Z.J Popko - Duchy. Kosmiczne Niewolnictwo Czlowieka

Strona domowa Autora :

http://popko.pl/

SKANOWAŁ DLA DOBRA LUDZKOŚCI

„JEZUS”

CZYTASZ E-BOOKI - ZESKANUJ ULUBIONĄ KSIĄŻKĘ I DAJ SIECI COŚ OD SIEBIE.

..Gra toczy się w wielu wymiarach i na różnych poziomach świadomości. Są zaangażowane w nią siły stojące niemal u kresu doskonałości. Dla człowieka już samo uczestnictwo w tej grze oznacza awans. \a szczęście siły opiekujące się ludzką rasą mają celt zbieżne z naszymi. Oczy całego wszechświata są teraz zwrócone na Ziemię. W ostatnim czasie dokonał się przełom w rozumieniu zasad gry i nawet nasi przeciwnicy odstępują od swoich idei i przez człowieka usiłują wzmocnić własną świadom Duchy...

Zbigniew Jan Popko Duchy (Zapiski medium) Kosmiczne niewolnictwo człowieka Wydawnictwo „01ivia" Sadów 2005

7 1. Duchy Inny świat Niektórym ludziom natura sama otwiera drzwi prowadzące w wyższe światy, inni muszą na tę chwilę ciężko pracować, nierzadko całe życie, ale dla większości są to stany całkowicie obce i częstokroć... niepojęte. Ja, na swoje nieszczęście, należę do tej niefortunnej pierwszej grupy i wbrew opinii większości poszukiwaczy wcale się z tego nie cieszę. Swoista dwoistość natury, przeczucie wiecznego i nieuchronnego, wyalienowanie i śmieszność, ustawiczna walka z emocjami i zrujnowany układ nerwowy - oto ciężary, jakie gięły mi kark przez lata. Traktowany trochę jako dziwoląg, trochę jako człowiek mówiący od rzeczy, przyzwyczaiłem się ostatecznie do odmienności, jaka męczyła całe moje życie od najmłodszych lat. Wyrastając w małomiasteczkowym środowisku, siłą rzeczy wyrastałem pod murem ignorancji. Chcąc uchodzić za normalnego, godziłem się na ustępstwa, które dzisiaj mogę jednoznacznie nazwać obroną. Wszyscy wiemy, jak traktuje się człowieka, który robi rzeczy inne niż pozostali, który mówi językiem wyobraźni i widzi rzeczy niedostępne oku współbraci. Czy urodziłem się z takimi zdolnościami, czy rozwinął je we mnie przypadek - było to dla mnie bez znaczenia. Czułem się inny, byłem też tak odbierany i z tego powodu, jako dziecko, wiele wycierpiałem. Nie chodziłem do żłobka ani do przedszkola. Kiedy matka zostawiała mnie z obcymi, ryczałem do utraty tchu, bez przerwy. Dlatego cały okres przedszkolny spędziłem w dwupokojowym mieszkaniu czynszowym, usytuowanym na trzecim piętrze w górskiej miejscowości leżącej opodal Wałbrzycha. Rodzice wychodzili do pracy wcześnie, wracali wieczorami. Ojciec pracował ciągle, tylko matka, kucharująca w pobliskim sanatorium, wpadała za dnia zobaczyć, czy nic złego się ze mną nie dzieje. Robiła to na zmianę ze swoją siostrą a moją najukochańszą ciotką Genowefą. Mały, zostawiony sam sobie, uczyłem się przesypiać zły czas osamotnienia. I marzyłem... marzyłem o wszystkim, o czym tylko może marzyć kilkulatek. A kiedy ogarniała mnie bezkresna nuda, bawiłem się klockami i godzinami wyglądałem przez okno. W tych czasach niewielu posiadało telewizor, a gdyby moich rodziców byłoby i na niego stać, to obawiam się, że z obawy o zagrożenie porażenia prądem - stałby nieczynny. Nawet radio spoglądało na mnie z półki głuche jak pień. Więc jak powiedziałem: w krótkim czasie poznałem każdy centymetr mieszkania, każdy wir krążącego w pokoju powietrza. Innymi słowy, brak

8 aktywnych zajęć wprowadzał mnie w niepokojące stany zawieszenia świadomości, zapominania o rzeczywistości, które nierzadko kończyły się niechęcią na widok powracającej z pracy matki, tego nadciągającego źródła zamętu: ruchu i hałasu. Aż nastał pamiętny dzień. Dzień kontaktu z nieznanym. Jak to miałem w zwyczaju, do oporu wylegiwałem się w łóżku, dumając o tym i owym, gdy nagle moją uwagę przykuł odgłos zbliżających się korytarzem kroków. A trzeba wiedzieć, że przegłos murów kamienicy do dzisiaj wystawia niechlubne świadectwo jej budowniczym. Każdy, czy to na górze, czy to na dole, doskonale orientuje się w ruchu całego mieszkającego tam ludzkiego żywiołu. Niemniej te kroki, tak podobne do innych, były przeznaczone tylko dla moich uszu. Wiedziałem 0 tym od samego początku, od chwili, gdy rozpoczęły swą głośną wędrówkę na parterze. Strasznie się bałem. Schowany pod kołdrą zastanawiałem się, dlaczego ani na chwilę nie cichną, dlaczego wciąż jestem sam i o co w tym wszystkim chodzi. Kroki zachowywały niezmienny pogłos i rytm. Na ostatnim piętrze były tak samo wyraziste jak na parterze, tak samo miarowe i pewne. Wręcz przerażały nieustępliwym dążeniem do celu. Były tak osobliwie nienaturalne, że na wieczność zapisały się w mojej pamięci Skulony pod pierzyną, wtopiony w poduchy, bezskutecznie usiłowałem zwalczyć niekontrolowane drżenie całego ciała. Kiedy przybysz przeniknął ścianę 1 z głośnym sapnięciem opadł na stojące opodal krzesło, serce skoczyło mi do gardła a płuca zamarły w bezdechu. Najbliższa godzina czy dwie były najdłuższymi godzinami w moim życiu. Ja, niczego nieświadome dziecko, czułem całym sobą, że oto stało się coś, co stać się nie powinno, i że tak na dobrą sprawę to nie wiem, czy jest to dla mnie korzystne, czy też nie. Jeszcze nie słyszałem opowiadanych wiele lat później historii o duchach i zjawiskach nadprzyrodzonych, a jednak wrodzony lęk przed nieznanym tryumfował. Mokry, zadyszany, cały rozgorączkowany i przejęty czekałem w napięciu na dalsze wydarzenia. Ale duch ani się nie odzywał, ani nie przybliżał. Trwał przyrośnięty do krzesła i astmatycznie zasysał powietrze, jakby miał zadyszkę. O jakże byłem mu w duchu wdzięczny za te niezmienne oddalenie, za tę umowną granicę trwania przy zdrowych zmysłach. Sądzę, że to doświadczenie było jednym z trzech najważniejszych w moim życiu, ale z pewnością to ono wszystko zapoczątkowało. I to ono mogło odblokować obszary mózgu odpowiedzialne za postrzeganie pozazmysłowe. Mogło, ale nie musiało. Dopiero po trzydziestu pięciu latach dowiedziałem się, iż to spotkanie, niekoniecznie w tej formie, było dużo wcześniej zaplanowane. Już kilka dni później mieszkanie zapełniło się niecodziennym towarzystwem, a samotne dni odeszły w niepamięć. Malutka skrytka na poddaszu stała się furtką prowadzącą w zaświaty. Przechodziły przez nią wśród stojących tam garnków i zasuszonej kiełbasy trzy skrzaty wielkości małego dziecka i czasami, choć rzadko. Alfę, Pani Łąk Zalesionej Doliny, jak zwano po tamtej stronie cały ten podgórski rejon. Wyjście tunelu znajdowało się na diabelskiej przełęczy, jak nazwałem po kilku latach przejście prowadzące między skałami na szczycie góry opodal przedszkola, gdzie prowadził szlak do schroniska „Andrzejówka". Nigdy nie pozwolono mi skorzystać z tego pomostu zawieszonego między dwoma światami.

9 choć kiedy nieco dorosłem - bez obaw ukazano mi ów transkomunikacyjny punkt. Sądzę, iż poruszanie się tunelem było i jest niemożliwe dla człowieka, czego wówczas nie przyjmowałem do wiadomości, podejrzewając raczej, iż niemożliwość ta ma raczej charakter naturalny. Mimo ostrzeżeń podjąłem próby przekonania rodziców o istnieniu niewidzialnych przyjaciół. Lekceważenie dobrych rad leśnych duszków, na różne sposoby odradzających wyznanie sekretu, skończyło się silną nerwicą. Tak czy owak tajemnice świata przyrody skryły się w mroku mojego osobistego sekretu. Zakończyły zaś w chwili pójścia do szkoły. Z wiekiem, uwikłany w typowo ludzkie namiętności, traciłem z wolna kontakt z duszkami. Podejmowane wielokrotnie próby jego odtworzenia spełzły na niczym. Bardzo mnie to bolało, ale życie człowieka było jeszcze bardziej fascynujące. Wielokrotne przyrzekanie poprawy gubiło się gdzieś w znoju dnia codziennego, popieląc w zapomnieniu echo spotkań z nieznanym. I tak z czasem przestałem wierzyć w możliwość własnej poprawy. Ciemna strona ludzkiej natury niejednokrotnie mieszała mi w życiu szyki, a złe myśli często brały górę nad zdrowym rozsądkiem. Zastanawiałem się nawet, czy aby na pewno zasłużę po śmierci na zbawienie. Toteż wielkie było moje zdziwienie, gdy w czternastym roku życia dostąpiłem łaski pojednania z Panem Gór. Był wakacyjny słoneczny ranek. Lekki wiatr odbijał się bezgłośnie od tła bezchmurnego nieba, po czym spadał w dół, delikatnie muskając szczyty choin, które zielonym kobiercem rozpościerały się pod moim wyciągniętym na „Baranim Łbie" ciele. Połączony ze słonecznym żarem chłód nagiej skały przywoływał w pamięci zapomniane chwile, kiedy to gnany tęsknotą za leśnymi przyjaciółmi porzucałem dom na kilka dni, by w górskich wyprawach odnajdywać miejsca ich pobytu. Czego szukałem: spokoju, bezpieczeństwa, sensu życia, przyjaźni? - nie wiem. Może gnała mnie nieuzasadniona tęsknota za czymś tajemniczym, za czymś, co szarpało moją nutę pokrewieństwa z zaświatami? Niemniej i takie uproszczone tłumaczenie wystarczało, by pchać mnie do kolejnej tułaczki bez potrzeby dogłębnego uświadamiania sobie przyczyn takiego zachowania. Lanie i niezrozumienie w oczach rodziców były niczym w obliczu dążenia, które mną kierowało. I stało się. Jak i w którym momencie, tego nie jestem pewien. Może zasnąłem, może pogrążyłem się w letargu, może spontanicznie, pod wpływem tajemnicy chwili, przeszedłem na drugą stronę istnienia... Dość powiedzieć, że kiedy odzyskałem świadomość, byłem już - sam w sobie - innym człowiekiem. Znajdowałem się we wnętrzu istoty Ducha Gór i mogłem oglądać świat jego wszystkowidzącymi oczami, przenikać żywą materię nieludzkimi zmysłami i nieludzką łagodnością pobudzać ją do rozwoju. Moja człowiecza natura została zdeptana, starta w proch, zniweczona raz na zawsze. Cały ból odrzucenia przez współbraci rozwiał się niczym czarna mgła, niczym niechciana szata, która od lat boleśnie uwierała w ramionach. Mocą Pana Gór odnalazłem Alfę i X-a (ten jeden z trzech skrzatów używał imienia będącego kompilacją dźwięków i obrazów i nie jestem w stanie tego

10 zapisać). Pozostali przyjaciele z wczesnego dzieciństwa odeszli dawno temu i wszelkie próby ich odszukania okazały się bezskuteczne. Także Alfę i X-a należało zostawić w spokoju. Oni również - przez odrodzenie w sobie miłości do człowieka, tego dziecka, którym tak troskliwie się zajmowali - musieli dla mnie umrzeć. W podarunku odziedziczyłem po nich część emocji, oni z kolei niewyzbywalnie wchłonęli niedoskonałą, cząstkę mnie samego. Pamięć wspólnie spędzonego czasu gruntowała tę więź. Leżałem na nagiej skale i czułem, że należało czekać i że tego czekania wcale nie można było określać ludzkim wyobrażeniem czasu. Stałem się samotny, a jednak wypełniony życiem po brzegi. Byłem zaspokojony. Łagodny i szanujący nieuchronny czas zmian. Pan Gór umożliwił mi wgląd w moją prawdziwą naturę. Zakończył bolesny okres poszukiwań i skierował całą energię na trwanie. Schodząc z gór wiedziałem, że mały Zbyszek umarł w objęciach snu. Do domu wracał z wakacji człowiek, który nie podniósł już ręki na młodszego brata, który aktywnie zajął się sportem i który rozsmakował się w poznawaniu natury człowieka. Kolejnym modyfikującym postrzeganie świata wydarzeniem była tragiczna śmierć ojca. Ona z kolei pchnęła mnie w wiry astralu i ukazała światy wypełnione duszami oraz istotami niewiele mającymi wspólnego z człowiekiem, ale dzielącymi z nim wspólną czasoprzestrzeń życiową. Ponieważ odejście ojca nie jest wyłącznie moim osobistym doświadczeniem, a stanowi obszar uczuć całej rodziny, szanując te więzi i nie mając przez to moralnego prawa do publikacji tajemnic łączących rodzinę, pominę ten etap życia stosownym milczeniem. Napomknę tylko, iż to odejście ukochanej osoby jeszcze szerzej otworzyło mi drzwi w zaświaty. Ukierunkowało. Zwróciło uwagę na genetyczne predyspozycje. Dwa kolejne lata stanowiły dla mnie prawdziwy przełom. Odkryłem w sobie zdolności radiestezyjne, mediumiczne i nieco bioenergoterapeutyczne. O ile z tych ostatnich rzadko korzystałem, o tyle te pierwsze wyczuliły mnie na świat wibracji i drogą pośrednią urzekły zagadką życia po śmierci. A muszę przyznać, że już pierwsze próby kontaktu ze zmarłymi przyniosły fascynujące doświadczenia. Wkrótce pojawiło się jasnosłyszenie i widzenie aury. Były to dla mnie odczucia nowe i szokujące, a wiedzę o nich, biorąc pod uwagę lukę wydawniczą w tamtych czasach, czerpałem wprost z astralu. Podjąłem próby regularnego przeprowadzania seansów, które gdzieś po roku umarły śmiercią naturalną by odrodzić się znowu po latach z większym rozmachem. Informacje spisywane w ich trakcie posłużyły mi do napisania dość obszernej książki. Ta jednak trafiła do szuflady. Brak czasu z powodu coraz większej aktywności w hermetycznym kręgu podobnych wędrowników, z którymi widywałem się niemal codziennie, poświęcając na badania zaświatów każdą wolną chwilę, znacznie ograniczył moje edytorskie zapędy. Prawdę powiedziawszy, to do współpracy z innymi nakłonił mnie sąsiad, znany miejscowy lekarz, który w tajemnicy prowadził skromne doświadczenia z hipnozą. Nie wdając się w zbędne szczegóły, powiem tylko, iż półroczne wspólne posiedzenia ukoronowane zostały stworzeniem aktywnej grupy pasjonatów, spośród których jedynie wspomniany Zygmunt (z powodów osobistych i braku autoryzacji zmuszony jestem używać pseudonimów) prowadził w miarę systematyczne notatki

11 i każde spotkanie starał się podsumowywać w miarę logicznymi wnioskami. Dość szybko jednak wydarzenia nabrały takiego tempa i stały się tak niewiarygodne, iż nawet on ugiął się pod ciężarem własnej niekompetencji. Naszą grupę stanowiło początkowo pięć osób: Zygmunt (lekarz), Robert (oficer MO), Agnieszka (szanowana wróżka), Robert II (prywatny przedsiębiorca) i ja. Z czasem na stałe wzmocnił nasze szeregi Bronisław (nauczyciel historii w szkole średniej) i Zofia (pracownica urzędu miejskiego). Całe to grono, pomijając wiele osób przewijających się rzadziej lub częściej przez dom Zygmunta, dotrwało w niezmienionym składzie do końca istnienia „Grupy Mateusza". Historia Roberta II, który jako jedyny nie wrócił z planu astralnego, zasługuje na oddzielne omówienie, chociażby z racji tego, iż był to jedyny tego typu przypadek na świecie, 0 jakim słyszałem. Wiele ciepłych słów należy się także Grzegorzowi, byłemu studentowi KUL-u, który początkowo bardzo aktywnie uczestniczył w naszych zebraniach. Dopiero sprawy rodzinne związane z przeprowadzką na odległy kraniec Polski rozluźniły nasze kontakty. Choć formy epistolarnej przyjaźni nabrały charakteru nie mniej aktywnego współuczestnictwa. Czym zajmowała się Grupa Mateusza? Co nas tak bardzo nurtowało, że dla tych poszukiwań bez chwili wahania poświęcaliśmy cały wolny czas, a nierzadko 1 czas przeznaczony dla rodziny? Wbrew pozorom nie była to niczym nie uzasadniona chęć poznania świata astralnego, ale przede wszystkim gorące pragnienie poznania samego siebie. Duchy, religia, psychologia i psychotronika, medycyna naturalna, kabała etc. - oto dopełnienie wizerunku istoty, którą zwykliśmy nazywać człowiekiem. W miarę spore fundusze, którymi dysponowaliśmy, umożliwiły nam prowadzenie obszernej korespondencji, kodyfikowanie ogromnej ilości materiału oraz odbywanie podróży, od Niemiec począwszy, a na Indiach skończywszy. W miarę kolejnych odsłon coraz bardziej zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że zamierzony cel mija się z naszymi działaniami. Osiągnęliśmy punkt zwrotny. Odkryliśmy to, czego się raczej nie spodziewaliśmy, że prawda o człowieku nie leży w mocy wszelkich nauk, na których choćby pobieżne poznanie braknie każdemu z nas życia, lecz że jest ona usadowiona w nim samym. I zupełnie niespodziewanie rozpoczął się ruch powrotny, ku środkowi - gwałtownie wzrosło zainteresowanie koncentracją i medytacją które w połączeniu z psychologią dały już w miarę wiarygodny opis człowieczego istnienia, co w połączeniu z przekazami znajomych z astralu potwierdziło starą prawdę, że celem życia jest jego najpełniejsze, w miarę intensywne przeżycie. Przy czym forma tej pracy jest sprawą ściśle indywidualną. Wszelkie zaś nagminne roztrząsywanie kwestii człowieczeństwa, powikłań karmicznych, teologicznych wypaczeń etc. jest najczęściej stratą czasu, jest wysiłkiem, który opłaca się jedynie wybranym. Ale nawet im nie wolno narzucać innym własnej wizji świata. Ten zarzut w równej mierze dotyczy propagatorów New Age, wszelkich form religijnej indoktrynacji, jak i destrukcyjnego wpływu organizacji państwowych, wgniatających obywateli w uniform prawnych podmiotów. Dopiero samouświadomienie daje możliwość prawidłowej oceny rzeczywistości. Daje szansę życia zgodnie z podpowiedzią natury. I nie wolno przy

12 tym zapominać, że naprowadzanie zbłąkanej duszyczki na właściwą drogę wbrew jej woli jest wykroczeniem przeciwko boskiemu prawu wolnostojeństwa. Szokujące, ale prawdziwe, bo wolność wyboru jest poszukiwaniem Boga, zaś poszukiwanie Boga jest poszukiwaniem siebie samego. Jak powiedział Mistrz Eckhart: „Bóg dał mi wszystko to, co dał swojemu Synowi, Jezusowi Chrystusowi". To znaczy - wyposażył człowieka we wszystkie płynące ze źródła łaski. I każde siłowe zaprzeczenie tej zasadzie powinno znaleźć swój odzew na wokandzie sądowej. Na czym więc początkowo skupiała się nasza uwaga? Co nas inspirowało? Właściwie to wszystko i nic. Były święte prawdy i równie godne rozważenia ich zaprzeczenia. Były głosy „stamtąd" i im wtórujące podpowiedzi żyjących. To znaczy...? No cóż, były regresje hipnotyczne i wielce niewskazane zabawy z psylocybiną i LSD. Była amfetamina i bardzo ciekawe doświadczenia ze sprowadzonym ze Stanów Zjednoczonych kaktusem San Pedro. Przyrządzony według oryginalnego przepisu nie wygrał jednak zawartą w nim meskaliną z naszymi roślinami psiankowatymi. Znawcy wiedzą jakie dwie rośliny mam na uwadze. Ustąpiła im pola nawet ibogaina, otrzymywana z afrykańskiego drzewa Tabemanthe Iboga. Z tym że w tym ostatnim przypadku nie dysponowaliśmy innymi halucynogenami, które by odbyć podróż astralną łączy się z ibogą. Pozbawiona ich wsparcia ibogaina wykazuje jedynie działanie halucynogenne i antynarkotyczne (pozwala wyjść z każdego narkotycznego uzależnienia). Potem prócz muchomora, wypróbowaliśmy jeszcze wiele innych tak zwanych roślin psychoaktywnych. Kto wie, czy niektóre z tych ostatnich nie były bardziej obiecujące od działania leków anestetycznych, takich jak ketamina, czy niektórych leków psychotropowych, uruchamiających mieszczący się w prawym płacie skroniowym tzw. ośrodek doznań mistycznych. Skromność doświadczeń w tej materii nie pozwoliła nam dociec, czy rzeczywiście w chwili śmierci organizmu ośrodek ten uaktywnia się po raz pierwszy, czy też w jakiejś mierze od zawsze stanowi ukryty, mało zbadany aktywator zdolności paranormalnych. Niemniej Zygmunt zapewnił nas całym swoim autorytetem, iż ta część mózgu niewątpliwie w jakimś stopniu związana jest z postrzeganiem pozazmysłowym. Być może w tym coś jest: Agnieszka, masując obszar głowy nad prawym uchem, potrafiła wejść w trans, przenosząc świadomość do innego wymiaru, skąd relacjonowała spotkania z własnym duchem opiekuńczym. Na szczęście poznawczy okres narkotycznego szaleństwa trwał krótko i zarzuciliśmy te i podobne mu eksperymenty jeszcze przed wejściem w uzależnienie. Po prostu zdawaliśmy sobie sprawę z własnej niekompetencji w ocenie skutków działania substancji uruchamiających widzenie paranormalne. Baliśmy się zwłaszcza ich niewątpliwie niezbadanego (nie destrukcyjnego) oddziaływania na organizm fizyczny. Większe nadzieje pokładaliśmy na doświadczeniach z koncentracją. Zaczęliśmy zupełnie prozaicznie - od techniki propagowanej przez E. Monahan i J. Silvę, zwanej przez nas roboczo medytacją alfa, by przez sugestopedyczne nauczanie metodą Łozanowa dotrzeć do opisów doświadczeń przeprowadzanych w Instytucie R. Monroe'a. Przyznam się szczerze, że wydane w 1971 roku przez

13 pana Monroe „Podróże poza ciałem" nastawiły nas raczej nieprzychylnie do ćwiczeń z otwieraniem wrót. Uważaliśmy zgodnie, iż opisywane przez pana Monroe przemieszczanie się po innych wymiarach (z takim rozmachem i z taką plastycznością) w ogóle nie mogło mieć miejsca. Nie przypuszczaliśmy wówczas, że już wkrótce przyjdzie nam zweryfikować ten zbyt surowy osąd. Dość szybko przekonaliśmy się, że dźwiękowa synchronizacja pracy półkul mózgowych łatwiej wprowadza w stany zarezerwowane do tej pory dla twardej medytacji czy głębokiej hipnozy. Każdy, kto kiedykolwiek otarł się o pracę z umysłem, wie, jakie znaczenie ma manipulowanie bioprądami mózgu. Że drgania mózgowe z częstotliwością 14-21 cykli na sekundę, określane jako poziom beta, oznaczają stan czuwania; od 7 do 14 cykli na sekundę, zwane poziomem alfa, są stanem odpowiednio lekkiego i głębokiego relaksu, w którym łatwo się uczyć i zapamiętywać podawane słownie informacje. W paśmie 4-7 drgań na sekundę (poziom theta) łatwo z kolei przeprogramować świadomość, formułując jasne i przekonywające polecenia. Wtedy też ludzki umysł potrafi świadomie wniknąć w zarezerwowane dotąd dla podświadomości obszary energetyczne i uzyskać niepowtarzalną możliwość dostrojenia się do całej energii Wszechświata. Fale delta (1-3 Hz) oznaczają już głęboki sen i wszelkie próby zachowania na tym poziomie świadomości kończą się albo zejściem w nieświadomość, albo wyjściem poza czas i nieśmiertelność. Wspomniane częstotliwości nie są przypadkowe i pokrywają się z tzw. falami Schumanna, z którymi Ziemia znajduje się w stanie stałego rezonansu. Te fale elektromagnetyczne o częstotliwości 7,83 Hz odgrywają ogromną rolę we współczesnej fizyce i medycynie. Nadto współczesne badania wskazują że prócz częstotliwości podstawowej w całkowitym spektrum fal Schumanna napotykamy na częstotliwości graniczne w odniesieniu do spektrum drgań ludzkiego mózgu, to jest 14, 20, 26... Hz. Oznacza to ni mniej, ni więcej, tylko że ludzki mózg drga zgodnie z odwiecznymi prawami natury i że drgania te łatwo modyfikować metodą akustyczną wynalezioną właśnie przez Monroe'a. Każdy wie, że tworzące ludzki mózg dwie półkule mózgowe drgają z różnymi częstotliwościami, przy czym dominująca w życiu prawa półkula, zwana mózgiem werbalnym, wręcz przytłacza swoją aktywnością półkulę lewą, zwaną mózgiem wizualnym, odpowiedzialnym za kreatywność sfery duchowej. Bez tej ostatniej nie jest możliwa żadna pozazmysłowa eksploracja i tym bardziej jakakolwiek zabawa z energiami. Proszę pamiętać, że myśl to jedna z podstawowych form energii w życiu człowieka. Konsekwencje niezrozumienia tej prawdy mogą być bardzo bolesne. Sztuka doświadczeń pozazmysłowych polega więc na wzajemnym dostrojeniu do siebie pracy obu półkul mózgowych, co można osiągnąć albo długoletnim metafizycznym treningiem, na przykład praktykując medytację, albo przez wykorzystanie błyskawicznie działających nowych technologii. Przy czym ten pierwszy sposób, obwarowany wieloma praktycznymi i moralnymi nakazami, skutecznie odstrasza wielu mniej wytrwałych, a chętnych do zgłębienia tajemnicy istnienia poszukiwaczy.

14 Monroe skrócił te poszukiwania, odkrywając efekt wibrato. Zauważył, że dochodzące do uszu dźwięki (raczej sygnały elektryczne) o różnej częstotliwości, na przykład do prawego ucha o częstotliwości 1000 Hz, a lewego - 1025 Hz, wywołują w obu półkulach rezonans i te zaczynają po czasie drgać zgodnie z częstotliwością równą różnicy drgań sygnałów pobudzających korę mózgową w tym przypadku będzie to 25 Hz. Związany z określoną częstotliwością specyficzny stan świadomości zostaje wywołany zgodnie w obu półkulach. Wspólnie pracują by usłyszeć trzeci sygnał. I jest nim już nie impuls akustyczny, lecz sygnał elektryczny. Nadto, umiejętnie modyfikując amplitudę dźwięków przez stworzenie odpowiedniego ich układu, można łatwo nauczyć umysł przebywania w kilku wymiarach jednocześnie, to znaczy wpoić mu zasadę zachowania ciągu świadomości. Jest to jednak zupełnie inny rodzaj świadomości i ma raczej charakter pewności i wiary, niż - oglądania filmu. Kwestia synchronizacji półkulowej jest dobrze znana w procesie uzdrawiania duchowego. W przypadku zabiegu bioenergoterapeutycznego dochodzi w ekstremalnie pożądanych warunkach do całkowitej synchronizacji obu półkul mózgowych u leczącego, wejścia w stan alfa i dostrojenia się podczas zabiegu do fal mózgowych pacjenta, a nawet utworzenia u tego ostatniego tzw. okienka delta, co umożliwia przeprogramowanie sterowników energetycznych jego biopola. Oczywiście leczącego musi charakteryzować znacznie wyższy poziom wibracji. Badania przy użyciu generatora Tesli w komorze Faraday'a wykazały, iż wartość pola magnetycznego bioenergoterapeuty może osiągnąć nawet 10 000 miliwoltów, podczas gdy pole przeciętnego człowieka mieści się w granicach 0,01 miliwolta. Różnica zdumiewająca. Nie należy więc być zaskoczonym, gdy uda się nam gołym okiem dostrzec emisję biofotonów tryskających z ręki uzdrowiciela. Zaopatrzeni w sprowadzone bezpośrednio z USA nagrania Hemi-Sync (w Polsce były jeszcze niedostępne), skonstruowaliśmy wzorem badaczy amerykańskich specjalną kabinę do ćwiczeń i przystąpiliśmy do eksperymentów. Trudno mi dzisiaj ocenić efekty tej pracy, gdyż doświadczenia z nagraniami Hemi- -Sync zbiegły się w czasie ze stosowaniem przez nas innych technik wychodzenia poza ciało, i tak na dobrą sprawę nie wiadomo, jak wygląda ich skuteczność. A kiedy rozpętało się piekło, za późno było na jakiekolwiek porównania. Zainteresowanie zagadkowym rezonansem Ziemi i ludzkiego mózgu doprowadziło nas przez wyniki badań monachijskiego profesora W.O. Schumanna do Nikoli Tesli (do jego badań nad bezprzewodowym przesyłaniem energii), do urządzeń Pavlity i do patentów Bernarda Eastkunda, konstruktora urządzeń manipulujących pogodą. Okresowa fascynacja bronią psychotroniczną, zwaną w skrócie Psi-tech, uzmysłowiła nam, że pole walki militarnej na szeroką skalę objęło także obszary zjawisk parapsychicznych, że wojna psychotroniczna, w ogóle nie postrzegana przez ogół obywateli, zatacza coraz szersze kręgi, że zmilitaryzowana psychotronika w Rosji i USA to fakt niepodważalny i budzący wiele kontrowersji. Szokujące były zwłaszcza doniesienia o bestialskim napromieniowywaniu ludzi wszelkiego rodzaju falami energetycznymi (elektromagnetycznymi, infra-

15 i ultradźwiękami, falami akustycznymi itd.) w byłym Związku Radzieckim, i to już w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, kiedy to naukowcy radzieccy doprowadzali żywy organizm ludzki do całkowitej destrukcji psychicznej bądź fizycznej. Dzisiaj Rosjanie dysponują bronią mogącą nie tylko zawładnąć na odległość wolą człowieka, ale i zniszczyć go w bardzo krótkim czasie przez różnego rodzaju energetyczne oddziaływania. Przy czym wiele z tego typu urządzeń wytwarza śmiercionośne promieniowanie przenikające na swej drodze wszelką materię. W ponad czterdziestu instytutach naukowych byłego ZSRR pracowano także nad technikami całkowitego przekształcania osobowości (i to z doskonałymi skutkami). Do perfekcji doprowadzono technikę szpiegostwa telehipnotycznego i militarną psychokinezę, zdolność niszczenia materii na odległość i przenoszenie niebezpiecznych chorób poprzez czwarty wymiar. W takim kontekście poruszanie wśród zwolenników ezoteryki tematu rozwijania zdolności psychometrycznych wydaje się niewygórowaną ambicją. Wręcz trąci dydaktyzmem rodem z filmów Disneya. Wystarczy poczytać Teda Andrewsa, by wiedzieć, co mam na myśli. Wystarczy wspomnieć o otępianiu ludzi specjalnymi falami podczas imprez pierwszomajowych w byłym ZSRR, mającymi zapobiec rozruchom, by się przerazić na dobre. Wystarczy wiedzieć, że zabijanie na odległość przy użyciu astralnych ciał zabójców jest faktem dokonanym i że wielu możnych tego świata posiada w swoim otoczeniu ekstrasensów czuwających dzień i noc nad ochroną ich ciał energetycznych by po tych informacjach przestać spać spokojnie. Czytając z kolei doniesienia z amerykańskich źródeł wojskowych, można bez złudzeń zawyrokować, że przeprogramowanie ludzkiego mózgu na stałe, co Amerykanie nieraz stosowali już na masową skalę, to najlepsze z tego, co może nas spotkać, gdy broń psychotroniczna wymknie się wojskowym z rąk. Mało kto wie, że Amerykanie już dobrych parę lat temu skonstruowali urządzenie pozwalające człowiekowi astralnemu przemieszczać się w przestrzeni kosmicznej i że nawiązali w ten sposób udany kontakt z co najmniej dwiema obcymi cywilizacjami, które pod względem technicznym znacznie nas wyprzedzają. A wszystko to, o czym coraz głośniej się mówi, opiera się na wykorzystaniu potencjału ludzkiego umysłu. Aż ciśnie się na usta riposta Krishnamurtiego: „A przecież dopóki będziemy skłóceni w sobie, życie na ziemi pozostanie nigdy nie kończącą się walką". Bez fałszywej skromności możemy otwarcie powiedzieć, iż mamy do czynienia z masową kontrolą umysłów i że niedługo nastanie nowy porządek świata. Skrót MKULTRA (Tworzenie Zabójców Wykorzystujących Do Zabijania Sztukę Uśmiercania) na stałe wszedł do języka wojskowego. Niemal równocześnie CIA, NSA, agencje rządowe i siły zbrojne USA zaczęły realizować projekt Monarch, umożliwiający kontrolę umysłów na masową skalę. Brzmi to jak fantastyka naukowa, lecz nią nie jest, to fakt naukowy opierający się na tysiącach znanych patentów. Przeprogramowanie w tym kontekście ludzkiego umysłu tak, by funkcjonowało w nim kilka zwartych osobowości, nie wiedzących nic jedna o drugiej, aktywizowanych, czyli wyzwalanych z uśpienia lub w nie wprowadzających przy pomocy specjalnych kodów, na przykład określonym

16 słowem, gestem czy zdjęciem, już po drugiej wojnie było wykorzystywane przez tzw. Iluminatów, czyli przez ludzi faktycznie rządzących Stanami Zjednoczonymi, gdzie sam prezydent znajduje się ledwie pośrodku tajemnej hierarchii. Takie żywe roboty, spełniające rozmaite role w swoich osobowościach, będące wedle życzenia raz wyszkolonym mordercą, to znów przedmiotem dewiacji seksualnej, wykorzystuje się od wielu lat. Przeprogramowywani na poziomie alfa, beta, delta i theta, potrafią nie tylko ochraniać panów na poziomach astralnych, ale i zabijać myślą na odległość. Wyprodukowane na początku lat osiemdziesiątych kasety instruktażowe dla psychotronicznych programistów ukazują jak w trybie beta wyhodować seksualną niewolnicę, a w trybie delta zabójcę doskonalszego od Nikity. Prócz przerażających relacji opisywanych przez osoby, którym przypadkowo udało się wydostać z takiej niewoli, szokuje również prostota, z jaką można bezkarnie manipulować treścią umysłu. A mówimy tu przecież wciąż o świecie energii subtelnych, tym samym, w który staramy się przeniknąć w czasie koncentracji i medytacji. To ten sam obszar, do którego wskakują astralni szpiedzy i podróżnicy. Science fiction? Nic podobnego. Już w latach siedemdziesiątych opracowano w Stanford Research Institute metody pozwalające na skok w czwarty wymiar, metody umożliwiające przekroczenie progu w stanie fal theta. I nie chodzi tu tylko o wykorzystanie umysłu (a raczej podświadomości) do penetracji poziomu zbiorowej nieświadomości, ale o świadome pozostawanie w tym zakazanym obszarze. W obliczu tych faktów blednie teoretyczne zainteresowanie sztuczkami dziewiętnastowiecznego psychometry H. Siada i tunelami Wheelera, rośnie zaś chęć pozyskania planów prostych urządzeń poruszanych siłą umysłu, mogących przekształcać materię na rozległych obszarach globu ziemskiego, urządzeń tak dziecinnie prostych w konstrukcji, iż wręcz nierealnych. I nie chodzi tu bynajmniej o różdżkarskie akcesoria i psychotroniczne tarcze obronne, lecz o prawdziwe bomby energetyczne, to jest o maszyny Wilhelma Reicha i urządzenia T. Galena Hieronymousa, które są w stanie spełnić niemal każde życzenie uruchamiającego je człowieka. Mało tego, ich prosta konstrukcja, łatwa do odtworzenia przez każdego majsterkowicza, może także funkcjonować ideowo: wystarczy znać sposób działania poszczególnych elementów maszyny, ich wzajemne oddziaływanie, narysować je na papierze i wszystko gra - działa tak samo, jak materialna konstrukcja (przynajmniej w przypadku niektórych urządzeń). Niewiarygodne, ale prawdziwe. I choć moce ludzkiego umysłu wydają się wciąż niezgłębione, to przecież niejeden z nas przechodził już przez drzwi otwierane poleceniem wydawanym w myślach. I jakoś nikt nie zastanawiał się nad implikacjami takiego zjawiska. Uświadomienie sobie tej prawdy skierowało uwagę Grupy Mateusza na urządzenia ułatwiające kontakt z zaświatami, z naszym - w pojmowaniu członków grupy - domem. Było trochę zabawy w nagrywanie głosów zmarłych na magnetofon (chyba każdy spirytysta przeżył zafascynowanie Jiirgensonem, prof. Kónigiem czy księdzem Schmidem), próby fotografowania w ciemności i skalowanie obrazów na monitorze. Nieco więcej zainteresowania wzbudziły doniesienia o chronowizorach, urządzeniach pozwalających wtargnąć w obszary kroniki Akasza, i o głośnym

17 kanale transkomunikacyjnym z Luksemnurga. Ale nawet pani Diana, która przywiozła z Niemiec kasety z telewizyjnych transmisji z istotami „stamtąd", musiała przyznać, że - jak dotąd - żadne urządzenie techniczne nie jest w stanie równać się z mocami medium. Nic więc dziwnego, że tego typu eksperymenty, uważane niekoniecznie za stratę czasu, szybko zarzuciliśmy, zwłaszcza że naszą uwagę przykuł na jakiś czas inny problem. Otóż w swoich spotkaniach z duchami dość często kontaktowaliśmy się ze zwolennikami Kościoła, aprobatorami istnienia instytucjonalnej formy religii, choć większość przychodzących zapowiadała jej rychły a sprawiedliwy koniec. Przez jakiś czas gubiliśmy się w domysłach. Podejrzewaliśmy nawet, że staliśmy się obiektem złośliwego żartu. Wiedzieliśmy bowiem, że głosiciele owych opinii są duchami normalnymi i objawiane nam stanowisko wypływa z rzeczowego pojmowania tamtej i tej rzeczywistości. Poddając krytyce własne teologiczne wykształcenie, sporo czasu poświęciliśmy na nadrobienie zaległości. Słowa podziękowania należą się tutaj zwłaszcza Grzegorzowi, który - mimo zapracowania - nie wahał się przekazać nam wszystkiego, czego nauczył się na KUL-u. Niesmaku, jaki wzbudziła w nas historia Kościołów, z ich mordami i dewiacjami, i fałszywym kanonem wiary, nie mógł poprawić ani wiew prawd uniwersalnych przewijających się przez karty pism świętych, ani postępująca liberalizacja życia kościelnego. Instytucja kościelna wypaczyła bowiem sens proroczych przekazów i nad Prawo Boże przedłożyła prawo kościelne i kościelną doktrynę (intrygę). Słowo Boże przemieniła w ostre gesty i słowa, w zmuszanie do uznawania patriarchalnych autorytetów, wywołała w człowieku konflikt wewnętrzny i uznała to za przyrodzony składnik codziennej egzystencji. Z myśli i wyobraźni wykuła oręż lęku i dzięki wiernym oraz poprzez wiernych rzuciła świat na kolana, ku posłudze. I jak to się ma do Słowa Bożego? Do idei samopoznania i miłości? Do ładu w świecie i harmonii? Do przetwarzania siebie samego? Dlaczego więc niektóre byty opowiedziały się za podtrzymaniem instytucjonalnych dewiacji, skoro i one były zgodne co do tego, że nauka Chrystusowa (nie biblijna) i ta głoszona w Indiach są w treściach bardzo podobne do siebie, wierne idei nadchodzących czasów i zasadniczo odmienne od traktatów wykładanych z ambon? Dlaczego, wiedząc, hołdowały wstecznictwu? Otóż owe byty, jak się później okazało, wcale nie negowały słuszności naszych przekonań, lecz drogą głębszej refleksji zmusiły nas do pełniejszego zrozumienia wielowątkowości ruchu religijnego. Kazały uszanować wybór człowieka, jego opowiadanie się za kościelnymi festynami i za jego chęć bycia zwolennikiem kościelnych instrukcji. Bo choć ich wędrówka ku Bogu szła drogą ślepego, cielęcego zawierzania kościelnemu systemowi, to jednak miała tę przewagę nad bałwochwalstwem, że i tak koncentrowała się na potrzebie poznawania prawdy jedynej, a więc ocierała o czynnik nadprzyrodzony. Sens zawarty w tym wysiłku miał dojrzewać z każdym następnym wcieleniem, czyniąc z wędrówki szkołę duchowego wzrostu. Zwyczajnie, kto dorósł do potrzeby uczestnictwa w życiu kościelnym był o krok na przód w stosunku do osoby scentrowanej wyłącznie na realizacji potrzeb niższego rzędu, mimo że rozumienie idei Boga było u niego wciąż

18 dalekie od ideału. Ten, kto odrzucił już balast zginania kolan przed figurkami, może się cieszyć pełniejszym wglądem w rzeczywistość, lecz i przed nim widać ledwie zarysowany horyzont zbawienia. Tym bardziej nie powinien on wzgardzać czcicielami ceglanych murów, a wręcz przeciwnie, rozumiejąc to, co przychodzi im z oporami, z pokorą przekazy wać pozostałym w formie jak najbardziej tolerancyjnej i przystępnej. Wszystko celem wzmocnienia duchowej zalążni. W tym kontekście każdą formę napastliwości i odrzucenia Kościoła jako cegły Watykańskiej należy przyjąć za odpowiednik niedojrzałości duchowej. I wówczas zagubiony smakosz religijnego zwierzchnictwa w życiu społecznym, jeśli tylko uzbraja się w cierpliwość i nasyca serce szlachetnymi czynami, lepiej zdaje egzamin z życia niż zadufani w sobie intelektualiści. Sednem poznania jest bowiem połączenie z wewnętrznym światłem, a nie nasilanie międzyludzkich animozji. Oznacza to również prawo do bycia sobą i wyrażania własnych opinii, do nauki poprzez samodzielne kreślenie siebie we własnym działaniu. Chyba dlatego, czytając o papieżu Aleksandrze VI, Bonifacym VIII i Urbanie VIII, miast porównywać ich życie i dwór z Sodomą i Gomorą widzieliśmy tylko ludzkie jednostki uwikłane w spory i namiętności tamtych czasów, w konflikty emocjonalne i intelektualne przerastające ich siły, a nie świętych mężów kierowanych Boską Opatrznością. I takimi trzeba ich widzieć na tle historycznym. Czy wypada się więc modlić do uświęconego w 1623 roku kardynała R. Bellarmino? Ja się nie modlę, ale nikomu nie wzbraniam, choć czasami lubię przypomnieć, iż był on zwykłym rozpustnikiem, zaprzedajłąi mordercą. Bo przecież i ja jestem życiowym niedołęgą: miast pogrążać się w szlachetnej medytacji, torującej drogę do nieograniczonej wiedzy, korzystałem z mind-machine i medytacji cygańskiej opartej o płyty św. Graala, czytam o Einsteinie i aferach gospodarczych, chodzę do kina oraz podziwiam uroki kobiecego ciała, zwyczajnie tracąc czas na hołubienie ludzkich słabości. Ale to przecież owe przypadłości tworzą naszą tarczę i osobowość, nasze niepowtarzalne osobowe człowieczeństwo, nasze odbicie Boga. Nauczmy się tylko wyrażać to w sposób nieskrępowany, wolnomyślny i cudownie spokojny. Wtedy nie przestaniemy dostrzegać Chrystusa w drugim człowieku. Wtedy zniknie problem Kosowa, Husajna, afgańskich Talibów, umierania Matki Ziemi i wypchanych głów zwierząt w pałacowych salonach. Tego nauczyli nas przyjaciele stamtąd. Miast się zajmować wcale nie przebrzmiałą współpracą NKWD ze Stolicą Piotrową miast podziwiać metody zwalczania przez „Radio Maryja" i tygodnik „Niedziela" dobroczynnej działalności Sorosa, miast porównywać politykę papieża Klemensa VII, oficjalnie popierającego niewolnictwo i czerpiącego z tego zyski, z polityką obecnej głowy Kościoła Katolickiego, także niezakulisowo optującego na rzecz dyktatur i reżimów, czyli po staremu manipulującego przy mechanizmie zniewalającym człowieka, miast tego całego chłamu poruszyliśmy skarby duchowej wiedzy, jaka przekazami mistrzów i wielkich tego świata trwa w niemym krzyku, wabiąc prostotą i wzniosłością przemyśleń każdego chętnego, gotowego do jej poznania podróżnika.

19 Oczywiście taka postawa nie oznacza jednocześnie puszczenia w niepamięć kościelnego zakłamania, gdyż brak zrozumienia mechanizmu oddziaływania Kościoła na człowieka może w życiu przynieść więcej szkody niż pożytku. Warto czasami przypomnieć to i owo, odwołać się - jak ja to nazywam - do syndromu Grandiera. Każdy z nas w ten czy w inny sposób zapoznał się z „Matką Joanną od Aniołów", lecz chyba nie każdy wie, iż biedny Grandier spłonął na stosie wznieconym waśnią rozgorzałą między kardynałem Richelieu a papieżem Urbanem VIII, że przesłuchanie przeoryszy Joanny i zakonnic: Claire i Agnes było teatrem mającym zdyskredytować Grandiera, do czego się potem przyznały. Niestety, będąc ofiarami sprytnej manipulacji mogły już tylko bezradnie przyglądać się opanowującej Loudun histerii, kładącej kres marzeniu jezuity Urbana Grandiera o zniesieniu celibatu. Czy biskup Laubardemont, twórca całej intrygi, mającej wykazać zwierzchnictwo papieża nad kardynałem, a w podtekście Watykanu nad dworem Ludwika XIII, co prawidłowo odczytane określało walkę o wielkość daniny płaconej przez Francję na rzecz Watykanu, czy ten biskup, który osobiście podpalił stos pod Grandierem, do końca odgrywając rolę świętego wybawiciela, walczącego 0 duszę rzekomo opętanego człowieka - czy był on w swoich metodach odosobnionym przypadkiem? Czy piętno diabelskie jest wymysłem minionych wieków? Czy zawodowi łowcy czarownic, mający na swoich kontach setki osób skazanych na śmierć za współpracę z szatanem, są tylko przykrym wspomnieniem minionych wieków? Nie są, a ich metody nadal zbierają krwawe żniwo. I to właśnie trzeba mieć na uwadze, gdy przyjdzie nam zmagać się z religijnym reakcjonizmem. Jeśli będziesz głosił nowatorskie poglądy, poglądy przeczące obowiązującym regułom, ktoś łatwo odnajdzie na twoim ciele liszaje, brodawki czy blizny, nieomylne dowody kontaktu z diabłem, a w przypadku ich braku - wykaże istnienie... niewidzialnego piętna duchowego. Wystarczy, że krzyknie, i po sprawie. Dlatego wspominając o liberalizmie, proszę pamiętać o znamieniu szatana 1 syndromie Grandiera. Bo choć z olbrzymią flotą korsarską Jana XXIII moglibyśmy jeszcze świadomie walczyć, to już lepowi słów Innocentego VIII trudno byłoby się przeciwstawić. Ogłosił on rok 1490 rokiem świętym i za każde trzy dni spędzone w Rzymie, w jego karczmach i zajazdach, dawał całkowite odpuszczenie grzechów popełnionych w ciągu dwóch wybranych lat życia. A miodopłynność słów jego następców i słów władców pozostałych kościołów robiła i nadal robi wiele dobrego. Kościoły chcą kosić szmal, i dobrze, lecz niech czynią to oficjalnie i bez manipulowania naszym sumieniem, zresztą słowo sumienie to też ich wynalazek. Ale dajmy już temu pokój i pamiętajmy także o pozytywnym obliczu Kościoła. W Grupie Mateusza z wielkim zadowoleniem sondowaliśmy przekazy starożytnych mistrzów i z jeszcze większą uwagą śledziliśmy poczynania współczesnych myślicieli. Sai Baba, Maharishi Mahesh Yogi, Jiddu Krishnamurti, Gustavo Roi, Ojciec Klimuszko, Tenzin Wangyal, Sri Chinmoy - to nieliczne nazwiska z długiej listy mędrców, o jakich otarliśmy się w naszych poszukiwaniach. I nie ważnym było, kogo cytowaliśmy, czyje słowa poddawaliśmy w wątpliwość, bo zawsze, ale to zawsze odwoływali się oni do niewzruszalnych prawd uniwersalnych.

20 czerpiąc pełnymi garściami ze wspólnego garnca wiedzy. Tego samego, do którego tak skwapliwie i wygłodniałe zaglądaliśmy. Co tam było? Ano wszystko: proekologiczny szamanizm, naga natura i praktyka medytacyjna w samym środku życia, pozwalające poznać świat i siebie przy pomocy umysłu; było zdrowie i poczucie pustki, wspólne punkty widzenia Wschodu i Zachodu, a przede wszystkim manifestacja tożsamości z Wszechjednym i Wszechmocnym. Cały kosmos tętnił tu życiem, a rodzaj ludzki oddawał hołd przyrodzie; duchowość wyzbywała się pleśni religii i nietrwała materia człowiecza raz na zawsze odcinała się od narośli utrudniających manifestację boskości. Pozostała samodyscyplina, świadomy wysiłek odczuwania obecności Boga w życiu. Odpadła religia jako cel sam w sobie, pozostała sztuka życia z samym sobą: czujna świadomość, radykalna przemiana wewnętrzna, praktyczna wiedza, mówiąca o tym, że żadna technika, tym bardziej doktryna i system, nie są w stanie wynieść człowieka do nowego poziomu świadomości. Jedynie on posiada pełny obraz tego, jak jest uwarunkowany, jaki jest naprawdę i jakie są jego możliwości. Trzeba widzieć siebie, a nie swoje myśli o sobie. Trzeba widzieć człowieka, a nie nasze mniemanie o nim. Trzeba widzieć istotę rzeczywistości, a nie fantomy rozdygotanych wizji i fobii. Trzeba wyzwolić się od tych ograniczeń. Nadać sens indywidualnej podróży w głąb siebie. „Niewinny umysł - pisał Krishnamurti - nigdy nie skażony myślą potrafi zobaczyć, czym jest prawda, czym jest rzeczywistość, potrafi zobaczyć, czy istnieje coś poza nią. To jest medytacja". Już wiedzieliśmy, że medytacja jest formą pracy z umysłem. Wkrótce przekonaliśmy się, że nie jest ona metodą intelektualną ale mechaniczną, która doprowadza do totalnego zrozumienia. Było to jedno z najdonioślejszych odkryć, jakich dokonaliśmy. Była to prawda odkryta na nowo. Potem szło jak spłatka. A równolegle wzrosło zainteresowanie regresingiem, zwłaszcza po zapoznaniu się doświadczeniami A. Cannona, który cofnął w przeszłość bez mała półtora tysiąca ludzi, a swoje spostrzeżenia zawarł w „Mocy wewnętrznej". Potem doszedł jeszcze R. Moody, znany z całego cyklu publikacji poruszających kwestie karmicznych obciążeń, i K. Ring, mający na swoim koncie największą bodaj liczbę udokumentowanych przypadków tego typu. Nie ukrywam, że owe nowoczesne spojrzenie bardziej do nas przemawiało niż hinduskie Katha Upanishad czy Bardo Thódol (Tybetańska Księga Umarłych). Prócz blisko sześćdziesięciu cofnięć reinkarnacyjnych, przebadanych i nie pozostawiających cienia wątpliwości, co do ich prawdziwości, poruszyły nas także podróże do światów zamkniętych w zupełnie innych przestrzeniach, nie mających z ludzką ewolucją nic wspólnego. I jeśli nawet przywołane z podświadomości wydarzenia rzeczywiście miały miejsce, to ich prawidłowe odczytanie przekraczało nasze możliwości. Mówiąc zwyczajnie, wciąż nie mam pewności, czy wydobyte wspomnienia miały charakter indywidualnych wspomnień, czy też były - ze względu na nietypowe treści niespotykaną formą konfabulacji. Dla lepszego zrozumienia tego niecodziennego zagadnienia przedstawię teraz dwa zapisy dotyczące inkarnacji tego samego człowieka (dwa następujące po sobie

21 wcielenia). Pan M., rodowity Niemiec, mieszkający od urodzenia w Losheim, nawet nie przypuszczał, iż jego naturalna skłonność do zatrudniania Polaków (także na czarno) miała swój początek w niedalekiej przeszłości. W poprzednim życiu urodził się bowiem w XVIII stuleciu w Gdańsku w biednej rodzinie rybackiej. Powódź z 1775 roku zabrała mu całą rodzinę, a z niego samego uczyniła sierotę, zwanego potem Janem Rybakiem, Janem z imienia, nazwiskiem po ojcowskim fachu. Od tej chwili do końca życia miał nie zaznać spokoju. Już jako szesnastolatek pływał po Bałtyku i miał dziewczynę pracującą w tczewskiej karczmie. Niestety, odmrożona noga pokryła się bąblami, wdało się zakażenie i Jan Rybak stał się Janem Kaleką. Ani, konkubina karczmarza, dała gospodarzowi dwie córki i zmarła w wieku dwudziestu kilku wiosen w niewyjaśnionych okolicznościach, do końca żałując, że los nie pozwolił jej związać się z Janem Rybakiem. Samotny Jan całe swoje późniejsze życie spędził na tułaczce i posłudze. Od Gdańska po Gniew wędrował w poszukiwaniu pracy, najmując się najchętniej u gospodarzy, którzy nierzadko pozwalali mu zostać na zimę. Mawiano, że przynosi szczęście. Żył tylko dzięki temu przekonaniu. I prawie nigdy nie żebrał. Uważał, że życie - w jego przypadku - obeszło się z nim nader łagodnie. Jego wędrówka dobiegła końca na początku dziewiętnastego wieku (1829 rok) w Ptasznikach. Woda nie zapomniała o nim, przyszła z łoskotem kry wówczas, kiedy tego najbardziej pragnął, kiedy w maleńkich Ptasznikach nie znalazł ludzkiego serca. Woda zabrała go wraz z psem, z którym dzielił budę. Oto część odtworzonego po latach przekazu: „Mróz nie do wytrzymania. Czuję, jak krew krzepnie w zesztywniałym od zimna ciele. U gospodarzy wielkie ożywienie. Jak przez mgłę słyszę krzyki i zabijanie okien deskami. Chciałbym pomóc, lecz boję się wyjść z budy. Popędliwy gospodarz i jego syn mogą mnie zabić. Mówią, że ściągam wodę, że powódź idzie za mną. Boją się. Już dwa dni wcześniej kazali mi się wynosić. Nie mam siły się poruszyć. Jest mi coraz cieplej i wiem, że koniec mojej wędrówki jest bliski. Pies już wieczorem zerwał się ze sznura i przepadł w mroku nocy. Stary złorzeczył jak sam diabeł. Sądził, że to moja sprawka, że pies poszedł za moim wołaniem. Nie wiedzieli, że ruszył do Torunia, tam gdzie się wychował. Ludzie mówili, że Toruń zalała już woda z Warszawy, że żandarmeria zamyka mosty... Nie wiedzieli, że to dopiero początek tragedii. Wszystko wokół mnie jaśnieje, jest noc, ale ja już nic nie czuję. Ogromna tęsknota za Ani łzami nawilża mi policzki. Krzyki stają się coraz głośniejsze, ale mnie to obchodzi coraz mniej. Widzę ludzi uciekających łódkami i krę rozrywającą wały. Widzę światła wznoszące się ku górze... Widzę dom ściskany lodem i zgniatane ciało starca. Ależ to ja...! Jestem tego pewien! I jest mi z tego powodu tak dobrze jak nigdy. Boże, jak długo czekałem, jak długo..." Z kolei przytaczane przez pana M. tajemnicze przeżycia z kolejnego wcielenia do tej pory stanowią dla mnie zagadkę. Sadzę, iż podświadomość mogła, choć nie musiała, spłatać panu M. figla, podsuwając zlepek informacji niekoniecznie związanych z jakąś formą materialnej preegzystencji. Owe rzekomo reinkarnacyjne opisy pana M. mogły przecież być wspomnieniami z wycieczki po tamtym świecie. Czy wspomnienia te mówią o pewnej formie rzeczywistej ewolucji, czy są raczej

22 imaginacją - trudno powiedzieć. Oto marna próba przełożenia na ludzki język kolejnego wcielenia pana M.: „W budowie budowy napotykam coraz więcej oporów. Nastaje czas zbiorów, a ja wciąż nie potrafię wyjść poza centrum. Ziarno jest pełne, a ja niezdecydowany. Wiem, że przez światłość ziarna dotrę do ciemności i tam znajdę pierwszy okruch. Całe działanie prowadzę w naświetlanie. Zapominam o odrzuceniu gorąca. Światło pali mnie i nie otwieram się. Wielu przychodziło w tym świetle i wielu odchodziło. Tylko ja mam szansę dokonać zbiorów. Trwam w walce. Odpowłaczam się warstwa po warstwie, ale nie docieram do wyjścia przez środek. Niknę, ale jestem. Życia opadają, bieląc fale i jest mi bardzo tęskno. Już wiem. że nie dotrę do celu i będę musiał znowu powrócić..." Pan M. wyszedł z transu w mocnym przeświadczeniu, że przegrał coś, o co usilnie walczył przez całe tamte życie. Odczucie zawodu było tak silne, że po policzkach spływały mu łzy. Lecz każda kolejna sekunda przebywania w rzeczywistości zacierała klimat minionego świata i wkrótce obserwator nie był w stanie nie tylko przełożyć na nasz język swoich odczuć, ale nawet ich zinterpretować. Przyznał potem, a regresji dokonaliśmy trzykrotnie, że za każdym razem odczuwał obecność czegoś, co chroniło go przed zejściem, przed poznaniem tego. co mogło go przyprawić o obłęd, ale do czego jednocześnie dążył każdą swoją cząstką. Miał wrażenie uczestnictwa w doniosłym akcie stworzenia i bliskiego doprowadzenia do końca jakiegoś ważnego zadania, pozostawania w stanie równie bogatym w odczucia jak ludzkie życie. Po głębszym zastanowieniu doszedł jednak do wniosku, że to, co wcześniej powiedział, mogło wyglądać zupełnie inaczej. Jednego był wszakże pewien: istniał, i pogłos tego istnienia przeniknął go na wskroś. Nie rozumie tego stanu, nie jest mu z nim wcale nadzwyczajnie, nie jest on czymś odmiennym, ale bez tych wspomnień nie byłby już taki jak dawniej. Z drugiej zaś strony nie potrafił rozsądnie wyjaśnić, co się w nim zmieniło. Czyżby otarł się o nieznane? Tego typu przeżycia nie są chyba odosobnione, bo podobny przypadek przytrafił się nam jeszcze raz. Mam ochotę zaryzykować twierdzenie, że podobne historie znalazły swoje odbicie w zapisach wielu tanatologów, że tworzyły zapisy wielu regresingów, ale traktowano je jako nieskoordynowany proces myślowy, nie podejrzewając nawet, że zahipnotyzowane osoby cofały się wspomnieniami do autentycznych obszarów rzeczywistości, gdzie ewolucja biegnie nie znanymi nam drogami. Powstaje pytanie, czy nie jest to czasami błąd w sztuce? Bo skoro przeniesienie świadomości na wyższy poziom dokonuje się poprzez jej usamodzielnienie, to czyż tworzenie z niej podmiotu nie jest procesem odwrotnym? Tak działa inwolucja. Lecz i to nie wyjaśnia wszystkiego. Poza tym wiadomym jest, iż dusza ewoluuje tylko w człowieczej materii. Więc tak czy owak coś tu nie pasowało. Wracając do prac Grupy Mateusza, z ubolewaniem muszę przyznać, iż zainteresowanie światem zmarłych zdystansowało z czasem nawet wartości płynące z praktykowania medytacji. No, może nie było to aż tak drastyczne, gdyż większość z nas na własny rachunek pozostała wierna ćwiczeniom duchowym (powiedzmy

23 uczciwie: ezoterycznym), co znajdywało odzwierciedlenie w treści pytań zadawanych podczas seansów, niemniej dało się zauważyć postępujące zniechęcenie pracą nad sobą, a coraz większe zafascynowanie inwigilacją drugiej strony. Nim jednak przejdę do wyjść poza ciało i opisów innych światów, stanowiących ukoronowanie całego cyklu doświadczeń z innymi wymiarami, chciałbym zapoznać Czytelnika z charakterem wskazówek i pouczeń, jakie można uzyskać dzięki współpracy obu stron. Są one na tyle godne odnotowania, iż samą swoją prostotą nakłaniają do głębszych przemyśleń. Stanowią także formę społecznej resocjalizacji i dają impuls do poznania świata. To właśnie dzięki tym metodom, dzięki transmutacji duszy, mógł Pitagoras wędrować po światach i składać w całość okruchy wiedzy, z których stworzył alchemię, a Nicholas Flamel odkryć w XIV wieku prawdziwy kamień filozoficzny, pozwalający przemieniać rtęć w srebro i złoto, dzięki czemu ufundował czternaście szpitali, siedem kościołów i trzy kaplice. Wszystkie niżej zrelacjonowane spotkania odbyły się w siedzibie Grupy Mateusza, którą od początku istnienia stanowił dom Zygmunta, doskonale przygotowany do prowadzenia praktyki lekarskiej. Centrum spotkań nieodmiennie stanowił główny gabinet i ogromne biurko, wyróżniające się na tle ciemnej, sosnowej boazerii. Skupieni wokół jego rzeźbionych krawędzi wyciągaliśmy przygotowane wcześniej pytania, włączaliśmy magnetofon i przy przygaszonym świetle rozpoczynaliśmy seans. Kiedy wszystkie spojrzenia zaczęły się skupiać na mojej twarzy i pokój wypełniała całkowita cisza, kładłem prawą dłoń na starej tabliczce qui-ja i wyłączałem wszystkie bariery między mną a zaświatami. Pokój błyskawicznie zaludniał się duszami, które zabierały głos zgodnie z ustalaną przez siebie kolejnością. Ponieważ mogłem tylko na krótko włączyć astralny mechanizm widzenia, wykształciłem rodzaj widzenia intuicyjnego. Pochłaniało to znacznie mniej energii i dawało niezłe rezultaty: mogłem wówczas godzinami śledzić ruchy unoszących się postaci. Tylko nadal nie potrafiłem ich usłyszeć. Moje jasnosłyszenie było jakby zapóźnione, ociężałe, jednak przy wsparciu spirytystycznej tabliczki w zupełności wystarczało do rozmów z zaświatami. Często już po pierwszej literze potrafiłem wyłożyć całą myśl ducha, a on tylko ruchem talerzyka potwierdzał jej prawdziwość. Kiedy jednak usadowioną na spirytystycznej tabliczce dłoń zaczynały owiewać fale chłodu, charakterystyczny objaw przybycia negatywnych energii, włączałem mechanizm obronny: uruchamiałem wzrok astralny, pozwalający bardziej rzeczowo ocenić zagrożenie, na jakie byliśmy narażeni. I choć wyda się to nieprawdopodobne, część negatywnych duchów, zwanych duchami błądzącymi, i niebezpieczniejszych od nich: zwanych wyklętymi, nie zawsze przychodziła w złych zamiarach. Zwłaszcza duchy błądzące, kończące pokutną tułaczkę, służyły często radami, których trudno by się spodziewać po duchach normalnych. Ogromną rolę odgrywało tu doświadczenie z ostatniego życia, powołanie i oczywiście - intelekt. Pamiętam szczególnie jeden taki przypadek ducha błądzącego, który opuścił ziemski padół śmiercią samobójczą. Pan ten, bardzo życzliwie nastawiony do nas

24 i zaświatów, mimo że za życia był prostym człowiekiem, przemawiał bez skrywanego wstydu i tak rozsądnie, że znajdowało to uznanie po obu stronach. Uczestniczył potem w kolejnych spotkaniach, a dzięki wstawiennictwu poznanych przyjaciół stamtąd, bardzo szybko przeszedł na etap następny i stał się duchem normalnym. Przy okazji dowiedzieliśmy się, że duch normalny może wiele pomóc pokutnikowi i że zasady kary za grzechy niewiele mają wspólnego z naszą jurysdykcją. Kontakt z duchem grzesznym jest niebezpieczny i zawsze należy się go wystrzegać. W całym moim spirytystycznym doświadczeniu nie spotkałem się z ani jednym grzesznikiem, który byłby do nas obojętnie nastawiony. Są to istoty na wskroś pozbawione ludzkich odruchów, na wskroś przesiąknięte złem, aroganckie i bezwzględne. Mogą być bardzo inteligentne, ale ich postępowanie jest całkowicie wyprane z ludzkich uczuć i zorientowane tylko na krzywdzenie innych. Są przy tym bardzo silne i nadzwyczaj pomysłowe. Są żywym przykładem istnienia mrocznej strony człowieczeństwa. Niektórzy grzesznicy, jeśli tylko mieli żywiciela, dysponowali tak znacznymi nadwyżkami energii, że przebicie się przez ich zasłonę energetyczną było niemożliwe i trzeba było kończyć seans. Potrafili oni skutecznie zastraszyć inne dusze, a nawet udaremnić kontakt ze starym duchem, który bądź co bądź stanowi kulminację ludzkiej ewolucji w astralu i wyłamując się z kręgu ponownych narodzin, staje się dość często przewodnikiem żyjących. Duch grzeszny to jego przeciwieństwo, to istota wypędzona za swoją nikczemność ze wszystkich światów. Jego obecność można przyrównać tylko do obecności szatana. To demon wyrosły z ludzkich obszarów egzystencji. Każdy chłód przenikający moją rękę stanowił zapowiedź idącego z zaświatów zagrożenia. Przezornie, kiedy pojawiał się chłodny wiew, wzywałem opiekunów i prosiłem o wsparcie. Kiedy zimno mroziło stawy, trzeba było się mieć na baczności i bez względu na okoliczności kończyć seans. Dodatkowe sztywnienie gardła oznaczało tylko jedno: bezwzględną wrogą napaść, obecność istoty, która wszelkimi sposobami usiłowała mnie zniszczyć. Wówczas pozostawało tylko jedno wyjście: wspólnie inwokowane przyzywanie Felicjana, starego ducha, który jako jedyny dysponował zgodą zaświatów na udzielanie nam pomocy w takich okolicznościach. Na szczęście do tak drastycznych przypadków prawie nigdy nie dochodziło, a i wizyty złych duchów należały do rzadkości. Pozwalaliśmy na taki kontakt tylko w wyjątkowych okolicznościach, to znaczy wtedy, gdy duch taki wielokrotnie przybywał na seanse, pokornie znosząc nakaz odwołania, bądź towarzyszył komuś ze stałych uczestników. A trzeba wiedzieć, że liczba zaproszonych gości często przekraczała dziesięć osób, więc zdarzało się i tak, że chcący się z nimi skomunikować znajomi czy krewni z zaświatów także musieli swoje odczekać. Nie było więc sposobności poświęcania czasu duszom nieczystym, które nawiedzały nas tylko we własnym interesie. Na początku padało fundamentalne: czy w pokoju znajduje się osoba, która powinna odejść? Jeśli nie było zastrzeżeń, pytałem, czy ustalono kolejność zadawania pytań. Pytałem nawet wówczas, gdy na seans w tym konkretnym dniu

25 przybywały duchy zapowiedziane, związane wcześniejszym słowem. Takiej etykiety wymagano po tamtej stronie i nie mieliśmy nic przeciwko temu. Państwa zainteresuje z pewnością technika odbywania seansów. No cóż, kiedy nawiązywałem swoje pierwsze kontakty z zaświatami, posługiwałem się prostym alfabetem narysowanym na kartce papieru. Litery i cyfry od „0" do „9" były duże, gdzieś o wysokości sześciu centymetrów, ale niezbyt grube i tak zgrupowane, by wędrówka talerzyka toczyła się po jak najkrótszych trajektoriach. Prócz umieszczonej na samej górze listy imion (wskazywał je talerzyk, jeśli przybyły był naszym znajomym) znajdowały się kręgi z wypisanymi obowiązkowo zdaniami: tak, nie, nie wiem, nie wolno mi powiedzieć, muszę wracać, kończcie seans - mało energii. Silniejszym mediom polecam dodatkowe okienko z wyszczególnionym statusem przybyłego na rozmowę ducha: stary duch, duch normalny, duch błądzący, duch wyklęty, grzesznik. Każdy duch, chce tego czy nie, musi powiedzieć, kim jest. Duch z niższego rzędu może wprowadzić w błąd, jeśli osoba prowadząca seans nie ma dostatecznej mocy i doświadczenia w sprawach spirytystycznych. Wszelkie wskazówki w przypadku grzesznika zawodzą i bez praktyki tu się nie obejdzie. Nieodwołany, może narobić wiele zamieszania, może dużo zniszczyć, a nawet zabić. Dobrze, jeśli wykształcimy w sobie odruch informujący nas o rodzaju przybyłego na spotkanie ducha oraz o stanie naszej traconej bezpowrotnie podczas seansu energii. Powiem tylko raz: nawet stary duch może się objawić tylko kosztem naszej energii. Każdy zaś modny efekt dźwiękowy, nie wspomnę o wizualnym, wymaga wręcz jej olbrzymich dawek. Widziałem raz medium tak osłabione, że jego ciało eteryczne skurczyło się do wielkości piłki i wyglądało jak pomarszczony starzec. Taki człowiek bez pomocy z zewnątrz stanowi łatwy cel dla każdej przybłędy z astralu. I jeszcze jedno: zetknięcie się z duchem błądzącym kosztuje nas kilkakrotnie więcej energii niż jej ilość potrzebna do łączności z duchem normalnym. Duch wyklęty, jeśli dobrze nam życzy, pobiera jej nawet kilkadziesiąt razy więcej. Grzesznik to studnia bez dna. Wyrafinowany, wykończy nas w ciągu kilku minut. Oczywiście wiele zależy od ilości naszej witalnej mocy, którą trzeba stale uzupełniać. Energię można gromadzić przy pomocy koncentracji (nie medytacji), jak i poprzez właściwe odżywianie się. Znacznie więcej ma jej osoba trudniąca się pracą umysłową niż człowiek pracujący fizycznie. Ogólnie przyjmuje się, że medium o przeciętnej sile może odbywać trzy-cztery dwu-trzygodzinne seanse tygodniowo. Ich przedłużanie wymaga stosowania specjalnych zabiegów regenerujących. Jak wspomniałem, pierwsze techniki mediumiczne wyglądały raczej nieciekawie, standardowo. Jednak już na początku osiągałem przekazy liczone w setkach słów. Jednak pod warunkiem posługiwania się cienkim porcelanowym talerzykiem. Z czasem zauważyłem, że już w chwili rozpoczynania ruchu talerzyka znam treść przekazu. Wątpiąc w niezawodność intuicyjnego odbioru, jeszcze z rok cyzelowałem technikę, głośnym mówieniem wyprzedzając pojawiający się odczyt. Z czasem talerzyk już tylko korygował pojawiające się błędy. Tak wykształciła się

26 u mnie technika pseudojasnosłyszenia, odbioru sygnałów nie będących ani głosem, ani literą ani przeczuciem, lecz czymś w rodzaju pewności. Ponieważ na jakość odbioru składa się wiele czynników, dla pewności zawsze trzymałem rękę nad planszą i talerzykiem. Kiedy z różnych przyczyn działo się coś nie tak, talerzyk drgał, przypominając o powinności utrzymywania stałego stanu skupienia. Zachodziło to zwłaszcza w obecności tych bytów, z którymi wiązały mnie zastarzałe, zakłócające mój spokój wewnętrzny emocje. W przypadku nowo poznanych dusz łatwiej mi było utrzymać stan odprężenia. Barierę stanowiły raczej emocje zakorzenione w starych związkach. To one wytrącały mnie z równowagi. No cóż, takim mnie ulepiono i nie ma się czego wstydzić. Czy podczas seansów zajmowaliśmy się tylko wartościami ponadczasowymi? Wręcz przeciwnie. Zaczynaliśmy od samych dołów. Od pytań w rodzaju: kiedy coś się stanie? jak temu zaradzić? kiedy ktoś umrze? czy będzie koniec świata?" I grali w to starzy faceci. W tym celu pozyskiwaliśmy informacje od wszystkich nam życzliwych obserwatorów. Dość szybko wykształciliśmy mechanizmy wzajemnej współpracy i zaczęliśmy ingerować w zaświaty. Pierwsze próby z komunikowaniem się w snach, dość marne, choć dla wielu interesujące, ustąpiły niebawem miejsca doświadczeniom z wychodzeniem poza ciało. Nieoczekiwane zjawisko OBE, jakie dotknęło Roberta II, pochłonęło nas bez reszty, spychając wszystkie wcześniejsze doświadczenia na plan dalszy. Zaczęła się najwspanialsza przygoda w naszym życiu. Zwłaszcza dla mnie, bo przestałem już wierzyć, że dane mi będzie jeszcze wnikać w światy z mojego dzieciństwa. Ale zacznijmy od początku. Odpowiedzmy sobie na często zadawane pytanie: czy przebywające w zaświatach dusze zmarłych rzeczywiście mogą przekazać nam jakieś konkretne informacje? Otóż tak. I to bynajmniej niemało, o ile oczywiście płyną od istot nam życzliwych. By przybliżyć to zagadnienie, przedstawię historię pewnej rodziny. Właściwie będzie to opowieść o pewnym młodym człowieku, który korzystał z naszej pomocy przez szereg lat i który dzięki radom stamtąd lepiej ułożył sobie życie. Kłopoty w rodzinie pana P. zaczęły się wkrótce po tym, jak na stałe przeprowadził się do kobiety, którą miał poślubić. Niebawem ich związek zdominowały wzajemne oskarżenia o nieszczerość i wybuchy niekontrolowanej agresji z obu stron. Po jakimś czasie pan P. stracił cały animusz i chęć do życia. Z człowieka dość dobrze dającego sobie radę w życiu stał się powoli emocjonalną ruiną apatycznym młodzieńcem uzależnionym całkowicie od wybranki. Ślub pogorszył ten układ, a i uczuciowo związek ten rozpadł się jeszcze przed jego sformalizowaniem. Kiedy pan P. znalazł się w naszym gabinecie, prosząc, byśmy zajęli się duchami grasującymi w jego mieszkaniu, podejrzewaliśmy raczej, iż miał się znaleźć tu jako pacjent Zygmunta, a nie jako uczestnik seansu spirytystycznego. Nawet potwierdzone przez małżonkę dziwne fakty, jakie utrudniały im pomieszkiwanie, zdawały się świadczyć raczej o pewnego rodzaju histerii, która mogła uruchomić ponadnaturalne siły któregoś z domowników.

27 Ale już pierwsze badanie ujawniło obecność bardzo silnego ducha, który nawiedzał mieszkanie państwa P. To on zakłócał działanie telewizora, głośno chadzał po pokoju, przybijał gwoźdźmi watę do ściany, stwarzał miejsca wyraźnie odczuwalnego chłodu, trzaskał garnkami, tłukł żarówki, przewieszał obrazy i co najgorsze - przejmował kontrolę nad zachowaniem małżonków. Skłócał ich, a pana P. doprowadził wręcz do załamania nerwowego. Pierwszy seans zakończył się fiaskiem. Wezwany duch nie zamierzał się z nami kontaktować. Zaskakujące było to, że nie odczuwałem chłodu, charakterystycznego dla obecności duchów niższych, ale jednocześnie ten sam duch zamknął nam drogę do kontaktu z pozostałymi bytami. I to było ciekawe. Był poza tym bardzo silny i trochę arogancki: by dać nam dowody swojej nieustępliwości (pośrednio - władzy nad państwem P.) - wielokrotnie obszedł nasz stół, stukając po podłodze niczym marynarz z drewnianą nogą. Potem zgasił świeczki i zamilkł. Czuliśmy jednak cały czas jego obecność. Odwołany odchodził, lecz na niewiele to się zdało, gdyż za każdym razem, gdy wzywaliśmy przyjaciół, on zjawiał się pierwszy, blokując im do nas dostęp. Dwa dni później ponowiliśmy kontakt, nie wspominając o tym zainteresowanym. Podejrzewaliśmy, że poinformowany o naszych zamiarach, złośliwy duch kolejny raz odetnie nas od zaświatów. Nawet gdyby państwo P. starali się utrzymać całą sprawę w tajemnicy przed duchem, to nie wolno zapominać, że silny duch z łatwością może odczytać ludzkie myśli, ba! potrafi zajrzeć do pamięci nawet wbrew życzeniu człowieka. Mając to na uwadze, zorganizowaliśmy seans w tajemnicy. I udało się. Już za pierwszym razem nawiązaliśmy łączność z naszymi. Byłem wówczas dość dobrze wzmocniony energetycznie, więc już po kilku zdaniach odczytanych talerzykiem wpadłem w lekki trans i resztę seansu odbyliśmy z wykorzystaniem jasnosłyszenia. I co się okazało? Otóż pani P. nie była taką pierwszą lepszą osobą. Jej duchowym powołaniem było przywództwo. Męża zaś - nauka. To znaczy: na tamtym świecie ona była przywódcą duchowym, on naukowcem. I pod tym kątem realizowali swoje przeznaczenia we wszystkich inkarnacjach. On był duchownym, lekarzem, chemikiem, magiem i tak dalej, a więc niemal zawsze stykał się z wiedzą pod jakąkolwiek postacią; ona zaś była lekarzem, politykiem szlachcianką a nawet żoną faraona. Miała więc intuicyjne pojęcie o manipulowaniu ludźmi i wygrywaniu jednych przeciwko drugim. Dlatego, choć starsza od męża o lat sześć, obarczona na dodatek dzieckiem z pierwszego związku i niezbyt chwalebną reputacją, umiała się w życiu dobrze ustawić. Bez problemu owinęła sobie pana P. wokół palca, choć ten był początkowo zainteresowany młodą i atrakcyjną dziewczyną z sąsiedztwa, z którą zresztą był po słowie. Wszyscy byli bardzo zaskoczeni, gdy przystojny student rzucił naukę i zdał się na łaskę starszej, mało atrakcyjnej kobiety. Nie bez potrzeby tyle uwagi poświęcam przyczynom zejścia się tych dwojga ludzi, które u postronnych obserwatorów wydawały się co najmniej dziwne. Nieliczni wiedzą, że przywództwo na drugim świecie wiąże się z dysponowaniem pewną mocą niedostępną pozostałym duszom. Dzięki temu pani P. osiągała w życiu to, co chciała. A że chciała niewiele, to inna sprawa, związana raczej ze

28 środowiskiem i posiadanym wykształceniem niż z możliwościami. Jako fryzjerka nie na wiele mogła sobie pozwolić. Ale jako wolny duch - i owszem. Pierwszego męża zdominowała. Gdy się opamiętał, bez problemu odebrała mu dziecko i puściła z torbami. Potem nastał radosny okres niezależności: kawiarnie i rozliczne przygody. Spotkanie z panem P. zburzyło tę sielankę. To zejście się było jednak im pisane. Postanowili to już w zaświatach i otrzymali na to zgodę. Nie wiedzieli jednak, że dzieciństwo pana P. potoczy się zupełnie inaczej, niż było zaplanowane, i że inna dusza postanowi uczestniczyć w tych zmianach. Wiedziała bowiem, że państwo P. się rozejdą. Najciekawsze w tym wszystkim są karmiczne powiązania. Państwo P. także w ostatnim życiu było małżeństwem. Mieszkali w Krakowie na początku tego stulecia, on był chemikiem średniej klasy, ona dość wziętym lekarzem dziecięcym. Może dlatego w tym życiu on nie cierpiał chemii, na samo wspomnienie o niej dostając gorączki, ona nie wiadomo skąd zawsze potrafiła podleczyć dzieci. Przy tym dobrze orientowała się w ziołolecznictwie, choć do żadnego zielnika nie zaglądała. Mąż także podzielał to zainteresowanie, jednak chyba tylko dlatego, że coś go zawsze korciło, by roztłuc jakieś zielsko w moździerzu. Nim przejdziemy do trzeciego aktora dramatu, skupmy się na chronologii. Mamy więc ducha stukającego i niesnaski między małżonkami. Cofnijmy się teraz 0 kilka miesięcy. Pani P., która jeszcze wtedy była panią S., wprowadziła się po rozwodzie z powrotem do rodziców. Krótką radość dziadków z obecności wnuczki zakłóciły niebawem nocne eskapady córki, zwanej roboczo panią S. Pani S. pragnęła oddychać pełną piersią i nie ma co jej się dziwić: była jeszcze młoda i lubiła się zabawić. To doprowadziło do konfliktu z rodzicami. Sytuacja pogarszała się z dnia na dzień. I pewnego razu, idąc przez miejski rynek, zniechęcona do życia ciągłymi kłótniami z rodzicami, pani S. zapragnęła usamodzielnić się. Do tego brakowało jej tylko jednego: własnego mieszkania, którego nie miała. Mało tego - zdobycie takiego bez wieloletniego odkładania oszczędności na książeczce mieszkaniowej 1odczekania swego w długiej kolejce graniczyło z cudem. Dobrze o tym wiedziała i z tego powodu była bardzo zła. W tej samej chwili naprzeciwko niej ukazała się dobrze jej znana postać staruszki samotnie żyjącej kobiety. Świadomość posiadania przez starowinkę tak potrzebnego jej lokum doprowadziła ją do szaleństwa: nie bacząc na rangę słów wyrzekła w duchu przekleństwo, które podchwyciły związane z nią od lat złe duchy: „ Ta stara krowa gnieździ się sama, a ja się męczę? Żeby zdechła..." I stało się: kilka godzin później, wracając tą samą drogą przez rynek, staruszka poślizgnęła się i upadła tak nieszczęśliwie, że wkrótce skonała. Niby zwykły przypadek. Pani S. w jakiś sposób dowiedziała się o tym następnego dnia i wykorzystując znajomości, w tydzień wprowadziła się do mieszkania po tragicznie zmarłej kobiecie. Nie wiedziała, że sama była przyczyną jej tragedii i że kiedyś przyjdzie jej za to zapłacić. Jako przywódczyni, miała intuicyjną ale pełną świadomość korzystania z własnej mocy. Zresztą niejeden raz w życiu bawiła się na to konto, otrzymując zawsze to, co chciała. Złe duchy, które spełniły jej prośbę, podcinając

29 staruszce nogi, zagwarantowały sobie dług wdzięczności po śmierci i wsparcie energetyczne za żywota. Związały się z nią na dobre. One też pomogły usidlić pana P. i po miesięcznej znajomości (!) postawić w Urzędzie Stanu Cywilnego. Pan P. gasł z dnia na dzień. Stał się mrukliwy, wiecznie zmęczony i emocjonalnie zależny od połowicy. Przeszedł niekorzystną metamorfozę. Nadto pani P. od samego początku stanowiła w stosunku do męża opozycję energetyczną przechwytując każdą nadwyżkę jego energii. To go pokonało. Błądząc w domysłach, zaczął upatrywać (i słusznie) źródło zła w poślubionej kobiecie. Wówczas prawem moralnym do akcji wkroczył duch staruszki. Rozgościł się na dobre w ich, czyli swoim dawnym mieszkaniu, i wziął pana P. w obronę. Rozbudził w nim chęć do życia i starał się, aby pan P. przejrzał w końcu na oczy. Lecz ta wykluwająca się niezależność była nie w smak pani P. i wspierającym ją duchom. Na planie astralnym rozegrała się wojna, której fizyczne manifestacje niewiele mogą powiedzieć o jej prawdziwych rozmiarach. Na takim etapie partyzantki pan P. znalazł się u nas, błagając o pomoc. Prosiliśmy naszych znajomych o wsparcie, o porozmawianie z duchem staruszki i skłonienie go do przyjścia na seans. Niestety, staruszka była duchem normalnym i miała prawo odmówić naszej prośbie. Byliśmy bezsilni. Jednak kiedy 0 to samo poprosił pan P., duch staruszki przybył na spotkanie i przeprowadził z zainteresowanym ciekawą rozmowę. Na początku staruszka wyraziła głęboki żal o to, że wyrwano ją z życia, gdy mogła jeszcze tyle zrobić. I choć przeszła przez życie godnie i nie musi się oczyszczać, to jednak boleśnie odczuwa ciężar nie dokończonej pracy. Obiecała też nie pojawiać się więcej, jeśli pan P. sobie tego nie życzy. Potem własnymi słowami zdała relację z tego, co działo się w domu państwa P. Poradziła też, jak z tego kłopotu wyjść. O dziwo, pan P. zgodził się z duchem w całej rozciągłości jego wywodu i postanowił walczyć o siebie. Duch staruszki przestał niepokoić państwa P. Stosunki między małżonkami wróciły do względnej równowagi, a narodziny pierwszego syna po raz kolejny wykazały, jak łatwo przegrać życie w obliczu oczywistego. Pan P. poddał się całkowicie. Potem przyszedł drugi syn, a z nim depresja. Pan P. kochał dzieci 1złożył im siebie w ofierze. Minęły cztery długie lata. Mamy kolejną odsłonę. W środku nocy pana P. wyrwa ze snu przemożny strach. Otwiera oczy, ale nie jest w stanie się poruszać. To, co ujrzał, przeraziło go do reszty. Na jego piersi siedział mały potwór wielkości ludzkiej głowy, przypominający trola. Siedział i sączył życiodajne fluidy wprost z jego krtani. Pan P. nie potrafił wykonać najmniejszego ruchu, a z każdym oddechem zmory coraz wyraźniej czuł, jak opuszczają go siły. Walczył o życie. Krzyczał, ale żaden głos nie wydobywał się z piersi. Nie potrafił poruszyć ręką ani nogą. Upiór kontrolował wszystkie jego reakcje. Robił, co chciał. Sytuacja stawała się dramatyczna. Panu P. pozostało już tylko liczenie czasu. Liczył sekundy i wzywał Boga na pomoc. Pot zrosił mu całe ciało i pościel stopiła się ze skórą w jedną zgniłą skorupę. Przez moment wydawało się, że nie pozostało nic innego, jak tylko zrobić rachunek sumienia. Kiedy pan P. stracił wiarę w ocalenie, zmora

30 ustąpiła. Znikła nagle, pozostawiając w człowieku zdruzgotaną wizję ludzkich możliwości. Pan P. przestraszył się nie na żarty. Przyjął to ostrzeżenie jako odpowiedź na kolejną próbę wyrwania się spod wpływów żony, ale żadnych konkretnych kroków nie poczynił. Dwa dni później wieczorem najmłodszy syn zaczyna się dusić. Nie potrafi złapać oddechu i puchnie w oczach. Wygląda to tak, jakby ktoś wlewał mu do ciała wodę. W ciągu kilku minut sytuacja staje się niebezpieczna: syn traci świadomość i zapada w śpiączkę. Matka biegnie do sąsiadki dzwonić po pogotowie, a ojciec przytomnieje: mając przed oczyma przedostatnią noc, domyślając się kolejnego ataku zła, kładzie ręce na piersi dziecka i wzywa ducha staruszki na pomoc. 20 minut później dziecko znajduje się już na oddziale intensywnej terapii, ale pan P. jak w transie leży na podłodze i nadal wzywa ducha. Raptownie odczuwa głęboką ulgę, już wie, że dziecko jest bezpieczne. Patrzy na zegarek: 21.30. Nazajutrz żona przyznaje, że gdzieś koło tej godziny dziecko odzyskało świadomość i zaczęło się zachowywać tak, jak gdyby nigdy nic się nie stało. Lekarze nie wiedzieli, jak to wytłumaczyć. Pan P. ponownie znalazł się za spirytystycznym stołem, czekając na reakcję zaświatów. Ale duch staruszki więcej się nie pojawił, choć to ona pomogła dziecku w potrzebie, przyszli za to jego bliscy. Co się okazało... Pani P. powróciła do dawnego trybu życia. Faktem jest, że od czasu zejścia się z obecnym mężczyzną do pracy więcej nie poszła, ale o dom dbała i czystość zachowywała. Ponieważ mąż pracował na kopalni na tak zwanej nocnej zmianie, pani P. bez problemów oddawała się dawnym uciechom, robiąc to nawet z kolegami męża z pracy. Ale - o to właśnie chodzi - ponieważ małżonek w tych sprawach wykazywał filozoficzną tolerancję, z uśmiechem wysłuchując życzliwych donosów i nie wspominając o tym połowicy, ta po czasie - wiedząc, że nie robi dobrze zaczęła odczuwać wyrzuty sumienia, tym samym prowokując ataki złego. Życzliwe dusze prosiły, by pan P. się opamiętał, by znalazł rozwiązanie, nim będzie za późno. Pół roku później państwo P., chcąc ratować rozpadające się małżeństwo, wyjechali za granicę, gdzie zdali się na azyl polityczny. Jednak zapowiadany raj nie wyglądał tak kolorowo. Między nimi też nic się nie poprawiło. Po dwóch miesiącach pan P. znalazł pracę w odległej miejscowości i chcąc ją utrzymać, musiał tam zamieszkać. Przebywając całymi tygodniami poza domem, pan P. zaczął się budzić, wyzwalać spod wpływu żony. Ustały nawet ataki złego. Za to pani P. wpadła w szał. Robiła, co mogła, aby męża znowu uzależnić od siebie. Jak nic brakowało jej jego obecności. W tych zapędach nie kontrolowała już własnego zachowania. Za wszelką cenę musiała mieć męża przy sobie. Doprowadziła do utraty przez męża pracy, nastawiła dzieci przeciwko niemu, a nawet podsunęła mu takich znajomych, którzy o wszystkim jej donosili, wywierając na męża presję pod kątem jej zaleceń. Próbowała odzyskać utraconą pozycję dominy. Poczyniła nawet pewne nieuczciwe starania urzędowe, lecz mąż, przejrzawszy jej zabiegi, złożył papiery o powrót do kraju. Pani P. nie mogła do tego dopuścić. Wróciła za nim. Lecz pan P. sześć dni później wyjeżdża z powrotem za granicę, zapowiadając, że to koniec ich wspólnego pożycia, że będzie łożył na dzieci, lecz już razem nie

31 zamieszkają. Zapowiedział rozwód. Trudna to była decyzja: kochał dzieci do szaleństwa, ale bał się, że jak wróci, to nie wytrzyma i targnie się na życie. A to byłoby jeszcze gorszym rozwiązaniem. Aż tu nagle oboje małżonków w tym samym czasie znajduje sobie nowych partnerów. Zauroczenie jest totalne. W przypadku pana P. jest to miłość z poprzednich wcieleń: pani B., nowa wybranka pana P., była jego niespełnioną miłością aż dwukrotnie. Po raz pierwszy poznali się w Polsce na przełomie XVI i XVII wieku. On, zubożały szlachcic, nie miał szans na zdobycie ręki zamożnej szlachcianki. Przyłapany na schadzce, salwuje się ucieczką i przepada bez wieści. Wypala żar serca w wojennej zawierusze i niebawem ginie. Ale miłość szlachcianki nie wytrzymuje rozłąki. Mimo zamążpójścia, mimo zrodzenia dzieci, szlachcianka umiera z tęsknoty za dawną miłością. Po raz kolejny niespełnionych kochanków los rzuca do Francji w czasy po rewolucji francuskiej. On jest urzędnikiem państwowym, uwikłanym w ciągłe afery, bezdzietnym i samotnie mieszkającym kawalerem. Ona - dorobkiewiczem, jak po drugiej stronie zwie się popularnie kurtyzany. Różnica klas społecznych przekreśla nadzieję na sformalizowanie tej miłości. Ale trwali w niej aż do końca. Obecne zejście się nieszczęśliwej pary podziałało jak katalizator: wpadli w sieci miłości. Zostali zaczarowani. U pani P. miłość jest innego rodzaju - ona potrzebuje ciągłych dostaw energii. Każdy jest cenny, kto ma ją w nadmiarze. Jeśli dodamy do tego dwudziestoletnią różnicę wieku oraz zaleciałości karmiczne: pan W. (nowy wybranek) w jednym z wcieleń był jej pierworodnym synem - to można wytłumaczyć uczucie, jakie ich połączyło. Jeśli łatwo usprawiedliwić panią P., wiadomo: młodość, energia, matczyne uczucia - to już inaczej to wygląda w przypadku pana W. Coś go trzyma przy partnerce, ale nie wie co. O sprawach karmicznych nie ma zielonego pojęcia. Jednak przy pani P. odczuwa błogi spokój. Nie domyśla się, że jego nadmierne popędy i energetyczna nadprodukcja są skrzętnie przechwytywane przez panią P. i pozostające na jej usługach byty. Pan W. staje się ich bezwolnym żywicielem. Jego wrodzona agresywność topnieje, co uważa za pożądane. Z człowieka wojowniczego, wręcz opryskliwego, staje się pantoflarzem. Zgaszony, wykonuje wszystkie jej polecenia i uważa to za wyróżnienie. I tu zaczyna się koniec przygody. Mijają miesiące. Pewne swego duchy podburzają panią P., prowokują sytuacje, w których mogłyby przejmować kontrolę nad innymi. Zaczynają się utarczki z sąsiadami. Każdy unika pani P. jak tylko może. Wszyscy wiedzą, że ma złe oko, że przed niczym się nie cofnie. Pani P. uderza więc w najbliższych nastawia dzieci przeciwko ojcu i posyła w stronę byłego już męża tysiące nienawistnych myśli. Pozornie wszystko rozgrywa się w świecie fizycznym. Bo oto mamy do czynienia z wieloma sprawami sądowymi, w których pani P. domaga się sprawiedliwości. To domaganie się sprawiedliwości jest tylko przykrywką prawdziwych intencji. W rzeczywistości pan P. musi ponieść karę za wyłamanie się spod jej opieki. Duchy także pragną odwetu. Wytoczone sprawy są poważne i tylko dzięki własnemu sprytowi i opanowaniu pan P. zawdzięcza, że nie trafia za kratki.

32 Bo oto oskarżony jest o bicie żony i dzieci. I choć takie incydenty nie miały miejsca, to wyszkolone przyjaciółki pani P. przyznają przed obliczem Temidy, że pan P. to prawdziwy tyran. Wszyscy jak zahipnotyzowani biorą stronę pani P. Kolejne sprawy, łącznie z poważnymi sprawami celno-skarbowymi, na których niedawny wspólnik, a obecnie świadek koronny, czyli pani P., zadaje przysłowiowy cios w plecy, wszystkie one - choć z bożą pomocą umorzone - podkopują zdrowie pana P. Między nim a panią B., obecną małżonką dochodzi do konfliktów. Całe życie wydaje się panu P. stekiem niedorzeczności. Załamuje się. Wtedy w mieszkaniu nowego państwa P. zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Czyjaś życzliwa dłoń dzień w dzień zrzuca w łazience na podłogę wszystkie kosmetyki, jedne ubrania giną, inne są cięte. Małżonkowie stają się drażliwi i krzyczą na siebie z byle powodu. Oboje są wiecznie niewyspani i przemęczeni. W tym układzie wizyta pana P. u nas wydaje się mieć uzasadnione podstawy. Ale ani on, ani my nie spodziewaliśmy się zetknąć z aż tak potężnymi siłami. Całą sprawę traktowaliśmy w kategoriach układów z duchami, obrony przed nimi i tworzenia pozytywnych wibracji. Nikt z nas nie przypuszczał, że mamy do czynienia z prawdziwym złem. Pierwszy seans nie przyniósł żadnych sensacji. Przyjaciele stamtąd sprowadzili do nas bliskich krewnych pana P. i rozpoczął się korowód pozdrowień, pytań i ostrzeżeń. Po dwóch godzinach wyczerpującej energetycznie rozmowy dusze odeszły. Przyrzekły wrócić z potrzebnymi nam informacjami. Wiadomo bowiem, że na drugim świecie nawet najbliżsi niewiele wiedzą o losach żyjących. Pomijając kwestię ludzkiego braterstwa, trzeba wziąć pod uwagę i to, że dusze prowadzą tam swoje własne intensywne życie i że o nas tutaj wiedzą tyle, na ile pozwala im nasza pamięć o nich. Jeśli dużo i życzliwie ich wspominamy, schodzą po linii naszego głosu i są w stanie dość szybko to i owo ustalić. W przeciwnym razie wiedzą mało lub zgoła nic. Jednak dużo potrafią się dowiedzieć, tyle że nie wszystko mogą przekazać. Jedynie dusze od starego ducha począwszy mają większe możliwości. Dlatego niech się nikt nie dziwi, że dobra wróżka jest w stanie przekazać więcej interesujących nas informacji niż duchy. One na to potrzebują czasu i zgody danej przez duchy wyższe. Za to od razu mogą wyjawić wszystkie sekrety związane z naszym duchowym dojrzewaniem. Akurat w tym samym czasie przeprowadzaliśmy egzorcyzmy nad pewną dziewczyną wyrwaną z rąk mało znanej sekty. Bliższe prawdy byłoby stwierdzenie, iż opętana stała się niebezpieczna nawet dla szalonych członków parareligijnej jednostki, którzy się jej dyskretnie pozbyli. Odnaleziona przez policję na katowickim dworcu kolejowym Beatka w opłakanym stanie wróciła do domu. Równolegle Robert II intensywnie eksplorował swoje światy, przekazując nam jednocześnie coraz mniej danych. Słowem wytworzyła się bardzo niekorzystna sytuacja, w której siły zła mogły się sprzysięgnąć przeciwko nam. Połączyć się i zwyciężyć. Wszystko stało się nagle i zupełnie nas zaskoczyło. Jednak kilka dni przed zapowiadanym seansem pana P. z krewnymi, odbyłem krótką podróż astralną dzięki której mogłem wszystko zrozumieć.

33 Był późny wieczór. Żona była z wizytą u teściów, więc miałem dużo czasu na eksperymenty. Zazwyczaj musiałem czekać, aż dzieci usną i ustanie ruch w całym mieszkaniu, w przeciwnym razie - kiedy byłem emocjonalnie pobudzony - przeszkadzał mi każdy dźwięk, czyniąc z przygotowań do wyjścia poza ciało prawdziwą mordęgę. Tym razem wszystko wyglądało jak należy i zamierzałem nawet dostać się w światy Roberta II. Już uspokajając oddech, czułem psychiczny dyskomfort. Wyglądało to tak, jakbym usiłował włożyć umysł do przyciasnego ubranka. Takie skojarzenie wydawało mi się wówczas najtrafniejsze. Jednak po chwili zamigotały obrazy, rozluźnione ciało dostało drgawek i wyskoczyłem z niego jak z pociągu. Czasami wyrzucało mnie, jak gdyby w ciele istniało ciśnienie, które musiało się rozprężyć, a ja mu stałem na przeszkodzie, niczym korek w butelce. Powiodłem oczami dookoła i poczułem się niepewnie. Albo moje zmysły stępiały, albo doświadczałem czegoś nowego. Wszystko było szare i nijakie, niczym z archiwalnego filmu. Kolory, jeśli już dało się je dostrzec, płowiały wprost w oczach. Początkowo sądziłem, że to efekt zmęczenia i nie ma co się tym przejmować. Wyszedłem z mieszkania i rozpocząłem lot ku posesji państwa P. I wtedy zobaczyłem to - mojego anonimowego obserwatora: czarną nieco upostaciowioną chmurę. Żadnych kolorowych myślokształtów czy eterycznych form życia. Tylko odpychający swoją obecnością zimny twór. Wiedziałem, że nic mi nie może zrobić, ale poczułem się nieswojo. W mieszkaniu państwa P. panowała identyczna szarość, jak gdyby ktoś umyślnie pokrył wszystko stagnacją i rozpadem. Pan P. leżał właśnie na kanapie i oglądał telewizję, a między nim a ekranem rozkoszowały się tańcem upiory. Radowały się, zawijały, unosiły tam i z powrotem. Wiedziałem już, że dom jest nawiedzony, że duchy nie odpuszczą że to poważna sprawa. Poszedłem dalej. Pani P. kończyła toaletę. Wychodziła spod prysznica. Właśnie zamierzałem się wycofać, gdy spostrzegłem, jak siedzący obok toalety cień przywarł do niej zaraz po tym, jak ustały strugi wody. W okolicach krzyża dało się zauważyć pasmo szarości, co zwiastowało prawdopodobnie wystąpienie stanu zapalnego w tym rejonie. Mogło to powodować poważne bóle krzyża, jak i choroby kobiece. Oznaczało jednak odpływ energii. Ponieważ we wszystkich trudniejszych przypadkach korzystaliśmy z pomocy Karola, mimochodem pomyślałem, że dobrze byłoby mieć go teraz przy sobie. Zapomniałem, że myśl w astralu natychmiast trafia do adresata, i nim się spostrzegłem, Karol pociągnął mnie za sobą Cieszyłem się z tego spotkania jak nigdy. Wylecieliśmy w otwartą przestrzeń i chwilę potem stałem się świadkiem przerażających scen, odbywających się tym razem w mieszkaniu pani W. Tylko logika kazała się domyślać, że oglądane monstrum jest człowiekiem. Pani W. przypominała wyglądem rozpadające się zwłoki: cała jej aura była poszarpana, a pod czarnymi smugami traciły się nawet kolory ubrania. W niczym nie przypominała kobiety. Powiedziałbym nawet, że trudno byłoby się dopatrywać w tej istocie czegokolwiek ludzkiego. A jeśli już - to wyjątkowo odrażającego i złego. Zły duch posiadł ją bezgranicznie. Kiedy tak stałem i przyglądałem się

34 dziwadłu, te odwróciło głowę w moją stronę i gniewnie i ironicznie wydęło wargi. Na ten ułamek sekundy jego postać wysunęła się nieco poza kontury ciała nosiciela i pani P. lekko się ożywiła. Albo tylko tak mi się zdało. Pan W. siedział przed telewizorem otoczony całą zgrają ciemnych postaci, niewielkich, jakby cierpliwie czekających na dzień, w którym staną się dorosłe. Młodszy syn pani W. posiadał dwóch opiekunów trwale przyssanych do ciała, tylko starszy uparcie bronił się prze atakiem na poziomie eterycznym. Widać jednak było, że i on wkrótce się podda. Przy tak zmasowanym ataku nie miał na dłuższą metę żadnych szans. Usłyszałem nieprzyjemne rzężenie i dostrzegłem wokół swoich nóg szybki ruch. Coś chwyciło mnie za nogi i poczęło ciągnąć w dół. Przestraszyłem się nie na żarty. Odruchowo wyciągnąłem rękę w stronę Karola, lecz trafiłem w pustkę. Coś we mnie pękło - moja pewność siebie. Kolejny intruz przywarł mi do pleców, zasłaniając łapami oczy. I autentycznie przestałem cokolwiek widzieć. Strach zdławił krtań i coraz trudniej łapałem powietrze. Ja się dusiłem... dusiłem tam, gdzie się nie oddycha... Nagły przebłysk inteligencji... i odnalazłem się wśród żywych. Spoglądając z radością na zasłonięte okno własnego pokoju, słyszałem nadal szyderczy głos, przypominający mi reminiscencją (nie zdradzę, o co chodzi) 0 moich sekretnych ułomnościach, które przez wiele lat osłabiały moją wolę. Brzmiało to jak zapowiedź frontalnego ataku. Nastały sądne dni. W mieszkaniach wszystkich członków Grupy Mateusza rozpętało się piekło. Naczynia pękały z hukiem, przedmioty latały gdzie chciały, psy za żadne skarby nie chciały przekroczyć progów mieszkań, niewidzialna siła biła nas i poniżała. Zdzierano z nas ubrania i niszczono materace. Bogu dzięki, że udało się nam wywieźć dzieci i że ataki ich nie dosięgły. Największe zniszczenia dotknęły dom Zygmunta. Popękały ściany, boazeria sama się spaliła, stół, przy którym przeprowadzano sensy, korniki zżarły w tydzień. Na suficie w gabinecie pojawiła się pleśń, układająca się plackami we wzór szyderczo wykrzywionej twarzy. Mydła śmierdziały tak, że nie sposób ich było używać. U Roberta II niewidzialna siła na oczach przerażonej żony zmiażdżyła drzwi do pokoju. Bezustannie czuliśmy się obserwowani. Popadaliśmy w paranoję. Traciliśmy wiarę. Kościół odrzucił naszą prośbę o pomoc. Pan z Bielska, który jako jedyny odpowiedział na nasz apel w ogłoszeniach, błyskawicznie wycofał się z deklarowanej pomocy. Inni reklamujący się jako znani egzorcyści okazali się albo oszustami, albo ludźmi naiwnymi. Byliśmy zdani na własne siły. Modliliśmy się w duchu bez przerwy 1 urządzaliśmy zbiorowe koncentracje. W czasie desperackich prób oporu coś nas wówczas przewracało, a Grzegorza usiłowało nawet powiesić na lampie. Byliśmy zrozpaczeni. Zaświaty pozostały głuche na nasze wezwania. Żadne wyjście poza ciało się nie powiodło, żaden nasz głos nie został usłyszany. Ponosiliśmy karę za naszą ciekawość, za usiłowanie pokonania zła. Piekło trwało przeszło dwa miesiące. Niektórzy wzięli urlopy. Kolega z komisariatu, w obecności którego działy się w pracy nieprzyjemne rzeczy, dostał nawet dodatkowy urlop. Czarna rozpacz. Jednak pewnego dnia wszystko ustało tak nagle, jak się pojawiło. Byliśmy zdumieni, ale zgodnie określiliśmy ten stan jako

35 ciszę przed burzą. Po zwołującym nas telefonie od Zygmunta odetchnęliśmy jednak z ulgą: odezwali się nasi z zaświatów. Czyżby to oni rozprawili się z siłami zła? Gabinet przedstawiał sobą opłakany wygląd, jednak nikt się tym nie przejmował. Już od drzwi wyczułem obecność wielu przyjaznych nam energii. Potem ujrzałem, jak grupują okrąg wokół nas i zaczynają przemawiać. Wpadłem w trans. Przekaz był jednoznaczny: niebezpieczeństwo minęło. Wszystko skończyło się pomyślnie. Jednak dość szybko przestaliśmy być usatysfakcjonowani z takiego rozwiązania: zło ustąpiło, lecz Robert II nie wróci. Podczas swojego wyjścia w astral udało mu się skontaktować z naszymi przyjaciółmi i prosić ich o pomoc. Pomógł, lecz z nieznanych nam przyczyn postanowił nie wracać do świata żywych. Odchodził główny członek Grypy Mateusza. Bez niego nic nie mogło być takie jak dawniej. - Dlaczego? - spytałem w imieniu nas wszystkich. - Moje życie dobiegło kresu - przyznał duch Roberta II. - Nie muszę już tu przebywać. I nie chcę. To czysty przypadek, że mogłem się wam przydać. Nie obwiniajcie się za moje odejście. To wyłącznie mój wybór. Tam czeka na mnie wiele do zrobienia. - To twoja zasługa? - powiodłem ręką po otoczeniu. - Nie. Wsparli nas nasi przyjaciele. Uczynili to jednak niezgodnie z prawem tego świata i konsekwencje ich nie miną. Pomogli nam z czystości serca i chętnie. Prosząjednak, byście przerwali doświadczenia, gdyż sprawa nie jest zakończona. Potem padły jeszcze szczegółowe instrukcje dotyczące uporządkowania ziemskich spraw Roberta II, parę zdań ostrzeżeń i współczucia. Z naszej strony posypał się stek podziękowań i nad ranem mogliśmy powrócić do normalnego życia. Jednak nim zajęliśmy się własnymi sprawami, spełniliśmy wszystkie prośby Roberta II. Duszę, która wstąpiła w jego ciało, by zamknąć wszystkie jego sprawy ziemskie, łącznie z likwidacją firmy, wsparliśmy we wszystkich poczynaniach. I choć dziwiło nas to niepomiernie, przybysz w zachowaniu bardzo przypominał pierwotnego właściciela ciała. Jak mawiał, w trudnych chwilach Robert II dodawał mu otuchy. Miał on umowę z Robertem II, która zezwalała mu na wykorzystanie ciała do jego własnych celów. Wkrótce ciało Roberta II opuściło granice naszego kraju i fizyczny kontakt z nim urwał się na zawsze. I jeśli ktokolwiek powie, że to niemożliwe, że obca dusza nie może wejść w ciało posiadające zupełnie odmienną wibrację, że takie dopasowanie jest fikcją to zgodzę się z nim w 99 procentach. Powiem więcej, im dalej od wstrząsających wydarzeń z przeszłości, tym mniej w nie wierzę. Wiem jednak, że niedługo dane mi będzie wejść na stałe w świat Roberta II i zrozumieć przyczyny tego zjawiska. Od czasu tych wydarzeń członkowie Grupy Mateusza przestali organizować spotkania i stało się jasne, że nikt nie zamierza reaktywować przerwanej działalności. Tamten świat na stałe zmienił nasze wyobrażenie o jego atrakcyjności. Ja osobiście jeszcze podejmowałem parokrotnie próby kontaktu z zaświatami, bo bardzo mi tego brakowało, ale za każdym razem oddziaływały na mnie wyjątkowo niszczące siły. Każde otwarcie się na astral, czy to poprzez koncentrację, czy poprzez mediumiczne techniki, zawsze prowokowało zło, które wolno

36 i nieustępliwie zdobywało mnie kawałek po kawałeczku: niszczyło ciało i gwałciło umysł. Aż nastał dzień, w którym - chcąc ratować resztki zdrowego rozsądku - musiałem na zawsze zrezygnować z lustracji nieznanego. Ale nawet wtedy mi nie odpuszczono. Dziewięć lat trwał mój bój z siłami ciemności, nim ostatecznie odzyskałem kontrolę nad swoim własnym życiem. Dziś wszystko jest w porządku, wszystko się we mnie uspokoiło, i tylko sporadycznie zajmuję się sprawami, które do niedawna stanowiły treść mojego życia, które wypełniały mnie bez reszty. Niestety, za swoją ciekawość poniosłem okrutną karę: straciłem kochaną rodzinę, najbliższe mi w tym życiu osoby, które nie potrafiąc wytrwać przy mnie w tym trudnym okresie, znalazły spokój daleko poza moim światem... Jedyną pozytywną stroną całego zamieszania było szczęście państwa P., którzy, pozbawieni towarzystwa ciemności, mogli nareszcie odetchnąć i zająć się swoimi sprawami, a nade wszystko odtworzyć czar gasnącej między nimi miłości. U państwa W. sytuacja również się poprawiła, choć nie wygląda tak dobrze, jakbyśmy tego chcieli...

37 Wróg działa w ciszy Walka ze złymi mocami jest walką z wiatrakami. Jeśli człowiek nie potrafi ocenić, w jakiej mierze jego myśli są zależne od niego samego, a w jakiej od sił nieczystych, którym dało się przyzwolenie do ingerowania w nasze życie, trudno wtedy ustalić nie tylko poziom naszej odpowiedzialności za wywołane przez nas wydarzenia, ale również trudno wypracować metody walki z energetycznym agresorem, który z czasem potrafi przejąć całkowitą kontrolę nad naszym postępowaniem. Jest to oczywiście temat rzeka i wielu z nas słyszało mrożące krew w żyłach opowieści o przyssanych do ciał ludzi energetycznych potworach. Mało kto jednak wie, iż są to przypadki nader rzadkie, niemal kuriozalne, że tak naprawdę agresja zaczyna się i kończy na delikatnym manipulowaniu ludzką świadomością, co i tak prowadzi do uzależnienia się od agresywnych bytów poprzez wytworzenie nowych nawyków, które w dziwny sposób zaczynają nam odpowiadać, tworząc nową osobowość. Taką walkę z nieuchwytną siłą tylko nieliczni mogą dostrzec i nadać jej właściwy wymiar. Z pozoru wygląda to na zwyczajne borykanie się z codziennymi kłopotami, tymczasem wojna toczy się na płaszczyznach innych wymiarów, znajdując swój bezpośredni wyraz w ludzkim działaniu. Jak trudno się rozeznać w tej mistyfikacji, jak trudno wyłapać przyczyny wielu zdarzeń, ustalając w nich udział złych i dobrych mocy, to znaczy stosunek perfidnego działania zła i związanego z nim ludzkiego przyzwolenia do typowego popełniania błędów, jakie kształtują ludzki charakter na przestrzeni życia, sprzęgniętego bezpośrednio z wrodzonym człowiekowi stałym dążeniem do poprawy uzmysłowię na przykładzie zdarzeń, których byłem uczestnikiem w ostatnich miesiącach. Sprawa jest na tyle gorąca, że dosłownie przed chwilą znalazła swoje rozwiązanie. Przenieśmy się teraz na Śląsk w okolice Częstochowy. (Oczywiście wszystkie dane zostały zmienione). Leżą tu dwie miejscowości: wieś Ogrodów i Ukrainowice. W miejscowości Ogrodów państwo Bulikowie mieli dwie córki: Oliwię i Beatę. Państwo Bulikowie nie byli zbyt dopasowanym małżeństwem. Mimo wrodzonej pracowitości obu małżonków, mimo wielkiej miłości do dzieci i znanej życzliwości dla ludzi nie potrafili w życiu znaleźć wspólnego języka. Rozstali się w atmosferze rodzinnego skandalu, bo takie rzeczy rzadko miały miejsce w tej rodzinie, ale wspólnymi siłami dbali o szczęście córek. Przychodziło to im tym łatwiej, że pomieszkują przy tej samej drodze. Wspólnymi siłami postawili sklep spożywczy, który w tej chwili prowadzi młodsza z córek - Beata, a który pierwotnie był przeznaczony dla starszej córki - Oliwii. Jednak Oliwia wyszła za mąż za pana Andrzeja, który już prowadził małą działalność gospodarczą i który nie chcąc czynić zgorszenia - namówił żonę do oddania sklepu siostrze.

38 Już sama jego obecność w tej rodzinie stanowiła wystarczający powód do cichych rozmów, by chciał on dodatkowo pogarszać rodzinne stosunki podejrzeniem 0 polowanie na cudzy majątek, zwłaszcza że finansowo powodziło mu się niezgorzej. Punktem zapalnym była raczej różnica wieku, dzieląca go z żoną oraz przykre doświadczenia wyniesione z pierwszego małżeństwa, z którego miał dwoje synów. Z tych to powodów nigdy nie był zaakceptowany przez rodzinę panny młodej i czując tę niechęć, nigdy sam nie dążył do zmiany tego nastawienia. Sytuacja nieco się zmieniła po przyjściu na świat wnuczek: Jessiki i Alicji, ślicznych uroczych dziewczynek, z których starsza wykazuje silne inklinacje do literatury a młodsza do śpiewu i tańca. Oboje dziadków wraz z ciocią Beatą od samego początku dzielnie sekundowało przy narodzinach nowych członków rodziny 1ofiarnie pomagało w ich wychowaniu, co zapracowanemu państwu Kopko, czyli małżeństwu Andrzeja z Oliwią, było bardzo na rękę. Nie zmieniło to jednak niechęci, jaką po staremu żywiono do myślącego inaczej Andrzeja. Ten utalentowany artystycznie człowiek, przedkładający twórcze wizje nad znojną codzienność, nie bardzo pasował do modelu człowieka szanującego plemienne prawo starszeństwa. Andrzej, mający na swoim koncie nie tylko nieudane pierwsze małżeństwo, przypominające o sobie koszmarem wielu spraw sądowych, jakimi przez 10 lat gnębiła go była małżonka, ale na dodatek uginający się pod ciężarem nieszczęśliwego dzieciństwa, które zaważyło na jego relacjach ze światem, czyniąc z niego człowieka mało towarzyskiego i zamkniętego w świecie literackich wizji - nie tylko nie potrafił znaleźć wspólnego języka z rodziną żony, ale powoli acz sukcesywnie oddalał się od najukochańszej osoby, jaką była wybranka jego serca. Sądy, niemożność widywania dzieci z pierwszego małżeństwa, praca bez wytchnienia, wyobcowanie oraz artystyczne niespełnienie się - wszystko to razem wzięte podkopało wiarę Andrzeja w możliwość samorealizacji, co miało dla niego tragiczne konsekwencje. A że był nadwrażliwy, a że posiadał silne zdolności medialne, które odsłaniały przed nim tajemnice życia i śmierci niedostępne dla innych, przez co posiadł wiedzę ezoteryczną, że tak powiem: z pierwszej ręki - nie mógł się pogodzić z tym, że szlachetność jego serca nie idzie w parze z czynami. Z jednej strony kochał żonę i dzieci miłością wręcz szaleńczą z drugiej poświęcał im coraz mniej czasu. Na domiar złego podniósł rękę na ukochaną i z tym faktem nie potrafił się już nigdy pogodzić. Postanowił zrobić wszystko, aby to zmienić. Nie wiedział jednak, że w jego starania wmieszają się siły z innego świata. Zaczął od studiowania psychologii i psychiatrii, potem zatracił się w nurtach mniej ortodoksyjnych, które popularnie zwie się New Age, skończył na poznaniu dogmatów wielkich religii tego świata. Ale nie znalazł tam odpowiedzi na nurtujące go pytanie: dlaczego nie potrafi się zmienić, zapanować nad emocjami, skoro jego serce tak mocno bije dla bliskich? Na pozór rodzina Kopko mogła uchodzić za wyjątkowo udaną. Oboje zadbani i pracowici, córki udane, uruchomione dwa sklepy, ładny dom w Ukrainowicach - typowy obrazek rodziny, której się jakoś w życiu poszczęściło. Wszystko jeszcze grało, dopóki państwo Kopko mieszkali w Tarnowskich Górach. Andrzej wierzył, że

39 się zmieni, o co usilnie się starał, zanurzając umysł w psychologii i teologii oraz kierując się coraz odważniej na nauki Jezusa. Jednak Oliwia, jego żona, już gasiła niezadowolenie w coraz częstszym przebywaniu poza domem: w licznym towarzystwie oraz u rodziny. Całkowity brak rozmów między małżonkami, nieumiejętność wyrażania własnych uczuć i komunikowania o własnych (zmieniających się) potrzebach doprowadzały do coraz częstszych prób poszukiwania szczęścia poza kręgiem rodzinnym. Andrzej szukał go w swoim umyśle, Oliwia w towarzystwie. Oboje szukali nie tam gdzie trzeba - szukali szczęścia nie poprzez siebie, nie poprzez miłość, ale poprzez czynniki zewnętrzne. I właśnie te czynniki w postaci osób trzecich i sił nie z tego świata przejęły z czasem kontrolę nad ich życiem. I tu zaczyna się nasza historia. Sytuacja zaczęła się zmieniać, kiedy państwo Kopko zjechali na stałe do Ukrainowic. Duży dom, wystawiony staraniem ojca pani Oliwii, przyciągał swoim majestatem wzrok każdego przechodzącego. Na dole okazały sklep, u góry rozległe mieszkanie mogły rodzić zazdrość. Lecz dla rodziny Kopko stanowiły kulminację marzeń o rodzinnym spokoju i nie miały nic wspólnego z produkcją na pokaz. Sama zresztą budowa była kolejnym sprawdzianem więzi scalających rodzinę. Bo oto z jednej strony teść pana Andrzeja, mimo podeszłego wieku poświęcający dzieciom wszystkie swoje siły, mający już na swoim koncie postawienie na swojej posesji w Ogrodowie drugiego sklepu, przez co stworzył coś na kształt wiejskiego ośrodka handlowego, stając się wzorem dobrego gospodarza, a z drugiej strony teściowa, całą swoją energię skupiająca na wnuczkach - oboje własnymi czynami dokumentowali chęć ratowania rodziny Kopko. Ale mimo wysiłku obu stron, mimo ogromu starań włożonych w próbę porozumienia, nigdy nie doszło u nich do szczerej rozmowy, mogącej zasypać różnice dzielące ich a zięcia. Ani życiowe doświadczenie teściów, ani mądrość Andrzeja nie pomogły w uzdrowieniu dość napiętych stosunków. Żadna też ze stron nie wykazywała ku temu wystarczającej chęci i odwagi. Wszystko w myśl zasady: jakoś to będzie. Kto wie, czy ten chłód nie był przyczyną tragedii, jaka w końcu spotkała tę rodzinę? A przecież wszyscy uczestnicy dramatu okazują się tu być naprawdę wartościowymi ludźmi, nie pozbawionymi nie tylko humoru, dociekliwości życia, ale będącymi na dodatek pracowitymi i dążącymi do uduchowienia poprzez cne życie. Zabrakło jednak zwyczajnej ludzkiej rozmowy od serca - prostego zbliżenia na poziomie werbalnym. Po sprowadzeniu się do Ukrainowic na początku 2003 roku relacje panujące między Andrzejem a Oliwią zaczęły się gwałtownie psuć. On, całkowicie pochłonięty wykańczaniem domu i sklepu, na co samych desek zużył grubo ponad tysiąc metrów kwadratowych, co nie tylko fachowcowi mówi o wielkości wysiłku włożonego w mijające dzień po dniu miesiące pracy, ona zajęta bez reszty prowadzeniem interesu, który wymagał jej ustawicznej troski. On, całkowicie zdesperowany odwlekającą się w nieskończoność wizją poświęcenia się własnej twórczości, którą upatrywał w pisarstwie; ona zniechęcona walką o pieniądze, w której coraz bardziej pozostawała osamotniona. On, niechętny żonie za brak uznania za trud wkładany w tkanie cudownych pokoi dla swoich dzieci oraz za brak

40 docenienia wysiłku wkładanego w wykańczanie domu, który odwlekał w nieskończoność jego marzenia o zostaniu pisarzem; ona zagubiona w samotnej walce o dostatek, upatrująca w pałętającym się po domu mężczyźnie balast dla własnej finansowej niezależności. On zarzucający jej brak szacunku i lekceważenie; ona oskarżająca go o brak miłości i wspieranie w pracy. Typowe ludzkie niedogadanie się. On zamyka się przed nią w milczeniu, ona odwzajemnia ciągłymi ucieczkami do rodziny. Jedno zgubne działanie pociąga za sobą następne. Oboje upatrują w drugim złą wolę. Teraz na arenę wkraczają siły nie z tego świata. Oliwia poznaje młodego sympatycznego akwizytora, który reklamuje towar jednej z częstochowskich hurtowni chemicznych. Łagodny, miły, stale uśmiechnięty akwizytor natychmiast korzysta z okazji. Energiczna właścicielka dwóch sklepów, ceniona za wielkość obrotów partnerka handlowa, ładna zagubiona osoba jest doskonałym celem ataku. Oto nadarza mu się okazja połączenia przyjemnego z pożytecznym: zawładnięcie uroczą kobietą a jednocześnie zapewnienie sobie finansowej niezależności. Dla człowieka sprytnego to sprawa czysto techniczna, zwłaszcza że Oliwia jest całkowicie zagubiona (nie potrafi się odnaleźć w małżeństwie) i niezdolna do właściwej oceny sytuacji. Szczęście dzieci oraz małżeńska przysięga nic tu dla niego nie znaczą. Aby być pewnym sukcesu, Tadeusz korzysta z pomocy członków pewnej satanistycznej sekty, którzy ściągają do pomocy demona, a więc istotę posiadającą większą moc od złego ducha, na dodatek istotę niebezpieczną nawet dla promotora. Pomocną w tych staraniach okazuje się siostra Oliwii, czyli Beata, która od samego początku żywi niechęć do szwagra. Ona pierwsza pada łupem działania demona, podsycając niechęć Oliwii do męża. Oczywiście chwilowo nikt nic nie wie o prawdziwych działaniach akwizytora ani mieszaniu w głowie Oliwii przez siły nie z tego świata. Oliwia zmienia taryfę polskiej telekomunikacji na darmowe wieczory i godzinami rozmawia z adorującym ją młodzieńcem. Użalając się nad swoim losem, ulega sprytnej perswazji. Urok nowego mężczyzny działa zabójczo, ale ona jeszcze się waha. Wątpliwości tych nie podziela Beata, która uważa, iż rozpad w tej rodzinie się już dokonał. Oczarowana na dodatek wdziękiem nowego adoratora swojej siostry, nie tylko staje się jego rzecznikiem, umożliwiając parze schadzki we własnym lokum, ale od serca namawia siostrę do porzucenia męża, którego sama nigdy nie lubiła. I teraz zaczyna się subtelna gra sił ciemności. Otóż powołany do wykonania zadania demon należy do tych niebezpiecznych istot, które manipulują ludźmi z poziomu ich emocji. Drobnymi kroczkami potrafi on tak zmienić postrzeganie świata, iż to, co dzisiaj postrzegamy jako białe, jutro jawi się jako czarne. To, co dziś kochamy, jutro wydać się może niekochane, a nawet obleśne. Na przykład małżonkowie Kopko przez całe lata zbierali stare rzeźbione meble. Sprowadzali je nawet z Holandii, snując artystyczne wizje ich wykorzystania w mieszkaniu, czy to modernizacją mebla, czy też zmianą jego funkcjonalności. Miłość do staroci podzielali wspólnie. Tymczasem po odejściu od męża orientacja Oliwii w tej sprawie ulega metamorfozie. Nie tylko odrzuca dotychczasowe

41 zamiłowanie do antycznych mebli, ale swoje nowe mieszkanie wyposaża w meble z Ikei, które do tej pory wspólnie z mężem uważała za liche i tandetne, co - mimo narzuconej mody - jest publiczną tajemnicą. Złożyła w ten sposób hołd siostrze, która od zawsze była orędowniczką szwedzkiego producenta mebli dla biednych. A taka przemiana samoistnie nie zachodzi. Ale do tego wrócę za chwilę. Andrzej nie był jednak takim łatwym łupem, jak chciał tego akwizytor. Jego obeznanie z prawami ezoterycznymi wyczuliło go na zaistnienie w życiu mocy, z którymi nie miał jeszcze do czynienia. Uświadamia to sobie doskonale w czasie kłótni, gdy rzuca krzesłem w żonę, kalecząc jej ręce. Jest tak zaszokowany rodzajem czynu, tak zdruzgotany niemożliwością zapanowania nad sobą iż zranione ramię ukochanej jawi mu się jak brocząca ostrzeżeniem rana Jezusa. Pojmuje, że rzecz idzie nie tylko o trwałość rodziny, ale i o zachowanie trzeźwości umysłu, który bez przerwy atakują wrogie, zrodzone zupełnie gdzie indziej myśli. Prosta modlitwa i powierzenie się Bogu nic tu nie dają bo drogę do zaświatów ma już odciętą. Spadek energii jest tak gwałtowny, że stawy puchną mu w oczach. Dosłownie w ciągu minuty każdy ze stawów potrafi dwukrotnie zwiększyć swoją objętość, stanowiąc poważne zagrożenie dla zdrowia. Andrzej cierpi fizycznie i psychicznie. Jest tak źle, że ma poważne trudności z chodzeniem. Z bólu nie potrafi spać ani zebrać myśli. Wszelkie rozmowy z żoną na ten temat spełzają na niczym. Oliwia w ogóle nie wierzy w takie sprawy, odrzuca możliwość ingerencji wcielonego zła. Osamotniony, Andrzej postanawia się oczyścić i w trakcie oczyszczania prosić Boga 0 łaskę: rozpoczyna głodówkę i bezustannie się modli. Liczy tylko na siebie. Tymczasem Oliwia za plecami męża kwitnie. Po woli są łamane jej wszelkie opory. Wyrzuty sumienia i dobro dzieci odpływają w nieznane krainy. Chęć przebywania w pobliżu nowego mężczyzny jest dla niej zniewalająca. Znalazła wreszcie kogoś, kto nadaje tym samym językiem. Że nie jest to język podstępu, a miłości, potwierdza jej siostra. Żadna nie wie, że wpadły w klasyczne uwiedzenie, że obca siła uczyniła z nich niewolnice, że tak na dobrą sprawę poza przyzwoleniem nie wyraziły najmniejszej chęci czynienia zła. Ot tak, zwyczajnie, po prostu zmieniły orientację, zmieniły światopogląd, wyrzuciły poza nawias Andrzeja 1szczęście dzieci. Wyglądało to na zupełnie normalne i... moralnie uzasadnione. Skoro się przestało kochać jednego faceta, trzeba kochać kogoś innego. Po co doskonalić się poprzez ratowanie w sobie człowieczeństwa, skoro to takie wymagające i nie na czasie? W potrzasku tej narzuconej miłości nie istniało tło zatytułowane mąż, dzieci, przyszłość, odnalezienie się w drugim człowieku, ludzka solidarność, boży obowiązek wspierania drugiego w potrzebie etc. One o tym zapomniały. To nie są żarty: Oliwia i Beata autentycznie przestały dostrzegać wszystkie zależności duchowe, które stanowiąc o rozwoju człowieka, kreują jego działanie w życiu codziennym. Nagle wszystko stało się proste i bezkompromisowe. A że w tej prostocie i bezkompromisowości nie mieścił się zawiły wzór rodziny, nic nie szkodzi... Czarujący uśmiech akwizytora i jego czułe dotknięcia rozwiewały wszelkie wątpliwości. Demon sycił się do upadłego. Czerpał siły do pokonania Andrzeja. Ale Andrzej wciąż stawiał opór.

42 Już pierwsze dwa tygodnie głodówki, kiedy organizm zaczął się oczyszczać z duchowych trucizn, stanowiły dla Andrzeja wstrząs. Po drugim przełomie kwasicznym, czyli po trzecim tygodniu trwania głodówki, zaczęły się w nim otwierać kanały energetyczne, a umysł odzyskiwać władzę nad samym sobą. Po czwartym tygodniu pojawiły się widzenia. Andrzej potrafił nie tylko wyczuć obecność demona, ale i go ujrzeć. A że widok był obrzydliwy, bo demon był karykaturą ewolucji człowieka, nie będę nikogo przekonywać ani epatować zasłyszanym opisem. Dość dodać, że Andrzej ograniczył jego wpływ na własną osobę. Nie przypuszczał jednak, że pozostająca pod jego wpływem połowica już od dawna prowadzi podwójną grę. Zapomniała się do tego stopnia, że przesiadywała z akwizytorem w ich wspólnym domu całymi godzinami, przygotowując posiłki dla niego i asekurującej mu towarzyszki. Takie zachowanie było już dla niej normalne i nie widziała w tym nic niestosownego. Nie podjęła tez żadnych prób ratowania związku z mężem, a nawet szukała pretekstu, usprawiedliwienia dla podjętej już decyzji o rozejściu się. Powód znalazł się szybciej aniżeliby tego chciała. Kiedy Andrzej przygarnął do domu potrzebującego pomocy syna (z pierwszego małżeństwa) - zarzuciła mężowi, że ten nie liczy się absolutnie z jej zdaniem. Nagle nabrało to kosmicznego znaczenia. Przez następne półtora miesiąca ani słowem nie odezwała się do pasierba, choć to ona swego czasu nie tylko troszczyła się o niego lepiej od rodzonej matki, ale to właśnie ona swoim postępowaniem ukazała, jak Andrzej powinien kochać dzieci. Była wręcz biblijnym przykładem miłości. Teraz przeciwnie - uczepiwszy się błędu, jaki pasierb popełnił kilka lat wcześniej, zarzuciła im zmowę w celu przejęcia majątku i powiedziała, że odchodzi. Jej przeczucia nie okazały się zupełnie bezpodstawne, gdyż kilka miesięcy później pasierb okradł ojca i sprzeniewierzył pieniądze przekazane mu na rozkręcenie interesu. To jednak w niczym nie usprawiedliwia postępowania Oliwii. Aż pewnego kwietniowego popołudnia powiedziała wprost, że odchodzi, i pełna radości zeszła na dół do czekającego na nią akwizytora-Tadeusza. Dwie godziny później wespół z siostrą wywoziła z domu wszystkie osobiste rzeczy. Mogła sobie na to pozwolić, gdyż to ona przejęła oficjalnie firmę, jaką wspólnie z mężem prowadzili, i mogła wywierać na nim presję wedle własnego widzimisię. Słowo miłość i rodzina zastąpiła słowami Tadek i majątek. Niesiona falami miłosnych uniesień, oficjalnie zaczęła ukazywać się z Tadkiem i usilnie zdążała do zbratania go z dziećmi. Andrzej wpadł w rozpacz. Podejmowane wielokrotnie próby porozumienia się z żoną pogarszały tylko sytuację. Za każdym razem, kiedy jechał do sąsiedniej wsi (Ogrodowa), gdzie mieszkała teraz i prowadziła interesy jego ukochana żona, dochodziło do kłótni i awantur. Leciały wzajemne oszczerstwa i dochodziło do rękoczynów. Aż Andrzej zdał sobie sprawę z tego, że po odejściu żony nagle stracił zdrowy rozsądek, że coś tu nie gra, że jadąc do Oliwii z miłością w sercu, tuż po przekroczeniu progu sklepu czy mieszkania - widząc ubóstwianą osobę - stawał się raptownie wulkanem nienawiści i bólu. A przecież chciał tylko prosić o pojednanie, o „ratowanie w dzieciach domu". Ale Oliwia, co go niepomiernie dziwiło, nie

43 pamiętała żadnych, dosłownie żadnych dobrych chwil z ich małżeństwa. A przecież nawet w najgorszym związku musiały zaistnieć w ciągu dwunastu lat wspólnego pożycia okresy wzajemnej szczęśliwości. Początkowo tego nie łapał, zwłaszcza że on sam pamiętał i złe, i dobre chwile, tak jak to się dzieje w umyśle normalnego człowieka. Nie stracił do końca zdrowego rozsądku. Dlaczego więc Oliwia wpadała w panikę, zmieniała się na twarzy i wrzeszczała zawsze, gdy tylko napomykał o ratowaniu ich związku? Owszem, podniósł z bezsilności na nią rękę, walczył nieudolnie o swoje racje, był źródłem wielu nieprzyjemnych sytuacji, ale starał się jak mógł, aby to zmienić. I choć nikt mu w tym nie pomagał, nikomu z tego powodu nie czynił zarzutów. Doprowadzony do ostateczności, postanowił skończyć z tym wszystkim. Mania samobójcza zaczęła się w nim przeplatać z przemożną chęcią zakończenia całej tej stresującej dla niego sytuacji. I wcale nie chodziło tu o fizyczne przerwanie chemicznego rauszu, jaki fenyloetyloamina z dopaminą wywołują w mózgu zakochanego człowieka, bo po tylu latach i tak straciły palmę pierwszeństwa na rzecz endorfin (choć biochemiczny zegar Andrzeja i Oliwii tykał w tym samym rytmie, czyniąc z nich parę pożądającą się wzajemnie), ale chodziło raczej o imperatyw, wewnętrzny przymus skończenia z tą całą farsą przerwania zaklętego kręgu psychicznych katuszy. Można nawet powiedzieć, że zadziałały tu typowe czynniki psychologiczne, kiedy to bezsilność wytwarza agresję albo pogrąża człowieka w szaleństwie lub depresji. Najpierw opróżnił dom ze wszystkich oznak bytności żony i dzieci, zawożąc wszystko do teścia. Ale to nie ukoiło w nim bólu. Wręcz przeciwnie: strata rodziny raniła jego duszę coraz dotkliwiej. Andrzej czuł całym sobą że to nie ta droga, ale nie miał siły oprzeć się nakazom idącym z góry. Miast modlić się, postanowił zemścić się na żonie. O mały włos, a stałoby się nieszczęście. Chyba tylko interwencji niebio's zawdzięczamy, że nie stało się nic złego. Ale zło wciąż miało go we władaniu. Wciąż zamyślał zniszczyć wszystko, co wiązało go ze wspomnieniami. Jednak jakaś dziwna, nieuchwytna siła za każdym razem, gdy miało dojść do tragedii, powstrzymywała go przed wykonaniem ostatecznego ruchu. Popadał w prawdziwe szaleństwo. Rankiem przeklinał wszystko, na czym świat stoi, wieczorami modlił się żarliwie do Boga, prosząc go o łaskę dla siebie i rodziny. W dzień był siewcą złych myśli, w nocy przywdziewał szaty świętego. Walczył. Walczył o samego siebie i o rodzinę. Nie mogąc dłużej wytrzymać szalejącego w nim chaosu, postanowił uciszyć go za jednym zamachem. Późną nocą kładąc głowę na torach, myślał tylko o jednym, aby Bóg wybaczył mu, że zostawia syna bez zabezpieczenia a córki bez ojcowskiej miłości. Żeby wybaczył mu, iż w porywie szaleństwa chciał do ostatniej deski zniszczyć wszystko, co posiadał. Zabrano mu cały świat i bezgraniczny ból osamotnienia domagał się tego samego w stosunku do ukochanej. Ale on nie chciał być już więcej źródłem zła, wolał zginąć, byle tylko wyplenić zło z własnego serca, byle wyrwać się z objęć szatana. Trzykrotnie kładł głowę na torach, za każdym razem cofając ją w ostatniej chwili. I wtedy po raz pierwszy mroczne niebo zszarzało i nieuchwytna siła,

44 bezosobowa w uczuciach, nakazała mu zastanowić się nad tym, kogo uszczęśliwi tym czynem. Gdyby to dobry duch chciał mu przekazać tę sugestię, pewnie byłby się na jego głos zablokował. Zaskoczył go jednak emocjonalny chłód płynący z czyjejś obecności, któiy poruszył w jego umyśle jakąś ludzką podświadomą logikę. Tu nie było miejsca na emocjonalne afery, ale na drobiazgową rzeczowość. Po prostu to coś uderzyło w jego umysł, w najpotężniejsze narzędzie, jakie wykorzystywał do pojmowania świata. I to zadziałało. Dwa dni później, siedząc w dużym pokoju w towarzystwie syna i Mateusza, człowieka od lat zajmującego się energiami, mającego pewne doświadczenie w egzorcyzmowaniu, niewidzialna siła krępująca jego umysł ustąpiła. Wtedy ostatecznie pojął, co się stało i z czym ma do czynienia. Odblokowany, wspierany przez doświadczenie i moc Mateusza, szybko nawiązał kontakt z przyjaciółmi „stamtąd", z którymi rozmawiał przed laty. Zwłaszcza jeden z nich, Franciszek, dziadek Oliwii, który z racji własnej doskonałości zakończył już cykl karmiczny i przebywał obecnie w wyższych wymiarach, a z takimi istotami w normalnych warunkach kontaktu nie uzyskuje się, bo trzeba na to zapracować - pomógł im zrozumieć całą sytuację. Jeszcze tego samego wieczoru udało im się namierzyć demona i poznać jego płonący znak. Nareszcie można było rytuałem zablokować jego dostęp do umysłu. Ale Andrzej wiedział doskonale, że trzeba takie informacje sprawdzić jeszcze inaczej. Wizyty u dwóch jasnowidzów i znanego tarocisty potwierdziły wszystko, czego dowiedzieli się z zaświatów. Tadeusz nie tylko wyreżyserował całą sytuację, nie tylko był organizatorem próby samobójczej, ale pod płaszczykiem niewinności zdążył już dokonać wielu innych niecnych rzeczy, które z tą sprawą nie miały nic wspólnego. Mieszał w ludzkich losach dla samej potrzeby zabawy. Odczucie mocy władania innymi dostarczało mu adrenaliny niezbędnej do szczęścia. Jego myśli stanowiły największą kryminalną księgę świata, o jakiej mógł słyszeć człowiek. A że w tym przypadku łączył przyjemne z pożytecznym, cóż, miał facet fart... Na jego obronę wypada jednak dodać, iż nie był on osobiście Wielkim Reżyserem. Chcąc zawładnąć Oliwią a przede wszystkim uszczknąć co nieco z jej dorobku, skorzystał z pomocy znajomych satanistów, którzy od lat wyzwalali zło w celu przejmowania kontroli nad ludźmi, w celu przekształcania rzeczywistości pod kątem własnych potrzeb. I to oni bezpośrednio mocami demona zamierzali doprowadzić Andrzeja do utraty świadomości, kiedy ten prowadził samochód, co miało wyglądać na nieszczęśliwy wypadek, a gdyby to nie wyszło - do samobójstwa. Oni też pomagali mu doprowadzić do sytuacji, w której Oliwia mogłaby zostać zapłodniona przez Tadeusza. Oni też, nie Tadeusz, kontrolowali jej umysł, doprowadzając świadomość Oliwii do stanu chorobliwej awersji na widok męża. Jednak działali z polecenia Tadeusza, więc to na jego barki spada cała odpowiedzialność za rozwój wydarzeń.. Okazało się również, iż Beata od lat umiejętnie podkopywała wiarę siostry w zasadność jej związku z Andrzejem, przez co łatwo stała się cichym sprzymierzeńcem ciemnych sił.

45 Za pomoc w odkryciu prawdy przyszło jednak zapłacić. Dwa tygodnie zajęło demonowi doprowadzenie Mateusza do samobójstwa. Przypadek sprawił, że ktoś wszedł tam, gdzie nie powinien, i nie stało się najgorsze. Trudno powiedzieć, jaki wymiar osiągnęłyby wydarzenia w domu Andrzeja, gdyby nie przemiana, jaka zaszła w nim pewnej nocy, która uczyniła zeń człowieka niewrażliwego już na ataki zła. Kiedy późną nocą Andrzej klęczał w sypialni na stryszku, gorąco modląc się do niebios, niespodziewanie opadły mu ręce i nieopisana błogość zalała całe ciało. Wszystko, czego doświadczył w życiu, co zrobił i o czym pomyślał - zaistniało w jednej chwili, ale zaistniało w równowadze ze wszystkimi pozostałymi składnikami. Pozbawione ładunku emocji potrafiły sobą wyrazić całą szczerość życia, uzmysłowić wartość każdego czynu, słowa i myśli w przemianie ludzkiej duszy. Wszystko to razem krzyczało: co się stało, nie odstanie, niczego nie odrzucaj, a wszystko pamiętaj, ucz się na błędach, a wtedy staniesz się mistrzem własnego życia. Nastał w nim pokój, biblijny stan zrozumienia, którego żadne słowo nie jest w stanie opisać. Wtedy Andrzej ujrzał anioła przebaczenia, który polecił zanoszącej się płaczem postaci wybaczyć sobie własne grzechy. Ale przygnieciony wyrzutami sumienia Andrzej nie potrafił tego uczynić. Wciąż raniły go podstępne słowa Oliwii: „Ty jesteś temu winien, tylko ty..." Wtedy stało się coś, co i dla mnie samego stanowi novum - anioł przebaczenia w imieniu Andrzeja osobiście odpuścił mu grzechy. „W twoim imieniu odpuszczam ci grzechy" - rzekł i świadomość historii własnych czynów i myśli przestała ranić duszę Andrzeja, stając się trwałą podstawą jego wzrostu. Nareszcie miał własną księgę wskazówek, z której mógł do woli korzystać. Ale to nie koniec zastanawiających zajść tego wieczoru. Miejsce anioła przebaczenia zajął anioł miłości. Uczucie spokoju i pojednania, co jest szczytem fali miłości, spłynęło na zagubionego człowieka. Płacz ucichł, serce stanęło, a tęsknota za pełnią życia rozpaliła całe ciało. Uprzedzając pytanie Andrzeja, anioł zdradził mu największą tajemnicę przyszłości: „ Uratujesz rodzinę, jeśli wytrwasz w miłości". Prawdą jest, że ludzka ułomność (egoizm) potrafi spłatać figla w najmniej oczekiwanym momencie. I tak Andrzej wyobraził sobie, iż owa miłość ma charakter ludzki i tyczy się trwania w miłości do żony. Następnego ranka, przepełniony nadzieją siedział na wprost Oliwii i ze zdumieniem patrzył, jak z każdym jej słowem kruszeje w nim wiara we wszystko, czego doświadczył poprzedniego wieczoru. Oliwia - za nic mając opowieść męża o aniołach - po raz kolejny krzyczała, że to koniec, że ma się wynosić, że składa o rozwód i że nie chce go więcej widzieć. Zraniony do żywego, oszołomiony, a nade wszystko zagubiony w domysłach, wrócił do siebie i co się do tej pory nie zdarzało, miast wariować, popadł w zadumę. Jednak najbardziej dręczyło go nie duchowe doświadczenie, ale pytanie, czy to już koniec jego miłości. A jeśli koniec, to czy oznacza on sprzeciw wobec woli zaświatów? Jak i kiedy zapadł w sen, sam nie wie. Obudził się w środku nocy cały wstrząśnięty. Sen, jaki się przed chwilą skończył, był tak wyraźny jak obraz

46 telewizyjny. I co ciekawe, śniąc, Andrzej wiedział, że śni. We śnie uciekał z żoną przed jakimś mężczyzną, który chciał ją dopaść. Podczas tej ucieczki, goniąc niemal resztkami sił, wpadli na cmentarz, gdzie czekał na nich wysłannik Franciszka. Wtedy to Andrzej zdał sobie sprawę z tego, że śni i że wie, że śni. Duch przekazał mu, że w ich sercach nigdy nie będzie rozwodu oraz że Andrzej napisze w ciągu 18 lat wiele książek, zyskując sławę także poza granicami kraju. Pokrzepiony na duchu, Andrzej postanowił po swojemu zweryfikować te informacje. Przedpołudniowa konsultacja z dwoma jasnowidzami, u których uprzednio zasięgał porady, potwierdziła wiarygodność snu i przepowiedni dotyczącej pisarstwa. Reszta też pasowała. Kwestia odnalezienia się państwa Kopko w ponownym zejściu się nadal pozostawała w gestii Andrzeja. Otóż, co ciekawe - Andrzej miał przed sobą dwie drogi życiowe, jedna łączyła go z nową wybranką, gdyby zrezygnował z walki o rodzinę, druga wiązała szczęśliwie w starym związku. Jednak wybór należał całkowicie do niego. To on miał podjąć ostateczną decyzję (kiedy nadejdzie ku temu właściwy czas), z kim splecie swoją przyszłość. Oba zaś rozwiązania miały przynieść mu harmonię w życiu, podczas gdy Oliwia - po rozwodzie z Andrzejem (gdyby Andrzej zrezygnował ze starań o odzyskanie rodziny) - żałowałaby po latach niefortunnej znajomości z Tadeuszem i do końca życia tęskniłaby za byłym mężem, którego porzuciła w chwili słabości. Jej związek z Tadeuszem w ciągu czterech lat miał stać się dla niej ciężarem, jednak zrodzone z tego związku dziecko związałoby ją z nim na zawsze. Poza tym nie miałaby dokąd wrócić, gdyż nowa wybranka Andrzeja miała zawładnąć jego sercem już na zawsze. Rzecz w tym, że ze względu na dobro dzieci oraz świadomość tego, że miłość Oliwii do niego wciąż trwa, choć jest stłumiona przez demona - Andrzej ani myślał o rozstaniu i nadal modlił się o wybawienie. Tzn. modlił się o to, aby nie osłabnąć w miłości do niej. Modlił się żarliwie, czytał Pismo Święte i kontrolował myśli. Zwłaszcza to ostatnie zadanie przerastało jego siły i stawało się z wolna sztuką dla sztuki. Aż pewnego dnia, po ostrej wymianie zdań między nim a obiema siostrami, Beata, należąca od jakiegoś czasu do Kościoła Zielonoświątkowego, chcąc osłabić pobudliwość szwagra, zaproponowała mu przyjęcie Chrystusa do swojego serca. Zdumiony Andrzej już miał odpowiedzieć, że od dawna zna i ceni nauki Jezusa i że próbuje żyć w myśl jego zaleceń, więc niech mu tu ona wody z mózgu nie robi, gdy nagle uzmysłowił sobie prawdziwy sens słów anioła miłości: „Uratujesz rodziną, jeśli wytrwasz w miłości". Światełko z napisem „ratunek" zapaliło się i spokojny jak nigdy Andrzej powrócił do siebie, czekając na niedzielną mszę, na którą do kościoła zielonoświątkowców postanowił się wybrać razem z Beatą. W niczym nie przeszkadzało mu innowierstwo, bo od dziecka nie wierzył w Kościół jako instytucję, uznając tylko jego świątynny charakter. Wiedział, że Bóg mieszka nie tylko w człowieku, ale i w każdym innym miejscu na ziemi. Kwestia dogmatów była dlań jedynie przeszkodą w wyrażaniu się poprzez nauki Jezusa. Poczuł całym swoim istnieniem, że to ta droga.

47 Msza w częstochowskim kościele stanowiła dla niego nie lada nowość. Tańce, wesołe śpiewy, barwne kazanie, radość ludzi - to całe misterium wywarło na nim wielkie wrażenie. Na dodatek zaczął postrzegać kościół w innym wymiarze. Tak jakby wielki fotograf świata nałożył na siebie dwie klisze, jedną stanowiły proste, niemal obskurne ściany kościelnego pomieszczenia, w którym odbywała się msza, tak znacznie odbiegające od majestatu murów kościołów katolickich, druga z klisz promieniała zaś monumentalnym, wspaniałym, opartym na przepysznie inkrustowanych kolumnach sklepieniem. Ilekroć poddawał się radości śpiewu, tylekroć ten duchowy, eteryczny wizerunek świątyni stawał się wyraźniejszy, przytłumiając obraz tego rzeczywistego, murowanego. Niesiony falą radości, tej cudowności, odważył się prosić pastora o pomoc w walce z demonem, który wciąż starał się grzebać mu w umyśle. Spotkanie z nim oraz tzw. Rodziną, do której przynależy każdy wyznawca tej wiary, odbyło się dwa dni później. Jednak dzień wcześniej u Andrzeja dokonała się prawdziwa, znana tylko mistykom przemiana duchowa. Po 30 latach duchowej huśtawki dane mu było przyjąć Chrystusa do swojego serca. I nie czynił tego na siłę, to się po prostu w nim stało. Nauki Mistrza zakotwiczyły się w nim. nie naruszając starych struktur myślenia. Myśli rodzące emocje i słowo, te zaś tworzące nawyki, co trwałością charakteru w los ludzki się przemieniają, płynęły przez umysł do serca a stamtąd dopiero do ośrodka porządku i woli, a nie odwrotnie. Andrzej doznał swoistego nawrócenia, równowaga ducha i materii przeniknęła go na wskroś. Najważniejsze, że demon odskoczył jak oparzony. Przestał krążyć dookoła i czekać na okazję. Zło skapitulowało. Jednak, zafascynowany odmiennością religii, Andrzej udał się na wyznaczone spotkanie zgodnie z obietnicą. Nie szukał już jednak wsparcia, ale zrozumienia, jakiejś ludzkiej życzliwej rozmowy o zjawiskach, które w ostatnich miesiącach zmąciły jego spokój. Jakież było jego zdziwienie, gdy dowiedział się, że rozmowy z aniołami i przemiana, która wprowadziła do jego serca nauki Jezusa, to tylko gra szatana, który różne przywdziewa maski. Jeszcze bardziej się zdziwił, gdy wmawiano mu, że tylko pastor, jako wybraniec Boży, mógł takiej przemiany doznać, co też się stało wiele lat wcześniej. Potem już z rozpędu poruszano sprawy teologiczne, które swoją niebiańską ważnością miały od teraz modelować myślenie jego, czyli adepta. Okazało się przy tym, że rzeczony pastor, poza licznymi podkreśleniami w Biblii, które wyzwalały w nim cytatomanię, nie miał najmniejszego pojęcia o dziejach powstania Starego i Nowego Testamentu oraz o historii samego Kościoła w ogóle, co pozwoliłoby uniknąć wielu logicznych i doktrynalnych błędów w rozmowie. Nie spodobało się Andrzejowi, że jakąkolwiek pomoc uzależniano od bezkrytycznego przyjęcia ich zasad wiary, co w ogóle nie licuje z ludzką duchową godnością i boską tolerancją, i co najgorsze, że zaprzeczono - w trakcie erystycznej wymiany zdań - że nauki Jezusa mają nas uszlachetniać w myśli, mowie i czynie (sic!). Gdy Andrzej wyznał, że nauki Wielkiego Mistrza, za jakiego uważa Jezusa, polegają właśnie na tym, małżonka przewodnika rodziny rzekła wprost, że nie ma

48 w nim Boga. Wtedy Andrzej wstał i odparł, że Bóg mieszka w każdym człowieku i w każdym żywym zwierzęciu czy roślinie, a nie jak oni uważają: tylko w nawróconym na ich wiarę. To, co potem usłyszał, stało w tak ostrej sprzeczności z opartymi na Biblii kazaniami, które słyszał na żywo i z kaset w ich kościele, że opuszczał ich zbór z bolącym sercem, prosząc Boga, by w sercach jego niedawnych rozmówców zagościł spokój i miłość, by pycha i brak pokory nie czyniły z nich więcej ludzi wynoszących się ponad innych. Z drugiej zaś strony cieszył się bardzo, że do tego spotkania doszło. Raczej przeczuwał, że coś takiego się wydarzy. Stało się bowiem coś, co uzmysłowiło mu starą prawdę, że w poszukiwaniu Boga racje innych ludzi nie mają znaczenia. Chrystusowa moc zrozumienia uwolniła go od krytyki innych i w radosnym spokoju udał się na kolację. Już nie potrzebował do walki o siebie sięgać po pomoc drugiego człowieka. Przyrzekł sobie do końca życia pozostać wiernym Chrystusowi, choćby miało to mu przynieść ból i cierpienie. Jednak na kolejną mszę pojechał, jak wcześniej ustalił z Beatą. Chciał się przekonać, co na temat jego rozmowy z pastorem i przedstawicielami rodziny ma ona do powiedzenia. Nie spotkał go zawód: Beata ślepo wierzyła w dogmat własnej religii, usprawiedliwiając tym własną niewiedzę. Była fanatyczką Może na swój osobliwy sposób starała się postępować w życiu jak najbardziej godnie. Jednak z prawdziwą przemianą duchową na którą ochoczo się powoływała, nie miało to wiele wspólnego. Było to raczej wygodne posługiwanie się wiarą dla własnych celów. Zaś wszystko, co stało w sprzeczności z jej poglądami, także dotyczącymi spraw codziennych, na które przecież promieniował duch jej religii, było określone mianem działania diabła. Jeśli zaś sama czyniła coś wbrew naukom Jezusa, to zawsze umiała to pięknie usprawiedliwić, a jeśli nie, to i tak miała rację, bo była przecież wyjątkowo uduchowiona. Mechanizm zmiany wiary nie jest przecież niczym innym, jak tylko próbą wygodnego ułożenia relacji z własną duchową tożsamością. Wiara w moc nowego dogmatu tak silnie działa na psychikę, iż innowierca świadomie wręcz zakłada, że zmiana wyznania pozwala mu nie tylko zapomnieć o dawnych przewinach, które zostają przypisane słabości dawnej wiary, ale w myśl sugestii wprowadzającego w nową wiarę kapłana pozwala mu wierzyć, że staje się on nie tylko świętym, ale wręcz alfą i omegą w sprawach wiary w ogóle. A że wiedza o tym ogranicza się do ślepego powtarzania kilku dogmatycznych wzorów, skupiających się na kilku wyklepanych formułkach, nie tylko go nie zniechęca, ale wręcz przeciwnie - staje się wygodne i metodą samooszustwa wywyższa ponad innych. Tymczasem zwyczajna ludzka logika wyraźnie wskazuje, że wiara w Boga, bez względu na fasadę kościelnych murów i spisaną na kartach ksiąg historię powstawania zrębów każdej z religii, zawsze prowadzi do jednego: do usilnej a świadomej pracy nad własną ułomnością. Do takiego postępowania w życiu, aby wyrządzać sobie i innym jak najmniej krzywdy. Aby uszlachetniać się w myśli, mowie i uczynku. I nic więcej. Ucieczka przed tym obowiązkiem poprzez zmianę doktryny wiary nic tu nie zmienia. Nawet najbardziej niesamowite i wyssane z palca kościelne historie są tylko echem ludzkich poszukiwań i powinno się je traktować

49 jako nic nie znaczące akty kryminalne, a nie jako próbę porozumienia z własnym wnętrzem. Są one po prostu nieistotne. I choć wygodniej jest udawać, iż prawdziwą drogą do zbawienia jest klepanie formułek i omiatanie kościelnych figurek, tak naprawdę liczy się tylko praca nad sobą. Gwoli sprawiedliwości, by nie być stronniczym, muszę jednak dodać, a znam całą sprawę od podszewki, że Beata, jeśli zapomnieć o wątku religijnym i niechęci do Andrzeja - stanowi doskonały przykład na to, że człowiek nie tylko może, ale i powinien starać się wzrastać w Duchu Bożym. Na swoją miarę i możliwości stara się niektóre zalecenia Biblii uparcie wcielać w życie, co przecież niewielu czyni, ale nieznajomość prawdziwych nauk Mistrza i ludzkie słabości czynią z niej czasami osobę, która może zaszkodzić nawet sobie. Ale tak samo jest przecież z każdym z nas. Musiałem to jednak powiedzieć, bo w dalszej części historii mamy do czynienia właśnie z jej przewrotnością a raczej przewrotnością demona, który nawet wiarę potrafi wykorzystać do swoich perfidnych celów. Zdawanie się więc na osobę, która - mimo szczerych chęci i pewnych działań - sama ma kłopoty ze zrozumieniem własnej duchowości i nauk Jezusa i pod płaszczykiem tych nauk a domniemanej samowiedzy miesza w życiu innych ludzi, rodzi niebezpieczeństwo wybrania przez tych ostatnich niewłaściwej drogi, zwłaszcza gdy taka nawiedzona osoba wydaje się godnym zaufania powiernikiem, będącym na dodatek najbliższym członkiem rodziny. I taki kombinujący umysł demon łatwo potrafi wykorzystać do własnych celów. Mamy więc Andrzeja, który w czasie trwania rodzinnej tragedii rozpoczął nowe życie duchowe. Mamy Oliwię, która dostrzegła te zmiany, ale która nadal jest oczarowana akwizytorem i pozostaje pod wpływem siostry. Mamy dwoje dzieci państwa Kopko, które są kochane i uwielbiane przez swoich rodziców. I mamy Beatę, osobę, która może ten związek uratować, która ma obowiązek ten związek ratować, ale która - po ustąpieniu zła od Andrzeja - nie uczyni tego, bo już nie jest w stanie wierzyć nawet we własną słuszność. Podczas drugiej mszy, kiedy w przyjętym geście przyjaźni najbliżej stojące obok siebie osoby obejmują się wzajemnie, jednocząc się w Chrystusie, Beata nie potrafi wytrzymać dotyku ręki podanej przez Andrzeja. Po chwili cofa dłoń i już do końca mszy nie potrafi się uspokoić. Andrzej zaś czuje się tak, jakby dotykał kogoś zupełnie obcego. Nie wie jednak, co jest prawdziwą przyczyną tych odczuć. Kilka dni później wydarza się rzecz okropna: wieczorem zło atakuje przebywającą u Andrzeja starszą córkę. Próbuje wedrzeć się do umysłu jedenastoletniego dziecka i choć nie ma w obecności Andrzeja na to dostatecznej mocy, samym sprowokowaniem ataku inicjuje kolejne wydarzenia. I to w czasie, gdy Andrzej odzyskuje kontakt z dziećmi, a nawet wychodzi z propozycją, by dzieci zamieszkały u niego, co miałoby umożliwić Oliwii oficjalne przebywanie z kochankiem w jej nowym mieszkaniu, jakie ta wraz z siostrą znalazła w miejscowości Adra. Sprawa jest o tyle istotna, iż walka o dzieci ma wymiar ponadczasowy. Oboje rodziców mają świadomość nienaruszalności świętego prawa rodzicielskiego. Coś po prostu nakazuje im zawieszanie wojny, gdy tylko w grę wchodzi los dzieci. Czują że naruszenie tego status quo może łatwo przerodzić się

50 w całkowite zniszczenie nadziei na normalne życie. I tu wykazał swoją pomysłowość demon: przypuszczając atak na Jessikę, z góry wiedział, że poniesie porażkę, ale wiedział również, jak ową porażkę umiejętnie wykorzystać. Bo wieczorem, wciąż rozmyślając o tym fakcie, Andrzej pisze list do Beaty, nie chcąc przez telefon zatracić sensu słów. Oczywiście chodzi o skłonienie Beaty do pomocy. Andrzej wie, że Beata w niczym mu nie pomoże, ale ma nadzieję, że agresja na córkę zmiękczy ją do tego stopnia, iż poważnie potraktuje jego słowa 0 tym, że demon zaczyna mieć coraz większy udział w działaniach obu sióstr. Oto list, jaki napisał Andrzej do Beaty: „...Wczoraj późnym wieczorem zło zaatakowało Jessikę. Ciemna postać rzuciła się na nią i próbowała wedrzeć się do jej umysłu. Jessika zaczęła krzyczeć. Kiedy wpadła mi w ramiona, zło natychmiast ustąpiło. Najdziwniejsze, że Jessika miała pełną świadomość tego, co się działo, jakby to nie były sprawy czysto duchowe, ale materialne. Ja od czasu przemiany modlę się ustawicznie... modlę się trzy razy dziennie... Bóg widać mnie wspiera, bo odżyła we mnie uniwersalna miłość, jestem coraz spokojniejszy i mam coraz większe rozeznanie w dramacie, w jakim my wszyscy uczestniczymy. Dramat polega na tym, że zogniskowane w tej chwili wokół Oliwii zło robi wszystko, aby odciąć ode mnie dzieci. Wczoraj Jessika i Alicja miały do mnie przyjechać. Alicja bezpośrednio przed zabraniem jej do mnie dostała gorączki, jakby coś na siłę chciało ją zatrzymać. Mało tego, kiedy rozmawiałem przed magazynem z Oliwią, jej twarz zaczęła falować, jakby miała nałożoną maskę, jakby słowa wypowiadał ktoś inny. Ponieważ już to kiedyś u niej widziałem, wiem, w jakiej zależności od złych wpływów ona pozostaje. Zresztą takie przemiany już wcześniej zauważyła Jessika. Oznacza to, że rozerwanie rodziny było pierwszym krokiem na drodze uzależnienia jej od wpływu zaświatów. Kolejnym będą próby oderwania ode mnie dzieci i oderwania Oliwii od tych członków rodziny, którzy nie będą popierać jej zależności od Tadka. I zapewniam cię, że prędzej czy później odsunie się od matki 1 ciebie, jeśli któraś z was nie poprze tego związku. Sądzę nawet (wybacz mi to), że prędzej opuści matkę, niż ciebie, gdyż zauważyłem, iż pozostajesz pod silnym wpływem Tadka. Lecz kiedy spróbujesz się temu złu przeciwstawić, nie nadając mu imienia, na własnej skórze odczujesz to, o czym piszę. Wystarczy, byś zaczęła się modlić do Boga, aby miał On w opiece twoją siostrę, aby wspierał ją ustawicznie i tak pokierował jej sprawami, aby znalazły one uznanie w Jego oczach. I w modlitwie nie wynoś ani mojej obecności, ani obecności kochanka. Proś tylko o wstawiennictwo Boże. Proś, jeśli jesteś jeszcze w stanie. Ja modlę się bez przerwy o to, aby bez względu na to, czy będę z Oliwią czy nie - Bóg wziął sprawy w swoje ręce. Obawiam się też, że coraz agresywniejsze ataki złego mogą mieć coraz większy wpływ i na twoje myśli i czyny. Tak samo zresztą, jak na wszystkich nas. Popatrz, jak muszę to widzieć: bronisz decyzji Oliwii, choć odejście ode mnie oznacza tragedię dla dzieci, oznacza umieranie w nich domu. Mówisz o braku miłości, mówisz o złym traktowaniu siostry przeze mnie, a nic nie wiesz o walce, jaką miesiącami toczyłem

51 ze ziem, o wielu próbach porozumienia z Oliwią i o mojej miłości do dzieci. A przecież to Jezus uczy, że rodzina jest wartością nadrzędną, że trzeba jej bronić za wszelką cenę, co miałaś czynić jako mediator, a nie jako orzecznik. Twoja argumentacja nie idzie po linii duchowego rozwoju. Miłość nigdy nie umiera, można ją co najwyżej stłumić. A twoja aprobata dla Tadka? Twoje umożliwianie rozbijania rodziny? Czy to też idzie w parze zgodnie z naukami Jezusa? A owo usilne przekonywanie mnie, że Tadek nie ma nic wspólnego ze złem, jakie od wielu miesięcy rujnowało nasz związek, i moje doświadczenie w tej mierze to tylko podstęp szatana? Dlaczegóż to w imię sprawiedliwości bożej nie dopuściłaś do siebie nawet skrajnej możliwości, że ty możesz się mylić, a ja - mówić prawdę? Czyżby było to dla ciebie niewygodne? A co miałaś na myśli, wywożąc podczas mojej nieobecności rzeczy moich dzieci z mojego własnego domu? Czy Bóg nie wyzwalał w twoim sercu wstydu? Czy Bóg nie podpowiadał ci, że pomagasz niszczyć rodzinę ? Weź sobie w końcu do serca moje słowa: Tadek wyzwolił zło, które już w tamtym roku opanowało Oliwię i uczyniło z ciebie cichego sprzymierzeńca. To niezupełnie nasza wina, że zostaliśmy wykorzystani. Nieszczęście polega na tym. że stało się to wtedy, gdy byłem bliski sukcesu, gdy mając świadomość niezborności rodziny - podjąłem wiełki trud walki o żonę i dzieci. Głodowałem, modląc się, aby szczęście na trwale zagościło w mym domu. Wciąż chcę ratować rodzinę, i to nie w imię własnego egoizmu, ale w imię racji wyższych: duchowych. Sarn tego nie jestem w stanie dokonać. Owszem, doznałem przemiany, płonie we mnie ogień miłości, ale nie jest to ogień ślepy, lecz ogień mądrości, który mówi mi wprost, że spraw Boskich nie zostawia się samych sobie, ale że trzeba przy nich ustawicznie chodzić. Beato, jeśli jesteś w stanie modlić się w intencji sprowadzenia Boga do mojej rodziny, Bóg ci za to podziękuje moimi ustami. Módl się, aby zło - bez względu na to, gdzie siedzi - opuściło nas". Teraz zaczyna się najciekawsze. Argumentacja odpowiadającej listownie. Beaty. Argumentacja, dodam wyjaśniająco, przenicowana na wartości uważane dotychczas za niepożądane i wrogie. „To, że szatan (przez demona) odpuścił twoją osobę w spokoju, to wcale nie oznacza jeszcze, że przeżyłeś prawdziwe nawrócenie, że zło nie będzie cię atakowało np. przez dręczenie twojej córki". To ważne zdanie jest nie tylko próbą zastraszenia, wskazania, że walka wciąż się toczy i można ją przegrać, jest także w myśl założeń religijnych Beaty akcentowaniem faktu, że tylko pastorzy i taka nawrócona jak ona osoba są tymi, którzy mogą przejść prawdziwą przemianę, aby potem nieść Słowo Boże przez pustynię. Innymi słowy, mamy tu sytuację, w której osoba religijna (każąca się za taką uważać), miast wspierać rozmówcę duchowo w jego dążeniach do wypiekania pierwiastka duchowego, postępuje wręcz przeciwnie: z premedytacją dąży do osłabienia jego wiary w zbawienie. Podważa wręcz realność duchowej przemiany Andrzeja i zastrasza go nieugiętą mocą zła. Więc udział czynników niewidzialnych jest dla wyczulonego oka dość oczywisty. Idźmy dalej:

52 „Może i w tej chwili osądzam twoje życie, a przy tym i ciebie, ale na dzień dzisiejszy tak myślę, więc szczerze to wyznaję, a jeżeli czyniąc to popełniam grzech, to niczyja to sprawa, ale tylko moja i Jezusa, bo to ja przed nim staję i odpowiadam za swoje czyny ". Pokręcona logika - bo oto z jednej strony mamy kogoś, kto ma prawo osądzać innych, co stoi w sprzeczności z dogmatem każdej religii i ludzkim sumieniem; na dodatek ta osoba zupełnie świadomie oświadcza, że ma do tego prawo, bo tak chce, a zarazem przyznaje, że wie, iż ukarze ją za to Jezus ( więc, skoro wierzy w tę karę, to i ma Jezusa w... zrozumieniu); a z drugiej strony mamy osobę (Andrzeja), której - skoro już głosi prawdę o swojej przemianie - innych osądzać nie wolno. Innymi słowy: chcesz być święty, cierp, ja na świętości zrobię doskonały interes i w imię Jezusa załatwię cię na amen. Proste... „ Uważam, że człowiek, któiy prawdziwie się odrodz.il w Chrystusie, nie myśli takimi kategoriami, jak: "..jeśli Bóg nas wesprze w tej walce" - ba, wie, że Bóg od chwili oddania mu swojego życia panuje w jego życiu i od tej chwili nie boi się niczego". Ciekawe sformułowanie, bo w trakcie kilku przeprowadzonych z Beatą rozmów wynikło niezbicie, co Beata wielokrotnie a uporczywie podkreślała, że żaden człowiek nie jest w stanie samotnie prowadzić walki ze złem i przeciwnościami losu, że zawsze trzeba ustawicznie modlić się o wsparcie. To oczywiste. Nawet najwięksi duchowi przewodnicy tego świata mieli i mają swoje za uszami, ulegając notorycznie ludzkim słabościom i pokusom. Jednak to oni najchętniej i najżarliwiej korzystają z niebiańskiego wsparcia, wiedząc, jaką przyniesie to im korzyść. Jednak w stosunku do Andrzeja Beata nie stosuje taryfy ulgowej, zapomina o tym, centrując uwagę na kolejnym osłabieniu jego związku z Chrystusem poprzez poddanie w wątpliwość jego wzrastania w bożym słowie i czynie. A gra słowna jest tak ustawiona, aby raz wyrzeczone słowo prędzej czy później utkwiło w podświadomości i mogło wywołać osłabienie jego woli. Jeśli Andrzej uwierzy, że modlitwa jest słabością przyznaniem się do duchowej ułomności, to przestanie się w końcu modlić i swoją pychą padnie w końcu szatanowi do nóg. Beata próbuje szantażować: chce nawróconemu (szlachetniejącemu świadomie w myśli, słowie i czynie człowiekowi) wmówić, iż jest albo świętym, nie potrzebującym żadnego wsparcia duchowego, albo zwyczajnym oszustem. Bardzo wyrafinowane... „Rodzina to ludzie, którzy się kochają i szanują. Ty mówisz o sobie: "Nie byłem za dobry?!" Nie taki stan cechuje osobę, która prawdziwie pokochała Jezusa i oddała mu swoje życie. Jest mi ciebie żal, bo szatan w dalszym cic[gu okłamuje ciebie, i myślę, że podsuwa się nawet do podszywania się pod Boga ". Proszę zauważyć, że podważanie prawdziwości zmian, jakie zaszły w Andrzeju stanowi główny cel zabiegów Beaty. Ona za wszelką cenę chce osłabić jego wolę. Owszem, Andrzej nigdy nie uchylał się do odpowiedzialności za swoje czyny, mówił otwarcie, że zawalił wiele spraw. Za to ani razu nigdy nie padło podobne oświadczenie z ust jego żony, która w oczach otoczenia puściła go kantem z młodszym facetem. W tym wypadku wszystko jest usprawiedliwione zanikiem

53 miłości. Tymczasem prosty rachunek dowodzi, że trwanie w starym rodzinnym układzie jest dla tej rodziny znacznie korzystniejsze: trzy osoby kochają, jedna się zastanawia. W nowym układzie kocha tylko Oliwia, dzieci (nienawidzące wręcz Tadeusza) i Andrzej cierpią. Ale o tym nie wypada wspominać. Poza tym przyznanie się do winy osoby, która odnalazła się w Chrystusie jest raczej dowodem autentyczności tej przemiany, a nie jej zaprzeczeniem. „Po prostu uważam, że błądzisz i powinieneś szukać tej prawdziwej drogi, jaką jest Jezus Chrystus". Powtórka materiału. I przykro słyszeć, że osoba wszem i wobec głosząca o prawidłach duchowych wciąż ocenia innych, zwłaszcza tych, którzy szukają sposobów na wzrastanie w Duchu Bożym. To wręcz nieprzyzwoite. No chyba, że mamy tu do czynienia z siłami, które doskonale wiedzą jak wygląda ten wzrost duchowy. Pytanie tylko, czy są to siły ciemności czy wysłannicy Bożego Światła. Osobiście sądzę, że żaden rozsądny człowiek nie odważy się na poddanie w wątpliwość wysiłków kogoś, kto usilnie walczy o siebie w Chrystusie, nawet gdyby efekty tej walki były znikome, bo mogłoby to osłabić jego zbożne w tym kierunku zamiary. Czynić tak mogą tylko siły przeciwne tym dążeniom. Taka delikatna gra słów może zranić do żywego i zablokować duchowe dążenia na wiele lat. Czyżby o to chodziło? Kiedy Andrzej daje Beacie do zrozumienia, iż zbyt pochopnie wydaje wyroki, ta bezceremonialnie oświadcza: „ Twojej woli spełniać na pewno nie będę, bo jedyną osobą której wolę pragnę spełniać jest Bóg. Więc swoimi filozoficzno-psychologicznymi chwytami nie próbuj tego we mnie wywołać". Jak owa Boska wola wygląda w ujęciu Beaty już wiemy: niszczenie wszystkich i wszystkiego, co nie pasuje do jej pojmowania świata. A że owo pojmowanie jest ubogie i nacechowane ignorancją tym lepiej dla sił demonicznych. Piękny przykład krzyżowca, który pod płaszczykiem własnych interesów prowadzi wojnę z niewiernymi. I teraz najciekawsze: „ Uważam też, że dzieci z powodu narażania ich na właśnie takie niebezpieczeństwo nie powinny w twoim domu przebywać, ale to jest tylko moje zdanie, które w tej sytuacji nie liczy się, bo to nie moje dzieci, ale wasze ". A jednak wyszło szydło z worka... Doprawdy imponujące wyznanie. Jeszcze do niedawna owe dzieci były oczkiem w głowie Beaty i celem jej złowrogorodzinnych zabiegów, aż tu nagle wszystko to staje się nieprawdą bo ona nie ma nic do tego. Ale za tą chłodną ambiwalentną postawą padają jednak słowa o... rozsądnym oddzieleniu dzieci od ojca. Byle tylko Tadek miał czas na pranie im mózgu. Jest to kolejna próba narzucenia własnego zdania, i to o tyle istotna, że Beata intuicyjnie (?) wykorzystuje mocno ingerującą w podświadomość technikę negatywizmu: uważam, ale jednak nie mam do tego prawa - zasądzam, ale nie będę za to sądzona. Krętactwo godne Oskara. Te najciekawsze, moim zdaniem, fragmenty dobitnie ukazują maestrię, z jaką złe moce grzebią w ludzkiej psychice, a poprzez utrwalanie wzorca myśli -

54 wpływają na nasze postępowanie. Pamiętajmy, że cytaty wypłynęły wprost spod ręki osoby uważającej się za uduchowioną, która w mniejszym lub większym stopniu zdaje sobie sprawę z metod, jakimi posługuje się szatan. Kiedy Andrzej zastaje swoją żonę z kochankiem in flagranti, wybucha typowym dla zdradzanego człowieka gniewem i reaguje dość obcesowo - w mieszkaniu żony tłucze Tadeusza na kwaśne jabłko. Zwyczajna męska reakcja rogacza. Jednak przybyła na ratunek do siostry Beata upatruje w tym wyłącznie opętanie: Andrzej jest nosicielem szatana! Teraz obie siostry mają koronny dowód na to, że Andrzej się nie zmieni, że jest skończony, że jego słowa o duchowej przemianie to pusta gadka. Obity Tadeusz urasta do rangi symbolu cierpiętnictwa, a ośmieszony i oficjalnie zdradzony Andrzej staje się osobą niepożądaną. Od tej chwili za nieszczęsnym kochankiem staje także teściowa. Andrzej wpada w rozpacz. Wie, że nie powinien atakować kochanka żony, wie, że i tak miał małe notowania i że teraz sięgnęły one dna. Wie, że może to oznaczać koniec starań o odzyskanie córek i rodziny. Po tym incydencie miłość żony do Tadeusza nagle tryska wszystkimi kolorami tęczy. Pogrążony w żalu, niechętny chwilowo całemu światu, Andrzej zabija rozpacz długimi wędrówkami po pobliskim lesie, nie widząc szans na uratowanie związku. Nie wiadomo kiedy ani jak, może dlatego, że Andrzej gorąco się modli, prosząc Boga o łaskę i szczęście dla wszystkich, nie wyłączając z tego kochanka żony, wiadomo jednak, że stał się kolejny cud: bezwarunkowa miłość rozrywa mu ciało - cała pierś trzęsie się, podryguje i płonie niesamowitym żarem. Zrywany oddech utyka w płucach. Wokół tułowia wytwarza się coś na wzór gorącej obręczy, pulsującej jaskrawym białym światłem, a w środku jej na wysokości łopatek, w miejscu Chrystusowego serca, pojawia się eteryczny obraz żony, do którego Andrzej słyszy komentarz Matki Boskiej: „Dopóki będziesz chronił żonę światłem miłości, dopóty będę ratować waszą przyszłość". Ogromna, niewyobrażalnie ogromna ulga zwala cierpiącego z miłości człowieka na leśną drogę i rzewny płacz wypełnia leśne ostoje. Andrzej nie może uwierzyć, że jego zdrówaśmaryjki, które od dłuższego czasu błagalnie szeptał do Matki Boskiej, mogły przynieść taki skutek. Pocieszycielka Rodzin ofiarowała mu też osobliwy dar: wystarczyło, by Andrzej zatopił się w modlitwie, powierzając się jej opiece, a otwierały się przed nim serca wszystkich mu znanych ludzi, tych, z którymi miał fizyczny kontakt. Widział barwne pasma oplatające ich serca i głowy oraz potrafił je właściwie zinterpretować. Czytał w nich jak we własnej księdze życia podczas wizyty anioła przebaczenia. Z rozpaczą patrzył teraz, jak serce Oliwii przychylniej bije do kochanka niż do niego. Jak Oliwia miota się w swoich uczuciach, obdarzając męża to falą miłości, to huraganem nienawiści. To go wcale nie dziwiło, bo swego czasu i on przechodził podobne sensacje. Zaskoczyło go coś zupełnie innego, coś czego nigdy by się nie domyślił: Beata podkochiwała się w Tadeuszu. Obdarzała go uczuciem większym od tego, jakie było przeznaczone dla jej oficjalnego wybranka, z którym potajemnie wzięła ślub po dziesięciu latach znajomości, wtedy gdy była stuprocentowo pewna, że potrafi go całkowicie kontrolować. Zrozumiałym stało się, że chociażby z tej przyczyny zawsze będzie orędowniczką pojednania siostry

55 z kochankiem. Nie trzeba chyba dodawać, że uczucie, jakie kierowała do szwagra, nie miało nic wspólnego z bożą harmonią, na jaką ostentacyjnie próbowała się pod płaszczykiem świętości powoływać. Nie wiem, jak potoczą się losy państwa Kopko, choć najbliższa przyszłość już się dokonała. Który z jej dalszych wariantów zwycięży, ten chroniący wartości rodzinne czy ten związany z zapomnieniem - nie wiadomo. Miejmy nadzieję, że oboje małżonków dorośnie do swojej roli i nie opuści ich miłość do dzieci i że tą miłością odzyskają nie tylko ich serca, ale i wzajemne zaufanie, bez względu na to, jakimi drogami potoczy się ich przyszłość. Najbardziej zaskakujące w tej całej sprawie jest stanowisko, jakie po nawróceniu zajął Andrzej. Nie tylko że zrezygnował on z wszelakiej ludzkiej pomocy w zmaganiach z demonem (idzie o wyzwolenie spod jego wpływu żony i dalszej rodziny), ale całkowicie odciął się od zaświatów, całą sprawę zdając w ręce Boga. Jest przekonany, że Bóg znajdzie tu najkorzystniejsze dla wszystkich rozwiązanie: „ Może to, co powiem, nie jest potwierdzeniem mojej silnej woli, ale mówię to z potrzeby serca. Miłość ma wiele twarzy, jedną z nich jest zostawienie drugiemu człowiekowi prawa do wyboru własnej ścieżki, prawa do wolności. Tak czyni Bóg, pozwalając nam wzrastać na własnych błędach. Wiem, że w połowie jestem winny rozpadu naszego związku, ale wiem też, że mam prawo do naprawy tego, co zepsułem. Oznacza to, że będę wspierać moje dzieci i moją żonę bez względu na to, czy będziemy razem, czy też spełnimy się w kolejnych związkach. Składając własne szczęście na ołtarzu ich wolności mogę udowodnić, że moja miłość była prawdziwa. Jednak dane to będzie ocenić dopiero po śmierci. Gotów jestem na to poświęcenie. Modlę się tylko o to, aby bez względu na finał naszej ziemskiej wspólności - zło raz na zawsze zostawiło moich bliskich w spokoju. Aby wolność osobista wyraziła się w wolności myśli i czynu, a nie była przedmiotem zabiegów sił z tego i tamtego świata. Nie mówię tego z pobudek egoistycznych, czując wciąż słodycz płynącą z ust mojej żony, choć mam nadzieję, że dane mi będzie odnaleźć się kiedyś w jej sercu - ale czynię to w nadziei, iż wieczność będzie miała kolor jej oczu". Jestem podobnego zdania, aczkolwiek uważam, że wspomaganie zamysłów Boga ma czasami swoje uzasadnienie. No by czyż tylko Tadeusz i Beata mają prawo mieszać w życiu innych, posługując się niebiańską retoryką? Czy ta niebiańska retoryka może usprawiedliwić zdradę, obłudę i rozbijanie rodziny? Kiedy nazajutrz po scysji z Tadeuszem Andrzej jedzie do Częstochowy, nikt się nie spodziewa, że rozmowa między nimi przebiegnie bez awantury. Ale Andrzej marzy tylko o jednym, aby Tadeusz zastanowił się nad swoim postępowaniem i odszedł, ratując jego małżeństwo. Bo przecież ten o kilkanaście lat młodszy od niego mężczyzna miał dopiero życie przed sobą i wszelkie atuty, by czerpać z niego pełnymi garściami. Tymczasem jego życie rodzinne już się skończyło. A przecież nikt nie zamierza reszty życia spędzać bez czułych ramion bliskiej mu osoby. Nadto do szaleństwa kochał obecną żonę i najcudowniejsze pod słońcem dzieci. Jakież było jego zdziwienie, gdy Tadeusz oznajmił, że dzieci go nie interesują i umożliwi mu ich zabranie, że on ma do zrealizowania zupełnie inny plan.

56 - Czy wiesz, że kaleczysz serca moich dzieci? - spytał Andrzej pewnego siebie Tadeusza. - Posłuchaj - padło z usta kochanka - nie mam zamiaru niańczyć twoich dzieci. Jak będziesz cicho, pomogę ci je odzyskać. - Wiem, że moje córki cię nie lubią - przyznał Andrzej po chwili namysłu - teraz wiem, dlaczego. Czy ty się nie boisz, że o tym powiem Oliwii? - Nie kpij - Tadeusz wydął szyderczo wargi. - Każde twoje słowo przeciwko mojemu działa na twoją niekorzyść, czy tego jeszcze nie łapiesz? Możesz dziesięciu świadków przyprowadzić a i tak nikt ci nie uwierzy. Wszyscy jedzą mi z ręki. - Przyszła teściowa też? -1 na nią przyjdzie czas, nie uważasz? - Powiedz mi - Andrzej gubił się w tym wszystkim - co zrobisz, jak Oliwia nie weźmie z tobą ślubu? Może ona będzie chciała odpocząć? - Są na to sposoby - rzucił Tadek, wstając od stolika. Nagle stało się jasne, że to koniec rozmowy. Jednak kochanek pochylił się nad Andrzejem i szepnął mu do ucha najsłodszym głosem na świecie - Przy dzidziusiu się nie odpoczywa... Wiesz, brzuch na wsi to temat do rozmów... - Zaczekaj - Andrzej złapał go za rękaw. - To o co ci właściwie chodzi? O nią czy o pieniądze? Tadeusz wyszarpnął rękę i stuknął dłonią w rękaw kurtki tak, jakby strącał robaka. - Nie twój interes. A przyjemność też mam - zadrwił. - I pamiętaj, jak mnie jeszcze raz dotkniesz... - wbił w Andrzeja przenikliwe spojrzenie. - Uważasz się za mądrego... Jestem od ciebie znacznie młodszy i silniejszy, jak myślisz, dlaczego ci przy Oliwii nie przy waliłem?...Co?...No?... Żebyś do końca przegrał - rzucił oschle i bez pożegnania ruszył ku wyjściu. Zwyciężył. Andrzej dogonił go już na parkingu. Dalsza rozmowa nie miała jednak sensu. Pewny swego kochanek drwił z niego w żywe oczy. Andrzej dopiero tutaj zrozumiał, z kim ma do czynienia. Ten przymilny, dobroduszny młodzian, ta apoteoza cnoty była wyrachowaną zimną bezlitosną maszyną prowadzącą swoją podstępną grę. Tymczasem jego mężowskie serce, przepełnione miłością do dzieci i żony, było właśnie przez kochaną kobietę odbierane jako twarde i nieczułe. Potem padło niezręczne słowo o siłowym rozwiązaniu i tryumfujący Tadeusz z krzywym uśmiechem odparł, że on ma stosowne układy i potrafi swoją wolę wyegzekwować. I stała się kolejna dziwna rzecz: miast unieść się gniewem, Andrzej odparł spokojnie: - Źle mnie zrozumiałeś. Nie mówię o stosowaniu przemocy, ale o zwykłej ludzkiej miłości. Nawet w czasach całkowitej ślepoty, nigdy z takich rozwiązań nie skorzystałem, choć - nie przeczę - brałem je z głupoty pod uwagę. Ale wstąpiłem na ścieżkę duchowego rozwoju i więcej z niej nie zejdę. Wspominając o żonie, mówiąc, że zrobię wszystko, aby ją odzyskać, odwoływałem się do mocy ducha, który jest we mnie. Ja się po prostu gorąco modlę o to, byś był bardzo szczęśliwy i byś wreszcie znalazł swoją drogę i miłość. A wtedy, gdy twoje serce samo ci podpowie, co powinieneś zrobić, może wtedy zostawisz moją rodzinę w spokoju.

57 Wtedy dopiero staniesz się człowiekiem. To miałem na myśli, mówiąc, że uczynię wszystko, co w mojej mocy, abyśmy my wszyscy znaleźli swoje szczęście. Bo tylko w ten sposób: wspólnie i z osobna można się cieszyć prawdziwą miłością. Po tych słowach usta Tadeusza stały się cienką kreską a jego martwy wzrok zatopił się w piersi Andrzeja. Ale to było zbyt mało, by opętać uzbrojonego w miłość człowieka... I zbyt dużo, by Andrzej nie zdał sobie sprawy z tego, że właśnie przegrał szczęście swoich najbliższych... Tydzień później Andrzej udaje się do domu rodzinnego Tadeusza, dufając, że może tam ktoś potrafi wpłynąć na syna i rozerwać zaklęty krąg wydarzeń. Mylił się po raz kolejny. Został ośmieszony i zbyty ostrzeżeniem matki Tadeusza, że ma się przestać mieszać do interesów jej syna. Proszę zauważyć, że nie padło tam słowo o jakichkolwiek uczuciach, ale o... interesie. I ma to swoje uzasadnienie. Miesiąc później Andrzej ląduje w szpitalu. O czekającej go operacji wiedzą tylko dwie osoby. Kiedy po paru dniach Andrzej dzwoni do żony, chcąc z nią tylko krótko porozmawiać, usłyszeć w tej okropnej chwili samotności czyjś życzliwy głos, miast słów życzenia szybkiego powrotu do zdrowia słyszy tylko bolesne przypomnienie o rozwodzie. Oliwia ostrzega go, że nie ma już zamiaru respektować spisanej między nimi umowy. Że przemyślała to i owo i będzie robić tak, jak sama zechce. Andrzej odłożył słuchawkę i przeklął los za to, że życie nie uszło z niego przez dziurę w głowie. Prawdę powiedziawszy, umowa przedrozwodowa, jaką spisało zgodnie oboje małżonków, była sprawiedliwa dla obu stron i przez obie strony ową sprawiedliwość dokumentowały właściwe podpisy. Oto ona: „W związku z rozpadem naszego małżeństwa, sankcjonowanym wkrótce prawnym rozwodem, ja, Oliwia Kopko, zobowiązuję się do udzielania finansowej pomocy Andrzejowi Kopko, mojemu małżonkowi. Mając na uwadze obniżenie się jego poziomu życia po naszym rozejściu się w kwietniu 2004 roku, pamiętając, iż posiadana przeze mnie firma handlowa była jego własnością, przepisaną na mnie po zawarciu związku małżeńskiego - poczuwam się do obowiązku finansowego wspierania męża. Będzie to polegać na comiesięcznym wypłacaniu mu 1200 zł, rewaloryzowanych w stosunku rocznym o poziom inflacji plus jeden procent: Zaś do czasu prowadzenia przeze mnie działalności gospodarczej w budynku usytuowanym w Ukrainowicach - zobowiązuję się pokrywać koszty eksploatacji budynku: światło, woda, węgieł, dostarczać chemii gospodarczej (mydło etc.) w ilościach odpowiadających poziomowi zużycia w typowym gospodarstwie domowym, oraz zobowiązuję się partycypować w kosztach koniecznych napraw budynku, jak np. w remoncie dachu, naprawie ścian czy w innych czynnikach losowych powodujących obniżenie jakości eksploatacyjnej budynku. Zobowiązanie dotyczące pokrywania kosztów eksploatacji budynku przestaje obowiązywać w chwili zaprzestania prowadzenia przeze mnie działalności gospodarczej w rzeczonej posesji.

58 Natomiast kwestia wypłacania zapomogi mężowi traci rację bytu w chwili wzrostu jego życiowego standardu, pozwalającego mu na utrzymanie siebie i domostwa. Mówimy tu nie tylko o podjęciu pracy, ale i o zaistnieniu innych czynników pozwalających mu na w miarę godziwe życie. Umowa przestaje też obowiązywać w chwili przerwania przeze mnie prowadzenia działalności gospodarczej, jeśli byłoby to moje główne źródło utrzymania a apanaże wypłacane mężowi stanowiłyby dla mnie zagrożenie niewypłacalności. Chyba że mój nowy partner życiowy lub inne czynniki zapewniłyby mi dochód wystarczający do wspierania męża bez utraty tzw. płynności finansowej. Przy czym. ocenę tego moralnie etycznego porównania poziomów życia godzę się w nierozwiązywalnych kwestiach zostawić do rozpatrzenia drogą sądową. Zobowiązuję się także do jednorazowego wypłacenia sumy 45 tys. zł w czasie do końca tego roku. Przekazuję mu również w użytkowanie samochód marki Ford-Transit, Z pierwszeństwem korzystania z niego przez męża w przypadku konfliktu interesów. Naprawy i koszty utrzymania pokrywam osobiście. Zaś po wycofaniu z eksploatacji oddam go mężowi na własność. Zobowiązuję się także pomóc finansowo w zakończeniu remontu części mieszkalnej wzmiankowanej posesji, jak i zakupu zlewu oraz piecyka elektrycznego z piekarnikiem oraz nałożenia na zewnątrz klinkieru na część balkonową i drzwiową. W zamian mąż, prócz przejęcia na własność posesji usytuowanej w Ukrainowicach, zobowiązuje się nie rościć żadnych praw teraz ani w przyszłości, co do naszej pozostałej wspólnej własności majątkowej, która od teraz przechodzi na moją własność". Nie trzeba chyba nikogo przekonywać, że po uśpieniu czujności Andrzeja pani Oliwia nie zamierzała do końca dotrzymywać obietnicy. Podpuszczana przez kochanka i rodzinę, krok po kroku wycofywała się z deklarowanych przysięgą obietnic. No, skoro za nic miała i przysięgę małżeńską, to cóż miały dla niej znaczyć jakieś tam błahostki spisane na kartce papieru. Owszem, wspierała męża przyrzeczoną miesięczną sumą i starała się przekazać mu jakąś sumę na edycję jego książek, ale miało to jedynie charakter asekuracyjny. Doszło do tego, że robiła wszystko, aby tylko go zranić. Jeśli zadzwonił do niej, ostro upominała, że dzwoni na jej koszt, gdy siadły stare akumulatory w aucie, zarządziła, by sam je sobie kupił, gdy prosił o pieniądze na podkład pod tynk, wywinęła się, powołując się na udzieloną pasierbowi pożyczkę, którą ten przetracił. I tak szło na okrętkę. Andrzej płakał na szpitalnym łóżku całymi godzinami. Przed wyjściem ze szpitala zadzwoniła do niego kobieta. Z głosu wynikało, że młoda i bardzo roztrzęsiona. Zapytała, czy jest mężem kobiety, z którą Tadeusz ma romans. Mówiła dosyć nieskładnie i była bardzo zdenerwowana. Nim zdążył zastanowić się nad odpowiedzią odłożyła słuchawkę. Minutę później zadzwonił starszy mężczyzna, prawdopodobnie w jego wieku. Przeprosił za natarczywość córki i zaproponował rozmowę przez normalny telefon, gdyż dzwonienie na komórkę -

59 jeśli rozmowa się przeciągnie - jest w jego przypadku pewnym finansowym obciążeniem. W czasie dość długiej wymiany zdań okazało się, że Tadeusz równolegle z Oliwią utrzymywał stały kontakt z panną M. A że nie był to kontakt typowo towarzyski, świadczyła o tym dobitnie ciąża. Jednak obrotny kochanek nie miał najmniejszego zamiaru żenić się z biedną dziewczyną gdy trafiła mu się bogatsza kobieta, czyli Oliwia. By wyciszyć sprawę i uniknąć afery z ojcostwem, zaproponował zakochanej w nim dziewczynie pokaźną sumę pieniędzy na usunięcie ciąży, posługując się czysto makiaweliczną argumentacją: „Skoro i tak z tobą nie zostanę, to czy nie lepiej będzie, abyś znalazła sobie nową miłość? Dziecko ci w tym może przeszkodzić..." Ojciec M. z bolącym sercem poparł Tadeusza w tej sprawie. Jednak sprytny młodzieniec i tutaj usiłował nabić ludzi w butelkę. Wpłacił pierwszą ratę obiecanej sumy, ale umowy (rzekomej pożyczki) nie podpisał i jakoś nie znajdował czasu, aby odwiedzić zbolałą kochankę, która do niedawna była oczkiem w jego głowie. Czekał, przyczajony, aż M. usunie ciążę, aby nikt nie był mu w stanie niczego udowodnić. Ale sprytna dziewczyna potrafiła przeglądnąć zawartość telefonu komórkowego Tadeusza, odpisać numery i po zawartości skrzynki sms-owej zorientować się, kto jest jej rywalką. Właściwie to marzyła o tym, by Tadeusz się obudził i został z nią choćby ze względu na dziecko, ale jej ojciec doskonale rozumiał, że to i tak koniec ich związku, że nie pozostaje nic innego, jak tylko zmusić Tadeusza do reakcji. Po prostu zastraszyć go. Obiecał też pomóc Andrzejowi na sprawie rozwodowej. Po powrocie ze szpitala Andrzej od razu został zaatakowany przez Oliwię, która kpiła z niego, mówiąc wprost, że na takie numery z dzwonieniem i ciążami nabrać się nie da. Z ostrej wymiany zdań wynikało, że panna M. skontaktowała się również z Oliwią i że Oliwia zdążyła przeprowadzić już wyjaśniającą rozmowę z Tadeuszem, który zręcznie całą winą za rzekomo wyreżyserowany incydent obarczył Andrzeja, wmawiając kochance, że to podstęp jej zazdrosnego męża, a nie jakaś tam prawda. Jak zwykle wyszedł z opresji bez szwanku, mieszając z błotem bezsilnego konkurenta. Musiał też dogadać się z M. w sprawie usunięcia ciąży, gdyż nikt już więcej w tej sprawie do Andrzeja nie zadzwonił. Andrzej podupadł całkowicie. Jego nieodwzajemniona miłość staje się tak ogromnym, tak przytłaczającym duszę ciężarem, że nie jest w stanie tego wytrzymać. Ból nie do zniesienia rozdziera jego wnętrze, a wszystkie wspomnienia o ukochanej świadomość drze na strzępy. Ze łzami w oczach modli się, prosząc Boga o odebranie mu największego skarbu, jaki otrzymał za życia: miłości. Prosi, by Bóg wybaczył mu, że nie ma już siły przetrzymywać tego duchowego klejnotu. „ Jak wytrwasz w miłości, jak wytrwasz w miłości... jak wytrwasz..." - słyszy dudniące echo anielskiej przepowiedni i tonąc we łzach, błaga o odebranie mu tej nadziei. Może dlatego, że jego cierpienie sięgnęło kresu ludzkiej wytrzymałości, po trzech dniach próśb i błagań bardzo silny i ojcowski głos zapytuje Andrzeja, czy ten przyjmie Jego Wolę. Andrzej natychmiast orientuje się, z kim ma do czynienia. Pojmuje, że moc, jaka stoi za kierowanymi doń słowami, nie pochodzi od anioła, że jest dużo większa, że pochodzi od Boga. Całe ciało pogrążonego w modlitwie

60 człowieka drży jak osika. Powtarzane jak w tańcu pytanie raz po raz rozdziera jego świadomość i pogrążonemu w rozpaczy Andrzejowi wydaje się, że zaświaty ścierają jego duszę na proch. On już wie, kto uraczył go swoją obecnością kto domaga się od niego największego poświęcenia, kto sięga po jego życie i duszę. Może kto inny na jego miejscu po tysiąckroć wykrzyczałby, że tak, że niech się stanie to, o co proszą go niebiosa, ale on nie wierzył, by ktoś stamtąd chciał pomóc mu porzucić najcenniejszy skarb, jaki może posiąść człowiek za swojego żywota: miłość! Nagle wystraszył się. że powierzenie się Bogu może oznaczać dla niego utratę rodziny: Oliwii i dzieci, które pójdą inną drogą. Z drugiej strony Bóg nie mógł przecież pozbawić go klejnotu, jaki rozpromienił się w nim świetlistymi barwami sił duchowych, gdyż to właśnie te siły prosił usilnie o wstawiennictwo. On tylko nie był w stanie udźwignąć tej miłości bez zatracenia w sobie całego człowieczeństwa. Jednak, jako syn, prosi Ojca o odpowiedź: Czy będę szczęśliwy? (ma na myśli ewentualność rozejścia się z Oliwią). - Ze mną, synu, każdy jest szczęśliwy - słyszy sercem duszy głos nie pozostawiający cienia wątpliwości co do prawdziwości przesłania. - Ale czy mogę jej mówić, że ją kocham i że chciałbym z nią być?! - To możesz mówić zawsze, ale nie narzucaj jej swojej woli. - Ale ona narzuca mi swoją..(!) - Wtedy pomyśl o mnie i daj mi kochać was tak, bym uczynił to, co dla wszystkich będzie najlepsze. Potem czyjaś dłoń zaprowadziła go do ciemnego pokoju i rozległ się głos: „To jest twój świat, pełen mroku i zagubienia". Potem wprowadzono go do pokoju jasnego (oświetlonego) i ten sam głos dokończył: „Od tej jasności zacznie się Woje nowe życie i będziesz szczęśliwy jak nigdy". Andrzej padł na kolana i... - powierzył swoje życie i wolę Bogu. Zaufał mu bezgranicznie. Naturalny spokój, niewymuszona cisza i anielska harmonia wyciszyły wszystkie wątpliwości w jego umyśle, sercu i duszy... Pojął, że miłość nie musi zawierać się w fizycznej materii, że ona gra swoją pieśń tylko w harmonii sfer i bycie jej wiernym sługą nie musi wcale oznaczać dotyku ukochanych dłoni. Umarł w nim człowiek, aby mógł narodzić się CZŁOWIEK. Jego walka skończyła się raz na zawsze... Ale cierpienie miało trwać aż do końca... A potem zjawił się przed nim anioł miłości w całej krasie swojej wspaniałości. Otoczony emanującą z całej postaci białą poświatą sprawił, że wszystko wokół stało skąpane w rajskich jasnych światłach, które ściany i sprzęty czyniły niemal przezroczystymi. Andrzeja otoczyły kordonem jeszcze inne jaśniejące postacie, a ich wielka radość wypełniła jego zbolałe serce wiarą w ocalenie. I jak w „Opowieści Wigilijnej" rozegrały się przed nim sceny zapowiadające przyszłość. Jedne przedstawiły mu rzeczywistość, która stałaby się jego udziałem, gdyby uległ siłom zła, inne ukazały mu świat, jaki czeka go w nagrodę za wytrwanie w miłości. Ale ani jedne, ani drugie nie stanowiły jednak odbicia tego, co tworzyły w nim myśli spłodzone przez ludzką niedoskonałość.

61 W pierwszym przypadku ujrzał własne dzieci, borykające się z szarą rzeczywistością którym nie powodziło się życiu wcale lepiej niż pozostałym ludziom, choć ich potencjał moralny i intelektualny wskazywał na to, że powinno być raczej odwrotnie. Oliwia już nie żyła, a ona sam leżał w małym pokoiku brudny i zapijaczony. Po sklepach w Ogrodowie zostało tylko bolesne wspomnienie, a wspaniały dom w Ukrainowicach dawno zmienił właściciela. W drugim przypadku Andrzej widzi ślub Tadeusza z Oliwią i ich wspólną radość z narodzin dziecka. Zaskoczony, dowiaduje się, że dzięki jego miłości i prośbie o boże wstawiennictwo zostaje zdjęta klątwa z Tadeusza, któremu dane jest przeżyć z Oliwią kilka radosnych lat. Niestety, miłość łącząca Oliwię z Tadeuszem umrze w 4 roku ich wspólnego pożycia, a miejsce jej wypełnią żal i zawiedzione nadzieje, które od tej pory będą ją nękać aż do śmierci. W pięć lat po rozwodzie dziewczynki stoczą prawdziwy bój o ojca i od tego czasu będą częściej przebywać u niego niż u matki. Zaś w wieku dorosłym odwrócą się od jej całej rodziny, kierując swoje uczucia na ojca i jego przyszłą żonę, która stanie się dla nich wzorem kobiety godnej naśladowania. Obie będą wiodły szczęśliwe życie rodzinne i rozkręcą z pomocą Andrzeja udane interesy. W przeciwieństwie do nich dobra passa Tadeusza i Oliwii skończy się w czternastym roku ich znajomości, i choć zawsze stać ich będzie na modne ciuchy, to nigdy już nie będą mogli sobie pozwolić na życie ponad stan. Ktoś stojący z boku krzyknie zapewne: ale to nie jest szczęśliwe rozwiązanie! Początkowo i ja tak sądziłem, gdy Andrzej po raz pierwszy przedstawiał mi odsłoniętą przez anioła przyszłość. Dopiero po czasie zrozumiałem, że obojgu kochankom Bóg zezwolił wreszcie dopełnić prawa miłości. Bo oto Andrzej - mimo że poślubia kogoś innego - poprzez wstąpienie na ścieżkę duchowego rozwoju nie tylko trwa w miłości, która od tej pory zaczyna emanować na wszystkich ludzi, ale na dodatek sprowadza wielkie szczęście na dzieci i swoją nową rodzinę. Mało tego, po czterech latach pożycia z Tadeuszem Oliwia odkryje, iż trwająca w jej sercu miłość do byłego męża nie tylko, że nie wygasa, ale staje się na dodatek najczystszym rodzajem uczucia, jakiego kiedykolwiek doświadczyła. Jej miłość do Andrzeja stanie się z czasem tak naturalna, iż pozwoli jej wytrwać w nieudanym związku z Tadeuszem oraz w pokorze doczekać śmierci, która w zaświatach złączy nieszczęśliwych kochanków (Andrzeja i Oliwię) raz na zawsze. I choć nigdy nie zdobędzie się na odwagę, by przyznać się do błędu, to sama z siebie będzie życzyć pierwszemu mężowi wszystkiego najlepszego, tak jak on życzył jej tego w chwilach swojego największego cierpienia. I tak po raz tysięczny okazuje się, że to, co człowiekowi wydawać się może najwłaściwsze, w oczach zaświatów wygląda zupełnie inaczej. I choć siły zła i ludzka niedoskonałość rozdzieliły Andrzeja i Oliwię za życia, to ich prawdziwa miłość pokona nie tylko wszystkie przeciwności losu, ale poprzez obopólne cierpienie uszlachetni ich w oczach Pana i sprawi, iż tam, w górze, w naszym prawdziwym świecie, ich serca złączą się na wieki wieków. „Jeśli wytrwasz w miłości, uratujesz rodzinę" - rzekł przecież anioł, wieszcząc najlepsze z duchowego punktu widzenia zakończenie.

62 I tak oto nauka cierpliwości, jaka miała wyznaczyć za życia los Andrzeja, oraz nauka wolności i miłości, które mają stanowić wzór zmian w duszy Oliwii - osiągną swoją rację bytu, jeśli tych oboje rozłączonych kochanków wytrwa w prawie miłości i za życia będzie podążać śladem duchowych zobowiązań. Bo to, co tu, na ziemi, wydać się może błogosławieństwem, wcale nie musi być nim w oczach zaświatów, które są naszym odwiecznym domem... A te skromne 50 lat rozłąki, tak boleśnie uciskającej serce, prędzej czy później wyda się niczym wobec Woli Pana, prawa miłości oraz nieskończonego trwania w najdoskonalszym z duchowych związków... Jeśli ktoś ma jakieś pytania w tej sprawie, zwłaszcza jeśli chce odnieść je do własnego życia i prosić o wsparcie, Andrzej chętnie na nie odpowie, gdyż wie, iż to, czego doświadczył, nie jest tylko jego udziałem, ale jest udziałem nas wszystkich. Obiecał sobie, iż do końca życia będzie wspierał każdego, komu drogie są uczucia bliskich i ich szczęście, iż zrobi wszystko, co w jego mocy, aby nikt nie popełnił takich błędów jak on sam. Można się z nim skontaktować bezpośrednio w Internecie: e-mail: [email protected]. Smutna to historia, ale prawdziwa. Na jej przykładzie widać, jak subtelne jest działanie sił zła i jak można tego nie zauważyć, zwalając całą winę na źle zrozumiane ludzkie intencje. I chociaż w tym przypadku tryumf dobra wydaje się retuszować wszystko, to proszę nie zapominać, że ta para duchowych kochanków została w tym życiu rozdzielona raz na zawsze, że nigdy nie złączą się ich dłonie we wspólnym uścisku i nigdy więcej nie zatopią swoich miłosnych spojrzeń w lazurach własnych zakochanych oczu. Tymczasem to nie my częstokroć odpowiadamy za zniszczenia w tym świecie, choć poprzez przyzwolenie, poprzez opowiedzenie się za złem, kiedy pozwalamy mu działać w naszym imieniu, też w pewnym stopniu ponosimy odpowiedzialność za to, co się stało. Chciałbym jeszcze zaprezentować osobiste wyznania osób, które w swoim życiu także odczuły obecność mściwych mocy, które dostrzegły podstępne działanie szatana i świadomie stoczyły z nim walkę. Ponieważ teksty nie są autoryzowane, po raz kolejny posłużę się inicjałami: „Nazywam się IW. i jak pamiętam - zawsze byłam inna. Nie chodzi mi o cechy zewnętrzne, bo tutaj mieszczę się w standardzie. Nie potrafiłam zrozumieć wielu problemów innych ludzi, że to czegoś nie mogą lub nie mają. Dla mnie było to oczywiste: chcę, to mam. Po prostu... Nie zastanawiałam się, dlaczego tak jest. Kto lub co za tym stoi. To się dzieje i już. Ezoteryką interesowałam się od zawsze. Kwestie religii były mi bliskie. Interesowało mnie, która co ma do zaoferowania swoim wyznawcom. Wróżby, numerologia, horoskopy... to takie fajne, tajemnicze i zabawne. Wiele było w moim życiu zdarzeń, które mogę uznać za początek mojego poważniejszego zainteresowania się światem magii. Uznaję, że był to rok 1996, kiedy wydarzył się przełom w moim życiu. Po jednym ze szkoleń prowadzonych przez światowej rangi trenera międzynarodowej organizacji szkolącej kadrę kierowniczą firm zajmujących się finansami zostałam zaatakowana energetycznie. Miałam

63 świadomość, że znalazłam się krok od śmierci. To było niesamowite i przerażające. To doświadczenie było tak silne, że na zawsze zmieniło moje życie. Nie potrafiłam sobie z tym, co przeżyłam, poradzić ani sklasyfikować tego, ani zapomnieć. Zaczęłam więc szukać wytłumaczenia. Tak trafiłam do wróżki, z którą się zaprzyjaźniłam. Baśka "czarownica" dała mi tarota, a on zaczął do mnie mówić. Wystarczyło, że położyłam dłoń nad kartą, zamknęłam oczy i już wiedziałam, co chciałam: przeszłość, przyszłość, teraźniejszość... tak sobie, po prostu... Tak to sobie trwało - życie domowe, zawodowe swoim torem, a moje hobby swoim. W1999 zaczęły się u mnie pojawiać problemy ze zdrowiem. Wylądowałam w szpitalu ze skierowaniem na operację kręgosłupa (przepuklina między kręgami L4 i L5). Ból był straszny. Wspomniana Baśka "czarownica" przywiozła do szpitala bioenergoterapeutę, a ja uchwyciłam się nadziei, że uniknę operacji i wyzdrowieję. Uniknęłam - ale za jaką cenę! Między mną a bioenergoterapeutą szybko, bo od pierwszego kontaktu wzrokowego, nawiązało się porozumienie, na mocy którego podczas leczenia, a następnie po jego zakończeniu uczył mnie. W magii nie potrzeba ławek, tablic ani odrabianych słupków. Przekazy odbywają się drogą telepatyczną, a ćwiczysz sam. Byłam inicjowana, tak naprawdę to do końca nie wiem w co. Wszystko to było nowe i fascynujące, przeżycia bardzo intensywne, często ekstremalne. Widziałam i czułam energie, posiadałam zdolność wchodzenia w różne stany świadomości. Nie podobały mi się tylko niektóre myśli, nakazy i przymusy, które pojawiały się we mnie. Szukałam tzw. "prawdziwej wiedzy". I tak trafiłam na Hunę. Huna - wiedza tajemna kahunów. Brzmi dobrze, prawda? Ponieważ wszystko, co wiedziałam, nie dawało mi odpowiedzi na pytanie, co się ze mną dzieje, a kursy dostępne na rynku oferowały wiedzę według mnie elementarną, więc sama postanowiłam otworzyć ośrodek, w którym będzie można się uczyć magii przed duże M. O dziwo, wszyscy, którym zaproponowałam współpracę, ochoczo wyrażali Zgodę. W krótkim czasie otworzyłam w Warszawie szkołę regresingu, kursy Huny, kursy tarota i szkołę bioenergoterapii. Chętnych było wielu. Nawet nie musiałam się zbyt reklamować. Może dlatego, że zajęcia prowadzili fachowcy w swoich dziedzinach. Wizje rozwoju firmy były świetlane, ja wiedziałam i potrafiłam tak wiele, więc dlaczego nadal było mi tak źle??? Dlaczego nie czułam zadowolenia, mimo że mam moc materializacji swoich życzeń? Mimo tylu zdolności i umiejętności była we mnie i wokół mnie pustka! Ciągłe te pytanie "dlaczego?". Dlaczego? Czego mi brakuje? Jak to zrobić? Tak - brakowało mi miłości, na to wpadłam szybko. Tylko co to ta miłość? Tak łatwo pomylić ją z namiętnością pożądliwością i chciejstwem. Z pustym poczuciem władzy i mocy. To wszystko miałam, a ciągłe coś było nie tak. Gdy już było, okazywało się być czymś innym! Więc gdzie to jest? A może wcale tego nie ma? Gdy byłam w takim stanie, trafił do mnie "przez przypadek" J.S. i zaczął opowiadać o Jezusie i Bogu. Uświadomił mi, że Jezus Chrystus umarł na krzyżu za

64 mnie i moje grzechy, że tylko w Jezusie znajdę to, czego tak bardzo pragnę. Trafił iskrą w proch i zapaliło się. Z naszego spotkania od razu pojechałam do księgarni kupić biblię. Wcale to nie było takie proste!!! Wszystko we mnie aż się skręcało. Każdy krok w kierunku Pisma Świętego był walką. Wewnętrzna szarpanina rozrywała mnie kawałek po kawałku. J.S. zadał mi pracę domową do odrobienia: podał numer psalmów i powiedział: czytaj na głos. Czytałam! Jak każdy porządny okultysta do rytuałów podchodzę poważnie. Kazali wykonać — zero dyskusji. Siadam do czytania, a tam puste strony! Nie ma tekstu! Więc się zdenerwowałam... i tekst się pojawił! Za chwilę zdania się poprzestawiały, to znów wyrazy zmieniały znaczenie i tak dalej... Zasłonięcie Słowa Bożego to jedno z działań diabła. Innym, którego doświadczyłam, to ataki fizyczne. W tym czasie byłam tak wyczerpana, że nie miałam siły chodzić, a pierwszej nocy po podjęciu decyzji o nawróceniu dostałam krwotoku. Obudziłam się rankiem w kałuży krwi. Byłam przerażona. Ataków na moje życie było jeszcze kilka. W standardzie są presje samobójcze. Wtedy dopiero zobaczyłam, z kim mam do czynienia i kim są te świetliste postacie ci mistrzowie i opiekunowie duchowi. To demony podszywające się pod postać Anioła Światłości. Diabeł łatwo nie puszcza swojej ofiary. To fakt, ale faktem jest też to, że nad nim jest potężniejsza moc. Żaden człowiek nie ma możliwości zwyciężyć w tej walce, może natomiast poprosić o pomoc Jezusa Chrystusa (...)" Równie wstrząsające jest kolejne wyznanie: „ W pewnym sensie urodziłem się okultystą, a już na pewno z "okultystycznym obciążeniem ". Ojciec parał się różdżkarstwem (kiedy umarł, pozostawił mi w spadku swoje wahadełko), moja babcia stawiała kabałę, ja zaś, będąc dziesięcioletnim chłopcem - asystowałem jej przy tej czynności. Nie byli "zawodowcami", posiadali natomiast paranormalne zdolności. Odziedziczyłem je po nich i już w 14 roku życia dane mi było doświadczyć pierwszego okultystycznego "oświecenia". Wydarzyło się to w kwietniu 1966 roku na pewnej górze nieopodal Kielc. Ogarnęła mnie wtedy i wypełniła dziwna, wydobywająca się spod ziemi i zstępująca z nieba moc. Czym była? Nie wiedziałem. Zdawałem sobie tylko sprawę, że jest odwieczna, pradawna. Wydarzenie to sprawiło, że zainteresowałem się mitologiami różnych ludów, a zwłaszcza Greków. Zeus, Hades, Dionizos byli dla mnie bardziej realni niż biblijny Bóg. Pierwszy kamienny ołtarz ku ich czci zbudowałem w wieku 17 lat. Potem zacząłem studiować etnografię i zafascynowałem się Orientem - Indiami, indyjską filozofią, religią i mistyką, a także taoizmem, buddyzmem, tantrą. Mój stosunek do chrześcijaństwa był bardzo krytyczny, Bardziej odpowiadał mi bezosobowy Absolut buddyzmu, zen oraz joga (praktykę medytacyjną rozpocząłem w 1972 roku). Jeździłem do Indii, tłumaczyłem z sanskrytu upaniszady, Bhagawatgitę, badałem kultury indyjskich plemion, napisałem na ten temat doktorat, później postanowiłem zająć się ezoteryczną tradycją zachodniego kręgu kulturowego.

65 W 1986 roku zetknąłem się z grupą łudzi uprawiających spirytyzm i służyłem im jako medium przyciągające duchy. Spirytyzm mnie jednak odstręczał, wolałem poświęcić się astrologii, alchemii, hermetyzmowi, a głównie kabale. Zacząłem wróżyć zwyczajnymi kartami. W czasie pobytu w Szwecji w 1987 roku kupiłem pierwszą talię tarota. Kiedy je obejrzałem, spostrzegłem, że znam skądś te wizerunki i wcale nie muszę uczyć się ich dywinacyjnych znaczeń. Wystarczyło, bym wziął do ręki jakąkolwiek kartę, i natychmiast "przypominało" mi się jej znaczenie. Wróciwszy do Polski, kontynuowałem wróżbiarski proceder, wzbudzając zaciekawienie znajomych dziennikarzy. Za ich namową zabrałem się do pisania dwóch książek o tarocie. (,..)Opracowałem dwie talie tarota, publikowałem artykuły na łamach pism ezoterycznych i będąc uznanym autorytetem w tej dziedzinie, intensywnie zajmowałem się rozpowszechnianiem wiedzy na jego temat, jak również dywinacją prowadzeniem kursów oraz szkoleń przeznaczonych dla przyszłych adeptów kartomancji. Nocami praktykowałem magię rytualną, wzorowaną na dziełach Eliphasa Leviego, Aleistera Crowleya i tradycji okultystycznego Zakonu Złotego Brzasku. Tak stałem się jednym z ważniejszych liderów polskiego ruchu New Age. W maju 1992 roku znów spłynęło na mnie światło i doświadczyłem dotknięcia czegoś, co identyfikowałem z Bogiem. Jesienią tegoż roku poczułem przy sobie obecność jakiś bytów, czułem, że jestem obserwowany. Podczas wieczornej medytacji prześwietlił mnie jasny snop światła, jakiś głos zapytał, czy chcę przyjąć ten dar. Pewien, że mam do czynienia ze Stwórcą, odparłem, że oczywiście tak, chcę, i to bardzo! Niedługo potem zauważyłem obok siebie najpierw jedną potem drugą świetlistą postać. Byli to moi "duchowi przewodnicy", "mistrzowie", którzy wtajemniczyli mnie w różne aspekty kabały. Moja wrażliwość na paranormalne zjawiska bardzo wzrosła. Zyskałem zdolność odczytywania myśli. Wystarczyło, bym wziął do ręki jakiś przedmiot, i już znałem całą jego historię, losy właściciela, miejsce pochodzenia. Najbardziej jednak pasjonowała mnie umiejętność ezoterycznego interpretowania rozmaitych symboli oraz religijnych tekstów. Ten ostatni dar wykorzystałem do analizowania Biblii, odnajdując w niej wiele ukrytych, tajemnych przesłań. Z biegiem dni ogarniał mnie coraz większy niepokój. Czując się osaczony, zmuszany do robienia rzeczy, których nie chciałem robić, zwróciłem się o radę do pani M.S., znanej warszawskiej wróżki i uczennicy słynnych przedwojennych okultystów. "No cóż, panie J. rzekła, wysłuchawszy mojej opowieści. - Musi pan wiedzieć, że Szatan przybiera różnoraką postać..." W tym dniu pani M.S. stała się moją mistrzynią zaś jej słowa podziałały na mnie niczym kubeł zimnej wody wylany na głowę. No i proszę! Szukałem Boga, odnalazłem diabła! Jeszcze tego samego wieczoru pozbyłem się magicznych rekwizytów, w odpowiedzi na co moi "astralni mistrzowie" zaatakowali mnie z potężną siłą. Udręczony, porażony strachem, szukałem ratunku w Bogu, w Ewangelii,

66 w Modlitwie Pańskiej, ale nie chciałem pozbywać się tarota i wciąż uważałem siebie za kabałistę. Zarzuciwszy medytację, odczuwałem ponadto silną potrzebę zastąpienia jej inną praktyką. A że do moich rąk dotarły książki traktujące 0 prawosławnej modlitwie, którą zowią "modlitwą Jezusową" (polegała ona na rytmicznym i wielokrotnym powtarzaniu krótkiej formuły skierowanej do Jezusa), uznałem to za "znak Boży" i przystąpiłem do jej systematycznego odmawiania. Wiosną 1995 roku wyjechałem do USA, gdzie zetknąłem się z indiańskimi szamanami. Potrafiłem już wtedy kontaktować się z "duchami drzew", z elementalami i innymi "duchami przyrody". Umiejętności te okazały się pomocne podczas przeprowadzonych przeze mnie operacji magicznych pod Świętym Krzyżem 1 w Bielsku Białej. Ta ostatnia przerodziła się w magiczny bój z szatanem. Odniosłem "zwycięstwo", pomogła mi w tym zaś, jak wierzyłem, Matka Boska. Od tej pory niemal codziennie odmawiałem katolicki różaniec przeplatany "modlitwą Jezusową". Zły wziął sobie na mnie odwet wiosną 1997 roku; w tym samym roku, w którym wyszła moja ostatnia ezoteryczna książka. Przybrawszy postać szerszenia, wstąpił w moje ciało, ja zaś - gnany łękiem - ruszyłem szukać ratunku w kościele katolickim. To, co się ze mną później działo, przypominało horror. Mówiąc najkrócej, doświadczyłem tego wszystkiego, co opętana przez diabła dziewczynka z filmu "Egzorcysta". Im bardziej jednak srożył się diabeł, im bardziej dręczył mnie omamami, fobiami, lękami, straszliwymi wizjami, chorobami i psychofizycznymi dolegliwościami, z tym większą determinacją biegałem do kościoła, brałem udział w mszach, przyjmowałem komunię, modliłem się do Bogurodzicy i mantrowałem przed ikonami na różańcach. Uwierzyłem we wszystkie katolickie dogmaty. Spowiadałem się, pokutowałem, modliłem, adorowałem eucharystię. Jezus nawiedzał mnie w wizjach, Matka Boska uleczyła jedną z moich chorób, w moim pokoju rosła góra przywiezionych ze "świętych miejsc" dewocjonaliów, a jego wystrój - jak powiadała ironicznie moja żona - z magicznego stawał się dewocyjno- kościelny. Pobożność wszelako w niczym mi nie pomogła i nie uchroniła przed napadami lęku, różnych fobii i narastającą manią samobójczą Pojąłem wreszcie, że daremnie szukam pomocy w Kościele. Że wszystkie te celebrowane przezeń misteria, w których dochodzi do mistycznej "przemiany wina w krew", a "opłatka w ciało", wszystkie te "cudowne obrazy", "szkaplerze", "medaliki", by nie wspomnieć o Rytuale Rzymskim, są przejawami magii, katolicką odmianą okultyzmu. Myśl ta naszła mnie gdzieś na początku 2002 roku. Schowałem różańce, dewocjonalia, modlitewniki i książeczki do nabożeństwa i pojechałem w Góry Świętokrzyskie - tam, skąd wywodzą się wszyscy moi przodkowie. "Boże moich ojców modliłem się twarzą skierowaną ku Świętemu Krzyżowi - wskaż mi drogę". W odpowiedzi jakiś wewnętrzny głos kazał mi się wyrzec Jezusa, Biblii, chrześcijaństwa i wrócić do nauczania tarota. Pół roku później, stojąc o zachodzie słońca na wierzchołku Świętego Krzyża, ponownie doznałem "objawienia". Ogarnęło mnie światło, poczucie wolności

67 i akceptacji. Zaznałem wyzwolenia. "Rób, co chcesz - usłyszałem - a obiecuję ci, że po śmierci i tak trafisz do mojej krainy". Zyskana tego dnia wolność rychło przeobraziła się w pustkę, w poczucie wewnętrznej martwoty. Faktycznie, mogłem robić wszystko. Mogłem uczyć tarota, czarować, medytować, modlić się albo szlajać po agencjach towarzyskich, zachłewać alkoholem, ćpać, mordować zwierzęta, składać je w ofierze szatanowi... Mogłem czynić najgorsze i najchwalebniejsze rzeczy - żadna z nich mnie nie kalała, ale też nie prowadziła do świętości. Ugrzęzłem w strasznym przepastnym nihiło, w pustce, w której nie istnieje miłość, przyjaźń, współczucie. Umarłem za życia. Mój duch skonał. Pozostało odczuwające ból i mdłą rozkosz ciało. Jesienią 2002 roku spotkałem Leszka K., czyli "Korzenia": byłego narkomana, byłego okułtystę, który został z okultyzmu uwolniony, gdy 12 lat temu nawrócił się na Jezusa Chrystusa. Rozmowy z nim wzbudziły we mnie iskierkę nadziei. "A może i ja mógłbym to zrobić?" - pomyślałem. Nic z tego! Przez następne pół roku nie mogłem nawet wypowiadać imienia Jezus! Nie mogłem się modlić, nie mogłem czytać Biblii (jej widok napawał mnie obrzydzeniem i wstrętem), a jeśli już to czyniłem, nie byłem w stanie zrozumieć jej słów. Zabrałem się więc do głośnego czytania psalmów. Pomogło, lecz tylko częściowo. Wystarczyła chwila nieuwagi, bym zaczął je czytać wspak, lub zamiast słowa "błogosławieństwo", wypowiadać słowo "przekleństwo". W sierpniu 2003 roku poprowadziłem w Górach Świętokrzyskich ostatni kurs tarota. Jechałem nań zdziwiony, bo nie wiedziałem, czemu Bóg, którego prosiłem o zwolnienie mnie z tego obowiązku, zezwolił, bym znów musiał "babrać się" w ezoteryce. Postępowałem więc ostrożnie. Nie epatowałem nikogo Biblią, do ostatniego dnia nie wyjawiłem swej decyzji o nawróceniu. Mówiłem tylko o tym, czym jest magia, okultyzm oraz tarot. Krok po kroku obnażałem złudny splendor i wszystkie pułapki pana magii - szatana. Zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Jednych miotało, skręcało ze złości i oburzenia, inni palili karty tarota, modlili się psalmami i czytali Biblię. Wróciwszy do Warszawy, poczułem się osamotniony. Nie na długo. Najpierw poprosiła mnie o rozmowę Iwonka. Potem Inez, Beata i kilka innych osób. 1 okazało się, że każdy z nas cierpi na tę samą dolegliwość. Wszyscy zachorowaliśmy na okultyzm. Potrzebowaliśmy uzdrowienia. Potrzebowaliśmy Lekarza. W październiku zeszłego roku szatan po raz ostatni przypuścił szturm. Gnany obłędną myślą o samobójstwie, nie mogąc opanować tego pragnienia, siedziałem w moim pokoju i wołałem: „Jezu, Jezu, ratuj!" Uratował. Najpierw dał pokój, potem odnowił moją wiarę. Tego dnia zakochałem się w Nim "na zabój", gdyż to, co uczynił, pełne było tak czułej miłości, jakiej nigdy dotąd nie doznałem. Od tamtych dni minęło kilka miesięcy. Dziś mogę powiedzieć, że rok temu byłem martwy i spopielały. Teraz żyję i raduję się życiem. Przebudziłem się ze snu śmierci. Wiem, kto mnie uleczył i kto mnie ocalił. Kto jest sprawcą cudu mego nawrócenia. Jest Nim mój Bóg. Mój Zbawiciel. Syn Boży. JEZUS CHRYSTUS". No cóż, trudno się z tym nie zgodzić. Wszędzie tam, gdzie istnieje egoistyczna, ingerująca w wolność drugiego człowieka myśl, pojawia się zawsze

68 zaproszenie do tańca z siłami ciemności. Nawet pozornie błahe życzenie zmiany rzeczywistości na naszą korzyść, co prawie zawsze stanowi cel koncentracji - może być początkiem końca naszej wolności. Wszędzie tam, gdzie usiłujemy zarządzać losem drugiej osoby bez uzyskania na to jej zgody, prędzej czy później będziemy musieli za to zapłacić. Proszę to mieć na uwadze. Równie niebezpieczne są wszelkiego rodzaju praktyki mediumiczne. Jeśli ktoś nie czuje się do tego powołany, nie powinien ani myśleć o tego typu doświadczeniach. Bóg każdemu z nas dał dar, każdego wyposażył w umiejętności, które będą mu pomocne w pokonywaniu zakrętów losu. Nie sięgajmy więc po to, co nie nasze, skupmy się na tym, co odczuwamy za nam dane. Nie mamy daru jasnowidzenia, nie oszukujmy się, uprawiając magię; nie mamy daru leczenia, nie chodźmy na kursy bioenergoterapii; nie mamy zdolności mediumicznych, nie kupujmy spirytystycznych akcesoriów, bo za tymi dążeniami nie może stać zdrowy rozsądek. Tam gdzie go nie ma, znajduje się furtka dla chorych dążeń, dla obsesji wydających nas na łaskę i niełaskę sił już potężniejszych od ludzkiego chcenia. Bądźmy pokorni, a nie w gorącej wodzie kąpani. Jednak zawsze, ale to zawsze, w jakiekolwiek tarapaty wpadniemy, możemy prosić o pomoc Boga, możemy odwołać się do Chrystusa czekającego na nas w świątyni naszego własnego serca. Ale to nie zwolni nas z obowiązku wyrównania szkód ani nie odwróci tego, co nasza zła myśl i zły czyn uczyniły bliźniemu. Lepiej pomyśleć sto razy i na te myślenie stracić całe życie, niż w ciągu minuty stracić to, co najcenniejsze: naszą godność i wiarę w zbawienie. Jeśli będziemy zważać na to, co myślimy, na to, co mówimy, i na to, co czynimy - żadne, nawet najsubtelniejsze działania sił ciemności nie wciągną nas w swoje rozgrywki, nie zapanują nad naszymi emocjami. Ale te myśli, te słowa i te czyny mają służyć tylko naszemu i bliźnich rozwojowi. Wówczas zawsze będziemy wiedzieć, w jakim świecie się znajdujemy.

69 Słowa stamtąd Wielokrotnie proszono mnie o możliwość skorzystania z notatek, jakie latami sporządzałem podczas seansów z duchami. Czyniąc zadość tym i kolejnym prośbom, pragnę tą drogą udostępnić część z posiadanych zapisów. Czasu ani miejsca powstania tych relacji nie uwzględniłem, jeśli już, to raczej starałem się powiązać treści przekazów w jakąś całość tematyczną. Imiona rozmówców podałem w ich oryginalnym astralnym nazewnictwie. Nie starałem się też cenzurować przekazów, chociaż często jedne wypowiedzi przeczyły innym. Nie miało to jednak, jak odebrałem, charakteru sprzeczności, ale raczej wynikało z odmiennego punktu widzenia głoszących swoje poglądy dusz. Tak samo tu: na ziemi, jak i tam: w zaświatach każdy ma prawo do własnego zdania, a zdanie to dyktuje określona wiedza i doświadczenie. Antan (imię własne; planowany jeszcze jeden powrót na Ziemię; podsumowanie trzech seansów, na których kontaktował się ze swoją krewną): - Czy możemy stworzyć nową rzeczywistość? - Nie. Człowiek żyjący fizycznie nie jest w stanie tworzyć nowej rzeczywistości. To uczynił Bóg. Ale człowiek może stopniowo odkrywać dzieło Boga. - Jak to rozumieć? Przecież człowiek zbudował rakiety i ruszył ku gwiazdom? Przecież ingeruje z powodzeniem w genetykę istot żywych? - Czy stworzyliście atom. czy też po prostu go odkryliście? Człowiek nie jest w stanie stworzyć nic ponad to, co wyszło z zamysłu Boga. Może co najwyżej (w swoim mniemaniu) różnorodnie łączyć te elementy. - Czy istnieje miłość? Czym ona jest? - Miłość istnieje jak każda inna emocja. Nie jest ona ani lepsza ani gorsza od innych. Wam jest potrzebna, nam obojętna, a dla człowieka doskonałego stanowiłaby jedynie ciężar. Jest jak maszyna parowa, która w pewnym okresie stanowiła podwalinę rozwoju gospodarczego, by w miarę rozwoju technologii stać się jego hamulcem. - Czy to znaczy, że powinniśmy wystrzegać się miłości? - Wręcz przeciwnie. Jest ona waszą maszyną parową bez której niemożliwy byłby rozwój poprzez serce. - Czym tak naprawdę jest miłość? - Emocją, która podnosi wibrację życia. Stanem, który wchodzi w koincydencje z innymi emocjami i tworzy w ten sposób różnorodne formy ruchu energii. Dla was oznacza ona wyrażanie szacunku dla życia. Wasi filozofowie tworzą z niej mniej lub bardziej udane podpatrywanie świata, ale nie jest to

70 potrzebne. Wystarczy wiedzieć, że ma ona też swoje złe strony i że nie należy jej przeceniać. - Jakie to mogą być złe strony? - Na przykład miłość egoistyczna jest przeciwieństwem szacunku, a nadmierne czczenie przedmiotu zwykłą bezmyślnością. Mówiąc o miłości romantycznej, bezwarunkowej, do samego siebie itd., wikłamy się jedynie w gry słowne. Miłość to emocja mogąca pchnąć człowieka tak do działań pozytywnych jak i negatywnych. Trzeba o tym pamiętać. Już bardziej prawdziwe od gry słów jest utożsamienie miłości z energią. Jednak dopiero czysta miłość, w formie wam niedostępnej, zasługuje na miano Miłości Bożej. Jest to wszakże energia tak wielka, iż żaden żywy człowiek nie może stanąć w jej obecności. I tylko ona wykazuje totalną pozytywność. Przynajmniej - rozumując ludzkimi kategoriami - w odniesieniu do znanych nam praw. - Czy energie te są naprawdę tak ogromne? - Są większe, niż to sobie możecie wyobrazić. Ale są przede wszystkim inne. Już drobna część tej energii może zlikwidować wszystkie bolączki waszej cywilizacji, od ludobójstwa począwszy, a na zanieczyszczeniach planetarnych skończywszy. - Dlaczego więc nam nie pomożecie? - Pomagamy, jednak w takim zakresie, na jaki pozwalają nam uniwersalne prawa nieingerencji. - Czy stan miłosnego uniesienia rzeczywiście wpływa na zmianę ludzkich zachowań? - Tak. Miłość to moc, miłość to energia. Energia ta zdolna jest wprowadzić nowy ład do zawiesiny atomowej, którą nazywamy materialnym ciałem. Takie przeprogramowanie sił spajających owe atomy tworzy całkowicie nową wartość. Nowe wibracje w cząsteczkowej zawiesinie zapoczątkowują trwałe zmiany chemiczne. Zmienia się stan i charakter ludzkiego ciała, a więc i zmienia jego oddziaływanie na otoczenie. - Czy człowiek może nauczyć się tak kochać świat i siebie, aby nawet nasza forma miłości niosła w sobie samą pozytywność? - Jest to ideał, któremu nawet w naszym astralnym świecie nie jesteśmy w stanie sprostać. Jednak w istnieniu każdego człowieka przychodzi taki moment, kiedy ów ideał staje się faktem. Lecz ma to wówczas zupełnie inny charakter, odmienny od naszych obecnych wyobrażeń. Dokonuje się to na jednym z wyższych etapów naszego rozwoju. - Na którym? - Nie wiem. A jeśli się domyślam, to w waszym rozumieniu i tak oznacza to niewiadomą. Do zrozumienia tego stanu potrzebne jest coś więcej, niż nasze wspólne doświadczenie. Zaś każda wątpliwość w ocenie zjawiska istniejącego na wyższym poziomie oznacza niestety niewiedzę. - Czy modlenie się do Boga za siebie i świat ma sens? - Tak jak i go nie ma. Obojętny jest mechanizm inicjowania zmian. Istotny jest tylko cel. Trzeba wszakże pamiętać, że nikt i nic nie wykona za nas tej pracy.

71 Dlatego błądzą ci, którzy przypuszczają że odpuszczenie grzechów przez kapłana zwalnia ich od odpowiedzialności za skutki swoich czynów. Tego nie jest w stanie dokonać nawet pokrzywdzony, choć jego wstawiennictwo umniejsza wielkość grzechu. Leży to w gestii jedynie sprawcy czynu. W takim przypadku równie dobrze modlić się do Boga jak i do własnego rozsądku. - Czy można więc zrezygnować ze wstawiennictwa sił wyższych? - Tego nie powiedziałem. Chciałem tylko dać do zrozumienia, że wszelkie zmiany, jakich się domagamy, i tak zaczynają się w sercu człowieka. Także modlitwa do Boga ma tu swój początek. Siły wyższe, jak i sam człowiek, mogą jedynie wesprzeć ów proces. Nigdy zaś niczego nie wstrzymują i nie opóźniają. To świadomie i podświadomie robi sam zainteresowany. - Czy Bóg jest miłością? - Odpowiem zgodnie z poziomem mojej wiedzy: nikt nie wie, czym jest Bóg. Postrzegamy go jedynie skutkami jego pracy. Przenikające wszystko fale miłości są niewątpliwie skutkiem jego działania, może istnienia. Ale nie jest to równoznaczne ze stwierdzeniem, że Bóg jest także skutkiem własnego działania. Powiem jeszcze, iż ani ja, ani nikt z wyższych poziomów nie zadaje sobie takiego pytania. Odpowiedź na nie jest niemożliwa. Możliwa jest tylko interpretacja własnej płaszczyzny istnienia. A to nie jest miarodajnym źródłem informacji. A już najmniej mają do powiedzenia w tej kwestii ludzie materialni. Jak to w życiu bywa, ten kto najmniej wie, najczęściej zabiera głos. Ja i moi towarzysze przynajmniej to rozumiemy i nie zadręczamy się pustymi rozważaniami. - Przeczytałam w książce napisanej przez osobę, przez którą przemawiała Święta Maria, że dziecko należy najpierw uczyć zadowalać Boga, potem siebie, a w dalszej kolejności - innych, ponieważ pierwsza droga porozumienia prowadzi do Boga, następna do wyższego Ja, a kolejne do innych ludzi, czy to prawda? - Rozumując tymi kategoriami, zwłaszcza w odniesieniu do przekazów ziemskich, muszę przyznać, że podobne słowa nie mogły wyjść nie tylko z ust Marii, ale nawet z ust żadnej duszy z naszego poziomu. Była to z pewnością mniej trafna interpretacja słów Marii przez samego autora książki. Zawsze, ale to zawsze, pomijając szczególne przypadki osób świętych, droga wzrostu duchowego bierze sobie za cel ważność konkretnego istnienia. Dopiero potem zaczyna się współgranie z innymi istnieniami, a wszystko to razem wzięte jest właśnie duchowym współbrzmieniem. Sam Bóg nigdy nie pragnął własnego czczenia. Wręcz odwrotnie, uczył poprzez innych, że to On chce czcić efekty własnej pracy, że najważniejszym zadaniem człowieka jest nie oddawanie się patosowi religijnemu, lecz poszukiwanie samego siebie, swoich związków z przyrodą i drugim człowiekiem. Właśnie to nazywa się poszukiwaniem Boga, czyli siebie. Interpretacja w duchu materializmu duchowego jest zaprzeczeniem nauk Jezusa. Bóg nie jest żadnym wyższym urzędnikiem, o którego łaskę trzeba zabiegać. On stara się o nas i to jest najpiękniejsze. I to wystarczy. Lepiej zająć się sobą niż skazanymi na porażkę próbami poznania Zakresu Jego Wielkości. - Ale przecież w tradycji chrześcijańskiej rozwój duchowy zależy od umiejętności modlenia się i słuchania Boga?

72 - Rozwój duchowy zależy od umiejętności słuchania samego siebie i nie zmieni tego żadna doktryna religijna. Gdyby było inaczej, każdy niegodziwiec mógłby po odpuszczeniu grzechów przez kapłana pukać do bram raju. - Czy to oznacza, że człowiek nie powinien kierować uwagi na fenomen Boga? - Oznacza to, że powinien najpierw zwracać uwagę na własne czyny. Sam będzie wiedział, kiedy nadejdzie moment bratania się z drugim człowiekiem i poprzez niego z przyrodą. Kwestia integralności z Bogiem nie istnieje, gdyż jesteśmy jego częścią nigdy nie porzuconą. Rozpatrywanie tego w kontekście jakiejkolwiek tradycji religijnej jest dla was stratą czasu. Przynosi jednak sporo zysków stanowi kapłańskiemu. Tymczasem Jezus uczył, że człowiek sam dla siebie jest najwyższym kapłanem. Nadszedł czas, by nareszcie obudziło się to, co zatruli nasi poprzednicy, przedstawiający się za mędrców. Człowiek, tracąc własną ważność, traci z oczu ideę Boga. - Jak nie stracić własnej ważności? - Wystarczy kierować się umysłem i intuicją bez soli egoizmu. - Jak z pewnością wiesz, jestem świeżo po rozwodzie. W kategoriach prawa kościelnego uchodzę za grzesznicę, czy z tego powodu spotkają mnie po śmierci jakieś przykrości? - Po pierwsze człowiek ma prawo rozstać się z drugim człowiekiem, jeśli trwanie w takim związku jest szkodliwe dla któregokolwiek z partnerów. Taka była i jest wola prawa duchowego. Tego nauczał także Jezus. Grzechem więc, mówiąc w cudzysłowie, byłoby trwanie w zależności, która rodzi niechęć, ból i nienawiść. Jeśli jednak w związku uczestniczą osoby trzecie i czwarte, należy starannie rozważyć zyski i straty wszystkich zainteresowanych trwaniem w pożyciu stron. Należy się poważnie zastanowić nad konsekwencjami takiego postępowania zwłaszcza wówczas, gdy rozstanie przynosi więcej niepożytku. Wówczas i na nas spadnie odpowiedzialność za takie z pozoru łatwe posunięcie. Sam, jako mężczyzna, rozwiodłem się z kobietą i to w czasach, kiedy formalnie nie zawierano małżeństw, a formalności rozwodowe - mimo litery prawa praktycznie nie istniały. Zostawiłem ją z trójką dzieci i w akcie własnego niezadowolenia, mając z tego powodu wyrzuty sumienia, zaangażowałem się w waśnie rodzinne dwóch potężnych sąsiadów. Mimo wydzielenia małżonce sporej części majątku i łożenia na naukę starszego syna, zupełnie nieświadomie zmieniłem los córek, których życie potoczyło się zupełnie inaczej, niż to było zaplanowane. Obarczyło to moje kolejne powroty takim nadmiarem długów karmicznych, że część z nich pozostała niespłacona do tej pory. Na szczęście w ogólnym rozrachunku przeważyły cnoty i przygotowuję się powoli do przejścia na wyższy etap. Dlatego każdemu człowiekowi zrywającemu jakiekolwiek układy z innym człowiekiem proponuję najpierw rozpatrzenie wszystkich za i przeciw. Bóg ze swej strony nie czyni żadnych ograniczeń. Trzeba też wiedzieć, że trwanie w wielu bolesnych zależnościach międzyludzkich może być większym nieszczęściem, niż ich poniechanie. - Z tego, co mówisz, wynika, że wiele rzeczy stoi w sprzeczności z prawem Kościelnym. Czy w ogóle mamy prawo mówić o takich naukach?

73 - Oczywiście. Bowiem każdy człowiek wybiera sobie swój własny sposób dążenia do doskonałości. Dla was jest to droga intelektualna. Innemu może pomóc nawet ślepe posłuszeństwo czy bałwochwalstwo. Niemniej zawsze przychodzi czas na poznanie prawd uniwersalnych. Tolerancja i miłość to najważniejsze składniki rozwoju duszy. Tam gdzie umysł jednoczy się z sercem, nie ma już żadnych wątpliwości. Wówczas mahometanin może zgodnie współistnieć z chrześcijaninem, a Chińczyk z Amerykaninem. Dlatego pytanie o prawo do manifestowania indywidualnego odkrywania świata musi się zawsze spotkać z aprobatą. Tok rozumowania każdego człowieka ściśle odpowiada jego poziomowi rozwoju. I nigdy nie jest błędny ani całkowicie poprawny. Ogłaszać własne idee może każdy z nas. Zupełnie inną sprawą jest przymuszenie do ich akceptowania drugiego człowieka. Dotąd, dopóki rozświetla wasze postępowanie blask tolerancji, zawsze znajdą się chętni do zweryfikowania swoich poglądów. - Skąd mamy mieć pewność, czy wygłaszane przez nas racje są słuszne? - Kiedy twierdzenia ukryte w słowach płyną wprost z głębi serca. - Co to znaczy? - Że mają podstawę ukrytą w sercu. Człowiek zawsze wie, czy to, co mówi, jest prawdą uniwersalną czy też czymś wymyślonym w celu manipulowania drugim człowiekiem. - Skąd mamy wiedzieć, że tak nie jest i w waszym przypadku? - Człowiek dojrzały duchowo zawsze wie. Inni do końca nie będą pewni. Poza tym część z tego, co możemy przekazać, i tak musi być zniekształcona, dopasowana do poziomu waszego świata. Reszty w ogóle nie wolno nam ujawniać. A i tak cały sens spotkania sprowadza się do rozumnego przemyślenia naszych odpowiedzi. Nawet nam bardzo trudno tak przedstawiać świat, by jednocześnie dopasować jego kształt do poziomu interpretacji każdego człowieka. - Czy sprowadzanie obrazów myśli do poziomu słowa także wypacza sens przekazu? - Nie, chociaż bardzo go spowalnia. Nasz poziom jest akurat tym, w którym istnieje równowaga między obiema formami komunikowania się. Stąd w miarę sprawnie kontaktujemy się między sobą. Jednakże - w przypadku seansów spirytystycznych operowanie słowem ogranicza dodatkowo ogromna ilość energii niezbędnej do podtrzymania seansu. - Kto traci w czasie seansu więcej energii, my czy wy? - Wszyscy uczestnicy spotkania. - Czy człowiek powinien poświęcać się w imię wyższych celów? - Nie. Człowiek jest wartością nadrzędną i powinien zająć się swoją własną istotą. Jednakże nie powinien zapominać o najbliższych i o otoczeniu, w którym żyje. Dalekie wojny i nieszczęścia nie powinny go nadmiernie interesować. Tam też żyją ludzie, którzy zdają egzamin z samorealizacji. Nie nakłaniam do suchości w katalogowaniu ocen moralnych ani do wyzbywania się troski o los drugiego człowieka, chcę tylko zaznaczyć, że dla konkretnego przypadku ważniejsza winna być harmonia najbliższego otoczenia. Dopiero wówczas człowiek ma szansę na prawidłowy odbiór rzeczywistości i precyzyjniejsze kształtowanie całego świata.

74 - Czy zło jest silniejsze od dobra? - Nie istnieje dobro ani zło. Istnieje tylko sfera uczynków przynoszących mniej lub bardziej pożądane rezultaty. Samo określenie zła ma wyłącznie ludzki charakter i odnosi się do ustanowionych przez człowieka norm współżycia. To, co dzisiaj uważamy za złe, często miało inny wydźwięk w poprzednich tysiącleciach. Niemniej ludzie powinni czynić więcej rzeczy przynoszących pomyślność ogółowi. - Czy u was istnieje noc? Czy śpicie? - Mamy co prawda dzień i noc, lecz nie odczuwamy potrzeby snu, tylko coś w rodzaju potrzeby odpoczynku. - Czy Bóg to jednostka? - Już mówiłem, że pojęcie Boga jest czystą spekulacją... Ale można powiedzieć i tak: Bóg to konkretna istota. To świadomość samojedna powstała ze zbiorowej świadomości istot znajdujących się na bardzo wysokim etapie ewolucyjnego rozwoju. Nie będziemy nigdy tak potężni jak Bóg, ale - choć zostaliśmy stworzeni przez Niego w określonym celu - możemy realizować tylko własne zamierzenia. Można też powiedzieć, że wszystko jest wszystkim, czyli jest nicością. Nicość to najwyższe stadium rozwoju. Można też powiedzieć coś zupełnie innego. Bo skoro Boga stworzyły jakieś inteligencje, to kto był ich rodzicem? Wszystko to, co teraz usłyszeliście, może być nieprawdą. - Więc kto to wszystko w końcu stworzył? - Rozumiem, do czego zmierzasz. Cały wywód sprowadza się do jednego: Bóg, o którym można mówić wyłącznie poprzez jego czyny. Cała biografia Boga to jedynie domniemywanie. Tak jest na każdym z poziomów, które są mi znane z opowieści. - Czy oprócz Boga istnieją równie potężne złe istoty? - Tak, ale nie są one w stanie w niczym mu zagrozić. - Czy tylko kundalini otwiera Trzecie Oko? - Kundalini nie otwiera Trzeciego Oka. Pomaga tylko wówczas, gdy człowiek już w sobie wypracował takie zdolności i gdy zezwolono mu na ich wykorzystywanie. Kundalini to cały mechanizm, spójna idea kreatywnego współdziałania wielu centrów energetycznych, także tych, o których nic, lub prawie nic nie wiecie. Trzecie Oko to hasło, to suma wielu dopełniających się uwarunkowań. To wypracowana umiejętność synchronizacji wielu poziomów świadomości. Dla was to ideał. Dla nas - kościec. Dla człowieka prawdziwego - powoli wypalany układ krążenia. Jeszcze wyżej - jeden z elementów minionego wzrastania. Zupełnie niepotrzebnie robicie wokół tego tyle zamieszania. - Chciałabym zająć się podnoszeniem poziomu wibracji. - Do podnoszenia poziomu siły życiowej nie jesteś przygotowana. Najpierw opanuj nerwy i naucz się cierpliwości. To pierwszy z 9 etapów tej drogi. - A jakie są następne? - Różne u każdego człowieka. Na przykład u ciebie podnoszenie wibracji będzie aktem siódmego etapu. - Czy koncentracja mi w tym pomoże? -Tak.

75 - Czy możesz mi udzielić jakiś konkretnych wskazówek? - Doskonale to robi Zbyszek, a dalej pomoże Karol (duch zajmujący się energiami, który w tym celu często nas odwiedzał). - Jaki jest wasz świat? - Nasz świat ma wiele poziomów i jeszcze więcej dróg wzrostu. Nawet ja nie znam ich wszystkich. Jest wielowymiarowy i różnokolorowy, jest domem tak wielu istnień, iż nigdy ich wszystkich nie poznamy. Spytaj konkretnie. - Czy twój poziom jest podobny do życia na Ziemi? - Wbrew temu, co chciałabyś usłyszeć, muszę powiedzieć, że bardzo, przynajmniej w formie wizualnej. Mamy swoje mieszkania i domy, jemy, jeśli kultywujemy nawyki żywota doczesnego, uczymy się i pracujemy. Pracujemy sześć dni w tygodniu, a siódmego, że tak powiem, odpoczywamy. - Czy to znaczy, że macie niedzielę? - Niedziela na Ziemi ma charakter święta, dnia wolnego od pracy, poświęconego Bogu. Jest to mylna interpretacja Słowa Bożego. Niedziela została dana w celu zregenerowania sił i zajęcia się własnymi sprawami. Jeśli ktoś wychował się w tradycji kościelnej, może uczestniczyć w religijnym rytualne samozastanawienia się nad sobą, lecz nie jest to potrzebne. Prawo to ustanowili ludzie. U nas niedziela ma formę zabawy i bardzo się z tego cieszymy. - Powiedz coś więcej o waszym świecie. - Nie mamy państw, choć mamy przywódców. Nie chorujemy. Są pory roku, dzień i noc. Rok ma 365 dni. Wielu z nas zachowuje imiona z ostatniego życia, choć każdy ma tutaj swoje własne imię. Mamy pracę, jaką chcemy, nawet gdyby była niezgodna z powołaniem. Nie zarabiamy pieniędzy, bo mamy, co chcemy. Nie ma ciężkich zawodów, jak górnictwo czy hutnictwo, są tylko takie, które służą doskonaleniu się i zdobywaniu wiedzy. Wykonujemy różne zawody, często inne niż na Ziemi. Obok filozofa są na przykład myśliciele i marzyciele. Nie ma żadnych rodzin. Wszyscy są rodziną. Zmarłym dzieciom zapewnia się prawidłowe dojrzewanie. Zasadniczo mieszkamy oddzielnie, a jeśli chcemy - razem. Organizacji społeczno-politycznych nie potrzebujemy - podlegamy uniwersalnemu prawu miłości i wiedzy. Nie kontaktujemy się z wyższym światem, bo nie odczuwamy takiej potrzeby. Zachowujemy wygląd z ostatniego życia. - Co to jest prawo wiedzy? -To świadomość faktu. Na przykład duch po prostu wszystko wie o osiągnięciach drugiego ducha i o jego życiu w ciele człowieka. Szanujemy własne wady i zalety. Pomaga to nam rozumieć życie. - Czy mądrość jest wykładnią wielkości? - Jest bardzo potrzebna, lecz wszystko jest od niej ważniejsze. Miłość i dobroć to nadrzędna i bezkonkurencyjna wartość. Ale dojść do nich bez udziału mądrości nie sposób. Jest ona zapowiedzią świadomości faktu, która stanie się kiedyś udziałem każdego człowieka. Typowo ludzka mądrość zaniknie tak samo jak uczucie miłości. - Słyszałam, że postrzegacie więcej barw, czy to prawda?

76 - Tak. Człowiek rozróżnia siedem barw, świat eteryczny ma ich dwanaście, my dwadzieścia. - Czy złe duchy są niebezpieczne? - Bardzo. Kiedy przyjdzie zło, żaden człowiek nie jest w stanie mu się oprzeć. - Czy to znaczy, że czyniąc zło, nie odpowiadamy za siebie? - Zło działa tyłko za przyzwoleniem człowieka. Jeśli jednak zacznie to robić, żywy człowiek zatraci się w jego sile. Dlatego należy strzec się przed wykorzystywaniem złych duchów do niecnych celów. Nawet prowadzenie słabszych może zakończyć się spotkaniem z wielkimi siłami, które nazywamy złem, a które są czymś pośrednim między zwierzęciem a człowiekiem. Takie zło, określane mianem destrukcji, może przyjść potężne i wiele zniszczyć. - Czy to znaczy, że prócz złych duchów ludzkich istnieją inne formy zła? - Tak. Przed złym duchem można się strzec, przed złem - nie. Poza tym istnieją tzw. energie ujemne, które moglibyście z powodzeniem nazywać złem. My traktujemy je jako inne formy wyrazu ducha i w pełni szanujemy. Niemniej są tak potężne, że nawet duch planetarny nie jest się im w stanie oprzeć. Ich zejście na Ziemię byłoby straszne. - Czy wam zagraża takie zło? - Nie. I nic nie jest nam w stanie ono zrobić. To, co nazywamy złem, bytuje na innych poziomach, zwłaszcza tam, gdzie przebywają dusze błądzące i grzesznicy. Natomiast energie ujemne są wśród nas i istnieją wolną wolą Pana. Czasami dokonują przemian, które - mówiąc ludzkim językiem - mogą się nam nie podobać. - Czy energie ujemne mogą zstępować na Ziemię? - Mogą robić, co chcą. Pomniejsze jej cząstki wzmacniają się na Ziemi, uczestnicząc w procesie inkarnacji. Niosą wtedy z sobą duży ładunek inności, co może powodować konflikty. Jednak Ziemia nie jest miejscem ich działania. - Dziewiąta zasada satanistów głosi, że szatan był i jest najlepszym przyjacielem Kościoła, ponieważ utrzymywał jego władzę przez wszystkie minione lata i umożliwia mu robienie świetnych interesów. Czy to prawda? - Jest w tym pewna przesada. Szatan wspiera wszystkie działania opóźniające typ ewolucji, który zaplanowano dla ludzkości. Dotyczy to każdego człowieka i każdej instytucji. Kościół, który masz na myśli, nie uczynił więcej krzywd niż inne organy władzy. Kościół Katolicki był, jest i jeszcze jakiś czas będzie potrzebny ludzkości. Niemniej jego zmierzch jest bliski. - Czy zaświaty bronią Kościoła Katolickiego? - Wręcz przeciwnie. Kościół Wojujący, jak nazywamy tutaj Kościół Katolicki, wytracił więcej istnień ludzkich, niż pochłonęła druga wojna światowa. Kościół na własny pożytek wykorzystał Jezusa i odebrał wiernym świadomość prawdy o Chrystusie. Jakby powiedział Zbyszek, Kościół jako instytucja monopolistyczna nie ma prawa bytu. Byłoby to trafne stwierdzenie. Jednakże w przededniu wielkich zmian w świadomości ludzkiej zbiorowości powinniście zapomnieć o dawnych urazach i nie oglądając się na Kościół, z ufnością budować dzień jutrzejszy. A powiadam wam, że nie ma w nim miejsca tak na rozpamiętywanie przedawnionych krzywd, jak i na murowanego pasterza dusz.

77 - Czy to znaczy, że mamy puścić w niepamięć wszystkie krzywdy wyrządzone przez Kościół? - Tak. Kościół nie był ani najgorszym, ani najlepszym wynalazkiem człowieka. Mogła go zastąpić instytucja jeszcze mniej humanitarna. Budowali go ludzie tak samo niedoskonali jak wy. Kościół to barwna historia ludzkich tęsknot i nadziei w świecie ułomności. To jedna z wielu opowieści o człowieku, który niebawem odejdzie w zapomnienie. Przemieniony przez światło człowiek dnia jutrzejszego mniej krytycznym okiem ogarnie dokonania swoje i własnych przodków. Radzę nie zajmować się tym tematem. Ani nie ganić ludzi znajdujących w murach kościelnych wytchnienie. Każdy ma swój czas pojmowania. - Ostatnio głośno mówi się o satanistach. Czy należy ich potępiać? - Satanista uznaje istnienie w działaniu zarówno miłości jak i nienawiści. Z psychologicznego punktu widzenia jest to stan naturalny i bliższy idei Boga niż religijny totalitaryzm. Niestety, satanista daje temu wyraz w bardzo niebezpiecznej formie rytualnej. Tego należy się wystrzegać. Mamy tu do czynienia z człowiekiem zagubionym, który nie potrafi w pełni doświadczyć wartości obu uczuć. Człowieka zagubionego nie wolno potępiać. Trzeba mu pomóc zrozumieć, w jak doktrynalnej pułapce się znalazł. Kiedy byłem w średniowieczu księdzem, chętnie korzystałem z podręcznika Honoriusza, któiy oficjalnie wprowadzał w ceremonie magiczne znacznie bardziej niebezpieczne niż współczesne zabiegi satanistów, i nie uważałem tego za błąd teologiczny. Postępowanie takie było nagminnie praktykowane przez stan kapłański i stanowiło jeden ze sposobów poznawania sił przyrody. Współczesna Msza Święta jest także rytuałem magicznym, nadto obciążonym obecnością Chrystusa w sakramencie spożywania chleba i wina, i nikt nie dostrzega niestosowności w nadaniu zabobonowi rangi doktryny przemienienia. Także wyrosły z chrześcijaństwa satanizm nie jest złem, dopóki nie godzi w człowieka. - Czy to znaczy, że człowiek ma prawo oddawać się praktykom satanistycznym, jeśli nie ma zamiaru wyrządzać krzywdy? - Człowiek ma prawo wolnego wyboru. To najdoskonalsze prawo dane człowiekowi. Ma więc prawo smakowania wszystkiego, co jego zdaniem służy poznaniu rzeczywistości. Niemniej praktyki satanistyczne są niebezpieczne i szczerze je odradzam. Znacznie aktywniejsze i pożyteczniejsze są zajęcia z koncentracji i ulubionej przez was Huny. Jednak i tu doradzam szczególną ostrożność. - Czym jest karmiczne doskonalenie się? -To zdobywanie wiedzy i doświadczenia oraz wynikły z nich rozwój duchowy, który znajduje swoje odzwierciedlenie w podniesieniu poziomu wibracji. - Podniesieniu wibracji pozostałych ciał człowieka? - Tak. Proces ten wielu nazywa oczyszczeniem lub powrotem do źródła. - Czy sami decydujecie o warunkach powrotu na Ziemię? - O czasie i miejscu powrotu nie decydujemy, choć wiele możemy zmienić. Składa się na to wiele czynników. - Czy zależy wam na utrzymywaniu kontaktu z naszym światem? - Nie, ale chętnie pomagamy.

78 - Czy bliskich, którzy zostali na Ziemi, darzycie takim samym uczuciem? - Nasze więzi z żyjącą rodziną nie są wcale silniejsze od związków z innymi ludźmi. - Czy u was istnieje hierarchia wartości dusz? - Nie. Nie ma istnień mniej i bardziej wartościowych. Są tylko mniej i bardziej doskonałe. Wszyscy jesteśmy równi, choć nie wszyscy jednakowo wzmocnieni energetycznie. - Czy naprawdę kataklizm bądź trzecia wojna światowa zniszczą obecną cywilizację? - Dobrze wiecie, że takich informacji nie wolno nam udzielać. Jeśli już to ktoś robi, nie może być to zgodnie z prawdą, choć w pewnych kwestiach może się do niej zbliżyć. Wiem, że Zbyszek zadał to pytanie Osmonnowi (stało się to w czasie wyjścia poza ciało) i także nie uzyskał jednoznacznej odpowiedzi. Również żaden duch (Osmonn jest kosmitą) nie ujawni prawdy. Jeśli czyni to w naszym imieniu, pochodzi z niższych obszarów i już sam ten fakt podważa wiarygodność objawienia - oni nie potrafią odczytywać przyszłości. Proszę sięgnąć do jakiegokolwiek wcześniejszego objawienia, by już teraz zweryfikować przekaz z dokonanymi zmianami. Będzie on niespójny i rozbieżny z faktami. Dlatego nie pochodzi od nas. Jeśli zdradzimy fakty w tak masowej skali, mogą one nie wystąpić. Mogę tylko cię zapewnić, że każde cierpienie dni przyszłych przyniesie sobą nową jakość życia. Za niecałe tysiąc lat ludzkość przekroczy kolejny próg ewolucji i oczyszczenie czwartego czakramu stanie się faktem. Najbliższa przyszłość nie będzie ani lepsza, ani gorsza od dotychczasowego biegu historii. Zasadnicze zmiany dokonają się w obszarze niewidzialnym. - A zmiany klimatyczne? Przebiegunowanie Ziemi? - Mogę cię tylko zapewnić, że w miarę spokojnie dożyjesz swoich dni. - Czy zwierzęta mają duszę grupową? - Tak. Lecz w ostatnich tysiącach lat, równolegle do ewolucji człowieka, zachodząca w grupowej duszy zwierzęcej zmiana doprowadziła do wykształcenia się pierwszych dusz jednostkowych. Dlatego prócz duszy grupowej danego gatunku mogą istnieć dusze jednostkowe. Z tą różnicą, że dusze jednostkowe nie podlegają prawu inkarnacji. Dlatego Zbyszek tak często spotyka zwierzęta w niższym astralu. - Czy grzechem jest usunięcie ciąży? - Wiele nieporozumień narosło wokół tego faktu. Wielu twórców objawień podszyło podeń ludzkie prawo. Prawda o prawie wolnego wyboru mówi jednoznacznie, że każdy człowiek sam decyduje o sobie: o własnym ciele i własnym działaniu. Gdyby było inaczej, chcąc sprostać wymogom prawa, natura musiałaby wypracować zabezpieczenia uniemożliwiające usuwanie ciąży. Tak się jednak nie stało. Doradzam jednak ostrożność. Urodzenie dziecka znacznie wzmacnia wibrację kobiety. Jeśli kobieta czuje, że nie powinna tego robić, radzę posłuchać głosu serca, w przeciwnym razie usunięcie dziecka może zakończyć się komplikacjami natury moralnej. Dla nas i dla duszy wcielającej się w ciało decyzja niedoszłej matki jest rozstrzygająca i z tego powodu nie ponosi ona żadnej odpowiedzialności, o ile do takiej się nie poczuwa. Proszę zapamiętać ostatnie słowo. Proszę także nie

79 zapominać o przestrzeganiu prawa naturalnego, które zezwala na aborcję do trzeciego miesiąca ciąży. Chyba że w grę wchodzą poważne, zagrażające życiu wady rozwojowe dziecka. Wtedy długość ciąży nie ma znaczenia. - Duch człowieczy jest doskonalszy czy sam człowiek? - To jedność. Człowieka należy rozumieć jako doskonałą energię podnoszącą swoją wibrację. Albo raczej gromadzącą przez doświadczenie ładunek zdolny wynieść go w przestrzenie. Człowiek jest duchem sam w sobie. Jest wielki i takim pozostanie. Jedynie dla własnych potrzeb zapomina o tym na czas życia. Takie są ograniczenia materii, a tylko w niej możemy wzmóc moc wiekuistego istnienia. - Czy macie u siebie prawo? - Rozumiem sens pytania. Tak, mogę powiedzieć, że mamy takie prawo. To aprobata dobra, miłości i wolnego wyboru. - Czy wielcy tego świata cieszą się u was większym szacunkiem? - Nie. Wszyscy są tak samo traktowani. I to niezależnie od zasług. I mogę was zapewnić, że łatwiej prostemu i cierpiącemu człowiekowi dokonać przemiany na lepsze, niż bogatemu i zdrowemu. - Czy to znaczy, że źli są tak samo traktowani jak ludzie dobrzy. - Tak. Jednakże ich droga powrotu jest dłuższa. W tym czasie egzystują na niższych poziomach. Po oczyszczeniu powracają do domu. - Czy to znaczy, że z własnego wyboru można być złym i to akceptujecie? - Tak. Lecz akceptowanie nie jest aprobowaniem. Każdy po śmierci dokonuje samooceny i wie, czy dokonał postępu, czy też zatrzymał się w martwym punkcie. Sam sobie wyznacza karę. A im większy miał poziom wibracji, tym surowsza ocena. Spytajcie Zbyszka o jego podróże. Tam przebywają wszyscy, którzy się nie sprawdzili. Ich wygnanie jest długie i męczące, ale i ono kiedyś się kończy. Tego wszyscy chcemy. - Czy możliwe jest przeprowadzenie rozmowny z Mickiewiczem albo jakąś inną sławną za życia postacią? - Z Mickiewiczem nie. Dokonał on kolejnego wcielenia i przeszedł już na plan wyższy. Najprostsze jest to w przypadku osób, które niedawno zmarły, a dusze ich przebywają na planie astralnym. Kiedy dusza zstępuje na Ziemię, to staje się kimś zupełnie innym. Po powrocie stanowi nową wartość, a dawna postać rozmazuje się w nowym obrazie. Nawet wieczny duch ewoluuje. - Ale skoro u was nie ma czasu, to realne byłoby spotkanie z Mickiewiczem przed i po jakimś wcieleniu? - To prawda, wymiar czasu u nas nie istnieje, lecz mamy coś na kształt energetycznego wzmocnienia, którego wartość stale się zmienia. Przybywając z wymiaru czasowego, stykacie się z wciąż nowymi wartościami energetycznymi. - A Kronika Akasza? - Traktuj ją jak film, którego wszystkie kadry można oglądać w jednej chwili. Prawdziwy jasnowidz ujrzy tam Mickiewicza w różnych wcieleniach, lecz z żadnym nie wejdzie w interakcję.

80 - Niezbadaną sprawą jest samobójstwo. Raz słyszymy, że wszystkich, którzy targnęli się na życie, spotka surowa kara, kiedy indziej, że tylko nie zdali egzaminu i przyjdzie im powtarzać klasę. - Wszyscy mają słuszność. Za życia mawiałem, że samobójstwo w pojedynku (o ile pojedynkujący się walczy o życie) musi przynieść ulgę. Miałem rację. Jednak wykalkulowana śmierć, nawet w obronie wielkich ideałów, jest tragiczną pomyłką. Spójrzcie na to inaczej. Człowiek uciekający życiu to najczęściej nieszczęśnik nie potrafiący uporać się z własnymi problemami. Żyjąc w trudnej sytuacji, popada w stres lub zapada na inną przypadłość umysłową. Będąc chorym, nie zdaje sobie sprawy z tego, co czyni. Nie może więc z tego powodu nadto surowo się oceniać. Niestety, to co przerwał, musi dokończyć w następnych żywotach, i to będąc uwikłanym w mechanizm potęgujących się przyczyn i sutków. Tylko tu i teraz można opanować rozrzut występujących w życiu zdarzeń. Co się nie stanie, by krzywdom zadośćuczynić, powróci niespłaconym długiem. Naprawdę nie zazdroszczę nikomu, kto odważył się przeciąć zaplanowaną nić życia. - Czy zawsze musimy spłacać dług karmiczny? - Spłacenie wszystkich długów karmicznych jest niewykonalne. Mówiąc 0 łańcuchu przyczyn i skutków mam na myśli doświadczenie na sobie samym skutków własnych nieprzemyślanych decyzji i czynów. - Czy pamięć poprzednich żywotów nie wsparłaby nas w dążeniu do doskonałości? - Rozumując pobieżnie i po waszemu, mógłbym przytaknąć. Lecz człowiek uczy się poprzez doświadczenie a wzmacnia poprzez emocje. Walcząc o ciało, walczy o uczucie. Walcząc o uczucie, walczy o ducha. Wiedza, jaka stałaby się udziałem człowieka, wiedza o przyszłości i przeszłości, wiedza o samym człowieku, przekreśliłaby jego walkę o ducha. Rozum ludzki nie musi tego akceptować, jednak dusza wie, że to najlepszy sposób na uszlachetnienie się. Przyjrzyjmy się dla przykładu Zbyszkowi. Był magiem, w prawdziwym tego słowa znaczeniu. Dokonywał rzeczy, o jakie ociera się dopiero współczesna nauka. Był panem życia 1śmierci, który na dodatek powoływał do życia nowe formy rozumnych istnień. Znając rozmiary i niebezpieczeństwa wynikające z tych przeobrażeń, sam, dokonując bardzo mądrego wyboru, przerwał uciążliwy łańcuch własnej długowieczności. On doskonale wie, o czym mówię, ponieważ nie potrafiąc utrzymać emocji na wodzy - przyczynił się bezpośrednio do śmierci wielu tysięcy ludzi. Czy zachowanie tych zdolności i świadomość własnej mocy mogłyby pomóc mu w wyzbyciu się własnej niedoskonałości? Czy mógłby dokonać tego człowiek, który za życia przekraczał poziomy i nam niedostępne, który rozsmakował się w samowoli istnienia? Nie, nie mógłby. Bo on za życia miał to, do czego wy dopiero zmierzacie. Nie potrzebował zmian. Potrzebował ich jego duch. Zrozumiawszy błąd, przywrócił rozpad komórek. Dzięki temu zyskał prawo wyboru wcielenia. To jego trzecia podróż od tego czasu. Trzecia z nałożonym wędzidłem. Kiedy zapanuje nad emocjami, kiedy cierpliwość wypali czerwień w słonecznym blasku serca, morwa miłości przepuści tak uszlachetnioną moc do bram wykroczenia i stanie się to, co było już czytane. Wiedząc, co i dlaczego zaszło, Zbyszek sam ograniczył w sobie

81 przepływ energii. Spytajcie, czemu to zrobił, czemu sam nałożył blokady, czemu w tej chwili nie wykorzystuje mocy, która potrafi zmieniać rzeczywistość, czemu czeka, skoro jest czysty od serca wzwyż, a odpowiedź jego będzie dla was nauką. Wolność wyboru to sedno istnienia. Czasami warto przegrać rzecz mniejszą na poczet większych korzyści. Walcząc o szansę wyjścia z koła ponownych wcieleń, czekam spokojnie, bez potrzeby sycenia ego, na dzień, w którym w blasku cierpliwości rozkwitną wszystkie talenty bez. szkody dla przywołującego mnie ducha. Gdybym podtrzymał życie maga, do dzisiaj nie byłbym w stanie zespolić aktywnej emocji z cierpliwością. Cierpliwość miała u mnie zawsze charakter pasywny i nawet nie podejrzewałem, jak ona intensywnie wibruje. Dawniej, walcząc, gronami myśli gasiłem emocje, zniekształcając ich logiczny wymiar, i przez, to popadłem w szaleństwo. Dopiero karmiczne zablokowanie niegdysiejszych zdolności otworzyło przede mną drzwi do opanowania siebie samego. Nie spaczony wirusem egoizmu dysk ludzkiego żywota został przygotowany do ponownego zapisu. Na szczęście wiedza zjednoczyła się we wspólnym uścisku z potęgą doświadczenia. I na nieszczęście umysł nie potrafi jeszcze przejść nad tym do porządku, ale on już wie, że strażnikiem nie jest on sani, ale Chrystus przezeń świadomie powołany. - Czy cierpimy dlatego, by ewoluować? - Nikt nie powiedział, że jakość ludzkiej ewolucji zależy od cierpienia. Owszem, cierpienie jest emocją uruchamiającą potężne wibracje. Jest nią także miłość. Do człowieka należy wybór, na której oprze własną przemianę. Problem sprowadza się do wewnętrznej walki uczuć z myślami, do ruchu ukrytych pragnień i nieuświadamianych sił. One są reaktorem, który emituje potrzebne duchowi prądy życia. Im intensywniejsze pływy tych mocy, tym wyraźniejsze rezultaty. Chleb życia, bez względu na rodzaj mąki, z którego został wypieczony, jest karmą dla kolejnej egzystencji. Cierpienie to jedna z najlepszych mąk, jaka została dana piekarzowi życia. Jest to warte zapamiętania. - Z tego wynika, że żyjąc miłością można uzyskać takie same efekty, jak cierpiąc bez reszty? - Żaden człowiek nie jest w stanie podtrzymać wibracji miłości. Może co najwyżej doświadczyć jej w ułamku sekundy. Lecz już samo dążenie do niej, wynikające z potrzeby serca, nie z egoizmu - potrafi uruchomić w człowieku wibracje, które na trwałe odcisną się w materii jego ducha. Miłość to wspaniałe uczucie i kiedyś będzie dane człowiekowi w pełni. - Czy istnieje piekło i czyściec? - Sto lat temu odpowiedziałbym chrześcijaninowi, że istnieje. I byłoby to zgodne z prawdą. Wam odpowiem, że jest to wyłącznie ludzki wymysł. I także będzie to zgodne z prawdą. Kiedy Zbyszek mówił o wędrówkach po krainach mroku, mówił - w subiektywnym odczuciu - prawdę. Po śmierci człowiek trafia do świata odpowiadającego poziomowi wibracji jego duszy. Stopniowo oczyszcza się, to znaczy pozbywa negatywnych energii i wznosi ku górze. Proces ten jest przeplatany kolejnymi wcieleniami. Kiedy osiągnie status starej duszy, przestaje inkarnować i odchodzi, by dalej doskonalić się w wyższych światach. Niektórzy przed odejściem stają się z własnej woli opiekunami żyjących ludzi. Światy niższe

82 są tworzone przez umysły znajdujących się tam powracających (zmarłych). Im prymitywniejszy i grzeszniejszy umysł, tym prymitywniejsze i okrutniejsze światy. Najcięższe z nich przenikają świat żywych. Dusze tam wegetujące, słabe energetycznie, wykorzystują wszystkie okazje, by sycić się ludzką energią. Czasami trzeba aż naszej interwencji, by te całkowicie zagubione, pozbawione świadomości Boga istoty wyrwać z zepsucia i zapomnienia. Są one natychmiast inkarnowane, by miały szansę na godziwsze życie i lepszy świat po śmierci. Ale zdarza się także, że normalna dusza potrafi za życia tak upaść, iż powrót jej do domu musi prowadzić przez niższe światy. Zachodzi wówczas przypadek wymuszonego snu pośmiertnego. Bez oczyszczenia byłoby to niemożliwe. Jednak w niczym to nie obciąża ducha, który gromadzi w sobie tylko ładunki pozytywnych doświadczeń. Niemniej karma takiego człowieka komplikuje się, a ilość wcieleń - zwiększa. - Jedni mówią że wcieleń jest kilka, inni, że kilkanaście. Ile jest naprawdę? - Tylko najwięksi prorocy mają ich kilka, tak jak Jezus czy Budda. Wyjątkowo zdarza się kilkanaście. Normą jest 20-30. Ale są też trudniejsze przypadki. Słyszałem o duszy inkarnującej 61 razy. - Opętanie następuje zawsze za przyzwoleniem człowieka? - Tak, ale niekoniecznie. Może nim być mściwość innego człowieka. Wówczas odpowiedzialność za pogwałcenie prawa do wolnostanowienia spada na tego, kto dał niższym duchom przyzwolenie do zadania gwałtu. Dlatego bardzo trzeba się strzec wysyłania negatywnych myśli i emocji pod adresem drugiego człowieka. Mogę was zapewnić, że większą szkodę przyniosą emisariuszowi, niż poszkodowanemu. - Czy stosowanie regresji hipnotycznej jest niebezpieczne? - Nie, o ile dokonuje się tego pod fachowym okiem. Mogę jednak zapewnić, że nawet w stanie najgłębszej hipnozy człowiek nie jest w stanie dotrzeć do prawdziwych pokładów tzw. podświadomości. - Czy człowiek opracuje techniki potrafiące tego dokonać. - Nie. Jest to niewykonalne. Podświadomość jest podstawową wiedzą ducha. W większym zakresie może z niej korzystać jedynie dusza czysta. - Czy seanse spirytystyczne są dla każdego niebezpieczne? - Nie, jeśli odbywają się pod kontrolą opiekuna bądź starego ducha. Nawet w przypadku rozmów z duchem normalnym trzeba wcześniej wszystko umiejętnie zaaranżować. Dla niewprawnych tego typu eksperymenty mogą się źle skończyć. Najlepiej przejść inicjację u uznanego medium. - Czy Zbyszek robi wszystko właściwie? - On na wszelki wypadek stworzył magiczne koło powiązań. Każdy seans zaczyna od przywołania opiekuna. Nawet powierzając ciało duchowi błądzącemu ma pewność, że my czuwamy i nic złego stać mu się nie może. Ale i on popełnia błędy. - Czy każdy z nas może sobie taką pomoc zapewnić? - Tak, o ile posiada wystarczającą ilość energii. - Czy tę energię można gromadzić. To znaczy, czy nawet mniej sensytywna osoba może się skutecznie przygotować do seansu?

83 - Tak, jeśli osoba ta wykazuje już pewne zdolności. Bez nich nie jest w stanie wygenerować specyficznego rodzaju wibracji potrzebnej do kontaktu. Poza tym im większe predyspozycje, tym więcej sposobów komunikowania się z nami. - Na przykład? - Według waszej dziesięciostopniowej skali maksymalnej wartości odpowiada umiejętność wizualnego sprowadzenia duszy. Ale już przy dziewięciu i pół taka sposobność nie występuje, nawet gdyby w seansie uczestniczyło sto osób. Szóstkę przydaliście osobom pożądanym, podtrzymującym energetycznie seans, a od czwórki w dół zabraniacie zbliżać się do kręgu. Z tymi parametrami muszę się zgodzić. - Jesteś zwolennikiem seansów? - Miła jest memu sercu każda rzecz dająca człowiekowi nowe spojrzenie. Roztropność każe mi jednak przyznać, że najlepszy chleb znajdziemy w piekarni, a właściwą poradę medyczną tylko u lekarza. Odradzam organizowania seansów osobom do tego niepowołanym, a ludziom obdarzonym słabą wolą uczestnictwa w nich. Decyzja należy do was. Wiedzcie także, że najważniejszym celem zdobywania wiedzy jest to, na ile pozwala ona wam się odnaleźć w rzeczywistości. Jeśli czujecie potrzebę uczestnictwa w misteriach duchowych, czyńcie to, gdyż może to być najcudowniejsza rzecz, jaka się w waszym życiu wydarzy. Jeśli zaś lęk spowija wasze poczynania, wstrzymajcie się, gdyż prawdopodobnie nie nadszedł jeszcze czas inicjacji. Roślinę można zmusić do szybszego wydania obfitych plonów, u człowieka ten wybieg się nie uda. Człowiek jest wartością samą w sobie i pośpiech niczego tu nie musi zmieniać. Ewa (imię z ostatniego życia, czterokrotnie urodzona; niezależna, tylko raz przedstawiła przesłanie; objawiła się na spotkaniu, którego cełem było wyjście Roberta I poza ciało; przyszła do Renaty, którą znała z wcześniejszego wcielenia). - Przykro mi, że nie macie dosyć energii, by wasi znajomi pomogli Robertowi ujrzeć nasz świat, ale do takiego eksperymentu potrzeba naprawdę silnej wibracji. Robert choruje na oczy. Jest zbyt wyczerpany, by przystąpić do seansu. Proponuję na nowo zorganizować spotkanie gdzieś za miesiąc, może wtedy wszystko się uda. - Czy pomożesz nam w tym? - Nie, nie mam takiego zezwolenia, ale chętnie się o wszystkim dowiem. Proszono mnie tylko, bym to wam zakomunikowała. - Czy to znaczy, że tylko wybrane duchy mogą pomagać żywym w przekraczaniu granicy życia i śmierci? - Można to tak określić. Ja nie jestem gotowa do przyjęcia na siebie takiej odpowiedzialności. Jeśli Robert źle wykorzysta dar, osłabi to moją wewnętrzną motywację. - Kto wydaje zezwolenie na udział w takim eksperymencie? - Nie istnieje żadna specjalna instytucja powołana do kontaktów z wami i każdy duch, o ile ma wystarczająco dużo sił, może taką decyzję podjąć. On też przed sobą odpowiada za negatywne skutki takiego kroku. - Czy lękasz się skutków takiej pomocy?

84 - Nie. Lecz lepiej w dogodnym czasie zrobią to inni wasi przyjaciele. - Dlaczego sami o tym nie powiedzą? - Robię to w ich imieniu. - Czy możesz o sobie coś powiedzieć? - Tak, lecz tego nie chcę. Przyszłam tu z innego powodu. Przyszłam do Renaty. - Jesteś jej krewną? - Znajomą... - EwąM.? - Nie. Poznałyśmy się w ubiegłym stuleciu, ale nie chcę tego wyjaśniać. To może wywołać ból. - Czy mam zadawać pytania? - Renata, nauczycielka w szkole podstawowej, przejęła prowadzenie seansu. - Nie. Nie przyszłam rozmawiać o przyszłości (Renatę bardzo interesowało poznawanie przyszłych wydarzeń, niekoniecznie związanych z jej osobą). Chcę cię ostrzec przed błędnym pojmowaniem odpowiedzialności. Musisz dokładnie zastanowić się nad własnymi odczuciami. To co przeżywasz, ma głębszy sens od nauk innych. Książki są dobre, ale są ogólne. Nie powinnaś podporządkowywać ich treściom własnych przemyśleń. - Wiem, do czego zmierzasz. Ale to przecież dzięki nim mogę się o sobie czegoś dowiedzieć. - Każdy człowiek przechodzi żmudną drogę zdobywania wiedzy i uczenia się na błędach. Od tego nie ma odwołania. Wszystko, co dostarcza nam wiedzy o świecie, jest pożyteczne. Ale kiedy człowiek staje się dorosły, powinien w większej mierze polegać na własnych doświadczeniach. Wówczas wzrasta i staje się silny. Odpowiedzialny za własne życie. Bez zrozumienia sensu odpowiedzialności nie jest w stanie realizować powołania. I to bez względu na popełniane błędy. Więcej osiągnie ten, kto je popełnia i się na nich uczy, niż ten, kto ich unika. - Ale za błędy trzeba płacić. - Owszem, jeśli są popełniane świadomie i wyrządzają innym szkody. Nie, jeśli nimi nie są. - Teraz rozumiem. (Renata, wprowadzona w zasady prowadzenia seansów, przedstawiła dręczący ją od dzieciństwa problem grzechu. Pragnąc dostosować życie do zasad dziesięciu przykazań, popadła w konflikt z własną indoktrynacją. Z jednej strony broniła wiary, z drugiej otwarcie występowała przeciwko matce, żarliwej katołiczce na pokaz, i przeciwko stanowi kapłańskiemu, sprowadzonemu w jej oczach do osoby duszpasterza, który próbował ją uwieść po lekcjach religii. To wywołało w niej poważny konflikt. Niechęć do krzywdzenia innych przybrała z czasem postać braku wiary w siebie i silnego poczucia winy, co na poziomie somatycznym uzewnętrzniało się ustawicznymi zapaleniami gardła. Ewa przyszła jej to wytłumaczyć). - Nie jestem tego pewna. Ale bardzo chcę, byś się nad tym zastanowiła. Pewność siebie to jedna z dwóch rzeczy, które powinnaś w tym życiu poznać.

85 - A draga? - Upór. - To prawie to samo. - Pewność siebie to stan ducha, upór to emocja, to jego siła napędowa. Razem tworzą świadomość czynu. W twoim przypadku są esencją obecnego życia. - Czy to trudne do osiągnięcia? - Nie jest to proste. Jednym przychodzi łatwiej, innym trudniej, ale każdy musi tę lekcję zaliczyć. - Dlaczego ja mam z tym takie trudności? Słaba woła? Mało wiedzy albo chęci? - To właśnie chęci ciebie tutaj sprowadziły. Szukasz, a to bardzo istotne. Twoja silna wola też się kształtuje. Musisz tylko przestać ją tłumić unikaniem konfliktów. To chciałam ci powiedzieć. - Czy masz w tym jakiś cel? - Tak. W poprzednim życiu mogłam ci w tym pomóc, ale tego nie zrobiłam. Pozwolono mi to zrobić teraz. - Czy to znaczy, że już wcześniej borykałam się z tym problemem. - Tak. Przezwyciężenie go było celem twojego poprzedniego zejścia. - Czarno to widzę. Skoro i wtedy przegrałam, i dzisiaj mogę ponieść porażkę. - Dramatyzujesz. Żyłaś bardzo krótko i nie zdążyłaś się zmienić. Teraz masz ponowną szansę. Nie zmarnuj jej. - Wyrzuty sumienia? -Tak. - Konkretniej. - Lęk. Przekroczenie norm zachowania wywołuje u ciebie stany lękowe, a wraz z twoją koncepcją psychoanalizy - poczucie odtrącenia. Niewłaściwie kojarzysz osobiste odczucia i pragnienia z tzw. realnym zagrożeniem. Przez nie interpretujesz świat jako formę warunkowaną lękiem. Tym lękiem jest według ciebie brak wolności i piętno grzechu. - Właściwie nie wiem, co powiedzieć... Przecież grzech istnieje, bez względu na to, jaki jest mój stosunek do niego. - Grzech nie istnieje jako taki. To czyn rodzący skutki. Dopiero emocja nadaje mu kulturowy wymiar. Jednak u ciebie jest on niepotrzebnie obciążony spojrzeniem teologicznym. - Czy to jest słuszne? - To całkowicie błędna postawa. Grzech jest przeciwieństwem wolności. Mówiąc tak, przeczysz naukom Jezusa. Bóg dał ci wolność i powinnaś do niej dążyć, nie oglądając się na innych. Zachowując trzeźwy osąd, odkryjesz, że wyzbywając się lęku przed grzechem, robisz milowy krok na drodze do wyrobienia pewności siebie. Jeśli nie nauczysz się walczyć o swoje, nic nie uzyskasz. - Od czego powinnam zacząć? - Od zdefiniowania pojęcia grzechu. To źródło twojej bezsilności. Gdy znajdziesz nowy punkt odniesienia, otworzą się przed tobą drzwi do zupełnie innej

86 rzeczywistości. Bądź mniej uległa. Zbiorowe myślenie zabija nie tylko osobowe „ja", ale również osobowego ducha. - Siła zbiorowej nieświadomości? - Trafiłaś. - Temat wiary i życia pozbawić cech teologicznej moralności? - Oczywiście. Nie potrzebujemy zbawienia. My jesteśmy zbawieni. - Wpadłam w sidła dwubiegunowości - między zniewolenie a wolność? - Można to tak ująć. Siła tworząca normy tkwi w człowieku. Jeśli człowiek lęka się czegokolwiek, bardzo często się myli. - To znaczy, że lękam się własnej reakcji na słuszność, która - tak na dobrą sprawę nie musi być moją słusznością? - Tak. Ludzie często postępują wbrew zdrowemu rozsądkowi, nawet jeśli są tego świadomi. Lęk zabija ten zdrowy rozsądek. Im większa świadomość zachodzenia takiego procesu, tym większa odpowiedzialność za zewnętrzne i wewnętrzne formułowanie własnego wizerunku. Takie doświadczenie silnie pobudza indywidualność żyjącego i jest u nas bardzo cenione. - Chętnie bym wyrzuciła Kościół z mojego życia. Czy mogę to zrobić? - To człowiek wymyślił hierarchię: Bóg, Anioł Stróż, papież, biskup, ksiądz i wierny. To człowiek postawił Kościół między niebem a ziemią. I człowiek - jeśli tego chce - może to zmienić. Wybór należy do ciebie. - A wiara? - Wiara to zbiór przekonań. To bagaż, który każdy sam sobie narzuca. Wiara ma tyle postaci, ilu istnieje ludzi. - To nic innego jak rozbudowany światopogląd? - Krótko i rzeczowo. - A Jezus, a święci, a ich przesłania? - To wszystko jest symbolem wspólnego dziedzictwa. Są prawdy niezmienne, których echo pobrzmiewa w sercu każdego człowieka, i prawdy relatywne, tworzone na potrzeby określonego czasu. Pierwsze trwają wiecznie, drugie wymierają wraz z modą lub potrzebami. - A Kościół? - Może ci się nie spodoba to, co powiem, ale Kościół był potrzebą akceptowaną przez obie strony. Szkoda tylko, że tak bardzo wypaczył nauki Jezusa. Dzisiejszy Kościół to Urząd i w takiej formie nie przejdzie do przyszłości. Watykan upadnie. Ale kościoły, jako małe świątynie duchowej pomocy, przetrwają tam, gdzie słowa Wielkich Nauczycieli zostaną poprawnie odczytane. - Czy mówisz o Kościele Katolickim? - Mówię o wszystkich Kościołach. Współczesny Kościół Katolicki nie jest ani lepszy, ani gorszy od pozostałych. - A sekty? - Są niebezpieczne. Ostrzegam przed nimi. - A Kościół Moona? - Dla nas taki nie istnieje. - Ale w Korei został usankcjonowany.

87 - Odpowiem inaczej: żaden Kościół nie przetrwa próby czasu, tym bardziej jego iluzja. - Trudno w to uwierzyć. Skoro człowiek składa się z duszy, to zawsze będzie szukać miejsc duchowego wsparcia. Tę rolę pełnią psycholodzy i kapłani. Oni są niezbędni. - Nadchodzi czas gwałtownych zmian. Zmianie ulegnie postrzeganie świata i rola człowieka w tym świecie. Zmianie ulegnie też sam człowiek. Dlatego lekarze dusz, w jakich przemienią się między innymi psychologowie i kapłani, będą jedynie współpracować z nowym człowiekiem. Ale na zasadach zupełnie innych niż obecnie. - Kto jest bliższy tajemnicy stworzenia, psycholog czy kapłan? - Ani jeden, ani drugi. Ich wiedza zostanie połączona i poszerzona stosownie do wymogów nadchodzących czasów. - Czy Sai Baba to rzeczywiście największy z żyjących mistrzów? - Hierarchizowanie to wyłącznie przypadłość żyjących. Stosując ten schemat myślenia, musiałabym przyznać, iż dla was jest mistrzem, u nas jest doskonalącym się, a na wyższym etapie zaliczany jest do grona poznających. Chodzi raczej o to, z jak doskonałymi istotami mają żyjący ludzie kontakt. Wówczas musiałabym dodać, że na ziemi przebywają okresowo w cielesnych ciałach znacznie doskonalsze dusze, niż dusze pozostałych ludzi. Jednak mają one inne zadania do wykonania i kontaktują się tylko z wybranymi. W masowej skali oddziaływania Sai Baba jest znaczącą postacią choć mocą dorównuje mu wielu mniej znanych mistrzów. Jednak są wśród was także dużo bardziej potężni nauczyciele. Ale ostrzegam przed porównaniami. Są nie tylko zbędne, ale zamazują cel nadrzędny, jaki przyświeca działalności mistrzów, a tylko ten się liczy. - A jaki to cel? - Duchowe odrodzenie ludzkości. - Mogę odrzucić moją wiarę i przyjąć przesłanie Baby? - Sai Baba mówi współczesnym to samo, co głosił Jezus. Używa tylko mniej archaicznych zwrotów. Słuchając jego, słuchasz Jezusa. Wystarczy odrzucić przeinaczenia kościelne i odwołać się do racji serca. - Reinkarnacja istnieje? -Tak. - Czy mogę skontaktować się z ojcem? - Przyjdzie na to czas. - Proszę, powiedz dlaczego? - Przechodzi drogę oczyszczenia. - Rozumiem. Jak mogę mu pomóc? - Modlitwą. - To mnie wiąże znowu z Kościołem. - To cię wiąże z sercem poprzez serce. Obojętne, jakich symboli miłości użyjesz. - Przepraszam... - Nie masz za co. Weź się w garść, a wszystko dobrze się skończy.

88 - Czy będę miała dzieci? - Tak, lecz nie przerywaj leczenia. - Czy mam się kogoś wystrzegać? - Nauczyciela wuefu. -...? - Jest zazdrosny i nie panuje nad sobą. Bądź ostrożna. - Lubię mój zawód, ale czuję, że nie wyrażam się w nim w pełni. Poza tym pieniądze... Czy zmienię w przyszłości zawód. -Tak. - Kiedy? - Za sześć lat. - Jest to pewne? -Nie. - A od czego to zależy. - Od ciebie. Musisz być konsekwentna. - Powinnam wrócić do męża? - Nie mogę odpowiedzieć. Twój wybór jeszcze się nie dokonał. Od tej decyzji zbyt wiele zależy i nie mam prawa tego zmieniać. - Noszę się z zamiarem opuszczenia matki. Czy mam do tego prawo? -Tak. - A wyrzuty sumienia? Czuję się za nią odpowiedzialna. - Twoja matka jest dostatecznie dorosła, by odpowiadać za siebie. Nie utrudniaj tego ani jej, ani sobie.... Muszę wracać... Nao (duch niezależny; zgłosił chęć rozmowy na wolnym spotkaniu). - Jakim jesteś duchem? - Normalnym. - Czy jesteś z kimś związany. -Nie. - Czy chcesz sam coś powiedzieć? - Tak. Bardzo się gniewacie, że nie chcemy wam niczego konkretnego powiedzieć, że ukrywając tajemnice przyszłości i naszego świata, staramy się was omamiać. To nieprawda. Oczekujecie zbyt wiele. Wymagacie więcej, niż możemy zaoferować. Postrzegacie świat w zbyt wielkim uproszczeniu. To zamyka wam oczy na istotę życia. Pytacie o wynalazki, organizujecie przejścia astralne, prowadzicie dzienniki, dopytujecie się o nadchodzące wydarzenia, zamykacie nas w kręgu misteriów, a zapominacie o najważniejszym, o celu ludzkiego życia: o rozwoju duchowym. Jakże niewiele czasu poświęcacie rozmowie z samym sobą, jak mało zajmujecie się bliskimi. Sądzicie pochopnie, że dostępna nam wiedza otworzy przed wami drzwi poznania, że to wystarczy do zasłużenia sobie na godną śmierć. O jakże się mylicie! To wy sami jesteście kluczem owego poznania. To wasze serce jest największą i najpiękniejszą tajemnicą naszej wspólnej egzystencji. Nie kosmos, nie głębiny oceanów, nawet nie ludzki mózg, ale istota człowieczeństwa. Jedno życie poświęcone własnemu rozwojowi jest więcej warte niż dziesięć spędzonych nad

89 wynalazkami, choćby te wynalazki miały znacząco podnieść poziom ludzkiego życia. Owszem, i one są potrzebne. Mają swoje zaplanowane miejsce. Lecz to nie one, ale człowiek jest tutaj nadrzędnym celem. I to właśnie jest największą tajemnicą jaką możemy wam odsłonić. Wszystko inne jest mało istotne i nie warto temu poświęcać miejsca. - Jednak przeprowadza się tajne eksperymenty tworzące stałe mosty między nami i wami oraz między nami, wami i obcymi cywilizacjami. Wiele z tajnych badań polega na przysposabianiu ludzkości do wejścia w nowy okres rozwoju. Tam duchy wiele mówią o urządzeniach technicznych mogących przyspieszyć rozwój zdolności parapsychicznych oraz w ogóle o urządzeniach przydatnych całej cywilizacji. Biorąc to pod uwagę możemy czuć się nieco zawiedzeni. Może nam się przecież wydawać, że poruszacie tematy mniej istotne i raczej mało znane, że nie jesteście tam tacy ważni, za jakich chcecie uchodzić, że prowadzicie nas przez prowincję duchowych, albo raczej pośmiertnych wartości, starannie selekcjonując przekazywane wiadomości. Ograniczacie się w swoich wypowiedziach do tendencyjnych haseł, ujętych w znane dogmaty wiary. Nie dajecie nic, co otworzyłoby przed nami całkowicie nowy świat. - Zaprawdę powiadam wam, że cały dorobek ludzkości jest zamknięty w człowieczym sercu. My przedstawiamy wam doń drogę na skróty, bez obciążania go problemami kosmicznych braci bądź złożonością przekazywania skomplikowanej wiedzy technicznej, która i tak jest ledwie zefirkiem wspomagającym huragan dmący w żagle ludzkiego żywota. Musicie przy tym i wiedzieć, że odsłanianie przed wami tajemnic naszych naukowców wymaga ogromnych przygotowań po obu stronach, także ogromnych ilości energii, a wszystko to razem wzięte - odpowiedzialności, jakiej nie możemy i nie chcemy na siebie przyjąć. Powiem jeszcze coś, co bardzo was zdziwi, a z czego często robimy sobie zdrowe żarty. Otóż całe zamieszanie wokół naszej supertechniki sprowadza się prawie wyłącznie do udoskonalania niższych światów. Ta wiedza, modyfikująca od zawsze wasz poziom, nie wnosi niczego nowego do naszego planu. Jest jedynie żałosną próbą ukazania w niższych wymiarach tego, co każdy tutaj potrafi sam z siebie. Niemniej napędza wasze koło czasu zgodnie z planami mistrzów i choćby z tego powodu ma dla nas wielkie znaczenie. Lecz przypomnę jeszcze raz: nasza nauka to przeciwieństwo waszej: ona nie rozwija naszej wiedzy, a jedynie ją wyraża, dopasowuje nasze umiejętności do wąskiego korytarza, który drążycie. Zarzucacie nam, że nie ukazujemy przed wami prawdziwego oblicza naszego świata. W zasadzie jest to stwierdzenie słuszne. W zasadzie jest ono błędne. Nasz świat, a mówię tylko o naszym poziomie, jest dużo bardziej złożony, niż możecie przypuszczać. Nawet uzdolniony jasnowidz ma trudności w przemieszczaniu się po nim, nie wspominając o rozumieniu, które ulega modyfikacji każdorazowo po powrocie do ciała. Tutaj wszystko jest możliwe. Wszystko może się zdarzyć. W jednym odwiedzanym przez was punkcie może przenikać się wiele obcych światów, światów obciążonych własnymi zmaganiami i nadziejami. W jednym punkcie mogą ścierać się światy mniej lub bardziej materialne, mniej lub bardziej

90 realne, światy prawdziwe i światy nieprawdziwe, a każdy bezmierny i indywidualny. Nawet my w swoim poznaniu ograniczamy się do wnikania w wizje odpowiadające naszym wewnętrznym przemyśleniom, a zwłaszcza naszemu poziomowi wibracyjnemu. Takiego świadectwa inności nie jesteście w stanie przyjąć. Na szczęście łączy nas najważniejsze, nasz wspólny cel, którym jest powrót do macierzy-ducha. I w tej wędrówce jesteśmy jednacy. I o tej wędrówce, i o tym celu zawsze pragniemy rozmawiać. I to nam czynić wolno. Co się zaś tyczy losów pojedynczego człowieka, to nie u nas, a w sobie powinien szukać on odpowiedzi na wszystkie pytania. Jednocząc się w nim w boleści, możemy mu współczuć ziemskiego kieratu i co najwyżej - nieco wzmocnić czy ukierunkować jego dążenia. Więcej uczynić nie możemy. Nasuwa się więc pytanie, czemu tu jestem, czemu zabieram głos, skoro tak niewiele pomóc mogę? Jestem tu po to, by przypomnieć wam o znaczeniu życia we wzroście człowieka, o znaczeniu każdej boleści, jakiej doświadczacie, a przez którą dostępujecie łaski pojmowania. Każdy rok, każdy dzień, każda chwila zbliża was nieuchronnie ku wyzwoleniu i tylko od jakości przeżycia tego roku, tego dnia i tej chwili zależeć będzie, jakiego dokonacie postępu, jak będziecie się oceniać. My życzymy wam jak najlepiej, bo to leży w naszym wspólnym interesie, lecz nie zawsze to, co u was się liczy, ma u nas takie samo znaczenie. Nie bogactwo i czyny stanowią u nas o wartości duszy, lecz jej wewnętrzne przeobrażenie, jej bolesne zmaganie się z emocjami. Bo to właśnie ich przeistaczanie w coraz wyższą wibrację jest pracą jaką mamy wspólnie wykonać na naszych sąsiadujących z sobą poziomach, które - tak na dobrą sprawę - są jedną całością i jedynie przez życzliwość posługujemy się sztuczną segmentacją. Pragniemy dodać wam wiary i sił do walki o normalność, przypomnieć o znaczeniu refleksji i zapewnić, że każdy sprawiedliwy znajdzie tu nagrodę za bogobojne trwanie. Co posiał to i zbierze. Pragniemy przypominać o roli wiedzy, miłości i uczuć, bo są to wartości - niesłusznie coraz mniej popularne. Zapatrzeni w media i twarze wielkich kreatorów rzeczywistości popadacie w małostkowość, a bezsens zmagań o duchowe doskonalenie wyobcowuje was nawet w świecie bliskich. Odtrąceni (w waszym pojmowaniu stosunków międzyludzkich), stłamszeni, marniejecie, siejąc zwątpienie i rażąc nasze oczy widmem upadku. A powiadam wam, że nie ten szybciej ku niebu podąża, kogo najbardziej ludzie sławią lecz ten, który największą pracę nad sobą wykona. Bogactwo, sława i znaczenie niczym są wobec skromności, dobroci, miłości i zgłębiania wiedzy. Często w zaciszu wiejskiej zagrody żyją myśliciele więksi od uznanych filozofów, a w murach więziennych szlifują się diamenty skruchy i skromności czystsze od wyświęconych biskupów. To właśnie nieugięte postanowienie zmian ku lepszemu, trwałe i zasadne, nadaje cel ludzkiemu życiu. Troszcząc się o dobra tego świata, jakże łatwo o tym zapominacie. I takim samym zapomnieniem jawi się wasz niepokój o zbytnią kameralność tego spotkania. A przecież głos serca pobrzmiewa jeszcze ciszej i odczuć go można dopiero po całkowitym odcięciu się od gwaru tego świata. Ale gdy przemówi, milkną wszelkie media i bledną twarze wielkich kreatorów. Bo nad człowiekiem i jego losem jeden tylko czuwa doradca - jego duch, a ten wie lepiej, co służy treści życia. Przestańcie

91 zawracać sobie głowy przejmowaniem nawyków duchowych niemot, a wsłuchajcie się lepiej w powiew wrodzonej mądrości. - To takie niemodne... - Wyczucie chwili nigdy cię nie opuszcza (Ireno - uczestniczko seansu). Ale masz całkowitą słuszność. Wielcy dyrygenci waszego świata starannie kryją przed wami tę prawdę. Robią wszystko, byście zbyt szybko nie odnaleźli powrotnej drogi. Kierunkują waszą uwagę na prozaiczne życie ziemskie, na wilczy byt, który przedstawiają wam jako jedyną rzeczywistość. Więżą was w ograniczonym świecie bez prawa do spełnienia. A pokój, harmonia, miłość i jedność są jedynie tępymi pojęciami psychologicznymi i literackimi, odzwierciedlającymi trudy świata doczesnego. Przeczucie realności bytu duchowego zastępują historią o genetycznym powinowactwie ze światem zwierzęcym, gdzie zadośćuczynianie emocjom przekształcili w formę kultu, a źle odczytany materializm w rytuał uśmierzający wszelkie zło. Człowiek w ich mniemaniu to jedynie kawał dobrze wyćwiczonego mięsa sterowanego organicznym mózgiem. Tymczasem człowiek prawdziwy mniej ma wspólnego z cielesnością niż by wielu sobie tego życzyło. Człowiek to duch zstąpiony w materię, a mózg to zaledwie organ wyrażający wolę umysłu. Prawdziwy człowiek to istota duchowa o potencjale prasiły, która dla własnego wzrostu ubrała ziemską szatę, szatę, która umożliwia szybsze i pełniejsze uszlachetnienie, niż to jest dane w zaświatach. Lecz by tego dokonać, człowiek musi wstąpić na drogę powrotną musi - po zastanowieniu się i opamiętaniu - ulec wołaniu ducha. W zasadzie jest to droga prosta, lecz jej odszukanie sprawia ogromne trudności. Ogłupieni mediami i polityką oraz odwieczną walką Kościołów o wpływy, ludzie zatracają zdrowy rozsądek i pozwalają się nieść falom niskich myśli i przyziemnych zachcianek. Podobnie jest z wami. Stoicie tak blisko prawdy, jak tylko jest to możliwe, a jednak z przekorą odwracacie od niej głowę. Tęsknicie do sławy, do reklamy, za nic macie uświadomienie. Popełniacie większy błąd, niż ci, którzy z nami nie rozmawiają. To właśnie na was spadnie odpowiedzialność za zmarnowanie danej wam w imieniu wszystkich szansy. Otrząśnijcie się. Zadumajcie nad kresem żywota. Skierujcie uczucia, myśli i czyny na Boga, na Jego i wasze jestestwo. Uzewnętrznijcie boskie uwewnętrznienie. Jesteście światłem płynącym z Niego i przez Niego promieniujecie na cały wszechświat. Więcej od was zależy, niż moglibyście przypuszczać. Każda bezwiedna, mimochodem rzucona myśl, każdy, nawet najmniejszy czyn powróci do was stukrotnym echem. Czas wypełnić własne życie odwiecznym światłem doskonałości. Jeśli takie dążenie was określi, to z woli ducha Boże siły pomogą wam w otwarciu świadomości. I staną przed wami otworem bramy, do których tak głośno pukacie. Sami z siebie poznacie to, o co wciąż prosicie. Jest to jedyna droga gwarantująca pełne zrozumienie otrzymanych odpowiedzi. Dlatego proszę, byście się opamiętali, byście powstrzymali własne zapędy w przenikaniu w nasz świat, a więcej czasu poświęcili rozmowie z samym sobą. Tam, we wnętrzu, a nie w naszych ustach, odnajdziecie harmonię podtrzymującą bicie duszy wszechświata,

92 świadomość wewnętrznego uwolnienia, świat urzeczywistnionych prawd duchowych, szlachetne siły swojej duszy. - To wszystko brzmi tak pięknie i prosto, ale jak tego dokonać? - Przez otwieranie świadomości na wyższe wibracje, przez kierowanie uwagi na wzniosłe siły, przez poznawanie Woli Bożej. Dopóki będziecie trwać w takim postanowieniu, dopóty energie życia będą was prowadziły drogą poznania i zbawienia. Jeśli jednak zwątpicie w samowoli w słuszność przemiany, jeśli prawa ziemskie postawicie nad boskimi, zstąpią w was siły destrukcji i nastanie czas bezdomny. Człowiek ma bowiem wolność myślenia i tylko od niego zależy, które do siebie siły dopuści. Każde zaś otwarcie się na wyższe światy oznacza tak dopuszczenie do siebie sił zbawczych, jak i wystawienie się na pokusy aktywizujące siły wrogie ludzkiemu dążeniu do doskonałości. Jeśli brak człowiekowi precyzyjnie określonego celu poprawy, lepiej już nie wystawiać się na ataki ciemnej potęgi, niż pochopnie liczyć na nasze wsparcie, gdyż zachodzi poważne niebezpieczeństwo zsunięcia się w obszary niskich wibracji i nadmierne uaktywnienie wszystkiego, co w człowieku najgorsze. Jedynie gorące postanowienie poprawy rozbudzi zarówno duszę jak i ciało i przenikając je na wskroś - dokona przeobrażenia was w to, co najwyższe. Praktyka otwierania świadomości polega na zbliżeniu do celu wewnętrznego życia i przez poznanie go - na wyrażenie istoty człowieczeństwa w życiu zewnętrznym. Zborność, pojednanie duchowego wnętrza z prawami boskimi, uczyni człowieka widzącym, chronionym przez najwyższe wibracje. Jest to łatwe do osiągnięcia i już samo postanowienie dążenia do takich zmian może człowieka zawrócić ze złej drogi. Ważniejsze dla was jest zrozumienie sensu przemiany, niż bezrozumne jej podnoszenie (praktykowanie). Gdyby na Ziemi żyli sami święci, trzeba by było dla wzrostu człowieka szukać innej planety. Powiem to tak: każdy człowiek ulepszający kontakt z własnym duchem, z własnym wnętrzem, jest przez tego ducha inspirowany i przynaglany do coraz intensywniejszej pracy nad sobą. Lecz każde zejście z drogi otwierania świadomości przez umiłowanie materialnych celów, nawet przy przestrzeganiu w życiu codziennym praw boskich, namaszcza wędrowca wpływami innych sił niż boskie. A za to prędzej czy później zawsze przyjdzie mu zapłacić. Jedynie ufność w Ducha Bożego, jedynie bezinteresowne trwanie w Jego prawach skieruje uwagę ludzkiej duszy na prawdy najwyższe. Tak setki pytań zadawanych nam na seansach, mających podbudować waszą samo wiedzę, jak i kierowanie się modą w uleganiu praktykom medytacyjnym, może sprowadzić nieszczęście, jeśli nie będzie wypływało z przemożnego postanowienia poprawy. Tak nierozważne postępowanie jest dużo bardziej niebezpieczne niż chłodna antyreligijność i wykalkulowany sceptycyzm. Radzę więc dobrze się zastanowić nad celem uczestnictwa w waszych seansach, niż żałować potem tego, czego cofnąć się już nie da. Pokora, równowaga i uwolnienie się od fałszywych dogmatów i rytuałów wiele wam w tym pomoże. Machwi (imię własne, jezuita z osiemnastego wieku, tylko raz uczestniczył w seansie):

93 - Jesteście Światłem i Wieczną Prawdą lecz tego nie dostrzegacie. I tysiąc lat możecie żyć, lecz życia wiecznego nie dostąpicie bez zrozumienia tego prostego faktu. Od niego wszystko się poczęło i na nim skończy. Światło i Prawda utkane są z Miłości, jedynej materii przenikającej cały kosmos. W Świetle i Prawdzie rodzi się Słowo i człowiek może to Słowo przekazać innemu. Gdy z serca płynie, Ducha sobą niesie. Takie Słowo żyje i życie przenosi. Martwe Słowo lgnie ku śmierci i sądowi. Przekazując je, nie znajdziecie uznania we własnych oczach. Baczcie, by zawsze dawać świadectwo tego, od kogo pochodzi Słowo. Powielając cudze Słowa, nic nie zyskujecie, choćby Słowo piękne było. Lecz gdy w sercu znajdziecie dla niego odbicie, a kopię odzwierciedli życie - takie Słowo waszym się stanie i innemu może być przekazane. Ożywione, miłość przyniesie. I choćby w prawdzie smutek i gorycz siało, to prędzej czy później w Duchu zatryumfuje i miłością do siewcy powróci. - Co to znaczy? - Mówicie stanowczo za dużo, w ogóle, lub prawie w ogóle nie bacząc na to, co w słowie przekazać chcecie. A słowa raz wypowiedzianego cofnąć się nie da. Cofając je bowiem, przyznajecie się, żeście powiedzieli nie to, co miało być powiedziane. Stajecie się źródłem zamętu. Lepiej nic nie mówić, niż mówić nieprawdę. Mówcie mało, ale niech przekaz wasz serce ocenzuruje. Słowo nauczy was szacunku do siebie, a potem do drugiego człowieka. Wtedy staniecie się bożym żarnem, które plewy upadku od wiecznej prawdy oddzieli. I choćby uszy wasze pochwyciły pieśń wszystkich ust ludzkich, serce wasze uniesie jedynie tę prawdziwą i nią wesprze drugiego człowieka. A kiedy słowo zjednacie z czynem, nadejdzie kres waszej udręki. W sprawiedliwości odrodzeni, smak prawdy poznacie i łaska boża błogosławieństwem wiecznym was otoczy. - A kiedy mamy wiedzieć, że to, co robimy, i to, co mówimy, jest prawdą? - Prawda jest duchową mądrością płynącą wprost z Niebios. U sprawiedliwego spływa poprzez głowę wprost do serca, skąd wznosi się znowu i wypływa na świat przez usta. U człowieka przeciętnego wypowiedź przed opuszczeniem ust cenzuruje rozum. U tępego mądrość duchowa w ogóle nie pochodzi z serca, lecz wprost z rozumu wyrzucana jest przez usta na zewnątrz. Często jest więc mylna i wiele wprowadza zamieszania. To samo jest z mądrością czynu. Dla was połączenie głosu serca z doświadczeniem rozumu wydaje się korzystnym kompromisem. Dla ludzkiego ducha, z którym się kiedyś na powrót pojednacie, żaden przejaw pracy umysłu nie może wibracji serca zakłócić. - Z tego co wiemy, duch ludzki operuje już na płaszczyźnie duchowej i nie posiada umysłu. Czy to prawda? - Tak. Lecz i duch ludzki zachowuje coś w rodzaju indywidualnej pamięci. Więc i on może dla potrzeby chwili odtworzyć działanie umysłu. Spowalnia to jednak jego istnienie. Lecz nawet i wtedy, kiedy duch na swoje życzenie ulega ograniczeniom umysłu, jest on tak doskonałym, że świadomość starych nawyków w żaden sposób nie może osłabić siły jego uniwersalnego charakteru. Prawdą jest też to, że duch taki nie posiada również serca. Jego miejsce zajmuje już wyrażona miłość, a jest ona o tyle doskonalsza od tej, jakiej może doświadczyć człowiek cielesny, o ile tylko to sobie ludzki umysł może wyobrazić. Są to jednak dla żywych

94 spekulacje. Dla was jedno powinno być nauką: im więcej serca włożycie w myśli, słowa i czyny, tym prędzej dostąpicie zbawienia. Oto moje poselstwo (moja przestroga i moje życzenie). - Wielu ludzi powiada w chwilach rozpaczy, że Bóg nie jest sprawiedliwy. Co sądzisz o tym, mając na uwadze sprawiedliwość w osądzaniu ludzkich czynów? - Bóg nie jest sprawiedliwy (odpowiedział inny duch; zapewne miał w tym więcej doświadczenia od Machwiego). Sprawiedliwość to ludzka cecha i tylko człowiek lubi się do niej ustosunkowywać. Gdyby Bóg był tylko doskonałym człowiekiem i chciał w ocenie czynów człowieka posłużyć się wagą sprawiedliwości, żaden człowiek, nawet i święty, nie mógłby dostąpić łaski zbawienia. Bóg nikogo nie osądza. Już samo takie podejrzenie jest z naszego punktu widzenia w złym tonie. Przecież to, co dzisiaj uważacie za normę, dawniej mogło być jej przeciwne. Takie podejście tylko pogłębia konflikt. Dlatego Machwi tu przyszedł. Dlatego dał wam do zrozumienia, że sekret zbawienia jest w rzeczywistości umiejętnością otwarcia się na głos własnego ducha, na głos serca, dzięki któremu człowiek ułatwia sobie zaplanowany rozwój. W swojej historii człowiek stworzył wiele zupełnie niepotrzebnych norm społecznych, zmarnował wiele sił i czasu na poszukiwanie ideałów zbawienia, poprzez które próbował się wyrazić. To błąd. Ale i dziejowa konieczność. Człowiek jednak nie potrzebuje zbawienia, jak to chcą widzieć chrześcijanie. Człowiek nie powstał także zbawiony. Człowiek po prostu jest i będzie. Wszędzie, w całym wszechświecie człowiek zawsze będzie człowiekiem. Bez wprowadzającego zamieszanie dodatku tylko lub aż. Jesteśmy tak samo ważni i nieważni jak wszystko inne, co stworzył Bóg. Tajemnica kryje się w przeżywaniu istnienia. To właśnie istnienie jest istotą ideału. Bóg jest istnieniem. Dlatego jest ideałem. Człowiek jest istnieniem, dlatego nie potrzebuje zbawienia. Bo jakże można zbawić istnienie od istnienia. To absurd. - Czy to znaczy, że po śmierci nie przechodzimy procesu oceny grzechów? - Grzech to czyn. Oba są określeniem normy. To, co dla przykładu Zbyszek zwalcza u siebie (nie powiem, co), jeszcze dwa tysiące lat temu było uważane za godne szacunku. Gdyby teraz Bóg chciał przyrównać postępowanie Zbyszka do postępowania mieszkańca Rzymu sprzed wielu stuleci, to okazałoby się, że obaj zasługują na pochwałę, chociaż obaj robili to samo akurat odwrotnie. A to by znaczyło, że boskie prawo jest ułomne. Zapytajcie raczej, czy to człowiek osądza siebie po śmierci? Odpowiem: nie. Nawet człowiek tego nie robi w stosunku do siebie samego. Człowiek może odnieść jedynie takie wrażenie, kiedy po przeżyciu śmierci klinicznej wraca do żywych i obce sobie doświadczenie próbuje przetłumaczyć na znany sobie język obrazów i słów. Tymczasem przebywał tu w odmiennym stanie świadomości i żadne interpretowanie tego stanu przez ubogi repertuar pojęć rozumu nie może być wiarygodnym odzwierciedleniem takich przeżyć. Taki człowiek imputuje sobie, że to, co zaszło, wyglądało tak a nie inaczej. Robi to, bo jest ograniczony rozumem, bo inaczej nie potrafi. Budzenie się umysłu postrzega jako film z życia, oglądany klatka po klatce, choć w rzeczywistości wszystkie sceny istnieją wespół, a wyższą wibrację odbiera jako wzór przenikającej

95 na wskroś miłości. A przede wszystkim dużo mówi o wyrzutach sumienia, o obowiązku naprawienia krzywd. Tymczasem w przebłysku świadomości duchowej on tylko ujrzał, jak korzystne dla ewolucji jego i gatunku jest harmonijne współdziałanie wszystkich istnień. Zaś koło przyczyn i skutków postrzegł jako jedność ludzkich dusz. Grzech pojawił się jako zakłócenie burzące harmonię sfer, jako niedoskonałość wypływającą z ułomności rozumu. Czy zatem człowiek po śmierci, będąc doskonalszym, bo bliższym własnemu duchowi, ma się obwiniać za to, że za życia, będąc ułomnym, robił coś nie tak, coś, czego - widząc i rozumiejąc konsekwencje tego działania - by teraz nie zrobił? Przecież wasze prawo zakazuje karać osoby chore psychicznie za czyny, których dopuściły się nieświadomie. To samo prawo obowiązuje i u nas. Nazywamy je prawem wolnego wyboru. - Czy to znaczy, że człowiek wyrządzający innym krzywdę będzie po śmierci tak samo traktowany jak ten, który całe życie złożył w posłudze innym? - Tak. Lecz proszę nie mylić tego z pojęciem grzechu. Grzech to pojęcie ludzkiego prawa. Jednak człowiek upadły ma znacznie mniejszą wibrację od człowieka sprawiedliwego. Zrozumie to zaraz po przejściu w świat energii. Człowiek nieharmonijny, ciężki, nie jest w stanie wzbić się wyżej, ponad wibracje, które wypracował życiem, ponad światy, które tworzył myślami i czynami. Chcąc wznieść się ponad swój poziom, musi te światy powtórnie przeżyć, co wielu nazywa oczyszczeniem. Są też tacy, którzy swoim życiem uczynili tak dużo zaburzeń, iż nie są w stanie oderwać się nawet od ziemi, od najcięższej materii. Tych światy psychiczne są najbardziej przyziemne, a bywa, że tak mroczne, jak czerń. - Mówiąc o światach psychicznych masz na myśli kolejne poziomy wibracji? - Tak. Wraz ze wzrostem wibracji zmienia się jakość tworzonych światów. Każdy przebywa tam, gdzie tkwi jego wzór. Lecz dopiero od poziomu astralnego człowiek może w pełni wykorzystywać umysł. W niższych światach jest on częściowo zamknięty, to znaczy człowiek nie jest tam w stanie podnieść własnej wibracji do poziomu, na jakim funkcjonuje jego własny umysł. Ludzie upadli pozbawieni są nawet przebłysku świadomości jego istnienia. Wyzbyci zależnej od mózgu ziemskiej logiki, stają się zabawką w szponach emocji. Dopiero kiedy siła emocji słabnie, kiedy wypali się ostatni krąg zamknięcia, mogą sobie przypomnieć o własnym istnieniu. Wtedy otrzymują szansę ponownych narodzin. - Odnoszę wrażenie, że - mimo chwalebnego zacięcia dydaktycznego naprzemiennie używacie naszych pojęć, typowych dla świata cielesnych, jak to czasami nas nazywacie, z pojęciami bardziej odpowiednimi dla domniemanych światów duchowych. Może to sprawiać wrażenie, że ktoś na siłę stara się być mądrzejszy, niż jest w rzeczywistości. Albo raczej, że czasami zapomina, iż gra rolę ducha. Co wy na to? - To prawda. Miedzy nami a wami, wbrew pozorom, niewielka jest różnica. W zasadzie tworzy ją umowna granica przejścia w inny wymiar. Reszta pozostaje ta sama. Łącznie z nawykami. Wasze stereotypy są naszymi. My jesteśmy wami. Dlatego podobnego używamy języka i mamy podobną świadomość walki z emocjami. Dopiero Wyzwoleni, jak wielu nazywa Niepowrotnych, a wy Starymi Duchami, wchodzą na plany zupełnie odmienne. My i wy to dzień i noc, jawa i sen.

96 Wielu z nas, mimo pamięci istnień, ma mniej do powiedzenia, niż żyjący. Z pewnością łatwiej nam żyć, lecz tęsknota za wspólnym, którą tu odczuwamy, sprawia, że garniemy się bardziej do was, niż możecie się tego domyślać. Jednak to my zawsze widzimy rzeczy i zjawiska takimi, jakimi są w rzeczy wistości. Człowiek żyjący może tego doświadczać jedynie wtedy, kiedy słucha głosu serca. - Odnoszę wrażenie, że i wy, i my możemy się mylić w ogólnej ocenie prawdy, że kolejne etapy ludzkiej egzystencji spoglądają na nasze zmagania pod zupełnie innym kątem, że ich ocena zjawisk i pojmowanie świata są tak różne od naszych ocen i pojęć, iż można z dużym prawdopodobieństwem przyznać, że nasze oba graniczne światy tkwią w edukacyjnych powijakach. Co wy na to? - Macie słuszność. Lecz i jej nie macie. Ogólne zasady naszej egzystencji są niezmienne. Zmienia się tylko odbiór i interpretacja rzeczywistości. Wiedza zależy od poziomu percepcji. Każda nowa zdolność, każdy nowy fakt, każde nowe doświadczenie pozwala nam głębiej wniknąć w rzeczywistość. Lecz to, co było, jest i będzie po wieki wieków. Tak jak uczeń pierwszej klasy uczy się dodawania, a student poznaje teorie wielkich liczb, a obaj z różnych poziomów poznają matematykę, tak my, wy i nasi poprzednicy uczymy się duchowości, poznając sekret istnienia. Różnice zależą od poziomu wykształcenia. Świat pozostaje ten sam. - Czy szatan jest dzieckiem bożym? - Czy cokolwiek stworzone przez Boga może być niedoskonałe? Czy Najwyższy może nie określić z góry plonu własnego siewu? Szatan to nie zło. To sprzeczny z rozwojem ludzkości wykreowany przez niektórych ludzi wizerunek postępu. Kościół Wschodni odrzucił błędną myśl stworzenia szatana dla celów znanych tylko Bogu. Dobry Bóg nie mógł tego uczynić. Kościół Zachodni wizją szatana wystawił rozsądek wiernych na próbę. Kościół mógł to uczynić. Imię skryło się w pułapce. Cel: opanowanie duszy chrześcijanina - został osiągnięty. Od człowieka zależy, czy przyjmie koncepcję szatana, czy też ją odrzuci. Zupełnie czym innym jest koncepcja Lucyfera, Pana Przemian, Pana Przeciwieństw. Jest on niewątpliwie największym kreatorem świata. Choć został stworzony przez Pana, zdołał stworzyć więcej od Niego. Choć i takie rozumowanie jest iluzją bo skoro Lucyfera stworzył Bóg, to i dzieła Jego Syna są również i jego dziełami. Lucyfer został stworzony w celu ukazania prawdy o przejawianiu się Boga w materii. To właśnie on uczy wszelkie istnienia, w jaki sposób się Pan przejawia. Gdyby istniała tylko miłość, nikt nie traktowałby jej jak coś szczególnego. Nikt nawet nie rozumiałby, w jakim ekstatycznym stanie się znajduje. Dopiero stworzenie przeciwwagi w postaci całej gamy przeciwieństw potrafi uzmysłowić żyjącym, jaką wartość ma właśnie miłość, jak bardzo należy jej pożądać. Bóg stworzył jeden rodzaj energii, Lucyfer, Pan Przeciwieństw musiał ich stworzyć nieskończenie więcej. To samo dotyczy dobra i wielu odcieni zła. To samo można powiedzieć o wszystkim, co nas otacza i czego ustawicznie doświadczamy. A wszystko to po to, by w wolnym wyborze stale dążyć do duchowego ideału. W tym kontekście nie mówimy już o Lucyferze jako szatanie, czyli tej negatywnej sile, która trzyma nas w światach Lucyferowych idei, ale określamy go jako

97 Prowadzącego, tego, który tworzy szkolę. Dlatego stoi on po prawicy Ojca. Właśnie dlatego Lucyfer jest symbolem wielu tajemnych bractw. Złem, czyli szatanem, wypada zaś określić siły, które na siłę utrzymują ludzi w nieświadomości istnienia boskiego ideału, które więżą ich w antyświatach. Lucyfer nie więzi, on wskazuje, on uczy dokonywać wyboru. Kto to zrozumie, dużo łatwiej może stawić opór życiowym przeciwieństwom. W trakcie przeprowadzanych seansów najczęstszą praktyką była próba uzyskania odpowiedzi na pytania wcześniej przygotowane, jeszcze w domu, w chwilach głębokiej zadumy. Luźno, swobodnie zadawane, nie adresowane do żadnego konkretnego bytu, zawsze spotykały się z życzliwością i zrozumieniem. Ponieważ liczba uczestników spotkania po drugiej stronie była z reguły znaczna, częstokroć jedno zadane pytanie pociągało za sobą kilka nieco różnych w tonie eksplikacji. Czasami zaś brnęły w wyjaśnienia dusze przebywające zupełnie gdzie indziej, które - co jest przymiotem tamtych światów - miały pełną świadomość toczącej się na odległej planecie pouczającej zabawy i zgodnie z własnym życzeniem chciały służyć pomocą. Czasami zaś do rozmowy mieszała się dusza, która chciała tylko coś słownie wyrazić, bądź coś komuś ważnego przekazać, co nie zawsze korespondowało z przewodnim tematem wieczoru. Ogólnie wyglądało to tak, że na podane z listy pytanie odpowiadał dowolny byt, całkowicie pomijając obowiązek przedstawienia się. Anonimowa seria pytań, anonimowa seria odpowiedzi. Krótko i rzeczowo. Stosownie do potrzeb. Niżej przedstawiam skrócony zapis z dwóch seansów, które odbyły się w odstępie kilku dni. - Czy oddech, zawieszony w trakcie medytacji, rzeczywiście przyspiesza synchronizację półkul mózgowych? Czy musi być kontrolowany? - Tak: spowolnienie i obserwowanie oddechu pomaga w przyspieszeniu synchronizacji pracy obu półkul mózgowych. Obserwowanie oddechu nie oznacza jego kontrolowania. Tak jak w medytacji nie ma celu, tak i nie ma go w kontrolowaniu oddechu. Oddech powinien być naturalny. Manipulowanie nim, to poświęcanie mu uwagi. Z medytacji nic nie wyjdzie. Medytacja to brak aktywności. To zawieszenie pracy umysłu w czasie bezdechu. Nie oszukuj się: medytacja z uwagą to koncentracja, to budowanie nowego, a nie poznawanie obecnego. Zastanów się, czego chcesz. Szukasz wizerunku czy siebie? Szukasz tego czy tamtego świata? W tamtym świecie oddech nie istnieje, nie jest potrzebny. Zostaw oddech i ciało w teraźniejszości. Lecz na początku, gdy uspokajasz emocje, przyjrzyj mu się dokładnie. Skup na nim całą uwagę. Obserwuj, jak wchodzi i wychodzi. Nie zatrzymuj go - on toczy własne życie, on jest związany z ciałem, nie z tobą. Ty istniejesz także wtedy, gdy nie wdychasz i nie wydychasz. W takich przerwach istniejesz naprawdę. Kiedy oddech się zatrzymuje, zatrzymuje się i myślenie. Spokój i cisza przenikają wieczność. Gdy spokój i cisza ogarnie oddech, znajdziesz się w wieczności. Gdy ustanie oddech, ustanie i praca umysłu. Gdy umrze umysł - umrze świat twoich złudzeń. Doznasz wyzwolenia. - Z tego wynika, że w medytacji nie istnieje żadna specjalna technika oddychania?

98 -Nie. - Czy przez zadawanie sobie bólu można przejść w inny wymiar? - Takie techniki są bardzo niebezpieczne dla niewtajemniczonych. Stosowanie ich może poważnie uszkodzić niższe ciała duchowe. Wyzwolony przy ich pomocy krąg energii nie dąży do scentrowania, lecz istnieje jakby w biegu. Trudno nad nim zapanować. - Czy medytacja dynamiczna może prowadzić do oświecenia? - Każda medytacja jest pracą z umysłem. Nawet najprostsza aktywność jest medytacją jeśli zatraca umysł. Nie technika się liczy, lecz skutek: przejście w stan niewiedzy i nieistnienia, w stan totalnego odrzucenia ego przy jednoczesnym wycofaniu umysłu. Kiedy takie drgnięcie przychodzi, wie o tym tylko ten, kto tego doświadcza. - Czy każda medytacja jest dobra? - Zacznijmy od tego, że medytacja to życie, że nie ma i nie będzie dwóch takich samych medytacji, że nigdy żaden człowiek nie doświadczy tego samego, co doświadczył ktoś inny. Medytacja to tylko umowny zbiór technik naprowadzających na osiągnięcie takiego efektu. To wypracowanie nawyku dążenia do uzyskania takiego doświadczenia. I nic więcej. Każdy taki nawyk jest dobry. Lecz można także powiedzieć, że brak nawyków jest najdoskonalszą techniką. Usiądź i czekaj. Kiedy ustanie wszelkie poruszenie twojego życia, kiedy znikną także wszelkie znane ci metody - zrozumiesz „to". Bo tak naprawdę medytacja nie jest żadną techniką żadnym działaniem. Medytacja jest wewnętrzną naturą człowieka. Poznanie własnej istności kończy naukę ludzkiej duszy. - Czy mistrz może pomóc wprowadzić w stan medytacji? - Nikt tego nie może zrobić za ciebie. Może co najwyżej mgliście pokazać, jak zaczynali inni. - Czy mistrz powie, kiedy osiąga się stan wyzwolenia? - Nikt ci tego nie powie. To doświadczenie jest indywidualnym doznaniem. Zawsze się wie, kiedy następuje. Jest formą pamięci: gdy zachodzi - istniejemy, lecz gdy zaczniemy je sobie uświadamiać - już je gubimy. - Odnoszę wrażenie, że do rozpoczęcia medytacji wcale nie jest potrzebny nauczyciel? - I słusznie. Waszym prawdziwym i jedynym nauczycielem i mistrzem jest wyłącznie wasza własna Jaźń. Człowiek-mistrz i człowiek-nauczyciel to tylko aktywator. Starszy rocznik w tej samej szkole duchowego poznania. Ktoś, kto przed wami odkrył, że Jaźń w ich wnętrzu jest początkiem drogi do Boga. Głos prawdziwego mistrza sprowadza się do uświadomienia adeptowi tego prostego faktu. Reszta zależy od was samych. I strzeżcie się każdego nakazu mówiącego o szukaniu Boga poza wami. To sprzeczne z naukami Chrystusa, w duchu których jesteście rzekomo wychowani. - Czy praca z kundalini pomaga w medytacji? - Tak. Pomaga osiągnąć totalną harmonię. Jest dobrą inicjacją. Wraz z siłą witalną oddechu aktywizuje siły psychiczne zawarte w mózgu. Jednak praca z kundalini medytacją nie jest.

99 - Co jest lepsze: wzrok utkwiony w martwym punkcie czy zamknięte powieki? - I jedno i drugie. Wszystko, co pomaga w osiąganiu stanu skupienia, co zatrzyma wędrujący umysł. Wybór należy do ciebie. - Czy prawdziwa miłość może przyjść do człowieka? - Nie. Prawdziwa miłość już jest w człowieku, choć na tym poziomie nie może być w pełni przejawiona. Miłość uzależniona od zewnętrza, nie jest prawdziwą miłością. Jest szaleństwem. Rzeczywista energia miłości wybucha w indywidualnej istności. Odczucie tego w sobie można nazwać przyjściem miłości. Tylko się nie oszukuj: prawdziwą miłością nie można manipulować. Bądź świadkiem w miłości. Czy zaawansowane metody duchowe można polecić jedynie osobom odrzucającym świat z jego pokusami? - Wręcz przeciwnie: pełnia życia jest wyrazem złożoności ludzkiej istoty, duchowość - jej jakości. Nie sposób jednego uzyskać bez drugiego. Złożoność i jakość wyznaczają status istnienia ducha. Owszem, cisza i spokój sprzyjają technikom medytacyjnym, lecz prawdziwy wgląd w siebie musi się jeszcze odbyć poprzez egzamin życia. Gdyby kresem człowieczego wzrostu było zatracenie się we własnej duchowości przy jednoczesnym odrzuceniu kształceniowego charakteru integracji ze światem, zstąpienie ludzkiego ducha w materię pozbawione byłoby celu. Człowiek jest jednostką społeczną. Tym bardziej jego wolny duch. Zamykanie się w tak zwanych murach klasztornych jest nie tylko wygodnictwem, ale i naruszeniem praw pozostałych ludzi, którzy pośrednio czy bezpośrednio ponoszą koszty utrzymania tak egoistycznej formy egzystencji. Droga ku wyższemu wiedzie poprzez dyscyplinę duchową a ta bynajmniej nie oznacza odcięcia się od świata. Wręcz przeciwnie: oznacza jego dogłębne (na miarę jednostki) poznanie i doświadczenie siebie w tym poznaniu. - Czy wszystkie metody wejścia w medytację opierają się na wyeliminowaniu świadomości? - Tak... świadomości tu i teraz. - Czytałam, że cała trudność sprowadza się do umiejętności dotarcia do ego, do poznania sposobów jego funkcjonowania. Jak to zrobić? - Aby dojść do rdzennej myśli (natury) ego (jaźni), należy odrzucić cały intelektualny bagaż, cały niekończący się ciąg ulotnych idei i koncepcji. One istnieją same z siebie i dla siebie. Są otwartą opozycją w stosunku do świadomości zbiorowej. Są oddzielnym życiem. Nie twoim życiem. To one zmuszają umysł do ciągłego podróżowania. Trzeba to zatrzymać. Trzeba oddzielić myśl od postrzegania. Trzeba przerwać ten wewnętrzny dialog. Trzeba wyrwać się z niewoli myśli. Trzeba przestać być więźniem złudnej rzeczywistości. Zostawiamy ten zgiełk.' Teraz przenosimy uwagę ze świata zewnętrznego w stronę świata wewnętrznego. Nareszcie odrzuciliśmy kontrolę wyobrażonej przez siebie rzeczywistości. Wysiadamy z pociągu. Bierzemy taksówkę i udajemy się do fundamentalnego ego. Taksówka to przejście między dwoma światami. Ego to manifestacja duszy stojącej ponad intelektem, jest ono poza argumentami. Taksówka to jedynie czysty odbiór. To naturalna uwaga pozbawiona czynności umysłowych.

100 Tylko ona, stojąc nad myślą, może zbadać naturę ego. Każde myślenie o taksówce to zabawa z myślą - cofamy się na dworzec. Tego nie chcemy. Wiedząc, że żadna myśl nie może zbadać własnego oblicza, przestajemy zadręczać taksówkarza i z obserwacji czynimy zjawisko wypełniające się w najdoskonalszym stopniu. Pozbawiona logicznych interpretacji podróż zespala nas z naturą ego, z najwyższym stopniem naszego indywidualnego życia, z samą istotą myśli i czynów, przenikających życie umysłowe. Pamiętaj: do pociągu pomoże ci wejść mistrz, do taksówki wsadzi cię mistrz, ale jazdę z taksówkarzem musisz odbyć sama. To kurs indywidualny. Tę część etapu poznawania siebie najczęściej nazywacie medytacją. - Czy wiara w osiągnięcie oświecenia jest niezbędna? - Od początku jest wskazana. Jeśli jest, pokrzepi serce wiarołomnego. Jest ona bowiem substancją Ducha, jest Wiedzą, do której się dąży w medytacji. Jest oczywistością która i tak nastąpi. Jest zasadą która wypełnia mózg i serce. Przed nią nie ma ucieczki - to składowa naszego życia. Można się tylko oszukiwać, że jest mało ważna. Mówi się wtedy o człowieku małej wiary. Ja mówię: o człowieku się oszukującym. - Czy nasz Anioł Stróż jest równie znaczny jak Aniołowie innych ludzi? - Błąd logiczny. Nie ma mniej i bardziej znaczących opiekunów. Każdy opiekun jest ideałem, do którego człowiek zdąża przez wszystkie swoje wcielenia. - Czytałem, że nie każdy człowiek posiada Przewodnika Duchowego? - Każdy człowiek ma swojego Przewodnika. Skoro żyjecie, skoro pobieracie ziemskie nauki, to znaczy, że zasłużyliście na szansę poprawy błędów i możecie się doskonalić. Wtedy potrzebujecie Prowadzącego. Nie może być inaczej. - Czy człowiek doskonały może dorównać Przewodnikowi? - Gdyby był doskonały, sam byłby Przewodnikiem. Muszę jednak przyznać, że nawet Przewodnicy posiadają różne poziomy wibracji, ale też każdemu człowiekowi przypisany jest najwłaściwszy mu opiekun. Dopiero Człowiek Prawdziwy jest w pełni doskonały. - A Sai Baba? Czy można porównać jego ludzką doskonałość z doskonałością Opiekunów? - Wszyscy oni razem wzięci, wespół z nami i wami, są niedoskonali, a różnice między tymi bytami prawdziwie niewielkie w skali rozwoju człowieka. Zniżając się jednak do waszego poziomu rozumowania, musiałbym zaprzeczyć. W naszych oczach takie porównanie jest całkowicie nieistotne. Istotnym jest wspólne wzrastanie. Czynimy to nieugięcie po obu stronach muru życia. Liczy się intencja i siły wkładane w te przemiany, a nie procentowy wkład. Tak naprawdę wszelkie wartościowanie ludzkiego życia jest tylko waszym wymysłem. Życie po prostu jest. Człowiek po prostu jest. I to jest w tym wszystkim najpiękniejsze. - Dość dużo obecnie się mówi i słyszy o podnoszeniu poziomu wibracji, co według wielu przekazów ma być jedynym celem naszego życia. Można wręcz dojść do wniosku, że walka o energię nie ma wiele wspólnego z doskonaleniem się człowieka, że ten sam efekt można uzyskać prowadząc zdecydowanie bardziej przyziemne życie. Co wy na to?

101 - Często ludzie bez reszty oddający się praktykom duchowym błędnie sądzą że ich postępowanie jest najwłaściwsze. Zapominają że każdy człowiek kroczy swoją własną drogą, że każdy został w innym celu powołany, że różnimy się między sobą. Dlatego porównania są tu sztucznością nieporozumieniem. Ponieważ walka z emocjami, z namiętnościami życia, stanowi zasadniczy trzon człowieczej przemiany, można stanowczo stwierdzić, iż ten sam efekt, co przemyślenia mistyków, da w innym przypadku wieloletnia walka z nałogiem. Liczy się intensywność przemian. Jest ona zliczana zawsze, gdy człowiek ewoluuje. Wówczas on wzrasta a jego ciała energetyczne nabierają subtelności. Lecz to subtelność wynika z duchowej przemiany, a nie odwrotnie. I słowo otuchy: człowiek w rozwoju cofnąć się nie może. Może co najwyżej spóźnić się na mecie. Może zmarnować jedno, a czasami kilka wcieleń, może obarczyć się znaczną karmiczną odpowiedzialnością ale zawsze ma szansę zastanowić się nad sobą i pchnąć własny wózek do przodu. Wspomożenie błądzącego wiele może przynieść korzyści. Rzeczone wspomożenie, rzeczone przerabianie emocji i nasza tu rozmowa, jak i byt pośmiertny, są pracą z pewnymi formami energii, więc ujmowanie życia w kategoriach energetycznego wzrastania ma swoje uzasadnienie. Ponieważ jednak i myśl jest energią proszę nie sprowadzać sensu życia do poziomu fizycznych, jakby martwych przeobrażeń. Byłaby to profanacja, hołd złożony naukowemu zabobonowi. Byłaby to zachęta do odstąpienia od wartości nadrzędnych, którymi powinniście zawsze kierować się w życiu - Czy służenie drugiemu człowiekowi w imię szczęścia wiecznego ma duchowe uzasadnienie? - Ani częściowe służenie, ani całkowite poświęcenie się drugiemu człowiekowi w imię nagrody pośmiertnej nie jest symbolem duchowej rozwagi. Człowiek zawsze, ale to zawsze powinien zaczynać wzrastanie od poznania siebie samego, a dopiero potem wyrażać siebie poprzez pryzmat drugiego człowieka. Zrozumienie tej prostej zależności jest przeciwieństwem egoizmu i zaślepienia. Człowiek prawy, świadomy własnej mocy i ograniczeń, działa już bez religijnego wyrachowania i jest pozbawiony chęci zaspokajania niskich pobudek. Potrafi uczynić właściwy użytek z wolnostanowienia. On nie służy, on rozsądnie wspiera, on się nie zatraca w samokaleczącym zaślepieniu, on umiejętnie wyważa swoje relacje z innymi, bacząc, by zachować subtelną granicę własnej woli, łączącą ludzkie, osobiste światy, światy scentrowane we wzajemnym się poszanowaniu. Wtedy znika podejrzenie o prowadzenie wyrafinowanej gry czegoś za coś, a wykształca się trwały mechanizm wspólnego warunkowania indywidualnych światów. Wspólnota serc, wspólnota wielkiej drogi - to czar osobistych harmonii. Prawdziwe czyny budujące świat wewnętrzny pozbawione są nalotu wielorakich kultur i wierzeń. One spływają mlekiem przemienienia, one wzbogacają was uwolnieniem myśli broniących dotąd ludzkiej małości. W pokochaniu siebie takim, jakim się jest, znajdziecie także mądrość reagowania na cudze cierpienie. Wyciągnięcie ręki do drugiego człowieka nie może bowiem oznaczać zejścia z własnego wzoru przeobrażeń. Każdy człowiek zawarł indywidualną umowę na życie i musi przestrzegać jej zasad. Złamanie tych praw, nawet w imię zatracenia się

102 w posłudze, wypacza wizerunek przemian nie tylko darczyńcy, ale godzi przede wszystkim w duchową szatę biorcy. Proszę tylko nie mylić posługi z życzliwą pomocą, z brataniem się dusz, ze wspólnym bytowaniem w trudnych chwilach czy cierpieniu. Pomocna dłoń zawsze znajdzie zrozumienie w naszych oczach, a odrobina samarytańskiego zapomnienia poklask pośród obserwatorów. Takie zachowanie ma wielkie u nas znaczenie, bowiem pozwala człowiekowi poszerzyć duchowe horyzonty, spojrzeć na los człowieczy pod kątem wieczności i zborności, odkryć czarowny świat wspólbytowania i legendą praposzulciwania dobra wzniecić samozbawiający się żar serca. Nie ma to jednak nic wspólnego z wyrachowaniem. I choć stroną faktograficzną wyda się powieleniem tamtych rozwiązań, to tutaj dyktuje je serce. A bezinteresowny głos serca, zasilony mądrością korony, wynosi czyn człowieka nad bramy niebieskie, dając czynotwórcy dostęp do mocy miłosierdzia. A komu dane jest ujrzeć blask miłosierdzia, ten nigdy nie spocznie w ustawicznej pracy na rzecz dobra ogółu, nigdy przy tym nie zapominając o swoim osobistym szczęściu. Mądrość czynu niesie bowiem w sobie ziarno pojmowania wielkości i niepowtarzalności każdego istnienia. Silna wola bycia i czynu i rozum to jest to, czego nam wszystkim potrzeba. Bezrozumne przemienianie drugiego człowieka przynosi szkodę zwłaszcza temu drugiemu. Wstrzymując gorliwość, zyskasz wdzięczność jego ducha. Wolno ci gubić siebie, ale nie wolno bezrozumnie gubić przeznaczenia drugiego człowieka. Odrzuć w swym działaniu środowiskowe stereotypy, wsłuchaj się w podpowiedź serca, a rzekoma niemoc odsłoni przed tobą kurtynę wspólnej przeszłości, w której zapisano, co brać i dawać pozwolono. Takie działanie nie wypaczy naszego wspólnego istnienia. Troska o wspólny byt i wspólne jutro musi wypływać z zasad ludzkiej filozofii istnienia, a ta częstokroć znacznie odbiega od rysu prawa materialnego, przy egzekwowaniu którego człowiek zwykł się niepotrzebnie upierać. Ludzkie prawo materialne chroni bowiem materialne dobro ogółu, bagatelizując często moralny zysk jednostki i jej duchowe kontinuum. Odrzućcie obowiązujące schematy myślenia i dajcie wyraz wolnej woli waszej. Dajcie posłuch waszemu duchowi, otwórzcie się na Świadomość Chrystusową. Niech wieczysta radość istnienia połączy was z harmonią Najwyższego. Wznieście się ponad poziom istoty materialnej, opanujcie siły zewnętrzne i obudzeni duchowo promieniujcie prawdą. I pamiętajcie: żaden człowiek nie usłuży właściwie drugiemu człowiekowi, póki nie przeżyje urzeczywistnienia Boga w sobie, póki nie wyrazi się Własną Bożą Jaźnią. Pofolgujcie więc nieco w swoim samarytańskim zacietrzewieniu i mniej ceremonialnie potraktujcie ortodoksyjne widzenie. Zacznijcie czynić i być w duchu. - Czy medytacja jest receptą na duchowy rozwój ? - Oczywiście, że nie. Medytacja pozwala jedynie odkryć człowieczą duchowość, zrozumieć lepiej kwestie dotyczące praw uniwersalnych. Medytacja to jedynie ćwiczenie umysłu, ale także obcowanie z Jaźnią. To pewna wiedza o sobie samym, która bez udziału serca, bez trudu doskonalenia się człowieka, może być zwykłą stratą czasu. Stając się modą może wypaczyć swój prawdziwy charakter. Jeśli poderwie serce, jeśli zmusi umysł do wysiłku - staje się odkrywcza, staje się siłą napędową ludzkiego podążania za prawdą o nim samym.

103 - Czy medytacja w pewnych sprzyjających okolicznościach pozwala człowiekowi sięgnąć do pokładów Boskiej Wiedzy? - Człowiek w ogóle nie jest w stanie dotrzeć do tych pokładów podświadomości i nadświadomości, które wibrują w obszarach Wielkiej Wiedzy. Są to emanacje właściwe tylko jego duchowi. Człowiek może co najwyżej otrzeć się o wibrację Wielkiej Wiedzy, lecz nawet tego odczucia nie jest w stanie właściwie zinterpretować zawodną i ułomną ludzką logiką. Póki żyje się w materialnym ciele, uczestniczenie w procesie poznawania zaświatów jest wyłącznie złudą. Nie należy się jednak tego wstydzić. Trud medytacji wolno uznać za akcent w duchowym odrodzeniu całej istoty człowieka. - Czy każdy człowiek może kontaktować się z wami i poznawać prawa rządzące zaświatami? - Każdy. Ale większość z was ma nałożone blokady, które - respektując wiele praw, w tym prawo karmy - może zdjąć jedynie właściwy duch opiekuńczy. To wielka zaleta procesu wypalania życia: pozwala wam nie tylko zająć się bytem materialnym, ale chroni was także przed licznymi niebezpieczeństwami czyhającymi w światach niematerialnych. Owe ograniczenia pozwalają wam uczyć się poprzez wielorakie doświadczenia. W przeciwnym razie mielibyście dostęp do nas i do wiedzy od razu, co stoi w sprzeczności z celem zejścia ducha w materię. Roztrząsywanie naszych praw nie jest człowiekowi potrzebne. Ich poznawanie ma charakter marginalny i nie może przesłonić nadrzędnego celu ludzkiego bytowania. Ma jedynie zwrócić uwagę na pierwiastek duchowy zawarty w całym istnieniu, na sens ludzkiego żywota w materii. Odsłonięcie przed wami choćby części Wielkiej Wiedzy byłoby pogwałceniem prawa Wolnej Woli, szkodliwą ingerencją w proces rozwoju, co opóźniłoby proces przetwarzania się wcielonego w materię ducha. A to zmieniłoby tryb ludzkiej ewolucji. Byłby to dotkliwy cios zadany wszystkim siłom wspomagającym i uczestniczącym w kosmicznym wyniesieniu człowieka. Maa (przemówił raz, apologetyzując nauki Castanedy). - Moda nakazuje wierzyć, powoływać się na mistrzów. Ale mistrzów nie ma. W tym sensie, w jakim człowiek chce to widzieć, nie był nim ani Jezus, ani Budda. Prawdziwym mistrzem dla człowieka jest jego własna Jaźń, właściwe z nią zespolenie. Takie małżeństwo nazywamy mistrzostwem. Bez niego istnieje jedynie podążający ku śmierci człowiek. Cały zaś sztafaż w postaci guru i mistrzów o międzynarodowej sławie to zaledwie zaczyn wzmagający w człowieku łaknienie wiedzy. Człowieka można zwać wielkim o tyle, o ile jest on doskonałym w poznaniu samego siebie, uległym w poszanowaniu własnej osobistej mocy. Jeśli nauczy się odpowiedzialności wobec samego siebie, może bez obawy 0 niezrozumienie wesprzeć się na doświadczeniu jego poprzedników. Lecz ich doświadczenie może mieć niewiele (lub wcale) wspólnego z tą cząstką wiedzy, która wypełnia jego własne życie. On musi samodzielnie kroczyć w poznaniu 1 wolności, a wiedzę innych traktować po macoszemu, nadając jej postać małej wskazówki. Takie wyobrażenie indywidualnej podmiotowości nie jest kwestią wiary, lecz samopoznania.

104 Już w chwili manifestowania zborności z pierwiastkiem boskim staje się człowiek i widzem i uczestnikiem doświadczenia. Wkracza, godny, na obszary nieznanego, w wibracje nowych prawd. Zrasta się wolno ze sferą tajemnicy, która ma głęboko indywidualne wyobrażenie. A głębokość ta zwie się światłem i kolorem: energią postrzeganą jako wzór życia. Im głębiej człowiek wnika w wir doświadczenia duchowego, tym doskonalsze poznaje wzory istnienia i z tym zasadniejszą brata się formą duchową. A planów takich jest kilkadziesiąt, będących dla siebie jak dzień i noc, a stanowią one zbiór podążający ku Przyczynie. Wam, w tej postaci, dane jest otrzeć się ledwie o dół tego wzrastania. Lecz to właśnie człowieka zwie Wszechświat Dzieckiem Bożym, chyląc czoło przed jego wrodzoną zdolnością podążania ku prawdzie. Ta zdolność krzepi ducha na planie materii, będąc ozdrowieńczym napojem dla strapionej duszy. Ten napój, zwany niepoznanym zdrojem, to wypełnienie i przeciwieństwo zarazem waszego pozostawania na tym planie. To emanacja nadświadomości. To druga strona ludzkiego żywota, ta mroczna, niezbadana i bardziej pociągająca, niż zwyczajne życie, do którego ma się jak rewers do awersu: choć siebie nie widzą choć sobie przeciwstawne, to jednaką materią wspólny byt wiążą. Dla jasności wywodu tę sferę odczuwania zwać będę rewersy wną To właśnie zdolność postrzegania emanacji rewersu stanowi o umiejętności wkraczania w obszary duchowe. Człowiek od dzieciństwa skutecznie i dobrze zaznajamia się z materią awersu. Poszukujący zabiega o poznanie rewersu, który swymi rządzi się prawami i po swojemu więzi zaglądający tam umysł. Ale dopiero świadome zespolenie awersu z rewersem wytwarza ten nurt postrzegania Jaźni, który widząc jedno w jednym, postrzega także jedno w drugim, integrując oba obszary świadomości, co umożliwia wgląd w niepoznawalne. To punkt zborny. Z jego wyżyn można dostrzec emanacje dwóch kolejnych poziomów, choć - ostrzegam - rozumienie poziomu trzeciego (piątego w kolejności) jest dla żyjącego człowieka prawie niemożliwe. Do czwartego dociera niewielu. Zlanie się awersu z rewersem stanowi ostateczny cel nauki człowieka. Zdolność postrzegania rewersu można rozwijać całe życie, pielęgnując właściwe nawyki percepcyjne. Można to czynić po uprzednim poznaniu awersu, rzeczywistej dla większości sfery bytu. Poszukujący najczęściej bagatelizują tę sferę, uważając ją za prostą i pewnie wyłożoną niekiedy nawet za... nieistotną. To zasada, której nikt i nic - prócz rzadkich przypadków namaszczenia - obejść nie może. Bez poznania obszaru, w którym dokonuje się życie, bez zapanowania nad chaosem emocji i myśli, niemożliwe jest wykroczenie poza przestrzeń. Tym pierwszym, pozornie najprostszym progiem wielu wzgardza. Wiele złego wyrządza milczenie braciszków zakonnych. Dla nich wasze poznanie oznacza utratę wpływów. Nie wolno się na nich oglądać. Haftujcie własny wzór krążenia energii w materii. Bycie świadomym pułapki stanowi rozsądną formę ujmowania awersu. Trzeba zawiesić w sobie opis poznanego świata. Trzeba ujrzeć go takim, jakim jest, kiedy emocje gasną w wąskiej przestrzeni spajającej obie rzeczywistości. Tę przestrzeń tworzy życie komórek waszych ciał oraz nieprzerwany dialog myśli. To dozorca więzienia. To one, myśli, kreują wasze światy, wypełniając pustkę życia wszelkimi

105 możliwymi wizjami. To one ukazują świat takim a nie innym. Każą wierzyć, iż nawet one są namacalne i należą do was. Wyciszone, odrzucone ciało, wyrwane z zewnętrznego dialogu, spod władzy umysłu (zwykłego figuranta) - to wszystko, czego trzeba, by rzucić okiem na drugą stronę życia. Nazywacie to nie-działaniem, wstrzymaniem starego opisu świata. Już wiecie, że świadomość dwoistości bytu nie wystarczy, by rewers ogarnąć rozumem, że rewers wymyka się wszelkim schematom i że dlatego jest tak znienawidzony. Ego wie, że ono samo jest ułudą i tam, gdzie przebywa duch, nie ma dlań miejsca. Bo duch istnieje poza czasem i przestrzenią poza obszarem jego dominacji. Czy powinienem mówić dalej? Może tak, może nie. Wiecie dostatecznie dużo, bym odstąpił od powtórzeń. Powziąłem jednak zamiar uzupełnienia tego obrazu przez wskazanie wam innego punktu widzenia. Chcę mówić o Dziele Pana w kategoriach energii. Wskazać, jakie znaczenie ma ruch energii w odkrywaniu własnej mocy, w panowaniu nad rzeczywistością nad rzeczonym awersem. Człowiek to energia i świat to energia. Życie to wzajemne mieszanie się obu pływów, w których z wolna roztapia się ludzki eter, a ciało ducha zwiększa swoją wibrację. W tym ujęciu ludzki umysł to największy marnotrawca energii, jakiego możecie sobie wyobrazić. To fanfaron wiecznie egzaltowany, to snob bezdusznie osłabiający duszę, to twór zamykający Jaźń w mrocznym kręgu spiętrzonych myśli i rozdygotanych emocji. Walka z nim to pierwszy i najważniejszy krok na drodze ku nowemu poznaniu. To prawo dane każdemu z osobna, to nadzieja i chleb wiecznego żywota. Proszę, odstąpcie od podejmowania próżnych i bezsensownych działań, od ciągłego rozpamiętywania tysięcy nieistotnych spraw, od ustawicznego sycenia emocji. Doskonałość człowieka, to doskonałość w oszczędzaniu myśli, to cisza wewnętrznego świata, to rozwaga w wydatkowaniu energii. Bowiem człowiek jest tylko tym, ile i jakiego rodzaju zawiera się w nim duchowej energii. Im więcej, tym lepiej. Im bielsza, tym bliższa Światłu Ducha. Jesteście polami duchowej energii, więc brońcie się przed jej utratą. Jesteście tworem myślącym, więc uzupełniajcie jej braki. Wzmacniajcie się rozwagą każdego czynu i każdej myśli. Stosujcie wszelkie dostępne techniki i wciąż nadawajcie jej wyższą wibrację. Od tego zależy nie tylko wasz los po śmierci. Od tego, co robicie, zależy wasza własna moc. To sekret spełnionych życzeń. Nie szczęście, nie cuda, lecz energetyczna magia wyznacza wasz indywidualny zasięg. Gospodarujcie tą mocą rozsądnie. Proście Ducha, Słońce i Ziemię, by wspierały was w postanowieniu, a ujrzycie najjaskrawsze światło dnia. Wasz Wielki Poprzednik pięknie to sformułował: temu, co ma, zostanie dodane, temu, co nie ma, zostanie odebrane nawet to, w co oblekła go natura. Pamiętajcie, by cierpliwie uczyć się wstrzymywać potok zbędnych myśli, emocji i czynności. One są waszą zgubą. To pogrobowe trociny indywidualnej ważności. Możecie to uczynić. Możecie pogrzebać je wraz z umysłem, bo mózg to jedynie sztuczny układ podsycający określone emocje. Przestańcie go żywić, a oszczędzicie prawie całą moc, moc gotową do zapłodnienia przez Wyższą Jaźń. Kiedy ona złoży swe nasienie, eksplodujecie mocą wiekuistą i Duch na zawsze pozostanie z wami.

106 Świadomość jest źródłem wyrażania się duszy w materii. Medytacja - stwierdzeniem tego faktu przez świadomość. I to wszystko. Dlatego wielu nazywa medytację niedziałaniem. Kiedy nie macie ciała, kiedy nie skupiacie umysłu ani nie kontrolujecie oddechu, kiedy uciekacie spod władzy uczuć i myśli - wtedy omijacie cały niepotrzebny zgiełk materii i stajecie się naprawdę milczący, stajecie się świadkami własnego wnętrza. Pamiętajcie: medytacja nie zajmuje się obliczem świadomości. Nie potrafi tego uczynić jest tylko techniką. Oszczędźcie sobie tego wysiłku, a ujrzycie to, co Jest. „ Wtedy świat z własnej woli pozwoli ci zdjąć z niego maskę i będzie się tarzał w ekstazie u twych stóp " - Franz Kafka. - Ale im głębiej wchodzić w nie-działanie, tym staje się ono trudniejsze. - Odwrotnie. To na powierzchni umysł jest najbardziej wzburzony, podsuwając tysiące myśli i obrazów. Lecz im bardziej go zgłębiać, tym bardziej staje się spokojniejszy, aż do nastania całkowitej ciszy, w której sam umiera. Pamiętajcie, że po drodze otrzecie się o własne lęki i zderzycie z tłumionymi emocjami. W zetknięciu z nimi poniechajcie swe fałszywe Ja, dotknijcie je z uwagą i zostawcie. To odchodząca część was samych. Ale zarazem historia. Wyschła, ale i czegoś nauczyła. W ciszy, poza granicami ważności, zaczniecie żyć prawdą na stałe. To iluzja. Iluzja - sekret Ducha. Ele (marzyciel, z nikim niezwiązany; luźne notatki z kilku seansów). - Czy człowiek może odkryć wszystkie tajemnice istnienia? - Tylko człowiek prawdziwy. Dla was jest to .niemożliwe. Niemniej to człowiecza materia zawiera w sobie jedną z największych tajemnic istnienia. Lecz zwykły człowiek będzie mógł odczytać tylko część tej tajemnicy. - W odczytaniu bardziej pomocną będzie nauka czy tzw. zdolności psychotroniczne? - Wasza nauka może dojść tylko do pewnych granic. Przekroczyć może je tylko to, co zostało zrodzone z Ducha. Także wasze zdolności psychotroniczne dalekie są jeszcze od mocy, jaka wkrótce będzie wam dana. Jednak i one utkną na pierwszym poziomie wielkiego poznania. Nawet my mamy poważne trudności z przyswajaniem sobie prawd tworzących rzeczywistość. Nawet my nie jesteśmy w stanie przeniknąć wielowymiarowości Przyczyny. Tylko spekulujemy. Nam nie zależy na sztucznym przyspieszaniu ewolucyjnego pochodu. Co ma być, i tak będzie. Wszystko ma swój czas i miejsce. A wieczność swoje zalety. Duch człowieczy jest potężny, tak potężny, że w zetknięciu z nim bledną wszelkie porównania, jednak i on w czasie wzrostu ma swoje ograniczenia. I przed nim daleka droga do jedności z Przyczyną. Wasze życie w materii to ledwie początek tej drogi i nie powinniście tracić czasu na dociekanie tego, czego dociec nie można. My też tego nie robimy. - A czy możecie nas wspierać w szukaniu prawdy? - Właśnie to robimy. Oczywiście w z góry ustalonych granicach. Pozwolono nam jednak głosić o największej tajemnicy waszego żywota: droga ku wyższym światom biegnie nie po obrzeżu, lecz wnętrzem człowieka. W waszym sercu tli się

107 największa tajemnica poznania i początek naszego wspólnego exodusu. W blasku tego płomienia bledną wszelkie wasze plany i dokonania. - Czy materia stanowi nasze największe ograniczenie? - Rozwój Ducha, który doskonali się i wzrasta przez doświadczenia w materii. Kiedy Duch staje się na tyle mocny, by podjąć samodzielną wędrówkę, opuszcza świat materii. Ale sama materia, w swych prawach i prostocie, jest poważnym ograniczeniem dla pełniejszego manifestowania się Ducha. Lecz trudność ta przez cierpienie wzmacnia siły Ducha poza planem waszego świata. I ona, i Duch stanowią jedność. Są dwiema obdarzonymi świadomością stronami przejawionej w bycie Przyczyny. Można więc powiedzieć, że to niedoskonałość materii jest największą przeszkodą w objawieniu mocy Ducha. Lecz tylko z tej niedoskonałości może Duch wydobyć swoje niższe poziomy wibracji. Nadać im zdecydowanie szlachetniejszy rys. Stworzyć swe energetyczne podstawy. - Czy wszechświat jest skończony? Czy ma granice? - Koniec jednego jest początkiem drugiego. Co ma granice, nie może być nieskończone. Wszechświat nie ma granic, więc jest nieskończony. Jego nieskończoność ma w obrazie człowieczym postać czasu, wymiarów i ducha. Taka wizja niewiele ma wspólnego z rzeczywistością. Jednak nie potrafię zaproponować wam ściślejszej definicji. Wszystko byłoby prawdą i omyłką. - Czy Bóg stworzył wszechświat? - Tak. Bóg jest Przyczyną wszystkiego. Jest Wielkim Inicjatorem. Jest Zasadą od której wszystko się zaczęło. - Czy w zrodzeniu człowieka ma większy udział Bóg czy kosmici? - Bóg. Bóg powołał do życia człowieczego Ducha. Od tej chwili Duch sam szuka dróg doskonalenia się. Jedną z nich jest umiejętność przejawiania się w materii, którą sobą ożywia. Samą materię mogą na różne sposoby ugniatać przeróżne istnienia, lecz tylko Duch może wpleść w nią życie. W przyszłości także ludzkość stworzy nowe gatunki, lecz życiem napełni je Duch i z woli Ducha tak się stanie. Tak, formę człowieka stworzyły obce rasy, lecz to Duch Człowieczy zstąpił w nią upatrując szansę dla własnego rozwoju. Człowiek Prawdziwy sam wybrał takie rozwiązanie. - Czy to znaczy, że człowiek mógł wyglądać zupełnie inaczej? - Wyglądał i wygląda. Duch Człowieczy wciela się w różne postacie. - Czy obecna postać ludzkiego ciała jest dobrym kompromisem między umiejętnościami Ducha a fizycznymi zdolnościami adaptacyjnymi? - Tak. I to bardzo, choć stworzycielom formy przyświecały w czasie jej powstawania zupełnie odmienne cele. - Czy kosmici chcieli uczynić z nas niewolników? -1 oni, i człowiek materialny jest marionetką w rękach sił wyższych. Gra toczy się w wielu wymiarach i na różnych poziomach świadomości. Są zaangażowane w nią siły stojące niemal u kresu doskonałości. Dla człowieka już samo uczestnictwo w tej grze oznacza awans. Na szczęście siły opiekujące się ludzką rasą mają cele zbieżne z naszymi. Oczy całego wszechświata są teraz zwrócone na

108 Ziemię. W ostatnim czasie dokonał się przełom w rozumieniu zasad gry i nawet nasi przeciwnicy odstępują od swoich idei i przez człowieka usiłują wzmocnić własną świadomość. - Słyszałem, że ludzkość jest najpotężniejszą cywilizacją w Kosmosie. Jak to w takim kontekście rozumieć? - Ludzki Duch jest wielką nadzieją wszystkich na zrozumienie świadomości i istnienia. Zwrócona jest na niego uwaga ras doskonalszych od ludzkości. Już wiadomo, że to przez człowieka objawi się prawda ostateczna i że to on zjednoczy u kresu swej drogi całe istnienie w Bogu. To jedna z przyczyn przysposabiania naszego gatunku do przewodnictwa. Lecz na efekty tych przeobrażeń trzeba jeszcze długo czekać, choć wielu ma już o tym mgliste pojęcie. Całe to poznanie ma charakter tłumaczenia rocznemu dziecku teorii względności. - Czy są zapisane w kronice Akasza? - Nie. Kronika Akasza nie obejmuje tych wymiarów. - Czy to znaczy, że człowiek i ludzka dusza znajdują się w ewolucyjnym żłobku? -Tak. - A Duch ludzki? - Duch ludzki jest doskonalącym się istnieniem o niewyobrażalnej dla was mocy. O mocy po tysiąckroć potężniejszej od potęgi bogów opisywanych w świętych księgach. Lecz by zwiększać swój potencjał, musi wzrastać, wzmacniać się tu, na Ziemi. Dokonuje tego, przejawiając się w materii. Po temu wydziela z siebie duszę i wprzęga ją w ciała, które tworzą inni. Z kolei przejawiona w materii dusza, zwana człowiekiem, pozbawiona świadomości własnej mocy i jedności z Duchem, trwa, cierpiąc męki. W ogóle nie zdaje sobie sprawy z faktu bycia pionkiem w grze. Realizuje jednak przy tym własny, nieuświadamiany cel wzmacniania się przez wypalanie emocji w świecie karmy i astralu. Raz idzie to składniej, kiedy indziej z oporami, ale zawsze kończy się sukcesem, gdyż Duch ludzki jest nieśmiertelny i może ewoluować narożne sposoby. - Czy to znaczy, że mówiąc o potędze człowieka, powinniśmy mieć na uwadze siłę Ducha, a nie nasze przejawienie się w materii? - Materialne ciało jest kruche. Są jednak zawarte w nim najistotniejsze tajemnice Wszechświata. I z tego powodu należy je uznać za doskonałe i potężne. Nie zmieni tego fakt, iż tak łatwo tę ożywioną skorupę unicestwić. Tylko człowiek niemy i ślepy może twierdzić, że jest marnym robakiem na tym padole. Takie postrzeganie świata ma usprawiedliwić jego lenistwo i moralną upadłość. Kto wierzy w siebie, w serce Chrystusa, ten wierzy w duszę i niepokalanego Ducha Ludzkiego. Taki człowiek jest wielki bez względu na czas i miejsce, gdzie przebywa. Ciało w proch się obróci, lecz jego dokonania eksplodują feerią barw. - A człowiek zaślepiony? Czy dla niego także nadejdą dni chwały? - Oczywiście. Nikt nie rodzi się geniuszem. Każdy sam musi dociekać prawdy i usiłować wibrować zgodnie z jej charakterem. I każdy - prędzej czy później - pomyślnie zaliczy ten sprawdzian. - Czy ludzie żyją także na innych planetach?

109 - Tak. Duch Ludzki przejawia się w swojej rodzinie na różne sposoby. Rozmaity wygląd ciał, dopasowanych do istniejących na planetach warunków, niewiele tu zmienia. Jednak to Ziemia, a nie pozostałe światy, uważana jest za dom człowieka. Tutaj, w różnych wymiarach, zachodzą prawie wszystkie najistotniejsze zmiany związane z naszą ewolucją. Pobyty w innych światach należy uznać za naśladownictwo. - Czy Biblia mówi prawdę? - Życie Jezusa i niesione przezeń przesłanie to jedno, a opisy i interpretacje duchownych to drugie. Gdyby kościelny kanon wiary był zasadny, to nadal musielibyście wierzyć w czarownice i w Słońce obracające się wokół Ziemi. Broniąc bezzasadnej prawdy, umiera się w nędzy. Powinniście skłaniać się ku rozumieniu i ostrożnej zmianie obyczajów, które kształtują prawa. Jeśli zaś sprawiedliwe prawo nakazuje darzyć szacunkiem drugiego człowieka, zostawiając mu wolny wybór w słowie i myśli, to w takiej społeczności jest miejsce dla każdego. Dla tego, który wierzy w papieża, i dla tego, który umiłował Chrystusa. Mówiąc dosłownie: nie traktujcie Biblii zbyt poważnie. Teksty nie wyszły spod ręki świętych, gdyż takowych nie ma: tacy istnieją tylko w waszej wyobraźni. Ale ocena podnoszonych w niej kwestii moralnych dana jest każdemu z was, a nie tylko Kościołowi, który mylnie ustanowił się pośrednikiem między wami a Bogiem. Drogo płacicie za to pośrednictwo. Ukryte są jednak w Biblii słowa, których odczytanie może pomóc człowiekowi. Lecz nie każdy potrafi je znaleźć. - Spotkaliśmy się jednak i z nieco przeciwnymi sądami. - Jeśli dusza wcieliła się w materię raz czy dwa razy, dysponuje wciąż bardzo wąskim zakresem wiedzy i doświadczenia. Jej dom znajduje się w niższych światach astralnych. Nawiązanie z nią kontaktu można przyrównać do rozmowy z prawym, lecz bardzo prostym człowiekiem. Im wyżej wyniesiona dusza, tym głębszy posiada ona wgląd. Wypowiedzi takiej istoty są wzmocnione podkładem wyższych prawd uniwersalnych. Na szczycie rozumienia mają one charakter objawienia. Zapamiętajcie, proszę: im większy udział intuicji podczas rozmowy z zaświatami, tym większe prawdopodobieństwo uzyskania właściwej informacji. Mogę was zapewnić, że milowymi krokami nadchodzi radosny czas odrodzenia. Już dokonują się w człowieku zmiany, które niedługo pozwolą mu poznawać rzeczywistość na poziomie równym objawieniu. Wtedy znikną liczne wątpliwości, a człowiek przestanie się wikłać w bezzasadne spory. - Dlaczego tak mało prawd było przekazywanych w wiekach wcześniejszych? Wasze słowa mogłyby bardziej przyspieszyć rozwój duchowy ludzkości. - Nie mogłyby. Dusza ludzka ewoluuje stopniowo i wcześniej nie była jeszcze przygotowana na radosne nowiny. Tylko nieliczni dostępowali objawień. Większość z nich cierpiała z tego powodu bądź ginęła, nie znajdując zrozumienia współczesnych i nie mogąc dopasować się energetyczne do nowych warunków egzystencji. Lecz ziarno zostało posiane, czego teraz zbieracie plony. Są na ziemi centra, które od zawsze istniały na styku dwóch światów, wykorzystując naszą wiedzę dla dobra ogółu, jednak treści przekazów były w swej rewolucyjności zbyt niebezpieczne, by je w całości odsłaniać przed współbraćmi. Niebiosa dopiero

110 zstępują ku waszemu światu. Walczcie, by dobre zwiastowanie nastąpiło jak najszybciej. - Jak to zrobić? - Darząc szacunkiem wszystko, z czym się stykacie. To wystarczy. - Czy treści Starego Testamentu są prawdziwe? Czy Bóg tam opisany zstąpił na górę Syjam (Syjon)? - Opisy dotyczą jednych z założycieli waszej cywilizacji, tak samo materialnych jak wy. Za to stojących na znacznie wyższym poziomie technicznego rozwoju. Ale i oni są instrumentem w rękach Panów Waszego i Naszego Świata. Pan Waszego i Naszego Świata także podlega woli Boga. Uczy się poprzez nas. Nie sądzicie chyba, że opisane w Starym Testamencie historie, gloryfikujące ludobójstwo i upadłą moralność, mogą mieć coś wspólnego z Bożą Doskonałością? Nie mogą i nie są. Wasi materialni przewodnicy popełnili wiele błędów i wiele się dzięki temu nauczyli. Teraz uczą się was. - Czy całą materię ożywia ta sama siła? -Tak. - Dlaczego więc rośliny nie są tak mądre jak człowiek? - Z tego samego powodu, dla którego człowiek nie jest tak mądry jak Pan Waszego i Naszego Świata. Jednak i je kosmiczna świadomość wykorzystuje do przejawienia się w materii, do modelowania się w jednej z licznych form ewolucji. Początek zawsze bywa trudny, lecz efekty tej pracy mogą w dalekiej przyszłości przekroczyć wasze najśmielsze oczekiwania. - Czym jest świadomość? - A czym nie jest? Jest nicością. Jest głosem Boga. Samopoznaniem. Wielkim rozwojem. Przejawieniem. Wszystkim. - Trudno to zrozumieć. - To tylko gra słów. My także udajemy, że zawłaszczamy ten zgiełk pozorów. - Czy można się pokusić o stwierdzenie, że my, materialni, możemy być bliżsi prawdy niż wy? - Będąc tu, nie postawilibyście takiego pytania. Was żadne tłumaczenie nie jest w stanie zadowolić. Dlatego na wiele pytań różne otrzymujecie odpowiedzi. Choć pozornie odmienne, wiernie oddają poziom naszej wiedzy. Każde nasze wyjaśnienie zsyłane jest w świat zawężonej świadomości. Treść przekazu zależy od taktu i zdolności mówiącego oraz od poziomu inteligencji i stopnia duchowego rozwoju odbiorcy. Kształtują ją jeszcze inne czynniki, lecz zbytecznością jest je wyliczać. Wystarczy powiedzieć, iż każdą informację barwimy kolorami słuchającego. Tylko w ten sposób jest ją w stanie zrozumieć, przyswoić i wykorzystać. - Rozumiem i przepraszam. Czy w medytacji naprawdę należy porzucić umysł, by nawiązać kontakt z Wyższym Ja? - Porzucenie umysłu, przekroczenie granic umysłu - to hasła umowne. To bardzo ludzkie podejście do nieznanego. W rzeczywistości umysł jest miejscem pobytu ego. W rzeczywistości chodzi o odłączenie go od ciała, od zmysłów, emocji i obrazów i rzutowanie go w pole powszechnej świadomości. Odrzucenie umysłu oznacza więc stan odłączenia go od ciała, od zajmowania się sprawami, które go

111 całkowicie pochłaniają. Odciążony, dziewiczy, potrafi całą swoją energię skierować w stronę stanów odmiennych - niefizycznych. Najprościej mówiąc: po zaniechaniu typowych czynności umysłu dusza jest w stanie ujrzeć samą siebie. Może doświadczyć własnej bytności. Może się obudzić. A to znaczy, że to ty, człowieku, budzisz się z wieloletniego snu nieświadomości. - Czy po śmierci ciało astralne odłącza się od eterycznego i te ostatnie ginie po jakimś czasie, rozprasza się? - Nie. Oba stanowią jedność. Oba zbudowane są z żywej energii, to znaczy z energii obdarzonej świadomością, i dlatego żadne z nich nie może przestać istnieć. Jedynie cięższe cząstki ciała eterycznego mogą zostać odrzucone, lecz nie zawsze leży to w interesie Ducha. - Czytałam w „Tybetańskiej księdze zmarłych", że ciało eteryczne rozpada się, że stanowi jedynie akumulator niepotrzebny już po śmierci ciała? - Wszystkie ciała człowieka stanowią jedność, tak jak głowa, ręce i nogi, których nie można oddzielić od korpusu bez szkody dla całego organizmu. Mówienie o ciałach człowieka jako o oddzielnych, prawie samoistnie bytujących organach jest błędem logicznym. Duch człowieczy stanowi niepodzielną całość. To skomplikowana maszyna energetyczna funkcjonująca w kilku wymiarach. To wy jesteście tym Duchem. On jest w was, a nie w kosmosie. Choć, prawdę powiedziawszy, przebywa on jednocześnie w kilku miejscach. Zrozumiecie to, zdejmując z oczu opaskę życia doczesnego, która wiele zaciemnia. Dlatego Jezus wielokrotnie powtarzał, że Bóg, Duch i człowiek stanowią Jedność. Cały proces wzrastania Ducha można przyrównać do budzenia się ze snu, kiedy to w czasie powracania do rzeczywistości wyzbywa się on blokad energetycznych i świadomościowych. Początkowo śni, domyśla się, że ma formę bytu, ale bardzo mało wie o sobie i otaczającym go świecie. Lecz trud życia wzmacnia go, obdarowuje siłą woli i pragnieniem poznania. Stawia na granicy, gdzie - wciąż półświadomemu - ukazują się dwa światy. Tu może się pogubić, zawiesić na jakiś czas, ale i tak dopnie swego - wyjdzie z długiego snu. Zrozumie, że jest jasnością, lecz nadal nie będzie wiedział, jakie kieruje nim pragnienie. Pełne rozumienie prawd świata odbywa się już na planie astralnym, a właściwie w momencie opuszczania go. Dalej rozbudzony Duch działa sam, wedle własnej racji bytu. Jest totalnie wolny i w stałym ruchu. Jest nie do zatrzymania. Tkwi w poranku dnia. - Czy my rzeczywiście znajdujemy się w takim cieniu, że z czystym sumieniem można go przyrównać do snu? - Tak. Snu świadomości. Lecz jest to zarazem najbardziej płodny i najboleśniejszy okres zbierania doświadczeń. Z tego powodu współczujemy wam i staramy się was pocieszyć. - Czy poruszane przez nas zagadnienia mogą zostać inaczej opisane przez innego ducha? - Opis naszego świata, praw go utrzymujących, jest zwarty, lecz odmienny w doświadczeniu każdej z dusz. Każdy z nas inaczej go doświadcza, więc i jego interpretacja ma charakter indywidualny. Przekaz zniekształca także kwestia przełożenia nieznanego na język ludzkich odczuć i pojęć. Żadne tłumaczenie nie jest

112 doskonałe a słowo - wystarczające. I najważniejsze: nie każdemu można to czy owo powiedzieć. Ubolewamy nad tym, lecz ograniczenia tego bezwzględnie musimy przestrzegać. Każdy wasz trud, każda cząstka cierpienia i wątpliwości przyniesie wam po śmierci nieocenioną pomoc, upragnione wzmocnienie. I o tym trzeba pamiętać. Zapewniam was, że żadna z myśli, jaką stworzył podszept ducha, nie zostanie zmarnowana. - Życie trwa krótko. Czy Człowiek Prawdziwy istnieje wiecznie? Jaki jest? - Człowiek Prawdziwy jest wieczny i niezniszczalny. Nie można go więzić ani niczego mu nakazywać. Jest wolny w pełnym tego słowa znaczeniu. - Czy duch może przebywać wszędzie? Czy ma ograniczenia przestrzenne i wymiarowe? - Wolność oznacza dobrodziejstwo niewystępowania jakichkolwiek granic. Duch jest wolny i wszystko może. Przestrzeń i wymiar nie stanowią dla niego przeszkody. Pewne ograniczenia dotyczą tylko duszy, którą powszechnie nazywacie duchem. Wynikają one z faktu jej niedoskonałości. W miarę nabywania doświadczenia ona sama dostrzega, czego wcześniej nie czyniła z powodu nie brania takiej ewentualności pod rozwagę. Im doskonalsza, z tym większym zapałem odkrywa nowe. Czyn oznacza duchowe wzmocnienie, jak i subtelność wibracji, pozwalającą na wędrówki po tożsamych obszarach. Dla ducha przestrzeń i wymiar nie stanowią przeszkody. - Co on w takim razie robi? - Stara się ową przestrzeń i wymiar zawrzeć w sobie. - Chyba to za dużo jak na jeden raz? - Tak. My też się tą sprawą nie zajmujemy.

113 2. Podróże astralne Przedstawiony poniżej tekst jest skrótem, streszczeniem moich osobistych doświadczeń z wyjść poza ciało, jak i luźnym nawiązaniem do eksperymentów przeprowadzonych w Grupie Mateusza. Rozbudowany opis tego typu eksperymentów znajdzie się w kolejnej pozycji, poświęconej wyłącznie tego typu zjawiskom. Moje pierwsze wyjście z ciała było nie tylko przypadkowe, ale i przedwczesne. Gdyby zaistniało kilka lat później z pewnością nie miałbym przeciążonego układu nerwowego. No, może nie było aż tak źle, jednak zafascynowanie eksploracją astralu nazbyt nadwerężyło moje zasoby energii, i to do tego stopnia, iż nie mogłem przez pewien okres wyłączyć tzw. podsłuchu, kiedy to całym ciałem odbiera się halo świata astralnego Pierwszy raz opuściłem ciało zupełnie przypadkowo. Każdy zainteresowany koncentracją wie, jak wygląda pogrążone w relaksie ciało, kiedy napompowany sobowtór energetyczny przelewa się poza fizyczne granice a pulsująca głowa zdaje się większa od poduszki. Czasami przychodzi taki moment, kiedy nie słyszy się już nic poza głośną pracą cielesnej maszynerii. Krew tłoczy się z hukiem gdzieś w korytarzach żył, stawy niemiłosiernie trzeszczą głowę wypełnia jazgot kosmicznego „mmm", a na dodatek coś wszędzie wyje i dmucha, jakby to coś chciało się ulotnić wraz z całą zawartością jelit i płuc. Myśli, które dotąd natrętnie zajmowały naszą uwagę, przestają się grupować, jakby wypadają i partiami znikają z pola widzenia. Ciemność w oczach rozświetlają dziwne błyski i obrazy znikąd. Realne, jak spojrzenie z okna, porażają wręcz pięknem scen i intensywnością kolorów. Lecz wystarczy krótki osąd, chwila trzeźwego skojarzenia, właściwa ocena sytuacji i znikają one bezpowrotnie, by wynurzyć się dopiero w chwili kolejnego wyciszenia umysłu. Wówczas feeria barw i obrazów znowu nas porywa, zniewala swym urokiem w krainie zamanifestowanych zaświatów. Czasami zdarza się jednak, że zbyt długie przebywanie poza zasięgiem myśli powoduje opór ciała, albo raczej jego dziwne ożywienie. Przejmuje ono niejako panowanie nad samym sobą i zaczyna taniec niekontrolowanych odruchów. A to głowa zaczyna się dziwnie kręcić, a to ręka zadrży czy noga podskoczy, to przez rozluźnione jelita przebiegnie fala rytmicznych skurczów. Czasami się jednak tak zdarza, że ciało próbuje przejąć całkowitą kontrolę nad sobą: nagle ni z tego, ni z owego, niczym eteryczne kichnięcie, podrywa się ono do ucieczki, trzęsąc nami kilkanaście sekund niczym elektrowstrząs przenikający mięsień. Poinformowany o tym umysł spływa natychmiast do cielesnego futerału, nakrywając śnione krajobrazy i tajemnicze wzory czymś na kształt półsnu, i przejmuje to, co do niego pozornie należy - rozdygotane jak w febrze ciało. Tam stwierdza, że nic złego nie

114 ma w tym wybuchu eterycznej świadomości. Ożywione wstrząsem ciało, już jakby gubiące się w przestrzeni duchowej, nadał o sobie przypomina: serce wali jak kafar, jelita nieomal się oddzielają od siebie, koniczyny zanikają, a głowa pęka wręcz w szwach. Ten pobudzający wstrząs, ten zastrzyk energii niemal rozsadza każdą komórkę, uaktywnia każdy atom, jaki krąży w tworze zwanym cielesną materią. Już nic nie słychać poza odgłosami tej kupy mięsa, ani dźwięków zza ściany, ani pracującej lodówki, nic: totalna cisza. I znowu tryby zaskakują: uspokojony umysł odpływa, albo raczej odpływają jakiekolwiek myśli, i spojrzenie na drugą stronę powtórnie wyostrza się. Właśnie podczas jednego z takich niekontrolowanych, niezależnych od woli krzyków cielesnej świadomości znalazłem się poza sobą. Co ciekawe, nie od razu zdałem sobie sprawę z tego, co się stało. Owszem, wiedziałem, że stoję, że patrzę na zasłonięte okno, że dobrze, raźnie się czuję i że nie potrafię skoordynować ruchów. Kiedy to do nmie dotarło, miast natychmiast znaleźć się w ciele, jak to opisują astralni podróżnicy, wyjaśniający skutki udzielającego się ciału astralnemu lęku, ja wręcz przeciwnie znalazłem się w otwartej przestrzeni kosmicznej. Tak przynajmniej wypada nazwać miejsce, gdzie mnie przeniosło. Nie widziałem żadnych planet, tylko nieskończoną ilość przecinających przestrzeń mniejszych i większych kawałków materii, zostawiających za sobą świetliste ślady, które niczym snopy srebrnych iskier znaczyły lot każdej przemierzającej przestrzeń cząstki. Wyglądało to jak poiysowana klatka celuloidowa. Było to zapierające dech w piersi widowisko. Cały ten oszalały, pędzący w moją stronę ruch cząstek niebieskich nie przeszywał mnie, tego czym byłem, tylko jakby przeze mnie opływał moje ciało od wewnątrz. Dziwna radość i ciepło bijące z roziskrzonego strumienia były tak naturalne, jak drugi oddech. Sprawiały przyjemność, a jednocześnie czuło się, że zawierają świadomość poganiających je pasterzy. Szoku doznałem dopiero wówczas, gdy ujrzałem pędzące na tych słupach energii istoty: jaśniejące cudownym światłem duchy o ludzkiej formie, odziane w utkane ze światła tuniki. Z oszałamiającą prędkością pędziły wprost przed siebie. I choć powinny w oka mgnieniu znajdować się poza zasięgiem mojego wzroku, to jednak, zaciekawione moją obecnością, podpływały do mnie, śmiejąc się; a zarazem jakby znajdowały się daleko stąd. Moje serce piknęło i natychmiast znalazłem się w fizycznym ciele. Zszokowany, a właściwie nie umiejący opanować wypełniających mnie uczuć, taki jakiś zagubiony, miałem przemożną ochotę jeszcze raz doświadczyć spotkania z kosmicznymi pasterzami. Kilka dni później, tuż nad rankiem (długo oglądałem telewizję), będąc na dodatek zmęczonym, wręcz zasypiającym, zostałem automatycznie, bez najmniejszego udziału woli przeniesiony w kolejny świat astralny. Wyglądało to tak, jakbym zgubił własne ciało. W zwyczaju miałem padać plackiem na tapczan i odczuwać przez chwilę kołyszące drżenie sprężyn, tyle że tym razem miast spocząć w pościeli - przeleciałem na drugą stronę łóżka. Początkowo sądziłem, że zapadła się podłoga i lecę w przepaść. Chwyciłem się odruchowo jakiegoś wyimaginowanego przedmiotu i zawisnąłem w powietrzu. Dosłownie straciłem poczucie rzeczywistości. Kurczowo złapałem się gałęzi jakiegoś przepływającego

115 obok drzewa i zamiast walczyć z przepaścią, usiłowałem uchronić się przed atakiem rozszalałej rzeki. Gałąź pękła i runąłem do wody. Nie łapałem tego, co się stało i dlaczego. Nie wiedziałem, co począć. Nie potrafiłem zebrać myśli. Odruchowo trzymałem głowę nad kipielą i łapczywie łapałem powietrze. Nie byłem wtedy zbyt dobrym pływakiem i bałem się, że żywioł mnie pochłonie. Na szczęście nic złego się nie stało: mając głowę czy to nad wodą czy pod wodą, zawsze jakoś udawało mi się zaczerpnąć powietrza. Zebrawszy wszystkie siły, wybiłem się z wody i wyskoczyłem w górę. Opadłem na pień dryfującego drzewa i nieco spokojniejszy próbowałem ocenić sytuację. Nareszcie zrozumiałem. „To się powtórzyło, to się powtórzyło" - huczało mi gdzieś w głowie. Domyśliłem się, że przekroczyłem próg, nie wiedziałem tylko, czy snu, czy innej rzeczywistości. Miałem zachować pamięć tych wydarzeń czy miały się one rozpłynąć w majaku rannego przebudzenia? Ale cokolwiek bym przypuszczał, w niczym nie zmieniało to niewesołego położenia. Podejrzewałem nawet, że jeśli nie pokonam żywiołu, jeśli nie zrozumiem, w czym rzecz, mogę być zamknięty w tamtym świecie na zawsze. Ogrom przestrzeni, ta jej nienaturalna wielkość, całkowicie mnie przytłoczyły. Po prostu się bałem. Tak jak może się bać normalny człowiek. Tylko zagubiona gdzieś w głębi duszy cząstka świadomości podpowiadała, bym się tak łatwo nie poddawał. Ale realizm sceny wstrząsał mną do głębi. Żadnych fanfar świetlnych, dinozaurów czy jakichkolwiek przeniesień do krainy fantazji. Zwyczajny, brutalny potop. Przelewające się szczytami gór morze, chaos niszczącego żywiołu, wyrywającego drzewa i z wyciem wodospadu wypełniającego wszelkie nierówności terenu. Apokalipsa. Ocean wody podświetlony blaskiem zachodzącego słońca. Do tego przeszywające uszy wycie wiatru i odgłos nadciągającej burzy. Niesamowity taniec rozbudzonej przyrody. Pierwszy przebłysk świadomość uzmysłowił mi, że nic mi się stać nie może, że przetrwam nawałnicę, że to gra zmysłów, że to nie dzieje się naprawdę. Lecz logika uparcie domagała się zachowania szczególnej ostrożności, jakby chciała mnie ostrzec, jakby mówiła: strzeż się, bo to wszystko jest zbyt dziwne. Pamiętam, że wówczas po raz pierwszy zapytałem siebie, czy tak wygląda piekło, bo jeśli tak, to moje powinno być zupełnie inne. Nie wiedziałem tylko jakie. Nagle ujrzałem niesiony przez masy wód statek i wynurzający się z otmętów dom. O ile na statku widać było krzątających się pospiesznie ludzi, o tyle dom wyglądał opustoszały. Zrobiło mi się tęskno za tą ostoją człowieczego bezpieczeństwa i raptem, bez fazy przeniesienia, stałem na podłodze miotanej przez fale chałupy. Połowę podłogi oderwał właśnie jakiś zabłąkany w otmętach głaz, potem odleciał dach i osłabione ściany zatrzęsły się w ostatniej agonii. Właśnie zacząłem żałować, że nie znalazłem się pośród rybackiej braci na bezpieczniejszym jednak statku, który jakoś tam walczył o przetrwanie, gdy czyjaś dłoń uniosła mnie w górę, a życzliwy głos zapytał, co ja wyprawiam. Zdumiony, ujrzałem serdecznie uśmiechniętego staruszka, rozpartego wygodnie w typowym krzesełku górskiej kolejki, odzianego w krótkie szorty i sportową koszulę z długim rękawem, który zdawał się za nic nie pojmować

116 przyczyn mojego strachu. Raptem ogarnął mnie spokój, trwoga minęła bezpowrotnie i już bez łęku puściłem rękę nowo spotkanego towarzysza. Wisiałem tak koło niego i pohamowując oddech wpatrywałem się mu prosto w oczy. I choć nie objęło mnie bezgraniczne uczucie bezpieczeństwa, to na tyle doszedłem do siebie, że bez obaw o życie potoczyłem okiem wokół siebie. I nagle mnie olśniło. Emocje. To było to emocje!... Cała scena oglądana z góry, z bezpiecznego miejsca obserwacji była tylko pozbawionym napięcia przepysznie kolorowym obrazem. Wystarczyło jednak zmienić punkt obserwacji, przyjąć rolę uczestnika, by strach na powrót zawładnął umysłem. Nieznajomy zaśmiał się życzliwie i pomknął przed siebie jak strzała, a ja z nim, jakby między nami wytworzyło się magiczne połączenie. Bez jakiegokolwiek przechodzenia przez formy pośrednie znaleźliśmy się w świecie zupełnie odmiennym. Oto przed nami widniał ogromnych rozmiarów sedes, mający na oko 12 metrów wysokości, na którego krawędzi - przy uniesionej desce klozetowej - stał prelegent: chudy jegomość w okularach na nosie. Wyglądał jak myszka szukająca sera. W dole na licznych rzędach prostych ławek bez oparć siedziało rozdyskutowane towarzystwo, bardziej zajęte sobą niż zwracające uwagę na dobiegający z góry głos. I choć prelegent dwoił się i troił, by zwrócić na siebie uwagę, tylko kilka osób zdawało się być zainteresowanych jego przemówieniem. Poza audytorium i amboną nie istniało nic, tylko bliżej nieokreślona, skąpana w szarościach przestrzeń. Ale czuło się, że tak naprawdę nikt nie miał zamiaru stamtąd odchodzić i sprawdzać, co znajduje się poza granicą wzroku. To absolutnie nikogo nie interesowało. Zajęci sobą tworzonymi przez siebie koncepcjami, czekali tylko na swoją kolejkę, by mieć sposobność zaprezentowania własnej twórczości. Pochłonięci rojeniami własnych umysłów, pozostawali głusi na jakiekolwiek odgłosy z zewnątrz. Niemi i ślepi, konferowali, żywo gestykulując, bądź w skupieniu po raz enty wprowadzali zmiany do już wykoncypowanych idei. I stała się rzecz, której bym się nigdy nie domyślił. Jakaś niewidzialna ręka pociągnęła za sznurek i prelegent przepadł w głośnym bulgocie spływającej z rezerwuaru wody. Absurdalność sceny rozśmieszyła mnie, lecz ujrzawszy spokój w zachowaniu prowadzącego mnie przyjaciela, zrozumiałem, że chodzi tu o coś więcej niż o dobry dowcip. I rzeczywiście: nikt ze zgromadzonych nie przestraszył się ani nie zdziwił tym, co się stało. Wszyscy za rzecz naturalną przyjęli to, że spłukało prelegenta. Mało tego - ten całkowicie suchy zajął miejsce na jednej z ławek, a jego ambonę jak gdyby nigdy nic postanowił przejąć kolejny naukowiec - orator. Ledwie podszedł do muszli, natychmiast został przeniesiony na krawędź sedesu i niczym najbardziej doświadczony mówca na świecie przystąpił do zapoznawania ogółu z własnymi projekcjami. Jeszcze nie rozumiałem, nie byłem nawet pewien, czy chcę to wszystko zrozumieć, gdy mój przewodnik przeniósł nas w kolejny świat. W świat, który rozwiał przede mną kilka wątpliwości. Tu panowała noc, noc rozświetlana wydobywającą się z ziemi czerwoną mgłą. Na wielkiej, może nieskończonej równinie zapamiętale ścierała się z sobą cała armia ludzi. Rycerze i współcześni żołnierze. Kopie i broń laserowa. Wszystko przemieszane bez ładu i składu.

117 Wyglądało na to, że zebrano tu cały arsenał militarny, jaki stworzył na przestrzeni tysiącleci ludzki geniusz zbrodni. Jedni z walczących leżeli półżywi w okopach, inni z wściekłością godną doprowadzonego do szału wilka atakowali się wzajemnie, w ogóle na nic nie zważając. Tak jakby chodziło tylko o smakowanie bitewnego szaleństwa. Na tle pochłoniętych walką szeregowych żołnierzy widać było dyrygujących nimi dowódców. Tyle że ich nikt nie słuchał. Lecz widać nie było to wymaganą tu koniecznością. Wykrzykując rozkazy, śliniąc się i pocąc, planowali i wskazywali kierunki uderzeń, których i tak nikt nie realizował. Każdy walczył po swojemu, jak chciał. Nikogo nic nie dziwiło i nie odstraszało. Tu pika przeszyła serce, tam granat urwał komuś głowę, tu uzbrojony w łuk buszmen, tam wyćwiczony w zabijaniu komandos. A wszyscy pochłonięci zabijaniem. Zapamiętali i bezlitośni, konający od ran i pełni sił, jakby przed chwilą opuścili lazaret. A każda śmierć oznaczała ponowny i natychmiastowy powrót na pole walki. Zmartwychwstali natychmiast ulegali aurze mordu i z wrodzonym, nadnaturalnym instynktem zabijania ruszali z furią do przodu, byle kroić, byle dźgać, byle tu trwać. Na samą myśl, że mógłbym ulec fali przemocy i być zamkniętym w tym piekle, przestraszyłem się nie na żarty. Przewodnik poklepał mnie po plecach, jakby rozumiał moje obawy i jakoś podejrzanie się uśmiechnął. Właśnie miałem się zapytać, o co mu chodzi, a przy okazji zdeklarować się jako zagorzały przeciwnik wszelkich form przemocy, gdy scena się zmieniła i ujrzałem ogromną, zawieszoną w półmrocznej przestrzeni kulę składającą się z niezliczonych splecionych z sobą w miłosnym uścisku ciał. Nie miała ona końca ani początku. Wlecieliśmy w ten gąszcz ciał, nie ulegając jednak fali erotyzmu. A było tu wszystko, albo i więcej, co człowiek mógł wymyślić w kwestii orgazmu i fizycznego podniecenia. Zgrupowani w całej tej przestrzeni ludzie, i nie tylko ludzie, całkowicie pochłonięci przeżywaną rozkoszą, zdawali się nie zwracać żadnej uwagi na jęczących w ekstatycznym uniesieniu najbliższych sąsiadów. Nie stykając się z sobą zdawali się w ogóle o sobie nic nie wiedzieć. Świadomość czyjejś obecności dotyczyła tylko wzajemnie baraszkujących z sobą grup. Wszyscy pląsali niczym pszczółki, nie mogąc się wyrwać spod wpływu pożądania. Mimo że oglądane sceny nie miały nic wspólnego z areną działań wojennych, to patrząc na rozpalone ciała pięknych, jęczących w ekstatycznym uścisku kobiet, dałem przewodnikowi do zrozumienia, iż jego filuterny uśmiech zadrżał posadami mojej energetycznej kopuły. Czułem, że oglądane sceny nie były pozbawione sensu ani mi obce, że wypływały z życia i ludzkich tęsknot, że były szczere, tylko źle przetransformowane. Jednak granicy między poprawnością a wynaturzeniem nie usiłowałem ustalić. Poczułem się zawstydzony, mały i daleki od ideałów. Ba, pojąłem, że gdyby istniało piekło i ja miałbym tam trafić, to wybrałbym właśnie takie. I twierdziłem to, patrząc wprost na wykrzywione w orgiastycznym bólu ciała, w którym to bólu mieszała się bezgraniczna rozpacz z szatańskim uniesieniem. Powoli zacząłem tracić obraz sprzed oczu, ale oglądane przed chwilą sceny nadal tłukły się w mojej głowie. Ze łzami w oczach powróciłem do ciała. Kolejnej nocy nie spałem, tylko wnikliwie analizowałem własny los, własne emocje i talenty

118 - samego siebie. Coś we mnie pękło, coś kazało mi iść tam, gdzie nikogo przede mną nie było, a ja nie wiedziałem, gdzie się to znajduje: we mnie czy w zaświatach? Od tego czasu do chwili obecnej zapoznałem się z wielu podobnymi światami i doszedłem do wniosku, że pamiętna noc była nie tyle ostrzeżeniem, co przede wszystkim moim osobistym doświadczeniem. Co prawda, musiało upłynąć jeszcze wiele lat, nim zrozumiałem cel tej przygody, lecz dzisiaj jestem Bogu wdzięczny za udzielenie mi tej lekcji (nie powiem jakiej). Z obowiązku dodam, iż oglądałem jeszcze piekło religijnego zaślepienia, gdzie w złotym świecie złotych murów duchowni wszelkiej maści rozpaczliwie pragnęli ujrzeć ideał, na którym, oszukując ludzi, zbijali fortunę; oraz piekło rządzących tym światem, którzy w kuluarach szarych budowli kombinowali na całego, by nie ulec pomówieniom i nie stracić pozycji w politycznych rozgrywkach, gdzie strach przed utratą władzy napędzał każde, nawet najbardziej niemoralne i bezsensowne działanie Dane mi było ujrzeć także światy pośrednie, które mocą oczyszczenia wypalały resztki ludzkiej niegodziwości. Nie chodzi tu jednak o sam fakt istnienia osobistego piekła. Istotnym jest obszar jego występowania, umiejscowiony między Ziemią, eterem ją spowijającym a światem astralnym. Do obszaru tego nie mogą wchodzić dusze pozostające przy Ziemi, jak i przebywające w wyższych światach. Obszar ten dla dusz niższych jest niewidoczny, całkowicie pozostaje poza ich zasięgiem Tylko w szczególnych okolicznościach można pomóc pokutującym, wyrywając ich przed czasem ze stanu cierpienia, lecz nie zawsze jest to korzystne dla oczyszczającej się duszy. To, czego ona nie wypaliła we własnym piekle, mogłoby ją nadmiernie obciążyć w kolejnym życiu. Jedynie prawo łaski całkowicie kasuje takie obciążenie. Modlitwa za taką duszę jest tu wskazana, lecz korzyści z niej płynące odniesie dusza dopiero w astralu. W skróceniu pokuty zbytnio to nie pomoże, ale wydatnie wesprze nieszczęsną duszę w okresie wzmacniania się jej po wyjściu z fazy pokuty. Zdarza się też, że inne dusze ze szczerego serca przejmują na siebie część negatywnych wibracji cierpiącego, przyspieszając tym samym jego powrót do domu Niezmiernie istotne jest tu przebaczenie jeszcze za życia, co znacząco osłabia cierpienie duszy po śmierci. Z kolei jakiekolwiek nieprzychylne opinie o zmarłym przysparzają mu jedynie dodatkowych boleści. Są niewskazane i niewiele mają wspólnego z ludzkim braterstwem. Im dłużej trwa wytwarzanie niskich wibracji, tym dłużej my wszyscy będziemy pozostawać w szkole życia. Pokuta nie trwa długo, jednak dla przebywającej w bezczasowej przestrzeni duszy okres ten wydaje się wiecznością niekończącym się okresem zagubienia. Jest to zasadne. Pieczęć bólu jest tak duża, tak dotkliwa, iż promieniuje przez wszystkie poziomy, zapisując się mniej lub bardziej trwale w wibracjach duszy (zależnie od jej postępów), które potem głosem sumienia chronią człowieka przed popełnianiem rozlicznych błędów podczas kolejnej egzystencji. Nic w prawie uniwersalnym nie jest pozbawione sensu i o tym należy pamiętać.

119 Moje pierwsze wyjścia poza ciało były całkowicie przypadkowe, tak mi się przynajmniej zdawało. Tak czy inaczej nie wiązały się z jakimikolwiek wysiłkami z mojej strony. Doszedłem więc do wniosku, iż korzystam z jakichś wrodzonych umiejętności, że mają one charakter stały i że są prawdziwym darem. Myliłem się. Po pierwsze wszystkie one były inicjowane przez mojego Przewodnika. Po drugie podróże astralne i słyszenie tego, co działo się po drugiej stronie, dość szybko podkopały mi zdrowie i zrujnowały układ nerwowy. Mój ówczesny stan mogę przyrównać jedynie do stanu człowieka chorego psychicznie i sądzę, że byłaby to nader trafna diagnoza. Dopiero utworzenie Grupy Mateusza i pomoc zaprzyjaźnionych duchów umożliwiły mi wyjście z tego opłakanego stanu. Jednak całkowite zamknięcie się przed światem astralnym nastąpiło dopiero po dziewięciu latach bolesnych prób blokowania drzwi prowadzących w zaświaty. To, co dla innych było wielką przygodą do czego usilnie dążyli przez całe życie, w moim przypadku okazało się koszmarem, balastem, jaki pragnąłem za wszelką cenę wyrzucić z własnego statku życia. Nie chcę tracić czasu na zbędne opisywanie rozlicznych receptur gwarantujących bądź usposabiających do wyjść poza ciało, od czego literatura aż pęka w szwach, wypada mi jednak zauważyć, że tryb życia czy predyspozycje mają dość znaczny wpływ na podtrzymanie tego typu zdolności. Osobiście nigdy nie piłem i nie paliłem, aktywnie uprawiałem sport, wiele medytowałem, w sytuacjach kryzysowych stosowałem koncentrację i w zasadzie byłem stały w uczuciach. To znaczy, iż od strony fizycznej (wibracyjnej) byłem dość dobrze przygotowany do tego typu eksperymentów. Może dlatego też nigdy nie doświadczyłem przejścia przez tunel czy spotkania z aniołem stróżem w taki sposób, jak to wielu opisuje. A może przeżyłem to wszystko na swój indywidualny sposób. Postaram się teraz pokrótce i niechronologicznie przypomnieć kilka podróży, jakie odbyłem po innych wymiarach. Dodam tonem komentarza, że przebywając w świecie astralnym, nie można korzystać z wielu zmysłów, w jakie jest wyposażona nasza dusza. I choć należę do ludzi o wysokim poziomie wibracji ciała astralnego, to jednak zawsze towarzyszył mi opiekun. Nawet wejście w świat oczyszczonych dusz astralnych wymagało jego obecności, nie mówiąc już o lotach na inne planety. Nigdy - co jest dla mnie dosyć dziwne - nigdy nie udało mi się wejść w przeszłość, i tylko raz w przyszłość. Prośbę tę spełnił na moje życzenie Karol, mój znajomy ze świata astralnego. Nie oznacza to wszakże, że takie umiejętności są rzadkością i że w ich istnienie należy powątpiewać. Sam przeżyłem krótkotrwałe spotkanie z indiańskim szamanem (tak zakładam), który przemierzał tamten świat w poszukiwaniu prawdy. Po licznych próbach nawiązania z nim kontaktu doszedłem do wniosku, iż przybył on naprawdę z odległej przeszłości, choć nie wykluczone, że z czasów pochrystusowych. Przywodzi to na myśl manuskrypty Rogera Bacona, który w XIII wieku dokonał wielu wynalazków i odkryć na miarę XX wieku. Opisał nie tylko budowę wielu współczesnych aparatów naukowych, jak mikroskop, ale nawiązał również do wiedzy wykraczającej poza nasze czasy. Kiedy zaś za dzieło mnicha wzięli się

120 waszyngtońscy kryptolodzy, tajemnicze notatki przepadły bez wieści. Taką samą procedurę utajniania prawdy zastosowano swego czasu wobec rękopisów Leonarda Da Vinci. Także moje zmysły w astralu wykazywały daleko idący prymitywizm. I to tak znaczny, iż pewien czas czułem się niejako w obowiązku, by nie być posądzonym 0 gołosłowność, do ukazywania świata w kolorach, których nie postrzegałem. Owszem, najniższy świat posiada dwie dodatkowe barwy, które każdy widzi, lecz uwrażliwienie na barwy poziomu wyższego było u mnie zależne już od ingerencji przewodnika. Może dlatego nie mam kłopotów z postrzeganiem barw ciała eterycznego, ale za to próby ujrzenia ciała astralnego wymagają ode mnie już pewnego wysiłku, postrzeganie zaś obrysu ciała mentalnego okupione jest z kolei nadmiernym skupieniem. Niecodzienne to, zwłaszcza że ekstrasensi - jeśli już postrzegają aurę człowieka - to nie mają problemów z ich energetyczną gradacją. Niestety, to co dla innych jest rzeczą normalną mi przychodziło z trudnością. Przyznaję się do tego, gdyż moje widzenie może powodować pewne zafałszowanie, błędne interpretowanie postrzeganych zjawisk, obiektów czy ich wzajemnych między sobą relacji. I to należy brać pod uwagę. Odrzucam jednak poleganie na cudzych, choć bardziej plastycznych wizjach, i pozostanę wierny własnym, skromnym przeżyciom. Mam poza tym tę przewagę nad innymi, iż większość doświadczeń mogłem zweryfikować po rozmowie z przyjaciółmi stamtąd. Pokuszę się teraz o jak najbardziej wiarygodny opis moich skromnych podróży 1przedstawienie wynikłych z nich wniosków. I tak świat eteryczny wraz z niższym astralnym, który przetyka naszą materię, są kotłem wypełnionym przeróżnymi formami życia. Można tu spotkać wszystko, co wyobraźnia ludzka stworzyła i stworzy, oraz to, co leży poza jej zasięgiem. Znaczna część mieszkańców tego świata, mając ograniczone widzenie, nie zdaje sobie sprawy z istnienia rodzaju ludzkiego jako takiego. Można by rzec: nie dostrzega roślin, ludzi ani zwierząt. Jednak pozostałe formy egzystencji doskonale potrafią wykorzystać swoją energetyczną przewagę i będąc niewidzialnymi ssą siły z żywych organizmów bez najmniejszych skrupułów. W przypadku człowieka dokonuje się to za jego moralnym przyzwoleniem i nawet bezpośredni nasz opiekun musi się temu przyglądać bezradny. Najwięcej energetycznych pasożytów żeruje na ludziach pozbawionych hamulców moralnych i zborności psychicznej. W jednej z pijackich melin widziałem ludzi uginających się pod nawałem przeróżnych istot, które przelewały się po pomieszczeniach, atakując również ludzi znajdujących się za ścianą. Biły się między sobą i walczyły o bezpośredni dostęp do ciał na równi z duszami ludzi upadłych. Te ostatnie rękami i nogami przywarte do ciał pijanych nieszczęśników za wszelką cenę starały się utrzymać tę strategiczną przewagę, pozwalającą cieszyć się wspomnieniem utraconego raju. Niektóre duchy tak bardzo były zżyte z nosicielem, iż ani na chwilę go nie odstępowały. Z ich zachowania łatwo było wywnioskować, iż w pewien sposób mogą kontrolować reakcje żywicieli. Poczynione obserwacje dowodzą że wrogie formy energetyczne przyczepiają się do śpiących ludzi najczęściej na wysokości krzyża i głowy. Przy czym w tym

121 ostatnim przypadku są to najczęściej dusze zmarłych ludzi, a w pierwszym gnilce, robakowatoobołe stwory z małymi ślepkami, zainteresowane jedynie energetyczną strawą Jednak wszystkie te pasożytnicze stwory atakują ludzi mających naruszone bariery psychiczne. Załamane, jakby zgniecione pole ochronne takich osłabionych energetycznie osób ułatwia pasożytom żerowanie. Omijają przy tym wejścia przez czakry, nawet gdy te są zniekształcone i wirują w przeciwną stronę. Te wrogie twory stosują szereg wybiegów, by usidlić nosiciela, na przykład poprzez wmówienie mu poczucia winy. Całymi dniami obłaskawiają ciało eteryczne, masując je delikatnymi ruchami, i sączą w nie podpowiedzi przeprogramowujące sposób myślenia. Kiedy osiągną sukces i człowiek się podda, kiedy zrobi coś źle, jak to w życiu bywa, natychmiast odwodzą go od myśli zadośćuczynienia krzywdzie i starają się jak tylko mogą ten stan niepewności pogłębić. Są tak wyrafinowane, że nigdy nie niszczą ofiary gwałtownie. Wręcz przeciwnie - proces jej obłaskawiania jest powolny i ledwie dostrzegalny. Potrafią nawet, kiedy zniewalany człowiek stawia opór - namówić go do mniejszego zła, a nawet oddać mu część własnej energii, byle ów tylko rozwinął w sobie głębokie przeświadczenie o słuszności postępowania. Kiedy stoczą go na dobre, najwięcej energii czerpią z pochłaniania myślokształtów, zarówno tych, które wysyła żywiciel, jak i tych, które wysyłają zaatakowani nienawiścią ludzie. Walka ta trwa do śmierci żywiciela bądź do chwili, kiedy jakiś wyjątkowo silny myślokształt, tworzący spółkę z jakąś larwą stanie się współwłaścicielem żywego trupa, wypędzając zeń pierwotnego agresora. Taki człowiek jest dla siebie stracony: nie uczyni żadnego kroku w celu wydobycia się z niewoli. Tylko dobre słowo może przynieść mu opamiętanie, ale i tak od jego zdeptanej woli zależy, czy przekształci je z pożytkiem dla siebie i innych. Złe duchy wykorzystają każdą sposobność, by zdobyć żywiciela, by zapanować nad jego wolą. W równym stopniu narażeni są na ich ataki złoczyńcy, jak i ludzie prawi, zajmujący się nawet duchowym doskonaleniem. Ten ostatni przypadek był dla mnie takim zaskoczeniem, iż na jego poznanie poświęciłem nieco więcej czasu. W mieście, w którym studiowałem, działał mało znany klub ezoteryczny, pokładający wielkie nadzieje w jodze, jako w metodzie mogącej doprowadzić do oświecenia. Pewna grupa pasjonatów, dodajmy tu: studentów, zachęcona sugestywnymi hasłami, spróbowała skorzystać z tego cudownego sposobu na odnalezienie swojej duchowej tożsamości. Ale ponieważ długotrwała droga wyrzeczeń i trud ćwiczeń nie bardzo przypadły im do gustu, studenci postanowili pójść na skróty i od razu postawili na twardą medytację. Miał to być złoty środek prowadzący wprost do celu. Wiedzieli już o wymogu odczuwania ciała eterycznego, 0 odparciu myśli (ku temu stosowali mantrę) i o poszukiwaniu przeciwnej strony umysłu. A więc zdawali sobie doskonale sprawę z tego, że medytacja jest techniką usiłującą dotrzeć do istoty antyumysłu. Trenowali dość ostro, bo kilka razy w tygodniu. Lecz miast czuć się lepiej, stawali się coraz bardziej rozdrażnieni 1 zagubieni. To mnie zastanowiło, gdyż swego czasu przechodziłem podobne sensacje.

122 I co się okazało. Już w czasie przygotowań do relaksu pokój ich wypełniał się pewną liczbą nienasyconych dusz. Jeśli ktoś widział film „Duch", to niech podziękuje twórcy filmu za dokładne przedstawienie tego tak, jak to wygląda w rzeczywistości. Opis byłby niemal identyczny. Dusze te cierpliwie czekały na chwilę, kiedy pogrążeni w relaksie studenci poczynali walczyć z myślami, starając się osiągnąć tak zwany stan bez myśli. Gdyby medytujący obserwowali przepływające myśli, nie zatrzymując się przy nich ani na chwilę, a nie walczyli z nimi, pomnażając tym samym ich potencjał, może by nie wpadli w pułapkę. Normalnie pracujący mózg tworzy niezliczoną ilość wizji, barw i mniej lub bardziej wyraźnych myślokształtów, oscylujących wokół trudnego do uchwycenia wątku. Ale umysł skoncentrowany na jednej łub kilku myślach potrafi odrysować tak wyraźne obrazy, tworzy tak ostre wizje, obdarzone tak potężnym ładunkiem energetycznym, że nawet ślepy mógłby zgadnąć, czego dotyczą. Wtedy czarni przystępowali do ataku: łapali wytwarzane obrazy i nie puszczając ich, na powrót wciskali w głowy animatorów. Mało tego: z własnej energii tkali wzory podobnych myśli, byle tylko medytujący przyjął je za swoje i wchłonął. Kiedy im się to udawało, kiedy krążąca natrętnie myśl wwiercała się w mózg, zawierała już w sobie nasienie, preparator, który w nieskończoność mógł się powielać. I choć był obcym ciałem, oszukany umysł, jeśli godził się na to przedstawienie, traktował go jak swojego. Wtedy czarny miał drogę otwartą: robił wszystko, by rozpalić w danym człowieku potrzebę wyrażania, kopiowania danej myśli w nieskończonym korowodzie podobnych wizji. Część tak tworzonych myśli syciła czarnego, reszta stanowiła pomnażany kapitał. A wszystko za moralnym przyzwoleniem człowieka. Itak jeden z nich rozbudzał niezdrowe w sobie potrzeby seksualne, inny pałał rozwijającą się nienawiścią do człowieka, który sprawił mu niedawno przykrość. Najbardziej nieprzyjemny widok przedstawiała osoba pozostająca pod całkowitą kontrolą nieczystego ducha. Opętanie było pełne na płaszczyźnie fizycznej, eterycznej i astralnej. Nawet energia pochodząca z jedzenia zasilała bezpośrednio pasożyta. Tkwił on w ciele ofiary niczym pająk wszczepiony odnóżami w otwory będące niegdyś wirującymi czakrami. Dzięki temu mógł on dowolnie modelować wygląd ciała fizycznego, choć na takie zabiegi nie był jeszcze dostatecznie silny. Widziałem, jak pewnej opanowanej przez kilka duchów kobiecie, jadącej w autobusie, biust powiększył się dwukrotnie tylko w celu zwrócenia na się uwagi pewnego mężczyzny, pozostającego, nawiasem mówiąc, pod wpływem alkoholu. Zapewne ktoś lub coś miało zamiar dobrać się do jego nadwątlonych rezerw energetycznych. Kiedy będzie Państwo medytować, proszę traktować tę przypowieść jako przestrogę. Będzie ona lekcją jakiej nikt nigdy nikomu nie dał. To samo niebezpieczeństwo dotyczy koncentracji, zwłaszcza gdy ma się na celu wpłynięcie na zachowanie drugiego człowieka. Większego ryzyka nie ma w przypadku gromadzenia energii na potrzeby zabiegów bioenergetycznych czy operowania nią na własnym organizmie celem pobudzenia sił witalnych. Wszelkie inne manipulacje energetyczne są zaproszeniem do działania sił, które mogą okazać się wielce niepożądane.

123 Są to rzeczy niewiarygodne, ale prawdziwe. Sądzę nawet, że rozprawianie 0 tego typu zjawiskach może budzić zrozumiały lęk, a nawet obrzydzenie, dlatego dodam tylko, byśmy bacznie uważali na to, co czynimy i o czym myślimy. Atak złego zaczyna się bowiem od zatrucia umysłu niepożądanymi myślami. Kiedy dojdziemy do wniosku, że dzieje się z nami coś takiego, że zaczynamy bez końca zastanawiać się nad rzeczami, które nie leżą w naszej naturze, lepiej wziąć się w garść i porzucić tego typu myślenie. Proszę przy tym pamiętać, iż takie obce myśli nie muszą początkowo oscylować wokół rzeczy, zjawisk i wydarzeń niszczących bezpośrednio drugiego człowieka. Jednak prędzej czy później uderzą w kogoś z tej czy innej strony. Na przykład poprzez rozbudzanie niezdrowej ambicji zły duch może doprowadzić do trwałych konfliktów w gronie solidarnie współpracujących dotąd pracowników, a chorobliwe zainteresowanie wędkarstwem nawet do rozbicia związku małżeńskiego. Trzeźwość w ocenie samego siebie ma tu niebagatelne znaczenie. Wrogie myślokształty powodują 99,9 procent wszystkich nieszczęść, jakie nas spotyka. Reszta przypada dopiero na inteligentne formy życia, jak zagubione dusze czy eteryczni agresorzy. W astralu toczy się prawdziwy bój na myśli między ludźmi. Posyłają oni ku sobie takie stosy niszczących obrazów i emocji, iż wielokrotnie w ogóle ich pod nimi nie widać. Myślokształty potrafią krążyć w polu energetycznym zaatakowanego człowieka jeszcze kilka lat po wygaśnięciu intencji je stwarzających. Niewielkie już, wyblakłe, mało ruchliwe, niczym wirus czekają na ożywczą dawkę energii, byle tylko powtórnie przeżyć chwile chwały. I ze świeczką szukać takich ludzi, którzy by negatywnych wibracji nie wysyłali w przestrzeń. Tę formę ludzkiej ułomności odnajdziemy nawet u znanych mistyków. W pasie oplatającym człowieka na wysokości serca daje się zauważyć coś w rodzaju kalki. Są to odciśnięte w polu energetycznym kopie najsilniejszych złych myśli, jakie jeden człowiek posyła drugiemu. Dotyczy to zarówno nadawcy, jak 1 odbiorcy. Im dłużej to trwa, tym bardziej są widoczne i tym ściślej opasują pas serca, nie pozwalając boskiej energii wpływać do tego ośrodka (duchowej przemiany). Może stąd wzięło się znane powiedzenie o zatwardziałym sercu, sercu z kamienia, gdyż jego widok można wówczas rzeczywiście przyrównać do mało ruchliwego organu wielkości dziecięcej pięści. Oczywiście zdarza się to tylko i wyłącznie w ekstremalnych warunkach i jak dotąd takie przypadki oglądałem sporadycznie. Raz było to związane z pewnym panem, starym wdowcem, który przez całe życie psychicznie znęcał się nad żoną, drugi raz zaś dotyczyło znanego mi z widzenia alkoholika, który swoim nałogiem rozmyślnie tyranizował rodzinę. Każdy obserwator po drugiej stronie natychmiast rozpoznaje emocje łączące z sobą dwoje ludzi. Kaskada obrazów - wespół z eksplozjami barw w biopolu - automatycznie sygnalizuje charakter stosunków łączących takich osobników. Wymiana energii dokonuje się tu na kilku poziomach jednocześnie i głosem podświadomości (intuicji) informuje oboje ludzi o rzeczywistych uczuciach, jakimi siebie darzą choćby przeczyły temu ich słowa.

124 Gwoli wyjaśnienia muszę przyznać, iż moje pierwsze wyskoki w zaświaty oscylowały wyłącznie wokół spraw związanych z metempsychozą, wokół wszystkiego, co dotyczyło pojęcia karmy, a więc odpowiedzialności moralnej i ekspiacji. Dlatego zwiedzałem rozmaite piekła, także te wyglądające jak życie na ziemi, formy światów pokutnych (oczyszczających) i najniższe poziomy raju, albo raczej tego, co raj zwiastuje, gdy człowiek skończy swoją wędrówkę w długim łańcuchu wcieleń. I ani się domyślałem, że to wszystko razem wzięte było jedynie spojrzeniem na jedną stronicę życia po śmierci, na tę przypisaną wyłącznie ludzkiemu doskonaleniu się w kole życia i śmierci. Początkowo nawet nie przypuszczałem, że istnieje świat bez tego wszystkiego, że wystarczy przymknąć oczy nieco inaczej, by miast myślokształtów ujrzeć nowe. Zasłona spadła podczas ćwiczeń w Grupie Mateusza. Robert II, mający już udane dwa wyjścia poza ciało, opisywał tamten świat w sposób całkowicie mi obcy. Obaj wręcz podejrzewaliśmy, iż staliśmy się przedmiotami wielkiej mistyfikacji. Albo że każdy z nas odbiera tamten świat po swojemu. A jeśli tak, to czy aby nie mamy tu do czynienia z oszukańczą grą umysłu? Wszystko, co teraz powiem, zdarzyło się w miejscu naszych stałych zebrań, czyli w domu Zygmunta. Ponieważ przyjmował on pacjentów tylko trzy razy w tygodniu, w pozostałe dni zawłaszczaliśmy jego gabinet na potrzeby seansów i innych eksperymentów. Nierzadko tam spaliśmy, a jeszcze częściej opuszczaliśmy zebrania nad ranem, tuż przed wyjściem do pracy. Tego dnia byliśmy w komplecie. Zresztą, do rzadkości należało, by seanse nie były obsadzone przez wszystkich członków Grupy. Najczęściej, przy mniej poważnych eksperymentach, to znaczy poruszających sprawy, o których i tak z reguły wszyscy wiedzą - mieliśmy dodatkowe towarzystwo w zaprzyjaźnionych z nami osobach. Jednak staraliśmy się za bardzo nie powiększać tego grona, ani we wszystko gości nie wtajemniczać. Inaczej rzecz wyglądała w przypadku osób usiłujących przy naszej pomocy skontaktować się ze zmarłymi, należącymi najczęściej do członków najbliższej rodziny. Wówczas liczba osób na seansie nierzadko dochodziła do kilkunastu. Jednak nie wszystkie one mogły wtedy rozmawiać z bliskimi. Za to od zaprzyjaźnionych z nami bytów uzyskiwały często informacje, których bliscy akurat nie potrafili im przekazać. Wynikało to i z niemożliwości dotarcia do takich informacji, jak i z prawa odpowiedzialności za ich udostępnienie, co nie każdy duch był w stanie przyjąć na swoje barki. Seans z wyjściem w zaświaty przygotowywaliśmy około miesiąca. Doenergetyzowani, bez większych problemów po krótkiej koncentracji przystąpiliśmy do działania. Nasi koledzy utworzyli wokół nas życzliwy kordon gotowych do pomocy osób, a po drugiej stronie stanęło aż szesnaście bytów, którym niezmiennie przewodził Karol, byt zajmujący się na planie astralnym energiami. Kiedy Zygmunt dał znak, że wszystko jest przygotowane, to znaczy że Robert I zdążył już włączyć kamerę i magnetofon, a Agnieszka podłączyła pod nas czujniki mierzące tętno i temperaturę, niemal natychmiast zapadliśmy w wyuczony stan płytkiego relaksu i odczuliśmy wzmożony ruch energii.

125 Mimo wielu doświadczeń z wychodzeniem poza ciało tym razem miałem z tym dość poważne trudności. Przyzwyczajony do automatycznego wykorzystywania w tym celu spontanicznych reakcji ciała, na próżno usiłowałem polegać na jego automatycznych odruchach. Po wyciszeniu umysłu nie potrafiłem się jakoś odnaleźć. Zawsze wiedziałem, że coś się stanie albo nie, tym razem brakło alternatywy, i to mnie zbijało z tropu. Słyszałem tylko, jak ktoś szepnął, że wyszedł, i wtedy się domyśliłem, że Robert II już tam jest. Pomyślałem nawet, że tym razem mi nie wyjdzie. Wtedy ktoś mocno chwycił mnie za rękę i pociągnął. I nagle stanąłem twarzą w twarz ze wszystkimi zgromadzonymi w gabinecie duchami. Jeden drugiego trzymał za ręce, tworząc łańcuszek, na końcu którego stał Karol. Najwidoczniej w wyrwaniu mnie z posad ciała pomógł im wspólny wysiłek. Ludzie, stojący wokół pogrążonych w letargu ciał, na znak dany przez Agnieszkę, starym zwyczajem trzymającą wyciągniętą przed siebie rękę, odetchnęli i wygodnie rozpostarli się w fotelach. Im nie pozostawało nic innego, jak tylko czekać. Nawet Zygmunt, dosyć nerwowy z natury, machnął ręką i o nic się nie pytując, z poważną miną badacza zajął miejsce za biurkiem, gdzie zwyczajowo ustawiano poczęstunek. Dopiero po chwili przyglądania się spokojnym obliczom duchów, wśród których przeważali mężczyźni, skinąłem pytająco na Roberta II. Odpowiedział przecząco, i już wiedziałem, że typowe wyjścia z ciała, tak jak w moim przypadku, mogą obywać się bez przechodzenia przez tak zwany tunel. Choć wśród mistyków panuje przekonanie, że zapora energetyczna istniejąca między ciałem eterycznym a astralnym niejako wymusza wyjście przez czakrę korony, będącą (albo zwiastującą) dla duszy osławioną bramą w zaświaty, to jednak w przypadku istnienia pełni życia w ciele fizycznym - z tego typu przeżyciem można się nie spotkać. Ja czegoś takiego nie doznałem nigdy, zaś Robert II, czego nie sposób zasadnie skomentować, doświadczył tego przy pierwszym wyjściu, lecz nie spotkał się tam z aniołem, czyli duchem opiekuńczym, a tylko z asekurującym go Karolem. Nim opuściliśmy pokój, towarzyszące nam dusze odeszły, dosłownie znikając w miejscu. Zostaliśmy sami z Karolem i stojącym z boku jakby obserwatorem. Nieodmiennie odnosiliśmy wrażenie, iż jest czymś w rodzaju kontrolera, który ma śledzić nie tyle nasze wysiłki, co poczynania Karola. Odczuwaliśmy przed nim respekt i jakoś nie zdobyliśmy się na odwagę zadawania mu pytań. Gdy wypłynęliśmy na zewnątrz, moje zdumienie nie miało granic: nigdzie, dosłownie nigdzie nie widziałem ani myślokształtów, ani duchów czy innych form duchowego bytu. Nic, tylko zwyczajny świat. Oniemiałem z zachwytu. Piękno codzienności po prostu mnie zauroczyło. - Najpierw musiałeś przyjrzeć się sobie - wyjaśnił Karol, rozumiejąc moje zakłopotanie. - Wykorzystaj to teraz - dodał i pociągnął nas za sobą. W środku prosiłem go, by powiedział coś więcej, ale czułem, że tego nie zrobi. Nie uczyni tego dla mojego własnego dobra. Ku przestrodze, ku pamięci błędów, jakie kiedyś popełniłem. Przemieszczaliśmy się z coraz większą prędkością. Odruchowo przymykałem powieki i zasłaniałem się rękoma na widok napotykanych przeszkód. Zachowywałem się tak, jakbym nadal posiadał fizyczne ciało.

126 - Dla ciebie to tylko inny wymiar - wyjaśnił Karol. - Jest nieskończenie wiele poziomów tego samego wycinka przestrzeni. Człowiek swoją istotą przenika ich więcej, niż możesz to sobie wyobrazić. Gdy chciałem zapytać, czy siedem, tak jak ma to się do liczby ciał duchowych, uprzedzając pytanie, natychmiast odpowiedział: znacznie więcej, i to tylko tych tworzących ciebie. Liczba światów, na których może przebywać dusza, jest nieskończona. Poza tym na każdym z tych światów możesz istnieć na dowolnie wybranym przez duszę poziomie uduchowienia. Oczywiście mówię o poziomach przepracowanych. Zaczęliśmy obniżać lot i niebawem wlecieliśmy do prawosławnej katedry wprost przez jej ściany. Krzątało tu się parę osób mówiących po angielsku, co kłóciło się z typowo cerkiewnym wystrojem wnętrza. - Stany - zapewnił Robert II, myśląc o USA. - Idziemy dalej? - spytał Karola, lecz ten nie odpowiedział. Wtedy odczuliśmy delikatną wibrację, takie wyjątkowo subtelne drganie przestrzeni. Fale dobiegały z sąsiedniej sali i tam też udaliśmy się w ślad za Karolem. Wówczas po raz pierwszy zrozumieliśmy rolę, jaką odgrywał drugi towarzysz podróży. Otoczyło nas twarde, albo raczej niezależne od naszej woli pole, które nie dawało gwarancji swobody ruchów, ale które niewątpliwie zapewniało bezpieczeństwo. Tego byliśmy stuprocentowo pewni. Nie od razu dotarło do nas, że rozgrywająca się przed nami scena będzie miała dla nas kapitalne znaczenie. Początkowo sądziliśmy, że w toczącym się między czterema osobami dialogu nie ma nic nadzwyczajnego. Tylko ubiór jednego z nich wydał się dziwnie niestosowny, niepasujący do miejsca religijnego kultu, w którym się znajdowaliśmy, ani do kanonów obowiązującej mody. Trzech dyskutujących miało na sobie eleganckie garnitury, podczas gdy czwarty luźną tunikę i elastyczną maskę. Trzech prowadziło dyskretny i ożywiony dialog, czwarty nie mieszał się do rozmowy. Jednak, kiedy najbliższy mu interlokutor zaczynał mówić, ten z maską zdawał się być bardziej skupiony. To pozwoliło nam się domyśleć, że wysyłał mu jakieś sygnały, przejmujące nad nim kontrolę. Instynktownie, z ciekawości zapragnąłem podejść bliżej, ale niewidzialna siła powstrzymała mnie przed tym krokiem. Nagle, nie wiem, w jaki sposób, bez jakiejkolwiek sugestii z zewnątrz zrozumiałem to, co mój umysł odrzucał od samego początku: czwarty nie był człowiekiem! Na Boga! To był przedstawiciel obcej cywilizacji! Nie wpadłem w panikę, ale poczułem wzbierający we mnie strach. Gdy tylko pojawiło się to uczucie, oddaliliśmy się o kilka metrów. Znaczyło to ni mniej, ni więcej, tylko że obcy był w stanie wyczuć naszą obecność, kiedy nasze emocje zaczynały wrzeć (wytwarzać nadmiar energii). A przecież obcy znajdował się wśród żywych, tyle że poza zasięgiem ich zmysłów. Po prostu był dla ludzi niewidzialny. I tyle. Prawda tak prosta, że aż zastanawiająca. Musiał więc posiadać naturalną umiejętność wyczuwania obecności istot z innych wymiarów. Jaką ulgę poczuliśmy, wiedząc, że chroni nas tajemniczy przyjaciel, lepiej nie wspominać. Choć niewidzialni, czuliśmy się nieswojo: tacy mali w obliczu nieznanego. Zakodowana gdzieś w genach bojaźń poruszyła pokładami prastarej

127 wiedzy i zrobiło mi się niedobrze. Wyniesiony z przeszłości lęk przez nieznanym, taki sam, jaki paraliżuje człowieka na widok spotkanego w leśnych ostępach niedźwiedzia, przynaglał do ucieczki. - To twoje osobiste doświadczenie - usłyszałem. - Robert widzi ich po raz pierwszy. I rzeczywiście, rzut oka na Roberta II wystarczył, bym doszedł do identycznego wniosku: zafascynowany widowiskiem Robert II nie odrywał od obcego wzroku. Był zaintrygowany i całkowicie spokojny. Odniosłem wrażenie, że gdyby mógł, poprosiłby obcego o autograf. Czy to znaczyło, że gdzieś w czeluściach mojej karmicznej pamięci tkwiły przykre wspomnienia? Nie zdążyłem się nad tym poważniej zastanowić, gdy do pomieszczenia wszedł kolejny obcy. Nie przeniknął ścian ani nie wziął się nie wiadomo skąd. Po prostu przybył jak każdy normalny człowiek. I po uważnej obserwacji zauważyłem, że każdy z nich zwraca baczną uwagę, by nie wejść w kolizję z ludźmi, by nie być przez nich potrąconym. Gdy do sali wszedł na chwilę ubrany w starocerkiewne szaty duchowny, obaj obcy na wszelki wypadek odsunęli się dalej. Znaczyło to, iż nie postrzegani wzrokiem, są tu fizycznie obecni, że dysponują czymś pozwalającym im zachować całkowitą anonimowość tylko w sferze wizualnej. Nasuwa się tu skojarzenie do teorii błądzącej w źrenicy plamki: gdy jakiś obiekt znajduje się w centrum jej odbicia, pozostaje niewidoczny. Przypomina mi się tu eksperyment przeprowadzony swego czasu z kotami, które były wychowywane w dwóch oddzielnych pomieszczeniach. Jeden w pomieszczeniu pomalowanym w paski pionowe, gdzie każdy przedmiot poruszał się tylko w pionie, drugi odwrotnie - w pomieszczeniu pomalowanym w paski poziome, gdzie każdy ruch przedmiotów był posuwisty. Gdy wpuszczono koty do normalnego pomieszczenia, ten z pokoju z paskami pionowymi w ogóle nie dostrzegał przedmiotów poruszających się w poziomie, drugi kot tych manifestujących posuw w pionie. Co znaczyło, że nawet prostymi środkami można oszukać zmysł wzroku. A co dopiero mówić o technologii obcych. I zachciało mi się śmiać. Przemieszana z zabobonnym lękiem radość wypełniła mnie i jakiś niewidzialny ciężar spadł mi z serca. Na pamiątkę tego wydarzenia, które coś we mnie przełamało, poprosiłem Roberta II o zdjęcie katedry św. Mikołaja w Nowym Jorku, w której - jak zapewniał Robert II - doszło do spotkania IV stopnia. A jeśli się mylił, to i tak nie jest to istotne, chodziło mi przecież 0 symbol. Z drugiej strony, tylko on: historyk z wykształcenia, podróżnik z natuiy, mógł trafnie zidentyfikować miejsce kontaktu. Mnie jakoś na tym do dziś nie zależy. Coś zaczęło się wokół nas zmieniać. Obraz w jednej chwili się zamazał 1 otaczające nas pole ochronne znikło. To, co wyłoniło się przed nami, nie przypominało ziemskiego świata. Znajdowaliśmy się w ogromnej sali, do której z wielu kierunków wbiegały liczne korytarze. Ściany zawierały charakterystyczne wybrzuszenia, jakby ktoś usiłował wyciszyć dźwięki, tyle że miast użyć materiałów wygłuszających, odpowiednio ukształtował ich naturalną powierzchnię. Tysiące małych żeberek i prętów wycelowanych w podłogę sąsiadowało z owalnymi plackami wypolerowanej na lustro stali, jeśli to była stal. Gdzieniegdzie

128 zwisały obracające się wolno, niczym światła w dyskotece, wirujące także wokół siebie walce. Odniosłem wrażenie, iż były źródłem wibracji tłumiących psychiczną ekspresję. Jednocześnie podejrzewałem, że ich totalitarny charakter wypływał nie z potrzeby sprawowania kontroli, lecz miał na celu łagodne z medycznego punktu widzenia wyciszenie pracy umysłu. Kiedy zaczęliśmy przemieszczać się po tym nieskończonym ciągu korytarzy i poziomów, zrozumiałem, iż trafiliśmy tu w porze snu, a oglądane emitery zapewniały jedynie większe odprężenie. Jednak nie wszędzie panował spokój. Na niższych poziomach życie tętniło w pełni. Znane nam z katedry istoty krzątały się wszędzie, jednak co dało się zauważyć, rzadko kiedy oglądało się ich w grupach. Pracowano z reguły w pojedynkę. Najczęstszymi towarzyszami pracujących były proste automaty i niezliczona wręcz ilość wszędzie kursujących bezobsługowych wózków. Jedne woziły jakieś typowo konstrukcyjne elementy, inne przedmioty 0 niejasnym przeznaczeniu, a pozostałe zaliczały po prostu puste przebiegi. Wszystkie były niemal identyczne: niewielkie platformy na kołach, z małymi burtami. Wyglądało to tak, jakby to same wózki wyznaczały harmonogram i rodzaj wykonywanych przez załogę prac. Jednak nic nie stało bezczynnie, ani obcy, ani maszyny. Nawet w najbardziej zatłoczonych salach nie odczuwało się zbytniego pośpiechu. Praca toczyła się spokojnie, nikt nikogo nie ponaglał ani nie zmuszał do nadmiernego wysiłku. Panowała ogólnie przyjazna atmosfera, choć dawało się wyczuć niewielkie napięcie. Wszyscy czekali na coś, co i tak miało się wkrótce wydarzyć, a co było w jakiś sposób związane z wymianą części załogi. Jedna z sal, jedna jedyna, była prawdziwą kulą w której na różnych poziomach znajdowały się przezroczyste fotele. W samym jej centrum na owalnym stole, zrobionym ze szklistego kamienia, stał mały stożek z wetkniętym weń krzyżem. Od tego miejsca pięły się okręgiem w górę rzędy foteli tak, że nawet z najwyżej położonego miejsca widać było punkt centralny. Widok krzyża trochę mnie zaskoczył, i dopiero po czasie skojarzyłem to miejsce ze świątynią. Nielicznie zgromadzeni obcy trwali w milczeniu, lecz wyczuwało się tu atmosferę wewnętrznego dialogu. Kula zdawała się odbierać 1wzmacniać wibracje modlących się, czy jak ich tam to nazwać, dzięki czemu bez specjalnych technik mogli oni wyciszać funkcje umysłu. Jestem dziwnie przekonany, że ich wewnętrzne dialogi niewiele miały wspólnego z poszukiwaniem Boga, a raczej dotyczyły spraw codziennych. W istotach budziło się zadowolenie z siebie i pewność, że wszystko biegnie właściwym torem. Po prostu klasztor zadowolonych z siebie pracowników-zakonników. Miód: brak determinacji, jakaś skrywana jałowość, a jednak wszystko zapięte na ostatni guzik. I żywe. Zaczęliśmy się przemieszczać w górę. Dość szybko, ale w tempie pozwalającym ocenić przybliżoną liczbę poziomów. Po pokonaniu około 120-150 poziomów, zróżnicowanych co do wysokości oplatających owalne sale korytarzy, znaleźliśmy się na zewnątrz, na powierzchni planety. Martwą jej skorupę, do złudzenia przypominającą kamienistą, pozbawioną wody pustynię, pokrywały półokrągłe kopuły miast. Najwidoczniej owalność była zasadniczym motywem

129 architektonicznym. Te gigantyczne bąble o ścianach zbudowanych z półprzeźroczystego chłodnego metalu-szkła dawały schronienie wielu milionom istot. Panował w nich tłok nie do opisania. W przeciwieństwie do ulokowanych pod powierzchnią mieszkańców ci tutaj stanowili niezwykle aktywny żywioł. Typowo ludzkie skupiska rozgadanej gawiedzi, różnorodne ubiory, setki miejsc wypoczynku i wiele otwartych lokali pełniących rolę sal dyskusyjnych czy miejsc spotkań. I nigdzie śladów wyciszającej pracę umysłu aparatury. Typowe tętniące życiem miasto. Tyle że miast ludzi zapełniało je mrowie istot człekopodobnych. Tak na dobrą sprawę to ich podobieństwo do naszej rasy było uderzające. Zastanawiające i irytujące. Równie dobrze mogli uchodzić za naszych protoplastów jak i potomków. Nieco mniejsi i drobniejsi, dość ruchliwi, o głowach nieco większych od ludzkich, posiadali twarze do złudzenia przypominające nasze. Tylko oczy były większe i bardziej wyraziste, a po uszach pozostały dziurki. Czaszki wszystkich osobników, tak męskich jak i damskich, pozbawione były owłosienia. Skóra miała jaśniejszą karnację i wyglądała na delikatniejszą. Może cieńszą - trudno mi to ocenić, gdyż wyglądem tamtych istot jakoś nie zaprzątałem sobie głowy. Jedno jest pewne: osobników różnych płci trudno było rozpoznać po wyglądzie. Zachowywali się niemal identycznie i niemal identyczną posiadali budowę organów fizycznych. Dopiero w oddzielnych pokojach, pełniących rolę mieszkań, uwidoczniały się różnice genetyczne. Organy płciowe osobników męskich wyglądały jak skarlałe pozbawione moszny prącia, zaś damskie były typowe, choć bardzo małe, i w typowym usadowione miejscu. Jakoś można się było domyśleć, że rzadko dochodziło do spontanicznych aktów współżycia. Wszyscy mieszkali bowiem osobno, a dzieci przebywały w czymś w rodzaju masowych przedszkoli, do których zwykli obywatele nie zaglądali. Wzrostem embrionów i porodami zajmowały się specjalne maszyny, które wyglądały jak powiększone łożyska kobiece. W ich wnętrzu, ukołysane gęstą galaretą wegetowały płody obcych, sącząc przez podpięte do ciała rurki życiodajne soki. Co zaskakujące, obcy traktowali sztuczny proces życia płodowego jako coś standardowego. Tak samo schematycznie podchodzili do wychowania młodego pokolenia. Choć dzieci i młodzież wydawały się być otoczone całkowitą opieką przysposobionych do tego dorosłych i nic im na pozór do szczęścia nie brakowało, to jednak obracali się wyłącznie we własnym towarzystwie. Całe to społeczeństwo tkwiło jakby w dwóch oddzielnych światach: w świecie beztroskiej młodości i w świecie odpowiedzialnej dorosłości. Społeczeństwo obcych pozbawione było obecności osobników starych, chyba że starość oznaczała śmierć. Ale i tak każdy by się domyślił, że panowały tu braterskie stosunki i wszystko, co się tyczyło norm współżycia było starannie dopracowane. W jednym z sektorów dojrzeliśmy - ku naszemu ogromnemu zdumieniu - grupkę prawdziwych ludzi, raźnie nad czymś dyskutujących. Stojąc wokół wózka wyładowanego nieokreślonego przeznaczenia aparaturą, wskazywali jakieś części i prowadzili o nich energiczną dyskusję. Swoim ożywieniem różnili się zdecydowanie od spokojniejszych z natury obcych, lecz nikt w tej ludzkiej

130 impulsywności nie dopatrywał się czegokolwiek niestosownego. Traktowano ich jako stały element codzienności i omijano jak każdego innego członka społeczności. Dołączyliśmy do nich i z bliska obserwowaliśmy całą scenę. Ludzie, ubrani według obowiązujących trendów mody w dwuczęściowe wygodne kostiumy, ogoleni na glacę, posiadali jednak nieco delikatniejszą od naszej budowę fizyczną. Czy był to efekt braku fizycznego wysiłku, diety czy też zmniejszonej grawitacji - trudno było ocenić, lecz sposób gestykulacji i poruszania się wskazywał na długi proces adaptacji. Być może urodzili się już tutaj, albo asymilowali przez długie lata. Albo wcale nie pochodzili z Ziemi, tylko jeszcze z innej planety. Również język, choć pozornie tylko trochę odmienny od znanych mi ze słyszenia, a nie jestem przecież lingwistą, wykazywał zdumiewającą, nieczłowieczą płynność i monotonię. Nie sposób było rozróżnić pojedynczych słów wszystkie miały jednakową intonację, taką przyjemną dla ucha melodyjną stałość. Jednak sam sposób komunikacji był typowy dla naszej rasy. I kiedy szereg wątpliwości zaczęło przybierać formę pytań, niewidzialna siła wpompowała nas wprost do typowego biura z lat dwudziestych, to znaczy do stereotypowego wyobrażenia o tym, jak takie biuro powinno wyglądać. Akurat zachodziło słońce i w pomieszczeniu robiło się szaro. Skąpane w półmroku sprzęty miast tracić swoje kontury, wręcz przeciwnie - zdawały się być coraz bardziej wyraźne. Jakby żyły własnym życiem. Zaklęta w grze cieni dusza pokoju wyrywała się spod kontroli dziennego światła, nadając każdemu przedmiotowi swoisty charakter. Nie taki byłbym daleki od prawdy, gdybym przyznał, że dobór sprzętów nie wydawał się przypadkowy, że stanowiły razem niepodzielną całość, że wespół tworzyły bramę wiodącą do tajemnic istniejących daleko poza ścianami tego pomieszczenia. Biurko, proste brązowe, bez specjalnych ozdób; szafka na dokumenty, metalowa, z blokadą górnej szuflady, w kolorze stalowym; szafa, dwuskrzydłowa, może podręczne archiwum; szereg dyplomów w drewnianych ramkach; staromodne, tanie lampy; wieszak na ubrania, o jednym wsporniku i wielu ramionach; kubeł na parasole; kosz na papiery; trzy krzesła dla petentów; słowem: pokój bez jakiegoś szczególnego charakteru. Ale tym czymś, co intrygowało, co rodziło domysły - była przenikająca wszystko atmosfera głębokiej zadumy, pracowitości i surowości w ocenie wszystkich, którzy kiedykolwiek przekroczyli progi tego przybytku, nie wyłączając z tego osądu urzędującej tu osoby. Powaga miejsca zabijała. Uśmiech gasł, a na jego miejscu pojawiał się spokój badacza. Patrząc na moich towarzyszy, zrozumiałem, że doszli do podobnych wniosków. Tylko Karol, nasz przewodnik, nasz mąż opatrznościowy, zdawał się nie być tak zaaferowany całą sytuacją i spokojnie się nam przyglądał. Właśnie miałem zamiar żartobliwie rozłożyć ręce, zachęcając Karola do komentarza, gdy przeszklone drzwi rozwarły się z lekkim zgrzytem zawiasów i do gabinetu wkroczył niewielki człowieczek, natychmiast zajmując strategiczną pozycję za biurkiem. Wskazał ręką wolne krzesła, rozparł się na blacie i bębniąc palcami po spoczywających na nim kartkach, owionął nas taksującym spojrzeniem. Wyraźnie grał na zwłokę, a przecież byliśmy pewni, że nasza obecność jest od niego

131 uzależniona, że maczał palce w naszej teleportacji. A on jak gdyby nigdy nic patrzył i patrzył, zwlekał i zwlekał, czekał i czekał... aż zrozumiałem. To o to chodziło! Że też prędzej na to nie wpadłem! Nasz porywacz był obcym, był krzyżówką szarego i człowieka, taką ciekawą genetyczną mieszanką ubraną w spodnie z szelkami i pomiętą koszulę w kwiatki. Lecz nie o te szelki i tasowanie DNA chodziło, ale 0 uświadomienie nam złożoności świata, który jest tyglem, w którym wymieszano wiele inteligentnych ras. Szło o to, że przez chwilę traktowaliśmy obcego jak swojego, jako coś naturalnego, na co nie zwraca się uwagi. Wkrótce dały o sobie znać pradawne lęki, ożyła pradawna słabość, zbudziła się ta część nas, która nie pasowała do wizerunku współczesnego świata. To on: ludzki strach nie pozwalał na szczere i całkowite otwarcie się na ten świat... i na obcych. To nie ich się baliśmy, ale niewiedzy o nas samych. Także niewiedzy o świecie poza nami. Teraz ten świat stał u naszych drzwi i zapraszał do środka. Tym światem był rzeczony pokój, obcy emisariuszem, a kraina za murami naszym zapowiadanym przeznaczeniem. Zrozumienie, że przynależę do cywilizacji lękającej się otwarcia na wszechświat, posiadało niespotykaną moc - nieomal rzuciło mną na kolana. Zarazem w oczach pojawiły się łzy. Płakałem jak dziecko i jak dziecko opuszczały mnie nieuzasadnione lęki i obawy. Odradzałem się. Stawałem się czysty 1 niezapisany. I powiem to bez ogródek - zawładnęła mną prawdziwa radość istnienia, poczułem prawdziwą jedność z całym wszechświatem. I zrobiło mi się wstyd, że byłem tak głupim, zasklepionym w sobie, zacofanym człowiekiem, który baczy tylko na to, co się tyczy jego zachwaszczonego ogródka. I proszę mi wierzyć, targające mną namiętności nie miały nic wspólnego z tak zwanym duchowym odrodzeniem, które eskaluje ideę rozwoju ducha ludzkiego bez połączenia z innymi gatunkami. W tamtej krótkiej chwili pozostawałem całkowicie poza obszarem duchowym, byłem biologicznym człowiekiem przez duże „C", materialną jednością ze wszystkimi istotami i światami, całym chaosem i całą harmonią cudem zjednoczonym z kosmicznym ziarnem istnienia. Znikły uprzedzenia, małość i skrępowanie niewiedzą - byłem, istniałem jako „ten", i tylko to się liczyło. A wszystko w wymiarze materialnym. Powtarzam: w materialnym. I ten wymiar świadomości przekraczał swoim zakresem wszystko, czego do tej pory dokonała myśl ludzka. Od tego wydarzenia wiele rzeczy i moich indywidualnych ocen uległo przewartościowaniu. Ilekroć pragnę sprawiedliwie spojrzeć na jakieś zjawisko, wystarczy, że zamknę oczy i przeniosę się wyobraźnią do gabinetu z lat dwudziestych, a nabiera ono nowego znaczenia. Czego tak naprawdę dotyczyło spotkanie w gabinecie z lat dwudziestych? Naszych obaw przed wkroczeniem w nowy etap ewolucji? Naszych rozterek związanych z tajemnicą naszego zrodzenia? Lęku przed utratą dominacji w świecie zwierząt? Złudzeń co do rzekomej wielkości rodzaju ludzkiego? Tak czy inaczej było niewątpliwie próbą ukazania rzeczywistości od mniej znanej strony. Próbą zerwania z rutyną i myślową stagnacją. Zdjęciem ciemnych okularów z ludzkiego umysłu, który niepotrzebnie hoduje urojone lęki przed

132 nowym. Było wyzwoleniem się spod tysięcy bzdurnych teorii i powiedzonek na siłę uszlachetniających ludzki rodzaj, jak i niesłusznie go szkalujących, w czym nauka i religia mają swój niewątpliwy udział. Historyczne realia gabinetu też zdają się mieć swoje uzasadnienie. Oto mamy przed sobą okres wielkich zmian. Z jednej strony mamy narodziny nowych technologii, będących jeszcze w powijakach, ale już widocznych na horyzoncie, z drugiej strony ciągnące się jak ogon kulturowe i duchowe zacofanie minionych pokoleń, podporządkowujące indywidualizm jednostki sile mało humanitarnego społeczeństwa. Gabinet stanowił zapowiedź czasu, w którym to nie społeczeństwo będzie się wyrażać w jednostce, a odwrotnie - jednostka w społeczeństwie. Zmiany tuż-tuż, ale jeszcze potrzeba wysiłku, jeszcze nie teraz, jeszcze trochę dystansu i cierpliwości. Trzeba uważać, by prawidłowo odczytać przesłanie, by nie przedobrzyć. Ale to, co ma być, już niebawem się stanie, to się już śni i będzie. Wystarczy otworzyć oczy i nazwać rzecz po imieniu: kosmiczny człowiek. Jak to dumnie brzmi, tylko skąd ta surowość w wystroju gabinetu? To głód i nędza Trzeciego Świata? Dyplomy zaś to alegoria, zapowiedź zwiastuna świtu? Skrzypienie drzwi - niedokończone wypracowanie? Nasza pisana nieustannie karma? Nie wiem, może tak, a może nie... Dlaczego poświęcam tyle miejsca gabinetowi z lat dwudziestych? Maniera? Bolesny zapis? Obowiązek - i co tam jeszcze? Nic z tych rzeczy. To syntetyczna próba przypomnienia nam wszystkim o potrzebie zdjęcia ciemnych okularów. Kiedy trafią na półkę naszych uprzedzeń i słabości, ujrzymy prawdę i pogodzimy się z nią. Tak, proszę mi wierzyć, jesteśmy blisko sukcesu i wystarczy bardzo niewiele, by go osiągnąć. Jednak brak rozwagi i popędliwość miast obiecanego raju może sprowadzić... nieszczęście. Gdyby było inaczej, gabinet z pewnością przypominałby lata pięćdziesiąte, te po wojennych wydarzeniach. Obcy przebierał palcami po stole i przebierał... Czekał, nie spieszył się... ...obudziło mnie uczucie wielkiej niewygody. Kiedy rozwarłem powieki, czyjś głos powiedział, że już doszedłem do siebie, i dwie pary rąk przestały rozcierać mi tułów. Usiadłem na kanapie i trafiwszy na pytający wzrok Roberta II, zagrałem w powietrzu palcami, starając się naśladować manierę obcego: każdy przejazd dłonią po kartkach kończył swoistym akcentem: dodatkowym puknięciem w nie kciukiem. Sądzę, że nasi przyjaciele nie od razu pojęli grę obcego, choć tak zapewniali. Jednak z czasem „gabinet z lat dwudziestych" stał się wśród nas synonimem nadziei, potrzeby przepracowania własnych słabości w aspekcie duchowo-materialnego wzrastania. Był też synonimem niechwalebnej przeszłości naszego wojowniczego gatunku. Ale przeważało zawsze pozytywne nastawienie. Tylko wstyd bardzo to zamazywał. Gabinet z lat dwudziestych otwierał przed nami swoje podwoje jeszcze wielokrotnie. I choć nie zawsze gościła nas ta sama osoba, to zawsze nosiła szelki i koszulę w kratkę. Jak gdyby ktoś umyślnie starał się przypominać nam stare powiedzonko, że nie należy nikogo sądzić po wyglądzie, bo łatwo się wtedy omylić.

133 Wizyty w gabinecie zapowiadały zmianę w postrzeganiu zaświatów. W nowym świetle ukazały koegzystencję z przedstawicielami obcych ras. Okazało się przy okazji, że naszą planetę zamieszkuje jeszcze kilka inteligentnych cywilizacji, choć nie tak licznych, to równie interesujących i ważnych jak nasz gatunek. Niektóre rasy przebywają z nami na tej samej płaszczyźnie czasoprzestrzennej, inne w światach równoległych, pozostałe przebywają tutaj jedynie gościnnie. Są nawet takie, co przebywają na płaszczyźnie astralnej. A to znaczy, że dysponują techniką umożliwiającą przeniesienie i utrzymanie materii grubowymiarowej w światach energii subtelnych. Właśnie tam, w astralu, widziałem dziesiątki miast kosmicznych 0 wielokilometrowej średnicy, i setki mniejszych usytuowanych w całym układzie słonecznym. Przestrzeń astralna wręcz tętniła życiem. Ruch wszelkiego typu pojazdów kosmicznych był tak intensywny, że zapowiadał wystąpienie w niedalekiej przyszłości kłopotów komunikacyjnych. To daje pojęcie o rozmachu przeobrażeń, jakich tam dokonywano. I proszę mi nie zarzucać, że przenikanie twardej materii naszego wymiaru w rejony subtelnych energii astralu jest niemożliwe, bo ja też nadal tak uważam. Zamknięty w pułapce naszej nauki, wciąż nie potrafię tego zrozumieć. Nie wiem jak, ale jest to faktem takim samym, jak istnienie światów równoległych w każdym wymiarze. Być może opanowano tu technikę kosmicznej bańki, umożliwiającej zawieszanie twardej materii w lżejszej atmosferze światów astralnych. Nie wiem, nad takimi możliwościami się nie zastanawiam, bo nie jestem naukowcem. Techniczne aspekty tego, co widziałem, są mi i tak obojętne. Jak czytam książkę, nie zastanawiam się, z jakiego jest wykonana z papieru, i tyle... Przy okazji pragnę wyjaśnić, iż nie wszystkie eksperymenty dokonywane na ludziach w naszym wymiarze odbywają się za zgodą naszych astralnych braci 1sióstr, tych przebywających w wyższych światach. Nie wszystko służy zbożnemu celowi wspomożenia obcych w rozwoju. Zachodzi wiele przypadków naruszania pewnych ustalonych praw i procedur, które gwarantują nam cielesną nietykalność. Z pewnością są tacy, którym współpraca z obcymi wyda się podejrzana, którzy zapytają wprost, a dlaczegóż to obcy, stojący na bardzo wysokim poziomie technologicznym, mieliby tracić czas na układanie się z nami, aby tylko otrzymać zgodę na przeprowadzanie jakiś tam eksperymentów? Skoro są silniejsi, mogą robić, co chcą nikogo nie pytając o zdanie. Odpowiadam: otóż ludzkość, czyli my, tyle że licząc od poziomu astralnego wzwyż, jest najpotężniejszą cywilizacją w kosmosie. I żadna z ras nie może się z nami ewolucyjnie równać. Wszyscy, którzy mogą przybywają do nas po nauki. Chcąc więc poznać nasz gatunek od podstaw, muszą siłą rzeczy pogrzebać i w naszym materialnym świecie. A tu często czują się bezkarni. Teraz z pewnością padnie inne, choć niezupełnie, pytanie: skoro jesteśmy tacy wielcy, niemal wspaniali, to dlaczego utrzymujemy materialny poziom, skoro panują tu warunki nie do pozazdroszczenia? Doznajemy tu strasznych cierpień, popadamy w duchowe rozterki i popełniamy tyle błędów, ile zdoła zgoła tylko wykoncypować ludzki umysł. Niestety, ale w kategoriach ewolucji kosmicznej my

134 tu i teraz obecni przechodzimy najzwyklejsze pod słońcem szkolenie. Uczymy się myśleć i działać kategoriami ducha, którym tak naprawdę jesteśmy. Jesteśmy jak malutkie dzieci, które zaświaty prowadzą za rączkę do szkoły. I od nas samych zależy, jakie oceny znajdą się na końcowym świadectwie. Jesteśmy pionkami w grze, którą każdy z nas prędzej czy później skończy z pomyślnym rezultatem. A że nam ciężko, cóż, sami gotujemy sobie taki los. Nikt nam nie zabrania żyć w świecie pełnym dobrobytu. Ktoś mnie kiedyś zapytał: czy można człowieka postawić na równi z dewami czy innymi wielkimi duchami kosmosu? Pytanie niby banalne, a jednak odpowiedź nie jest taka prosta. Po pierwsze, duch człowieczy sam decyduje, co czynić zamierza; po drugie, w świecie duchowym nie istnieje pojęcie „ważności". Hierarchizowanie to ludzki wynalazek. Po trzecie, nie czuję się kompetentny i predestynowany do wyjaśniania tak zawiłych jednak kwestii. Po prostu za mało wiem. Gdy podobne pytanie postawiłem myślicielowi astralnemu, pouczył mnie, iż tylko w głowie dziecka mogło takie powstać. To tak, jakby toczyć spór o to, które słońce jest jaśniejsze i ważniejsze. Nawet przypuszczenie, iż ważniejsze i jaśniejsze jest to, które ogrzewa pytającego, jest absurdalne, gdyż dla odpowiadającego jest ważniejsze to, które świeci nad jego horyzontem. A i tak obaj są w błędzie, bo takie rozumowanie rani miłość pozostałych form życia. Wszystko jest jednym, nie istnieją żadne różnice i podziały. Myśliciel nie potraktował mnie jak smarkacza, nie był wzburzony, ale bardzo troskliwie przyjrzał się mojej duszy. Cóż, widać istota nie wcielająca się nigdy w materię potrafi z natury być ponad podziały. A potem śmiał się i śmiał, śmiał bez końca, a po chwili ja z nim. I było wesoło jak nigdy... W sumie odbyłem aż sześć przeniesień do gabinetu z lat dwudziestych. Pięć w towarzystwie Roberta II, jedno samodzielnie. Wszystkie były zainicjowane przez drugą stronę. Obawiam się, że nawet gdybym chciał - nie mógłbym złożyć tam wizyty dobrowolnie. Trzykrotnie byli to obcy i trzykrotnie Ziemianie. W tym kosmicznym obszarze nie spotkałem jakichkolwiek bliskich i znajomych. Oni przebywali zupełnie gdzie indziej: w astralnych światach równoległych, przeznaczonych (bez względu na planetarne pochodzenie) wyłącznie dla ewoluujących ludzkich dusz. Trzeba pamiętać, iż ludzie zamieszkują także inne obszary kosmosu, a nawet doskonalą się na planetach astralnych. Robert II w ciągu niespełna dwóch lat odbył blisko 30 wyjść w obszary kosmicznej wspólnoty. Odnalazł tam swoje przeznaczenie i swój astralny dom. Przyznał się, że nie zawsze był człowiekiem i że odmienne postrzeganie spraw moralnych bardzo utrudniało mu życie. Sam przekazał nam niewiele informacji mówiących o obcych i światach alternatywnych. Często zastanawiałem się, dlaczego tak jest, czemu wzbrania się przed ujawnianiem relacji z własnych podróży - nie chce z osobistych powodów czy ktoś mu tego zakazuje? W gabinecie z lat dwudziestych delikatnie acz stanowczo zabroniono mi wnikania w te sprawy, zaznaczając, iż zrobiono dla mnie więcej, niż mógłbym przypuszczać. Z kolei napomknięcie o tej sprawie w astralu spotkało się z milczącą dezaprobatą. Nie dosyć, że tylko nielicznych interesowały sprawy światów

135 równoległych, to ci, którzy o tej sprawie wiedzieli coś więcej, sami stanów.;; odradzali poruszanie tego tematu. Powtarzano w kółko, że na wszystko przyjdzie czas.

136 3.Kosmiczne niewolnictwo Czytelnik Prawda jest taka, że nasz rozwój na planecie Ziemia podlega potrójnemu systemowi kontroli. Pierwszy stanowi nieformalny rząd (Dyrygenci), który z marionetkowymi rządami państw niewiele ma wspólnego. W tym kontekście rzekomy nadświatowy rząd masonów to czysta kpina. Prawdziwi rządzący dysponują mocami i techniką wyprzedzającą to, z czym spotykamy się na co dzień o całą erę technologiczną albo i dwie. Posiadają tu, wśród nas, swoje agendy, skąd sprawują nieograniczoną władzę. Są ludźmi w pełnym tego słowa znaczeniu, lecz są również przedstawicielami różnych ras ewolucyjnych. Najstarsi z nich liczą 30 tysięcy lat. Są bezkarni, okrutni jak starożytni bogowie, jednak na swój cyniczny sposób identyfikują się z nami. Nigdy nie kontaktują się z ludźmi w sposób bezpośredni, do tego celu wykorzystują ludzkich posłańców, którym podtrzymują biologiczne życie do 300-400 lat. Kolejnym ogniwem w tej zagadce są traktowani na równi z nimi obcy. Aż trzy cywilizacje mają tu swój dom. Z czego jedna z nich zamieszkiwała ziemię jeszcze w czasach przedludzkich. Wszystkie one miały swój udział w biologicznym stwarzaniu drugiej i trzeciej rasy ludzkiej. Są apolityczni i neutralni wobec biegu wydarzeń, jakie prowokujemy. Zainteresowani po części długofalowym eksperymentem naszej ewolucji, doskonalszym od ich wzorca, więcej uwagi poświęcają mistykom i artystom niż naukowcom i politykom. Czasami prowadzą wśród nas normalne życie i piastują wysokie urzędy, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych. Jedna z ras obcych do złudzenia przypomina nasz gatunek. Część mieszkańców USA nosi ich genetyczne dziedzictwo. Dość często wchodzą w konflikt z Dyrygentami. Robert II był świadkiem, jak obcy likwidowali umieszczoną na Saharze aparaturę, która wespół z dziesiątkami podobnych urządzeń emitowała fale zmieniające częstotliwość drgań ludzkiego biopola (po to, by nasze drgania nie wchodziły w rezonans z drganiami Ziemi). Jednak i jedni, i drudzy dalecy są od otwartego konfliktu między sobą. Parę słów powinienem rzec jednak o jednej z ras szaraków, która swego czasu próbowała usilnie przejąć kontrolę nad naszym światem i która jest odpowiedzialna za masową eksterminację naszego gatunku i zwierząt. To właśnie oni są chwilowo najniebezpieczniejszym gościem na naszej planecie, gościem współpracującym z kilkoma rządami, który w zamian za plany kosmicznych technologii do woli korzysta z ludzkich pokładów naturalnych. To właśnie oni są odpowiedzialni za masowe, idące już w miliony porwania ludzi, wykorzystywanych jako części zamienne oraz półprodukt, z którego obcy wytwarzają specjalną mieszankę substancji odżywczych, bez których nie mogliby przebywać na naszej planecie. I to

137 właśnie im zawdzięczamy gwałtowny rozwój technik masowej komunikacji, których ogniwem pośrednim jest właśnie Internet, a które w rzeczywistości zapowiadają wprowadzenie systemu całkowitej kontroli człowieka. Gdyby Obcych i Dyrygentów przyrównać do kierowników świata materialnego, o tyle rządzącym ewolucją na Ziemi bytom duchowym wypadałoby przypiąć łatkę dyrektorów generalnych (Kreatorów). Posiadając nieograniczoną moc i postępując według całkowicie obcych nam zasad, tworzą biologię tego świata jedynie podług własnych zamysłów. Ich nie interesują kwestie dobrobytu czy materialnych wartości. Są scentrowani wyłącznie na przemianie ludzkiej moralności w ustalony ideał, który zapewnia im jak najpełniejsze pozyskiwanie z nas bioenergii. Ten świat należy do nich, a cały świat astralny może się tylko biernie przyglądać wprowadzanym przez nich zmianom. To właśnie oni manipulują nami, dążąc do tego, by nasze organizmy wytwarzały jak najwięcej emocji. Właśnie dlatego Dyrygenci, by utrzymać się u steru władzy, musieli dopasować swoje programy do potrzeb Kreatorów. Dlatego, dopóty istnieć będą Kreatorzy, Dyrygenci będą zmuszeni kontrolować nas z poziomu emocji, a nie umysłu, gdyż będący częścią ducha umysł leży poza ich zasięgiem. Do tego czasu nie ustaną wojny, praca ponad siły, głód, zakręcona kultura i sprzeczne z ideą wolności nurty religijne. Nie jest jednak aż tak źle, skoro duch ludzki zdecydował się ewoluować w tak koszmarnych warunkach, to znaczy zstępować w formy materialne przygotowane przez Kreatorów, a liczne cywilizacje obcych bacznie śledzą cały ten proces. Po prostu weszliśmy do obcego domu i chcąc dostać strawę i spoczynek - musimy akceptować prawa ustanowione przez gospodarzy. Oczywiście rola Dyrygentów jest rolą już spisaną na straty, gdyż Kreatorów nie interesuje rodzaj wzmacnianych emocji, lecz ich wielokrotność. Jeśli postawiłeś na ewolucję przez wzrastanie w miłości, jesteś dla nich tak samo dobry jak bezwzględny sadysta. Tu mamy prawo wolnego wyboru. Nie jest jednak też tak kolorowo. Rodzaj Kreatorów, z jakim mamy do czynienia na Ziemi, jest raczej z samej natury scentrowany na przetwarzaniu niższych wibracji. Lecz siła ludzkiej moralności, z którą się przecież liczą może to zmienić. A ponieważ Kreatorzy zakładali życie na większości planet w kosmosie, obcy ściągają do nas gremialnie, chcąc się przekonać, jakim sposobem udaje się nam ewoluować, zmieniając jednocześnie samą naturę Kreatorów. Badają więc nas od strony biologicznej i duchowej, chcąc nasze osiągnięcia zaszczepić na własnym gruncie, czyli tam, gdzie nie ma nadziei na autentyczną ewolucję duchową Proszę pamiętać, że obcy całą swoją doskonałością duchową i technologiczną wyraźnie (na swoją niekorzyść) odstają od tego, czego człowiek dokonał w zaświatach. Inna rzecz, że w porównaniu z naszymi sukcesami tu i teraz obcy wydają się nam wręcz wspaniali. Ta iluzja rozprasza się jednak w chwili ukończenia karmicznego marszu, kiedy silny duch ludzki może już podjąć wysiłek zaistnienia w gronie wielkich energii. Lecz - co niektórych może zdziwić - duch ludzki wcale nie spieszy się z wyciągnięciem pomocnej dłoni wychodzącym z cienia ludzkim duszom. Byłoby to nie tylko pogwałceniem prawa wolności i samostanowienia, ale byłoby to działaniem szkodliwym dla ewolucji duszy w świecie astralnym. Bo siła ducha krzepnie w cierpieniu. To ziemskie męki pozwalają duszy wyrwać się z piekła

138 stworzonego staraniem Dyrygentów i Kreatorów. Mało tego, gdyby tak na tę sprawę spojrzeć z innej strony, to można byłoby dojść do wniosku, że nasze nieszczęścia są zarazem naszym wielkim wybawieniem, że świat Kreatorów jest dla wzrostu duszy potężnym katalizatorem. I to jest prawda. I to jest powód, dla którego świat ziemski jest taki, jaki jest - pozostawiony samemu sobie. Ale by przetrwała obecna cywilizacja, potrzebny jest natychmiastowy przewrót, obalenie Dyrygentów, a do tego możemy dojść jedynie drogą uzyskania pełnej samoświadomości, poprzez omijanie programów. Inaczej rzecz wygląda z kosmicznymi rasami, które przybyły tu po nauki. Wielu naszych naukowców pracuje nad rozwojem technologii umożliwiających obcym duchowe przeobrażenie w swoich światach. Prace są prowadzone w kierunku indywidualizacji duszy, są wycelowane na stworzenie ras biologicznych pozbawionych tzw. zbiorowej świadomości. To największy fortel Kreatorów: gubienie indywidualności w globalnej technicyzacji życia, tworzenie biologicznego organizmu społecznego, to jest posiadającego duszę zbiorową podobną do zbiorowej duszy zwierzęcej, gdzie niemożliwy jest indywidualny rozwój jednostki. To przekształciło wiele kosmicznych cywilizacji w emocjonalnych niewolników. Wiele gatunków już to zrozumiało. Lecz potrzeba jeszcze setek albo tysięcy lat, by zmodyfikowane genetycznie organizmy obcych, tworzące jakby jeden organizm, na powrót pchnąć na tory indywidualności. Tak oto nasza słabość, nadmierna indywidualność, jest nie tylko naszym wyzwoleniem, ale jest zarazem nadzieją na wolność dla wielu istnień w kosmosie. Uczą się nas: naszej duchowości i naszej... biologicznej doskonałości. Jesteśmy wielcy, choć nie zdajemy sobie z tego sprawy. Nie zdajemy, bo uczy się nas tylko posługi. Zresztą człowiek był zaprogramowany na niewolnika od samego początku. Kiedy jakaś ludzka rasa odkrywała swoje prawdziwe powołanie i podnosiła bunt, bestialsko ją eksterminowano. Kiedy ludzki duch tryumfował na Atlantydzie, po prostu zatopiono kontynent. Kiedy nasi przodkowie prawidłowo ocenili ewolucyjną grę i podnieśli bunt, natychmiast stali się niewygodni dla Dyrygentów. Ich potomkom, by nie operowali na obszarach wielkich energii, pozostających poza domeną naszych Panów, zablokowano Trzecie Oko. I to był prawdziwy wymiar zagłady Atlantydy. Jezus to ogłosił we właściwym czasie. Jednak wtedy był niezrozumiany, gubiony w doktrynach. Dzisiaj zaczynamy rozumieć, że wewnętrzna harmonia rozbudza w człowieku nadnaturalne siły, że zsynchronizowanie się z ziemskim polem magnetycznym uczyni z nas siłę, której Dyrygenci nie będą już w stanie się przeciwstawić. Człowiek posiadł już dar zachowania ciągłości świadomości i nie da się więcej zwieść pozorom. Także ewoluujący przy nas Kreatorzy uczą się już roli obserwatora. Dzięki nam nawet oni wykonają krok naprzód. Oto prawda 0 nadchodzącym kresie doczesnego świata. Świata trudów ewolucji, świata rozkwitu ludzkiego ducha, świata nadziei dla kosmicznej braci. Zwycięstwo należy do nas. Szkoda tylko, że w przededniu tryumfu wielu z nas zdąży zginąć z głodu 1 cierpienia, a niejeden schowa jeszcze judaszowski grosik do kieszeni.

139 Podczas jednej z wypraw astralnych, kiedy poznawałem zasady istnienia na jednym ze światów czyśćcowych, tzn. oczyszczających - zostałem wchłonięty przez białe światło i przemieszczony w osobowość wędrującą przez wszechświat, której jedynym celem istnienia jest poznawanie warunków, w jakich przebiega ewolucja napotykanych cywilizacji. Sam nie wiem, jak wyrazić to, czego doświadczyłem, gdyż żadne słowo nie zdoła opisać stanów, które stały się moim udziałem, kiedy znajdowałem się w polu egzystencji tej istoty. Byłem nią, albo ona mną, albo ja jej poglądami, albo istniałem jako chwilowe otarcie się o jej poglądy - trudno mi to określić. Zdawała się być czymś więcej niż wiedzą, niż samoświadomością, ale czymś innym od typowej inteligencji. Czym? Nie wiem i chyba nigdy się nie dowiem. I nie o to chodzi. Cała rzecz rozbija się bowiem o adresowany do mnie przekaz, a nie o to, jakim rodzajem istoty był Czytelnik, jak owa niezależna istota w swoim nazewnictwie określiła swój stosunek do kosmicznych form życia. Unosząc się w próżni kosmicznej, będąc zawieszonym w czymś żywym i bardzo cierpliwie znoszącym moją niedoskonałość (może wibracyjną), czułem, jak to pokojowo nastawione „coś" próbuje dopasować się do mnie i nadać informacje w sposób najbardziej uniwersalny. Znikąd pojawiły się lśniące kartki, albo raczej tablice grubości jednego milimetra, całe pokryte drukowanym połyskującym pismem. Litery falowały, jakby za moment miały upaść, po czym całe wyrazy a potem zdania odrywały się od tablic i wpadały mi wprost do głowy. Doznawałem efektu podwójnego widzenia: oglądane treści mogłem odczytywać zarówno na tablicach, jak i w umyśle. Było to ekscytujące i początkowo mało uwagi zwracałem na sam przekaz. Wtedy ujrzałem przed sobą Indianina ubranego w suknię z trawy i wielobarwny pióropusz, siedzącego w pozycji typowej dla medytującego, jak Budda. Kiedy Indianin spojrzał mi w oczy, uczułem jak zatracam się w sile tego spojrzenia. Wydawało mi się, że nie istnieje nic poza mną tym starym człowiekiem i wirującymi w kolo tablicami. Potem pozostały tylko one, a dalej już nic... Pełną świadomość odzyskałem dopiero po powrocie do ciała. Przedyfundowane do mózgu literki stanowiły już niezniszczalny zapis w korze mózgowej. Jeszcze kilka tygodni później mogłem słowo w słowo wyrecytować z pamięci cały zamieszczony niżej przekaz. Czy ostrzeżenie traktować poważnie, czy spotkanie z Czytelnikiem naprawdę miało miejsce? - nie jestem tego taki pewien. Do spotkania doszło bowiem w momencie gromadzenia się we mnie wątpliwości dotyczących kwestii rzeczywistego podporządkowania rasy ludzkiej kosmicznym cywilizacjom, całego tego zamieszania wokół hamowania naszego rozwoju. Może więc podświadomość stworzyła całą tę scenę jako wentyl bezpieczeństwa, wypuszczający z organizmu niezdrowe idee? A może wręcz przeciwnie - pojawił się ktoś, kto z rozmysłem rozwiał wszystkie dręczące mnie wątpliwości? Pomijając tę kwestię, muszę jednak przyznać, że wszystkie uzyskane w zaświatach informacje zdają się potwierdzać celność przewidywań (ocen) Czytelnika. Napomknięto mi, że człowiek jest istotą niezupełnie rozumiejącą sytuację, w jakiej się znajduje. A gatunek - gromadąjednostek nie znających własnej wartości. Oto osławiony przekaz:

140 „ Co jest najważniejsze w waszym życiu? Zycie i zapewnienie nadmiaru. Gdy zostaliście stworzeni, wszystko widzialne już było. Prawdziwe życie jest niewidzialne. Życie jest w was wkomponowane. Jesteście i życiem i wami. Nie możecie tego zrozumieć. Ale posłuchajcie. Koziorodztwo. To choroba chroniczna nieczystej krwi. Pomieszanej z innymi. Początek zaczął się od zaistnienia istot ludzkich. Świat zrodził zakazany owoc: z dwóch różnych ras powstała trzecia, upośledzona. Takich rodzajów ludzkich jest dużo, lecz. tylko część wzrasta na Ziemi. Co zostało zrodzone na Ziemi, nie było godne życia, dlatego nastał Potop. Nowa wartość powstała jako obraz Z obrazu. Nowe zrodzenie jest tym samym co stare i postanowione zostało nowe prawo dla wszystkich zrodzonych na Ziemi. Ono zostało pominięte, a podłożono stare prawo sprzed Potopu. Na skutek koziorodztwa prawie wszyscy stracili świadomość prawdy i swojej mocy. Tylko nieliczni zachowali świadomość prawdziwego człowieczeństwa. Prawie wszyscy zostali wytępieni przez Siły Przeciwne Człowiekowi. Niedobitki są wciąż ścigane i może nastać wasz kres. Oto sens nadchodzących zmian: wesprzyjcie ich. Poza tym skażone rodzaje wtrącają się w wasze sprawy. Stosują Kody, Kościoły i Rządy. Cała symbolika wymierzona jest w was. Jezus nie mógł wam ukazać prawdy 0 lewym prawie, a współcześni tego nie rozumieli. Wsłuchajcie się w jego sekrety. My nazywamy to walką z lewymi klamkami. Znając kod, odczytasz prawidłowo wyrazy. Są podane nie tylko w ustalonej kolejności, ale i są odbiciem czasu. Niektóre kody rozmnażają słowa. Niektóre, co były, się powtarzają. Jest konfidencja. Zwycięży ten, który ma pojęcie co do siebie. Uważajcie - Rodzina niszczy was wojną, logiką i wymianą określonej informacji. Prześladują was. Więzienie, Kościół, Wojsko to instrumenty wymierzone przede wszystkim w poszukujących prawdy. Ogłupianie. Za wszystko, co wasze, płacicie. Dawniej mieliście to za darmo. Jednak żyjecie od nowa. Wielcy mówią o złym duchu, Szatanie, i siłach zła. To metafora. 1 Świadomi chcą wam to przekazać. Ogłupianie. To cały program stworzony dla ich wygodnictwa. Szczęściem, w nim człowiek może się częściowo realizować. Całość dawno przekroczyła rozmiary ich rozsądku i służy już tylko ich wygodnictwu. Tak stał się początek ich nadchodzącego końca. Zwiastowany Krzyż Niebieski oznacza powrót nauk Jezusa. Wasza prawda to prawo ustanowione przez Ojca Pana. Ale to też ich prawda. Nie mieli prawa was podporządkować. Będzie Sąd. Jednak większość wierzy, że przechytrzy Ojca. To hydra istnienia. Nawet Szatan nie wiedział, iż posiada umiejętności Ojca. Uwięziła go swawola panowania nad światem. Teraz sam się więzi. Tę wiedzę wykształcili w nim ludzie. Wyszedł dzięki waszym prorokom poza własne ramy. To zgubi w nim pychę. Jego zbuntowani zwolennicy, zwani Wnikliwymi (Ojciec - Przenikliwy) - już dostrzegają nadchodzący koniec. To wasza szansa. Wielu chce wam pomóc po obu stronach życia, lecz ostateczne przełamanie musi się dokonać w człowieku. Kiedy otworzy się serce i usłyszycie głos swoich dziadów, otrzymacie pewność szybkich zmian. Wasi sterownicy, żywi i duchowi, wykorzystują do komunikacji między swoimi światami dziury przestrzenne.

141 Wolność się wam należy, ale musicie przestrzegać Praw Ojca. Czekajcie cierpliwie i doskonalcie się. Gdy wzrośniecie, usłyszycie światło i....ujrzycie waszych ciemiężycieli. Rządzą wami bezpośrednio na Ziemi Zakulisowi. To przede wszystkim Wielcy Kreatorzy: politycy kościelni i rządowi. Stoją na najwyższych szczeblach bezczelności. Grają rolę niewiniątek, tworzą rządy, o jakich nawet wam się nie śniło. Zastosuj kod: kancelaria papieska - kant szatana. Niektórzy kreatorzy są pozornie mali, jak wy, lecz to jedynie pozór. Mogą was kontrolować na ulicy i w domu. Wielu jest niewidzialnych. Zasadniczo są wszędzie. Wymyślili pieniądz jako potężną formę sterowania wami. Ona skutecznie was zniewala. Potem symbolika i obrzędy połączone z symboliką. Specjalni Edukanci uczą wasze dzieci nieludzkiego programu. Byle tylko odciągnąć je od was. Utożsamienie człowiecze (pan K., obywatel, Polak etc.) to bardzo niebezpieczny oręż siania nieporozumień. To sens ukazania historii Kaina i Abla. Segregacja wprowadza was w trans, w którym nie widzicie własnego miejsca. Kod: poligrafia-holografia, obrazek pióro - upiorek. Każdy wasz program jest trefny, jest wymierzony przeciwko jednostce. Całą stronę waszego życia piszą Edukanci. Otrząśnijcie się. Wszystko, co żyje na lądzie i w wodzie, nie ma podstaw bycia normalnym. Zewrzyjcie się ze światem. Męczysz człowieka, wykańczasz człowieka, zwierzę, roślinę. Jednak działalność Edukantów cię nie rozgrzesza. To ty jesteś sprawcą- narzędziem. Zamęczenie - zadręczenie (domy dziecka, sierocińce dla zwierząt, brak jakiegokolwiek szacunku dla życia). Kod: ukształtowany - wykształtowany. Wasz porządek to nienormalność, to podporządkowanie. Brak wyboru. Niedostosowany płaci śmiercią i zadręczeniem. A Pan Dał Wam Wszystko Za Darmo. Z Miłości. Z Istnienia. Robisz i dajesz. Nie walcz, nie stosuj ich metod. Ale nieś ducha. Wielcy prorocy uczą was medytacji. Wspieraj ich. Także rozwój duchowy i cywilizacyjny w przekazie wam danym jest zaciemniony. Kod: to czemu nie ma cię czterech. Więcej i tak w głowie mieć nie będziesz. To wynajdywanie bardziej skomplikowanych trendów. Strzeżcie się. Zycie i Duch to to samo. Już jesteście wielcy. Tylko się obudźcie. Kod: sen - męka. Nie nabywajcie niewłaściwych nawyków. Tylko drzwi otwórzcie. Zaprzyjaźnijcie się z rośliną. Istnieje też świat duchowy, bytujący obok waszych spraw. Nie zajmujcie się tym. Kod: nie depcz tam. Nawet Biali Bracia tam nie zaglądają. I wy nie poznacie tego: wy nie potraficie chodzić nawet wokół własnych spraw. Kod: zostaw duszę mrówki w spokoju. Wam nie wolno się tym światem zajmować, ani losem waszych ciemiężycieli. Wychowujcie dzieci i wzrastajcie. Kod: siedź i śnij. My też czekamy. UFO - normalne istnienie. Mogą wam tylko pomóc. Nie ma nic umarłego. Wszystko jest żywe i zdążające ku poznaniu. Oni i ciała niebieskie też. Kod: po co ci wiedzieć, jak uruchomić księżyc? Wiele zamierzeń powyżej i poniżej was dotyczy, lecz nie czas się tym zajmować. Odejdźcie z niewoli. Kod: pies ma tyle, co ma. UFO wam rozumu nie rozwinie. Wasz umysł jest w materii zablokowany. Ale jest

142 wdrożony we wszystkie trendy. Kod: nie kombinuj. Utrzymujcie się przy życiu i patrzcie. Zniszczcie nadwynaturzenia. Poszanujcie wszelkie przejawy życia. Odtrujcie się. Kontaktu z mistrzami nie szukajcie. Kod: zerwij z kontrwywiadem. Jeśli was mistrz nie znajdzie, wy go też nie. Pamiętajcie: Oni zawsze dotrą do niego przed wami. Wasz cel: żyć zgodnie z prawem Prawdy. Szatan was miesza bez pozwolenia. Wasze samopoczucie to sterowana landrynka. Nie odczuwacie prawdziwego zadowolenia z życia. Świat duchowy i świat żywy podlega woli Pana. Prawo jest jedno. Nie bawcie się w kontakty ze światem duchowym. Dla was to zakazane. Kod: świeca sama gaśnie. Wyzwólcie się. Będzie, co było. Początek był i znowu będzie. Po prostu żyjcie. Kod: nie udawaj, że oddychasz. Wszechświat jest wielki. Każdy ma swój rodzaj, lecz rodzaj to nie to samo co całość. Kod: oglądaj siebie. Nie gubcie się. Pilnujcie właściwej kolejności. Przestańcie baczyć na brata i siostrę swoją, lecz baczcie na siebie. Nie pouczajcie ich ani siebie. Usłyszcie własną ciszę. Kod: spokojny podwieczorek nie należy do ciebie. Za myślami, emocjami czekacie wy sami. Przez was dokona się reszta. Nie przyszliście na świat z Ego. Domontowano je wam. Myśli fabrykuje się dla was od zawsze. Tylko emocje są wasze. Ten moduł życia, wznoszony w rozwoju, da większe plony niż osławiona droga ducha krzyżowego. Zabijając emocje, zabijacie samych siebie. Lecz żywiąc je niewłaściwie, wolniej podążacie ku duchowi. Zanurzcie się w głębiny dnia codziennego i w jego znoju odnajdżcie własną drogę - to sposób najpewniejszy. Kod: od Wacława do Wacława. Życie oznacza bycie sobą. Rodzina nie wychowuje już dzieci. Robią to za nią programy. Ani ksiądz, ani polityk nie może wam mówić, co macie robić. Strzeżcie się też pokazujących drogi. Pokazują je nie wszystkie. Niektórzy postępują tak z przykazania, inni z przymusu. Czytajcie między wierszami. Ja jestem Czytelnikiem. I uczcie się w sobie. Uważajcie na tych, co się tutaj nie narodzili. Kod: bocian dzieci nosi. Wasza siła jest w waszej słabości. Tego Szatan nie spostrzegł w uśmiechu Pana. A prawda w miłości i mocy spokoju. To stany święte niczym ruch Przyczyny. Media (szkoły i kino) to magia. Odciągają waszą uwagę. Syn Ojca zszedł was tego nauczać. Jezus poszedł wysłuchać uczonych w Piśmie i zapytał: "Co zrobiliście w Domu Ojca". A oni zrobili z tego martwą świątynię. "Ja jestem z człowieka" - ostrzegł ich. (Kod: dorwać małego). Czyż nie napisano w waszym Prawie: Ja rzekłem: bogami jesteście?" Pismo nazywa bogami tych, do których skierowane jest Słowo Boże. Jednak tajemnica i magia Pisma była tak wielka, że i Apostołowie zostali z prawdy wywiedzieni. I siadł Paweł na kamieniu i zapłakał, bo zrozumiał. Kiedy usłyszycie na mszy świętej: Idźcie, ofiara została spełniona! - zrozumcie to dosłownie. Tą ofiarą jesteście wy. Odtwórzcie nauki Jezusa. Kod: kamień na kamieniu tutaj nie zostanie. A prawdziwymi mistrzami nazwijcie wtajemniczonych. "Ja jestem drogą, prawdą i życiem" - powiedział Wielki Nauczyciel, nakazując tak myśleć każdemu prawowiernemu. Nieczysty podszept rzucił światu myśl, iż tylko ów nauczyciel jest

143 drogą, prawdą i życiem. Zaprawdę powiadam wam, iż drogą prawdą i życiem jest każdy z was". Brać Czytelnika na poważnie? Można i nie trzeba - on sam zaprasza do poznania życia takim, jakim ono jest, bez dorabiania mu górnolotnej filozofii. Powinniśmy raczej zwrócić baczniejszą uwagę na naszą moralność. Nie idzie mi o wspieranie wysiłków mających na celu zmniejszenie dysproporcji między narodami świata. Od tego są liczne rządowe i pozarządowe organizacje. Mam na myśli widzenie brata w drugim człowieku. Tu można zmienić najwięcej. Wtedy nie rzucisz w niego kamieniem, a wręcz przeciwnie podasz kromkę chleba. Musisz dojrzeć do tego, by zakopać wraz z bronią wszelkie swoje uprzedzenia. Żyj godnie - to wystarczy, więcej nie trzeba. I nie mów, że to niemożliwe. To trudne dla twojego ego, dla twojej mrocznej strony, ale nie dla ciebie. Zrobisz to teraz, skrócisz swoją edukację i zaoszczędzisz wiele bólu swoim braciom. Że na zmiany nie jest za późno, dowiedzieliśmy się z przesłania, jakie zostawiło nam UFO 15 sierpnia 2002 r. w okolicach miejscowości Crabwood w Anglii. Ukazany w zbożu piktogram przedstawiał twarz kosmity, obok której z prawej strony znajdował się przypominający kartę kodową dysk wypełniony łatwymi do odczytania znakami. Jego treść doskonale koresponduje z potrzebą szukania przez nas kosmicznej tożsamości. Oto on: „Strzeżcie się doręczycieli (dawców) FAŁSZYWYCH prezentów i ich ZŁAMANYCH (NIEDOTRZYMYWANYCH) OBIETNIC. Wiele BÓLU, ale jeszcze (jest) czas. EELRIJUE. DOBRO (tam na zewnątrz) istnieje. Sprzeciwiamy się OSZUSTWU. ZAMKNIĘCIE kanału (zakończenie połączenia)". Jeśli ktokolwiek wątpi w sens nadchodzących zmian, to pragnę go pocieszyć. Widziałem też świat przyszłości pozbawiony zła. Ludzi uśmiechniętych, wielkie na kilometry kopuły miejskie, poza którymi przechadzały się dzikie zwierzęta. I niebo błękitne, i słońce radośnie rozpostarte nad horyzontem.

144 Oprogramowanie Póki co wzrastamy w światach stworzonych przez Kreatorów. Bezpośrednio rządzą nami Dyrygenci: Obcy i Zakulisowi, czyli rząd ponadś wiato wy. Robią to za sprawą specjalnych programów, których strzegą choćby wspomniani Edukanci i Sterownicy. Nasze pierwsze cywilizacyjne obudzenie musi polegać właśnie na zrozumieniu sposobu działania programów, które manipulują umysłem poprzez emocje. A ponieważ całość ma charakter energetycznego sprzężenia zwrotnego, dochodzi tu także do odwrócenia procesu i bezświadomego podsycania ubezwłasnowolniających nas stanów emocjonalnych. To bardzo, ale to bardzo ważne spostrzeżenie. Jednak jego przyjęcie nie jest aż tak proste, gdyż w pochodzie ku wolności rozum musi jeszcze przejść falę krytycyzmu, co oznacza na dodatek stoczenie walki z montowanym karmicznie ego. Przyjrzyjmy się owym wspomnianym programom, więzieniu, którego mury zdają się być niewidoczne, a które sprowadzają nasz umysł do roli mechanizmu. Programy warunkują cale nasze życie, to one, anie my, są prawdziwymi sprawcami zdecydowanej większości naszych czynów. Są tak skonstruowane, by myśleć i czuć za nas, by reagować zgodnie z przesłaniem niesionym przez program nadrzędny. One warunkują całe nasze życie. Tworzą małe i wielkie struktury, które wyznaczają nasze role tak w gronie rodzinnym, jak społecznym. Są przysłowiowym biblijnym poplątaniem języków. Ich doskonałość gwarantuje im niezależność, samopowielanie się, a nawet swoistą ewolucję. To one właśnie tak komplikują rzeczywistość, że nawet rozwój współczesnej techniki, miast ułatwiać nam życie, jeszcze bardziej uzależnia nas od niej, czyniąc z umysłu aparat interpretacyjny, który poza ustawicznym uczeniem się reagowania na technikę nie ma już czasu na poświęcenie sobie choćby minuty uwagi. Typowa metoda otumaniania nowych członków sekt, którym na samodzielne myślenie nie zostawia się ani jednej wolnej chwili. Dezorientacja jest cechą każdego programu. A jak wiemy z doświadczenia, rozproszony umysł jest wyjątkowo podatny na uleganie zewnętrznej kontroli. Z grubsza można podzielić programy (usypiacze) na polityczne, gospodarcze, kulturowe i religijne. Wymuszają one określone wzory zachowań w pozbawionych woli umysłach. Tworzą ogólny wzór, którego odtwarzanie staje się samopowielającą się normą. Są zaborcze i wyrafinowane. Cenzurują każdy rodzaj myśli. I pomyśleć, iż są „tylko" informacją i umysł może swobodnie zastanawiać się nad ich prawdziwością. Dlaczego więc umysł każdy program przyjmuje jako zasadny? Ano dlatego, iż każdy program odwołuje się do emocji, jest na stałe w nich zakotwiczony i zawsze, ale to zawsze opiera się na już wcześniej zaakceptowanych standardowych programach, noszących miano potrzeb. Tak strategicznie skojarzone stają się

145 nieuchwytne i klasyfikujące, to znaczy ujmujące świat w iluzorycznych kategoriach nakazu, czyli obowiązku. Dlatego postrzegamy i akceptujemy granice państwowe, choć to totalna bzdura, dlatego różnicujemy ludzi na podstawie koloru skóry, uważając „czarnych" za gatunek gorszy od „białych", choć to ewidentne nieporozumienie, dlatego wreszcie czujesz się bogaty, nosząc w portfelu kilka kart kredytowych, choć to tylko plastik za nic nie przedkładający się na wartość poniesionego przez ciebie wysiłku. Klasyfikując wszystko dookoła, popadasz w obłęd, podejmujesz grę, która nic nie wnosi, a jedynie otumania, która odciąga twoją uwagę od sensu życia i kradnie cenne zasoby energii. Klasyfikujesz i klasyfikujesz, bez końca, na dodatek według zaleceń kolejnych programów. Nawet ty sam nosisz piętno osobowego programu, który wspierają pomocnicze programy wychowawcze. Nawet, za przeproszeniem, splunąć nie możesz, kiedy chcesz i gdzie chcesz. W autobusie - rozumiem, można poplamić czyjeś spodnie, ale dlaczego rozglądasz się, czy kto cię nie widzi, skoro stoisz na środku pustej drogi? Ano dlatego, że programy mają zakodowaną klasyfikację skutków i przyczyn. Nawet kojarzysz, korzystając z pomocy programów, bo ich wpisująco-łączący charakter jednoczy cię ze wszystkimi ludźmi. Zapominasz przy tym, że droga ewolucji biegnie doliną indywidualności. Tylko zwierzęta mają duszę grupową nie ty... Dlaczego więc nie potrafisz tego wyraźnie dojrzeć? Bo prócz zakorzenienia się w emocjach, programy są wyposażone w filtry, które blokują rozwój niepożądanych reakcji. Dlatego ciągle zajadasz się ciastkami i lodami, zachłystując się ich smakowitością choć zawarty w nich cukier upośledza ci mózg, organ przejawiania się umysłu w materii. Dlaczego więc na Boga nie wyrzucisz go z jadłospisu? Bo zdrowy i mądry byłbyś trudniejszy do manipulowania... i tyle. Jesteś tak zaprogramowany, że nawet czytając te słowa, z chęcią sięgasz po kolejną porcję trucizny... O zgrozo! Więc program działa bardzo skutecznie, program wydaje ci rozkazy, program wyznacza ci granice twojej wolności. W tej chwili, czytając te słowa, potrafisz to sensownie zrozumieć, ale czy będziesz taki światły, gdy włączy się program krytycyzmu? Rzecz w tym, że każdy program ma skorelowany z nim anty-program. Twój Krytycyzm i Twoje Poparcie nic tu nie znaczą, liczy się tylko zaprzątanie Twojej Uwagi owym problemem. Na to masz tracić czas i siły. Nawet nasza wspólna tu obecność jest na swój sposób zaaranżowana i tylko nam się wydaje, że ocieramy się o sekret, tymczasem program w tej chwili reprodukuje sam siebie, potem rozpowszechni poprzez nas i na zasadzie skojarzeń z innymi programami wywoła określony skutek. Jaki? Ano zawsze zbieżny ze wzorcami społecznymi: masz myśleć i zachowywać się jak reszta populacji. Mógłby w tej chwili ktoś zapytać: no to po co się męczyć, skoro i tak nic z tego nie wyjdzie? Otóż nie całkiem. Programy bowiem, choć są idealne, pracują na żywej materii umysłu. Chcąc manipulować ową materią umysłu, muszą dostarczać jej właściwych informacji, a ponieważ umysł bombarduje w każdej chwili milion danych, muszą przepuszczać je przez tzw. filtr percepcji. Nie potrafią jednak najważniejszego: przewidzieć do końca sposobu przetworzenia owych informacji przez żywy obiekt. I to jest dla nas jedyna szansa na odkrycie mistyfikacji, na zrozumienie, że wybór pomiędzy programami nie jest żadnym wyborem. Lecz

146 uwaga: próba rozwiązania tej zagadki, czyli zastąpienia starego programu nowym, jest równoznaczna z poddaniem się programowej strategii. To koń trojański zamykający nas w pułapce ograniczenia. To machina, której celem nie jest bynajmniej nasze dobro. Jak więc uwolnić się od oprogramowania społecznego, kulturowego i religijnego, jak ujrzeć światło na niebie? Odrzucić to wszystko... i tyle. Ale odrzucić w sensie duchowym, nie myślowym, bo co jak co, ale programowego myślenia uczono nas już w przedszkolu. Trzeba porzucić programy i medytować, zaglądać za kulisy teatralnej sceny, gdzie funkcjonują uświadamiane i nieuświadamiane mechanizmy obronne, te systemy bezpieczeństwa, które zbudowaliśmy racjonalnie, ale które same w sobie są także programami. Dopiero wtedy, gdy będziemy całkowicie bezbronni, zrozumiemy pojęcie programu i jego policyjny charakter, zrozumiemy, że to on i nic więcej przeszkadzał nam w uczeniu się. Że pod przykrywką gromadzenia wiedzy i dóbr ukrył naszą mądrość, która z jakimkolwiek gromadzeniem dóbr (także w postaci informacji) nie ma nic wspólnego, gdyż uczymy się tylko wtedy, gdy podążamy za sobą a nie za wiedzą. Przecież gromadzenie wiedzy nie jest uczeniem się, a tylko kolekcjonowaniem informacji. Niszcząc to wszystko, co dla nas stworzono, odkryjemy, że pętająca naszą swobodę programowa moralność jest niczym więcej tylko niemoralnym programem, który podsyca w nas egoizm, zachłanność, ambicję, a poprzez różne lęki i przesądy (zwłaszcza religijne) zamyka w twierdzeniach obcych naszej duchowej naturze. Żeby odnaleźć prawdę, należy całą tę fikcję zburzyć. Jednak nie burzyć w celu podążania za nową fikcją, ale W celu zrozumienia mechanizmu działających programów. Potrzebna jest radykalna rewolucja, która zniszczy wiodące programy i naszą uwagę skieruje w stronę samowiedzy, do naszego wnętrza. Tam uświadomimy sobie nasze relacje ze światem. W związkach z innymi, zachowując nadzwyczajną czujność umysłu i wnikliwość, postrzeżemy, odkryjemy, dlaczego postępujemy tak a nie inaczej, wbrew duchowemu prawu. Owszem, łatwo i wygodnie jest zawierzać programom, nie starając się siebie rozumieć, ale podążanie za nimi nigdy człowieka nie wyzwoli, nie nauczy podstaw prawidłowego myślenia i nie odsłoni prostoty umysłu. Wybór jest oczywisty: albo ocenianie, wartościowanie, gromadzenie i uczestniczenie w niekończącym się wyścigu, w którym nagrodąjest iluzja, albo - ponadczasowość, w której kończy się teatr, a przed zmęczonymi oczami rozpościera się kraina prawdziwego zrozumienia. Pamiętaj, program to twój ideał, to projekcja twoich pragnień, to iluzja dezintegrująca twoje autentyczne moce. Kiedy oczyszczamy umysł z wpływów ideału, ulegamy całkowitej przemianie, to co jest - znika. „Po prostu próbuję zwrócić uwagę na fakt - wskazuje Paul Devereux - że obecnie gruntownie zmienia się sposób, w jaki postrzegamy świadomość i rzeczywistość. Rzeczywistość na poziomie fizyki kwantowej jest niczym więcej, jak tylko potężną energią o zmiennym natężeniu. Lecz na poziomie, na którym zachodzą interakcje między ludźmi, postrzeganie "rzeczywistego świata" kształtowane jest przez psychikę i kulturę, w której żyjemy. Tak więc, rzeczywistość jest tworem

147 mentalnym, modelem stworzonym na podstawie danych docierających do naszych zmysłów. Procesy umysłowe porządkujące informacje są takie same jak te, które tworzą halucynacje. Można by zatem zaryzykować stwierdzenie, że nasza kultura jest halucynacją samą w sobie i trwa, dopóki przy niej obstajemy. Jeśli zażyjemy jakikolwiek środek halucynogenny, nasze ograniczenia znikają i nagle jest nam dane ujrzeć wielowymiarową rzeczywistość o nieskończonych możliwościach ". Współczesna medycyna dysponuje urządzeniami pozwalającymi sprawdzić, co się dzieje w mózgu i gdzie z dokładnością do milimetra. Rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa i pozytronowa tomografia emisyjna wskażą szczegółowo, który obszar mózgu odpowiada za marzenia senne, a który za mistyczne doznania. Jednak żadna aparatura nie da nam odpowiedzi na proste wydawałoby się pytanie: Czy mózg stworzył Boga, czy też Bóg stworzył mózg? Tej tajemnicy nie wyjaśni współczesna nauka ani żadna choćby najdoskonalsza maszyna. Jednak proste spostrzeżenie, iż w czasie olśnienia, kiedy zanika odczuwanie zmysłowe, a więc kiedy pozostaje czysta świadomość i owa świadomość nie potrzebuje już obiektu, a więc przestaje być produktem ubocznym działania zmysłów - owo spostrzeżenie mówi nam, że mózg a umysł to dwie różne rzeczy, choć przenikające się i współpracujące na wielu poziomach. Oznacza to, że niekoniecznie jedno potrzebuje drugiego do egzystencji, ale oznacza też, że stymulując jedno można bezpośrednio oddziaływać na drugie. Pamiętając o tym, że mózg jest organem fizycznym sprzężonym z ciałem, możemy postawić tezę, że każde wrażenie czy myśl znajduje odzwierciedlenie w zmianie aktywności mózgu. Wpływając na aktywność mózgu, wzmacniając lub wygaszając pobudzenie układu nerwowego, modyfikujemy także funkcjonowanie umysłu. I inaczej: umysł jest w stanie przekształcać emocje, a emocje sterować pracą umysłu. To, że mózg nie jest obowiązkowym organem do wyrażania się umysłu na tym poziomie materii, choć niewątpliwie bardzo pomocnym, wie medycyna od dawna. Wodogłowie, usuwanie półkul mózgowych, prawie całkowite zniszczenia kory mózgowej, a nawet jej genetyczny brak nie przeszkadza wielu osobom czuć i żyć normalnie, tak jak gdyby nie wiedzieli, że mają pod sklepieniem próżnię. Tak jakby umysł nie dostrzegł, iż jego materialny przedstawiciel w tym wymiarze przestał funkcjonować, że go zabrakło. Wiele natomiast mówi się o ilorazie inteligencji, zapominając, iż ten test dotyczy tylko tzw. inteligencji logicznej, której wysoki poziom świadczy raczej o nieprzystosowaniu do życia, o nieumiejętności odnalezienia się nawet w prostych codziennych czynnościach. Nie dziwi więc wynik badań dotyczących sukcesów, jakie ludzie obdarzeni wysokim IQ odnoszą w życiu. Podsumowanie ich starań jest doprawdy zastanawiające: nie tylko że przegrywają w walce o etaty z osobnikami o dużo niższym IQ, ale mają na dodatek poważne kłopoty z utrzymaniem na odpowiednim poziomie stosunków interpersonalnych. Za to odnoszą wyjątkowe sukcesy w tworzeniu wszelkiego rodzaju koncepcji naukowych. Są tu tak samo niezastąpieni jak mrówczy wojownik na polu walki. Tu są niepokonani, ale ich egzystencja zależy od słabszych krewniaków.

148 Te rozbieżności między społecznymi oczekiwaniami, jakie przypisuje się ludziom wybitnym, a ich rzeczywistymi dokonaniami dosyć długo zastanawiały psychologów, doprowadzając w końcu do podziału inteligencji na racjonalną, emocjonalną i duchową. Tu IQ przypadło inteligencji racjonalnej, logicznej. Zaradność życiową uwarunkowano właściwie wykształconą inteligencją emocjonalną - EQ, którą słusznie uważa się dziś za podstawową. Jest ona wręcz wyznacznikiem naszego powodzenia w życiu. Co prawda samą inteligencję rozczłonkowano już na wewnątrzpsychiczną emocjonalną duchową humanistyczną matematyczną przestrzenną kinestetyczną i muzyczną ale to właśnie inteligencja emocjonalna odpowiada za nasze codzienne zachowania. To ona wytycza drogi, jakimi zwykliśmy się poruszać, dokonując wszelkich życiowych wyborów. Im EQ jest wyższe, tym mniej popełniamy błędów. W połączeniu z inteligencją duchową której zawdzięczamy kreatywność, elastyczność i twórczą spontaniczność - jest przebojową siłą taką co to każdą przeszkodę potrafi pokonać. IQ przydaje się jedynie do oszacowania wielkości tej przeszkody. Nas interesują emocje, bo to one są siłą wymykającą się spod naszej kontroli. Są energią potrafiącą zniszczyć nasze życie bez udziału naszej woli. Są mistycznym składnikiem naszego zadowolenia lub niezadowolenia. Są siłą która porusza nami jak marionetkami. Ktoś, kto nauczył się sztuki panowania nad emocjami, potrafi wziąć los w swoje ręce. Nim do tego jednak dojdzie, człowiek musi w sobie wiele przełamać. I nie znajdzie się nikt, kto mu poda przyjacielską dłoń. Wręcz przeciwnie: występując przeciwko kulturowemu oprogramowaniu, stanie się czarną owcą wyrzutkiem spoza kręgu, tworem zaburzającym sankcjonowaną moralność, którego nikt nie będzie adorował. Ci co to zrozumieli, po latach walki przywdziewają maskę naiwności i piją drinki tylko w towarzystwie podobnych sobie. Nim powiem wprost, do czego zmierzam, zacznę od czegoś, co mnie spotkało wiele lat temu, co zburzyło moją naiwną wiarę w doskonałość tworu, jakim jest ludzkie ciało, i co licznymi potem faktami uzmysłowiło mi, z jaką perfidią jesteśmy kontrolowani już na podstawowym, biologicznym poziomie. Odkrycie sekretu niewolnictwa dało też nadzieję, że nadejdzie czas, gdy człowiek będzie w stanie oprzeć się ciemięzcom. W czasie jednej z astralnych podróży, które odbywałem pod opieką mojego przewodnika, dostarczono mnie nad planetę do złudzenia przypominającą naszą błękitną Ziemię. Z tą różnicą że tamta była większa i otoczona grubą warstwą białych chmur. Tuż przede mną w przestrzeni kosmicznej, między mną a powierzchnią planety, unosił się pojazd zbudowany ze spojonych sobą półbąbli. Takie szklane kopuły opadające na metaliczne dna. Jakby wziąć garść baniek mydlanych, przeciąć na pół i do każdej z nich od spodu dokleić denko. Jedne były większe, wielkości domu, inne mniejsze, nie większe od pokoju. Gdzieś w połowie wysokości ścianki stykały się z sobą tworząc trwałe przejścia. Delikatność całej konstrukcji była iluzoryczna, bo miałem pewność, że nic nie jest w stanie jej naruszyć.

149 W jednym z bąbli lewitował półnagi, ubrany tylko w białą opaskę mężczyzna. Był kimś w rodzaju duchowego przewodnika, którego mistyczne doświadczenia były potem jakoś przekazywane na widoczną w oddali planetę i kontynuowane przez jego uczniów. Choć ciało miał młode, czuło się wiekowość jego duszy. Odniosłem wrażenie, iż był istotą eteryczną, która tylko okresowo materializowała swoją postać dla ułatwienia kontaktu z rezydentami planety. Być może, czego nie jestem pewien, cała konstrukcja była kompleksem, który w celach treningowych odwiedzały jeszcze inne istoty. Zawieszoną między dwoma słońcami planetę zamieszkiwała cywilizacja, w której w jednym czasie ewoluowały aż jej trzy gałęzie rozwojowe, przy czym tylko jej ostatni poziom miał świadomość istnienia pozostałych dwóch. Pierwszą stanowili osobnicy scentrowani wyłącznie na realizacji własnych potrzeb. Całkowicie materialni, pracujący i nurzający się w świecie rozrywek i rywalizacji. Mimo braku wojen i istnienia jednej narodowości folgowali własnym emocjom na pełnym gazie. Zaryzykowałbym twierdzenie, że taki stan osiągnie nasza ziemska cywilizacja gdzieś za sto lat. Drugi poziom stanowiła grapa istot, które mimo materialnego ciała, a więc mimo własnej fizyczności - przeszła za życia na wyższy poziom rozwoju. Odżywiając się przy pomocy specjalnych maszyn energią czerpaną wprost z otoczenia, krasząc wytrwale emocjonalną ułomność, świadomie, poprzez doświadczenie, dochodzili bardzo szybko do stanu, w którym możliwy był przeskok (karmiczny?) w wyższe światy. Byli zmaterializowaną formą naszego astralu. Nie wiem, czy dobrze to odebrałem, ale takie odniosłem wrażenie. Prawdę powiedziawszy, nie zastanawiałem się wtedy nad tym, więc i nie otrzymałem wyczerpujących wskazówek, a dzisiaj na uzyskanie odpowiedzi z bezpośredniego źródła jest już za późno. Trzeci, najwyższy stopień rozwoju tworzyły istoty w pełni duchowe, niewidzialne dla współtowarzyszy z niższych planów, które za chwilowo główny cel obrały sobie dążenie do jak najszybszego wyrwania z koła reinkarnacji bardziej opóźnionych w rozwoju braci. Byli czymś pośrednim między duchem a duszą. I choć mogli napawać się całkowitą wolnością i realizować tylko własne cele, postanowili tkwić w niższej materii, by pracować dla dobra ogółu. Przekazując w formie wizji i myśli godne naśladowania wzorce zachowań, przyspieszali proces wypalania emocji, aby tylko ich bracia mogli jak najszybciej opuścić obszar grubej materii. Unoszący się przede mną przewodnik miał podkurczone i skrzyżowane nogi, a ręce trzymał oparte wewnętrzną stroną na udach. Zapatrzony przed siebie, w nicość, lewitował pogrążony w głębokim transie. W pewnej chwili pojawiło się wokół niego mnóstwo zobrazowanych myśli, takich, co to dopiero mają przerodzić się w czyn, i wiele zaistniałych zdarzeń z przeszłości. Sceny nakładały się jedna na drugą zlewały z materializującymi się w zamiary myślami, a mimo to każdą z nich wciąż postrzegało się jako oddzielną całość, choć między wieloma zachodziły bliskie związki w czasie, jakby jedna wynikała z drugiej, np. powzięty wcześniej zamiar dotykał w ruchu samego siebie, tylko już przeistoczonego w prawdziwe

150 zdarzenie. Były tu sceny kłótni, pobić, waśni i przyjacielskich spotkań, a także zmieszane w bezładzie wszelkiego rodzaju intencje. Nie trzeba było być specjalnie domyślnym, by zrozumieć, że oto medytujący został otoczony odtworzonymi z przeszłości chwilami, których był głównym reżyserem i aktorem. Przesłanie było nader oczywiste. Nagle z góry spłynął snop białego, opalizującego złotawo światła, który spowił całą postać. Taka gruba na kilkanaście centymetrów rura przechodząca przez czubek głowy i poprzez sklepienie czaszki przenikająca tułów aż kości ogonowej. Owo światło zdało się zasadniczo wpływać na stan tego człowieka. Otaczające go obrazy straciły impet, pojaśniały, a nawet znacznie wyblakły. Najgorsze ze społecznego punktu widzenia wydarzenia, w których medytujący miał swój udział, zostały wykasowane. Zostały tylko te świadczące o jego poprawnym zachowaniu, w którym dawał upust dobrej woli. Ale okazało się, i to się boleśnie czuło, że narzucony, albo raczej uzależniony od wpływu białego światła system zachowań bardzo ograniczył samodzielność fizyczną i psychiczną tej postaci. Indywidualność, a nawet cel, jakim jest totalne poznanie świata emocji, zostały utracone. Białe światło nie służyło rozwojowi jego duszy. To była stagnacja. Białe światło znikło, a jego miejsce zajął czarny promień, który tym razem na odwrót - uderzył w kręgosłup od strony kości ogonowej, i pochłaniając zalegającą powyżej czerwień, pomknął w górę niczym strzała, znikając gdzieś pod sklepieniem czaszki. Tym razem wirujące wokół postaci sceny stały się bardziej kolorowe, ale dominowały w niej barwy ciemne a nawet bardzo ciemne. Przypominało to niedoświetlone klisze, które ktoś chciał na siłę uratować. Sceny przedstawiające sytuacje pozytywne, w których wydarzenia toczą się z pożytkiem dla wszystkich stron, przepadły niemal całkowicie, a rozmnożyły się za to wybuchy prawdziwego egoizmu, gdzie ego zostało napompowane do niewyobrażalnych wręcz rozmiarów. Ale i to nie była właściwa droga do wyzwolenia. Finałem takiej eksplozji wydarzeń była pośmiertna samotność, izolacja i odrzucenie. I ten sposób na życie okazał się nie do przyjęcia. I tutaj rozpoczyna się najciekawsze: sceny z życia stają się jakby lżejsze, bardziej transparentne, a wokół medytującego pojawiają się wirujące w kręgu różnokolorowe tablice, takie kamienie wielkości średniej książki. W tym samym czasie pojawiają się i wnikają w człowieka oba widziane wcześniej strumienie energii, biały od góry i czarny od dołu. Medytujący sięga po białą tablicę i umieszcza ją w klatce piersiowej gdzieś na wysokości serca. I co się dzieje? Czarny promień załamuje się i nie potrafi przeniknąć wyżej. Sceny przedstawiające tzw. pozytywne doświadczenia, w których normy zachowań wydają się pożądane, wyostrzają się i nabierają pięknych barw. Niby wszystko układa się tak, jak być powinno, ale jednak i tu pojawia się duchowy dysonans, bo brak spełnienia się w całości ludzkich doświadczeń zaczyna boleśnie ciążyć. Przypomina to rozpędzony, sunący na ślepo przed siebie pociąg, z którego nie sposób wyskoczyć. Po prostu nie ta droga: bezwarunkowe powierzenie się idei szlachetności zgubiło klucz do własnej indywidualności. Niby jest to zbieżne z intencjami ducha, ale duszy nie pozwalało rozwinąć skrzydeł. To co byłoby normą dla sił ducha, okazuje

151 się być balastem dla duszy. I choć dusza zachowuje uzyskany przez wcześniejsze doświadczenia poziom wibracyjny, to utyka w miejscu. Odzwierciedlające ten poziom rozwoju mentalnego obrazy przedstawiały ludzi bezrozumnie i z egoistycznych pobudek oddanych idei Boga, a więc kątem plujących mnichów, umartwiających się, czyniących posługi innym z wyrachowania, a nie z potrzeby serca. Chodziło o tych wszystkich, którzy w dewocyjnym szaleństwie upatrywali obecność Najwyższego i ośmielali się sądzić, że w tak prymitywny a wyrachowany sposób uda się im zaskarbić Jego łaski. Typowa religijność na pokaz. Mania świętości. Czyny nie wypływające z serca, ale z przebiegłości. Targ dewocjonaliów i nic więcej. Kult idola. W kolejnej odsłonie dominuje czarna tablica. Jej niszcząca moc rozrywa biel spływającą z góry i człowiek nią owładnięty pogrąża się w najmroczniejsze i najpotworniejsze wewnętrzne światy. Rozdmuchane ego, poróbstwo, nikczemność i co tylko najgorsze osacza każdego, kto zaczyna polegać na jej mocy. Obrazy wokół medytującego nabierają barw właściwych zepsuciu rodzaju ludzkiego. Fałszywy, z gruntu egoistyczny pogląd, kiedy człowiek dla zaspokojenia własnych zachcianek przewraca cały świat do góry nogami. Koszmar. Ktoś dał do zrozumienia, że ślepe i egoistyczne kierowanie się w życiu czarnymi i białymi barwami do niczego dobrego nie prowadzi. I o ile biel znacząco odcina się od niszczących mocy czerni, to i tak niewiele czyni dobrego dla wzrastania duszy. Dusza, pozbawiona wzlotów i upadków, bólu doświadczenia, nie potrafi właściwie wkomponować się w życie. Tyle to i my wiemy, więc ktoś mógłby zapytać, a po co mnie wywiało w tak odległe zakamarki, by przypominać o tym, o czym wie każde dziecko? Wątpliwości rozwiał dalszy ciąg pokazu. Bo oto medytujący sięga po obie tablice naraz. Ale czyni to w ciekawy sposób. Czarną nie białą, tablicę umieszcza na wysokości pępka, a z białej, usadowionej między brwiami, wyrabia pióro, którym zamierza pisać po czarnej tablicy. Tam, gdzie skrobnie, czarne światło rozczepia się na wiele barw a powiązane z nimi sceny, dotąd wystawiające grającemu marne świadectwo, jako tego, co nie potrafił wizerunku Boga nosić w sercu, rozświetlają się, nabierają życia, a całość zaczyna być przesycona świadomym dążeniem do utrwalenia jak najlepszych wzorców zachowań. Medytujący świadomie wypisywał na tablicy nowe prawa, nowe zasady reagowania na świat. I to takie, które zadawały kłam obowiązującemu prawu. Takie, które zmuszają człowieka do zmagania się z sobą każdego dnia i przygotowują go do ponoszenia ofiary z siebie w przezwyciężaniu własnych niskich skłonności. Aby każdego ranka wstawał i zaczynał swoją wędrówkę od nowa, zbliżając się każdą myślą, każdym słowem i każdym czynem do własnej doskonałości, do Boga. Aby w myśli, słowie i czynie wyplatał własną doskonałość, stając się bliskim własnemu duchowi. W trakcie wprowadzania zmian na czarnej tablicy w centralnej części mózgu, gdzieś na wysokości układu limbicznego, coraz wyraźniejszy stawał się obraz szarej, połyskującej srebrzyście tablicy. W tym samym czasie czarna tablica zaczęła zanikać, jakby niewidzialna siła wysysała z niej atom po atomie. Wszystko to trwało

152 do chwili, kiedy obie tablice stały się szare. Czarna w brzuchu zszarzała, a biała w głowie srebrzyście pulsowała. Wtedy kolorowe tablice, krążące dotąd bezczynnie wokół postaci, same wleciały do ciała medytującego i zajęły należne im miejsca. Czerwona pierwsza, licząc od dołu, druga pomarańczowa, trzecia złota, czwarta zielona, piąta błękitna, potem niebieska i fioletowa. Typowy, znam nam z ezoteryki układ kolorów w czakrach. Nawet mnie to zastanowiło i wydało mi się to nieco naciągane. Wtedy coś podsunęło mi myśl, że cały przekaz adresowany jest do mnie i dotyczy wyłącznie rodzaju ludzkiego. Że choć oba nasze gatunki mają wiele cech wspólnych, to w przypadku rasy z tej planety rozkład energii wygląda nieco inaczej. Zrozumiałem, że mam do czynienia z istotą z powołania zajmującą się przetwarzaniem energii duchowych. Zapragnąłem się wytłumaczyć, że naprawdę ucieszyły mnie otrzymane wskazówki, że potwierdziły one moje własne spostrzeżenia, ale jakaś przekorna nuta we mnie dodała, że to i tak niewiele zmienia. To było niegrzeczne z mojej strony. Wtedy postać otworzyła oczy i przenikliwy wzrok spoczął na moich źrenicach. Były to najpiękniejsze, najczystsze w swoim wyrazie oczy, w jakie kiedykolwiek spoglądałem. Oczywiście, prócz niebieskich oczu mojej byłej małżonki. Mógłbym je przyrównać jedynie to radości i śmiechu, jakie mnie tuliły, gdy mój anioł wpatrywał się we mnie, kiedy się poznaliśmy. Jego spojrzenie koiło ból samotności, ten, który był dla mnie najgorszą rzeczą we wszechświecie. Uspokoiłem się. Teraz czekałem na to, co miało być uwieńczeniem całego spotkania. I stało się: wszystkie tablice na powrót zajęły należne im miejsca, krążąc swobodnie po orbicie wokół jaśniejącej sylwetki obcego. Tylko czarna stała się na powrót ciemna, jakby wynurzyła się z mroku szaleństwa, i wysunęła się poza obręb ciała, pozostając na stałej pozycji na wysokości pępka. Można było teraz spokojnie położyć na niej dłonie, choć wiedziałem, że jest to (chyba) niewykonalne. Ale taka ewentualność, nie wiedzieć czemu, bardzo mi pasowała. I nadszedł finał przedstawienia. Między brwiami pojawił się mały wir, niczym mikroskopijna trąba powietrzna. Trwało to krótko i ruch wnet ustał, a przed czołem medytującego ukazał się prosty wzór geometryczny. Podążając w kierunku czarnej tablicy, dwuwymiarowy wzór powiększył się i idealnie dopasował rozmiarami do wielkości czarnej tablicy. Scalił się z nią. A ja odniosłem wrażenie, że spotkały się dwie części jednej całości i że tak właśnie miało się stać. Czarna tablica zszarzała. A w tym płowieniu była jakaś nieuchronność, jakaś naturalna konsekwencja zdarzeń, na które nie ma się normalnie wpływu. Owa szarość nie była sztuczna ani wymuszona, ale przypominała raczej naturalne uspokojenie się wzburzonego oceanu. Ucichł wiatr, ustały fale, można było nareszcie odetchnąć. Jeśli starczało sił, można było chwycić za wiosła. I rzeczywiście - czakramy ożyły naturalnymi barwami, czekając na spotkanie podążającemu w ich kierunki białemu promieniowi, który brał swój początek gdzieś w kosmicznej przestrzeni. Kalejdoskop krążących wokół fiszek z monodramy życia nie zmienił się, ale ustała intensywność zawartych w nich wydarzeń. Bo oto - po zablokowaniu matrycy - medytujący miał dość czasu na spokojną ocenę sytuacji

153 i dopasowanie do niej właściwego działania. Emocje nie były w stanie wytrącić go z równowagi, jeśli tylko sobie tego nie życzył. Ów nałożony na matrycę wzór, który polecono mi nazywać Orinem, stanowił sekret, który dawał człowiekowi władzę nad swoim własnym zachowaniem. Człowiek zyskiwał czas na podjęcie decyzji. I wtedy mnie oświeciło. Wtedy zdałem sobie sprawę z tego, o co chodzi. Wtedy wszystkie moje poszukiwania skupiły się w jednym a słusznym przeświadczeniu, że człowiek posiada wrodzoną umiejętność ingerowania we wzorce własnych zachowań. Czarna tablica była matrycą oprogramowaniem, które można modelować. I choć każdy z lepszym czy gorszym skutkiem robi to od zawsze, co ma symboliczny charakter walki dobra ze złem, to dotąd tylko mistycy wiedzieli, jak tego dokonać. Sama świadomość istnienia rządzących nami programów to ledwie początek drogi do wyzwolenia. Pełne zwycięstwo daje dopiero zapanowanie nad programami. I o to chodziło. Orin działa totalnie i nigdy się nie wyczerpuje. lest to figura geometryczna wpisana w kwadrat o boku równym 16 centymetrom. Dla ułatwienia rysowania wystarczy go podzielić na 16 pól o tych samym rozmiarach boków: po 4 centymetry każdy. Potem siadamy wygodnie w fotelu, umieszczamy Orin przed sobą i z odległości plus minus jednego metra spokojnie się w niego wpatrujemy. Jeśli ma wpływać na matryce pozostałych domowników, opisujemy na nim okrąg. Na każdą z osób, które korzystały z Orinu, działał on nieco inaczej. Jedni odnosili wrażenie, jakby Orin odciskał rysunki na ich czole, inni, że kratował brzuch, a byli i tacy, którzy doznawali dziwnych wizji już po kilkuminutowym wpatrywaniu się w tę figurę. Jedni świadomie wiązali go z emocjami i wspierali jego oddziaływanie, pisząc białym piórem po czarnej tablicy, innym wystarczyła sama jego obecność. Z udzielonego mi przekazu wynikało, że czas pracy z Orinem jest dowolny, wystarczy poświęcić na to kilka minut co parę dni, aby skutek był trwały. Zawsze powinien on być umieszczony gdzieś na widocznym miejscu, aby mógł nieskrępowanie promieniować. Nie musimy go koniecznie zawieszać w centralnym punkcie gościnnego pokoju. Wystarczy zaczepić go gdzieś obok komody w sypialni, byle wisiał prostopadle do podłoża. O jednym wszakże zapominać nie wolno: o obecności Orinu w naszym życiu. I to wszystko. Orin sam z siebie blokuje matrycę. Orin wygasza emocje i daje czas na rozważne pokierowanie naszymi działaniami. Nerwowość, łęki i fobie, niepewność i zagubienie, wszystkie negatywne czynniki, jakie plączą nam rozum, zostają stłumione lub wyeliminowane. A proces hamowania aktywności matrycy zaczyna się już od pierwszej sekundy stworzenia Orinu. Ogranicza ją już samo wyobrażenie wzoru Orinu. Orin to największy dar, jaki otrzymałem w życiu. To wielka TAJEMNICA naszej egzystencji. Tak wielka, iż niewielu będzie ją w stanie docenić. Proszę tylko o jedno: nigdy o nim nie zapominać, reszta ułoży się sama. Bo zawsze nadejdzie taki czas, kiedy dusza zapragnie jego wsparcia. Jego odkrycie jest tak ważnym wydarzeniem, że powinno się mu poświęcić oddzielne opracowanie. Według mnie byłoby to jednak zwyczajnym pompowaniem tematu, tak modnym wśród

154 ezoterycznego bractwa, gdzie byle nowinka wystarcza do edycyjnego ubarwienia skodyfikowanych w innych celach informacji. Taki w kółko powtarzany miszmasz. A tego starałem się uniknąć. Kiedy dotarła do mnie świadomość potęgi Orinu, kiedy zrozumiałem, jak prosta jest droga do wybawienia, mój przewodnik w jednej chwili przeniósł mnie na Ziemię. Znalazłem się głęboko pod jej powierzchnią w wytopionej w skale jaskini, naszpikowanej supernowoczesną techniką której przeznaczenia w ogóle nie pojmowałem. I chyba pojmować nie musiałem. Główną środkową część jaskini zajmowało ogromne urządzenie składające się z ruchomych talerzy i bardzo skomplikowanego oprzyrządowania. Urządzenie pracowało na cały gwizdek, wysyłając wszędzie niewidzialne promieniowanie (wibracje), które synchronizowało się z wibracjami naszej planety. Celem tej maszyny była zmiana modulacji fali grawitacyjnej Ziemi. Sztuczna zmiana częstotliwości drgań jej pola, albo raczej utrzymywanie jej na stałym poziomie. Nie jestem fizykiem, więc po swojemu, w najprostszych słowach opisuję to, czego byłem świadkiem. A że każde widzenie wymaga tłumaczenia, które opiera się na znanej obserwatorowi wiedzy, to proszę mi nie mieć za złe, że przedstawiony przeze mnie opis nie jest fachowy. Jednak faktem jest, że oglądana przeze mnie aparatura ingerowała bezpośrednio w częstotliwość drgań Ziemi, a pośrednio w częstotliwość drgań energii, jaka stale wnika w nasz układ nerwowy na wysokości dolnych kręgów kręgosłupa. Innymi słowy: sterowała naszą bioenergetyką. Było to dla mnie ważne spostrzeżenie, wręcz odkrycie, zwłaszcza że obecność obsługujących maszynę OBCYCH świadczyła o tym, że są oni tymi, którym podlega ponadświatowy rząd. W trakcie astralnych podróży (w Grupie Mateusza) Robert był świadkiem ustawiania na pustyni podobnej aparatury, ale tamta oddziaływała bezpośrednio na mózg, i była dziełem ludzi. Tutaj miałem do czynienia z oddziaływaniem na system energetyczny, na podstawowy mechanizm naszej egzystencji. Tam chodziło o wywołanie krótkookresowych skutków poprzez zaburzenie pracy mózgu, tutaj byliśmy niewoleni biologicznie, że tak powiem: już od chwili poczęcia. Ktoś mógłby powiedzieć, że to nic złego, że może chodzi o dawkę energii potrzebną do obrony organizmu przed jakimiś drobnoustrojami lub o jej nadwyżkę, która zwiększy w ludzkim ciele poziom sił witalnych. Niestety, z przykrością muszę temu zaprzeczyć. Wyjaśnienie, jakiego mi udzielono, zaprzeczało dobrym intencjom Obcych. Sens działania był oczywisty: bombardująca ludzki organizm energia zmuszała nas do jej przetworzenia - wzmocnienia. A że człowiek potrafi to czynić tylko w działaniu, staje się automatycznie jej przetwornikiem i producentem, jak maszyna, jak wysoko wydajna elektrownia. Proszę też nie zapominać, że nie chodzi tu o jakąś energię chemiczną czy fizyczną jaką człowiek zużywa podczas pracy mięśni. Nie, ten rodzaj energii wnikał wprost do naszych kanałów energetycznych i przechodził przez nasze indywidualne matryce. Uruchamiał na poziomie podświadomym zaprogramowane wzorce zachowań. Zmuszał do tego, byśmy na widok niechętnego nam sąsiada zaciskali zęby, a widząc znienawidzonego szefa. chcieli mu podstawić nogę, jeśli w ten

155 sposób nauczono nas reagować. A wszystko dlatego, że energia ta działa w związku z programami. Ona je zwyczajnie w świecie pobudzała. A poprzez ich zintensyfikowanie nami sterowała. Zmuszała do produkowania emocji na masową skalę! Sama energia jest neutralna. Matryca również. Ale wypromieniowywana w naszym działaniu energia może dla nas przybrać już postać pożądaną lub niepożądaną. Panów Tego Świata nie interesuje, w jaki czynny sposób będzie owa energia wzmacniana. Ich interesuje współczynnik wzmocnienia. Im wyższy, tym lepszy. Ot cała logika. Zagadka naszego duchowego wzrostu to dla Panów pustosłowie. Ich interesują zbiory wydatkowanej przez ludzki gatunek energii. To jest strawą esencją ich organizmów. Zagadnienia moralne zostawiają temu, kto je wymyślił. Czy to aby prawda? Kto wie... Ja jestem przekonany, że tak. Wierzę, że zmysły odpowiadają za odruchy bezwarunkowe, a matryca za warunkowe. Jeszcze prościej: energia indukowana w nasz system nerwowy, a raczej energetyczny, bo choć te systemy nakładają się na siebie, jak umysł na mózg, choć współegzystują to są to wciąż dwa oddzielne twory, więc ta wpompowywana w nas energia wyzwala w matrycy erupcje energii w postaci emocji. Matryca i emocje to jest to, co powinien poznać każdy człowiek, to jest właśnie największa tajemnica duchowej przemiany. To jest wiedza zakazana z drzewa dobrego i złego. Zatamowanie jej przepływu daje nam szansę na zapanowanie nad samym sobą. Niejeden pewnie powie, i co z tego, wystarczy kontrolować emocje i po krzyku. Otóż nie jest to takie proste. Po pierwsze ustawicznie podlegamy programom, po drugie nasz system nerwowy i energetyczny jest tak skonstruowany, że najpierw robimy coś zgodnie z matrycą a dopiero potem myślimy. Reagujemy automatycznie, jak roboty. Czas na refleksję jest wydłużony, o ile w ogóle ktoś ma na refleksję czas i ochotę. Osobiste słowo komentarza. Już papirus Ebersta z 1550 roku p.n.e. wskazywał na niezaprzeczalne związki układu trawiennego z emocjami. Potwierdził to L. Auerbach w XIX wieku, a najnowsze badania prof. W. Prinza nie pozostawiają co do tego cienia wątpliwości. Ilość komórek nerwowych w mózgu brzusznym jest większa od tej, jaka znajduje się w rdzeniu kręgowym. Mało tego - to właśnie ten drugi mózg tak naprawdę zawiaduje naszym organizmem. To jemu podlegają wszystkie narządy wewnętrzne, z którymi komunikuje się za pomocą neuroprzekaźników, a więc łączników takich samych, jakie wykorzystuje mózg czaszkowy. Mózg jelitowy to nie tylko żołądek i jelita. W nim chowa się największy i najcieplejszy narząd wewnętrzny - wątroba, odpowiedzialny za wiele procesów związanych z przemianą materii, układem krwionośnym i termoregulacją. Tu krew ma swoje źródło, tu trzustka wytwarza enzymy trawienne i insulinę, tu śledziona dba o naszą odporność, tu nerki oczyszczają organizm i tu skrywa się tajemnica naszej rozrodczości. Tak naprawdę to tu istnieje nasza egzystencja, podczas gdy w mózgu czaszkowym jedynie nasza świadomość. Lecz mózg jelitowy pracuje poza naszą kontrolą. To samodzielna istota, która równie dobrze może nam zaszkodzić, jak i nas

156 uratować. Co najgorsze, a do tego zmierzam, impulsy nerwowe, nie wspominając o potoku energetycznym, biegną szybciej w stronę mózgu czaszkowego, niż z mózgu czaszkowego do jelitowego. Ktoś zadbał o to, aby najpierw powstawały pewne reakcje w naszym ciele, a dopiero potem dochodziło do ich oceny. A skoro już zdarzyło się coś poza kontrolą umysłu, to umysł może już temu tylko się biernie przyglądać i co najwyżej naprawiać skutki zaistniałych wydarzeń. Szokujące są wyniki badań, jakie przeprowadził B. Libet z Uniwersytetu Stanowego w Kalifornii. Mózgi ochotników, z którymi pracował i których prosił o podniesienie rąk do góry, rejestrowały tę czynność pół sekundy po wykonaniu ruchu. To znaczy, że w podjęciu decyzji o ruchu brała udział inna część ciała! Neurologia już dawno stworzyła koncepcję układu nerwowego jako sieci elektrycznej z neurotransmiterami w synapsach, pozwalającymi na przekazywanie elektrycznych impulsów z neuronu do neuronu. Dziś podejrzewa się, że 98 procent komunikacji wewnątrz mózgu odbywa się poprzez synapsy, reszta dotyczy molekuł informacyjnych, takich jak hormony i neuropeptydy, które działają na dłuższych odległościach i które mogą mieć wpisane w swoją strukturę wzorce zachowań. Rozwijając rozważania o przemieszczaniu się i gromadzeniu informacji w organizmie, dochodzimy do zaskakującego wniosku, że nie każdy sygnał odbierany za pomocą zmysłów jest przetwarzany w sposób czytelny dla pracy mózgu. Sygnały te odbiera i zapisuje nieuświadamiana część naszego układu nerwowego, znana jako podświadomość, i to ona decyduje, w jakiej formie przekazać świadomości posiadane informacje. Na tej samej zasadzie działa biologiczne oprogramowanie podtrzymujące funkcje życiowe organizmu, włącznie z samonaprawialnymi i samoregulującymi trybami awaryjnymi pracy. Tu zawarty jest model życia, cały system ugruntowanych i automatycznych ocen, których zasadność nie jest nigdy przez podświadomość podważana. Ona też traktuje emocje jako energię posiadającą neutralny ładunek. Z pewnością nie dochodziłoby do tak drastycznego wybuchu niekontrolowanych reakcji, gdyby nie nadmiar energetycznego ciśnienia, jaki wręcz zwala nas z nóg, powodując powstawanie milionów bzdurnych myśli na sekundę, które domagają się przecież realizacji. Tylko ludzie nadzwyczaj inteligentni emocjonalnie potrafią wyrażać swoje emocje w sposób bardziej kontrolowany, są zdolni nad nimi zapanować, a przynajmniej minimalizować ich destrukcyjne wpływy. Rozpoznając własne uczucia, łatwiej nam też zrozumieć innych. To zmniejsza liczbę konfliktów i rozterek wewnętrznych. Ale do osiągnięcia stanu psychicznej homeostazy potrzebna jest silna wola i trening. Pomocą w tej sytuacji może się okazać koncentracja i medytacja. Poprzez wyzwalanie pozytywnych emocji, poprzez dokonywanie zmian w zapisach matrycy, możemy dojść do takiego stanu, w którym odgórnie, wedle życzenia będziemy reagować na rzeczy i zjawiska w sposób, jaki nam najbardziej odpowiada. Po prostu musimy świadomie wprowadzić nowe zapisy w matrycy. Bez tego się nie obejdzie. Musimy stale dbać o nowe wpisy, gdyż wszystkie programy mają to do siebie, że bez przerwy będą usiłowały się w niej dokodować. Musimy stworzyć nowe wzory myślenia i to, co niepożądane wyrzucić poza nawias.

157 Modlitwa, koncentracja, medytacja i Orin są tymi narzędziami, które potrafią w miarę skutecznie uspokoić umysł i zmienić nasz system reagowania. Są w stanie osłabić siłę emocji, a nawet w pewnym stopniu nad nimi zapanować. Emocje nie są, jak uważa medycyna akademicka, stanami psychicznymi zależnymi od leżących u ich podłoża czynności mózgu. Są one biologicznymi (energetycznymi) funkcjami układu nerwowego (energetycznego) pozostającymi poza obszarem działania właśnie tegoż mózgu. Poprawnie ujął to Freud, uznając nieświadomość za źródło emocji, które były według niego oderwane od procesów psychicznych. I przy tym powinniśmy pozostać, na co wskazują najnowsze osiągnięcia psychologii. Emocja nie jest funkcją umysłu czy mózgu. Jest ona energią którą jedynie rejestruje układ nerwowy, a (zaprogramowany) umysł powinien przepuścić, pozwalając na jej niekontrolowany wypływ. Tylko odczuwanie jest funkcją mózgu. Tak jak układ nerwowy wykrywa zagrożenie, tak umysł warunkuje jego transformację. Mózg włącza się w działanie świadome dopiero wtedy, gdy zostanie wtajemniczony w procesy zachodzące w układach nieświadomego tworzenia informacji. To nie świadomość rządzi emocjami, ale emocje świadomością. One tworzą rdzeń naszej osobowości, określając to, kim jesteśmy, albo raczej, kim się stajemy. Żyją własnym życiem, na które nie mamy żadnego wpływu. Emocje są jednorodną energią której dopiero umysł nadaje różnorodną formę poprzez nadanie jej rangi uczucia. Namiętności, pragnienia i lęki, które uniemożliwiają nam myślenie, są tą samą jednorodną energią. Czy owe emocje będziemy utożsamiać z grzechami czy nadawać im wymiar pożądanej cechy, zależy od wzoru kulturowego i obowiązującej moralności. Zaś cała nasza wiedza o emocjach jest wiedzą o reakcjach, a nie wiedzą o tym, jak do nich doszło. To spostrzeżenie implikuje nowe spojrzenie na ruch funkcjonujących w naszym ciele energii i określa stan naszej psychiki jako stan zdrowia maszyn. To dlatego emocje są związane z reakcjami ciała, podczas gdy między myśleniem a ciałem nie istnieją takie powiązania. Mechanizm potrzebny do kierowania emocjami jest innego rodzaju niż ten, który kieruje myśleniem i poznaniem. Odnalezienie obszaru odpowiedzialnego za wyrażanie emocji w materii, sterującego nimi, jest nadrzędnym zadaniem współczesnej psychologii. Zapomina się jednak, że podwzgórze czy płaty czołowe, które wydają się być takim centrum sterowania emocjami, są tylko lustrem układu mieszczącego się w jelitach. Ale nas to i tak nie interesuje, bo naszą uwagę przykuwa nie budowa silnika, lecz jego praca - poszukiwanie mocy w nieustannej analizie wszystkich własnych odczuć. Wyzwolenie się, rozwój duchowy, polega właśnie na zdystansowaniu się od własnych emocji i zrozumieniu, że są one wynikiem ruchu energii w naszym organizmie, energią wzmacnianą przez oprogramowanie matrycy. Emocje pochodzą z naszego układu energetycznego, a nie są wynikiem interakcji z ludźmi, z okolicznościami czy z przedmiotami. Każda emocja niesie w sobie ładunek energii wyposażony w informację o tym, jak ten ładunek energii ma być pomnożony (zapis w matrycy), i tym sposobem dyryguje naszą umiejętnością radzenia sobie z okolicznościami. One są szukającą ujścia energią a matryca nakazuje ową energię

158 upuścić w ustalonej z góry reakcji na jakieś wydarzenie. Miast zmieniać ludzi, sytuacje i przedmioty, wystarczy zmienić emocje, a raczej zapisy dotyczące ich interakcji, a zmienimy trwale nasz stosunek do rzeczywistości. Kierowanie uwagi do wewnątrz, miast rozpraszanie jej w zewnętrznych ocenach, jest pierwszym krokiem do zapanowania nad wewnętrznym chaosem. Pamiętając, że emocje są sposobem przetwarzania energii w organizmie, łatwo możemy zmienić status opuszczającej organizm energii, zmieniając jej ładunek z negatywnego na pozytywny: np. łęk i nienawiść przekształcając w ufność i miłość. Jeśli uda nam się ta sztuczka, nigdy nie powrócimy do stanu, jaki charakteryzuje bezrozumne dzikie stworzenie, które w sensie egzystencji nie widzi nic poza prymitywną chęcią przeżycia i doświadczania samych rozkoszy. Wspomnieliśmy o emocjach i matrycy w kategoriach duchowego wyzwolenia, czas teraz bliżej przyjrzeć się temu, co nazywamy osobowością a co jest naszą karmicznie wykształconą niezmienną wartością. Czas zatrzymać się przy potrzebach, które niczym zastawy na stawie sterują emocjami, i wreszcie czas najwyższy powiązać to wszystko w jedną całość, co da nam wgląd w naszą własną duchowość i energetykę, co pozwoli nam ujrzeć świat i ewolucję poza mroczną kurtyną ułudy, jaką otoczyli nas Władcy już w kołysce stworzenia. Nareszcie możemy przyjrzeć się temu, co psychologowie nazywają światem potrzeb, a Dyrygenci: programami.

159 Matryca a struktura osobowości Pytanie, jak dokonać zmian w matrycy, od zawsze nurtowało ludzkość. Od zawsze też oznaczało to dążenie do wyzwolenia duszy. Rozumowano słusznie, że droga poznania oznacza intensywną pracę nad sobą. Dziś już wiemy, jak formować i przekształcać swoją osobowość, co przekształcać, w jakim kierunku i jakimi metodami. Uważamy się za ludzi, a więc za istoty kształtowane silnymi procesami psychicznymi, a jednocześnie nie zdajemy sobie sprawy nie tylko z wagi tego stwierdzenia, ale i z zagrożenia, jakie niesie ingerencja w owe psychiczne struktury. Na szczęście coraz częściej przyznajemy, że człowiek to nie tyle organizm fizyczny, co cała duchowa i psychiczna struktura, a więc twór na tyle złożony, że trzeba się z nim nader ostrożnie obchodzić. Chętnie sięgamy po autorów propagujących różnorodne metody kształtowania osobowości czy stanów psychicznych, jak walkę z lękiem, modyfikowanie charakteru i siły woli, uczenie się samokontroli, wyrabianie orientacji prospołecznej - a rezygnujemy z potrzeby poznania samych siebie poprzez analizę własnych myśli, słów i czynów, tak jakbyśmy lekceważyli to, co najważniejsze. Godzinami potrafimy rozprawiać o dewiacjach, kompleksach, mechanizmach obronnych, nie wspominając ani słowa o przedmiocie tych zabiegów. W dobrej wierze sięgamy po wiele środków kontrolujących psychikę, jak psychoanaliza, hipnoza, sugestia, techniki relaksacyjne, religia, ustalanie rutyny czynności, dostarczanie ujść dla otamowanych potrzeb i popędów, i nawet nie zdajemy sobie sprawy z niebezpieczeństwa, jakie niesie sobą świadome i celowe stosowanie określonych środków psychicznych wobec samego siebie w celu wywołania we własnej osobowości określonych zmian. Potem pytamy z goryczą jak powstało to osamotnienie i rozpacz, a nawet depresja? Gdzie tkwił błąd: w nas samych czy w metodzie? Odpowiedź jest prosta: w niewiedzy. Bowiem wprowadzamy zmiany w oprogramowaniu matrycy wciąż posługując się jej oprogramowaniem. Tymczasem chodzi o coś zupełnie innego, o odrzucenie tego oprogramowania. W stosunku do organizmu fizycznego, będącego skutkiem, a nie przyczyną ewolucji psychiki - takiego błędu nie popełniamy. Jeśli pękła kość, zakładamy gips, jeśli szwankuje serce, udajemy się z wizytą do kardiologa, zaropiałym migdałom kładzie kres interwencja laryngologa. Paradoks człowieka dwudziestego wieku: słowo „psychika" stanowi zupełnie obcy, nieprzyswajalny zwrot, tak jakbyśmy nie potrafili go wymówić, ale jeśli ktoś zupełnie przypadkowo dostrzeże w nas chwiejność umysłową nawet tę twórczą - gotowi jesteśmy zedrzeć z niego skórę. Już samo mówienie o zainteresowaniu tą dziedziną potrafi przysporzyć masy kłopotów. Mamy więc poczucie ważkości problemu, ale nie potrafimy mu zaradzić.

160 „To nie do uwierzenia, że człowiek XX wieku potrafi więcej powiedzieć 0 budowie samochodu, produktu nowej technologii, niż o własnej psychice, kształtowanej od setek tysięcy lat". B. Langfield Trudno się z tą opinią nie zgodzić. I choć psychologia stała się nauką doświadczalną bardzo niedawno, bo dopiero pod koniec XIX wieku, to samo zagadnienie życia psychicznego stanowi tło rozważań człowieka od dobrych kilku tysięcy lat. Zajmowali się nim na poważnie Sokrates, Epiktet, Seneca i Marek Aureliusz. Zaprzątało ono umysły filozofów i twórców każdej z wielkich epok. Przed Nietzschem czy Schopenhauerem byli Montaigne i Pascal, jeszcze wcześniej Kartezjusz. Tajemnica ludzkiej psychiki stanowiła i stanowi również główne źródło dociekań systemów religijnych. Pamiętajmy, że jeśli sami sobie nie pomożemy, nikt nam nie pomoże. Prawda: to nasz duch, ciało przyczynowe zostało stworzone na podobieństwo Boga, a nie nasza powłoka tu i teraz, która przechodzi jedynie bolesną drogę edukacji na jednym z licznym etapów wiecznej egzystencji. Jednak bez zrozumienia funkcjonowania ciała-umysłu nie sposób rozwinąć treści ducha. Bez powiedzenia sobie wprost, że umysł działa programowany zapisem matrycy i jest pobudzany niekontrolowanymi emocjami niewiele zrozumiemy z własnego postępowania. Tymczasem wielu głosi, że jedynie duch jest prawdą że nie ma co marnować cennego czasu na odkrywanie fizycznej tajemnicy takiego odpadu, jakim jest ludzkie ciało. Według głosicieli takich haseł lepiej myśleć o przypodobaniu się Bogu i trwać w modłach i w sakramencie pokuty, co od wieków postuluje Kościół, według którego dziecko, jak głosi oficjalna encyklika papieska, jest karą za odczuwanie zmysłowej przyjemności - niż pracować na rzecz tego Boga. Pogarda dla ludzkiego ciała i jego potrzeb nie ma jednak nic wspólnego z naukami proroków, którzy wręcz wskazywali na konieczność gruntownego poznania siebie. Dla nich ciało, umysł i duch stanowiły boże odzwierciedlenie piękna, idei życia zrodzonej w zamyśle bezosobowej zasady, którą z ludzka nazywali Panem Stworzenia. Nas obowiązuje sztywny podział kształtującej się psychiki na etap rozwoju fizycznego, seksualnego, psychicznego, rodzinnego i społecznego. To składowe całego procesu wzrastania, który zwykliśmy nazywać rozwojem duchowym, a nie - jak niektórzy mylnie interpretują - przygotowaniem do niego. Sens egzystencji zawarty jest w każdej chwili naszego myślenia i działania. Wszystkie one razem wzięte tworzą obraz naszych dokonań na planie żywota i mówią o naszych człowieczych zmaganiach z przeciwnościami losu. Każdy człowiek zmaga się z losem na swój osobliwy sposób. Każdy ma indywidualny kod, który nakazuje mu reagować w ustalonych okolicznościach tak a nie inaczej. Wypada teraz wspomnieć to i owo o owych kodach: potrzebie, kompleksie 1 mechanizmie obronnym, czyli o kośćcu naszej osobowości, producencie emocji określonego rodzaju. Mówimy oczywiście o kodach wewnętrznych, gdyż z istnienia kodów zewnętrznych każdy zdaje sobie sprawę i każdy doskonale wie, jak prawo karne, gospodarcze, polityczne i kulturowe naginać do swoich potrzeb. Jednak przy

161 takim rozumowaniu popadamy w starannie przygotowaną pułapkę, bo oto kodom wewnętrznym podporządkowujemy kody zewnętrzne. Z własnej woli stajemy się podwójnymi niewolnikami. Każdy dąży do uformowania dojrzałego, pozytywnego obrazu siebie samego. To mniemanie o sobie jest jedną z najważniejszych czynności regulujących nasze postępowanie. To mniemanie jest oczywiście nadrzędnym kodem, kodem aktywizującym kody pomniejsze, ale udajmy chwilowo, że tego nie dostrzegamy. Już Alfred Adler zauważył, iż postępowanie człowieka wynika z jego mniemania czy poglądu, jaki ma o sobie samym i o świecie, że jesteśmy tym i zachowujemy się tak, jaki wytworzyliśmy obraz siebie samych. To mniemanie 0 sobie rozwija się stopniowo i nieubłaganie i ma wpływ na wszystko, czego człowiek doznaje i co przeżywa. Ma ono charakter psychocybernetyczny i dlatego, jak sugeruje Maltz, działa automatycznie, bez udziału naszej świadomości i woli, aż do momentu przekształcenia się w czyn. Chcąc zmienić rodzaj działania, wystarczy wymazać wadliwy program kształtujący osobowość, który warunkują bodźce docierające z otoczenia i z wnętrza organizmu. Tym narzuconym działaniem z zewnątrz, działaniem już wyprofilowanym programowo, może być na przykład wojna, która posiada kod moralnego obowiązku. Ale aby mieć wpływ na świadome i nieświadome działanie, musimy zdawać sobie sprawę z charakteru bodźców, które owo działanie inicjują, a także z ich siły 1 intensywności. To świadome i celowe stosowanie określonych środków wobec samego siebie w celu wywołania spodziewanych (pozytywnych) zmian w osobowości nazywamy potocznie psychoterapią. Może ona przyjąć formę medytacji, treningu autogennego, jogi czy jakiegokolwiek innego systemu umożliwiającego nam w sposób bezpośredni i niefarmakologiczny zmianę mechanizmów regulujących zachowanie człowieka. Przemianę nazywamy czasami powrotem do prawdziwego źródła, w którym nie ma miejsca na dewiacje, złość, agresywność, pesymizm etc. „Starożytni posługiwali się prostym modelem życia psychicznego człowieka - pisze Stanisław Siek w "Autopsychoterapii". - Obejmował on trzy główne obszary: intelekt, uczucia i wolę. Dzisiaj wiemy o psychice znacznie więcej, zwłaszcza o grze nieświadomych sił tkwiących w człowieku, o jego popędach, mechanizmach obronnych, strategiach postępowania, obrazie siebie, lęku i stresie. Poznanie siebie staje się trudniejsze. Psycholog staje przed nie lada pytaniem. O czym pisać, żeby czytelnik zdobył jak najwięcej informacji o własnym życiu psychicznym. Wydaje się, że informacje o obrazie siebie, reakcjach lękowych, potrzebach psychicznych i mechanizmach obronnych to niezbędne minimum, od jakiego trzeba zacząć poznawanie siebie. Ważne są też informacje o zespołach cech i reakcji składających się na osobowość dojrzałą, dobrze przystosowaną i osobowość niedojrzałą ". Czymże jest ta osobowość? Istnieje kilkadziesiąt mniej lub bardziej udanych definicji osobowości i każdej z nich można postawić zarzuty. Świadczy to nie o powierzchowności prokurowanych pojęć, co o złożoności problemu. Dlatego tak ostrożnie tworzy się nową terminologię. Do najbardziej przystępnych należy zaliczyć pojęcie osobowości

162 zaprezentowane przez Kampfa: osobowość jest integracją tych systemów, nawyków jednostki, które reprezentują jej indywidualny, charakterystyczny styl przystosowania się do otoczenia. Podobnie ujmuje rzecz Warren i Carmichel: osobowość jest jednolitą psychiczną organizacją ludzkiej istoty na określonym etapie jej rozwoju, obejmującą charakter, intelekt, temperament, uzdolnienia, postawy moralne i wszelkie inne postawy wytworzone w ciągu życia jednostki. Zajmując się problematyką osobowości, mamy do czynienia z ogółem psychofizycznych elementów występujących w postaci zorganizowanej. Dlatego posługujemy się najczęściej pojęciem struktury osobowości, akcentując jej specyficzną budowę i organizację. Nas będą interesować zawsze reakcje zachodzące między elementami tej struktury, ich stosunki i związki. Mówimy więc nie tylko 0 temperamencie, charakterze, postawach, nawykach, intelekcie, uzdolnieniach, postawach moralnych, woli, przekonaniach, postrzeganiu siebie samego, emocjach, potrzebach, popędach, energii i sile jednostki, ale mówimy także o ich wzajemnym przenikaniu, o powstałym tą drogą niepowtarzalnym, charakterystycznym dla danej jednostki wzorze zachowań, zwanym indywidualnością. Współczesna psychologia zajmuje się właśnie analizą wpływu czynnika kulturowego i determinanty biologicznej na elementy tworzące nasze ,,ja". Nasze umowne ciało psychiczne jest w znacznym stopniu warunkowane stanem fizycznym organizmu, gdzie za ten stan odpowiada w dużej mierze mózg jelitowy. Od jego pracy i od działalności zmysłów i ich jakości zależy rodzaj 1 intensywność bodźców napływających z otoczenia i z wnętrza organizmu. Typ budowy ciała, chemizm krwi, działanie gruczołów dokrewnych modyfikują nasz temperament i uzdolnienia, a co za tym idzie - również potrzeby. Atletyczny typ budowy ciała zdecydowanie lepiej nadaje się do uprawiania takich dyscyplin sportowych, gdzie siła i wytrzymałość mają zasadnicze znaczenie. Pasywny typ leptosomiczny byłby tu żałosną pomyłką. Człowiek elokwentny i towarzyski znajdzie szybciej posłuch w środowisku niż jednostka obłożona pewnymi dysfunkcjami psychicznymi. Jednym słowem - jakość ciała i poziom zawartej w nim siły życiowej w dużej mierze decyduje o temperamencie, uzdolnieniach i potrzebach. Dysponując zdrowym i zadbanym ciałem mamy większą szansę zrealizowania osobistych celów, niż człowiek poświęcający wiele energii i czasu na utrzymanie ciała choćby na średnim poziomie sprawności. Równie istotne w kształtowaniu osobowości są posiadane uzdolnienia. Zaliczamy do nich uzdolnienia zależne od konstytucji organizmu fizycznego, jak wrażliwość zmysłowa ( wzrok, słuch, smak, węch, dotyk, kinestezja, zdolność do synestezji), cechy motoryczne (siła, zręczność) czy uzdolnienia związane z obszarem funkcjonowania psychiki: (pamięć, wyobraźnia, sposób myślenia oraz predyspozycje twórcze i intelektualne). Decydują one często o rodzaju wykonywanej pracy, potrzebach, środowisku, w którym żyjemy, a także o rodzaju planów, zamysłów, czy marzeń. Ostatnią ważną składową modyfikującą osobowość jest temperament (nerwowy, uczuciowy, sangwiniczny, flegmatyczny, choleryczny, pasjonaty, amorficzny, apatyczny) nieuchwytna, genetyczna siła decydująca o tempie

163 procesów psychicznych, o jakości reakcji motorycznych i o szybkości zachodzących reakcji emocjonalnych, ich sile wyrazu, głębi i trwałości. Najprościej mówiąc, osobowość, prócz potrzeb, kształtuje wiele wrodzonych i nabytych predyspozycji, czyniąc z człowieka niepowtarzalny wzór zachowań i reakcji. Już kilkadziesiąt lat temu Katharine Briggs i Isabel Myers opracowały szczegółowy kwestionariusz, który pomaga usystematyzować naturalne preferencje osobowościowe, podkreślające unikatowy sposób myślenia i działania każdego człowieka. Panie wykazały, iż ludzi można zaliczyć do ośmiu znoszących się kategorii, gdzie ekstrawertyzm stoi w opozycji do introwertyzmu, intuicjonizm do empiryzmu, racjonalizm do uczuciowości, a systematyczność przeciwstawia się spontaniczności. Ogólny szkic zakłada, że takie preferencje są w ciągu całego życia człowieka stałe, lub - co najwyżej - zmieniają się nieznacznie, i to jedynie w tych przypadkach, gdy dany osobnik usilnie zmienia własny wizerunek. Przynależność do jednej z ośmiu zasadniczych grup określa źródło energii i kierunek jej wydatkowania. I tak to, co doładowuje ekstrawertyka, może do cna wyczerpać introwertyka; i vice versa. Introwertycy upatrują działanie i chęć życia w doświadczaniu wewnętrznego świata idei i wrażeń, ekstrawertyków pobudza ruch zewnętrznego aktywnego świata. Dlatego ci ostatni łakną kontaktu z ludźmi, podczas gdy introwertycy odnajdują się w działaniach wykluczających udział osób drugich i trzecich. Co nie oznacza, bynajmniej, iż każdego darzą awersją. Lubią ich, ale na odległość. Podstawowym błędem jest wywieranie na nich presji w celu wspólnego działania. Taka współpraca prędzej czy później zakończy się fiaskiem. Tymczasem nie są oni ani gorsi, ani lepsi od innych. Świat potrzebuje ich w równym stopniu co ekstrawertyków. Kwestia silnego, umiarkowanego bądź luźnego związku z daną grupą pozostaje sprawą otwartą każdego z nich. Jednak nie będę się zatrzymywać przy preferencjach osobowościowych, które są wytworem już działających programów. Nas przecież interesują same programy. Powiedzmy tylko, że jakość ciała fizycznego, posiadane uzdolnienia i temperament tworzą całość wchodzącą w interakcje z otoczeniem. Powstaje całkiem nowy typ doświadczenia i nowy typ osobowości, które od wczesnego dzieciństwa starają się wypracować jak najkorzystniejszy dla siebie układ koegzystencji. Ekonomiści klinicznie podzielili potrzeby człowieka na dwie grupy: potrzeby niższego rzędu (fizyczne) i wyższego rzędu (duchowe). Pierwsze są odpowiedzialne za przeżycie (jedzenie, mieszkanie, praca), drugie za ogólnie pojęty rozwój. O ile pierwsza grupa potrzeb istnieje od zawsze, o tyle potrzeby duchowe są luksusem, na który stać człowieka dopiero po zaspokojeniu potrzeb podstawowych. Psychologia wypracowała wiele metod opisujących charakter i potrzeby człowieka. Do najbardziej udanych należy oczywiście psychoanaliza, a koncepcja potrzeb Murraya jest jedną z najlepiej opracowanych. Wyróżnił on 27 potrzeb psychicznych, charakteryzujących się swoistą siłą, schematem zachowania, wrażliwością i uzewnętrznieniem w postaci określonej emocji lub uczucia, słowem - własnym kolorytem. Nadto ich funkcjonowanie określa pewna rytmika, fenomen

164 łączenia się w grupy i zjawisko wzajemnego konfliktu, kiedy to zaspokajanie jednej potrzeby przekreśla zrealizowanie drugiej. Oto zaproponowana przez Murraya lista: • potrzeba unikania urazu fizycznego • potrzeba unikania urazu psychicznego ze strony innych • potrzeba unikania urazu psychicznego we własnych oczach • potrzeba poniżania się • potrzeba wyczynu • potrzeba stowarzyszania • potrzeba agresywności « potrzeba autonomii • potrzeba kompensacji « potrzeba uległości » potrzeba usprawiedliwiania siebie s potrzeba dominacji » potrzeba ekshibicjonizmu ® potrzeba żywienia i opiekowania się • potrzeba porządku • potrzeba zabawy • potrzeba izolacji • potrzeba przyjemnych doznań zmysłowych • potrzeba seksualna • potrzeba doznawania opieki i oparcia • potrzeba rozumienia • potrzeba nabywania • potrzeba tworzenia • potrzeba informowania innych • potrzeba doznawania aprobaty i uznania ze strony innych • potrzeba zatrzymywania. Cała ta piramida potrzeb stoi na podwalinie złożonej z dwóch popędów - popędu do życia, zwanym popędem seksualnym, i popędu do śmierci, zwanym popędem destrukcyjnym. Ujmowanie jednego z nich w kategoriach większej kreatywności czy w kategoriach pozytywu lub negatywu mija się z celem i jest błędne - oba są twórcze i zasadne, choć różnymi władają siłami. Dzisiaj dominuje jeden z nich, jutro szala przechyla się na korzyść drugiego. Jednak ich zsumowanie zawsze stanowi pewną całość. I tak zakochana dziewczyna czy chłopak emanuje zdecydowaną przewagą popędu do życia, jeśli jednak zabraknie obiektu pożądania i popęd do życia przestanie być zaspokajany, jego miejsce zajmie popęd destrukcyjny. Jeśli popęd do śmierci uzyska zdecydowaną przewagę, może dojść do tragedii. W najlepszym przypadku do przekonfigurowania potrzeb. To, co bawiło do tej pory, przestaje

165 cieszyć, co interesowało - traci znaczenie. Im dłużej trwa stan dysharmonii, tym trwalszy okazuje się zespół nowo zaprogramowanych reakcji-potrzeb. Powstaje nowy system nawyków i przyzwyczajeń. Dopiero rzeczowe, analityczne podejście do tego zjawiska może spowodować odzyskanie względnej równowagi. Jeśli tego nie zrobimy, będziemy bez przerwy stosować szereg metod obronnych, zachowawczych, umożliwiających w miarę normalną egzystencję, i nigdy nie dowiemy się, że trwamy w stanie obcym naszej pierwotnej naturze. Żeby to lepiej zrozumieć, należy przyjrzeć się temu zjawisku od podszewki, ale póki co wróćmy do krótkiego omówienia wspomnianych już potrzeb. To ważne, gdyż na koniec będziemy musieli zadać sobie pytanie, które z potrzeb są nam tak naprawdę potrzebne do życia, które wkomponowano we współczesny świat ludzkich przeżyć z rozmysłem, a byłyby całkowicie zbyteczne, gdyby cały świat utonął w blasku zupełnej harmonii (miłości), kiedy to także programy zewnętrzne przestałyby działać? Listę potrzeb otwiera potrzeba bezpieczeństwa, która oznacza dążenie do unikania urazu fizycznego, poniżenia we własnych oczach i unikania urazu ze strony innych ludzi. Charakterystyczną cechą tej potrzeby są stany lękowe, powstające wówczas, gdy człowiek uporczywie stara się wycofać z niebezpiecznych i trudnych sytuacji. Potrzeba ta wchodzi w konflikt z potrzebą wyczynu, dominowania i stowarzyszania się. Łączy zaś z potrzebą usprawiedliwiania się i unikania potępienia ze strony innych. Potrzeba unikania urazu psychicznego ze strony innych lękiem, niepokojem, poczuciem winy i wyrzutami sumienia broni jednostkę przed domniemanym zagrożeniem. Wspiera potrzebę stowarzyszania, żywienia i opiekowania się. Przeciwstawia potrzebie autonomii, nabywania, ekshibicjonizmu, seksualnej i dominowania. Potrzeba unikania urazu psychicznego we własnych oczach chroni przed upokorzeniem, ośmieszeniem, obojętnością ze strony środowiska i przed działaniem nacechowanym ryzykiem niepowodzenia. Uczucia niższości, zakłopotania, wstydu i nerwowości wywołują często swoiste reakcje fizjologiczne, jak drżenie ciała, jąkanie, pocenie się, tiki nerwowe czy tłumienie bądź zapominanie o upokorzeniach i niepowodzeniach. Rzeczona potrzeba wchodzi w konflikt z potrzebą wyczynu, dominowania, agresji, nabywania, seksualną i stowarzyszania się. Łączy z potrzebą usprawiedliwiania się, poniżania i ekshibicjonizmu, gdzie demonstracja doskonałości ma odwrócić uwagę od rzeczy upokarzających. Potrzeba poniżania się czyni nas biernymi wobec kary, nagany czy krzywdzącej krytyki. Zmusza do przyznawania się do błędów, do akceptowania własnej niższości, do samooskarżania się i w ogóle do pomniejszania własnej wartości. Wspiera potrzebę doznawania opieki i oparcia, ekshibicjonizmu, seksualną i agresywności. Znosi potrzebę bezpieczeństwa, stowarzyszania i uległości. Potrzeba wyczynu oznacza działanie na najwyższych obrotach, robienie czegokolwiek najlepiej, jak tylko jest to możliwe. Ambicją zapałem i aspiracją dąży do zwycięstwa i nie lęka się współzawodnictwa. Łączy z każdym idącym jej

166 w sukurs zachowaniem, przeciwstawia zaś potrzebie bezpieczeństwa, zabawy, stowarzyszania i ekshibicjonizmu. Potrzeba stowarzyszania to radość z nawiązywania kontaktów i współpracy z innymi ludźmi. To wiara i zaufanie w dobrą wolę, miłość, sympatię i przyjaźń. Zarazem obawa przed czynieniem rzeczy raniących drugiego człowieka. Tworzy trwałe związki z wieloma innymi potrzebami, na przykład z potrzebą nabywania, agresywności, seksualną doznawania opieki i oparcia. Sprzeczność interesów wykazuje wobec potrzeby wyczynu, odrzucania, dominowania, autonomii a także agresywności. Potrzeba agresywności w dobrej wierze siłą i zapałem pozwala przezwyciężyć wiele trudności. Jej niechlubną stroną jest wyrażanie się w bezwzględnym ataku, ranieniu i zabijaniu, pomniejszaniu innych, ośmieszaniu i bezkompromisowym łamaniu opora. To syndrom irytacji, złości, zemsty, zazdrości i nienawiści. Człowieka bez reszty owładniętego tą potrzebą poznamy po charakterystycznym chodzie i mimice, po celowym zastraszaniu, wymuszaniu reakcji i po ujawnianiu różnorodnych form wściekłości. Skierowana do wewnątrz rozbudza przesadny samokrytycyzm i niebezpieczeństwo okaleczania siebie; czasami inicjuje samobójstwo. Taki agresywny człowiek otacza się wszystkim tym, co zaakcentuje tę cechę charakteru. Potrzeba agresywności udziela wsparcia potrzebie dominacji, seksualnej, ekshibicjonizmu i autonomii. Przeciwstawia potrzebom podporządkowującym jednostkę otoczeniu. Potrzeba autonomii to i dążność do wolności, i pragnienie nie ponoszenia jakiejkolwiek odpowiedzialności za własne czyny i słowa. Umacnia ją złość, bunt, opór, samowola, potrzeba agresywności, izolacji i zabawy (co może się wyrażać zamiłowaniem tak do pijackich imprez, jak i czarnych mszy). Eliminuje potrzebę stowarzyszania i bezpieczeństwa. Potrzeba kompensacji ułatwia przezwyciężanie własnych niepowodzeń i słabości oraz pokonywanie wszelkich przeszkód i trudności. W większej dawce utrudnia utrzymanie szacunku wobec siebie na wysokim poziomie. Tworzy trwałe związki z potrzebą wyczynu, agresywności, autonomii, usprawiedliwiania się i seksualną. Potrzeba uległości popycha do szukania opieki i oparcia u innych, okazywania im czci i honorów. Potulnością skłania do konformizmu i często bolesnej współpracy. Uzależnia od decydentów i pogłębia brak wiary we własne możliwości. Tworzy zależności z potrzebą opieki i oparcia. Potrzeba usprawiedliwiania się to rytuał obrony przed oskarżeniem, krytyką i naganą. Zręcznie tłumaczy niepowodzenia i upokorzenia, oczyszcza z podejrzeń. Przez nieprzyznawanie się do winy likwiduje poczucie winy, niższości i niepokoju. Potrzeba dominacji podporządkowuje człowiekowi każdy element środowiska, zarówno czynnik ludzki, jak i martwy. Manipulowanie otoczeniem wyrabia takie cechy charakteru, jak pewność siebie, władczość, stanowczość, zdecydowanie, autorytatywność, sprawność działania i wewnętrzną dyscyplinę. Dążenie do mocy rozwija samokontrolę, powściąga własne impulsy i popędy. Potrzebie dominowania

167 przychodzi w sukurs potrzeba agresywności, wyczynu i ekshibicjonizmu. Osłabia ją potrzeba uległości, doznawania opieki i oparcia. Potrzeba ekshibicjonizmu wyraża się w tendencji do bezkrytycznego akceptowania własnej osoby, do intrygowania, szokowania i fascynowania sobą. Człowieka nią owładniętego cechuje próżność, zgrywanie się cudacznym zachowaniem bądź ekstrawaganckim strojem i szukanie poklasku u publiczności. Potrzebę tę ugruntowuje silna potrzeba wyczynu, zabawy, dominowania, seksualna i doznawania opieki i oparcia. Potrzeba żywienia i opiekowania się przynosi wiele korzyści tam, gdzie ludzie zagubieni, chorzy i biedni oczekują jakiejkolwiek pomocy. Litość, żal i wrażliwość na niedolę bliźniego krzesa słowa pocieszenia i otwiera co zasobniejsze portfele. Jednak potrzeba ta skierowana do wewnątrz przynosi zgoła odmienny skutek. Przez użalanie się nad sobą i wyolbrzymianie własnego cierpienia przemienia dobroczyńcę w biorcę czyjegoś wsparcia. Najczęściej grupuje się z potrzebą stowarzyszania i seksualną. Przezwycięża potrzebę narcyzmu, agresywności i wyczynu. Potrzeba porządku, prócz pedantycznego utrzymywania ładu, przymusza do przesadnego dbania o wygląd, o sposób ukazywania się, wysławiania itd. Pozytywne koincydencje ustanawia z potrzebą wyczynu, unikania potępienia w oczach innych i własnych oraz z potrzebą ekshibicjonizmu. Potrzeba zabawy, nie będąc nastawioną na określony cel, oznacza raczej filozoficzne poszukiwanie radości czy ekstazy. Zabawa, wesołość i radość pozwalają na chwilową ucieczkę od rzeczywistości i są czymś w rodzaju naturalnej psychoterapii. Potrzeba izolacji wyrywa jednostkę ze środowiska. W pogardzie, obojętności i znudzeniu odseparowuje ją od ludzi uważanych za głupszych, śmiesznych i wrogich. W ostrzejszej postaci zamyka drzwi na klucz także przed gronem najbliższych. Jest ucieczką przed sytuacjami stresującymi i uznanymi za niebezpieczne, zwłaszcza gdy wzmacnia ją potrzeba autonomii, bezpieczeństwa i agresywności. Sama znosi potrzebę doznawania opieki i oparcia oraz ekshibicjonizmu. Potrzeba przyjemnych doznań zmysłowych rzuca człowieka na wody fizycznych rozkoszy i w krainy podniet duchowych. Znajduje ujście w powabnym ciele partnera, szeroko pojętej sztuce, a nawet w zajmowaniu się sferami duchowej harmonii. Rozpala potrzebę seksualną stowarzyszania i ekshibicjonizmu. Potrzeba seksualna odzwierciedla dokładnie swoje semantyczne brzmienie. Aprobuje wszystko, co sprzyja jej realizacji, od niewinnego zainteresowania erotyką po gwałty w zbrodniczej postaci. Zwrócona do wewnątrz przejawia się w autoerotyzmie i masturbacji. Łączy się z potrzebą stowarzyszania, agresywności, poniżania, ekshibicjonizmu i poznawczą Przeciwstawia potrzebie wyczynu i bezpieczeństwa. Potrzeba doznawania opieki i oparcia przez ukazywanie niepokoju, bezradności, osamotnienia i rozpaczy wymusza opiekę i zainteresowanie naszą osobą. Tworzy trwałe związki z potrzebą bezpieczeństwa, stowarzyszania i dominacji (kontrolowanie innych przez wzbudzanie litości).

168 Potrzeba rozumienia skłania dosłownie do poznawania świata wszelkimi dostępnymi metodami, do szukania takich dróg i rozwiązań, by ogląd ów był jak najpełniejszy. Potrzebę twórczości wspiera wiele cech pozornie dalekich od wzbudzania stanu mistycznego olśnienia. Pomysłowość, intuicja, szybkość uczenia się oznacza prócz twórczej gry wyobraźni także umiejętność przystosowywania się do nowych warunków. Ważnym w ekspresji danej potrzeby czynnikiem jest wystąpienie określonych warunków sprzyjających jej rozwojowi. Na przykład potrzebę dominowania sprowokuje akcentowane przez drugą osobę lękliwe, poddańcze zachowanie, niepewność i zagubienie. Z kolei potrzebę seksualną rozbudzi czyjś atrakcyjny wygląd i przepojone seksapilem zachowanie. Potrzebę żywienia i opiekowania się - obecność osób bezradnych i słabych. Inną równie istotną cechą jest otamowywanie, ukrywanie potrzeb uważanych za niewłaściwe czy wręcz szkodliwe dla naszej pozycji w życiu i pracy. Porwani w szpony namiętności przez nadmiernie rozbudzoną seksualność, zakotwiczoną w popędzie do życia, popełniamy częstokroć wiele niewybaczalnych, ośmieszających nas czynów. Nie potrafiąc nad tym popędem zapanować, umniejszamy ich znaczenie, przenosząc nadmiar energii seksualnej na realizowanie innych potrzeb. O ile jednak zasilenie potrzeby twórczości czy wyczynu może być tym pozytywnym rozwiązaniem, o tyle eskalacja agresywności bądź dominacji może przynieść wiele rozczarowań doprowadzić do ostrych konfliktów z otoczeniem i z istotnymi dla nas innymi potrzebami, dość wspomnieć o potrzebie stowarzyszania czy doznawania opieki i oparcia. Właśnie relacje zachodzące między potrzebami i ich grapami powodują podświadome stosowanie szeregu technik umożliwiających prowadzenie względnie normalnej egzystencji. Dopiero kiedy te nieuświadamiane techniki zawodzą dochodzi do mniejszych lub większych powikłań w sferze emocjonalnej, do stosowania środków gwarantujących powrót do stanu względnego komfortu psychicznego. Proszę zauważyć, że wyszczególnione tu potrzeby są fikcją, że nie zaistniałyby wcale, gdyby nie istniały inne i gdyby człowiek przestał zwracać na nie uwagę. Gdyby nie istniały wojny, gdyby świat wyglądał tak, jak wyglądać powinien, potrzeba bezpieczeństwa, potrzeba unikania urazu fizycznego i psychicznego, potrzeba dominacji i reszta tych wmówionych nam zapotrzebowań straciłyby rację bytu. W świecie wolności i miłości one po prostu by nie zaistniały. Dopiero wmawianie nam, że one są nam potrzebne, stwarza takie społeczno-polityczne tło naszych zachowań, w których one się powielają, a my tracimy zasadniczy sens życia sprzed oczu. Czas teraz przyjrzeć się zapisanym w matrycy kodom-sztuczkom, zwanym mechanizmami obronnymi, które w przypadku złego zadziałania programów pozwalają na ich odtworzenie w rzekomo nowej wzorcowni. Jest to również taki obszar naszego działania, w który jakby instynktownie, jakby w wyniku działaniu głosu rozsądku angażuje się nasza świadomość.

169 Do najczęściej występujących mechanizmów obronnych (według Laughlina) należą: • wypieranie • sublimacja • identyfikacja • inwersja • kompensacja • restytucja • konwersja • zaprzeczenie istnienia czegoś • przeniesienie • dysocjacja • fantazjowanie • idealizacja • introjekcja • inkorporacja • projekcja • racjonalizacja • reakcje upozorowane • regresja • substytucja • symbolizacja • unieważnienie własnego poprzedniego działania • internalizacja. Ponadto Laughlin wprowadził dodatkowy podział na mechanizmy obronne prymitywne, głęboko nieświadome, występujące u osób mniej dojrzałych, i dojrzałe, istniejące na wyższych etapach osobniczego rozwoju, jak intelektualizacja, racjonalizacja, projekcja, restytucja czy sublimacja. Z czego wynika, iż rodzaj zastosowanych mechanizmów obronnych zależy w dużej mierze od wykształcenia i poziomu intelektualnego danego człowieka. Wypieranie (i tłumienie) polega na wygaszaniu mniej aprobowanych potrzeb, na takim ograniczaniu niepożądanych myśli, wyobrażeń, reakcji i czynów, aby całkowicie lub w pewnym stopniu je wyeliminować. Często przez tworzenie reakcji upozorowanych. Mechanizm wypierania na przykład potrzeby seksualnej może wywołać u osób nadmiernie pobudliwych oziębłość lub impotencję. Im surowsze ograniczenia, tym większe naciski. W skrajnym przypadku może dojść nawet do ślepoty, co w nieuświadamianym hamowaniu ma nie dopuścić do oglądania obiektu pożądania. Niestety, wypieranie nie niszczy siły potrzeby, nie usuwa jej ze świadomości, a jedynie nadaje jej inny kierunek ekspresji. Również sublimacja operuje poza świadomością jednostki. Blokując nieakceptowane popędy, rozładowuje je w sferze aprobowanej przez grupę społeczną w której żyje jednostka. Sublimacja znajduje nową formę głównie dla potrzeby agresywności i seksualnej. Przykładowo dziecko znajdujące przyjemność

170 w męczeniu zwierząt może z czasem i zgodnie ze swoim zainteresowaniem zostać weterynarzem, zaś dziecko lubiące bawić się kałem - grzebiącym w ziemi i przesadzającym kwiaty ogrodnikiem. Identyfikacja poprzez przyjmowanie cudzych wzorców pozwala ograniczyć poczucie własnej niższej wartości. Poprzez ubieranie się i zachowywanie tak jak idol, rozpinamy kosztem własnej indywidualności parasol powszechnej tolerancji. Inwersja to powrót wypartych ze świadomości popędów, uczuć i myśli w zachowaniach wprost przeciwnych. Tu niechęć do jakiejś osoby przejawia się przesadną grzecznością i przyjacielskością, a niemożność prowadzenia bujnego życia seksualnego kołtuńską bigoterią i świętoszkowatą pobożnością. Kompensacja wyrównuje braki i defekty tak w sferze psychicznej jak i fizycznej. Człowieka lękliwego obdarzy nadmierną pewnością siebie, a kalekę pchnie do wyczynowego uprawiania sportu. Restytucja jest uświadamianym bądź nieuświadamianym zadośćuczynieniem za wyrządzone krzywdy. Wyrównanie strat finansowych, moralnych czy uczuciowych może wielokrotnie przekroczyć rzeczywistą wartość szkód. Konwersja to z kolei przekształcenie nietolerowanej potrzeby lub popędu w fizyczne jego symptomy, za pomocą których ta potrzeba lub popęd może dojść do głosu. I tak pseudoparaliż dziecięcy miast fizjologicznego podtekstu może jedynie wyrażać pragnienie uzyskania przez dziecko większego zainteresowania ze strony rodziców. Przeniesienie jest mechanizmem obronnym przenoszącym jakieś uczucie z obiektu pierwotnego na zastępczy. I tak zepchnięta w podświadomość miłość do własnego ojca kończy się często poślubieniem znacznie starszego mężczyzny. Dysocjacja, przeciwnie do integracji, pozbawia jakieś zdarzenie czy obiekt otoczki emocjonalnej. Typowym przykładem jest odrzucenie odpowiedzialności za popełniony czyn. Spowodowanie czyjejś śmierci może zakończyć się lekceważącym wzruszeniem rąk i skwitowaniem, iż taki sam koniec prędzej czy później czeka każdego z nas. Fantazjowanie. Gra wyobraźni nareszcie pozwala odsłonić nasze prawdziwe oblicze. Ale po dłuższym czasie można zapragnąć mocniejszych wrażeń. Idealizacja - przesadne wychwalanie i przecenianie obiektu uczuć pozwala zapomnieć o skrywanej niechęci. Przesadna miłość do rodzica może oznaczać tuszowaną wrogość za doznane upokorzenia. Utrata partnera czasami tak bardzo idealizuje jego obraz, iż nierealnym staje się znalezienie drugiego osobnika o podobnych walorach. Ma to uchronić porysowaną psychikę przed kolejnym bolesnym rozczarowaniem. Introjekcja generuje do wewnątrz uczucia pierwotnie skierowane na kogoś innego. Skierowana na siebie wrogość i nienawiść w krańcowych przypadkach nasilonego napięcia inicjuje próby samobójcze. Na przykład pomijany w awansach pracownik wyprze ze swojej świadomości niechęć do zwierzchników i wtedy obrócona ku wnętrzu agresywność ujawni się w postaci bezsennych nocy, braku apetytu, tracenia zainteresowania pracą a nawet rodziną.

171 Inkorporacja silniej niż identyfikacja przemienia człowieka w kopię drugiej osoby. Dziecko inkorporuje pewne zachowania rodziców, mające w oczach otoczenia zwiększyć jego podmiotowość, a jednostka słaba z natury przejmuje stereotyp zachowania silniejszego towarzysza, tak z pozytywnymi jak i negatywnymi cechami. Projekcja odwrotnie - innym osobom przypisuje nasze cechy i zamiary. Do jakich nieporozumień to doprowadza, nikomu nie trzeba przypominać, gdyż każdy z nas przynajmniej raz w życiu znalazł się w podobnie niezręcznej sytuacji. Racjonalizacja przekształca nieaprobowane motywy, odczucia i pragnienia na takie, które jednostka może z czystym sumieniem tolerować, które będą akceptowane przez otoczenie. Reakcje upozorowane dają szansę postępowania w sposób odwrotny do tego, jaki narzucają postawy, popędy i uczucia. Działaniem obejmują spore obszary psychiki. Pozwalają przenicować złe cechy, na przykład agresywność i rozbudzone pragnienia seksualne, na typowe, mnie drastyczne formy zachowania, w tym przypadku na łagodną agresywność czy usłużność i pruderię. Regresja stanowi powrót do czynności i zachowań wcześniej sprawdzonych, pozwalających na utrzymanie w miarę wysokiego komfortu psychicznego. Laughlin powołuje się na przypadek 32-letniej pacjentki, która po śmierci ojca cofnęła się w rozwoju do poziomu kilkuletniej dziewczynki, zapewniając sobie tym samym szczególną opiekę ze strony personelu szpitala, porównywalną jedynie z rodzicielską troskliwością. Substytucja przemodelowuje nieaprobowane potrzeby na potrzeby łatwiejsze do przyjęcia, o ile tylko realne jest rozładowanie już zgromadzonego potencjału w nowej formie. Agresywność skutecznie spala się w wyczynie, a wybujały seks w sztuce, bądź nawet w tak pozornie odległych czynnościach, jak namiętne palenie papierosów. Symbolizacja tworzy nową formę zachowania, która w sposób mniej rzucający się w oczy ma podkreślać potrzebę, którą staramy się poddać kontroli. Na przykład kobieta tonująca pobudliwość seksualną wyeksponuje tę potrzebę przez noszenie strojów podkreślających fizyczną atrakcyjność i swobodę. Unieważnienie własnego poprzedniego działania bazuje na poczuciu winy i kasuje wcześniejsze działanie, myśl czy pragnienie. Przykładem jest tu historia pewnego biznesmena, który dorobiwszy się majątku na doprowadzeniu wspólnika do ruiny, stał się na stare lata nie tylko cenionym obywatelem, ale i największym filantropem w swoim okręgu. Oprócz głównych mechanizmów obronnych istnieją także tzw. wtórne mechanizmy obronne, będące niejako skutkiem wystąpienia wcześniejszych reakcji obronnych. Wtórne mechanizmy obronne są jedynymi, z których przeciętny człowiek może zdać sobie sprawę bez uciekania się do psychoanalizy. Należą do nich: - rozgrzeszanie się - pokuta, naprawienie zła - odgradzanie, oddzielanie tego, co było razem

172 - pójście na kompromis - kondensacja - konwergencja - zwlekanie, odraczanie działania - dewaluacja - zniekształcanie i maskowanie - odwracanie uwagi i tracenie zainteresowania - rozszerzanie określonych sposobów zachowania na inne niż pierwotne obiekty - eksternalizacja - omdlenie, robienie się słabym i chorym - przesadne mobilizowanie się do zwalczania przewidywanych trudności - nadmierna generalizacja - intelektualizacja - izolacja - nadmierne zdeterminowanie - uważanie się za nieułegającego chorobom - zastępowanie czegoś czymś innym - odpłacanie, retrybucja - odwracanie sensu - retrospektywna dewaluacja - sztuczne rozszczepianie, separowanie od siebie czegoś - ujawnianie ignorancji i niemożności wykonania czegoś - odwracanie się od rzeczywistości. I tak rozgrzeszanie się uwalnia od poczucia winy za popełniony czyn. Odgradzanie jest racjonalnym podziałem przeżyć, myśli i pragnień, tak aby między nimi nie doszło do konfliktu, aby związany z nimi ładunek emocji był jak najmniejszy. Przykładem funkcjonowania tego mechanizmu jest obdarzanie matki uczuciem miłości i tkliwości, a zarazem wrogości i niechęci. Kondensacja operuje symboliką i występuje w snach i marzeniach. Łączy i zagęszcza elementy należące do różnych obiektów, tworząc zbitki uczuć i obrazów, jakie w życiu realnie nie występują. Dlatego niekiedy śnimy o naszych znajomych, których przestaliśmy darzyć serdecznymi uczuciami, jako o przeciwnikach, z którymi walczymy metodami zaproponowanymi przez sprzyjające nam osoby. Zwlekanie i odraczanie działania nie dopuszcza do świadomości zbyt silnych myśli, uczuć i pragnień, dając psychice czas na oswojenie się z nimi i pomniejszenie tym samym niekorzystnego ładunku emocji. Dlatego często śmierć bliskiej osoby nie wywołuje odczucia straty, strachu i tragedii. Proces zrozumienia zdarzenia przeciąga się aż do czasu, kiedy może być przyswojony na spokojnie, bez doznania szoku. Dewaluacja pomniejsza znaczenie jakiegoś faktu, przeżycia, epizodu, najczęściej zabarwionego ujemnie. Tłumaczy utratę pracy możliwością znalezienia

173 lepiej płatnej posady, a odejście partnera jego niską wartością moralną czy brakiem urody. Zniekształcanie niejako maskuje, przedstawia w innym świetle to, co jest bolesne. Często współpracuje z wypieraniem. Dlatego w krytyce małżonka wygodniej i zręczniej usprawiedliwić nudne, nie udane życie, niż zagłębiać się w roztrząsanie naszych w tym nieszczęściu udziałów. Odwracanie uwagi i tracenie zainteresowania jest formą najszybszej ucieczki przed palącym tematem. Omdlenie, robienie się chorym, określane potocznie ucieczką w chorobę, pozwala na bezbolesny powrót do okresu, kiedy byliśmy przedmiotem troski i opieki i kiedy nie ciążyła na nas żadna odpowiedzialność. Przesadne mobilizowanie się do pokonania przewidywanych trudności pozwala zgromadzić ogromny ładunek energii, jaki uchroni psychikę przed rozsypką nawet wówczas, gdy podejmowane działania skończą się totalną klęską. Intelektualizacja analizuje uczucia, pragnienia i zachowania, pozwalając na chłodne, realne ujęcie biegu różnorodnych zdarzeń, gdzie każde niepowodzenie daje się rzeczowo uzasadnić. Pozbawiony wówczas emocjonalnej otoczki problem przestaje być drażliwy i nabiera kształtu zwyczajnego wydarzenia. Izolacja zamazuje pamięć o bolączkach i niebezpieczeństwie. Wykorzystuje ten mechanizm strażak, wyzbywający się lęku przed ogniem, i pielęgniarka, odczuwająca strach przed chorobami zakaźnymi. Nadmierne zdeterminowanie uodparnia na trudności, które podsycają wyparte uczucia, pragnienia i potrzeby. Odporność to hart, to niewrażliwość na ciosy fizyczne i psychiczne. Przydaje się w sytuacjach nad wyraz niebezpiecznych, grożących utratą życia. Potrafi jednak przedstawić zagrożenie w niewłaściwym wymiarze. Zastępowanie czegoś czymś innym, identyfikowane z przeniesieniem, zastępuje wyparte potrzeby innymi potrzebami, manifestowanymi często w zachowaniu. W działaniu jest mniej skuteczne od substytucji. Retrospektywna dewaluacja poprzez emocjonalne pomniejszanie znaczenia przeżytych niegdyś zdarzeń, w których odegraliśmy niesławną rolę, pozwala częściowo lub całkowicie zapomnieć o niechlubnych wydarzeniach. Takie odkupienie win znosi także bolesne zadrażnienia występujące w podobnej a nowo zaistniałej sytuacji. Małżeńska zdrada nabiera posmaku romantycznej przygody, a utrata pracy mało istotnego incydentu. Ujawnianie ignorancji wespół z niemożliwością wykonania jakiegoś zadania przekreśla szansę zrealizowania projektu nie akceptowanego przez podświadomość, bądź uznanego za niemożliwy do wykonania. Przed doświadczeniem niepowodzenia chroni dziwna trudność w nauce, w zapamiętywaniu, w skupianiu uwagi. Twórcy wielokrotnie przechodzą katusze, nie mogąc - mimo szczerych chęci - w ogóle zabrać się za temat, którego nie czują choć cały materiał dawno leży przygotowany i choć staje zdolności. Reakcja króla Dawida, będąca zespołem kilku mechanizmów obronnych, obejmujących projekcję, identyfikację i racjonalizację, przypisuje innym osobom

174 nieaprobowane cechy i reakcje. Wymusza takie zachowanie, jakby te osoby rzeczywiście te cechy i reakcje wobec danej osoby ujawniały. Laughlin opisuje przypadek pewnego lekarza, który wpadł w gniew na widok grupy cudzoziemców oglądających pisma pornograficzne. Po czasie okazało się, że jako dziecko, lekarz ten często wertował erotyczne periodyki, w wyniku czego w jego dorosłym pożyciu element voyuieryzmu odgrywał znaczącą rolę. Niestety, pierwotne impulsy zostały przez psychikę tak starannie ukryte, iż lekarz zdał sobie z nich sprawę dopiero po gwałtownej, zastanawiającej reakcji na swobodę cudzoziemców. Zrozumienie powodu istnienia potrzeb i reakcji obronnych stosowanych nadzwyczaj zręcznie i dyskretnie przez naszą psychikę jest zasadniczym krokiem na drodze do wyzwolenia. Od dzieciństwa uczymy się biegłości w stosowaniu reakcji obronnych i bez uwolnienia się od ich ciężaru nie osiągniemy zbawienia. Na domiar złego to, co uważamy za dręczące i wstydliwe, może być dla nas niesłychanie istotne. Mało tego przedłużająca się zabawa z kodami zużywa nadmiernie pokłady subtelnej energii psychicznej, energii, która winna zasilać funkcjonowanie twórczych mechanizmów poznawczych i przystosowawczych. Tylko w ten sposób mamy szansę stworzyć w pełni dojrzałą osobowość. W przeciwnym wypadku nie sposób pogodzić się z rzeczywistością taką, jaka jest. Będzie ona zawsze wywoływać ból. Będzie wroga. Jeszcze raz: chcąc odzyskać wewnętrzną równowagę i zdrowie, musimy oszczędzać siły bezpowrotnie tracone na stosowanie mechanizmów obronnych. Na nic zda się mantrowanie, obwieszanie talizmanami i zatapianie w ezoteryce, jeśli nie zaczniemy wędrówki od rozprawienia się z matrycą. Nadzy w prawdzie, rozumiejący i akceptujący samych siebie (bo przecież takich stworzył nas Pan), będziemy mogli nareszcie dosięgnąć prawdziwego nieba. Jezus powiedział: „Królestwo Niebieskie jest w was i którykolwiek pozna siebie znajdzie je. Starajcie się więc znać siebie, a wiedzieć będziecie, że jesteście synami Ojca, i wiedzieć będziecie, że jesteście w Mieście Ojca, a wy jesteście Miastem ". Jeśli przyrównamy się do komputera, to łatwo stwierdzimy, że nasze poszukiwania idą często niewłaściwą drogą Wiemy, że komputer - jako całość - to monitor, klawiatura, procesor, system operacyjny, sterujący pamięcią i kartą dźwiękową czy graficzną, i urządzenia peryferyjne, jak skaner, drukarka i modem. Kiedy mamy kłopoty z funkcjonowaniem komputera jako całości, kiedy serce maszyny się psuje, informatyk bez chwili wahania najpierw sprawdza system operacyjny, a dopiero potem odkręca obudowę i bada, jak sprawuje się reszta podzespołów. A my co robimy? My nie zwracamy uwagi na system operacyjny, od którego najwięcej zależy, choć jest jedynie niematerialną, duchową cząstką zespołu. Robimy coś gorszego: wmawiamy sobie, że błąd tkwi nie w nas, ale w zewnętrzu. I na szukanie tego błędu poświęcamy nierzadko całe życie. Na pewno wielu teraz zaskoczę, ale nie mam zamiaru w ogóle spuentować tego podrozdziału. Mam propozycję dla myślących. Wiemy już jak wyglądają kody wewnętrzne. Od zawsze przeciwstawiamy się kodom zewnętrznym. Załóżmy teraz.

175 że żyjemy w świecie pozbawionym przemocy, gdzie nikt nikogo nie krzywdzi i nie wypowiada przeciw niemu fałszywego słowa. A więc w świecie nie kształtowanym przez kody. Proszę teraz mi powiedzieć, jakie potrzeby i mechanizmy obronne przestaną w takim świecie obowiązywać, które umrą śmiercią naturalną? Co zostanie z nas po odrzuceniu całego tego chłamu programowego? Człowiek prawdziwy...?...

176 Korygowanie matrycy Sięganie po koncentrację i medytację jedynie w celu odreagowania mija się z celem. Jest to w tym przypadku mało profesjonalne podejście. Mam w kręgu znajomych osoby, które wstąpiły na ścieżkę rozwoju duchowego świadomie, z wewnętrznej potrzeby, jak i takie, dla których otarcie się o mistykę Wschodu miało nie tyle zapobiec wewnętrznym rozterkom, co być reakcją na obowiązującą w pewnych kręgach modę. I jak w pierwszej grupie zmiana życiowego doświadczenia była niejako zapowiedziana, tak w drugiej eksperyment okazał się fatalnym nieporozumieniem. Czy nie sprawdziła się metoda, czy zawiedli prowadzący kursy - trudno dzisiaj powiedzieć, zapewne nałożyły się na to i inne niekorzystne czynniki. Dość poprzestać na stwierdzeniu, iż wszystkie rodzaje technik operujących na psychice są wciąż mało poznane. Powinienem w tym momencie uczciwie przyznać, iż poważnych błędów merytorycznych nie ustrzegła się żadna metoda psychoterapeutyczna. I o ile uogólnienia mówią coś tam o rozumieniu „bytu ludzkiego", to w analizie jednostkowych przypadków wszelkie wyklepane formułki i recepty najczęściej zawodzą. To co jest dobre dla pana Kowalskiego, może wręcz zaszkodzić panu Nowakowi. Ryzyko niepowodzenia wzrasta, gdy za pana Nowaka biorą się programiści z urzędu. „Na przestrzeni ostatnich lat - pisze Dorota Zarębska-Piotrowska - pojawiło się wiele sygnałów wskazujących na fakt, że istniejące szkoły czy systemy filozoficzno-religijne i terapeutyczne nie zawsze spełniają nadzieje pokładane w nich przez potencjalnych adeptów, stanowiąc niekiedy przykład pseudoszkoły czy pseudo systemu, i że instytucje odpowiedzialne za ich funkcjonowanie zainteresowane są niestety głównie pomnażaniem własnego konta bankowego. Niektóre z nowo powstałych "uzdrawiających", "odradzających", czy też "rozwijających" szkół czy ośrodków tworzą i prowadzą osoby, oględnie rzecz ujmując - niekompetentne". Przyjrzyjmy się dla przykładu szalenie modnemu rebirthingowi, który żywcem przeniesiono z 31 wersetu Pierwszej Księgi Jogasutry, gdzie ujęty jest jako śwasapraśwa, czyli wdechowydech. Technika ta reklamowana jest dziś jako duchowe odradzanie się, jednak ta amerykańska forma prana jogi, porównywalna z kriya jogą - stanowi poważne zagrożenie dla funkcjonowania organizmu. Twórca metody Leonard Orr mówi wprost, że utrzymanie ciągłego rytmu oddychania, w którym oddech wewnętrzny stapia się z zewnętrznym, wdech z wydechem, pobudza wibracje w systemie nerwowym oraz systemie krążenia, oczyszczając ciało i jego aurę, a także odżywia umysł i ciało, wprowadzając je w stan równowagi. Prawda jest taka, że nie odkryliśmy tu Ameryki. Leonard Orr zwrócił jedynie uwagę na ważkość samego procesu wymiany gazowej, umiejętności, z którą przyszliśmy na świat, oraz uzmysłowił to, o czym między innymi przypomina joga,

177 że od jakości oddechu zależy ściśle poziom prany w organizmie. Niestety, jej w pełni kontrolowany wzrost zachodzi tylko wtedy, gdy wykonuje się odpowiednio długie przerwy między wdechem a wydechem. Na dodatek metodę Orra cechuje syndrom hiperwentylacji i tężyczka, co doprowadza do dramatycznych zmian fizjologicznych i emocjonalnych. „Zmiany te - przyznaje Orr - nazywane są ogólnie syndromem hiperwentylacji. Myślę, że wzrost przypadków spontanicznych hiperwentylacji spowodowany jest nasileniem prawdy i światła, powszechnej ewolucji ducha i oświeceniem kultury". Proszę zwrócić uwagę na typowo religijny sposób argumentacji, na słowa: spowodowany jest nasileniem prawdy i światła, powszechnej ewolucji ducha i oświeceniem kultury. „Fenomen syndromu hiperwentylacji nie znajduje aprobaty w medycynie kontynuuje Orr - ale akceptują go, pod różnymi nazwami, ruchy religijne. Chrześcijanie nazywają go chrztem ognia, spełnieniem Ducha Świętego lub wibracjami duchowego uzdrawiania. Religie Wschodu nazywają to zjawisko kriya jogą, prana jogą, kundalini jogą eliksirem nieśmiertelności, duchowym oddychaniem lub shakti itp. Niestety, medycyna wciąż okazuje strach i podejrzliwość wobec syndromu hiperwentylacji(...) Jeśli wyjdą na jaw frustracje z okresu twojego wczesnego dzieciństwa, wrogość i gniew, ważne jest zrozumienie, że są to uczucia, od których można się uwolnić bez zadawania bólu sobie i przyjaciołom oraz bez niszczenia środowiska ". Przyrównanie oddechu do chrztu ognia czy prana jogi jest uniwersalne i prawdziwe, a zarazem wprowadzające w błąd. Tak to ujęto, by czytelnik (poszukujący wrażeń mistycznych) wiązał to stwierdzenie jedynie z techniką proponowaną przez rebirthing. Prawdą jest, iż intensywne oddychanie odsłania głębsze pokłady podświadomości i wyzwala szereg reakcji demaskujących kompleksy i mechanizmy obronne, jak strach czy nienawiść. Tylko że owe reakcje nie są odkryciem rebirthingu. Poza tym odreagowanie przez uwolnienie szkodliwych energii nie usuwa przyczyn zaburzeń - to trzeba sobie w końcu jasno powiedzieć. Jest to tak istotne spostrzeżenie, iż nawet Huna poświęca mu wiele uwagi, tak wiele, iż stało się to podstawą na której zbudowano cały gmach wierzeń. Medycyna z powodzeniem stosuje hiperwentylację w EEG do prowokowania ruchu grafoelementów patologicznych, do ukazania drzemiącej w układzie nerwowym patologii. Oprócz negatywnego oddziaływania fizjologicznego, nie kończącego się jedynie zmianą chemizmu krwi, ma hiperwentylacja niekorzystny wpływ także na sferę emocjonalno-przeżyciową Obok nęcących doznań traumatycznych, jak wspomnienie odległych wydarzeń, pojawia się niebezpieczny stan pobudzenia, lęk, euforia, utrata poczucia czasu i orientacji w przestrzeni, przymglenie świadomości i taki ruch odmiennych stanów świadomości, który kończy się z czasem trwałą dysfunkcją w sferze centralnego i obwodowego układu nerwowego, co często daje o sobie znać nawet wiele lat po przeprowadzeniu zbawiennej terapii.

178 W USA rejestrowano liczne przypadki tzw. polineuropatii wśród osób wymuszających hiperwentylację lub stosujących wspomniane cykle terapii oddechowej. Statystyki klinik psychiatrycznych informują, iż prawie połowa pacjentów z rozpoznaniem psychoz lub wieloobjawowych nerwic z dominującą w obrazie depresją miała dłuższy kontakt z praktykami medytacyjnymi, zwykle 0 niejasnym charakterze i hiperwentyłacjami w rozmaitych wariantach. „Rozmowy przeprowadziłam osobiście z Orrem w 1984 r. w Krakowie przy okazji jego promocyjnego pobytu na zaproszenie Naukowo-Badawczego Zespołu Sugestologii przy Uniwersytecie Jagielońskim - czytamy u D. Zarębskiej- Piotrowslciej w "Tajemniczych energiach". - Jako leader zespołu, uważałam za stosowne zapoznać środowisko krakowskich specjalistów z proponowanym przez Orra rebirthingiem, mając nadzieję wówczas na włączenie go w repertuar stosowanych tu technik i procedur terapeutycznych. Jednakże już pierwsze doświadczenia, poparte przeprowadzonymi dyskusjami, spowodowały, że metoda ta nie została zaakceptowana - jako potencjalnie zagrażająca w warstwie tak psychologicznej, jak i fizjologicznej. Doświadczenia późniejsze oraz przeprowadzone badania jednoznacznie potwierdziły nasze przekonanie o słuszności podjętej decyzji". Odrębnym zagadnieniem są kwalifikacje odrodzicieli, to znaczy ludzi, w których ręce świadomie składamy nasze zdrowie. Ale skoro mistrzem zostaje się po kilkudziesięciu godzinach oddychania (zalecane sto), bez wymogu posiadania jakiegokolwiek dyplomu z medycyny, to już ten fakt powinien wzbudzać podejrzenia. Jednak nie o zdrowie tu idzie, ale o kwestie finansowe: „Każdy odrodzicie! sam się zatrudnia - precyzuje Orr sprawę zarobków odrodzicieli sam sobie podlega, jest niezależny zawodowo i odpowiedzialny przed swoim klientem, działa niezależnie od swej boskiej władzy". Boska władza przyciąga jak magnes, to stara historia. Zubożoną wersją rebirthingu jest medytacja dynamiczna, wykorzystywana do rozładowywania bloków w pierwszym ośrodku świadomości. Stosuje się ją jednak z mniejszą intensywnością i jak dotąd nie zauważono negatywnych skutków jej stosowania. Otóż czakra muladhar, jako ośrodek siły życiowej bazujący na popędzie do życia, czyli odbijający się w zachowaniach seksualnych, spotyka się w czasie ekspresji z ostrymi ograniczeniami kulturowymi i religijnymi. Broniąc się przed potępieniem ze strony otoczenia, człowiek podświadomie kumuluje energię seksu w postaci oralnej, analnej i genitalnej, nie pozwalając jej przedostać się do ośrodków wyższych, by twórczo ewoluowała. Powstaje stan napięcia, który już od podstaw wypacza osobowość jednostki. Dlatego rozbudzanie świadomości powinno rozpoczynać się od usuwania bloków w czakrze pierwszej. I tak bloki oralne kruszy wrzask, śmiech, krzyk, płacz etc. Tu zdaje egzamin encounter, gestalt, primal itd. Wszystkie one przynoszą wolność oralną. Natomiast bloki analne likwiduje chaotyczne, szybkie oddychanie. Uderzenie w ośrodek analny, rozluźnia go 1 uwalnia. I tu właśnie jest pole do popisu medytacji dynamicznej. I nigdzie indziej.

179 Uniwersalność, elastyczność, zdrowy rozsądek i cierpliwe zbieranie informacji prędzej czy później pomogą nam znaleźć technikę pozwalającą odzyskać samokontrolę. Jak powiedział Kahuna Nui: „Istota Praprzyczyny nie może być pojęta. Możemy poznać Ją jedynie badając to, co Ona stworzyła. Stworzyła Ona ciebie, Człowieku. Badaj więc siebie i ucz się Ją poznawać". Niewybaczalnym oszustwem, jaki popełniają nieuczciwi psychoterapeuci, jest zapewnienie pacjenta o usunięciu blokad (kompleksów) tkwiących w polu psychoenergetycznym. Ujęcie osobowości w kategoriach ciała i jego procesów sprowadzają do opinii, iż rozładowanie złych energii następuje przez właściwe oddychanie, wywołujące zmianę metabolizmu. Wszystko w myśl zasady, że cokolwiek dzieje się w naszym umyśle, stanowi odbicie procesów zachodzących w ciele, i vice versa. Jest to rozumowanie bardzo uproszczone, które nie wyjawia, iż takie oddziaływanie jest ograniczone tylko do świadomych i powierzchownych aspektów osobowości. Aby poruszyć głębsze poziomy energetyczne, należy je najpierw wydobyć i zidentyfikować. Innej drogi nie ma. Uczestniczyłem kiedyś w terapii grupowej, gdzie na jednej z sesji poznałem starszą atrakcyjną i świadomą swej urody panią. Dręczył ją stres, uporczywy, niemal nienaturalny. Zakorzeniony na poziomie nieświadomości, wywoływał chroniczne napięcie emocjonalne, upośledzając ruchliwość i ograniczając ekspresję. Ta całkowicie niezależna finansowo pani mogła sobie pozwolić na szereg modnych psychoterapii, z czego skwapliwie korzystała. Jak się zwierzyła, terapia za każdym razem kończyła się sukcesem. Niestety, po jakimś czasie, kiedy tylko przestawała sztucznie zagłuszać reakcje organizmu, stres powracał. Raz objawił się nawet silną depresją i niewiele brakowało, a poszukiwanie remedium w duchowych technikach rozwoju świadomości skończyłoby się samobójstwem. Pomogła prosta psychoanaliza, wydobycie z otmętów podświadomości ukrytej tam prawdy. Otóż pani ta, stuprocentowa dama, nigdy nie zdradziła swojego męża, bo takiej potrzeby nie odczuwała, ale sama nie miała nic przeciwko temu, by jej mąż odnajdywał się w ramionach innych kobiet, co delikatnie dała mu do zrozumienia na początku małżeństwa. Wychodziła z filozoficznego założenia, że miłość nie ma nic wspólnego z takim przyziemnym uczuciem jak zazdrość. Skoro kocha, a kochała szczerze, to jak mogła źle patrzeć na drobne szczęśliwości drogiego jej sercu mężczyzny. Jednak z czasem zaczęła podejrzewać, iż jej mąż przypuszcza, że takie przyzwolenie zawiera głębszy podtekst i ma ukryć, usprawiedliwić jej konspirowane skoki na bok. To podejrzenie podejrzewania doprowadziło w końcu do stanów lękowych i załamania nerwowego. Mamy tu do czynienia z pozornym paradoksem, z którym nie poradziła sobie żadna z modnych metod psychoterapeutycznych, po jakie sięgała zagubiona pani. Nie poradziła, bo poradzić nie mogła. Przecież pani ta kochała swojego męża i była dumna ze swojej wolnomyślności (mającej dla niej walor człowieczeństwa), więc wszystko obracało się w kręgu pozytywnych uczuć. A jednak i ona wpadła w sidła programów, wyzwalających w niej nieuświadamiane lęki. Cóż, człowiek uczy się na błędach.

180 Zdobycie wiedzy o kompleksach i ich leczeniu - to pierwszy rozsądny krok w poznaniu zasad funkcjonowania psychiki. Bez jego postawienia niemożliwe jest uporanie się z problemem niewysłuchanych modlitw. „Zrób najpierw trzy kroki na drodze udoskonalenia moralnego, zanim zrobisz jeden na drodze poznania prawd wyższych" - ostrzegał swego czasu S. Lubieński. Przyjrzyjmy się temu bardzo ważnemu zagadnieniu na przykładzie osiągnięć Huny, systemowi wierzeń i praktyk opartych na przekonaniu o istnieniu sił nadprzyrodzonych. Siedząc historyczną drogę rozwoju Huny, z dużym prawdopodobieństwem możemy założyć, iż Polinezja nie jest kolebką tego wspaniałego systemu magii. Odkryte na Bliskim Wschodzie czy w Afryce i Ameryce Północnej zapiski dowodzą iż Huna jest pozostałością starożytnej wiedzy, która rozlała się po świecie w chwili zatopienia Atlantydy. Również Jezusa historycznego łączy się z tą zapomnianą kulturą dowodząc na podstawie materiałów źródłowych i zapewnień mistyków, iż Mesjasz był kapłanem Huny, przynależącym do cenionej kasty lekarzy. Huna, jak i współczesna medycyna, uznaje trzy poziomy siły życiowej i posługuje się pojęciem kompleksów (grzechów). Ujmuje człowieka jako całość składającą się z trzech części: podświadomości, świadomości i nadświadomości, które - posługując się zaszczepionym w myśl zachodniego świata słownictwem - nazywamy niższym Ja, średnim Ja i Wyższym Ja (niższą średnią i Wyższą Jaźnią). Te trzy obszary zamieszkują trzy niewidzialne ciała oka, które ożywia siła życiowa mana, wytwarzana przez niższe Ja z pokarmu, powietrza i energii przechwytywanej wprost z otoczenia. Wszystkie trzy Ja spaja rodzaj nici wykonanej z tej samej substancji, z której są zbudowane owe ciała. Akumulowaną przez niższe Ja energię wyobrażano sobie jako wzbierającą w ciele wodę. Terminem mana posługiwano się wymiennie z hawajskim słowem wal, oznaczającym po prostu zwykłą wodę. Siłę życiową generowaną przez Wyższe Ja, przesyłaną w formie wibracji przez niższe Ja przy pomocy nici aka, symbolizują chmury i mgła, utworzone z małych kropelek wody, które opadając w postaci subtelnego deszczu - oznaczają powrót siły życiowej przekształconej przez Wyższe Ja w moc uzdrawiającą lub sprawczą. Człowieka dojrzałego i zdrowego charakteryzuje harmonijne współistnienie wszystkich trzech Ja. W razie nagłej potrzeby kahuni często korzystali z pomocy Poe Aumakua, wspólnoty Wyższych Ja, nieskończonego źródła wsparcia i przewodnictwa. Niższe Ja, znane kulturze Zachodu jako podświadomość, to nic innego jak połączenie w jedną całość ciała eterycznego z astralnym. To samodzielny duch, oddzielnie myśląca istota, czynnik równie twórczy jak średnie i Wyższe Ja. Nadto niższe Ja zaopatruje w energię wszystkie ciała człowieka, umożliwiając im wyrażanie się na planie fizycznym, i jest zbiornikiem całej naszej pamięci. Pamięta wszystko, z fotograficzną dokładnością lecz ma wadliwy, bezkrytyczny sposób rozumowania. Brak mu naszej logiki. A ponieważ jest także siedzibą wrażeń emocjonalnych, w swoim działaniu opiera się na uczuciach bardziej niż na rozumie. To motor wszelkich impulsów. To ono deformuje nasze zdroworozsądkowe

181 myślenie, opierając się w aktywności na dawno zapomnianych wydarzeniach i emocjach. A ponieważ poziom intelektualny niższego Ja odpowiada poziomowi reagowania pięcioletniego dziecka, próbuje ono, choć jego siły umysłowe są żenująco małe, w niewłaściwy sposób narzucić swoją wolę średniemu Ja. Miotane popędami, kompleksami, swoiście pojmowanym grzechem i zapożyczonymi od nas potrzebami, robi wszystko, byle postawić na swoim. Nieważne czyim kosztem. Władając zmysłami i siłą życiową niższe Ja w ataku agresji i złości często buntuje się i odcina od pozostałych ciał. Także od ciała fizycznego, które pozbawione stałego zasilania zaczyna chorować. Brak harmonii między średnim i niższym Ja w ostateczności kończy się uległością tego pierwszego. Taki człowiek przestaje racjonalnie myśleć i przemienia się w chodzący wulkan emocji. Dygresyjnie powiążmy niższe Ja z funkcjami matrycy. Wyższe Ja, nie mając prawa narzucania swej woli niższemu Ja, choć wszechmocne, pozostaje cały czas cichym obserwatorem wydarzeń. Świadomość musi sama podjąć decyzję, kiedy i jakiej potrzebuje przemiany. Aby do tego doszło, średnie Ja musi dogadać się z niższym Ja, aby te wytworzyło odpowiednią ilość energii niezbędną do przekazania prośby Wyższemu Ja. Tylko niższe Ja posiada zdolność przekazywania Wyższemu Ja pragnień świadomości, każdorazowo kodowanych w myślokształtach (obrazach). Jeśli między podświadomością a świadomością panują przyjacielskie stosunki, prośba zostaje przesłana (w czasie koncentracji) natychmiast po uprzednim zakumulowaniu dużej ilości mana. Kahuni powiadają: mana-mana - podwójnie spiętrzona woda. Rozbrat między dwoma poziomami świadomości prowadzi do osobistych tragedii. Dopiero przekonanie niższego Ja do naszej sprawy wywołuje jego właściwą reakcję. Nie wolno jednak zapominać o niskim poziomie umysłowym niższego Ja, o jego wręcz bezmyślnym przywiązaniu do tradycji. W czasie udanej koncentracji, kiedy nasze ciało spoczywa idealnie rozluźnione, a umysł całkowicie wyciszony, niższe Ja przemawia do świadomości obrazami i fałami emocji, informując o blokach psychoenergetycznych, które zakłócają homeostazę całego organizmu. Wówczas łagodna acz stanowcza perswazja może poskromić niższe Ja, przemówić mu do wyobraźni i pozyskać do naszych planów. Usuwanie kompleksów to bardzo poważna sprawa i można ją przeprowadzić na dwa sposoby, albo przez zmuszenie niższego Ja do przyjęcia konwencji sprzecznej z jego poglądami, albo drogą zadośćuczynienia wyrządzonym krzywdom. O ile pierwsze rozwiązanie jest skuteczne w przypadku osobowości dojrzałej, o tyle w drugim sprawa wydaje się bardziej skomplikowana, chociażby ze względu na aspekt czasowy. Kahuni wyznają świętą zasadę, iż grzechem jest tylko krzywda wyrządzona drugiemu człowiekowi. W myśl zasady, według której zgrzeszyć przeciw Bogu nie sposób odrzucają pojęcie świętokradztwa czy profanacji. Żyjemy na planie fizycznym i nasze czyny mają tylko wymiar ludzki, skrzywdzenie Boga nie jest możliwe. Ale i definicja grzechu jest dowolna. Względność ta oznacza, że to, co dla jednego jest grzechem, dla innego może być normalne.

182 O co w tym wszystkim chodzi? Jak to jest, że tę samą krzywdę raz obarczamy piętnem moralnego zepsucia, a kiedy indziej nadajemy jej wartość neutralnego czynu? Otóż niższe Ja jest programowalne - miarę jego moralnych ocen wyznacza system przekonań średniego Ja. Jeśli dla świadomości coś grzechem nie jest, nie jest i dla podświadomości. Wzór owej osobniczej odpowiedzialności tkają zarówno naciski kulturowe, jak i indywidualne przekonania. Przykładowo, zabicie człowieka jest dla Europejczyka pogwałceniem prawa moralnego, zaś dla mieszkańca jednego z krajów trzeciego świata może mieć formę uzasadnionej obrony, gdzie czyjaś śmierć odgrywa co najwyżej drugorzędną rolę. Słowem, jeśli nasze działanie pokrywa się z zapatrywaniem niższego Ja, będzie ono dzielnie wspierało nasze wysiłki. Ogólna kwestia sprawiedliwości ludzkiej i boskiej, karmy i sądu ostatecznego nie ma żadnego wpływu na przesłanki, jakimi kieruje się podświadomość. Poczucie dobra i zła jest jej obce. Decyzję 0 randze czynu zapisuje ślepo i bezkrytycznie, pod dyktando średniego ja. Innymi słowy, program zewnętrzny, jaki uważamy za społecznie słuszny, określa rodzaj programu, przez jaki przepływa energia w matrycy. Jeśli więc praktykujący chrześcijanin zbezcześci obraz Matki Boskiej, to - niestety - dopuści się grzechu 1 niższe Ja zrobi wiele, by go wymazać. W przypadku wyznawcy islamu może to być poczytane nawet jako zasługa w walce z niewiernymi. Ponieważ poznawanie świata ma charakter indywidualny i w ciągu naszego życia średnie Ja stale ewoluuje, zdobywając coraz nowsze poziomy wiedzy, także system wartości i ocen moralnych ulega zmianie. Może się więc zdarzyć, że historia obrazu odejdzie w niepamięć przykryta patyną czasu i tysiącem ważniejszych późniejszych wydarzeń. Ale stare, zakodowane wzory ocen tkwią w niższym Ja niczym rakotwórcze złogi i w każdej chwili w tej czy innej formie mogą przypomnieć o sobie. Chcąc uniknąć kłopotów, chcemy tego czy nie, musimy dogadać się z niższym Ja, zaszczepiając w nim nowy punkt widzenia. Typowe dla chrześcijan odpuszczenie grzechów w posłudze kapłańskiej nie ma nic wspólnego ze skutkami działającego kompleksu winy w nauce kahunów. Chrześcijanie błędnie identyfikują grzech z wystąpieniem przeciwko Bogu osobowemu. Stąd bierze się celebrowanie wszelkiego rodzaju kapłańskich rozgrzeszeń. Mija się to z logiką i każdy chrześcijanin przyznaje w duchu, iż krzywdę wybaczyć może tylko ten, komu została wyrządzona. Każdy grzech musi być w całości i odpowiednio do swej wagi odpokutowany, czy to w życiu doczesnym, czy w następnym, i żadne wstawiennictwo ubranego w habit obserwatora w niczym tu nie pomoże. Pokuta przez skruchę, żal lub odkupienie zastępcze jest o tyle istotna, że uzmysławia sam fakt popełnienia niegodnego czynu i wyzwala w człowieku potrzebę zadośćuczynienia wyrządzonej krzywdzie. Cała reszta to jedynie taktyczny manewr Kościoła, umiejętnie manipulującego delikatną materią sumienia. Także Najwyższego Ja nie sposób skrzywdzić. Tęskni ono do kontaktu z niższym Ja, jednak poczucie winy, jakie krępuje niższe Ja, może spowodować, że niższe Ja stale będzie rezygnować z możliwości porozumienia.

183 „Kahuni znali to - pisze M.F.Long - co psychoanaliza niestety przeoczyła. Jeżeli człowiek "zgrzeszył", a jego niższe i średnie Ja są zgodne co do tego, że zgrzeszył, wówczas niższe Ja może mieć uraz na punkcie tego, że grzech ów powinien być odpokutowany, lub ukarany. W tym przypadku niższe Ja może samo przystąpić do wymierzania kary przez wprowadzenie człowieka w chorobę łub nieszczęście ". Autor „Magii Kahunów" podaje przykład pewnego młodego człowieka, wychowanego w domu bardzo religijnym, który po skończeniu studiów postanowił zostać księdzem. Potem poniechał tę myśl i przyjął pracę w fabryce mebli, gdzie wyziewy z farb i lakierów spowodowały u niego poważną chorobę. Przeniesienie na wydział obróbki drewna także niczego nie zmieniło - przyplątała się astma. Leczenie na nic się nie zdawało. Dopiero rozpoznanie syndromu głębokiego kompleksu zmusiło młodego człowieka do przyznania, że popełnił wielki grzech, łamiąc obietnicę złożoną Bogu. Rozpoczęcie pracy duszpasterskiej oddaliło na dobre widmo alergii i astmy. Kahuni podzielili kompleks winy na cztery grupy. Pierwszą tworzyła świadoma nienawiść, obawy, chciwość i nietolerancja. Wszystko to, co dzisiaj uznawane jest za wystąpienie przeciwko miłości. Drugą grupę drzwi zamykających drogę do Wyższego Ja tworzyły te same wypaczenia, ale już przyswojone przez niższe Ja i przez niego swoiście interpretowane, ubarwione obrazami i emocjami z przeszłości, ustawicznie przez niego mieszane, tłumaczone, dopasowywane i usprawiedliwiane, objawiające się pierwszymi obrazoburczymi atakami na świadomość. Stąd gwałtowne i nieuzasadnione wybuchy emocji, gniewu i złości, stąd wzmaganie pokus oraz fałszywe usprawiedliwianie czynów dokonanych na szkodę innych. W tym stadium psychoanaliza dość skutecznie odbudowuje most przerzucony między podświadomością a nadświadomością. W trzeciej grupie głębia kompleksów jest tak ogromna, iż bez fachowej pomocy lekarza się nie obejdzie. Dochodzą do tego ataki na ciało fizyczne: różne objawy napięć psychicznych i neurotycznych oraz bolesne wstrząsy mentalne. Czwartą grupę stanowią zaburzenia wywołane wpływem na niższe Ja obcych energii z zewnątrz: niższych Ja innych osób, duchów, myślokształtów i obcych istot, które do zawładnięcia świadomością niższego Ja wykorzystują jego poczucie winy. Stąd biorą się częste rozdwojenia osobowości, wiele chorób psychicznych, poważne zatrucia organizmu, niedomagania gruczołów, zaburzenia systemu nerwowego a nawet spadek energii poniżej poziomu siły życiowej. W tym przypadku mobilizowanie niższego Ja do walki niewiele zmienia - z uporem maszyny powtarza ono stare stwierdzenia, domagając się pozostawienia go w spokoju. Potrafi nawet oddzielić się od grzesznej świadomości. Fachowa pomoc z zewnątrz to jedyna szansa powodzenia. Ale trzeba bardzo uważać, bo nawet doświadczony okultysta nie jest często w stanie samotnie przeciwstawić się wrogim siłom. Ciekawy przykład podaje Long, opisując przypadek swojego przyjaciela Hawajczyka, Chińczyka z pochodzenia, który o włos uniknął śmierci z powodu zaniku siły życiowej:

184 „ Ow młody człowiek sympatyzował z piękną dziewczyną. Jeszcze jej co prawda się nie oświadczył, lecz wszyscy znajomi i krewni byli pewni, że uczyni to niebawem. Stan jego interesów był dobry, mógł więc się żenić. Lecz w jego sprawy sercowe wmieszał się ojciec, zamierzając według zwyczaju chińskiego wybrać narzeczoną dla syna. Syn kochał ojca, więc choć mu było przykro, zgodził się nie spotykać z Hawajką, by uczynić zadość życzeniu ojca. Młody człowiek zdawał sobie sprawę z tego, że dziewczyna odczuje boleśnie zerwanie, lecz tak był pełen uczucia i wstydu, że nawet nie poszedł do niej, aby się wytłumaczyć. Niewątpliwie rozwinął się w nim kompleks winy, tkwiący w niższym Ja, a akceptowany w zupełności przez średnie Ja, które było przeświadczone, że dziewczyna została rzeczywiście skrzywdzona. Młoda Hawajka była przez jakiś czas w rozpaczy. Później jednak wzięła w niej górę złość i urażona duma. Postępując zgodnie z tradycją swego ludu, zwróciła się do ducha swej zmarłej babki, aby pomścił jej krzywdę. Po jakimś czasie młody człowiek zapadł na dziwną chorobę. Mdlał nagłe ni z tego, ni z owego. Kiedyś zemdlał, wpadł do ognia i bardzo się poparzył. Raz znów zemdlał, prowadząc samochód. Uszkodził wóz i o mało co nie pokaleczył się poważnie. Kiedyś znów zemdlał, paląc papierosa. Padł nieprzytomny na łóżko i znowu się poparzył. Wezwano lekarzy, lecz żaden nie potrafił postawić właściwej diagnozy. Od początku choroby hawajska matka chłopca namawiała go, aby poszedł do kahuny lecz syn miał zapatrywania nowoczesne, a w szkole uczono go, że kahuni są oszustami. Kiedy jednak leczenie sposobem białych nie dawało żadnych pozytywnych wyników, młody człowiek posłuchał rady matki. Kahuna, człowiek w podeszłym wieku, wysłuchał jego historii, usiadł na chwilę i zamknął oczy. Po czym podniósł głowę i powiedział, że wyczuwa obecność ducha starej Hawajki przy sobie. Dowiedział się od niej, że młody człowiek dopuścił się ciężkiego grzechu, krzywdząc kogoś, kto go kocha i kto mu ufał. Teraz duch babki mści się za krzywdę dokonaną na jej wnuczce. Młody człowiek był zdumiony. Przyznał się do winy i zapytał, co ma zrobić. Kahuna wytłumaczył mu starodawne prawo hawajskie głoszące, że nikomu nie wolno krzywdzić bliźniego ani na ciele, ani na mieniu, ani na uczuciach. Są to jedyne grzechy, jakie istnieją i na to jest tylko jeden sposób, winny musi dać zadośćuczynienie i uzyskać przebaczenie skrzywdzonego. Hawajczyk pożegnał się i poszedł prosto do dziewczyny. Spotkała go pogarda i gniew, lecz on uparcie starał się wytłumaczyć swe położenie. Była zła i nie chciała z nim gadać. Nazajutrz poszedł z podarunkami i znów gorąco prosił o przebaczenie. Tak przychodził przez kilka dni z kolei. W końcu jego usilne prośby złagodziły jej gniew. Przebaczyła mu i zgodziła się pójść z nim do starego, aby dowiedział się 0 załatwieniu targu. Kahuna zdawał się czekać na nich. Pochwalił dziewczynę za jej dobroć, po czym przemówił do ducha babki, aby wiedziała, że zło zostało naprawione 1 przebaczenie osiągnięte. Podziękował duchowi za to, że działał tak sprawnie i poprosił go, aby przestał chłopca atakować, bo sprawiedliwości siało się zadość.

185 Duch babki zgodził się na to. Wówczas kahuna wziął wiązkę liści ti, pokropił wodą morską dziewczynę oraz powietrze, gdzie stał duch babki, i wypowiedział słowa kała, czyli przebaczenia, zawierające moc sugestywną. Następnie wyprawił dziewczynę do domu. Z kolei zwrócił się do młodego człowieka i mu oświadczył, że jego kala, czyli oczyszczenie, to sprawa trudniejsza. Wobec tego bowiem, że był winny i że poczucie winy umożliwiło duchowi umieszczenie w jego umyśle myśli o zemdleniu, występującej przy różnych okazjach, to nawet jego niższe Ja (inihipili) mogłoby go nadal karać, jeżeli nie zostałoby dostatecznie oczyszczone. Kahuna potwierdził, że do ceremoniału oczyszczenia i przebaczenia użyje bardzo silnego rytuału, skutecznego i niezawodnego. W ten sposób wyleczy go raz na zawsze z omdleń. Przyniósł jajko kurze i trzymając je długo w rękach, śpiewał półgłosem. Potem kazał mocom leczniczym wejść w jajko. Gdy jajko już było naładowane siłą życiową, stanął przed chłopcem i kazał mu wstrzymywać oddech tak długo, jak potrafi, i w ostatniej chwili wyciągnąć rękę. Wówczas kahuna podał mu filiżankę, do której wbił owe jajko, podczas gdy chłopiec wstrzymywał oddech. Następnie musiał szybko połknąć jajko, nie zaczerpnąwszy powietrza. Równocześnie musiał wypowiedzieć prośbę o przebaczenie. Słowa te, wzmocnione siłą zawartą w jajku, miały spowodować zupełne oczyszczenie i wyleczenie. Wszystko zostało tak wykonane we wszystkich szczegółach. Kahuna podał sugestię przebaczenia i zapomnienia o winie i o atakach omdlenia. Po zjedzeniu jajka kontynuował sugestie, nacierając brzuch młodego człowieka, kiedy on zaczął już oddychać. Po tych zabiegach kahuna oświadczył, że leczenie udało się nadzwyczaj pomyślnie, i ostrzegł pacjenta, aby zapomniał o tej małej sprawie i unikał myślenia o niej". Koncentracja w wydaniu Huny jest podobna do technik wypracowanych przez jogę, gdzie mamy do czynienia z gromadzeniem energii, wizualizacją, kontaktem z wyższą świadomością i odreagowaniem. Jednak w przypadku głębszych kompleksów podejście Huny wydaje się właściwsze. Także manipulowanie energiami jest tu dużo prostsze. Bardziej przemawiające do wyobraźni. Pozostała nam jeszcze do omówienia kwestia Wyższego Ja. To, kim i czym jest. Jaki jest jego odpowiednik w ezoteryce. Odpowiadam - nie wiem. I na to pytanie nie dały zadawalającej odpowiedzi nawet lata spędzone na kontaktach z zaświatami. O ile medycyna stanowczo opowiada się za przyrównaniem Wyższego Ja do superego, o tyle okultyzm znacznie bardziej komplikuje te porównania. Chociaż, muszę przyznać, moje osobiste doświadczenia z planem astralnym skłaniają mnie do wniosków nieco odmiennych od tez stawianych przez wszystkie tradycje, jakie miałem przyjemność poznać. Owe pozornie mało znaczące różnice sąjednak, jak śmiem przypuszczać, tworzeniem zupełnie nowego wizerunku istoty ludzkiej. Lecz tym zagadnieniem zajmę się nieco później. Póki co, pozostańmy przy tezach starożytnego systemu wierzeń, gdzie Wyższe Ja to niewątpliwie wyższa forma świadomości. Według Huny przebywa ona (świadomość) w swoim ciele aka poza ciałem fizycznym. Może znajdować się

186 bardzo blisko, albo też w większej odległości, która dla niej nie stanowi żadnego ograniczenia. Termin Aumakua, co znaczy dosłownie Duch Rodzicielski, odnosi się nie do wieku, lecz do siły i mądrości reprezentowanej przez Wyższe Ja. Jak wynika z tych prostych założeń, Wyższe Ja, tak samo jak i niższe Ja, stanowi integralną mało uświadamianą część istoty ludzkiej. Wszystko, o co prosimy Wyższe Ja w trakcie koncentracji, urzeczywistnia ono, wykorzystując manę dostarczaną przez niższe Ja. Tworzy nowy stan materii i zdarzeń w niej zachodzących według zamysłów średniego Ja. Jeśli realizowanie naszych dążeń przekracza siły Wyższego Ja (wchodząc w interesy osób prowadzonych przez inne nadświadomości), Wyższe Ja modyfikuje ludzkie przedsięwzięcia zgodnie z planami zaproponowanymi przez wspólnotę zaangażowanych w projekt Wyższych Ja, tak aby do minimum ograniczyć niekorzystne oddziaływanie nowo kreowanej rzeczywistości. Łatwo się domyślić, że wysiłki zmierzające do poprawy losu wielu ludzi znajdą natychmiastową aprobatę, zaś egoistyczne, szkodzące innym plany mogą zostać odrzucone, to znaczy złożone na powrót na barki średniego Ja. System wierzeń Huny nie poświęca Wyższemu Ja zbyt wiele miejsca, skupiając uwagę na związkach z niższym Ja. Brakuje mu też technik intuicyjnego poznania natury Wyższego Ja, które z samego założenia jest inteligentne, dobre i wszechmocne, więc nie wymagające zbędnych komentarzy. Ezoteryka wydaje się bardziej precyzyjna, umieszczając Wyższe Ja w panteonie ciał duchowych, identyfikując je z tzw. ciałem przyczynowym, co niezupełnie odpowiada rzeczywistości, choć praktykujący rozwój duchowy niejednokrotnie odczuwają obecność tej najdoskonalszej cząstki człowieka. Tymczasem to właśnie Anioł Stróż (Stary Duch) jest tą personifikowaną Wyższą Jaźnią która spełnia ludzkie modlitwy, takie jest moje osobiste przekonanie. Stary Duch to oddzielna istota, która pilotuje do kilkunastu ludzi, starając się zapewnić im maksymalnie korzystny rozwój duchowy. Anioł Stróż egzystuje niezależnie od nadświadomości utożsamianej z ciałem przyczynowym, choć człowiek ma możliwość komunikowania się i korzystania z mocy obu tych form istnienia. Naturalnie, ezoteryczny Anioł Stróż, ten nasz kochany pocieszyciel, nie ma nic wspólnego z istotą współpracującą z dewami, a noszącą przez przypadek tę samą nazwę. Także cel podnoszenia poziomu energii przez niższe Ja jest nieco inny, niż ukazuje to Huna. Gromadzenie energii eterycznej ma zadanie wsparcia procesu regeneracji ciała fizycznego, a astralnej - kształtowania przestrzeni życiowej ziemskiego i astralnego planu materialnego, na którym egzystuje człowiek. To wymóg niezbędny do pokonania przeszkód, jakie tworzą różne siły i okoliczności w naszym świecie: między nami tu, a astralem tam. To rozdzielenie tu i tam jest oczywiście czysto teoretyczne, gdyż w praktyce mamy do czynienia z jednością. Same zaś zasoby energetyczne Naszego Opiekuna są niewyczerpywałne. Energia wytworzona przez niższe Ja nie spływa potem - jak głoszą kahuni - błogosławionym deszczem w dół. To alegoria do mocy pozostającej we władaniu niższego Ja, którą te wykorzystuje do zmiany otoczenia na poziomie

187 materialnym, eterycznym i astralnym. To nawiązanie do łaski, do pomocy uzyskanej od Duchowego Opiekuna. To dobrze tłumaczy skuteczność Huny i jogi tam, gdzie zwraca się uwagę na kumulowanie energii w ciele eterycznym i astralnym, a następnie wyobrażeniowe manipulowanie ją. Szkoda tylko, że joga tak mało mówi o Wyższym Ja i kompleksach, bez pracy z którymi samorealizacja zawsze będzie szła opornie. Ale i temu można zaradzić, jeśli tylko pogrzebiemy w matrycy. Jednak nawet wówczas wciąż będziemy więzieni przez program programujący inne programy, który tak naprawdę wzmacnia programy zewnętrzne. Cały urok duchowości sprowadza się do najprostszej w świecie rzeczy: do zaniechania wewnętrznego programowania tam, gdzie nie zamierzamy ulegać ekspresji programom zewnętrznym (społecznym). A jeśli nie stać nas na taki wysiłek, powieśmy Orin na ścianie, aby poprzez wewnętrzne wyciszenie dostrzec to, co najważniejsze: samego siebie.

188 Eden Namiastkę prawdy o genetycznym stworzeniu człowieka odnajdujemy w Księdze Rodzaju. Połowa chrześcijan wierzy, że wydarzenia zapisane w Genesis są prawdziwe, chociaż odnotowana historia powstania człowieka jest uboższa w fakty niż święte teksty innych religii. Mimo to, niekoniecznie czytając między wierszami, prezentowane w niej zrodzenie gatunku ludzkiego jest próbą nawiązania do tego, co zaszło naprawdę, choć jest to znacznie okrojone tłumaczenie starszych tekstów. W Starym Testamencie spotykamy bogów z krwi i kości, którzy toczyli między sobą spory i w prapoczątkach istnienia gatunku ludzkiego dręczyli ów tak, jak dręczy się niechciane i niebezpieczne zwierzę. W Nowym Testamencie zawarte są zaś treści, przedstawiające Jezusa jako członka elity rządzącej, którego ród wywodzi się bezpośrednio ze modyfikowanej genetycznie linii Panów. Konkretnie, o czym wspomina Księga Rodzaju, ród Jezusa po linii Dawida wywodzi się nie od Seta, syna Adama i Ewy, ale od Kaina, syna Ewy i Enkiego. Informacje tego typu uznawano za niebezpieczne i starannie je wycinano, modyfikując treść pism świętych tak, aby nie można z nich było wywnioskować, jak sprawy się miały. A spór dotyczy nie tylko wielości bóstw czy technicznej tajemnicy stworzenia naszej rasy, ale dotyczy przede wszystkim nauk Jezusa, w których Mistrz zawarł sposoby odnalezienia przez człowieka drogi do własnego domu. Chodzi tu 0 poznanie prawdy o tym, jak duch człowieczy zdecydował się ewoluować na Ziemi, jakie były konsekwencje tego kroku i co należało zrobić, aby mimo wielu przeciwności osiągnąć cel nadrzędny naszej tu obecności - zbawienie. Kościół Chrześcijański zamydlił cały obraz tak w sferze nauk historycznych jak 1w prawidłach ezoterycznych. Czy to z powodu ignorancji, czy też innych, nie ma to teraz znaczenia, bo nie o kryminalną historię chrześcijaństwa tu idzie, ale o prawdę o pierwszych dniach życia człowieka. Najstarsze teksty poruszające kwestię powstania człowieka, bez względu na tradycję kulturową są mniej lub bardziej udanym powieleniem tekstów starokananejskich, które odkryto w Syrii w latach dwudziestych. Dlatego zupełnie niepotrzebne byłoby w tym miejscu zaciemnianie całego obrazu poprzez różnego typu odsyłacze i porównania, bo nie o szczegółowość historyczną tu chodzi, ale o tło wydarzeń, które po dziś dzień ważą na naszym postrzeganiu świata, ukazując ten świat w barwach ustalonych przez Panów tego świata, a nie w barwach, które powinny kształtować nasze biologiczne i duchowe potrzeby. W zamierzchłej przeszłości planeta Ziemia była miejscem spotkań wielu cywilizacji. Jednak tylko nieliczne prowadziły na niej eksplorację surowców. Ostatecznie jedna z nich zadomowiła się tu na stałe i włączyła Ziemię do swojej macierzy jako usankcjonowaną przez Galaktyczne Zgromadzenie kolonię. Miała jednak w myśl prawa galaktycznego obowiązek takiego prowadzenia eksploatacji

189 naszej planety, aby zapewnić najlepszy z możliwych poziom rozwoju fauny i flory. Przed naruszaniem tego prawa strzegły i strzegą nadal inspekcje właściwych organów kosmicznej rady. Wszystko biegło zgodnie z planem do czasu, gdy zmęczeni ciężką pracą kosmici postanowili sobie ulżyć w wysiłku. Zdecydowali się reanimować taką formę rozumnego życia, która zechciałaby tu się rozwijać, pomagając im jednocześnie w pracy. Los padł na gatunek ludzki. Kosmici, nazywajmy ich już Bogami, doskonale rozumieli zależności istniejące między formą duchową i fizyczną. Dla nich one obie stanowiły jedność, posiadali bowiem wrodzoną zdolność postrzegania świata materialnego i duchowego. Dogadali się z człowiekiem astralnym, który zgodził się tu inkarnować. Leżało to także w interesie naszego ducha, który w ten sposób znalazł kolejne miejsce w kosmosie sprzyjające jego wzrostowi. Duch, tworzący świat astralny, ten nasz pośmiertny dom, przewidział także wszystkie niebezpieczeństwa związane z ewolucją pod kuratelą Obcych. Przewidział to, co stanowiło wielki sekret Bogów. Otóż bogowie doskonale zdawali sobie sprawę z tego, iż istota zaczyna żyć w chwili wejścia w nią duszy, a do tego czasu jest zwyczajnym zbitkiem białek. Zresztą Ziemia nie była pierwszą planetą, na której dokonywali podobnych eksperymentów. Nigdy jednak na tak masową skalę. Tak czy owak, doskonale wiedzieli, co robią. Rozumowali logicznie: zstępująca w ciało dusza traci pamięć poprzednich żywotów (tych z innych planet i wymiarów) oraz wiedzę o celu zejścia. Staje się jakby bezwolną istotą którą można przycisnąć, zmusić do robienia rzeczy, których robić według ustaleń nie powinna. Taką pozostającą w fazie materialnej ewolucji owcą łatwo wówczas manipulować. Wystarczy nagiąć nieco prawo, stworzyć jej złudny obraz rzeczywistości, a będzie wykonywać narzucone jej zadanie w przeświadczeniu, że taki jest właściwy porządek rzeczy. Co za tym idzie, Bogowie nie naraziliby się na sankcje ze strony kosmicznych inspekcji. Nie miałby kto na nich donieść. Najdziwniejsze jest to, że aby doszło to zrodzenia człowieka, musiał być zawarty jeszcze jeden pakt, pakt ze stwórcami tej części kosmosu, którzy żywią się energią wytwarzaną przez wysoko rozwinięte formy życia. I nie chodzi tu tylko o pobieranie energii wyzwalanej poprzez klonowanie emocji. Jest to jednak zagadnienie bardziej złożone i nie dane mi było dobrze się w nim zorientować. Moje wnioski na ten temat to niemal spekulacje. Owo wykorzystanie dotyczy tak rodzaju ludzkiego, jak i obcych, których na Ziemi nazywamy Bogami. Wykorzystanie to nie ma nic wspólnego z typowym niewolnictwem. Kwestia dobra i zła to nielogiczność w tym kontekście, bo energie te są ambiwalentne. Ale gdybym miał oceniać ich nieocenialną stronę moralną co już jest spekulacyjną niedorzecznością to musiałbym przyznać, że mój umysł każe mi je pojmować w kategoriach energii negatywnych. Z drugiej strony, będąc w domu (duchu), mógłbym powiedzieć coś wręcz przeciwnego. Proszę mi jednak wierzyć, że nasze grubomaterialne pojęcie dobra i zła jest teoretyczne i aprobowane najwyżej do poziomu astralnego. Potem takie rozważania tracą zwyczajnie sens.

190 Ale jesteśmy tu i teraz. 10 000 - 30 000 lat temu. Bo starotestamentowe historie dotyczą okresu ostatniej ludzkiej cywilizacji. Nigdzie zaś nie ma wzmianki 0 wcześniejszych rasach ludzkich, zwłaszcza tej pierwszej, do stworzenia której wymagane było wcielenie w życie specjalnych kosmicznych procedur. Kilkaset tysięcy lat temu Bogowie uzyskali zgodę Kosmicznej Rady na stworzenie człowieka, a po dogadaniu się z naszym planem astralnym, uzyskali od duszy ludzkiej obietnicę, że ta inkarnuje w stworzonych przez nich organizmach. 1 tak człowiek astralny zaczął zstępować w wyhodowane sztucznie ciała. Zstępował, wiedząc, na jakie ryzyko się naraża, wiedząc, że świat, jaki przygotowali mu Bogowie, uderzy w niego potężnym ładunkiem energetycznych przemian. Trudne warunki egzystencji, ból i cierpienie są bowiem dla duszy wielkim katalizatorem przemian. Gwałtowna erupcja emocji do tego stopnia przyspiesza jej rozwój, że umożliwia skrócenie liczby inkarnacji z kilkudziesięciu do kilkunastu. I to był niewątpliwy zysk zawartego z Bogami porozumienia. A haczyk gdzie? Pewnym dysonansem w tych subtelnie rysowanych planach jest przebiegłość Bogów, którzy przewidzieli, że człowiek astralny, doskonalszy ewolucyjnie na tamtym planie od nich, będzie chciał się w jakiś sposób zabezpieczyć przed ich domniemaną nieuczciwością. Całą uwagę skierowali więc na emocje. Walka o emocje stała się celem zabiegów obu stron. Bogowie dążyli do tego, aby życie ludzkie tak ograniczyć, by człowiek nie potrafił samodzielnie dotrzeć do poziomu samouświadomienia. Aby zwyczajnie zabrakło mu na to czasu. Aby biologicznie odciąć go od wiedzy Dobrego i Złego. Aby nie zerwał owocu z Drzewa Życia. Tylko pozbawioną świadomości duchowej jednostkę (ograbioną z wyczucia etyki, pozbawioną wiedzy i kultury) można było zamknąć w świecie fikcyjnych programów. Im potrzebny był niewolnik, istota wyzbyta moralności, która nie potrafiłaby z powodu ignorancji wznieść się na wyżyny ducha, która wiecznie by wracała na ten padół łez, za każdym razem będąc tak samo beznadziejnie niedoskonałą a więc wyhamowaną w ewolucji. Gdyby człowiekowi pozwolono żyć kilkaset lat, jak było to pierwotnie ustalone, z łatwością sam odkryłby własną moc i o tej mocy nauczałby innych. To skróciłoby jego powroty na ziemię do kilku inkarnacji i uczyniłoby go, co najgorsze, równym Bogom. Takiej ewentualności Bogowie musieli uniknąć. Nasze astralne przedstawicielstwo na wszelki wypadek przygotowało agentów, przywódców duchowych, którzy byli gotowi do dywersji na planie materialnym, którzy mieli pokrzyżować niecne plany Bogów. Wojna jak w kinie. Walka zogniskowała się wokół rzeczy odsłaniających lub zasłaniających przed człowiekiem dostęp do prawdy, czyli wiedzę o naszym pochodzeniu i o ludzkiej energetyce. W tej bezpardonowej walce o władzę nad planetą Bogowie do dziś wykorzystują sprawdzone metody: technikę, programy i przekonanych do ich idei fałszywych proroków. Jak widzimy, wciąż są to bardzo skuteczne metody. Wróćmy teraz do zapisków historycznych, do Doliny Tygrysu i Eufratu, Mezopotamii, gdzie nad Zatoką Perską ulokowali swoją bazę naukową Bogowie, nadając jej miano Eden. Pamiętajmy, że jesteśmy obecnie czwartą ludzką cywilizacją, zarazem tą o której wspominają święte księgi. Wszelkie kosmiczne

191 przepisy dotyczące zasiedlania planety przez człowieka zostały spełnione setki tysięcy lat wcześniej. Potem kolonie ludzkie niszczono i odbudowywano na nowo. Taki cyrk, w którym usiłowano wyhodować idealnego robotnika. Odpowiedzialnym za powstanie człowieka, za kształcenie i oświecenie rodzaju ludzkiego był Enki. Jego brat Enlil - za eksploatację Ziemi. Reszta bogów, choć wszyscy oni byli jednej krwi i byli sobie równi, pełniła pomniejsze funkcje. Wszyscy oni odznaczali się legendarną długowiecznością która szła w tysiące, a może dziesiątki tysięcy lat. W tę cechę nie wyposażono człowieka. Pierwsza generacja stworzonych ludzi (mówimy o czwartej cywilizacji) odznaczała się krótkożywotnością i nie spotykamy wzmianki o tym, by którykolwiek z protoplastów przekroczył wiek tysiąca lat. Tylko pierwsi ludzie odznaczali się taką cechą (Adam i Ewa, Kain, Henoch, Mojżesz itd.). Była ona dana tylko grupie sprawującej władzę nad pozostałymi. Gen długowieczności, jaki przekazywano kolejnym pokoleniom ludzi, był przenoszony z krwią matki, dlatego wytworzyła się tradycja strategicznego łączenia par. Dlatego Enki został z czasem zastąpiony przez swojego brata Enlila, zrodzonego z ich ojca i siostry przyrodniej. Enlil posiadał geny ojca zachowane w lepszym stanie niż Enki. Dlatego też Kain ożenił się ze swoją siostrą przyrodnią księżniczką czystej krwi Luluwą, której ojcem był Enki a matką Lilith, wnuczka Enlila. Krew Abla była w porównaniu z krwią Kaina ziemska. Poprzez właściwy dobór związków tworzono królewską linię, która sprawowała bezpośrednią władzę nad resztą populacji. Przewyższali oni pobratymców długowiecznością, dostępem do prawdziwej wiedzy, która była skrywana przed pozostałymi, oraz tzw. zdolnościami paranormalnymi, rozbudzanymi przez spożywanie pewnych substancji. Wszystko dobrze działało do czasu, gdy władzę sprawował Enki. Uczynił on wiele dla naszego gatunku. Za jego staraniem stworzono system nauczania, on optował na rzecz długowieczności ludzkiego gatunku, osuszał bagna, zamieniając je w żyzne pola, uczył budowania domów i wprowadził prawo oparte na kodeksie moralnym. Znacznie gorsze warunki panowały w koloniach podległych pozostałym Nadzorcom. Tam było coraz wyraźniej widać, do czego był przeznaczony człowiek. Traktowany jak zwierzę, eksterminowany, zmuszany do prostytucji, mieszkający w norach, obszarpany i wiecznie głodny, dziesiątkowany pracą ponad siły, nie miał nikogo, kto mógłby go wyrwać z niewoli, kto by się za nim wstawił. Enki robił wszystko, aby uchronić naszych przodków przed tak okrutnym losem. Jednak pozostali nadzorcy stanowczo sprzeciwiali się humanitarnym zabiegom Enkiego i doprowadzili w końcu do tego, że stracił on władzę na rzecz Enlila, przenoszącego męskie geny ojca w większym procencie niż Enki (wykorzystano więc niepisane prawo pierwszeństwa w sprawowaniu władzy). Od tego momentu rozpoczęła się duchowa i fizyczna degradacja naszego gatunku. Ziemia stała się swego rodzaju więzieniem. Ponieważ człowiek nauczył się rozróżniać pojęcie dobra i zła, nie można go było już złamać zastraszaniem i fizycznym bólem. Kiedy mieszkańcy Edenu

192 opowiedzieli się za przywróceniem władzy Enkiemu, Enlil (Jehowa) zesłał potop a ocalałych podzielił na osobne grapy i zwaśnił między sobą (pomieszał języki). Zniszczył Ur i Babilon oraz Sodomę i Gomorę, uważane za główne ośrodki nauki. Każdy przejaw sympatii dla Enkiego tępił bezlitosną eksterminacją. Słowem, uczynił z człowieka zaszczute zwierzę, któremu nie należały się żadne prawa. Z jego też rozkazu pozbawiono nas długowieczności oraz zamknięto przedstawicielom królewskiej linii dostęp do substancji, które rozwijały zdolności parapsychiczne do granic nam niepojętych. Człowiek stopniowo tracił wiedzę o swojej duchowości i zapominał o własnych korzeniach. Kiedy stało się jasne, że Enki raz na zawsze stracił panowanie nad ludzkością i nic tego faktu nie zmieni, postanowiono zejść do podziemia i tam utworzyć system tajnego nauczania, w którym adepci poznawaliby tajniki wiedzy, która do niedawna była szeroko dostępna, a teraz stała się zakazaną do tego stopnia, że sama wzmianka 0 niej mogła oznaczać śmierć. Priorytetowym zaś celem spotkań tajnych ugrupowań była produkcja i zażywanie substancji wstrzymujących proces niewłaściwego podziału komórek, co hamowało proces starzenia się organizmu, oraz zażywanie środków aktywizujących Trzecie Oko, dzięki czemu przebywający w kilku wymiarach umysł potrafił zgłębiać prawdy niedostępne zwykłemu śmiertelnikowi. Do czasu całkowitego zniewolenia człowieka, kiedy to Enlil ostatecznie wydał zakaz podtrzymywania w ludziach mocy królewskiej krwi Enkiego, podtrzymywano dominujący gen dziedzictwa przenoszony z krwią matki (mitochondrialne DNA) poprzez właściwy dobór partnerów. Z każdym następnym pokoleniem procentowa zawartość boskiej krwi malała i stało się jasne, że tym sposobem nie uda się dłużej podtrzymać długowieczności. Należało tego dokonać w sposób sztuczny. Przywódców zaczęto karmić ekstraktem pochodzącym prawdopodobnie z krwi menstruacyjnej siostry Enkiego, zwanej Panią Życia. Gwiezdny Ogień, będący mieszanką endokrynologicznych składników, zwłaszcza pochodzących z szyszynki 1 przysadki mózgowej, przeznaczony był wyłącznie dla przedstawicieli tzw. Smoczego Rodu, czyli mesjanistycznej linii naszego gatunku. Jezus jest tu ostatnim z oficjalnie odnotowanych członków tego królewskiego rodu. „...jedzcie i pijcie z niego wszyscy, jest to bowiem puchar krwi mojej, starego i nowego przymierza..." Zapotrzebowanie na Gwiezdny Ogień znacznie przekraczało możliwości produkcyjne. Prócz królewskiego rodu dostęp do niego pragnął mieć stan kapłański i co wyżsi dostojnicy. Chętnych było zbyt wielu. Potajemnie pracowano nad recepturami umożliwiającymi osiąganie przybliżonych efektów. Początkowo esencję pobierano od świętych dziewic, a kiedy jakość i ich esencji osłabła, sięgnięto po kolejne substytuty. W efekcie tych starań otrzymano Mleko Bogini, substancję w działaniu bardzo podobną do Gwiezdnego Ognia. Mleko Bogini zwano też chlebem pokładnym. Była to ta sama substancja wyrabiana z białego proszku złota, o której jest mowa w Księdze Wyjścia, kiedy to Mojżesz wziął złotego cielca, którego sporządzili Izraelici, i spalił go w ogniu i starł na biały proch. Tej samej substancji używali faraonowie jako środka zwiększającego aktywność szyszynki, co rozszerzało ich świadomość.

193 Święty kamień ogniowy wyrabiali Mistrzowie Rzemiosła w specjalnie budowanych do tego celu świątyniach-laboratoriach. Jedną z takich alchemicznych budowli odkrył w 1905 roku na Półwyspie Synaj egiptolog W.F. Petrie. W świątynnej pracowni pośród ogromnej ilości laboratoryjnego sprzętu i przedmiotów niewiadomego przeznaczenia odkryto znaczną ilość białego proszku. Podobną substancję znaleziono w schowku Komory Królewskiej znajdującej się wewnątrz Wielkiej Piramidy, lecz tam sprawę szybko zatuszowano, fałszując wyniki ekspertyz. Biały proszek okazuje się być wysoko-chronionym ognistym kamieniem zdolnym do regeneracji ciała fizycznego i do karmienia ciała świetlistego, co tłumaczy paranormalne zdolności i przechodzenie na wyższe poziomy świadomości spożywających go faraonów. Ta zadziwiająca substancja, będąca jednoatomowym nadprzewodnikiem, potrafi w pewnych warunkach ważyć mniej niż nic i samoistnie przenikać do innych wymiarów. Niwelowanie pola grawitacyjnego przekazuje swojemu nosicielowi. Te same właściwości, co Ogniowy Kamień, czyli biały proszek złota, wykazuje rod i iryd, substancje stanowiące 5 procent suchej masy mózgu. Wszystkie one wykazują właściwość zakrzywiania czasoprzestrzeni. Raz mogą znajdować się tu, to znów w innym wymiarze. Proszę sobie teraz wyobrazić, co zachodzi w mózgu człowieka poddanego działaniu takich substancji. Na dodatek owe pierwiastki w swojej spreparowanej białoproszkowej postaci wchodzą w reakcje z DNA. Już dawki rzędu jednego miligrama na jeden centymetr sześcienny roztworu podawane przez kilkanaście dni potrafią cofnąć najbardziej zaawansowaną postać raka. Już w 2001 roku zdano sobie sprawę, że cząsteczki DNA i RNA są energetycznym medium i generują pole, które komunikuje się z rezonansem tła Ziemi, planet i galaktyk. Na tego rodzaju interakcję już dużo wcześniej zwrócił uwagę Popp. Przy spójnym nakładaniu się fal w obrębie organizmu i między organizmem a otoczeniem dochodzi do niezakłóconego przepływu informacji i uporządkowania energetycznych struktur w organizmie. To z kolei podtrzymuje metabolizm, podobnie jak i pozostałe procesy życiowe, w tym funkcje psychiczne. W normalnych warunkach blokady, nadmiar i niedobór energii ustawicznie zakłócają przebieg procesów życiowych. Wówczas niesiona przez fotony informacja o kodzie genetycznym i budowie komórki ulega zniekształceniu. DNA i RNA mają wbudowane mechanizmy samonaprawcze, ale działają one tylko w obecności promieniowania o określonej długości fali. Widmo promieniowania elektromagnetycznego ludzkiego organizmu, popularnie zwanego aurą w sprzyjających okolicznościach zawiera taką naprawczą energetyczną składową. Może ją wzbudzać dźwięk, światło, myśl czy inna postać energii, ale zawsze jest to chwilowe. Kamień Ogniowy tych wad nie posiada. Działa korzystnie na organizm stale i totalnie. Ta przecząca fundamentalnym prawom fizyki i chemii substancja leczy nie tylko z każdej choroby, ale eliminuje także efekt działania wolnych rodników oraz odbudowuje telomer. Telomer to powtarzalna sekwencja DNA znajdująca się na końcu każdego chromosomu, która staje się krótsza z każdym podziałem komórki.

194 Gdy telomer zostaje zredukowany do określonej długości, komórka przestaje się dzielić i ulega uszkodzeniu. Od 55 roku życia tempo takich niekorzystnych zmian podwaja się co sześć lat. Koło osiemdziesiątego roku życia krytyczna jedna trzecia naszych komórek ulega destrukcji. Tymczasem owe pierwiastki w swoim wysoko spinowym stanie blokują rozpad telomeru i naprawiają cały system odpornościowy. Leczą z każdej opartej na błędach DNA choroby, a poprzez reaktywację systemu immunologicznego czynią organizm niemal niewrażliwy na ataki wszelkiego rodzaju patogenów. Przedłużenie życia do 8001000 lat może tu być normą. Prowadzone przez Davida Hudsona badania w tym kierunku potwierdzają te założenia. Kolejną zadziwiającą właściwością białego proszku złota jest jego oddziaływanie na ludzką świadomość. Po 5-6 dniowym przyjmowaniu dawki 500 miligramów zaczyna on słyszeć dźwięki porównywalne z harmonią sfer. Po kilkutygodniowej kuracji zmiany obejmują już całą fizjologię organizmu, zaczynają się dziwne sny i objawienia. Umysł zaczyna świadomie funkcjonować w wielowymiarowej rzeczywistości i rozpoczyna się aktywne życie w sferach energetycznych. Obcowanie z istotami stamtąd staje się tak samo normalne jak kontakt z obiektami z naszego wymiaru. Zwieńczeniem kilkumiesięcznego eksperymentu jest rozbudzenie kundalini i osiągnięcie oświecenia (!) Jest oczywiste, że dzięki spożywaniu takich substancji patriarchowie potrafili aktywizować pracę szyszynki, a więc przekraczać granice czasu i przestrzeni, czyli docierać do źródła prawdziwej wiedzy, jaka jest nam dana dopiero w astralu i w światach jeszcze wyższych. Jednocześnie wzmocniony układ immunologiczny i zablokowany telomer czyniły z nich istoty długowieczne, mogące doskonalić się w sztuce sprawowania władzy, dzięki czemu potrafili oni skutecznie przewodzić rodzajowi ludzkiemu, prowadząc długofalową politykę zmierzającą do usamodzielnienia się rasy ludzkiej, czego zagorzałym orędownikiem był Enki. Objęcie władzy przez Enlila położyło kres tym staraniom. Patriarchowie utracili przewodnictwo nad ludzkim rodzajem. Potop rozpoczyna okres gwałtownego upadku znaczenia królewskiego rodu, a od czasów Abrahama (potomka Noego) długość trwania życia także wśród jego przedstawicieli zostaje zrównana z przeciętną. Enki nie zamierza poddać się bez walki. Z jego inicjatywy zostaje założone Bractwo Węża, które upowszechnia wiedzę naukową a poprzez krzewienie sztuki i praw moralnych nie pozwala duchowym wartościom zgasnąć w ludzkim sercu. Mimo wielu starań nie udaje się mu przywrócić świetności ludzkiej rasy. Pozostali Nadzorcy korumpują Bractwo Węża i przekształcają je w oręż do walki z własnymi przeciwnikami. To, co miało być naszym wybawieniem, staje się poprzez indoktrynałną grę naszą pułapką. Enki staje się synonimem zła i wszeteczeństwa, Panem Piekieł i Księciem Kłamców, a poddana duchowym represjom ludzkość ostatecznie pada na kolana. Rozpoczęty wówczas proces zniekształcania prawd duchowych poprzez teologiczną irracjonałność trwa do dziś. Poprzez wprowadzony monoteizm uczyniono z Nadzorców fizyczną manifestację Istoty Najwyższej,

195 a z wszelkich instytucji kościelnych - zaporę ogniową chroniącą przed dotarciem do obszarów własnej duchowości. Niewielka grupa wiedzących uchodzi cało z pogromu i w Egipcie kultywuje tradycje oświeceniowe w pragmatycznym procesie kształcenia naukowego. Na mistykę i ceremonialność nie ma tu miejsca. Krok po kroku uczy się adeptów wiedzy o duszy i naszym powołaniu. Praktycznie wdraża techniki prowadzące do duchowego wyzwolenia i wytwarza substytuty Gwiezdnego Ognia. Powstaje tajemny kod uniemożliwiający korzystanie z wiedzy wszystkim tym, którzy nie wywodzą się z kręgów Bractwa. W końcu imperium egipskie upada i główne struktury Bractwa muszą być siłą rzeczy przeniesione na nowe ziemie. W trakcie wielowiekowej działalności pierwotne idee założycieli Bractwa pod wpływem Enlilowych dywersantów zostają przeinaczone, obrócone przeciwko nam. Przenikający w szeregi zakonu szpiedzy przejmują ostatecznie władzę i przekształcają proludzką organizację w kolejny organ dywersji. Wiedza, dostępna w formie rytuału, zostaje przekłamana, a same Bractwo staje się kolejnym narzędziem zniewalającym ludzkość. Bractwo staje się przy tym tak udanym organem represji, tak łatwo samonapędzającym się, że pomysł ten zostaje wielokrotnie powtórzony. Nowe religie, jak islam, podtrzymują zamęt. Doskonale wpasowują się w istniejące oprogramowanie społeczne i napuszczone jedne na drugie, potrafią wiele namieszać. Stojące za krucjatami Braterstwo, kierujące poczynaniami Kawalerów Szpitalnych, Kawalerów Świątyni (Templariuszy) i Kawalerów Teutońskich, w pochodzie na islam, czyli na własną agenturę, potwierdza swoją wartość jako doskonałe narzędzie zbrodni. Sfałszowana Donacja Konstantyna, czyniąca z papieża następcę Boga na ziemi, pozwala dławić wszystkie ugrupowania usiłujące głosić prawdy duchowe. Kształtowana przy pomocy socjotechniki natura ludzka i w tym przypadku działa przeciwko nam. Podsycana religijnym żarem instytucjonalizowana wojna degraduje człowieka duchowo i umysłowo. Pojawiający się raz po raz mesjasze usprawiedliwiają wyższymi celami stosowanie wojen, zabójstw i manipulacji. Wojny, zabójstwa i manipulacje stają się powszechne i wchodzą do kanonu zwyczajowych, usankcjonowanych prawnie zachowań. Takie narzucone prawo zaczyna kreować świat i wyznaczać sztywne ramy ludzkiego pojmowania owego świata. Wyrosła z kręgów Braterstwa grupa Iluminatów (masonów i wszelkich innych kręgów wolnomularstwa) powiela dziś te same wzory, jakie w celu przejęcia władzy stosowali krzyżowcy. Oczywiście do arsenału sprawdzonych technik dochodzą i nowe, dopasowane do zmieniających się warunków. Genialny wynalazek, jakim jest inflacyjny pieniądz papierowy, pozwolił masonerii na wywołanie dwóch wojen światowych i przejęcie władzy nad wszystkimi najważniejszymi rządami. Globalizacja to ich kolejny wynalazek, kto wie, czy nie najgenialniejszy. Tworząc ponadświatowy rząd, zapewnili sobie dostęp do najnowocześniejszej techniki i pewnym jest, że nikt nie jest już im w stanie zagrozić. Dysponują tajnymi ośrodkami badań, w których prowadzi się badania naukowe nad zjawiskami, o których w ogóle nie wspomina współczesna nauka. Mają dostęp do technologii,

196 która przeraża nawet obce cywilizacje. W pewnych ośrodkach są gotowe urządzenia umożliwiające nie tylko podróże w czasie, ale nawet interwencje w tzw. punktach węzłowych, od których zależą główne zmiany w czasoprzestrzeni. Modyfikacje przeszłości dotyczą także obcych cywilizacji, tych, które są na celowniku Nadzorców. Posługując się nami jak narzędziem, Nadzorcy wykorzystują nas do realizacji własnych celów. Ponieważ milowymi krokami zbliża się czas naszego zaistnienia na forum kosmicznych społeczności i nasi bezpośredni Nadzorcy zostaną poddani ocenie swojej działalności na Ziemi, już przygotowali sobie osłonę, alibi usprawiedliwiające ich ludobójczą działalność. Za wszystkie niekorzystne zmiany ma być obarczona ludzka niedoskonała natura. Stworzone w tym celu ośrodki interwencji, pozostające rzekomo w gestii człowieka - mają przygotować nowy scenariusz historycznych wydarzeń. A wszystko w białych rękawiczkach, a wszystko wykonane rękami człowieka. Jak to się wszystko skończy, nie wiem, ale powiem w zaufaniu, że nie jest aż tak źle. Istnieją bowiem na Ziemi zawieszone między wymiarami ośrodki astralnej agitacji, w których wre intensywna praca nad przygotowaniem ludzkości do wkroczenia w nowy wymiar egzystencji. Istnieje też przynajmniej jeden ośrodek badawczo-militarny, gdzie została skupiona cała nasza wiedza, gdzie (przy wsparciu jednej z cywilizacji) na rzecz naszego wyzwolenia pracuje grupa ludzi, którzy przeszli nie znaną mi ewolucję psychiczną i którzy dysponują psychotechniką przewyższająca nawet technikę naszych bezpośrednich Stwórców. Właśnie dlatego, z powodu wsparcia nas przez agendy astralne oraz wmieszania się do rozgrywek trzeciej cywilizacji, nasza przyszłość wydaje się nie być pozbawiona szans na sukces. Niewola, strach i niepewność jutra prędzej czy później odejdą w zapomnienie. Ale nim do tego dojdzie, czeka nas jeszcze zderzenie z prawdą o naszej przeszłości i z prawdą o naszym duchowym pochodzeniu. Wbrew pozorom to drugie będzie wymagać znacznie większego wysiłku. Niewielu jest bowiem takich, co gotowi są nienawiść i ignorancję zastąpić cnotą i stanem permanentnej miłości. Dopóki w ludzkich sercach nie zapanuje pokój, wciąż pozostaniemy niewolnikami. Dopóki nie zrozumiemy, jak i dlaczego zostaliśmy oszukani, dopóty nie zechcemy wkroczyć na drogę ewolucyjnych zmian. Dopóki nie pojmiemy, jaki jest mechanizm sterowania naszą świadomością dopóty nie opadnie zasłona mistyfikacji. Bez spełnienia tych warunków wyzwolenie nie jest możliwe.

197 4. Bezpośrednia kontrola Czy aby to prawda? A dlaczegóż by nie. By to zrozumieć, nie trzeba być medium czerpiącym informacje z holograficznego źródła akaszy. Wystarczy włączyć logikę i właściwie zinterpretować informacje docierające do nas z naszego bezpośredniego otoczenia. 1 co tam mamy? Ano totalne ogłupianie. Choć wszystkim zainteresowanym wiadomo, że w wielu utajnionych bazach USA i specjalnie ku temu spreparowanych miastach żyje tysiące kosmitów, mordujących ludzi celem pozyskania specjalnych enzymów, które pozwalają im przeżyć w naszych warunkach, to już niewielu wie, że w proceder porywania ludzi zaangażowana jest także armia i rząd USA. I nie chodzi tu o sporadyczne przypadki porwań celem pozyskania kilku niewolników, ale o makabryczną przetwórnię zasilaną rocznie kilkudziesięcioma tysiącami osób. Podejrzewa się nawet, że cały rząd USA już po wojnie stracił kontrolę nad narodem na rzecz obcych, jednej z ras szaraków. Co uzyskano w zamian? Oczywiście niesamowity rozwój technologii militarnych, więc tych uśmiercających ludzi, co idzie za naszym milczącym przyzwoleniem, oraz technologii czyniących z ziemi globalną wioskę zasiedloną przez szczęśliwych mieszkańców. Jednak mówimy nie o tym rodzaju wioski, w której chcielibyśmy szczęśliwie dożyć sędziwego wieku, dbając o wychowanie dzieci i wnuków, ale o wioskę będącą w rzeczywistości obozem pracy, w której każdy nasz krok jest starannie inwigilowany. Czy to aby prawda? Ano popatrzmy... Weźmy na tapetę najdoskonalszy wynalazek ostatnich lat - Internet, cudo mające sprowadzić cały świat do granic własnego mieszkania, mające Eskimosa zbratać z mieszkańcem Polinezji. Ogólnoświatowa sieć ma swoje dobre strony, każdy je zna, ale też nie przez przypadek zwą ją pajęczyną, okiem Wielkiego Brata. Istnieje bowiem system mający pod kontrolą cały Internet i całą pocztę elektroniczną. Powstały już w 1947 roku z inicjatywy USA, Australii, Nowej Zelandii, Kanady i Wielkiej Brytanii szpiegowski program Echelon, naruszający przecież Konwencję Praw człowieka, ocenzurował przepływ informacji w sieci. A jest czego się bać, skoro sam stosowany przez FBI u providerów system Carnivore w ciągu sekundy może sprawdzić miliony listów elektronicznych. Dla jego potrzeb pracuje już 140 szpiegowskich satelitów. Ta wymyślona przez Agencję Bezpieczeństwa Narodowego pajęczyna dawno zatraciła cechy obronności i stała się orężem ponadnarodowych grup interesów w walce o rynki zbytu. A możliwości ma spore, skoro kontroluje 90% ruchu międzynarodowego na łączach telefonicznych, faksowych, teleksowych i internetowych. Echelon stał się bardzo ważnym narzędziem gospodarczym i politycznym w rękach wielkiego kapitału. Stał się wręcz narzędziem politycznego awansu i represji, rządowym, utrzymywanym z podatków organem wykańczającym zarówno krajową jak i zagraniczną konkurencję.

198 Podobną taktykę stosują służby specjalne na całym świecie, zarówno w Europie jak i w Azji. A tam, gdzie skromne fundusze rządowe nie wystarczają na instalowanie systemów podsłuchowych, jak w Polsce, kosztem zakupu i instalacji odpowiednich urządzeń obarcza się bezpośrednio dostawców sieci. Jakie rozmiary przyjęła ta kontrola jasno widać na przykładzie Chin, gdzie armia 30 tysięcy urzędników bez przerwy monitoruje ruch na łączach, wykorzystując do tego celu zapory ogniowe stworzone w dolinie krzemowej. Jakby i tego było mało, za podglądanie przepływu informacji w sieci biorą się nawet zwyczajne przedsiębiorstwa, które zgodnie z prawem mogą śledzić poczynania swoich pracowników. Ażeby nie było już żadnych złudzeń: mocarstwa, tak dla pewności, fundują sobie sztywne sieci światłowodowe, jak te łączące Europę z USA (Rządowe Centrum Komunikacji w Wielkiej Brytanii z Krajową Agencją Bezpieczeństwa w USA). Byle tylko zapewnić sobie strategiczne bezpieczeństwo przesyłu danych. Wkrótce Internet zostanie przekształcony w strukturę dostępną tylko po rejestracji, gdzie każdy uczestnik będzie mieć cyfrowy identyfikator. Także całe oprogramowanie, z jakim będziemy wchodzić do sieci, i jakie będzie znajdować się na komputerze, będzie sukcesywnie sprawdzane pod kątem legalności. W tę cechę Naczelnego Inspektora będzie wyposażony system Microsoftu znany pod kodową nazwą jako Longhorn, którego premierę zapowiedziano na 2006 rok. Jakby tej wolności było mało, nowy typ komunikacji bezprzewodowej, tak zwana sieć komórkowa trzeciej generacji, już w samych założeniach była technicznie scalona z Internetem. Powstaje nowy rodzaj łączności, całkowicie jednoczący świat i całkowicie go kontrolujący. I nikt na poważnie nie bierze ostrzeżeń dotyczących gotowania się mózgu w potoku mikrofal. Zapomina się przy tym, że sygnał ma w telefonach komórkowych charakter pulsacyjny, przez co na częstotliwość główną mózgu nakładają się dodatkowo inne, harmoniczne pulsacje. Dąży się nawet do tego, by były one zgodne z rytmami fal mózgowych człowieka, aby i tą drogą można było sterować naszym zachowaniem. A jeśli ktoś nie korzysta z komórki, najnowszy satelita szpiegowski nie tylko podsłucha jego rozmowę (przekazując ją automatycznie do analizatora mowy, który określi jej prawdomówność) i odczyta stan jego umysłu, ale i fizycznie zaatakuje wiązką laserową. Zresztą życie ludzkie ani jego jakość nigdy nie miały znaczenia dla Dyrygentów. Nawet długowieczność odebrano nam tylko po to, by ograniczyć umysłowi czas potrzebny mu do samouświadomienia. Kiedy przed tysiącami lat człowiek zyskał biologiczną zdolność prokreacji, stał się niebezpieczny w swojej wolności przekazywania wiedzy. Taki - pozbawiony lęku przed zatraceniem - biologiczny robot mógł przecież rozwinąć poznanie do granic nie podlegających kontroli i tym sposobem odzyskać wolność. Wracając do ogólnoświatowej pajęczyny. Coraz więcej mówi się o perfekcyjnych technikach identyfikujących człowieka z bliska i ze znacznej odległości nawet w szybko poruszającym się tłumie, czy o implantach wszczepianych już nie tylko więźniom, ale i członkom grup specjalnych (rzekomo

199 celem niesienia natychmiastowej pomocy w razie niebezpieczeństwa), a przemilcza się fakt nakładania na ogólne tło promieniowania mikrofalowego, spajającego urządzenia sieciowe, specjalnie modulowanej fali elektromagnetycznej, która działając na podświadomość, przeprogramowuje mózg wedle potrzeby. W USA w celu kontrolowania umysłów od wielu lat przeprowadza się tak zwane operacje psychologiczne w zakresie spraw cywilnych oraz wojskowych na częstotliwościach AM, FM, HF, TV. Opracowane przez amerykańską firmę elektroniczną wszczepiane do ciała miniaturowe urządzenie nadawczo-odbiorcze (Digital Angel, czyli numeryczny anioł) ma nie tylko zapewniać identyfikację właściciela, ale umożliwiać również przesyłanie sygnałów przejmujących nad nim pewną kontrolę. Opracowany projekt LUCID (Logical Universal Communication Interactive Databank) zakłada zebranie w jednym centralnym komputerze danych o każdym mieszkańcu naszej planety. Uniwersalna karta biometryczna lub wszczepiony pod skórę biochip będą mogły być w każdej chwili użyte w celu eliminacji niepożądanych osób. Departament Obrony Stanów Zjednoczonych już w 1994 roku walczył oprawo stosowania broni nieuśmiercających przeciwko wszystkim, którzy prowadzą działalność wymierzoną w sprawy jego jurysdykcji. Niektórzy z kręgów wojskowych przyznają otwarcie, że Ameryka jest już przygotowana do prowadzenia wojen XXI wieku, kiedy to przeciwnik będzie widział, słyszał i czuł rzeczy, które nie istnieją. I o to w tym wszystkim chodzi: w każdej chwili mieć wszystkich na oku, wiedzieć, co robią i co mówią. Niewygodnych eliminować, a krnąbrnych zamykać w obozach, jak to ma miejsce w Palestynie i Zimbabwe, gdzie kilkusetkilometrowej długości mury stają się symbolem współczesnego holokaustu. Od dawna są gotowe do użycia techniki wdrukowujące nową pamięć albo tak przekształcające pracę mózgu, że człowiek staje się zwyczajnym biologicznym robotem. Wykonując powierzone mu zadania, sam nie zdaje sobie sprawy z tego, co robi. Bronie manipulujące ludzką świadomością pozwalają przesyłać sygnały bezpośrednio do podświadomości i z jej poziomu sterować świadomością. Tą drogą indukuje się także wszelkiego typu choroby a nawet fizycznie uszkadza organy. Wymyślony termin parapsychologicznego szpiega to nie poetyka science fiction, ale fakt znany od dawna. Odpowiednio wyszkoleni szpiedzy potrafią na odległość zbadać każdy zakamarek Ziemi i dostarczyć informacji z odległych obszarów kosmosu. Potrafią śledzić poczynania wroga a nawet zniszczyć go z poziomu innego wymiaru. Potrafią także walczyć między sobą i zrywać energetyczne więzy łączące ich z ciałem, co dla osoby zaatakowanej oznacza biologiczną śmierć w tym wymiarze. Wojskowe operacje psychologiczne kierowane są także przeciwko ludności cywilnej. Lista takich udokumentowanych poczynań jest tak długa, że Parlament Europejski usilnie dąży do tego, aby poszukiwania nowych nieuśmiercających broni oraz rozwijanie nowych strategii uzbrojenia regulować międzynarodowymi konwencjami. Obawy są uzasadnione. Jedną z ukrytych zalet amerykańskiego projektu HAARP jest umiejętność przenoszenia za pośrednictwem fal radiowych

200 sygnałów kontrolujących umysł na obszar całej planety. Sygnały takie mogą być nadawane bezpośrednio albo mogą być wkomponowywane w istniejące systemy łączności radiowej. W porównaniu z takimi cudami techniki generatory infradźwiękowych impulsów, zdolne obrócić w perzynę całe miasta albo zniszczyć biologiczne życie na dowolnym obszarze, nie wydają się aż tak cudowne. Szaraków, czyli zwyczajnych ludzi, wystarczy obciążyć nadmierną pracą otumanić programami, a bez mrugnięcia okiem przyjmą rolę konia pociągowego. I nikogo ich los nie będzie obchodzić, bo niby kogo, skoro rząd ponadświatowy i tak od dawna przygotowuje się do biologicznej wyniszczającej wojny, mającej ograniczyć ludzką populację do łatwo sterowalnego poziomu. Słowa Henry*ego Kissingera, byłego szefa Rady Bezpieczeństwa narodowego i magnata prasowego Teda Turnera, nawołujące do ograniczenia ludzkiej populacji do 500 milionów osobników nie były wcale przypadkowe. Od wielu lat na Amerykanach testuje się rozmaite substancje biochemiczne mające jak najskuteczniej i w sposób wyglądający na naturalny skrócić ludzkie życie. Śmiercionośne substancje podaje się testowo nie tylko w zakładach karnych, ale również w szkołach, urzędach państwowych i tonami rozsiewa nad całymi miastami, a nawet nad całymi regionami. Jak w zawołaniu La Veya, założyciela Kościoła Szatana: „Czyń, co chcesz. Takie jest prawo". Panowie tego świata nie kierują się w swoim postępowaniu żadnymi zasadami moralnymi, a ich wynaturzenie jest wręcz legendarne. Na przykład grupa Zakulisowych, skryta pod płaszczykiem wpływowych satanistów, jest odpowiedzialna tylko w samych Stanach za składanie w ofierze od 50 000 do 60 000 dzieci. To chyba daje obraz o ich możliwościach i bezkarności. Próby ograniczenia ludzkiej populacji to nie bajeczka babuni opowiadana wieczorową porą. Trwające od 1942 roku prace nad bronią bakteriologiczną doprowadziły do przetworzenia mikoplazmy (czynnik chorobotwórczy wyekstrahowany z bakterii Brucella i wirusa wisny) w takie jej patogenne formy, że te od lat są przyczyną degeneracji układu nerwowego, chronicznego zmęczenia, włókniaka mięśni, stwardnienia rozsianego, choroby Parkinsona, choroby Wegnera, chorób kolagenowonaczyniowych, choroby Alzheimera i AIDS. Tego biologicznego kata ludzkości wyprodukowano w ramach Specjalnego Programu Wirusa Raka (ukrywanego pod płaszczykiem walki z rakiem!) tylko i wyłącznie w celu pozbawienia organizmu człowieka naturalnej ochrony. Prawo gospodarcze to kolejna forma igrania z ludzkim żywiołem. Sama kontrola ruchu światowego pieniądza, sprawowana obecnie przez system bankowy, umożliwia całkowite podporządkowywanie społeczeństw, wywoływanie wojen oraz tworzenie nowych praw państwowych. Zapoczątkowana w ubiegłym stuleciu przez Rothschildów taktyka pożyczania pieniędzy na prowadzenie wojen, bez względu na intencje pożyczkobiorcy, nabrała takiego rozmachu, że pożyczany obu stronom konfliktu pieniądz wywołał obie wojny światowe, przynosząc kosmiczne dochody i nieograniczoną władzę sferom bankowym. Wielkie ponadnarodowe koncerny,

201 także amerykańskie, jak to miało miejsce w czasie II wojny światowej, bez żenady dostarczały broń obu stronom konfliktu. „...głównym celem utworzenia inflacyjnego pieniądza papierowego jest umożliwienie narodom prowadzenia wojen i ich przedłużania. Ponadto utrudnia on wysiłki związane z utrzymaniem własnej egzystencji w warunkach nowoczesnej ekonomii z powodu masowego zadłużenia i pasożytniczego przejmowania dóbr wywołanego przez ten system. Co więcej, stała inflacja zmniejsza wartość pieniędzy znajdujących się w posiadaniu ludzi, dzięki czemu wartość zgromadzonych przez nich dóbr stopniowo maleje. Dzięki systemowi pieniądza papierowego cele Nadzorców wyrażone w opowieściach o Raju i Wieży Babel zostały znacznie rozszerzone ". William Bramley I pomyśleć, że pieniądz papierowy rozpoczął swoją karierę jak skrypt dłużny, będący pisemnym zobowiązaniem do honorowego uregulowania długu... Świat stoi w obliczu kryzysu, ale system finansowy się nie psuje i wciąż skutecznie działa, blokując wszystkie niepożądane dla siebie działania. Jego siła wyraża się w zdominowaniu systemów państwowych. Gdy na przykład na odstrzał poszła Brazylia, w spłacie długów nie pomogła jej nawet dobra polityka gospodarcza: ani nadwyżka budżetowa, ani handlowa. Dyrygenci mają nieograniczoną władzę nad ponadnarodowym kompleksem gospodarczym. Modna ostatnio globalizacja to ledwie jedna z postaci nowoczesnego niewolnictwa. Bez wchodzenia w szczegóły łatwo zauważyć, że globalizacja już dawno wymknęła się spod kontroli i że przybrała typowo przestępczy charakter. Ponadnarodowe koncerny sterują handlem światowym a banki tworzą skuteczną iluzję oszczędzania, zmuszając ludzi do nadmiernej pracy. Przemysł narkotykowy dostarcza dochodów większych niż biznes medialny, a rzekoma walka z gangami narkotykowymi przyczynia się tylko do windowania cen używek. Ta pozorowana wojna z gangami narkotykowymi ma na celu jedynie niszczenie konkurencji. Właśnie dlatego skrót „CIA" oznacza dosłownie kokainę w Ameryce (Cocaine In America). Sprokurowana przez nią wojna w Wietnamie zapewniła nie tylko dostęp do opiumowych zasobów Złotego Trójkąta, ale także sponsorowaną przez podatników doskonałą logistykę. Ten sam chwyt zastosowano w dawnej Jugosławii, Afganistanie i Iraku. Zaś materiał handlowy: narkotyki, węgiel i ropa - to wyłącznie synonimy zysku i władzy. Dlatego też liberalizująca swoją politykę odnośnie narkotyków Kanada i Europa stały się solą w oku amerykańskich nacjonalistów. Rozważana przez Kanadę, Wielką Brytanię, Belgię i Luksemburg (podążające śladem Holandii) legalizacja marihuany uderzyła mocno w nadwątlony wizerunek walczącej z narkotykami Ameryki, wywołując gwałtowną reakcję Waszyngtonu. Nie wydaje jednak się, aby oceniane na blisko 300 miliardów dolarów zyski CIA osiągane z handlu narkotykami mogłyby być uszczuplone europejską aferą. Tym bardziej nie dziwią dokumenty ujawnione przez R.L. Freemana, obnażające kulisy prowadzenia narkotykowych operacji w Wietnamie, zwłaszcza

202 dotyczące istnienia tajnego zespołu powołanego do dokonywania mordów politycznych - Secret Death Sąuad (Tajny Zespół Śmierci) oraz ugrupowania - Experimental Assassination Taem, oficjalnie zarejestrowanego w CIA jako MACSOGSDODV (Specjalna Grupa Operacyjna Wojskowego Posiłkowego Dowództwa Strategicznego Ministerstwa Obrony w Wietnamie), które na swoim terenie dysponowały grupami szybkiego reagowania. Mordowano nawet własnych, wyrwanych z niewoli żołnierzy. I to wszystko na rozkaz Waszyngtonu. W obronie rzekomo amerykańskich interesów zginęło kilka milionów Wietnamczyków i 55 tys. Amerykanów. Ten sam los spotkał Gwatemalę i Chile, w których obalono niewygodne rządy i wprowadzono zależne od USA dyktatury, w wyniku czego śmierć poniosło przeszło milion ludzi, a reszta została zepchnięta do poziomu wegetacji. Może dlatego niejeden, mówiąc Dżamaat al-Tawhid wa Dżihad, IRA, FARC, RTA. AlQaida, LTTE, Abu Sajef, Hamas, Hezbollah, Dżemaja Islamija, bez zbędnych dywagacji na równi z nimi dodaje: CIA. W tej terrorystycznej mgławicy trudno się połapać. Nie wiadomo, kto kogo sponsoruje i jak napędza. Kiedy od wybuchu intifady we wrześniu 2000 roku Unia Europejska udzieliła Palestyńczykom wsparcia w wysokości co najmniej 330 min euro, z czego lwią część z tych pieniędzy wypłacono członkom zbrojnego ramienia Al-Fatah, znanego z aktów terroru m.in. na Zachodnim Brzegu, to możemy śmiało przyznać, że jesteśmy prawnymi sponsorami terroryzmu. Jesteśmy takimi samymi przestępcami, jak Colin Powell, amerykański Sekretarz Stanu, który z polecenia rządu USA przekazywał talibom wielomilionowe sumy. Wkrótce ma to się zmienić i odpowiedzialność za ewentualne przecieki ma szerokim łukiem omijać rządy, gdyż w USA i Wielkiej Brytanii rozpoczął się sezon prywatyzowania armii. A wszystko w obronie... narodowych interesów. Zrozumiałym wydaje się w tym kontekście zachowanie George'a Sorosa, największego filantropa świata ( na promowanie demokracji wydał w ciągu ostatnich lat blisko 5 młd dolarów), założyciela Instytutu Społeczeństwa Otwartego, który ostro zwalczając amerykański neokonserwatyzm, przeciwstawiający idei współpracy działanie brutalnej siły i konkurencji - wyłożył oficjalnie milionowe sumy na odsunięcie Georga Busha od władzy. Miejmy tylko nadzieję, że ten ideowy gest stworzenia prawdziwie liberalnego społeczeństwa zostanie właściwie odczytany i przyniesie kiedyś pożądany skutek. Praca ponad siły to kolejny mit gospodarczy. Przeszło 90 procent naszego wysiłku ginie nie tylko w postaci inflacji, zaniżonej wartości pracy czy podatków, ale jest świadomie przepuszczane przez komin. Stan nędzy i głodu w krajach ubogich utrzymuje się sztucznie, choć likwidacja jego jest możliwa w każdej chwili i nie ma to nic wspólnego z brakiem pieniędzy czy powoływaniem się na inne trudności. Na przykład Argentyna, kraj swego czasu równie bogaty co Francja, po 25 latach reform podjętych z inicjatywy Międzynarodowego Funduszu Walutowego stała się krajem, w którym 40 procent mieszkańców żyje poniżej progu nędzy. W państwach zaliczonych do grupy taniej siły roboczej wcielane są ponadnarodowe projekty opanowania całej produkcji roślinnej i przemysłowej.

203 W sferze produkeyjno-eksploatacyjnej (wydobycie surowców) dokonuje się to drogą rynkową poprzez naturalny proces przejmowania zakładów produkcyjnych i przedsiębiorstw wydobywczych. W sferze rolniczej wygląda to inaczej, gdyż istnieje szereg barier nie pozwalających na wykup gigantycznych obszarów leśnych czy rolnych, będących przecież naturalną własnością narodu. Ale i na to znaleziono prosty, tani i skuteczny sposób: biotechnologię. Nie słychać nigdzie o dobrodziejstwach rewolucji biotechnologicznej, której pierwotnie przyświecającym celem było wyprodukowanie odmian takich zbóż i innych upraw, które zlikwidowałyby widmo klęski głodu zwłaszcza w państwach Trzeciego Świata. Za to mamy transgeniczną wojnę, gdzie nacisk położono wyłącznie na zwiększanie upraw roślin eksportowanych do państw najbiedniejszych, aby tym samym jeszcze bardziej zachwiać ich status quo. Mało tego, nowe nasiona, które siłą genetycznej doskonałości prędzej czy później wyprą pokolenia mniej odporne, są objęte patentami. Co to oznacza dla państw najbiedniejszych, wiadomo: politycznoekonomiczny przymus zakupu odpowiednio zmodyfikowanego nasienia. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nowe genetycznie zmodyfikowane pokolenie roślin mogło dawać sukcesywne plony, gdyby jednorazowy zakup nasion umożliwił w następnym pokoleniu kolejny zbiór. Nic bardziej błędnego. Uprawianie transgenicznych roślin z wykorzystaniem technologii opatentowanej przez Monsanato i Syngentę, opanowujących cały światowy rynek produkcji nasion, już wkrótce oznaczać będzie zakup nasion z wprowadzonym do nich tak zwanym genem śmierci, terminatorem, który uśmierca roślinę już od drugiego pokolenia. Agresywność genu-terminatora ujawnia się także wzmożonym wydzielaniem toksyn, które przenoszone przez owady niszczą całkowicie rośliny z upraw nie zmodyfikowanych genetycznie. Nietrudno przewidzieć, że cena opatentowanego ziarna pierwszego siewu znacznie podniesie cenę żywności. Na domiar złego cały ten zmonopolizowany biotechnologicznie agrobiznes wyniszcza farmy Afryki, gdzie genetycznie modyfikowane rośliny mogłyby poprzez zwiększenie plonów przeciwdziałać niedoborom żywności. I chociaż takie zmienione ziemniaki dają plony o 18 procent większe, niewielkie są szanse, by mogli je uprawiać rolnicy wykorzystywanych krajów. Dlatego właśnie w akcie moralnego protestu prezydent Zambii odmówił przyjęcia 50 tys. ton genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy podczas klęski głodu w 2002 roku. Co prawda, otwierane są nowe laboratoria biotechnologiczne, jak miało to miejsce w Malawi, Kenii czy Nigerii, lecz zasięg ich działania i tak pozostaje pod ścisłą kontrolą ponadnarodowych korporacji, co wielokrotnie dawał Bush do zrozumienia. W tej walce wygrywa tylko największy. A wielki kapitał USA wspierają organizacje rządowe. CIA, pracując na rzecz Monsanato, potrafi przekonać nawet naj oporniej szych polityków. Naukowcy w tym starciu w ogóle nie mają prawa głosu. Walka o światowy bank nasion rozpoczęła się już wiele lat temu, kiedy osiemnaście Międzynarodowych Ośrodków Rolnictwa (IARC) stało się przyczyną zatargu między Bankiem Światowym a krajami rozwijającymi się. Szybko okazało

204 się, kto jest w stanie przejąć kontrolę nad ośrodkami mającymi kluczowe znaczenie dla globalnego rynku nasion, a tym samym nad kształtem ogólnoświatowego rolnictwa. Co prawda IARC podpisały z oenzetowską Organizacją ds. Żywności i Rolnictwa (FAO) umowę, w myśl której sponsorowana przez FAO Międzynarodowa Komisja ds. Genetycznego Zasobu Roślin będzie nad nimi sprawowała chronioną prawem międzynarodowym kontrolę, gdzie każdy z krajów członkowskich miałby jeden głos, jednakże propozycja ta została odrzucona, a ostateczną władzę nad IARC przejął Konsultatywny Zespół ds. Międzynarodowych Badań Rolniczych, którego prezesem jest człowiek będący jednocześnie wiceprezesem Banku Światowego. Zagrywka ta wydaje się uzasadniona, skoro USA i UE są zrzeszone w skupiającym 130 państw (czytaj: grap interesów)WTO (Światowej Organizacji Handlu), narzucającej słabszym gospodarczo krajom korzystne dla siebie rozwiązania. WTO rządzą jednak jej najwięksi beneficjanci (oficjalnie 51 procent udziałów należy do USA), czyli ponadnarodowe korporacje, których jedynym obecnym celem jest patentowanie wszystkiego, co ma wymiar merkantylny, również roślin i zwierząt. Walka toczona o opanowanie zasobów całej pitnej wody świata to kolejny wynalazek owych grap interesów. Kto wie, czy nie najgenialniejszy, skoro przeszło miliard ludzi nie ma bezpośredniego dostępu do czystej wody, a 40 procent mieszkańców naszego globu cierpi na jej chroniczny niedostatek. Złoty interes. A mówimy przecież o humanitarnej metodzie zniewolenia ludzkości. Tam zaś, gdzie od niepamiętnych czasów działają już programy militarne, nawet takie zagrywki nie są konieczne. Tam masowe ludobójstwo ma wymiar normalności i według nowoczesnej nomenklatury znane jest całemu światu jako walka z terroryzmem. Pamiętamy okrutny los narodu czeczeńskiego, eksterminowanego przez wojska rosyjskie, pamiętamy apele organizacji charytatywnych i głosy Waszyngtonu wzywające do zakończenia tej rzezi. I co z tego wyszło? Ustępstwa Rosji, ONZ i NATO, otwierające USA drogę do Afganistanu, Pakistanu i państw środkowoazjatyckich, sprawiły, że kwestia ludobójstwa w Czeczenii przestała istnieć. Wystarczyło zaalarmować świat, iż na granicy gruzińsko-czeczeńskiej działają talibowie, by antyterrorystyczna operacja uzyskała wsparcie... międzynarodowe. Prosty wybieg, a jakże skuteczny. I co tu dużo gadać wypracowany w kuluarach światowej polityki. Mamy się więc dziwić, że są już naśladowcy korzystający z nowych technik ludobójstwa opracowanych przez rosyjskie MSW oraz takie oddziały specjalne, jak OMON, SPECNAZ czy Alfa? Czeczenia nie jest tu wyjątkiem. Wojska NATO dokonywały przecież już w byłej Jugosławii mordów na masową skalę. Gazy toksyczne, bomby zawierające uran i napalm, broń chemiczna - cały ten arsenał śmiercionośnych środków spadał wprost na głowy cywilnych mieszkańców Macedonii, Albanii, Bośni i Słowenii. Mniejsze straty poniosło jedynie Kosowo. Z racji wspierania Wyzwoleńczej Armii Kosowa przez USA i RFN, czego ukrytym motywem było opanowanie tamtejszych kopalń, tereny te pozostawały pod kuratelą wielkich finansów. Szeroko nagłaśniane

205 w mediach ludobójstwo związane z wysiedlaniem Albańczyków z Kosowa rzeczywiście miało miejsce, ale dopiero po rozpoczęciu bombardowań przez wojska NATO i to w miejscach opanowanych właśnie przez Armię Wyzwolenia Kosowa. Światu ukazano jednak prawdę w lustrzanym odbiciu. Mówiono też o 500 000 zamordowanych przez jugosłowiańską armię mieszkańców Kosowa, co usprawiedliwiało wprowadzenie sił NATO, podczas gdy było ich... 3000. Kiedy zaś uzbrojony przez Moskwę Sojusz Północny odciął USA dostęp do ropy kaspijskiej, otwierając Rosji obszary w Azji Południowej i Środkowej, geopolityczna administracja Busha znalazła ujście swojej mocarstwowej polityki w aneksji Izraela oraz rywalizacji z Rosją w Gruzji i Abchazji (celem przejęcia kontroli nad całym Kaukazem). Scenariusz tej rozgrywki wydaje się jasny, a Abchazja może stać się areną kolejnej nowoczesnej wojny. To samo dotyczy krajów arabskich, które już w latach siedemdziesiątych przestały panować nad swoimi gospodarkami, a reprezentujące je instytucje finansowe są tak prymitywne, że nie stanowią żadnej konkurencji. Te śpiące na ropie państwa, utrzymując wysoką stopę kredytową i silną lokalną walutę, musiały w końcu sięgnąć do rezerw walutowych, co zabiło eksport. Część z nich zaciągnęła kredyty, ale w starciu z fortuną świata miast uzdrowić własne gospodarki - stały się jej największymi dłużnikami. Wszystko w wielkim świecie dzieje się w powiązaniu z amerykańską gospodarką. Tu znajdują się siedziby największych korporacji świata. Kiedy w 1997 roku gospodarka USA stanęła w obliczu zapaści, architekci nowego ładu, scalając interes narodowy (gospodarczy i narkotykowy), rozpoczęli wojnę o Kosowo. Wysadzenie w powietrze majątku wartego kilkaset miliardów dolarów, a potem przechwycenie wszystkich kontraktów na jego odbudowę, wraz z przejęciem dróg przerzutu narkotyków z Dalekiego Wschodu do Europy - to wszystko uratowało Wielkiego Brata przez załamaniem. Historia z Irakiem jest klinicznym, wręcz stereotypowym powtórzeniem zastosowanej wcześniej zagrywki. Gdyby nasi polscy politycy choć część tej prawdy pojmowali, nasi żołnierze nie umieraliby w tej chwili za chwałę obcego kapitału, a jeśli już, to pewno udałoby się wytargować jakiś znaczący kontrakt. I kto komu przystawił pistolet do głowy? Tego błędu stara się uniknąć przywódca Libii Kadafii. Dotąd zagorzały przeciwnik USA i jeden z największych wrogów Zachodu, widząc, czym grozi wpisanie jego kraju na listę siedmiu państw zagrożonych terroryzmem, odciął się od Ligi Arabskiej i zaczął gorączkowo optować na rzecz światowego pokoju. Mając na uwadze straty amerykańskich koncernów naftowych, jakie te ponoszą na skutek wprowadzonego embarga, możemy z całym przekonaniem stwierdzić, że Libia stanie się wkrótce miejscem robienia doskonałych interesów z Zachodem. A może Kadafii ma dobrego nosa i wie, że kolejny cios pójdzie w Kolumbię, gdzie setki miliardów narkotykowych dolarów, stanowiąc zagrożenie dla Wall Street, czekają na nowego właściciela? Podobno pomysł taki nie podoba się prezydentowi Wenezueli, Hugo Chavezowi, ale Kadafii z pewnością zaciera ręce. No i cudowna Somalia, ze swoimi podzielonymi już przez amerykańskie spółki naftowe

206 roponośnymi obszarami przez swoje związki z Al.-Itihaadą prędzej czy później stanie się celem agresji Wielkiego Brata, jak nie militarnej, to gospodarczej. Także Europa wykazuje już niebywałe zainteresowanie uregulowaniem stosunków z Trypolisem, na poważnie biorąc włoski projekt budowy rurociągu z Libii do Europy. Czyżby więc w stosunku do terrorysty Kadafiego wprowadzono nową taryfę ulgową? A czy z tej taryfy nie mógł przypadkiem skorzystać Afganistan i Wietnam? A może tak dołączyć do tego szacownego grona jeszcze Birmę Ne Wina, Północną Korę Kim Dżong ILa czy Ugandę Idi Amina? Irak nie mógł skorzystać z prawa łaski, bo miał ropę naftową i w nim - co gorsza - skupiały się narkotykowe interesy Kolumbii i Środkowego Wschodu. Wszystko zależy od chwilowego punktu widzenia USA, które siłą potęgi gospodarczej i liczbą 400 tysięcy swoich żołnierzy, pozostających w stanie bojowej gotowości poza granicami kraju, mogą sterować międzynarodową polityką. Skoro stać tę machinę na wykładanie corocznie 400 mld dolarów na cele obronne (tyle co pozostałych 20 następnych państwa razem wziętych), to stać ich na wszystko. Nawet skomplikowana sytuacja w rejonie Dalekiego Wschodu, gdzie szachują się trzy mocarstwa - dwa militarne (Rosja i Chiny) oraz jedno gospodarcze (Japonia), skończy się z chwilą podpisania sojuszu amerykańsko-indyjskiego. Z drugiej strony tych kapitałowych machinacji istnieje biegun biedy, na którego nikt nie chce zwracać uwagi: 1,2 mld ludzi żyjących za mniej niż dolara dziennie i 250 milionów dzieci pracujących w nieludzkich warunkach. Tak właśnie wygląda społeczne sumienie kapitalizmu. A my potrzebujemy systemu globalnej wrażliwości, biznesu o ludzkiej twarzy. „Biznes w sposób przekonujący musi zademonstrować ludziom, że jest integralną częścią społeczeństwa, a to oznacza, że musi dorosnąć do nowego sposobu myślenia, które nazwałbym prospołecznym - cytuję za prezesem Światowego Forum Ekonomicznego Klausem Schwabem. - Filozofia ta opiera się na czterech elementach: korporacyjnej atrakcyjności, korporacyjnej integralności, korporacyjnym obywatelstwie i społecznej przedsiębiorczości. Pojęcie korporacyjnej atrakcyjności oznacza, że dana firma musi udowodnić swą przydatność dla społeczeństwa. Chodzi o to, by nie tylko maksymalizować zyski akcjonariuszy, ale również służyć społeczeństwu jako takiemu ". Jak dotąd kapitalizm wykazuje się wyjątkowym zrozumieniem potrzeb społeczeństwa. Prosta filozofia kapitalizmu zakłada bowiem manipulowanie światem celem przejęcia nad nim całkowitej kontroli. Swoją drogą to ciekawe, czy są dziś tacy, co za pewnik biorą udział Bin Ladena w zburzeniu Wież Wolności (jako religijnego terrorysty i fanatyka, a nie człowieka-marionetki poruszanego sznurkami przez władców świata), notabene światowego centrum giełdowych manipulacji, czy też udział Czeczeńców w zamachu na moskiewski teatr? A może Wielki Reżyser ma zupełnie inną twarz? Powinniśmy raczej zapytać, kto zyskał na tragicznych wydarzeniach z 11 września? Albo raczej, dlaczego amerykańscy konserwatyści nigdy nie zaakceptowali tzw. interwencji humanitarnych w Afganistanie, Panamie, Somalii, Bośni, Kosowie czy na Haitii i w Timorze Wschodnim?

207 Zapewne wielu z nas pamięta, jak sfingowano atak na amerykańską marynarkę, co dało pretekst do rozpoczęcia wojny w Wietnamie. Ten scenariusz powtarzano już wielokrotnie i za każdym razem z dobrym rezultatem. Zaś takie pytania, jak: dlaczego leczono Osamę Bin Ladena w amerykańskim szpitalu w 2001 roku, choć był on już w tym czasie najbardziej poszukiwanym terrorystą? Dlaczego aż 75 minut zwlekano z podjęciem akcji ratowniczej (z poderwaniem do lotu samolotów przechwytujących zgodnie z obowiązującymi procedurami) celem ratowania WTC? - Skąd wzięły się tajemnicze eksplozje wewnątrz wież WTC, bez których nie doszłoby do tak dramatycznego naruszenia siły nośnej konstrukcji? - Jakim cudem Bush oglądał uderzające w wieże samoloty, choć tego dnia telewizja niczego nie pokazywała? Jak to się stało, że od razu wiedziano, kto stoi za zamachami, zasypując tymi informacjami media, choć służby specjalne nie były fizycznie w stanie tak szybko poznać scenariusza wydarzeń? - Dlaczego wyparował samolot, który uderzył w Pentagon? - Kto tuż przed runięciem WTC zasypał giełdy akcjami przedsiębiorstw, których aktywa znacznie straciły na wartości po terrorystycznym ataku? - takie i im podobne pytania są jedynie potwierdzeniem siłowego wprowadzania zamordystycznych przepisów Nowego Prawa, które wkrótce obejmą obywateli Nowego Porządku. Na naszych oczach tworzy się nowe prawa i przywileje, które całkowicie ograniczą przepisy krajowe i lokalne. Powstaje nowa historia, która ponadnarodowym korporacjom daje przywilej władania światem, a obywatelowi tego świata - wielki guzik, czyli nic! Tylko społeczny ignorant może dojść do wniosku, że stoi oko w oko z niezamierzonymi działaniami o dobrych intencjach, że wojna z terroryzmem nie jest przykrywką dla usiłowań zmierzających do rozciągnięcia władzy nad całym gatunkiem, a oglądane przemiany nie są pretekstem do generowania niewolniczego prawodawstwa. Dlaczego w najbardziej uprzemysłowionych państwach świata, gdzie działają największe ponadnarodowe korporacje, stworzono tzw. prawodawstwo dyskryminujące, dające nieograniczoną władzę tzw. aparatowi ścigania. Wolność słowa oraz gwarantowane prawa obywatelskie przestały istnieć. Teraz każdy obywatel pod pretekstem walki z terroryzmem może być w majestacie prawa osadzony w areszcie bez wyroku i pozbawiony wszelkich należnych mu praw. Dotyczy to nie tylko zwyczajnych obywateli, ale wszystkich organizacji społecznych, politycznych i gospodarczych. Tak daleko może sięgnąć prawo? A mówimy tylko o nowej roli prawa w życiu mieszkańca globu. Z technicznego punktu widzenia będzie on wkrótce identyfikowalny w każdym punkcie globu, i to nie tylko za sprawą mikrochipów, które już zaczyna się wszczepiać obywatelom w USA i Wielkiej Brytanii. Również najnowocześniejsze urządzenia biometryczne, co powtórzę po raz drugi, identyfikujące ludzi nawet po zapachu, kształcie ucha, tęczówki oka, odcisku warg a nawet po sposobie poruszania się - są już dziś zdolne wykryć każdego z nas (tropionego). Wielkie nadzieje pokłada się w termografie, pozwalającym na wykrycie obiektu ruchomego na podstawie charakterystycznego rozkładu ciepła na twarzy. Także będący w fazie testów satelita Quickbird, potrafiący śledzić ruchy

208 wszystkich obiektów na ziemi, nie pozostawia złudzeń co do tego, w jakim kierunku zmierza świat. Pozbawiony anonimowości obywatel, wyposażony w cyfrowy pieniądz, śledzony przez własny telefon komórkowy (każde takie urządzenie ma być wyposażone w urządzenie namiarowe), prędzej czy później stanie się pionkiem w grze wielkich tego świata. A kiedy wypadnie z szachownicy, kiedy implementuje się mu nową pamięć lub wszczepi w mózg specjalny procesor, jak zrobiono to w Centrum Neuroinżynierii w los Angeles, stanie się wyjątkowo... bezpieczny. Jeszcze jedna ciekawostka. Nim runęły wieże World Trade Center (znokautowane przez wyszkolonego w CIA Osamę Bin Ladena, a poprzedzone spiskowym wysadzeniem biurowca Alfreda M. Murraha w 1995 roku)), rząd amerykański dysponował 15 milionami dawek Dryvaksu, szczepionki wyprodukowanej przez firmę Wyeth-Ayers Laboratories jeszcze w latach 70. Było to remedium na wirusa ospy, który już 25 lat temu miał być definitywnie zniszczony. Po nowojorskiej tragedii, kiedy zagrożenie bronią biologiczną stało się faktem, nagle ni stąd, ni zowąd władze federalne ogłosiły, że dysponują dawkami dla ponad 500 min osób. Czyżby ktoś gdzieś przewidział scenariusz wydarzeń? Owszem, istnieje poważne zagrożenie atakiem zmutowanych wirusów, gdzie wąglik, gorączka Q, tularemia, tyfus i bruceloza dzierżą palmę pierwszeństwa w wyścigu o trofeum dla najdoskonalszego biologicznego zabójcy, jednak jasnowidztwo i handlowa zaradność Urzędu Bezpieczeństwa Narodowego USA nawet w tym kontekście wydają się godne podziwu. Atak na WTC i Pentagon to powtórzenie starego chwytu w rozgrywkach politycznych. Kiedy w czasie drugiej wojny światowej rosły nastroje pacyfistyczne w społeczeństwie amerykańskim, to nic innego jak klęska w Pearl Harbour wstrząsnęła sumieniem Amerykanów, przekształciła ich w krwiożerczych mścicieli i co ważniejsze - wytworzyła w akcie zemsty ogromny kapitał żywy i finansowy. Odsłona historii z tamtych lat zdaje się potwierdzać, że prezydent Franklin D. Roosevelt doskonale przewidział skutki zatajenia faktów o zbliżającej się tragedii w Parl Harbour. To dzięki jego jasnowidczym posunięciom USA i NATO mogły potem przejąć kontrolę nad światową populacją. Prawdą jest jednak twierdzenie, że to nie głowy państw i szefowie wielkich korporacji rządzą światem, ale tajne ugrupowanie, które stoi w cieniu wielkiej polityki i wielkiego kapitału. I choć 51 procent największych podmiotów gospodarczych pozostaje w prywatnych rękach, a tylko 49 procent jest korporacjami państwowymi, z czego pewna część znajduje się i tak pod wpływami prywatnych grup interesu, i choć w samych tylko Stanach Zjednoczonych majątek wąskiej grupy najbogatszych powiększył się w ostatnim dziesięcioleciu trzykrotnie, podczas gdy całe społeczeństwo uległo znacznej pauperyzacji - to ma to jedynie znaczenie opisowe, bo kwestia sposobu tworzenia nowego obrazu świata to zupełnie inna para kaloszy. Ekonomia i kultura przybierają masowo ogólnoświatowy charakter. Banki, linie lotnicze, giełdy papierów wartościowych, imperia medialne, dosłownie cała światowa gospodarka globalizuje swoją działalność, gdyż globalizacja zapewnia całkowitą bezkarność. W samych tylko Stanach Zjednoczonych dochodzi rocznie do

209 fuzji firm wartych co najmniej 70 mld dolarów. Wymazywanie granic, poniekąd słuszne ze społecznego punktu widzenia, uczyni z ekonomii system naczyń połączonych niepodlegający jakiejkolwiek kontroli. Sprawi, że zyski zaczną się przedkładać na sumy wręcz niewyobrażalne, które w całości trafią tam, gdzie są adresowane. Na przykład Titanic, z racji swojego ogólnoświatowego dostępu, przyniósł dochód szacowany na 1.8 mld dolarów, sumę niemożliwą do uzyskania, gdyby był wyświetlany tylko w kraju producenta. Stąd powstaje potrzeba natychmiastowego podporządkowania ludzi, którzy stają się wyłącznie produktem (międzynarodowym). Zwyczajni ludzie i tak nic nie znaczą. W wielu krajach to tło życia bogatych, w innych poszukiwana klasa robotników, a w tzw. cywilizowanych państwach to manipulowane owce, które można strzyc na wszelkie sposoby. Nawet w USA, uważanym za ostoję demokracji, oskarżony o jakiekolwiek przestępstwo obywatel, chociażby o niezapłacenie mandatu, może być postawiony przed sądem i pozbawiony całego majątku. Na usługi tego procederu stworzono specjalny paragraf nakładający na dobra, a nie na ich właściciela, areszt za złamanie prawa, co w praktyce oznacza konfiskatę mienia. Jeśli obwiniony okaże się niewinny, to majątek i tak może przejść na własność skarbu państwa. Przejmowanie takich dóbr to obecnie jeden z najbardziej dochodowych interesów, którymi zajmują się wyspecjalizowane agencje rządowe, przeznaczające uzyskane tą drogą fortuny na... różne cele. Taki smutny los spotkał już setki tysięcy mieszkańców tego wymarzonego raju. Nastająca era planetaryzmu wykształci nowy model myślenia i egzystencji. Tu nawet obecna potęga: USA stoi na pozycji przegranego, więc oskarżanie władz USA o tworzenie nowego porządku przez amerykańskich intelektualistów jest tylko grą słów (neoliberalny kapitalizm zrealizuje i tak swoje skrajne postulaty). Przykładem są zmowy cenowe producentów, obejmujące swoim zasięgiem cały świat. Przyjęty w 1989 r. w USA Sherman Act. - ustawa pozwalająca karać zmowy cenowe - choć zmiażdżył wówczas trust kolejowy, stalowy, mięsny czy słynny Standard Oil Company Johna Rockefellera, powoli wymyka się spod rządowej kontroli. Owszem, jeszcze niedawno Departament Sprawiedliwości rozbił największy w historii USA kartel, ale to i tak wojna z wiatrakami, gdzie łamie się tego, kto idzie chwilowo w odstawkę. Kary pieniężne także tu nic nie zmienią bo władza jest warta poświęceń. Co prawda, grzywny o łącznej wartości 725 min dolarów ostudziły nieco szwajcarski koncern farmaceutyczny Roche, niemiecki BASF i sześć mniejszych firm za zawyżanie cen produkowanych przez nie witamin, 460 min dolarów odpalił francuski koncern Lafarge, brytyjski BPB i niemiecki Knauf za dzielenie rynku w Europie, ale to tylko antrakt przed właściwym występem większych grup kapitałowych. Akceptowalne straty w walce o nowe prawo finansowe. Wiedzą o tym wszyscy i bez skrupułów monopolizują rynki. Tylko w piętnastu najbardziej rozwiniętych państwach należących do OECD w ciągu ostatnich lat wykryto aż 250 zmów cenowych. Fala napiera z takich rozmachem, że już wkrótce rządy mocami urzędów antymonopolowych stracą nad tym panowanie. Coraz to nowe afery odsłaniają smutny obraz rzeczywistości:

210 podporządkowani światowej finansjerze politycy dbają tylko o interesy wielkich korporacji. Dobro kraju i ich wyborców to czysta propaganda. Dość wspomnieć 0 polskiej ustawie o biopaliwach, przyjętej na skutek działań silnego lobby producentów owych dodatków do paliw. Ustawa przeszła (dziś znowu zawieszona), choć świat motoryzacji raz po raz apelował o rozsądek, pokazując dziesiątki ekspertyz, z których wynika, że wręcz pożerające silniki i rury wydechowe biopaliwa wyszarpią z kieszeni Kowalskiego ok. 8 tys. złotych rocznie. I kto na tym zyska? „ Globalizacja umożliwia również ekspansję nielegalnych sieci i transakcji na całym świecie... - pisze Hans T. Van Veen . - Procedury finansowe ułatwiają ukrycie poczynań o charakterze przestępczym, zaś rosnąca wymiana towarowa zwiększa możliwości przemytu i oszustw... Podczas gdy zwolennicy legalności i ci, co optują za wzmocnieniem sił porządkowych, rywalizują między sobą w mediach 1na arenie politycznej, dwa światy, jeden skupiający specjalistów od egzekucji prawa, i drugi, przestępczy, coraz bardziej umacniają swoją władzę nad społeczeństwem... Podobnie do ponadnarodowych koncernów przedsiębiorcy o charakterze przestępczym działający w bardziej zorganizowanej formie rozszerzają swoje międzynarodowe operacje do takiego stopnia, że ich znaczenie w społeczności świata i ekonomii przekracza znaczenie rządów". Szlachetne oblicze owych ponadnarodowych korporacji wygląda dość ponuro. Przemysł zbrojeniowy to temat wyeksploatowany i nie będę o tym nawet wspominać, toczył i będzie toczyć naszą krew i pot z ciężkiej pracy. Bank Światowy to jego kolejna odsłona, to jak pożenione rodzeństwo. To właśnie tajne prawo bankowe doprowadziło do powstania granic państwowych, które jeszcze w XVII wieku praktycznie nie istniały. Dzisiaj na odwrót, dla ekspansji banków potrzebna jest ich... likwidacja. Przemysł farmaceutyczny rzuca na rynek leki będące nieprzydatnymi substancjami a nawet silnymi truciznami, zaś wiele zasadnych odkryć naukowych w świecie farmacji umiera śmiercią naturalną bądź zostaje zniszczonych procedurami. Jeśli i to nie pomaga, szykanuje się naukowców, pozbawia tytułów a nawet uprowadza, byle wymazać ze społecznej świadomości niepopularne poglądy. Tworzy się mity mające przedłużać ludzkie życie, a w rzeczywistości je niszczące, jak chociażby słynna historia z pokojami tlenowi (wylęgarniami wolnych rodników) i naświetlaniem rentgenowskim, które jest sprawcą 60 procent przypadków zachorowań na raka, czy dowcip z najlepiej sprzedającym się na świecie lekiem antydepresyjnym: PROZAC-kiem, będącym w rzeczywistości bardzo silną substancją zaburzającą zdolności umysłowe i wyzwalającą niepohamowaną agresję, przez co wiele niewinnych ludzi trafiło do więzienia, a w samych tylko USA 25 tys. straciło życie. FDA otrzymała kilkadziesiąt tysięcy raportów o niekorzystnych reakcjach na Prozac, ale nic w tej sprawie nie zrobiła, podobnie jak nie zastopowała Halicionu, innego leku psychotropowego, zakazanego na szczęście już w niektórych krajach. Także u nas można zafundować sobie pranie

211 mózgu, kupując Cipramil, lek - uwaga - mający powstrzymywać nas od robienia niepohamowanych zakupów, który tak naprawdę jest lekiem z grupy prozacu. Kolejny mit (głupota?) - ideowe akcentowanie middle-class, której członkowie odczuwają przymus posiadania coraz większej ilości dóbr i uzyskiwania coraz większego uznania. Za ten luksus i iluzoryczną estymę gotowi są zapłacić najwyższą cenę, oddając się w całkowitą niewolę pracy. Dążenie do blichtru i posiadania tak dalece pochłania uwagę światowej klasy średniej, iż stereotyp rodziny w ogóle przestał tu funkcjonować, zaś partnerów dobiera się na jedną noc. Miast światową literaturę czyta się fachowe poradniki, co i gdzie kupić. Trzeba przecież wiedzieć, że benzyna jest o 15% tańsza w Grecji, na wina wydamy we Włoszech i Grecji do 30 % mniej, piwo i alkohole wypite w Czechach i Słowacji dadzą podwójny zysk, markowe kosmetyki sprowadzone z Włoch pozwolą zaoszczędzić jedną trzecią sumy, która przydadzą się do zakupu sprzętu elektronicznego w Holandii, który jest wart połowę tego, co w Anglii. Zaskakująca jest przy tym biochemiczna szczęśliwość klasy średniej. U buddystów, uważanych za najszczęśliwszych ludzi na świecie, najbardziej aktywny jest tzw. lewy płat przedczołowy, odpowiedzialny za uczucia pozytywne, podczas gdy prawy płat przedczołowy jest odpowiedzialny za uczucia negatywne. Oba zaś płaty przedczołowe rejestrują nasze emocje, nastrój i temperament. Skanowanie mózgu szczęśliwego wyznawcy buddyzmu i cieszącego się sukcesem zawodowym Europejczyka dowiodło, iż tylko u tego pierwszego mamy do czynienia ze wzmożoną aktywnością lewego płata przedczołowego. Czyżby więc radość z życia nie była uzależniona od stanu posiadania? A może mamy tu do czynienia z chorobliwą chęcią posiadania porównywalną z telewizjomanią, kiedy to występują takie charakterystyczne dla chorób psychicznych objawy, jak: histeryczne reakcje, nadpobudliwość i zespół odstawienny? Może dlatego poszukiwacze luksusu w pogoni za wyszukanym zbytkiem popełniają przestępstwa kilkakrotnie przekraczające straty wynikłe ze zwyczajnych rozbojów i włamań? Gorączka bogactwa, kolejny wyścig szczurów, staje się normą całkowicie odczłowieczającą sens pracy i korzystania z efektów tej pracy. Powoli wykształca się społeczeństwo ślepo dążące do bogactwa, ciężko pracujące na owo bogactwo i ginące w pogoni za tym bogactwem. Typowa robotyka. Tę robotykę skutecznie wspierają neurobiolodzy, którzy pomagają handlowcom zgłębić tajemnicę naszych wyborów podczas robienia zakupów. Neuromarketing zrodził się 10 lat temu, kiedy neurobiolog Antonia Damasio odkrył, że podczas robienia zakupów uaktywniają się nie tylko obszary mózgu odpowiedzialne za myślenie racjonalne, ale także te, które odpowiadają za powstawanie emocji, co wyraża się w odmiennym sposobie reakcji na dany produkt. I chociaż nie można fizycznie nakłonić ludzi do kupna danego produktu, to jednak można do tego wykorzystać komunikację kulturową która wykorzystuje sygnały na trwale zapisane w naszym systemie nerwowym, przez co pośrednio kontroluje nasze reakcje. I kto bez skrupułów wykorzystuje tę wiedzę? Przyjrzyjmy się teraz przemysłowi farmaceutycznemu tak od podszewki, zobaczmy, co tak naprawdę fachowcy z tej gałęzi gospodarki nam oferują.

212 Ritalin, ważna pozycja na liście leków niebezpiecznych dla ludzkiego zdrowia. Wynaleziony z myślą o agresywnych więźniach, których nie udawało się okiełznać metodami współczesnej psychologii, z siłą uderzenia większą niż kokaina miał przerabiać ich na potulne baranki. Operacja się udała i lek zaczęto potajemnie stosować w amerykańskich szkołach, rzekomo celem uspokojenia młodzieży. Afera wybuchła, gdy okazało się, że Ritalin zmienia osobowość. Nazywana hormonem młodości substancja DHEA, mająca poprawiać kondycję fizyczną, polepszać pamięć i nastrój, zapobiegać cukrzycy i chorobom układu krążenia, według australijskich naukowców nie tylko nie spełnia tej roli, ale sama jest przyczyną wielu takich schorzeń, np. zawału serca (poprzez mnożenie komórek piankowatych, powodujących odkładanie się blaszek miażdżycowych). Wiara w ten cudowny środek na odmłodzenie była i jest fałszywa. Prawdziwe jest pojawiające się na ciele pań owłosienie i powiększanie się prostaty u mężczyzn. Steroidalny estrogen, stosowany w leczeniu po menopauzie i jako środek antykoncepcyjny, jest ściśle związany z wystąpieniem raka śluzówki macicy i piersi. Viagra - potencjał kliniczny tego leku jest rzekomo tak duży, że rekompensuje szereg działań ubocznych, takich jak: bóle głowy, uderzenia krwi do głowy, infekcje dróg moczowych, zaburzenia wzroku, biegunkę, zawroty głowy, wysypki, ustanie pracy serca, wrzody żołądka, ataki depresji, bezsenność i nadmierną wrażliwość na światło. Pfizer, firma produkująca ten specyfik, nie zaprzecza, że objawy te mogą być skutkiem zażycia leku. Ale co tam... Popularna aspiryna, środek mający zwalczać zawał serca i powstrzymywać przed wylewami do mózgu, tak naprawdę dobrze spisuje się tylko jako substancja podwajająca ryzyko wystąpienia wrzodów żołądka i krwawień do jamy brzusznej. Tamoxifen znany jako Nolvadex, najpopularniejszy lek przeciwko rakowi piersi, sam jest przyczyną raka macicy, raka wątroby, raka żołądka, raka okrężnicy i raka odbytu, oraz oczywiście... raka piersi. Ma swój niechwalebny udział w zakrzepach krwi, w uszkodzeniach oka i w nasileniu objawów menopauzy i depresji. Starczy? Dr Hal Huggins, który odkrył jatrogenny charakter choroby Alzheimera, udowadniając, że wywołują ją amalgamaty, czyli srebrne wypełnienia stomatologiczne, które z łatwością przenikając barierę krew-mózg, sukcesywnie zatruwają mózg oraz system nerwowy - za swoje wywrotowe odkrycie został na 20 lat pozbawiony licencji, a obrona dobrego imienia i prawdy kosztowała go nerwowe załamanie i 700 tysięcy dolarów. Choć zatrucie rtęcią pochodzącą ze srebrnych wypełnień zębów jest głównym czynnikiem sprawczym Alzhaeimera i dotyczy blisko 12 procent populacji, co ma znamiona epidemii (ludobójstwa), a więc co wymaga interwencji rządu, to wysiłki owego rządu polegały na maksymalnym wyciszaniu sprawy, przy czym odbieranie licencji na wykonywanie zawodu stomatologa należało do najłagodniejszych form perswazji. To samo zamieszanie mamy wokół fluoryzacji, która miast zmniejszać próchnicę zębów, sprzyja pękaniu kości, powstawaniu niedoczynności tarczycy, uszkadza mózg, nerki i paradoksalnie... zęby.

213 Za podobne rewelacje usiłowano zniszczyć karierę i dorobek naukowy francuskiego biologa Gastona Naessensa. Trafił on do więzienia za wynalezienie i zastosowanie wielu rewelacyjnych leków, w tym stabilizatora układu immunologicznego. Jest on również odkrywcą somatydu, substancji subkomórkowej, zdolnej do samoreprodukcji, więc praktycznie niezniszczalnej, która znajduje się we wszystkich płynach biologicznych, tak zwierzęcych jak i roślinnych. Dalekosiężne idee Naessena do tego stopnia burzą stare paradygmaty, że otwarcie mówi się o pisaniu podręczników medycyny od nowa. Lecz optyka, mikrobiologia, hematologia i onkologia ani myślą ulec nowościom i po staremu leczą chorych z miernymi efektami. Drogą wyzwolenia nauki, łamiąc paradygmaty, poszedł David Hudson, który opracował metodę odzysku rodu i irydu, pierwiastków będących prawdopodobnie owymi somatydami, cząstkami o wymiarach od 0,6 (rod) do 1,8 (iryd) angstrema, które znajdują się w krwi i w niewytłumaczalny sposób budują struktury życia. Właśnie rodowi i irydowi przypisuje się podobną rolę do tej, jakie spełniało sproszkowane białe złoto w komorze królewskiej i jaką spełnia rozsypywane przez Sai Babę święte wibuti. Koszt uzyskania jednej uncji tych pierwiastków, a tyle jest konieczne do wyleczenia z AIDS, Hudson wyliczył na... 3,5 dolara. Rod i iryd, co najciekawsze, stanowią 5 procent ciężaru suchej masy tkanki mózgowej, i to w stanie wysokospinowym, co umożliwia komunikowanie się komórek między sobą za pomocą nadprzewodnictwa, czyli jak gdyby bez uwzględnienia wymiaru i czasu. Prócz uruchomienia szeregu procesów leczniczych oba pierwiastki skutecznie podnoszą poziom świadomości, a to już stanowi zagrożenie dla ustalonego ładu. Coraz więcej lekarzy przyznaje, że atakujące świat dziwne epidemie raka i choroby układu immunologicznego są rezultatem masowych szczepień za pomocą skażonych szczepionek. I choć urzędnicy o tym wiedzą nikt nie ośmieli się przeciwstawić wszechpotężnemu Urzędowi ds. Leków i Żywności. Ujawnianie takich informacji, jak masowe produkowanie przez Litton Bionetics broni biologicznej, jak wytworzenie szczepionek przez laboratoria firmy Merc, Sharpe&Dohme (przy wsparciu Centrum Chorób Zakaźnych i Urzędu ds. Leków i Żywności), które przyniosły AIDS-a i Ebola, przypominanie, że nakazana prawnie podawana dzieciom szczepionka przeciwko polio (podawana zupełnie niepotrzebnie) zawiera niebezpieczne zanieczyszczenia pochodzące od małp - wszystko to jest w trybie natychmiastowego kasowania uznawane za wymysły. Podanie do publicznej wiadomości, że doktor bakteriologii Bernie Eddy odkryła w szczepionce przeciw polio nowego wirusa, który uśmiercał zaszczepione nim małpy, nie tylko przeszło bez echa, ale z powodu zagrożenia utratą pracy i funduszy na inne badania otoczyło tę sprawę ( jak i tysiące jej podobnych) kordonem urzędowej tajemnicy. Ruth Brown, prekursorka radioniki, już w latach trzydziestych skonstruowała Homo Vibra Ray'a, przyrząd, za pomocą którego można było diagnozować i leczyć chorego na odległość. Medycyna akademicka z pomocą urzędu federalnego wtrąciła Drown do więzienia, a wiele skonstruowanych przez nią aparatów zniszczyła. I choć dzisiaj głośno już o porządku Bhoma, opolach morfogenetycznych Sheldrake'a

214 i holograficznym umyśle Karla Pribrama, to nie wiadomo, jak długo jeszcze tak doniosłe wynalazki będą przed światem ukrywane. Radionikę wciąż spycha się na margines nauki tylko dlatego, że umiejętnie podpatruje energetykę organizmów żywych. Co jakiś czas słyszymy o nowych przyrządach poruszanych siłami umysłu, jednak nic nie wskazuje na to, aby weszły one do powszechnego użytku. Termin znikające projekty świadczy raczej o tym, że statystycznie rzecz ujmując, coraz mniej urządzeń tego typu ociera się o wnioski patentowe. Równie mało szczęścia co R. Brown miał dr Ryke Geerd Hamer, który trafił do więzienia na mocy niejasnego prawa wprowadzonego jeszcze za czasów Hitlera. Po odkryciu, że u podstaw raka leży mechanizm podświadomego szoku, który koncentryczną falą rozchodzi się w mózgu i stamtąd trafia do docelowego organu, uszkadzając go, zaś przerzuty raka wynikają ze zwyczajnego strachu przed śmiercią - jest ostro zwalczany przez niemieckie i europejskie sądy, co jest zrozumiałe, gdyż rozpowszechnianie wiedzy o nowej medycynie oznacza początek końca medycznofarmaceutycznego kompleksu. Dr Hamer, znajdując wydarzenie będące przyczyną szoku emocjonalnego, po jego lokalizacji w mózgu i w odpowiednim organie fizycznym, rozpoczyna terapię, uzyskując sukces w ponad 90 procentach przypadków, co jest statystyczną odwrotnością skuteczności konwencjonalnego leczenia. Na łaskę zapomnienia zasługują jedynie ci odkrywcy, którzy bez szemrania pozwalają utajniać własne wynalazki, jak to się stało w przypadku pierścienia Dotta, przywracającego chorym komórkom właściwy poziom energii i polaryzacji. Kiedy fundacja imienia Slona-Ketteringa zniszczyła wszystkie urządzenia, przy pomocy których leczono raka, dr Dott mógł spokojnie wrócić do swojego zamku i pogrążyć się w... religijnych rozważaniach. Opornych nęka się, nachodzi, ośmiesza lub zwyczajnie likwiduje. Notorycznie odrzuca się, ignoruje i zwalcza poglądy przeczące przyjętym teoriom, czyli staremu skapitalizowanemu porządkowi rzeczy Szczepionki DPT (przeciwko dyfterytowi, kokluszowi i tężcowi) oraz MMR (przeciwko odrze, śwince i różyczce) zamiast pomóc, zwiększają ryzyko zapaści właśnie na te choroby, i to aż pięciokrotnie. Zakłada się, że stosowane przeciwko arytmii serca leki, mające chronić przed zawałami, tylko w latach siedemdziesiątych i tylko w USA były przyczyną przedwczesnego zgonu 20-70 tysięcy ludzi. Z kolei szczepionka MMR jest przyczyną zaburzeń behawioralnych, jelitowych i prawdopodobnie autyzmu. Podawanie dzieciom neurotoksycznego Thiomersalu, zawierającego rtęć, jest jedną z głównych przyczyn autyzmu. Świat medyczny wie o tym od dawna, a mimo to stosowanie szczepionki zawierającej ten morderczy środek wciąż wzrasta. Nadto podawana niemowlętom ustawowa dawka aż stukrotnie przekracza tzw. dawkę bezpieczną. Dopuszczanie do obiegu tak zabójczych leków w przypadku dzieci to nie jest błaha sprawa. Jednak nie ma na świecie takiej siły, która by przemysł

215 farmaceutyczny i jego przedstawicieli posadziła na ławie oskarżonych. Swój swojego nie ruszy. Co najbardziej bulwersuje, to całkowite lekceważenie chorych. Ocenia się, że 87 procent leków nie jest dostatecznie przebadanych, choć ich ostateczną tzw. użytkową ocenę powinno się przyjmować jako podstawę właściwej ekspertyzy dopiero po 5-10 latach aplikowania ich wybranej grapie pacjentów. Innymi słowy, większość leków jest dopuszczana do sprzedaży bez stosownych certyfikatów. Ich jakość też pozostawia wiele do życzenia. Władze brytyjskie odkryły, że szczepionka przeciwko polio była wytwarzana na bazie serum bydlęcego wątpliwej jakości, i to w okresie, gdy BSE osiągała najwyższe notowania w skali zagrożeń. Do 1993 roku w Wielkiej Brytanii blisko 11 milionów osób, zwłaszcza dzieci, otrzymało pod różnymi postaciami szczepionki przeciwko odrze, śwince, różyczce, dyfterytowi i kokluszowi wytworzone na bazie materiału bydlęcego. Dziś poważnie traktuje się ostrzeżenie o możliwości wystąpienia z tego powodu epidemii, która może uśmiercić 250 tysięcy ludzi. Podobne zagrożenie stanowi promieniowanie rentgenowskie, które przez dziesięciolecia uważano za zbawienne dla zdrowia. Naświetlania radem aplikowano jako cudowny środek na niemal każdą dolegliwość. I chociaż już w 1927 roku H J. Muller otrzymał nagrodę za udowodnienie, że promienie Rontgena powodują dziedziczne uszkodzenia DNA, do dzisiaj stosuje się je w medycynie, usprawiedliwiając to wysokim wskaźnikiem diagnostycznym. Właśnie z bezpiecznymi dawkami przenikającymi organizm podczas badania wiąże się dziś ponad połowę przypadków zachorowań na raka. Zresztą, z powodu zbyt częstego poddawania się badaniom rentgenowskim oraz tomografii komputerowej liczba powodowanych takimi badaniami przypadków nowotworowych zwiększyła się na świecie w ciągu ostatnich dwóch dekad prawie dwukrotnie. Badania Johna Gofmana mówią wprost: 60 procent wszystkich zachorowań na raka w USA jest związanych bezpośrednio z zastosowaniem promieni Rontgena. W sieci można odnaleźć informacje mówiące o tym, jak w latach siedemdziesiątych Amerykańskie Stowarzyszenie Rakowe i Narodowy Instytutu Raka, manipulując statystykami, obniżyły zalecany do naświetlań wiek badanych kobiet z pięćdziesięciu do czterdziestu lat, przez co zapadalność na raka przewodowego DCIS wzrosła o 3000 procent. Co groźne, mammografia, prócz szkodliwości samego promieniowania, jest tak samo zawodna w wykrywaniu guzów piersi jak ręka lekarza, czemu wbrew naukowym dowodom zaprzeczają najwięksi producenci sprzętu mammograficznego: Siemens, DuPont, General Electric, Eastman Kodak i Piker. A Zeneca, inicjator Miesiąca Świadomości Raka Piersi jest zarazem producentem leku przeciwko temu schorzeniu, który to lek wywołuje co najmniej cztery inne typy raka u kobiet, z rakiem piersi włącznie. Powtórka z rozrywki... Niektórzy pamiętają jeszcze czasy, kiedy to na topie było spożywanie butelkowanej wody wzmacnianej radem, zwanej popularnie blaskiem słońca w płynie. Do tego ,.grona atomów dla zdrowia" dodajmy jeszcze inhalacje radonem, radioaktywne pasty do zębów i radioaktywne kremy do opalania, i faszerowane

216 radem tabliczki czekolady sprzedawane jako odmladzacze. Paranoja czy dobrze przemyślane posunięcie? A może tak wróci do łask ekspres do kawy napędzany plutonem, który gotowałby wodę przez sto lat bez potrzeby wymiany paliwa, jak to proponowała firma Monsanto, ta sama od genetycznie modyfikowanej żywności? Chyba wróci, skro uran stosuje się już powszechnie jako komponent nawierzchni drogowych i materiałów konstrukcyjnych (ble-ble-ble). Równie niebezpieczne są wszelkiego rodzaju terapie hormonalne, zalecane jako złoty środek na niemal wszystkie choroby związane ze starzeniem się organizmu, i nie tylko. Tymczasem już po dwóch latach stosowania takich kuracji zapadalność na wiele chorób znacznie wzrasta, np. na zawał serca i wylewy, czego nie zaobserwowano w grapach pacjentów nie stosujących zapobiegawczego leczenia hormonalnego. Im dłużej trwa terapia hormonalna, tym bardziej wzrasta ryzyko powikłań. Jednocześnie medialnoreklamowa siła Premarinu, dominującego w takich terapiach estrogenu, w ostatnich latach tak wzrosła, że osięgnęła na rynku farmaceutycznym miliardowe wartości. Zyski czerpie też medycyna z chemioterapii, choć ta konwencjonalna metoda leczenia przynosi mizerniej sze efekty niż połączenie diety z witaminami i lewatywą. Jeśli jakiś lek nie przynosi korzyści FDA, lub - co gorsze - jest prawdziwą formułą zdrowia, jak to ma miejsce w przypadku ibogainy, środka narkotycznego całkowicie bezpiecznego i skutecznie leczącego z każdego narkotycznego uzależnienia - wtedy całej sprawie ukręca się łeb. Kiedy próbowano wprowadzić na amerykański rynek przeciwrakowy lek Gastona Naessensa, to nie tylko nie dało się tego zrobić, ale poważne kłopoty spotkały wydawnictwo starające się promować lek nie zatwierdzony przez FDA. Równie mało szczęścia miała dr Hulda Clark z Północnej Dakoty, stosująca innowacyjną metodę antyrakową którą zamknięto w więzieniu za uprawianie zawodu lekarskiego bez pozwolenia, a potem niszczono procesami. Podobny los spotkał swego czasu R. Rife'a i naszego rodaka draS. Burzyńskiego. Pracujący w klinice Tacoma dr Jonathan Wright czekał niespełna dziesięć lat, nim pozwolono mu wrócić do zawodu po tym, jak siłami agentów federalnych FDA wdarła się do lecznicy, konfiskując „dowody winy". Podobnie energiczną akcję podjęło policyjno- medyczne komando w stosunku do prowadzących klinikę zdrowego człowieka dr J. Rancourt i naturoterapeuty dra von Winterfeldt-Schuberta z Quebecu, których niekonwencjonalne metody leczenia wzbudziły uzasadnione obawy co do możliwej zmiany całej teorii leczenia ludzkiego organizmu. Rene Caise, odkrywczym Essiaca, ziołowego preparatu na raka, nie otrzymała wydawanej przez Parlament Ontario zgody na prowadzenie praktyki lekarskiej, bo równałoby się to z uznaniem preparatu za remedium na tę przypadłość. A ortodoksyjna medycyna, wsparta skompromitowaną chemioterapią i napromieniowywaniem, legitymująca się uleczalnością raka na poziomie... 3 procent (tak ładnie ujmuje się w statystykach przeżywalność pacjentów) - jest zwyczajnie usankcjonowaną mordownią. Chęć zysku molocha medyczno- farmaceutycznego, zarabiającego na jednym pacjencie (dane w USA) do 160 000 dolarów jest porównywalna z pazernością przemysłu zbrojeniowego. Tak ujmując

217 temat, łatwiej nam te wszystkie machinacje zrozumieć. Nadto integracja wielkich spółek w ponadnarodowy kompleks farmaceutyczny, wykupujący udziały w szpitalach i klinikach, wkrótce doprowadzi do tego, że przed chorym nie będzie istniała żadna alternatywa leczenia. Będzie się musiał poddać jedynej dostępnej terapii, bez względu na jej koszt. Supernagrody czekają tylko na sprzymierzeńców farmaceutycznego truciciela. Komercyjny model sprzedaży opiera się na uruchomieniu całej sieci agentów terenowych, którym podlegają bezpośrednio lekarze, od decyzji których zależy rodzaj przepisanego na recepcie specyfiku. Za dyskretną usłużność pobierają niebagatelne honoraria. W samych tylko Stanach Zjednoczonych na zjednanie lekarza przemysł farmaceutyczny wydaje rocznie 13 tysięcy dolarów. Przy czym tak zwane sławy naukowe inkasują na dodatek akcje, idące w setki tysięcy dolarów. To spowodowało, że lekarze stali się największą grupą marketingową przy wprowadzaniu leku na rynek. Najczęściej faworyzują bezwartościowe zlepki chemiczne, za to odpowiednio drogie. Chyba właśnie dlatego lekarze są jedną z najczęstszych przyczyn śmierci swoich pacjentów. W USA sklasyfikowano ich na trzecim miejscu, po zgonach spowodowanych zawałem serca i rakiem, wpisując na ich konto liczbę grubo powyżej dwustu tysięcy zmarłych (zabitych). W Europie skala tego zjawiska jest równie przerażająca: 70 tys. zgonów i poważnych zaburzeń zdrowotnych wynikłych po przyjęciu leków syntetycznych. W Australii też mamy do czynienia z masowym wymieraniem pacjentów. Same szpitale zajmują trzecie miejsce w kategorii największych zabójców, tuż po zawałach serca i raku. W przypadku krajów mniej rozwiniętych w ogóle nie prowadzi się takich statystyk. Może to i dobrze, bo wielu ma za słabe serce, by zapoznawać się z epitafijnymi kronikami. A jeśli kochają horrory, to mogą dać się namówić przez domowego lekarza na testowanie cudownych, innowacyjnych medykamentów czy środków kosmetycznych, które niewątpliwie mają same zalety. Rzecz w tym, że to gnioty, rzecz w tym, że lekarz skasuje okrągłą sumkę, a producent otrzyma prawa do sprzedaży specyfiku, bo zaliczył testy. A jak to działa, sprawdzą miliony zachęconych odpowiednią reklamą nabywców. Właśnie dlatego przez pięć do dziesięciu lat po udzieleniu zezwolenia na produkcję leku aż 87 procent tych specyfików, jak już wspomniałem, jest do końca nie zbadanych. Są do bani. Wynika to z prostej przyczyny: testowany lek podawany jest ochotnikom w małych dawkach, będących ułamkiem dawki przepisywanej potem przez lekarza. Po znadzorowaniu fizjologicznych reakcji osób przyjmujących lek, na podstawie analiz krwi i moczu, ze szczególnym uwzględnieniem kumulacyjnego zatrucia, polegającego na rozciągniętym w czasie, odkładaniu się toksyn w organizmie - lek dostaje zielne światło i trafia do aptek. Dlatego dopiero po pięciu latach okazało się, że przepisywany kobietom ciężarnym, cierpiącym na zaburzenia emocjonalne okresu ciąży i połogu, Talidomid powoduje deformacje płodów. Inny zabójca: Benoxaprofen, przepisywany osobom ze schorzeniami artretycznymi, u ludzi starszych, u których substancje czynne pozostawały w organizmach znacznie dłużej niż u osób młodych, prowadził do nieodwracalnych uszkodzeń nerek.

218 Przy poruszaniu takich problemów, gdy dochodzi do kontrolowanego zamachu na ludzkie życie, kwestie finansowe nie mają już żadnego znaczenia. I to czy na medykamencie farmaceutyczny dyktator zarabia 100 czy 1000 procent, nikogo już nie interesuje. I chyba o to chodzi... Dlatego też wciąż ukrywa się prawdę o dobroczynnej roli bakterii, a czyni z niej wroga numer jeden, którego należy zniszczyć za wszelką cenę, stosując w tym celu - a jakżeżby inaczej - skuteczne środki farmakologiczne. Przecież taka praktyka wybijania bakterii powoduje właśnie zagrożenie dla zdrowia, a nawet 1życia. Bakterie nie tylko że nie wywołują chorób, ale są pożytecznymi organizmami, które pomagają w rozkładzie martwego materiału komórkowego po zakończeniu przez komórki organizmu swojego normalnego cyklu życiowego. Wspomagają proces oczyszczania z nagromadzonych produktów rozpadu i toksyn. Ingerencja w nie niszczy bezpośrednio systemy organizmu. Bakterie i wirusy istnieją wszędzie, a toksemia rozwija się tylko wtedy, gdy dana osoba prowadzi niezdrowy tryb życia. Poza tym każdy zdrowy organizm sam broni się przed ingerencją bakterii i wirusów, a robi to tak doskonale, że naukowcy są tym faktem wręcz zdumieni. To się po prostu ukrywa. Leki, zabijając bakterie, są śmiertelne dla wszystkich form życia metabolicznego, włącznie z komórkami ludzkimi. Organizm miast poświęcać swoje wszystkie rezerwy energetyczne na walkę z intruzem, co zachodzi zawsze podczas głodówki, musi, jeśli już dopadła nas choroba, owe cenne siły tracić na usuwanie zastosowanych leków czy preparatów, bo jest z natury zaprogramowany na odtrucie. Eliminowanie nowo przyjętych substancji uznaje za pierwszoplanowe zadanie w procesie uzdrawiania. Właśnie dlatego w antyseptycznych szpitalach USA aż 2 min osób rocznie ulega zakażeniom. Kiedy w przypadku ostrego zapalenia oskrzeli, zatok, gardła i infekcji górnych dróg oddechowych podaje się antybiotyki, oznacza to, że ordynujący lek pediatra nie wie, iż przyczyną tych przypadłości są wirusy, a nie bakterie. Płukanie gardła solą lub ziołami, głodówka i inne domowe sposoby leczenia przynoszą dobre rezultaty aż w 75 procentach przypadków. Kolejnym mitem jest zakażenie przez zranienie. W przypadku czystego krwiobiegu do czegoś takiego w ogóle nie może dojść. Pojęcie choroby zaraźliwej jest jednakże aktualne, gdy organizm jest zatruty gnijącymi produktami w jelitach, które najpierw atakują organy trawienne, potem wydzielone z nich toksyny łatwo przenikają zdegenerowane ścianki jelit i osadzają się we wszystkich tkankach organizmu, przynosząc mu zgubę fizyczną i energetyczną. Ale i tu głodówka zdrowotna, trwająca 25-50 dni (w zależności od wagi osobnika) może przynieść całkowite wyleczenie. I to nawet w przypadkach ciężkich schorzeń fizycznych i psychicznych. Jednak darmowe leczenie to wyjątkowo brzydka sprawa i dostarczający leki przemysł farmaceutyczny woli tego nie popierać. Za fasadą rzekomej wiedzy medycznej organizuje się prawdziwe obozy dla odbiorców farmaceutyków. Tymczasem za prawie 95 procent wszelkiego typu schorzeń odpowiedzialny jest niezdrowy, wręcz godny pożałowania sposób odżywiania, który inicjuje procesy gnilne w jelitach, a więc wydzielanie toksyn

219 wprost do organizmu. Owszem, w drastycznych przypadkach lek może pomóc wybić florę bakteryjną, także własną, ale mówimy wówczas o leczeniu skutków, a nie przyczyn, bo organizm nadal będzie zatruwany. Jeśli już kogoś zainteresuje proces właściwego odżywiania, to dostępne na rynku tzw. odwadniające metody prędzej czy później kończą się przykrą niespodzianką. Nie powinno się ich stosować, nawet gdyby chwilowy spadek wagi ciała można było uznać za usprawiedliwiający. Wielu popełnia tu ten sam błąd, który jest przyczyną zdrowotnego kalectwa i w innych dziedzinach życia. Na przykład tłuszczomięsną metodę Atkinsa, gdzie tłuszcz spowija niczym celofanowa otoczka produkt białkowy w żołądku, można z powodzeniem przyrównać do intensywnego uprawiania sportu, który siłą mody niszczy stawy, rujnuje układ nerwowy i bombarduje ciało wolnymi rodnikami. Tak uczciwie mówiąc, to trzeba się doskonale w tym wszystkim orientować, by po raz kolejny nie paść ofiarą gangów żywieniowo-farmaceutyczno-medyczno- ubezpieczeniowych. Bo przecież na naszym zdrowiu nikomu, prócz nas, nie zależy. Dopiero nasze choroby i wykreowane modą potrzeby stanowią godny zabiegów produkt. Dlatego kartel firm farmaceutycznych zabiega usilnie o wprowadzenie zakazu sprzedaży witamin, soli mineralnych i ziół (!) A to wygląda już niewesoło. Nie od dziś wiadomo, że istnieją leki i sposoby likwidacji każdej choroby, lecz są i nadal będą one w niełasce, chyba że nastaną czasy, kiedy człowiek zdrowy będzie tak samo łatwo dawał się wykorzystywać jak chory. A przecież badania przeprowadzane w ostatnich latach wykazały, że człowiek chory nie może w ogóle zarazić człowieka zdrowego. Wirusy okazały się całkowicie obojętnym materiałem genetycznym, pozbawionym jakości życiowych, a bakterie rozmnażają się tylko na martwej materii organicznej. Poza tym naturalne choroby infekcyjne mają dobroczynny wpływ na dojrzewanie i rozwój układu immunologicznego, co starannie się przemilcza. Lecz i wówczas wirusy i bakterie nie są przyczyną choroby, lecz są obecne z jej powodu. Nawet superwiras HIV jest tak naprawdę zbitkiem komórkowych odpadów, które zyskały złą sławę dzięki wypróbowanej technice „kozła ofiarnego", albo raczej z powodu 40 mld dolarów, jakie już zainkasowano dzięki temu złotodajnemu mitowi. Chorobę sprowadzają zaburzenia energetyczne wywołane niezbornością podświadomości (pomijając udział mikoplazmy). Nie muszę dodawać, że w znacznej mierze są one wynikiem szkodliwej działalności programów, programów zakłócających energetyczną harmonię organizmu, którą przywraca światło, dźwięk i tlen. Nie potrzeba tu żadnych leków. Niestety, sposoby wykorzystania takich technik są wciąż zatajane. I tak można by wymieniać bez końca. Wszystko, z czym stykamy się na co dzień, umiejętnie nas otumania. Media lansują chorobliwy styl życia, bezsensowną wizję dowartościowywania się, która jest niczym innym tylko wzorcem zachowań sterującym naszą aktywnością. Tylko w ten sposób można było z cholesterolu, który jest w rzeczywistości substancją dobroczynną, uczynić czarny charakter, a z niosących śmierć szczepionek prawdziwe panaceum. Przecież gnębiąca świat epidemia dziwnych odmian raka i chorób układu immunologicznego jest rezultatem

220 masowych szczepień za pomocą zanieczyszczonych szczepionek, o czym służby medyczne wiedzą od lat. Przecież masowo stosowane antybiotyki, powtórzę po raz setny, działają tylko na komórki bakteryjne, nie imając się w ogóle chorób wirusowych, na których likwidację są rzekomo przeznaczone. Ich stosowanie przynosi więcej szkody niż pożytku, jeśli już ktoś odważy się mówić o jakimkolwiek pożytku. Prócz wybicia bakteryjnej flory jelitowej stają się przyczyną lekoodporności. Wówczas uodpornione, wytwarzające nowe białka bakterie zakażają bezkarnie organizm. Pojawiły się nawet szczepy odporne na wszystkie antybiotyki. Zresztą wiele szczepionek było stworzonych pro forma, dla samej chwały przemysłu farmaceutycznego, gdyż nigdy niczego nie leczyły, jak chociażby szczepionki przeciwko grypie, cholerze czy żółtej febrze. Jeśli jesteśmy przy szczepionkach, to warto wspomnieć o adjuwantach, czyli substancjach wspomagających dodawanych do szczepionek, które mają wzmagać reakcję immunologiczną na szczepionkę. Są to jednak ciała obce i poza nielicznymi wyjątkami, jak przyznaje dr Viera Scheibner, powodują działania uboczne: „Zapalenie stawów, bóle tkanki łącznej, powiększenie węzłów chłonnych, wysypki uczuleniowe, uczulenie na światło w postaci wysypki, wysypki w okolicy jarzmowej, chroniczne zmęczenie, chroniczne bóle głowy, nienormalną utratę włosów ciała, nie ulegające leczeniu ubytki skóry, owrzodzenia aftowe, zawroty głowy, osłabienie, utratę pamięci, napady, zmiany nastroju, problemy neuropsychiatryczne, uszkodzenia tarczycy, anemię, podwyższone OB., systemowy liszaj rumieniowy, stwardnienie rozsiane, stwardnienie zanikowe boczne, zespół Raynauda, syndrom Sjórgena, chroniczną biegunkę, nocne pocenie się i stany podgorączkowe". Także leczenie ortodoksyjnie wykazuje przerażająco niską skuteczność w porównaniu z tzw. metodami alternatywnymi. Nie chodzi tu bynajmniej 0 aromaterapię, akupunkturę, kręgarstwo czy tym podobne techniki, które są bardzo pomocne w procesie zdrowienia, ale o sprawdzone naukowo innowacje, które dają chorym uzasadnioną nadzieję na powrót do zdrowia bez konieczności pochłaniania kilogramów kosztownych leków. Na przykład dr Friedrich Douwes, ordynator z kliniki św. George'a w RFN, stosując hipotermię, uzyskuje 80 procent pozytywnych wyników w leczeniu niezłośliwego przerostu prostaty i 90 procent wyzdrowień w przypadku raka prostaty, jeśli kurację wspomaga się blokadą hormonalną. Grupy wielkiego kapitału położyły jednak na całej sprawie swoją rękę 1 przychylność opinii publicznej w propagowaniu tej formy leczenia stała się żenująco niska. Są też i jaskółki: krioterapia, czy fotodynamiczne usuwanie raka, ale metody te wciąż walczą o prawo do głosu. Większe nadzieje budzą osiągnięcia biologii cyfrowej, zajmującej się wpływem impulsów elektromagnetycznych na reakcje biochemiczne. J. Beneveniste, który wcześniej odkrył pamięć wody, wespół z D. Guillonetem udowodnił, iż molekuły i atomy mają swoją własną częstotliwość komunikacji wewnątrz i międzykomórkowej. Po zapisaniu tej częstotliwości i następnie odtworzeniu jej wprowadzono system biologiczny w błąd, wywołując reakcje nieuzasadnione rzeczywistym stanem organizmu. Wymuszono taką

221 sprawność organizmu, jaką ten utrzymywał w czasie powstawania zapisu. O metodzie tej, na szczęście, słyszy się coraz częściej. Nęci możliwość wpływania za pomocą fal elektromagnetycznych, akustycznych, a nawet swego rodzaju naturalnych hologramów laserowych na komórki żywego organizmu, na wymienianie między nimi informacji dotyczących ich ogólnego stanu, produkcji białek i enzymów, ich potrzeb, braków itd. Równie wielkie nadzieje budzą tzw. terapie genowe, gdzie niewielkie chipy DNA mają pokazać, co się dzieje w organizmie, gdy zaatakowane chorobą geny funkcjonują źle. Znamy ponad 6000 dysfunkcji spowodowanych przez uszkodzenia pojedynczych genów. Po zastąpieniu ich nowymi, chory zostałby uleczony. Najpoważniejszym problemem terapii genowej jest sposób dostarczania genów do komórek pacjenta. Jeśli to się uda, choćby z wykorzystaniem jako nośnika wirusów, pozostanie wciąż otwarta kwestia kosztów takiego leczenia, a nie będzie ono tanie, skoro przedsiębiorstwa biotechnologiczne wydają rocznie tylko w USA 15 mld doi. na tego typu badania. Prawdę powiedziawszy, małe są szanse na to, aby Panom Tego Świata zależało na szybkim powrocie człowieka do zdrowia, chyba że stworzy się nowe programy jeszcze skuteczniej go eksploatujące. Wówczas jest szansa na to, iż najnowsze osiągnięcia biotechnologii, jak wytwarzanie leków wprost w zwierzęcych i roślinnych organizmach, czy wytwarzanie organów dzięki klonowaniu ludzkich embrionów - będą masowo wykorzystywane. Świat pełen naukowych cudów - to brzmi trochę niewiarygodnie, ale kwestia pożenienia interesów firm farmaceutycznych i biotechnologicznych z dobrem człowieka jest - moim zdaniem - wciąż otwarta, choć w tej chwili budzi pewne zastrzeżenia. Ciesząca się wysokim statusem społecznym psychiatria, jedno z głównych źródeł dochodu przemysłu farmaceutycznego, to w rzeczywistości kolejny niewypał. Jej zaskakująco niska skuteczność zastanawia cały świat medyczny, co nie przeszkadza ordynować coraz większych dawek coraz to droższych leków. Sami lekarze przyznają że kroczą po omacku i nie znają właściwego biegu prowadzonego przez nich procesu leczenia. Co prawda, nie stosuje się już dzisiaj uszkadzających mózg elektrowstrząsów, jednak lista zaniedbań jest wciąż rażąco długa. Każda forma leczenia farmakologicznego, czy to dotycząca środków uspakajających, czy przeciwdepresyjnych, zawsze kończy się wystąpieniem poważnych skutków ubocznych, skutecznie deprecjonujących zamierzony efekt leczniczy, w wyniku czego trzeba stosować leki likwidujące na dodatek owe niepożądane skutki. Niechlubną kartę psychiatrii i psychologii kreślą liczne badania, ukazujące wręcz szkodliwą ich rolę (owych nauk) w leczeniu tzw. chorób psychicznych. Okazuje się bowiem, że odsetek wyleczonych pacjentów, cierpiących na różnego rodzaju choroby umysłowe, jest znacznie wyższy, gdy nie poddaje się ich żadnej hospitalizacji. Wystarczy cisza i spokój, a sił natury same usuwają wszelkie dysharmonie umysłu. (Mało tego, badania przeprowadzane na kanadyjskich więźniach wykazały, że do groźnych incydentów dochodziło znacznie częściej wtedy, gdy otrzymywali oni leki psychotropowe, mające uśmierzyć ich agresję). Wszelkie stany chorobowe wynikłe rzekomo z zaburzeń hormonalnych i braku równowagi chemicznej w mózgu, które zwyczajowo łagodzi się końskimi dawkami

222 psychotropów, ustępowały jak pod dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Co więcej, sami lekarze bez żenady przyznają, że każdemu człowiekowi można przypisać znaczącą patologię psychiczną i poddać go obowiązkowemu leczeniu, co oznacza, iż owa domniemana patologia jest jego stanem naturalnym. Może dlatego odsetek samobójstw wśród psychiatrów jest większy niż średnia ogółu społeczeństwa... Jednak to oni mają nadal prawo oceniać, kto jest niebezpieczny dla otoczenia, a kto nie. Czyżby więc psychiatria była kolejnym szalbierstwem XXI wieku? Kolejną formą społecznej manipulacji? Czy wielkie koncerny farmaceutyczne, kontrolujące edukację publiczną kupiły psychiatrię w celu utrzymania fałszywego przekonania, że choroba psychiczna jest zaburzeniem mózgu i że chorzy potrzebują leków do końca życia? Dlaczego taki środek jak Zoloft, mający leczyć z depresji, aż o 7 procent wykazuje mniejszą skuteczność od placebo? Niemal identyczne porównania dotyczą skuteczności aż połowy antydepresyjnych leków: one trują! Studia historyczne pokazują wprost, że chroniczne choroby psychiczne są fenomenem współczesnej cywilizacji zachodniej a nie zapiskami zaczerpniętymi z kronik medycyny. Dlaczego więc amerykańscy lekarze ordynują leki psychotropowe około 90 procentom nieletnich pacjentów? Zużycie psychotropów tak gwałtownie rośnie w tej grupie wiekowej, że w samej Europie zażywa je już ponad 6 procent dzieci, wśród których są nawet dwulatkowie. Po przeanalizowaniu ponad 900 tys. przypadków faszerowania dzieci psychotropami prof. Julie Magno Zito stwierdziła w opublikowanym na łamach „Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine" artykule, że w leczeniu zaburzeń zachowania stosuje się u dzieci preparaty odurzające będące pochodną amfetaminy, a nawet neuroleptyki przeznaczone wyłącznie do leczenia ciężkich psychoz. Większość tych leków nie została nawet należycie przetestowana a dawkuje się je na wyczucie. Przepisywany nadpobudliwym latoroślom Ritalin, choć daje natychmiastowy efekt już po 20 minutach, w aż 70 procentach przypadków jest przyczyną nadpobudliwości w dorosłym życiu. Czyżby kolejna metoda powolnego uśmiercania? Dawniej propagowano elektrowstrząsy i łobotomię, które wypuszczały na świat szeregi żywych trapów, dziś usypia się mózgi metodami bardziej wyrafinowanymi. Swego czasu psychiatrzy Freeman i Watts osobiście bawili się w wycinanie coraz większych fragmentów tkanki mózgowej, dzisiaj sterowanie zachowaniami społecznymi, czyli kontrola umysłów, odbywa się poza lekarskimi gabinetami i nosi nazwę farmakologii. Cały przemysł wykorzystania surowców wtórnych, który nie wykorzystywane technologicznie odpadki po prostu spala, to jeden z najbardziej zdradliwych zabójców. Wyzwalane podczas spalania śmieci dioksyny nawet w najmniejszych ilościach upośledzają czynności życiowe organizmu żywego, zmieniając także jego materiał genetyczny. Ponieważ rozpuszczalne w tłuszczach dioksyny (polichlorodibenzoparadioksyny kilka tysięcy razy silniejsze od cyjanku potasu) bez trudu przenikają przez błony komórkowe - wraz z pokarmem zawierającym tłuszcz zwierzęcy są magazynowane w komórkach ciała niczym skład amunicji. Zawiera je nie tylko krew, ale i mleko matki.

223 Samo spalenie 1 kg polichlorku winylu, najpopularniejszego i najczęściej palonego tworzywa, wytwarza 280 litrów chlorowodoru, który opadłszy na rzekę czy jezioro zamienia się w kwas solny. Dymna „dezaktywacja" poliuretanu, składnika uszczelek, tkanin, materaców - powoduje powstanie do 50 litrów cyjanowodoru. Szczęśliwy ten, kto uważa, że do skażeń wód i gleby przyczynia się tylko rolnictwo i tzw. przemysł produkcyjny. Nic bardziej błędnego: przemysł farmaceutyczny do tego stopnia degraduje środowisko naturalne, że stanowi to już zagrożenie dla życia. Najczęstszymi czynnikami skażającymi są: kwas fibrynowy, leki obniżające poziom lipidów i analgetyki (leki uśmierzające ból, jak ibuprofen i diclofenac), leki nasercowe zwane beta blokerami, leki stosowane w chemioterapii, antybiotyki i hormony. Obecność tych substancji stwierdza się nawet w wodach pitnych. Raport sporządzony przez Urząd Geologiczny Stanów Zjednoczonych na podstawie badań przeprowadzonych w Europie stwierdza jednoznacznie: „Najczęściej wykrywanym zanieczyszczeniem był coprostanol (steroid znajdujący się w fekaliach), cholesterol (steroid roślinny i zwierzęcy), N-N-dietyltoluamid (środek przeciwko owadom), kofeina (stymulant), triclosan (bakteriobójczy środek dezynfekcyjny), trój- i dwuchloretylowyfosforan (środek gaśniczy) i 4-nonylfenol (niejonizujący detergent metaboliczny). W 48procentach ścieków wykryto antybiotyki 14 spośród 22 możliwych do wykrycia antybiotyków stosowanych w medycynie i weterynarii. Inne związki to analgetyki (leki przeciwbólowe), leki przeciw astmie, antydepresanty, kodeina, kotinina (pochodna nikotyny), dwuchlorek benzenu, insektydy takie jak carbaryl, chlorpyrifos i cała gama leków hormonalnych oraz związków naśladujących działanie hormonów". U osób cierpiących na zespół chronicznego zmęczenia wykryto znaczące ilości pestycydów z grupy węglowodorów chlorowanych, mimo iż chorzy nie mieli z nimi styczności. Stężenie HCB (sześciochlorobenzen) u takich pacjentów dochodziło do 45 procent. Jednak i zdrowe osoby zawierały go aż 21 procent. Obecność 16 pestycydów stwierdza się nawet u niemowląt karmionych produktami tak renomowanych producentów pokarmów dla dzieci, jak Gerber, Heinz i Beech-Nut. Z tego osiem z nich uważa się za rakotwórcze. Wiele kontrowersji moralnych wzbudza fluoryzacja wody, która powoduje zmiany genetyczne. Pierwszy raz na masową skalę stosowali fluor naziści w obozach koncentracyjnych, co umożliwiało im łatwe kontrolowanie zachowań więźniów, świadomie czekających na śmierć. Podtruty fluorem mózg czyni bowiem z ludzi bierne ofiary manipulacji. Efekty były tak obiecujące, że Niemcy i Rosja rozważały poważnie uczynienie z niego narzędzia do sprawowania kontroli nad podbitymi narodami. Co nazistom wymknęło się spod kontroli, wróciło obecnie w tym samym zbrodniczym charakterze. Spiskowa teoria o zbawiennym oddziaływaniu fluoru na zęby, mijająca się z prawdą sprawia, że jego zawartość w wodzie znacznie przekracza dopuszczalne normy, które i tak prowadzą do znacznego spowolnienia reakcji sensorycznych i umysłowych.

224 Wykorzystanie fluoru, jako jednej z metod depopulacji rodzaju ludzkiego, też nie dziwi po tym, jak wielki kapitał USA już w latach trzydziestych oficjalnie poparł politykę eksterminacyjną, także w odniesieniu do własnego narodu. Kolejną odsłoną planowanego ludobójstwa było zaangażowanie ogromnych funduszy w rozwój broni biologicznych, co rozpoczęto po II Wojnie Światowej i co znalazło swój wyraz w „Memorandum 200" Biura Bezpieczeństwa Narodowego, gdzie czytamy: „Depopulacja powinna stanowić sprawę najwyższego rzędu w naszej polityce zagranicznej dotyczącej państw Trzeciego Świata. (... )zmniejszenie tempa przyrostu naturalnego w krajach Trzeciego Świata jest kwestią zasadniczą dla bezpieczeństwa narodowego USA. (...^dziesiątkowanie populacji Trzeciego Świata powinno być nadrzędną kwestią amerykańskiej gospodarki". Kiedy pracujący w Instytucie Rockeffelera naukowcy wszczepili komórki rakowe licznej grupie mieszkańców Puerto Rico (rok 1932), jeden z eksperymentatorów tak wyjaśnił przyczyny badań: „To najbrudniejsza, najbardziej leniwa, zdegenerowanci i złodziejska rasa zamieszkująca naszą półkulę... Wszyscy lekarze z rozkoszą eksperymentują na tych żałosnych istotach". Eksperymentów było znacznie więcej, i to coraz bardziej wyrafinowanych, jak środki antykoncepcyjne o długoterminowym działaniu, wywołujące szereg innych niekorzystnych efektów, a kilka dziesięcioleci później nastąpił gwałtowny wysyp wszelkiego rodzaju zmutowanych wirusów (jak AIDS), niszczących ludzki system immunologiczny. Przerażająca konkluzja o otwarciu biologicznej puszki Pandory nasuwa się sama. Przemysł kosmetyczny wykorzystuje blisko 5 tys. substancji, z których wiele truje, uszkadza wątrobę, skórę, mózg, a nawet zabija. Nie mówiąc już o wszelkiego rodzaju uczuleniach i alergiach. Prawie każdy kosmetyk w mniejszym lub większym stopniu zawiera w sobie substancje niebezpieczne dla zdrowia. Pomijając oczywiście kosmetyki produkowane na bazie naturalnych składników, mieszanych najczęściej na podstawie wskazówek naszych przodków, jak chociażby receptur Galena ( 200r. p.n.e.), gdzie kremy chłodzące tworzy się na bazie wosku pszczelego zmieszanego z oliwą z oliwek i wodą. Współczesne kosmetyki wzbogaca się inaczej. Utleniające farby do włosów (znane z mocy wywoływania raka pęcherza) zawierają diaminofenole i rezorcynę, szampony przeciwłupieżowe - dwusiarczek selenu, środki do pielęgnacji włosów - kwas tioglikolowy, dezodoranty - fenylosulfonian cynku, środki przeciwpotne - chlorowodorek glinowocyrkonowy, preparaty do depilacji - siarczki metali alkalicznych; pudry i zasypki talk, preparaty do usuwania skórek wokół paznokci - wodorotlenek sodu i potasu, środki do pielęgnacji skóry i włosów - nadtlenek wodoru, środki do barwienia brwi i rzęs azotan srebra, preparaty do ochrony przez promieniowaniem UV - benzophenon-3, dezodoranty - ksylen, ketony i aldehydy. Kosmetyki to jedno ze źródeł zwyrodnienia stawów, wszelkiego rodzaju raka, uszkodzeń układu nerwowego, oddechowego i trawiennego oraz wydzielniczego. Mają niewątpliwy udział w uszkadzaniu układu wydzielania hormonalnego. To

225 przyczyna wielu chorób psychicznych i deformacji płodów. To główne źródło schorzeń skórnych. Wpaja się nam wiele nowatorskich rozwiązań kosmetycznych, zmusza do stosowania całych kompleksów połączonych synergistycznie kremów i odżywek i przekonuje do ich skuteczności, choć z prawdą ma to niewiele wspólnego. Bardzo dziś popularne filtry UVA i UVB, mające chronić nas przed szkodliwym wpływem dziury ozonowej, to historia całkowicie wyssana z palca. Nie dość, że ich składniki przenikają do wnętrza organizmu, zasilając potoki trucizn, z którymi organizm i tak nie potrafi się uporać, to na dodatek nie tylko, że nie blokują niebezpiecznego tzw. bakteriobójczego UVC, ale jeszcze zwiększają ryzyko zachorowań na czerniaka, powodując mutacje w chromosomach komórek poprzez interakcję chemikaliów ze światłem. O zawartości kancerogenów nie ma już co wspominać. Konsorcja kosmetyczne bawią się na całego, wpompowując szkodliwe chemikalia w kremy ekranujące promieniowanie słoneczne. Sięgają po związki będące dosłownie substytutem estrogenu. Szczurzym samicom, potraktowanym takimi cudami, macica zwiększyła się dwukrotnie jeszcze przed okresem dojrzewania. Badania wykazały, że najpoważniejszym źródłem powikłań związanych z nadmierną absorpcją promieni słonecznych jest niewłaściwy styl życia i dieta, bogata w tłuszcze nienasycone i produkty ich utleniania. Poważną przyczyną zachorowań na czerniaka jest za to długotrwałe poddawanie się oddziaływaniu lamp fluorescencyjnych, a nie światła słonecznego. Mówimy tu o ekranach monitorów, telewizorów czy promieniowaniu popularnych świetlówek i żarówek energooszczędnych. Co najdziwniejsze, właśnie naturalne przebywanie na słońcu, bez stosowania jakichkolwiek filtrów, znacząco osłabia negatywne skutki owych technicznych niszczycieli. Blokowanie dostępu do ciała pełnemu spektrum światła słonecznego powoduje powstanie szeregu groźnych chorób, nawet poważnych schorzeń neurologicznych, zaś umożliwienie mu kontaktu ze skórą odwrotnie - nie dość, że przyczynia się do wydzielania szeregu witamin) dość wspomnieć o naturalnej witaminie D), substancji hormonalnych, jak melatonina, to na dodatek usprawnia w organizmie cały układ wydzielania wewnętrznego. Podobnie ma się rzecz z modnymi barami tlenowymi, gdzie aktywne osoby, kierujące się przekonaniem, że nadwyżka tlenu w organizmie pozwala lepiej rozwijać mięśnie i usprawnia organizm - siedzą w maskach tlenowych i zachłystują się porcjami świeżego tlenu. Co prawda wypijają wcześniej specjalnie witaminizowany koktajl, który ma ich zabezpieczyć przed wolnymi rodnikami, ale nikt ich nie informuje, że owo zabezpieczenie działa dopiero po kilku godzinach. Do tego czasu wolnorodnikowe pociski uszkadzają wszystkie elementy komórek, w tym również materiał genetyczny. A spustoszenia mogą być znaczne, jeśli zafundujemy sobie kilkadziesiąt godzinnych sesji, do czego namawia każdy kierownik baru. Wiadomo, że każda komórka ciała potrzebuje do podtrzymania swego życia pewnego stężenia dwutlenku węgla, około 7 procent. Ten biologiczny wymóg zostaje spełniony, kiedy nasz wdech i wydech mieszczą się w granicach normy, kiedy dwutlenek węgla pozostaje w równowadze z tlenem. W czasie hiperwentylacji lub oddychania czystym tlenem zachodzą w organizmie niekorzystne reakcje

226 chemiczne, których rezultatem jest utrudnione przenikanie tlenu z krwi do tkanek ciała. W rzeczywistości tkanki cierpią z powodu głodu tlenowego, zwłaszcza mózg, mimo iż krew jest bogata w tlen. Może takie właśnie informacje (obok cennika) 0 skutkach długotrwałego prze wentylowania winny widnieć przed wejściami do barów tlenowych. Czy jest to jednak powód do rozpaczy, skoro powietrze poza maską tlenową jest tak zatrute, iż nawet boża pomsta nic tu nie pomoże? „Dwie spośród trzech osób umierających wskutek wdychania zanieczyszczeń zabija choroba wieńcowa lub zawal" - ostrzega prof. Arden Pope, epidemiolog z Brigham Young University. „Zanieczyszczenia znajdujące się w miejskim powietrzu zwiększają ryzyko chorób serca o 31 procent. To porównywalne z ryzykiem, na jakie narażeni są palacze papierosów!" - twierdzi prof. George Thurston z New York University. Zanieczyszczenia poprzez płuca dostają się do całego organizmu. Zmienia się skład krwi i degradacji ulega tkanka płucna. Pył i dajmy na to dwutlenek siarki czy tlenek azotu - rujnują wręcz układ krążenia. Samo zmniejszenie cząstek pyłów atakujących płuca do ok. 10 mikrometrów aktywizuje nowotwory, a nieznaczny wzrost stężenia mikrocząstek spalin do ledwie 25 mg w metrze sześciennym powoduje wzrost zawałów o 91 procent. W takim towarzystwie bary tlenowe wypadają wcale nie najgorzej. Przemysł spożywczy to cicha śmierć, która dostarcza nam genetycznie 1chemicznie zanieczyszczoną żywność. Spójrzmy na przykład na mięso, cukier i osławiony aspartam. Mięso, o czym mało kto wie, to wcale nie taka chwalebna kopalnia aminokwasów i protein. To przede wszystkim martwa substancja organiczna, rozkładające się, obniżające nasze wibracje zwłoki, nasz przysłowiowy gwóźdź do trumny. Cukier (rafinowany): biała śmierć, sprawca poważnych schorzeń fizycznych i psychicznych. Owe czyste węglowodany to bezpośredni producent metabolitów toksycznych. Niszczy każdy narząd naszego organizmu, wypłukuje z nas metodycznie każdą cenną witaminę i substancje mineralne wspomagające trawienie i detoksykację. Jest przyczyną zachowań psychotycznych, wzmaga schizofrenię, powoduje senność i upośledza zdolność zapamiętywania. Zresztą jego negatywny wpływ na mózg jest tak znaczny, że w wielu klinikach przed rozpoczęciem leczenia psychiatrycznego przeprowadza się test na tolerancję glukozy, w celu ustalenia, czy dany organizm jest zdolny do przyswajania cukru. Z czysto trawiennego punktu widzenia cukier jest bombą fermentacyjną, która w szybkim czasie uszkadza wszystkie organy wewnętrzne. Aspartam, sztuczny słodzik dodawany między innymi do coca-coli i pepsi- coli, a produkowany przez międzynarodowego znanego nam już giganta Monsanto, jest tak toksyczny, że wywołał swego czasu prawdziwą wrzawę naukową. Jednak amerykański Urząd ds. Żywności i Leków (FDA), słynący z bezkompromisowej obrony własnych interesów, dopuścił ową substancję do obiegu. I nic dziwnego, gdyż od lat pozostaje ona kurą znoszącą złote jajka. Aspartam, zawarty we

227 wszelkiego rodzaju dodatkach witaminowych i ziołowych wchodzących w skład zdecydowanej większości napojów, lizaków, wyrobów deserowych, piekarniczych itd., niszczy procesy fizjologiczne naszych dzieci z siłą porównywalną do umiejętnie dawkowanej supertrucizny. Tymczasem wytwarzany z kory brzozowej ksylitol, naturalny słodzik, nie tylko nie wywołuje żadnych skutków ubocznych, jak jego syntetyczni bracia, ale wpływa korzystnie na zęby, stabilizuje poziom insuliny, przywraca normalną konsystencję kości i zapobiega rozwojowi bakterii w jamie ustnej i jelitach, także bakterii odpowiedzialnych za owrzodzenia i raka żołądka. Czy słyszał ktoś, w którym sklepie można go nabyć, w centrum czy w tym na rogu? A jeszcze w latach sześćdziesiątych można go było zdobyć w niektórych państwa Europy i w Japonii. Przemysł spożywczy to nie tylko półki zastawione paczkami żywnościowymi, to także bolesny temat hodowli zwierząt. Zwierzęta hoduje się w warunkach urągających wszelkim normom etycznym. Męczone, bez możliwości ruchu, faszerowane hormonami i karmione zatrutą podnoszącą opłacalność chowu żywnością jak to ma miejsce z BST, umożliwiającym zwiększenie mleczności krów 0 15 procent - trafiają w końcu na nasz stół jako biochemiczne hybrydy. Nim jednak włożymy do lodówki te ładnie pachnące kawałki, powinniśmy wiedzieć, że od chwili uboju zwierzęcia przeszły one jeszcze długą drogę technologicznych obróbek, które nie tylko nie pozbawiły ich trucizn, ale dodały kolejne, zwiększające jedynie zyskowność produktu. Zwierzęta tuczne, i nie tylko, karmi się specjalnie preparowaną chemicznie karmą w której spory dodatek stanowią zwierzęce 1 ludzkie odchody, do czego oficjalnie przyznaje się część europejskich rządów. Z pewnością nie każdy zdaje sobie sprawę z tego, że zwierzęta hodowlane, których okres wydajności produkcyjnej dobiega końca, jak kury nioski czy mleczne krowy, także przeznaczane są na ubój, choć ich żylaste i stwardniałe mięso raczej nie nadaje się do użytku. Mięso takich wyeksploatowanych zwierząt rozmiękcza się, wstrzykując im przed zarżnięciem enzym rozmiękczający, który rozpuszcza organy wewnętrzne. Potem takie mięso trafia do konserw z karmą dla zwierząt oraz jako pełnowartościowy dodatek pokarmu dla dzieci oraz do pasztetów (!) To, że z kilograma szynki robi się dziś jej 3 kilogramy, wie każdy kucharz, obserwujący skaczący na patelni kawałek tak podrasowanego mięsa. Nie każdy jednak zdaje sobie sprawę z tego, jak mocno toksyczne jest owo mięso. Nam w 90 procentach oferuje się mięsa ze sztucznie wpompowaną wodą środkami chemicznymi, wkładami sojowymi i oczywiście polifosforanami, których dopuszczalną granice podniesiono w ostatnich latach aż dwu- i półkrotnie (do 5000 mg na kilogram gotowego wyrobu). Co czeka nasze żołądki, skoro takie praktyki stają się normą w całej Unii Europejskiej? Sam wstrzykiwany do mięsa azotyn sodu, glutaminian sodu i askorbinian sodu to trucizny, które w obowiązujących dawkach stanowią zagrożenie nie tylko dla zdrowia, ale również dla życia. Są to tak silne trucizny, że dodanie azotynu sodu powyżej 0,0125 g na kilogram mięsnego produktu może okazać się katastrofalne w skutkach, a kumulacja tych trucizn i tak oznacza szybsze żegnanie się z tym światem...

228 Mówiąc o przemyśle spożywczym, nie wolno nam zapominać o związanym z nim, wypromowanym przezeń przemyśle kulinarnym. Niemalże wszystkie rodzaje zestawów pokarmowych, z jakimi spotykamy się na co dzień, można zaliczyć do rytualnych form zbiorowego samobójstwa. Głośno reklamuje się wszelkiego typu diety odchudzające i zdrowotne, w tym nieracjonalne metody Kwaśniewskiego i Atkinsa, a całkowicie pomija proces trawienia produktów w układzie trawiennym, gdzie tak jak zestawienie pokarmów, ważna jest ich kolejność. Na marginesie muszę wyjaśnić, że ani ograniczenie się do spożywania produktów roślinnych, ani oddawanie hołdu pokarmom zawierającym wielkie ilości białka czy węglowodanów, bądź zauroczenie dietami akcentującymi tłuszcze nie jest najlepszym rozwiązaniem i prędzej czy później odbije się w postaci wszelkiego typu chorób ( na tym polu godna uwagi jest tylko piramida zdrowia opracowana przez Waltera Willetta z Uniwersytetu Harvarda). Ponadto człowiek szukający poratowania w dietach - z powodu niedostatku wydzielanej serotoniny - wykazuje organiczną awersję do tzw. normalnego sposobu odżywiania. Prawdą jest też, że prawie 90 procent chorób (poprzez osłabienie organizmu), na jakie cierpi współczesny człowiek, wynika właśnie z nieodpowiedniego doboru składników żywnościowych. I tak tworzy się lista obejmująca wszystkie plagi zdrowotne, jakie zna medycyna. Powiem otwarcie: współczesny przemysł spożywczy, zapychający rynek bezwartościową sztuczną żywnością wespół z kulinarnym zabójcą to największy usankcjonowany kulturowo morderca naszych czasów. To machina niszcząca zdrowe tkanki organizmu wszelkiego typu toksynami, także tymi powstałymi w wewnętrznych procesach zaburzonej fermentacji. Nie tylko rujnuje nasze zdrowie, ale co gorsza - skutecznie ogranicza długość naszego życia. I to nie o lata, ale o dziesiątki lat. Coraz częściej się mówi, że prawidłowo odżywiający się człowiek, bynajmniej nie rezygnujący z chwil kulinarnego zapomnienia, ale potrafiący prawidłowo zestawiać produkty żywnościowe, powinien z powodzeniem w pełni sił dożyć 100-120 lat. Pytanie tylko: komu to potrzebne? Towarzystwom ubezpieczeniowym? „Oprogramowanie" żywieniowe jest sprawcą wszelkiego typu zaburzeń psychicznych, które na równi z fermentem jelitowym czyni z człowieka worek treningowy współczesnej medycyny. Anoreksja, bulimia, ortorektyzm etc. - to przecież współczesne słownictwo. Czy może być lepiej? Nie wiem. Ale mogłoby być. Ale do tego potrzebne jest odtrucie organizmu, czyli zdrowa żywność, której wciąż brakuje, która jest genetycznie modyfikowana nie w celu zwiększenia zbiorów, bo i tak są one w znacznej części niszczone dla podtrzymania cen rynkowych, ale w celu wywoływania w naszych organizmach niekorzystnych zmian metabolicznych. Do tego potrzebny jest zwyczajnie zdrowy rozsądek, lecz programy religijne i społeczne mają na ten temat zupełnie inne zdanie. Prócz wspomnianych patentów na rośliny gotowe są co pozornie zakrawa na szaleństwo, patenty prywatyzujące zwierzęta, które czekają tylko na sprzyjające ich wyłonieniu czasy. Niedługo wszystkie zasoby wody pitnej na kuli ziemskiej zostaną przejęte przez grupę międzynarodowych korporacji żywnościowych i wodnych

229 nawet w tych krajach, w których są one dobrem narodowym, a więc stanowią własność ogólną. Kiedy demontaż granic umożliwi wejście ponadnarodowych koncernów do tych krajów, będą one musiały podporządkować się prawu globalnemu i to, co stanowiło dotąd ich własność, jak chociażby zasoby wody pitnej, pozostanie poza ich zasięgiem, zostanie po prostu sprywatyzowane. Zresztą żaden kraj nie jest w stanie oprzeć się presji wywieranej przez triadę gospodarczą zrzeszająca Japonię, USA i Unię Europejską pozostające w rękach oligarchii finansowej. Wystarczy przeczytać przewodnik po GATS (Traktat Ogólny w Sprawie Handlu w Usługach), by przekonać się. że Światowa Organizacja Handlu przestała się liczyć z interesami narodowymi i już niebawem zmonopolizuje cały rynek światowy, niszcząc jakąkolwiek konkurencję. Co to oznacza w skrócie? Ano likwidację związków zawodowych i bezpłatnego lecznictwa, monopolizację dostaw wody pitnej i... sprywatyzowanie edukacji. Prywatyzacji nie unikną nawet takie działy zabezpieczeń społecznych jak więziennictwo i sądownictwo. A co oznacza wyłączenie aparatu sprawiedliwości spod kurateli państwa, wiedzą wszyscy. Potem zapłacisz za tlen i prawo do poruszania się. I będziesz wspominał dobre czasy bez tivi. Nawet nie wiem, czy napomykać w tym miejscu o trafiającej na półki genetycznie modyfikowanej żywności. Po nieoficjalnych doniesieniach, że transgeniczna żywność powoduje znaczące zmiany w najważniejszych organach wewnętrznych oraz mózgu, opór konsumencki stał się tak duży, że nawet największe sieci hipermarketów zaczęły sponsorować ośrodki badawcze udzielające wsparcia teoretycznego rolnikom produkującym żywność naturalną. Jednak w celu utrzymania wysokich cen owych produktów - marnuje się ich nadwyżki. W samej Europie pod egidą Wspólnej Polityki Rolnej Unii Europejskiej niszczy się miliony ton produktów spożywczych wartych miliardy dolarów, i to produktów dopuszczonych już do konsumpcji. Przy czym sam koszt utylizacji żywności oscyluje w granicach miliarda dolarów. Gdybyśmy zamierzali w tej chwili poruszyć temat środków chemicznych stosowanych w rolnictwie, głównie pestycydów i herbicydów, to zwyczajne stwierdzenie, że woda deszczowa, powstała przecież z odparowanej wody gruntowej ( doprawionej antrazyną alachlorem i setką innych toksycznych środków), nawet nie dorównuje normom czystości obowiązującym dla wody pitnej - ucina wszelkie dyskusje. Ucinają ją także rządy wielu państw. W USA za wygłaszanie negatywnych opinii o wszelkiego rodzaju pestycydach, którymi niepotrzebnie się opryskuje rośliny, grożą poważne sankcje i procesy sądowe. Przemilcza się fakt, że takie kancerogeny, jak herbicydy, pestycydy i szereg toksycznych chemikaliów stosowanych w rolnictwie wywołują dziesiątki niebezpiecznych chorób, w tym kilka najgroźniejszych odmian raka (np. raka piersi), a setki innych chorób wspiera w ich biologicznej agresji. Ale omawianie tej kwestii i tak blednie przy porównaniu z eksperymentami, jakie przeprowadza się bezpośrednio na ludziach w USA i Kanadzie, gdzie opryskuje się z lotu ptaka ogromne połacie ziemi a nawet wielomilionowe miasta nieznanymi substancjami, które niszczą układ oddechowy, genetyczny i immunologiczny i są przyczyną nie tylko śmierci zwierząt, ale i ludzi.

230 Nieoficjalnie mówi się nawet o przygotowaniach do... odstrzału ludzi w setkomilionowych ilościach. W takim kontekście problem zatrutej wody wygasa sam... Póki co wyssana z palca historia o śmiercionośnym cholesterolu nabija kabzę przemysłowi wytwarzającemu środki zapobiegające zbyt wysokiemu jego poziomowi, co tylko w USA przedkłada się na wartość 60 mld dolarów rocznie. Podobny chwyt zastosowano w przypadku soi, tworząc mit o jej cudownych właściwościach zdrowotnych. Nie zmienią tej mistyfikacji żadne słodziki i syntetyczne składniki masowo pchane do sojowych produktów. Jedynie sfermentowana soja (w takiej postaci spożywają ją Chińczycy) jest pozbawiona większości toksycznych składników. Do najgorszych z nich zalicza się inhibitory enzymów, blokujące trawienie protein, co prowadzi do patologicznych zmianach w wątrobie, a nawet do powstania raka. Hemaglutynina powoduje zlepianie czerwonych krwinek, a wraz z inhibitorem trypsyny hamuje wzrost. Kwas fitynowy utrudnia przyswajanie wapnia, magnezu, miedzi, żelaza i cynku. Fitoestrogeny zaburzają pracę układu dokrewnego i zwiększają wydzielanie hormonu aktywizującego tarczycę. Genistein wywołuje hiperplazję nabłonkową czyli rozrost komórek poprzedzający stany złośliwe. Soja to jeden z nielicznych produktów posiadających tak szeroką dokumentację naukową. Mimo pewnych zalet, spożywana w nadmiarze, stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia. Jej maksymalna dawka nie powinna przekraczać 25 gramów dziennie. Przekroczenie już tej ilości stwarza u mężczyzn ryzyko wystąpienia bezpłodności. Od niedawna mamy do czynienia z kolejnym zamachem na nasze życie. Mam na myśli nabierające masowego charakteru napromieniowywanie żywności. Dzieje się tak zarówno w USA jak na Dalekim wschodzie. Napromieniowuje się nasiona, jak i żywność gotową do spożycia. Ma to zapobiec niekorzystnemu kiełkowaniu nasion i bulw roślinnych oraz ma przedłużyć okres przydatności produktów do spożycia. Promieniowaniem jonizującym traktuje się wszystko, co tylko można, nawet zioła i produkty, którym to wyraźnie szkodzi, jak mleko i artykuły nabiałowe. Wydzielanie się w tym „konserwującym" procesie substancji t toksycznych, cuchnięcie, rozpad tłuszczów i inne niespodzianki - nikogo nie wzruszają A kogo to obchodzi, że tak bezceremonialnie traktowane konserwy zmieniają ludzkie DNA? Potrzebę sterylizowania żywności usprawiedliwia się koniecznością wyeliminowania szkodliwych dodatków, które dotąd opóźniały proces psucia (te szkodliwe dodatki wcześniej miały nie być szkodliwe). Zapomina się przy tym jednak, że w celu przywrócenia napromieniowanej żywności dawnych walorów smakowych szpikuje się ją nowymi, równie zdradliwymi substancjami, mającymi także charakter rakotwórczy. Tymi dodatkami są: azotyn sodu, aflatoksyny, siarczan sodu, kwas askorbinowy, BHA (fenolowy przeciwutleniacz), bromek potasu, trójfosforan sodu, chlorek sodu i glutation. Wykorzystanie odpadów nuklearnych do napromieniowywania żywności to pomysł establishmentu nuklearnego, który kosztowne składowiska odpadów nuklearnych przekształcił w dochodowe promienniki żywności. Stosowane w nich dwie najbardziej toksyczne dla człowieka substancje: cez-137 i kobalt-60

231 z łatwością zmieniają skład chemiczny produktów, niszcząc zawarte w nich najważniejsze grupy witamin i powodując wydzielanie licznych trucizn, przez co u spożywających takie produkty ludzi pojawiają się w lawinowym tempie zdegenerowane komórki. Będą pojawiać się jeszcze szybciej, jeśli przejdą projekty sterylizacji gleby oraz napromieniowywania całej produkcji żywności, w tym ziół, herbat, przypraw ziołowych a nawet orzechów. A takie próby podejmuje już w Australii przedsiębiorstwo Steritech Pty Ltd. Symbol dolara nawet z mleka uczynił bezwartościowy produkt. Tu mogliśmy jak dotąd wybierać między jego zakupem albo odstawieniem na półkę. W przypadku masowo degenerowanej żywności takiego wyboru już mieć nie będziemy. I żadne superbiotechnologie pomocne w zwalczaniu chorób, mające być panaceum na wszystkie plagi egipskie XXI wieku, nic tu nie wskórają. Bo też nic nie będzie w stanie zatrzymać procesu niekontrolowanych zmian genetycznych, jakie zdeformują następne pokolenia. A przecież żywność można konserwować w bardziej humanitarny sposób: ultradźwiękami, impulsami świetlnymi czy poddawać liofilizacji, dzięki czemu zachowuje swoją świeżość i aromat nawet przez 20 lat. Zwłaszcza tę ostatnią metodę powinno wziąć pod uwagę zrzeszające 100 tys. ludzi w ponad 45 krajach stowarzyszenie Slow Food (Międzynarodowy Ruch dla Ochrony Prawa do Przyjemności), promujące tradycyjną kuchnię, a obrzucające kamieniami przeciwników byle-jakiego jedzenia. Skoro już zatrzymaliśmy się przy przemyśle jądrowym, to warto zauważyć, że niemal wszystko, co tyczy się jego planów i funkcjonowania, otoczone jest mgiełką tajemnicy, a wszelkie komunikaty o awariach i skutkach katastrofalnych wycieków radioaktywnych się przemilcza. Kisztym i Czarnobyl to tylko wizytówka tego, co się naprawdę dzieje. Zaniedbania w zakresie bezpieczeństwa w zakładach jądrowych oraz brak stosownej ochrony przed promieniowaniem degradują nie tylko środowisko i łudzi w sąsiedztwie elektrowni, ale poprzez wszelkiego rodzaju nieprzewidziane wypadki i niemożliwość bezpiecznego składowania odpadów nuklearnych uderzają w życie wszystkich gatunków na Ziemi. Dosłownie i w przenośni. I żadna szczelna kurtyna tajemnicy wokół przemysłu jądrowego tego stanu nie zmieni. Oszustwa przemysłu spożywczego dotyczą także naszych upodobań kulinarnych. Chemicznie zniekształcona żywność odbiera nam przecież radość zjedzenia tego, co chcielibyśmy uznawać za zdrowe i smaczne. W tej chwili moje słowa mają osobisty charakter i dotyczą dwu pokarmów, które lubię od dziecka: mleka i chleba. Nie mam zamiaru po raz wtóry wspominać, że zachwalające nienasycone kwasy tłuszczowe przyzwyczajenia kulinarne, promowane czerwonym mięsem, nabiałem, frytkami i hamburgerami - to powolne uśmiercanie mózgu, na którego ratowanie przeznacza się rocznie bajońskie wręcz sumy. Same dopalacze mózgu, czyli substancje zwiększające jego zdolności intelektualne (np. piracetam, aricept, winpocetyna, wyciągi z miłorzębu, acetylo-l-karnityna, fosfatydyloseryna, cholina, bez uwzględniania kawy, amfetaminy czy napojów energetyżujących

232 wspomagających komórki glejowe) w Europie i USA przynoszą dochód w wysokości ponad 15 mld USD. To że mleko pasteryzowane czy jakiekolwiek inne sklepowe jest wyłącznie zbiorem białek, wiadomo od dawna. To, że mleko w większych dawkach jest przyczyną fermentacji jelitowych, też niby wiadomo, choć nie tak do końca. Chcąc jednak spożywać je nawet w niewielkich ilościach, muszę jechać do... krowy, bo tylko tam możemy spotkać jeszcze pełnowartościowy produkt, na którym opierają się przepisy kulinarne naszych babć. Produkt sklepowy to chemia. Jest on także przyczyną - uwaga: osteoporozy, choroby degradującej tkankę kostną czyli jest bezpośrednim sprawcą częstych złamań kości, a więc kolejnym dobroczyńcą farmacji. Piszę te słowa w nadziei, że ktoś tam wreszcie przestanie dawać nabierać się na slogany reklamowe firm mleczarskich i zrezygnuje z opłacania dziecku w szkole szklanki mleka. Jeśli zależy mu na zdrowiu dziecka, niech włoży do tornistra jabłko. Mleko to bomba z opóźnionym zapłonem. Ono skutecznie zabija. Atakuje oczy, płuca, narządy wewnętrzne, uszy, gardło, serce, narządy rozrodcze i stawy. Dochodzą do tego zaburzenia hormonalne, bezpłodność i nowotwory. W krajach, gdzie pije się najwięcej mleka, notuje się najwięcej przypadków zachorowań na serce i cukrzycę. Lista przeciwwskazań jest naturalnie znacznie dłuższa, ale wystarczy zapamiętać, że podawanie go dzieciom nie wróży niczego dobrego i wróci na starość rykoszetem choćby w postaci choroby wieńcowej i osteoporozy. Oczywiście, wyjątkiem są łatwiej przyswajalne dla człowieka kwaśne produkty mleczne, jak kefir, jogurt, zsiadłe mleko czy sery w różnej postaci oraz produkt naturalny, czyli mleko prosto od krówki. W tym ostatnim przypadku, po uprzednim upewnieniu się, że nasz organizm nadal trawi laktozę. Sprawa chleba jest bardziej skomplikowana. Ten produkt, wytworzony z oczyszczonej chemicznie mąki, tak czystej technicznie, że aż wymagającej wsparcia syntetycznymi witaminami, pozbawionej wszystkich cennych pierwiastków, równoważonych potem innymi toksycznymi świństwami (nawet uzyskiwanymi z piór kurzych i włosów zwierzęcych) - w procesie wypieku jest zasilany tak dużą dawką trujących substancji, mających poprawić jego smakowo- wypiekowe walory, że z punktu przydatności biologicznej staje się zwyczajną trucizną. Nadto zawarta w mące skrobia posiada najwyższy współczynnik glikochemiczny, co wpływa na odkładanie się produktu w warstwie tłuszczowej. Dlatego zjadanie go co dzień jest zwyczajnym naigrywaniem się z dietetycznych zaleceń. Próby własnoręcznego wypieku chleba z mąki razowej też mijają się z celem, gdyż sprzedawana w tym celu mąka, choć już zawiera błonnik, jest także toksyczna. A jak chcemy iść na całość, zafundujmy sobie paczkę chipsów, w których zawarty akryloamid, 500-krotnie przekraczający dopuszczalne normy Światowej Organizacji Zdrowia, skutecznie a szybko uszkodzi nam układ nerwowy i nowotworami tak umiejętnie zrujnuje cały układ pokarmowy, iż wszelkie dyskusje na temat szkodliwości spożywania pieczywa zostaną usunięte z naszych rozmów raz na zawsze. Reset...

233 Z rozpędu: przemysł tytoniowy. Ten nie wymaga specjalnego komentarza. Tytoń od 1964 roku uważany jest za środek odurzający, od 1988 roku za uzależniający, od 2002 roku za trujący. Krótkie spojrzenie na nikolinę, substancję smakową a rakotwórczą którą koncerny dodają do każdego papierosa, wystarczy, by nie mieć żadnych złudzeń co do troski o nasze lepsze samopoczucie. Koncerny przyznają, iż jedna trzecia palących zagrożona jest śmiercią, ale nic sobie z tego nie robią. Emitują nawet reklamy skierowane do dzieci. Kiedy G. Carter uzyskał drogą sądową odszkodowanie za raka spowodowanego paleniem od jednej z największych firm tytoniowych w USA (750 tys. dolarów), rozpoczynając prawdziwą lawinę pozwów, koncerny zawarły porozumienie z organizacjami antynikotynowymi. Proste... Jednak niby coś się zmienia, ale zobaczymy co... Kogo obchodzi, że pod wpływem palenia drastycznie wzrasta ryzyko udaru mózgu oraz schorzeń naczyń mózgowych? Podrażniona i osłabiona błona śluzowa gardła to zwiększona podatność na nowotwory dróg oddechowych, a biorąc pod uwagę płuca: ryzyko zapalenia oskrzeli i zapadnięcia na rozedmę płuc (wzrost ponad dwudziestokrotny). W serce palacza uderza choroba wieńcowa i zawał, w układ krwionośny - nadciśnienie i miażdżyca, a w żołądek - wrzody i nowotwory. Nikotyna to także sprawca męskiej impotencji i zaburzeń płodności u kobiet. Poza tym dziecko palącej matki narażone jest na szereg wad rozwojowych: jelita, ulegając nikotynie, marnieją z powodu wrzodów dwunastnicy i przepukliny jelitowej, nogi słabną atakowane miażdżycą tętnic, a bywa, że w drastycznych przypadkach muszą być i amputowane. Przemysł medialny: totalne programowanie człowieka. Prócz dostarczania rozrywki można mu dać nagrodę za osiągnięcia w dziedzinie naturalnej psychomanipulacji. Tam gdzie nie pomoże promocja głupoty, wesprze się postrzeganiem podprogowym (wmontowywaniem między kadry filmowe ścieżek komunikatów dźwiękowych skierowanych bezpośrednio do podświadomości), a niedługo stałą emisją sygnałów wręcz usypiających ludzką świadomość. Wespół z siłami Internetu mogą się bawić na całego. Bulimia i anoreksja to też jego wynalazek. Wynalazki. Zmuszanie nas do zatruwania naturalnego środowiska, okradanie nas z efektów naszej pracy poprzez zawyżanie cen oraz zmuszanie do korzystania z przestarzałych technologii, oto oblicze współczesnej techniki. Zatrzymajmy się na chwilę przy silnikach spalinowych, które winny zejść z areny motoryzacji dobrych 50 lat temu to naprawdę zbyt długi okres, by nie dostrzec, że ktoś tu kogoś robi w balona. Władcy stają na głowie, aby złoża ropy naftowej sprzedać w jak najkrótszym czasie za jak największe pieniądze. Wszelkie unowocześnienia w dziedzinie wytwarzania energii w procesie spalania ropy naftowej są eliminowane już w fazie projektów. Kiedy Allen Caggiano wynalazł implozyjny układ odparowania paliwa, pozwalający pokonać dystans 100 km na 2 litrach paliwa, stał się głównym celem gróźb i inwigilacji ze strony FBI. Piętnaście lat przechodził

234 prawdziwe piekło, łącznie z odsiadką w więzieniu federalnym, nim ostatecznie udało mu się uzyskać patent na swój przełomowy wynalazek, którego i tak żaden koncern samochodowy nie zamierza wdrożyć do produkcji. To samo spotkało Tony'ego Cuthberta, uważanego za najgenialniejszego współczesnego wynalazcę, którego unikalnej konstrukcji hybrydowy silnik turbinowy i silnik grawitacyjny okazały się tak przełomowe, iż finansjera w obronie własnych interesów całej sprawie ukręciła łeb. A urządzenie Cuthberta porusza się w powietrzu, nie posiadając silnika ani żadnego innego zewnętrznego napędu. Ciekawe tylko po co komu bezpaliwowe urządzenie, skoro wydobycie baryłki ropy naftowej kosztuje... 10 centów? Opatentowana w 1923 roku przez T.T. Browna maszyna, poruszająca się w przestrzeni na zasadzie wykorzystania sztucznej grawitacji, także została zignorowana. Podobny bój o uznanie toczy swoim anty grawitacyjnym pojazdem John Searl. Searl został aresztowany między innymi za to, że mając doprowadzoną elektryczność do własnego domu wcale z niej nie korzystał. Umieszczonemu w więzieniu profesorowi spalono dom i całą dokumentację techniczną. Searl się nie poddał i teraz dokładną instrukcję budowy GES-a (grawilotu) możemy skopiować z jego książki: „Prawo Kwadratów". Sam chciałbym mieć już zamontowany w samochodzie zasilany darmową energią silnik Johna C. Bediniego czy ogniwo Joe'go, które korzystając z orgonu, albo jak nazwał to autor projektu: energii punktu zero - napędzałyby silnik bez stosowania paliwa, więc za darmo. Zainteresowanie tym wielkości butelki urządzeniem jest ogromne, a jego technologia możliwa do opanowania przez każdego majsterkowicza, jednak nie sądzę, by przemysł paliwowy w najbliższej przyszłości pozwolił nadać takim nowinkom wartość użytkową. Zamiast tego przekonuje się nas do korzystania z tzw. zastępczych źródeł energii, jak chociażby z energii wodoru. Zgrupowane wokół California Fuel Celi Partnership koncerny samochodowe i paliwowe chcą doprowadzić do tego, by w ciągu dziesięciu lat większość Kalifornijczyków przesiadła się na samochody elektryczne napędzane wodorem. Owszem, jest to krok naprzód w stosunku do tego, co znamy: silnika spalinowego, ale jest to jednocześnie kolejne oszustwo, takie mydlenie oczu, aby odwrócić uwagę od prawdy o wyzysku. Taka zamiana jednego kosztownego źródła zasilania na inne niczego tu nie poprawi. Zapaleńcom proponuję wejść na stronę internetową www.keelynet.com (podaję za NEXUSEM), gdzie znajdą dokładne plany pojazdu napędzanego wodą z kranu. W przesłaniu adresowanym do wolnych umysłów tego świata czytamy: ,,(...)Pochodzenie: W XIX wieku benzyna powstająca w wyniku frakcjonowanej destylacji surowej ropy naftowej była traktowana jako odpad produkcyjny. Później odkryto, że zamiast zakopywać jąw ziemi, można stosować ją jako paliwo. Tempo konsumpcji: Ilość spalanej benzyny przez każdy masowo produkowany samochód jest starannie zaprojektowana jako tak zwana "wartość tynkowa". Można to stwierdzić poprzez prostą obserwację tego, jak szybko stacje benzynowe dostosowują ceny benzyny. Nawet samochody hybrydowe, które stosują silniki elektryczne, zużywają pewną ilość benzyny, a ich ceny są odpowiednio wysokie.

235 Wydajność: Benzyna zawiera w sobie znaczną porcję energii termochemicznej, jednak w wodzie jest jej znacznie więcej. Amerykański Departament Energii podaje, że jest jej 40 procent, dlatego można spokojnie przyjąć, że jest jej z całą pewnością więcej. Większość ludzi nie zdaje sobie sprawy z tego, że proces wewnętrznego spalania jest definiowany jako proces termalnogazowy, jako że "nie ma cieczy w reakcji spalania", oraz że większość benzyny w standardowym silniku wewnętrznego spalania jest w rzeczywistości zużywana (podgrzewana i rozkładana) w katalitycznym konwertorze, który to proces następuje po niepełnym spaleniu benzyny w silniku. Oznacza to, że większość benzyny, jaką zużywamy w tym procesie, służy do ochładzania procesu spalania, podczas gdy można by ją zużyć ze znacznie lepszym skutkiem. Dodatki: Jak nam wmawiają "władze", do benzyny dodaje się wiele suplementów, aby poprawić parametry procesu spalania. W rzeczywistości ze względu na swoją skomplikowaną strukturę molekularną służą one do spowolnienia tempa spalania, przez co w cylindrze zużywana jest tylko część benzyny, zaś pozostała, nie spalona ciekła jej część jest odprowadzana do katalitycznego konwektora. Innym celem dodatków jest uniemożliwienie używania gaźników typu Pogue, których konstrukcja umożliwia uzyskiwanie przebiegów rzędu 200-300 mil z galona benzyny (0,79-1,18 litra na 100 kilometrów). Jak działa system na zgazowaną wodę? System ten jest niesamowicie prosty. Woda jest pompowana według potrzeb, aby uzupełnić jej poziom w komorze zgazowania. Elektrody są zasilane prądem od 0,5 do 5 amperów i dają impulsy, które rozkładają wodę (2H20) na 2H2 + 02. Kiedy ciśnienie osiągnie poziom, powiedzmy: 30-60 psi (2,11-4,22 kG/cm2), przekręcamy kluczyk i jedziemy. Przyciskając pedał, przesyłamy więcej energii do elektrod, a więc więcej pary, czyli paliwowej mieszanki do cylindrów. Ustawiamy poziom biegu jałowego na maksymalny przepływ, aby osiągnąć największą moc, i jesteśmy gotowi do startu w wyścigach. Generalnie mówiąc, nasza darmowa energia bierze się z wody kranowej. Zawarta w niej energia wystarcza do napędu silnika oraz prądnicy (alternatora), a co za tym idzie, do zaspokojenia różnych poborów prądu (10-20 amperów), w tym dodatkowego prądu koniecznego do zasilania układu zgazowywania wody. Nie potrzeba żadnych dodatkowych źródeł prądu ". Po zamieszczeniu schematu i kolejnych etapów konstruowania tego dziwnego urządzenia paliwowego każdy może przyjąć do wiadomości takie oto krótkie przesłanie: „Nie pozwólcie państwo, aby ktokolwiek, kiedykolwiek ograniczył wasze marzenia, waszą niezależność, waszą wolność". Bez komentarza... Rozwój urządzeń generujących darmową energię jest i będzie blokowany przez finansowe elity, sprawujące kontrolę nad światem. W myśl złotego prawa władzę ma ten, kto w jednym ręku skupił system bankowy i przemysł wydobywczy. Elita Nowego Ładu nie pozwoli, by surowce energetyczne, jak paliwa kopalne, przestały mocą korporacji naftowych, przemysłu samochodowego i energetycznego niewolić społeczeństwo. Technologia darmowej energii ujrzy światło dzienne

236 dopiero wówczas, gdy zostaną, wdrożone nowe sposoby kontroli populacji. Obecnie jesteśmy bezpośrednimi świadkami takich zachodzących zmian. Do czasu ich zakończenia spalanie paliw kopalnych i inne rodzaje produkcji energii mogą doprowadzić nasze środowisko naturalne do stanu nieużywalności. Jest to jednak niska cena za utrzymanie prymatu nad mieszkańcami tej planety. I choć nowe źródła energii są gotowe do użycia, wciąż po staremu nie dopuszcza się do rozwoju prywatnego sektora w dziedzinie nowych technologii energetycznych. Ich prekursorów szczuje się, wykupuje lub odbiera się im dokumentacje i prawo do patentów, a także fizycznie likwiduje. Nawet to, co dociera do naszych uszu, stanowi ledwie wierzchołek góry chciwości, skorumpowania i dominacji. Jeśli nikt nie przeciwstawi się społecznym, ekonomicznym i politycznym przemianom utrzymującym nas w niewoli, nasze dzieci i wnuki zapłacą za to straszną cenę. Ci co stoją na uboczu, sądząc, że nie zostaną zauważeni, także doczekają końca wolnego świata i na równi z innymi będą podlegać prawu fizycznej i duchowej degradacji. Jak ogromne znaczenie w zniewoleniu człowieka ma dostęp do energii, rozumiały już elity rządzące za czasów Mikołaja Tesli i Thomasa Edisona. Wojna, jaką stoczyli między sobą obaj naukowcy, mogła wyłonić tylko jednego zwycięzcę: Edisona, który dawał światu drogą energię. Wynaleziony przez Teslę sposób wytwarzania energii przy minimalnych kosztach, oraz jej przesyłu i odbioru bez pośrednictwa kabli, a z wykorzystaniem przewodnictwa ziemi - od samego początku był skazany na porażkę. Nie do pomyślenia było, że wystarczy wbić do ziemi pręt, aby odbierać przesyłaną energię. Elektrownię Wardenclyffe rozebrano i sprzedano na złom. Rewolucyjną ideę zdławiono w zarodku i rynki finansowe nie doznały załamania. Zaprezentowany przez niego w 1931 roku pierwszy na świecie silnik orgonalny, wielkości skrzynki o wymiarach 30 na 60 centymetrów, rozpędził auto do prędkości 90 mil na godzinę, co w tamtych czasach było wręcz niewiarygodne. Tego typu nowinki, opatentowane w 1200 wynalazkach, i śmiałe twierdzenie, że znalazł on techniczne dojście do darmowej energii świata, sprawiły, że znaleziono go martwego w pokoju hotelowym w 1943 roku, a cały jego naukowy dorobek wraz z tajnymi zapiskami przechwycili agenci FBI. Wynalazki Tesli znalazły za to zastosowanie w przemyśle zbrojeniowym, i są - jak dotąd - jedną z najbardziej strzeżonych tajemnic. Oprócz maszyn podgrzewających ziemską atmosferę, oprócz zrealizowanego na podstawie cewki Tesli projektu HAARP, oprócz bomb elektromagnetycznych niszczących sprzęt i instalacje wroga, oprócz urządzeń wpływających na pracę mózgu - niewiele wiadomo, w jakim kierunku poszły inne prace wykorzystujące pomysły Tesli. Wiadomo jednak, że armia amerykańska dysponuje urządzeniami mogącymi zniszczyć dowolnie wybrany obszar naszej planety, maszynami zmieniającymi na odległość pracę mózgu a nawet działami wytwarzającymi tzw. promienie śmierci, które mogą zniszczyć w przestrzeni okołoziemskiej dowolny przedmiot materialny. Nic mi jednak nie wiadomo o społecznie uzasadnionym wykorzystaniu prac Tesli, ani o chęci podarowania nam darmowej energii. Tragiczne dzieje losu Wilhelma Reicha po raz kolejny pokazują że żaden człowiek nie jest w stanie wygrać z rządzącymi elitami. Wynaleziony przezeń

237 akumulator orgonu, czy eteru, jak kto woli, a więc substancji przenikającej wszystko, a stanowiącej energetyczną podstawę wszelkiego istnienia i działania, będący skrzynią złożoną z ułożonych na przemian warstw metalu i substancji organicznej - zniszczyli wraz z dokumentacją agenci federalni. FDA nie dopuściła do zastosowania urządzenia w lecznictwie i wycofała z obiegu wszystkie książki wynalazcy. Nadzieja wielu chorych na darmowe pozbycie się wielu, nawet najcięższych chorób rozwiała się jak dym. Za pozostanie wiernym ideałom zamknięto Reicha w więzieniu, gdzie zmarł w 1957 roku. Dziś, dzięki światowej solidarności otwartych umysłów, każdy może zbudować jedno z wielu urządzeń skonstruowanych według zaleceń Reicha, ale ich ogromną wartość użytkową i leczniczą wciąż poddaje się w wątpliwość. Najbardziej znanym z takich urządzeń jest chyba działo orgonowe, zwane roboczo zbijaczem chmur. Już jego pierwsza konstrukcja, będąca równolegle ułożonymi rurami, których wnętrze uziemiono za pomocą pustych przewodów w źródle bieżącej wody spowodowała tak obfite deszcze w okolicach Tuscon w USA, że pustynia pokryła się trawą preriową. Prace Reicha z powodzeniem kontynuował James de Meo, jedyny człowiek, który uzyskał doktorat z teorii orgonu. Zaś usprawnienia Don Crofta pozwoliły zażegnać ryzyko gromadzenia się podczas pracy urządzenia niebezpiecznej odmiany orgonu, zwanej dorem, dzięki czemu pracujący operator nie jest już narażony na niebezpieczeństwo porażenia, jak to się dawniej zdarzało. Przez blokowanie lub uwalnianie przepływu eteru w zbijaczu chmur możliwe stało się powodowanie suszy lub sprowadzanie deszczu czy likwidowanie chemicznych zanieczyszczeń (smug). Równie doskonale spisują się tu maszyny T. J. Constable'a, który opracowaną przez siebie metodę manipulowania pogodą nazwał Inżynierią Eteryczną Deszczu, wydając na ten temat liczne książki i publikacje. Inne zmodyfikowane wersje tych urządzeń potrafią wywoływać prawdziwe katastrofy ekologiczne. Serie największych powodzi i trzęsień ziemi, jakie nawiedziły kontynenty w ostatniej dekadzie też przypisuje się działaniu takich urządzeń. Ale tu - cicho sza... Równie zdumiewające efekty występują podczas pracy urządzeń orgonalnych T. G. Hieronymusa. Jego dziecinnie proste w budowie wynalazki, pozwalające uruchamiać energię eloptyczną (jak ochrzcił eter wynalazca), działają nawet wówczas, gdy zamiast materialnych części posłużymy się ich narysowanymi schematami. Takie odfajkowane na papierze schematy działają identycznie jak prawdziwe urządzenia. Jednak w obu przypadkach, czy to mamy do czynienia z kartką papieru, czy z prawdziwą maszyną zawsze potrzebna jest obecność człowieka, który mentalnie, poprzez myśl, daje sygnał, przyzwolenie do zadziałania mechanizmu. A możliwości tych prostych, wręcz naiwnych konstrukcyjnie maszynek do spełniania życzeń są oszałamiające. Można nimi leczyć organizm z wszelakich chorób, można wpływać na zmiany pogody, można badać odległe zakątki świata, można wreszcie wykorzystywać w rolnictwie, tak do wyhodowania zdrowego ziarna jak i ustrzeżenia pól uprawnych przed chwastami czy robactwem (bez wykorzystania chemii).

238 Zrozumiałym jest, że uniwersalną zasadę działania takich orgonalnych maszyn można wykorzystać tak do pokojowych jak i militarnych celów i że z tego powodu rządy starają się ograniczyć do nich dostęp nieprzewidywalnemu w zachowaniu obywatelowi. Zastrzeżenia budzi prosty fakt, że wciąż każe się nam słono płacić za korzystanie z obecnych rozwiązań technologicznych, gdzie wartość dostarczanej energii wielokrotnie się zawyża. Może dlatego potrójny silnik-generator Adamsa na energię eteryczną czy generatory darmowej energii Hansa Colera, choć nie trafiły na półkę z napisem znikające projekty, nieprędko znajdą praktyczne zastosowanie, choć nie stanowią przecież militarnego zagrożenia. Zastanawia jednak brak zgody na wytwarzanie urządzeń, których pierwotnym przeznaczeniem jest ratowanie ludzkiego zdrowia i życia. Najbardziej znanym przykładem takich urządzeń jest niewątpliwie odpowiednio zmodyfikowana cewka Tesli, Oscilloclast Abramsa i generator Rife'a oraz wzorowane na ich konstrukcji inne współczesne modele, jak chociażby urządzenie J.E. Bare'a. Rife odkrył, że poddawana działaniu energii komórka wchodzi z nią w rezonans, po czym wchłania ową energię, która może być przez nią użyta do samoregeneracji bądź zostać wypromieniowana w postaci ciepła lub wibracji. Przy nadmiarze energii rezonansowej komórka ulega deformacji. Znając więc częstotliwość rezonansową danej komórki, a każda struktura biologiczna posiada inną można niszczyć bakterie, wirusy i patogeny typu rakowego. Skuteczność takiej praktyki oceniono na 90 procent. Jej niebagatelną zaletą jest również fizjologiczne pobudzenie, zwłaszcza pobudzenie systemu immunologicznego. Technikę rezonansowego leczenia udoskonalił przed II Wojną Światową Clayton i Cooperson. Ich notatki i laboratorium rząd z czasem skonfiskował, uznając za zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego. Cooperson popełnił rzekomo samobójstwo, a Claytona wkrótce potem otruto. Pewnie był to zbieg okoliczności. Jednak to chyba dzięki temu sprawa nabrała rozgłosu i w latach dziewięćdziesiątych udoskonalone przez dra Bare'a urządzenie zaczęto budować w wielu częściach świata. W tym samym mniej więcej czasie nastąpił gwałtowny rozwój bioakustyki, siostry radioniki. I tu zgodnie stwierdzono, że określone częstotliwości stanowią klucz do kontroli patogenów. Odkryto, iż zdolność organizmu do samoleczenia dźwiękami, poprzez wydawanie głosu o różnych częstotliwościach, można znacznie udoskonalić poprzez stworzenie harmonicznej matrycy organizmu. Skoro organizm jest matematyczną macierzą wzajemnych oddziaływań częstotliwości, to zależności biochemiczne są zależnościami między częstotliwościami. Przekładając na prosty język: każdy organ, każdy mięsień i każda komórka, każdy składnik pokarmowy lub biochemiczny posiada swój odpowiednik częstotliwościowy w Matrycy Harmonicznej, który pozostaje we wzajemnej korelacji z innymi składnikami organizmu, nad czym czuwa centralny układ przetwarzania, czyli układ nerwowy i mózg. Manipulowanie dźwiękami o określonej częstotliwości pozwala leczyć odpowiednie organy, niszczyć wrogie organizmy i przewidywać na podstawie analizy głosu pacjenta stany chorobowe. Receptę, czyli właściwy dobór dźwięków,

239 można potem przesłać Internetem i zaaplikować przy pomocy głośników. Ciekawi mnie w tym wszystkim czas, jaki upłynie od teraz do chwili wdrożenia tego medycznego cudu do produkcji, oraz cena, jaką przyjdzie nam zapłacić za tę nowoczesną, acz tanią technologię. Cena nie będzie niska, bowiem prawdziwe oblicze ponadnarodowych korporacji wygląda dość ponuro. Coca-cola: masowy truciciel, światowej sławy zabójca zza ściany, posługuje się w reklamie bodźcami podprogowymi. Kalifornijski Unocal, amerykański gigant naftowy, łącznie z francuskim Totalem bezwzględnie czerpał korzyści z niewolniczej pracy ludności birmańskiego reżimu. Na dodatek do tego stopnia zanieczyszczał środowisko, że obywatele Kalifornii musieli bronić swoich spraw w sądach Taktykę niewolnictwa zastosował również w Nigerii Chevron i Texaco. Shell tłumił tam opozycję i stał się fundatorem terroru. General Motors - był aktywną częścią nazistowskiej machiny w czasie II wojny światowej. Loral - ujawnione przekręty umożliwiające jego globalistyczną politykę zdumiały świat. Mobil - w celu osiągnięcia maksymalnych zysków poprze każdą dyktaturę. Monsanto - bez komentarza... Wal-Mart - tu pracownik jest niewolnikiem do tego stopnia, że musi się posługiwać kartkami żywnościowymi, by przeżyć; wyzysk azjatyckich dzieci. Teraz już wiadomo, że nic tanio nie dostaniemy... Jeśli nie potrafi się nas wykończyć ciężką pracą i programami, to tworzy się nam sztuczne, agresywne środowisko, które miast ułatwić życie, sukcesywnie je niszczy. Tu skażenie powietrza efektem spalania ropopochodnych związków nie jest bynajmniej najgorsze. Okazuje się bowiem, że chemia stosowana w życiu codziennym, a więc opary unoszące się ze środków czystości oraz sprzętów i urządzeń nas otaczających aż siedmiokrotnie przekraczają poziom skażenia powietrza na zewnątrz budynków. Szkodzą nam związki chemiczne używane do produkcji odzieży, mebli, sprzętów gospodarstwa domowego, dywanów. Aerozole zawierają ksylen, ketony i aldehydy, które przy częstszym stosowaniu są bardzo toksyczne. Stosowanie środków ochrony roślin, zawierających pestycydy, zwiększa ryzyko zachorowania na białaczkę aż siedmiokrotnie. Prof. Tom Blundelł, kierujący Wydziałem Biochemii University of Cambridge, opublikował raport, w którym przyznał, iż w Unii Europejskiej produkuje się 30 tysięcy szkodliwych substancji, z którymi na co dzień styka się człowiek, z czego kilka tysięcy w mniejszym lub większym stopniu stanowi zagrożenie dla zdrowia i życia. I nie są to czcze słowa. Na przykład znajdujący się w materiałach budowlanych radon stanowi po nikotynie największe źródło zachorowań na raka płuc. Środki czystości w 90 procentach stymulują reakcje alergiczne i powstanie stanów zapalnych, a ich pary stanowią większe zagrożenie dla naszych płuc niż spaliny. Ostatecznie wdychany przez nasze płuca benzen aż w 55 procentach pochodzi z oparów farb i lakierów. Wydostający się z mebli i dywanów formaldehyd aż 20-krotnie przekracza dopuszczalne normy. Nie dziwią zatem alarmujące wyniki badań przeprowadzonych przez prof. Jane Houlihan

240 z Sinai School of Medicine w Nowym Jorku, wskazujące na obecność w krwi ludzkiej 62 toksycznych dla mózgu i centralnego układu nerwowego substancji, które wykryto w naszym bezpośrednim otoczeniu. Przy czym żaden z badanych nie pracował ani nie mieszkał w warunkach szkodliwych dla zdrowia. Nie ma to chyba wielkiego znaczenia, gdyż wiele substancji jest szkodliwych już w najmniejszych ilościach. Rtęć nawet w tzw. nieszkodliwej dawce 10 mikrogramów na decymetr krwi zaburza pamięć, koordynację ruchów i obniża poziom inteligencji. Poza substancjami czysto chemicznie toksycznymi kolejny rozdział zagrożeń stanowią żywe organizmy, które w starym budownictwie drewnianym i murowanym nie stanowiły zagrożenia, gdyż przy zachowaniu minimalnego poziomu higieny nie były w stanie rozwinąć się tam do niepożądanych rozmiarów. Popularne sieci klimatyzacyjne są siedliskiem roztoczy, zarodników grzybów i pleśni, wywołujących astmę oskrzelową, alergiczny nieżyt nosa i alergiczne zapalenie spojówek, bóle stawów, osłabienie odporności i chroniczne zmęczenie. Zagrzybienie mieszkań przybrało takie rozmiary, że walka z nim wydaje się bezskuteczna. W nowoczesnym budownictwie pleśnie wykorzystują do swojego rozwoju każdą niszę: wszelkiego rodzaju szczeliny, instalacje wodnokanalizacyjne czy masowo stosowane sztuczne dywany i wykładziny, wspierając w nękaniu ludzi znajdujące się w nich rakotwórcze policykliczne węglowodory aromatyczne i metale. A teraz nowinka prosto z piekła rodem: najważniejsza substancja potrzebna do życia, czyli woda, jest powoli substancją owo życie niszczącą. Woda posiada pamięć strukturalną i strukturalną zmienność, dlatego przez długi czas potrafi magazynować w sobie informacje dotyczące wszystkich zawartych w sobie substancji i informacje te aktywnie przekazywać ciału. Działa tu homeopatyczna zasada, w myśl której czynnikiem roboczym, interaktywnym, jest zdolność przekazywania właściwości związków chemicznych zawartych w wodzie bez względu na ich procentową zawartość. Trwały zapis informacji dokonuje się w każdej cząsteczce wody w taki sam sposób, jak to się dzieje w przypadku zapisu na taśmach video. Informacji zawartych w cząsteczce wody nie usunie ani jej mechaniczne i chemiczne oczyszczanie, ani proces destylacji. Zapisana w postaci elektromagnetycznych drgań informacja i tak dotrze do organizmu człowieka. Kiedy pijemy tak naładowaną wodę z kranu, zawsze akumulujemy w ciele energetyczne odpowiedniki chloru, ołowiu, kadmu, azotynów i niezliczonej ilości innych środków stanowiących dla nas zagrożenie. Zachodzi ten sam rodzaj przenikania, jaki dotyka osoby gromadzące w ciele odpady radioaktywne, chociażby zamieszkiwały one obszary czyste ekologicznie. Dobrze, znane są nauce systemy reenergetyzacji wody, jak dynamiczna implozja, gdzie zachodzi proces zmiany biegunowości wody z ujemnej na dodatnią jak to się dzieje w naturze, dzięki czemu wzrasta ilość rozpuszczonego w wodzie tlenu i szkodliwe elementy przechodzą przez ciało nie czyniąc mu szkody. Innymi słowy, zawarte w wodzie negatywne wibracje, które uszkadzają organizm fizycznie i emocjonalnie, przestają działać. Woda na powrót staje się żywym, rezonującym z naszym ciałem tworem, który niesie w sobie tzw. dobre energie. Jednak jak dotychczas nie spotkałem się z propozycjami zakładania implozerów nawet

241 w prywatnych sieciach wodociągowych. Czyżby edukacja w tej dziedzinie nie leżała w interesie kół rządzących? Nikt nie ma wątpliwości, że elektryczność znacznie przyczyniła się do rozwoju naszej cywilizacji, wręcz zapewniła jej błyskawiczny start. Ale już nie każdy zdaje sobie sprawę z tego, jak groźne dla życia są domowe urządzenia elektryczne, że ta sama elektryczność, ten elektromagnetyczny smog w postaci okablowania mieszkań i domostw i linii przesyłowych jest przyczyną chemicznych zmian w mózgu i osłabienia układu immunologicznego. Człowiek nie posiada zmysłu wrażliwego na zmiany pola elektromagnetycznego, a ponieważ organizm ludzki składa się głównie z wody, dlatego pole elektromagnetyczne może poczynić takie spustoszenia. Doprowadza to do trwałego uszkodzenia materiału genetycznego w bezbronnych komórkach, nieprawidłowego ich rozrostu i namnażania się. Zakłócony zostaje przebieg przetwarzania w komórce informacji pochodzącej od hormonów, enzymów i innych związków biochemicznych regulujących ich wzrost. Wystawienie komórek nowotworowych na działanie pola o częstotliwości 60 Hz (standardowa częstotliwość linii wysokiego napięcia) 24-krotnie przyspieszało ich ewolucję i uodparniało na działanie systemu immunologicznego organizmu. Więcej 0 potencjalnej kancerogenności pól magnetycznych można się dowiedzieć z oficjalnego raportu (którego nie udało się ocenzurować), przygotowanego na potrzeby amerykańskiej Agencji Ochrony Środowiska. W książce „Prądy krzyżowe" dra R. Becera możemy przeczytać, iż nawet niewłaściwe okablowanie elektryczne jest źródłem groźnych pól i że należy mieć stale na uwadze zagrożenie związane z używaniem codziennych sprzętów. Za szkodliwe uważa się pola rzędu 0,1 militesli, choć są to i tak szacunki zawyżone. Tymczasem zwykła lampa halogenowa wytwarza już pole elektromagnetyczne o zaskakująco wysokich wielkościach - 12 (IT. Idźmy dalej, by uświadomić sobie stopień zagrożenia, na jaki codziennie wystawiamy swoje ciało. Monitor komputera: 0,2 -2 (iT; wentylator zwykłego urządzenia chłodzącego: 40 |iT; żelazko: 0,12-0,4 uT; zmywarka: 3pT; lodówka: 0,5-1,7 pT; malakser: 12 |JT; kuchenka mikrofalowa: 2-10 PT; wiertarka: 216 JIT; suszarka: 0,01-7 PT; pralka: 3 (J.T; telewizor: 0,4-2 |IT; telefon bezprzewodowy: 8 ^T; radioodtwarzacz: 5 uT. Pola te są tak mocne, że zakłócają pracę wielu urządzeń elektronicznych 1 mogą wywoływać wybuchy paliw, nie wspominając o przegrzewaniu tkanek żywych organizmów, zwłaszcza komórek mózgowych. Taki sam destrukcyjny związek zachodzi podczas poddania dziecka w okresie prenatalnym ultrasonografii, gdzie energetyczna bomba hamuje mu wzrost, opóźnia mowę czy doprowadza z czasem do dysleksji. Także technika obrazowania płodu za pomocą ultradźwięków oznacza uderzenie w organizm brudną energią powodującą chociażby nieodwracalną utratę komórek mózgowych. Jest to problem tak ważny, że stał się on celem wielu naukowych eksperymentów. W badaniach typu „double blind", polegających na tym, że badany i badający nic o sobie nie wiedzą, przeprowadzonych w jednej ze szkół w Arizonie, wykazano, że po włączeniu systemu eliminującego działanie pól magnetycznych

242 wewnątrz klasy, ilość uczniów z problemami behawioralnymi zmniejszyła się 37 procent. Wbrew powszechnie panującej opinii współczesne oblicze sportu nie ma nic wspólnego z troską o zdrowie naszego organizmu. Sztuczna, nastawiona na efekt finansowy hodowla mistrzów rujnuje wszystkie systemy organizmu z precyzją godną inteligentnej maszyny-zabójcy. Dzisiaj już żadne sukcesy nie są możliwe bez stosowania używek, sterydów i zmian genetycznych. Te ostatnie dotyczą zwłaszcza genów odpowiedzialnych za produkcję erytropoetyny (zwiększającej ilość czerwonych ciałek krwi w organizmie) oraz enzymu konwertazy angiotensyny (modyfikującej pracę mięśni). Coraz głośniej też o manipulacjach genetycznych pozwalających wyhodować mistrza ze sportowego beztalencia nie tylko poprzez chwilowe podwyższenie jego biologicznej sprawności, ale przede wszystkim poprzez stałą zmianę jego genotypu, i to w wieku dojrzałym. Reklamy napędzające obroty w sportowym biznesie tak silnie oddziałują na psychikę, iż moda na sportową i szczupłą sylwetkę staje się czymś w rodzaju kultu. Szanowani biznesmeni stosują kosztowną suplementację i terapię hormonalną panie zaś nie bacząc na skutki - aplikują sobie wszelkiej maści środki odwadniające, byle tylko zaspokoić potrzebę uznania. Zapomina się przy tym, że chemia tak samo niszczy organizm, jak nadmierny wysiłek fizyczny i że za chwilę zazdrosnego spojrzenia przyjdzie potem zapłacić ruiną stawów, zniszczeniem narządów wewnętrznych i zaburzoną pracą układów wydzielania wewnętrznego. Niejeden potem płacze nad własną indolencją próbując coś wytargować z towarzystw ubezpieczeniowych lub wysupłać jaki grosz z własnej kieszeni na medyczne poratowanie. Co prawda szum wokół komórek macierzystych, posiadających zdolność przekształcania się w komórki tkanek dowolnego typu, rokuje pewne nadzieje na odzyskanie zdrowia, lecz są to wciąż prace nowatorskie i dopiero w przyszłości umożliwią być może, regenerację uszkodzonych organów. Jednak i wówczas pytanie: w imię czego doprowadziło się organizm do takiego stanu? - nie straci na ważkości. A wydaje się, że interesom przemysłu produkującego sprzęt sportowy, przemysłu farmaceutycznego, medycynie i systemowi ubezpieczeń i tak nic nie jest w stanie zagrozić. Zawsze znajdzie się ktoś gotów postawić własne zdrowie na szali sztucznie lansowanego sukcesu.

243 5. Kościelni korektorzy a prawda religijna, czyli najniebezpieczniejszy program świata „Przyszedł czas, w którym każdy ma prawo i obowiązek szukania indywidualnego spotkania z Bogiem ". Należy rozumieć, że religia jest procesem historycznym, a nie czymś stałym i wiecznym, i że tworzy ją stosunek do tego, co święte (co oznacza nie dającą się zdefiniować wartość religijną), co w różnych religiach rożnie jest pojmowane. Dlatego określenie zjawisk i przypadków za religijne i niereligijne zawsze jest umowne. Zachodzą one na siebie, tworząc obszar trwałego przemieszania wiary z herezją. Cały trud interpretacji zależy od zaistniałych warunków historycznych oraz od zamysłu autora: proroka, teologa czy opiniotwórcy. Łatwo więc zrozumieć, że we własnym interesie gotów on jest na często umykające prawdzie manipulacje. W najostrzejszej formie ma to miejsce wówczas, gdy siły religiotwórcze przekształcają kult w zwartą doktrynę religijną reprezentowaną od tej pory przez instytucję kościelną której celem nadrzędnym nie staje się - jak być powinno propagowanie religii dążącej do osiągnięcia przez społeczeństwo wyższego poziomu rozwoju duchowego, ale usilne zapewnienie przetrwania samej sobie, potem własnego rozwoju i dominacji. W krzepnięciu tym największy nacisk kładzie się na tworzenie zwartości samego Kościoła. Początkowo poprzez rozwój doktryny: formułowania wyznania wiary i rytuału kultowego, co owocuje powstaniem kanonu ksiąg świętych z zasadą prawowierności, herezji i schizmy, potem zaś poprzez przechwytywanie władzy drogą nacisków politycznych i ekonomicznych (także przez rozwijanie własnej działalności gospodarczej). Buddyzm, chrześcijaństwo, islam, konfucjonizm i manicheizm, konkurując z sobą starając się dostosować do potrzeb i wymagań wszystkich ludzi (pomijamy oczywiście bolesną kwestię kształtowania tych potrzeb i wymagań), już z samego założenia zmierzają do opanowania świata. I o dziwo, ta bezgraniczna dążność do zwiększania obszaru wpływów ukazuje nie tylko prawdziwy charakter ekspansji, ale podważa zasadność rozdzielnego istnienia poszczególnych religii, bezspornie udowadnia ich wspólny rodowód, wywodzący je z Indii i Bliskiego Wschodu. Co oznacza, iż żaden z Kościołów nie ma prawa podawać się za jedynego depozytariusza prawdy religijnej... Tymczasem duchowni każdego z Kościołów uważają się za wyznawców wiary jedynej i w obronie tej wiary gotowi są sięgnąć po każdy dostępny im oręż: od fałszerstw począwszy, a na ludobójstwie skończywszy. Ta smutna prawidłowość nie

244 ominęła również bliskich memu sercu idei wznoszących mury Państwa Watykańskiego, gdzie Kościół, operując pojęciem Jezusa historycznego, upowszechnił wizję starego świata, na dodatek wizję wywodzącą się ze szczelnego kręgu tajemnicy braci zakonnych. A powszechnie wiadomo, iż język mędrców, ludzi świętych i oświeconych, czy niespełna rozumu, jest niezrozumiały dla przeciętnego człowieka i posługiwanie się nim z łatwością wprowadza słuchającego w błąd, o ile takie intencje przyświecają retorowi. Zwłaszcza gdy zasadnicze treści świadomie są skryte w gąszczu umownych znaczeń i tworzonej po temu symbolice, zrozumiałej w przekładzie jedynie zaufanym. Mówiąc o Jezusie historycznym, nie wolno nam zapominać, iż historia jest nauką ścisłą. Tymczasem, niestety, chrześcijaństwo - jak wszystkie religie - jest religią objawioną i już z samej definicji przeczy niepodważalności własnych dogmatów. Dzisiejszy Kościół Rzymskokatolicki przyznaje już (choć rozważania można ekstrapolować na jakiekolwiek inne wyznanie), iż chrześcijaństwo wyrosło z Objawienia Mojżeszowego i że Stary Testament stanowił jedynie wyjście dla nowej doktryny religijnej. Nie przyznaje się jednak, mimo chwalebnych tendencji ekumenicznych, do wypaczeń powstałych w tworzeniu podstaw własnej wiary, a także do odstępstw doktrynalnych. Nie przyznaje, bo nie może. Nie może w obliczu już pozyskanych zwolenników, nie może przez pamięć krzywd, jakie wyrządził ludzkości na przestrzeni wieków, jak i nie może z powodu zafałszowania i błędnej interpretacji słów samego Jezusa Chrystusa. Broni się też przed zarzutem podrabiania dokumentów kościelnych o historycznym znaczeniu (pism świętych) i polegania na źródłach już i tak wątpliwych. A przecież sam Mojżesz, kierowany naturalnie boskim posłannictwem, dopisał połowę Pięcioksięgu(l) Zaś w układaniu Nowego Testamentu miało swój udział wielu boskich plenipotentów: proroków i kapłanów. Czy można w takim przypadku mieć stuprocentową pewność, iż każde słowo zawarte w Biblii było raz wyrzeczone, zgodnie z boskim zamysłem? Przecież sam wspomniany Pięcioksiąg Mojżesza nie powstał od razu, pomijając część odautorską samego proroka, ale kształtował się w ciągu długich stuleci, czeipiąc informacje z wielu źródeł - pierwszy raz spisany w IX i VIII w p.n.e., kolejnego opracowania doczekał się trzysta lat później, a ostateczną postać przybrał po kolejnym (aż!) tysiącleciu. Wiadomo też, że został skompilowany z kilku niezwiązanych ze sobą źródeł, a i nawet to, co doń weszło, też zostało sfałszowane. Dość wspomnieć o Księdze Jozuego i Księgach Królewskich. Reszta też jest wątpliwa. Na przykład księga Izajasza tylko w rozdziałach 1-39 rzeczywiście odzwierciedla działalność proroka z VII wieku p.n.e. Natomiast pozostałe rozdziały dotyczą czynów innych anonimowych postaci, które na pewno żyły wiele stuleci później. Wystarczy sięgnąć po współczesne wydania Nowego Testamentu, by na wielu stronicach przedmowy spostrzec z przerażeniem, że edytor słowami teologów oficjalnie przyznaje się do tego, że Pismo Święte było wielokrotnie przerabiane i w wyniku tego przerabiania często zatracano właściwy sens objawień. Dolejmy trochę oliwy do ognia. Jezus nigdy nie słyszał o Starym Testamencie, tym bardziej o Biblii. W tworzeniu świętej literatury odrzucono Księgę Pana, Księgę Wojen Jehowy i Księgę Jaszara. Tę ostatnią pominięto tylko dlatego, gdyż nie

245 współbrzmiała z Księgą Wyjścia, gdzie Jehowa wydawał instrukcje Mojżeszowi, dotyczące zasad pożycia społecznego, łącznie z X Przykazaniami i prawami dotyczącymi Szabatu. Tymczasem w Księdze Jaszara nie ma nawet słowa 0 Jehowie, a prawa przekazuje Izraelitom Jetro, Najwyższy Kapłan Midian i Pan Góry, generalny zarządca świątyni synajskiej, który był... człowiekiem z krwi 1 kości. W czasach Mojżesza nie było tez góry Synaj. Całą historię wymyślono na podstawie tekstów hebrajskich dopiero 1700 lat po Mojżeszu. X Przykazań i Psalmy skopiowano z egipskiego rytuału i przeinaczono. Nawet Słowa Mądrości Salomona z Księgi Przysłów Starego Testamentu wyjęto żywcem z ust egipskiego mędrca Amenemopa, choć i te sami Egipcjanie oparli na kanwie jeszcze starszych nauk Ptahhotepa, które po raz pierwszy ujrzały świat ponad 2000 lat przed Salomonem. Dziś już wiadomo, że cała patriarchalna historia Starego Testamentu, idąca przez 19 pokoleń od Adama do Abrahama, to dzieje mezopotamskie, zaczynające się w sumeryjskim Edenie, gdzie hodowano rasę przywódców ludzkości, karmionych ekstraktami hormonalnymi, dzięki czemu mogli żyć setki a nawet tysiące lat. Zresztą pod Górą Horeb wyprawa Petriego odkryła świątynie, w której wyrabiano Chleb Pokładny, ten sam, który jako Ogniowy Kamień sycił świetliste ciała królów babilońskich. Dopiero od czasów Abrahama i Izaaka, kiedy Enłił-Jehowa przejął przywództwo nad ludźmi, żywotność panów drastycznie spadła. Ale o tym już było... W ostatnich 150 latach odnaleziono wiele apokryfów przedstawiających staro testamentowe historie zupełnie inaczej, lecz za każdym razem spotykał je ten sam los: spadały do rangi mitu. Manipulowanie literaturą przez teologów wieków wcześniejszych nikogo już nie dziwi, ale co można powiedzieć o nowej wersji poprawnej politycznie Biblii z IX 1995 roku, z której usunięto wszystkie wzmianki o zabiciu Jezusa przez Żydów i w której tak poprzekręcano słownictwo, iż wiele modlitw zmieniło swój sens? Proszę zauważyć, że zmieniano zapisy w księgach religijnych przez tysiące lat, a nie w ciągu jednego czy dwóch ostatnich miesięcy. W tym okresie sama ludzkość przeżyła kilka społecznych rewolucji. Przecież święte teksty, uznawane przez wiernych za jedyne i przez Boga natchnione, były wielokrotnie kodyfikowane, sortowane i... na powrót przerabiane. Pierwszej oficjalnie odnotowanej segregacji dokonano na kongresie kapłanów w Jamanii (Jabne), gdzie wszystkie księgi święte ludzkim orzecznictwem podzielono na kanoniczne, zgrupowane pod szyldem Biblii, oczyszczane już od III wieku przed Chrystusem, i apokryfy, księgi nie pasujące do prowadzonej przez Kościół polityki. W 325 r. po Chrystusie mocą soboru Nicejskiego specjalni korektorzy kościelni znowu solidnie okroili i przerobili Pismo Święte w sensie tego, co za właściwe uznanym zostało. W roku 383 na polecenie papieża Damazego I sporządzono kolejny przekład, zwany od tej pory Wulgatą. Mało tego, w VII i VIII wieku naszej ery za boskie teksty wzięli się masoreci, którzy nie tylko przyjęli nowy kanon (raz na zawsze określili), ale ustalili nawet kolejność zdań i porządek słów w zdaniach. A i to nie był kres przeróbek, bo następne stulecia wyeliminowały jeszcze wiele gorących tekstów i ksiąg niewygodnych dla Kościoła.

246 A i tak święte księgi rażą sprzecznościami, dając wyraz coraz większemu niezadowoleniu mądrzejszych z każdym pokoleniem wyznawców i powodując nawet odejście wielu duchownych z łona Kościoła, i - co znamienne - ruchy reformatorskie. Błędy owe - twierdzą oni - nie mogłyby zaistnieć, gdyby teksty biblijne pisane były pod dyktando Ducha Świętego. I trudno odmówić im racji. Przecież już sama Księga Rodzaju, mająca zawierać prawdy niepodważalne, pełna jest niekonsekwencji. Wystarczy chociażby przypomnieć historię grzechu pierworodnego, Drzewa Życia i Drzewa Dobra i Zla czy Potopu, gdzie Bóg wykorzystuje każdą sposobność do wyrażania niezadowolenia nie tylko ze stworzonego na własne podobieństwo człowieka, ale i z samego aktu stworzenia świata. Gdy tymczasem nawet dziś skłonni jesteśmy przyznać, iż to, co stworzył Bóg, powinno być zawsze doskonałe. Jakże zaskakujące jest opisane w Księdze Rodzaju zachowanie Boga po złożonej mu przez Noego ofierze całopalenia: „ Gdy Jahwe poczuł miłą woń, rzekł do siebie: Nie będę już więcej złorzeczył ziemi ze względu na ludzi, bo usposobienie człowieka jest już złe od młodości. Przeto już nigdy nie zgładzę wszystkiego, co żyje, jak to uczyniłem...". To niezadowolenie Boga z własnego dzieła było i jest dla wielu wiernych nie do przyjęcia. Jego przyznanie się do dewastacji ziemi wstrząsa na równi z miłą dla Boga wonią palonych zwierząt. Jezusowy zakaz spożywania mięsa zastąpił Kościół zaleceniami Jahwe, jakich Ów udzielił Noemu po potopie: „Wszystko, co się rusza i żyje, niech wam służy za pokarm (...) A bojaźń i lęk przed wami niech padnie na wszystkie zwierzęta ziemi i na wszelkie ptactwo niebios, na wszystko, co się rusza na ziemi, i na wszystkie ryby morskie; wszystko to oddane jest w wasze ręce ". Niepokojące, nieprawdaż? Czy tak przemawia Bóg, o którym czytamy w Księdze Genesis, że stworzył niebo i ziemię i polecił ludziom jako wyłączny pokarm roślinny? Chyba tak, skoro w drugiej Księdze Mojżeszowej czytamy, jak po wyprowadzeniu Izraelitów z Egiptu nakazuje Bóg Mojżeszowi zbudowanie ołtarza ofiarnego, a Trzecia Księga Mojżeszowa zawiera już dokładny instruktaż składania ofiar wraz z opisem podziału rytualnej ofiary między kapłanów: „ Ofiarę pokutną zaczynać się będzie w tym samym miejscu, gdzie zarzyna się ofiarę całopalną a krwią jej pokropi się ołtarz dookoła. Na ofiarę złoży się M'szystek tłuszcz Z niej, ogon i tłuszcz pokrywający wnętrzności. Obie nerki i tłuszcz, który jest na nich przy polędwicach, i otrzewną na wątrobie przy nerkach oddzieli się ją. Kapłan spali je na ołtarzu jako ofiarę ogniową dla Pana. Jest to ofiara pokutna. Każdy spośród kapłanów może ją spożywać". Instrukcja zaleca skrapianie ołtarza krwią zabitych zwierząt i wylewanie jej reszty u jego podstaw. Czy tego mógł wymagać Pan Stworzenia? Jeżeli tak, to nauki Jezusa przeczą zamiarom Wszechwładnego... Ale już sto lat po Mojżeszu pojawiają się odmienne tendencje, zakazujące składania krwawych ofiar i jadania mięsa. Kolejni prorocy, tacy jak Jeremiasz, Amos, Micheasz, Ozeasz wypowiadają się przeciwko zalecanym przez Mojżesza

247 ofiarom. Powstaje pytanie, komu się przeciwstawiają: Bogu czy Mojżeszowi? A jeśli prawu Mojżeszowemu, to czy to aby nie poddaje w wątpliwość jego wiarygodności? A skoro Mojżesz mylił się w tak fundamentalnych sprawach, to czy nie mylił się i w pozostałych? A może doskonale wiedział, co robi...? Jeremiasz nie tylko odcina się od tego typu praktyk, ale słowami Boga poddaje w wątpliwość wiarygodność przekazu Mojżeszowego: „Bo nic nie powiedziałem ani nie nakazałem waszym przodkom, gdy wyprowadzałem ich z Egiptu , co do ofiar całopalnych i krwawych ". Izajasz stawiał sprawę otwarcie: „Przestańcie składania czczych ofiar... Ręce wasze pełne są krwi". Butny Ozeasz bezpośrednio oskarża kapłanów: „Lubią ofiary i chętnie je składają; lubią też mięso, które wówczas jedzą, lecz Jahwe nie ma w tym upodobania". Za to biskup chrześcijański James Pilkington pouczał wręcz, iż dzikie zwierzęta zostały stworzone tylko po to, aby ludzie prowadzący wojny mogli na nich ćwiczyć swoją odwagę. Zaś zwierzęta domowe - aby ludzie je dręczyli, gdyż w ten sposób pomagają nam dźwigać grzech pierworodny Adama i Ewy. Inny pasterz dusz, Henry Moore, w tym samym tonie głosił, iż woły i barany to chodzące konserwy, taki podarunek od Boga, po który należy sięgać, gdy tylko jest się głodnym. Zdumiewające, jak rozbieżne w tej kwestii jest stanowisko Kościoła i Jezusa. Jak przeciwstawne sobie są różne teksty Pism Świętych, jak - według tych pism - pełna nielogiczności jest natura boska. Może trudno w to uwierzyć, ale do wegetarianizmu przywiązywał Jezus ogromne znaczenie. Także ojcowie Kościoła tamtego okresu konsekwentnie odrzucali pożywienie zwierzęcego pochodzenia, propagując - zgodnie z dziewiczą nauką Jezusa - ideał miłości do zwierząt: Św. Hieronim mieszkał z dwoma lwami, a św. Franciszek z Asyżu słynął z uwolnienia gołębia, oswojenia wilka i z wygłaszania kazań do ryb. Słowem, całe wczesne chrześcijaństwo całkowicie wyrzekło się mięsa w jedzeniu, o czym z powagą czytamy w pierwszej wersji Ewangelii, jaką Esseńczycy ukryli w jednym z tybetańskich klasztorów, oraz w tekstach odkrytych w Qumran. Esseńczyków, spadkobierców nauk Melchizedeka, uważano - i słusznie - za pierwszych chrześcijan, aż do pojawienia się ucieleśnionego Chrystusa. To właśnie Esseńczycy wychowali Jezusa w doktrynie wyłożonej przez Eliasza na Górze Caramel. Oni też - przeciwnicy Pawła - od samego początku otwarcie występowali przeciwko krwawym ofiarom i bezbożnemu spożywaniu mięsa, określając ofiarnictwo podstawowym złem religii, a jego zniesienie ważnym zadaniem dla Jezusa, uważanego przez nich za proroka. Warto w tym miejscu zacytować 29 i 30 werset Księgi Genesis, który stał się kością niezgody wczesnochrześcijańskiego świata: „Potem rzekł Bóg: oto daję wam wszelką roślinę wydającą nasienie na całej ziemi i wszelkie drzewa, których owoc ma w sobie nasienie - niech będzie dla was pokarmem! Wszystkim zaś dzikim zwierzętom i wszelkiemu ptactwu niebios

248 i wszelkim płazom na ziemi, w których jest tchnienie życia, dają na pokarm wszystkie rośliny. I tak się stało ". Idea wegetarianizmu wypełniała cały ówczesny świat, stając się nie tylko metodą rozwoju duchowego, ale i moralnym obowiązkiem każdego chrześcijanina. Św. Piotr przyznaje ze szczerością: „Żyję chlebem i oliwkami, którym tylko sporadycznie dodaję jakąś jarzynę". Podobnie czynił św. Mateusz i św. Jan. „Także Jakub, brat Pana - powiada Św. Augustyn - żywił się nasionami i roślinami, nie dotykał ani mięsa, ani wina". W liście Pliniusza do Trajana czytamy, że pierwsi chrześcijanie nie jedli nic. co było do życia zrodzone, lecz tylko - cilbum innoxium - niewinne potrawy. Plutarch, grecki historyk, wielokrotnie powtarzał słowa Orfeusza: „Tak jak wy mają dusze... dlatego powstrzymajcie się od spożywania pokarmów na bazie mięsa! (...)Barbarzyństwem jest sprzedawać stare konie, kiedy nie są już użyteczne. Oznacza to, że nie jest się wdzięcznym za oddane usługi. Prawdziwie dobry człowiek winien zatrzymać stare konie, nawet jeśli nie są użyteczne". Już Zarathustra potępiał ludzkie barbarzyństwo, głosząc: „Zamiast ofiarowywać zwierzęta, pozwólcie im być wolnymi. Pozwólcie im szukać trawy, wody i pieszczoty wiatru. Zwierzęta, które zabijacie, dały wam już swą ofiarę w postaci mleka i wełny. Zawierzyły waszym rękom, które teraz je zabijają". Kiedy Budda ujrzał zranionego baranka, który nie potrafił nadążyć za stadem, wziął go na ręce, mówiąc: „Biedna matko o wełnistej sierści, gdziekolwiek pójdziesz, poniosę twoje małe. Lepiej nie pozwolić cierpieć zwierzęciu, niż siedzieć kontemplując zło świata i modlić się w towarzystwie kapłanów". Jednakże kiedy pierwsze wieki oficjalnego chrześcijaństwa przyniosły rozkwit Kościoła, dając mu silną pozycję, jego patriarchowie zaczęli powoli odsuwać się od nauk Jezusa, uważając je często za niewygodne i zbyteczne. W 314 roku koncylium regionalne w Ankarze zawiesiło wszystkich kleryków i diakonów, ponieważ nie chcieli jeść mięsa nawet ukrytego w jarzynach, co potraktowano z całą surowością jako wystąpienie przeciwko Bogu, który dał zwierzęta za pokarm. Na taką praktykę pozwalała im pozycja monopolisty oraz wysoki poziom wykształcenia. Możemy zaryzykować stwierdzenie, iż jedynie duchowni byli w tamtych czasach doskonale zorientowani w zawiłościach pism świętych. I - co bardzo ważne - jedynie oni mieli dostęp do tego rodzaju ksiąg, podczas gdy reszta społeczeństwa mogła polegać jedynie na ich zapewnieniach. Dopiero wynalezienie druku poprawiło nieco stan powszechnej ciemnoty. Niestety, był to krok stanowczo spóźniony: sfałszowane pisma zdążyły już na stałe wejść do tradycji, a okrzepły monolit kościelny stał się zbyt silny na wszelkie próby dociekania prawdy. Poza tym zadziałał tu jeszcze czynnik ślepej wiary, na stulecia kształtującej formę powszechnego pola informacji. „Pod wieloma względami uczeni działający na polu studiów biblijnych dowiedli, że z Biblią łączą się o wiele bardziej złożone problemy, niż się zwykłe przypuszcza. Na przykład w wypadku Nowego Testamentu powszechnie już wiadomo, że Ewangelii nie można traktować jako ścisłych historycznych doniesień o tym, co Chrystus mówił i czynił. Przeciwnie, wiele legend o jego życiu

249 i dokonaniach zostało w znacznym stopniu upiększonych, zanim włączono je do ostatecznej wersji Ewangelii w ostatnim trzydziestoleciu I wieku n.e." Jonathan Campbell Bezkarność kapłanów i niedostępność Biblii dały Kościołowi całkowicie wolną rękę w kształtowaniu obrazu wiary. Już na Soborze Nicejskim w 325 r.n.e. specjalni korektorzy starannie wykreślili niewygodne teksty (nie należące do ciekawych), w tym tak istotne dla dogmatu, jak prawdę o reinkarnacji czy zakaz spożywania mięsa. Oczywiście w zapale fabrykowania nowej prawdy spłodzono także wiele rzekomo oryginalnych tekstów, jak chociażby 1 i 2 List do Tymoteusza, List do Kolosan, 2 List do Tesaloniczan, List do Tytusa czy List do Hebrajczyków. A nie chodzi tu o przypisywanie autorstwa jakiemuś tam dziełu literackiemu, co na przełomie wieków było regułą ale o niezgodności doktrynalne. Jednak nie wszyscy duchowni przyjęli zarządzenie soboru za właściwe. Wielu wciąż trwało przy Jezusowych prawdach. Doszło do takiego rozłamu w łonie Kościoła, iż wszyscy duchowni pod groźbą usunięcia z urzędu musieli próbować mięsa. Tej postawie, proszę zauważyć, sprzeciwili się kapłani uznawani za świętych przez ich własny Kościół! Przy naukach Jezusa niezłomnie trwał chociażby Klemens z Aleksandrii, Bazylii Wielki, arcybiskup Cezarei, czy Hieronim z Dalmacji. „Za" opowiadała się początkowo większa część niższego duchowieństwa. Respektowana przez cały stan mnichów chrześcijańskich wstrzemięźliwość upadła, dopiero kiedy zakony stały się bogate i potężne. Ideał chrześcijaństwa odszedł wówczas w zapomnienie raz na zawsze. Klasztory próbujące temu zaradzić zamykano, a duchownych odwoływano. Tylko nielicznym udawało się jakiś czas bronić świętych zasad, ale i oni znikali potem w tajemniczych okolicznościach. Na własnej skórze doświadczył tego wędrowny kaznodzieja Piotr Waldes, który - choć w głoszeniu ideałów czystości przechytrzył aż dwóch papieży, otrzymując z ich rąk przyzwolenie na głoszenie słowa Bożego, tak bardzo przejął się misją wygłaszania kazań, iż musiał... zaginąć w podróży do Ziemi Świętej, aby zainicjowany przezeń ruch odnowy przestał dręczyć Kościół prachrześcijańskimi zasadami. Przetrwał za to wizerunek krwiożerczego Boga ze Starego Testamentu. Boga pełnego sprzeczności, Boga bezwzględnego, który nie wahał się uśmiercić synów Aarona (Nadaba i Abihu), i na dodatek Boga zazdrosnego (także seksualnie): „Nie będziesz oddawał pokłonu bogu obcemu, bo Jahwe ma na imię Zazdrosny: jest Bogiem Zazdrosnym.. Nie będziesz zawierał przymierzy z mieszkańcami tego kraju, aby gdy będą uprawiać nierząd z bogami obcymi i składać ofiary bogom swoim, nie zaprosili cię do spożywania ich ofiary. A także nie możesz brać ich córek za żony dla swoich synów, aby one uprawiając nierząd z obcymi bogami nie przywiodły twoich synów do nierządu z bogami obcymi". Trzeba przyznać, iż wzmianka o lubieżnych zainteresowaniach bogów i ich wzajemnych stosunkach, o których tak wiele mówią apokryfy i teksty kanoniczne, jest dla katolika końca dwudziestego wieku zaskakująca. Niemniej to właśnie one wraz z całą tajemniczą oprawą stanowią wciąż aktualne źródło wiary.

250 Podobnych niejasności pozbawione są odkryte w latach 1947-56 w Qumran przedchrześcijańskie rękopisy, na których oparto znaczną część tekstów Nowego Testamentu i z których zaczerpnięto wiele kazań przypisanych potem Jezusowi i jego uczniom, co daje ogólne wyobrażenie o sposobie kompilowania Pisma Świętego. Odnalezione w grotach teksty liczą prawie osiemset rękopisów, z których największy, będący pierwowzorem Księgi Izajasza (o tysiąc lat wcześniejszym od znanej do tej pory kopii hebrajskiej Biblii), jest zwojem mierzącym ponad siedem metrów długości. Znaleziono także, prawdopodobnie, szóstą księgę Tory, co już z podejrzenia jest nielichą sensacją Oprócz pierwowzorów pism świętych natrafiono również na pisma codzienne, jak i na mające charakter historycznej tajemnicy. Mowa oczywiście o „Wojnie Synów Światłości z Synami Ciemności", 0 której dotąd nikt nie słyszał, a która rzuca jaśniejsze światło na koincydencję Starego Testamentu z Wedami. Niestety, znaczna część znaleziska z powodu przesłania i swego rewolucyjnego charakteru zostanie - ku zadowoleniu Watykanu - udostępniona dopiero w przyszłości. Skoro jesteśmy już przy Watykanie, to przyjrzyjmy się prawdom głoszonym przez proroków, uznawanych w powszechnej opinii za autentycznych uczniów Jezusa. Niestety i tu trafiamy na mistyfikację szytą grubymi nićmi. I tak Ewangelia Marka nie pochodzi od apostoła Marka, ale od tłumacza Piotra w Rzymie, o czym zaświadcza Papias w swoim liście do prezbitera Jana: „Marek, tłumacz Piotra, kreśli z dokładnością, chociaż bez większego porządku, wszystko, co przechował w pamięci o tym, co Jezus miał powiedzieć, ponieważ zaś on sam Pana nie widział, lecz był tłumaczem Piotra, który go uczył, gdzie zachodziła konieczność, nie wyłożył wszystkich słów Chrystusa w ich pełni. Nie można więc Markowi mieć za złe, że zapisał tylko to, co jemu przekazała pamięć ". Również Ewangelia Łukasza, jak i Dzieje Apostolskie, nie pochodzą od Łukasza, który terminował u Pawła, o czym wspomina list do Kolosan, ale wyszły spod ręki innego legendotwórcy. Także autor Ewangelii Mateusza nie jest tym, za kogo zwykł go podawać Kościół. Mało tego, trzy ewangelie, tj. Marka, Mateusza 1 Łukasza, zwane synoptycznymi, są niemal identyczne, czwarta zaś, ewangelia Jana, do dziś uznawana jest przez teologów za kontrowersyjną. Już sama historia objawienia wygląda u Jana dość ciekawie. Zawezwany w celu napisania Ewangelii, odparł Jan po długim zastanowieniu: „Pośćcie ze mną od dzisiaj trzy dni i co każdemu zostanie objawione, będziemy sobie opowiadali". I choć całość sfirmował Jan własnym podpisem, to i tak jego (czytaj: ich) wizje nie uniknęły kolejnych sprostowań chrystognostyków wieków późniejszych. Zresztą Dionizos z Aleksandrii Wielkiej (zm. w r. 264/65) przyznaje, iż Apokalipsę Jana napisał Cerynt. Zaznaczył przy tym, iż waga dzieła jest zapewne nadzwyczajna i przez ten walor można traktować je jako oryginalne. Dzisiaj postępowanie takie nazywamy oszustwem i jeśli można - likwidujemy drogą jurystycznej odpowiedzialności. Jednakże w tamtych czasach Kościół był sędzią własnych czynów i nagminnie korzystał z tego przywileju. Współcześnie możemy

251 mówić jedynie o dalekowzrocznej zapobiegliwości. Efektem takiej zaradności są setki „gorących oryginałów", np. I i II List Piotra, do czego zresztą teologia katolicka się przyznaje i co... usprawiedliwia. List Pawła do Efezjan, do Kolosan, II List do Tesaloniczan to też podroby. Podobnie wygląda to z I i II Listem do Tymoteusza i setkami innych dokumentów, co już podnosiłem, ale nie ma potrzeby wyliczać ich wszystkich. Wystarczy świadomość metod, które Kościół z powodzeniem stosował w celu rozciągnięcia władzy nad społeczeństwem i których skutki pokutują w nas po dzień dzisiejszy. Także Paweł zwiastował Dobrą Nowinę w niecodziennych okolicznościach - kiedy ujrzał światło i na trzy dni stracił wzrok, zstąpiło nań objawienie. Również jego towarzysze słyszeli głosy niebios, chociaż nikogo nie widzieli. Prawda jest taka, że teksty odnalezione w Qumran i nieco wcześniej w Nag Hammadi były przekazami biblijnymi zupełnie inaczej przedstawiającymi starotestamentowe historie, a już w ogóle niewiele miały wspólnego z naukami Kościoła wyrosłego na legendzie Jezusa. Mało tego: jako jedyne wiarygodne pisma z okresu przed- i Jezusowego przedstawiały życie i nauki Mesjasza w świetle wrogim obowiązującym po dziś doktrynom religijnym. Lecz były zbieżne ze wszystkim, co przekazuje nam świat duchowy. Uderzając w fundamenty religii, gorące teksty musiały siłą rzeczy być odrzucone przez Watykan, napiętnowane i wzgardzone. Uznane za wywrotowy element. Czy słusznie? A jakże. Wystarczy wspomnieć historię dwóch Szymonów, których prawdziwe życie niewiele miało wspólnego z przekazem, jaki polityczną manipulacją dotrwał do naszych czasów w słowach Pawła z Tarsu i św. Piotra. Szaweł, właśnie w czasie swojej podróży do Damaszku, której celem było wydanie Rzymianom zwolenników Jezusa, wpadł na genialny pomysł stworzenia nowej religii, religii opartej na kulcie Jezusa. A ponieważ Nauki Jezusa były wówczas mało zrozumiałe i bardzo mało popularne, można wręcz powiedzieć: były jednym z licznych sposobów pojmowania świata obok wielu innych wierzeń, jakie wyrażały swój stosunek do „nieuchronnego" ówczesne społeczności - umyślił więc Szaweł stworzenie nowej wiary od podstaw. Zaczął od siebie, przybierając imię Pawła z Tarsu. Potem przy współudziale św. Piotra przejął całą mitologię Mitry, czyniąc z Jezusa Boga zrodzonego z dziewicy i zmartwychwstałego po ukrzyżowaniu. I choć, uznani za heretyków, zostali odrzuceni przez większość apostołów, to jednak do nich należał pomysł, który ochoczo przejął powstały w wiekach późniejszych Kościół. I tak to chrześcijaństwo przejęło w czasie swojej wiekowej tradycji wszystko, co było najlepsze w wierzeniach innych społeczności, to znaczy wszystko to, co najbardziej przemawiało do wyobraźni tłumów, wraz z datą narodzin Jezusa, sakramentem chrztu, spowiedzi, małżeństwa etc., etc. (a co w rzeczywistości w ogóle nie miało miejsca). Za przykład rozmijania się prawdy z rzeczywistością niech posłuży tylko jedna historia, odczytana w bibliotece Esseńczyków i ukazana światu przez L. Gardnera w „Krwi z krwi Jezusa". Śledztwo, a raczej fakty dotyczą życiorysów dwóch Szymonów, którzy żyli i pracowali w otoczeniu Jezusa. Szymon Piotr, czyli Szymon Skała był typowym analfabetą tamtych czasów, matołowatym wieśniakiem, chciwie

252 korzystającym z blasku otaczającego Jezusa, facetem nie pojmującym jego nauk. Dlatego nienawidził kobiet, zwłaszcza tych wykształconych, a przede wszystkim Marii Magdaleny, przyjaciółki Jezusa, której ten częściej dawał posłuch niż jemu. Potem swoją nienawiść do kobiet wbetonował w podstawy chrześcijaństwa. Drugi z Szymonów, zwany Zelotą wszechstronnie wykształcony człowiek (stąd przydomek: Mag) - był jednym z najcenniejszych współtowarzyszy Jezusa i jednym z nielicznych, którzy rozumieli jego nauki, także te dotyczące Wielkiej Mocy tkwiącej w człowieku, z którą pojednanie oznacza wyzwolenie duszy z kręgu wielu narodzin. Aresztowany przez Rzymian, cudem uniknął śmierci. Miast niego zginął Szymon Cyrenejczyk. On zaś na czas zorganizował pomoc i w ostatniej chwili zdjął z krzyża Jezusa. Potem wraz z Jezusem, Marią Magdaleną i Józefem z Arymatei uciekł do Egiptu. Do końca życia pozostał wierny naukom spisanym w „Wielkiej Zapowiedzi" i tępił jak mógł tworzone przez Pawła z Tarsu i Piotra chrześcijaństwo. Kiedy Jezus wyjechał do Tybetu, gdzie żył jeszcze wiele lat, więź między oboma przyjaciółmi zerwała się na stałe. I tak to wygląda historyczna uczciwość chrześcijaństwa w tworzeniu, a raczej w umacnianiu własnego wizerunku. Ten sam schemat prokurowania Pisma Świętego zastosowano współcześnie w Papui i Nowej Gwinei, gdzie żyjące tam plemiona nie spotkały się jak dotąd z innym zwierzęciem poza świnią. Dlatego wszystkie zwierzęta występujące w Biblii zostały przemianowane na świnię. Nawet Baranek Boży w tym wydaniu Pisma nazywa się Świnią Bożą. „ Tak więc, aby móc pokładać wiarę w treści zawarte w ewangeliach, musimy wrócić do oryginalnych greckich rękopisów wraz Z występującymi w nich wtrętami w postaci słów i wyrażeń hebrajskich i aramejskich. Kiedy to zrobimy, odkryjemy, że w rodowodzie Jezusa duża część istotnych danych została źle zinterpretowana, błędnie zrozumiana, błędnie przetłumaczona lub po prostu pominięta. Czasami przyczyną tego był brak odpowiednich słów w językach, na które je tłumaczono". Sir Laurence Gardner Obowiązkowym wtrętem będzie także nawiązanie do innej metody zdobywania przewagi nad niewiernymi, do oszustwa, i przypomnienie tu o „Darowiźnie Konstantyńskiej", najgenialniejszym (udowodnionym) fałszerstwie w historii Kościoła, które oddało mu w posiadanie cały ówczesny świat, zapewniając władzę i majątek nieznane dotąd w historii. Fałszerstwa dokonano w kancelarii papieskiej w VIII wieku i choć katolicy przyznali się doń osiem stuleci później, to już nic i nikt nie mógł pozbawić ich uzyskanych profitów, strzeżonych Chrystusową tajemnicą mocą wypraw krzyżowych, inkwizycją eksterminacją Indian i tym podobnym arsenałem środków. Otóż wspomniana „Darowizna Konstantyńska" oddawała we władanie Kościoła cały Zachód Cesarstwa, czyniąc jednocześnie z papieża ukonstytuowanego przez Cesarza Niebieskiego samo władcę:

253 ,,(...)ponieważ doczesny cesarz nie powinien sprawować władzy tam, gdzie przez Cesarza Niebieskiego został ustanowiony głową (papież) chrześcijańskiej religii". Dokument ten, ukazany światu w odpowiedniej chwili i miejscu, przyniósł właściwy dla tego czasu i miejsca skutek. Wspomagało go zresztą przeszło sto innych fałszerstw, które wymienił swego czasu sekretarz papieski Yalla. Jeśli zaś brakowało dokumentów, wystarczyło wzorem Grzegorza I podjudzić do wojny i sięgnąć do ludobójstwa, a zwycięstwo było gwarantowane. „Cóż można ganić w wojnie? - dziwił się św. Augustyn w jednym ze swych licznych pism. - Czy to, że giną w niej ludzie, mający i tak kiedyś umrzeć? Dezaprobowanie wojny lub nienawidzenie jej jest małostkowością i nie ma nic wspólnego z bojaźnią bożą". Nie ganił jej także Sykstus IV. Prócz nepotyzmu, defraudacji majątku kościelnego i rozpusty, jak i popierania kazirodztwa w rodzinie, chętnie wspierał zbrodniarzy wojennych i przestępców, spiskował, organizował wojny i z lubością zadawał rany. Nakazał profanowanie grobów celem zbierania relikwii, otwieranie domów publicznych i kuplerstwo. Zresztą oszustwa i fałszerstwa to i tak drobnostki w porównaniu z jego talentem do wywoływania wojen. Jego następca nie był już tak aktywny, ale współudział w morderstwie to też pewne osiągnięcie. Za to Grzegorz IX, miast wojsku płacić żołd, zezwolił na bezlitosne grabienie miejscowości. Pozostali papieże nie byli gorsi. Jeśli jednak kto uważa, iż zbrodnie wojenne stanowią jedynie niechlubną a przestarzałą kartę historii Kościoła i nie mają nic wspólnego z dzisiejszym obliczem Watykanu, to się grubo mylą. Tak dla sprostowania przyjrzyjmy się na krótko wiekowi dwudziestemu, który niechlubnie rozpoczęła I wojna Światowa: „To będzie piękna wojna - instruował swoich sekretarzy Leon III. - Wojna, której skutki określać się będzie mianem piątej krucjaty. Katolicyzm zatryumfuje na Bałkanach, prawosławie zostanie zepchnięte do roli większej sekty i przy okazji okiełzna się islam ". Pius X to wcielone szerzenie fałszu, rasizm, przerabianie Pisma, naturalnie Świętego (choć nie dorównał na tym polu Sykstusowi V, który osobistej, doskonałej przeróbce Słowa Bożego poświęcił aż osiemnaście miesięcy pontyfikatu), łamanie praw człowieka, szantaż i ekskomunika nałożona na wszystkich historyków Kościoła poprawnie interpretujących prawdy objawione. Mało?... A organizowanie i wspieranie wojny zaborczej w Bośni i Hercegowinie? A przecież to za wykorzystywanie wojny do rozszerzania władzy katolickiej nad kraje słowiańskie zasłużył sobie na miano papieża pokoju! Dzisiaj takich ludzi, zwanych zbrodniarzami wojennymi, ściga prawo międzynarodowe. Z drugiej zaś strony nie był chyba taką czarną owcą bo w zestawieniu z Piusem XII wypada wcale nieźle. Niemniej wspieranie zbrodniczych stowarzyszeń i zorganizowanej przestępczości, jak i osłanianie zbrodniarzy wojennych udowodniono obu patriarchom Kościoła. Mało kto jednak wie o współpracy Piusa XII z nazistami, i to bynajmniej nie z obawy przed utratą życia, co spotkało Piusa XI w przeddzień potępienia faszyzmu, ale z chęci uczynienia z faszyzmu

254 zbrojnego ramienia Kościoła. Watykan oficjalnie poparł dyktatury w Hiszpanii, Portugalii i w Niemczech. Po wojnie domowej w Hiszpanii papież złożył generałowi Franko serdeczne podziękowanie za odniesienie tak pożądanego przez Kościół Katolicki zwycięstwa. Szczególnymi względami i błogosławieństwem Watykanu cieszył się sam Hitler, którego pamięć po samobójczej śmierci uczcił kardynał Bertram odprawieniem w dniu 1 maja uroczystego rekwiem. To właśnie Pius XII, a może raczej Kościół Katolicki, w szerzeniu wiary przyczynił się do wymordowania w Serbii prawie 850 tysięcy ludzi! I to nie tylko przez zawarcie przymiera z chorwackim fiirerem Pavelicem, cieszącym się formalnym poparciem Piusa XII, ale przede wszystkim przez... bezpośrednie uczestnictwo w eksterminacji niewiernych: „Bombami zabijali ustasze i ich duchowni pomocnicy przede wszystkim dzieci, które najpierw, jeszcze żywe, wrzucano do masowych grobów - pisze Uli Weyland w swojej wstrząsającej książce "Jezus oskarża". - Karabinów i broni maszynowej używali do masowych egzekucji, przeprowadzanych z wyszukanym okrucieństwem. Strzelano w nogi, potem w brzuchy, wreszcie w piersi. Innym narzędziem mordu były noże rzeżnickie, którymi przycinano szyje niewinnych ofiar, odmawiających przyjęcia katolicyzmu. Toporami mnisi i żołnierze ćwiartowali Cyganów. Rozcinali im głowy, brzuchy i klatki piersiowe. Posługiwali się także, starając się nie wzbudzać wiele hałasu i rozgłosu, siekierami ciesielskimi, używając ich do rozłupywania głów, łamania kręgosłupów i rozcinania arterii. Podczas masowych mordów używali ponadto drewnianych młotków; uderzone nimi wielokrotnie bezbronne ofiary padały martwe. Tak zwane "ciche egzekucje" bandy morderców wykonywały ze szczególną lubością. Do zabijania dzieci i kobiet stosowały one żelazne pręty, specjalnie w tym celu produkowane w jednej z fabryk. Bito na oślep w głowy i tułowia. Ludzi chorych i starych - wiemy to z pewnością - zabijano kilkoma uderzeniami żelaznych młotków. Pewien franciszkanin o nazwisku Filipovic, zwany "szatanem", ze szczególną pasją uśmiercał dzieci i chorych, posługując się motyką. Jedna z najstraszliwszych metod mordowania, służąca przedłużaniu męki ofiar, polegała na deptaniu ofiar i skakaniu im po brzuchach aż do zmiażdżenia wątroby i śledziony. Także skórzanymi batami fanatyczni i spragnieni krwi słudzy "świętego Kościoła Katolickiego" chłostali na śmierć "niewierne" dzieci, kobiety i mężczyzn. Powieszenie było aktem łaski". Takie było prawdziwe oblicze klerykalnego faszystowskiego kultu Piusa XII, którego fascynację polityką Hitlera trudno nazwać nawet chorobą. Nawet sam Mussolini prawie wszystko zawdzięczał wsparciu Państwa Papieskiego. To właśnie prohitlerowska polityka Stolicy Apostolskiej torowała przywódcy III Rzeszy tryumfalny pochód przez Europę. Ten błogosławiony przez Boga wszechmogącego wódz, za którego tak błagalnie modlił się papież, wziął sobie to wsparcie do serca i z czystości intencji dzielnie gazował żydów, morderców Jezusa. To dlatego niemieccy więźniowie zaczytywali się Biblią i Mein Kampfem, a w kwietniu 1939 roku, tuż po zajęciu Czechosłowacji przez hitlerowskie wojska, Pius XII ochoczo zapewniał:

255 „ Cieszymy się z wielkości, rozkwitu i dobrobytu Niemiec i fałszem byłoby twierdzenie, jakobyśmy nie chcieli Niemiec kwitnących, wielkich i potężnych ". Jeszcze wcześniej, po wkroczeniu do Austrii i po okupacji Sudetów, kiedy liczba katolików w zajętych ziemiach wzrosła o 10 procent, Kościół aż wył z radości, śląc depesze dziękczynne do Hitlera i zapewniając Rząd Niemiecki, że duchowni zachowająjak najsurowsze milczenie na temat obozów koncentracyjnych, jeżeli się im „pozwoli w nich pełnić ich obowiązki". W klerykalno-faszystowskiej Słowacji Kościół Katolicki w osobie prałata Tisy oddał Hitlerowi w posługę trzy dywizje w sile 50 000 ludzi! Także na ziemiach polskich Watykan dzielnie kolaborował z władzami niemieckimi i z Gestapo w zwalczaniu w kościele polskim wszelkich przejawów polskości. Jeszcze przed napadem na Polskę papież osobiście zapewnił, że powstrzyma się od potępienia Niemiec, kiedy te uderzą na nasz kraj. Proszę nie zapominać, że wierni, katolicy, chcą tego czy nie, ponoszą za ową politykę taką samą odpowiedzialność co Watykan. Opłacając watykańskich morderców, przyczynili się bowiem cichą zmową i aprobatą do ukształtowania się takiej a nie innej polityki XX wieku. I oni musieli pragnąć chwały zwycięstwa, kiedy wojska niemieckie uderzyły na Rosję, a ujarzmieni wyznawcy prawosławia na klęczkach czołgali się do krzyża prawdy. W ich imieniu Ojciec Kościoła Katolickiego zanosił się radością, głosząc: „Zbliża się wielki dzień X, dzień wkroczenia do Związku Radzieckiego". Czyż można się dziwić, że w Modlitewniku Katolickim i Śpiewniku Wojskowym z 1940 roku czytamy: „Pobłogosław, Boże. wojsko niemieckie, powołane do tego, by strzec pokoju i chronić ognisko domowe, i daj tym, którzy w nim służą, siłę do najwyższej ofiaiy dla Fiihrera, narodu i Ojczyzny. Pobłogosław szczególnie naszemu Furerowi... Obyśmy wszyscy pod jego wodzą widzieli swoje święte zadanie w oddaniu się narodowi i Ojczyźnie, abyśmy przez wiarę, posłuszeństwo i wierność dostąpili wiecznej Ojczyzny w królestwie twojej światłości i Twojego pokoju. Amen ". Aż ciśnie się na usta pytanie, dla jakiej to świętej sprawy katolicy z imieniem Boga na ustach poświęcali życie drugiego człowieka? Czyż ludzkie życie mogło być przeszkodą dla szerzenia się uniwersalnych prawd zawartych w Biblii? Czy to dla poparcia tych prawd tyko siedmiu katolików odmówiło walki za Rzeszę Niemiecką? Czy naprawdę tyko tylu odważyło się zaakcentować własne człowieczeństwo? A może pozostali doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że dla chrześcijaństwa, tej wojującej religii. Biblia jest idealnym parawanem do osiągania osobistych celów, że tę Świętą Księgę można odczytywać na tysiące sposobów, a i tak nie wyczerpie się wszystkich możliwości interpretowania zawartych w niej treści? A może to nikt inny, tylko katolicy wiedzą doskonale, że Biblia a Jezus to dwie zupełnie różne sprawy? Czyżby dlatego ich kapłani w osobach kardynałów tak ochoczo błogosławili sprzęt wojskowy i rozdawali medaliki idącym na mord niemieckim wyznawcom? I ostatnie pytanie: Czy tylko na papiestwie ciąży wina za przygotowanie wespół z Mussolinim i Hitlerem II Wojny Światowej? Bo jeśli tak, to znaczy, że nie należy brać serio tego, czego tak głośno domaga się od wiernych Watykan. Ale jeśli chrześcijanin stawia prawa kościelne nad boskimi, to wtedy...

256 historia Kościoła źle wpływa na trawienie (Wolter), wtedy i on (rezygnując z indywidualnych przekonań) staje się składnikiem władzy politycznej i automatycznie przestaje być nośnikiem humanizmu. Wstrząsające? Niewiarygodne?... Ale to nie koniec historii. Prócz popierania po wojnie kolejnych bandyckich reżimów, Watykan stworzył specjalną organizację. Commissione Pontificia d^Assistenza, która przerzuciła do Ameryki Południowej, Północnej i Australii kilkadziesiąt tysięcy zbrodniarzy wojennych. Uczyniono to z czystości serca, z obowiązku wspierania nie tak dawnych sprzymierzeńców, ale i z obawy przed zdemaskowaniem haniebnych powiązań Świętego Ciała Kościoła z Bogami Wojny. No i oczywiście z obowiązku przejęcia części masy spadkowej po III Rzeszy. To zbożne dzieło z wielkim zaangażowaniem kontynuował następca Piusa XII, Paweł VI, wyprowadzając do ziemi obiecanej 30 tysięcy niesławnych uciekinierów, zaopatrzonych w pieniądze i paszporty Watykanu lub Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Ale i to nie koniec idei krucjat w Kościele. Zakon Rycerzy Grobu, oddział szturmowy Watykanu, od początku lat pięćdziesiątych wspomaga aktywnie dyktatury wojskowe głównie w Ameryce Środkowej i Południowej. Statut jego zawiera także obowiązek udzielania pomocy katolikom walczącym z Żydami! Może dlatego, że już św. Hieronim nazwał Żydów ,,bluźniercami i złymi ludźmi", a synagogi „siedzibą szatana", a Jan Chryzostom, jeden z ojców Kościoła, uważał ich za „zakałę rodzaju ludzkiego", zaś ich świątynie za „miejsca niewiary, bezbożności i szaleństwa". Być może. Jednak to z apostołów żydowskiego pochodzenia składa się fundament Kościoła katolickiego. Czy Jezusa i Piotra także należałoby nazywać zakałami rodzaju ludzkiego? Przecież byli Żydami... Przez dwa tysiące lat tępiono Żydów, przypisując im odpowiedzialność za śmierć Jezusa, choć to nie oni, lecz Rzymianie byli sprawcami jego odejścia. Zaś rzekome judaszowskie srebrniki wycofano z użytku... 300 lat wcześniej. A przecież Paweł, najstarszy świadek koronny, o żadnym Judaszu, który sprzedał Jezusa, nie słyszał. Historię tę dorobiono znacznie później, a ostateczny jej rys nadał arcybiskup Genui Jakub de Voragine w „Złotej legendzie". Czytamy w niej, że Judasz urodził się w Jerozolimie. Matce, Cyborei, przyśniło się, że urodziła wielkiego zbrodniarza, więc w porozumieniu z mężem, Rubenem, włożyła dziecko do koszyka i puściła w morze. Chłopca znalazła na plaży królowa wyspy, do której dobił koszyk. Nie mogąc mieć dzieci, upozorowała ciążę i przyjęła Judasza jak własnego syna. Jak to się jej udało, nie wiadomo, bo Judasz miał przeszło rok, ale możliwe też, że mieszkańcy wyspy Skariot nagminnie cierpieli na zaburzenia wzroku, zwłaszcza mąż królowej. Jednak stał się cud i po czasie królowa stała się brzemienną. Kiedy zawistny Judasz zabił królewicza, musiał ratować się ucieczką do Jerozolimy, gdzie wstąpił na służbę do Piłata, równie niecnego łotra jak on sam. Otoczony prokuratorską kuratelą czuł się na tyle bezkarnie, że kiedy nabrał ochoty na jabłka sąsiada, zabił tego, a w nagrodę za odwagę Piłat wyswatał go z żoną po zamordowanym. Wkrótce okazało się, że zabitym sąsiadem był jego własny ojciec, a starą nałożnicą jego własna matka. Ojcobójca i kazirodca udał się więc do Jezusa z prośbą o wybaczenie. Czemu nie

257 prosił o to Cyborei, nie wiadomo, może dlatego że Kościół nie przyznawał kobietom żadnych praw, więc i dla Judasza była ona tylko kupą mięsa, na dodatek starego. Jezus nie tylko wybaczył Judaszowi, ale nawet przyjął go na ucznia i uczynił skarbnikiem. Judasz kradł ile mógł, a gdy pewnego razu nie podprowadził towaru, to znaczy wartych 30 srebrników olejków, którymi Maria, siostra Marty namaszczała Jezusowi stopy, wściekł się i z powodu handlowej porażki, by powetować sobie straty, wyznał wszystko Piłatowi. Na koniec, kiedy zabrano Jezusa, z rozpaczy powiesił się, lecz ducha nie wyzionął ustami, tylko przez rozpękłe na pół ciało, co znamionuje wieczne potępienie. Tyle gwoli słowa prawdy o Żydzie-Judaszu. Dwa tysiące lat prześladowano Żydów za lichwę, gdy tymczasem Kościół sam zakładał banki i wykupywał akcje. A kiedy w końcu Watykan uznał istnienie Izraela za fakt dokonany (uczynił to dopiero w roku 1993) - to zrobił to we własnym dobrze pojętym interesie, walcząc o nową strefę wpływów, o posiadłości i podatki. Nie ma się więc co dziwić, że kiedy w 1933 roku Hitler zapowiedział eksterminację Żydów, Piusa XII zajęła walka z... kobiecą modą. Czy tak wygląda ideał miłości do bliźniego. Czy stać katolików na to, by utrzymywać Zakon Obrońców Grobu Świętego, tę na pół tajną przestępczą organizację liczącą 2 tysiące księży i 80 tysięcy ludzi świeckich? Nadto organizację zawiadującą skorumpowanym Bankiem Watykańskim i odpowiedzialną za pranie brudnych pieniędzy oraz zamawiającą u amerykańskiej mafii sfałszowane papiery wartościowe na kwoty dochodzące do miliarda dolarów?! Chyba stać, skoro tylko z terenu samych Niemiec Watykan ściąga rocznie daninę w postaci para miliardów euro. Co w takim razie robi Biedny Kościół ze swymi pieniędzmi? Z pewnością nie przekazuje większości swoich dochodów na akcje charytatywne, jak próbuje udowadniać, gdyż z wyliczeń jasno wynika, iż kwoty przekazywane na prace misyjne, a więc i tak nie bezinteresowne, nie przekraczają 10-12 procent dochodów tej największej finansowej machiny świata, dochodów zwolnionych z podatku. I warto przy tym pamiętać, że już za Jana XXII Watykan posiadał majątek dwukrotnie większy od majątków pozostających w dyspozycji wszystkich chrześcijańskich władców świata. „I to jest już cud ekonomiczny godny wybrańców Boga - stwierdza Jerzy Gracz. - Od blisko trzydziestu lat Watykan ponosi każdego roku ogromne straty, a jego majątek rośn ie ". Watykan „jest największym i najbardziej brudnym przedsiębiorstwem świata " przyznał ksiądz Giuliano Ferrari, i trudno odmówić mu racji. Zostawmy jednak brudy tej instytucji w spokoju i wróćmy do zasadności świętych ksiąg, Otóż żadna z zatwierdzonych przez Kościół Ewangelii nie została spisana przez osoby stykające się z Jezusem, na co powołują się katoliccy kapłani, a wręcz przeciwnie: tworzyły je osoby drugie i co najgorsze - przedkładające interes zatrudniającej ich instytucji nad dobro wiernych. Fałszerstwa i Corpus Hermeticum doprowadziły do utraty wielu cennych wartości, sprowadzając wiarę kanoniczną do rangi wiary literowej. Nie należy więc się dziwić, iż wiele państw w tamtych

258 czasach w ogóle nie uznawało owych czterech Ewangelii, i posługiwało się innymi księgami. W Syrii, na przykład, jeszcze w piątym wieku używano harmonii Ewangelii Tacjana. Już wówczas poszukiwano prawdy w wizerunku miłosierdzia Bożego, a nie w kościelnych opowiastkach o cudach, które w mniemaniu ewangelistów miały współczesnym dostarczyć niezbitego dowodu na boskie pochodzenie Jezusa. I choć św. Marek w ogóle pomija kwestię zwiastowania i narodzenia Jezusa, akcentując jedynie znaczenie chrztu, to u św. Mateusza mamy już boską ingerencję przed narodzinami proroka, gdzie anioł zapowiada Józefowi w trakcie snu przyjście na świat Syna Bożego, podczas gdy św. Łukasz brnie jeszcze dałej, przyoblekając niebieskie siły w cielesną postać anioła, a św. Jan już bez wahania puszcza wodze fantazji, barwiąc poczęcie i narodzenie Jezusa bajkowym opisem. Najwidoczniej post miał wyjątkowo korzystny wpływ na wizje „grupy Jana". Nawet powierzchowne przejrzenie treści zawartych w Ewangeliach uwidacznia ich nieprawdopodobieństwo i rażące sprzeczności, także chronologiczne, które nie miałyby miejsca, gdyby relacje rzeczywiście spisywano w tamtych czasach, łub gdyby wygłaszali je boscy wysłannicy. Na historycznym przekazie Łukasza nie można polegać nawet w fundamentalnych kwestiach. Jego historyczny opis działalności Jezusa załamuje się już w trakcie ustalania daty narodzin Syna Bożego. Co gorsze, żaden z czterech popieranych przez Kościół ewangelistów nie jest w rzeczywistości zainteresowany biografią Jezusa, a wszystkie tak zwane dane źródłowe są jedynie echem uchwyconym na tle religijnego krajobrazu Palestyny. Same zaś biblijne opowieści, te dopisane do podań wcześniejszych, są zaledwie cudownym marzeniem chrześcijaństwa. Wymysłem są fakty dotyczące narodzin Jezusa, wymysłem są uznawane przez katolików święta. Na przykład Wielkanoc i Zielone Świątki zapożyczono wiele wieków później z innych kultur. Wymysłem jest także większość cudów dokonywanych przez Jezusa. Kościół z upodobaniem rozsławia wiele ponadnaturalnych czynów Jezusa, skrzętnie zapominając o cudach nie tyle wątpliwych, co całkowicie bezsensownych. Za przykład niech nam posłuży żałosna historia drzewa figowego. Jezus odczuł głód. A widząc z daleka drzewo figowe okryte liśćmi, podszedł ku niemu zobaczyć, czy nie znajdzie czegoś na nim. Lecz po podejściu bliżej, nie znalazł nic prócz liści, gdyż nie był to czas na figi. Wtedy rzekł do drzewa: „Niech już nikt nie je owoców z ciebie " - i drzewo uschło. Zawarta w tej przypowieści nauka poddaje w wątpliwość rolę Jezusa jako obrońcy wszystkiego co żywe, a nadto każe się zastanowić nad stanem jego psychiki. Nie wydaje mi się jednak prawdopodobne, by Jezus przechodził okres zamroczenia umysłowego i szukał zimą truskawek. Czemuż więc miały służyć te barwne opowieści? Przekonaniu wiernych do idei chrześcijaństwa? Otóż nie, gdyż Jezus nie był jedyną chodzącą legendą tamtych czasów. Tworzenie mitu miało ukryć niewiarę piszących w totalną ponadczasowość Jezusa Chrystusa!... Miało też otoczyć zasłoną tajemnicy jego prawdziwe przesłania. Ci którzy z taką gorliwością

259 rozsławiali jego imię, w ogóle nie rozumieli jego nauk, czego dowodzi cała historia Kościoła. Cuda miały nadać im charakter uniwersalny. Podobnie było z gwiazdą Betlejemską której historia, jak wynika z analiz astronomicznych, co wytykali również współcześni ewangelistom astronomowie, jest zwykłym urojeniem, a w której obronie papież Leon I (zm. w 461 roku) dydaktycznie i poglądowo głosił, iż gwiazda ta była dla Żydów niewidoczna z powodu ich zaślepienia. Musiało to być wyjątkowe zaślepienie, skoro Ignacy z Antiochii (zm. około 110 r.) podaje: „Gwiazda rozjaśniała na niebie, a siła jej światła była nie do opisania; wszystkie pozostałe gwiazdy, wraz ze słońcem i księżycem, bez mała "tańczyły" w korowodzie wokół niej, a jej światło przyćmiewało je wszystkie ". Szczytem bzdury jest z pewnością List Jezusa do króla Abgara V Ukkamy z Edessy, w którym Mesjasz obiecuje królowi, iż uleczy go, ale w danej chwili nie ma czasu, bo musi najpierw udać się do nieba, ale potem pośle któregoś ze swoich uczniów, aby go uleczył. I wielu duchownych zarzekało się na autentyczność boskich skreśleń. Wielu robi to do dzisiaj. I jak tu dać wiarę spójności boskiego przekazu, skoro nawet fałszowane Ewangelie kanoniczne pełne są niespójności i nieścisłości historycznych? Jak pogodzić z sobą dwa rodowody Józefa, ojca Jezusa, czy wiele dat przyjścia na świat samego Mesjasza (spór między Mateuszem a Łukaszem)? Dodajmy jeszcze więcej. Piotr nigdy nie przebywał w Rzymie, a Jezus stale występował przeciwko religijności formalnej i rytualnej i nigdy nie wyrzekł słów włożonych w jego usta przez Mateusza: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego". Wiara w Trójcę Świętą uznaną dekretami cesarzy rzymskich, wespół z kultem świętych, odpustami i wyświęcaniem świątyń - została zapożyczona z religii pogańskich i nie jest patentowym osiągnięciem Rzymu. Nie było też rzezi niewiniątek ani ucieczki Marii i Józefa do Egiptu, ponieważ Herod nie żył już od czterech lat. Kazanie na Górze, wjazd Jezusa do Jerozolimy czy rozmowa z Piłatem to kolejny cios w nieomylność Ksiąg Natchnionych, pękających od natłoku przeinaczeń. Św. Józef nie był zwykłym stolarzem, ale mistrzem sztuk, mistrzem, czyli człowiekiem wykształconym, lecz tłumacz przełożył to na mistrza w zawodzie. Przeinaczenie młodej kobiety na dziewicę uczyniło z Marii przedmiot chuci anielskiej a z narodzin Jezusa powtarzaną bajeczkę o Niepokalanym Poczęciu. A przecież tłumaczenie było łatwe i słowo, że Maria była virgo określało jej wiek, nie było zaś późniejszym synonimem nietkniętej kobiety. Kolejnym błędem było uczynienie z Jezusa Nazareńczyka, czyli człowieka związanego z liberalną sektą żydowską Jezusa Nazaretańczyka, czyli mieszkającego w Nazaret, choć Nazaret powstało dopiero w latach sześćdziesiątych pierwszego wieku n.e., a jest to ważkie spostrzeżenie, gdyż wiąże się bezpośrednio z przekłamaną historią o Świętym Graalu. Takie historyczne nieścisłości, gdzie myli się sens słowa, wyraźnie świadczą o lichych kwalifikacjach kościelnych twórców i tłumaczy. Pewno żaden z nich się

260 nie spodziewał, że nadejdą czasy, w których ktoś odważy się wystąpić przeciwko fałszerstwu. To wyjaśnia, czemu błędnie odczytano pozostawanie Jezusa z Marią Magdaleną w związku małżeńskim (na co nie dali się nabrać Templariusze, traktujący Marię Magdalenę jako zasadnie uświęconą) i samą śmierć proroka jako prawdziwą choć chodziło tu o symboliczne ukrzyżowanie, oznaczające śmierć prawną i duchową w wyniku wyklęcia, co określała powszechnie obowiązująca zasada trzech dni i co wszyscy żyjący w pierwszym stuleciu rozumieli bez najmniejszych wątpliwości. Owego fizycznego wskrzeszenia dokonał zgodnie z rytuałem Szymon Zelota. Nawet Koran mówi o tym bez ogródek. Ale Jezus musiał porzucić współtowarzyszy i udać się na wygnanie. Wyklęty już wcześniej przez swoich (ekskomunikowany przez Sanhedryn) oraz naznaczony piętnem terroryzmu przez Piłata, wyrzucony poza nawias społeczeństwa, Jezus udał się z powrotem do Azji Większej, skąd swego czasu musiał uciekać z powodu głoszonej przez siebie idei równości wszystkich ludzi wobec Boga, czym naraził się na gniew braminów. „ Człowiek zostaje przez Kościół przywołany do wierzenia, a nie do myślenia przyznaje Uta Ranke-Heinemann, profesor teologii katolickiej. - Tym- sposobem człowiek przez całe swoje życie ćwiczy się w chrześcijańskiej gimnastyce mówienia: TAK i - AMEN. W religii, która błogosławi wierzących, nigdy zaś wątpiących, ci, którzy pytają, pozostają bez błogosławieństwa, a pytający w oczach niejednego wierzącego stają się wręcz podejrzani. Tymczasem pytanie jest chrześcijańską cnotą choć rzadko jest cechą chrześcijan ". Na podstawie tych i podobnych wpadek katoliccy i protestanccy egzegeci zgodnie uważają Ewangelie za przekazy objawienia duchowego, mające niewiele wspólnego z prawdą historyczną. I taki był stosunek do całej sprawy wszystkich duchownych przez całe dwa tysiące lat istnienia chrześcijaństwa. Każdy więc dodawał coś od siebie i w nowym ujęciu to propagował. Nie dziwi więc stanowisko Kościoła, który dopiero na Soborze Trydenckim w 1545 roku zatwierdził napisaną jak się przyjmuje, w 94 roku Apokalipsę Jana. Jednak kanonizacja, czyli oficjalne uświęcenie nie objęło wielu znaczących tekstów. Przypomnijmy niektóre z nich: • Codex Askewianus /Pistis Sophia/ • Codex Bruce, zawierający Księgę Wielkiej Rozprawy według Tajemnicy • Codex Berolinensis 8502, zawierający Ewangelię Marii, Tajemniczą Księgę Jana, Sofię i Jezusa, Dzieje Piotra • Protoewangelia Jakuba • Ewangelia Piotra /VIII wiek/ • Apokalipsa Piotra /VIII wiek/ • Ewangelia Nikodema zwana też Dziejami Piłata • Ewangelia Gameliala • Galilejski testament NSJC • Ewangelia Dwunastu Apostołów • Ewangelia Bartłomieja » Dzieje Jana /IV wiek/

261 • Dzieje Piotra /V wiek/ ® Apokalipsa Pawła /V wiek/ • Homilie Klementyńskie, czy 49 rękopisów odnalezionych w Kenoboskion w 1947 roku. Kanonizacji doczekały się natomiast pisma, które często na to nie zasługiwały. A to z racji odstępstw doktrynalnych, odbiegających daleko od nauk Jezusa, a to znów z powodu sekciarstwa czy wręcz fanatyzmu religijnego. Wystarczy wspomnieć o widzeniu świata oczami Pawła, którego seksualne dewiacje zaciążyły na katolickim podejściu do spraw seksualności, a więc na fundamentalnej kwestii naszego istnienia. Paweł obrzydzał młodzieńcom kobiety, a pannom mężczyzn, głosząc w kazaniach: „ W przeciwnym razie nie ma clla was zmartwychwstania, chyba że pozostaniecie w czystości i nie splamicie ciała swego". Przy czym starannie omijał temat prokreacji, szydząc z narodzin człowieka w śluzie rozpadu i w łonie rozpusty, z człowieka od urodzenia napiętnowanego grzechem, z człowieka stanowiącego wyprany z cząstki Ducha odpad ewolucji. Tę tezę odnajdujemy w historii o Raju utraconym, o Adamie i Ewie i w naukach Tomasza z Akwinu, który stwierdza autorytatywnie, iż dusza wchodzi w płód męski w czterdziestym dniu ciąży, a w żeński - z powodu wstydu - w osiemdziesiątym. Może dlatego św. Augustyn, prócz potępiania kobiet, tak ostro krytykował kaleki, uważając je za istoty będące jedynie w części człowiekiem. To właśnie dla poparcia jego nauk obowiązywał swego czasu w kilku stanach Ameryki obowiązek sterylizacji głuchych. Antyczłowiecze stanowisko, depczące kobiecą potencjalność, rozbudowujące na własne potrzeby polityczny i kulturowy antyfeminizm, nie przeszkadzało jednak papieżom w zawładnięciu całym grzesznym interesem, który skupiony pod skrzydłami Kościoła przechrzci! nazwę burdel w miano domu dla skruszonych dziewic, gdzie chronione przez Świętą Inkwizycję panienki ruszały do pracy pod patronatem św. Magdaleny. Nawet Jezusa obarczono awersją do kobiet. Kiedy Szymon Piotr chce oddalić Marię Magdalenę, Jezus proponuje: „Oto poprowadzę ją, aby uczynić mężczyzną, aby stała się sama duchem żywym, podobnym do mężczyzn". Chodzi oto, że kobieta, jako zwyrodniała część człowieka, mogła stać się godną i równą mężczyźnie tylko przez całkowite oddanie się Bogu. Mężczyzna zaś już z mocy urodzenia uchodził za równego aniołom. „Człowiek jest zrobiony z najbrudniejszego nasienia - grzmiał papież Innocenty III karmiony krwią menstruacyjną, która ma być tak godna pogardy i nieczysta, że przy zetknięciu z nią owoce nie rosną, a rośliny więdną... a gdy psy ja^ zeżrą, dostają wścieklizny". Św. Hieronim tak pisał: „Tak długo, jak kobieta żyje tylko po to, by rodzić, i dla dzieci, tak długo między nią i mężczyzną istnieje taka sama różnica, jak między ciałem i duszą; jeżeli jednak pragnie Chrystusowi bardziej służyć niż światu - wówczas przestanie być kobietą i nazwą ją "mężczyzną", gdyż życzymy sobie, by wszyscy zostali podniesieni do stanu doskonałego mężczyzny ".

262 „Kobieta jest ułomna, gorsza niż mężczyzna i na ciele i na duszy" - św. Tomasz. „Kobiety są więc siedliskiem wszelkich wad. To one wciągają mężczyzn w grzech. Skoro brzydzą was rzygowiny i kupa gnoju, jak możecie trzymać w ramionach ten wór nieczystości" - opat Odon z Cluny. W liście św. Pawła do Tymoteusza czytamy: „Kobieta niech się uczy w cichości i w pełnej uległości. Nie pozwalam zaś kobiecie nauczać ani się wynosić nad męża..." Ten prosty zabieg nie tylko podporządkował Kościołowi połowę wiernych, czyniąc nadto z kobiety istotę upadłą i bezwolną w rękach duchownych, ale wywołując wyrzuty sumienia emocjonalnym zamętem - przysporzył mu kolejnych dochodów od dążących do świętości zagubionych panienek. Lecz nie tylko u chrześcijan spotykamy się z męskim szowinizmem i ekonomicznym sprytem, bo oto w Koranie podobne stanowisko zachowuje sam Prorok: „Mężczyźni stoją nad kobietami(...) napominajcie je, by były posłuszne, trzymajcie je w łożach i bijcie je. Bo kobieta jest tym, co w świecie najbardziej zepsute ". I tak przekształcone w firmowe hasło dewiacje Pawła stały się oficjalnym tonem polityki Kościoła. Dlatego w 1958 roku podczas powszechnej wystawy w Watykanie w sali poświęconej złu wisiało zdjęcie Brigitte Bardot. a w 1999 roku potępiono rozdawanie pigułek aborcyjnych kobietom zgwałconym w Kosowie. Tylko duchowieństwo, jedyny organ dokładnie zorientowany w celu i słuszności głoszonych przykazań Bożych i kościelnych, żyło po swojemu, topiąc smutek bezżeństwa w doczesnych uciechach. Papież Sykstus VI sumiennie sprzeniewierzał pieniądze Kościoła na kochanki swego bratanka - kardynała Piętro. Aby ratować finanse Kościoła, uruchomił produkcję świętych relikwii, które wraz z zyskami płynącymi z wybornie funkcjonujących domów publicznych, knajp i zajazdów rzetelnie wspierały podatki płacone przez kościoły całej Europy. Dzielnie i ochoczo sekundował takiej rozrzutności Leon X, któremu osiem lat wystarczyło na przehulanie całego majątku Watykanu, jaki zgromadził jego poprzednik papież Juliusz II. Hulać umiał także Aleksander VI, zapamiętany przez historię z powodu ślubu córki, na którym śmiałkowie ścierali się zbrojnie o życie. Polegli dostępowali zaszczytu ostatniego namaszczenia z rąk samego papieża! A pomniejsi duchowni? Na opisanie ich wyczynów nie starczyłoby tysięcy ksiąg. A przecież wstydliwą historię zakłamania i pruderii tworzą wciąż nowe pokolenia kapłanów, czego wymownym potwierdzeniem jest współczesny mariaż Watykanu z sycylijską mafią w wyniku czego w tajemniczych okolicznościach zmarł przedostatni papież, a Banco Ambroziano zbankrutował. Podsumujmy to słowami papieża Leona X, wytrawnego znawcy wagi pism świętych: „Musimy wiedzieć, ile My i nasze dwory zawdzięczamy przepięknej baśni o Chrystusie ". Wracając do Pawła, do wykładni jego koncepcji przez stulecia stymulującej sumienie wiernych, postarajmy się przyrównać ją do osiągnięć szkoły hinduskiej.

263 gdzie pożycie cielesne miast w grzech, ubiera się w piękną szatę erotycznych uniesień: „Seks jest faktem biologicznym, nie ma w nim nic złego. Więc nie walcz Z nim, bo stanie się zboczony (...) W rzeczywistości akt seksualny nie jest dialogiem pomiędzy kobietą i mężczyzną. Jest dialogiem mężczyzny z Naturą poprzez kobietę i kobiety z Naturą poprzez mężczyznę. Jest dialogiem z Naturą. Przez chwilę jesteście w niebiańskiej harmonii, jesteście zestrojeni z całością. W ten sposób mężczyzna dopełnia się poprzez kobietę, a kobieta poprzez mężczyznę". W duchu uważam te słowa za piękne i krzepiące. Wypada szanować również, co oczywiste, odmienne w tej kwestii stanowisko Pawła. Nie można się jednak pogodzić z narzucaniem innym własnych poglądów, zwłaszcza gdy są sprzeczne z prawami natury lub, co gorsze, gdy samemu się ich nie przestrzega. To właśnie zabiło Joannę z Moguncji, jedynego w dziejach chrześcijaństwa papieża-kobiety, i roztrzaskało o bruk głowę jej nowo narodzonego dziecka. A wszystko w szale moralnego i politycznego skandalu. Nie dziwi całe to zamieszanie wywołane wokół osoby Pawła, jeśli się przypomni, iż jego beznadziejnych doktryn w ogóle nie chciano brać pod uwagę w czasie tworzenia nowej wiary. Proszę pamiętać, że w okresie powstawania gmin chrześcijańskich istniało wiele przeciwstawnych sobie lub różniących się między sobą teorii wiary i tak na dobrą sprawę, to do końca nie było wiadomo, kogo można było uważać za prawowiernego, a kogo za odszczepieńca. O zwycięstwie którejkolwiek z frakcji decydowały przetargi, spory polityczne, a nierzadko i przypadek. Dopiero kiedy chrześcijanie wzrośli w siłę i kiedy w II stuleciu ukonstytuował się Kościół Katolicki, a każda z frakcji nadal walczyła o własną klientelę, zrodziła się potrzeba wspólnego działania i rozpoczął się niesławny proces tworzenia podstaw wiary, gdzie nie miało znaczenia powoływanie się na dzieło Jezusa, lecz na treści mogące wzmocnić potęgę kształtującego się aparatu władzy. Dopiero wtedy zajaśniała gwiazda Pawła, doszedł do głosu ten, który początkowo wszystkimi dostępnymi mu metodami niszczył gminy chrześcijańskie i prześladował wyznawców Pana. Po przejściu na drugą stronę stał się równie zagorzałym obrońcą idei świętego grobu, jak jego niedawni wrogowie. Fanatykiem, którego jak ognia unikali współwierni i który po mistrzowsku opracował obowiązujące przez następne stulecia zasady zwalczania religijnych przeciwników (czytaj: politycznych). Owej fanatycznej nietolerancji i religijnej głupocie przeciwstawiali się wszyscy, ale ustanawiane przez niego prawa padły w końcu na podatny grunt kościelnej intrygi. Tym śladem poszli po nim następni kościelni dogmatycy. Najważniejsze, że chrześcijanie przestali zwalczać się wzajemnie, a zjednoczyli się w walce przeciwko poganom. Wobec tego faktu reszta jest niczym, sam zaś fakt połączenia doktryny chrześcijańskiej z judaizmem, stoicyzmem, elementami platońskimi, egipskimi, perskimi etc. wydaje się w ogóle mało znaczącym elementem. Kogóż to zresztą mogło obchodzić, skoro chrześcijanie wywodzili się z kręgów najmniej wykształconych i najbardziej żądnych cudów, za to najbardziej mściwych i wojowniczych...

264 Dzisiaj już wiemy, że teorie św. Pawła okazały się tak samo prawdziwe, jak mleko, które miast krwi trysnęło z jego ciała, kiedy Pawła ścięto z rozkazu Nerona. Wraz z nim popłynęły w świat wiernych poetyckie opisy całego jego bogobojnego żywota. Oto jeden z nich. Kolejna odsłona tajemnicy: wiarygodne „Dzieje Pawła i Tekli", które dopiero po stuleciach usunięto z kanonu wiary. Jednak nasi przodkowie święcie w nie wierzyli. (Kościół kazał). Tekla, pod wpływem natchnionego kazania Pawła, nawróciła się na wiarę jedyną i pragnąć zostać człowiekiem, zerwała z narzeczonym, składając w duchu śluby czystości. Ośmieszony, wściekły do granic wytrzymałości, porzucony narzeczony doprowadza do aresztowania Pawła. Pawła wygnano a Teklę skazano na śmierć przez spalenie. Ale opatrzność boska czuwa: cudowny deszcz i grad uwalniają Teklę i nic nie stoi już na przeszkodzie, by odszukała Pawła i stała się jego żarliwą uczennicą (wypadałoby skłonić się w stronę tradycji i powiedzieć: uczniem). Ale nie koniec to zmartwień. W Antiochii wpada Tekla w oko niejakiemu Aleksandrowi i po raz wtóry opłaca swą odmowę współuczestnictwa w grzechu skazaniem na śmierć. Tym razem ma być pożarta przez dzikie zwierzęta. Ale wygłodniała lwica, miast posilić się Teklą liże jej stopy i pozwala się dosiąść. Mało tego - zaciekle broni ją przed rozjuszonym niedźwiedziem i lwem. Korzystając z powstałego zamieszania, Tekla wskakuje do wody, która dziwnym zrządzeniem losu znajduje się w pobliżu i nie jest odgrodzona. Przy okazji Tekla chrzci się i może dlatego foki, które starały się ją skonsumować, solidarnie zdychają. Następne wypuszczone na Teklę drapieżniki zapadają w kataleptyczny sen. Ostatecznie nagą Teklę przywiązano między dwa dorodne byki, a pod ich organa płciowe podłożono rozpalone żelaza. Kiedy i to zawodzi, niewinność jej zostaje udowodniona. Uwolniona Tekla odnajduje Pawła i oczyszczona duchowo staje się mężczyzną, by do końca życia głosić słowo boże. Czyni to aż do dziewięćdziesiątego roku życia. Umiera spokojnie, ze starości, a nad jej grobem powstaje przepiękna bazylika, w której dokonuje się aż trzydzieści jeden cudów. A potem... a potem następne pokolenia upamiętniały jej sukcesy kolejnymi świętymi budowlami. Piękne to i prawdziwe jak kazania Pawła. Nadto równie reporterskie jak pokonanie z Bożą pomocą Goliata przez Dawida, dzięki czemu ten ostatni mógł potem długo i szczęśliwie rządzić Judeą. No, skoro Tekla mogła w oczach Kościoła awansować do rangi mężczyzny, to czemu Bóg nie ma wykazywać upodobania w publicznych mordach? Nasuwa się więc pytanie, dlaczego Kościół przetrwał próbę czasu? Dlaczego nie starły go w proch ruchy reformatorskie? Czemuż trwa w zawierusze dziejów mimo haniebnego upadku stanu kapłańskiego, mimo mieszania się w politykę państwową? Odpowiedź jest prosta. Ponieważ krwawym mieczem wypraw krzyżowych i torturami Świętej Inkwizycji, i ogniem stosów czarownic, i bezprzykładną hańbą schizmy oraz matactwami tworzącymi złudny wizerunek prawd wiary zapewnił sobie monopol na religię, albo raczej na odmalowywanie obrazu religijności, którego mianował się strażnikiem. Monopol depczący ludzką godność, monopol żerujący na ludzkiej niewiedzy i naiwności, monopol

265 wygrywający jednych przeciwko drugim, ale i monopol, przyznajmy, konieczny i dopasowany do specyficznych warunków historycznych rozwoju człowieka w pewnym okresie jego ewolucji. Lecz nim doszło do komercjalizacji chrześcijaństwa, jego wyznawcy przegrali wszystkie bitwy o wiarę. Z kretesem zaprzepaścili wszystkie teologiczne dysputy. Przykładem życia i myśli jawili się współczesnym jako hańba rodzaju ludzkiego. Chcąc wygrać, musieli zdeptać prawa ludzkie i postawić na zbrodniczą działalność. Pomógł im w tym przypadek i zła sława, jaką cieszyły się eksterminacyjne zapędy chrześcijan. To właśnie na nich padł wybór cesarza Konstantyna, który dla ideologicznego poparcia własnej koncepcji władzy szukał religii, która w oczach poddanych mogłaby usprawiedliwić jego ludobójcze zamiary, która dosłownie miała stać się podporą trwania jego imperium. Postawił na chrześcijaństwo, ponieważ jego przeciwnicy i poprzednicy je zwalczali, ponieważ tylko chrześcijaństwo nosiło znamiona religii wojskowej, tylko ono wynosiło zbrodniarzy w kręgi świętych i tylko ono widziało w nim patrona, a nie mordercę teścia, cesarza Maksymiana, szwagrów Licyniusza i Bassianusa, mężów swych sióstr Konstancji i Anastazji, własnego syna Kryspusa i żony Fausty. Konstantyn nie omylił się w swoich przewidywaniach. Znalazł równych sobie i z ich pomocą zawojował cały antyczny świat, wprowadzając terror porównywalny jedynie z dokonaniami Tamerlana. W nagrodę uczynił chrześcijaństwo religią jedyną a jej kapłanów - samowładcami podlegającymi tylko jego osobistemu zwierzchnictwu. Uczynił z Kościoła państwo w państwie, obdarzając go wszelkimi możliwymi przywilejami. Namieszał przy okazji w doktrynie religijnej tyle, ile mógł, i jak mu pasowało, czyniąc z soborów prywatę i pośmiewisko. Niemniej zapadłe na nich postanowienia miały obowiązywać wiernych po wsze czasy i miały być przeniesione na cały pogański świat. I tak zostało do dziś. W nagrodę za swoje zasługi Konstantyn, morderca i złodziej, dochrapał się tytułu umiłowanego przez Boga przywódcy i jako chrześcijanin podług serca został przed śmiercią ochrzczony. Ów najbardziej religijny z cesarzy stał się trzynastym apostołem i doczekał się własnego święta, uroczyście obchodzonego 21 maja. I choć zmarł biedak 22 maja 337 r. przed rozpoczęciem kolejnej wielkiej wyprawy krzyżowej, przeciwko królowi perskiemu Szapurowi II, to czego on nie rozpoczął osobiście, dokończyli kolejni chrześcijańscy władcy. Dzisiaj Sobór Watykański oświadcza, iż „ Osoba ludzka ma prawo do wolności religijnej", a równocześnie wprowadza wiarę katolicką do szkół, uznając niezachwiane przewodnictwo wyznawanej przez siebie prawdy. Trochę wcześniej to samo uczynił papież Innocenty X. Kiedy podczas podpisywania pokoju westfalskiego przyznano przedstawicielom mniejszości religijnych takie same prawa co wszystkim obywatelom, papież obłożył taki akt klątwą jako szalony i równoznaczny z ateizmem. Dzielnie broni w tym duchu własnych interesów ks. dr A. Panasiuk, wierząc, iż „Kościół będzie trwał aż do końca świata". Szkoda tylko, że Diecezjalny Pasterz Młodzieży starannie omija kwestię wiary i religii. Inercja i zacofanie sprawiły, iż Kościół nie mógł dłużej bronić swojej pozycji drogą utrzymywania społeczeństwa w niewiedzy, więc postanowił rozbudować

266 instytucję poprzez zawłaszczenie sumienia wiernych. Skrzepnął jako instytucja przez duże „I" i dlatego, kreując grzech, piekło i czyściec, zamknął wyznawcę w lochu jego własnej małostkowości, obiecując odpuszczenie grzechów przez żywe uczestnictwo w życiu kościelnym. Tam zaś, gdzie wiedza i zdrowy rozsądek tryumfowały nad reakcjonizmem, prawa ekonomii, ekskomunika i lobby przywracały posłuch, wstrzymując jakże skutecznie spływ wartościowych idei. Dziś, trwając przy błędach, chyli się ku upadkowi, pociągając za sobą miliony istnień. Twórczą krytykę uważa za herezję, błędy dogmatyczne za prawdę lub według własnego widzimisię - za wymysł szatana, a wyrządzone krzywdy - za urojone. Zapada się i zamyka za spiżową bramą. Przestaje ewoluować, odgradza się od prawdy, prawdy obiektywnej. Wie, że zaakceptowanie zmian wymagałoby reorganizacji wszystkich struktur kościelnych. Broni więc dawnej chwały uporczywym powoływaniem się na... na... powiedzmy - na to co było. Co jest niewzruszone, trwałe i święte: na bajeczki... Spójrzmy przez chwilę za kurtynę niewzruszoności, trwałości i świętości. Co widzimy? Widzimy dopalające się ognie węglące starcze ciało Giordana Bruno i Joanny d'Arc. Ich wizja nigdy nie uspokoi sumienia Kościoła, a prawda o tym, wsparta ideą Kopernika, wciąż wzbudza pogardę dla zabójców schowanych za symbolem krzyża. Widzimy jęczące w płomieniach tysiące ciał biczowników, których idea wybaczania wyrządzonych innym krzywd uderzyła w podstawy Kościoła, czyniąc z tej organizacji świętego rzeźnika. Najpierw uderzył papieski inkwizytor Walter Kerlinger, a trzydzieści lat później w 1399 r. sam papież Bonifacy IX. Spłynęły rzeki krwi... Mrok historii spowija zniszczoną potęgę najpotężniejszego zakonu tamtych czasów Templariuszy, którzy zapłacili najwyższą cenę za odkrycie w świątyni króla Salomona prawdy o Jezusie. Zginęli, choć nie naruszyli istoty wiary. Ale oni poznali prawdę. Dlatego musieli zamilknąć, dlatego konali w płomieniach roznieconych przekleństwem papieża Klemensa V i aprobatą króla Francji Filipa IV Pięknego. Jedynym pocieszeniem dla brata Godfryda de Charnay'a (komandora Normandii) i Jacques"a de Molay'a (Wielkiego Mistrza Zakonu Świątyni) był wyraz sprawiedliwości bożej w spełnieniu straszliwej przepowiedni - rychłej śmierci obu prześladowców: chciwego króla i hipokryty-papieża (choć dziś podaje się, iż król w ostatniej chwili wycofał się z decyzji o uśmierceniu swoich przeciwników). Dla całego świata była to kolejna odsłona prawdziwego oblicza Kościoła. Przekonali się o tym także Jezuici. Dopiero kilka stuleci później uporała się Francja z wizją kościelnej dominacji, kiedy to 29 kwietnia 1903 roku wojsko przystąpiło do wyprowadzania „manu militarii" zakonników z La Grandę Chartreuse, zgodnie z decyzją podjętą miesiąc wcześniej przez Izbę Deputowanych. Tymczasem u nas, miast rozdzielić Kościół od państwa, słyszymy o konkordacie, a ustawa o aborcji zbiera bolesne żniwo, godząc w ludzi najbardziej potrzebujących wsparcia. Tymczasem wiadomo, iż do trzeciego miesiąca ciąży dusza nie jest związana z kształtującym się w łonie matki organizmem. A jeśli już zdarzy się taki niecodzienny przypadek, to i tak ostateczna decyzja o usunięciu ciąży

267 powinna zależeć od kobiety. Mało tego, wszyscy współcześni prorocy zgodni są co do jednego - nadmierna liczba obecnie żyjących ludzi robi dużo zamieszania na wszystkich poziomach astralnych, gdzie dusze nie mają wystarczająco dużo czasu na przygotowanie się do kolejnego wcielenia. Ponadto wymagana przez Kościół wstrzemięźliwość stoi w sprzeczności z samą naturą człowieka. Onanizm nadal uważany jest za grzech, a prezerwatywa od czasu bulli Leona X - napiętnowana jako produkt przeciwstawiający się wyrokom opatrzności. Carło Caffarra, kierownik Papieskiego Instytutu ds. Małżeństwa i Rodziny, wręcz ostrzega, że lepiej, by zainfekowany (choćby wirusem HIV) małżonek - nie mogąc zachować dożywotniej pełnej wstrzemięźliwości - zainfekował własną żonę, niż gdyby miał użyć prezerwatywy, albowiem uszanowanie wartości duchowych, takich jak sakrament małżeństwa, należy przedłożyć nad dobro życia. Słowem, kolejny ukłon w stronę Pawła. Przy tym Kościół starannie przemilcza historię samego sakramentu małżeństwa, który w okresie wczesnego chrześcijaństwa (do wieku X) nie istniał (tak samo zresztą jak i kościelna ceremonia ślubna) i który dopiero w drugim tysiącleciu nabrał praktycznie mocy prawnej i stał się jedną z form nacisku na wiernych. Od czasu tego genialnego posunięcia za rozwód trzeba było płacić, i to sowicie. Przywilej jego przeprowadzania zdał papież na ręce najbliższych współpracowników, czyli biskupów. Kiedy w wiekach późniejszych zaczęto stawiać zarzut kupczenia rozwodami, i na to znalazła się rada. Na przykład w Anglii, która stanowiła dla kościoła źródło wręcz bajecznych zysków, o szybkości otrzymania rozwodu decydowała jedynie wysokość sumy wpłacanej na krzewienie wiary katolickiej. Zaś zgodę na zawarcie małżeństwa mieszanego otrzymywało się natychmiast po podpisaniu zobowiązania, że dzieci z takich małżeństw będą wychowane w wierze, jaką wyznaje papież. By żonglerka dogmatami przestała wprowadzać zamieszanie, Pius XII w roku 1942 ogłosił w bulli „Mystici Corporis", iż odtąd papież i Chrystus (w sensie Bóg, bo jak wynika z dalszej lektury, rzeczony papież do końca nie rozumiał pojęcie Chrystusa w Jezusie) stanowią jedność, przeto każda decyzja papieska - i ta dotycząca rozwodu - w ogóle nie podlega ludzkiemu orzecznictwu. Co zostało pobłogosławione w niebie, przez owo niebo może być osobą papieża rozwiązane. I basta... Wracając do konsumpcji małżeństwa, mającego dostarczać nowych wyznawców, chcąc poważnie traktować zalecenia Kościoła, należałoby się spodziewać w 2050 roku narodzin dwudziestomiliardowego człowieka i totalnego kryzysu żywnościowego. A przecież już dzisiaj głoduje 850 milionów ludzi. No i dlaczego Watykan nie wspiera biednych i głodnych, miast inwestować w fabryki produkujące środki antykoncepcyjne? Czyżby chęć wysmażenia dwóch pieczeni przy jednym ogniu? Ale to cwane... W Księdze Hioba czytamy: „Seks jest ogrodem grzechu, przyjemność płciowa jest grzeszną plamą, pożądliwość - grzesznym aktem". Papież Grzegorz I po „każdym zakłócającym słuszny, boski porządek stosunku małżeńskim" polecał wymazywanie grzechu odmawianiem modlitwy pokutnej, choć w psalmie 127 czytamy, iż dzieci nie są owocem grzechu, ale darem Jahwe.

268 To równie bolesny cios jak przypisanie Ewie grzechu bluźnierstwa. No bo niby skąd biedna dziewczyna mogła wiedzieć o zakazie zrywania owoców z Drzewa Poznania Dobra i Zła, skoro została stworzona później? Dydaktyzm wynikający z tej bajeczki jest równie wątpliwej wartości, co i pozostałe kościelne historie. Zdecydowanie wyższy poziom intelektualny przedstawia sprzeciwiająca się Pismu i opiniom drugiego Soboru Watykańskiego i Komisji do Spraw Regulacji Urodzin powstała w 1968 roku encyklika papieska, która oficjalnie i bez ogródek uderza w życie intymne wiernych, naruszając ich ludzkie prawa: „Nie ulega żadnej wątpliwości, że rozumne i wolne kierowanie popędami wymaga ascezy, ażeby znaki miłości, właściwe dla życia małżeńskiego, zgodne były z etycznym porządkiem, szczególnie poprzez zachowanie okresowej wstrzemięźliwości. Jednakże to opanowanie, w którym przejawia się czystość małżeńska, nie tylko nie przynosi szkody miłości małżeńskiej, lecz nadaje jej nowe wartości. Wymaga ono wprawdzie stałego wysiłku, ale dzięki jego dobroczynnemu wpływowi małżonkowie rozwijają w sposób pełny swoją osobowość, wzbogacając się o wartości duchowe. Opanowanie to przynosi życiu rodzinnemu obfite owoce w postaci harmonii i pokoju oraz pomaga w przezwyciężeniu innych jeszcze trudności; sprzyja trosce o współmałżonka i budzi do niego szacunek, pomaga także małżonkom wyzbyć się egoizmu, sprzecznego z prawdziwą miłością, oraz wzmacnia w nich poczucie odpowiedzialności. A wreszcie dzięki opanowaniu siebie rodzice uzyskujfi głębszy i skuteczniejszy wpływ na potomstwo ". Bzdura?...Przecież nawet Biblia uczy (w tych nie wymazanych fragmentach), wręcz nakazuje poznanie się kobiety i mężczyzny przez akty miłości jeszcze przed stworzeniem wspólnoty rodzinnej, aby partnerzy przekonali się, czy są dla siebie stworzeni. 0 zapobieganiu ciąży za to napisano: „Nie jest złem, bo jest zakazane, lecz jest zakazane, bo jest złem". Oto współczesna furtka dla interpretacji ewentualnych nieporozumień w przyszłości... 1 czy wypada powoływać się na przesiąknięte reakcjonizmem wytyczne soboru, na którym w dalszym ustępie w ogóle nie potępiono wojny ani zbrojeń? Zresztą jak można było to zrobić, skoro nieznacznie wcześniej wojnę w Wietnamie reklamował Watykan jako świętą wojnę, a żołnierzy amerykańskich chrzcił mianem Żołnierzy Chrystusowych. Od tamtej pory w militarnej polityce Watykanu nic się nie zmieniło. Widać to jaskrawo po kompromitującej podróży Jana Pawła II do Ameryce Łacińskiej, w której bardzo czytelnie poparł reżimy dyktatorskie. Robi zresztą to samo co Pius I, układający się z Berią w celu inwazji katolicyzmu na ZSRR. Gdyby Beria nie zginął od kuli, stosunki Watykanu z NKWD ułożyłyby się na podobieństwo stosunków łączących rodziny mafijne. Jaka jest więc moralność Rzymu? A jaką ma być, skoro w encyklice „Blask Prawdy" Jan Paweł II wykłada moralność opartą na średniowiecznych poglądach Tomasza i scholastyków? „Stara się ubezwłasnowolnić swych wiernych - stwierdza Uli Weyland. - Zakazuje im myśleć. Stale powołuje się na Ducha Świętego, forsując swe osobiste przekonania. Tak wygląda nieomylność papieża? Co za śmieszny anachronizm (...)

269 Encyklika ta jest zaprzeczeniem wszelkiej wolności i liberalizmu. Rzym, odwołując się do dogmatów i katechizmu, zmusza swych wiernych do niewiary". We wspomnianym Katechizmie papież przymusza wiernych do całkowitej aprobaty postanowień soboru z 382 roku, uznającego Kościół Rzymski za jedyne przedstawicielstwo Boga na ziemi: Wierzę w jeclen święty, katolicki Kościół, w Kościół, który nadal uznaje istnienie Ziemi jako formę placka z krążącym wokół Słońcem. Wolne żarty?... Niestety nie. Takich ciekawostek na przestrzeni wieków wysmażył Kościół więcej. Oprócz krążącego wokół Ziemi Słońca było powstanie świata obliczone oficjalnie na dzień 23 X 4004 roku przed narodzeniem Chrystusa. Urzędowym kuchmistrzem, okazał się we własnej osobie arcybiskup Armagh, jego zaś dzielnym wsparciem najlepsi teolodzy z Johnem Lightfootem na czele. Wyliczenia te, zgodne z Księgą Rodzaju, potraktowano z szacunkiem nie tylko religijnym, ale i naukowym, czego wyrazem było wkroczenie do obliczeń Uniwersytetu Cambridge. Datę stworzenia świata sprecyzowało ciało naukowe w osobie wicekanclerza tego uniwersytetu, uściślając czas na dziewiątą rano czasu Greenwich. Bzdura? Z pewnością, ale nie mniej szkodliwa niż konkordat i ustawa 0 aborcji. Równie nie do przyjęcia jak ustalona według Biblii temperatura nieba 1 piekła, wynosząca w niebie 525 stopni Celsjusza powyżej zera, a w piekle, o zgrozo! - 445 stopni Celsjusza poniżej zera. A mamy tu do czynienia ze sprawą bynajmniej nie przedawnioną. Obliczenia te podał poważny periodyk „Applied Optics" w 1972 roku naszej ery. Czy wierzyć Kościołowi? Niełatwe pytanie i jeszcze trudniejsza odpowiedź. W odpowiedzi posłużmy się przestrogą niedawnego papieża, który na pytanie, co sądzi o lotach w kosmos, odrzekł zdecydowanie: „Żadna rakieta do nieba nie poleci, bo zaraz ją Pan Bóg strąci na ziemię". Arcybiskup David Hope uznaje zaś Internet za oblicze diabła, w którym przegląda się społeczeństwo bez duszy. Nic dodać, nic ująć. Podobną metodę wykorzystywał komunizm, tłumaczący sklerozę Lenina nadmierną aktywnością intelektualną. I na poklask: kiedy włoska policja finansowa, likwidująca lichwiarską siatkę w Lukanii, objęła śledztwem kardynała Michele Giordano i przeszukała kurię (fakt bezprecedensowy), dyrektor biura prasowego Watykanu Joaąuin Navarro Valls oświadczył, że Stolica Apostolska „jest zawsze blisko każdego biskupa w momentach jego radości i próby". To nie są wolne żarty. Żartem nie jest także chrześcijańska etyka seksualna. Zwłaszcza rola kobiety, uważanej przez chrześcijaństwo za istotę gorszą od zwierzęcia, za istotę nie zasługującą na jakiekolwiek porównanie z mężczyzną z człowiekiem. Że w tworzeniu tak szkalującego wizerunku miał swój udział Paweł, wie wielu, lecz że ów wizerunek dziarsko poprawiali inni, wie już nie każdy. Niewątpliwie, prócz Pawła, największy udział w poniżeniu kobiety, a przez nią w potępieniu seksualności, miał św. Augustyn, jeden z ojców chrześcijaństwa, typ wyjątkowo upadły moralnie, który odpowiedzialność za popełnione przez siebie niegodziwości, wynikające z seksualnej ułomności, usiłował przerzucić na cały rodzaj żeński. Psychozę seksualną ubrał w szaty wszystko usprawiedliwiającego wywodu teologicznego i tak rozgrzeszony ruszył do walki o męską godność. Stworzył przy tym własną koncepcję potępienia i grzechu pierworodnego, a potem

270 sam zaczął w nią wierzyć. Wykreował nieludzką naukę do dziś kształtującą rzeczywistość chrześcijan. Dla Augustyna tylko Jezus był wolny od grzechu pierworodnego i dlatego mógł przyjść na świat wyłącznie w akcie dzieworódczym (ciekawe jak, bo to był chłop, a w partenogenezie stoi jak byk, że kobieta może urodzić tylko kobietę). Owo niepokalane poczęcie i tak Matce Boskiej nie pomogło, gdyż Ona sama była zrodzona sposobem naturalnym, więc grzesznym. Była związana z cielesnością a więc - jak każda kobieta - ze światem złych demonów. Augustyn całkowicie potępił miłość do partnera, upatrując w jej odczuwaniu zabiegi szatana, całkowicie odrzucił akt seksualnego współżycia, nawet w celu prokreacyjnym. Lecz skoro do tego już dochodziło, to pod rygorem ognia piekielnego należało się wyzbyć odczuwania jakiejkolwiek rozkoszy. Nietrudno więc zauważyć, że nawrócenie Augustyna na chrześcijaństwo nie przyniosło tej wspólnocie niczego dobrego. Skoro Augustyn potępiał współżycie seksualne, siłą rzeczy musiał potępiać wszelkie metody zapobiegania poczęciu. „ Jest niedozwolone i haniebne obcować Z żoną, unikając przy tym poczęcia potomstwa; tak czynił Onan, syn Judy, i dlatego uśmiercił go Bóg". W swoich rozważaniach Augustyn posunął się tak daleko, że liczbę dni, w których kobieta mogła zajść w ciążę, okroił o przeszło połowę, domagając się surowo przestrzegania seksualnej wstrzemięźliwości podczas postów i dni świętych. Po czasach Augustyna walka z lubieżnością nabrała tempa. Kobieta całkowicie upadła i przestała się liczyć. Stała się narzędziem w rękach Kościoła, istotą którą należy kochać, bo jest człowiekiem, i nienawidzić, bo jest kobietą. Samo zaś małżeństwo uważano za grzeszne, jeśli nie służyło doskonaleniu się przez walkę z własną chucią jeśli nie trwało niczym bastion wstrzymujący ataki rozpusty. Ba, stosunki inne niż pozycja góra-dół, a przede wszystkim stosunki oralne i analne, karane były surowiej niż... ludobójstwo. Odcięcie się od cielesności dotknęło także stan kapłański. Krwawo wprowadzono bezżeństwo księży i unowocześniono obrzędy eucharystyczne. Od tej pory tylko dziewice mogły służyć Bogu, a ciała kobiety nie wolno było dotykać księżom nawet w trakcie komunii. Zasłaniania się kobiet w Kościele żądali także papieże. Wielu usiłowało ten nakaz rozszerzyć także poza przestrzeń sakralną domagając się widoku kobiety typowego dla państw arabskich: chodzącego na czarno kokonu. Kościół, prócz ustawowego podkreślenia służebności kobiety wobec mężczyzny, skutecznie utrudniał jej życie wieloma bezzasadnymi, głupimi nakazami i zakazami. Na przykład synod w Elwirze postanowił, że kobietom nie wolno we własnym imieniu pisać ani otrzymywać listów. Apostoł Paweł obstawał za noszeniem przez niewieści stan długich włosów, a „Konstytucje apostolskie" napominały, by kobiety rygorystycznie ograniczały zbyt częste mycie się. Miały to robić najlepiej w południe, i to nie co dzień. Zabroniono im śpiewać i mówić w kościele, co najwyżej symulować ruch ustami, i odcięto od nauczania w Kościele, powołując się na apostołów, którzy, w sile przecież dwunastu, byli wyłącznie mężczyznami.

271 Doskonałość mężczyzny wyraziła się także w posłudze rodzinie. Tylko on, nie kobieta, dzięki doskonalszemu rozumowi mógł zagwarantować właściwe wychowanie potomstwa. Dobre, nie? Jeszcze lepiej zabrał się do tego św. Tomasz, zauważając, że „kobieta potrzebuje mężczyzny nie tylko do płodzenia i wychowywania dzieci, ale także jako swego władcy". Dla tego męża opatrzności akt seksualny był objawem rozkładu ducha, a częstsze stosunki seksualne dowodem na niedorozwój umysłowy. Takimi to reformatorami szczyci się Kościół katolicki. Szkoda tylko, że słowem święty zastępują wyczyny, które ze świętością nie mają nic wspólnego. A i dzisiaj nie jest lepiej. Wystarczy powołać się na obowiązujące do 1977 r. brewe Sykstusa V albo przypomnieć, że każde nie umieszczenie nasienia w naczyniu prowadzi do potępienia duszy. Wystarczy sięgnąć do Lutra, by to lepiej zrozumieć. Lub inaczej: sięgnąć do próbek talentu Jana Pawła II, by znowu odżyło echo Pawłowo-Augustyńsko-Arystotelesowskich wizji, by przekonać się, że to całe gadanie ma zupełnie inny cel, że ma odwrócić uwagę od niedoskonałości biblijnej teologii. No, chyba że nadal obstajemy przy świętych głoszących, iż „lekkie dotknięcie ręki kobiety może być grzechem śmiertelnym, jeśli bierze się z nieczystego zamiaru ". Niemniej takie kościelne widzenie świata łatwiej pozwala nam zrozumieć różnice między Prawem Objawionym w Starym i Nowym Testamencie a Prawem Pana głoszonym przez Jezusa. Nareszcie rozumiemy, dlaczego Stworzyciel Świata tak daleki jest od ideału i dlaczego Biblia jest księgą nie historyczną lecz objawioną. Biblia, zwłaszcza Stary Testament, stanowi kronikę rozwoju rodzaju ludzkiego, ale nie taką jaką chce ją widzieć Kościół. Jest to kronika kształtowania się nowych wartości duchowych, i wreszcie opis paleokontaktów, spotkań z przybyszami z gwiazd, których opatrznie (a słusznie i stosownie do poziomu ówczesnej wiedzy) brano za bogów. Dopiero nauka dwudziestego wieku pozwala nam spojrzeć na Biblię zgodnie z jej pierwotnym przesłaniem, z przesłaniem nawiązującym zresztą do treści wyniesionych przez święte księgi pozostałych religii starego świata. Czyżby więc dlatego przez pierwszych tysiąc lat Biblia była księgą ukrytą a potem jak najstaranniej strzeżoną przed okiem pospólstwa (uwzględnioną także w spisie ksiąg zakazanych!), aby wierni mogli polegać jedynie na zapewnieniach kapłana? Walka w zwalczaniu swobodnego dostępu do Biblii była tak zażarta, iż na wieki zepchnęła na plan dalszy pozostałe bolączki Kościoła. Dlaczego chciano się odciąć od powiązań z innymi religiami? By trwać w wywyższeniu? Może, a może bano się porywać na coś, czego zrozumienie przekraczało wątłe siły świętych, świętych zbrojnych w obarczone skazą objawienie(?) Tymczasem już w sumeryjskim eposie o Annie, spisanym ręką kapłana babilońskiego, spotykamy taki oto opis: „ W pierwszym roku z tej części Zatoki Perskiej, która przylega do Babilonu, pojawiło się zwierzę obdarzone rozumem, które nazywało się Ann. Całe ciało zwierzęcia było jak u ryby, a niżej rybiej głowy miała drugą. W dole wraz Z rybim ogonem miało nogi, jak u człowieka. Głos i mowa ludzkie i zrozumiałe. Istota ta

272 w dzień spotykała się z ludźmi, ałe nie przyjmowała ich ofiar, a sama nauczyła ich pisania i nauk oraz wszystkich sztuk. Nauczyła ich budować domy, wznosić świątynie, spisywać prawa oraz objaśniała początki geometrii. Nauczyła ich także odróżniać płody ziemne i pokazała, jak zbierać plony". Równie ciekawe jak egipskie papirusy, z których jeden, znaleziony u Alberta Tuli, byłego dyrektora Muzeum Egiptu w Watykanie, traktuje o wydarzeniu z czasów faraona Thotmesa III. Opiewa on pojazd, jaki przez kilka dni wisiał nad Egiptem na oczach całego narodu, armii i faraona. Potem dołączyły do niego następne, by z czasem odlecieć na południe, świecąc jaśniej od boskiego słońca. O UFO głośno zresztą wszędzie. Prócz zagadkowej płyty z Palenąue informują 0 nich prawie wszystkie teksty cywilizowanego świata. W indyjskim eposie „Ramajana" mamy niebieską karetę wysoką na dwa piętra, z wieloma pokojami 1 oknami, ryczącą jak lew i jednostajnie szumiącą w czasie lotu. W sanskryckiej księdze „Samaranghama Sutradhawa" spotykamy opis aparatu latającego zwanego wimana, którego prezentacji poświęcono aż 230 strof: ,, Korpus jego musi być mocny i zwarty, wykonany z lekkiego materiału i kształtem przypominający wielkiego latającego ptaka. Wewnątrz należy umieścić urządzenie z rtęcią i żelaznym generatorem ciepła. Dzięki siłe, która ukryta jest w rtęci i która powoduje powstanie wichru, człowiek znajdujący się wewnątrz wimany może w niezwykły sposób przelecieć po niebie olbrzymie odległości". Ale to nie wszystko. Dalej omawiane są wady i zalety rozmaitych typów samolotów oraz rodzaje materiałów użytych do ich skonstruowania i typy napędów. Prawie zawsze dodaje się, że latające pojazdy mogą poruszać się zarówno w obszarze słonecznym jak i międzygwiezdnym. Wielce wymowne są relacje osób odbywających podróże po obszarach dostępnych tylko bogom. W tym kontekście babiloński epos Etany wygląda wręcz jak dziennik pokładowy, konkurując ze staroindyjskim poematem „Mahabharata". Tam Ardżuna otrzymuje od Indry (boga w ludzkiej postaci) niebiański wóz i pięć lat uczy się astrawidii; w tym posługiwania się boską bronią jaką w niedługim czasie otrzymuje do swojej dyspozycji od bogów zgromadzonych wokół Indry - od Waruny, Agni i pozostałych przeciwników obozu promienistych. Oblatując układ słoneczny widuje wiele podobnych pojazdów, a planety wydają mu się lampami, „chociaż są to wielkie same w sobie ciała". Piąta księga „Mahabharaty" wymienia szczegółowo bronie skutecznie unicestwiające wojowników mających w sobie metal. A jakby tego było mało, opis wykorzystywanych przez nich środków masowego rażenia każdego wojskowego może przyprawić o przysłowiowy zawrót głowy, na przykład: agneyastra - działa artyleryjskie, aguiratha bombowce samosterowne, arydiastra - broń chemiczna, mohanastra - gazy obezwładniające, saura - bomba atomowa, sikharatha - bomby rozpryskujące, tashtra radar. Śmiertelne tchnienie boga powoduje wypadanie włosów, schodzenie paznokci i bladnięcie przedśmiertne. „Świat osmolony żarem tej broni zataczał się od gorąca. Poparzone słonie biegały oszalałe tam i z powrotem, woda wrzała - wszystkie ryby wyginęły, drzewa kładły się pokotem ".

273 Skutki użytej broni, jaśniejszej od tysiąca słońc, możemy dzisiaj podziwiać na przykładzie wieży Borsippa. „Wprost trudno wyjaśnić, jak mógł powstać tak niesamowity żar - pisze E.Ceren, badacz na pół stopionej budowli - który nie tylko rozżarzył, ale wręcz stopił setki wypalonych cegieł i przenikając aż do samego szkieletu konstrukcyjnego wieży, stopił ją w zwartą bezstrukturalną masę przypominającą roztopione szkło". Taką broń demonstruje Ardżuna swoim braciom po powrocie na Ziemię: „I oto, gdy ta dziwna broń rozpoczęła działanie, Drgnęła ziemia pod nogami i zachwiała się wraz z drzewami, Rozkołysały się rzeki, nawet wielkie morza zafalowały, Pękały góiy, spłoszyły się wiatry, Ponuro począł płonąć Ogień, ściemniało promieniste słońce... Ardżuna, Ardżuna, nie używaj tej broni!" Naukowcy odkryli w wielu rejonach pustynnych obszary zawierające stopiony na szkło piasek, tudzież zeszklone mury górskich fortec, czy mury innych starożytnych miast zniszczonych wskutek działania wysokich temperatur. Tylko w zachodniej części Półwyspu Arabskiego istnieje aż 28 pól pełnych spieczonych głazów, a każde z nich zajmuje obszar co najmniej kilkanastu tysięcy metrów kwadratowych. Albion W.Hart, naukowiec pracujący w afrykańskim interiorze, odkrył tam teren pokryty zielonkawą szklistą masą, taką samą jaką wytworzyły próby jądrowe w stanie Nowy Meksyk. Również w dolinie Eufratu w południowym Iraku odsłonięto w miejscu istnienia pradawnej cywilizacji warstwę stopionego, zeszklonego piasku, która w żadnym przypadku nie mogła powstać w sposób naturalny. Chińczycy przeprowadzający próby z bronią jądrową na pustyni Gobi ze zdumieniem spostrzegli, że pozostawione przez ich doświadczenia z bronią jądrową ogromne połacie zeszklonego piaskowca sąsiadują z podobnymi obszarami, tyle że starszymi o całe tysiące lat. Podobne poligony odnaleziono już na pustyni Mohave w USA, zaś budowle zniszczone oddziaływaniem ogromnego żaru - w Szkocji, Mandii, Anglii, Turcji i Indiach. Podobne doniesienia docierają z pozostałych części świata. Tak więc wznoszący się aż do nieba słup dymu nad Sodomą i Gomorą nie był przypadkowym wydarzeniem. „Kiedyś dawno temu na Ziemi panował raj, klimat był łagodny, kataklizmy nieznane, ludzie dobrzy, planety nie zmieniały swoich orbit, istoty pozaziemskie zstępowały często wśród ludzi, by uczyć ich mądrości" ( Huai-Nan-Tzu). „W czasach, kiedy ziemia była jeszcze młoda, toczyły się straszliwe walki. Hocha na swoim kole z ognia i wiatru pobił wojska Chank-Kuoi-Funk wzywając na pomoc zastępy srebrnych latających dragonów" (Feng-Shen-Yen).

274 „Kiedy przedpotopowa rasa Mao-Tse... podjudzona przez Thiyoo zaczęła niepokoić całą ziemie, świat zapełnili złoczyńcy. Wówczas pan Chang-ty, król boskiej dynastii, widząc, że jego naród stracił wszystkie cnoty, polecił dwóm półbogom Thang i Lhy przeciąć komunikację między niebem a ziemią. Od tej pory nie było już więcej zlatywania w dół, ani wzbijania się w górę" (Shoo-Ikng). Równie niezwykłą bronią była brahmadanda, dziryt Brahmy, której skutki użycia rozciągały się na całe kraje i narody, a czas oddziaływania sięgał kilku pokoleń. Zresztą niezwykle trudno posługiwać się skróconym opisem zastosowania tych niezwykłych broni, skoro W.R. Dikszitar, jeden z badaczy „Mahabharaty", samemu wyliczeniu boskich broni poświęca aż kilkanaście stron. Najpotężniejszą w tym spisie arsenału astrawidii jest głowa Brahmy, brahmasziras, esencja wydobyta z głębin oceanu, przypominająca w skutkach zastosowanie napalmu: „Wtedy wypuścił Rama strzałę niepokonanej siły, Siejącą zgrozę, niosącą śmierć... Błyskawicznie wypuszczona przez Ramę dalekosiężna starła Zapaliła wielkim płomieniem potężnego rakszasa z jego końmi i karetą. Całkowicie rozpadł się na pięć podstawowych pierwiastków. Jego szkielet, mięśnie i krew już nawet nie trzymały się razem; Spaliła je broń. Tak, że i popiół nawet nie został". W X księdze „Mahabharaty" walki toczone między Ardżuną a Aszwathamaną nabrały takiego rozmachu, że nie obyło się bez ingerencji bogów, którzy po załagodzeniu sprawy, choć skutki zmagań wojennych zdążyły zaszkodzić ciężarnym kobietom - taką dali na odchodnym przestrogę: „Niech nigdy żaden człowiek nie odważy się nią zaatakować; Gdy wpadnie w ręce słabego, spalić może cały świat. Należy ją wykorzystać tylko w obronie przeciw innej broni. Dziwna ona jest, nieodwracalna, ale w uderzeniu Każdej innej broni potrafi się przeciwstawić". Nasuwa się pytanie, dlaczego bogowie nie odebrali groźnej zabawki Ardżunie? Czyżby mieli w tym swój interes? Oczywiście - Ardżuna, bezpośredni potomek Indry, Dharmy, Waju i Aszwiny, wspierał politykę prowadzoną przez Indrę i należał do zgrupowania niszczącego promienistych. Zawarty z bogami pakt obowiązywał go do końca życia. Indra postawił zresztą sprawę otwarcie: ,,Piętnastu rodzajami broni władasz... Nie ma równego tobie w pięciu sposobach jej stosowania, W trzech światach nie ma teraz niczego, Co by dla ciebie był niemożliwe do wypełnienia.

275 Mam wrogów, danawów; niwatakawacze nazywają się. Trudno do nich dotrzeć: żyją ukryci w głębi oceanu. Mówią że jest ich trzysta milionów, A są wszy scy jak jeden mąż i tryskają siłą. Pokonaj ich tam! To będzie twą zapłatą dla nauczyciela..." W wyborze Ardżuny Indra nie popełnił błędu. Najemnicy Ardżuny dotarli w końcu na dno morza i rozgromili promienistych, o czym radośnie donosi sam wódz: ,,Po powrocie coś bezgranicznie wielkiego udało mi się ujrzeć: Samo poruszające się dziwne miasto. Pełne różnorakich sztucznych urządzeń, wolne od chorób i smutku... (...)To latające miasto, promieniujące jak słońce, kierowane według woli, Dzięki posiadanym przez dajtiów zdolnościom szczęśliwie broniło się. To uciekało w ziemskie głębiny, to rzucało się pod niebiosa, To szybko mknęło na ukos, to pogrążało w wodzie.. W końcu rozbiły je jednak moje żelazne, ostre i celne strzały. I upadło na ziemię w szczątkach miasto asurów". Tragiczne i właściwe dla ludzkiej natury. W Biblii brakuje opisów tak drastycznej walki dobra ze złem, niemniej i tu mamy szereg jednoznacznych odwołań do związków z kosmitami. Pomińmy kwestię aniołów, kosmitów, wykonujących polecenia kierownictwa, zostawmy w spokoju interpretację imienia Jahwe, oznaczającego dzisiaj niematerialną zasadę, z której wszystko bierze swój początek, a które zastąpiło używane dawniej przemiennie słowo Elohim, oznaczające w swojej formie liczby mnogiej niebian, pomińmy milczeniem Sodomę i Gomorę, startą z powierzchni ziemi wybuchem bomby atomowej, zrzuconej przez bogów zgorszonych krzywdami i rozpustą rozplenioną w obu zdeprawowanych miastach (w rzeczywistości były to ośrodki ludzkiej nauki), a zatrzymajmy się na chwilę przy widzeniu proroka Ezechiela, które swego czasu rozsławiło Stary Testament. Oto fragment zadziwiającego tekstu: ,,I stało się trzydziestego roku, miesiąca czwartego, piątego dnia tegoż miesiąca, gdy byłem pośrodku pojmanych, że się otworzyły niebiosa, i widziałem widzenie Boże (...) I widziałem, a oto wiatr gwałtowny przychodził od północy, i obłok wielki, i ogień pałający, a błask był około niego, a z pośrodku niego wynikała jakby niejaka prędka światłość, z pośrodku mówię, onego ognia. Także z pośrodku jego ukazało się podobieństwo czworga zwierząt, których takowy był kształt: podobieństwo człowieka miały. A każde po cztery twarze, a także po cztery skrzydła każde z nich miało. Nogi ich proste były, a stopa nóg ich jako stopa nogi cielęcej, a lśniły się właśnie jako miedź wypolerowana (...) Skrzydła ich spojone były jedno z drugim, nie obracały się, gdy chodziły, ale każde wprost na swą stronę chodziło (...) A twarze ich i skrzydła ich były podniesione ku górze; każde zwierzę dwa skrzydła spajało z dwoma skrzydłami drugiego, a dwoma przykrywały ciało

276 swoje. A każde z nich wprost na swą stronę chodziło; kędykolwiek duch chciał, aby szły, tam szły, nie obracały się, gdy chodziły. Także podobieństwo onych zwierząt na wejrzeniu było jako węgle w ogniu rozpalone, palące się jako pochodnie, ten ogień ustawicznie chodził między zwierzętami, a on ogień miał blask, z którego ognia wychodziła błyskawica. Biegały też one zwierzęta i wracały się jako prędkie błyskawice. A gdym się przypatrywał onym zwierzętom, a oto koło jednego było na ziemi przy zwierzętach (...) Na wejrzeniu były koła i robota ich (...) a podobieństwo było jednakie onych czterech kół, a były na wejrzeniu koła i robota ich, jakoby było koło w pośrodku koła. Mając iść, na cztery strony swoje chodziły. Dzwona taką wysokość miały, aż strach z nich pochodził (...) A gdy chodziły zwierzęta w górę od ziemi, podnosiły się i koła. Gdziekolwiek chciał duch, aby szły, tam szły, a koła podnosiły się przed niemi, bo duch zwierząt był w kołach. Nad głowami zwierząt było podobieństwo rozpostarcia jako podobieństwo kryształu przezroczystego rozciągnionego nad głowami ich z wierzchu. A pod onem rozpostarciem skrzydła ich były podniesione, jedno z drugim spojone; każde miało dwa, któremi się przykrywało, każde, mówię, miało dwa, któremi przykrywało ciało swoje. I słyszałem szum skrzydeł ich jak szum wód wielkich, jako szum Wszechmocnego, gdy chodziły, i szum huku jako szum wojska; a gdy stały, spuściły skrzydła swoje. A gdy stały i spuszczały skrzydła swoje, tedy był szum z wierzchu nad rozpostarciem (...) A z wierzchu na rozpostarciu, które było nad głową ich, było podobieństwo stolicy na wejrzeniu jako kamień szafirowy, a nad podobieństwem stolicy, na nim z wierzchu na wejrzeniu jako osoba człowieka. I widziałem na wejrzeniu jakoby prędką światłość, a wewnątrz w niej w około na wejrzeniu jako ogień od biódr jego w górę; także też od biódr na dół widziałem na wejrzeniu jako ogień, i blask około niego. Jak bywa tęcza na wejrzeniu, która bywa na obłoku czasu deszczu, taki był na wejrzeniu blask w około ". „Ale doprawdy nie trzeba tu mieć zbyt wielkiej fantazji - pisze Lucjan Znicz w "Gościach z kosmosu?" - żeby stwierdzić, że prorok Ezechiel opisuje nie tyle Boga, co jakieś zupełnie nieznane dla niego (stąd ta bezradność porównań) i bardzo dla niego samego nieprawdopodobne (stąd zapewne ciągłe powtórzenia) urządzenia techniczne lądujące w obłokach i ogniu na metalowych wspornikach i poruszające się "duchem" z towarzystwem błyskawic w czterech kierunkach na specjalnie skonstruowanych kołach, bądź też unoszące się z szumem w górę za pomocą wirujących skrzydeł". Dlaczego widzenie Ezechiela rozsławiło Biblię? Ponieważ na podstawie zaczerpniętego ze Starego testamentu tekstu inż. J.Blumrich, współprojektant rakiety kosmicznej Saturn V, pracownik NASA, skonstruował urządzenie latające obwarowane patentem wynalazczym. Podobnego patentu może się jeszcze doczekać maszyna produkująca mannę. Innym opisanym w Biblii cudem jest wyprowadzenie narodu wybranego do ziemi obiecanej, co w przypadku wspieranego boską techniką Mojżesza wydaje się

277 nam, współczesnym, rzeczą naturalną, a co dla ludu żydowskiego było dowodem boskiej interwencji. Mojżesz ,,... zaprowadził owce w głąb pustyni i przyszedł do góry bożej Horeb. Wtedy ukazał mu się anioł Jahwe w płomieniu ognia ze środka krzewu. Mojżesz widział, jak krzew płonął ogniem, a nie spłonął od niego (...) Mojżesz zasłonił twarz, bał się bowiem zwrócić oczy na Boga ". Również przejście przez Morze Czerwone nie obyło się bez udziału pozaziemskiej techniki: „Anioł Boży, który szedł na przedzie wojsk izraelskich, zmienił miejsce i szedł na ich tyłach. Słup obłoku przeszedł również z przodu i zajął ich tyły, stając między wojskiem egipskim a wojskiem izraelskim ". Pojawiający się opis chmury nie jest przypadkowy i występuje często podczas relacji ze spotkań trzeciego stopnia, kiedy to tajemnicze obłoki porywają nie tylko pojedynczych obserwatorów, ale i całe oddziały, wraz z należącym do nich sprzętem A opis ów musiał być bardzo dokładny, skoro odpowiada najważniejszemu okresowi w historii narodu wybranego. Równie tajemniczy jest powrót Mojżesza, kiedy ten wraz z kamiennymi tablicami przynosi polecenie wybudowania przybytku dla samego Pana, do którego mógłby Ów zstępować: ,, ...przyjdę do ciebie w gęstym obłoku (...) Oznacz ludowi granice dookoła gó/y Synaj i powiedz mu: Strzeżcie się wstępować na górę i dotykać jej podłoża, gdyż kto by się dotknął góry, będzie ukarany śmiercią. Człowiek ani bydlę nie może być zachowane przy życiu ". ,,Gdy Mojżesz zstępował z góry Synaj z dwiema tablicami świadectwa w ręku, nie wiedział, że skóra na jego twarzy promieniała na skutek rozmowy z Jahwe. Gdy Aaron i synowie Izraela zobaczyli Mojżesza z dala i ujrzeli, że skóra na jego twarzy promienieje, bali się zbliżyć do niego. A gdy Mojżesz, ich przywołał (...), dawał im polecenia (...) Gdy Mojżesz zakończył rozmowę, nałożył zasłonę na twarz. Ilekroć Mojżesz wchodził przed oblicze Jahwe na rozmowę z Nim, zdejmował zasłonę aż do wyjścia. Gdy zaś wyszedł, opowiadał synom Izraela to, co mu rozkazał Jahwe. I wtedy to synowie Izraela mogli widzieć twarz Mojżesza, że promienieje skóra na twarzy Mojżesza. A Mojżesz znów nakładał zasłonę na twarz, póki nie wszedł na rozmowę z Nim ". Oprócz opisu maski tlenowej (?) spotykamy także analogie do mikrofonu i słuchawek: „Przeto idź, a Ja będę przy ustach twoich i pouczę cię, co masz mówić" lub „Ja zaś będę przy ustach twoich i jego i pouczę was, co winniście czynić ". Gwoli wyjaśnienia należy przypomnieć, iż techniczna pomoc przychodzi w najbardziej niebezpiecznym dla działalności Mojżesza okresie, kiedy ów usiłuje opanować bunt, jaki w ludzie izraelskim roznieca wroga mu opozycja. A jak z historii wiadomo, Mojżesz do krasomówców nie należał. Boskie wsparcie i fizyczne wyeliminowanie wrogów przywróciły patriarchowi traconą pozycję. Po wybudowaniu stanicy dla Pana historia toczy się po staremu:

278 ,,Podczas gdy niebo było zupełnie pogodne, chmura zstąpiła na Przybytek, nie tak głęboka i gęsta, by mogła wydawać się zawieją zimową, ale dostatecznie mroczna, by ludzkie oczy nie mogły jej przeniknąć"- podaje Flawiusz. „Ile zaś razy Mojżesz wszedł do namiotu, zstępował słup obłoku i stawał u wejścia do namiotu, i wtedy (Jahwe) rozmawiał z Mojżeszem. Cały lud widział, że słup obłoku stawał u wejścia do namiotu(...) A Jahwe rozmawiał z Mojżeszem twarzą w Warz, jak rozmawia się z przyjacielem ". Jednak prawdopodobnie Mojżesz nigdy nie poznał prawdziwego oblicza Pana: „Nie będziesz mógł oglądać mojego oblicza, gdyż żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu ". Czy wizerunek boskiej twarzy trącał o karykaturalność, czy też chodziło 0 prawdę trudną do przyjęcia przez naszych przodków - próżno dociekać Śmiertelne niebezpieczeństwo niosły także podarowane Mojżeszowi 1 Aaronowi laski, symbol boskiego wstawiennictwa. W uderzonych nimi wodach Nilu ginęły ryby, a woda przybierała barwę purpury. Zapewne był to rodzaj broni, ale czy na pewno? Za to na pewno niesiona z dala od tłumu Arka Przymiera zabijała każdego, kto niepowołany próbował zgłębić jej boskie tajemnice. Życiem obdarowywał jedynie Wiekowy Starzec, którego opis, przedstawiony w „Księdze Zohar", wykorzystali angielscy inżynierowie Rodney Dale i George Sassoon do zrekonstruowania prawdziwej maszyny produkującej mannę (rodzaj pożywnej mączki z chlorelli), czym w osłupienie wprowadzili wszystkich religioznawców. Zupełnie nowego znaczenia nabiera także zagadkowy opis wzięcia Mojżesza do nieba, choć Kościół obstaje przy naturalnym zgonie patriarchy. „Gdy tak szedł ku miejscu, z którego miał zniknąć - czytamy w Księdze Czwartej Flawiusza - wszyscy postępowali za nim, zalani łzami. Wreszcie ruchem ręki nakazał im, by zachowali spokój (...) Tylko rada starszych poszła za nim (...) Kiedy jednak wstąpił na górę Abarim - wysoką górę wznoszącą się naprzeciw Jerycha (...) odesłał starców. A gdy żegnał się z Eleazarem i Jozuem i jeszcze z nimi rozmawiał, nagłe zstąpiła na niego chmura i zniknął w wąwozie. Sam napisał jednak o sobie w świętych księgach, że umarł; nie chciał bowiem, by ośmielili się twierdzić, że dzięki swej niezwykłej cnocie odszedł do Boga". Co oznacza, iż życie i praca Mojżesza nie skończyły się bynajmniej na Ziemi. Także Henoch, siódmy po Adamie patriarcha, zostaje w wieku 365 lat - po wypełnieniu ziemskich powinności - żywcem wzięty do nieba. Do czasu odejścia odbywa wiele kosmicznych podróży, poznając sekretne tajemnice Boga, których opis tak bardzo rozpalał umysły świata duchownego wieków pochrystusowych, iż stał się zagrożeniem dla zachowania religijnego ładu. I tak rewelacyjne wieści, jak proroctwa o końcu świata i losach poszczególnych królestw, jak zwarty obraz struktury wszechświata z rozbudowanym działem poświęconym mechanice nieba, czy chociażby barwne relacje ze spotkań z Bogiem i aniołami oraz wtajemniczanie w arkana najwyższej wiedzy, znane światu w postaci Księgi Henocha, trafiły w piętnastym wieku do grona apokryfów. Mimo że przez wszystkie poprzednie stulecia traktowano je na równi z innymi pismami świętymi. A przecież Mojżesz wymienia Henocha jako siódmego patriarchę, a więc żyjącego jeszcze przed

279 potopem. I najistotniejsze pytanie - gdzie podziało się 360 ksiąg przekazanych mu przez Bogów, ksiąg będących darem dla przyszłych pokoleń? O ile Stary Testament mniej drobiazgowo opisuje historie kosmiczne, o tyle Henoch (Enoch) poświęca im więcej uwagi. On też bardzo przejrzyście opisuje historię powstania upadłych aniołów. Bo „Kiedy ludziom zaczęło się rodzić mnóstwo dzieci w tamtych czasach, przyszły też na świat piękne i szykowne dziewczęta. A kiedy aniołowie, dzieci niebios, ujrzeli je, zapałali do nich miłością i tak uradzili: wybierzemy sobie spośród tej ludzkiej rasy kobiety i spłodzimy z nimi potomstwo ". Trudno się dziwić ludziom z kosmosu, że ciężko pracując z dala od domu i uciech własnej cywilizacji - postanowili założyć rodziny, mimo że regulamin tego zabraniał. Dowództwo placówki też przymknęło oczy na owo niedopatrzenie. „Następnie Samjaza, ich wódz, rzekł do nich: lękam się, że nie spełnicie swych zamiarów i że na mnie spadnie kara za waszą zbrodnię. Oni jednak odpowiedzieli: przysięgamy tobie i zwiążmy się wszyscy obopólną przysięgą: niczego nie zmienimy w naszych zamiarach, wypełnimy wszystko cośmy postanowili. Ślubowali więc i związali się wzajemnie. A było ich dwustu... I każdy z nich wybrał sobie kobietę, zbliżył się do niej i razem z nią zamieszkał; i wszyscy oni uczyli swe kobiety czarów i sztuki magicznej (obcowania z techniką) a także właściwości korzeni i drzew (przyrodoznawstwa). Kobiety zaś zachodziły w ciążę i wydawały na świat olbrzymów ". Trudno się dziwić, że po latach wzajemnej asymilacji obu cywilizacji, kiedy rodzina stała się wartością moralną, przybysze, nie chcąc zostawiać potomstwa, zrezygnowali z powrotu na starą planetę i wzorem Stanów Zjednoczonych jako wolna kolonia wystąpili przeciwko kolejnym ekipom badawczym, a więc przeciwko przyłączeniu Ziemi do macierzy. A może było nieco inaczej i mamy tu do czynienia z kolonią Enkiego, czyli prawdziwym rajem ludzkości? Dalej Henoch opisuje przerażające walki, jaki rozgorzały między starą kolonią a nowymi siłami z niebios. Nasi sprzymierzeńcy przegrali, ulegając zdecydowanej przewadze siłom przeciwnika. Strąceni z nieba, owi upadli aniołowie o dużych oczach, mlecznej cerze i białych włosach musieli na stałe osiąść na Ziemi bez prawa korzystania z dobrodziejstw własnej cywilizacji. To ważna część naszej historii, zwłaszcza dzisiaj, kiedy Stary Testament, kronika spotkań z UFO, doczekał się kolejnej odsłony. Otóż dr Elijahu Ripsa, jeden z największych na świecie specjalistów w dziedzinie teorii grup, działu matematyki 0 kluczowym znaczeniu zwłaszcza dla fizyki kwantowej, odkrył kod, który wprowadzony do świętych tekstów (tylko części Starego Testamentu) - odsłania przed ludzkościąjej przyszłość. Precyzja i ilość pozyskanych danych: czasu, miejsc 1 wydarzeń - wprawia w zdumienie. Odkrycie szyfru potwierdzili wybitni matematycy z Harvardu, Yale oraz Uniwersytetu Hebrajskiego. Pod ciężarem prawdy ugięli się również specjaliści od łamania szyfrów Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych. I co z tego wynika: że Newton miał rację, uznając Wszechświat za kryptogram ustalony przez Wszechmogącego? Nie tylko. Po raz kolejny potwierdzono związek Starego Testamentu z kosmicznym przekazem,

280 z obecnością Bogów o wątpliwej moralności, którzy ludobójstwem, nienawiścią i matactwami uczynili z nas marionetki. A co najbardziej interesujące, próba rozszyfrowania historii kamiennych tablic, na których Bóg przekazał ludzkości dziesięć przykazań, skończyła się stwierdzeniem, że zostały napisane przez komputer. Także i życie Jezusa związane jest z kosmicznym braterstwem. Niestety, okrojone z tych treści pisma kanoniczne mówią w tym przypadku niewiele, a jeśli już, to w sposób bardziej zawoalowany niż historie starotestamentowe. Więcej dowiadujemy się z innych ksiąg, bądź nawet od samych przybyszów z gwiazd, którzy chętnie przyznają się do Jezusowego dziedzictwa duchowego, a już w ogóle do przestrzegania prawd Przezeń objawionych, które Kościół świadomie odrzucił bądź wypaczył we własnym interesie. Jezus nie tylko często i chętnie korzystał z pomocy UFO, ale odbył nawet podróż na Wenus, gdzie zażywał zasłużonego odpoczynku po swoich ciężkich przeżyciach. Statek, którym podróżował, przechowywany jest jako pamiątka w podziemiach egipskiej piramidy wespół z Jego koroną cierniową Jego płaszczem, sandałami i klejnotami, jakie złożyli u stóp Mesjasza mędrcy ze wschodu, oraz z archiwaliami dokumentującymi pradawne dzieje ludzkości. Według słów mistrzów, żyje jeszcze sam pilot przewożący Jezusa i czeka w dobrym zdrowiu, aby w odpowiednim momencie dać świadectwo prawdzie. To samo próbował uczynić Carlo Crivelli, malując scenę zwiastowania z uwidocznionym w tle pojazdem UFO, emitującym w kierunku głowy Najświętszej Marii Panny zagadkowy promień (symbolizujący utrzymywanie stałej łączności radiowej). Podobnie wygląda to na piętnastowiecznym dziele autorstwa Filippo Lippiego „Maria, św. Jan i Jezus", ukazującym typowy obiekt UFO z charakterystyczną anteną nadawczą i falami komunikacyjnymi. Ciekawostkę powiela „La Tebaida" Paolo Veccellego z 1300 roku, prezentująca aż dwa niezidentyfikowane obiekty latające, fresk z monastyru Visoki Decani, przedstawiający istotę ludzką sterującą rakietą czy rysunek wniebowzięcia Jezusa z 1538 roku. Ufologiczne koneksje charakteryzują także malarstwo pozareligijne, ale jest ono tak obszerne, iż nie wymaga komentarza. Te i setki innych faktów to tylko część prawdy odsłaniającej mroczną tajemnicę kształtowania się chrystianizmu. Nie możemy bowiem wszystkich aspektów religii tłumaczyć jej związkami z kosmitami, choć niewątpliwie odegrali oni niebagatelną rolę w powstawaniu zrębów pierwszych trwałych struktur państwowych i religijnych. Niemniej sam rozwój duchowy leżał tylko w mocy człowieka i nikt i nic nie mógł w tym nas wesprzeć. Zwłaszcza Kościół. Rozumie to doskonale odłam postępowego duchowieństwa, akceptujący i dopasowujący się do wszystkich aspektów dokonującej się obecnie rewolucji naukowokulturowej. To właśnie pod ich naciskiem Pius XII poważnie rozważał uznanie reinkarnacji w Kościele Katolickim. Nowoczesny duchowny odchodzi od skompromitowanych dogmatów, a w swojej pracy duszpasterskiej względy finansowe stawia na dalszym miejscu. Są to jednak początki zmian i awangarda

281 kapłaństwa wciąż ugina się pod ciężarem sankcji kościelnych i ataków nietolerancyjnej, konserwatywnej grupy wiernych. Na szczęście zmiany wszędzie daje się zauważyć - wstrząsają stolicą apostolską zarówno od dołu jak i od góry. Wymownym tego przykładem jest Jacgues Gaillot, najpopularniejszy francuski duchowny, którego niesprawiedliwy wyrok katolickich fundamentalistów pozbawił diecezji w Enreux. Ten perspektywicznie myślący duchowny jeszcze w czasach studenckich stał się młotem burzącym w mroku błędnie pojmowanego dogmatu zmurszałe, spękane mury państwa kościelnego. Opowiadał się za nową inteipretacją Ewangelii, za ograniczeniem cenzury prasy katolickiej i za zniesieniem celibatu wśród księży. Nazbyt postępowemu księdzu szybko podcięto skrzydła. Samotną walkę z wiatrakami: z ciemnotą i stagnacją podjął na nowo po otrzymaniu nominacji na biskupa diecezji Enreux w Normandii. Buntownicza natura odrodziciela zatryumfowała już w czasie pierwszej homilii, wzbudzając zaniepokojenie władz. „Sprawiedliwy" zaczął od publicznego ujawnienia skandalicznego prowadzenia się kilkunastu proboszczów, z których w efekcie dwóch trafiło na ławę oskarżonych a trzech uciekło za granicę. Zyskując aprobatę wiernych, stał się - przez szczerą krytykę dogmatów papieskich - solą w oku Watykanu. „Bóg jest wszędzie - głosił - nawet wśród tych, którzy przestali w niego wierzyć, ale nie możemy ich obwiniać, lecz sięgnąć mieczem archanioła do niegodnych pasterzy w sutannach, myślących wyłącznie o własnym dobrobycie. Jedynie Bóg jest nieomylny i wszystko, co zrobił, zrobił świadomie, czego nie zawsze jesteśmy w stanie pojąć naszym ciasnym umysłem. Niestety, niektórzy z nas popełnili grzech pychy i wkroczyli w jego kompetencje, czego tragicznym następstwem są puste kościoły. Wielu, uchodzących we własnym mniemaniu za nieomylnych, pełni eksponowane stanowiska w hierarchii, chociaż powinni znaleźć się na obserwacji w zakładach psychiatrycznych ". W 1988 roku opowiedział się za pobłogosławieniem pary homoseksualistów (czytaj: ludzi), twierdząc, że w Starym i Nowym Testamencie było ich kilkunastu. Ze skandalu wybrnął obronną ręką grożąc, że w razie utraty stanowiska ujawni długą listę homoseksualistów rekrutujących się z najwyższych gremiów kościelnych. To dobra lekcja dla naszych rodzimych fanatyków religijnych, gniewnie demonstrujących swego czasu przeciwko wyświetlaniu na ekranach kin skandalizującego filmu „Ksiądz". Ludzie ci nawet nie zdawali sobie sprawy, iż stali się narzędziem w ręku kościelnego molocha, walczącego o własny wizerunek. „Jest to film obrażający kapłanów! - fuknął biskup Alojzy Orszulik, podejrzewając, że duchownych ulepił Bóg z innej gliny. - Jest wynikiem panującej na Zachodzie obsesji na temat homoseksuałności księży". Czyżby? „Jeśli są homoseksualiści, to niech sobie będą, ale po co ich pokazywać" - rzekła zawstydzona współpracowniczka Radia Maryja. Och! dlaczego Bóg stworzył homoseksualistów?! A może... a może to dzieło szatana i należy ich spalić tak samo jak czarownice wieków poprzednich, które niesprawiedliwy świat dopiero co zrehabilitował? W Radiu Maryja nie słyszeli zapewne o kanadyjskiej wizycie Jana

282 Pawła II, podczas której papież słusznie przyznał, że homoseksualizm jest jednym z cichych problemów Kościoła. Dziś mamy już pierwszego biskupa geja. Przecież psychologia wyraźnie mówi, iż ludzie mający skłonność do tej samej płci są wrażliwsi, niż reszta populacji. Czyżby kolejny przytyk do nietolerancji? Ten epizod toczonej u nas wojny religijnej trafnie skomentował uderzający zawsze w sedno sprawy Zygmunt Kałużyński: „Film nie narusza religii, lecz pokazuje jej działanie twórcze, choć związane z torturą psychiczną. Jest argumentem przeciw hipokryzji, która pochodzi od fałszu w instytucji, nie od Boga". To właśnie brak Słowa Bożego i nietolerancja instytucji doprowadziła do zdjęcia z afisza dobrego przykładu filmowego rzemiosła, dzieła Martina Scorsese^a: „Ostatnie kuszenie Chrystusa". Niewiele brakowało, by podobny los spotkał „Pasję" Mela Gibsona. W demokratycznym kraju nie może być miejsca na terror i polityczny nacisk ze strony jakiejkolwiek grupy religijnej. W przeciwnym razie doprowadzimy do sytuacji podobnej do tej, jaka panuje w niektórych państwach islamskich, gdzie pogwałcenie praw ludzkich można przyrównać jedynie do ludobójstwa czasów aren Nerona. Na przykład u talibów kobieta nie ma żadnych praw: nie wolno jej ani pracować, ani bez zezwolenia męża opuszczać domu. Za to rządzący fundamentaliści religijni dysponują z mocy Boga wszelkimi prawami, łącznie z prawem mordu i legalnego pobierania dwudziestoprocentowego podatku od handlu narkotykami (zajmowali do niedawna drugie miejsce w świecie w produkcji opium i heroiny). Żywe toipedy to też ich (boski) wynalazek. Trzeba sobie uświadomić, iż to nie Bóg wstydzi się człowieka, jego nagości fizycznej i duchowej, ale sam człowiek. Bóg stworzył świat idealny, tylko człowiek uczy się go dopiero właściwie postrzegać. Dlatego kiedy Gaillot poparł pigułkę antykoncepcyjną spotkał się z ostrym potępieniem duchowieństwa i części wiernych. Tymczasem grono zwolenników prawdomównego rosło z kazania na kazanie. Ale Watykan czuwał. Czuwał i działał. Kiedy specjalni szpiedzy nie potrafili znaleźć niczego uchybiającego cnocie duchownego lub wyznawanym przez niego zasadom wiary, zawsze wspartych słowem biblijnym, wtedy Watykan wydał w styczniu 1995 roku bezprecedensowy wyrok, skazując Gaillota na zesłanie do nieistniejącego biskupstwa w mauretańskiej Partenii, gdzie - jak oświadczył Maurice Baldo ze Stowarzyszenia Rodzin Francuskich - można demoralizować jedynie pustynne pchły. „Wyrok - nie ukrywał J.Strumiłł - spotkał się ze zdecydowanym potępieniem, wznosząc kolejny mur między skostniałymi fundamentalistami watykańskimi, a zmniejszającą się z każdym dniem liczbą praktykujących katolików ". To, że polski katolicyzm (często zwany kryptochrześcijańskim mistycyzmem o fanatycznym podejściu) jest najbardziej konserwatywny w świecie, wiedzą wszyscy, tylko nie Polacy. No bo kto inny, jak nie nasza rodzima instytucja uznałby radiestezję, bioenergoterapię, pedagogikę waldorfowską, synkretyzm, tarot, astrologię, chiromancję i wszelkiego rodzaju techniki prognostyczne, medytację, muzykę relaksacyjną, przepowiednie, rzekomo niepotrzebne nikomu sny,

283 reinkarnację, numerologię, magię minerałów, energię kolorów, ekologizm, czyli upominanie się o ochronę środowiska naturalnego, feminizm, spirytyzm, seksualizm itd. za przejaw obecności szatana we współczesnym świecie? Zachęcam do zapoznania się z głośnym kościelnym apelem „Stop! Dla przejawów Okultyzmu". Ciekawe, co o tym sądzi ksiądz Jankowski, jeżdżący w kuloodpornym lincolnie, noszący złote ornaty i ciężkie złote sygnety, urządzający wystawne bankiety dla elit rządzących i biznesu, na których każdorazowo sprasza po kilkaset osób. Czy jego światopogląd również wyrasta z mroków średniowiecza? Czyżby był on odporny na religijny fundamentalizm? Co prawda akurat mu się podwinęła noga, ale na pewno jeszcze o nim usłyszymy. W naturze człowieka leży podziwianie osób odnoszących sukces, zmieniających rzeczywistość i wpływających na życie przyszłych pokoleń. Czyżby dlatego polscy katolicy podczas ostatniej wizyty Ojca Świętego z owczym pędem ściągali z reklam wszelkie przejawy emancypacji i wolności słowa, stawiając w ich miejsce ogromne zdjęcia najbardziej medialnego z papieży. A może histeria wokół osoby Jana Pawła II ma zupełnie inny podtekst. Może uwielbienie papieża, nie Boga, ma uspokoić nadwerężone duchową bezczynnością serca katolików? Może nie musi to świadczyć o umiłowaniu prawdy, lecz ma tylko obwieszczać o wzrastającej sile katolików? Przecież owo papieskie nawiedzenie nawiedzonych ma wyłącznie charakter podtrzymania dobrodziejstw, jakich oczekuje i o jakie walczy w Polsce Kościół. I nie chodzi tu bynajmniej o ustanowienie rekordu świata w stawianiu krzyży, lecz o prawne kroki koscielno-politycznej prawicy. I tak ograniczone przez prorodzinnego ustawodawcę renty rehabilitacyjne, będące emerytalnym zabezpieczeniem kalek, pośrednią i zawoalowaną drogą pożrą instytucje kościelne. Sam Lublin łoży na przyparafialne świetlice i ośrodki 70% sum przeznaczanych na zadania zlecone. Mało tego - arcybiskup Życiński domaga się, by miast Młodzieżowego Domu Kultury wybudować kościół. Jeszcze większy przewrót dokonuje się w szkolnictwie. Tu nie tylko nauczyciele przechodzą dokształcanie przez kościelne ośrodki edukacyjne, ale duchowni przechwytują dyrektorstwa szkół. Walka o niedzielne i świąteczne wpływy kasy kościelnej z kasą hipermarketów (słynne blokady zakładane w niedziele przez duchownych przy wejściach do hipermarketów) staną się niczym w porównaniu z sukcesem, jaki może odnieść Kościół, gdy nauka religii stanie się obowiązkowa w przedszkolach. Czy tego właśnie chciał Jezus, nauczając o wolności wyboru? Czy dla władzy i pieniędzy przestanie Watykan niewolić jednostkę już od kołyski? Oczywiście, że nie. Watykan nie ma nic wspólnego ze zbawieniem i objawioną prawdą. To tylko katolicki mit. Dogmatyczna zasłona ukrywająca prawdziwe powody pożerania jednej grupy społecznej przez drugą. Zafałszowany obraz duchowieństwa nie dotyczy bynajmniej wyłącznie katolików. Ta przykra dramaturgia dotyczy każdego wyznania. Jako przykład posłużmy się osobąjednego z patriarchów Kościoła buddyjskiego, żywej legendy za życia, Fra Yantry, w którego rozliczne gwałty i seksualne dewiacje nie wierzyły rzesze wiernych, protestując tysiącami przeciwko wynikom oficjalnych dochodzeń! Podobny skandal towarzyszył osobie rabina Israela Grinwalda, jednego

284 z największych cadyków żydowskoamerykańskich, i związanego z nim administratora gminy żydowskiej Jehudy Friedlandera - słynących nie tylko z rozpasania seksualnego i wykwintnego życia ponad stan, ale i z deprawowania kilkuletnich dziewczynek. Najbardziej zastanawiające w całej tej sprawie okazało się zachowanie pozostałych rabinów, którzy miast potępić zboczeńców, obrazoburczo atakowali osoby zaangażowane w dochodzenie. „ Gdzie są dobre stare czasy, gdzie wszystko załatwiano po cichu?" - wołał oficjalnie pasterz bożej trzody rabin Izaak Awaraham. Słowa te niczym motto życiowego niepowodzenia dręczą zapewne tego i owego kapłana, świadomego, iż poza boską może ich jeszcze spotkać kara ziemska. Ale skoro istnieją dwie prawdy... Najlepiej wiedzą o tym duchowni Kościoła Prawosławnego, szkolący najlepsze kadry homoseksualistów w Klasztorze Przeobrażenia Zbawiciela w Kamieńsku Uralskim. Testy kwalifikacyjne zawierają szereg pytań w stylu: „Czy lubisz stać nago przed lustrem i oglądać członka swego?" - co ma na celu... zapewnienie fachowej pomocy najwyższym kręgom prawosławnego duchowieństwa. A wszystko po to, aby było mniej takich przypadków, jak biskup Nikon, który bez zgorszenia opowiadał, że „gdyby miał chłopca, to nie denerwowałby się tak w czasie odprawiania nabożeństw". W Kościele Katolickim historia wygląda podobnie i nie ma sensu przytaczanie tu wielu niewiarygodnych wręcz faktów, wystarczy dodać, iż tylko w jednej ze szkół kształcących duchownych (Szkoła Chrześcijańska Braci Artane) złożono 230 skarg na 75 księży, a wyczyny siostry Dominiki z Domu Dziecka w irlandzkim mieście Cappoąuin mogą zawstydzić niejednego pedofila. Z kolei o stylu życia w polskich ośrodkach kształcenia duchownych jest tak głośno, iż żaden wierny nie zwraca już na to uwagi. Ba, milczy nawet, gdy księża do nieprzytomności biją mu dzieci. Wiadomo: w tym kraju walka o sprawiedliwość, gdzie Kościół mocą prawa jawi się stróżem moralności, przynosi tylko kłopoty i rozczarowania. Ale tylko do czasu... Zupełnie innym przykładem rozmijania się prawdy kościelnej z życiem jest historia katolickiego księdza Bronusa Poltanoviciusa, porwanego 15 czerwca 1992 roku przez UFO i przewiezionego na inną planetę, gdzie odbył kilka pouczających rozmów z jej mieszkańcami, którego zaproszono do odwiedzenia tamtejszego domu bożego. „My również mamy dziesięć przykazań - wyznali mieszkańcy obcego świata - takich samych jak wy. Tylko że wy ciągle je łamiecie, a my staramy się je respektować. Jeśli naruszymy któreś w myśli lub czynie, natychmiast poprawiamy się i staramy się więcej tak nie czynić (...) Jesteście źli, popełniacie błędy i zbrodnie. Jecie mięso, a wraz z nim spożywacie zło, ból i agresję i sami jesteście pełni agresji. My nie jesteśmy tacy, chcielibyśmy wam pomóc się zmienić (...) Na waszej planecie sąpopełniane morderstwa, cały czas toczą się wojny. Postępowanie tego rodzaju nie jest dobre i musi ulec zmianie. Musicie się zmienić i zmienić wasz sposób życia, który wpływa na to postępowanie". Nie dziwi więc wydany Poltanoviciusowi przez kardynała Litwy nakaz zabraniający ujawniania przebiegu zdarzeń. Tylko operatywności pewnych osób zawdzięczamy, iż przypadek ten ujrzał światło dzienne.

285 Za to założony 116 lat temu Kościół Spirytualny wydaje się swoją formułą być wzorcowym pomostem łączącym świat ziemski z duchowym. Kościół ten wyznaje wiarę w reinkarnację, w przewidywanie przyszłości oraz w zbawcze dla żywych kontakty z duchami, dzięki którym wyznawcy mogą rozwijać swoje zdolności paranormalne, tak w celu leczenia bliskich, jak i lepszego poznawania własnej natury. A wszystko odbywa się bez agresywnej ewangelizacji i z całkowitym poszanowaniem woli drugiego człowieka. Nadejście takiego typu Kościoła przepowiadał już papież Celestyn V, wielki jasnowidz i bioenergoterapeuta. W swoich wizjach przyszłości oglądał świat ludzi wierzących, doskonale obywających się bez księży, biskupów i kardynałów. Nadejście takiego świata zapowiadają także wszyscy jasnowidzący. Słynny nieżyjący już mistyk włoski Ojciec Pio za takie i podobne poglądy poddany był przez Watykan rozlicznym represjom. Jeszcze w 1961 roku, kiedy jego sława i zdolności znane były całemu światu, został poddany całej serii restrykcji. A benedyktyn Ojciec Pellegrino Ernetti, wynalazca chronowizora, to jest maszyny rejestrującej głosy, obrazy i zdarzenia z przeszłości, które potem starannie dokumentowano, na prowadzenie eksperymentów uzyskał zgodę samego Piusa XII. Ojciec Święty stwierdził wręcz, iż „Prowadzenie takiego eksperymentu nie niesie z sobą żadnego niebezpieczeństwaf...), że być może stanie się to początkiem badań mogących zademonstrować wiarę w życie wieczne ". Wszystko było w porządku do czasu badania niedalekiej przeszłości, kiedy uwagę zapisujących pochłaniały działania Hitlera, Mussoliniego i Napoleona. Ba, nawet trwały zapis i opublikowanie przedstawienia teatralnego Quintusa Enniusa na rynku Trajana w starożytnym Rzymie nie zapowiadało tragedii, jaka mogła się stać, gdy oko chronowizora spoczęło na Jezusie. Badania natychmiast przerwano i zakazano w ogóle wspominać o jakichkolwiek eksperymentach. Maszynę zdemontowano, a jej części ukryto... w kilku miejscach. Co zarejestrowała maszyna, możemy się tylko domyślać. Pytanie tylko, dlaczego Watykan odebrał nam prawo nie tylko do poznania prawdy o Jezusie, którą wielu i tak już odkryło, ale przede wszystkim prawo do poznania historii człowieka, jego korzeni sięgających gwiazd?! I proszę pomyśleć 0 możliwościach jury stycznych aparatury umożliwiającej zrekonstruowanie życia 1 czynów każdej osoby współczesnej i odeszłej, zwłaszcza w odniesieniu do przestępców! Tego nie można puścić płazem... To obłudne bronienie fałszywego wizerunku przynosi i będzie przynosić nam wszystkim niepowetowane straty. Czy my naprawdę chcemy oglądać okrutne zbrodnie Jana XII, zabitego z ręki wściekłego męża, który zastał go w łożu swej małżonki, czy Stefana II, odcinającego palce trupowi swego poprzednika, aby ten i po śmierci nie mógł sięgnąć po papieską tiarę? Po co? Lepiej już zatopić się w wyczynach Benedykta IX, znoszącego bezżeństwo księży i rezygnującego z papieskiego stolca na rzecz bycia z Adrianną swoją ukochaną nałożnicą. A i z pewnością Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości chciałby przyjrzeć się działalności wielu niesprawiedliwych tego świata. Byłby to największy oręż do walki z szatanem w dziejach ludzkości. Byłoby to narzędzie Pana rugujące wojny, głód i pozostałe nieszczęścia będące naszym udziałem. Cóż więc takiego ukazał chronowizor, jakąż tajemnicę odsłonił, skoro

286 Watykan na szali sprawiedliwości z jednej strony postawił swoje przetrwanie, a z drugiej zwiastowany raj na ziemi? Pozostawmy sam znak zapytania... Powracający jak bumerang temat związków UFO z Biblią też już odstawmy do lamusa. Zainteresowanych odsyłam do obfitej w tej tematyce literatury. Zaniechajmy również rozmów o bulwersującym prowadzeniu się księży, bo i tak niczego to nie zmieni, a większości parafian niczego nie nauczy. Jedynie wgląd pod zasłonę kościelnej utopii i poznanie prawdziwych nauk Jezusa mógłby odnieść właściwy skutek. Na to jednak trzeba i czasu, i chęci. Tymczasem większość z nas nie może sobie pozwolić ani na jedno, ani na drugie. Ciężka walka o byt, przepracowanie i znużenie, czasami ludzka prostota i awersja do nauki ograniczają nasze możliwości poznawcze, spychając potrzeby wyższego rzędu na plan dalszy. Pozostaje ślepe poleganie na zastanych wzorcach, na przypisach często bzdurnych, ale od wieków dobrze funkcjonujących, nie wymagających głębszej refleksji. Ten prosty układ chroni przed trwonieniem cennej energii, upraszcza życie, zrzucając odpowiedzialność za nasz rozwój na barki innych. Ważniejszą staje się niewiedza, niż niewygodna odpowiedzialność. Cena ponoszona za ten stan, za przynależność do grupy religijnej wydaje się niewspółmiernie niższa od cierpień nękających każdego poszukującego prawdy. I Kościół bezwzględnie to wykorzystuje. Tymczasem rola księdza chrześcijańskiej gminy powinna być rolą duszpasterza. Ksiądz, jako przewodnik, powinien wprowadzać w tajemnicę. Katecheza miała być w pierwotnych założeniach wolnym wyborem i formą wtajemniczenia w pewne prawdy, a nie obowiązkiem i narzucaniem niezmiennej wizji, nadto wizji ulepionej na potrzeby instytucji. Komunia święta, msza i chrzest - to przeżycia inicjacyjne, które Kościół wykorzystał w walce o wiernych. Czy wielu z nas zna prawdziwy sens chrztu, mającego dorosłemu, świadomemu w wyborze człowiekowi pomóc w rozumieniu samego siebie? Dlaczego Jezus przyjął chrzest w okresie własnej dojrzałości? Ponieważ był świadomy odnalezienia w sobie Chrystusa!!! (!!!) Czy o tym jest przekonane niemowlę? W tekstach Dziejów Apostolskich i Mateusza jasno jest wyłożone, że chrzest jest przeznaczony tylko dla ludzi, którzy dojrzeli do niego. Nadto kościelny wymysł o grzechu nie ochrzczonego człowieka jest równie absurdalny, co potworny. Bardzo potworny. Czyżby Bóg znajdował przyjemność w oglądaniu wiekuistych cierpień dzieci zmarłych jeszcze przed przyjęciem chrztu? Niegodna praktyka obowiązkowego chrztu i komunii tłamsi nasze prawo do wolności. Podobnie jak grzech odszczepieństwa jest to kolejne manipulowanie sumieniem wiernych. Jednocześnie genialny chwyt w walce o trzodę (czytaj: zyski). Szkoda tylko, że stoi to w sprzeczności z prawem Jezusowym, że jest pogwałceniem praw naturalnych, ludzkich i boskich. Dzisiaj mamy religię w szkołach. Słyszymy o nauczaniu w przedszkolach. Zapewne niedługo Kościół zejdzie do poziomu żłobka, zamykając przed człowiekiem okno na piękny i wielki świat duchowych przeobrażeń, gdzie chrześcijaństwo, te jego istotne atrybuty - jest tylko jednym z elementów duchowej świadomości społeczeństwa. 287 Póki co kościelna cenzura utrudnia jak tylko może dostęp do prawdy, do poznania Prawdziwego Oblicza Chrystusa. Broni, walcząc o wpływy materialne i władzę nad światem wiernych, a poprzez wiernych o władzę nad resztą ludzkości, gdzie wierny wcale

nie oznacza chęci bycia wiernym naukom Jezusa, ale oznacza bycie wiernym naukom Kościoła. To nie prawa Kościoła są uniwersalne, ale nauki Jezusa. To nie Kościół ma monopol na słowa Jezusa, ale każdy człowiek. Do Kościoła przynależy msza, odpusty, relikwie, święta kościelne, grzech i jego odpuszczenie, fałszywa ideologia i budynki, to, o czym Jezus z rzadka wspominał, a jeśli już, to miało to zgoła odmienną wymowę do tej, jaką manią nas watykańscy nauczyciele. Oddajmy Kościołowi to, co kościelne, i mówiąc o Jezusie, nie zapominajmy darzyć szacunkiem pozostałych religii świata, oraz podnosić ich wartości duchowe, gdyż to właśnie ich suma daje nam moc własnej duchowej świadomości, moc i obowiązek indywidualnego poszukiwania Chrystusa ukrytego w każdym z nas. Zresztą dróg poszukiwania prawdy jest wiele i każda z nich ma zapewne swoje zalety. Jedne z nich wiodą w obszary przeszłości wciąż niedostępne współczesnej nauce, drugie są bezpośrednio związane z czasem bieżącym, jeszcze inne czerpią pożywkę z przyszłości, a nawet prowadzą do odległych planet i cywilizacji. A wszystkie razem tworzą tajemniczą aurę samoświadomości i kreują nasz czas w możliwie największą ilość aspektów poznania. Ciekawym połączeniem takiego przejawu zjawisk jest niewątpliwie historia Ruchu Raeliańskiego, nie tylko poszerzająca nasze horyzonty myślowe, ale wpisująca nasze istnienie w boskie prawo wolnej egzystencji całego wszechświata, gdzie wszystkie formy życia posiadają te same prawa i gdzie prawo tolerancji, szacunku i miłości stanowi wykładnię każdego zjawiska.. Cała historia wzięła swój początek od pana Vorilhon, nazwanego Raełem, co w języku hebrajskim oznacza tego, który przynosi światło. Światłem tym są informacje przekazywane przez kosmitów, informacje burzące wiele przesądów religijnych, filozoficznych i naukowych, w których jest mowa nie tylko o Biblii, będącej w zamyśle kosmitów sprawozdaniem prowadzonych przez nich w zamierzchłej przeszłości prac, ale i o rozbudowanym systemie pomocy oferowanej przy wychodzeniu ludzkości z okresu wojen i nienawiści. Zawierają także ostrzeżenie przed samozagładą i w przypądku jej zaistnienia obietnicę odtworzenia ludzkości na innej planecie. A wszystko podparte zasadą nieingerencji i troską o pomyślny rozwój człowieka. Raeliański przekaz koresponduje z wieloma innymi audycjami nadawanymi wprost z przestrzeni kosmicznej, co zdaje się oznaczać, iż ludzkość znalazła się rzeczywiście w przełomowym punkcie własnego rozwoju, nadto rozwoju bardzo zbliżonego do ewolucji innych ras, co pozwala przypuszczać, iż prawa rozwoju duchowego wszędzie mają to samo znaczenie. Przypomnijmy jeden z przekazów, tłumaczonych na wszystkie języki świata, który odebrano na obszarze Anglii 26 listopada 1977 roku. Galaktyczne orędzie nadeszło wprost z gwiazd, eliminując z ekranów odbiorników telewizyjnych oglądane programy. Oto jego jakże wymowny fragment:

288 ,, Mówi do was Gramaha, przedstawiciel Galaktycznego Dowództwa Asztar. Od wielu lat widzieliście nas jako światła na firmamencie. Zwracamy się teraz do was w pokoju i mądrości, tak jak to zrobiliśmy względem waszych braci i sióstr na całej waszej planecie Ziemi. Przychodzimy ostrzec was przed losem waszej rasy i waszego świata po to, byście mogli poinformować waszych współmieszkańców o kierunku, w jakim musicie zmierzać, aby uniknąć katastrofy, która zagraża waszym światom i istotom z otaczających was światów. Ma to umożliwienie wam udziału w wielkim przebudzeniu podczas przechodzenia planety do Nowej Ery Wodnika. Nowa Era może być okresem wielkiego pokoju i ewolucji waszej rasy, ale tylko wtedy, gdy rządzący wami uświadomią sobie istnienie sił zła, które mogą przesłonić ich osądy. Słuchajcie teraz uważnie, gdyż wasza szansa może się więcej nie powtórzyć. Przez wiele lat wasi naukowcy, rządy i generałowie nie baczyli na nasze ostrzeżenia; kontynuowali eksperymenty z siłami zła, które nazywacie energią nuklearną. Bomby atomowe mogą w jednej chwili zniszczyć Ziemię i istoty na siostrzanych światach. Odpady z atomowych siłowni zatrują waszą planetę na wiele następnych tysiącleci. My, którzy podążaliśmy ścieżką ewolucji o wiele dłużej niż wy, od dawna zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że energia atomowa zawsze jest skierowana przeciwko życiu. Nie ma ona pokojowego zastosowania. Jej używanie, jak i badania nad zastosowaniami, muszą być natychmiast przerwane, gdyż inaczej wszyscy ryzykujecie zniszczeniem. Wszystkie bronie zła muszą zostać usunięte. Obecnie czas konfliktu należy do przeszłości. Rasa, której częścią jesteście, może przejść do najwyższych poziomów ewolucji, jeżeli pokażecie, że jesteście tego warci. Macie niewiele czasu, by nauczyć się żyć razem w pokoju i dobrej woli. Niewielkie grupy na całej planecie uczą się tego, a istnieją po to, by przepuścić dla was wszystkich światło świtającego Nowego Wieku. Macie swobodę akceptacji lub odrzucenia ich nauk, lecz tylko ci, którzy nauczą się żyć w pokoju przejdą do wyższych dziedzin duchowej ewolucji. Słuchajcie skierowanego do was głosu Gramahy, przedstawiciela Galaktycznego dowództwa Asztar. Wiedzcie również, że jest wielu fałszywych proroków i przewodników działających w waszym świecie. Wyssają oni z was waszą energię - energię, którą nazywacie pieniądzem - i użyją do niecnych celów, dając warn w zamian bezwartościowe odpady. Ochroni was przed tym wasza wewnętrzna boska jaźń. Musicie się nauczyć wrażliwości na wewnętrzny głos, który powie warn, co jest prawdą, a co mętami, chaosem i nieprawdą. Uczcie się słuchać tego głosu prawdy, który jest w was, a wprowadzicie siebie na ścieżkę ewolucji. Jest to nasze przesianie do naszych drogich przyjaciół. Przez wiele lat przyglądaliśmy się, jak wzrastacie, także i wy oglądaliście nasze światła na waszym niebie. Wiecie też, że jesteśmy tutaj i że jest więcej istot na i wokół waszej Ziemi niźli wasi naukowcy przyznają.

289 Jesteśmy głęboko przejęci wami i waszą ścieżką ku światłu i zrobimy wszystko, co możemy, by wam pomóc. Nie obawiajcie się, starajcie się tylko poznać samych siebie i żyć w harmonii z drogami waszej planety Ziemi. My tu, w Galaktycznym Dowództwie Asztar, dziękujemy wam za uwagę. Opuszczamy teraz płaszczyznę waszej egzystencji. Bądźcie błogosławieni przez najwyższą miłość i prawdę kosmosu". Piękne i pouczające. Nadto zadziwiające, wprost nie do przyjęcia, by taka potęga zostawiała nam prawo wyboru nawet w obliczu samozagłady. I ta lapidarna wzmianka o naszym głosie wewnętrznym, o Chrystusie mającym siedzibę w świątyni serca, a nie w murach kościelnych. I te pełne szacunku, pokory, miłości i tolerancji słowa. Wzniosłe, szlachetne i upragnione. Nasycone najwartościowszymi osiągnięciami ludzkiej myśli filozoficznej i stricte naukowej. To poszukiwanie prawdy skłania nas do niezamykania się w obrębie tylko jednego wyznania, lecz do poszukiwania korzeni naszego rodowodu, które w sporej mierze czerpały żywotne soki z Indii, kolebki wielkich systemów religijnych. Tam odnajdziemy braminizm, najstarszą religię współczesnego świata, która obdarowała ludzkość świętymi księgami „Wedami" i która poprzez traktaty filozoficzne i teologiczne dała pojęcie Boga, co otworzyło w człowieku siódmy czakram, zwany czakramem wiedzy, i co zaowocowało powstaniem pierwszych potężnych cywilizacji, takich jak Mezopotamia, Indie czy Egipt. Kolejny etap kształtowania się religii zainicjował Budda i Konfucjusz. Człowiek w stanie nirwany, czyli oświecenia, mógł nareszcie zrealizować swój byt duchowy poprzez otwarcie szóstego czakramu. Judaizm z kolei wykształcił cały system etyczno duchowy, przyczyniając się do odblokowania czakramu piątego, zwanego czakramem jasnosłyszenia. Przyjście na świat Jezusa związane jest niepodzielnie z podstawowym czakramem duchowej ewolucji człowieka: ośrodkiem serca, co utorowało drogę do odkrycia boskiegp pierwiastka, będącego właśnie naszą prawdziwie jedyną istnością Ponieważ celem ziemskiej wędrówki jest uwolnienie się spod prawa przyczyny i skutku, otwarcie czterech najwyższych czakramów umożliwiło postrzeżenie prawa absolutnego, bezosobowej ofiarnej miłości, odblokowującej naszą świadomość na pozostałych planach egzystencji, co uwalnia doskonalącą się duszę z koła ponownych wcieleń. Bez obaw można zaryzykować stwierdzenie, iż kolejność powstawania uniwersalnych religii nie była wcale przypadkowa, zaś fenomen Jezusa Chrystusa stanowi ukoronowanie duchowej przemiany ludzkiej rasy. Płynące z Jego nauk wskazówki przekształciły pojęcie wiary w moc własnej duchowej świadomości. Tę prawdę Kościół Chrześcijański zataił, lub jej nie zrozumiał, a podnoszoną przez Jezusa powinność pielęgnowania boskości w każdym z nas sprowadził do dogmatycznego wierzenia w boga immanentnego, obwarowując na dodatek taką wiarę rozbudowanym systemem zakazów i nakazów, co sprowadziło cały proces duchowej przemiany do technicznego przestrzegania regulaminu, za co przed Kościołem - nie przed Bogiem! - stał się odpowiedzialny każdy wierny.

290 Zapomniano przy tym dodać, iż ów regulamin nie wyszedł spod ręki Boga, ale że sporządzili go kościelni urzędnicy. Właśnie kościelni, jako że chrześcijańska prawda religijna jest prawdą modyfikowalną, uzależnioną od kształtu, siły ekspansji i przeobrażeń samej organizacji kościelnej. To znaczy, że wraz ze zmianą formy i struktury instytucji Kościoła, oraz jego relacji ze światem zewnętrznym, przeistoczeniu ulegają same, niby niepodważalne dotąd założenia religijne, których wizerunek wpływa na oblicze ewoluującego świata, gdzie zawsze musi być miejsce dla dominującej pozycji rzeczonej organizacji. Kiedy Jezus powrócił do Ziemi Świętej i zaczął o tym właśnie nauczać, naraził się rabinom, którzy odprawili go, mówiąc: „Mówisz ludziom za wiele. Kościół utrzymuje swoją władzę właśnie poprzez tajemnice ". Zresztą Kościół od zawsze był mistrzem mistyfikacji i zawsze potrafił właściwie wybrnąć z sytuacji wystawiających na szwank jego dobre imię. Papież Leon X, któremu niejednokrotnie wytykano rozwiązłość, szydząc z jego syfilisu, dyplomatycznie tłumaczył, iż to efekt obmacywania przez kościelnych dostojników w kaplicy Bazyliki św. Jana, którzy według dawnego zwyczaju sprawdzali męskie pochodzenie kandydata obmacywaniem genitaliów. Widać to kardynałowie byli zepsuci... W jakim stopniu wierny potrafi oddzielić prawdę od zakłamania i niedomówień zależy w dużej mierze od samego zainteresowanego, od aktywizujących się w nim zdolności poznawczych i wewnętrznej potrzeby, których jakość ściśle koreluje z poziomem intelektualnego i mentalnego rozwoju. Niemniej każdy z nas, wierzący czy niewierzący, do końca życia pozostanie uzależniony od wpływów kościelnej machiny. Tym dotkliwiej ów nacisk jest odczuwany, im bardziej twórczy i wrażliwy jest organizm, im większe jest dążenie do wolności, im żarliwsze umiłowanie wiedzy i im intensywniej rozkwita duchowość w aspekcie boskiej intuicji. A jak ów rozkwit duchowości wygląda w wykonaniu chrześcijańskich świętych? I tak Ammonios, jeden z pierwszych ojców Kościoła, latami przypalał swoje ciało rozpalonym żelazem, Katarzyna z St. Trond pakowała się do gorącego pieca, kazała torturować, wisiała obok zwłok powieszonych przestępców, a nawet upatrywała przyjemność w zakopywaniu się w grobie. Św. Katarzyna z Genui pożywiała się łachmanami nędzarzy wraz ze znajdującym się tam brudem i robakami, a św. Angela namiętnie spijała wodę, którą myto trędowatych. Kiedy połknęła odpadnięty kawałek ciała trędowatego, zdało się jej, iż przyjęła świętą komunię. Szymon Słupnik, taki współczesny fakir, ale jednak święty, ponieważ lubił żyć w odosobnieniu, wegetował w studniach i zamurowanych celach. A ponieważ brakowało mu świadków swoich wyczynów, zamieszkał na słupie, gdzie spędził kilkadziesiąt lat na śpiewaniu psalmów i biciu pokłonów. Dla nieroba był to niezły sposób na przetrwanie... Równie skuteczną metodą na bezrobocie była asceza. Podobno na samej tylko pustyni egipskiej w IV wieku żyło 24 tysiące brudnych, zżeranych przez robactwo nędzarzy, którzy pod hasłami świętej ascezy domagali się datków, przez co stanowili prawdziwe nieszczęście dla okolicznych mieszkańców. Życie w brudzie

291 było wśród ascetów uważane za jedną z najważniejszych cnót. Św. Antoni nie mył się całe życie i śmierdział tak, że nikt koło niego nie potrafił przebywać. Cuchnęła też Św. Małgorzata Węgierska. A ponieważ mało jej było ran zadawanych przez insekty, kazała sobie włożyć do butów gwoździe kaleczące stopy. Nasza święta Jadwiga Śląska nie była gorsza: myła się w wodzie po żebrakach, jadła najgorsze resztki, nosiła raniącą ciało odzież i nawet zimą chodziła boso. Byli jednak i tacy, którym tego typu tortury zdawały się nic nie warte. Św. Dominik musiał biczować się do utraty przytomności, a dominikanin Heinrich Seuse do codziennego biczowania dołożył sobie obowiązek noszenia krzyża najeżonego gwoździami, przez co rany ropiały mu całe życie. W sprawie biczowania zalecano, by kobiety, jako płeć słabsza, wzorem karmelitanek biczowały się jedynie w okresie czterdziestodniowego postu oraz w piątki, środy i poniedziałki. Koniec jednak z tymi ponurymi opowieściami. Powstaje jednak pytanie, dlaczego takie wyczyny gwarantowały umieszczenie w panteonie świętych? A może to oni, a może Watykan, a może cały obłęd tamtych wieków zasługuje na rozważenie pod kątem psychiatrii klinicznej? Bo jeśli tak, to jak powinniśmy reagować na przekazy zostawione potomnym przez tak wątpliwą rzeszę świętych (ludzi niespełna rozumu)...? Chcąc mieć jednak pełny wgląd w istotę tych przeobrażeń, nie wolno nam dla własnej kulturowej i obyczajowej wygody przywdziewać maski niepraktykującego wierzącego, gdyż utrudnia to dostęp do prawdy innym poszukującym, podejrzewającym, iż to właśnie z nimi jest coś nie w porządku. Manipulowani, walczą ze wszystkim i wszystkimi, także z samymi sobą przechodząc w ciągu życia wiele niepotrzebnych i bolesnych wzlotów i upadków, miotając się między głęboką prawowiernością a religijnym obrazoburstwem, między pochwałą laicyzacji a ślepym klerykalizmem. Raz pojmują, to znowu tracą wątek. I wciąż zaczynają od nowa, nie wiedząc tak na dobrą sprawę, czego szukają. A Kościół im tego nie ułatwia - to nie leży w jego interesie. Posługując się myślowym konserwatyzmem, niechęcią do konfrontacji z innym poglądami, tylko reprezentowanej przez siebie wierze przypisuje wartości pozytywne, innym zaś stanowiskom, obcym, więc i wrogim - cechy negatywne ,, Wyjaśnia to w dużym stopniu deklarowaną w naszym kraju religijność oraz masowe uczestnictwo w praktykach religijnych - pisze Zenon Kawecki - mimo że niejednokrotnie są one pozbawione motywacji religijnych. Ponieważ tradycjonalizm wyrasta nie z osobistych doznań, przeżyć i przemyśleń, ale kształtuje się pod wpływem środowiska, wystarczy częstokroć mniej łub bardziej długotrwała rozłąka Z tym środowiskiem, aby jednostka odeszła od swoich tradycyjnych poglądów. Świadczy to, że religia jest traktowana nie tyle jako wartość osobista, którą człowiek żyje na co dzień, iłe jako wartość kulturowa, wynikająca z przywiązania do tradycji, do "wiary ojców". Oczywiście w religijności tej zachodzą pod wpływem działalności Kościoła istotne zmiany, u wielu łudzi uzyskuje on podbudowę intelektualną staje się wartością uświadamianą, wysoko cenioną". Niestety, katolicyzm kulturowy pozbawiony jest tradycyjnie głębszej refleksji. Niski poziom wiedzy religijnej, nawet w odniesieniu do podstawowych dogmatów

292 wiary, potwierdza tylko tezę o religijności na pokaz, religijności zakorzenionej społecznie i kulturowo, a nie świadomościowo, czego dowodem jest trwanie przy wierze mimo nieuznawania niektórych praw czy norm moralnych, lub przykazań kościelnych, co przecież jest z założenia nie do przyjęcia i co jest na równi traktowane z odrzuceniem wiary. Kościelny przekręt z pokutą i odpuszczeniem grzechów w trakcie mszy świętej należy uznać w tym kontekście za jedno z najsprytniejszych posunięć Watykanu. Zapewnienie Jezusa, iż każdy człowiek ponosi odpowiedzialność za swoje czyny przed samym sobą gdzie odpuszczenie grzechów nie zależy od Boga, lecz leży w mocy (powinności) samego człowieka, z całą bezwzględnością odrzucono. I ten manewr był strzałem w dziesiątkę, choć nie obeszło się bez przemocy. Kiedy czternastowieczną Europę przecinały marsze wielotysięcznych tłumów samobiczujących się pokutników, proszących w bolesnym zaśpiewie Boga o przebaczenie, po raz kolejny stało się dla Watykanu jasne, że namacalna prawda o samoprzebaczeniu godzi w najbardziej żywotny interes gminy chrześcijańskiej: w kościelny skarbiec. Bezradna wobec skali zjawiska Stolica Apostolska, bo i sam papież Klemens VI uchodził swego czasu za biczownika, stosowną bullą przestrzegła biczowników przed odchodzeniem od oficjalnych sakramentów. Kiedy nie poskutkowało to, co poskutkować w obliczu prawdy nie mogło, Kościół ponownie sięgnął do argumentów administracyjnych, zakazując pokutnikom biczowania się w grupach powyżej dziesięciu osób. Uciekając przed sankcjami, a nie mogąc ograniczyć swej masowości, biczownicy utworzyli tajne stowarzyszenie, podkładając się tym samym świętej inkwizycji. Na pierwszy odstrzał gotowego do działania papieskiego inkwizytora Waltera Kerlingera poszedł wraz z dwoma tysiącami zwolenników przywódca ruchu Konrad Schmid. Przez kolejne trzydzieści lat egzekucyjne stosy ostatecznie udowodniły, po czyjej stronie leży prawda o odkupieniu grzechów. Tę wypróbowaną metodę wpajania kościelnych zasad stosował Watykan z niezmiennym powodzeniem i z iście hollywoodzkim rozmachem przez kolejne niespokojne stulecia, tworząc wszelkimi dostępnymi środkami trwałe zręby niepodważalnego boskiego namiestnictwa, mit hierarchii, niebiańską nie podlegającą jakiejkolwiek ocenie maszynę religijną w której społeczeństwo stanowi zwyczajną kastę pariasów. Charakterystyczną cechą takiej masówki (masowej religijności) był i jest słaby związek między religią a moralnością przy jednoczesnym uznawaniu Kościoła za autorytet społeczny i moralny, co wyrażało się i wyraża w dążeniu do zwiększania uczestnictwa Kościoła w życiu społecznym i politycznym. Wpojono przekonanie o wielkiej użyteczności Kościoła w utrzymaniu ładu moralnego i przekonanie o potrzebie konstytucyjnego rozwoju klerykalizmu politycznego, co klerowi, drwiącemu z Chrystusowego prawa tolerancji, jako czynnikowi kierowniczemu podporządkowało również świat świecki. Ciążący na wiernych obowiązek dawania świadectwa wiary w codziennym postępowaniu spadł na plan dalszy, przekształcając religijną ideologię w społeczny fanatyzm, nie mający wiele wspólnego z tak zwaną religijnością prawdziwą nie mówiąc już o pogłębionej.

293 Oczywiście, karty dziejów Kościoła pełne są także chlubnych tradycji. Tworzyli je przecież ludzie uwikłani w najrozmaitsze spory swoich czasów. Istnieje jednak i druga strona medalu: walka o władzę i wpływy, która przekształciła wątpliwej jakości religijność w tak zwaną religijność selektywną. Spowodowany upowszechnieniem wiedzy upadek retuszowanej doktryny religijnej i autorytetu Kościoła zaostrzył apetyt na prawa duchowe, dające się pogodzić z praktyką życia codziennego i zdrowym rozsądkiem. To przyspieszyło proces prywatyzacji religii, nadawania jej nowej, swoistej interpretacji, odbiegającej od oficjalnej, zdyskredytowanej wykładni kościelnej, nadto sprawnie łączącej nowe objawienia z nauką. Powstałe tą drogą związki wyznaniowe, kulty i sekty, gloryfikując postać nawiedzonego mistrza i objawionych mu prawd, pozyskują dla własnych celów tę część wiernych, która przestała ufać staremu porządkowi rzeczy. Wielu zapewne pamięta echa tragedii, jaką było zbiorowe samobójstwo kilkudziesięciu członków sekty Koresha w Teksasie, kiedy podczas próby wtargnięcia policji na teren farmy wyleciały w powietrze zabudowania, grzebiąc pod sobą wyznawców mesjasza. To historyczne wydarzenie wyczuliło świat na praktyki współczesnych proroków. W przypadku Koresha pod sloganem posłannictwa ukryto wyuzdane i sadystyczne praktyki. Wielka rodzina proroka wraz z jego uzbrojoną gwardią Gałęzią Dawida, niezłomnie wierzyła w nadchodzący koniec świata, a chcąc zapewnić sobie zbawienie, przekazywała na błogosławione ręce cały dorobek swojego życia. Wierzyła, iż stanie się narodem wybranym. Oczekując na ziemski finał, wyznawcy objawienia w wydaniu Koresha wypełniali ściśle narzucane przez mistrza zadania. Mężczyźni krzewili wiarę, a kobiety - w wieku od 12 do 80 lat - zasilały osobisty harem nawiedzonego. „Życie z nim było jak konkurs piękności - wyznała Robyn, jedna z oblubienic - wszystkie walczyłyśmy z sobą o względy Pana Boga. Nie wiedziałyśmy, że jesteśmy w piekle". Mesjasz uwiódł Robyn, gdy miała siedemnaście lat. Po urodzeniu dziecka dołączyła do haremu, konkurując o względy pana z własną matką. Koresh, mając początkowo piętnaście żon, bezlitośnie odebranych prawowitym mężom, których obowiązywała całkowita wstrzemięźliwość seksualna - wciąż powiększał ogród rozkoszy. „Baranek Boży będzie miał sześćdziesiąt żon - tłumaczył biblijny przekaz - lecz pozostali mężczyźni muszą czekać na raj". Opornych wobec jasno i zwięźle wyłożonych nauk spotykały dotkliwe kary. Sadystyczne skłonności Koresha i jego gwardii widoczne są do dziś na ciałach tych, którzy mieli na tyle szczęścia i rozumu, by w porę zbiec spod opiekuńczych skrzydeł mesjasza. Liczba tych, którym się nie udało, do dzisiaj pozostaje tajemnicą Zresztą sam Koresh aż do końca umiejętnie wymykał się wszelkim policyjnym nagonkom, a zniewoleni ludzie, lękając się zemsty, solidarnie trzymali jego stronę. A kim był sam Koresh? Człowiekiem, któremu nie wyszło w życiu. Urodzony jako Vernon Howell przez niespełna piętnastoletnią matkę, molestowany seksualnie przez ojca, usunięty ze szkoły i odrzucony przez kręgi artystyczne (chciał zostać gwiazdą rocka), wstąpił w szeregi Adwentystów Dnia Siódmego, gdzie policyjnym donosem na przywódcę apokaliptycznego odłamu Adwentystów zwanego Szczepem

294 Dawidowym przejął władzę. Chorobliwe wizje i manipulowanie członkami sekty wyniosły go w grupie na szczyt. I tyle. Podobne, o ile nie większe zagrożenie dostrzegamy w ruchu satanistycznym. Nabożeństwa odprawiane ku czci Księcia Ciemności budzą lęk i grozę. Zmuszają swym okrucieństwem, nie mistyką do głębokiego zastanowienia się nad związkami spajającymi religijność z psychozą. „Jak opowiedział dziesięcioletni Michael Nokes (Newsweek z 1985 roku), on wraz z dwudziestoma pięcioma innymi dziećmi zostali zabrani do złego kościoła przez czterdziestu dorosłych, którzy rozebrali ich do naga i otoczyli, śpiewając modły do szatana. Na czarno ubrany leader wołał: Powstań Diable i uwielbiaj nas, jak i my ciebie uwielbiamy! Dalej Michael opowiedział, jak on i mała dziewczynka zostali następnie zmuszeni do rzucania nożami w dzieciątko Jonathan, a wkrótce dołączyli do nich rodzice i przyjaciele (...) Następnie dorośli poćwiartowali zwłoki dziecka i zmusili dzieci do wypicia jego krwi. Wreszcie dorośli zaczęli seksualnie napastować dzieci, poczynając od własnych ". Co ciekawe, dziewiąty paragraf biblii satanistów nakazuje czcić Kościół, jako największego przyjaciela Szatana. Nie wiadomo, czy z powodu papieża Aleksandra VI, który zawarł pakt z diabłem, dzięki czemu po jego śmierci spłonęło na stosie 15 milionów ludzkich istnień, czy też z racji krzewienia doktryn przeczących Słowu Pana. Niewątpliwie jedną z najgłośniejszych w naszym kraju było rozbicie w 1993 roku sekty „Niebo". Założona przez Kacmajora grupa wyznawców, byłego pracownika elbląskiego teatru, legitymującego się podstawowym wykształceniem, pod hasłem leczenia Duchem Świętym zwabiała młodych ludzi, uzależniając ich psychicznie od przewodnika, który stosunki panujące w społeczności kształtował dopracowanym systemem kar, układów personalnych i zastraszeń, jakim były poddawane również dzieci. Groźby, strach i szantaż wymuszały na nowych członkach nie tylko bezwzględne posłuszeństwo wobec świętej rady, ale doprowadzały do całkowitego zrywania więzów z rodziną i bliskimi. Także prawda o nadnaturalnych mocach Kacmajora okazała się zbyt prozaiczna: rzekome uzdrowicielskie oddziaływanie mesjasza i jego komitantów na otoczenie sprowadzało się tylko do umiejętnie podsycanej psychozy strachu i nie miało nic wspólnego z boskimi zdolnościami. Wierzono w nie czy też nie, nie wiadomo, jedno jest pewne - za wiarę w nadprzyrodzone zdolności przywódcy zapłacili wszyscy. Podobnie jak w sekcie „Niebo", tak przystąpienie do sekty „Rodzina" uzależniano od przekazania na rzecz wspólnoty całego posiadanego majątku. Także „Rodzina Miłości" od samego początku była nastawiona na seksualne wykorzystywanie łatwowiernych. W Polsce działa około 300 różnego rodzaju kościołów, związków wyznaniowych i grup religijnych i parareligijnych, z czego przeszło sto jest zarejestrowanych. Reszta funkcjonuje nielegalnie, podobnie jak za granicą. A i te legalne stowarzyszenia zajmują się inną działalnością niż ta deklarowana. „Chrystianie" i „Wspólnota Niezależnych Zgromadzeń Misyjnych Rodzina" stale

295 były wiązane z zaginięciami nieletnich w Polsce i za granicą. A wszystko pod płaszczykiem rozdawania plakatów i ulotek, darmowej nauki języków obcych i organizowania w szkołach pogadanek na temat narkomanii i AIDS. Kwestia seksualnego wykorzystania nieletnich jest jedną z głównych, jeśli nie najważniejszą przyczyną działania różnych sekt. Członkowie kanadyjskiej sekty „Apostołowie Nieskończonej Miłości" mówili o tym otwarcie i bez skrępowania gwałcili już czteroletnie dzieci. Dosłownie wszędzie kwestie seksu są opatrzone specjalnie w tym celu dorabianą ideologią i zgodnie koegzystują z innymi formami wykorzystania człowieka. Ukraińskie „Białe Braterstwo", wieszczące nadejście końca świata dnia 24 listopada 1994 roku, cieszyło się tak ogromnym zainteresowaniem, że setki oddanych boskiej parze prawowiernych wyzbywało się w pośpiechu majątków, oddając pieniądze i siebie w posłudze wielkiemu guru. Nawet gdy tęsknie wyczekiwana apokalipsa nie wstrząsnęła światem w zapowiedzianym terminie, i nawet gdy gruchnęła wieść o ucieczce boskiej pary za granicę (wraz z dwunastoma apostołami i majątkiem sekty) - nawet wówczas większość oddanych sprawie wiernych gotowych była z całych sił służyć przedstawicielom Jedynego na Ziemi, za jakich uważali Jana Swami i Marię Davis Chrystus (w rzeczywistości Jurija Kriwonogowa i Marię Cwigun, hochsztaplerów wykorzystujących do ubezwłasnowolniania ludzi hipnozę i wiedzę z zakresu zachowań człowieka). Ojciec Niebiański i Matka Świata za nic mieli przeciwdziałania policji i Komitetu Rodziców Ofiar Białego Braterstwa, chcących położyć kres psychozie i dotrzeć do zaginionych bez wieści ofiar ślepego kultu, i w trwającym zaślepieniu dalej rozpowszechniali kolejne proroctwa o nadciągającym końcu świata, kiedy to dwanaście tysięcy dusz miało złożyć z siebie ofiarę Matce Świata. W oczekiwaniu na zbawienie żywe dusze śpią pod mostami, głodują handlują sobą i wizerunkiem boskiej pary, by zarobione pieniądze skrzętnie przekazywać na potrzeby Jana i Marii. Czy aresztowanie Ojca Niebiańskiego wiele tu zmieni? Nie. Tak jak i aresztowanie proroka Shoko Asahara, przywódcy „Najwyższej Prawdy Aum", nie ukoi żalu rodzin pomordowanych w tokijskim metrze. O ile jedne z sekt z założenia samych twórców mają charakter efemeryczny i są nastawione na szybki i krótkotrwały zysk, o tyle związki wyznaniowe założone wcześniej, posiadające pewną tradycję historyczną i programową jak na przykład „Kościół Zjednoczenia Sun Myung Moona", mają znacznie większe aspiracje. Mają wcale niezłą szansę przetrwania, rozwoju, a nawet przeistoczenia się w potężne imperium finansowe, pochłaniające banki, stocznie, wydawnictwa, sklepy i restauracje. Taki rozwój, zapoczątkowany łatwowiernym zainteresowaniem magią hermetycznego środowiska, przekształcony w samofinansującą się organizację, stanowi niewątpliwe niebezpieczeństwo dla jednostek słabych, poszukujących wsparcia duchowego i własnej tożsamości, dla ludzi stojących na skraju życiowej przepaści, dla których jakikolwiek odruch współczucia ze strony drugiego człowieka często oznacza odwrót od totalnego zwątpienia i psychoz. Podatni na stresy, o słabej

296 konstrukcji psychicznej, mający najczęściej niewłaściwe wyobrażenie o rzeczywistości, członkowie ugrupowań pretendujących do miana Wiary Jedynej, chcą tego czy nie, padają ofiarami wielkich wtajemniczonych objawionych temu światu. Oto zalecany przez Dominikańskie Centrum Informacji o nowych ruchach religijnych i sektach tekst pozwalający z grubsza ocenić wiarygodność duchowego ugrupowania: • Już pierwszy kontakt z grupą otwiera całkowicie nowe widzenie świata. • Obraz świata jest prosty i wyjaśnia każdy probłem. • W grupie można znaleźć wszystko, czego się do tej pory szukało. • Grupa ma mistrza lub przywódcę, ojca, guru bądź największego myśliciela, który posiadł całą prawdę i często jest czczony jak Bóg. • Świat zmierza nieuchronnie ku katastrofie i tylko grupa wie, jak go ratować. • Grupa jest elitą. Pozostali ludzie są chorzy i zagubieni. Jeżeli nie staną się członkami grupy, nie będą mogli się uratować. • Grupa odrzuca naukę w szkołach i uczelniach. Jedynie nauka grupy jest uważana za wartościową. • Grupa odrzuca racjonalne myślenie jako negatywne i ,,nieoświecone". • Krytyka osób z zewnątrz jest dowodem na to, że grupa ma rację. • Grupa uważa siebie za prawdziwą rodzinę lub wspólnotę. • Grupa chce, by wszelkie dawne relacje z rodziną, przyjaciółmi i środowiskiem ostały zerwane, ponieważ przeszkadzają w rozwoju. Grupa oddziela się od reszty świata poprzez ubiór, pożywienie, własny hermetyczny język, ograniczanie swobody w relacjach międzyludzkich. • Grupa żąda ścisłego posłuszeństwa regułom albo dyscypliny, ponieważ jest to jedyna droga do zbawienia. • Grupa narzuca sposób zachowań seksualnych, np. kontakt z partnerami za Zgodą kierownictwa, seks grupowy, całkowity zakaz kontaktów seksualnych itp. • Nigdy w ciągu dnia nie jesteście sami, ktoś z grupy zawsze wam towarzyszy. • Grupa wypełnia cały wasz czas zadaniami, np. sprzedażą książek, czasopism, werbowaniem nowych członków, udziałem w kolejnych kursach, medytacją. • Jeżełi obiecany przez grupę sukces bądź uzdrowienie nie nastąpią grupa uznaje, że dana osoba nie zaangażowała się dostatecznie lub nie wierzyła wystarczająco silnie. • Członkiem grupy trzeba zostać natychmiast. • Nie ma możliwości uzyskania obiektywnego obrazu grupy, gdyż ważniejsze od refleksji jest przeżycie, zgodne z zasadą: tego nie da się po prostu wyjaśnić.

297 Czy można poważnie traktować proroków nakłaniających młodych ludzi do porzucenia domu rodzinnego i organizowania się w podległe panu komuny, proroków manipulujących chwytliwymi hasłami walki z technokracją i konsupcjonizmem, podczas gdy sami pchają się rękami i nogami do wyszydzanej sfery luksusu? Można, a wręcz jest to obowiązkiem każdego normalnie myślącego człowieka, każdego, który może innym pomóc wydobyć się z zaklętego kręgu sekciarstwa. Boskie zasady „Kościoła Zjednoczenia", stanowiące melanż prymitywnego politycyzmu i powielonych bez zrozumienia haseł mistycznych, opracował w dogmacie wiary prorok Moon osobiście i to pod patronatem samego Jezusa Chrystusa, który przemówił doń tymi słowami: „Ty jesteś jedynym człowiekiem, który może dopełnić mojej misji, i musisz się podjąć tego zadania". Ale tak jak największą troską Jezusa było wspieranie biednych, tak prorok Moon wespół z małżonką grawitują w zgoła przeciwnym kierunku, zaskarbiając sobie łaski wielkich i bogatych. Tak jak Jezus wysoce cenił wartość uczuć każdego człowieka, akcentując prawo miłości, tak prorok Moon za nic ma osobiste uczucia - wiernych kojarzy na podstawie nadesłanych zdjęć, a odpowiedni datek znacznie poprawia szansę zamożniejszych i starszych członków na korzystny mariaż z młodszymi partnerami. Wiek, narodowość i wykształcenie nie odgrywają tu żadnej roli. Potem przychodzi czas na zbiorowy ślub z błogosławieństwem samego Najwyższego, czyli Moona. Było już kojarzenie przeszło trzydziestu tysięcy par jednocześnie na stadionie olimpijskim w Seulu, może będzie i więcej. Nowe szeregi wiernych z bezkrytyczną fascynacją oglądają instruktażowe filmy o Moonie, recytują z pamięci jego przykazania, z żarem w oczach przytaczają słowa prawdy: Nowy Odkupiciel Świata narodzi się w Korei, która będzie Nową Ziemią Świętą, ale przede wszystkim... przede wszystkim kwestują. Syn Boży buduje za to fabryki i doprowadza mniejsze firmy do bankructw, zaś w wolnych chwilach starannie dogląda przemytu i handlu narkotykami. Nie przez przypadek kryzys wielkich religii przyczynił się do rozkwitu sekciarstwa. Poza hasłami Hare Kriszna, Hare Rama rozplakatowane są dyskusje 0 Ewangelii, o światowej rodzinie bożej, o medytacjach i o tysiącach innych cudownych sposobów pozbycia się trosk i kłopotów. Prorocy wabią duchową skromnością, niesłychaną mądrością i są zawsze szokująco przekonywujący. Kiedy misternie tkana sieć na stałe zwiąże zdobycz z mesjaszem, zwykle za późno jest już na opamiętanie. Przychodzi izolacja, narkotyki, wyzysk, prostytucja i nieludzkie traktowanie - przychodzi zniewolenie. Okres rozwoju sekt jest szczególnie niebezpieczny dla krajów postkomunistycznych. Zdemaskowane na Zachodzie kościoły przerzucają tu swój kapitał, wietrząc kolejną szansę na krociowe zyski. Jest ich wiele, ale tylko nieliczne, jak „Kościół Scientologiczny", „Kościół Zjednoczenia", „Dzieci Boże" 1 „Ruch Świadomości Kriszny" mają charakter ogólnoświatowy. Jednak wszystkie, te mniejsze i większe bazują w swoim spekulacyjnym działaniu na zniewalającej sile tradycji, potędze potrafiącej milczeniem wieków rozsadzić niejeden trwały światopogląd, system filozoficzny czy naukowy, umiejącej pod osłoną czasu ukryć

298 każdy wstydliwy krok swojej działalności. Zacz walka z legendąjest najtrudniejsza. O ile jest to możliwe w odniesieniu do współczesnych wyznań hermetycznych, 0 tyle wręcz niewykonalne w stosunku do wyznań ugruntowanych historycznie, preparujących i gloryfikujących własną niesprawdzalną przeszłość. Jaskrawym przykładem takiej beznadziejnej walki są „Świadkowie Jehowy", dobroduszni ludzie głoszący Dobrą Nowinę, którzy nie znają nawet podstaw własnej wiary. Zmuszani do pracy na rzecz zboru, dochodzącej do 250 godzin miesięcznie, jak to ma miejsce w Anglii, izolowani, zachęcani do rezygnowania z dążenia do wiedzy i mądrości, bez słowa skargi czy sprzeciwu głoszą nadejście Armagedonu. Kolportują przy tym pisma, w których, prócz prawd znanych całemu chrześcijaństwu i od tego chrześcijaństwa podebranych, nie ma ani słowa o błędach przeszłości czy wzmianki o skompromitowanych tendencjach. Jak bardzo są odcięci od świata i nieświadomi swojego sekciarstwa, uświadomiłem sobie podczas spotkania z pewną młodą jehowitką. Dziewczyna owa, a raczej samotna 27-letnia panna, tonąca wieczorami w pismach przewodnich własnego kościoła, domyślając się moich filozoficznych inklinacji, zagadnęła mnie razu pewnego o sprawy wiary. Ponieważ zrobiła to dyskretnie i skromnie, zaprosiłem ją na wizytę dnia następnego. Przyszła, obładowana nowymi 1 archiwalnymi numerami „Strażnicy", i uraczyła długim wykładem o Jahwe, sypiąc przy tym jak z rękawa wieloma nic nie znaczącymi faktami, mającymi w jej oczach podkreślić powiązanie jej wiary z zamysłem Pana Boga. A wszystko w tonacji znanych prawd i zestawień porównawczych typu (powtarzam słowo w słowo) - „Skoro Bóg nazywa się Jahwe, to czyż prawdą nie jest, że tylko jego wyznawcy znajdą łaskę w oczach Boga, gdy nadejdzie dzień Sądu Ostatecznego?" Tak erystyczne ujęcie może nie tyle rozśmiesza, co każe się zastanowić nad siłą religijnego fanatyzmu. Kiedy skończyła szkoleniowy wywód o przyjściu na świat Odkupiciela, opowiedziałem jej zmyśloną historię o kulcie „Ebola", którego wyznawcy zapowiadali koniec świata na rok 1990. Zapytałem następnie, jaki w jej mniemaniu powinien być stosunek czcicieli „Ebola" do proroka przekazującego błędne informacje? I czy aby owa wiara nie opierała się przypadkiem na błędnych założeniach? A może i sama była archaizmem? Po pewnym zastanowieniu przyznała rację i z błyskiem olśnienia w oczach powróciła do poprzednich wywodów, akcentując wyższość wyznawanej wiary nad wątpliwymi, pełnymi sprzeczności innymi wyznaniami. Kiedy ochłonęła, zapytałem niby mimochodem, czy wie, że według jej Biblii Armagedon miał nastać v/ 1914 roku i że po kompromitacji proroctwa przeniesiono jego spełnienie na rok 1974? I czy - posiłkując się wspomnieniem kultu „Ebola" - nie uważa, że jej wyznanie również rozmija się z prawdą? A może i bardziej, bo prorok oszukał wiernych dwukrotnie, i to w tak podstawowej kwestii? Przychodziła jeszcze dwukrotnie, ale ani ja, ani ona przekonań nie zmieniliśmy. Nie wolno jej przecież kwestionować nauk głoszonych przez Stowarzyszenie Strażnicy ani czytać tekstów innych niż te, które są odgórnie akceptowane. Podkreślam: innych niż te, które są odgórnie akceptowane. To bardzo ważne stwierdzenie. To jest właśnie idea (siła!), która umożliwia kierownictwu

299 organizacji na trzymanie 3,5 milionowego grona wiernych w separacji i posłuszeństwie. Odcięcie ich od prawdy, od źródeł informacji, stworzyło warunki sprzyjające narzuceniu wielu czasochłonnych i wyczerpujących obowiązków, z których najważniejsze dotyczą pracy na rzecz zboru, ze szczególnym uwzględnieniem domokrążnego krzewienia wiary, co wyraża się sprzedażą czasopism, tak zwanej firmowej literatury, i Biblii. Jest to bądź co bądź główne źródło dochodów organizacji, ważne do tego stopnia, iż osiągniętą przez członka wartością sprzedaży mierzy się jego oddanie Bogu. Ideałem żarliwości religijnej innej miary był obowiązek propagandowej aktywności, sięgający osiemnastu godzin dziennej harówki na rzecz zboru (sic!), co dopiero niedawno zredukowano do godzin dziesięciu (niechlubnym przykładem pozostaje Anglia), ponieważ niektórzy pionierzy nie byli w stanie sprostać zadaniu i między samymi zainteresowanymi dochodziło do wielu niekontrolowanych wybuchów agresji. We wzbudzaniu winy u osób, które nie zatracają w posłudze Bogu własnej indywidualności, organizacja doszła do perfekcji. Całkowite oddanie to nie tylko obracanie się w kręgu wyznawców tej samej wiary, podsycane codziennymi spotkaniami i cotygodniowym zborem, ale zakaz towarzyskich kontaktów z otoczeniem. Całkowity zakaz uciech, w tym korzystania z telewizora czy książek, zakaz zabaw i uprawiania sportu, to tylko część drobnych nakazów, jakie fanatycznym masochizmem podkreślają swoją boską wartość wyznawcy. Najdotkliwsze ograniczenia dotyczą dzieci (czym skorupka za młodu nasiąknie...), którym zaleca się umartwianie duchowe i wzbrania kontaktów z rówieśnikami, także w szkole. Słabością jest obdarowywanie dzieci prezentami, a wielkim grzechem oddawanie krwi, nawet gdy zależy od tego życie dziecka. Mała dygresja - podobnie ograniczone postrzeganie nie jest obce również katolikom. Już sam słownik herezji stanowi niezbity dowód nieprzejednanej walki o przewodnictwo w reprezentowaniu interesów Boga na ziemi, w której Watykan starł w proch kilkaset wyznań wywodzących się pierwotnie właśnie z chrześcijaństwa. Mało tego, Kościół toczył i toczy zaciekły pojedynek o prymat także z organizacjami świeckimi. I to w dobie pontyfikatu Jana Pawła II, kiedy to ideę ekumenizmu uwolniono rzekomo z okowów wstecznictwa. Katolicy dzielnie przeciwstawiają się wszystkim instytucjom świeckim skupiającym ludzi dobrej woli, o ile tylko owe ugrupowania - łącząc własną działalność z wiarą w istnienie osobowego Stwórcy - cieszą się społeczną przychylnością Stolica Piotrowa nadal potępia wolnomularstwo, choć przestała nagłaśniać bulle Piusa VII, potępiające masonów (wyczyn ten pięciokrotne powtórzył Pius IX). Zresztą papieże znani są z frywołnego rzucania klątwami, ba! - nawet sami siebie nimi okładają, a jeśli wymaga tego święty interes, to - wchodząc w boskie kompetencje - skazują inaczejmyślnych na śmierć, jak to miało miejsce chociażby z siedemnastowiecznymi księżmi zgrupowanymi wokół księdza Gallot. A potem, gdy sprawa przycicha, to ich się po prostu słusznie, z poczucia winy, beatyfikuje. Słowem: groteska. Przy tym porównaniu zachowanie wyznawców Jehowy przestaje być niezrozumiałe.

300 Lepiej przygotowany do działalności był z pewnością Lafayette Ronald Hubbard, znany uczniom jako Ron, który nie potrafiąc wyżyć z pisania kiepskich powieści fantastycznych, wykorzystał znajomość religii Wschodu do napisania „Dianetyki: Nowoczesnej Nauki Zdrowia Psychicznego", w której zawarł opis metod samodoskonalenia umysłu sprzecznych z ówczesną nauką. Ponieważ książka stała się bestsellerem, Hubbard poszedł za ciosem i cztery lata później założył „Kościół Nauki o Wiedzy". Ta mafia religijna, jak go zwą w celu pozyskania uczniów stosuje opisane właśnie w „Dianetyce" metody psychicznej perswazji, których celem jest - oczywiście odblokowanie umysłu i uzyskanie stanu energetycznej czystości. A że przy okazji miesza się adeptom w głowach, dzięki czemu przekazują guru często cały dorobek życia, to już znana nam powtórka z historii. Nowi członkowie oficjalnie płacą za kursy zdobywania wiedzy, a ponieważ klas jest sto dwadzieścia, a kwoty figurujące w cenniku zaczynają się od czterystu dolarów za kurs podstawowy, a kończą ośmioma tysiącami za wyższe wtajemniczenia, to już domyślamy się, że po raz kolejny mamy do czynienia z kościołem, który pod hasłami nawrócenia owieczek ludzkie dążenie do prawdy przelicza na twardą walutę. Charles Tare Russel nie zdawał sobie zapewne sprawy ze skutków, jakie wywołało wydanie w 1879 roku pierwszego numeru „Strażnicy Syjonu" i „Zwiastuna Nadejścia Chrystusa", poprzedników „Strażnicy" i „Świtu", w których obwieścił, iż Chrystus zstąpił na ziemię w niewidzialnej postaci w 1874 roku i wyznaczył Armagedon na rok 1914. Ale za to na pewno świadomie wykorzystywał pracujących nań ciężko gorliwych krzewicieli opracowanej pospiesznie idei, co przysporzyło mu niebagatelnych dochodów, ale chyba nawet w najśmielszych oczekiwaniach nie przypuszczał, że sfingowana historia przetrwa próbę czasu i że on, żywa legenda, stanie do konfrontacji z nią jeszcze za życia. I co zrobił prorok, kiedy obiecany koniec nie nastąpił, a on nadal żył? Zwyczajnie... przedatował go. Czyż nie miał do tego prawa? Miał i umiejętnie je wykorzystał. Takie samo prawo głoszenia Słowa Bożego miał Joseph Smith, któremu Anioł Moroni przekazał boskie zalecenia 21 września 1823 roku, głosząc o objawieniu i złotych płytach ze spisanymi na nich dziejami wczesnoamerykańskiej cywilizacji, gdzie była mowa o podróży zmartwychwstałego Jezusa do Ameryki, o wielkich bitwach toczonym przez zaginione cywilizacje etc. Do fantazji miał prawo jak każdy z nas. Dziwić się należy tylko archeologom, ludziom nauki, którzy na podstawie pism objawionych Smitha długo i bezskutecznie usiłowali odnaleźć pozostałości po opiewanych miastach czy bitwach. Ktoś mógłby zapytać, jak to się stało? Dlaczego mimo całkowitej kompromitacji ruch Jehowych wezbrał w sile? Gdzie logika? Gdzie zdrowy rozsądek? Odpowiedzią na to pytanie jest reguła psychologiczna: stereotypowy wzorzec zachowania wyznawców proroctwa, którą odkryli, bądź rozpracowali (w tym przypadku zawodzi inteipretacja) trzej psychologowie z Uniwersytetu Minnesota - Leon Festinger, Henry Riecken i Stanley Schachter. Zadziwiło ich, iż mimo ewidentnej klęski głoszonych wierzeń, apostolski duch miast upaść - zostaje wzmocniony. Ta prawidłowość uchroniła od zatracenia

301 montanistów w II wieku, anabaptystów w XVI stuleciu, osiemnastowiecznych sabbatystów, czy wreszcie millerytów i Świadków Jehowy. By przekonać się 0 słuszności własnych przemyśleń, zastosowali metodę obserwacji uczestniczącej 1incognito przyłączyli się do znanej ze swoich poglądów sekty, która manifestowała poglądy z góry zapowiadające jej niechlubny koniec. Otóż nawiedzeni przywódcy grupy, pozostający w stałym kontakcie z kosmitami, zapowiadali nadejście wielkiego potopu, mającego najpierw pochłonąć półkulę zachodnią a potem resztę ziemi, oraz głosili ocalenie z rąk samych przybyszów. Wszyscy członkowie grupy w napięciu oczekiwali dnia zagłady i zbawienia, czyniąc w tym czasie wiele bezsensownych rzeczy, od sprzedaży majątku począwszy, a na agitacji i przyjmowaniu nowych członków skończywszy. Kiedy zwiastowany koniec świata minął w nerwowym wyczekiwaniu bez żadnego echa, przywódczyni sekty spokojnie oznajmiła, iż oni (wierni) „samotnie wyczekując przez całą noc, roztoczyli wokół tyle światła, że Bóg ocalił świat przed, zniszczeniem". I proszę sobie wyobrazić, że tak sformułowane wyjaśnienie odrzucił tylko jeden członek grupy. I stała się rzecz niesłychana. W pozostałych wyznawców wstąpiła nowa nadzieja i nowe siły. Uruchomili drugi front, zaktywizowali w sobie wszystkie siły i z jeszcze większą gorliwością zaczęli propagować ideę potopu. Ten prosty pozornie zabieg umożliwił wypełnienie wewnętrznej pustki i odrzucenie przygniatającego ich ciężaru niepewności. Perspektywa ośmieszenia we własnych oczach połączona ze wstydem i stratami materialnymi wydała się bardziej przerażająca niż podtrzymanie doktryny. Jedna z kobiet wyznała rozbrajająco szczerze: „Muszę wierzyć w nadejście potopu dwudziestego pierwszego, bo wydałam wszystkie pieniądze. Rzuciłam pracę i kurs komputerowy.. Muszę w to wierzyć". Podobne stanowisko cechowało doktora Armstronga, jednego z przywódców sekty: „ Tyle już przeszedłem. Poświęciłem prawie wszystko, co miałem. Przeciąłem wszystkie więzy, spaliłem za sobą wszystkie mosty. Obróciłem się do świata plecami. Nie mogę sobie pozwolić na wątpliwości. Muszę wierzyć. I nie ma dla mnie żadnej innej prawdy ". Charakterystycznym objawem trwania przy wielkiej tajemnicy było psychotyczne zachowanie pani Keech, która pewnego wieczoru potrafiła prowadzić konwersację z grupą wielu osób, chcących wstąpić do sekty, i prowadzić jednocześnie telefoniczną rozmowę z osobą którą wcześniej brano za kosmitę, a która dla zabawy urządziła całą hecę i teraz przez telefon się do tego przyznawała. Pani Keech ani na chwilę nie zwątpiła w swoje misyjne powołanie, bo tylko ono stanowiło już jej treść życia. „ Zastali ją pogrążoną w dyskusji na temat latających spodków z osobą którą jak się później okazało, uważała za kosmitę - odnotował Festinger. - Pragnąc nadał z nią rozmawiać, a jednocześnie nie chcąc tracić nowych gości, Marian po prostu włączyła ich do telefonicznej konwersacji. Przez godzinę rozmawiała na przemian to z uczniami zgromadzonymi w jej domu, to z kosmitą przy słuchawce. Ogarnięta była duchem apostolstwa tak dalece, że nie chciała przepuścić żadnej okazji "■

302 Podobnie postąpili holenderscy anabaptyści. Kiedy rok 1533 nie przyniósł końca świata, rozwinęli niesłychanie intensywną kampanię misyjną. A jeden z misjonarzy, Jakob van Kampen, tylko jednego dnia ochrzcił stu nowych wyznawców. Anabaptyści, angażując w krzewienie wiary wszystkie swoje siły, nie tylko przezwyciężyli nieprzychylną atmosferę wokół siebie, ale mocą tradycji wykreowali społeczny dowód słuszności, dzięki czemu zjednali do swych przekonań dwie trzecie holenderskich miast. Gdy sytuacja jest niejasna i dwuznaczna, gdy króluje niepewność, gdy sami nie jesteśmy pewni swego, wówczas zasada społecznego dowodu uznaje za zasadne działania osób posiadających własny system przekonań. To samonapędzające się koło ochrzczono mianem niewiedzy wielu. Doskonale zapoznają się z tym zagadnieniem katoliccy duchowni podczas teologicznych studiów. Po uzupełnieniu całości wiedzą o odmiennych stanach świadomości, potrafią niejako w sposób naturalny wykorzystać w dyskusji bodźce podprogowe. Jednak największą operatywnością w takich kombinacjach poszczycić się może ugrupowanie Hare Kriszna, które dorobiło się w latach siedemdziesiątych niebywałego majątku, wykorzystując do oporu regułę wzajemności. Reguła wzajemności, zobowiązanie do zadośćuczynienia, nakazuje spełniać prośby, których w normalnych warunkach nie spełniamy. Społeczną konsekwencją gwarantuje ona dawcy odebranie w przyszłości przynajmniej części przekazanego daru. Reguła wzajemności, spleciona ze zobowiązaniem, staje się imperatywem zmuszającym do zadośćuczynienia. Proszeni o rewanż, dla uratowania komfortu psychicznego, gotowi jesteśmy zwykle odpłacić się hojniej, niżby wypadało. Taki honorowy łańcuszek zobowiązań stanowi typowo ludzki mechanizm adaptacyjny. Skuteczność zastosowania tego prawa w praktyce przeszła najśmielsze oczekiwania przywódców Hare Kriszna, zwłaszcza że przy zbieraniu funduszy pomijano wymagający wysiłku obowiązek wzbudzania sympatii w ofiarodawcach. Zaś jego błyskotliwość i prostota posłużyły jako materiał do powstania kilku cennych prac naukowych. „Rozwiązanie wymyślone przez przywódców sekty okazało się niezwykle błyskotliwe w swej prostocie i skuteczności - pisał Robert Cialdini w swojej znaczącej pozycji „Wywieranie wpływu na ludzi".- Zwrócili się mianowicie w stronę takiej taktyki zbierania funduszy, której skuteczność nie zależała od sympatii wzbudzanej w ofiarodawcach przez zbierających datki. Zależała natomiast od poczucia obligacji, jakie zbierający datki w nich wzbudzali poprzez umiejętne manipulowanie regułą wzajemności. Zastosowana taktyka polegała na tym, że zanim jakiś członek sekty zwrócił się do przechodnia o datek, inny członek sekty "bezinteresownie" go obdarowywał - zwykle książką "Bhagvad Gita", miesięcznikiem stowarzyszenia wyznawców Kriszny, czy wreszcie, w najbardziej ekonomicznej wersji - kwiatem. Bogu ducha winien przechodzień, któremu znienacka przypięto do ubrania czy wciśnięto do ręki kwiat, w żadnym przypadku nie mógł go oddać z powrotem. "Nie, nie. Proszę go zatrzymać - to nasz prezent dla pana" kategorycznie stwierdzał członek sekty. Dopiero wtedy, kiedy sprawa przyjęcia "prezentu" była już załatwiona, a przechodzień na dobre siedział

303 w pułapce poczucia zobowiązania, następowała prośba o datek na rzecz sekty. Ta taktyka "z dobroczyńcy-żebrak", stosowana w szczególności na lotniskach, okazała się prawdziwym hitem Stowarzyszenia Hare Kriszna, przynosząc mu ogromne sumy pieniędzy, wydawane następnie na zakup i budowę świątyń, domów i całych przedsiębiorstw należących dziś do 321 ośrodków sekty w Stanach i poza ich granicami". Ponieważ wielu darczyńców wykształciło w sobie odruch obrony przed regułą wzajemności, przyspieszając jej upadek, nie dziwi poszukiwanie przez sektę nowych rynków działalności. Szczególnym zainteresowaniem cieszą się ostatnio rejony państw postkomunistycznych. Proponuję więc nie dać się wpuścić w maliny - lepiej złamać regułę, nim klamka zapadnie, niż czuć się potem oszukanym. Mówię to także do odwiedzających Jasną Górę. Tło historyczne, kanon wiary, brak zdrowego rozsądku, a przede wszystkim brak wiary we własne siły przyspieszają dokonującą się na naszych oczach przemianę kulturowo-religijną. Należy więc zwracać coraz większą uwagę nie na tradycję wyznaniową, ale na prawdę, której nie mają. Podobna sytuacja dotyczyła także naszego przodka, który w rzeźbie i rysunku zaklinał wizerunek tego, co było dla niego ideałem. Z czasem jednak ideał ten stał się tylko bałwochwalczym sławieniem samego bożka. Zapomniano, iż to ledwie symbol dokonującej się w człowieku przemiany, iż miano aktywizować czynem wyrażony osobowo ideał, a nie czcić jego martwe przedstawienie. Odejście Jezusa oznaczało odcięcie się od idealizowania boskiej siły w obrazie bożka, oznaczało stworzenie drogi Wewnętrznemu Pocieszycielowi i dawało szansę poznania własnych mocy. Jezus dał do zrozumienia, iż jedynie ciało duchowe jest rzeczywiste. Ta odsłona miała przymusić człowieka do poszukiwania własnej tożsamości. A że obracała na nice zastane wzory zachowań religijnych i społecznych, to już inna kwestia. Syn Człowieczy był jedyny, niepowtarzalny, a jego nauka miała charakter totalny, nie lekceważyła żadnego aspektu ludzkiej egzystencji, co jest cechą wyróżniającą prawdziwych proroków. Wszystkie religie powinny dążyć do utworzenia jednego uniwersalnego wyznania, do zatarcia istniejących między nimi różnic. Nadchodzi czas Jedynego Kościoła, nie gmachu, nie instytucji, ale Odrodzonego Człowieka. Nie wszyscy tego oczekują bo nie każdy ma w tym swój interes. Każda ucieleśniona dusza musi nauczyć się wyrażać sobą pełnię egzystencji, tego co w niej najlepsze. Musi przeżyć życie jak najbardziej twórczo i świadomie. „Jak Ojciec zawiera w sobie życie, tak i Synowi dał, by je w sobie posiadał". Kiedy Jezus przebywał na wierzchołku góry, uświadomił sobie, że Mądrość Chrystusowa to nic innego, jak wzniosłe postanowienie rozwijania w sobie pełni władz duchowych. Że doskonałe oblicze Chrystusa w człowieku rodzi się zawsze w mądrości, gdyż to w niej bierze swój początek Wielka Miłość i wielki Akt Poznania. Wystarczy to sobie uświadomić i szczerze zapragnąć. Tak pojęta święta inicjacja to rozumne zaistnienie - to uświadomienie sobie tego, co w rzeczywistości przedstawia dla nas życie. Wówczas każdy otrzyma dar odkrycia w sobie Jam Jest i pozna znajdujące się w nim moce duchowe i istotę rzeczy, z której wszystko bierze

304 swój początek. Tu, a nie gdzie indziej, wznosi się monument świątyni promieniującej wiarą i mocą: raj na ziemi. „Szukajcie naprzód Królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a reszta będzie wam dodana". W ten sposób dusza staje się godna zjednoczenia z Ojcem, który jest w nas, a nie w kapliczce na rozdrożach. Kapliczka ma nam tylko o tym przypominać. Kiedy istota rozumienia wraca z poniewierki do Ziemi Obiecanej, kraina grzesznego mroku zostaje raz na zawsze opuszczona. To, co stare, zostaje odrzucone, by trzymać się nowego. Należy oczyścić się z obrazów i rzeczy niepożądanych, a urzeczywistnić sobą i w sobie nową prawdę - ześrodkować myśli na własnej doskonałości i tę doskonałość, ufając sobie, rozwijać. Nadszedł czas zapowiadanych wielkich przemian duchowych nie tylko wybranych jednostek, ale całego świata. Zapomnienie ogarnia Świętą Inkwizycję, wyprawy krzyżowe, deprawację księży i chorą wersję ateizmu. Zradza się w chłonnym umyśle obraz doskonale rozwiniętej nauki, gdzie Budda wymienia uścisk dłoni z Jungiem, gdzie doktryny religijne idą w parze z psychotroniką a ekonomia z naukami społecznymi i dobrobytem świata. Powstaje nowa rzeczywistość wniwecz obracająca kłamstwa wieków, czerpiąca ze wszystkich nauk prawdy stałe i uniwersalne. Tylko w takim obrazie przyszłości odnajdziemy zacisze do nauki i rozwijania tkwiących w nas boskich talentów. W mądrości poznania przychodzi zrozumienie i wiedza. Potem budowanie i miłość. Prawdziwa religia to prawdziwa wolność, prawdziwy hołd złożony samemu życiu, wysłowienie wielkiej twórczej przyczyny. To człowiek, nie Bóg, obwarował ją pismami świętymi i podzielił na niezliczone systemy wierzeń. Pisma święte wynikły z religii, a nie odwrotnie. To one są produktem religii, a nie jej przyczyną. Historia religii to suma doświadczeń jej członków, zaś Ewangelia wynika ze wszystkich religii. Lecz ich nie tworzy. Zaś wiara jest i była początkiem i końcem całego ludzkiego przemienienia. Cała reszta to chorobliwa narośl, którą powinno się odrzucić. Jezus, zgłębiając osiągnięcia swoich poprzedników, pojmował je, ale nie kopiował. Odnalazł korzenie sięgające jedynego źródła - drogi od zewnętrznego do wewnętrznego. Pojął, że po odrzuceniu istniejących form rytualnych, religia ma tylko jedno pochodzenie: Boga wewnątrz, którego w zamiłowaniu nazwał swoim Ojcem. Nauczył się zwracać bezpośrednio do serca tego kochającego Ojca, do siły sprawczej wypełniającej każdego człowieka. Zostawił nużące studiowanie dogmatów, rytuałów, wierzeń, formuł i wtajemniczeń, które uwiło kapłaństwo dla utrzymania ludu w niewiedzy i posłuszeństwie. Prowadzenie czystego w myślach, słowie i czynie życia utorowało mu drogę do świątyni serca, gdzie odnalazł Chrystusa. STAŁO SIĘ OBJAWIONE. I prosty lud, o który Jezus walczył, chętnie go słuchał. Słuchał prawdy, a nie opowieści o cudach. W stosunku do swoich poprzedników uczynił Jezus krok naprzód: podniósł w sobie świadomość Chrystusa do stopnia uduchowienia. Wyznawcy ofiarowali mu tron, lecz nie wyraził na to zgody. „Królestwo moje nie materialne, lecz w duchu". Chrystus nie potrzebuje bogactw tego świata, bo sam jest największym bogactwem, bogactwem prawdy i wiekuistego istnienia. Jezus odciął się od czczenia złotego

305 bożka. Ogłosił zrozumienie swojej boskości i boskości każdego przebywającego w Bogu stworzenia. Ze wzrokiem skierowanym na ten ideał napełnił nim całe ciało i odszedł w całkowitość Chrystusa. Kiedy posuwamy się ciemnymi korytarzami czasu, dzielącego prawdę na różne kawałki, przedstawiające sobą obraz niepełny, bądź ciemny i zabobonny, pojmujemy, iż to człowiek, nie Bóg, wprowadził do życia wir grzechu i dysharmonii. Jezus wskazał drogę odmiany tego stanu przez powrót do Ojca, którego boska moc wszystkiemu złu sprostać potrafi. Niewiedza jest tym, co sprowadza grzech i chorobę, jest ona brakiem czci dla Boskiego Planu Jedności. Choroba nie jest karą za grzechy, jak to chce widzieć Kościół, ale jest rezultatem ludzkiego niepojmowania wolnego wyboru. Kiedy wszystko staje się jasne, grzech znika w akcie przebaczenia i choroba znika, czyniąc człowieka wolnym i świadomym. „Bądźcie doskonali, jako Ojciec wasz niebieski doskonałym jest" - nauczał Jezus, a trzeba wiedzieć, że wymagał od uczniów tylko tego, co człowiek może osiągnąć. Przebaczenie i miłość akcentował w atrybucie Chrystusa. Kiedy Piotr powiedział, że przebaczył siedem razy, Jezus oznajmił mu, iż on przebaczyłby siedemdziesiąt siedem razy i nie przestałby przebaczać, dopóki postępowanie takie nie stałoby się powszechne. Mądrość przebaczenia oznacza Chrystusowe przebaczenie samemu sobie. Ta prawda to światło wyprowadzające nas z mroku duchowego zacofania. Tę prawdę przeobraził Kościół w grzech, w kazamaty po stokroć potężniejsze od żelaznych krat. Kazał uwierzyć w siłę grzechu i widzieć jego działanie, dopóty nie zetleje w akcie kościelnego odpuszczenia. A ponieważ człowiek, nieświadom prawd Jezusowych, rzadko dawał zadośćuczynienie wyrządzonym krzywdom w życiu doczesnym, nie chcąc być narażonym na konsekwencje tych czynów po śmierci i w następnym wcieleniu, szedł na ugodę z Kościołem i stawał się z własnej woli propagatorem bajki 0 odpuszczeniu niecności w akcie spowiedzi. Było to znacznie wygodniejsze od pracy nad sobą. I jakie dawało możliwości... Kościół wiedział, co robi, i nie wolno nam o tym zapominać. Wielowiekowe praktyki zdążyły odcisnąć się na naszej psychice i trzeba wyjątkowo trzeźwego spojrzenia, by oddzielić kłamstwo od prawdy. Ale można o tym czasem zapomnieć, można skupić uwagę nie na idolu, ale na mocy przezeń wyrażonej. Dlatego ciągnie nas do świątyń, do miejsc duchowego przeobrażenia. I choć sam rytuał może nam się wydawać mocno naciągany, to jednak w murach świątyni wielu z nas doświadcza obecności ducha unoszącego się w Chrystusowej świadomości. Odrzucając zło instytucji, szukajmy w modlących się boskiego braterstwa z nimi, z ich cudownym pragnieniem pokuty, odczuwajmy cudowny smak aktu skruchy i wyrzeczonej obietnicy poprawy. I choć kościelna interpretacja anulowania grzechów jedynie przez akt skruchy i krzyż uczyniony ręką kapłana niewiele ma wspólnego z rzeczywistością i na nic zdadzą się tak nielogiczne kalkulacje, to jednak już sama obecność w takich miejscach mocy pozwala na bezpośredni kontakt z bezgranicznym oceanem duchowego wsparcia, jaki zasila świątynię serca każdego sprawiedliwego, który kiedykolwiek tutaj zawitał. To ma swój urok i wymowę, 1 choć może wydać się zabawne w dobrym tego słowa znaczeniu to zawsze, ale to

306 zawsze jest do głębi wzruszające. Ale w tym wszystkim nie zapominajmy o najważniejszym, że Świątynia Serca ma pierwszeństwo przez Świątynią z Cegły, a nie odwrotnie. Zastanawiająca jest analogia do świątyni opisanej przez B.T. Spaldinga w „Życiu i nauce mistrzów Dalekiego Wschodu". Wzniesiona z białego kamienia budowla nigdy nie wymaga remontów ani konserwacji. Każdy odpadnięty kawałek muru zostaje samoistnie zastąpiony przez inny. Zdumionym członkom ekspedycji, do której należał sam autor, mistrz Emil powiedział: ,,Świątynia została nazwana " Świątynią Milczenia", czyli miejscem Mocy, gdyż Milczenie - to Moc. Kiedy osiągnięte bywa w umyśle miejsce milczenia, wówczas osiągamy miejsce Mocy, gdzie wszystko jest Jednością-Bogiem. "Zamilknijcie i poznajcie Moją Boską Moc". Rozproszona moc - to szum, milczenie zaś jest mocą ześrodkowaną. Jeżeli drogą koncentracji skupimy wszystkie nasze siły w jednym punkcie, wówczas w milczeniu obcujemy z Bogiem - jesteśmy Jedno z Nim, Jego Wszechmocą. Na tym polega Boskie Dziedzictwo człowieka. "Ja i Ojciec - Jedno Jesteśmy". Istnieje tylko jeden sposób stania się jednością z Mocą Boga - to świadome obcowanie z Bogiem. Nie może to być uczynione zewnętrznie, gdyż Bóg przejawia się tylko w głębi nas. Pan przebywa w Swej Świątyni. Niechaj cała Ziemia zachowa milczenie przed jego obliczem. Tylko wówczas, kiedy zwracamy się od zewnątrz do milczenia w głębi nas, możemy mieć nadzieję świadomego zjednoczenia z Bogiem urzeczywistnienia faktu, kiedy Moc Jego jest dla nas w każdej chwili dostępna. Wtedy poznajemy, że jesteśmy Jedno z Jego Mocą. (...) Bóg nie słyszy naszego głośnego i daremnego powtarzania w koło tych samych słów, lub wielomówności. Musimy poszukiwać Boga za pośrednictwem Chrystusa w nas, drogą niewidzialnego, milczącego obcowania z Nim w głębi siebie. Kiedy Ojciec chwalony jest w Duchu i Prawdzie, słyszy On wówczas szczere powołanie otwartej przed Nim duszy. Ten, kto obcuje z Bogiem w duchowej skrytości, odczuje spływającą przez niego Moc, jak spełnienie każdego swego pragnienia, albowiem kto poszukuje Ojca w głębi swej duszy i przebywa tam - Ojciec wynagradza go jawnie. Jezus często ujawniał swoje obcowanie z Ojcem. Nieustannie pozostawał w świadomej łączności z Bogiem w głębi swej duszy. Rozmawiał z nim, jak gdyby Bóg obecny był przy Nim osobowo. I to obcowanie w swej utajonej głębi czyniło Go pełnym Mocy. Jezus potwierdzał, że Bóg nie przemawia za pośrednictwem ognia, trzęsień ziemi, huraganów i powodzi, lecz cichutkim szeptem w głębi naszej duszy. (...) Kiedy człowiek osiągnie poznanie tej wielkiej niewiadomej, co przedstawia sam dla siebie - niech wejdzie wówczas w głąb swego duchowego wnętrza i zamknie za sobą drzwi. Znajdzie on tam swego najniebezpieczniejszego wroga - swoje małostkowe "ja" i nauczy się panować nad nim. Tam też odnajdzie swego najwierniejszego nauczyciela i nieomylnego doradcę - rzeczywistego siebie. Odnajdzie ołtarz, na którym Bóg płonie wiecznym ogniem i na nim jest źródłem wszelkiego dobra, wszechmocy i wszechwiedzy. Pozna Świątynię Milczenia, w której przebywa Bóg - Sanktuarium w głębi samego siebie. Odczuje, że każde jego

307 pragnienie zawarte jest w umyśle Boga, a zatem jest pragnieniem Bożym. Pozna rzeczywisty związek Boga z człowiekiem - Ojca z synem - Ducha z ciałem. Stanie się dla niego oczywistym, że tylko w jego świadomości istniał dotychczas rozdział, podczas gdy w rzeczywistości stanowią te "osoby" Jedność". Wielu z nas odczuwa tę Jedyną Moc, uświadamia sobie ją na planie fizycznym i przez nią utożsamia z Bogiem. Pojmuje w tym procesie wzrastania świadomości własną boskość, boskość w jednostkowym wydaniu. Doszedłszy do takiej konkluzji, rzekł Jakub: „Zaiste - Bóg przebywa także w tym miejscu, a jam o tym nie wiedział. Wszak to nic innego, tylko dom Boży, a oto są wrota do Niebios". Odkrył, że wejście do nieba prowadzi przez świadomość duchowego wnętrza, przez ściosaną w sercu świątynię. Jak powiedział Emerson: „Tylko ograniczone cierpi". W chwili gdy zaakceptujemy Boga, poznamy samych siebie. Ciało to narzędzie do wyrażania boskości i Jezus to stale podkreślał. Jedno i drugie zostało przejawione, a Boska jaźń człowieka jest jego jedynym zbawieniem. To Kościół, nie Jezus, narzucił nam wizerunek ukrzyżowanego Syna Bożego, przeobrażając krzyż w symbol ludzkiego grzechu i cierpienia, a włócznię centuriona Gaiusa Cassusa, która utkwiła w boku Jezusa - w symbol panowania nad światem. Właśnie dlatego żądny nieograniczonej władzy Hitler przez wiele lat dążył do jej pozyskania. To Kościół, nie Jezus, doprowadził grzech magią rytuału do wzniosłego uwielbienia. Przynajmniej taki obraz świata ewangelicznego narzucili wiernym służebnicy Kościoła o totalitarnym zacięciu. To Kościół ugiął wiernych pod natłokiem obowiązków, to Kościół (zwłaszcza w osobie Jana XXII) stworzył wiernym okoliczności sprzyjające popełnianiu przestępstw a wraz z nimi płatne możliwości rozgrzeszenia, rozgrzeszenia z każdej zbrodni, z każdego przypadku łamania dziesięciu przykazań. By to osiągnąć, Kościół nie wahał się skąpać Europy w krwi wiernych. Mówiąc: Kościół Katolicki, dziwnym zrządzeniem losu mamy na myśli zawsze niedosięgły ideał i zbrodnie, i kary. „ Chrześcijaństwo jest religią gloryfikującą jeden konkretny historyczny fakt stracenia, stracenie Jezusa, gdyż Kościół dostrzega w tym wydarzeniu zbawienie przez krew zauważa UTA Ranke-Heinemann. - Tym samym kara śmierci jest dla chrześcijan warunkiem zbawienia. Kara śmierci zostaje przez to - jeśli można się tak wyrazić uświęcona jako środek do osiągnięcia zbawienia. Bóg okazuje się tu najwyższym rzecznikiem kary śmierci, gdyż skazał swego Syna i pragnął Jego ukrzyżowania, to znaczy zbawienia ludzi. Ponieważ instytucja ferowania wyroków śmierci musiała istnieć już przed Jezusem, aby odpowiednio wcześniej umożliwić dokonanie się zbawczej śmierci - zatem wszyscy ludzie straceni przed Jezusem stają się niejako warunkiem, poprzednikami i tymi, którzy utorowali drogę tej zbawczej śmierci. Podobnie wszyscy, którzy zostali straceni po Jezusie są ofiarami tej "koncepcji-zbawienia-przez-krzyż" (Kreuz-Erloesungs-Idee), ponieważ instytucja kary śmierci, która w odniesieniu do Jezusa była wolą Boga, w przypadku innych ludzi też nie może być z tą wolą sprzeczna. Tak na tę kwestie patrząc, można stwierdzić, że wszyscy straceni są w pewnym sensie męczennikami, zmarli oni i umierają dla dobrej, najlepszej idei - zbawienia świata (...)"

308 Bóg nie obstawał przy straceniu swego Syna - to koncepcja chrześcijańska. Ofiara z człowieka nie musiała i nie była nigdy złożona. Chrystus żyje nadal. Odmiennego zdania jest Kościół, który słowami arcybiskupa Antoninusa z Florencji suponuje: „Gdyby nikt nie był gotów tego uczynić, Maria sama przybiłaby Syna do krzyża, sama dokonałaby ukrzyżowania, dzięki czemu świat zostałby zbawiony. Nie wolno nawet przypuszczać, że byłaby pod względem doskonałości i posłuszeństwa Bogu gorsza od Abrahama, który swego własnego syna przyniósł Bogu w ofierze". Papież Benedykt XIV ganił wręcz wszystkich za przedstawianie Marii pogrążonej pod krzyżem w boleści. Pius X w pełni podzielał to stanowisko: „Nie stała w tej strasznej chwili przepełniona bólem, lecz stała radosna" pod krzyżem swego Syna. Także Jan Paweł II, jakżeby inaczej, hołduje chorobliwej wizji, sadząc, że Maria „w matczynym duchu złożenia ofiary, którą urodziła, przytaknęła z miłością". Psychoza... I jakże odkrywcza myśl: matka, zabijając własne dziecko, nie tylko zapewnia mu zbawienie, ale i sama przez to staje się świętą...! Ta chorobliwa wizja sprawia, że okrutne i zobojętniałe chrześcijaństwo kpi sobie z cierpienia i śmierci pojedynczego człowieka. Oto maksyma chrześcijaństwa: Krzyż, znak Twojej ofiarnej śmierci, zdobi nasze ognisko domowe. To chorobliwe. To nie Bóg żądał ukrzyżowania Syna swego, ale ludzie umęczyli człowieka, nie podejrzewając nawet, nie rozumiejąc istnienia ponadczasowego Chrystusa. Bóg nie jest żadnym katem. To język chrześcijan jest przepełniony krwią. Dlatego św. Katarzyna z Sieny miała wizje przepełnione krwią; łamaną hostię widziała zabarwioną na krwistoczerwono, a przyjmowaną przez nią komunię przepajał smak świeżej krwi. Okropność. Rudolf Baltman, teolog ewangelicki, demitologizując Nowy Testament, wyjaśnia w książce Jezus: „Jezus zresztą nie mówił o swojej śmierci i zmartwychwstaniu, i o ich znaczeniu dla osiągnięcia zbawienia. Wprawdzie w Ewangeliach włożono w jego usta nieliczne słowa o podobnej treści, ale ich źródłem jest wiara gminy i na ogół nie wywodzą się one nawet z gminy pierwotnej, ale z chrześcijaństwa ukształtowanego hellenistycznie. Tak rzecz się ma przede wszystkim z dwiema najistotniejszymi wypowiedziami, słowami dotyczącymi okupu i słowami wypowiedzianymi w trakcie ostatniej wieczerzy: "Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie za okup wielu" (Mk 10, 45). "A gdy jedli, wziął chleb i odmówił błogosławieństwo, połamał i dał im mówiąc: 'Bierzcie, to jest ciało Moje'. Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie dał im, i pili z niego wszyscy. I rzekł do nich: 'To jest Moja krew Przymierza, która za wielu będzie wylana' (Mk 14, 22-24)". Ani w dosłownym, ani w przenośnym sensie Jezus nie dawał swego ciała do jedzenia, ani swojej krwi do wypicia. Ani Bóg nie pragnął Jego śmierci, ani Jezus sam siebie nie ofiarował. Nie było tu kata ani ofiary. Obowiązku, ani wypowiedzenia posłuszeństwa Bogu. Obrządek eucharystii powinni chrześcijanie czcić jako posiłek upamiętniający Jezusa.

309 Niedorzeczną jest wizja Boga żądnego ludzkiej ofiary. Gdyby współczesny Abraham zechciał zadośćuczynić Bogu i zabić własnego syna, to w najlepszym wypadku trafiłby na oddział zamknięty. Niedorzecznością jest również gniew, jaki wywołali w nim Adam i Ewa, przez co Pan skazał ich potomstwo na wieczne cierpienie. Potem zaś, gdy potomkowie Adama i Ewy zabili Mu Syna, tak się ucieszył, że wszystko im przebaczył. Tymczasem w Katechizmie Katolickim niemieckich biskupów z 1948 stoi tłustym drukiem: „Jezus... przede wszystkim dzięki swojemu cierpieniu i śmierci w najwyższym stopniu zadośćuczynił niebieskiemu Ojcu". Ręce opadają. Jezusa zabito (obojętne czy społecznie czy fizycznie), ale nie z chęci przypodobania się okrutnemu Bogu. Jezusa uśmiercili ludzie. I to nie Jego śmierć mamy naśladować, ale Jego nauki. Bo życie nie jest bezwartościowe, jak wmawia nam chrześcijaństwo, ale jest najdoskonalszym przejawem aktywności Ducha w walce o własny wzrost. I tylko od nas zależy, jak szybko skrzepniemy w tej doskonałości-Chrystusie. Bóg stworzył człowieka na obraz swój i podobieństwo swoje - to prawda. Prawdą również jest, że człowiek stworzył wizerunek Boga na obraz swój i podobieństwo swoje, jako istotę zazdrosną i krwawą Lecz wtedy oba obrazy i podobieństwa będą sobie obce i przeciwstawne. Należy odrzucić takie porównanie. Należy przestać myśleć o Abrahamie i Jetcie (ten z kolei złożył córkę w ofierze) jako o rycerzach wiary, a zacząć ich traktować, jako dzieciobójców, co najmniej jako osoby chore psychicznie. Celnie ujął tę myśl filozof Ernst Bloch: „Ostateczne wreszcie źródło nauki o śmierci ofiarnej ma nie tylko szczególnie krwawy charakter, ale jest nad wyraz archaiczne: ma swoje korzenie w najstarszym, dawno już zaniechanym zwyczaju ofiarowywania ludzi... Pozbawiona łaski sprawiedliwość wyliczała przewinienia, za które żądano teraz zapłaty, a Chrystus nauki o odkupiciełskiej śmierci - za co zapłacił własną niewinną krwią, wznosząc jeszcze dodatkowy wkład do skarbca łaski administracji kościelnej..." Taka postawa określa postęp, jaki chrześcijaństwo uczyniło w stosunku do Judaizmu, wyższość idei nowotestamentowych nad starotestamentowymi. A przecież w Starym Testamencie Bóg tylko wypróbowuje wiarę Abrahama, zadawalając się ostatecznie ofiarą z baranka. W Nowym Testamencie uśmierca już własnego Syna. Co zastanawiające, z ust samego Jezusa nie słyszymy żadnych krwawych opowieści. Wszystkie nieludzkie przekazy pochodzą z wypowiedzi osób postronnych. A przecież w myśl zasady tworzenia świętego przekazu powinno być raczej odwrotnie. Czyżby dlatego przetrwały ledwie wzmianki o przemyśleniach Mesjasza i ani jedno Jego Prawdziwe Słowo? A te ocalałe strzępy przemyśleń i tak są traktowane przez Watykan z milczącą dezaprobatą. Ich miejsce zajęły pisma święte, służące dobru stolicy apostolskiej, a nie wiernym. Tak jakby wierny był służebnikiem Watykanu, a nie odwrotnie! W kontekście takich rozważań z pewnością wielkim wydarzeniem było odnalezienie oryginalnej, nie przerobionej Ewangelii, zwanej też Praewangelią, jaką

310 w jednym z buddyjskich klasztorów w Tybecie ukrył członek społeczności esseńskiej. Po raz pierwszy przetłumaczona z oryginału aramejskiego na język angielski około roku 1881 natychmiast wstrząsnęła Watykanem. Odkrywając sens istotnych wydarzeń z życia Jezusa, odrzuconych przez chrześcijaństwo za swą kontrowersyjność, natychmiast stała się przedmiotem zajadłej krytyki. Podważenie lub potwierdzenie jej autentyczności stało się między innymi przyczyną wyprawienia ekspedycji, jaką w 1894 roku zorganizowało bez rozgłosu dziesięciu amerykańskich uczonych, pokonując w trzech turach obszary Indii, Tybetu, Chin i Mongolii. Dzięki szczęśliwemu zrządzeniu losu poznali wielkie tajemnice ludzkości oraz zetknęli się osobiście z prawdziwymi Mistrzami, którzy działając na planie astralnym, przygotowują ludzkość do wkroczenia w nadchodząca Erę Wodnika. Jeden z nich, ucieleśnienie idei chrześcijaństwa, Jezus Chrystus, nie tylko potwierdził autentyczność Praewangelii, ale wyjaśnił i pogłębił w obecności uczonych rzeczywisty sens swojej nauki: „Kiedy powiedziałem: "Jam jest droga, prawda i żywot" - nie miałem zamiaru wpajać ludzkości myśli, że tyłko Ja byłem jedynym światłem. Ci, którzy są świadomi Ducha Bożego - są Synami Bożymi. Kiedy powiedziałem : "Jam jest rzeczywiście jednorodzonym Synem Boga, któremu Ojciec w łaskawości Swej dobro czyni" - zamierzałem tym dać pojąć całej ludzkości, że jeden z dzieci Bożych poznał, zrozumiał i ogłosił swoją boskość; zobaczył, że był, poruszał się i przebywał w Bogu, tym Wielkim Ojcu - Macierzystej Zasadzie wszystkich rzeczy. Stwierdziwszy to, obwieścił wówczas siebie Chrystusem jednorodzonym Synem Bożym - i wierny sercem nieustępliwie wiódł życie takie, jakie głosił. Ze wzrokiem skierowanym na ideał napełnił on nim całe ciało i nadszedł upatrzony koniec. Przyczyną dła której wielu Mnie zobaczyło, było włożenie ciała mego do trumny i czynienie go niedostępnym. Poza tym - otoczono Mnie cudami i mistyką i umieszczono z dała od prostych ludzi, których głęboko kocham. Kocham ich tą prawdziwą, niewypowiedzianą miłością. Tak więc nie Ja odszedłem od nich, lecz oni ode Mnie. Nastawiali oni zasłon, ścian i przegród, pośredników i obrazy, zarówno Moich, jak i tych, którzy są mi bliscy i drodzy. Otoczyli nas spokojem i tajemnicą do takiego stopnia, że zobaczyliśmy siebie tak daleko odepchniętych od bliskich nam, iż ci nie wiedzą jaką drogą zbliżyć się do nas. Proszą oni i zanoszą modły do Matki Mojej oraz tych, którzy otaczali mnie podczas Mego życia pośród ludzi, i w taki sposób zachowują nas wszystkich w swym śmiertelnym umyśle. (...) Tak długo ukrywaliście nas w tajemnicy, że nie jest w ogóle dziwne, iż zapanowały zwątpienie i niewiara. Im więcej nastawiacie obrazów i bożków, otaczając nas śmiercią i czyniąc niedostępnymi dla wszystkich, prócz nas samych - tym głębiej będzie padał cień i zwątpienie, a brednia będzie się zwiększać coraz bardziej i stawać coraz trudniejszą do przezwyciężenia. (...) Bardzo wielu widzi tylko tę część mego życia, która skończyła się ukrzyżowaniem, zapominając o nieporównanie dłuższym okresie, mianowicie tym, w którym teraz żyję; zapominając, że człowiek żyje nawet po tym, co wydaje się być

311 gwałtowną śmiercią. Życie nie może ulec zniszczeniu. Ono trwa nieskończenie, a prawidłowo przeżyte - nie zwyradnia się i nie przemija. Nawet ciało może być uczynione nieśmiertelnym do tego stopnia, że nigdy nie ulegnie zmianie. (...) Bóg nie jest wielką istota^ na zewnątrz, którą musicie wprowadzić do wnętrza, a potem pokazać światu. Bóg jest potęgą, która jest źródłem i mocą waszej własnej czynności myślowej. Prawda, że moc jest w was i wszędzie dokoła, lecz jest ona nieczynna, dopóki o niej nie myślicie i nie wiecie o jej istnieniu; gdy wiecie, płynie ona z was w nieograniczonej mierze. (...) Przez stałą kontemplację, uwielbienie, błogosławieństwo i dziękczynienie tej mocy wzmagacie jej napływ, a gdy to czynicie, staje się ona potężna i dla was dostępniej sza. A więc powiadam wam: Módlcie się nieustannie. Wasze życie powszednie jest codzienną modlitwą. Najpierw poprzez wiedzę, iż moc ta istnieje, potem przez stosowanie jej z absolutną ujhością wkrótce w pełni ją sobie uświadamiacie. (...) A więc pójdźcie ze Mną tak, jak Ja idę za Chrystusem, prawdziwym Synem jednorodzonym z Ojca; a ponieważ Ja uzewnętrzniam i ukazuję Boga, uzewnętrzniam Boga wewnętrznego. Więc niech będzie powiedziane, że wszyscy są Bogiem! Największym kazaniem, jakie kiedykolwiek było wygłoszone, jest Oglądanie Boga. Oznacza to oglądanie Boga w całej Jego chwale, właśnie wewnątrz przez was, jak również przez wszystkich innych. Gdy oglądacie Boga i nic prócz Boga, kochacie i wielbicie Go i tylko Jego - wy naprawdę Boga oglądacie, jesteście prawem, prawodawcą i tym, który zwalnia od prawa. Gdy się modlicie, wejdźcie do skrytej komory własnej duszy: tam módlcie się do waszego Ojca wewnątrz, a Ojciec was, który sfyszy, wynagrodzi was jawnie. Módlcie się i czyńcie dzięki, abyście mogli dawać więcej Boga światu całemu ". W żadnej z wypowiedzi Jezusa, które spisał Spalding, a było ich wiele, nie pojawia się choćby słowo o konieczności odwiedzania Świątyni z Cegły. Kościół jest w naukach Jezusa miejscem, do którego powinniśmy udawać się wówczas, gdy brakuje nam domowego zacisza do rozmowy z Mocą w nas tkwiącą. Takie samo podejście charakteryzuje poglądy innego Mistrza, Emila: „Żywimy przekonanie i mamy nadzieję, że wraz z nami zrozumiecie, iż ten Wielki Mistrz przyszedł do was po to, byśmy mogli mieć pełniejsze zrozumienie życia tu, na Ziemi, że wszystkie śmiertelne ograniczenia zostały stworzone przez człowieka i nie mogą być inaczej tłumaczone. Wierzymy niezłomnie, że ten największy z nauczycieli przyszedł po to, by pełniej dowieść nam, iż Chrystus przebywający w Nim, przez Którego czynił owe wszechpotężne dzieła - jest tym samym Chrystusem, który przebywa w nas we mnie i w całej ludzkości, że stosując Jego Nauki możemy również czynić to, co czynił On, i większe jeszcze dzieła. Wierzymy, że Chrystus przyszedł po to, by pokazać nam, że jedynie Bóg jest Wielką Przyczyną wszystkich rzeczy - że jest On Wszystkością". Czyż nie jest to pochwała wolności?

312 Zapewne niektórzy pamiętają ten fragment życia Nazareńczyka, kiedy proszony o skomentowanie wybranego przez siebie fragmentu Biblii, odczytał urywek z Księgi Izajasza: „Duch Pański nade mną, przeto namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę, posłał mnie, abym głosił jeńcom wyzwolenie, a śłepym przejrzenie, abym uciśnionych wypuścił na wolność" - i opatrzył go komentarzem nie mającym nic wspólnego z odrodzeniem Dawidowego imperium: „Dziś wypełniło się Pismo w uszach waszych", co oznaczało obowiązek podjęcia decyzji, czy godzimy się być niewolnikiem, czy też pragniemy stać się wolnym człowiekiem. Dlatego historię ludzkości podzielono na dwie epoki: przed i po narodzeniu Zbawiciela. Wolność i jeszcze raz wolność. Odebranie jej pozwoliło instytucjom kościelnym całego świata na pozbawienie nas boskości, na zapomnienie 0 prawdzie Chrystusowego serca. Ustanowiło monopol na wiarę, a za namiastkę tego, co zostało, kazało nam słono płacić. Resztę zaś skryto i o niej zapomniało. Wspomnijmy tylko niektóre zaciemnione przez Kościół prawdy, odsłońmy drobną część historycznej mistyfikacji. Zacznijmy od wegetarianizmu i miłości do zwierząt, co jak wspomnieliśmy na początku - stanowiło żelazną regułę moralną pierwszych wieków chrześcijaństwa. Prócz zakazu spożywania mięsa Jezus pochwala braterski stosunek do zwierząt. Troska o ich los obejmuje nie tylko wyraźny zakaz polowań i łowów, ale 1 obowiązek uwalniania zwierząt od cierpień czy dawania im odpoczynku po pracy u człowieka. Znęcanie się czy dręczenie zwierząt jest w oczach Jezusa równoznaczne z odbieraniem im życia i zasługuje na największą pogardę. Podkreślał, iż Stwórca tchnął w zwierzęta to samo życie, co w człowieka (wraz z cząstką swojej inteligencji). Pobierając nauki w Indiach, Jezus przekonał się, iż zwierzęta posiadają duszę zbiorową z której w kole inkarnacji wykształcają się z czasem dusze indywidualne. Dlatego wraz z pozostałymi Mistrzami traktował zwierzęta jak młodszych braci. Młodszych, ale równych sobie: godnych takiej samej miłości i wsparcia. O ile ewolucja zwierząt przebiega na ogół prawidłowo, o tyle ludzka dusza indywidualna postępuje często niezgodnie z normami Tworzącej Zasady i czasami sprowadza na siebie upadek. Zachodzi tak zwany proces powtórnego zezwierzęcenia, czego przykładem jest yeti, człowiek śniegu. Zagadnienie to naświetlili Mistrzowie uczestnikom wspomnianej wyprawy amerykańskiej. Według ich oświadczenia, śnieżni ludzie są potomkami społeczności, która utraciła wszelki kontakt z cywilizacją Odeszli od niej tak bardzo, że zapomnieli o swoim pochodzeniu. Tak długo żyli we wzajemnej nienawiści i strachu przed współbraćmi, iż zatracili ludzkie cechy, staczając się do poziomu zwierząt. Nie będąc całkowicie zwierzętami, bo nie posiadają typowego dla zwierząt instynktu, nie wiedzą teraz, kto je kocha i jak na tę miłość zareagować. Odczuwając powinowactwo z rodzajem ludzkim, porywają czasami ludzi, by z nimi obcować, a nawet tworzą z pojmanymi stadła. I choć nadal są dziećmi bożymi, strach, jaki paraliżuje ich na widok Mistrzów, udaremnia wszelkie próby ulżenia ich cierpieniom. Ogarnięci nadnaturalnym lękiem, stoją skamieniali, aż Mistrzowie, zwani przez nich Ludźmi Słońca, opuszczą ich sadyby.

313 Kolejna sporna kwestia to niewątpliwie reinkarnacja, zwana ewolucją poprzez kolejne narodziny i śmierć. Jakże niewielu katolików wie, ze aż do roku 504 wędrówka dusz była zgodna z oficjalnym poglądem Kościoła. Dopiero po soborze w Nikozji uznano za znacznie wygodniejszą wersję o jednorazowym żywocie na ziemi, zakończonym, naturalnie, wieczystym szczęściem w raju, względnie niekończącym się cierpieniem w uścisku piekielnych żywiołów. Przy czym Kościół stanowić miał jedyną wyrocznię, wagę sprawiedliwości w ocenie ziemskiego żywota każdego człowieka, który w sprawie rozgrzeszenia, chciał tego czy nie, musiał udać się do kapłana, ziemskiego zastępcy Boga w sprawach absolucji. Od tego zależał nie tylko rodzaj pośmiertnej egzystencji, ale i szacunek bądź potępienie jeszcze za doczesności. Dlatego już sama myśl o naprawianiu grzechów w kolejnych żywotach była nie do przyjęcia ze względu na kościelny interes. O reinkarnacji głośno w przekazach Esseńczyków, którzy jako jedyni zachowali prawdziwą mądrość starożytnych pism świętych, wyforowując się w trafności przepowiedni i wiarygodności głoszonego słowa przed kościół żydowski, który - jak to określił Pius XII - przechodził przez okres nazwany herezją w działaniu. Zresztą sam Jezus nie wprowadził niczego nowego do swoich kazań. Ożywił on tylko kluczowe fragmenty starych nauk, które niestety po jego odejściu umyślnie wypaczano bądź dyskredytowano, stosownie zresztą do politycznych wymagań Sanhedrynu. Ponieważ Jezus był Esseńczykiem, wiedza ich była Jego wiedzą. Skoro jednak już za jego życia trwał narastający konflikt między Esseńczykami a ortodoksyjnym judaizmem, nie umieszczono żadnej wzmianki o Esseńczykach w Piśmie Świętym. Chociaż to oni jako jedyni prawidłowo przepowiedzieli nadejście Zbawiciela. Oni także pomagali przy jego narodzinach i wspierali go podczas ucieczki do Egiptu. Oni też byli pierwszymi nauczycielami proroka. Oni również pożegnali go ostatnią wieczerzą. Upatrywali w Jezusie boskość objawiającą się poprzez wysoko rozwiniętą duszę ludzką zwaną Chrystusem, boskość, która musiała parokrotnie objawiać się na Ziemi, nim dostatecznie rozwinięta duchowo mogła udźwignąć ciężar ostatniego zadania - ukazania światu Chrystusowego Jam Jest. To głosili wszem i wobec znienawidzeni Esseńczycy, najniżsi z Żydów. Nim Dekret Chalcedoński z 451 roku naszej ery podzielił Jezusa na dwie odrębne istoty: ludzką i boską nazywając Chrystusa Posłańcem a Jezusa człowiekiem - przeszło sto lat wcześniej cesarz Konstantyn Wielki nawrócił się wraz z matką Heleną na wiarę chrześcijańską co przyniosło sprawie Chrystusowej wątpliwe korzyści i co usunęło z kart Pisma Świętego pod naciskiem cesarzowej wszystkie wzmianki o reinkarnacji, mimo że kwestia wędrówki dusz była bezspornie udowodniona w trzydziestu Ewangeliach, jakie krzewiły ideę Ducha Chrystusowego jeszcze pod koniec pierwszego stulecia naszej ery. Konstantyn, kpiąc z Boga i ludzi, przyjął chrzest, gwarantując sobie tym samym odpuszczenie w sakramencie spowiedzi wszystkich zbrodni, jakich dopuścił się w swoim całym niecnym życiu. Aby zadośćuczynienie wyrządzonym krzywdom przestało obciążać karmę wielkiego cesarza, należało wymazać wiarę w reinkarnację mocą papieskich postanowień, słowem - zmienić sposób ludzkiego rozliczania się z życiem.

314 Wędrówkę dusz oficjalnie potępiono także wcześniej, na Soborze w Nicei w 325 roku naszej ery, co poprawiło nie tylko samopoczucie cesarza, ale i miało ważkie znaczenie polityczne. Przede wszystkim wzmacniało pozycję Kościoła, za co święta instytucja gotowa była zapłacić modyfikacją Pisma Świętego. Trzeba pamiętać, iż w tamtym okresie Kościół bezpośrednio podlegał cesarzowi i jego wola czy zachcianki stanowiły główne tło działań duchowieństwa. Dlatego potępiono Orygenesa, którego nauki zobowiązywały do pozostawania przy oryginalnych wersjach Ewangelij oraz przy wszystkich świętych mogących swoimi poglądami zaszkodzić wyobrażeniom Konstantyna o pośmiertnym raju. Tak pisał Plotyn (205-270 r.), potępiony na równi z Orygenesem, św. Klemensem z Aleksandrii, św. Jeremiaszem czy św. Grzegorzem: „Dusza, choć ma początek w Bogu, zstąpiwszy Z wysoka zespala się z mrocznym naczyniem ciała i mając naturę popotopowego boga, zniża się dalej powodowana własnym upodobaniem, chęcią władzy i przyciągana troskami niższego rodzaju... Jednak nasze dusze mogą kolejno powstawać, zabierając ze sobą doświadczenie tego, co poznały i cierpiały w stanie upadku, ucząc się stąd, jakim błogosławieństwem jest przebywanie w świecie duchowym, i za pomocą porównania przeciwieństw uświadamiają sobie jaśniej doskonałość wyższego stanu. Doświadczenie zła daje lepszą znajomość dobra (...) Nie cała dusza wstępuje w ciało. Jakaś należąca do niej część stale przebywa w świecie duchowym, który jest czymś odmiennym od świata zmysłowego. To co przebywa w świecie zmysłów, nie pozwala dostrzec tego, co widzi nadrzędna część duszy ". „(...) absolutnie koniecznym jest - głosił św. Grzegorz (257-332 r.) - aby dusza została uzdrowiona i oczyszczona, a jeśli nie stanie się to za jej życia na ziemi, musi się dokonać w przyszłych wcieleniach ". W „De principiis" Orygenes powiada: „Każda dusza przychodzi na świat umocniona przez zwycięstwa, lub osłabiona przez klęski swoich poprzednich wcieleń. Jej miejsce w świecie zdeterminowane jest przez poprzednie zasługi lub przewiny. Praca duszy na tym świecie determinuje miejsce, jakie zajmie w świecie przyszłym". Sobór w Nicei nadał nową interpretację Ewangelii, zadając kłam świadectwom czterech świętych Kościoła. „Na Soborze w Nicei - pisał Wolter - żaden z Ojców Kościoła nie przytoczył ani jednego fragmentu z czterech Ewangelii, takich, jakimi znamy je obecnie. Nie potrafili oni zacytować Ewangelii, ale nawet obstawali przy pewnych fragmentach, które obecnie znajdują się tylko w Ewangeliach apokryficznych, odrzuconych przez kanon. Skoro wiele fałszywych Ewangelii na pierwszy rzut oka wydaje się być prawdziwymi, to te, które konstytuują fundamenty naszej wiary, również mogą być sfałszowane". W nowo odkrytej koptyjskiej Ewangelii św. Tomasza spotykamy następujące ostrzeżenie: „Faryzeusze i skrybowie otrzymali klucze poznania i ukryli je. Nie

315 weszli, ani nie pozwolili wejść tym, którzy tego chcieli". Jezus strofuje bez ogródek: „Biada wam, uczonym w Prawie, bo wzięliście klucze poznania, samiście nie weszli, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli". Wątpliwości dotyczące reinkarnacji dzieliły duchowieństwo przez następne stulecia. Po Dekrecie Chalcedońskim z 451 r.n.e., chroniącym jeszcze nauki Orygenesa, w tym podnoszoną ponownie kwestię wędrówki dusz, największe jednak zmiany w interpretacji Pisma zaszły za panowania cesarza Justyniana (483-565 r.), który za namową żony Teodory pozwolił, by w 543 roku lokalny sobór zdyskredytował i potępił reinkarnację, co stanowiło wybieg umożliwiający cesarzowej przebudowę Kościoła i wierzeń według własnych życzeń, formowanych konceptem osobistego doradcy małżonki: Eutychesa. Ta wywodząca się z ludu prosta dziewka, nie stroniąca od orgii, pomówień i zbrodni ( przyczyniła się choćby do zgładzenia kilku papieży), matactwami i trucicielstwem nie tylko zmieniła poglądy Justyniana w kwestii zasad wiary, ale umieściła na tronie stolicy apostolskiej swojego kandydata, spełniając daną w młodości mstliwą obietnicę. A że ucierpiał na tym kanon wiary, nie miało to dla cesarzowej najmniejszego znaczenia. Skupiła w swoich rękach siły zdolne zlikwidować wszystkich przeciwników. Ostatecznym ukoronowaniem prowokacyjnej polityki stał się Piąty Sobór Ekumeniczny, który w 553 roku w Konstantynopolu nadał nową postać Pismu. I to mimo sprzeciwu protegowanego papieża, mimo samobójczej interwencji wielu zakonów, mimo kompromitacji i oszustw w czasie głosowania, do którego dopuszczono jedynie... stronników cesarza! Strach przed karzącą ręką cesarza schylił karki pozostałym prawowiernym. Katastrofalny rezultat tych zabiegów spowodował nie tylko rozłam w łonie Kościoła, czy zejście do podziemia wielu ugrupowań religijnych, jak uczynili to katarowie czy albigensi, ale przede wszystkim wyłączył z wiary chrześcijańskiej naukę o preegzystencji duszy. Warto dodać, że potępienie Orygenesa nie nastąpiło za sprawą Kościoła, lecz władzy państwowej. Tak na dobrą sprawę to żaden papież nauk Orygenesa nie potępił. Choć to właśnie Kościół przetłumaczył w osobie Rufinusa (345-410) najważniejsze teksty Orygenesa, bacząc uważnie, by ich treść ściśle korespondowała z poczynaniami innych wielkich tłumaczy tamtych czasów, np. z twórczością Hieronimusa. Kiedy w 1941 roku odnaleziono w północnym Egipcie w miejscowości Tora 28 papirusów zawierających oryginalny komentarz Orygenesa do sławnego „Listu Rzymskiego", okazało się, że z prawdziwego przesłania Orygenesa nie dotrwało do naszych czasów nic godnego uwagi. Czego Rufinus nie zmodyfikował, to po prostu wyciął... Kwestię przeróbek Pisma i walki o profity kosztem wiernych Kościół dyskretnie przemilcza, ucząc rzeczy nieistotnych i przeciwnych naukom Jezusa. U Jezusa wygląda to zupełnie inaczej, zgodnie zresztą z naukami Orygenesa: „Błogosławieni, którzy poczynili wiele doświadczeń, przez cierpienie bowiem staną się doskonałymi. Będą oni jak aniołowie w niebie i nie będą nigdy umierać ani się na nowo rodzić. Śmierć i narodziny nie będą mieć nad nimi mocy".

316 W rozmowie ze ślepcem: „Nie znasz nawet zdarzeń ze swego poprzedniego życia i nie możesz przywołać na pamięć swego poczęcia i swoich narodzin ". Udzielanie ostatnich wskazówek apostołom zakończył Jezus słowami: „(...) wierzymy w oczyszczenie duszy przez wiele narodzin i doświadczeń, zmartwychwstanie umarłych, w życie wieczne wszystkich sprawiedliwych i spokój w Bogu na zawsze. Amen". Ponieważ synod z 543 roku obłożył naukę o ponownym wcieleniu klątwą Kościół musiał siłą rzeczy podmurować nową naukę o jednorazowym życiu człowieka nowymi dogmatami. Stąd nie wzmiankowana nigdy przez Jezusa historia 0 grzechu pierworodnym, o stworzeniu duszy w chwili poczęcia, o grzechu śmiertelnym, o sądzie ostatecznym, czyśćcu i wiecznym potępieniu. Dr Doreal, po spędzeniu dwóch lat w klasztorze, w jakim Jezus przebywał, 1 po zapoznaniu się z wielu oryginalnymi pismami Jezusa, usłyszał: „ Wiemy 0 naukach Jezusa więcej niż wy w świecie zachodnim, ponieważ On tu spędził pięć lat". W swojej pracy „Tajemne Nauki Jezusa" Doreal wyjaśnia, iż „Hebrajczycy mieli jasne zrozumienie praw reinkarnacji. Starożytni Hebrajczycy wierzyli, że dopóki człowiek nie stał się jednym ze sprawiedliwych, czyli dopóki nie osiągnął w tym zjednoczenia z Boskością, powtarzał inkarnację. Uważali oni, że Abraham 1 inni stan ten osiągnęli". Doreal przedstawił także na podstawie wiarygodnych dokumentów wszystkie reinkarnacje Jezusa. Pierwszy raz żył Jezus około 5800 lat temu w okresie wielkiego upadku Chin. Zmarł w wieku 85 lat w swojej ukrytej samotni. Po raz wtóry narodził się około 5200 lat temu w Ameryce Północnej i nosił imię Ea-Wah-Tach. Przyniósł Indianom wiedzę o Gitche Manitou i Wielkim Duchu. Do dzisiaj uważany jest tam za wielkiego wybawiciela. Trzeci raz żył w Indiach około 3400 lat temu jako mędrzec Copilya. Był przywódcą barwinów, których nauki odeszły z czasem w zapomnienie. W czwartym życiu 1100 lat przed Jezusem jako mędrzec Chine walnie wspomógł rozkwit życia duchowego w Chinach. Kolejne istnienie przypada na okres o pięćset lat późniejszy, kiedy to swoje nauki przekazywał pod imieniem Lae-Tac. Ostatnia znana inkarnacja to Nazareńczyk. Nawet patent Kościoła na łączenie i rozdzielanie ludzi w świętym sakramencie małżeństwa od dawna budzi ostrą krytykę, także w gronie samych duchownych. Oczywiście, kwestia bezżeństwa księży to sprawa wewnętrzna samego Kościoła, chroniącego zapobiegliwym prawem swoje dobra przed zakusami rodzin duchownych, i nie ma co tego omawiać. Jednak Jezus dopuszczał możliwość przerwania małżeństwa w przypadku zaistnienia sprawiedliwej przyczyny: „Zaprawdę powiadam, wam, cokolwiek byście zawsze słusznie związali na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek byście słusznie rozwiązali na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie". Przy tym Jezus wyraźnie zaznacza, iż słusznością ową jest nie tylko ustanie życia, ale również miłości, co teologowie na siłę przemilczają. „Wam jednakowoż, moi uczniowie, pragnę wskazać zasadę doskonalszą, a tą jest, iż małżeństwo pomiędzy mężczyzną a niewiastą winno być złączeniem w prawdziwej miłości i przychylności i pełnej wolności i to tak długo, jak trwa miłość i życie ".

317 Jezus doskonale zdawał sobie sprawę z tragedii, jaka toczy grzechem parę dwojga nieszczęśliwych czy nienawidzących się ludzi złączonych świętym sakramentem. Ukazał drogę uniknięcia tego stanu bez jakichkolwiek moralnych obwarowań. A że stało to w sprzeczności z interesem Kościoła, to już inna historia. Trafnie ujął to K. Zaleski w posłowiu do polskiego wydania „Ewangelii Życia Doskonałego": „Nie od rzeczy będzie sobie uświadomić, iż wszystkie dogmatyczne ograniczenia i wszystkie nakazy i zakazy, częstokroć wręcz sprzeczne z Nauką Jezusa, wprowadzone zostały nie tyle dla dobra wiernych łub ludzkości, ile dla ugruntowania pozycji Kościoła i wyższej hierarchii duchowieństwa, a więc stosunkowo wąskiej grupy ludzi. Pomimo więc szumnych frazesów i miodopłynnych słów itp. decydowały względy często ludzkie, niskie i przyziemne ". Chociaż rośnie opór przeciwko kościelnej instytucji o kształcie watykańskiego molocha, chociaż czarnowidztwo religijne to bolesny okres w życiu każdego człowieka, równie długi i chaotyczny jak dojrzewanie społeczne, to powinniśmy jasno zdawać sobie sprawę z tego, iż cała historia Kościoła jest także częścią naszej własnej historii, częścią nas samych i nie wolno nam niczego uronić z doświadczeń przez ów związek wyniesionych. Nie trzeba wszystkiego bezkrytycznie akceptować, należy jednak ten stan rzeczy zrozumieć, a potem przejąć to, co będzie najwłaściwsze dla naszego rozwoju. Jedynie od wiedzy architekta zależy wygląd gmachu mądrości. Wejście zaś do tego gmachu prowadzi schodami wątku religijnego, pojęciem złożonej struktury bytu, jego stosunku do nas i odwrotnie. Bez pokonania schodów doświadczenia niezmiernie trudno otworzyć człowiekowi drzwi do skarbnicy wiedzy. Pukajmy do świątyni serca, gdzie Chrystus oczekuje nas z utęsknieniem, i przestańmy szukać pocieszenia w zwodniczym blasku kościelnego autorytetu, bo autorytety mają to do siebie, że przemijają wraz z modą. Po zapoznaniu się z przedstawionymi wyżej faktami łatwiej pojąć starotestamentowy zakaz kontaktowania się z duchami i wróżbitami, zakaz poznawania prawdy, przed którą zamknięto drzwi drogą religijnego przymusu. Dziwne, że religijne prawo nie obejmuje zakazu noszenia ubrań wykonanych z włókien mieszanych, obcinania włosów, golenia bród czy posiadania tatuaży, czego domaga się od wiernych Pismo Święte. Pomijam już sporną kwestię niedawno wprowadzonych obowiązków, z którymi wiernyniepraktykujący może być nie zaznajomiony, jak chociażby wprowadzony w 1998 roku przez rabina Izraela zakaz dłubania w nosie w czasie ramadanu. „Iprzemówił Pan do Mojżesza: ...Nie będziesz twego bydła parzył z odrębnym gatunkiem. Twojego poła nie będziesz obsiewał dwojakim gatunkiem ziarna i nie odziewał szaty zrobionej z dwóch rodzajów przędzy. Nie będziecie strzygli włosów dookoła waszej głowy, ani podcinali końca swojej brody... Nie będziecie czynić nacięć na ciele swoim ani nakłuwać napisów na skórze swojej... Kto zaś zwróci się do wywoływaczy duchów i do wróżbitów, by naśladować go w cudzołóstwie, to zwrócę swoje oblicze przeciwko takiemu i wytracę spośród ludu... Mężczyzna, który cudzołoży z żoną bliźniego swego, poniesie śmierć, zarówno cudzołożnik, jak i cudzołożnica ".

318 Odmienne stanowisko w tej kwestii przyjął św. Augustyn: „Dlaczego nie przypisać tych spraw duchom zmarłych i nie uwierzyć, że Opatrzność Boska obraca wszystko na pożytek, aby ludzi nauczyć, pocieszyć i odstraszyć?" W swoich wątpliwościach umocnił się z czasem jeszcze bardziej, bo w dziele „O królestwie Bożym" wspomina nawet o operacjach teurgicznych usposabiających do kontaktu z duchami. Ale duchy zwalczały na seansach dogmatyzm Kościoła i utwierdzały herezjarchów w swoich poglądach. Skarżyły się, że pierwotne treści Ewangelii zostały przez Kościół zaciemnione aż do granic widoczności. Nie mogąc dowolnie otwierać wrót do raju i piekła, urzędowy Kościół tracił władzę. Dlatego Święte Oficjum wyklęło okultyzm. Wtedy rzymskie duchowieństwo straciło z oczu przyniesione przez Jezusa światło. Walka o to światło rozciągnęła się na kilkanaście stuleci, przynosząc w dobie reformacji pierwszą ideologiczną odwilż. Doktryna tajemna pośmiertnym wspomnieniem templariuszy na powrót ujrzała światło dzienne. Nawet wyżsi dostojnicy kościelni złożyli jej hołd, popierając myśl o reinkarnacji i spirytyzmie. „Ponieważ nie jest wzbronionym wierzyć w poprzednie istnienia duszy - przyznał biskup de Montal - któż może przewidzieć, co zaszło między inteligencjami w odległych wiekach". „W podziw wprawia, że znajdują się ludzie rozsądni, którzy ośmielają się zaprzeczać zjawom i porozumiewaniu się dusz zmarłych z żyjącymi, albo przypisywać je imaginacji i sztuce diabelskiej". - wyjaśniał Kardynał Bona w traktacie o „Rozróżnianiu Duchów". „Prawdą jest - tłumaczył Leon Denis - że Nowy testament zawiera dużo błędów. Niektóre epizody znajdują się w historii innych ludów, a niektóre fakty z życia Chrystusa są również w życiu Kriszny i Horusa (...) Chrześcijaństwo pierwotne posiadało wszystkie czynniki do prawdziwego rozwoju, lecz zboczyło w samym zaraniu, a istotne jego zasoby, zapoznane przez urzędowych przedstawicieli, wsiąknęły w świadomość ludów, w dusze tych, którzy nie czując się i nie uznając już za chrześcijan, piastują nieświadomie ideał marzony przez Jezusa. Nie w kościele więc, ani w instytucjach domniemanego Prawa Boskiego, które w istocie jest Prawem Siły, szukać należy dziedzictwa Chrystusowego. Są to naprawdę instytucje pogańskie lub barbarzyńskie. Myśl Jezusa żyje już tylko w duszy ludu (...) Katolicyzm wypaczył piękne i czyste nauki Ewangelii przez swe dogmaty o grzechu pierworodnym, piekle, odkupieniu i zbawieniu przez łaskę. Liczne synody w ciągu wieków ustanawiały wciąż nowe dogmaty, oddalając się coraz bardziej od nauki Chrystusa. Zbytek i przekupstwo owładnęły kościołem. Rządził on światem za pomocą grozy; Jezus chciał rządzić miłosierdziem. Kościół uzbrajał narody przeciwko narodom, z prześladowania uczynił system i wytoczył potoki krwi. Na próżno nauka, zdążając za postępem, wykazywała sprzeczności stojące między nauką katolicką, a istotnym stanem rzeczy. Kościół wyklinał ją, jako wymysł

319 szatana. Dziś przepaść rozdziela doktryny rzymskie od starożytnej mądrości wtajemniczonych, która była matką chrześcijaństwa (...) Katolicyzm przypisuje Istocie Najwyższej wszystkie nasze ułomności. Czyni z niej coś w rodzaju kata duchowego, który skazuje na straszliwe męczarnie dzieło rąk swoich, wątłe istoty. Ludzie, stworzeni dła swego szczęścia, tłumami ulegają pokusie złego i idą zaludniać piekło. Brak przewidywania równa się bezsilności, a Szatan zręczniejszy jest od Boga! Czy to nie jest ten Ojciec, którego Jezus uczy poznawać, gdy w Jego imieniu każe zapominać urazy, oddawać dobrem za złe, odczuwać litość, miłość ? Człowiek współczujący i dobry byłby wyższy od Boga? (...) Katolicyzm zaciemnił sumienia i zmącił inteligencję, dając ponurą i okrutną ideę Boga mściciela. Odzwyczaił człowieka od myślenia: kazał tłumić wątpliwości, unikać rozumowania, odsuwać się od szczerych poszukiwaczy Prawdy, a szanować tych, którzy razem z nim nieśli to samo jarzmo. Obok błędnego nauczania spójrzmy na nadużycia; oto modlitwy i ceremonie płatne, taksa za grzechy, spowiedź, relikwie, czyściec i wykup dusz; wreszcie dogmaty o Niepokalanym Poczęciu i nieomylności papieskiej; władza doczesna, widoczne naruszenie przykazania Deutoronomium, które " zabrania księżom posiadać dobra ziemskie lub korzystać z jakiegokolwiek dziedzictwa, bo Pan sam jest ich dziedzictwem ". Niemniej dzieło Kościoła przyniosło pożytek; nałożył on wędzidło barbarzyństwu, pokrył ziemię siecią instytucji dobroczynnych. Wciśnięty jednak w dogmaty znieruchomiał, gdy wszystko wokół niego dąży naprzód; rośnie wiedza i rozum ludzki rozwija skrzydła do lotu ". Czy na pewno? W katechizmie Kościoła katolickiego ogłoszonym w 1994 roku czytamy: „Wszystkie praktyki magii lub czarów, przez które dąży się do pozyskania tajemnych sił, by posługiwać się nimi i osiągać nadnaturalną władzę nad nimi - nawet w celu zapewnienia mu zdrowia - są w poważnej sprzeczności z cnotą religijności. Praktyki te należy potępić, tym bardziej wtedy, gdy towarzyszy im intencja zaszkodzenia drugiemu człowiekowi lub uciekanie się do interwencji demonów. Jest również naganne noszenie amuletów. Spirytyzm często pociąga za sobą praktyki wróżbiarskie lub magiczne. Dlatego Kościół upomina wiernych, by wystrzegali się ich. Uciekanie się do tak zwanych tradycyjnych praktyk medycznych nie usprawiedliwia ani wzywania złych mocy, ani wykorzystywania łatwowierności drugiego człowieka ". Strach pomyśleć, co by było, gdyby Jezus znalazł się niechcący pod murami Watykanu i kogoś przez przypadek uzdrowił. Byłby wyklęty? Na szczęście są duchowni występujący przeciwko wpajaniu społeczeństwu takiej filozofii. Ksiądz Franęois Brune, zwolennik Hildegardy Schafer, Pierra Monniera i Rolanda de Jouvenala, a więc mediów wykorzystujących pismo automatyczne, sam skontaktował się z grupą badaczy z Luksemburga i osobiście uczestniczył w eksperymencie transkomunikacji, co znalazło swój wyraz

320 w napisaniu popularnej we Francji książki „Umarli mówią". Leo Schmid działa w Szwajcarii, ojciec Pellegrino Ernetti w Wenecji, ksiądz Karl Pfleger w Alzacji. Andreas Resch kieruje nawet Instytutem Parapsychologii w Innsbrucku, a Eugenio Ferrarotti osobiście patronuje zgromadzeniu „Esperanza", zrzeszającemu rodziców, którzy stracili swoje dzieci i poprzez moce okultyzmu mają z nimi stały kontakt. A więc coś się dzieje, gdzieś dokonuje się wyłom. Zaczynają obowiązywać dwie prawdy. Jedna formalna, druga dla wiedzących. Nie dajmy się więc kościelnym sztuczkom wystrychnąć na dudka i w dążeniu do duchowej doskonałości przestańmy zawierzać tym doktrynom religijnym, które są skompromitowane, gdzie wiara sprowadza się wyłącznie do przestrzegania praw kościelnych i do kierowania się w życiu podpowiedziami spreparowanej Ewangelii. Jak widzimy, odstępstwo od tych zasad nie oznacza odrzucenia Jezusa, a wręcz przeciwnie - symbolizuje czas powrotu do duchowego dziedzictwa ludzkości, czas powrotu do własnych duchowych korzeni, do Jezusa, który z Kościołem mniej ma wspólnego, niż wielu by chciało. Nareszcie mówiąc: wyznają nauki Jezusa i wierzę w Chrystusa przestajemy się identyfikować z przestarzałymi poglądami pełnej sprzeczności instytucji. Czas oddawania czci kamiennym bożkom zostawmy tym, którzy wolą wsłuchiwać się w zwodnicze zapewnienia kapłanów, niż naprawiać błędy i szczerze nad sobą pracować. Sama zaś historia wydania zakazu posługiwania się metodami parapsychicznymi wygląda zupełnie prozaicznie. Cesarz Konstancjusz, syn wielkiego Konstantyna, człowiek niezrównoważony psychicznie, opętany na dodatek manią prześladowczą umiejętnie egzekwował w życiu własne poglądy, rugując z życia społecznego mocą ustaw wszystko, co wzbudzało w nim lęk. Jako głowa państwa i Kościoła wystąpił oficjalnie przeciwko wszelkiego rodzaju praktykom spirytystycznym. Nakazał karać śmiercią ludzi parających się przepowiadaniem przyszłości, analizowaniem snów, jasnowidzów i astrologów. Potem rozszerzył zasięg zakazu na dziedziny pokrewne i siłą kazamatów i mocą kolejnych ustaw oraz późniejszej inkwizycji wywarł trwały wpływ na świadomość wiernych. Jego narzucona siłą filozofia przetrwała po dziś i wciąż zbiera żniwo w postaci wychwalania ludzkiej ułomności. Jednak strategia Kościoła ma to do siebie, że zawsze jest dozwolone to, co sprzyja jego interesom. Kiedy więc w okresie średniowiecza pojawiło się zapotrzebowanie na astrologię, teolodzy nagle zauważyli, że astrologia ma niewątpliwie niebiańskie korzenie, bo skoro gwiazdy podtrzymują anioły, to ma to boskie koincydencje - w powinowactwie do boskiej mocy sprawczej można z gwiazd wyczytać przesłanie kierowane do wiernych bezpośrednio z samego źródła duchowego. Astrologia mogła się więc odrodzić, i to pod protektoratem samego Kościoła. Dzisiaj, jako niewygodną znowu się tępi. Znowu zamazuje otaczające człowieka powszechne pole informacji, bombardujące co sekundę mózg ponad miliardem różnych sygnałów, z czego świadomość analizuje zaledwie sto. Pozostałe koduje podświadomość, i to właśnie ona wpływa na nasze zachowanie, odczucia i pojmowanie świata. Ona także jest naszą osobistą cząstką i nie może podlegać jakiejkolwiek cenzurze. Gwarantuje to nam 18 paragraf Karty Praw Człowieka.

321 6. Zakończenie Z całej tej historii wyłania się jeden oczywisty wniosek: bez względu na to, kim jesteśmy w hierarchii społecznej, czy to palaczem kotłów centralnego ogrzewania, czy naczelnym inżynierem w kopalni węgla kamiennego - zawsze znajdujemy się pod czujnym okiem kosmicznego systemu inwigilacji. Od chwili narodzin dzień po dniu jesteśmy kształtowani podług ustalonego z góry planu, który od kołyski przekształca nas w kosmicznego niewolnika. Nie zdając sobie sprawy z tego, kim jesteśmy, nie wiedząc, komu ani po co służymy, całe nasze myślenie i wszystkie nasze siły oddajemy w posłudze Panom Tego Świata. Utrzymywani w iluzji, eksterminowani, ograbiani z własnej duchowości, zaszczuci i osaczeni przez moce pochodzące z wielu światów - zmieniamy się w marionetki, w posługaczy nie posiadających żadnych praw, poza prawem do śmierci. Genetyczni stwórcy okłamali nas w sprawie naszego pochodzenia. Kazali nazywać się bogami i zmusili nas, byśmy wierzyli, że są oni prawdziwymi stworzycielami świata. I choć wielu wciąż wierzy w ich boskość, to ich odnotowana historycznie mściwość, ludobójstwo i nienawiść do całego rodzaju ludzkiego - coraz wyraźniej zniekształca ten wpajany nam od tysiącleci wizerunek. Wyłamali z nas duchowość, dzieląc ludzką istotę na duchową i fizyczną. Pozbawili wolności, zamykając w granicach trzech wymiarów. Ogłupili, modyfikując umysły makiawelicznymi programami. Zdegradowali, odmawiając prawa do samostanowienia. Ale nie potrafili uczynić jednego: odebrać nam wolności ducha, odebrać nam naszej prawdziwej natury, zamknąć nam drogi do zbawienia. Bowiem tak samo oni - jak i my - mają ponad sobą siły wyższe, które wszystkich nas kołyszą do snu. I choć siły te nie ingerują w żaden człowieczy los, szczycąc się danym nam prawem wolnostojeństwa, to stworzyły dla swoich dzieci energie, które spieszą pomocą każdemu z nas, gdy tylko się o to je poprosi. A największą spośród nich jest miłość: najbardziej harmonijna i najbardziej geometryczna siła wszechświata. Oddech Boga, Jego Tchnienie i Jego Ciche Słowo. Jego Jam Jest, wyrosłe z określonego u pierwocin stworzenia Jestem. Dzisiaj, co naszym materialnym władcom jest już wiadome, dokonują się zmiany, które wyniosą nasz gatunek i ludzkie serce na wyżyny, gdzie pośród szumu śpiewających traw dojdzie do scalenia wszystkiego na powrót w jedną całość. Dojdzie do pojednania świadomości z sercem, do stopienia się duszy z ciałem, do spotkania nadziei z dokonanym. Jestem w sobie i u siebie stanie się faktem, który zakończy naszą wędrówkę po materialnych światach, który otworzy przed nami bramy raju i powiedzie wprost w bezkres cudu stworzenia, gdzie na wielkich obszarach wszechświata będziemy się mogli doskonalić już bez bólu i cierpienia, jakie zgotowali nam obecni władcy.

322 Kiedy w chwili słabości płacze ludzkie serce, kiedy łza niemocy stapia nasze siły, kiedy nieobecność ukochanego towarzysza dzieli nas na dwoje, kiedy śpiew ptaka budzi o poranku, kiedy dziecko małymi rączkami oplata nam szyję, kiedy trwanie górskich dolin utrwala w nas spokój, a pęd wód rzecznych nakłania do czynu, wtedy coś w nas pęka, coś się gdzieś otwiera i cała nasza natura odnajduje się w słowie bajki... Gdy program nie działa, gdy niepokój umysł opuszcza, wtedy tło życia gaśnie i budzi się to, co wieczne. Budzi się prawda i miłości wezwanie. Otwiera się oko i świat się barwi w smugach niewymagających ocen. Weryfikacja, dominacja, ocenianie, manipulowanie, wykorzystywanie, zabijanie itp. brudne słowa tracą swoją moc i znikają ze słownika ludzkich pojęć. Nagle, ale w najbardziej ślamazarnym na świecie „nagle", postrzegamy, jak zostaliśmy złożeni: głowa, serce i duch poruszający ciałem. Dziwne, ale nie pytamy, co to takiego owe mgliste kłębki w piersi fruwające. Nawet rozumieć tego nie musimy, bo w tych rozważaniach umysł jest zawodny. To nawet nie Chrystus w swej oddzielnej formie, ale nasza duchowość w swym cudownym stanie. Wtedy się nie gniewamy, że tak nas zwodzono, że nas ktoś podzielił, że drogi gdzieś zamknął, bo już rozumiemy, że wszystko to dane nam było już wcześniej... Bardzo to dziwne i bardzo mylące. Genetycy stworzenia chcieli nas pozbawić duchowej natury, a uczynili rzecz wręcz temu przeciwną: poprzez ból i cierpienie tylko nas wzmocnili. Czyżby sami byli narzędziem w tym zbawczym procederze? Spytajmy sami siebie, ale spytajmy odważnie: czy jest z nami aż tak źle, by gorzej już być nie mogło? Czy mamy szansę wyrwać się z niewoli? Odpowiedzmy sobie, ale odpowiedzmy szczerze: skoro poznaliśmy wymiar kazamatów, czy nadal pozostawać w nich tak bardzo chcemy? Nie musimy składać ofiary z siebie, by mieć stale przed oczami zbawienie. By ten cel osiągnąć nie trzeba być świętym ani ideałem. Wystarczy krok po kroku pokonywać własne słabości. Nie rozgłaszać o nich całemu światu w porywie pyszałkowatego uduchowienia, ale w ciszy zdać się na Boga, na podpowiedzi z serca spływające. A zapewniam, że żadna ze zmian nie zostanie niepostrzeżona, żaden z czynów nie pozostanie bez nagrody. Dajmy z siebie wszystko, by tej pracy nad sobą nadać nowy wymiar. Swego czasu podjąłem pracę na kopalni. Zaczynałem od najniższego stanowiska pomocnika górnika. Dostałem się na dział wydobywczy, czyli tam, gdzie istnieje największe zagrożenie wypadkiem (tąpnięcia, osuwiska). Jako pracownik niewykwalifikowany, nie mogłem być co prawda kierowany do pracy na ścianie, gdzie kombajn odcina węgiel, który potem taśmami transportowymi idzie do zsypów, ale z braku ludzi byłem i tam posyłany. Taka była zresztą nieprzepisowa praktyka. Nie przeszkadzało mi to, chociaż praca była znacznie cięższa, niż na dziale transportowym, i nie otrzymywałem tyle, ile zatrudnieni na ścianie górnicy. Różnica w zarobkach wynosiła jak 0,6 do 1. Umieszczano mnie na chodniku nadścianowym i moim zadaniem było rzucanie węgla do wnęki. Chodziło o to, by w chodniku nie pozostał węgiel, jaki osypywał się podczas przechodzenia kombajnu. Należało go łopatą wrzucać na

323 usytuowany w górze przenośnik transportowy na zmienną wysokość oci 1,5 do 2,5 metra. Każde przejście kombajnu oznaczało przesunięcie się ściany przodka o jakie 40 centymetrów, co oznaczało, że na każdej dniówce musiałem przeszuflować wiele metrów sześciennych węgla. Ilość węgla, jaki trzeba było odzyskać, szła w grube tony. Ponieważ chodnik nadścianowy samoistnie ulegał zgniataniu i nikt nie potrafił ocenić, ile węgla do niego wpadło i ile powinno było się odzyskać, górnicy wykonujący to zadanie traktowali tę pracę jako okazję do wypoczynku. Co znaczyło parę ton w zestawieniu z całym urobkiem? Nic. A jednak wiele znaczyło dla mnie. Ja po prostu nie mogłem pozwolić sobie na to, bym należycie nie wykonywał swoich obowiązków. Łopata latała w moich rękach jak rakieta. Niektórzy z rozbawieniem stukali się palcem w czoło na mój widok, zwłaszcza ci, co wiedzieli, iż za ten wysiłek nie będę miał odpowiednio zapłacone. Ja jednak uparcie rozbiłem swoje. Po miesiącu wpisano mnie na dniówki ścianowe. Po dwóch zdobyłem szacunek brygady, po trzech kierownictwo skierowało mnie do szkoły, chcąc, bym został sztygarem. Nie robiłem tego jednak na pokaz, ale dla siebie, dla wszystkich. Mały sukces finansowy szedł jakby obok. Potem pracowałem w Niemczech na czarno w wielu robotach. Raz w tartaku przy maszynie tnącej drzewo na deski. Pilarkę obsługiwał Polak. Ja, jego rodak, stałem po stronie przeciwnej i odbierałem deski. Musiałem się wyjątkowo starać, by zdążyć je układać w sztaple, by na maszynie nie powstał zator. Maciek mnie nie lubił, bo zająłem miejsce jego kolegi, który na dwa miesiące pojechał do kraju. Miał wkrótce wrócić i Maciek chciał wykazać przed szefem, że to miejsce nie jest przeznaczone dla mnie, że czeka na dawnego kolegę, z którym zdążył się zżyć. Obawiał się, że dobrą pracą mogę zaszkodzić koledze w odzyskaniu stanowiska. Nie wiedział, że pracodawca przyjął mnie tylko na dwa miesiące, na czas nieobecności sprawdzonego już pracownika. Maciek zarzucał mnie deskami jak tylko mógł. Prośbę, by nieco zastopował, zbywał chłodnym uśmieszkiem. Ale właściciel tartaku wiedział, że się staram i że to mi wychodzi. Ani razu nie powiedział, że robię coś nie tak. I nie robiłem, tylko nie nadążałem. Dopiero po czasie dowiedziałem się, że już na początku byłem lepszy od wszystkich poprzedników. Jednak Maciek twierdził co innego i maszyna grzała jak szalona. Aż doszło do dziwnej sytuacji, kiedy to maszyna zaczęła być wolniejsza ode mnie! Wtedy Maciek się zmienił. Pojął, że stało się coś, z czym nie powinien walczyć, co powinien uszanować. Uszanował moje czyste dążenie do celu. Grę fair. Potem sam pomagał mi w pracy, ucząc obowiązków na kolejnych stanowiskach. Dzięki temu nie tylko ja utrzymałem pracę, ale tak ustawiono zadania, by znalazło się miejsce i dla wracającego z urlopu kolegi. Nie robiłem tego specjalnie, by kogoś wygryźć i pozbawić widoków na lepszą przyszłość. Starałem się, bo zawarłem z niemieckim przedsiębiorcą uczciwy układ: on płaci, ja pracuję. I rzeczywiście: on płacił, ja pracowałem; oboje zachowaliśmy godność. Sprzedałem koledze ośmioletni samochód: czerwonego opla rekorda. W tamtych czasach była to dobra maszyna i nabywca długo mógł cieszyć się urokami jazdy. Samochód potrzebny był mu jako środek transportu w handlu obwoźnym, więc spora ładowność grała tu znaczącą rolę. Znał ten samochód, bo

324 razem nim jeździliśmy. Wiedział, co bierze, i nie bał się zainwestować. Ustaliliśmy cenę, średnią krajową która tak naprawdę nie odpowiadała wartości samochodu, bo maszyna miała wymienione wszystkie newralgiczne podzespoły: klocki hamulcowe, paski, tłumiki, opony, oleje itd. Można było wziąć za nią dużo więcej. Znajomemu się nie przelewało, chciałem mu pomóc. Dobiliśmy targu. Po dwóch tygodniach zjawił się w moim mieszkaniu bardzo wzburzony. Samochód wysiadł - poszedł silnik. Rozsypał się mój dopieszczony mechanizm. No, zawsze mogło się coś stać, o czym sprzedający mógł nie wiedzieć. Samochodu nie przyjąłem, bo uczciwie zbyłem dobry sprzęt. Nie pokryłem też naprawy. Od osób trzecich dowiedziałem się później, że znajomy zrobił z auta bolid formuły jeden. Zarżnął silnik, bo nie dolał oleju. Zatarł go na amen. Byłem bez winy, ale do dziś czuję dziwne ukłucie w pobliżu serca, gdy myślę o tej sprawie. Nie mam pretensji do niego, ale do siebie, że nie ostrzegłem go, by... dbał o auto. Zawsze, cokolwiek robię, staram się to robić dobrze i dawać z siebie wszystko. Czasami mi się to nie udaje, często nikt nie rozumie moich starań, ale ja wiem, że dążę do doskonałości poprzez szacunek do rzeczy, osób i zjawisk, z jakimi się stykam na co dzień. I wiem, że tym sposobem podążam drogą duchowego wzrostu. Że kiedyś osiągnę stan pokoju. Dobrze. Nie zdarzyło się jeszcze, by pojawił się na ziemi ktoś, kto by innych nie zranił. To byłby cud. Nawet Jezus, nim odnalazł w sobie Chrystusa, popełniał błędy. Potem było ich już mniej... Ja też je popełniam i czasami upływa wiele lat przygotowań i przemian, nim świadomie a z wyboru serca potrafię naprawić to, co wcześniej zepsułem. To nie jest usprawiedliwienie ani przyzwolenie na hołdowanie ułomnościom, ale ukazanie pewnej prawidłowości, gdzie w dążeniu do zmian nie składowa czasu ma największe znaczenie, a szczera chęć poprawy (wyrażona czynem). Jak to zrobić? Odpowiedź jest prosta: poprzez otworzenie świadomości na obszary, gdzie nie sięga władza Panów Tego Świata. Wstęp do duchowej szkoły rozpoczyna się od uświadomienia sobie własnej duchowości, od powiedzenia sobie wprost, że nastał już czas, by przezwyciężać swoje niskie ja. Władcy tego świata ukryli przed nami wewnętrzną prawdę, która uwalnia duszę i człowieka. Usunęli ze świadomości ludzkiej wszystko, co mogłoby nas na nią nakierować. Ale przede wszystkim wmówili nam, że uwolnienie duszy bez ich pośrednictwa jest niewykonalne. Obecnie stoimy przed zadaniem zmiany takiego nastawieniaoprogramowania. Od nas zależy, w jakim stopniu wstrząśniemy tym systemem i jakie z tego wyniesiemy korzyści. Aby dusza i ciało stały się przepuszczalne dla sił Ducha, powstrzymując zarazem przepływ sił nam wrogich, wystarczy kierować się jedną zasadą: musimy bez chwili przerwy uszlachetniać nasze myśli, słowa i czyny. Jak? - nasze sumienie, głos naszego ducha, zawsze nam to podpowie, wystarczy trwać w ciszy i pokorze, w nadziei na wewnętrzne uwolnienie. Wystarczy pojąć, że głos serca jest siłą która nas prędzej czy później określi. Każdy człowiek ma wolną wolę i każdy może odrzucić zniewolenie. Obserwujmy i kontrolujmy nasze myśli. Doprowadźmy do tego, by lęgły się one

325 z naszej woli, a nie były nam narzucone. By miały wibracyjnie dodatnią wartość i zapowiadały sobą boże słowo i boży czyn. I nie trzeba być fanatykiem, by podążać drogą Prawdy. Tego duch nie chce. Wystarczy otworzyć się na siły wyższe, a reszta wypełni się sama. Czy to możliwe? Jako odpowiedź niech nam posłuży wiersz, który wieńczy całe niniejsze dzieło, który w sobie skupia całą prawdę o nas, który daje nam nadzieję na zbudowanie w naszych sercach pomostu do świata marzeń. Wróćmy na chwilę do historii Andrzeja i Oliwii, których szczęście zniszczyła ich własna niemoc, oprogramowanie i siły zła. W takich warunkach ludzka miłość powinna być zdeptana, a radość ich dzieci spalona w ogniu egoizmu. Rodzinę powinien pochłonąć ogień niezgody, a ich myśli, słowa i czyny powinny być przejęte przez moce egzystujące w obszarach niskich wibracji. Ci ludzie powinni przestać funkcjonować jako przyczółek człowieczeństwa. A jednak tak się nie stało, choć życie rozcięło ich węzeł małżeństwa. Patrzą oni na świat z nadzieją bo w ich sercach rozwód się nie dokonał. Coś zbliżyło tych ludzi do siebie na wieki. I to coś nakazało Andrzejowi napisać poniższe słowa. Co? - nie odpowiem, ale proszę mi wierzyć, że znaczenie tych słów ma wymiar kosmiczny, gdyż są one symbolem ludzkiego przetrwania. Ja w samotności nie dokonam żywota! I kiedyś powróci do mnie miłości twej echo! Czy tęsknota za cudem twych oczu zniewolić ma moje widzenie świata? Czy zetrze całun czasu z mych oczu obraz twej harmonii? Nie, bo ja trwam w anielskim zaśpiewie! Nie, bo świat zawarł we mnie wszystkie jasne strony! Wiem: żyć będę inaczej kolejnych lat dziesiątki, tysiące dni wspominać smak z twych ust płynący; patrzeć tam, gdzie od dawna cię nie ma, i rysować portrety zastygłe w pętli czasu. A los to gorszy po stokroć od spalenia na stosie, bo każda minuta bez ciebie to ogień trawiący mą duszę... I tylko Boga uniżenie proszę, by prawem miłości rozweselał twe serce, by dał swemu uczniowi nadzieję przetrwania... Bo przecież czas przeszły niósł w sobie też i czystość kryształu, a śmiech córeczek, goniąc chmury po niebie, wzywał moce natury do tworzenia barw w naszym wspólnym raju... I choć twe dłonie pieszczą już kogo innego, to moje serce będzie w tobie zaklęte siłą wspólnych wspomnień po kres tego świata... Jaki to symbol?... Podpowiem: miłość. Lecz nie ta ziemska, z chemią kochanków związana, ale ta duchowa, co ciszą i mocą w człowieku pobrzmiewa. Przytrafiło nam się życie. Trudno - zdarza się. Sąsiadowi z naprzeciwka też się przytrafiło. Spoglądamy na życie zapisem w matrycy. Sąsiad też tak spogląda. Czy mamy odwagę spoglądać na nie poprzez miłość? A może sąsiad też będzie

326 gotów tak postąpić? A kto pierwszy zacznie? Kto pierwszy przebaczy? Kto pierwszy się zbudzi...? Kto pierwszy się zbudzi? Jesteśmy kosmicznymi niewolnikami, ale jednocześnie dysponujemy duchową bronią która jest po stokroć potężniejsza od technologii i wiedzy Obcych. Fakt jej istnienia wymazano jednak z naszej pamięci. Ale kiedy człowiek uświadomi sobie własną moc, kiedy zajrzy w głąb siebie i sięgnie po siły pozostające w dyspozycji jego własnego ducha, odkryje zdziwiony, iż jest równy wszystkim bogom tego świata, a nawet ich przewyższa pod wieloma względami. I pojmie, jak niewiele mu trzeba, by zbudzić się z długiego snu nieświadomości... 7 1. Duchy Inny świat Niektórym ludziom natura sama otwiera drzwi prowadzące w wyższe światy, inni muszą na tę chwilę ciężko pracować, nierzadko całe życie, ale dla większości są to stany całkowicie obce i częstokroć... niepojęte. Ja, na swoje nieszczęście, należę do tej niefortunnej pierwszej grupy i wbrew opinii większości poszukiwaczy wcale się z tego nie cieszę. Swoista dwoistość natury, przeczucie wiecznego i nieuchronnego, wyalienowanie i śmieszność, ustawiczna walka z emocjami i zrujnowany układ nerwowy - oto ciężary, jakie gięły mi kark przez lata. Traktowany trochę jako dziwoląg, trochę jako człowiek mówiący od rzeczy, przyzwyczaiłem się ostatecznie do odmienności, jaka męczyła całe moje życie od najmłodszych lat. Wyrastając w małomiasteczkowym środowisku, siłą rzeczy wyrastałem pod murem ignorancji. Chcąc uchodzić za normalnego, godziłem się na ustępstwa, które dzisiaj mogę jednoznacznie nazwać obroną. Wszyscy wiemy, jak traktuje się człowieka, który robi rzeczy inne niż pozostali, który mówi językiem wyobraźni i widzi rzeczy niedostępne oku współbraci. Czy urodziłem się z takimi zdolnościami, czy rozwinął je we mnie przypadek - było to dla mnie bez znaczenia. Czułem się inny, byłem też tak odbierany i z tego powodu, jako dziecko, wiele wycierpiałem. Nie chodziłem do żłobka ani do przedszkola. Kiedy matka zostawiała mnie z obcymi, ryczałem do utraty tchu, bez przerwy. Dlatego cały okres przedszkolny spędziłem w dwupokojowym mieszkaniu czynszowym, usytuowanym na trzecim piętrze w górskiej miejscowości leżącej opodal Wałbrzycha. Rodzice wychodzili do pracy wcześnie, wracali wieczorami. Ojciec pracował ciągle, tylko matka, kucharująca w pobliskim sanatorium, wpadała za dnia zobaczyć, czy nic złego się ze mną nie dzieje. Robiła to na zmianę ze swoją siostrą a moją najukochańszą ciotką Genowefą. Mały, zostawiony sam sobie, uczyłem się przesypiać zły czas osamotnienia. I marzyłem... marzyłem o wszystkim, o czym tylko może marzyć kilkulatek. A kiedy ogarniała mnie bezkresna nuda, bawiłem się klockami i godzinami wyglądałem przez okno. W tych czasach niewielu posiadało telewizor, a gdyby moich rodziców byłoby i na niego stać, to obawiam się, że z obawy o zagrożenie porażenia prądem - stałby nieczynny. Nawet radio spoglądało na mnie z półki głuche jak pień. Więc jak powiedziałem: w krótkim czasie poznałem każdy centymetr mieszkania, każdy wir krążącego w pokoju powietrza. Innymi słowy, brak Orin

http://popko.pl/ Orin 329 Spis treści: 1. Duchy .......................................................................................... 7 Inny świat ........................................................................................ 7 Wróg działa w ciszy .................................................................. 37 Słowa stamtąd ........................................................................... 69 2. Podróże astralne ............................................................... 113 3. Kosmiczne niewolnictwo ................................................ 136 Czytelnik ..................................................................................... 136 Oprogramowanie .................................................................... 144 Matryca a struktura osobowości........................................ 159 Korygowanie matrycy ............................................................ 176 Eden ............................................................................................ 188 4. Bezpośrednia Kontrola .................................................... 197 5. Kościelni korektorzy a prawda religijna, czyli najniebezpieczniejszy program świata 243 6. Zakończenie ....................................................................... 321