Rodoslov Rakovici-poreklo Kuca

RODOSLOV RAKOVICI

Idi na stranu : Autor mirkorakovic

1,

2, 3 ... 9 ... 17

Poruka

Naslov: Re: RODOSLOV RAKOVICI

Pon 16 Nov 2015, 12:16

POREKLO PLEMENA KUČI

Narod u Kučima sebe deli na tri poreklom različite grupe: Stare (ostale Kuče),

Broj poruka : poruka : 2090 Drekaloviće i Arbanase. Ova je podela i najprikladnija sobzirom da ne raspolažemo Datum upisa : upisa : 24.07.2013 nikakvim dokazima iz starije istorije koji bi nam dali jasnu sliku i nepobitne dokaze

o stvarnom poreklu Kučkog stanovništva. Smatra se da stari stanovnici Kuča potiču oš iz drugog veka pre Hrista. Istorija zna samo za Ilire kao najstariji narod Balkanskog poluostrva.

Početkom četvrtog veka pre Hrista prodriješe na severo -zapad poluostrva Kelti i osvojiše severne Ilirske zemlje, sve do na jug, do današnje Zapadne Morave. Moguće je takodje, da su se kao vrlo pokretljivi nomadi, širili i dalje na jug i mešali sa Ilirima. Tako je naprimer verovatno da se jedan deo Keltskoga plemena

Skordiska naseljavao istočno od današnje Crne Gore, o čemu nam može svedočiti ime Skodra ili Skordus, za današnji Albanski grad Skadar i Šar – planinu. Poznato je da su se Skordisci, zajedno sa Ilirima, dugo borili protiv Rimljana.

Nakon dugotrajnih i teških ratova Rimljani su pokorili Ilirskog kralja Gencija, koji je vladao u plemenu Labeatima, gde je bio i grad Medeon odnosno Medun, koje se

prostiralo od današnjih Kuča do Skadarskog jezera. Isto tak o najznatnije Rimsko kulturno središte, grad Dokleja, podignut je u blizini Medeona u t adašnjoj provinciji Prevalitani. Takve prilike su morale imati uti caja na Ilirske Labeate, podlegle

moćnom uticaju Rimljana da se posle nekoliko vekova Rimske vladavine polatine. Ali njihova dalja sudbina se ne zna.

Najezda Slovena na Balkansko poluostrvo završena je u prvoj polovini VII. veka. Ne zna se pouzdano kada su Sloveni naselili plodne ravnice oko donje Zete i

Morače, ali se može bar približno odrediti po nekim znacima, pre svega da je grad Dokleja postojao još na kraju VI. veka za vreme pape Grgura I. te da je posle njega preneto katoličanstvo u Bar. Poznato je da Sloveni početkom VII. veka razaraju stare varoši Akruvium i Epidaurum na Jadranskom moru, te ako ov e činjenice dovedemo u vezu sa Doklejom koja se u VII. veku i nadalje uopšte ne pominje, može se izvući zaključak da su je Sloveni ili Srbi u prvoj polovini sedmog veka potpuno porušili i uništili. U prvoj polovini VII. veka razoren je i stari grad Duklja, a njenu okolinu su naselili

Sloveni. Izmešani sa preostalim starincima do XII. veka novo stanovništvo je nazvano Dukljani. Isto tako, sličnim stapanjem stanovništva, nešto kasnije u XIII. veku na jugo-zapadu sadašnje Kučke oblasti mogli su nastati Kuči, jer je poznato da je jugo-zapadni deo Kučke oblasti bio naseljen Srbima, pa se već l220. godine pominje Gorska Župa. Pouzdano se zna da je starosedelačko stanovništvo usled

mnogobrojnih napada i pustošenja u prošlim vekovima bilo već jako razredjeno, a usled neprijateljstava sa doseljenim Slovenima moralo se povući u planine. Pleme Kuče je do sada iistraživalo straživalo i obradjivalo nekoliko autora. Nešto opširnije pisao je vojvoda Marko Miljanov Popović “Pleme Kuči u narodnoj priči i pjesmi”, u zbirci izdatoj 1904. godine u Beogradu. O Kučima je opširnu studiju izdao Jovan Erdeljanović “Pleme Kuči u Crnoj Gori”, izdatoj 1907. godine u Beogradu. Dr.Vaso Čubrilović štampao je 1963. godine u Beogradu “Postanak plemena Kuča” - Stevana Dučića.

mirkorakovic

Broj poruka : poruka : 2090 Datum upisa : upisa : 24.07.2013


Pon 16 Nov 2015, 12:16

O Kučima je pisao i profesor Podgoričke gimnazije Blažo Radivojev Popović u godišnjaku Podgoričke gimnazije 1931. godine. Marko Bojov Rašović izdao je 1963. godine u Beogradu knjigu “Pleme Kuči”, a Radovan Bogićev Ivanović knjigu pod istim naslovom 1978. godine u kojoj je opisao pleme Kuče od 1684. do 1796. godine. O Kučima je pisao i Pavle Rovinski, ali ni jedan od pomenutih autora nije asno definisao kako je nastalo ime Kuči. Pop Dukljanin u svojem ljetopisu pominje Gorsku župu, a Erdeljanović misli da se to može odnositi na današnje Kuče, zbog mjesta koja se tamo navode. Gorska župa pominje se u darovnoj povelji manastiru Žiči 1220. godine. Poznato je da je Gorska župa činila jugo -zapadni dio Zetske oblasti, a Župom je u X. vijeku vladao Saganeg Vojislavov - brat kralja Mihaila.

Ovde je važno napomenuti da su se stanovnici Kuča i njihova teritorija nalazili u sastav srednjevjekovne srednjevjekovne države Zete, zajedno sa njom u sastavu države Nemanjića, a potom Balšića. Kuči sa sedam domova nalazili su se jugo-istočno od Podgorice 1330. godine u katunu Lješa Tuza. U ovom katunu pominje se Petar Kuč. Vjerovatno je, da ovaj nije najstariji bratstvenik sa ovim prezimenom.

U selo Kuči u blizini Bolše, bilo je četrnajest porodica sa prezimenom Kuč, a u popisu iz 1416 – 1417. godine nije bilo ni jedne porodice sa ovim prezimenom. Kasnije se ponovo pominje l4 porodica u osam Skadarskih sela. Prema prvom Turskom pop isu

iz l485. godine u sastav pomenute teritorije t eritorije ušla su i dva sadašnja Kučka sela: Kupusci sa l7 i Raćesi sa 18 kuća. Prema tome, ime plemenu Kuča je i došlo po nekom doseljeniku iz pomenutih mjesta. Sve ostale teze o nazivu K uči su manje vjerovatne od ov e. Iste 1330. godine pominje se i pleme Kuči i Petar Kuč sa svojom braćom: Djurdjem, Tihom, Lešom i Marom, od kojih su kasnije nastala

pojedina bratstva.

Jedan od čuvenih učesnika bune protiv, tada kralja, a kasnije cara Dušana, 1332. godine, bio je Petar Kuč. O Petru postoji više tumačenja, ali pod predpostavkom predpostavkom da e nosio prezime po mjestu svog stanovanja.

Kuči se prvi put pominju 1443. godine u Dubrovačkom arhivu. Naziv Kuči, sa pravim smislom i namjenom, pominje se prvi put 6. septembra 1455. godine u

“Zetskim pogodbama”. pogodbama”. Poznato je da se Kučka teritorija dijelila na Kuče i Kučku Krajinu. U imeniku geografskih naziva srednjovekovne srednjovekovne države Zete od Gavra A. Škrivanovića, pominju se sadašnji djelovi Kučke teritorije: Gorska župa oko 1220. godine, planina Koštica

oko 1315. g. Kom planina oko 1330. godine, Lazorci kao katun, a danas selo 1497.

Lopari, kao katun u Kučima današnje selo Koći i Lopari u Fundini: Ribnica, kao granična rijeka današnjih Kuča 1216. godine: Rikavac planina i Rikavačko jezero 1315. godine. Grad Medun kao grad, Lazorci, Koći i Lopari kao katuni pominju se 1455. godine. Selo Kupusci se pominje te iste godine, ali ne kao teritorija nahije

Kuči. Takodje je poznato da u Kučima postoji Kakaricka Gora, nazvana po Kakarićima čija je ona bila vlasništvo. U Albaniji postoji selo Kakarići sjeverno od Lješa, koje se pominje 1416. godine.

U imeniku se govori o dva sela sa imenom Kuči: jedno se nalazi sjeverno od Skadra, koje se pominje 1416. godine, a drugo istočno od Valone, pominje se 1431.godine. Pitanje je da li je ovo ime moglo biti prenijeto iz ovih sela

preseljenjem dijela stanovništva iz Albanije, ili su im današnji Kuči služili kao katun gdje su kasnije naseljeni i prenijeli to ime kao zavičajnu uspomenu.

mirkorakovic


Pon 16 Nov 2015, 12:18

PREDANJE O POREKLU NAJSTARIJEG

KUČKOG STANOVNIŠTVA Broj poruka : 2090 Datum upisa : 24.07.2013

U Kučima je održana uspomena i sećanje na dva stara naroda: Bukumire i Mataguže, koji su se sami zatrli u medjusobnim borbama, tako da se danas ništa više o njima ne zna. Ostale su samo starine koje ukazuju na to da su ovi narodi u Kučima stvarno postojali. Bukumirsko jezero i selo Mataguži takodje svedoče o postojanju ovih plemena u ovim krajevima.

Današnje Srpsko stanovništvo kao uspomenu na svoje stare pretke, sa koljena na koljeno prenosi slavu (krsno ime). Sve porodice koje su proizišle od jednog pretka slave isto krsno ime i kao svetinju ga održavaju. Samo u slučaju velike nevolje neka porodica će promeniti slavu, ali će većinom ipak održati uspomenu na nju uzimajući je kao preslavu ili prislužbu. Prema tome, ako se pored drugih znakova nadje da dve porodice ili bratstva imaju i istu staru slavu to je ujedno i jak dokaz o njihovom srodstvu.

Da bismo na osnovu izložene gradje razmotrili poreklo Kuča, poći ćemo onim hronološkim redom, kojim je Kučko pleme i postojalo. Najpre da razgledamo, kakvog su porekla mogli biti najstariji Kuči, oni koji se javljaju prvi put sredinom XV. veka kao predsta vnici plemena Kuča. Za njih bi se moglo reći, da su velikom većinom bili poreklom od onog stanovništva, koje se u ranijim vekovima po tadašnjoj Kučkoj zemlji nastanjivalo. U drugoj polovini XV. veka počinje Kučka oblast, kao i sva ostala Brda, dobijati

nove

stanovnike, odnosno doseljenike koji se sa istoka povlače ispred Turske navale. Ti novi došljaci su u mnogom pogledu dali nova obeležja Kučkom stanovništvu, te zato Kuče za poslednja četiri veka možemo smatrati kao novije Kuče prema onim starim, dok su najstariji stanovnici Kučke zemlje bili Ilirski Labeati, koji su se kasnije pod uticajem Rimljana, a naročito bliske Rimske Dokleje ednim delom ili sasvim poromanili. Za Medun znamo da je bila njihova t vrdjava, a po svoj prilici i naselje. Zbog vodenog b ogatstva,

toplog klimata, pitomog i plodnog zemljišta, najpodesniji predeo za ljudski život, bila je Fundana, te su Labeati i tamo morali biti nastanjeni, odnosno naseljeni, što pokazuje poreklo njenog imena i susedne Kakaricke Gore. Možda je i neko od starih grobalja i crkvina uspomena na hrišćanske potomke tih Labeata. Ne može se znati dokle su Labeati dopirali u unutrašnjost sadašnje Kučke zemlje, ali je moguće da je i u imenu sela Dučića, neka od uspomena na neko njihovo poznije bratstvo sa imenom Duki ili Duke. Od Labeata ili od njihovih bliskih

suseda mogao je dobiti ime i Kom, jer su svakako i oni kao i današnji Kuči izdizali sa svojom stokom u Komovske ispaše. Posle rušenja stare Dokleje u VII. veku, Srbi su se mogli ugodno nastaniti u pitomoj ravnici Doljanima, te time doći neposredno na samu ivicu današnje Kučke zemlje. Kakvi su bili njihovi odnosi prema starosedeocima, koje nazvaše Vlasima, ne može se pouzdano kazati, ali je najverovatnije da su se Vlasi prema Srbima držali onako kao kasnije Kuči prema osvajačima Turcima, tj. da su se iz svoje krševite postojbine sa oružjem u ruci odupirali Srpskom napredovanju, a što je moglo trajati i poduže vreme. Srbi su došli kao velika narodna masa, koja se po ravnicama i župama veoma brzo namnožila i počela se prelivati na okolna brda i planine, koje i onako nisu mogle biti gusto naseljene.

mirkorakovic


Pon 16 Nov 2015, 12:19

Dok je tako medju Kučkim Srbima, ili na ivicama njih ove oblasti bila samo po koja stara porodica, dotle je na severu od njih dugo vremena bilo i celih bratstava ili

plemena, od starijeg njima tudjeg stanovništva. Po narodnom predanju to su bili Bukumiri i Mataguži (Matagušci). O Bukumirima se već i zbog njihova imena može

Broj poruka : 2090 verovati da su bili Ilirskog porekla. Datum upisa : 24.07.2013 Mnogobrojni kiljani na visoravni Momonjevu

za koje predanje kaže da obeležavaju

pogibiju Bukumirsku, odmah su na jugu od Bukumirskog jezera, te bi se prema tome moglo verovati da su Bukumiri negde u tom predelu i stanovali, ili su pak tu

imali svoje letnje katune, a da im je pravo sedište bilo negde zapadnije, možda u današnjim Bratonožićima, gde i sada ima ostataka od Bukumira, a to su stanovnici sela Jablana, koji su do nedavno stanovali na Pelevu Brijegu, u sred Bratonožića. Bivalo je ranije svuda po Bratonožićima, pa čak i u Piperima, manjih ostataka od Bukumira. Dakle, sva je prilika da su Bukumiri bili Vlasi i da su bar najvećim delom živeli u današnjim Bratonožićima. O Matagužima se ne može detaljnije odrediti mesto njihovog sedišta i njihova

porekla kao o Bukumirima. Njihovo ime moglo bi biti takodje Ilirskog porekla,

verovatno kakav nadimak, sastavljen od reči koje su bile srodne današnjim Arbanaškim, ili pak da je ta prva polovina mogla biti neko osobno ime, u što bi se moglo verovati po Jirečeku, da su nekadašnji stanovnici današnjeg sela Mataguža bili Arbanasi, te je i prema tome vrlo verovatno, da je ime Mataguži takodje Ilirskog porekla.

Svuda se po Kučima sasvim odlučno tvrdi, da su Mataguži bili “stari narod” koji je živeo na današnjoj Kučkoj zemlji, a u južnoj podgorini Žijova ima najviše predmeta, koje predanje vezuje neposredno za njih. Tu su i mnogi kiljani, koji

svedoče o pogibiji Mataguškoj, zatim Gradina više donje Kržanje, na kojoj je, kako vele, sedeo vojvoda Mataguški, pa u Donjoj Kržanji ubao “bunar” Dvijekolac, kao i druga predanja o tamošnjem “suhozidu” koji je Mataguže sasvim iselio iz Kuča. Iz ovih narodnih predanja o Bukumirima i Matagužima toliko se može pouzdano zaključiti, da je na severu od Srba, koji su se bili u priličnom broju naselili po užnom delu današnje Kučke zemlje, bilo starosedelaca Vlaha, koji su tamo zadugo živeli kao nomadski pastiri. Predanja o nekim medjusobnim pokoljima ili istrebljenju tih starosedelaca ili o njihovu raseljenju usled “suhograda” treba shvatiti kao običnu težnju, koja je zapažena kod svih naroda “da se nestanak nekog davnašnjeg stanovništva objašnjava čudnim i tajanstvenim načinom.'' Moguće je da su stari Kučki Srbi Bukumire i Mataguže, nešto pobili, a nešto rasterali da bi zadobili njihove ispaše i planine, isto onako kao što su docniji Kuči iz istih razloga pobili i proterali Hote iz Hotskih Korita i kao što o izginulim Hotima svedoče kiljani po Kaženiku i po Crnoj Rupi više Hotskih Korita, tako kazuju kiljani na Ćafi od Nikića i na Momonjevu o pogibiji Bukumira i Mataguža. Da su zaista tako stari Kuči isterali Bukumire i Mataguže, može se uzeti za dokaz i to, što je medju Kučima i do danas živo očuvana uspomena na te starosedeoce i što su kiljani, koji na njih podsećaju, do danas dobro očuvani i nisu vremenom najedeni i izlizani. To znači da i dogadjaji o kojima ti kiljani svedoče, nisu bili u nekoj davnoj starini. Sa ovim je rečeno sve, što se moglo saznati o nekom starijem ne srpskom stanovništvu današnje Kučke oblasti. Iz svega se vidi, da je broj njegovih naselja i broj njegovih porodica i bratstava, koja su zaostala medju Srbima, morao biti vrlo mali. Zato je i njihov uticaj na Srbe mogao biti sasvim neznatan, te se tako

sredinom XV. vijeka Kuči javljaju kao pravoslavno Srpsko pleme.

mirkorakovic

Broj poruka : 2090 Datum upisa : 24.07.2013


Pon 16 Nov 2015, 12:20

Neka od Kučkih bratstava možda i nisu bila baš poreklom od najstarijih Srpskih naseljenika u Kučima nego su se doselila u Kuče mnogo kasnije, neka možda u početku Turske najezde u XIV. veku, ali narod ne zna o njima ništa drugo nego da su to bili najstariji Kuči. Sedište tadašnjih Kuča bilo je Podanje i južna ivica Površja, a zna se da su od Kučkih naselja na Površju bila samo: Bezihovo, Krivi Do i Momče vrlo stara, dok su ostala naselja tek kasnije Kučima naseljena. U tom starom sedištu plemena Kuča živele su ove porodice: Jovovići na Momču: Lukačevići i Tokići na Ubaocu, Bojovići

(Makovići), Nelevići, Golevići i Ranjkovići na Ublima, Kući, Balotići, Peralovići, kao i Bakočevići na Kosoru, Ninčići (Nindžići) i Šaranovići na Liještima, Nilejići, Džokići, Martinjakovići i Rečkovići na Bezihovu, Šarkići, Kućani, Kutevići, Šilovići, Kapadžići, Čirgići, Marići, Memići i Džukelići u Orahovu, Dučići u današnjim Dučićima, Pirovići i Perucići blizu Dučića, Bakočevići i još neki “Vlasi” (Srbi) i Loparci u današnjim Koćima, poveći broj docnije poturčenih bratstava na Medunu: Gulji, Ljapi, Babaji, Ljuhari, Ciknići (Sutovići), Paskovci (Paskovči) i Djokaji u Fundani, Bracovići i Ninelovići u Vrbici, Bošmari na Sjenicama, Zlojutrovići Čubranovići, Štetibradići, Zečevići, Račevići, Andžići, Rakčevići i još ne ki sa nepoznatim prezimenima u Zlatici. Iseljeni Baljšići (Balšići), muhamedanci Kučevići, Dječevići, Seknići i dr. takodje su bili poreklom od starih Kuča. Mnoge porodice su se iselile na razne strane, a samo se za nekoliko zna da su izumrle. Predak Drek alovića

možda je bio Arbanas, a možda poarbanašeni potomak Srpske vlastele. Za Mrnjavčiće se zna pouzdano, da su došli kao pokatoličeni Srbi, a zacelo su znali i Arbanaški jezik. Možda je tako isto bilo i sa Bracovićima. Jedanajest bratstava, a to je polovina od svih doseljenika, podolazilo je iz krajeva sa jugo-

istoka i sa juga od Kuča, pa dok starija od njih, medju kojima su i Arbanaška obeležavaju većinom ono povlačenje Srba i Arbanasa ispred Turaka, dotle mladji od tih doseljenika, koji su samo Srbi, ob eležavaju novu vrstu povlačenja, a to je povlačenje Srba ispred Arbanasa. Drugih jedanajest bratstava bila su sva Srpska i većinom begunci od krvne osvete, najviše iz Rovaca, zatim iz ostale Crne Gore i iz Hercegovine.

Kako je većina doseljenika iz one prve grupe došla pre l2 do l4 pasova, dakle pre 300 – 350 godina, pa su jedni od njih bili Srbi, drugi Arbanasi, a treći polupoarbanašeni Srbi, to su u XVI. i XVII. veku bili nastali procesi, koji su imali da reše etničku sudbinu plemena Kuča. Zahvaljujući Srpskoj svesti i jakom uticaju starih Kuča i njihovih susjeda Bratonožića glavni deo Kuča je minula opasnost, da budu poarbanašeni. Sa pojavom tj. prelaskom vojvode Lala Drekalovića u pravoslavlje učinjen je glavni korak za odbranu Srpstva u Kučima, jer su Lalovu primeru sledili i svi Mrnjavčići i drugi pokatoličeni Srbi, ako je bilo još nekih. Kasnije su se i Arbanasi Nikići sa Pajovićima u Lazorcu, prešavši u pravoslavlje, posrbili. Na jugo -istočnom kraju Kuča Arbanaški živalj je potpuno pobedio, pa su i mnoge Srpske porodice medju sobom govorile više Arbanaški nego Srpski jezik. Medju doseljenim bratstvima imaju tri koja tvrde da su poreklom od vladalačkih domova: Mrnjavčići od Mrnjavčića (ili Mrnjavčevića), Drekalovići od Kastriota i Banjkani od Crnojevića. Za Mrnjavčeviće i Drekaloviće može se zaista verovati da su bili u nekom srodstvu sa vladalačkim porodicama ili poreklom od neke njihove vlastele, dok ta tvrdnja za Banjkane ne mora biti tačna.

mirkorakovic


POREKLO NOVIJIH KUČA

Pon 16 Nov 2015, 12:20

Krajem XV. i u XVI. veku, počinje znatna promena u sastavu Kučkog stanovništva. U Kuče se doseljavaju nova bratstva i porodice, mnoge i od boljeg roda, bežeći većinom od Turske osvete. Ti su došljaci bili Srbi i Arbanasi, ljudi hrabri i energični, predstavnici nepomirljive borbe sa Turcima. Gotovo svi su dolazili kao jaka


bratstva, koja su sebi i silom zauzimali sedišta medju starim Kučima, pa su se kasnije na njihovu štetu širili i time naterali mnoge stare rodove da se rasele. Mnogi od tih Kučkih iseljenika primiše islam, bilo zato da bi se mogli održati, bilo iz inata i radi osvete onima koji ih izagnaše iz Kuča. Kao što je bilo u svim Srpskim plemenima, tako i u Kučima, došljaci su pokazali mnogo veću životnu snagu od starosedelaca pa su se brzo namnožili i raširili i van granica stare Kučke oblasti. Oni baciše stare Kuče, sasvim u zasenak, pa se sami istakoše kao pravi Kuči, noseći i braneći to ime sa istim ponosom kao i njihovi predhodnici, stari Kuči. Oni su već do sredine XVIII. veka proširili Kučku oblast do njenih sadašnjih granica. Tako je novo doba u Kučkoj oblasti i njenoj prošlosti obeleženo dvema pojavama: novim doseljavanjem i širenjem plemena. Najznatniji od starih doseljenih bratstava su Mrnjavčevići koji se smatraju predstavnicima svih starih Kuča. Oni su se zaista davno doselili te su se sa starim Kučima bili gotovo slili u jednu etničku celinu i držali se zajedno prema novijim doseljenicima, medju kojima je bilo i Arbanasa, kao prema nečemu tudjem. Poseban su odnos imali prema bratstvu Drekalovićima. Kada su se Drekalovići namnožili i usled svog povlašćenog položaja kao vlastelinsko vojvodsko bratstvo, veoma osilili, te smatrajući s ebe kao posebno pleme isticali su se kao pravi i glavni Kuči nazivajući sve druge saplemenike “ostalim Kučima”. U vremenu od prve polovine XV. do kraja XVII. vijeka tj. za 250 godina, doselilo se

u Kuče 23 koja bratstva, koje porodice, od kojih se samo jedno bratstvo, Čigomani, opet iselilo. Od ostala 22 bratstva zna se pouzdano da su četiri bila Arbanaškog porekla: Gest, Bonkeći, Koći i Nuculovići (sa Nikićima i Pajovićima). Celokupno stanovništvo stare Zlatice raselilo se pre otprilike 200 godina. Predan je kaže da su stari Zlatičani ubili jednome Ivanoviću druga Bolandžića sa Sjenice i da su im se Ivanovići zbog toga svetili. Ivanovići su bili Drekalovićki rod sa Meduna, dok su Drekalovići bili najveće Kućko bratstvo. Sve do skoro Kupusci su bili pusto s elište, čije je zemljište bilo svojina Drekalovića (Vujoševića) sa Kosora, dok su Vukosavljevići, takodje od bratstva Drekalovića, kupili zemlju u Ubalcu od tadašnjih Tokića. Rovinski predpostavlja, da su stari Kuči i stari Bratonožići bili jednog porekla i činili najpre jedno pleme, od koga se posle jedan deo preselio preko Male Rijeke

(Černogor II, 1., str. 89). Mnoge činjenice idu u prilog tome da ta predpostavka ima dosta verovatnoće, a kada svemu ovome dodamo i to da su svi stari Kuči i Bratonožići od vajkada slavili Svetog Nikolu, da su jedni druge pomagali u mnogim ratovima i da su u ono vreme

imali zajedničke katune čak na Širokaru i Rikavcu, onda ova predpostavka sve više dobija vrednost istine.

mirkorakovic


Pon 16 Nov 2015, 12:21

– Popović, Jovan Erdeljanović i Vaso Čubrilović posvetili su puno pažnje pitanju porijekla Kučkog stanovništva. Svi oni su uglavnom pisali o dva veća bratstva u Kučima. Riječ je o Mrnjavčevićima i Drekalovićima. Po predanju i jednih i drugih govori se da Mrnjavčevići potiču od Gojka Mrnjina, brata kralja Vukašina, a Drekalovići od Jovana Djurova Kastriota. Ljubomir Kovačević u predgovoru knjige ''Pleme Kuči'' 1904. godine, dovodi u sumnju mogućnost da su Mrnjavčevići u Kučima porijeklom od vojvode Gojka, a Drekalovići od Jovana Djurova Kastriota. Po Kovačeviću Kuči vode porijeklo od Baošića – Balšića. On navodi da je Gojko Mrnjavčević zamijenjen Gojkom Baošićem, praunukom Djurdja Baošića, koji je bio oženjen kćerkom kralja Vukašina Mrnjavčevića. Jovan Erdeljanović u svojoj knjizi daje tri postavke o Drekalovom porijeklu. Po ednoj verziji, većina Drekalovića tvrdi da je Drekale sin Jovana Djurova – Kastriote. Drugi deo Drekalovića i svi stari Kuči govore da je Drekale sin vojvode Nikeze Marinova, a po trećem predanju Drekale je bio sin kćerke Arbanaškog kneza Marko Miljanov


Martina Djona iz sela Selce u Klimentima. Izmedju samog Drekala i Jovana Kastriote postoji vremenski razmak od 147 godina, pa je prva varijanta o

Drekalovom porijeklu teško održiva. Po nekim podacima iz Dubrovačkog arhiva, prije očeve smrti (l468. godine), Jovan Djurov se sa ženom ukrcao na galiju i otišao u Italiju, odakle se nikada nije vratio. Po Stevanu Dučiću, odsječene glave: Radička Nikezina, Vučice Ivanova i Gvozdena Lekočeva odnijete su Skadarskom veziru. Vezir je pozvao Drekala u Skadar da prepozna odsječene glave, a Drekale je tom prilikom kazao: ''Ovo je glava mog brata Radička Nikezina, a ovo glave mojih rodjaka''. Udajom kćerke Raše Popova za Adžiju Radičeva oskrnavilo se bratstveničko srodstvo, pa su se Drekalovići odrodili od Nikezića jer su, navodno, od boljeg roda – od Kastriotovića. Postavlja se pitanje; - Ako Drekale nije Nikezin sin kako je mogao postati vojvoda

nad Kučima kao došljak? U to vrijeme Kuči su imali tri vojvode: Žijo Peralov na Kosoru, Dreca Dedin na Orahovu i Asan Djerdjelov u Zatrijepču. Ako Drekale nije postao vojvoda po naslednom pravu, onda je vojvodstvo dobio od Skadarskog vezira svojim vazalnim odnosom prema Turcima. Postavka da je Drekale odvratio

Skadarskog vezira od namere da od Kuča, pored drugih materijalnih dobara, oduzme i tridesetoro muške i ženske djece malo je verovatna, te da bi ga Kuči izabrali za vo jvodu u znak zahvalnosti i poštovanja. U narodu je ostalo predanje da je Drekale, navodno bio sluga kod vojvode Žija Peralovića, a bio je i oženjen njegovom kćerkom Marom. Možda su otuda navodi Marka Miljanova da je Skadarske haračlije primao i kroz Kuče pratio ''neki Drekale'', a ne vojvoda Žijo. Kuči su posjekli svatove Mahmutbegovića i zbog toga je vojvoda Žijo Peralov pao u nemilost kod Skadarskog vezira i izgubio vojvodstvo. Svrgavanje sa vojvodstva

dovelo je do razmimoilaženja izmedju Žija i Drekala i sina mu Ljalja (Lala). Marko Miljanov u svojoj knjizi o Kučima na strani 22 i 23 piše o razmimoilaženju sa Žijom Peralovim, a Drekalova žena Malja (Mara) se žali Lalu na svog oca zbog Drekalove pogibije. Kao posledica tih odnosa, Peralovići su se morali iseliti iz Kuča, a utočište su našli u Plavsko – Gusinjskoj oblasti, gdje su se prozvali Kolinovići (sada Kolenovići).

Ako hoćemo da odbacimo pitanje Drekalova vazalstva i da mu priznamo izbor u plemenu za vojvodu od samih Kuča, onda je to jedino moguće ak o je Drekale sin Nikeze Marinova. Prema tome, nema nikakve osnove naslijedjeno predanje kod

Drekalovića da je Drekale sin Jovana Djurova Kastriote.

mirkorakovic


Pon 16 Nov 2015, 12:22

Jovan Erdeljanović i Rastislav Petrović u svojim djelima o Kučima pišu, da je majka Drekalova od Mrnjavčevića iz Skadra, što je u suprotnosti sa podacima koje Konstantin Jiriček navodi u svojoj knjizi ''Istorija Srba'' – knjiga I – na strani 394, treći pasus, gde u tri poslednja reda piše: Treća kćerka despota Lazara – Jerina, udala se za Jovana Kastriotu, sina Skender – begova. Ona je kasnije živjela na Jonskim ostrvima i umrla kao monahinja Hipomona 1473. godine u Santa Mauri''. U

Broj poruka : 2090 fasnoti pomenute knjige piše odakle su korišćeni podaci. Datum upisa : 24.07.2013 Rovinski u svojim djelima takodje iznosi sve tri varijante Drekalovog porijekla, ali

za razliku od drugih pisaca i autora on piše da je Drekalova majka Mara, kćerka Kastriotova, a žena nekog Klimente koji je poginuo, nije došla na Bezjovo kod vojvode Nikeze, već prvo u selo Brskut gde je rodila sina Lala i navodno ga krstila po pravoslavnom obredu. Iz Brskuta je sa sinom prešla na Bezjovo kod Živa (verovatno se misli na vojvodu Žiju Peralo va) za kojeg se i udala, a njen sin Lale je kod Žive bio sluga. Sa ženom Marom i pastorkom Lalem, Žijo je prešao iz Bezjova u Kosor, gdje je sa Marom izrodio tri do četiri sina i postao vojvoda. Po Rastislavu Petroviću najvjerovatnija je predpostavka da je Drekale sin kćerke Arbanaškog kneza Martina Djona iz Selca, ali selo Selce i Klimenti u to vreme nije bilo manje sigurno od Kuča, da bi Drekalova majka našla sigurnije stanište u Kučima. Naprotiv - Klimenti su zbog svog geografskog položaja i konfiguracij e daleko više zaklonjeni i nepristupačniji, te iz tog razloga Drekalov boravak sa majkom u Kučima nije mogao biti sigurniji. Kod većine Drekalovića preovladjuje naslijedjeno predanje da je njihov rodonačeknik Drekale sin Jovana Djurova Kastriote, pa sva d ruga predanja veoma teško prihvataju. Kao dokaz o neprihvatljivosti njihovih mišljenja i teza su sledeće činjenice i to: - razmak u godinama izmedju Djurdja (Djura) i Drekala iznosi 147 godina: - drugo, Djurdje Kastriot je rodjen 1405. godine, a umro 1468. u 63.

godini života. Kada na ovu brojku dodamo 147 godina onda dobijamo godinu Drekalovog rodjenja, što bi značilo da je rodjen 1552. godine: - treće, za 147 godina namnoži se pet do šest kolena ili pasova:. – četvrti podatak je što je Jovan Djurov Kastriot prošao sa ženom preko Dubrovnika, gde ga je sačekala Dubrovačka vlastela 17. januara 1467. godine. Iz Dubrovnika je pošao sa ženom i sa većim brojem Albanskog i pravoslavnog naroda iz Albanije za Italiju, odakle se nikada nijesu vratili. Djuradj Kastriot (Skender-beg) bio je sin Ivana Kastriota, koji je pored njega imao

oš: Stanišu, Repoša i Konstantina. Djuradj je posle 1426. godine živio kod svog oca Ivana kao hrišćanin. Od 1431 – 1446. godine pominje se i vladika I – Drakul, kao vojvoda Vlaški . Iva n je umro 9. maja 1437.godine, a Djuradj (Skenderbeg) 17. januara 1468.godine u Lješu.

Lješ je u to vrijeme bio Mletački jer su ga braća Tan i Progan Dukadjin, sinovi Leke Dukadjinca, prodali 1393. godine. Pored ovih u Lješu su tada bili poznati Nikola i Pavle Dukadjin kao Arbanaški vlastelini. Da bi se konačno oslobodili svih zabluda o porijeklu Drekalovu, trebalo bi prihvatiti činjenice koje su iznete.

mirkorakovic


Pon 16 Nov 2015, 12:23

KUČKA PROŠLOST


U svom delu Marjan Grbičić – Bolica navodi za Kuče da su do skoro bili pobunjenici i da stoje u Medunu pod Turskom vojnom upravom. Kuče pogrešno naziva Arbanasima, katoličke vere i kaže da ih ima 490 domova sa 1500 vojnika. Zna se da su Kuči za vreme Kandiskog rata (1644 – 1669.godine) bili Mletački saveznici u borbama protiv Turaka, te da su Kuči i Klimenti 1649. godine oteli Medun od Turaka, što se može zaključiti iz jednog Mletačkog dokumenta iz 1658. godine, gde se nabrajaju sedam Kučkih glavara kojima je Mletačka vlada davala po četiri dukata plate, zato da joj sa svoje strane pomažu u ratu. U tom se dokumentu najpre imenuje vojvoda Ilija, odnosno Iliko Drekalović. Krajem XVII. veka nastao je medju Kučima jak pokret za oslobodjenje od Turske vlasti. Zato su se najpre postarali da rasteraju izmedju sebe muhamedance i

poturčenjake, jer su oni bili najveći oslonac Turske vlasti, medju Kučima. Tako su najpre pobili Tursku posadu, proterali i prognali onih 70 kuća starosedelaca – poturčenjaka sa Meduna i zauzeli grad. Tada su Drekalovići zauzeli njihova imanja i naselili se u njihove kuće. 1688. godine na njih se digne velika Turska vojska, u dva navrata, koje su Kuči sjajno pobedili u bitkama na Malom Orljevu i Debelom Boju, kod sela Vrbice. Nakon

ovih pobeda sve poturice pobegnu iz Kuča (osim onih u Fundani), te se na njihova imanja naseli vojvodsko bratstvo Drekalovići. Od te 1688. godine Kuči su bili u veoma povoljnom položaju prema Turcima sve d o 1768.godine. Ovo je bilo najsjajnije doba Kučke prošlosti. Kuči su za to vreme veoma osnažili, tako da su početkom XVII. veka imali 3000 ratnika, pa je njihov vojvoda Radonja Petrov Drekalović uspeo stvoriti savez od tri Srpska plemena: Kuča, Bratonožića i Vasojevića. No, nažalost taj savez je trajao kratko vreme do smrti vojvode Radonje 1737. godine. Te godine je vojvoda Radonja sa 7000 svojih Brdjana išao u pomoć Austrijskoj vojsci koja je ratovala sa Turcima u Srbiji, te je na tom pohodu umro, a njegova se vojska vratila.

U to slavno vrijeme Kučke prošlosti vojvoda Radonja je išao u Rusiju gde je uspostavio blisku saradnju, a nakon njegove smrti išao je i njegov sin vojvoda Ilija Drekalović, koji je kao i njegov otac Radonja imao zvanje ''Vojvoda svih Brda''. Kuči, kao zasebna i samostalna teritorija, sa svojim ratobornim glavarima u znatnoj

meri su prijateljski pomagali Crnoj Gori u ratu protiv Turaka 1756. godine, nakon

čega su bili u bliskom savezu sa Šćepanom Malim. Zbog toga su ih Turci u dva navrata napadali sa velikom silom. Prvi put 1768. godine Kuči su se pokorili Turcima, ali se silno vojvodsko bratstvo Drekalovići ubrzo odmetnulo. Turci su uspeli da novcem pridobiju većinu ostalog dela Kuča, pa ponovo 1774. godine sa velikom vojskom napadnu na Drekaloviće i njihove pristalice. Posle hrabrog otpora Drekalovići sa Krivodoljanima su ipak morali sasvim napustiti Kuče i skloniti se u pleme Rovčane, oko srednje Morače, Napuštena sela i opljačkana imanja proteranih bratstava naseljena su ostalim Kučima i okolnim Arbanasima.

Ovaj dogadjaj u narodu je nazvan PRVA POHARA KUČA – (1774. godine). Vojvoda Marko Miljanov je lepo i dirljivo opisao junačku borbu i patnje Drekalovića i njihovih prijatelja za vreme ove pohare (Pleme Kuči 133 – 17l).

mirkorakovic


Pon 16 Nov 2015, 12:23

Ovih nekoliko stihova iz pjesama Marka Miljanova opisuju

PRVU POHARU KUČA l774. god. I.

''Dok osvuda Turci navališe,

Broj poruka : 2090 Svak s' odluči od Drekalovića Datum upisa : 24.07.2013 Do junačko bratstvo Krivodoljsko

Oni vazda Turski protivnici

Ostadoše i slavni junaci. Pošto mrče i počinu sunce S robljem jadni Kuči pobjegoše, Utekoše u Rovca kamena, Rovčani ih bratski dočekaše, Otolen se bjehu poskitali Do kraj Bosne i Hercegovine

I prostrane zemlje Šumadije, Crne Gore upravo do mora......''

II.

''Sanak snila lijepa Srpkinja Na Kosoru, selu bijelome

Na dvorove Toma Jovovića,

Vjerna ljuba Marka Tomovića, Pa san mlada ne kaza drugome, Do svom svekru Tomu kapetanu, Kad je rana zora udarila, Pred Tomom je mlada uranila,

Pa bi Tomu riječ govorila, No je teška žalost zagušila, I velika strava obuzela,

Pitaše je Tomo kapetane: ''Što si snaho suzna i žalosna?'' Ona mu je mlada govorila: U san sam se nešto prepanula,

Boga mi sam čudno snijevala, Čudan sanak, a u gori danak, U subotu uoči nedjelje, Koji kažu nikad ne premeće....''

mirkorakovic


Pon 16 Nov 2015, 12:24

Nakon četiri godine od Kučke pohare, Turci su dopustili da se sva prognata Kučka bratstva vrate u Kuče osim Drekalovića. Turci su Drekaloviće veoma mrzili i nastojali su da ih potpuno unište, te da istrijebe svakoga od njih. Čitavih sedam godina Drekalovići su se potucali po Rovcima i drugim Crnogorskim plemenima te su se mnogi od njih tamo i stalno naselili, a

mnogi i iselili prema Šumadiji i Bosni, kao što i sama pjesma kaže. Ali i jedan pomogao je Drekalovićima koji su žel jeli da se ponovo vrate u svoju

Broj poruka : 2090 srećan slučaj Datum upisa : 24.07.2013 postojbinu.

Neki beg Zetović i paša Aliagić bjehu se odmetnuli od Skadarskog vezira pa su protiv njega pozvali u savez Brdjane i Drekaloviće. Potpomognuti ostalim Srbima i Drekalovićima, pomenuti dvojica, uspiju zavladati P odgoricom i znatnim delom Zete. Za nagradu Zetović i Aliagić dopuste Drekalovićima da se vrate u Kuče i oslobode ih od plaćanja danka, dok su taj danak ostali Kuči morali plaćati. Drekalovići tada ponovo zahvatiše sve svoje predjašnje zemlje i katune, a mnogima se za počinjena zla i štete ljuto osvetiše. Pobiše sve glavare ostalih Kuča koji su se udružili sa Turcima, pa zauzeše mnogo više zemlje nego što su do tada imali. Od njihova zla se tada iseliše mnoge, naročito stare porodice iz Kuča, dok se ostali Kuči sasvim potčiniše uticaju Drekalovića. Poslije jedanajest godina Skadarski vezir udari na Podgoricu, Zetović pogine, a Aliagić pobegne, te tako Drekalovići izgube svoje zaštitnike, a Skadarski vezir nastojaše svim silama da ih pokori, pa su od tada nastajali česti bojevi i mirenja sa Turcima. Pod takvim pritiskom Kuči su morali čak ići zajedno sa Turcima protiv Crne Gore, ali su u sred boja okrenuli puške na Turke i tako dobili sjajnu pobedu 1796. godine. Zbog te situacije medju Kučima se javio pokret da se sele za Rusiju, ali su srećom od toga ipak odustali. Kada je Srpska vojska 1809. godine pod zapovedništvom Karadjordja došla do

Vasojevića, Kuči su joj se pridružili, te su tom prilikom od Karadjordja dobili tri zastave koje su u svojim bratstvima čuvali, sve dok je medju njima nastao domaći razdor, osobito u plemenu Drekalovića: - medju rodovima Ivanovića i Popovića. Taj razdor medju rodovima olakšao je Turcima da ponovo preuzmu nadmoć i prevlast nad Kučima, tako da su Turci silom postavili Kučima novog vojvodu Djura Ilijina Ivanovića. Bilo je medju Kučima i ljudi koji su išli kod vladike Petra I, a kasnije i Petra II. i radili na sjedinjenju Kuča sa Crnom Gorom, te je zaista 1831. godine došlo do sjedinjenja. Ali bilo je medju Kučima i dosta prevrtljivaca koji su od Turaka primali mito i nisu bili iskreno za to jedinstvo i red koji je hteo zavesti vladika Petar II. pa

su davali veliki otpor, tako da od sjedinjenja ništa nebi jer su Turci i dalje postavljali Kučima poslušne vojvode. Nakon ponovnog p okušaja za sjedinjenjem za vreme vlade kneza Danila, naidje i toga puta na samoživost i tvrdoglavi otpor nekih plemenskih glavara, koji se ne ustezahu tražiti Tursku pomoć protiv ovih težnji. Kao posledica toga 1856. godine došlo je do DRUGE POHARE KUČA. Naime, knez Danilo je poslao vojsku sa svojim bratom Mirkom da milom ili silom prisajedini

Kuče, sa Crnom Gorom i kazni neke neposlušne Kučke glavare. Naišavši na čvrst otpor od strane Kuča kod Bioča, vojvoda Mirko se vrati i sa Medunske strane udje u Kuče i sa vojskom napravi pravi pokolj, sekući glave ne samo neposlušnim Kučima nego i njihovoj djeci u kolevkama, bolesnim i i znemoglim starcima, te je zbog ovog

divljaštva manjine, posle pala velika bruka i sramota za celu Crnogorsku vojsku.

mirkorakovic



Pon 16 Nov 2015, 12:25

Kada je vojvoda Mirko Petrović sa svojom vojskom 1856. godine poharao Kuče opljačkao je crkvu na Medunu, a vraćajući se preko Kosora opljačkao je i Kosorsku. Njegova vojska polomila je i uništila sve spomenike i grobove ispred pravoslavne crkve, te mu se tom prilikom suprostavio Turo Djurov – potomak vojvoda Petrovića. Za vrijeme prve pohare Kuča od strane Crnogoraca 1855. godine posječeno je 80 glava, najveći broj iz Kučke Krajine (Zatrijepča, Koća, Orahova i Fundine). Braći Crnogorcima i vladajućoj kući Petrovića bilo je malo da se zadovolje ovolikom sječom glava, paljevinom i pljačkom, već su u narednoj 1856. godini izvršili drugi pokolj i poharu. Za vrijeme druge pohare Kuča od strane Crnogoraca 28. juna 1856. godine napravili su pravu pustoš. Ubijeno je oko 150 ljudi, žena i djece u kolijevkama. Opljačkano je 800 kuća i odnešen veliki deo imovine, zaplijenjeno preko 3000 grl a sitne i 1000 grla krupne stoke. Dokument o ovom zločinu čuva se u Državnom arhivu na Cetinju. No i pored dobrog reda koji je knez Danilo zaveo 1858. – 1860.godine, veliki deo Kuča ostao je pod Turskom vlašću sve do 1876. g. – kada su Kuči pod vođstvom vojvode Marka Miljanova ustali protiv Turaka i izvojevali više pobeda nad Turcima u

– 1878. godine, kada je konačno došlo do potpunog sjedinjenja Kuča sa Crnom Gorom. velikom ratu 1876

mirkorakovic


Pon 16 Nov 2015, 12:25

MRNJAVČEVIĆI

Kada kralj Vojislav (sin Vojnov) Vojnović zarati sa Dubrovnikom 1359. godine, Srbi Tada

Broj poruka : 2090 poharaše i opustiše okolinu Dubrovnika. Mir je bio sklopljen za 4000 perpera. Datum upisa : 24.07.2013 Veliko veće raspisa nagradu od 10.000 perpera ko bi ubio Vojislava i po 2000

perpera za glave Vojislavljevih sinova. Nakon sklapanja mira 1359. godine Vojislav ponovo zarati 1360. godine, ali je 1363. godine umro, te poslije njegove smrti upravljanje njegovom ob lašću

preuze mlada udovica sa svojom verovatno

maloletnom djecom.

Još za života Vojislavljeva javlja se prilikom pregovora za mir sa Dubrovnikom 1359. godine kao druga moćna ličnost na dvoru, Vukašin, koji se pominje još za života cara Stefana Nemanje 1350. godine, kao župan u Prilepu u predelu u kome e polako zasnovao ''moć kuće''. Car Uroš ga je imenovao despotom, a njegov brat Uglješa bio je pod carem Stefanom (1346), kratko vreme namesnik u susedstvu Dubrovnika. Oni su imali i brata Gojka, a njihov otac Mrnjava bio je neki vlastelin iz Livna, koji

e posle živio kod Blagaja na Neretvi pa ga je car Stefan Nemanja pozvao sebi na dvor. Prema jednoj priči Hercegovačkog manastira Zografa na Svetoj Gori, Vukašin i njegova braća vode poreklo iz sela Opanaka (kod Omiša). Ime Mrnjan pominje se i u jednoj povelji oko 1280. godine, u Trebinju gdje je on

bio kao kaznac, ili blagajnik, kraljice Jelene, majke kralja Uroša II. Kralj Vukašin je vladao od novembra 1366 – 137l. godine oblastima sa obe strane Šare sa gradovima: Prizrenom, Skopljem, i Prilepom. U jednoj povelji 1370. godine, kralj Vukašin se naziva gospodar zemlje Srpske i Grčke i zapadnih strana, te se spominje i njegova žena Alena i sinovi: Marko, Andrija i Dimitrije. Trebalo je da se, po svoj prilici, najstariji sin Marko oženi jednom djevojkom iz Hrvatske kuće Šubića, kćerkom Grgura Pavlovića. Ona je živjela u Bosni kod bana Tvrtka i njegove majke, ali je zbog opiranja pape, bila sprečena udaja rimokatoličke vlastelinke za pravoslavnog kraljevića. Najveći oslonac kralja Vukašina bješe njegov brat, despot Jovan – Uglješa, koji je upravljao pograničnom oblašću prema Grcima i Turcima na jugoistoku sa prestonicom u Seru. Sve vesti hvale ga kao hrabrog i valjanog čoveka. Njegova je žena bila kćerka jednoga od ranijih namjesnika u ovim krajevima, ''ćesara Vojihne''. Značajno je da se Uglješa u Srpskim i Grčkim poveljama, pored svoje despotske titule, piše sa punim atributima carskoga dostojanstva. Njegova je politika išla za tim da uspostavi crkveni mir sa Grcima i da sa njima načini savez

protiv Turaka koji su već jako uznemiravali Srpske krajeve. Balšići (koji su vladali Zetom) bili su saveznici i srodnici kraljevi. Djura Balšić oženio se Vukašinovom kćerkom Oliverom. Docnije je njegova žena bila Teodora, kćerka Dejanova, te prema tome sestričina cara Stefana, koja je prvi put bila udata za Žarkom, nekadašnjim namesnikom u Zeti. Kralj Vukašin je u Makedoniji bio svuda priznat. Na granici prema zemlji cara Simeona, sedeo je Hlapen koji je, pored Bera i Vodena, držao po svoj prilici i Kostur, pa je kasnije postao tast Vukašinova sina Marka, koji se oženio njegovom kćerkom Jelenom.

mirkorakovic



Pon 16 Nov 2015, 12:26

U velikoj bitci na Marici u kojoj učestvovaše kralj Vukašin sa sinom Markom i bratom Uglješom, u petak 26. septembra 1371. godine pretrpjeli su Srbi veliki i strašan poraz od Turaka. U boju pogiboše oba vojskovodje (Vukašin i Uglješa). Sahranjeni su oko 28 kilometara dalje od mjesta dogadjaja – bitke na Marici. Poslije ove bitke Turci počinju gospodarenje nad južnim Slovenima. Imali su otvorene sve puteve pred sobom. Turske konjičke vojske krstarile su kroz Makedoniju sve do Tesalije i Arbanije. Srpski kneževi u Makedoniji bjehu primorani da pobedniku plaćaju danak i daju pomoćnu vojsku: Kralj Marko (sin Vukašinov), despot Jovan Dragaš i njegov brat Konstantin i drugi. U oblasti Uglješinoj nije se mogla zadržati njegova porodica. Njegova žena, kao kaludjerica Eufemija, iskusna i mudra žena, živjela je kod kneza Lazara, a posle njegove smrti kod njegove udovice, a svoje srodnice.

Najstarija kćer despota Lazara zvala se Jelača, a mladja Jerina - koja je bila udata za Jovana Kastriotu, sina Djurdja Kastriote (Skender-bega). Marija, sestra Djurdja

Kastriotića – Skenderbega bila je žena Stefana Crnojevića. Slepi Grgur (kojeg je Turski car oslijepio) bio je najstariji sin despota Djurdja, a mladji njegov sin bio je slepi despot Stefan. Imali su i sestru Maru. Toma Katakuzen bio je brat njihove majke Jerine, odnosno njihov ujak. Grgur je imao i

ednog vanbračnog sina Vuka (despota). Grgur je umro 1459.godine. Jovan Uglješa bio je sin despota Uglješe, a ćesar Uglješa - sin sevastokratora Vlatka oko (1402 – 1423. g.). Možda je otac despota Uglješe i kralja Vukašina bio car Uroš, koji je imenovao sina sevastokratora Vlatka, - Uglješu, za ćesara još dok e bio dijete od svojih 7 – 8 godina. Konstantin i Dragaš su bili sestrići Stefana Dušana. Uroš je imao kraljevsku titulu pre nego što je postao car, dakle za života svog oca Stefana (Nemanjići). To bi značilo da je: Stefan Dušan imao Stefana Uroša, - koji je imao Vukašina kralja), Uglješu (despota) i Gojka (vojvodu). Vukašin je imao: Marka (kralja) – koji nije imao potomstva. Dimitrija (župana) i Andriju. Despot Uglješa je imao: Dejana, a ovaj Jovana i Konstantina. Despot Jovan – Dragaš je imao; Uroša (cara), a on Vlatka (sevastokratora). Vlatko e imao ćesara Uglješu.

Vojvoda Gojko Mrnjavčević, nakon pogibije svoje braće: Vukašina i Uglješe, nastanio se u Skadar, gde je kratko vreme živeo do svoje smrti 1374. godine. Imao e sinove: Marka, Gavrila i Jovana (Jova) koji je ostao siroče u kolijevci, jer su mu majku uzidali u temelje Skadra na Bojani, kao što i k azuje narodna pjesma: Zidanje Skadra.

Taj mali i hrabri Jovo, kasnije je postao rodonačelnik mnogih rodova u Kučima, među kojima se ubrajaju i RAKOVIĆI. Žena kralja Vukašina zvala se Jevrosima (majka kralja Marka poznatijeg kao Marko Kraljević, opjevan u mnogim junačkim narodnim pjesmama). Kralj Marko (sin Vukašinov) bio je vladalac s malom oblašću 1371 – 1394. godine. Priča kazuje da je Marko istjerao, zbog nemoralnog života, Hlapenovu kčerku Jelenu, koja se onda udala za Balšu Balšića i sa njim prešla u Zetu , ali je i Balša zbog njenog raskošnog života najpre zatvorio, a onda otjerao. Marko je poginuo sa Konstantinom u jednoj bitci sa Turcima 1394. godine u Vlaškoj i za sobom nije ostavio naslednika. Nakon toga njegova braća Andrija i Dimitrije su se s klonili u Dubrovnik, te je Dimitrije 1407. godine postao župan i kraljev kastelan grada Vilogoša. Konstantin i Jovan Dragaš bili su sinovi carice Jevdokije (sestre cara Dušana) Konstantinova kćerka Jelena udala se za Vizantijskog cara Manojla Paleologa. Interesantno je napomenuti da su se Srpski vladari medjusobno držali u veoma čvrstim prijateljskim vezama, vezujući se medjusobno udajama svojih odiva ili ženidbama svojih srodnika. Kasnije su se čak i pojedine njihove odive udavale za Turske careve i vlada re, kako bi bolje učvrstili svoje prijateljske odnose i održali mir u svojoj zemlji.

mirkorakovic


Pon 16 Nov 2015, 12:27

Mrnjavčići (Mrnjavčevići) su se u Kuče doselili negde krajem XIV. ili u prvoj polovini XV. vijeka tj. pre više od 500 godina. Jednostavnog bratstva Mrnjavčevića sada u Kučima nema, ali se to bratstvo sada drži jedino uspomenom, jer su se pojedini ogranci tog bratstva toliko namnožili i razrodili, da se smatraju kao samostalna bratstva pod zasebnim imenom. Radi lakše obrade ove materije ipak ću ih uzeti

Broj poruka : 2090 kao jednu celinu, odnosno jedno bratstvo sa raznim rodovima. Ovi rodovi pouzdano Datum upisa : 24.07.2013 nabrajaju po 16 – 18 pasova od kada su se njihovi preci doselili u Kuče. Radi

primera navešću pasove nekoliko rodova. - Nikočevići u selu Kutima (po pričanju čuvenog pametara Sava Prentaševa Nikočevića): Toko (unuk Savov) – Miljan (sin Savov) – Savo – Premo – Deda – Vuko – Nikoč – Deda – Nika – Vuče – Vuka – Radič – Janko – Sekule – Deda – Glavat – Lješ – Panta (doseljen u Kuče) – Gavrilo – Nenada – Gojko – Mrnjač. - Dedići u selu Berovi (po kazivanju Djoka Punišina Dedića): Gavro (Djokov sin) – Djoko – Puniša – Deda – Prentaš – Božo – Prentaš – Deda – Maraš – Stanko – Dreca (vojvoda) – Deda – Andrija – Petar – Panta – Nenada – Jovo – Gojko Mrnjavčević – Mrnjač. - Nikezići na Bezihovu po nabrajanju starca Bora Otaševa Nikezića : Arso (Borov

unuk) – Jovan

– Boro – Otaš – Novo – Periša – Janko – Vuča – Vuksan – Jovan – Sekule – Niko – Radičko – Nikeza – Mauro (ili Marin) – Nenada (doseljen u Kuče) – Jovo – Gojko – Mrnjač. - Djurdjevići u Podgradu po kazivanju starca Pauna Radonjina Vujoševića, za njegove srodnike: Zarija – Novica – Radovan – Vata – Nikaš – Djuro – Miro – Ljuljo – Nika – Maraš - Milija i Vujoš (doseljeni u Podgrad sa Liješti) – Marale – Radonja – Vuka – Djuro – Ponta (doseljen u Kuče) – Nenada – Jovo – Gojko – Mrnja. Prema predanju i kazivanju mnogih pametara iz više Kučkih sela, Mrnjavčevići vode poreklo od vojvode Gojka, brata Srpskog kralja Vukašina, a Gojkova porodica po njegovoj smrti morala je bežati iz Skadra od Turaka, te se uklonila u jednom seocu Bardanji ili Brštanu u dubokoj dolini rijeke Cijevne. Tu su Mrnjavčevići probavili dva pasa i namnožili se u dosta jako bratstvo, ali su ujedno i primili katoličku veru, jer tamo nije bilo pravoslavnih sveštenika. Zbog teškog života u tesnoj dolini rijeke Cijevne, Mrnjavčevići krenu odatle na zapad tražeći bolje mesto za življenje Kada su došli na brdo Rašnik više Orahovskog sela Podgrada, ugledaju u poljima današnjeg Orahova ljude, gde rade zemlju. Mrnjavčevići ih iznenada napadnu, nešto pobiju, a nešto rastjeraju i zauzmu njihovu zemlju.

Tako su se Mrnjavčevići najpre nastanili u jednom delu Orahova, pa su se kasnije odatle širili po okolnim Kučkim selima: Bezihovo, Dučiće, Uble, Krivi Do i Kržanju. Nesumljivo je dakle da su Mrnjavčevići došli u Kuče sa jugo -istoka kao jako bratstvo, da su bili od znatnijeg Srpskog roda i da su se morali kriti od Turaka

najpre u severnoj Albaniji, gde su se nevoljom pokatoličili, pa su bez sumnje naučili i Albanski jezik, te su oni možda prvi donijeli medju Kučke Srbe katoličanstvo i Srpsko- Albansku dvojezičnost koja se na Orahovu i do današnjih dana zadržala. To je suština svih priča o poreklu Mrnjavčevića i u tome se svi pripovedači uglavnom slažu, jer nema nikakvih pisanih podataka prema kojima bi se to moglo proveriti. Inače, svi glavni rodovi Mrnjavčevića sada slave SVETOG DIMITRIJA – MITROV DAN, te je to nesumljivo njihov stari svetac i njihovo krsno ime.

mirkorakovic



U pojedinostima se razna kazivanja dosta razilaze, a nije ni čudo sobzirom da se predanja odnose za period od preko 450 godina. U delima Ljubomira Kovačevića, Tome Orahovca i vojvode Marka ima dosta mimoilaženja i nesaglasnosti o unucima i praunucima Gojka Mrnjavčevića, a takodje i u kazivanjima pripovedača iz većine Kučkih sela. Tako naprimer Toma Orahovac kaže da je jedan Gojkov unuk, Nenad, imao pet sinova: Mara, Leša, Tiha, Petra i Pantu, a drugi unuk vojvode Gojka , koji se takodje zvao Gojko imao je sina Djurdja. Ovaj Djurdj je kao vojvoda išao zajedno

Pon 16 Nov 2015, 12:28

sa svim svojim rodjacima u rat, koji je vodio despot Djuradj Smederevac protiv

Turaka, a od odraslih kod kuće je ostao samo Panta. U ratu su izginuli svi rodjaci vojvode Djurdja Mrnjavčevića, samo je on sa još jednim ostao živ, ali se više nijesu vraćali u Kuče. Tako je u Kučima kao glavni predstavnik bratstva Mrnjavčevića ostao samo Panta, pa ga je narod izabrao sebi za vojvodu.

Ovaj primer Tome Orahovca naveo sam zbog toga, što danas svi Mrnjavčevići (osim Bezihovaca), dovode sebe od toga Pante, ali drugačije nego št o kaže Toma Orahovac. Oni tvrde isto kao i vojvoda Marko, da je Panta imao pet sinova: Petra,

Djurdja, Tiha, Leša i Mara i onda nabrajaju, koji su se rodovi Mrnjavčevića od tih Pantinih sinova začeli. Vrlo je verovatno, da je ovo narodno dovodjenje gotovo svih Mrnjavčevića od Pante tek kasnije udešeno i da je poteklo otuda što je Panta bio neka vrlo čuvena ličnost, te su i ti rodovi Mrnjavčevića, koji su vodili poreklo od Pantinih rodjaka, istakli Pantu za svoga pretka.

Iz mnoštva imena i kazivanja, koja sam naveo, nemoguće je tačno izvesti kako su se Mrnjavčevići granali. Zato neću navoditi narodno nabrajanje rodova od one petorice nazvanih Pantinih sinova, iz razloga što se ta nabrajanja medju sobom ne slažu. Glavno je to da su se Mrnjavčevići zaista brzo namnožili i da su zbog svog uglednog porekla u narodu stekli veliko poštovanje i zadobili vojvodsko dostojanstvo.

Na osnovu podataka pouzdano se može reći za ove rodove da su poreklom od Mrnjavčevića: Kućani i Djurdjevići (Podgradjani) u Orahovu, svi Dučići, Žikovići sa Ranjkovićima (Dabićima) na Ublima. Svi ovi rodovi slave od starine SVETOG DIMITRIJA, ali po jednoglasnom tvrdjenju svih Kuča, od Mrnjavčevića potiču Berovjani i Perići u Orahovu i ako slave Svetog Jovana, kao i Kostrovići na Ublima, Nikezići na Bezihovu (sa Vučevićima i Dmitrovićima), koji slave SVETOG NIKOLU. Takodje se tvrdi da su i Krivodoljani poreklom od Mrnjavčevića, ali je samo jedan deo mogao biti od toga bratstva.

Za Berovjane, Periće, Kostroviće i Nikeziće postoji velika verovatnoća da su njihovi preci poprimili slave starih bratstava, medju koje su se naselili ili u čije kuće su možda ženidbom ušli, a moglo je tu biti i onih stapanja novih došljaka sa starim zatečenim bratstvima te su došljaci tako mogli promeniti slavu, da bi se mogli uzajamno pohoditi o slavama.

Marko Miljanov u svom delu ''Pleme Kuči'' (str.340) kaže: ''Ljudi iz Hercegovine i Crne Gore kazivali su mi da je ranije postojao običaj da kad se neko doseli u koje selo i nastani u kakvo bratstvo, onda je morao primiti slavu bratstva u koje se naselio.''

mirkorakovic


Pon 16 Nov 2015, 12:29

Berovljani (25 porodica) se sada zovu Dedići, Ljačevići i Paljevići. Od Paljevića su Arovići, sada Podgorički muslimani, Lazorčani i Perići (19 porodica) . Ima ih od skora preseljenih kod Ulcinja, u Novom Selu i u Zeti.


Od Bezihovskih Nikezića razvila se još grana Vučevići (oba roda ukupno oko 40 porodica), a od Vučevića su Dmitrovići u Gornjem i Donjem Momču (oko 25 porodica), koji su se tamo preselili pre 13 pasova. Sa Bezihova su se još odselili: Muratagići, sad muslimani u Gusinju: Birovi (Dmitrovići, svakako najbliži ogranak sa Momčanskim Dmitrovićima) u Maštama i Babini u predelu Polici u Vasojevićima: Drakulovići - hrišćani, u Vojnom Selu izmedju Plava i Gusinja: Drakovići – veliko

bratstvo u Grahovu; a ima Nikezića i Vučevića preseljenih u Kolašin, Sandžak i Srbiju. Od njih su RAKOVIĆI u Vasojevićima – u Gornjim selima kod Ivangrada, današnjih Berana. (Vidi opis od popa B.Lalevića i Ivana Protića u III. Knjizi ''Naselja Srpskih zemalja'', s.723).

Žikovići na Ublima (24 porodice), bili su najpre na Kutima, pa se se preselili na Uble. Njihovi rodjaci Ljuševići ostali su na Kutima, ali su se u vreme Prve Kučke Pohare 1774. godine odselili u Kolašin i sad su tamo muhamedanci. Od Žikovića ima odseljenih u Srbiju (6 kuća) i na Ucinj (2). – Ranjkovići (8 porodica), koji su se najpre zvali Dabići, došli su na Ubli iz Bezihova pre 11 pasova u kuću nekih Ranjkovića (možda njihovih rodjaka ), koji su odselili u Srbiju. Od Dabića su Komatine u selima: Donjoj Ržanici i Zagorju. Slave i tamo Dmitrov -dan. Pošto tamošnje narodno predanje tvrdi, da su oni došli kao katolici, znači da su se oni morali doseliti vrlo davno, kada Kučki katolici još nisu bili prešli u pravoslavlje. Kostrovići (10 porodica) na Ublima selili su se još samo na Prikalj: Od njih su postali Krcalovići ( 2 porodice). Zna se pouzdano da se u Krivi Do pre deset pasova doselilo bratstvo Ljuljanovići poreklom iz Dinoše, te se tako sa bratstvom Mrnjavčevića steklo, odnosno stopilo u edno bratstvo, uzevši i njihovu slavu. Krivodoljanima se zove i stanovništvo Gornje i Donje Kržanje jer se ono doselilo i z Krivog Dola, te ako ih uzmemo kao jedno bratstvo znači da danas u Kučima ima oko 330 porodica Mrnjavčevića. Njihovi rodovi ne samo što su se po Kučima razgranali, nego su se i vrlo mnogo raseljavali iz Kuča, tako da se u najmanju ruku isto toliko Mrnjavčevića iselilo koliko ih danas živi u Kučima. Rod Djurdjevići živeo je najpre na Ublima i Liještima. Oni na Ublima su se bili poturčili, te su u drugoj polovini XVII. vijeka isterani iz Kuča. Naseljeni su u Podgoricu gde i danas žive. Od onih sa Liješta veliki deo su istisnuli Drekalovići, te su dva brata : Milija i Vujoš Mrnjavčević, pre oko 11 pasova došla u Podgrad i od njih su sada Podgradski rodovi: Milići (40 porodica) i Vujoševići (takodje 40 porodica), dok su na Liještima ostale samo dvije porodice Djurdjevića. Od Podgradskih Djurdjevića ima mnogo iseljenih: Od Milića su Ganići (40 kuća) sada muslimani naseljeni u Kolašinu, Bijelom Polju i Rožajama. Od Vujoševića su Radonjičići, takodje muslimani u Gusinju (oko 70 kuća), a od pre dvadesetak godina preseljeni su i u Koso vsku Mitrovicu gde ih sada ima oko 30 kuća. Micanovići su takodje od Vujoševića (40 kuća). Bili su najpre u Kolašinu pa su se preselili u Srbiju: Klikovci u Zeti od Vujoševića, kao i Pajovići (od Vujoševića), hrišćani i muhamedanci u Vladnama u Zeti. Od oba roda Milića i Vujoševića ima u Srbiji (u Vasiljevcu), kao i Preljevića u Kolašinu. Kućani se dijele na: Nikočeviće i Drakuloviće (oko 15 kuća). Od njih su se iselili: Maljevići, sada muslimani u Gusinju i Prenkići (sada Martinovići) u Bijelom Polju i drugim krajevima.

mirkorakovic


Pon 16 Nov 2015, 12:30

Krivodoljani, sjedinjeni u jedno bratstvo sa Ljuljanovićima, jako su se namnožili, te

osnovali još dva sela u Kučima: Donju i Gornju Kržanju, prvu pre šest, a drugu pre pet pasova. U Krivom Dolu je ostalo samo šest porodica Prentića i dvije kuće Zonjića. U Donjoj Kržanji su rodovi: Milići (9 porodica), Lalevići (od njih su Manojlovići, Mrkulići, Arambašići, Rajčetići i Draškovići – ukupno 42 porodice), Prentići sa Goševićima (ukupno 13 porodica) i jedna porodica Bećkovića. U Gornjoj Kržanji ima 9 porodica Krivodoljana: Dmitrovići, Perkovići, Mijovići, Baljušić (sada Ljakić) i Vujošković (sada Nikić). Od Krivodoljana su se iselili: Krgovići (oko 15 kuća) u vreme Prve Pohare, u Polja kod Kolašina i Mojkovca, Golubovići i Bajići u Srbiju: Mrkulići (sada muhamedanci) u Gusinje, Mirkovići (sada Ljuljanovići 9 porodica) u Vasojeviće – sadašnju Lešnicu: Šćepovići (4 kuće u Podgoricu, 3 kuće na Rijeku, 4 kuće u Nikšić) : Perkovići (4 kuće) u Podgoricu; Bućići (3 porodice) u Kučke Doljane; Ilić u Berane; Krivodoljani u Mal – Brinj kod Ucinja; Janjići (Mijovići) na Ucinj (4 kuće) i u Srbiju (3 kuće); Jakjevići su se takodje iselili u Srbiju. Ljuljanovići – Srbi, potisnuti od Arbanasa pre oko desetak pasova, krenuli su iz predela Dinoše, sa mesta Gruik Luke iz sela Ljuljana, te su dva brata – Koja i Ćetko Ivanov, prešli u Kuče. Najpre su se nastanili na mestu Ledinama u Fundani, gde su živeli neko vrijeme zajedno, a zatim se razdvoje i Ćetko ostane na Ledinama, a Koja se najpre nastani na njivama Grkovića, a posle predje u Krivi Do. Nastanivši se u Kuče, orodili su se sa starim Kučima (Krivodoljanima), koji su bili Mrnjavčevići, pa su se tako stopili u jedno bratstvo, zamenivši svoju slavu Sv. Nikolu, za slavu Mrnjavčevića Sv. Dimitrija. Od Ćetka Ivanova, koji je ostao na Ledinama, vode poreklo današnji Ledinjani (8 su najpre


porodica) i svi su muslimani, i ako znaju da su prije nekoliko pasova svi bili katolici.

Sada se dele na: Mustafagiće (po Mustafi Ćetkovu), Prekoviće i Curiće. Sada je vrlo teško izdvojiti prave stare Krivodoljane od Ljuljanovića, a evo i jednog rodoslova za Manojloviće (koji su poreklom od Ljuljanovića): Paun – Nikola – Pujo – Radonja – Veljo – Iko – Manojlo – Lale – Ćetko i Koja – Ivan. Pored ovog, napred sam već naveo nekoliko rodoslova za rodove: Nikočevića, Dedića, Nikezića i Djurdjevića, od njihovog zajedničkog PRAOCA – Mrnje Mrnjavčevića i to po muškoj liniji samo najstarije braće koji su nasledjivali ova bratstva mada se zna da su mnogi od njih imali više braće, sinova, unuka i praunuka, od kojih je nastao veliki broj rodova (od Mrnjavčevića), a koje sam već napred nabrojao. Sve je ovo iz razloga što nema pisanih dokumenata na osnovu kojih bi se mogao utvrditi tačan broj potomaka svakog pojedinačnog člana u nizu, ali se za veliki broj ovih nabrojanih može pouzdano tvrditi da su rodonačelnici pojedinih bratstava. Tako možemo predpostaviti da su od njihovih imena nastali pojedini rodovi kao naprimer: Od Duke – Dučići, Žike – Žikovići, Pera – Perići, Dmitra – Dmitrovići, Ljača – Ljačevići, Ljake – Ljakići, Palja – Paljevići, Ara – Arovići, Laza – Lazorčani, Murata – Muratagići, Draka – Drakulovići, Daka – Dakovići, Ljuše – Ljuševići, Krcala – Krcalovići, Prenka – Prenkići, Martina – Martinovići, Zonja – Zonjići, Lala – Lalevići, Manojla – Manojlovići, Rajčete – Rajčetići, Draška – Draškovići, Goše – Goševići, Bećka – Bećkovići, Perka – Perkov ići, Mija – Mijovići, Nika – Nikići, Krga – Krgovići, Goluba – Golubovići, Baja – Bajići, Mrkule – Mrkulići, Ljulja – Ljuljanovići, Šćepa – Šćepovići, Buće – Bućići, Ilije – Ilići, Mirka – Mirkovići, Nikeze – Nikezići, Vuče – Vučevići, Janka – Jankovići, Raka- RAKOVIĆI i.t.d...

Takodje znamo da su mnogi ovi rodovi nastali i onim stapanjem pojedinih porodica,

kako je napred već navedeno, a o čemu bi možda neki bolji pametar iz svakog pojedinačnog bratstva, mogao bolje i detaljnije objasniti.

mirkorakovic



Pon 16 Nov 2015, 12:31

Miljan Jokanović je u svojoj knjizi ''Pleme Kuči'' – etnička istorija, detaljno opisao bratstva Mrnjavčevića i Drekalovića kao najmnogobrojnija bratstva od doseljenih Kuča. '' Od Mrnjavčevića su sledeća bratstva, koja sada žive u Kučima, u Podgradu: Vujoševići i Milići. Vujoševićima su se pripojili Pepići, koji su se doselili iz nepoznatog mjesta. Vujoševići se dijele na manje ogranke i to na Maraševiće, po Marašu Vujoševu: Mašanoviće, po Mašanu Vujoševu i Radeviće, po Radu Vujoševu. Pepići se ne dijele na takve ogranke. Milići se dijele na Dečkoviće, Ljumanoviće i Makoviće. Drekovići se, unutar sebe dijele na: Dečkoviće, po Dečku Nenovu: Niljiće po Nilji Nenovu i Peroviće, po Peru Premovu. Mašanovići se dijele, unutar sebe, na tri ogranka: Dragoviće, po Dragu Akovu: Miroviće po Miru Radevu i Rašoviće po Rašu Djekinu. Makovići se zovu po Maku – Marašu Grabljenovu i Kaljevići po Kalj u Dike Grabljenova. U Kutima žive: Vučinići, Drakulovići i Nikočevići. Vučinići su prezime dobili po Vučini, Drakulovići po Drakulu, a Nikočevići po Nikoču. Oni su sinovi Dede Nikina. U Berovi su od Mrnjavčevića Dedići, Ljačevići i Paljevići. Dedići su do bili prezime po Dedi Andrijinu: Ljačevići po Ljaku Djerkovu i Paljevići po Palju, koji se nalazi na desetom koljenu, računajući odozdo u rodoslovu. Od Ljačevića su Braljići i Djekići kao i Stakići koji su se iselili u Vasiljevac – Toplički kraj 1879. godine. Od Paljevića su Arovići. Perići u Lazorcima su prezime dobili po Petru (Peru) Pantinu. Od Mrnjavčevića na Ublima žive: Živkovići, Kostrovići, Neljevići i Rajkovići. Rajkovići su od Dabića, a ovi od Dedića. Od Rajkovića su Gudovići u Brskutu. Živkovići su dobili prezime po Živku Popovu. Žikovići se dijele na: Adžijiće, koji su prezime dobili po Adžiji Ljaketinu. Od Adžijića su Stojanovići koji su prezime dobili po Stojanu Joka Adžijina: Mirovići po Miru Rada Mirova. Od njega su: Djurovići, Ljašovići i Ljakovići. Djurovići su dobili naziv po Djuru Radosava Mirova, Ljašovići po Ljašu Radosava Mirova. Od Djurovića su Milići u Merdarima, koji su dobili prezime po Miliću Djura Radosavova. Od Ljašovića su Spasojevići, a od ovih Ljakovići. Mijatovići su od Mijata Mira Radeva, a Ljakovići od Ljaka Janka Mijatova, Od Mirovića su Maksimovići i Ilići. Nelevići na Ublima potiču od Vuka Ivanova Krivodoljanina. Prezime su dobili po Nelju Maraša Nikolina. Od Nelevića su iseljeni: Raičevići u selu Lazi u Plavsko – Gusin jskoj oblasti i Radulovići u okolini Orašja kod Peći. Kostrovići na Ublima (sada od skora Boškovići po Bošku Mijatovu) prezime su dobili po Kostru – Krstu Bjelanovu. Od Kostrovića su Krkovići u Podgorici po Krku Kostrovu, kao i Ličine u Bihoru i Koritima. U Fundini sada žive Glavatovići i Ćetkovići. Glavatoviće u Rašovićima nazivaju Paćukićima kojih ima na Novom Selu i Podgorici. Glavatovići na Brijegu Ciknića, su prezime dobili po Glavatu Lešovu. Ima ih pravoslavnih i muslimana. Od Glavatovića

su Gašići u selu Glavičici kod Peći. Prezime su dobili po Gašu Paunovu. Glavatovići u Milovancu sada se prezivaju Kuči (muslimani). Jedan dio Glavatovića se preselio u Medjugorje, gde su uzeli prezime Djurići, po svom pretku Djuri. Jedan nji hov ogranak je prešao u islam i sada se prezivaju Abdulahovići. Ćetkovići u Ledinama potiču od Ćetka Ivanova iz Krivog Dola, koji je sa bratom Kojom dobio zemlju od Skadarskog vezira u Dinošu, odakle su ih kasnije isti sli. Ćetkovo potomstvo je prešlo u islam. Dijele se na: Mustafiće, Prekoviće i Curiće. Ima ih pored Ledina u Dinoši gde se prezivaju Ljuljanovići, od kojih su Jusuframići u Podgorici i Sarajevu, a ima ih odseljenih u Skadar i Njujork.

mirkorakovic



Pon 16 Nov 2015, 12:32

U Dučićima, od Mrnjavčevića sada ima deset bratstava: Vuljevići po Vulju Jovanovu (Osmanu), Dragovići po Dragu Maškovu, Djurovići po Djuru Miloševu, RAKOVIĆI po RAKU Mirovu, Ivanovići po Ivanu Arsovu, Mitrovići po Mitru Maškovu, Milići od nekog Milića koji su se vjerovatno pripojili Dučićima. Radovanovići su dobili prezime po Radovanu Mitrovu – Smajlovu, Savovići po Savu Mijatovu i Cekovići po Ceku Miloševu. Nikezići u Bezjovu su dobili prezime po svom pretku Nikezi Marinovu – Mrnjavčeviću. Od Nikezića potiču Vučevići. Nikezići se dijele na četiri ogranka: Bojaniće, Drekoviće, Djekiće i Peroviće. Bojanići su dobili prezime po Bojani, ženi Raka Perišina, a Perovići po Peru Raka Perišina. Drekovići se naz ivaju po Dreku Perišinu i od njega su Djekići. Drugi ogranak Drekovića su Lazovići po Lazu Joka Perišina. Jelikići su dobili naziv po Jeliki – Radiča Jankova. Od njih su Djurići po Djuru Nova Mićunova. Od Nikezića su DREKALOVIĆI, Arsovići, Tukovići, Memedovići, Pavlovići, Muratagići i Vukotići u Plavsko – Gusinjskoj oblasti. Vučevići na Bezjovu potiču od Nikezića. Prezime su dobili po svom pretku Vuči Vuksanovu. Jovan Erdeljanović napominje da su RAKOVIĆI u Beranama verovatno od Vučevića. Kod nabrajanja pasova Nikezića u stvari, nabrajao je pasove Vučevića. (str.31) Vučevića ima iseljenih u Bar, Aleksinac, Nikodim kod Uroševca, Vasiljevac i Mirovac, Toplički kraj, Podujevo, Šušanj, Prištinu i Podgoricu. Ogranak Vučevića u Podujevu i Mirovcu promijenio je pre zime po Dragu Vuljevu i sada se prezivaju Dragovići. Na Momče, od Vučevića iselili su se Dmitrovići koji su uzeli prezime po Dmitru Stjepa Vuksanova. Sada imaju prezime Mitrovići jer su slovo D izostavili. Od Dmitrovića ima iseljenih u Buče kod Berana i u Mašte u Polici (u Vasojevićima). Mitrovići imaju i ogranak Prelića. Od Vučevića su i JANKOVIĆI iz Gornje Morače. PERO VUKAJLOV VUČEVIĆ iz Novog Beograda, po mojoj inicijativi, veoma slikovito i detaljno je izučio svoje pretke i potomke i prikazao njihove r odoslove u svojoj knjizi VUČEVIĆI IZ KUČA – hronika bratstva, izdatoj u Beogradu 2007. godine. Pošto mi je Pero dostavio i poklonio jedan primerak te knjige, a imajući u vidu da potičemo od istih predaka i imamo neke iste svoje korene ovim putem mu duguje m veliku i neizmernu zahvalnost.

U Brskutu od Mrnjavčevića žive: Gudovići i Durkovići. Gudovići potiču od Rajkovića, a Durkovići od Nikezića. Prezime su dobili po Durku, kome je pravo ime Sekula

Otaša Martinova. U Krivi Do su se poslije odseljenja na Kržanju zadržali Zonići i Prentići. U Kržanji, od Mrnjavčevića žive: Arambašići - Mrkulići koji su potomci Novaka Uljeva.

Bojovići su prezime dobili po Boju Veša Ljakina. Oni su najsrodniji sa Gašovićima, Pakevićima i Prentićima, a mogli bi se kao zajednički ogranak nazvati Vešovići po Vešu Ljakinu. Gašovići su dobili prezime po Gašu Radonje Vešova. Draškovići – Mrkulići, srodni su sa Arambašićima, Rajčetićima i Perovićima. Prezime su dobili po Drašku Jovanovu – Dumanovu, pa ih nazivaju i Dumanovićima. Naziv Mrkulići su dobili po ženi Novaka Uljeva. Ona je jednom prilikom bila ljuta na porodicu, tako da je njen djever Ljuljan rekao: - '' Što si se Mrkuljo naoblačila ''?... Zogovići potiču od Zoga Pejčina Ljuljanova. Zonjići su prezime dobili po Jagodi ženi Mrva Lazova. Ona je imala nadimak Zonja te su se po njoj tako prozvali. Iz ovog

bratstva bio je čuveni junak i zakleti Turski krvnik Ilija Kuč koji je sa RAKOM Djurićem više godina četovao. On je bio sin Tura Radosava Lazova. Njega i RAKA su opjevale mnoge Srpske i Arbanaške pjesme i ovjekovječile ga kao velikog ''ili najvećeg junaka svoga vremena''. Krgovići potiču od Krga Ljalja Pejčinova, po kome su dobili prezime. Oni su za vrijeme prve pohare Kuča od strane Turaka l774. godine izbjegli u Rovca, odatle u Polja Kolašinska, a onda u Štitaricu, Mojkovac, Podgoricu, Osijek, SAD i Englesku.

mirkorakovic



Pon 16 Nov 2015, 12:32

Manojlovići u Donjoj Kržanji, potiču od Manojla Ljalja Pejčinova, po kome su dobili prezime. Oni su srodni sa: Mirkovićima, Nikolićima, Ćetkovićima i Pajovićima. Miljići u Donjoj Kržanji su dobili prezime po Milji, ženi Radoja – Adža Ljucina, od koga su i Šćepovići. Mirkovići su dobili svoje prezime po Mirku Ikovu. Oni su ogranak Manojlovića. Nikolića u Kržanji ima dva bratstva: Jedni potiču od Djurice Ivanova. Od ovih Nikolića su: Veljovići, Krstovići, Mijovići kao i Mitrovići. Oni su se granali sledećim redom: Od Nikolića su Mijovići; Od Mijovića su Veljovići i Krstovići: Od Veljovića su Mitrovići. Veljovići su od Velja Perova. Mitrović se prvi prozvao Radosav Matijin, jer su prelaskom u Srbiju dva rodjena brata dobili dva različita prezimena te ovako grananje dovodi ne samo do teškoća u obradi rodoslova, već se veoma lako gubi bratstvenička veza. Nikolići koji sada žive u Kržanji, potiču i prezime su dobili po Nikoli Ljaljevu, koji je poginuo za vrijeme prve pohare Kuča od strane Turaka 1774. godine. Po srodnosti, bliski su sa svim bratstvima koja po šemi rodoslova potiču od Ljalja Pejčinova. Pajovići potiču od Paja Ljalja Pejčinova, po kome su dobili prezime. Pakevići su dobili prezime po Paku Boja Vešova. Perovići su dobili prezime po Peru Jovanovu (Dumanu). Srodni su sa Draškovićima er su Draško i Pero bili braća. Pripadaju Mrkulićima. Perkovići, Mitrovići, Jovanovići i Savići su medjusobno bliski i srodni, jer potiču od

zajedničkog pretka. Perkovići su dobili prezime po svom pretku Perku. Perko i Maur su sinovi Mirkovi. Od Ma ura je Martin i Miloš. Od Martina je Savo i od njega su Savići, a od Miloša Maurova su Jovan i Mitar. Od Jovana su Jovanovići, a od Mitra Mitrovići. Rajčetići su od Mrkulića. Prezime su dobili po Rajčeti Novakovu. Rajčeta i Mitar su braća. Od Mitra su Arambašići, Draškovići, Perovići i Rajčetići. Naziv Mrkulići su dobili po ženi Novaka Uljeva. Ljuljan Uljev je brat Novakov. Ćetkovići u Kržanji, dobili su prezime po Ćetku Ljalja Pejčinova. Šćepovići u Kržanji, dobili su prezime po Šćepu Mitra Radonjina. Na jbliži rod su im Miljići na Kržanji. Djikići, kao bratstvo, žive u Djakovici. Oni potiču od Krivodoljana . Prentići u Krivom Dolu – Cviljinu, dobili su prezime po ženi Joka Bojova koja se zvala Prenta.

Prezimena po ženama dobijena su u najvećim slučajevima, kada je žena ostala udovica, a pogotovo ako su im muževi poginuli u ratovima, tako da su djecu u tim slučajevima zvali po majci, jer je ona preuzimala glavnu brigu o djeci oko izdržavanja i vaspitanja, tako da su prezimena i ostala po majci. Od Krivodo ljana su se iselili: Bajići i Golubovići u Srbiju; Zonjići u Srbiju i Vogošću kod Sarajeva; Ilići u Berane; Nikolići u Mal. Brinju – Ulcinj; Mijovići u Bricku Goru; Mirkovići u Podgoricu, Lješnicu i Plavsko – Gusinjsku oblast; Mitrovići u Metohiju i Kruševac. (Mitrovići u Kruševcu su od Veljovića). Nikolići – Krstovići su iselili u Vasiljevac – Toplica; Perkovići u Doljane i Podgoricu; Prentići kod Leskovca i Djakovice; Pakevići u Mačju Stenu, Toplici i Nevoljanima kod Vučitrna; Šćepovići u Podgoricu, Nikšić, Rijeku Crnojevića, Šavnik itd...

mirkorakovic


Pon 16 Nov 2015, 12:33

Prikaz bratstava od Mrnjavčevića


1. Mrnjačevići – Mrnjavčevići 47. Nikočevići 2. Dedići 48. Živkovići 3. Ljačevići (Dedići) 49. Adžijići od Živkovića 4. Paljevići (Dedići) 50. Stojanovići od Adžijića 5. Arsovići (Paljevići) 51. Milićevići od Živkovića 6. Gudovići (Dedići) 52. Žikovići – Živkovići 7. Spasojevići (Dedići) 53. Maksimovići 8. Rajkovići (Dedići) 54 Spasojevići 9. Perovići (Rajkovići) 55. Ljuljanovići 10. Stakići (Dedići) 56. Neljevići 11. Djekići (Dedići) 57. Rajčetići 12. Djurdjevići 58 Arambašići 13. Vujoševići (Djurdjevići) 59 Kaljevići 14. Klikovci (Vujoševići) 60 Ćetkovići

15. Vukovići (Vujoševići) 61 Mijovići od Ljuljanovića 16. Pepići (Vujoševići) 62 Perkovići od Ljuljanovića 17. Milići (Djurdjevići) 63 Mitrovići od Ljuljanovića 18. Radonjičići (Djurdjevići) 64 Jovanovići od Ljuljanovića 19. Rašovići (Milići) 65 Savići od Ljuljanovića 20. Dučići 66. Gošovići 21. Milići (Dučići) 67 Prentići od Bojovića 22. Dučići (RAKOVIĆI) 68 Bojovići 23. RAKOVIĆI (Dučići) 69 Pakevići od Bojovića 24. Cekovići (Dučići) 70 Miljanići od Ljuljanovića 25. Djurovići (Dučići) 71 Šćepovići od Miljića 26. Vulevići (Dučići) 72. Marići od Milića 27. Ivanovići (Dučići) 73 Kostovići od Marića 28. Radovanovići (Dučići) 74. Manojlovići 29. Dragovići (Dučići) 75 Markovići od Manojlovića 30. Savovići (Dučići) 76 Krgovići od Manojlovića 31. Mitrovići (Dučići) 77 Ćetkovići (pravoslavci) 32. Nikezići 78. Nikolići (a ) 33. Durkovići (Nikezići) 79. Pajovići 34. Vučevići (Nikezići) 80 Zogovići 35. Dmitrovići (Mitrovići) 81. Jusiframići 36. Dragovići (Vučevići) 82. Janjići 37. Djurići (Vučevići) 83 Veljovići 38. Perići 84 Krstovići od Mijovića 39. Kuč (Perići) 85 Aksovići od Krstovića 40. Glavatovići 86. Mitrovići (b ) od Veljovića 41. Kuč od Glavatovića 87 Krstovići od Mrnjavčevića 42. Gašići od Glavatovića 88 Boškovići od Kostrovića 43. Vučinići 89 Nikolići ( b ) 44. Orahovac od Vučinića 90 Krkovići od Kostrovića 45. Miljevići od Vučinića 91. Krdžići od Zogovića 46. Drakulovići 92 Draškovići 47. Perovići 93 Zonjići

mirkorakovic


Sre 18 Nov 2015, 07:24

DREKALOVIĆI

Pošto su znatno kasnije doseljeni u Kuče, Drekalovići se nisu mogli onako kao

Broj poruka : 2090 naprimer Mrnjavčevići sliti sa starim Kučima u jednu čvrstu celinu, nego su ostali Datum upisa : 24.07.2013 kao zasebna grupa. Drekalovići su uspeli da se neprekidno održe kao jako, dobro

organizovano i povlašćeno vojvodsko bratstvo. Ovo najveće i najjače Kučko bratstvo vodi poreklo od svog praoca Drekala, za koga se pouzdano može reći, da je živeo sredinom i u drugoj polovini XV I. veka. Ovo se može tvrditi i po tome što je Marjan Grbičić u svom opisu Skadarskog sandžakata od 1614. godine zapisao, da je tada bio u Kučima knez ili vojvoda Lale Drekalov (Rov.. Černogor. I, s. 8o9), što znači da je Lale bio Drekalov sin, što jednogla sno potvrdjuje i narodno predanje, a svi rodovi Drekalovića sasvim saglasno nabrajaju po 13 – 14 svojih pasova od Drekala do danas i što se predanje potpuno slaže po vremenu sa podatkom Boličinim, jer 13 – 14 pasova obuhvataju vreme od 320 do 350 godina.

Drekalovom poreklu imamo u književnosti podatke kod Rovinskog (Černogor II. s- 78 i 79), kod vojvode Marka (Pleme Kuči 15 – 19) i kod Tome Orahovca (Pleme Kuči str. 343.). Rovinski saopštava neke tri verzije o Drekalovom poreklu, od kojih se ni jedna u Kučima ne priča u takvom obliku, kao što ih je Rovinski zapisao. Verovatno ih on nije mogao čuti od Kuča, već od nekih drugih ne upućenih ljudi, koji su bili nedovoljno ili pogrešno obavešteni o Kučkim predanjima, ali se u Kučima ipak trojako, ali drugačije, priča o Drekalovom poreklu: - Jedno kazivanje e zapisao vojvoda Marko i u njemu se slažu svi Drekalovići: - Drugo predanje kazuje jedan deo starih Kuča, naročito Kućani u Orahovu (kao naprimer Savo Prentašev Nikočević, dok se u Podgradu može čuti i treća verzija. Po pričanju Drekalovića njihov je praotac Drekale unuk Arbanaškog kneza i čuvenog junaka Djurdja Kastriota (Skender -bega) od sina mu Jovana. Jovan je, vele, po smrti očevoj pobegao u Italiju, a ostavio ''djetinju'' (trudnu) ženu, koja se skloni od Turaka u svoj rod, u Arbanaško pleme Kastrate (neki vele u O

Klimente).

Ni u Klimentima, ta se žena nije osećala bezbednom, pa se skloni u dolinu reke Cijevne (neki vele u Selca, a neki u Brštan) u kuću nekakva dobra čoveka, gde i rodi sina. Dete bude tamo kršteno po katoličkom obredu i dobije ime Drekale (Arbanaški deminitiv od imena Andreja). Po savetu toga čoveka majka Drekalova predje zajedno sa detetom u Kuče i dodje u kuću Nikeze Marina Mrnjavčevića na Bezihovu. Nikezi je ona ispričala od kakvog e roda, a kako je Nikezi bila umrla žena, on se njome oženi obećavši joj da će njenom sinu Drekalu, kad odraste, dati ravan deo imanja kao i svojim sinovima.

Nikeza je posle imao sa Drekalovom majkom sina Radička, od kojeg je današnje Bezihovsko bratstvo NIK EZIĆI. Drekalu, koji se veoma odlikovao svojim telesnim i duševnim vrlinama, Nikeza je dao veći deo imanja nego li i svom sinu. Drekale se bio nastanio na Kosoru i oženio Marom, kćerkom Kosorskog vojvode Žija Peralova. Toma Orahovac priča, a to potvrdjuju i mnogi u Kutima, da je Drekale bio rodjeni sin Nikeze Marina i prema tome od roda Mrnjavčevića. Ovo mišljenje uzgred napominje i vojvoda Marko.

mirkorakovic


Sre 18 Nov 2015, 07:25


Treće predanje kazuje, da je majka Drekalova bila kćer Klimenačkog vojvode Martina Djona iz Selca i da se udala za nekog Mrnjavčevića u Skadru. Kad su Turci istražili sav tamošnji rod Mrnjavčevića, ona je pobegla svom ocu Martinu Djonu u Selca. Ali kad su je i tamo opazili, skloni se najpre u Brštan, gde rodi Drekala, a posle dve godine morala je i odatle otići. Kad je prošla Zatrijebač, dodje na brdo Rašnik, više Podgrada, spazi dim na kući Nikeze Marina u Bezihovu, te se uputi tamo. Nikeza je primi i već sve ostalo se priča onako kao kod vojvode Marka. Predanja se dakle ni malo ne slažu o poreklu Drekalovića. Za ono prvo predanje, da e Drekale poreklom od Djurdja Kastriota, pričaju neki Kuči, čak i sami Drekalovići, da je docnije izmišljeno i jedni su ga pripisivali nekadašnjem velikom pričalu i pametaru, Šutu Radonjinu Drekaloviću, a drugi kaludjeru Iliji Drekaloviću, koji je stanovao u manastiru Dugi na Morači. Vojvoda Marko veli za kaludjera Iliju Drekalovića, da je imao istoriju Kuča, ''koja je kazivala, da su Drekalovići od Djura Kastriota'' (Pleme Kuči 12). Ljubomir Kovačević navodi i mišljenje Tome Orahovca, da je dovodjenje Drekalovića od Djura Kastriota novijeg postanka, ali to odmah pobija jednom beleškom arhimandrita Gligorija Drekalovića iz 1765. godine gde on za sebe veli, da je ''od plemena roda Drekalovića – od Kastriotovića'' (vidi Glasnik LVI, s. 354). Rovinski napominje, da je video pečat vojvode Ilije Drekalovića, koji je živeo oko sredine XVIII. veka i da je na pečatu bio izradjen lav, isto onako kao na grbu Djurdja Kastriota, što znači, da se on držao predanja o svom poreklu iz Kastriotine porodice (Černogor II, s. 83 ). Nesumljivo je prema ovim podacima da je to predanje postojalo još u sredini 18. vek a, a moglo ga je dakle biti i mnogo ranije. Kada se zna da je Djuradj Kastriot umro 1468. godine (N.Vulić – ''Duradj Kastriotić'' str. 294.) i kada narodno predanje kaže, da je te godine Drekalova majka pobegla u rod i posle u Brštan, onda se Drekale mora o roditi 1469. godine. Mogao se Drekale oženiti i u poznim godinama ili je mogao tek u starijim godinama imati mladjeg sina Lala (po narodnom predanju Lale je bio mladji od dva sina

Drekalova), ipak je bilo mogućno da je Lale bio Drekalov sin i da doživi, ma i kao vrlo star čovek, početak XVII.veka. Da li je Drekale zaista bio unuk Djurdja Kastriota, sasvim je drugo pitanje. Rovinski

s pravom ukazuje na to, da je sin Kastriotov ostao po smrti očevoj vrlo mlad i neženjen: - Bila mu je tek 12. godina (Černogor. II , s 81 i N.Vulić u pomenutom delu - str.292).

Tako se zaista ne može verovati, da je Drekale bio neposredni potomak Djurdja Kastriotića, ali se može dopustiti, da je bio iz neke od vlastelinskih porodica, blisko srodnih sa Djurdjem Kastriotićem, bilo po muškoj, bilo po ženskoj liniji. Da se za njegovo otmenije poreklo znalo i u Kučima vidimo i po tome, što mu je vojvoda Žijo Peralov sa Kosora dao svoju kćer za ženu, pa je šta više Drekale posle bio izabran za Kučkog vojvodu. Predanje kaže, da je Ska darski vezir bio udario velike namete na narod i da je Drekale uspeo da te namete kod vezira ukine za narod. Kao zahvalnost za to, a po predlogu Orahovskog vojvode Drece Dedina, narod je izabrao Drekala za vojvodu. Od tada je vojvodstvo bilo nasledno u pot omstvu

Drekalovu za više od tri veka. Na Drekalovo gospodsko poreklo opominju i stihovi, koji su se u narodu sačuvali iz vremena, kad su Drekala i njegovog starijeg sina Nikolu posekle Klimente, a ostao

u životu samo Drekalov sin Lale:

''Bože mili, na svemu ti fala, Što sačuva Drekalović Lala, Da nam ide po svijetu fala, Da ne gine gospodsko koljeno''.

mirkorakovic


Sre 18 Nov 2015, 07:28

Najverovatnije je da je Drekalova majka bila rodom iz Kastrata, jer je po predanju


poznato da je sin Drekalov, vojvoda Lale, imao prvu ženu rodom iz Kastrata. Sobzirom da su Kastrati Albanci i daleko od Kuča i Kosora, onda je moguće da su Lala rodbinske veze odvele čak u Kastrate, da tamo traži ženu za sebe. Oko narodnosti Drekalove ne može biti mnogo sumnji, jer Kuči tvrde da je on bio ''Latinin'' to jest katolik, a njegovo ime i sina mu Lala, kao i veze sa Kastratima, još više govore da je on bio Arbanas ili poarbanaš eni potomak neke Srpske vlastelinske porodice. Ovo Drekalovo Arbanaštvo u Kučima se brzo izgubilo, jer je Drekale bio oženjen Srpkinjom, dok je Lale samo kratko vreme imao ženu Arbanaškinju, pa se posle i on oženio Srpkinjom, sestrom ili kćerkom Bratonoško g vojvode Peja Stanojeva.

Prema narodnom predanju, ova Laleva ženidba bila je povod da Lale predje iz katoličke u pravoslavnu veru, a po ugledu na njega i svi ostali Kučki katolici. Možda e taj Lalev postupak pre mogao biti dobrovoljni povratak u veru svojih predaka, nego pak neko namerno posrbljavanje.

Evo jedne priče o ženidbi Lala Drekalova, - njegovog pokrštavanja i prelaska iz katoličke u pravoslavnu veru. Vojvoda Miljan Vukov sa nekoliko Vasojevića prolazio je na konjima preko Peleva Brijega i svrati kod kapetana Vuksana Mušikina - Grujića, svoga dobrog prijatelja. On ih lijepo dočeka i naredi, pošto je mrak padao, da se za večeru ispeče dobar brav, donese rakija i spremi konak. Kad večeraše, skupi se dosta Bratonožića, koji su došli da vide i porazgovaraju sa Vasojevićima i vojvodom Miljanom. Tu veče malo je ko spavao. Pričalo se o svemu. Pred kraj su prešli i na zadirkivanja i Bratonožići su u pričama i zadirkivanjima nadmašili Vasojeviće. Vidje vojvoda Miljan da ih Bratonožići nadjakaše pa poče: Nijesmo mi Vasojevići, davali vojvodstvo drugim plemenima kao što ste to uradili vi Bratonožići, kad ste ga dali Kučima sa onom odivom: Kakvom odivom, šta pričaš vojvodo? – u glas zavikaše Bratonožići, naročito mladji.

Kad ne znate čujte; ''Vojvoda Pejo S tanojev Bratonožić imao je šćer. Bila je zgodna, ali je malo ramala. Dodje Lale Drekalov – Kuč da prosi djevojku u vojvode Peja. Vojvoda mu odgovori: Lale, dobar si čovjek i junak, a i pleme ti je dobro, ma ti ne mogu dati šćer za ženu. A zašto Pejo? – upita Lale.

Zato Lale, što si latinske vjere, pa ja ne mislim udavati šćer za latinina pa da se nikad udavati neće. A bi li je dao, vojvoda Pejo, da sam kao i ti pravoslavne vjere?

Bih, božja ti vjera, što no kažu na rukama ti je donio. Lalu je bilo stalo da uzme za ženu kćer čuvenoga vojvode Peja Stanojeva, pa zavika:

Vojvoda Pejo, ja ću se pokrstiti, preći u tvoju vjeru, samo održi riječ. Da zovemo popa, bolje je odmah, - prihvati Pejo. Neka bude, - pristade Lale.

Rodoslov Rakovici-poreklo Kuca

Recommend Documents