U potrazi za korenima Srba (3)
Velike seobe Slovena nije bilo! Tri puta su Srbi iz svoje postojbine na Balkanu stizali do Indije. Imperija Serba Makeridova se prostirala od Atlantskog do Indijskog okeana. Semirama, žena pra Srbina Nina Belova, završila je gradnju Vavilona Velike seoba Slovena u 6. i 7. veku, kako piše u udžbenicima i kako tvrdi zvanična nauka, izgleda nije ni bilo, jer oni nisu stigli iz Zakarpatja, već su u Podunavlju oduvek živeli. Tu su razvijali svoju veliku zajednicu i odatle, povremeno, odlazili u pohode ili zauvek napuštali te prostore - tvrdi dr Jovan Deretić. - Ali, seoba sa Balkana velikih i malih, pohoda dužih ili kraćih, oduvek je bilo nastavlja Deretić. - Jedan od velikih pohoda poh oda Slovena iz svoje postojbine Balkana zbio se nešto pre 2000. godine pre Hrista. Veliki junak i vojskovođa tog vremena Nino Belov, koji se u "Svetom pismu" spominje kao Nebrod, predvodio je svoje ratnike na i za današnje pojmove predalekom putu. Cilj mu je bio Indija. Ispraćeni kao osvajači, krenuli su iz današnjeg Niša, prošli kroz Malu Aziju, Bliski istok i kroz centralnu Aziju oko 2000. godine pre Hrista stigli do cilja Indije. U starim zapisima je ostalo zabeleženo da je to bio prvi prodor Arijevaca u Indiju. Ime Arijevci dobili su prema imenu boga b oga Ariona, kasnije Oriona, božanstva lovaca, čiji je kult bio razvijen najviše okvirno na prostorima koje danas zauzima Kosmet. Istočni narodi su ih još nazivali i Javanima ili Jovanima, prema božanstvu svetlosti bogu Javu, koga su takođe poštovali. - Priča oko pohoda Nina Belova zapisana je u "Starom zavetu" - kaže dr Jovan I. Deretić, osnivač Srpske istorijske škole i pobornik teza koje iznosimo. - Imena u ovoj knjizi poređana su kao u rodoslovu: pradeda, deda, otac, sin, unuk... i svako ime je zapravo ime jednog naroda. Na Nina Belova "Sveto pismo" kaže da je bio prvi čovek moćan pred Gospodom, a u narodnom predanju živeo je kao bog Bak. Budući da je bio bog lova, u svetoj knjizi piše i da je on "lovac pred Gospodom". Tragovi prethodnog pohoda Prema istraživanjima i saznanjima dr Deretića, Nino Belov je bio ne samo osvajač već i veliki graditelj. Tu ljubav prema graditeljstvu preneo je i na svoju ženu Semiramu, koja je, kako kaže naš sagovornik, opčinjena delimično izgrađenim Vavilonom, naredila da se taj grad dovrši. Kada je prema njenoj zamisli sve bilo gotovo, Vavilon je postao varoš sa neverovatno lepim
građevinama u koji se ulazilo preko mosta dugačkog oko 900 metara i širokog toliko da se bez teškoća mimoiđu četvoro zaprežnih kola. U centru grada podignut je hram posvećen bogu Belu. Građevina je imala osam spratova sa opservatorijom na vrhu. Zbog velikih pohoda i nereda u postojbini, carstvo koje je osnovao Nino Belov se raspalo, a kao novi vojskovođa i prvi čovek pojavljuje se Serbo Makeridov. I on želi podvig poput svog prethodnika, ali da ne bi rizikovao, kreće putem koji je već trasirao Nino Belov. Bio je to drugi pohod Arijevaca na istok. - Makeridov se u "Svetom pismu" pominje kao Asur i neki ga čak smatraju osnivačem Asirskog carstva - veli Deretić. - U narodnom predanju Serbo je izjednačen sa bogom Serbonom, zaštitnikom reda, civilizacije. Najčešće je prikazivan kao div koji davi lava. Grci su ga zvali Herakles, a Rimljani Herkules. Po povratku iz Azije Makeridov se kraće zadržao na Kritu, odakle odlazi u Egipat, pa duž severne Afrike stiže do obale Atlantskog okeana. Tu je podigao monumentalne stubove kao znak dokle je stigao na zapad u svojim pohodima. Prelazak u Španiju već predstavlja njegov povratak u domovinu. Kroz Španiju, Francusku i Italiju ide duž Jadrana i vraća se na prostore današnje Srbije odakle je i krenuo u pohode. Ovaj vladar bio je najveći osvajač svih vremena, jer se njegovo carstvo, odnosno njegova imperija, prostirala od Atlantskog do Indijskog okeana. - Treći, takođe, veliki osvajač, koji se kretao putem svojih prethodnika, bio je Aleksandar Veliki, odnosno Aleksandar îîî Karanović - nastavlja naš sagovornik. - Njegov cilj je bio ponovno osvajanje teritorija koje su svojevremeno pokorili Nino Belov i Serbo Makeridov. Aleksandar Veliki ide utabanom stazom. Na ulazu u Indiju veličanstven doček mu je priredilo jedno malobrojno pleme. Aleksandar doznaje da su oni tu ostali nakon pohoda Nina Belova. Posle višednevne bogate gozbe pripadnici ovog plemena mole Aleksandra da sa njima ode na obližnju planinu Meru gde je svojevremeno njihov vođa Belov, kada su stigli, zasadio bršljan, jednu od biljaka koje je iz domovine poneo sa sobom. Na Meri nalaze sada već malu plantažu ove biljke, a u čast boga Baka, Aleksandar je tu održao veliku svetkovinu. Aleksandar u Serbiji Posle druženja sa sunarodnicima, sada žiteljima Indije, Aleksandar nastavlja put i stiže do reke Ind. Između Inda i reke Dželama nailazi na Srbe koji ga dočekuju poklonima. I oni su tu ostali posle pohoda Belova, ali u većem broju. Živeli su u dva grada od kojih se jedan zvao Serbija. Aleksandar odlazi u taj grad, dograđuje ga, ulepšava i daje mu novo ime - Aleksandrija Serbijska. U povratku iz Indije Aleksandar svraća u Vavilon, jedan od najlepših gradova
tog vremena, i proglašava ga svojom prestonicom. - Otkud Karanović? - ponavlja naše pitanje dr Deretić. - Karan je bila titula koja je dodeljivana visokim dostojanstvenicima i plemićima kod starih Srba. I to obično kada su postavljani za upravnike pokrajina ili gradonačelnike. Karanović vodi poreklo od jednog Karana koji je u gradu Vodeni 814. godine pre Hrista postavljen za gospodara grada. Od tog Karana nastalo je ime dinastije Karanović, na grčkom Karanides. Pomen te titule dugo se održao, pa ga i danas imamo u toponimima kao što su Karanovac, Karanovci, Karanovići. Slično je i sa imenom Nina Belova. Nedaleko od Novog Pazara, iznad Sopoćana, nalazi se planina Ninaja. Mnogo je još primera spreman da iznese dr Deretić kao potvrda svojoj tezi da su Srbi, odnosno Sloveni, oduvek živeli na ovim područjima, a da su u seobama ili osvajačkim pohodima stizali i do najudaljenijih krajeva tada poznatog sveta. - Evo pogledajte ovaj šlem i ovu formaciju - pokazuje dr Deretić jednu sliku sa predstavom vojnika. - Jedino su u to vreme Srbi imali vojnu formaciju- falangu, rod kakav nijedna druga vojska nije imala. A ovaj šlem tipičan je za srpska ratnička plemena. To vam je vreme Aleksandra Velikog. Jovan Deretić nastavlja istraživanja. Traga za novim dokazima, ponire još dublje u prošlost. U tome nije sam. Ima još onih koji misle da ustaljene teorije o poreklu i kulturi naših predaka treba "pretresti". Uostalom, svedoci smo da gotovo dnevno, kada je reč o istoriji i arheologiji, naučnici nailaze na neka nova otkrića, koja automatski postaju nova stranica istorije. Antrfile: Susret sa Huritima Kamena ploča koja se danas nalazi u turskom gradu Bogaz Kej samo je jedan od dokaza, po Deretiću, dokle u prošlost sežu srpski koreni. Na ploči je urezana slika koja predstavlja pomirenje Srba i Hurita u Maloj Aziji, jer je srpska vojska preuzela vlast u gradu Hatuši, prestonici Hatuškog carstva. Sa srpske strane predstavljen je bog Serbon koji stoji na lavu. U pratnji su mu i dva sveštenika koji stoje na dvoglavom belom orlu koga je vrhovni bog slao vladarima kada je hteo nešto važno da im poruči. Događaj se zbio 2.000 godina pre Hrista. Antrfile: Tajne su večite Džon Kolman Darnel i njegova supruga Dabor otkrili su nedavno u krečnjačkoj steni nedaleko od Luksora, kako kažu, verovatno najstariji oblik pisma koje bi moglo da bude veza između hijeroglifa starih Egipćana i
pisama korišćenih mnogo kasnije, u hebrejskom i arapskom. Zapisi potiču sa početka Srednjeg carstva (1900-1800. godina pre Hrista) i podsećaju na pismo upotrebljavano na Sinaju dva ili tri veka kasnije. Slova i grupe reči koje mogu da se dešifruju, izjavili su ovi Amerikanci arheolozi, veoma su bliski akadskom (najstarijem semitskom jeziku) i hebrejskom. • Još jedna grupa arheologa došla je do novih saznanja. Stručnjaci iz Rusije i Tadžikistana našli su dobro očuvane delove keramičke posude sa natpisom na starogrčkom jeziku i još neke upotrebne predmete koji potiču iz grada Tahti Sangina koji se nalazi na jugu Tadžikistana. Grad je osnovan još pre pohoda Aleksandra Makedonskog na ove krajeve. Budući da su prilikom iskopavanja arheolozi našli nekoliko objekata izgrađenih u grčkom stilu i u nadi da će protumačiti natpise na keramici, uvereni su da će to biti nova stranica u izučavanju carstva koje je postojalo na teritoriji srednje Azije i posle smrti Aleksandra Makedonskog. Ognjan RADULOVIĆ Certetici, et jam in confinio Maeotici Sidones". Spominjući na drugom mestu Srbe (Serri) Mela je ukazao na veoma značajan podatak u kojem se ističe "da oni (Serri) nastanjuju upravo središnji deo EOAE/Seres media ferme EOAE partis incolunt/, dok Indi i Skiti krajnji. Upadljivo je, a i važno da se u poznatim opisima geografskog položaja naroda koje Mela spominje navode i Maeotae, što, između ostalog, upućuje da Meline Serre treba tražiti između severozapadnog Kavkaza i istočne obale Azovskog mora. Tu se Melin prikaz gotovo u potpunosti slaže sa Plinijevim geografskim opisom položaja Srba. Ako sada Ptolomejeve Srbe nalazimo u oblasti Kavkaza, približno na području istog masiva, a taj prostor spominju i Plinije i Mela kad navode Srbe pod imenom Serboi i Serri, ne može da se zaključi drugo nego da je položaj Srba, kao prikavkaskog naroda, bio u njihovo doba opšte poznat, naravno ne tek od tog vremena, već kao narod koji je tu postojao još od nezapamćenih vremena. Od Atlanta do Azije Budući da je nauka prihvatila Jordanesovo tumačenje (šesti vek naše ere) da su Sloveni, Venedi i Anti kao indoevropska grupacija nastali iz jednog jezgra i da pod Venedima valja podrazumevati Srbe, onda bi to moglo da znači da svuda gde nalazimo nazive venedi u različitim varijantama treba podrazumevati pretke Srba i to počev od evropske atlantske obale preko cele Evrope i Male Azije sve do indijske reke Ganga. Dokle smemo hronološki da idemo u prošlost ne zna se pouzdano, ali ako Herodot (peti vek pre Hrista) kaže da je čuo da u "ilirskom plemenu Veneta" postoji običaj udaje devojaka kao i kod Vavilonjana, onda to može da bude izvanredan podatak pogotovo ako misli i na maloazijske Henete u Paflagoniji. Zna se ad su Venedi učestvovali i u Trojanskom ratu, a osim toga ne može lako da se
zanemari ni toponim Dagonija, Vindija i Gordion ne mnogo daleko od hetitske prestonice Bogaskeja i jezera Tata. Ako se to sve ima u vidu, onda ništa ne čudi što tragove Venedi, Vindi, Vinidi, Vani i Indi nalazimo na ogromnom području. Uostalom, zašto bi drugi narodi tragove svoga postojanja tražili čak i u nedokučivom vremenu, a ne i srpski narod. Da su Srbi, ipak, išli u raznim pravcima, bilo da su rano naselili Podunavlje, ili je ono njihova kolevka odakle su odlazili na sve strane sveta, dokaz je i jedna karta. Reč je o karti štampanoj u šesnaestom veku i na kojoj su obuhvaćeni delovi tokova Tigra i Eufrata. Za nas je zanimljiva pre svega što jedan broj naučnika misli da su protosrbi jedno vreme boravili u gornjim tokovima ove dve reke koje se, inače, ubrajaju i u četiri "rajske reke" ili "božje reke" od kojih je jedna i Dunav. Karakteristika ovih reka je postojanje velikog broja ostrva. Jedno spominje i Stefan Bizantinac u šestom veku naše ere koje se nalazi na Eufratu i zove se Sirbone, a naseljava ga narod Sirbonos. U prilog ovome ide i podatak koji je ostavio naš istoričar, grof Đorđe Branković, koji u gornjoj Mesopotamiji spominje reku Zerbi ili Zervi. I podatk Miloša S. Milojevića da je negde u gornjoj Mesopotamiji u neko davno vreme postojao "Hram Serbca boga Dagskog" potvrda je ove teorije. Od Taurusa se sliva u Eufrat jedna reka pri čijem se ušću nalazi mesto Sirfas, čije je ime protumačeno kao Srbica. Možda nije beznačajno napomenuti i da se nešto južnije od Sirfasa nalaze toponomi Serfendar i Serbendiner. Strabon u prvom veku naše ere zna u Likiji za reku Ksantos za koju kaže da se ranije zvala Sirbis, dok je na jednoj Ptolomejevoj karti ucrtana u Aziji reka Sarabus. Na klasičnim kartama u severnom delu Male Azije označena je reka Likus, zatim Zaccora, Zagora, Selca. Arheolog mr Vladimir Leković, koji je nedavano preminuo i koji se dugo bavio arheologijom Bliskog istoka, napisao je kako je prilikom tumačenja jednog asirovavilonskog teksta našao nazive Saue, Srbue i Sarbua. Reč je o tekstu koji je nastao u sedmom veku pre naše ere. Ostrvo Rigen (Rujan) i Pomeranija, pa i čitavo područje između Labe (Elbe) i Odre, od velikog su značaja za proučavanje daleke prošlosti Srba. Na tom području, na mnogim atlasima, nalazimo označene oblasti Obodrita i Ljutića, čije potomke nalazimo od devetog veka u Bačkoj, Banatu i severnoj Srbiji. Čak i posle doseljavanja jednog dela pribaltičkih Slovena, odnosno Srba u vreme prodora Franaka - Karolinga pareko Sale i Labe među preostalim Srbima između Sale i Labae, organizovana je takozvana Zorbska (srpska) Marka nazvna prema Srbima (Zorbima) čiji potomci i danas pripadaju grupaciji Lužičkih Srba. Ognjan RADULOVIĆ
Pismo nemačkog istraživača povodom naše serije "Traganje za korenima Srba"
Slovenska Atlantida u Baltiku
"Grad Vineta je bio najveći u Evropi, a prema legendi nestao je u moru zbog bezbožništva. Neki istoričari tvrde da su ga razorili Danci", tvrdi dr A. Hepfner Inspirisan serijalom "Traganje za korenima Srba", hteo bih da dam skroman doprinos toj temi i to iz nemačkih izvora koji nisu baš "gluvi" za ovu oblast i koji su dostupni svakom nemačkom školarcu. Evo odmah i konkretnih primera. Na početku knjige "Istorija Nemaca", koja se koristi kao udžbenik za osnovnu školu, u jednom delu doslovce piše: "Sve ukupno možemo slobodno reći da su zapad i jugozapad Nemačke kelto-romanski, severozapad germanski, sredina i jug kelto- germanski, jugoistok kelto-slovenski i istok germansko-slovenski..." O slovenskim ustancima u oblastima koje su naseljavali u današnjoj Nemačkoj doznajemo iz brošure broj 29 pod nazivom "Učimo istoriju" koja je, takođe, namenjena osnovcima. Tu se pominje ustanak iz 983. godine vođen iz svetilišta Retre, pa ustanak iz 948. protiv Ota Prvog, ali i odbrana slovenskih sveštenika od napada koji su trajali godinu dana (1123-1124). Ovo je samo deo podužeg priloga koji je našoj redakciji poslao A. Hepfner, zaposlen u Arheološkom muzeju u Gros Radenu. Gospodin Hepfner objašnjava da ne postoji samo nemačka ili berlinska škola, kada je reč o istraživanju naših korena, već nemačko berlinska, bečka i švajcarska i da se one umnogome razlikuju. Interesantno je, svakako, piše naš čitalac, da se bečka škola ili škola Vindebone (rimski naziv Beča) uvek razlikovala od nemačke. Istorija Slovena je za njih pisana, a i danas tako čine, prema potrebi. Bečlije se ne stide, neki čak i ponose, da kažu da je Vina, ili kako bismo mi rekli Vien, skraćenica od Slovina ili Slovenien. Posle ovog uvodnog dela gospodin Hepfner piše argumentovano, navodeći izvore o tome, gde su bili slovenski gradovi na severu Evrope, običajima koji su sačuvani do današnjih dana, pa i legendama koje kruže. Primera je puno, veli on. Šta reći, recimo, na to da je "na prostoru od sedam hiljada metara kvadratnih do detalja rekonstruisano Gros Raden, naselje Slovena, potomaka Sorba, sa kućama, bedemima, hramovima, mlinom, kovačnicom... Sve to je iz vremena devetog i desetog veka, a objekti su onakvi kakvi su nekada bili". Slovenski Titanik Da je gospodin Hepfner zaista mnogo vremena utrošio izučavajući prošlost Slovena, vidi se u svakom delu priloga. Evo njegovog istraživanja o slovenskom gradu pod morem, "slovenskom Titaniku", kako on kaže ili "Atlantidi severa". "Vineta je slovenski Titanik, ponos Venetie i bila je najveći grad Evrope. Atlantida severa nestala je u moru, ostavivši nagoveštaj o svom postojanju, slovenski Amsterdam, grad bezbožnika, dobrog provoda i trgovaca... Vineta je Jomsberg iz starih nordijskih saga, to je Vineta ili Jumne, Uimne..."
Pišući dalje o ovom gradu, on navodi stihove pesnika Viljema Milera koji u pesmi "Vineta" ispevanoj 1825. godine, između ostalog, kaže: "Iz mora dubokog, dubokog sa dna/Zvon večernjih zvona tmula i jad/Predivnog nam nudi sna/To je stari lepi čarobni grad..." Ribari sa ostrvceta Usedom, na samom severu Nemačke, zbog legende o potonulom gradu nerado tu bacaju svoje mreže. Kažu da u predvečerje, kad utihne vetar, može da se čuje kako iz zelenih dubina dopire zvon srebrnih zvona sa zlatnih crkava, cika dece, žamor ljudi sa trgova, kako predu nežne vredne Vendenke sa zlatnim vretenima. Čitav grad izroni nakratko, ali niko ko je to doživeo nije kod sebe imao nekoliko srebrnjaka da da vili koja čuva grad. Tada bi ga ona ostavila na površini i opet bi oživeo najveći grad Evrope koji je more progutalo zbog božje kazne za bezbožništvo. U staronordijskim sagama se kaže da je Jomsburg, kao predivna trgovačka metropola severa, sa velikom tvrđavom, regulisanim rečnim i pomorskim saobraćajem, nasipima za zaštitu od ćudi severnih mora, plodnim i medonosnim ravnicama ispod nivoa mora... prava mala Atlantida severa, svetionik i kotva svakom trgovcu... To su legende i priče. Ali, gospodin Hepfner navodi i zapise. Adam fon Bremen u delu "Istorija Hamburške crkve iz 1075.", između ostalog, piše: "... Iza Luiticen (Ljutića) koji se i Vilcen (Vilćani) zovu naići će čovek na Odera (Odru) gde se pruža vendska zemlja. Tamo gde je ušće u Skitsko more (Baltik), naići ćete na poznati grad Jumne, za Varvare i Grke u mnogo posećeno mesto... I bez preterivanja može se reći da je stvarno najveći grad od svih što ih ima u Evropi... Grad je prepun robe i svih naroda severa. Ovde je Neptun pokazao trostruko obličje svoje. Ostrvo zapljuskuju tri vode: duboko zelena, bela i divlje rečne struje. Od ovog ostrva se brzo stiže do grada Demina preko ušća reke Pene gde Raneni (Rujani) žive. Spaljeni hram Na Vidovdan 1168. godine spaljen je poslednji mnogobožački hram na tlu čitave Evrope posvećen četvoroglavom Svetovidu. Nalazio se kod sela Vit, na najsevernijoj tački Nemačke. Vikinzi su u toj pljački odneli i tonu srebra. U knjizi "SaŘonis Gesta Danoum" opisan je izgled svetilišta, vračanje pomoću vina iz roga ili nekog dela konja... Zapisano je, takođe, da je tog dana uveče vikinški kuvar iscepkao "demona" (kip Svetovida) na sitne komade i pristavio večeru za umorne vojnike. Hepfner napominje da se upravo obavlja rekonstrukcija tog hrama. Prave turističke atrakcije na najsevernijoj tački Nemačke, na belim (krečnjačkim) stenama visokim više od trideset metara. Biće to turističko ostrvo i nacionalni prirodni park sa poslednjim "neverničkim" hramom na tlu Evrope. Postoji još jedan zapis o ovom gradu. Doduše, kratak i malo drugačiji od prethodnog. Helmold fon Bosan u "Slovenskim hronikama" zapisao je i ovo: "Do nestajanja ovog grada došlo je tako što je jedan kralj Danaca napao ovo prebogato mesto sa velikom flotom i potpuno ga uništio. Ostaci njegovi se još ponegde vide..."
Grad je nestao poput Hazara, ali ostali su zapisi, pa i legende koji uvek imaju nekog osnova. Na geografskoj karti, štampanoj 1633. godine u Amsterdamu, pored ostrva Rugija neko je rukom dopisao: "Uništeno od danskog kralja Valdemora 1168.". Tragača za nestalim gradom ima. Među njima je najuporniji direktor Nacionalnog muzeja u Šćećinu (Poljska) Vladislav Filipovjak. On još od 1953. godine strpljivo iskopava u Svinjskom ušću (Svinoušće). Otkrio je luku, pristaništa, predgrađa, grobove prepune vendsko-slovenskih predmeta, ali sam grad Vinetu nije našao. Možda uporni Vladislav nije imao sreće i zbog toga što su mesta na kojima se, verovatno, prostire grad bila, a neka i danas jesu, značajni vojni poligoni. Nadajmo se da će se Vladislavu Filipovjaku jednog dana, ipak, isplatiti toliki trud. I mnoge druge podatke iznosi gospodin Hepfner u prilog tvrdnjama da su Sloveni naseljavali severne obale Nemačke, odnosno obale Baltičkog mora. Na početku mosta koji spaja obalu sa ostrvom Usedomom izgrađeni su objekti koje imaju sve karakteristike sojenica drevnih Veneta. A na samom ostrvu svake godine u avgustu se održavaju "Dani Venete". Reč je o kulturno-istorijskom programu. Učesnici su obučeni u srednjovekovnu
