Τραβιέμαι έξω και ανασηκώνομαι στα γόνατα. «Μ ην αγγίξεις τον εαυτό σου…» Η χροιά μου είναι βραχνή και λαχανιασμένη. «Σε θέλω ανικανοποίητη. Αυτό μου κάνεις όταν δε μου μιλάς, όταν μου αρνείσαι ό,τι είναι δικό μου…» Γνέφει καταφατικά, ξαπλωμένη από κάτω μου, με το φόρεμά της τσαλακωμένο γύρω από τη μέση της, έτσι που βλέπω πως είναι ορθάνοιχτη και μουσκεμένη και ξαναμμένη, η προσωποποίηση της θεάς που είναι. Σηκώνομαι, βγάζω το χρησιμοποιημένο προφυλακτικό και το δένω, κατόπιν ντύνομαι
ΓΚΡΕΫ
389
και σηκώνω το σακάκι μου από το πάτωμα. Είμαι πιο ήρεμος τώρα. Πολύ πιο ήρεμος. Γαμώτο, ωραίο ήταν αυτό. «Καλύτερα να επιστρέψουμε σπίτι». Ανακάθεται, κοιτάζοντάς με με σκοτεινό, ανεξιχνίαστο βλέμμα. Θεέ μου, είναι όμορφη. «Ορίστε. Μ πορείς να το φορέσεις». Ψαρεύω από την τσέπη του σακακιού μου το δαντελωτό σλιπάκι της και της το δίνω. Νομίζω πως καταβάλλει προσπάθεια να μη γελάσει. Ναι, ναι. Γκέιμ, σετ και ματς δικά σας, δεσποινίς Στιλ. «Κρίστιαν!» φωνάζει η Μ ία από τον κάτω όροφο. Σκατά… «Πάνω στην ώρα. Χριστέ μου, μπορεί να γίνει πραγματικά εκνευριστική…» Είναι, όμως, η αδερφούλα μου. Κοιτάζω ανήσυχος την Άνα, που φοράει βιαστικά το σλιπάκι της. Μ ε κοιτάζει σκυθρωπή και σηκώνεται για να ισιώσει το φόρεμά της και να τακτοποιήσει με τα δάχτυλα τα μαλλιά της. «Εδώ πάνω, Μ ία!» αποκρίνομαι. «Λοιπόν, δεσποινίς Στιλ, αισθάνομαι καλύτερα – μα εξακολουθώ να θέλω να σας τις βρέξω». «Δε νομίζω πως αξίζω κάτι τέτοιο, κύριε Γκρέυ, ειδικά από τη στιγμή που υπέστην την απρόκλητη επίθεσή σας…» «Απρόκλητη; Μ ε φίλησες!» «Ήταν επίθεση ως καλύτερη μορφή άμυνας». «Άμυνας απέναντι σε ποιο πράγμα;» «Σε σένα και στην παλάμη σου που σε τρώει…» Προσπαθεί να κρύψει ένα χαμόγελο. Τα ψηλά τακούνια της Μ ία κροταλίζουν στη σκάλα. «Αλλά ήταν υποφερτό, ε;» ρωτάω. Υπομειδιά. «Μ ετά βίας…» «Α, εδώ είστε!» αναφωνεί η Μ ία χαμογελώντας μας. Δύο λεπτά νωρίτερα, και η κατάσταση θα ήταν στ’ αλήθεια δυσάρεστη. «Ξεναγούσα την Αναστάζια». Απλώνω το χέρι μου στην Άνα, κι εκείνη το παίρνει. Θέλω να της φιλήσω τις αρθρώσεις, αλλά
390
E. L. JAMES
αρκούμαι σ’ ένα μαλακό ζούληγμα. «Η Κέιτ και ο Έλλιοτ ετοιμάζονται να φύγουν. Απίστευτοι δεν είναι αυτοί οι δύο; Δεν μπορούν να κρατήσουν τα χέρια τους ο ένας μακριά από τον άλλο…» Η Μ ία ζαρώνει τη μύτη της αηδιασμένη. «Τι κάνατε εδώ πάνω;» «Έδειχνα στην Αναστάζια τα βραβεία μου στην κωπηλασία». Μ ε το ελεύθερο χέρι μου δείχνω τα χρυσαφιά αγαλματάκια από την εποχή που κωπηλατούσα στο Χάρβαρντ, τακτοποιημένα σε ράφια στην άκρη του δωματίου. «Πάμε να αποχαιρετήσουμε την Κέιτ και τον Έλλιοτ». Η Μ ία στρέφεται να φύγει, και αφήνω την Άνα να προηγηθεί, αλλά προτού φτάσουμε στα σκαλιά, της δίνω μια στα πισινά. Πνίγει την κραυγή της. «Θα το ξανακάνω, Αναστάζια, και μάλιστα σύντομα…» της ψιθυρίζω στο αυτί, και κλείνοντάς τη στην αγκαλιά μου, τη φιλάω στα μαλλιά. Προχωράμε χέρι χέρι επάνω στην πελούζα επιστρέφοντας στο σπίτι, ενώ η Μ ία φλυαρεί δίπλα μας. Το βράδυ είναι όμορφο· η μέρα ήταν όμορφη. Χαίρομαι που η Άνα γνώρισε την οικογένειά μου. Γιατί δεν το έχω ξανακάνει αυτό; Επειδή ποτέ δεν ήθελες να το κάνεις. Ζουλάω το χέρι της Άνα, κι εκείνη μου ρίχνει ένα ντροπαλό βλέμμα κι ένα πολύ γλυκό χαμόγελο. Στο άλλο μου χέρι κρατάω τα παπούτσια της και στα πέτρινα σκαλιά σκύβω για να κουμπώσω ένα ένα τα σανδάλια της. «Ορίστε!» αναγγέλλω όταν τελειώνω. «Ποπό, ευχαριστώ, κύριε Γκρέυ…» αποκρίνεται. «Η ευχαρίστηση είναι, και ήταν, όλη δική μου…» «Έχω απόλυτη επίγνωση αυτού του γεγονότος, Κύριε…» με πειράζει. «Ω, εσείς οι δύο είστε τόοοσο αξιαγάπητοι!» γουργουρίζει η Μ ία την ώρα που κατευθυνόμαστε προς την κουζίνα, και η Άνα μού ρίχνει ένα λοξό βλέμμα. Όταν επιστρέφουμε στον διάδρομο, η Κάβανο και ο Έλλιοτ είναι έτοιμοι να φύγουν. Η Άνα αγκαλιάζει την Κέιτ, αλλά
ΓΚΡΕΫ
391
ύστερα την τραβάει παράμερα και αρχίζουν μια ζωηρή ιδιωτική συζήτηση. Περί τίνος πρόκειται, διάολε; Ο Έλλιοτ πιάνει την Κάβανο από το μπράτσο, και καθώς μπαίνουν στο ημιφορτηγό του Έλλιοτ, οι γονείς μου τους αποχαιρετούν κουνώντας το χέρι. «Πρέπει να φύγουμε κι εμείς – έχεις συνεντεύξεις αύριο». Πρέπει να τη γυρίσουμε στο καινούριο της διαμέρισμα, και η ώρα είναι σχεδόν 11:00. «Νομίζαμε πως δε θα βρει ποτέ κοπέλα!» λέει διαχυτικά η Μ ία αγκαλιάζοντας σφιχτά την Άνα. Ω, γαμώτο μου… «Να προσέχεις, Άνα καλή μου…» λέει η Γκρέις χαμογελώντας ζεστά στο κορίτσι μου. Τραβάω την Άνα δίπλα μου. «Μ ην την τρομάξουμε και φύγει ούτε και να την κακομάθουμε από την πολλή τρυφερότητα». «Κρίστιαν, μην κοροϊδεύεις…» με μαλώνει η Γκρέις με τον συνηθισμένο της τρόπο. «Μ αμά». Της δίνω ένα βιαστικό φιλί. Ευχαριστώ που κάλεσες την Άνα. Ήταν αποκάλυψη. Η Άνα αποχαιρετάει τον μπαμπά μου και κατευθυνόμαστε προς το Audi, όπου περιμένει ο Τέυλορ κρατώντας της ανοιχτή την πίσω πόρτα. «Λοιπόν, φαίνεται ότι αρέσεις κι εσύ στην οικογένειά μου…» σχολιάζω όταν κάθομαι δίπλα στην Άνα στο πίσω κάθισμα. Τα μάτια της αντικατοπτρίζουν το φως από τη βεράντα των γονιών μου, αλλά βλέπω πως είναι σκεφτική. Σκιές σκοτεινιάζουν το πρόσωπό της την ώρα που ο Τέυλορ βγαίνει ομαλά στον δρόμο. Την πιάνω να με κοιτάζει στη λάμψη μιας λάμπας του δρόμου. Είναι ανήσυχη. Κάτι πάει στραβά. «Τι;» ρωτάω. Στην αρχή παραμένει σιωπηλή, κι όταν μιλάει, υπάρχει κάτι άδειο στη φωνή της. «Νομίζω πως παγιδεύτηκες, και γι’ αυτό με κάλεσες να γνωρίσω τους γονείς σου. Αν ο Έλλιοτ δεν έφερνε την Κέιτ, δε θα μου το είχες ζητήσει ποτέ». Να πάρει. Δεν καταλαβαίνει. Ήταν πρώτη φορά για μένα.
392
E. L. JAMES
Ήμουν νευρικός. Ασφαλώς ξέρει πια πως, αν δεν την ήθελα εδώ, δε θα ήταν εδώ. Καθώς φως και σκιά εναλλάσσονται από τα φώτα του δρόμου, δείχνει απόμακρη και ταραγμένη. Γκρέυ, δεν είναι καλό αυτό. «Αναστάζια, χαίρομαι πάρα πολύ που γνώρισες τους γονείς μου. Γιατί είσαι τόσο ανασφαλής; Είναι κάτι που με κάνει πάντα να απορώ. Είσαι τόσο δυνατή, αυτάρκης κοπέλα, αλλά έχεις τόσο αρνητική ιδέα για τον εαυτό σου. Αν δεν ήθελα να τους γνωρίσεις, δε θα βρισκόσουν εδώ. Έτσι ένιωθες όλη αυτή την ώρα που ήσουν εκεί;» Κουνάω το κεφάλι μου, απλώνω το χέρι μου στο δικό της και το ζουλάω πάλι καθησυχαστικά. Κοιτάζει νευρικά τον Τέυλορ. «Μ ην ανησυχείς για τον Τέυλορ… Μ ίλα μου». «Ναι, το σκέφτηκα. Και κάτι άλλο. Ανέφερα την Τζόρτζια μόνο επειδή η Κέιτ μιλούσε για τα Μ παρμπάντος. Δεν έχω αποφασίσει». «Θες να πας να δεις τη μητέρα σου;» «Ναι». Το άγχος μου ανεβαίνει στην επιφάνεια. Μ ήπως θέλει να φύγει; Αν πάει στην Τζόρτζια, η μητέρα της θα μπορούσε να την πείσει να βρει κάποιον πιο… κατάλληλο, κάποιον ο οποίος, όπως η μητέρα της, πιστεύει στον ρομαντισμό. Έχω μια ιδέα. Γνώρισε τους δικούς μου· γνώρισα τον Ρέυ· ίσως θα έπρεπε να γνωρίσω τη μητέρα της, την αθεράπευτα ρομαντική. Να τη γοητεύσω. «Μ πορώ να έρθω μαζί σου;» ρωτάω, ξέροντας ότι θα πει όχι. «Εεε… Δε νομίζω πως είναι καλή ιδέα» απαντάει, αιφνιδιασμένη από την ερώτησή μου. «Γιατί όχι;» «Ήλπιζα να κάνω ένα διάλειμμα απ’ όλη αυτή την ένταση. Για να προσπαθήσω να σκεφτώ καλύτερα τα πράγματα». Σκατά… Όντως θέλει να με παρατήσει. «Σου προκαλώ ένταση;» Γελάει. «Για να το πούμε επιεικώς!» Να πάρει. Μ ου αρέσει να την κάνω να γελάει, έστω κι αν είναι εις βάρος μου· και ανακουφίζομαι που έχει κρατήσει το
ΓΚΡΕΫ
393
χιούμορ της. Ίσως δε θέλει να με παρατήσει τελικά. «Γελάτε μαζί μου, δεσποινίς Στιλ;» την πειράζω. «Δε θα τολμούσα, κύριε Γκρέυ…» «Νομίζω πως τολμάς και νομίζω πως όντως γελάς μαζί μου, και μάλιστα συχνά». «Είσαι πολύ διασκεδαστικός». «Διασκεδαστικός;» «Ω, ναι…» Με κοροϊδεύει. Είναι κάτι καινούριο. «Μ όνο διασκεδαστικός;» «Και λίγο αλλόκοτος». «Τι από τα δύο περισσότερο;» «Θα σ’ αφήσω να βγάλεις άκρη μόνος σου». Αναστενάζω. «Δεν ξέρω αν μπορώ να βγάλω άκρη με οτιδήποτε έχει να κάνει με σένα». Ο τόνος μου είναι κοφτός. «Τι θες να σκεφτείς στην Τζόρτζια;». «Εμάς». Γαμώτο… «Είπες ότι θα προσπαθήσεις». «Το ξέρω». «Το ξανασκέφτεσαι;» «Μ πορεί». Είναι χειρότερα απ’ ό,τι νόμιζα. «Γιατί;» Μ ε κοιτάζει σιωπηλή. «Γιατί, Αναστάζια;» επιμένω. Υψώνει τους ώμους, με το στόμα γυρισμένο προς τα κάτω, κι ελπίζω πως θα βρει το χέρι της μέσα στο δικό μου καθησυχαστικό. «Μ ίλα μου, Αναστάζια… Δε θέλω να σε χάσω. Αυτή η τελευταία εβδομάδα…» Ήταν η καλύτερη της ζωής μου. «Εξακολουθώ να θέλω περισσότερα…» μουρμουρίζει. Οχ, όχι. Όχι πάλι τα ίδια. Τι θέλει να πω; «Το ξέρω. Θα προσπαθήσω». Την αρπάζω από το πιγούνι. «Για σένα, Αναστάζια, θα προσπαθήσω…» Σε πήγα μόλις να γνωρίσεις τους γονείς μου, που να πάρει και να σηκώσει.
394
E. L. JAMES
Ξαφνικά λύνει τη ζώνη ασφαλείας, και προτού καταλάβω τι γίνεται, έχει ανέβει στα πόδια μου. Τι διάολο; Κάθομαι ακίνητος καθώς τα μπράτσα της γλιστρούν γύρω από το κεφάλι μου και τα χείλη της βρίσκουν τα δικά μου και μου αποσπούν ένα φιλί πριν το σκοτάδι προλάβει να αναδευτεί. Τα χέρια μου ανεβαίνουν στην πλάτη της, ώσπου πιάνω το κεφάλι της ανταποδίδοντας το πάθος της, εξερευνώντας το γλυκό, ολόγλυκο στόμα της, προσπαθώντας να βρω απαντήσεις… Η αναπάντεχη τρυφερότητά της είναι απόλυτα αφοπλιστική. Και καινούρια. Και συνταρακτική. Νόμιζα πως ήθελε να φύγει και τώρα βρίσκεται στα πόδια μου και με ανάβει, πάλι. Δεν πρόκειται ποτέ… ποτέ… Μη φύγεις, Άνα. «Μ είνε μαζί μου απόψε… Αν φύγεις, δε θα σε δω όλη την εβδομάδα. Σε παρακαλώ…» ψιθυρίζω. «Ναι...» μουρμουρίζει. «Και θα προσπαθήσω κι εγώ. Θα υπογράψω το συμβόλαιό σου...» Ω μωρό μου. «Υπόγραψε μετά την Τζόρτζια. Σκέψου το. Σκέψου το καλά, μωρό μου…» Θέλω να το κάνει αυτό πρόθυμα – δε θέλω να της το επιβάλω. Εντάξει, ένα κομμάτι μου δε θέλει. Το ορθολογικό κομμάτι. «Θα το σκεφτώ» αποκρίνεται και κουρνιάζει πάνω μου. Αυτή η γυναίκα με έχει δέσει κόμπο. Ειρωνικό, Γκρέυ. Και θέλω να γελάσω επειδή είμαι ανακουφισμένος και ευτυχισμένος, αλλά συνεχίζω να την κρατάω αγκαλιά, ανασαίνοντας την ευωδιαστή και παρήγορη μυρωδιά της. «Καλό θα ήταν να φοράς τη ζώνη σου…» την αποπαίρνω, αλλά δε θέλω να μετακινηθεί. Μ ένει χωμένη στην αγκαλιά μου, και το σώμα της σταδιακά χαλαρώνει πάνω στο δικό μου. Το σκοτάδι μέσα μου είναι σιωπηλό, συγκρατημένο, κι έχω μπερδευτεί από τα αντικρουόμενα συναισθήματά μου. Τι θέλω από αυτήν; Τι χρειάζομαι από αυτή; Δεν έπρεπε να προχωρούν έτσι τα πράγματα, αλλά μου αρέσει να την κρατάω στην αγκαλιά μου· μου αρέσει να την αγκαλιάζω
ΓΚΡΕΫ
395
έτσι. Τη φιλάω στα μαλλιά και ακουμπάω στη ράχη του καθίσματος και απολαμβάνω τη διαδρομή προς το Σιάτλ. Ο Τέυλορ σταματάει έξω από την είσοδο του Εσκάλα. «Φτάσαμε στο σπίτι…» ψιθυρίζω στην Άνα. Δε θέλω να την αφήσω, αλλά τη σηκώνω και την τοποθετώ στη θέση της. Ο Τέυλορ της ανοίγει την πόρτα, κι εκείνη προχωράει μαζί μου προς την είσοδο του κτιρίου. Ένα ρίγος τη διαπερνά. «Γιατί δεν έχεις σακάκι;» ρωτάω βγάζοντας το δικό μου και τυλίγοντάς το στους ώμους της. «Είναι στο καινούριο μου αυτοκίνητο…» απαντάει και χασμουριέται. «Κουρασμένη, δεσποινίς Στιλ;» «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ. Μ ’ έπεισαν να κάνω τόσο πολλά πράγματα σήμερα, που ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα». «Αν είσαι πραγματικά άτυχη, μπορεί να σε πείσω να κάνεις μερικά ακόμα…» Σε περίπτωση που σταθώ τυχερός. Ακουμπάει στον τοίχο του ασανσέρ καθώς ανεβαίνουμε προς το ρετιρέ. Κάτω από το σακάκι μου φαίνεται αδύνατη και μικροκαμωμένη και σέξι. Αν δε φορούσε το εσώρουχό της, θα μπορούσα να την πάρω εδώ μέσα… Απλώνω το χέρι μου και ελευθερώνω το χείλος της από τα δόντια της. «Κάποια μέρα θα σε πηδήξω μέσα σ’ αυτό το ασανσέρ, Αναστάζια… Αυτήν τη στιγμή, όμως, είσαι κουρασμένη. Έτσι, νομίζω πως πρέπει να περιοριστούμε στο κρεβάτι». Σκύβω και πιάνω απαλά με τα δόντια μου το κάτω χείλος της. Η ανάσα της κόβεται και ανταποδίδει την κίνηση με τα δόντια της και το πάνω χείλος μου. Το αισθάνομαι στους βουβώνες μου. Θέλω να τη βάλω στο κρεβάτι και να χαθώ μέσα της. Έπειτα από τη συζήτησή μας στο αυτοκίνητο θέλω απλώς να βεβαιωθώ πως είναι δική μου. Όταν βγαίνουμε από το ασανσέρ, της προσφέρω ένα ποτό, αλλά αρνείται. «Ωραία. Πάμε στο κρεβάτι». Δείχνει έκπληκτη. «Θ’ αρκεστείς στην απλή παλιομοδίτικη βανίλια;»
396
E. L. JAMES
«Η βανίλια δεν έχει τίποτα το απλό ή παλιομοδίτικο. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα γεύση…» «Από πότε;» «Από το περασμένο Σάββατο. Γιατί; Ήλπιζες σε κάτι πιο εξωτικό;» «Μ πα… Όχι. Φτάνουν τα εξωτικά για σήμερα». «Σίγουρα; Εδώ πέρα ικανοποιούμε όλα τα γούστα – τουλάχιστον τριάντα μία γεύσεις…» Της χαρίζω ένα λάγνο χαμόγελο. «Το πρόσεξα…» Υψώνει το λεπτό φρύδι της. «Ελάτε, δεσποινίς Στιλ. Έχετε μεγάλη μέρα αύριο. Όσο πιο γρήγορα πέσετε στο κρεβάτι, τόσο πιο γρήγορα θα πηδηχτείτε και τόσο πιο γρήγορα θα κοιμηθείτε». «Κύριε Γκρέυ, είστε αθεράπευτα ρομαντικός…» «Δεσποινίς Στιλ, έχετε πολύ μεγάλο στόμα. Και ίσως χρειαστεί να το κλείσω με κάποιον τρόπο… Πάμε». Ναι. Έχω υπόψη έναν τρόπο. Κλείνοντας την πόρτα του υπνοδωματίου μου, αισθάνομαι πιο ανάλαφρος απ’ ό,τι στο αυτοκίνητο. Είναι ακόμα εδώ. «Ψηλά τα χέρια!» τη διατάζω και υπακούει. Αρπάζω το στρίφωμα του φορέματός της και με μια στρωτή κίνηση το τραβάω προς τα πάνω και της το βγάζω, αποκαλύπτοντας την όμορφη γυναίκα από κάτω. «Τα-ρα-τα-τζούμ!» Είμαι μάγος. Η Άνα χαχανίζει και με χειροκροτεί. Υποκλίνομαι, απολαμβάνοντας το παιχνίδι, και μετά αφήνω το φόρεμά της πάνω στην καρέκλα. «Και για το επόμενο κόλπο σου;» με παρακινεί πειραχτικά. «Ω αγαπητή δεσποινίς Στιλ… Ξαπλώστε στο κρεβάτι μου και θα σας δείξω!» «Δε νομίζεις ότι θα έπρεπε να το παίξω κι εγώ μία φορά δύσκολη;» με πειράζει γέρνοντας το κεφάλι της στο πλάι, έτσι που τα μαλλιά της χύνονται πάνω στον ώμο της. Καινούριο παιχνίδι. Ενδιαφέρον αυτό. «Κοίτα… Οι πόρτες είναι κλειστές. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσες να με αποφύγεις. Νομίζω πως το θέμα έχει κλείσει».
ΓΚΡΕΫ
397
«Μ α είμαι καλή διαπραγματεύτρια…» αποκρίνεται με σιγανή, αλλά αποφασιστική φωνή. «Κι εγώ το ίδιο». Εντάξει. Τι τρέχει εδώ πέρα; Είναι απρόθυμη; Πολύ κουρασμένη; Τι; «Δε θες να πηδηχτούμε;» ρωτάω σαστισμένος. «Όχι…» ψιθυρίζει. «Α…» Αυτό είναι απογοητευτικό. Ξεροκαταπίνει και ύστερα προσθέτει χαμηλόφωνα: «Θέλω να μου κάνεις έρωτα…». Την κοιτάζω εμβρόντητος. Τι εννοεί ακριβώς; Έρωτα; Κάνουμε. Κάναμε. Είναι απλώς άλλος ένας όρος για το πήδημα. Μ ε μελετάει, και η έκφρασή της είναι σοβαρή. Διάολε. Αυτό εννοεί όταν λέει περισσότερα; Όλες τις μαλακίες με τις καρδούλες και τα λουλούδια, αυτό εννοεί; Αλλά εδώ πρόκειται για σημειολογία. Έτσι δεν είναι; Σημειολογία. «Άνα, δεν…» Τι θέλει από μένα; «Νόμιζα πως κάναμε…» «Θέλω να σ’ αγγίξω». Γαμώτο… Όχι. Κάνω ένα βήμα πίσω καθώς το σκοτάδι κλείνει γύρω από τα πλευρά μου. «Σε παρακαλώ…» ψιθυρίζει. Όχι. Όχι! Δεν το ξεκαθάρισα; Δεν αντέχω να με αγγίζουν. Δεν το αντέχω. Ποτέ. «Α, όχι, δεσποινίς Στιλ… Αρκετές παραχωρήσεις κερδίσατε από μένα απόψε. Και λέω όχι». «Όχι;» ρωτάει. «Όχι». Και προς στιγμήν θέλω να τη στείλω στο σπίτι της ή πάνω – οπουδήποτε μακριά μου. Όχι εδώ. Μη με αγγίζεις. Μ ε παρακολουθεί επιφυλακτικά και σκέφτομαι πως αύριο φεύγει και δε θα τη δω κάμποσες μέρες. Αναστενάζω. Δεν έχω την ενέργεια να το κάνω αυτό. «Κοίτα… Είσαι κουρασμένη, το ίδιο κι εγώ. Ας πέσουμε για ύπνο».
398
E. L. JAMES
«Δηλαδή το άγγιγμα είναι αυστηρό όριο για σένα;» «Ναι. Παλιό νέο αυτό!» Δεν μπορώ να κρύψω την οργή από τη φωνή μου. «Σε παρακαλώ, πες μου για ποιον λόγο…» Δε θέλω να μιλήσω γι’ αυτό. Δεν είναι μια συζήτηση που θέλω να κάνω. Ποτέ. «Αναστάζια, σε παρακαλώ… Άσ’ το προς το παρόν». Σκυθρωπιάζει. «Είναι σημαντικό για μένα…» λέει. Στη φωνή της υπάρχει μια διστακτική ικεσία. «Γάμησέ το…» μονολογώ. Βγάζω από τη σιφονιέρα ένα μπλουζάκι και της το πετάω. «Βάλ’ το και πέσε στο κρεβάτι». Γιατί την αφήνω καν να κοιμηθεί μαζί μου; Μ όνο που πρόκειται για ρητορική ερώτηση: βαθιά μέσα μου ξέρω την απάντηση. Επειδή κοιμάμαι καλύτερα μαζί της. Είναι η ονειροπαγίδα μου. Κρατάει τους εφιάλτες μου υπό έλεγχο. Γυρίζει από την άλλη, βγάζει το σουτιέν της και μετά φοράει το μπλουζάκι. Τι της είπα στην αίθουσα ψυχαγωγίας σήμερα το απόγευμα; Δεν πρέπει να κρύβει το σώμα της από μένα. «Πρέπει να πάω στο μπάνιο» λέει. «Ζητάς άδεια τώρα;» «Εμμμ… Όχι». «Αναστάζια, ξέρεις πού βρίσκεται το μπάνιο. Σήμερα, σε τούτο το σημείο της παράξενης συμφωνίας μας, δεν έχεις ανάγκη την άδειά μου για να το χρησιμοποιήσεις». Ξεκουμπώνω το πουκάμισό μου και το βγάζω. Περνάει σαν σίφουνας από δίπλα μου και βγαίνει από το υπνοδωμάτιο, ενώ εγώ προσπαθώ να συγκρατήσω τον θυμό μου. Τι την έχει πιάσει; Ένα βράδυ στο σπίτι των γονιών μου, και περιμένει σερενάτες και ηλιοβασιλέματα και γαμημένους περιπάτους στη βροχή. Δεν κάνω τέτοια. Της το είπα. Τα ρομάντζα δεν είναι στο στιλ μου. Αναστενάζω βαθιά και βγάζω το παντελόνι μου. Θέλει, όμως, περισσότερα. Θέλει όλες εκείνες τις ρομαντικές μαλακίες.
ΓΚΡΕΫ
399
Γαμώτο! Στην ντουλάπα μου πετάω το παντελόνι μου στο καλάθι για τα άπλυτα και φοράω το παντελόνι της πιτζάμας. Κατόπιν γυρίζω στο υπνοδωμάτιό μου. Δεν πρόκειται να δουλέψει αυτό, Γκρέυ. Μ α θέλω να δουλέψει. Πρέπει να την αφήσεις να φύγει. Όχι. Μ πορώ να το κάνω να δουλέψει. Μ ε κάποιον τρόπο. Το ραδιοξυπνητήρι δείχνει 11:46. Ώρα για ύπνο. Ελέγχω το τηλέφωνό μου για κάποιο επείγον e-mail. Δεν υπάρχει τίποτα. Χτυπάω ζωηρά την πόρτα του μπάνιου. «Έλα μέσα…» λέει με μπουκωμένη φωνή η Άνα. Βουρτσίζει τα δόντια της, κυριολεκτικά αφρίζοντας από το στόμα, με την οδοντόβουρτσά μου. Φτύνει στον νιπτήρα, και στέκομαι δίπλα της και κοιταζόμαστε στον καθρέφτη. Τα μάτια της αστράφτουν σκανδαλιάρικα και εύθυμα. Ξεπλένει την οδοντόβουρτσα και μου τη δίνει χωρίς να πει λέξη. Τη βάζω στο στόμα μου, και φαίνεται ευχαριστημένη από τον εαυτό της. Κι έτσι απλά, όλη η ένταση από την προηγούμενη λογομαχία μας εξατμίζεται. «Μ πορείτε να χρησιμοποιείτε ελεύθερα την οδοντόβουρτσά μου…» λέω σαρκαστικά. «Ευχαριστώ, Κύριε…» Χαμογελάει πλατιά, και προς στιγμήν νομίζω πως ετοιμάζεται να κάνει υπόκλιση, αλλά με αφήνει να βουρτσίσω τα δόντια μου. Όταν ξαναμπαίνω στο δωμάτιο, είναι ξαπλωμένη κάτω από τα σκεπάσματα. Έπρεπε να είναι ξαπλωμένη από κάτω μου. «Το ξέρεις ότι δεν είχα σχεδιάσει τέτοια έκβαση για τη βραδιά...» Ακούγομαι βλοσυρός. «Φαντάσου να σ’ το έλεγα εγώ αυτό, ότι δεν μπορείς να μ’ αγγίξεις…» αντιγυρίζει, αιώνιο πνεύμα αντιλογίας. Δεν πρόκειται να τα παρατήσει. Κάθομαι στο κρεβάτι. «Αναστάζια, σου είπα. Πενήντα αποχρώσεις. Είχα δύσκολο ξεκίνημα στη ζωή – δε θες αυτές τις μαλακίες στο κεφάλι σου. Γιατί να τις θες;» Κανένας δεν πρέπει να έχει αυτές τις μαλακίες στο κεφάλι
400
E. L. JAMES
του! «Επειδή θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα». «Μ ε γνωρίζεις αρκετά καλά». «Πώς μπορείς να το λες αυτό;» Ανακάθεται και γονατίζει μπροστά μου, σοβαρή και πρόθυμη. Άνα. Άνα. Άνα. Παράτα τα. Γαμώτο μου! «Υψώνεις το βλέμμα σου στον ουρανό. Την τελευταία φορά που το έκανα εγώ, κατέληξα στο γόνατό σου». «Χμμμ… Θα ήθελα να σε ξαναβάλω εκεί». Και μάλιστα, τώρα αμέσως. Το πρόσωπό της φωτίζεται. «Πες μου και μπορείς να με βάλεις…» «Τι;» «Μ ’ άκουσες». «Παζαρεύεις μαζί μου;» Η φωνή μου προδίδει την έκπληξή μου. Μ ε κοιτάζει και γνέφει καταφατικά. «Διαπραγματεύομαι». Κατσουφιάζω. «Δεν πάει έτσι, Αναστάζια…» «Εντάξει. Πες μου και θα υψώσω το βλέμμα στον ουρανό». Γελάω. Τώρα είναι γελοία και χαριτωμένη με το μπλουζάκι μου. Το πρόσωπό της λάμπει από λαχτάρα. «Πάντα πρόθυμη και διψασμένη για πληροφορίες…» λέω με απορία. Και μου έρχεται μια σκέψη: θα μπορούσα να της τις βρέξω. Ήθελα να το κάνω από την ώρα του δείπνου, αλλά θα μπορούσα να το κάνω διασκεδαστικό. Σηκώνομαι από το κρεβάτι. «Μ η φύγεις!» την προειδοποιώ και βγαίνω από το δωμάτιο. Παίρνω από το γραφείο μου το κλειδί της αίθουσας ψυχαγωγίας και ανεβαίνω πάνω. Βγάζω από τη σιφονιέρα της αίθουσας ψυχαγωγίας τα σύνεργα που θέλω. Σκέφτομαι να πάρω και λιπαντικό, αλλά μετά, κρίνοντας από την πρόσφατη εμπειρία, αποφασίζω πως η Άνα δε θα χρειαστεί. Όταν επιστρέφω, κάθεται στο κρεβάτι με ύφος όλο περιέργεια. «Πότε είναι η πρώτη σου συνέντευξη αύριο;» ρωτάω. «Στις δύο».
ΓΚΡΕΫ
401
Υπέροχα. Δεν έχει πρωινό ξύπνημα. «Ωραία. Κατέβα από το κρεβάτι. Στάσου εκεί». Δείχνω ένα σημείο μπροστά μου. Η Άνα σηκώνεται αδέξια από το κρεβάτι χωρίς να διστάσει, πρόθυμη όπως πάντα. Περιμένει. «Μ ου έχεις εμπιστοσύνη;» ρωτάω. Γνέφει καταφατικά, και απλώνω το χέρι μου, αποκαλύπτοντας δύο ασημένιες κολπικές μπάλες. Κατσουφιάζει και κοιτάζει μία τις μπάλες και μία εμένα. «Είναι καινούριες. Θα τις βάλω μέσα σου και μετά θα σ’ τις βρέξω, όχι για τιμωρία, αλλά για τη δική σου ευχαρίστηση και τη δική μου».
402
E. L. JAMES
[ΔΕΥΤΕΡΑ 30 Μ ΑΪΟΥ 2011] Η
ΑΠΟΤΟΜΗ ΕΙΣΠΝΟΗ ΤΗΣ είναι μουσική για το πουλί μου. «Μ ετά θα πηδηχτούμε, κι αν είσαι ακόμα ξύπνια, θα σου δώσω κάποιες πληροφορίες για την τρυφερή μου ηλικία… Σύμφωνοι;» Γνέφει καταφατικά. Η ανάσα της έχει επιταχυνθεί, οι κόρες της είναι πιο μεγάλες, πιο σκοτεινές, από την ανάγκη και τη δίψα της να μάθει. «Καλό κορίτσι… Άνοιξε το στόμα σου». Προς στιγμήν διστάζει, δείχνοντας σαστισμένη. Κάνει, όμως, αυτό που της είπα πριν προλάβω να τη μαλώσω. «Πιο πολύ». Βάζω και τις δύο μπάλες στο στόμα της. Είναι κάπως μεγάλες και βαριές, αλλά θα κρατήσουν το έξυπνο στόμα της απασχολημένο για ένα δυο λεπτά. «Χρειάζονται λίπανση. Ρούφα». Ανοιγοκλείνει τα μάτια και προσπαθεί να ρουφήξει, ενώ η στάση της αλλάζει ανεπαίσθητα καθώς πιέζει τους μηρούς της μεταξύ τους και αναδεύεται. Ω, ναι. «Μ είνε ακίνητη, Αναστάζια…» την προειδοποιώ, αλλά απολαμβάνω την παράσταση. Αρκετά. «Σταμάτα!» τη διατάζω και τις τραβάω από το στόμα της. Παραμερίζω το πάπλωμα στο κρεβάτι και κάθομαι. «Έλα εδώ». Μ ε πλησιάζει, λάγνα και σέξι.
ΓΚΡΕΫ
403
Ω Άνα, μικρό μου φρικιό. «Τώρα γύρνα από την άλλη, σκύψε και πιάσε τους αστράγαλούς σου». Η έκφρασή της μου λέει πως δεν είναι αυτό που περίμενε να ακούσει. «Μ η διστάζεις!» την επιπλήττω και χώνω τις μπάλες στο στόμα μου. Κάνει μεταβολή και σκύβει άκοπα, εκθέτοντάς μου τα μακριά πόδια και τον υπέροχο κώλο της, ενώ το μπλουζάκι μου γλιστράει στην πλάτη προς το κεφάλι και τη χαίτη των μαλλιών της. Θα μπορούσα να κοιτάζω κάμποση ώρα αυτό το υπέροχο θέαμα και να φαντάζομαι τι θα ήθελα να κάνω. Αυτήν τη στιγμή, όμως, θέλω να της τις βρέξω και να την πηδήξω. Ακουμπάω το χέρι μου στα πισινά της, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά της κάτω από την παλάμη μου έτσι όπως τη χαϊδεύω μέσα από το σλιπάκι της. Ω, αυτός ο κώλος είναι δικός μου. Και θα ζεσταθεί ακόμα περισσότερο. Τραβάω το σλιπάκι της στο πλάι εκθέτοντας τα χείλη της και το κρατάω με το ένα χέρι. Αντιστέκομαι στον πειρασμό να περάσω τη γλώσσα μου πάνω κάτω από τα γεννητικά της όργανα· άλλωστε το στόμα μου είναι γεμάτο. Αντί γι’ αυτό, ακολουθώ τη γραμμή από το περίνεο έως την κλειτορίδα της και πάλι πάνω, προτού χώσω το δάχτυλό μου μέσα της. Βαθιά μέσα στον λαιμό μου αφήνω ένα μουρμουρητό επιδοκιμασίας και διαγράφω αργούς κύκλους με το δάχτυλό μου, ανοίγοντάς τη. Βογκάει, και σκληραίνω. Στη στιγμή. Η δεσποινίς Στιλ επιδοκιμάζει. Το θέλει αυτό. Μ ε το δάχτυλό μου κάνω ακόμα έναν κύκλο μέσα της, μετά το τραβάω έξω και βγάζω τις μπάλες από το στόμα μου. Βάζω απαλά την πρώτη μπάλα μέσα της, ύστερα τη δεύτερη, αφήνοντας έξω το κορδονάκι, κρεμασμένο πάνω στην κλειτορίδα της. Φιλάω τα γυμνά πισινά της και τραβάω πάλι το σλιπάκι στη θέση του. «Σήκω!» τη διατάζω και την αρπάζω από τους γοφούς, ώσπου καταλαβαίνω πως έχει σταθεροποιηθεί στα πόδια της. «Είσαι εντάξει;» «Ναι…» Η φωνή της είναι τραχιά.
404
E. L. JAMES
«Γύρνα». Υπακούει αμέσως. «Πώς νιώθεις;» ρωτάω. «Παράξενα…» «Παράξενα ωραία ή παράξενα άσχημα;» «Παράξενα ωραία» απαντάει. «Ωραία». Θα χρειαστεί να τις συνηθίσει. Τι καλύτερος τρόπος από το να τεντωθεί για να φτάσει κάτι; «Θέλω ένα ποτήρι νερό. Πήγαινε να μου φέρεις, σε παρακαλώ. Κι όταν γυρίσεις, θα σε βάλω στο γόνατό μου. Σκέψου το αυτό, Αναστάζια». Είναι απορημένη, αλλά κάνει μεταβολή και βγαίνει προσεκτικά, με επιφυλακτικά βήματα, από το δωμάτιο. Όσο λείπει, βγάζω ένα προφυλακτικό από το συρτάρι μου. Μ ου τελειώνουν· θα πρέπει να αγοράσω ένα απόθεμα ώσπου να πιάσει το χάπι της. Ξανακάθομαι στο κρεβάτι, περιμένοντας ανυπόμονα. Όταν ξαναμπαίνει, η περπατησιά της δείχνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ενώ κρατάει το νερό μου. «Ευχαριστώ» λέω πίνοντας μια γρήγορη γουλιά και αφήνοντας το ποτήρι στο κομοδίνο μου. Όταν σηκώνω τα μάτια, με παρακολουθεί με ολοφάνερο πόθο. Είναι ωραίο ύφος. «Έλα. Στάσου δίπλα μου. Όπως την προηγούμενη φορά». Πλησιάζει, και τώρα η ανάσα της είναι ακανόνιστη… βαριά. Ποπό, είναι πραγματικά ξαναμμένη. Τόσο διαφορετική από την τελευταία φορά που της τις έβρεξα. Φούρκισέ τη λίγο ακόμα, Γκρέυ. «Πες το». Η φωνή μου είναι σταθερή. Ένα σαστισμένο ύφος ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της. «Πες το». Άντε, Άνα. «Πες το, Αναστάζια. Δε θα το ξαναπώ!» Η φωνή μου είναι πιο απότομη. Επιτέλους καταλαβαίνει τι ζητάω και κοκκινίζει. «Χτυπήστε
ΓΚΡΕΫ
405
με, σας παρακαλώ, Κύριε…» λέει σιγανά. Αυτά τα λόγια… Κλείνω τα μάτια και τα αφήνω να ηχήσουν στο κεφάλι μου. Αρπάζοντας το χέρι της, την τραβάω στα γόνατά μου, και ο κορμός της προσγειώνεται στο κρεβάτι. Ενώ με το ένα χέρι τής χαϊδεύω τα πισινά, με το άλλο παραμερίζω τα μαλλιά από το πρόσωπό της και τα τακτοποιώ πίσω από το αυτί της. «Θέλω να βλέπω το πρόσωπό σου όσο σ’ τις βρέχω, Αναστάζια…» Της χαϊδεύω τα πισινά και σπρώχνω πάνω στο αιδοίο της, ξέροντας πως αυτό θα σπρώξει τις μπάλες πιο βαθιά μέσα της. Μ ουρμουρίζει επιδοκιμαστικά. «Αυτό είναι για ευχαρίστηση, Αναστάζια, δική μου και δική σου». Σηκώνω το χέρι μου και τη χτυπάω εκεί ακριβώς. «Α!» κάνει άηχα, ζαρώνοντας το πρόσωπό της. Της χαϊδεύω τον γλυκό, ολόγλυκο κώλο της όσο προσαρμόζεται στην αίσθηση. Όταν χαλαρώνει, την ξαναχτυπάω. Βογκάει, και πνίγω την αντίδρασή μου. Ξεκινάω για τα καλά, δεξιό μάγουλο, αριστερό μάγουλο και ύστερα στη συμβολή των μηρών και του κώλου της. Ανάμεσα σε κάθε χτύπημα χαϊδεύω και ζυμώνω τα πισινά της, παρακολουθώντας το δέρμα της να παίρνει μια απαλή απόχρωση του ροζ κάτω από το δαντελωτό εσώρουχό της. Βογκάει, αφομοιώνοντας την ευχάριστη αίσθηση, απολαμβάνοντας την εμπειρία. Σταματάω. Θέλω να κοιτάξω τον κώλο της σε όλο το ρόδινο μεγαλείο του. Χωρίς να βιάζομαι, διεγείροντάς την, τραβάω κάτω το σλιπάκι της, περνώντας τα δάχτυλά μου ξυστά από τους μηρούς της, πίσω από τα γόνατα και τους αστράγαλούς της. Σηκώνει τα πόδια, και πετάω το σλιπάκι της στο πάτωμα. Αναδεύεται, αλλά σταματάει όταν βάζω το χέρι μου επίπεδο πάνω στο ροζ λαμπερό δέρμα της. Αρπάζοντάς την από τα μαλλιά, αρχίζω ξανά. Μ αλακά στην αρχή και ύστερα με την ίδια σειρά. Είναι μουσκεμένη· η διέγερσή της είναι πάνω στην παλάμη
406
E. L. JAMES
μου. Σφίγγω πιο δυνατά τα μαλλιά της και βογκάει με τα μάτια κλειστά, το στόμα ανοιχτό και χαλαρό. Γαμώτο, είναι σέξι. «Καλό κορίτσι…» Η φωνή μου είναι βραχνή, η ανάσα μου ακανόνιστη. Τη χτυπάω μια δυο φορές ακόμα, ώσπου δεν αντέχω άλλο. Τη θέλω. Τώρα. Τυλίγω τα δάχτυλά μου γύρω από το κορδονάκι και τραβάω τις μπάλες έξω. Φωνάζει από ευχαρίστηση. Γυρίζοντάς την ανάσκελα, σταματάω για να πετάξω το παντελόνι μου και να φορέσω ένα βρομοπροφυλακτικό. Μ ετά ξαπλώνω δίπλα της. Αρπάζω τα χέρια της και τα σηκώνω πάνω από το κεφάλι της. Ανεβαίνω αργά πάνω της και μπαίνω μέσα της ενώ νιαουρίζει σαν γάτα. «Ω μωρό μου…» Είναι απίστευτη. Θέλω να μου κάνεις έρωτα. Τα λόγια της ηχούν στο μυαλό μου. Και μαλακά, πολύ μαλακά, αρχίζω να κουνιέμαι, νιώθοντας κάθε πολύτιμο εκατοστό της κάτω και γύρω μου. Τη φιλάω, απολαμβάνοντας το στόμα και το σώμα της ταυτόχρονα. Τυλίγει τα πόδια της γύρω από τα δικά μου, αντιδρώντας σε κάθε σιγανή ώθηση, λικνίζοντας το σώμα της πάνω στο δικό μου ώσπου ανεβαίνει, ανεβαίνει και αφήνεται. Ο οργασμός της με ρίχνει στον γκρεμό. «Άνα!» φωνάζω, επιτρέποντας στον εαυτό μου να χυθεί μέσα της. Αφήνοντάς τον ελεύθερο. Μ ια καλοδεχούμενη ανακούφιση που με αφήνει… να θέλω κι άλλο. Να χρειάζομαι κι άλλο. Καθώς η ισορροπία μου επιστρέφει, κάνω πέρα το παράξενο κύμα συγκίνησης που μου κατατρώει τα σωθικά. Δεν είναι σαν το σκοτάδι, αλλά είναι κάτι που με τρομοκρατεί. Κάτι που δεν καταλαβαίνω. Λυγίζει τα δάχτυλά της γύρω από τα δικά μου και ανοίγω τα μάτια μου ατενίζοντας το νυσταγμένο, χορτασμένο βλέμμα της. «Μ ’ άρεσε αυτό…» ψιθυρίζω και της δίνω ένα μακρόσυρτο
ΓΚΡΕΫ
407
φιλί. Μ ε ανταμείβει με ένα νυσταλέο χαμόγελο. Σηκώνομαι, τη σκεπάζω με το πάπλωμα, μαζεύω το παντελόνι της πιτζάμας μου και μπαίνω στο μπάνιο, όπου βγάζω και πετάω το προφυλακτικό. Φοράω το παντελόνι μου και βρίσκω την κρέμα άρνικας. Όταν επιστρέφω στο κρεβάτι, η Άνα μού χαρίζει ένα χαμόγελο ικανοποίησης. «Γύρνα από την άλλη!» τη διατάζω και προς στιγμήν νομίζω πως ετοιμάζεται να σηκώσει τα μάτια της στον ουρανό, αλλά μου κάνει τη χάρη και γυρίζει. «Ο κώλος σου έχει υπέροχο χρώμα» παρατηρώ, ικανοποιημένος από τα αποτελέσματα. Ρίχνω λίγη κρέμα στην παλάμη μου και της κάνω απαλό μασάζ στα πισινά. «Ξέρασέ τα όλα, Γκρέυ…» λέει με ένα χασμουρητό. «Δεσποινίς Στιλ, ξέρετε πώς να χαλάτε την ατμόσφαιρα…» «Κάναμε μια συμφωνία» επιμένει. «Πώς νιώθεις;» «Ριγμένη». Μ ε έναν βαθύ αναστεναγμό, αφήνω την κρέμα άρνικας στο κομοδίνο και χώνομαι στο κρεβάτι, τραβώντας την Άνα στην αγκαλιά μου. Τη φιλάω στο αυτί. «Η γυναίκα που μ’ έφερε στον κόσμο ήταν κοκαϊνομανής πόρνη, Αναστάζια. Κοιμήσου». Τσιτώνεται μέσα στην αγκαλιά μου. Μ ένω ακίνητος. Δε θέλω τη συμπόνια ή τον οίκτο της. «Ήταν;» ψιθυρίζει. «Έχει πεθάνει». «Πόσο καιρό;» «Πέθανε όταν ήμουν τεσσάρων χρόνων. Δεν την πολυθυμάμαι. Ο Κάρρικ μού έχει πει ορισμένες λεπτομέρειες. Θυμάμαι μόνο μερικά πράγματα. Σε παρακαλώ, κοιμήσου». Έπειτα από λίγο χαλαρώνει επάνω στο σώμα μου. «Καληνύχτα, Κρίστιαν…» Η φωνή της είναι νυσταγμένη. «Καληνύχτα, Άνα». Την ξαναφιλάω, ανασαίνοντας την ανακουφιστική μυρωδιά της και αποδιώχνοντας τις αναμνήσεις μου. «Μ ην κόβεις τα μήλα για να τα πετάξεις, μαλάκα!»
408
E. L. JAMES
«Άντε γαμήσου, υποκριτικό σπασικλάκι!» Ο Έλλιοτ κόβει ένα μήλο, τρώει μια μπουκιά και μου το πετάει. «Σκουληκάκι…» με κοροϊδεύει. Όχι! Μη με λες έτσι. Του ορμάω. Τον κοπανάω στα μούτρα με τις γροθιές μου. «Βρομογούρουνο… Αυτό είναι φαγητό. Το σπαταλάς. Ο παππούς τα πουλάει αυτά. Γουρούνι. Γουρούνι. Γουρούνι!» «ΕΛΛΙΟΤ, ΚΡΙΣΤΙΑΝ!» Ο μπαμπάς με τραβάει μακριά από τον Έλλιοτ, που είναι ζαρωμένος πάνω στο χώμα. «Τι συμβαίνει;» «Είναι παρανοϊκός!» «Έλλιοτ!» «Καταστρέφει τα μήλα!» Ο θυμός φουσκώνει μέσα στο στήθος μου, στον λαιμό μου. Μ ου φαίνεται πως θα εκραγώ. «Τρώει μια μπουκιά και μετά τα πετάει. Μ ου τα πετάει!» «Έλλιοτ, αλήθεια είναι;» Ο Έλλιοτ κοκκινίζει κάτω από το σκληρό βλέμμα του μπαμπά. «Νομίζω πως είναι καλύτερο να έρθετε μαζί μου… Κρίστιαν, μάζεψε τα μήλα. Μ πορείς να βοηθήσεις τη μαμά να φτιάξει μια πίτα». Είναι βυθισμένη στον ύπνο όταν ξυπνάω, με τη μύτη μου χωμένη στα ευωδιαστά μαλλιά της, τα μπράτσα μου να την περιβάλλουν. Ονειρεύτηκα πως έκανα τρέλες με τον Έλλιοτ στον κήπο με τις μηλιές του παππού μου· ήταν ευτυχισμένες, θυμωμένες μέρες εκείνες. Είναι σχεδόν εφτά – άλλη μία μέρα ύπνου έως αργά με τη δεσποινίδα Στιλ. Είναι παράξενο να ξυπνάω δίπλα της, αλλά παράξενο με καλό τρόπο. Σκέφτομαι την πιθανότητα να την ξυπνήσω με ένα πρωινό πήδημα· το σώμα μου είναι κάτι
ΓΚΡΕΫ
409
παραπάνω από πρόθυμο – η Άνα, όμως, είναι ουσιαστικά σε κωματώδη κατάσταση και μπορεί να πονάει. Πρέπει να την αφήσω να κοιμηθεί. Σηκώνομαι από το κρεβάτι προσέχοντας να μην την ξυπνήσω, παίρνω ένα μπλουζάκι, μαζεύω τα ρούχα της από το πάτωμα και πηγαίνω στο καθιστικό. «Καλημέρα, κύριε Γκρέυ». Η κυρία Τζόουνς είναι απασχολημένη στην κουζίνα. «Καλημέρα, Γκέιλ». Τεντώνομαι και κοιτάζω έξω από το παράθυρο τα απομεινάρια μιας εκτυφλωτικής αυγής. «Κρατάτε ρούχα για πλύσιμο;» με ρωτάει. «Ναι. Είναι της Αναστάζια». «Θέλετε να τα πλύνω και να τα σιδερώσω;» «Προλαβαίνεις;» «Θα τα βάλω στο γρήγορο πρόγραμμα». «Υπέροχα, ευχαριστώ». Της δίνω τα ρούχα της Άνα. «Πώς ήταν η αδερφή σου;» «Πολύ καλά, ευχαριστώ. Τα παιδιά μεγαλώνουν. Τα αγόρια μπορούν να γίνουν δύσκολα». «Το ξέρω». Χαμογελάει και προσφέρεται να μου φτιάξει καφέ. «Ευχαριστώ. Θα είμαι στο γραφείο μου». Μ ε παρακολουθεί, και το χαμόγελό της μετατρέπεται σιγά σιγά από αβρό σε συνωμοτικό… με έναν τρόπο γυναικείο και μυστηριώδη. Μ ετά σπεύδει να φύγει από την κουζίνα, υποθέτω για να πάει στο πλυσταριό. Τι πρόβλημα έχει; Εντάξει, είναι η πρώτη Δευτέρα –η πρώτη φορά– στα τέσσερα χρόνια που δουλεύει για μένα που υπάρχει μια κοιμισμένη γυναίκα στο κρεβάτι μου. Αλλά δεν είναι και σπουδαία υπόθεση. Πρωινό για δύο, κυρία Τζόουνς. Νομίζω πως μπορείς να το καταφέρεις αυτό. Κουνάω το κεφάλι μου και μπαίνω στο γραφείο μου για να αρχίσω τη δουλειά. Θα κάνω ντους αργότερα… Ίσως μαζί με την Άνα. Ελέγχω τα ηλεκτρονικά μου μηνύματα και στέλνω ένα στην Άντρια και στη Ρος, λέγοντας ότι θα πάω για δουλειά το
410
E. L. JAMES
απόγευμα, όχι το πρωί. Κατόπιν ρίχνω μια ματιά στα τελευταία διαγράμματα του Μ πάρνυ. και μου φέρνει ένα δεύτερο φλιτζάνι καφέ, ενημερώνοντάς με πως είναι ήδη 8:15. Τόσο αργά; «Δε θα πάω στο γραφείο σήμερα το πρωί». «Ρωτούσε ο Τέυλορ». «Θα πάω το απόγευμα». «Θα του το πω. Έχω κρεμάσει τα ρούχα της δεσποινίδας Στιλ στην ντουλάπα σας». «Ευχαριστώ. Ήσουν γρήγορη. Κοιμάται ακόμα;» «Έτσι νομίζω…» Και να το πάλι εκείνο το χαμογελάκι. Υψώνω τα φρύδια μου, και το χαμόγελό της πλαταίνει έτσι όπως κάνει μεταβολή για να φύγει από το γραφείο μου. Αφήνω στην άκρη τη δουλειά μου, και παίρνοντας τον καφέ μου, πηγαίνω να κάνω ένα ντους και να ξυριστώ. Η ΓΚΈΙΛ ΧΤΥΠΆΕΙ ΤΗΝ ΠΌΡ ΤΑ
Η ΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ εκτός
μάχης όταν τελειώνω το ντύσιμο. Την εξάντλησες, Γκρέυ. Και ήταν απολαυστικό, κάτι παραπάνω από απολαυστικό. Δείχνει γαλήνια, σαν να μην έχει την παραμικρή έγνοια. Ωραία. Παίρνω από τη σιφονιέρα το ρολόι μου, ανοίγω παρορμητικά το πάνω συρτάρι και τσεπώνω το τελευταίο μου προφυλακτικό. Ποτέ δεν ξέρεις. Διασχίζω ξανά το καθιστικό πηγαίνοντας στο γραφείο μου. «Θέλετε τώρα το πρωινό σας, κύριε;» «Θα φάω πρωινό με την Άνα. Ευχαριστώ». Σηκώνω το τηλέφωνο και παίρνω την Άντρια από το γραφείο μου. Ανταλλάσσουμε μερικά λόγια και με συνδέει με τη Ρος. «Λοιπόν, πότε να σε περιμένουμε;» Ο τόνος της Ρος είναι σαρκαστικός. «Καλημέρα, Ρος. Πώς είσαι;» λέω γλυκά. «Τσατισμένη».
ΓΚΡΕΫ
411
«Μ αζί μου;» «Ναι, μαζί σου και με την εξ αποστάσεως εργασία σου!» «Θα έρθω αργότερα. Ο λόγος για τον οποίο κάλεσα είν αι πως αποφάσισα να ρευστοποιήσω την εταιρεία του Γουντς». Της το έχω πει ήδη, αλλά αυτή και ο Μ άρκο καθυστερούν πολύ. Θέλω να τελειώσει αυτή η ιστορία, τώρα. Της θυμίζω πως αυτό θα συνέβαινε αν δε βελτιώνονταν τα αποτελέσματα χρήσης. Και δε βελτιώθηκαν. «Χρειάζεται περισσότερο χρόνο». «Δεν ενδιαφέρομαι. Δε φορτωνόμαστε νεκρά βάρη». «Είσαι σίγουρος;» «Δε χρειάζομαι άλλες αστείες δικαιολογίες». Φτάνει πια. Έχω πάρει την απόφασή μου. «Κρίστιαν…» «Πες στον Μ άρκο να μου τηλεφωνήσει. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο». «Εντάξει. Εντάξει. Αν αυτό θες πραγματικά. Τίποτε άλλο;» «Ναι. Πες στον Μ πάρνυ πως το πρωτότυπο φαίνεται καλό, αν και δεν είμαι σίγουρος για τη διασύνδεση». «Εμένα μου φάνηκε πως η διασύνδεση δούλευε μια χαρά από τη στιγμή που βρήκα την άκρη. Όχι πως είμαι ειδική…» «Όχι. Απλώς κάτι του λείπει». «Μ ίλα στον Μ πάρνυ». «Θέλω να τον δω το απόγευμα για να συζητήσουμε». «Πρόσωπο με πρόσωπο;» Ο σαρκασμός της είναι εκνευριστικός. Αγνοώ, όμως, τον τόνο της και της λέω πως θέλω όλη την ομάδα του εδώ για να ανταλλάξουμε ιδέες. «Θα χαρεί. Δηλαδή θα σε δω το απόγευμα;» Ακούγεται αισιόδοξη. «Εντάξει» την καθησυχάζω. «Γύρνα με στην Άντρια». Όσο περιμένω να σηκώσει η Άντρια το τηλέφωνο, κοιτάζω έξω τον ανέφελο ουρανό. Έχει την ίδια απόχρωση με τα μάτια της Άνα. Σαχλαμάρες, Γκρέυ. «Άντρια…»
412
E. L. JAMES
Μ ια κίνηση μου αποσπά την προσοχή. Σηκώνοντας τα μάτια, χαίρομαι βλέποντας την Άνα να στέκεται στο κατώφλι, φορώντας μόνο το μπλουζάκι μου. Τα πόδια της, μακριά και καλοσχηματισμένα, είναι εκτεθειμένα για τα μάτια μου μόνο. Έχει υπέροχα πόδια. «Κύριε Γκρέυ» λέει η Άντρια. Τα μάτια μου συναντιούνται με της Άνα. Έχουν όντως το χρώμα του καλοκαιρινού ουρανού και είναι το ίδιο ζεστά. Θεούλη μου, θα μπορούσα να απολαμβάνω τη ζεστασιά της όλη μέρα – κάθε μέρα. Μη γίνεσαι παράλογος, Γκρέυ. «Ακύρωσε το πρόγραμμά μου για σήμερα το πρωί, αλλά πες στον Μ πιλ να με καλέσει. Θα έρθω στις δύο. Πρέπει να μιλήσω με τον Μ άρκο το απόγευμα. Θα πάρει τουλάχιστον μισή ώρα». Ένα αμυδρό χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη της Άνα, και πιάνω τον εαυτό μου να το ανταποδίδει. «Προγραμμάτισε τον Μ πάρνυ και την ομάδα του μετά τον Μ άρκο ή ίσως αύριο και βρες μου χρόνο να βλέπω τον Κλοντ κάθε μέρα αυτή την εβδομάδα». «Ο Σαμ θέλει να σας μιλήσει, σήμερα το πρωί». «Πες του να περιμένει». «Είναι για το Νταρφούρ». «Μ πα;» «Προφανώς βλέπει το καραβάνι αλληλεγγύης ως μεγάλη ευκαιρία προσωπικών δημοσίων σχέσεων». Ω Θεέ μου. Θα το έβλεπε. Δε θα το έβλεπε; «Όχι, δε θέλω δημοσιότητα για το Νταρφούρ!» Η φωνή μου είναι απότομη από την οργή. «Λέει πως είναι ένας δημοσιογράφος από το Forbes που θέλει να σας μιλήσει γι’ αυτό το θέμα». Πού διάολο το ξέρουν; «Πες στον Σαμ να το κανονίσει» της πετάω. Γι’ αυτό πληρώνεται. «Θέλετε να του μιλήσετε απευθείας;» με ρωτάει η Άντρια. «Όχι». «Θα το κάνω. Πρέπει επίσης να απαντήσω για την εκδήλωση
ΓΚΡΕΫ
413
το Σάββατο». «Ποια εκδήλωση;» «Το γκαλά του Εμπορικού Επιμελητηρίου». «Αυτό το Σάββατο είναι;» ρωτάω, καθώς στο μυαλό μου έρχεται μια ιδέα. «Μ άλιστα, κύριε». «Περίμενε…» Γυρίζω στην Άνα, που κουνάει το αριστερό της πόδι, αλλά δεν παίρνει τα καταγάλανα μάτια της από πάνω μου. «Πότε θα επιστρέψεις από την Τζόρτζια;» «Την Παρασκευή» απαντάει. «Θα χρειαστώ άλλο ένα εισιτήριο. Έχω συνοδό» ενημερώνω την Άντρια. «Συνοδό;» Η Άντρια τσιρίζει σαν να μην το πιστεύει. Αναστενάζω. «Ναι, Άντρια, αυτό είπα… Συνοδό. Θα με συνοδέψει η δεσποινίς Αναστάζια Στιλ». «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ!» Ακούγεται σαν να της έφτιαξα το κέφι. Γαμώτο μου… Τι έχει πάθει το προσωπικό μου; «Αυτά». Κλείνω. «Καλημέρα, δεσποινίς Στιλ». «Κύριε Γκρέυ…» με χαιρετάει η Άνα. Κάνω τον γύρο του γραφείου μου και βρίσκομαι μπροστά της. Της χαϊδεύω το πρόσωπο. «Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω. Φαινόσουν τόσο γαλήνια. Κοιμήθηκες καλά;» «Ξεκουράστηκα πολύ καλά, ευχαριστώ. Ήρθα απλώς να σε χαιρετήσω προτού κάνω ντους…» Χαμογελάει, και τα μάτια της λάμπουν γεμάτα αγαλλίαση. Είναι μεγάλη χαρά να τη βλέπω έτσι. Προτού επιστρέψω στη δουλειά, σκύβω και της δίνω ένα απαλό φιλί. Ξαφνικά τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και μπλέκει τα δάχτυλά της στα μαλλιά μου, πιέζοντας το σώμα της σε όλο το μήκος του δικού μου. Όπα. Τα χείλη της είναι επίμονα, οπότε ανταποκρίνομαι ανταποδίδοντας το φιλί, έκπληκτος από την ένταση του πάθους της. Μ ε το ένα χέρι πιάνω το κεφάλι της, με το άλλο χουφτώνω τον γυμνό, πρόσφατα ξυλοφορτωμένο κώλο της, και το σώμα
414
E. L. JAMES
μου παίρνει φωτιά σαν ξερό προσάναμμα. «Λοιπόν, φαίνεται πως ο ύπνος σού κάνει καλό…» Η φωνή μου ξεχειλίζει από ξαφνικό πόθο. «Προτείνω να πας να κάνεις το ντους σου. Ή μήπως να σε ξαπλώσω στο γραφείο μου τώρα;» «Διαλέγω το γραφείο…» ψιθυρίζει στην άκρη των χειλιών μου, τρίβοντας τα γεννητικά της όργανα πάνω στη στύση μου. Για δες… Αυτό είναι έκπληξη. Τα μάτια της είναι σκοτεινά και άπληστα, γεμάτα επιθυμία. «Το γουστάρετε αυτό, έτσι, δεσποινίς Στιλ; Έχετε αρχίσει να γίνεστε αχόρταγη…» «Μ όνο εσένα γουστάρω». «Πολύ σωστά. Μόνο εμένα!» Τα λόγια της είναι κάλεσμα σειρήνας για τη λίμπιντό μου. Χάνοντας κάθε αυτοσυγκράτηση, σαρώνω ό,τι βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου, στέλνοντας τα χαρτιά, το τηλέφωνο και τα στιλό μου κροταλίζοντας ή πετώντας στο πάτωμα. Δε μου καίγεται καρφί, όμως. Σηκώνω την Άνα και την ξαπλώνω στο γραφείο μου, έτσι που τα μαλλιά της χύνονται από την άκρη στο κάθισμα της καρέκλας μου. «Το ήθελες, το έχεις, μωρό μου…» μουγκρίζω, τραβώντας από την τσέπη μου το προφυλακτικό και κατεβάζοντας το φερμουάρ μου. Καλύπτοντας στα γρήγορα το πουλί μου, κοιτάζω την αχόρταγη δεσποινίδα Στιλ. «Ελπίζω να είσαι έτοιμη…» την προειδοποιώ αρπάζοντας τους καρπούς της και κρατώντας τους στα πλευρά της. Μ ε μια γρήγορη κίνηση, βρίσκομαι μέσα της. «Αχ, Χριστέ μου… Άνα. Είσαι τόσο έτοιμη…» Της δίνω ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να προσαρμοστεί στην παρουσία μου. Μ ετά αρχίζω να πιέζω. Εμπρός πίσω. Ξανά και ξανά. Όλο και πιο δυνατά. Ρίχνει το κεφάλι της πίσω, με το στόμα ανοιχτό σε μια άηχη ικεσία, ενώ τα στήθη της ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικά με κάθε τίναγμα του κορμιού της. Τυλίγει τα πόδια της γύρω μου καθώς στέκομαι όρθιος και τη σφυροκοπάω. Αυτό θέλεις, μωρό μου; Ανταποκρίνεται σε κάθε ώθηση, λικνίζεται πάνω μου και βογκάει ενώ την κάνω δική μου. Την ανεβάζω ολοένα και
ΓΚΡΕΫ
415
ψηλότερα, ώσπου νιώθω το σώμα της να σκληραίνει γύρω μου. «Έλα, μωρό μου, δώσ’ το μου…» λέω μέσα από σφιγμένα δόντια, κι αυτό κάνει, θεαματικά, φωνάζοντας και ρουφώντας με μέσα στον ίδιο μου τον οργασμό. Γαμώτο… Τελειώνω το ίδιο θεαματικά με κείνη και σωριάζομαι πάνω της, ενώ το σώμα της σφίγγεται πάνω μου με μετασεισμούς. «Τι διάολο μου κάνεις;» Η ανάσα μου έχει κοπεί, τα χείλη μου γλιστρούν απαλά στον λαιμό της. «Μ ’ έχεις σαγηνέψει, Άνα… Μ ου κάνεις πανίσχυρα μάγια». Και μου ρίχτηκες! Αφήνω τους καρπούς της και σηκώνομαι όρθιος, αλλά εκείνη σφίγγει τα πόδια της γύρω μου, ενώ τα δάχτυλά της μπερδεύονται στα μαλλιά μου. «Εγώ έχω σαγηνευτεί…» τραυλίζει. Κοιταζόμαστε στα μάτια, με εξετάζει εξονυχιστικά, σαν να βλέπει μέσα μου. Σαν να βλέπει το σκοτάδι μέσα στην ψυχή μου. Σκατά… Άσε με να φύγω. Αυτό παραπάει. Χουφτώνω το πρόσωπό της για να της δώσω ένα γρήγορο φιλί, αλλά καθώς το κάνω, μια δυσάρεστη εικόνα της στην ίδια στάση με κάποιον άλλο έρχεται στο μυαλό μου. Όχι. Δε θα το κάνει αυτό με κανέναν άλλο. Ποτέ! «Είσαι. Δική. Μ ου». Τα λόγια μου κροταλίζουν ανάμεσά μας. «Καταλαβαίνεις;» «Ναι, δική σου…» μουρμουρίζει, και η έκφρασή της είναι ανυπόκριτη, τα λόγια της γεμάτα πειστικότητα. Η παράλογη ζήλια μου υποχωρεί. «Είσαι σίγουρη πως πρέπει να πας στην Τζόρτζια;» ρωτάω, απομακρύνοντας τα μαλλιά από το πρόσωπό της. Γνέφει καταφατικά. Να πάρει. Τραβιέμαι έξω από το σώμα της και μορφάζει. «Πονάς;» «Λιγάκι…» απαντάει με ένα δειλό χαμόγελο. «Μ ’ αρέσει να πονάς. Σου θυμίζει πού ήμουν, εγώ και μόνο εγώ». Της δίνω ένα τραχύ, κτητικό φιλί.
416
E. L. JAMES
Επειδή δε θέλω να πάει στην Τζόρτζια. Και καμία δε μου έχει ριχτεί από… από την Ελένα και μετά. Και ακόμα και τότε, ήταν πάντα σχεδιασμένο, μέρος μιας σκηνής. Σηκώνομαι, απλώνω το χέρι μου και την τραβάω σε καθιστή θέση. Καθώς βγάζω το προφυλακτικό, λέει χαμηλόφωνα: «Πάντα προετοιμασμένος…». Της ρίχνω ένα απορημένο βλέμμα καθώς ανεβάζω το φερμουάρ μου. Σηκώνει την άδεια συσκευασία, δίνοντάς μου να καταλάβω. «Έχει κανείς το δικαίωμα να ελπίζει, Αναστάζια, ακόμα και να ονειρεύεται, και μερικές φορές τα όνειρά του γίνονται πραγματικότητα». Δεν είχα ιδέα πως θα το χρησιμοποιούσα τόσο σύντομα και με τους δικούς της όρους, όχι τους δικούς μου. Δεσποινίς Στιλ, για τόσο αθώα, είστε, όπως πάντα, απρόσμενη. «Δηλαδή… επάνω στο γραφείο σου ήταν όνειρο για σένα;» ρωτάει. Γλυκιά μου. Έχω κάνει σεξ επάνω σ’ αυτό το γραφείο πολλές, πάμπολλες φορές, αλλά πάντα με δική μου παρότρυνση. Ποτέ με παρότρυνση μιας υποτακτικής. Δεν πάει έτσι το πράγμα. Διαβάζει τις σκέψεις μου και σκυθρωπιάζει. Σκατά… Τι μπορώ να πω; Άνα, αντίθετα με σένα, έχω παρελθόν. Περνάω εκνευρισμένος το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου· το πρωινό δεν πάει σύμφωνα με το σχέδιο. «Καλύτερα να πάω για ντους» λέει ήσυχα. Σηκώνεται και κάνει μερικά βήματα προς την πόρτα. «Έχω ένα δυο τηλεφωνήματα να κάνω ακόμα. Θα έρθω για πρωινό όταν βγεις από το ντους». Την κοιτάζω και αναρωτιέμαι τι μπορώ να πω για να διορθώσω την κατάσταση. «Νομίζω πως η κυρία Τζόουνς έπλυνε τα χτεσινά σου ρούχα. Είναι στην ντουλάπα». Φαίνεται έκπληκτη και εντυπωσιασμένη. «Ευχαριστώ» αποκρίνεται. «Δεν κάνει τίποτα».
ΓΚΡΕΫ
417
Το μέτωπό της ζαρώνει καθώς με παρατηρεί, σαστισμένη. «Τι;» ρωτάω. «Τι τρέχει;» «Τι εννοείς;» «Κοίτα… Είσαι πιο παράξενος απ’ ό,τι συνήθως». «Μ ε βρίσκεις παράξενο;» Άνα, μωρό μου, παράξενος είναι το δεύτερο όνομά μου. «Μ ερικές φορές…» Πες της. Πες της πως καμία δε σου όρμησε εδώ και πολύ καιρό. «Όπως πάντα, με αφήνετε εμβρόντητο, δεσποινίς Στιλ». «Εμβρόντητο με ποιον τρόπο;» «Ας πούμε πως ήταν ένα αναπάντεχο κέρασμα…» «Στόχος μας η ευχαρίστησή σας, κύριε Γκρέυ…» με πειράζει, εξακολουθώντας να με κοιτάζει εξεταστικά. «Και όντως με ευχαριστείς» αναγνωρίζω. Αλλά με αφοπλίζεις κιόλας. «Νόμιζα πως θα πας να κάνεις ντους». Οι άκρες του στόματός της γυρίζουν προς τα κάτω. Σκατά… «Ναι… Εεε… Θα σε δω σε λίγο». Γυρίζει και το σκάει τρέχοντας από το γραφείο μου, αφήνοντάς με να στέκομαι σ’ έναν λαβύρινθο σύγχυσης. Κουνάω το κεφάλι μου για να το καθαρίσω και μετά αρχίζω να μαζεύω τα σκόρπια πράγματά μου από το πάτωμα και να τα τακτοποιώ στο γραφείο μου. Πώς διάολο μπορεί να μπαίνει με άνεση στο γραφείο μου και να με ξελογιάζει; Υποτίθεται πως εγώ έχω τον έλεγχο αυτής της σχέσης. Αυτό σκεφτόμουν χτες το βράδυ: τον αχαλίνωτο ενθουσιασμό της και την τρυφερότητά της. Πώς σκατά να τα αντιμετωπίσω αυτά; Δεν είναι κάτι που ξέρω. Κοντοστέκομαι για λίγο έτσι όπως σηκώνω το τηλέφωνο. Είναι ωραίο, όμως. Ναι. Κάτι παραπάνω από ωραίο. Καγχάζω στη σκέψη και θυμάμαι το «ωραίο» e-mail της. Να πάρει, υπάρχει μια αναπάντητη κλήση από τον Μ πιλ. Πρέπει να
418
E. L. JAMES
τηλεφώνησε στη διάρκεια της συνεύρεσής μου με τη δεσποινίδα Στιλ. Κάθομαι στο γραφείο μου, και πάλι αφέντης του σύμπαντός μου –τώρα που είναι στο ντους– και του τηλεφωνώ. Πρέπει να μάθω από τον Μ πιλ για το Ντιτρόιτ… Και πρέπει να επιστρέψω στο παιχνίδι μου. Ο Μ πιλ δεν το σηκώνει, κι έτσι παίρνω την Άντρια. «Κύριε Γκρέυ». «Είναι ελεύθερο το τζετ σήμερα και αύριο;» «Δεν έχει προγραμματιστεί για χρήση μέχρι την Πέμπτη, κύριε». «Ωραία. Μ πορείς να μου βρεις τον Μ πιλ;» «Βέβαια». Η κουβέντα μου με τον Μ πιλ είναι μακροσκελής. Η Ρουθ έκανε καταπληκτική δουλειά αναζητώντας όλες τις εγκαταλειμμένες βιομηχανικές περιοχές στο Ντιτρόιτ. Δύο από αυτές είναι κατάλληλες για τις τεχνολογικές εγκαταστάσεις που θέλουμε να χτίσουμε, και ο Μ πιλ είναι σίγουρος ότι το Ντιτρόιτ διαθέτει το εργατικό δυναμικό που απαιτούμε. Η καρδιά μου σφίγγεται. Είναι ανάγκη να είναι το Ντιτρόιτ; Έχω αόριστες αναμνήσεις από το μέρος: μεθύστακες, άστεγοι και τοξικομανείς να μας φωνάζουν στους δρόμους· το άθλιο καταγώγιο που αποκαλούσαμε σπίτι μας· και μια νεαρή τσακισμένη γυναίκα, η κοκαϊνομανής πόρνη που αποκαλούσα μανούλα, να κοιτάζει το άπειρο καθισμένη σ’ ένα μουντό βρόμικο δωμάτιο που μύριζε κλεισούρα και σκόνη. Κι αυτός. Ανατριχιάζω. Μην τον σκέφτεσαι αυτόν… Ούτε εκείνη. Αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Η Άνα δεν είπε τίποτα για τη νυχτερινή μου εξομολόγηση. Δεν ανέφερα ποτέ σε κανέναν την κοκαϊνομανή πόρνη. Ίσως γι’ αυτό μου ρίχτηκε η Άνα σήμερα το πρωί: νομίζει πως χρειάζομαι στοργή και προδέρμ. Ναι, καλά. Μωρό μου. Θα πάρω το σώμα σου αν μου το προσφέρεις. Μ ια χαρά είμαι. Αλλά ακόμα και τη στιγμή που η σκέψη περνάει
ΓΚΡΕΫ
419
από το μυαλό μου, αναρωτιέμαι αν είμαι «μια χαρά». Αγνοώ την αίσθηση ανησυχίας· είναι κάτι που πρέπει να συζητήσω με τον Φλυν όταν επιστρέψει. Αυτήν τη στιγμή πεινάω. Ελπίζω να έβγαλε τον ωραίο της πισινό από το ντους, επειδή πρέπει να φάω. της κουζίνας μιλώντας με την κυρία Τζόουνς, που έχει στρώσει για το πρωινό μας. «Θα θέλατε να φάτε κάτι;» ρωτάει η κυρία Τζόουνς. «Όχι, ευχαριστώ» απαντάει η Άνα. Α, όχι, δε θα αρνηθείς. «Φυσικά και θα φας κάτι…» βρυχιέμαι και στις δύο. «Της αρέσουν οι τηγανίτες, το μπέικον και τα αυγά, κυρία Τζόουνς». «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ. Εσείς τι θα θέλατε, κύριε;» λέει, απτόητη. «Ομελέτα, παρακαλώ, και μερικά φρούτα. Κάτσε» λέω στην Άνα και παίρνω θέση δίπλα της ενώ η κυρία Τζόουνς μάς ετοιμάζει το πρωινό μας. «Αγόρασες τα αεροπορικά σου εισιτήρια;» ρωτάω. «Όχι. Θα τα αγοράσω όταν πάω σπίτι – από το ίντερνετ». «Έχεις χρήματα;» «Ναι!» λέει σαν να είμαι πεντάχρονο και τινάζει τα μαλλιά της πάνω από τον ώμο της πιέζοντας τα χείλη της, ενοχλημένη, νομίζω. Υψώνω το φρύδι μου αποδοκιμαστικά. Θα μπορούσα πάντα να σου τις ξαναβρέξω, γλυκιά μου. «Ναι, έχω, ευχαριστώ» προσθέτει βιαστικά, με πιο ήπιο τόνο. Καλύτερα τώρα. «Έχω ένα τζετ. Δεν έχει προγραμματιστεί να πετάξει για τρεις μέρες· είναι στη διάθεσή σου». Η απάντηση θα είναι «όχι». Αλλά τουλάχιστον μπορώ να το προτείνω. Τα χείλη της μισανοίγουν από έκπληξη, και το ύφος της αλλάζει, από σαστισμένο σε εντυπωσιασμένο και εξοργισμένο ταυτόχρονα. «Έχουμε κάνει ήδη σοβαρή κατάχρηση του αεροπορικού στόλου της εταιρείας σου. Δε θα ήθελα να το ξανακάνω» αποκρίνεται αδιάφορα. Η ΆΝΑ ΣΤΈΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΆΓΚΟ
420
E. L. JAMES
«Δική μου είναι η εταιρεία, δικό μου και το τζετ». «Ευχαριστώ για την προσφορά. Μ α θα ένιωθα καλύτερα αν έπαιρνα μια κανονική πτήση». Σίγουρα οι περισσότερες γυναίκες θα άρπαζαν την ευκαιρία να ταξιδέψουν με ιδιωτικό τζετ, αλλά φαίνεται πως ο υλικός πλούτος πραγματικά δεν εντυπωσιάζει αυτό το κορίτσι – ή δε θέλει να νιώθει υποχρεωμένη απέναντί μου. Δεν είμαι σίγουρος για το τι από τα δύο ισχύει. Είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι πεισματάρικο πλάσμα. «Όπως θες…» Αναστενάζω. «Έχεις να κάνεις μεγάλη προετοιμασία για τη συνέντευξή σου;» «Όχι». «Ωραία». Ρωτάω, αλλά και πάλι δε μου λέει σε ποιους εκδοτικούς οίκους θα πάει. Αντί γι’ αυτό, χαμογελάει σαν σφίγγα. Αποκλείεται να αποκαλύψει αυτό το μυστικό. «Είμαι άνθρωπος με πολλά μέσα, δεσποινίς Στιλ». «Έχω πλήρη επίγνωση του θέματος, κύριε Γκρέυ… Θα παρακολουθήσετε το τηλέφωνό μου;» «Για να πω την αλήθεια, θα είμαι πολύ απασχολημένος σήμερα το απόγευμα, οπότε θα βάλω κάποιον άλλο να το κάνει» απαντάω υπομειδιώντας. «Αν έχεις την πολυτέλεια να βάλεις κάποιον να το κάνει, τότε προφανώς έχεις πλεονάζον προσωπικό». Ω, είναι αυθάδης, σήμερα. «Θα στείλω ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στην επικεφαλής του τμήματος ανθρωπίνων πόρων και θα τη βάλω να κοιτάξει τον αριθμό των εργαζομένων». Αυτό είναι που μου αρέσει: τα χωρατά μας. Είναι αναζωογονητικά και διασκεδαστικά και δεν έχουν καμία σχέση με όσα ήξερα έως τώρα. Η κυρία Τζόουνς μάς σερβίρει το πρωινό, και χαίρομαι βλέποντας την Άνα να απολαμβάνει το φαγητό της. Όταν η κυρία Τζόουνς βγαίνει από την κουζίνα, η Άνα μού ρίχνει μια κλεφτή ματιά. «Τι συμβαίνει, Αναστάζια;» «Ξέρεις, τελικά δε μου είπες ποτέ γιατί δε σ’ αρέσει να σ’ αγγίζουν».
ΓΚΡΕΫ
421
Όχι πάλι τα ίδια! «Σου είπα περισσότερα απ’ όσα έχω πει ποτέ σε οποιονδήποτε...» Η φωνή μου είναι χαμηλή για να κρύψει τον εκνευρισμό μου. Γιατί επιμένει να κάνει αυτές τις ερωτήσεις; Τρώει μια δυο μπουκιές ακόμη από τις τηγανίτες της. «Θα σκεφτείς τη συμφωνία μας όσο λείπεις;» ρωτάω. «Ναι». Είναι ειλικρινής. «Θα σου λείψω;» Γκρέυ! Γυρίζει να με κοιτάξει, εξίσου αιφνιδιασμένη με μένα από την ερώτηση. «Ναι» απαντάει έπειτα από μια στιγμή, με καθαρό και ανυπόκριτο ύφος. Περίμενα μια πνευματώδη παρατήρηση, αλλά ακούω την αλήθεια. Και παραδόξως, βρίσκω την παραδοχή της παρήγορη. «Και μένα θα μου λείψεις…» μουρμουρίζω. «Δε φαντάζεσαι πόσο…» Το διαμέρισμά μου θα είναι λίγο πιο σιωπηλό χωρίς αυτήν και λίγο πιο άδειο. Της χαϊδεύω το μάγουλο και τη φιλάω. Μ ου χαρίζει ένα γλυκό χαμόγελο και επιστρέφει στο πρωινό της. «Θα βουρτσίσω τα δόντια μου και μετά πρέπει να φύγω» αναγγέλλει μόλις τελειώνει. «Κιόλας; Νόμιζα πως θα έμενες περισσότερο». Σαστίζει. Τι νόμιζε; Πως θα την πετούσα έξω; «Σας έπεισα να κάνετε κάποια πράγματα και καταχράστηκα αρκετά τον χρόνο σας, κύριε Γκρέυ. Άλλωστε δεν έχετε μια αυτοκρατορία να διοικήσετε;» «Μ πορώ να κάνω κοπάνα!» Η ελπίδα ξεχειλίζει στο στήθος και στη φωνή μου. Και ακύρωσα μόλις τις πρωιν ές μου υποχρεώσεις. «Πρέπει να ετοιμαστώ για τις συνεντεύξεις μου. Και ν’ αλλάξω». Μ ε κοιτάζει επιφυλακτικά. «Είσαι υπέροχη». «Ευχαριστώ πολύ, Κύριε…» αποκρίνεται αβρά. Τα μάγουλά της, όμως, παίρνουν το γνωστό ρόδινο χρώμα τους, σαν τον κώλο της χτες το βράδυ. Νιώθει αμηχανία. Πότε θα μάθει να δέχεται τις φιλοφρονήσεις;
422
E. L. JAMES
Σηκώνεται και πηγαίνει το πιάτο της στον νεροχύτη. «Άσ’ τα. Θα το κάνει η κυρία Τζόουνς». «Εντάξει. Πάω μόνο να βουρτσίσω τα δόντια μου». «Σε παρακαλώ, μη διστάσεις να χρησιμοποιήσεις την οδοντόβουρτσά μου…» προτείνω σαρκαστικά. «Ακριβώς αυτή την πρόθεση είχα…» αντιγυρίζει και βγαίνει από το δωμάτιο με καμαρωτό βήμα. Αυτή η γυναίκα έχει μια απάντηση για όλα. Επιστρέφει έπειτα από λίγα λεπτά με την τσάντα της. «Μ ην ξεχάσεις να πάρεις το BlackBerry, το M ac και τους φορτιστές σου στην Τζόρτζια». «Μ άλιστα, Κύριε» λέει υπάκουα. Καλό κορίτσι. «Έλα». Την οδηγώ στο ασανσέρ και μπαίνω μέσα μαζί της. «Δε χρειάζεται να έρθεις κάτω. Μ πορώ να πάω μόνη μου στο αυτοκίνητό μου». «Συμπεριλαμβάνονται όλα στην εξυπηρέτηση…» πετάω ειρωνικά. «Άλλωστε μπορώ να σε φιλάω μέχρι να φτάσουμε κάτω». Την κλείνω στην αγκαλιά μου και κάνω ακριβώς αυτό, απολαμβάνοντας τη γεύση και τη γλώσσα της και αποχαιρετώντας την όπως πρέπει. Όταν οι πόρτες ανοίγουν στο επίπεδο του γκαράζ, είμαστε και οι δύο ερεθισμένοι και με κομμένη την ανάσα. Αλλά φεύγει. Την πηγαίνω στο αυτοκίνητο και της ανοίγω την πόρτα του οδηγού, αγνοώντας τη διέγερσή μου. «Αντίο προς το παρόν, Κύριε…» ψιθυρίζει και με ξαναφιλάει. «Να οδηγείς προσεκτικά, Αναστάζια. Και να έχεις ασφαλή ταξίδια». Της κλείνω την πόρτα, παραμερίζω και την παρακολουθώ να φεύγει. Κατόπιν ανεβαίνω πάνω. Χτυπάω την πόρτα του γραφείου του Τέυλορ και τον ενημερώνω πως θα ήθελα να φύγω για το γραφείο σε δέκα λεπτά. «Θα έχω έτοιμο το αυτοκίνητο, κύριε». ΠΑΙΡ ΝΩ ΤΟΝ ΓΟΥΕΛΤΣ από
το αυτοκίνητο. «Κύριε Γκρέυ…» λέει με τραχιά φωνή. «Γουέλτς. Η Αναστάζια Στιλ θα αγοράσει ένα αεροπορικό
ΓΚΡΕΫ
423
εισιτήριο σήμερα και θα φύγει απόψε από το Σιάτλ για τη Σαβάννα. Θα ήθελα να μάθω σε ποια πτήση είναι». «Έχει προτίμηση σε κάποια εταιρεία;» «Φοβάμαι πως δεν ξέρω…» «Θα δω τι μπορώ να κάνω». Κλείνω το τηλέφωνο. Το πονηρό μου σχέδιο έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Η Άντρια ξαφνιάζεται όταν εμφανίζομαι κάμποσες ώρες νωρίτερα. Θέλω να της πω πως εδώ δουλεύω, γαμώτο μου, αλλά αποφασίζω να φερθώ ευγενικά. «Είπα να σας κάνω έκπληξη». «Καφέ;» τιτιβίζει. «Ναι, ευχαριστώ». «Μ ε ή χωρίς γάλα;» Καλό κορίτσι. «Μ ε. Αχνιστό γάλα». «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ». «Ψάξε την Καρολάιν Άκτον. Θα ήθελα να της μιλήσω αμέσως». «Βεβαίως». «Και κλείσε μου ένα ραντεβού να δω τον Φλυν την άλλη εβδομάδα». Γνέφει καταφατικά και κάθεται να δουλέψει. Στο γραφείο μου ανοίγω τον υπολογιστή μου. Το πρώτο μήνυμα στα εισερχόμενά μου είναι από την Ελένα. « ΚΥΡ ΙΕ ΓΚΡ ΕΥ!»
Από: Ελένα Λίνκολν Θέμα: Σαββατοκύριακο Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 10:15 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κρίστιαν, τι τρέχει; Η μητέρα σου μου είπε πως πήγες μια κοπέλα για φαγητό χτες. Είμαι περίεργη. Δεν είναι καθόλου στο στιλ σου. Βρήκες καινούρια υποτακτική;
424
E. L. JAMES
Τηλεφώνησέ μου. Εx ΕΛΕΝΑ ΛΙΝΚΟΛΝ ESCLAVA For The Beauty That Is You™ Αυτό μου έλειπε. Κλείνω το μήνυμά της, αποφασίζοντας να το αγνοήσω προς το παρόν. Η Ολίβια χτυπάει και μπαίνει με τον καφέ μου τη στιγμή που η Άντρια με παίρνει στο τηλέφωνο. «Έχω τον Γουέλτς στη γραμμή κι έχω αφήσει ένα μήνυμα στην κυρία Άκτον» αναγγέλλει η Άντρια. «Ωραία. Σύνδεσέ τον». Η Ολίβια αφήνει τον λάτε στο γραφείο μου και φεύγει αλαφιασμένη. Βάζω τα δυνατά μου να την αγνοήσω. «Γουέλτς». «Δεν έχουν αγοραστεί ακόμη αεροπορικά εισιτήρια, κύριε Γκρέυ. Αλλά θα ελέγχω την κατάσταση και θα σας ενημερώσω αν αλλάξει κάτι». «Ναι, σε παρακαλώ». Τέλος συνδιάλεξης. Πίνω μια γουλιά καφέ και παίρνω τη Ρος. φαγητό η Άντρια με συνδέει με την Καρολάιν Άκτον. «Κύριε Γκρέυ, χαίρομαι που σας ακούω. Τι μπορώ να κάνω για σας;» «Γεια σας, κυρία Άκτον. Θα ήθελα τα συνηθισμένα». «Την αντιπροσωπευτική γκαρνταρόμπα; Έχετε στο μυαλό σας κάποια χρωματική παλέτα;» «Μ πλε και πράσινα. Ασημένιο ίσως, για κάποια επίσημη εκδήλωση». Μ ου έρχεται στο μυαλό το γεύμα του Εμπορικού Επιμελητηρίου. «Τα χρώματα των πολύτιμων λίθων, νομίζω». «Θαύμα!» αποκρίνεται η κυρία Άκτον με τον συνηθισμένο της ενθουσιασμό. «Και σατέν και μεταξωτά εσώρουχα και νυχτικά. Κάτι πολυτελές». «Μ άλιστα, κύριε. Έχετε κάποιον προϋπολογισμό στο μυαλό σας;» ΛΙΓΟ ΠΡ ΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡ ΙΑΝΟ
ΓΚΡΕΫ
425
«Κανέναν προϋπολογισμό. Δώστε τα όλα. Θέλω τα καλύτερα». «Και παπούτσια;» «Ναι, παρακαλώ». «Ωραία. Νούμερα;» «Θα σας στείλω μήνυμα. Έχω τη διεύθυνσή σας από την προηγούμενη φορά». «Πότε θα θέλατε την παράδοση;» «Αυτή την Παρασκευή». «Είμαι σίγουρη πως μπορώ να το κάνω. Θα θέλατε να δείτε φωτογραφίες των επιλογών μου;» «Ναι, ευχαριστώ». «Ωραία. Ξεκινάω αμέσως». «Ευχαριστώ». Κλείνω το τηλέφωνο, και η Άντρια συνδέει τον Γουέλτς. «Γουέλτς». «Η δεσποινίς Στιλ ταξιδεύει με την DL2610 για Ατλάντα, με απογείωση στις 22:25 απόψε». Σημειώνω όλες τις λεπτομέρειες των πτήσεων και της ανταπόκρισης για Σαβάννα. Φωνάζω την Άντρια, που μπαίνει μέσα έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα, κρατώντας το σημειωματάριό της. «Άντρια, η Αναστάζια Στιλ ταξιδεύει με αυτές τις πτήσεις. Αναβάθμισέ τη στην πρώτη θέση, κάν’ της τσεκ ιν και πλήρωσε για να μπει στο σαλόνι της πρώτης θέσης. Και αγόρασε τη θέση δίπλα της σε όλες τις πτήσεις, αλέ ρετούρ. Χρησιμοποίησε την προσωπική μου πιστωτική κάρτα». Το απορημένο ύφος της Άντρια μου λέει ότι θεωρεί πως έχω τσακωθεί με τη λογική, αλλά γρήγορα συνέρχεται και παίρνει το προχειρογραμμένο σημείωμά μου. «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ». Βάζει τα δυνατά της να κρατήσει επαγγελματική στάση, αλλά την πιάνω να χαμογελάει. Δεν είναι δική της δουλειά. περνάει με συσκέψεις. Ο Μ άρκο έχει προκαταρκτικές αναφορές για τους τέσσερις
ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΜΟΥ
ετοιμάσει
426
E. L. JAMES
εκδοτικούς οίκους που έχουν την έδρα τους στο Σιάτλ. Τις αφήνω παράμερα για να τις διαβάσω αργότερα. Συμφωνεί επίσης μαζί μου για τον Γουντς και την εταιρεία του. Τα πράγματα θα αγριέψουν, αλλά έχοντας κοιτάξει τις συμπράξεις, ο μόνος τρόπος ώστε να προχωρήσουμε είναι να απορροφήσουμε το τεχνολογικό τμήμα του Γουντς και να ρευστοποιήσουμε την υπόλοιπη εταιρεία του. Θα είναι ακριβό, αλλά είναι το καλύτερο για την GEH. Αργά το απόγευμα καταφέρνω να κάνω μια γρήγορη και κοπιαστική προπόνηση με τον Μ παστίγ. Έτσι, όταν ξεκινάω για το σπίτι, είμαι ήρεμος και χαλαρός. Έπειτα από ένα ελαφρύ δείπνο κάθομαι στο γραφείο μου να διαβάσω. Πρώτη στην ημερήσια διάταξη είναι η απάντηση στην Ελένα. Μ όλις, όμως, ανοίγω τα μηνύματά μου, υπάρχει ένα από την Άνα. Δεν έχει φύγει από το μυαλό μου όλη τη μέρα. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Συνεντεύξεις Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 18:49 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ Κύριε, Οι συνεντεύξεις μου πήγαν καλά σήμερα. Σκέφτηκα πως μπορεί να σας ενδιαφέρει. Πώς ήταν η δική σας μέρα; Άνα Πληκτρολογώ αμέσως την απάντησή μου. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Η μέρα μου Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 19:03 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Οτιδήποτε κάνετε με ενδιαφέρει. Είστε η πιο σαγηνευτική γυναίκα που ξέρω. Χαίρομαι που οι συνεντεύξεις σας πήγαν καλά.
ΓΚΡΕΫ
427
Το πρωί μου ήταν πέραν πάσης προσδοκίας. Το απόγευμά μου συγκριτικά ήταν πολύ ανιαρό. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ακουμπάω στη ράχη της καρέκλας μου και τρίβω το πιγούνι μου περιμένοντας. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Ωραίο πρωί Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 19:07 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ Κύριε, Το πρωινό για μένα ήταν υποδειγματικό, παρόλο που μου αλλοκοτέψατε μετά το άψογο σεξ επάνω στο γραφείο. Μ η νομίζετε πως δεν το πρόσεξα. Ευχαριστώ για το πρωινό. Ή ευχαριστώ την κυρία Τζόουνς. Θα ήθελα να κάνω μερικές ερωτήσεις για κείνη – χωρίς να μου αλλοκοτέψετε πάλι. Άνα Αλλοκοτέψετε; Τι στο καλό εννοεί με αυτό; Μ ου λέει πως είμαι αλλόκοτος; Εντάξει, είμαι, υποθέτω. Ίσως. Μ πορεί να συνειδητοποίησε πόσο αιφνιδιάστηκα όταν μου ρίχτηκε – και κανένας δεν το έχει κάνει αυτό εδώ και πολύ καιρό. «Άψογο»… Γουστάρω τρελά. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Εκδοτικός χώρος κι εσύ; Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 19:12 Προς: Αναστάζια Στιλ Αναστάζια, «Αλλοκοτέψατε» δεν είναι ρήμα που πρέπει να χρησιμοποιεί οποιοσδήποτε θέλει να μπει στον εκδοτικό χώρο. Άψογο; Σε σύγκριση με τι, παρακαλώ πολύ; Και τι θέλεις να ρωτήσεις για την κυρία Τζόουνς; Είμαι πολύ περίεργος.
428
E. L. JAMES
Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Εσύ και η κυρία Τζόουνς Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 19:17 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ Κύριε, Η γλώσσα εξελίσσεται και προχωράει. Είναι ζωντανό πράγμα. Δεν είναι κλεισμένη σε κάποιον γυάλινο πύργο, δεν κρέμεται μαζί με ακριβά έργα τέχνης με θέα το μεγαλύτερο μέρος του Σιάτλ κι ένα ελικοδρόμιο στην κορυφή της. Άψογο – σε σύγκριση με τις άλλες φορές που… Πώς το αποκαλείτε; Α, ναι… Γαμηθήκαμε. Για την ακρίβεια, το γαμήσι ήταν μάλλον άψογο, τελεία, κατά την ταπεινή μου άποψη – αλλά, πάλι, όπως ξέρετε, έχω πολύ περιορισμένη εμπειρία. Μ ήπως η κυρία Τζόουνς είναι πρώην υποτακτική σας; Άνα Η απάντησή της με κάνει να γελάσω δυνατά και ύστερα με σοκάρει. Η κυρία Τζόουνς! Υποτακτική; Ούτε κατά διάνοια. Άνα. Μήπως ζηλεύεις; Και μιας και μιλάμε για γλώσσες… να προσέχεις τη δική σου! Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Γλώσσα. Πρόσεχε τι λες! Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 19:22 Προς: Αναστάζια Στιλ Αναστάζια, Η κυρία Τζόουνς είναι μια πολύτιμη υπάλληλος. Δεν είχα ποτέ άλλη σχέση μαζί της πέρα από την επαγγελματική. Δεν υπάρχουν μεταξύ των υπαλλήλων μου άνθρωποι με τους οποίους είχα σεξουαλική σχέση. Σοκάρομαι που σου πέρασε
ΓΚΡΕΫ
429
κάτι τέτοιο από το μυαλό. Ο μόνος άνθρωπος για τον οποίο θα έκανα εξαίρεση σ’ αυτό τον κανόνα είσαι εσύ – επειδή είσαι μια ευφυής κοπέλα με αξιόλογες διαπραγματευτικές ικανότητες. Αν, όμως, συνεχίσεις να χρησιμοποιείς τέτοια γλώσσα, ίσως επανεξετάσω τη διάθεσή μου να σε προσλάβω. Χαίρομαι που έχεις περιορισμένη εμπειρία. Η εμπειρία σου θα συνεχίσει να είναι περιορισμένη – μόνο σε μένα. Θα θεωρήσω το «άψογο» φιλοφρόνηση, αν και με σένα δεν είμαι ποτέ σίγουρος για το τι εννοείς ή αν η αίσθηση ειρωνείας σου υπερισχύει – όπως συνήθως. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc., από τον Γυάλινο Πύργο του Αν και ίσως δε θα ήταν και πολύ καλή ιδέα να δουλέψει η Άνα για μένα. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Ούτε για όλο το τσάι της Κίνας Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 19:27 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ κύριε Γκρέυ, Νομίζω πως έχω εκφράσει ήδη τις επιφυλάξεις μου σε σχέση με την πρόσληψή μου στην εταιρεία σας. Οι απόψεις μου δεν έχουν αλλάξει, δεν αλλάζουν και δε θα αλλάξουν ποτέ. Πρέπει να σας αφήσω τώρα, επειδή επέστρεψε η Κέιτ με φαγητό. Η αίσθηση ειρωνείας μου κι εγώ σας καληνυχτίζουμε. Θα επικοινωνήσω μαζί σας όταν φτάσω στην Τζόρτζια. Άνα Για κάποιον λόγο, εκνευρίζομαι ελαφρώς ακούγοντας ότι δε θέλει να δουλέψει για μένα. Έχει εντυπωσιακό Μ ΟΒ. Είναι ευφυής, γοητευτική, αστεία· θα ήταν ατού για την εταιρεία μου. Και είναι αρκετά συνετή ώστε να πει όχι.
430
E. L. JAMES
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Ακόμα και για το Twinings English Breakfast Tea; Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 19:29 Προς: Αναστάζια Στιλ Καληνύχτα, Αναστάζια. Ελπίζω εσύ και η αίσθηση ειρωνείας σου να έχετε ασφαλή πτήση. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Αφήνω στην άκρη όλες τις σκέψεις γύρω από τη δεσποινίδα Στιλ και ξεκινάω να απαντάω στην Ελένα. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Σαββατοκύριακο Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 19:47 Προς: Ελένα Λίνκολν Γεια σου, Ελένα. Η μητέρα μου είναι πολύ φλύαρη. Τι να πω; Γνώρισα μια κοπέλα. Την πήγα στο σπίτι για φαγητό. Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Εσύ πώς τα πας; Χαιρετώ, Κρίστιαν Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Ελένα Λίνκολν Θέμα: Σαββατοκύριακο Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 19:50 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κρίστιαν, αυτά είναι μαλακίες. Βγαίνουμε για φαγητό. Αύριο; Εx ΕΛΕΝΑ ΛΙΝΚΟΛΝ
ΓΚΡΕΫ
431
ESCLAVA For The Beauty That Is You™ Γαμώτο! Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Σαββατοκύριακο Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 20:01 Προς: Ελένα Λίνκολν Βέβαια. Χαιρετώ, Κρίστιαν Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Ελένα Λίνκολν Θέμα: Σαββατοκύριακο Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 20:05 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Θέλεις να γνωρίσεις την κοπέλα που σου ανέφερα; Εx ΕΛΕΝΑ ΛΙΝΚΟΛΝ ESCLAVA For The Beauty That Is You™ Προς το παρόν, όχι. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Σαββατοκύριακο Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 20:11 Προς: Ελένα Λίνκολν Νομίζω πως θα αφήσω τη συμφωνία που έχω τώρα να κάνει τον κύκλο της. Θα τα πούμε αύριο. Κ. Κρίστιαν Γκρέυ
432
E. L. JAMES
CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Κάθομαι να διαβάσω το προσχέδιο πρότασης του Φρεντ για τον Ίμον Κάβανο και μετά προχωράω στη σύνοψη του Μ άρκο για τους εκδοτικούς οίκους στο Σιάτλ. μού αποσπά την προσοχή ένας ήχος από τον υπολογιστή μου. Είναι αργά. Συμπεραίνω πως είναι μήνυμα από την Άνα. ΛΙΓΟ ΠΡ ΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ 10:00
Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Πράξεις πλουσιοπάροχης αβρότητας Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 21:53 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ κύριε Γκρέυ, Αυτό που με ανησυχεί πραγματικά είναι το πώς ξέρατε σε ποια πτήση ήμουν. Οι τάσεις σας παρακολούθησης δεν έχουν όρια. Ας ελπίσουμε πως ο δόκτωρ Φλυν έχει επιστρέψει από τις διακοπές του. Έκανα μανικιούρ, μασάζ και ήπια δύο ποτήρια σαμπάνια – πολύ ωραίο ξεκίνημα για τις διακοπές μου. Ευχαριστώ. Άνα Της έγινε αναβάθμιση. Μ πράβο, Άντρια. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Δεν κάνει τίποτα Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 21:59 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Ο δόκτωρ Φλυν επέστρεψε, κι έχω ραντεβού αυτή την εβδομάδα. Ποιος σας έκανε μασάζ στην πλάτη; Κρίστιαν Γκρέυ CEO με φίλους στα σωστά μέρη,
ΓΚΡΕΫ
433
Grey Enterprises Holdings, Inc. Ελέγχω την ώρα του μηνύματός της. Τώρα πρέπει να είναι μέσα στο αεροπλάνο αν η πτήση της δεν έχει καθυστέρηση. Ανοίγω στα γρήγορα το Google και ψάχνω τις αναχωρήσεις από το Σι Τακ. Η πτήση της είναι στην ώρα της. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Δυνατά, επιδέξια χέρια Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 22:22 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ Κύριε, Ένας πολύ συμπαθής νεαρός μού έκανε μασάζ στην πλάτη. Ναι. Πράγματι, πολύ συμπαθής. Δε θα είχα γνωρίσει τον ΖανΠολ στη συνηθισμένη αίθουσα αναμονής – γι’ αυτό, σας ευχαριστώ ξανά για την προσφορά. Τι στον διάολο; Δεν είμαι σίγουρη αν θα έχω τη δυνατότητα να στέλνω μηνύματα από τη στιγμή που θα απογειωθούμε και χρειάζομαι ύπνο επειδή ομορφαίνει, και τελευταία δεν κοιμόμουν και πολύ καλά. Ευχάριστα όνειρα, κύριε Γκρέυ… Σας σκέφτομαι. Άνα Προσπαθεί να με κάνει να ζηλέψω; Έχει την παραμικρή ιδέα πόσο έξαλλος μπορώ να γίνω; Λείπει μόλις μερικές ώρες και με θυμώνει επίτηδες. Γιατί μου το κάνει αυτό; Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Απόλαυσέ το όσο μπορείς Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 22:25 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Ξέρω τι προσπαθείτε να κάνετε – και πιστέψτε με, το έχετε καταφέρει. Την επόμενη φορά θα ταξιδέψετε στον χώρο
434
E. L. JAMES
αποσκευών, δεμένη και φιμωμένη μέσα σε κιβώτιο. Πιστέψτε με όταν λέω πως το να σας περιποιηθώ σ’ αυτή την κατάσταση θα μου δώσει πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση από την απλή αναβάθμιση του εισιτηρίου σας. Περιμένω ανυπόμονα να επιστρέψετε. Κρίστιαν Γκρέυ CEO που τον τρώει η παλάμη του, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η απάντησή της είναι σχεδόν άμεση. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Αστείο; Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 22:30 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κοίτα… Δεν έχω ιδέα αν αστειεύεσαι – αν δεν αστειεύεσαι, νομίζω πως θα μείνω στην Τζόρτζια. Τα κιβώτια είναι αυστηρό όριο για μένα. Συγγνώμη αν σε θύμωσα. Πες ότι με συγχωρείς. Α Φυσικά και αστειεύομαι… Περίπου. Τουλάχιστον ξέρει πως είμαι έξαλλος. Το αεροπλάνο της μάλλον απογειώνεται. Πώς στέλνει e-mails; Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Αστείο Ημερομηνία: 30 Μ αΐου 2011, 22:33 Προς: Αναστάζια Στιλ Πώς είναι δυνατόν να στέλνεις μηνύματα; Βάζεις σε κίνδυνο τη ζωή όλων των επιβατών, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού σου, χρησιμοποιώντας το BlackBerry; Νομίζω πως αυτό παραβιάζει έναν από τους όρους. Κρίστιαν Γκρέυ
ΓΚΡΕΫ
435
CEO που τον τρώνε και οι δυο παλάμες του, Grey Enterprises Holdings, Inc. Και ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει όταν παραβαίνετε τους όρους, δεσποινίς Στιλ. Κοιτάζω την ιστοσελίδα του Σι Τακ για αναχωρήσεις πτήσεων· το αεροπλάνο της έχει απογειωθεί. Δε θα έχω νέα της για ένα διάστημα. Αυτή η σκέψη, καθώς και το μικρό της πυροτέχνημα με το e-mail, μου χάλασαν το κέφι. Εγκαταλείποντας τη δουλειά μου, πηγαίνω στην κουζίνα και αποφασίζω να βάλω στον εαυτό μου ένα ποτό, απόψε Armagnac. Ο Τέυλορ χώνει το κεφάλι του από την είσοδο του καθιστικού. «Όχι τώρα!» γαβγίζω. «Πολύ καλά, κύριε» λέει και επιστρέφει εκεί απ’ όπου ήρθε. Μην ξεσπάς τα νεύρα σου στο προσωπικό, Γκρέυ. Ενοχλημένος με τον εαυτό μου, βαδίζω προς τα παράθυρα και κοιτάζω έξω το περίγραμμα των κτιρίων του Σιάτλ. Αναρωτιέμαι πώς κατάφερε να με εκνευρίσει και γιατί η σχέση μας δεν εξελίσσεται προς την κατεύθυνση που θα ήθελα. Ελπίζω πως, όταν θα έχει την ευκαιρία να σκεφτεί στην Τζόρτζια, θα πάρει τη σωστή απόφαση. Έτσι δεν είναι; Το άγχος ξεχειλίζει στο στήθος μου. Πίνω άλλο ένα σφηνάκι από το ποτό μου και κάθομαι στο πιάνο για να παίξω.
436
E. L. JAMES
[ΤΡΙΤΗ 31 Μ ΑΪΟΥ 2011] Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΛΕΙΠΕΙ. Δεν ξέρω πού έχει πάει. Αυτός είναι εδώ. Ακούω τις μπότες του. Κάνουν θόρυβο οι μπότες. Έχουν ασημένιες αγκράφες. Περπατούν κάνοντας φασαρία. Δυνατή. Περπατάει κάνοντας θόρυβο. Και φωνάζει. Είμαι στην ντουλάπα της μανούλας. Κρυμμένος. Δε θα με ακούσει. Μ πορώ να μείνω ήσυχος. Πολύ ήσυχος. Ήσυχος επειδή δεν είμαι εδώ. «Γαμημένη τσούλα!» φωνάζει. Φωνάζει πολύ. «Γαμημένη τσούλα!» Φωνάζει στη μανούλα. Φωνάζει σε μένα. Χτυπάει τη μανούλα. Χτυπάει εμένα. Ακούω την πόρτα να κλείνει. Δεν είναι πια εδώ. Και λείπει και η μανούλα. Μ ένω στην ντουλάπα. Στο σκοτάδι. Είμαι πολύ ήσυχος. Κάθομαι πολλή ώρα. Πολλή, πάρα πολλή ώρα. Πού είναι η μανούλα;
ΓΚΡΕΫ
437
Στον ουρανό υπάρχει μια υποψία αυγής όταν ανοίγω τα μάτια μου. Το ραδιοξυπνητήρι λέει 5:23. Έχω κοιμηθεί διακεκομμένα, βασανισμένος από δυσάρεστα όνειρα, και νιώθω εξαντλημένος, αλλά αποφασίζω να πάω για τρέξιμο, ώστε να ξυπνήσω τον εαυτό μου. Όταν φοράω τη φόρμα, παίρνω το τηλέφωνό μου. Υπάρχει ένα sms από την Άνα. Έφτασα καλά στη Σαβάννα. Α :-) Ωραία. Είναι εκεί, και ασφαλής. Η σκέψη με ευχαριστεί κι ελέγχω γρήγορα τα e-mails μου. Το θέμα του τελευταίου μηνύματος της Άνα μού χτυπάει στο μάτι. «Σου αρέσει να με τρομάζεις;» Καθόλου, γαμώτο μου. Το κρανίο μου μυρμηγκιάζει και κάθομαι στο κρεβάτι διαβάζοντας τα λόγια της. Πρέπει να έστειλε το μήνυμα στη διάρκεια της αναμονής για αλλαγή πτήσης στην Ατλάντα, προτού στείλει το sms. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Σου αρέσει να με τρομάζεις; Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 06:52 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Ξέρεις πόσο με ενοχλεί να ξοδεύεις χρήματα για μένα. Ναι, είσαι πολύ πλούσιος, αλλά, και πάλι, με κάνει να αισθάνομαι άβολα, σαν να με πληρώνεις για το σεξ. Πάντως μου αρέσει να ταξιδεύω στην πρώτη θέση, είναι πολύ πιο πολιτισμένο απ’ ό,τι το ταξίδι στην οικονομική. Σε ευχαριστώ λοιπόν. Το εννοώ – και πράγματι απόλαυσα το μασάζ από τον Ζαν-Πολ. Ήταν πολύ γκέι. Παρέλειψα αυτήν τη λεπτομέρεια στο μήνυμά μου, για να σε κουρδίσω επειδή είχα εκνευριστεί μαζί σου, και λυπάμαι γι’ αυτό. Αλλά ως συνήθως, αντιδράς υπερβολικά. Δεν μπορείς να μου γράφεις τέτοια πράγματα – δεμένη και φιμωμένη μέσα σε
438
E. L. JAMES
κιβώτιο. (Μ ιλούσες σοβαρά ή ήταν αστείο;) Αυτό με τρομάζει… Εσύ με τρομάζεις… Έχω πιαστεί στα δίχτυα της γοητείας σου και σκέφτομαι την πιθανότητα να υιοθετήσω έναν τρόπο ζωής που έως την προηγούμενη εβδομάδα δεν ήξερα καν ότι υπήρχε, και ύστερα γράφεις κάτι τέτοιο και θέλω να το βάλω στα πόδια ξεφωνίζοντας. Δε θα το κάνω φυσικά, επειδή θα μου έλειπες. Θέλω αυτό το πράγμα μεταξύ μας να λειτουργήσει, αλλά με τρομοκρατεί το βάθος των συναισθημάτων που τρέφω για σένα και το σκοτεινό μονοπάτι όπου με οδηγείς. Αυτό που προσφέρεις είναι ερωτικό και σέξι, και με τρώει η περιέργεια, αλλά νιώθω και φόβο ότι θα με πονέσεις – σωματικά και συναισθηματικά. Έπειτα από τρεις μήνες θα μπορούσες να πεις αντίο. Και τότε τι θα έκανα; Αλλά, πάλι, υποθέτω πως αυτός ο κίνδυνος υπάρχει σε κάθε σχέση. Απλώς αυτό δεν είναι το είδος της σχέσης που οραματίστηκα ποτέ να έχω, ειδικά ως πρώτη σχέση. Για μένα είναι ένα τεράστιο άλμα πίστης. Είχες δίκιο όταν είπες πως δεν έχω ούτε ένα υποτακτικό κόκαλο στο κορμί μου… Και τώρα συμφωνώ μαζί σου. Ανεξάρτητα από αυτό πάντως, θέλω να είμαι μαζί σου, κι αν αυτό πρέπει να κάνω, θα ήθελα να προσπαθήσω. Νομίζω, όμως, ότι θα τα πάω χάλια και θα καταλήξω μπλε μαρέν – και η ιδέα δεν είναι καθόλου δελεαστική. Χαίρομαι πολύ που είπες ότι θα προσπαθήσεις για περισσότερα. Απλώς πρέπει να σκεφτώ τι σημαίνει για μένα «περισσότερα», κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που με έκανε να θέλω κάποια απόσταση. Μ ε θαμπώνεις τόσο πολύ, που, όταν είμαστε μαζί, δυσκολεύομαι να σκεφτώ καθαρά. Καλούν την πτήση μου. Πρέπει να φύγω. Περισσότερα αργότερα. Η Άνα σου Μ ε επιπλήττει. Πάλι. Αλλά με έχει αφήσει άναυδο με την
ΓΚΡΕΫ
439
ειλικρίνειά της. Είναι διαφωτιστική. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το μήνυμά της και κάθε φορά σταματάω στο «Η Άνα σου». Θέλει αυτό το πράγμα μεταξύ μας να δουλέψει. Θέλει να είναι μαζί μου. Υπάρχει ελπίδα, Γκρέυ. Αφήνω το τηλέφωνο στο κομοδίνο μου και αποφασίζω πως το χρειάζομαι αυτό το τρέξιμο για να καθαρίσω το κεφάλι μου, ώστε να μπορέσω να σκεφτώ την απάντησή μου. Ακολουθώ τη συνηθισμένη μου διαδρομή ανεβαίνοντας τη Στιούαρτ προς τη λεωφόρο Γουεστλέικ, μετά κάνω μερικούς γύρους γύρω από το πάρκο Ντέννυ, με το «She Just Likes to Fight», του Four Tet, να ηχεί στα αυτιά μου. Η Άνα μού έδωσε πολλά να επεξεργαστώ. Την πληρώνω για σεξ. Σαν πόρνη. Ποτέ δεν τη σκέφτηκα έτσι. Η ιδέα και μόνο με κάνει έξαλλο. Πραγματικά έξαλλο, γαμώτο. Κάνω ακόμα έναν γύρο τρέχοντας γύρω από το πάρκο, με τον θυμό μου να με παρακινεί. Γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό της; Είμαι πλούσιος. Και λοιπόν; Απλώς πρέπει να το συνηθίσει. Θυμάμαι τη χτεσινή μας συζήτηση για το τζετ της GEH. Δεν ήθελε να δεχτεί την προσφορά. Τουλάχιστον δε με θέλει για τα λεφτά μου. Μ ε θέλει καν, όμως; Λέει πως τη θαμπώνω. Αυτό κι αν το έχει πιάσει ανάποδα πάντως. Εκείνη είναι που με θαμπώνει με έναν τρόπο που δεν έχω ξανανιώσει ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, πέταξε στην άλλη άκρη της χώρας για να απομακρυνθεί από μένα. Πώς υποτίθεται ότι πρέπει να με κάνει να αισθάνομαι αυτό; Έχει δίκιο. Την οδηγώ σ’ ένα σκοτεινό μονοπάτι, αλλά σ’ ένα μονοπάτι πολύ πιο προσωπικό από κάθε σχέση βανίλια – ή τουλάχιστον αυτό έχω δει. Δεν έχω παρά να κοιτάξω τον Έλλιοτ και τον ανησυχητικά απερίσκεπτο τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τις σχέσεις για να δω τη διαφορά. Και ποτέ δε θα την πονούσα σωματικά ή συναισθηματικά – πώς μπορεί να σκέφτεται κάτι τέτοιο; Απλώς θέλω να σπρώξω πιο πέρα τα όριά της, να δω τι θα κάνει και τι δε θα κάνει. Να
440
E. L. JAMES
την τιμωρώ όταν παραβαίνει τους κανόνες… Ναι, ίσως αυτό πονούσε, αλλά όχι πέρα από οτιδήποτε θα μπορούσε να αντέξει. Μ πορούμε να δουλέψουμε προς την κατεύθυνση αυτού που θα ήθελα να κάνω. Μ πορούμε να προχωρήσουμε σταδιακά. Κι εδώ είναι το εμπόδιο. Αν είναι να κάνει αυτό που θέλω να κάνει, θα χρειαστεί να την καθησυχάσω και να της δώσω «περισσότερα». Τι μπορεί να είναι αυτά… δεν ξέρω ακόμα. Την πήγα να γνωρίσει τους γονείς μου. Αυτό ήταν κάτι περισσότερο, ασφαλώς. Και δεν ήταν τόσο δύσκολο. Κάνω άλλη μία φορά τον γύρο του πάρκου λίγο πιο αργά, για να σκεφτώ τι είναι αυτό που με αναστατώνει περισσότερο στο μήνυμά της. Δεν είναι ο φόβος της. Είναι πως την τρομοκρατεί το βάθος του συναισθήματος που τρέφει για μένα. Τι σημαίνει αυτό; Εκείνο το άγνωστο συναίσθημα αναδύεται από τα σωθικά μου καθώς τα πνευμόνια μου καίνε για αέρα. Μ ε φοβίζει. Μ ε φοβίζει τόσο πολύ, που πιέζω τον εαυτό μου ακόμα πιο σκληρά, έτσι ώστε το μόνο που νιώθω είναι ο πόνος από την προσπάθεια στα πόδια μου και στο στήθος μου και ο κρύος ιδρώτας που στάζει αργά στην πλάτη μου. Ναι. Μην το σκέφτεσαι αυτό, Γκρέυ. Κράτα τον έλεγχο. ΕΠΙΣΤΡ ΕΦΩ ΣΤΟ ΔΙΑΜΕΡ ΙΣΜΑ ΜΟΥ ,
κάνω ένα γρήγορο ντους, ξυρίζομαι και ύστερα ντύνομαι. Η Γκέιλ είναι στην κουζίνα όταν τη διασχίζω πηγαίνοντας στο γραφείο μου. «Καλημέρα, κύριε Γκρέυ. Καφέ;» «Ναι, ευχαριστώ» απαντάω χωρίς να σταματήσω. Έχω μια αποστολή να εκτελέσω. Στο γραφείο μου ανοίγω τον iM ac μου και συντάσσω την απάντησή μου στην Άνα. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Επιτέλους! Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 07:30
ΓΚΡΕΫ
441
Προς: Αναστάζια Στιλ Αναστάζια, Μ ε ενοχλεί που, μόλις απομακρυνθείς κάπως, επικοινωνείς ανοιχτά και ειλικρινά μαζί μου. Γιατί δεν μπορείς να το κάνεις αυτό κι όταν είμαστε μαζί; Ναι, είμαι πλούσιος. Συνήθισέ το. Γιατί να μην ξοδεύω χρήματα για χάρη σου; Για τον Θεό, είπαμε στον πατέρα σου πως είμαι το αγόρι σου. Αυτό δεν κάνουν τα αγόρια; Ως Κυρίαρχός σου, θα περίμενα από σένα να δέχεσαι ό,τι ξοδεύω για χάρη σου χωρίς αντιρρήσεις. Παρεμπιπτόντως, πες το και στη μητέρα σου. Δεν ξέρω πώς να απαντήσω στο σχόλιό σου ότι νιώθεις σαν πόρνη. Ξέρω πως δεν έγραψες κάτι τέτοιο, αλλά αυτό υπονοείς. Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω ή να πω για να ξεριζώσω αυτά τα αισθήματα. Θα ήθελα να έχεις ό,τι καλύτερο. Δουλεύω πάρα πολύ σκληρά, για να μπορώ να ξοδεύω τα λεφτά μου όπως θεωρώ σκόπιμο. Θα μπορούσα να σου αγοράσω ό,τι λαχταράει η καρδιά σου, Αναστάζια, και θέλω να το κάνω. Μ πορείς να το πεις αναδιαν ομή πλούτου αν θέλεις. Ή απλώς μάθε πως δε θα σε σκεφτόμουν και δε θα μπορούσα ποτέ να σε σκεφτώ με τον τρόπο που περιέγραψες και θυμώνω που αντιλαμβάνεσαι έτσι τον εαυτό σου. Για τόσο ευφυής, πνευματώδης, όμορφη κοπέλα, έχεις κάποια πραγματικά προβλήματα αυτοεκτίμησης, και σκέφτομαι να σου κλείσω ένα ραντεβού με τον δόκτορα Φλυν. Ζητώ συγγνώμη που σε τρομάζω. Βρίσκω αποτροπιαστική τη σκέψη ότι σου προκαλώ φόβο. Στ’ αλήθεια νομίζεις ότι θα σε άφηνα να ταξιδέψεις στον χώρο αποσκευών; Για τον Θεό, σου πρόσφερα το ιδιωτικό μου τζετ. Ναι, ήταν αστείο, προφανώς κακό. Είναι γεγονός, όμως, ότι, όταν σε σκέφτομαι δεμένη και φιμωμένη, ανάβω (αυτό δεν είναι αστείο – είναι αλήθεια). Θα μπορούσα να κάνω και χωρίς το κιβώτιο. Τα κιβώτια δε μου λένε τίποτα. Γνωρίζω πως έχεις πρόβλημα με το φίμωμα
442
E. L. JAMES
–μιλήσαμε γι’ αυτό το θέμα– κι αν/όταν σε φιμώσω, θα το συζητήσουμε. Αυτό που νομίζω ότι δε συνειδητοποιείς είναι πως, στις σχέσεις Κυρίαρχου/υποτακτικού, ο υποτακτικός είναι αυτός που έχει όλη την εξουσία. Εσύ δηλαδή. Θα το επαναλάβω: εσύ είσαι εκείνη που έχει όλη την εξουσία. Όχι εγώ. Στο λεμβοστάσιο είπες όχι. Δεν μπορώ να σε αγγίξω αν πεις όχι. Γι’ αυτό έχουμε συμφωνία – τι θα κάνεις και τι δε θα κάνεις. Αν δοκιμάσουμε κάποια πράγματα και δε σου αρέσουν, μπορούμε να αναθεωρήσουμε τη συμφωνία. Από σένα εξαρτάται – όχι από μένα. Κι αν δε θέλεις να δεθείς και να φιμωθείς μέσα σ’ ένα κιβώτιο, τότε δεν πρόκειται να γίνει. Θέλω να μοιραστώ μαζί σου τον τρόπο ζωής μου. Ποτέ μου δεν ήθελα κάτι τόσο πολύ. Ειλικρινά, μου προκαλείς δέος, λόγω του γεγονότος ότι κάποια τόσο αθώα είναι πρόθυμη να δοκιμάσει. Αυτό μου λέει περισσότερα απ’ όσα μπορείς να φανταστείς. Δε βλέπεις ότι έχω πιαστεί κι εγώ στα δίχτυα της μαγείας σου, αν και σου το έχω πει αμέτρητες φορές. Δε θέλω να σε χάσω. Έχω ταραχτεί που πέταξες πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά για να ξεφύγεις από μένα μερικές μέρες, επειδή δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά κοντά μου. Το ίδιο μού συμβαίνει και μένα, Αναστάζια. Η λογική μου εξαφανίζεται όταν είμαστε μαζί – τόσο μεγάλο είναι το βάθος των συναισθημάτων μου για σένα. Καταλαβαίνω την ανησυχία σου. Προσπάθησα πραγματικά να μείνω μακριά σου· ήξερα πως ήσουν άπειρη, αν και δε θα σε είχα κυνηγήσει ποτέ αν ήξερα ακριβώς πόσο αθώα ήσουν. Κι όμως, μπορείς, παρ’ όλα αυτά, να με αφοπλίζεις εντελώς, έτσι όπως δεν τα κατάφερε ποτέ κανένας. Το μήνυμά σου, για παράδειγμα: το διάβασα και το ξαναδιάβασα αμέτρητες φορές, προσπαθώντας να καταλάβω την άποψή σου. Τρεις μήνες είναι ένα αυθαίρετο χρονικό διάστημα. Θα μπορούσαμε ίσως να το κάνουμε έξι μήνες, έναν χρόνο; Πόσο θέλεις να είναι; Τι θα σε έκανε να αισθάνεσαι άνετα; Πες μου.
ΓΚΡΕΫ
443
Καταλαβαίνω πως πρόκειται για τεράστιο άλμα πίστης για σένα. Πρέπει να κερδίσω την εμπιστοσύνη σου, αλλά με τον ίδιο τρόπο πρέπει να επικοινωνείς μαζί μου όταν δεν καταφέρνω να την κερδίζω. Φαίνεσαι τόσο δυνατή και αυτάρκης, και ύστερα διαβάζω αυτό που έγραψες και βλέπω μια άλλη πλευρά σου. Πρέπει να καθοδηγούμε ο ένας τον άλλο, Αναστάζια, και μόνο εσύ μπορείς να μου προσφέρεις τις ενδείξεις. Πρέπει να είσαι ειλικρινής μαζί μου και πρέπει να βρούμε και οι δύο έναν τρόπο να κάνουμε αυτήν τη συμφωνία να λειτουργήσει. Ανησυχείς επειδή δεν είσαι υποτακτική. Ίσως είναι αλήθεια. Ανεξάρτητα από αυτό, η μόνη ώρα που όντως έχεις τη σωστή συμπεριφορά για υποτακτική είναι στην αίθουσα ψυχαγωγίας. Φαίνεται πως αυτό είναι το μόνο μέρος όπου με αφήνεις να ασκώ κανονικό έλεγχο πάνω σου και το μοναδικό μέρος όπου κάνεις ό,τι σου λένε. «Υποδειγματικά» είναι ο όρος που μου έρχεται στο μυαλό. Και δε θα σε χτυπούσα ποτέ ώσπου να γίνεις μπλε μαρέν. Ο στόχος μου είναι το ροζ. Έξω από την αίθουσα ψυχαγωγίας μού αρέσει που με αψηφάς. Είναι πολύ ασυνήθιστη και αναζωογονητική εμπειρία, και δε θα ήθελα να το αλλάξω αυτό. Επομένως, ναι, πες μου τι θέλεις όσον αφορά τα περισσότερα. Θα προσπαθήσω να έχω ανοιχτό μυαλό και θα πασχίσω να σου δώσω τον χώρο που χρειάζεσαι και να μείνω μακριά σου όσο βρίσκεσαι στην Τζόρτζια. Ανυπομονώ να λάβω το επόμενο μήνυμά σου. Στο μεταξύ διασκέδασε. Αλλά όχι πάρα πολύ. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Πιέζω αποστολή και πίνω μια γουλιά από τον κρύο καφέ μου. Τώρα πρέπει να περιμένεις, Γκρέυ. Να δεις τι θα πει. Μ παίνω βαριοπατώντας στην κουζίνα, να δω τι έχει ετοιμάσει η Γκέιλ για πρωινό.
444
E. L. JAMES
στο αυτοκίνητο για να με πετάξει στη δουλειά. «Τι ήθελες χτες το βράδυ;» τον ρωτάω. «Τίποτα σημαντικό, κύριε». «Ωραία» αποκρίνομαι και κοιτάζω έξω από το παράθυρο, προσπαθώντας να βγάλω από το μυαλό μου την Άνα και την Τζόρτζια. Αποτυγχάνω παταγωδώς, αλλά μια ιδέα αρχίζει να παίρνει μορφή. Παίρνω την Άντρια. «Μ έρα…» «Καλημέρα, κύριε Γκρέυ». «Είμαι καθ’ οδόν. Αλλά μήπως μπορείς να με συνδέσεις με τον Μ πιλ;» «Μ άλιστα, κύριε». Έπειτα από λίγο έχω τον Μ πιλ στη γραμμή. «Κύριε Γκρέυ». «Κοίταξαν οι δικοί σου την Τζόρτζια ως επιλογή για την κατασκευή των τεχνολογικών εγκαταστάσεων; Τη Σαβάννα, συγκεκριμένα;» «Νομίζω πως ναι, κύριε... Θα χρειαστεί να ελέγξω, όμως». «Έλεγξέ το και πάρε με». «Μ άλιστα. Τίποτε άλλο;» «Προς το παρόν, όχι. Ευχαριστώ». Ο ΤΕΥΛΟΡ ΠΕΡ ΙΜΕΝΕΙ
είναι γεμάτη συσκέψεις. Κοιτάζω πότε πότε τα μηνύματά μου, αλλά δεν υπάρχει τίποτε από την Άνα. Αναρωτιέμαι αν την έχει πτοήσει ο τόνος του μηνύματός μου ή αν είναι απασχολημένη με άλλα πράγματα. Τι άλλα πράγματα; Είναι αδύνατο να αποφύγω να τη σκέφτομαι. Όλη τη μέρα ανταλλάσσω sms με την Καρολάιν Άκτον, εγκρίνοντας και προβάλλοντας βέτο σε σύνολα που επέλεξε για την Άνα. Ελπίζω να της αρέσουν: με όλα θα είναι εντυπωσιακή. Ο Μ πιλ με ξαναπήρε με έναν πιθανό χώρο κοντά στη Σαβάννα για τις εγκαταστάσεις μας. Η Ρουθ το ψάχνει. Τουλάχιστον δεν είναι το Ντιτρόιτ. Μ ε παίρνει τηλέφωνο η Ελένα και αποφασίζουμε να πάμε για Η ΜΕΡΑ ΜΟΥ
ΓΚΡΕΫ
445
φαγητό στον Πύργο Κολούμπια. «Κρίστιαν, είσαι πολύ κουμπωμένος με αυτό το κορίτσι!» με κατσαδιάζει. «Θα σ’ τα πω όλα απόψε. Αυτήν τη στιγμή είμαι απασχολημένος». «Πάντα απασχολημένος είσαι!» Γελάει. «Θα σε δω στις οχτώ». «Θα τα πούμε». Γιατί οι γυναίκες στη ζωή μου είναι τόσο αδιάκριτες; Η Ελένα. Η μητέρα μου. Η Άνα… Αναρωτιέμαι για εκατοστή φορά τι κάνει. Και για κοίτα… Υπάρχει μια απάντησή της, επιτέλους. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Πολυλογάς; Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 19:08 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κύριε, είστε λαλίστατος συγγραφέας. Πρέπει να πάω για δείπνο στη λέσχη γκολφ του Μ πομπ, και για να ξέρετε, η σκέψη με κάνει να υψώνω το βλέμμα στον ουρανό. Αλλά εσείς και η παλάμη σας που σας τρώει είστε πολύ μακριά, κι έτσι τα πισινά μου είναι ασφαλή προς το παρόν. Μ ου άρεσε το μήνυμά σας. Θα απαντήσω όταν μπορέσω. Μ ου λείπετε ήδη. Απολαύστε το απόγευμά σας. Η Άνα σας Δεν είναι «όχι», και της λείπω. Νιώθω ανακούφιση και διασκεδάζω με τον τόνο της. Απαντάω. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Τα πισινά σου Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 16:10 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Ο τίτλος αυτού του μηνύματος μου αποσπά την προσοχή. Δε χρειάζεται να πω πως είναι ασφαλή – προς το παρόν.
446
E. L. JAMES
Απολαύστε το φαγητό σας, και μου λείπετε και μένα, ειδικά τα πισινά σας και οι εξυπνάδες σας. Το απόγευμά μου θα είναι βαρετό και θα φωτίζεται μόνο από τη σκέψη τη δική σας και του βλέμματός σας που υψώνεται στον ουρανό. Νομίζω πως εσείς ήσαστε που μου επισημάνατε τόσο συνετά πως υποφέρω κι εγώ από αυτή την αντιπαθητική συνήθεια. Κρίστιαν Γκρέυ CEO με το βλέμμα υψωμένο στον ουρανό, Grey Enterprises Holdings, Inc. Έπειτα από μερικές στιγμές η απάντησή της ηχεί στα εισερχόμενά μου. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Ύψωση του βλέμματος στον ουρανό Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 19:14 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ κύριε Γκρέυ, Πάψτε να μου στέλνετε μηνύματα. Προσπαθώ να ετοιμαστώ για το δείπνο. Μ ου αποσπάτε την προσοχή, ακόμα κι όταν είστε στην άλλη άκρη της ηπείρου. Και ναι – ποιος σας τις βρέχει όταν υψώνετε το βλέμμα στον ουρανό; Η Άνα σας Ω Άνα, εσύ. Συνεχώς. Τη θυμάμαι να μου λέει να μείνω ακίνητος ενώ μου τραβάει τις τρίχες του εφηβαίου καθισμένη καβάλα πάνω μου, γυμνή. Η σκέψη είναι ερεθιστική. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Τα πισινά σου Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 16:18 Προς: Αναστάζια Στιλ
ΓΚΡΕΫ
447
Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Εξακολουθώ να προτιμώ τον δικό μου τίτλο από τον δικό σας, από πάρα πολλές απόψεις. Είναι ευτυχές που είμαι κύριος της μοίρας μου και κανένας δε με τιμωρεί. Εκτός από τη μητέρα μου, μερικές φορές, και τον δόκτορα Φλυν φυσικά. Και σας. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Πιάνω τον εαυτό μου να χτυπάει τα δάχτυλά του περιμένοντας την απάντησή της. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Τιμωρώ… Εγώ; Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 19:22 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ Κύριε, Πότε έλαβα το θάρρος να σας τιμωρήσω, κύριε Γκρέυ; Νομίζω πως με συγχέετε με κάποια άλλη… Πράγμα πολύ ανησυχητικό. Στ’ αλήθεια πρέπει να ετοιμαστώ. Η Άνα σας Εσύ. Εσύ με τιμωρείς μέσω e-mails με κάθε ευκαιρία – και πώς θα μπορούσα να σε συγχέω με οποιαδήποτε άλλη; Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Τα πισινά σου Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 16:25 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Το κάνετε συνέχεια γραπτώς. Μ πορώ να κουμπώσω το φόρεμά σας; Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια Στιλ
448
E. L. JAMES
Θέμα: Ακατάλληλο για ανηλίκους κάτω των 17 Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 19:28 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Θα προτιμούσα να το ξεκουμπώσεις. Τα λόγια της ταξιδεύουν κατευθείαν στο πουλί μου, και η ανταπόκριση είναι άμεση. Γαμώτο! Εδώ χρειάζεται… Να δεις, πώς το είπε; Να ΦΩΝΑΞΩ Μ Ε ΚΕΦΑΛΑΙΑ. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Πρόσεχε τι εύχεσαι… Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 16:31 Προς: Αναστάζια Στιλ ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΙΔΙΟ. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Λαχανιάζω Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 19:33 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αργά αργά… Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Βογκάω Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 16:35 Προς: Αναστάζια Στιλ Εύχομαι να ήμουν εκεί. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Αναστενάζω Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 19:37 EST
ΓΚΡΕΫ
449
Προς: Κρίστιαν Γκρέυ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΙ ΕΓΩ. Ποια άλλη μπορεί να με ανάβει μέσω e-mail; Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Αναστενάζω Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 19:39 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Πρέπει να φύγω. Τα λέμε, μωρό μου. Χαμογελάω αχνά με τα λόγια της. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Λογοκλοπή Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 16:41 Προς: Αναστάζια Στιλ Μ ου έκλεψες την ατάκα. Και με άφησες ξεκρέμαστο. Να περάσεις καλά στο δείπνο. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η Άντρια χτυπάει την πόρτα με καινούρια διαγράμματα από τον Μ πάρνυ για το τάμπλετ ηλιακής ενέργειας που αναπτύσσουμε. Σαστίζει που χαίρομαι βλέποντάς την. «Ευχαριστώ, Άντρια». «Δεν κάνει τίποτα, κύριε Γκρέυ…» Μ ου χαρίζει ένα αλλόκοτο χαμόγελο. «Θα θέλατε λίγο καφέ;» «Ναι, παρακαλώ». «Γάλα;» «Όχι, ευχαριστώ». έχει βελτιωθεί απείρως. Έχω γκρεμίσει δύο φορές τον Μ παστίγ κάτω στους δύο γύρους του κικ μπόξινγκ μας. Η ΜΕΡΑ ΜΟΥ
450
E. L. JAMES
Αυτό δε συμβαίνει ποτέ. Καθώς φοράω το σακάκι μου, μετά το ντους, αισθάνομαι έτοιμος να αντιμετωπίσω την Ελένα κι όλες τις ερωτήσεις της. Εμφανίζεται ο Τέυλορ. «Θα θέλατε να οδηγήσω, κύριε;» «Όχι. Θα πάρω το R8». «Πολύ καλά, κύριε». Προτού φύγω, ελέγχω τα μηνύματά μου. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Εσύ μιλάς για κλοπή; Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 22:18 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κύριε, νομίζω ότι θα διαπιστώσετε πως η ατάκα ήταν αρχικά του Έλλιοτ. Ξεκρέμαστο; Μ ε ποιον τρόπο; Η Άνα σας Φλερτάρει μαζί μου; Πάλι; Και είναι η Άνα μου. Πάλι. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Μ ισοτελειωμένη δουλειά Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 19:22 Προς: Αναστάζια Στιλ Δεσποινίς Στιλ, Επιστρέψατε. Φύγατε τόσο ξαφνικά – ακριβώς τη στιγμή που τα πράγματα είχαν αρχίσει να αποκτούν ενδιαφέρον. Ο Έλλιοτ δεν είναι πολύ πρωτότυπος. Πρέπει να έκλεψε την ατάκα από κάπου. Πώς ήταν το δείπνο; Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Πατάω αποστολή. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Μ ισοτελειωμένη δουλειά;
ΓΚΡΕΫ
451
Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 22:26 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Το δείπνο ήταν χορταστικό – θα χαρείς πολύ να ακούσεις ότι παράφαγα. Είχαν αρχίσει να αποκτούν ενδιαφέρον; Πώς; Χαίρομαι που τρώει… Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Μ ισοτελειωμένη δουλειά – Οπωσδήποτε Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 19:30 Προς: Αναστάζια Στιλ Επίτηδες κάνεις τη χαζή; Νομίζω πως μου είχες μόλις ζητήσει να σου ξεκουμπώσω το φόρεμα. Και ευελπιστούσα να κάνω αυτό ακριβώς. Επίσης χαίρομαι που ακούω ότι τρως. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Εντάξει… Υπάρχει πάντα το Σαββατοκύριακο Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 22:36 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Φυσικά και τρώω… Η αβεβαιότητα που αισθάνομαι κοντά σου είναι που μου κόβει την όρεξη. Και δε θα έκανα ποτέ άθελά μου τη χαζή, κύριε Γκρέυ. Αυτό ασφαλώς το έχετε αντιληφθεί πια. :-) Χάνει την όρεξή της όταν είμαι μπροστά; Δεν είναι καλό αυτό. Και με κοροϊδεύει. Πάλι. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Ανυπομονώ Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 19:40 Προς: Αναστάζια Στιλ Θα το θυμάμαι, δεσποινίς Στιλ, και χωρίς αμφιβολία θα
452
E. L. JAMES
χρησιμοποιήσω τη γνώση προς όφελός μου. Λυπάμαι που ακούω ότι σας κόβω την όρεξη. Νόμιζα πως είχα πιο ηδονική επίδραση πάνω σας. Αυτό λέει η εμπειρία μου, και ήταν πολύ ευχάριστη. Περιμένω ανυπόμονα την επόμενη φορά. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Γυμναστική γλωσσολογία Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 22:42 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Πάλι έπαιζες με το λεξικό συνωνύμων; Σκάω στα γέλια. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Στα πράσα Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 19:45 Προς: Αναστάζια Στιλ Μ ε ξέρετε τόσο καλά, δεσποινίς Στιλ. Θα βγω για φαγητό με μια παλιά φίλη και πρέπει να οδηγήσω. Τα λέμε, μωρό μου©. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Παρόλο που θα ήθελα πολύ να συνεχίσω τα πειράγματα με την Άνα, δε θέλω να αργήσω για το δείπνο. Αν αργήσω, η Ελένα θα ενοχληθεί. Σβήνω τον υπολογιστή μου, μαζεύω το πορτοφόλι και το τηλέφωνό μου και παίρνω το ασανσέρ για το γκαράζ. ΤΟ MILE HIGH CLUB βρίσκεται
στον τελευταίο όροφο του Πύργου Κολούμπια. Ο ήλιος κατεβαίνει προς τις κορυφές του Ολυμπιακού Εθνικού Πάρκου, βάφοντας τον ουρανό με ένα εντυπωσιακό ανακάτεμα από πορτοκαλί και ροζ χρώματα και αποχρώσεις του οπάλιου. Είναι καταπληκτικό. Η Άνα θα
ΓΚΡΕΫ
453
ενθουσιαζόταν με τη θέα. Πρέπει να τη φέρω εδώ. Η Ελένα κάθεται σ’ ένα γωνιακό τραπέζι. Μ ου κουνάει ελαφρά το χέρι και μου χαμογελάει πλατιά. Ο μετρ με συνοδεύει στο τραπέζι της. Η Ελένα σηκώνεται και μου προσφέρει το μάγουλό της. «Γεια σου, Κρίστιαν…» γουργουρίζει. «Καλησπέρα, Ελένα. Είσαι υπέροχη όπως πάντα». Τη φιλάω στο μάγουλο. Τινάζει τα στιλπνά πλατινέ μαλλιά της στο πλάι, κάτι που κάνει όταν είναι σε παιχνιδιάρικη διάθεση. «Βολέψου…» λέει. «Τι θα ήθελες να πιεις;» Τα δάχτυλά της και τα χαρακτηριστικά κατακόκκινα νύχια της είναι τυλιγμένα γύρω από ένα ψηλό ποτήρι σαμπάνιας. «Βλέπω πως ξεκίνησες κιόλας με την Cristal…» «Νομίζω πως έχουμε κάτι να γιορτάσουμε… Σωστά;» «Μ πα;» «Κρίστιαν. Αυτή την κοπέλα. Ξεφούρνισέ το». «Θα πιω ένα ποτήρι από το sauvignon blanc M endocino» λέω στον σερβιτόρο που περιφέρεται γύρω μας. Αυτός γνέφει καταφατικά και σπεύδει να φύγει. «Δηλαδή δεν είναι λόγος για να γιορτάσουμε;» Η Ελένα πίνει μια γουλιά από τη σαμπάνια της με υψωμένα φρύδια. «Δεν ξέρω γιατί δίνεις τόσο μεγάλη σημασία σ’ αυτή την ιστορία». «Δε δίνω μεγάλη σημασία. Είμαι περίεργη. Πόσο είναι; Τι δουλειά κάνει;» «Πήρε μόλις το πτυχίο της». «Ω… Κάπως μικρή για σένα;» Υψώνω το φρύδι μου. «Αλήθεια; Σκοπεύεις ν’ ανοίξεις τέτοια συζήτηση;» Η Ελένα γελάει. «Πώς είναι ο Άιζακ;» ρωτάω υπομειδιώντας. Ξαναγελάει. «Κάθεται φρόνιμος!» Τα μάτια της λάμπουν σκανδαλιάρικα. «Πολύ βαρετό για σένα». Ο τόνος μου είναι κοφτός. Χαμογελάει μοιρολατρικά. «Είναι καλό κατοικίδιο… Να παραγγείλουμε;»
454
E. L. JAMES
αποφασίζω να πάψω να βασανίζω την Ελένα. «Τη λένε Αναστάζια, σπούδασε λογοτεχνία στο ΚΠΟ και τη γνώρισα όταν ήρθε να μου πάρει συνέντευξη για τη φοιτητική εφημερίδα. Έκανα την ομιλία στην τελετή αποφοίτησης φέτος». «Είναι εξοικειωμένη με τον τρόπο ζωής μας;» «Όχι ακόμη. Αλλά ελπίζω». «Ουάου!» «Έτσι. Την κοπάνησε στην Τζόρτζια για να το σκεφτεί». «Πολύ μακριά πήγε». «Το ξέρω». Κοιτάζω τη σούπα μου και αναρωτιέμαι πώς είναι η Άνα και τι κάνει. Κοιμάται, ελπίζω… μόνη της. Όταν σηκώνω το κεφάλι μου, η Ελένα με μελετάει. Προσεκτικά. «Δε σ’ έχω ξαναδεί έτσι» λέει. «Τι εννοείς;» «Είσαι αφηρημένος. Δεν το συνηθίζεις». «Τόσο προφανές είναι;» Γνέφει καταφατικά, και τα μάτια της μαλακώνουν. «Προφανές για μένα. Νομίζω πως σου γύρισε τον κόσμο σου ανάποδα…» Παίρνω μια απότομη ανάσα, αλλά το κρύβω σηκώνοντας το ποτήρι στα χείλη μου. Διορατικό, κυρία Λίνκολν. «Νομίζεις;» μουρμουρίζω μετά τη γουλιά μου. «Νομίζω…» απαντάει, και τα μάτια της ψάχνουν τα δικά μου. «Είναι πολύ αφοπλιστική». «Είμαι σίγουρη πως αυτό είναι καινούριο. Και βάζω στοίχημα πως ανησυχείς για το τι κάνει στην Τζόρτζια, τι σκέφτεται. Ξέρω πώς είσαι». «Ναι. Θέλω να πάρει τη σωστή απόφαση». «Πρέπει να πας να τη βρεις». «Ορίστε;» «Να πάρεις το αεροπλάνο». «Αλήθεια;» «Αν είναι αναποφάσιστη... Πήγαινε να χρησιμοποιήσεις την ΣΤΑ ΜΙΣΑ ΤΗΣ ΣΟΥΠΑΣ ΚΑΒΟΥΡ ΙΟΥ
ΓΚΡΕΫ
455
αξιόλογη γοητεία σου». Το ξεφύσημά μου είναι χλευαστικό. «Κρίστιαν» με αποπαίρνει, «όταν θες κάτι πολύ, το κυνηγάς και πάντα κερδίζεις. Το ξέρεις αυτό. Είσαι τόσο αρνητικός απέναντι στον εαυτό σου. Μ ε τρελαίνει αυτό!» Αναστενάζω. «Δεν είμαι σίγουρος…» «Το καημένο το κορίτσι κατά πάσα πιθανότητα βαριέται μέχρι θανάτου εκεί κάτω. Πήγαινε. Θα πάρεις την απάντησή σου. Αν είναι όχι, μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω, αν είναι ναι, μπορείς να απολαύσεις το να είσαι ο εαυτός σου μαζί της». «Επιστρέφει την Παρασκευή». «Άδραξε τη μέρα, χρυσέ μου». «Είπε όντως ότι της λείπω». «Ορίστε λοιπόν!» Τα μάτια της αστράφτουν γεμάτα σιγουριά. «Θα το σκεφτώ… Λίγη σαμπάνια ακόμα;» «Ναι, ευχαριστώ…» λέει και μου χαρίζει ένα κοριτσίστικο χαμόγελο. στο Εσκάλα, συλλογίζομαι τη συμβουλή της Ελένα. Θα μπορούσα να πάω να βρω την Άνα. Είπε πως της λείπω… Το τζετ είναι διαθέσιμο. Όταν φτάνω στο σπίτι, διαβάζω το τελευταίο της e-mail. ΕΠΙΣΤΡ ΕΦΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ
Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Κατάλληλη συντροφιά για φαγητό Ημερομηνία: 31 Μ αΐου 2011, 23:58 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Ελπίζω εσύ και η φίλη σου να είχατε ένα πολύ ευχάριστο δείπνο. Άνα ΥΓ. Ήταν η κυρία Ρόμπινσον; Σκατά! Αυτή είναι η τέλεια δικαιολογία. Αυτή η ερώτηση θα απαιτήσει αυτοπρόσωπη απάντηση. Καλώ τον Τέυλορ και του λέω πως θα χρειαστώ τον Στέφαν
456
E. L. JAMES
και το Γκάλφστριμ το πρωί. «Πολύ καλά, κύριε Γκρέυ. Πού θα πάτε;» «Θα πάμε στη Σαβάννα». «Μ άλιστα, κύριε…» Και υπάρχει μια υποψία θυμηδίας στη φωνή του.
ΓΚΡΕΫ
457
[ΤΕΤΑΡΤΗ 1 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡ ΟΝ ΠΡ ΩΙΝΟ. Φύγαμε από το Μ πόινγκ Φιλντ στις 11:30 PST· ο Στέφαν πετάει με τη συγκυβερνήτριά του, Τζιλ Μ πέιλυ, και η άφιξή μας στην Τζόρτζια είναι προγραμματισμένη για τις 19:30 EST. Ο Μ πιλ κατάφερε να κανονίσει μια συνάντηση με τον Οργανισμό Αξιοποίησης Εγκαταλειμμένων Περιοχών αύριο, και ίσως μπορέσω να πιω ένα ποτό μαζί τους απόψε. Έτσι, αν η Αναστάζια έχει άλλη απασχόληση ή δε θέλει να με δει, το ταξίδι δε θα είναι απόλυτο χάσιμο χρόνου. Ναι, ναι. Έτσι να λες στον εαυτό σου, Γκρέυ. Ο Τέυλορ έφαγε μαζί μου ένα ελαφρύ γεύμα και τώρα ασχολείται με γραφική δουλειά. Εγώ έχω πολλά πράγματα να διαβάσω. Το μόνο τμήμα της εξίσωσης που δεν έχω λύσει ακόμα είναι το πώς θα κανονίσω να δω την Άνα. Θα δω πώς θα πάνε τα πράγματα μόλις φτάσω στη Σαβάννα· ελπίζω πως θα μου έρθει κάποια έμπνευση στη διάρκεια της πτήσης. Περνάω το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου και πρώτη φορά εδώ και καιρό ξαπλώνω προς τα πίσω και λαγοκοιμάμαι καθώς το G550 πετάει στα τριάντα χιλιάδες πόδια, με κατεύθυνση το Διεθνές Αεροδρόμιο Σαβάννα/Χίλτον Χεντ. Ο βόμβος των μηχανών είναι ηρεμιστικός, και είμαι κουρασμένος. Πολύ κουρασμένος. Μάλλον φταίνε οι εφιάλτες, Γκρέυ.
458
E. L. JAMES
Δεν ξέρω γιατί αυτήν τη στιγμή είναι χειρότεροι. Κλείνω τα μάτια μου. «Έτσι θα είσαι μαζί μου. Καταλαβαίνεις;» «Μ άλιστα, Κυρία». Περνάει ένα κατακόκκινο νύχι πάνω από το στήθος μου. Ζαρώνω και τραβάω τα δεσμά καθώς το σκοτάδι βγαίνει στην επιφάνεια, καίγοντας το δέρμα μου εκεί όπου με άγγιξε. Δε βγάζω κανέναν ήχο, όμως. Δεν τολμάω. «Αν είσαι φρόνιμος, θα σ’ αφήσω να τελειώσεις. Στο στόμα μου». Γαμώτο… «Αλλά όχι ακόμα… Έχουμε πολύ δρόμο να κάνουμε μέχρι τότε». Το νύχι της καίει το δέρμα μου, κατεβαίνοντας από την κορυφή του στέρνου μου έως τον αφαλό μου. Θέλω να ουρλιάξω. Μ ου αρπάζει το πρόσωπο, πιέζοντας το στόμα μου για να ανοίξει, και με φιλάει. Η γλώσσα της είναι απαιτητική και υγρή. Κραδαίνει το δερμάτινο μαστίγιο. Και ξέρω πως θα είναι δύσκολο να το αντέξω. Αλλά έχω τα μάτια μου καρφωμένα στο έπαθλο. Το στόμα της, που θα με πηδήξει. Καθώς πέφτει το πρώτο χτύπημα του μαστίγιου φουσκαλιάζοντας το δέρμα μου, καλωσορίζω τον πόνο και την ξαφνική ροή της ενδορφίνης. «Κύριε Γκρέυ, θα προσγειωθούμε σε είκοσι λεπτά» με ενημερώνει ο Τέυλορ, τινάζοντάς με έξω από τον ύπνο μου. «Είστε καλά, κύριε;» «Ναι. Βέβαια. Ευχαριστώ». «Θέλετε λίγο νερό;» «Ναι, παρακαλώ». Παίρνω βαθιά ανάσα για να κατεβάσω
ΓΚΡΕΫ
459
τους παλμούς της καρδιάς μου, και ο Τέυλορ μου δίνει ένα ποτήρι κρύο Evian. Πίνω μια καλοδεχούμενη γουλιά, νιώθοντας ευγνωμοσύνη που μέσα στο αεροπλάνο είναι μόνο ο Τέυλορ. Δεν ονειρεύομαι συχνά τις διεγερτικές μέρες μου με την κυρία Λίνκολν. Έξω από το παράθυρο ο ουρανός είναι γαλάζιος, τα αραιά σύννεφα ροδίζουν από τον απογευματινό ήλιο. Το φως εδώ πάνω είναι εκθαμβωτικό. Χρυσό. Γαλήνιο. Ο ήλιος, που δύει, αντανακλάται πάνω στους σωρείτες. Προς στιγμήν εύχομαι να βρισκόμουν στο ανεμόπτερό μου. Βάζω στοίχημα πως τα θερμικά εδώ πάνω είναι φανταστικά. Ναι! Αυτό πρέπει να κάνω: να πάω την Άνα για ανεμοπορία. Αυτό θα ήταν περισσότερα. Δε θα ήταν; «Τέυλορ». «Μ άλιστα, κύριε». «Θα ήθελα να πάω την Αναστάζια για ανεμοπορία στην Τζόρτζια – αύριο το ξημέρωμα, αν βρούμε ένα μέρος για να το κάνουμε. Αλλά και αργότερα θα ήταν καλά». Αν πάει για αργότερα, θα πρέπει να μεταφέρω τη σύσκεψή μου. «Θα το ψάξω». «Μ η σε νοιάζει το κόστος». «Εντάξει, κύριε». «Ευχαριστώ». Τώρα πρέπει απλώς να το πω στην Άνα. ΔΥΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ μας
περιμένουν όταν το G550 σταματάει στον διάδρομο προσγείωσης κοντά στον τερματικό του Signature Flight Support στο αεροδρόμιο. Ο Τέυλορ κι εγώ βγαίνουμε από το αεροπλάνο μέσα στην αποπνικτική ζέστη. Διάολε, κολλάει πάνω σου, ακόμα κι αυτή την ώρα. Ο αντιπρόσωπος δίνει τα κλειδιά και για τα δύο αυτοκίνητα στον Τέυλορ. Του υψώνω το φρύδι μου. «Ford M ustang;» «Είναι το μόνο που μπόρεσα να βρω στη Σαβάννα σε τόσο σύντομο διάστημα…» Ο Τέυλορ δείχνει μαζεμένος.
460
E. L. JAMES
«Τουλάχιστον είναι κόκκινο κονβέρτιμπλ… Αν και, με αυτήν τη ζέστη, ελπίζω να έχει κλιματισμό». «Πρέπει να έχει τα πάντα, κύριε». «Ωραία. Ευχαριστώ». Παίρνω από το χέρι του τα κλειδιά, και αρπάζοντας την τσάντα ώμου μου, τον αφήνω να ξεφορτώσει τις υπόλοιπες αποσκευές από το αεροπλάνο στο Suburban του. Ανταλλάσσω χειραψία με τον Στέφαν και την Μ πέιλυ και τους ευχαριστώ για την ομαλή πτήση. Μ παίνω στη M ustang και φεύγω από το αεροδρόμιο με κατεύθυνση το κέντρο της Σαβάννα, ακούγοντας τον Μ πρους στο iPod μου μέσα από το ηχοσύστημα του αυτοκινήτου. ΑΝΤΡ ΙΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ μια σουίτα στο ξενοδοχείο Μ ποχίμιαν, που βλέπει στον ποταμό Σαβάννα. Έχει σουρουπώσει, και η θέα από το μπαλκόνι είναι εντυπωσιακή: το ποτάμι είναι φωτεινό, αντικατοπτρίζοντας τα κλιμακωτά χρώματα του ουρανού και τα φώτα από την κρεμαστή γέφυρα και τις αποβάθρες. Ο ουρανός είναι πυρακτωμένος, τα χρώματα κυμαίνονται από το βαθύ πορφυρό στο τριανταφυλλί ρόδινο. Είναι σχεδόν το ίδιο εντυπωσιακό όσο και το λυκόφως πάνω από τον πορθμό. Αλλά δεν έχω χρόνο να στέκομαι εδώ θαυμάζοντας τη θέα. Στήνω το λάπτοπ μου, ανοίγω τον κλιματισμό στο φουλ και παίρνω τη Ρος για ενημέρωση. «Προς τι το ξαφνικό ενδιαφέρον για την Τζόρτζια, Κρίστιαν;» «Είναι προσωπικό». Ξεφυσάει στο ακουστικό. «Από πότε αφήνεις την προσωπική σου ζωή να παρεμβαίνει στη δουλειά;» Από τότε που γνώρισα την Αναστάζια Στιλ. «Δε μ’ αρέσει το Ντιτρόιτ» απαντάω ξερά. «Εντάξει». Κάνει πίσω. «Ίσως συναντήσω τον εκπρόσωπο του Οργανισμού Αξιοποίησης Εγκαταλειμμένων Περιοχών αργότερα» προσθέτω για να την κατευνάσω. «Ό,τι πεις, Κρίστιαν. Υπάρχουν και μερικά άλλα πράγματα που πρέπει να συζητήσουμε. Η αρωγή έφτασε στο Ρόττερνταμ. Η
ΓΚΡΕΫ
461
Θες ακόμα να συνεχίσουμε;» «Ναι. Ας το κάνουμε. Δεσμεύτηκα στην έναρξη του Βάλτε Τέλος στην Παγκόσμια Πείνα. Πρέπει να γίνει προτού ξαναβρεθώ μπροστά σ’ εκείνη την επιτροπή». «Εντάξει. Κάποια περαιτέρω σκέψη για την αγορά της εκδοτικής εταιρείας;» «Δεν έχω αποφασίσει ακόμα». «Νομίζω πως η ΑΕΣ έχει δυνατότητες». «Ναι. Μ πορεί. Άσε με να το σκεφτώ λίγο ακόμα». «Θα δω τον Μ άρκο ώστε να συζητήσουμε για την κατάσταση με τον Λούκας Γουντς». «Εντάξει. Ενημέρωσέ με πώς θα πάει. Πάρε με αργότερα». «Θα το κάνω. Γεια σου προς το παρόν». Αποφεύγω το αναπόφευκτο. Το ξέρω αυτό. Αποφασίζω, όμως, ότι θα ήταν καλύτερο να καταπιαστώ με τη δεσποινίδα Στιλ –μέσω e-mail ή τηλεφώνου, δεν έχω αποφασίσει ακόμα– με γεμάτο στομάχι, οπότε παραγγέλνω φαγητό. Όσο περιμένω, έρχεται ένα sms από την Άντρια, που με ενημερώνει πως το ραντεβού μου για ποτό έχει ακυρωθεί. Δε με νοιάζει. Θα τους δω αύριο το πρωί, με την προϋπόθεση πως δε θα κάνω ανεμοπορία με την Άνα. Προτού έρθει η υπηρεσία δωματίου, παίρνει τηλέφωνο ο Τέυλορ. «Τέυλορ. Έκανες τσεκ ιν;» «Μ άλιστα, κύριε. Οι αποσκευές σας θα έρθουν πάνω σ’ ένα λεπτό». «Ωραία». «Ο Σύλλογος Ανεμοπορίας Μ πράνσγουικ έχει ένα ανεμόπτερο ελεύθερο. Ζήτησα από την Άντρια να τους στείλει με φαξ τα πιστοποιητικά σας. Μ όλις υπογραφούν τα χαρτιά, θα είμαστε έτοιμοι για πτήση». «Ωραία». «Μ πορούν οποιαδήποτε ώρα μετά τις 6:00 π.μ.». «Ακόμα καλύτερα. Πες τους να είναι έτοιμοι από κείνη την ώρα. Στείλε μου τη διεύθυνση». «Μ άλιστα».
462
E. L. JAMES
Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα – οι αποσκευές μου και η υπηρεσία δωματίου έχουν έρθει ταυτόχρονα. Το φαγητό μυρίζει υπέροχα: πράσινες τηγανητές ντομάτες και γαρίδες με γκριτς. Ε, στον Νότο είμαι. Όσο τρώω, συλλογίζομαι τη στρατηγική μου με την Άνα. Θα μπορούσα να κάνω μια επίσκεψη στο σπίτι της μητέρας της αύριο την ώρα του πρωινού. Να πάω μπέιγκελ. Ύστερα να την πάω για ανεμοπορία. Αυτό είναι μάλλον το καλύτερο σχέδιο. Δεν έχει επικοινωνήσει όλη τη μέρα, οπότε φαντάζομαι πως είναι θυμωμένη. Ξαναδιαβάζω το τελευταίο της μήνυμα μόλις τελειώνω το φαγητό. Τι διάολο έχει εναντίον της Ελένα; Δεν ξέρει τίποτα για τη σχέση μας. Αυτό που είχαμε έγινε πριν από πολύ καιρό, και τώρα είμαστε απλώς φίλοι. Τι δικαίωμα έχει η Άνα να θυμώνει; Κι αν δεν ήταν η Ελένα, ένας Θεός ξέρει τι θα μου είχε συμβεί. Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα. Είναι ο Τέυλορ. «Καλησπέρα, κύριε. Ευχαριστημένος με το δωμάτιό σας;» «Ναι, μια χαρά είναι». «Έχω εδώ τα χαρτιά για τον Σύλλογο Ανεμοπορίας Μ πράνσγουικ». Ρίχνω μια ματιά στο συμβόλαιο ενοικίασης. Φαίνεται μια χαρά. Το υπογράφω και του το ξαναδίνω. «Θα οδηγήσω μόνος μου αύριο. Θα σε δω εκεί;» «Μ άλιστα, κύριε. Θα είμαι εκεί από τις έξι». «Θα σε ενημερώσω αν αλλάξει κάτι». «Ν’ αδειάσω τη βαλίτσα σας, κύριε;» «Ναι, ευχαριστώ». Γνέφει καταφατικά και παίρνει τη βαλίτσα μου στο υπνοδωμάτιο. Είμαι νευρικός και νιώθω την ανάγκη να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου τι θα πω στην Άνα. Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι μου· είναι εννιά και είκοσι. Το άφησα έως πολύ αργά αυτό. Ίσως θα έπρεπε να πιω πρώτα ένα γρήγορο ποτό. Αφήνω τον Τέυλορ να αδειάσει τη βαλίτσα και αποφασίζω να ρίξω μια ματιά στο μπαρ του ξενοδοχείου προτού ξαναμιλήσω στη Ρος και γράψω στην
ΓΚΡΕΫ
463
Άνα. Το μπαρ στην οροφή είναι γεμάτο κόσμο, αλλά βρίσκω μια θέση στην άκρη του πάγκου και παραγγέλνω μια μπίρα. Είναι ένα μοδάτο, μοντέρνο μέρος, με ιδιαίτερο φωτισμό και χαλαρή ατμόσφαιρα. Ελέγχω το μπαρ, αποφεύγοντας να κοιτάξω στα μάτια τις δύο γυναίκες που κάθονται δίπλα μου, και τότε μια κίνηση μου τραβάει την προσοχή: ένα εκνευρισμένο τίναγμα καστανοκόκκινων μαλλιών, τα οποία συγκεντρώνουν και αντανακλούν το φως. Η Άνα είναι. Γαμώτο! Κοιτάζει από την άλλη, καθισμένη απέναντι από μια γυναίκα που δεν μπορεί παρά να είναι η μητέρα της. Η ομοιότητα είναι εκπληκτική. Πόσες είναι οι γαμημένες πιθανότητες; Απ’ όλα τα ποτάδικα… Χριστέ μου. Τις παρακολουθώ καθηλωμένος. Πίνουν κοκτέιλ – Κοσμοπόλιταν, αν κρίνω από την όψη τους. Η μητέρα της είναι εντυπωσιακή: σαν την Άνα, αλλά μεγαλύτερη· μοιάζει λίγο μικρότερη από σαράντα, με μακριά σκούρα μαλλιά και μάτια που έχουν την ίδια απόχρωση του γαλάζιου με αυτά της Άνα. Έχει ένα μποέμικο στιλ… Δεν είναι άνθρωπος από κείνους που θα συσχέτιζα αυτόματα με τους θαμώνες μιας λέσχης γκολφ. Μ πορεί να έχει ντυθεί έτσι επειδή έχει βγει έξω με τη νεαρή όμορφη κόρη της. Αυτό είναι ανεκτίμητο. Άδραξε τη μέρα, Γκρέυ. Ψαρεύω το τηλέφωνό μου από την τσέπη του τζιν μου. Ώρα να στείλω μήνυμα στην Άνα. Το πράγμα μάλλον θα είναι ενδιαφέρον. Θα ελέγξω τη διάθεσή της… παρακολουθώντας την.
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Συντροφιά για φαγητό Ημερομηνία: 1 Ιουνίου 2011, 21:40 EST Προς: Αναστάζια Στιλ
464
E. L. JAMES
Ναι, έφαγα με την κυρία Ρόμπινσον. Είναι απλώς παλιά φίλη, Αναστάζια. Ανυπομονώ να σε ξαναδώ. Μ ου λείπεις. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η μητέρα της έχει σοβαρό ύφος· μπορεί να ανησυχεί για την κόρη της ή ίσως προσπαθεί να της αποσπάσει λεπτομέρειες. Καλή τύχη, κυρία Άνταμς. Και προς στιγμήν αναρωτιέμαι αν συζητούν για μένα. Η μητέρα της σηκώνεται· κατά τα φαινόμενα, πηγαίνει στην τουαλέτα. Η Άνα ψάχνει στην τσάντα της και βγάζει το BlackBerry. Ξεκινάμε… Αρχίζει να διαβάζει, με τους ώμους καμπουριασμένους, τα δάχτυλά της να λυγίζουν και να χτυπούν ρυθμικά το τραπέζι. Αρχίζει να πληκτρολογεί με μανία. Δε βλέπω το πρόσωπό της, πράγμα εκνευριστικό, αλλά δε νομίζω πως έχει εντυπωσιαστεί από αυτό που διάβασε μόλις. Έπειτα από λίγο παρατάει το τηλέφωνο στο τραπέζι με ύφος που δηλώνει αποστροφή. Δεν είναι καλό αυτό. Η μητέρα της επιστρέφει και κάνει νόημα σε κάποιον από τους σερβιτόρους για άλλα δύο ποτά. Αναρωτιέμαι πόσα έχουν πιει. Ελέγχω το τηλέφωνό μου, και φυσικά έχει έρθει μια απάντηση. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: ΠΑΛΙΑ συντροφιά για φαγητό Ημερομηνία: 1 Ιουνίου 2011, 21:42 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Δεν είναι απλώς παλιά φίλη. Βρήκε κάποιον άλλο έφηβο να τον τραγανίσει με τα δόντια της; Είσαι πια πολύ μεγάλος για κείνη; Γι’ αυτό τέλειωσε η σχέση σας;
ΓΚΡΕΫ
465
Τι στον διάολο; Βράζω από οργή καθώς διαβάζω. Ο Άιζακ κοντεύει τα τριάντα. Όπως κι εγώ. Πώς τολμάει; Μ ήπως μιλάει το ποτό; Ώρα να ανοίξεις τα χαρτιά σου, Γκρέυ. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Πρόσεχε… Ημερομηνία: 1 Ιουνίου 2011, 21:45 EST Προς: Αναστάζια Στιλ Δε θέλω να το συζητήσω αυτό μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων. Πόσα Κοσμοπόλιταν θα πιεις; Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Μ ελετάει το τηλέφωνό της, ανακάθεται ξαφνικά και κοιτάζει ολόγυρα στην αίθουσα. Η παράσταση αρχίζει, Γκρέυ. Αφήνω δέκα δολάρια στον πάγκο και βαδίζω νωχελικά προς το μέρος τους. Τα μάτια μας συναντιούνται. Ασπρίζει –σοκαρισμένη, νομίζω– και δεν ξέρω πώς θα με χαιρετήσει ή πώς θα συγκρατήσω τον θυμό μου έτσι και πει οτιδήποτε άλλο για την Ελένα. Χώνει τα μαλλιά της πίσω από τα αυτιά της με αεικίνητα δάχτυλα. Βέβαιο σημάδι πως είναι νευρική. «Γεια!» λέει, και η φωνή της είναι ψεύτικη και στριγκιά. «Γεια». Σκύβω και τη φιλάω στο μάγουλο. Μ υρίζει καταπληκτικά, αν και τσιτώνεται έτσι όπως τα χείλη μου αγγίζουν το μάγουλό της. Είναι όμορφη· πήρε λίγο χρώμα και δε φοράει σουτιέν. Το στήθος της πιέζεται πάνω στο μεταξωτό ύφασμα της μπλούζας της, αλλά το κρύβουν τα μακριά μαλλιά της.
466
E. L. JAMES
Για τα μάτια μου μόνο, ελπίζω. Και παρόλο που είναι έξαλλη, χαίρομαι που τη βλέπω. Μ ου έλειψε. «Κρίστιαν, από δω η μητέρα μου, η Κάρλα». Η Άνα δείχνει προς το μέρος της μητέρας της. «Κυρία Άνταμς, χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω». Η μαμά της με κοιτάζει από πάνω έως κάτω. Σκατά! Μ ε τσεκάρει. Καλύτερα να το αγνοήσεις, Γκρέυ. Έπειτα από μια σιωπή μακρύτερη απ’ ό,τι είναι απαραίτητο, απλώνει το χέρι της για να πιάσει το δικό μου. «Κρίστιαν…» «Τι κάνεις εδώ;» ρωτάει η Άνα με επιτιμητικό τόνο. «Ήρθα να σε δω φυσικά. Μ ένω σ’ αυτό το ξενοδοχείο». «Μ ένεις εδώ;» τσιρίζει. Ναι. Ούτε κι εγώ μπορώ να το πιστέψω. «Χτες είπες ότι θα ήθελες να ήμουν εδώ». Προσπαθώ να ζυγίσω την αντίδρασή της. Μ έχρι στιγμής είχαμε: νευρικό ανάδεμα, τσίτωμα, επιτιμητικό τόνο και στριγκιά φωνή. «Στόχος μας η ευχαρίστησή σας, δεσποινίς Στιλ» προσθέτω ανέκφραστος, ελπίζοντας να της φτιάξω το κέφι. «Θα κάτσεις μαζί μας για ένα ποτό, Κρίστιαν;» λέει ευγενικά η κυρία Άνταμς και κάνει νόημα στον σερβιτόρο. Χρειάζομαι κάτι δυνατότερο από την μπίρα. «Θα πάρω τζιν με τόνικ» λέω στον σερβιτόρο. «Hendricks, αν έχετε, ή Bombay Sapphire. Αγγούρι με το Hendricks, λάιμ με το Bombay». «Κι άλλα δύο Κοσμοπόλιταν, παρακαλώ» προσθέτει η Άνα, ρίχνοντας ένα αγχωμένο βλέμμα προς το μέρος μου. Έχει δίκιο να είναι αγχωμένη. Νομίζω πως έχει πιει ήδη αρκετά. «Πάρε μια καρέκλα, σε παρακαλώ, Κρίστιαν». «Ευχαριστώ, κυρία Άνταμς». Κάνω αυτό που μου είπε και κάθομαι δίπλα στην Άνα. «Ώστε απλώς έτυχε να μένεις σ’ αυτό το ξενοδοχείο όπου πίνουμε το ποτό μας;» Ο τόνος της Άνα είναι γεμάτος ένταση. «Ή απλώς έτυχε να πίνετε το ποτό σας στο ξενοδοχείο όπου μένω. Μ όλις τέλειωσα το φαγητό μου, ήρθα εδώ και σας είδα. Ήμουν αφηρημένος, σκεφτόμουν το τελευταίο σου μήνυμα» –
ΓΚΡΕΫ
467
την κοιτάζω δηκτικά– «υψώνω το βλέμμα, και να σε. Φοβερή σύμπτωση, ε;» Η Άνα φαίνεται πελαγωμένη. «Η μητέρα μου κι εγώ πήγαμε το πρωί για ψώνια και το απόγευμα στη θάλασσα. Αποφασίσαμε να πιούμε απόψε μερικά κοκτέιλ» λέει βιαστικά, σαν να πρέπει να δικαιολογήσει το γεγονός ότι πίνει σ’ ένα μπαρ με τη μητέρα της. «Αγόρασες αυτό το τοπ;» ρωτάω. Είναι στ’ αλήθεια εντυπωσιακή. Το μπλουζάκι της είναι σμαραγδί· έκανα τις σωστές επιλογές –χρώματα πολύτιμων λίθων– για τα ρούχα που της διάλεξε η Καρολάιν Άκτον. «Σου πάει το χρώμα. Και σ’ έπιασε και ο ήλιος… Είσαι όμορφη». Τα μάγουλά της κοκκινίζουν και τα χείλη της κυρτώνονται με τη φιλοφρόνησή μου. «Σκόπευα να σου κάνω επίσκεψη αύριο. Να σε, όμως, εδώ». Της πιάνω το χέρι, επειδή θέλω να την αγγίξω, και το ζουλάω ελαφρά. Χαϊδεύω αργά τις αρθρώσεις της με τον αντίχειρά μου, και η ανάσα της αλλοιώνεται. Ναι, Άνα. Νιώσ’ το. Μην είσαι θυμωμένη μαζί μου. «Νόμιζα πως θα σου έκανα έκπληξη. Αλλά όπως πάντα, Αναστάζια, μ’ εκπλήσσεις εσύ με την παρουσία σου εδώ. Δε θέλω να διακόψω και να σου στερήσω τον χρόνο που περνάς με τη μητέρα σου. Θα πιω ένα ποτό και θα αποσυρθώ. Έχω δουλειά να κάνω». Αντιστέκομαι στον πειρασμό να της φιλήσω τις αρθρώσεις. Δεν ξέρω τι είπε στη μητέρα της για μας, αν της είπε κάτι. «Κρίστιαν, χαίρομαι που επιτέλους σε γνωρίζω. Η Άνα μιλούσε πολύ τρυφερά για σένα…» λέει η κυρία Άνταμς με ένα γοητευτικό χαμόγελο. «Αλήθεια;» Ρίχνω μια ματιά στην Άνα, που κοκκινίζει. Τρυφερά, ε; Αυτό είναι καλό νέο. Ο σερβιτόρος αφήνει μπροστά μου το τζιν με τόνικ. «Hendricks, κύριε». «Ευχαριστώ». Σερβίρει καινούρια Κοσμοπόλιταν στην Άνα και στη μητέρα
468
E. L. JAMES
της. «Πόσο καιρό θα μείνεις στην Τζόρτζια, Κρίστιαν;» ρωτάει η μητέρα της. «Μ έχρι την Παρασκευή, κυρία Άνταμς». «Θα έρθεις για φαγητό στο σπίτι μας αύριο βράδυ; Και, σε παρακαλώ, λέγε με Κάρλα». «Μ ε μεγάλη μου χαρά, Κάρλα!» «Υπέροχα!» λέει. «Λοιπόν, με συγχωρείτε… Πρέπει να πάω στην τουαλέτα». Δεν πήγε μόλις στην τουαλέτα; Σηκώνομαι καθώς φεύγει και μετά ξανακάθομαι για να αντιμετωπίσω την οργή της δεσποινίδας Στιλ. Την πιάνω πάλι από το χέρι. «Ώστε είσαι έξαλλη μαζί μου επειδή πήγα για φαγητό με μια παλιά φίλη…» Φιλάω μία μία τις αρθρώσεις της. «Ναι!» Είναι απότομη. Μήπως ζηλεύει; «Η σεξουαλική μας σχέση έχει τελειώσει εδώ και καιρό, Αναστάζια. Μ όνο εσένα θέλω… Δεν το έχεις καταλάβει ακόμα;» «Τη σκέφτομαι ως άνθρωπο που κακοποιεί μικρά παιδιά, Κρίστιαν». Το κρανίο μου μυρμηγκιάζει από το σοκ. «Είσαι άδικη. Δεν ήταν έτσι». Αφήνω εκνευρισμένος το χέρι της. «Μ πα; Και πώς ήταν δηλαδή;» πετάει, τεντώνοντας το πεισματάρικο πιγούνι της. Μ ήπως μιλάει το ποτό; Συνεχίζει: «Εκμεταλλεύτηκε ένα ευάλωτο δεκαπεντάχρονο παιδί. Αν ήσουν δεκαπεντάχρονο κορίτσι και η κυρία Ρόμπινσον ήταν κύριος Ρόμπινσον και σε δελέαζε να μπεις σ’ ένα BDSM στιλ ζωής, θα ήταν εντάξει; Αν ήταν η Μ ία, ας πούμε;» Ω, τώρα γίνεται γελοία. «Άνα, δεν ήταν έτσι». Τα μάτια της αστράφτουν. Είναι πραγματικά θυμωμένη. Γιατί; Αυτό το πράγμα δεν έχει καμία σχέση με την ίδια. Δε θέλω, όμως, να κάνουμε κανονικό καβγά εδώ στο μπαρ. Ελέγχω τη φωνή μου. «Εντάξει, εγώ δεν το ένιωθα έτσι. Ήταν μια θετική δύναμη.
ΓΚΡΕΫ
469
Αυτό που χρειαζόμουν». Θεέ και Κύριε, μάλλον θα ήμουν πεθαμένος τώρα αν δεν ήταν η Ελένα. Αγωνίζομαι να ελέγξω τα νεύρα μου. Το μέτωπό της ζαρώνει. «Δεν καταλαβαίνω…» Κλείσ’ της το στόμα, Γκρέυ. «Αναστάζια, σε λίγο θα γυρίσει η μητέρα σου. Δε νιώθω άνετα να μιλάω γι’ αυτό το θέμα τώρα. Ίσως αργότερα. Αν δε με θες εδώ, έχω ένα αεροπλάνο στο Χίλτον Χεντ έτοιμο για απογείωση. Μ πορώ να φύγω». Η έκφρασή της μετατρέπεται σε πανικό. «Όχι… Μ η φύγεις. Σε παρακαλώ… Είμαι κατασυγκινημένη που είσαι εδώ» προσθέτει βιαστικά. Κατασυγκινημένη; Θα μπορούσες να με έχεις ξεγελάσει. «Απλώς προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις» συνεχίζει. «Είμαι θυμωμένη που, μόλις έφυγα, πήγες για φαγητό μαζί της. Σκέψου πώς είσαι εσύ όταν απλώς πλησιάζω τον Χοσέ. Ο Χοσέ είναι καλός φίλος. Δεν είχα ποτέ σεξουαλική σχέση μαζί του. Ενώ εσύ κι αυτή…» «Ζηλεύεις;» Πώς να την κάνω να καταλάβει πως η Ελένα κι εγώ είμαστε φίλοι; Δεν έχει κανέναν λόγο να ζηλεύει. Είναι σαφές πως η δεσποινίς Στιλ είναι κτητική. Και μου παίρνει μια στιγμή να καταλάβω πως μου αρέσει αυτό. «Ναι. Και είμαι θυμωμένη γι’ αυτό που σου έκανε». «Αναστάζια, με βοήθησε… Αυτό μόνο θα πω για το θέμα. Κι όσο για τη ζήλια σου, έλα στη θέση μου. Δεν ήμουν υποχρεωμένος να δικαιολογώ τις πράξεις μου σε κανέναν τα τελευταία εφτά χρόνια. Σε κανέναν απολύτως. Κάνω ό,τι θέλω, Αναστάζια. Μ ’ αρέσει η αυτονομία μου. Δεν πήγα να δω την κυρία Ρόμπινσον για να σε αναστατώσω. Πήγα επειδή κάθε τόσο τρώμε μαζί. Είναι φίλη και συνέταιρος». Τα μάτια της γουρλώνουν. Ω… Δεν το ανέφερα αυτό; Γιατί να το αναφέρω; Δεν είναι κάτι που την αφορά. «Ναι, είμαστε συνέταιροι. Το σεξ έχει τελειώσει ανάμεσά μας.
470
E. L. JAMES
Εδώ και χρόνια». «Γιατί τέλειωσε η σχέση σας;» «Το έμαθε ο άντρας της. Μ πορούμε να το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή, κάπου πιο ιδιωτικά;» «Δε νομίζω πως θα με πείσεις ποτέ ότι δεν είναι κάποιου είδους παιδόφιλη». Γαμώ τον διάολό μου, Άνα. Φτάνει πια! «Εγώ δεν τη σκέφτομαι έτσι. Ποτέ δεν τη σκέφτηκα έτσι. Και τώρα φτάνει!» γρυλίζω. «Την αγαπούσες;» Ορίστε; «Πώς τα πάτε εσείς οι δύο;» Η Κάρλα επέστρεψε. Η Άνα χαμογελάει βεβιασμένα, και το στομάχι μου σφίγγεται. «Μ ια χαρά, μαμά». Αγαπούσα την Ελένα; Πίνω μια γουλιά από το ποτό μου. Έτρεφα λατρεία γι’ αυτή, γαμώτο μου… Αλλά την αγαπούσα; Τι γελοία ερώτηση. Δεν ξέρω τίποτε από ρομαντικές αγάπες. Αυτές είναι οι αηδίες που θέλει, με τις αγάπες και τα λουλούδια. Τα μυθιστορήματα του δέκατου ένατου αιώνα που έχει διαβάσει της έχουν γεμίσει το μυαλό με ανοησίες. Δεν αντέχω άλλο. «Λοιπόν, κυρίες μου, θα σας αφήσω να συνεχίσετε τη βραδιά σας. Παρακαλώ, χρεώστε τα ποτά στον λογαριασμό μου, δωμάτιο 612. Θα σου τηλεφωνήσω το πρωί, Αναστάζια. Θα τα ξαναπούμε αύριο, Κάρλα». «Χαίρομαι τόσο πολύ που ακούω κάποιον να χρησιμοποιεί ολόκληρο το όνομά σου…» «Όμορφο όνομα για ένα όμορφο κορίτσι». Σφίγγω το χέρι της Κάρλα. Είμαι ειλικρινής όσον αφορά τη φιλοφρόνηση, αλλά όχι ως προς το χαμόγελο στα χείλη μου. Η Άνα είναι σιωπηλή, ικετεύοντάς με με ένα ύφος που αγνοώ. Τη φιλάω στο μάγουλο. «Τα λέμε, μωρό μου…» μουρμουρίζω στο αυτί της και διασχίζω το μπαρ, επιστρέφοντας στο δωμάτιό μου. Αυτό το κορίτσι με προκαλεί όπως καμία άλλη στο παρελθόν.
ΓΚΡΕΫ
471
Και τα έχει πάρει μαζί μου· μπορεί να έχει ΠΕΣ. Είπε πως περίμενε την περίοδό της αυτή την εβδομάδα. Ορμάω στο δωμάτιό μου χτυπώντας την πόρτα και βγαίνω κατευθείαν στο μπαλκόνι. Έξω κάνει ζέστη, και παίρνω βαθιά ανάσα, εισπνέοντας την αψιά αλμυρή μυρωδιά του ποταμού. Έχει πέσει η νύχτα, και το ποτάμι είναι κατάμαυρο, όπως και ο ουρανός… Όπως και η διάθεσή μου. Δεν κατάφερα καν να συζητήσω για την ανεμοπορία αύριο. Ακουμπάω τα χέρια μου στο κιγκλίδωμα του μπαλκονιού. Τα φώτα στην ακτή και στη γέφυρα βελτιώνουν τη θέα… αλλά όχι τη διάθεσή μου. Γιατί υπερασπίζομαι μια σχέση που άρχισε όταν η Άνα ήταν στην τετάρτη δημοτικού; Δεν την αφορά. Ναι, ήταν μη συμβατική. Αυτό είναι όλο, όμως. Περνάω και τα δυο χέρια μέσα από τα μαλλιά μου. Αυτό το ταξίδι δεν εξελίσσεται όπως περίμενα, καθόλου μάλιστα. Μ πορεί να ήταν λάθος που ήρθα εδώ κάτω. Και να σκεφτεί κανείς πως ήταν η Ελένα αυτή που με ενθάρρυνε να το κάνω. Χτυπάει το τηλέφωνό μου κι ελπίζω να είναι η Άνα. Είναι η Ρος. «Ναι» πετάω. «Χριστέ μου, Κρίστιαν… Διακόπτω κάτι;» «Όχι. Συγγνώμη… Τι γίνεται;» Ηρέμησε, Γκρέυ. «Σκέφτηκα να σε ενημερώσω για την κουβέντα μου με τον Μ άρκο. Αλλά αν η ώρα είναι ακατάλληλη, θα ξαναπάρω το πρωί». «Όχι. Μ ια χαρά είναι». Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα. «Περίμενε λίγο, Ρος». Ανοίγω περιμένοντας τον Τέυλορ ή κάποιον από το ξενοδοχείο για να διπλώσει τα σκεπάσματα – αλλά είναι η Άνα, που στέκεται στον διάδρομο ντροπαλή και όμορφη. Ήρθε. Ανοίγοντας περισσότερο την πόρτα, της κάνω νόημα να περάσει. «Όλα τα πακέτα αποζημίωσης ολοκληρώθηκαν;» ρωτάω τη Ρος, χωρίς να παίρνω τα μάτια μου από την Άνα. «Ναι».
472
E. L. JAMES
Η Άνα μπαίνει στο δωμάτιο παρακολουθώντας με επιφυλακτικά, με τα χείλη μισάνοιχτα και υγρά, τα μάτια της σκοτεινά. Τι είναι αυτό; Αλλαγή διάθεσης; Το ξέρω αυτό το ύφος. Είναι πόθος. Μ ε θέλει. Κι εγώ τη θέλω, ειδικά μετά το καβγαδάκι μας στο μπαρ. Για ποιον άλλο λόγο να βρίσκεται εδώ; «Και το κόστος;» ρωτάω τη Ρος. «Σχεδόν δύο εκατομμύρια». Σφυρίζω μέσα από τα δόντια μου. «Ακριβό λάθος ήταν αυτό…» «H GEH θα εκμεταλλευτεί το τμήμα οπτικών ινών». Έχει δίκιο. Αυτός ήταν ένας από τους στόχους μας. «Και ο Λούκας;» ρωτάω. «Αντέδρασε άσχημα». Ανοίγω το μίνι μπαρ και κάνω νόημα στην Άνα να πάρει ό,τι θέλει. Αφήνοντάς την εκεί, μπαίνω στο υπνοδωμάτιο. «Τι έκανε;» «Είχε μια έκρηξη νεύρων». Στο μπάνιο ανοίγω τη βρύση για να γεμίσω με νερό τη μεγάλη μαρμάρινη μπανιέρα και προσθέτω λίγο αρωματικό λάδι μπάνιου. Υπάρχει χώρος για έξι ανθρώπους εδώ μέσα. «Το μεγαλύτερο μέρος απ’ αυτά τα χρήματα είναι για κείνον» θυμίζω στη Ρος καθώς ελέγχω τη θερμοκρασία του νερού. «Κι έχει το αντίτιμο για την εξαγορά της εταιρείας. Μ πορεί πάντα ν’ αρχίσει ξανά». Γυρίζω για να φύγω, αλλά το ξανασκέφτομαι και αποφασίζω να ανάψω τα διάφορα κεριά που είναι τακτοποιημένα με τέχνη στον πέτρινο πάγκο. Τα αναμμένα κεριά μετρούν ως «περισσότερα». Σωστά; «Κοίτα… Απειλεί με δικηγόρους, αν και δεν καταλαβαίνω γιατί. Είμαστε απόλυτα θωρακισμένοι σ’ αυτό το θέμα. Νερό είναι αυτό που ακούω;» ρωτάει η Ρος. «Ναι, ετοιμάζω το μπάνιο». «Ω… Θες να κλείσω;» «Όχι. Κάτι άλλο;» «Ναι, ο Φρεντ θέλει να σου μιλήσει».
ΓΚΡΕΫ
473
«Μ πα;» «Επανεξέτασε το νέο σχέδιο του Μ πάρνυ». Επιστρέφοντας στο καθιστικό, την ενημερώνω πως έχω πάρει το σχέδιο του Μ πάρνυ για τη λύση του προβλήματος του τάμπλετ και της ζητάω να πει στην Άντρια να μου στείλει τα αναθεωρημένα σχηματικά διαγράμματα. Η Άνα έχει πάρει ένα μπουκάλι πορτοκαλάδα. «Αυτό είναι το καινούριο σου στιλ διοίκησης; Να μην είσαι εδώ;» ρωτάει η Ρος. Γελάω δυνατά, αλλά κυρίως με την επιλογή ποτού της Άνα. Συνετή γυναίκα. Και λέω στη Ρος ότι δε θα επιστρέψω στο γραφείο πριν από την Παρασκευή. «Σοβαρά σκοπεύεις ν’ αλλάξεις γνώμη για το Ντιτρόιτ;» «Υπάρχει ένα οικόπεδο εδώ που με ενδιαφέρει». «Είναι ενήμερος ο Μ πιλ;» Η Ρος είναι απότομη. «Ναι. Πες στον Μ πιλ να πάρει τηλέφωνο». «Εντάξει. Βγήκες για ποτό με τους τύπους από τη Σαβάννα απόψε;» Της λέω πως θα τους δω αύριο. Είμαι πιο συμφιλιωτικός και προσέχω τον τόνο μου, μιας κι αυτό είναι κόκκινο πανί για τη Ρος. «Θέλω να δω τι έχει να μας προσφέρει η Τζόρτζια αν έρθουμε εδώ». Παίρνω ένα ποτήρι από το ράφι, το δίνω στην Άνα και της δείχνω την παγωνιέρα. «Αν τα κίνητρά τους είναι αρκετά ελκυστικά» συνεχίζω, «νομίζω πως θα έπρεπε να το σκεφτούμε, αν και δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτή την καταραμένη ζέστη εδώ». Η Άνα σερβίρει το ποτό της. «Είναι αργά για ν’ αλλάξεις γνώμη γι’ αυτό το πράγμα, Κρίστιαν. Αλλά ίσως μας δώσει κάποιο πλεονέκτημα στη διαπραγμάτευση με το Ντιτρόιτ». «Συμφωνώ. Το Ντιτρόιτ έχει κι αυτό τα πλεονεκτήματά του. Άσε που είναι και πιο δροσερό». Εκεί, όμως, υπάρχουν υπερβολικά πολλά φαντάσματα για μένα. «Πες στον Μ πιλ να πάρει. Αύριο». Τώρα είναι αργά, κι έχω
474
E. L. JAMES
μια επισκέπτρια. «Όχι πολύ νωρίς» προειδοποιώ. Η Ρος καληνυχτίζει και κλείνει. Η Άνα με κοιτάζει επιφυλακτικά καθώς απολαμβάνω την εικόνα της. Τα πλούσια μαλλιά της πέφτουν πάνω σε λεπτούς ώμους, πλαισιώνοντας το όμορφο σκεφτικό πρόσωπό της. «Δεν απάντησες στην ερώτησή μου…» μουρμουρίζει. «Όχι». «Όχι, δεν απάντησες στην ερώτησή μου, ή όχι, δεν την αγαπούσες;» Δεν πρόκειται να τα παρατήσει. Ακουμπάω στον τοίχο και σταυρώνω τα χέρια μου για να μην την αγκαλιάσω. «Τι κάνεις εδώ, Αναστάζια;» «Σου είπα μόλις». Μην τη βασανίζεις άλλο, Γκρέυ. «Όχι. Δεν την αγαπούσα». Οι ώμοι της χαλαρώνουν, το πρόσωπό της μαλακώνει. Αυτό ήθελε να ακούσει. «Είσαι η προσωποποίηση της ζήλιας, Αναστάζια. Ποιος να το ’λεγε…» Είσαι, όμως, η δική μου προσωποποίηση της ζήλιας; «Μ ε κοροϊδεύετε, κύριε Γκρέυ;» «Δε θα τολμούσα…» απαντάω. «Α, νομίζω πως τολμάς και νομίζω πως το κάνεις, και μάλιστα συχνά…» Χαμογελάει αχνά και καρφώνει τα τέλεια δόντια της στα χείλη της. Επίτηδες το κάνει. «Σε παρακαλώ, πάψε να δαγκώνεις το χείλος σου… Είσαι στο δωμάτιό μου, δε σ’ έχω δει σχεδόν τρεις μέρες κι έκανα μεγάλη απόσταση με το αεροπλάνο για να σε συναντήσω». Αισθάνομαι την ανάγκη να καταλάβω πως είμαστε εντάξει, με τον μόνο τρόπο που ξέρω. Θέλω να τη γαμήσω, άγρια. Το BlackBerry μου χτυπάει, αλλά το κλείνω χωρίς να κοιτάξω ποιος είναι. Όποιος κι αν είναι μπορεί να περιμένει. Κάνω ένα βήμα προς το μέρος της. «Σε θέλω, Αναστάζια… Αυτήν τη στιγμή. Και με θες κι εσύ. Γι’ αυτό είσαι εδώ». «Στ’ αλήθεια ήθελα να μάθω» αποκρίνεται.
ΓΚΡΕΫ
475
«Λοιπόν, τώρα που ξέρεις, έρχεσαι ή φεύγεις;» ρωτάω σταματώντας μπροστά της. «Έρχομαι» απαντάει, με το βλέμμα της καρφωμένο στο δικό μου. «Το ελπίζω». Την κοιτάζω, έκπληκτος από τις ίριδές της, που σκοτεινιάζουν. Μ ε θέλει. «Ήσουν πολύ θυμωμένη μαζί μου…» της λέω χαμηλόφωνα. Εξακολουθεί να είναι κάτι καινούριο το να έχω να αντιμετωπίσω τον θυμό της, το να λαμβάνω υπόψη τα συναισθήματά της. «Ναι». «Δε θυμάμαι να ήταν ποτέ κάποιος θυμωμένος μαζί μου εκτός από την οικογένειά μου. Μ ’ αρέσει…» Αγγίζω απαλά το πρόσωπό της με τις άκρες των δαχτύλων μου και ύστερα τις κατεβάζω προς το πιγούνι της. Κλείνει τα μάτια της και γέρνει το μάγουλό της στο άγγιγμά μου. Σκύβοντας, περνάω τη μύτη μου πάνω από τον γυμνό της ώμο, έως το αυτί της, ανασαίνοντας το γλυκό άρωμά της έτσι όπως ο πόθος πλημμυρίζει το κορμί μου. Τα δάχτυλά μου μετακινούνται στον αυχένα της και μέσα στα μαλλιά της. «Πρέπει να μιλήσουμε…» ψιθυρίζει. «Αργότερα». «Έχω τόσο πολλά να πω...» «Κι εγώ». Φιλάω το σημείο ανάμεσα στο αυτί της και της τραβάω τα μαλλιά, γέρνοντας πίσω το κεφάλι της και εκθέτοντας τον λαιμό της. Τα δόντια και τα χείλη μου περνούν ξυστά από το πιγούνι της και κατεβαίνουν στον λαιμό της, ενώ το σώμα μου τραγουδάει από πόθο. «Σε θέλω…» μουρμουρίζω, φιλώντας το σημείο όπου χτυπάει ο σφυγμός της κάτω από το δέρμα της. Βογκάει και γαντζώνεται στα μπράτσα μου. Προς στιγμήν τσιτώνομαι, αλλά το σκοτάδι μένει κοιμισμένο. «Έχεις περίοδο;» ρωτάω ανάμεσα στα φιλιά. Μ ένει ακίνητη. «Ναι» απαντάει. «Έχεις κράμπες;»
476
E. L. JAMES
«Όχι…» Η φωνή της βγαίνει σιγανή, αλλά προδίδει ντροπή. Σταματάω να τη φιλάω και την κοιτάζω κατάματα. Γιατί ντρέπεται; Είναι το σώμα της. «Πήρες το χάπι σου;» «Ναι» λέει. Ωραία. «Πάμε να κάνουμε ένα μπάνιο». Στο υπερβολικά μεγάλο μπάνιο αφήνω το χέρι της Άνα. Η ατμόσφαιρα είναι ζεστή και υγρή, ο ατμός υψώνεται αργά πάνω από τον αφρό. Σ’ αυτήν τη ζέστη τα ρούχα που φοράω είναι υπερβολικά. Το λινό πουκάμισο και το τζιν μου κολλάνε στο δέρμα μου. Η Άνα με παρακολουθεί, με το δέρμα της να γεμίζει στάλες από την υγρασία. «Έχεις πιαστράκι για τα μαλλιά;» ρωτάω. Τα μαλλιά της θα αρχίσουν να κολλάνε στο πρόσωπό της. Βγάζει ένα λαστιχάκι από την τσέπη του τζιν της. «Σήκωσε ψηλά τα μαλλιά σου» της λέω και την παρακολουθώ να υπακούει στη διαταγή μου με μια γρήγορη, αποτελεσματική χάρη. Καλό κορίτσι. Τέρμα οι διαφωνίες. Μ ερικές τούφες ξεφεύγουν από την αλογοουρά της, αλλά είναι όμορφη. Κλείνω τη βρύση, και παίρνοντάς την από το χέρι, την οδηγώ στην άλλη πλευρά του μπάνιου, όπου ένας μεγάλος χρυσοποίκιλτος καθρέφτης κρέμεται πάνω από δύο νιπτήρες ενωμένους με μάρμαρο. Μ ε τα μάτια μου στα δικά της μέσα στον καθρέφτη, στέκομαι πίσω της και της ζητάω να βγάλει τα σανδάλια της. Τα βγάζει βιαστικά και τα αφήνει να πέσουν στο πάτωμα. «Σήκωσε τα χέρια σου…» ψιθυρίζω. Αρπάζοντας την άκρη του όμορφου τοπ, το τραβάω και το βγάζω πάνω από το κεφάλι της, ελευθερώνοντας τα στήθη της. Απλώνω το χέρι μου, ξεκουμπώνω το πάνω κουμπί και κατεβάζω το φερμουάρ του τζιν της. «Θα σε πάρω στο μπάνιο, Αναστάζια…» Τα μάτια της ξεστρατίζουν στο στόμα μου και γλείφει τα χείλη της. Κάτω από το απαλό φως οι κόρες της αστράφτουν από έξαψη. Σκύβω, δίνοντας απαλά φιλιά στον αυχένα της, και χώνω τους
ΓΚΡΕΫ
477
αντίχειρές μου στη ζώνη του τζιν της, κατεβάζοντάς το αργά πάνω στον ωραίο της κώλο, παρασύροντας καθώς κατεβαίνω το σλιπάκι της. Γονατίζοντας πίσω της, τα τραβάω όλα μαζί πάνω στις γάμπες της έως κάτω. «Βγάλ’ τα!» τη διατάζω. Γαντζώνεται στην άκρη του νιπτήρα και υπακούει· τώρα είναι γυμνή, κι εγώ έχω μπροστά μου τον κώλο της. Πετάω το τζιν, το σλιπάκι και το τοπ της σ’ ένα άσπρο σκαμνί κάτω από τον νιπτήρα, ενώ συλλογίζομαι όλα τα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω σ’ αυτό τον κώλο. Προσέχω ένα γαλάζιο κορδονάκι ανάμεσα στα πόδια της· το ταμπόν της είναι ακόμα στη θέση του, οπότε αρκούμαι στο να φιλάω και να δαγκώνω τα πισινά της προτού σηκωθώ. Τα μάτια μας συναντιούνται ξανά στον καθρέφτη και ανοίγω διάπλατα το χέρι μου πάνω στην απαλή, λεία κοιλιά της. «Κοιτάξου. Είσαι τόσο όμορφη… Δες τι αίσθηση δίνεις». Η ανάσα της επιταχύνεται καθώς παίρνω και τα δυο της χέρια στα δικά μου και απλώνω τα δάχτυλά της πάνω στην κοιλιά της κάτω από τα τεντωμένα χέρια μου. «Νιώσε πόσο απαλό είναι το δέρμα σου…» λέω χαμηλόφωνα. Οδηγώ μαλακά τα χέρια της πάνω στον κορμό της σε μια πλατιά κυκλική κίνηση και ύστερα τα ανεβάζω προς το στήθος της. «Νιώσε πόσο γεμάτο είναι το στήθος σου». Κρατάω τα χέρια της κάτω από τα στήθη της, έτσι που να τα χουφτώνει. Διεγείρω απαλά τις ρώγες της με τους αντίχειρές μου. Βογκάει και κυρτώνει την πλάτη της, πιέζοντας τα στήθη της στα ενωμένα χέρια μας. Παγιδεύοντας τις ρώγες της ανάμεσα στους αντίχειρές της και στους δικούς μου, τραβάω και ξανατραβάω, απολαμβάνοντας το θέαμα καθώς αντιδρούν σκληραίνοντας και μακραίνοντας. Όπως ένα συγκεκριμένο τμήμα της ανατομίας μου. Κλείνει τα μάτια και σφαδάζει πάνω μου, περνώντας τους γλουτούς της ξυστά πάνω από τη στύση μου. Βογκάει, με το κεφάλι της στον ώμο μου. «Μ πράβο, μωρό μου…» μουρμουρίζω πάνω στον αυχένα της, απολαμβάνοντας το σώμα της να ζωντανεύει κάτω από το
478
E. L. JAMES
άγγιγμά μου. Οδηγώ τα χέρια της κάτω προς το μπροστινό μέρος των γοφών της, κατόπιν προς τις τρίχες του εφηβαίου της. Σπρώχνω το πόδι μου ανάμεσα στα δικά της και της τα ανοίγω περισσότερο, οδηγώντας τα χέρια της στο αιδοίο της, ένα ένα χέρι με τη σειρά, ξανά και ξανά, πιέζοντας συνεχώς τα δάχτυλά της πάνω στην κλειτορίδα της. Βογκάει και την παρακολουθώ στον καθρέφτη να σπαρταράει πάνω μου. Είναι θεά. «Κοίτα πώς ανάβεις, Αναστάζια…» Φιλάω και δαγκώνω τον αυχένα και τον ώμο της και μετά τραβιέμαι, αφήνοντάς την ξεκρέμαστη. Ανοίγει τα μάτια της καθώς απομακρύνομαι. «Συνέχισε» της λέω και αναρωτιέμαι τι θα κάνει. Προς στιγμήν διστάζει. Κατόπιν τρίβεται με το ένα χέρι, αλλά χωρίς κανέναν ενθουσιασμό. Δεν πρόκειται να καταφέρουμε τίποτα έτσι. Βγάζω στα γρήγορα το πουκάμισο, που κολλάει πάνω μου, το τζιν και το εσώρουχο, ελευθερώνοντας τη στύση μου. «Προτιμάς να το κάνω εγώ;» τη ρωτάω. Τα μάτια της καίνε τα δικά μου μέσα από τον καθρέφτη. «Ναι, σε παρακαλώ…» απαντάει, με μια νότα λαχτάρας και πόθου στη φωνή της. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω της, με το μέτωπό μου στην πλάτη της, το καυλί μου να ακουμπάει στη σχισμή του όμορφου, πανέμορφου κώλου της. Παίρνω πάλι τα χέρια της στα δικά μου, οδηγώντας τα στην κλειτορίδα της, ένα ένα με τη σειρά, πολλές φορές, πιέζοντας, χαϊδεύοντας και διεγείροντάς την. Κλαψουρίζει καθώς ρουφάω και δαγκώνω τον αυχένα της. Τα πόδια της αρχίζουν να τρέμουν. Ξαφνικά τη γυρίζω από την άλλη, έτσι που να βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. Αρπάζω τους καρπούς της με το ένα μου χέρι, κρατώντας τους πίσω από την πλάτη της, ενώ με το άλλο τής τραβάω την αλογοουρά, φέρνοντας τα χείλη της στα δικά μου. Τη φιλάω καταβροχθίζοντας το στόμα της, απολαμβάνοντας τη γεύση της: πορτοκαλάδα και γλυκιά, ολόγλυκια Άνα. Η ανάσα της είναι
ΓΚΡΕΫ
479
τραχιά, σαν τη δική μου. «Πότε άρχισε η περίοδός σου, Αναστάζια;» Θέλω να σε πηδήξω χωρίς προφυλακτικό. «Χτες…» τραυλίζει. «Ωραία». Κάνω ένα βήμα πίσω και τη γυρίζω από την άλλη μεριά. «Κρατήσου από τον νιπτήρα!» την προστάζω. Γραπώνοντας τους γοφούς της, τη σηκώνω και την τραβάω προς τα πίσω, έτσι ώστε να σκύψει. Το χέρι μου γλιστράει στα πισινά της έως το γαλάζιο κορδονάκι. Τραβάω έξω το ταμπόν και το πετάω στη λεκάνη. Αφήνει μια άναρθρη κραυγή, σοκαρισμένη, νομίζω. Αρπάζω το πουλί μου και το χώνω γρήγορα μέσα της. Η ανάσα μου βγαίνει σφυριχτή ανάμεσα από τα δόντια μου. Γαμώτο… Η αίσθηση είναι τόσο ωραία. Τόσο ωραία. Δέρμα πάνω στο δέρμα. Τραβιέμαι λίγο και μετά βυθίζομαι πάλι μέσα της, αργά, νιώθοντας κάθε πολύτιμο γλιστερό εκατοστό της. Βογκάει και σπρώχνει το σώμα της πάνω μου. Ναι, Άνα. Σφίγγει πιο δυνατά το μάρμαρο καθώς επιταχύνω. Αρπάζομαι από τους γοφούς της ανεβαίνοντας… ανεβαίνοντας και ύστερα σφυροκοπώντας τη. Διεκδικώντας την. Κυριεύοντάς τη. Μη ζηλεύεις, Άνα. Μόνο εσένα θέλω. Εσένα. Εσένα. Τα δάχτυλά μου βρίσκουν την κλειτορίδα της και τη διεγείρω, τη χαϊδεύω, την ερεθίζω, έτσι που τα πόδια της αρχίζουν πάλι να τρέμουν. «Έτσι, μωρό μου…» μουρμουρίζω με βραχνή φωνή ενώ τη σφυροκοπάω με έναν ρυθμό που την τιμωρεί και την κάνει δική μου. Μην καβγαδίζεις μαζί μου. Μην τσακώνεσαι μαζί μου. Τα πόδια της γίνονται άκαμπτα έτσι όπως σπρώχνομαι μέσα της, το σώμα της αρχίζει να τρεμουλιάζει. Ξαφνικά ο οργασμός της την κυριεύει και αφήνει μια κραυγή, παίρνοντάς με μαζί της. «Ω Άνα…» ψελλίζω και αφήνομαι. Ο κόσμος θολώνει και τελειώνω μέσα της. Γαμώτο!
480
E. L. JAMES
«Μ ωρό μου, θα σε χορτάσω ποτέ;» ψιθυρίζω βουλιάζοντας πάνω της. Κατεβαίνω αργά στο πάτωμα παίρνοντάς τη μαζί μου και τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω της. Κάθεται, με το κεφάλι στον ώμο μου, λαχανιασμένη ακόμα. Χριστέ μου. Ήταν ποτέ άλλοτε έτσι; Τη φιλάω στα μαλλιά και ηρεμεί, με μάτια κλειστά, ενώ η ανάσα της ξαναγίνεται σταδιακά κανονική έτσι όπως την κρατάω στην αγκαλιά μου. Ιδρώνουμε και οι δύο και ζεσταινόμαστε μέσα σ’ ένα υγρό μπάνιο, αλλά δε θέλω να βρίσκομαι πουθενά αλλού. Μ ετακινείται. «Τρέχει αίμα…» λέει. «Δε με πειράζει». Δε θέλω να την αφήσω. «Το πρόσεξα». Ο τόνος της είναι ξερός. «Εσένα σε πειράζει;» Δε θα έπρεπε. Είναι φυσιολογικό. Μ όνο μία γυναίκα έχω γνωρίσει που ένιωθε σιχαμάρα για το σεξ στη διάρκεια της περιόδου, αλλά από κείνη δε θα ανεχόμουν τέτοιες ανοησίες. «Όχι, καθόλου». Η Άνα με κοιτάζει με καθάρια γαλάζια μάτια. «Ωραία. Πάμε να κάνουμε μπάνιο». Την αφήνω, και τα φρύδια της ζαρώνουν προς στιγμήν καθώς κοιτάζει το στήθος μου. Το ροδαλό πρόσωπό της χάνει λίγο από το χρώμα του, και συννεφιασμένα μάτια συναντούν τα δικά μου. «Τι συμβαίνει;» ρωτάω, τρομαγμένος από το ύφος της. «Οι ουλές σου… Δεν είναι από ιλαρά». «Όχι, δεν είναι». Ο τόνος μου είναι παγερός. Δε θέλω να μιλήσω γι’ αυτό. Σηκώνομαι και της απλώνω το χέρι μου, τραβώντας την όρθια. Τα μάτια της είναι διάπλατα ανοιχτά, γεμάτα φρίκη. Στη συνέχεια θα έρθει ο οίκτος. «Μ η με κοιτάς έτσι!» την προειδοποιώ και αφήνω το χέρι της. Δε θέλω τον βρομοοίκτο σου, Άνα. Μην το κάνεις αυτό. Μ ελετάει το χέρι της, υποταγμένη, ελπίζω. «Αυτή το έκανε;» Η φωνή της ίσα που ακούγεται. Την αγριοκοιτάζω χωρίς να πω τίποτα, προσπαθώντας να
ΓΚΡΕΫ
481
συγκρατήσω την ξαφνική οργή μου. Η σιωπή μου την αναγκάζει να με κοιτάξει. «Αυτή;» γρυλίζω. «Η κυρία Ρόμπινσον;» Ο τόνος μου κάνει την Άνα να χλωμιάσει. «Δεν είναι ζώο, Αναστάζια! Φυσικά και δεν το έκανε. Δεν καταλαβαίνω γιατί αισθάνεσαι ότι πρέπει να τη δαιμονοποιείς!» Σκύβει το κεφάλι της για να αποφύγει τη ματιά μου, με προσπερνάει με ζωηρό βήμα και μπαίνει στην μπανιέρα, βουλιάζοντας μέσα στον αφρό, έτσι που δεν μπορώ πλέον να δω το σώμα της. Σηκώνοντας το βλέμμα της πάνω μου, με ύφος μετανιωμένο και ειλικρινές, λέει: «Απλώς αναρωτιέμαι πώς θα ήσουν αν δεν την είχες γνωρίσει. Αν δε σε είχε μυήσει στον… εμμμ… τρόπο ζωής σου». Να πάρει. Πάλι επιστρέψαμε στην Ελένα. Προχωράω με μεγάλα βήματα προς την μπανιέρα, χώνομαι μέσα στο νερό και κάθομαι στον υποβρύχιο πάγκο μακριά της. Μ ε παρακολουθεί, περιμένοντας απάντηση. Η σιωπή ανάμεσά μας διογκώνεται, ώσπου δεν ακούω παρά το σφυροκόπημα του αίματος στα αυτιά μου. Γαμώτο! Δεν παίρνει τα μάτια της από τα δικά μου. Κάνε πίσω, Άνα! Μ πα. Δεν πρόκειται να γίνει. Κουνάω το κεφάλι μου. Ανυπόφορη γυναίκα. «Κατά πάσα πιθανότητα θα είχα ακολουθήσει τον δρόμο της βιολογικής μου μητέρας αν δεν ήταν η κυρία Ρόμπινσον». Τακτοποιεί ένα βρεγμένο τσουλούφι πίσω από το αυτί της, παραμένοντας σιωπηλή. Τι μπορώ να πω για την Ελένα; Σκέφτομαι τη σχέση μας: την Ελένα και μένα. Εκείνα τα μεθυστικά χρόνια. Τη μυστικότητα. Τα κλεφτά ζευγαρώματα. Τον πόνο. Την απόλαυση. Την ανακούφιση… Την τάξη και την ηρεμία που έφερε στον κόσμο μου. «Μ ’ αγαπούσε με έναν τρόπο που έβρισκα… αποδεκτό». Ονειροπολώ, σχεδόν μονολογώντας. «Αποδεκτό;» ρωτάει η Άνα σαν να μην το πιστεύει. «Ναι».
482
E. L. JAMES
Η έκφραση της Άνα δείχνει προσμονή. Θέλει κι άλλα. Σκατά! «Μ ου απέσπασε την προσοχή από το καταστροφικό μονοπάτι που ακολουθούσα…» Η φωνή μου είναι σιγανή. «Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις σε μια τέλεια οικογένεια όταν δεν είσαι τέλειος…» Παίρνει μια απότομη ανάσα. Διάολε. Σιχαίνομαι να μιλάω γι’ αυτά. «Σ’ αγαπάει ακόμα;» Όχι! «Δε νομίζω. Όχι με αυτό τον τρόπο. Σου είπα τόσες φορές ότι αυτά έγιναν πριν από πολύ καιρό. Ανήκουν στο παρελθόν. Δε θα μπορούσα να τα αλλάξω ακόμα κι αν ήθελα, που δε θέλω. Μ ’ έσωσε από τον εαυτό μου. Δεν το έχω συζητήσει ποτέ με κανέναν. Εκτός από τον δόκτορα Φλυν φυσικά… Και ο μόνος λόγος για τον οποίο μιλάω τώρα γι’ αυτό σε σένα είναι επειδή θέλω να μου έχεις εμπιστοσύνη». «Σου έχω εμπιστοσύνη, αλλά θα ήθελα να σε γνωρίσω καλύτερα, κι όποτε προσπαθώ να σου μιλήσω, μου αποσπάς την προσοχή. Είναι τόσο πολλά αυτά που θέλω να μάθω…» «Για όνομα του Θεού, Αναστάζια! Τι θες να μάθεις; Τι πρέπει να κάνω;» Κοιτάζει τα χέρια της κάτω από την επιφάνεια του νερού. «Απλώς προσπαθώ να καταλάβω… Είσαι μεγάλο αίνιγμα. Αντίθετα με όσους έχω γνωρίσει μέχρι τώρα. Χαίρομαι που μου λες αυτά που θέλω να μάθω». Μ ε ξαφνική αποφασιστικότητα, μετακινείται στο νερό κι έρχεται να καθίσει δίπλα μου ακουμπώντας πάνω μου, έτσι που το δέρμα μου κολλάει στο δικό της. «Σε παρακαλώ, μη μου θυμώνεις…» προσθέτει. «Δε σου θυμώνω, Αναστάζια. Απλώς δεν είμαι συνηθισμένος σε τέτοιου είδους συζητήσεις – τέτοιου είδους σκάλισμα. Μ όνο με τον δόκτορα Φλυν το κάνω αυτό και με…» «Μ ε αυτήν; Την κυρία Ρόμπινσον; Της μιλάς;» λέει με ψιθυριστή και ήρεμη φωνή. «Ναι, της μιλάω».
ΓΚΡΕΫ
483
«Για ποιο πράγμα;» Στρέφομαι και την κοιτάζω τόσο απότομα, που το νερό ξεχειλίζει από την μπανιέρα στο πάτωμα. «Είσαι επίμονη, ε; Για τη ζωή, το σύμπαν… Για δουλειές, Αναστάζια. Η κυρία Ρ. κι εγώ έχουμε παρελθόν. Μ πορούμε να συζητήσουμε για τα πάντα». «Για μένα;» ρωτάει. «Ναι». «Γιατί μιλάς για μένα;» ρωτάει και ακούγεται κακόκεφη τώρα. «Δεν έχω γνωρίσει άλλη σαν και σένα, Αναστάζια». «Τι σημαίνει αυτό; Άλλη που να μην υπέγραψε αυτόματα τη χαρτούρα σου χωρίς να κάνει ερωτήσεις;» Κουνάω το κεφάλι μου. Όχι. «Χρειάζομαι συμβουλές». «Και παίρνεις συμβουλές από την κυρία Παιδόφιλη;» «Αναστάζια, αρκετά!» αντιγυρίζω σχεδόν φωνάζοντας. «Αλλιώς θα σε βάλω στο γόνατό μου! Δεν έχω κανένα σεξουαλικό ή ρομαντικό ενδιαφέρον για κείνην. Είναι μια αγαπημένη, πολύτιμη φίλη και επιχειρηματική συνεργάτιδα. Αυτό είναι όλο. Έχουμε ένα παρελθόν, μια κοινή ιστορία, που ήταν απίστευτα ευεργετική για μένα, αν κι έκανε μαντάρα τον γάμο της – αλλά αυτή η πλευρά της σχέσης μας έχει τελειώσει!» Ισιώνει τους ώμους της. «Και οι γονείς σου δεν το έμαθαν ποτέ;» «Όχι!» γρυλίζω. «Σ’ το έχω πει αυτό». Μ ε κοιτάζει επιφυλακτικά και νομίζω πως ξέρει ότι με έφτασε στα όριά μου. «Τέλειωσες;» ρωτάω. «Προς το παρόν». Δόξα τω Θεώ. Δεν έλεγε ψέματα όταν είπε πως είχε πολλά να πει. Δε μιλάμε, όμως, γι’ αυτά που θέλω να συζητήσω εγώ. Πρέπει να μάθω πού βρίσκομαι. Αν η συμφωνία μας έχει πιθανότητες. Άδραξε τη μέρα, Γκρέυ. «Ωραία. Σειρά μου… Δεν απάντησες στο μήνυμά μου» της λέω. Τακτοποιεί τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της και μετά κουνάει το κεφάλι. «Σκόπευα να απαντήσω… Μ α τώρα είσαι
484
E. L. JAMES
εδώ». «Θα προτιμούσες να μην ήμουν;» Κρατάω την ανάσα μου. «Όχι. Χαίρομαι» απαντάει. «Ωραία. Κι εγώ χαίρομαι που είμαι εδώ – παρά την ανάκρισή σου. Ώστε λοιπόν, ενώ είναι αποδεκτό να με υποβάλλεις σε σκληρή ανάκριση, νομίζεις ότι μπορείς να επικαλεστείς κάποιου είδους διπλωματική ασυλία απλώς επειδή πέταξα όλη αυτή την απόσταση για να σε δω; Δεν τα τρώω αυτά, δεσποινίς Στιλ. Θέλω να μάθω πώς αισθάνεσαι». Τα φρύδια της ζαρώνουν. «Σου είπα. Χαίρομαι που είσαι εδώ. Ευχαριστώ που έκανες όλη αυτή την απόσταση». Ακούγεται ειλικρινής. «Ευχαρίστησή μου». Σκύβω και τη φιλάω και ανοίγει σαν λουλούδι, προσφέροντας και ζητώντας περισσότερα. Τραβιέμαι πίσω. «Όχι. Νομίζω πως θέλω μερικές απαντήσεις προτού κάνουμε περισσότερα». Αναστενάζει, και το επιφυλακτικό της ύφος επιστρέφει. «Τι θες να μάθεις;» «Ας πούμε, πώς νιώθεις για την ενδεχόμενη συμφωνία μας κατ’ αρχάς». Σουφρώνει το στόμα της σαν να πρόκειται να πει κάτι δυσάρεστο. Οχ οχ οχ. «Δε νομίζω ότι μπορώ να το κάνω επί μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο να παριστάνω κάποια που δεν είμαι…» Κοιτάζει αλλού, μακριά μου. Δεν είναι «όχι» αυτό. Και νομίζω πως έχει δίκιο. Πιάνοντας το πιγούνι της, της ανασηκώνω το κεφάλι, έτσι που να βλέπω τα μάτια της. «Ούτε κι εγώ νομίζω ότι θα μπορούσες». «Γελάς μαζί μου;» «Ναι, αλλά με την καλή έννοια…» Την ξαναφιλάω. «Δεν είσαι σπουδαία υποτακτική». «Μ πορεί να μην είχα καλό δάσκαλο…» Σωστό επιχείρημα και καλά διατυπωμένο, δεσποινίς Στιλ. Γελάω κι εγώ. «Μ πορεί. Ίσως έπρεπε να είμαι πιο αυστηρός
ΓΚΡΕΫ
485
μαζί σου…» Ψάχνω το πρόσωπό της. «Τόσο άσχημα ήταν όταν σ’ τις έβρεξα την πρώτη φορά;» «Όχι, όχι τόσο…» λέει και τα μάγουλά της κοκκινίζουν ελαφρά. «Είναι περισσότερο η ιδέα;» ρωτάω, πιέζοντάς τη λίγο ακόμα. «Υποθέτω… Να αισθάνεσαι ευχαρίστηση όταν υποτίθεται πως δεν πρέπει». «Θυμάμαι πως ένιωσα το ίδιο. Χρειάζεται λίγος χρόνος για να βγάλεις άκρη». Επιτέλους κάνουμε αυτήν τη συζήτηση. «Μ πορείς πάν τα να χρησιμοποιήσεις τον κωδικό ασφαλείας, Αναστάζια. Μ ην το ξεχνάς. Και από τη στιγμή που ακολουθείς τους κανόνες, οι οποίοι ικανοποιούν μια βαθιά εσωτερική μου ανάγκη ν’ ασκώ έλεγχο και να σε κρατάω ασφαλή, τότε ίσως μπορέσουμε να βρούμε έναν τρόπο να προχωρήσουμε». «Γιατί θες να μ’ ελέγχεις;» «Επειδή εκπληρώνει μια εσωτερική μου ανάγκη που δεν ικανοποιήθηκε στην τρυφερή μου ηλικία». «Δηλαδή είναι κάποιο είδος θεραπείας;» «Δεν το έχω σκεφτεί έτσι… Αλλά ναι, υποθέτω πως είναι». Γνέφει καταφατικά. «Αλλά να ποιο είναι το θέμα – τη μια στιγμή λες “μη μ’ αψηφάς” και την άλλη πως σ’ αρέσει να σε αμφισβητούν. Η γραμμή παραείναι λεπτή για να ισορροπώ με επιτυχία». «Το καταλαβαίνω αυτό. Αλλά μέχρι στιγμής δείχνεις να τα πηγαίνεις καλά…» «Ναι. Αλλά με ποιο προσωπικό κόστος; Έχω δεθεί κόμπος». «Μ ’ αρέσεις δεμένη κόμπος…» «Δεν εννοούσα αυτό!» Τινάζει το χέρι της μέσα από το νερό, καταβρέχοντάς με. «Μ ε πιτσίλισες;» «Ναι» απαντάει. «Ω δεσποινίς Στιλ…» Τυλίγω το χέρι μου γύρω από τη μέση της και την τραβάω κοντά μου, κάνοντας πάλι το νερό να ξεχειλίσει και να τρέξει στο πάτωμα. «Νομίζω πως φτάνει η κουβέντα για τώρα».
486
E. L. JAMES
Πιάνω το κεφάλι της ανάμεσα στα χέρια μου και τη φιλάω, με τη γλώσσα μου να της ανοίγει τα χείλη, ύστερα να ψάχνει μέσα στο στόμα της, επιβάλλοντας την κυριαρχία της. Περνάει τα δάχτυλά της από τα μαλλιά μου ανταποδίδοντας το φιλί, στριφογυρίζοντας τη γλώσσα της γύρω από τη δική μου. Γέρνοντας το κεφάλι της με το ένα μου χέρι, τη μετακινώ με το άλλο, έτσι ώστε να με καβαλήσει. Τραβιέμαι για να πάρω μια ανάσα. Τα μάτια της είναι σκοτεινά και αισθησιακά, ο πόθος της ολοφάνερος. Της τραβάω τους καρπούς πίσω από την πλάτη και τους αρπάζω με το ένα χέρι. «Τώρα θα σε πάρω!» δηλώνω και τη σηκώνω έτσι που η στύση μου να ορθώνεται από κάτω της. «Έτοιμη;» «Ναι…» ψελλίζει και την κατεβάζω αργά πάνω μου, παρακολουθώντας την έκφρασή της καθώς τη γεμίζω. Βογκάει και κλείνει τα μάτια, σπρώχνοντας τα στήθη της προς το πρόσωπό μου. Ω Χριστούλη μου. Κυρτώνω τους γοφούς μου ανασηκώνοντάς την, μπαίνοντας πιο βαθιά μέσα της, και σκύβω προς τα εμπρός, έτσι που το μέτωπό μας ακουμπάει το ένα το άλλο. Η αίσθηση είναι τόσο ωραία. «Σε παρακαλώ, άσε τα χέρια μου…» ψιθυρίζει. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το στόμα της ανοιχτό καθώς ρουφάει αέρα στα πνευμόνια της. «Μ η μ’ αγγίξεις…» την παρακαλάω και αφήνω τα χέρια της, πιάνοντάς την από τους γοφούς. Γραπώνεται από την άκρη της μπανιέρας και αρχίζει αργά να με παίρνει. Πάνω. Μ ετά κάτω. Αργά αργά. Ανοίγει τα μάτια της, βρίσκοντας τα δικά μου καρφωμένα στο πρόσωπό της. Να την παρακολουθούν. Καθώς με καβαλάει. Σκύβει και με φιλάει, με τη γλώσσα της να εισβάλλει στο στόμα μου. Κλείνω τα μάτια, απολαμβάνοντας την αίσθηση. Ω, ναι, Άνα. Τα δάχτυλά της είναι στα μαλλιά μου τραβώντας καθώς με φιλάει, με την υγρή της γλώσσα να μπλέκεται με τη δική μου καθώς κινείται. Την κρατάω από τους γοφούς και αρχίζω να τη
ΓΚΡΕΫ
487
σηκώνω πιο ψηλά και πιο γρήγορα, έχοντας αμυδρή επίγνωση του νερού που τρέχει σαν καταρράκτης από την μπανιέρα. Δε με νοιάζει, όμως. Τη θέλω. Έτσι. Αυτή την όμορφη γυναίκα που βογκάει μέσα στο στόμα μου. Πάνω. Κάτω. Πάνω. Κάτω. Πολλές φορές. Προσφέροντάς μου τον εαυτό της. Παίρνοντάς με. «Α…» Η απόλαυση σκαλώνει στον λαιμό της. «Έτσι, μωρό μου…» μουρμουρίζω ενώ επιταχύνει τον ρυθμό της γύρω μου και ύστερα φωνάζει καθώς εκρήγνυται στον οργασμό της. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω της κλείνοντάς τη στην αγκαλιά μου, κρατώντας τη σφιχτά καθώς χάνομαι και τελειώνω μέσα της. «Άνα, μωρό μου!» φωνάζω και ξέρω πως δε θέλω να την αφήσω ποτέ. Μ ε φιλάει στο αυτί. «Ήταν πολύ…» λέει σιγανά. «Ναι…» Κρατώντας την από τα μπράτσα, τη σπρώχνω λίγο πίσω για να τη μελετήσω. Φαίνεται νυσταγμένη και χορτασμένη και φαντάζομαι πως το ίδιο πρέπει να φαίνομαι κι εγώ. «Ευχαριστώ…» ψιθυρίζω. Φαίνεται σαστισμένη. «Που δε μ’ άγγιξες» διευκρινίζω. Το πρόσωπό της μαλακώνει και σηκώνει το χέρι της. Τσιτώνομαι. Εκείνη, όμως, κουνάει το κεφάλι της και ακολουθεί με το δάχτυλό της τη γραμμή των χειλιών μου. «Είπες πως είναι αυστηρό όριο. Καταλαβαίνω». Και σκύβοντας μπροστά, με φιλάει. Το άγνωστο συναίσθημα σκαρφαλώνει και βγαίνει στην επιφάνεια φουσκώνοντας στο στήθος μου, ανώνυμο και επικίνδυνο. «Έλα να σε πάω στο κρεβάτι. Εκτός αν πρέπει να γυρίσεις σπίτι…» Έχω πανικοβληθεί από το μονοπάτι που έχουν πάρει τα συναισθήματά μου. «Όχι. Δεν είναι ανάγκη να φύγω». «Ωραία. Μ είνε…» Τη σηκώνω και βγαίνω από την μπανιέρα ώστε να φέρω
488
E. L. JAMES
πετσέτες και για τους δυο μας, αποδιώχνοντας τα ανησυχαστικά συναισθήματά μου. Την τυλίγω σε μια πετσέτα, δένω άλλη μία γύρω από τη μέση μου και ρίχνω ακόμα μία κάτω, σε μια μάταιη προσπάθεια να μαζέψω το νερό που έχει κυλήσει στο πάτωμα. Η Άνα πηγαίνει κοντά στους νιπτήρες όσο αδειάζω την μπανιέρα. Λοιπόν, αυτή η βραδιά ήταν ενδιαφέρουσα. Και είχε δίκιο. Ήταν καλό που μιλήσαμε, κι ας μην είμαι σίγουρος αν καταλήξαμε κάπου. Βουρτσίζει τα δόντια της με την οδοντόβουρτσά μου όταν διασχίζω το μπάνιο προς το υπνοδωμάτιο. Αυτό με κάνει να χαμογελάσω. Παίρνω το τηλέφωνό μου και βλέπω πως η αναπάντητη κλήση ήταν από τον Τέυλορ. Του στέλνω ένα sms. Όλα καλά; Θα φύγω για ανεμοπορία στις 6:00 π.μ. Απαντάει αμέσως. Γι’ αυτό έπαιρνα τηλέφωνο. Ο καιρός φαίνεται καλός. Θα σας δω εκεί. Καληνύχτα, κύριε. Θα πάω τη δεσποινίδα Στιλ για ανεμοπορία! Η χαρά μου ξεχειλίζει, κι ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου, που γίνεται πλατύτερο όταν βγαίνει από το μπάνιο τυλιγμένη στην πετσέτα. «Χρειάζομαι την τσάντα μου…» λέει ντροπαλά. «Νομίζω πως την άφησες στο καθιστικό». Φεύγει τρέχοντας για να τη φέρει, κι εγώ βουρτσίζω τα δόντια μου, ξέροντας πως η οδοντόβουρτσα βγήκε μόλις από το στόμα της. Στο υπνοδωμάτιο πετάω την πετσέτα, τραβάω τα σεντόνια και ξαπλώνω περιμένοντας την Άνα. Έχει εξαφανιστεί πάλι στο
ΓΚΡΕΫ
489
μπάνιο κι έχει κλείσει την πόρτα. Έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα επιστρέφει. Πετάει την πετσέτα της και ξαπλώνει πλάι μου γυμνή, με εξαίρεση ένα ντροπαλό χαμόγελο. Μ ένουμε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι ο ένας απέναντι στον άλλο, κρατώντας αγκαλιά τα μαξιλάρια μας. «Θες να κοιμηθείς;» ρωτάω. Ξέρω πως πρέπει να σηκωθούμε νωρίς, και είναι σχεδόν έντεκα. «Όχι. Δεν είμαι κουρασμένη» απαντάει με μάτια που λάμπουν. «Τι θες να κάνεις;» Κι άλλο σεξ; «Να μιλήσω». Πάλι να μιλήσει; Χριστέ μου. Χαμογελάω στωικά. «Για ποιο πράγμα;» «Διάφορα…» «Τι διάφορα;» «Για σένα». «Τι για μένα;» «Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;» Μ ου αρέσουν οι ταχυβόλες ερωτήσεις της. «Σήμερα είναι τα “Μ αθήματα πιάνου”…» Μ ου ανταποδίδει το πλατύ χαμόγελο. «Φυσικά. Τι χαζή που είμαι… Τόσο θλιβερό, συγκλονιστικό σάουντρακ, που χωρίς αμφιβολία μπορείς να το παίξεις. Τόσα επιτεύγματα, κύριε Γκρέυ…» «Και το μεγαλύτερο είστε εσείς, δεσποινίς Στιλ». Το χαμόγελό της γίνεται πλατύτερο. «Ώστε είμαι το νούμερο δεκαεφτά…» «Δεκαεφτά;» «Ο αριθμός των γυναικών με τις οποίες… εεε… έκανες σεξ». Ω, γαμώτο… «Όχι ακριβώς». Το χαμόγελό της εξαφανίζεται. «Είπες δεκαπέντε». «Αναφερόμουν στον αριθμό των γυναικών στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου. Νόμιζα πως αυτό εννοούσες. Δε με ρώτησες με πόσες γυναίκες έχω κάνει σεξ». «Α…» Τα μάτια της γουρλώνουν. «Βανίλια;» ρωτάει. «Όχι. Είσαι η μοναδική μου κατάκτηση βανίλια…» Και για
490
E. L. JAMES
κάποιον παράξενο λόγο, αισθάνομαι παράλογα ευχαριστημένος με τον εαυτό μου. «Δεν μπορώ να σου πω αριθμό. Δε μετρούσα με χαρακιές στις κολόνες του κρεβατιού…» «Για πόσες μιλάμε; Δεκάδες, εκατοντάδες… χιλιάδες;» «Δεκάδες. Για όνομα του Θεού, είμαστε στις δεκάδες!» Παριστάνω τον εξοργισμένο. «Όλες υποτακτικές;» «Ναι». «Πάψε να μου χαμογελάς!» λέει υπεροπτικά, προσπαθώντας, και αποτυγχάνοντας, να πνίξει το δικό της χαμόγελο. «Δεν μπορώ. Είσαι διασκεδαστική…» Και αισθάνομαι κάπως ζαλισμένος έτσι όπως χαμογελάμε ο ένας στον άλλο. «Μ όνο διασκεδαστική;» «Και κάπως αλλόκοτη». «Είναι λίγο θρασύ να ξεστομίζεις εσύ κάτι τέτοιο» αντιγυρίζει. Τη φιλάω στη μύτη για να την προετοιμάσω. «Αυτό θα σε σοκάρει, Αναστάζια… Έτοιμη;» Τα μάτια της είναι ορθάνοιχτα και ανυπόμονα, γεμάτα χαρά. Πες της. «Όλες εκπαιδευόμενες υποτακτικές όταν εκπαιδευόμουν. Υπάρχουν μέρη μέσα και γύρω από το Σιάτλ όπου μπορείς να πας να εξασκηθείς. Να μάθεις να κάνεις αυτό που κάνω» λέει. «Ω!» αναφωνεί. «Ε ναι λοιπόν. Έχω πληρώσει για σεξ, Αναστάζια». «Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να περηφανεύεσαι!» με μαλώνει. «Κι έχεις δίκιο. Έχω πάθει μεγάλο σοκ. Και είμαι έξαλλη που εγώ δεν μπορώ να σε σοκάρω!» «Φόρεσες τα εσώρουχά μου». «Σε σόκαρε αυτό;» «Ναι. Δε φορούσες το εσώρουχό σου όταν γνώρισες τους γονείς μου». Η χαρά της επιστρέφει. «Σε σόκαρε αυτό;» «Ναι». «Φαίνεται πως μπορώ να σε σοκάρω μόνο στον τομέα των εσωρούχων».
ΓΚΡΕΫ
491
«Μ ου είπες πως ήσουν παρθένα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σοκ που έχω δεχτεί ποτέ!» «Ναι. Το πρόσωπό σου ήταν για φωτογραφία. Ένα στιγμιότυπο Kodak!» Χαχανίζει, και το πρόσωπό της φωτίζεται. «Μ ’ άφησες να σε χτυπήσω με ένα μαστίγιο ιππασίας…» Χαμογελάω σαν τον βρομόγατο του Τσεσάιρ. Πότε έχω ξαναξαπλώσει γυμνός δίπλα σε μια γυναίκα απλώς μιλώντας; «Σε σόκαρε αυτό;» «Αμέ!» «Λοιπόν, μπορεί να σ’ αφήσω να το ξανακάνεις…» «Ω, το ελπίζω, δεσποινίς Στιλ… Αυτό το Σαββατοκύριακο;» «Εντάξει…» απαντάει. «Εντάξει;» «Ναι. Θα μπω πάλι στο Κόκκινο Δωμάτιο Πόνου». «Λες το όνομά μου». «Σε σοκάρει αυτό;» «Το γεγονός ότι μ’ αρέσει με σοκάρει». «Κρίστιαν…» ψιθυρίζει, και ο ήχος του ονόματός μου από τα χείλη της στέλνει μια αίσθηση θαλπωρής στο σώμα μου. «Θέλω να κάνω κάτι αύριο». «Τι;» «Μ ια έκπληξη. Για σένα». Χασμουριέται. Φτάνει. Είναι κουρασμένη. «Σας κάνω να πλήττετε, δεσποινίς Στιλ;» «Ποτέ!» εκμυστηρεύεται. Σκύβω και της δίνω ένα γρήγορο φιλί. «Κοιμήσου!» τη διατάζω και σβήνω τη λάμπα του κομοδίνου. Κι έπειτα από λίγες στιγμές ακούω τη ρυθμική αναπνοή της· κοιμάται βαθιά. Τραβάω ένα σεντόνι πάνω της, γυρίζω ανάσκελα και κοιτάζω τον ανεμιστήρα οροφής, που βουίζει από πάνω μας. Εντάξει, η κουβέντα δεν είναι και τόσο κακή. Σήμερα είχε αποτέλεσμα, στο κάτω κάτω. Ευχαριστώ, Ελένα… Και με ένα χαμόγελο ικανοποίησης, κλείνω τα μάτια μου.
492
E. L. JAMES
[ΠΕΜ ΠΤΗ 2 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] ΟΧΙ. ΜΗ Μ’ ΑΦΗΣΕΙΣ…» Τα ψιθυριστά λόγια εισχωρούν στον ύπνο μου. Αναδεύομαι και ξυπνάω. Τι ήταν αυτό; Κοιτάζω ολόγυρα στο δωμάτιο. Πού στον διάολο βρίσκομαι; Α, ναι, στη Σαβάννα. «Όχι. Σε παρακαλώ… Μ η μ’ αφήσεις». Τι; Είναι η Άνα. «Δεν πάω πουθενά…» μουρμουρίζω μπερδεμένος. Γυρίζω και στηρίζομαι στον αγκώνα μου. Είναι στριμωγμένη δίπλα μου και δείχνει να κοιμάται. «Δε θα σ’ αφήσω…» λέει μπερδεμένα. Το κρανίο μου μυρμηγκιάζει. «Πολύ χαίρομαι που το ακούω». Αναστενάζει. «Άνα;» ψιθυρίζω. Αλλά δεν αντιδρά. Τα μάτια της είναι κλειστά. Κοιμάται βαθιά. Πρέπει να ονειρεύεται… Τι ονειρεύεται; «Κρίστιαν…» λέει. «Ναι!» αποκρίνομαι αυτόματα. Δε λέει τίποτα, όμως· είναι σαφές ότι κοιμάται, αλλά δεν την έχω ακούσει ξανά να μιλάει στον ύπνο της. Την παρακολουθώ γοητευμένος. Το πρόσωπό της φωτίζεται από το φως που έρχεται από το καθιστικό. Το μέτωπό της ζαρώνει στιγμιαία, θαρρείς και τη βασανίζει κάποια δυσάρεστη σκέψη, αλλά μετά είναι και πάλι λείο. Μ ε τα χείλη μισάνοιχτα καθώς αναπνέει και το πρόσωπο χαλαρό από τον ύπνο, είναι «
ΓΚΡΕΫ
493
όμορφη. Και δε θέλει να φύγω ούτε εκείνη θα με αφήσει. Η ειλικρίνεια της υποσυνείδητης παραδοχής της πέφτει με ορμή πάνω μου σαν καλοκαιρινή αύρα, αφήνοντας πίσω της θαλπωρή και ελπίδα. Δεν πρόκειται να με αφήσει. Λοιπόν, έχεις την απάντησή σου, Γκρέυ. Της χαμογελάω. Δείχνει να έχει ηρεμήσει κι έχει σταματήσει να μιλάει. Κοιτάζω την ώρα στο ραδιοξυπνητήρι: 4:57. Έτσι κι αλλιώς, είναι ώρα να σηκωθώ και είμαι κατενθουσιασμένος. Θα πάω για ανεμοπορία. Με την Άνα. Τρελαίνομαι για την ανεμοπορία. Της δίνω ένα γρήγορο φιλί στον κρόταφο, σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς το κυρίως δωμάτιο της σουίτας, όπου παραγγέλνω πρωιν ό κι ελέγχω το τοπικό δελτίο καιρού. Άλλη μία ζεστή μέρα με υψηλή υγρασία. Χωρίς βροχή. Κάνω ένα γρήγορο ντους, σκουπίζομαι, παίρνω τα ρούχα της Άνα από το μπάνιο και τα απλώνω σε μια καρέκλα κοντά στο κρεβάτι. Καθώς μαζεύω το σλιπάκι της, θυμάμαι πώς κατέληξε σε φιάσκο το πανούργο σχέδιό μου να της κατάσχω το εσώρουχό της. Ω δεσποινίς Στιλ. Και μετά την πρώτη μας νύχτα μαζί… Α, επί τη ευκαιρία, φοράω το εσώρουχό σου. Και τραβάει το λάστιχο πάνω, έτσι που να μπορώ να δω τις λέξεις «Polo» και «Ralph» να ξεπροβάλλουν πάνω από το τζιν της. Κουνάω το κεφάλι μου, παίρνω από το ερμάριο ένα από τα μποξεράκια μου και το αφήνω στην καρέκλα. Μ ου αρέσει όταν φοράει τα ρούχα μου. Μ ουρμουρίζει πάλι, και νομίζω πως είπε «κλουβί», αλλά δεν είμαι σίγουρος. Περί τίνος πρόκειται, που να πάρει; Δεν κουνιέται, αλλά παραμένει μακάρια κοιμισμένη όσο ντύνομαι. Τη στιγμή που φοράω το μπλουζάκι μου, ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα. Ήρθε το πρωινό: γλυκίσματα, ένας καφές για μένα και τσάι Twinings English Breakfast για την Άνα. Ευτυχώς που το ξενοδοχείο διαθέτει την αγαπημένη της μάρκα.
494
E. L. JAMES
Ώρα να ξυπνήσουμε τη δεσποινίδα Στιλ. «Φράουλα…» μουρμουρίζει ενώ κάθομαι δίπλα της στο κρεβάτι. Τι τρέχει με τα φρούτα; «Αναστάζια…» της λέω σιγανά. «Θέλω κι άλλο…» Το ξέρω, το ίδιο κι εγώ. «Έλα, μωρό μου…» συνεχίζω να την καλοπιάνω για να ξυπνήσει. Γκρινιάζει. «Όχι. Θέλω να σ’ αγγίξω…» Σκατά! Σκύβω και της τραβάω απαλά τον λοβό της με τα δόντια μου. «Όχι!» Κλείνει σφιχτά τα μάτια της. «Ξύπνα, μωρό μου…» «Οχ, όχι…» διαμαρτύρεται. «Ώρα να σηκωθείς, μωρό μου… Θ’ ανάψω το φωτιστικό». Απλώνω το χέρι μου και το ανάβω, λούζοντάς τη με ένα αμυδρό φως. Μ ισανοίγει τα μάτια. «Όχι…» κλαψουρίζει. Η απροθυμία της να ξυπνήσει είναι διασκεδαστική και διαφορετική. Στις προηγούμενες σχέσεις μου μια νυσταγμένη υποτακτική θα ανέμενε να τιμωρηθεί. Τρίβω τη μύτη μου στο αυτί της και ψιθυρίζω: «Θέλω να δούμε μαζί την ανατολή…». Τη φιλάω στο μάγουλο, φιλάω ένα ένα τα βλέφαρά της, φιλάω την άκρη της μύτης της, φιλάω τα χείλη της. Τα μάτια της τρεμοπαίζουν και ανοίγουν. «Καλημέρα, όμορφη…» Και ξανακλείνουν. Γκρινιάζει, και της χαμογελάω πλατιά. «Δεν είσαι πρωινός τύπος…» Ανοίγει ένα μάτι που δεν εστιάζει και με μελετάει. «Νόμιζα πως ήθελες σεξ…» λέει, με ολοφάνερη ανακούφιση. Πνίγω το γέλιο μου. «Αναστάζια, πάντα θέλω σεξ μαζί σου… Είναι συγκινητικό να μαθαίνω πως αισθάνεσαι το ίδιο». «Φυσικά και νιώθω το ίδιο. Απλώς όχι όταν είναι τόσο αργά...» Αγκαλιάζει το μαξιλάρι της. «Δεν είναι αργά, είναι νωρίς. Έλα, σήκω. Θα βγούμε έξω. Θα
ΓΚΡΕΫ
495
κανονίσουμε άλλη φορά να κάνουμε σεξ». «Έβλεπα τόσο ωραίο όνειρο…» Αναστενάζει, κοιτάζοντάς με. «Τι ονειρευόσουν;» «Εσένα…» Η έκφρασή της ζωηρεύει. «Τι έκανα αυτήν τη φορά;» «Προσπαθούσες να με ταΐσεις φράουλες…» μου απαντάει χαμηλόφωνα. Αυτό εξηγεί τα μουρμουρητά της. «Ο δόκτωρ Φλυν θα έκανε πάρτι με αυτό το όνειρο! Σήκω, ντύσου. Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις ντους. Θα κάνουμε αργότερα». Διαμαρτύρεται, αλλά ανακάθεται, αγνοώντας το σεντόνι, που γλιστράει στη μέση της εκθέτοντας το σώμα της. Το πουλί μου αναδεύεται. Μ ε τα μαλλιά της ανακατεμένα, να πέφτουν πάνω στους ώμους της και να κατσαρώνουν γύρω από τα γυμνά στήθη της, είναι υπέροχη. Αγνοώντας τη διέγερσή μου, σηκώνομαι για να της δώσω λίγο χώρο. «Τι ώρα είναι;» ρωτάει με νυσταγμένη φωνή. «Πεντέμισι το πρωί». «Εμένα μου φαίνεται σαν να είναι τρεις το πρωί…» «Δεν έχουμε πολλή ώρα. Σ’ άφησα να κοιμηθείς όσο περισσότερο μπορούσα. Έλα». Θέλω να τη σηκώσω σέρνοντας από το κρεβάτι και να την ντύσω ο ίδιος. Δε βλέπω την ώρα να την ανεβάσω ψηλά. «Δεν μπορώ να κάνω ένα ντους;» «Αν κάνεις ντους, θα θέλω να κάνω κι εγώ μαζί σου, και ξέρεις τι θα γίνει μετά… Η μέρα θα έχει τελειώσει. Έλα». Μ ου ρίχνει ένα υπομονετικό βλέμμα. «Τι θα κάνουμε;» «Είναι έκπληξη. Σ’ το είπα». Κουνάει το κεφάλι της και χαμογελάει πλατιά, διασκεδάζοντας ολοφάνερα. «Εντάξει». Σηκώνεται από το κρεβάτι, χωρίς επίγνωση της γύμνιας της, και προσέχει τα ρούχα της στην καρέκλα. Είμαι ενθουσιασμένος που δεν είναι ο συνηθισμένος της ντροπαλός εαυτός· μπορεί αυτό να συμβαίνει επειδή νυστάζει. Φοράει το εσώρουχό μου και μου χαμογελάει πλατιά. «Θα σου αφήσω λίγο χώρο τώρα που σηκώθηκες».
496
E. L. JAMES
Αφήνοντάς τη να ντυθεί, επιστρέφω στο κυρίως δωμάτιο, κάθομαι στο τραπεζάκι και βάζω στον εαυτό μου λίγο καφέ. Έρχεται έπειτα από μερικά λεπτά. «Φάε!» την προστάζω, κάνοντάς της νόημα να καθίσει. Μ ε κοιτάζει καθηλωμένη, με απλανές βλέμμα. «Αναστάζια» λέω, διακόπτοντας την ονειροπόλησή της. Οι βλεφαρίδες της τρεμοπαίζουν καθώς επιστρέφει από κει όπου βρισκόταν. «Θα πιω λίγο τσάι. Μ πορώ να πάρω ένα κρουασάν για αργότερα;» ρωτάει γεμάτη ελπίδα. Δεν πρόκειται να φάει. «Μ η μου το χαλάσεις, Αναστάζια…» «Θα φάω αργότερα, όταν θα έχει ξυπνήσει το στομάχι μου. Γύρω στις εφτάμισι. Εντάξει;» «Εντάξει». Δεν μπορώ να την αναγκάσω. Φαίνεται ανυπάκουη και πεισματάρα. «Θέλω να υψώσω το βλέμμα στον ουρανό» λέει. Ω Άνα, βάλε τα δυνατά σου. «Ελεύθερα. Κάν’ το και φτιάξε μου τη μέρα!» αντιγυρίζω αυστηρά. Σηκώνει τα μάτια στον πυροσβεστικό ψεκαστήρα της οροφής. «Λοιπόν, ένα χέρι ξύλο θα με ξυπνούσε, υποθέτω…» λέει σαν να ζυγίζει την επιλογή. Το σκέφτεται; Δε λειτουργεί έτσι, Αναστάζια. «Από την άλλη, δε θέλω να παραζεσταθείς και να μπεις σε κόπο· το κλίμα εδώ είναι αρκετά θερμό…» Μ ου ρίχνει ένα μελιστάλαχτο χαμόγελο. «Αποτελείτε, όπως πάντα, πρόκληση, δεσποινίς Στιλ… Πιείτε το τσάι σας». Κάθεται και πίνει δυο γουλιές. «Πίνε. Πρέπει να φύγουμε». Βιάζομαι να ξεκινήσουμε – η απόσταση που έχουμε να διανύσουμε είναι αρκετά μεγάλη. «Πού θα πάμε;» «Θα δεις…» Σταμάτα να χαμογελάς, Γκρέυ. Σουφρώνει τα χείλη εκνευρισμένη. Η δεσποινίς Στιλ, όπως πάντα, είναι περίεργη. Το μόνο που φοράει, όμως, είναι το
ΓΚΡΕΫ
497
αμάνικο μπλουζάκι της και το τζιν της· θα κρυών ει όταν βρεθούμε στον αέρα. «Τέλειωσε το τσάι σου!» τη διατάζω και φεύγω από το τραπέζι. Στο υπνοδωμάτιο σκαλίζω στο ερμάριο και βγάζω ένα φούτερ. Πρέπει να είναι αρκετό. Παίρνω τον παρκαδόρο και του λέω να φέρει το αυτοκίνητο μπροστά. «Είμαι έτοιμη» λέει όταν επιστρέφω στο κυρίως δωμάτιο. «Θα χρειαστείς αυτό». Της πετάω το φούτερ και με κοιτάζει σαστισμένη. «Άκου που σου λέω…» Της δίνω ένα γρήγορο φιλί στα χείλη. Πιάνοντάς την από το χέρι, ανοίγω την πόρτα της σουίτας και κατευθυνόμαστε προς τους ανελκυστήρες. Εκεί μπροστά στέκεται ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου –ο Μ πράιαν, σύμφωνα με το ταμπελάκι που γράφει το όνομά του– ο οποίος περιμένει επίσης το ασανσέρ. «Καλημέρα!» λέει, χαιρετώντας μας κεφάτα καθώς ανοίγουν οι πόρτες. Ρίχνω μια ματιά στην Άνα και υπομειδιώ καθώς μπαίνουμε μέσα. Δεν έχει αταξίες στα ασανσέρ σήμερα το πρωί. Κρύβει το χαμόγελό της και κοιτάζει το πάτωμα, ενώ τα μάγουλά της κοκκινίζουν. Ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου. Ο Μ πράιαν μας εύχεται να έχουμε μια όμορφη μέρα την ώρα που βγαίνουμε. Έξω ο παρκαδόρος περιμένει με τη M ustang. Η Άνα υψώνει το φρύδι, εντυπωσιασμένη από το GT500. Ναι, έχει το γούστο του αυτό το αυτοκίνητο, κι ας είναι μια απλή M ustang. «Ξέρεις, μερικές φορές είναι υπέροχο να είμαι εγώ…» την πειράζω και, με μια ευγενική υπόκλιση, της ανοίγω την πόρτα. «Πού πάμε;» «Θα δεις». Κάθομαι πίσω από το τιμόνι και ξεκινάω. Στο φανάρι περνάω στα γρήγορα τη διεύθυνση του αεροδρομίου στο GPS. Μ ας καθοδηγεί έξω από τη Σαβάννα προς τον Διαπολιτειακό 95. Ανοίγω το iPod μου από το τιμόνι, και το αυτοκίνητο γεμίζει με μια υπέροχη μελωδία. «Τι είναι αυτό;» ρωτάει η Άνα. «Είναι από τη “La Traviata”. Μ ια όπερα του Βέρντι». «“La Traviata”; Την έχω ακουστά. Δε θυμάμαι από πού. Τι
498
E. L. JAMES
σημαίνει;» Της ρίχνω ένα συνωμοτικό βλέμμα. «Κοίτα… Κυριολεκτικά σημαίνει “η παραστρατημένη”. Βασίζεται στο βιβλίο του Αλέξανδρου Δουμά Η κυρία με τις καμέλιες». «Α… Το έχω διαβάσει». «Το φαντάστηκα». «Η καταδικασμένη πόρνη…» εξιστορεί, και η φωνή της έχει μια μελαγχολική χροιά. «Χμμμ… Είναι καταθλιπτική ιστορία» λέει. «Υπερβολικά καταθλιπτική;» Δε θέλουμε τέτοια τώρα, δεσποινίς Στιλ, ειδικά όταν είμαι σε τόσο καλή διάθεση. «Θες να διαλέξεις εσύ τη μουσική; Είναι στο iPod μου». Χτυπάω ελαφρά την κονσόλα και εμφανίζω τον κατάλογο των τραγουδιών. «Διάλεξε» της προτείνω και αναρωτιέμαι αν θα της αρέσει κάτι από αυτά που έχω στο iTunes. Μ ελετάει τον κατάλογο και κάνει κύλιση προς τα κάτω, πολύ συγκεντρωμένη. Διαλέγει ένα τραγούδι, και τα γλυκόηχα έγχορδα του Βέρντι αντικαθίστανται από έναν ρυθμό που σφυροκοπάει και την Μ πρίτνυ Σπίαρς. «“Toxic”, ε;» παρατηρώ με σαρκασμό. «Δεν ξέρω τι εννοείς…» απαντάει αθώα. Μήπως νομίζει πως πρέπει να φοράω ένα προειδοποιητικό σήμα; Η δεσποινίς Στιλ θέλει να παίξει παιχνίδια. Ας γίνει έτσι. Κατεβάζω λίγο την ένταση της μουσικής. Είναι κάπως νωρίς γι’ αυτό το ρεμίξ και για την υπενθύμιση. «Κύριε, αυτή η υποτακτική ζητάει με σεβασμό το iPod του αφέντη». Τραβάω το βλέμμα μου από το λογιστικό φύλλο που διαβάζω και τη μελετάω καθώς γονατίζει δίπλα μου, με τα μάτια να κοιτάζουν χαμηλά. Ήταν καταπληκτική αυτό το Σαββατοκύριακο. Πώς να αρνηθώ; «Βέβαια, Λέιλα, πάρ’ το. Νομίζω πως είναι στη θήκη του».
ΓΚΡΕΫ
499
«Ευχαριστώ, αφέντη» αποκρίνεται και σηκώνεται με τη συνηθισμένη της χάρη, χωρίς να με κοιτάζει. Καλό κορίτσι. Και φορώντας μόνο κόκκινα ψηλοτάκουνα, πηγαίνει τρικλίζοντας στη θήκη του iPod και παίρνει την ανταμοιβή της. «Δεν έβαλα εγώ το συγκεκριμένο τραγούδι στο iPod» της λέω πρόσχαρα και πατάω τέρμα το γκάζι, έτσι που κολλάμε και οι δύο στη ράχη των καθισμάτων μας. Ακούω, όμως, το σιγανό, απελπισμένο ξέσπασμα οργής της Άνα πάνω από το μουγκρητό της μηχανής. Καθώς η Μ πρίτνυ συνεχίζει να βάζει τα αισθησιακά δυνατά της, η Άνα χτυπάει νευρικά τα δάχτυλα στον μηρό της, εκπέμποντας ταραχή έτσι όπως κοιτάζει έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Η M ustang καταβροχθίζει τα χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο· δεν έχει κίνηση, και το πρώτο φως της αυγής μάς κυνηγάει πάνω στον Διαπολιτειακό 95. Η Άνα αναστενάζει καθώς αρχίζει ο Ντάμιεν Ράις. Μην τη βασανίζεις άλλο, Γκρέυ. Και δεν ξέρω αν είναι η καλή μου διάθεση, η κουβέντα μας χτες το βράδυ ή το γεγονός ότι πηγαίνω για ανεμοπορία – αλλά θέλω να της πω ποιος έβαλε το τραγούδι στο iPod. «Η Λέιλα το έβαλε». «Η Λέιλα;» «Μ ια πρώην. Εκείνη μου έβαλε το τραγούδι στο iPod». «Μ ια από τις δεκαπέντε;» Στρέφει πάνω μου όλη της την προσοχή, διψώντας για πληροφορίες. «Ναι». «Τι απέγινε;» «Τελειώσαμε». «Γιατί;» «Ήθελε περισσότερα». «Κι εσύ δεν ήθελες;» Της ρίχνω μια ματιά και κουνάω το κεφάλι μου. «Ποτέ δεν ήθελα περισσότερα, μέχρι που σε γνώρισα». Μ ε ανταμείβει με το ντροπαλό της χαμόγελο.
500
E. L. JAMES
Ναι, Άνα. Δεν είσαι μόνο εσύ που θέλεις περισσότερα. «Τι απέγιναν οι άλλες δεκατέσσερις;» ρωτάει. «Θες κατάλογο; Τις χώρισα, τις αποκεφάλισα, πέθαναν;» «Δεν είσαι ο Ερρίκος Η΄…» με αποπαίρνει. «Εντάξει. Σε τυχαία σειρά, είχα μόνο τέσσερις μακροχρόνιες σχέσεις με τέσσερις γυναίκες, εκτός από την Ελένα». «Την Ελένα;» «Κυρία Ρόμπινσον για σένα…» Σωπαίνει για μια στιγμή, και ξέρω πως με κοιτάζει προσεκτικά. Κρατάω τα μάτια μου στον δρόμο. «Τι απέγιναν οι τέσσερις;» ρωτάει. «Τόσο περίεργη, τόσο διψασμένη για πληροφορίες, δεσποινίς Στιλ…» την πειράζω. «Ω… Ο κύριος Πότε Περιμένεις την Περίοδό σου». «Αναστάζια, οι άντρες πρέπει να τα ξέρουν αυτά τα πράγματα». «Μ πα;» «Εγώ πρέπει να τα ξέρω». «Γιατί;» «Επειδή δε θέλω να μείνεις έγκυος». «Ούτε κι εγώ! Τουλάχιστον για μερικά χρόνια ακόμα…» λέει, κάπως σκεφτική. Φυσικά, αυτό θα συνέβαινε με κάποιον άλλο… Η σκέψη είναι ανησυχητική… Είναι δική μου. «Λοιπόν, οι άλλες τέσσερις τι απέγιναν;» επιμένει. «Η μια γνώρισε κάποιον άλλο. Οι άλλες τρεις ήθελαν… περισσότερα. Δεν ήμουν διαθέσιμος για περισσότερα τότε». Γιατί άνοιξα τον ασκό του Αιόλου; «Και οι άλλες;» «Απλώς το πράγμα δε δούλεψε». Γνέφει καταφατικά και κοιτάζει έξω από το παράθυρο καθώς ο Άαρον Νέβιλ τραγουδάει «Tell It Like It Is». «Πού πάμε;» ξαναρωτάει. Κοντεύουμε πια. «Σ’ ένα αεροδρόμιο». «Δε γυρίζουμε στο Σιάτλ, έτσι;» Ακούγεται πανικόβλητη. «Όχι, Αναστάζια». Καγχάζω με την αντίδρασή της. «Θα
ΓΚΡΕΫ
501
επιδοθούμε στο δεύτερο αγαπημένο μου χόμπι!» «Δεύτερο;» «Ναι. Σου είπα το αγαπημένο μου σήμερα το πρωί». Η έκφρασή της μου λέει πως είναι τελείως μπερδεμένη. «Εσείς, δεσποινίς Στιλ. Αυτό βρίσκεται στην κορυφή της λίστας μου. Μ ε όποιον τρόπο μπορώ να σας έχω». Χαμηλώνει το βλέμμα στα πόδια της, και τα χείλη της στραβώνουν. «Ε λοιπόν, αυτό βρίσκεται πολύ ψηλά και στη δική μου λίστα των διασκεδαστικών κίνκι προτεραιοτήτων…» αποκρίνεται. «Χαίρομαι που το ακούω». «Ώστε σε αεροδρόμιο…» Της χαμογελάω πλατιά. «Ανεμοπορία… Θα πάμε να κυνηγήσουμε την αυγή, Αναστάζια». Στρίβω αριστερά στο αεροδρόμιο και συνεχίζω έως το υπόστεγο του Συλλόγου Ανεμοπορίας Μ πράνσγουικ, όπου σταματάω το αυτοκίνητο. «Σ’ αρέσει η ιδέα;» ρωτάω. «Εσύ θα το πετάξεις;» «Ναι». Το πρόσωπό της λάμπει από έξαψη. «Ναι, πολύ!» Μ ου αρέσει το πόσο ατρόμητη και ενθουσιώδης είναι με κάθε καινούρια εμπειρία. Σκύβω και της δίνω ένα γρήγορο φιλί. «Άλλη μία πρώτη φορά, δεσποινίς Στιλ…» Έξω κάνει δροσιά, αλλά όχι κρύο, και ο ουρανός τώρα είναι πιο ανοιχτόχρωμος, γκριζογάλανος και φωτεινός στον ορίζοντα. Κάνω τον γύρο του αυτοκινήτου και ανοίγω την πόρτα της Άνα. Μ ε το χέρι της στο δικό μου, προχωράμε προς την είσοδο του υπόστεγου. Ο Τέυλορ περιμένει εκεί με έναν νεαρό γενειοφόρο με σορτσάκι και σανδάλια. «Κύριε Γκρέυ, από δω είναι ο πιλότος που θα κάνει την αερορυμούλκηση, ο κύριος Μ αρκ Μ πένσον» λέει ο Τέυλορ. Αφήνω την Άνα και σφίγγω το χέρι του Μ πένσον, που έχει μια άγρια λάμψη στο μάτι του. «Πετύχατε υπέροχο πρωινό, κύριε Γκρέυ!» λέει ο Μ πένσον.
502
E. L. JAMES
«Ο άνεμος είναι στους δέκα κόμβους από βορειοανατολικά, που σημαίνει πως η σύγκλιση κατά μήκος της ακτής θα πρέπει να σας κρατήσει ψηλά αρκετούτσικη ώρα». Ο Μ πένσον είναι Βρετανός, με γερή χειραψία. «Ωραίο μου ακούγεται» αποκρίνομαι και παρακολουθώ την Άνα και τον Τέυλορ να μοιράζονται ένα δικό τους αστείο. «Αναστάζια. Έλα!» «Θα σε δω αργότερα» λέει στον Τέυλορ. Αγνοώντας την οικειότητά της απέναντι στο προσωπικό μου, τη συστήνω στον Μ πένσον. «Κύριε Μ πένσον, από δω η κοπέλα μου, Αναστάζια Στιλ». «Χαίρω πολύ» λέει, και ο Μ πένσον τής χαμογελάει κεφάτα έτσι όπως σφίγγουν τα χέρια. «Παρομοίως!» αποκρίνεται. «Ακολουθήστε με, παρακαλώ». «Βεβαίως». Παίρνω την Άνα από το χέρι και αρχίζουμε να προχωράμε δίπλα στον Μ πένσον. «Έχω ένα Blaník L23 πανέτοιμο. Είναι της παλιάς σχολής. Αλλά τα βγάζει πέρα μια χαρά». «Ωραία. Σ’ ένα Blaník έμαθα να πετάω. Ένα L13» λέω στον Μ πένσον. «Δεν υπάρχει περίπτωση να πέσεις έξω με ένα Blaník. Είμαι μεγάλος οπαδός τους». Σηκώνει τον αντίχειρά του επιδοκιμαστικά. «Αν και προτιμώ το L23 για τα ακροβατικά». Συγκατανεύω. «Είστε δεμένοι στο Piper Pawnee μου» συνεχίζει. «Θα το ανεβάσω στα τρεις χιλιάδες πόδια και μετά θα σας ελευθερώσω. Αυτό θα πρέπει να σας δώσει κάμποση ώρα πτήσης». «Το ελπίζω. Η νεφοκάλυψη δείχνει ευοίωνη». «Είναι κάπως νωρίς για μεγάλη άντωση. Ποτέ δεν ξέρεις, όμως… Ο Ντέιβ, ο συνεργάτης μου, θα τοποθετήσει τα στηρίγματα στα φτερά. Είναι στο μέρος». «Εντάξει». Νομίζω ότι «μέρος» σημαίνει τουαλέτα. «Πετάτε πολύ καιρό;» «Από την εποχή που ήμουν στη RAF. Αλλά πετάω αυτά τα taildraggers εδώ και πέντε χρόνια. Είμαστε στην CTAF 122,3, για να ξέρετε».
ΓΚΡΕΫ
503
«Εντάξει». Το L23 φαίνεται σε άριστη κατάσταση, και απομνημονεύω τον αριθμό νηολογίου του: November. Papa. Three. Alpha. «Πρώτα πρέπει να δέσουμε το αλεξίπτωτό σας». Ο Μ πένσον βάζει το χέρι του στο πιλοτήριο και βγάζει ένα αλεξίπτωτο για την Άνα. «Θα το κάνω εγώ» προσφέρομαι και παίρνω τον μπόγο από τον Μ πένσον πριν προλάβει να αγγίξει την Άνα. «Θα φέρω λίγο έρμα…» λέει ο Μ πένσον χαμογελώντας κεφάτα και κατευθύνεται προς το αεροσκάφος. «Σ’ αρέσει να με δένεις με λουριά πάνω σε διάφορα πράγματα…» μουρμουρίζει η Άνα υψώνοντας το φρύδι της. «Δεσποινίς Στιλ, δεν έχετε ιδέα πόσο… Ορίστε, περάστε τα πόδια σας μέσα από τους ιμάντες». Της κρατάω ανοιχτά τα λουριά για τα πόδια. Σκύβοντας, βάζει το χέρι της στον ώμο μου. Τσιτώνομαι ενστικτωδώς, περιμένοντας το σκοτάδι να ξυπνήσει και να με πνίξει, αλλά δεν ξυπνάει. Είναι παράξενο. Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω όταν έχει να κάνει με το άγγιγμά της. Μ ε αφήνει όταν οι θηλιές βρίσκονται γύρω από τους μηρούς της και ανεβάζω τα λουριά των ώμων πάνω από τα μπράτσα της, στερεώνοντας το αλεξίπτωτο. Ποπό, ωραία φαίνεται δεμένη με τους ιμάντες. Προς στιγμήν αναρωτιέμαι πώς θα φαίνεται με ανοιχτά χέρια και πόδια κρεμασμένη από τα καραμπίνερ στην αίθουσα ψυχαγωγίας, με το στόμα της και τα γεννητικά της όργανα στη διάθεσή μου. Δυστυχώς, όμως, περιέλαβε την ανάρτηση στα αυστηρά όρια. «Ορίστε, μια χαρά είσαι…» λέω χαμηλόφωνα, προσπαθώντας να διώξω την εικόνα από το μυαλό μου. «Έχεις το λαστιχάκι των μαλλιών σου από χτες;» «Θες να σηκώσω ψηλά τα μαλλιά μου;» ρωτάει. «Ναι». Κάνει αυτό που της λέω. Πρώτη φορά. «Μ πες μέσα». Τη σταθεροποιώ με το χέρι μου και κάνει να μπει στην πίσω θέση. «Όχι. Μ προστά. Πίσω κάθεται ο πιλότος». «Μ α θα βλέπεις;»
504
E. L. JAMES
«Θα βλέπω μια χαρά». Θα τη βλέπω να το απολαμβάνει, ελπίζω. Ανεβαίνει, και σκύβω στο πιλοτήριο για να τη δέσω στη θέση της, στερεώνοντας τον ιμάντα και σφίγγοντας τις αγκράφες. «Χμμμ… Δύο φορές μέσα σ’ ένα πρωί. Τυχερός είμαι…» ψιθυρίζω και τη φιλάω. Μ ου χαμογελάει· η προσμονή της είναι χειροπιαστή. «Δε θα κάνουμε πολλή ώρα – είκοσι τριάντα λεπτά το πολύ. Τα θερμικά δεν είναι και πολύ σπουδαία τόσο νωρίς το πρωί, μα είναι υπέροχα εκεί πάνω αυτή την ώρα. Ελπίζω να μη φοβάσαι». «Είμαι ενθουσιασμένη!» αποκρίνεται, εξακολουθώντας να χαμογελάει. «Ωραία…» Της χαϊδεύω το μάγουλο με τον δείκτη μου, ύστερα φοράω το δικό μου αλεξίπτωτο και ανεβαίνω στη θέση του πιλότου. Ο Μ πένσον επιστρέφει κουβαλώντας έρμα για την Άνα κι ελέγχει τους ιμάντες της. «Μ άλιστα, είναι ασφαλές. Πρώτη φορά;» τη ρωτάει. «Ναι». «Θα ξετρελαθείτε!» «Ευχαριστώ, κύριε Μ πένσον». «Μ αρκ, σας παρακαλώ…» λέει, κοιτάζοντάς τη με μάτ ι που γυαλίζει, γαμώτο. Τον κοιτάζω στενεύοντας τα μάτια. «Εντάξει;» με ρωτάει. «Ναι. Φύγαμε» απαντάω, ανυπομονώντας να βρεθώ στον αέρα και να τον δω να απομακρύνεται από το κορίτσι μου. Ο Μ πένσον γνέφει καταφατικά, κλείνει το σκέπασμα και προχωράει προς το Piper. Στα δεξιά προσέχω πως έχει εμφανιστεί ο Ντέιβ, ο συνεργάτης του Μ πένσον, που στηρίζει την άκρη του φτερού. Ελέγχω στα γρήγορα τα όργανα: πεντάλ (ακούω το πηδάλιο να κινείται πίσω μου)· μοχλός ελέγχου – από το ένα πλάι έως το άλλο (μια σύντομη ματιά στα φτερά, και βλέπω τα πτερύγια να κινούνται)· και μοχλός ελέγχου – μπροστά και πίσω (ακούω το ουραίο πτερύγιο να ανταποκρίνεται). Ωραία. Είμαστε έτοιμοι.
ΓΚΡΕΫ
505
Ο Μ πένσον μπαίνει στο Piper, και σχεδόν αμέσως η μοναδική προπέλα ξεκινάει, δυνατή και βραχνή στην πρωινή ησυχία. Έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα το αεροπλάνο του κυλάει προς τα εμπρός, τεντώνοντας το χαλαρό σκοινί ρυμούλκησης, και ξεκινάμε. Ισορροπώ τα πτερύγια και το πηδάλιο καθώς το Piper επιταχύνει, κατόπιν κινώ προσεκτικά τον μοχλό ελέγχου και βρισκόμαστε να πετάμε πριν από τον Μ πένσον. «Φύγαμε, μωρό μου!» φωνάζω στην Άνα καθώς κερδίζουμε ύψος. «Πύργος Ελέγχου Μ πράνσγουικ, Δέλτα Βίκτωρ, κατεύθυνση δύο-εφτά-μηδέν». Είναι ο Μ πένσον στον ασύρματο. Τον αγνοώ καθώς ανεβαίνουμε ολοένα και ψηλότερα. Το L23 συμπεριφέρεται καλά, και παρακολουθώ την Άνα· το κεφάλι της στριφογυρίζει δεξιά αριστερά έτσι όπως προσπαθεί να απολαύσει τη θέα. Θα ήθελα να μπορούσα να δω το χαμόγελό της. Κατευθυνόμαστε προς τα δυτικά, με τον νεογέννητο ήλιο πίσω μας, και προσέχω ότι διασταυρωνόμαστε με τον Διαπολιτειακό 95. Μ ου αρέσει η γαλήνη εδώ πάνω, μακριά από τα πάντα και τους πάντες. Μ όνο εγώ και το ανεμόπτερο, που ψάχνει για άντωση… Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν είχα μοιραστεί ποτέ αυτή την εμπειρία με κάποιον άλλο. Το φως είναι όμορφο, λαμπρό, ό,τι είχα ελπίσει πως θα ήταν… για την Άνα και για μένα. Όταν ελέγχω το αλτίμετρο, κοντεύουμε στα τρεις χιλιάδες πόδια και κινούμαστε με 105 κόμβους. Η φωνή του Μ πένσον κροταλίζει στον ασύρματο, ενημερώνοντάς με ότι βρισκόμαστε στα τρεις χιλιάδες πόδια και μπορούμε να αποσυνδεθούμε. «Θετικό. Αποσύνδεση» αποκρίνομαι και τραβάω τη λαβή αποσύνδεσης. Το Piper εξαφανίζεται, και στρίβω γέρνοντας αργά, ώσπου κατευθυνόμαστε νοτιοδυτικά, ακολουθώντας τον άνεμο. Η Άνα γελάει δυνατά. Ενθαρρυμένος από την αντίδρασή της, συνεχίζω να κινούμαι ελικοειδώς, ελπίζοντας ότι θα βρούμε κάποια άντωση λόγω σύγκλισης κοντά στην ακτή ή θερμικά κάτω από ανοιχτόχρωμα ροζ σύννεφα – οι ρηχοί σωρείτες μπορεί να σημαίνουν άντωση, ακόμα και τόσο νωρίς.
506
E. L. JAMES
Ξεχειλίζοντας ξαφνικά από έναν μεθυστικό συνδυασμό σκανδαλιάς και χαράς, φωνάζω στην Άνα «Κρατήσου γερά!» και εκτελώ μια πλήρη περιστροφή. Στριγκλίζει, και τα χέρια της σηκώνονται ψηλά, προσπαθώντας να πιαστούν από το κουβούκλιο. Όταν ισιώνω πάλι το σκάφος, γελάει. Είναι η πιο ευχάριστη αντίδραση που θα μπορούσε να επιθυμήσει κανείς και με κάνει να γελάσω κι εγώ. «Χαίρομαι που δεν έφαγα πρωινό!» αναφωνεί. «Ναι. Εκ των υστέρων, ευτυχώς που δεν έφαγες, επειδή θα το ξανακάνω». Αυτήν τη φορά κρατιέται από τους ιμάντες και κοιτάζει ευθεία κάτω στο έδαφος καθώς είναι κρεμασμένη από πάνω του. Χαχανίζει, και ο θόρυβος αναμειγνύεται με το σφύριγμα του ανέμου. «Ωραία δεν είναι;» ρωτάω. «Ναι!» Ξέρω πως δεν έχουμε πολλή ώρα, μιας και δεν υπάρχει μεγάλη άντωση εδώ έξω – αλλά δε με νοιάζει. Η Άνα διασκεδάζει… Το ίδιο κι εγώ. «Βλέπεις τον μοχλό μπροστά σου; Πιάσ’ τον!» Προσπαθεί να γυρίσει το κεφάλι της, αλλά είναι πολύ σφιχτά δεμένη. «Εμπρός, Αναστάζια. Πιάσ’ τον!» την παροτρύνω. Ο δικός μου μοχλός κινείται στα χέρια μου και καταλαβαίνω πως έχει πιάσει τον δικό της. «Πιάσ’ τον σφιχτά! Κράτα τον σταθερά. Βλέπεις το μεσαίο καντράν μπροστά σου; Κράτα τη βελόνα ακριβώς στη μέση». Εξακολουθούμε να πετάμε σε ευθεία γραμμή, με το νήμα εκτροπής να μένει κατακόρυφο προς το κουβούκλιο. «Καλό κορίτσι…» Η Άνα μου. Ποτέ δεν υποχωρεί μπροστά σε μια πρόκληση. Και για κάποιον παράξενο λόγο, νιώθω εξαιρετικά περήφανος γι’ αυτήν. «Εντύπωση μου κάνει που μ’ αφήνεις να πάρω τον έλεγχο!» αναφωνεί. «Θα σας εντυπωσίαζε περισσότερο το τι μπορώ να σας αφήσω
ΓΚΡΕΫ
507
να κάνετε, δεσποινίς Στιλ… Ξανά σε μένα τώρα». Παίρνοντας πάλι τον έλεγχο του μοχλού, στρίβω προς την κατεύθυνση του αεροδρομίου καθώς αρχίζουμε να χάνουμε ύψος. Νομίζω πως μπορώ να προσγειωθώ εκεί. Καλώ από τον ασύρματο για να ενημερώσω τον Μ πένσον κι όποιον μπορεί να ακούει ότι θα προσγειωθούμε και μετά εκτελώ ακόμα έναν κύκλο, για να έρθω πιο κοντά στο έδαφος. «Κρατήσου, μωρό μου! Μ πορεί να τρανταχτούμε λιγάκι». Ξαναβουτάω και φέρνω το L23 σε ευθεία γραμμή με τον διάδρομο προσγείωσης την ώρα που κατεβαίνουμε προς το χορτάρι. Προσγειωνόμαστε με ένα τράνταγμα και καταφέρνω να κρατήσω και τα δύο φτερά ψηλά, ώσπου καταφέρνουμε να σταματήσουμε με αρκετά ταρακουνήματα κοντά στην άκρη του διαδρόμου. Ξεκουμπώνω το κουβούκλιο, το ανοίγω, λύνω τους ιμάντες μου και βγαίνω έξω. Τεντώνω τα μέλη μου, βγάζω το αλεξίπτωτό μου και χαμογελάω στην αναψοκοκκινισμένη δεσποινίδα Στιλ. «Πώς σου φάνηκε;» ρωτάω απλώνοντας το χέρι μου προκειμένου να τη λύσω από το κάθισμα και το αλεξίπτωτό της. «Υπέροχο! Ευχαριστώ» απαντάει με μάτια που λάμπουν από χαρά. «Ήταν περισσότερα;» Εύχομαι να μην ακούει την ελπίδα στη φωνή μου. «Πολύ περισσότερα…» Χαμογελάει πλατιά, και αισθάνομαι τρία μέτρα ψηλός. «Έλα…» Απλώνω το χέρι μου και τη βοηθάω να βγει από το πιλοτήριο. Όταν πηδάει έξω, την τυλίγω στην αγκαλιά μου τραβώντας την πάνω μου. Γεμάτο αδρεναλίνη, το σώμα μου ανταποκρίνεται αμέσως στην απαλότητά της. Σ’ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τα χέρια μου είναι στα μαλλιά της και της τραβάω το κεφάλι προς τα πίσω για να τη φιλήσω. Το χέρι μου περνάει πάνω από τη βάση της ραχοκοκαλιάς της, πιέζοντάς την πάνω στην αυξανόμενη στύση μου, και το στόμα μου διεκδικεί το δικό της σ’ ένα παρατεταμένο, μακρόσυρτο, κτητικό φιλί. Τη θέλω. Εδώ.
508
E. L. JAMES
Τώρα. Στο χορτάρι. Ανταποκρίνεται με τον ίδιο τρόπο, και τα δάχτυλά της κουλουριάζονται μέσα στα μαλλιά μου, τραβώντας, εκλιπαρώντας για περισσότερα έτσι όπως ανοίγει για μένα σαν πρωινή χαρά. Τραβιέμαι μακριά επιζητώντας αέρα και λογική. Όχι σε χωράφι! Ο Μ πένσον και ο Τέυλορ είναι κάπου κοντά. Τα μάτια της αστράφτουν, ζητώντας περισσότερα. Μη με κοιτάζεις έτσι, Άνα. «Πρωινό…» ψιθυρίζω, προτού κάνω κάτι για το οποίο θα μετανιώσω. Κάνοντας μεταβολή, την αρπάζω από το χέρι και προχωράω προς το αυτοκίνητο. «Και το ανεμόπτερο;» ρωτάει καθώς προσπαθεί να με προφτάσει. «Κάποιος θα το αναλάβει». Γι’ αυτό πληρώνω τον Τέυλορ. «Τώρα θα φάμε. Έλα». Χοροπηδάει δίπλα μου ακολουθώντας με, ξεχειλίζοντας από χαρά· δεν ξέρω αν την έχω ξαναδεί τόσο κεφάτη. Το κέφι της είναι μεταδοτικό, και δε θυμάμαι να έχω ξανανιώσει κι εγώ τόσο εύθυμος. Δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω πλατιά καθώς της ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου. Μ ε τους Kings of Leon στη διαπασών στο ηχοσύστημα, βγάζω τη M ustang από το αεροδρόμιο προς τον Διαπολιτειακό 95. Ενώ τρέχουμε στον αυτοκινητόδρομο, το BlackBerry της Άνα αρχίζει να χτυπάει. «Τι είναι αυτό;» ρωτάω «Ειδοποίηση για το χάπι μου…» μουρμουρίζει. «Ωραία, μπράβο. Μ ισώ τα προφυλακτικά». Από την πλάγια ματιά που της ρίχνω, έχω την αίσθηση πως σηκώνει τα μάτια της στον ουρανό, αλλά δεν είμαι σίγουρος. «Μ ’ αρέσει που με σύστησες στον Μ αρκ ως κοπέλα σου» λέει, αλλάζοντας θέμα. «Αυτό δεν είσαι;»
ΓΚΡΕΫ
509
«Είμαι; Νόμιζα πως ήθελες μια υποτακτική». «Το ίδιο νόμιζα κι εγώ, Αναστάζια, και θέλω. Σ’ το είπα, όμως: θέλω και περισσότερα…» «Χαίρομαι πολύ που θες περισσότερα» αποκρίνεται. «Στόχος μας η ευχαρίστησή σας, δεσποινίς Στιλ…» την πειράζω καθώς σταματάω στο International House of Pancakes. «ΙHOP;» λέει σαν να μην το πιστεύει. Η M ustang σταματάει μουγκρίζοντας. «Ελπίζω να πεινάς». «Δε θα σε είχα φανταστεί ποτέ εδώ». «Μ ας έφερνε ο μπαμπάς μου σ’ ένα απ’ αυτά όποτε έφευγε η μαμά μου για ιατρικό συνέδριο». Μ παίνουμε σ’ ένα σεπαρέ, ο ένας απέναντι στον άλλο. «Ήταν το μυστικό μας». Παίρνω έναν κατάλογο παρακολουθώντας την Άνα, που τακτοποιεί τα μαλλιά της πίσω από τα αυτιά της και μελετάει τι έχει να προσφέρει το IHOP για πρωινό. Γλείφει τα χείλη της ανυπόμονα. Και αναγκάζομαι να καταπνίξω τη σωματική μου αντίδραση. «Ξέρω τι θέλω…» ψιθυρίζω και αναρωτιέμαι πώς θα αισθανόταν αν επισκεπτόταν την τουαλέτα μαζί μου. Τα μάτια της συναντούν τα δικά μου, και οι κόρες της διαστέλλονται. «Θέλω ό,τι θες…» μουρμουρίζει. Όπως πάντα, η δεσποινίς Στιλ δεν κάνει πίσω μπροστά σε μια πρόκληση. «Εδώ;» Είσαι σίγουρη, Άνα; Τα μάτια της χτενίζουν ολόγυρα το άδειο εστιατόριο και ύστερα έρχονται να σταματήσουν πάνω μου, σκοτεινιάζοντας και γεμίζοντας αισθησιακές υποσχέσεις. «Μ η δαγκώνεις το χείλος σου…» την προειδοποιώ. Όσο και να το θέλω, δεν πρόκειται να την πηδήξω στην τουαλέτα του ΙΗΟΡ. Της αξίζει κάτι καλύτερο, και ειλικρινά το ίδιο ισχύει και για μένα. «Όχι εδώ, όχι τώρα… Αν δεν μπορώ να σε πάρω εδώ, μη με βάζεις σε πειρασμό». «Γεια σας. Μ ε λένε Λεάντρα. Τι μπορώ να σας φέρω… εμμμ… παιδιά… εεε… σήμερα το πρωί;» Ω Θεέ μου. Αγνοώ την κοκκινομάλλα σερβιτόρα. «Αναστάζια;» την παρακινώ. «Σου είπα, θέλω ό,τι θες». Διάολε. Θα μπορούσε κάλλιστα να απευθύνεται στους βουβώνες μου.
510
E. L. JAMES
«Να σας αφήσω άλλο ένα λεπτό να αποφασίσετε;» ρωτάει η σερβιτόρα. «Όχι. Ξέρουμε τι θέλουμε». Δεν μπορώ να τραβήξω τα μάτια μου από τα μάτια της Άνα. «Θα πάρουμε δύο μερίδες από την αυθεντική τηγανίτα με βουτυρόγαλα, με σιρόπι σφενταμιού και μπέικον χωριστά, δύο ποτήρια πορτοκαλάδα, έναν σκέτο καφέ με αποβουτυρωμένο γάλα κι ένα τσάι English Breakfast, αν έχετε». Η Άνα χαμογελάει. «Ευχαριστώ, κύριε! Αυτά;» αναφωνεί η σερβιτόρα, λαχανιασμένη και αμήχανη. Αφήνοντας για λίγο από τα μάτια μου την Άνα, διώχνω τη σερβιτόρα με ένα βλέμμα. Σπεύδει να απομακρυνθεί. «Ξέρεις, πραγματικά δεν είναι δίκαιο…» λέει η Άνα χαμηλόφωνα, ενώ το δάχτυλό της σχηματίζει ένα οχτάρι στο τραπέζι. «Τι δεν είναι δίκαιο;» «Ο τρόπος με τον οποίο αφοπλίζεις τον κόσμο. Τις γυναίκες. Εμένα…» «Σε αφοπλίζω;» Έχω σαστίσει. «Συνεχώς». «Είναι απλώς εμφάνιση, Αναστάζια…» «Όχι, Κρίστιαν. Είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτό». Το έχει καταλάβει ανάποδα και της λέω ακόμα μία φορά πόσο αφοπλιστική τη βρίσκω. Τα φρύδια της ζαρώνουν. «Γι’ αυτό άλλαξες γνώμη;» «Άλλαξα γνώμη;» «Ναι. Για… εεε… για μας». Άλλαξα γνώμη; Νομίζω πως απλώς χαλάρωσα λίγο τα όριά μου, αυτό είναι όλο. «Δε νομίζω πως άλλαξα ακριβώς γνώμη. Απλώς πρέπει να επανακαθορίσουμε τις παραμέτρους μας, να σχεδιάσουμε εκ νέου τις γραμμές μάχης μας, αν θες. Μ πορούμε να το κάνουμε να δουλέψει, είμαι σίγουρος. Σε θέλω υποτακτική στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου. Θα σε τιμωρώ αν παραβαίνεις τους κανόνες. Εκτός απ’ αυτό, νομίζω πως όλα είναι ανοιχτά σε συζήτηση...
ΓΚΡΕΫ
511
Αυτές είναι οι απαιτήσεις μου, δεσποινίς Στιλ. Λοιπόν, τι έχετε να πείτε επ’ αυτού;» «Δηλαδή θα κοιμάμαι μαζί σου; Στο κρεβάτι σου;» «Αυτό θες;» «Ναι». «Τότε συμφωνώ. Άλλωστε κοιμάμαι πολύ καλά όταν είσαι στο κρεβάτι μου. Δεν το περίμενα». «Φοβόμουν ότι θα με παρατήσεις αν δε συμφωνούσα σε όλα…» λέει, κάπως χλωμή. «Δεν πρόκειται να πάω πουθενά, Αναστάζια. Εξάλλου…» Πώς είναι δυνατόν να το νομίζει αυτό; Πρέπει να την καθησυχάσω. «Ακολουθούμε τη συμβουλή σου, τον ορισμό σου: συμβιβασμός. Μ ου το έγραψες σε μήνυμα. Και μέχρι στιγμής για μένα δουλεύει». «Μ ’ αρέσει που θες περισσότερα…» «Το ξέρω…» Ο τόνος μου είναι τρυφερός. «Πώς το ξέρεις;» «Άκου που σου λέω… Απλώς το ξέρω». Μου το είπες στον ύπνο σου. Η σερβιτόρα επιστρέφει με το πρωινό μας, και παρακολουθώ την Άνα να το καταβροχθίζει. Τα «περισσότερα» φαίνεται πως έχουν καλή επίδραση πάνω της. «Νοστιμότατο είναι!» λέει. «Μ ’ αρέσει που πεινάς». «Πρέπει να ήταν όλη αυτή η γυμναστική χτες το βράδυ και η συγκλονιστική εμπειρία σήμερα το πρωί». «Ήταν συγκλονιστικό, έτσι;» «Ήταν εξαιρετικό, κύριε Γκρέυ…» λέει χώνοντας το τελευταίο κομμάτι τηγανίτας στο στόμα της. «Μ πορώ να σε κεράσω;» προσθέτει. Ξεφυσάω. «Δε νομίζω…» «Σε παρακαλώ… Θέλω». «Προσπαθείς να με ευνουχίσεις εντελώς;» Υψώνω εν είδει προειδοποίησης το φρύδι μου. «Αυτό το μέρος είναι κατά πάσα πιθανότητα το μοναδικό όπου έχω τη δυνατότητα να πληρώσω».
512
E. L. JAMES
«Αναστάζια, εκτιμώ την ιδέα, πραγματικά. Αλλά όχι». Σουφρώνει τα χείλη της με εκνευρισμό όταν ζητάω από την κοκκινομάλλα τον λογαριασμό. «Μ ην κατεβάζεις μούτρα!» την προειδοποιώ και κοιτάζω την ώρα: είναι 8:30. Έχω μια σύσκεψη στις 11:15 με τους εκπροσώπους του Οργανισμού Αξιοποίησης Εγκαταλειμμένων Περιοχών της Σαβάννα, οπότε πρέπει δυστυχώς να επιστρέψουμε στην πόλη. Σκέφτομαι να ακυρώσω τη σύσκεψη, επειδή θα ήθελα να περάσω τη μέρα με την Άνα. Αλλά όχι, παραπάει. Τρέχω πίσω από αυτή την κοπέλα ενώ θα έπρεπε να συγκεντρώνομαι στη δουλειά μου. Προτεραιότητες, Γκρέυ. Μ ε το χέρι της στο δικό μου, βαδίζουμε προς το αυτοκίνητο μοιάζοντας με κάθε άλλο ζευγάρι. Είναι τυλιγμένη στο φούτερ μου και φαίνεται άνετη, χαλαρή, όμορφη – και ναι, είναι μαζί μου. Τρεις τύποι που κατευθύνονται προς το ΙΗΟΡ την τσεκάρουν· δεν παίρνει είδηση ούτε καν όταν βάζω γύρω της το χέρι μου για να κάνω σαφές πως είναι δική μου. Πραγματικά δεν έχει ιδέα πόσο όμορφη είναι. Της ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου και μου χαρίζει ένα φωτεινό χαμόγελο. Θα μπορούσα να το συνηθίσω αυτό. Περνάω τη διεύθυνση της μητέρας της στο GPS και κινούμαστε βόρεια στον Διαπολιτειακό 95, ακούγοντας τους Foo Fighters. Τα πόδια της Άνα χτυπούν κάτω ακολουθώντας τον ρυθμό. Αυτή η μουσική τής αρέσει – αμερικανικό ροκ. Η κυκλοφορία στον αυτοκινητόδρομο είναι πιο πυκνή τώρα, με εργαζόμενους που κατευθύνονται προς την πόλη. Δε με νοιάζει, όμως: μου αρέσει που είμαι εδώ, περνώντας χρόνο μαζί της. Κρατώντας το χέρι της, αγγίζοντας το γόνατό της, παρακολουθώντας το χαμόγελό της. Μ ου λέει για παλιότερες επισκέψεις στη Σαβάννα· ούτε σ’ αυτήν αρέσει η ζέστη, αλλά τα μάτια της φωτίζονται όταν μιλάει για τη μητέρα της. Θα έχει ενδιαφέρον να τη δω να αλληλεπιδρά με τη μητέρα και τον πατριό της απόψε. Σταματάω έξω από το σπίτι της μητέρας της με κάποια θλίψη. Θα ήθελα να μπορούσαμε να κάνουμε σκασιαρχείο όλη μέρα· οι δώδεκα τελευταίες ώρες ήταν… όμορφες.
ΓΚΡΕΫ
513
Κάτι παραπάνω από όμορφες, Γκρέυ. Υπέροχες. «Θες να έρθεις μέσα;» ρωτάει. «Πρέπει να δουλέψω, Αναστάζια, αλλά θα ξανάρθω απόψε. Τι ώρα;» Προτείνει στις εφτά, μετά κοιτάζει μία τα χέρια της και μία εμένα, με μάτια λαμπερά και χαρούμενα. «Ευχαριστώ… για τα περισσότερα». «Ευχαρίστησή μου, Αναστάζια». Σκύβω και τη φιλάω, αναπνέοντας τη γλυκιά, ολόγλυκια μυρωδιά της. «Θα σε δω αργότερα». «Προσπάθησε να με εμποδίσεις…» ψιθυρίζω. Βγαίνει από το αυτοκίνητο, φορώντας ακόμα το φούτερ μου, και με αποχαιρετάει κουνώντας μου το χέρι. Επιστρέφω στο ξενοδοχείο νιώθοντας κάπως άδειος τώρα που δεν είναι μαζί μου. ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ τηλεφωνώ
στον Τέυλορ. «Κύριε Γκρέυ». «Ναι… Ευχαριστώ για την οργάνωση σήμερα το πρωί». «Δεν κάνει τίποτα, κύριε…» Ακούγεται έκπληκτος. «Θα είμαι έτοιμος να φύγω για τη σύσκεψη στις δέκα και σαράντα πέντε». «Θα έχω το Suburban έτοιμο έξω». «Ευχαριστώ». Βγάζω το τζιν και φοράω το κοστούμι μου, αλλά αφήνω την αγαπημένη μου γραβάτα δίπλα στο λάπτοπ καθώς παραγγέλνω καφέ από την υπηρεσία δωματίου. Κοιτάζω τα e-mails μου, πίνω καφέ και σκέφτομαι να τηλεφωνήσω στη Ρος· παραείναι νωρίς για κείνη. Διαβάζω όλα τα χαρτιά που έστειλε ο Μ πιλ: η Σαβάννα είναι όντως καλή περίπτωση για να κατασκευάσουμε εδώ το εργοστάσιό μας. Ελέγχω τα εισερχόμενά μου, και υπάρχει ένα καινούριο μήνυμα από την Άνα. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Ανεμοπορία σε αντίθεση με την ανεμο-πονία
514
E. L. JAMES
Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 10:20 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Μ ερικές φορές ξέρεις στ’ αλήθεια πώς να διασκεδάζεις μια κοπέλα. Ευχαριστώ. Άνα x Ο τίτλος με κάνει να γελάσω και το φιλί με κάνει να αισθανθώ τρία μέτρα ψηλός. Πληκτρολογώ την απάντησή μου.
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Ανεμοπορία έναντι ανεμο-πονίας Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 10:24 EST Προς: Αναστάζια Στιλ Θα προτιμήσω οτιδήποτε από αυτά τα δύο σε σύγκριση με το ροχαλητό σου. Κι εγώ πέρασα καλά. Αλλά πάντα περνάω καλά όταν είμαι μαζί σου. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η απάντησή της είναι σχεδόν άμεση. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: ΡΟΧΑΛΗΤΟ Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 10:26 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ ΔΕ ΡΟΧΑΛΙΖΩ. Αλλά ακόμα κι αν ροχαλίζω, είναι πολύ αγενές να μου το επισημαίνεις. Δεν είστε τζέντλεμαν, κύριε Γκρέυ. Και βρίσκεστε και στον Νότο! Άνα Καγχάζω. Από: Κρίστιαν Γκρέυ
ΓΚΡΕΫ
515
Θέμα: Ομιλία στη διάρκεια του ύπνου Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 10:29 EST Προς: Αναστάζια Στιλ Δεν υποστήριξα ποτέ πως είμαι τζέντλεμαν, Αναστάζια, και νομίζω πως αυτό το απέδειξα σε διάφορες περιπτώσεις. Δε με τρομοκρατούν οι ΦΩΝΕΣ σου με τα κεφαλαία. Αλλά θα εξομολογηθώ ένα μικρό, άκακο ψεματάκι: όχι – δε ροχαλίζεις, αλλά μιλάς. Και είναι συναρπαστικό. Τι έγινε το φιλί μου; Κρίστιαν Γκρέυ Παλιάνθρωπος & CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Αυτό θα την τρελάνει. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Να το πάρει το ποτάμι Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 10:32 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Είσαι παλιάνθρωπος και τομάρι – σίγουρα όχι τζέντλεμαν. Λοιπόν, τι είπα; Δεν έχει φιλιά ώσπου να μιλήσεις! Ω, αυτό θα μπορούσε να κρατήσει ώρες… Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Ωραία ομιλούσα κοιμωμένη Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 10:35 EST Προς: Αναστάζια Στιλ Θα ήταν πολύ αγενές εκ μέρους μου να το πω, κι έχω τιμωρηθεί ήδη γι’ αυτό. Αλλά αν είσαι καλό παιδί, ίσως σου πω απόψε. Τώρα πρέπει να πάω σε μια σύσκεψη. Τα λέμε, μωρό μου. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Παλιάνθρωπος & Τομάρι, Grey Enterprises Holdings, Inc.
516
E. L. JAMES
Μ ε ένα πλατύ χαμόγελο, φοράω τη γραβάτα μου, παίρνω το σακάκι μου και πηγαίνω κάτω να βρω τον Τέυλορ. παραπάνω από μία ώρα, και ετοιμάζομαι να βάλω τέλος στη σύσκεψή μου με τον Οργανισμό Αξιοποίησης Εγκαταλειμμένων Περιοχών της Σαβάννα. Η Τζόρτζια έχει πολλά να προσφέρει, και η ομάδα υποσχέθηκε στην GEH κάποια σοβαρά φορολογικά κίνητρα. Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα, και ο Τέυλορ μπαίνει στη μικρή αίθουσα συνεδριάσεων. Το πρόσωπό του είναι βλοσυρό, αλλά το πιο ανησυχητικό είναι ότι ποτέ μα ποτέ δε διακόπτει τις συσκέψεις μου. Το κρανίο μου μυρμηγκιάζει. Η Άνα; Είναι καλά; «Μ ε συγχωρείτε, κυρίες και κύριοι…» λέει σε όλους μας. «Ναι, Τέυλορ...» αποκρίνομαι. Πλησιάζει και μου μιλάει διακριτικά στο αυτί. «Έχουμε ένα πρόβλημα στο σπίτι που έχει σχέση με τη δεσποινίδα Λέιλα Γουίλλιαμς…» Τη Λέιλα; Τι διάολο; Κι ένα κομμάτι μου νιώθει ανακούφιση που δεν πρόκειται για την Άνα. «Μ ε συγχωρείτε, παρακαλώ…» λέω στους δύο άντρες και στις δύο γυναίκες από τον ΟΑΕΠΣ. Στον διάδρομο ο τόνος του Τέυλορ είναι σοβαρός καθώς ζητάει ξανά συγγνώμη που διέκοψε τη σύσκεψή μου. «Δεν πειράζει. Πες μου τι έγινε». «Η δεσποινίς Γουίλλιαμς βρίσκεται σ’ ένα ασθενοφόρο και διακομίζεται στα επείγοντα του Φρι Χόουπ στο Σιάτλ». «Ασθενοφόρο;» «Μ άλιστα, κύριε. Διέρρηξε το διαμέρισμα και μπήκε μέσα και ύστερα έκανε απόπειρα αυτοκτονίας μπροστά στην κυρία Τζόουνς». Γαμώτο… «Αυτοκτονίας;» Η Λέιλα; Στο διαμέρισμά μου; «Έκοψε τις φλέβες στον καρπό της. Η Γκέιλ πήγε μαζί της στο ασθενοφόρο. Μ ε ενημέρωσε πως το πρώτων βοηθειών έφτασε έγκαιρα και η δεσποινίς Γουίλλιαμς δε διατρέχει άμεσο κίνδυνο». ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ
ΓΚΡΕΫ
517
«Γιατί στο Εσκάλα; Γιατί μπροστά στην Γκέιλ;» Έχω πάθει σοκ. Ο Τέυλορ κουνάει το κεφάλι του. «Δεν ξέρω, κύριε… Ούτε η Γκέιλ ξέρει. Δεν μπορεί να βγάλει κάποια λογική κουβέντα από τη δεσποινίδα Γουίλλιαμς. Προφανώς, μόνο με σας θέλει να μιλήσει». «Γαμώτο…» «Ακριβώς, κύριε» αποκρίνεται ο Τέυλορ αυθόρμητα. Περνάω τα χέρια μέσα από τα μαλλιά μου, προσπαθώντας να αντιληφθώ το μέγεθος αυτού που έχει κάνει η Λέιλα. Τι διάολο πρέπει να κάνω; Γιατί ήρθε σε μένα; Ήλπιζε να με δει; Πού είναι ο άντρας της; Τι απέγινε; «Πώς είναι η Γκέιλ;» «Κάπως αναστατωμένη». «Δε μου κάνει εντύπωση…» «Θεώρησα πως έπρεπε να το μάθετε, κύριε». «Ναι. Φυσικά. Ευχαριστώ…» μουρμουρίζω αφηρημένος. Δεν μπορώ να το πιστέψω· η Λέιλα φαινόταν ευτυχισμένη όταν μου έστειλε e-mail –πότε ήταν;– πριν από έξι ή εφτά μήνες. Αλλά δεν υπάρχουν απαντήσεις για μένα εδώ, στην Τζόρτζια. Πρέπει να γυρίσω πίσω και να της μιλήσω. Να μάθω γιατί. «Πες στον Στέφαν να ετοιμάσει το τζετ. Πρέπει να γυρίσω πίσω». «Μ άλιστα». «Να φύγουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα». «Θα είμαι στο αυτοκίνητο». «Ευχαριστώ». Ο Τέυλορ κατευθύνεται προς την έξοδο, τοποθετώντας το τηλέφωνο στο αυτί του. Έχω πάθει πλάκα. Η Λέιλα. Τι διάολο; Έχει βγει από τη ζωή μου εδώ και δύο χρόνια. Έχουμε ανταλλάξει μερικά e-mails. Παντρεύτηκε. Φαινόταν ευτυχισμένη. Τι συνέβη; Ξαναμπαίνω στην αίθουσα συσκέψεων και ζητάω συγγνώμη προτού βγω στην αποπνικτική ζέστη, όπου ο Τέυλορ περιμένει με το Suburban.
518
E. L. JAMES
«Το αεροπλάνο θα είναι έτοιμο σε σαράντα πέντε λεπτά. Μ πορούμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, να μαζέψουμε τα πράγματα και να αναχωρήσουμε» με ενημερώνει. «Ωραία» αποκρίνομαι, ευγνώμων για τον κλιματισμό του αυτοκινήτου. «Πρέπει να πάρω την Γκέιλ». «Προσπάθησα, αλλά στο τηλέφωνό της βγαίνει ο τηλεφωνητής. Νομίζω πως είναι ακόμα στο νοσοκομείο». «Εντάξει, θα την πάρω αργότερα». Αυτή η ιστορία δεν ήταν ό,τι καλύτερο για την Γκέιλ μια Πέμπτη πρωί. «Πώς μπήκε η Λέιλα στο διαμέρισμα;» «Δεν ξέρω, κύριε…» Ο Τέυλορ με κοιτάζει κατάματα μέσα από τον καθρέφτη. Η έκφρασή του είναι απολογητική και βλοσυρή ταυτόχρονα. «Θα το θέσω ως προτεραιότητα να μάθω». ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΖΕΨΕΙ τις
αποσκευές μας και κατευθυνόμαστε προς το διεθνές αεροδρόμιο Σαβάννα/Χίλτον Χεντ όταν τηλεφωνώ στην Άνα. Δεν απαντάει, πράγμα εκνευριστικό. Κατεβάζω μούτρα κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο έτσι όπως οδεύουμε προς το αεροδρόμιο. Δε χρειάζεται να περιμένω πολύ για να με πάρει. «Αναστάζια». «Γεια…» λέει με ψιθυριστή φωνή, και αισθάνομαι μεγάλη ευχαρίστηση ακούγοντάς την. «Πρέπει να επιστρέψω στο Σιάτλ. Κάτι προέκυψε. Αυτήν τη στιγμή είμαι καθ’ οδόν προς το Χίλτον Χεντ. Σε παρακαλώ, ζήτησε συγγνώμη από τη μητέρα σου – δεν μπορώ να έρθω για φαγητό». «Τίποτα σοβαρό, ελπίζω…» «Έχω ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσω. Θα σε δω αύριο. Θα στείλω τον Τέυλορ να σε πάρει από το αεροδρόμιο αν δεν μπορώ να έρθω ο ίδιος». «Εντάξει…» Αναστενάζει. «Ελπίζω να βρεις λύση στο πρόβλημά σου. Να έχεις ασφαλές ταξίδι». Μακάρι να μη χρειαζόταν να φύγω. «Κι εσύ, μωρό μου…» ψιθυρίζω και το κλείνω προτού αλλάξω γνώμη και μείνω.
ΓΚΡΕΫ
519
την ώρα που τροχοδρομούμε στον διάδρομο απογείωσης. «Κρίστιαν, πώς είναι η Σαβάννα;» «Είμαι στο αεροπλάνο και επιστρέφω. Έχω ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσω». «Κάτι στην GEH;» ρωτάει ανήσυχη η Ρος. «Όχι. Είναι προσωπικό». «Μ πορώ να κάνω κάτι;» «Όχι. Θα σε δω αύριο». «Πώς πήγε η σύσκεψή σου;» «Καλά. Αλλά αναγκάστηκα να τη διακόψω. Για να δούμε τι θα προτείνουν γραπτώς... Ίσως προτιμήσω το Ντιτρόιτ, απλώς επειδή είναι πιο δροσερό». «Τόσο πολλή είναι η ζέστη;» «Αποπνικτική. Πρέπει να κλείσω. Θα σε πάρω αργότερα για ενημέρωση». «Καλό ταξίδι, Κρίστιαν». ΠΑΙΡ ΝΩ ΤΗ Ρ ΟΣ
πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά, ώστε να διώξω από το μυαλό μου το πρόβλημα που με περιμένει στο σπίτι. Ώσπου να προσγειωθούμε, έχω διαβάσει τρεις αναφορές κι έχω γράψει δεκαπέντε ηλεκτρονικά μηνύματα. Το αυτοκίνητό μας περιμένει, και ο Τέυλορ οδηγεί μέσα στην κατακλυσμιαία βροχή κατευθείαν στο Φρι Χόουπ του Σιάτλ. Πρέπει να δω τη Λέιλα και να μάθω τι διάολο συμβαίνει. Όσο πλησιάζουμε στο νοσοκομείο, ο θυμός μου μεγαλώνει. Γιατί να μου το κάνει αυτό; Η βροχή με μαστιγώνει όταν βγαίνω από το αυτοκίνητο· η μέρα είναι μαύρη σαν τη διάθεσή μου. Παίρνω βαθιά ανάσα για να ελέγξω την οργή μου και μπαίνω από την εξώπορτα. Στο γραφείο υποδοχής ζητάω τη Λέιλα Ριντ. «Είστε συγγενής;» Η νοσοκόμα υπηρεσίας με αγριοκοιτάζει, με στόμα τραβηγμένο και ξινισμένη μούρη. «Όχι…» Αναστενάζω. Θα είναι δύσκολο. «Τότε λυπάμαι, δεν μπορώ να σας βοηθήσω». ΣΤΗ ΔΙΑΡ ΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΤΗΣΗΣ
520
E. L. JAMES
«Προσπάθησε να κόψει τις φλέβες της μέσα στο διαμέρισμά μου. Νομίζω πως έχω δικαίωμα να μάθω πού διάολο είναι…» σφυρίζω μέσα από τα δόντια μου. «Μ η μου μιλάτε εμένα με αυτό τον τόνο!» αντιγυρίζει. Την αγριοκοιτάζω. Δεν πρόκειται να καταφέρω τίποτα με αυτήν τη γυναίκα. «Πού είναι το τμήμα επειγόντων;» «Κύριε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε αν δεν είστε συγγενής». «Μ ην ανησυχείτε, θα το βρω μόνος μου!» γρυλίζω και ορμάω προς τις διπλές πόρτες. Ξέρω πως θα μπορούσα να τηλεφωνήσω στη μητέρα μου, που θα επιτάχυνε τη διαδικασία, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να εξηγήσω τι συνέβη. Στα επείγοντα υπάρχει μεγάλη κίνηση από γιατρούς και νοσοκόμες, και η διαλογή είναι γεμάτη ασθενείς. Διπλαρώνω μια νεαρή νοσοκόμα και της χαρίζω το πιο φωτεινό μου χαμόγελο. «Γεια χαρά. Ψάχνω τη Λέιλα Ριντ – της έγινε εισαγωγή νωρίτερα σήμερα. Μ πορείτε να μου πείτε πού μπορεί να είναι;» «Κι εσείς ποιος είστε;» με ρωτάει, με ένα αναψοκοκκίνισμα να ανεβαίνει αργά στο πρόσωπό της. «Είμαι ο αδερφός της» απαντάω ψέματα με άνεση, αγνοώντας την αντίδρασή της. «Από δω, κύριε Ριντ». Σπεύδει στο γραφείο των νοσοκόμων και κοιτάζει τον υπολογιστή της. «Είναι στον δεύτερο όροφο· θάλαμος Συμπεριφορικής Υγείας. Πάρτε το ασανσέρ στην άκρη του διαδρόμου». «Ευχαριστώ…» Την ανταμείβω με ένα κλείσιμο του ματιού και σπρώχνει ένα απείθαρχο τσουλούφι πίσω από το αυτί της, χαρίζοντάς μου ένα τσαχπίνικο χαμόγελο το οποίο μου θυμίζει κάποιο κορίτσι που άφησα πίσω στην Τζόρτζια. Μ όλις βγαίνω από το ασανσέρ στον δεύτερο όροφο, καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά. Από την άλλη πλευρά μιας πόρτας που φαίνεται κλειδωμένη, δύο φρουροί ασφάλειας και μια νοσοκόμα χτενίζουν τον διάδρομο, ψάχνοντας κάθε δωμάτιο. Το κρανίο μου μυρμηγκιάζει, αλλά πλησιάζω στο γραφείο υποδοχής, κάνοντας ότι δεν έχω προσέξει την
ΓΚΡΕΫ
521
αναστάτωση. «Μ πορώ να σας βοηθήσω;» ρωτάει ένας νεαρός με ένα σκουλαρίκι στη μύτη. «Ψάχνω τη Λέιλα Ριντ. Είμαι ο αδερφός της». Χλωμιάζει. «Ω… Κύριε Ριντ, μπορείτε να έρθετε μαζί μου;» Τον ακολουθώ σε μια αίθουσα αναμονής και κάθομαι στην πλαστική καρέκλα που μου δείχνει· προσέχω πως είναι βιδωμένη στο πάτωμα. «Ο γιατρός θα έρθει αμέσως». «Γιατί δεν μπορώ να τη δω;» ρωτάω. «Θα σας εξηγήσει ο γιατρός…» απαντάει με επιφυλακτικό ύφος και φεύγει πριν προλάβω να κάνω άλλες ερωτήσεις. Σκατά… Ίσως έφτασα πολύ αργά. Η σκέψη μού φέρνει ναυτία. Σηκώνομαι και αρχίζω να πηγαινοέρχομαι στο μικρό δωμάτιο. Σκέφτομαι να τηλεφωνήσω στην Γκέιλ, αλλά τελικά δε χρειάζεται να περιμένω πολύ. Μ παίνει ένας νεαρός με κοντά ράστα μαλλιά και σκούρα έξυπνα μάτια. Είναι άραγε ο γιατρός της; «Κύριε Ριντ;» ρωτάει. «Πού είναι η Λέιλα;» Μ ε ζυγίζει για μια στιγμή, μετά αναστενάζει και κάνει την καρδιά του πέτρα. «Φοβάμαι πως δεν ξέρω…» λέει. «Κατάφερε να μας την κοπανήσει». «Παρακαλώ;» «Εξαφανίστηκε. Πώς έφυγε δεν ξέρω». «Έφυγε;» αναφωνώ χωρίς να το πιστεύω και σωριάζομαι σε μια καρέκλα. Κάθεται απέναντί μου. «Μ άλιστα. Εξαφανίστηκε. Την ψάχνουμε αυτήν τη στιγμή». «Είναι ακόμα εδώ;» «Δεν ξέρουμε». «Και ποιος είστε εσείς;» «Ο δόκτωρ Αζικίουι, ο εφημερεύων ψυχίατρος». Φαίνεται πολύ νέος για να είναι ψυχίατρος. «Τι μπορείτε να μου πείτε για τη Λέιλα;» ρωτάω. «Εισήχθη μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας. Προσπάθησε να κόψει τον καρπό της στο σπίτι ενός πρώην
522
E. L. JAMES
φίλου της. Την έφερε εδώ η οικονόμος του». Νιώθω το αίμα να στραγγίζει από το πρόσωπό μου. «Και;» λέω. Χρειάζομαι περισσότερες πληροφορίες. «Αυτά ξέρουμε όλα κι όλα. Είπε πως ήταν λάθος της, πως ήταν καλά, αλλά θέλαμε να την κρατήσουμε εδώ υπό παρακολούθηση και να της κάνουμε κι άλλες ερωτήσεις». «Εσείς της μιλήσατε;» «Της μίλησα». «Γιατί το έκανε αυτό;» «Είπε πως ήταν μια κραυγή για βοήθεια. Τίποτα περισσότερο. Κι έχοντας γίνει θέαμα, ντρεπόταν και ήθελε να γυρίσει σπίτι της. Είπε πως δεν ήθελε να αυτοκτονήσει. Την πίστεψα. Υποψιάζομαι πως ήταν απλός αυτοκτονικός ιδεασμός από μέρους της». «Πώς είναι δυνατόν να την αφήσατε να φύγει;» Περνάω το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου, προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εκνευρισμό μου. «Δεν ξέρω πώς το έσκασε. Θα γίνει εσωτερική έρευνα. Αν επικοινωνήσει μαζί σας, σας συμβουλεύω να την παροτρύνετε να επιστρέψει. Χρειάζεται βοήθεια. Μ πορώ να σας κάνω μερικές ερωτήσεις;» «Φυσικά…» συμφωνώ αφηρημένος. «Υπάρχει ιστορικό ψυχικών παθήσεων στην οικογένειά σας;» Κατσουφιάζω, αλλά κατόπιν θυμάμαι πως μιλάει για την οικογένεια της Λέιλα. «Δεν ξέρω. Η οικογένειά μου δε μιλάει ποτέ για τέτοια θέματα». Δείχνει ανήσυχος. «Ξέρετε τίποτα γι’ αυτό τον πρώην φίλο;» «Όχι» δηλώνω, μάλλον υπερβολικά γρήγορα. «Επικοινωνήσατε με τον άντρα της;» Μ εμιάς τα μάτια του γιατρού γουρλώνουν. «Είναι παντρεμένη;» «Ναι». «Άλλα μας είπε…» «Ω… Καλά, θα τον πάρω εγώ. Δε θα σας απασχολήσω άλλο». «Μ α έχω κι άλλες ερωτήσεις να σας κάνω…»
ΓΚΡΕΫ
523
«Προτιμώ να ξοδέψω τον χρόνο μου ψάχνοντάς την. Προφανώς δεν είναι στα καλά της». Σηκώνομαι. «Μ α αυτός ο σύζυγος…» «Θα επικοινωνήσω εγώ μαζί του». Αυτό το πράγμα δε με οδηγεί πουθενά. «Μ α εμείς πρέπει να το κάνουμε αυτό…» Ο δόκτωρ Αζικίουι σηκώνεται. «Δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Πρέπει να τη βρω». Κατευθύνομαι προς την πόρτα. «Κύριε Ριντ…;» «Αντίο…» μουρμουρίζω και σπεύδω να βγω από την αίθουσα αναμονής, χωρίς να κάνω τον κόπο να περιμένω το ασανσέρ. Κατεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά της σκάλας κινδύνου. Σιχαίνομαι τα νοσοκομεία. Μ ια ανάμνηση από την παιδική μου ηλικία έρχεται στην επιφάνεια: είμαι μικρός, τρομαγμένος και μουγγός, και η μυρωδιά του απολυμαντικού και του αίματος γεμίζει τα ρουθούνια μου. Ανατριχιάζω. Βγαίνοντας έξω από το νοσοκομείο, στέκομαι για μια στιγμή και αφήνω την καταρρακτώδη βροχή να ξεπλύνει την ανάμνηση. Ήταν ένα απόγευμα γεμάτο ένταση, αλλά τουλάχιστον η βροχή είναι μια αναζωογονητική ανακούφιση από τη ζέστη της Σαβάννα. Ο Τέυλορ κάνει επιτόπου στροφή για να με πάρει με το SUV. «Σπίτι» του λέω μπαίνοντας στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Μ όλις δένω τη ζώνη μου, τηλεφωνώ στον Γουέλτς από το κινητό μου. «Κύριε Γκρέυ…» γρυλίζει. «Γουέλτς, έχω ένα πρόβλημα. Θέλω να εντοπίσεις τη Λέιλα Ριντ, το γένος Γουίλλιαμς». και αμίλητη καθώς με μελετάει με ανησυχία. «Δε θα τελειώσετε το φαγητό σας, κύριε;» ρωτάει. Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά. «Ήταν καλό το φαγητό;» «Ναι, φυσικά…» Της χαμογελάω αχνά. «Μ ετά τα σημερινά Η ΓΚΈΙΛ ΕΊΝΑΙ ΧΛΩΜΉ
524
E. L. JAMES
γεγονότα δεν πεινάω. Εσύ πώς τα πας;» «Είμαι καλά, κύριε Γκρέυ. Ήταν πολύ μεγάλο σοκ… Απλώς θέλω να κρατάω τον εαυτό μου απασχολημένο». «Σε καταλαβαίνω… Ευχαριστώ που έφτιαξες φαγητό. Αν θυμηθείς κάτι άλλο, πες μου». «Φυσικά. Μ α όπως είπα, ήθελε απλώς να μιλήσει μαζί σας». Γιατί; Τι περιμένει να κάνω εγώ; «Ευχαριστώ που δεν ανακάτεψες την αστυνομία». «Η αστυνομία δεν είναι αυτό που χρειάζεται εκείνη η κοπέλα. Βοήθεια χρειάζεται…» «Όντως. Μ ακάρι να ήξερα πού είναι…» «Θα τη βρείτε…» αποκρίνεται με ήρεμη σιγουριά, εκπλήσσοντάς με. «Χρειάζεσαι τίποτα;» ρωτάω. «Όχι, κύριε Γκρέυ. Καλά είμαι». Παίρνει το πιάτο με το μισοφαγωμένο γεύμα μου στον νεροχύτη. Τα νέα από τον Γουέλτς για τη Λέιλα είναι απογοητευτικά. Τα ίχνη της έχουν χαθεί. Δεν είναι στο νοσοκομείο, και ακόμα δεν μπορούν να καταλάβουν πώς το έσκασε. Ένα μικρό κομμάτι μου τη θαυμάζει γι’ αυτό· πάντα ήταν επινοητική. Τι μπορεί, όμως, να την έκανε τόσο δυστυχισμένη; Ακουμπάω το κεφάλι στα χέρια μου. Τι μέρα – από το υπέροχο στο γελοίο. Ανεμοπορία με την Άνα και ύστερα αυτό το μπέρδεμα. Ο Τέυλορ δεν μπορεί να βγάλει άκρη ως προς το πώς μπήκε η Λέιλα στο διαμέρισμα, ενώ ούτε η Γκέιλ έχει ιδέα. Προφανώς η Λέιλα εισέβαλε στην κουζίνα απαιτώντας να μάθει πού ήμουν. Κι όταν η Γκέιλ είπε πως δεν ήμουν εκεί, φώναξε «Έφυγε» και μετά έκοψε τον καρπό της με ένα κοπίδι. Ευτυχώς, το κόψιμο δεν ήταν βαθύ. Κοιτάζω την Γκέιλ, που μαζεύει τα πιάτα. Το αίμα μου παγώνει. Η Λέιλα θα μπορούσε να της έχει κάνει κακό. Ίσως στόχος της Λέιλα ήταν να κάνει κακό σε μένα. Γιατί, όμως; Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου, προσπαθώντας να θυμηθώ αν κάτι στα τελευταία μηνύματα που ανταλλάξαμε θα μπορούσε να μου δώσει κάποια ένδειξη ως προς το γιατί εκτροχιάστηκε. Δε βρίσκω άκρη και, απελπισμένος, κατευθύνομαι προς το γραφείο μου αναστενάζοντας.
ΓΚΡΕΫ
525
Τη στιγμή που κάθομαι, το τηλέφωνό μου βουίζει από ένα sms. Η Άνα; Είναι ο Έλλιοτ. Γεια σου, μάστορα. Είσαι για κάνα μπιλιάρδο; Μ πιλιάρδο με τον Έλλιοτ σημαίνει να έρθει εδώ και να μου πιει όλες μου τις μπίρες. Ειλικρινά, δεν έχω διάθεση. Δουλεύω. Την άλλη εβδομάδα; Ναι, αμέ. Προτού την κάνω για παραλία. Θα σε ξεσκίσω. Τα λέμε. Πετάω το τηλέφωνό μου επάνω στο γραφείο και εντρυφώ στον φάκελο της Λέιλα, ψάχνοντας για κάτι που θα μπορούσε να μου δώσει μια ένδειξη για το πού βρίσκεται. Βρίσκω τη διεύθυνση και το τηλέφωνο των γονιών της, αλλά τίποτα για τον άντρα της. Πού βρίσκεται αυτός; Γιατί δεν είναι μαζί του; Δε θέλω να τηλεφωνήσω στους γονείς της και να τους ανησυχήσω. Παίρνω τον Γουέλτς και του δίνω τον αριθμό τους· μπορεί να μάθει αν επικοινώνησε μαζί τους. Όταν ανοίγω τον iM ac, υπάρχει ένα μήνυμα από την Άνα. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Ασφαλής άφιξη; Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 22:32 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ Κύριε, Παρακαλώ ενημερώστε με ότι φτάσατε με ασφάλεια. Έχω αρχίσει να ανησυχώ. Σας σκέφτομαι. Η Άνα σας x Προτού καλά καλά το καταλάβω, το δάχτυλό μου είναι πάνω
526
E. L. JAMES
στο φιλάκι που μου έστειλε. Άνα. Σαχλαμάρες, Γκρέυ. Σαχλαμάρες. Σύνελθε. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Συγγνώμη Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 19:35 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Έφτασα με ασφάλεια και, παρακαλώ, δεχτείτε τη συγγνώμη μου που δε σας ενημέρωσα. Δε θέλω να σας ανησυχώ. Είναι συγκινητικό να ξέρω πως νοιάζεστε για μένα. Σας σκέφτομαι κι εγώ, κι όπως πάντα, ανυπομονώ να σας δω αύριο. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Πιέζω αποστολή κι εύχομαι να ήταν εδώ μαζί μου. Φωτίζει το σπίτι μου, τη ζωή μου… εμένα. Κουνάω το κεφάλι μου με τις φαντασιοπληξίες μου και κοιτάζω τα υπόλοιπα μηνύματά μου. Ένας ήχος με ειδοποιεί πως έχει έρθει ένα καινούριο από την Άνα. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Το πρόβλημα Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 22:40 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ κύριε Γκρέυ, Νομίζω πως είναι προφανές ότι νοιάζομαι πολύ για σας. Πώς μπορείτε να αμφιβάλλετε; Ελπίζω το «πρόβλημά» σας να είναι υπό έλεγχο. Η Άνα σας x ΥΓ. Θα μου πείτε τι είπα στον ύπνο μου; Νοιάζεται πολύ για μένα; Ωραίο είναι αυτό. Ξαφνικά εκείνο το ξένο συναίσθημα, που όλη τη μέρα έλειπε, αναδεύεται και διαστέλλεται μέσα στο στήθος μου. Από κάτω του υπάρχει ένα
ΓΚΡΕΫ
527
πηγάδι πόνου που δε θέλω να παραδεχτώ ή να αντιμετωπίσω. Συνδέεται με τη χαμένη ανάμνηση μιας νεαρής γυναίκας που βουρτσίζει τα μακριά σκούρα μαλλιά της… Γαμώτο… Μην το σκέφτεσαι αυτό, Γκρέυ. Απαντάω στο μήνυμα της Άνα – και για να ξεδώσω, αποφασίζω να την πειράξω. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Επικαλούμαι σύγκρουση συμφερόντων Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 19:45 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Μ ου αρέσει πάρα πολύ που νοιάζεστε για μένα. Το «πρόβλημα» εδώ είναι ακόμη άλυτο. Όσον αφορά το ΥΓ σας, η απάντηση είναι όχι. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Επικαλούμαι νοητική διαταραχή Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 22:48 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Ελπίζω να ήταν διασκεδαστικό. Αλλά πρέπει να ξέρετε ότι δεν μπορώ να δεχτώ την ευθύνη για οτιδήποτε βγαίνει από το στόμα μου όταν δεν έχω τις αισθήσεις μου. Στην πραγματικότητα, μάλλον παρακούσατε. Ένας άνθρωπος της δικής σας προχωρημένης ηλικίας ασφαλώς βαριακούει κάπως. Πρώτη φορά από τότε που επέστρεψα από το Σιάτλ γελάω. Μ α τι ευπρόσδεκτη διασκέδαση που είναι αυτή η κοπέλα. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Δηλώνω ένοχος Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 19:52
528
E. L. JAMES
Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Συγγνώμη… Μ πορείτε να μιλάτε πιο δυνατά; Δε σας ακούω. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η απάντησή της είναι άμεση. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Επικαλούμαι και πάλι νοητική διαταραχή Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 22:54 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Μ ε τρελαίνεις. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Το ελπίζω… Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 19:59 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή δεσποινίς Στιλ, Αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω την Παρασκευή το βράδυ. Το περιμένω ανυπόμονα. ;-) Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Θα πρέπει να σκεφτώ κάτι έξτρα σπέσιαλ για το μικρό μου φρικιό. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Γκρρρ… Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 23:02 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Έχω πάρει επισήμως ανάποδες μαζί σου. Καληνύχτα. Δεσποινίς Α. Ρ. Στιλ
ΓΚΡΕΫ
529
Όπα. Θα το ανεχόμουν αυτό από οποιαδήποτε άλλη;
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Αγριόγατα Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 20:05 Προς: Αναστάζια Στιλ Μ ου βρυχιέστε, δεσποινίς Στιλ; Έχω δική μου γάτα για να μου βρυχιέται. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Δεν απαντάει. Περνούν πέντε λεπτά, και τίποτα. Έξι… Εφτά. Να πάρει. Το εννοεί. Πώς να της πω πως είπε μέσα στον ύπνο της ότι δε θα με αφήσει; Θα νομίζει πως είμαι τρελός. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Τι είπες στον ύπνο σου Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 20:20 Προς: Αναστάζια Στιλ Αναστάζια, Προτιμώ να σε ακούσω να λες τα λόγια που πρόφερες στον ύπνο σου όταν έχεις τις αισθήσεις σου, γι’ αυτό τον λόγο δε σου λέω. Πέσε για ύπνο. Πρέπει να είσαι ξεκούραστη γι’ αυτό που έχω στο μυαλό μου για σένα αύριο. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Δεν απαντάει· ελπίζω πως έστω και μία φορά κάνει αυτό που της είπα κι έχει πέσει για ύπνο. Συλλογίζομαι λίγη ώρα τι θα μπορούσαμε να κάνουμε αύριο, αλλά παραείναι διεγερτικό, οπότε αφήνω τη σκέψη στην άκρη και συγκεντρώνομαι στα μηνύματά μου. Πρέπει, όμως, να ομολογήσω πως νιώθω λίγο πιο ανάλαφρος έπειτα από μερικά πειράγματα μέσω e-mails με τη δεσποινίδα Στιλ. Είναι καλή για τη σκοτεινή, ολοσκότεινη ψυχή μου.
530
E. L. JAMES
ΓΚΡΕΫ
531
[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] ΔΕΝ ΜΠΟΡ Ω ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ. Είναι περασμένες δύο, και κοιτάζω το ταβάνι εδώ και μία ώρα. Απόψε δεν είναι οι εφιάλτες που βλέπω στον ύπνο μου αυτοί που με κρατούν ξύπνιο. Είναι ένας εφιάλτης που βλέπω στον ξύπνο μου. Η Λέιλα Γουίλλιαμς. Ο πυρανιχνευτής στο ταβάνι μού κλείνει το μάτι, με το πράσινο φως του να με κοροϊδεύει αναβοσβήνοντας. Να πάρει! Κλείνω τα μάτια και αφήνω τις σκέψεις μου ελεύθερες. Γιατί ήθελε η Λέιλα να αυτοκτονήσει; Τι την έπιασε; Η απελπισμένη δυστυχία της κουβαλάει τον αντίλαλο ενός νεότερου δυστυχισμένου εαυτού μου. Προσπαθώ να καταπνίξω τις αναμνήσεις μου, αλλά ο θυμός και η απελπισία των μοναχικών εφηβικών μου χρόνων ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια και δεν εννοούν να φύγουν. Μ ου θυμίζουν τον πόνο μου και το πώς τα έβαζα με όλους όταν ήμουν νέος. Η αυτοκτονία περνούσε συχνά από το μυαλό μου, αλλά πάντα δίσταζα. Αντιστεκόμουν για την Γκρέις. Ήξερα πως θα της προκαλούσε συντριβή. Ήξερα πως θα τα έβαζε με τον εαυτό της αν αφαιρούσα τη ζωή μου, και είχε κάνει τόσο πολλά για μένα… Πώς θα μπορούσα να την πονέσω τόσο; Κι όταν γνώρισα την Ελένα… τα πάντα άλλαξαν. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και σπρώχνω αυτές τις ανησυχαστικές σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
532
E. L. JAMES
Χρειάζομαι το πιάνο. Χρειάζομαι την Άνα. Αν είχε υπογράψει το συμβόλαιο κι όλα είχαν πάει σύμφωνα με το σχέδιο, θα ήταν μαζί μου, πάνω, κοιμισμένη. Θα μπορούσα να την ξυπνήσω και να χαθώ μέσα της… ή, με βάση τη νέα μας συμφωνία, θα ήταν δίπλα μου και θα μπορούσα να την πηδήξω και μετά να την παρακολουθήσω να κοιμάται. Τι γνώμη θα σχημάτιζε για τη Λέιλα; Την ώρα που κάθομαι στο σκαμνί του πιάνου, ξέρω πως η Άνα δε θα γνωρίσει ποτέ τη Λέιλα, κι αυτό είναι καλό. Ξέρω πώς νιώθει για την Ελένα. Ένας Θεός ξέρει πώς θα ένιωθε για μια πρώην… Μ ια αλλοπρόσαλλη πρώην. Αυτό είναι που δεν μπορώ να συμβιβάσω: η Λέιλα ήταν ευτυχισμένη, σκανδαλιάρα και κεφάτη όταν τη γνώρισα. Ήταν εξαιρετική υποτακτική· νόμιζα πως είχε νοικοκυρευτεί και είχε κάνει έναν ευτυχισμένο γάμο. Τα ηλεκτρονικά της μηνύματα δεν έδειξαν ποτέ πως κάτι είχε στραβώσει. Τι πήγε λάθος; Αρχίζω να παίζω… και οι ταραγμένες σκέψεις μου υποχωρούν, ώσπου μένει μόνο η μουσική κι εγώ. Η Λέιλα εξυπηρετεί το καυλί μου με το στόμα της. Το επιδέξιο στόμα της. Τα χέρια της είναι δεμένα πίσω από την πλάτη της. Τα μαλλιά της πλεγμένα κοτσίδες. Είναι γονατισμένη. Τα μάτια χαμηλωμένα. Σεμνή. Σαγηνευτική. Δε με κοιτάζει. Και ξαφνικά είναι η Άνα. Η Άνα γονατισμένη μπροστά μου. Γυμνή. Όμορφη. Μ ε το πουλί μου στο στόμα της. Αλλά τα μάτια της Άνα είναι στα δικά μου. Τα αστραφτερά γαλάζια μάτια της βλέπουν τα πάντα. Βλέπουν εμένα. Την ψυχή μου. Βλέπει το σκοτάδι και το τέρας από κάτω. Οι κόρες της διαστέλλονται από φρίκη και ξαφνικά εξαφανίζεται.
ΓΚΡΕΫ
533
Σκατά! Τινάζομαι όρθιος με μια επώδυνη στύση, που χάνεται μόλις θυμάμαι το πληγωμένο ύφος της Άνα στο όνειρό μου. Τι διάολο; Σπάνια βλέπω ερωτικά όνειρα. Γιατί τώρα; Κοιτάζω το ξυπνητήρι μου· το πρόλαβα κατά μερικά λεπτά. Το πρωινό φως γλιστράει μέσα στο κτίριο καθώς σηκώνομαι. Είμαι ήδη νευρικός, αναμφίβολα εξαιτίας του ανησυχητικού μου ονείρου, κι έτσι αποφασίζω να πάω για τρέξιμο, προκειμένου να κάψω λίγη ενέργεια. Δεν υπάρχουν νέα e-mails, μηνύματα ή πληροφορίες για τη Λέιλα. Το διαμέρισμα είναι σιωπηλό την ώρα που φεύγω. Η Γκέιλ δε φαίνεται ακόμα πουθενά. Ελπίζω να έχει συνέλθει από τη χτεσινή δοκιμασία. Ανοίγω τις γυάλινες πόρτες στην είσοδο, βγαίνω έξω σ’ ένα γλυκό, ηλιόλουστο πρωινό και σαρώνω προσεκτικά με το βλέμμα μου τον δρόμο. Ξεκινάω να τρέχω κι ελέγχω τα δρομάκια και τις εισόδους των κτιρίων που προσπερνάω, καθώς και πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, για να δω μήπως βρίσκεται εκεί η Λέιλα. Πού είσαι, Λέιλα Γουίλλιαμς; Δυναμώνω την ένταση των Foo Fighters, και τα πόδια μου σφυροκοπούν το πεζοδρόμιο. είναι απίστευτα εκνευριστική σήμερα. Μ ου έχυσε τον καφέ, έχασε ένα σημαντικό τηλεφώνημα και με κοιτάζει συνεχώς ξελιγωμένα με τα μεγάλα καστανά της μάτια. «Σύνδεσέ με πάλι με τη Ρος!» της γαβγίζω. «Ή, ακόμα καλύτερα, φέρ’ την εδώ». Κλείνω την πόρτα του γραφείου μου και επιστρέφω στη θέση μου· πρέπει να προσπαθήσω να μην ξεσπάω στο προσωπικό μου. Ο Γουέλτς δεν έχει νέα, πέρα από το γεγονός ότι οι γονείς της Λέιλα νομίζουν πως η κόρη τους βρίσκεται ακόμα στο Πόρτλαντ με τον άντρα της. Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα. «Ναι». Ελπίζω να μην είναι η Ολίβια. Η Ρος χώνει το κεφάλι της από το άνοιγμα. Η ΟΛΙΒΙΑ
534
E. L. JAMES
«Ήθελες να με δεις;» «Ναι. Βέβαια. Έλα μέσα. Πού είμαστε με τον Γουντς;» Η Ρ ΟΣ ΦΕΥΓΕΙ λίγο
πριν από τις δέκα. Τα πάντα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Ο Γουντς έχει αποφασίσει να δεχτεί τη συμφωνία, και η βοήθεια για το Νταρφούρ σύντομα θα βρεθεί στον δρόμο για το Μ όναχο, προετοιμάζοντας την αερογέφυρα. Δεν υπάρχουν ακόμα νέα από τη Σαβάννα για την προσφορά τους. Ελέγχω τα εισερχόμενά μου και βρίσκω ένα ευπρόσδεκτο μήνυμα από την Άνα. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Επιστροφή στο σπίτι Ημερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 12:53 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ κύριε Γκρέυ, Είμαι και πάλι θρονιασμένη στην πρώτη θέση, πράγμα για το οποίο σας ευχαριστώ. Μ ετράω τα λεπτά ώσπου να σας ξαναδώ απόψε και ίσως σας αποσπάσω διά της βίας την αλήθεια για τις νυχτερινές μου εξομολογήσεις. Η Άνα σας x Να μου αποσπάσει διά της βίας; Ω δεσποινίς Στιλ, νομίζω πως η βία θα έχει άλλον αποδέκτη. Επειδή έχω πολλά να κάνω, η απάντησή μου είναι σύντομη. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Επιστροφή στο σπίτι Ημερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 09:58 Προς: Αναστάζια Στιλ Αναστάζια, ανυπομονώ να σε δω. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η Άνα, όμως, δε μένει ικανοποιημένη.
ΓΚΡΕΫ
535
Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Επιστροφή στο σπίτι Ημερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 13:01 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπημένε μου κύριε Γκρέυ, Ελπίζω να είναι όλα εντάξει σε σχέση με το «πρόβλημα». Ο τόνος του μηνύματός σας είναι ανησυχητικός. Άνα x Τουλάχιστον κέρδισα πάλι ένα φιλί. Δε θα έπρεπε να πετάει ήδη; Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Επιστροφή στο σπίτι Ημερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 10:04 Προς: Αναστάζια Στιλ Αναστάζια, Η κατάσταση θα μπορούσε να είναι σαφώς καλύτερη. Δεν απογειωθήκατε ακόμα; Σε περίπτωση που απογειωθήκατε, δεν πρέπει να στέλνεις μηνύματα. Θέτεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο, παραβιάζοντας κατάφωρα τον κανόνα που αφορά την προσωπική σου ασφάλεια. Το εννοούσα όταν μιλούσα για τιμωρία. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ετοιμάζομαι να τηλεφωνήσω στον Γουέλτς για ενημέρωση, αλλά ακούγεται ένα ντινγκ – πάλι η Άνα. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Υπερβολική αντίδραση Ημερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 13:06 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Αγαπητέ κύριε Γκρινιάρη, Οι πόρτες του αεροσκάφους είναι ακόμη ανοιχτές. Έχουμε καθυστέρηση, αλλά μόνο δέκα λεπτά. Η ευημερία μου, όπως
536
E. L. JAMES
κι εκείνη των συνεπιβατών μου, είναι εξασφαλισμένη. Μ πορείτε να μαζέψετε προς το παρόν την παλάμη που σας τρώει. Δεσποινίς Στιλ Ένα απρόθυμο χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη μου. Κύριος Γκρινιάρης, ε; Και χωρίς φιλί. Για δες… Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Συγγνώμη – Η παλάμη μαζεύτηκε Ημερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 10:08 Προς: Αναστάζια Στιλ Μ ου λείπετε εσείς και οι εξυπνάδες σας, δεσποινίς Στιλ. Σας θέλω πίσω με ασφάλεια. Κρίστιαν Γκρέυ CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Συγγνώμη δεκτή Ημερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 13:10 EST Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Κλείνουν τις πόρτες. Δε θα ακούσετε λέξη από μένα, με δεδομένη μάλιστα την κουφαμάρα σας. Τα λέμε. Άνα x Το φιλί μου επέστρεψε. Παρήγορο αυτό. Απομακρύνομαι με το ζόρι από την οθόνη του υπολογιστή και παίρνω το τηλέφωνό μου για να καλέσω τον Γουέλτς. την προσφορά της Άντρια να μου φέρει φαγητό στο γραφείο μου. Πρέπει να βγω έξω. Οι τοίχοι κλείνουν γύρω μου και με πνίγουν και νομίζω πως είναι επειδή δεν υπάρχουν νέα για τη Λέιλα. Ανησυχώ γι’ αυτή. Διάολε, ήρθε να με δει. Αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ως σκηνή της το σπίτι μου. Πώς να μην το πάρω ΣΤΗ ΜΙΑ ΑΡ ΝΟΥΜΑΙ
ΓΚΡΕΫ
537
προσωπικά; Γιατί δε μου έστειλε ένα μήνυμα ή δεν τηλεφώνησε; Αν είχε μπελάδες, θα μπορούσα να την έχω βοηθήσει. Θα την είχα βοηθήσει – το έχω ξανακάνει. Χρειάζομαι λίγο καθαρό αέρα. Προσπερνάω με αποφασιστικό βήμα την Ολίβια και την Άντρια, που φαίνονται και οι δύο πολύ απασχολημένες, αν και πιάνω το απορημένο βλέμμα της Άντρια καθώς μπαίνω μέσα στο ασανσέρ. Έξω είναι ένα φωτεινό απόγευμα με πολλή κίνηση. Παίρνω βαθιά ανάσα και εντοπίζω την ανακουφιστική αψάδα του αλμυρού νερού από τον πορθμό. Μ ήπως να μη δουλέψω άλλο σήμερα; Δεν μπορώ, όμως. Έχω μια συνάντηση με τον δήμαρχο σήμερα το απόγευμα. Είναι εκνευριστικό – θα τον δω αύριο στο γκαλά του Εμπορικού Επιμελητηρίου. Το γκαλά! Ξαφνικά μου έρχεται μια ιδέα και με ανανεωμένη αποφασιστικότητα κατευθύνομαι προς ένα μαγαζάκι που ξέρω. στο γραφείο του δημάρχου περπατάω τα περίπου δέκα τετράγωνα έως το Εσκάλα· ο Τέυλορ έχει πάει να πάρει την Άνα από το αεροδρόμιο. Η Γκέιλ είναι στην κουζίνα όταν μπαίνω στο καθιστικό. «Καλησπέρα, κύριε Γκρέυ». «Γεια σου, Γκέιλ. Πώς ήταν η μέρα σου;» «Καλή. Ευχαριστώ, κύριε». «Νιώθεις καλύτερα;» «Μ άλιστα, κύριε. Ήρθαν τα ρούχα για τη δεσποινίδα Στιλ – τα άνοιξα και τα κρέμασα στην ντουλάπα στο δωμάτιό της». «Υπέροχα! Κάποιο ίχνος από τη Λέιλα;» Χαζή ερώτηση· η Γκέιλ θα μου είχε τηλεφωνήσει. «Όχι, κύριε. Ήρθε επίσης αυτό». Σηκώνει μια μικρή κόκκινη τσάντα από μαγαζί. «Ωραία». Παίρνω την τσάντα, αγνοώντας τη γεμάτη αγαλλίαση λάμψη στα μάτια της. «Για πόσους να μαγειρέψω απόψε;» «Για δύο, ευχαριστώ. Και, Γκέιλ…» «Κύριε;» ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΜΟΥ
538
E. L. JAMES
«Μ πορείς να στρώσεις τα σατέν σεντόνια στο κρεβάτι της αίθουσας ψυχαγωγίας;» Ελπίζω να οδηγήσω την Άνα εκεί κάποια στιγμή μέσα στο Σαββατοκύριακο. «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ…» απαντάει, κάπως έκπληκτη. Επιστρέφει σ’ αυτό που μαγειρεύει στην κουζίνα, αφήνοντάς με σαστισμένο από τη συμπεριφορά της. Μπορεί η Γκέιλ να μην το εγκρίνει, αλλά εγώ αυτό θέλω από την Άνα. Στο γραφείο μου βγάζω το κουτί του Cartier από την τσάντα του. Είναι ένα δώρο για την Άνα, το οποίο ελπίζω να της δώσω αύριο εγκαίρως για το γκαλά: ένα ζευγάρι σκουλαρίκια. Απλά. Κομψά. Όμορφα. Όπως ακριβώς κι εκείνη. Χαμογελάω· ακόμα και με τα σταράκια και το τζιν της έχει κάποια αλάνικη γοητεία. Ελπίζω να δεχτεί το δώρο μου. Ως υποτακτική μου, δε θα είχε επιλογή, αλλά κάτω από την εναλλακτική συμφωνία μας δεν ξέρω ποια θα είναι η αντίδρασή της. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, θα έχει ενδιαφέρον. Πάντα με εκπλήσσει. Τη στιγμή που βάζω το κουτί στο συρτάρι του γραφείου μου, μου αποσπά την προσοχή ένας ήχος από τον υπολογιστή μου. Τα τελευταία σχέδια του Μ πάρνυ για το τάμπλετ βρίσκονται στα εισερχόμενά μου και ανυπομονώ να τα δω. Έπειτα από πέντε λεπτά παίρνει ο Γουέλτς. «Κύριε Γκρέυ…» λέει αγκομαχώντας. «Ναι. Τι νέα;» «Μ ίλησα με τον Ράσσελ Ριντ, τον σύζυγο της κυρίας Ριντ». «Και;» Αμέσως με πιάνει ταραχή. Ορμάω έξω από το γραφείο μου και διασχίζω το καθιστικό, πηγαίνοντας προς τα παράθυρα. «Λέει πως η γυναίκα του έχει πάει να επισκεφθεί τους γονείς της…» αναφέρει ο Γουέλτς. «Τι;» «Ακριβώς!» Ο Γουέλτς ακούγεται το ίδιο τσατισμένος με μένα. Βλέποντας το Σιάτλ στα πόδια μου, ξέροντας πως η κυρία Ριντ, ή αλλιώς Λέιλα Γουίλλιαμς, είναι κάπου εκεί έξω, ο εκνευρισμός μου μεγαλώνει. Περνάω τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά μου.
ΓΚΡΕΫ
539
«Μ πορεί αυτό να του είπε». «Μ πορεί…» αποκρίνεται. «Αλλά δε βρήκαμε τίποτα μέχρι στιγμής». «Κανένα ίχνος;» Δεν μπορώ να πιστέψω πως απλώς εξαφανίστηκε. «Τίποτα. Μ όλις, όμως, κάνει να χρησιμοποιήσει ένα ΑΤΜ , να εξαργυρώσει μια επιταγή ή να συνδεθεί στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσής της, θα τη βρούμε». «Εντάξει». «Θα θέλαμε να ελέγξουμε προσεκτικά τα βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας γύρω από το νοσοκομείο. Θα κοστίσει χρήματα και θα χρειαστεί λίγο περισσότερο χρόνο. Είναι αποδεκτό αυτό;» «Ναι…» Αισθάνομαι ένα μούδιασμα στο κρανίο μου – όχι από το τηλεφώνημα. Για κάποιον άγνωστο λόγο, νιώθω να με παρακολουθούν. Γυρίζοντας, βλέπω την Άνα να στέκεται στο άνοιγμα της πόρτας του δωματίου κοιτάζοντάς με εξεταστικά, με το μέτωπο ζαρωμένο και βλέμμα σκεφτικό. Φοράει μια κοντή, πολύ κοντή φούστα. Είναι όλο μάτια και πόδια… Ειδικά πόδια. Τα φαντάζομαι τυλιγμένα γύρω από τη μέση μου. Πόθος, δυνατός και πραγματικός, βάζει φωτιά στο αίμα μου καθώς κοιτάζω. «Θα ξεκινήσουμε αμέσως» λέει ο Γουέλτς. Τελειώνω τη συνομιλία μου μαζί του, με τα μάτια μου καρφωμένα σ’ αυτά της Άνα, και κατευθύνομαι προς το μέρος της, βγάζοντας το σακάκι και τη γραβάτα μου και πετώντας τα στον καναπέ. Άνα. Τυλίγω τα χέρια γύρω της τραβώντας την αλογοουρά της, σηκώνοντας τα πρόθυμα χείλη της στα δικά μου. Έχει γεύση από παράδεισο και σπίτι και φθινόπωρο και Άνα. Το άρωμά της εισβάλλει στα ρουθούνια μου έτσι όπως παίρνω ό,τι έχει να μου προσφέρει το ζεστό γλυκό στόμα της. Το σώμα μου σκληραίνει από προσμονή και πείνα καθώς οι γλώσσες μας μπλέκονται. Θέλω να χαθώ μέσα της, να ξεχάσω το άθλιο τέλος της εβδομάδας μου, να ξεχάσω τα πάντα εκτός από αυτή.
540
E. L. JAMES
Μ ε τα χείλη μου πυρετικά πάνω στα δικά της, τραβάω το πιαστράκι από την αλογοουρά της ενώ τα δάχτυλά της χώνονται στα μαλλιά μου. Ξαφνικά με κατακλύζει η απεγνωσμένη ανάγκη που νιώθω για κείνην. Και τραβιέμαι, κοιτάζοντας ένα πρόσωπο ζαλισμένο από το πάθος. Αισθάνομαι το ίδιο. Τι μου κάνει; «Τι συμβαίνει;» ψιθυρίζει. Και η απάντηση είναι σαφής, αντηχεί μέσα στο κεφάλι μου. Μου έλειψες. «Χαίρομαι τόσο πολύ που γύρισες. Κάνε ντους μαζί μου. Τώρα». «Ναι…» αποκρίνεται με βραχνή φωνή. Την παίρνω από το χέρι και κατευθυνόμαστε προς το μπάνιο μου. Ανοίγω το ντους και μετά στρέφομαι προς το μέρος της. Είναι υπέροχη, τα μάτια της λάμπουν και αστράφτουν από προσμονή καθώς με παρακολουθεί. Το βλέμμα μου σαρώνει το σώμα της κατηφορίζοντας στα γυμνά της πόδια. Δεν την έχω ξαναδεί με τόσο κοντή φούστα, με τόσο πολλή από τη σάρκα της εκτεθειμένη, και δεν είμαι σίγουρος ότι το εγκρίνω. Είναι για τα μάτια μου μόνο. «Μ ’ αρέσει η φούστα σου. Είναι πολύ κοντή…» Υπερβολικά κοντή. «Έχεις υπέροχα πόδια». Βγάζω τα παπούτσια και τις κάλτσες μου, και χωρίς να πάρει τα μάτια της από τα δικά μου, βγάζει κι εκείνη τα δικά της παπούτσια. Γάμησέ το το ντους. Τη θέλω τώρα. Κάνω ένα βήμα προς το μέρος της και πιάνω το κεφάλι της σπρώχνοντάς την προς τα πίσω, έτσι που βρίσκεται με την πλάτη στα πλακάκια του τοίχου. Τα χείλη της μισανοίγουν καθώς παίρνει μια ανάσα. Πιάνοντας το πρόσωπό της και χώνοντας τα δάχτυλά μου στα μαλλιά της, τη φιλάω: στο μάγουλο, στον λαιμό, στο στόμα. Είναι νέκταρ και δεν μπορώ να τη χορτάσω. Η ανάσα της πιάνεται στον λαιμό της και γαντζώνεται στα μπράτσα μου, αλλά στο άγγιγμά της δεν υπάρχει καμία διαμαρτυρία από το σκοτάδι μέσα μου. Υπάρχει μόνο η Άνα, με όλη την ομορφιά και την αθωότητά της, που μου ανταποδίδει τα φιλιά με μια ζέση ίδια με τη δική μου.
ΓΚΡΕΫ
541
Το αίμα μου είναι καυτό από τον πόθο, η στύση μου επώδυνη. «Σε θέλω τώρα… Εδώ. Γρήγορα, άγρια…» μουρμουρίζω έτσι όπως το χέρι μου σκαρφαλώνει στον γυμνό μηρό της κάτω από τη φούστα της. «Έχεις ακόμα περίοδο;» «Όχι…» «Ωραία». Σπρώχνω τη φούστα της στους γοφούς της, χώνω και τους δυο αντίχειρές μου στο βαμβακερό σλιπάκι της και πέφτω στο πάτωμα γονατίζοντας, τραβώντας το σλιπάκι προς τα κάτω. Αφήνει μια μικρή κραυγή όταν την αρπάζω από τους γοφούς και φιλάω τη γλυκιά ένωση κάτω από τις τρίχες του εφηβαίου της. Μ ετακινώντας τα χέρια μου στο πίσω μέρος των μηρών της, της ανοίγω τα πόδια, εκθέτοντας την κλειτορίδα της στη γλώσσα μου. Όταν αρχίζω την αισθησιακή μου επίθεση, τα δάχτυλά της χώνονται στα μαλλιά μου. Η γλώσσα μου τη βασανίζει και βογκάει, ρίχνοντας το κεφάλι της προς τα πίσω, πάνω στον τοίχο. Η μυρωδιά της είναι υπέροχη. Η γεύση της ακόμα καλύτερη. Γουργουρίζει και σπρώχνει τη λεκάνη της προς την επίμονη γλώσσα μου, που εισβάλλει μέσα της, και τα πόδια της αρχίζουν να τρέμουν. Αρκετά. Θέλω να τελειώσω μέσα της. Θα είναι πάλι το δέρμα μου πάνω στο δικό της, όπως στη Σαβάννα. Αφήνοντάς τη, σηκώνομαι και της πιάνω το πρόσωπο, αιχμαλωτίζοντας το έκπληκτο και απογοητευμένο στόμα της με το δικό μου, φιλώντας τη δυνατά. Κατεβάζω το φερμουάρ μου και τη σηκώνω, πιάνοντάς την από τους μηρούς. «Τύλιξε τα πόδια σου γύρω μου, μωρό μου!» Η φωνή μου είναι τραχιά και πιεστική. Μ όλις το κάνει, σπρώχνω προς τα εμπρός, γλιστρώντας μέσα της. Είναι δική μου. Είναι ο Παράδεισος. Γαντζωμένη πάνω μου, κλαψουρίζει την ώρα που βυθίζομαι μέσα της – αργά στην αρχή, μετά επιταχύνοντας καθώς το σώμα μου παίρνει τον έλεγχο, σπρώχνοντάς με προς τα εμπρός, οδηγώντας με μέσα της, ολοένα και πιο γρήγορα, ολοένα και πιο δυνατά, με το πρόσωπό μου στον λαιμό της. Βογκάει και τη
542
E. L. JAMES
νιώθω να σκιρτάει γύρω μου και χάνομαι μέσα της, μέσα μας, έτσι όπως φτάνει στην κορύφωση φωνάζοντας. Η αίσθησή της καθώς πάλλεται γύρω μου με ρίχνει στον γκρεμό και μπαίνω μέσα της βαθύτερα και δυνατότερα, γρυλίζοντας μια αλλοιωμένη εκδοχή του ονόματός της. Τη φιλάω στον λαιμό, μη θέλοντας να τραβηχτώ, περιμένοντάς τη να ηρεμήσει. Βρισκόμαστε μέσα σ’ ένα σύννεφο ατμού από το ντους, και τα ρούχα μου κολλάνε πάνω μου, αλλά δε με νοιάζει. Η ανάσα της Άνα επιβραδύνεται και τη νιώθω πιο βαριά στην αγκαλιά μου ενώ χαλαρώνει. Η έκφρασή της είναι λάγνα και ζαλισμένη καθώς τραβιέμαι, κι έτσι την κρατάω γερά ώσπου να πατήσει καλά στα πόδια της. Τα χείλη της τραβιούνται σ’ ένα γλυκό χαμόγελο. «Φαίνεσαι ευχαριστημένος που με βλέπεις…» λέει. «Ναι, δεσποινίς Στιλ. Νομίζω πως η ευχαρίστησή μου είναι αυταπόδεικτη… Έλα, πάμε στο ντους». Γδύνομαι στα γρήγορα, κι όταν μένω γυμνός, αρχίζω να ξεκουμπώνω τα κουμπιά της μπλούζας της Άνα. Τα μάτια της μετακινούνται από τα δάχτυλά μου στο πρόσωπό μου. «Πώς ήταν το ταξίδι σου;» ρωτάω. «Καλό, ευχαριστώ…» απαντάει με κάπως βραχνή φωνή. «Και πάλι ευχαριστώ για την πρώτη θέση. Πραγματικά είναι πολύ πιο ευχάριστος τρόπος να ταξιδεύεις». Παίρνει μια γρήγορη ανάσα, σαν να προσπαθεί να πάρει θάρρος. «Έχω ένα νέο…» προσθέτει. «Μ πα;» Τι πάλι; Της βγάζω την μπλούζα, αφήνοντάς την επάνω στα ρούχα μου. «Βρήκα δουλειά…» Ακούγεται κουμπωμένη. Γιατί; Νόμιζε πως θα θύμωνα; Φυσικά βρήκε δουλειά. Η περηφάνια μού φουσκώνει το στήθος. «Συγχαρητήρια, δεσποινίς Στιλ! Τώρα θα μου πείτε πού;» ρωτάω χαμογελώντας. «Δεν ξέρεις;» «Πού να ξέρω;» «Μ ε τις ικανότητες παρακολούθησης που διαθέτεις, σκέφτηκα πως ίσως είχες…» Σταματάει για να μελετήσει το πρόσωπό μου.
ΓΚΡΕΫ
543
«Αναστάζια, δε θα μου περνούσε από το μυαλό να παρέμβω στη σταδιοδρομία σου. Εκτός κι αν μου το ζητούσες φυσικά…» «Δηλαδή δεν έχεις ιδέα σε ποια εταιρεία;» «Όχι. Ξέρω πως υπάρχουν τέσσερις εκδοτικοί οίκοι στο Σιάτλ – άρα υποθέτω πως είναι ένας απ’ αυτούς». «Η ΑΕΣ» ανακοινώνει. «Ω, ο μικρός οίκος… Ωραία, μπράβο σου!» Είναι η εταιρεία που η Ρος προσδιόρισε ως ώριμη για εξαγορά. Θα είναι εύκολο. Φιλάω την Άνα στο μέτωπο. «Έξυπνο κορίτσι. Πότε αρχίζεις;» «Τη Δευτέρα». «Τόσο σύντομα, ε; Καλύτερα να σε εκμεταλλευτώ όσο ακόμα μπορώ… Γύρνα». Υπακούει αμέσως. Της βγάζω το σουτιέν και τη φούστα, κατόπιν χουφτώνω τα πισινά της και τη φιλάω στον ώμο. Ακουμπώντας πάνω της, χώνω τη μύτη μου στα μαλλιά της. Το άρωμά της εισβάλλει στα ρουθούνια μου, παρήγορο, οικείο και μοναδικά δικό της. Η αίσθηση του κορμιού της πάνω στο δικό μου είναι ταυτόχρονα ηρεμιστική και δελεαστική. Στ’ αλήθεια είναι τα πάντα στη συσκευασία του ενός. «Μ ε εξάπτετε, δεσποινίς Στιλ, και με ηρεμείτε. Πολύ μεθυστικός συνδυασμός». Νιώθοντας ευγνωμοσύνη που είναι εδώ, τη φιλάω στα μαλλιά, μετά την παίρνω από το χέρι και την τραβάω στο ζεστό ντους. «Οχ!» τσιρίζει και κλείνει τα μάτια της, ζαρώνοντας κάτω από τον αχνιστό χείμαρρο. «Λίγο ζεστό νεράκι είναι μόνο…» Της χαμογελάω. Ανοίγοντας το ένα μάτι, σηκώνει το πιγούνι της και παραδίδεται αργά στη ζέστη. «Γύρνα!» τη διατάζω. «Θέλω να σε πλύνω». Υπακούει, και ρίχνω λίγο αφρόλουτρο στην παλάμη μου, φτιάχνω σαπουνάδα και αρχίζω να της κάνω μασάζ στους ώμους. «Έχω και κάτι άλλο να σου πω…» λέει, και οι ώμοι της τσιτώνονται. «Ναι;» Κρατάω τη φωνή μου ήπια. Γιατί είναι τσιτωμένη; Τα
544
E. L. JAMES
χέρια μου γλιστρούν στον θώρακά της προς τα όμορφα στήθη της. «Η φωτογραφική έκθεση του φίλου μου του Χοσέ έχει εγκαίνια την άλλη Πέμπτη στο Πόρτλαντ». «Ναι. Και λοιπόν;» Πάλι ο φωτογράφος; «Είπα πως θα πάω. Θες να έρθεις μαζί μου;» Τα λόγια βγαίνουν ορμητικά, σαν να βιάζεται να τα προφέρει. Μια πρόσκληση; Έχω μείνει άναυδος. Παίρνω προσκλήσεις μόνο από την οικογένειά μου, από τη δουλειά και από την Ελένα. «Τι ώρα;» «Τα εγκαίνια είναι στις εφτάμισι το απόγευμα». Αυτό θα μετρήσει ως περισσότερα, ασφαλώς. Τη φιλάω στο αυτί και ψιθυρίζω «Εντάξει». Οι ώμοι της χαλαρώνουν και ακουμπάει πάνω μου. Δείχνει ανακουφισμένη, και δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να διασκεδάσω ή να ενοχληθώ. Είμαι πραγματικά τόσο απρόσιτος; «Είχες άγχος που θα με ρωτούσες;» «Ναι… Πού το ξέρεις;» «Αναστάζια, όλο σου το σώμα χαλάρωσε». Κρύβω τον εκνευρισμό μου. «Κοίτα… Μ ου φαίνεται πως είσαι… εμμμ… μάλλον ζηλιάρης». Ναι. Είμαι ζηλιάρης. Η σκέψη της Άνα με οποιονδήποτε άλλο είναι… ανησυχαστική. Πολύ ανησυχαστική. «Ναι, είμαι. Και καλά θα κάνεις να το θυμάσαι... Αλλά σ’ ευχαριστώ που μου το είπες. Θα πάρουμε το Τσάρλι Τάνγκο». Μ ου χαρίζει ένα γρήγορο χαμόγελο καθώς τα χέρια μου γλιστρούν στο σώμα της, το σώμα που έδωσε σε μένα και σε κανέναν άλλο. «Μ πορώ να σε πλύνω;» ρωτάει, αποσπώντας μου την προσοχή. «Δε νομίζω». Τη φιλάω στον λαιμό καθώς της ξεπλένω την πλάτη. «Θα μ’ αφήσεις ποτέ να σ’ αγγίξω;» Η φωνή της είναι μια ήρεμη ικεσία, αλλά δε σταματάει το σκοτάδι που ξαφνικά
ΓΚΡΕΫ
545
στροβιλίζεται από το πουθενά και μου σφίγγει τον λαιμό. Όχι. Καταβάλλω προσπάθεια να το διώξω, χουφτώνοντας και επικεντρώνοντας την προσοχή μου στον κώλο της Άνα, στα υπέροχα πισινά της. Το σώμα μου αντιδρά σε πρωτόγονο επίπεδο – κάνοντας πόλεμο με το σκοτάδι. Τη χρειάζομαι. Τη χρειάζομαι για να διώξω τον φόβο μου. «Βάλε τα χέρια σου στον τοίχο, Αναστάζια. Θα σε πάρω πάλι…» ψιθυρίζω, και ρίχνοντάς μου μια έκπληκτη ματιά, ανοίγει τα χέρια της πάνω στα πλακάκια. Την αρπάζω από τους γοφούς, τραβώντας την από τον τοίχο. «Κρατήσου γερά, Αναστάζια!» την προειδοποιώ καθώς το νερό κυλάει στην πλάτη της. Σκύβει το κεφάλι και σταθεροποιείται έτσι όπως τα χέρια μου περνούν μέσα από τις τρίχες του εφηβαίου της. Αναδεύεται, και οι γλουτοί της περνούν ξυστά από τη στύση μου. Γαμώτο! Μ ου αρέσει αυτό. Ο αθεράπευτος φόβος μου διαλύεται. «Το θες αυτό;» ρωτάω καθώς τα δάχτυλά μου τη διεγείρουν. Αντί για απάντηση, κουνάει τα πισινά της πάνω στη στύση μου, κάνοντάς με να χαμογελάσω. «Πες μου!» απαιτώ, με φωνή γεμάτη ένταση. «Ναι…» Η συναίνεσή της διαπερνά τον χείμαρρο του νερού, κρατώντας το σκοτάδι υπό έλεγχο. Ω μωρό μου. Είναι ακόμα μουσκεμένη από νωρίτερα – από μένα, από την ίδια, δεν ξέρω. Ζώντας τη στιγμή, ευχαριστώ από μέσα μου τη δόκτορα Γκριν: τέρμα τα προφυλακτικά. Μ παίνω μέσα στην Αναστάζια και αργά, συνειδητά, την κάνω πάλι δική μου. και της δίνω ένα δυνατό φιλί. «Στέγνωσε τα μαλλιά σου!» τη διατάζω, δίνοντάς της ένα πιστολάκι που δε χρησιμοποιώ ποτέ. «Πεινάς;» «Σαν λύκος!» παραδέχεται, αλλά δεν ξέρω αν το εννοεί ή αν το είπε απλώς για να με ευχαριστήσει. Πάντως είμαι ευχαριστημένος. ΤΗΝ ΤΥΛΙΓΩ Σ’ ΕΝΑ ΜΠΟΥΡ ΝΟΥΖΙ
546
E. L. JAMES
«Ωραία. Κι εγώ. Πάω να δω σε τι σημείο βρίσκεται η κυρία Τζόουνς με το φαγητό. Έχεις δέκα λεπτά. Μ ην ντυθείς...» Την ξαναφιλάω και πηγαίνω αθόρυβα στην κουζίνα. Η Γκέιλ πλένει κάτι στον νεροχύτη. Σηκώνει το βλέμμα της καθώς ρίχνω μια ματιά πάνω από τον ώμο της. «Μ ύδια, κύριε Γκρέυ» λέει. Νοστιμότατα. Πάστα άλε βόνγκολε, ένα από τα αγαπημένα μου. «Δέκα λεπτά;» ρωτάω. «Δώδεκα» απαντάει. «Ωραία». Μ ου ρίχνει ένα βλέμμα την ώρα που κατευθύνομαι προς το γραφείο μου. Την αγνοώ. Μ ε έχει ξαναδεί με λιγότερα από το μπουρνούζι μου – τι διάολο πρόβλημα έχει; Ελέγχω μερικά e-mails και το τηλέφωνό μου, για να δω αν υπάρχουν νέα για τη Λέιλα. Τίποτα. Αφότου ήρθε, όμως, η Άνα, δε νιώθω τόσο απελπισμένος όσο νωρίτερα. Η Άνα μπαίνει στην κουζίνα ταυτόχρονα με μένα, παρασυρμένη αναμφίβολα από τη δελεαστική μυρωδιά του δείπνου μας. Όταν βλέπει την κυρία Τζόουνς, αρπάζει σφιχτά τον γιακά από το μπουρνούζι της. «Ακριβώς στην ώρα» λέει η Γκέιλ σερβίροντας το φαγητό μας σε δύο μεγάλα μπολ επάνω στον πάγκο. «Βολέψου». Δείχνω ένα από τα σκαμνιά. Τα ανήσυχα μάτια της Άνα πηγαινοέρχονται ανάμεσα σε μένα και στην κυρία Τζόουνς. Ντρέπεται. Μωρό μου, έχω προσωπικό. Συνήθισέ το. «Κρασί;» προτείνω, για να της αποσπάσω την προσοχή. «Ναι, ευχαρίστως» απαντάει ενώ κάθεται στη θέση της. Ακούγεται συνεσταλμένη. Ανοίγω ένα μπουκάλι Sancerre και σερβίρω σε δύο μικρά ποτήρια. «Έχει τυρί στο ψυγείο αν θέλετε, κύριε» λέει η Γκέιλ. Γνέφω καταφατικά, και βγαίνει από το δωμάτιο, προς μεγάλη ανακούφιση της Άνα. Κάθομαι στη θέση μου.
ΓΚΡΕΫ
547
«Εις υγείαν». Σηκώνω το ποτήρι μου. «Εις υγείαν» λέει και η Άνα, και τα κρυστάλλινα ποτήρια τραγουδούν καθώς τσουγκρίζουμε. Τρώει μια μπουκιά από το φαγητό της και κάνει έναν επιδοκιμαστικό ήχο στο πίσω μέρος του λαιμού της. Μ πορεί πράγματι να πεινάει σαν λύκος. «Θα μου πεις;» ρωτάει. «Να σου πω τι;» Η κυρία Τζόουνς έχει ξεπεράσει τον εαυτό της· τα ζυμαρικά είναι πεντανόστιμα. «Τι είπα στον ύπνο μου». Κουνάω το κεφάλι μου. «Τέλειωσε το φαγητό σου. Ξέρεις ότι μ’ αρέσει να σε παρακολουθώ να τρως». Σουφρώνει τα χείλη με προσποιητή οργή. «Είσαι πολύ βιτσιόζος…» λέει σιγανά. Ω μωρό μου, δεν έχεις ιδέα. Και στο μυαλό μου έρχεται μια σκέψη: ίσως θα έπρεπε να εξερευνήσουμε κάτι νέο στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου απόψε. Κάτι διασκεδαστικό. «Πες μου γι’ αυτό τον φίλο σου…» της ζητάω. «Τον φίλο μου;» «Τον φωτογράφο». Κρατάω τη φωνή μου κεφάτη, αλλά με κοιτάζει με ένα φευγαλέο κατσούφιασμα. «Γνωριστήκαμε την πρώτη μέρα στο κολέγιο. Σπούδασε μηχανικός, αλλά το πάθος του είναι η φωτογραφία». «Και;» «Αυτό είναι όλο». Οι διφορούμενες απαντήσεις της είναι εκνευριστικές. «Τίποτε άλλο;» Τινάζει τον χείμαρρο των μαλλιών της πάνω από τον ώμο της. «Γίναμε καλοί φίλοι. Όπως αποδείχθηκε, ο μπαμπάς μου και ο μπαμπάς του Χοσέ υπηρέτησαν μαζί στον στρατό προτού γεννηθώ. Ήρθαν ξανά σε επαφή και τώρα είναι οι καλύτεροι φίλοι». Ω… «Ο μπαμπάς σου και ο μπαμπάς του;» «Ναι». Τυλίγει κι άλλα ζυμαρικά γύρω από το πιρούνι της. «Μ άλιστα…» «Πεντανόστιμο είναι αυτό!» Μ ου χαρίζει ένα ικανοποιημένο χαμόγελο, και το μπουρνούζι της μισανοίγει, αποκαλύπτοντας
548
E. L. JAMES
την καμπύλη του στήθους της. Το θέαμα κάνει το πουλί μου να αναδευτεί. «Πώς νιώθεις;» ρωτάω. «Μ ια χαρά» απαντάει. «Αντέχεις άλλο;» «Άλλο;» «Άλλο κρασί;» Άλλο σεξ; Στην αίθουσα ψυχαγωγίας; «Ένα μικρό ποτηράκι, σε παρακαλώ». Της σερβίρω λίγο Sancerre ακόμα. Δε θέλω να πιει κανένας από τους δυο μας πάρα πολύ αν είναι να παίξουμε. «Πώς πάει το… εεε… πρόβλημα που σ’ έφερε πίσω στο Σιάτλ;» Η Λέιλα. Σκατά… Αυτό δε θέλω να το συζητήσω. «Είναι εκτός ελέγχου. Εσύ, όμως, δε χρειάζεται να ανησυχείς, Αναστάζια. Έχω σχέδια για σένα απόψε…» Θέλω να δω αν μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτήν τη λεγόμενη συμφωνία μας και προς τις δύο κατευθύνσεις. «Μ πα;» «Ναι. Σε θέλω να με περιμένεις έτοιμη στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου σε δεκαπέντε λεπτά». Σηκώνομαι παρακολουθώντας την προσεκτικά, για να ζυγίσω την αντίδρασή της. Πίνει μια γρήγορη γουλιά από το κρασί της, και οι κόρες της διαστέλλονται. «Μ πορείς να ετοιμαστείς στο δωμάτιό σου. Παρεμπιπτόντως, η ντουλάπα-δωμάτιο είναι τώρα γεμάτη ρούχα για σένα. Δε θέλω αντιρρήσεις γι’ αυτά». Το στόμα της σχηματίζει ένα έκπληκτο ο. Και της ρίχνω μια αυστηρή ματιά, προκαλώντας τη να διαπληκτιστεί μαζί μου. Περιέργως, δε λέει τίποτα, και κατευθύνομαι προς το γραφείο μου για να στείλω ένα γρήγορο ηλεκτρονικό μήνυμα στη Ρος, λέγοντάς της ότι θέλω να ξεκινήσω τη διαδικασία εξαγοράς της ΑΕΣ το συντομότερο δυνατόν. Ελέγχω δύο e-mails σχετικά με τη δουλειά, αλλά δε βλέπω στα εισερχόμενά μου τίποτα για την κυρία Ριντ. Διώχνω από το μυαλό μου τις σκέψεις για τη Λέιλα· με έχει απορροφήσει τις τελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες. Απόψε να επικεντρωθώ στην Άνα – και θα διασκεδάσω λίγο.
ΓΚΡΕΫ
549
Όταν επιστρέφω στην κουζίνα, η Άνα έχει εξαφανιστεί· υποθέτω πως είναι πάνω και ετοιμάζεται. Στην ντουλάπα μου βγάζω το μπουρνούζι μου και φοράω το αγαπημένο μου τζιν. Ενώ το κάνω, μου έρχονται στο μυαλό εικόνες της Άνα μέσα στο μπάνιο μου – η άψογη πλάτη της, ύστερα τα χέρια της, πιεσμένα πάνω στα πλακάκια όσο την πηδούσα. Κοίτα να δεις που αυτή η κοπέλα έχει αντοχή. Για να δούμε πόση. Μ ε ένα αίσθημα ευφροσύνης, παίρνω το iPod μου από το καθιστικό και τρέχω πάνω στην αίθουσα ψυχαγωγίας. Όταν βρίσκω την Άνα γονατισμένη όπως πρέπει στην είσοδο με πρόσωπο προς το δωμάτιο –μάτια χαμηλωμένα, πόδια ανοιχτά και φορώντας μόνο το σλιπάκι της– το πρώτο πράγμα που νιώθω είναι ανακούφιση. Είναι ακόμα εδώ· είναι θαρραλέα. Το δεύτερο που αισθάνομαι είναι περηφάνια: ακολούθησε τις οδηγίες μου κατά γράμμα. Δυσκολεύομαι να κρύψω το χαμόγελό μου. Η δεσποινίς Στιλ δεν υποχωρεί μπροστά σε μια πρόκληση. Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, προσέχω πως το μπουρνούζι της είναι κρεμασμένο στον γάντζο. Την προσπερνάω ξυπόλυτος και αφήνω το iPod επάνω στη σιφονιέρα. Έχω αποφασίσει πως θα της στερήσω όλες της τις αισθήσεις εκτός από την αφή, για να δω πώς θα το αντιμετωπίσει αυτό. Το κρεβάτι έχει στρωθεί με σατέν σεντόνια. Και τα δερμάτινα δεσμά είναι στη θέση τους. Βγάζω από τη σιφονιέρα ένα πιαστράκι για τα μαλλιά, μια ταινία για δέσιμο των ματιών, ένα γούνινο γάντι, ακουστικά ψείρες και τον βολικό πομπό που σχεδίασε ο Μ πάρνυ για το iPod μου. Αραδιάζω τα αντικείμενα τακτικά στη σειρά, συνδέοντας τον πομπό στο πάνω μέρος του iPod και αφήνοντας την Άνα να περιμένει. Η προσμονή είναι η μισή προετοιμασία για μια σκηνή. Όταν μένω ικανοποιημένος, πηγαίνω και στέκομαι από πάνω της. Το κεφάλι της Άνα είναι χαμηλωμένο, το φως του δωματίου κάνει τα μαλλιά της να γυαλίζουν. Δείχνει σεμνή και
550
E. L. JAMES
όμορφη, η επιτομή μιας υποτακτικής. «Είσαι όμορφη…» Χουφτώνω το πρόσωπό της και γέρνω το κεφάλι της προς τα πίσω, ώσπου γαλάζια μάτια συναντούν γκρίζα. «Είσαι όμορφη γυναίκα, Αναστάζια. Και είσαι δική μου…» ψιθυρίζω. «Σήκω πάνω». Είναι κάπως δύσκαμπτη καθώς σηκώνεται όρθια. «Κοίταξέ με!» τη διατάζω, κι όταν κοιτάζω τα μάτια της, καταλαβαίνω πως θα μπορούσα να πνιγώ μέσα στη σοβαρή, συνεπαρμένη έκφρασή της. Έχω την αμέριστη προσοχή της. «Δεν έχουμε υπογράψει συμβόλαιο, Αναστάζια. Αλλά έχουμε συζητήσει τα όρια. Και θέλω να επαναλάβω πως έχουμε κωδικούς ασφαλείας. Εντάξει;» Ανοιγοκλείνει μερικές φορές τα μάτια, αλλά παραμένει σιωπηλή. «Ποιοι είναι;» ρωτάω επιτακτικά. Διστάζει. Ω, δε θα πάμε πουθενά έτσι. «Ποιοι είναι οι κωδικοί ασφαλείας, Αναστάζια;» «Κίτρινο…» «Και;» «Κόκκινο…» «Να τους θυμάσαι». Υψώνει το φρύδι της με προφανή περιφρόνηση και ετοιμάζεται να πει κάτι. Α, όχι. Όχι μέσα στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου. «Μ ην αρχίσετε τις εξυπνάδες σας εδώ μέσα, δεσποινίς Στιλ. Αλλιώς θα σας γαμήσω το στόμα γονατιστή. Κατανοητό;» Καταπίνει τη δυσαρέσκειά της. «Λοιπόν;» «Μ άλιστα, Κύριε» λέει βιαστικά. «Καλό κορίτσι… Πρόθεσή μου δεν είναι να χρησιμοποιήσεις τους κωδικούς ασφαλείας επειδή πονάς. Αυτό που σκοπεύω να σου κάνω θα είναι έντονο. Πολύ έντονο, και πρέπει να με καθοδηγείς. Καταλαβαίνεις;» Το πρόσωπό της παραμένει ανέκφραστο, χωρίς να αποκαλύπτει τίποτα.
ΓΚΡΕΫ
551
«Έχει να κάνει με το άγγιγμα, Αναστάζια. Δε θα μπορείς να με δεις ή να μ’ ακούσεις. Αλλά θα μπορείς να με νιώσεις». Αγνοώντας το σαστισμένο ύφος της, στρέφομαι προς το ηχοσύστημα επάνω στη σιφονιέρα και το γυρίζω στο auxiliary. Δεν έχω παρά να διαλέξω ένα τραγούδι· κι εκείνη τη στιγμή θυμάμαι τη συζήτησή μας στο αυτοκίνητο, αφότου είχε κοιμηθεί στο κρεβάτι μου στο Χίθμαν. Για να δούμε αν της αρέσει λίγη χορωδιακή μουσική της εποχής των Τυδώρ. «Θα σε δέσω σ’ εκείνο το κρεβάτι, Αναστάζια. Αλλά πρώτα θα σου δέσω τα μάτια και» –της δείχνω το iPod– «δε θα μπορείς να μ’ ακούσεις. Το μόνο που θ’ ακούς θα είναι η μουσική που θα σου βάλω». Νομίζω πως είναι έκπληξη αυτό που βλέπω να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της, αλλά δεν είμαι σίγουρος. «Έλα». Την οδηγώ στα πόδια του κρεβατιού. «Στάσου εδώ». Σκύβοντας, ανασαίνω το γλυκό της άρωμα και της ψιθυρίζω στο αυτί: «Περίμενε εδώ… Κράτα τα μάτια σου στο κρεβάτι. Φαντάσου τον εαυτό σου ξαπλωμένο εδώ, δεμένο και στο απόλυτο έλεός μου…» Η ανάσα της κόβεται. Ναι, μωρό μου. Σκέψου το. Αντιστέκομαι στον πειρασμό να της δώσω ένα απαλό φιλί στον ώμο. Πρέπει πρώτα να της πλέξω τα μαλλιά και να φέρω ένα μαστίγιο. Παίρνω από τη σιφονιέρα το πιαστράκι και διαλέγω από την κρεμάστρα το αγαπημένο μου μαστίγιο με ουρές, το οποίο χώνω στην πίσω τσέπη του τζιν μου. Όταν γυρίζω να σταθώ πίσω της, πιάνω μαλακά τα μαλλιά της και τα πλέκω. «Παρόλο που μ’ αρέσουν τα κοτσιδάκια σου, Αναστάζια, αυτήν τη στιγμή ανυπομονώ να σε πάρω. Έτσι λοιπόν, μία κοτσίδα είναι αρκετή». Στερεώνω και τραβάω την κοτσίδα, έτσι που αναγκάζεται να κάνει ένα βήμα πίσω πέφτοντας πάνω μου. Τυλίγοντας την άκρη γύρω από τον καρπό μου, τραβάω προς τα δεξιά, γέρνοντας το κεφάλι της για να εκθέσω τον λαιμό της. Περνάω τη μύτη μου από τον λοβό της έως τον ώμο της, ρουφώντας και δαγκώνοντας απαλά. Χμμμ… Μ υρίζει τόσο όμορφα. Ανατριχιάζει και βογκάει βαθιά μέσα από το λαρύγγι της.
552
E. L. JAMES
«Σώπα τώρα!» την προειδοποιώ, και παίρνοντας το μαστίγιο από την τσέπη μου, περνάω τα χέρια μου μπροστά της, αγγίζοντας μόλις τα δικά της, και της το δείχνω. Ακούω την ανάσα της να πιάνεται και βλέπω τα δάχτυλά της να συσπώνται νευρικά. «Άγγιξέ το…» ψιθυρίζω, ξέροντας πως αυτό θέλει. Σηκώνει το χέρι της, κοντοστέκεται και μετά περνάει τα δάχτυλά της μέσα από τις μαλακές σουέντ ουρές. Είναι διεγερτικό. «Θα χρησιμοποιήσω αυτό. Δε θα πονέσει, αλλά θα φέρει το αίμα στην επιφάνεια του δέρματός σου και θα σε κάνει πολύ ευαίσθητη. Ποιοι είναι οι κωδικοί ασφαλείας, Αναστάζια;» «Εμμμ… “Κίτρινο” και “Κόκκινο”, Κύριε…» μουρμουρίζει, καθηλωμένη από το μαστίγιο. «Καλό κορίτσι… Να θυμάσαι, το μεγαλύτερο μέρος του φόβου είναι στο μυαλό σου». Πετάω το μαστίγιο στο κρεβάτι και περνάω τα χέρια μου ξυστά πάνω από τα πλευρά της, προσπερνώντας το απαλό φούσκωμα των γοφών της, χώνοντάς τα μέσα στο σλιπάκι της. «Αυτό δεν το χρειάζεσαι». Το τραβάω στα πόδια της και γονατίζω πίσω της. Γραπώνει την κολόνα και το βγάζει αδέξια. «Μ είνε ακίνητη!» τη διατάζω και φιλάω τους γλουτούς της, δαγκώνοντας απαλά κάθε μάγουλο. «Τώρα ξάπλωσε. Ανάσκελα». Της δίνω ένα χτύπημα στα πισινά και αναπηδάει αιφνιδιασμένη. Σπεύδει να πέσει στο κρεβάτι, ανάσκελα, με τα μάτια της στα δικά μου, λάμποντας από έξαψη – και λίγο δέος, νομίζω. «Τα χέρια πάνω από το κεφάλι». Κάνει αυτό που της λέω. Παίρνω τα ακουστικά ψείρες, την ταινία για τα μάτια, το iPod και τον πομπό από τη σιφονιέρα. Κάθομαι δίπλα της στο κρεβάτι, της δείχνω το iPod με τον πομπό. Το βλέμμα της πηγαινοέρχεται ανάμεσα στο πρόσωπό μου και στα αντικείμενα. «Αυτό μεταδίδει ό,τι παίζει το iPod στο ηχοσύστημα του δωματίου. Ακούω ό,τι κι εσύ κι έχω ένα τηλεκοντρόλ για να το ελέγχω».
ΓΚΡΕΫ
553
Όταν τα έχει δει όλα, της βάζω τα ακουστικά ψείρες στα αυτιά και τοποθετώ το iPod στο μαξιλάρι. «Σήκωσε το κεφάλι σου». Υπακούει, και περνάω την ταινία πάνω από τα μάτια της. Σηκώνομαι και πιάνω το αριστερό της χέρι, δένοντας τον καρπό της με τη δερμάτινη χειροπέδη στην πάνω γωνία του κρεβατιού. Αφήνω τα δάχτυλά μου να αργοπορήσουν στο απλωμένο μπράτσο της, κι εκείνη ανταποκρίνεται σφαδάζοντας. Κάνω αργά τον γύρο του κρεβατιού, και το κεφάλι της ακολουθεί τον ήχο των βημάτων μου· επαναλαμβάνω τη διαδικασία με το δεξί της χέρι, δένοντας τον καρπό της. Ο ρυθμός της ανάσας της Άνα αλλοιώνεται, για να γίν ει ακανόνιστος και γρήγορος μέσα από μισάνοιχτα χείλη. Ένα κοκκίνισμα ανεβαίνει από το στήθος της και αναδεύεται σηκώνοντας τους γοφούς της από προσμονή. Ωραία. Στο κάτω μέρος του κρεβατιού πιάνω και τους δυο αστράγαλούς της. «Σήκωσε πάλι το κεφάλι σου!» διατάζω. Το κάνει αμέσως, και τη σέρνω προς τα κάτω, έτσι που τα χέρια της να είναι τελείως τεντωμένα. Αφήνει ένα ελαφρό βογκητό και ξανασηκώνει τους γοφούς της. Μ ετά δένω κάθε αστράγαλο στην αντίστοιχη γωνία του κρεβατιού, έτσι που μένει με τεντωμένα χέρια και πόδια μπροστά μου. Κάνω ένα βήμα πίσω ώστε να θαυμάσω το θέαμα. Γαμώτο! Ήταν ποτέ τόσο σέξι; Βρίσκεται απόλυτα και με τη θέλησή της στο έλεός μου. Είναι μεθυστικό, και στέκομαι για μια στιγμή ακίνητος, απορώντας με τη γενναιοδωρία και το κουράγιο της. Τραβιέμαι μετά βίας μακριά από το μαγευτικό θέαμα και παίρνω από τη σιφονιέρα το γάντι από γούνα κουνελιού. Προτού το φορέσω, πιέζω play στο τηλεχειριστήριο· η αγγελική φωνή του τραγουδιστή ηχεί στην αίθουσα ψυχαγωγίας και πάνω από την απολαυστική δεσποινίδα Στιλ. Μ ένει ακίνητη στήνοντας αυτί. Και κάνω τον γύρο του κρεβατιού, απολαμβάνοντάς την.
554
E. L. JAMES
Απλώνοντας το χέρι μου, χαϊδεύω τον λαιμό της με το γάντι. Παίρνει μια απότομη εισπνοή και τραβάει τα δεσμά της, αλλά δε φωνάζει ούτε μου λέει να σταματήσω. Περνάω αργά το γαντοφορεμένο χέρι μου από τον λαιμό στο στέρνο της, ύστερα πάνω από τα στήθη της, απολαμβάνοντας το πώς σφαδάζει έτσι δεμένη. Κάνοντας μια κυκλική κίνηση γύρω από τα στήθη της, τραβάω απαλά μία μία τις ρώγες της, και το επιδοκιμαστικό βογκητό της με ενθαρρύνει να κατηφορίσω προς τα κάτω. Μ ε νωχελικό, μελετημένο ρυθμό εξερευνώ το σώμα της: την κοιλιά, τους γοφούς της, την κορυφή των μηρών της και κάθε πόδι. Η μουσική αναβλύζει, προστίθενται κι άλλες φωνές στη χορωδία σε τέλεια αντίστιξη με το κινούμενο χέρι μου. Παρακολουθώ το στόμα της για να καταλάβω πώς νιώθει· τη μια το έχει ορθάνοιχτο από απόλαυση, την άλλη δαγκώνει το χείλος της. Όταν περνάω το χέρι μου πάνω από τα γεννητικά της όργανα, σφίγγει τους γλουτούς της, σπρώχνοντας το σώμα της προς το μέρος μου. Αν και κανονικά μου αρέσει να μένει ακίνητη, η κίνηση με ευχαριστεί. Η δεσποινίς Στιλ το απολαμβάνει. Είναι άπληστη. Όταν χαϊδεύω πάλι το στήθος της, οι ρώγες της σκληραίνουν στο πέρασμα του γαντιού. Ναι. Τώρα που το δέρμα της είναι ευαισθητοποιημένο, βγάζω το γάντι και παίρνω το μαστίγιο. Μ ε μεγάλη προσοχή, γλιστράω τις άκρες με τις χάντρες στο δέρμα της, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή: πάνω από τον θώρακά της, τα στήθη της, την κοιλιά της, μέσα από τις τρίχες του εφηβαίου της και πάνω στα πόδια της. Καθώς ακόμα περισσότεροι χορωδοί προσθέτουν τις φωνές τους στο μοτέτο, σηκώνω τη λαβή του μαστίγιου και τινάζω τις πλεξούδες πάνω στην κοιλιά της. Αφήνει μια κραυγή, νομίζω έκπληξης, αλλά δε λέει τον κωδικό ασφαλείας. Της δίνω μια στιγμή για να αφομοιώσει την αίσθηση και ύστερα το ξανακάνω – λίγο πιο δυνατά αυτήν τη φορά. Τραβάει τα δεσμά της και φωνάζει ξανά, μια πνιχτή κραυγή – αλλά δεν είναι ο κωδικός ασφαλείας. Κατεβάζω το μαστίγιο στα
ΓΚΡΕΫ
555
στήθη της και γέρνει πίσω το κεφάλι της, αφήνοντας μια άηχη κραυγή, με το στόμα χαλαρό καθώς σπαρταράει επάνω στο κόκκινο σατέν. Και πάλι δεν ακούγεται ο κωδικός ασφαλείας. Η Άνα αποδέχεται το εσωτερικό φρικιό της. Αισθάνομαι μεθυσμένος από χαρά έτσι όπως ρίχνω βροχή τα χτυπήματα με τις ουρές πάνω κάτω στο σώμα της, παρακολουθώντας το δέρμα της να ζεσταίνεται κάτω από το τσούξιμό τους. Όταν οι χορωδοί σταματούν, κάνω κι εγώ το ίδιο. Χριστέ μου. Είναι εντυπωσιακή. Αρχίζω ξανά καθώς η μουσική φτάνει σε κρεσέντο, με όλες τις φωνές να τραγουδούν ταυτόχρονα· τινάζω το μαστίγιο πάνω της, πολλές φορές, και σπαρταράει κάτω από κάθε χτύπημα. Όταν η τελευταία νότα ηχεί στο δωμάτιο, σταματάω, πετώντας το μαστίγιο κατάχαμα. Μ ου έχει κοπεί η ανάσα, κοντανασαίνω από πόθο και ανάγκη. Γαμώτο… Είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ανήμπορη, με το δέρμα όμορφα ροδαλό και κοντανασαίνει κι εκείνη. Ω μωρό μου. Ανεβαίνω στο κρεβάτι ανάμεσα στα πόδια της και σέρνομαι στο κορμί της, κρατώντας το σώμα μου από πάνω της. Όταν η μουσική αρχίζει πάλι, με μια μοναχική φωνή να τραγουδάει μια γλυκιά αγγελική νότα, ακολουθώ την ίδια διαδρομή όπως με το γάντι και το μαστίγιο – αυτήν τη φορά, όμως, με το στόμα μου, φιλώντας και ρουφώντας και λατρεύοντας κάθε εκατοστό του κορμιού της. Διεγείρω τις ρώγες της, ώσπου γυαλίζουν από το σάλιο μου και στέκονται όρθιες. Σπαρταράει όσο της επιτρέπουν τα δεσμά της και βογκάει από κάτω μου. Η γλώσσα μου κατεβαίνει στην κοιλιά της, γύρω από τον αφαλό της, βρέχοντάς τη. Δοκιμάζοντας τη γεύση της. Τιμώντας την. Κατηφορίζοντας μέσα από τις τρίχες του εφηβαίου της προς τη γλυκιά εκτεθειμένη κλειτορίδα της, που εκλιπαρεί για το άγγιγμα της γλώσσας μου. Στριφογυρίζω γύρω γύρω, απολαμβάνοντας τη μυρωδιά της, απολαμβάνοντας την αντίδρασή της, ώσπου τη
556
E. L. JAMES
νιώθω να τρεμουλιάζει από κάτω μου. Ω, όχι. Όχι ακόμη, Άνα. Όχι ακόμα. Σταματάω, και ξεφυσάει, εκφράζοντας την άηχη απογοήτευσή της. Γονατίζω ανάμεσα στα πόδια της και ξεκουμπώνω το παντελόνι μου, ελευθερώνοντας τη στύση μου. Μ ετά, σκύβοντας, λύνω μαλακά τον αριστερό της αστράγαλο. Κουλουριάζει το μακρύ πόδι της γύρω μου χαϊδεύοντάς με ενώ εγώ λύνω τον άλλο της αστράγαλο. Μ όλις ελευθερώνεται, τρίβω και ζουλάω τα πόδια της ξαναδίνοντάς τους ζωή, προχωρώντας από τις γάμπες προς τους μηρούς. Σφαδάζει από κάτω μου, υψώνοντας τους γοφούς της σε τέλειο συντονισμό με το μοτέτο του Τάλλις έτσι όπως οι αντίχειρές μου ανηφορίζουν στο εσωτερικό των μηρών της, που είναι υγροί από τον ερεθισμό της. Πνίγω ένα γρύλισμα και αρπάζω τους γοφούς της, σηκώνοντάς την από το κρεβάτι. Μ ε μια γρήγορη, απότομη κίνηση χώνομαι μέσα της. Γαμώτο! Είναι γλιστερή και καυτή και μουσκεμένη, και το σώμα της πάλλεται γύρω μου, στην κόψη. Όχι. Πολύ νωρίς. Υπερβολικά νωρίς. Σταματάω, κρατώντας τον εαυτό μου ακίνητο από πάνω της και μέσα της, ενώ στάλες ιδρώτα μαζεύονται στο μέτωπό μου. «Σε παρακαλώ!» φωνάζει, και τη σφίγγω περισσότερο καθώς καταπνίγω την παρόρμηση να κουνηθώ και να χαθώ μέσα της. Κλείνοντας τα μάτια μου έτσι που να μην μπορώ να τη δω ξαπλωμένη από κάτω μου σε όλο της το μεγαλείο, επικεντρώνομαι στη μουσική· και μόλις αποκτώ πάλι τον έλεγχο, αρχίζω να κουνιέμαι αργά. Μ ε την ένταση του χορωδιακού κομματιού να αυξάνεται, επιταχύνω σταδιακά, ακολουθώντας τη δύναμη και τον ρυθμό της μουσικής, λατρεύοντας κάθε σφιχτό εκατοστό μέσα της. Σφίγγει τα χέρια της σε γροθιές, ρίχνει πίσω το κεφάλι της και βογκάει. Ναι.
ΓΚΡΕΫ
557
«Σε παρακαλώ…» ικετεύει μέσα από σφιγμένα δόντια. Σε καταλαβαίνω, μωρό μου. Ακουμπώντας πάλι την πλάτη της στο κρεβάτι, ξαπλώνω επάνω της, στηρίζοντας το βάρος στους αγκώνες μου, και ακολουθώ τον ρυθμό διεισδύοντας μέσα της και χάνοντας τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτήν και στη μουσική. Γλυκιά γενναία Άνα. Ιδρώτας κυλάει στην πλάτη μου. Έλα, μωρό μου. Σε παρακαλώ. Και τελικά εκρήγνυται γύρω μου, κραυγάζοντας την ανακούφισή της και ωθώντας με σε μια έντονη, εξαντλητική κλιμάκωση, όπου χάνω κάθε αίσθηση του εαυτού μου. Σωριάζομαι πάνω της καθώς ο κόσμος μου μετατοπίζεται και ευθυγραμμίζεται ξανά, αφήνοντας εκείνη την ασυνήθιστη αίσθηση να στροβιλίζεται στο στήθος μου, καταβροχθίζοντάς με. Κουνάω το κεφάλι μου, προσπαθώντας να διώξω το δυσοίωνο και ασαφές αίσθημα. Απλώνω το χέρι μου και πιάνω το τηλεχειριστήριο, κλείνοντας τη μουσική. Τέρμα ο Τάλλις. Η μουσική συνέβαλε σίγουρα σ’ αυτό που ήταν σχεδόν μια θρησκευτική εμπειρία. Κατσουφιάζω, προσπαθώντας και αποτυγχάνοντας να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου. Γλιστράω έξω από την Άνα και τεντώνομαι για να την ελευθερώσω από τις χειροπέδες. Αναστενάζει, λυγίζει τα δάχτυλά της και της βγάζω προσεκτικά την ταινία από τα μάτια και τα ακουστικά. Μ εγάλα γαλάζια μάτια με κοιτάζουν ανοιγοκλείνοντας. «Γεια σου…» ψιθυρίζω. «Γεια σου και σένα…» λέει, παιχνιδιάρα και ντροπαλή. Η απάντησή της είναι απολαυστική και, σκύβοντας, της δίνω ένα τρυφερό φιλί στα χείλη. «Μ πράβο σου!» Η φωνή μου είναι γεμάτη περηφάνια. Τα κατάφερε. Το άντεξε. Τα άντεξε όλα. «Γύρνα μπρούμυτα». Οι κόρες της διαστέλλονται γεμάτες ανησυχία.
558
E. L. JAMES
«Απλώς θα σου τρίψω τους ώμους». «Α, εντάξει…» Κυλάει μπρούμυτα και σωριάζεται στο κρεβάτι με κλειστά μάτια. Κάθομαι καβάλα επάνω της και της τρίβω τους ώμους. «Τι ήταν η μουσική;» ρωτάει. «Λέγεται “Spem in Alium”, είναι ένα μοτέτο για σαράντα φωνές του Τόμας Τάλλις». «Ήταν… συγκλονιστικό». «Πάντα ήθελα να πηδήξω υπό τους ήχους του». «Μ η μου πείτε ότι πρόκειται για άλλη μία πρώτη φορά, κύριε Γκρέυ…» Χαμογελάω πλατιά. «Πράγματι, δεσποινίς Στιλ…» «Ε λοιπόν, και για μένα είναι η πρώτη φορά που πηδήχτηκα κάτω από τους ήχους του…» λέει, με φωνή που προδίδει την κούρασή της. «Εσύ κι εγώ προσφέρουμε πολλές πρώτες φορές ο ένας στον άλλο». «Τι είπα στον ύπνο μου, Κρισ… εεε… Κύριε;» Όχι πάλι τα ίδια. Μην τη βασανίζεις άλλο, Γκρέυ. «Είπες πολλά πράγματα, Αναστάζια. Μ ιλούσες για κλουβιά και φράουλες. Είπες πως ήθελες περισσότερα και πως σου έλειπα». «Αυτό μόνο;» Ακούγεται ανακουφισμένη. Γιατί να είναι ανακουφισμένη; Τεντώνομαι δίπλα της, έτσι που να μπορώ να βλέπω το πρόσωπό της. «Τι νόμιζες πως είπες;» Ανοίγει προς στιγμήν τα μάτια της και τα ξανακλείνει γρήγορα. «Ότι θεωρώ πως είσαι άσχημος, ξιπασμένος και χάλια στο κρεβάτι…» Ένα γαλάζιο μάτι ανοίγει και με παρακολουθεί επιφυλακτικά. Ω… Λέει ψέματα. «Ε λοιπόν, φυσικά είμαι όλα αυτά τα πράγματα, και τώρα μου κέντρισες την περιέργεια… Τι μου κρύβετε, δεσποινίς Στιλ;» «Τίποτα δεν κρύβω!»
ΓΚΡΕΫ
559
«Αναστάζια, είσαι πολύ κακή στα ψέματα…» «Νόμιζα πως μετά το σεξ θα μ’ έκανες να χαχανίσω. Δεν τα καταφέρνεις και πολύ καλά…» Η απάντησή της είναι αναπάντεχη και της χαμογελάω απρόθυμα. «Δεν ξέρω να λέω αστεία…» παραδέχομαι. «Κύριε Γκρέυ! Κάτι που δεν ξέρετε να κάνετε;» Η Άνα με ανταμείβει με ένα πλατύ μεταδοτικό χαμόγελο. «Όχι. Είμαι άθλιος χωρατατζής» συνεχίζω, σαν να πρόκειται για τίτλο τιμής. Χαχανίζει. «Κι εγώ είμαι άθλια χωρατατζού!» «Αυτός ο ήχος είναι υπέροχος…» ψιθυρίζω και τη φιλάω. Εξακολουθώ, όμως, να θέλω να μάθω γιατί είναι ανακουφισμένη. «Και κάτι μου κρύβεις, Αναστάζια… Ίσως χρειαστεί να σ’ το αποσπάσω με βασανιστήρια». «Χα!» Ο χώρος ανάμεσά μας γεμίζει από το γέλιο της. «Νομίζω πως αρκετά με βασάνισες!» Η απάντησή της σβήνει το χαμόγελο από το πρόσωπό μου, και η έκφρασή της αμέσως μαλακώνει. «Μ πορεί να σ’ αφήσω να με ξαναβασανίσεις έτσι…» λέει ντροπαλά. Μ ε πλημμυρίζει ανακούφιση. «Θα το ήθελα πάρα πολύ, δεσποινίς Στιλ!» «Στόχος μας η ευχαρίστησή σας, κύριε Γκρέυ…» «Είσαι εντάξει;» ρωτάω, γεμάτος σεβασμό και ανησυχία ταυτόχρονα. «Κάτι παραπάνω από εντάξει…» Μ ου χαρίζει το συνεσταλμένο χαμόγελό της. «Είσαι καταπληκτική». Τη φιλάω στο μέτωπο και μετά σηκώνομαι από το κρεβάτι καθώς εκείνο το δυσοίωνο αίσθημα αναδεύεται ξανά μέσα μου. Διώχνοντάς το, κουμπώνω το παντελόνι μου και απλώνω το χέρι μου για να τη βοηθήσω να σηκωθεί κι εκείνη. Όταν σηκώνεται όρθια, την τραβάω στην αγκαλιά μου και τη φιλάω, απολαμβάνοντας τη γεύση της. «Κρεβάτι…» μουρμουρίζω και την οδηγώ στην πόρτα. Εκεί την τυλίγω στο μπουρνούζι που άφησε κρεμασμένο στον γάντζο, και πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί, τη σηκώνω και την
560
E. L. JAMES
κουβαλάω κάτω στο υπνοδωμάτιό μου. «Είμαι πολύ κουρασμένη…» λέει σιγανά μόλις βρίσκεται στο κρεβάτι μου. «Κοιμήσου τώρα…» ψιθυρίζω και την τυλίγω με τα μπράτσα μου. Κλείνω τα μάτια, δίνοντας μάχη ενάντια στο ανησυχαστικό αίσθημα που ξεχύνεται και κατακλύζει πάλι το στήθος μου. Είναι σαν νοσταλγία και επιστροφή στο σπίτι ταυτόχρονα… Και είναι τρομακτικό.
ΓΚΡΕΫ
561
[ΣΑΒΒΑΤΟ 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡ ΙΝΟ ΑΕΡΑΚΙ μού ανακατεύει τα μαλλιά, το χάδι του είναι σαν τα σβέλτα δάχτυλα μιας ερωμένης. Της δικής μου ερωμένης. Της Άνα. Ξυπνάω ξαφνικά, μπερδεμένος. Το υπνοδωμάτιό μου είναι βυθισμένο στο σκοτάδι, και δίπλα μου η Άνα κοιμάται, με την ανάσα της σιγανή και ρυθμική. Στηρίζομαι στον έναν αγκώνα και περνάω το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου, με την αλλόκοτη αίσθηση πως κάποιος έκανε ακριβώς αυτό. Κοιτάζω ολόγυρα στο δωμάτιο προσπαθώντας να διακρίνω κάτι στις σκοτεινές γωνιές, αλλά η Άνα κι εγώ είμαστε μόνοι. Παράξενο. Θα μπορούσα να ορκιστώ πως κάποιος ήταν εδώ. Κάποιος με άγγιξε. Ένα όνειρο ήταν μόνο. Διώχνω την ενοχλητική σκέψη και κοιτάζω την ώρα. Είναι περασμένες 4:30 το πρωί. Σωριάζομαι ξανά στο μαξιλάρι μου και ακούω την Άνα να μουρμουρίζει μια ακατάληπτη λέξη γυρίζοντας προς το μέρος μου, πάντα βαθιά κοιμισμένη. Δείχνει γαλήνια και όμορφη. Καρφώνω τα μάτια μου στο ταβάνι, όπου το φως της πυρανίχνευσης με κοροϊδεύει και πάλι αναβοσβήνοντας. Δεν έχουμε συμβόλαιο. Κι όμως, η Άνα είναι εδώ. Πλάι μου. Τι σημαίνει αυτό; Πώς υποτίθεται ότι πρέπει να την αντιμετωπίζω; Θα τηρεί τους κανόνες μου; Αισθάνομαι την ανάγκη να ξέρω
562
E. L. JAMES
πως είναι ασφαλής. Τρίβω το πρόσωπό μου. Για μένα αυτό είναι αχαρτογράφητο έδαφος· βρίσκεται έξω από τον έλεγχό μου, κι αυτό είναι ανησυχαστικό. Στο μυαλό μου έρχεται η Λέιλα. Σκατά… Οι σκέψεις μου τρέχουν: Λέιλα, δουλειά, Άνα… Και ξέρω πως δεν πρόκειται να ξανακοιμηθώ. Σηκώνομαι, φοράω το παντελόνι μιας πιτζάμας, κλείνω την πόρτα του υπνοδωματίου και μπαίνω στο καθιστικό πηγαίνοντας στο πιάνο μου. Ο Σοπέν είναι η παρηγοριά μου· οι μελαγχολικές νότες ταιριάζουν με τη διάθεσή μου, κι έτσι τις παίζω και τις ξαναπαίζω. Μ ια αδιόρατη κίνηση στην άκρη του οπτικού μου πεδίου μού τραβάει την προσοχή, και σηκώνοντας τα μάτια μου, βλέπω την Άνα να έρχεται προς το μέρος μου με διστακτικά βήματα. «Θα έπρεπε να κοιμάσαι…» μουρμουρίζω, συνεχίζοντας να παίζω. «Το ίδιο κι εσύ» αντιγυρίζει. Το πρόσωπό της φανερώνει αποφασιστικότητα. Κι όμως, μοιάζει μικροκαμωμένη και ευάλωτη ντυμένη μόνο με το υπερβολικά μεγάλο μπουρνούζι μου. Κρύβω το χαμόγελό μου. «Μ ε αποπαίρνετε, δεσποινίς Στιλ;» «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ. Αυτό κάνω». «Ε λοιπόν, δεν μπορώ να κοιμηθώ». Έχω πάρα πολλά στο μυαλό μου και θα προτιμούσα να ξαναγύριζε στο κρεβάτι και να κοιμόταν. Πρέπει να είναι κουρασμένη από χτες. Αψηφά τη διάθεσή μου και κάθεται πλάι μου στον πάγκο του πιάνου, ακουμπώντας το κεφάλι της στον ώμο μου. «Τι ήταν αυτό;» ρωτάει όταν τελειώνω. «Σοπέν. Πρελούδιο έργο είκοσι οχτώ, αριθμός τέσσερα. Σε μι ελάσσονα, αν ενδιαφέρεσαι…» «Πάντα με ενδιαφέρει ό,τι κάνεις». Γλυκιά Άνα. Τη φιλάω στα μαλλιά. «Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω». «Δε με ξύπνησες. Παίξε το άλλο». «Το άλλο;»
ΓΚΡΕΫ
563
«Το κομμάτι του Μ παχ που έπαιζες το πρώτο βράδυ που έμεινα». «Α, τον Μ αρτσέλλο…» Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε έπαιξα τελευταία φορά για κάποιον που μου το ζήτησε. Για μένα το πιάνο είναι μοναχικό όργανο, για τα αυτιά μου μόνο. Η οικογένειά μου έχει χρόνια να με ακούσει να παίζω. Αλλά μιας και το ζήτησε, θα παίξω για τη γλυκιά μου Άνα. Τα δάχτυλά μου χαϊδεύουν τα πλήκτρα, και η απόκοσμη μελωδία αντηχεί στο καθιστικό. «Γιατί παίζεις μόνο τόσο θλιμμένη μουσική;» ρωτάει. Είναι θλιμμένη; «Ώστε ήσουν μόλις έξι χρόνων όταν άρχισες να παίζεις;» Συνεχίζει τις ερωτήσεις σηκώνοντας το κεφάλι της και μελετώντας με. Το πρόσωπό της είναι ανοιχτό και διψασμένο για πληροφορίες, όπως πάντα· και μετά το χτεσινό βράδυ, ποιος είμαι εγώ για να της αρνηθώ οτιδήποτε; «Έπεσα με τα μούτρα στο πιάνο για να ευχαριστήσω την καινούρια μου μητέρα». «Για να ταιριάξεις στην τέλεια οικογένεια;» Τα λόγια μου από τη νύχτα ειλικρίνειας στη Σαβάννα αντηχούν στη σιγανή φωνή της. «Ναι, κατά κάποιον τρόπο…» Δε μου αρέσει να μιλάω γι’ αυτά και εκπλήσσομαι από το πόσες προσωπικές μου πληροφορίες έχει συγκρατήσει. «Γιατί είσαι ξύπνια; Δε χρειάζεσαι ξεκούραση από την προσπάθεια που κατέβαλες χτες;» «Για μένα είναι οχτώ το πρωί. Και πρέπει να πάρω το χάπι μου». «Μ πράβο, το θυμήθηκες…» λέω συλλογισμένα. «Μ όνο εσύ θα ξεκινούσες σε διαφορετική ζώνη ώρας μια σειρά αντισυλληπτικών που πρέπει να παίρνεις συγκεκριμένη ώρα. Ίσως πρέπει να περιμένεις μισή ώρα και ύστερα άλλη μισή αύριο το πρωί. Έτσι, κάποια στιγμή μπορείς να τα παίρνεις μια λογική ώρα». «Καλό σχέδιο…» αποκρίνεται. «Και τι θα κάνουμε αυτήν τη μισή ώρα;» Ε λοιπόν, θα μπορούσα να σε πηδήξω επάνω σ’ αυτό το πιάνο.
564
E. L. JAMES
«Μ ου έρχονται στο μυαλό μερικά πράγματα…» Η φωνή μου εκπέμπει λαγνεία. «Από την άλλη, θα μπορούσαμε και να μιλήσουμε…» Χαμογελάει, προβοκάροντάς με. Δεν έχω όρεξη για κουβέντες. «Προτιμώ αυτό που έχω στο μυαλό μου». Τυλίγω το μπράτσο μου γύρω από τη μέση της, την τραβάω κοντά μου και χώνω τη μύτη μου στα μαλλιά της. «Πάντα προτιμάς το σεξ από την κουβέντα!» Γελάει. «Αλήθεια είναι. Ειδικά μαζί σου…» Τα χέρια της τυλίγονται γύρω από τους δικέφαλούς μου, αλλά το σκοτάδι μένει ακίνητο και σιωπηλό. Δίνω φιλιά ξεκινώντας από τη βάση του αυτιού της έως τον λαιμό της. «Ίσως επάνω στο πιάνο μου…» μουρμουρίζω, ενώ το σώμα μου ανταποκρίνεται σε μια νοερή εικόνα της να είναι γυμνή επάνω του, με τα μαλλιά της να χύνονται κάτω από το πλάι. «Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι…» Μ ου μιλάει σιγανά στο αυτί. «Πάντα τόσο διψασμένη για πληροφορίες, δεσποινίς Στιλ… Τι είναι αυτό που χρειάζεται ξεκαθάρισμα;» Το δέρμα της είναι απαλό και ζεστό πάνω στα χείλη μου καθώς σπρώχνω το μπουρνούζι από τον ώμο της με τη μύτη μου. «Εμείς…» απαντάει, και η απλή αυτή λέξη ακούγεται σαν προσευχή. «Χμμμ… Τι τρέχει με μας;» Σωπαίνω για λίγο. Πού το πάει; «Το συμβόλαιο». Σταματάω και κοιτάζω μέσα στα τετραπέρατα μάτια της. Γιατί το κάνει αυτό τώρα; Τα δάχτυλά μου γλιστρούν στο μάγουλό της. «Κοίτα… Νομίζω πως το συμβόλαιο είναι αμφισβητήσιμο. Τι λες κι εσύ;» «Αμφισβητήσιμο;» λέει, και τα χείλη της μαλακώνουν από μια υποψία χαμόγελου. «Αμφισβητήσιμο…» Μ ιμούμαι την έκφρασή της. «Μ α το ήθελες τόσο πολύ…» Αβεβαιότητα συννεφιάζει τα μάτια της Άνα. «Αυτό ήταν πριν, Αναστάζια. Εν πάση περιπτώσει, οι κανόνες δεν είναι αμφισβητήσιμοι. Αυτοί εξακολουθούν να ισχύουν». Αισθάνομαι την ανάγκη να ξέρω πως είσαι ασφαλής.
ΓΚΡΕΫ
565
«Πριν; Πριν από τι;» «Πριν…» Πριν απ’ όλα αυτά. Προτού αναποδογυρίσεις τον κόσμο μου, προτού κοιμηθείς μαζί μου. Προτού ακουμπήσεις το κεφάλι σου στον ώμο μου στο πιάνο. Είναι όλα. «Από τα περισσότερα…» μουρμουρίζω, διώχνοντας την οικεία πια ταραχή από τα σωθικά μου. «Ω…» κάνει, και νομίζω πως είναι ευχαριστημένη. «Άλλωστε έχουμε πάει ήδη δύο φορές στην αίθουσα ψυχαγωγίας και δεν το έβαλες στα πόδια». «Περιμένεις να το βάλω στα πόδια;» «Τίποτε απ’ ό,τι κάνεις δεν είναι αναμενόμενο, Αναστάζια». Το ν ανάμεσα στα φρύδια της έχει επιστρέψει. «Λοιπόν, για να γίνω σαφής… Θες απλώς να εφαρμόζω συνεχώς τους κανόνες του συμβολαίου, αλλά όχι το υπόλοιπο συμβόλαιο;» «Μ ε εξαίρεση την αίθουσα ψυχαγωγίας. Θέλω να εφαρμόζεις το πνεύμα του συμβολαίου μέσα στην αίθουσα ψυχαγωγίας και, ναι, θέλω να ακολουθείς τους κανόνες – συνεχώς. Τότε θα ξέρω πως είσαι ασφαλής και θα μπορώ να σ’ έχω όποια στιγμή θέλω» προσθέτω αστόχαστα. «Κι αν παραβώ κάποιον από τους κανόνες;» ρωτάει. «Τότε θα σε τιμωρήσω». «Και δε θα χρειάζεσαι την άδειά μου;» «Ναι, θα τη χρειάζομαι». «Κι αν πω όχι;» επιμένει. Γιατί φέρεται τόσο ξεροκέφαλα; «Αν πεις όχι, θα πεις όχι. Θα πρέπει να βρω έναν τρόπο να σε πείσω». Θα έπρεπε να το ξέρει αυτό. Δε με άφησε να της τις βρέξω στο λεμβοστάσιο, ενώ ήθελα. Αλλά κατάφερα να το κάνω αργότερα εκείνο το βράδυ… με την έγκρισή της. Σηκώνεται και προχωράει προς την είσοδο του καθιστικού, και προς στιγμήν νομίζω πως θα ορμήσει έξω, αλλά εκείνη γυρίζει, με σαστισμένο ύφος. «Ώστε η διάσταση της τιμωρίας παραμένει…» «Ναι, αλλά μόνο αν παραβείς τους κανόνες». Για μένα είναι σαφές αυτό. Γιατί δεν είναι και για κείνη; «Θα πρέπει να τους ξαναδιαβάσω» λέει, παίρνοντας ξαφνικά
566
E. L. JAMES
επαγγελματικό ύφος. Θέλει να το κάνει αυτό τώρα; «Θα σ’ τους φέρω». Στο γραφείο μου ανοίγω τον υπολογιστή και εκτυπώνω τους κανόνες. Αναρωτιέμαι γιατί το συζητάμε αυτό στις πέντε το πρωί. Όταν επιστρέφω με την εκτύπωση, είναι στον νεροχύτη και πίνει ένα ποτήρι νερό. Κάθομαι σ’ ένα σκαμπό και περιμένω παρακολουθώντας την. Η πλάτη της είναι αλύγιστη και γεμάτη ένταση· δεν είναι καλός οιωνός αυτό. Όταν στρέφεται, σπρώχνω το χαρτί προς το μέρος της επάνω στη νησίδα της κουζίνας. «Ορίστε». Σαρώνει στα γρήγορα τους κανόνες με το βλέμμα της. «Δηλαδή το περί υπακοής εξακολουθεί να ισχύει;» «Ω, ναι…» Κουνάει το κεφάλι της, κι ένα ειρωνικό χαμόγελο τραβάει την άκρη του στόματός της, ενώ τα μάτια της σηκώνονται στον ουρανό. Τι χαρά. Η διάθεσή μου ξαφνικά φτιάχνει. «Ύψωσες το βλέμμα σου στον ουρανό, Αναστάζια;» Το ύφος της φανερώνει επιφυλακτικότητα και ευθυμία ταυτόχρονα. «Πιθανόν. Εξαρτάται από το ποια θα είναι η αντίδρασή σου». «Αυτή που είναι πάντα». Αν με αφήσει… Ξεροκαταπίνει, και οι κόρες της διαστέλλονται από προσμονή. «Δηλαδή…;» «Ναι;» «Τώρα θες να μου τις βρέξεις;» «Ναι. Και θα το κάνω». «Α, αλήθεια, κύριε Γκρέυ;» Σταυρώνει τα χέρια της, με το πιγούνι ανασηκωμένο προκλητικά. «Θα με σταματήσεις;» «Θα χρειαστεί να με πιάσεις πρώτα…» Χαμογελάει κοκέτικα, κάτι που έχει άμεση επίδραση στο πουλί μου. Θέλει να παίξει.
ΓΚΡΕΫ
567
Σηκώνομαι χαλαρά από το σκαμπό, παρακολουθώντας την προσεκτικά. «Α, αλήθεια, δεσποινίς Στιλ;» Ο αέρας σχεδόν σπινθηρίζει ανάμεσά μας. Προς τα πού θα τρέξει; Το βλέμμα της είναι στυλωμένο στο δικό μου, ξεχειλίζοντας από έξαψη. Τα δόντια της πιλατεύουν το κάτω χείλος της. «Και δαγκώνεις και το χείλος σου…» Επίτηδες το κάνει; Κινούμαι αργά προς τα αριστερά. «Δε θα τολμήσεις!» με κοροϊδεύει. «Στο κάτω κάτω κι εσύ υψώνεις το βλέμμα στον ουρανό». Μ ε τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου, μετακινείται κι αυτή προς τα αριστερά της. «Ναι, αλλά σήκωσες μόλις ψηλότερα τον πήχη της διέγερσης με αυτό το παιχνίδι». «Είμαι πολύ γρήγορη, ξέρεις…» με πειράζει. «Το ίδιο κι εγώ». Πώς τα κάνει όλα τόσο συναρπαστικά; «Σκοπεύεις να έρθεις χωρίς φασαρίες;» «Έρχομαι ποτέ χωρίς φασαρίες;» Χαμογελάει, καταπίνοντας το δόλωμα. «Δεσποινίς Στιλ, τι εννοείτε;» Την κυνηγάω γύρω από τη νησίδα της κουζίνας. «Θα είναι χειρότερα για σας αν χρειαστεί να έρθω να σας πιάσω». «Μ όνο αν το καταφέρεις, Κρίστιαν… Κι αυτήν τη στιγμή δεν έχω καμία πρόθεση να σ’ αφήσω να με πιάσεις». Σοβαρά μιλάει; «Αναστάζια, μπορεί να πέσεις και να χτυπήσεις. Πράγμα που σημαίνει ότι θα παραβιάσεις άμεσα τον κανόνα υπ’ αριθμόν εφτά, τώρα έξι». «Κινδυνεύω από τότε που σας γνώρισα, κύριε Γκρέυ, κανόνες ξε-κανόνες». «Ναι, κινδυνεύεις». Μ πορεί να μην πρόκειται για παιχνίδι. Μ ήπως προσπαθεί να μου πει κάτι; Διστάζει, και ορμάω ξαφνικά για να την πιάσω. Τσιρίζει και τρέχει γύρω από τη νησίδα, στη σχετική ασφάλεια της άλλης πλευράς του τραπεζιού της τραπεζαρίας. Μ ε τα χείλη της μισάνοιχτα, την έκφρασή της επιφυλακτική και προκλητική συνάμα. Το μπουρνούζι γλιστράει
568
E. L. JAMES
από τον έναν της ώμο. Είναι σέξι. Πραγματικά σέξι, γαμώτο. Προχωράω αργά προς το μέρος της και οπισθοχωρεί. «Ξέρεις πώς να περισπάς την προσοχή ενός άντρα, Αναστάζια». «Στόχος μας η ευχαρίστησή σας, κύριε Γκρέυ… Σας περισπώ την προσοχή από τι;» «Από τη ζωή. Από το σύμπαν». Από τις πρώην υποτακτικές που έχουν εξαφανιστεί. Από τη δουλειά. Από τη συμφωνία μας. Από τα πάντα. «Φαινόσουν στ’ αλήθεια ανήσυχος όταν έπαιζες». Δεν κάνει πίσω. Σταματάω και σταυρώνω τα χέρια, επανεξετάζοντας τη στρατηγική μου. «Μ πορούμε να το κάνουμε όλη μέρα αυτό, μωρό μου, μα θα σε πιάσω, κι όταν σε πιάσω, θα είναι χειρότερα για σένα». «Όχι, δε θα με πιάσεις!» λέει με απόλυτη βεβαιότητα. Κατσουφιάζω. «Θα πίστευε κάποιος ότι δε θες να σε πιάσω…» «Δε θέλω. Περί αυτού πρόκειται. Νιώθω για την τιμωρία ό,τι κι εσύ όταν σ’ αγγίζω». Και από το πουθενά, το σκοτάδι σέρνεται πάνω μου, σκεπάζοντας το δέρμα μου, αφήνοντας στο πέρασμά του ένα παγερό ίχνος απόγνωσης. Όχι. Όχι. Δεν αντέχω να με αγγίζουν. Ποτέ. «Έτσι αισθάνεσαι;» Είναι σαν να με άγγιξε, με τα νύχια της να αφήνουν άσπρες γραμμές στο στήθος μου. Ανοιγοκλείνει αρκετές φορές τα μάτια της ζυγίζοντας την αντίδρασή μου, κι όταν μιλάει, η φωνή της είναι ήρεμη. «Όχι. Δε με επηρεάζει τόσο πολύ, αλλά σου δίνει μια ιδέα...» Το ύφος της μαρτυρά άγχος. Να πάρει ο διάολος! Αυτό ρίχνει ένα εντελώς διαφορετικό φως στη σχέση μας. «Ω…» μουρμουρίζω, επειδή δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο να πω. Παίρνει βαθιά ανάσα και με πλησιάζει, κι όταν στέκεται μπροστά μου, σηκώνει το βλέμμα, με μάτια που καίνε από ανησυχία. «Τόσο πολύ το σιχαίνεσαι;» ψιθυρίζω.
ΓΚΡΕΫ
569
Αυτό είναι. Είμαστε πραγματικά ασύμβατοι. Όχι. Δε θέλω να το πιστέψω αυτό. «Κοίτα… Όχι» λέει, και με πλημμυρίζει ανακούφιση. «Όχι. Έχω αμφίθυμα συναισθήματα γι’ αυτό το πράγμα. Δε μ’ αρέσει, αλλά δεν το απεχθάνομαι». «Μ α χτες το βράδυ στην αίθουσα ψυχαγωγίας εσύ…» «Το κάνω για σένα, Κρίστιαν. Επειδή το χρειάζεσαι. Εγώ δεν το χρειάζομαι. Δε με πόνεσες χτες το βράδυ. Ήταν μέσα σε διαφορετικό πλαίσιο. Μ πορώ να το εκλογικεύσω εσωτερικά και σου έχω εμπιστοσύνη. Μ α όταν θες να με τιμωρήσεις, ανησυχώ μήπως με πονέσεις». Γαμώτο… Πες της. Είναι η στιγμή της αλήθειας, Γκρέυ. «Θέλω να σε πονέσω. Αλλά όχι πέρα από το όριο της αντοχής σου». Δε θα πήγαινα ποτέ πολύ μακριά. «Γιατί;» «Απλώς το χρειάζομαι…» ψιθυρίζω. «Δεν μπορώ να σου πω». «Δεν μπορείς ή δε θες;» «Δε θέλω». «Άρα ξέρεις γιατί». «Ναι». «Αλλά δε θες να μου πεις». «Αν σου πω, θα φύγεις ουρλιάζοντας απ’ αυτό το δωμάτιο και δε θα θες να γυρίσεις ποτέ. Δεν μπορώ να το διακινδυνεύσω αυτό, Αναστάζια». «Θες να μείνω». «Δεν ξέρεις πόσο… Δε θ’ άντεχα να σε χάσω». Δεν μπορώ πια να αντέξω την απόσταση ανάμεσά μας. Την αρπάζω για να την εμποδίσω να το βάλει στα πόδια και την τραβάω στην αγκαλιά μου, ενώ τα χείλη μου ψάχνουν τα δικά της. Ανταποκρίνεται στην πείνα μου, με το στόμα της να κολλάει πάνω στο δικό μου, ανταποδίδοντάς μου το φιλί με το ίδιο πάθος και ελπίδα και λαχτάρα. Το σκοτάδι που καραδοκούσε οπισθοχωρεί, και βρίσκω την παρηγοριά μου. «Μ η μ’ αφήσεις…» ψιθυρίζω πάνω στα χείλη της. «Στον
570
E. L. JAMES
ύπνο σου είπες ότι δεν πρόκειται να μ’ αφήσεις και με ικέτεψες να μη σ’ αφήσω». «Δε θέλω να φύγω…» αποκρίνεται, αλλά τα μάτια της ψάχνουν τα δικά μου γυρεύοντας απαντήσεις. Και ξεμπροστιάζομαι – η άσχημη, πληγωμένη καρδιά μου μένει εκτεθειμένη. «Δείξε μου» λέει. «Να σου δείξω;» «Δείξε μου πόσο μπορεί να πονέσει». «Τι;» Τραβιέμαι πίσω και την κοιτάζω χωρίς να το πιστεύω. «Τιμώρησέ με. Θέλω να μάθω πόσο άσχημο μπορεί να γίνει». Ω, όχι. Την αφήνω και κάνω ένα βήμα πίσω, έτσι που να μη με φτάνει. Μ ε κοιτάζει: ανοιχτή, ειλικρινής, σοβαρή. Μ ου προσφέρει και πάλι τον εαυτό της· να τον πάρω, να τον κάνω ό,τι θέλω. Έχω σαστίσει. Θα μου ικανοποιούσε αυτή μου την ανάγκη; Δεν μπορώ να το πιστέψω. «Θα ήσουν διατεθειμένη να δοκιμάσεις;» «Ναι. Είπα πως θα δοκιμάσω». Η έκφρασή της είναι γεμάτη αποφασιστικότητα. «Άνα, είσαι τόσο περίπλοκη. Μ ε μπερδεύεις…» «Κι εγώ είμαι μπερδεμένη. Προσπαθώ να βγάλω μια άκρη. Και θα μάθουμε, κι εσύ κι εγώ, μια και καλή αν μπορώ να το κάνω. Αν το αντέξω, τότε ίσως κι εσύ…» Σταματάει, και κάνω ακόμα ένα βήμα πίσω. Θέλει να με αγγίξει. Όχι. Αν, όμως, το κάνουμε αυτό, τότε θα μάθω. Θα μάθει. Φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο πολύ νωρίτερα απ’ όσο νόμιζα. Μπορώ να το κάνω αυτό; Κι αυτήν τη στιγμή καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει τίποτα που να το θέλω περισσότερο… Δεν υπάρχει τίποτα που θα ικανοποιούσε περισσότερο το τέρας μέσα μου. Προτού αλλάξω γνώμη, την αρπάζω από το μπράτσο και την οδηγώ πάνω στην αίθουσα ψυχαγωγίας. Στην πόρτα σταματάω. «Θα σου δείξω πόσο άσχημο μπορεί να γίνει και μπορείς να
ΓΚΡΕΫ
571
αποφασίσεις μόνη σου. Είσαι έτοιμη γι’ αυτό;» Γνέφει καταφατικά, με το πρόσωπό της γεμάτο από κείνη την πεισματάρικη αποφασιστικότητα που έχω φτάσει στο σημείο να γνωρίζω τόσο καλά. Ας είναι. Ανοίγω την πόρτα, αρπάζω στα γρήγορα μια ζώνη από τη βέργα προτού αλλάξει γνώμη και την οδηγώ στον πάγκο στη γωνία του δωματίου. «Σκύψε πάνω στον πάγκο….» τη διατάζω σιγανά. Κάνει αυτό που της λέω, χωρίς να πει τίποτα. «Είμαστε εδώ επειδή είπες ναι, Αναστάζια. Κι έτρεξες μακριά μου. Θα σε χτυπήσω έξι φορές και θα μετράς μαζί μου». Ούτε τώρα μιλάει. Σηκώνω την άκρη από το μπουρνούζι πάνω στην πλάτη της, αποκαλύπτοντας τα όμορφα γυμνά πισινά της. Γλιστράω το χέρι μου στους γλουτούς της και στο πάνω μέρος των μηρών της κι ένα ρίγος με διαπερνά. Αυτό είναι. Αυτό που θέλω. Αυτό που επιδίωκα. «Θα το κάνω για να θυμάσαι να μην τρέχεις μακριά μου, κι όσο μεγάλη κι αν είναι η έξαψη που προκαλεί αυτό, δε θέλω να τρέχεις ποτέ μακριά μου. Και επίσης ύψωσες το βλέμμα στον ουρανό. Ξέρεις πώς με κάνει να αισθάνομαι αυτό». Παίρνω βαθιά ανάσα απολαμβάνοντας αυτήν τη στιγμή, προσπαθώντας να σταθεροποιήσω τον σφυγμό μου, που σφυροκοπάει. Το χρειάζομαι αυτό. Αυτό κάνω. Και επιτέλους φτάσαμε εδώ. Μ πορεί να το κάνει. Δε με απογοήτευσε ούτε μία φορά έως τώρα. Κρατώντας την ακίνητη με το ένα χέρι χαμηλά στην πλάτη της, τινάζω τη ζώνη. Παίρνω άλλη μία βαθιά ανάσα, εστιάζοντας στο έργο που έχω μπροστά μου. Δε θα το βάλει στα πόδια. Μ ου το ζήτησε. Ύστερα κατεβάζω τη ζώνη, χτυπώντας την και στα δυο μάγουλα, δυνατά. Αφήνει μια κραυγή, σοκαρισμένη. Δε φώναξε τον αριθμό, όμως… Ούτε και τον κωδικό ασφαλείας.
572
E. L. JAMES
«Μ έτρα, Αναστάζια!» απαιτώ. «Ένα!» φωνάζει. Εντάξει… δεν είπε τον κωδικό ασφαλείας. Την ξαναχτυπάω. «Δύο!» κραυγάζει. Έτσι μπράβο. Βγάλ’ το από μέσα σου, μωρό μου. Τη χτυπάω άλλη μία φορά. «Τρία!» Συσπάται από τον πόνο. Υπάρχουν τρεις ρίγες πάνω στα πισινά της. Τις κάνω τέσσερις. Φωνάζει τον αριθμό, δυνατά και καθαρά. Δεν υπάρχει κανένας για να σε ακούσει, μωρό μου. Φώναξε όσο θέλεις. Τη μαστιγώνω ξανά. «Πέντε…» λέει με έναν λυγμό, και κοντοστέκομαι, περιμένοντας να πει τον κωδικό ασφαλείας. Δεν τον λέει. Κι ένα για γούρι. «Έξι…» τραυλίζει η Άνα, με βεβιασμένη και βραχνή φωνή. Αφήνω τη ζώνη να πέσει, απολαμβάνοντας τη γλυκιά ευφορία της ανακούφισής μου. Είμαι ζαλισμένος, ξέπνοος και επιτέλους κορεσμένος. Ω, αυτό το όμορφο κορίτσι, το όμορφο κορίτσι μου. Θέλω να φιλήσω κάθε εκατοστό του κορμιού της. Είμαστε εδώ. Εκεί όπου θέλω να είμαστε. Απλώνω τα χέρια μου να την πιάσω, τραβώντας τη στην αγκαλιά μου. «Άφησέ με. Όχι…» Παλεύει να μου ξεφύγει, πασχίζοντας να απομακρυνθεί από κοντά μου, σπρώχνοντας και απωθώντας και τελικά γυρίζοντας να με αντιμετωπίσει σαν οργισμένη αγριόγατα. «Μ η μ’ αγγίζεις!» λέει σφυριχτά. Το πρόσωπό της είναι κοκκινισμένο και μουσκεμένο από δάκρυα, η μύτη της τρέχει, και τα μαλλιά της είναι μια σκούρα μπερδεμένη μάζα. Ποτέ, όμως, δεν είχε όψη τόσο υπέροχη… και ταυτόχρονα τόσο θυμωμένη. Ο θυμός της πέφτει πάνω μου παρασύροντάς με σαν παλιρροϊκό κύμα. Είναι έξαλλη. Πραγματικά έξαλλη.
ΓΚΡΕΫ
573
Εντάξει, τον θυμό δεν τον είχα υπολογίσει. Δώσ’ της μια στιγμή. Περίμενε να ενεργήσουν οι ενδορφίνες. Σκουπίζει τα δάκρυά της με την ανάστροφη της παλάμης της. «Αυτό είναι που σ’ αρέσει πραγματικά; Εγώ έτσι;» Σκουπίζει τη μύτη της με το μανίκι από το μπουρνούζι. Η ευφορία μου εξαφανίζεται. Έχω σαστίσει, είμαι εντελώς ανήμπορος και μαρμαρωμένος από τον θυμό της. Το κλάμα το ξέρω και το καταλαβαίνω, αλλά αυτή η οργή… αντηχεί κάπου βαθιά μέσα μου και δε θέλω να το συλλογίζομαι. Μην το σκέφτεσαι αυτό, Γκρέυ. Γιατί δε μου ζήτησε να σταματήσω; Δεν είπε τον κωδικό ασφαλείας. Της άξιζε να τιμωρηθεί. Μ ου το έσκασε. Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό. Να τι συμβαίνει όταν με αψηφάς, μωρό μου. Σκυθρωπιάζει. Γαλάζια μάτια ορθάνοιχτα και λαμπερά, γεμάτα πόνο και οργή και ξαφνική παγερή κατα-νόηση. Σκατά… Τι έκανα; Είναι αποκαρδιωτικό. Είμαι εκτός ισορροπίας, παραπαίω στην άκρη ενός επικίνδυνου γκρεμού, ψάχνοντας απελπισμένα τα λόγια για να διορθώσω την κατάσταση. Το μυαλό μου, όμως, είναι άδειο. «Ε λοιπόν, είσαι ένα κάθαρμα με πολύ χοντρά προβλήματα!» γρυλίζει. Η ανάσα εγκαταλείπει το σώμα μου και είναι σαν να μαστίγωσε εμένα με μια ζώνη… Γαμώτο! Αναγνώρισε αυτό που είμαι πραγματικά. Είδε το τέρας. «Άνα…» ψιθυρίζω εκλιπαρώντας τη. Θέλω να σταματήσει. Θέλω να την αγκαλιάσω και να κάνω τον πόνο να φύγει. Θέλω να κλάψει στην αγκαλιά μου. «Άσε τα “Άνα” και τα “ξε-Άνα”. Πρέπει να βάλεις μια τάξη στα σκατά που έχεις μέσα στο κεφάλι σου, Γκρέυ!» πετάει απότομα και βγαίνει από την αίθουσα ψυχαγωγίας, κλείνοντας αθόρυβα την πόρτα πίσω της. Σαστισμένος, καρφώνω τα μάτια μου στην κλειστή πόρτα, με τα λόγια της να αντηχούν στα αυτιά μου.
574
E. L. JAMES
Είσαι ένα κάθαρμα με πολύ χοντρά προβλήματα. Κανένας ποτέ δε με παράτησε σύξυλο. Τι διάολο; Περνάω μηχανικά το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου, προσπαθώντας να εκλογικεύσω την αντίδρασή της και τη δική μου. Την άφησα μόλις να φύγει. Δεν είμαι θυμωμένος… Είμαι… Τι; Σκύβω να μαζέψω τη ζώνη, προχωράω έως τον τοίχο και την κρεμάω στον γάντζο της. Αυτή ήταν, αναμφίβολα, μια από τις πιο ικανοποιητικές στιγμές της ζωής μου. Πριν από ένα λεπτό ένιωθα πιο ανάλαφρος, με το βάρος της αβεβαιότητας ανάμεσά μας να έχει εξαφανιστεί. Έγινε. Φτάσαμε σ’ εκείνο το σημείο. Τώρα που ξέρει τις προϋποθέσεις, μπορούμε να πάμε παρακάτω. Της το είπα. Στους ανθρώπους σαν εμένα αρέσει να προξενούν πόνο. Αλλά μόνο σε γυναίκες που το γουστάρουν. Η αίσθηση ανησυχίας μεγαλώνει. Η αντίδρασή της, η εικόνα του πονεμένου, βασανισμένου ύφους της έχει επιστρέψει, ανεπιθύμητη, στα μάτια του μυαλού μου. Είναι ανησυχαστική. Έχω συνηθίσει να κάνω τις γυναίκες να κλαίνε – αυτό κάνω. Την Άνα, όμως; Σωριάζομαι στο πάτωμα, ακουμπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, με τα χέρια στα λυγισμένα μου γόνατα. Άφησέ την απλώς να κλάψει. Θα αισθανθεί καλύτερα όταν κλάψει. Οι γυναίκες νιώθουν καλύτερα, λέει η εμπειρία μου. Δώσ’ της μια στιγμή και μετά πήγαινε και πρόσφερέ της μετανοσηλευτική φροντίδα. Δεν είπε τον κωδικό ασφαλείας. Μ ου το ζήτησε. Ήθελε να μάθει, περίεργη όπως πάντα. Ήταν απλώς ένα οδυνηρό ξύπνημα, αυτό είναι όλο. Είσαι ένα κάθαρμα με πολύ χοντρά προβλήματα. Κλείνοντας τα μάτια μου, χαμογελάω χωρίς κέφι. Ναι, Άνα, ναι, είμαι, και τώρα το ξέρεις. Τώρα μπορούμε να προχωρήσουμε πιο κάτω με τη σχέση… συμφωνία μας. Ό,τι κι αν είναι. Οι σκέψεις μου δε με παρηγορούν, και η αίσθηση ανησυχίας
ΓΚΡΕΫ
575
μεγαλώνει. Τα πληγωμένα της μάτια να με αγριοκοιτάζουν, εξοργισμένα, επιτιμητικά, οικτίροντάς με… Βλέπει αυτό που είμαι. Ένα τέρας. Μ ου έρχεται στο μυαλό ο Φλυν: Μην κολλάς στο αρνητικό, Κρίστιαν. Κλείνω πάλι τα μάτια και βλέπω την οδύνη στο πρόσωπο της Άνα. Τι βλάκας που είμαι. Παραήταν νωρίς. Πολύ, υπερβολικά νωρίς. Γαμώτο… Θα την καθησυχάσω. Ναι – άφησέ τη να κλάψει και μετά καθησύχασέ την. Της είχα θυμώσει επειδή έτρεξε μακριά μου. Γιατί το έκανε αυτό; Διάολε. Είναι τόσο διαφορετική από κάθε άλλη γυναίκα που έχω γνωρίσει. Φυσικά και δε θα αντιδρούσε με τον ίδιο τρόπο. Πρέπει να την αντικρίσω, να την αγκαλιάσω. Θα το ξεπεράσουμε. Αναρωτιέμαι πού να είναι. Σκατά! Μ ε κυριεύει πανικός. Κι αν έφυγε; Όχι, δε θα το έκανε αυτό. Όχι χωρίς να αποχαιρετήσει. Σηκώνομαι και, τρέχοντας, βγαίνω από το δωμάτιο και κατεβαίνω τη σκάλα. Δεν είναι στο καθιστικό – πρέπει να είναι στο κρεβάτι. Ορμάω στο υπνοδωμάτιό μου. Το κρεβάτι είναι άδειο. Το άγχος φουσκώνει και γεμίζει τα σωθικά μου. Όχι, δεν μπορεί να έχει φύγει! Πάνω – πρέπει να είναι στο δωμάτιό της. Ανεβαίνω τρία τρία τα σκαλιά και κοντοστέκομαι, με κομμένη την ανάσα, έξω από την πόρτα του υπνοδωματίου της. Είναι εκεί μέσα και κλαίει. Ω, δόξα τω Θεώ. Ακουμπάω το κεφάλι μου στην πόρτα, κατακλυσμένος από ανακούφιση. Μη φύγεις. Η σκέψη είναι φρικτή. Χρειάζεται απλώς να κλάψει.
576
E. L. JAMES
Παίρνοντας μια σταθεροποιητική ανάσα, κατευθύνομαι προς το μπάνιο δίπλα στην αίθουσα ψυχαγωγίας, για να φέρω λίγη κρέμα άρνικας, Advil κι ένα ποτήρι νερό. Επιστρέφω στο δωμάτιό της. Μ έσα είναι ακόμα σκοτεινά, αν και η αυγή είναι μια ωχρή λωρίδα στον ορίζοντα. Μ ου παίρνει μια στιγμή για να βρω το όμορφο κορίτσι μου. Είναι κουλουριασμένη στη μέση του κρεβατιού, μικρόσωμη και ευάλωτη, κλαίγοντας σιγανά με αναφιλητά. Ο ήχος της θλίψης της με ξεσκίζει, αφήνοντάς με ξέπνοο. Οι υποτακτικές μου δε με επηρέασαν ποτέ έτσι – ακόμα κι όταν έκλαιγαν γοερά. Δεν το καταλαβαίνω. Γιατί νιώθω τόσο χαμένος; Αφήνοντας κάτω την κρέμα άρνικας, το νερό και τις ταμπλέτες, σηκώνω το πάπλωμα, γλιστράω δίπλα της και απλώνω τα χέρια μου να την αγκαλιάσω. Τσιτώνεται, κι όλο της το σώμα φωνάζει «Μ η με αγγίζεις!». Δε μου ξεφεύγει η ειρωνεία του πράγματος. «Σώπα…» ψιθυρίζω, σε μια μάταιη προσπάθεια να σταματήσω τα δάκρυά της και να την ηρεμήσω. Δεν απαντάει. Μ ένει παγωμένη, άκαμπτη. «Μ η μ’ απωθείς, Άνα, σε παρακαλώ…» Χαλαρώνει ελάχιστα, επιτρέποντάς μου να την τραβήξω στην αγκαλιά μου και να χώσω τη μύτη μου στα υπέροχα ευωδιαστά μαλλιά της. Μ υρίζει γλυκά όπως πάντα, και το άρωμά της είναι ένα παρήγορο βάλσαμο στα νεύρα μου. Και της δίνω ένα τρυφερό φιλί στον λαιμό. «Μ η με μισείς…» μουρμουρίζω, πιέζοντας τα χείλη μου στον λαιμό της, απολαμβάνοντας τη γεύση της. Δε λέει τίποτε, αλλά σταδιακά το κλάμα της υποχωρεί σε σιγανά πνιχτά αναφιλητά. Επιτέλους ησυχάζει. Σκέφτομαι πως μπορεί να την έχει πάρει ο ύπνος, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω, για να μην την ενοχλήσω. Τουλάχιστον, τώρα είναι πιο ήρεμη. Η αυγή έρχεται και φεύγει, και το φως ολόγυρα γίνεται πιο έντονο, εισβάλλοντας στο δωμάτιο καθώς το πρωί προχωράει. Και είμαστε ακόμα ξαπλωμένοι μέσα στη σιωπή. Το μυαλό μου παρασύρεται έτσι όπως κρατάω αγκαλιά το κορίτσι μου και παρατηρώ τη μεταβαλλόμενη φύση του φωτός. Δεν μπορώ να
ΓΚΡΕΫ
577
θυμηθώ άλλη φορά που απλώς έμεινα ξαπλωμένος αφήνοντας τον χρόνο να γλιστράει μακριά και τις σκέψεις μου να περιπλανιούνται. Είναι χαλαρωτικό να φαντάζομαι τι θα μπορούσαμε να κάνουμε την υπόλοιπη μέρα. Ίσως θα έπρεπε να την πάω να δει την «Γκρέις». Ναι. Θα μπορούσαμε να πάμε για ιστιοπλοΐα το απόγευμα. Αν σου μιλάει ακόμα, Γκρέυ. Μ ετακινείται, αισθάνομαι μια ελαφριά σύσπαση στο πόδι της και καταλαβαίνω πως είναι ξύπνια. «Σου έφερα λίγο Advil και λίγη κρέμα άρνικας…» Επιτέλους αντιδρά, γυρίζοντας αργά στην αγκαλιά μου για να με αντικρίσει. Μ άτια γεμάτα πόνο εστιάζουν στα δικά μου, και το βλέμμα της είναι έντονο, ερωτηματικό. Μ ε περιεργάζεται χωρίς βιασύνη, σαν να με βλέπει πρώτη φορά. Είναι ανησυχαστικό, επειδή, ως συνήθως, δεν έχω ιδέα τι σκέφτεται, τι βλέπει. Σίγουρα, όμως, είναι πιο ήρεμη, και καλωσορίζω τη μικρή σπίθα ανακούφισης που φέρνει αυτό. Η σημερινή μέρα ίσως είναι καλή τελικά. Μ ου χαϊδεύει το μάγουλο και περνάει τα δάχτυλά της πάνω από το πιγούνι μου, στα αξύριστα γένια μου. Κλείνω τα μάτια, απολαμβάνοντας το άγγιγμά της. Είναι ακόμα τόσο καινούρια αυτή η αίσθηση, το να με αγγίζει και να απολαμβάνω τα αθώα της δάχτυλα που χαϊδεύουν απαλά το πρόσωπό μου, ενώ το σκοτάδι μένει σιωπηλό. Δε με πειράζει να μου αγγίζει το πρόσωπο… ή να χώνει τα δάχτυλά της στα μαλλιά μου. «Μ ε συγχωρείς…» τραυλίζει. Τα συμφιλιωτικά λόγια της είναι έκπληξη για μένα. Μ ου ζητάει συγγνώμη; «Για ποιο πράγμα;» «Γι’ αυτά που είπα…» Η ανακούφιση διατρέχει ανεξέλεγκτα το σώμα μου. Μ ε συγχώρεσε. Άλλωστε αυτό που είπε μέσα στον θυμό της ήταν σωστό – είμαι ένα κάθαρμα με πολύ χοντρά προβλήματα. «Δε μου είπες τίποτα που δεν ήξερα». Και πρώτη φορά έπειτα από τόσα χρόνια πιάνω τον εαυτό μου να ζητάει συγγνώμη. «Λυπάμαι που σε πόνεσα…»
578
E. L. JAMES
Οι ώμοι της υψώνονται ελάχιστα και μου χαρίζει ένα αμυδρό χαμόγελο. Κέρδισα μια προσωρινή αναστολή. Είμαστε ασφαλείς. Είμαστε εντάξει. Νιώθω ανακούφιση. «Το ζήτησα» αποκρίνεται. Αν το ζήτησες, λέει, μωρό μου. Καταπίνει νευρικά. «Δε νομίζω ότι μπορώ να είμαι όλα όσα θες να είμαι…» ομολογεί, με τις κόρες διεσταλμένες από βαθιά ειλικρίνεια. Ο κόσμος σταματάει. Γαμώτο… Δεν είμαστε καθόλου ασφαλείς. Γκρέυ, διόρθωσέ το αυτό. «Είσαι όλα όσα θέλω να είσαι». Κατσουφιάζει. Τα μάτια της είναι κατακόκκινα ολόγυρα και είναι τόσο χλωμή. Πιο χλωμή δεν την έχω ξαναδεί. Κατά έναν παράξενο τρόπο, είναι διεγερτικό. «Δεν καταλαβαίνω… Δεν είμαι υπάκουη, και μπορείς να είσαι εκατό τοις εκατό σίγουρος ότι δεν πρόκειται να σ’ αφήσω να μου το ξανακάνεις αυτό. Κι εσύ αυτό χρειάζεσαι, έτσι είπες». Και να την, η χαριστική της βολή. Πίεσα πολύ τα πράγματα. Τώρα ξέρει… Κι όλη η αντιπαράθεση επιχειρημάτων που είχα με τον εαυτό μου προτού αποδυθώ στο κυνήγι αυτής της κοπέλας επιστρέφει στο μυαλό μου. Δεν είναι εξοικειωμένη με αυτό τον τρόπο ζωής. Πώς μπορώ να τη διαφθείρω έτσι; Παραείναι νέα, παραείναι αθώα – παραείναι… Άνα. Τα όνειρά μου δεν είναι παρά αυτό… Όνειρα. Δεν πρόκειται να δουλέψει αυτό το πράγμα. Κλείνω τα μάτια· δεν αντέχω να την κοιτάζω. Είναι αλήθεια, εκείνη θα ήταν καλύτερα χωρίς εμένα. Τώρα που είδε το τέρας, ξέρει πως δεν μπορεί να παλέψει μαζί του. Πρέπει να την απελευθερώσω – να την αφήσω να ακολουθήσει τον δικό της δρόμο. Αυτό το πράγμα μεταξύ μας δεν πρόκειται να δουλέψει. Συγκεντρώσου, Γκρέυ. «Έχεις δίκιο. Πρέπει να σ’ αφήσω να φύγεις. Δεν είμαι ο κατάλληλος για σένα…»
ΓΚΡΕΫ
579
Οι κόρες της διαστέλλονται. «Δε θέλω να φύγω…» ψελλίζει. Δάκρυα μαζεύονται στα μάτια της, γυαλίζοντας πάνω στις σκούρες βλεφαρίδες. «Ούτε κι εγώ θέλω να φύγεις» αποκρίνομαι, επειδή είναι αλήθεια, κι εκείνο το συναίσθημα –αυτό το δυσοίων ο τρομακτικό συναίσθημα– επιστρέφει κατακλύζοντάς με. Τα δάκρυα κυλούν πάλι στα μάγουλά της. Σκουπίζω απαλά με τον αντίχειρά μου ένα δάκρυ που τρέχει, και προτού το συνειδητοποιήσω, τα λόγια ξεχύνονται. «Ζωντάνεψα από τότε που σε γνώρισα…» Χαϊδεύω με τον αντίχειρά μου το κάτω χείλος της. Θέλω να τη φιλήσω, δυνατά. Να την κάνω να ξεχάσει. Να τη ζαλίσω. Να την ερεθίσω – ξέρω πως μπορώ. Κάτι, όμως, με κρατάει – το επιφυλακτικό, πληγωμένο βλέμμα της. Γιατί να θέλει να τη φιλήσει ένα τέρας; Θα μπορούσε να με απωθήσει και δεν ξέρω αν θα ήμουν σε θέση να διαχειριστώ άλλη μία απόρριψη. Τα λόγια της με στοιχειώνουν, βγάζοντας στην επιφάνεια κάποια σκοτεινή και καταπιεσμένη ανάμνηση. Είσαι ένα κάθαρμα με χοντρά προβλήματα. «Κι εγώ το ίδιο…» ψιθυρίζει. «Σε ερωτεύτηκα, Κρίστιαν». Θυμάμαι όταν ο Κάρρικ μού μάθαινε να κάνω βουτιές. Τα δάχτυλα των ποδιών μου που γραπώνονταν από την άκρη της πισίνας καθώς έπεφτα μέσα στο νερό καμπυλώνοντας το σώμα μου – και τώρα πέφτω ξανά, στην άβυσσο, σε αργή κίνηση. Δεν μπορεί να νιώθει έτσι για μένα. Όχι για μένα. Όχι! Και πνίγομαι πασχίζοντας να αναπνεύσω, στραγγαλισμένος από τα λόγια της, που πιέζουν με το τεράστιο βάρος τους το στήθος μου. Βουτάω ολοένα και πιο χαμηλά, με το σκοτάδι να με καλωσορίζει. Δεν μπορώ να τα ακούω. Δεν μπορώ να τα διαχειριστώ. Δεν ξέρει τι λέει, με ποιον έχει να κάνει – με τι έχει να κάνει. «Όχι». Η φωνή μου είναι τραχιά. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. «Δεν μπορείς να μ’ αγαπάς, Άνα. Όχι… Είναι λάθος». Πρέπει να της δείξω το λάθος της. Δεν μπορεί να αγαπάει ένα τέρας. Δεν μπορεί να αγαπάει ένα κάθαρμα με χοντρά προβλήματα. Πρέπει να φύγει. Πρέπει να ξεφύγει – και μέσα σε
580
E. L. JAMES
μια στιγμή γίνονται όλα πεντακάθαρα. Είναι η στιγμή της αποκάλυψης για μένα· δεν μπορώ να την κάνω ευτυχισμένη. Δεν μπορώ να είμαι αυτό που χρειάζεται. Δεν μπορώ να αφήσω αυτό το πράγμα να συνεχιστεί. Αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώσει. Δεν έπρεπε να έχει ξεκινήσει ποτέ. «Λάθος; Γιατί είναι λάθος;» «Κοίτα πώς είσαι… Δεν μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένη». Η αγωνία είναι ολοφάνερη στη φωνή μου έτσι όπως βουλιάζω όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο, βουτηγμένος στην απόγνωση. Κανένας δεν μπορεί να με αγαπάει. «Μ α με κάνεις ευτυχισμένη…» λέει, μην μπορώντας να καταλάβει. Αναστάζια Στιλ, κοίτα πώς είσαι. Πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί της. «Όχι αυτήν τη στιγμή. Όχι κάνοντας αυτό που θέλω να κάνω». Ανοιγοκλείνει τα μάτια, και οι βλεφαρίδες της πεταρίζουν πάνω από τα μεγάλα πληγωμένα μάτια της, μελετώντας με προσεκτικά καθώς ψάχνει για την αλήθεια. «Δε θα το ξεπεράσουμε ποτέ αυτό… Έτσι;» Κουνάω το κεφάλι, επειδή δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι να πω. Το θέμα τελικά είναι η ασυμβατότητα και πάλι. Κλείνει τα μάτια σαν να πονάει, κι όταν τα ανοίγει ξανά, είναι πιο καθαρά, γεμάτα αποφασιστικότητα. Τα δάκρυα έχουν σταματήσει. Και το αίμα αρχίζει να σφυροκοπάει στο κεφάλι μου καθώς η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή στο στήθος μου. Ξέρω τι θα πει. Τρέμω αυτό που θα πει. «Λοιπόν, καλύτερα να φύγω τότε…» Ανακάθεται μορφάζοντας. Τώρα; Δεν μπορεί να φύγει τώρα. «Όχι, μη φύγεις!» Βυθίζομαι σε ελεύθερη πτώση, όλο και πιο βαθιά. Το να φύγει φαντάζει σαν μνημειώδες λάθος. Δικό μου λάθος. Δεν μπορεί, όμως, να μείνει αν νιώθει έτσι για μένα. Απλώς δεν μπορεί. «Δεν έχω λόγο να μείνω…» αποκρίνεται και σηκώνεται προσεκτικά από το κρεβάτι, τυλιγμένη ακόμα με το μπουρνούζι της. Στ’ αλήθεια φεύγει.
ΓΚΡΕΫ
581
Δεν μπορώ να το πιστέψω. Σηκώνομαι αδέξια για να τη σταματήσω, αλλά το βλέμμα της με καρφώνει στο πάτωμα. Το ύφος της είναι τόσο παγερό, τόσο ψυχρό, τόσο απόμακρο – σε καμία περίπτωση δεν είναι η Άνα μου. «Θα ντυθώ. Θα ήθελα να μείνω μόνη» προσθέτει. Πόσο ανέκφραστη και άδεια ακούγεται η φωνή της ενώ στρέφεται και φεύγει, κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Καρφώνω τα μάτια μου στην κλειστή πόρτα. Είναι η δεύτερη φορά σε μία μέρα που με παράτησε κι έφυγε. Πιάνω το κεφάλι με τα χέρια μου προσπαθώντας να ηρεμήσω, θέλοντας να εκλογικεύσω τα συναισθήματά μου. Με αγαπάει; Πώς έγινε αυτό; Πώς; Γκρέυ, γαμημένε ηλίθιε! Δεν υπήρχε πάντα αυτός ο κίνδυνος με κάποια σαν κι αυτήν; Κάποια καλή, αθώα και γενναία; Ένας κίνδυνος ότι δε θα δει τον πραγματικό μου εαυτό παρά μόνο όταν θα είναι πολύ αργά; Ότι θα την έκανα να υποφέρει έτσι; Γιατί είναι τόσο οδυνηρό; Αισθάνομαι σαν να έχω τρυπήσει έναν πνεύμονα. Την ακολουθώ έξω από το δωμάτιο. Μ πορεί να θέλει να μείνει μόνη της, αλλά αν είναι να με παρατήσει, χρειάζομαι ρούχα. Όταν φτάνω στο υπνοδωμάτιό μου, κάνει ντους, οπότε φοράω στα γρήγορα ένα τζιν κι ένα μπλουζάκι. Έχω διαλέξει μαύρα – για να ταιριάζουν με τη διάθεσή μου. Αρπάζοντας το τηλέφωνό μου, περιφέρομαι στο διαμέρισμα μπαίνοντας στον πειρασμό να καθίσω στο πιάνο και να αρχίσω να παίζω κάποιο λυπητερό μοιρολόι. Αντί γι’ αυτό, όμως, στέκομαι στη μέση του δωματίου χωρίς να νιώθω τίποτα. Κενός. Συγκεντρώσου, Γκρέυ! Είναι η σωστή απόφαση. Άφησέ τη να φύγει. Χτυπάει το τηλέφωνό μου. Είναι ο Γουέλτς. Μ ήπως βρήκε τη Λέιλα; «Γουέλτς». «Κύριε Γκρέυ. Έχω νέα!» Η φωνή του είναι στριγκιά στο ακουστικό. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να σταματήσει να
582
E. L. JAMES
καπνίζει. Ακούγεται σαν το Βαθύ Λαρύγγι. «Τη βρήκες;» Η διάθεσή μου φτιάχνει κάπως. «Όχι, κύριε». «Τι είναι τότε;» Γιατί διάολο τηλεφώνησες; «Η Λέιλα παράτησε τον άντρα της. Τελικά μου το παραδέχτηκε. Ένιψε τας χείρας του γι’ αυτήν». Αυτό είναι είδηση. «Μ άλιστα…» «Έχει κάποια ιδέα για το πού μπορεί να βρίσκεται, αλλά θέλει λάδωμα. Θέλει να μάθει ποιος ενδιαφέρεται για τη γυναίκα του. Αν και δεν την αποκάλεσε έτσι ακριβώς…» Πνίγω την οργή μου, που φουσκώνει σαν κύμα. «Πόσα θέλει;» «Είπε δύο χιλιάδες». «Τι είπε;» φωνάζω, χάνοντας την ψυχραιμία μου. Γιατί δεν παραδέχτηκε νωρίτερα πως η Λέιλα τον είχε παρατήσει; «Θα μπορούσε να μας έχει πει την αλήθεια, γαμώτο! Ποιος είναι ο αριθμός του; Πρέπει να τον πάρω… Γουέλτς, μιλάμε για μεγάλο μπέρδεμα». Σηκώνω τα μάτια μου, και η Άνα στέκεται αδέξια στην είσοδο του καθιστικού, ντυμένη με τζιν κι ένα απαράδεκτο φούτερ. Είναι όλο μεγάλα μάτια και σφιγμένο, τραβηγμένο πρόσωπο και δίπλα της έχει τη βαλίτσα της. «Βρες την!» πετάω κλείνοντας. Θα ασχοληθώ με τον Γουέλτς αργότερα. Η Άνα πλησιάζει στον καναπέ και βγάζει από το σακίδιό της τον M ac, το τηλέφωνο και το κλειδί του αυτοκινήτου της. Παίρνοντας βαθιά ανάσα, βαδίζει αποφασιστικά προς την κουζίνα και αραδιάζει επάνω στον πάγκο και τα τρία αντικείμενα. Τι διάολο; Επιστρέφει τα πράγματά της; Στρέφεται για να με αντικρίσει, με την αποφασιστικότητα ολοφάνερη στο μικρό πελιδνό προσωπάκι της. Είναι το πεισματάρικο ύφος της, εκείνο που ξέρω τόσο καλά. «Χρειάζομαι τα χρήματα που πήρε ο Τέυλορ για τον Σκαραβαίο μου». Η φωνή της είναι ήρεμη, αλλά εντελώς
ΓΚΡΕΫ
583
μονότονη. «Άνα, δεν τα θέλω αυτά τα πράγματα... Είναι δικά σου». Δεν μπορεί να μου το κάνει αυτό. «Σε παρακαλώ, πάρ’ τα…» «Όχι, Κρίστιαν. Τα δέχτηκα κάτω από πίεση και δεν τα θέλω πια». «Άνα, φέρσου λογικά!» «Δε θέλω τίποτα που να σε θυμίζει. Χρειάζομαι απλώς τα χρήματα που πήρε ο Τέυλορ για το αυτοκίνητό μου». Η φωνή της δε φανερώνει κανένα συναίσθημα. Θέλει να με ξεχάσει. «Προσπαθείς στ’ αλήθεια να με πληγώσεις;» «Όχι. Δεν προσπαθώ να σε πληγώσω. Προσπαθώ να προστατέψω τον εαυτό μου…» Φυσικά – προσπαθεί να προστατέψει τον εαυτό της από το τέρας. «Σε παρακαλώ, Άνα… Πάρ’ τα αυτά τα πράγματα». Τα χείλη της είναι τόσο ωχρά. «Κρίστιαν, δε θέλω να τσακωθώ – απλώς χρειάζομαι τα λεφτά». Λεφτά. Πάντα καταλήγουμε στα γαμημένα τα λεφτά. «Δέχεσαι τσεκ;» γρυλίζω. «Ναι. Νομίζω πως είσαι φερέγγυος». Θέλει λεφτά, θα της δώσω λεφτά. Ορμάω στο γραφείο μου, μετά βίας συγκρατώντας τον θυμό μου. Κάθομαι στο γραφείο και καλώ τον Τέυλορ. «Καλημέρα, κύριε Γκρέυ». Αγνοώ τον χαιρετισμό του. «Πόσα πήρες για το VW της Άνα;» «Δώδεκα χιλιάδες δολάρια, κύριε». «Τόσο πολλά;» Παρά τη μαύρη μου διάθεση, μένω έκπληκτος. «Είναι κλασικό αυτοκίνητο» εξηγεί. «Ευχαριστώ. Μ πορείς να πας τη δεσποινίδα Στιλ σπίτι της τώρα;» «Φυσικά. Κατεβαίνω αμέσως». Κλείνω το τηλέφωνο και βγάζω το βιβλιάριο των επιταγών μου από το συρτάρι του γραφείου μου. Καθώς το κάνω, θυμάμαι
584
E. L. JAMES
την κουβέντα μου με τον Γουέλτς για τον μαλάκα σύζυγο της Λέιλα. Πάντα για τα λεφτά πρόκειται! Μ έσα στον θυμό μου διπλασιάζω το ποσό που πήρε ο Τέυλορ για τη θανάσιμη παγίδα και χώνω την επιταγή σ’ έναν φάκελο. Όταν γυρίζω, στέκεται ακόμα δίπλα στη νησίδα της κουζίνας, χαμένη, σχεδόν σαν παιδάκι. Της δίνω τον φάκελο. Βλέποντάς την, ο θυμός μου εξατμίζεται. «Ο Τέυλορ πήρε καλά λεφτά. Είναι κλασικό αυτοκίνητο…» μουρμουρίζω απολογητικά. «Μ πορείς να τον ρωτήσεις. Θα σε πάει σπίτι». Δείχνω με ένα νεύμα προς το σημείο όπου περιμένει ο Τέυλορ στην είσοδο του καθιστικού. «Δε χρειάζεται. Μ πορώ να πάω σπίτι μου, ευχαριστώ». Όχι! Δέξου τη μεταφορά, Άνα. Γιατί το κάνει αυτό; «Σκοπεύεις να μ’ αψηφάς στα πάντα;» «Γιατί να αλλάξουμε τη συνήθεια μιας ζωής;» Μ ε κοιτάζει ανέκφραστα. Αυτό είναι με λίγα λόγια – ο λόγος για τον οποίο η σχέση μας ήταν εξαρχής καταδικασμένη. Απλώς δεν είναι φτιαγμένη γι’ αυτό το πράγμα, και βαθιά μέσα μου πάντα το ήξερα. Κλείνω τα μάτια. Τι βλάκας που είμαι. Δοκιμάζω μια πιο ήπια προσέγγιση, παρακαλώντας την αυτήν τη φορά. «Σε παρακαλώ, Άνα… Άσε τον Τέυλορ να σε πάει σπίτι». «Θα φέρω το αυτοκίνητο, δεσποινίς Στιλ» αναγγέλλει με ήρεμο κύρος ο Τέυλορ και φεύγει. Αυτόν μπορεί να τον ακούσει. Ρίχνει μια ματιά ολόγυρα, αλλά ο Τέυλορ έχει κατέβει ήδη στο υπόγειο για να φέρει το αυτοκίνητο. Ξαναγυρίζει προς το μέρος μου, με κόρες ξαφνικά πιο διεσταλμένες. Και κρατάω την ανάσα μου. Πραγματικά δεν το πιστεύω πως φεύγει. Είναι η τελευταία φορά που τη βλέπω και φαίνεται τόσο θλιμμένη. Μ ε πληγώνει βαθιά που είμαι ο υπεύθυνος γι’ αυτό το ύφος. Κάνω ένα διστακτικό βήμα εμπρός· θέλω να την αγκαλιάσω άλλη μία φορά και να την εκλιπαρήσω να μείνει.
ΓΚΡΕΫ
585
Οπισθοχωρεί, και είναι μια κίνηση που δείχνει ολοφάνερα πως δε με θέλει. Την έδιωξα. Παγώνω. «Δε θέλω να φύγεις…» «Δεν μπορώ να μείνω. Ξέρω τι θέλω και δεν μπορείς να μου το δώσεις, κι εγώ δεν μπορώ να σου δώσω αυτό που χρειάζεσαι». Ω, σε παρακαλώ, Άνα – άφησέ με να σε αγκαλιάσω άλλη μία φορά. Να μυρίσω το γλυκό, ολόγλυκο άρωμά σου. Να σε νιώσω στην αγκαλιά μου. Κάνω πάλι ένα βήμα προς το μέρος της, αλλά σηκώνει τα χέρια της σταματώντας με. «Μ η, σε παρακαλώ…» Τραβιέται μακριά, με τον πανικό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό». Και αρπάζει τη βαλίτσα και το σακίδιό της και κατευθύνεται προς τον προθάλαμο. Την ακολουθώ, πειθήνιος και ανήμπορος πίσω της, με τα μάτια καρφωμένα στη μικρόσωμη σιλουέτα της. Στον προθάλαμο καλώ το ασανσέρ. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της… Από το ντελικάτο, χαριτωμένο της πρόσωπο, τον τρόπο με τον οποίο απλώνονται οι σκούρες βλεφαρίδες της και ρίχνουν μια σκιά πάνω στα ωχρά, κάτωχρα μάγουλά της. Δεν έχω πανέξυπνες ατάκες ούτε πνευματώδεις παρατηρήσεις ούτε αλαζονικές διαταγές. Δεν έχω τίποτα – τίποτα πέρα από ένα κενό που χάσκει μέσα στο στήθος μου. Οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν, και η Άνα μπαίνει κατευθείαν μέσα. Κοιτάζει ολόγυρά μου – και προς στιγμήν το προσωπείο της πέφτει και να τος: ο πόνος μου καθρεφτισμένος στο όμορφο πρόσωπό της. Όχι… Άνα. Μη φύγεις. «Αντίο, Κρίστιαν». «Άνα, αντίο…» Οι πόρτες κλείνουν, κι έχει φύγει. Σωριάζομαι αργά στο πάτωμα και πιάνω το κεφάλι με τα χέρια μου. Το κενό είναι τώρα σπηλαιώδες και οδυνηρό, συντρίβοντάς με. Γκρέυ, τι διάολο έκανες; ΌΤΑΝ ΞΑΝΑΣΗΚΩΝΩ
τα μάτια μου, οι πίνακες στον προθάλαμό
586
E. L. JAMES
μου, οι Μ αντόνες μου, μου φέρνουν ένα άκεφο χαμόγελο στα χείλη. Η εξιδανίκευση της μητρότητας. Όλες τους κοιτάζουν τα βρέφη τους ή ατενίζουν δυσοίωνα εμένα. Έχουν δίκιο να με κοιτάζουν έτσι. Έφυγε. Πραγματικά έφυγε. Το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη ποτέ. Αφού είπε πως δε θα έφευγε ποτέ. Υποσχέθηκε πως δε θα έφευγε ποτέ. Κλείνω τα μάτια, αφήνοντας απέξω εκείνα τα άψυχα, γεμάτα οίκτο βλέμματα και γέρνω το κεφάλι μου προς τα πίσω, πάνω στον τοίχο. Εντάξει, το είπε στον ύπνο της – και σαν βλάκας που είμαι, την πίστεψα. Πάντα το ήξερα βαθιά μέσα μου πως ήμουν ανάξιός της και πως αυτή παραήταν καλή για μένα. Έτσι έπρεπε να γίνει. Τότε, γιατί νιώθω τόσο σκατά; Γιατί είναι τόσο οδυνηρό; Το κουδούνισμα που αναγγέλλει την άφιξη του ασανσέρ αναγκάζει τα μάτια μου να ανοίξουν ξανά, και η καρδιά μου αναπηδά σκαρφαλώνοντας στο στόμα μου. Γύρισε. Κάθομαι σαν παράλυτος περιμένοντας, και οι πόρτες ανοίγουν – ο Τέυλορ βγαίνει έξω και προς στιγμήν παγώνει. Διάολε. Πόση ώρα κάθομαι εδώ; «Η δεσποινίς Στιλ είναι σπίτι, κύριε Γκρέυ» αναγγέλλει, λες και μου απευθύνει κάθε μέρα τον λόγο ενώ εγώ είμαι ξαπλωμένος στο πάτωμα. «Πώς ήταν;» ρωτάω όσο πιο νηφάλια μπορώ, αν και πραγματικά θέλω να μάθω. «Αναστατωμένη, κύριε» απαντάει, χωρίς να δείχνει το παραμικρό συναίσθημα. Γνέφω, διώχνοντάς τον. Δε φεύγει, όμως. «Μ πορώ να σας φέρω κάτι, κύριε;» ρωτάει, υπερβολικά ευγενικά για τα γούστα μου. «Όχι». Φύγε. Άφησέ με ήσυχο. «Κύριε…» λέει και φεύγει, αφήνοντάς με σωριασμένο στο πάτωμα του προθάλαμου. Όσο κι αν θα ήθελα να καθίσω εδώ όλη τη μέρα βουτηγμένος στην απόγνωσή μου, δεν μπορώ. Θέλω μια ενημέρωση από τον Γουέλτς και πρέπει να τηλεφωνήσω στον δήθεν σύζυγο της Λέιλα.
ΓΚΡΕΫ
587
Και χρειάζομαι ένα ντους. Αυτή η οδύνη ίσως ξεπλυθεί στο ντους. Καθώς σηκώνομαι, αγγίζω το ξύλινο τραπέζι που δεσπόζει στον προθάλαμο, και τα δάχτυλά μου ταξιδεύουν αφηρημένα στη λεπτή μαρκετερί του. Θα μου άρεσε να έχω πηδήξει τη δεσποινίδα Στιλ εδώ επάνω. Κλείνω τα μάτια και τη φαντάζομαι ξαπλωμένη με ανοιχτά χέρια και πόδια επάνω στο τραπέζι, με το κεφάλι της ριγμένο πίσω, το πιγούνι ψηλά, το στόμα εκστατικά ανοιχτό και τα πλούσια μαλλιά της να ξεχύνονται από την άκρη του προς τα κάτω. Σκατά! Και μόνο που το σκέφτομαι, μου σηκώνεται. Γαμώτο! Ο πόνος στα σωθικά μου κουλουριάζεται και αρχίζει να μεγαλώνει. Έφυγε, Γκρέυ. Πάρ’ το απόφαση. Και αντλώντας από τα αποθέματα επιβεβλημένης διά της βίας αυτοκυριαρχίας χρόνων, θέτω το σώμα μου υπό έλεγχο. ΤΟ ΝΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΖΕΜΑΤΙΣΤΟ ,
η θερμοκρασία ένα ελάχιστο κάτω από το επώδυνο, όπως μου αρέσει. Στέκομαι κάτω από τον χείμαρρο προσπαθώντας να την ξεχάσω, ελπίζοντας ότι το τσουρούφλισμα θα τη διώξει από το κεφάλι μου και θα ξεπλύνει το άρωμά της από το σώμα μου. Αν έφυγε, δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω. Ποτέ. Τρίβω τα μαλλιά μου με πεισματική αποφασιστικότητα. Στα τσακίδια. Και παίρνω μια απότομη ανάσα. Όχι. Όχι στα τσακίδια. Σηκώνω το πρόσωπό μου στο νερό που τρέχει. Καθόλου στα τσακίδια – θα μου λείψει. Ακουμπάω το μέτωπό μου στα πλακάκια. Μ όλις χτες το βράδυ βρισκόταν εδώ μέσα μαζί μου. Κοιτάζω τα χέρια μου, και τα δάχτυλά μου χαϊδεύουν τη γραμμή των αρμών ανάμεσα στα πλακάκια όπου μόλις χτες ήταν ακουμπισμένα τα χέρια της. Γάμησέ το!
588
E. L. JAMES
Κλείνοντας το νερό, βγαίνω από τον θαλαμίσκο του ντους. Καθώς τυλίγω μια πετσέτα γύρω μου, το συνειδητοποιώ: κάθε μέρα θα είναι πιο σκοτεινή και πιο άδεια, επειδή δε θα την περιέχει πια. Τέρμα τα αστεία, πνευματώδη ηλεκτρονικά μηνύματα. Τέρμα οι εξυπνάδες της. Τέρμα η περιέργεια. Τα φωτεινά γαλάζια μάτια της δε θα με κοιτάζουν πια με ελάχιστα συγκαλυμμένη θυμηδία… ή σοκ… ή λαγνεία. Καρφώνω τα μάτια μου στον μελαγχολικό, κακόκεφο λεχρίτη που μου ανταποδίδει το βλέμμα στον καθρέφτη του μπάνιου. «Τι διάολο έκανες, μαλάκα;» τον χλευάζω. Μ ου επιστρέφει τα λόγια με βιτριολική περιφρόνηση. Και ο μπάσταρδος με κοιτάζει ανοιγοκλείνοντας μεγάλα γκρίζα μάτια γεμάτα δυστυχία. «Είναι καλύτερα γι’ αυτή χωρίς εσένα. Δεν μπορείς να γίνεις αυτό που θέλει. Δεν μπορείς να της δώσεις αυτό που χρειάζεται. Θέλει αγάπες και λουλούδια. Της αξίζει κάτι καλύτερο από σένα, προβληματικό κωλόπαιδο!» Αηδιασμένος από την εικόνα που μου ανταποδίδει αυτό το βλοσυρό βλέμμα, τραβάω τη ματιά μου από τον καθρέφτη. Στον διάολο το ξύρισμα σήμερα. Σκουπίζομαι μπροστά στη σιφονιέρα μου και παίρνω ένα εσώρουχο κι ένα μπλουζάκι. Γυρίζοντας, προσέχω ένα κουτάκι επάνω στο μαξιλάρι μου. Είναι σαν να μου έχουν τραβήξει ξανά το χαλί κάτω από τα πόδια, αποκαλύπτοντας και πάλι την άβυσσο από κάτω, με τα σαγόνια της ορθάνοιχτα, να με περιμένει. Ο θυμός μου μετατρέπεται σε φόβο. Είναι κάτι από αυτήν. Τι θα μου χάριζε; Αφήνω τα ρούχα μου να πέσουν, και παίρνοντας βαθιά ανάσα, κάθομαι στο κρεβάτι και παίρνω το κουτί. Είναι ένα ανεμόπτερο. Ένα κιτ για την κατασκευή ενός μοντέλου του Blaník L23. Ένα προχειρογραμμένο σημείωμα πέφτει από το πάνω μέρος του κουτιού και καταλήγει στο κρεβάτι.
ΓΚΡΕΫ
589
Αυτό μου θύμισε ευτυχισμένες στιγμές. Ευχαριστώ. Άνα Είναι το τέλειο δώρο από το τέλειο κορίτσι. Ο πόνος με λογχίζει. Γιατί είναι τόσο οδυνηρό; Γιατί; Μ ια χαμένη από καιρό άσχημη ανάμνηση αναδεύεται, προσπαθώντας να χώσει τα δόντια της στο εδώ και στο τώρα. Όχι. Δε θέλω να επιστρέψει σ’ αυτό το μέρος το μυαλό μου. Σηκώνομαι πετώντας το κουτί επάνω στο κρεβάτι και ντύνομαι βιαστικά. Όταν τελειώνω, αρπάζω το κουτί και το σημείωμα και κατευθύνομαι προς το γραφείο μου. Θα το χειριστώ καλύτερα αυτό από τη θέση εξουσίας μου. Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΟΥ με
τον Γουέλτς είναι σύντομη. Η συζήτησή μου με τον Ράσσελ Ριντ –τον ελεεινό ψεύτη μπάσταρδο που παντρεύτηκε η Λέιλα– είναι ακόμα πιο σύντομη. Δεν ήξερα πως παντρεύτηκαν μεθυσμένοι ένα Σαββατοκύριακο στο Βέγκας. Καθόλου παράξενο που ο γάμος τους διαλύθηκε έπειτα από μόλις δεκαοχτώ μήνες. Τον παράτησε πριν από δώδεκα εβδομάδες. Πού είσαι λοιπόν τώρα, Λέιλα Γουίλλιαμς; Τι κάνεις; Συγκεντρώνω το μυαλό μου στη Λέιλα, προσπαθώντας να ανακαλέσω κάποια ένδειξη από το παρελθόν που ίσως μου πει πού βρίσκεται. Πρέπει να μάθω. Πρέπει να μάθω πως είναι ασφαλής. Και γιατί ήρθε εδώ. Γιατί σε μένα; Ήθελε περισσότερα, κι εγώ δεν ήθελα, αλλά αυτό ίσχυε πριν από πολύ καιρό. Ήταν εύκολο όταν έφυγε – η συμφωνία μας πήρε τέλος με αμοιβαία συναίνεση. Για την ακρίβεια, η συμφωνία μας στο σύνολό της ήταν υποδειγματική: όπως ακριβώς έπρεπε να είναι. Ήταν σκανδαλιάρα όταν ήταν μαζί μου, σκόπιμα σκανδαλιάρα, και όχι το συντετριμμένο πλάσμα που περιέγραψε η Γκέιλ. Θυμάμαι πόσο της άρεσαν οι δραστηριότητές μας στην αίθουσα ψυχαγωγίας. Στη Λέιλα άρεσαν οι σεξουαλικές ιδιαιτερότητες. Μ ια ανάμνηση αναδύεται – της δένω τα μεγάλα
590
E. L. JAMES
δάχτυλα των ποδιών της μεταξύ τους, γυρίζοντας τα πόδια της έτσι που να μην μπορεί να σφίξει τους γλουτούς της και να αποφύγει τον πόνο. Ναι, της άρεσαν όλες αυτές οι αηδίες. Το ίδιο και σε μένα. Ήταν καταπληκτική υποτακτική. Ποτέ, όμως, δεν προσέλκυσε την προσοχή μου όπως η Αναστάζια Στιλ. Ποτέ δε με οδήγησε στην παραζάλη όπως η Άνα. Καρφώνω τα μάτια μου στο κιτ του ανεμοπλάνου επάνω στο γραφείο μου και περνάω το δάχτυλό μου πάνω από τις άκρες του κουτιού, ξέροντας ότι το έχουν αγγίξει τα δάχτυλα της Άνα. Της γλυκιάς μου Αναστάζια. Πόσο διαφορετική είσαι απ’ όσες γυναίκες έχω γνωρίσει. Η μόνη γυναίκα που κυνήγησα ποτέ κι εκείνη που δεν μπορεί να μου δώσει αυτό που θέλω. Δεν καταλαβαίνω. Ζωντάνεψα από τότε που τη γνώρισα. Αυτές οι τελευταίες εβδομάδες ήταν οι πιο συναρπαστικές, οι πιο απρόβλεπτες, οι πιο μαγευτικές της ζωής μου. Παρασύρθηκα και βγήκα από τον μονόχρωμο κόσμο μου, μπαίνοντας σε κάποιον άλλο πολύχρωμο – κι όμως, δεν μπορεί να γίνει αυτό που θέλω. Πιάνω το κεφάλι με τα χέρια μου. Δε θα της αρέσει ποτέ αυτό που κάνω. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως θα μπορούσαμε να δουλέψουμε για να φτάσουμε σταδιακά στις πιο σκληρές σαχλαμάρες, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει, ποτέ. Γι’ αυτήν είναι καλύτερα χωρίς εμένα. Τι δουλειά έχει με ένα προβληματικό τέρας που δεν αντέχει να το αγγίζουν; Παρ’ όλα αυτά, μου αγόρασε αυτό το ευγενικό δώρο. Ποιος το κάνει αυτό για μένα, εκτός από την οικογένειά μου; Μ ελετάω πάλι το κουτί, το ανοίγω. Όλα τα πλαστικά τμήματα του σκάφους είναι κολλημένα σ’ ένα πλέγμα, τυλιγμένα με σελοφάν. Τη θυμάμαι να στριγκλίζει μέσα στο ανεμόπτερο στη διάρκεια του ακροβατικού – με τα χέρια ψηλά, κρατημένη από το Perspex του κουβούκλιου. Δεν μπορώ να μη χαμογελάσω. Χριστέ μου, ήταν τόσο διασκεδαστικό – σαν να της τραβούσα τα κοτσιδάκια της μέσα στην αίθουσα ψυχαγωγίας. Η Άνα με κοτσιδάκια… Διώχνω αμέσως αυτήν τη σκέψη. Δε θέλω να το συλλογίζομαι αυτό, το πρώτο μας μπάνιο. Και το μόνο που μου
ΓΚΡΕΫ
591
μένει είναι η σκέψη πως δε θα την ξαναδώ. Η άβυσσος χάσκει ορθάνοιχτη. Όχι. Όχι πάλι. Πρέπει να φτιάξω αυτό το ανεμοπλάνο. Θα μου αποσπάσει την προσοχή. Σκίζω το σελοφάν και ρίχνω μια ματιά στις οδηγίες. Χρειάζομαι κόλλα, κόλλα μοντελισμού. Ψάχνω στα συρτάρια του γραφείου μου. Σκατά… Φωλιασμένο στο πίσω μέρος ενός συρταριού, βρίσκω το κόκκινο δερμάτινο κουτί με τα σκουλαρίκια Cartier. Δεν πρόλαβα να της τα δώσω – και τώρα δε θα της τα δώσω ποτέ. Παίρνω την Άντρια και αφήνω ένα μήνυμα στο κινητό της, ζητώντας της να ακυρώσει το αποψινό. Δεν μπορώ να αντέξω το γκαλά, όχι χωρίς την ντάμα μου. Ανοίγω το κόκκινο δερμάτινο κουτί και εξετάζω τα σκουλαρίκια. Είναι όμορφα: απλά, αλλά κομψά, ακριβώς σαν τη γοητευτική δεσποινίδα Στιλ… που με παράτησε σήμερα το πρωί επειδή την τιμώρησα… Επειδή την πίεσα υπερβολικά. Πιάνω πάλι το κεφάλι μου. Μ ε άφησε, όμως. Δε με εμπόδισε. Μ ε άφησε επειδή με αγαπάει. Η σκέψη είναι τρομακτική και τη διώχνω αμέσως. Δεν μπορεί. Είναι απλό: κανένας δεν μπορεί να νιώθει έτσι για μένα. Τουλάχιστον, αν με γνωρίζει. Προχώρα παρακάτω, Γκρέυ. Συγκεντρώσου. Πού είναι η βρομοκόλλα; Καταχωνιάζω πάλι τα σκουλαρίκια στο συρτάρι και συνεχίζω το ψάξιμο. Τίποτα. Παίρνω τον Τέυλορ. «Κύριε Γκρέυ;» «Χρειάζομαι λίγη κόλλα μοντελισμού». Ο Τέυλορ σωπαίνει για μια στιγμή. «Για τι είδους μον τέλο, κύριε;» «Ένα μοντέλο ανεμόπτερου». «Ξύλο μπάλσα ή πλαστικό;» «Πλαστικό». «Έχω λίγη. Θα την κατεβάσω αμέσως, κύριε». Τον ευχαριστώ, κάπως παραξενεμένος που έχει κόλλα μοντελισμού. Έπειτα από μερικά λεπτά χτυπάει την πόρτα.
592
E. L. JAMES
«Έλα μέσα». Μ παίνει στο γραφείο μου και αφήνει το μικρό πλαστικό σωληνάριο επάνω στο έπιπλο. Δε φεύγει, και αναγκάζομαι να ρωτήσω. «Γιατί την έχεις αυτή την κόλλα;» «Φτιάχνω κανένα αεροπλάνο πότε πότε…» Το πρόσωπό του κοκκινίζει. «Μ πα;» Η περιέργειά μου έχει κεντριστεί. «Τα αεροπλάνα ήταν η πρώτη μου αγάπη, κύριε». Δεν καταλαβαίνω. «Αχρωματοψία» εξηγεί κοφτά. «Κι έτσι, έγινες πεζοναύτης;» «Μ άλιστα, κύριε». «Σ’ ευχαριστώ για την κόλλα». «Κανένα πρόβλημα, κύριε Γκρέυ. Έχετε φάει;» Η ερώτησή του με αιφνιδιάζει. «Δεν πεινάω, Τέυλορ. Σε παρακαλώ, πήγαινε. Απόλαυσε το απόγευμα με την κόρη σου και θα σε δω αύριο. Δε θα σε ξαναενοχλήσω». Κοντοστέκεται για μια στιγμή, και ο εκνευρισμός μου αυξάνεται. Φύγε. «Είμαι καλά…» Διάολε, η φωνή μου είναι πνιχτή. «Κύριε…» Γνέφει καταφατικά. «Θα επιστρέψω αύριο το βράδυ». Του κάνω ένα βιαστικό αποπεμπτικό νεύμα και εξαφανίζεται. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Τέυλορ μου πρόσφερε κάτι να φάω; Πρέπει να φαίνομαι πολύ πιο σκατά απ’ ό,τι νόμιζα. Σκυθρωπός, αρπάζω την κόλλα. βρίσκεται στην παλάμη μου. Το θαυμάζω, νιώθοντας σαν να έχω κάνει άθλο. Αναμνήσεις από κείνη την πτήση στριμώχνονται στο μυαλό μου. Η Αναστάζια δεν ξυπνούσε με τίποτα –χαμογελάω καθώς το θυμάμαι– κι όταν σηκώθηκε, ήταν δύσκολη, αφοπλιστική και όμορφη και αστεία. Χριστέ μου, διασκεδαστικό ήταν: η κοριτσίστικη έξαψή της στη διάρκεια της πτήσης, οι στριγκλιές και ύστερα το φιλί μας. ΤΟ ΑΝΕΜΟΠΛΑΝΟ
ΓΚΡΕΫ
593
Ήταν η πρώτη μου προσπάθεια για περισσότερα. Είναι αξιοθαύμαστο που μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα συγκέντρωσα τόσο πολλές ευτυχισμένες αναμνήσεις. Ο πόνος ανεβαίνει ξανά στην επιφάνεια – τυραννώντας, ταλαιπωρώντας, θυμίζοντάς μου όλα όσα έχασα. Συγκεντρώσου στο ανεμόπτερο, Γκρέυ. Τώρα πρέπει να κολλήσω στη θέση τους τις χαλκομανίες· είναι μπελαλίδικα ματζαφλάρια. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ,
το τελευταίο είναι στη θέση του και στεγνώνει. Το ανεμόπτερό μου έχει τον δικό του αριθμό νηολογίου. November. Nine. Five. Two. Echo. Charlie. Echo Charlie. Σηκώνω τα μάτια μου, και το φως έχει αρχίσει να εξασθενεί. Είναι αργά. Η πρώτη μου σκέψη είναι πως μπορώ να το δείξω αυτό στην Άνα. Δεν υπάρχει πλέον Άνα. Σφίγγω τα δόντια και τεντώνω τους πιασμένους ώμους μου. Σηκώνομαι αργά και συνειδητοποιώ πως δεν έφαγα τίποτα όλη μέρα ούτε ήπια, και το κεφάλι μου πονάει. Νιώθω χάλια. Ελέγχω το τηλέφωνό μου με την ελπίδα πως τηλεφώνησε, αλλά υπάρχει μόνο ένα μήνυμα από την Άντρια. Γκαλά ΕΕ ακυρώθηκε. Ελπίζω όλα εντάξει. Α Όσο διαβάζω το μήνυμα της Άντρια, χτυπάει το τηλέφωνο. Οι σφυγμοί μου αμέσως ανεβαίνουν κατακόρυφα και μετά πέφτουν όταν βλέπω πως είναι η Ελένα. «Γεια». Δεν κάνω τον κόπο να κρύψω την απογοήτευσή μου. «Κρίστιαν, είναι τρόπος αυτός να λες γεια; Τι είναι αυτό που σε τρώει;» με αποπαίρνει, αλλά είναι κεφάτη. «Μ ε παράτησε…» τραυλίζω. Ακούγομαι κακόκεφος. «Ω…» Η Ελένα ακούγεται κατάπληκτη. «Θα ήθελες να έρθω
594
E. L. JAMES
εκεί;» «Όχι». «Έρχομαι». «Όχι, Ελένα. Δεν είμαι καλή παρέα… Είμαι κουρασμένος και θέλω να μείνω μόνος. Θα σε πάρω μέσα στην εβδομάδα». «Κρίστιαν… είναι καλύτερα έτσι». «Το ξέρω. Αντίο». Το κλείνω. Δε θέλω να της μιλήσω· με ενθάρρυνε να πάρω το αεροπλάνο και να πάω στη Σαβάννα. Ίσως ήξερε πως θα ερχόταν αυτή η μέρα. Κατσουφιάζω στο τηλέφωνο, το πετάω επάνω στο γραφείο μου και πάω να ψάξω κάτι να πιω και να φάω. ΕΛΕΓΧΩ ΤΟ ΠΕΡ ΙΕΧΟΜΕΝΟ του
ψυγείου μου. Τίποτα δε με τραβάει. Στο ντουλάπι βρίσκω ένα κουτί πρέτσελ. Το ανοίγω και τρώω το ένα μετά το άλλο προχωρώντας προς το παράθυρο. Έξω έχει πέσει η νύχτα· τα φώτα τρεμοπαίζουν και αναβοσβήνουν μέσα στη δυνατή βροχή. Ο κόσμος συνεχίζει την πορεία του. Συνέχισε την πορεία σου, Γκρέυ. Συνέχισε την πορεία σου.
ΓΚΡΕΫ
595
[ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ του υπνοδωματίου. Δε με παίρνει ο ύπνος. Μ ε βασανίζει η ευωδιά της Άνα, που παραμένει στα σεντόνια μου. Τραβάω το μαξιλάρι της στο πρόσωπό μου για να αναπνεύσω το άρωμά της. Είναι μαρτύριο, είναι ο Παράδεισος, και προς στιγμήν συλλογίζομαι την πιθανότητα του θανάτου από ασφυξία. Σύνελθε, Γκρέυ. Ξαναφέρνω στο μυαλό μου τα πρωινά γεγονότα. Θα μπορούσαν να έχουν εκτυλιχθεί διαφορετικά; Κατά κανόνα δεν το κάνω ποτέ αυτό, επειδή είναι σπατάλη ενέργειας, αλλά σήμερα ψάχνω για ενδείξεις γύρω από το γιατί έκανα λάθος. Κι όπως κι αν το αναπαριστώ στο μυαλό μου, ξέρω βαθιά μέσα μου πως θα είχαμε φτάσει σ’ αυτό το αδιέξοδο, είτε σήμερα το πρωί είτε σε μία εβδομάδα είτε σ’ έναν μήνα είτε σ’ έναν χρόνο. Καλύτερα που έγινε τώρα, πριν προξενήσω περισσότερο πόνο στην Αναστάζια. Τη σκέφτομαι κουβαριασμένη στο άσπρο κρεβατάκι της. Δεν μπορώ να τη φανταστώ στο καινούριο διαμέρισμα –δεν έχω πάει εκεί– αλλά τη φαντάζομαι σ’ εκείνο το δωμάτιο στο Βανκούβερ όπου κοιμήθηκα κάποτε μαζί της. Κουνάω το κεφάλι μου· ήταν ο καλύτερος ύπνος που είχα κάνει εδώ και χρόνια. Το ραδιοξυπνητήρι λέει 2:00 το πρωί. Έχω μείνει ξαπλωμένος δύο ώρες, με το μυαλό μου να τρέχει. Παίρνω βαθιά ανάσα, εισπνέοντας ξανά το άρωμά της, και κλείνω τα μάτια μου.
596
E. L. JAMES
Η μανούλα δε με βλέπει. Στέκομαι μπροστά της. Δε με βλέπει. Κοιμάται με τα μάτια ανοιχτά. Ή είναι άρρωστη. Ακούω ένα κροτάλισμα. Τα κλειδιά του. Ξαναήρθε. Τρέχω και κρύβομαι και κουλουριάζομαι κάτω από το τραπέζι της κουζίνας. Τα αυτοκινητάκια μου είναι εδώ μαζί μου. Μπαμ! Η πόρτα κλείνει με βρόντο, κάνοντάς με να τιναχτώ. Μ έσα από τα δάχτυλά μου βλέπω τη μανούλα. Γυρίζει το κεφάλι της να τον δει. Ύστερα την παίρνει ο ύπνος στον καναπέ. Αυτός φοράει τις μεγάλες του μπότες με τις γυαλιστερές αγκράφες και στέκεται πάνω από τη μανούλα φωνάζοντας. Χτυπάει τη μανούλα με μια ζώνη. Σήκω πάνω. Σήκω πάνω! Είσαι μια ελεεινή τσούλα. Είσαι μια ελεεινή τσούλα! Η μανούλα κάνει έναν θόρυβο. Έναν κλαψιάρικο θόρυβο. Πάψε. Πάψε να χτυπάς τη μανούλα. Πάψε να χτυπάς τη μανούλα! Τρέχω καταπάνω του και τον χτυπάω και τον χτυπάω και τον χτυπάω. Αυτός, όμως, γελάει και μου αστράφτει ένα γερό χαστούκι. Όχι! φωνάζει η μανούλα. Είσαι μια ελεεινή τσούλα! Η μανούλα κουβαριάζεται. Ένα κουβαράκι σαν και μένα. Και μετά μένει σιωπηλή. Είσαι μια ελεεινή τσούλα. Είσαι μια ελεεινή τσούλα. Είσαι μια ελεεινή τσούλα. Είσαι μια ελεεινή τσούλα! Είμαι κάτω από το τραπέζι. Έχω τα δάχτυλά μου στα αυτιά μου και κλείνω τα μάτια μου. Ο ήχος σταματάει. Γυρίζει, και βλέπω τις μπότες του καθώς μπαίνει με βαριά βήματα στην κουζίνα. Κουβαλάει τη ζώνη, τη χτυπάει πάνω στον μηρό του. Προσπαθεί να με βρει. Σκύβει και χαμογελάει. Μ υρίζει απαίσια. Καπνό και πιοτό και άσχημες μυρωδιές. Εδώ είσαι, μικρό σκατόπαιδο…
ΓΚΡΕΫ
597
Μ ια ανατριχιαστική στριγκλιά με ξυπνάει. Είμαι κάθιδρος, η καρδιά μου σφυροκοπάει. Ανακάθομαι απότομα στο κρεβάτι. Γαμώτο… Ο απόκοσμος ήχος προερχόταν από μένα. Παίρνω μια βαθιά σταθεροποιητική ανάσα, προσπαθώντας να αδειάσω τη μνήμη μου από τη μυρωδιά της σωματικής οσμής και του φτηνού μπέρμπον και της τσιγαρίλας από τα Camel. Είσαι ένα κάθαρμα με χοντρά προβλήματα. Τα λόγια της Άνα ηχούν στο κεφάλι μου. Όπως και τα δικά του. Γαμώτο… Δεν μπορούσα να βοηθήσω την κοκαϊνομανή πόρνη. Προσπάθησα. Θεούλη μου, προσπάθησα. Εδώ είσαι, μικρό σκατόπαιδο. Μ πορούσα, όμως, να βοηθήσω την Άνα. Την άφησα να φύγει. Έπρεπε να την αφήσω να φύγει. Δε χρειαζόταν όλα αυτά τα σκατά. Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι: είναι 3:30. Πηγαίνω στην κουζίνα, και αφού πίνω ένα μεγάλο ποτήρι νερό, κατευθύνομαι προς το πιάνο. από το κρεβάτι, κι έχει φως – πρωινή λιακάδα γεμίζει το δωμάτιο. Ονειρευόμουν την Άνα: την Άνα να με φιλάει, τη γλώσσα της στο στόμα μου, τα δάχτυλά μου στα μαλλιά της· να κολλάει το απολαυστικό κορμί της πάνω μου, με τα χέρια της δεμένα πάνω από το κεφάλι της. Πού είναι; Για μια γλυκιά στιγμή ξεχνάω όλα όσα διαδραματίστηκαν χτες – κατόπιν μου έρχονται ξανά σαν κύμα. Έφυγε. Γαμώτο… Η απόδειξη του πόθου μου πιέζεται πάνω στο στρώμα – αλλά η ανάμνηση των φωτεινών ματιών της, συννεφιασμένων από τον πόνο και την ταπείνωση τη στιγμή που έφευγε, λύνει ΠΕΤΑΓΟΜΑΙ ΠΑΛΙ
598
E. L. JAMES
γρήγορα το πρόβλημα. Νιώθοντας χάλια, μένω ξαπλωμένος ανάσκελα και κοιτάζω το ταβάνι, με τα χέρια πίσω από το κεφάλι μου. Η μέρα απλώνεται μπροστά μου, και πρώτη φορά εδώ και χρόνια δεν ξέρω τι να κάνω. Κοιτάζω πάλι την ώρα: 5:58. Διάολε, θα μπορούσα να πάω τουλάχιστον για λίγο τρέξιμο. του Προκόφιεφ ακούγεται στη διαπασών στα αυτιά μου καθώς τα πόδια μου σφυροκοπούν το πεζοδρόμιο μέσα στην πρωινή ησυχία της Τέταρτης Λεωφόρου. Πονάω παντού – τα πνευμόνια μου πάνε να σκάσουν, το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει, και ο χαίνων βουβός πόνος της απώλειας μου κατατρώει τα σωθικά. Δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτό τον πόνο, αν και προσπαθώ. Σταματάω για να αλλάξω μουσική και να ρουφήξω πολύτιμο αέρα. Θέλω κάτι… βίαιο. «Pump it» από τους Black Eyed Peas, ναι. Ακολουθώ τον ρυθμό. Βρίσκομαι να κατηφορίζω τρέχοντας τη Βάιν Στριτ και ξέρω πως είναι τρελό, αλλά ελπίζω να τη δω. Καθώς πλησιάζω στον δρόμο της, η καρδιά μου καλπάζει ακόμα πιο δυνατά, και η αγωνία μου κλιμακώνεται. Δε θέλω απεγνωσμένα να τη δω – απλώς θέλω να ελέγξω αν είναι εντάξει. Όχι, δεν είναι αλήθεια. Θέλω να τη δω. Επιτέλους είμαι στον δρόμο της. Περνάω περπατώντας μπροστά από το κτίριό της. Τα πάντα είναι σιωπηλά – ένα παλιό Oldsmobile ανηφορίζει βαριά τον δρόμο, δύο άνθρωποι κάνουν βόλτα τα σκυλιά τους, αλλά δεν υπάρχει κανένα ίχνος ζωής μέσα στο διαμέρισμά της. Διασχίζοντας τον δρόμο, κοντοστέκομαι στο απέναντι πεζοδρόμιο και ύστερα χώνομαι στο άνοιγμα της εισόδου μιας πολυκατοικίας για να ξελαχανιάσω. Οι κουρτίνες του ενός δωματίου είναι κλειστές, οι άλλες ανοιχτές. Ίσως αυτό είναι το δωμάτιό της. Μ πορεί να κοιμάται ακόμη – αν είναι καν εκεί. Ένα εφιαλτικό σενάριο παίρνει μορφή στο μυαλό μου: βγήκε έξω χτες το βράδυ, μέθυσε, γνώρισε κάποιον… Όχι. Η « ΑΦΙΞΗ ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΠΟΥΛΕΤΩΝ»
ΓΚΡΕΫ
599
Χολή ανεβαίνει στον λαιμό μου. Η σκέψη του κορμιού της στα χέρια κάποιου άλλου, κάποιου μαλάκα που απολαμβάνει τη θαλπωρή του χαμόγελού της, που την κάνει να χαχανίζει, την κάνει να γελάει – την κάνει να τελειώσει. Χρειάζομαι όλη μου την αυτοκυριαρχία ώστε να μην εισβάλω στο διαμέρισμά της για να ελέγξω αν είναι εκεί μόνη της. Εσύ μόνος σου το προκάλεσες αυτό στον εαυτό σου, Γκρέυ. Ξέχασέ τη. Δεν είναι για σένα. Τραβάω το καπελάκι των Seahawks χαμηλά πάνω στο πρόσωπό μου και κατηφορίζω τρέχοντας τη Δυτική Λεωφόρο. Η ζήλια μου είναι ακατέργαστη και γεμάτη θυμό· γεμίζει την τρύπα που χάσκει. Τη μισώ – αναδεύει κάτι βαθιά μέσα στην ψυχή μου που πραγματικά δε θέλω να το εξετάσω. Τρέχω πιο γρήγορα, μακριά από αυτή την ανάμνηση, μακριά από τον πόνο, μακριά από την Αναστάζια Στιλ. ΣΟΥΡ ΟΥΠΩΣΕΙ πάνω από το Σιάτλ. Σηκώνομαι και τεντώνομαι. Ήμουν καθισμένος στο γραφείο μου όλη μέρα· και ήταν παραγωγικό. Και η Ρος δούλεψε σκληρά. Ετοίμασε και μου έστειλε το πρώτο επιχειρηματικό σχέδιο και τη δήλωση προθέσεων για την ΑΕΣ. Τουλάχιστον θα μπορώ να προσέχω την Άνα. Η σκέψη είναι οδυνηρή και συγχρόνως ελκυστική. Διάβασα και σχολίασα δύο αιτήσεις για διπλώματα ευρεσιτεχνίας, μερικά συμβόλαια και τις προδιαγραφές ενός νέου σχεδίου, κι όσο ήμουν χαμένος στις λεπτομέρειές τους, δεν τη σκέφτηκα. Το μικρό ανεμόπτερο βρίσκεται ακόμα επάνω στο γραφείο μου χλευάζοντάς με, θυμίζοντάς μου πιο ευτυχισμένες στιγμές, όπως είπε κι εκείνη. Τη φέρνω στο μυαλό μου όρθια στην πόρτα του γραφείου μου, να φοράει ένα από τα μπλουζάκια μου, όλο μακριά πόδια και γαλάζια μάτια, λίγο πριν με ξελογιάσει. Άλλη μία πρώτη φορά. Μου λείπει. Ορίστε – το παραδέχομαι. Ελέγχω το τηλέφωνό μου ελπίζοντας μάταια, και υπάρχει ένα sms από τον Έλλιοτ. ΕΧΕΙ
600
E. L. JAMES
Μ πίρα, μάστορα; Απαντάω: Όχι. Απασχολημένος. Η απάντηση του Έλλιοτ είναι άμεση. Άντε γαμήσου τότε. Ναι. Θα πάω. Τίποτε από την Άνα. Ούτε αναπάντητη κλήση ούτε ηλεκτρονικό μήνυμα. Ο επίμονος πόνος στα σωθικά μου εντείνεται. Δεν πρόκειται να τηλεφωνήσει. Ήθελε να φύγει. Ήθελε να απομακρυνθεί από μένα, και δεν μπορώ να την κατηγορήσω. Είναι το καλύτερο. Κατευθύνομαι προς την κουζίνα για αλλαγή σκηνικού. Η Γκέιλ επέστρεψε. Η κουζίνα έχει καθαριστεί, κι επάνω στο μάτι υπάρχει μια χύτρα που κοχλάζει. Μ υρίζει ωραία… αλλά δεν πεινάω. Μ παίνει μέσα όσο κοιτάζω τι ψήνεται. «Καλησπέρα, κύριε». «Γκέιλ». Κοντοστέκεται – αιφνιδιασμένη από κάτι. Αιφνιδιασμένη από μένα; Σκατά, πρέπει να φαίνομαι χάλια. «Κοτόπουλο σασέρ;» ρωτάει με αβέβαιο τόνο. «Βέβαια…» μουρμουρίζω. «Για δύο;» συνεχίζει. Την κοιτάζω και δείχνει αμήχανη. «Για έναν». «Δέκα λεπτά;» ρωτάει κομπιάζοντας. «Ωραία». Η φωνή μου είναι παγερή. Στρέφομαι να φύγω. «Κύριε Γκρέυ;» με σταματάει. «Τι, Γκέιλ;»
ΓΚΡΕΫ
601
«Δεν είναι τίποτα. Συγγνώμη για την ενόχληση…» Γυρίζει στο μάτι της κουζίνας για να ανακατέψει το κοτόπουλο, κι εγώ πάω να κάνω άλλο ένα ντους. Χριστέ μου, ακόμα και το προσωπικό μου πρόσεξε πως υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της βρομο-Δανιμαρκίας.
602
E. L. JAMES
[ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] ΤΡ ΕΜΩ ΝΑ ΠΕΣΩ στο κρεβάτι. Είναι περασμένα μεσάνυχτα, και είμαι κουρασμένος, αλλά κάθομαι στο πιάνο μου, παίζοντας και ξαναπαίζοντας το κομμάτι του Μ παχ από τον Μ αρτσέλλο. Θυμάμαι το κεφάλι της ακουμπισμένο στον ώμο μου και σχεδόν μπορώ να μυρίσω το γλυκό της άρωμα. Να πάρει ο διάολος, είπε πως θα προσπαθούσε! Σταματάω να παίζω και αρπάζω το κεφάλι μου και με τα δυο μου χέρια. Οι αγκώνες μου χτυπούν με δύναμη δύο παράφωνες συγχορδίες έτσι όπως ακουμπάω στα πλήκτρα. Είπε πως θα προσπαθούσε, αλλά έπεσε στο πρώτο εμπόδιο. Κατόπιν το έβαλε στα πόδια. Γιατί τη χτύπησα τόσο δυνατά; Βαθιά μέσα μου ξέρω την απάντηση – επειδή μου το ζήτησε και ήμουν υπερβολικά παρορμητικός και εγωιστής για να αντισταθώ στον πειρασμό. Ξελογιασμένος από την πρόκλησή της, άδραξα την ευκαιρία να μας προχωρήσω εκεί όπου ήθελα να ήμαστε. Κι εκείνη δεν πρόφερε τον κωδικό ασφαλείας, κι εγώ τη χτύπησα περισσότερο απ’ όσο άντεχε – ενώ της είχα υποσχεθεί πως δε θα το έκανα ποτέ αυτό. Τι βλάκας που είμαι, γαμώτο μου. Πώς θα μπορούσε να με εμπιστευτεί έπειτα από αυτό; Είναι σωστό που έφυγε. Γιατί διάολο να θέλει να είναι μαζί μου έτσι κι αλλιώς; Σκέφτομαι να μεθύσω. Έχω να μεθύσω από τότε που ήμουν
ΓΚΡΕΫ
603
δεκαπέντε – εντάξει, μέθυσα μία φορά όταν ήμουν είκοσι ενός. Σιχαίνομαι την απώλεια ελέγχου: ξέρω τι μπορεί να κάνει το αλκοόλ στον άνθρωπο. Ανατριχιάζω και κλείνω μεμιάς το μυαλό μου σ’ αυτές τις αναμνήσεις, αποφασίζοντας να πέσω για ύπνο. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, προσεύχομαι για έναν ανονείρευτο ύπνο… Αν είναι, όμως, να ονειρευτώ, θέλω να ονειρευτώ εκείνη. Η μανούλα είναι όμορφη σήμερα. Κάθεται και με αφήνει να της βουρτσίσω τα μαλλιά. Μ ε κοιτάζει μέσα στον καθρέφτη και χαμογελάει με το ιδιαίτερο χαμόγελό της. Το ιδιαίτερο χαμόγελό της για μένα. Ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος. Ένας πάταγος. Γύρισε αυτός. Όχι! Πού διάολο είσαι, τσούλα; Έχω εδώ έναν φίλο με ανάγκες. Έναν φίλο με παρά. Η μανούλα σηκώνεται και με παίρνει από το χέρι και με σπρώχνει μέσα στην ντουλάπα της. Κάθομαι πάνω στα παπούτσια της και προσπαθώ να μείνω ήσυχος και να σκεπάσω τα αυτιά μου και να κλείσω τα μάτια μου σφιχτά. Τα ρούχα μυρίζουν μανούλα. Μ ου αρέσει αυτή η μυρωδιά. Μ ου αρέσει να είμαι εδώ. Μ ακριά του. Φωνάζει. Πού είναι το μικρό μπασμένο; Μ ε πιάνει από τα μαλλιά και με τραβάει έξω από την ντουλάπα. Δε θέλω να χαλάσεις το πάρτι, μικρό σκατόπαιδο. Χτυπάει τη μανούλα δυνατά στο πρόσωπο. Αν τα καταφέρεις καλά με τον φίλο μου, θα πάρεις τη δόση σου, τσούλα. Η μανούλα με κοιτάζει κι έχει δάκρυα. Μ ην κλαις, μανούλα. Ένας άλλος άντρας μπαίνει στο δωμάτιο. Ένας ψηλός άντρας με βρόμικα μαλλιά. Ο ψηλός άντρας χαμογελάει στη μανούλα. Μ ε σπρώχνουν στο άλλο δωμάτιο. Αυτός με τραβάει στο πάτωμα και χτυπάω στο γόνατο. Τώρα τι θα σε κάνω εσένα, σκατόπαιδο; Μ υρίζει άσχημα. Μ υρίζει μπίρα και καπνίζει ένα τσιγάρο. Ξυπνάω. Η καρδιά μου σφυροκοπάει σαν να έχω τρέξει σαράντα τετράγωνα κυνηγημένος από τα σκυλιά της Κόλασης. Τινάζομαι από το κρεβάτι, σπρώχνοντας τον εφιάλτη στα μύχια
604
E. L. JAMES
του συνειδητού, και τρέχω στην κουζίνα για να φέρω ένα ποτήρι νερό. Πρέπει να δω τον Φλυν. Οι εφιάλτες είναι χειρότεροι από ποτέ. Δεν είχα εφιάλτες όταν κοιμόμουν με την Άνα δίπλα μου. Διάολε. Ποτέ δε μου πέρασε από το μυαλό να κοιμηθώ με κάποια από τις υποτακτικές μου. Ποτέ δεν ένιωσα την παρόρμηση. Ανησυχούσα πως ίσως με άγγιζαν μες στη νύχτα; Δεν ξέρω. Χρειάστηκε μια μεθυσμένη αθώα για να μου δείξει πόσο γαλήνιο μπορούσε να είναι. Είχα παρακολουθήσει και στο παρελθόν τις υποτακτικές μου να κοιμούνται, αλλά ήταν πάντα ένα πρελούδιο προτού τις ξυπνήσω για κάποια σεξουαλική ανακούφιση. Θυμάμαι να κοιτάζω την Άνα επί ώρες όταν κοιμόταν στο Χίθμαν. Όσο περισσότερο την παρακολουθούσα, τόσο πιο όμορφη γινόταν: το άψογο δέρμα της, λαμπερό στο απαλό φως, τα σκούρα μαλλιά της απλωμένα στο άσπρο μαξιλάρι, και οι βλεφαρίδες της να τρεμοπαίζουν καθώς κοιμόταν. Το στόμα της ήταν μισάνοιχτο, κι έβλεπα τα δόντια και τη γλώσσα της όταν έγλειφε τα χείλη της. Ήταν μια πολύ ερεθιστική εμπειρία – και μόνο που την παρακολουθούσα. Κι όταν τελικά έπεσα για ύπνο δίπλα της, ακούγοντας την ομαλή αναπνοή της, παρατηρώντας τα στήθη της να ανεβοκατεβαίνουν με κάθε ανάσα, κοιμήθηκα καλά… Τόσο καλά. Σέρνω τα πόδια μου έως το γραφείο μου και πιάνω το ανεμόπτερο. Η θέα του μου αποσπά ένα τρυφερό χαμόγελο και με παρηγορεί. Αισθάνομαι συγχρόνως περήφανος που το έφτιαξα και γελοίος γι’ αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω. Ήταν το τελευταίο της δώρο για μένα. Το πρώτο της δώρο ήταν… Τι; Φυσικά. Ο εαυτός της. Θυσίασε τον εαυτό της στην ανάγκη μου. Στην απληστία μου. Στη λαγνεία μου. Στο εγώ μου… Στο γαμημένο προβληματικό εγώ μου. Να πάρει… Θα σταματήσει ποτέ αυτός ο πόνος; Νιώθοντας κάπως ανόητος, παίρνω το ανεμόπτερο μαζί μου στο κρεβάτι.
ΓΚΡΕΫ
605
« ΤΙ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ για
πρωινό, κύριε;» «Μ όνο καφέ, Γκέιλ;» Διστάζει. «Κύριε, δε φάγατε βραδινό…» «Και;» «Ίσως έχετε κολλήσει κάτι». «Γκέιλ, μόνο καφέ. Σε παρακαλώ…» Της κλείνω το στόμα – δεν είναι δουλειά της. Τα χείλη της λεπταίνουν, αλλά γνέφει καταφατικά και γυρίζει προς την Gaggia. Κατευθύνομαι προς το γραφείο μου προκειμένου να μαζέψω τα χαρτιά μου για τη δουλειά και ψάχνω για έναν επενδεδυμένο φάκελο. ΚΑΛΩ ΤΗ Ρ ΟΣ από
το αυτοκίνητο. «Σπουδαία δουλειά με το υλικό της ΑΕΣ, αλλά το επιχειρηματικό σχέδιο χρειάζεται αναθεώρηση. Ας κάνουμε προσφορά». «Κρίστιαν, είναι νωρίς». «Θέλω να κινηθώ γρήγορα. Σου έχω στείλει e-mail με τις σκέψεις μου γύρω από την τιμή προσφοράς. Θα είμαι στο γραφείο από τις εφτάμισι. Ας κάνουμε μια σύσκεψη». «Αν είσαι σίγουρος…» «Είμαι σίγουρος». «Εντάξει. Θα πάρω την Άντρια για να το προγραμματίσει. Έχω τις στατιστικές για το Ντιτρόιτ σε σύγκριση με τη Σαβάννα». «Τελικό συμπέρασμα;» «Ντιτρόιτ». «Μ άλιστα». Σκατά… Όχι Σαβάννα. «Ας μιλήσουμε αργότερα». Κλείνω το τηλέφωνο. Κάθομαι με κατεβασμένα μούτρα στο πίσω μέρος του Audi, ενώ ο Τέυλορ τρέχει μέσα στην πυκνή κυκλοφορία. Αναρωτιέμαι πώς θα πάει στη δουλειά σήμερα η Αναστάζια. Μ πορεί να αγόρασε αυτοκίνητο χτες, αν και κατά βάθος αμφιβάλλω. Αναρωτιέμαι αν νιώθει τόσο άθλια όσο εγώ…
606
E. L. JAMES
Ελπίζω όχι. Μ πορεί να συνειδητοποίησε πως ήμουν ένα γελοίο ξεμυάλισμα. Δεν μπορεί να με αγαπάει. Και ασφαλώς όχι τώρα – όχι έπειτα απ’ όλα όσα της έκανα. Κανένας δεν είπε ποτέ πως με αγαπάει, εκτός από τη μαμά και τον μπαμπά, αλλά ακόμα και τότε ήταν από υποχρέωση. Τα εκνευριστικά λόγια του Φλυν για την ανεπιφύλακτη γονική αγάπη –ακόμα και για τα υιοθετημένα παιδιά– ηχούν στο κεφάλι μου. Ποτέ, όμως, δεν πείστηκα· δεν ήμουν γι’ αυτούς παρά μια απογοήτευση. «Κύριε Γκρέυ;» «Συγγνώμη… Τι είναι;» Ο Τέυλορ με κατέλαβε εξαπίνης. Κρατάει ανοιχτή την πόρτα του αυτοκινήτου, περιμένοντάς με με ανήσυχο ύφος. «Φτάσαμε, κύριε…» Σκατά… Πόση ώρα είμαστε εδώ; «Ευχαριστώ. Θα σε ενημερώσω για την ώρα απόψε». Συγκεντρώσου, Γκρέυ. ΤΟΣΟ Η ΑΝΤΡ ΙΑ όσο
και η Ολίβια σηκώνουν τα μάτια τους όταν βγαίνω από το ασανσέρ. Η Ολίβια τρεμοπαίζει τις βλεφαρίδες της και μαζεύει μια τούφα μαλλιά πίσω από το αυτί της. Χριστέ μου – δεν την αντέχω άλλο αυτή την ανόητη κοπέλα. Οι Ανθρώπινοι Πόροι πρέπει να τη μετακινήσουν σε άλλο τμήμα. «Καφέ, σε παρακαλώ, Ολίβια. Κι ένα κρουασάν». Πετάγεται για να εκτελέσει την εντολή μου. «Άντρια, πάρε μου στο τηλέφωνο τον Γουέλτς, τον Μ πάρνυ, τον Φλυν και ύστερα τον Κλοντ Μ παστίγ. Δε θέλω να με ενοχλήσει κανένας, ούτε καν η μητέρα μου… Εκτός… εκτός αν πάρει η Αναστάζια Στιλ. Εντάξει;» «Μ άλιστα, κύριε. Θέλετε να ελέγξετε το πρόγραμμά σας τώρα;» «Όχι. Πρώτα χρειάζομαι καφέ και κάτι φαγώσιμο». Αγριοκοιτάζω την Ολίβια, που προχωράει με ρυθμό σαλιγκαριού προς το ασανσέρ. «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ!» φωνάζει πίσω μου η Άντρια καθώς
ΓΚΡΕΫ
607
ανοίγω την πόρτα του γραφείου μου. Βγάζω από τον χαρτοφύλακά μου τον επενδεδυμένο φάκελο με το πιο πολύτιμο αγαθό μου – το ανεμόπτερο. Το τοποθετώ στο γραφείο μου, και το μυαλό μου ξεστρατίζει προς τη δεσποινίδα Στιλ. Θα ξεκινήσει στην καινούρια της δουλειά σήμερα το πρωί, γνωρίζοντας καινούριους ανθρώπους… καινούριους άντρες. Η σκέψη μού προκαλεί κατάθλιψη. Θα με ξεχάσει. Όχι, δε θα με ξεχάσει. Οι γυναίκες πάντα θυμούνται τον πρώτο άντρα που πήδηξαν. Έτσι δεν είναι; Πάντα θα έχω μια θέση στη μνήμη της, γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο. Δε θέλω, όμως, να είμαι μια ανάμνηση: θέλω να μείνω στο μυαλό της. Αισθάνομαι την ανάγκη να μείνω στο μυαλό της. Τι μπορώ να κάνω; Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα, και εμφανίζεται η Άντρια. «Καφές και κρουασάν, κύριε Γκρέυ». «Έλα μέσα». Σπεύδει να έρθει κοντά στο γραφείο μου, και τα μάτια της καρφώνονται στο ανεμόπτερο, αλλά κρατάει συνετά το στόμα της κλειστό. Αφήνει το πρωινό επάνω στο έπιπλο. Σκέτος καφές. Μπράβο, Άντρια. «Ευχαριστώ». «Άφησα μηνύματα για τον Γουέλτς, τον Μ πάρνυ και τον Μ παστίγ. Ο Φλυν θα πάρει σε πέντε λεπτά». «Ωραία. Θέλω να ακυρώσεις όλες τις κοινωνικές υποχρεώσεις που έχω αυτή την εβδομάδα. Κανένα δείπνο, τίποτα τα βράδια. Κάλεσε τον Μ πάρνυ και βρες μου το τηλέφωνο ενός καλού ανθοπωλείου». Κρατάει με μανία σημειώσεις στο σημειωματάριό της. «Κύριε, χρησιμοποιούμε το Arcadia’s Roses. Θέλετε να στείλω λουλούδια εξ ονόματός σας;» «Όχι. Δώσ’ μου τον αριθμό. Θα το κάνω μόνος μου. Αυτά». Συγκατανεύει και φεύγει αμέσως σαν κυνηγημένη. Έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο Μ πάρνυ. «Μ πάρνυ, θέλω να μου φτιάξεις μια βάση για ένα μοντέλο ανεμόπτερου».
608
E. L. JAMES
ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΣΚΕΨΕΩΝ τηλεφωνώ
στο ανθοπωλείο και παραγγέλνω δύο ντουζίνες άσπρα τριαντάφυλλα για την Άνα, που θα παραδοθούν στο σπίτι της απόψε. Έτσι, δε θα έρθει σε δύσκολη θέση ούτε θα έχει μπελάδες στη δουλειά. Και δε θα μπορέσει να με ξεχάσει. «Θα θέλατε να στείλετε κάποιο μήνυμα μαζί με τα λουλούδια, κύριε;» ρωτάει ο ανθοπώλης. Ένα μήνυμα για την Άνα; Τι να πω; Γύρισε πίσω. Συγγνώμη. Δε θα σε ξαναχτυπήσω. Τα λόγια έρχονται απρόσκλητα στο μυαλό μου, κάνοντάς με να κατσουφιάσω. «Εεε… Κάτι σαν “Συγχαρητήρια για την πρώτη σου μέρα στη δουλειά. Ελπίζω να πήγε καλά”». Ρίχνω μια ματιά στο ανεμόπτερο επάνω στο γραφείο μου. «“Και ευχαριστώ για το ανεμόπτερο. Ήταν πολύ ευγενικό. Βρίσκεται σε περίοπτη θέση επάνω στο γραφείο μου. Κρίστιαν”». Ο ανθοπώλης μού το ξαναδιαβάζει. Να πάρει, δεν εκφράζει καθόλου αυτό που θέλω να της πω. «Κάτι άλλο, κύριε Γκρέυ;» «Όχι. Ευχαριστώ». «Παρακαλώ, κύριε, και καλή σας μέρα». Κεραυνοβολώ με το βλέμμα μου το τηλέφωνο. Σκατά καλή. Ο Κλοντ σηκώνεται από το πάτωμα, όπου μόλις τον σώριασα πάνω στον λεπτό μοχθηρό πισινό του. «Πετάς φωτιές σήμερα, Γκρέυ». Σηκώνεται αργά, με τη χάρη ενός μεγάλου αιλουροειδούς που ζυγίζει ξανά το θήραμά του. Προπονούμαστε μόνοι μας στο υπόγειο γυμναστήριο στο Κτίριο Γκρέυ. «Είμαι τσατισμένος…» λέω σφυριχτά. Η έκφρασή του είναι ατάραχη καθώς κάνουμε κύκλους ο ένας γύρω από τον άλλο. «Καθόλου καλή ιδέα να μπαίνεις στο ρινγκ αν οι σκέψεις σου βρίσκονται αλλού» αποκρίνεται ο Κλοντ διασκεδάζοντας, αλλά χωρίς να παίρνει τα μάτια του από πάνω μου. « ΕΪ ΦΙΛΕ, ΤΙ ΣΕ ΤΡ ΩΕΙ;»
ΓΚΡΕΫ
609
«Εγώ βρίσκω ότι βοηθάει». «Περισσότερο στα αριστερά σου. Προστάτεψε τα δεξιά σου. Ψηλά το χέρι σου, Γκρέυ». Περιστρέφεται και με χτυπάει στον ώμο, σχεδόν βγάζοντάς με εκτός ισορροπίας. «Συγκεντρώσου, Γκρέυ! Και άσε τις σαχλαμάρες της αίθουσας συσκέψεών σου εδώ μέσα. Ή μήπως πρόκειται για κάποιο κορίτσι; Ένας ωραίος κώλος που επιτέλους σου έσπασε τον τσαμπουκά!» Ο Κλοντ καγχάζει και με τσιγκλίζει. Το κόλπο πιάνει: του ρίχνω ένα μεσαίο λάκτισμα στο πλευρό και μια γροθιά, ύστερα δεύτερη, και οπισθοχωρεί παραπατώντας, με τα ράστα κοτσιδάκια να πετούν στον αέρα. «Να κοιτάς τη γαμημένη τη δουλειά σου, Μ παστίγ!» «Όπα, βρήκαμε την πηγή του πόνου!» πανηγυρίζει ο Κλοντ θριαμβευτικά. Ξαφνικά περιστρέφεται, αλλά διαβάζω την κίνησή του και τον αποκρούω, χτυπώντας με μια γροθιά κι ένα γρήγορο λάκτισμα. Αυτήν τη φορά πηδάει εντυπωσιασμένος προς τα πίσω. «Ό,τι σκατά κι αν συμβαίνει στον προνομιούχο μικρόκοσμό σου, Γκρέυ, έχει αποτέλεσμα. Δώσ’ τα όλα!» Ω, θα τον ξαπλώσω κάτω. Του ορμάω. είναι αραιή στην επιστροφή προς το σπίτι. «Τέυλορ, μπορούμε να κάνουμε μια παράκαμψη;» «Προς τα πού, κύριε;» «Μ πορείς να περάσεις έξω από το διαμέρισμα της δεσποινίδας Στιλ;» «Μ άλιστα, κύριε». Τον συνήθισα αυτό τον πόνο. Φαντάζει πανταχού παρών, σαν βούισμα στα αυτιά. Στις συσκέψεις είναι βουβός και λιγότερο ενοχλητικός· μόνο όταν είμαι μόνος με τις σκέψεις μου φουντώνει και λυσσομανάει μέσα μου. Πόσο θα κρατήσει αυτό; Όσο πλησιάζουμε προς το διαμέρισμά της, οι παλμοί μου ανεβαίνουν κατακόρυφα. Μ πορεί να τη δω. Η πιθανότητα είναι συνταρακτική και ανησυχαστική. Και Η ΚΥΚΛΟΦΟΡ ΙΑ
610
E. L. JAMES
συνειδητοποιώ πως δεν έχω σκεφτεί τίποτε άλλο πέρα από αυτήν από τη στιγμή που έφυγε. Η απουσία της είναι η μόνιμη συντροφιά μου. «Πήγαινε αργά!» δίνω εντολή στον Τέυλορ καθώς πλησιάζουμε προς το κτίριό της. Τα φώτα είναι αναμμένα. Είναι στο σπίτι! Ελπίζω να είναι μόνη και να της λείπω. Πήρε τα λουλούδια μου; Θέλω να ελέγξω το τηλέφωνό μου για να δω αν μου έστειλε κάποιο μήνυμα, αλλά δεν μπορώ να τραβήξω το βλέμμα μου από το διαμέρισμά της· δε θέλω να χάσω την ευκαιρία να τη δω. Είναι καλά; Άραγε με σκέφτεται; Αναρωτιέμαι πώς πήγε η πρώτη της μέρα στη δουλειά. «Πάλι, κύριε;» ρωτάει ο Τέυλορ ενώ προσπερνάμε αργά και το διαμέρισμά της χάνεται από τα μάτια μας. «Όχι». Εκπνέω. Δεν είχα καταλάβει πως είχα σταματήσει να αναπνέω. Την ώρα που κατευθυνόμαστε προς το Εσκάλα, ψάχνω τα e-mails και τα sms μου, ελπίζοντας να βρω κάτι από κείνην… Αλλά δεν υπάρχει τίποτα. Έχω ένα μήνυμα από την Ελένα. Είσαι καλά; Το αγνοώ. ΤΟ ΔΙΑΜΕΡ ΙΣΜΑ ΜΟΥ είναι
σιωπηλό· δεν το είχα προσέξει ποτέ. Η απουσία της Αναστάζια έχει επιτείνει τη σιωπή. Πίνοντας μια γουλιά κονιάκ, σέρνω άψυχα τα βήματά μου έως τη βιβλιοθήκη μου. Είναι ειρωνικό που δεν της έδειξα ποτέ αυτό το δωμάτιο, με δεδομένη την αγάπη της για τη λογοτεχνία. Περιμένω να βρω κάποια παρηγοριά εδώ μέσα, επειδή το δωμάτιο δεν περιέχει δικές μας αναμνήσεις. Επιθεωρώ όλα μου τα βιβλία, τακτικά τοποθετημένα στα ράφια και καταλογογραφημένα, και η ματιά μου ξεφεύγει προς το τραπέζι του μπιλιάρδου. Παίζει άραγε μπιλιάρδο; Δε νομίζω να παίζει.
ΓΚΡΕΫ
611
Στο μυαλό μου έρχεται μια εικόνα της ξαπλωμένης με ανοιχτά χέρια και πόδια στην πράσινη τσόχα. Μ πορεί να μην υπάρχουν αναμνήσεις της εδώ, αλλά το μυαλό μου είναι κάτι παραπάνω από ικανό, και κάτι παραπάνω από πρόθυμο, να δημιουργήσει παραστατικές ερωτικές εικόνες της όμορφης δεσποινίδας Στιλ. Δεν το αντέχω. Κατεβάζω άλλη μία ρουφηξιά κονιάκ και βγαίνω από το δωμάτιο.
612
E. L. JAMES
[ΤΡΙΤΗ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] ΠΗΔΙΟΜΑΣΤΕ. Πηδιόμαστε άγρια. Στην πόρτα του μπάνιου. Είναι δική μου. Χώνομαι μέσα της, πάλι, πάλι. Απολαμβάνοντάς την: το άγγιγμά της, τη μυρωδιά της, τη γεύση της. Κουλουριάζοντας το χέρι μου μέσα στα μαλλιά της, κρατώντας την ακίνητη. Κρατώντας τα πισινά της. Τα πόδια της τυλιγμένα γύρω μου. Δεν μπορεί να κουνηθεί· την έχω ακινητοποιήσει. Ω, ναι. Είμαι στο σπίτι μου, είναι στο σπίτι της. Αυτό είναι το μέρος όπου θέλω να βρίσκομαι. Μ έσα της… Είναι. Δική. Μ ου. Οι μύες της σφίγγονται και τελειώνει. Σφίγγεται γύρω μου, με το κεφάλι ριγμένο πίσω. Τέλειωσε για μένα! Φωνάζει και την ακολουθώ… Ω, ναι, γλυκιά μου, ολόγλυκια Αναστάζια. Χαμογελάει νυσταγμένη, χορτασμένη – και τόσο σέξι. Σηκώνεται και με κοιτάζει με κείνο το παιχνιδιάρικο χαμόγελο στα χείλη της και ύστερα με κάνει πέρα και οπισθοχωρεί, χωρίς να λέει τίποτα. Την αρπάζω και βρισκόμαστε στην αίθουσα ψυχαγωγίας. Την κρατάω ακίνητη επάνω στον πάγκο. Σηκώνω το χέρι μου για να την τιμωρήσω κρατώντας τη ζώνη… και εξαφανίζεται. Είναι δίπλα στην πόρτα, σοκαρισμένη και λυπημένη, και παρασύρεται σιωπηλά μακριά… Η πόρτα έχει εξαφανιστεί, κι εκείνη δε δείχνει διάθεση να σταματήσει. Απλώνει ικετευτικά τα χέρια της. Έλα μαζί μου, ψιθυρίζει, αλλά κινείται προς τα πίσω. Ξεθωριάζει
ΓΚΡΕΫ
613
όλο και περισσότερο… Χάνεται μπροστά στα μάτια μου, εξαφανίζεται… Πάει. Όχι! Μ όνο που δεν έχω φωνή. Δεν έχω τίποτα. Είμαι μουγγός. Μ ουγγός… πάλι. Ξυπνάω μπερδεμένος. Σκατά – όνειρο ήταν. Άλλο ένα παραστατικό όνειρο. Διαφορετικό, όμως. Διάολε! Έχω γίνει χάλια και κολλάω. Νιώθω στιγμιαία εκείνη την από καιρό ξεχασμένη, αλλά οικεία αίσθηση του φόβου και της ευθυμίας – μόνο που τώρα δεν είμαι ιδιοκτησία της Ελένα. Χριστέ μου, τέλειωσα στον ύπνο μου. Αυτό έχει να μου συμβεί από τότε που ήμουν… Πόσο; Δεκαπέντε δεκαέξι; Μ ένω ξαπλωμένος στο σκοτάδι, αηδιασμένος από τον εαυτό μου. Βγάζω το μπλουζάκι μου και σκουπίζομαι. Υπάρχει παντού σπέρμα. Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά μες στο σκοτάδι, παρά τον βουβό πόνο της απώλειας. Το ερωτικό όνειρο άξιζε τον κόπο. Τα υπόλοιπα… Γαμώτο μου! Αλλάζω πλευρό και με ξαναπαίρνει ο ύπνος. Αυτός έφυγε. Η μανούλα κάθεται στον καναπέ. Δε μιλάει. Κοιτάζει τον τοίχο και μερικές φορές ανοιγοκλείνει τα μάτια της. Στέκομαι μπροστά της, αλλά δε με βλέπει. Κουνάω το χέρι μου και με βλέπει, αλλά μου κάνει νόημα να φύγω. Όχι, Σκουληκάκι, όχι τώρα. Αυτός χτυπάει τη μαμά. Χτυπάει εμένα. Τον μισώ. Μ ε κάνει έξαλλο. Είναι καλύτερα όταν είμαστε μόνο εγώ και η μανούλα. Τότε είναι δική μου. Η μανούλα μου. Η κοιλίτσα μου πονάει. Πάλι πεινάει. Είμαι στην κουζίνα, ψάχνοντας για μπισκότα. Τραβάω την καρέκλα κοντά στο ντουλάπι και ανεβαίνω πάνω. Βρίσκω ένα κουτί κράκερ. Είναι το μόνο πράγμα στο ντουλάπι. Κάθομαι στην καρέκλα και ανοίγω το κουτί. Έχουν μείνει δύο. Τα τρώω. Έχουν ωραία γεύση. Τον ακούω. Γύρισε. Πηδάω κάτω και τρέχω στο δωμάτιό μου και χώνομαι στο κρεβάτι. Κάνω τον κοιμισμένο. Μ ε σκουντάει με το δάχτυλό του. Μείνε εδώ, μικρό σκατόπαιδο. Θα γαμήσω την τσούλα τη μάνα σου. Δε θέλω
614
E. L. JAMES
να ξαναδώ τη σκατόφατσά σου όλο το υπόλοιπο βράδυ! Κατάλαβες; Όταν δεν απαντάω, με χαστουκίζει. Αλλιώς έχει κάψιμο, μικρό μαλακισμένο! Όχι. Όχι. Αυτό δε μου αρέσει. Πονάει. Μπήκες, καθυστερημένο; Ξέρω πως θέλει να κλάψω. Αλλά είναι δύσκολο. Δεν μπορώ να κάνω τον θόρυβο. Μ ε χτυπάει με τη γροθιά του… Τινάζομαι πάλι από τον ύπνο και μένω ξαπλωμένος, λαχανιάζοντας στο χλωμό πρωινό φως, περιμένοντας τον σφυγμό της καρδιάς μου να επιβραδυνθεί, προσπαθώντας να διώξω τη στυφή γεύση του φόβου από το στόμα μου. Σε έσωσε απ’ όλα αυτά τα σκατά, Γκρέυ. Δεν έζησες ξανά τον πόνο αυτών των αναμνήσεων όταν ήταν μαζί σου. Γιατί την άφησες να φύγει; Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι: 5:15. Ώρα για τρέξιμο. ΤΟ ΚΤΙΡ ΙΟ ΤΗΣ δείχνει
θλιβερό· είναι ακόμα τυλιγμένο στις σκιές, ανέγγιχτο από τον πρωινό ήλιο. Ταιριαστό. Αντικατοπτρίζει τη διάθεσή μου. Το διαμέρισμά της είναι σκοτεινό μέσα, αλλά οι κουρτίνες στο δωμάτιο που είδα την άλλη φορά είναι τραβηγμένες. Αυτό πρέπει να είναι το δωμάτιό της. Ελπίζω πραγματικά να κοιμάται μόνη της εκεί πάνω. Τη φαντάζομαι κουλουριασμένη στο άσπρο σιδερένιο κρεβάτι της, ένα μικρό κουβαράκι. Μ ε ονειρεύεται; Της προκαλώ εφιάλτες; Μ ε ξέχασε; Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ τόσο δυστυχισμένος – ούτε καν όταν ήμουν έφηβος. Ίσως προτού γίνω Γκρέυ… Η μνήμη μου γυρίζει πίσω. Όχι, όχι – όχι και ξύπνιος. Παραπάει. Μ ε σηκωμένη την κουκούλα και ακουμπισμένος στον γρανιτένιο τοίχο, είμαι κρυμμένος στην είσοδο του απέναντι κτιρίου. Από το μυαλό μου περνάει η φρικτή σκέψη πως ίσως στέκομαι εδώ σε μία εβδομάδα, έναν μήνα… Έναν χρόνο; Παρακολουθώντας, περιμένοντας, απλώς για να ρίξω μια ματιά στο κορίτσι που ήταν κάποτε δικό μου. Είναι οδυνηρό. Έχω γίνει αυτό που πάντα με κατηγορούσε πως ήμουν – ο αθέατος διώκτης της. Δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι. Πρέπει να τη δω. Να δω πως
ΓΚΡΕΫ
615
είναι καλά. Πρέπει να σβήσω την τελευταία εικόνα που έχω από αυτήν: πληγωμένη, ταπεινωμένη, ηττημένη… Να με εγκαταλείπει. Πρέπει να σκεφτώ έναν τρόπο. η Γκέιλ με παρακολουθεί απαθής. «Δε ζήτησα τέτοιο πράγμα». Καρφώνω το βλέμμα μου στην ομελέτα που έχει βάλει μπροστά μου. «Θα την πετάξω τότε, κύριε Γκρέυ» αποκρίνεται και απλώνει το χέρι της να πάρει το πιάτο. Ξέρει πως σιχαίνομαι το πεταμένο φαγητό, αλλά δε λιποψυχάει μπροστά στο σκληρό βλέμμα μου. «Επίτηδες το έκανες, κυρία Τζόουνς…» Ανακατωσούρα γυναίκα. Και χαμογελάει, ένα μικρό θριαμβευτικό χαμόγελο. Κατσουφιάζω, αλλά μένει ατάραχη, και με την ανάμνηση του χτεσινοβραδινού εφιάλτη ζωντανή ακόμα, καταβροχθίζω το πρωινό μου. ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΕΣΚΑΛΑ,
ΘΑ ΜΠΟΡ ΟΥΣΑ ΑΠΛΩΣ να
τηλεφωνήσω στην Άνα και να πω γεια; Θα σήκωνε το τηλέφωνο; Το βλέμμα μου γλιστράει προς το ανεμόπτερο επάνω στο γραφείο μου. Ζήτησε έναν έντιμο χωρισμό. Θα πρέπει να το σεβαστώ αυτό και να την αφήσω ήσυχη. Θέλω, όμως, να ακούσω τη φωνή της. Προς στιγμήν σκέφτομαι να την πάρω και να το κλείσω απλώς για να την ακούσω να μιλάει. «Κρίστιαν; Κρίστιαν, είσαι καλά;» «Συγγνώμη, Ρος… Τι είπες;» «Είσαι πολύ αφηρημένος. Δε σ’ έχω ξαναδεί έτσι». «Μ ια χαρά είμαι» πετάω κοφτά. Σκατά – συγκεντρώσου, Γκρέυ. «Τι έλεγες;» Η Ρος με μελετάει καχύποπτα. «Έλεγα πως η ΑΕΣ έχει μεγαλύτερες οικονομικές δυσκολίες απ’ όσες νομίζαμε. Είσαι σίγουρος ότι θα ήθελες να προχωρήσεις;» «Ναι». Η φωνή μου είναι αποφασιστική. «Είμαι». «Η ομάδα τους θα έρθει αργότερα το απόγευμα για να υπογράψει το προσύμφωνο».
616
E. L. JAMES
«Ωραία. Τώρα, τι νέα έχουμε για την πρότασή μας στον Ίμον Κάβανο;» ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ κατεβασμένα,
κοιτάζοντας μέσα από τις ξύλινες περσίδες τον Τέυλορ, που είναι παρκαρισμένος έξω από το γραφείο του Φλυν. Είναι αργά το απόγευμα, και σκέφτομαι ακόμα την Άνα. «Κρίστιαν, δεν έχω καμία αντίρρηση να παίρνω τα λεφτά σου και να σε παρακολουθώ να κοιτάζεις έξω από το παράθυρο, αλλά δε νομίζω πως η θέα είναι ο λόγος της παρουσίας σου εδώ» λέει ο Φλυν. Όταν γυρίζω να τον κοιτάξω καταπρόσωπο, με παρατηρεί με ύφος ευγενικής προσμονής. Αναστενάζω και κατευθύνομαι προς τον καναπέ του. «Οι εφιάλτες άρχισαν πάλι. Όπως ποτέ στο παρελθόν…» Ο Φλυν υψώνει το φρύδι του. «Οι ίδιοι;» «Ναι». «Τι άλλαξε;» Γέρνει το κεφάλι του στο πλάι, περιμένοντας την απάντησή μου. Όταν μένω βουβός, προσθέτει: «Κρίστιαν, φαίνεσαι τελείως δυστυχισμένος. Κάτι έγινε». Νιώθω όπως και με την Ελένα· ένα κομμάτι μου δε θέλει να του πει, επειδή τότε γίνεται πραγματικό. «Γνώρισα μια κοπέλα». «Και;» «Μ ε παράτησε». Δείχνει εμβρόντητος. «Σ’ έχουν ξαναπαρατήσει γυναίκες. Γιατί είναι διαφορετικό αυτό;» Τον κοιτάζω ανέκφραστος. Γιατί είναι διαφορετικό; Επειδή η Άνα είναι διαφορετική. Οι σκέψεις μου γίνονται ένα θολό μείγμα, σχηματίζοντας μια πολύχρωμη μπερδεμένη ταπισερί: δεν ήταν υποτακτική. Δεν είχαμε συμβόλαιο. Ήταν σεξουαλικά άπειρη. Ήταν η πρώτη γυναίκα από την οποία ήθελα περισσότερα από απλό σεξ. Χριστέ μου – όλες τις πρώτες φορές τις βίωσα μαζί της: το πρώτο κορίτσι δίπλα στο οποίο κοιμήθηκα, η πρώτη παρθένα, η πρώτη που γνώρισε την οικογένειά μου, η πρώτη που πέταξε με το
ΓΚΡΕΫ
617
Τσάρλι Τάνγκο, η πρώτη που πήγα για ανεμοπορία. Ναι… Διαφορετική. Ο Φλυν διακόπτει τις σκέψεις μου. «Η ερώτηση είναι απλή, Κρίστιαν». «Μ ου λείπει». Το πρόσωπό του παραμένει ευγενικό και γεμάτο ανησυχία, αλλά δεν προδίδει τίποτα. «Ποτέ δε σου έλειψε κάποια από τις άλλες γυναίκες με τις οποίες σχετίστηκες;» «Όχι». «Επομένως υπήρχε κάτι διαφορετικό σ’ αυτή...» με παρακινεί. Υψώνω τους ώμους, αλλά επιμένει. «Είχες συμβατική σχέση μαζί της; Ήταν υποτακτική;» «Είχα ελπίσει πως θα γινόταν. Αλλά δεν ήταν γι’ αυτήν». Ο Φλυν συνοφρυώνεται. «Δεν καταλαβαίνω…» «Παραβίασα έναν από τους κανόνες μου. Κυνήγησα αυτό το κορίτσι νομίζοντας ότι θα ενδιαφερόταν, αλλά αποδείχθηκε πως δεν ήταν γι’ αυτήν». «Πες μου τι έγινε». Οι κρουνοί ανοίγουν, και αφηγούμαι τα γεγονότα του τελευταίου μήνα, από τη στιγμή που η Άνα έπεσε μέσα στο γραφείο μου έως τη στιγμή που έφυγε το πρωί του περασμένου Σαββάτου. «Μ άλιστα… Σίγουρα φορτώθηκες πολλά από την τελευταία φορά που μιλήσαμε». Τρίβει το πιγούνι του μελετώντας με προσεκτικά. «Υπάρχουν αρκετά προβλήματα εδώ, Κρίστιαν. Αυτήν τη στιγμή, όμως, εκείνο στο οποίο θα ήθελα να επικεντρωθώ είναι το πώς ένιωσες όταν είπε πως σ’ αγαπάει». Παίρνω μια απότομη εισπνοή, ενώ τα σωθικά μου σφίγγονται από τον φόβο. «Τρομοκρατημένος….» ψιθυρίζω. «Φυσικά κι ένιωσες τρομοκρατημένος». Κουνάει το κεφάλι του. «Δεν είσαι το τέρας που νομίζεις πως είσαι. Αξίζεις τρυφερότητα και με το παραπάνω, Κρίστιαν. Το ξέρεις αυτό. Σ’ το έχω πει αρκετές φορές. Μ όνο στο μυαλό σου δεν αξίζεις». Του ρίχνω ένα ανέκφραστο βλέμμα, αγνοώντας την
618
E. L. JAMES
κοινοτοπία του. «Και πώς αισθάνεσαι τώρα;» ρωτάει. Χαμένος. Αισθάνομαι χαμένος. «Μ ου λείπει. Θέλω να τη δω…» Είμαι πάλι στο εξομολογητήριο, ομολογώντας τις αμαρτίες μου: τη σκοτεινή, ολοσκότεινη ανάγκη που νιώθω γι’ αυτή σαν να ήταν εθισμός. «Επομένως, παρά το γεγονός ότι, όπως το αντιλαμβάνεσαι εσύ, δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τις ανάγκες σου, σου λείπει;» «Ναι. Δεν είναι απλώς δική μου αντίληψη, Τζον. Δεν μπορεί να γίνει αυτό που θέλω να γίνει, κι εγώ δεν μπορώ να γίνω αυτό που θέλει να γίνω». «Είσαι σίγουρος;» «Σηκώθηκε κι έφυγε». «Σηκώθηκε κι έφυγε επειδή τη χτύπησες με τη ζώνη. Αν δε συμμερίζεται τα γούστα σου, μπορείς να την κατηγορήσεις;» «Όχι». «Σκέφτηκες την πιθανότητα να δοκιμάσεις μια σχέση με τον δικό της τρόπο;» Ορίστε; Τον κοιτάζω σοκαρισμένος. «Βρήκες ικανοποιητικές τις σεξουαλικές επαφές μαζί της;» συνεχίζει. «Ναι, φυσικά!» πετάω εκνευρισμένος. Αγνοεί τον τόνο μου. «Βρήκες τον ξυλοδαρμό της ικανοποιητικό;» «Πολύ». «Θα ήθελες να το ξανακάνεις;» Να το ξανακάνω; Και να τη δω να σηκώνεται να φεύγει; Πάλι; «Όχι». «Και γιατί αυτό;» «Επειδή δεν είναι ο τρόπος ζωής της. Την έκανα να πονέσει. Πραγματικά να πονέσει… Και δεν μπορεί… Δε θέλει…» Σωπαίνω για λίγο. «Δεν το απολαμβάνει. Ήταν θυμωμένη. Πραγματικά θυμωμένη, γαμώτο…» Η έκφρασή της, τα πληγωμένα της μάτια θα με στοιχειώνουν πολύ καιρό… Και δε θέλω να ξαναγίνω ποτέ η αιτία που θα προκαλέσει αυτό το
ΓΚΡΕΫ
619
βλέμμα. «Σε παραξενεύει αυτό;» Κουνάω το κεφάλι μου. «Ήταν έξαλλη…» ψιθυρίζω. «Δεν την είχα ξαναδεί ποτέ τόσο θυμωμένη». «Πώς σ’ έκανε να νιώσεις αυτό;» «Ανήμπορος». «Κι αυτό είναι οικείο συναίσθημα;» με παροτρύνει. «Οικείο πώς;» Τι εννοεί; «Δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου καθόλου; Το παρελθόν σου;» Η ερώτησή του με βγάζει εκτός ισορροπίας. Γαμώτο, τα είπαμε και τα ξαναείπαμε αυτά. «Όχι, δεν τον αναγνωρίζω. Είναι διαφορετικό. Η σχέση που είχα με την κυρία Λίνκολν ήταν εντελώς διαφορετική». «Δεν αναφερόμουν στην κυρία Λίνκολν». «Σε τι αναφερόσουν;» Η φωνή μου είναι τόσο σιγανή, ώστε μόλις που ακούγεται, επειδή ξαφνικά καταλαβαίνω πού το πάει. «Ξέρεις». Προσπαθώ να πάρω ανάσα, κατακλυσμένος από την ανημποριά και την αγανάκτηση ενός ανυπεράσπιστου παιδιού. Ναι. Η αγανάκτηση. Η βαθιά εξοργιστική αγανάκτηση… Και ο φόβος. Το σκοτάδι στροβιλίζεται θυμωμένα μέσα μου. «Δεν είναι το ίδιο…» λέω σφυριχτά μέσα από σφιγμένα δόντια, καταβάλλοντας προσπάθεια να διατηρήσω την αυτοκυριαρχία μου. «Όχι, δεν είναι» παραδέχεται ο Φλυν. Αλλά η εικόνα της οργής της έρχεται απρόσκλητη στο μυαλό μου. Αυτό είναι που σ’ αρέσει πραγματικά; Εγώ έτσι; Ο θυμός μου αμβλύνεται. «Ξέρω τι προσπαθείς να κάνεις εδώ πέρα, γιατρέ, αλλά πρόκειται για άδικη σύγκριση. Μ ου ζήτησε να της δείξω. Είναι συναινών ενήλικας, που να πάρει ο διάολος! Θα μπορούσε να έχει πει τον κωδικό ασφαλείας. Θα μπορούσε να μου πει να σταματήσω. Δεν το έκανε». «Το ξέρω. Το ξέρω…» Σηκώνει το χέρι του. «Απλώς επεξηγώ με ανάλγητο τρόπο αυτό που θέλω να πω, Κρίστιαν.
620
E. L. JAMES
Είσαι ένας άνθρωπος θυμωμένος κι έχεις κάθε λόγο να είσαι. Δεν πρόκειται να τα αναμασήσω όλα αυτά τώρα – προφανώς υποφέρεις, και ο κύριος λόγος αυτών των συνεδριών είναι να σε μεταφέρουμε σ’ ένα μέρος όπου θα δέχεσαι πιο εύκολα και θα νιώθεις πιο άνετα με τον εαυτό σου». Σταματάει για μια στιγμή. «Αυτό το κορίτσι…» «Η Αναστάζια…» μουρμουρίζω οξύθυμα. «Η Αναστάζια. Προφανώς είχε βαθιά επίδραση πάνω σου. Το γεγονός ότι σε εγκατέλειψε πυροδότησε τα προβλήματα εγκατάλειψης που έχεις και τη ΔΜ ΤΑ1 σου. Προφανώς σημαίνει πολύ περισσότερα για σένα απ’ όσα είσαι διατεθειμένος να παραδεχτείς στον εαυτό σου». Παίρνω μια απότομη ανάσα. Μήπως γι’ αυτό είναι τόσο επώδυνο; Επειδή σημαίνει περισσότερα, πολύ περισσότερα; «Πρέπει να επικεντρωθείς στο πού επιθυμείς να είσαι» συνεχίζει ο Φλυν. «Και μένα μου φαίνεται πως θα ήθελες να είσαι με αυτό το κορίτσι. Σου λείπει. Επιθυμείς να είσαι μαζί της;» Να είμαι με την Άνα; «Ναι…» ψιθυρίζω. «Τότε πρέπει να επικεντρωθείς σ’ αυτό τον στόχο. Αυτό γυρίζει πάλι πίσω σε όσα σου κοπανούσα στις τελευταίες μας συνεδρίες – τη ΒΘΕΛ.2 Αν είναι ερωτευμένη μαζί σου, όπως σου είπε, πρέπει να υποφέρει κι αυτή. Επαναλαμβάνω λοιπόν την ερώτησή μου: σκέφτηκες την πιθανότητα μιας πιο συμβατικής σχέσης με αυτό το κορίτσι;» «Όχι, δεν τη σκέφτηκα». «Γιατί όχι;» «Επειδή δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα μπορούσα». «Κοίτα… Αν δεν είναι έτοιμη να γίνει υποτακτική σου, δεν μπορείς να παίξεις τον ρόλο του κυρίαρχου». Τον αγριοκοιτάζω. Δεν είναι ρόλος – αυτός είμαι. Και από το πουθενά, θυμάμαι ένα παλιότερο e-mail που έστειλα στην Αναστάζια. Τα λόγια μου: Αυτό που νομίζω ότι δε συνειδητοποιείς είναι πως, στις σχέσεις Κυρίαρχου/υποτακτικού, ο υποτακτικός είναι αυτός που έχει όλη την εξουσία. Εσύ δηλαδή.
ΓΚΡΕΫ
621
Θα το επαναλάβω: εσύ είσαι εκείνη που έχει όλη την εξουσία. Όχι εγώ. Αν δε θέλει να το κάνει αυτό… τότε δεν μπορώ ούτε κι εγώ. Ελπίδα φουσκώνει μέσα στο στήθος μου. Θα μπορούσα; Θα μπορούσα να έχω μια σχέση βανίλια με την Αναστάζια; Το κρανίο μου μυρμηγκιάζει. Γαμώτο… Πιθανόν. Σε περίπτωση που θα μπορούσα, θα με ήθελε πίσω; «Κρίστιαν, έχεις αποδείξει πως είσαι ένα εξαιρετικά ικανό άτομο, παρά τα προβλήματά σου. Είσαι σπάνιος άνθρωπος. Από τη στιγμή που θα επικεντρωθείς σ’ έναν στόχο, προχωράς και τον επιτυγχάνεις – συνήθως ξεπερνώντας ακόμα και τις δικές σου προσδοκίες. Ακούγοντάς σε σήμερα, μου είναι σαφές ότι ήσουν επικεντρωμένος στο να οδηγήσεις την Αναστάζια εκεί όπου ήθελες εσύ να είναι, αλλά δεν έλαβες υπόψη την απειρία ή τα συναισθήματά της. Μ ου φαίνεται πως ήσουν τόσο επικεντρωμένος στην επίτευξη του στόχου σου, ώστε έχασες το ταξίδι που κάνατε μαζί». Ο τελευταίος μήνας περνάει σαν αστραπή μπροστά από τα μάτια μου: το στραβοπάτημά της μέσα στο γραφείο μου, η έντονη αμηχανία της στο Κλέυτονς, τα πνευματώδη, εριστικά της emails, οι εξυπνάδες της… το χαχανητό της… η ήρεμη καρτερικότητα και η αψηφισιά της, το θάρρος της – και κάνω τη σκέψη πως απόλαυσα κάθε λεπτό. Κάθε εξοργιστικό, διασκεδαστικό, εύθυμο, αισθησιακό, λάγνο δευτερόλεπτό της. Ναι, το απόλαυσα. Κάναμε ένα υπέροχο ταξίδι, και οι δυο μας – εγώ τουλάχιστον έκανα. Οι σκέψεις μου παίρνουν μια πιο σκοτεινή χροιά. Δεν ξέρει τα βάθη της εξαχρείωσής μου, το σκοτάδι στην ψυχή μου, το τέρας από κάτω – ίσως θα έπρεπε να την αφήσω ήσυχη. Δεν είμαι αντάξιός της. Δε γίνεται να με αγαπάει. Αλλά ακόμα και τη στιγμή που το σκέφτομαι, ξέρω πως δεν έχω τη δύναμη να μείνω μακριά της… αν με θέλει. Ο Φλυν μού αποσπά την προσοχή. «Κρίστιαν, σκέψου το. Ο
622
E. L. JAMES
χρόνος μας τέλειωσε τώρα. Θέλω να σε δω σε μερικές μέρες και να συζητήσουμε μερικά από τα άλλα προβλήματα που ανέφερες. Θα πω στην Τζάνετ να καλέσει την Άντρια και να κανονίσει ένα ραντεβού». Σηκώνεται, και ξέρω πως είναι ώρα να φύγω. «Μ ου έδωσες πολλά να σκεφτώ» του λέω. «Δε θα έκανα τη δουλειά μου αν δε σου έδινα. Μ ερικές μέρες μόνο, Κρίστιαν. Έχουμε τόσο πολλά ακόμα να συζητήσουμε». Μ ου σφίγγει το χέρι και μου χαμογελάει καθησυχαστικά. Φεύγω με ένα μικρό μπουμπούκι ελπίδας. ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ και
επιθεωρώ το νυχτερινό Σιάτλ. Εδώ πάνω βρίσκομαι σε απόσταση, μακριά από τα πάντα. Πώς το αποκάλεσε; Ο γυάλινος πύργος μου. Συνήθως τον βρίσκω γαλήνιο – τελευταία, όμως, αυτή η γαλήνη μου έχει θρυμματιστεί από κάποια γαλανομάτα νεαρή. Σκέφτηκες την πιθανότητα να δοκιμάσεις μια σχέση με τον δικό της τρόπο; Τα λόγια του Φλυν με προκαλούν, υπονοώντας τόσες δυνατότητες. Θα μπορούσα να την ξανακερδίσω; Η σκέψη με τρομοκρατεί. Πίνω μια γουλιά από το κονιάκ μου. Γιατί να με θέλει πίσω; Θα μπορούσα ποτέ να γίνω αυτό που θέλει να είμαι; Δε θα παρατήσω την ελπίδα μου. Πρέπει να βρω έναν τρόπο. Τη χρειάζομαι. Κάτι με ξαφνιάζει – μια κίνηση, μια σκιά στην περιφέρεια του οπτικού μου πεδίου. Κατσουφιάζω. Τι στο…; Στρέφομαι προς τη σκιά, αλλά δε διακρίνω τίποτα. Βλέπω πράγματα τώρα. Κατεβάζω μονορούφι το κονιάκ και επιστρέφω στο καθιστικό.
1 Διαταραχή Μετατραυματικού Άγ χους. (Σ.τ.Μ.)
2 Βραχεία Θεραπεία Επικεντρωμένη στη Λύση. (Σ.τ.Μ.)
ΓΚΡΕΫ
623
[ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] ΜΑΝΟΥΛΑ.
ΜΑΝΟΥΛΑ! Η μανούλα κοιμάται κατάχαμα. Κοιμάται πολλή ώρα τώρα. Της χαϊδεύω τα μαλλιά επειδή της αρέσει. Δεν ξυπνάει. Την ταρακουνάω. Μ ανούλα! Η κοιλίτσα μου πονάει. Είναι πεινασμένη. Αυτός δεν είναι εδώ. Διψάω. Στην κουζίνα τραβάω μια καρέκλα προς τον νεροχύτη και πίνω. Το νερό πιτσιλάει το μπλε πουλόβερ μου. Η μανούλα κοιμάται ακόμα. Μ ανούλα, ξύπνα! Είναι ξαπλωμένη χωρίς να κουνιέται. Είναι κρύα. Φέρνω την κουβερτούλα μου και σκεπάζω τη μανούλα και ξαπλώνω στο γλιτσιασμένο πράσινο χαλάκι δίπλα της. Η μανούλα κοιμάται ακόμα. Έχω δύο αυτοκινητάκια. Τρέχουν πάνω στο πάτωμα όπου κοιμάται η μανούλα. Νομίζω πως η μανούλα είναι άρρωστη. Ψάχνω κάτι να φάω. Στο ψυγείο βρίσκω μπιζέλια. Είναι κρύα. Τα τρώω αργά αργά. Κάνουν την κοιλίτσα μου να πονάει. Κοιμάμαι δίπλα στη μανούλα. Τα μπιζέλια τέλειωσαν. Στο ψυγείο υπάρχει κάτι. Μ υρίζει παράξενα. Το γλείφω, και η γλώσσα μου κολλάει πάνω του. Το τρώω αργά αργά. Έχει άσχημη γεύση. Πίνω λίγο νερό. Παίζω με τα αυτοκινητάκια μου και κοιμάμαι δίπλα στη μανούλα. Η μανούλα είναι τόσο κρύα και δε λέει να ξυπνήσει. Η πόρτα ανοίγει απότομα. Σκεπάζω τη μαμά με την κουβερτούλα μου. Ήρθε αυτός. Γαμώτο… Τι σκατά έγινε εδώ; Α, η τρελή γαμημένη τσούλα... Σκατά! Γαμώτο… Φύγε από μπροστά μου, σκατόπαιδο! Μ ε
624
E. L. JAMES
κλοτσάει και χτυπάω το κεφάλι στο πάτωμα. Το κεφάλι μου πονάει. Παίρνει τηλέφωνο κάποιον και μετά φεύγει. Κλειδώνει την πόρτα. Είμαι ξαπλωμένος δίπλα στη μανούλα. Το κεφάλι μου πονάει. Είναι εδώ η αστυνομικίνα. Όχι. Όχι. Όχι. Μ η με αγγίζεις. Μ η με αγγίζεις. Μ η με αγγίζεις. Μ ένω κοντά στη μανούλα. Όχι. Μ η με πλησιάζεις. Η αστυνομικίνα κρατάει την κουβερτούλα μου και με αρπάζει. Στριγκλίζω. Μ ανούλα, μανούλα! Θέλω τη μανούλα μου. Τα λόγια χάθηκαν. Δεν μπορώ να πω τα λόγια. Η μανούλα δε με ακούει. Δεν έχω άλλα λόγια. Ξυπνάω βαριανασαίνοντας, καταπίνοντας μεγάλες ρουφηξιές αέρα, ελέγχοντας το περιβάλλον γύρω μου. Ω, δόξα τω Θεώ – είμαι στο κρεβάτι μου. Αργά αργά ο φόβος υποχωρεί. Είμαι είκοσι εφτά, όχι τεσσάρων. Αυτές οι μαλακίες πρέπει να σταματήσουν. Παλιά είχα τους εφιάλτες μου υπό έλεγχο. Μ πορεί να έβλεπα έναν κάθε δύο εβδομάδες, αλλά τίποτα σαν κι αυτό – νύχτα τη νύχτα. Από τότε που έφυγε. Γυρίζω και ξαπλώνω ανάσκελα κοιτάζοντας το ταβάνι. Όταν κοιμόταν πλάι μου, κοιμόμουν καλά. Τη χρειάζομαι στη ζωή μου, στο κρεβάτι μου. Ήταν η μέρα στη νύχτα μου. Θα την πάρω πίσω. Πώς; Σκέφτηκες την πιθανότητα να δοκιμάσεις μια σχέση με τον δικό της τρόπο; Θέλει αγάπες και λουλούδια. Μ πορώ να της το δώσω αυτό; Κατσουφιάζω προσπαθώντας να θυμηθώ τις ρομαντικές στιγμές στη ζωή μου. Και δεν υπάρχει τίποτα… παρά μόνο με την Άνα. Τα «περισσότερα». Η ανεμοπορία, το IHOP και το ταξίδι με το Τσάρλι Τάνγκο. Ίσως μπορώ να το κάνω αυτό. Μ ε ξαναπαίρνει ο ύπνος, με το μάντρα στο μυαλό μου: Είναι δική μου. Είναι δική μου… Και τη μυρίζω, νιώθω το απαλό δέρμα της, γεύομαι τα χείλη της, ακούω
ΓΚΡΕΫ
625
τα βογκητά της. Εξαντλημένος, παρασύρομαι σ’ ένα ερωτικό όνειρο γεμάτο Άνα. Ξαφνικά ξυπνάω. Το κρανίο μου μυρμηγκιάζει και προς στιγμήν πιστεύω πως αυτό που με ενόχλησε είναι εξωτερικό και όχι εσωτερικό. Ανακάθομαι και τρίβω το κεφάλι μου, σαρώνοντας αργά το δωμάτιο με το βλέμμα μου. Παρά το αισθησιακό όνειρο, το σώμα μου ήταν φρόνιμο. Η Ελένα θα ήταν ευχαριστημένη. Έστειλε sms χτες, αλλά η Ελένα είναι ο τελευταίος άνθρωπος στον οποίο θέλω να μιλήσω – μόνο ένα πράγμα θέλω να κάνω τώρα. Σηκώνομαι και φοράω τα ρούχα για το τρέξιμο. Θα πάω να κάνω έλεγχο στην Άνα. με εξαίρεση το γουργουρητό ενός φορτηγού διανομής και το παράφωνο σφύριγμα ενός μοναχικού περιπατητή με τον σκύλο του. Το διαμέρισμά της είναι σκοτεινό, οι κουρτίνες στο δωμάτιό της κλειστές. Παρακολουθώ σιωπηλά από την κρυψώνα του αθέατου διώκτη, με τα μάτια καρφωμένα στα παράθυρα και το μυαλό να δουλεύει. Χρειάζομαι ένα σχέδιο – ένα σχέδιο για να την ξανακερδίσω. Καθώς το φως της αυγής φωτίζει το παράθυρό της, βάζω ένταση στο iPod μου, και με τον Μ όμπυ να τραγουδάει στη διαπασών στα αυτιά μου, τρέχω πίσω προς το Εσκάλα. Ο ΔΡ ΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΙΩΠΗΛΟΣ,
κυρία Τζόουνς». Μ αρμαρώνει από την έκπληξη, και υψώνω το φρύδι μου. «Μ αρμελάδα βερίκοκο;» με ρωτάει, ανακτώντας την ψυχραιμία της. «Ναι, ευχαρίστως». «Θα σας ζεστάνω μερικά, κύριε Γκρέυ. Ορίστε ο καφές σας». «Ευχαριστώ, Γκέιλ». Χαμογελάει. Απλώς επειδή θα φάω κρουασάν; Αν την ευχαριστεί τόσο πολύ, να τα τρώω πιο συχνά. « ΘΑ ΦΑΩ ΕΝΑ ΚΡ ΟΥΑΣΑΝ,
του Audi καταστρώνω σχέδια. Πρέπει να βρεθώ πολύ κοντά στην Άνα Στιλ, να ξεκινήσω την εκστρατεία ΣΤΟ ΠΙΣΩ ΚΑΘΙΣΜΑ
626
E. L. JAMES
μου για να την ξανακερδίσω. Παίρνω την Άντρια, ξέροντας πως στις 7:15 δε θα είναι ακόμα στο γραφείο της, και αφήνω ένα μήνυμα. «Άντρια, μόλις έρθεις, θέλω να κοιτάξουμε το πρόγραμμά μου για τις επόμενες λίγες μέρες». Ορίστε – το πρώτο βήμα στην επίθεσή μου είναι να βρω χρόνο για την Άνα στο πρόγραμμά μου. Τι διάολο υποτίθεται πως έχω να κάνω αυτή την εβδομάδα; Αυτήν τη στιγμή δεν έχω ιδέα. Κανονικά, το μυαλό μου είναι επικεντρωμένο σ’ αυτές τις μαλακίες, αλλά τελευταία δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Τώρα έχω έναν στόχο να εστιάσω την προσοχή μου. Μπορείς να το πετύχεις αυτό, Γκρέυ. Βαθιά μέσα μου, όμως, εύχομαι να είχα το απαιτούμενο θάρρος. Το άγχος μού σφίγγει τα σωθικά. Μ πορώ να πείσω την Άνα να με δεχτεί πίσω; Θα ακούσει; Το ελπίζω. Αυτό το πράγμα πρέπει να δουλέψει. Μ ου λείπει. ακύρωσα όλες τις κοινωνικές υποχρεώσεις που είχατε αυτή την εβδομάδα, πέρα από την αυριανή – δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται. Το ημερολόγιό σας λέει “Πόρτλαντ” και τίποτε άλλο». Ναι. Ο βρομοφωτογράφος! Χαμογελάω πλατιά στην Άντρια, και τα φρύδια της σηκώνονται από την έκπληξη. «Ευχαριστώ, Άντρια. Αυτά προς το παρόν. Στείλε μέσα τον Σαμ». «Βεβαίως, κύριε Γκρέυ. Θέλετε λίγο καφέ ακόμα;» «Ναι, παρακαλώ». «Μ ε γάλα;» «Ναι. Λάτε. Ευχαριστώ». Χαμογελάει ευγενικά και φεύγει. Αυτό είναι! Το διαβατήριό μου για να μπω. Ο φωτογράφος! Τώρα… τι κάνω; « ΚΎΡ ΙΕ ΓΚΡ ΈΥ,
με συνεχόμενες συσκέψεις, και το προσωπικό μου με παρακολουθούσε νευρικά, περιμένοντας να εκραγώ. Εντάξει, έτσι φερόμουν τις τελευταίες μέρες – σήμερα, όμως, αισθάνομαι πιο διαυγής, πιο ήρεμος και παρών· σε θέση να ΤΟ ΠΡ ΩΙ ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΕ
ΓΚΡΕΫ
627
αντιμετωπίσω τα πάντα. Τώρα είναι ώρα για φαγητό· η προπόνησή μου με τον Κλοντ πήγε καλά. Το μόνο που μου χαλάει τη σούπα είναι πως δεν υπάρχουν άλλα νέα για τη Λέιλα. Ξέρουμε απλώς ότι χώρισε από τον άντρα της και θα μπορούσε να βρίσκεται παντού. Αν εμφανιστεί κάπου, ο Γουέλτς θα τη βρει. Πεινάω σαν λύκος. Η Ολίβια αφήνει ένα πιάτο επάνω στο γραφείο μου. «Το σάντουιτς που παραγγείλατε, κύριε Γκρέυ». «Κοτόπουλο και μαγιονέζα;» «Εμμμ…» Καρφώνω τα μάτια μου πάνω της. Απλώς δεν εννοεί να καταλάβει. Η Ολίβια μουρμουρίζει μια άτοπη συγγνώμη. «Είπα κοτόπουλο με μαγιονέζα, Ολίβια! Δεν είναι τόσο δύσκολο». «Συγγνώμη, κύριε Γκρέυ…» «Δεν πειράζει. Φύγε τώρα». Φαίνεται ανακουφισμένη, αλλά σπεύδει να βγει από το δωμάτιο. Καλώ την Άντρια. «Κύριε;» «Έλα εδώ». Η Άντρια εμφανίζεται στο άνοιγμα της πόρτας, δείχνοντας ήρεμη και αποτελεσματική. «Ξεφορτώσου εκείνη την κοπέλα». Η Άντρια ισιώνει τους ώμους της. «Κύριε, η Ολίβια είναι κόρη του γερουσιαστή Μ πλαντίνο…» «Δε με νοιάζει αν είναι και η βασίλισσα της βρομο-Αγγλίας! Βγάλ’ την έξω από το γραφείο μου». «Μ άλιστα, κύριε…» Η Άντρια κοκκινίζει. «Βρες κάποια άλλη να σε βοηθάει» προτείνω με πιο ήρεμο τόνο. Δε θέλω να ψυχρανθώ με την Άντρια. «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ». «Ευχαριστώ. Τίποτε άλλο». Χαμογελάει, και ξέρω πως ξεπεράσαμε το πρόβλημα. Είναι καλή προσωπική βοηθός· δε θέλω να παραιτηθεί επειδή φέρομαι
628
E. L. JAMES
σαν μαλάκας. Φεύγει, αφήνοντάς με με το σάντουιτς κοτόπουλου –χωρίς μαγιονέζα– και το σχέδιο για την εκστρατεία μου. Πόρτλαντ. Ξέρω τη μορφή των ηλεκτρονικών μηνυμάτων των υπαλλήλων της ΑΕΣ. Νομίζω πως η Αναστάζια θα ανταποκριθεί καλύτερα γραπτώς· πάντα ίσχυε αυτό. Πώς να αρχίσω; Αγαπητή Άνα Όχι. Αγαπητή Αναστάζια Όχι. Αγαπητή δεσποινίς Στιλ Σκατά! ΈΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΜΙΣΗ ΩΡΑ έχω
ακόμα τα μάτια μου καρφωμένα σε μια άδεια οθόνη υπολογιστή. Τι διάολο να πω; Γύρνα πίσω… σε παρακαλώ; Συγχώρεσέ με. Μ ου λείπεις. Ας προσπαθήσουμε με τον δικό σου τρόπο. Πιάνω το κεφάλι μου στα χέρια μου. Γιατί είναι τόσο δύσκολο; Γράψ’ το απλά, Γκρέυ. Μόνο κόψε τις αηδίες. Παίρνω βαθιά ανάσα και πληκτρολογώ ένα μήνυμα. Ναι… καλό είναι αυτό. Μ ε καλεί η Άντρια. «Η δεσποινίς Μ πέιλυ ήρθε να σας δει, κύριε». «Πες της να περιμένει». Κλείνω το τηλέφωνο, περιμένω για μια στιγμή και, με την καρδιά μου να σφυροκοπάει, πατάω αποστολή.
ΓΚΡΕΫ
629
Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Αύριο Ημερομηνία: 8 Ιουνίου 2011, 14:05 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή Αναστάζια, Μ ε συγχωρείς γι’ αυτή την ενοχλητική εισβολή στη δουλειά σου. Ελπίζω να πηγαίνει καλά. Πήρες τα λουλούδια μου; Βλέπω πως αύριο είναι τα εγκαίνια της έκθεσης του φίλου σου και είμαι σίγουρος ότι δεν πρόλαβες να αγοράσεις αυτοκίνητο. Η απόσταση είναι μεγάλη. Θα χαιρόμουν πολύ να σε πάω – αν θέλεις. Ενημέρωσέ με. Christian Grey CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Παρακολουθώ τα εισερχόμενά μου. Και παρακολουθώ. Και παρακολουθώ… με την αγωνία μου να μεγαλώνει κάθε δευτερόλεπτο που περνάει σέρνοντας. Σηκώνομαι και αρχίζω να πηγαινοέρχομαι στο γραφείο – αυτό, όμως, με απομακρύνει από τον υπολογιστή. Επιστρέφω κι ελέγχω ξανά τα μηνύματά μου. Τίποτα. Για να απασχοληθώ, περνάω τα δάχτυλά μου κατά μήκος των φτερών του ανεμόπτερου. Να πάρει ο διάολος. Γκρέυ, σύνελθε! Έλα, Αναστάζια, απάντησέ μου. Ήταν πάντα τόσο γρήγορη. Ελέγχω το ρολόι μου… 14:09. Τέσσερα λεπτά! Ακόμα τίποτα. Σηκώνομαι και αρχίζω πάλι να πηγαινοέρχομαι στο γραφείο μου, κρυφοκοιτάζοντας το ρολόι μου κάθε τρία δευτερόλεπτα, ή έτσι μου φαίνεται.
630
E. L. JAMES
Στις 14:20 έχω απελπιστεί. Δεν πρόκειται να απαντήσει. Πραγματικά με μισεί… Ποιος θα της έριχνε άδικο; Μ ετά ακούω τον ήχο ενός e-mail. Η καρδιά μου αναπηδά. Διάολε! Είναι από τη Ρος, που με ενημερώνει πως επέστρεψε στο γραφείο της. Και μετά είναι εκεί, στα εισερχόμενά μου, η μαγική γραμμή: Από: Αναστάζια Στιλ. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Αύριο Ημερομηνία: 8 Ιουνίου 2011, 14:25 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Γεια σου, Κρίστιαν. Ευχαριστώ για τα λουλούδια· είναι όμορφα. Ναι, θα το εκτιμούσα αν με πήγαινες. Ευχαριστώ. Αναστάζια Στιλ Βοηθός του Τζακ Χάυντ, επιμελήτρια, ΑΕΣ Μ ε κατακλύζει ανακούφιση· κλείνω τα μάτια, απολαμβάνοντας το συναίσθημα. ΝΑΙ! Εντρυφώ στο μήνυμά της ψάχνοντας για ενδείξεις, αλλά ως συνήθως, δεν έχω ιδέα ποιες είναι οι σκέψεις πίσω από τα λόγια της. Ο τόνος είναι αρκετά φιλικός, αλλά έως εκεί. Απλώς φιλικός. Άδραξε τη μέρα, Γκρέυ. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Αύριο Ημερομηνία: 8 Ιουνίου 2011, 14:27 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή Αναστάζια, Τι ώρα να περάσω να σε πάρω; Christian Grey CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc.
ΓΚΡΕΫ
631
Δε χρειάζεται να περιμένω και πολύ. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Αύριο Ημερομηνία: 8 Ιουνίου 2011, 14:32 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Η έκθεση του Χοσέ αρχίζει στις 7:30. Τι ώρα προτείνεις; Αναστάζια Στιλ Βοηθός του Τζακ Χάυντ, επιμελήτρια, ΑΕΣ Μ πορούμε να πάρουμε το Τσάρλι Τάνγκο. Από: Κρίστιαν Γκρέυ Θέμα: Αύριο Ημερομηνία: 8 Ιουνίου 2011, 14:34 Προς: Αναστάζια Στιλ Αγαπητή Αναστάζια, Το Πόρτλαντ είναι κάπως μακριά. Θα περάσω να σε πάρω στις 5:45. Ανυπομονώ να σε δω. Christian Grey CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια Στιλ Θέμα: Αύριο Ημερομηνία: 8 Ιουνίου 2011, 14:38 Προς: Κρίστιαν Γκρέυ Θα σε δω αύριο. Αναστάζια Στιλ Βοηθός του Τζακ Χάυντ, επιμελήτρια, ΑΕΣ Η εκστρατεία μου για να την ξανακερδίσω έχει πάρει τον δρόμο της. Αισθάνομαι κατενθουσιασμένος· το μικρό μπουμπούκι ελπίδας είναι τώρα ολόκληρη ανθισμένη γιαπωνέζικη κερασιά. Καλώ την Άντρια.
632
E. L. JAMES
«Η δεσποινίς Μ πέιλυ ξαναγύρισε στο γραφείο της, κύριε Γκρέυ». «Το ξέρω, μου έστειλε e-mail. Χρειάζομαι τον Τέυλορ εδώ σε μία ώρα». «Μ άλιστα, κύριε». Κλείνω το τηλέφωνο. Η Αναστάζια δουλεύει για έναν τύπο που λέγεται Τζακ Χάυντ. Θέλω να μάθω περισσότερα γι’ αυτόν. Παίρνω τη Ρος. «Κρίστιαν». Ακούγεται τσατισμένη. Ζόρικη. «Έχουμε πρόσβαση στους φακέλους των υπαλλήλων από την ΑΕΣ;» «Όχι ακόμη. Αλλά μπορώ να τους βρω». «Ναι, παρακαλώ. Σήμερα αν μπορείς. Θέλω ό,τι έχουν για τον Τζακ Χάυντ κι όποιον δούλεψε γι’ αυτόν». «Μ πορώ να ρωτήσω γιατί;» «Όχι». Μ ένει σιωπηλή για μια στιγμή. «Κρίστιαν, δεν ξέρω τι σ’ έχει πιάσει τελευταία…» «Ρος, απλώς κάν’ το. Εντάξει;» Αναστενάζει. «Εντάξει… Τώρα μπορούμε να κάνουμε τη σύσκεψή μας για την πρόταση σχετικά με το ναυπηγείο στην Ταϊβάν;» «Ναι. Είχα να κάνω ένα σημαντικό τηλεφώνημα. Πήρε περισσότερη ώρα απ’ όση υπολόγιζα». «Ανεβαίνω αμέσως». ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΕΙ Η Ρ ΟΣ,
την ακολουθώ έξω από το γραφείο. «ΚΠΟ την επόμενη Παρασκευή» λέω στην Άντρια, που προχειρογράφει μια υπενθύμιση σ’ ένα σημειωματάριο. «Και θα πετάξω με το τσόπερ της εταιρείας;» Η Ρος ξεχειλίζει από ενθουσιασμό. «Ελικόπτερο» τη διορθώνω. «Τέλος πάντων, Κρίστιαν…» Σηκώνει τα μάτια της στον ουρανό καθώς μπαίνει στο ασανσέρ, κάνοντάς με να χαμογελάσω. Η Άντρια παρακολουθεί τη Ρος να φεύγει και ύστερα με
ΓΚΡΕΫ
633
κοιτάζει με προσμονή. «Πάρε τον Στέφαν – θα πετάξω με το Τσάρλι Τάνγκο στο Πόρτλαντ αύριο το απόγευμα και θα τον χρειαστώ για να το επιστρέψει στο Μ πόινγκ Φιλντ» δηλώνω στην Άντρια. «Μ άλιστα, κύριε Γκρέυ». Δε βλέπω κανένα ίχνος της Ολίβια. «Έφυγε;» «Η Ολίβια;» ρωτάει η Άντρια. Γνέφω καταφατικά. «Ναι...» Δείχνει ανακουφισμένη. «Πού πήγε». «Στο οικονομικό». «Καλή σκέψη... Αυτό θα εμποδίσει τον γερουσιαστή Μ πλαντίνο να μου γίνει φόρτωμα». Η Άντρια φαίνεται ιδιαίτερα ευχαριστημένη με τη φιλοφρόνηση. «Θα φέρεις κάποια άλλη να σε βοηθήσει εδώ;» ρωτάω. «Μ άλιστα, κύριε... Θα δω τρεις υποψήφιες αύριο το πρωί». «Ακύρωσε τις υπόλοιπες συσκέψεις μου απόψε. Θα βγω έξω». «Έξω;» τσιρίζει έκπληκτη. «Ναι…» Χαμογελάω. «Έξω». ρωτάει ο Τέυλορ όταν απλώνομαι στο πίσω κάθισμα του SUV. «Στο κατάστημα M ac». «Στη Βορειοδυτική Τεσσαρακοστή Πέμπτη;» «Ναι». Θα αγοράσω στην Άνα ένα iPad. Ακουμπάω στη ράχη της θέσης μου, κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι ποια προγράμματα και τραγούδια θα κατεβάσω και θα της εγκαταστήσω. Θα μπορούσα να διαλέξω το «Toxic». Χαμογελάω αχνά στη σκέψη. Όχι, δε νομίζω πως θα την ενθουσίαζε. Θα γινόταν έξαλλη – και πρώτη φορά εδώ και λίγο καιρό τη σκέφτομαι έξαλλη και υπομειδιώ. Έξαλλη όπως ήταν στην Τζόρτζια, όχι όπως το προηγούμενο Σάββατο. Αναδεύομαι στη θέση μου· δε θέλω να το θυμάμαι αυτό. Επικεντρώνω πάλι τις σκέψεις μου στις πιθανές επιλογές τραγουδιών, νιώθοντας πιο εύθυμος απ’ όσο « ΠΟΥ ΠΑΜΕ, ΚΥΡ ΙΕ;»
634
E. L. JAMES
έχω αισθανθεί εδώ και μέρες. Από το τηλέφωνό μου ακούγεται ένας βόμβος, και ο σφυγμός μου ανεβαίνει κατακόρυφα. Να τολμήσω να ελπίσω; Έι, μαλάκα. Μ πίρα; Διάολε. Ένα sms από τον αδερφό μου. Όχι. Απασχολημένος. Πάντα απασχολημένος. Πάω Μ παρμπάντος αύριο. Για να, ξέρεις, ΧΑΛΑΡΩΣΩ. Θα σε δω όταν γυρίσω. Και θα πιούμε εκείνη την μπίρα! Τα λέμε, Λέλλιοτ. Καλά ταξίδια. απόγευμα, γεμάτο μουσική – ένα νοσταλγικό ταξίδι στα iTunes μου, φτιάχνοντας ένα playlist για την Αναστάζια. Τη θυμάμαι να χορεύει στην κουζίνα μου· μακάρι να ήξερα τι άκουγε. Έδειχνε τελείως γελοία και απόλυτα αξιολάτρευτη. Αυτό ήταν αφότου την πήδηξα πρώτη φορά. Όχι. Αφότου της έκανα έρωτα πρώτη φορά. Κανένας όρος δε φαίνεται σωστός. Θυμάμαι την παθιασμένη ικεσία της τη βραδιά που τη γνώρισα στους γονείς μου. Θέλω να μου κάνεις έρωτα. Πόσο σοκαρισμένος ήμουν από το απλό της αίτημα – κι όμως, το μόνο που ήθελε ήταν να με αγγίξει. Ριγώ στη σκέψη. Πρέπει να την κάνω να καταλάβει πως αυτό είναι αυστηρό όριο για μένα – δεν ανέχομαι να με αγγίζουν. Κουνάω το κεφάλι. Προτρέχεις πολύ, Γκρέυ – πρέπει πρώτα να κλείσεις αυτήν τη συμφωνία. Ελέγχω τη σημείωση στο iPad. ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ
Αναστάζια, αυτό είναι για σένα. Ξέρω τι θέλεις να ακούσεις.
ΓΚΡΕΫ
635
Η μουσική εδώ μέσα το λέει για λογαριασμό μου. Κρίστιαν Μ πορεί αυτό να πιάσει. Θέλει αγάπες και λουλούδια· μπορεί αυτό να πλησιάσει. Αλλά κουνάω το κεφάλι μου, επειδή δεν έχω ιδέα. Έχω τόσο πολλά να της πω, αν θέλει να τα ακούσει. Κι αν δε θέλει, τα τραγούδια τα λένε για λογαριασμό μου. Ελπίζω μόνο να μου δώσει μια ευκαιρία να της τα δώσω. Αν, όμως, δεν της αρέσει η πρότασή μου, αν δεν της αρέσει η σκέψη να είναι μαζί μου, τι θα κάνω; Μ πορεί απλώς να είμαι ένας βολικός τρόπος να πάει στο Πόρτλαντ. Η σκέψη μού προκαλεί κατάθλιψη ενώ κατευθύνομαι προς το υπνοδωμάτιό μου για λίγο ύπνο που τόσο χρειάζομαι. Τολμάω να ελπίζω; Διάολε. Ναι, τολμάω.
636
E. L. JAMES
[ΠΕΜ ΠΤΗ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] Η ΓΙΑΤΡ ΟΣ ΣΗΚΩΝΕΙ ψηλά τα χέρια της. Δε θα σε πονέσω. Πρέπει να ελέγξω την κοιλίτσα σου. Ορίστε. Μ ου δίνει ένα κρύο στρογγυλό πράγμα που κολλάει και με αφήνει να παίξω μαζί του. Βάλ’ το επάνω στην κοιλίτσα σου και δε θα σ’ αγγίξω και θα μπορέσω ν’ ακούσω την κοιλίτσα σου. Η γιατρός είναι καλή… Η γιατρός είναι η μανούλα. Η καινούρια μου μανούλα είναι όμορφη. Είναι σαν άγγελος. Γιατρός άγγελος. Μ ου χαϊδεύει τα μαλλιά. Μ ου αρέσει όταν μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Μ ε αφήνει να τρώω παγωτό και κέικ. Δε φωνάζει όταν βρίσκει το ψωμί και τα μήλα κρυμμένα στα παπούτσια μου. Ή κάτω από το κρεβάτι μου. Ή κάτω από το μαξιλάρι μου. Αγάπη μου, το φαγητό είναι στην κουζίνα. Απλώς βρες εμένα ή τον μπαμπά όταν πεινάσεις. Δείξε με το δάχτυλό σου. Μπορείς να το κάνεις αυτό; Υπάρχει κι ένα άλλο αγόρι. Ο Λέλλιοτ. Είναι κακός. Έτσι, τον βαράω. Στην καινούρια μου μανούλα, όμως, δεν αρέσουν οι καβγάδες. Υπάρχει ένα πιάνο. Μ ου αρέσει ο θόρυβος. Στέκομαι στο πιάνο και πιέζω το άσπρο και το μαύρο. Ο θόρυβος από το μαύρο είναι παράξενος. Η δεσποινίς Κάθι κάθεται στο πιάνο μαζί μου. Μ ου μαθαίνει τις μαύρες και τις άσπρες νότες. Έχει μακριά καστανά μαλλιά και μοιάζει με κάποια που γνωρίζω. Μ υρίζει κάτι καλό. Κάνει το πιάνο να ακούγεται ωραία. Είναι καλή μαζί μου. Χαμογελάει, κι εγώ παίζω.
ΓΚΡΕΫ
637
Χαμογελάει, κι εγώ είμαι ευτυχισμένος. Χαμογελάει, και είναι η Άνα. Η όμορφη Άνα, καθισμένη μαζί μου καθώς παίζω μια φούγκα, ένα πρελούδιο, ένα αντάτζιο, μια σονάτα. Αναστενάζει, ακουμπώντας το κεφάλι της στον ώμο μου, και χαμογελάει. Μ’ αρέσει να σ’ ακούω να παίζεις, Κρίστιαν... Σ’ αγαπάω, Κρίστιαν. Πετάγομαι από τον ύπνο μου. Σήμερα θα την ξανακερδίσω.
638
E. L. JAMES
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ
Ευχαριστώ: Την Αν Μ εσσίτ για την καθοδήγησή της, την καλή της διάθεση και την πίστη της σε μένα. Για τη γενναιοδωρία της με τον χρόνο της και για την απλόχερη προσπάθειά της να ξεμπλέξει την πρόζα μου θα είμαι αιώνια ευγνώμων. Τον Τόνυ Κίρικο και τον Ράσσελ Περρό, που πάντα με προσέχουν, και την υπέροχη ομάδα εκδοτικής παραγωγής και σχεδιασμού που φρόντισε αυτό το βιβλίο ώσπου να φτάσει στη γραμμή τερματισμού: Έιμυ Μ πρόζυ, Λύντια Μ πούχλερ, Κάθριν Χούριγκαν, Άντυ Χιουζ, Κλόντια Μ αρτίνες και Μ έγκαν Γουίλσον. Τον Νάιλ Λέναρντ για την αγάπη, την υποστήριξη και την καθοδήγησή του και για το γεγονός ότι είναι ο μόνος άντρας που μπορεί να με κάνει πραγματικά πραγματικά να γελάω. Τη Βάλερι Χόσκινς, την πράκτορά μου, χωρίς την οποία θα δούλευα ακόμα στην τηλεόραση. Σε ευχαριστώ για όλα. Την Καθλίν Μ πλαντίνο, τη Ρουθ Κλάμπετ και την Μ πελίντα Γουίλλις: ευχαριστώ για την προανάγνωση. Τα Lost Girls για την πολύτιμη φιλία τους και τη θεραπεία. Τα Bunker Babes για το συνεχές πνεύμα, τη σοφία, την υποστήριξη και τη φιλία τους. Τις κυρίες FP για τη βοήθειά τους με τους αμερικανισμούς μου. Τον Πίτερ Μ πράνστον για τη βοήθειά του με την SFBT.
ΓΚΡΕΫ
639
Τον Μ πράιαν Μ προυνέττι για την καθοδήγησή του στο πιλοτάρισμα ελικοπτέρου. Τον καθηγητή Ντον Καρούζι, που με βοήθησε να βρω άκρη με το αμερικανικό σύστημα ανώτερης εκπαίδευσης. Τον καθηγητή Κρις Κόλλινς για την εκπαίδευση που μου πρόσφερε στην εδαφολογία. Τη δόκτορα Ράινα Σλούντερ για τις πληροφορίες της γύρω από τη συμπεριφορική υγεία. Και τελευταία, αλλά εξίσου σημαντικά, τα παιδιά μου. Σας αγαπάω περισσότερο απ’ όσο μπορούν να εκφράσουν ποτέ τα λόγια. Φέρνετε τόση χαρά στη ζωή μου και στους γύρω σας. Είστε όμορφοι, αστείοι, έξυπνοι, συμπονετικοί νεαροί και δε θα μπορούσα να είμαι πιο περήφανη για σας.
