Sergi Belbel
Σέρτζι Μπελµπέλ
EN LA TOSCANA
ΣΤΗΝ ΤΟΣΚΑΝΗ Πρόσωπα
Personajes: Personajes :
ΜΑΡΚ, σαράντα χρόνων ΓΙΟΑΝΑ, τριάντα οκτώ χρόνων ΓΙΑΟΥΜΑ, σαράντα οκτώ χρόνων ΜΑΡΤΑ, τριάντα πέντε χρόνων
MARC, cuarenta; JOANA, treinta y ocho; JAUME, cuarenta y ocho; MARTA, trenta y cinco.
Χώρος
Espacio:
Interiores
esencializados
en
todas
las
escenas, excepto en el epílogo, en que la Toscana estará representada con detalle y
Υποτυπώδη εσωτερικά σε όλες τις σκηνές, εκτός από τον επίλογο όπου η Τοσκάνη αναπαρίσταται µε λεπτοµέρειες και σε όλο της το µεγαλείο.
en todo su esplendor. Χρόνος
Tiempo:
Primera década del siglo XXI.
Πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Πρώτη σκηνή
Escena 1
Υπνοδωµάτιο. Ο Μαρκ και η Γιοάνα. Habitación. Marc y Joana. Καθισµένοι στο κρεβάτι, χαµογελαστοί. Sentados en la cama, Γδύνονται. Χαϊδεύονται και φιλιούνται ενώ µιλούν. sonrientes. Se desvisten. Se acarician y se besan mientras hablan. ΜΑΡΚ: Έχω πονοκέφαλο. ΓΙΟΑΝΑ: Πήρες κανένα παυσίπονο; MARC: Me duele la cabeza. ΜΑΡΚ: Ναι. JOANA: ¿Te has tomado una pastilla? ΓΙΟΑΝΑ: Τι σου συµβαίνει; MARC: Sí. ΜΑΡΚ: Τίποτα.... Τα γνωστά. ( Χαµογελάει. Χαµογελάει. ) ) JOANA: ¿Qué te pasa? Ίσως και χειρότερα. Τέλος πάντων... Παύση.) Ξέρεις εσύ. MARC: Nada... Lo de siempre. (Sonríe. ( Sonríe.)) O ( Παύση.) ΓΙΟΑΝΑ: Ποιο πράγµα; peor. En fin... (Pausa. (Pausa.)) Tú ya sabes. ΜΑΡΚ: ∆εν έχει σηµασία, δεν έχω όρεξη να JOANA: ¿El qué? το κουβεντιάσω. MARC: Da igual, prefiero no hablar. ΓΙΟΑΝΑ: Έτσι όµως δεν θα το λύσεις. JOANA: Así no lo arreglarás. ΜΑΡΚ: Ποιο πράγµα; MARC: El qué. ΓΙΟΑΝΑ: Το πρόβληµά σου. JOANA: El problema que tienes. ΜΑΡΚ: ∆ηλαδή, νοµίζεις πως έχω κάποιο MARC: Ah, ¿te parece que tengo un πρόβληµα; ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν ξέρω, πες µου εσύ. problema? ΜΑΡΚ: Εγώ δεν έχω κανένα πρόβληµα.
JOANA: No sé, dímelo tú. MARC: Yo no tengo ningún problema. JOANA: No estás bien. ¿Desde cuándo estás así? MARC: No sé, dímelo tú. ta.NA: ¿Quieres que te lo diga? MARC: No sé si quiero que me lo digas, no lo sé. JOANA: Llevas tiempo así. Demasiado tiempo. Y yo no te lo solucionaré. MARC: No. JOANA: No. Pero... MARC: Pero... ¿qué ? JOANA: Por lo menos... MARC: ¿Qué? JOANA: Unos días... Tú y yo solos... Como antes. MARC: ¿A qué te refieres? JOANA: « No volveré a encontrar un momento de felicidad como éste en toda mi vida » ¿Dónde y cuándo lo dijiste? MARC: Hace tiempo. Contigo. (Pausa. ( Pausa.)) En la Toscana. JOANA: Toma. (Le (Le alarga un sobre.) sobre.) Para nuestro aniversario. Ábrelo. MARC: ¿Qué es? JOANA: Míralo. MARC: Un viaje a la Toscana. Diez días. Tú y yo. JOANA: ¿Te gusta? MARC: Como antes. JOANA: Sí. Porque antes y ahora... no han cambiado tanto las cosas, a pesar de los problemas. En realidad, siempre han existido. Antes, ahora... tampoco es tan distinto. MARC: No. JOANA: No. MARC: Pero... (Mira (Mira las tarjetas que ha sacado del sobre, el prospecto del hotel,
ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν είσαι καλά. Πόσο καιρό είσαι έτσι; ΜΑΡΚ: ∆εν ξέρω, πες µου εσύ. ΓΙΟΑΝΑ: Θέλεις να σου πω; ΜΑΡΚ: ∆εν ξέρω αν θέλω να µου πεις, δεν ξέρω. ΓΙΟΑΝΑ: Είσαι πολύ καιρό έτσι. Πάρα πολύ καιρό. Και δεν θα λύσω εγώ το δικό σου πρόβληµα. ΜΑΡΚ: Όχι. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. Αλλά... ΜΑΡΚ: Αλλά... τι; ΓΙΟΑΝΑ: Τουλάχιστον... ΜΑΡΚ: Τι; ΓΙΟΑΝΑ: Λίγες µέρες... Εσύ κι εγώ µόνοι... Όπως τότε. ΜΑΡΚ: Τι εννοείς; ΓΙΟΑΝΑ: «∆εν πρόκειται να ξανανιώσω άλλη στιγµή τέτοιας ευτυχίας σε όλη τη ζωή µου». Πότε και πού το είπες; ΜΑΡΚ: Πάει καιρός. Μαζί σου. ( Παύση. Παύση. ) ) Στην Τοσκάνη. ΓΙΟΑΝΑ: Ορίστε. ( Του Του τείνει ένα φάκελο. ) ) Για την επέτειό µας. Άνοιξέ το. ΜΑΡΚ: Τι είναι; ΓΙΟΑΝΑ: ∆ες. ΜΑΡΚ: Ένα ταξίδι στην Τοσκάνη. ∆έκα µέρες. µέρε ς. Εσύ κι εγώ. ΓΙΟΑΝΑ: Σ’ αρέσει; ΜΑΡΚ: Όπως τότε. ΓΙΟΑΝΑ: Ναι. Γιατί και τότε και τώρα... δεν έχουν αλλάξει τόσο τα πράγµατα, παρ’ όλα τα προβλήµατα. Στην πραγµατικότητα, πάντα υπήρχαν. Τότε, τώρα... δεν είναι και τόσο διαφορετικά. ΜΑΡΚ: Όχι. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. ΜΑΡΚ: Αλλά... ( Κοιτάζει Κοιτάζει τα εισιτήρια που έχει βγάλει από το φάκελο, το προσπέκτους του ξενοδοχείου, το διαφηµιστικό φυλλάδιο για την Τοσκάνη ) ... είναι αλήθεια όλα αυτά; Ή µήπως...; Είναι αλήθεια; ΓΙΟΑΝΑ: Σου φαίνεται σαν όνειρο; ΜΑΡΚ: Εσένα; ΓΙΟΑΝΑ: Ναι ή όχι; ΜΑΡΚ: Όνειρο;
JOANA: No sé, dímelo tú. MARC: Yo no tengo ningún problema. JOANA: No estás bien. ¿Desde cuándo estás así? MARC: No sé, dímelo tú. ta.NA: ¿Quieres que te lo diga? MARC: No sé si quiero que me lo digas, no lo sé. JOANA: Llevas tiempo así. Demasiado tiempo. Y yo no te lo solucionaré. MARC: No. JOANA: No. Pero... MARC: Pero... ¿qué ? JOANA: Por lo menos... MARC: ¿Qué? JOANA: Unos días... Tú y yo solos... Como antes. MARC: ¿A qué te refieres? JOANA: « No volveré a encontrar un momento de felicidad como éste en toda mi vida » ¿Dónde y cuándo lo dijiste? MARC: Hace tiempo. Contigo. (Pausa. ( Pausa.)) En la Toscana. JOANA: Toma. (Le (Le alarga un sobre.) sobre.) Para nuestro aniversario. Ábrelo. MARC: ¿Qué es? JOANA: Míralo. MARC: Un viaje a la Toscana. Diez días. Tú y yo. JOANA: ¿Te gusta? MARC: Como antes. JOANA: Sí. Porque antes y ahora... no han cambiado tanto las cosas, a pesar de los problemas. En realidad, siempre han existido. Antes, ahora... tampoco es tan distinto. MARC: No. JOANA: No. MARC: Pero... (Mira (Mira las tarjetas que ha sacado del sobre, el prospecto del hotel,
ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν είσαι καλά. Πόσο καιρό είσαι έτσι; ΜΑΡΚ: ∆εν ξέρω, πες µου εσύ. ΓΙΟΑΝΑ: Θέλεις να σου πω; ΜΑΡΚ: ∆εν ξέρω αν θέλω να µου πεις, δεν ξέρω. ΓΙΟΑΝΑ: Είσαι πολύ καιρό έτσι. Πάρα πολύ καιρό. Και δεν θα λύσω εγώ το δικό σου πρόβληµα. ΜΑΡΚ: Όχι. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. Αλλά... ΜΑΡΚ: Αλλά... τι; ΓΙΟΑΝΑ: Τουλάχιστον... ΜΑΡΚ: Τι; ΓΙΟΑΝΑ: Λίγες µέρες... Εσύ κι εγώ µόνοι... Όπως τότε. ΜΑΡΚ: Τι εννοείς; ΓΙΟΑΝΑ: «∆εν πρόκειται να ξανανιώσω άλλη στιγµή τέτοιας ευτυχίας σε όλη τη ζωή µου». Πότε και πού το είπες; ΜΑΡΚ: Πάει καιρός. Μαζί σου. ( Παύση. Παύση. ) ) Στην Τοσκάνη. ΓΙΟΑΝΑ: Ορίστε. ( Του Του τείνει ένα φάκελο. ) ) Για την επέτειό µας. Άνοιξέ το. ΜΑΡΚ: Τι είναι; ΓΙΟΑΝΑ: ∆ες. ΜΑΡΚ: Ένα ταξίδι στην Τοσκάνη. ∆έκα µέρες. µέρε ς. Εσύ κι εγώ. ΓΙΟΑΝΑ: Σ’ αρέσει; ΜΑΡΚ: Όπως τότε. ΓΙΟΑΝΑ: Ναι. Γιατί και τότε και τώρα... δεν έχουν αλλάξει τόσο τα πράγµατα, παρ’ όλα τα προβλήµατα. Στην πραγµατικότητα, πάντα υπήρχαν. Τότε, τώρα... δεν είναι και τόσο διαφορετικά. ΜΑΡΚ: Όχι. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. ΜΑΡΚ: Αλλά... ( Κοιτάζει Κοιτάζει τα εισιτήρια που έχει βγάλει από το φάκελο, το προσπέκτους του ξενοδοχείου, το διαφηµιστικό φυλλάδιο για την Τοσκάνη ) ... είναι αλήθεια όλα αυτά; Ή µήπως...; Είναι αλήθεια; ΓΙΟΑΝΑ: Σου φαίνεται σαν όνειρο; ΜΑΡΚ: Εσένα; ΓΙΟΑΝΑ: Ναι ή όχι; ΜΑΡΚ: Όνειρο;
propaganda de la Toscana) ...¿esto es ΓΙΟΑΝΑ: Ναι. de verdad? ¿O...? ¿Es verdad ? ΜΑΡΚ: Εσύ είσαι το όνειρό µου. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι... Όχι... JOANA: ¿Te hace ilusión? ΜΑΡΚ: Εσύ κι εγώ µόνοι... Όπως στην MARC: ¿Y a ti? αρχή... JOANA: ¿Sí o no? ΓΙΟΑΝΑ: Όπως στην αρχή... MARC: ¿Ilusión? ΜΑΡΚ: Ωραίο δώρο. Εγώ δεν σου πήρα JOANA: Sí. κανένα δώρο. MARC: Tú eres mi ilusión. ΓΙΟΑΝΑ: Το δείπνο. ΜΑΡΚ: Αυτό δεν µετράει. Αξίζεις κάτι JOANA: No... No... καλύτερο. ( Χτυπάει Χτυπάει ένα κινητό τηλέφωνο. ) ) MARC: Tú y yo solos... Como al principio... Ωχ, όχι! Το τηλέφωνό σου είναι! JOANA: Como al principio... ΓΙΟΑΝΑ: Μισό... ( Πιάνει Πιάνει το τηλέφωνο. MARC: Es un buen regalo. Yo no te he Κοιτάζει την οθόνη. ∆εν δείχνει να regalado nada. αναγνωρίζει το νούµερο. Απαντά. ) ) Ναι; JOANA: La cena. ( Κάνει Κάνει µια γκριµάτσα. Κλείνει το τηλέφωνο MARC: Eso no cuenta. Te mereces uno και το αφήνει. ) ) mejor. (Suena (Suena un teléfono móvil.) móvil.) ¡Oh, ΜΑΡΚ: Τι; ΓΙΟΑΝΑ: Έκαναν λάθος. ( Παύση.) Παύση.) ∆εν σου no! ¡Es tu teléfono! JOANA: Espera... (Coge (Coge el móvil. Mira la φαίνεται σαν όνειρο; ΜΑΡΚ: Επιστρέφω αµέσως. ( Σηκώνεται, Σηκώνεται, pantallita. No parece reconocer el γυµνός. Κάνει µερικά βήµατα. Σταµατάει. (Hace una Γυρίζει. Την κοιτάζει. Χαµογελάει. ) número. Contesta.) Contesta.) ¿Sí? (Hace ) Στην mueca. Cuelga. Deja el teléfono.) teléfono.) Τοσκάνη. Μαζί σου. ( Βγαίνει. Βγαίνει. ) ) MARC: ¿Qué? JOANA: Se han equivocado. (Pausa. (Pausa.)) ¿No te ∆εύτερη σκηνή
hace ilusión? MARC: Ahora vuelvo. (Se (Se levanta, desnudo. Camina unos pasos. Se detiene. Se gira. La mira. Sonríe.) Sonríe.) A la Toscana. Contigo.
Μπάνιο. Ο Μαρκ κάνει ντους Η πόρτα είναι ανοιχτή. Υπάρχει ένα παράθυρο. Ακούµε την Γιοάνα αλλά δεν τη βλέπουµε.
(Sale.) Sale.) Escena 2
Cuarto de baño. Marc se ducha. La puerta está abierta. Hay una ventana. A Joana la oímos pero no la vemos. MARC: ¿Sabes si lo siguen llevando los mismos dueños? (Pausa. (Pausa.)) Eh, ¡¿me oyes?! OANA (off (off ): ): Sí, sí. ¿Qué?
ΜΑΡΚ: Ξέρεις αν το έχουν πάντα οι ίδιοι ιδιοκτήτες; ( Παύση.) Παύση.) Μ’ ακούς; ΓΙΟΑΝΑ ( εκτός εκτός σκηνής ): Ναι, ναι. Τι; ΜΑΡΚ: Αν το έχουν ακόµη οι ίδιοι ιδιοκτήτες. ιδιοκτήτ ες. Το ξενοδοχείο στην Τοσκάνη. ΓΙΟΑΝΑ ( εκτός εκτός σκηνής ): Α! Ναι, ναι. Μίλησα µε τη γυναίκα όταν έκανα την κράτηση. Συµπαθητική όπως πάντα. Μας θυµόταν µια χαρά. ΜΑΡΚ: Α, ναι; ΓΙΟΑΝΑ ( εκτός εκτός σκηνής ): Έχουν κρεµάσει τον πίνακά σου στον προθάλαµο. Εκείνον που ζωγράφισες τη δεύτερη φορά που πήγαµε, δεν το θυµάσαι;
MARC: Si lo llevan todavía los mismos dueños. El hotel de la Toscana. JOANA (off ): ¡Ah! Sí, sí. Hablé con la mujer al hacer la reserva. Tan simpática como siempre.
Se
acordaba
mucho
de
nosotros. MARC: ¿Ah, sí? JOANA (off ): Colgaron tu cuadro en el vestíbulo. El que pintaste allí la segunda vez que fuimos, ¿no te acuerdas? MARC: De la pintura sí. De que la tenían en el vestíbulo, no. JOANA (off ): Al cabo de un año volvimos a ir y te encantó verla allí enmarcada en la entrada del hotel, ¿no te acuerdas? MARC: Sí, sí. JOANA (off ): Y dijiste que el marco que le habían puesto sin consultarte era de un gusto exquisito. Que se notaba que entendían la pintura. MARC: Ah, sí. Sí, sí. JOANA (off ): Está tan orgullosa de tener un cuadro tuyo. Se ve que hace un par de años alguien lo quiso comprar y les hicieron una oferta buenísima. Pero no lo vendieron ni lo piensan vender. ¿Cómo no van a acordarse de ti? Nos ha reservado la mejor habitación. MARC: ¿La suite de la viga de madera? JOANA (off ): La de la terraza. MARC: Perfecto. JOANA (off ): Oh. Aquellas puestas de sol. ¿Te acuerdas? MARC: ¿Cómo no? (Pausa.) Enseguida estoy ahí, ¿eh? JOANA (off ): ¡No tardes mucho, que me estoy durmiendo! MARC: ¡Ya voy! (Sale de la ducha. Coge una toalla.) ¡Joana!... ¿cómo se llamaba esa mujer, que no me acuerdo? (Pausa. Ella
ΜΑΡΚ: Τον πίνακα, ναι. Ότι τον είχαν στον προθάλαµο, όχι. ΓΙΟΑΝΑ ( εκτός σκηνής ): Μετά από ένα χρόνο ξαναπήγαµε και ενθουσιάστηκες που τον είδες εκεί, κορνιζαρισµένο στην είσοδο του ξενοδοχείου, δεν το θυµάσαι; ΜΑΡΚ: Ναι, ναι. ΓΙΟΑΝΑ ( εκτός σκηνής ): Και είπες ότι η κορνίζα που του είχαν βάλει χωρίς να σε ρωτήσουν ήταν εξαιρετικά καλόγουστη. Πως έδειχνε ότι καταλαβαίνουν από ζωγραφική. ΜΑΡΚ: Α, ναι. Ναι, ναι. ΓΙΟΑΝΑ ( εκτός σκηνής ): Και ήταν τόσο περήφανη που είχε ένα δικό σου πίνακα. Πριν από δυο χρόνια µάλιστα κάποιος θέλησε να τον αγοράσει και τους έκανε µια εξαιρετική προσφορά. Αλλά δεν τον πούλησαν, ούτε σκέφτονται να τον πουλήσουν. Πώς να µη σε θυµούνται λοιπόν; Μας κράτησαν το καλύτερο δωµάτιο. ΜΑΡΚ: Τη σουίτα κάτω από τη σκεπή; ΓΙΟΑΝΑ ( εκτός σκηνής ): Αυτή µε τη βεράντα. ΜΑΡΚ: Τέλεια. ΓΙΟΑΝΑ ( εκτός σκηνής ): Αχ. Εκείνα τα ηλιοβασιλέµατα. Θυµάσαι; ΜΑΡΚ: Πώς δεν θυµάµαι! ( Παύση. ) Έρχοµαι αµέσως, εντάξει; ΓΙΟΑΝΑ ( εκτός σκηνής ): Μην αργήσεις πολύ, νυστάζω. ΜΑΡΚ: Έρχοµαι, τώρα. ( Βγαίνει από το ντους. Παίρνει µια πετσέτα. ) Γιοάνα!... Πώς λεγόταν εκείνη η γυναίκα; ∆εν θυµάµαι... ( Παύση. Εκείνη δεν απαντά. ) Γκαµπριέλλα; ( Παύση.) Γκρατσιέλλα; ( Παύση. ) Πώς τη λένε; ( Τελειώνει το σκούπισµα. Κοιτάζει προς την πόρτα. ) Έλα; Μ’ ακούς; Πώς λέγεται η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου; ( Παύση. Εκείνη δεν απαντά. ) Γιοάνα! Κοιµήθηκες; Έλα; ( Παύση. ) Μάλιστα. ( Παύση. ) Γκαµπριέλλα ή Γκρατσιέλλα άραγε;! Οέο! ( Ειρωνικά.) Είναι κανείς εδώ;!! ( Χαµηλόφωνα. ) Πάντα το ίδιο. Τον τελευταίο καιρό, οι µέρες µου είναι φρικτές, κι εσύ, εσύ κοιµάσαι όπου βρεθείς είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, κυρίως όταν είσαι µαζί µου. ( Παύση. ) Γιοάνα! ( Φοράει µια ρόµπα. ) Γιοάνα, γιατί δεν
(Pausa.) απαντάς; ( Η σιωπή της Γιοάνα αρχίζει να τον ¿Grazziella? (Pausa.) ¡¿Cómo se ανησυχεί .). Γιοάνα;... ( Σιωπή. Ένταση. ) llama?! ( Acaba de secarse. Mira a la puerta.) ¡¿Eh?! ¿Me oyes? ¡¿Qué cómo Ο Μαρκ µένει εντελώς ακίνητος. Κοιτάζει προς την πόρτα και ριγά. Η αναπνοή του se llama la dueña del hotel?! (Pausa. αρχίζει να επιταχύνεται. Έχει το βλέµµα του Ella no responde.) ¡Joana! ¡¿Te has καρφωµένο στην ανοιχτή πόρτα του µπάνιου. dormido?! ¡Eh! (Pausa.) Vaya. (Pausa.) Η σιωπή της Γιοάνα, τώρα, τον παραξενεύει. ¡¿Era Gabriella o Grazziella?! ¡Eh-oh! Ένας εκκωφαντικός θόρυβος σπάει ξαφνικά (Irónico.) ¡¡¿Hay alguien ahí?!! (En voz τη σιωπή. Είναι το τηλέφωνο της Γιοάνα, που baja.) Siempre igual. Últimamente, tengo χτυπάει δυνατά. Η µελωδία του τηλεφώνου unos días horribles, sí, pero tú te δεν σταµατά. Η Γιοάνα δεν απαντάει. Ο Μαρκ αρχίζει να τροµάζει. duermes en cualquier rincón las no
contesta.)
¿Gabriella?
veinticuatro horas del día, sobre todo si
ΜΑΡΚ: Γιοάνα, πάλι το τηλέφωνο! ( Παύση. ) estás conmigo. (Pausa.) ¡Joana! (Se ∆εν απαντάς; ∆εν έχω τελειώσει ακόµη, δεν pone una bata.) Joana, ¡¿por qué no µπορώ... ( Παύση. ) Γιοάνα, σήκωσε το contestas?! (El silencio de Joana τηλέφωνο! ( Παύση. ) Σήκωσε το τηλέφωνο, σε empieza a alarmarle.) ¿Joana?... παρακαλώ! ( Παύση. ) Γιοάνα! ( Το τηλέφωνο σταµατάει να χτυπά.) Γιοάνα, τι συµβαίνει; (Silencio. Tensión.) Marc se queda muy quieto. Mira hacia la puerta y se estremece. Su respiración empieza a acelerarse. Tiene la mirada fija en la puerta abierta del cuarto de baño. El mutismo de Joana, ahora, le extraña. Un ruido ensordecedor rasga súbitamente el silencio. Es el teléfono de Joana, que suena estridente. La melodía del teléfono no se detiene. Joana no lo coge. Marc empieza a asustarse.
Βγαίνει από το µπάνιο. Τον ακούµε να φωνάζει τη Γιοάνα. ΜΑΡΚ: Μα που έχεις πάει; ( Παύση. ) Γιοάνα! Τι σόι αστείο είναι αυτό; Γιοάνα, πού είσαι; ∆εν ντύθηκες καθόλου; Γιοάνα, Γιοάνα, πού είσαι; Ο Μαρκ µπαίνει στο µπάνιο, απελπισµένος. Κοιτάζεται στον καθρέφτη. Ασθµαίνει και το βλέµµα του είναι σαν χαµένο. Φέρνει τα χέρια του στο κεφάλι του. ΜΑΡΚ: Έφυγες; ( Παύση. ) ∆εν είναι δυνατόν. ( Παύση. ) Όχι. ( Παύση.) Τι συµβαίνει; ( Παύση. Νιώθει έναν πόνο στο στήθος. Μοιάζει µε κρίση πανικού. ) Χρειάζοµαι βοήθεια. ( Παύση. ) Βοήθεια. Σας παρακαλώ.
MARC: ¡Joana, otra vez el teléfono! (Pausa.) Ο Μαρκ κλείνει τα µάτια και αναπνέει βαθιά. ¿No lo coges? No he acabado todavía, Προσπαθεί να χαλαρώσει. Ανοίγει τα µάτια. no puedo... (Pausa.) ¡Joana, coge el Μια σκιά µοιάζει να κινείται πίσω από το teléfono! (Pausa.) ¡Coge el teléfono, por παράθυρο. Ο Μαρκ γυρίζει µε µεγάλη favor! (Pausa.) ¡Joana! (El teléfono deja ταχύτητα προς το παράθυρο. ∆εν συµβαίνει τίποτα, αλλά εκείνος έχει την αίσθηση ότι κάτι
de sonar.) Joana, ¡¿qué pasa?! Sale del cuarto de baño. Oímos su voz, llamando a Joana. MARC (off ): Pero... ¿dónte te has metido? ¡Joana!
¿Es
una
broma?
Joana,
¿adónde has ido? ¿No te has puesto nada de ropa? ¡Joana, Joana, ¿dónde estás?! Marc entra en el baño, desesperado. Se mira al espejo. Está jadeando y tiene la mirada extraviada. Se lleva las manos a la cabeza. MARC: ¿Te has ido? (Pausa.) No es posible. (Pausa.)
No.
(Pausa.)
¿Qué
está
pasando? (Pausa. Nota un dolor en el
τροµερό πρόκειται να συµβεί. Πράγµατι, ακούγεται ένας δυνατός πυροβολισµός, και µετά µια έκρηξη από σπασµένα γυαλιά και µια λάµψη. Μια σφαίρα µόλις έχει εκτοξευτεί από την άλλη πλευρά του παραθύρου και έχει καταλήξει στο µέτωπο του Μαρκ, ανάµεσα στα φρύδια. Εκείνος πέφτει στο έδαφος, κεραυνοβοληµένος. Σιωπή. Από το κεφάλι του Μαρκ αρχίζει να αναβλύζει αίµα, πολύ αίµα. Μια σκιά πλησιάζει, από την ανοιχτή πόρτα. Η σιλουέτα κάποιου που είναι έτοιµος να µπει στο µπάνιο. Και µπαίνει... Είναι η Γιοάνα. Φοράει ρόµπα. Βλέπει το σώµα του Μαρκ στο πάτωµα. Μένει ακίνητη δίπλα του. Πολύ ακίνητη. ΓΙΟΑΝΑ: Τι κάνεις εκεί; Σήκω, ανόητε. ( Σιωπή. Βλέπει το αίµα. ) Τι σου συµβαίνει;
pecho. Parece un ataque de pánico.) Ο Μαρκ κινείται. Σηκώνεται. Έχει µια τρύπα Necesito ayuda. (Pausa.) Ayuda. Por στη µέση του µετώπου και όλο του το πρόσωπο γεµάτο αίµατα. Η Γιοάνα ούτε που favor. ταράζεται. Τον κοιτάζει, ψυχρά. Marc cierra los ojos y respira. Intenta relajarse. ΜΑΡΚ: Κάποιος µε πυροβόλησε στο µέτωπο. Abre los ojos. Una ( Παύση. ) Είµαι νεκρός. ( Παύση. ) Κάποιος µε sombra parece moverse σκότωσε. ( Παύση. ) Αλλά... ποιος; ( Παύση. ) detrás de la ventana. Εσύ ξέρεις; ( Παύση. ) Ποιος µπορεί να ήθελε Marc se gira, να µε σκοτώσει... εµένα; rápidamente, hacia la ΓΙΟΑΝΑ: Ποιος µπορεί να ήθελε να σε ventana. No ocurre nada, σκοτώσει... εσένα, Μαρκ; ( Παύση. ) Πολλοί. pero él tiene la sensación ( Παύση. ) Πολλοί. de que algo horrible está a punto de suceder. En efecto, se oye un fuerte disparo, seguido de un estallido de cristales rotos y un fogonazo. Una bala de arma de fuego acaba de ser disparada desde el otro lado de la ventana y ha ido a
Η Γιοάνα βγαίνει από το µπάνιο. Ο Μαρκ αρχίζει να κλαίει. Ξανακοιτάζεται στον καθρέφτη. Τον ενοχλεί ο ίδιος του ο εαυτός. Φέρνει το χέρι του στο πρόσωπό του, βάζει το δάχτυλο µέσα στην τρύπα και εξερευνά το εσωτερικό της. Αρχίζει να αδειάζει το κεφάλι του, που πέφτει σε κοµµάτια µέσα στον νιπτήρα. Σκοτάδι.
impactar en la frente de Marc, entre ceja y ceja. Él cae al suelo, fulminado. Silencio. De la cabeza de Marc empieza a brotar sangre, abundantemente. Una sombra se acerca, desde la puerta abierta. La silueta de alguien que va a entrar en el cuarto de baño. Y entra... Es Joana, en bata. Ve el cuerpo de Marc en el suelo. Se queda quieta junto a él. Muy quieta. JOANA: ¿Qué haces ahí? Levántate, imbécil. (Silencio. Ve la sangre.) ¿Qué te pasa? Marc se mueve. Se levanta. Tiene un agujero en mitad de la frente y toda la cara llena de sangre. Joana ni se inmuta. Lo mira, fríamente. MARC: Alguien me ha disparado en la frente. (Pausa.) Estoy muerto. (Pausa.) Alguien me ha matado. (Pausa.) Pero... ¿quién? (Pausa.) ¿Lo sabes tú? (Pausa.) ¿Quién puede querer matarme... a mí? JOANA: ¿Quién puede querer matarte... a ti, Marc? (Pausa.) Mucha gente. (Pausa.) Mucha. Joana sale del cuarto de baño. Marc se echa a llorar. Vuelve a mirarse en el espejo. Se enoja consigo mismo. Se lleva una mano a la frente, introduce el dedo índice
Τρίτη σκηνή
Ένα µπαρ. Ποτά. Ο Μαρκ κουβεντιάζει µε το φίλο του τον Γιαούµα. ΓΙΑΟΥΜΑ: Λοιπόν, πώς πήγε η Τοσκάνη; ΜΑΡΚ: Ήταν... δεν ξέρω. Είχε περάσει τόσος καιρός από την τελευταία φορά... Εσύ δεν πιστεύεις στην απόλυτη ευτυχία, αλλά... ΓΙΑΟΥΜΑ: Ήταν η απόλυτη ευτυχία. ΜΑΡΚ: Ντρέποµαι που το αναγνωρίζω... αλλά... ναι. ΓΙΑΟΥΜΑ: Ωραία λοιπόν. Συγχαρητήρια. ΜΑΡΚ: ∆εν µπορείς να το φανταστείς. Πάει κάµποσος καιρός που… Τι να σου πω, τα ξέρεις. Και µε την Γιοάνα... ∆ουλεύει τόσο πολύ τελευταία... Κι από πάνω, τα αφεντικά της ποτέ δεν είναι αρκετά ευχαριστηµένα µαζί της, κάθε µέρα αναλαµβάνει και περισσότερες αρµοδιότητες και... Ίσα ίσα βλεπόµαστε πέντε λεπτά την ηµέρα... Εδώ και πολύ καιρό δεν είχαµε πάει µια εκδροµή οι δυο µας και... Επιτέλους. Και στην Τοσκάνη... Ένα από τα ωραιότερα µέρη στον… στον κόσµο. ΓΙΑΟΥΜΑ: Στον δικό µας, τον δυτικό κόσµο, για να είµαστε πιο ακριβείς. Τι µπορεί να ξέρεις εσύ για τον κόσµο όταν δεν έχεις πάει ποτέ στην Ασία ή στην Αφρική; ΜΑΡΚ: Πώς δεν έχω πάει; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ναι, βέβαια, µια δυο βδοµάδες σε κάθε ήπειρο, στη φάση του πλούσιου τουρίστα. ΜΑΡΚ: Τι λες; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ότι γνωριζόµαστε καλά πια, φίλε... Ότι εσύ µονάχος σου λέρωσες τα χέρια σου µε τις ζωγραφικούλες σου... ΜΑΡΚ: ∆εν έχει όλος ο κόσµος την τύχη να γίνει αρχαιολόγος... ΓΙΑΟΥΜΑ: ∆εν είναι απαραίτητο να είσαι αρχαιολόγος για να µη λερώνεις τα χέρια σου µε τον πόνο του κόσµου. ΜΑΡΚ: Λες ό,τι µαλακία σου κατέβει... ΓΙΑΟΥΜΑ: Κι εσύ; Λες πως έχεις κατακτήσει την απόλυτη ευτυχία στον κόσµο στον οποίο ζούµε, κι αυτό είναι προσβολή για τους περισσότερους ανθρώπους... Στην Ασία, στην
en el orificio y hurga en su interior. Empieza a vaciarse el cerebro, que va cayendo a pedazos sobre el lavabo. Oscuro. Escena 3
Un bar. Copas. Marc, conversando con su amigo Jaume. JAUME: ¿Qué tal la Toscana? MARC: Fue... no sé. Hacía tanto tiempo desde la última vez... Tú no crees en la felicidad absoluta, pero... JAUME: Fue la felicidad absoluta. MARC: Da... vergüenza reconocerlo... pero... sí. JAUME: Pues nada. Felicidades. MARC: No te lo puedes imaginar. Llevaba un tiempo bastante... Qué te voy a decir, ya sabes. Y con Joana... Trabaja tanto últimamente... Además, como sus jefes están tan contentos con ella, cada día tiene más responsabilidades y... Apenas nos vemos cinco minutos al día... Hacía mucho que no íbamos de viaje los dos solos, y... En fin. Y a la Toscana... Uno de los mejores lugares de... del mundo. JAUME: De nuestro mundo occidental , para ser más precisos. ¿Qué sabrás tú del mundo si no has estado nunca en Asia ni en África? MARC: ¿Cómo que no? JAUME: Sí, claro, un par de semanitas en cada continente, en plan turista rico. MARC: ¿Qué dices? JAUME: Que ya nos conocemos, chaval... Que tú sólo te has ensuciado las manos con tus pinturitas...
Αφρική και σε τόσα άλλα µέρη, όπου, εκτός από τα ξενοδοχεία τεσσάρων και πέντε αστέρων, ακόµα και η σχετική ευτυχία είναι αδύνατη. ΜΑΡΚ: Γιατί µιλάς έτσι; ΓΙΑΟΥΜΑ: Άσ’ το, άσ’ το... Πού είχαµε µείνει; Α, ναι, πολύ πιο κοντά. Στην Τοσκάνη. Λοιπόν, πώς πήγανε τα πράγµατα; ΜΑΡΚ: Είσαι... Μπα, άσ’ το. Ήταν καλύτερο απ’ ό,τι καλύτερο µπορείς να φανταστείς, εκεί, µια δυο ώρες πριν πάµε στο αεροδρόµιο, για να επιστρέψουµε, σκέφτηκα (εκείνης δεν της είπα τίποτα, θα το είχε παρεξηγήσει): «τώρα θα πέθαινα. Θα πέθαινα τώρα, εδώ, και θα τέλειωναν τα προβλήµατα». Μακάρι όλα να µπορούσαν να τελειώσουν την καλύτερη στιγµή της ζωής σου ε; ∆εν θα ήταν το καλύτερο να τελειώναµε πάντα έτσι; ΓΙΑΟΥΜΑ: Με χάππυ έντ; ΜΑΡΚ: Τι σε τροµάζει πιο πολύ; ( Παύση.) Να ξέρεις ότι όλα τελειώνουν ή να µην ξέρεις πώς θα τελειώσουν; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ναι... ( Παύση.) Θα προτιµούσα να µην το κουβεντιάσω αυτό. ΜΑΡΚ: Τι σου συµβαίνει; ΓΙΑΟΥΜΑ: Τίποτα. ( Παύση. ) ∆εν µου αρέσει να µιλάω γι’ αυτά τα πράγµατα, το ξέρεις. ( Παύση. ) Έλα, πες µου τώρα για την Τοσκάνη. Τι κρασιά ήπιατε; Το τοπίο είναι πάντα τόσο ωραίο; Το φθινόπωρο είναι µια έκρηξη χρωµάτων, έτσι; Σας έκανε καλό καιρό; Και η Γιοάνα; Πέρασε καλά; Ζωγράφισες; ΜΑΡΚ: Εµένα µε τροµάζουν και τα δύο. Και να ξέρω και να µην ξέρω. ( Παύση. ) Το καλύτερο Κιάντι. Ένα τοπίο ονειρικό, κάτι ηλιοβασιλέµατα αλησµόνητα. Έβρεξε λίγο και είχε ήλιο κάθε µέρα. Η Γιοάνα ήταν ενθουσιασµένη µε τη ζωή και ήµασταν αχώριστοι εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Πέρασε τέλεια κι εγώ το ίδιο. Και σχεδόν δεν βρήκα χρόνο για να ζωγραφίσω. Ίσα ίσα κάποιο σκίτσο. Αλλά µε καταλαβαίνεις. Και... αυτά. ( Παύση. ) Είσαι υποχόνδριος, Γιαούµα. ΓΙΑΟΥΜΑ: Συγγνώµη, σου έκοψα τον ειρµό.
MARC: No todo el mundo tiene la suerte de ∆εν µπορώ να κάνω αλλιώς. Θέλεις ν’ ser arqueólogo... ακούσεις τη γνώµη µου;: ο θάνατος και ο JAUME: No es necesario ser arqueólgo para πόνος είναι δυο πράγµατα αδιαχώριστα. Σαν ensuciarse las manos con el dolor del τις δυο όψεις ενός νοµίσµατος. ∆εν υπάρχει θάνατος χωρίς πόνο, δικό σου ή ξένο. Και, mundo. αντιστρόφως, δεν υπάρχει πραγµατικός MARC: Dices cada tontería... πόνος χωρίς την απειλή του θανάτου. JAUME: ¿Y tú qué? Decir que has alcanzado Εποµένως δεν έχει νόηµα να µε ρωτάς τι µε la felicidad absoluta en el mundo en que τροµάζει περισσότερο, το ένα ή το άλλο, γιατί vivimos es un insulto para el común de είναι ένα και το αυτό. Και, συγχώρα µε, αλλά los mortales... De Asia, de África y de το να λες ότι θέλεις να πεθάνεις σε µια στιγµή algún lugar más, donde, más allá de los απόλυτης ευτυχίας µου φαίνεται µια σκέτη µαλακία. hoteles de cuatro y cinco estrellas, hasta ΜΑΡΚ: Το ίδιο µου κάνει. Σκέφτηκα ότι ήθελα la felicidad relativa es imposible. να πεθάνω. MARC: ¿Por qué hablas así? ΓΙΑΟΥΜΑ: «Σκέφτηκα ότι ήθελα να πεθάνω». JAUME: Por nada, por nada... ¿Dónde Αλλά τώρα είσαι εδώ. estábamos? Ah, sí, mucho más cerca de ΜΑΡΚ: ∆υστυχώς. aquí. En la Toscana. Va, ¿cómo fue la ΓΙΑΟΥΜΑ: Και γιατί δεν σκοτώθηκες; ΜΑΡΚ: Κι αν το είχα κάνει; ( Παύση. ) ∆εν µε cosa? θεωρείς ικανό, έτσι; MARC: Eres... Bah, da igual. Fue mejor que ΓΙΑΟΥΜΑ: Όχι. ( Παύση. ) Ούτε να το κάνεις, lo mejor que puedas imaginarte. El ούτε να το σκεφτείς ούτε να το πεις. último día, allí, un par de horas antes de ΜΑΡΚ: Κοίτα, όσο για να το σκεφτώ, το ir al aeropuerto, de regreso, pensé (a σκέφτηκα. Στην Τοσκάνη, µόλις πριν από µια ella no se lo dije, lo habría βδοµάδα. Όσο για να το πω, επίσης. Μόλις το malinterpretado): “ahora me moriría. Me είπα τώρα, σε σένα. Το µόνο που µου λείπει είναι να το κάνω. moriría ahora, aquí, y se acabaron los ΓΙΑΟΥΜΑ: Κοίτα, Μαρκ, µήπως σου συνέβη problemas”. Si todo pudiera acabar en el κάτι εκεί; mejor momento de tu vida, ¿eh? ¿No ΜΑΡΚ: Το µόνο που µου λείπει είναι να το sería lo mejor acabar siempre así? κάνω. ΓΙΑΟΥΜΑ: Ωχ, όχι! JAUME: ¿Con final feliz? MARC: ¿Qué te da más miedo? (Pausa.) ΜΑΡΚ: Και δεν είναι αυτό το δίληµµα. ¿Saber que todo se acaba o no saber ΓΙΑΟΥΜΑ: Α, όχι; Και τότε ποιο είναι το δίληµµα; cómo se acabará? ΜΑΡΚ: Το δίληµµα είναι... «Υπάρχει άραγε JAUME: Pues... (Pausa.) Preferíría no hablar δίληµµα;» Γιατί, αν το καλοσκεφτούµε... δεν de ello. νοµίζεις πως πάντα η ζωή είναι πιο δυνατή MARC: ¿Qué te pasa? απ’ αυτό το «κουβάρι» θανάτου και πόνου; JAUME: Nada. (Pausa.) No me gusta hablar ΓΙΑΟΥΜΑ: ∆εν καταλαβαίνω τι θες να πεις... de estas cosas, ya lo sabes. (Pausa.) ΜΑΡΚ: Όλοι έχουµε δει αρρώστους στο Va, cuéntame cosas de la Toscana. τελικό στάδιο. Εσύ περισσότερους από µένα, σίγουρα. Κάποιοι χάνουν τη συνείδησή τους ¿Qué vinos tomasteis? ¿Sigue tan περισσότερο από άλλους. Αλλά όλοι έχουν bonito el paisaje? En otoño es un αποδεχτεί το τι. Και ζητάνε µόνο το πώς να
estallido de colores, ¿no? ¿Tuvisteis buen tiempo? ¿Y Joana? ¿Se lo pasó bien? ¿Pintaste? MARC: A mí me dan miedo las dos cosas. Saber y no saber. (Pausa.) El mejor Chianti. Un paisaje de ensueño, unas puestas de sol para recordar toda la vida. Llovió poco y salió el sol cada día. Joana estaba encantada de la vida y no nos separamos las veinticuatro horas del día. Ella se lo pasó de muerte y yo también. Y no tuve apenas tiempo para pintar. Sólo algún esbozo. O sea que ya me entiendes. Y eso es todo. (Pausa.) Eres un hipocondríaco, Jaume. JAUME: Perdona, te he cortado el rollo. No lo puedo evitar. ¿Quieres saber lo que pienso?: la muerte y el dolor son cosas indisolubles. Como las dos caras de una moneda. No hay muerte sin dolor, propio o ajeno. E, inversamente, no hay dolor auténtico sin la amenaza de la muerte tras él. Por lo tanto es absurdo que te preguntes qué da más miedo, si una cosa o la otra, porque son la misma. Y, perdona, pero decir que quieres morirte en un momento de felicidad extrema me parece una auténtica gilipollez. MARC: Me da igual. Pensé que me quería morir. JAUME: “Pensé que me quería morir”. Pero ahora estás aquí. MARC: Por desgracia. JAUME: Pues haberte matado. MARC: ¿Y si lo hubiera hecho? (Pausa.) No me crees capaz, ¿verdad? JAUME: No. (Pausa.) Ni de hacerlo, ni de pensarlo, ni de decirlo. MARC: Pues... pensarlo, lo pensé. En la Toscana, hace apenas una semana.
είναι όσο το δυνατόν λιγότερο βίαιο. Και στις περισσότερες περιπτώσεις, όσο πιο αργά γίνεται. Για να µιλήσουν γι’ αυτό που πραγµατικά αισθάνονται, χρησιµοποιούν µεταφορές: «δώσε µου µια γουλίτσα νερό, σε παρακαλώ» σηµαίνει «µη φεύγεις ακόµα, µείνε λίγο ακόµα µαζί µου, µου αρέσει η συντροφιά σου και βόηθα µε περάσω το αναπόφευκτο µε ηρεµία και γαλήνη, και πρέπει να το κάνεις γιατί σε λίγες µέρες θα πάψεις να µε βλέπεις και να µε αγγίζεις». Κι εσύ παίρνεις το πλαστικό ποτηράκι και κοιτάζεις τον ετοιµοθάνατο στα µάτια και τον βοηθάς να πιει αυτές τις δυο τρεις γουλιές νερό ενώ διαβάζεις στο βλέµµα του αυτά τα λόγια που τα χείλη του δεν τόλµησαν να προφέρουν, και µένεις µαζί του µερικά λεπτά ακόµη, και ακριβώς τη στιγµή που αποχαιρετάς αυτόν που βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου, σου λέει: «σ’ αγαπώ πολύ», και τότε συνειδητοποιείς πως δεν σου το έχει πει ποτέ πριν, και µάλιστα τόσο απλά, τόσο κατηγορηµατικά. Το «σ’ αγαπώ» που λέει ένας ετοιµοθάνατος είναι η πιο παράλογη και διεστραµµένη µεταφορά. «Σ’ αγαπώ» σηµαίνει «δεν θέλω να πεθάνω». Και τίποτ’ άλλο. Ούτε σ’ αγαπάει ούτε τίποτα. Το µόνο που χρειάζεται είναι να ξέρει ότι δεν θα τον ξεχάσεις. Θέλει όταν θα βγεις απ’ το δωµάτιό του, να πάρεις ένα κοµµάτι από κείνον µέσα στο µυαλό σου. Κι εσύ το παίρνεις. Γιατί ακόµα και χρόνια µετά, πάντα θα υπάρχει στο µυαλό σου η εικόνα των µατιών του τη στιγµή που καρφώθηκαν στα δικά σου ενώ ρουφούσε απολαυστικά τέσσερις γουλίτσες νερό από ένα πλαστικό ποτήρι. Κι αυτό το βλέµµα δεν θα το ξεχάσεις ποτέ. Όταν ψάχνεις µέσα στο µυαλό σου, τα µόρια που συνθέτουν αυτή την εικόνα ενώνονται κι εκείνο το πρόσωπο, ξαφνικά, ξαναζωντανεύει. ( Παύση. ) Τουλάχιστον, το βλέµµα του παραµένει ζωντανό µες στο µυαλό σου. ( Παύση. ) Γι’ αυτό δεν υπάρχει δίληµµα. Η ζωή κερδίζει πάντα. ΓΙΑΟΥΜΑ: Προς το παρόν. ΜΑΡΚ: Κερδίζει πάντα.
Decirlo, también. Te lo acabo de decir ΓΙΑΟΥΜΑ: Μέχρι να τελειώσει. ahora, a ti. Sólo me falta hacerlo. ΜΑΡΚ: Μα δεν τελειώνει ποτέ. ΓΙΑΟΥΜΑ: Αργά ή γρήγορα θα τελειώσει. JAUME: Oye, Marc, ¿te pasó algo, allí? ΜΑΡΚ: Έχουµε πολύ καιρό ακόµη. MARC: Sólo me falta hacerlo. ΓΙΑΟΥΜΑ: Και λοιπόν; Θα τελειώσει. Πάντως, JAUME: ¡...O no! αν µια µέρα πεθαίνω, εσύ και η Γιοάνα να µου MARC: Y ese no es el dilema. απαγορέψετε να σας πω ότι σας αγαπώ. JAUME: ¿Ah, no? Entonces, ¿cuál es el ( Παύση. ) Και τώρα, λεπτοµέρειες. dilema? ΜΑΡΚ: Ε; MARC: El dilema es... “¿Hay dilema o no?” ΓΙΑΟΥΜΑ: Απ’ την Τοσκάνη, ηλίθιε. Porque, pensándolo bien... ¿no crees ΜΑΡΚ: ∆εν έχω σκοπό να σου τα πω όλα… que siempre es más fuerte la vida que εντάξει; ΓΙΑΟΥΜΑ: Γιατί όχι; Έλα! Η Γιοάνα κι εσύ… ese... “conglomerado” de muerte y λοιπόν; Ήταν… έντονο; dolor? JAUME: No sé qué quieres decir...
Ο Μαρκ χαµογελά και συγκατανεύει. Ο MARC: Todos hemos visto enfermos Γιαούµα κουνάει το κεφάλι σαν να λέει terminales. Tú más que yo, «υπάρχουν τυχεροί άνθρωποι». Μετά, seguramente. Algunos pierden más la κοιτάζει το ρολόι του και αλλάζει έκφραση. conciencia que otros. Pero todos ellos Σοβαρεύει. Ιδρώνει. Βγάζει ένα µαντίλι και σκουπίζει το µέτωπό του. Ο Μαρκ τον tienen asumido el qué. Y sólo piden que παρατηρεί. el cómo sea lo menos violento posible. Y, en la mayoría de los casos, lo más
Τέταρτη σκηνή
tarde posible. Para hablar de lo que sienten realmente, utilizan metáforas: “dame un sorbito de agua, por favor”, significa “no te vayas todavía, quédate un ratito más conmigo, me gusta tu
Ιατρείο. Ο Μαρκ, καθισµένος. Μπαίνουν µια γιατρός και µια νοσοκόµα (η Γιοάνα και η Μάρτα). Η νοσοκόµα κρατάει ένα φάκελο και χαρτιά.
compañía y ayúdame a pasar lo ΓΙΟΑΝΑ: Τώρα η αδελφή θα σας δώσει inevitable con calma y sosiego, y debes κάποια χαρτιά που πρέπει να υπογράψετε. hacerlo porque dentro de pocos días ΜΑΡΚ: Χαρτιά... για ποιο λόγο; dejarás de verme y de tocarme.” Y tú ΓΙΟΑΝΑ: Μια εξουσιοδότηση για τη θεραπεία coges el vasito de plástico y miras al που θα χρειαστεί να ακολουθήσουµε. ΜΑΡΚ: Ποια θεραπεία; moribundo a los ojos y le ayudas a dar ΓΙΟΑΝΑ: Γραφειοκρατία του νοσοκοµείου. dos o tres sorbitos de agua mientras Μας υποχρεώνει ο νόµος. lees en su mirada estas palabras que ΜΑΡΚ: Σε τι σας υποχρεώνει ο νόµος; Και sus labios no se han atrevido a ποιος νόµος...; Μισό λεπτό, τι συµβαίνει; pronunciar, y te quedas con él unos ΓΙΟΑΝΑ: Μόλις σας τα εξήγησα µε κάθε minutos más, y justo en el momento en λεπτοµέρεια. Πρόκειται για µια πειραµατική que te despides del que está a punto de θεραπεία. Υπάρχουν κίνδυνοι. Λίγοι, αλλά υπάρχουν. Εσείς µόλις τη δεχτήκατε. Πρέπει morirse, te dice: “te quiero mucho”, y να υπογράψετε. ∆εν έχετε καταλάβει; Μήπως caes en la cuenta de que no te lo había θέλετε να σας τα ξαναπώ;
dicho jamás, y aún menos con esa ΜΑΡΤΑ: Συγγνώµη, µήπως να σας αφήσω simplicidad, con esa contundencia. El “te µόνους; quiero” que pronuncia un moribundo es ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. la metáfora más absurda y perversa que ΜΑΡΚ: Μα τι συµβαίνει; ΓΙΟΑΝΑ: Αν δεν επιθυµείτε να ακολουθήσετε exista. “Yo te quiero” significa “no quiero τη θεραπεία, δεν υπάρχει πρόβληµα, αλλά morirme”. Y nada más. Ni te quiere ni τότε... nada. Sólo necesita saber que no vas a ΜΑΡΚ: Αλλά, αλλά, πόσο χρόνος ζωής µου olvidarle. Quiere que al salir de la µένει; ( Η γιατρός και η νοσοκόµα habitación, te lleves una parte de él en tu κοιτάζονται.) Λίγος; mente. Y tú te la llevas. Porque incluso ΓΙΟΑΝΑ: Εµείς δεν το αντιµετωπίζουµε µ’ años después, aún perdura en tu cabeza αυτόν τον τρόπο. ∆εδοµένου του µη αναστρέψιµου της ασθένειάς σας, η εξέλιξή la imagen de sus ojos clavándose en los της προχωρά µε όλο και µεγαλύτερη tuyos mientras se delectaba sorbiendo ταχύτητα. Αυτή η θεραπεία... cuatro gotitas de agua en un vaso de ΜΑΡΚ: Μη αναστρέψιµο; Εξέλιξη; Ταχύτητα; plástico. Y esa mirada no la olvidarás Μισό, µισό λεπτό, τι θέλετε να µου πείτε; jamás. Cuando buscas en tu cerebro, las ΜΑΡΤΑ: Ότι πεθαίνετε. ( Παύση. Η γιατρός partículas que forman aquella imagen se την κοιτάζει, αυστηρά. ) Ωχ, συγγνώµη. juntan y aquella persona, de pronto, ΓΙΟΑΝΑ: Σας παρακαλώ! ΜΑΡΚ: Μια στιγµή, µια στιγµή! ( Στη revive. (Pausa.) Por lo menos, su mirada νοσοκόµα. ) Με ενδιαφέρει περισσότερο η sigue viva en tu mente. (Pausa.) Por eso δική σας οπτική γωνία. ( Η γιατρός είναι no hay dilema. La vida siempre gana. έτοιµη να µιλήσει. ) Όχι, όχι, συγγνώµη. Θέλω JAUME: De momento. να µου το πείτε εσείς, µε το δικό σας τρόπο. Τι πρόκειται να µου συµβεί; MARC: Siempre gana. ΜΑΡΤΑ ( κοιτάζει τη γιατρό, που JAUME: Hasta que se acabe. συγκατανεύει ): Αν δεν ακολουθήσετε τη MARC: Es que no se acaba. θεραπεία, όλοι οι όγκοι σας θα αυξηθούν σε JAUME: Tarde o temprano se acabará. µέγεθος µέχρι που να καταρρεύσει MARC: Falta mucho. ολόκληρος ο οργανισµός σας. ( Παύση. ) JAUME: ¿Y qué? Se acabará. Por cierto, si Μέχρι να σκάσει, για να το πω πιο κατανοητά. algún día me muero, tú y Joana ΓΙΟΑΝΑ: Το καταλάβατε τώρα; prohibidme que os diga que os quiero. ΜΑΡΚ: Ναι. ΓΙΟΑΝΑ: Αν ακολουθήσετε τη θεραπεία… (Pausa.) Y ahora, detalles. ΜΑΡΚ: Θα γίνω καλά; MARC: ¿Eh? ΓΙΟΑΝΑ: Αυτό δεν µπορούµε να το ξέρουµε. JAUME: De la Toscana, idiota. Αλλά… MARC: No te los pienso contar todos... ΜΑΡΚ: Θα µεταθέσει τη στιγµή. ¿vale? ΓΙΟΑΝΑ: Εγώ δεν θα το έλεγα έτσι… JAUME: ¿Cómo que no? ¡Va! Joana y tu... ΜΑΡΤΑ: Εγώ θα το έλεγα. ( Παύση. ) Λοιπόν, ας ξεκαθαρίσουµε τα πράγµατα, γιατί δεν την ¿qué? ¿Fue... intenso? αντέχω πια αυτή την ιστορία, σας παρακαλώ! Marc sonríe y asiente. ( Στη γιατρό. ) Αυτός ο δύστυχος άνθρωπος Jaume mueve la cabeza, θέλει να µάθει τι θα του συµβεί µε λόγια απλά, como diciendo “los hay ειλικρινή, χωρίς τεχνικούς όρους, έτσι δεν
con suerte”. Luego, mira su reloj y cambia de expresión. Se queda serio. Suda. Saca un pañuelo y se enjuga la frente. Marc lo observa. Escena 4
Consulta de médico. Marc, sentado. Entran una doctora y una enfermera (Joana y Marta). La enfermera lleva una carpeta y papeles. JOANA: Ahora la enfermera le entregará unos papeles que tiene que firmar. MARC: ¿Unos papeles... para qué? JOANA: La autorización para el tratamiento que deberá seguir. MARC: ¿Qué tratamiento? JOANA: Trámites hospitalarios. La ley nos obliga a ello. MARC: ¿La ley les obliga a qué? ¿Y qué ley...? Oiga, ¿qué ocurre? JOANA: Se lo acabo de explicar con todo detalle. Es un tratamiento experimental. Hay riesgos. Pocos, pero hay. Usted acaba de aceptarlo. Tiene que firmar. ¿No lo ha entendido? ¿Prefiere que vuelva a contárselo? MARTA: Perdón, ¿les dejo solos? JOANA: No. MARC: Pero, ¿qué está pasando?
είναι; ( Ο Μαρκ συγκατανεύει, ανήσυχος. ) Θέλει να µάθει την αλήθεια. Την αλήθεια! Φτάνει πια, δεν µπορούµε να µπερδεύουµε τον κόσµο µε τόσες ανοησίες! Ακούστε µε καλά, κύριέ µου: θα έχετε ένα φρικτό θάνατο, είτε µε τη θεραπεία είτε χωρίς αυτή. Επειδή η θεραπεία είναι πολύ ισχυρή, για να το πούµε έτσι, µπορεί και να υποφέρετε ακόµη περισσότερο απ’ ό,τι αν δεν την επιλέξετε. Θα ζήσετε βέβαια περισσότερες µέρες. Κάνα δυο µήνες, µπορεί και τρεις. Τέσσερις, έστω. Ή, το πολύ πολύ, έξι, µε λίγη τύχη. Αλλά θα διαλυθείτε τόσο πολύ αυτούς τους δύο, τους τέσσερις, τους έξι µήνες, το τέλος σας θα είναι τόσο, µα τόσο φρικτό και οδυνηρό, µε εµετούς, ναυτίες, ηµικρανίες, εξάντληση, θα παίρνετε παυσίπονα κάθε δυο ώρες… που δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο, ειλικρινά. Και επιπλέον, υπάρχουν και τα νεύρα των οικείων σας… στην τσίτα όλο αυτό το διάστηµα. Αργός θάνατος για σας και αργός θάνατος για εκείνους. Μην είστε εγωιστής, λοιπόν! Ξέρω βέβαια πως σε µια τόσο κρίσιµη στιγµή σαν κι αυτήν δεν µπορεί κανείς να νοιαστεί για τους άλλους και σκέφτεται µόνο τη δική του πολύτιµη ζωούλα, λες και η δική του ζωή αξίζει περισσότερο από τη ζωή εκατοµµυρίων ανθρώπων που πεθαίνουν µε πολύ χειρότερο τρόπο από εσάς σ’ ολόκληρο τον κόσµο· ξέρω πολύ καλά πως δεν είναι η ώρα για τέτοιες κουβέντες και πως είστε χεσµένος απ’ το φόβο σας, αλλά… και η αξιοπρέπεια, κύριέ µου; Πού βρίσκεται η αξιοπρέπεια; Εσείς αγαπάτε τους δικούς σας; Τους αγαπάτε στ’ αλήθεια; Γλιτώστε τους λοιπόν απ’ αυτή τη φρίκη! ∆ώστε ένα παράδειγµα δύναµης και θάρρους, δικαιοσύνης και αλληλεγγύης µε την ανθρωπότητα! Μην υπογράψετε, σας παρακαλώ! Μην πέσετε τόσο χαµηλά!
JOANA: Si no desea seguir este tratamiento, no hay problema, pero entonces... MARC: Pero... pero, ¿cuánto tiempo me queda de vida? (La doctora y la enfermera se miran.) ¿Poco?
Παύση. Ο Μαρκ κοιτάζει τη νοσοκόµα και τη γιατρό κατάπληκτος. Η νοσοκόµα παίρνει τα χαρτιά και τα δίνει στον Μαρκ.
ΓΙΟΑΝΑ: Μην της δίνετε σηµασία. ∆εν JOANA: Nosotros no lo enfocamos de esta λειτουργούν έτσι τα πράγµατα. Να είστε
manera. Dada la irreversibilidad de su βέβαιος. Εδώ είναι ένα σοβαρό και enfermedad, el proceso avanza cada οργανωµένο νοσοκοµείο, και αυτή η vez con mayor celeridad. Este δεσποινίς θα παραπεµφθεί και θα απολυθεί αµέσως. tratamiento... ΜΑΡΤΑ: Αυτό θα το δούµε. MARC: ¿Irreversibilidad? ¿Proceso? ΓΙΟΑΝΑ: Η θεραπεία θα σας παρατείνει τη ¿Celeridad? A ver, a ver, ¿qué me ζωή. Κι εµείς δεν θα πούµε ποτέ πως δεν quiere decir? υπάρχει ελπίδα. Τα αγαπηµένα σας MARTA: Que se está muriendo. (Pausa. La πρόσωπα δεν θα καταλάβαιναν για ποιο λόγο doctora la mira, severamente.) Huy, να αρνηθείτε να εξαντλήσετε όλες τις πιθανότητες, έτσι δεν είναι; Υπογράψτε. perdón. JOANA: ¡Por favor!
Τεταµένη παύση. Ο Μαρκ κοιτάζει τις δύο γυναίκες. ∆εν ξέρει τι να πει ούτε τι να κάνει. enfermera.) Me interesa más su punto Ξαφνικά, χτυπάει το κινητό της Γιοάνα. Το de vista. (La doctora va a hablar.) No, βγάζει από την τσέπη της και κοιτάζει την no, perdone. Quiero que mo lo diga οθόνη. usted, a su manera. ¿Qué me va a ΓΙΟΑΝΑ: Μάλιστα… Συγγνώµη. ( Απαντάει pasar? MARTA (mira a la doctora, que asiente): Si στην κλήση. ) Τώρα δεν µπορώ, είµαι µε έναν ασθενή. Θα σε πάρω σε είκοσι λεπτά, εντάξει; no sigue el tratamiento, todos los ( Κλείνει.) tumores que tiene aumentarán de ΜΑΡΤΑ: Ποιος ήταν; tamaño hasta que colapsen todo su ΓΙΟΑΝΑ: Κι εσένα τι σε νοιάζει; ( Στον Μαρκ. ) cuerpo. (Pausa.) Hasta que reviente, Με συγχωρείτε, ήταν ο σύζυγός µου. Πάντα µε παίρνει τη χειρότερη στιγµή για να µε para que me entienda. ρωτήσει τι πρέπει ν’ αγοράσει για το δείπνο ή JOANA: ¿Lo ha entendido ya? τη συνταγή για την µπουγιαµπέσα· βλέπετε, MARC: Sí. τρελαίνεται να µαγειρεύει, και είναι εξαιρετικός JOANA: Si sigue el tratamiento... µάγειρας, ε;, αλλά η µνήµη του είναι άσ’ τα να MARC: ¿Me curaré? πάνε, γι’ αυτό κι εγώ του λέω πάντα: «κάν’ το JOANA: No podemos saberlo. Pero... εσύ, εσύ µόνος σου, δεν χρειάζεται να µε ρωτάς κάθε τρεις και λίγο, και ξέρω ότι από MARC: Retrasará el momento. τότε που η µανούλα σου γέρασε και δεν JOANA: Yo no lo diría así... MARTA: Yo sí. (Pausa.) Vamos a ver, µαγειρεύει πια, σου λείπει πολύ και ότι δεν την εµπιστεύεσαι πια για τις συνταγές, αλλά dejemos las cosas claras, que yo ya no εγώ έχω ένα σωρό προβλήµατα στη δουλειά, aguanto más todo este rollo, ¡por favor! και µε τρελαίνει να µε διακόπτεις κάθε τρεις ( A la doctora.) Este pobre hombre quiere και λίγο για να µε ρωτήσεις πόσες γαρίδες saber lo que le va a ocurrir de manera πρέπει ν’ αγοράσεις ή πόσα γραµµάρια simple, directa, sin tecnicismos, ¿verdad πρέπει να είναι η φραντζόλα το ψωµί, ή τι que sí? (Marc asiente, alucinado.) Él κρασί να διαλέξεις, όταν εγώ είµαι µ’ έναν quiere saber la verdad. ¡La verdad ! ¡Ya ασθενή στον οποίο θέτω το µεγαλύτερο δίληµµα της ζωής του, για το Θεό!» Αλλά basta de confundir al personal con tanta εκείνος τίποτα, χαµπάρι, το είδατε. tontería, hombre! Escúcheme bien, ΜΑΡΤΑ: Α, ώστε εµένα δεν µε αφορά ποιος MARC: ¡Un momento, un momento! ( A la
señor mío: tendrá una muerte horrible,
σας τηλεφωνεί αλλά αυτόν τον αφορά; Και con tratamiento y sin él. Como el γιατί αυτόν; tratamiento es fuertecillo, para decirlo de ΓΙΟΑΝΑ: Γιατί τον αγαπώ. algún modo, puede que hasta llegue a sufrir más que sin él. Eso sí, vivirá más días. Un par de meses o tres. O cuatro,
Παύση. Ο Μαρκ αναγνωρίζει τη Γιοάνα στη γιατρό. Εκείνη τον κοιτάζει τρυφερά.
vaaaa. O, si me apura, seis, con un poco
ΜΑΡΤΑ: Όταν έλεγα εγώ πως έπρεπε να σας de suerte. Pero estará tan hecho polvo αφήσω µόνους… Τα βλέπεις; Λοιπόν… µε estos dos, o cuatro, o seis meses, tendrá συγχωρείτε. una agonía tan y tan horrorosa y dolorosa,
con
migrañas,
vómitos,
abatimiento,
mareos, Η νοσοκόµα (η Μάρτα) βγαίνει. Η Γιοάνα πλησιάζει τον Μαρκ και τον φιλάει. tomando
calmantes cada dos horas... que no sé si vale la pena, en serio. Y además, también están los nervios de sus familiares... de punta todo este tiempo. Agonía larga para usted y agonía larga para ellos. ¡No sea egoísta, hombre!, Ya sé que en un momento tan crucial como éste uno no está por mirar por los demás y sólo piensa en su valiosa vida, como si
ΜΑΡΚ: Μ’ αγαπάς. ΓΙΟΑΝΑ: Ναι. ΜΑΡΚ: Είναι αλήθεια; ΓΙΟΑΝΑ: Τι σηµασία έχει τώρα αν είναι ή δεν είναι αλήθεια. Πεθαίνεις. Το σηµαντικό είναι να σου το πω. Και να το πιστέψεις. ΜΑΡΚ: Ναι ( Παύση. ) Το πιστεύω. Είναι η µόνη δυνατή παρηγοριά, ε; ( Παύση. ) Πες το µου. ΓΙΟΑΝΑ: Σ’ αγαπώ.
valiera más que la de millones de personas que se mueren mucho peor Παύση. Φιλιούνται. Εκείνη τον κοιτάζει και que usted en todo el mundo; ya sé que χαµογελά. no está para hostias y que está cagadito de miedo, pero... ¿y la decencia, señor mío? ¿Dónde queda la decencia? ¿Usted quiere a los suyos? ¿Les quiere de verdad? ¡Evíteles todo este horror, hombre! ¡Dé un ejemplo de firmeza y valentía y de justicia y solidaridad con la humanidad! ¡No firme, por favor! ¡No caiga tan bajo! Pausa. Marc mira a la enfermera y a la doctora con estupor. La enfermera coge los papeles y se los da a Marc.
ΓΙΟΑΝΑ: Ωραία, και τώρα… ας ξαναγυρίσουµε σ’ αυτά που πραγµατικά έχουν σηµασία. ( Συγκεντρώνεται, πολύ σοβαρή.) Λοιπόν: ( παύση. ) … για να κάνουµε µια µπουγιαµπέσα, το σηµαντικό είναι το ψάρι που θ’ αγοράσεις να είναι… Σκοτάδι. Πέµπτη σκηνή
Σε ένα µπαρ. Ο Μαρκ και η Γιοάνα πίνουν καφέ. Εκείνη µόλις του έχει δώσει ένα χαρτί. ΓΙΟΑΝΑ: … φρέσκο, ηµέρας, όχι καταψυγµένα και τέτοια. Τα υπόλοιπα υλικά θα τα βρεις στη λίστα. Αγόρασε ένα µπουκάλι λευκό κρασί, ένα καλό, δεν χρειάζεται να είναι
JOANA: No le haga caso. Esto no funciona así. En absoluto. Esto es un hospital serio y competente y esta señorita será expedientada
y
expulsada
inmediatamente. MARTA: Eso ya lo veremos. JOANA: El tratamiento le alargará la vida, sí. Y nosotros no decimos nunca que no hay esperanzas. Sus seres queridos no entenderían que usted no quisiera agotar todas sus posibilidades, ¿no? Firme. Pausa tensa. Marc mira a las dos mujeres. No sabe qué decir ni qué hacer. De repente, suena el móvil de Joana. Se lo saca del bolsillo y mira la pantallita. JOANA: Vaya... Perdón. (Descuelga.) Ahora no puedo, estoy con un paciente. Te llamo
en
veinte
minutos,
¿vale?
(Cuelga.) MARTA: ¿Quién era? JOANA: ¿Y a ti qué te importa? ( A Marc.) Disculpe, era mi marido. Siempre me llama
en
el
peor
momento
para
consultarme qué debe comprar para la cena o cómo es la receta de la bullabesa; es que a él le encanta cocinar, y lo hace estupendamente, ¿eh?,
pero
es
un
desastre
para
acordarse de las cosas, y eso que yo siempre le digo: “¡hazlo tú, tú solito, hombre, no tienes por qué consultarme las cosas cada dos por tres, que ya sé que desde que tu mamaíta está senil y ya no cocina, la echas de menos y no te fías de ella para las recetas, pero yo tengo un lío de narices en el trabajo, y
το πιο ακριβό, εσύ νοµίζεις ότι όσο πιο ακριβό, τόσο καλύτερο είναι το κρασί, και αυτό δεν είναι αλήθεια. Για την µπουγιαµπέσα το καλύτερο είναι ένα πολύ ξηρό, που να µην αλλάζει υπερβολικά τη γεύση του ψαριού και των θαλασσινών… ( Παύση. Ο Μαρκ µοιάζει να σκέφτεται κάτι άλλο. ) Τι; ΜΑΡΚ: Ποιο ν’ αγοράσω; ΓΙΟΑΝΑ: Α, δεν ξέρω, διάλεξε εσύ… ( Παύση. ) Τι έχεις; ΜΑΡΚ: ∆εν ξέρω. ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν νιώθεις ενθουσιασµό που θα ετοιµάσεις µια µπουγιαµπέσα για το αποψινό δείπνο; ΜΑΡΚ: Ναι. ( Παύση. ) Αλλά… βαριέµαι λίγο να µαγειρεύω όλο το απόγευµα… ΓΙΟΑΝΑ: Για τους φίλους µας… Ε; ( Παύση. ) Και… για µένα. Λοιπόν… ΜΑΡΚ: Ε; Τι έλεγες; ΓΙΟΑΝΑ: Έλα, Μαρκ, από τότε που γυρίσαµε απ’ την Τοσκάνη, δεν ξέρω τι σου συµβαίνει, αλλά είσαι ακόµη χειρότερα από πριν. Χτες έλεγες πως θα σου άρεσε να κάνεις κάτι περίπλοκο για το δείπνο, ότι το να περάσεις όλο το απόγευµα στην κουζίνα θα σε βοηθούσε να χαλαρώσεις και ότι ήθελες να περάσεις καλά µε τους φίλους µας, και όταν τελικά αποφασίζεις να κάνεις την µπουγιαµπέσα… ΜΑΡΚ: ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ ΠΙΑ Μ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΜΠΟΥΓΙΑΜΠΕΣΑ, ΓΑΜΩΤΟ! Παύση µε ένταση. Η Γιοάνα σηκώνεται. ΜΑΡΚ: Πού πας; ΓΙΟΑΝΑ: Εµένα µη µου µιλάς έτσι. Και µάλιστα σε δηµόσιο χώρο. ∆εν έχω κανένα λόγο να ανέχοµαι την κακή σου διάθεση. ΜΑΡΚ: Κάθισε, σε παρακαλώ. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. ΜΑΡΚ: Συγγνώµη. ( Παύση. ) Συγγνώµη. ( Παύση. ) Κάθισε. ( Η Γιοάνα κάθεται. ) Μπορώ…; Μπορώ να σου κάνω µια ερώτηση; ( Παύση. ) Αν είχα µια αρρώστια… Μια σοβαρή αρρώστια… ( Παύση. ) Θα το άντεχες;
me va fatal que me interrumpas cada dos por tres para pedirme cuántas gambas tienes que comprar o de cuántos gramos tiene que ser la barra de pan, o qué vino eliges, cuando yo estoy con un paciente a quien le estoy planteando el mayor dilema de su vida, por dios!” Pero él, nada, ni caso, ya lo ha visto. MARTA: Ah, ¿a mí no me importa quién le llama a usted y a él sí? ¿Por qué a él sí? JOANA: Porque le quiero. Pausa. Marc ve a Joana en la doctora. Ella le mira con ternura. MARTA: Cuando yo decía que tenía que dejarlos solos... ¿Lo ve, mujer? Bueno... disculpen. La enfermera (Marta) sale. Joana se acerca a Marc y le besa. MARC: Me quieres. JOANA: Sí. MARC: ¿Es verdad? JOANA: ¿Qué importa, ahora, si es o no es verdad ?
Te
estás
muriendo.
Lo
importante es que te lo diga. Y que te lo creas. MARC: Sí. (Pausa.) Me lo creo. Es el único consuelo posible, ¿no? (Pausa.) Dímelo. JOANA: Te quiero. Pausa. Se besan. Ella le mira y sonríe. JOANA: Bueno, y ahora... volvamos a las cosas
realmente
importantes.
(Se
concentra, muy seria.) Venga: ( pausa.) ...para
hacer
una
bullabesa,
lo
importante es que el pescado que
ΓΙΟΑΝΑ: Τι εννοείς αν θα το άντεχα; ΜΑΡΚ: Να… όλα… Να µε βλέπεις σιγά σιγά… να καταπέφτω… να πεθαίνω. ΓΙΟΑΝΑ: Φτάνει! Φτάνει πια, σε παρακαλώ! ( Παύση. ) Λοιπόν. ( Παύση. ) Είναι αλήθεια; ΜΑΡΚ: Τι σηµασία έχει αν είναι αλήθεια ή όχι. ∆εν θα το άντεχες. Ούτε εµένα θα µε άντεχες. Εµένα. ΓΙΟΑΝΑ: ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ! Πώς µπορείς, πώς είναι δυνατόν να…; Είσαι άρρωστος, ναι ή όχι; ( Παύση. ) Λέγε! ( Παύση. ) Έχω κανονίσει µε τη Μάρτα, θα φτάσει όπου να ’ναι. Έχεις να µου πεις κάτι, πριν εµφανιστεί εδώ; ΜΑΡΚ: Εκείνη µπορεί να σου τα εξηγήσει όλα µια χαρά. ΓΙΟΑΝΑ: Τι; Η Μάρτα; Ποιο πράγµα; Τι µπορεί η Μάρτα να µου εξηγήσει µια χαρά:! ΜΑΡΚ: Το ίδιο κάνει, ξέχνα το. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι, όχι. Τι σχέση έχει η Μάρτα µε αυτό που σου συµβαίνει; Τα έχω χαµένα! ΜΑΡΚ: Τίποτα. Εκείνη δεν έχει καµία σχέση. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως η Μάρτα… ( Παύση. ) Γιατρός δεν είναι; Λοιπόν… εκείνη θα σου εξηγήσει µια χαρά όλη την εξέλιξη … ΓΙΟΑΝΑ: ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΠΟΙΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ; ΜΑΡΚ: Ε.. να… της αρρώστιας… ΓΙΟΑΝΑ: ΠΟΙΑΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ;! ΜΑΡΚ: Μπορείς να χαµηλώσεις τη φωνή σου σε παρακαλώ; Κάνεις ακόµα πιο πικρό το τζιν τόνικ αυτού του ανθρώπου. ΓΙΟΑΝΑ: ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ! ( Παύση. ) Είσαι άρρωστος, Μαρκ; ΜΑΡΚ: Όχι. ( Παύση. ) Και βέβαια όχι. Αλήθεια. Όχι. ΓΙΟΑΝΑ: Τότε...; ΜΑΡΚ: Τότε… τι; ΓΙΟΑΝΑ: Προς τι όλη αυτή η κωµωδία. ΜΑΡΚ: Εντάξει, εντάξει, φτάνει, όλα καλά. ΓΙΟΑΝΑ: Τι θα πει όλα καλά; ΤΙΠΟΤΑ ∆ΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ! Έχω κουραστεί µε τη συµπεριφορά σου, µε τα µούτρα σου, µε τις κωλοµανίες σου, που δεν έχουν καµιά εξήγηση, µε την κακή σου διάθεση… ΜΑΡΚ: Στην Τοσκάνη, πριν από δυο βδοµάδες…
compres sea... Oscuro. Escena 5
Un bar. Marc y Joana toman cafè. Ella le acaba de dar un papel. JOANA: ...fresco, del día, nada de pescado congelado. El resto de ingredientes está en la lista. Compra una botella de vino blanco, uno que esté bien, no tiene por qué ser el más caro, que tú crees que cuanto más caro, mejor es el vino, y no es verdad. Para la bullabesa es mejor uno bien seco, que no modifique demasiado el gusto del pescado y del marisco... (Pausa. Marc parece estar pensando en otra cosa.) ¿Qué! MARC: Cuál compro. JOANA: Ay, no sé, tú mismo... (Pausa.) ¿Qué tienes? MARC: No lo sé.
ΓΙΟΑΝΑ: Ναι, εκεί περάσαµε υπέροχα, ειδυλλιακά, ναι, αλλά δεν µπορούµε να ζούµε τριακόσιες εξήντα πέντε µέρες το χρόνο στην Τοσκάνη, Μαρκ, λυπάµαι! ΜΑΡΚ: Γιατί όχι; ΓΙΟΑΝΑ: Γιατί όχι, γιατί έχεις µια δουλειά… ΜΑΡΚ: Μπορώ µια χαρά να την κάνω εκεί. ΓΙΟΑΝΑ: Εσύ τη δική σου ναι. ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΤΗ ∆ΙΚΗ ΜΟΥ, ΟΧΙ! Τι έχεις µαζί µου; ΜΑΡΚ: ∆εν σου πέρασες καλά εκεί; ΓΙΟΑΝΑ: Ναι, ναι, φυσικά. ΜΑΡΚ: Τι συµβαίνει; ∆έκα µέρες µόνη µαζί µου τις αντέχεις, αλλά δώδεκα µέρες θα ήταν ήδη µια µοιραία υπερβολική δόση, έτσι; Ή µήπως συµβαίνει κάτι άλλο, που εγώ δεν το ξέρω…;! ΓΙΟΑΝΑ: Ίσως είσαι πραγµατικά άρρωστος. ( Σηκώνεται. Φέρνει το δάχτυλό της στον κρόταφο. ) Αλλά εδώ. ΜΑΡΚ: Κάθισε. Έρχεται η Μάρτα. Κάθισε. ΓΙΟΑΝΑ: Και τώρα, τι; Θα κάνουµε ότι δεν τρέχει τίποτα, ε; ΜΑΡΚ. Όχι. ∆εν θα κάνουµε καθόλου ότι δεν τρέχει τίποτα. Την αλήθεια. Έφτασε. Πλησιάζει η Μάρτα. Φιλάει τη Γιοάνα και τον Μαρκ.
JOANA: ¿No te hacía tanta ilusión preparar una bullabesa para la cena de esta ΜΑΡΤΑ: Άργησα, ε; Συγγνώµη Έρχοµαι τρέχοντας. noche? ΜΑΡΚ: Ηρέµησε, δεν βιαζόµαστε. MARC: Sí. (Pausa.) Pero... me da una ΜΑΡΤΑ ( Στον Μαρκ ): Έχεις αποφασίσει τι θα pereza cocinar toda la tarde.... µας ετοιµάσεις για το δείπνο απόψε; JOANA: Para nuestros amigos... ¿Eh? ΜΑΡΚ: Ναι. ( Κοιτάζει τη Γιοάνα. ) Μια (Pausa.) Y también... para mí. Total... µπουγιαµπέσα. ΓΙΟΑΝΑ: Κατάλαβαίνεις. ( Τον κοιτάζει. ) MARC: ¿Eh? ¿Qué dices? JOANA: Venga, Marc, que desde que Ήθελε να κάνει τη ζωή του δύσκολη. volvimos de la Toscana, no sé qué te ΜΑΡΤΑ: Μπουγιαµπέσα; Μµµ. Έχω τουλάχιστον δέκα χρόνια να φάω. Όταν pasa, pero estás aún peor que antes. ήµουν µικρή τρελαινόµουνα. Η µητέρα µου Ayer dijiste que te apetecía hacer algo την έκανε εξαιρετικά. Πάντα για να γιορτάσει complicado para la cena, que pasarte κάτι. Ο µπαµπάς µου πέθαινε για την toda la tarde en la cocina te ayudaría a µπουγιαµπέσα της µαµάς. Τι ωραία, relajarte y que querías quedar bien con µπουγιαµπέσα! nuestros amigos, y cuando por fin te ΜΑΡΚ: ∆εν νοµίζω ότι θα µου βγει τόσο καλή όσο της µαµάς σου, αλλά θα προσπαθήσω.
decides por la bullabesa... MARC: ¡¡DEJA ESTAR YA LA BULLABESA, COÑO!! Pausa tensa. Joana se levanta. MARC: ¿A dónde vas? JOANA: A mí no me hables así. Y menos aún en un sitio público. No tengo por qué aguantar tu mal humor. MARC: Siéntate, por favor. JOANA: No. MARC: Perdona. (Pausa.) Perdona. (Pausa.) Siéntate. (Joana se sienta.) ¿Puedo...? ¿Puedo hacerte una pregunta? (Pausa.) Si yo tuviera una enfermedad... Una enfermedad grave... (Pausa.) ¿Tú lo soportarías? JOANA: ¿Soportaría... el qué? MARC: Pues... todo... Ver cómo me voy... degradando..., muriendo. JOANA: ¡Basta! ¡Basta ya, por favor! (Pausa.) A ver. (Pausa.) ¿Es verdad? MARC: Qué importa si es verdad o no. Tú no lo soportarías. Ni me soportarías. A mí. JOANA: ¡CÓMO TE ATREVES! ¿Cómo es posible que puedas...? ¿Estás enfermo, sí o no? (Pausa.) ¡Dí! (Pausa.) Hemos quedado con Marta, debe de estar a punto de llegar. ¿Tienes que decirme algo, antes de que se presente aquí? MARC:
Ella
puede
explicártelo
todo
perfectamente. JOANA: ¿Qué? ¿Marta? ¿El qué? ¡¿Qué puede Marta explicarme perfectamente?! MARC: Da igual, déjalo. JOANA: No, no. ¿Qué tiene que ver Marta en lo que te pasa? ¡Es que me estoy perdiendo! MARC: Nada. Ella no tiene nada que ver. Lo
( Κοιτάζει τη Γιοάνα, που είναι σοβαρή, και χαµογελάει. ) Θα µε βοηθήσεις; ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν ξέρω αν θα µπορέσω. Πρέπει να στρώσω το τραπέζι. ΜΑΡΤΑ. Λοιπόν, για πες; Φέρατε τις φωτογραφίες; ΓΙΟΑΝΑ: Μόλις τις τύπωσα. ΜΑΡΚ: Καµιά διακοσαριά. Τις έχει στην τσάντα της. ΜΑΡΤΑ: Τις τυπώνεις στη δουλειά; ΓΙΟΑΝΑ: Με την άδεια του αφεντικού µου. ΜΑΡΤΑ: Τυχερή! Αν το κάνω εγώ στο νοσοκοµείο, θα µου βάλουνε χοντρό χέρι. ΜΑΡΚ: Ποιος θα το καταλάβαινε; ΜΑΡΤΑ: Οι νοσοκόµες. Με κατασκοπεύουν ολόκληρη τη µέρα. Και έχουν µεγαλύτερη εξουσία από εµάς. Είναι µία, σκέτη Γκεστάπο ή Ιντέλιτζενς Σέρβις. Μπορεί να είναι κιόλας. Μια αντιπαθέστατη κατσίκα... Εµπρός, δείξτε µου τις φωτογραφίες. ΜΑΡΚ: Όχι, καλύτερα στο δείπνο. Θα θέλει κι ο Γιαούµα να τις δει. ΜΑΡΤΑ: ∆εν είπε ότι δεν θα ερχόταν; ΓΙΟΑΝΑ: Τελικά θα τα καταφέρει. ΜΑΡΤΑ: Τι ωραία. ( Παύση.) Λοιπόν, πώς ήταν η περίφηµη Τοσκάνη; Σαν τις άλλες φορές; ∆εν σας απογοήτευσε; ( Παύση. ) Περάσατε καλά; ΓΙΟΑΝΑ: Ήταν... ΜΑΡΚ: Άσ’ το σε µένα. ( Παύση. ) Νοµίζω πως ήταν ακόµα καλύτερη από τις άλλες φορές. Όλα ήταν τόσο όµορφα όσο πριν από χρόνια, ίσως και περισσότερο. Πιο φροντισµένα. Και νοµίζω πως αυτό το ταξίδι ήταν καλύτερο γιατί δεν ήµασταν αναγκασµένοι να πάµε εδώ ή εκεί. Τα ξέραµε όλα απ’ έξω. Και ο καιρός δεν χάλασε τίποτα. Να µη σου πω ότι βελτίωσε τα πάντα. ( Παύση. ) Είναι λες και αυτό το µικρό ξενοδοχείο, το τοπίο, τα χωριουδάκια... Σαν να ήταν ήδη δικά µας... Σαν να τα γνωρίζαµε όλη µας τη ζωή. ( Παύση. ) Και δεν κάναµε τίποτα. Τίποτα ιδιαίτερο. Ξυπνάγαµε, παίρναµε πρωινό, κάναµε περιπάτους, τρώγαµε, κοιµόµασταν, διαβάζαµε, κάναµε έναν περίπατο, δειπνούσαµε, µια τελευταία νυχτερινή βόλτα,
que quería decir es que Marta... (Pausa.) κοιτούσαµε τ’ αστέρια, πέφταµε στο κρεβάτι... Que ella es médico, ¿no? Pues... que κοιµόµασταν... ( Παύση. ) Πότε πότε βγαίναµε ella te explicará muy bien todo el µε άλλους. Γνωρίσαµε κάποιους φίλους των ιδιοκτητών. Πολύ συµπαθητικούς proceso... ανθρώπους. Πολύ ενδιαφέροντες. ( Παύση. ) JOANA: ¡¿TODO EL PROCESO DE QUÉ?! Αλλά τον περισσότερο καιρό ήµασταν η MARC: De... de eso... de la enfermedad... Γιοάνα κι εγώ. Μόνοι. ( Παύση. Κοιτάζει τη JOANA: ¡¿PERO QUÉ ENFERMEDAD?! Γιοάνα έντονα. ) Ναι. Για µένα, θα έλεγα πως MARC: ¿Quieres bajar la voz, por favor? A ήταν καλύτερα κι από τις άλλες φορές. ese hombre de ahí le estás amargando ΓΙΟΑΝΑ ( Κοιτάζοντάς τον.): Ήταν πολύ καλά. ( Κοιτάζει τη Μάρτα. ) Και τώρα είµαστε εδώ. todavía más su gintónic. JOANA: ¡QUE SE JODA! (Pausa.) ¿Estás ΜΑΡΤΑ: Πόσο σας ζηλεύω. ( Παύση. Τους κοιτάζει. ) Πόσο πολύ σας ζηλεύω. enfermo, Marc? ΓΙΟΑΝΑ ( σηκώνεται ): Πάω στο µπάνιο. MARC: No. (Pausa.) Que no. De verdad. No. JOANA: ¿Entonces...? MARC: ¿Entonces...qué?
Η Γιοάνα βγαίνει. Η Μάρτα αισθάνεται κάτι περίεργο.
JOANA: ¿Por qué me montas este numerito? MARC: Bueno, vale, basta, ya está. JOANA: ¿Cómo que ya está? ¡NO, NO ESTÁ! Estoy cansada de tu actitud, de tus malas caras, de tus manías de mierda, que no tienen justificación alguna, de tu mal humor... MARC: En la Toscana, hace un par de semanas... JOANA: Sí, allí estuvimos de maravilla, un idilio, sí, ¡pero no podemos vivir los trescientos sesenta y cinco días del año en la Toscana, Marc, lo siento! MARC: ¿Por qué no?
ΜΑΡΤΑ: Της συµβαίνει κάτι; ΜΑΡΚ: Όχι. ΜΑΡΤΑ: ∆εν τη βλέπω... φυσιολογική. Σίγουρα δεν της συµβαίνει κάτι; ΜΑΡΚ: Όχι. ( Παύση. ) Στη Γιοάνα, όχι. ( Παύση. ) Σε µένα. ( Παύση. ) Εµένα µου συµβαίνει κάτι. ΜΑΡΤΑ: Ωχ... ( Παύση. ) Θέλεις... θέλεις να µιλήσουµε γι’ αυτό; ΜΑΡΚ: Ναι. ( Παύση. ) Νοµίζω πως ναι. ( Παύση. ) Αλλά όχι εδώ. Έκτη σκηνή Στο ίδιο µπαρ. Ο Μαρκ και η Μάρτα πίνουν καφέ.
JOANA: Porque no, porque tienes un trabajo... MARC: Puedo hacerlo allí perfectamente. JOANA: Tú el tuyo sí. ¡PERO YO EL MÍO, NO!. ¿Qué pasa conmigo? MARC: ¿No estuviste a gusto allí? JOANA: Sí, sí, claro que sí. MARC: ¿Qué pasa? Que diez días a solas conmigo los aguantas, pero doce días ya serían una sobredosis letal, ¿no? ¡¿O acaso pasa algo más que yo no sé...?!
ΜΑΡΚ: Μου είναι δύσκολο να µιλήσω. ∆εν ξέρω ακριβώς τι συµβαίνει, αλλά... ΜΑΡΤΑ: Τα πράγµατα ανάµεσα σε σένα και τη Γιοάνα δεν πάνε και πολύ καλά. ΜΑΡΚ: Εντάξει, κι αυτό µεταξύ άλλων... ΜΑΡΤΑ: Αλλά κυρίως αυτό, έτσι δεν είναι; ΜΑΡΚ: ∆εν έχω συνηθίσει να µιλάω έτσι γι’ αυτό... τόσο... ΜΑΡΤΑ: Τόσο.. τι; ΜΑΡΚ: Τόσο... τόσο στα ίσια. ΜΑΡΤΑ: Και πώς θα προτιµούσες να µιλήσεις;
JOANA: Tal vez sí que estás enfermo. (Se ΜΑΡΚ: ∆εν ξέρω. ( Παύση. ) ∆εν µιλάω γι’ levanta. Se lleva un dedo a la sien.) Pero αυτό. ( Παύση. ) ∆εν µιλάω µε κανέναν γι’ αυτά τα πράγµατα... για µένα... για... για τη Γιοάνα de aquí. και για µένα. MARC: Siéntate. Viene Marta. Siéntate. ΜΑΡΤΑ: Ούτε στον Γιαούµα; JOANA: Y ahora, ¿qué? A hacer el paripé, ΜΑΡΚ: Μµµµ... Όχι. ¿no? ΜΑΡΤΑ: Λοιπόν, για να δούµε, και γιατί δεν MARC: No. De paripé, nada. La verdad. Y ya πηγαίνουν καλά τα πράγµατα µε σένα και τη está. Γιοάνα, κατά τη γνώµη σου; Πρώτα η δική Se acerca Marta. Da σου εκδοχή και µετά η δική µου, σύµφωνοι; ΜΑΡΚ: Κοίτα, εγώ... Τέλος πάντων, τα ξέρεις, besos a Joana y a Marc. η Γιοάνα είναι η Γιοάνα... τι θέλεις να σου πω, MARTA: ¿Llego tarde, eh? Perdonadme. την ξέρεις σχεδόν καλύτερα κι από µένα... αλλά έχει αλλάξει... τα χρόνια την έχουν κάνει Vengo corriendo. πιο... κι όσο για µένα, δεν πρέπει να είναι MARC: Tranquila, no tenemos prisa. καθόλου εύκολο να µε αντέχει, και... δεν MARTA (a Marc ): ¿Ya has decidido qué nos ξέρω... vas a hacer para la cena de esta noche? ΜΑΡΤΑ: Ωραία, φτάνει. Η δική σου εκδοχή MARC: Sí. (Mira a Joana.) Una bullabesa. λοιπόν είναι: εγώ την αγαπώ πολύ κι αυτή µ’ JOANA: Ya ves. (Lo mira.) Ha querido αγαπάει πολύ, αλλά τα χρόνια έχουν φθείρει αυτό το πάθος και µπλα µπλα µπλά, µπλα complicarse la vida. µπλα µπλα, αυτό δεν θες να πεις; Πολύ καλά. MARTA: ¿Una bullabesa? Mmm. Hace por lo Και τώρα η δική µου εκδοχή: εσύ είσαι ένας menos diez años que no pruebo una. τύπος που κάποτε ήταν και γαµώ και τώρα Cuando era pequeña me encantaba. Mi πια, για διάφορους λόγους, δεν είναι πια· και madre la hacía estupendamente. η Γιοάνα... είναι µια καργιόλα που σε Siempre para celebrar algo. A mi padre κερατώνει Ε∆Ω ΚΑΙ ∆ΥΟ ΧΡΟΝΙΑ µ’ έναν le volvía loco la bullabesa de mamá. τύπο που τώρα είναι και γαµώ και που θα συνεχίσει να είναι για µερικά χρόνια ακόµα , ¡Qué bien, una bullabesa! δικηγόρος, ένα ογδόντα, εφτά χρόνια MARC: No creo que me salga tan buena νεότερός της, καλλιεργηµένος, εργένης, como la de tu madre, pero lo intentaré. ειδικός σε έργα τέχνης γιατί αναλαµβάνει (Mira a Joana, que está seria, y sonríe.) νοµικά καλλιτέχνες, και τον λένε Γιαν. ¿Me ayudarás? Ονειρεµένος τύπος, καµιά γυναίκα που θα JOANA: No sé si podré. Yo he de poner la έστεκε καλά στα µυαλά της δεν θα τον άφηνε να της φύγει. Όλες θα τρέχαµε σαν τρελές mesa. MARTA: Bueno, ¿qué? ¿Habéis traído las από πίσω του. Αλλά αυτή ΤΟΝ ΕΧΕΙ κι εµείς όχι. Όχι, η αλήθεια είναι πως της κόστισε fotos? πολύ να κάνει αυτό το βήµα, έτσι; ∆εν τα JOANA: Las acabo de imprimir. ’φτιαξε µαζί του µε τη µία, προς Θεού. Ένιωθε MARC: Casi doscientas. Las lleva en el τόσο… τόσο εξαρτηµένη από σένα... Πέρασε bolso. µια κρίση, η καηµενούλα. Οι πρώτες ρυτίδες στο πρόσωπο, τα βυζιά που αρχίζουν να MARTA: ¿Las imprimes en el trabajo? πέφτουν... αντιλαµβάνεσαι ότι οι άντρες δεν JOANA: Con permiso de mi jefe. κοιτάνε πια εσένα αλλά την πιτσιρίκα δίπλα MARTA: Qué suerte. Yo hago eso en el σου... Ο Μαρκ είναι φρικτός και αφιερώνει
hospital y se me cae el pelo. MARC: ¿Quién se enteraría? MARTA: Las enfermeras. Me espían todo el santo día. Y tienen más poder que nosotros. Hay una que parece de la Gestapo,
o
de
los
Servicios
de
Inteligencia. Seguro que lo es. Una chivata repugnante... Va, enseñadme las fotos. MARC: No, mejor durante la cena. Jaume también querrá verlas. MARTA: ¿No dijo que no vendría? JOANA: Al final, se lo ha podido montar. MARTA: Qué bien. (Pausa.) Bueno... ¿y, qué, la famosa Toscana? ¿Cómo las otras veces? ¿No os decepcionó? (Pausa.) ¿Os lo pasasteis bien? JOANA: Fue... MARC: Déjame a mí. (Pausa.) Creo que incluso fue mejor que las otras veces. Estaba todo tan bonito como hace años, o tal vez más. Más cuidado. Y creo que este viaje fue mejor porque ya no teníamos ninguna necesidad de ir visitando tal sitio o tal otro. Nos lo sabíamos todo de memoria. Y el tiempo no había estropeado nada. Hasta diría que lo había mejorado todo. (Pausa.) Es como si aquel hotelito, aquel paisaje,
περισσότερο χρόνο στη δουλειά του παρά σε σένα... κι αυτός ο νεαρός δικηγόρος δεν σταµατάει να σε πολιορκεί, τόσο γοητευτικός, τόσο περιποιητικός και πάντα να σε κάνει να γελάς... Και, φυσικά, στο τέλος έπεσε. Στα τέσσερα... Η σκύλα! Αποτέλεσµα, εδώ και δύο χρόνια πηδιέται µε τον δικηγόρο, κι απ’ ό,τι λέει καταπληκτικά· και θέλει να περάσει την υπόλοιπη ζωή της µαζί του. Όσο για σένα, το µόνο που της µένει είναι να κόψει τους τελευταίους δεσµούς. Η δοκιµασία της πυράς. Να επιστρέψετε στην Τοσκάνη. Εκείς ίσως θα µπορούσε να ξεκόψει από σένα µια και καλή. Θα έβρισκε την κατάλληλη στιγµή για να µιλήσει για τη σχέση σας και... για να σου το πει, απλώς. Αλλά είναι τόσο δειλή που δεν τόλµησε. Μην παίρνεις αυτό το ύφος. Το ταξίδι στην Τοσκάνη πριν από δυο βδοµάδες, ανόητε, ήταν: «πριν του δώσω τα παπούτσια στο χέρι, ας του χαρίσω κάτι αλησµόνητο». Χα χα χα! Κι εσύ, καηµενούλη µου... Χα χα χα! Ήσουνα τόσο ευτυχισµένος εκεί, µαζί της, που έφτασες µάλιστα να σκεφτείς, λίγες ώρες πριν επιστρέψετε στο σπίτι: «τώρα θα µπορούσα να πεθάνω, θα µπορούσα να πεθάνω εδώ και τέρµα όλα τα προβλήµατα». Χα χα χα! Ενώ η Γιοάνα θα πρέπει να σκεφτότανε για σένα: «Μακάρι να πέθαινε εδώ στην Τοσκάνη και τέρµα τα προβλήµατα!» ΗΛΙΘΙΕ, ∆ΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ ΚΕΡΑΤΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΗΛΙΘΙΟΣ! Αχ, τι αστείο. ( Σταµατάει να γελάει. ) Συγγνώµη, στην πραγµατικότητα σε λυπάµαι...
aquellos pueblos... Como si ya fueran nuestros... Como si los conociéramos de toda la vida. (Pausa.) Y no hicimos nada. Nada especial. Levantarnos, desayunar,
Χτυπάει το τηλέφωνο της Γιοάνα, στριγκό. Η Μάρτα βγάζει το τηλέφωνο από την τσάντα της και κοιτάζει την οθόνη. Ο Μαρκ έχει µείνει άναυδος.
pasear, comer, dormir, leer, dar una vuelta, cenar, caminar de noche, mirar
ΜΑΡΚ: Τι... τι κάνεις εσύ µε το τηλέφωνο της las estrellas, ir a la cama... dormir... Γιοάνα; (Pausa.) A veces salíamos con alguien. ΜΑΡΤΑ: Κοίτα, αυτή είναι, από το άλλο κινητό Conocimos a algunos amigos de los της, αυτό που έχει για να µιλάει µε τον Γιαν (ένα νούµερο που εσύ φυσικά δεν το έχεις). dueños del hotel. Una gente muy ( Απαντάει. ) Γιοάνα! Γεια σου, αγάπη µου. amable. Muy interesante. (Pausa.) Pero Εδώ είναι. Ναι, ναι, του τα είπα όλα, µείνε
la mayor parte del tiempo estábamos Joana y yo. Solos. (Pausa. Mira a Joana intensamente.) Sí. Para mí, fue incluso mejor que las otras veces. JOANA (mirándolo): Estuvo muy bien. (Mira a Marta.) Y ahora estamos aquí. MARTA: Qué envidia. (Pausa. Los mira.) Qué envidia me dais. JOANA (levantándose): Voy al lavabo. Joana sale. Marta percibe algo extraño. MARTA: ¿Le ocurre algo? MARC: No. MARTA: No la veo... normal. ¿No le pasa
ήσυχη. Όχι... Εντάξει... το πήρε αρκετά καλά... όσο είναι δυνατόν. Έχει ένα ύφος κάπως έντροµο... αλλά... λογικό, δεν το περίµενε, ο καηµενούλης... Όχι. Εντάξει, εντάξει. Θα πει ότι θέλει να πεθάνει, αλλά στο τέλος θα υποχωρήσει. Πολύ καλά, θα του το πω. Φιλάκια. ( Κλείνει το τηλέφωνο. ) Αύριο θα έρθουν οι τύποι για τη µετακόµιση. ΜΑΡΚ: Ε; ΜΑΡΤΑ: Θα τα πάρει όλα, όλα τα πράγµατά της, στο διαµέρισµα του Γιαν. Α, και µια λεπτοµέρεια: από τότε που γυρίσατε από την Τοσκάνη, όταν µιλάει για κείνον, η Γιοάνα δεν λέει πια: «Ο Γιαν αυτό, ο Γιαν εκείνο», τώρα λέει: «ο Γιαν µου έκανε αυτό, ο Γιαν µου είπε εκείνο»... Άρα το έχει πάρει απόφαση.
nada?
Ο Μαρκ είναι απελπισµένος. Ξαφνικά, πολύ MARC: No. (Pausa.) A Joana, no. (Pausa.) A ήρεµος, παίρνει ένα µαχαίρι από το τραπέζι και το καρφώνει στο λαιµό της Μάρτα. mí. (Pausa.) A mí me pasa algo. MARTA: Vaya... (Pausa.) ¿Quieres... quieres Τραβάει το χέρι του. Το µαχαίρι διαπερνά σχεδόν το λαιµό της Μάρτα. Εκείνη ανοίγει τα que hablemos de ello? µάτια, φέρνει τα χέρια της στο λαιµό της και MARC: Sí. (Pausa.) Creo que sí. (Pausa.) πιάνει το µαχαίρι. Προσπαθεί να το τραβήξει. Pero no aquí. ∆εν µπορεί. Το αίµα αρχίζει να τρέχει Escena 6 άφθονο, στο ρυθµό των παλµών της καρδιάς της. Η Μάρτα πέφτει στο πάτωµα. Ο Μαρκ σηκώνεται. Κοιτάζει δεξιά κι αριστερά. ∆εν Mismo bar. Marc y Marta τον έχουν δει. Ιδρώνει. Είναι µόνος. Κοιτάζει toman un cafè. το πτώµα της Μάρτα. MARC:
Me
cuesta
hablar.
No
sé
ΜΑΡΚ: Κανείς δεν το είδε. Κανείς δεν το είδε. ( Παύση. ) Πρέπει να την κρύψεις. Κανείς δεν MARTA: Las cosas entre Joana y tú no van σε είδε. Κανείς δεν σε είδε. ( Προσπαθεί, demasiado bien. αξιοθρήνητα, να κρύψει το πτώµα της Μάρτα. MARC: Bueno, eso entre otras cosas... Αίµατα παντού. Χτυπάει το κινητό της Γιοάνα. Εκείνος ψάχνει το τηλέφωνο και το σηκώνει. ) MARTA: Pero sobre todo eso, ¿no? MARC: No estoy acostumbrado a hablar de Γιοάνα; Γιοάνα, πρέπει να µε βοηθήσεις! ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΜΑΡΚ ( από το ακουστικό ): ∆εν ello así..., de un modo tan... είµαι η Γιοάνα. Εγώ είµαι. Ο Μαρκ. ( Παύση. ) MARTA: ¿Tan... qué? Από την Τοσκάνη. MARC: Tan... tan directo. exactamente lo que pasa, pero...
MARTA: ¿Y cómo prefieres hablarlo? MARC: No lo sé. (Pausa.) No hablo de ello. (Pausa.) No hablo con nadie de estas
Σκοτάδι.
cosas... de mí, de... de Joana y de mí.
Έβδοµη σκηνή
MARTA: ¿Ni a Jaume? Στην τραπεζαρία του σπιτιού του Μαρκ και MARTA: Bueno, a ver, ¿y por qué no της Γιοάνα. Έχουν µόλις τελειώσει το φαγητό. Καφέδες και ποτά. Ο Μαρκ, η Γιοάνα, ο marchan bien las cosas entre tú y Joana, Γιαούµα και η Μάρτα κουβεντιάζουν. Γελάνε. según tú? Primero tu versión y después Ξαφνικά πέφτει σιωπή. Κανείς δεν λέει τίποτα la mía, ¿vale? για µερικά δευτερόλεπτα. MARC: Bueno, yo... En fin, ya sabes, Joana MARC: Mmm... No.
ΜΑΡΚ: Τώρα που είµαστε έτσι, τόσο... la conoces tú mejor que yo... pero ha χαλαροί... θέλω… θέλω να σας ρωτήσω cambiado... los años la han vuelto κάτι... Πιστεύετε πως κάποιος µε µισεί τόσο που να θέλει να µε σκοτώσει; más..., y tener que aguantarme a mí no es Joana... qué quieres que te diga, casi
debe de ser nada fácil, y... no sé... MARTA: Vale, basta. Tu versión es: yo la
Η Γιοάνα, η Μάρτα και ο Γιαούµα τον παρατηρούν, ανήσυχοι.
quiero mucho y ella también me quiere mucho pero los años han hecho que aquella pasión se pierda y bla bla bla, bla bla bla, ¿no es eso?. Muy bien. Ahora, mi versión: tú eres un tío que fue cojonudo y que, por las razones que sean, ya no lo es; y Joana... es una mala puta que te está poniendo los cuernos DESDE HACE DOS AÑOS con un tío que ahora es cojonudo y que lo será todavía
unos
cuantos
años
más,
abogado, metro ochenta, siete años más joven que ella, culto, soltero, experto en obras
de
arte
porque
asesora
legalmente a artistas, y que se llama Jan. Un sueño de tío que ninguna mujer en sus cabales se dejaría escapar. Todas andamos locas detrás de él. Pero ella LO TIENE y nosotras no. No, a ver, a ella le costó mucho dar el paso, ¿eh?
ΓΙΑΟΥΜΑ: Κοίτα. Έτσι διατυπωµένο... όχι. Ότι κάποιος σε µισεί, σίγουρα. ΜΑΡΚ: Γιατί; ΓΙΑΟΥΜΑ: Για τον απλούστατο λόγο ότι όλος κόσµος έχει κάποιον που τον µισεί για τον έναν ή τον άλλο λόγο: χρήµατα, κοινωνική θέση, εµφάνιση· ακόµα και για πιο ασήµαντα και ενίοτε γελοία πράγµατα.... Είναι πολύ απλό: µισώ εκείνον που έχει αυτό που εγώ θέλω και δεν µπορώ να έχω για οποιονδήποτε λόγο. ΜΑΡΤΑ: Και ποιος θέλει να σε σκοτώσει εσένα; ΜΑΡΚ: Κάποιος. ( Παύση. ) Μιλάω σοβαρά. ( Παύση. ) Κάποιος θέλει να µε σκοτώσει. ΓΙΑΟΥΜΑ: Εκτός από τη Γιοάνα; ( Γελάει. ) ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν καταλαβαίνω πού είναι το αστείο. ( Ο Γιαούµα σταµατάει να γελάει. ) ΜΑΡΤΑ ( στον Μαρκ ): Πλάκα κάνεις; Σιωπή. Η Μάρτα και ο Γιαούµα κοιτάζουν τον Μαρκ. Ξαφνικά, ο Μαρκ βάζει τα γέλια.
No se enrolló con él a la primera de cambio, qué va. Se sentía tan... tan ΜΑΡΚ: Ε... ε... ναι, πλάκα... Το είπα για να colgada por ti... Tuvo una crisis, σπάσω αυτή την τόσο... τόσο.. επίσηµη pobrecita. Las primera arrugas en la σιωπή... Έι! ΓΙΟΑΝΑ: Μ’ αυτά τα πράγµατα δεν κάνουν cara, los pechos que empiezan a caer... αστεία, Μαρκ. notar que los hombres ya no me miran a ΜΑΡΚ: Αφού µε ξέρεις...
mí sino a la jovencita de al lado... Marc que está fatal y dedica más tiempo a su trabajo que a mí... y ese joven abogado sin parar de acecharme, tan atractivo, tan atento y siempre haciéndome reír... Y, claro, al final cayó. Y de cuatro patas... ¡La muy guarra! Total, que desde hace dos años folla con el abogado, y de maravilla, según ella; y quiere pasar el resto de su vida con él. Contigo, sólo le quedaba cortar los últimos lazos. La prueba de fuego. Volver a la Toscana. Allí quizás podría deshacerse
de
ti
para
siempre.
Encontraría el buen momento para hablar de vuestra relación y... para decírtelo, simplemente. Pero la muy cobarde no se atrevió. No pongas esa cara. El viaje a la Toscana de hace un par de semanas, idiota, era: “antes de darle puerta, regálale algo inolvidable”. ¡Ja ja ja! Y tú, pobrecito... ¡Ja ja ja! Fuiste tan feliz allí, con ella, que incluso llegaste a pensar, unas horas antes de regresar a casa: “ahora me moriría, ahora me moriría aquí y se acabaron los problemas.” ¡Ja ja ja! Mientras Joana debía de estar pensando de ti: “¡ojalá se muriera aquí en la Toscana y se acabaron los problemas! ¡TONTO, QUE ADEMÁS
DE
CORNUDO,
ERES
TONTO! Ay, qué risa. (Deja de reír.) Huy, perdona, si es que en realidad das pena... Suena el teléfono de Joana, estridente. Marta saca el teléfono de su bolso y mira la pantalla. Marc está atónito.
ΜΑΡΤΑ: Αν συνεχίσεις να κάνεις τέτοια αστεία, ίσως µου έρθει η επιθυµία να σε σκοτώσω στ’ αλήθεια... ΓΙΑΟΥΜΑ: Και τώρα που το λες, το οµολογώ: εγώ έχω νιώσει την επιθυµία να σε σκοτώσω... τουλάχιστον µια φορά τη βδοµάδα, τα τελευταία είκοσι χρόνια, χα χα χα! ΜΑΡΚ: Από τότε που µε ξέρεις... ΓΙΑΟΥΜΑ: Το ξέρεις πολύ καλά... ( Σιωπή. ) Τέλος πάντων... ΜΑΡΚ: Όχι. ( Παύση. ) Συγχωρήστε µε. Αλλά, να, τις προάλλες είδα... Βλέπω εφιάλτες, τελευταία. Το ονειρεύτηκα. Αυτό είναι όλο. ΜΑΡΤΑ: Και ποιος ακριβώς ήθελε να σε σκοτωσει; ΓΙΑΟΥΜΑ: Κάποιος από µας; ΓΙΟΑΝΑ: Φτάνει πια, επιτέλους. ΓΙΑΟΥΜΑ: Όχι, όχι... ΜΑΡΤΑ: Όχι, φτάνει πια, όχι. Κάποιος απ’ όσους είµαστε εδώ; ΜΑΡΚ ( έπειτα από µια παύση ): Όχι. Χα χα χα! Ένα αστείο ήταν, µια κουταµάρα που µου πέρασε από το µυαλό. ( Ο Γιαούµα και η Μάρτα γελάνε. ) Εντάξει, και τώρα ας αλλάξουµε θέµα. Θέλεις κανείς κι άλλο ουίσκυ; ( Στη Γιοάνα.) ∆εν ήσουν έτοιµη να πεις κάτι προηγουµένως; ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν θυµάµαι. Α, ναι. ∆εν είχε καµία σχέση µ’ αυτό. ( Παύση. ) Γιαούµα, πότε επιτέλους θ’ αποφασίσεις να κάνεις ανήθικες προτάσεις στη Μάρτα; ΜΑΡΤΑ: Τι; ΓΙΑΟΥΜΑ: Σαν να µου φαίνεται πως ήπιες λίγο παραπάνω. ΜΑΡΚ: Αυτό η Γιοάνα το αποκαλεί ευθύτητα. ΜΑΡΤΑ: Γιοάνα, ούτε που να σου περνάει απ’ το µυαλό. Εµένα δεν µ’ αρέσει καθόλου ο Γιαούµα. ΓΙΑΟΥΜΑ: Ορίστε, θα το ακούσουµε κι αυτό, ε; ΓΙΟΑΝΑ: Μην το παίρνετε στραβά, εδώ και πολύ καιρό προσπαθώ να σας βάλω την ιδέα... ΜΑΡΚ: Ναι. Τουλάχιστον µια φορά το χρόνο, πάντα πετάει την ίδια φράση... ( Κάνει µια
MARC: ¿Qué... qué haces tú con el teléfono de Joana? MARTA: Mira, es ella, desde su otro móvil, el que tiene para hablar con Jan (un número de móvil que tú no tienes, claro) (Descuelga.) ¡Joana! Hola, cariño. Ya está. Sí, sí, se lo he dicho todo, quédate tranquila. No... Bueno... se lo ha tomado bastante bien... dentro de lo que cabe. Ha puesto una cara como de susto... pero es que... claro, no se lo esperaba, pobrecito... No. Bien, bien. Dirá que quiere
morirse
pero
acabará
resignándose... Muy bien, se lo diré. Besitos. (Cuelga.) Que mañana van a ir los de la mudanza. MARC: ¿Eh? MARTA: Que se lo lleva todo, todas sus cosas, al piso de Jan. Ah. Un detalle: desde que volvisteis de la Toscana, cuando habla de él, Joana ya no dice: “Jan esto, Jan aquello”, ahora dice: “mi Jan ha hecho esto, mi Jan ha dicho aquello”... O sea que lo tiene clarísimo. Marc está desesperado. De repente, muy sereno, coge un cuchillo de la mesa y se lo clava a Marta en el cuello. Quita la mano. El cuchillo casi atraviesa todo el cuello de Marta. Ella abre los ojos, se lleva las manos al cuello y coge el cuchillo. Se lo quiere quitar. No puede. La sangre empieza a salir a borbotones, siguiendo los latidos de su corazón. Marta cae al suelo. Marc se levanta. Mira a ambos
χειρονοµία προς τη Γιοάνα. ) ΓΙΟΑΝΑ: «Μαρτα και Γιαούµα, είστε φτιαγµένοι ο ένας για τον άλλον». ΜΑΡΤΑ: Είναι λίγο σπαστική, ε; ΓΙΑΟΥΜΑ: Εγώ... να... µη σας περάσει απ’ το µυαλό πως δεν µ’ ενδιαφέρει η κουβέντα, εντάξει; Αλλά... είναι αργά και πρέπει να πηγαίνω. ΜΑΡΚ: Τώρα που η βραδιά αρχίζει ν’ αποκτά ενδιαφέρον...; ΓΙΟΑΝΑ: Τώρα δεν έχεις να πας πουθενά. ΜΑΡΤΑ: Άσ’ τον. Έχει να ξυπνήσει νωρίς. ΓΙΟΑΝΑ: Κι εσύ πού το ξέρεις; ΜΑΡΤΑ: Μου το είπε πριν από λίγο. Έτσι δεν είναι; ΓΙΑΟΥΜΑ: Σας ορκίζοµαι πως δεν είναι δικαιολογία. ∆εν σας κοροϊδεύω. Αύριο το πρωί θα πάω να... έχω ένα... σηµαντικό ραντεβού. ∆εν κάνω πλάκα. ΜΑΡΚ: Πόσο σηµαντικό; ΓΙΑΟΥΜΑ: Σηµαντικό. ΓΙΟΑΝΑ: Εντάξει, αλλά θα επανέλθουµε σ’ αυτή την κουβέντα την επόµενη φορά που θα βρεθούµε, σύµφωνοι; ∆εν θα ξεφύγεις έτσι... ΓΙΑΟΥΜΑ: Σύµφωνοι. Λοιπόν. Τίποτα. Λυπάµαι. Σας αφήνω. Ο Γιαούµα σηκώνεται. Τους φιλάει και φεύγει. Η Γιοάνα τον συνοδεύει. ΜΑΡΚ ( Στη Μάρτα, κατ’ ιδίαν ): Νοµίζεις πως πειράχτηκε; ΜΑΡΤΑ: Μ’ αυτό που είπε η Γιοάνα; Όχι. ∆εν νοµίζω. Λες και είναι η πρώτη φορά που λέει κάτι τέτοιο... ΜΑΡΚ: Κι εσένα... σ’ αρέσει ο Γιαούµα; ( Παύση. ) Εσύ του αρέσεις. ∆εν έχετε βρεθεί ποτέ... µαζί; ΜΑΡΤΑ: Ποτέ. Και νοµίζω πως γι’ αυτό είµαστε τόσο φίλοι. ΜΑΡΚ: Και ποτέ δεν σκέφτηκες...; ΜΑΡΤΑ: Όχι.... Είναι ακόµα πολύ πρόσφατο... ΜΑΡΚ: Πολύ πρόσφατο... ποιο πράγµα; ΜΑΡΤΑ: Έλα τώρα, ξέρεις. ΜΑΡΚ: Εγώ δεν ξέρω τίποτα. Η Γιοάνα
lados. No le han visto. Suda. Está solo. Mira el cadáver de Marta. MARC: Nadie lo ha visto. Nadie lo ha visto. (Pausa.) Debes esconderla. Nadie te ha visto. Nadie te ha visto. (Intenta, patéticamente, esconder el cadáver de Marta. Sangre por doquier. Suena el móvil de Joana. El busca el teléfono y lo coge.) ¿Joana? ¡Joana, tienes que ayudarme! VOZ DE MARC ( por el auricular ): No soy Joana. Soy yo. Marc. (Pausa.) Desde la Toscana.
σίγουρα θα το ξέρει. Εγώ όχι. ΜΑΡΤΑ: Η ιστορία µε τον... µε τον Γιαν. ΜΑΡΚ: Τον Γιαν. ΜΑΡΤΑ: ∆εν έχουµε πάνω από τρεις µήνες που χωρίσαµε. ΜΑΡΚ: Είπε: «µε τον Γιαν». Πριν πάντα έλεγες: «ο Γιαν µου». Τουλάχιστον, κάτι είναι κι αυτό... ΜΑΡΤΑ: Όχι αρκετό. ( Παύση. ) Ο Γιαούµα µου αρέσει πολύ... αλλά... είµαι ακόµη.. κολληµένη µε τον Γιαν... ∆εν µπορώ να σου το εξηγήσω... ΜΑΡΚ: Έχεις καθόλου νέα του; ΜΑΡΤΑ: Λίγα πράγµατα. Ότι έχει γίνει πια ένας γνήσιος µαλάκας από τότε που γράφει επιφυλλίδες στις εφηµερίδες. Έχουν πάρει τα µυαλά του αέρα. Αξιοθρήνητος.
Oscuro. Escena 7
Μπαίνει η Γιοάνα. Η Μάρτα σηκώνεται. Comedor de la casa de Marc y Joana. Sobremesa. Café y copas. Marc, Joana, Jaume y Marta conversan. Ríen. Se produce un silencio. Nadie dice nada durante unos segundos.
MARC: Ahora que estamos así, tan... relajados... yo... os quiero preguntar una cosa... ¿Creéis que alguien me odia hasta el punto de querer matarme? Joana, Marta y Jaume lo observan, preocupados. JAUME: Hombre. Dicho así... no. Que alguien te odia, seguro.
ΜΑΡΤΑ. Να πηγαίνω κι εγώ. ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν φταίει αυτό που είπα που αντέδρασε έτσι; ΜΑΡΤΑ: Α, όχι; ΜΑΡΚ: Μήπως αυτό που είπα εγώ; ΓΙΟΑΝΑ: Πιθανόν. ΜΑΡΤΑ: Σου είπε τίποτα; ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. Το παρατήρησα. ΜΑΡΚ: Εσύ πάντα τα παρατηρείς όλα. ΓΙΟΑΝΑ: Κι εσύ δεν παρατηρείς ποτέ τίποτα. Ο Γιαούµα δεν είναι καλά. ΜΑΡΚ: Είναι χειρότερα από µένα; ΜΑΡΤΑ: Λοιπόν, εγώ φεύγω... µη µε συνοδεύετε... Άντε, δεν έγινε τίποτα... ο Γιαούµα... ίσως να µην ήταν για τραπέζι σήµερα... έµοιαζε να έχει το µυαλό του αλλού, αυτό είναι όλο. Μην το βασανίζετε παραπάνω. ( Φιλιούνται. ) Γεια. Τηλεφωνιόµαστε. Καληνύχτα... Η Μάρτα φεύγει. Η Γιοάνα κοιτάζει τον Μαρκ.
MARC: ¿Por qué? JAUME: Por la sencilla razón de que todo el mundo tiene a alguien que le odia por una razón u otra: dinero, posición social,
ΓΙΟΑΝΑ: Είσαι... Φτάνει πια! Όλη αυτή την ιστορία µε τον Γιαούµα και τη Μάρτα την έβγαλα απ’ το µανίκι µου για να σταµατήσω όλη αυτή τη µαυρίλα που µας πέταξες στα
físico;
y
hasta
por
cosas
más µούτρα. Πόσο θύµωσα! Είσαι... insignificantes, y a veces ridículas... Es ΜΑΡΚ: Αξιολύπητος. muy simple: odio a aquél que tiene lo ΓΙΟΑΝΑ: Ναι. que yo quiero y no puedo tener por las ΜΑΡΚ: Αλλά είναι αλήθεια... ΓΙΟΑΝΑ: Ποιο πράγµα; Ότι θέλουµε να σε razones que sean. σκοτώσουµε; Ότι ο Γιαούµα θέλει να σε MARTA: ¿Y quién quiere matarte a ti? σκοτώσει; Ή µήπως η Μάρτα; ( Παύση. ) Ότι MARC: Alguien. (Pausa.) Lo digo en serio. εγώ θέλω να σε σκοτώσω; (Pausa.) Alguien quiere matarme. ΜΑΡΚ: Όχι. ( Παύση. ) Ότι βλέπω εφιάλτες. Όγδοη σκηνή JAUME: ¿Además de Joana? (Ríe.) JOANA: No le encuentro la gracia. (Jaume Υπνοδωµάτιο. Ο Μαρκ και η Γιοάνα, στο κρεβάτι, καθισµένοι. Ντυµένοι.
deja de reír.) MARTA (a Marc ): ¿Es una broma?
Silencio. Marta y Jaume ΓΙΟΑΝΑ: Μαρκ. Νοµίζω ότι έφτασε πια η miran a Marc. De repente, στιγµή. ΜΑΡΚ: Ποια στιγµή; Marc se ríe. ΓΙΟΑΝΑ: Νοµίζω ότι τελείωσε πια. MARC: Eh... eh... sí, era broma... Lo he ΜΑΡΚ: Τέλειωσε... ποιο πράγµα; dicho para romper el silencio ese tan... ΓΙΟΑΝΑ: Η σχέση µας. Εσύ κι εγώ. ΜΑΡΚ: Τι; tan solemne... ¡Eh! JOANA: Con estas cosas no se hacen bromas, Marc. MARC: Si ya me conoces...
Σιωπή. Χτυπάει το τηλέφωνο της Γιοάνα, που δεν το βλέπουµε. Επίµονα. ∆υνατά.
MARTA: Si sigues bromeando así, quizás sí
ΜΑΡΚ: ∆εν θα το σηκώσεις; me darán ganas de matarte de verdad... ΓΙΟΑΝΑ: Ποιο; JAUME: Ya que estamos con ésas, lo ΜΑΡΚ: Το τηλέφωνο. confieso: yo he tenido ganas de ΓΙΟΑΝΑ: Ποιο τηλέφωνο; ΜΑΡΚ: Το τηλέφωνο, Γιοάνα, το τηλέφωνό matarte... por lo menos una vez a la σου! semana, desde hace veinte años, ¡ja ja ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν άκουσες τι σου είπα; ja! ΜΑΡΚ: Σήκωσε το τηλέφωνο!!! MARC: Desde que me conoces... ΓΙΟΑΝΑ: Γιατί; ∆εν µε παίρνει κανείς. JAUME: Lo sabes perfectamente... ΜΑΡΚ: Καλά, δεν το ακούς; ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. (Silencio.) En fin... MARC: No. (Pausa.) Perdonadme. Es que el otro
día
tuve...
Tengo
pesadillas,
últimamente. Lo soñé. Ya está. MARTA:
¿Y
quién
quería
exactamente? JAUME: ¿Alguno de nosotros? JOANA: Bueno, basta ya. JAUME: No, no...
matarte
Το τηλέφωνο συνεχίζει να χτυπάει, όλο και πιο δυνατά. ΜΑΡΚ: Πού είναι; Το έχεις κρύψει; Σήκωσέ το. Ή κάνε κάτι να σταµατήσει. ∆εν το αντέχω. ( Την πλησιάζει και ψάχνει τις τσέπες της. ) Εδώ το έχεις; ΓΙΟΑΝΑ: Άφησέ µε! ΜΑΡΚ: Βγάλ’ το! ∆ώσ’ το µου!
MARTA: No, basta ya, no. ¿Alguno de los que estamos aquí? MARC (después de una pausa): No. ¡Ja ja ja! ¡Que era broma, una chorrada que se me ha pasado por la cabeza. (Jaume y Marta ríen.) Bueno, y ahora, cambiemos de tema. ¿Alguien quiere más whisky? ( A Joana.) ¿No ibas a decir algo, antes? JOANA: Ya no me acuerdo. Ah, sí. No tenía nada que ver con esto. (Pausa.) Jaume, ¿cuándo te decidirás de una vez a hacerle proposiciones deshonestas a Marta? MARTA: ¿Qué? JAUME: Tú has bebido más de la cuenta, ¿no?
ΓΙΟΑΝΑ: Με πονάς! ΜΑΡΚ: Σε πονάω; Θέλεις να µάθεις τι σηµαίνει να σε πονάω; Θες να το µάθεις; ( Της σφίγγει το λαιµό και µε τα δυο του χέρια. ) Αυτό! Τώρα πράγµατι σε πονάω! ( Παύση. ) Εµένα δεν θα µε αφήσεις, δεν µπορείς να µε αφήσεις! Με πονάει πιο πολύ που µε αφήνεις απ’ όσο σε πονάω εγώ τώρα! ( Τη σφίγγει µε δύναµη. ) Εσύ κι εγώ... η σχέση µας τελείωσε; Κι αυτό δεν σηµαίνει ότι µε πονάς εσύ... εµένα; Θέλεις να σου κάνω κι εγώ το ίδιο; Να σε πονέσω ακόµα πιο πολύ; Πιο πολύ;! Ο Μαρκ σφίγγει µε δύναµη το λαιµό της Γιοάνα. Μετά αρπάζει το κεφάλι της και το χτυπάει στον τοίχο, πολλές φορές. Εκείνη πέφτει νεκρή. Το τηλέφωνο σταµατάει να χτυπά.
MARC: A eso se le llama ser directa. ΜΑΡΚ: Τι έκανα; Γιοάνα... Γιοάνα, πες κάτι!... Γιοάνα, σ’ αγαπάω, Γιοάνα! ( Τη φιλάει. no le gusto nada a Jaume. Εκείνη µοιάζει να έχει κάτι µέσα στο στόµα JAUME: Eh, eh, por ahí no, ¿eh?... της. Αυτός το βγάζει µε το χέρι του. Είναι το JOANA: No os lo toméis así, hace tiempo κινητό της Γιοάνα, που ξαναρχίζει να χτυπάει. que os lo vengo insinuando... Αυτός απαντά. ) Εµπρός; MARC: Sí. Por lo menos una vez al año, ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΓΙΟΑΝΑ ( από το τηλέφωνο ): siempre suelta la misma frase... (Hace Εγώ είµαι, η Γιοάνα. Κοίτα τι άλλο έχω µες στο στόµα µου. Κοίτα καλά... un gesto a Joana.) MARTA: ¡Joana, no te pases ni un pelo! Yo
JOANA: “Marta y Jaume, sois tal para cual.” MARTA: ¡Qué pesadita, eh? JAUME: Yo... a ver... no quiero que penséis que no me interesa el tema, ¿eh?, pero... es que es muy tarde y tengo que marcharme. MARC: ¿Ahora que la noche se ponía interesante...?
Ο Μαρκ πλησιάζει το πρόσωπό του στο πρόσωπο της Γιοάνα και της ανοίγει το στόµα. Μέσα απ’ το στόµα της Γιοάνα εµφανίζεται ένας τεράστιος σκαραβαίος. Ο Μαρκ τροµάζει. Η Γιοάνα ανοίγει τα µάτια. ΓΙΟΑΝΑ: Μαρκ. ( Παύση. ) Είσαι νεκρός. Σκοτάδι.
JOANA: Tú ahora no te vas de aquí. MARTA:
Déjale.
Tiene
que
levantarse Ένατη σκηνή
temprano. Υπνοδωµάτιο. Είναι πρωί. Ο Μαρκ µόλις έχει σηκωθεί. Είναι µόνος. Κοιτάζει δεξιά κι MARTA: Me lo ha dicho antes. ¿Verdad? αριστερά. Επιβεβαιώνει ότι δεν ονειρεύεται. JAUME: Os juro que no es ninguna excusa. Εµφανίζεται η Γιοάνα, ντυµένη, έτοιµη να No os engaño. Mañana por la mañana πάει στη δουλειά. Ο Μαρκ χασµουριέται. JOANA: ¿Y tú cómo lo sabes?
voy a... tengo una... cita importante. No es broma. JOANA: ¿Cómo de importante? JAUME: Importante. JOANA: Bueno, pero volveré a sacar el tema la próxima vez que nos veamos, ¿vale? No te escaparás de ésta.. JAUME: Vale. Bueno. Nada. Lo siento. Os dejo. Jaume se levanta. Da besos y sale. Joana le acompaña. MARC (a Marta, a solas): ¿Crees que se ha molestado? MARTA: ¿Por lo que ha dicho Joana? No. No creo. Como si fuera la primera vez que dice algo así... MARC: ¿Y a ti... te gusta Jaume? (Pausa.) Tú a él le gustas. ¿Nunca habéis estado... juntos? MARTA: Nunca. Creo que por eso somos tan amigos. MARC: ¿Y nunca has pensado...? MARTA: No... Todavía está demasiado cerca... MARC: ¿Demasiado cerca... el qué? MARTA: Ya lo sabes MARC: Yo no sé nada. Joana sí debe saberlo. Yo no. MARTA: Mi historia con... con Jan. MARC: Jan. MARTA: Hace apenas tres meses que lo dejamos. MARC: Has dicho: “con Jan”. Antes siempre decías: “mi Jan”. Por lo menos, algo es algo... MARTA: No lo suficiente. (Pausa.) Jaume me gusta mucho, pero... todavía sigo... colgada por
Jan...
No
sé
cómo
ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν σταµάτησες να µουγκρίζεις και να µιλάς µες απ’ τα δόντια σου όλη νύχτα. ΜΑΡΚ: Και δεν σε άφησα να κοιµηθείς. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι πάνω από µισή ώρα συνεχόµενη. ΜΑΡΚ: Λυπάµαι. ( Παύση. ) ∆εν µπορώ να το αποφύγω. ΓΙΟΑΝΑ: Ναι, και βέβαια µπορείς. ( Εκείνος σηκώνεται και πηγαίνει στο ντους. Εκείνη κάθεται στο κρεβάτι, παίρνει το τηλέφωνό της και τηλεφωνεί. ) Γεια. Μπορούµε να συναντηθούµε όταν τελειώσω τη δουλειά; Κατά τις έξι. Να πιούµε ένα τσάι. Ναι. Όχι. Εντάξει, ανησυχώ. Να µιλήσουµε µε την άνεσή µας. Ναι, για τον Μαρκ. Αλλά όχι µόνο γι’ αυτόν. Και... και για σένα. Τελευταία δεν βλεπόµαστε τόσο συχνά και όταν βλεπόµαστε.... Ναι, εγώ κι εσύ µόνοι. Όχι, όχι επείγον, αλλά... Ναι, είναι επείγον, θα τα πούµε αργότερα, τώρα δεν µπορώ... Φιλιά. ( Πριν προλάβει να κλείσει εµφανίζεται ο Μαρκ. Η Γιοάνα τροµάζει, κλείνει και αφήνει το τηλέφωνο. ) Τέλειωσες το ντους σου; ΜΑΡΚ: Όχι. ( Παύση. ) ∆εν µπήκα καν στο µπάνιο. ΓΙΟΑΝΑ: Με παρακολουθείς; ΜΑΡΚ: «Εσύ κι εγώ µόνοι»; «Τελευταία δεν βλεπόµαστε τόσο συχνά»; Με ποιον µιλούσες; Σε ποιον τηλεφώνησες πρωί πρωί; ΓΙΟΑΝΑ: Μαρκ... ΜΑΡΚ: Ποιος ήταν; ΓΙΟΑΝΑ: Έλα, Μαρκ, σε παρακαλώ. ΜΑΡΚ: Γιατί δεν µου λες; ΓΙΟΑΝΑ: Γιατί δεν έχω όρεξη να σου πω τίποτα όταν µου µιλάς έτσι! ΜΑΡΚ: Έτσι... πώς; ΓΙΟΑΝΑ: Σαν... σαν να έχεις τρελαθεί!... Συγγνώµη, αλλά είσαι σαν τρελός. Μπορεί να µην κοιµήθηκες καλά, ούτε κι εγώ, αλλά... ΜΑΡΚ: Με ποιον µιλούσες;! ΓΙΟΑΝΑ: ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΟΥΜΑ, ΗΛΙΘΙΕ! ΜΑΡΚ: Με τον Γιαούµα; ΓΙΟΑΝΑ: Ναι, γιατί ανησυχώ πολύ. Για σένα και για κείνον, ανόητε. Για σένα γιατί γίνεσαι σιγά σιγά ανυπόφορος και γιατί δεν
explicarlo... MARC: ¿Sabes algo de él? MARTA:
Poca
cosa.
Que
se
está
convirtiendo en un auténtico gilipollas desde que escribe artículos de opinión en la prensa. Se le han subido los humos. Patético. Entra Joana. Marta se levanta. MARTA: Yo también me marcho. JOANA: No es por lo que yo he dicho por lo que se ha puesto así. MARTA: ¿Ah, no? MARC: ¿Por lo que he dicho yo? JOANA: Puede ser. MARTA: ¿Te ha comentado algo? JOANA: No. Se lo he notado. MARC: Tú siempre lo notas todo. JOANA: Y tú nunca notas nada. Jaume no está bien. MARC: ¿Está peor que yo? MARTA: Eh... me voy... no me acompañéis... Va, que no ha pasado nada... Jaume... quizás no tenía el día para cenas, parecía tener la cabeza en otra parte y ya está. No le deis más vueltas. (Besos.) Hala. Nos llamamos. Buenas noches... Marta sale. Joana mira a Marc. JOANA: Eres... ¡Ya está bien! Todo ese rollo de Jaume con Marta me lo he sacado de la manga para cortar el mal rollo que nos has echado encima. ¡Qué rabia! Eres... MARC: Patético. JOANA: Sí. MARC: Pero es verdad... JOANA: ¿El qué? ¿Que queremos matarte? ¿Que Jaume quiere matarte? ¿O Marta?
καταλαβαίνεις ότι πολλές φορές αυτοί που βρίσκονται γύρω σου είναι πολύ χειρότερα από σένα, το καταλαβαίνεις; Και ένας απ’ αυτούς είναι ο Γιαούµα, ο καλύτερός σου φίλος, δεν το έχεις προσέξει; Όχι, και βέβαια όχι, ο κύριος ασχολείται περισσότερο µε τους εκθαµβωτικούς του εφιάλτες παρά µε τους ανθρώπους που υποτίθεται πως αγαπάει. Ο Γιαούµα δεν είναι καλά, Μαρκ, κι εκείνος το ξέρει και δεν τολµάει να µας το πει, δεν το έχεις προσέξει, ΒΛΑΚΑ;! Σταµάτα επιτέλους να οµφαλοσκοπείς και δείξε λίγο ενδιαφέρον για τους άλλους. Ναι, του τηλεφώνησα, θέλω να µιλήσω µαζί του ιδιαιτέρως γιατί ξέρω πως εµένα θα µου το πει, όχι σε σένα, που το µόνο που σε απασχολεί είναι αν οι άλλοι θέλουν να σε σκοτώσουν. Θέλω να τον δω ιδιαιτέρως και θα τον δω ιδιαιτέρως, και είχα σκοπό να το κανω χωρίς να το µάθεις για να δω µήπως εκείνος µπορεί να µε βοηθήσει µαζί σου, Μαρκ, ΜΑΖΙ ΣΟΥ! Γιατί ξέρω πως αυτός σε ξέρει καλά και ίσως να µπορεί να µε βοηθήσει να καταλάβω τι στο διάολο σου συµβαίνει! Και τώρα µάθε ότι µε ανησυχεί περισσότερο, πολύ περισσότερο, αυτό που µπορεί να συµβαίνει σ’ εκείνον παρά αυτό που συµβαίνει σε σένα. Γιατί εκείνου του συµβαίνει κάτι στ’ αλήθεια. Ενώ σε σένα... µπα, δεν έχει καµία σηµασία. Με ενοχλεί ο τρόπος που µου µίλησες πριν από λίγο. Και δεν µ’ ενοχλεί απλώς. Με αηδιάζει. ∆εν σ’ έχω ξαναδεί ποτέ έτσι. ∆εν µου αρέσεις. Και σ’ αγαπώ ακόµα. ΗΛΙΘΙΕ! Αυτό είναι όλο. Τώρα συνέχισε να ασχολείσαι µ’ όλες αυτές τις µαλακίες σου. ( Σηκώνεται και µαζεύει τα πράγµατά της. Ο Μαρκ την αρπάζει. ) Όχι. Μη µ’ αγγίζεις τώρα, σε παρακαλώ. ΜΑΡΚ: Λυπάµαι. ( Παύση. ) Λυπάµαι. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι, άσε µε. ΜΑΡΚ: Θα µ’ αφήσεις να µιλήσω; ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. Με περιµένουν. ΜΑΡΚ: Τηλεφώνησε ότι θ’ αργήσεις. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. ΜΑΡΚ: Σε παρακαλώ. ( Παύση. ) Συγγνώµη. ( Παύση. ) Είµαι νευρικός. Στα όνειρα... ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. Φτάνει. Έχω βαρεθεί τους
(Pausa.) ¿Que yo quiero matarte? MARC: No. (Pausa.) Que tengo pesadillas. Escena 8
Habitación. Marc y Joana, en la cama, sentados. Vestidos. JOANA: Marc. Creo que ya ha llegado el momento. MARC: Qué momento. JOANA: Creo que se ha acabado. MARC: Que se ha acabado... ¿qué? JOANA: Lo nuestro. Tú y yo. MARC: ¿Cómo? Silencio. Suena el teléfono de Joana, que no vemos. Insistente. Fuerte. MARC: ¿No lo coges? JOANA: ¿El qué? MARC: El teléfono. JOANA: ¿Qué teléfono? MARC: ¡El teléfono, Joana, tu teléfono! JOANA: ¿No me has oído? MARC: ¡¡Coge el teléfono!!! JOANA: ¿Por qué? Nadie me está llamando. MARC: Pero, ¿no lo oyes? JOANA: No. El teléfono sigue sonando, cada vez más fuerte. MARC: ¿Dónde está? ¿Lo has escondido?
εφιάλτες σου... ΜΑΡΚ: Περίµενε. Σε όλους τους εφιάλτες µου πάντα συµβαίνει ένα πράγµα. Πάντα το ίδιο. ΓΙΟΑΝΑ: Και τι σχέση έχει αυτό...; ΜΑΡΚ: Το τηλέφωνό σου. ( Παύση. ) Χτυπάει το τηλέφωνό σου. Σαν απειλή. Σαν... δεν ξέρω τι. ( Παύση. ) Και, όταν χτυπάει, ξέρω ότι ονειρεύοµαι. ( Παύση. ) Κι αφού χτυπάει το τηλέφωνό σου πάντα συµβαίνουν διάφορα... φρικτά. ( Παύση. ) ∆εν ξέρω, φοβήθηκα. ( Παύση. ) Είδα ότι µιλούσες στο τηλέφωνο, δεν ξέρω τι µου συνέβη... Νόµισα... Θυµήθηκα έναν απ’ τους εφιάλτες όπου... Συγχώρεσέ µε. ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν χτύπησε. ΜΑΡΚ: Ε; ΓΙΟΑΝΑ: Το τηλέφωνό µου δεν χτύπησε αυτή τη φορά. Τηλεφώνησα εγώ. Θέλεις να τσεκάρεις ότι τηλεφώνησα στον Γιαούµα; ( Πιάνει το κινητό. ) ΜΑΡΚ: Όχι. Όχι, εντάξει. Σε πιστεύω. Συγχώρεσέ µε, σε πιστεύω. ( Παύση. ) Φοβάµαι. ΓΙΟΑΝΑ: Φτάνει. ( Παύση. ) Μείνει εκεί. Μην κινείσαι. Η Γιοάνα αφήνει το τηλέφωνό της στο κρεβάτι και βγαίνει από το δωµάτιο. Σιωπή. Ο Μαρκ νιώθει µπερδεµένος. Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο της Γιοάνα. Ο Μαρκ κοιτάζει το κινητό και τρέµει. ∆εν το σηκώνει. ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΓΙΟΑΝΑ ( εκτός σκηνής ): Σήκωσέ το! ΜΑΡΚ ( το κάνει. ) Εµπρός. Εµφανίζεται η Γιοάνα µιλώντας από ένα ασύρµατο σταθερό τηλέφωνο.
Cógelo. O haz que se pare. No lo soporto. (Se acerca a ella y le registra los bolsillos.) ¿Lo tienes por aquí? JOANA: ¡Déjame! MARC: ¡Sácalo! ¡Dámelo! JOANA: ¡Me haces daño! MARC: ¿Daño? ¿Quieres saber lo que es
ΓΙΟΑΝΑ: Γεια σου, αγάπη µου. Τι; Φοβήθηκες, ε; Μήπως είναι κι αυτό εφιάλτης; ( Κλείνει το ασύρµατο. ) ΜΑΡΚ: ∆εν... δεν ξέρω... Ίσως ήταν όνειρο. Όχι όµως εφιάλτης. ( Παύση. ) Ο ήχος είναι διαφορετικός. ΓΙΟΑΝΑ: Ε;
hacerte daño? ¿Quieres saberlo? (Le ΜΑΡΚ: Το κινητό σου. Η µελωδία. Στους rodea el cuello con ambas manos.) εφιάλτες. ¡Esto! ¡Esto sí que es hacer daño! ΓΙΟΑΝΑ: Όχι, όχι! Τέρµα πια! (Pausa.) ¡A mí no me dejarás, no
Η Γιοάνα ετοιµάζεται να βγει. Ο Μαρκ τη ρίχνει στο κρεβάτι. Τη φιλάει. Τη γδύνει, que me dejes que el daño que te estoy αισθησιακά, µε ελαφρώς βίαιες χειρονοµίες. haciéndo ahora! ( Aprieta fuertemente.) Εκείνη καρφώνει τα νύχια της στο λαιµό του. ¿Tú y yo... lo nuestro se ha acabado? Φιλιούνται στο στόµα, δαγκώνονται. Κάνουν ¿Y eso no es hacerme daño... a mí? έρωτα. Με πάθος. Με µια στάλα πόνο. Ή ¿Quieres que te lo haga yo? ¿Que te απελπισία. puedes dejarme! ¡Me hace más daño
haga más daño? ¡¿Más?! ∆έκατη σκηνή
Marc aprieta con fuerza el cuello de Joana. Luego le agarra la cabeza y la golpea contra la pared, varias veces. Ella cae muerta. El teléfono deja de sonar. MARC: ¿Qué he hecho? ¡Joana... Joana, dí algo!... ¡Joana, yo te quiero, Joana! (La besa. Ella parece llevar algo en el interior de la boca. Él se lo saca con una mano. Es el móvil de Joana, que vuelve a sonar. Él descuelga.) ¿Diga? VOZ DE JOANA ( por el teléfono): Soy yo, Joana. Mira qué más hay dentro de mi boca. Míralo bien... Marc acerca su cara a la de Joana y le abre la boca. Del interior de la boca de Joana aparece un escarabajo enorme. Marc se asusta. Joana abre los ojos. JOANA: Marc. (Pausa.) Estás muerto.
Oscuro. Escena 9
Μπαρ. Η Μαρτα και ο Γιαούµα κουβεντιάζουν. ΓΙΑΟΥΜΑ: Νοµίζω πως θα έπρεπε να επισκεφτεί έναν καλό ειδικό. Για το µυαλό. Αν συνεχίσει έτσι, στο τέλος θα τρελαθεί τελείως. ΜΑΡΤΑ: Η καηµένη η Γιοάνα. Αλλά... πώς µπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο; ΓΙΑΟΥΜΑ: Νοµίζω πως κάτι τους συνέβη στην Τοσκάνη. ΜΑΡΤΑ: Και στους δύο; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ίσως. Ή µόνο σ’ εκείνον. ΜΑΡΤΑ: Τι µπορεί να του συνέβη; ΓΙΑΟΥΜΑ: Κάτι είδε, είχε πάρα πολύ χρόνο για να το σκεφτεί... Όταν κάποιος είναι ευτυχισµένος, σαν κι αυτόν, έχει πάρα πολύ χρόνο για να σκέφτεται. Κι αυτό δεν είναι πάντοτε καλό. «Τι κάνω εδώ, πού ζω, γιατί ζω, προς τι όλα αυτά;»... Η ζωή του Μαρκ, όπως και η δική µου και η δική σου και της Γιοάνα... τι αξία έχει; Έχω το δικαίωµα να είµαι ευτυχισµένος όταν ο κόσµος είναι αµετάκλητα προορισµένος για τη δυστυχία, τη συµφορά και την καταστροφή; Έχει κανένα νόηµα να επιµένουµε...; Κι αν ξεµπερδεύαµε µια και καλή µ’ όλη αυτή τη φάρσα; ΜΑΡΤΑ: Αλλά, Γιαούµα, εσένα δεν σου αρέσει να µιλάς γι’ αυτά τα πράγµατα... Χτυπάει το τηλέφωνο της Γιοάνα, παραµορφωµένο. Ο Γιαούµα το βγάζει από την τσέπη του και απαντά.
ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΜΑΡΚ: Γιαούµα, µπορώ να µάθω τι κάνεις εσύ µε το τηλέφωνο της Γιοάνα; ΓΙΑΟΥΜΑ: Τι θέλεις; ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΜΑΡΚ: Γιατί δεν σου αρέσει καθόλου να µιλάς γι’ αυτά τα πράγµατα; ΓΙΑΟΥΜΑ: ∆εν µιλάγαµε για µένα. Αλλά για σένα. ΜΑΡΤΑ ( του παίρνει το τηλέφωνο ): Μαρκ, κλείσε, σε παρακαλώ, σε σχολιάζουµε. ∆εν JOANA: No has parado de gruñir y de µπορούµε να σε σχολιάζουµε µε την άνεσή refunfuñar toda la noche. µας αν ξέρουµε ότι είσαι στην άλλη άκρη του MARC: Y no te he dejado dormir. τηλεφώνου. JOANA: Más de media hora seguida, no. MARC: Lo siento. (Pausa.) No sé cómo Εµφανίζεται ο Μαρκ. Habitación. Es de día. Marc se acaba de levantar. Está solo. Mira a ambos lados. Confirma que no está soñando. Aparece Joana vestida de calle, para ir al trabajo. Marc bosteza.
evitarlo. JOANA: Sí, sí lo sabes. (Él se levanta y va a la ducha. Ella se sienta en la cama, coge su teléfono y llama.) Hola. ¿Podemos vernos cuando salga del trabajo? Hacia las seis... Tomamos un té. Sí. No. Bueno, estoy preocupada. Para charlar un rato largo. Sí, de Marc. Pero no sólo de él. También... de ti. Últimamente ya no nos vemos tan a menudo y cuando nos vemos... Sí, tú y yo solos. No, urgente, no, pero... Sí, es urgente, ya hablaremos luego, ahora no puedo... Un beso. ( Antes de que acabe de colgar, aparece Marc. Joana se asusta, cuelga y deja el teléfono.) ¿Ya has acabado de ducharte? MARC: No. (Pausa.) Ni siquiera he entrado en el baño. JOANA: ¿Me estabas espiando? MARC: ¿“Tú y yo solos”? ¿“Últimamente ya no nos vemos tan a menudo”? ¿Con quién hablabas? ¿A quién has llamado a estas horas de la mañana? JOANA: Marc... MARC: ¡¿Quién era?!
ΜΑΡΚ: Και γιατί δεν µου λέτε κατάµουτρα αυτό που σκέφτεστε για µένα; ΓΙΑΟΥΜΑ: Τι βαρετά που είναι όλα αυτά. Φεύγω. ΜΑΡΤΑ: Περίµενε! ( Κοιτάζει τον Μαρκ. ) Βυθίζεσαι στα σκατά, φιλαράκο. ∆εν σε νοιάζει τίποτα. Απολύτως τίποτα. Μόνο ο εαυτός σου σε νοιάζει. ΜΑΡΚ: Όχι. Με νοιάζει η Γιοάνα ΜΑΡΤΑ: Χα! Τη Γιοάνα την έχεις χάσει εδώ και πολύ καιρό. ΓΙΑΟΥΜΑ: Όταν έλεγες πως κάποιος ήθελε να σε σκοτώσει, εννοούσες τ...; ΜΑΡΚ: Πώς είσαι, Γιαούµα; ΓΙΑΟΥΜΑ: Μάλιστα. Έχεις πάρα πολύ καιρό να µε ρωτήσεις. Με αποσυντόνισες τελείως. Θέλεις µια απάντηση; Ή µήπως είναι ρητορική η ερώτηση; ΜΑΡΤΑ: Το κάνει για ν’ αλλάξει θέµα. ΓΙΑΟΥΜΑ: Λοιπόν, όχι, δεν θ’ αλλάξουµε θέµα. Μπαίνεις σ’ ένα λαβύρινθο. Ούτε εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις τι σου συµβαίνει. Και δεν πρόκειται να σηκώσεις κεφάλι. Και για το τι κάνω εγώ, δεν δίνεις µία. Γι’ αυτό λοιπόν και σε παρακαλώ να µη µε ξαναρωτήσεις. ΜΑΡΤΑ: Και σταµάτα επιτέλους να µας καλείς σε δείπνα, σε παρακαλώ. Σε βαριόµαστε. ΜΑΡΚ: Και η Γιοάνα, τι συµβαίνει µ’ εκείνη; ΓΙΑΟΥΜΑ: ∆εν µας απασχολεί καθόλου.
JOANA: Eh, Marc, por favor. MARC: ¿Por qué no me lo dices? JOANA: ¡Porque no me da la gana de decirte nada si me tratas así! MARC: ¿Así... cómo? JOANA: ¡Como... como si estuvieras loco!... Perdona, pero pareces un loco. Puede que no hayas dormido bien, ni yo tampoco, pero... MARC: ¡¿Con quién estabas hablando?! JOANA: ¡CON JAUME, IMBÉCIL! MARC: ¿Con Jaume? JOANA: Sí, porque estoy muy preocupada. Por ti y por él, idiota. Por ti porque te estás conviertiendo en una persona insoportable y porque no te das cuenta de que muchas veces los que te rodean están
todavía
peor
que
tú,
¿lo
entiendes? Y uno de ellos es Jaume, tu amigo del alma, ¿no lo has notado? No, claro que no, el señor está más pendiente
de
sus
supuestamente quiere. Jaume no está bien, Marc, y él lo sabe y no se atreve a contárnoslo, ¡¿no te has dado cuenta, BOBO?! Deja ya de mirarte el ombligo y preocúpate por los demás. Sí, le he llamado, quiero hablar con él a solas, porque sé que a mí me lo va a contar, no a ti , tan preocupado por si los demás quieren matarte. Lo quiero ver a solas y lo voy a ver a solas y pretendía hacerlo sin que lo supieras para ver si él también ayudarme
contigo,
Marc,
¡CONTIGO! ¡Porque sé que él te conoce y a lo mejor puede ayudarme a entender qué coño te está pasando! Ahora, que sepas
que
me
Η Μαρτα και ο Γιαούµα φεύγουν, πιασµένοι αγκαζέ. Ο Μαρκ πιάνει ένα πιρούνι από το τραπέζι και το καρφώνει άγρια στις φλέβες του µπράτσου του. ∆εν βγαίνει αίµα. Ξαναπροσπαθεί. ∆εν καταφέρνει να κοπεί. ΜΑΡΚ: Γαµώτο µου! Ούτε ν’ αυτοκτονήσω δεν µπορώ! Σκοτάδι.
pesadillas
estrambóticas que de las personas que
podía
ΜΑΡΤΑ: Αν της συµβαίνει κάτι, έχει εµάς. Αν την αφήσεις... ΜΑΡΚ: Τι; Εγώ, ν’ αφήσω τη Γιοάνα; Γιατί; ΓΙΑΟΥΜΑ: Νοµίζω πως θα έπρεπε να δεις έναν καλό ειδικό. ΜΑΡΚ: Εγώ; Για σταθείτε, µια στιγµή. Εγώ... εγώ την αγαπάω τη Γιοάνα, δεν το καταλαβαίνετε; ΜΑΡΤΑ: Φτάνει πια, σε παρακαλώ, δεν δίνουµε φράγκο για όλα αυτά. Άκου, καλύτερα να πέθαινες, στ’ αλήθεια. Εµπρός, έλα, γιατί δεν αυτοκτονείς να τελειώνουµε; Πάµε;
preocupa
más,
muchísimo más, lo que pueda pasarle a
Ενδέκατη σκηνή
Σαλόνι. Ο Μαρκ και η Γιοάνα έρχονται απ’ έξω. Ο Μαρκ έχει δάκρυα στα µάτια. ΜΑΡΚ: Ήταν τόσο... φρικτό. Είµαι... κοµµάτια. ΓΙΟΑΝΑ: Φυσικό είναι. ( Τον πλησιάζει. Του χαϊδεύει το κεφάλι. ) Να σου ετοιµάσω ένα ζεστό; ΜΑΡΚ: Όχι. ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν έχεις φάει τίποτα όλη µέρα. Ένα αφέψηµα θα σου κάνει καλό. ΜΑΡΚ: Ήξερα ότι θα συνέβαινε, παρ’ όλα αυτά όµως... ΓΙΟΑΝΑ: Ναι... βέβαια. Θες να µιλήσεις; ( Παύση. ) Να µιλήσουµε; ΜΑΡΚ: Σε ενοχλεί; ( Παύση. ) Σε ενοχλεί. ΓΙΟΑΝΑ: Αφού δεν είπα τίποτα. ( Παύση. ) Μίλα µου. ΜΑΡΚ: Πώς νοµίζεις ότι αισθάνοµαι; ΓΙΟΑΝΑ: Θα προτιµούσα να µου πεις εσύ.
él que lo que te pase a ti. Porque a él le pasa algo de verdad . Y a ti... bah, da igual. Me molesta el tono con el que acabas de tratarme. Y no sólo me molesta. Me da asco. No te había visto nunca así. No me gustas. Y todavía te quiero. ¡IMBÉCIL! Ya está. Ahora, sigue comiéndote el coco con tus manías de mierda. (Va a recoger sus cosas. Marc la agarra.) No. Ahora no me toques, por favor. MARC: Lo siento. (Pausa.) Lo siento. JOANA: No, suéltame. MARC: ¿Me dejas hablar? JOANA: No. Me están esperando. MARC: Llama que llegarás tarde. JOANA: No. MARC:
Por
favor.
(Pausa.)
Perdona.
(Pausa.)
Estoy
nervioso.
En
los
sueños... JOANA: No. Basta. Estoy harta de tus pesadillas... MARC: Espera. En todas mis pesadillas siempre ocurre una cosa. Siempre la misma. JOANA: ¿Y qué tiene que ver eso...? MARC: Tu teléfono. (Pausa.) Suena tu teléfono. Como una amenaza. Como... no sé. (Pausa.) También, cuando suena, sé que estoy soñando. (Pausa.) Y después de que suene tu teléfono siempre
pasan
cosas...
horribles.
(Pausa.) No lo sé, he tenido miedo. (Pausa.) He visto que hablabas por teléfono, no sé lo que me ha pasado... Creía... Me acordaba de una de las pesadillas en que... Perdóname. JOANA: No ha sonado. MARC: ¿Eh? JOANA: Mi teléfono no ha sonado, esta vez.
ΜΑΡΚ: Σαν... σαν να έχω χάσει... ένα κοµµάτι... του εαυτού µου. ΓΙΟΑΝΑ: Μα έχεις χάσει ένα κοµµάτι του εαυτού σου. Το ίδιο µου συνέβη κι εµένα µε τους γονείς µου. Και ξεπερνιέται. Όλος ο κόσµος το κάνει. Εγώ το ξεπέρασα. ΜΑΡΚ: Ήσουν πολύ νέα. Ακόµη δεν είχες συνείδηση για... για τίποτα. ΓΙΟΑΝΑ: Ακόµα χειρότερα, όχι; ΜΑΡΚ: Όχι. Όσο περισσότερο καιρό αγαπάς κάποιον, τόσο περισσότερο τον νοσταλγείς όταν δεν είναι πια εδώ. Τόσο πιο δυνατός είναι ο πόνος της απώλειας. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. Αυτό δεν είναι αλήθεια. ( Παύση. ) Και γιατί ο πόνος σου για το θάνατο της µητέρας σου πρέπει να είναι πιο δυνατός από τον δικό µου για τους γονείς µου; ΜΑΡΚ: Όχι, σε παρακαλώ... ΓΙΟΑΝΑ: Τι όχι...; ΜΑΡΚ: Μου είπες να µιλήσω εγώ, έτσι; Ή µήπως έχεις σκοπό, όπως πάντα, ν’ ανοίξεις καβγά; ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν κάνω καβγά. Όταν µιλάς, πάντα πιστεύεις ότι αυτό που σου συµβαίνει εσένα δεν έχει συµβεί ποτέ και σε κανέναν άλλον... ΜΑΡΚ: Ναι, το ξέρω ότι υποφέρεις πολύ τελευταία και ότι η ζωή σου τώρα είναι πολύ πιο σκληρή µε τόση δουλειά που έχεις και όλα αυτά, αλλά σήµερα πέθανε η ∆ΙΚΗ ΜΟΥ µάνα, όχι η ∆ΙΚΗ ΣΟΥ. ∆εν θέλω καθόλου να ανταγωνιστώ αυτό που ένιωσες εσύ όταν πέθαναν οι γονείς σου, ΣΥΜΦΩΝΟΙ; Τι συµβαίνει; Εγώ αγαπούσα τη µητέρα µου. Και δεν µπορώ να αντέξω ότι πέθανε. ∆εν µπορώ να το αντέξω γιατί την αγαπούσα. Και συνεχίζω να την αγαπώ και θα την αγαπώ πάντα. Γι’ αυτό είµαι άσχηµα. Σε θυµώνει αυτό που αισθάνοµαι; ΓΙΟΑΝΑ: Πάω να κοιµηθώ, δεν αντέχω άλλο. ΜΑΡΚ: Όχι. Όχι! Ούτε καν όταν είµαι πραγµατικά άσχηµα δεν είσαι ικανή να µου πεις µια τρυφερή κουβέντα; ( Παύση.) Τι έχουµε πάθει; ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν έχουµε πάθει τίποτα ιδιαίτερο, Μαρκ. Εσένα σήµερα πέθανε η µητέρα σου και έχεις κάνει ακόµα ένα βήµα προς... προς
He llamado yo. ¿Quieres verificar que la llamada era para Jaume? (Coge el móvil.) MARC: No. No, está bien. Te creo. Perdóname, te creo. (Pausa.) Tengo miedo. JOANA: Basta. (Pausa.) Quédate ahí. No te muevas.
την άβυσσο. Όπως χιλιάδες εκατοµµύρια ανθρώπων σ’ αυτό τον κόσµο. Από σήµερα και µετά θα είσαι λίγο πιο δυστυχισµένος, γιατί ξέρεις ότι µετά θα σου πεθάνει ένας αδερφός, ένας ξάδερφος, ένας φίλος και µετά... θα έρθει κι η δική σου σειρά. Στην πραγµατικότητα, αυτό δεν µπορείς ν’ αντέξεις. Κι αυτό είναι όλο. ΜΑΡΚ: Αυτό ακριβώς συµβαίνει σε µένα, ναι, σήµερα είµαι ακόµη πιο δυστυχισµένος από χτες, πολύ καλά. Και σε σένα; Τι σου συµβαίνει εσένα; ΓΙΟΑΝΑ: Εγώ έχω αρχίσει να βαριέµαι και τους δυστυχισµένους και τις δυστυχίες.
Joana deja su teléfono sobre la cama y sale de la habitación. Silencio. Marc se siente confundido. De repente, suena el teléfono de Joana. Marc mira el Η Γιοάνα βγαίνει. Ο Μαρκ µένει µόνος. móvil y se estremece. No lo coge. ∆ωδέκατη σκηνή JOANA (off ): ¡Cógelo!
Σαλόνι. Ένα ανοιχτό φέρετρο. Η Γιοάνα µέσα MARC: (Lo hace.) Hola. στο φέρετρο. Ο Μαρκ, η Μάρτα και ο Aparece Joana hablando Γιαούµα, όρθιοι γύρω του. por un teléfono fijo ΜΑΡΤΑ ( στον Μαρκ ): Το ξέρουµε ότι τη inalámbrico. σκότωσες εσύ αλλά δεν θα σε καταγγείλουµε. JOANA: Hola, amor. ¿Qué? ¿Qué miedo, ΓΙΑΟΥΜΑ: ∆εν θέλουµε να σε ξαναδούµε, eh? ¿Esto también es una pesadilla? Μαρκ. Ήταν η καλύτερή µας φίλη και εξαιτίας σου… (Cuelga el inalámbrico.) ΜΑΡΚ: Εγώ δεν έκανα τίποτα… MARC: No... no lo sé.... Tal vez sea un sueño. Pero no una pesadilla. (Pausa.) Χτυπάει το τηλέφωνο της Γιοάνα. Ψάχνουν El sonido era diferente. και οι τρεις τις τσέπες τους. Το τηλέφωνο συνεχίζει να χτυπά. Είναι στο πτώµα της JOANA: ¿Eh? MARC: Tu móvil. La melodía. En las Γιοάνα. Ο Μαρκ βάζει το χέρι του στο φέρετρο και βγάζει το τηλέφωνο. pesadillas. JOANA: ¡No, no! ¡Se acabó! Joana va a salir. Marc la tumba sobre la cama. La besa. La desnuda, sensualmente, con gestos ligeramente violentos. Ella le clava las uñas en el cuello. Se besan en la boca, se muerden. Hacen el amor.
ΜΑΡΚ: Εµπρός; ΜΑΡΤΑ: Τι µακάβριο. ΓΙΑΟΥΜΑ: Συµβαίνουν αυτά σε πολλές κηδείες, το ήξερες; ΜΑΡΚ: Ποιος είναι; ΜΑΡΤΑ: Πώς είναι δυνατόν; ΜΑΡΚ: Ποιος είναι; ΓΙΑΟΥΜΑ: Καµιά φορά δεν καταλαβαίνουν ότι υπάρχει ένα κινητό στην τσέπη των ρούχων του νεκρού και στη µέση της
Apasionadamente. Con αγρύπνιας… un punto de dolor. O de ΜΑΡΤΑ: Θεέ µου, τι θλιβερό! ΓΙΑΟΥΜΑ: Σώπα, θέλω ν’ ακούσω τι λένε. desesperación. ΜΑΡΚ: Μαµά; Εσύ είσαι, µαµά; Escena 10 ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΓΙΟΑΝΑ: Γιέ µου, γιατί µε άφησες να πεθάνω; Bar. Marta y Jaume, ΜΑΡΚ: Μαµά, δεν µπορούσα να το conversando. εµποδίσω. ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΓΙΟΑΝΑ: Και βέβαια, γιε µου, και JAUME: Creo que debería visitar a un buen βέβαια µπορούσες να το αποφύγεις. Κοίτα especialista. De la cabeza. Si sigue así, µε… acabará completamente loco. ΜΑΡΚ: Να σε κοιτάξω; Πού; MARTA: Pobre Joana. Pero.. ¿cómo ha ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΓΙΟΑΝΑ: Εδώ, µπροστά σου… ΜΑΡΚ: Αυτή δεν είσαι εσύ, µαµά. Είναι η podido ocurrir? JAUME: Creo que les pasó algo en la Γιοάνα. ΜΑΡΤΑ: Λοιπόν, εµένα αυτή η φωνή πιο Toscana. πολύ µου µοιάζει µε της Γιοάνα παρά µε της MARTA: ¿A los dos? µητέρας του, δεν συµφωνείς; JAUME: Tal vez. O sólo a él. ΓΙΑΟΥΜΑ: Εννοείται! MARTA: ¿Qué le pudo pasar? ΜΑΡΤΑ: Ευτυχώς που µε το τηλέφωνο της JAUME: Vio algo, tuvo demasiado tiempo Γιοάνα ο Μαρκ ξέρει πολύ καλά ότι πρόκειται para pensar en él... Cuando uno es feliz, για εφιάλτη, ε;, γιατί αν αυτό ήταν αλήθεια, µ’ como él, tiene demasiado tiempo para αυτό το τηλεφώνηµα θα είχε χεστεί από το φόβο του. pensar. Y eso no siempre es bueno. ΓΙΑΟΥΜΑ: Πράγµατι. Κι εγώ µαζί του. “¿Qué hago aquí, dónde vivo, por qué ΜΑΡΤΑ: Βέβαια, βέβαια. Κι εγώ. vivo, por qué todo esto?”.. La vida de ΜΑΡΚ: Μου κάνετε τη χάρη να πάψετε;! ( Στο Marc, como la mía y la tuya y la de τηλέφωνο. ) Τι θα µπορούσα να κάνω για να Joana... ¿qué valor tiene? ¿Tengo εµποδίσω το θάνατό σου, µαµά; Πες µου derecho a ser feliz cuando el mundo εσύ… está inexorablemente destinado a la ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΓΙΟΑΝΑ: Πάντα ρωτάς τους άλλους τι πρέπει να κάνεις, γιε µου… Αχ… desgracia, a la infelicidad y a la πόσο λάθος σε µεγάλωσα… Μικρούλη µου… catástrofe? ¿Tiene algún sentido Το φταίξιµο είναι και δικό µου… Εγώ πάντα continuar...? ¿Y si acabáramos ya con σου τα έκανα όλα… Πάντα αναλάµβανα εγώ toda esta farsa? τα πάντα για να µπορέσεις εσύ ν’ MARTA: Pero, Jaume, si a ti no te gusta ακολουθήσεις το δικό σου δρόµο και για να σε απαλλάσσω από τα βάσανα. Κι έτσι nada hablar de estas cosas... έφυγες. Και ακολούθησες το δρόµο σου. Και Suena el teléfono de επειδή εγώ δεν έκανα τίποτα για τον εαυτό Joana, distorsionado. µου, από τότε που έφυγες από δίπλα µου, Jaume se lo saca de un εγώ ήµουν ήδη νεκρή. Τι δυστυχία. Και bolsillo y descuelga. βέβαια θα µπορούσες να εµποδίσεις το θάνατό µου, γιε µου. Θα σου δείξω πώς. VOZ DE MARC: Jaume, ¿se puede saber Ξύπνα µε. qué haces tú con el teléfono de Joana? ΜΑΡΚ: Ε; Μα…
JAUME: ¿Qué quieres?
ΜΑΡΤΑ: Αχ, τι τροµάρα… και τώρα τι θα VOZ DE MARC: ¿Por qué no te gusta nada γίνει; ΓΙΑΟΥΜΑ: Σσσστ! Κλείσ’ το στόµα σου! hablar de estas cosas? JAUME: No estábamos hablando de mí. Sino ΜΑΡΚ: Να σε ξυπνήσω; Αλλά, µαµά, δεν είσαι εσύ. Είναι η Γιοάνα. de ti. ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΓΙΟΑΝΑ: ΝΑ ΜΕ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ, MARTA (le coge el teléfono): Marc, cuelga, ΣΟΥ ΛΕΩ!! ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ!!! por favor, te estamos criticando. No podemos criticarte a gusto si sabemos que estás al otro lado del teléfono. Aparece Marc. MARC: ¿Y por qué no me lo decís a la cara, lo que pensáis de mí? JAUME: Qué aburrido me resulta todo esto. Me voy.
Ο Μαρκ υπακούει. Η Μάρτα και ο Γιαούµα είναι στην τσίτα. Ο Μαρκ ταρακουνάει τη Γιοάνα µέσα στο φέρετρο. Η Γιοάνα ανοίγει τα µάτια, χαµογελάει στον Μαρκ. Το πρόσωπο του Μαρκ φωτίζεται. Εκείνη ανασηκώνεται, τον αγκαλιάζει και του γλείφει το αυτί.
ΓΙΟΑΝΑ: Σ’ αγαπώ. Πες το. ∆είξ’ το. Έτσι. MARTA: ¡Espera! (Mira a Marc.) Te estás ( Του γλείφει το πρόσωπο.) Έτσι. ( Τον φιλάει hundiendo en la mierda, chaval. No te στα χείλη. ) Έτσι. ( Του δαγκώνει απαλά και importa nada. Nada de nada. Sólo te του ρουφάει το αυτί. ) Έτσι… ΜΑΡΚ: Μαµά… importas tú. ΓΙΟΑΝΑ: Μαµά!; Μα, τι λες, Μαρκ; ∆ΕΝ MARC: No. Me importa Joana. ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ! MARTA: ¡Ja! A Joana hace ya tiempo que la ΜΑΡΚ: Γιοάνα… Συγγνώµη, νόµιζα πως… perdiste. ( Παύση. ) ∆εν σε σκότωσα εγώ, έτσι δεν είναι, JAUME: Cuando decías que alguien quería Γιοάνα; ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. ( Στη Μάρτα και τον Γιαούµα.) matarte, ¿te referías a...? Όχι. MARC: ¿Cómo te encuentras, Jaume? ΜΑΡΤΑ: Όχι; Α! Τι κρίµα. Αυτό δεν το JAUME: Vaya. Hacía mucho que no me lo περίµενα. preguntabas. Me has descolocado por ΓΙΑΟΥΜΑ: Εγώ το ήξερα, δεν είναι δυνατόν ο completo. ¿Quieres una respuesta? ¿O Μαρκ… es una pregunta retórica? ΜΑΡΚ: Σσσστ, πάψτε! MARTA: Lo hace para desviar el tema. ΓΙΟΑΝΑ: Άσ’ τους. Νοιάζονται για µας. ∆εν JAUME: Pues no, no desviaremos el tema. έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, άσ’ τους να Te estás metiendo en un laberinto. Ni tú περνάνε την ώρα τους κοιτάζοντάς µας και κριτικάροντάς µας… Αν δεν το είχαν κι αυτό, mismo sabes lo que te ocurre. Y de ésta, οι καηµενούληδες, τι θα ήταν οι ζωές τους; no vas a levantar cabeza. Y cómo me Σκέτη πλήξη. encuentro yo te importa una mierda. Por ΓΙΑΟΥΜΑ: Αυτό ήταν χτύπηµα κάτω από τη lo tanto, te ruego que no vuelvas a ζώνη. Τι κακιά που είσαι! ΜΑΡΤΑ: Την ξέρεις τη Γιοάνα, αν ανοίξει το preguntármelo. MARTA: Y deja ya de invitarnos a cenar, por στόµα της… ΜΑΡΚ: Γιατί είσαι πεθαµένη; favor. Nos aburres. ΓΙΟΑΝΑ: Αυτοκτόνησα, Μαρκ. Σ’ αγαπούσα MARC: ¿Y Joana, qué pasa con ella? πάρα πολύ. ∆εν άντεχα να σε βλέπω να
JAUME: No nos preocupa lo más mínimo. MARTA: Si le ocurre algo, nos tiene a nosotros. Si la dejas... MARC: ¿Qué? ¿Yo, dejar a Joana? ¿Por qué? JAUME: Creo que deberías visitar a un buen especialista. MARC: ¿Yo? A ver, un momento. Yo... yo quiero a Joana, ¿no lo entendéis? MARTA: Basta ya, por favor, es que nos importa un bledo todo esto. Oye, mejor que te mueras, de verdad. ¡Hala, venga, mátate ya de una vez, hombre! ¿Nos vamos? Marta y Jaume se van, cogidos del brazo. Marc coge un tenedor de la mesa y se lo clava salvajemente en las venas del brazo. No sale sangre. Vuelve a intentarlo. No consigue cortarse. MARC: ¡Vaya mierda! ¡Ni siquiera sé matarme! Oscuro. Escena 11
Sala. Marc y Joana llegan del exterior. Marc tiene lágrimas en los ojos. MARC: Ha sido tan... sórdido. Estoy... destrozado. JOANA: Es normal. (Se le acerca. Le acaricia la cabeza.) ¿Te preparo una infusión? MARC: No. JOANA: No has tomado nada en todo el día. Unas hierbas te vendrán bien.
εξευτελίζεσαι. Και να εξευτελίζεις κι εµένα. Προτίµησα να δώσω ένα τέλος σ’ όλα αυτά όταν η σχέση µας ήταν ακόµα στα καλά της, όταν ήµασταν ακόµα ευτυχισµένοι, λίγο πριν πάψουµε πια να είµαστε… ΜΑΡΚ: Αυτό που λες µου φαίνεται µια τεράστια µαλακία. ΓΙΑΟΥΜΑ: Α! Αυτό του το είπα εγώ. Εγώ σ’ αυτόν. ΜΑΡΤΑ: ∆εν µπορεί να πει τίποτα από µόνος του. Τι ξεδιαντροπιά. ΜΑΡΚ: Κι εγώ σ’ αγαπώ, Γιοάνα. Και θέλω να πεθάνω µαζί σου. ΓΙΟΑΝΑ: Μην το λες αυτό, µη, µην το λες αυτό. Αγκάλιασέ µε, αγάπη µου, αγκάλιασέ µε. ( Αγκαλιάζονται. ) ΓΙΑΟΥΜΑ: Ακόµα κι αν είναι ψέµατα όλα αυτά, τι όµορφο που είναι, ε; ΜΑΡΤΑ: Ναι. Πολύ. Πολύ. Ο Μαρκ αποµακρύνεται από την Γιοάνα, την κοιτάζει παραξενεµένος. ΜΑΡΚ: Ακόµα δεν µου είπες τι θα ’πρεπε να κάνω για να εµποδίσω το θάνατό σου. ΓΙΟΑΝΑ: ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΛΕΓΕ Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ, ΗΛΙΘΙΕ! ΕΚΕΙΝΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΙΣ! ΜΑΡΤΑ: Ορίστε. Θ’ αρχίσει πάλι τις γκρίνιες. ΓΙΑΟΥΜΑ: Κι αν φεύγαµε; ΜΑΡΤΑ: Να κάτσεις εκεί που κάθεσαι! Αλλιώς, θα µείνεις νηστικός! ΓΙΑΟΥΜΑ: Μαµά, σε παρακαλώ… ΜΑΡΤΑ: Σκασµός! ΜΑΡΚ: Τι θα έπρεπε να κάνω για να εµποδίσω το δικό σου θάνατο… Γιοάνα; ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν ξέρεις;… ∆εν ξέρεις;… ( Του χαϊδεύει το πρόσωπο. ) Λοιπόν, αυτή τη φορά θα πρέπει να το µαντέψεις εσύ. Τώρα κανείς δεν θα σε βοηθήσει. Εσύ µόνος σου, Μαρκ. Τι θα έπρεπε να έχεις κάνει…; Και τώρα εγώ θα ήµουν ακόµα ζωντανή. Και θα µε κρατούσες στην αγκαλιά σου, στο κρεβάτι, όπου ήθελες. Όλη δική σου στην αιωνιότητα. Γιατί εγώ εξακολουθώ να σ’ αγαπάω, Μαρκ… Αλλά εσύ… πώς θα µπορούσες να µ’ εµποδίσεις να φύγω… για πάντα;
MARC: Sabía que pasaría, pero aún así... JOANA:
Sí...
claro.
¿Quieres
Επιστρέφοντας για µια ακόµη φορά στην hablar? Τοσκάνη, ή… ; Πώς;… Πώς;…
(Pausa.) ¿Hablamos? Εκείνη τον γλείφει στο λαιµό, αισθησιακά, σεξουαλικά. Εκείνος διεγείρεται. JOANA: Si no he dicho nada. (Pausa.) Σκοτάδι. Habla. MARC: ¿Te molesta? (Pausa.) Te molesta.
MARC: ¿Cómo crees que me siento?
∆έκατη τρίτη σκηνή
JOANA: Preferiría que me lo dijeras tú. MARC: Como... como si hubiera perdido... una parte... de mí. JOANA: Es que has perdido una parte de ti. A mí me pasó lo mismo con mis padres. Y se supera. Todo el mundo lo hace. Yo lo superé. MARC: Eras muy joven. Todavía no tenías conciencia de... de nada. JOANA: Peor aún, ¿no? MARC: No. Cuanto más tiempo quieres a alguien, más le añoras cuando ya no está. Más fuerte es el dolor de la pérdida. JOANA: No. Eso no es cierto. (Pausa.) ¿Y por qué tu dolor por la muerte de tu madre tiene que ser más fuerte que el mío por la de mis padres? MARC: No, por favor... JOANA: No...¿qué? MARC: Me has dicho que hablara yo, ¿no? ¿O lo que te propones es, como siempre, iniciar una discusión? JOANA: No estoy discutiendo. Cuando hablas, siempre tienes la presunción de que lo que te pasa a ti no le ha pasado nunca a nadie... MARC: Sí, ya sé que tú sufres mucho últimamente y que tu vida es ahora mucho más dura con todo el trabajo que tienes y lo que sea, pero hoy a quien se le ha muerto la madre ES A MÍ Y NO A TI. No quiero competir para nada con lo
Σαλόνι του σπιτιού του Μαρκ και της Γιοάνα. Η Μάρτα και η Γιοάνα κουβεντιάζουν. Φτάνει ο Μαρκ. ΜΑΡΚ: ∆ιακόπτω κάτι; ΜΑΡΤΑ: Όχι. ΓΙΟΑΝΑ: Κουβεντιάζαµε. ΜΑΡΤΑ: Γεια. ΜΑΡΚ: ∆εν θέλω να σας ενοχλήσω, πηγαίνω στο δωµάτιο. ΜΑΡΤΑ: ∆εν µας ενοχλείς. ΓΙΟΑΝΑ: Εξαρτάται. ( Παύση. ). Θα µείνεις ή θα φύγεις; ΜΑΡΚ: Για τι µιλούσατε; ΜΑΡΤΑ: Για... ΓΙΟΑΝΑ: Όχι, µην του το πεις. ΜΑΡΤΑ: Γιατί; ΓΙΟΑΝΑ: Γιατί όχι. Αν θέλει να µάθει για τί µιλούσαµε, ας το ρωτήσει µε άλλο τρόπο... ΜΑΡΚ: Με τι άλλο τρόπο;! Σας ρωτάω αν λέτε κάτι προσωπικό, αν ενοχλώ, µου λέτε ότι µπορώ να µείναι κι εγώ σας ρωτάω για τι µιλάγατε για να µπορέσω να συµµετάσχω στη συζήτηση. ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ! ΜΑΡΤΑ: Έλα, έλα, ηρέµησε... ΓΙΟΑΝΑ: Νοµίζω πως είναι καλύτερα να φύγεις, Μάρτα. ΜΑΡΤΑ: Νιώθω άσχηµα που εξαιτίας µου... ΜΑΡΚ: Ησύχασε, το σίγουρο είναι πως δεν είναι εξαιτίας σου. ΜΑΡΤΑ: Λοιπόν, τα λέµε... ( Παύση. ) Ε, ελάτε, σας γνωρίζω πάνω από δέκα χρόνια και ποτέ δεν σας έχω δει να τσακώνεστε... ΓΙΟΑΝΑ: Ίσως ήρθε η ώρα να το κάνουµε. ΜΑΡΚ: Λυπάµαι, Μάρτα. Ειλικρινά. ΓΙΟΑΝΑ: Ναι, κάνε τώρα το καλό παιδί. Γιατί µπήκες στο σπίτι µ’ αυτό το ύφος;
que sentiste tú cuando se murieron tus ΜΑΡΚ: Γιοάνα, γύρισα κουρασµένος απ’ το padres, ¿DE ACUERDO? ¿Qué pasa? δρόµο, όλη τη µέρα πήγαινα πάνω κάτω για Yo quería a mi madre. Y no puedo διάφορα διαδικαστικά της καινούργιας soportar que se haya muerto. No puedo έκθεσης, δεν µπήκα µε κανένα ύφος, µόνο λίγο κουρασµένος, ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΓΙΑΤΙ soportarlo porque la quería. Y la sigo ΜΟΥ ΦΕΡΕΣΑΙ ΕΤΣΙ; queriendo y la querré siempre. Y por eso ΜΑΡΤΑ: Φεύγω. Εγώ όντως λυπάµαι. estoy mal. ¿Te da rabia lo que siento? Λυπάµαι πολύ. JOANA: Me voy a dormir, no puedo más. MARC: No. ¡No! ¿Ni siquiera cuando estoy mal de verdad eres capaz de tener una palabra
amable
conmigo?
(Pausa.)
¿Qué nos ha pasado? JOANA: No nos ha pasado nada especial, Marc. A ti hoy se te ha muerto tu madre y has dado un paso más hacia... hacia el abismo. Como miles de millones de personas en todo el mundo. A partir de hoy serás un poco más desgraciado, porque sabes que luego se te morirá un hermano, un primo, un amigo y luego... te tocará a ti. Y eso es lo que en realidad no puedes soportar. Ya está. MARC: Eso es lo que me pasa a mí, sí, hoy soy todavía más desgraciado que ayer, muy bien. ¿Y a ti? ¿Qué te pasa a ti? JOANA: Que empiezo a estar harta de los desgraciados y de las desgracias. Joana sale. queda solo.
Marc
se
Escena 12
Sala. Un ataúd abierto. Joana, dentro del ataúd. Marc, Marta y Jaume, de pie, alrededor. MARTA (a Marc ): Sabemos que la has matado tú pero no te denunciaremos. JAUME: No queremos volver a verte, Marc. Era nuestra mejor amiga y por tu culpa...
Η Μάρτα φεύγει. Ο Μαρκ και η Γιοάνα µένουν για λίγη ώρα σιωπηλοί. ΓΙΟΑΝΑ: Συµπεριφέρεσαι τόσο άδικα τον τελευταίο καιρό... ΜΑΡΚ: Άδικα; ΓΙΟΑΝΑ: Ναι. Και άκουσέ µε καλά... ΜΑΡΚ: Όχι, εσύ θ’ ακούσεις εµένα. Έχουµε φτάσει σ’ ένα σηµείο που όποιος κι αν είναι ο τόνος µε τον οποίο λέω κάτι, σηµαίνει ότι σε προσβάλλω ή σε κακοµεταχειρίζοµαι. Είσαι εριστική µαζί µου. Μαζί µου και µε ό,τι µε περιβάλλει. Μου λες πως είµαι φρικτός. Σύµφωνοι, αλλά κι εσύ το ίδιο. Και αν εγώ είµαι φρικτός, και θα µπορούσα να πάψω να είµαι, εσύ, αντί να µε βοηθάς, µε τυραννάς ακόµα περισσότερο σαν να θέλεις τελικά να µε βυθίσεις στη δυστυχία. ∆εν αντέχω άλλο. ΓΙΟΑΝΑ: Τι σου συνέβη στην Τοσκάνη; ΜΑΡΚ: Εµένα; ΓΙΟΑΝΑ: Ναι. Σε σένα. Πριν το ταξίδι, ένιωθες εξουθενωµένος, αγχωµένος. Αλλά τώρα δεν είναι µόνο αυτό, είναι και κάτι άλλο. Για µένα, ήταν λίγες υπέροχες µέρες, µόνη, µαζί σου. Νόµιζα πως και για σένα ήταν το ίδιο. ( Παύση. ) Τι σου συνέβη την τελευταία µέρα, εκεί, πριν γυρίσουµε σπίτι; ΜΑΡΚ: Τι; ΓΙΟΑΝΑ: Το είδα. Πεντακάθαρα. Ήµασταν στη βεράντα του ξενοδοχείου. Είχαµε µόλις τελειώσει το πρωινό µας, γελούσαµε, σχολιάζαµε αυτά που θα λέγαµε στους φίλους µας, τους ανθρώπους που είχαµε γνωρίσει, πόσες φωτογραφίες είχαµε βγάλει... Εσύ έµεινες εκεί να διαβάσεις την εφηµερίδα κι εγώ µπήκα στο δωµάτιο για να φτιάξω τις βαλίτσες. Μετά από δέκα λεπτά, όχι
MARC: Yo no he hecho nada... Suena el teléfono de Joana. Los tres se registran los bolsillos. El teléfono sigue sonando. Está en el cadáver de Joana. Marc mete la mano en el ataúd y saca el teléfono. MARC: ¿Dígame? MARTA: Qué macabro. JAUME: Esto pasa en muchos funerales, ¿lo sabías? MARC: ¿Quién llama? MARTA: ¿Cómo es posible? MARC: ¡¿Quién es?! JAUME: A veces, no se dan cuenta de que llevan un móvil en un bolsillo de la mortaja y en mitad del velatorio... MARTA: Por dios, qué patético. JAUME:
Cállate,
que
quiero
oír
la
conversación. MARC: ¿Mamá? ¿Eres tú, mamá? VOZ DE JOANA: ¿Hijo mío, por qué me dejaste morir? MARC: Mamá, yo no podía evitarlo. VOZ DE JOANA: Sí, hijo mío, sí pudiste evitarlo. Mírame... MARC: ¿Qué te mire? ¿Dónde? VOZ DE JOANA: Aquí, delante de ti... MARC: Ésta no eres tú, mamá. Es Joana.
παραπάνω, βγήκα και ξαφνικά σε είδα... πολύ σοβαρό. Και φευγάτο. Σαν... σαν ξαφνικά να είχες γίνει... άλλος άνθρωπος... Σε όλο το ταξίδι της επιστροφής ήσουν έτσι. Μέχρι που φοβήθηκα για σένα. Σε κοίταζα και δεν σε αναγνώριζα. Ήταν σαν να σου είχαν µόλις πει ένα κακό νέο, ή λες και... ένα µέρος του εγκεφάλου σου είχε πάψει να... να λειτουργεί, τι να πω! Πλησίασα και σε έπιασα από το µπράτσο, στο αεροπλάνο, κι εσύ το τράωηξες απότοµα. Και από τότε... ΜΑΡΚ: Τι; ΓΙΟΑΝΑ: Τι συνέβη; Τι συνέβη εκείνα τα δέκα λεπτά; ΜΑΡΚ: ∆εν θυµάσαι; ΓΙΟΑΝΑ: Όχι! Τι πρέπει να θυµάµαι; ΜΑΡΚ: Το τηλεφώνηµα. Κι αυτά που µου είπες µετά. ΓΙΟΑΝΑ: Ε; Ποιο τηλεφώνηµα; Σε τι αναφέρεσαι; ΜΑΡΚ: Τι; ∆εν µπορώ να το πιστέψω! ΓΙΟΑΝΑ: Ποιο τηλεφώνηµα; Τι σου είπα; ( Σιωπή. ) Θα µιλήσεις, ναι ή όχι; ΜΑΡΚ: Όχι. ΓΙΟΑΝΑ: Λοιπόν τώρα θα µου πεις για ποιο πράγµα τσακωνόµαστε! Τι σου συνέβη; ΜΑΡΚ: Τίποτα. ( Παύση. ) Γιατί δεν µου µίλησες νωρίτερα γι’ αυτό; ΓΙΟΑΝΑ: Γιατί µετά από λίγες µέρες το ξέχασα... ΜΑΡΚ: Φυσικά, όταν γύρισες στη δουλειά! Αυτό είναι! Από τότε και µετά, ό,τι κι αν ήταν αυτό που µου συνέβη εµένα την τελευταία µέρα του ταξιδιού µας στην Τοσκάνη, σ’ εκείνη τη βεράντα, έπαψε να σ’ ενδιαφέρει εντελώς!
MARTA: Pues a mí, esta voz me suena mucho más a la de Joana que a la de su
Η Γιοάνα χτυπάει τον Μαρκ και φεύγει.
madre, ¿verdad? JAUME: ¡Por supuesto! MARTA: Suerte que con lo del teléfono de Joana, Marc sabe perfectamente que se trata de una pesadilla, ¿eh?, porque si esto fuera verdad, con la llamadita esta, se habría cagado de miedo.
∆έκατη τέταρτη σκηνή Τρίτος Παγκόσµιος Πόλεµος. Καταφύγιο. Η Γιοάνα, η Μάρτα και ο Γιαούµα προστατεύονται από ένα βοµβαρδισµό. Χτυπάει το τηλέφωνο της Γιοάνα. Ακούγονται βόµβες και µυδραλλιοβόλα. Καπνός. Ερείπια.
JAUME: Huy, sí. Y yo, también. MARTA: Claro, claro. Y yo. MARC: ¡¿Os queréis callar?! ( Al teléfono.) ¿Qué tendría que haber hecho para evitar que te murieras, mamá? Dímelo tú... VOZ DE JOANA: Siempre preguntando a los demás lo que debes hacer, hijo... Ay... qué mal te eduqué... Mi pequeñín... La
ΓΙΑΟΥΜΑ: Τι είναι αυτό; ΜΑΡΤΑ: Ένα τηλέφωνο; ΓΙΟΑΝΑ: Το δικό µου είναι. Τι να κάνω; ΓΙΑΟΥΜΑ: Απάντησέ το! Πες να έρθουν να µας σώσουν! ΜΑΡΤΑ: Όποιος κι αν είναι, ας έρθει να µας βοηθήσει, για τ’ όνοµα του θεού, Γιοάνα! Θα µας σκοτώσουν! Θα πεθάνουµε! ΓΙΟΑΝΑ ( απαντά ): Λέγετε;
culpa también fue mía... Yo siempre te lo hacía todo... Siempre cargando yo con todo para que tú pudieras hacer tu propio camino y evitarte sufrimientos. Y
Εµφανίζεται ο Μαρκ σε άλλο χώρο, να µιλάει στο τηλέφωνο.
ΜΑΡΚ: Υποθέτω ότι µε αναγνωρίζεις. ∆εν así saliste. Y seguiste tu camino. Y como µπορεί να έχεις ξεχάσει τη φωνή µου. Εγώ yo no hice nada por mí, desde que te είµαι. Έζησα µακριά σου όλα αυτά τα χρόνια marchaste de mi lado, yo ya estaba και δεν µπόρεσα να σε ξεχάσω. Χωρίσαµε muerta. Qué desgracia. Sí que hubieras εντελώς παράλογα. Γιατί; Εξαιτίας µου; Μόνο; podido evitar mi muerte, hijo mío. Te Πρέπει να συναντηθούµε. Ξέρω ότι δεν αγάπησες ποτέ κανέναν περισσότερο από enseñaré cómo. Despiértame. µένα... Ζήσαµε σε δύσκολους καιρούς. Ο MARC: ¿Eh? Pero... κόσµος έγινε ένας εφιάλτης. Προσπάθησα να MARTA: Ay, qué miedo... ¿y ahora qué va a βρω το νόηµα µακριά σου, και απέτυχα. Είδα pasar? φρικτά πράγµατα. Βία, τρόµο, δυστυχία παντού. Πείνα. Θάνατο. Πόνο. ∆εν αντέχω JAUME: Shhtt, ¡cierra el pico! MARC: ¿Qué te despierte? Pero, mamá, si άλο. Μόνο µαζί σου µπορώ να επιβιώσω. Ξέρω ότι είσαι µε κάποιον άλλο. Και κάποιος no eres tú. Es Joana. µου είπε ότι τελευταία τα πράγµατα µεταξύ VOZ DE JOANA: ¡¡QUE ME DESPIERTES, σας δεν πάνε τόσο καλά. Γι’ αυτό, τώρα είναι TE DIGO!! ¡¡¡Y CUELGA EL η κατάλληλη στιγµή. Σε χρειάζοµαι. Για να TELÉFONO!!! ζήσω. Για να κερδίσει η ζωή. Γιατί µόνο όταν Marc obedece. Marta y είµαι µαζί σου, αξίζει τον κόπο να ζω. Σ’ αγαπώ. Πάντα. Jaume están muy ΓΙΟΑΝΑ: Συγγνώµη, αλλά δεν ξέρω ποιος atentos. Marc sacude a είσαι, έχεις κάνει λάθος. ( Κλείνει το Joana, dentro del ataúd. τηλέφωνο. ) Joana abre los ojos, ΜΑΡΤΑ: Τι κάνεις;! Του το έκλεισες;! sonríe a Marc. El rostro ΓΙΑΟΥΜΑ: ∆εν του ζήτησες βοήθεια; de Marc se ilumina. Ella ΓΙΟΑΝΑ: Αυτός ο τύπος δεν µπορεί να µας se incorpora, lo abraza y προσφέρει καµιά βοήθεια! le lame una oreja. ΜΑΡΤΑ: Και γιατί όχι;! ΓΙΑΟΥΜΑ: Μα ούτε καν τον ρώτησες. ∆ώσ’ JOANA: Te quiero. Decirlo. Demostrarlo. Así. το µου! ( Της παίρνει το τηλέφωνο. ) (Le lame la cara.) Así. (Le besa los Εισερχόµενη κλήση. ( Πληκτρολογεί. ) Τώρα labios.) Así. (Le mordisquea y le chupa θα δούµε!
la oreja.) Así... MARC: Mamá... JOANA: ¡¿Mamá?! Pero, ¿qué dices, Marc? ¡YO NO SOY TU MADRE! MARC:
Joana...
Perdona,
creía
que...
(Pausa.) Yo no te he matado, ¿verdad, Joana? JOANA: No. ( A Marta y Jaume.) No. MARTA: ¿No? Oh. Qué pena. Eso sí que no me lo esperaba. JAUME: Yo ya lo sabía, era imposible que Marc... MARC: ¡Shhttt, a callar! JOANA: Déjales. Se preocupan por nosotros. No tienen nada más que hacer, déjales que
se
diviertan
mirándonos
y
criticándonos... Si no hicieran eso, pobrecitos, ¿qué sería de sus vidas? Un aburrimiento. JAUME: Eso ha sido un golpe bajo. Qué mala es, ¿no? MARTA: Es que Joana, cuando se suelta... MARC: ¿Por qué estás muerta? JOANA: Me he matado, Marc. Te quería demasiado. No soportaba ver cómo te ibas
degradando.
Cómo
me
ibas
Κουδούνισµα τηλεφώνου. Ο Μαρκ σηκώνει το τηλέφωνο. ΜΑΡΚ: Γιοάνα; ΓΙΑΟΥΜΑ: Όχι, κοιτάξτε, λέγοµαι Γιαούµα. Ακούστε, δεν ξέρω ποιος είστε, αλλά, θα µπορούσατε να µας κάνετε µία χάρη; ΜΑΡΚ: Τι; ΓΙΑΟΥΜΑ: Βοµβαρδίζουν το δρόµο µας. Μας κατέστρεψαν το αυτοκίνητο. Έχετε µήπως εσείς κάποιο µέσο µεταφοράς για να έρθετε να µας βγάλετε από δω. ΜΑΡΚ: Ναι. Πόσοι είστε; ΓΙΑΟΥΜΑ: Τρεις. ΜΑΡΚ: Είναι η Γιοάνα µαζί σας; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ναι; Γιατί ρωτάτε; ΜΑΡΚ: Είµαι ο σύζυγός της. ΓΙΑΟΥΜΑ: Όχι, συγγνώµη, ο σύζυγός της είναι νεκρός. Πέθανε σε µια µάχη, πριν από µια βδοµάδα. ΓΙΟΑΝΑ: Μην ασχολείσαι µαζί του, παιδάκι µου! Αυτός ο τύπος είναι τρελός! ΓΙΑΟΥΜΑ: Λέει πως είναι ο άντρας σου. ΜΑΡΤΑ ( αρπάζοντας το τηλέφωνο ): Ελάτε να µας σώσετε, σε ό,τι έχετε ιερό, βγάλτε µας από δω και θα σας αποζηµιώσουµε!! ΜΑΡΚ: Ηρεµήστε. Έχω ένα αυτοκίνητο. Θα έρθω να σας βρω. Εγώ θα σας σώσω!
degradando. He preferido acabar con Κλείνει. Εξαφανίζεται. Αµέσως µετά, todo cuando nuestra relación aún ακούγεται η µηχανή ενός αυτοκινήτου, που pasaba por un buen momento, cuando πλησιάζει. Εµφανίζεται ο Μαρκ. todavía éramos felices, justo antes de ΜΑΡΚ: Έφτασα λοιπόν! ΜΑΡΤΑ: ∆όξα τω θεώ! MARC: Eso que dices me parece una ΓΙΑΟΥΜΑ: Ευχαριστούµε, ευχαριστούµε, auténtica gilipollez. αλλά... γιατί αργήσατε τόσο;! JAUME: Oh. Eso es lo que le dije. Yo a él . ΜΑΡΚ: Ελάτε µαζί µου... Από δω! ( Η Μάρτα MARTA: No sabe ni hablar por sí mismo. και ο Γιαούµα εξαφανίζονται. Η Γιοάνα βλέπει τον Μαρκ. ) Γιοάνα. Qué morro tiene. MARC: Yo también te quiero, Joana. Y ΓΙΟΑΝΑ: Εσύ... εσύ είσαι; ΜΑΡΚ: Με θυµάσαι. Τώρα µε θυµάσαι; quiero morir contigo. ΓΙΟΑΝΑ: Μαρκ. ( Παύση. ) Είσαι ο Μαρκ. ( Του JOANA: No digas eso, no, no lo digas. χαµογελάει. ) Μας έσωσες. ( Παύση. ) Μ’ Abrázame, amor mío, abrázame. (Se έσωσες, Μαρκ. ( Παύση. ) Σ’ αγαπώ, και empezar a dejar de serlo...
abrazan.)
βέβαια σ’ αγαπώ. Πάντοτε σ’ αγαπούσα!
JAUME: A pesar de que todo esto sea Η Γιοάνα πέφτει στην αγκαλιά του Μαρκ και τον αγκαλιάζει. Οι βόµβες συνεχίζουν να MARTA: Sí. Mucho. Mucho. σκάνε. Marc se separa de Joana, Εµφανίζονται η Μάρτα και ο Γιαούµα σε la mira extrañado. κατάσταση ευφορίας. mentira... qué bonito es, ¿no?
MARC: Aún no me has dicho qué debería
ΜΑΡΤΑ: Πάει! Τέλειωσε! Επιτέλους! haber hecho para evitar que te murieras. ΓΙΑΟΥΜΑ ( στον Μαρκ ): Έφτασες εσύ, και JOANA: ¡ESO ERA TU MADRE, IMBÉCIL! τέλειωσε, ναι! Ο πόλεµος τέλειωσε! ¡PREGÚNTASELO A ELLA! MARTA: Vaya. Ya vuelve a sacar la mala Η Μάρτα και ο Γιαούµα χοροπηδάνε, φωνάζουν και γελάνε. Η Γιοάνα και ο Μαρκ leche. κοιτάζονται στα µάτια. Η Μάρτα και ο JAUME: ¿Y si nos vamos? Γιαούµα κάνουν το ίδιο. Η Γιοάνα και ο Μαρκ MARTA: ¡Tú quieto ahí! Si no, ¡te quedas sin κοιτάζουν τη Μάρτα και τον Γιαούµα, που merienda!. φιλιούνται. Η Γιοάνα και ο Μαρκ φιλιούνται κι JAUME: Mamá, por favor... αυτοί, παθιασµένα. Σκοτάδι. MARTA: ¡Chitón! MARC: ¿Y qué debería haber hecho para evitar que te murieras tú... Joana? JOANA: ¿No lo sabes?... ¿No lo sabes?...
∆έκατη πέµπτη σκηνή
Υπνοδωµάτιο. Η Γιοάνα είναι καθισµένη στο (Le acaricia la cara.) Pues esta vez, κρεβάτι. Ο Μαρκ είναι όρθιος, µε µια µεγάλη tendrás que adivinarlo tú. Ahora nadie te βαλίτσα και ένα σακ βουαγιάζ. ayudará. Tú solo, Marc. ¿Qué deberías haber hecho...? Y ahora yo seguiría viva. ΜΑΡΚ: Θέλεις να σου τηλεφωνώ; Ή να σου Y me tendrías entre tus brazos, en la γράφω; ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. ( Παύση. ) Τουλάχιστον, για cama, donde quisieras. Toda tuya hasta κάποιο καιρό. la eternidad. Porque yo sigo ΜΑΡΚ: Πόσο καιρό; ( Παύση. ) Βδοµάδες; queriéndote, Marc... Pero tú..., ¿cómo Μήνες; ( Παύση. ) Χρόνια; habrías podido impedir que me ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν ξέρω. ( Παύση. ) Τι θα κάνεις µε marchara... para siempre? ¿Volviendo όλα αυτά τα πράγµατα που αφήνεις; una vez más a la Toscana, o...? ΜΑΡΚ: ∆εν θέλω τίποτα. ( Παύση. ) Χάρισέ τα όλα αν δεν θες να τα κρατήσεις. ¿Cómo?... ¿Cómo?... ΓΙΟΑΝΑ: Ποτέ δεν θα χαρίσω σε κανέναν τα Ella le lame el cuello, πράγµατά σου. sensualmente, ΜΑΡΚ: Τότε, πέταξέ τα. sexualmente. Él se excita. ΓΙΟΑΝΑ: Ξέρεις πότε θα γυρίσεις; ΜΑΡΚ: Αν γυρίσω. Oscuro.. Escena 13 ΓΙΟΑΝΑ: Τι; ΜΑΡΚ: Σε ενδιαφέρει πότε θα γυρίσω; ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν ξέρω. Salón de la casa de Marc ΜΑΡΚ: ∆εν έχω εισιτήριο επιστροφής. y Joana. Marta y Joana
charlan. Llega Marc. MARC: ¿Interrumpo algo? MARTA: No. JOANA: Estábamos charlando. MARTA: Hola. MARC: No os quiero molestar, me voy al cuarto. MARTA: No nos molestas. JOANA: Depende. (Pausa.) ¿Te quedas o te vas? MARC: ¿De qué estabais hablando? MARTA: De... JOANA: No, no se lo digas. MARTA: ¿Por qué? JOANA: Porque no. Si quiere saber de qué estábamos hablando, que lo pregunte de otro modo. MARC: ¡¿De qué otro modo?! Os pregunto si estáis hablando de algo privado, si os molesto, me decís que me puedo quedar y yo os pregunto de qué estabais hablando para poder participar en la conversación. ¡NADA MÁS! MARTA: Eh, eh, calma... JOANA: Creo que es mejor que te marches, Marta. MARTA: Me sabe mal que por mi culpa... MARC: Estáte tranquila, culpa tuya seguro que no es. MARTA: Bueno, hasta luego... (Pausa.) Eh, eh, venga, hace más de diez años que os conozco, y jamás os había visto discutir... JOANA: Quizá ya va siendo hora de que lo
ΓΙΟΑΝΑ: Γιατί πας τόσο µακριά; ΜΑΡΚ: Ρώτα τον Γιαούµα. ( Ο Μαρκ παίρνει τις αποσκευές του και ετοιµάζεται να φύγει. ) ΓΙΟΑΝΑ: Περίµενε! ( Ο Μαρκ στέκεται. ) ∆εν ξέρω αν θα γυρίσεις ή όχι, αλλά αν το κάνεις, σε παρακαλώ να µη µε αναζητήσεις. ∆εν µπορείς να απαιτείς από µένα να σε περιµένω όταν δεν ξέρω ούτε γιατί φεύγεις ούτε τι έχεις σκοπό να κάνεις όπου κι αν πηγαίνεις. Πιστεύεις πως ο µόνος τρόπος για να γεµίσεις το κενό µέσα σου είναι να αποµακρυνθείς από δω, από µένα, από µας. Για µένα τα πράγµατα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Έχεις χαθεί, Μαρκ. Έχεις βγει απ’ το δρόµο σου. ∆εν ξέρω τι µπορεί να σου προκάλεσε αυτή την κρίση, αλλά έχεις γίνει άλλος άνθρωπος. Το καλύτερο κοµµάτι σου έχει εξαφανιστεί. Το όνειρο, το πάθος, η δύναµη, η ενέργεια. ∆εν έχει µείνει τίποτα. Και δεν µου αρέσεις. Είσαι ανίκανος να µιλήσεις γι’ αυτό που αισθάνεσαι. Ίσως γι’ αυτό να είσαι τόσο καλός στη δουλειά σου, αλλά εγώ χρειάζοµαι κάποιον που να µοιράζεται µαζί µου τα πράγµατα της ζωής. Τα πιο απλά. Και τίποτα περισσότερο. Εµένα θα µου άρεσε να µπορούσα να σου δώσω ό,τι χρειάζεσαι, αλλά εσύ στην πραγµατικότητα δεν ξέρεις τι είναι αυτό που χρειάζεσαι. Ίσως κάτι πάρα πολύ σηµαντικό για να µπορεί να σου το προσφέρει κάποια σαν εµένα, τόσο ασήµαντη. Γι’ αυτό... καλά κάνεις και φεύγεις. ( Παύση. ) Κάνουµε καλά που τελειώνουµε µε τη σχέση µας. ( Παύση. ) Αυτό είχα να σου πω. Φύγε. ΜΑΡΚ: Αντίο. ( Προχωρά. Σταµατάει. Γυρίζει. Κοιτάζει την τσάντα της Γιοάνα, δίπλα της. ) ΓΙΟΑΝΑ: Τι κοιτάζεις; ΜΑΡΚ: ∆εν χτύπησε, ε; ΓΙΟΑΝΑ: Ποιο πράγµα; ΜΑΡΚ: Το τηλέφωνό σου. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι.
hagamos. MARC: Lo siento, Marta. De verdad.
Σιωπή. Ο Μαρκ στρέφεται και φεύγει.
JOANA: Sí, ahora hazte el niño bueno. ¿Por qué no has entrado en casa con esta actitud?
∆έκατη έκτη σκηνή
Μια σκηνή σε µια έρηµο, στην Αφρική. Ο
MARC: Joana, llegaba cansado de la calle,
Μαρκ γράφει ένα γράµµα.
de ir arriba y abajo todo el santo día haciendo
trámites
para
la
nueva
exposición, no he entrado con ninguna actitud, sólo un poco cansado, ¿SE PUEDE SABER POR QUÉ ME TRATAS ASÍ? MARTA: Me voy. Yo sí lo siento. Lo siento mucho. Marta sale. Marc y Joana permanecen un rato en silencio. JOANA: Te comportas de un modo tan injusto de un tiempo a esta parte... MARC: ¿Injusto? JOANA: Sí. Y, escúchame bien... MARC: No, escúchame tú a mí. Ha llegado un momento en que sea cual sea el tono con que diga las cosas, ya significa que te esté insultando o maltratando. Estás irascible conmigo. Conmigo y con todo lo
ΜΑΡΚ: «... όσο πιο δύσκολες είναι οι συνθήκες, τόσο πιο συµφιλιωµένος νιώθω µε τον εαυτό µου. Έψαχνα το νόηµα των πραγµάτων επειδή είχα πάρα πολύ χρόνο για να ψάχνω πράγµατα. Εδώ ο χρόνος δεν υπάρχει. Εδώ οι άνθρωποι δεν ψάχνουν πράγµατα. Πολεµούν γι’ αυτά. Και, παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν έχω ξανανιώσει τόσο γεµάτος ζωή. Ποτέ. Ούτε καν όταν ήµουν µόνος µαζί σου, στην Τοσκάνη. Αύριο κλείνει ένας χρόνος από τότε που σε άφησα και τώρα ξέρω πως δεν θα γυρίσω. Είµαι ευτυχισµένος, Γιοάνα. Μακριά απ’ όλα. Και απ’ όλους. Χωρίς εσένα. Τώρα µπορώ να πω στ’ αλήθεια ότι είµαι ευτυχισµένος. ( Χτυπάει το τηλέφωνο της Γιοάνα. Ο Μαρκ το βγάζει από την τσέπη του. Το κοιτάζει. Απαντά. ) ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΓΙΟΑΝΑ: Είσαι απολύτως σίγουρος γι’ αυτό; ΜΑΡΚ: Ναι. ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΓΙΟΑΝΑ: Α, ναι; Και πώς µπορείς να µιλάς µαζί µου στο τηλέφωνο, όταν εκεί που βρίσκεσαι δεν υπάρχει κάλυψη;
que me rodea. Me dices que estoy fatal. Vale, pero tú también. Y si yo estoy fatal,
Ο Μαρκ κοιτάζει το τηλέφωνο. Χαµογελάει. y podría dejar de estarlo, tú, en lugar de Το βάζει στο στόµα του και το τρώει, ayudarme, me machacas más todavía πεινασµένος. Ρεύεται ελαφρά και χαµογελάει. Σκοτάδι. para acabar de hundirme en la miseria. No puedo más. JOANA: ¿Qué te pasó en la Toscana? MARC: ¿A mí? JOANA: Sí. A ti. Antes del viaje, te sentías agotado, agobiado. Pero ahora ya no sólo es eso, es otra cosa. Para mí,
∆έκατη έβδοµη σκηνή
Μπαρ. Έχουν περάσει δυο χρόνια. Ο Μαρκ και ο Γιαούµα κουβεντιάζουν. Ο Γιαούµα είναι πολύ χλωµός.
ΜΑΡΚ: Έλαβες τα γράµµατά µου; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ναι. Ένα από το Μπαλί. Ένα από contigo. Creía que para ti también. τη Σιγκαπούρη. Το άλλο από την Κόστα Ρίκα. (Pausa.) ¿Qué te pasó el último día, allí, Πολύ όµορφα. Αλλά γεµάτα αοριστίες. antes de volver a casa? ΜΑΡΚ: Και από την Αφρική; ΓΙΑΟΥΜΑ: ∆εν µου έγραψες κανένα γράµµα MARC: ¿Qué? JOANA: Lo noté. Perfectamente. Estábamos από την Αφρική. en la terraza del hotel. Habíamos ΜΑΡΚ: Σου έγραψα. ΓΙΑΟΥΜΑ: Τότε δεν τα έλαβα. ( Παύση. ) Γιατί fueron unos días maravillosos, a solas,
acabado
de
desayunar,
riendo, γύρισες; comentando las cosas que contaríamos ΜΑΡΚ: Είµαι... Άργησα πολύ να επιστρέψω. a nuestros amigos, la gente que Πάρα πολύ. habíamos conocido, la cantidad de fotos ΓΙΑΟΥΜΑ: Πάρα πολύ; Όταν έφυγες, ορκίστηκες πως δεν επρόκειτο να γυρίσεις. que habíamos hecho... Tú te quedaste ∆εν θυµάµαι να περάσα πολύ καλά τους leyendo el diario y yo entré en la πρώτους µήνες, παρηγορώντας τη Γιοάνα, habitación para hacer las maletas. Al όταν αυτός που χρειαζόταν... τέλος πάντων, cabo de unos diez minutos, nada más, δεν έχει σηµασία. salí y de repente te vi... muy serio. Y ΜΑΡΚ: Όχι, όχι. Τι ήθελες να πεις; ausente. Como... como si de repente te ΓΙΑΟΥΜΑ: Τίποτα. hubieras convertido en... otra persona... ΜΑΡΚ: ∆εν φαίνεσαι και πολύ καλά. ΓΙΑΟΥΜΑ: Τα χρόνια περνάνε. Todo el viaje de regreso estuviste así. Y ΜΑΡΚ: ∆ύο ( Παύση. ) ∆εν είναι και πολλά. llegué a tener miedo de ti. Te miraba y ΓΙΑΟΥΜΑ: Ας πούµε πως.. έζησα αυτά τα no te reconocía. Parecía que te hubieran δύο χρόνια πολύ έντονα, µπορεί µάλιστα και dado una mala noticia, o que... que una πολύ πιο έντονα από ό,τι εσύ, και µάλιστα pieza de tu cerebro hubiera dejado de... χωρίς να κουνηθώ από το σπίτι, χωρίς να de funcionar, ¡yo qué sé! Me acerqué a ti χρειαστεί να εντυπωσιάσω τον κόσµο y te cogí del brazo, en el avión, y me lo παίζοντας το ρόλο του «εγώ θα κάνω το γύρο του κόσµου για να ξεπεράσω µια προσωπική soltaste bruscamente. Y a partir de κρίση και, παρεµπιπτόντως, για να entonces... εµπλουτιστώ συναισθηµατικά, ανθρώπινα και, MARC: ¿Qué? εννοείται, επαγγελµατικά», εµένα δεν µου JOANA: ¿Qué pasó? ¿Qué ocurrió durante χρειαζόταν να κάνω βόλτες στον Τρίτο Κόσµο, εγώ έχω ήδη ζήσει πολλά χρόνια εκεί. aquellos diez minutos? Ζήσει. Αλήθεια, ξέρεις ότι εγκατέλειψα MARC: ¿No te acuerdas? οριστικά τις ανασκαφές και δέχτηκα µια θέση JOANA: ¡No! ¿De qué tengo que καθηγητή στο πανεπιστήµιο; acordarme? ΜΑΡΚ: Εσύ; Αδύνατον. MARC: La llamada. Y lo que me dijiste luego. ΓΙΑΟΥΜΑ: Κι όµως, ναι. JOANA: ¿Eh? ¿Qué llamada? ¿A qué te ΜΑΡΚ: Γιατί; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ε... γιατί έτσι. refieres? ΜΑΡΚ: ∆εν µπορώ να πιστέψω ότι εσύ MARC: ¡¿Cómo?! ¡No me lo puedo creer! JOANA: ¿Qué llamada? ¿Qué te dijie? κουράστηκες από... ∆εν έλεγες πάντα ότι ποτέ στη ζωή σου δεν θα έκανες µαθήµατα (Silencio.) Hablarás, ¿sí o no? γιατί αυτό για σένα θα σήµαινε... MARC: No. ΓΙΑΟΥΜΑ: ... θάνατο; Αυτό είναι λοιπόν. JOANA: ¡Pues ya me dirás de qué estamos ΜΑΡΚ: Τι σου συνέβη; discutiendo! ¿Qué te pasó? ΓΙΑΟΥΜΑ: Κοίτα, έχουµε πάνω από δέκα MARC: Nada. (Pausa.) ¿Por qué no me δευτερόλεπτα που µιλάµε για µένα, ας αλλάξουµε θέµα σε παρακαλώ, δεν το έχω hablaste de esto antes? JOANA: Porque al cabo de un par de días se συνηθίσει, ακόµα λιγότερο όταν µιλάω µαζί σου... Τόσο πολύ σε άλλαξε αυτή η έντονη me olvidó... βολτούλα στο µισό κόσµο που ξαφνικά MARC: ¡Claro, cuando volviste al trabajo! άρχισες να ενδιαφέρεσαι και για το τι
¿Cómo no? A partir de entonces, lo que a mí me hubiera pasado el último día de nuestro viaje a la Toscana, en aquella terraza, dejó de importarte una mierda! Joana abofetea a Marc y sale. Escena 14
Tercera Guerra Mundial. Refugio. Joana, Marta y Jaume se protegen de un bombardeo. Suena el teléfono de Joana. Sonido de bombas y metralla. Humo. Ruinas. JAUME: ¿Qué es eso? MARTA: ¿Un teléfono? JOANA: Es el mío. ¿Qué hago? JAUME:
¡Cógelo!
¡Dí
que
vengan
a
rescatarnos! MARTA: ¡Sea quien sea, que venga a ayudarnos, por el amor de dios, Joana! ¡Nos van a matar! ¡Vamos a morir! JOANA (responde.): ¿Diga? Aparece Marc en otro espacio, hablando por teléfono. MARC: Supongo que me reconoces. No puedes haber olvidado mi voz. Soy yo. He estado lejos de ti todos estos años y no
he
conseguido
olvidarte.
Nos
separamos de un modo absurdo. ¿Por qué? ¿Por mi culpa? ¿Sólo? Tenemos que vernos. Sé que no has querido a nadie más que a mí.... Vivimos tiempos difíciles. El mundo se ha convertido en una pesadilla. He intentado encontrar el sentido de todo lejos de ti, y he fracasado. He visto cosas horribles.
συµβαίνει σε µένα; ΜΑΡΚ: Μα, σου συµβαίνει κάτι; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ναι. ( Παύση. ) Πεθαίνω από την επιθυµία να µου τα διηγηθείς όλα. ΜΑΡΚ: ∆εν έχω τίποτα να σου διηγηθώ. ΓΙΑΟΥΜΑ: ∆εν γνώρισες κανέναν; ΜΑΡΚ: Ναι. Τόσους πολλούς ανθρώπους που µου είναι παντελώς αδύνατο να συγκρατήσω έστω και ένα όνοµα. Τους πρώτους, ίσως... Αλλά µετά... ( Παύση. ) Όχι. Στην πραγµατικότητα δεν γνώρισα κανέναν. ( Παύση. ) Πριν φύγω από δω ένιωθα µπερδεµένος, χαµένος... ΓΙΑΟΥΜΑ: Η κρίση των σαράντα, ο θάνατος της µητέρας σου, ο χωρισµός από τη γυναίκα που αγαπούσες, µια δηµιουργική κρίση, µπλα µπλα µπλα, µπλα µπλα µπλα.... Τι πρωτότυπο! ΜΑΡΚ: Φτάνει... ΓΙΑΟΥΜΑ: Και τώρα; ΜΑΡΚ: Τώρα... είµαι... άδειος. ( Παύση. ) ∆εν νιώθω τίποτα πια. ( Παύση. ) Τι είναι χειρότερο; ΓΙΑΟΥΜΑ: Το αγόρι µας µας βγήκε υπερβατικό. Έχεις δει τόσο πόνο, αυτό δεν είναι; ( Παύση. ) Λεπτοµέρειες, λεπτοµέρειες από ταξίδια, από ανθρώπους που γνώρισες... Στην πραγµατικότητα δεν µε νοιάζει πώς αισθάνεσαι, ή αν τώρα είσαι ακόµα χειρότερα απ’ ό,τι πριν, είναι φυσικό, πάντα οι άνθρωποι, ο καθένας από µας, σ’ όλο τον κόσµο, πάντα µετά από κάποιο καιρό είναι χειρότερα απ’ αυτό που ήταν πριν, δεν ξέρεις τι είναι στην πραγµατικότητα ο χρόνος; Ο µετρητής της παρακµής των πάντων. Της δικής σου και των άλλων. Οι λεπτοµέρειες. Μόνο οι λεπτοµέρειες των πραγµάτων, η αγάπη για τις λεπτοµέρειες, µπορούν για λίγα λεπτά να µας αποσπάσουν την προσοχή από τη συνεχή παρακµή. Έλα. Λεπτοµέρειες από το ταξίδι σου, θέλω λεπτοµέρειες! Ζωγράφισες; ΜΑΡΚ: Όχι τώρα, σε παρακαλώ. ( Παύση. ) Άκου... Όχι. Το ίδιο είναι. ΓΙΑΟΥΜΑ: Τι θέλεις να µάθεις για τη Γιοάνα; Αν είναι µε κάποιον; ( Παύση. ) Άργησες,
Violencia, terror, miseria por todas partes. Hambre. Muerte. Dolor. No aguanto
más.
Sólo
contigo
puedo
sobrevivir. Sé que estás con otro hombre. Y alguien me ha dicho que últimamente las cosas no os van del todo bien. Por lo tanto, ahora era el momento. Te necesito. Para vivir. Para hacer que gane la vida. Porque sólo estando contigo vale la pena vivir. Te quiero. Siempre. JOANA: Perdona, pero no sé quién eres, te has equivocado. (Cuelga.) MARTA: ¡¿Qué haces?! ¡¿Le has colgado?! JAUME: ¿No le has pedido ayuda? JOANA: ¡Ese tío no puede ayudarnos en nada! MARTA: ¡¿Cómo que no?! JAUME: Ni siquiera se lo has preguntado. ¡Dame! (Le coge el teléfono.) Llamada recibida. (Teclea.) ¡Ahora veremos! Sonido de teléfono. Marc descuelga.
Μαρκ. Εδώ και έξι µήνες βγαίνει µε κάποιον. ∆εν ζούνε µαζί. Εντάξει, δεν ζούνε µαζί στο ίδιο διαµέρισµα, θέλω να πω. Αλλά... θα το κάνουν πολύ σύντοµαΑγόρασαν ένα σπίτι. Για τους δυο τους. Είναι ένας πολύ γοητευτικός άντρας, µε αίσθηση του χιούµορ, ωραίος τύπος... ΜΑΡΚ: ... λίγο νεότερός της, δικηγόρος και τον λένε Γιαν; ΓΙΑΟΥΜΑ: Γιαν; Αναφέρεσαι στον Γιαν...; Τον Γιαν της Μάρτα; ΜΑΡΚ: Ε; ΓΙΑΟΥΜΑ: Τον Γιαν της Μάρτα. Τον Γιαν της; ΜΑΡΚ: Είναι και πάλι µαζί; ΓΙΑΟΥΜΑ: Παντρεύτηκαν πριν από ένα χρόνο. ∆εν το ήξερες; ΜΑΡΚ: Όχι. ( Παύση. ) Τότε, δεν είναι αυτός. ΓΙΑΟΥΜΑ: Όχι, και βέβαια όχι. ( Παύση. ) Είναι µερικά χρόνια µεγαλύτερός της. Και σου µοιάζει αρκετά... ΜΑΡΚ: ... γοητευτικός, αίσθηση του χιούµορ, ωραίος τύπος...; ΓΙΑΟΥΜΑ: ... πριν από δέκα ή δώδεκα χρόνια, θέλω να πω. ( Παύση. ) Τώρα δεν σου µοιάζει καθόλου. Σιωπή.
MARC: ¿Joana? JAUME: No, mire, me llamo Jaume. Oiga, no sé quién es usted, pero, ¿podría hacernos un favor?
ΜΑΡΚ: Χρειάζοµαι βοήθεια. ( Παύση. ) Βοήθεια. ( Παύση. ) Σε παρακαλώ. Ο Γιαούµα τον κοιτάζει έντοµα. Σηκώνεται.
MARC: ¿Cuál? JAUME: Están bombardeando nuestra calle. ΓΙΑΟΥΜΑ: Πάρα πολύ αργά. Nos han destrozado el coche. ¿Tiene usted algún medio de transporte para Βγαίνει. venir a rescatarnos? MARC: Sí. ¿Cuántos sois? JAUME: Tres. MARC: ¿Está Joana con vosotros? JAUME: Sí. ¿Por qué quiere saberlo? MARC: Soy su marido. JAUME: No, perdone, su marido está muerto. Murió en combate, hace una
∆έκατη όγδοη σκηνή
Στο ίδιο µπαρ. Ο Μαρκ είναι µόνος, πίνει µια τελευταία γουλιά καφέ και σηκώνεται. Πέφτει πάνω σε κάποιον που πλησιάζει µε γυρισµένη την πλάτη µ’ ένα φλιτζάνι στο χέρι. Είναι η Γιοάνα. Ο καφές δεν της πέφτει ως εκ θαύµατος.
semana. JOANA: ¡No le des conversación, hombre! ¡Ese tío es un loco! JAUME: Dice que es tu marido. MARTA (cogiendo el teléfono): ¡¡Venga a rescatarnos, por lo que más quiera, sáquenos
de
aquí
y
le
recompensaremos!! MARC: Tranquilos. Tengo un vehículo. Voy a buscaros. ¡Yo os salvaré! Cuelga, Desaparece. Al instante, se oye el motor de un coche, acercándose. Aparece Marc. MARC: ¡Ya estoy aquí! MARTA: ¡Oh, gracias a dios! JAUME: Gracias, gracias, pero... ¡¿por qué
ΜΑΡΚ: Ω, συγγνώµη, χίλια συγγνώµη. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι, εσείς να µε συγχωρεί... Μαρκ; ΜΑΡΚ: Γιοάνα! Γιοάνα! ΓΙΟΑΝΑ: Για δες! ΜΑΡΚ: Γιοάνα! Γιοάνα... τι έκπληξη... να συναντιόµαστε εδώ... ΓΙΟΑΝΑ: Συγγνώµη, είµαι... ΜΑΡΚ: Πρόσεχε µε τον καφέ, άφησέ τον στο τραπέζι... ( Της τον παίρνει. Τον αφήνει στο τραπέζι. Κάθεται. Εκείνη όχι. ) Κάθησε µια στιγµή, αν θες. ΓΙΟΑΝΑ: Φταίει που... είµαι λίγο... απότοµη... ΜΑΡΚ: Φυσικό είναι. Σκεφτόµουν... σκεφτόµουν να σου τηλεφωνήσω κάποια απ’ αυτές τις µέρες για να σου πω... ΓΙΟΑΝΑ: ... Ότι γύρισες; ΜΑΡΚ: Ναι. ΓΙΟΑΝΑ: Το ήξερα. Μου το είπε ο Γιαούµα. ΜΑΡΚ: Τον είδα πριν από µερικές µέρες. ΓΙΟΑΝΑ: Ναι, πριν από κάµποσες µέρες. ΜΑΡΚ: Όχι και τόσες.
ha tardado tanto?! MARC: Venid conmigo... ¡Por aquí! (Marta y Jaume desaparecen. Joana ve a Marc .) Joana. JOANA: ¿Eres... tú? MARC: Te acuerdas de mí. ¿Ahora sí?. JOANA: Marc. (Pausa.) Eres Marc. (Le sonríe.) Nos has salvado. (Pausa.) Me has salvado, Marc. (Pausa.) Te quiero, claro que te quiero. ¡Siempre te he querido! Joana se lanza a los brazos de Marc y le abraza. Las bombas dejan de estallar. Aparecen Marta y Jaume, eufóricos. MARTA: ¡Se acabó! ¡Ha terminado! ¡Por fin! JAUME ( A Marc ): ¡Ha sido llegar tú, y ha terminado, sí! ¡La guerra ha terminado! Marta y Jaume saltan,
Αµήχανη σιωπή. Κοιτάζονται. ΓΙΟΑΝΑ: Πώς και δεν µου τηλεφώνησες; ΜΑΡΚ: Ο Γιαούµα µου είπε... ΓΙΟΑΝΑ: ... Ότι αγόρασα σπίτι µ’ έναν άλλο άντρα; ΜΑΡΚ: Ναι. ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν είναι αλήθεια... ΜΑΡΚ: Τι; ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. Το είπε για να σου τη σπάσει. ( Παύση. ) Ξέρεις πολύ καλά ότι γνώρισα άλλους άντρες. Αλλά κανέναν σαν κι εσένα. Θα ’θελα τόσο να σου πω... ( Παύση. ) Έχουµε δύο χρόνια να συναντηθούµε και είµαι λίγο νευρική, λυπάµαι. ΜΑΡΚ: Συνέχισε. Μίλα. ΓΙΟΑΝΑ: Σε ενοχλεί; ΜΑΡΚ: Όχι. Καθόλου. ( Παύση. ) Τι θα ήθελες να µου πεις; ΓΙΟΑΝΑ: Όταν γνωριστήκαµε, ήταν για µένα τόσο ξεκάθαρο που τελικά τρόµαξα κι εγώ η ίδια µε τη σιγουριά της απόφασής µου: ήθελα να είµαι µαζί σου, µόνο µαζί σου. Έφτασα µάλιστα και ν’ αποφασίσω ότι ήσουν εσύ...
gritan y ríen. Joana y Marc se miran fijamente. Marta y Jaume hacen lo mismo. Joana y Marc miran a Marta y a Jaume, que se besan. Joana y Marc se besan también, apasionadamente. Oscuro. Escena 15
Habitación. Joana está sentada en la cama. Marc está de pie, con una maleta grande y una bolsa de equipaje. MARC: ¿Querrás que te llame? ¿O que te escriba? JOANA: No. (Pausa.) Por lo menos, durante algún tiempo. MARC:
¿Cuánto
tiempo?
(Pausa.)
¿Semanas? ¿Meses? (Pausa.) ¿Años? JOANA: No lo sé. (Pausa.) ¿Qué harás con todo lo que te dejas? MARC: No quiero nada. (Pausa.) Regálalo todo si no quieres quedártelo. JOANA: Yo nunca regalaré tus cosas a nadie. MARC: Entonces, tíralas. JOANA: ¿Sabes cuándo volverás? MARC: Si vuelvo. JOANA: ¿Cómo? MARC: ¿Te importa, cuando volveré? JOANA: No lo sé. MARC: No tengo billete de vuelta.
Ξέρεις πότε το αποφάσισα; Και πού;... Είχα βγει µε δυο τρεις τύπους πριν σε γνωρίσω, και έναν από αυτούς τον ερωτεύτηκα στ’ αλήθεια, τουλάχιστον, το σώµα µου αντδρούσε µ’ έναν πολύ παράξενο τρόπο όταν ήµουν δίπλα του. Αλλά εκείνη η ιστορία είχε άσχηµο τέλος. Μετά από λίγο καιρό, εµφανίστηκες εσύ. Βλεπόµασταν πότε πότε. Μετά, όλο και πιο συχνά. Κι εσύ δεν σταµατούσες να κάνεις πράγµατα. Ζωγράφιζες. Κι εγώ σε θαύµαζα. Την ενέργειά σου, το πάθος σου... Και ταξιδεύαµε. Σε συνόδεψα σ’ ένα επαγγελµατικό ταξίδι. Κάποιες εκθέσεις στη βόρεια Ιταλία. Η πρώτη φορά που πήγαµε στην Τοσκάνη. Κι εκεί συνέβη. Ήταν κεραυνοβόλο. Εκεί το αποφάσισα. Ήσουν εσύ. Έπρεπε να είσαι εσύ. Και ήσουν. Ήσουν δικός µου κι εγώ ήµουν δική σου. Και η ιστορία µας κράτησε αρκετά ώστε να πάψω να σκέφτοµαι το ενδεχόµενο να συναντήσω κάποιον άλλον άντρα, στο µέλλον, σ’ ολόκληρη τη ζωή µου. Αλλά πέρασε ο καιρός. Και µια µέρα, και πάλι στην Τοσκάνη, δεν ξέρω γιατί, αποφάσισες να µε αφήσεις. Και λίγες βδοµάδες µετά, το έκανες. ( Παύση. ) Τώρα είµαι µ’ έναν άλλο άντρα, Μαρκ, αλλά αν αγαπώ κάποιον στ’ αλήθεια, αγαπώ µόνο εσένα. Ο Μαρκ έχει τα µάτια του γεµάτα δάκρυα. Την πλησιάζει. Τη φιλάει. Χτυπάει το τηλέφωνο της Γιοάνα. Εκείνος αποµακρύνεται, κοιτάζει το τηλέφωνο και µετά την κοιτάζει στα µάτια, θλιµµένος. Σκοτάδι. ∆έκατη ένατη σκηνή
Στο ίδιο µπαρ. Η Γιοάνα και ο Μαρκ, πρόσωπο µε πρόσωπο.
JOANA: ¿Por qué te vas tan lejos? MARC: Pregúntaselo a Jaume. (Pausa. Marc ΜΑΡΚ: Τόσο σοβαρά είναι τα πράγµατα; Τόσο ώστε να παντρευτείτε; coge el equipaje y va a salir.) ΓΙΟΑΝΑ: Κοίταξε, Μαρκ... Εγώ ήθελα µόνο JOANA: ¡Espera! (Marc se detiene.) No sé si να το µάθεις από µένα και τελείωσε. vas a regresar o no, pero si lo haces, te ΜΑΡΚ: Πριν µου το πει ο Γιαούµα;
ruego que no me busques. No puedes exigirme que te esté esperando si no sé por qué te vas ni qué pretendes hacer donde quiera que vayas. Crees que sólo vas a poder llenar el vacío que sientes dentro de ti alejándote de aquí, de mí, de nosotros. Yo no lo tengo tan claro. Te has perdido, Marc. Te has extraviado. No sé qué ha podido causarte esta crisis pero eres otro. Lo mejor de ti ha desaparecido. La ilusión por las cosas, la pasión, la fuerza, la energía. No queda nada. Y no me gustas. Te ves incapaz de comunicar lo que sientes. Tal vez por eso eres tan bueno en tu trabajo,
ΓΙΟΑΝΑ: Ή οποιοσδήποτε άλλος, ναι. ( Παύση. ) Κι επίσης ήθελα να ξέρεις ότι, όπως µπορείς να φανταστείς, δεν είσαι καλεσµένος στο γάµο. ΜΑΡΚ: Γιατί όχι; ΓΙΟΑΝΑ: Θα ήταν πολύ βίαιο. ∆εν µου περνάει απ’ το µυαλό να του κάνω κάτι τέτοιο. ΜΑΡΚ: Σε ποιον; ΓΙΟΑΝΑ: Σ’ εκείνον. Φεύγω. ΜΑΡΚ: Όχι, περίµενε. Τον αγαπάς στ’ αλήθεια; ΓΙΟΑΝΑ: Ναι. Εννοείται. ΜΑΡΚ: ∆εν το λες πολύ... ΓΙΟΑΝΑ: ... Πειστικά; Λοιπόν ναι. Είµαι απολύτως πεπεισµένη. Τον αγαπάω και θα τον παντρευτώ. Τώρα το ξέρεις, σου το είπα και είµαι ήσυχη.
pero yo necesito a alguien que comparta Η Γιοάνα σηκώνται. Χτυπάει ένα κινητό. Η sencillas. Y nada más. A mí me gustaría Γιοάνα ανοίγει την τσάντα της και βγάζει το κινητό. ∆εν ξέρει αν πρέπει να απαντήσει. Ο poderte dar todo lo que necesitas, pero Μαρκ κοιτάζει µε προσήλωση το τηλέφωνο. ni tú sabes realmente qué es lo que conmigo las cosas de la vida. Las más
necesitas. Tal vez es algo demasiado
ΓΙΟΑΝΑ: Αυτός είναι. Να το σηκώσω; importante para que alguien como yo, ( Κοιτάζει τον Μαρκ, που είναι έκπληκτος. tan insignificante, pueda ofrecértelo. Por Απαντάει στο τηλέφωνο. ) Ναι, αγάπη µου. lo tanto... haces bien marchándote. Ναι. Ναι. Εδώ είναι, απέναντί µου. Εντάξει. Ναι. Του τα είπα όλα, µείνε ήσυχος. Όχι. (Pausa.) Hacemos bien dejando lo Μέσα σε λογικά πλαίσια, το έχει πάρει... nuestro. (Pausa.) Ya está. Vete. αρκετά καλά... Εντάξει, έχει πάρει ένα MARC : Adiós. (Camina. Se para. Se gira. έντροµο ύφος... αλλά... ε, ναι, δεν το Mira el bolso de Joana, al lado de ella.) περίµενε, ο καηµενούλης... Θα πει ότι θέλει να πεθάνει, αλλά στο τέλος θα το αποδεχτεί... JOANA: ¿Qué miras? MARC: No ha sonado, ¿verdad? JOANA: ¿El qué? MARC: Tu teléfono. JOANA: No. Silencio. Marc se gira y se va. Escena 16
Ο Μαρκ δεν ξέρει τι να σκεφτεί. Είναι µπερδεµένος. Σκοτάδι, αργά. Εικοστή σκηνή
Νεκροταφείο. Ο Μαρκ, η Μάρτα και η Γιοάνα, µπροστά σε έναν τάφο. Ο Μαρκ είναι κάτωχρος.
Una tienda en un desierto de Àfrica. Marc escribe ΓΙΟΑΝΑ ( στη Μάρτα ): Και ο Γιαν; una carta. ΜΑΡΤΑ: Στο εξωτερικό, σε επαγγελµατικό
MARC:
“...cuanto
más duras son
las
condiciones, más en paz me siento conmigo mismo. Buscaba el sentido de las cosas porque tenía demasiado tiempo para buscar cosas. Aquí el tiempo no existe. Aquí no se buscan las cosas. Se lucha por ellas. Y, a pesar de todo, nunca me he sentido tan lleno de vida. Nunca. Ni siquiera estando a solas contigo, en la Toscana. Mañana hará un año que te dejé y ahora sé que no voy a volver. Soy feliz, Joana. Lejos de todo. Y de todos. Sin ti. Ahora sí puedo decir de verdad que soy feliz. (Suena el teléfono de Joana. Marc se lo saca del bolsillo. Lo mira. Descuelga.) VOZ DE JOANA: ¿Estás completamente seguro de ello? MARC: Sí. VOZ DE JOANA: ¿Ah, sí? Y, ¿cómo puedes hablar conmigo por teléfono, si donde estás no hay cobertura? Marc mira el teléfono. Sonríe. Se lo mete en la boca y se lo come, con hambre. Emite un ligero eructo y sonríe. Oscuro. Escena 17
ταξίδι. ∆εν βρήκε εισιτήριο. Λυπάται πολύ... ΜΑΡΚ: Ήταν φίλοι; ΜΑΡΤΑ: Και βέβαια. Κυρίως τους τελευταίους µήνες. Ο Γιαν τον βοήθησε πολύ µε όλο αυτό το χαρτοµάνι. ΜΑΡΚ: Ποιο χαρτοµάνι; ΜΑΡΤΑ: ∆ιαθήκη, κληρονοµιά, φορολογικές υποθέσεις... τέτοια πράγµατα... ΜΑΡΚ: Εσείς το ξέρατε; ΓΙΟΑΝΑ: Ποιο πράγµα; ΜΑΡΚ: Ότι ο Γιαούµα ήταν τόσο άσχηµα ΓΙΟΑΝΑ: Ναι. ( Παύση. ) Κι αν εσύ δεν το ήξερες, ήταν επειδή δεν ήθελες να το ξέρεις. ΜΑΡΤΑ: Του διέγνωσαν την αρρώστια λίγο πριν φύγεις. Την εποµένη εκείνου του δείπνου που βλέπαµε κι οι τέσσερις φωτογραφίες και σκίτσα από την Τοσκάνη. ∆εν θυµάσαι; ( Παύση. ) ∆εν ήθελε να σου το πει. ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν το είπε σε κανέναν. ΜΑΡΤΑ: Εγώ το ήξερα. Ο γιατρός του ήταν συνάδελφός µου. Τηρουµένων των αναλογιών, δεν πήγε και τόσο άσχηµα. Αντέδρασε πολύ καλά σε µια καινούργια θεραπεία. Του δίνανε λίγους µήνες ζωής και τελικά, έζησέ δυόµισι χρόνια. ΜΑΡΚ: Γιατί δεν µου είπε τίποτα; ΓΙΟΑΝΑ: Θα είχε αλλάξει κάτι; ΜΑΡΚ: Ναι. ( Παύση. ) Τι θα κάνουµε τώρα χωρίς τον Γιαούµα; ΓΙΟΑΝΑ: Τώρα θα σου λείψει πολύ. Στ’ αλήθεια. Γιατί πια δεν υπάρχει. Ο Μαρκ κλαίει. Το ίδιο και η Μάρτα µε τη Γιοάνα.
Bar. Han passado dos años. Marc y Jaume ΜΑΡΤΑ: Λυπάµαι, αλλά πρέπει να φύγω. Αν conversan. Jaume está θέλεις, τηλεφώνησε µου καµιά µέρα, Μαρκ. Θα µου άρεσε να τα πούµε λίγο οι δυο µας. muy pálido. Η Μάρτα φεύγει. Η Γιοάνα και ο Μαρκ JAUME: Sí. Una de Bali. Una de Singapur. παραµένουν σιωπηλοί. MARC: ¿Recibiste mis cartas?
La otra de Costa Rica. Muy bonitas. Pero llenas de vaguedades. MARC: ¿Y las de África?
ΜΑΡΚ: Πώς πάει ο γάµος; ΓΙΟΑΝΑ: Τον αναβάλαµε για λίγο αργότερα. ( Παύση. ) Λόγω του Γιαούµα. ( Παύση. ) Οι
JAUME: No me escribiste ninguna desde África. MARC: Sí. JAUME: Pues no las recibí. (Pausa.) ¿Por qué has vuelto? MARC: Estoy... He tardado mucho en volver. Demasiado. JAUME: ¿Demasiado? Cuando te fuiste, juraste que no ibas a volver. No recuerdo habérmelo pasado muy bien los primeros meses, consolando a Joana, cuando quien necesitaba que... en fin, qué más da. MARC: No, no. ¿Qué ibas a decir? JAUME: Nada. MARC: No tienes muy buen aspecto. JAUME: Los años pasan. MARC: Dos. (Pausa.) No es tanto. JAUME: Digamos que... que he vivido estos dos años muy intensamente, puede que hasta mucho más que tú, y sin moverme
τελευταίες µέρες ήταν πολύ δύσκολες. ΜΑΡΚ: Ναι, βέβαια. ( Παύση. ) Καηµένε Γιαούµα. ( Παύση. ) Θα τον χάσει. ΓΙΟΑΝΑ: Ποιον; ΜΑΡΚ: Το γάµο σου. ΓΙΟΑΝΑ: Τι σηµασία έχει. ∆εν νοµίζω ότι του άρεσε πολύ που θα παντρευόµουν µε τον... Ή µάλλον, δεν του άρεσε καθόλου. ΜΑΡΚ: Μου µίλησε πολύ καλά για εκείνον. ΓΙΟΑΝΑ: Ο Γιαούµα; Α, ναι; Γιατί εγώ πάντα νόµιζα ότι τον αντιπαθούσε. ΜΑΡΚ: Γιατί δεν ήρθε; ΓΙΟΑΝΑ: Γιατί ήξερε πως θα ήσουν εσύ. ΜΑΡΚ: ∆εν θα µου τον συστήσεις ποτέ; ΓΙΟΑΝΑ: Αν γίνεται, όχι. ΜΑΡΚ: Γιατί; ΓΙΟΑΝΑ: Για να µη σου δηµιουργήσω ακόµα περισσότερα προβλήµατα. ( Παύση. ) ∆εν σε βλέπω καλά, Μαρκ. Και, δεν ξέρω τι σκέφτεσαι, αλλά δεν θέλω µε κανέναν τρόπο το κακό σου. ( Παύση. ) Αντίο, Μαρκ, κάπου θα τα ξαναπούµε. ( Παύση. ) Μη µου τηλεφωνήσεις, σε παρακαλώ. Προτιµώ να µη σε βλέπω... ( παύση. )... πάρα πολύ συχνά.
de casa, sin tener que impresionar al personal con el rollo ese de “me voy a dar la vuelta al mundo para superar una crisis personal, y, de paso, para enriquecerme
emocionalmente,
Η Γιοάνα φεύγει. Ο Μαρκ πλησιάζει στον τάφο, ακουµπάει πάνω του, κλαίει. Εικοστή πρώτη σκηνή
humanamente y, por supuesto, también Υπνοδωµάτιο. Ο Μαρκ κάνει έρωτα µε µια profesionalmente”, a mí no me ha hecho γυναίκα που δεν τη βλέπουµε. Οργασµοί. Ο falta pasearme por el tercer mundo, yo Μαρκ τραβιέται από πάνω της. Είναι η ya he vivido allí muchos años. Vivido. Μάρτα. Por
cierto,
¿sabes
que
dejé
definitivamente las excavaciones y que acepté una plaza de profesor en la Universidad? MARC: ¿Tú? Imposible. JAUME: Pues sí. MARC: ¿Por qué? JAUME: Pues... porque sí. MARC: No puedo creerme que tú te hartaras de... ¿No decías siempre que jamás en
ΜΑΡΤΑ: Ωχ! Αχ! ΜΑΡΚ: Αχ! Ωχ! ΜΑΡΤΑ: Ήταν... Αχ, ήταν πολύ έντονο! ΜΑΡΚ: Έντονο! Υπέροχο! Εκρηκτικό! Κτηνώδες! Εξαίσιο! ΜΑΡΤΑ: Εντάξει, εντάξει, µην το παρακάνεις κιόλας, ε κούκλε; ΜΑΡΚ: ∆ηλαδή... εσένα πώς σου φάνηκε; ΜΑΡΤΑ: Εντάξει... Κοίτα να δεις, Μαρκ... καλό ήταν, έτσι; Για πρώτη φορά που το κάνουµε, ΟΚ… δεν ήταν καθόλου κακό,
tu vida darías clases porque eso significaría para ti... JAUME: ...la muerte? Pues ya lo ves. MARC: ¿Qué te ha pasado? JAUME: Oye, hace más de diez segundos que
estamos
hablando
de
mí,
cambiemos de tema, por favor, no estoy acostumbrado a ello, mucho menos todavía si es contigo con quien hablo... ¿Tanto te ha cambiado esa intensa vueltecita por medio mundo para que de repente te interese lo que me pase a mí? MARC: ¿Pero te pasa algo? JAUME: Sí. (Pausa.) Que me muero de ganas de que me lo cuentes todo. MARC: No hay nada que contar. JAUME: ¿No has conocido a nadie? MARC: Sí. A tanta gente que me ha sido completamente imposible retener un solo nombre. Los primeros, aún... Pero después... (Pausa.) No. En realidad, no he conocido a nadie. (Pausa.) Antes de marcharme de aquí me sentía confuso, perdido... JAUME: La crisis de los cuarenta, la muerte de tu madre, la separación de la mujer que amabas, crisis creativa, bla bla bla, bla bla bla... Oh. ¡Qué original! MARC: Basta... JAUME: ¿Y ahora? MARC: Ahora... estoy... vacío. (Pausa.) Ya no siento nada. (Pausa.) ¿Qué es peor? JAUME: El chaval se nos pone trascendente. Has visto tanto dolor, ¿no es eso? (Pausa.) Detalles, detalles de los viajes, de la gente que has conocido... En realidad no me importa cómo te sientas, o si ahora estás peor todavía que antes, es normal, siempre la gente, cualquiera de nosotros, en todo el mundo, siempre
πράγµατι, αλλά... δεν χρειάζεται και να υπερβάλλουµε, µε καταλαβαίνεις, ε; ΜΑΡΚ: Α… ΜΑΡΤΑ: Εντάξει, καλέ µου, ας είµαστε ειλικρινείς. Τώρα που πηδηχτήκαµε, µπορούµε να εµπιστευόµαστε ο ένας τον άλλον. Εσένα σου άρεσε; ΜΑΡΚ: Ποιο πράγµα; ΜΑΡΤΑ: Τι θα πει ποιο πράγµα; Αυτό. Το πήδηµα που µόλις ρίξαµε. ΜΑΡΚ: Εντάξει... δεν είναι πολύ πρώιµο ακόµα να µιλάµε γι’ αυτό; Αφού ακόµα είµαι λαχανιασµένος... Επιπλέον, εµένα δεν µου αρέσει να µιλάω γι’ αυτά τα πράµατα. ΜΑΡΤΑ: Άλλος ένας λοιπόν! Τι βαρετοί που είστε εσείς οι άντρες που δεν θέλετε να µιλάτε για τα σηµαντικά πράγµατα της ζωής, γαµώτο! ΜΑΡΚ: Άσε µε τουλάχιστον να πάρω µια ανάσα, ε; ΜΑΡΤΑ. ΟΚ, φτάνουν οι σαχλαµάρες, και να µιλήσουµε έξω απ’ τα δόντια: το πηδηµατάκι αυτό ήταν µια σκέτη αποτυχία, Μαρκ. Κι εγώ πηδήχτηκα µαζί σου γιατί σε λυπάµαι έτσι που έχεις γίνει και τέλος. Εντάξει, από οίκτο κι από θυµό, εννοείται, θυµό όχι για σένα αλλά για τον Γιαν, εννοείται, γιατί το βρωµογουρούνι µόλις µε κεράτωσε µε µια σούπερ σέξυ νοσοκόµα από το νοσοκοµείο µε κάτι βυζιά γεµάτα σιλικόνη κι έναν κώλο που έχει περισσότερες τρύπες κι από το έµενταλ από τις τόσες λιποαναρροφήσεις που έχει κάνει η σκύλα, αν και οι µέρες της είναι µετρηµένες γιατί µια µέρα θα της κάνω µια θανατηφόρα ένεση στην καρωτίδα όταν τη συναντήσω σε κανένα διάδροµο του νοσοκοµείου, γιατί µόνο ο θάνατος της αξίζει αυτής της τσούλας, της σιχαµένης, της αηδιαστικής, της κοντοστούµπας, γιατί το αποκορύφωµα είναι πως αυτή η καργιόλα είναι κοντή, κοντή σαν παπούτσι γκέισας και πουτάνα, καραπουτάνα, που έγινε νοσοκόµα επειδή µπέρδεψε το νοσοκοµείο µε πλατώ όπου γυρίζουνε τσόντες. Κι εσύ έπεσες στο κρεβάτι µαζί µου από θυµό, αναγνώρισέ το, γιατί από τότε που γύρισες από τον τρίτο
está al cabo de un tiempo peor de lo que estaba antes, ¿no sabes lo que es el tiempo en realidad? El indicador de la degradación de todo. De la tuya y de la de los demás. Los detalles. Sólo son los detalles de las cosas, el amor por los detalles, lo que nos puede hacer desviar unos
instantes
la
atención
de
κόσµο, η σεξουαλική σου πείνα είναι µεγαλύτερη κι απο την πείνα αυτών των ιθαγενών που επισκέφτηκες, και γιατί η Γιοάνα είναι ευτυχισµένη µε τον καινούργιο φίλο της και δεν δίνει για σένα πεντάρα. Έτσι δεν είναι; Χτυπάει το κινητό της Γιοάνα.
la
degradación continua. Venga. Detalles
ΜΑΡΚ: Έλεγα κι εγώ...
de tu viaje, ¡quiero detalles! ¿Pintaste? MARC: Ahora no, por favor. (Pausa.) Oye... Η Μάρτα βγάζει το τηλέφωνο από κάτω απ’ το κρεβάτι. Απαντάει. Εµφανίζεται η Γιοάνα No. Es igual. σε άλλο χώρο, να µιλάει στο τηλέφωνο. JAUME: .¿Qué quieres saber de Joana? ¿Si está con alguien? (Pausa.) Has llegado ΜΑΡΤΑ: Έλα, γλυκιά µου. tarde, Marc. Hace seis meses que sale ΓΙΟΑΝΑ: Να πεις στον Μαρκ ότι από µένα con un hombre. No viven juntos. Bueno, έχει το ελεύθερο να πηδιέται µαζί σου και µ’ no viven juntos en un solo apartamento, όποια άλλη του κάνει κέφι για όλη την quiero decir. Pero... lo harán muy pronto. υπόλοιπη ζωή του! Και τώρα, θύµισέ του ότι µαζί µου, στο κρεβάτι, δεν ήταν τόσο Se han comprado una casa. Para los παθητικός όσο ήταν µαζί σου. Εµπρός, dos. Es un hombre muy atractivo, con πηδήξου τώρα. sentido del humor, buena persona... ΜΑΡΤΑ: Άκου, όµορφη... MARC: ...¿algo más joven que ella, es ΓΙΟΑΝΑ: Ούτε όµορφη ούτε άσχηµη. Πες στον ηλίθιο τον Μαρκ ότι γίνεται αξιολύπητος, abogado y se llama Jan? JAUME: ¿Jan? ¿Te refieres a Jan...? ¿Jan, και να σταµατήσει να µε κυνηγάει. ∆εν θέλω να τον ξαναδώ ποτέ. ∆εν θέλω να σας el de Marta? ξαναδώ ποτέ. Ούτε αυτόν ούτε εσένα. MARC: ¿Eh? Τσούλα. ( Κλείνει και εξαφανίζεται. ) JAUME: El Jan de Marta. ¿Su Jan? ΜΑΡΤΑ: Αχά, πειράχτηκε. ( Παύση. ) Εσύ και MARC: ¿Vuelven a estar juntos? η Γιοάνα... τα πηγαίνατε καλά στο κρεβάτι; JAUME: Se casaron hace un año. ¿No lo ΜΑΡΚ: Τι σου είπε; ΜΑΡΤΑ: Καλύτερα να µη µάθεις. sabías? ΜΑΡΚ: Εγώ νοµίζω πως ναι. Ναι, τα MARC: No. (Pausa.) Entonces, no es él. πηγαίναµε καλά. Με τη Γιοάνα εγώ... Το σεξ JAUME: No, claro que no. (Pausa.) Tiene ήταν... Και µε τον καιρό, όλο και καλύτερο... unos cuantos años más que ella. Y se Ήταν... parece bastante a ti... ΜΑΡΤΑ: Σταµάτα, σταµάτα, γιατί θα µε MARC: ...¿atractivo, sentido del humor, προσβάλεις. Επιπλέον, γι’ αυτά τα πράγµατα, καλύτερα να µη µιλάµε. buena persona...? JAUME: ...diez o doce años atrás, quiero ΜΑΡΚ: Ε; Πού καταλήγουµε; decir. (Pausa.) Ahora no se parece en ΜΑΡΤΑ: Μια στιγµή. Υπάρχει κάτι που δεν µου κολλάει. Αν στο κρεβάτι τα πηγαίνατε nada a ti. τόσο καλά... τότε γιατί χωρίσατε; Silencio. ΜΑΡΚ: Για να είµαι ειλικρινής... δεν έχω ιδέα.
MARC: Necesito ayuda. (Pausa.) Ayuda. (Pausa.) Por favor. Jaume le mira intensamente. Se levanta. JAUME: Demasiado tarde. Sale. Escena 18
El mismo bar. Marc está solo, toma un último sorbo de café y se levanta. Choca con alguien que se acerca de espaldas con una taza en la mano. Es Joana. El café no se le cae de milagro. MARC: Oh, perdón, lo siento. JOANA: No, perdóneme ust... ¿Marc? MARC: ¡Joana! ¡Joana! JOANA: ¡Vaya! MARC: ¡Joana! Joana... qué sorpresa... encontrarnos así... JOANA: Perdona, estoy... MARC: Cuidado con el café, déjalo en la mesa... (Se lo coge. Lo deja en la mesa. Se
sienta.
Ella
no.)
Siéntate
un
momento, si quieres... JOANA: Es que... estoy un poco... violenta... MARC:
Es
normal,
mujer.
Pensaba...
pensaba llamarte un día de éstos para decirte... JOANA: ...¿Qué habías vuelto? MARC: Sí. JOANA: Ya lo sabía. Me lo dijo Jaume. MARC: Lo vi hace algunos días. JOANA: Sí, hace bastantes días. MARC: No tantos.
ΜΑΡΤΑ: Και πηδιόσασταν συχνά; ΜΑΡΚ: Ναι. ∆εν ξέρω. ΜΑΡΤΑ: Σίγουρα όχι. Το σκεφτόµαστε όλη την ώρα και τελικά το ζήτηµα είναι πολύ απλό, Μαρκ. Το σώµα είναι µια µηχανή όπως κάθε άλλη. Όταν δεν χρησιµοποιείται, σκουριάζει. Και η σκουριά µπορεί να προκαλέσει φλεγµονές. Και υπάρχουν φλεγµονές που οδηγούν στο θάνατο. Άκουσέ µε. Είµαι γιατρός. ΜΑΡΚ: Τότε, τι νοµίζεις πως πρέπει να κάνω; ΜΑΡΤΑ: Για να δούµε, τι ακριβώς θέλεις; ΜΑΡΚ: Να την ξανακερδίσω. Να ξανακερδίσω την προηγούµενη ζωή µου. Μαζί της. ΜΑΡΤΑ: Αφού έφυγες επειδή δεν ήσουν ευτυχισµένος! ΜΑΡΚ: Έφυγα γιατί νόµιζα πως δεν ήµουν ευτυχισµένος. ΜΑΡΤΑ: ∆ηλαδή, πριν φύγεις, ήσουν; ΜΑΡΚ: Και βέβαια ήµουν. ( Παύση. ) Ναι! Τώρα είµαι δυστυχισµένος, τώρα! ΜΑΡΤΑ: Είσαι τελείως αντιφατικός, Μαρκ. ΜΑΡΚ: Όπως όλος ο κόσµος. ( Παύση. ) Πιστεύεις πως αν της πρότεινα άλλο ένα ταξίδι στην Τοσκάνη... να µπορούσαµε...; ΜΑΡΤΑ: Στην Τοσκανη... Εκεί πηδιόσασταν σαν τα κτήνη, ε; Αλλά... ( Παύση. ) Τι σας συνέβη την τελευταία φορά που ήσασταν εκεί, Μαρκ; Η σχέση σας χάλασε λίγες µέρες µετά, έτσι δεν είναι;... Αυτό µου είπε εκείνη. Αλλά ποτέ δεν κατάφερε να µου εξηγήσει γιατί. ΜΑΡΚ: Να επιστρέψω ακόµα µια φορά στην Τοσκάνη. Μαζί της. Ίσως τότε... ΜΑΡΤΑ: Αλλά δεν µπορείς να της το προτείνεις εσύ, Μαρκ. Θα σου έλεγε όχι. ΜΑΡΚ: ∆εν θέλει να ξανακούσει λέξη για µένα. Έτσι δεν είναι; ΜΑΡΤΑ: Ναι. Και µη µε αναγκάσεις να επαναλάβω όσα µου είπε στο τηλέφωνο, δεν έχω καµιά όρεξη να σε δω ν’ αυτοκτονείς εδώ, µπροστά µου. ΜΑΡΚ: Πώς θα µπορούσα να το κάνω τότε; Χτυπάει το κινητό της Γιοάνα. Η Μάρτα κοιτάζει την οθόνη.
Silencio miran.
incómodo.
Se
ΜΑΡΤΑ: ∆εν είναι αυτή. Είναι... ο Γιαούµα! ΜΑΡΚ: Ο Γιαούµα; Από πού τηλεφωνεί; JOANA: ¿Cómo es que no me has llamado? ΜΑΡΤΑ: Και πού να ξέρω εγώ. Από... από την άλλη όχθη, υποθέτω. Θα απαντήσεις; MARC: Jaume me dijo... JOANA: ...¿Qué me había comprado una ( ∆ίνει το τηλέφωνο στον Μαρκ. Εκείνος το παίρνει. ) ∆ώσ’ του χαιρετίσµατα από µένα. casa con otro hombre? Μου λείπει πάρα πάρα πολύ. MARC: Sí. ΜΑΡΚ: Γιαούµα; JOANA: No es verdad... MARC: ¿Cómo?
Εµφανίζεται ο Γιαούµα. ∆είχνει πολύ JOANA: Pues no. Lo dijo para fastidiarte. ευτυχισµένος. Ο Μαρκ και η Μάρτα δεν τον (Pausa.) Sabes muy bien que he βλέπουν. Ο Μαρκ µιλάει µαζί του από το τηλέφωνο. conocido a otros hombres. Pero ninguno como tú. Me gustaría tanto decirte... (Pausa.) Hace dos años que no nos veíamos y estoy un poco nerviosa, lo siento. MARC: Sigue. Dí. JOANA: ¿Te molesta? MARC: No. En absoluto. (Pausa.) ¿Qué te gustaría decirme? JOANA: Cuando nos conocimos, lo tuve tan claro que llegué a asustarme a mí misma por la firmeza de mi decisión: quería estar contigo, sólo contigo. Incluso llegué a decidir que tenías que ser tú... ¿Sabes cuándo lo decidí? ¿Y dónde?... Había salido con dos o tres chicos antes de conocerte, y de uno de ellos me enamoré de verdad , por lo menos, mi cuerpo reaccionaba de forma muy extraña al estar a su lado. Pero aquella historia acabó fatal. Pasado un tiempo, apareciste tú. Nos veíamos de vez en cuando. Luego, cada vez más a menudo. Y tú no parabas de hacer cosas. Pintabas. Y yo te admiraba. Tu energía, tu pasión... Y viajábamos. Te acompañé a un viaje de trabajo. Un par de exposiciones en el norte de Italia.
ΓΙΑΟΥΜΑ: Γεια σου, φίλε, πώς είσαι; ΜΑΡΚ: Γιαούµα!... Γιατί δεν µου είπες ότι...; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ότι τι; Ότι πέθαινα; ∆εν ήθελες να το µάθεις. Στην πραγµατικότητα, ούτε κι εγώ. Ξέρεις τι είπα στο γιατρό; Αν έχω κάτι κακό, κυρίως, δεν θέλω να το µάθω. Εσείς πείτε µου ότι έχω ένα φρικτό κρύωµα και δώστε µου όλα τα φάρµακα που χρειάζονται. Αλλά µη µου εξηγήσετε απολύτως τίποτα. ΜΑΡΚ: Αλλά... ΓΙΑΟΥΜΑ: Και το έκανε εξαιρετικά. Πες στη Μάρτα ότι την ευχαριστώ πολύ που µου σύστησε αυτή την πειραµατική θεραπεία που ακολούθησα. Μου δίνανε κάτι πολύ δυνατά καταπότια αλλά µου παρέτειναν τη ζωή. Αλλιώς, θα είχα πεθάνει όσο θα έλειπες ταξίδι. Υπέγραψα την εξουσιοδότηση χάρη σ’ εκείνη, µε πίεσε πάρα πολύ... Πες της ευχαριστώ εκ µέρους µου. ΜΑΡΚ ( στη Μάρτα ): Λέει ο Γιαούµα ότι σ’ ευχαριστεί για... ΓΙΑΟΥΜΑ: Όχι, όχι τώρα, θα της το πεις αργότερα. Και τώρα, στο θέµα, γιατί δεν έχω χρόνο. ΜΑΡΚ: Πού πρέπει να πας; ΓΙΑΟΥΜΑ: Σε πολύ λίγη ώρα, πρέπει ν’ ανέβω επίπεδο και θα µου είναι πια πολύ δύσκολο να ξανακατέβω. ΜΑΡΚ: Επίπεδο; Τι επίπεδο; ΓΙΑΟΥΜΑ: Το επίπεδο εκείνων που αρχίζουν να τους λησµονούν. Έλα, βιάσου.
Nuestra primera estancia en la Toscana. Y ahí sucedió. Fue fulminante. Allí lo decidí. Eras tú. Tenías que ser tú. Y lo fuiste. Fuiste mío y yo fui tuya. Y lo nuestro duró lo suficiente como para que yo dejara de pensar en la posibilidad de encontrar a otro hombre, en un futuro, en toda mi vida. Pero pasó el tiempo. Y un día, también en la Toscana, no sé por qué, decidiste dejarme. Y unas semanas más tarde, lo conseguiste. (Pausa.) Ahora estoy con otro hombre, Marc, pero querer de verdad , sólo te quiero a ti. Marc tiene los ojos llenos de lágrimas. Se acerca a ella. La besa. Suena el teléfono de Joana. Él se separa de ella, mira el teléfono y luego la mira a los ojos, triste. Oscuro. Escena 19
El mismo bar. Joana y Marc, cara a cara. MARC: ¿Tan seria es la cosa? ¿Tanto como para casaros? JOANA: Mira, Marc... Yo sólo quería que lo supieras por mi boca y se acabó. MARC: ¿Antes de que me lo dijera Jaume? JOANA: O cualquier otro, sí. (Pausa.) Y también quería que supieras que, como podrás suponer, no estás invitado a la boda. MARC: ¿Por qué no? JOANA: Sería muy violento. No pienso hacerle esa jugada. MARC: ¿A quién? JOANA: A él . Me voy.
ΜΑΡΚ: Να βιαστώ... για τι; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ας περάσουµε σ’ αυτό που µας ενδιαφέρει. Στην Τοσκανη. Θέλεις να ξανακερδίσεις τη Γιοάνα αλλά εσύ δεν µπορείς να της προτείνεις να πάτε πάλι στην Τοσκάνη. Έχω µια ιδέα. Κι αν το στήσουµε έτσι ώστε να είναι εκείνη αυτή που θα το προτείνει σε σένα; ΜΑΡΚ: Πώς; ΓΙΑΟΥΜΑ: Θα βρω εγώ τον τρόπο. Μου έχεις εµπιστοσύνη; ΜΑΡΚ: Ναι. ( Παύση. ) Εσύ θέλεις να ξαναείµαστε µαζί η Γιοάνα κι εγώ; ΓΙΑΟΥΜΑ: Και βέβαια, ρε φίλε. Και η Μάρτα το ίδιο. ΜΑΡΚ ( στη Μάρτα ): Εσύ θέλεις η Γιοάνα κι εγώ να...; ΜΑΡΤΑ: Ναι, για τ’ όνοµα του Θεού! Εξάλλου, τόσο θλιβερά γαµήσια σαν κι αυτό δεν θέλω να µου ξανατύχουν ποτέ ξανά, σας παρακαλώ. ΜΑΡΚ ( στον Γιαούµα ): Και γιατί θέλεις να ξαναείµαστε ζευγάρι; ΓΙΑΟΥΜΑ: ∆εν αντέχω αυτόν τον τύπο που είναι έτοιµη να παντρευτεί. ΜΑΡΤΑ: Ούτε κι εγώ. ΜΑΡΚ ( στη Μάρτα ): Τον άκουσες; ΜΑΡΤΑ: Όχι, αλλά φαντάζοµαι τι σου είπε. ΜΑΡΚ ( στον Γιαούµα ): Αλλά εσύ µου είπες... ΓΙΑΟΥΜΑ: Το έκανα για να σου τη σπάσω. Με παράτησες όταν σε χρειαζόµουν περισσότερο από ποτέ. Με κάποιον τρόπο έπρεπε να εκδικηθώ, έτσι δεν είναι; ΜΑΡΚ: ∆εν θ’ αλλάξεις ποτέ. ΓΙΑΟΥΜΑ: Όχι. Ούτε νεκρός. Χα χα χα! Βλέπεις; ΜΑΡΚ: Θα µε βοηθήσεις; ΓΙΑΟΥΜΑ: Θα προσπαθήσω. Πρέπει να γίνει γρήγορα. ∆εν έχω χρόνο... Αν τα καταφέρουµε, αν επιστρέψεις στην Τοσκάνη µαζί της, ίσως µπορέσεις να ξαναζήσεις εκείνα τα δέκα λεπτά, στη βεράντα του ξενοδοχείου, την τελευταία µέρα του ταξιδιού, µετά το πρωινό και να µπορέσεις... να διορθώσεις αυτό που συνέβη... ΜΑΡΚ: Να διορθώσω; Αλλά... εσύ ξέρεις τι
MARC: No, espera. ¿Le quieres de verdad? JOANA: Sí. Por supuesto. MARC: No lo dices muy... JOANA: ¿...Convencida? Pues sí. Estoy convencidísima. Le quiero y me voy a casar con él. Ya lo sabes, te lo he dicho y estoy tranquila. Joana se levanta. Suena un móvil. Joana abre su bolso y saca el móvil. No sabe si contestar. Marc mira fijamente el teléfono. JOANA: Es él. ¿Lo cojo? (Mira a Marc, que está atónito. Responde al teléfono.) Hola, amor. Sí. Sí. Está aquí, delante de mí. Ya está. Sí. Se lo he dicho todo, quédate tranquilo. No. Dentro de lo que cabe, se lo ha tomado... bastante bien... Hombre, pone una cara como de susto... pero es que... claro, no se lo esperaba, pobrecito... Dirá que quiere morirse pero acabará resignándose... Marc no sabe qué pensar. Está perplejo. Oscuro, lento. Escena 20
Cementerio. Marc, Marta y Joana, delante de un nicho. Marc está muy pálido. JOANA (a Marta): ¿Y Jan? MARTA: En el extranjero, en un viaje de trabajo. No ha encontrado billete de avión. Lo siente mucho...
συνέβη; ΓΙΑΟΥΜΑ: Όχι, ρε φίλε, όχι. Το ότι είµαι πεθαµένος δεν σηµαίνει ότι ξαφνικά απόκτησα το κλειδί για όλα τα µυστήρια. Στην πραγµατικότητα, µόνο εσύ ξέρεις τι συνέβη εκείνη την ηµέρα. ( Παύση. ) Και µόνο εσύ ξέρεις πώς θα µπορούσες να το διορθώσεις... ΜΑΡΚ: Α, ναι; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ναι. ΜΑΡΚ: Πώς; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ίσως... λέγοντας αυτά που εσύ ποτέ δεν θα έλεγες; Α, δεν ξέρω. Λοιπόν, πρέπει να φύγω. ∆ώσε ένα φιλί από µένα στη Μάρτα και πες της ότι πάντοτε ήταν ο έρωτας της ζωής µου. Ωχ. Το αντιλαµβάνεσαι; Τώρα σου λέω εγώ να πεις στη Μάρτα αυτό που δεν της είπα ποτέ ο ίδιος! Αν και κατά βάθος, όλοι ίδιοι είµαστε... Μπα. Άσ’ το, µην της πεις τίποτα, εκείνη το ξέρει εξάλλου. ΜΑΡΤΑ: Μπορώ να µάθω τι σου λέει αυτός τώρα; ΓΙΑΟΥΜΑ: Πες της τίποτα... Τίποτα! ΜΑΡΚ: Τίποτα. ΜΑΡΤΑ: Όχι, τίποτα, όχι, σου λέει κάτι για µένα, έτσι; Πες µου! ΓΙΑΟΥΜΑ: Τι σπαστική! ΜΑΡΚ: Τι να της πω; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ότι ο Γιαν της είναι ένας κρετίνος! Ένα τίποτα! Ένας ξιπασµένος! Ένας φαφλατάς! Ένας αλήτης! Ότι της άξιζε κάποιος πολύ καλύτερος! ΜΑΡΚ: Αυτό θέλεις να της πω; ΓΙΑΟΥΜΑ: Όχι, ανόητε. Πες της ότι, αν και είµαι νεκρός, εγώ... Ότι... ότι η ζωή πάντα κερδίζει. ( Παύση. ) Άντε... Αντίο. ΜΑΡΚ: Περίµενε, Γιαούµα. ( Παύση. ) Πώς νιώθεις; ΓΙΑΟΥΜΑ: Ευτυχισµένος, Μαρκ, παρ’ όλα αυτά, ευτυχισµένος, πολύ ευτυχισµένος. ( Παύση. ) Όπως εσύ, τώρα. ( Παύση. ) Στα όνειρά σου.
MARC: ¿Eran amigos? MARTA: Claro. Sobre todo estos últimos Σκοτάδι. meses. Jan le ayudó mucho con todos los papeles.
Εικοστή δεύτερη σκηνή
MARC: ¿Qué papeles?
Μπαρ. Ο Μαρκ µόνος. Μπαίνει η Μάρτα. MARTA: Testamento, herencia, asuntos Φιλιά. fiscales... cosas de ésas... MARC: ¿Vosotras lo sabíais? JOANA: ¿El qué? MARC: Que Jaume estaba tan mal. JOANA: Sí. (Pausa.) Y si tú no lo sabías, es porque no querías saberlo. MARTA: Le diagnosticaron la enfermedad justo antes de que te marcharas. El día siguiente de aquella cena en que estuvimos los cuatro viendo las fotos y los esbozos que hiciste de la Toscana. ¿No te acuerdas? (Pausa.) No quiso contártelo. JOANA: No se lo dijo a nadie. MARTA: Yo lo sabía. Su médico era compañero mío. Dentro de lo que cabe, no ha ido mal del todo. Reaccionó muy bien a un tratamiento nuevo. Le dieron meses de vida y al final, han sido dos años y medio. MARC: ¿Por qué no me dijo nada? JOANA: ¿Hubiera sido distinto? MARC: Sí. (Pausa.) ¿Qué vamos a hacer ahora sin Jaume? JOANA: Ahora sí le echarás de menos. De verdad. Porque ya no está. Marc llora. Marta y Joana, también. MARTA: Lo siento, me tengo que ir. Si quieres, llámame un día, Marc. Me gustará charlar un rato contigo. Marta se va. Joana y Marc permanecen en silencio. MARC: ¿Qué tal la boda? JOANA: La hemos aplazado para más
ΜΑΡΤΑ: Γεια. ΜΑΡΚ: Γεια, πώς πάει; ΜΑΡΤΑ: Καλά. Λοιπόν, στο θέµα, γιατί δεν έχω χρόνο. Το έσκασα από το νοσοκοµείο και έχω µόνο πέντε λεπτά. ΜΑΡΚ: Τι τρέχει; ΜΑΡΤΑ: Σου φέρνω νέα. ΜΑΡΚ: Από τη Γιοάνα; ΜΑΡΤΑ: Όχι. ( Παύση. ) Από τον Γιαούµα. ΜΑΡΚ: Ε; ΜΑΡΤΑ: Ηρέµησε. ∆εν µου εµφανίστηκε κανένα φάντασµα. Λοιπόν, από πού ν’ αρχίσω... ΜΑΡΚ: Λέγε. ΜΑΡΤΑ: Είναι πολύ δυνατό... Χα χα χα! ΜΑΡΚ: Σου φέρνει γέλια; ΜΑΡΤΑ: Εντάξει, λίγο, για να πω την αλήθεια. Το θέµα είναι ότι ο Γιαν µόλις άνοιξε κάποια εµπιστευτικά έγγραφα που του είχε αφήσει ο Γιαούµα για να διαβαστούν µετά το θάνατό του... Τις τελευταίες του επιθυµίες. Και αυτό που βρήκε... µεταξύ άλλων... είναι... Κι εσένα θα σου αρέσει πάρα πολύ. Ελπίζω. ΜΑΡΚ: Τι είναι; ΜΑΡΤΑ: Ένα αντίγραφο ενός γράµµατος που απευθύνεται στη Γιοάνα. Το έστειλε σε µια εταιρεία κούριερ για να το λάβει... αύριο. Μια µέρα πριν από την επέτειό σας. ( Παύση. ) Ο καλός µου ο Γιαούµα.... Ίδιος κι απαράλλαχτος. ΜΑΡΚ: Και µπορέσατε να το διαβάσετε; ΜΑΡΤΑ: Φυσικά. Το έχω εδώ. Πάρ’ το. Θα το διαβάσεις εσύ πριν από κείνη. ( Του δίνει το γράµµα. ) Είναι πολύ µεγάλο. Και κυρίως, η Γιοάνα δεν πρέπει να µάθει τίποτα γι’ αυτό, έτσι; Αν έπαιρνε χαµπάρι κάτι, θα µε σκότωνε. Φεύγω. ΜΑΡΚ: Όχι, περίµενε. Τι λέει στο γράµµα; ΜΑΡΤΑ: Θα το δεις. ΜΑΡΚ: Είναι... είναι καλά νέα... ή...; ΜΑΡΤΑ: Μόλις σου είπα ότι θα σου δώσει µεγάλη χαρά, ε; ( Σηκώνεται. ) Αν θέλεις να πας κατευθείαν στο ψητό, διάβασε πρώτα την
adelante. (Pausa.) Por lo de Jaume. τελευταία παράγραφο. Λοιπόν... (Pausa.) Estos últimos días han sido ΜΑΡΚ: Ε, Μάρτα. ( Η Μάρτα στέκεται. ) Ευχαριστώ. Και, φυσικά... συγχαρητήρια! muy duros. MARC: Sí, claro. (Pausa.) Pobre Jaume. ΜΑΡΤΑ: Ε; ( Ο Μαρκ δείχνει την κοιλιά της. ) Α, σ’ ευχαριστώ. (Pausa.) Se lo perderá. ΜΑΡΚ: Ξέρετε ήδη τι είναι; JOANA: El qué. ΜΑΡΤΑ: Ναι. Αγόρι. Ο Γιαν θέλει να τον MARC: Tu boda. βγάλουµε Γιαούµα. Εγώ όχι. Ο Γιαούµα... JOANA: Es igual. No creo que le hiciera ήταν εκείνος. Εσύ µε καταλαβαίνεις, έτσι δεν mucha ilusión que me casara con... Más είναι; ΜΑΡΚ: Ναι. Πώς αισθάνεσαι; bien, ninguna. ΜΑΡΤΑ: Νοµίζω πως ποτέ στη ζωή δεν MARC: Me habló muy bien de él ήµουν καλύτερα. ( Αγγίζει την κοιλιά της. ) Σαν JOANA: ¿Jaume? ¿Ah, sí? Pues a mí να ήταν το κοµµάτι που µου έλειπε για να siempre me pareció que le caía fatal. ταιριάξουν όλα. Και όλα είναι πολύ... φυσικά. MARC: ¿Por qué no ha venido? Πολύ... ευχάριστα. Και ο Γιαν κι εγώ ποτέ δεν JOANA: Sabía que estarías tú. ήµασταν τόσο κοντά... τόσο... καλά. Όλα τα προβλήµατα που είχαµε, έχουν... σβήσει... Ή MARC: ¿No me lo vas a presentar nunca? ίσως αυτό που συµβαίνει είναι ότι δεν δίνουµε JOANA: Si puedo, no. πια τόση σηµασία σε πράγµατα ασήµαντα MARC: ¿Por qué? που µας συνέβαιναν και που... Ωχ! Είναι JOANA: Para no causarte todavía más πολύ αργά. Εµπρός, διάβασε, διάβασε, να problemas. (Pausa.) Te veo mal, Marc. δεις τι ωραίο που είναι. Τηλεφωνιόµαστε. Y, pienses lo que pienses, no te deseo nada malo. (Pausa.) Adiós, Marc, hasta Η Μάρτα βγαίνει. Ο Μαρκ παίρνει το γράµµα, otra ocasión. (Pausa.) No me llames, por το κοιτάζει και πηγαίνει κατευθείαν στο τέλος. favor. Prefiero no verte... ( pausa)... ∆ιαβάζει. demasiado a menudo. Joana se va. Marc se acerca al nicho, se apoya en él, llora. Escena 21
Habitación. Marc hace el amor con una mujer que no vemos. Orgasmos. Marc de separa de ella. Es Marta. MARTA: ¡Oh! ¡Ah! MARC: ¡Ah! ¡Oh! MARTA: Ha sido... ¡Oh, ha sido sensacional! MARC:
¡Sensacional!
¡Maravilloso!
¡Explosivo! ¡Bestial! ¡Sublime!
ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΓΙΑΟΥΜΑ: ... ∆ώσ’ του µια τελευταία ευκαιρία, Γιοάνα. ∆είξε δυνατή. Εσύ αγαπάς τον Μαρκ. Πριν παντρευτείς αυτόν τον βαρετό άντρα, κάνε µια ακόµη προσπάθεια µαζί του. Για χάρη της φιλίας µας. Πήγαινέ τον άλλη µια φορά στην Τοσκάνη. Πρέπει να το κάνεις. Αύριο είναι η επέτειός σας. Κάν’ του ένα τελευταίο δώρο. Μετά, όταν επιστρέψετε από κει, κάνε ό,τι θέλεις. Αλλά πηγαίνετε στην Τοσκάνη. Μια τελευταία φορά. Κάν’ το για µένα. Τώρα που είµαι νεκρός, µπορώ να σας το πω: η ζωή πάντα κερδίζει. Σας αγαπώ. Γιαούµα. Υστερόγραφο: Πες στον Μαρκ πως το «σ’ αγαπώ» σ’ αυτό το γράµµα δεν είναι κανενός είδους µεταφορά. ∆εν είµαι πια ετοιµοθάνατος, αλλά νεκρός. Σηµαίνει µόνο αυτό: ότι σας αγαπώ.
MARTA: Bueno, bueno, tampoco te pases, ¿eh, guapo? MARC: Ah, entonces... ¿a ti no te lo ha parecido? MARTA: Hombre... Vamos a ver, Marc... ha estado bien, ¿verdad? Para ser la primera vez que lo hacemos, pues... no
Ο Μαρκ είναι έκπληκτος. Χτυπάει ένα κινητό, κάπου µακριά. Εκείνος το αναζητά µε το βλέµµα, αγχωµένος. ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΓΙΑΟΥΜΑ: Ηρέµησε, Μαρκ. ∆εν είναι το τηλέφωνο της Γιοάνα. Παύση. ) ΜΑΡΚ: Γιαούµα; ( Παύση. ) Γιαούµα...
ha estado nada mal, sí, pero... tampoco Σκοτάδι, αργά. hay que exagerar, ya me entiendes, Εικοστή τρίτη σκηνή
¿no? MARC: Oh. MARTA: Bueno, cariño, seamos sinceros. Ahora que ya hemos follado, nos podemos tener confianza. ¿A ti te ha gustado? MARC: ¿El qué? MARTA: ¿Qué va a ser? Esto. El polvo que acabamos de echar. MARC: Mujer... ¿no es muy pronto todavía para hablar de ello? Si todavía estoy jadeando... Además, a mí no me gusta nada hablar de estas cosas. MARTA: ¡Otro que tal! Qué pesados sois los tíos con eso de no querer hablar de las cosas importantes de la vida, coño! MARC: Por lo menos, déjame que respire, ¿no? MARTA: Bueno, basta ya de tonterías, y hablemos sin pelos en la lengua: el polvo este ha sido un auténtico fracaso, Marc. Y yo he follado contigo porque me das una pena que te cagas y punto. Bueno,
por
pena
y
también
por
despecho, claro, despecho no por ti sino por Jan, claro, porque el muy cerdo me acaba de poner los cuernos con una enfermera tope sexy del hospital con unas tetas así repletas de silicona y un culo más agujereado que un gruyère de tantas liposucciones que se ha hecho la
Εστιατόριο. Η Γιοάνα και ο Μαρκ. ΜΑΡΚ: Έχω πονοκέφαλο. ΓΙΟΑΝΑ: Πήρες κανένα παυσίπονο; ΜΑΡΚ: Ναι. ΓΙΟΑΝΑ: Τι σου συµβαίνει; ΜΑΡΚ: Τίποτα.... Τα γνωστά. ( Παύση. Παύση. ) ) Ίσως και χειρότερα. Τέλος πάντων... ( Παύση.) Παύση.) Ξέρεις εσύ. ΓΙΟΑΝΑ: Ποιο πράγµα; ΜΑΡΚ: ∆εν έχει σηµασία, δεν έχω όρεξη να το κουβεντιάσω. ΓΙΟΑΝΑ: Έτσι όµως δεν θα το λύσεις. ΜΑΡΚ: Ποιο πράγµα; ΓΙΟΑΝΑ: Το πρόβληµά σου. ΜΑΡΚ: ∆ηλαδή, νοµίζεις πως έχω κάποιο πρόβληµα; ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν ξέρω, πες µου εσύ. ΜΑΡΚ: Εγώ δεν έχω κανένα πρόβληµα. ΓΙΟΑΝΑ: ∆εν είσαι καλά. Πόσο καιρό είσαι έτσι; ΜΑΡΚ: ∆εν ξέρω, πες µου εσύ. ΓΙΟΑΝΑ: Θέλεις να σου πω; ΜΑΡΚ: ∆εν ξέρω αν θέλω να µου πεις, δεν ξέρω. ΓΙΟΑΝΑ: Είσαι πολύ καιρό έτσι. Πάρα πολύ καιρό. ( Παύση. Παύση. ) ) Και δεν θα λύσω εγώ το δικό σου πρόβληµα. ΜΑΡΚ: Όχι. ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. Αλλά... ΜΑΡΚ: Αλλά... τι; ΓΙΟΑΝΑ: Τουλάχιστον... ΜΑΡΚ: Τι; ΓΙΟΑΝΑ: Λίγες µέρες... ( Παύση. Παύση. ) ) Εσύ κι εγώ
guarra, aunque no va a durar mucho µόνοι... ( Παύση.) Παύση.) Όπως τότε. porque un día de estos le voy a endiñar ΜΑΡΚ: Τι εννοείς; una inyección de veneno letal en la ΓΙΟΑΝΑ: «∆εν πρόκειται να ξανανιώσω άλλη yugular cuando me la encuentre por los στιγµή τέτοιας ευτυχίας σε όλη τη ζωή µου». ( Παύση. Παύση. ) ) Πότε και πού το είπες; pasillos del hospital, porque sólo se ΜΑΡΚ: Πάει καιρός. Μαζί σου. ( Παύση. Παύση. ) ) Στην merece la muerte esa hija de puta Τοσκάνη. repugnante asquerosa y corta, porque lo ΓΙΟΑΝΑ: Ορίστε. ( Του Του τείνει ένα φάκελο. ) ) Για que es sobretodo esa desgraciada es την επέτειό µας. Άνοιξέ το. corta corta como el zapato de una ΜΑΡΚ: Τι είναι; geisha y puta muy puta porque ésa se ΓΙΟΑΝΑ: ∆ες. µέρε ς. ha hecho enfermera confundiendo el ΜΑΡΚ: Ένα ταξίδι στην Τοσκάνη. ∆έκα µέρες. Εσύ κι εγώ. hospital con el plató de una película ΓΙΟΑΝΑ: Σ’ αρέσει; porno. Y tú también te has metido en la Παύση. ) ΜΑΡΚ: Όπως τότε. ( Παύση. ) cama conmigo por despecho, ΓΙΟΑΝΑ: Ναι. Γιατί και τότε και και τώρα... δεν reconócelo, porque desde que έχουν αλλάξει τόσο τα πράγµατα, παρ’ όλα τα regresaste del tercer mundo, pasas más προβλήµατα. Στην πραγµατικότητα, πάντα Παύση. ) ) Τότε, τώρα... δεν είναι και hambre sexual que el hambre de υπήρχαν. ( Παύση. hambre de comida de los indígenas esos τόσο διαφορετικά. ΜΑΡΚ: Όχι. que fuiste a visitar y porque Joana es ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. ( Παύση. Παύση. ) ) feliz con su nuevo novio y no te hace ni ΜΑΡΚ: Αλλά... ( Παύση. Παύση. ) ) ... Είναι αλήθεια όλα puto caso. ¿Verdad que sí? αυτά; Ή µήπως...; ( Παύση. Παύση. ) ) Είναι αλήθεια; Suena el móvil de Joana. ΓΙΟΑΝΑ: Σου φαίνεται σαν όνειρο; ΜΑΡΚ: Εσένα; ΓΙΟΑΝΑ: Ναι ή όχι; MARC: Ya decía yo... ΜΑΡΚ: Όνειρο; Marta saca el teléfono de ΓΙΟΑΝΑ: Ναι. debajo de la cama. ΜΑΡΚ: ( Παύση. Παύση. ) ) Εσύ είσαι... ( παύση. παύση. ) ) το Descuelga. Aparece όνειρό µου. Joana en otro espacio, ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. ( Παύση. Παύση. ) ) Όχι. ( Παύση. Παύση. ) ) hablando por teléfono. ΜΑΡΚ: Εσύ κι εγώ µόνοι... ( Παύση. Παύση. ) ) Όπως στην αρχή... MARTA: Hola, querida. ΓΙΟΑΝΑ: Όπως στην αρχή... JOANA: ¡Dí a Marc que por mí puede follar ΜΑΡΚ: Ωραίο δώρο. Εγώ δεν σου πήρα contigo y con quien le dé la gana el resto κανένα δώρο. de su puta vida! Ahora bien, recuérdale ΓΙΟΑΝΑ: Το δείπνο. ΜΑΡΚ: Αυτό δεν µετράει. Αξίζεις κάτι que conmigo, en la cama, no era tan καλύτερο. ( Την Την πλησιάζει µε πρόθεση να τη pasivo como lo ha sido contigo. Hala. φιλήσει. Χτυπάει το κινητό της Γιοάνα. Ο Jódete. Μαρκ τροµοκρατείται. ) ) Ωχ... όχι! Το... MARTA: Oye, guapa... τηλέφωνό σου είναι;! Παύση. Πιάνει το JOANA: Ni guapa ni fea. Dí al imbécil de ΓΙΟΑΝΑ: Μισό... ( Παύση. ) Ναι; Marc que está haciendo el patético, y τηλέφωνο. Κοιτάζει την οθόνη. Απαντά. ) ( Παύση. Παύση. Αποφασίζει να το κλείσει. ) )
que deje de seguirme. No quiero verlo
ΜΑΡΚ: Έκαναν λάθος; Κάποιος έκανε λάθος; nunca más. No os quiero volver a ver ΓΙΟΑΝΑ: Ναι. ( Παύση.) Παύση.) ∆εν σου φαίνεται σαν jamás. Ni a él ni a ti. Puta. (Cuelga y όνειρο; ΜΑΡΚ: Τώρα... επιστρέφω; ( Παύση. Παύση. ) ) ... Στην desaparece.) desaparece.) Τοσκάνη...; ... Μαζί σου...; MARTA: Huy, se ha picado. (Pausa. ( Pausa.)) Tú y Joana... ¿os entendíais bien en la cama? MARC: ¿Qué te ha dicho?
Σκοτάδι, αργό. Επίλογος
MARTA: Mejor que no lo sepas. MARC: Yo creo que sí. Sí, nos entendíamos. Con Joana, yo... El sexo era... Y con el tiempo, cada vez mejor... Era... MARTA: Huy, para, para, que me vas a ofender. Además, de estas cosas, mejor no hablar.
Στην Τοσκάνη. Βεράντα ενός ξενοδοχείου στο βουνό, απ’ όπου φαίνεται ένα εντυπωσιακό τοπίο. Νωρίς το πρωί. Η Γιοάνα και ο Μαρκ έχουν µόλις τελειώσει το πρωινό τους. Εκείνη σηκώνεται και φιλάει τον το ν Μαρκ.
MARC: ¿Eh? ¿En qué quedamos? MARTA: Un momento. Hay algo que no me encaja. Si en la cama os entendíais tan bien... ¿por qué os separasteis? MARC: Si te soy sincero... no lo sé. MARTA: ¿Y follabais a menudo? MARC: Sí. No lo sé. MARTA: Seguro que no. Tanto darle vueltas a la cabeza y al final todo es muy sencillo, Marc. El cuerpo es una máquina como cualquier otra. Cuando no se utiliza, se oxida. El óxido puede producir infecciones. Y hay infecciones que llevan a la muerte. Hazme caso.
ΓΙΟΑΝΑ: Πάω να φτιάξω τις βαλίτσες ΜΑΡΚ: Τα νεύρα µου, γιατί να πρέπει πρ έπει να φύγουµε από δω; ΓΙΟΑΝΑ: Ναι. ΜΑΡΚ: Να σε βοηθήσω; ΓΙΟΑΝΑ: Όχι, µην ασχολείσαι. ∆ιάβασε την εφηµερίδα. Ζωγράφισε λίγο. Εκµεταλλεύσου αυτές τις δύο ώρες που σου µένουν... Επιστρέφω αµέσως. Η Γιοάνα εξαφανίζεται. Ο Μαρκ ξεφυλλίζει την εφηµερίδα. Την αφήνει. Παίρνει χαρτί και κάρβουνο. Ετοιµάζεται να ζωγραφίσει. Ξαφνικά, χτυπάει το τηλέφωνο της Γιοάνα, που είναι πάνω σ’ ένα τραπεζάκι.
Que soy médico. MARC: Entonces, ¿qué crees que debo ΜΑΡΚ: Γιοάνα, τηλέφωνο! ΓΙΟΑΝΑ ( εκτός εκτός σκηνής ): Κοίτα ποιος είναι! hacer? αφού κοιτάξει την οθόνη ): ∆εν βγαίνει ΜΑΡΚ ( αφού MARTA: Vamos a ver, ¿qué es lo que κάποιο όνοµα, µόνο αριθµοί... quieres tú exactamente? ΓΙΟΑΝΑ ( εκτός εκτός σκηνής ): Μην το σηκώσεις, ν’ MARC: Recuperarla. Recuperar la vida que αφήσουν µήνυµα! llevaba antes. Con ella. MARTA: ¡Si te marchaste porque no eras Το τηλέφωνο σταµατάει να χτυπά. Ο Μαρκ αρχίζει να ζωγραφίζει. Μετά από λίγα feliz! δευτερόλεπτα, το τηλέφωνο βγάζει έναν ήχο. MARC: Me marché porque creía creía que no lo Ο Μαρκ κοιτάζει προς το εσωτερικό του era. δωµατίου για να επιβεβαιώσει ότι δεν τον το ν
MARTA: Pero, ¿lo eras antes de marcharte?
βλέπει η Γιοάνα. Κοιτάζει το τηλέφωνο. MARC: Por supesto que sí. (Pausa.) ¡Sí! Προσπαθεί ν’ ακούσει το µήνυµα. Αφήνει το σκίτσο. Παίρνει το τηλέφωνο. Πατάει ένα ¡Ahora soy desgraciado, ahora! κουµπί και ακούει... MARTA: Eres tan contradictorio, Marc. MARC: Como todo el mundo. (Pausa.) ¿Crees que si le propusiera ir de viaje una
vez
más
a
la
Toscana...
podríamos...? MARTA: La Toscana... Allí si que follábais como bestias salvajes, ¿eh? Pero... (Pausa.) ¿Qué os pasó la última vez que estuvisteis allí, Marc? Vuestra relación se rompió pocos días después, ¿no?... Eso es lo que me dijo ella. Pero nunca supo explicarme por qué. MARC: Volver una vez más a la Toscana. Con ella. Tal vez entonces... MARTA: Pero tú no se lo puedes proponer, Marc. Te diría que no. MARC: No quiere oír hablar más de mi. Es eso, ¿no? MARTA: Sí. Y no me hagas repetir lo que me ha dicho por teléfono, que no quiero ver como te suicidas aquí, delante de mí. MARC: ¿Cómo podría hacerlo. entonces?
ΑΝ∆ΡΙΚΗ ΦΩΝΗ: «Υποθέτω ότι µε αναγνωρίζεις. ∆εν µπορεί να έχεις ξεχάσει τη φωνή µου. Εγώ είµαι. Έζησα µακριά σου όλα αυτά τα χρόνια και δεν µπόρεσα να σε ξεχάσω. Χωρίσαµε εντελώς παράλογα. Γιατί; Εξαιτίας µου; Μόνο; Πρέπει να συναντηθούµε. Ξέρω ότι δεν αγάπησες ποτέ κανέναν περισσότερο απο µένα... Ζήσαµε σε δύσκολους καιρούς. Ο κόσµος έγινε ένας εφιάλτης. Προσπάθησα να βρω το νόηµα µακριά σου, και απέτυχα. Είδα φρικτά πράγµατα. Βία, τρόµο, δυστυχία παντού. Πείνα. Θάνατο. Πόνο. ∆εν αντέχω άλλο. Μόνο µαζί σου µπορώ να επιβιώσω. Ξέρω ότι είσαι µε κάποιον άλλον. Και κάποιος µου είπε ότι τελευταία τα πράγµατα µεταξύ σας δεν πάνε τόσο καλά. Γι’ αυτό, τώρα είναι η κατάλληλη στιγµή. Σε χρειάζοµαι. Για να ζήσω. Για να κερδίσει η ζωή. Γιατί µόνο όταν είµαι µαζί σου αξίζει να ζω. Σ’ αγαπώ. Πάντα». Ο Μαρκ κλείνει το τηλέφωνο. Εµφανίζεται η Γιοάνα.
Suena el móvil de Joana. Marta mira la pantallita.
ΓΙΟΑΝΑ: Πού άφησες τα βρώµικα ρούχα σου; ( Ο Μαρκ δεν λέει τίποτα. ) Μαρκ; MARTA: No es ella. Es... ¡Jaume! ΜΑΡΚ: Στο δεύτερο συρτάρι. ( Παύση. Εκείνη MARC: ¿Jaume? ¿Desde dónde llama? ετοιµάζεται να µπει. ) Περίµενε. Αναγνωρίζεις MARTA: Yo qué sé. Desde... desde el otro αυτό το νούµερο; ( Της δίνει το τηλέφωνο. ) lado, supongo. ¿Te pones? (Pasa el ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. ( Παύση. ) Γιατί ρωτάς; teléfono a Marc. Lo coge.) Dale ΜΑΡΚ: Τίποτα. Άκουσε το µήνυµα. recuerdos
de
mi
parte.
Le
echo
muchísimo de menos.
Η Γιοάνα το κάνει. Σιωπή. Ο Μαρκ την κοιτάζει.
MARC: ¿Jaume? Aparece Jaume, volando. Se le ve muy feliz. Marc y Marta no lo ven. Marc habla con él a través del teléfono.
ΜΑΡΚ: Λοιπόν; ΓΙΟΑΝΑ: Κάποιος που έκανε λάθος. ΜΑΡΚ: ∆εν είµαι εγώ; Η Γιοάνα τον κοιτάζει.
JAUME: Hola, chaval, ¿cómo estás? MARC: ¡Jaume!... ¿Por qué no me dijiste
ΓΙΟΑΝΑ: Όχι. ( Παύση. ) Εσύ ποτέ δεν θα µου έλεγες αυτά τα πράγµατα.
que...? JAUME: ¿Que qué? ¿Que me estaba Η Γιοάνα χαµογελά και µπαίνει στο δωµάτιο. Ο Μαρκ µένει µόνος, πολύ σοβαρός. muriendo? No querías saberlo. En realidad, yo tampoco. ¿Sabes lo que le
Τέλος.
dije al médico? Si tengo algo malo, sobre todo, no quiero saberlo. Usted Ή όχι. Θα µπορούσε επίσης να συνεχιστεί µ’ dígame que tengo un resfriado bestial y αυτό τον τρόπο: déme todos los medicamentos que haga Ο Μαρκ είναι όλο και πιο σοβαρός. Η αναπνοή του αρχίζει να επιταχύνεται. Μοιάζει falta. Pero no me explique nada de πολύ ταραγµένος. Κλείνει τα µάτια. nada. MARC: Pero...
ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΓΙΑΟΥΜΑ: Μόνο εσύ ξέρεις τι JAUME: Y lo hizo estupendamente. Dí a συνέβη εκείνη την ηµέρα. ( Παύση. ) Και µόνο Marta que le agradezco mucho que me εσύ ξέρεις πώς θα µπορούσες να το recomendara ese tratamiento διορθώσεις. experimental que seguí. Me dieron potingues
muy
fuertes
pero
me
alargaron la vida. Si no, me habría muerto mientras tú estabas de viaje. Firmé la autorización gracias a ella, que se puso muy pesada... Dale las gracias de mi parte. MARC (a Marta) Dice Jaume que gracias por...
Ανοίγει τα µάτια. Μένει σκεπτικός. Ξαφνικά, φεύγει τρέχοντας προς το δωµάτιο. Η Γιοάνα, από µέσα, βγάζει µια κραυγή, χαρούµενη. Ο Μαρκ χιµάει πάνω της και την πετάει στο κρεβάτι. Κάνουν έρωτα. Ακούµε τα γέλια τους και φανταζόµαστε τις χειρονοµίες τους. Το τοπίο της Τοσκάνης λάµπει µεγαλειώδες κάτω από ένα υπέρλαµπρο ήλιο.
JAUME: Huy, no, ahora no, ya se lo dirás Άλλο τέλος. más tarde. Y ahora, vamos al grano, que no dispongo de tiempo. MARC: ¿A dónde tienes que ir? JAUME: Dentro de muy poco, debo subir un nivel y me va a resultar muy difícil volver a bajar. MARC: ¿Un nivel? ¿Qué nivel? JAUME: El de los que empiezan a ser olvidados. Venga, deprisa. MARC: ¿Deprisa... qué? JAUME: Vamos a lo que nos interesa. La Toscana. Quieres recuperar a Joana pero tú no puedes proponerle volver a
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου
viajar a la Toscana. Se me ocurre una idea. ¿Y si lo hacemos de tal modo que sea ella quien te lo proponga a ti? MARC: ¿Cómo? JAUME: Ya encontraré la manera. ¿Confías en mí? MARC: Sí. (Pausa.) ¿Tú quieres que Joana y yo volvamos a estar juntos? JAUME: Hombre, claro. Y Marta también. MARC (a Marta): ¿Tú quieres que Joana y yo...? MARTA: ¡Huy, sí, por dios! ¡Que yo, polvos patéticos como éste, no quiero ni uno más, por favor! MARC (a Jaume): ¿Y por qué quieres que volvamos a ser pareja? JAUME: No soporto al tío con el que va a casarse. MARTA: Yo tampoco. MARC (a Marta): ¿Le has oído? MARTA: No, pero me imagino lo que te ha dicho. MARC (a Jaume): Pero tú me dijiste... JAUME: Lo hice para fastidiarte, hombre. Me dejaste tirado cuando más te necesitaba. De algún modo tenía que vengarme, ¿no? MARC: No cambiarás nunca. JAUME: No. Ni muerto. ¡Ja ja ja! Ya ves. MARC: ¿Me ayudarás? JAUME: Lo intentaré. Tiene que ser ya. No me queda tiempo... Si lo conseguimos, si vuelves con ella a la Toscana, tal vez podrás revivir aquellos diez minutos, en la terraza del hotel, el último día de viaje, después del desayuno, y podrás... rectificar lo que ocurrió... MARC: ¿Rectificar? Pero... ¿tú sabes lo que ocurrió? JAUME: No, chaval, no. Que esté muerto no
significa que de repente tenga la llave de todos los misterios. En realidad, sólo tú sabes lo que ocurrió aquel día. (Pausa.) Y sólo tú sabes cómo podrías rectificar... MARC: ¿Ah, sí? JAUME: Sí. MARC: ¿Cómo? JAUME: Tal vez... ¿diciendo las cosas que tú nunca dirías? Ay, no sé. Bueno, tengo que marcharme. Da un beso de mi parte a Marta y díle que siempre fue el amor de mi vida. Oh. ¿Te das cuenta? ¡Ahora soy yo quien te dice a ti que digas a Marta lo que yo nunca le dije! Si es que en el fondo, todos somos iguales... Bah. Déjalo, no le digas nada, ella ya lo sabe. MARTA: ¿Se puede saber qué te está diciendo ése ahora? JAUME: Díle que nada... ¡Nada! MARC: Nada. MARTA: No, nada, no, te estaba diciendo algo para mí, ¿no? ¡Dímelo! JAUME: ¡Qué pesada! MARC: ¿Qué le digo? JAUME: ¡Que su Jan es un cretino! ¡Un energúmeno!
¡Un
engreído!
¡Un
pedante! ¡Un chulo! ¡Que ella se merecía a alguien mucho mejor! MARC: ¿Eso quieres que le diga? JAUME: No, tonto. Díle que, aunque esté muerto, yo.... Que... que la vida siempre gana. (Pausa.) Hala... Adiós. MARC: Espera, Jaume. (Pausa.) ¿Cómo te sientes? JAUME: Feliz, Marc, a pesar de todo, feliz, muy feliz. (Pausa.) Como tú, ahora. (Pausa.) En tus sueños. Oscuro. Escena 22
Bar. Marc, solo. Llega Marta. Besos. MARTA: Hola. MARC: Hola, ¿cómo va? MARTA: Bien. Bueno, al grano, que no dispongo de tiempo. Me he escapado del hospital y sólo tengo cinco minutos. MARC: ¿Qué pasa? MARTA: Te traigo noticias. MARC: ¿De Joana? MARTA: No. (Pausa.) De Jaume. MARC: ¿Eh? MARTA: Tranquilo. No se me ha aparecido ningún fantasma. A ver, por dónde empiezo... MARC: Dí. MARTA: Es que es muy fuerte... ¡Ja ja ja! MARC: ¿Y te da risa? MARTA: Pues... un poco, la verdad. Resulta que Jan acaba de abrir un par de documentos confidenciales que Jaume le dejó para que fueran leídos después de su muerte... Sus últimas voluntades. Y con lo que se ha encontrado... entre otras cosas... es con... A ti también te va ha hacer mucha gracia... Espero. MARC: ¿Qué es? MARTA: Una copia de una carta destinada a Joana. La envió a una empresa de mensajería para que la reciba... mañana. El día antes de vuestro aniversario. (Pausa.) El bueno de Jaume... Genio y figura. MARC: ¿Y la habéis podido leer? MARTA: Claro. La tengo aquí. Toma. La vas a leer tú antes que ella. (Le da la carta.) Es muy larga. Sobre todo, que Joana no sepa nada de esto, ¿eh? Si se entera, me mataría. Me voy.
MARC: No, espera. ¿Qué dice en la carta? MARTA: Ya lo verás. MARC: ¿Es... son buenas noticias... o...? MARTA: Te acabo de decir que te hará mucha gracia, ¿no? (Se levanta.) Si quieres ir al grano, lee primero el último párrafo. Bueno... MARC: Eh, Marta. (Marta se detiene.) Gracias. Ah, y, por cierto... ¡felicidades! MARTA: ¿Eh? (Marc le señala la barriga.) Ah, gracias. MARC: ¿Sabéis ya lo que es? MARTA: Sí. Niño. Jan quiere ponerle Jaume. Yo no. Jaume... era él. Tú me entiendes, ¿verdad? MARC: Sí. ¿Cómo te encuentras? MARTA: Creo que nunca en la vida me he encontrado mejor. (Se toca la barriga.) Como si fuera la pieza que me faltaba para que todo encajara. Y todo es muy... normal. Muy... agradable. Y Jan y yo nunca habíamos estado tan unidos, tan... bien. Todos los problemas que teníamos se han... esfumado... O quizá lo que pasa es que ya no damos tanta importancia a cosas insignificantes que nos pasaban y que... Oh. Qué tarde es. Va, lee, lee, que disfrutarás de lo lindo. Nos llamamos. Marta sale. Marc coge la carta, la mira y va directo al final. Lee. VOZ
DE
JAUME:
...dale
una
última
oportunidad, Joana. Sé valiente. Tú quieres a Marc. Antes de casarte con ese hombre aburrido, inténtalo de nuevo con él. Por nuestra amistad. Llévatelo una vez más a la Toscana. Debes hacerlo. Mañana es vuestro aniversario.
Hazle un último regalo. Luego, cuando regreséis de allí, haz lo que quieras. Pero id a la Toscana. Una última vez. Hazlo por mí. Ahora que estoy muerto, os lo puedo decir: la vida siempre gana. Os quiero. Jaume. Post data: Dí a Marc que “os quiero” en esta carta no es metáfora de nada. Yo ya no soy un moribundo, sino un muerto. Significa sólo eso: que os quiero. Marc está atónito. Suena un móvil, lejano. Él lo busca con la mirada, angustiado. VOZ DE JAUME: Tranquilo, Marc. No es el teléfono de Joana. MARC: ¿Jaume? (Pausa.) Jaume... Oscuro, lento. Escena 23
Restaurante. Marc.
Joana
y
MARC: Me duele la cabeza. JOANA: ¿Te has tomado una pastilla? MARC: Sí. JOANA: ¿Qué te pasa? MARC: Nada... Lo de siempre. (Pausa.) O peor. En fin... (Pausa.) Tú ya sabes. JOANA: ¿El qué? MARC: Da igual, prefiero no hablar. JOANA: Así no lo arreglarás. MARC: El qué. JOANA: El problema que tienes. (Pausa.) MARC: Ah, ¿te parece que tengo un problema? JOANA: No sé, dímelo tú. (Pausa.) MARC: Yo no tengo ningún problema. JOANA: No estàs bien. ¿Desde cuándo estás así?
MARC: No sé, dímelo tú. JOANA: ¿Quieres que te lo diga? MARC: No sé si quiero que me lo digas, no lo sé. JOANA: Llevas tiempo así. Demasiado tiempo. (Pausa.) Y yo no te lo solucionaré. MARC: No. JOANA: No. Pero... (Pausa.) MARC: Pero... ¿qué ? JOANA: Por lo menos... MARC: ¿Qué? JOANA: Unos días... (Pausa.) Tú y yo solos... (Pausa.) Como antes. MARC: ¿A qué te refieres? JOANA: « No volveré a encontrar un momento de felicidad como éste en toda mi vida » (Pausa.) ¿Dónde y cuándo lo dijiste? MARC: Hace tiempo. Contigo. (Pausa.) En la Toscana. JOANA:
Toma.
(Pausa.)
Para
nuestro
aniversario. Ábrelo. MARC: ¿Qué es? JOANA: Míralo. MARC: Un viaje a la Toscana. Diez días. Tú y yo. JOANA: ¿Te gusta? MARC: Como antes. (Pausa.) JOANA: Sí. Porque antes y ahora... no han cambiado tanto las cosas, a pesar de los problemas.
(Pausa.)
En
realidad,
siempre han existido. (Pausa.) Antes, ahora... tampoco es tan distinto. MARC: No. JOANA: No. (Pausa.) MARC: Pero... (Pausa.) ...¿Esto es de verdad? ¿O...? (Pausa.) ¿Es verdad ? JOANA: ¿Te hace ilusión? MARC: ¿Y a ti? JOANA: ¿Sí o no?
MARC: ¿Ilusión? JOANA: Sí. MARC: (Pausa.) Tú eres mi... ( pausa.) ...ilusión. JOANA: No. (Pausa.) No. (Pausa.) MARC: Tú y yo solos... (Pausa.) Como al principio... JOANA: Como al principio... MARC: Es un buen regalo. Yo no te he regalado nada. JOANA: La cena. MARC: Eso no cuenta. Te mereces uno mejor. (Se le acerca con intención de besarla. Suena el teléfono de Joana. Marc se asusta) ¡Oh..., no! ¡Es... ¿tu teléfono?! JOANA: Espera... (Pausa. Coge el móvil. Mira
la
pantallita.
Contesta.)
¿Sí?
(Pausa. Decide colgar.) MARC: ¿Se habían equivocado? ¡¿Alguien que se había equivocado?! JOANA: Sí. (Pausa.) ¿No te hace ilusión? MARC: ¿Ahora... vuelvo? (Pausa.) ...¿A la Toscana...? (Pausa.) ...¿Contigo...? Oscuro, lento. Epílogo
En la Toscana. Terraza de un hotel de montaña, desde donde se divisa un paisaje espectacular. Primeras horas de la mañana. Joana y Marc acaban de desayunar. Ella se levanta y besa a Marc. JOANA: Voy a hacer el equipaje. MARC: Qué rabia, tener que marcharnos de aquí.
JOANA: Sí. MARC: ¿Te ayudo? JOANA: No, no te molestes. Lee el diario. Dibuja algo. Aprovecha estas dos horitas que te quedan... Vuelvo en seguida. Joana desaparece. Marc hojea el diario. Lo deja. Coge papel y lápiz de carbón. Se dispone a dibujar. De repente, suena el teléfono de Joana, que está sobre una mesita. MARC: ¡Joana, el teléfono! JOANA (off ): ¡Mira a ver quién es! MARC (despues de mirar la pantallita): No sale ningún nombre, sólo números... JOANA (off ): ¡No lo cojas, que dejen el mensaje! El teléfono deja de sonar. Marc empieza a dibujar. Al cabo de unos segundos, el teléfono emite una señal. Marc mira hacia el interior de la habitación para comprobar que Joana no le ve. Mira el teléfono. Está tentado de escuchar el mensaje. Deja el dibujo. Coge el teléfono. Aprieta una tecla y escucha... VOZ DE HOMBRE: “Supongo que me reconoces. No puedes haber olvidado mi voz. Soy yo. He estado lejos de ti todos estos años y no he conseguido olvidarte. Nos separamos de un modo absurdo. ¿Por qué? ¿Por mi culpa? ¿Sólo? Tenemos que vernos. Sé que no has
querido a nadie más que a mí.... Vivimos tiempos difíciles. El mundo se ha convertido
en
una
pesadilla.
He
intentado encontrar el sentido de todo lejos de ti, y he fracasado. He visto cosas horribles. Violencia, terror, miseria por todas partes. Hambre. Muerte. Dolor. No aguanto más. Sólo contigo puedo sobrevivir. Sé que estás con otro hombre. Y alguien me ha dicho que últimamente las cosas no os van del todo bien. Por lo tanto, ahora era el momento. Te necesito. Para vivir. Para hacer que gane la vida. Porque sólo estando contigo vale la pena vivir. Te quiero. Siempre.” Marc cuelga el teléfono. Aparece Joana. JOANA: ¿Dónde has dejado tu ropa sucia? (Marc no dice nada.) ¿Marc? MARC: En el segundo cajón. (Pausa. Ella se dispone a entrar.) Espera. ¿Reconoces este número? (Le da el teléfono.) JOANA: No. (Pausa.) ¿Por qué me lo preguntas? MARC: Por nada. Escucha el mensaje. Joana lo hace. Silencio. Marc la mira. MARC: ¿Qué? JOANA: Alguien que se ha equivocado. MARC: ¿No soy yo? Joana le mira. JOANA: No. (Pausa.) Tú nunca me dirías esas cosas. Joana sonríe y entra en la habitación. Marc se queda solo, muy serio.
