Κάθε γνήσιο αντίτυπο υπογράφεται από τον συγγραφέα
ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ Ακαδηµίας 57, τηλ. 36 38 435
ΚΥΡΙΑΚΟΥ Ι. ∆ΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗ
Οι φονιάδες της ∆ηµοκρατίας ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ
µνήµη Παύλου Βαρδινογιάννη
Πρόλογος Από τα µέσα Σεπτέµβρη 1988 η ζωή µου είναι δεµένη µ' έva όνειρο. Κάπου στο Λονδίνο υπάρχει ένας λόφος. Ο λόφος του Χάµστετ. Στην κορφή του µια λίµνη. Κοιτάζοντας ένα δειλινό τα νερά της λίµνης ορκίστηκα όσο υπάρχω να τραγουδώ κρατώντας στο χέρι ένα µολύβι. ∆εν ξέρω αν τα γραφτά µου είναι ύµνος η µοιρολόι. Ελπίζω µια µέρα να γίνουν τραγούδι. Το ελπίζω... Κ.∆.
Συνοπτική Ελληνογονία η επί τω ακριβεστέρω — Ελεεινογονία — Στην αρχή υπήρξε το χάος. Το χάος εγέννησε τους Εφιάλτες. Οι Εφιάλτες εγέννησαν τους Κοτσαµπάσηδες. Οι Κοτσαµπάσηδες εγέννησαν τον εθνικό διχασµό και τους Γραικύλους. Οι Γραικύλοι κατεδίκασαν τον Κολοκοτρώνη και εγέννησαν την Βαυαροκρατία. Η Βαυαροκρατία εγέννησε την αυλή των ληστών και τους Γλύξµπουργκ. Οι Γλύξµπουργκ εγέννησαν τον νέο διχασµό, τον εθνικό εξευτελισµό του 1897, την Μικρασιατική καταστροφή και την Φρειδερίκη. Η Φρειδερίκη εγέννησε τον Καραµανλή. Ο Καραµανλής εγέννησε την ΕΡΕ, την ΕΚΟΦ, τη Ζυρίχη, τις προβληµατικές, τις ρεµούλες τις πιο γερές, την Καρφίτσα, τον Γκοτζαµάνη και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εγέννησε τον Αττίλα. Ο Αττίλας εγέννησε τον Νεοκαραµανλισµό, την Νέα ∆ηµοκρατία και τον Μητσοτάκη. ∆ηλαδή ξαναγυρίσαµε στην πρώτη γέννα...
το σάλιο Ένα κρεββάτι σακάτικο πού γέρνει και σ' αδειάζει στο πάτωµα, µια ντουλάπα να µην χωράει ούτε µισό όνειρο, το τραπέζι µόλις τ' αγγίξεις σκούζει σαν αβάτευτη πεθερά, η καρέκλα µοναδική σοβαρή παρουσία, χαρτί και µολύβι. Το δωµάτιο στα ψηλά ενός γέρικου τριώροφου σπιτιού. Γειτονιά Τσόκ Φάρµ. Πολιτεία Λονδίνο. ∆εκέµβρης 1989. Εδώ θα σκιαγραφήσω τους φονιάδες της ∆ηµοκρατίας. Μήτε ένα λεξικό της τσεπης δεν έχω. Μιά συντρόφισσα, η µόνη πού απατά άθελά της, η κουρασµένη µνήµη στέκεται αδιάκοπα σιµά µου. Παράξενη υπόθεση, στριφνή ιστορία η ∆ηµοκρατία. Πάντα φιλοξενεί εγκάρδια τους εχθρούς της. Γι' αυτό πηγαίνουµε τόσο συχνά στην κηδεία της όπου κι' άν ενταφιάζεται. Στη Χιλή, στη Ν. Αφρική, στον Παναµά, στην Ισπανία, στη Ρουµανία, στην Τουρκία, στον Ιλισό, στον Περισσό, στη φωλιά του Κύρκου, στα µπουντρούµια της Βαστίλλης, στη Ρηγίλλης, παντού Νεκροταφεία έτοιµα να δεχτούν τη σορό της ∆ηµοκρατίας. Ανοιχτά ολόκληρο το εικοσιτετράωρο... Όπως ορισµένα µαγέρικα παραλιακά! Και τα Νεκροταφεία, εστιατόρια µήπως δεν είναι σκωλήκων, ζωυφίων, στρατιωτικών και πολιτικών προσωπικοτήτων, ηγεµόνων και δηµοσιογράφων; Σ' αυτά τα µαγέρικα, περιτριγυρισµένα συνήθως από αγέλαστα κυπαρίσσια, ο ένας πελάτης σερβίρει τον άλλο! Ο πλούσιος το στρατηγό, ο στρατηγός τον πολιτικό, ο πολιτικός τον δηµοσιογράφο κι' όλοι µαζί σερβίρουν τα σκουλήκια. Πτωµατοφάγα όντα αχόρταγα όλοι τους, µονάντεροι του κερατά... Γιατί ειδικά στο Λονδίνο; Θα σ' ενοχλούσε κύριε συγγραφέα άλλο τόπο κοντινότερο άν διάλεγες, µε κιτάπια προσιτά, να διευκολυνθείς δίπλα σ' ανθρώπους χρήσιµους; Βάζω τα ερωτήµατα γιατί ξέρω πώς θα κυκλοφορήσουν από µόνα τους στου διαβαστή τη σκέψη όπως τα ποδήλατα Κυριακή χαράµατα σε πόλη επαρχιακή. Λογικό είναι... ∆ίνω και τις απαντήσεις. Να µην αφήνει πίσω του το µολύβι χρέη στους τοκογλύφους της κριτικής, στης µεµψιµοιρίας τους ισοβίτες. Τα κιτάπια λοιπόν τα προσιτά χαρίζω τα. Άλλων ιδέες θα δανειστώ σαν κατεβώ για µόνιµη εγκατάσταση στους υπόγειους ουρανούς του Άδη. Εκεί πού τ' αστέρια σέρνονται κάτω από τα πέλµατά σου, άν φυσικά δεν έχεις πλατυποδία να ζεις ανάσκελα.
Οι χρήσιµοι άνθρωποι αχρείαστοι! Χρήσιµοι όλοι τους είναι στον εαυτό τους όταν έτσι νοµίζουν. Εξόν από 'κείνους πού δεν γεννήθηκαν ακόµη περιµένοντας ποιό µαιευτήριο θα εξυπηρετήσουν, σε ποιό γραφείο τελετών θα πιάσουνε σειρά! Μόνον εκεί χρησιµεύουν στους άλλους οι θνητοί... Εγώ µπορώ να ζήσω ακόµη κι' ανάµεσα σ' αυτούς πού αγαπώ! Τόσο καρτερικός είµαι, τόσον ανεκτικός... Να γιατί η µοναξιά δεν µ' αποχωρίζεται µήτε στις πολύβοες συναθροίσεις µήτε στις φλύαρες συναναστροφές. Λονδίνο λοιπόν 1989, ανήµερα Χριστούγεννα, βράδυ ώρα δέκα. Από το πρωί τουρτουρίζω. Χάλασε η κεντρική θέρµανση, η νοικοκυρά έφυγε από την πόλη, ρίχνω µια φτισικιά κουβέρτα πισώπλατα και γράφω. Η µπόχα της µ' αναγουλιάζει. Θυµίζει εξορία, επιµελητεία του αντάρτη, Μεταγωγών, όλα τούτα µαζί. Συντρόφισσα µνήµη... Χριστούγεννα. Ολοµόναχος! Ψές βράδυ είχα για λίγο συντροφιά. Ηρθ' αυτός ο τετραπέρατος πού γεννήθηκε σήµερα, άραξε στην άκρη του κρεββατιού, πού να κάτσει, δεύτερη καρέκλα δεν υπάρχει και µούπιασε την κουβέντα. Μυστήριος τύπος! ∆εν πίνει, δεν καπνίζει, δεν τρώει, µια γουλιά κρασί τούβαλα στο ποτήρι µόλις πού το γλώσσιασε να µην µε προσβάλλει και µια ρώγα σταφύλι δάγκωσε όση ώρα έµεινε. Έφυγε και τσαντισµένος γιατί έβριζα ένα κάθαρµα, τον Κίσιγκερ, τον θυµάστε κι' αντί να πάρει το µέρος µου, φοράει πράο ύφος και µου πετάει κατάµουτρα. —Όταν κανείς σου δώσει σκαµπίλι, γύρισε του και την άλλη παρειά! —Κι' άν βγάζω φρονιµίτη Χριστέ µου τι γίνεται; Να στρέψω τη δική σου παρειά; ∆ηλαδή εξήγησε µου υίέ του Θεού να καταλάβω και να µείνουµε φίλοι. Άν κάποιος µου γ.....τη µια κόρη να του στείλω και την άλλη; Γι' αυτό έκατσες ανύπαντρος κι' άτεκνος υιέ µονογενή; Με την Παλαιά ∆ιαθήκη µας γεµίσατε µύγες, µε την Καινή τις βάζετε να µας φάνε, που πάµε; Βρόντηξε την πόρτα κι' έφυγε δίχως να µε χαιρετίσει! Χριστουγεννιάτικα... Εγώ, το µολύβι κι' η λευκή ράχη της κόλλας συνεχίζουµε. Συχνά, πάνω στην ηδονή της νύστας τη βλέπω τη ράχη να καµπουριάζει, να κυρτώνει, το µολύβι γλυστράει πάνω στα σκελετωµένα παΐδια της σαν δεκανίκι κουτσού πού ξαναφύτρωσε το κοµµένο του ποδάρι και το παράτησε. Πώς ξαναφυτρώνει ένα κοµµένο ποδάρι, να το βρείτε µόνοι σας. ∆εν θα γίνω και ορθοπεδικός. Πώς ο Καραµανλής έγινε δηµοκράτης! Έγώ κι' ο αλήτης ο ξενύχτης ο καφές, ο µπερµπάντης ο καφές, η λάµπα η µονόφθαλµη µε τον λεπρό λαιµό να µου κλείνει το
τσιµπλιάρικο µάτι σαν γριά γκαβή πουτάνα. Τα βλέφαρα της δεν ανοίγουν, µπλάστρι κολληµένο σε τριχωτό πετσί. Εδώ, σε τούτη την πολιτεία, έζησα από τον Σεπτέµβρη του 1988 στιγµές πού δεν τις ονειρεύτηκε ανθρώπου νους. Εδώ είδα σάπιο κρέας σ' ανθρώπινες µορφές πλασµένο να εκφράζεται «δηµοσιογραφικά», κρύβοντας περίτεχνα τ' άσπρα σκουλήκια πού το κατέτρωγαν. Εδώ είδα το πύον να γίνεται σάλιο, το σάλιο φαρµάκι, το φαρµάκι γραφή... Εδώ ένιωσα να µου δαγκώνει το λαρύγγι το δόντι της αίσθησης πώς στην Ελλάδα ετοιµάζονται πάλι ν' απαγχονίσουν τη ∆ηµοκρατία! Στο Χέρφιλντ άκουσα τους πρώτους χτύπους καθώς τα σφυριά των φονιάδων έπεφταν βαρειά πάνω στα δοκάρια καρφώνοντας το ικρίωµα! Ο άνεµος στην Αγγλία εισάγεται αδασµολόγητα, φέρνει µαντάτα απ' όλες τις γωνιές της γης, διώχνει το ζοφερό νέφος, εικόνες καθαρές, τα πρόσωπα θέλοντας και µη φανερώνονται µε την αληθινή τους όψη, oι φονιάδες πώς να κρυφτούν, πού να κουρνιάσουν... Εδώ, η συγκίνηση εκείνων των ηµερών την καρδιά της θύµησης ζεσταίνει. Εδώ ξαναζώ, εδώ γράφω. Εδώ συγκρίνω κι' αηδιάζω. Εδώ ενθυµούµαι τον Αλεξανδρινό στοχαστή, τις εξαίσιες περιγραφές του και θλίβοµαι ανείπωτα µε το προ έτους ουρλιαχτό αγριόσκυλων δηµοσιογραφικών που ξεχύνονταν από την αυλή του Χέρφιλντ στης Οικουµένης τα πέρατα να εξευτελίσουν το όνοµα το ελληνικό. Μπροστά µου ακόµη περιφέρονται σκιές κοράκων, φονιάδων της ∆ηµοκρατίας, ηχούν απαίσια οι κρωγµοί τους καθώς προσεποιούντο ότι οµιλούν, καθώς εξαπατούσαν ότι... γράφουν, η ακοή µου συγκρατεί τους κτηνώδεις ήχους, ενθυµούµαι, άθελα συγκρίνω την υπέροχη µελωδία γραφής του µεγάλου Αλεξανδρινού βάρδου κι' απελπίζοµαι. Οπόση εντροπή, πτώση, παρακµή! Ναι ενθυµούµαι περικοπήν! Στά 200 π.Χ. «Κι' απ' την θαυµάσια πανελλήνιαν εκστρατεία, την νικηφόρα, την περίλαµπρη, την περιλάλητη, την δοξασµένη ώς άλλη δεν δοξάσθηκε καµία, την απαράµιλλη: βγήκαµ' εµείς· ελληνικός καινούριος κόσµος µέγας. Εµείς οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς, οι Σελευκείς, κι' οι πολυάριθµοι επίλοιποι Έλληνες Αίγύπτου και Συρίας κι' οι έν Μηδία, κι' οι έν Περσίδι, κι' όσοι άλλοι. Με τις εκτεταµένες επικράτειες, µε την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρµογών. Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά ως µέσα στην Βακτριανή την επήγαµεν, ώς τους Ινδούς»... Ως την Βακτριανή και τους Ινδούς µονάχα δάσκαλε; Την έφεραν µεγάλε στοχαστή, πρωτογιέ της Αλεξάνδρειας, την κουβάλησαν και στο
νησί της Θούλης την ελληνική λαλιά σπέρµατα ψυχής δούλης, οι απάτριδες φονιάδες της λευτεριάς και της ∆ηµοκρατίας. Στο προαύλιο του Χέρφιλντ να την εξευτελίσουν... Την εκόµισαν τεµαχισµένη σε συλλαβές υλακών, πάνω στις σελίδες εφηµερίδων, ν' αποκαλύψουν οι φρικτοί πόσον έσάπισαν µέλη τινά αυτού του κόσµου του ελληνικού του µέγα... Μήτι όµως δεν είναι Έλληνες; Σαδδουκαίων ενθυµίζουν την όψιν και την συµπεριφοράν. Μήτι δεν ήσαν; Όσµήν ωσαύτως απέπνεαν υποχθονίων κανθάρων είς οµαδικήν αφόδευσιν! Μήτι δεν ήσαν οµόφυλοι; Οµοφυλόφιλοι σαφώς τινές εξ αυτών, οπότε παρόµοια της φύσεως ιδιοτροπία ερµηνεύει και της λαλιάς των την διαστροφήν. Αλέξανδρος Στοίχηµα βάζω, ο πολυµήχανος ταξιδευτής Οδυσσεας µε τ' όνοµα το ξακουστό, κάπου στης νιότης του τα χρόνια τ' αλαργινά, προγονή µου αντάµωσε, τη βάτεψε, την γκάστρωσε και τράβηξε σόϊ το βασίλειο! Αλλιώς πώς να εξηγήσω την παιδική λαχτάρα µου για φευγάλα κι' όπου νάναι; Από Καµατερό µέχρι Πεκίνο! Άµα δεν είναι µπόλικες οι δεκάρες να φτάσω στο χωριό του ΚούµΦού-Τσε, του πρώτου σοφού στην Οικουµένη της Ανατολής, να µαζέψω κανένα χαλίκι από το Σινικό τείχος, θεόρατο µαντρί κι' αυτό, να χαζέψω στους απέραντους κάµπους τα σουβλερά ριζόχορτα, στους ατέλειωτους δρόµους της νεκρής πολιτείας ν' αποκάµουν οι κνήµες µου, να φάω σκύλο βραστό, παπί γεµιστό, γουστέρες και µαύρα φύκια, περιορίζοµαι στο πρώτο. Καµατερό! Πίνω νεράκι γιατρευτικό, το θυµάστε δίχως άλλο, προχωράω πέντε δρασκελιές, αντικρύζω λίγο σβέρκο Πάρνηθας, οσφραίνοµαι µια στάλα βιρβιλιά από στάνη γειτονικιά να ξεκαυλώσουν τα ρουθούνια και στρέφω στο κονάκι έτοιµος για καινούριο ξεκίνηµα. Στην Ελλάδα τους σκύλους δεν τους τρώνε, το απαγορεύει η ΕΣΑ και οι ζωόφιλοι. Καλόκαρδοι, τι καλόκαρδοι, αφάνταστα καλόκαρδοι άνθρωποι οι ζωόφιλοι. Μασάνε τα πάντα έξω από σκύλους, γάτες, κουκουβάγιες, φίδια, νυχτερίδες, µυρµήγκια, τσιµπούρια και σκορπιούς στεριανούς. Τους θαλασσινούς τους ξελιγώνουν βραστούς. Οι ζωόφιλοι στην Ελλάδα δεν τρώνε επίσης µωρά παιδιά. Περιµένουν να µεγαλώσουν, να πάνε φαντάροι και µετά ψητά η ωµά, είναι θέµα
περιστάσεων, διαθέσεων και ορέξεων, θα καταβροχθιστούν µέχρι φτέρνα... Και της δηµοσιογραφίας το άτι γιατί θαρρείτε το πέζεψα; Να καταντήσω ανταποκριτής απατεώνων στο Χέρφιλντ; Να γράφω πώς του Αντρέα θα του αλλάξουνε συκώτι, θα του γανώσουνε τα νεφρά, θα του µπαλώσουν το στοµάχι, θα του αλλάξουνε αίµα, θα του λιµάρουνε το πέος και µετά από έξι µήνες να παντρεύεται µια κοπελιά σαν τα κρύα νερά και να τους πιάνει δέος; Καθάρµατα... Γιατί λοιπόν το καβάλησα της δηµοσιογραφίας το φτερωτό φαρί; Να ιχνηλατήσω βήµατα, κύµατα, σύννεφα πού φέρνουν στην Ιθάκη! Μιαν Ιθάκη ως την ήθελα, παντού παρούσα µα να µη βρίσκεται πουθενά. Να προφασίζοµαι διαρκώς αναχώρηση προς ανακάλυψη κάποιας ακρογιαλιάς... Τι νοµίζετε χαζός είµαι; Σάν βρω νησί γιατί να ταξιδεύω; Με την αγαπηµένη µου ονειρευτήκαµε κι' ορκιστήκαµε σε θάλασσες ζεστές να πάµε να ζήσουµε. Είκοσι χρονών πεθαίνουν οι γραφιάδες, κι' ας έζησαν εκατό! Τρελλοφοράδα η δηµοσιογραφία. Σε σφεντονίζει στης γης τις χίλιες και µιαν άκρες δίχως να βρίσκεις µήτε Ιθάκη, µήτε πηγαιµό µήτε γιαλό... Τελεία και παύλα. Ενθάδε κείται, τρεχάτε να δείτε µα δεν... Κι' αφού δεν... Ούτε ενθάδε ούτε κείται. Το πτώµα δεν βρέθηκε ποτέ. Άταφος! Μνηµόσυνο φιλολογικό! Έτσι χρόνια το διαβάζω στις φυλλάδες. Συνάζονται µερικοί συγγενείς, αν βρεθούν, όσοι βρεθούν, κάποιοι γνωστοί, συνάδελφοι µισούµενοι και µισητοί, αργόσχολοι περίοικοι, όλοι ενδοµύχως χαρούµενοι ωτακουστές, ν' απολαύσουν το ακρόαµα λόγων πλαστά εγκωµιαστικών, όπως εκείνα τα εκτός κυκλοφορίας χαρτονοµίσµατα. Και κάποια µνήµη θολή πάνω στη λίµνη του Χάµστετ να ξεψυχάει... Ηταν καλό παιδί... Θυµάσαι τότε πού µας έλεγε: νάµουνα ραδίκι! Ήθελε να κάνει γιό για να τον βαφτίσει Αλέξανδρο. Και κόρη Αταλάντη. Κι' άλλο γιό Αχιλλέα κι' άλλη κόρη Ναυσικά. Αλέξανδρος! Έφτασε στην αυλή της Ινδίας. Κι' εγώ ταξιδεύω ακόµη σ' εκείνα τα µέρη της απέραντης γαλήνης. Ντάλα µεσηµέρι βαδίζω σ' ένα δρόµο κάθετο προς την κεντρική λεωφόρο πού καταλήγει στο ποτάµι. ∆εξά-ζερβά τεράστια υπόστεγα, κάτω από τις φαρδιές τους πλάτες µιλιούνια πετσοκοµµένοι δέντρων κορµοί, σαν χέρια φαντάρων πού έπεσαν στο πεδίο της ατιµίας, κούτσουρα κάθε λογής και λιανόκλαρα στοιβαγµένα αρµαθιές ψηλά
ίσαµε τις στέγες. Μπροστά, δίπλα στην όχθη του ποταµού, ένα άπλωµα γης µ' ασφάλτινο πετσί, τειχαλάκι χαµηλό το ξεχωρίζει, είσοδος δίχως πόρτα, δύο — τρία χτίσµατα τοσαδά, σαν περίπτερα, σαν φυλάκια συνοριακά και σ' όλο το µάκρος κάθε πέντε µέτρα ένα τσιµεντένιο πεζούλι δυό µέτρα πλάτος, τρία µάκρος, µισό ύψος. Καθώς ζυγώνω, η χόβολη πάνω σε δυό πεζούλια ακόµ' αχνίζει, µερικά είναι στεγνά, στο βάθος δυτικά σ' άλλο ένα η φωτιά χώνεψε τα ξύλα, κρύωσαν οι στάχτες, ένας σκύλος πήδηξε πάνω, άρπαξ' ένα κόκαλο πού δεν πρόλαβαν να το φαν' οι φλόγες κι' ήθελε ο φουκαράς, άνεργος και νηστικός, να το φάει αυτός. Να το γλείψει, να το τραγανίσει, την πείνα του να ξεγελάσει. Μιλάω για σκύλο περιωπής, όχι σαν τους κινέζικους πού τους τρώνε βραστούς αφού δεν εννοούν να συνδικαλιστούν! Σκύλος ο δικός µας µε προσωπικότητα, λεπτότητα στους τρόπους, τακτ στις κινήσεις, ύφος ευπατρίδη! Να βλέπατε µε πόση διακριτικότητα παραµέριζε τις στάχτες µέχρι να βρει το κόκαλο, θα νοµίζατε ότι έχετε µπροστά σας Αθηναίο νεόπλουτο να καθαρίζει γαρίδες σε κοσµικό εστιατόριο του «µελανού Άστεως»! Με τη διαφορά βέβαια, να τις λέµε και τις διαφορές, να µην τις κρύβουµε, ότι ο Αθηναίος χουφτιάζει τη γαρίδα, την ξεφλουδίζει, πρώτα τρώει τη φλούδα, ύστερα το ψαχνό και σκουπίζει τα χέρια του στο τραπεζοµάντηλο, ενώ ο σκύλος στο νεκροταφείο το ινδικό, τρώει όρθιος... Ταξικές διαφορές! Να το χαιρότανε τουλάχιστον ο κακοµοίρης... Καθώς το δάγκασε και πήδηξε από το πεζούλι να πάει πιο πέρα νάβρει αραξοβόλι να γευµατίσει, κόρακας µεγαλόσωµος ορµάει από γειτονικό δέντρο, καρφώνει µε το ράφος τις κρεµασµένες πέτσες κι' αρχίζει µια ταξική πάλη ανελέητη, ακατάργητη, όποιος Λάσκαρης κι' αν την αποφασίσει. Εδώ δεν χωράνε περεστρόικες! Από ψηλό κλαρί χύµηξ' ο κόρακας. ∆ιαφορά επιπέδου! Κοινωνικού, γεωµετρικού, πάντως διαφορά οπωσδήποτε. Για την ιστορία, το κόκκαλο το πήρε τελικά ο κόρακας. Θυµήθηκα το τραγούδι: µαύρα κοράκια µε νύχια γαµψά, έπεσαν απάνω στη σκυλογενιά... Έφυγε ο τετράποδος ευπατρίδης για άλλο πεζούλι, για καινούριο κόκκαλο. Ολόγυρα πολλά δέντρα, πάνω στα δέντρα πολλά κοράκια, µά και τα πτώµατα των Ινδών προς σταχτοποίηση έρχονται το ένα πίσω από τ' άλλο, τυλιγµένα σε µεταξωτά σεντόνια! Λουκάνικα Καρδίτσας, σουτζούκια Κύµης. Οι σκύλοι στην Ινδία δεν µένουν πολύ ώρα νηστικοί ούτε τα κοράκια. Στην είσοδο χωρίς πόρτα της Νεκροψησταριάς, ένας σκελετωµένος φακίρης ηδύτατου ύδατος, σταυροπόδι παίζει τη φλογέρα του, η κόµπρα στηµένη λικνίζει την κεφαλή, οι δεκάρες πέφτουν σ' ένα
φτηνό µπακιρένιο ταψί. Συµφωνία Ζυρίχης... Γι' αυτήν τα πεντόλιρα έπεσαν σε λογαριασµούς Τραπεζών της Ελβετίας! Συµφωνία Ζυρίχης, συµφωνία «φλογέρας του βασιλιά», της άρπας θεού, συµφωνία πνευστών και εγχόρδων. Αυτός ο θεός όλο για την άρπα κυκλοφορεί, ποτέ κίνηση δίχως άρπα στο χέρι... Άπό τις Σερρες στην Πολιτεία αρπαγής πορεία! Άλλοι είναι στο καρτέρι... Χιλιάκις µύριοι εµετρήθησαν, σύµπας λαός ελληνικός, δίχως βιός, λεηλατηµένος, νηστικός, ελληνικός, ελληνοκυπριακός. Συνήθως οι µεγάλες συµφωνίες υπογράφονται στα καταστρώµατα θωρηκτών η πάνω σε πεντάγραµµα. Απαραιτήτως τα πεντάγραµµα πρέπει να ξεκινάνε από το Μακρονήσι, να µαστιγώνουν τις ράχες των Λαµπράκηδων και να καταλήγουν στην αγκαλιά του φασισµού. Στά καταστρώµατα θωρηκτών! Η συµφωνία της Ζυρίχης υπεγράφη στον παπαφίγκο του... Αβέρωφ παρουσία του Ζορλού, εις µνήµην Κεµάλ Άτατούρκ. Μα δεν έχει θάλασσα στη Ζυρίχη! Όχι, δεν έχει. Τα έκαναν όµως θάλασσα. Αλλιώς πώς θα έµεναν στην εξουσία οι φονιάδες της ∆ηµοκρατίας; Ό Αττίλας κινδύνευε να µην αποβιβασθεί στην Κύπρο. ταρταρίνοι Τί διάολο γίνεται, δεν καταλαβαίνω. Ξεκίνησα χριστουγεννιάτικα να γράψω βιβλίο. Οι φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Κι' εγώ βωλοκοπώ στα χωριάφια της Ινδίας, στού Γάγγη τις όχθες σηκώνουν πανιά οι λογισµοί µου. Ποιοί νάναι οι φονιάδες της ∆ηµοκρατίας; Στον αφρό όλοι τους, ένας κι' ένας! Επώνυµοι, διάσηµοι, κλεφταράδες, φασιστάδες, λησταρχαίοι, ψευταράδες, χαφιεδοκερατάδες, δράκουλες, βρυκόλακες, εφιάλτες, αίµοπότες. ∆εν λές τίποτα διαβαστή µου αν δεν τους δεις πάνω στη δράση, αυτό πού λένε: στη βράση κολλάει το σίδερο. Με το φλασκί, µε την καρδάρα πίνουν το αίµα τ' ανθρώπινο, αξεδίψαστα. Τι βιβλίο γράφω, στο τέλος µήπως καταλάβω κι' εγώ ο ίδιος κι ακόµη αµφίβολο το βλέπω. Πάντως στο κέντρο της Βαγδάτης έχουνε οι στρατιωτικές αρχές περιµαντρώσει µια έκταση ίσαµε διακόσια στρέµµατα και πετάνε µέσα λάφυρα από τον πόλεµο µε την Περσία. Άεροπλάνα τσακισµένα, κανόνια σαραβαλιασµένα, άρµατα τρυπηµένα, πολυβόλα στραβολαιµιασµένα, ντουφέκια κι' όλα τα καλά, τα αγαθά πού δίνει ο θεός στον άνθρωπο για να πάρει το δίκιο του, να δώσει στους άλλους το δικό τους! Άµέ, τι
νοµίζετε, δίνει και των άλλονών το δίκιο ο άνθρωπος ο καλός! Ο άντεροβγάλτης ο τίµιος, άµα δεν δώσει δίκιο αρρωσταίνει και µπορεί να σκοτώσει εκατό πάνω στο θυµό του. Αυτούς τους εκατό σκοτωµένους θα τους δικαιώσει η... ίστορία. Έχουµε και τέτοια κόλπα. Σίγουρα έχουµε. Η Ιστορική «δικαίωση» έχει στείλει στον Άδη πιότερους από τη χολέρα. Έτσι είναι. Έτσι έχουν τα πράγµατα τ' ανθρώπινα. Τα όπλα σκορπίζουν κι' από πάνω χαρά, σκοτώνουν τους κακούς. Αυτοί είναι πάντα απ’ την άλλη µεριά, µαζί µε τους άδικους. Γεµάτη η Εκταση στο κέντρο της Βαγδάτης τέτοια αγαθά. Και µια µόνιµη έκθεση πολεµικής φωτογραφίας. Μερικοί ευκάλυπτοι εδώ κι' εκεί µαδηµένοι, θάµνοι φαλακροί σαν σκούπες ανάποδα φυτεµένες, λοφίσκοι διάσπαρτοι, το θερµόµετρο στους πενήντα υπό σκιάν, λιγοστοί επισκέπτες σέρνουν βαρύθυµα τα βήµατα τους κι' εµείς, οι απεσταλµένοι των εφηµερίδων συµπληρώνουµε το σκηνικό. Ένας Ιρακινός ξεναγός της δικής µας αποστολής µε πλησιάζει. Είµαι ανεβασµένος σε άρµα διάτρητο, ψόφιο, περιεργάζοµαι τα προικιά του. Κατεβείτε άν θέλετε να σας δείξω κάτι, µου λέει. Κατεβαίνω. Με οδηγεί κοντά σ' ένα λοφίσκο απόµερο, όπου βλέπω τρεις Ιρακινούς µαντραχαλάδες να σκύβουν, να πιάνουν µε τις χούφτες χώµα, να το πετάνε στον αέρα, να συννεφιάζει ο τόπος κοκκινόσκονη. Ένας άλλος «δυσανάγνωστος», πού κάτι µου θύµιζε η όψη του, ντυµένος µε χιτώνιο στρατιωτικό, κάνει άλµατα, προσποιείται πώς πέφτει να προφυλαχτεί, κουτρουβαλάει, ξανασηκώνεται, η κοκκινόσκονη τον τυλίγει, και παρακάτω, σε κατάλληλη θέση κάποιος φωτογράφος τραβάει πόζες! «Τον γνωρίζετε αυτόν τον Έλληνα δηµοσιογράφο», µε ρωτάει ο ξεναγός και προσθέτει: «τι θέλει άραγε να παραστήσει;» Τότε πρόσεξα κι' αναγνώρισα τον «εκλεκτό» συνάδελφο! ∆υό µέρες αργότερα, σε µεγάλης κυκλοφορίας εφηµερίδα της Αθήνας, ολοσέλιδες περιγραφές του «γενναίου» Έλληνα πολεµικού ανταποκριτή από την πρώτη γραµµή του πυρός στο µέτωπο Ιράκ-Ιράν, όπου έζησε µάχες σκληρές µέσα σε καταιγισµούς οβίδων του πυροβολικού"... Άτιµη κοκκινόσκονη! Σκηνές ηρωικές ελληνικής δηµοσιογραφικής αυτοθυσίας διακόσια µέτρα από το ξενοδοχείο της αποστολής στη Βαγδάτη, εξακόσια χιλιόµετρα από το µέτωπο! Σήµερα, εκείνος ο ήρωας της σκόνης διευθύνει γνωστή εφηµερίδα της Αθήνας, µε εκδότη έναν άλλο κύριο πού υπηρέτησε εκδοτικά σ' όλο το φάσµα των παρατάξεων. Φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Απατεώνες της πληροφόρησης. Σκοταδιστές ρεζίληδες. Πλήρωνε αναγνώστη, σκάσε και διάβαζε...
Λειτούργηµα! Άν αυτή η δηµοσιογραφία, άν αυτή η απάτη είναι λειτούργηµα, εγώ είµαι Αρχιεπίσκοπος του Καντέρµπουρυ... Υπάρχουν πολλά δηµοσιογραφίας υποκείµενα, πού µόλις τα συναντήσει η βρωµιά τρέχει να πλυθεί! Φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Πώς νοµίζετε ότι επέζησε και εξακολουθεί να αναπνέει ο φασισµός στην Ελλάδα, η αντίδραση να επικρατεί και ο καραµανλισµός να απειλεί; Με τα δεκανίκια των απατεώνων της κοκκινόσκονης. Αυτοί οι ταρταρίνοι κρατάνε το σκοτάδι απλωµένο πάνω από τον ελληνικό ουρανό. η φτέρνα Από την µπαλκονόπορτα, χαζεύω τον τσαχπίνη τον σπούργιτα, να τσιµπολογά το κλαρί της λεύκας στην πλατεία. Πιό ανθρώπινο πουλί δεν έφιαξ' η φύση. Και σοφό, όσο πέντε πρωθυπουργοί! Το κεφαλάκι του πάνω-κάτω µε σβελτάδα, µάτι αστραπή, καρφώνει κάµπια, φτερουγίζει, κάθεται στην άκρη στο µπαλκόνι, καταπίνει το θήραµα, κοιτάζει µέσ' από τα τζάµια το ήσυχο σπίτι, χάµω δίπλα στη γαρδένια µια γουρνίτσα νερό, βουτάει, πίνει, σαλτάρει και χάνεται... Άλητάµπουρας ναι, ταξιδιάρης δεν είναι ο σπούργιτας. Ο νούς µου είναι. Μέσα Σεπτέµβρη 1988. Τσινάει στο καύκαλο καταµεσίς τ' αφηνιασµένο άτι. Θα φύγω. Λέω να πάω στο Παρίσι να χωθώ ξανά στην Εθνική Βιβλιοθήκη, πιο κάτω λίγο στα Εθνικά Αρχεία της Γαλλίας καργαρισµένα άγνωστους µα πόσο πολύτιµους θησαυρούς σχετικούς µε την ελληνική ιστορία. Εκείνες τις µέρες χαλάει ο κόσµος µε το πρόβληµα υγείας του πρωθυπουργού. Έχω ήδη γράψει µερικά άρθρα µε ακριβή στοιχεία της κατάστασης του, δίνοντας άµεση απάντηση στους απατεώνες της δηµοσιογραφίας πού κάθε µέρα βρίσκουν µια καινούρια ασθένεια να του φορτώσουν. Οι λεχρίτες της πέννας οργιάζουν. Κρύβουν την αλήθεια από το λαό, πληρώνονται πέντε γι' αυτά πού γράφουν, πενήντα για όσα δεν γράφουν... Φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Φονιάς, είναι για µερικούς επάγγελµα! ∆ηµοσιογραφία, είναι επάγγελµα. Το µόνο στην Ελλάδα πού όσο λιγότερο µορφωµένος είσαι τόσο ευκολότερα ευδοκιµείς. Να εξηγούµεθα, εγώ ευδοκίµησα δηµοσιογραφικά και µάλιστα για τα καλά, οπότε τα συµπεράσµατα σας σεβαστά. Έφυγε ο σπούργιτας. Θα φύγω κι' εγώ.
Θα πάω στο Λονδίνο! Συµπαθώ πολύ τον Ανδρέα Παπανδρέου, είναι φίλος µου από το 1964, περνάει δύσκολη φάση της ζωής του, έχουν πέσει πάνω του λυκόρνια να τον φάνε ζωντανό, πρέπει να τον δώ, να του µιλήσω, να σταθώ κοντά του. Τέτοιες ώρες φαίνονται οι φίλοι. Τηλεφωνώ στο λογιστήριο της Αυριανής» να µου βγάλουν εισιτήριο, να µου ετοιµάσουν συνάλλαγµα. Ο Μπάµπης Κωνσταντόπουλος διευθυντής λογιστηρίου, ατσίδα στη δουλειά του. Την ίδια µέρα είναι όλα έτοιµα, την εποµένη αεροδρόµιο! Το εισιτήριο πληρωµένο τοις µετρητοίς. Η λεπτοµέρεια αναφέρεται επειδή κάποιες αδελφές πολύ κουνιστές, γράψανε πώς ανάµεσα στους εικοσιδυό χιλιάδες πού πήρανε εισιτήρια της «ΟΑ» ήταν κι' η αφεντιά µου. Πληρωµένο λοιπόν κορίτσια εκείνο το εισιτήριο πού µε πήγε στο Λονδίνο κι' ύστερα από λίγες ώρες, µε την πρώτη ανταπόκριση µου σας διεκόπη η έµµηνη ροή! Κυριακή µεσηµέρι 17 Σεπτέµβρη 1988 φθάνω στο Λονδίνο, την εποµένη γύρω στις 11 το πρωΐ, κατεβαίνω από το ταξί µπροστά στο κτίριο της καρδιολογικής κλινικής του Νοσοκοµείου Χέρφιλντ όπου νοσηλεύεται ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Ανδρέας Παπανδρέου! ∆εν έχω σκοπό να µείνω σε καρτέρι. Την δηµοσιογραφία της αναµονής για το ψάρεµα είδησης την εγκατέλειψα από χρόνια. Να βολιδοσκοπήσω τα πέριξ θέλω, να νιώσω την ατµόσφαιρα πού επικρατεί, να δώ τα πρόσωπα των απεσταλµένων, να συναντήσω πιθανόν κάποιο γνωστό να µε κατατοπίσει και να φύγω. Παρακαλώ τον ταξιτζή να πιει ένα καφέ στην απέναντι καντίνα και να µε περιµένει ένα δεκάλεπτο. Λίγο πιο κάτω, στην είσοδο της πτέρυγας πού βρίσκεται το δωµάτιο του πρωθυπουργού, οµάδες δηµοσιογράφων σχηµατίζουν πηγαδάκια, κουβεντιάζουν, χαριεντίζονται, αφηγούνται ιστορίες, περιµένουν κάποιον να δουν, καµµιά πληροφορία να πάρουν, φωτογραφικές µηχανές κρεµασµένες στα σβέρκα, κάµερες τηλεόρασης στηµένες σε τρίποδα, µια σύναξη παραγαδιάρηδων στεριανών. Μόλις µε βλέπουν, βλεφαρίδες στρίβουν ανάποδα σαν πρόκες τσαγγαράδικες, µάτια γουρλώνουν αυγά περιστέρας, χείλια τσιτώνουν, µούτρα ξυνίζουν. ∆εκαπέντε µέρες στηµένοι Λονδίνο - Χέρφιλντ δίχως να πάρουν λέξη από τον πρωθυπουργό. Κανένα δεν δέχτηκε ούτε στιγµή και θα ήταν το δηµοσιογραφικό γεγονός της δεκαετίας να πάρεις εκείνες τις ηµέρες συνέντευξη από τον Ανδρέα Παπανδρέου! Κατ' αρχήν ο Ανδρέας δεν είχε διάθεση να µιλήσει σε δηµοσιογράφο ύστερα από τα αίσχιστα και ψευδέστατα πού γράφουν ορισµένοι αλήτες σε βάρος του. Ποτίζουν καθηµερινά φαρµάκι έναν άνθρωπο αντιµέτωπο µε τον θάνατο, οι άνανδροι των άνανδρων. Φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Εκεί, στην αυλή του Χέρφιλντ, είδα αρουραίους βουτηγµένους
µέχρι το λαιµό σε πολτώδη περιττώµατα να κυλιούνται πάνω στις σελίδες εφηµερίδων γράφοντας άρθρα αναλόγου περιεχοµένου, υπογεγραµµένα µε τον πρωκτό! Και βέβαια υπάρχουν πρωκτογράφοι ούκ ολίγοι. Στην αυλή του Χέρφιλντ, το φθινόπωρο του 1988, αυτά τα λερά τρωκτικά έβίασαν δηµόσια την ελληνική δηµοσιογραφία, εξευτέλισαν το ελληνικό όνοµα στα τέσσερα σηµεία του ορίζοντος. Ο απεσταλµένος του τουρκικού Πρακτορείου Ειδήσεων µαθαίνοντας µια µέρα τι έγραφαν µερικές έλληνοφανείς εφηµερίδες της Αθήνας ρώτησε: «Μά είναι Έλληνες αυτοί πού γράφουν τέτοιες κακοήθειες»; Όχι φυσικά Τούρκε συνάδελφε, µόνον Έλληνες µην τους λές. Είναι απλώς ρεζίληδες, είναι: Φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Πλησιάζει διστακτικά τον Τηλέµαχο Χυτήρη, κυβερνητικό εκπρόσωπο στο Χέρφιλντ, απεσταλµένο αντιπολιτευόµενης εφηµερίδος της Αθήνας. Ένας δηµοσιογράφος πού αρνιόταν να γίνει αρουραίος. Άντιστεκόταν, η συνείδηση του τον τυραννούσε. Συνείδηση είναι µια λέξη πού έπενόησαν οι δειλοί για να δεσπόζουν των δυνατών, να τους χαλιναγωγούν, είπε παλιά κάποιος σοφός. Κι' έτσι νάναι, ο σιχαινόµενος τον ρόλο του ποντικού δηµοσιογράφος, απλώνει στον Χυτήρη ένα τέλεξ πού έλαβε εκείνη την ήµερα από τον διευθυντή της εφηµερίδος του. Ο διευθυντής έβριζε, απειλούσε τον απεσταλµένο του γιατί δεν µετέδιδε στην εφηµερίδα πλαστές ειδήσεις σχετικά µε την υγεία του Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί δεν τηλεφωνούσε ψέµατα όπως τόσοι άλλοι, γιατί δεν παρουσίαζε τον άρρωστο πρωθυπουργό ετοιµοθάνατο όπως τόσοι άλλοι! «Εµείς δεν σε στείλαµε στο Χέρφιλντ να µας γράφεις αλήθειες, αυτές τις µαθαίνουµε κι' εδώ, σκάνδαλα σου ζητήσαµε να µας ετοιµάζεις, αυτά χρειαζόµαστε, αυτά µας λείπουν»! ∆ιευθυντής εφηµερίδος... Άνθρωπος ταγµένος να βρίσκει και να λέει αλήθειες στο λαό. Το τέλεξ του αίσχους υπάρχει! Το κρατά ο Τηλέµαχος Χυτήρης. ∆εν του το ζήτησα να το συµπεριλάβω σ' αυτές τις σελίδες. Άν ποτέ ερωτηθεί ας απαντήσει όπως εκείνος κρίνει. Έγώ πιστεύω ότι κανείς έξ εκείνων πού αγοράζουν τα βιβλία µου αµφισβητεί ποτέ τα γραφόµενά µου. ∆ηµοσιογράφος λοιπόν, σύµφωνα µε τις απόψεις διαφόρων εργοδοτών είναι ένας κύριος, ένας επαγγελµατίας της άλλοχρωµίας, της αχρωµατοψίας, κατά κανόνα λίαν ήδονοβλεψίας, πρόσωπο πού ενοικιάζεται όπως ένα διαµέρισµα, κατάστηµα, αποθήκη, περίπτερο. Πώς λοιπόν να επιζήσει η ∆ηµοκρατία όταν αυτοί πού χρωστάνε να της παρέχουν οξυγόνο την υποχρεώνουν ν' αναπνέει µονοξείδιο του άνθρακα, όταν αυτοί πού πρέπει να της προσφέρουν φώς σκεπάζουν τη χώρα σκοτάδι; Σκάνδαλα σου ζητήσαµε να µας ετοιµάζεις! Φονιάδες της
∆ηµοκρατίας! Λήσταρχοι της λευτεριάς του λαού, άρπαγες της γνώσης. Μεγάλη κουβέντα, τρανή, η τρανότερη πού σκάρωσε ο άνθρωπος. Γνώση! Ο πρώτος κακούργος της Οικουµένης είν' αυτός πού δεν σου επιτρέπει να την αποκτήσεις. Άµα δεν έχεις µερτικό στη γνώση, τυφλός καθώς είσαι, ο φονιάς σε σφάζει όποτε θέλει, όπου θέλει, όπως θέλει. Τυφλός πάνω απ’ όλα θα πει µονάχος! Έτσι και φωτιστείς κοµµάτι παίρνεις κι' άλλους µαζί σου, τους ξετυφλώνεις κι' αυτούς, νικάς! Ποιόν νικάς; Ποιόν θέλεις να νικήσεις; Ξέρεις ποιόν θέλεις να νικήσεις; Ξέρεις γιατί θέλεις να τον νικήσεις; Ξέρεις άν πρέπει να νικήσεις; Ξέρεις γιατί πρέπει να νικήσεις; Ξέρεις πώς θα νικήσεις; Τον πιο δυνατό; Τον πιο έξυπνο; Τον πιο ικανό; Επειδή ο πρώτος σε κρατάει χαµηλότερα; Επειδή ο δεύτερος σκέπτεται ταχύτερα και αποτελεσµατικότερα; Επειδή ο τρίτος κατορθώνει περισσότερα; Ξέρεις ποιόν θέλεις να νικήσεις; Τον κακότερο; Τον άδικότερο; Τον ψευδέστερο; Τον ατιµότερο; Ορισε πρώτα το καλό και βρες πότε το έκαµες κανόνα ζωής. Όρισε το δίκιο και βρες πότε το εφάρµοσες. Όρισε το αληθινό και βρες πότε το σεβάστηκες. Όρισε την τιµή και βρες πότε δεν την έβίασες. Τότε θα νικήσεις! Γιατί θα γνωρίζεις ενάντια σε ποιόν και πώς ν' αγωνιστείς. Πάλι στη γνώση επιστρέψαµε! Από όπου κι' άν ξεκινήσεις, προς όπουδήποτε να στραφείς, ένας είναι ο δρόµος πού σου επιτρέπει να προχωρείς δίχως να σου δηµιουργεί την ανάγκη επιστροφής. Ο δρόµος της γνώσης. Τον ακολουθείς; Ο θάνατος φεύγει. ∆εν τον ακολουθείς; Φεύγεις εσύ πρός τον θάνατο. Η αιωνιότητα είναι γνώση... Κι' ο εχθρός ένας! Τον συγκροτούν όσα θέλεις να νικήσεις. Θα σου δείξω το πρόσωπο του να το θυµάσαι, να τον διώκεις όποτε τον συναντάς. Καθώς κυνηγούσαν τους ληστές του Τέξας από τις κρεµασµένες καρικατούρες στους δηµόσιους χώρους µε την επικήρυξη σε ειδικό πλαίσιο. Ένας είναι ο εχθρός πρόσεξε τον, κυνήγησε τον, νίκησε τον, θα επιζήσεις. Αστικό λεωφορείο, υπεραστικό λεωφορείο, τραµ, ηλεκτρικός, ατµοκίνητος σιδηρόδροµος, Ελλάδα προπολεµική, Ελλάδα µεταπολεµική. Σε περίοπτες θέσεις, πάνω από το κεφάλι του όδηγού, του εισπράκτορα το κάθισµα, τις πλευρές του οχήµατος, η επιγραφή µε γράµµατα κεφαλαία, ευδιάκριτα, σε πλαίσιο κι' αυτή! Όπως στο Τέξας... Μήν πτύετε κατά γης! Να την µεταφράσουµε, αξίζει τον κόπο. Όχι µόνον αξίζει τον κόπο, επιβάλλεται, είναι χρέος ίερό να ερµηνεύονται αυτές oι άγιες γραφές. Μήν πτύετε κατά γης σηµαίνει ότι όλοι έσείς οι Έλληνες πολίτες, όλοι
έσείς οι επιβάτες πού πληρώσατε το είσιτήριό σας για να διαδράµετε (προσεξατε έλληνικούρας ρήµα;) από ορισµένου σηµείου είς έτερον, είσαστε γουρούνια! Αυτό θα πει «µην πτύετε κατά γης!» Κύριοι επιβάτες είσαστε γουρούνια! Ποιος τοποθέτησε την ελεεινή επιγραφή πού πτύει κατάµουτρα έναν ολόκληρο λαό; Ποιος άλλος από το κατάπτυστο ελληνικό κράτος; Μήν πτύετε κατά γης! Πού να βρούµε να φτύσουµε το ελεεινό σου µούτρο, απρόσωπο, τρισάθλιο κράτος; Αυτός είν' ο εχθρός! Άν δεν τον τσακίσεις θα σε καρυδώσει. Άν δεν τον εξηµερώσεις θα σε σπαράξει. Άν το καταργήσεις, άν το διαλύσεις, πεθαίνεις µαζί του. Αυτή είναι η δύναµη του και την ξέρει. Αυτό γνωρίζει! Κατέχει γνώση το κράτος! Κατέχει την γνώση. Την κρατά για να µοιράζει ψιχία όπου το βολεί. Το ζητούµενο λοιπόν δεν είναι πώς θα καταστρέψεις το κράτος µα πώς θα γίνεις έσύ η αναπνοή του, πώς θα γίνεις µία από τα δέκα εκατοµµύρια ελληνικές ανάσες πού χρειάζεται για να υπάρξει, πώς θα του πάρεις το µερδικό της γνώσης πού θα καταργήσει τις άτιµες επιγραφές! Μήν πτύετε κατά γης! Το ελληνικό κράτος οµιλεί. Είσαστε πτύοντα της άποκτήνωσης κοπάδια κι' εγώ σας βουκολίζω... Ελλάδα του σήµερα και του πάντοτε. Ελλάδα των µυστηρίων των Ορφικών, των Ελευσίνιων, των ∆ωδωνικών, και των ∆ελφικών, των τεράτων των µυθικών, των γραµµών και των ανακτόρων των Μινωικών, των Γιγάντων και των Τιτάνων, του Ορφέα της Σταδίου, του Πανελευσινιακού, της Τιτάνιας αρχές Πανεπιστηµίου, Ελλάδα του Ευρυσθέα, του Ηρακλή και του Χατζηπαναγή, Ελλάδα του Μιλτιάδη και του Κίµωνα, του Ευρυβιάδη και του Κουλούρη, του Τηλέµαχου και της Φαραντούρη, του Οδυσσεα έξ Ιθάκης, της Νίκης έκ Σαµοθράκης και της Νίκης Πλάκας, Ελλάδα του Αρχιµήδη και του Σεραφίδη, του Πραξιτέλη και του Έργοτέλη, Ελλάδα θριάµβων σε Μαραθώνα, σε Σαλαµίνα, σε Μυκάλη, δίχως τα τρίποντα του Γκάλη, Ελλάδα των διυλιστηρίων, των Γηροκοµείων, χώρα άνευ µαιευτηρίων και δηµοσίων αφοδευτηρίων, χώρα των δηµοπρατηρίων, των κολαστηρίων, Ελλάδα των νήσων, των νησίδων, των υφαλοκρηπίδων, των κληρωτίδων, των κλειτωρίδων, των εφτάπτυχων µουσικών κωλοτρυπίδων, του Πειραιά των πενταδύµων, της Μανωλίας, της Ευανθίας, της Γλυκερίας, Ελλάδα της Λαζής της ζηλευτής, της άστράτευτης κληρωτής µε τις ζαρτιέρες περιωπής, της περισπούδαστης στα της οπής, Ελλάδα του Μιαούλη, του Ρασούλη, του Κουτρούλη, Ελλάδα της ιστορίας της απορίας, της Εφορίας, χώρα της γνώσης και της απόγνωσης... Μήν πτύετε κατά γής! Πτύετε όπου βρείτε, όπου σταθείτε, πτύετε παντού, έπί παντός
επιστητού, πτύετε, ουρείτε, αποπατείτε, το ελληνικό κράτος προστάζει, δούλοι του είστε, τις προσταγές του σεβαστείτε. ∆εν σας αρέσει ο τίτλος; Σοβαρά; Τον απορρίπτετε είπατε; Άφού τον τρώτε στη µάπα συνεχώς, πότε τον απορρίπτετε; Από την παράγκα αγροφύλακα στα ορεινά του Βίτσιου, µέχρι το γραφείο υπουργού στην πλατεία Συντάγµατος και άλλαχού, σε όλες τις εξώθυρες είναι κολληµένη η επιγραφή προς δούλους! Εντός πλαισίου και αυτή! Στο ύψος πάντοτε της ρίνας δούλου, αναστήµατος µετρίου, για να την καµαρώνετε απαξάπαντες. Με γραφήν ευδιάκριτη. Είσοδος δια το κοινόν! ∆ούλοι, κοινό είσαστε. Αυτοί πού την έγραψαν, αυτοί πού την κόλλησαν, αυτοί κυρίως πού πρόσταξαν την ανάρτηση, τίποτε µαζί σας δεν έχουν κοινό... Είναι οι άλλοι αυτοί! Οι κάποιοι άλλοι... Είναι το κράτος αυτοί. Είναι άρχοντες αυτοί. Είναι εξουσία. Ξέρεις δούλε τι θα πει εξουσία; Καταλαβαίνεις δούλε το νόηµα της επιγραφής; Να στο συντάξω ορθά, να στο ερµηνεύσω, να το θυµάσαι! Είσοδος δια το κοινό θα πει: «∆ούλε, έσύ πού στέκεσαι µε θράσος περισσό στου µεγάλου Βεζύρη την ευλογηµένη από τον αθάνατο Άλλάχ εξώθυρα, νάρθεις γονατιστός να προσκυνήσεις ταπεινά τις ώρες πού σου ορίζει το κρεµασµένο φιρµάνι. Νάσαι πλυµένος, καθαρός, άν εµείς βρωµάµε και ζέχνουµε να µην σε µέλλει, νάχεις το φακελάκι έτοιµο, να στάζει µέλι, ας είν' και πεντοχίλιαρα, ποιος δεν τα θέλει, στην τσεπη µας να τα γλιστρήσεις σαν το χέλι και νάσαι υπάκουος, φρόνιµος, αµίλητος, µην το ξεχνάς, κοινό είσαι, µην ονειρεύεσαι πώς για το πρόβληµα σου υπάρχουν λύσεις, χίλιες φορές τη σκάλα κι' άν ανέβεις, αίµα κι' άν φτύσεις! Κοινό είσαι δούλε! Τους άρχοντες όσο υπάρχεις θα τους προσκυνάς»! Μετάφραση πιστή. Όταν είναι πιστή δεν είναι όµορφη, όταν είναι όµορφη δεν είναι πιστή, γνωστό το σαχλό παραµύθι. Έγώ µετέφρασα απιστόπιστα. Είσοδος δια το κοινό! Εσείς πού κρεµάτε την επιγραφή τι είσαστε βρέ λούστροι; Κοινοί κοινότατοι δεν είσαστε λεχρίτες; ∆εν ξέρατε να γράψετε: Είσοδος για τους πολίτες; Ξεφτίλες! Άρχοντες! Πόθεν έλκετε την καταγωγήν των καταγωγίων καταχθόνια µορµολύκια; Άρχοντες!
Παίρνει σαπούνι, τρίβει δυό µέρες, τίποτα! Πιάνει κεραµίδι, λειώνει στο τρίψιµο µισή ντουζίνα, αποτέλεσµα µηδέν. Αγοράζει λίµα, τρώγονται της λίµας τα δόντια, το πάχος αµείωτο. Καταφεύγει στο σύγχρονο ηλεκτρικό µηχανάκι, το «µπλάκ εν ντέικερ» σπάνε οι λάµες. Φωνάζει φίλο γείτονα Κυριακή πρωί στο εξοχικό, αρπάζει ο φίλος καλέµι µαρµαράδικο, χτυπάει, το καλέµι λυγάει! Άλλος γείτονας βρήκε τη λύση. Ματσακόνι καραβίσιο! Αυτό θα κάνει δουλειά. Τον ξαπλώνει κατάχαµα, στηρίζει γερά το µατσακόνι σε κάτι βαθειές έγκοπές, µια µε τον µατρακά, µια µε τη βαριοπούλα, κοπανάει γερά. Μιά από δώ, µια από 'κει, το µατσακόνι αντέχει, τα πρώτα κοµµάτια πέφτουνε, αρχίζει η κατεδάφιση. Ουφ... Όλοι ανακουφίστηκαν. Ποιόν ξαπλώσανε κατάχαµα; Τί χτυπούσανε µε το µατσακόνι το καραβίσιο; Τον... άρχοντα ξαπλώσανε! Τη φτέρνα του βαρούσανε να την ξεπετσιάσουνε... Μετά τη βάφτιση δεν τον είχε «µολύνει» νερό! Έξι πόντους κοτρώνα η πέτσα στη φτέρνα του άρχοντα. Γρανίτης ίσαµε µια γροθιά του Τζόε Λούϊς! Και κάτι τρυπούλες εδώ κι' εκεί, φωλίτσες γεµάτες τσιµπούρια κι' άλλα µαυριδερά µαµούνια. Άρχοντας! ∆εν είναι όµως µονάχ' αυτό. ∆εν είναι το χοντρόπετσο γοµάρι απλός άρχοντας. Είναι κι' αριστοκράτης! Τί είπατε; ∆εν άκουσα, ναί, ειλικρινά σας λέω, είναι κι' αριστοκράτης. Τί θα πει µην πολυψάχνετε. Και σας παρακαλώ όχι βρισιές. ∆εν µ' αρέσουν οι βωµολοχίες. ∆εν είναι εκφράσεις αυτές. Άκου 'κει, αρχίδια! Γιατί χρησιµοποιείτε τέτοιες κουβέντες απρεπείς. Όταν λέτε άρχοντας ίσον ένα µάτσο αρχίδια προσβάλλετε την αριστοκρατία µας. Πάλι; Πάλι στ' αρχίδια σας η αριστοκρατία; Όλους εκεί τους γράφετε είπατε; Όλους τους άρχοντες και τους αριστοκράτες; Τώρα τι να σας απαντήσω, εσείς δεν έχετε αρχίδια έχετε βιβλιοθήκη, χαρτοποιία, µελανοβιοµηχανία. Τέλος πάντων, εγώ δεν συµφωνώ µαζί σας. Εδώ τα χαλάµε. Υπάρχουν και άρχοντες και αριστοκράτες στην Ελλάδα και ευπατρίδες και µεγάλων τζακιών γόνοι. Όπως λόγου χάρη στον Εθνικό Κήπο το µεγάλο παγώνι...
κείµενο δέκα ρίχτερ Όρθιος, µε το χαρτοκύπελλο του καφέ στο χέρι µε περίµενε ο ταξιτζής µπροστά στην πόρτα της Καντίνας. ∆εν έχουν περάσει δέκα λεπτά από τη στιγµή πού φθάσαµε. Είδα συναδέλφους γνωστούς και αγνώστους, συνάντησα τον εξαιρετικό νέο πολιτικό επιστήµονα,
δηµοσιογράφο και ανταποκριτή της Αυριανής» στο Λονδίνο Θέµη Μπερεδήµα, έµαθα δυό-τρία ασήµαντα πράγµατα και ξαναµπήκα στο ταξί να επιστρέψω. Έπρεπε, να πετύχω µια συνάντηση µε τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλιώς το ταξίδι δεν θα είχε νόηµα. Σκεφτόµουν πώς να τον ειδοποιήσω ότι βρισκόµουν στο Λονδίνο, όταν προτού το ταξί ξεκινήσει, ένας νέος άνθρωπος πετάγεται από την κεντρική είσοδο, τρέχει προς το αυτοκίνητο, πλησιάζει και µου λέει: —Ο κύριος πρόεδρος θέλει να σας δει! Σας παρακαλεί στις δύο µετά το µεσηµέρι να τον επισκεφθείτε. Εκείνη την ώρα όλοι φεύγουν για φαγητό, κανείς δεν θα προσεξει την παρουσία σας. Καταλαβαίνετε, άν οι συνάδελφοι σας µάθουν ότι δέχθηκε µόνον έσας, θα επαναστατήσουν! Γράφουν πού γράφουν τόσες ψευτιές, να µην τους προκαλέσουµε. —Άν κύριε µου... το όνοµά σας; —Μίλης. —Άν κύριε Μίλη υπάρχει κάποιος συνάδελφος µου προσωπικός φίλος του πρωθυπουργού έπί εικοσιπέντε χρόνια ειδοποιείστε τον κι' αυτόν νάρθει µαζί µου! Άν δεν υπάρχει, γιατί να επαναστατήσουν, έστω να διαµαρτυρηθούν; ∆ηλαδή δεν µπορεί κανείς να επισκεφθεί ένα φίλο του άρρωστο σε στιγµές κρίσιµες; Πού ζούµε; Επειδή είµαι κι' εγώ δηµοσιογράφος πρέπει να στερηθώ αύτού του ανθρώπινου δικαιώµατος; Ενηµερώστε τον πρόεδρο ότι στις δύο θα είµαι κοντά του. Τα υπόλοιπα δεν µε ενδιαφέρουν. Στον κεντρικό δρόµο του χωριού, µισό χιλιόµετρο από το Νοσοκοµείο υπάρχει ένα µικρό εστιατόριο παραδοσιακού βρεταννικού στυλ. Ιδιοκτήτρια µια συµπαθητική Ελληνίδα γεννηµένη στην Αγγλία. Ο Άγγλος σύζυγος της µέγας χορατατζής. Μόλις µε είδε να µπαίνω και να κάθοµαι σε µια γωνιά µυρίστηκε ότι είµαι Έλληνας, πλησίασε να µε περιποιηθεί, να βεβαιωθεί και να µου πει χαµογελώντας: —Έγώ είµαι Άγγλος... Πόντιος! Έµεινα δυό ώρες στο µαγαζί του, πέντε ιστορίες ποντιακές µου αφηγήθηκε. Πηγαίνει κάθε χρόνο σχεδόν στη Θεσσαλονίκη θερινές διακοπές οικογενειακώς, συλλέγει κοχύλια κι' ιστορίες, επιστρέφει στην πατρίδα του και τις αφηγείται σε φίλους του η σ' όποιον θέλει να τις ακούει... Στίς δύο ακριβώς βρίσκοµαι σε µια µικρή αίθουσα αναµονής πού διέθεσε η διεύθυνση του Νοσοκοµείου να δέχεται ο Έλληνας πρωθυπουργός τους συγγενείς, συνεργάτες, επισκέπτες πού θέλει να συναντήσει και τους φίλους του. Σ' όλο το µήκος των διαδρόµων γλάστρες, δώρα, ανθοδέσµες από διάφορες χώρες του κόσµου πού έστελναν προσωπικότητες και απλοί άνθρωποι. Λέγεται ότι οι τρεις µεγαλύτερες ανθοδέσµες πού έφθασαν ήσαν αυτές πού έστειλε ο εφοπλιστής Γιαννης Λάτσης, το Πρακτορείο εφηµερίδων Άθηναϊκού Τύπου και ο Γιασερ Αραφάτ. Πολλές φορές στη διάρκεια της ηµέρας
αυτοκίνητα ανθοπωλείων του Λονδίνου σταµατούσαν στην είσοδο και ξεφόρτωναν λουλούδια. Οι άνθρωποι του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος τα πρόσφεραν στους άλλους ασθενείς. Το Νοσοκοµείο είχε µεταβληθεί σε αληθινό ανθόκηπο. Στο δωµάτιο πού ήταν εγκατεστηµένο το συγκρότηµα τηλεπικοινωνιών για την εξυπηρέτηση του πρωθυπουργού χιλιάδες µηνύµατα από όλο τον κόσµο. Πολιτικοί ηγέτες, αρχηγοί κοµµάτων, πρωθυπουργοί, προσωπικότητες διεθνούς κύρους, Έστελναν εγκάρδιες ευχές στον Ανδρέα Παπανδρέου. Με υποδέχεται η ∆ήµητρα Λιάνη. Το χαµόγελο στο καλωσόρισµα περνάει αστραπή από τα χείλη της και χάνεται χωρίς σχεδόν να τ' αγγίξει. Η αϋπνία, η αγωνία, η κούραση, σηµαδεύουν το νεανικό της πρόσωπο. — Ευτυχώς πού ήρθες Κυριάκο! Μόλις έµαθε ο πρόεδρος ότι είσ' εδώ ζήτησε να σε ειδοποιήσουν αµέσως να τον επισκεφθείς. Μέρες είχα να τον δώ τόσο ευδιάθετο. ∆εν ξέρεις πόσο σ' αγαπάει και σ' εκτιµά. Περνάµε πολύ δύσκολες µέρες, πρέπει να στο πώ. Άπάνθρωπα τον χτυπάνε ορισµένες εφηµερίδες, τον φαρµακώνουν παθιασµένα κάποιοι συνάδελφοι σου τούτες τις κρίσιµες ώρες, τώρα ακριβώς πού χρειάζεται γαλήνη. Πιστεύω πώς ο Ανδρέας Παπανδρέου άν ο µη γένοιτο βρισκόταν ο χειρότερος εχθρός του στην ίδια δύσκολη θέση, θα συνιστούσε στις φιλικές του εφηµερίδες να φερθούν ανθρωπινότερα, να σεβαστούν τον άρρωστο! Βλέπεις όµως και σ' αυτό είναι µοναδικός ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η µεγαλοψυχία του δεν έχει όρια και η ανωτερότητα του δεν επιδέχεται σύγκριση. Καρτερικά υποµένει τα πάντα. Σιωπηλά αντιµετωπίζει τις πιο αίσχρές επιθέσεις, τη µοχθηρία, τη µικρότητα, δεν άκουσα ούτε µια λέξη αγανάκτησης από τα χείλη του, σηκώνει το σταυρό του µονάχος του, ανεβαίνει αµίλητος τον Γολγοθά του, δεν ξέρω µονάχα ένα πράγµα. Μήπως µια µέρα οι σταυρωτήδες βρεθούνε στη θέση του Βαραβά, γιατί του Ιούδα την έχουν κι' όλας πάρει, µήπως ο Ανδρέας αναστηθεί στην αγκαλιά του λαού πού τόσο αγάπησε. ∆εν θέλω κανενός το κακό, την υγεία του να ξαναβρεί ο πρόεδρος εύχοµαι. Τίποτ' άλλο. Είσαστε τόσα χρόνια φίλοι. Να σε δει, να κουβεντιάσετε, να ξεσκάσει. Καλά έκανες κι' ήρθες. Με την ∆ήµητρα Λιάνη γνωριζόµαστε ελάχιστα. Έτυχε να συνταξιδεύσουµε σε µακρινά, επίσηµα ταξίδια µε τον πρωθυπουργό, να µιλήσουµε κάποιες φορές. Με εντυπωσίαζε η σβέλτη σκέψη, το πρόσχαρο ύφος της. Οσα έλεγε, και τα πιο στυφά για κείνους πού την πλήγωναν, ένιωθες να τα σκεπάζει πυκνό υφάδι ανθρωπιάς. Αυθόρµητο θρόισµα έµφυτης ευγένειας διαπερνά το λόγο, συνοδεύει την κίνηση, θερµαίνει τη διάθεση της για τη ζωή και τους ανθρώπους. Σπάνια αντάµωσα τόσο άκακο και συνάµα προβληµατιζόµενο πρόσωπο. Το πρώτο, θέµα ψυχικής διάπλασης, καθαρότητος, το δεύτερο καλλιέργειας. ∆ιαθέτει όντως µόρφωση ικανή η ∆ήµητρα Λιάνη. Έγραφαν τότε οι σωµατέµποροι της «δηµοσιογραφίας» πώς
αλώνιζε στα µεγάλα κοσµηµατοπωλεία του Λονδίνου, στους πανάκριβους οίκους µόδας, ν' αγοράζει πολύτιµα πετράδια και βαρύτιµα φορέµατα. Γνώριζαν οι αλήτες πώς έγραφαν ψέµατα! Εξαπατούσαν τους αναγνώστες τους, εξαπατούσαν το λαό οι τυφλωτές, µα τι τους έµελλε, η πέτσα τους τοµάρι βυρσοδεµένο δεν το περνούσε ταβανόπροκα! Πόσα πλήρωναν πόσοι, τότε, να γράφονται συκοφαντίες, κακοήθειες, βρωµιές σε βάρος της! ∆ιευθυντής εφηµερίδος! Σκάνδαλα σου ζητήσαµε να µας ετοιµάζεις, την αλήθεια την βρίσκουµε κι' εδώ! Φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Αισθάνοµαι κέντρισµα ευγνωµοσύνης προς αυτή την κοπέλλα. Ο Ανδρέας δεν είναι απλά ένας φίλος. Είναι ο ηγέτης του έθνους σε µια περίοδο πού δεν βλασταίνουν στη χώρα πολιτικά αναστήµατα σαν αυτά πού απαιτούν οι διεθνείς συνθήκες, οι ευρωπαϊκές... προδιαγραφές και oι βούλιµες γειτνιάσεις. Από τη ζωή αυτού του ηγέτη, εξαρτώνται πολλά, η ζωή του εξαρτάται απ' αυτή την κοπέλλα! Καιρός να είπωθούνε µεγάλες αλήθειες µε λίγα λόγια κι' άς είναι µικρός αυτός πού τις φανερώνει. Άν δεν υπήρχε η ∆ήµητρα Λιάνη, δεν θα υπήρχε σήµερα Ανδρέας Παπανδρέου. Τρεις άνθρωποι γνωρίζουν αυτή την αλήθεια. Ένας, είναι η ταπεινότητα µου. Ο µάγος Γιακούµπ θα τον χειρουργήσει, αλλά χωρίς την παρουσία, την αφοσίωση, τη ζεστασιά της ∆ήµητρας, δέκα µάγοι δεν καταφέρνουν µισό θαύµα. Η θωριά της µονάχα, του αρκεί. Του δίνει δύναµη, τον άναθαρρεύει, φλογίζει τη διάθεση του για ζωή, γιατρεύει! Μόνον όσοι αγάπησαν δυνατά κι' είχαν την ευτυχία να στέκεται κοντά τους η αγαπηµένη τους, µόνον αυτοί καταλαβαίνουν τα λόγια µου. Ο καθηγητής Γιακούµπ εδήλωσε δηµόσια, αυτός ο αµίλητος άνθρωπος πού δεν έδωσε ποτέ στη ζωή του συνέντευξη ούτε µίλησε ποτέ σε δηµοσιογράφο, ότι κατά µεγάλο ποσοστό η επιτυχία της εγχείρησης και η ανάρρωση του άσθενούς οφείλεται στη ∆ήµητρα. Μέρες πολλές πρό αυτής της δήλωσης το είχα γράψει. Φυσικά αυτή η σχέση προκάλεσε τριβές σε οικογενειακό και πολιτικό επίπεδο, έγινε αντικείµενο εκµετάλλευσης από κάθε λογής ευτελή υποκείµενα του δηµόσιου βίου. Εκδότες του συρµού, άλλους του σκοινιού και του παλουκιού, δηµοσιογράφους της οκάς και της λαϊκής αγοράς, πλιατσικολόγους της ηθικής πού υποδύονται τους ηθικολόγους, όπως ένας βουλευτής της ∆εξιάς πού καταδικάστηκε για αποπλάνηση δεκατετραετούς κορασίδος, του ξήλωσαν τα γαλόνια στο στρατό, τον διαπόµπεψαν κι' αυτός περιφερόταν στηλιτεύοντας τη σχέση Ανδρέα - ∆ήµητρας. Μάλιστα! Πέρα όµως από όλους αυτούς κι' ένας άλλος κόσµος αντέδρασε αρνητικά. Σεβαστή η είλικρινής αντίδραση, όχι το εµπόριο. Βρισκόµουν κατά κάποιο τρόπο κοντά στην οικογένεια, στους παράγοντες του κόµµατος, στα περισσότερα µέλη της κυβέρνησης, ήµουνα δέκτης
θέσεων και αντιθέσεων, όλων των πλευρών. Μερικοί προσπαθούσαν να ζυγίσουν την κατάσταση, να δουν προς τα που θα κλίνει η πλάστιγκα κι' ανάλογα να φερθούν. Άκουγα πολλά και διάφορα, µε ρωτούσαν χίλια δυό, στο βάθος, για να είµαι πέρα για πέρα είλικρινής, κανένας δεν µε ενδιέφερε ιδιαίτερα, κανενός τα λόγια δεν µ' άγγιζαν, εκτός του ασθενούς πρωθυπουργού. Η ζωή του Ανδρέα µ' ένοιαζε, γιατί η πατρίδα µπαίνει πάνω απ’ όλους, πάνω απ’ όλα! Η ∆ήµητρα είναι µια κοπέλα πού τον αγαπάει, µε γεια της µε χαρά της, την αγαπά κι' εκείνος, ακόµη καλύτερα. Ποια τα κίνητρα πού προσπαθούν να της αποδώσουν διάφορες γλώσσες, µήτε θέλω να τα ξέρω. Όταν αγαπάς πραγµατικά δεν υπάρχουν κίνητρα γιατί δεν χρειάζονται. Ο άνεµος του έρωτα φτάνει για να σηκώσει πανιά η καρδιά. Πίστευα τότε, σήµερα είµαι βέβαιος, ότι η ∆ήµητρα αγάπησε τον Ανδρέα Παπανδρέου, έναν ενδιαφέροντα άνθρωπο, τον άξιολογότερο πολιτικό ηγέτη πού γέννησε η Ελλάδα τα εβδοµήντα τελευταία χρόνια. Όλοι οι άλλοι συγκρινόµενοι µαζί του, είναι απλώς άφτερ σείβ! Άς ξεφουρνίσω κι' εγώ ένα ξενικό· δικαιούµαι. Ευτυχώς υπάρχουν ακόµη γυναίκες πού αγαπούν έναν άνδρα όχι για τις µπούκλες του. Ξέρω ότι σ' αυτή την κοπέλα χρωστάµε τη διάσωση ενός µεγάλου ηγέτη. Ξέρω πώς η νονά µου ήταν η δεύτερη γυναίκα του Ελευθέριου Βενιζέλου. Ξέρω πώς ούτε ο πατέρας µου ούτε η µάνα µου ρώτησαν ποτέ τον γίγαντα του Ψηλορείτη: «κουµπάρε γιατί χώρισες!» Αυτά ξέρω εγώ. Τα παραπέρα άς ψάξουν άλλοι να τα βρουν. Και σαν ποια νάναι τάχα τα παραπέρα; Ότι χώρισε; Σ' ένα άρθρο µου εκείνων των ηµερών έγραφα, πώς άν ψηφίσουν τον Ανδρέα όσοι Έλληνες κι' Ελληνίδες έχουν χωρίσει, όσες και όσοι ζουν σε διάσταση, όσες και όσοι θέλουν να χωρίσουν µα δεν τολµούν η δεν µπορούν, όσοι παντρεύτηκαν και δυό και τρεις, όσοι µετάνιωσαν πού παντρεύτηκαν, πού δεν χώρισαν, όσοι δεν χώρισαν άλλα συζούν µε άλλο σύντροφο, θα πάρει 70%! Άν αυτό είναι ψέµα, πετάξτε το βιβλίο πού κρατάτε στα χέρια σας, άλλες αλήθειες σας ταιριάζουν. Οι αλήθειες πού βολεύουν... Μέσα στα παραπάνω βρείτε χώρο, άν νοµίζετε πώς χρειάζεται, να στηρίξετε τα περί ηθικής, άρχων και λοιπών χρησίµων απόψεων! Χρησίµων όταν και εφόσον µας εξυπηρετούν... Θυµάµαι επιφυλλίδα σ' εφηµερίδα της αντιπολίτευσης, περί ηθικής, οίκογενειακών αξιών και άλλων τινών, πού σαν την διάβασα αναρωτήθηκα άν ο συνάδελφος πού την έγραψε σπούδασε θεολογία η διετέλεσε Μητροπολίτης! ∆ύο µέρες µετά την δηµοσίευση ο συνάδελφος εµφανίζεται στο Χέρφιλντ. Μόνο ράσο δεν φορούσε! Η ηθικολογία του έσπαγε τριάντα πόντους τσιµεντόπλακα! Κοσµά Αιτωλό τον φώναζα και γελούσε. Ένα µεσηµέρι, καθώς έφευγα για την πόλη ζήτησε να τον πάρω µε το δικό µου ταξί. Στή διαδροµή πρόσεξα πώς ήταν ανήσυχος. Ρώτησα τι του συµβαίνει, οπότε µου έκµυστηρεύθηκε τον πόνο και τον φόβο του,
παρακαλώντας να του συστήσω, άν γνωρίζω, κανένα ειδικό γιατρό γιατί υποπτευόταν πώς είχε αρπάξει βλεννόροια! —Που την έπαθες Κ....; Πού παρασηµοφορήθηκες; —Μ' αυτούς τους µπαγάσηδες τους δικούς µας πού έµπλεξα. Την ίδια µέρα πού ήρθα, µε πήγαν βράδυ στο Καζίνο, έχασα καµπόσα και µετά µπλέξαµε! Άστα... —Στίς πρόστυχες πού λένε; —Άστα να πάνε σου λέω. Είναι κι' ο άλλος ο διάολος, το έϊτζ, το σκέφτοµαι και ίδρώνω! Πώς να τον αποφύγεις όµως φίλε µου τον πειρασµό µε τέτοια µανούλια πού κυκλοφορούν εδώ; —∆εν µου λές, εκείνο το άρθράκι περί ηθικής, ήθους, οίκογενειακών αξιών και άλλων λοιπών, το έγραψες νοµίζω πριν την αρπάξεις, έτσι; —Πάλι βρήκες τρόπο να µε τσιγκλίσεις σε σηµείο ευαίσθητο. Τί να κάνουµε φίλε, εµείς γράφουµε καθ' υπόδειξη, παίρνουµε παραγγελιά, δεν είµαστε σαν κι' εσενα πού τραβάς κατεβατά ακόµη κι' εναντίον του εκδότη της εφηµερίδας σου... Φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Ηθικολόγοι των µπουρδέλλων... Τελικά ο συνάδελφος βρήκε ειδικό γιατρό, πήρε τη συνταγή του, έκανε τις ένεσούλες του, έσκασε συνολικά διακόσιες λίρες, έκανε µια βδοµάδα δίαιτα και την εποµένη έστειλε ανταπόκριση στην Αθήνα τυλιγµένη µε παχύρευστο σιρόπι περί... ηθικής, αξιοπρέπειας και βάλε! Τριβές λοιπόν πολιτικές! Τα πράγµατα είναι σοβαρά από πολλές πλευρές. Ένα προέχει των πάντων. Έπικεντρικό σηµείο η διάσωση του Ανδρέα Παπανδρέου! Ολοι οι Έλληνες χρησιµοποιούν ανυπερθέτως την φράση µαντζούνι, την φράση κλειδί πού δεν ανοίγει µέν καµµιά πόρτα αλλά τροµάζει και αποσπά την προσοχή, την φράση «θέµα εθνικό»! Στά µέσα Σεπτέµβρη 1988 η φράση αυτή µπορεί να χρησιµοποιηθεί χωρίς να χάσει το κύρος της, την βαρύτητα της, άν ειπωθεί ότι είναι θέµα εθνικό υψίστης σηµασίας η αποκατάσταση της υγείας του πρωθυπουργού. Άν επιζήσει ο Ανδρέας, θα βρεθεί δρόµος να προχωρήσει ο τόπος. Άν χαθεί ποιος θα λυπηθεί τον τόπο. Στά µάτια µου εκείνες τις δραµατικές στιγµές η ∆ήµητρα Λιάνη φαντάζει γιατρικό µοναδικό για τον άρρωστο, κάτι καλύτερο ακόµη, ελπίδα για το ξεπέρασµα της δοκιµασίας. Αυτή θα τον κρατήσει στη ζωή! Κανείς άλλος... Οι στιγµές πού ακολουθούν είναι από τις σηµαντικότερες της επαγγελµατικής µου ζωής. Άν τα γραφόµενα σ' αυτό το κεφάλαιο έβγαιναν από το χέρι άλλου, θα τα χαρακτήριζα ιστορικά. Ισως είναι. Ο διαβαστής θα κρίνει... Στο άνοιγµα της πόρτας ο Άνδρέας Παπανδρέου. Αδύνατος πολύ αλλά το σηµάδι της ζωής έντονο στη θέση του µε καθησυχάζει κάπως, µαρτυράει ότι υπάρχουν αποθέµατα δυνάµεων να ξεπεράσει την κρίση. ∆υνάµεων βιολογικών. Για τις ψυχικές να µην γίνεται λόγος, ο Ανδρέας
είναι γίγαντας σθένους. Σηµάδι ζωής είναι τα κόκκινα µήλα ψηλά στις παρειές. Όταν βλέπετε άνθρωπο µε κόκκινο χρώµα σ' εκείνα τα σηµεία κι' άρρωστος νάναι βαρειά µην τον φοβάστε. Προχωρεί προς το µέρος µου, χαιρετιόµαστε, κάθεται σ' ένα καναπέ και µου δείχνει τη θέση δίπλα του. —Τα νέα σου Κυριάκο. Χαίροµαι είλικρινά πού σε βλέπω. Τί γίνεται η οικογένεια, τα παιδιά, πώς πάµε κάτω, ποιες οι εκτιµήσεις σου, κουβέντιασες επείγοντα θέµατα, τρέχοντα θέµατα πριν ξεκινήσεις, φέρνεις απόψεις; Η ∆ήµητρα παρεµβαίνει µόλις τελείωσε ο Ανδρέας τις ερωτήσεις. «Εµένα θα µου επιτρέψετε παρακαλώ ν' αποσυρθώ, να σας αφήσω να τα πείτε µε την ησυχία σας». Κι' ο Ανδρέας συνεχίζει! —Ξέρεις η ταλαιπωρία ήταν σηµαντική. Όλα όµως πήγαν ώς εδώ καλά, ευτυχώς. Θέλω να δούµε ορισµένα πράγµατα από κοντά, να τα συζητήσουµε, να τ' αναλύσουµε. Σ' αυτό το σηµείο έχω την υποχρέωση να διευκρινίσω ένα λεπτό ζήτηµα για λόγους ηθικής τάξεως άς πούµε και ίστορικής ακριβείας, άν επιτρέπεται η έκφραση. Στην ανταπόκριση µου εκείνης της ηµέρας προς την εφηµερίδα Αυριανή» µετά το τέλος της συζήτησης πού είχα µε τον πρωθυπουργό, ανέφερα ότι συναντηθήκαµε τυχαία στον περίβολο του Νοσοκοµείου για να αποφύγω την αγανάκτηση των υπολοίπων δηµοσιογράφων, µολονότι ο Ανδρέας δεν µου ανέφερε ούτε λέξη για συγκάληψη του τρόπου συνάντησης µας. Η διαφορετική παρουσίαση ήταν καθαρά δική µου πρωτοβουλία. Προτίµησα να µειώσω το κύρος της δηµοσιογραφικής επιτυχίας παρά να προκαλέσω ακόµη µεγαλύτερη εµπάθεια δηµοσιογράφων και εκδοτών, γιατί οπωσδήποτε άλλη η σηµασία µιας προσωπικής πρόσκλησης του πρωθυπουργού και άλλη η σηµασία µιας τυχαίας συνάντησης. Για λόγους ιστορικής ακρίβειας αναδηµοσιεύω αυτούσιο το κείµενο της ανταπόκρισης πού είδε το φως την εποµένη ηµέρα στην Αυριανή» και προκάλεσε σάλο τόσο στην Ελλάδα όσο και σε ορισµένα ξένα κέντρα αποφάσεων όπως θα φανεί πιο κάτω: Ύπέρτιτλος: Ολη η αλήθεια για την υγεία του πρωθυπουργού. Τίτλος: Ο Άνδρέας Μιλάει Στην Αυριανή». Υπότιτλος: «Έχω µόνο στένωση αορτής — Θα χειρουργηθώ 28 µε 29 Σεπτεµβρίου — Το µόνο πού µε στενοχωρεί, είναι, ότι βρίσκοµαι µακριά από τον τόπο και το λαό» δήλωσε δακρυσµένος ο Ανδρέας, στον Κυριάκο ∆ιακογιαννη. Το κείµενο: Λονδίνο.—«Σενάρια και πολιτική σπέκουλα παίρνουν οριστικά τέλος! Για πρώτη φορά ο πρωθυπουργός µιλάει ανοιχτά, καθαρά, µε θάρρος και τη γνωστή του ειλικρίνεια για την κατάσταση της υγείας του.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ανοίγει την καρδιά του στην Αυριανή" προτού την αγγίξει ο διάσηµος γιατρός Γιακούµπ. Άπευθύνεται στον ελληνικό λαό για να του εξηγήσει ο ίδιος, µε την ακρίβεια και υπευθυνότητα πού χαρακτηρίζουν αυτόν τον ασύγκριτο ηγέτη, όσα αγωνιά να µάθει κάθε πολίτης αυτής της χώρας, κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα. Οταν κάποια στιγµή έφθασα στο Νοσοκοµείο του Χέρφιλντ, συνέπεσε να είναι και η στιγµή πού ο πρωθυπουργός βγαίνει για τον καθηµερινό του περίπατο. Μόλις µε είδε µε κάλεσε κοντά του. Μού επεφύλαξε αυτή την ίδιαίτερη τιµή και ακολούθησε φιλική κουβέντα, όπως ο ίδιος την χαρακτήρισε, µια κουβέντα πού δεν έχει κανένα ιδίωµα συνέντευξης πολιτικού προς δηµοσιογράφο γι' αυτό και στο ρεπορτάζ πού ακολουθεί δεν υπάρχουν έρωταποκρίσεις. Οι πρώτες του φράσεις αφορούσαν στη σεναριοποίηση της ασθένειας του, στα όσα αυθαίρετα, φανταστικά, αναληθή και κάποτε υποβολιµαία γράφονται σε ορισµένες εφηµερίδες. Να ξεκαθαρίσουµε µερικά πράγµατα ευθύς έξ αρχής µου λέει. Να πούµε κατηγορηµατικά ότι δεν υπάρχει άλλη πάθηση. Επαναλαµβάνω, τονίζω και υπογραµµίζω µε έµφαση ότι δεν υπάρχει τίποτε στο µυοκάρδιο. ∆εν έχω τίποτε στο µυοκάρδιο. Όσα γράφηκαν είναι αναληθή. Η πάθηση είναι µία και είναι στένωση της αορτής. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Στένωση αορτής πού χειρουργείται, η υγεία αποκαθίσταται πλήρως, ο οργανισµός ανανεώνεται και δεν αισθάνεσαι µόνον, είσαι ένας άνθρωπος πιο εύρωστος, πιο δυνατός. ∆εν πρόκειται να αποχωρήσω Έγώ θα φύγω από δω νεώτερος, ίκανός να αποδώσω έργο όπως στα νιάτα µου. Όσοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται να εγκαταλείψω την πολιτική, καλά θα κάνουν να εγκαταλείψουν εκείνοι τις φαντασιώσεις τους. Θα επιστρέψω στην Ελλάδα και θα αγωνιστώ για την ολοκλήρωση της Αλλαγής. Να προσθέσω ότι κανένα άλλο όργανο εκτός της καρδιάς δεν έχει βλαφτεί. Η στένωση της αορτής προκαλεί ασφαλώς παρενέργειες, δευτερογενή όπως τα λένε φαινόµενα, πού πρέπει ν' απαλειφθούν τελείως προτού µπει ο ασθενής στο χειρουργείο. Αυτό συµβαίνει µε όλους τους ασθενείς του κόσµου, αυτό έπρεπε να υποστώ κι' εγώ. Και οι πρωθυπουργοί όπως ξέρεις, άνθρωποι είναι. Αυτό έκαναν οι γιατροί στο «Σαίν Τόµας» αυτό κάνουν κι' εδώ. Σε όλα αυτά τώρα Κυριάκο πρέπει να προσθέσω, ότι η οµαλοποίηση του ανθρώπινου οργανισµού, η αποκατάσταση της όποιας απορρύθµισης οργάνων, ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Συνήθως παίρνει καιρό. Πήρε και στη δική µου περίπτωση. Ξέρεις, η φύση δεν επιφυλάσσει ιδιαίτερες µεταχειρίσεις στους πρωθυπουργούς! Έτσι, ο
χρόνος πού χρειάστηκε χρησίµευσε και χρησιµοποιήθηκε από κάποιους στην παραγωγή µύθων και σεναρίων. ∆ηλαδή θα έλεγα, ότι µε µια σοβαρή περίπτωση, δεν ασχολήθηκαν σοβαροί άνθρωποι. Να πληροφορήσουν το λαό, να του πουν την αλήθεια. ∆εν γενικεύω γιατί θα ήταν άδικο, είναι όµως λυπηρό να διαβάζεις µερικά απ’ αυτά πού γράφονται. πότε θα γίνει η εγχείρηση Σ' αυτό το θέµα υπήρξε επίσης µια εµπλοκή, στο θέµα του χρόνου της εγχείρησης. Ισως φταίµε κι' εµείς κάπου. Ο κύριος Γιακούµπ είπε το περασµένο Σάββατο ότι η εγχείρηση θα γίνει σε δεκαπέντε µέρες. Το Γραφείο Τύπου του Νοσοκοµείου δεν λογαριάζει τα Σαββατοκύριακα. Εµείς τα µετράµε αλλιώς. Τέλος, υπήρξε κάποια σύγχυση αλλά, βρ' αδερφέ δεν χάθηκε ο κόσµος. Εδώ θα σταθούµε τώρα; Φεύγει ο κ. Γιακούµπ αύριο για την Άργεντινή να πάρη µέρος σε κάποιο πολύ σοβαρό συνέδριο καρδιολογικό, επιστρέφει εντός της εβδοµάδος, οπότε γύρω στις 28 του µηνός, 29, εκεί βλέπω να µπαίνω στο χειρουργείο. δάκρυσε Πάντως να ξέρεις ενα πράγµα Κυριάκο, από όλη αυτή την ταλαιπωρία εκείνο πού µου κόστισε και µ' ενόχλησε περισσότερο απ’ όλα τ' άλλα, είναι το ότι βρίσκοµαι µακριά από την πατρίδα, µακριά από το λαό πού τόσο αγαπώ και του οποίου οι εκδηλώσεις µ' έχουν συγκλονίσει. Ξέρεις, είµαστε εικοσιπέντε χρόνια φίλοι, µεταξύ µας πάντα επικρατούσε ειλικρίνεια, δεν στο κρύβω, δεν υπερβάλλω, αυτές τις λίγες µέρες έχω πολλές φορές δακρύσει από τις εκδηλώσεις αγάπης του λαού µας». Κάπου λοιπόν σ' αυτό το σηµείο διέκοψα τον Ανδρέα Παπανδρέου, διέκοψα και την συζήτηση, γιατί δεν είχα πρόθεση να φορτίσω περισσότερο συγκινησιακά τον πρωθυπουργό. Χθες το µεσηµέρι, γύρω στη µιάµιση, ο Ανδρέας Παπανδρέου µε τους δύο γιατρούς του κ.κ. Κρεµαστινό και Πλέσσα, τον βοηθό του Γιακούµπ Έλληνα γιατρό κ. Θεοδωρόπουλο, έφυγε από το Νοσοκοµείο, πήγε σε εστιατόριο του γραφικού χωριού Χέρφιλντ και έγευµάτισε. ∆εν είναι λοιπόν ούτε τσακισµένος, ούτε εξαντληµένος ο πρωθυπουργός. Οι γιατροί του επιτρέπουν να τρώει ο,τι θέλει, χωρίς φυσικά υπερβολές. οι φονιάδες τροµάζουν Αυτό το σχετικά µικρό κείµενο, απλό και καθόλου σπουδαίο σαν γραφή, προκαλεί σεισµό στην Αθήνα! Από τις 25 Αυγούστου 1988 ηµέρα
επείγουσας αναχώρησης του πρωθυπουργού για το Λονδίνο µε σοβαρή καρδιακή πάθηση µέχρι το µεσηµέρι της 19.9.1988 πού κυκλοφόρησε η Αυριανή», ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν έχει δώσει συνέντευξη, δεν έχει πει λέξη για την κατάσταση της υγείας του. Οι µηχανισµοί προπαγάνδας, ψυχολογικής βίας, παραπληροφόρησης πού έχει οργανώσει η αντίδραση, καλλιεργούν κλίµα ψύχωσης θανάτου, φέρνουν τον Ανδρέα Παπανδρέου σαν άτοµο βιολογικά εξοφληµένο! Ο λαός παγωµένος, µουδιασµένος, ανήσυχος, περιµένει µε αγωνία την αναγγελία του τέλους από στιγµή σε στιγµή. Οι περιγραφές για την υγεία του Ανδρέα στις στήλες κάποιων εφηµερίδων είναι πρόστυχες. Άνθρωποι εµετοί τις γράφουν, ξερατά σκέτα βάζουν στο χαρτί, σε χυδαιότερη αποκτήνωση δεν έχει καταντήσει Έλληνας τα τελευταία χίλια χρόνια από τους απατεώνες της γραφίδος πού για µερικά χιλιάρικα εξοµοιώνονται µε κάµπιες! Η χώρα είναι ανάστατη. Τα κοµµατικά επιτελεία σε επιφυλακή. Η ηγεσία των Κ.Κ.Ε. και CIA ελπίζει ότι µε τον αφανισµό του Ανδρέα θα αύγατίσει την πελατεία, η ∆εξιά έτοιµη ν' αρπάξει την εξουσία, αφού ΠΑΣΟΚ χωρίς Ανδρέα είναι κιθάρα δίχως χορδές! Οι ειδικοί εµπειρογνώµονες στα επιτελεία των χωρών των αµέσως ενδιαφεροµένων για τα θέµατα της Ελλάδος, των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου σε επαγρύπνηση. Αλλαγή πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα άπορρυθµίζει συσχετισµούς δυνάµεων, διατταράσσει ισορροπίες. Οι παγίδες στήνονται η µια µετά την άλλη, ξόβεργες παντού να πιάσουν κανένα κουτορνίθι από τη µεριά του ΠΑΣΟΚ, να προκαλέσουν ρήγµα, «να αντικατασταθεί ο πρωθυπουργός» φωνάζουν οι πολιτικές καρακάξες, κάποιο χόρτο του ΚΟ∆ΗΣΟ πού ακούει στο όνοµα Πρωτοπαπάς φωνασκεί, επιµένει, προβάλλουν οι φασιστοφυλλάδες τις δηλώσεις του, «να αντικατασταθεί ο Ανδρέας», µέσα στο Κίνηµα, στα ηγετικά κλιµάκια η αγωνία κορυφώνεται, όλοι οι φουσκωµένοι φασιανοί, ευδοκιµούν κι' από δαύτους στο Κίνηµα πελαγώνουν, οι οίκονοµικοί παράγοντες καιροφυλακτούν, µα σοβαρότερες όλων οι προσευχές στον Αλλάχ των Τούρκων πού ξέρουν ότι σαν λείψει ο Ανδρέας διευκολύνεται τροµερά η διχοτόµηση του Αίγαίου! Και µέσα στο σκοτάδι, µεσηµέρι της 19.9.1988 η Αυριανή» κρεµασµένη στα περίπτερα όλης της χώρας τιτλοφορεί: «Ο Ανδρέας µιλάει στην Α" — δεν πρόκειται να αποχωρήσω, θα επιστρέψω ν' αγωνιστώ για την ολοκλήρωση της Αλλαγής». Ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ φωτίζει την Ελλάδα! Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι, γέροι, κοπέλες, δέχονται ένα απρόσµενο µήνυµα ελπίδας, πολλοί προσεύχονται, άλλοι χαίρονται σιωπηλά, άλλοι πανηγυρίζουν, όλοι τους, χιλιάδες, εκατοµµύρια δηµοκρατικοί πολίτες ελπίζουν! Τα τηλέφωνα της εφηµερίδος βγάζουν φωτιές. Ο λαός θέλει να εκφράσει τη χαρά του. Άµέτρητοι όσοι θέλουν να επικοινωνήσουν µαζί µου, κανείς δεν γνωρίζει πού µένω. Μετά δυό
µέρες, ο συνάδελφος Νίκος Κακαουνάκης έρχεται στο Χέρφιλντ. Μόλις µε βλέπει, µπροστά σ' όλο το τσούρµο των ανταποκριτών µου λέει: «αδελφέ µου, η ανταπόκριση σου προκάλεσε εµφράγµατα σ' όλα τα γραφεία σύνταξης των εφηµερίδων! Τρελλάθηκαν! Κανένας δεν περίµενε να σκάσει τέτοια βόµβα»! Εκείνο πού πραγµατικά τροµοκράτησε τους φονιάδες της ∆ηµοκρατίας ήταν η δήλωση του Ανδρέα: «δεν πρόκειται ν' αποχωρήσω, θα επιστρέψω ν' αγωνιστώ για την ολοκλήρωση της Αλλαγής»! Αυτή η δήλωση τους πέθανε... Κάποιοι στο Κίνηµα ξανακάθησαν να κλωσσήσουν τ' αυγά τους! Στην Ουάσιγκτον και στη Βόννη τα κοµπιούτερς τροφοδοτήθηκαν µε καινούρια στοιχεία, οι γνωµατεύσεις αυτών των διαολοµηχανών διαφοροποιήθηκαν! Οι Άγγλοι, αλεπούδες, έπαιξαν καθαρά το χαρτί της ουδετερότητας. Η κλίµακα αξιών στη Σοφοκλέους πήρε µικρή ανοδική κατεύθυνση. Λίγο αργότερα, στο γραφείο του όπου τον επισκέφθηκα για προσωπικό θέµα, ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Στέλιος Παναγόπουλος µου λέει: «προτού µου πεις οτιδήποτε, άκουσε κάτι πού θέλω εγώ να σου πώ. Οι ανταποκρίσεις σου από το Λονδίνο και τα άρθρα σου εκείνων των ηµερών, άλλαξαν την πορεία των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα. Στο δηλώνω σοβαρά και υπεύθυνα, µπορείς να χρησιµοποιήσεις τα λόγια µου όπως νοµίζεις, ξέρω καλά τι σου λέω, δεν συνηθίζω τις µεγαλοστοµίες, τροποποίησες την κατεύθυνση των πολιτικών πραγµάτων της χώρας. Τώρα σ' ακούω»! Σήµερα, όσο ποτέ άλλοτε έχω την αίσθηση ότι εκείνες οι µέρες, η περιπέτεια της υγείας του πρωθυπουργού, όσα διαδραµατίστηκαν κι' όσα επακολούθησαν, αποτελούν σηµαντικό µέρος της σύγχρονης πολιτικής µας ιστορίας. Μέχρι τη στιγµή πού γράφονται αυτές οι γραµµές, εδώ, στην αφόρητη µοναξιά µιας µικρής κάµαρης φτωχογειτονιάς του Λονδίνου, ποτέ δεν αναφέρθηκα στην περίοδο του Χέρφιλντ. Κάποτε σκέφθηκα να γράψω ένα βιβλίο, ένα χρονικό εκείνων των δραµατικών ηµερών. ∆εν θα το κάνω ποτέ. Γι' αυτό ενσωµατώνω τις αναµνήσεις µου σε τούτο το έργο. Οσες αναµνήσεις διατηρούνται ζωντανές. Χρέος έχω να προσθέσω, ότι εκείνες τις εβδοµάδες έζησα ταυτόχρονα µια προσωπική περιπέτεια πού δεν χωράει σ' αυτό το βιβλίο. Αυτή σίγουρα θα την περιγράψω στο επόµενο έργο µου. Πρέπει όµως να συµπληρωθεί πιστεύω, η ενηµέρωση του αναγνώστη πάνω σε όλα τα γεγονότα του Χέρφιλντ. Θα συνεχίσω λοιπόν µε την καταχώριση µερικών άλλων ανταποκρίσεων µου και περιστατικών. Ενδιαφέρονται ελπίζω, όλοι οι δηµοκρατικοί πολίτες αυτής της χώρας. Θα ήθελα όµως πριν προχωρήσω να αποφύγω µια παράλειψη. Ανάµεσα στους ανταποκριτές των ελληνικών εφηµερίδων υπήρξαν τρεις-τέσσερις πού έτίµησαν την δηµοσιογραφία µε την αντικειµενικότητα τους. Τους ανέφερα τότε σε σχόλια µου, επανέρχοµαι και σήµερα. Αυτοί ήσαν: Ο ∆εληγιαννης της
εφηµερίδας «24 ώρες» πρώην συντάκτης του συγκροτήµατος Λαµπράκη. Ο Ροδόλφος Μορώνης της σκληρά άντιπαπανδρείκής «Βραδυνής», ο απεσταλµένος του «Ριζοσπάστη» πού δυστυχώς το όνοµά του δεν συγκρατώ και φυσικά ο Γιώργος Λιάνης. Άς αρχίσουµε λοιπόν την αναδηµοσίευση — αναδροµή στα κείµενα µου εκείνων των ηµερών µε ένα άρθρο πού έγραψα στις 17.9.1988 και δηµοσιεύθηκε την εποµένη. ΣΤΟ ∆ΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΧΕΡΦΙΛΝΤ... ΛΕΒΕΝΤΗΣ σε όλα του ο Ανδρέας Παπανδρέου, άντρας µε ψυχή πού γκρεµίζει κάστρα, αντιµετωπίζει τις κρίσιµες ώρες, τις κρισιµότερες της ζωής του µε ψυχραιµία πού προκαλεί δέος. Μιά ζωή αυτός ο άνθρωπος αγωνίζεται, από παιδί στη µάχη, από φοιτητής στο χαράκωµα των λαϊκών αγώνων, στην ξενιτιά παλεύει φτωχός, πάµπτωχος κι ολοµόναχος στον άγριο στίβο της σπουδής, στο ψηλό τ' αλώνι της µάθησης, εκεί πού δεν υπάρχουν φιλίες, συγγένειες, µέσα και συµπαραστάσεις, ρουσφέτια και ειδικές µεταχειρίσεις, εκεί πού µόνος, έσύ και το κουράγιο σου, τις νύχτες σκαρφαλώνεις στο κακοτράχαλο το µονοπάτι της γνώσης, δουλεύοντας τη µέρα στις σκαλωσιές και πλένεις τζάµια ουρανοξύστη για το λιγοστό ψωµί του µετανάστη φοιτητή, καρτερώντας µε αγωνία το γράµµα του πατέρα µε το δεκαδόλαρο χαρτζιλίκι, το δεκαδόλαρο πού έπαιρνε δανεικό ο Γέρος της ∆ηµοκρατίας να σου στείλει! Ναι, έτσι σπούδασε και διέπρεψε και κατέπληξε στο διεθνή χώρο της επιστήµης ο Ανδρέας Παπανδρέου! Έπλενε τζάµια και πιάτα, ναί ο Γεώργιος Παπανδρέου δανειζόταν η αγόραζε κάθε µήνα έναδυό δεκαδόλαρα και τα έστελνε µε τη στοργική πατρική γραφή στον αγαπηµένο του πρωτογιό! Λαϊκό ηγέτη τον αποκαλούν δίκαια, γιατί από του λαού τα σπλάχνα γεννήθηκε, του παπά Ανδρέα Σταυρόπουλου το εγγόνι, µε τη στέρηση σπούδασε όπως όλα τα παιδιά του λαού", δίχως εµβάσµατα, δίχως τραπεζικούς λογαριασµούς, δίχως τους διπλωµάτες της χώρας να τρέχουν ποιος θα τον πρωτοφροντίσει, όπως έτρεχαν να κανακέψουν τα παιδιά των µεγαλοαστών, δίχως υποτροφίες, ποιος θα έδινε υποτροφία σ' έναν φοιτητή επαναστάτη πού δεν κρατούσε από τζάκι! ΟΛΑ αυτά σίγουρα περνοδιαβαίνουν τούτες τις µέρες στη σκέψη του ηγέτη, πού άνοιξε καινούριους δρόµους στην πορεία αυτής της χώρας, τους δρόµους της εθνικής αξιοπρέπειας, της τιµής και της προκοπής της πατρίδας, του ηγέτη πού οραµατίστηκε ένα λαό αφέντη στον τόπο του κι έκανε το δράµα πράξη. Όλα αυτά άναρριπίζουν τη θύµηση του και του δίνουν αυτή την εκπληκτική δύναµη να στέκεται γαλήνιος και υπέροχα σθεναρός µπροστά στην απειλητική πραγµατικότητα, στο χτύπηµα το απρόσµενο πού του επεφύλαξε η µοίρα, κι ο σκληρός αγώνας για την πραγµάτωση του γιγάντιου έργου του. Όλα αυτά του δίνουν δύναµη, αλλά ακόµη περισσότερο τον θεριεύει η
παρουσία κοντά του προσώπων αγαπηµένων, των παιδιών του, της λατρεµένης κόρης του Σοφίας, µαζί µε τ' αµέτρητα µηνύµατα αγάπης πού του στέλνει καθηµερινά ο λαός! Όταν διαβάζετε αυτές τις γραµµές θα βρίσκοµαι στο νοσοκοµείο του Χέριλντ. ∆εν πηγαίνω σαν δηµοσιογράφος να δω τον πρωθυπουργό της Ελλάδος. Πηγαίνω σαν φίλος ν' ανταµώσω τον Ανδρέα Παπανδρέου, µιας και η ζωή το θέλησε κάποιες άλλες δύσκολες στιγµές να βρεθώ κοντά του, στο ίδιο χαράκωµα και θα επιστρέψω µόλις ο µεγάλος µπροστάρης σηκωθεί έτοιµος να γυρίσει στην πατρίδα, να συνεχίσει τον αγώνα του για την ολοκληρωτική αναγέννηση αύτού του τόπου. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ∆ΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ ∆εν ξέρω άν ο Άνδρέας είχε διαβάση αυτό το άρθρο όταν τον επισκέφθηκα την πρώτη φορά στο Νοσοκοµείο, µήτε τον ρώτησα να µου πει, αλλά οι τελευταίες δυό γραµµές του συµπίπτουν απόλυτα µε τη δήλωση πού µου έκανε και είδε το φως της δηµοσιότητος την εποµένη. Από την στιγµή πού ξεκίνησα για το Λονδίνο µια σκέψη µε απασχολούσε, ένα στόχο ήθελα να πετύχω. Να διαψεύσω τα κακοήθη δηµοσιεύµατα, ν' αποδείξω ότι ο πρωθυπουργός θα γίνει καλά και θα επιστρέψει, µάλλον όχι ν' αποδείξω, αυτά δεν αποδεικνύονται, να µεταδώσω την πίστη µου για την θεραπεία του στο λαό, να ανατρέψω την εκστρατεία συνωµοτικής ψευδολογίας µε όσα θα έγραφα. Και θα έγραφα την αλήθεια, µόνο την αλήθεια, πάντα την αλήθεια, γιατί είχα προτού φθάσω στο Χέρφιλντ, ακριβέστατη πληροφόρηση για την κατάσταση της υγείας του. Αυτό το γεγονός το αποκαλύπτω για πρώτη φορά, η τεκµηρίωση των γραφοµένων µου είναι εύκολη, είναι τα άρθρα πού έγραψα από τις 27.8.1988 µέχρι την ήµερα πού τον επισκέφθηκα, άρθρα στα οποία δίνω λεπτοµέρειες για την κατάσταση του γενικά, πού όλες επαληθεύθηκαν από τους γιατρούς! Και φυσικά τα έγραφα όντας στην Αθήνα! Έχω δεσµευθεί να µην αποκαλύψω ποτέ το όνοµα του γιατρού ο όποιος µε πληροφορούσε. Το µόνο στοιχείο πού µου επέτρεψε να αναφέρω ήταν η στενή φιλική σχέση µε συγγενείς µου πού ζουν από το 1946 στο Λονδίνο. Γνώριζα εποµένως όσο κανείς άλλος την πραγµατικότητα και την έγραφα. Πηγαίνοντας όµως στο Λονδίνο και στέλνοντας από εκεί ανταποκρίσεις θα γινόµουν πειστικότερος, θα ανέτρεπα ευκολότερα τις ψευδολογίες, θα παρεµπόδιζα τα σχέδια αποσταθεροποίησης και την δηµιουργία κλίµατος πανικού πού επεδίωκαν να προκαλέσουν οι φονιάδες της ∆ηµοκρατίας. Η δεύτερη ανταπόκριση µου από το Λονδίνο δηµοσιεύθηκε στην Αυριανή» στις 20.9.1988 και είναι η παρακάτω: Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ∆ΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ ΤΗΛΕΦΩΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΝ∆ΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΕΙΝΑΙ µια χαρά ο πρωθυπουργός! Χθες γύρω στις 12 βγήκε στο πάρκο του νοσοκοµείου Χέρφιλντ, έκανε τη βόλτα του, επέστρεψε στο δωµάτιο του, άφού στάθηκε να χαιρετίσει τους δηµοσιογράφους και να φωτογραφηθεί από Έλληνες και ξένους φωτογράφους, πού περιµένουν κάθε µέρα έξω από το καρδιολογικό κτίριο για µια πόζα του Α. Παπανδρέου. Νωρίτερα και για αρκετή ώρα, συνεργάστηκε µε τον υπουργό Εξωτερικών κ. Κάρολο Παπούλια, ο όποιος τον επισκέφθηκε προτού αναχωρήσει για τις ΗΠΑ. Η επίσκεψη - συνεργασία κράτησε περισσότερο από µια ώρα, ο πρωθυπουργός αφενός ενηµερώθηκε για τα κυριότερα θέµατα πού άφορουν στην εξωτερική πολιτική της χώρας, ένώ στη συνέχεια έδωσε στον υπουργό οδηγίες για ορισµένους χειρισµούς. Το βράδυ, όταν όλοι οι δηµοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ απεχώρησαν, ο πρωθυπουργός γύρω στις 9, επανέλαβε τη µικρή εκδροµή της Κυριακής, πήγε στο µικρό, συµπαθητικό εστιατόριο του Χέρφιλντ, όπου έγευµάτισε συντροφιά µε κάποιους φίλους του. Η γενική κατάσταση του οργανισµού του είναι πολύ καλή, πολύ απέχει από ορισµένες κακόβουλες περιγραφές κάποιων αντιπολιτευοµένων εφηµερίδων, οι όποιες στο βάθος δεν αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση, αλλά τη δηµοσιογραφική εντιµότητα! Από πλευράς επισήµων ιατρικών ανακοινώσεων, η διεύθυνση του νοσοκοµείου του Χέρφιλντ, ειδικότερα το καρδιολογικό τµήµα , του οποίου προΐσταται ο καρδιοχειρούργος κ. Γιακούµπ, έδήλωσε χθες ότι δεν θα εκδίδει από τούδε και στο έξης καθηµερινό Ιατρικό δελτίο, δεδοµένου ότι η υγεία του πρωθυπουργού έχει αποκατασταθεί, οι δείκτες λειτουργίας των οργάνων έχουν σταθεροποιηθεί, οπότε οποιοδήποτε δελτίο θα είναι άνευ αντικειµένου. Η καθηµερινή βελτίωση είναι αισθητή και από τις εξωτερικές ενδείξεις, την ευδιαθεσία, τη σφριγηλότητα, συνεπώς περίττευα κάθε αναφορά έπί γνωστών δεδοµένων. Αυτή η δήλωση του νοσοκοµείου, προκάλεσε τη δυσαρέσκεια των δηµοσιογράφων απεσταλµένων των ελληνικών εφηµερίδων, οι όποιοι επίµονα ζητούν την έκδοση καθηµερινού δελτίου υγείας, έστω κι άν δεν έχει τίποτε το νέο να προσθέσει, έστω κι άν τυπικά επαναλαµβάνει τα ίδια της προηγουµένης. Αυτή η κατάργηση του καθηµερινού δελτίου διευκολύνει κατά κάποιο τρόπο την «ίατρολογία» και τη δηµοσιογραφική σεναριολογία, εφόσον οι δηµοσιογράφοι αφήνονται απληροφόρητοι και ελεύθεροι να υποθέτουν, να εικάζουν, να φαντάζονται και να γράφουν όσα εκείνοι νοµίζουν. ∆ΙΚΕΣ µας ιατρικές πηγές αποφαίνονται ότι ο οργανισµός του πρωθυπουργού σήµερα δεν αντιµετωπίζει κανένα απολύτως πρόβληµα. Και αύριο το πρωί, ιατρικά, είναι έτοιµος να µπει στο χειρουργείο. Η εγχείρηση δεν έχει καθόλου επείγοντα χαρακτήρα, αλλιώς ο κ. Γιακούµπ θα τον χειρουργούσε προτού αναχωρήσει για το ιατρικό συνέδριο της Αργεντινής, από το όποιο θα επιστρέψει µετά τριήµερο. Το γεγονός ότι
δεν τον χειρουργεί νωρίτερα, οφείλεται στο ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος βεβιασµένων αποφάσεων, στις µέρες πού θα απουσιάζει ο κ. Γιακούµπ, ο πρωθυπουργός θα έχει αποκτήσει ακόµη περισσότερες δυνάµεις, επίσης στο ότι ο κ. Γιακούµπ θέλει να βρίσκεται κοντά στον ασθενή κάποιες ήµερες µετά την επέµβαση. Μεγάλη επιτυχία της Α» Στο µεταξύ, µεγάλη δηµοσιότητα γνώρισε η συνέντευξη του πρωθυπουργού στον Κυριάκο ∆ιακογιάννη, πού δηµοσίευσε χθες η Αυριανή». Τη συνέντευξη πρόβαλαν όλοι οι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθµοί, τη διένειµε δέ η Γεν. Γραµµατεία Τύπου και Πληροφοριών. 'Επικοινωνία µε Βασιλείου Ο πρωθυπουργός, επίσης χθες το πρωί επικοινώνησε µε τον Πρόεδρο της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας Γ. Βασιλείου και ενηµερώθηκε για την πορεία των διακοινοτικών συνοµιλιών. Ο Κάρ. Παπούλιας ΜΕΤΑ τη συνάντηση του µε τον πρωθυπουργό, ο υπουργός Εξωτερικών Καρ. Παπούλιας Εκανε την έξης δήλωση: «Είδα σήµερα τον πρωθυπουργό. Είναι πάρα πολύ καλά και είχα µαζί του συνεργασία διάρκειας µιας ώρας για θέµατα του υπουργείου Εξωτερικών. Ενηµερώθηκε για το πρόσφατο ταξίδι µου στην Άγκυρα και την επερχόµενη επίσκεψη µου στις Ηνωµένες Πολιτείες, για τη γενική συνέλευση των Ηνωµένων Εθνών. Το ταξίδι αυτό είναι διφυές καθόσον πηγαίνω τόσο ώς πρόεδρος των υπουργών Εξωτερικών της ΕΟΚ όσο και ώς υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας. Θα συζητήσω τις σχέσεις ΕΟΚΉνωµένων Πολιτειών, όπως επίσης πιστεύω ότι ο Άµερικάνος υπουργός Εξωτερικών κ. Σουλτς θα θίξει και τα διµερή µας θέµατα». Σε άλλη ερώτηση, άν πρόκειται ο ίδιος να θίξει τις διµερείς ελληνοαµερικανικές σχέσεις, σε περίπτωση πού δεν εκδηλωθεί τέτοια ενέργεια από τον κ. Σούλτς, ο κ. Παπούλιας είπε ότι είναι βέβαιος ότι θα υπάρξει τέτοια πρωτοβουλία από την αµερικάνικη πλευρά. Και πρόσθεσε ότι δεν υπάρχει ατζέντα για τα θέµατα πού θα συζητήσει, τόσο ώς πρόεδρος των υπουργών Εξωτερικών της ΕΟΚ και ώς υπουργός 'Εξωτερικών της Ελλάδας. Άναφερόµενος, εξάλλου, στην υγεία του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και παραθέτοντας τις προσωπικές του διαπιστώσεις, είπε: «Με ευχαρίστησε και µε ικανοποίησε πάρα πολύ η κατάσταση της υγείας του πρωθυπουργού. Χάρηκα, τόσο σαν συνεργάτης του, όσο και σαν φίλος πού τον ξέρω χρόνια. ∆ιαπίστωσα ότι τα πράγµατα είναι
τελείως διαφορετικά απ’ ότι παρουσιάζονται στις ανταποκρίσεις του Τύπου». Τέλος σε άλλη ερώτηση να σχολιάσει δήλωση του υπουργού 'Εξωτερικών του Ισραήλ κ. Περές, µε την οποία χαρακτήριζε επικίνδυνη την τελευταία ελληνική διπλωµατική πρωτοβουλία για τη Μέση Ανατολή, µε την ανάµειξη του Αραφάτ, ο κ. Παπούλιας είπε: «Ο κ. Περές σχολιάζει µια πρωτοβουλία, η οποία δεν είναι χθεσινή αλλά αποτελεί συνέχεια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σχετικά µε το Μεσανατολικό. Πιστεύω ότι οι πρωτοβουλίες αυτές είναι θετικές και ο κ. Περές πρέπει να εκτιµήσει τις τόσες αναφορές στις αποφάσεις 232». ∆ιαµαρτυρίες για το κόψιµο του ιατρικού δελτίου ΣΤΗ χθεσινή ενηµέρωση των δηµοσιογράφων απ’ τον είδικό γραµµατέα της ΓΓΤΠ Τηλ. Χυτήρη, υπήρξαν αντιδράσεις στην άνακοίνωση της απόφασης να σταµατήσουν να εκδίδονται ιατρικά δελτία, εκτός εάν υπάρξει τίποτα νεότερο. ∆ΗΜ.: Άποφασίστηκε να διακοπεί η καθηµερινή συνήθεια της έκδοσης ιατρικού δελτίου. Από ποιους αποφασίστηκε; ΧΥΤ.: Μετά την έκδοση της ανακοίνωσης από το νοσοκοµείο Χέρφιλντ, επειδή τώρα διανύουµε προεργχειρητική περίοδο, το Χέρφιλντ πάλι θα βγάλει ανακοίνωση όταν ορισθεί η ήµερα της εγχείρησης. Μέχρι τότε καλύπτεται µε την ανακοίνωση πού έχει ήδη βγει. ∆ΗΜ.: Μιλάµε για ανακοίνωση του νοσοκοµείου Χέρφιλντ. Υπάρχουν όµως και δυό Έλληνες γιατροί, ο κ. Κρεµαστινός και ο κ. Πλέσσας. Αυτοί θα καλύπτονται από την ανακοίνωση του Χέρφιλντ η θα βγαίνουν µε δική τους ανακοίνωση; ΧΥΤ.: Το νοσοκοµείο του Χέρφιλντ θα βγάζει ανακοίνωση. Αυτό πού βγήκε σαν ανακοίνωση µε την υπογραφή του Γιακούµπ, βγήκε σαν ανακοίνωση του νοσοκοµείου του Χέρφιλντ. ∆ΗΜ.: Αυτό σηµαίνει καµιά κατάργηση της αρµοδιότητας, των ευθυνών των Ελλήνων γιατρών η... ΧΥΤ.: Όχι. ∆εν υπάρχει καµιά κατάργηση. ∆ΗΜ.: ∆ηλαδή, την ευθύνη της ενηµέρωσης την έχει η ελληνική πλευρά; ΧΥΤ.: Την ευθύνη της ενηµέρωσης της έχει η ελληνική πλευρά, αλλά το νοσοκοµείο του Χέρφιλντ πλέον θα βγάζει το επίσηµο ανακοινωθέν. ∆ΗΜ.: 'Εσείς θα συνεχίσετε την ενηµέρωση στο διάστηµα αυτό των δυό εβδοµάδων µέχρι την εγχείρηση;
ΧΥΤ.: Θα συνεχίσω, αλλά όχι πλέον µε την ίατρική πλευρά, η οποία καλύπτεται από το ανακοινωθέν του νοσοκοµείου. ∆ΗΜ.: Ποιος απαγόρευσε στον κ. Κρεµαστινό να µας απαντήσει; ΧΥΤ.: ∆εν απαγόρευσε κανείς τίποτα. ∆εν µίλησε κανείς για απαγόρευση. ∆ΗΜ.: Υπάρχει µια κατ' επιλογήν απαγόρευση. 'Υπάρχει ένα ζήτηµα. Να δουµε τους δυό γιατρούς. Πρέπει να δουµε τον κ. Κρεµαστινό για να µας πει ο ίδιος ότι «δεν σας απαντάω». Κάτι πρέπει να γίνει. ΧΥΤ.: Αυτά είναι δικές σας εκτιµήσεις. Αν θέλετε να δείτε τους γιατρούς, τότε να τους δείτε. ∆ΗΜ.: Μα µόλις χθες µας είπατε να του κάνουµε γραπτές ερωτήσεις. Καθίσαµε τις κάναµε, του τις δώσαµε. Μας είπε χθες το άπογευµα ότι θα τις απαντήσει. Και σήµερα έρχεσθε και µας λέτε ότι δεν απαντάει τίποτα. ΧΥΤ.: Ισχύει αυτό πού λέω εγώ σήµερα. Ο κ. Κρεµαστινός γράφουν σήµερα οι εφηµερίδες ότι έφυγε, είναι στην Ελλάδα. ∆ΗΜ.: Είναι; ΧΥΤ.: Ασφαλώς, εδώ είναι ο κ. Κρεµαστινός. Το ΚΟ∆ΗΣΟ ΕΠΙΜΕΝΟΝΤΑΣ στην ανάγκη αναπλήρωσης του πρωθυπουργού, το ΚΟ∆ΗΣΟ σε ανακοίνωση του, αναφέρει: «Είναι γνωστό, ότι µόνο το όνοµα Παπανδρέου µπορεί να συγκρατεί το κυβερνητικό κόµµα, αλλά δεν φτάνει αυτό για να λειτουργεί µια κυβέρνηση. Χρειάζεται η ζωντανή παρουσία του πρωθυπουργού και αυτή δεν αναπληρώνεται µε δηλώσεις, µηνύµατα και τέλεφαξ. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθεί αυτό η κυβέρνηση, τόσο το καλύτερο γι' αυτήν, αλλά κυρίως για τον τόπο». Στο µεταξύ ο σάλος πού δηµιούργησαν οι ανταποκρίσεις είχε απόηχο και στο εξωτερικό. ∆ηµοσιογράφοι διεθνών Πρακτορείων ειδήσεων και εφηµερίδων άλλων χωρών µε πλευροκόπησαν πολλές φορές ζητώντας µου συνεντεύξεις, να τους πώ έστω λίγα λόγια. Ποτέ δεν δέχθηκα να πω λέξη. ∆ικοί µας επίσης προσπάθησαν να µου αποσπάσουν κάποια «είδηση». Όσο πλησίαζε η µέρα της επέµβασης τόσο η ατµόσφαιρα ηλεκτριζόταν, οι φήµες οργίαζαν, οι µύθοι γεννούσαν ο ένας τον άλλο, άκουγες τις πιο τρελλές ιστορίες, τα φθηνότερα ψέµµατα! Τα περισσότερα κατασκευάζονταν από, «καλά πάντοτέ, πληροφορηµένους δηµοσιογράφους και τα γραφεία σύνταξης των εφηµερίδων στην
Ελλάδα! Η κατάσταση µε κουράζει, µε εκνευρίζει, µε απογοητεύει. Η θέα της ελληνικής δηµοσιογραφίας, να εκδίδεται στα σκυλάδικα, στα καζίνα, στα ξενοδοχεία και στα πεζοδρόµια του Λονδίνου, είναι απαίσια. Το δηµοσιογραφικό Εϊτζ σαρώνει, ανταγωνίζεται την ψυχική σήψη. Πτωµαΐνη... Μεταδίδω στην εφηµερίδα µου ακριβώς όσα συµβαίνουν, όπως συµβαίνουν. Προσπαθώ ο λόγος µου να έχει ουσία και νόηµα κι' άς στερείται κάλλους και ύφους. Είπαµε, σ' εκείνο το µικρό εγγλέζικο χωριό γράφεται ένα σηµαντικό κεφάλαιο της πολιτικής µας Ιστορίας. Η τρίτη στη σειρά ανταπόκριση µου δηµοσιεύεται στις 21.9.1988: ΠΩΣ ΕΙ∆Α ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΛΟΝ∆ΙΝΟ - ΛΑΟΣ, κυβέρνηση, Κίνηµα, Αντιπολίτευση, η Ελλάδα ολόκληρη, ενδιαφέρεται άµεσα να πληροφορηθεί σε ποιο σηµείο βρίσκεται σήµερα η υγεία του πρωθυπουργού Ανδρέου Παπανδρέου. Καθένας επικεντρώνει και εκδηλώνει το ενδιαφέρον του ανάλογα µε τις διαθέσεις, τα συµφέροντα, τις βλέψεις και επιδιώξεις του. Καθένας πλην του λαού, του οποίου τα κίνητρα είναι συναισθηµατικά, πατριωτικά, πάντοτε άδολα και πάντοτε άνυστερόβουλα! Το θέµα απασχολεί επίσης τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, δεδοµένου ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός θα είναι µέχρι την Πρωτοχρονιά πρόεδρος της ΕΟΚ, ένώ παράλληλα, αποτελεί µια από τις δεσπόζουσες πολιτικές προσωπικότητες σε διεθνές επίπεδο. ΜΠΡΟΣΤΑ σ' αυτό το τεραστίας σηµασίας πρόβληµα, κανένας δεν έχει το δικαίωµα να κερδοσκοπεί! ∆υστυχώς, οι µαυραγορίτες της παραπληροφόρησης και οι λαθρέµποροι της λαϊκής παραπλάνησης, οργιάζουν µε ασυνειδησία αποπνικτική! Γράφουν, πράγµατι, τις µελανότερες σελίδες της ελληνικής δηµοσιογραφίας. Το ότι θα τους κρίνει µια µέρα η ίστορία είναι παρήγορη υπεκφυγή, χωρίς συνέπειες. Η άµεση καταδίκη τους από το λαό θ' άπαγγελθεί ασφαλώς σύντοµα, µε την ετυµηγορία της κάλπης. ΕΠΕΙ∆Η µου έπεφυλάχθη η τιµή να είµαι ο πρώτος και µόνος µέχρι στιγµής δηµοσιογράφος, στον όποιο ο Ανδρέας Παπανδρέου µίλησε ανοιχτά, χωρίς ενδοιασµούς και συγκαλύψεις για την κατάσταση της υγείας του, θεωρώ χρέος µου να δηµοσιοποιήσω και τις προσωπικές εντυπώσεις πού απεκόµισα από αυτή τη συνάντηση. Φυσικά γιατρός δεν είµαι επιστηµονική άποψη δεν µπορώ να έχω, ούτε διάθεση να µιµηθώ τους φθηνούς µεσίτες της σκόπιµης «ίατρολογίας»! Θα περιορισθώ εποµένως σε µια αποσαφήνιση του ίδιου του πρωθυπουργού, την οποία παρέλειψα στην προχθεσινή µου ανταπόκριση και στα εξωτερικά φαινόµενα, όπως ακριβώς τα είδα. ΚΑΠΟΙΑ στιγµή, ο πρωθυπουργός, εξηγώντας µου ότι δεν έχει
προσβληθεί το µυοκάρδιο, προσθέτει: «Άν έπασχε το µυοκάρδιο, δεν θα έκανα εγχείρηση. Θα µου επέβαλαν µια θεραπευτική αγωγή, θα λειτουργούσα σε χαµηλότερους ρυθµούς, ενδεχοµένως δεν θα ζούσα όσα χρόνια θέλω και ελπίζω να ζήσω, αυτή θα ήταν η αντιµετώπιση του προβλήµατος. Πάµε όµως για εγχείρηση. Και αφού πάµε για εγχείρηση, αυτό και µόνο το γεγονός δείχνει ότι το µυοκάρδιο είναι ανέπαφο και όσα αντίθετα γράφονται, είναι ανεύθυνα»! ΑΣ έρθουµε τώρα στις προσωπικές µου παρατηρήσεις. Είδα έναν άνθρωπο αδυνατισµένο. Στά κιλά πού θα έπρεπε να είχε πριν ασθενήσει, για να µην ασθενήσει ίσως ποτέ! Έναν άνθρωπο µε ζωηρά χρώµατα, πρόσωπο ροδαλό, µάτια σπινθηροβόλα, βλέµµα ζωντανό, µια συνολική εµφάνιση ύγιους οργανισµού. Όταν όµως χάνεις σε δέκα µέρες δεκατέσσερα κιλά και ταυτόχρονα πάσχεις από στένωση αορτής, δεν χορεύεις πεντοζάλι, χορεύεις µετά την εγχείρηση... ΤΑΠΕΙΝΗ µου γνώµη είναι, ότι ο πρωθυπουργός, όπως έχει σήµερα δεν πάσχει από τίποτε άλλο, πλην της στένωσης αορτής. Ο ίκτερος περί του οποίου τόσα εγράφησαν, δεν ήταν σοβαρής µορφής, αφού δεν άφησε κανένα σηµάδι. Γιατί το ασπράδι των µατιών του είναι πεντακάθαρο, τα µαγουλά του κατακόκκινα, χωρίς ίχνος κιτρινίσµατος. Κίτρινα γίνονται τα µάτια του, όπως και πολλών άλλων, µόνον όταν διαβάζει ορισµένες ελληνικές εφηµερίδες! Θα πρέπει ίσως να πάρει δύο-τρία κιλά ο πρωθυπουργός προτού µπει στο χειρουργείο. Οι καθηµερινές, τώρα πιά, επισκέψεις του στα γειτονικά εστιατόρια, σ' αυτό πιθανόν αποσκοπούν. Άς ευχηθούµε όλοι, όσοι σοβαρά σκεπτόµαστε και µε φρόνηση ατενίζουµε τα εθνικά µας θέµατα, ν' αποκατασταθεί πλήρως η υγεία του λαοφιλούς ηγέτη. Όλα τ' άλλα έρχονται πολύ πίσω. Όλοι οι άλλοι άς έχουν «έτοιµες κυβερνήσεις», όπως τα πανωφόρια στα «σούπερ-µάρκετ», γιατί αγνοούν ότι είναι έτοιµοι για την πολιτική τους συνταξιοδότηση. Οι φονιάδες της ∆ηµοκρατίας χωρίζονται σε διάφορες συνοµοταξίες πού θα τις δούµε πιο κάτω. Για την ώρα παραµένουµε στο Χέρφιλντ όπου εκπρόσωποι µιας απ’ αυτές οργιάζουν µέχρις αηδίας. Έχουν εντολή να δολοφονήσουν ψυχικά τον πρωθυπουργό της Ελλάδος µε την ελπίδα ότι ο ψυχικός θάνατος, η εξάντληση του ήθικού του, θα επιφέρει και τον φυσικό, τον σωµατικό θάνατο. Ένας εκδότης έλεγε από τότε, το λέει και σήµερα σε δσους θέλουν να τον άκουνε: «εγώ τον Ανδρέα Παπανδρέου θέλω να τον δώ κρεµασµένο από τ' άντερα και µετά θα ησυχάσω»! Αυτός ο εκδότης ήταν εργολάβος διάνοιξης υπονόµων, έθησαύρισε στη διάρκεια της Χούντας, σήµερα είναι παράγων σηµαντικός του δηµόσιου βίου, συµµετέχει ποικιλοτρόπως στη διαµόρφωση και ενηµέρωση της ελληνικής κοινής γνώµης, προάγει
υποτίθεται το πολιτισµικό µας δυναµικό, το προάγει η το καταβυθίζει, ο ίδιος πάντως δεν διακρίνει τη διαφορά, οπωσδήποτε όµως εξακολουθεί και σήµερα να θησαυρίζει! ∆ύο ακόµη ανταποκρίσεις µου από το Λονδίνο θέλω να καταχωρίσω στις σελίδες αυτού του βιβλίου, να περιγράψω την δεύτερη πρόσκληση και συζήτηση πού είχα µε τον Ανδρέα Παπανδρέου την Τρίτη 26.9.1988 και να περάσω σε άλλη συνοµοταξία φονιάδων της ∆ηµοκρατίας. Στίς 23.9.1988, στέλνω την παρακάτω ανταπόκριση, πού δηµοσιεύεται την εποµένη: Ο ΑΝ∆ΡΕΑΣ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ ΤΟΥΣ ∆ΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΛΟΝ∆ΙΝΟ (Του απεσταλµένου µας ΚΥΡΙΑΚΟΥ ∆ΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗ). Μεγάλη έκπληξη ανέµενε χθες τους Έλληνες δηµοσιογράφους στην αίθουσα πού διέθεσε το νοσοκοµείο του Χέρφιλντ για την ενηµέρωση τους. Οπως κάθε µεσηµέρι, ο κ. Τ. Χυτήρης αναφέρθηκε στην καθηµερινή βελτίωση της υγείας του πρωθυπουργού, η οποία είναι πιά εµφανέστατη, εξήγησε ότι από νωρίς το πρωί τον έπεσκέφθη ο πρέσβης κ. Σταθάτος, ο όποιος τον ενηµέρωσε πλήρως για τις έπαναληφθείσες δηλώσεις της κ. Θάτσερ, τις σχετικές µε την ενοποίηση της Ευρώπης και άλλα τρέχοντα θέµατα. Στή συνέχεια ο κ. Χυτήρης απάντησε σε ερωτήσεις των συναδέλφων, άφού επιβεβαίωσε δηµοσίευµα εφηµερίδος, πού έλεγε ότι: «και σήµερα ο Α. Παπανδρέου είναι από οργανικής απόψεως έτοιµος να χειρουργηθεί χωρίς κανένα πρόβληµα»! Η εφηµερίδα πού υπαινίχθη ο κ. Χυτήρης, είναι µάλλον η Αυριανή». Απάντησε ότι χθες (προχθές) ο πρωθυπουργός έγευµάτισε σε ίταλικό εστιατόριο, ότι του µαγειρεύουν συχνά κυρίες υπαλλήλων της πρεσβείας, διετύπωσε όµως και κάποια µοµφή για ορισµένα δηµοσιεύµατα ελληνικών εφηµερίδων, µυθιστορηµατικά, πού µιλάνε για µεταµόσχευση, για καρδιά πού θα µεταφερθεί από την Ελβετία και άλλα απαράδεκτα. Προς το τέλος της συνέντευξης, ρώτησα τον κ. Χυτήρη πώς περνά το εικοσιτετράωρο του ο πρόεδρος. ∆ιαβάζει, συνεργάζεται, τηλεφωνεί, ένα εικοσιτετράωρο αφαιρουµένων των ωρών ύπνου, δεν καλύπτεται εύκολα. Ο κ. Χυτήρης, αντί να απαντήσει στην ερώτηση µου, απλώνει το χέρι προς την κατεύθυνση της πόρτας και µου λέει: «Ορίστε κύριε ∆ιακογιαννη, ρωτήστε τον ίδιο»! Στην είσοδο χαµογελαστός στέκεται ο πρωθυπουργός! Οι συνάδελφοι πετάχτηκαν απάνω αιφνιδιασµένοι, άρπαξαν τα µαγνητόφωνα για την... «επίθεση»! Ο Ανδρέας προχώρησε, µας χαιρέτισε τον καθένα χωριστά δια χειραψίας. Οφείλω να υπογραµµίσω ότι στα πρόσωπα όλων των δηµοσιογράφων και των
αντιπολιτευοµένων εφηµερίδων ήταν ζωγραφισµένη η ίκανοποίηση, η ευχαρίστηση, γιατί όχι, η χαρά! ∆ΗΜ.: Τί κάνετε κύριε πρόεδρε; (τον ερωτά ο πρώτος πού κατάφερε να µιλήσει). ΠΡΩΘΥΠ.: Είµαι πολύ καλά! ∆ιερωτώµαι γιατί ειµ' εδώ! Αλλά µου λένε ότι πρέπει να µείνω... ∆ΗΜ.: Είσαστε σε πολύ καλά χέρια κ. πρωθυπουργέ, για να κάνετε την εγχείρηση. ΠΡΩΘΥΠ.: Ναί, σε πολύ καλά! ∆ΗΜ.: Πότε θα χειρουργηθείτε; ΠΡΩΘΥΠ.: Κοιτάχτε, είναι σήµερα Παρασκευή, να πουµε Πέµπτη; Σάββατο; Πάντως το επόµενο Σαββατοκύριακο. ∆ηλαδή την επόµενη εβδοµάδα. Σήµερα νοµίζω η αύριο φεύγει ο κ. Γιακούµπ, γυρίζει τη ∆ευτέρα νοµίζω. ∆ΗΜ.: Ποιο είναι το πρόγραµµα σας; Ποιο είναι το πρόγραµµα σας, δεν µας το λέτε; ∆εν κάθεστε µαζί µας λίγο; ΠΡΩΘΥΠ.: Θα καθίσω δυό λεπτά, γιατί, σε λίγο έρχεται το γεύµα και ξέρεις, η τροφοδοσία είναι... στρατιωτική! ∆ΗΜ.: Φυσιοθεραπεία κάνετε; ΠΡΩΘΥΠ.: Όχι! ΑΥΡΙΑΝΗ»: Είναι αλήθεια ότι επικοινωνήσατε µε τον κ. Έβερτ και δηλώσατε συµµετοχή να τρέξετε στο γύρο της Αθήνας; ΠΡΩΘΥΠ: (γελώντας): Ναί, θα τρέξω κι εδώ στο γύρο πού γίνεται στο Χέρφιλντ. Πότε είναι ο γύρος της Αθήνας; ΑΥΡΙΑΝΗ»: Το Μάιο. ∆ΗΜ.: Έχετε κλείσει ένα µήνα από την περιπέτεια σας. ΠΡΩΘΥΠ.: ∆εν ήταν περιπέτεια, ήταν αργοπορηµένη εξέταση, έπρεπε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα. Κοιτάξτε, µε ρωτήσατε πώς περνάει η µέρα. ∆ιαβάζω, διαβάζω ξένο Τύπο, πίνω το πρωινό µου, έχω επαφές, µιλάω... ∆ΗΜ.: Τους Ολυµπιακούς αγώνες τους βλέπετε; ΠΡΩΘΥΠ.: Τους παρακολουθώ το πρωί, µε το πρωινό µου, αλλά δεν συνεχίζω. Πήραµε και χάλκινο! ΑΥΡΙΑΝΗ»: Για την ώρα είµαστε κ. πρόεδρε στην εποχή του χαλκού, αλλά πάµε ολοταχώς για την εποχή του χρυσού! ∆ΗΜ.: (άλλης εφηµερίδας). Αυτό θα το πάρουµε στην Άθήνα.
ΠΡΩΘΥΠ.: Το 1996. ΑΥΡΙΑΝΗ»: Αυτό είναι σίγουρο ότι στην Αθήνα το 1996 θα πάρουµε χρυσά, αλλά πριν απ’ όλα η Ελλάδα θα πάρει το χρυσό της διοργάνωσης. ΠΡΩΘΥΠ.: Νοµίζω ότι είµαστε σε θέση! Έχουµε δοκιµαστεί από προηγούµενες διοργανώσεις, Εχουµε τις τεχνικές δυνατότητες. Βέβαια το πρόγραµµα θα πρέπει να πάρει µορφή και σχήµα, η οικοδόµηση του «Ολυµπιακού Χωριού» να είναι τέλεια, να ετοιµάσουµε και σχέδια αξιοποίησης των κτισµάτων και έγκαταστάεων για τα µετά τους Ολυµπιακούς αγώνες χρόνια. Για χρόνια και θα είναι πολύ σηµαντικό για τη ζωή της Αθήνας! ∆ΗΜ.: Η Αθήνα κ. πρόεδρε λέει τα καλύτερα λόγια όταν σας βλέπει, έσείς τι λέτε για την Αθήνα; (υπαινιγµός µεταφορικός). ΠΡΩΘΥΠ.: Περάσαµε µια περίοδο ακατάσχετης ιατρολογίας! Όλοι πλέον έγιναν είδικοί! Πέρασε αυτό. Λίγο-πολύ έχει περάσει. Η εγχείρηση θα γίνει, αυτό είναι ξεκαθαρισµένο. ∆ΗΜ.: Πώς αίσθάνεσθε έν όψει της εγχείρησης; ΠΡΩΘΥΠ.: Μιά χαρά! Αργεί απλώς! Έχω τέσσερις εβδοµάδες εδώ τώρα. ∆ΗΜ.: Ευκαιρία για ξεκούραση. ΠΡΩΘΥΠ.: Και νοµίζω ήταν απαραίτητη. ∆ΗΜ.: ∆ιαβάζετε καθηµερινά κ. πρόεδρε, διαβάζετε και τις ξένες εφηµερίδες; ΠΡΩΘΥΠ.: ∆ιαβάζω! Παρακολουθώ ένδελεχώς τις εξελίξεις. Ισως περισσότερο από πριν γιατί έχω χρόνο. Έχω άνεση χρόνου. ∆ΗΜ.: Φυσικά διαβάζετε και όσα γράφουµε εµείς! ΠΡΩΘΥΠ.: ∆ιαβάζω και ελληνικό Τύπο, αλλά... µετρηµένα! ∆ΗΜ.: Γιατί αυτό; ΠΡΩΘΥΠ.: Από τον τίτλο καταλαβαίνω και αποφασίζω άν θα διαβάσω περισσότερο. ∆ΗΜ.: ∆ηλαδή που το πάει κάθε εφηµερίδα. ΠΡΩΘΥΠ.: Πού το πάει κάθε εφηµερίδα και κάθε µέρα πού το πάει... ∆ΗΜ.: Κύριε πρόεδρε, τι σας λείπει τον τελευταίο καιρό; ΠΡΩΘΥΠ.: Η Ελλάδα! Η Ελλάδα έντονα! ∆ΗΜ.: Θα τα ξαναπούµε;
ΠΡΩΘΥΠ.: Βεβαίως. Φυτό να περπατάει... Μετά απ’ όλα αυτά δεν άντεξα, τη στιγµή πού ο Ανδρέας Παπανδρέου αποχωρούσε, το πέταξα το λογάκι µου: «Πρώτη φορά, είπα, βλέπω φυτό να περπατάει»! Και τι φυτό! Πλατάνι ολόκληρο, πού δεν φοβάται ούτε καταιγίδες, ούτε κεραυνούς κι άς υπάρχουν κάποια «βλήτα» πού σηκώνουν το ραχητικό τους κουφάρι να το πλησιάσουν, να το πληγώσουν, να το φαρµακώσουν. Θέλω πολύ να δώ τα µούτρα τους, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου θα κατεβεί από το αεροπλάνο στο αεροδρόµιο της Αθήνας και θα χαιρετίσει το λαό κάνοντας το σήµα της νίκης! Μιας νίκης συντριπτικής σε όλους τους τοµείς και σε όλα τα επίπεδα! Θέλω να δώ τι θα γράφουν αύριο (σήµερα) οι φυλλάδες του φασισµού, όταν θα πληροφορηθούν από τους απεσταλµένους των όσα έγραψε η Αυριανή» από την περασµένη ∆ευτέρα, επιβεβαιωµένα από την ίδια την παρουσία του πρωθυπουργού! Θα πάει πάλι ο Γιώργος Όπως δήλωσε χθες, την ήµερα της εγχείρησης θα βρίσκεται στο Λονδίνο και ο γιος του πρωθυπουργού υπουργός Παιδείας Γιώργος Παπανδρέου. Ο Π.Ι.Σ. τα βάζει µε τους γιατρούς Κατακεραυνώνει τους Έλληνες γιατρούς πού συνοδεύουν στο Λονδίνο τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου, κ.κ. Κρεµαστινό και Πλέσσα, για θέµατα πληροφόρησης του κοινού, ένώ ζήτα από τον τέως προσωπικό γιατρό του πρωθυπουργού, κ. Παραρά να λύσει τη σιωπή του, µε χθεσινή του ανακοίνωση το ∆.Σ. του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου (ΠΙΣ). Συγκεκριµένα, η ανακοίνωση πού εξέδωσε χθες ο ΠΙΣ έχει ώς έξης: Ο ΠΙΣ συνεχίζει µέν να παρακολουθεί τις ανακοινώσεις των αρµοδίων για το θέµα της Υγείας του κ. πρωθυπουργού, συγχρόνως όµως και συνεχίζει να µην αντιλαµβάνεται τι ακριβώς συµβαίνει. Μέσα στον κυκεώνα των αντιφατικών και αορίστων ανακοινωθέντων, της συνειδητής παραπληροφόρησης και των ανεύθυνων δηλώσεων «υπευθύνων» κυβερνητικών εκπροσώπων, κακοποιείται η ιατρική ορολογία, καταστρατηγείται η έννοια του Ιατρικού απορρήτου διασύρεται βάναυσα η Ιατρική Επιστήµη. Οι ευχές συνεχίζει η ανακοίνωση, για την ταχεία και πλήρη αποκατάσταση της υγείας του πρωθυπουργού, δεν αναιρούν τα αίσθήµατα αγανάκτησης του ιατρικού κόσµου της χώρας για τα συµβαίνοντα και ιδιαίτερα για τη συµµετοχή στη διαδικασία της
παραπληροφόρησης και των πρωθυπουργικών ακολούθων Ελλήνων γιατρών. Από αυτούς τους τελευταίους τουλάχιστον ο ΠΙΣ περίµενε περισσότερη σοβαρότητα, όπως και από τον τέως θεράποντα ίατρό του κ. πρωθυπουργού, κ. Παραρά, ο όποιος µετά τις τελευταίες δηλώσεις καταγγελίες του κ. Ζιάγκα οφείλει να λύσει τη σιωπή του, όχι για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά τον Έλληνα γιατρό και την ελληνική ιατρική. Έχουν πάρει τα µέτρα τους Μοµφή κατά του σχολίου της Α», µε το όποιο καλούνταν το στενό περιβάλλον του πρωθυπουργού να είναι... προσεχτικό στον έλεγχο των φαρµάκων και του φαγητού πού του δίνεται, επιχείρησε να εκµαιεύσει απ’ τον Τηλ. Χυτήρη χτες κάποιος δηµοσιογράφος. Στην προσπάθεια του µάλιστα αυτή απέδωσε στην Α» κατηγορία κατά του Γιακούµπ, ότι... θα µπορούσε να δολοφονήσει τον πρωθυπουργό, πράγµα πού αποτελεί τουλάχιστον κακοήθεια, ποτέ δεν γράψαµε η" αφήσαµε να εννοηθεί κάτι προσωπικά για τον καθηγητή Γιακούµπ. Και µοµφή βέβαια δεν απέσπασε ο δηµοσιογράφος. Απέσπασε την έξης δήλωση του Τηλ. Χυτήρη: Η απάντηση µου είναι, ότι «ο πρωθυπουργός έχει απόλυτη εµπιστοσύνη στον κ. Γιακούµπ και τους θεράποντες γιατρούς. Εκτιµάει τον Γιακούµπ και την αξία του σαν επιστήµονα, την οποία ανέφερε και ο ίδιος, αλλά και σαν άνθρωπο, µια και είχε την ευκαιρία να συναντηθεί και να συζητήσει µαζί του, πέραν των Ιατρικών θεµάτων». Αποκαλυπτικός όµως είναι ο παρακάτω διάλογος, πού αµέσως ακολούθησε: ∆ΗΜ.: Γίνεται έλεγχος στο φαγητό πού τρώει ο πρωθυπουργός; ΧΥΤ.: Το έχουµε πει. Το φαγητό πού τρώει είναι ώς έπί το πλείστον φαγητό πού µαγειρεύεται από ελληνικές οικογένειες. Προτιµάει το ελληνικό φαγητό. Τού φέρνουν ελληνικό φαγητό κάθε µέρα. ∆ιάλογος πού επιβεβαιώνει αυτό πού έγραψε η Α» ότι πρέπει να γίνεται. Επιβεβαιώνει τον καθηµερινό έλεγχο του φαγητού του Α. Παπανδρέου, πράγµα δλλωστε φυσιολογικό για έναν ηγέτη παγκόσµιας εµβέλειας και σηµανπκών διεθνών πρωτοβουλιών, τον όποιο επαναλαµβάνουµε, έχουν πολλοί αντικειµενικό συµφέρον να τον βγάλουν απ’ τη µέση. Αναδηµοσιεύω τώρα και την τελευταία ανταπόκριση, αυτή της 25.9.1988 ώστε να κλείσει ο ενηµερωτικός κύκλος του αναγνώστη, όσον άφορα στη δηµοσιογραφική µου παρουσία και δραστηριότητα κατά τη
διάρκεια νοσηλείας του Ανδρέα Παπανδρέου στο Χέρφιλντ. Ακολούθησαν και άλλες βέβαια ανταποκρίσεις. ∆εν αποκλείεται µια και δύο απ’ αυτές πού µετεδόθηκαν µετά την χειρουργική επέµβαση, να τις καταχωρίσω στις επόµενες σελίδες. Αυτή της 25.9.88, είναι η ακόλουθη: ΣΙΓΟΥΡΗ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΓΧΕΙΡΗΣΗΣ ΚΡΕΜΑΣΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΠΛΕΣΣΑΣ ΚΑΤΑΓΤΕΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΑΤΡΙΚΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΩΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΑ ∆ΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ!
ΛΟΝ∆ΙΝΟ, (του απεσταλµένου µας ΚΥΡΙΑΚΟΥ ∆ΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗ) Μίλησα σήµερα το βράδυ (χθες), µε γιατρό του Λονδίνου, ο όποιος παρακολουθεί καθηµερινά την εξέλιξη της υγείας του πρωθυπουργού. Με δεσµεύει ο λόγος τιµής πού του έδωσα, ότι δεν θα αναφέρω το όνοµά του προτού χειρουργηθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου. ∆εσµεύτηκα επίσης, να αποκαλύψω ποιος είναι αµέσως µετά την επέµβαση. Ο διακεκριµένος αυτός επιστήµονας µε διαβεβαίωσε µε τον κατηγορηµατικότερο τρόπο ότι ο πρωθυπουργός δεν αντιµετωπίζει κανένα απολύτως πρόβληµα και είναι έτοιµος να µπει στο χειρουργείο για την αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδος µε προεξασφαλισµένη την απόλυτη επιτυχία και την ταχύτερη ανάρρωση. Ο οργανισµός του λειτουργεί άριστα, το βάρος του είναι κανονικό, οι δυνάµεις του υπεραρκετές. ∆εν υπάρχει επίσης κανένα ενδεχόµενο επιπλοκής, ούτε µετεγχειρητικής παρενέργειας. Θα χειρουργηθεί και θα αναρρώσει συντοµότατα. Αυτά, µε ακρίβεια, συνέπεια και υπευθυνότητα από ένα κορυφαίο γιατρό. Επεισόδια στο Χέρφιλντ Η Μελίνα Μερκούρη επισκέφθηκε σήµερα (χθες), την αίθουσα ενηµέρωσης των 'Ελλήνων απεσταλµένων στο Χέρφιλντ. Είπε ότι µπήκε σε νοσοκοµείο του Λονδίνου, έκανε εξετάσεις, θα τις συνεχίσει την ερχόµενη εβδοµάδα, άλλα δεν θα έχει κανένα πρόβληµα υγείας, είναι καλά! Στή συνέχεια, ξέσπασαν οµηρικές (ευτυχώς λεκτικές µόνο) µάχες, ανάµεσα σε δηµοσιογράφους. Ο απεσταλµένος του «Ελεύθερου Τύπου» Γ. Τράγκας επετέθη του ανταποκριτή της ΕΤ-1 και του «Έθνους» Λ. Τσιριγωτάκη, άφού προηγουµένως φέρθηκε αντιδεοντολογικά και ανάγωγα στον καθηγητή κ. Κρεµαστινό, ο όποιος επισκέφθηκε σήµερα τους δηµοσιογράφους για να διαβάσει επίσηµη ίατρική ανακοίνωση
(δηµοσιεύεται στη συνέχεια). Είναι φανερό ότι ο συνάδελφος Γιώργος Τράγκας έχει παγιδευθεί άσχηµα στο βούρκο άντιπαπανδρείκού µίσους της εφηµερίδας του και κινδυνεύει να σπιλώσει την επαγγελµατική του σταδιοδροµία. Χαρακτηριστικά του παρετήρησε και εύστοχα ο Λ. Τσιριγωτάκης: «Όποτε έρχεσαι Γιώργο στο µπρίφινγκ (ενηµέρωση) δηµιουργούνται προβλήµατα για όλους µας, γιατί δεν έρχεσαι σαν δηµοσιογράφος, αλλά σαν οπαδός»!! Όταν γράφαµε προχθές ότι ορισµένες εφηµερίδες έστειλαν ανθρώπους των εδώ, όχι για να µάθουν την αλήθεια, αλλά για να τη διαστρεβλώσουν, κυρίως για να προβοκάρουν, δεν είχαµε άδικο! Τα γεγονότα µας επαληθεύουν. ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΑΤΡΙΚΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ Για αποπροσανατολισµό και ανευθυνότητα κατηγορούν ιατρικούς κύκλους οι Έλληνες γιατροί επίκουροι καθηγητές ∆. Κρεµαστινός και Σ. Πλέσσας, πού παρακολουθούν από κοντά την πορεία της υγείας του πρωθυπουργού. Σε χθεσινή δήλωση τους από το Λονδίνο οι δυό καθηγητές τονίζουν ότι οι ανακοινώσεις των Ιατρικών Συλλόγων και κυρίως η τελευταία του Π.Ι.Σ., τις όποιες χαρακτηρίζουν «περίεργες», τους προκαλούν «θλιβερές σκέψεις». Αναφερόµενοι στις εναντίον του επικρίσεις των Ιατρικών Συλλόγων και τις δηλώσεις προς τον Τύπο ορισµένων γιατρών, πού κάνουν διάγνωση από την τηλεόραση (!) οι κ.κ. Κρεµαστινός και Πλέσσας υποστηρίζουν ότι οι έπικρίνοντες η δεν διάβασαν καθόλου τις ιατρικές ανακοινώσεις της η τις απέρριψαν και δεν τις πίστεψαν. Να ποια είναι η αλήθεια «Ολα αυτά λοιπόν θεωρούνται αποπροσανατολισµοί και µη υπεύθυνη ενηµέρωση, και θεωρούνται ενηµέρωση η παρέλαση δια των εφηµερίδων ιατρών και διαγνώσεων πού καλύπτουν όλο το φάσµα της παθολογίας και της καρδιολογίας; Απαιτείτε µε Ιατρικές ανακοινώσεις να διαψεύδονται όλα αυτά τα καθηµερινά σενάρια; Σε ποια χώρα του κόσµου έχετε δει τέτοια αντιµετώπιση όπου οι υπεύθυνες Ιατρικές ανακοινώσεις διαψεύδουν απίθανες διαγνώσεις Ιατρών πού διαγιγνώσκουν και διαφοροδιαγιγνώσκουν ακόµα και από την τηλεοπτική εµφάνιση του πρωθυπουργού χωρίς να έχουν εξετάσει τον ασθενή;» Καταλήγοντας οι δύο Έλληνες καθηγητές τονίζουν: Αυτή δυστυχώς είναι όλη η ίστορία και η αλήθεια. Ο καθένας άς συναγάγει τα
συµπεράσµατα του και άς απαντήσει πού ευρίσκεται η υπευθυνότητα και η Ιατρική ευθύνη, και που οι άνευθυνότητες και ο αποπροσανατολισµός». ∆ιάγνωση από την τηλεόραση Και οι δυό γιατροί άφού αναφέρονται στα επίσηµα Ιατρικά δελτία πού έχουν εκδοθεί και στα όποια από την πρώτη στιγµή τονίσθηκε ότι ο πρωθυπουργός πάσχει από στένωση της αορτής, απευθυνόµενοι προς τους συναδέλφους τους, τους ρωτούν: Σχετικά µε τις ανακοινώσεις τους, οι δυό θεράποντες γιατροί του πρωθυπουργού επισηµαίνουν. «∆ηλώθηκε εγγράφως µε τη πρώτη ίατρική ανακοίνωση ότι ο πρωθυπουργός πάσχει από στένωση της αορτής. Με τις επόµενες ανακοινώσεις καθορίστηκε η βαρύτητα της βλάβης λέγοντας ότι υπάρχουν λειτουργικές διαταραχές των οργάνων πού συνδέονται µε το κυκλοφοριακό και έγινε λόγος για δευτεροπαθείς διαταραχές πού οφείλονται αποκλειστικά και µόνο στη στένωση της αορτής. (∆ιευκρινίσεις: µυοκάρδιο, πνεύµονες, ήπαρ και νεφροί). Με ανακοινώσεις κοινές των ίατρών του ST. THOMAS Hospital και δικές µας, µετά την ολοκλήρωση των εργαστηριακών εξετάσεων επιβεβαιώσαµε ότι υπήρχε άλλη οργανική βλάβη (πρωτοπαθής αλλοίωση οργάνων). Ακολούθως διαπιστώθηκε και δηλώθηκε στη συνέντευξη και στις ανακοίνωσης ότι διαπιστούται προοδευτική κλινική και εργαστηριακή βελτίωση και βαδίζουµε µε στόχο την εγχείρηση και ότι η ακριβής ηµεροµηνία θα καθοριστεί µε βάση την πλήρη οµαλοποίηση (φυσιολογικές τιµές) όλων των διαταραχών και των έργαστηρικών παραµέτρων. Ακολούθησε ξεχωριστή ανακοίνωση προς το Νοσοκοµείο Harfield του καθηγητή Μ. Yacoub, ο όποιος δηλώνει Ικανοποιηµένος από την εξέλιξη της καταστάσεως του πρωθυπουργού και ορίζει χρόνο έγχειρήσεως και είδος επεµβάσεως «αντικατάστασης της αορτικής βαλβίδας». Γνωρίζετε τι σηµαίνουν η αυστηρότητα και οι ποινές των Αγγλικών νόµων προς τους ίατρούς για εσκεµµένη παραπληροφόρηση και ψευδολογία. ∆υστυχώς, ούτε αυτό επηρέασε για την εξαγωγή σωστών συµπερασµάτων. Συνήθως πεθαίνει κανείς στη χώρα πού γεννιέται! Στην Ελλάδα γεννήθηκε η ∆ηµοκρατία, στην Ελλάδα βιάζεται, διαποµπεύεται, προδίδεται, εξευτελίζεται και σφάζεται κάθε στιγµή, κάθε ώρα, κάθε µέρα, κάθε εβδοµάδα, κάθε µήνα, κάθε χρόνο, τρεις χιλιάδες χρόνια! Μιά φορά γεννήθηκε, αµέτρητες βιάστηκε. Η περίπτωση νοσηλείας του Ανδρέα Παπανδρέου στο Λονδίνο απεκάλυψε µια κατηγορία βιαστών
της αλήθειας, απατεώνων της παραπληροφόρησης οι όποιοι κακουργούν συνεχώς και δεν τιµωρούνται ποτέ! Αυτοί οι φονιάδες καλύπτονται κάτω από την ασυλία ενός λειτουργήµατος, πού δεν το άσκησαν στη ζωή τους ούτε στιγµή! Γιατί δηµοσιογραφώ σηµαίνει, εκφράζοµαι δηµόσια από κάποιο «βήµα», εφόσον Εχω κάποιαν είδηση να κοινοποιήσω ανταποκρινόµενη στην πραγµατικότητα, εφόσον υπηρετώ την αλήθεια! Οταν υπηρετώ το ψεύδος όπως οι κακοποιοί πού ένέσκυψαν στο Χέρφιλντ, δεν είµαι δηµοσιογράφος. Άπαραίτητο θεωρώ να διευκρινίσω ποια είναι η διαφορά ανάµεσα στην πραγµατικότητα και στην αλήθεια, επειδή συνήθως οι δύο έννοιες συγχέονται. Το φυσικό φαινόµενο, το συµβάν, το όποιο περιστατικό, η διαπιστωµένη ύπαρξη, το αντικείµενο, πού µέσω των αίσθήσεων υποπίπτουν στην αντίληψη, αποτελούν την πραγµατικότητα. Τα στοιχεία της πραγµατικότητος άλλοτε είναι σταθερά, άλλοτε µεταβλητά. Όταν µεταβάλλονται δίνουν µια νέα πραγµατικότητα. Η περιγραφή της οιασδήποτε πραγµατικότητος είναι δυνατή βασικά δια του λόγου. Όσο πλησιέστερη στην πραγµατικότητα η περιγραφή, τόσο αληθέστερη! Αλήθεια είναι, η δια του λόγου αναπαράσταση της πραγµατικότητος. Στο Χέρφιλντ αυτές οι δύο έννοιες ήταν ανύπαρκτες από την πλευρά των εκπροσώπων του αντιπολιτευόµενου Τύπου. Κι' όποιος σκοτώνει την αλήθεια, σκοτώνει τη ∆ηµοκρατία. Όποιος σκοτώνει τη ∆ηµοκρατία, είναι τύραννος, είναι φασίστας. Στίς µέρες µας, κάποιοι επαγγελµατίες της απάτης, σκόπιµα συγχέουν τον φασισµό µε τον λαϊκισµό. Προσποιούνται ότι αγνοούν πώς άκρον άωτον του χυδαιότερου λαϊκισµού, είναι το να µιλάς γι' αυτόν χωρίς να γνωρίζεις περί τίνος πρόκειται... Ξέρεις, έξω γίνονται χειρότερα, παρατηρεί καλοπροαίρετος συνάδελφος µε τον όποιο συζητούσαµε την απαράδεκτη εκείνη συµπεριφορά των φασιστικών εφηµερίδων. Τί µε νοιάζει εµένα το έξω χειρότερο, του απαντάω. Το µέσα καλύτερο ζητάω. Κι' από τα έξω, το καλύτερο ψάχνω να το φέρω µέσα! Άδικα φυσικά ελπίζεις να πετύχεις σε τέτοιες προσπάθειες γιατί καιροφυλακτεί το κράτος θαλάσσια ανεµώνη πού θ' αρπάξει και θα αποµυζήσει όποιο καλό κι' άν κουβαλήσεις στον τόπο. Αυτό το θηρίο πού δεν αφήνει την πατρίδα να ορθοποδήσει. Ελληνικό κράτος! Μινώταυρος αχόρταγος. Αλήθεια είµαστε πολλοί πού τρεφόµαστε µε όνειρα στην Ελλάδα. Όνειρα πού βλέπουµε στον ύπνο, στον ξύπνιο, όνειρα, ελπίδες, προσδοκίες, είµαστε πολλοί µα σύντοµα θα λιγοστέψουµε. Ψωροκώσταινα την θέλουνε την πατρίδα µας, τέτοια µας λένε πώς είναι, φτώχεια την ανεβάζουν, λιγούρισα την κατεβάζουν! Είναι κι' αυτό µέσα στο πρόγραµµα. Σε κάποιο πρόγραµµα! Έγραφα στις 22 Ιούνη του 1983: «Όποιος αποφασίσει να συγκεντρώσει την από το 1974 και µετέπειτα αρθρογραφία όλων των ελληνικών εφηµερίδων την σχετική µε
οικονοµικά σκάνδαλα, καταχρήσεις, δόλιες πτωχεύσεις, σφετερισµούς, απάτες, καταχρηστικές συµβάσεις, καταχρηστικές δανειοδοτήσεις, υπεξαιρέσεις, καταπατήσεις, διαχειριστικές ατασθαλίες και όλες τις συναφείς παρανοµίες, θα εκδώσει το λεύκωµα των µεγαλυτέρων κλοπών της Ιστορίας στο βραχύτερο χρονικό διάστηµα! Η χθεσινή ειδησεογραφία της Αυριανής» αποκαλύπτει ότι «υπουργός» της επταετίας, ο Τζωρτζής Τζωρτζάκης, κατεπάτησε ολόκληρη περιοχή, την οικοπεδοποίησε και την πούλησε! Μιά δεύτερη είδηση της ίδιας εφηµερίδας πληροφορεί ότι η εταιρία εξόρυξης των πετρελαίων Β. Ελλάδος, η διαβόητη «Ώσεάνικ», κατακρατα το 70% των υδρογονανθράκων και το ελληνικό δηµόσιο µόλις το 30%! Ατασθαλίες στη διαχείρηση της τεράστιας περιουσίας του Πανεπιστηµίου έρχονται στο φως. ∆ώδεκα χιλιάδες υπάλληλοι υπηρετούν στο ελληνικό Μονοπώλιο για να πετάνε αλάτι, σπίρτα και τράπουλες! Τουλάχιστο το 20% των διακοσίων χιλιάδων δηµοσίων υπαλλήλων είναι άργόµισθοι και άλλοι τόσοι αργόσχολοι. Σε δεκάδες δισεκατοµµύρια υπολογίζεται το ετήσιο εισόδηµα των αρχαιοκαπήλων. Εκατό δισεκατοµµύρια διακινεί ετησίως το ελληνικό τραγούδι, ενώ το δηµόσιο εισπράττει πενταροδεκάρες. Σε εκατό δισεκατοµµύρια τουλάχιστον, ανέρχονται ετησίως τα ποσά της φοροδιαφυγής. Ένας ασύλληπτος παχτωλός κάθε χρόνο παίρνει τους δρόµους πού όδηγουν στα θησαυροφυλάκια των ξένων τραπεζών, το όργιο λαθραίας εξαγωγής συναλλάγµατος δεν περιγράφεται. Οι φάκελοι οικονοµικών σκανδάλων πού φυλάσσονται προς διατήρηση του «ήπίου» πολιτικού κλίµατος δεν µετριούνται. Όποιος δεν παραδέχεται ότι η Ελλάδα είναι η πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης είναι ηλίθιος! Άν η κυβέρνηση απαλλάξει τη χώρα από τους ληστές, µόνο τα κλοπιµαία θα εξασφαλίσουν την εντυπωσιακότερη οικονοµική ανάπτυξη της Ιστορίας. Μόνο τα κλοπιµαία επαρκούν να γίνει η χώρα επίγειος παράδεισος. Μόνο τα κλοπιµαία...» Το δηµόσιο εξωτερικό χρέος της Ελλάδος σήµερα, ∆εκέµβρη του 1989, ανέρχεται στο ποσόν των 20.000.000.000 (είκοσι δισεκατοµµυρίων) δολαρίων. Αυτό το ποσόν χρωστάει συνολικά η Ελλάδα σε ξένες κυβερνήσεις (χώρες) και ξένες Τράπεζες. Το ίδιο ποσόν, άν όχι µεγαλύτερο, βγάζουν κάθε τρία χρόνια λαθραία στο εξωτερικό Έλληνες και ξένοι. Αυτοί είναι φονιάδες της ∆ηµοκρατίας, φονιάδες της Ελλάδος, φονιάδες του Εθνους. Αυτοί όλοι θέλουν κρέµασµα στις κολώνες της ∆ΕΗ, να περνάνε τα θύµατα τους, οι Έλληνες εργαζόµενοι και φορολογούµενοι, να τους βλέπουν και να σκέπτονται πώς επιτέλους άν η θεία δίκη είναι πολυάσχολη, η ανθρώπινη δικαιοσύνη άνοιξε µια φορά τα µάτια της και δίκασε τους κλέφτες. Για την ώρα όµως αυτό το θέµα θα το παρακάµψω. Νοµίζω ότι πρέπει να ολοκληρώσω το κεφάλαιο της νοσηλείας του πρωθυπουργού, µια σελίδα ιδιαίτερα σοβαρή και
ενδιαφέρουσα της πολιτικής µας Ιστορίας. Αποµεσήµερο, Τρίτη 26 Σεπτέµβρη 1988, κάθοµαι στο τραπέζι να ξεγελάσω την πείνα µου, από το πρωί γράφω µε τσιγάρα και καφέδες. Γύρω στις τρεις το τηλέφωνο κουδουνίζει. Στο ακουστικό γνωστή φωνή ανθρώπου από το περιβάλλον του πρωθυπουργού. «Ο πρόεδρος θα ήθελε να σας δει κατά τις πέντε. Μπορείτε να 'ρθείτέ; Μπορώ... Αφήνω το φαγητό, λίγο πιο πέρα από το σπίτι πού κατοικώ σταθµός ταξί, παίρνω ένα και δρόµο για το Χέρφιλντ. Από 'κει πού µένω η διαδροµή είναι πάνω από µια ώρα. Καθώς διασχίζαµε το Λονδίνο η πείνα άρχισε να µ' ενοχλεί έντονα. Σε κάποιο σηµείο βλέπω µπροστά καµµιά εκατοστή µέτρα ένα µανάβικο. Ζητάω από τον ταξιτζή να σταµατήσει. Κατεβαίνω, αγοράζω ένα κιλό µπανάνες και στη διαδροµή για να καθησυχάσω το αγριεµένο στοµάχι µου ξεφλουδίζω τα φρούτα τα εξωτικά παριστάνοντας την Τσίτα του Ταρζάν. Τα φλούδια της µπανάνας πίσω στη σακκούλα γιατί στην Αγγλία δεν συνηθίζεται να τα πετάς από το παράθυρο του αυτοκινήτου! Η χαρτοσακκούλα µέσα στην τσάντα πού κρατάω πάντα κρεµασµένη από τον ώµο, µε τα χαρτιά και τα µολύβια µου. Στην ίδια µικρή αίθουσα πού τον συνήντησα την πρώτη φορά, µια βδοµάδα νωρίτερα, πέντε ακριβώς, εµφανίζεται ο Ανδρέας Παπανδρέου. Σε εµφανώς καλύτερη φυσική κατάσταση από την προηγούµενη φορά. Καθήσαµε στον ίδιο καναπέ. Πήρε πρώτος το λόγο. Εκείνος πήρε το λόγο, εγώ το µολύβι, το χέρι στην τσάντα να πιάσω χαρτί, χαρτί γιόκ! Πάνω στη βιασύνη µου δεν πρόσεξα φεύγοντας πώς είχα ξεχάσει το σηµειωµατάριο µου! Τραβάω την χαρτοσακκούλα µε τις µπανανόφλουδες µε τρόπο ν' αδειάσουν οι φλούδες µέσα στο σακκίδιο και να την χρησιµοποιήσω για να κρατήσω σηµειώσεις, αλλά νιώθω ότι είναι υπερβολικό να µιλάς τέτοιες στιγµές µε τον πρωθυπουργό και να ξεµένεις από χαρτί! Σηκώθηκα να βγώ από την µικρή αίθουσα να ζητήσω µια κόλα, ο Ανδρέας βλέπει την αµηχανία µου και για να µε διευκολύνει µου λέει: «δεν πειράζει, κράτησε τις σηµειώσεις πάνω στη χαρτοσακκούλα, µια µέρα θα πάρει ιστορική σηµασία αυτό το χαρτί»... Την κράτησα, την έχω µπροστά µου κι' αντιγράφω τα λόγια του: — Σε κάλεσα σήµερα και µε συγχωρείς άν σε ταλαιπώρησα. Σε κάλεσα γιατί ένιωσα την ανάγκη να σου µιλήσω σαν άνθρωπος, σαν φίλος, όχι σαν πρωθυπουργός. Θέλω να σου πώ ένα µεγάλο ευχαριστώ για όσα κάνεις αυτόν τον καιρό. Σε τέτοιες στιγµές µετράει κανείς τους φίλους του, βλέπει ποιοί στέκονται δίπλα του. Το σηµερινό σου άρθρο είδικά, ήτανε για µένα το καλύτερο φάρµακο. Μ' εσένα εδώ και την Αυριανή» στην πατρίδα, έχω ένα αίσθηµα ασφαλείας πού µε τονώνει. Θέλω να διαβιβάσεις στο Γιώργο και στο Μάκη τις ευχαριστίες µου. Στά άλλα παιδιά της εφηµερίδας δεν αναφέροµαι ονοµαστικά γιατί δεν τα γνωρίζω, την συµπαράσταση τους όµως δεν θα την ξεχάσω! Ο Γιώργος δεν ήρθε
να µε δει για να µην µ' ενοχλήσει όπως έµαθα, επειδή τώρα χρειάζοµαι απόλυτη ξεκούραση. Να του πεις ότι µετά την εγχείρηση τον περιµένω. Να 'ρθει να µε δει. ∆υό µέρες µετά θα βγω από την εντατική, θέλω να τον δώ. 'Εσύ σε παρακαλώ να συνεχίσεις µε τον ίδιο δυναµισµό την αντεπίθεση. Είσαι το µόνο αντίβαρο στην εκστρατεία µίσους. Τώρα δώσε µου τις εκτιµήσεις σου για το θέµα της σχέσης µου µε την ∆ήµητρα. Ξέρεις, είναι πολύ σωστός άνθρωπος. Θέλω όµως ν' ακούσω τις δικές σου απόψεις για τις αντιδράσεις του κόσµου, όπως έσύ τις µετράς». Απάντησα στον φίλο µε κάθε ειλικρίνεια. Εκείνη τη στιγµή πράγµατι, όπως το είχε πει κι' ο ίδιος λίγα λεπτά νωρίτερα, δεν συζητούσα µε τον πρωθυπουργό της Ελλάδος ούτε µε τον οραµατιστή πού πραγµατοποίησε ένα µεγάλο µέρος των οραµάτων του κι' άνοιξε καινούριους δρόµους λαϊκής απελευθέρωσης και κοινωνικής δικαιοσύνης. ∆εν µιλούσα µε τον ηγέτη πού για πρώτη φορά στην νεώτερη Ιστορία, προκάλεσε τον διεθνή σεβασµό για την Ελλάδα και το όνοµά της. Μιλούσα µ' έναν άνθρωπο µε τον όποιο µε συνέδεε φιλία εικοσιπέντε χρόνων και σε δυό µέρες θα περνούσε το κατώφλι του χειρουργείου να υποστεί µια δύσκολη επέµβαση χωρίς να ξέρει άν θα βγει ζωντανός. Νοµίζω ότι στη θέση µου, καθένας θα ένιωθε την ϊδια συγκίνηση. ∆εν βρίσκεσαι κάτω από τέτοιες συνθήκες, µ' έναν ηγέτη σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου, δυό φορές στη ζωή σου. Ξέρω ότι έξω, άγρια όρνια στο καραούλι τροχίζουν τα νύχια τους να τον σπαράξουν, τα µολύβια τους να του τα βυθίσουν στα σπλάχνα, ξέρω ότι στην Αθήνα δύο εκδότες εφηµερίδων έλεγαν ακριβώς την ίδια φράση όπου κι' άν βρίσκονταν: «τον Αντρέα θα τον δώ κρεµασµένο από τ' άντερα και µετά θα πεθάνω», ξέρω ότι στα µεγάλα κέντρα αποφάσεων κρέµεται από τα χείλη πολλών η ευχή... «να τελειώνει κι' αυτός, να δούµε τι θα κάνουµε εκεί κάτω στην Ελλάδα», ξέρω πόσοι εκεί κάτω στην Ελλάδα άλληλοσπρώχνονται να πάρουνε κεφάλι σε αρχηγίες, ηγεσίες και διαδοχές, ξέρω πώς αυτοί πού σπρώχνονται το κάνουν γιατί ακριβώς δεν έχουν κεφάλι, ξέρω πόσοι από το Κίνηµα, νουν έχοντες και φρόνηση, εύχονται να γειάνει και να επιστρέψει ζωντανός και δυνατός, ξέρω ότι ένας ολόκληρος λαός προσεύχεται να γίνει καλά, αυτός ο καλόκαρδος λαός, ο ανώνυµος Έλληνας, η ανώνυµη Ελληνίδα, πού δεν περιµένουν τίποτε συγκεκριµένο από τον Ανδρέα, πολλοί δεν έχουν, δεν θέλουν, τίποτε να του ζητήσουν µονάχα να τον δουν να επιστρέφει είναι ο πόθος τους, ξέρω ότι τα παιδιά του, ιδίως η µικρή Σοφία, ζουν στιγµές ανείπωτης αγωνίας, ξέρω ότι η ∆ήµητρα Λιάνη αγαπά τον Ανδρέα Παπανδρέου µ' εκείνη τη δυνατή φλόγα που κάνει τη νιότη να είναι πάντα έτοιµη να προσφέρει το είναι της στη σοφία, στη δύναµη της ωριµότητας, κυρίως όταν αυτή η ωριµότητα δεν ζεσταίνει µονάχα άλλα και ακτινοβολεί, µεθάει, σαγηνεύει, γίνεται οµορφιά και σφρίγος πού
ξεπερνούν τα βιολογικά όρια, ανατρέπουν τους νόµους της φύσης, χαρίζουν ευτυχία αληθινή, ξέρω τέλος ότι η πατρίδα χρειάζεται τον Ανδρέα Παπανδρέου, ότι θα πάρει δρόµους κακοτράχειλους ο τόπος, άν αυτός ο έµπειρος άνθρωπος χαθεί. Κοιτάζω τη σακκούλα από τις µπανάνες µε τις σηµειώσεις µου, Εχω αναλυτικά απαντήσει στα ερωτήµατα του, αίσθάνοµαι ότι δεν πρέπει να τον κουράσω περισσότερο και του λέω: «πρόεδρε νοµίζω ότι καλό θα ήταν να πάτε να ξεκουραστείτέ. Σηκώνεται µε αρκετή ευκολία για να µου πει ναί, να πάω µέσα, αλλά έσύ δεν θα φύγεις, είπαµε, θα µείνεις να φύγουµε µαζί για την πατρίδα. Σου εξήγησα, νιώθω καλύτερα όταν είσαι σύ εδώ. Βαδίζουµε προς την πόρτα. Απλώνει το χέρι του ν' ανοίξει, οπότε τον σταµατώ και του λέω: — Πρόεδρε γνωριζόµαστε τόσα χρόνια, ποτέ δεν σου ζήτησα την παραµικρή χάρη ούτε πριν γίνεις ούτε άφ' ότου έγινες πρωθυπουργός. Σήµερα νοµίζω δικαιούµαι κι' εγώ ένα ρουσφέτι και σε παρακαλώ µην µου το αρνηθείς. Καρφώνει τα µάτια του πάνω στα δικά µου και µε ρωτά: — Τί θέλεις, πές µου συµβαίνει τίποτα; — Το ρουσφέτι µου πρόεδρε, αυτό συµβαίνει και θα στο πώ χωρίς περιστροφές. Σε παρακαλώ θερµά, να βγεις από το χειρουργείο ζωντανός! Και µην µου πεις ότι δεν γίνεται, γιατί θα τα χαλάσουµε. Στο έγραψα άλλωστε προχθές πρωτοσέλιδο και σε πλαίσιο: Ανδρέα Παπανδρέου, ο ελληνικός λαός σου απαγορεύει να πεθάνεις, δεν έχεις δικαίωµα να τον προδώσεις»! Το διάβασες πρόεδρε; Είναι µεγάλο το ρουσφέτι πού ζητάω; Ένας κόµπος κατεβαίνει απότοµα στο καρύδι του, σφίγγει τη γροθιά του και µε ύφος παιδιού πεισµατωµένου, σαν το προκαλείς να παραβγεί στη δύναµη µαζί σου, µου λέει: — Σού υπόσχοµαι να βγω ζωντανός! Μήν ανησυχείς θα νικήσουµε και σ' αυτή τη µάχη. Στο υπόσχοµαι... Είναι Τρίτη, 26 Σεπτέµβρη 1988, απόγευµα ώρα έξι. Αυτές τις γραµµές κάποτε τα Ελληνόπουλα θα τις διαβάζουν στα βιβλία της ιστορίας. Σου υπόσχοµαι να βγω ζωντανός µην ανησυχείς... Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτά τα λόγια, και τα µάτια του καθώς µε κοιτούσαν γεµάτα καλωσύνη. Η όψη του άκτινοβουλούσε αυτοπεποίθηση, το βλέµµα του ατσάλι έσχιζε ότι άγγιζε και µια γαλήνη πού σκέπαζε τον εκρηκτικό δυναµισµό της ψυχής του, η γαλήνη εκείνων πού έχουν ξεπεράσει το φράγµα του θανάτου και κρατάνε πάθη και συναισθήµατα, αδυναµίες, πληγές, χτυπήµατα, κάτω από ένα εκπληκτικό αυτοέλεγχο! Τόση δύναµη, πού την βρίσκει αυτός ο άνθρωπος! Ξέρει τι τον περιµένει, ξέρει ότι θα του ανοίξουν το στήθος στα δυό σαν σκάφη, θα του πετσοκόψουν τα σπλάχνα, αγαπάει δυνατά µια γυναίκα, την αγαπάει πιότερο από τη ζωή
του, η ζωή του κρέµεται από τα δάχτυλα ενός γιατρού και της µοίρας τη βούληση και µολαταύτα, κάθε δεύτερη κουβέντα για την πατρίδα µιλάει, στο λαό έχει σταλµένο το νού του. Τόση δύναµη Ανδρέα Παπανδρέου κι' εµένα πού σε γνωρίζω χρόνια µου την έκρυβες! Μόνον εκείνες τις στιγµές την άφησες να φανεί γιατί δεν µπορούσες να κάνεις κι' αλλιώς, σε λίγες ώρες θα διάβαινες το ψυχρό κατώφλι, ένα φίλο ήθελες κοντά σου να µιλήσεις, µου χάρισες αυτή τη µεγάλη τιµή µα και την άντρειοσύνη σου, την άφησες να φανεί. Καιρό έκτιµούσα τις βαθειά ανθρώπινες ίδέες σου, τους αγώνες σου, εκείνη τη στιγµή όµως σε καµάρωσα, εκείνη τη στιγµή σκέφτηκα, τώρα το γράφω, ότι για να διατηρεί κανείς τόση αυτοκυριαρχία, πρέπει να είναι πρώτ' απ’ όλα ηγέτης του εαυτού του. ∆ιαφορετικά, δεν γίνεται ηγέτης κανενός άλλου! Κι' όπως βλέπεις, η µοίρα τόθελε, σ' αυτόν τον ίδιο τόπο µέρες γιορτινές να βρίσκοµαι, χαρτιά να γεµίζω αναµνήσεις. Το γιατί εδώ, είναι µια άλλη µεγάλη ίστορία πού θα την ζωντανέψω ελπίζω κάποτε... Άλλο ρουσφέτι πάντως αποκλείεται να σου ζητήσω, ένα ήταν, το χατήρι δεν µου το χάλασες, οπότε τα πιο πάνω γραψίµατα µην τα πάρεις για εγκώµια ούτ' εσύ ούτε κανένας άλλος. Μιά στάλα ιστορία γράφω, τους φονιάδες της ∆ηµοκρατίας περιγράφω κατά πώς µπορώ, αυτό είν' όλο. Να λοιπόν πού όταν έγραφα πριν δεκαπέντε µήνες ότι η εγχείρηση θα πέτυχα γιατί ο οργανισµός του Ανδρέα Παπανδρέου όπως εγώ τον είδα κι' από τις κουβέντες µου µε τους γιατρούς, κατάλαβα θ' αντέξει το χειρουργικό σοκ, δεν έκανα λάθος. Να λοιπόν πού ο Α. Παπανδρέου, όπως έγραφαν οι Χαφιέδες της πένας, δεν ήταν φυτό αλλά φύτεψε πολλούς στον πολιτικό εξευτελισµό! Να λοιπόν πού δεν του άλλαξαν συκώτι, δεν του έβαλαν πλαστικά νεφρά, δεν του άδειασαν το αίµα, δεν έπαθε µαλάκυνση εγκεφάλου όπως δεν έπαθαν ούτε οι λεχρίτες πού τα έγραφαν, αυτοί απλά επειδή δεν είχαν εγκέφαλο. Τσέπες µονάχα είχαν βαθειές και παχύ έντερο αχανές! Όµως για τα ζεµπίλια τα διαµάντια πού αγόραζε στο Λονδίνο η κ. ∆ήµητρα Λιάνη δεν θέλω ν' απαντήσω µε κοινή διάψευση. Έχω µπροστά µου χθεσινή εφηµερίδα, είµαστε κι' δλας Γενάρη 1990, µε φωτογραφίες της Κυρίας ∆ήµητρας Λιάνη-Παπανδρέου παρµένες σε κάποια εκδήλωση, όπου στα µαλλιά της φαίνεται ένα αρκετά εντυπωσιακό κόσµηµα από χρυσό η πλατίνα, φορτωµένο µε τεράστια διαµάντια! Στή λεζάντα της φωτογραφίας, ο σοβαρός δηµοσιογράφος της ευπρεπέστατης εφηµερίδας αναφέρει ότι το βαρύτιµο κόσµηµα είναι αξίας πολλών εκατοµµυρίων! Σύµφωνοι! Έγώ όµως πού δεν είµαι ούτε µεγάλος ούτε σοβαρός δηµοσιογράφος, έκανα µια µικρή έρευνα. Και ανακάλυψα ότι αυτό το περίλαµπρο και πανάκριβο κόσµηµα τοποθετήθηκε στην κόµη της συζύγου του πρωθυπουργού από τον κοµµωτή, είναι καθαρά διακοσµητικός και το κόστος του δραχµές πεντακόσιες, πού ίσως
προστίθενται, οι πεντακόσιες δραχµές, στο λογαριασµό για την κόµµωση! Αυτά ήσαν τα διαµάντια της φωτογραφίας, άλλο τόσο αληθινά τα διαµάντια πού αγόραζε αυτή η κοπέλα στο Λονδίνο, αυτή είναι η δηµοσιογραφία των κανθάρων, µε τέτοια πληροφόρηση τροφοδοτείται το αναγνωστικό τους «κοινό»! Όταν τα ποντίκια ανεβαίνουν στο τραπέζι η η γάτα έχει ψοφήσει η ο νοικοκύρης (λαός) κοιµάται η η νοικοκυρά (Ελλάς) πλαίνει έσώρρουχα τουριστών! Ποντίκια, αρουραίοι, σκαθάρια, σκουλήκια, κάµπιες, φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Αγόραζε βέβαια και πανάκριβα φορέµατα η κ. ∆ήµητρα Λιάνη, στους µεγαλύτερους οίκους µόδας του Λονδίνου! Και τ' αγόραζε πότε; Και πότε τα φορούσε; Από το πρωί µέχρι το βράδυ στο προσκέφαλο του Ανδρέα στεκόταν αυτή η κοπέλα. Πότε πήγαινε στο Λονδίνο κι' αγόραζε; Τ' αγόραζε για να τα φορέσει σε ποια ευκαιρία; Στούς διαδρόµους του Νοσοκοµείου; Τα µοντέλα των µεγάλων οίκων µόδας ώς γνωστόν Εχουν µικρή διάρκεια «ζωής», θα φορεθούν µια-δυό φορές και θα πάνε στην ιµατιοθήκη! Γι' αυτό είναι και µοντέλα, γι' αυτό είναι και της µόδας, γι' αυτό κι' η µόδα κάθε λίγες εβδοµάδες τελειώνει και γεννιέται η επόµενη, αλλιώς δεν είναι µόδα. Πού να τις µυριστούν όµως τα τσόκαρα από τους Τράχωνες κι' οι Σουρλουλούδες, πού παράτησαν τη ρούγα κι' Επιασαν την «δηµοσιογραφία», αυτές τις λεπτοµέρειες! Κι' άφού ήθελαν να πείσουν τους αναγνώστες τους πώς την αλήθεια γράφουν οι τραβεστί της δηµοσιογραφίας, γιατί δεν φωτογράφιζαν το θύµα τους όταν Εµπαινε η όταν Εβγαινε από ένα µεγάλο οίκο µόδας του Λονδίνου; Παλάµες... Πάολες... Λουλούδες... Γιολάν'τες... Λεωφόρος Συγγρού, γραφείο σύνταξης!.. Παραλίγο να ξεχάσω τον µάγο! Βρήκανε κι' Ενα µάγο πού κοιµότανε στο διπλανό δωµάτιο από εκείνο του πρωθυπουργού µέσα στο Νοσοκοµείο κι' Εκανε µάγια! Μπήκαµε κατ' ευθείαν στην δηµοσιογραφία των Καλλικατζαρέων! Γράφτηκε κι' αυτό σε αθηναϊκές εφηµερίδες. Το σηµειώνω για να δείξω την δηµοσιογραφική ποιότητα, το επίπεδο και τελικά για εκατοστή φορά, το ήθος µερικών ανταποκριτών! ∆εν έκρινα ποτέ πόσο σωστοί ήσαν οι γονείς µου, µε απασχολούσε πάντοτε η σκέψη πόσο σωστά θα µεγάλωνα τα παιδιά µου. Αναρωτιέµαι τι είδους γονείς µεγάλωσαν, άνέθρεψαν τους «ανθρώπους» πού έγραφαν όλα αυτά τα ανοσιουργήµατα κι' εκείνους πού τα δηµοσίευσαν. Αναρωτιέµαι... Στίς εφτά το βράδυ, εκείνη την αξέχαστη µέρα, γύρισα στο σπίτι πού έµενα, εξουθενωµένος. Αποµένουν δύο εικοσιτετράωρα ώς την κρίσιµη µέρα της επέµβασης. Από την έκβαση της θα εξαρτηθεί η διαµόρφωση των πολιτικών εξελίξεων. Τιτλοφορώ άρθρο µου: «στα χέρια του Γιακούµπ το µέλλον της Ελλάδος».
Τετάρτη 27.9.1988 φθάνω στο Χέρφιλντ, σκεπτόµενος πώς θα πληροφορηθώ πρώτος τα αποτελέσµατα, την κατάσταση, την επιτυχία, όταν ο Ανδρέας θα βγει από το χειρουργείο. Καλώ µερικούς συναδέλφους στο εστιατόριο του Νοσοκοµείου, σε κοντινό τραπέζι γευµατίζουν δυό νοσοκόµες. Χαριεντίζοµαι µαζί τους κι' όταν τελείωσαν το φαγητό τους, τις πλησιάζω και τους εξηγώ το πρόβληµα µου. Η µία εργαζόταν στο καρδιολογικό και µου υπόσχεται πώς άν είναι βάρδια την Παρασκευή το πρωί θα προσπαθήσει να µε εξυπηρετήσει. Άν όχι, θα φροντίσει να µάθει ποια συνάδελφος της θα είναι, θα της διαβιβάσει την παράκληση κι' άν σταθώ τυχερός έχει καλώς, άν όχι, θα µάθω τα νέα µαζί µε τους υπόλοιπους. Μπορείτε, µε ρωτάει, να είσθε αύριο στις δώδεκα το µεσηµέρι δίπλα στην καφετέρια, να πιούµε ένα καφέ και να σας ενηµερώσω; Πέµπτη µεσηµέρι 28.9.1988. Περιµένω στην καφετέρια. ∆ώδεκα ακριβώς, καταφθάνει η νεαρή νοσοκόµα για να µου αναγγείλει ότι δεν θα είναι βάρδια την Παρασκευή στο Χειρουργείο θα ξέρει όµως σίγουρα την συνάδελφο της την εποµένη το πρωΐ, δηλαδή λίγες ώρες πριν την είσοδο του άσθενούς στο χειρουργείο. Νέο ραντεβού για τις δέκα το πρωΓ της Παρασκευής. Η νοσοκόµα ξανάρχεται για να µου πει να βρίσκοµαι από τις τρεις και µετά στο χώλ της είσόδου, να της δώσω το όνοµά µου και ότι κάποια συνάδελφος της θα έρθει να µε αναζητήσει όταν η επέµβαση τελειώσει, να µε ενηµερώσει. Ευχαρίστησα την νεαρή νοσοκόµα και προχώρησα προς την πτέρυγα πού βρισκόταν ο πρωθυπουργός. Είναι Παρασκευή 29.9.1988, µέρα της ονοµαστικής µου γιορτής. Μπροστά στην είσοδο της κλινικής η κίνηση πυκνότερη, ένας ολόκληρος κόσµος πηγαινοέρχεται, γιατροί, φίλοι, τα παιδιά του προέδρου, Έλληνες και ξένοι δηµοσιογράφοι, αστυνοµικοί µε πολιτική περιβολή, πολλά αυτοκίνητα, φωτογράφοι, τηλεοπτικά συνεργεία, σχετικός εκνευρισµός επικρατεί, αγωνία ευνόητη. Ο Γιώργος Μαυρώτας, ο σκηνοθέτης της ΕΡΤ 2 και φίλος των παιδιών του πρωθυπουργού, βγάζει από την τσέπη του ένα µικρό σταυρουδάκι, το προτείνει στον σωµατοφύλακα Τάκη Καράτση παρακαλώντας τον να το δώσει στον πρόεδρο· είναι φυλαχτό οικογενειακό! Αγωνία και συγκίνηση κορυφώνονται. Μιά «Μπέντλεϋ», ένα από τα ακριβότερα και σοβαρότερα αυτοκίνητα της Αγγλίας, πού βρίσκεται συνεχώς µπροστά στην είσοδο της κλινικής, φεύγει µε ασυνήθιστη ταχύτητα. Κάποιον πηγαίνει να φέρει, σκέπτοµαι. Ισως τον καθηγητή Γιακούµπ. Υποθέτω πώς το αυτοκίνητο έχει βάλει στην υπηρεσία του πρωθυπουργού της Ελλάδος η αγγλική κυβέρνηση, από λόγους κάποιας καθιερωµένης διπλωµατικής αβροφροσύνης. Ρωτάω ένα συνάδελφο, ο όποιος καταγράφει και τις πιο ασήµαντες λεπτοµέρειες, τίνος είναι η «Μπέντλεϋ». Την έχει στείλει το Γραφείο Λονδίνου της εταιρίας Βαρδινογιάννη, µου απαντά! Ξαφνιασµένος στο άκουσµα της απάντησης, παρατηρώ στο συνάδελφο: —Η εταιρία Βαρδινογιάννη
διέθεσε αυτοκίνητο µε οδηγό µάλιστα, στον Ανδρέα; Πώς το εξηγείς; — ∆εν είναι ακριβώς έτσι. Ένας φίλος του πρωθυπουργού, πού είναι ταυτόχρονα και φίλος ενός των αδελφών Βαρδινογιάννη, φεύγοντας από την Αθήνα για το Λονδίνο, νάρθει να µείνει κοντά στον Ανδρέα στη διάρκεια της νοσηλείας του, ζήτησε ένα αυτοκίνητο να µετακινείται. Κι' ο Βαρδινογιάννης του έστειλε την «Μπέντλεϋ». Άθελα ο νους µου ταξίδεψε στα παλιά! Ακόµα δεν βρέθηκε δύναµη να συγκρατεί τις αναµνήσεις, σαν αποφασίσουν να σε πάρουν στα φτερά τους για σεριάνι στις πιο απόκρηµνες γωνιές της σκέψης. Κατοχή, Πειραιάς, ξυπόλητος µπόµπιρας, νηστικός, πρησµένος από την αβιταµίνωση, κατεβαίνω από την Πλάκα µε το πόδι στο λιµάνι για καµµιά λεµονόκουπα. Έκανα το δροµολόγιο δυό-τρείς φορές την εβδοµάδα. Στο λιµάνι παχύτερες οι ελπίδες νάβρεις κάτι πού να καταπίνεται. Στην προηγούµενη «κάθοδο», στο χείλι ενός υπονόµου φάτσα στην Άγια Σοφία, έπεσα πάνω σ' ένα χαρούπι! Πιό ευτυχισµένο παιδί στον κόσµο δεν υπήρχε εκείνη την ώρα! Και µετά µου λένε µερικοί πώς η ευτυχία είναι το σπανιότερο πράγµα στη γη. Σίγουρα δεν έχουν δοκιµάσει, οι δυστυχείς, την ευδαιµονία πού χαρίζει ένα χαρούπι! Εκείνο το πρωί γυρνούσα άπρακτος, λιγούρης µέχρι ξεντέριασµα. Στην ανηφόρα, κάπου εκεί προς µια κάθετη της Φίλωνος, δέκα µέτρα µπροστά µου, ένας άλλος µπόµπιρας έσουρνε καροτσάκι µε χαρτόνια, ξύλα κι' άλλα συµπράγκαλα ακαθόριστα. Τραβούσε αλλά δεν πήγαινε! Η ανηφόρα δεν έβγαινε! Ζυγώνω, τράβα του λέω και σπρώχνω. Φτάσαµε στην κορφή. Προχωρώ το δρόµο δίχως να στρέψω. Ισως γιατί δεν είχα δύναµη, ίσως γιατί δεν ήθελα ν' ακούσω «ευχαριστώ»! Φίλε, φίλε, κάτσε, πού πάς µου φωνάζει. Γυρίζω, βλέπω ένα όρθιο κοντάρι, τρία-τέσσερα χρόνια µεγαλύτερο, ένα παλλικάρι σκελετωµένο µε πυκνά σγουρά µαλλιά, έξυπνα µάτια, να µου χαµογελάα, να τραβάει από την τσέπη του κάτι σαν πίττα, σαν άγαρµπο ζυµάρι, να το κόβει στα δυό. Πάρε το µισό, µου λέει και µ' απλώνει το χέρι. Άρπαξα το «θησαυρό» και τον κατάπια σαν γλάρος τη σαρδέλλα! — Πώς σε λένε; — Κυριάκο. — Σ' ευχαριστώ Κυριάκο, είσαι φίλος... Ιούλης του 1951, στοά Όρφέως, από την µεριά της Πανεπιστηµίου, στη γωνιά το πασίγνωστο κατάστηµα ηλεκτρικών είδών του Καίνιχ. Είσοδος του καταστήµατος µέσα στη στοά. Μπροστά στην είσοδο, ένας λούστρος. Στιλβωτής, άν προτιµάτε. Στιλβώνω τα παπούτσια µου. Την προηγούµενη µέρα έχω απολυθεί από το Μακρονήσι όπου εσπούδασα για µια διετία, ψυχοσωµατική ανατοµία βασανισµών έπί του σαρκίου µου
και άλλων τινών «µιασµάτων»! Καθηγητές µου, επαγγελµατίες φονιάδες της ∆ηµοκρατίας. Το Πανεπιστήµιο τελούσε υπό την υψηλή εποπτεία της εθνικοφροσύνης και λειτουργούσε µε την χορηγία εθνικών ευεργετών Παύλου και Φρειδερίκης! Στον πρυτανικό θώκο εναλλάσσονται οι επίγονοι των σφαγέων του Ελληνισµού το 1922, αυτοί πού γέννησαν µε τη σειρά τους τους δοσίλογους, τους παπαγικούς «συναγερµίτες», τους καραµανλικούς «Έκοφίτες», τους ίωαννιδικούς έσατζήδες, τους µητσοτακικούς «όννεδίτες»! Αλλάζω ποδάρι στο κασελάκι του στιλβωτή κι' ο στιλβωτής χαρτονάκια στους αστραγάλους µου. Εκείνη την στιγµή της αλλαγής, ένας νέος λεβεντόκορµος, καλοντυµένος, στέκεται δυό µέτρα πιο πέρα, στην είσοδο του καταστήµατος Καίνιχ, µπροστά στον ίδιοκτήτη, τον Νάντο Καίνιχ, πρώην αξιωµατικό του πολεµικού ναυτικού και φίλο του πατέρα µου. Ο Νάντος Καίνιχ έχει στο βιογραφικό του ένα περιστατικό άξιο αναφοράς. Σπουδάζει ήλεκτρολόγος-µηχανολόγος στο Πολυτεχνείο της ∆ρέσδης. Είναι βαυαρικής καταγωγής Έλληνας. Ο πόλεµος τον µπλόκαρε στη Γερµανία, δεν µπορούσε να επιστρέψει στην πατρίδα. Μιά µέρα τον καλούν στην διεύθυνση της Γκεστάπο, όπου κάποιος αξιωµατικός του λέει ότι πρέπει να καταταγεί στον γερµανικό στρατό, να πολεµήσει υπέρ του Τρίτου Ράϊχ γιατί τον θεωρούν Γερµανό. Κι' ο νεαρός Καίνιχ απαντά περήφανα: «εγώ κύριε γεννήθηκα στην 'Ελλάδα, είµαι Έλληνας, µόνον υπέρ της πατρίδας µου θα πολεµήσω, άν ποτέ µπορέσω»! Ο επισκέπτης συνεχίζει την κουβέντα µε τον Νάντο, άλληλοπειράζονται, ούτε ακούω τι ακριβώς λένε, λιµπίζοµαι το όµορφο ντύσιµο και των δύο, εγώ φοράω ακόµα ένα λειωµένο φανταρίστικο παντελόνι, οπότε ο συνοµιλητής του Νάντου, ρίχνει τυχαία το βλέµµα του πάνω µου. ∆είχνει αιφνιδιασµένος. Παρατάει την κουβέντα κι' έρχεται κοντά µου: — Με συγχωρείς, δεν είµαι αδιάκριτος, είµαι περίεργος, κάτι θυµήθηκα, άν έχεις την καλωσύνη µου λες τ' όνοµά σου; Παραξενεύτηκα κάπως, σκέφτηκα ότι συχνά συµβαίνει να συγχέουµε ένα πρόσωπο µε κάποιο άλλο, ο άγνωστος ηταν ευγενέστατος, µου ζήτησε όνοµα όχι επίθετο, εκείνη την εποχή, όταν κάποιος σου ζητούσε όνοµα και επίθετο έξι φορές στις δέκα ήταν ασφαλίτης, κοίταξα προς τη µεριά του Καίνιχ, δεν τον είδα στην πόρτα, είχε πάει στο εσωτερικό του καταστήµατος, ο άγνωστος δεν απέπνεε καθόλου µα καθόλου οσµή µπάτσου, του απαντώ: — Κυριάκο. Απλώνει το χέρι, τ' ακουµπάει στον ώµο µου, σπιθίζουν τα µάτια του, οι σπίθες σβήνουν και χάνονται στις βουρκωµένες κώχες, η φωνή του µόλις αχνιάζει:
—Όταν σε είδα το φαντάστηκα! Εύκολα δεν γελιέµαι, Εχω δυνατό θυµητικό. Είσαι ο πρώτος πού µου έδειξε πώς πέρα από τα κόκκαλα και πάνω από τις σάρκες φτερουγίζει αυτό τ' άπιαστο, τ' άγγιχτο, τ' ανεµοφύσηµα καθώς το λέµε 'µεις, ψυχή το λέν' όλοι οι άλλοι... Με σύντρεξες, µε βοήθησες από µοναχός, δεν σ' έβλεπα να στο ζητήσω, έσπρωξες το καροτσάκι µου, φτάσαµε πάνω κι' έσύ µήτε γύρισες να κοιτάξεις, προχώρησες σά να µην έκανες τίποτε, σαν να µην µε είδες, σαν να µην υπήρχε η ανηφόρα! Τράβηξες το δρόµο σου κι' όταν µοναχά σε φώναξα, στάθηκες να µοιραστούµε τη χορτόπιττα! — Χορτόπιττα ήτανε; — Το θυµάσαι; Μ'αναγνώρισες; —Όχι, δεν σε θυµήθηκα, δεν σ' αναγνώρισα, τη γεύση έχω ακόµα της πίττας στη γλώσσα. Και τα βαθουλωµένα σου µάτια, στα στεγνά µάγουλα. — Κυριάκος! Χαίροµαι φίλε πού σε ξαναβλέπω. ∆εν φαντάζεσαι πόσες φορές σε σκέφτηκα από τότες. Θέλεις να φάµε παρέα; — Ευχαριστώ µα δεν προλαβαίνω, έχω τρεχαλητά, ετοιµάζοµαι για έξω. Τραβάει το πορτοφόλι του, βγάζει µια κάρτα και µου την δίνει λέγοντας: — Κράτησε την, για ότι χρειαστείς, όπου κι' άν βρίσκεσαι, στείλε µου µήνυµα, θα βρεθώ κοντά σου. Όπως εσύ στον Πειραιά, τότε... Έβαλα την κάρτα του αγνώστου στην τσέπη, πιο κάτω διάβασα τ' όνοµα, αργότερα την έχασα, κάποια µέρα έφυγα στα ξένα. Ούτε τον ξαναείδα, ξέχασα και τ' όνοµα. Κράτησα µονάχα στα µπαούλα της µνήµης την ανθρωπιά πού ακτινοβολούσε, την καλωσύνη των µατιών του, ένα παιδικό χαµόγελο και τον αρµονικά ταξινοµηµένο λόγο του. Παρίσι, 1960 πρέπει να ήτανε, χτυπάει το τηλέφωνο του γραφείου. Με ζητάνε από το γνωστό παρισινό ξενοδοχείο «Μερίς» της όδού Ριβολί. — Εµπρός... — Τον κ. ∆ιακογιαννη παρακαλώ. -Ο ίδιος. —Ένα λεπτό να σας δώσω τον πρόεδρο. — Ποιόν πρόεδρο; — Κυριάκο έσύ; — Καλωσορίσατε πρόεδρε. Πότε ήρθατε; — Είµαι δυό µέρες εδώ, φεύγω µεθαύριο, θάθελα να σε δώ πριν φύγω. Έρχεσαι αύριο το πρωί να πάρουµ' ένα καφέ; Να πούµε κατά τις δέκα...
— Σύµφωνοι, στις δέκα θα είµ' εκεί πρόεδρε. ∆υό-τρεις φορές απ’ όσες είχε έρθει στο Παρίσι, κυρίως για να τον εξετάσει ο καρδιολόγος πού τον παρακολουθούσε, ο Σοφοκλής Βενιζέλος µου τηλεφώνησε και συναντηθήκαµε. Την εποµένη πίνουµε καφέ στο σαλόνι του ξενοδοχείου. Έχω µια πολύ ιδιότροπη µνήµη. Θυµάµαι σαν τον πλησίασα, ακούµπησε σ' ένα τραπεζάκι την εφηµερίδα πού διάβαζε για να µε χαιρετίσει, ήταν η «Φιγκαρό» και πρόσεξα ότι ήταν ανοιγµένη στη σχετική σελίδα πού κάθε µέρα δηµοσίευε παρτίδες και «κόλπα» του Μπριτζ! Θα κουβεντιάζαµε περίπου µισή ώρα όταν καταφθάνει ένας ψηλός εύσωµος κύριος. Σάν τον είδα, έµεινα! Εκείνος παρ' όλο το ξάφνιασµα, χαµογέλασε ευδιάθετα και µούσφιξε το χέρι. Ήταν ο άνθρωπος πού µου έδωσε χρόνια πριν, στη στοά του Ορφέα µπροστά, την κάρτα του. Το παιδί της κατοχής... Γνωρίζεσαι µε τον κύριο Βαρδινογιάννη Κυριάκο; Παύλο γνωρίζεις τον Κυριάκο; Ξέρεις είµαστε φίλοι µε τον πατέρα του, λέει ο Σοφοκλής... Φυσικό ήταν να φάµε µαζί το µεσηµέρι, να σµίξουµε την εποµένη, να τους συνοδεύσω τη µεθεποµένη στο αεροδρόµιο. Από κείνη την ήµερα ξεκίνησε µια όµορφη φιλία µε τον Παύλο Βαρδινογιάννη, πού κράτησε µέχρι την τελευταία φορά πού συναντηθήκαµε, όταν µου τηλεφώνησε σπίτι στο Φάληρο, λίγες ήµερες προτού χαθεί τόσο πρόωρα και άδικα, να του πάω τα παιδιά µου σπίτι, στη Γλυφάδα, να παίξουνε στον κήπο µε τα ζωάκια πού διατηρούσε. Είχε αδυναµία µεγάλη στ' άνήψια του, αγαπούσε και τα δικά µου παιδιά, τους έδειχνε πολλή τρυφερότητα, ποιόν δεν αγαπούσε αυτός ο άνεξίκακος, ο αφάνταστα µεγαλόκαρδος άνθρωπος. Το ψυχικό κάλλος του Παύλου Βαρδινογιάννη, δεν είχε όµοιο. Τίµιος, συνεπής, λεβέντης από τους λίγους, έµεινε πιστός στο νερό της ∆ηµοκρατίας µέχρι την τελευταία στιγµή, παραπέµφθηκε µε βούλευµα µαζί µε τον Ανδρέα Παπανδρέου για την υπόθεση Άσπίδα, µα δεν κιότεψε στιγµή. Ατόφιος του Ψηλορείτη γιος ο Παύλος Βαρδινογιάννης, άν ζούσε, πολλοί φονιάδες της ∆ηµοκρατίας θάχαν κουρνιάσει στα καβούκια τους. Μυαλό καθαρό και κοφτερό, ποτισµένη στα δηµοκρατικά ιδανικά η σκέψη του ποτέ δεν στραβοπατούσε. Άν ζούσε ο Παύλος... Η «Μπέντλεϋ» φρενάρει µπροστά στην κλινική, δυό άγνωστοι κουστουµαρισµένοι κατεβαίνουν φουριόζικα, δρασκελίζουν την φρουρούµενη είσοδο, το βλέµµα µου λοξεύει προς το σταµατηµένο αυτοκίνητο, η χαµογελαστή µορφή του Παύλου άχνοσβήνει και χάνεται ανάµεσα στα δέντρα του πάρκου... Ηρθε φαίνεται να δει πώς ο φίλος του ο Ανδρέας πορεύεται κι' αφού ησύχασε γυρίζει πίσω στην υψηλότερη κορφή της Κρήτης... Ο ταξιδιάρης νους οργώνει εκείνα τ' αλησµόνητα χρόνια, τα µάτια υγραίνουν, τα βήµατα µου κουρασµένα µε τραβάνε προς την πτέρυγα του χειρουργείου. Τί ήθελα και ρωτούσα τίνος είναι τ' αυτοκίνητο; Τί ήθελα τώρα να τη θυµηθώ εκείνη τη σκηνή στο Χέρφιλντ,
εδώ µέσα στην έρηµη κάµαρη µε τη βροχή να ραπίζει τα τζάµια, τη µοναξιά να µου τρυπάει της ψυχής το µεδούλι και το έκτο πακέτο τσιγάρα σε µια νύχτα; Ωρα έντεκα και εικοσιπέντε, πρωί Παρασκευής 29.9.88, από τα µικρά παραθύρια της αίθουσας Τύπου, βλέπω τον πρωθυπουργό της Ελλάδος Ανδρέα Παπανδρέου πάνω σε φορείο ξαπλωµένο, να µεταφέρεται στο Χειρουργείο. ∆ίπλα του βαδίζουν η σηµερινή σύζυγος του ∆ήµητρα Παπανδρέου-Λιάνη, η κόρη του Σοφία, ο Μιχάλης Ζιάγκας, θαρρώ κι' η Αγγέλα Κοκόλα. Αυτούς θυµάµαι άν δεν µε ξεγελά η συντρόφισσα µνήµη. Φαγητό το µεσηµέρι, φαγητό άς το πούµε στο ταβερνείο, κι' αυτό έτσι άς το βαφτίσουµε, της συµπαθητικής Ελληνίδας µε τον ΆγγλοΠόντιο σύζυγο. Τρεις ακριβώς, κάθοµαι στο χώλ της είσόδου όπως µε είχε συµβουλέψει η Άγγλιδούλα νοσοκόµα, περιµένοντας τη συνάδελφο της να µου φέρει τα µαντάτα! Καπνίζω σαν βαπορίσια τσιµινιέρα και ξεφυσάω σά γύφτικο φυσερό γανωτζίδικο! Τρεις και τέταρτο τίποτα! Τέσσερις παρά τέταρτο τίποτα, τέσσερις και τέταρτο µηδέν παρουσία νοσοκόµας. Ο πρωθυπουργός βρίσκεται ακριβώς τέσσερις ώρες και σαρανταπέντε λεπτά στο Χειρουργείο. Στά µηνίγγια µου βαράνε µατρακάδες, το στόµα τσαρούχι, η γλώσσα βάρδουλλο, τα µάτια κόκκινες χάντρες, η αγωνία µε τον εκνευρισµό παίζουνε κουτουλιές. Νάτην! Αύτη είναι σίγουρα! Μιά µεσόκοπη νοσοκόµα κρατάει ένα χαρτάκι, περιεργάζεται τους επισκέπτες, προσεχει το µούσι µου, σαλτάρω µπρος της, προσπαθεί να προφέρει τ' δνοµά µου το γραµµένο στο χαρτί. — Είσθε ο µίστερ Ντια... — Ναί ο µίστερ όπως θέλετε µαντάµ, τι δχετε να µου πείτε; —Όλα είναι τέλεια, η επέµβαση πέτυχε, τώρα βρίσκεται στη διπλανή αίθουσα του χειρουργείου, εκεί θα µείνει τουλάχιστον δυό µε τρεις ώρες και µετά στο δωµάτιο του! Κοιτάζω το ρολόι µου και το ρολόι του τοίχου. Και τα δυό δείχνουν τέσσερις και εικοσιπέντε ακριβώς. Βγαίνω από την κεντρική είσοδο και προχωρώ προς την πτέρυγα πού βρίσκεται το δωµάτιο του Ανδρέα. Με βλέπουν κάποιοι «συνάδελφοι», µε ακολουθούν, µυρίζονται ότι κάτι συµβαίνει. Είχε πέσει τότε στο συνάξι του Χέρφιλντ, µεταξύ σοβαρού και αστείου, το σύνθηµα «άν θέλετε σωστή ενηµέρωση µην ρωτάτε τον Χυτήρη, ρωτάτε τον Κυριάκο». Στην είσοδο της πτέρυγας οι υπόλοιποι δεν περνούν µέσα. Πηγαίνω κατ' ευθείαν στο χώρο πού είχε διατεθεί για τις τηλεπικοινωνίες και χρησίµευε επίσης σαν γραφείο των συνεργατών του Ανδρέα. Φάτσα αριστερά, µπροστά σ' ένα µικρό γραφείο κάθεται πελιδνή, η κόρη του Σοφία Κατσανέβα. ∆εξιά σε µια εσοχή κάθεται ο γιος του Γιώργος Παπανδρέου. Απευθύνοµαι στη Σοφία:
Παιδιά ο πατέρας σας είναι καλά! Η επέµβαση τέλειωσε και ήταν επιτυχής. Βγήκε από το χειρουργείο, όλα πήγαν κατ' εύχήν, δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο! Να πέρασαν πέντε, να πέρασαν δέκα, να πέρασαν τρία δευτερόλεπτα, σήµερα δεν ξέρω τι να πώ, πάντως κι' οι δυό τους έµειναν άφωνοι, ασάλευτοι, η Σοφία µε κοιτούσε σαν χαµένη, ανίκανη ν' αρθρώσει λέξη. Πρώτος ο Γιώργος χαµογέλασε αµήχανα. Τους άφησα κι' έφυγα. Έξω χαµός Κυρίου! Όλοι κατάλαβαν, ότι κάτι ξέρω και περίµεναν να βγώ ν' ακούσουν τι θα τους πώ. Ανεπίσηµα φυσικά, µιας και ιδιότητα ευτυχώς καµµιά δεν είχα, εξήγησα σ' όσους βρισκόντουσαν γύρω, τα καθέκαστα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου βρίσκεται αυτή τη στιγµή εκτός χειρουργείου, η διαδικασία της επέµβασης τελείωσε, πέτυχε, είναι τέσσερις και µισή, στις επτά περίπου θ' αφυπνισθεί και στη συνέχεια θα µεταφερθεί στο δωµάτιο του. Μερικοί άσπρισαν σαν κιµωλίες από το κακό τους! Φονιάδες της ανθρωπιάς! Κοπρόσκυλα... Ένας άλλος, κατακίτρινος από της χολής του το ξεχείλισµα, µε ρωτάει άν είµαι βέβαιος για όσα λέω! Τού απάντησα ότι µόνον για το άν ο ίδιος είναι άντρας δεν ήµουνα βέβαιος! Έφυγε σέρνοντας της ψυχής του τη λέπρα σαν γκαστρωµένη οχιά! Αυτό το ερπετό το πλήρωνε η Χούντα, το πλήρωνε η Νέα ∆ηµοκρατία, το πλήρωνε το ΠΑΣΟΚ, θα το πληρώνει και πάλι το Κίνηµα, να γεµίζει την Ελλάδα ξερατά µε τις ανταποκρίσεις του. Είναι ο ίδιος πού κάλεσε σε συγκέντρωση τους δηµοσιογράφους µετά το επεισόδιο του Ζιάγκα µε τον Τράγκα, για να οργανωθούν και από κοινού ν' αντιδράσουν κατά της κυβέρνησης και του άρρωστου πρωθυπουργού, είναι ο ίδιος πού µε την επιστροφή του Ανδρέα κατέβηκε στην Αθήνα να του πλέξει το εγκώµιο για να διατηρήσει ο λεχρός τη θεσούλα του, µισό εκατοµµύριο το µήνα, τα πιο ακριβοπληρωµένα ξερατά του κόσµου, είναι αυτός πού είπε όταν ο Ζιάγκας χαστούκισε τον Τράγκα «από αύριο θα 'ρχόµαστε εδώ µε κουµπούρια», είναι ένα από τα χαρακτηριστικά δείγµατα του φυλετικού εκφυλισµού πού µας διαλύει καλπάζοντας... Βέβαια ο κ. Γεσµενιδάκης, σύµφωνα µε τις χουντικές εντολές και τις Νεο-δηµοκρατικές προδιαγραφές εδήλωσε και εχρίσθη µεταχουντικά «δηµοκράτης», εντάχθηκε στο χώρο υποτίθεται και πλουσιοτσεπώνει του άµοιρου φορολογούµενου Ρωµιού τον ιδρώτα. Πρόβλεψη για την υπαγωγή του στη χορεία των ανθρώπων δεν υπάρχει! Είναι πολλοί οι εκ των «έσω» φονιάδες της ∆ηµοκρατίας... Εκνευρισµένος, πηγαίνω στη καφετέρια του Νοσοκοµείου να ξεδιψάσω. Τα συνεργεία τηλεόρασης καταφθάνουν στην αίθουσα Τύπου. Ο Χυτήρης αργότερα, γύρω στις επτά, θα διαβάσει στους δηµοσιογράφους το ίατρικό δελτίο, πιθανόν και ανακοίνωση του καθηγητή Γιακούµπ. Για την ιστορία θα προσθέσω ότι ο καθηγητής όταν τελείωσε την επέµβαση στην καρδιά του Ανδρέα Παπανδρέου συνέχισε
µε τους επόµενους ασθενείς πού είχε εκείνη την ήµερα στον κατάλογο! Σε δύο έξ αυτών, αντικατέστησε πνεύµονες και καρδιά και σε άλλους οκτώ, «διόρθωσέ τις καρδιές, χειρουργώντας µέχρι τις πρωινές ώρες της εποµένης ηµέρας! Όταν πληροφορήθηκα το γεγονός, σκέφθηκα ότι δεν πρόκειται για χειρουργό, χρυσό νυστέρι, µάγο και λοιπά επίθετα πού του χαρίζουν, αλλά για διευθυντή συνεργείου ανθρωπίνων αυτοκινήτων... Σε δυό ώρες η αίθουσα Τύπου είναι ασφυκτικά γεµάτη. Τηλεοράσεις τηλέφωνα, τέλεξ, όλα βγάζουν φωτιές. Ένας Άγγλος αρµόδιος διαβάζει στους δηµοσιογράφους την ανακοίνωση — ιατρικό δελτίο της καρδιοχειρουργικής κλινικής της οποίας διευθυντής είναι και φυσικά την υπογράφει, ο καθηγητής Γιακούµπ. Κείµενο λιτό και σαφές. Η επέµβαση είχε Ικανοποιητική έκβαση, ο ασθενής είναι καλά! Τα «κοµπιούτερς» σε κάποια «γραφεία»... ∆ίνω ένα µικρό κείµενο στον Θέµη Μπερεδήµα, µόνιµο ανταποκριτή της Αυριανής» στο Λονδίνο να το συµπεριλάβει στην ανταπόκριση του. Ο Θέµης ξέρει καλά τη δουλειά του, ο λαός θα ενηµερωθεί σωστά από ένα δηµοσιογράφο επιπέδου, η αλήθεια θα γραφεί οπωσδήποτε και όποια είναι σε µια τουλάχιστον εφηµερίδα. Εξαντληµένος µπαίνω στο ταξί πού θα µε πάει σπίτι. Από 'κει. όταν φθάσω, ίσως µεταδώσω τηλεφωνικά κάποιες πρόσθετες λεπτοµέρειες. Είναι µια µέρα υψίστης σπουδαιότητος για τις πολιτικές εξελίξεις και το µέλλον της χώρας. Κατά τη διαδροµή σκέπτοµαι! Ακόµη και στους γραφιάδες, παρατηρείται αυτή η παραδοξότητα! Καταγράφω και προσπαθώ να ταξινοµήσω τις σκέψεις µου µε πρόθεση, κάποτε να τις ακουµπήσω όσο γίνεται προσεκτικότερα πάνω στο χαρτί. Οι σκέψεις είναι εύθραυστο υλικό, χρειάζονται είδική µεταχείριση αλλιώς θρυµµατίζονται, αλλοιώνονται, παραµορφώνονται, καµµιά φορά λακίζουν κι' όλας. Κυρίαρχο στοιχείο των λογισµών µου, η βιοµηχανία ψεύδους, πού την είδα σε οργασµό να παράγει τα ρυπογόνα προϊόντα της στο Χέρφιλντ. Και σηµειώνω, αυτή τη φορά στο λευκό χαρτί πού κρατώ, η χαρτοσακκούλα από τις µπανάνες βρίσκεται σ' ένα συρτάρι, θα περάσει στο «Ιστορικό» µου αρχείο. Τώρα το χαρτί είναι λευκό, κολλαριστό. Όσο ανυψώνεται το µορφωτικό επίπεδο του λαού, τόσο µειώνεται το πλήθος και χαµηλώνει η αγοραστική αξία των «αληθειών» στο εµπόριο της γνώσης, αφαιρώντας την αποκλειστικότητα Ισχύος των ολίγων προνοµιούχων «ειδηµόνων» έναντι των πολλών αδαών! Όταν οι πολλοί γνωρίζουν, οι άξιοι δικαιώνονται, οι έντιµοι υποχρεωτικά επικρατούν. Οι άθλιοι και οι τύραννοι µισούν τις ιδέες, φυλακίζουν την αλήθεια, φονεύουν τη γνώση, οι δόλιοι τις διαστρέφουν, οι ηλίθιοι τις περιφρονούν, οι κούφοι θαρρούν πώς είναι οι µόνοι ικανοί να τις µονοπωλούν.
Πιό επιζήµιοι και περισσότερο επικίνδυνοι οι τελευταίοι, επειδή αποτελούν ανίατη φυλλοξήρα κάθε κοινωνικού συνόλου. Τον τύραννο τον τσακίζεις, τον δόλιο τον εξουδετερώνεις, τον ηλίθιο και τον κούφο τον υφίστασαι και τον πληρώνεις. Είναι ζωύφια άτρωτα σε κάθε παρασιτοκτόνο. Όταν υψώνεται το µορφωτικό επίπεδο του λαού, τότε ο λαός κατέχει και ελέγχει την εξουσία, δηλαδή έµπρακτα και αυτόβουλα καθορίζει τη µοίρα του, τότε «µοίρα» γίνεται η βούληση του, όχι η ευσπλαχνία των ισχυρών και των ετερόφωτων, ούτε η θεία πρόνοια και το µάννα έξ ουρανού! Τότε ο λαός είναι κυρίαρχος. Ο τόπος αυτός βαρύ κατέβαλε τίµηµα στο βωµό της ήλίβατης άγνοιας, τούτος ο λαός αφόρητα επλήρωσε λύτρα, περιδεής ζευγηλάτης στους άγονους αγρούς του σκοταδισµού! Το φως λαχταρούσε η άδολη ψυχή του, κεράκια της πεντάρας του άναβαν καταµεσήµερο ηλεοί καντηλανάφτες της «προοδευτικής» διανόησης πού κι αυτά ακόµη έσπευσαν να σβήσουν αλέµατοι µισθοφόροι των τυράννων. Για λίγο φως σπαρταρούσε η ψυχή αυτού του λαού! Την αλήθεια ιχνηλατούσε µέσα στα ερέβη της άγνοιας και στα τενάγη της ηµιµάθειας, στης πολιτικής απάτης τα φρέατα, στου πνευµατικού ευνουχισµού τα χειρουργεία, στης κοινωνικής εξαθλίωσης τα ερείπια, στης επιβιωτικής εξαχρείωσης τα ράκη. Λίγο φως λαχταρούσε η ψυχή αυτού του λαού µα η «διανόηση» της Αριστεράς» τον τροφοδοτούσε µε τις παραµορφωτικές ανταύγειες µιας απελπιστικής αµάθειας και µιας ιστορικής ανυποψίας πού περισσότερο συσκότιζαν τους δρόµους της λύτρωσης χαλεκεύοντας σκληρότερα δεσµά, οδηγώντας σε θανατερές παγίδες. Ο πνευµατικός εξανδραποδισµός και ο λαϊκός έξαθλιωτισµός του µεταπολεµικού µας εξελίγµατος, τα πάντα οφείλουν σ' αυτή την εξοργιστική ηµιµάθεια της όποιας δυστυχώς οι µαστιγωτικές κλαγγές εξακολουθούν άναρθρα να ηχούν από τα λαρύγγια κάποιου Φλωράκη, κάποιου Κύρκου, κάποιου Καλούδη, ενός Ανδρουλάκη, ενός Νέστορα και πλειάδος άλλων ανεπάγγελτων. Πάντων των σφαλµάτων δυνατή η προθύστερη αιτιολόγηση. Μέγιστο των σφαλµάτων η απουσία πρόβλεψης µητέρα της πρόληψης. Και µε τις δύο η αριστερά ενδοκοµµατική «διανόηση» βρίσκεται σε πείσµονα διάσταση, η ελληνική αριστερά κοµµατική διαφώτιση προσπάθησε πάντα να διοχετεύσει στο λαό ερµηνείες επί παντός επιστητού, µέσα από τους αγωγούς µιας κατά φαντασίαν µαρξιστικής συλλογιστικής, ιδίως µάλιστα των φαινοµένων εκείνων πού ο ίδιος ο Μαρξισµός άφησε εκτός πεδίου θεώρησης του! Έτσι, στην Ελλάδα γεννήθηκε, άνθησε και κάρπισε ο εκτυφλωτικότερος παραµαρξισµός, πού κράτησε βραχεία την δράση του λαού, δεν απολέπισε ποτέ τα βλέφαρα του, τον εµπόδισε να δει την αλήθεια, του την απέκρυψε! Άν σήµερα εκατοµµύρια Ελλήνων βιοπαλαιστών παρέχουν στον ταξικό τους εχθρό τη δύναµη της ψήφου των, το
εξωφρενικό οξύµωρο φαινόµενο δεν οφείλεται στην πολιτική σαγήνη της αντίδρασης, αλλά στην τύφλωση και την καθοδηγητική ασυναρτησία των διαφωτιστών. Ούτε θα προστρέξει ποτέ το παγιδευµένο αυτό τµήµα του λαού να ενισχύσει τους πολιτικούς φορείς πού εκπροσωπούν θεωρητικά τα ταξικά του συµφέροντα, γιατί αυτοί οι φορείς είναι ανίκανοι να το µεταπείσουν. Και είναι ανίκανοι γιατί αρνούνται να του αποκαλύψουν βασικές αλήθειες πού νοµοτελειακά καθορίζουν τις κοινωνικές εξελίξεις. Και αρνούνται, επειδή οι ίδιοι τις αγνοούν. Η µεγαλύτερη πολιτική απάτη στην ιστορία της Ελλάδας είναι η παρεµπόδιση από την µόνιµη ηγεσία του Κ.Κ.Ε., αυτή τη γερουσία των αγραµµάτων, κάθε καταρτισµένης προσωπικότητος να λειτουργήσει σε ηγετικό, καθοδηγητικό επίπεδο, ακριβώς για να µην αποκαλυφθεί η αµορφωσιά των µοσχοθρεµµένων γεγονότων. Το δραστικό συστατικό της όποιας αλήθειας, δεν συντίθεται από την δύναµη και το θάρρος να την εκφράσεις. Η δύναµη και το θάρρος είναι τα κατάλληλα οχήµατα µεταφοράς και διάδοσης της, δεν είναι η ίδια. Ζητούµενο η Ικανότητα να την ανακαλύψεις, η γνώση να την αξιολογήσεις, η εντιµότητα να την παρουσιάσιες αναλλοίωτη χωρίς προσαρµογές σε ίδίων συµφερόντων τέλη. Μιά εξίσωση, ένας χηµικός τύπος, ένας νόµος της φυσικής, είτε γράφονται στον πίνακα ενός Πανεπιστηµίου της Μόσχας είτε στον πίνακα ενός Πανεπιστηµίου της Ν. Υόρκης, κατά τον ίδιο τρόπο θα γραφούν, πανοµοιότυπα θα τοποθετηθούν οι συντελεστές των. Αύτη η τόσο απλή πραγµατικότητα γίνεται δια της γραφής (λόγου) απόλυτη αλήθεια σε όλα τα µήκη και πλάτη, σε όλα τα σηµεία του ορίζοντος, είναι απαράβατη, απαραβίαστη, αναντικατάστατη, δεν επιδέχεται «ιδεολογική» ερµηνεία, όπως δεν επιδέχεται η καθόλου επιστήµη, όπως δεν ανέχεται ιδεολογικά φορτία η γνώση. Ούτε Μαρξιστικά ούτε αντιµαρξιστικά. Η άφρων και ιδιοτελής διαφώτιση της κοµµατικής Αριστεράς απεχθάνεται βαθύτερα την αλήθεια από όσο η ένάµαρτος, η άπατρις ηγεσία της ολιγαρχίας πού έξαµυστίζει άπληστη και αχόρταγη και ατιµώρητη το λαϊκό αίµα. Η πρώτη επειδή άγρεύει µόνον όπου υπάρχει και ευδοκιµεί η άγνοια και η δυστυχία, η δεύτερη γιατί χρησιµοποιεί την νύχτα της βίας προκειµένου να κατασπαράξει τον λαϊκό µόχθο. Και οι δυό µισούν την αλήθεια και οι δυό χλευάζουν εκείνους πού την αποκαλύπτουν, τους µέµφονται σαν σκανδαλοθήρες, συνδράµουσες τους σκανδαλοπαραγωγούς, τους καταχραστές, τους απατεώνες! Η ιδιοκτησία είναι κλοπή έγραψε ο πολύς Πιέρ Προυντόν! Η φράση του έγινε σύνθηµα, µότο, αξίωµα, «επιχείρηµα» της Αριστεράς»! Κανείς όµως δεν σκέφτηκε ποτέ του πώς όταν ο Πιέρ Προυντόν έγραφε την... ιστορική του φράση έµενε σε δικό του σπίτι! ∆εν κατηγορήθηκα ποτέ για την άτεχνη µα τόσο ανεπιτήδευτη γραφή µου, χτυπήθηκα ανελέητα από κάθε φωτοσβέστη γιατί είπα την
αλήθεια. Όταν λές την αλήθεια, δεν σε πιστεύουν. Όταν δεν λές την αλήθεια, δεν σε πιστεύουν. Όταν κατηγορείς τους τίµιους και εγκωµιάζεις τους απατεώνες, όλοι σε πιστεύουν! Προσπάθησα, αδέξια ίσως, ν' απολεπίσω τα µάτια του λαού µήπως λιγοστέψουν oι προσαρµοζόµενοι στην σύµµετρη οίηση των ίεροδούλων της παραπληροφόρησης, πού εξισώνουν την απάτη µε το κοινωνικό ευαγές και την λωποδυσία µε την αξιοσύνη. Οµαδόν οι ιξευτές πασών των αθλιοτήτων βάλλουν εναντίον µου επειδή δεν χαρίζοµαι σε κυκλώµατα, δεν µε θαµπώνουν χρώµατα, δεν έµαθα να υπηρετώ σκοπιµότητες. Η καλύτερη χρήση του λόγου είναι η σιωπή όταν πάσχουµε αλλεργικά από το σύνδροµο της αλήθειας. Οι άθλιοι πού ασχολήθηκαν µε την παραποίηση της άντικαµενικής κατάστασης ενός άσθενούς, από το Χέρφιλντ µέχρι την Αθήνα, δεν έµαθαν ποτέ να σιωπούν ακόµη κι' όταν η ίδια η ζωή τρίβει τα περιττώµατα της στα µούτρα τους, γιατί τρέφονται µ' αυτά, ευφραίνονται µε το ψεύδος, εκµεταλλεύονται την άγνοια των πολλών, βιάζουν την καλοπιστία του, συνυφαίνουν την χολερική τους συνείδηση µε τους ιστούς κάθε κακοήθειας, προκειµένου να εξασφαλίσουν άλλοι την επαγγελµατική τους προαγωγή, άλλοι την πολιτική τους επιβίωση! Ανεπάγγελτοι, αναβιβάζουν τον παρασιτισµό σε κοινωνική καταξίωση και την επιστήµη της διαστρέβλωσης σε δόγµα παιδαγωγικό. Οι πρυτάνεις της φαυλότητας µε µισούν, γιατί προσπαθώ ν' αποτρέψω το ψυχικό λαρύγγωµα όσων διαβάζουν τα κείµενα µου, να ρίξω λίγο φως πάνω σε όσα συµβαίνουν, να πώ την αλήθεια. Άτεχνα µα την αλήθεια. Ακαλαίσθητα µα την αλήθεια. Ώµά µα την αλήθεια. Όποια είναι, όπως έχει, όπου βρίσκεται. Γι' αυτό το µίσος αβυσσαλέο και η έχθρητα µανιασµένη. Η πολιτική µου δράση δεν είναι τόσο σπουδαία. Η εµβέλεια της περιορισµένη. Με ξεχωρίζει όµως από τους άλλους η δυνατότητα αυτό πού βλέπω να το γράφω δίχως έλεγχο από κανένα αφεντικό. Αλλιώς δεν θα δηµοσιογραφούσα. Τα βιβλία πού γράφω, όταν γράφω, µου επιτρέπουν να ζώ. Ξεκίνησα το 1981 την δηµοσιογραφία, όταν ο Γιώργος Κουρής µου πρότεινε να συνεργασθώ στην εφηµερίδα του και σε ερώτηση µου «µε ποιο τελικό στόχο» µου απάντησε: «να διώξουµε τη ∆εξιά από την εξουσία, να προωθήσουµε τις δηµοκρατικές δυνάµεις των οποίων κύριος κορµός είναι το ΠΑΣΟΚ»! Σε δική του ερώτηση «ποιοί ήσαν οι όροι µου για µια τέτοια συνεργασία» του απάντησα: «ο έξης ένας, το οποιοδήποτε κείµενο µου θα φεύγει από το χέρι µου και θα δηµοσιεύεται την εποµένη χωρίς την παραµικρή αλλοίωση. 'Εάν αλλάξει µια έστω λέξη άρθρου µου, θα είναι το τελευταίο πού θα γράψω στην εφηµερίδα σου». Η συµφωνία τηρήθηκε απόλυτα. ∆εν µπορώ να γράψω µε τη σκέψη ότι κάποιο αφεντικό θα ελέγχει τα κείµενα µου, κάποιος άλλος θα τα λογοκρίνει. Έτσι µ' απερρόφησε η δηµοσιογραφία και µ' έχασε η συγγραφική. Κερδισµένη η δεύτερη
σίγουρα. Αυτή η µικρή πολιτική µου δράση διέκρινε καθαρά ότι από τη στιγµή πού ο Ανδρέας Παπανδρέου έφευγε στις 25 Αυγούστου 1988 άρρωστος για το Λονδίνο, η πολιτική ζωή της Ελλάδος έπαιρνε στροφή προς έναν επικίνδυνο κατήφορο µε την ύπουλότερη αντίδραση να περιµένει στο βάθος της χαράδρας να µας ξαναφέρει στα πρώτα σκληρά µεταπολεµικά χρόνια. Το σκοτάδι, το ψύχος, την απανθρωπιά αυτής της χαράδρας όλοι την γνωρίσαµε εξόν από κείνους πού κάθονταν ολόγυρα στις πλαγιές της, οι δράκοι του κατεστηµένου και ροκάνιζαν τις σάρκες των δουλευτάδων! Κι' είναι πολλοί οι γαντζωµένοι στα πρεβάζια της χαράδρας, οι κονταροφόροι πού καρφώνουν τα χοντρά ψαχνά. Ένα κάρφωναν και κατάπιναν, δέκα κάρφωναν κι' έριχναν στην κατάψυξη της Ελβετίας και του Λονδίνου νάχουν να τρώνε γενεές γενεών λήσταρχοι κι' επίγονοι. Βαθειά, κατάβαθη χαράδρα η Ελλάδα. Στον πάτο αγρότες, εργάτες, φουκαράδες, µεταπράτες της δεκάρας, ξυπόλητοι δουλευτάδες, ένας λαός να σκάβει, να βογγάει, να δαγκώνει την πείνα του, ν' αγκοµαχάει κι' οι πονηροί, οι εθνικόφρονες, οι πουληµένοι στα ξένα χασαπιά, οι λήσταρχοι, οι λακέδες, οι άρπαγες, οι λαθρέµποροι, οι απατεώνες, να του πίνουν το αίµα µε τη µάνικα. Οι αφεντάδες τον ξεζούµιζαν µε της πείνας το µεροκάµατο. Αυτοί οι αχρείοι έχτιζαν πού και πού για τα µάτια, για να εξασφαλίσουν άδεια διαµονής στον Παράδεισο και κάποιο νοσοκοµείο, πετούσαν και κανένα ξεροκόµµατο συσίτιο στους φτωχοµαχαλάδες. Οχι από ανθρωπιά, ποιος την έχασε για να την βρουν, όχι από συµπόνια, πού καιρός για τόσο φτηνά αισθήµατα! Από φόβο µήπως τους µπλοκάρουν στα διόδια τ' ουρανού και βρουν το δρόµο κλειστό προς τόπον χλοερόν. Οι άλλοι όµως ήσαν και είναι ακόµη τρισχειρότεροι. Οι λαθρέµποροι των σάπιων ελπίδων, οι µεγαλύτεροι απατεώνες όλων των εποχών, οι ηγέτες» του κόµµατος πού ξεφτέλισε το λαό και πρόδωσε τους αγώνες του, οι αρχιλήσταρχοι πού άρπαξαν σφραγίδες και σύµβολα του Κ.Κ.Ε. και τα χρησιµοποίησαν για την τροµερότερη και µονιµότερη απάτη πού γνώρισε αυτός ο τόπος! Αυτοί είναι οι πιο αίµοβόροι φονιάδες της ∆ηµοκρατίας. Ά ν η Ελλάδα είναι σήµερα πενήντα χρόνια πίσω από κάθε χώρα της Ευρώπης σ' αυτούς τους αλήτες το χρωστάει! Είναι αλήτες! Είναι κλέφτες! Είναι φονιάδες! Είναι και χαφιέδες! Είναι ότι πιο βρώµικο ξέρασε ποτέ αυτός ο τόπος. ∆εν τους βρίζω, αυτά τα ελάχιστα, ωχρά, πού τους αποδίδω, είναι έπαινοι µπροστά σε όσα θα µπορούσε να πει για λογαριασµό τους κάποιος µε περισσότερες γλωσσικές γνώσεις από τις δικές µου. Άλλωστε αυτοί οι άγιογδύτες και τρισάθλιοι λεχρίτες όταν τους φτύνεις φωνάζουν, δόξα «τω Μαµµωνα βρέχει»! Και το φτύσιµο και την βρισιά σε χρήµα την µετατρέπουν στο άψε-σβύσε. Ορίστε, µας βρίζουν οι αντιδραστικοί, λένε στους ηλίθιους πού τους χρηµατοδοτούν.
Μας βρίζουν οι... φασίστες, δώστε κι' άλλα να κάνουµε τρανό το κόµµα! Κόµµα βέβαια γι' αυτούς τους αιώνιους καταχραστές είναι οι λογαριασµοί τους στις τράπεζες τις ελβετικές και άλλες αµέτρητες από Λουξεµβούργο, Αγγλία, ΗΠΑ. Γερµανία, µέχρι Ιαπωνία. ∆εκαεφτά πολυεθνικές γνωστές έχουν σήµερα αυτοί οι φοβερότεροι καταχραστές λαϊκού χρήµατος. Εταιρίες, ακίνητα δισεκατοµµυρίων, πλοία, µετοχές σε διεθνείς επιχειρήσεις, το Κ.Κ.Ε. του Φλωράκη, του Φαράκου, του Τσολάκη, του Καλούδη, του Άµπακέλου, του Ανδρουλάκη, είναι η πλουσιότερη πολυεθνική στην Ιστορία της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας! Σ' αυτήν έπανεντάχτηκε κι' ο Κύρκος για να τσεπώνει ακόµη περισσότερα! Έπανεντάχτηκε µόλις έλαβε εντολή κι' άφού ο ρόλος του αποστάτη πού ανέλαβε το 1968 δεν εξυπηρετούσε πιά καµµιά σκοπιµότητα, ο καινούριος του υπονοµευτή του ΠΑΣΟΚ ήταν τώρα σηµαντικότερος! Τραµπούκοι, ρουφιάνοι, χαφιέδες ασφαλίτες, πλατσικολόγοι, πουληµένοι, µισέλληνες, συκοφάντες, λασπολόγοι, δολοφόνοι, αδίστακτοι µαφιόζοι, βρώµικος υπόκοσµος η κάθε ηγεσία του Κ.Κ.Ε. από τότε πού Ιδρύθηκε µέχρι σήµερα. Λίγοι όσοι τόλµησαν να τους τα πουν δηµόσια κι' απ’ αυτούς τους λίγους όλοι σχεδόν δολοφονήθηκαν κουκουλωµένοι στην κοµµατική λάσπη του «Ριζοσπάστη» αυτού του έντυπου αίσχους. Ποιος τολµάει να µιλήσει ενάντια στα κακουργήµατα της κοµµατικής ηγεσίας, της ηγετικής συµµορίας και να µην βρεθεί σφαγµένος σε κάποιο ' χαντάκι από «ατύχηµα» η κουκουλωµένος στη λάσπη όσο ζει! Τον Μπελογιάννη τον κατέδωσαν στην Ασφάλεια, ήταν κοµµουνιστής πραγµατικός, µορφωµένος, δηλαδή επικίνδυνος, άνθρωπος µε Ιδεολογική συνέπεια, µε ηθικές αξίες, δηλαδή ξένος µε καταχρήσεις, ρουφιανιές, χαφιεδισµούς και κοµπίνες, έπρεπε να βγει από τη µέση. Τον κάρφωσαν στην Ασφάλεια του Πανόπουλου (πιο κάτω θα δούµε πώς) φρόντισαν και για την εκτέλεσή του. Τον Νίκο Μπελογιάννη τον έστησε στο εκτελεστικό απόσπασµα η ηγεσία του Κ.Κ.Ε.! ΟΙ αποδείξεις υπάρχουν. Θα δηµοσιευθούν στις επόµενες σελίδες. Τον δολοφόνησαν τον Νίκο Μπελογιάννη τα παλιοτόµαρα της κοµµατικής ηγεσίας κι' αµέσως µετά την εκτέλεση έκαναν το νεκρό κορµί του αντικείµενο εµπορίας και το τιµηµένο του όνοµα κουπόνι είσπραξης για ενίσχυση του κόµµατος, δηλαδή των τραπεζικών τους καταθέσεων! Ακόµη και σήµερα εµπορεύονται οι αχρείοι το ηρωικό και τιµηµένο όνοµα! Φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Με έβρισαν, µε συκοφάντησαν, µε διέβαλαν και µε διέσυραν σε προσωπικό επίπεδο αυτά τα γουρούνια κι' ήρθε η ώρα να καταλάβουν το λάθος τους και να πάρουνε τα ρέστα! Είναι αργά να κάνουνε πίσω. Θα τ' ακούσουν όλα οι χαφιέδες, οι ρουφιάνοι, οι πράκτορες της Ασφάλειας και των ξένων µυστικών υπηρεσιών! Το 1953, δύο ώρες µετά τις
εκτέλεση του Νίκου Πλουµπίδη στο Χαϊδάρι, ο ραδιοφωνικός σταθµός «Ελεύθερη Ελλάδα» πού λειτουργούσε στο Βουκουρέστι, στο πρωινό του δελτίο µετέδωσε την είδηση «σήµερα το πρωί έπεσε κάτω από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσµατος κάποιος άγνωστος στη θέση του χαφιέ της Ασφάλειας Νίκου Πλουµπίδη τον όποιο η φασιστική κυβέρνηση της Ελλάδας εφυγάδευσε µε άλλο όνοµα σε χώρα της Νότιας Αµερικής»! Αυτά περίπου µετέδωσε ο Σταθµός των ταγµατασφαλιτών του Κ.Κ.Ε. λίγες ώρες από την στιγµή πού ο ήρωας Νίκος Πλουµπίδης δεχόταν την οµοβροντία του εκτελεστικού αποσπάσµατος φωνάζοντας «ζήτω το Κοµµουνιστικό Κόµµα Ελλάδος»! Αυτοί είναι οι βρωµάνθρωποι πού και σήµερα, ύστερα από σειρά τέτοιων αθλιοτήτων, ζητάνε να παίξουν ρυθµιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγµατα της Ελλάδος. ∆εκάξι χρόνια αργότερα αναγνώρισαν το «λάθος» τους και αποκατέστησαν την µνήµη του ήρωα οι χαφιεδορουφιάνοι και ρουφιανοτραµπούκοι! Αποκατέστησαν µια από τις τιµιότερες µορφές του λαϊκού αγώνα ποιοί; Των αλητών οι αλήτες, των καθαρµάτων τ' άρχικαθάρµατα! Οµολόγησαν, καθάρισαν, έτσι νόµισαν, για να προχωρήσουν σε έλεινότερες προβοκάτσιες! Τέτοια κοπρόσκυλα κρατάνε στα χέρια τους τις σφραγίδες του Κ.Κ.Ε., τις εµπορεύονται και θησαυρίζουν. Στο Λιτόχωρο είναι στρατοπεδευµένο τάγµα του ΕΛΑΣ µε λόχο ήµιονηγών. Ένα µεσηµέρι ο καπετάνιος του τάγµατος κουβεντιάζει µ' ενα εύσωµο κι' ευτραφέστατο άγνωστο βαθµοφόρο. Σε µια στιγµή ο καπετάνιος φωνάζει κοντά του ένα νεαρό αντάρτη και του λέει: «Γιώργο πήγαινε να φέρεις ένα καλό µουλάρι». Φεύγει ο Γιώργος και σε λίγο επιστρέφει µε το ζώο πού είναι κάπως ζωηρό και µόλις πλησιάζει τσινάει αγριεµένο. Ο Γιώργος το συγκρατεί, το ηµερεύει, αλλά ο επισκέπτης βαθµοφόρος ξαφνικά γυρνάει και δίνει µιαν απότοµη γροθιά στο πρόσωπο του νεαρού αντάρτη ο όποιος και την διαταγή πρόθυµα εκτέλεσε και σε τίποτε δεν έφταιξε άν το µουλάρι είχε αγριέψει. Ηταν τόσο δυνατό το χτύπηµα στο πρόσωπο του νεαρού αντάρτη, ώστε τον ξάπλωσε αίµόφυρτο κατάχαµα. Καθώς ο νεαρός συνέρχεται και σηκώνεται να ζητήσει εξηγήσεις ο βάρβαρος επισκέπτης φοβισµένος µήπως ο αντάρτης του επιτεθεί τραβάει το περίστροφο να τον πυροβολήσει, σίγουρα να τον ξεκάνει, οπότε ο καπετάνιος του τάγµατος ορµάει πιάνει τον οπλισµένο χέρι του κτηνάνθρωπου τον συγκρατεί, του φωνάζει εκνευρισµένος «Καπετάν Γιώτη τι πάς να κάνεις, ο Γιώργος είναι από τα καλύτερα παλικάρια του τάγµατος, για πρόσεξε γιατί θάχουµε άσχηµα ξεµπερδέµατα»! Χέστηκε από το φόβο του ο θρασύδειλος καπετάν Γιώτης, έβαλε το περίστροφο στη θήκη κι' έκανε την κότα, όπως την έκανε σ' όλη τη διάρκεια του δεύτερου αντάρτικου! Ο Γιώργος πήγε πιο πέρα, έπλυνε τα αίµατα από τα µούτρα του και ορκίστηκε πώς όπου κι' άν τον συναντήσει τον θρασύδειλο κτηνάνθρωπο δεν πρόκειται να τον χτυπήσει, απλά θα τον φτύσει κατάµουτρα! Και θα
το κάνει σίγουρα. Ο Γιώργος Τασούλας, ο αντάρτης πού έζησε ολοζώντανη την κτηνωδία του καπετάν Γιώτη, κατά κόσµον Χαρίλαου Φλωράκη, είναι σήµερα πατέρας δυό παιδιών, αγρότης και ζει στο χωριό Άχινός Φθιώτιδος. Αυτά τα κνώδαλα θέλουν να κυβερνήσουν την Ελλάδα! Φονιάδες της ∆ηµοκρατίας Ο Χαρίλαος Φλωράκης είναι αυτουργός φυσικός και ηθικός του θανάτου χιλιάδων Ελληνοπαίδων! Σάν «Μέραρχος» του ∆ηµοκρατικού Στρατού µε βαθµό Στρατηγού, η ξεφτίλα των λέξεων Μέραρχος και Στρατηγός έφτασε στο πρόσωπο του Φλωράκη στα ακραία της όρια, έπαιρνε χιλιάδες ανταρτόπουλα του διαλυµένου δηµοκρατικού στρατού και τα περνούσε από τα γειτονικά όρη στην Άλβανία κι' από 'κει στον παράδεισο των υπολοίπων χωρών του υπαρκτού σοσιαλισµού. Στή διαδροµή, επειδή ο «Στρατηγός» Φλωράκης δεν ήξερε πού παν τα πέντε, τα έρριχνε σ' ενέδρες του εθνικού στρατού όπου τ' αδέλφια πετσόκοβαν αδέλφια! Γι' αυτές τις σφαγές της ελληνικής νιότης, γι' αυτή τη γενοκτονία πού θέρισε µια ολόκληρη ελληνική γενιά ο Χαρίλαος Φλωράκης κι' η σπείρα του, δεν λογοδότησε ποτέ και πουθενά! Τρέχει όµως σήµερα ο ξεφτίλας της ξεφτίλας στον Σαρτζετάκη να κατηγορήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου! Τρέχει αγκαλιά µε τον Μητσοτάκη να σχηµατίσει κυβέρνηση. Μεγαλύτερη, αίσχρότερη προδοσία δεν υπέστη η Ελλάδα δια µέσου των αιώνων. Τα νιάτα της Ελλάδος κατακρεουργούσε ο Φλωράκης κι' η συµµορία των απατεώνων «συντρόφων» του, όσα είχαν αποµείνει ζωντανά από την κατοχή και τον εµφύλιο. Και τα τελευταία αποµεινάρια, εκείνα πού κατόρθωναν να περάσουν τα σύνορα, τα εξόριζαν στη Ρουµανία, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Πολωνία και στις στέππες της Σοβιετικής Ένωσης, στην ερηµιά της Τασκένδης! Εκεί τα έβαζαν να δουλεύουν σαν τους είλωτες των Φαραώ και τους άρπαζαν χαράτσι από το µεροκάµατο για ενίσχυση του... κόµµατος! Τριάντα χρόνια έπαιρναν την µπουκιά από το στόµα των σκλάβων ο Φλωράκης κι' αλητεία της κοµµατικής ηγεσίας! Καθαρό δουλεµπόριο οι αρχιληστές του κερατά! Κι' όποιος τολµούσε ν' αρνηθεί το χαράτσι, τον έτρωγε το µαύρο σκοτάδι στα µπουντρούµια της Κα-ΓκεΜπέ και της κάθε «Σεκιουριτάτέ! Οι κοµµατικοί χαφιέδες έκαναν τέλεια τη δουλειά του ρουφιάνου! Χιλιάδες Ελληνόπουλα χάθηκαν σ' αυτά τα µπουντρούµια της φρίκης προδοµένα από τον Φλωράκη και τη συµµορία του! Σήµερα βέβαια εµφανίζεται στην τηλεόραση να µας ξεφουρνίσει ο άξεστος τις µαλακίες του, να µιλήσει για τα δίκαια των εργαζοµένων! Ποτέ την Ελλάδα και το λαό της δεν τους έφτυσε βρωµερότερο σάλιο απ’ αυτό πού πετάει ο Χαρίλαος Φλωράκης σε κάθε δηµόσια εµφάνιση του. Σήµερα το «παίζει» τύπος λαϊκός, χιουµορίστας και χωρατατζής για να κερδίζει συµπάθειες ανάµεσα στους αφελείς. Αυτός πού βύθισε στα µαύρα µισό εκατοµµύριο ελληνικές οικογένειες, αυτός πού έστειλε
πεσκέσι στο χάρο εκατό χιλιάδες Ελληνόπουλα, δίχως κανείς να τολµά ν' ανοίξει το στόµα του να καταγγείλει έναν από τους πιο αιµοσταγείς σφαγείς του Ελληνισµού! Κανείς δεν τολµά! Ολοι τρέµουν µήπως τους παραλάβει η κρεατοµηχανή του κόµµατος και η λασποβιοµηχανία του Ριζοσπάστη! Έµενα µε συκοφάντησε πρόστυχα, βρώµικα και ελεεινά η συµµορία του άρχιλωποδύτη Χαρίλαου Φλωράκη γιατί νόµισε πώς είµαι από τα παιδιά πού θα σκύψει το κεφάλι από το βάρος της λάσπης και θα βάλει την ουρά στα σκέλια. Σάµατις και δεν ήξεραν οι άτιµοι άρχιλωποδύτες από πού κρατάει η σκούφια µου απ’ ότι το φράγµα του θανάτου το ξεπέρασα από την πρώτη ντουφέκια στη µάχη της Γούβας κι' από το πρώτο γερµαννικό αυτοκίνητο πού τίναξα στην όδόν Βουλιαγµένης! Με συκοφάντησαν οι βρώµικοι από µια συγκεκριµένη, µια στιγµή σηµαδιακή και µετά. Από τον Μάρτη του 1981! Μετά την επιστροφή µου στην Ελλάδα εφτά χρόνια νωρίτερα, έχω γράψει έξι βιβλία. ∆εν ασχολήθηκαν µαζί µου ποτέ, δεν αναφέρθηκαν σε µένα ούτε µια φορά! Μόλις άρχισα ν' αρθρογραφώ στην Αυριανή», τον Απρίλη του 1981 άνοιξαν τους βόθρους των οι τραβεστί µε τα ρόζ καλσόν του Ριζοσπάστη και της Αυγής. Τότε ενοχλήθηκαν οι πράκτορες της Ιντέλλιντζενς Σερβις, της CIA και των µυστικών υπηρεσιών του NATO! Γιατί εκεί ανήκουν όλοι τους, αυτές τις δυνάµεις υπηρετούν. Σήµερα πιά οι µάσκες έχουνε πέσει. Οι πράκτορες και οι χαφιεδορουφιάνοι του Κ.Κ.Ε. και των εντύπων του είναι ολοφάνεροι, ούτε κάν κρύβονται! Είναι άνανδροι, καθαρόαιµες κότες, και µια κότα µε λυρί, ο Φλωράκης ο Χαρίλαος, ο άκαπνος του εµφύλιου, αυτός πού έδωσε εντολή στις αδελφές του Ριζοσπάστη να πιάσουνε τα φτυάρια και να µου ρίξουνε πολτό από το βόθρο πού τρέφονται! Γιατί εµφανίστηκα στο δηµοσιογραφικό χώρο από τις σελίδες µιας εφηµερίδας πού στήριζε µε πάθος και συνέπεια το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου! Γιατί νόµισε ο θρασύδειλος Φλωράκης ότι συκοφαντώντας µε θα φερνόµουν σαν τ' αθώα ανταρτόπουλα πού «λεηλατούσέ, στα µαύρα χρόνια της προσφυγιάς όταν δεν στεκόντουσαν... φρόνιµα! Καλά, δεν ήξερε ο ηλίθιος, δεν ρωτούσε τουλάχιστο να µάθει πώς οι Μανιάτες και την ώρα πού ξεψυχάνε ξοφλάνε λογαριασµούς; ∆εν ήξερε ο άρχιµαλάκας, ο τρακαδόρος, ότι ένα Μανιάτη σκοτώνεις δέκα φυτρώνουν; Έβγαζαν όµως αφρούς εναντίον µου όταν είδαν ότι από τον Απρίλιο µέχρι τον Οκτώβριο του 1981 η Αυριανή µε 32.000 φύλλα έφτασε στις 100.000 µόνο στην Αθήνα! Με χαρακτήρισαν δηµόσια «επιτελικό νού» της εφηµερίδας ένώ την γραµµή χάραζαν αποκλειστικά ο Γιώργος κι' ο Μάκης Κουρής. Τόσο λυσσαλέο ήταν και είναι το µίσος τους, ώστε σε καθηµερινή βάση δηµοσίευαν κι' ένα σχόλιο για να µε διαβάλλουν, να µε σπιλώσουν, να µε διασύρουν, για να µειώσουν την κυκλοφορία µιας εφηµερίδος αφοσιωµένης στο ΠΑΣΟΚ! Μαέστρος όλης αυτής της
εκστρατείας λάσπης, ο Χαρίλαος Φλωράκης και η συµµορία των λωποδυτών πού τον περιτριγύριζαν. Λωποδύτες διεθνούς εµβέλειας µε αδιάσειστα στοιχεία των ληστειών τους. Στον «έρανο τιµής» πού οργάνωσαν ανάµεσα στους χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες των ανατολικών χωρών, συγκέντρωσαν µέσα σε λίγες ήµερες έξι εκατοµµύρια δολλάρια και τα έφαγαν, τα καταχράστηκαν µέχρι δεκάρα, τα κατέθεταν για λογαριασµό του «κόµµατος» σε διάφορες Τράπεζες της Ευρώπης κι' από 'κει τα χρήµατα εξαφανίζονταν! Σκοπός του εράνου, άτιµη πρόφαση, καθαρή απάτη, η ενίσχυση των αριστερών φυλακισµένων και εξόριστων στην Ελλάδα! Μάζευαν δεξιά-αριστερά κουρέλια, τα έκαναν πακέττα και τα έστελναν στους φυλακισµένους, τάχα αγορασµένα από τα χρήµατα του εράνου! Πλήρη στοιχεία των ποσών πού συγκεντρώθηκαν, των Τραπεζών στις οποίες κατατέθηκαν, έχει ο σεβάσµιος αγωνιστής, δικηγόρος σήµερα «παρ' Άρείω Πάγω», υπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση του βουνού και πρόεδρος της Επιτροπής του εράνου κ. Παπαδηµήτρης, ο οποίος είναι και πρόεδρος των πολιτικών προσφύγων. Σε συνέντευξη πού µου έδωσε πριν τέσσερα χρόνια έχω µαγνητοφωνήσει λεπτοµέρειες ανατριχιαστικές της µεγάλης απάτης του Φλωράκη και της συµµορίας του. Οι αντάρτες και οι αντάρτισσες έβγαζαν µε πόνους τα χρυσά δόντια τους, όσοι είχαν, τα δαχτυλίδια, τις βέρες τους, σταυρούς η φυλαχτά η ότι χρυσαφικό είχαν πάνω τους για να ενισχύσουν τους συναγωνιστές εξόριστους και φυλακισµένους στην Ελλάδα! Επιπλέον, κάθε εργαζόµενος πολιτικός πρόσφυγας πλήρωνε το χαράτσι για το κόµµα από το µεροκάµατο πείνας! Κι' εµείς οι υπόλοιποι σαπίζαµε στις φυλακές και στα ξερονήσια! Όποιος υπέγραφε δήλωση για ν' απολυθεί, χαρακτηριζόταν από τους Φλωράκηδες προδότης πού δεν τολµούσε ν' άντικρύσει άνθρωπο στα µάτια, αφού η κατηγορία του δηλωσία ήταν έγκληµα καθοσιώσεως, ένώ οι Φλωράκηδες κι' η υπόλοιπη κοµµατική λέπρα ροκάνιζε τα εκατοµµύρια από το αίµα της προσφυγιάς στα καµπαρέ της Βουδαπέστης και στα µπουρδέλλα της υπόλοιπης Ευρώπης! Αυτός είναι ο Φλωράκης, αυτή η συµµορία του, αυτή η κοµµατική του «ηγεσία», αυτοί έρχονται σήµερα να νοιαστούν για του λαού το δίκιο, για της εργατιάς τα συµφέροντα, έρχονται µε ύφος παρθένας της Συγγρού να διδάξουν ήθος, να κατηγορήσουν την Αυριανή» για φασισµό και τον Ανδρέα Παπανδρέου πρωθυπουργό κυβερνήσεων σήψης! Τα εκατοµµύρια δολάρια πού κλέψατε αρχιλωποδύτες, Φλωράκη και CIA, από τη φτωχολογιά της προσφυγιάς που είναι; Τους ενόχλησε τους αρχιρουφιάνους, τους επαγγελµατίες του εκφυλισµού η προσωπική σχέση του Ανδρέα Παπανδρέου µε την σηµερινή του σύζυγο! Και κάθε µέρα µπηχτές και κάθε µέρα σφήνες και κάθε µέρα υπονοούµενα οι φυλλάδες των λωποδυτών!
Θέλουµε να µας πει όµως ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο καταπελτικός επικριτής της ηθικής του Ανδρέα Παπανδρέου, θέλουµε να µας πει ο κάθε κοµµατικός «όσιος», η κάθε µυξοπάρθενη άρσενικοθήλυκη κοµµατική Κυράτσα που ζουλάει την κοιλιά της και ξερνάει τα κόπρανα της «ηθικής» των πορτοφολάδων, θέλουµε να µας πουν άν γνωρίζουν µια πόλη κάπου στην Παρανησίδα πού ακούει στο όνοµα Άµφισσα! Αν την έχουν ακούσει την όµορφη πόλη, ας κάνουν τον κόπο να την επισκεφθούν. Κι' όταν φθάσουν, ας ρωτήσουν, πού διαµένει η εξαίρετη επιστήµων ίατρός πνευµονολόγος κυρία Μαρία Σκαφίδα. Έκεί θα πληροφορηθούν, πώς και γιατί αυτό το «ηθικό αγλάισµα» πού ακούει στο όνοµα Χαρίλαος Φλωράκης, ο κύριος οργανωτής της εκστρατείας συκοφάντησης, διαβολής και διασυρµού του Ανδρέα Παπανδρέου µαζί µε την κολοβή οχιά τον Κύρκο και τη σουπιά τον Ανδρουλάκη, πώς και γιατί ο σφαγέας χιλιάδων νέων ανταρτών, εγκατέλειψε τη σύζυγο του για να παντρευτεί µιαν άλλη, ζωντοχήρα, της οποίας ο σύζυγος ήταν αξιωµατικός των µυστικών υπηρεσιών του αµερικανικού στρατού! Έκεί, στην Άµφισσα, θα πληροφορηθεί, όποιος ενδιαφέρεται, για το ποιόν και το ήθος του «ηγέτη» (τύφλα νάχουν οι ηγέτες!) Χαρίλαου Φλωράκη ότι η ίατρός κυρία Μαρία Σκαφίδα είναι η έγκαταλειφθείσα µε τον αίσχρότερο και πιο άνανδρο τρόπο πρώην κυρία Φλωράκη, η 'Ελληνίδα πού κλείδωσε την πίκρα της µέσα στην αξιοπρέπεια της σιωπής και της περιφρόνησης, χωρίς να προφέρει ποτέ ούτε λέξη, γιατί πάνω απ’ όλα είναι κυρία µε όλη τη σηµασία της λέξης, είναι αγωνίστρια, είναι Ελληνίδα! Όποιος θέλει, από τους κοµµατικούς κουρσάρους της «ηγεσίας», όποιος θέλει από τους νέους τους άδολους, τους απληροφόρητους κι' ανυποψίαστους πού γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους αγωνίζονται σήµερα να κάνουν ακόµη πλουσιότερη την σπείρα Φλωράκη και CIA, άς πεταχτεί µέχρι το πανέµορφο Καρπενήσι κι' άς ρωτήσει γιατί σαρανταδυό ολόκληρα χρόνια δεν πάτησε σ' αυτό το στολίδι της Ευρυτανίας ο Χαρίλαος Φλωράκης! Έκεί θα µάθει, όποιος πάει κι' όποιος ρωτήσει, ότι ο «στρατηγός» (τύφλα νάχουν οι στρατηγοί!), ο ηγέτης της µάσας, της χάψας, της ρέφας, της αρπαγής και της κατάχρησης εκατοµµυρίων δολαρίων του «εράνου τιµής», ο συκοφάντης του ΠΑΣΟΚ Χαρίλαος Φλωράκης, έδωσε εντολή το 1948 να κάψουν τ' όµορφο Καρπενήσι από την µιαν άκρη στην άλλη! Έκεί θα µάθει, όποιος πάει κι' όποιος ψάξει κι' όποιος ρωτήσει, θα µάθει γιατί, ευτυχώς, καπεταναίοι του ΕΛΑΣ κι' αντάρτες ζουν ακόµη αρκετοί, ζουν, γνωρίζουν και θυµούνται, ότι ο καπετάν Γιώτης, Φλωράκης Χαρίλαος, συγκέντρωνε στην υποχώρηση, µετά την ήττα του ∆ηµοκρατικού Στρατού. ανταρτόπουλα στην περιοχή του Σπερχειού και τους έδινε εντολή να διασχίσουν το ποτάµι, να περάσουν στην αντίπερα όχθη για να
συνεχίζουν τάχα την πορεία προς βορράν, προς τα σύνορα, ενώ γνώριζε ότι στην απέναντι όχθη ο εθνικός στρατός είχε στηµένα και καµουφλαρισµένα πολυβόλα και τα θέριζε µέχρις ενός! Έτσι ξολόθρεψε χιλιάδες Ελληνόπουλα ο µεγάλος στρατηλάτης του χάρου! Αυτές ήσαν οι... ηρωικές αποφάσεις, οι... πατριωτικές πρωτοβουλίες, οι ανεπανάληπτες ανδραγαθίες του «µεγάλου αγωνιστή» πού µας στήνεται κάθε µέρα στις οθόνες της τηλεόρασης, να µας διδάξει, ποιο του λαού το δίκιο! Ένα τσιγάρο, ένα σκέτο τσιγάρο χύµα Ματσάγγου δεν είδε εξόριστος Μακρονησιώτης από τα εκατοµµύρια των εκατοµµυρίων του «εράνου τιµής»! Οι πολιτικοί πρόσφυγες όµως της Τασκένδης, της Ρουµανίας, της Ουγγαρίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Πολωνίας, της Βουλγαρίας, γνωρίζουν πολύ καλά πόσα σκόρπιζαν οι «ηγέτες» του κόµµατος στα καµπαρέ κάθε πρωτεύουσας και πόσες πουτάνες θησαύριζαν µε το υστέρηµα του πολιτικού πρόσφυγα, µε το χαράτσι στο µεροκάµατο, γνωρίζουν οι πολιτικοί πρόσφυγες πόσους έφαγε το σκοτάδι επειδή τολµούσαν να εκφράσουν την δυσαρέσκεια τους για την συστηµατική ληστεία του µόχθου τους. Σάν τον Ζήση Ζωγράφο πού τόλµησε να µιλήσει ανοιχτά σαν στέλεχος της καθοδήγησης στο Συνέδριο του Παρισιού το 1968 και «πνίγηκέ στις όχθες της λίµνης Ζναγκόφ, σαράντα χιλιόµετρα έξω από το Βουκουρέστι! Εκφραστή του Νεοφασισµού στην Ελλάδα µε χαρακτήρισε ο «Ριζοσπάστης» µε εντολή του Φλωράκη και της συµµορίας του! Σε κοµµατική συγκέντρωση στην Καβάλα πριν τρία χρόνια, κατόπιν εντολής των Φλωράκη και Κύρκου, ο κεντρικός οµιλητής αναφερόµενος ονοµαστικά στο πρόσωπο µου, εδήλωσε ότι είµαι ο επιτελικός νους της φασιστικής διανόησης και µοχλός εκφασισµού της Ελλάδος µε υποµόχλιο την Αυριανή»! Ο κεντρικός αυτός οµιλητής υπήρξε αρχιτροµοκράτης µε σωρεία εγκληµάτων στην περίοδο 1945-1947, λοχαγός των Καταδροµέων αργότερα στην υπηρεσία «ηθικής αγωγής» του Στρατού, Χαφιές και φασίστας µε κέρατα τρίκορφα και στέλεχος σήµερα του κόµµατος! Και καθηγητής σήµερα ο κύριος, κείµενα του στα σχολικά βιβλία, πού έτσι και θελήσει κανείς να τα διαβάσει ψάχνει να βρει τι είναι χειρότερο η αγραµµατοσύνη η ο εγκεφαλικός αυνανισµός! Προσωπικό πάθος και οργή κυριαρχούν στη σκέψη µου, καθώς το ταξί διασχίζει το Λονδίνο πηγαίνοντας µε σπίτι να ξεκουραστώ ύστερα από µια µέρα εξουθενωτική. Μισή ώρα πριν, µιλούσα από το Χέρφιλντ µε την Αθήνα. Τα λόγια του συναδέλφου συνοµιλητή σουβλίζουν τους κροτάφους µου. Οι φασιστοφυλλάδες του Φλωράκη και του Κύρκου, ακόµη και σε ώρες τόσο κρίσιµες, εξακολουθούν να µε βρίζουν δίχως να τις ενοχλώ, δίχως ν' ασχολούµαι µε δαύτες. Χολή, φαρµάκι, κτηνωδία, απανθρωπιά, µα πάνω απ’ όλα αυτά, η πρόκληση, η προβοκάτσια. Με κάλεσε δυό φορές ο πρωθυπουργός, µίλησα µαζί του, έστειλα
ανταποκρίσεις πού συγκλόνισαν την Ελλάδα, έδωσαν ελπίδες ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου θα ζήσει, προσπαθούν οι χτηνάνθρωποι να µ' εκνευρίσουν, να γράψω πικρόχολα, να παραφερθώ, να µε παρασύρουν σε βίαιες αντιδράσεις γραφής, να εκµεταλλευθούν δηµοσιογραφικά µου ολισθήµατα, για να παρουσιάσουν τον προσωπικό φίλο του ασθενούντος πρωθυπουργού σαν τραµπούκο της δηµοσιογραφίας, κατά τον ίδιο τρόπον πού κατάφεραν να παγιδεύσουν τον προσωπικό του γραµµατέα Μιχάλη Ζιάγκα σε επεισόδια πού γέµιζαν επί σειρά ηµερών τις σελίδες των φασιστοφυλλάδων. Ακόµη κι' όταν επιστρέψαµε στην Αθήνα στις 22 Οκτωβρίου 1988 µέρα Σάββατο, οι µηχανισµοί προβοκάτσιας του Φλωράκη και του Κύρκου διέδιδαν σ' ολόκληρη την Ελλάδα ότι το κείµενο υποδοχής πού εκφωνούσε η τηλεόραση ήταν γραµµένο από µένα στο Λονδίνο ύστερα από παραγγελία πού µου έδωσε προσωπικά ο Ανδρέας. Τέτοιοι αλήτες! Μιά ζωή αλήτες! Μιά ζωή καθάρµατα. Μιά ζωή: Φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Τον µεγάλο Ναπολέοντα στη µάχη πού έκρινε την τύχη του κόσµου, στο Βατερλώ, τον νίκησαν δυό γυναίκες. Μάνα και κόρη. Η βροχή και η λάσπη. Η λάσπη υποχρέωσε σε καθυστέρηση τις ενισχύσεις του στρατηγού Κρουσσύ κι' ο µεγάλος Κορσικανός ηττήθηκε. Στή µάχη του Ανδρέα Παπανδρέου ενάντια στη µαύρη διεθνή και στην ντόπια πίσσα, η λάσπη έπεσε νωρίς κι' έτσι έχασε µέν τις εκλογές του Ιούνη, έφθασαν όµως οι ενισχύσεις του Νοέµβρη κι' ο θρίαµβος του Απρίλη είναι σίγουρος. Τον προβλέπουν και οι εχθροί του. Άν η λάσπη της Κοσκωτολογίας ριχνόταν λίγο αργότερα, ένα µήνα πρό των εκλογών του Ιούνη, το ΠΑΣΟΚ θα είχε συντριβεί γιατί ο λαός δεν προλάβαινε να καταλάβει όλο το πλέγµα της σκευωρίας! Στίς µεγάλες συγκρούσεις ο παράγων χρόνος έχει τεράστια σηµασία. Πρέπει να συγχαρεί κανείς τις αµερικανικές υπηρεσίες για την όλη οργάνωση και µεθόδευση του σκανδάλου Κοσκωτά. Μόνο στο χρονοδιάγραµµα ανάπτυξης του σχεδίου ήσαν λανθασµένοι οι υπολογισµοί τους γι' αυτό απέτυχαν του τελικού των σκοπού, της διάλυσης του ΠΑΣΟΚ! Επίσης δεν καταµέτρησαν σωστά τη δύναµη ενός των αστάθµητων συντελεστών — παρεµβαίνουν συχνά σε τέτοιες διεργασίες, στη συγκεκριµένη — την ισχύ και τις δυνατότητες ενός αµυντικού θώρακος πού διέθετε το Κίνηµα και ακούει στο όνοµα Αυριανή»! Από τη στιγµή κατά την οποία αυτή η εφηµερίδα εδηµοσίευσε στην πρώτη σελίδα της αντίγραφο της «Εφηµερίδος της Κυβερνήσεως» στο οποίο ήταν καταχωρηµένο το ιδρυτικό της πρώτης εταιρίας του Κοσκωτά µε συγγενείς και στενούς συνεργάτες του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η σκευωρία έχανε το µεγαλύτερο µέρος αποτελεσµατικότητος της, η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ ήταν πλέον αδύνατη! Η δηµοσίευση αυτού του εγγράφου και η αρθρογραφία που το
συνόδευσε, έδωσε στο ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο του 1989 το 39,1% για το οποίο έγραφα λίγες µέρες αργότερα ότι το θεωρώ «πολιτικά σηµαντικότερο και από το 48% του 1981»! Έντεκα ακριβώς µήνες προτού αναχωρήσει τον Αύγουστο του 1988 ο Ανδρέας εσπευσµένως για το Λονδίνο, δηλαδή τον Ιούλιο του 1987 άρχισα να δηµοσιεύω στην Αυριανή» µια σειρά ολοσέλιδων ρεπορτάζ µε τίτλο: «CIA: Έξοντώστε τον Ανδρέα Παπανδρέου»! Σήµερα είµαι σε θέση να γνωρίζω ότι εκείνα τα δηµοσιεύµατα, πού προκάλεσαν και δύο επίσηµες «διαψεύσεις» της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ελλάδα, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο για την αµερικανική διπλωµατία στη χώρα µας, εκείνα λοιπόν τα δηµοσιεύµατα υποχρέωσαν τα αµερικανικά κέντρα αποφάσεων σε µια σειρά λανθασµένων κινήσεων έκ των οποίων η µία, η επιτάχυνση ανάφλεξης του σκανδάλου Κοσκωτά, απέβη µοιραία για τον επιδιωκόµενο σκοπό, τον αιφνιδιασµό της ελληνικής δηµόσιας γνώµης, την τροφοδοσία της µε τα παραισθησιογόνα της καθολικής «ηθικής σήψης» του ΠΑΣΟΚ πού άν «ερρίπτοντο» τον Μάρτιο, τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1989, η ∆εξιά του Μητσοτάκη θα εξασφάλιζε συντριπτική πλειοψηφία και η ∆εξιά των Κύρκου και Φλωράκη θα θριαµβολογούσε! Μόνο η ∆ηµοκρατία θα εσφαγιάζετο άλλη µια φορά στην Ελλάδα. ∆εν έχω λόγους, ειλικρινά δεν µε ενδιαφέρει, δεν µε συγκινεί η περιαυτολογία, αντίθετα πολλοί µέµφονται την υπερβολική µετριοφροσύνη µου, γράφω όµως ένα είδος αφηγηµατικής ιστόρησης σηµαντικών γεγονότων, οπότε είµαι έκ των πραγµάτων εξαναγκασµένος να αναφέροµαι και στην προσωπική συµµετοχή µου σ' αυτά. Ότι η σειρά εκείνων των ρεπορτάζ µε τίτλο: «CIA: έξοντώστε τον Ανδρέα Παπανδρέου» εκτροχίασαν κυριολεκτικά το αµερικανικό πρόγραµµα επίθεσης εναντίον του ΠΑΣΟΚ προκύπτει από µια απλή ανάγνωση των κειµένων και την παρακολούθηση των έκτοτε πολιτικών εξελίξεων στη χώρα µας. Ο αναγνώστης αύτού του βιβλίου νοµίζω ότι δικαιούται να πάρει µια µικρή γεύση εκείνων των δηµοσιευµάτων, να αξιολογήσει την βαρύτητα τους, να βγάλει µόνος του, ανεµπόδιστα και χωρίς «υποδείξεις» τα συµπεράσµατα του. Κάτω από τον γενικό τίτλο: «CIA: εξοντώνατε τον Ανδρέα Παπανδρέου» υπάρχουν δύο υπότιτλοι. Το περιεχόµενο του πρώτου είναι: «Ποιοί δυναµιτίζουν κυβέρνηση και εθνική οικονοµία — ποιοί απειλούν ξανά τις λαϊκές ελευθερίες — ποιοί υπονοµεύουν το ΠΑΣΟΚ — πώς υποκλέπτουν απόρρητα κρατικά µυστικά — ο ρόλος των µυστικών πρακτόρων και των διπλωµατών κατασκόπων —. Η Ελλάδα στο στόχαστρο των πιο επικινδύνων ανθρώπων του αιώνα µας». Το περιεχόµενο του δευτέρου υπότιτλου συντοµότερο: «µια έρευνα σοκ, πού φέρνει για πρώτη φορά στο φώς συνταρακτικά στοιχεία». Από
το
πρώτο
δηµοσίευµα
θα
καταχωρίσω
δυό
µόνο
αποσπάσµατα. Ισως είναι τα πιο «εκρηκτικά» της µεταπολεµικής ελληνικής δηµοσιογραφίας. Σηµειώνω ότι το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών δεν διέψευσε το ένα πού το αφορούσε άµεσα και απόλυτα και είχε τίτλο: «Εσπασαν τον ελληνικό κρυπτογραφικό κώδικα»! Τόσο συγκλονιστικό ντοκουµέντο δεν δηµοσιεύθηκε ποτέ στον Τύπο της νεώτερης Ελλάδος. Βιαστικά και γρήγορα έγραψα τότε το κείµενο, για να προλάβω την δηµοσίευση του, επειδή ο κίνδυνος είναι πολύ µεγαλύτερος εάν διαρρεύσει πρό της δηµοσίευσης παρά µετά. Αυτούσιο το παραθέτω σήµερα: «Στίς 15 Οκτωβρίου 1982 το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, µε αριθµό πρωτοκόλλου 6165/75/ΑΣ 3674 στέλνει τηλεγράφηµα στην ελληνική Πρεσβεία στο Λονδίνο. Θέµα του τηλεγραφήµατος: Συνεργασία Πακιστάν-Τουρκίας για την παραγωγή πυρηνικών όπλων! Το τηλεγράφηµα στάλθηκε µε ειδικό κρυπτογραφικό κώδικα. Οι Αµερικανοί «έπιασαν» τα ηλεκτροµαγνητικά κύµατα του ελληνικού τηλεγραφήµατος και αφού τα επεξεργάστηκαν στη Βάση της Νέας Μάκρης τα έστειλαν στην κατασκοπευτική τους βάση της Αγγλίας και απ’ εκεί στην 'Εθνική υπηρεσία Ασφαλείας των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον, όπου αποκρυπτογραφήθηκε πλήρως, στις 22 Οκτωβρίου 1982, µια βδοµάδα δηλαδή αργότερα. Το αµερικανικό σήµα πού περιείχε το Λιοκλαπέν ελληνικό τηλεγράφηµα, φέρει την διαβάθµιση «TOP SECRET UMPRA» τον υπέρτατο χαρακτηρισµό απορρήτου! Στή συνέχεια, αποκρυπτογραφηµένο το ελληνικό τηλεγράφηµα στάλθηκε στις αµερικανικές πρεσβείες στο Πακιστάν, στην "Άγκυρα και στην Άθήνα, ώστε να ενηµερωθούν οι σύµµαχοι των ΗΠΑ και... αγνοί φίλοι της Ελλάδος! Ο αριθµός του εγγράφου αποστολής είναι 3408/45/ΑΣ 2210-82 όπως φαίνεται στο παραπλεύρως δηµοσιευµένο ντοκουµέντο». Αυτό αποκαλύπτω τον Ιούλιο του 1987! Πρόκειται για ένα αδιόρατο σταγονίδιο» των όσων εδηµοσίευσα εκείνες τις µέρες πού όχι µόνο συγκλόνισαν την ελληνική κοινή γνώµη αλλά προκάλεσαν σοβαρότατα προβλήµατα στα επιτελεία πολιτικού σχεδιασµού του αµερικανικού Πενταγώνου και του NATO! Βάζω σε άµεσο κίνδυνο τη ζωή µου; είναι µέσα στο παιχνίδι αυτής της δύσκολης δουλειάς, αλλά να τρέχει ο καραγκιόζης ο Φλωράκης κι' η µαϊµού ο Κύρκος να σε αποκαλούν εγκέφαλο του νεοφασισµού πάει πολύ γιατί είναι κι' οι δυό τους ανεπάγγελτοι τρόφιµοι των φονιάδων της ∆ηµοκρατίας. Για δαύτους όµως έπεται συνέχεια! Για την ώρα καταχωρώ το δεύτερο ντοκουµέντο εκείνου του πρώτου ρεπορτάζ είναι ένα αµερικανικό τηλεγράφηµα πού µε αφορά προσωπικά. Είναι ένα ∆ιαβατήριο για τον θάνατο! Αποστέλλεται από την Ουάσιγκτον στο κλιµάκιο της DIA στην Αθήνα. Η DIA είναι η υπηρεσία κατασκοπείας και αντικατασκοπείας του αµερικανικού στρατού, πολλαπλάσια ισχυρότερη από κάθε άποψη της
CIA , είναι µια τροµερή µυστική υπηρεσία, πού όποιος πέσει στη δυσµένεια της καλύτερα να βρεθεί στο πίσω µέρος της σελήνης µήπως γλυτώσει γιατί µόνον εκεί υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Φυσικά η DIA δεν ενοχλήθηκε ποτέ ούτε ποτέ ασχολήθηκε µε τον κ. Φλωράκη, τον κ. Κύρκο, τον κ. Ανδρουλάκη και άλλους της γνωστής παρέας. Το τηλεγράφηµα παραθέτω όπως έχει γιατί µεταγλωτισµοί σε τέτοιες περιπτώσεις δεν επιτρέπονται. Θα εξηγήσω µόνο για τους µη ξενόγλωσσους αναγνώστες ότι το τηλεγράφηµα προτείνει να µου... χορηγηθεί βίζα µετάβασης µου στις ΗΠΑ! 'Εγώ όµως δεν ζήτησα βίζα! Τούτο σηµαίνει στην ελληνική τραγουδιστική διάλεκτο «στον άλλο κόσµο πού θα πας»... TOP SECRET 9476 PAGE 61 WASHINGTON DC 25322 ACTION C - 02 INFO JUNE-25 VO-C4 150-00/008 W R 032241 JUN 87 JN OCAA WASHDC TO NATO - BRLS - ∆ΙΑ ATHENS SUBJECT, INTEREST IN THE VISITOR VISA ABOUT MR. KYRIAKOS DIAKOGIANNIS 5, AMFITRITIS STR. P. PHALIRO, ATHENS YOUR OFFICE TO CARE VISA: 25 JUN 87 IN ATHENS CG TOP SECRET FROM DC 2452 Τέτοιο κείµενο, σαν αυτό πού ακολουθεί, σύµφωνα µε τις απόψεις πολλών Ελλήνων πολιτών, αναγνωστών άρθρων και βιβλίων µου, δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει ποτέ στην ελληνική δηµοσιογραφία. Οχι ότι πρόκειται για κάποια σπουδαία γραφή, η ενδιαφέρουσα ανάλυση µε βαθειά νοήµατα και άλλα ειδικά προτερήµατα. Τίποτε από όλα αυτά. Είναι όµως η τροµερότερη πρόκληση πού διατυπώθηκε ποτέ από δηµοσιογράφο και συγγραφέα. Το κείµενο πού θα διαβάσετε πιο κάτω είναι η ουσιώδης αίτία πού ώθησε τελικά τα αµερικανικά κέντρα αποφάσεων να αναθεωρήσουν το πρόγραµµα επιθέσεως εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου, να επισπεύσουν την ανάπτυξη του σκανδάλου Κοσκωτά και να µαταιώσουν τον προεκλογικό αιφνιδιασµό στις παραµονές του Ιούνη 1989 όπως αρχικά είχε προβλεφθεί, µε αποτέλεσµα να κερδίσει χρόνο το Κίνηµα, να οργανώσει την άµυνά του και να εξασφαλίσει το σωτήριο 39,1%! Η ανάγνωση του απλού και φαινοµενικά ασήµαντου κειµένου δηµιούργησε σύγχυση στους κύκλους των επιτελικών εµπειρογνωµόνων του Πενταγώνου γιατί πέραν των άλλων και σε συνδυασµό µε τα υπόλοιπα ντοκουµέντα, της έρευνας πού έφερα στο φως, όπως η απόρρητη επιστολή του αρχηγού του NATO Ζόζεφ Λούνς, έδωσε την βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου διαθέτει στα υψηλότερα κλιµάκια της αµερικανικής Ιεραρχίας «δικούς» της
ανθρώπους πού την πληροφορούν για τα πάντα, την στηρίζουν Ιεροκρυφίως και την ενισχύουν. Πραγµατικά οι Αµερικανοί πελάγωσαν, όπως επίσης πραγµατικά η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είχε καµµιά απολύτως ιδέα του τι έφερνα στο φως, ένώ στο βάθος κάπου την ενοχλούσαν οι αποκαλύψεις µου. ∆ιάβασε λοιπόν φίλε αναγνώστη µε όση µπορείς προσοχή το επίµαχο κείµενο. Θα βρεις την ουσία του και θα καταλάβεις πώς κάποτε αλλάζει η Ιστορία ενός τόπου από αφορµή µικρά, πολύ µικρά γεγονότα. Ιδού το κείµενο: Είµαι αναγκασµένος να δώσω µερικές εξηγήσεις στους αναγνώστες πού τηλεφωνούν διαµαρτυρόµενοι γιατί καθυστερεί η αναβάλλεται η δηµοσίευση της συνέχειας αυτής της έρευνας και να τους πω σε πρώτη φάση ότι δεν γράφω αστυνοµικό µυθιστόρηµα ούτε ερωτικές περιπέτειες! Αύτού του είδους τα δηµοσιεύµατα απαιτούν ακρίβεια, έλεγχο στοιχείων, υπευθυνότητα και µεγάλη προσοχή στην περιγραφή της αλήθειας και µόνον αυτής! Αλλιώς φέρνουν εντελώς αντίθετα αποτελέσµατα. Όταν λοιπόν αναβάλλω µια συνέχεια σηµαίνει ότι αντιµετωπίζω τεχνικές δυσκολίες εξακρίβωσης της αυθεντικότητας των στοιχείων. Γιατί χρειάζονται χρόνια και χρόνια να καταξιωθείς επαγγελµατικά σ' ένα χώρο και µέσα σε δευτερόλεπτα εξευτελίζεσαι έφ' όρου ζωής άν «συλληφθείς» ψευδόµενη η ανακριβολογών! Απαιτείται µεγάλη προσοχή στη δική µας δουλειά. Την έρευνα, θέλω επίσης να τονίσω, την απεφάσισα και την ξεκίνησα εντελώς µόνος. Η διεύθυνση της Α» δέχθηκε την δηµοσίευση αλλά έκει σταµατάει και η σχέση της µε τα γραφόµενα. ∆εν είναι εποµένως δυνατή καµιά άλλη διευκόλυνση από την πλευρά αυτή. Πρέπει εξάλλου να γίνει κατανοητό ότι το όλο δηµοσίευµα εντάσσεται στα πλαίσια ενός πολέµου, µιας σύγκρουσης, µιας αναµέτρησης µε τις υπηρεσίες, φανερές και µυστικές του αµερικανικού κράτους, του αµερικανικού παρακράτους και ενός Έλληνα δηµοσιογράφου εντελώς µόνου γιατί να µην το γράψω κι' αυτό, ενός δηµοσιογράφου του όποιου το συγκεκριµένο δηµοσίευµα δηµιουργεί κυβερνητικές δυσαρέσκειες σε µια περίοδο πού τα «ήρεµα νερά» και η «βήµα προς βήµα» βελτίωση των σχέσεων µε τις ΗΠΑ δεν επιδέχονται τέτοιες αποκαλύψεις! ∆εν παριστάνω τον κάποιο η τον καµπόσο, εκείνον πού τα βάζει µοναχός µε τα µεγαθήρια της γης. "Επιπλέον εκτιµώ ορισµένους Έλληνες δηµοσιογράφους και αισθάνοµαι πραγµατική αηδία όταν διαπιστώνω ότι κάποια κοντυλοφόρα σκύβαλα σπιλώνουν την ελληνική δηµοσιογραφία. Σ' αυτούς τους φτηνούς µισθοφόρους της υποτέλειας πετάω αυτή τη στιγµή το γάντι και τους προκαλώ ανοιχτά! Είναι µεσηµέρι Σαββάτου 25 Ιουλίου 1987 ώρα 12 και 15! Γράφω αυτές τις γραµµές στο σπίτι µου. Τη στιγµή πού γράφω, ο Μάϊκλ Λεντίν, ο διαβόητος πράκτορας των Αµερικανών, βρίσκεται µέσα σε αεροπλάνο πού ξεκίνησε πριν µια ώρα από αεροδρόµιο ευρωπαϊκής πρωτεύουσας
και πετάει για τις ΗΠΑ! Πηγαίνει στην Ουάσιγκτον ύστερα από υπηρεσιακή κλήση που έλαβε, προκειµένου εντός των ηµερών να καταθέσει στην Επιτροπή έρευνας για το «Ιρανγκαίητ»! Και προκαλώ τον οιονδήποτε να εξακριβώσει άν πράγµατι αυτό πού γράφω αληθεύει. Σε περίπτωση κατά την οποία αποδειχθεί ότι Μάικλ Λεντίν δεν κατευθύνεται αυτήν ακριβώς τη στιγµή (ύπερίπταται του Ατλαντικού) Σάββατο 25.7.87 στις ΗΠΑ, δέχοµαι, υπογράφω και υπογραµµίζω µε διπλή γραµµή κάτω από την υπογραφή µου, ότι όλα όσα έγραψα µέχρι σήµερα σ' αυτή την έρευνα είναι ψεύδη και κακοήθειες! ∆έχεται κανείς την πρόκληση; ∆έχεται η αµερικανική πρεσβεία στην Αθήνα να µε διαψεύσει; Φοράει κανένας παντελόνια να µου πει κατάµουτρα: «κύριε είσαι ψεύτης»! Αυτός είµαι! Ένας ταπεινός και ασήµαντος Έλληνας πού µπορεί να πετάει τέτοια πρόκληση! Περιµένω απάντηση. Ξέρω ότι από τους Έλληνες µισθοφόρους της πένας κανένας δεν θα αποτολµήσει, κανένας δεν έχει τέτοια κότσια, ξέρω ότι από αµερικανικής πλευράς κανένας δεν είναι τόσο ηλίθιος! Θα απορείτε ασφαλώς πώς είναι ανθρωπίνως δυνατό να γνωρίζει ένας απλός Έλληνας πού κάθεται µοναχός σε µια γωνιά του σπιτιού του τέτοιες λεπτοµέρειες! Να απορείτε, αλλά να µην διαµαρτύρεσθε όταν καθυστερεί η δηµοσίευση της έρευνας. ∆εν παίρνω την ενηµέρωση µου από το περίπτερο της γωνίας και δεν γράφω κείµενα για «απολεσθέντα αντικείµενα»... Οι λεπτοµέρειες πού δίνω αφήνουν άναυδο τον αναγνώστη! Περιττεύει νοµίζω ν' αναφέρω ότι απάντηση δεν δόθηκε µέχρι σήµερα από κανένα σ' αυτή την πρόκληση. Ποιος ν' απαντήσει και τι να πει... ∆ύο άλλα κείµενα εκείνης της περιόδου σκέπτοµαι πώς έχω χρέος να τα δηµοσιεύσω σ' αυτό το βιβλίο. Οι φονιάδες της ∆ηµοκρατίας, οι φονιάδες της Ελλάδος πρέπει ν' αποκαλυφθούν. Το πρώτο κείµενο, γραµµένο κι' αυτό τον Ιούλη του 1987 είναι το παρακάτω: Έχοντας µπροστά µου τον ογκώδη φάκελο αυτής της έρευνας ένιωσα, κάποιες στιγµές να µε καταπιέζει ένα αφόρητο αίσθηµα απογοήτευσης, να σκέπτοµαι, έχει άραγες αυτή η χώρα ελπίδες και πόσες; Ελπίδες όχι να µεγαλουργήσει, να κατακτήσει, να ξαναβρεί παλιές δόξες και θαµµένους θριάµβους, απλά να επιζήσει! Είναι αφόρητη η ψυχική δοκιµασία εκείνου πού βλέπει µε τα ίδια του τα µάτια τους πιο αιµοβόρους βρυκόλακες πού γνώρισε ποτέ ο κόσµος να πίνουν το αίµα της πατρίδος χωρίς να µπορεί ν' αντιδράσει! Σε κάποια όνειρα βλέπουµε θανάσιµους εχθρούς να µας κυνηγούν και δεν µπορούµε να τρέξουµε, τα πόδια µας βιδώνονται στο έδαφος, βλέπουµε ότι µας µαχαιρώνουν αλλά δεν µπορούµε να σηκώσουµε το χέρι ν' αµυνθούµε, ότι πέφτουµε σε βαθύ γκρεµό αλλά πουθενά κλαρί να πιαστούµε! ∆ύο µήνες ζώ συνεχώς µέσα στην αγωνία ενός τέτοιου ονείρου. Κι' άλλοτε πέρασα από τα φαράγγια αυτής της τροµερής δοκιµασίας προνόµιο πολλών, χιλιάδων ανθρώπων
της γενιάς µου αυτό το πέρασµα, αλλά η σηµερινή κατάσταση δεν περιγράφεται! Και το χειρότερο όλων είναι ότι νιώθεις τόσο µόνος, είσαι τόσο µόνος να ζήσεις το δράµα σου! Σ' αυτές τις περιπτώσεις, σπάνιες στη ζωή ενός ανθρώπου, κανείς δεν µπορεί να σταθεί δίπλα σου. Ούτε φίλος, ούτε συγγενής, ούτε γνωστός. Γιατί κανείς δεν ξέρει. Άν κάποιος µάθει, οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται. Είσαι υποχρεωµένος να σηκώσεις τον σταυρό ολοµόναχος. Κάπως άρχισα να οδηγώ το µολύβι µου στην εικονογράφηση εθνοµάρτυρα για την αφεντιά µου κι αυτό δεν είναι σωστό, δεν είναι του γούστου µου, δεν µου ταιριάζει, αµφιβάλλω δέ πολύ ότι θ' αρέσει και στους αναγνώστες. Θέλω ίσως να ευαισθητοποιήσω όσους διαβάζουν αυτή την έρευνα για ν' αφοµοιώσουν καλύτερα τα περιγραφόµενα και να δεχθούν το µήνυµα πού περιέχουν. Οπως επίσης θέλω να αντιληφθούν οι πάντες ότι το θέµα δεν είναι πολιτικό µε την έννοια πού συνήθως δίνουµε στον όρο. Πιστεύω ότι ξεπερνάει αυτά τα πλαίσια. Οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση βρισκόταν στην εξουσία και εφόσον θα είχα στη διάθεση µου αυτό το φάκελο, ακριβώς όπως σήµερα θα λειτουργούσα. Χρειάζεται να δούµε ολόκληρο το φάσµα των περιγραφοµένων από ένα όσο το δυνατόν υψηλότερο και ευρύτερο κατοπτικό πρίσµα. Το πρόβληµα δεν περιορίζεται µόνο στο γεγονός ότι κινδυνεύει σήµερα ο Ανδρέας Παπανδρέου, το Κίνηµα του οποίου ηγείται, το καθεστώς, oι θεσµοί η κυβέρνηση. Το πρόβληµα είναι ότι απειλείται η ίδια η υπόσταση της χώρας. Οπωσδήποτε πρέπει να αντιδράσουµε σε όλα τα επίπεδα επίσηµα και ανεπίσηµα. Οι αντιδράσεις φυσικά δεν είναι αρκετές. Να ληφθούν µέτρα άµεσα και δραστικά. Σαφώς δεν γίνεται να συνεχισθεί αυτή η κατάσταση! Να σκοτώνονται άνθρωποι στους δρόµους σαν τα κουνέλια δίχως να συλλαµβάνεται ούτε µια κάλτσα δολοφόνου! Τα έθεσα και στο παρελθόν τα ερωτήµατα πολλές φορές, τα επαναλαµβάνω και σήµερα: γιατί η τροµοκρατία στην Ελλάδα εµφανίστηκε αµέσως µετά την πτώση της δικτατορίας; Πού" κρυβόντουσαν οι διάφορες τροµοκρατικές οργανώσεις στη διάρκεια της επταετίας; Γιατί τότε δεν νοιαζόντουσαν για της εργατιάς τα συµφέροντα και του λαού τις ελευθερίες; Ησαν τότε, επί Χούντας, όλα τακτοποιηµένα, όλα αρµονικά, όλα Ιδανικά ώστε να µην χρειάζονται «χτυπήµατα κατά του κατεστηµένου της κεφαλαιοκρατίας και των έχθρων του λαού;» Πού είχαν τότε κουρνιάσει οι Λαϊκοί Στρατοί η 1η του Μάη, η 17 Νοέµβρη, όλες αυτές οι «προκηρύξεις» πού σήµερα αναστατώνουν αυτή τη χώρα; Γιατί δεν πρόκειται περί οργανώσεων, αυτός ο µύθος για νήπια πρέπει να σταµατήσει ακουόµενος, πρόκειται περί απλών προκηρύξεων πού πετάνε µετά από κάθε φονικό οι επαγγελµατίες φονιάδες των αµερικανικών µυστικών υπηρεσιών! Κι άν κάποτε συλληφθεί κάποιος αυτουργός η συνεργάτης του µελλοντικού εγκλήµατος, θα αποδειχθεί ότι ο άνθρωπος πίστευε ότι είναι µέλος µιας οργάνωσης «υψηλών φιλολαϊκών ιδανικών» δίχως νάχα ίδέα για τα
πραγµατικά αφεντικά του! Μπορεί επίσης να συλληφθεί κάποιος επαγγελµατίας φονιάς πού δεν ενδιαφέρεται να µάθει γιατί σκοτώνει αλλά µονάχα για το πόσα θα πάρει! Κι' οι δύο επιστρατεύονται ωθούµενοι από διαφορετικά κίνητρα! Γιατί λοιπόν όλες αυτές οι οργανώσεις «σωτηρίας» του λαού ξεφύτρωσαν µόνο µετά την δικτατορία; Ποιος µπορεί να δώσει µιαν απάντηση πού να Ικανοποιεί την απλή λογική και να µην κινεί υποψίες, να µην ενοχοποιεί ξένες ύπηρεσίες, ίδίως τις αµερικανικές; Φοβάµαι ότι κανείς δεν θα αποτολµήσει τέτοιου είδους απάντηση. Εκείνοι πού έχασαν τον απόλυτο έλεγχο της χώρας µε την αποµάκρυνση του δικτατορικού καθεστώτος, εκείνοι πού είδαν να µειώνεται η ασύδοτη κυριαρχία τους µε την επαναλειτουργία του Κοινοβουλευτισµού, εκείνοι πού τροµοκρατήθηκαν µε την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, αυτοί είναι τα µέλη και τα στελέχη των τροµοκρατικών οργανώσεων, οι σχεδιαστές και χρηµατοδότες, οι εµπνευστές και καθοδηγητές οι αυτουργοί φυσικοί και ηθικοί της εκστρατείας αποσταθεροποίησης και ανατροπής της κυβέρνησης, δηλαδή οι Αµερικανοί. Οι γκαγκστερικές µέθοδοι τους είναι πιά φανερής προέλευσης. Εντολή Ρήγκαν για τον τουριστικό αποκλεισµό της Ελλάδος, δολοφονία του µεγαλοβιοµήχανου Αγγελόπουλου! Σκευωρία περί «συνεργασίας» ελληνικής κυβέρνησης - Άµπού Νιντάλ απόπειρα δολοφονίας του Γιώργου Ραυτόπουλου! Άν όλοι οι Έλληνες είχαν στη διάθεση τους το φάκελο πού κρατώ στα χέρια µου και τον διάβαζαν τα είσαγωγικά σηµειώµατα όπως αυτό θα περίττευαν τα πράγµατα δεν χωρούν αµφισβήτηση, οι ΗΠΑ µας ετοιµάζουν συµφορές. Μίλησα για µέτρα πού πρέπει να πάρουµε. Ένα και µόνο αχρηστεύει όλα τα άλλα. Να καλέσει ο πρωθυπουργός τον πρέσβη των ΗΠΑ και να του πει ξεκάθαρα: «ειδοποιείστε την κυβέρνηση σας να σταµατήσει κάθε τροµοκρατική ενέργεια στην Ελλάδα, γιατί στο επόµενο έγκληµα πού θα διαπραχθεί θα διακόψουµε αυθηµερόν τις διπλωµατικές σχέσεις µε τις ΗΠΑ»! Μεγάλη κουβέντα θα γράψω αλλά παίρνω πάνω µου όλη την ευθύνη. Άν αυτά λεχθούν έτσι ωµά και δίχως γαρνιτούρες στον Άµερικανό πρέσβη από τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου και µετά, σπάσει ένα τζάµι στην Ελλάδα από τροµοκράτες, δέχοµαι να στηθώ στην πλατεία Συντάγµατος να περνάει όποιος νοµίζει να µε µουτζώνει! Έχει και προσωπικούς λόγους ο κ. πρωθυπουργός να προβεί σ' ένα... διάβηµα προς τον Άµερικανό πρέσβη. Οταν τελειώσει η ανάγνωση αυτού του δεύτερου µέρους της έρευνας και ο ίδιος ο πρωθυπουργός και κάθε αναγνώστης θα καταλάβουν το γιατί. Τελειώνοντας αυτό το σηµείωµα, θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής µου όλους
εκείνους, άντρες και γυναίκες πού κατόρθωσαν να επικοινωνήσουν µαζί µου για να µε συγχαρούν, να µου εκφράσουν την αφοσίωση τους και την αγάπη τους. Ιδιαίτερα µε συγκίνησαν οι νέοι από όλη τη χώρα. ∆εν φανταζόµουν ποτέ ότι τόσα πολλά παιδιά, µαθητές, εργαζόµενοι, στρατιώτες, εκπαιδευτικοί, αξιωµατικοί από διάφορες µονάδες, αστυνοµικοί, ακόµη και παπάδες θα µου µιλούσαν µε τόση αδελφοσύνη. Όταν βρίσκεις τόση αγάπη γύρω σου, χαλάλι λές κι οι ψυχικές δοκιµασίες και οι κίνδυνοι. Το ηθικό σου ζωντανεύει και οι ελπίδες σου αναπτερώνονται. Θα κλείσω προσωρινά αυτόν τον κύκλο φονιάδων του Ελληνισµού, θ' αποµακρυνθώ ελαφρώς από την συνοµοταξία των ξενογενών, καταχωρίζοντας το τελευταίο κείµενο εκείνης της περιόδου. Πρέπει επίσης να πώ ότι αναδηµοσίευσα στις προηγούµενες σελίδες αυτού του βιβλίου, αποκλειστικά και µόνο τα κείµενα εισαγωγής κάθε ρεπορτάζ από την έρευνα «CIA: εξοντώστε τον Ανδρέα Παπανδρέου» και όχι το συνολικό περιεχόµενο µε τα ντοκουµέντα γιατί θα χρειαζόµουν άλλο ένα... βιβλίο. Όπως ήδη εξήγησα, η προαναφερόµενη ερευνά, µετατόπισε τους άξονες της αµερικανικής πολιτικής απέναντι στην κυβέρνηση Παπανδρέου και στο ΠΑΣΟΚ. Η δηµοσίευση της επιστολής του Ζόζεφ Λούνς, ενός των φανατικότερων Μισελλήνων της Ιστορίας, προς τον υπουργό άµυνας των ΗΠΑ, µνηµείο φασιστικής νοοτροπίας και γκαγκστερισµού Αρχηγού του NATO, η δηµοσίευση της απόρρητης συνοµιλίας του Καρλούτσι, υπαρχηγού της CIA, συµβούλου του προέδρου Ρήγκαν και µετέπειτα υπουργού εξωτερικών, µε τον πρώην αρχηγό του NATO και υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ, στρατηγό Άλέξανδρο Χαίηγκ, προκάλεσαν αναστάτωση σε NATO και αµερικανικό Πεντάγωνο. Από εκείνη την εποχή, Ιούλης 1987, εκτός της αλλαγής πλεύσης της Αµερικανονατοικής πολιτικής απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησε και η µεγάλη εκστρατεία σπίλωσης της Αυριανής» µε ιδιαίτερες αιχµές συκοφάντησης του προσώπου µου. Την εκστρατεία ανέλαβαν εργολαβικά ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Χαρίλαος Φλωράκης, οι διάφοροι µεγαλοµέτοχοι της πολυεθνικής του Περισσού, µε βασικούς οχετούς εκτόξευσης βοθρολυµµάτων τον «Ριζοσπάστη» και την Αυγή»! Συνεπίκουροι στην εργολαβία µια πλειάδα γνωστών και καταξιωµένων στις σχετικές πιάτσες πούστηδων από τους µεγάλους εκµαυλιστές της ελληνικής Νεολαίας. Σ' αυτές τις δουλειές χρειάζονται «επώνυµοι» ικανοί να επηρεάσουν την «κοινή» γνώµη και επώνυµοι σοβαροί δεν ενοικιάζουν τα ονόµατα και την προσωπικότητα τους σε υπηρεσίες προβολής και εκµετάλλευσης του παχέως εντέρου. Αναγκαστικά εποµένως κατέφυγαν σε επαγγελµατίες τραβεστί και διπλωµατούχους αδελφές! Έτσι ξεκίνησε και πορεύτηκε ο «αύριανισµός», ο έρπων φασισµός, πατέντα του Κύρκου ο τελευταίος έτσι φανερώθηκαν σε
πλήρη δράση οι συστηµατικοί φονιάδες της ∆ηµοκρατίας εσωτερικής παραγωγής και εξωτερικής µισθοδοσίας. Το τελευταίο λοιπόν κείµενο είναι το παρακάτω: ∆εν έχω το δικαίωµα είπαν πολλοί, να εκθέτω τη ζωή µου σε τέτοιο φοβερό κίνδυνο. Βουλευτής, ο οποίος άν θέλει αποκαλύπτει το όνοµά του, µόλις µε βλέπει στη Βουλή προχθές αναφωνεί «συνεκλόνισες το Πανελλήνιο». Ούτε ο κίνδυνος µου είναι αρεστός, ούτε σκοπός µου να συγκλονίσω. Ανταποκρίνοµαι στις υποχρεώσεις µου µε όση συνέπεια απαιτεί η επαγγελµατική µου αγωγή, µε όσες δυνατότητες µου παρέχει η ισχνή µου παιδεία, µε όση ευσυνειδησία επιβάλλει ο σεβασµός στην αλήθεια. Πιστεύω ότι υπάρχουν συνάδελφοι οι οποίοι άν ήσαν εφοδιασµένοι µε τα στοιχεία πού διαθέτω θα τα απεκάλυπταν χωρίς δισταγµούς, χωρίς κακόγουστες αυτοηρωποιήσεις, µε τόλµη και παρρησία. Η αυθεντικότητα και γνησιότητα των αποκαλύψεων µου αποδεικνύεται από συγκεκριµένα γεγονότα. Ένώ στο πρώτο άρθρο µου της 6.6.87 η αµερικανική πρεσβεία έσπευσε να διαψεύσει αυθηµερόν, αφότου άρχισε η δηµοσίευση της έρευνας σιωπά! Όσες εφηµερίδες προσπάθησαν να προκαλέσουν αντιπερισπασµό και να υποβαθµίσουν τα κείµενα, αναφέρθηκαν σε δύο πράκτορες, ισχυριζόµενες ψευδώς η έν «αγνοία» ότι ο ένας είναι φυλακή και ο άλλος άσχετος. ∆εν είχαν ούτε το σθένος ούτε την εντιµότητα να µιλήσουν και να αµφισβητήσουν την αυθεντικότητα του δηµοσιευθέντος στην Αυριανή» τηλεγραφήµατος των αµερικανικών µυστικών υπηρεσιών συνοδευτικού υποκλαπέντος σήµατος του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, όταν αυτές οι υπηρεσίες έσπασαν τον ελληνικό κρυπτογραφικό κώδικα! ∆εν ετόλµησαν να θίξουν η να αµφισβητήσουν την γνησιότητα τηλεγραφήµατος των αµερικανικών µυστικών υπηρεσιών προς κλιµάκιο τους στην Αθήνα πού έδινε εντολή να µου χορηγηθεί «βίζα», δηλαδή να µε εξαποστείλουν στας αιωνίους µονάς της 25.6.87! ∆εν ετόλµησαν να αµφισβητήσουν η να αναφερθούν στην επιστολή του Γενικού Γραµµατέα του NATO και µεγάλου µισέλληνα Ζόζεφ Λούνς προς τον υπουργό Άµυνας των ΗΠΑ κ. Ούάιτµπέργκερ στην οποία φανερώνονται οι εχθρικές διαθέσεις των Νατοϊκών κύκλων κατά της ελληνικής κυβέρνησης και του Έλληνα πρωθυπουργού και αποτελεί, αυτή η επιστολή, µνηµείο θράσους, ιταµότητος και σατραπισµού! ∆εν είχαν το φιλότιµο και την ανδροπρέπεια να αµφισβητήσουν έστω µία λέξη από όσα έξήµεσε ο Σύµβουλος Ασφαλείας του Λευκού Οίκου Καρλούτσι σε βάρος του Ανδρέα Παπανδρέου, µιλώντας στον Αµερικανό Στρατηγό Χαίηγκ, πρώην υπουργό των Εξωτερικών των ΗΠΑ και πρώην αρχηγό του NATO! Είπε ο Καρλούτσι στον Χαίηγκ ότι «η οίκογένεια Παπανδρέου πρέπει να εξαφανισθεί πολιτικά, ότι φταίει ο βλάκας ο Παπαδόπουλος πού δεν σκότωσε τον Ανδρέα το 1967»! Και σ' αυτό το
συγκλονιστικό κείµενο οι ντόπιοι σφουγγοκολάριοι των Αµερικανών δεν βρίσκουν λέξη να πουν, οι δε Αµερικανοί διπλωµάτες βουβαίνονται! Αυτή είναι η ελληνική δηµοσιογραφία. Άλλη µία φορά αισθάνοµαι την υποχρέωση να συγχαρώ την εφηµερίδα «Έθνος» πού µε ευνόητη επιφύλαξη έκανε µια τίµια παρουσίαση του µεγάλου θέµατος. Γράφτηκε επίσης έτσι, έπί τροχάδην σε κάποια φυλλάδα της δεξιάς ότι «το δηµοσίευµα» της Α» είναι κίνηση αντιπερισπασµού της ελληνικής κυβέρνησης στις βαρείες κατηγορίες της αµερικανικής για συνεργασία µε τους τροµοκράτες»! Και αυτή η άποψη είναι προϊόν απάτης. Η Αµερικανίδα υφυπουργός εξωτερικών κ. Ριτζγουαίη, οµολόγησε ότι τα στοιχεία πού εδόθηκαν στην κυβέρνηση της ώστε να κατηγορήσει την Ελληνική ήταν πλαστά, ήσαν, είπε ανακριβή! Συνεπώς η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζουσα καλύτερα από τον καθένα ότι αδίκως την κατηγορούν και ψευδώς την συκοφαντούν, δεν χρειαζόταν κινήσεις αντιπερισπασµού µε δηµιοσιεύµατα φιλικών της εφηµερίδων! Όταν ένας είναι ηλίθιος, βλάπτει κυρίως τον εαυτό του. Όταν είναι ηλίθιος και δηµοσιογράφος, βλάπτει χιλιάδες αθώους αναγνώστες! Μού δίδεται σήµερα η ευκαιρία να µιλήσω για έναν Αµερικανό ιδιαίτερα και σκόπιµα παρεξηγηµένο στη χώρα µας τον Στρατηγό Χαίηγκ. Ο Χαίηγκ κατηγορήθηκε δόλια ότι µερολήπτησε υπέρ της Τουρκίας και εναντίον της Ελλάδος! Πολύ σπάνια εκτοξεύθηκε τόσο χονδροειδής κακοήθεια σε βάρος επωνύµου ανδρός Έλληνα η ξένου! Ο Στρατηγός Αλέξανδρος Χαίηγκ είναι θερµός και ειλικρινής Φιλέλληνας, Γεράκι του Πενταγώνου ίσως, συντηρητικός οπωσδήποτε (δείξτε µου έναν Αµερικανό προοδευτικό να τον φωτογραφήσω), Νατοϊκός δίχως άλλο, Νατοϊκοί απεδείχθησαν και το εδήλωσαν όχι λίγοι Έλληνες... κοµµουνιστές! Οµως την αγάπη του Χαίηγκ για την Ελλάδα κανείς δεν µπορεί να την αµφισβητήσει χωρίς να παραβλέπεται το γεγονός ότι πριν απ’ όλα είναι Αµερικανός και µετά οτιδήποτε άλλο όπως θα έπρεπε αλλά δυστυχώς δεν είναι, κάθε Έλληνας! Τον «φιλοτουρκισµό» του Χαίηγκ µας τον σερβίρισαν µε δεξιοτεχνία εκείνοι πού µανιωδώς επιδιώκουν να γκρεµίζουν κάθε φιλελληνικό προγεφύρωµα οπουδήποτε εµφανίζεται. Τέλος, η συνέχεια αυτής της έρευνας ελπίζω ότι θα είναι αρκετά διαφωτιστική και θα συµβάλλει όχι στην υπονόµευση των 'Ελληνοαµερικανικών σχέσεων όπως έγραψαν κάποιοι άλλοι αδρά µισθοδοτούµενοι χαφιέδες, αλλά στη βελτίωση τους. Γιατί και οι Αµερικανοί θα αντιληφθούν ότι οι σκευωρίες δεν είναι πάντοτε προσοδοφόρες, ότι κάποτε γίνονται µπούµεραγκ, ότι δεν µπορούν συνεχώς να παίζουν µε τη ζωή και τις ελευθερίες των λαών, ότι ουδέν κρυπτόν ύπό τον ήλιο, ότι κάποτε πρέπει ν' αλλάξουν συµπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα, να σέβονται το λαό της και την κυβέρνηση πού εκείνος επιλέγει. Άν χάσουν οι Αµερικανοί από το πεδίο ορατότητος
αυτές τις αλήθειες, θα χάσουν και την Ελλάδα από φίλη και σύµµαχο! Όχι άλλοι πράκτορες, όχι συνωµοσίες, όχι προβοκάτσιες, όχι συµπεριφορά προς Νέγρους του Μισισσιπή, όχι, ο νόµος του Λύντς και οι µέθοδοι του Λούνς δεν περνάνε πιά σ' αυτή τη γη... Κάτω από το στέρνο αυτού του λαού κυλάει ένα κατακόκκινο υπόγειο ποτάµι πλατύ, βαθύ, ορµητικό. Χαµηλά, στην κοίτη του ποταµού, έχουν κατακαθήσει από χρόνια αµέτρητα, παχύ στρώµα χλωµές, ασθενικές σαν φυµατικές νεράιδες, λογιών-λογιών ελπίδες. Είναι ξαπλωµένες η µια δίπλα στην άλλη, η µια πάνω στην άλλη, σκελετωµένες, ετοιµοθάνατες, µα κι' εφτάψυχες! Σάν καταφέρουν καπότες µερικές απ’ αυτές να µαζώξουν κουράγιο, ν' ανυψωθούν, να βγάλουν το κεφάλι στην κόκκινη επιφάνεια του πόταµου, φονιάδες µε ρόπαλα καρτερούν πάνω σε κατάµαυρα πλεούµενα, τις χτυπάνε κατακέφαλα και τις ξαναβουλιάζουν µισοπεθαµένες. Στο ποτάµι, κάτω από το στέρνο του λαού, δεν κυλάει νερό, κυλάει αίµα. Η κοίτη του πόταµου ξεκινάει από τα µακεδόνικα βουνά, από τους πρασινόλοφους της Θράκης από τις κορφές της Ηπείρου, για να καταλήξει στον Ψηλορείτη, στ' άκροβράχι της Λίνδου, κι' ακόµη παραπέρα, στον ξακουστό, στον περήφανο Τρόοδο της µαρτυρικής Κύπρου. Κάθε αίµάτινη σταγόνα του µεγάλου ποταµού κι' ένα τραγούδι, ένα µοιρολόι, ένας ύµνος, ένας αναστεναγµός και µια κατάρα στους φονιάδες µε τα ρόπαλα και τις ακατανόητες κραυγές σε γλώσσες άγνωστες, ξενικές, βάρβαρες! Πολλοί φονιάδες µιλάνε και τη γλώσσα του τόπου, είναι βαµµένοι χρώµατα παρδαλά, όπως τ' αυγά τα πασχαλινά, παριστάνουν τους Έλληνες, κουβαλάνε κοφίνια µε... ίδέες, τις απλώνουν στις λαϊκές αγορές τις διαλαλούν, απονήρευτος ο κόσµος τις αγοράζει, οι έµποροι µε τα κοφίνια θησαυρίζουν κι' ο λαός µασουλάει τις πονηρές ίδέες, ναρκώνεται και ξυπνάει ολόγυµνος, µαζεύει όσα κουρέλια τ' απόµειναν για να ξαναπέσει στο λήθαργο και να µην πάρει χαµπάρι πώς από µια νύχτα µέχρι το ξηµέρωµα η µισή Κύπρος έγινε τούρκικη, πώς η ελληνική νιότη βρέθηκε από τη µια µέρα στην άλλη να σκάβει δρόµους στην Αυστραλία, να χτίζει φάµπρικες στη Γερµανία, να πουλάει των χεριών της τη δύναµη στην παγωµένη Αλάσκα και στη φλογισµένη Αφρική, να µισανοίγει τα βλέφαρα ο ναρκωµένος λαός και να βλέπει έρηµους τους κάµπους της Θράκης και της Θεσσαλίας, γυµνά από νέους ανθρώπους τα ∆ωδεκάνησα, σκελετωµένο το Μωριά, θερισµένο από της νιότης τα
στάχυα χωράφι την Ελλάδα... Κάνουµε λάθος µεγάλο να θεωρούµε τον Κεµάλ Άττατούρκ, τον δεινότερο, καταστροφέα του Νοελληνισµού! Ο Κεµάλ Άττατούρκ, ο γκρίζος λύκος, τη δουλειά του έκανε, την πατρίδα του µεγάλωσε, τον Ελληνισµό πετσόκοψε, άρπαξε την δεξιά νεφραµιά της Ελλάδος και την έκαµε Τουρκιά! Ο Κεµάλ µας κατέστρεψε µια φορά! Ο Καραµανλισµός µας σακατεύει σαράντα χρόνια, ξεπάστρεψε ότι απόµεινε ζωντανό κι' ελπιδοφόρο µετά τη συµφορά της Μικρασίας και την τραγωδία του Εµφύλιου, κι' ούτε κανείς µπορεί να υπολογίσει για πόσα ακόµα χρόνια η Ελλάδα θα σέρνεται, να ξεπουλιέται, θα ερηµώνεται και θα ποδοπατιέται από την κατάρα του Καραµανλισµου. Άρπαξε την Ελλάδα ο Καραµανλισµός σάµατις νάτανε σακκί µε πέτρες, την σήκωσε και την αναποδογύρισε σκορπίζοντας στους πέντε ανέµους τα Ελληνόπουλα! Άπαισιότερο παιδοµάζωµα, φρικαλεότερη γενοκτονία από το οργανωµένο δουλεµπόριο της «Μετανάστευσης» δεν έζησε λαός ποτέ στην Ιστορία. Αυτοί είναι οι αρχιφονιάδες της Ελλάδος, οι άντεροβγάλτες της ∆ηµοκρατίας, οι καραµανλικοί οργανωτές του ελληνικού εξανδραποδισµού. Και διάλεξαν την κρισιµότερη στιγµή να την εκτελέσουν την γενοκτονία. Αµέσως, µετά τον τερµατισµό του εµφύλιου σπαραγµού. Τότε ακριβώς πού η πατρίδα χρειαζόταν και το τελευταίο κουλό της χέρι να ξαναχτίσει τα ερείπια, να περιµαζέψει τα κουρέλια της, να πιάσει την τσάπα και το κατσαβίδι, ν' ανοίξει δειλά έστω, µπουσουλιστά έστω, τον τραχύ τον δρόµο της ανάπτυξης, να γαντζωθεί ο λαός της ο σακατεµένος πάνω στο βράχο της, να επιζήσει, ν' αύγατίσει, να διατηρηθεί ζωντανή της φυλής η ρίζα... Τότε ακριβώς σαλτάρει το καραµανλικό τέρας κι' αρχίζει να φορτώνει τραίνα και βαπόρια µε τ' αποµεινάρια της ελληνικής νιότης και να τ' αδειάζει σαν τραγιά στις µίνες του Βελγίου, στις φάµπρικες της Γερµανίας, στ' άγρια δάση· της Βραζιλίας, στις ζούγκλες της Αφρικής και στους παγετώνες του Καναδά! Το µέγιστο των κακουργηµάτων κατά του έθνους των Ελλήνων από την εποχή του Φρίξου και της Έλλης. Η πρόφαση πού έδιναν οι κακούργοι σαν δικαιολογία του έθνικού ξεκληρίσµατος ήταν η «έλλειψη εργασίας»! Και για το ειδεχθέστερο έγκληµα υπάρχει δικαιολογία. Για την εθνική προδοσία ποτέ. Και είναι η τροµερότερη εθνική και εσχάτη προδοσία η οργανωµένη συστηµατικά, προµελετηµένα, εξορία των νέων της Ελλάδος από τον προδότη καραµανλισµό. Η τέλεση αύτού του έθνικού εγκλήµατος εξυπηρετούσε δύο σκοπούς και δύο αφέντες. Τους ξένους πού έδωσαν την εντολή στις «κυβερνήσεις» ανδρεικέλλων ν' αδειάσουν την Ελλάδα από τον ζωτικό πληθυσµό της πρώτα για να πάρουν σκλάβους στη δική τους δούλεψη,
στη δική τους οίκονοµική ανάπτυξη και στη συνέχεια ν' αγοράζουν την έρηµη ελληνική γη για ένα κοµµάτι ψωµί και τους ντόπιους πολιτικούς λακέδες πού ησύχαζαν στην εξουσία, άφού η νιότη, η µόνη πού µπορεί να υψώσει τη γροθιά της θα σάπιζε στην ξενιτιά! Φονιάδες της πατρίδας! Τουρκαλάδες! Εθνικοί πορτοφολάδες! Της πιο πλαστής «εθνικοφροσύνης» αρχικερατάδες! ∆υό εκατοµµύρια νέοι σε δέκα χρόνια 1954-1964 διώχτηκαν από τη γη τους. Οι ξένοι δεχόντουσαν µοναχά τους νέους. Ακόµη και στα δόντια τους κοίταζαν στα γραφεία µετανάστευσης καθώς στα πανηγύρια οι ζωέµποροι τα µουλάρια. Εκεί κατάντησε το Εθνος ο Καραµανλισµός. Κι' υπάρχουν ακόµα σ' αυτόν τον τόπο εργάτες, αγρότες, γέροντες γονιοί µεταναστών, άνθρωποι πού πείνασαν και δίψασαν και στερήθηκαν τα παιδιά τους, και βασανίστηκαν, υπάρχει ακόµα σήµερα τυραννισµένη φτωχολογια πού ψηφίζει ∆εξιά! Ναί, υπάρχει... Αν υπάρχει µια ξενόδουλη και ξενόφερτη σπείρα πού µαχαίρωσε πισώπλατα τη ∆ηµοκρατία στην Ελλάδα, της έκοψε τους τένοντες των κνηµών να µην µπορεί να σταθεί, να ορθοποδήσει, να βαδίσει, αυτή η σπείρα η ξενόδουλη και ξενόφερτη είναι ο καραµανλισµός. Χρόνια πολλά θα περάσουν ωσότου να γιατρευτούν, άµποτες γιατρευτούν, οι πληγές πού άνοιξε στο κορµί της πατρίδας η καραµανλική λέπρα! Σε εξήντα χρόνια ο πληθυσµός της Τουρκίας αυξήθηκε κατά 400%, της Ελλάδος στην ίδια περίοδο 40%! Για να δούµε όµως τι λένε για την πατρίδα µας και την πολιτική κατάσταση πού επικρατεί εδώ και µερικούς µήνες, διακεκριµένοι Αµερικανοί επιστήµονες. Θα µπορούσα να παραθέσω απόψεις εµπειρογνωµόνων και άλλων χωρών, αλλά η έκθεση πού κρατώ αυτή τη στιγµή στα χέρια µου προέρχεται από σοβαρότατο Έλληνα δηµοκράτη πού ζει στις ΗΠΑ και διαθέτει προσβάσεις σε υψηλά κλιµάκια του αµερικανικού πολιτικού και πανεπιστηµιακού κατεστηµένου. Άλλωστε οι απόψεις των Ευρωπαίων είναι λίγο-πολύ γνωστές γιατί ελάχιστα ενδιαφέρονται. Οι Αµερικανοί έχουν όπως όλοι ξέρουµε το πάνω χέρι στα ελληνικά πράγµατα και αυτών οι παρατηρήσεις µας αφορούν άµεσα. Αν η µνήµη µου δεν µε άπατα, η έκθεση της οποίας ουσιώδη µέρη θα µεταφέρω σ' αυτές τις σελίδες, µου παραδόθηκε στην Αθήνα τον περασµένο Σεπτέµβρη αλλά ο συντάκτης λησµόνησε να της δώσει ηµεροµηνία. Το κείµενο αρχίζει µε την κλασική παράγραφο: Αγαπητέ µου κ. ∆ιακογιάννη, Σου
παραθέτω,
αµέσως
παρακάτω,
διάφορες
εκτιµήσεις
διακεκριµένων Αµερικανών για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα προς ενηµέρωση σου, µια και παρουσιάζουν τεράστιο ενδιαφέρον. Αποτελεί ατύχηµα για την Ελλάδα ότι ξένα κέντρα αποφάσεων έχουν επιλέξει την µεθόδευση κατασκευασµένων σκανδάλων για να αποσταθεροποιήσουν πολιτικά τη χώρα. Τα προκατασκευασµένα σκάνδαλα είναι η νέα στρατηγική της CIA και άλλων τρανών µυστικών υπηρεσιών για επιθετικές επεµβάσεις στα εσωτερικά άλλων χωρών, επειδή πλέον ο κοµµουνιστικός τάχα κίνδυνος, οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωµάτων και τα τοιαύτα δεν κάνουν τόπο προκειµένου να εξαπατήσουν λαούς και να τους επιβάλλουν κυβερνήσεις υποχείρια τους, όπως έκαναν στην Ελλάδα το µαϋρο εκείνο Απρίλη του 1967 και άλλου. Πρίν λίγο καιρό έληξε ανεπιτυχώς µια τέτοια επιχείρηση στην Κούβα, όπου αυτά τα κέντρα είχαν προετοιµάσει µια σειρά σκανδάλων µε τους στενότερους συνεργάτες του Φιντέλ Κάστρο ο όποιος όµως πρόλαβε, τους συνέλαβε έπ' αύτοφόρω, τους πέρασε έκτακτο στρατοδικείο και τους εκτέλεσε όλους! Ησαν φοβερά κ. ∆ιακογιαννη τα όσα απεκαλύφθησαν στο δικαστήριο όπου µε ωµή αλήθεια ειπώθηκαν πολλά πράγµατα διαφωτιστικά πού µπορούν άνετα να παραλληλισθούν µε ορισµένα πού συνέβησαν πρόσφατα στην Ελλάδα. Για να είµαι πιο σαφής, στη δίκη µίλησε απολογούµενος ο αντίστοιχος θα έλεγα Μαντζουράνης της κυβέρνησης Κάστρο! Στην 'Ιαπωνία επίσης, ο πρωθυπουργός δεν ήταν αρεστός στους Αµερικανούς, δεν υπήρξε αρκετά ενδοτικός στην υποστήριξη των αµερικανικών πολυεθνικών, του «έστησαν» ένα εκπληκτικό σε τελειότητα σκάνδαλο και τον εκπαραθύρωσαν. Για την πατρίδα µας η απόφαση αποσταθεροποίησης µε την προκατασκευή σκανδάλων ενισχύθηκε και από την άποψη ότι ο Έλληνας είναι πιο ευαίσθητος σε ιστορίες σκανδάλων παρά σε άλλα σενάρια, επειδή γνωρίζει πόσο ο πλούτος της χώρας έχει κατά διαστήµατα λεηλατηθεί από τις κυβερνήσεις της ∆εξιάς οπότε εάν πεισθεί η έστω σοβαρά υποψιασθεί ότι και το άψογο, άµεµπτο και «παρθένο» ΠΑΣΟΚ έµαθε κι' αυτό να κλέβει, το σοκ θα είναι τροµερό, η ισορροπία πολιτικών συσχετισµών θα διαταραχθεί, οπότε η αποσταθεροποίηση ξεκινάει και κλιµακώνεται µε απρόβλεπτες εξελίξεις. Αµερικανοί ειδικοί αναλυτές διεθνών πολιτικών υποθέσεων, οι οποίοι εργάζονται είτε για λογαριασµό µεγάλων Πανεπιστηµίων, είτε για λογαριασµό της αµερικανικής κυβέρνησης, µεγάλων πολυεθνικών, κρατικών και µυστικών υπηρεσιών, είτε ακόµη για προσωπικό τους λογαριασµό, γράφοντας λ.χ. βιβλία η µελέτες πού αξιοποιούν οικονοµικά, πιστεύουν ότι τα σκάνδαλα πού ξέσπασαν στην Ελλάδα ήσαν όλα προκατασκευασµένα από τις αµερικανικές µυστικές υπηρεσίες µε συµµετοχή στην κατασκευή τους συνεργατών της κυβέρνησης του Α.
Παπανδρέου και φυσικά τελικό στόχο την ανατροπή της και την γενικότερη πολιτική αποσταθεροποίηση στη χώρα. Τα σκάνδαλα χωρίζονται σε δύο µεγάλες κατηγορίες. Αυτά πού είναι συνδεδεµένα και συνδυασµένα µε τις δραστηριότητες του µεγαλοαπατεώνα Κοσκωτά κι' αυτά πού δεν είναι, τα λεγόµενα «αυτοδύναµα» και ανεξάρτητα, όπως λχ. της Άγρέξ στο Λονδίνο, των δήθεν τηλεφωνικών υποκλοπών, των δήθεν προµηθειών στην αγορά του αιώνα και άλλα. Οι Αµερικανοί ειδικοί, κυρίως καθηγητές Πανεπιστηµίων, όπως του περίφηµου Μπέρκλεϋ, τονίζουν τις Ιδιοµορφίες πού παρουσίασε η διοργάνωση αυτών των σκανδάλων πού αφορούν στην Ελλάδα σε σχέση µε άλλα σε άλλες χώρες. 'Ισχυρίζονται δηλαδή ότι οι αµερικανικές µυστικές υπηρεσίες αυτή τη φορά δεν ενήργησαν καθ' υπόδειξη της αµερικανικής κυβέρνησης, κατ' εντολήν δηλαδή της πολιτικής ηγεσίας των ΗΠΑ αλλά µε την «ανοχή» αυτής της πολιτικής ηγεσίας! Οι αµερικανικές µυστικές υπηρεσίες εκινήθησαν προς ανατροπή της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου υπακούοντας σε «έµµεσες» εντολές µεγάλων οικονοµικών τραστ, τα οποία επηρεάζουν στον υπέρτατο βαθµό την πολιτική ζωή των ΗΠΑ και έχουν την δύναµη να επιβάλλουν τη θέληση τους στα ανώτατα κλιµάκια της πολιτιακής ιεραρχίας, αρχίζοντας από το υπουργείο εξωτερικών, τις µυστικές υπηρεσίες, το Πεντάγωνο, τον Λευκό Οίκο και αυτόν τον ίδιο τον Αµερικανό πρόεδρο του οποίου και την εκλογή αποφασίζουν και την συµπεριφορά ελέγχουν και κατευθύνουν. Αυτά τα µεγάλα οικονοµικά «τραστ», αυτοί οι κολοσσοί οικονοµικής και πολιτικής δύναµης έβλεπαν τα συµφέροντα τους να µήν εξυπηρετούνται στον «επιθυµητό» βαθµό από την κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου και επόµενο ήταν να επιδιώξουν την ανατροπή του µε την µέθοδο των σκανδάλων αφού άλλη προσφορότερη δεν υπήρχε στον ορίζοντα όπως υπήρχε το 1967! Ποια είναι τώρα τα συµφέροντα αυτών των αµερικανικών οίκονοµικών γιγάντων τα όποια δεν εξυπηρετούσε η πολιτική πρακτική και οι σχεδιαζόµενες προοπτικές για την ανάπτυξη της Ελλάδος πού σχεδίαζε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο πιο «αδιάλλακτος» ηγέτης της ∆. Ευρώπης µε τα «απαράδεκτα» εθνικά οράµατα πού όλα έδειχναν πώς ήταν ικανός να πραγµατοποιήσει; Κατ' αρχήν η εκµετάλλευση των ελληνικών υδρογονανθράκων, τα ελληνικά πετρέλαια των οποίων την εξόρυξη και εκµετάλλευση εσχεδίαζε να καρπωθεί για λογαριασµό της 'Ελλάδος στον µέγιστο δυνατό βαθµό η κυβέρνηση Παπανδρέου! Ή εκµετάλλευση γενικότερα του ορυκτού πλούτου της χώρας, γνωστού στο ευρύ «κοινό» και άγνωστου, όπως οι βωξίτες, τα κοιτάσµατα ουρανίου και άλλα. Τρίτο και κυριότερο η ανάπτυξη της τουριστικής βιοµηχανίας από την Κέρκυρα µέχρι τη Ρόδο κι' από την Χαλκιδική µέχρι την Κρήτη. Ή ελληνική τουριστική βιοµηχανία µπορεί να γίνει µια γιγαντιαία επιχείρηση, µια
από τις πρώτες στον κόσµο, µε εξακόσια εκατοµµύρια πελάτες «έτοιµους να αγοράζουν» κάθε χρόνο τα προϊόντα της. Τριακόσια εκατοµµύρια δυτικοευρωπαίοι κι' άλλα τόσα ανατολικοί, ονειρεύονται να παραθερίσουν στα τριάντα χιλιάδες χιλιόµετρα µαγευτικών ελληνικών ακτών, στα απαράµιλλα νησιώτικα συµπλέγµατα των ελληνικών θαλασσών. Μιά ελληνική κυβέρνηση µε ικανότητες να οργανώσει ένα σύγχρονο αναπτυξιακό προγραµµατισµό αυτής της Βιοµηχανίας όπως η κυβέρνηση Α. Παπανδρέου, περιορίζει τα κέρδη, µειώνει τα περιθώρια εκµετάλλευσης ξένων επενδυτών οι όποιοι αναζητούν κυβερνήσεις υποχείρια, καθεστώτα αποικιοκρατικά για να σπεκουλάρουν ασύδοτα! Ή κυβέρνηση Παπανδρέου έβαζε φραγµούς σε τέτοιου είδους επενδυτικές παρουσίες τύπου Νότιας Αµερικής, απέκλειε κάθε δυνατότητα να µετατραπεί η χώρα σε Μπανανιά! Ή κυβέρνηση Παπανδρέου εκινείτο µέσα στα πλαίσια τού εθνικού της Ελλάδος συµφέροντος αφήνοντας λογικά περιθώρια αµοιβαίου κέρδους σε κάθε ξένο επενδυτή, γεγονός «απαράδεκτο» για την αµερικανική «επενδυτική» µάλλον αποικιοκρατική νοοτροπία. Αλλωστε, στη στρατολόγηση συνεργατών µεγάλου «βεληνεκούς» για την κατασκευή των σκανδάλων και την ανατροπή της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου, συµπεριλαµβάνονται και δύο τουλάχιστον Έλληνες µεγαλοεκδότες οι όποιοι προσβλέπουν στην ανάληψη από τις εταιρίες τους, αφού κυρία δραστηριότητα τους είναι οι εργολαβίες, εκτέλεσης των µεγάλων έργων πού είχε προγραµµατίσει η κυβέρνηση Παπανδρέου, όπως το Μετρό της Αθήνας, η ζεύξη τού Ρίου, το φράγµα του Αχελώου και άλλα, σε συνεργασία µε αµερικανικά τραστ! Καθηγητής του Πανεπιστηµίου του Μπέρκλεϋ ειδικός στα θέµατα του ελλαδικού χώρου εύστοχα παρατηρούσε ότι «δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο νοµικός σύµβουλος της Ν. ∆ηµοκρατίας και της εφηµερίδος Ελεύθερος Τύπος, καθηγητής κ. Κατσαντώνης, έχει αναλάβει την υπεράσπιση του κ. Μαντζουράνη και του κ. Πέτσου»! Πέρα από τις γνωστές «Ιστορικές» καταγραφές στρατηγικής σηµαντικότητος του Ελλαδικου χώρου αποτελεί σήµερα γεγονός πολλαπλώς αυταπόδεικτο, ότι η έκταση της ελληνικής επικράτειας, είναι από κάθε πλευρά η πολυτιµότερη περιοχή του βόρειου ηµισφαιρίου στον πλανήτη. Ευρωπαϊκοί και αµερικανικοί «εγκέφαλοι» θεωρούν ότι η Ελλάδα είναι τροµερά σηµαντική περιοχή για να κατέχεται από ένα λαό τόσο περιορισµένων ικανοτήτων και δυνατοτήτων! ∆ύο µελέτες, µία του Πανεπιστηµίου της Νέας Υόρκης και µία του «εθνικού ινστιτούτου επιστηµονικών ερευνών» της Γαλλίας πού είδαν σχεδόν ταυτόχρονα το φώς της δηµοσιότητος πρό δεκαπενταετίας, αναπτύσσουν αυτή τη «θεωρία» περί σηµαντικότητος του ελλαδικού χώρου και ασηµαντότητος του ελληνικού λαού! Άπό την γαλλική έκδοση κατόρθωσα πρό ετών να
εξασφαλίσω, να κρατήσω µερικές ηµέρες, να µελετήσω και φυσικά να επιστρέψω στον κάτοχο της τον ένα των τριών τόµων πού την συναποτελούσαν. Πρόκειται για κείµενο ανατριχιαστικό από την µελέτη τού οποίου διαφαίνονται σαφέστατα οι προθέσεις και οι σχεδιασµοί µεγάλων κέντρων αποφάσεων σχετικά µε το πώς βλέπουν το µέλλον της Ελλάδος, τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις, αναδιατάξεις, αναπροσαρµογές! Ούτε ο τουρκικός επεκτατισµός είναι τυχαίος και συµπτωµατικός! Τα οικονοµικά λοιπόν συµφέροντα των πολυεθνικών τραστ υποκίνησαν την κατασκευή των σκανδάλων προκειµένου να πλήξουν την κυβέρνηση Παπανδρέου, να διασύρουν την προσωπικότητα ενός Ικανότατου ηγέτη, να απονευρώσουν την δηµοκρατική παράταξη. Για την επιτυχία της σκανδαλοπαραγωγής στρατολογήθηκαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ελάχιστα ευτυχώς µεγαλοεκδότες, και φυσικά διαφόρων διαµετρηµάτων πράκτορες καλυµένοι κάτω από διάφορους µανδύες «δηµοσιογραφικούς», πολιτικούς, «καλλιτεχνικούς», κοσµικούς, ψευδοδιανοουµενίστικους και άλλους! ∆εν ελειτούργησαν όµως τα οικονοµικά και µόνο συµφέροντα των µεγάλων τραστ αλλά και πολιτικοστρατιωτικά άµεσα σχετισµένα µε την µακροχρόνια Αραβοϊσραηλινή σύρραξη. Ή ουδέτερη θέση πάνω σ' αυτό το ζήτηµα της κυβέρνησης Παπανδρέου έχει προκαλέσει την αγανάκτηση και την εκδικητική µανία ορισµένων αµερικανικών κύκλων, ιδιαίτερα του πανίσχυρου εβραϊκού" λόµπυ των ΗΠΑ. Έτσι, ένώ η αµερικανική κυβέρνηση έδειξε αµέριστη «ανοχή» στην άµεση συµµετοχή των αµερικανικών µυστικών υπηρεσιών για την κατασκευή σκανδάλων πού θα έπλητταν την κυβέρνηση Παπανδρέου εξυπηρετώντας συµφέροντα των οικονοµικών τραστ, η ίδια η αµερικάνικη πολιτική ιεραρχία εξαπέλυε τροµερές πολιτικές και διπλωµατικές επιθέσεις µε τα διάφορα «εµπάρκο», εκβιασµούς, απειλές, µια πολυµέτωπη ψυχροπολεµική πού συµπαρέσυρε σε ανάλογες συµπεριφορές τόσον ευρωπαϊκές φιλοτουρκικές κυβερνήσεις, όσο και κυβερνήσεις χωρών άλλων περιοχών! Σ' αυτό το σηµείο δεν διαφεύγει της προσοχής κάθε αντικειµενικού παρατηρητή ότι η αποδυνάµωση της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου µε πιθανή απώλεια της εξουσίας στις εκλογές του 'Ιουνίου 1989, διευκολύνει τις κινήσεις της αµερικανικής πολιτικής στο Μεσανατολικό προς απεγκλωβισµό του 'Ισραήλ από την διεθνή αποµόνωση και κατακρυαγή ύστερα από όσα απάνθρωπα παρετηρήθησαν σ' αυτή τη χώρα κατά την εξέγερση των Παλαιστινίων. Για την «διευκόλυνση» απαγκίστρωσης του 'Ισραήλ επικρατούσαν δύο σκέψεις. Ή µία προέβλεπε γενική επίθεση κατά της Συρίας, υπόθεση αρκετά δύσκολη και παρακινδυνευµένη γιατί θα µπορούσε να επισύρει αντιδράσεις
διαφόρων Αραβικών χωρών όχι Ιδιαίτερα φιλικών προς τις ΗΠΑ και να προκαλέσει γενικότερη σύρραξη µε απρόβλεπτες διαστάσεις και συνέπειες. Ή δεύτερη σκέψη αρκετά εφικτότερη και πονηρότερη εστρέφετο προς την κατεύθυνση της Ελλάδος. Αύτη η σκέψη, πού βρίσκεται και αύτη ακόµη τη στιγµή σε εξέλιξη (τούτες οι γραµµές γράφονται ήµερα Πέµπτη 15 Φεβρουαρίου 1990) προβλέπει τις έξης διαδικασίες. Πτώση της κυβέρνησης Α. ΙΙαπανδρέου, εξασφάλιση αυτοδυναµίας στη Νέα ∆ηµοκρατία, πρωθυπουργοποίηση του Κ. Μητσοτάκη ο όποιος έχει αναλάβει την υποχρέωση αναγνώρισης του Ισραήλ αλλά ταυτόχρονα και µεθοδευµένης κατηγορίας, κατά τα αµερικανικά πρότυπα, του Α. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ ότι αποτελούν πυρήνες κάλυψης και µυστικής συνεργασίας µε την διεθνή τροµοκρατία της οποίας τροµοκρατίας ηγούνται οι Παλαιστίνιοι! Έτσι, µε την εκστρατεία συκοφάντησης του Α. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ ότι αποτελούν το στέγαστρο της διεθνούς τροµοκρατίας σε συνεργασία µε τους Παλαιστίνιους, µετατοπίζεται η προσοχή της διεθνούς κοινής γνώµης από το Ισραήλ, τα κατεχόµενα και τα εκεί διαπραττόµενα, «εντοπίζεται» στην Ελλάδα µε όλα τα συνεπαγόµενα. Σε περίπτωση µη εξασφάλισης αυτοδυναµίας από την Νέα ∆ηµοκρατία η Ελλάδα εισέρχεται σε περίοδο πολιτικής αστάθειας και κοινωνικών αναταραχών πού αναστέλλουν την όποια παραγωγικότητα, επιταχύνουν την οικονοµική κατάρρευση, διευκολύνουν την κάθε λογής αλλοτρίωση της χώρας και φυσικά την επάνοδο της ∆εξιάς. Ή προσπάθεια να εµφανισθεί η Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ σαν το ασφαλές ληµέρι της διεθνούς τροµοκρατίας πήρε µεγάλες διαστάσεις. Σ' αυτή την προσπάθεια, συνήργησαν µε το αζηµίωτο φυσικά, µεγάλα διεθνή δηµοσιογραφικά συγκροτήµατα. Ελληνικές εφηµερίδες έφθασαν στο σηµείο να «περιγράψουν» φανταστικά ρεπορτάζ «για στρατόπεδα εκπαίδευσης ξένων τροµοκρατών κάπου στην Ελλάδα» υπό την κάλυψη υποτίθεται, της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ! Κατηγόρησαν ακόµη και µέλη κυβερνήσεων του Α. Παπανδρέου σαν στελέχη αραβικών τροµοκρατικών Οργανώσεων, σαν παράνοµους εισαγωγείς όπλων και άλλα σχετικά! Είναι εκπληκτική η ευκολία µε την οποία γερµανικές εφηµερίδες και περιοδικά, αγγλικές εφηµερίδες και περιοδικά, αµερικανικές εφηµερίδες και περιοδικά, τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθµοί µε εντελώς ψευδή κείµενα, κατηγορούσαν την κυβέρνηση Παπανδρέου σαν την µεγάλη προστάτιδα της διεθνούς τροµοκρατίας! Γι' αυτή την συκοφαντική εκστρατεία πληρώθηκαν εκατοντάδες εκατοµµύρια δολάρια! Ποιος τα διέθετε αυτά τα τεράστια ποσά είναι το ερώτηµα πού αυτονόητα προκύπτει. Τα διέθεταν τα µεγάλα οικονοµικά τραστ πού ήλπιζαν και ελπίζουν ότι η αποµάκρυνση του ΠΑΣΟΚ από την εξουσία, η πολιτική (ίσως µια µέρα και η φυσική) εξόντωση του Ανδρέα Παπανδρέου και η διάλυση της δηµοκρατικής παράταξης, θα επαναφέρουν στην εξουσία
κυβερνήσεις της ∆εξιάς, υποχείρια των πολυεθνικών, οπότε τα χρήµατα τους τα παίρνουν πίσω εντός ολίγων ήµερων αρµέγοντας ταχύρρυθµα τον εθνικό πλούτο της χώρας. Για παράδειγµα, δυό-τρείς βαποριές ελληνικών πετρελαίων υπερκαλύπτουν τις δαπάνες συκοφάντισης της κυβέρνησης και πολιτικής αποσταθεροποίησης η µαταίωση της Έλληνοσοβιετικής συµφωνίας για την ίδρυση µονάδος εξόρυξης βωξίτη, η µαταίωση αντίστοιχης συµφωνίας για τον αγωγό φυσικού αερίου από τη Σοβιετική Ένωση, το άνευ όρων και διαγωνισµών ξεπούληµα ορισµένων προβληµατικών, όλες αυτές οι «επιχειρήσεις» πού µε δυό λόγια µπορούν να χαρακτηρισθούν «ότι απόµεινε απούλητο στην Ελλάδα βγαίνει στο σφυρί», αποφέρουν τρισεκατοµµύρια δολάρια! Είπαµε, είναι από πάσης απόψεως ο πολυτιµότερος χώρος στο βόρειο ηµισφαίριο η Ελλάδα! Πέραν όλων αυτών, οι µηχανισµοί συκοφάντισης της κυβέρνησης Παπανδρέου αποτελούν κορυφαία έκφραση και οριστική πρακτική ενός υπερσύγχρονου φασισµού πού αν µαζί του συγκριθεί ο φασισµός των Μουσολίνι και Χίτλερ, µοιάζει σκιώδης απεικόνιση! Ό Μουσολίνι δολοφονούσε µε ασφυξιογόνα αέρια τον λαό της Αιθιοπίας, οι αµερικάνοι πυρπολούσαν µε βόµβες Ναπάλµ τον λαό τού Βιετνάµ! Ποια η διαφορά; Ό επίλεκτος στρατηγός του Χίτλερ Ρόµµελ, η αλεπού της ερήµου, κατέκαιγε την Τύνιδα, ο Αττίλας κατέκαψε την Κύπρο µε όπλα του NATO! Ποια η διαφορά; Παράλληλα, η εκστρατεία διαβολής, συκοφάντισης, υπονόµευσης της δηµοκρατικής παράταξης στην Ελλάδα, η δηµιουργία της ψευδαίσθησης ότι η χώρα µας έξ αιτίας της διακυβέρνησης της από τον Ανδρέα Παπανδρέου έχει καταστεί κέντρο της διεθνούς τροµοκρατίας, η δηµιουργία κλίµατος αναστάτωσης και κοινωνικών ταραχών, προκαλεί έντονο αίσθηµα ανασφάλειας στους αστούς και µικροαστούς, στο αµφιταλαντευόµενο φάσµα του εκλογικού Σώµατος, σε χιλιάδες πολίτες πού αναζητούν την «ησυχία» τους όπως το 1967 αναζητούσαν «ένα λοχία» και ανοίγει τον δρόµο των ανωµάλων λύσεων, ξεµπαρώνει την πόρτα για µιας νέας, απρόβλεπτης µορφής και προέλευσης δικτατορία! ∆εν αποκλείεται επίσης οι κύκλοι πού επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση µε τελικό στόχο «ανώµαλες» λύσεις, να οργανώσουν, µέσα άφθονα και µισθοφόρους ικανούς διαθέτουν, τροµοκρατικές ενέργειες προβοκατόρικες. Ή ζάχαρη στα τεπόζιτα βενζίνης στρατιωτικών οχηµάτων πού έρριχνε ο προβοκάτορας και µετέπειτα δικτάτορας Παπαδόπουλος ήταν το πρώτο «επιχείρηµα» της... αντικοµµουνιστικής «πάλης» των... εθνοσωτηρίων απριλιανών δυνάµεων, κάποιες βόµβες, κάποιες σφαίρες και κάποιες δολοφονίες ακόµη κι' αν δεν βγάζουν σήµερα τα τάνκς, στους δρόµους, βγάζουν εκλογικά αποτελέσµατα πού οδηγούν σε κυβερνήσεις της αυτής αν µη χειρότερης υποτέλειας! Οι εποχές και οι µεθοδεύσεις αλλάζουν, οι
τελικοί στόχοι παραµένουν. 'Υποδούλωση του λαού, ξεπούληµα της πατρίδας. Αυτά είναι τα µεγάλα µαχαίρια των Φονιάδων της ∆ηµοκρατίας. Πάντως πολλά από όσα περιέχει η έκθεση των Αµερικανών εµπειρογνωµόνων πού γράφτηκε το καλοκαίρι του 1989 δεν τα συµπεριλαµβάνω σ' αυτό το βιβλίο, για το απλούστατο λόγο ότι επαληθεύθηκαν και δεν θέλω να υποτεθεί ότι δηµοσιεύω πρωθύστερες προφητείες. Ή εξέλιξη λ.χ. της δίκης και της τύχης του Παλαιστίνιου «Ρασίντ», εντάσσεται, σύµφωνα µε την έκθεση, στο πλάνο διεθνούς διασυρµού της Ελλάδος µε «σιδερένιες» αιχµές προς διχασµό του ελληνικού λαού σε φιλοαραβικά και αντίθετα µέρη ώστε να παρέχεται η δυνατότητα στον Κ. Μητσοτάκη να παίζει το χαρτί της «τροµοκρατίας» των Παλαιστινίων, της υπόθαλψης των τροµοκρατών από το ΠΑΣΟΚ, της υπόσχεσης άµεσης αναγνώρισης του Ισραήλ µόλις το κόµµα του σχηµατίσει αυτοδύναµη κυβέρνηση κι' ο ίδιος ορκισθεί πρωθυπουργός, προσθέτοντας άλλη µια αίτία διχασµού µ' αυτό το λεπτό για την λαϊκή ευαισθησία ζήτηµα. Σε περίπτωση κατά την οποία τα σχέδια αποσταθεροποίησης αντιµετωπίσουν σοβαρά κωλύµατα, οι Αµερικανοί αναλυτές πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ και το 'Ισραήλ θα ρίξουν στη.. «µάχη» τη χρυσή εφεδρεία του τούρκικου σωβινισµού! Θα χρησιµοποιήσουν αφενός το πρόσχηµα πάταξης της τροµοκρατίας στην Ελλάδα, «χώρα προστάτιδα των τροµοκρατών», άφ' ετέρου θα προκαλέσουν τοπικές συγκρούσεις σε παραµεθόριες στεριανές η θαλάσσιες περιοχές και θα εξωθήσουν την Τουρκία να επιτεθεί στην Ελλάδα. 'Υποστηρίζεται βέβαια, ότι η πολιτική πού ακολούθησε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Νταβός δυσχαίρανε αυτά τα σχέδια του Αµερικανοϊσραηλινού κατεστηµένου αν δεν τα καταδικάζει σε µαταίωση, αφού είχε, πέραν των άλλων πλεονεκτηµάτων, σαν αποτέλεσµα την διαίρεση της τουρκικής πολιτικής, στρατιωτικής και διπλωµατικής ελίτ ώστε σήµερα ισχυροί κύκλοι του τουρκικού κατεστηµένου να θέλουν σύρραξη µε την Ελλάδα ενώ άλλοι, εξ ίσου ισχυροί και αυτοί, να επιθυµούν την διατήρηση της ειρήνης και την ανάπτυξη της ελληνοτουρκικής φιλίας. Σάν παρένθεση πάνω σ' αυτό, θ' αναφέρω άπλα, τις προχθεσινές κατηγορηµατικά φιλειρηνικές δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Τοργκούτ Όζάλ! Μέχρι το 1981 σύσσωµο το τουρκικό κατεστηµένο µε την αµερικανική σαφώς εξώθηση και συµπαράσταση, αναζητούσε αφορµές πολεµικής σύγκρουσης µε την Ελλάδα. Ώς έκ τούτου, για πολλοστή φορά αποδεικνύεται ότι η πολιτική Παπανδρέου έβλαπτε τα συµφέροντα των πολυεθνικών, των βιοµηχανιών όπλων και των θυγατρικών τους οι όποιες µε την κατασκευή σκανδάλων, µε το τεράστιο πλέγµα συκοφάντησης και υπονόµευσης του ΠΑΣΟΚ κατάφεραν τον Ιούνιο του 1989 να το αποµακρύνουν από την εξουσία, να φέρουν σε θέση ισχύος τον
παραδοσιακό αποστάτη και µόνιµα συµβιβασµένο µε τα συµφέροντα της ολιγαρχίας Κ. Μητσοτάκη, κυρίως όµως, µε την σατανικότητα των πρακτόρων τους να φέρουν την ηγεσία της ελληνικής Αριστεράς» στο ρόλο της οικιακής βοηθού της ∆εξιάς της «µαζορέττας» των πολυεθνικών! 'Εκείνα πού προβλέπονται σε περίπτωση µη αυτοδυναµίας της ∆εξιάς και πάντα µε το σκιάχτρο της τουρκικής απειλής στο βάθος του σκηνικού, είναι η εντατικοποίηση εκ νέου της σκανδαλοβιοµηχανίας µε «νέες» αποκαλύψεις, η όξυνση στην αντιπαράθεση οπαδών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας ∆ηµοκρατίας, να χωρισθούν δηλαδή οι Έλληνες σε πράσινους και γαλάζιους όπως για δεκαετίες ήσαν χωρισµένοι σε κόκκινους και µαύρους, πάνω απ’ όλα όµως, εκείνο πού διακαώς επιδιώκουν οι Αµερικανοί προκειµένου να σιγουρευτούν για την διάλυση του ΠΑΣΟΚ, είναι η διείσδυση σ' αυτό της φράξιας Κύρκου! Αν κατορθώσει το αµερικανικό κατεστηµένο, διατείνονται ειδικοί µελετητές των ελληνικών υποθέσεων καθηγητικού επιπέδου, να διαβρώσει το ΠΑΣΟΚ µε την κλίκα του Κύρκου, τότε η ανατίναξη του Κινήµατος και η σύντοµη εκπαραθύρωση του Ανδρέα Παπανδρέου είναι προεξασφαλισµένες. Μετά την διάλυση του Κ.Κ.Ε. ο Λεωνίδας Κύρκος ανέλαβε εργολαβικά την εκστρατεία συκοφάντησης και υπονόµευσης του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του. Οι λυσσαλέες επιθέσεις του εναντίον της Αυριανής» αποσκοπούσαν στην αποδυνάµωση του Κινήµατος, στην απογύµνωση του από εφηµερίδες λαϊκού" ερείσµατος, στην αποµόνωση του. Ό Λεωνίδας Κύρκος δεν είναι µόνο ένα τσιµπούρι στο κορµί του πολιτικού κόσµου της χώρας, είναι ένας επικίνδυνος πολιτικός συνωµότης, ένας υπόγειος εκκσκαφέας στα θεµέλια του δηµοκρατικού πολιτεύµατος. Οι Αµερικανοί, οι πολυεθνικές, ο κάθε επίβουλος της γαλήνης και της ζωής του ελληνικού λαού επωφελείται από τις δραστηριότητες του Κύρκου. Τελευταία κινείται προς επίτευξη αυτής της καταστροφικής αποστολής, να ανατινάξει δηλαδή τον κορµό της δηµοκρατικής παράταξης διαλύοντας το ΠΑΣΟΚ. Είναι βέβαιο πώς αν ο Κύρκος κατορθώσει να εξαπατήσει και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ όπως εξαπάτησε και επαγίδευσε τις ηγεσίες του Κ.Κ.Ε. (εσωτερικού) πού το διέλυσε και του Κ.Κ.Ε. πού το αχρήστευσε, η αντίδραση θα κυριαρχήσει για άλλα πενήντα χρόνια στην Ελλάδα πού θα µεταβληθεί σε αµερικανικό πτυελοδοχείο και αποχωρητήριο του Εύρωκαπιταλισµού! Το ΠΑΣΟΚ θα διαλυθεί, γιατί κατ' αρχήν, τα βασικότερα στελέχη και οι στενότεροι συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου θα τα βροντήξουν και θα φύγουν, πιθανόν θα σπεύσουν στην ίδρυση νέου πολιτικού φορέα. Και θα έχουν απόλυτο δίκιο γιατί δεν είναι ποτέ δυνατόν άλλοι ν' αγωνίζονται θυσιάζοντας τα ωραιότερα χρόνια της ζωής τους για ένα Κίνηµα πού ξαφνικά τους παραµερίζει για να δεχτεί στους κόλπους του πολιτικούς τυχοδιώκτες πού µέχρι προχθές έβγαζαν τ' άντερά τους εναντίον και του Κινήµατος και του αρχηγού του! Ένα τέτοιο ολίσθηµα, µια τέτοια
απόφαση αυτοκτονίας, οι εχθροί της Ελλάδος και οι δήµιοι της ∆ηµοκρατίας την αναµένουν σαν το µάννα εξ ουρανού. Εδώ θέλω να καταχωρίσω το κείµενο της έκθεσης πού έχω στα χέρια µου όπως ακριβώς είναι διατυπωµένο από τον Ελληνοαµερικανό φίλο πού µου την έδωσε. Ας µην παραξενευτεί εποµένως ο αναγνώστης από την αλλαγή διατύπωσης, στυλ, ύφους. Θέλω να διαβαστεί έτσι ακριβώς όπως γράφτηκε: Μία άλλη εκτίµηση είναι η υπονόµευση της 'Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ. Στις Ηνωµένες Πολιτείες τρέµουν στην κυριολεξία την Ε.Ο.Κ. του 1992. Καθηµερινά ακούγονται όλων των ειδών οι γνώµες, ότι θα πρέπει να γίνει κάτι να σταµατήσει η φόρα της Ε.Ο.Κ., πού την θεωρούν τελείως ανταγωνιστική έναντι των 'Ηνωµένων Πολιτειών. Φοβούνται πια ότι η Ε.Ο.Κ. καλπάζει ολοταχώς προς την πολιτική και αµυντική ένωση, µε προοπτική να µπει αργότερα και η Ανατολική Ευρώπη, αλλά ίσως και αυτή η Σοβιετική Ένωση. Ήδη, µε την οικονοµική µορφή πού παρουσιάζει, σήµερα, αποτελεί τον µεγαλύτερο ανταγωνιστικό κίνδυνο για τις Ηνωµένες Πολιτείες. Για τον λόγο αυτό έχουν αποφασισθεί όλων των ειδών τα σενάρια να την συντρίψουν πριν αναπτυχθεί, οπότε θα είναι αδύνατον να τα βάλουν µε τις Ηνωµένες Πολιτείες Ευρώπης. Θέλουν την Ευρώπη, όπως ακριβώς είναι σήµερα, η Λατινική Αµερική. Γι' αυτό σκέφθηκαν πώς οδηγώντας την 'Ελλάδα σ' ένα εµφύλιο πόλεµο, στα πλαίσια των σκανδάλων και της διεθνούς τροµοκρατίας, µε την ανάµιξη και των Παλαιστινίων, και άλλων, αυτό θα επέφερε µοιραίως µια στρατιωτική, βασιλική η κοινοβουλευτική χούντα για την πάταξη, δήθεν, του κακού. Μιά νέα όµως χούντα στην Ελλάδα θα είχε σαν αποτέλεσµα να της απαγορευθεί, µε µορφή αναστολής, να είναι πλήρες µέλος και να δραστηριοποιείται. Ή ίδια η αµερικανική επίσηµη πλευρά θα ευαισθητοποιηθεί «τόσο πολύ», πού θ' αρχίσει αγώνα και θα πει στην φιλελεύθερη ΕΟΚ, πώς δεν µπορεί να έχει στους κόλπους µια χουντική Ελλάδα. Μιά τέτοια κίνηση αναµφισβήτητα θα βρει και την υποστήριξη της από τις ελληνικές δηµοκρατικές δυνάµεις πού θα ήθελαν ν' απαλλαγούν από την νέα χούντα. Θα επαναληφθεί µ' άλλα λόγια το πείραµα του Απριλίου 1967. 'Οπότε σε κάποια φάση θα πουν οι Ευρωπαίοι — και µε το δίκιο τους, πώς δεν µπορούν ν' ασχολούνται µε την 'Ελλάδα και ίσως την πετάξουν µια για πάντα έξω από την ΕΟΚ. Και χαρακτήριζαν ως αστείους τους Ισχυρισµούς εκείνους Ελλήνων υπευθύνων ότι τάχα η 'Ελλάδα επειδή βρίσκεται στην ΕΟΚ, δεν υπάρχουν περιθώρια για χούντες και τα τοιαύτα. Και επεσήµαναν ότι εκείνοι οι στρατιωτικοί, πού θα παίξουν τον ρόλο του πράκτορα και θα δέσουν την Ελλάδα, δεν έχουν τέτοιες ευαισθησίες. Εξηγούσαν µάλιστα, ότι, πέραν από φραστικές διατυπώσεις, η ΕΟΚ δεν πρόκειται ν' αντιδράσει δυναµικά σε περίπτωση επιβολής µιας στρατιωτικής χούντας.
Ίσως έλεγαν να επισπεύσει τις διαδικασίες για να πετάξει την Ελλάδα έξω, µε την βοήθεια των Αµερικανών στα πλαίσια τάχα του φιλελευθερισµού, αφού αυτός είναι ο απώτερος στόχος. Οι Αµερικανοί θέλουν την Ελλάδα µέσα στην ΕΟΚ να έχει την µορφή του Έλ Σαλβαντόρ και της Χιλής, για να µπορούν να υπονοµεύουν την συνοχή της ΕΟΚ. Θέλουν να την συντρίψουν το συντοµώτερο και αυτό υποστηρίζεται κατά κόρο, σήµερα, στις Ηνωµένες Πολιτείες. Αλλωστε, η Ουάσιγκτον, πασχίζει κατά περίεργο τρόπο να µπάσει στην ΕΟΚ και την Τουρκία, την πρώτη δηλαδή µουσουλµανική χώρα, για να δηµιουργήσει προβλήµατα διάλυσης. Μιά εισερχόµενη Τουρκία, µε την βοήθεια των Αµερικανών και των Ισραηλινών, θα ήταν διαλυτικό στοιχείο προς δυό κυρίως κατευθύνσεις: Με τον Ισλαµικό κίνδυνο, κάτι πού δίνει το πιο πρόσφορο έδαφος, µε όλων των ειδών τα σενάρια κατά του Ισλαµισµού, για τα οποία κόπτωνται σήµερα Αµερικανοί και Ισραηλινοί, αλλά και την µεταφορά των Ελληνοτουρκικών διαφορών µέσα στην ΕΟΚ, για την υπονόµευση της. Ας αναλογισθεί κανείς ποια θα ήταν η θέση της ΕΟΚ, όταν δυό µέλη της, όπως Ελλάδα και Τουρκία, πήγαιναν σε πολεµική αναµέτρηση. Θ' αποτελούσε διαλυτικό παράγοντα. Γι' αυτό και οι Αµερικάνοι επιµένουν στην είσοδο της Τουρκίας στην ΕΟΚ. Γι' αυτό και σε καµµιά περίπτωση δεν συµφέρει την Ελλάδα και την ΕΟΚ η είσοδος της Τουρκίας για πάρα πολλά χρόνια από σήµερα, και µέχρις ότου διαµορφωθεί ριζικά η σηµερινή Τουρκία και πάψει να παίζει τα παιχνίδια κυρίως των Αµερικανών. Τονίζεται πώς κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα θα καταστεί το Έλ Σαλβαντόρ της ΕΟΚ. 'Υπάρχει και µια κατηγορία αναλυτών πού υποστηρίζει, ότι η µέθοδος των κατασκευασµένων σκανδάλων αποσκοπεί στην διευκόλυνση του τουρκικού επεκτατισµού από την Κύπρο µέχρι και το Αιγαίο και σε σενάρια διαµελισµού της Ελλάδας. Ο,τι η Τουρκία δεν πέτυχε µέχρι σήµερα από τον Ιούλιο τού 1974, κάτω από τις σηµερινές συνθήκες θα είναι σε θέση να το κάνει, αφού µοιραία ο τόπος οδηγείται σε µαθηµατική ακρίβεια σε νέο διχασµό και σε τέτοια εσωτερική διαµάχη, ώστε η κατευθυνόµενη Αγκυρα να γίνει ο ρυθµιστής των πολιτικών και πολιτειακών µας πραγµάτων. Λέγεται ακόµη, ότι η Τουρκία δεν έχει την δύναµη να συµπεριφέρεται στο χώρο µας σαν µεγάλη δύναµη. Αναµφισβήτητα είναι πληρεξούσια άλλων κέντρων και παίζει το παιχνίδι τους, φυσικά µε ανταλλάγµατα, και σε καθαρά γεωπολιτικά πλαίσια. Το σκάνδαλο Κοσκωτά δηµιούργησε πλέον όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για την υπονόµευση της Ελλάδας εσωτερικά, την πτώση της ∆ηµοκρατίας και εκείθεν ότι ήθελε προκύψει. Όσο δε για τα σενάρια επέµβασης της Τουρκίας είναι αναρίθµητα, αλλά στη χειρότερη περίπτωση και για να βρει υποστήριξη και από άλλες χώρες, όπως το Ισραήλ και τις Ηνωµένες Πολιτείες, θα καλλιεργήσουν στο
έπακρο το χαρτί της τροµοκρατίας, µε ανάµικτα σενάρια τάχα Κούρδων, Αρµενίων, Ελληνοκυπρίων, Ελλήνων και Παλαιστινίων τροµοκρατών. Στο σηµείο αυτό δεν ήταν τυχαίο και το γεγονός, ότι, στις 6 Ιουλίου 1989, και ενώ στην εξουσία βρίσκονταν, ήδη, η Κυβέρνηση Τζανετάκη, η Αµερικανική Κυβέρνηση έδωσε στη δηµοσιότητα, όλως αιφνίδια, έκθεση του Σταίητ Ντηπάρντµεντ για τις δραστηριότητες της 17ης Νοέµβρη, προς ενηµέρωση της αµερικανικής και παγκόσµιας κοινής γνώµης. Εκπλήσσει όχι µόνο το γεγονός, ότι γίνεται λεπτοµερής αναφορά σ' όλες τις µέχρι τώρα δραστηριότητες της στον Ελληνικό χώρο, αλλά παραθέτει και νέα ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως στόχος της είναι οι βάσεις στην Ελλάδα, τ' αµερικανικά συµφέροντα σ' ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο, στην ανάµιξη δικηγόρων, καθηγητών και δηµοσιογράφων, και όλα αυτά, µε επίκεντρο πάντοτε την Αθήνα. 'Εντύπωση ακόµη προκαλούν δυό νέα στοιχεία, ότι στον παρατιθέµενο χάρτη µε κεφαλαία γίνεται λόγος για τις βοµβιστικές ενέργειες της 17ης Νοέµβρη εναντίον αυτοκινήτων Τούρκων διπλωµατών και ότι, στο τέλος της έκθεσης παραθέτουν το σηµείο εκείνο µετάφρασης προκήρυξης της οργάνωσης, ότι δεν θα σταµατήσουν να χτυπούν µέχρις ότου φύγει από την Κύπρο και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης! Παρά τις αντιδράσεις και τις επίπονες ερωτήσεις προς το Αµερικανικό 'Υπουργείο Εξωτερικών ποιος ήταν εκείνος ο ειδικός λόγος πού δόθηκε αυτή η έκθεση στη δηµοσιότητα ΤΩΡΑ και µάλιστα µε Κυβέρνηση Τζανετάκη-Μητσοτάκη, πού είναι του χεριού της, δεν υπήρξε απάντηση. Οι ίδιοι αναλυτές θεωρούσαν την ενέργεια αυτή πάρα πολύ ύποπτη, σε µια κρίσιµη για την Ελλάδα περίοδο, γιατί, αν για οποιοδήποτε λόγο τα κέντρα αποφάσεων δεν θα µπορούσαν να εξασφαλίσουν την απόλυτη πλειοψηφία στον κ. Μητσοτάκη στις «εκλογές» του Οκτωβρίου —αν γίνουν— µε τα κατασκευασµένα σκάνδαλα, θα µεδόδευαν µεγάλη τροµοκρατική ενέργεια, ώστε να δώσουν την χρυσή ευκαιρία ν' αναλάβουν πραξικοπηµατικά την εξουσία, στα πλαίσια της φαυλότητας και της τροµοκρατίας, µε την σταδιακή αναστολή άρθρων του Συντάγµατος για λόγους εθνικής ασφαλείας. Και σε µια τέτοια περίπτωση, το υλικό είναι άφθονο και πλούσιο για την σύνταξη του πιο πετυχηµένου µάλιστα διαγγέλµατος προς τον Ελληνικό Λαό. Κανένας δεν πιστεύει, ότι θα γίνουν — αν γίνουν— τίµιες εκλογές, και προεξοφλείται, πώς θα υπάρξει βία και νοθεία σ' όλα τα µέτωπα, χειρότερης µάλιστα του 1962. Τον Μητσοτάκη µ' άλλα λόγια τον βλέπουν καθαρά υπό το πρίσµα ενός νέου Μεταξά. Επί πλέον υποστηρίζουν ότι και ο κ. Μητσοτάκης από την αρχή της κατασκευής των σκανδάλων είναι γνώστης και παίζει το παιχνίδι τους και σε καµία περίπτωση κανείς δεν πιστεύει, ότι δεν έχει ανάµιξη. Το θέµα συνέχιζαν, είναι, πώς ο κ. Μητσοτάκης θα καταφέρει να ελέγξει την κατάσταση στην Ελλάδα, όταν το παιχνίδι καταστεί πιο χοντρό και η
κατάλυση της ∆ηµοκρατίας και της ασφάλειας της Ελλάδας θα είναι αναπόφευκτη. Για το σκάνδαλο Γ. Κοσκωτά ακόµη δεν έχει διευκρινισθεί µε ακρίβεια ποιος κρύβεται από πίσω. Ή αναζήτηση των κέντρων βρίσκεται πίσω από τις χώρες 'Ισραήλ, Τουρκία, Αµερική είτε ξεχωριστά είτε συλλογικά. ∆ηλαδή µε την ενεργό ανάµιξη των Μυστικών 'Υπηρεσιών MOSSAD, ΜΙΤ και CIA. Πρόκειται για τις Μυστικές εκείνες Υπηρεσίες πού έχουν κάθε λόγο ν' αλώσουν τον 'Ελληνικό χώρο, σύµφωνα µε τα παραπάνω. Αξίζει να σηµειωθεί εδώ, πώς η κατάθεση Τόµ Μαΐλη, ενώπιον της 'Εξεταστικής Επιτροπής της Ελληνικής Βουλής, προκάλεσε αίσθηση και ανησυχία στις Ηνωµένες Πολιτείες, επειδή τα όσα κατέθεσε προέρχονταν από πρώην πράκτορα της CIA. Και µε την Ιδιότητα αυτή είχε καταθέσει, ότι το ζεύγος Κοσκωτά ήταν πράκτορες της CIA και ότι το ίδιος ο Μαΐλης κατά την τελευταία επίσκεψη τους στην Αµερική, για το περίφηµο εκείνο δείπνο στο Λευκό Οίκο, τους είχε εξετάσει σε ποιο βαθµό είχε επιτευχθεί η διείσδυση του Κοσκωτά στο 'Ελληνικό τραπεζιτικό σύστηµα. Ή CIA παραδέχθηκε σχεδόν άµεσα, ότι ο Μαΐλης ήταν πράκτορας της, µ' εκείνη την γνωστή ανακοίνωση του Σταίητ Ντηπάρντµεντ και της Αµερικανικής Πρεσβείας, ότι η διαφορά έγκειται µόνο στο «λ» του επιθέτου, γιατί η µεν CIA τον έχει µ' ένα «λ» η δε Αθήνα µε δύο «λ». Πριν δυό χρόνια, όµως, είχε κυκλοφορήσει στην Αµερική υπεύθυνο βιβλίο µε τίτλο «Ό Πόλεµος της Κοκαΐνης» µέσα στο οποίο υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο και για τον Μαΐλη µετά φωτογραφιών. Εκεί γίνεται λόγος, ότι ο Μαΐλης, όταν δρούσε στο χώρο της Λατινικής Αµερικής — όπως αποδείχθηκε και είχε σαν στόχο την διείσδυση στο τραπεζιτικό σύστηµα των χωρών, κάτι δηλαδή ανάλογο, πού έχει κάνει ο αρχιαπατεώνας Γ. Κοσκωτάς. Και να φαντασθεί κανείς, ότι τα έλεγε αυτά ο ίδιος σε τελείως ανύποπτο χρόνο, δηλαδή πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο. Κατά συνέπεια υποστηρίζουν, πώς τα όσα κατάθεσε στην Επιτροπή για τον ρόλο του Κοσκωτά ανταποκρίνονται στην πραγµατικότητα. Τονίζεται ακόµη στο βιβλίο, ότι µέχρι σήµερα δεν έχει δοθεί απάντηση στα ερωτήµατα, πώς ο Μαΐλης είχε µάθει, ότι η απόφάση του ∆ικαστηρίου θα καθίστατο σε 5 µέρες τελεσίδικη, πώς έκανε φτερά το διαβατήριο του µέσα από την δικογραφία και πώς πέταξε εκτός χώρας, αν και κατεζητείτο. Έκτοτε βρίσκεται στη Κάλυµνο. Σήµερα ερευνάται, αν τα όσα κατέθεσε στην Επιτροπή ήταν αυτεπάγγελτη ενέργεια, επειδή τέλος πάντων έβλεπε να παθαίνει ζηµιά η Γενέτειρα του Ελλάδα, η καθ' υπόδειξη. Το πιο χαρακτηριστικό του βιβλίου αυτού είναι, ότι παραθέτει και τµήµατα της κατάθεσης του Τµηµατάρχη Παρανόµων ∆ραστηριοτήτων της CIA, ενώπιον του ∆ικαστηρίου της Φλώριδας, υπέρ του Μαΐλη, για την εξυπηρέτηση θεµάτων εθνικής ασφαλείας, επειδή κινδύνευε µε την ποινή των 25
χρόνων. Τελικά φυγαδεύθηκε στην Ελλάδα, όπου και ζεί. Πάντως επικρατεί διάχυτη η άποψη στην Αµερική, πώς δεν νοείται κάθαρση των σκανδάλων χωρίς την φυσική παρουσία του αρχιαπατεώνα στην Αθήνα. Και στο σηµείο αυτό εγείρουν το ερώτηµα: Καλά η Κυβέρνηση Παπανδρέου υποτίθεται δεν ήθελε τον Γ. Κοσκωτά στην Αθήνα και εδέχετο καθηµερινώς τα πυρά από τον Κ. Μητσοτάκη. Σήµερα, πού ο Μητσοτάκης έχει την εξουσία και µε στόχο µάλιστα την κάθαρση, γιατί δεν κάνει µήτε λόγο γι' αυτό; Και συνέχιζαν, πώς δεν νοείται κάθαρση χωρίς την παρουσία του Γ. Κοσκωτά στην Αθήνα. Και εκείνοι που δεν την θέλουν είναι οι Αµερικανοί, γιατί φαίνεται πώς είναι δηµιούργηµα τους. Αν συνέχιζαν, ο Κοσκωτάς ήταν αριστερός, µαρξιστής, κοµµουνιστής και τα τοιαύτα µε τέτοια αποσταθεροποιητική προσπάθεια πού κατέβαλε για την υπονόµευση της Ελλάδας, πού είναι χώρα ∆υτική, οι ΗΠΑ θα είχαν κάνει ολόκληρη επιχείρηση να τον φέρουν σηκωτό στην Ελλάδα για να τον δικάσουν. Σήµερα, όµως, όχι µόνο κωφεύουν, αλλά και τον χρησιµοποιούν µεθοδικότατα κατά των πολιτικών και πολιτειακών θεσµών της Ελλάδας. Εκείνο πού τονίζεται µε έµφαση στην Αµερική είναι, πώς απώτερος στόχος της σκανδαλολογίας, µ' όποια στάδια και να περάσει, είναι ο εµφύλιος πόλεµος. Ό διχασµός των Ελλήνων, πού αποτελεί και την βάση για την ολοκλήρωση των σχεδίων. Όλα συγκλίνουν προς την κατεύθυνση αυτή, µε µαθηµατική ακρίβεια, γι' αυτό και έχει επιστρατευθεί ο Ελληνικός και διεθνής τύπος, πού είναι απαραίτητος για το έργο της παραπληροφόρησης, πού είναι το Α και το Ω της όλης µεθόδευσης. Και για να τον θέσουν τάχα υπό έλεγχο και να φέρουν την υποτιθέµενη συµφιλίωση έχουν προβλέψει και µεθοδεύουν την επαναφορά του Κωνσταντίνου Γλύξµπουργκ. Είναι θλιβερό το φαινόµενο, ότι αυτό παραγνωρίζεται από την σηµερινή Ελλάδα, τη στιγµή πού ο Κωνσταντίνος Γλύξµπουργκ, ήδη, δραστηριοποιείται στις 'Ηνωµένες Πολιτείες προς την κατεύθυνση αυτή. Και το πιο σηµαντικό, µε την πλήρη υποστήριξη του κ. Μητσοτάκη, ο όποιος έχει γνώση όλων των σχεδίων. Μια επιστροφή φυσικά, πού δεν θα γίνει χωρίς ανταλλάγµατα. Χωρίς τον Κωνσταντίνο δεν είναι δυνατόν να στηρίξουν οποιαδήποτε Κυβέρνηση του χεριού της. Τον περασµένο Φεβρουάριο, πού επισκέφθηκε την Ουάσιγκτον, είχε φιλοξενηθεί στην Βρετανική Πρεσβεία, ύστερα από πρόσκληση του Πρίγκιπα Τσάρλις, όπως αποκάλυψε η Α», αλλά και επιβεβαίωσε η Βρετανική Πρεσβεία στην Ουάσιγκτον. Επί πλέον, δεν είναι τυχαίο, ότι µόλις ο Μιχάλης Σωτήρχος, γνωστός για τον φιλοχουντισµό του, ώρκίσθηκε ώς ο νέος Πρέσβυς των Ηνωµένων Πολιτειών για την Ελλάδα, µετέβη στο Λονδίνο και είχε συνάντηση µε τον πρώην Μονάρχη. Παρά τις οχλήσεις της Α» στην Ουάσιγκτον και συγκεκριµένα προς την Αµερικανική Κυβέρνηση
να πάρει θέση σ' αυτό το καίριο για την Ελλάδα θέµα, από τον 'Ιούνιο µέχρι σήµερα, το αποφεύγουν και δεν το σχολιάζουν οι αµερικανοί επίσηµοι. Και έτσι το θέµα παραµένει ανοιχτό. Όπως ανοιχτό παραµένει και το θέµα της οργάνωσης φορέα, µε έδρα την Ουάσιγκτον, και επικεφαλής Γερουσιαστή για την επαναφορά του στην Ελλάδα. Περί όλων αυτών έχει άµεση γνώση ο Μητσοτάκης, ο όποιος στο ίδιο σχεδόν χρονικό διάστηµα έχει αποκαλυφθεί µ' εκείνες τις γνωστές Ιστορίες του UNFAIR και των εγγράφων Σωσσίδη, ο όποιος επανήλθε στο επιτελείο του. Μία είναι η τραγική αλήθεια: Ή χώρα οδηγείται ολοταχώς προς την εκτροπή, την οποία θα πληρώσει πολύ ακριβά ο γνήσιος δηµοκρατικός κόσµος, µε άγνωστο πια το µέλλον της ασφάλειας και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας µας. Ό πύργος είναι χτισµένος σε µια τοποθεσία µαγευτική. Πανύψηλα δέντρα πυκνόφυλλα τον σκεπάζουν ολόγυρα, τον κρύβουν από τ' ανθρώπινο µάτι. Φυτά αναρριχητικά καλύπτουν το στιβαρό κορµί του, χιλιάδες τριανταφυλλιές, ντροπαλές µπουκανβίλιες µε ροδαλά πέταλα, όµορφολούλουδα κάθε λογής στολίζουν τις απέραντες αλέες, αµέτρητες κλαίουσες ρίχνουν νωχελικά τα κλαριά τους στις όχθες του γειτονικού παραπόταµου. Ό νεαρός Φόν Ρίµπεντροπ, γιος του υπουργού" εξωτερικών του Χίτλερ χουζουρεύει σε µια αναπαυτική πλεκτή πολυθρόνα στην επάνω βεράντα, πού µοιάζει µε πράσινη φωλιά καθώς την έχουν αγκαλιάσει, ως την τελευταία γωνιά, γέροντες κισσοί. Πάνω στο µαρµάρινο περιστύλιο, κοτσίφια πάνε κι' έρχονται τσιµπολογώντας ότι πέσει στο κοφτερό τους µάτι. Κοτσίφια, τσίχλες, σπουργίτες, όλα του θεού τα πετούµενα ζουν τρισευτυχισµένα, µόνιµοι νοικάρηδες στις πλούσιες φυλλωσιές. ∆ίπλα στο νεαρό Φόν Ρίµπεντροπ η Μαίρη ντέ Σαίν Καντούρ, µια πλούσια κληρονόµος τεραστίων εκτάσεων στη νοτιοδυτική Γαλλία, εικοσάχρονη πανέµορφη Γαλλιδούλα. Στο µαρµάρινο τραπέζι βαλέδες στα κάτασπρα ντυµένοι, γυαλιστεροί σαν µολυβένια στρατιωτάκια σερβίρουν στο ζευγάρι το πρωινό, µε τα κατάλευκα γάντια στα χέρια εξυπακούεται! Γονατισµένη µπροστά στη Μαίρη µια µεσόκοπη Γερµανίδα, έµπειρη στη δουλειά της, µε τα απαραίτητα σύνεργα, περιποιείται τα πόδια της νεαρής. Ό νεαρός Ρίµπεντροπ πίνει τον καφέ του, διαβάζει κοσµοπολίτικα περιοδικά και µελετά στις οικονοµικές σελίδες των εφηµερίδων την κίνηση των Χρηµατιστηρίων! Για το βράδυ, ο νεαρός Γερµανός αριστοκράτης και η Γαλλιδούλα φίλη του έχουν οργανώσει µεγάλη δεξίωση. Καλεσµένοι τα πιο τρανταχτά ονόµατα της «αριστοκρατίας» και του πλούτου της Ευρώπης! Εκείνο όµως πού έχει ιδιαίτερη σηµασία για τον νεαρό Φόν Ρίµπεντροπ είναι ότι απεδέχθη την πρόσκληση και θα παραβρεθεί το βράδυ στη δεξίωση ο γιος του προέδρου µιας των µεγαλυτέρων αµερικανικών πολυεθνικών
του κόσµου. Ό νεαρός σχεδιάζει από καιρό ν' αγοράσει ένα πακέτο µετοχών αυτής της πολυεθνικής, να κάνει µια γερή επένδυση, έψαχνε να διαπραγµατευθεί την αγορά κάτω από ευνοϊκές συνθήκες, η ιδανική ευκαιρία δίνεται εκείνο το βράδυ, κουβεντιάζει λεπτοµερώς το θέµα µε την πανέξυπνη Γαλλιδούλα φιλενάδα του, σχεδιάζουν πώς θα πετύχουν τον σκοπό τους! Ό γιος του προέδρου της αµερικανικής πολυεθνικής είναι ένα παληκάρι δυό µέτρα ψηλός, ζυγίζει εκατόν πενήντα κιλά, πανέξυπνος, Εβραίος το θρήσκευµα. Ό Φόν Ρίµπεντροπ, πατέρας του οίκοδεσπότη, υπήρξε όπως είπαµε υπουργός του Χίτλερ πού εξόντωσε χιλιάδες Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο Νταχάου και στο Αουσβιτς. Τελικά οι µετοχές αγοράστηκαν... Κάποιες εβδοµάδες αργότερα, ο εξάδελφος της Μαίρης, ο Έρίκ ντέ Σαίν Καντούρ, οργανώνει στα κτήµατα το κυνήγι φασιανού. Ό πατέρας του Έρίκ πολέµησε εναντίον των χιτλερικών στο πλευρό του Στρατηγου Ντέ Γκώλ και σκοτώθηκε σε µια µάχη στα όρη Βερκόρ όταν ο Στρατηγός τον έστειλε εκεί σύνδεσµο µε τους αντάρτες, τους γνωστούς Μακί. Στην πρόσκληση πού έστειλε ο Έρίκ έγραφε: «έχω την τιµή να καλέσω εσάς κι' όποιον φίλο θα ήθελε να µου κάνει την τιµή να σας ακολουθήσει»! Φυσικά ο νεαρός Φόν Ρίµπεντροπ κουβάλησε µαζί του αρκετούς «φίλους» του, δηλαδή επιγόνους «ενδόξων» οικογενειών του Γ' Ράϊχ! Οπως είναι γνωστό, σε τέτοιου είδους συγκεντρώσεις-προσχήµατα, κλείνονται µεγάλες δουλειές, πέφτει άγριο φαγοπότι, άδελφώνονται τα µεγάλα πορτοφόλια, γκαστρώνονται και µερικές νεαρές, ξεπετάγονται αρκετά µπάσταρδα, βγάζουν και λίγες δεκάρες «γιατροί» πού αναλαµβάνουν τις εκτρώσεις! Στο κυνήγι του Έρίκ βρέθηκαν αγκαλιασµένοι Γάλλοι αντιστασιακοί, Γάλλοι δοσίλογοι, Ναζήδες και επίγονοι τους! Όλοι µια φαµίλια, όλοι µια ψυχή, όλοι για τον καθένα και καθένας για όλους! Στη Ρώµη στο µικρό παλάτι του κόµη ντε Μπρόγκλι χορός µεταµφιεσµένων. Ό νεαρός Ρίµπεντροπ παρών, η Μαίρη µε διάστρεµµα στον αστράγαλο τον ακολουθεί, αλλά περνάει τη νύχτα ξαπλωµένη σε µια πολυθρόνα, ο Έρίκ µε την συντροφιά του, παιδιά Γάλλων βιοµηχάνων πού προσκύνησαν την φιλογερµανική κυβέρνηση του Βισύ, παιδιά Γάλλων κεφαλαιοκρατών πού χρηµατοδότησαν την γαλλική αντίσταση, παιδιά 'Ιταλών καπιταλιστών πού στήριξαν την άνοδο και την επικράτηση του φασισµού, µερικοί νεαροί Άγγλοι αριστοκράτες, παιδιά οικογενειών πού αγωνίστηκαν για την ανόρθωση της Γερµανίας! Όλοι µια φαµίλια, όλοι µια ψυχή, όλοι ένα πορτοφόλι, όλοι για τον καθένα, καθένας για όλους... Την ίδια εποχή, Οκτώβρη του 1949, στην άκρη ενός έρηµου βράχου, περασµένα µεσάνυχτα, ένα εικοσάχρονο Ελληνόπουλο δεν έχει καλά-καλά κλείσει τα είκοσι, στην ηλικία δηλαδή του Έρίκ ντέ Σαίντ Καντούρ, κάθεται κουκουλωµένο µε µια γέρικη κουβέρτα πού
βρωµάει ξυνίλα και σάπιο λάχανο! Αγναντεύει στην απέναντι στεριά τα χλωµά φώτα της µικρής πολιτείας. Εκεί υπάρχει ζωή, εκεί οι άνθρωποι αναπνέουν, εκεί υπάρχουν άνθρωποι, εκεί ανοίγουν τα κουρασµένα µάτια τους κάποιες ελπίδες. Ανάµεσα στον πύργο του Φόν Ρίµπεντροπ, στα κτήµατα του Έρίκ ντέ Σαίν Καντούρ, στο παλάτι του Κόντε ντί Μπρόγκλι, σε κάποια καµπαρέ της Βουδαπέστης, της Πράγας, του Βουκουρεστίου, του Παρισιού και στον έρηµο βράχο πού κάθεται το εξόριστο Ελληνόπουλο, κρύβεται η τραγωδία της µεταπολεµικής Ελλάδος µαζί µε τον τροχό πού ακόνιζαν κι' εξακολουθούν να τροχίζουν τα µαχαίρια τους οι φονιάδες της ∆ηµοκρατίας, οι σταυρωτήδες του ελληνικού λαού! Ανάµεσα σ' όλα τούτα και το µεγάλο µυστικό! Το µεγάλο µυστικό πού δεν τόλµησε ακόµη κανένα χείλι να το πει! Το µεγάλο µυστικό πού σαν αποκοτούσε κάποιος να το µάθει και να το ψιθυρίσει, χανότανε στον Άδη προτού προλάβει να πει την πρώτη συλλαβή... Στον Άδη πού φέρνει του Αχέροντα ο ποταµός, στον Άδη της συκοφαντίας και του διασυρµού, ακόµη βαθύτερα στα Τάρταρα... Το µεγάλο µυστικό! Στην άκρη του έρηµου βράχου το δύστυχο Ελληνόπουλο αγναντεύει τα χλωµά φώτα της µικρής πολιτείας κι' η ψυχή του µατώνει. Το ταΐζουν κάποια σάπια αποφάγια πού δεν τ' αγγίζουν µήτε σκύλοι, το ποτίζουν σκουληκιασµένο νερό. Το κορµί του σακατεµένο από τα ρόπαλα των δηµίων, τα κόκαλα του σπασµένα, συγκρατούν τα κοµµάτια τους «νάρθηκες» από παλιοσάνιδα δεµένα µε σπάγγο και χαρτόνια από πεταµένα χαρτοκιβώτια. Μπορεί να φύγει όποτε θελήσει µα δεν φεύγει! Κάθεται 'κει στο ξερονήσι να το βασανίζουν, να το σακατεύουν, να του πετσοκόβουν το κορµί και να του πίνουν το αίµα της ψυχής. Όχι δεν φεύγει... Μιά υπογραφή του ζητάνε να το βάλουν στο καΐκι να το στείλουν σπίτι του! Μά δεν την δίνει αυτή την υπογραφή! Οχι δεν την δίνει... Προτιµάει τον θάνατο! Γιατί να υπογράψει του ζητούν κάτω από ένα κείµενο πού τελειώνει µε την φράση «αποκηρύσσω µετά βδελυγµίας το κοµµουνιστικό κόµµα κλπ. κλπ.»! Όχι δεν υπογράφει! ∆εν προδίδει το κόµµα! ∆εν θα προδώσει ποτέ το κόµµα, δεν θα γίνει ποτέ κατάπτυστος δηλωσίας... Το δύστυχο Ελληνόπουλο στην άκρη του έρηµου βράχου! Εκεί θα σαπίσει το κορµί του, εκεί θα στεγνώσει η ψυχή του, εκεί θα χαραµιστεί η ζωή του. Για να µην υπογράψει δήλωση! Να µην προδώσει το κόµµα... Ό Έρίκ ντέ Σαίν Καντούρ, ο νεαρός Ρίµπεντροπ, ο Κόµις ντέ Μπρογκλί, όλη η νιότη της Ευρώπης γλεντοκοπάει, οι περιουσίες των µεγιστάνων του πλούτου γιγαντώνονται, οι υπόλοιποι νέοι, τα Γερµανόπουλα, τα
Γαλλόπουλα, τα Ίταλόπουλα, τα Έγγλεζόπουλα χτίζουν τις πατρίδες τους, χαίρονται τη ζωή, γλεντάνε, γεννοβολάνε, κερδίζουν αγορές, κυριαρχούν παντού. Το δύστυχο Ελληνόπουλο στην άκρη του έρηµου βράχου... Όχι δεν υπογράφει! Όχι δεν θα προδώσει τα ιδανικά του, δεν θα ντροπιάσει το κόµµα και την ηγεσία του, δεν θα γίνει δηλωσίας, ο θάνατος προτιµότερος. Και πέθαναν έτσι, µε λειωµένα κόκκαλα χιλιάδες Ελληνόπουλα! Όµως, στα καµπαρέ της Βουδαπέστης και του Βουκουρεστίου, της Πράγας και της Βαρσοβίας, της Σόφιας και του Βελιγραδίου, της Μόσχας και κάθε άλλης µεγαλούπολης, στα καµπαρέ και στα πολυτελή εστιατόρια τα προορισµένα για τις ιεραρχίες των «κοµµουνιστικών» κυβερνήσεων, οι µεγάλοι ηγέτες του Κ.Κ.Ε., τα τετράπαχα γουρούνια της ηγεσίας γλεντοκοπούσαν και σχεδίαζαν! Ή γραµµή πού έριξε το κόµµα ήταν σοφή σε σατανικότητα, κερδοφόρα, φλέβα χρυσή, αστείρευτη! Ή γραµµή του κόµµατος λέει πώς «όποιος υπογράφει δήλωση µετανοίας και αποκήρυξης είναι χαφιές, χειρότερα, είναι δηλωσίας, δηλαδή κατάπτυστος προδότης»! Αύτη η «γραµµή» πέρασε µε τους κοµµατικούς µηχανισµούς σ' ολόκληρη την 'Ελλάδα. ∆ηλωσίας! Ό,τι πιο βρώµικο, σιχαµένο και µισητό µπορούσε να είπωθεί για κοµµουνιστή στην Ελλάδα! - Τα σοφά γουρούνια, οι χτηνάνθρωποι της κοµµατικής ηγεσίας έτσι είχαν αποφασίσει, γλεντοκοπώντας και συνεδριάζοντας στα µεγάλα µπουρδέλλα της Ευρώπης ανάµεσα σε µπουκάλες εκλεκτών κρασιών και ξετσίπωτες πουτάνες! Εκείνοι οι βρυκόλακες «συνεδρίαζαν» αποφάσιζαν, έριχναν την γραµµή, άδειαζαν τα γαλλικά κρασιά έπλεναν τους µπιντέδες στα µπουρδέλλα, µετρούσαν άπληστα τις καταθέσεις στις ξένες Τράπεζες και το δύστυχο Ελληνόπουλο µε θρησκευτικό πάθος πιστό στη γραµµή» του κόµµατος, στον ιερό κανόνα, στην ευαγγελική εντολή της ηγεσίας δεν υπέγραφε δήλωση µετανοίας, σάπιζε στον έρηµο βράχο... Αυτή η «γραµµή» αυτή η σκέψη η σατανική απεδείχθη το πλουσιότερο χρυσωρυχείο της ελληνικής Ιστορίας. Χιλιάδες φυλακισµένοι, χιλιάδες εξόριστοι, προτιµούσαν τα φριχτά βασανιστήρια, προτιµούσαν τον θάνατο, παρά την υπογραφή δήλωσης. Και πέθαναν λειωµένοι στο ξύλο πολλοί, πέθαναν στα βασανιστήρια, στα µπουντρούµια, στα ξερονήσια και στα εκτελεστικά αποσπάσµατα χιλιάδες των χιλιάδων... Έτσι ο λαός µάτωνε και δάκρυζε, το κόµµα αποκτούσε τους ήρωες του, τους µάρτυρες του, τους οσίους και τους αγίους του, τα θρησκευτικά τα σύµβολα! Κι' όπως ο Χριστιανός έτρεχε ν' ανάψει στην εικόνα του αγίου το κερί, να ρίξει στο κουτί και στο δίσκο
τον όβολό του, ν' αγοράσει το λιβάνι, το εικονισµατάκι, το τάµα, να δώσει την προσφορά του στον ιερό ναό της Ενορίας του, έτσι κι' ο κοµµουνιστής, ο παλιός εαµίτης, ο ελασίτης, ο ευαισθητοποιηµένος, ο προοδευτικός εργαζόµενος, ο φτωχός αγρότης, ο πάµπτωχος εργάτης, έδινε πρόθυµα την εισφορά του στο κόµµα! Οι µάρτυρες του κόµµατος, οι βασανισµένοι, οι τυραννισµένοι, οι τουφεκισµένοι, αυτοί πού τράβηξαν τα πάνδεινα, θυσίαζαν τη νιότη και τη ζωή τους, είχαν γίνει τα φωτεινά σύµβολα πού έβαζαν το χέρι στην τσέπη κάθε δηµοκρατικού πολίτη κι' από την τσέπη έβγαινε πολλές φορές και το µισό µεροκάµατο για να πάει κατ' ευθείαν το άπατο πιθάρι, στο ταµείο του Κόµµατος! Είναι πανάκριβες οι πουτάνες και τα εκλεκτά κρασιά στην Ευρώπη... Αυτή ήταν η γραµµή! Να µην υπογράφουν δηλώσεις τα Ελληνόπουλα, να σφαγιάζονται τα Ελληνόπουλα, ν' αποκτά ήρωες, αγίους, σύµβολα το κόµµα, να θησαυρίζει η ηγεσία των απατεώνων του κόµµατος! Ή Ευρώπη χτιζόταν, δηµιουργούσε και γλεντούσε, η Ελλάδα σφαζόταν και θρηνούσε! Γιατί; Γιατί κάποιος Ζαχαριάδης, κάποιος Κολιγιάννης, κάποιος Φλωράκης, «Μέραρχος» και «Στρατηγός» του στρατού του Ζαχαριάδη, κάποιος Τσολάκης, κάποιος Καλούδης, κάποιος Άµπατιέλος, κάποιος Κύρκος, «νεαρό» τότε στέλεχος, είχαν αποφασίσει να «σώσουν» την Ελλάδα γεµίζοντας βουνά και κάµπους και πλαγιές και ρεµατιές, τάφους χωρίς σταυρούς, να φορτώσουν στη ράχη του ελληνικού λαού το σταυρό του τραγικότερου µάρτυρα της Ιστορίας του! Χιλιάδες αµέτρητες ξεκοιλιασµένα Ελληνόπουλα γέµιζαν τρύπες στο χώµα µε τα νεανικά κορµιά τους, Ελληνόπουλα του «εθνικού» στρατού, Ελληνόπουλα του «δηµοκρατικού», στρατού, Ελληνόπουλα στη φυλακή, Ελληνόπουλα στην εξορία, Ελληνόπουλα στα κολαστήρια, για να ολοκληρωθεί το τελικό ξεκλήρισµα της ελληνικής νιότης µέσα στον Καιάδα της Μετανάστευσης, για να βλέπουµε σήµερα τον «στρατηγό» του ξεκληρίσµατος Χαρίλαο Φλωράκη, από τις οθόνες της τηλεόρασης να παριστάνει τον προστάτη των αγώνων του λαού και της εργατιάς, όπως βλέπαµε τον άλλο «προστάτη» της αντίπερα όχθης, τον ισοβίτη «στρατηγό» ∆ηµήτρη Ίωαννίδη «εθνοσωτήρα» κι' αυτόν, όπως βλέπουµε τον αρχιτέκτονα της εθνοκτόνου Μετανάστευσης Καραµανλή να εξακολουθεί τον χλευασµό του προς τον ελληνικό λαό σήµερα, τον ελληνικό λαό πού του πήραν τα άφταιγα παιδιά, τα αθώα νιάτα και τα κατεσπάραξαν! Ή Ευρώπη χτιζόταν, δηµιουργούσε και γλεντούσε, η Ελλάδα σφαζόταν και θρηνούσε.. Σε τέτοιου είδους βιβλία, σαν αυτά πού συνήθως γράφω, οι προσωπικές απόψεις του συγγραφέα, οι µαρτυρίες του, οι καταγγελίες
του, έχουν κύρος και φερεγγυότητα σχετική πάντοτε µε τα προηγούµενα δείγµατα γραφής πού έδωσε. Στα δέκα µέχρι σήµερα βιβλία µου η λαϊκή ανταπόκριση υπήρξε παραπάνω από θετική. Σε παραπέρα σελίδες θα δώσω παραδείγµατα αυτής της φερεγγυότητος µε αποσπάσµατα από προηγούµενα έργα µου πού οπωσδήποτε εντυπωσίασαν χιλιάδες αναγνώστες. Για την ώρα θέλω να προσθέσω ότι µια άποψη οποιουδήποτε συγγραφέα πάνω σ' ένα συγκεκριµένο ζήτηµα, ενισχύεται σοβαρά όταν αποφασίσει να καταχωρίσει θέσεις δηµόσια εκφρασµένες προσωπικοτήτων πού γνώρισαν κι' έζησαν από κοντά το συγκεκριµένο ζήτηµα. Αυτό θα κάνω και τώρα, στο θέµα «ποιότητας» ατόµων πού βρίσκονται στην ηγεσία του Κ.Κ.Ε. µιας κι' αυτή η ηγεσία σήµερα εξαπολύει µύδρους ενάντια στη δηµοκρατική παράταξη, ζητάει µε ανήκουστη αυθάδεια λογοδοσία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ για την οκταετία πού κυβέρνησε τη χώρα, ζητάει κάθαρση για τους άλλους χωρίς ποτέ η ίδια νέχει πλύνει τα χέρια της έστω, συµµαχεί µε την ∆εξιά, συγκυβερνά µαζί της, συνεργεί µέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου για να παραπέµψει τον Ανδρέα Παπανδρέου στο ειδικό ∆ικαστήριο! Όχι, πάει πολύ, ένας Φλωράκης, ένας Τσολάκης, ένας Κύρκος, να ζητάνε την παραποµπή του Ανδρέα Παπανδρέου και να το πετυχαίνουν µε τις ψήφους βουλευτών του Κ.Κ.Ε.! Αυτή η προβοκάτσια χρειάζεται απάντηση. Για τον Χαρίλαο Φλωράκη και τον ρόλο του στον αφανισµό χιλιάδων ανταρτών κατά τον εµφύλιο γράφτηκαν πολλά. Να δούµε τώρα τι καταγγέλλει ένας δικός τους σύντροφος, όχι µάλιστα παρακατιανός, για έναν απ' αυτούς, τον Κώστα Τσολάκη µέλος σήµερα του Π.Γ. του Κ.Κ.Ε. Ό σύντροφος τους πού καταγγέλλει, έδωσε το 1985 στη δηµοσιότητα µια έντυπη «µπροσούρα», ένα φυλλάδιο µε τίτλο: «Κώστας Τσολάκης» — Ταρζάν - Γιάννος. Ό καταγγέλων ονοµάζεται Θεόδωρος Καλλίνος -Άµάρµπεης. Στο φυλλάδιο του συµπεριλαµβάνει και επιστολή δηµοσιευθείσα στο περιοδικό Αντί» την 2α ∆εκέµβρη 1983, ενός άλλου κοµµουνιστή, του Α. Παπαϊωάννου. Τα βιογραφικά στοιχεία του Θεόδωρου Κ. Άµάρµπεη όπως προκύπτουν από δικό του σχετικό σηµείωµα είναι τα έξης: Σύντοµη βιογραφία Γεννήθηκα το 1914 στην Τσαριτσάνη της Ελασσόνας. Αποφοίτησα από τη Σχολή Ευελπίδων το 1937 µε το βαθµό του ανθυπολοχαγού πεζικού. Υπηρέτησα διµοιρίτης και διοικητής λόχου στο 19ο Σύνταγµα Πεζικού Σερρών. 'Υπολοχαγός διοικητής λόχου στο µόνιµο 'Οχυρό Κάλης δεν παραδόθηκα την 9-4-41 στους Γερµανούς. Με το λόχο µου και προσκολληθέντα τµήµατα του οχυρού διέφυγα στο Άγιον Όρος κι απ’ εκεί στη Λήµνο, Μυτιλήνη, Χίο πήγα εθελοντής στην Κρήτη. ∆ιοικητής λόχου στη µάχη µε τους Γερµανούς αλεξιπτωτιστές επέστρεψα τη 16η Αυγούστου 1941 όπου οργανώθηκα στο ΕΑΜ. Έγινα µέλος του ΚΚΕ το
∆εκέµβρη 1941. Σάν στρατιωτικός διοικητής των Τµηµάτων του ΕΛΑΣ Βόρειας και Ανατολικής Θεσσαλίας από το Σεπτέµβρη 1942, του 5ου Συντάγµατος Πεζικού του ΕΛΑΣ, καπετάνιος της ΧVIης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ Θεσσαλίας και τελευταία της ΧΙΙΙης Μεραρχίας Ρούµελης, αγωνίσθηκα κατά των Ίταλογερµανών κατακτητών και των Αγγλων επεµβασιών. Μετά τη Βάρκιζα συνέχισα τον Αγώνα στις Οργανώσεις της Αθήνας. Εξόριστος στη Φολέγανδρο από τη 16-8-46 και κατόπιν στη Νάξο δραπέτευσα µαζί µε ένδεκα εξόριστους µόνιµους αξιωµατικούς του ΕΛΑΣ. ∆ιοικητής του Αρχηγείου Αγράφων κι επιτελάρχης Μεραρχίας στο ∆ΣΕ αγωνίσθηκα για την εθνική ανεξαρτησία, ειρήνη, δηµοκρατία και λαϊκή κυριαρχία. Πολιτικός πρόσφυγας από τον 'Οκτώβρη 1949 στην Τασκέντη εργάσθηκα σαν εργάτης και µετά τη σπουδή µηχανικός µηχανολόγος. Από τον 'Ιούνη 1967 εγκαταστάθηκα στα Σκόπια της Γιουγκοσλαβίας και βοήθησα στον αντιδικτατορικό αγώνα. Όταν το Σεπτέµβρη 1964, το Φλεβάρη 1972 και τον 'Ιούλη 1974 απειλήθηκε από τους Τούρκους η ανεξαρτησία της Κύπρου, ζήτησα από την Κυπριακή Κυβέρνηση να µε δεχθεί εθελοντή στην Κύπρο. Μετά τη µεταπολίτευση του Ιούλη 1974 µε γράµµατα κι άλλα γραπτά προς την Ελληνική Κυβέρνηση, τα κόµµατα, τις οργανώσεις και αγωνιστές, oι οποίοι αγωνίζονται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, πρόβαλα για δηµόσια συζήτηση τα εθνικά, πολιτικά κι εσωκοµµατικά ίδεολογικά και οργανωτικά προβλήµατα στο βιβλίο µου «ΕΝΟΤΗΤΑ», µε το όποιο ανοίγεται ∆ΙΑΛΟΓΟΣ πάνω σ' αυτά τα προβλήµατα, για να χαραχθεί συλλογικά η ιδεολογική και οργανωτική βάση της ενότητας της Μαρξιστικής Αριστεράς. Θεόδωρος Καλλίνος - Άµάρµπεης Νά λοιπόν τι λένε σήµερα δύο κορυφαίοι µαχητές του ∆ηµοκρατικού Στρατού, δυό κοµµουνιστές µπαρουτοκαπνισµένοι, ο ταγµατάρχης του ΕΛΑΣ και Ταξίαρχος του ∆. Στρατού Αχιλλέας Παπαϊωάννου και ο ∆ιοικητής του Αρχηγείου των Αγράφων του ∆. Στρατού και εκτελάρχης Μεραρχίας Θ.Κ. Άµάρµπεης. ∆ιαβάστε και φρίξατε! Μάλιστα λαέ της Ελλάδος! Με την ψήφο του Κώστα Τσολάκη η Ταρζάν, παραπέµφθηκε να δικαστεί ο Ανδρέας Παπανδρέου! Με την ψήφο του Κώστα Τσολάκη πού είναι σήµερα το δεξί χέρι του Χαρίλαου Φλωράκη... µιας και τ' αριστερό χέρι ο «Πρόεδρος» (τι ξεφτίλα υφίσταται η λέξη!) του Συνασπισµού το κρατάει διαρκώς στην τσέπη! ∆ιαβάστε να µάθετε ποιοί είναι αυτοί πού ζητάνε να κυβερνήσουν σήµερα την Ελλάδα! ∆ιαβάστε ποιοί είναι οι Φλωράκηδες, οι Τσολάκηδες, οι Κύρκοι και οι ύποδέλοιποι πού δεν άφησαν τίποτα όρθιο σ' αυτόν τον τόπο...
Σύντροφοι και συντρόφισσες του Κοµµουνιστικού Κόµµατος Ελλάδας (ΚΚΕ) Στο περιοδικό ΑΝΤΙ», τεύχος 237/2 ∆εκέµβρη 1983, σελίδες 5152, δηµοσιεύθηκε γράµµα του ταγµατάρχη του ΕΛΑΣ και ταξίαρχου του ∆ΣΕ Αχιλλέα Παπαϊωάννου, µε το όποιο κατηγορεί το µέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Τσολάκη Κώστα (Ταρζάν η Γιάννο) για ποινικά και πολιτικά εγκλήµατα και άλλες παραβάσεις. Περίµενα έξι µήνες. Επειδή ο σ. Τσολάκης δεν απάντησε δηµόσια σ' αυτή τη σοβαρή κατηγορία, εθεώρησα συντροφικό καθήκον µου να τον βοηθήσω προσωπικά ο ίδιος να δώσει λύση στο πρόβληµα του προς όφελος του ΚΚΕ και δικό του. Του έγραψα το µε ηµεροµηνία 10-6-84 γράµµα Ο σ. Τσολάκης αδιαφόρησε και συνέχισε να προβάλλεται σαν δεύτερος ηγέτης του ΚΚΕ. Γι' αυτό του έγραψα δεύτερο µε ηµεροµηνία 8-10-84 γράµµα. ∆εν έδωσε καµιά σηµασία και συνέχισε να προβάλλεται. Έπειτα απ’ αυτή την αχαρακτήριστη στάση του θεώρησα κοµµατικό καθήκον µου να βάλω το πρόβληµα του στην ΚΕ του ΚΚΕ, στην οποία έδωσα το µε ηµεροµηνία 21-3-85 γράµµα µου µε συνηµµένο το µε ηµεροµηνία 15-3-85 τρίτο γράµµα µου προς το σ. Τσολάκη. Με σοβαρή ανησυχία διαπιστώνω ότι και η ΚΕ του ΚΚΕ όχι µόνο δεν αντιµετώπισε µε συναίσθηση κοµµατικής ευθύνης το πρόβληµα «Τσολάκης», αλλά συνεχίζει να τον προβάλλει δηµόσια σαν δεύτερο ηγέτη του ΚΚΕ, όπως: Στην Επέτειο του Κιλελέρ στις 7-4-85. Στην προεκλογική περιοδεία του σ. Φλωράκη στη Θεσσαλία, Μακεδονία και Ήπειρο. Σάν υποψήφιο βουλευτή στη Θεσσαλονίκη, αν και µε το γράµµα µου της 29-3-85 προς την ΚΕ του ΚΚΕ τόνισα ότι η προβολή του σαν υποψήφιου εκθέτει το ΚΚΕ. Στην εξέδρα δίπλα, µετά το Θεοδωράκη, στο σ. Φλωράκη στην προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη στις 14-5-85. Σάν κοµµουνιστής ακολούθησα συντροφική διαδικασία, βοηθώντας πρώτα µε τα δυό γράµµατα µου το σ. Τσολάκη ο ίδιος να δώσει λύση στο πρόβληµα του. Εάν δέχονταν τη συγκεκριµένη πρόταση µου να σταµατήσει να προβάλλεται και να φύγει µε την οικογένεια του στη Σοβιετική Ένωση, το πρόβληµα «Τσολάκης», πού ανησυχεί σοβαρά όσους γνωρίζουν πρόσωπα και γεγονότα, σήµερα δεν θα υπήρχε, σιωπηρά θα εξαλείφονταν προς όφελος του Κοµµουνιστικού Κινήµατος, ειδικά του ΚΚΕ. ∆υστυχώς ο σ. Τσολάκης µε την αχαρακτήριστη και για απλό ακόµα άνθρωπο αναισθησία του δείχνει ότι δεν έχει ούτε ίχνος συναίσθησης πολιτικής ευθύνης. ∆εν θέλει να χάσει τα προνόµια, πού του εξασφαλίζει η σηµερινή ηγετική θέση του στο ΚΚΕ, είτε σκόπιµα επιδιώκει να εκθέτει το Κοµµουνιστικό Κίνηµα µας, ειδικά το ΚΚΕ, αφήνοντας πολλά χρόνια αξεκαθάριστο το πρόβληµα του, εκθέτοντας προσωπικά και το περιβάλλον, µε το όποιο συνεργάζεται κι εµφανίζεται.
Ή σηµερινή στάση και συµπεριφορά του σ. Τσολάκη σε συνδυασµό µε το σοβαρά επιβαρυµένο παρελθόν του πολύ ανησυχεί τους αγωνιστές και κοµµουνιστές, οι όποιοι τον γνωρίζουν και µπορούν να προβλέψουν τις µελλοντικές συνέπειες πού µπορεί να έχει το Κοµµουνιστικό Κίνηµα µας µε την παρουσία στην Ελλάδα της οικογένειας Τσολάκη. Το γεγονός ότι η ΚΕ του ΚΚΕ ανέχεται µέλος της, το οποίο δηµόσια κατηγορήθηκε για ποινικά και πολιτικά εγκλήµατα και άλλες απαράδεκτες για κοµµουνιστή παραβάσεις, χωρίς ν' απαντήσει δηµόσια στις κατηγορίες αν και πέρασε ενάµισυ χρόνος, δείχνει ότι στην ΚΕ κυριαρχεί ο σ. Τσολάκης. Αυτό το γεγονός ανησυχεί τους κοµµουνιστές, ιδιαίτερα αυτούς πού τον γνωρίζουν καλά από την Τασκέντη. Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση σκέφθηκα πολύ τι να κάνω. Ν' αποσιωπήσω αυτό το γεγονός, πού είναι σοβαρή ανοιχτή πληγή στο ΚΚΕ; Ή κοµµουνιστική ιδιότητα και συνείδηση µου δεν µου το επιτρέπει. Ή µακρόχρονη εµπειρία του Κοµµουνιστικού Κινήµατος διδάσκει ότι ο κοµµουνιστής, αφού βάλει ιεραρχικά πρόβληµα και δεν λυθεί, δεν σιωπάει. Βάζει επίσηµα το πρόβληµα, για να ενηµερωθούν οι κοµµουνιστές και οπαδοί τους, όταν ακόµα τα ενδιαφερόµενα πρόσωπα ζουν. Γι' αυτό δηµοσιεύω τα γράµµατα. Για ότι µελλοντικά θα συµβεί δεν θα φέρω καµιά ευθύνη. 16 Μάη 1985 Θόδωρος Καλλίνος - Άµάρµπεης ∆ηµοσίευµα στο περιοδικό Αντί» τεύχος 247 σελίδες 51-52 Για το µέλος της ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Τσολάκη Κώστα ΠΕΡΙ ΗΘΟΥΣ Ό παλαίµαχος καπετάνιος του ΕΛΑΣ και του ∆ΣΕ Αχιλλέας Παπαϊωάννου µας έχει γράψει και άλλες φορές. Παραπονιέται πού δεν δηµοσιεύουµε όλα τα γράµµατα του. Οι καταγγελίες του είναι γραµµένες µε οξύτητα αλλά οι στήλες αυτές έχουν συχνά πυκνά αυτό το χάρισµα. Γράφει λοιπόν ο Άχ. Παπαϊωάννου: Στο 238 τεύχος διάβασα το άρθρο του Α. Άποστολόπουλου «Ή πολιτική χειραφέτηση ενός χουντικού δηµοσιογράφου και οι χειραψίες ενός κοµµουνιστή ηγέτη». Είδα και τη φωτογραφία του χαµογελαστού Φλωράκη µε τον χουντικό δηµοσιογράφο και αυτή κάτω από το βλέµµα του Λένιν. Αυτό µοιάζει µ' εκείνο το περίφηµο: ∆ιυλίζετε τον κώνωπα και καταπίνετε την κάµηλο κύριοι τού ΑΝΤΙ». Ή συνάντηση αυτή Φλωράκη - Μιχαλόπουλου µπορεί να είναι µια συνηθισµένη και ίσως τυπική συνάντηση, πού κατ' εµέ δεν χτυπάει στις συνειδήσεις µα µόνο λίγο στα µάτια των αγωνιστών και κοµµουνιστών. ∆υό σελίδες ολόκληρες δεν δξιζε τον κόπο να διαθέσει το ΑΝΤΙ». Θεωρείται από τον αρθρογράφο η συνάντηση χειραφέτηση του χουντικού δηµοσιογράφου, αµάρτηµα, ίσως δγκληµα. Ό χειραφετηµένος χρόνια τώρα πολλά από το ΚΚΕ, µέλος του ΠΓ της ΚΕ Κώστας Τσολάκης µια «προσωπικότητα»
σηµαντική, βεβαρυµένη µε αµέτρητα εγκλήµατα ποινικά και πολιτικά πώς πρέπει να θεωρηθεί; Τί είδους τερατούργηµα µπορεί να χαρακτηρισθεί, να καθοδηγεί τη µισή Ελλάδα, τους κοµµουνιστές της Β. Ελλάδας µια προσωπικότητα αίνιγµα, µε σκοτεινό παρελθόν, µε «άγνωστες» για τους κοµµουνιστές οικονοµικές ατασθαλίες των περίφηµων εράνων κλπ. Πρόκειται κύριοι του ΑΝΤΙ» για τον άνθρωπο αυτόν πού κατέχει τη δεύτερη θέση στο ΚΚΕ, το δεύτερο πρόσωπο µετά το Φλωράκη. Και άλλες φορές σας είχα ενοχλήσει µε άρθρα µου γύρω από την προσωπικότητα αυτή του ΚΚΕ. Θεωρήσατε σκόπιµο αγαπητό ΑΝΤΙ», δεν ξέρω γιατί, να µην τα δηµοσιεύσετε, να τ' αποσιωπήσετε, να τα καλύψετε, να τα καταχωνιάσετε στα αρχεία σας, καλύπτοντας έτσι συνειδητά µια αλήθεια. Για µένα αυτό είναι απόκρυψη µιας αλήθειας τού εγκληµατικού παρελθόντος µερικών καθοδηγητών του ΚΚΕ. Τώρα επανέρχοµαι κι επαναλαµβάνω εκείνο το διυλίζετε τον κώνωπα... Είναι µια ανήκουστη, τεράστια σε µέγεθος πολιτική απάτη, ένα απαίσιο πολιτικό περιπαίγνιο, µε τις συνειδήσεις των αγωνιστών και κοµµουνιστών της παλιότερης γενιάς, της γενιάς του 1940-49 να κατέχει τ' ανώτατα σκαλιά της καθοδήγησης του ΚΚΕ ένας εγκληµατίας πού σκότωσε το γείτονα του µε το δικέλι για µια δρασκελιά γης στα 1943 στην περίοδο της κατοχής και για να χαθούν τα ίχνη του βγαίνει αντάρτης στις γραµµές του ΕΛΑΣ µε το «επαναστατικό» ψευδώνυµο «Ταρζάν». Αυτός ο Ταρζάν σήµερα είναι η σκληρή πτέρυγα, η αδιάλλακτη, η ορθόδοξη του ΠΓ, φυσικά και η «ψυχή», ο οδηγός, ο µπροστάρης των κοµµουνιστών της Β. Ελλάδας! Στά 1945 ο Ταρζάν βρέθηκε στο Μπουλκες της Γιουγκοσλαβίας, στο στρατόπεδο εκείνο των καταδιωκοµένων αγωνιστών, µε το ειδυλλιακό ψευδώνυµο ΓΙΑΝΝΟΣ. Στο Μπουλκες κατάφερε ν' αποκτήσει την εµπιστοσύνη της καθοδήγησης Μπεσταχτσίδη Μ. και γίνεται έµπιστος χαφιές να παρακολουθεί τους αείµνηστους η θρυλικούς καπεταναίους του ΕΛΑΣ, Ξυνό Νίκο Σµόλικα, Θεοχαρόπουλο, Νίκο - Σκοτίδα, Γιαννούλη Γιώργη, Γκανάτσιο - Χείµαρρο, Παπαδηµητρίου Ηλία - Λιάκο, καπετάν Περικλή Χουλιάρα, Πατσιούρα, Καραφωτιά, Παπαϊωάννου, Βασίλκου κλπ. Έγινε στέλεχος της ΥΤΟ (αστυνοµία του Μπουλκες), Υπηρεσία Τάξης Οµάδας. Στέλνεται επικεφαλής ενός λόχου νεολαίας στην κατασκευή της σιδηροδροµικής γραµµής Μπρίτσκο - Μπάνοβιτς εκεί στη Γιουγκοσλαβία. Επιστρέφοντας γίνεται ο φυσικός αυτουργός, µαζί µε άλλους, των εγκληµάτων της καθοδήγησης Μπουλκες, πού ρίχναν τους αντιπάλους κι ανεπιθύµητους στα πηγάδια (τάφους) κι έτσι τέλειωναν µ' αυτούς. Στίς γραµµές του ∆ΣΕ βρέθηκε µε το ψευδώνυµο ΓΙΑΝΝΟΣ, έφθασε µέχρι πολιτικός επίτροπος λόχου. Στή θέση (κορυφή) Λουντζερ του Βίτσι εγκατέλειψε το λόχο για να γλυτώσει από την κόλαση του
πυρός πυροβολικού και αεροπορίας. Υπηρέτησε και στην 103 Ταξιαρχία του ∆ΣΕ πού διοικούσα εγώ, επίτροπος λόχου και για λίγες ήµερες επίτροπος τάγµατος, ελλείψει άλλου. Στο Γράµµο στα 1949 στη θέση ΚΟΥΡΙΑ εγκατέλειψε και πάλι το λόχο του προωθηµένο µπροστά από το σταθµό διοίκησης ταξιαρχίας κι εξαιτίας του κυκλώθηκε η ∆/ση µε τους ασυρµάτους κλπ. από τα ΛΟΚ του αντιπάλου. Ηταν για να περάσει στρατοδικείο του ∆ΣΕ. Στά 1950 τον είδα τσαγγάρη στην 11η Πολιτεία της Τασκέντης µε το όνοµα Κώστας Τσολάκης. Στά περίφηµα γεγονότα της Τασκέντης, παλουκοφόρος, ένας από τους σηµαίνοντες του λεγόµενου Πογκρόµ. Μετά το ρίξιµο του Ζαχαριάδη µπαίνει στην (Τρόικα) τριάδα της καθοδήγησης Τασκέντης (Τσολάκης Κώστας, ∆ηµητρίου Πάνος, Τζεφρώνης Λεωνίδας). ∆ιέγραψαν κι οι τρεις τους από τους 8.000 κοµµουνιστές τους 7.500, έστειλε στην εξορία στις ερηµιές του Καρακούµ στο νησί της Άράλης τρεις αγωνιστές, σαράντα περίπου εκτόπισε στη Σιβηρία και Β. Καζαχστάν, δεκάδες πέρασε από πολιτικές δίκες, δεκάδες φυλάκισε (όλους ζαχαριαδικούς), έναν τον Κοτρώτσιο στα υπόγεια της ΚΑΚΕΜΠΕ δυό χρόνια (πέθανε από τις κακουχίες). Τον καπετάν Νεµέρτζικα - Ράπτη Κώστα τον έριξε στο τρελοκοµείο (πέθανε). Το στρατηγό Μεσήνη -(Καλιανέση), τον πολιτικό επίτροπο ταξιαρχίας Βύσιο ∆ηµήτρη και άλλους στα κάτεργα της Σιβηρίας. Προτάσσετε λοιπόν µια συζήτηση µ' ένα χουντικό κι αποσιωπάτε τη συνεργασία Φλωράκη µ' ένα της χουντικής τριάδας Τασκέντης. Ναί! χούντα την είχαν πει οι αγωνιστές της Τασκέντης. Είναι ζήτηµα ηθικής τάξης η παραµονή Τσολάκη στην ηγεσία του ΚΚΕ. Ο «Ριζοσπάστης», Φλωράκης και ο ίδιος ο Τσολάκης, φωνάζουν για κάθαρση του κρατικού µηχανισµού από τους χουντικούς, και τώρα µε τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ακόµα φωνάζουν για κάθαρση και δεν λένε τίποτα για κάθαρση της ηγεσίας τους από τέτοιους καθοδηγητές. Με τη δηµοσίευση του άρθρου τούτου, εάν δηµοσιευθεί, ο «Ρίζος» και οι ΚΝΙτες, θα µιλήσουν, θα γράψουν εκείνο το «και άλλοι στο χορό». Στο «ΒΗΜΑ» 29 ∆εκεµβρίου 1982 ο Μιχ. ∆ηµητρίου δηµοσίευσε µια συνέντευξη µε τον τίτλο «Κ. Τσολάκης: Ό άνθρωπος αίνιγµα του ΚΚΕ...». 'Ιδού λοιπόν το αίνιγµα. Ρώτα τον Τσολάκη ο ∆ηµητρίου για το ρόλο του στα 1955 και µετά το 1956. Ή απάντηση του Τσολάκη: Τί τα θές αυτά; Συνέντευξη θα κάνουµε τώρα η ανάκριση; Ρωτιέται ο ∆ηµητρίου Πάνος από τον Καββαδά για το ρόλο του τότε, και για το πώς ο Α. Παπαϊωάννου βρέθηκε στο νησί της Άράλης και στη φυλακή; Απάντηση του ∆ηµητρίου Π.: Αυτά θα λέµε τώρα; Τούτο το άρθρο πρέπει να δηµοσιευθεί, να µάθουν οι κοµµουνιστές για τις µελανές σελίδες της ζωής τού ΚΚΕ πού είναι µια αλήθεια και γίνεται προσπάθεια να µήν αποκαλυφθούν, από αριστερούς
δηµοσιογράφους διάφορων εφηµερίδων και από το ΑΝΤΙ» ακόµα, πού κρατά προσχηµατικά µια ουδέτερη στάση. ∆εν φαντάζοµαι τούτο το άρθρο να βρει την τύχη και των άλλων άρθρων. 24 Αυγούστου 1983 Αχιλλέας Παπαϊωάννου Προσωπικό σ. Κώστα Τσολάκη, Στο περιοδικό ΑΝΤΙ» της 3ης ∆εκέµβρη 1983 δηµοσιεύθηκε γράµµα του ταγµατάρχη του ΕΛΑΣ και διοικητή ταξιαρχίας του ∆ΣΕ Παπαϊωάννου Αχιλλέα µε πολύ επιβαρυντικά στοιχεία για σένα. Πέρασαν έξι µήνες και όχι µόνον δεν απάντησες στις τόσο σοβαρές κατηγορίες, αλλά χωρίς συναίσθηση κοµµατικής ευθύνης όλο και πιο πολύ προβάλλεσαι δηµόσια σαν µέλος της ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Περίµενα έξι µήνες να δώ τι θα κάνεις. Νοµίζεις ότι µε τη σιωπή µπορεί να ξεπεραστεί; Αυτά πού γράφει ο σ. Παπαϊωάννου, όπως και πολλά άλλα επιβαρυντικά της ιδιωτικής ζωής και της αρνητικής κοµµατικής δράσης σου είναι γνωστά στους αγωνιστές του Μπουλκες, στους πολιτικούς πρόσφυγες της Τασκέντης. Αρκετά απ' αυτά εσύ προσωπικά τα είπες. Ασχετα αν δεν τα γράφουν, για ευνόητους λόγους, τα διηγούνται. Από τέτοιες διηγήσεις φίλων και συνεργατών σου, πού είναι αξιόπιστοι, τα γνωρίζω κι εγώ. ∆εν θ' αναφερθώ στις ευθύνες σου σαν διοίκηση τάγµατος στις επιχειρήσεις του Βίτσι το 1949, όπου σε γνώρισα για πρώτη φορά. Καλύτερα σε γνώρισα το 1950-52 στη διάρκεια της σπουδής µας και ιδιαίτερα στην 11η Πολιτεία, όπου ζούσαµε. Μετά την επιστροφή µας από τη σπουδή όλοι για παράδειγµα ζητήσαµε και πήγαµε εργάτες σε εργοστάσια και εργοτάξια. Έσύ διάλεξες την εύκολη, χωρίς υποχρεωτικό ωράριο δουλειά του µπαλωµατή-τσαγγάρη της Πολιτείας µας, πού ήταν και οικονοµικά προσοδοφόρα. Όταν ήρθε στην Τασκέντη σαν καθοδηγητής ο Κώστας Κολιγιάννης τοποθετήθηκες πρόεδρος στην Πολιτεία µε µισθό και κατόπιν προωθήθηκες στην Κοµµατική Επιτροπή της Τασκέντης επαγγελµατικό στέλεχος. Οσο κυριαρχούσε ο Ζαχαριάδης, εσύ τον υποστήριζες µε φανατισµό. Το 1953 στη συνέλευση του εργοστασίου «ΝΤΟΖ» πού δούλευα µου έκανες κριτική γιατί είχα βάλει από το 1950 πρόβληµα καθοδήγησης του ΚΚΕ. Οταν διεπίστωσες ότι η Καθοδήγηση του Κοµµουνιστικού Κόµµατος της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) µ' επικεφαλής το Ν.Σ. Χρουσιώφ επεδίωκε την αποµάκρυνση του Ζαχαριάδη από την ηγεσία του ΚΚΕ, διότι δεν συµφώνησε µε τη νέα γραµµή του ΚΚΣΕ, µετατράπηκες σε φανατικό πολέµιο του Ζαχαριάδη, έγινες ένας από τους κύριους φορείς της ξένης επέµβασης στα εσωτερικά του ΚΚΕ και συµµετέσχες ενεργά στη χωρίς αρχές φραξιονιστική πάλη στην Κοµµατική Οργάνωση Τασκέντης, πού οδήγησε στην πρώτη διάσπαση του ΚΚΕ και τα γνωστά απαράδεκτα για κοµµουνιστές γεγονότα το Σεπτέµβρη 1955 στην Τασκέντη. Φανατικός
οπαδός της «νέας», πού ήταν η ίδια χωρίς το Ζαχαριάδη, καθοδήγησης µ' επικεφαλής τους Κολιγιαννη - Παρτσαλίδη - ∆ηµητρίου και της ξένης επέµβασης προωθήθηκες στην ΚΕ του ΚΚΕ. Όλη η κοµµατική δράση σου ήταν διασπαστική. Ό Λεωνίδας Τζεφρώνης κι έσύ µε απαράδεκτες αντικαταστατικές µέθοδες και ξένη υποστήριξη διαγράψατε χιλιάδες δοκιµασµένα και ικανά µέλη και στελέχη. Όλα τα χρόνια της προσφυγιας τα πέρασες προνοµιακά στα κοµµατικά γραφεία και µε ταξίδια στις Ανατολικές Χώρες. Ή ιδιωτική ζωή και ο ρόλος σου στην προσφυγιά έχει δηµιουργήσει σοβαρές ανησυχίες στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών προσφύγων. Αυτή η αρνητική εκτίµηση, πού δεν την αγνοείς, έπρεπε να σε είχε οδηγήσει σε απόφαση να µην επαναπατρισθείς η να µη δεχθείς ν' αναδειχθείς σε ανώτερη και ανώτατη καθοδηγητική θέση της Ηγεσίας του ΚΚΕ. Αντίθετα εσύ, χωρίς να συναισθάνεσαι ότι η παρουσία σου στην Ελλάδα και η δηµόσια προβολή σου ζηµιώνει το Κοµµουνιστικό Κίνηµα, επαναπατρίσθηκες και προβάλλεσαι σε συγκεντρώσεις, µε τον κοµµατικό ακόµα και µε τον αστικό τύπο. Ξεχνάς ότι ο κοµµουνιστής βοηθάει στο Κοµµουνιστικό Κίνηµα µόνον όταν είναι υπόδειγµα στην ιδιωτική ζωή και δράση του. Τέτοιος εσύ δεν είσαι. Κι επειδή όπως έχεις διαπιστώσει ενδιαφέροµαι για το Κοµµουνιστικό Κίνηµα, εάν θέλεις πραγµατικά να το βοηθήσεις και να ελαφρύνεις τη θέση σου, να σταµατήσεις να προβάλλεσαι δηµόσια και συµφερότερο γενικότερα και για σένα είναι να επιστρέψεις µε τη Ρωσίδα σύζυγο σου στη Σοβιετική Ένωση. Αλλωστε δεν είσαι καµιά ηγετική φυσιογνωµία απαραίτητη στην Ελλάδα. Ελπίζω να θεωρήσεις αυτό το γράµµα µου σαν συντροφική βοήθεια. Αθήνα Συντροφικά
10
Ιούνη
1984
Θόδωρος Καλλίνος - Άµάρµπεης Προσωπικό σ. Κώστα Τσολάκη, Έπειτα από τη δηµοσίευση στο περιοδικό ΑΝΤΙ» της 3-ΧΠ-1983 του γράµµατος της 24-VIII-83 του σ. Αχιλλέα Παπαϊωάννου, διοικητή τάγµατος στον ΕΛΑΣ και ταξιαρχίας στο ∆ΣΕ, µε σοβαρότατες κατηγορίες σε βάρος σου και την αδικαιολόγητη έπί εξάµηνο σιωπή σου, θεώρησα καθήκον µου κοµµατικό, επειδή είσαι ηγετικό µέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, να σου γράψω το µε ηµεροµηνία 10-VI-84 γράµµα µου, για να βοηθήσω και το Κοµµουνιστικό Κίνηµα της Ελλάδας και εσένα προσωπικά. Σ' αυτό το γράµµα, επειδή καταλαβαίνω ότι δεν
µπορείς να ανατρέψεις αυτές τις κατηγορίες, πού είναι γνωστές σε χιλιάδες αγωνιστές πολιτικούς πρόσφυγες ιδιαίτερα της Τασκέντης, σου συνιστούσα να σταµατήσεις ν' ασχολείσαι µε τα προβλήµατα του Κοµµουνιστικού Κινήµατος της Ελλάδας και να φύγεις από την Ελλάδα στη Σοβιετική Ένωση µε την οικογένειά σου. Εσύ όχι µόνο δεν έλαβες υπόψη αυτή τη συντροφική σύσταση µου, αλλά συνεχίζεις χωρίς συναίσθηση πολιτικής ευθύνης να προβάλλεσαι. ∆έχθηκες να εκπροσωπήσεις το Κοµµουνιστικό Κόµµα Ελλάδας επικεφαλής αντιπροσωπείας στην κηδεία του Γενικού Γραµµατέα του Κοµµουνιστικού Κόµµατος Ιταλίας Ένρίκο Μπερλίγκουερ. Στίς 18 Σεπτέµβρη παραβρέθηκες στην παρασηµοφόρηση του σ. Φλωράκη στο Κρεµλίνο. Μου προξενεί κατάπληξη αυτή η απαράδεκτη συµπεριφορά σου και µου δηµιουργεί σοβαρές ανησυχίες για το Κοµµουνιστικό Κίνηµα της Ελλάδας σήµερα και µελλοντικά. ∆είχνεις ότι δεν έχεις ίχνος συναίσθησης πολιτικής ευθύνης και στοιχειώδικης ανθρώπινης εύθιξίας. Επιτρέπεται να παραµένεις στο ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και να προβάλλεσαι σε δηµόσιες εκδηλώσεις όταν δηµόσια στον τύπο κατηγορείσαι, όπως γράφει ο σ. Παπαϊωάννου στο ΑΝΤΙ»: «...για αµέτρητα εγκλήµατα ποινικά και πολιτικά, σαν προσωπικότητα αίνιγµα, µε σκοτεινό αµαρτωλό και εγκληµατικό παρελθόν, µε άγνωστες για κοµµουνιστές οίκονοµικές ατασθαλίες των περίφηµων εράνων... Σάν εγκληµατίας πού σκότωσες το γείτονα µε το δικέλι για µια δρασκελιά γής στα 1943 στην περίοδο της κατοχής και για να χάσουν τα ίχνη σου βγήκες αντάρτης στις γραµµές του ΕΛΑΣ... Σάν έµπιστος χαφιές τού Μιχάλη Μπεταχτσίδη στο Μπουλκες της Γιουγκοσλαβίας... στέλεχος της ΥΤΟ (αστυνοµίας του Μπουλκες)... φυσικός αυτουργός µαζί µε άλλους των εγκληµάτων της καθοδήγησης Μπουλκες, πού ρίχναν τους αντίπαλους κι ανεπιθύµητους στα πηγάδια (τάφους)». Ότι «σαν πολιτικός επίτροπος, λόχου στην κορυφή Λουντζερ του Βίτσι εγκατέλειψες το λόχο για να γλυτώσεις από την κόλαση πυρός πυροβολικού και αεροπορίας. Στο Γράµµο στα 1949 στη θέση ΚΟΥΡΙΑ εγκατέλειψες και πάλι το λόχο σου προωθηµένο µπροστά από το σταθµό διοίκησης ταξιαρχίας και εξαιτίας σου κυκλώθηκε η ∆/ση µε τους ασυρµάτους»... Στά περίφηµα γεγονότα της Τασκέντης παλουκοφόρος ένας από τους σηµαίνοντες του λεγόµενου Πογκρόµ, µπαίνεις στην τριάδα της καθοδήγησης Τασκέντης (Τσολάκης, Κώστας, ∆ηµητρίου Πάνος, Τζεφρώνης Λεωνίδας). ∆ιαγράψατε από τις 8.000 κοµµουνιστές τις 7.500, έστειλες στην εξορία στις ερηµιές του Καϊρακούµ στο νησί της Άράλης τρεις αγωνιστές, σαράντα περίπου εκτόπισες στη Σιβηρία και Βόρειο Καζαχστάν, δεκάδες πέρασες από πολιτικές δίκες, δεκάδες φυλάκισες (όλους ζαχαριαδικούς), τον Κοτρότσιο στα υπόγεια της ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ δυό χρόνια (πέθανε από τις κακουχίες). Τον καπετάν Νεµέρτζικα - Ράπτη Κώστα τον έριξες στο
τρελοκοµείο (πέθανε). Το στρατηγό Μεσσήνη (Καλιανέση), τον πολιτικό επίτροπο Βίσιο ∆ηµήτρη στα κάτεργα της Σιβηρίας». Αυτά πού δηµοσίευσε το ΑΝΤΙ» τα διάβασαν χιλιάδες αγωνιστές στην Ελλάδα. Αλλα αρνητικά της ιδιωτικής ζωής και δράσης σου, πού γράφηκαν και δεν δηµοσιεύθηκαν, και άλλα πού δεν γράφηκαν συζητιούνται. Είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι απ’ όλα αυτά µε την παρουσία σου στην Ελλάδα και την προβολή σου στο εξωτερικό και µάλιστα σαν µέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ζηµιώνας σοβαρά το Κοµµουνιστικό Κίνηµα της Ελλάδας; Πώς δέχθηκες έσύ, δηµόσια έπιβαρυµµένος µε τέτοιες κατηγορίες ποινικών και πολιτικών εγκληµάτων, πρόταση, απ’ οποιονδήποτε κι αν έγινε, να εκπροσωπήσεις, το ΚΚΕ στην κηδεία του διεθνώς αναγνωρισµένου ηγέτη του ΙΚΚ Ένρίκο Μπερλίγκουερ, να είσαι ανάµεσα σε Αντιπροσωπείες του ∆ιεθνούς Κοµµουνιστικού Κινήµατος, πού παραβρέθηκαν για να τον τιµήσουν; Ή παρουσία σου δεν ήταν τιµή, ήταν βεβήλωση. ∆εν γνωρίζω ποιος και για ποιο σκοπό πρότεινε να παραβρεθείς στην παρασηµοφόρηση του σ. Φλωράκη. Συµπεραίνω, όµως δεν έχω αποδεικτικά για να το γράψω. Πιστεύω ότι και άλλοι έχουν καταλήξει στα ίδια συµπεράσµατα. ∆ιερωτιέµαι, τι έχεις πάθει; Μόνο ένας πού έχει πάθει ΠΟΡΩΣΗ, πού έχασε κάθε συναίσθηση πολιτικής ευθύνης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας και εύθιξίας, πού έχα κυριευθεί από µεγαλοµανία και καρριερισµό, δεν σκέπτεται τις σοβαρές συνέπειες τέτοιων πράξεων του. ∆εν καταλαβαίνεις ότι µε την παρουσία σου στο Κρεµλίνο έκθεσες σοβαρά το Κοµµουνιστικό Κίνηµα της Ελλάδας, Ιδιαίτερα το Κοµµουνιστικό Κόµµα της Σοβιετικής Ένωσης, τη Σοβιετική Ένωση, πού είναι σήµερα η κυριότερη δύναµη, πού αντιπαρατίθεται στον Ιµπεριαλισµό, βασικά τον αµερικάνικο, το κύρος και τη δύναµη των οποίων έχει καθήκον κάθε κοµµουνιστής και προοδευτικός άνθρωπος να διαφύλαττα και δυναµώνει; Τί θα σκεφθεί όποιος διάβασε το δηµοσίευµα του ΑΝΤΙ» σε βάρος σου και την ανταπόκριση από τη Μόσχα στην πρώτη σελίδα του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» της 19-ΙΧ-84, η οποία γράφει: «Ό σ. Τσερνιένκο απένειµε χθες το παράσηµο Λένιν στο σ. Χ. Φλωράκη. Ή τελετή της παρασηµοφόρησης Εγινε στις 4 µ.µ. ώρα Μόσχας και σ' αυτήν παραβρέθηκαν ο σ. Μπορίς Πανοµαριώφ, αναπληρωµατικό µέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ, Γραµµατέας της ΚΕ, ο σ. Μεντεσασβίλι, Γραµµατέας του Προεδρείου του Ανωτάτου Σοβιέτ της ΕΣΣ∆ και άλλοι Σοβιετικοί παράγοντες, καθώς και ο σ. Τσολάκης, µέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και ο σ. Κ. Γάτσιος, µέλος της ΚΕ του Κόµµατος»; Ό κάθε αναγνώστης θα σκεφθεί: Εϊτε ότι η Καθοδήγηση της Σοβιετικής Ένωσης δεν γνωρίζα το έπιβαρυµένο µε πράξεις ποινικού δικαίου παρελθόν σου, την έπιβαρυµένη πολεµική δράση σου, την
αρνητική κοµµατική δράση σου στην Κοµµατική 'Οργάνωση Τασκέντης και µετά την 6η 'Ολοµέλεια το 1956 στο εξωτερικό, την απαράδεκτη για κοµµουνιστή Ιδιωτική σου ζωή, είτε ότι, γνωρίζοντας ποιος είσαι, συνειδητά σε προβάλλει για µελλοντικές επιδιώξεις της στο Κοµµουνιστικό Κίνηµα της Ελλάδας. Και στις δύο περιπτώσεις, όπως και στο παρελθόν, οι συνέπειες θα είναι σοβαρότατες για το δικό µας και το ∆ιεθνές Κοµµουνιστικό Κίνηµα. Βοηθάς έσύ µ' αυτή την απαράδεκτη για κοµµουνιστή συµπεριφορά σου ν' αποφευχθούν αυτές οι σοβαρές συνέπειες; Όχι. Αντίθετα, υποτάσσοντας στα προσωπικά εγωιστικά και υλικά τα γενικότερα συµφέροντα, τα σηµερινά και µελλοντικά, συνεχίζεις να κάνεις σοβαρή ζηµιά. 'Εάν είχες ακόµα και ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας και συναίσθηση πολιτικής ευθύνης, έπρεπε, όταν έγινε τέτοια πρόταση, να πεις: «Έγώ κατηγορούµαι δηµόσια, στην παρασηµοφόρηση δεν πρέπει να παραβρεθώ». 'Εσύ παραβρέθηκες. ∆έχθηκες είτε επιδίωξες να παρευρεθείς από καρριερισµό και µεγαλοµανία είτε µε άλλες επιδιώξεις, δεν µπορώ να βεβαιώσω. Ή ζωή θα το αποδείξει. ∆εν παραδειγµατίζεσαι τουλάχιστο από τους αστούς πολιτικούς ηγέτες; Ό σοσιαλδηµοκράτης καγκελάριος της Αυστρίας Κράισκυ παραιτήθηκε, διότι το κόµµα του έχασε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές 4 έδρες. Πρίν 8 περίπου χρόνια ολόκληρη η Καθοδήγηση του Σοσιαλιστικου Κόµµατος της 'Ιταλίας παραιτήθηκε, επειδή έχασε στις βουλευτικές εκλογές περίπου 15.000 ψήφους. Έσύ κατηγορείσαι δηµόσια για ποινικά και πολιτικά εγκλήµατα και άλλες παραβάσεις. Είσαι ένα από τα ηγετικά στελέχη της χωρίς αρχές φραξιονιστικής πάλης στην Τασκέντη και ένας από τους κύριους φορείς της ξένης ανάµιξης κι επέµβασης της Καθοδήγησης του ΚΚΣΕ µ' επικεφαλής το Νικήτα Χρουσιώφ και των Καθοδηγήσεων των Κοµµάτων των Χωρών του Συµφώνου της Βαρσοβίας το 1955, πού οδήγησε στ' απαράδεκτα για Κοµµουνιστικό Κόµµα γεγονότα του Σεπτέµβρη 1955 στην Τασκέντη. Την οµαδική διαγραφή το 1956 της πλειοψηφίας του πιο µαχητικού τµήµατος των δοκιµασµένων στην πολιτική κι ένοπλη πάλη µε πείρα και µόρφωση αναγκαστικά εκπατρισθέντων το 1949 δυνάµεων του ΚΚΕ. 'Εσύ µαζί µε το σηµερινό «ανανεωτή» και µέλος της ΚΕ του ΚΚΕ εσωτερικού Λεωνίδα Τζεφρώνη είσθε οι πιο πιστοί τυφλά εκτελεστές στην Τασκέντη της µετά την 6η 'Ολοµέλεια αναθεωρητικής λικβιταριστικής πολιτικής πού χάραξε η υπόλογη για το παρελθόν, µονόπλευρα προσανατολισµένη στο ∆ιεθνές Κοµµουνιστικό Κίνηµα, διορισµένη µε ξένη υποστήριξη στην 6η 'Ολοµέλεια «νέα», πού είναι η παλαιά χωρίς το Ζαχαριάδη, Καθοδήγηση του ΚΚΕ µ' επικεφαλής τους Κολιγιαννη - Παρτσαλίδη - ∆ηµητρίου. Μετά το 1956 µε απαράδεκτες για Κοµµουνιστικό Κόµµα µέθοδες και ξένη υποστήριξη διαγράψατε
οµαδικά και ατοµικά όλα σχεδόν τα στελέχη και µέλη, πού ήταν οπαδοί της 6ης 'Ολοµέλειας, όµως αγωνίζονταν ενάντια στην αναθεωρητική λικβιταριστική πολιτική της Καθοδήγησης. Ή επιδίωξη σας για υποστήριξη από το ΚΚΣΕ απαράδεκτων ενεργειών σας έκθεσε σοβαρά το ΚΚΕ και το ΚΚΣΕ. Ή οργάνωση της δικής µου διαγραφής, όπως περιγράφεται στο συνηµµένο κοµµατικό γραπτό, είναι µια από τις πολλές περιπτώσεις, πού δείχνει τις αντικαταστατικές µέθοδες πού εφαρµόσατε, οι όποιες εκθέτουν και το ΚΚΣΕ. Έσύ προσωπικά, όταν πληροφορηθήκατε — δεν γνωρίζω από ποιόν — ότι υπέβαλα αίτηση να εγκατασταθώ οικογενειακώς στη Γιουγκοσλαβία, οργάνωσες ειδικές συνελεύσεις στις Πολιτείες των Πολιτικών Προσφύγων της Τασκέντης, στις όποιες µε συκοφάντησες ότι κάνω προπαγάνδα για να εγκατασταθούν πολιτικοί πρόσφυγες στη Γιουγκοσλαβία, ενώ εγώ δεν είχα ανακοινώσει αυτή την προσπάθεια µου ούτε στους πιο στενούς συναγωνιστές µου. Εσύ προσωπικά µε συκοφάντησες σε συναγωνιστές µε βαρείς χαρακτηρισµούς, πού αποδόθηκαν απ’ αυτούς σε σένα, κανένας δεν σε πίστεψε. Είχα επίσηµα δηλώσει και γραπτά ότι η θέση µου δεν είναι στην Τασκέντη, 300 χιλιόµετρα από τα κινέζικα σύνορα, αλλά στην Ελλάδα. Μετά το 1956 έκανα προσπάθειες για τον αξιοπρεπή επαναπατρισµό µου. Εφόσον η Ελληνική Κυβέρνηση δεν µε δέχονταν χωρίς ιδεολογικές υποχωρήσεις, ιδιαίτερα µετά την εγκαθίδρυση της παπαδοπουλικής δικτατορίας, επιτακτικά επιβάλλονταν να εγκατασταθώ κοντά στην Ελλάδα. Στην Αλβανία ήταν αδύνατο, δεν δέχονταν, ούτε και µπορούσα να προσφέρω τίποτε, εφόσον δεν ήταν πέρασµα Ελλήνων. Στή Βουλγαρία χρειάζονταν έγκριση δική σας, πού δεν θα δίνατε, όπως γράφω παρακάτω. Έµενε η Γιουγκοσλαβία, πού ήταν πέρασµα χιλιάδων Ελλήνων προς την Ευρώπη και εξασφάλιζε αρκετές δυνατότητες βοήθειας στον αντιδικτατορικό αγώνα. Εσείς αντί να ενισχύσετε αυτή την προσπάθεια, την εµποδίσατε. Κύρια επιδίωξη σας ήταν να µη µάθουν στην Ελλάδα οι κοµµουνιστές και αγωνιστές τις παρεκκλίσεις, παραβάσεις και αυθαιρεσίες σας, τις ευθύνες της Καθοδήγησης για την ήττα και το ανώµαλο εσωκοµµατικό καθεστώς πού δηµιουργήσατε. Τους αγωνιστές, πού ταξίδευαν από την Ελλάδα στην Τασκέντη, περικυκλώνατε µε πιστά σε σας πρόσωπα, για να µη συναντηθούν µε γνωστούς συναγωνιστές τους. Η ΚΕ του ΚΚΕ το 1966 έστειλε γράµµα στην ΚΕ της Ένωσης Κοµµουνιστών Γιουγκοσλαβίας να µη δέχονται ελληνικές οικογένειες. Παρά τα εµπόδια σας και τις δυσκολίες πού αντιµετώπισα, πήγα σαν τουρίστας και παρέµεινα 8 µήνες, δικάστηκα δυό φορές για παράνοµη παραµονή, εγκαταστάθηκα και βοήθησα στον αντιδικτατορικό αγώνα. 'Υπάρχουν γραπτά αποδεικτικά και µάρτυρες αγωνιστές της Ελλάδας και πολιτικοί πρόσφυγες. Έτσι εσύ µε την
αντικοµουνιστική δράση σου συνέβαλες στο παραταξιακό 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ το 1961 να έκπροσωπευθεί το ένα τέταρτο των δυνάµεων του ενιαίου µέχρι το 1955 ΚΚΕ, το πιο αδύνατο και στην πλειοψηφία συµφεροντολόγο, και µετά την τρίτη διάσπαση το 1968 της µέχρι τότε Καθοδήγησης µ' επικεφαλής τους Κολιγιαννη - Παρτσαλίδη -∆ηµητρίου στο παραταξιακό 9ο Συνέδριο στην Ανατολική Γερµανία να εκπροσωπηθεί το ένα όγδοο των δυνάµεων του ενιαίου ΚΚΕ, το πιο αδύνατο και συµφεροντολόγο στην πλειοψηφία του, το όποιο εκπροσωπεί η σηµερινή Ηγεσία του ΚΚΕ µ' επικεφαλής το Χαρίλαο Φλωράκη. Έπειτα από τα παραπάνω αναφερόµενα σε βάρος σου και τόσα άλλα, πού είναι γνωστά και συζητιούνται, τη σηµερινή άσχηµη κατάσταση πού βρίσκεται η Μαρξιστική Αριστερά, για την οποία έσύ φέρεις σοβαρή ευθύνη, ιδιαίτερα µετά την τρίτη διάσπαση το 1968, επιτρέπεται να είσαι στέλεχος και µάλιστα ηγετικό του ΚΚΕ; Σε καµιά περίπτωση, διότι εκθέτεις το ΚΚΕ και το ΚΚΣΕ, θα συνεχίσεις να κάνεις ζηµιά στο Κοµµουνιστικό Κίνηµα. Θεώρησα αναγκαίο και καθήκον µου να σου γράψω και αυτό το γράµµα, για να σε βοηθήσω προσωπικά µόνος ν' απαλλάξεις το Κοµµουνιστικό Κίνηµα της Ελλάδας από το πρόβληµα «Τσολάκης». Γι' αυτό προσωπικά σε σένα απευθύνοµαι και όχι στην ΚΕ του ΚΚΕ, επαναλαµβάνοντας τη σύσταση να παραιτηθείς, να σταµατήσεις ν' ασχολείσαι µε τα κοµµατικά προβλήµατα και να φύγεις µε την οίκογένειά σου από την Ελλάδα. 'Εάν πάρεις τέτοια απόφαση και την πραγµατοποιήσεις, θα βοηθήσεις το Κοµµουνιστικό Κίνηµα και θα ελαφρύνεις τη θέση σου. Συντροφικά Αθήνα 8 'Οκτώβρη 1984 Θόδωρος Καλλίνος - Άµάρµπεης σ. Κώστα Τσολάκη, Σου έγραψα δυό γράµµατα µε ηµεροµηνίες 10-6-83 και 8-10-84, στα όποια σου συνιστούσα να σταµατήσεις να προβάλλεσαι σαν ηγετικό στέλεχος, µέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και να φύγεις από την Ελλάδα µε την οίκογένειά σου στη Σοβιετική Ένωση, διότι η ιδιωτική και «κοµµατική» ζωή σου δεν συµβιβάζεται µε την ιδιότητα του κοµµουνιστή κι εκθέτει το Κοµµουνιστικό Κίνηµα µας. ∆ηµόσια έχεις κατηγορηθεί για ποινικά και πολιτικά εγκλήµατα και άντικοµµατικές παραβάσεις και παρά το ότι πέρασαν πάνω από δυό χρόνια, δεν απάντησες. Χωρίς συναίσθηση κοµµατικής ευθύνης συνεχίζεις να προβάλλεσαι δηµόσια σαν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ. Την 7η Μάρτη συµµετέσχες στην αποχαιρετιστήρια δεξίωση, πού έδωσε στη Σοβιετική Πρεσβεία η Σοβιετική Αντιπροσωπεία, η οποία πήρε µέρος στις εκδηλώσεις για τα 40χρονα του Έλληνοσοβιετικού Συνδέσµου και προβλήθηκες σαν δεύτερο πρόσωπο του ΚΚΕ. ∆εν αναλογίζεσαι ότι
εκθέτεις το ΚΚΕ και το Κοµµουνιστικό Κόµµα της Σοβιετικής Ένωσης; Τι εντύπωση θα σχηµατίσει το µέλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, κάθε µέλος και οπαδός του ενιαίου µέχρι το 1955 ΚΚΕ, πού διάβασε στο «Ριζοσπάστη» της 8-4-84: «...Στή δεξίωση πήραν µέρος πολλοί πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες. Ανάµεσα τους ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σ. Χ. Φλωράκης, τα µέλη του ΠΓ της ΚΕ Κ. Τσολάκης, Α. Άµπατιέλος, ο σ. Όρ. Κολοζώφ άναπλ. µέλος του ΠΓ, ο σ. Σπΰρος Χαλβατζής γραµµατέας της ΚΝΕ, ο σ. Ν. Κεπέσης µέλος της ΚΕ, ο σ. Σπ. Σπαθάκης, ο σ. Μπ. Άγγουράκης µέλος του γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ...»; Ήλπιζα ότι θα έπαιρνες υπόψη τη συντροφική βοήθεια, πού σου έδωσα µε τα δύο προηγούµενα γράµµατα µου, και θα έκανες ότι σου πρότεινα. ∆υστυχώς δεν έλαβες υπόψη τις συντροφικές προτάσεις µου. ∆εν παραδειγµατίστηκες από το σηµερινό υπουργό Εσωτερικών Αγαµέµνονα Κουτσόγιωργα, ο όποιος για περιουσιακά ζητήµατα πού κατηγορήθηκε πέρυσι ζήτησε να εκκαθαριστεί και ξεκαθαρίστηκε δηµόσια στη Βουλή αυτό το πρόβληµα του, ούτε από το σηµερινό πρόεδρο της «Ν∆» Κ. Μητσοτάκη, ο όποιος για περιουσιακά ζητήµατα πού κατηγορήθηκε τελευταία ζήτησε αµέσως να γίνει συζήτηση στη Βουλή. ∆εν επιτρέπεται να είναι µέλος Κοµµουνιστικού Κόµµατος εκτεθειµένο για παραβάσεις ηθικής και οικονοµικής φύσης, αδικήµατα και εγκλήµατα ποινικά και πολιτικά. Με τα γράµµατα µου σαν κοµµουνιστής εκπλήρωσα το συντροφικό µου καθήκον να σε βοηθήσω προσωπικά πρώτα. Εσύ δεν συµµορφώθηκες. Γι' αυτό θεωρώ πλέον καθήκον µου ν' απευθυνθώ στο κοµµατικό όργανο πού ανήκεις, στην ΚΕ του ΚΚΕ, µέλος της οποίας είσαι, µε το γράµµα µου της 21-3-85, αντίγραφο του όποιου επισυνάπτω, διότι έχω την απαράβατη κοµµουνιστική αρχή να µήν κάνω τίποτε χωρίς να ενηµερώσω προηγούµενα το πρόσωπο πού άφορα η ενέργεια µου. Εύχοµαι, έπειτα και απ' αυτό το γράµµα, να προβληµατισθείς και να κάνεις αυτό πού σου πρότεινα και συµπίπτει — χωρίς καµιά συνεννόηση — µε την πρόταση πού έκανε ο σ. Αλέκος Μήλιος Καπλάνης στο γράµµα του της 16-3-77 προς την ΚΕ του ΚΚΕ. Εγώ τότε δεν είχα επαναπατρισθεί: Αµεσα να σταµατήσεις να προβάλλεσαι σαν στέλεχος του ΚΚΕ και χωρίς καθυστέρηση να επιστρέψεις µε την οικογένεια σου στη Σοβιετική Ένωση, όπου αποφάσισαν να ζήσουν µόνιµα και άλλοι πολιτικοί πρόσφυγες, παντρεµένοι µε Σοβιετικές γυναίκες, όπως κι έσύ, και θα έχεις λυµένο προνοµιακά το βιοποριστικό πρόβληµα σου. Πάρε τέτοια απόφαση. Θα είναι η πιο καλύτερη υπηρεσία στο Κοµµουνιστικό Κίνηµα µας, πού µπορείς να προσφέρεις σήµερα. Θα ελαφρύνεις τη θέση σου για το επιβαρυµµένο παρελθόν σου. Θα παραδειγµατίσεις και άλλους, πού φέρουν σοβαρές ευθύνες και προβάλλονται δηµόσια σαν ηγέτες. Θα απαλλάξεις από ανησυχίες πού έχουν µέλη και οπαδοί του ενιαίου ΚΚΕ, ιδιαίτερα πολιτικοί πρόσφυγες,
για σηµερινές και µελλοντικές συνέπειες, όπως και στο παρελθόν, στο Κοµµουνιστικό Κίνηµα µας. Θα ξεχασθεί το λεγόµενο «αίνιγµα Τσολάκης». Αθήνα 15 Μάρτη 1985
Συντροφικά
Θόδωρος Καλλϊνος - Άµάρµπεης Στην Κεντρική Επιτροπή του Κοµµουνιστικού Κόµµατος Ελλάδας (ΚΚΕ) Αθήνα Σύντροφοι και Συντρόφισσες, Στο περιοδικό ΑΝΤΙ» τεύχος 247/2-12-83, στη σελίδα 51-52, δηµοσιεύθηκε το συνηµµένο σε φωτοτυπία γράµµα του γνωστού ταγµατάρχη του ΕΛΑΣ και διοικητή ταξιαρχίας του ∆ΣΕ Αχιλλέα Παπαϊωάννου, στο όποιο κατηγορείται ο σ. Τσολάκης Κώστας για ποινικά και πολιτικά εγκλήµατα και άλλες παραβάσεις. Αυτά πού δηµοσιεύονται και αλλά σε βάρος του σ. Τσολάκη είναι από πολλά χρόνια γνωστά στους πολιτικούς πρόσφυγες, ιδιαίτερα της Τασκέντης. Ηταν επόµενο µετά τη δηµοσίευση ν' αρχίσει συζήτηση για το σ. Τσολάκη, γιατί κάθε µέλος και οπαδός του ενιαίου µέχρι το 1955 ΚΚΕ αγωνίζεται για τη νίκη του Κοµµουνιστικού Κινήµατος, η οποία µπορεί να επιτευχθεί µόνον όταν είναι καθαρές οι γραµµές του κόµµατος κι επικεφαλής είναι ξεκαθαρισµένη και ικανή ηγεσία. Οταν έδειξα το δηµοσίευµα το σ. Αλέκο Μήλιο - Καπλάνη, µου είπε ότι για το σ. Τσολάκη έγραψε γράµµα στην ΚΕ του ΚΚΕ µε ηµεροµηνία 16-3-77. Μου το έδωσε και το διάβασα. Σ' αυτό γράφει: «... Στο πολιτικό σας Γραφείο έχετε τον Κώστα Τσολάκη η Γιαννο η Ταρζάν. Το καλοκαίρι του 1952 σπουδάζοντας στην Φεργάνα και παίζοντας και οι δυό µας ποδόσφαιρο ο Κώστας Τσολάκης η Γιαννος η Ταρζάν µου είπε τα παρακάτω: Ακου Αλέκο να σου πώ, πώς εγώ έγινα κοµµουνιστής. Τον 'Ιούνη - 'Ιούλη του 1941, µόλις µπήκαν οι Γερµανοί στην Ελλάδα, εγώ και ο αδελφός µου, στην Περαία Θεσσαλονίκης όπου µέναµε, πήραµε την απόφαση να σκοτώσουµε τον γραµµατέα της κοινότητας για να τον ληστέψουµε. Έτσι κι έγινε, ένα βράδυ τον σκοτώσαµε, του πήραµε τα κλειδιά και πήραµε ότι βρέθηκε στο χρηµατοκιβώτιο. Κυνηγηµένοι από τις τύψεις µας καθήσαµε κρυµµένοι στα χωράφια του χωριού µας, µη ξέροντας τι να κάνουµε. Ώσπου πήραµε την απόφαση, φύγαµε και οι δυό µας σ' ένα χωριό κοντά στο Πάικο και κάναµε τους τσαγκάρηδες εγώ και ο αδελφός µου. Τέλη του 1943, µια οµάδα ενόπλων µπήκε στο χωριό, ρωτήσαµε ποιοί ήταν και µάθαµε ότι ήταν αντάρτες του ΕΛΑΣ. Οποιοι και να ήταν, φιληθήκαµε
µε τον αδελφό µου και πήγαµε αντάρτες του ΕΛΑΣ και έτσι γλυτώσαµε και από την αγωνία πού µας έπνιγε µέχρι τότε. Αυτό είναι λοιπόν ένα µέρος της βιογραφίας από το 1941 µέχρι το 1943, του µέλους του ΠΓ του ΚΚΕ έξωτ. Κώστα Τσολάκη η Γιαννου η Ταρζάν. Βέβαια κάµποσους είχε το Κίνηµα µας τέτοιους, όµως µέλος του ΠΓ ένας είναι. Οταν έµείς οι κοµµουνιστές κάναµε την πάλη για την καθαρότητα του κόµµατος από την Κολιγιαννική µαφία και από τους λικβιτάτορες, κάτι το 1960 είχαµε πει και γι' αυτό στους συντρόφους πού µας φιλοξενούσαν, όµως είτε δεν έδωσαν σηµασία είτε υπερέδωσαν. Τώρα όµως ζουµε στην Ελλάδα µας και σας το κάµω ΥΠΕΥΘΥΝΑ γνωστό. Έχω 5 (πέντε) µήνες στη Θεσ/νίκη και η Περαία είναι 25' µακριά της και κάτι έκανα αν χρειασθεί να πώ κι εγώ τι συµβαίνει µε την ιστορία αυτή. Αν υπάρχουν από µέρους σας αντιρρήσεις η διαψεύσεις µπορείτε να µου τις γράψετε προσωπικά η αν θέλετε — πού είναι αυτό και στο στυλ σας — µπορείτε µε τον τύπο πού διαθέτετε να µε ξεσκεπάσετε σαν συκοφάντη. Βέβαια τότε κι εγώ θα διαθέσω όλα τα µέσα και µε τον τύπο µας και µε τον αστικό τύπο ν' αποδείξω, ότι αυτά πού σας γράφω είναι ΣΩΣΤΑ. Το καλύτερο όµως πού έχετε να κάνετε είναι να φύγει ο Κώστας Τσολάκης απ’ εκεί πού ήλθε και να γυρίσει σ' αυτούς πού µε τόση ελαφρότητα τον έβαλαν στο ΠΓ. Τον περασµένο ∆εκέµβρη ο σ. Μήλιος µου είπε: «Επειδή συνέχισε να είναι ο σ. Τσολάκης µέλος του ΠΓ, έστειλα για δηµοσίευση στις εφηµερίδες «Νέα», «Βήµα», «'Ελευθεροτυπία» και Αυγή» αυτό το γράµµα µε διαβιβαστικό προς την εφηµερίδα, στο όποιο γράφει: «Λέγοµαι Αλέκος Μήλιος - Καπλάνης, ταγµατάρχης του ∆ηµ. Στρ. Ελλάδας, έπιτελάρχης ταξιαρχίας, διευθυντής γραφείου επιχειρήσεων της Χ Μεραρχίας. Πέρασαν σχεδόν έπτάµισυ χρόνια από τότε πού έγραψα το γράµµα πού σας αποστέλλω, προς την ΚΕ του ΚΚΕ έξωτ. Απάντηση δεν πήρα καµιά. Ό Τσολάκης εξακολουθεί να είναι ο βασικός καθοδηγητής του κόµµατος αυτού. Για τους παραπάνω λόγους παίρνω την ευθύνη να τον καταγγείλω πιά ανοιχτά σ' όλους τους κοµµουνιστές, αριστερούς, δηµοκράτες Έλληνες. Σηµείωση: Αν δεν ήταν η Περαία, αλλά ένα άλλο χωριό π.χ. κοντά στα Γιαννιτσά, δεν έχει σηµασία, τριάντα ολόκληρα χρόνια πέρασαν, ο άνθρωπος και ξεχνάει...» (23-10-84). ∆ιάβασα τις ενδιαφέρουσες αναµνήσεις του παλαίµαχου κοµµουνιστή Βασίλη Τσουκαλίδη, στις όποιες — εκτός από τα άλλα αρνητικά πού αναφέρει για την ιδιωτική και «κοµµατική» ζωή του σ. Τσολάκη — γράφει: «Νά εύχαριστάει το Βερµιώτη πού τον έβγαλε από το βούρκο». Έπειτα απ' αυτό ρώτησα το Βασίλη Μελίδη - Βερµιώτη, καπετάνιο του 16ου Συντάγµατος του ΕΛΑΣ. Μου διηγήθηκε: «Το φθινόπωρο του 1943 ήρθαν δυό σύνδεσµοι από την οργάνωση Γιαννιτσών και µου είπαν: «Σου φέραµε κι έναν αντάρτη». Ρώτησα πώς
τον λένε και µ' απάντησαν: «Τσολάκης». Επειδή γνώριζα έναν αγωνιστή Τσολάκη Γιώργο από τη Μακεδονία, ενδιαφέρθηκα να τον δω και είπα να µου τον φέρουν. Μου τον έφεραν. Όταν τον είδα, κατάλαβα ότι δεν πρόκειται γι' αυτόν πού γνώριζα εγώ. Στή συζήτηση, για να δείξουν ότι είναι παλικάρι κατάλληλο για το αντάρτικο, µου είπαν ότι έχει σκοτώσει τον πρόεδρο της κοινότητας στη Χαλκιδική. Έπέµβηκε ο Τσολάκης λέγοντας: «Οχι τον πρόεδρο, αλλά το γραµµατέα». Τον ρώτησα αν Εκανε αυτό µ' εντολή της οργάνωσης και µου είπε όχι. Ό Τσολάκης είχε συναντήσει έξω από το γραφείο του Συντάγµατος κάποιον πατριώτη του από τη Χαλκιδική, ο όποιος ήταν σύνδεσµος από το Πάικο. Θυµάµαι καλά τα παραπάνω γεγονότα, γιατί το Γιώργο Τσολάκη τον γνώριζα καλά και τον έκτιµουσα σαν αγωνιστή. Στην περίπτωση του νεοφερµένου Τσολάκη άν Επρεπε να τον κρατήσω, δίσταζα, γιατί δεν µ' άρεσε και η όλη εµφάνιση του. Μάλιστα στους συνδέσµους είπα ότι εµείς υποφέρουµε από όπλα και όχι από ανθρώπους. Ήθελα µ' αυτό να τον αποφύγω χωρίς να παρεξηγηθεί. Αυτός όµως, επειδή είχε έξω από το γραφείο γνωρισθεί µε τον αντάρτη µας, έφυγε από το γραφείο και µαζί µε τον αντάρτη πήγε να καταταγεί στο Πάικο. Για µένα θα είχε ξεχασθεί αυτό το γεγονός, εάν δεν υπήρχε η συνωνυµία µε το γνωστό µου αγωνιστή Γιώργο Τσολάκη. Μετά τη µεταπολίτευση άκουγα από πολλούς το όνοµα Τσολάκης Κώστας. Επειδή δεν θυµόµουνα καλά το µικρό του όνοµα, σε επίσκεψη του Θανάση Λασσάνη στο σπίτι µου του διηγήθηκα την περίπτωση αυτή και θέλησα να µάθω για ποιόν Τσολάκη πρόκειται, πού ανέβηκε τόσο ψηλά, και ένιωθα µέσα µου ικανοποίηση ότι πρόκειται για το γνωστό µου αγωνιστή Γιώργο Τσολάκη. Αλλά ο Λασσάνης µου είπε ότι λέγεται Κώστας και ότι αυτός είναι πού σκότωσε το γραµµατέα και αυτή την ιστορία τη διηγόταν στην Τασκέντη όταν µεθούσε. Έτσι ξεκαθάρισα ότι πρόκειται για τον Κώστα Τσολάκη, ο οποίος είχε παρουσιασθεί να καταταγεί αντάρτης». Έπειτα από όλα αυτά πού διάβασα και πληροφορήθηκα, επειδή εφαρµόζω την κοµµουνιστική αρχή να βοηθάω — πριν από κάθε προς τα πάνω ενέργεια — πρώτα το πρόσωπο, πού άφορα η ενέργεια µου, έγραψα στο σ. Τσολάκη δυό προσωπικά γράµµατα µε ηµεροµηνίες 10-6 και 8-10-84, µε την ελπίδα ότι θα συναισθανθεί ότι η παρουσία του στην Ελλάδα και η προβολή του σαν δεύτερος µετά τον σ. Φλωράκη ηγέτης του ΚΚΕ εκθέτει, δυσκολεύει σήµερα και µελλοντικά θα έχει συνέπειες στο Κοµµουνιστικό Κίνηµα µας. ∆υστυχώς διαψεύσθηκαν οι ελπίδες µου. Ό σ. Τσολάκης χωρίς συναίσθηση πολιτικής ευθύνης εξακολουθεί να προβάλλεται. Τελευταία παραβρέθηκε στη δεξίωση πού έδωσε η Σοβιετική Αντιπροσωπεία την 7η Μάρτη στη Σοβιετική Πρεσβεία και προβλήθηκε από το «Ριζοσπάστη» της 8ης Μάρτη σαν δεύτερος µετά το σ. Φλωράκη ηγέτης του ΚΚΕ.
Προτάθηκε να συµµετάσχει και από ποιο µέλος της ΚΕ η κλήθηκε δεν γνωρίζω. Γεγονός είναι ότι κάθε δηµόσια εµφάνιση του σ. Τσολάκη προκαλεί συζητήσεις, δηµιουργεί ανησυχίες στους αγωνιστές και άγωνίστριες πού τον γνωρίζουν, εκθέτει το ΚΚΕ και το χώρο στον όποιο εµφανίζεται. Εφόσον οι προσωπικές προσπάθειες µου δεν έπεσαν το σ. Τσολάκη, χωρίς άλλη προς τα πάνω ενέργεια µου, να κάνει αυτό πού επιβάλλουν τα συµφέροντα του Κοµµουνιστικού Κινήµατος µας, θεώρησα κοµµατικό καθήκον µου να βάλω το πρόβληµα του σ. Τσολάκη στην Κεντρική 'Επιτροπή, µέλος της οποίας είναι και να υπογραµµίσω ότι η αποµάκρυνση του σ. Τσολάκη, από κάθε κοµµατική απασχόληση και η επιστροφή του στη Σοβιετική Ένωση θα έχει σοβαρή θετική επίδραση στο Κοµµουνιστικό Κίνηµα µας. Θα παραδειγµατίσει. Θ' αποτελέσει αποφασιστικό βήµα για το ξεκαθάρισµα του Κοµµουνιστικού Κινήµατος µας από τα υπόλογα, συµφεροντολόγα και µε ξένες επιδράσεις στελέχη και µέλη, τα όποια στέκονται βασικό εµπόδιο στην ενοποίηση σε παραδεκτό γενικά ενωτικό Συνέδριο όλων των διασπασµένων δυνάµεων του ενιαίου µέχρι το 1955 ΚΚΕ. Αθήνα 12 Μάρτη 1985 Με συντροφικούς χαιρετισµούς Θόδωρος Καλλΐνος - Άµάρµπεης Κοινοποίηση: Μήλιον, Μελίδην, Τσολάκην. Στή Κεντρική Επιτροπή του Κοµµουνιστικού Κόµµατος Ελλάδας (ΚΚΕ) Αθήνα Σύντροφοι και Συντρόφισσες, Στίς προηγούµενες βουλευτικές εκλογές προβάλατε για υποψήφιο βουλευτή επικρατείας το σ. Τσολάκη Κώστα. Θα είναι σοβαρό λάθος, εάν προβληθεί πάλι στις προσεχείς εκλογές. Ή προβολή του θα ζηµιώσει το Κοµµουνιστικό Κίνηµα της Ελλάδας. Αθήνα 29 Μάρτη 1985 Με συντροφικούς χαιρετισµούς Θόδωρος Καλλίνος - Άµάρµπεης ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ και ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ του ΚΚΕ, Μ' απασχόλησε σοβαρά το πρόβληµα εάν πρέπει να δηµοσιεύσω αυτά τα γράµµατα πριν η µετά τις εκλογές. ∆ηµοσίευση πριν τις εκλογές, θα έχει θετική επίδραση στην προεκλογική προπαγάνδα προς όφελος της Αλλαγής, γιατί θα προβληµατίσει κι εσάς και όσους σκέφτονται να ψηφίσουν υποψήφιους του ΚΚΕ στις περιφέρειες πού δεν µπορεί να εκλεγεί βουλευτής του, µε θετικό αποτέλεσµα περισσότεροι να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ, οπότε η «Νέα ∆ηµοκρατία» θα έχει στη Βουλή ολιγότερους βουλευτές.
Σκέφθηκα: Τί απάντηση θα έδινα σ' ενδεχόµενη ερώτηση δική σας και άλλων: «Εφόσον είδες ότι η ΚΕ του ΚΚΕ αδιαφορεί, όχι µόνο δεν πήρε κανένα µέτρο και µας έκρυψε τα γράµµατα σου, αλλά πιο πολύ προβάλλει το σ. Τσολάκη στις γιορτές, στις περιοδείες του σ. Φλωράκη, στις εξέδρες των προεκλογικών συγκεντρώσεων και σαν υποψήφιο βουλευτή, γιατί δεν τα δηµοσίευσες πριν τις εκλογές, για να ενηµερωθούµε τι έχουµε και τι γίνεται στην Ηγεσία του ΚΚΕ;. Τον πρώτο «∆ΙΑΛΟΓΟ» πού ήταν κριτική της λαθεµένης µετά τη µεταπολίτευση πολιτικής και τακτικής της Ηγεσίας του ΚΚΕ, έκδωσα το Μάη πριν τις Ευρωεκλογές, όµως τον κυκλοφόρησα µετά απ’ αυτές, γιατί η αύξηση της εκλογικής δύναµης του ΚΚΕ σε βάρος του ΠΑΣΟΚ δεν θα είχε σοβαρή επίδραση, δεν θα άλλαζε την πολιτική κατάσταση. Τώρα όµως έχουµε βουλευτικές εκλογές. Έάν συνεχισθεί από τις Ηγεσίες των ΚΚΕ η εξωπραγµατική κριτική στο ΠΑΣΟΚ και δεν υποστηριχθούν οι υποψήφιοι του στις περιφέρειες όπου τα ΚΚΕ δεν έχουν πιθανότητες να εκλέξουν βουλευτές, υπάρχει ο κίνδυνος η «Νέα ∆ηµοκρατία» ν' αναδειχθεί σε πρώτο κόµµα και να της ανατεθεί να σχηµατίσει κυβέρνηση της ∆εξιάς, µε τις σοβαρές συνέπειες για πολλές δεκαετίες, είτε να έχουµε ακυβερνησία, την οποία µπορούν να επωφεληθούν οι δυνάµεις της ανωµαλίας και οι ξένοι υποστηρικτές τους για πραξικοπηµατικές λύσεις. Για όλους αυτούς τους λόγους αποφάσισα να δηµοσιεύσω αυτά τα γράµµατα µόνο πριν τις εκλογές. Αθήνα 17 Μάη 1985 Με συντροφικούς χαιρετισµούς Θόδωρος Καλλίνος - Άµάρµπεης Αυτοί είναι! Τέτοιοι είναι! Φονιάδες, κλεφταράδες, απατεώνες, ρουφιάνοι, χαφιέδες, κλέφτες κι' αρχιλωποδύτες! Θέλουν όµως τα συµφέροντα του ελληνικού λαού να... προστατεύουν οι µεγάλοι «αγωνιστές» της ρέφας, της ρεµούλας και της απάτης! Νά δούµε απ’ αυτούς ποιος θα προστατεύσει τον ελληνικό λαό! Θεατρίνοι ασύγκριτοι, υποκριτές άφθαστοι, εµφανίζονται σήµερα σαν µαχητές της ∆ηµοκρατίας, αδάµαντες ήθους, άσπιλοι και αµόλυντοι συνήγοροι της εργατιάς! Αυτοί άνεκάλυψαν επίσης ότι είµαι ο επιτελικός νους του νεοφασισµού στην Ελλάδα! Αυτοί βάζουν συχνά-πυκνά σε λειτουργία τις αντλίες απορρόφησης στους συντακτικούς βόθρους του «Βριζοσπάστη» για να στέλνουν τα λύµατα του στο... χοιροστάσιο τού Ταύρου όπου ευδοκιµεί ο λαϊκισµός και ο αύριανισµός. Χίλιες φορές καλύτερα λαϊκιστής και αύριανιστής (µεγάλη η τιµή) Χαρίλαε Φλωράκη, παρά χαφιές της Γκά-Γκέ-Μπέ, λωποδύτης, φονιάς κι' απατεώνας! Κατάλαβες Χαρίλαε Φλωράκη; Ή µήπως νόµισες κι' έσύ κι' η κλίκα σου πώς επειδή ζουλάτε κάθε µέρα την κοιλιά σας και ξερνάτε τ' άντερά σας θα µένατε αναπάντητοι! Οσο τα βάζετε µαζί µου, όσο µε
συκοφαντείτε ελεεινά, µε διαβάλλετε πρόστυχα και µε προκαλείτε θρασύδειλα, θα παίρνετε απαντήσεις πληρωµένες και συστηµένες. Καλά, δεν ξέρατε, δεν ρωτούσατε να µάθετε; Τί θαρρείτε, πώς έχετε να κάνετε µε κανένα σαν τα µούτρα σας; Ξέρω ότι θα κινήσετε υπόγειους µηχανισµούς να µε ξεκάµετε όσο άναντρα στείλατε στον άλλο κόσµο καθένα πού σας γνώριζε, καθένα πού δεν σας λογάριαζε, καθένα πού σας ξεσκέπαζε και σας και τις βρωµιές σας! Εµένα θα µε ξεκάµετε, τα γραφτά µου πώς; Εκεί κατάντησε δυστυχώς η Ελλάδα! Νά βλέπει ο λαός της «αρχηγό» κόµµατος τον Χαρίλαο Φλωράκη, στέλεχος αυτού του κόµµατος τον Κώστα Τσολάκη και «ρυθµιστή» των πολιτικών εξελίξεων τον Λεωνίδα Κύρκο! Αν υπάρχει θεός! Οµως, για να συνειδητοποιήσει ο αναγνώστης πόσον αρνητικός υπήρξε για το προοδευτικό κίνηµα στη χώρα ο ρόλος της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. θεωρώ απαραίτητη την ενσωµάτωση σ' αυτό το βιβλίο, ενός καµένου πού γράφτηκε από φίλο παλιό συναγωνιστή, τον Σ.Α. πριν δώδεκα χρόνια, κάτω από γενικές κατευθύνσεις και κεντρικές ιδέες πού του έδωσα τότε. Αυτό το κείµενο σκόπευα να το χρησιµοποιήσω σε βιβλίο εκείνης της εποχής µά δεν τα κατάφερα γιατί µου έλειπε χώρος! Πάντα η στενότητα χώρου τυραννάει τους συγγραφείς. Σήµερα το δηµοσιεύω γιατί πιστεύω είναι πολύ κατατοπιστικό και σαν υπενθύµιση γεγονότων σηµαντικών µιας µεγάλης περιόδου και σαν πλαίσιο αναλυτικής ένταξης του ρόλου των αντιδραστικών δυνάµεων στο πλευρό των οποίων άλλοτε ιεροκρυφίως άλλοτε φανερά και ξεδιάντροπα έδρασε η ένοχη ηγεσία της πολιτικής αλητείας πού έκ νέου υπονοµεύει εγκληµατικά τη δηµοκρατική παράταξη, κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ και παραπέµπει σε δίκη τον Ανδρέα Παπανδρέου. Βάζω κι' ένα τίτλο σήµερα στο κείµενο. ∆ιαµορφώσεις — εξελίξεις —προβλήµατα πρακτικά -ιδεολογικά στρατηγικά - στην Ευρώπη Αµέσως, µετά τον Β' παγκόσµιο πόλεµο, τ' αµερικάνικο κεφάλαιο, µε τις βιοµηχανίες του άθικτες απ' τη λαίλαπα, προσπαθώντας να διατηρήσει το ύψος της παραγωγής του, και παράλληλα να ενισχύσει το αναπτυξιακό του πρόβληµα, βρήκε το τρόπο να περάσει το πλεόνασµα του ενεργητικού του, στη Ευρώπη µε τη µορφή «βοηθείας». Ή αναδιοργάνωση της βιοµηχανίας σε χώρες, αντιπροσωπευτικά καπιταλιστικές, όπως η Γαλλία, η Γερµανία, η 'Ιταλία, η Μεγ. Βρετανία, βασίζονταν πιά, στην αλλαγή των παραγωγικών µέσων, των µέσων πού ήδη είχαν δοκιµαστεί στις ΗΠΑ. Κυρίως στη µετατροπή των µηχανών, για να µπορούν να χρησιµοποιήσουν, καινούργια καύσιµα, και στη κατάργηση της παλιάς καλής πρώτης ύλης, όπως ήταν το κάρβουνο. Το πετρέλαιο πού, η κυριότητα του µε τον ένα η µε τον άλλο
τρόπο, ήταν στα χέρια των αµερικανικών εταιρειών, θα αποτελούσε από δώ και πέρα, την κινητήρια δύναµη του Καπιταλισµού. Ή πρακτική του πολέµου, είχε αποδείξει την τεράστια διαφορά ισχύος του απέναντι στο κάρβουνο. Παράλληλα, µε την προσπάθεια τού Αµερικάνικου καπιταλισµού να κυριαρχήσει στον ευρωπαϊκό χώρο, µια σειρά χώρες, της ανατολικής Ευρώπης, είχαν περάσει µετά από φοβερές καταστροφές, στον συνασπισµό της Σοβιετικής Ένωσης, πού ο Σοσιαλιστικός τρόπος αντίληψης της οικονοµίας, ο κρατικά προγραµµατισµένος, αργά, αλλά σταθερά, βοηθούσε στην ανασυγκρότηση της οικονοµίας τους. Οι Λαοί, οι εργαζόµενοι άνθρωποι πού δεν τους είχε διαφύγει το γεγονός, ότι ο «ανόητος πόλεµος» του 1939-45, δεν ήταν τίποτ' άλλο απ’ τη προσπάθεια του κρατικού καπιταλισµού της Γερµανίας για εξεύρεση αγορών της παραγωγής του, απ’ τη µια και του µονοπωλιακού καπιταλισµού των Άγγλων, για τη διατήρηση της υπεροχής τους απ’ την άλλη, έχουν αρχίσει πια, και ερωτοτροπούν ανοιχτά (και πολλές φορές όχι µόνο ροµαντικά) µε την προσπάθεια σοσιαλιστικού µετασχηµατισµού της κοινωνίας τους. Είναι γεγονός, ότι το φαινόµενο αυτό παρουσιάζεται περισσότερο στις χώρες πού είναι βιοµηχανικά ανεπτυγµένες και πού οι λαϊκές µάζες έχουν συνεπόµενα, και συνείδηση της ανάγκης για αλλαγή. Την επαύριον ενός καταστροφικού πολέµου, µε τις δυσκολίες πού παρουσιάζει η λύση του προβλήµατος «οικονοµική ανασυγκρότηση», δεν ήταν και τόσο εύκολο να λυθούν προβλήµατα δανειοδοτήσεων, καταπολέµησης της ανεργίας, κίνηση του εµπορίου, για ν' αρχίζει ν' ανοίγει ο δρόµος της κοινωνικής ισορροπίας µέσα στα δοσµένα συστήµατα. Ή δανειοδοτική επέµβαση της Αµερικής υπό µορφή ν «βοηθείας» το 1947-49 µε 12 δισεκατοµµύρια δολάρια (Σχέδιο Μάρσαλ), έξω από το γεγονός της ευηµερίας πού εσήµαινε, για ένα προσεκτικό παρατηρητή, προµήνυε, και την σε ελάχιστα χρόνια, αµερικανική κηδεµονία στην Ευρώπη, µε τις αναγκαίες επιπτώσεις, στην εξέλιξη των ευρωπαϊκών πολιτικών πραγµάτων. Ή εξασφάλιση της «'Ισορροπίας του τρόµου» από την σοβιετική απόκτηση του ατοµικού δέους, δηµιουργούσε καινούργιες ανάγκες στις κεφαλαιοκρατικές δυνάµεις στο κόσµο, και κυρίως το συγκρατηµό των λαών, στα πλαίσια των καθιερωµένων πολιτικοκοινωνικών δοµών. Κράτη µε, οπωσδήποτε, ετεροδύναµες οικονοµίες, µά µε γεωγραφική θέση κατάλληλη για στρατιωτική ανάσχεση, πέρναγαν στα χέρια των αµερικανών πατρόνων τους, είτε πνίγοντας στο αίµα τις τάσεις του λαού τους για εθνική ανεξαρτησία, είτε µε ένα πρόγραµµα προπαγανδιστικής διόγκωσης αντικοµουνιστικής υστερίας. (Στή χώρα µας π.χ. µια βοήθεια 350 (1948) εκατοµµυρίων
δολαρίων για ανασυγκρότηση, τελικά, µόνο τα 82 έκ. πήγαν εκεί, µια και τα υπόλοιπα η φαγώθηκαν απ’ αυτούς πού είχαν αναλάβει να εξαφανίσουν τους αντιφρονούντας η σε πολεµικές δαπάνες ενός εµφυλίου πολέµου, πού ανέστειλε αλλά δεν εξαφάνισε τον αγώνα αυτού του Λαού πού παρ' όλα αυτά επιµένει.) *Απ' το 1950 και πέρα, η προσπάθεια ανασυγκρότησης της ∆. Ευρώπης, και η καλπάζουσα ευηµερία, πού κατά έναν Αµερικάνο οικονοµολόγο, (Κέυνς) είχε λύσει και το πρόβληµα των καπιταλιστικών κρίσεων, ετροφοδοτείτο από το «συνεχώς αυξανόµενο έλλειµµα του κρατικού προϋπολογισµού των ΗΠΑ». Ή ανασυγκρότηση των Ευρωπαϊκών Βιοµηχανιών, αργά αλλά σταθερά, δηµιουργούσε τάσεις ανεξαρτησίας πού εκφράστηκαν, τελικά µε τη συνθήκη της Ρώµης, τον σχηµατισµό της Ε.Ο.Κ. Ή «αυξανόµενη ευηµερία» και η διαρκώς αναπτυσσόµενη Βιοµηχανία της ∆. Γερµανίας, της Γαλλίας και 'Ιταλίας, δηµιουργούσε ένα «Ευρωπαϊκό χάσµα», δολαρίων πού το 1968 ήταν 100 δισεκατοµµύρια, το 1971 200 και το 1974 270 δισεκατοµµύρια δολάρια. («ενώ το 1949 το δηµόσιο χρέος των ΗΠΑ ήταν 9 δις»). Είναι φανερό πώς η κρίση είναι γεγονός και πώς κάθε µέρα πού περνάει αυξάνεται. Ή αύξηση και το αποκορύφωµα της κρίσης, εάν δέ βρεθεί µια χρυσή τοµή, ανάσχεσης της, είναι πολύ πιθανό, να οδηγήσει σ' ένα πόλεµο, πού εάν δεν είναι καθολικός και µε στόχο τη Σοβιετική Ένωση, µια και προς τα κει έχουν οδηγήσει όλα τα επιφαινόµενα της µονοπωλιακής καπισταλιστικής οικονοµίας, και µε αφορµή την «Ισορροπία του τρόµου», θα οδηγήσουν οπωσδήποτε σε συγκρούσεις, «εθνικού επιπέδου», για να βρεθεί και ο τρόπος µερικής εκτόνωσης, και βραχυπρόθεσµης ανάσχεσης του οικονοµικού" κραχ πού επέρχεται. Ή κλιµάκωση ενός τέτοιου ενδεχοµένου µπορεί να φτάσει µέχρις ενός σηµείου, πού όλοι αυτοί οι παράγοντες υπαγορεύουν, αλλά η Ισορροπία δυνάµεων µε τον ανάλογο συσχετισµό πού προϋποθέτει, δεν επιτρέπει, για πολλούς λόγους, ολοκληρωτική εκτόνωση µ' έναν πόλεµο ανάµεσα στις δυό υπερδυνάµεις. (Ναι, δυό υπερδυνάµεις είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν µερικοί Μαρξιστές - Λενινιστές. Και είναι υπερδύναµη η ΕΣΣ∆, αφού οι ετήσιες δαπάνες της µαζί µε τις δαπάνες των ΗΠΑ ισούνται µε τα 2/3 της παραγωγής ενός ∆ισεκατοµµυρίου ανθρώπων. Και αφού το σύνολο πού ξοδεύεται σε όλο το κόσµο είναι 200 δις δολάρια, για στρατιωτικές δαπάνες δεν µπορεί να αλλάξει γιατί και οι µεν και οι δε ξέρουν ότι «µια µονόπλευρη αύξηση των εξοπλισµών είναι µεταβατική» και ο άλλος εντός ολίγου θα πρέπει να την καλύψει». Γι' αυτό και η «Ειρηνική Συνύπαρξη»). Και είναι δυνατό οι Λαϊκές δυνάµεις να πιέσουν, λόγω αναγκών, και χιλίων δυό εγγενών
προβληµάτων, σε µια κορυφαία όξυνση ανεργίας - πληθωρισµού, µε κοινωνικές αναταραχές. Πράγµα πού θα κλόνιζε σοβαρά την ισορροπία δυνάµεων, και θα δηµιουργούσε τον κίνδυνο µιας ολοκληρωτικής καταστροφής. Στα µέτρα πού προβλέπονται για την συγκρότηση των λαϊκών δυνάµεων, εκ µέρους των µονοπωλίων του καπιταλισµού, δεν µπορεί να µην υπολογιστεί, σε πρώτη φάση, η προσπάθεια αποπροσανατολισµού τους. Ήδη, µετά την αντικοµουνιστική υστερία, της πρώτης µεταπολεµικής περιόδου, πού εκφράστηκε και µε την «ψυχροπολεµική» τακτική της Αµερικανικής πολιτικής, η εθνικοποίηση των πετρελαίων από τις Αραβικές χώρες, και η δηµιουργία της ΟΠΕΚ, δηµιούργησε τις καινούργιες εκδηλώσεις, θερµοπολεµικής δυστυχώς, επέµβασης των ΗΠΑ σε µια σειρά από ασιατικά κράτη, και µεταφορά του κέντρου βάρους της παγκόσµιας πολιτικής, στη Μεσογειακή κονίστρα. Ό Άµερικανοσιωνιστικός χωροφύλακας µε τον τερατώδη (για τις διαστάσεις του) εξοπλισµό, επεµβασίας πού λέγεται Ισραήλ, δηµιούργηµα των ιµπεριαλιστικών συµφερόντων στη µέση ανατολή, µε το δήθεν «µαρτυρικό πρόσωπο του» απ’ τη Ναζιστική καταδίωξη, δηµιουργεί λανθασµένες εντυπώσεις, µε τις επιθέσεις του κατά των Αραβικών Κρατών, πού δεν είναι τίποτ' άλλο, παρά µια αποτυχηµένη προσπάθεια µεταθέσεων των ευθυνών, για την ανισοµερή κατανοµή πλούτου, στην αύξηση της τιµής του πετρελαίου. Κανείς δεν µας λέει, η δεν θέλει να µας πει, απ’ αυτούς πού διευθύνουν αυτό το είδος της πολιτικής, αν η τιµή και οι εκάστοτε αυξήσεις του πετρελαίου δεν είναι ανάλογες του αποκλεισµού τροφίµων πού υφίστανται οι χώρες της ΟΠΕΚ. Μιά πιθανή προσπάθεια ανάσχεσης, των λαϊκών πολιτικών αναδιαρθρώσεων, όπως είναι παρατηρηµένο, σε τέτοιους βαθµούς, όξυνσης ανεργίας -πληθωρισµού, είναι και η αναζωπύρωση των φασιστικών τάσεων της «δεξιάς», πού παρακινούµενη δι' ευνόητους λόγους από το ∆ιεθνές κεφάλαιο και της Υπηρεσίας του (ΣΙΑ κ.λπ.) πού προσπαθούν να επιβάλουν λύσεις, αντιλαϊκές και ολοκληρωτικές τύπου Χίτλερ, Μουσολίνι, και άλλων δευτερευόντων δικτατορίσκων, στη ουσία πιονιών του Μονοπωλιακού κεφαλαίου και των συµφερόντων του. (Σκέφτοµαι αυτές τις µέρες, µια και παρακολουθώ όλη την ύπουλη προσπάθεια να περάσουν το σχέδιο του ποινικού κώδικα οι νεοδηµοκράτες µας, µήπως όλη αυτή η ιστορία οφείλεται στην προσπάθεια τους, να µπορούν να πετσοκόβουν µεθαύριο τους πεινασµένους άνεργους, µια και δε τα κατάφεραν να επιβάλλουν εσαεί την δικτατορία τους, ούτε τελικά να πεισθούν ν' αυτοκτονήσουν πολιτικά, δεχόµενοι το στρατιωτικοπολιτικό πατρονάρισµα της Αγκύρας,
πού πολύ πιθανό να τους ζήτησαν τ' αφεντικά τους. Σύνταγµα άντιδηµοκρατικώτατο, εργατικό νοµοσχέδιο, παραµονή στο Υπουργείο Αµύνης του γεφυροποιού, µηδέν αποχουντοποίηση — άραγε τι άλλο να είναι όλ' αυτά;) Οι τροµοκρατικές ενέργειες στην Ιταλία, οι δραστηριότητες των νεοφασιστών στην ίδια χώρα όπως και το κέντρο τους, της Νέας τάξης στο Παρίσι, δεν αποδεικνύουν τίποτα παραπάνω, από το γεγονός της, σε διεθνή κλίµακα, προσπάθειας, για ανάσχεση των λαϊκών αναπροσαρµογών. Όλα αυτά σε συνάρτηση µε το να µη «χάσουµε το πιο µεγάλο κοµµάτι απ’ την τούρτα», κάνουν τον µονοπωλιακό καπιταλισµό και τα εξαρτήµατα του ν' αγνοούν παντελώς, την προσπάθεια πού οφείλουν, για εξεύρεση λύσης και προώθηση λύσεων πού θα ακουµπάνε σε σοσιαλιστικά πρότυπα. Το φάρµακο της Σοσιαλδηµοκρατίας του κυρίου Σµίτ, και των 'Ιταλικών παραισθησιογόνων, τύπου Χριστιανοδηµοκρατίας απεδείχθησαν ανώφελα, ενώ σύγχρονα έδειχναν την έλλειψη πολιτικής ωριµότητας του σχιζοφρενούς πλέγµατος των εβραίων του Στέητ-Ντηπάρτµεντ. Σαφώς. Πολιτικής ωριµότητας! Σε τελευταία ανάλυση, η κρίση είναι γεγονός και µαζί της, όσο κορυφώνεται, προκύπτουν όλοι οι προαναφερόµενοι κίνδυνοι, πού δηµιουργούν προβλήµατα στους λαούς κατά κύριο λόγο, και καλούνται οι προοδευτικές ηγεσίες τους, όταν υπάρχουν τέτοιες να τα λύσουν. Αλλά, η αδυναµία των αριστερών κοµµάτων, ήταν πάντα η ελεύθερη, και συνεπώς απείθαρχη, ανασταλτική αµέσων αποτελεσµάτων, διακίνηση των ιδεών. Μετά το 1847 και τη συγγραφή του «Κοµ. Μανιφέστου» απ’ τον Κ. Μαρξ, µια σειρά ριζοσπαστών διανοουµένων προσπαθεί να βάλει σε τάξη τις υπάρχουσες επαναστατικές θεωρίες, και να βρει «φιλοσοφώντας» το δρόµο πού θα οδηγούσε τις καταπιεζόµενες µάζες στην κοινωνική απελευθέρωση τους. Όµως η επίδραση του «Κεφαλαίου» και του «Μανιφέστου» καθώς και τόσων άλλων πολιτικών έργων της δυάδας Μάρξ-Έγκελς, είχε δηµιουργήσει και την οµάδα των δραστήριων επαναστατών πού στις αρχές του αιώνα µας, εκµεταλλευόµενοι τις συνθήκες µιας «ευνοϊκής» κοινωνικής αναταραχής, να επιβάλλει στη Ρωσία µια «δικτατορία προλεταριάτου». Ή µεγάλη µορφή του Λένιν, εκείνη την εποχή, µε τους µαεστρικούς χειρισµούς, για εφαρµογή της θεωρίας και την µετατροπή της σε πράξη, δεσπόζει στο πολιτικό προσκήνιο. Κατορθώνει να ξεπεράσει, εγγενείς αδυναµίες, µιας τέτοιας κοσµοϊστορικής ανατροπής θεσµών και καταστάσεων, αλλά, δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει, κατά &να τρόπο, την προσπάθεια του, πού θα έφερνε την σφραγίδα της προσωπικότητας του.
Λένε οι κακές οι γλώσσες ότι η πάλη των επιγόνων, κατάφερε να καταργήσει, ουσιαστικά, την «δικτατορία του προλεταριάτου» και να εγκαθιδρύσει την «δικτατορία του κόµµατος». Μιά πιστή στο «νικητή» Στάλιν οµάδα ξεκαθαρίζει τους αντιπάλους της, ενώ σύγχρονα καταργεί και τον διάλογο ανάµεσα στους εναποµείναντες, κι' ας χρειάζονταν τουλάχιστον στον «δηµοκρατικό συγκεντρωτισµό τους». Όπως και νάναι, η Σοβιετική πατρίδα, η πρώτη Χώρα πού ο Λαός ανέτρεψε τους δυνάστες του, είναι γεγονός. Ένα αντίπαλο δέος υπάρχει πια, για την µονοκρατορία του καπιταλισµού. Ή ακτινοβολία των Σοβιέτ, η διανοµή της γης, η ανάπτυξη της Σοσιαλιστικής οικονοµίας σε επίπεδα πού πλησιάζουν τα «φιλελεύθερα» καπιταλιστικά κράτη, µε την προαιώνια µηχανή στα χέρια τους, δεν ήταν µικρό επίτευγµα, αν αναλογιστεί κανείς, το χρόνο πού χρειάστηκε για να γίνει. Οι καταπιεζόµενες µάζες, είχαν πια, συγκεκριµένο παράδειγµα, σοσιαλιστικά κατευθυνόµενης οικονοµίας, να επικαλούνται και οι ροµαντικές, µέχρι πρότινος εκδηλώσεις τους, να αρχίζουν να περνάνε στο στάδιο της ταξικής οργάνωσης και των ταξικών διεκδικήσεων. Είναι η εποχή πού η Γερµανία για να ξεπεράσει την πολιτική κρίση της, δέχεται τις πλούσιες παροχές των Ευρωπαίων καπιταλιστών. Οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές τα καπρίτσια του ανερχοµένου Χίτλερ, και οι Εβραίοι Τραπεζίτες αποφεύγουν τον Τέλµαν και τα παρεπόµενα του, για να πληρώσουν γι' αυτό, µετά από λίγα χρόνια, τα χαχάµια στο Αουσβιτς και στο Νταχάου. Το 1936 η Γερµανική οικονοµία, µε την πλήρη ανάπτυξη της και µε το κρατικό καπιταλισµό της, εξεφράζετο µε µια γιγαντιαία στρατιωτική µηχανή µοντέρνων, για την εποχή, δοµών. Και ένώ κινδύνευα να πάθει ασφυξία, αρχίζει µε αποφασιστικότητα τα µεγάλα, έτσιθελικά βήµατα για την κατάκτηση των ευρωπαϊκών αγορών. Ό κόσµος είχε περάσει τη δεκαετία του 30 και µόλις είχε άρχισα να νοιώθει τα ευεργετήµατα της οικονοµικής ανάκαµψης. Μά είναι γεγονός ότι κάθε «δείχτη» ανάκαµψης της οικονοµίας, όπως και στη αντίθετη περίπτωση, ακολουθεί ένας πόλεµος. Ή Αυστρία και η Τσεχοσλοβακία, µε το πρόσχηµα της προσάρτησης κάποιων εδαφών µε γερµανικές µειονότητες, καταβροχθίζονται για να ανοίξει η όρεξη του Χίτλερ. Έχει προηγηθεί, η πρόβα τζενεράλε του εµφυλίου της 'Ισπανίας, η οποία µε τις ευλογίες των Άγγλογάλλων, χάνεται για τις δηµοκρατικές δυνάµεις, πού έχουν κερδίσει κοινοβουλευτικά τη διακυβέρνηση της χώρας τους. Ένας φασιστικός µεσαίωνας αρχίζει στην πιο δυτική µεριά της Ευρώπης, µε το σφαγιασµό του ισπανικού λαού, απ’ τις αντιδραστικές δυνάµεις, µε τη σιωπηρή συγκατάθεση των ευρωπαίων
καπιταλιστών. Το Γ' Ράιχ και ο Φασισµός του Μουσολίνι δείχνουν τα δόντια τους, ενώ οι αστικοδηµοκράτες της Ευρώπης, προσπαθούν να τους µπουκώσουν µε υποχωρήσεις. Τα µετέπειτα γνωστά και βαριοπληρωµένα απ’ όλο το κόσµο. Όµως αυτό πού µπορούµε να επισηµάνουµε, είναι το γεγονός, ότι µετά κι' απ’ αυτόν τον πόλεµο, η ΕΣΣ∆, βγαίνει, παρ' όλες τις καταστροφές και τις θυσίες ενισχυµένη από κάθε άποψη. Μια σειρά κρατών της λεγοµένης Ανατολικής Ευρώπης» περνούν κάτω απ’ την επιρροή της ΕΣΣ∆, και κατ' ανορθόδοξο τρόπο, προχωρούν στη κατάκτηση του Σοσιαλισµού. Ή χώρα του σοσιαλισµού, µε την προγραµµατισµένη ανάπτυξη της, µε τις τεχνολογικές κατακτήσεις της, καταφέρνει, µέσα σε λίγα χρόνια, να δεσπόζει στο παγκόσµιο πολιτικό στερέωµα. Το πρόβληµα, όµως, των επιγόνων τού Λένιν παραµένει, και µάλιστα, λόγω θριάµβου στο πόλεµο κατά του φασισµού, διογκούται. Ή επιµονή στο ηγετικό ρόλο του ΚΚΣΕ έναντι των άλλων Κ.Κ., και η αντίληψη ότι η ηγεσία µε σοφή καθοδήγηση, µπορεί να λύνει όλα τα προβλήµατα πού παρουσιάζονται, στον σοσιαλιστικό αγώνα, οδηγεί σε παρερµηνείες του µαρξισµού - Λενινισµού, πού ξεκινάνε φανερά απ’ την αρχή, «έχω τη δύναµη, κάνω ότι θέλω». Έτσι, έχουµε το αλάνθαστο της ηγεσίας, πού ούτε λίγο ούτε πολύ οδηγεί σε αποφάσεις σαν τις πιο κάτω. Τίς καταβολές της µαρξιστικής φιλοσοφίας τις οφείλουµε στον Χέγκελ. Μά η δικτατορία του κόµµατος, απαγορεύει στην εργατική τάξη, πού υποτίθεται ότι έχει καταλάβει την αρχή, από πολιτική ωριµότητα, να διαβάσει Χέγκελ, να κρίνει µελετώντας, και κατά συνέπεια, να προβληµατιστεί γύρω από θέµατα φιλοσοφικής σκέψης. Ό Χέγκελ είναι ένας Ιδεαλιστής φιλόσοφος πού βλάπτει µε τους διαλογισµούς του την ανάπτυξη του Εργατικού Κράτους. Ό Λυσεγκο κάτω απ’ τις ίδιες αρχές παντογνωσίας του κόµµατος, επί µια σειρά ετών είναι ο επίσηµος εκφραστής της Βιολογικής επιστήµης, πράγµα πού ο καθένας φαντάζεται, σε τι λανθασµένους δρόµους οδήγησε την Σοβ. Βιολογία και ποιόν ανασταλτικό ρόλο έπαιξε. Έξω απ’ το γεγονός του, πόσοι πραγµατικά σοφοί επιστήµονες, πλήρωσαν την αντίθεση τους σ' αυτόν. 'Επίσης η θεωρία της σχετικότητας, δεν εξέφραζε παρά την αστική νοοτροπία της επιστήµης και του Αϊνστάιν. Σ' αυτή την ξέφρενη διαστρέβλωση του Μαρξισµού - Λενινισµού, για την επιβολή ιδεών έτσιθελικά, δεν γλυτώνει τίποτα. Φιλοσοφία, τέχνες, επιστήµες, ότι γενικά εκφράζεται, έξω απ’ το πνεύµα του «Πατερούλη» Στάλιν, εξοστρακίζεται και εξαφανίζεται.
Με το ίδιο πνεύµα και νοοτροπία επιχειρείται στο όνοµα του κακώς εννοουµένου, «Προλεταριακού διεθνισµού» η επιβολή κηδεµονίας και στα αδελφά Κ.Κ. Αρχίζει από παλιά µε την Κόµιντερν, περνάει µέσα απ’ την κοµιφόρµ, διαγράφει ένα ολόκληρο Κ.Κ. (της Αυστραλίας), τελευταία για να καταλήξει στην Αντίθεση µε το Κ.Κ. 'Ισπανίας. Το αποκορύφωµα, όµως, αυτής της τακτικής είναι η απεγνωσµένη προσπάθεια της καταδίκης, για αναθεωριτισµό, σ' έναν αριθµό Κ.Κ. µεγάλων καπιταλιστικών χωρών, πού απαίτησαν Ισοτιµία έναντι του ΚΚΣΕ. Κι άναλυτικώτερα. Στον µεταπολεµικό αγώνα δρόµου, για εξοπλισµούς των δύο «υπερδυνάµεων», oι ΗΠΑ µε τον τεράστιο όγκο των πρώτων υλών και την υπερανεπτυγµένη τεχνολογικά βιοµηχανία, ακολουθώντας τον αδυσώπητο νόµο της καπιταλιστικής οίκονοµικής ανάπτυξης, έφτασε στο σηµείο να επηρεάζει απόλυτα, τις ανάλογες στον κόσµο οίκονοµίες. Για τους λόγους πού ήδη προαναφέραµε, υποχρεώθηκε σε µια σειρά πολιτικών µέτρων, πού ιδεολογικά καλύπτονται απ’ το αντικοµµουνιστικό µέτωπο των καπιταλιστικών κρατών της ευρωπαϊκής συµµαχίας της. Το NATO, µια οµάδα ευρωπαϊκών κρατών, σε στρατιωτικό επίπεδο έχει αρχηγό τις ΗΠΑ. Μιά τεράστια πυρινική οµπρέλα, έχει περισφύξει την αντίπαλη δύναµη και απειλεί µε αφανισµό την αντίστοιχη Σοσιαλιστική συµµαχία. Και αναρωτιέται κανείς όλος αυτός ο Στρατιωτικός οργασµός των ΗΠΑ σε τι αποβλέπει, άφου οι Σοβιετικοί χωρίς «οµπρέλες» αλλά µόνο µε τα πυρινικά όπλα πού διαθέτουν, είναι σε θέση να σπείρουν τον όλεθρο σε όποιο σηµείο της γης θέλουν. Αν όµως, εξετάσει κανείς και τους εξοπλισµούς σε «κλασικά όπλα» πού είναι φοβεροί δεν µπορεί, µετά απ’ αυτή την αντίφαση, παρά να καταλήξει σε ευλόγα συµπεράσµατα. Οταν το µεγαλύτερο ποσοστό των προυπολογισµών αυτών των κρατών, πηγαίνει σε στρατιωτικές δαπάνες είναι φυσικό η αφαίρεση αυτών των πόρων να ξεσπάει στο κεφάλι των φτωχότερων τάξεων. Μά ο καπιταλισµός, φαίνεται, δεν µπορεί να ξεπεράσει τις αδυναµίες του. Στην προσπάθεια του να κερδίσει περισσότερα, και σύγχρονα να ξεπερνάει τις κρίσεις του, ακολουθεί µια αλόγιστη οικονοµική πολιτική, πού φυσικό είναι να οδηγεί σε βίαιες αντιδράσεις των εκµεταλλευοµένων µαζών. (Κι' αυτό, παρ' όλες τις προειδοποιήσεις των επιστηµόνων πού διαθέτει και πού τους πληρώνει µε τεράστια ποσά). Ολος αυτός ο εξοπλιστικός οργασµός, κατά κύριο λόγο, σκοπό έχει να αναχαιτίσει τη δεδοµένη στιγµή αυτές τις εξαθλιωµένες µάζες. Ήδη,
έξω απ’ τους δυό Κόσµους, πού τεχνολογικά κυριαρχούν, τον ∆υτικό και Ανατολικό, δυό «καινούργιοι» αναδύονται µέσα απ’ το οίκονοµικοπολιτικό, πλέγµα των αντιθέσεων των δύο κυριάρχων. Ό Τρίτος κόσµος, ο κόσµος των πρώτων υλών (Αραβικές χώρες κ.λπ.) και της µεγάλης καθυστέρησης στην Βιοµηχανική ανάπτυξη, µε τον τεράστιο πλούτο του υπεδάφους, προσπαθεί να κερδίσει τη πάλη για την ευηµερία εκµεταλλευόµενος τους έκµεταλλευτάς του. Με τα τεράστια κοιτάσµατα πετρελαίου, οι αραβικές χώρες, πιέζουν τον ∆υτικό κόσµο δυνατά, και έρωτοτροπώντας µε τον ανατολικό πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητες πιθανής οίκονοµικής κυριαρχίας τους. Ό Τρίτος Κόσµος, είναι πια, είτε το θέλουµε είτε όχι, µια πραγµατικότης. Στα βαρειά πατήµατα αυτών των τριών γιγάντων, ο κόσµος της πείνας ο χωρίς πρώτες ύλες και µε µια γεωργία πού είναι θέµα αν ξεπερνάει τον πρωτόγονο τρόπο καλλιέργειας, ακολουθεί προσπαθώντας να επιζήσει απ’ τα ψίχουλα της ελεηµοσύνης τους. Αυτός είναι και η φτηνή εργατική δύναµη πού βοηθάει την διαιώνηση της εργατικής δουλείας. Έτσι, λοιπόν, όπως έχουν τα πράγµατα, απλοποιώντας τις σκέψεις, φτάνουµε να λέµε, ότι ο κόσµος της δουλείας προσπαθεί πια να φτάσει σε σοσιαλιστικές λύσεις διακυβέρνησης και οι λίγοι κεφαλαιοκράτες, µε χίλιους δυό τρόπους για τους γνωστούς λόγους, να διατηρηθεί αυτή η κατάσταση πού τους αποφέρει πλούτο και ισχύ! Και µε την Ισχύ τους, αναστέλλουν, καθυστερούν, εµποδίζουν µια και τα ηνία «του Κράτους» είναι στα χέρια τους. Μένει να δούµε εµείς τι θα µπορέσουµα να κάνουµε. Το κύριο και βασικό πρόβληµα πού έχουµε λοιπόν να λύσουµε, είναι το πρόβληµα της ενότητας. Το 1917 το πρόβληµα της εργατικής επανάστασης, λόγω τέτοιας ανάπτυξης του καπιταλισµού και των αντιθέσεων του, δεν αντιµετωπίζονταν µε τα σηµερινά δεδοµένα απ’ τους αστούς. Ή έλλειψη πείρας, πάνω σε ζητήµατα αντιµετώπισης του µαζικού προλεταριακου αγώνα, και έν πάσει περιπτώσει, η έλλειψη ενός σοσιαλιστικού γίγαντα πού να δηµιουργεί, τα µέτρα άντεπαναστατικής πολιτικής, ευνόησε τη διάνοια, πού λέγονταν Λένιν, να πραγµατοποιήσει την κατάργηση του αστικού κράτους και να το αντικαταστήσει µε µια κεντρική εξουσία της νικήτριας τάξης (του προλεταριάτου). («Το κράτος είναι προϊόν και εκδήλωση του ασυµβίβαστου των ταξικών αντιθέσεων. Το κράτος παρουσιάζεται εκεί, τότε και τόσο, όπου όταν και όσο οι ταξικές αντιθέσεις δεν µπορούν να συµβιβαστούν.» Λέει ο Λένιν «κατέχοντας τη δηµόσια εξουσία, οι δηµόσιοι υπάλληλοι —
γράφει ο Έγκελς— στέκονται σαν όργανα της κοινωνίας πάνω απ’ την κοινωνία»... Και ρωτάω εγώ, στη κατάργηση του αστικού κράτους απ’ την προλεταριακή κρατική µηχανή η θέση των δηµοσίων υπαλλήλων, αυτών πού ανήκουν πιά, στη καινούργια τάξη πού κυβερνά, πόσο αλλάζει; Κι' αν αλλάζει ριζικά, απ’ την άποψη ότι οι κυβερνώντες προλετάριοι καταργούν τους αστούς, δρα αναποδογυρίζουν τα πάντα και ήδη πιά δεν υπάρχει θέµα εκµετάλλευσης µιας τάξης απ’ την άλλη, άφου έχουν πάρει στα χέρια τους τα µέσα παραγωγής, µπορούν να αποφύγουν την εξάρτησή τους από µια κυβερνώσα οµάδα πού εκφράζει αυτή την εξάρτηση; Μιά σκέψη κάνω, µήπως οι Σταλινικοί τραγελαφισµοί του Μαρξισµού-Λενινισµού κάπου εκεί έχουν τις ρίζες τους;) Το 1917 το τεράστιο γεωγραφικά κράτος της Ρωσίας είχε αποδείξει την παρακµή της ηγέτιδός του τάξης µε τον τρόπο πού αντιµετώπισε το πόλεµο. Είχε, επάνω στο πόλεµο ξεσπάσει µια επανάσταση και η εξαθλίωση των µαζών, πού κατά κύριο λόγο ήσαν αγροτικές, είχε δηµιουργήσει τις συνθήκες για κατάργηση του. Στην αντίπαλη παράταξη και στη κρίσιµη καµπή του πολέµου, είχαν σηµειωθεί ανάλογες ενέργειες έκ µέρους του Γερµανικού και Φινλανδικού προλεταριάτου πού πνίγηκαν στο αίµα. Οπωσδήποτε, όµως, είχαν δηµιουργήσει εσωτερικό πρόβληµα, πού εµπόδιζε την Γερµανική κυβέρνηση να επέµβει στα πράγµατα των Ρώσων. Αλλωστε ο Λένιν µε έναν έξυπνο ελιγµό της συνθήκης του Μπρέστ, είχε ικανοποιήσει τις εδαφικές διεκδικήσεις των αντιπάλων του. Το 1976 η κατάσταση, ασφαλώς, για τα ανεπτυγµένα κράτη της ∆υτικής Ευρώπης είναι τελείως διαφορετική και ο αντίπαλος αυτή τη φορά δεν είναι το κλειστό Ρωσικό πρόβληµα (Όσο και νάχει οµοιότητες) των πρώτων χρόνων του αιώνα µας. Από τη νίκη της ΕΣΣ∆ µέχρι τη σηµερινή προσπάθεια των κοµµουνιστών, έχουν µεσολαβήσει αρκετά χρόνια, κι' ακόµα περισσότερες προσπάθειες (είτε µε τη µια µορφή είτε µε την άλλη) για να περιχαρακωθούν τα πλεονεκτήµατα τού κεφαλαιοκρατικού κόσµου. Τώρα πια, µια τεράστια, δύναµη πέρα απ’ τον Ατλαντικό, µε απεριόριστες οικονοµικές δυνατότητες βρίσκει τον τρόπο ν' αναστέλλει τις άµεσες υποχωρήσεις του κεφαλαίου έναντι της εργατικής τάξης. Φυσικά, αυτό δεν σηµαίνει, ότι κάθε φορά (κι' ανεξάρτητα απ’ τις θυσίες) η εργατική τάξη, όλοι οι εργαζόµενοι δεν έχουν κάνει και κάποιο βήµα προς τα εµπρός. Στην πορεία αυτής της µακρόχρονης εξέλιξης απ’ τον πρώτο και διαµέσου του Β' παγκοσµίου πολέµου µέχρι τα σηµερινά δεδοµένα, οι κατά καιρούς προσπάθειες των κοµµουνιστικών κοµµάτων της Ευρώπης, όπως και οι αντιδράσεις, οι βίαιες και γεµάτες έγκληµα αίµα και στυγνές
δικτατορίες των αστικών δυνάµεων, βρίσκουν την αποκορύφωση τους σ' αυτά τα τελευταία 30 χρόνια µε την υποστήριξη της Αµερικανικής Γκαγκστερικής νοοτροπίας. Ό Καπιταλισµός πατροναρισµένος γερά απ’ τον 'Ιµπεριαλιστή µπαµπά, χρησιµοποιεί κάθε µέσο θεµιτό η αθέµιτο, για να λυγίσει την πάλη των λαών. Είναι φυσικό λοιπόν, η αντιµετώπιση των προβληµάτων νάχει έναν ανάλογο τρόπο πάλης απ’ τις λαϊκές δυνάµεις, των εκάστοτε χωρών πού έδέχοντο τις καπιταλιστικές επίθεσης. ∆εν µπορούσαν να περιµένουν στην 'Ιταλία, την Μαρξιστικολενινιστική συνταγή, πού βγήκε απ’ την πείρα της 'Οκτωβριανής επανάστασης, να λύσει και να προωθήσει προβλήµατα, καθαρά Ιταλικά. Οπως δεν ήταν δυνατό στη Γαλλία η στην Ισπανία να χρησιµοποιούµε τρόπους αντιµετώπισης, πού δεν ταίριαζαν στην εκεί πραγµατικότητα. Αυτό δέ σηµαίνει φυσικά, ότι όπου, η πείρα του παρελθόντος θάταν χρήσιµη δεν θα κάναµε αυτό πού έπρεπε. Άπ' τα πράγµατα γεννήθηκε, και παρά πασά δογµατική αντίδραση, η ανάγκη προσαρµογής των µορφών πάλης, στη δοσµένη πραγµατικότητα, και η ανάγκη ανεξαρτητοποίησης, έναντι του καθοδηγητικού ρόλου της Μόσχας. ∆εν ήταν «αναθεωριτισµός» ούτε συµβιβασµός Σοσιαλδηµοκρατικής υφής. Άσχετα αν η «Εκκλησία» τον χαρακτήριζε έτσι, γιατί έχανε την δυνατότητα, µέσω κάποιας γραµµής, να χρησιµοποιεί τα Κ.Κ. σαν όργανα, σαν επικουρικά της εξωτερικής της πολιτικής. Μετά από πολύχρονη αντίδραση των σοβιετικών κατ' αυτής της, κατά τη γνώµη µου, σωστής τάσης των Ευρωπαϊκών Κ.Κ., µε αφορισµούς, καταδίκες έµµεσες, και στην πιο χειρότερη περίπτωση, άγνοια υπάρξεως του αδελφού κόµµατος, τελικά θέλοντας µη θέλοντας, άρχισαν απ’ τα πράγµατα, ν' αναγνωρίζουν την ύπαρξη αυτής της δύναµης. Ή «ανταρσία» του Τίτο και η συνεπώς εµµονή του, στη γραµµή πού αυτός είχε χαράξει, έφερνε ασφαλώς στο πνεύµα της µαρξιστικής διαλεκτικής και στη σωστή εφαρµογή του. Εκεί όµως πού η προσπάθεια απαλλαγής από τη Ρωσική κηδεµονία, βρήκε την πλήρη έκφραση της είναι η 'Ιταλία. Το «φαινόµενο» Μπερλίνκουερ, προχώρησε τόσο βαθειά, την από παράδοση, τάση του ΙΚΚ για ανεξαρτησία έναντι της ΕΣΣ∆, πού ήδη πιο πολύ ανησυχούν οι Ρώσοι παρά οι Αµερικάνοι για την πιθανή επιβολή της πολιτικής του.
Ό Μπερλίνκουερ, αρχηγός ενός Κ.Κ. πού δεν αποκλείει την συνεργασία µε τα αστικά κόµµατα, σ' αυτή τη φάση των πολιτικών δεδοµένων, πού δέχεται να πάρει, αν το φέρει η ανάγκη, µέρος σε µια κυβέρνηση βγαλµένη κοινοβουλευτικά, και κυρίως να σεβαστεί τους κανόνες τού κοινοβουλευτικού παιχνιδιού παραιτούµενος, και δίδοντας την διακυβέρνηση σ' αυτούς πού η δηµοκρατική διαδικασία θα υπόδειχνε. Έτσι όµως η δογµατική θέση «δικτατορίας του προλεταριάτου» πάει περίπατο, και στην ουσία, και εάν εφαρµόσει αυτά πού τώρα υπόσχεται, µια καινούργια µορφή, ένα τρίτο κέντρο µετά το Πεκίνο δηµιουργείται. Το παράδοξο σ' αυτή την περίπτωση, είναι η σύµπτωση απόψεων Σοβιετικών και Αµερικάνων, πού όσο και να φαίνεται παράλογο, µετά την συνδιάσκεψη του Ελσίνκι, εκφράστηκε από στόµατος Κίζιγκερ - Ζόνεφελντ. Και ναί µέν, οι Σοβιετικοί δεν έχουν καµιά σχέση (ούτε µπορούσαν νάχουν, γιατί άλοίµονο τότε, που πάµε;) µε το δόγµα Ζόνεφελντ, όµως, στην ουσία, οι θέσεις πού διαλαµβάνονται δεν είναι τίποτα παραπάνω απ’ τη σθεναρή υπεράσπιση των ήδη κεκτηµένων «δικαιωµάτων» της ΕΣΣ∆. Τώρα θα µου πεις, πώς µόνο εβραϊκό κεφάλι θα µπορούσε να βλέπει, τόσο κυνικά τη σκακιέρα, (κοίτα και «Πρωτόκολα της Συών»). Στο 25 συνέδριο του ΚΚΣΕ ο Μπρέζνιεφ µε σκληρή γλώσσα καυτηρίασε τις θέσεις 'Ιταλών και 'Ισπανών παρουσία του Μπερλίγκουερ του µόνου παρόντος γραµµατέως απ’ τα Κ.Κ. της Ευρώπης. Ήδη ο Μαρσαί στο 22 συνέδριο του Κ.Κ.Γ. είχε ευθυγραµµιστεί, περίπου µε τους 'Ιταλούς και η παλιά σοβιετική αµαρτία το Ισπανικό, δια στόµατος Καρίγιο, ούτε λίγο ούτε πολύ, είχε διακυρήξει την αποχή του από την «εκκλησία» της Μόσχας, µε σαρκασµούς, θάλεγε κανείς, µια και τις ίδιες µέρες, αγνοώντας το σοβιετικό συνέδριο, βρισκόταν στη Ρώµη για διαβουλεύσεις µε τους Ιταλούς Κοµµουνιστάς πού αφορούσαν και στα µεταφρανκικά προβλήµατα της πατρίδας του. Έν τω µεταξύ το συνέδριο των Κ.Κ. της Ευρώπης ανέβαλε µήνα µε το µήνα τη σύγκληση του, µια και δεν βρισκόταν, τρόπος να γεφυρωθεί επαρκώς το χάσµα µεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και δυτικών Κ.Κ. Παραµονές της σύγκλησης στο Άν. Βερολίνο, εξαπολύεται απ’ τη Μόσχα, µια επίθεση εναντίον των θέσεων των δυτικών Κ.Κ. Ό Σουσλώφ, µέλος του Π.Γ. του ΚΚΣΕ σε µια οµιλία του στη σύνοδο της Ακαδηµίας Επιστηµών, τους κατακεραυνώνει, ενώ τον παρασηµοφορούν «για την εξέχουσα συµβολή του στην ανάπτυξη της Μαρξιστικής -Λενινιστικής Θεωρίας». 'Επίσης µε µια «µπροσούρα» πού κυκλοφόρησε στη Μόσχα τις ίδιες µέρες, µε την υπογραφή του ειδικού στη Φιλοσοφία Μίτζεφ, και µε τον τίτλο «ο βεβιζιονισµός στην υπηρεσία τού αντισοβιετισµού». «Στο φυλλάδιο αυτό οι 20 απ’ τις 56 σελίδες είναι αφιερωµένες στην πολεµική εναντίον ενός παλιού άρθρου του Ιταλού κοµµουνιστή Λουτσιάνο Γκρούπι (πού είχε δηµοσιευθεί στην «Ούνιτά» στις 9.10.73)
έµµεσα όµως εναντίον του ΙΚΚ. τις θέσεις του οποίου εξέφραζε ο Γκρούπι στο άρθρο του.» Σουσλώφ: «Ή εποχή µας είναι η εποχή του θριάµβου του Μαρξισµού -Λενινισµου... Ή ιστορία του Μαρξισµου είναι η ίστορία της καταξίωσης του πνεύµατος του προλεταριακού διεθνισµού»... Μαρσαί: «Στή διάρκεια του 22ου συνεδρίου µας νοµίζω ότι είπα τουλάχιστον δύο φορές ότι ο προλεταριακός διεθνισµός πρέπει να είναι αµοιβαίος». Σουσλώφ: «οι εχθροί του κοµµουνισµού, οι ρεβιζιονιστές της δεξιάς και της αριστεράς, οι κάθε είδους εθνικιστές επέλεξαν σήµερα σαν κύριο στόχο των επιθέσεων τους τον προλεταριακό διεθνισµό, γιατί αυτός είναι η πιο πολύτιµη κληρονοµιά και η ανεξάντλητη πηγή της ζωτικής δύναµης του διεθνούς κοµµουνιστικού κινήµατος»... Μαρσαί: «Στην έκθεση της Κ.Ε. προς το 22 συνέδριο µας δείξαµε ότι τα εθνικά µας καθήκοντα δεν µας αποσπούν από τα διεθνιστικά µας». Αλλά οι 'Ιταλοί δεν είχαν στις απαντήσεις τους την λιτότητα του Μαρσαί. Σχολιάζοντας τις θέσεις του Μιτζέφ η Ούνιτά και ο Ιταλός δηµόσιο γράφος Λίβι αποδείκνυαν και ορισµένες µη µονολιθικές εικόνες και µέσα στη ΕΣΣ∆. Λέει ο Μίτζεφ «Το σοβιετικό µας µοντέλο δεν αρέσει στο Γκρούπι, κυρίως, και επειδή του λείπει η ∆ηµοκρατία. Αλλά αυτό πού στη γλώσσα του ρεβιζιονισµου λέγεται «Ελλειψη δηµοκρατίας» στην πραγµατικότητα είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή η ανώτερη µορφή δηµοκρατίας. Οι Ρεβιζιονιστές της δεξιάς είναι πεπεισµένοι αντίπαλοι του αγώνα για τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης. 'Υποκλίνονται µπροστά στις αρχές της αστικής δηµοκρατίας, βασισµένης στην «ελεύθερη δράση των πολιτικών δυνάµεων», στην απόφαση πλειοψηφίας υπέρ η εναντίον των σοσιαλιστών.» «Οι επίµονα επαναλαµβανόµενες θέσεις των ρεβιζιονιστών, δη αυτοί θα πάνε στο σοσιαλισµό, όχι ακολουθώντας το δρόµο της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, αλλά απ’ το δικό τους εθνικό δρόµο, οδηγούν στον ισχυρισµό ότι ο δρόµος του σοβιετικού λαού, των λαών των άλλων σοσιαλιστικών χωρών δεν ήταν ο καλύτερος δρόµος και ότι για τις άλλες χώρες ο δρόµος αυτός δεν είναι καλός.». Μόνο ένας «µικροαστός µπορεί να σκέφτεται ότι ο σοσιαλισµός σε µια χώρα µπορεί να διαφέρει απ’ το σοσιαλισµό σε µια άλλη χώρα όχι στις αποχρώσεις, αλλά στην ουσία». Και απαντάει η «Ούνιτά», αφού αναφέρει ότι οι θέσεις του Γκρούπι είναι οι θέσεις του ΙΚΚ. Αυτό πού αξίζει το κόπο να τονίσουµε αµέσως, είναι το πόσο γελοία είναι η πρόθεση του συγγραφέα του
φυλλαδίου, να παρουσιάσει τις χονδροειδείς του διατυπώσεις ως την αληθινή Έκφραση της σκέψης τού Λένιν πού τη µετρά µε ένα σύστηµα αµεταβλήτων δογµάτων. Κατά τον Μίτζεφ όποιος δηλώνει ότι σέβεται την «απόφαση της πλειοψηφίας υπέρ η κατά του σοσιαλισµού», ανήκει στους «πεπεισµένους αντίπαλους του αγώνα για τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης». Ίσως ο Μίτζεφ, απορροφηµένος από τις «φιλοσοφικές επιστήµες», δεν έχει καιρό να µελετήσει την ιστορία. ∆ιαφορετικά θα ήξερε, µεταξύ άλλων, πόσο κατά την γνώµη µας είναι απηρχαιωµένα τα όσα αποφθέγγεται. Θέλαµε µόνο να του υπενθυµίσουµε ένα διδακτικό επεισόδιο πού µας αφορά. Στο τρίτο συνέδριο της Κοµµουνιστικής ∆ιεθνούς, ο Λένιν έκανε αυτή την πολεµική µε τους Ιταλούς κοµµουνιστές, πού ήθελαν τότε, να διαγράψουν από τις θέσεις, την υποχρέωση του κόµµατος να κατακτήσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης: Νικήσαµε στη Ρωσία, όχι µόνο επειδή είχαµε την αναµφισβήτητη πλειοψηφία της εργατικής τάξης... αλλά και επειδή ο µισός στρατός, αµέσως υστέρα από την κατάληψη της εξουσίας, ήταν µαζί µας και τα εννέα δέκατα των χωρικών, σε διάστηµα λίγων εβδοµάδων, πέρασαν µε το µέρος µας... Μπορείτε να ισχυριστείτε ότι έχετε εσείς στη ∆ύση τέτοιες συνθήκες; Είναι γελοίο!» Κι' ακόµα: «Όποιος δεν καταλαβαίνει, ότι στην Ευρώπη — όπου σχεδόν όλοι οι εργάτες είναι οργανωµένοι, οφείλουµε να κατακτήσουµε την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, είναι χαµένος για το Κοµµουνιστικό Κίνηµα και δεν θα µάθει ποτέ του τίποτε.» Και δεν φτάνει αυτό «γιατί πρέπει να ελκύσουµε όχι µόνο την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, αλλά και την πλειοψηφία του εργαζοµένου και εκµεταλλευοµένου πληθυσµού της υπαίθρου». Από τότε πέρασαν 50 χρόνια, ο κόσµος έχει αλλάξει, το εργατικό κίνηµα έχει αποκτήσει εµπειρίες πού φυσικά προχωρούν, πέρα απ’ τον ορίζοντα του Λένιν, αλλά υπάρχουν ακόµα µερικοί πού δεν έµαθαν τίποτα», καταλήγει η Ούνιτά. Μετά από αυτό το προσυνεδριακό κλίµα των Κ.Κ. Ευρώπης, πολλοί θα περίµεναν η το ναυάγιο του η το ανώφελο της σύγκλησης του. Κι' όµως, η για να τηρηθούν τα προσχήµατα δηµοκρατικής δεοντολογίας, η γιατί το πνεύµα των «∆υτικών» Κ.Κ. είχε ασκήσει τις επιδράσεις του τόσο, ώστε να υποχρεώσει πολλούς να βλέπουν µε επωφελή σκεπτικισµό τη σύγκληση του, το συνέδριο έγινε. Μέσα σ' ένα κλίµα ισοτιµίας και άψογης δηµοκρατικής τακτικής. Τελικά τα κατάφεραν, παρά τις µεταξύ τους διαφορές να ψηφίσουν ένα κοινό, θα λέγαµε ανακοινωθέν µε µορφή «Ντοκουµέντου». Για πρώτη φορά ήδη σε συνέδριο Κ.Κ. δεν έχει «κατασκευαστεί» µε εισήγηση των πατρώνων του κοµµουνιστικού αγώνα των λαών. Ένα ντοκουµέντο υπογεγραµµένο απ’ τον Μπρεσνιέφ και τους περί αυτόν, πού φανερώνει την νίκη, αν µπορεί κανείς να πει έτσι, της Μαρξιστικής Λενινιστικής
διαλεκτικής, µια και στα περισσότερα σηµεία του επικρατούν οι «αναθεωρητικές» θέσεις των Ιταλών Ίσπανών-Γάλλων κοµµουνιστών. Στο «ντοκουµέντο» πού υπάρχουν όροι σαν και τούτους: «Με την έννοια αυτή θα αναπτύξουν τη διεθνιστική, αδελφική, εθελοντική τους συνεργασία και αλληλεγγύη πάνω στη βάση των µεγάλων Ιδεών τού Μαρξ - Έγκελς - Λένιν µε την αυστηρή τήρηση της ισοτιµίας και της κυριαρχικής ανεξαρτησίας κάθε κόµµατος, της µη ανάµιξης στις εσωτερικές υποθέσεις του σεβασµού της ελεύθερης επιλογής διαφορετικών δρόµων στον αγώνα για προοδευτικούς κοινωνικούς µετασχηµατισµούς και για το σοσιαλισµό. Ό αγώνας για το σοσιαλισµό σε κάθε χώρα και η ευθύνη κάθε κόµµατος απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό του συνδέεται µε την αµοιβαία αλληλεγγύη των εργαζοµένων όλων των χωρών — όλων των προοδευτικών κινηµάτων και λαών στον αγώνα για την ελευθερία και την εδραίωση της ανεξαρτησίας, για τη δηµοκρατία, το σοσιαλισµό και τη παγκόσµια ειρήνη». Φαίνεται η τάση προσέγγισης των ανατολικών Κ.Κ., και των Κ.Κ. της δύσης πού είναι υποχρεωµένα να δρουν κάτω από αστικούς όρους διακυβέρνησης. Θάλεγε κανείς ότι βήµατα για τη λύση, του πρωταρχικού προβλήµατος της ενότητας, πραγµατοποιούνται, αν πίσω απ’ τις υπογραφές βαριών ονοµάτων, κάτω από τέτοια κείµενα όπως το παραπάνω, δεν υπήρχε το πρόβληµα αθέτισης των υπογεγραµµένων, απ’ τη ανάγκη της κατά καιρούς, δυναµικής εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣ∆ πού ξεπερνάει το επίπεδο µιας κατ' αρχήν, συµφωνίας θεωρητικού ύψους. «Με την πεποίθηση πώς ο τερµατισµός της διαίρεσης της Ευρώπης σε συνασπισµούς θα αποτελέσει ουσιαστικά συµβολή στην επίτευξη διαρκούς ασφαλείας και ειρήνης στην ήπειρο µας και σ' όλο το κόσµο of µετέχοντες στη διάσκεψη τάσσονται υπέρ της ταυτόχρονης διάλυσης του ΝΑΤΟ και του συµφώνου της Βαρσοβίας — και σαν πρώτο βήµα των στρατιωτικών τους οργανώσεων. Τάσσονται υπέρ συγκεκριµένων µέτρων πού θα επιτρέψουν την επίτευξη αυτού του στόχου.» Αν η υπογραφή του παραπάνω δεν αποτελεί ελιγµό της ΕΣΣ∆ και των συµµετεχόντων Κ.Κ. του συµφώνου της Βαρσοβίας, θα είναι τουλάχιστον µια ουτοπιστική ελπίδα, πού η πραγµατοποίηση της θα εξαρτάται —αν είναι δυνατό— απ’ τη καλή θέληση, υποχώρηση, ηττα, σε τελευταία ανάλυση του Αµερικανικού Ιµπεριαλισµού. 'Εκτός και αν οι προοδευτικές δυνάµεις των Χωρών του NATO και η ολοένα αυξανόµενη οίκονοµική κρίση, υποχρεώσει τα κράτη του συνασπισµού περιστέλοντας τις δαπάνες τους να διαλύσουν το NATO. Οπότε οι Σοβιετικοί µε µια µεγαλειώδη χειρονοµία θα διαλύσουν
κι' αυτοί τον σχηµατισµό της Βαρσοβίας και θάχουν τιµήσει την υπογραφή τους. Κι' ο κόσµος θ' αρχίζει να µοιάζει µε παράδασο ειρηνικής συνύπαρξης και αµοιβαίας κατανόησης... Τί µας λέτε, τι µας λέτε!... Οπως και να το κάνουµε, όµως, στο βάθος αυτή η συνυπογραφή τέτοιων «ντοκουµέντων» αφήνει να εννοηθεί ότι σ' αυτή τη φάση του αγώνα κατά του Αµερικάνικου ιµπεριαλισµού είµαστε κατ' αρχήν ενωµένοι. Άλλωστε, άς ευχόµαστε, πάνω από κάθε θεωρητική διαφορά πού ενυπάρχει στην κάθε προσπάθεια των κοµµουνιστών, εκείνο πού θα επιβάλλεται, στις κατά καιρούς αποφάσεις τους, να είναι κυρίως, η απόφαση για νίκη του σοσιαλισµού πάνω στις σκοτεινές δυνάµεις τού άνοµου πλούτου πού δεν µετράει, γιατί δεν έχει, πατρίδες, ανθρωπιά και κοινωνική δικαιοσύνη. Έκρινα ότι ορισµένα κείµενα µου πού δηµοσιεύθηκαν κατά καιρούς στην εφηµερίδα Αυριανή» παίρνουν «δικαιωµατικά» τη θέση τους σ' αυτό το βιβλίο γιατί διαφωτίζουν τον αναγνώστη πάνω στη δράση κάποιων συµµοριών πού συστηµατικά δολοφονούν κάθε προσπάθεια επιβίωσης της ∆ηµοκρατίας. Αυτά τα κείµενα, µε τον τίτλο του το καθένα, ακολουθούν: ΑΝ ∆ΕΝ ΜΙΛΗΣΕΤΕ ΤΩΡΑ ΚΑΝΕΙΣ ∆ΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΕΙ ΑΥΡΙΟ Έβαλε επιτέλους ο Θεός το χέρι του! Εισακούσθηκαν έξι χρόνων θερµές, διακαείς προσευχές της στήλης κι άνοιξε ο πρωθυπουργός το στόµα του να προφέρει τη µαγεµένη φράση, τις λέξεις που τόσα χρόνια περίµενε ν' ακούσει κάθε δηµοκρατικός Έλληνας! Το δήλωσε ξεκάθαρα ο Ανδρέας Παπανδρέου απευθυνόµενος στους ταγούς της ∆εξιάς και καντηλανάφτες της ολιγαρχίας: Αν δεν σταµατήσει η χυδαία και ανήθικη επίθεση κατά της κυβέρνησης, και του ΠΑΣΟΚ, θ' αναγκαστούµε να µιλήσουµε για το παρελθόν της ΕΡΕ και της Νέας ∆ηµοκρατίας»! Πράγµατι, αν η κυβέρνηση αποφασίσει να προχωρήσει σε αποκαλύψεις για σκάνδαλα της πρώτης καραµανλικής επταετίας, δηλαδή της κοινοβουλευτικής δικτατορίας της ΕΡΕ, όπως επίσης της δεύτερης µεταχουντικής επταετίας, της Νέας ∆ηµοκρατίας, θ' ανατριχιάσει το πανελλήνιο! Σε τρεις κύριους άξονες στήριξε πάντοτε και ανέπτυξε η στήλη τις επικρίσεις της προς την κυβέρνηση και σε πέντε δευτερεύοντες, αλλά όχι αµελητέους. Ζητήσαµε επιµόνως την αποκάλυψη των οικονοµικών, ηθικών, πολιτικών και µυρίων άλλων σκανδάλων που βαρύνουν την αµαρτωλή, τη λαοφάγο ∆εξιά. Παίρναµε, όταν παίρναµε, την απάντηση, ότι το «ήπιο» κλίµα επιβάλλει αυτοσυγκράτηση! Επιµέναµε, γιατί γνωρίζαµε και το γράψαµε, ότι οι φαύλοι των φαύλων θα κατηγορήσουν
µια µέρα την κυβέρνηση για... φαυλότητα! Γράψαµε πάνω από δέκα φορές: Ανοίξτε τους φακέλους γιατί αύριο θα σας φωνάζουν οι κλέφτες, κλέφτες, και δεν θα ξέρετε που να κρυφτείτέ! ∆εν εισακουσθήκαµε! Το ότι επαληθευθήκαµε δεν εξυπηρετεί το κοινόν όφελος! Αγωνιστήκαµε µέχρι σκληρύνσεως των δακτύλων µας να γράφουµε «µην χρεώνεστε τις προβληµατικές»! Να τις χρεωθείτε αν και όταν συλλάβετε όλους τους απατεώνες που κατεχράσθησαν δύο χιλιάδες δισεκατοµµύρια, τους κλείσετε φυλακή κι αυτούς και τους πολιτικούς της ∆εξιάς µε την εντολή και την έγκριση των οποίων, αυτά τα τεράστια ποσά υφαρπάχθηκαν από τα δηµόσια ταµεία και κατορθώσετε να τα ξαναφέρετε πίσω! Αλλιώς, αν δε θέλετε η δεν µπορείτε, µην αναλαµβάνετε τέτοια ευθύνη, στο τέλος σεις θα πληρώσετε τα σπασµένα. Αφήστε τις προβληµατικές να βουλιάξουν, να καταλήξουν, όσες καταλήξουν στον Εισαγγελέα! Και το κόστος θα είναι µικρό και κορυφαίοι παράγοντες της πολιτικής αλητείας θα εξευτελισθούν. Περιφρόνησαν όσα τους είπαµε και σήµερα τις βγάζουν στο σφυρί! Προτείναµε να καταβληθούν προσπάθειες ώστε να περιορισθεί η υπονόµευση του κυβερνητικού έργου από έναν κρατικό µηχανισµό στον οποίο και οι κλητήρες ήσαν τιτλούχοι εθνικοφροσύνης, όρα τσεπολατρείας! Μας απαντούσαν «εµείς είµαστε κυβέρνηση όλων των Ελλήνων»! Σωστά! Αλλά εµείς δεν προτείναµε ούτε να κολασθούν, ούτε να τύχουν άνισης µεταχείρισης, ούτε να εκδιωχθούν οι δεξιοί υπάλληλοι. Προτείναµε να ελέγχεται η απόδοση τους, η αντικειµενικότητα τους, ώστε να µην καταφεύγουν στο µεσουράνηµα του ΠΑΣΟΚ δηµοκρατικοί πολίτες σε βουλευτές της Νέας ∆ηµοκρατίας, για να ικανοποιηθεί ένα δίκαιο αίτηµα τους από δεξιούς υπαλλήλους! ∆ώσαµε και εντυπωσιακά σε προκλητικότητα παραδείγµατα. Στους πέντε δευτερεύοντες άξονες κριτικής θίξαµε τα κακώς κείµενα σχετικά µε την έπαρση ορισµένων στελεχών που απέκτησαν ξαφνικά συµπεριφορά στραταρχών, εµπλουτισµένων µε πυκνή σοφία, τόσο πυκνή που να µην καταλαβαίνουν ία οι ίδιοι τι λένε! Μιλήσαµε για την αλαζονεία υπουργών και την χείριστη οργάνωση των γραφείων τους που είχαν µεταβληθεί σε κέντρα διεκπεραίωσης προσωπικών υποθέσεων των ιδιαιτέρων και πάσης φύσεως, προελεύσεως και αντιλήψεως συνεργασιών. Σε ορισµένα εξακολουθεί ισχύουσα η κατάσταση αυτή. Καταγγείλαµε τις άσκοπες και προκλητικές δαπάνες, τους απαράδεκτους κοσµικούς συναγελασµούς µε όλα τα µεγαθήρια του καπιταλισµού και του σκληρότερου κατεστηµένου και τις ανάλογες αµφιέσεις σοσιαλιστών! ∆ιαµαρτυρηθήκαµε απορούντες για την αποστασιοποίηση όλων αυτών από το λαό που τον έβλεπαν (κάποιοι ακόµα τον βλέπουν) από τους κρυστάλλινους πύργους των υπουργικών γραφείων µε τις τετράπαχες µοκέτες και τους σκαλιστούς θώκους! Σχολιάσαµε τον πιθηκισµό ορισµένων «ηγετίσκων» των τοπικών οργανώσεων που ενώ προ του 1981 συµµετείχαν στο οργανωτικό θαύµα του Κινήµατος, µόλις
το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση µετεβλήθησαν σε τοπικούς ηγεµόνες! Τα καταγγείλαµε όλα αυτά, είναι δε απόλυτα σίγουρο ότι βοηθήσαµε κάπως ν' ανοίξουν τα µάτια τους ορισµένοι που θαµπώθηκαν από τη λάµψη της εξουσίας, να δουν καθαρότερα και να λειτουργήσουν σωστότερα. Σήµερα καλούµε την ηγεσία του Κινήµατος, να βγάλει τα γάντια και να δείξει δυναµισµό. Μην κρίνετε κύριοι εξ ιδίων τα αλλότρια! Οι αντίπαλοι σας είναι αδίστακτοι, δεν έχουν φραγµούς, δε γνωρίζουν αναστολές, είναι επικίνδυνοι και σαν τέτοιους να τους αντιµετωπίσετε. Μη διστάζετε! Μιλήστε, αποκαλύψτε, ξεσκέπαστε, έξι χρόνια περιµένει το δυναµισµό σας ο λαός, έξι χρόνια καρτεράει να δει το σθένος σας, αν κλειστείτε στη διστακτικότητα, αν ταλανίζεσθε από ενδοιασµούς, αν πνίγεσθε στην ατολµία, θα σας ταυτίσει δικαιολογηµένα µε τη ∆εξιά! Προσέξτε τη βιοµηχανία σκανδάλων! Προσέξτε ερευνήστε, θα διαπιστώσετε, ότι όλα είναι σατανικά προσχεδιασµένα, µελετηµένα, οργανωµένα! Ψάξτε και θα θυµηθείτε. Είναι όλοι οι πρωταίτιοι σκανδάλων καµάρια, αναστήµατα, λεβεντόπαιδα της δεξιάς συµµορίας πού πρασίνισαν, χώθηκαν στο ΠΑΣΟΚ και καρτερούσαν την ώρα της «εντολής» άνωθεν να δράσουν! Η περίπτωση της ΑΓΡΕΞ δεν σας µυρίζει καλοστηµένη κοµπίνα; Επαναλαµβάνω και τονίζω: στο ΠΑΣΟΚ, άνθρωποι και στελέχη του Κινήµατος κοµπιναδόροι δεν υπάρχουν! ∆ούρειοι ίπποι και σώγαµπροι της ∆εξιάς σας βάζουνε δυναµίτη στο λαγούµια! Ψάξτε και θα µε θυµητείτε, αλλά πάνω απ' όλα, µη διστάζετε να τους βγάλετε τ' άπλυτα στη φόρα κι ας µπουκώσει ο κόσµος από τις βρωµιές και την µπόχα! ∆εν καταλαβαίνω µ' άλλα λόγια τη νοοτροπία που ανέχεται να σέρνουν οι διάφοροι αληταράδες τα εξ αµάξης στην κυβέρνηση κι εκείνη να σιωπά η χειρότερα να γυρίζει και την «ετέρα παρειά»! Πού ζούµε... ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΛΕΙ ΤΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΦΡΙΓΟΣ; ΜΗΠΩΣ ΕΠΕΙ∆Η ΕΧΕΙ ∆ΙΚΗ ΤΟΥ ΓΚΛΙΤΣΑ; 19/9/1987 Τελευταία οι δεξιές εφηµερίδες προσπαθούν να εµφανίσουν τον πρωθυπουργό σαν άνθρωπο που ρέπει προς τη διασκέδαση και κάποιες στοιχειώδεις απολαύσεις της ζωής. Και το προσπαθούν µε τρόπο φτηνό και χονδροειδώς µπουνταλάδικο. Εργάζεται κοπιαστικά ο Α. Παπανδρέου και κάποιες στιγµές αναψυχής τις δικαιούται, όπως κάθε κοινός θνητός. Ξεχνάνε οι κ.κ. επικριτές τις κρουαζιέρες του Καραµανλή στο Αιγαίο µε τις θαλαµηγούς φίλων του εφοπλιστών, τις διακοπές στη Ρόδο και στην Κέρκυρα, τα γεύµατα στο Γκολφ της Γλυφάδας και τους περιπάτους στο γρασίδι, µε την γκλίτσα στο χέρι να κοπανάει το µπαλάκι µε επιδεξιότητα που θα ζήλευε κι ο τσέλιγκας Αβέρωφ; Κι ο Ράλλης στα ίδια χνάρια δεν βάδιζε; Εποµένως; Μόνο του Α. Παπανδρέου οι
περίπατοι είναι επιλήψιµοι; Και δεν είναι οµαλότερο για ένα πρωθυπουργό, ιδίως µάλιστα για το λαό, αντί να επιλέγει την αµαρτωλή Ευταξία, να προτιµά την φυσιολογική αταξία; Σύµφωνοι, ο Α. Παπανδρέου δεν αρέσκεται να χτυπάει ξένα µπαλάκια µε δανεικές γκλίτσες, έχει τα δικά όργανα παιδιάς! Αυτό τους ενοχλεί; Ότι η Ελλάδα ύστερα από τόσες δεκαετίες, έχει πρωθυπουργό νορµάλ; ΑΝ ΜΑΣ ΑΚΟΥΓΑΤΕ ΕΓΚΑΙΡΩΣ... Το γράψαµε τόσες φορές, από το 1982 που το πράγµα άρχισε να «όζει», ρωτήσαµε ευθέως την κυβέρνηση γιατί απεφάσισε να χρεωθεί τις προβληµατικές, γιατί να προσπαθήσει να τις εξυγιάνει, γιατί να µπει σ' αυτό το άχαρο κι άπελπι παιχνίδι, που και κόστος πολιτικό έχει και τη δυσφηµεί! Τελικά αναγκάστηκαν να τις βγάλουν στο σφυρί! Αν µας άκουγαν από τότε, πολλά δυσάρεστα θα είχαν αποφευχθεί! Οι περισσότερες των προβληµατικών, αν όχι όλες, ήσαν «µηχανές» απορρόφησης χρηµάτων από τις Τράπεζες για λογαριασµό ανθρώπων της ∆εξιάς, που τα µοιραζόντουσαν µ' εκείνους οι οποίοι έδιναν τις «εντολές» για την έγκριση των δανείων. Συνολικά όλοι αυτοί οι κοµπιναδόροι άρπαξαν από τις Τράπεζες πάνω από δεκάξι δισεκατοµµύρια δολάρια µέσα σ' ελάχιστα χρόνια, ποσό που ισούται ακριβώς µε το δηµόσιο χρέος της χώρας! Οι προβληµατικές ήταν ηλεκτρικές σκούπες που τραβούσαν αστραπιαία τα χαρτονοµίσµατα και τα µετέφεραν στην Ελβετία! ∆εκαέξι δις δολλάρια τα τελευταία προ του ΠΑΣΟΚ χρόνια... Και µετά σου λένε οι αρχιλωποδύτες, ότι οι πρασινοφρουροί κλέβουν, µιλάνε για σκάνδαλα οι απατεώνες του κερατά, αυτοί που εκατό χρόνια µασάνε µε εκατό µασέλες ο καθένας! Απατεώνες... ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΜΑΣ ΛΟΙ∆ΩΡΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΜΑΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΝ... 29/8/1987 Τώρα πια αναγκάστηκαν εκόντες άκοντες, να συνταχθούν µε τις απόψεις των «φαντασιοπλήκτων», των «καχύποπτων», των «πρακτοροµανών» και των «ξενοφόβων»! Εµείς είµασταν οι φαντασιόπληκτοι και οι ξενόφοβοι που βλέπαµε παντού φαντάσµατα, ξένα συµφέροντα, σχέδια καταστροφής, εµείς είµασταν που «καπηλευόµασταν τη λαϊκή ευαισθησία»! Τέτοιες ιδιότητες µας απέδιδαν, µε τέτοιες κατηγόριες φόρτωναν τη στήλη, ποτέ βέβαια καθαρά και παστρικά, ποτέ στα ίδια κι αντρίκια, πάντα µε υπονοούµενα και προσδιοριστικούς υπαινιγµούς για να µας εντοπίσουν οι αναγνώστες τους, επειδή έτρεµαν πιθανές απαντήσεις που θα τους δίναµε! Να όµως που τελικά µια δική τους εφηµερίδα, η µικρή το δέµας αλλά µεγάλη ιέρεια της παράταξης τους, η περιλάλητη «Καθηµερινή» στο κύριο άρθρο
της χθες οµολογεί: Αναµφιβόλως πλέον µεγάλα «πράσινα» τµήµατα της χώρας καταστρέφονται βάσει σχεδίου. Από δεκαετίας και πλέον — και ασχέτως των φυσικών αιτίων που προκαλούν πυρκαγιές σε δασικές περιοχές — οι οργανωµένοι εµπρησµοί, µε πάντοτε άγνωστους δράστες και γνωστά αποτελέσµατα, παρουσιάζουν συνέπεια µελετηµένου προγράµµατος! Μετά την Αττική, όπου οι τελευταίες µεγάλες πυρκαγιές (Πεντέλη) «ολοκληρώθηκαν» προφανώς το θέρος του 1982, και µετά την καταστροφή εκτεταµένων δασικών εκτάσεων στη Χαλκιδική, τα τελευταία χρόνια οι «επιλογές» αναπτύχθηκαν σε άλλα «προσφερόµενα» σηµεία της χώρας, µε ιδιαίτερη προτίµηση θα έλεγε κανείς τα µεγάλα νησιά του µαζικού παραθερισµού και της αυξηµένης τουριστικής κινήσεως. Ας µη ξεχνάµε — γιατί κι αυτά τα ξεχνάµε...— την περυσινή καταστροφή της Θάσου, τη Σάµο που πυροδοτείται επιµόνως κάθε καλοκαίρι, τη µοναδική δασική περιοχή της Ύδρας που έγινε και αυτή πέρυσι ολοκαύτωµα, τη Σκιάθο, την Κρήτη κ.λπ.» Θα ήταν επιεικώς αφελές να αποδεχθεί κανείς ότι αυτή η πορεία της καταστροφής είναι τυχαία µε συµπτωµατική ανάπτυξη. Όχι λοιπόν συντάσσονται µόνο µε όσα χρόνια υποστηρίζουµε, αλλά επαναλαµβάνουν σχεδόν κατά λέξη πρόσφατα γραφόµενά µας σε σειρά σχετικών άρθρων της στήλης. ∆εν είµαστε πια οι «φαντασιόπληκτοι»! ∆εν είµαστε εµείς οι καπηλευόµενοι τη λαϊκή ευαισθησία, ούτε µόνοι µας πια βλέπουµε φαντάσµατα εµπρηστών, σχέδια και προγράµµατα εµπρησµών. Είναι κι άλλοι... ∆ώσαµε, προ πενταετίας περίπου, ένα κραυγαλέο παράδειγµα συγκεκριµένο και αναµφισβήτητο που δείχνει πως συντελείται στην κατακηµένη χώρα των Ελλήνων η περίφηµη αναδάσωση, η µόνη σωτήρια µέθοδος αναγέννησης της ελληνικής χλωρίδας. Πώς συντελείται και πως νοείται από τους αρµοδίους φορείς και επί του αντικειµένου υπεύθυνους. Στο 131 χιλιόµετρο της εθνικής οδού Αθηνών- Λαµίας, ένα ακριβώς χιλιόµετρο προ των εκεί διοδίων, κάηκε παντελώς µια δασώδης πευκόφυτη περιοχή µερικών χιλιάδων στρεµµάτων. Ένα δάσος µαγευτικό έγινε µέσα σε λίγες ώρες στάχτη! ∆ύο µέρες αργότερα, δεν γράφω τρεις, γράφω δύο µέρες ακριβώς µετά την απανθράκωση του δάσους, βλέπω µέσα στην περιοχή τρακτέρ των «περιοίκων», πιθανόν του παρακείµενου χωριού Προσκυνά, να οργώνουν τον κρανίου τόπο και να φυτεύουν ελαιόδενδρα! Ποιος θα µε πείσει ότι το δάσος δεν το έκαψαν αυτοί που φύτευαν τις ελιές. Από τότε µέχρι σήµερα δεν βρέθηκε χέρι ανθρώπου (το κράτος έχει χέρια µόνο για να παίρνει) να φυτέψει ένα πευκάκι! ∆εν γράφω δύο πευκάκια, γράφω ένα... Αν έτσι εννοούν την αναδάσωση εκείνοι που πληρώνονται αδρά για να φροντίζουν την ελληνική χλωρίδα, στα τρία — τέσσερα επόµενα καλοκαίρια, θα ψάχνετε για πράσινο στην Ελλάδα και θα το βρίσκετε
µόνο στα πανώ και στις κονκάρδες του ΠΑΣΟΚ! Η αναδάσωση είναι χρέος! Αν δεν την ξεκινήσετε αµέσως και µε τους αναγκαίους ρυθµούς, θα µείνετε αιώνια χρεωµένοι µε ένα από τα µεγαλύτερα αίσχη σε βάρος της χώρας, ανάλογο και ισότιµο µε το αίσχος των εµπρηστών... ΟΙ ΚΑΧΟΓΚΙ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ! 26/8/1987 θέλω ν' αγιασω µα δεν µ' αφήνουν! ∆ήλωσε χθες ο Μητροπολίτης ∆ηµητριάδος σε ραδιοφωνική συνέντευξη ότι η Ιεραρχία του Κλήρου, η Ιερά Συνόδος, έχει µόνο στην Εθνική Τράπεζα καταθέσεις που φθάνουν τα εκατόν είκοσι δισεκατοµµύρια δραχµές! Εκατόν είκοσι χιλιάδες εκατοµµύρια! Ποσόν ιλιγγιώδες! Σε χιλιάρικα, ένα φτωχό εκατοµµύριο, σχηµατίζει πακέτο ύψους περίπου τριάντα εκατοστών. Για να δείτε σε µήκος η σε ύψος τα εκατόν είκοσι δισεκατοµµύρια, υπολογίστε µια απόσταση τριανταέξι χιλιοµέτρων, µε δέµατα του ενός εκατοµµυρίου σ' όλη αυτή τη διαδροµή, το ένα δέµα κολλητό στο άλλο! Κηφισιά — Γλυφάδα ένα πελώριο φίδι από χιλιάρικα! Στοιβαγµένα, δεµένα, πακεταρισµένα... Αυτές είναι οι κατάθεσης, των δεσποτάδων µόνο στην Εθνική Τράπεζα και µόνο σε µετρητά! Στις υπόλοιπες Τράπεζες πόσα; Σε χρεώγραφα, µετοχές, τιµαλφή γενικά και συνολικά στην Ελλάδα πόσα; Στο εξωτερικό πόσα; Σε ακίνητα πόσα; Σε κτήµατα εκατόν είκοσι δισεκατοµµύρια φορές σφετερισµένα, πόσα; Θέλω ν' αγιάσω µα δεν µ' αφήνουν! Θέλουν να µ' αφορίσουν µα δεν τολµούν! Πολλούς θάθελαν να αφορίσουν µα που τσαγανό! Και όλα τούτα δεν τους φθάνουν. Εισπράττουν δεκατέσσερα περίπου δισεκατοµµύρια δραχµές το χρόνο από το ελληνικό ∆ηµόσιο, χρήµατα του Έλληνα εργαζόµενου! Μισθοδοτούνται κι από πάνω οι Κροίσοι! Μόνον οι τόκοι των διακοσίων περίπου δισεκατοµµυρίων που έχουν στις Τράπεζες, αποφέρουν σαράντα δισεκατοµµύρια δραχµές ετησίως! Πετάνε µερικά ψίχουλα σε κάποια «Ιδρύµατα» για γιατροσόφια, ξοδεύουν µερικές ψωροδεκάρες κι εξασφαλίζουν το γνωστό παραµύθι, τη διάδοση στον αφελή κοσµάκη του «Φιλανθρωπικού έργου της Εκκλησίας»! Τους ληστεύει λένε η κυβέρνηση! Κι αυτά τα αµύθητα πλούτη από πού τα βρήκαν και πώς τα απέκτησαν; Από το µεροκάµατο; Τον κόπο και το µόχθο. Τον ιδρώτα του προσώπου τους; Θέλω ν' αγιασω µα δεν µ' αφήνουν! Πώς να σωπάσω! Πώς ν' αγνοήσει κανείς αυτό το τροµερό σκάνδαλο, της Νεοελληνικής ιστορίας το µεγαλύτερο; Ληστεύω σηµαίνει αφαιρώ δια της βίας και παράνοµα, κάποιαν αξία από τον κτήτορά της, αξία νοµίµως κεκτηµένη! Επούλησαν παράνοµα, αυταρχικά, ανεξέλεγκτα, τη µισή Ελλάδα, τη µετέτρεψαν σε καταθέσεις και όταν η κυβέρνηση απαιτεί µε τη βούληση του ελληνικού λαού
την επιστροφή αυτής της περιουσίας στο φυσικό της δικαιούχο, το λαό, αποκαλούν την κυβέρνηση εχθρό της Εκκλησίας και τους νόµους του κράτους ληστρικούς! Ωσάν να ήσαν οι δεσποτάδες η Εκκλησία! Ο δεύτερος µέγας µύθος των εβδοµήντα δεσποτάδων. Αυτών που ούτε ένας τους στην κατοχή δεν αδυνάτισε µισό κιλό όταν οι άνθρωποι πέθαιναν στους δρόµους από την πείνα, αυτών που διάγουν βίον µεγιστάνων... Θέλω ν' αγιασω µα δεν µ' αφήνουν! Κι έτσι τ' αποφάσισα ν' αγιασω µόνος µου! Θα ψάξω και θα βρω ένα δεσπότη φτωχό κι ο θεός, άµα πετύχω αυτό τον άθλο, θα µε ανακηρύξει Άγιο της µαταιοπονίας... ΠΟΙΟΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟ! Από δύο πλευρές στενά συγγενικές και στενά συνεργαζόµενες, την Αριστερά µε τις δεξιές επιλογές και την ∆εξιά µε το προοδευτικό προσωπείο, δέχεται αποκλειστικά επιθέσεις αυτή η εφηµερίδα! Είναι άλλωστε τόσο µπερδεµένοι µεταξύ τους οι λογχοφόροι των δύο πλευρών, τόσο ταυτισµένοι και εξοµοιωµένοι, που τελικά δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος, δεν βρίσκεις αν εκείνος που σου επιτίθεται είναι δεξιός της Αριστεράς, αριστερός της ∆εξιάς, τι ήταν προχθές ο ένας, τι ήταν χθες ο άλλος, πώς εµφανίζονται σήµερα, πού θα καταλήξουν αύριο! Μπογιατζήδικα έχουνε καταντήσει, µ' όλων των λογιών τα χρώµατα ν' αλείφονται οι οπαδοί τους, καράβια πειρατικά µε σηµαίες ευκαιρίας, µια ν' ανεβάζουν τη µια, µια να κατεβάζουν την άλλη, ατέλειωτο το χάλι! Κάποτε, κάποια φυλλάδα της Αριστεράς», µας κατηγόρησε ότι υπονοµεύουµε τον Κοινοβουλευτισµό! Βέβαια, ο συντάκτης του άρθρου είναι πατεντάτος πράκτορας της Ιντέλιντζενς Σερβις, της αγγλικής κατασκοπείας και προπαγάνδας, χρόνια έµµισθος χαφιές, του οποίου το διαµέρισµα είναι πενταστόλιστο µε τις φωτογραφίες όλων των «προσωπικοτήτων» της ελληνικής και διεθνούς ∆εξιάς, από «εθνάρχες» µέχρι λεσχιάρχες! Μαυροστοµίδη τον βαφτίσαµε κι οι παρεπιδηµουντές τη δηµοσιογραφική Ιερουσαλήµ γνωρίζουν τον προβοκάτορα, τον ιντελιντζεσερβίτη χαφιέ! Μας κατηγόρησε λοιπόν αυτή η φυλλάδα, ότι υπονοµεύουµε τον Κοινοβουλευτισµό, ενώ την αποστασία του βουλευτή Γιατράκου, µια από τις απεχθέστερες πράξεις της πολιτικής ζωής, την πέρασε στα ψιλά! Η αποστασία λοιπόν του κ. Γιατράκου δεν υπονοµεύει τον Κοινοβουλευτισµό, τον υπονοµεύει η Αυριανή», η εφηµερίδα που χτυπάει την αλητεία και την απάτη όπου κι αν βρίσκονται όποια περιβολή κι αν φέρουν, όποια µάσκα κι αν φοράνε, όσο βαρύγδουπα κι αν είναι τα ονόµατα που κλέβουν, αλητεύουν, εξαπατούν και εγκληµατούν! Οι κατήγοροι µας κουβαλάνε αυτά τα βαρύγδουπα ονόµατα και φοράνε τις µάσκες κάλυψης των εγκληµάτων τους... Κάνε κι' εσύ µιαν απάτη, στη Σπάρτη η αλλού, µπορείς και θα
δικαιωθείς! Πήγαν στη Σπάρτη δύο απατεώνες, ο ένας από τη Θεσσαλονίκη κι ο άλλος από την Έδεσσα, επισκέφτηκαν τον «Συνεταιρισµό Πωλήσεως Εσπεριδοειδών Σπάρτης», εδήλωσαν ότι είναι µεγαλέµποροι — εξαγωγείς, συµφώνησαν µε τους ιθύνοντες του Συνεταιρισµού κι αγόρασαν τρεις χιλιάδες τόνους πορτοκάλια! Το αντίτιµο κατέβαλαν οι µεγαλέµποροι σε επιταγές συνολικού ύψους 87 000.000 δραχµών, της «Εθνικής» και της «Εµπορικής»! Ο Συνεταιρισµός Σπάρτης όµως, δεν πήρε ποτέ δραχµή, αφού οι επιταγές δεν είχαν αντίκρυσµα! Οι δύο µεγαλέµποροι ήταν κοινοί απατεώνες. Ο ένας ονοµάζεται Χριστόδουλος Αλαµάνης κάτοικος Θεσσαλονίκης, οδός Λούη 4 και ο άλλος Ελευθέριος Αλεξανδρίδης, κάτοικος Εδέσσης. Μια χονδροειδής λοιπόν απάτη σε βάρος αγροτών — φρουτοπαραγωγών, ιδιαίτερα µεγάλης αξίας, παραµένει χωρίς συνέπειες «παραδόξως», περίπου δύο χρόνια! Ο Συνεταιρισµός Εσπεριδοειδών Σπάρτης δια του προέδρου του κ. ∆ηµητρίου Τραγά, υπέβαλε µήνυση εναντίον των δύο µεγαλοαπατεώνων στις 14.4.1986 στην Εισαγγελία Πληµµελειοδικών Σπάρτης, χωρίς µέχρι σήµερα να προκύψει κανένα αποτέλεσµα η να ασκηθεί δίωξη... Ολη αυτή η ιστορία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγµα τροµερών ατελειών και συνοδών ευθυνών του τραπεζικού µας συστήµατος, το οποίο κυριολεκτικά είναι για κλάµµατα και αφ' ετέρου της συµφόρησης που µαστίζει το χώρο της δικαιοσύνης! Όταν οι τράπεζες χορηγούν ανεξέλεγκτα δέσµες επιταγών σε καθ' έξιν και επάγγελµα απατεώνες και όταν η Εισαγγελική αρχή παραλαµβάνει µήνυση προέδρου αγροτικού φορέα από δεκαοκταµήνου χωρίς να προβεί στην παραµικρή ενέργεια, γιατί οι απατεώνες να µην ευδοκιµούν, να µην ενθαρρύνονται, να µην πολλαπλασιάζονται ταχύτερα από τα εσπεριδοειδή, γιατί να µην δηµιουργήσουν σχολή και γιατί τελικά οι απατεώνες να θεωρούνται κακοποιοί, όταν οι τράπεζες τους διευκολύνουν και τους ενιχύουν και όταν η Πολιτεία αδιαφορεί για τις επιδόσεις των; Η περίπτωση της συγκεκριµένης απάτης σε βάρος του «Συνεταιρισµού Πωλήσεως Εσπεριδοειδών Σπάρτης», µαζί µε τόσες άλλες όµοιες η συναφείς, επιβεβαιώνει εκείνο που γράψαµε προ καιρού, ότι δηλαδή, «στην Ελλάδα, όποιος αποτολµά να σεβεται τους νόµους γίνεται κατάπτυστος και καταλήγει η στην πενία η στη φυλακή»! Ελπίζουµε ότι κάπου θα κρύβεται ντροπιασµένος από την ευσυνειδησία του, κάποιος αρµόδιος (υπεύθυνος αποκλείεται να βρεθεί) που θα συγκινηθεί, θα ευαισθητοποιηθεί και µεριµνήσει για τους εξαπατηθέντες φτωχούς αγρότες της Σπάρτης! ∆ΙΑΚΑΕΙΣ ΕΥΧΕΤΕΣ ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΤΩΝ ΛΩΠΟ∆ΥΤΩΝ!
20/9/1987 Κανείς δεν φαντάζεται µε τι πάθος ψάχνω ν' ανακαλύψω ενάρετες πράξεις ανθρώπων της Νέας ∆ηµοκρατίας, του αρχηγού και των στελεχών της, όπως επίσης και άρθρα δηµοσιεύµατα γενικά, στις εφηµερίδες της ∆εξιάς. Θέλω να παρουσιάσω κι' εγώ στη στήλη µου η σε κάποιες άλλες σελίδες της Αυριανής»! Θέλω να βρω κάτι που έκαναν, κάτι που είπαν αυτοί οι άνθρωποι, σωστό, τίµιο, σοβαρό, να το βροντοφωνάξω κι' εγώ όπως ακριβώς κάνουν κι' αυτοί στις δικές τους εφηµερίδες! Αγωνίζονται έξι ολόκληρα χρόνια να βρουν µια σωστή πράξη της κυβέρνησης και δεν βρίσκουν! Είναι µεγάλη υπόθεση, είναι πρωτοφανές γεγονός και άφθαστο κατόρθωµα να κυβερνάς έξι χρόνια µια χώρα δίχως να καταφέρεις να πετύχεις κάτι σωστό! Κι' ο λαός να µην σε αποκηρύσσει, να µη σε διώχνει, να µην σε ανατρέπει, αλλά να σε υπερψηφίζει για δεύτερη φορά κι' όπως δείχνουν οι «οιωνοί» να ετοιµάζεται και για τρίτη επιβράβευση, να ετοιµάζεται να σου χαρίσει άλλη µια τετραετία! Ψάχνω λοιπόν κι' εγώ µε τη σειρά µου, όχι ν' ανακαλύψω πώς γίνεται ένας λαός να διατηρεί µια «άχρηστη» κυβέρνηση, όπως την χαρακτηρίζουν οι εφηµερίδες της ∆εξιάς, αυτό είναι άλλης υφής πρόβληµα, αλλά να διαπιστώσω ότι έστω και µια φορά οι εφηµερίδες αυτές γράφουν κάτι τίµιο, κάτι αληθινό και αντικειµενικό! Και φυσικά δεσµεύοµαι ενώπιον παντός αναγνώστου, µόλις δω ένα τέτοιο άρθρο δεξιάς εφηµερίδος να το µεταφέρω ολόκληρο και αυτούσιο στην πρώτη σελίδα της Αυριανής» µε ένθετες φωτογραφίες από τη µια του Χατζηδάκη, από την άλλη του προέδρου της ΕΣΗΕΑ! Τι δουλειά έχει σ' αυτή την ιστορία ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ κύριος Κοραχάης θα σας το εξηγήσω αµέσως ώστε να µην απορείτε. Προχθές δικαζόταν µια εφηµερίδα της ∆εξιάς που ο λαός κακώς αποκαλεί πατσαβούρα! Και γράφω «κακώς» επειδή πιστεύω οτι οι πατσαβούρες επιτελούν τουλάχιστον κάποιο χρήσιµο έργο! Την ίδια µέρα δικαζόταν και µια δηµοκρατική εφηµερίδα για παρεµφερές, όπως είναι αυτονόητο, αδίκηµα. Έσπευσε όµως ο κ. Κοραχάης να συµπαρασταθεί στην πατσαβούρα, να διαµαρτυρηθεί για την προσαγωγή της σε δίκη, ενώ περιφρόνησε τελείως την άλλη! Σηµειωτέον ότι και οι δύο δικαζόµενοι δηµοσιογράφοι είναι µέλη της ΕΣΗΕΑ! Αυτό και µόνο το περιστατικό καταδηλώνει πόσο τίµιοι, πόσο αντικειµενικοί, πόσο αµερόληπτοι και πόσο δίκαιοι είναι οι άνθρωποι της ∆εξιάς, είτε δηµοσιογράφοι, είτε στελέχη του κλάδου, είτε πολιτικοί, είτε οποιαδήποτε «ποιµαντορικήν», έχοντες αποστολήν! Αυτοί είναι, τέτοιοι είναι και δεν πρόκαται ν' αλλάξουν στον αιώνα τον άπαντα. Οι άνθρωποι της αντίδασης δεν επιδέχονται βελτίωση επ' ουδενί λόγω και υπό οιεσδήποτε συνθήκες. Μεταβάλλουν αµφιέσεις και αλλοιώνουν «χρωµατισµούς» αναλόγως των περιστάσεων. Ιδιοσύσταση ποτέ... Ούτε
ένα έστω µέλος της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ δεν εκρίθη ότι θα ήτο ευπρεπές... να εµφανισθεί στη δίκη µιας δηµοκρατικής εφηµερίδφος, ενώ οι «κορυφαίοι» της συνωστίσθησαν στη δίκη της φασιστοφυλλάδας! Θαυµάσια, υπέροχα, εξαίρετα και αξιέπαινα όλα αυτά... ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΕΚΤΡΩΜΑΤΑ 9/7/1985 Πετάχτηκα πριν τρεις εβδοµάδες, ταξίδι αστραπή, σ' ένα χωριό της Μάνης να συναντήσω φίλη πρωταγωνίστρια µιας ταινίας αγγλικής παραγωγής που γυρίζεται στα άγια χώµατα κοντά στο Οίτυλο. Ωσότου νάρθει να µε συναντήσει η φίλη έγραψα ένα άρθρο στο ξενοδοχείο του ήσυχου χωριού, έτσι για να µην φεύγει ο χρόνος αδικοχαµένος, όταν τελειώνοντας τη γραφή, βλέπω δίπλα µου το φίλο γνωστό ηθοποιό Γιώργο Κοτανίδη. Η κουβέντα τόφερε να χρειαστεί να του διαβάσω το γραφτό. Με ρώτησε αν θα το δηµοσιεύσω, απάντησα ναι, τα γεγονότα όµως τράβηξαν σε σοβαρότερα θέµατα το ενδιαφέρον µου κι έτσι το άρθρο εκείνο κοιµήθηκε σ' ένα συρτάρι. Χτες το αφύπνισε ο εξαίρετος συνάδελφος Ζήσης Τσιριγκούλης χτυπώντας ένα σχετικό καµπανάκι µε το χαριτωµένο τρόπο που µόνον εκείνος κατέχει. Σπάνια είν' αλήθεια συµπίπτουν θεµατολογικά δηµοσιογράφοι της ίδιας εφηµερίδας και σπανιότερα ο ένας ρίχνει το άροτρο σε χωράφια που άλλος όργωσε. Το άρθρο όµως εκείνου του Σαββάτου κλαψουρίζει µέσα στο κλειστό συρτάρι. Ζητάει τα δικαιώµατα του στη ζωή. Κι επειδή από σήµερα µέχρι τον επερχόµενο χειµώνα πολλά δεινά προµηνύονται στο διαπραγµατευόµενο αντικείµενο, το φέρνω στη δηµοσιότητα και το κείµενο του Ζήση να συµπληρώσω και µερικά πρόσθετα ρεζιλίκια ίσως ν' αποτρέψω. Ιδού λοιπόν τι έγραφα στις 22.6.85. Έπρεπε να το υποστούµε κι' αυτό; Την ανακήρυξη της Αθήνας σε πολιτιστική πρωτεύουσα της ευρωπαϊκής υποκουλτούρας, της παρακµιακής πνευµατικής διαστροφής, όπου η τέχνη από αιτιατό ζωής καταντάει αποσυνθετικό αίτιο φέρον όλα τα εξανθήµατα επιδεινωτικών υποτροπιάσεων. Και µαρτυράς µας ο Θεός, µαρτυράς µας ένα ολόκληρο κατεβατό γραµµένο προ τετραµήνου, όταν είχαµε προειδοποιήσει ότι τα εξαγγελθέντα προγραµµατικά αυτής της εκδήλωσης οδηγούν ακάθεκτα σε ολοτελές φιάσκο! Και το φιάσκο συνετελέσθη! Βέβαια δεν εισακουσθήκαµε. Ποιος φωτισµένος νους του υπουργείου Πολιτισµού θα έδινε άλλωστε προσοχή σ' ένα ταπεινό αρθρογράφο, ποιος φωστήρας της ασχετοσύνης θα είχε την ικανότητα ν' αντιληφθεί το γύφτικο πανηγύρι που ετοίµαζαν για να στιγµατίσουν µια τόσο εξέχουσα ηµέρα, ποιος είν' εκείνος που βρίσκει τη διάθεση να σκεφθεί όταν είναι πεπεισµένος ότι όλα τα γνωρίζει; Και το φιάσκο συνετελέσθη! Τσιφτετέλια πολύχρωµων σαλτιµπάγκων, λαρυγγισµοί κακοφώνων κουρελήδων, σπαστικά κουνήµατα χοροπηδηκτικής ασυναρτισίας, όλα καρυκευµένα µε χίλιες δυο διακοσµητικές ασχήµιες,
µέσα σε πυκνά νέφη σουβλακικής τσίκνας και σκορδοτζατζικίου! Έλεος κραυγάζει ικετευτικά η πόλη της σοφίας, ολοφύρεται η πανδυστυχής Αθηνά! Ντροπή... Ντροπή ο εντειχισµός εκείνης της µαρµάρινης φλούδας πάνω στον πανίερο βράχο µε την εγχάρακτη σοφόκλειο ρήση δίκην επιτάφιας πλάκας σε επαρχιακό κοιµητήρι! Ευτυχώς, ασπρόσµενες συγκυρίες απέτρεψαν προσωρινά τον ευρύτερο διεθνή µας διασυρµό. Εκ των διακεκριµένων ξένων προσωπικοτήτων που προσεκλήθησαν ελάχιστες προσήλθαν στην ανιαρή, στην αισθητικά εκτρωµατική φιέστα κι έτσι οι αυτόπτες µάρτυρες της πολιτιστικής πολτοποίησης ήσαν περιορισµένοι. Ούτε οι προσωπικότητες του κ. Φ. Μιτεράν, του κ. Χ. Σαρτζετάκη, του κ. Α. Παπανδρέου και άλλων τινών ήτο δυνατό να καλύψουν το τεράστιο κενό, την πενιχρότητα παρουσίας αξιόλογων ανθρώπων των γραµµάτων, των τεχνών, των επιστηµών και της πολιτικής από τον ευρωπαϊκό χώρο! Οι πάντες σχεδόν και ευτυχώς, περιφρόνησαν τη σύναξη όπου καλλιτεχνικά εκυριάρχησαν η µετριότης, η ασηµαντότης, η προχειρότης και η αδαοσύνη... Κρίµα! Η Αθήνα και τα πολιτιστικά της γενέθλια άξιζαν καλύτερης µοίρας. Ποια τύχη όµως είναι σε θέση να επιφυλάξουν στην οργάνωση παροµοίων εκδηλώσεων άτοµα σχετισµένα µε την τέχνη, την ιστορία µας, τον πολιτισµό µας, όσο σχετισµένα είναι τα πτηνά µε την καλλιγραφία και τα µαλάκια µε την ορειβασία; Ποιος θα µας γιατρέψει από την αισθητική τερηδόνα, την πνευµατική αναιµία και την ιστορική ανυποψία της πολιτικής ηγεσίας ενός υπουργείου κατ' εξοχήν, κατ' αυτονόηση και κατ' αξιωµατική αρχή επισήµου οργάνου πολιτιστικής επίγνωσης; Μόλις βγήκαµε από ένα µακρύ και θεοσκότεινο παρελθόν ασκαρδαµυκτί ορώντες και διστακτικά βηµατίζοντες, µόλις δραπετεύσαµε από ένα καθεστώς όπου το πνευµατικό κύρος και το «ποιόν» κάθε πνευµατικού ανθρώπου ήτο συνάρτηση των εκθέσεων που τοποθετούσε στο φάκελο του η Ασφάλεια! Μέχρι χθες, αποκλειστικοί κληρονόµοι παντός υπαρξιακού νοήµατος και θεµατοφύλακες παντός διανοητικού επιτεύγµατος ήσαν οι αστυνόµοι, οι στολές τους και τα βαρειά ρόπαλα! Να περάσουµε στους αντίποδες, να αξιολογούµε τη µόρφωση, το πνεύµα, τη διανόηση, την έκφραση και την ικανότητα µε βάση κοµµατικές σκοπιµότητες και αναγκαιότητες, τούτο σηµαίνει καλπάζουσα όδευση στο ίδιο άφωτο φαράγγι της παρακµής. Αν υπάρχει ένας τοµέας στον οποίο το ΠΑΣΟΚ συναγωνίστηκε σε ανυπαρξία συγκεκριµένου έργου τις προηγούµενες κυβερνήσεις, αυτός ο τοµέας είναι ο υπαγόµενος στο υπουργείο Πολιτισµού και Επιστηµών. Αυτό το σηµαντικό υπουργείο κάτω από την εποπτεία πολιτών αναλόγου µορφωτικού επιπέδου δεν αποτελεί µόνο χρέος του Κινήµατος αλλά πράξη πολιτικά σοφή. Καιρός η κυβέρνηση ν' αντιµετωπίσει µε θάρρος και αποφασιστικότητα το τεράστιο πρόβληµα που προκύπτει. Η αλήθεια να λέγεται προς πάσα κατεύθυνση όποια κι αν είναι. Μόνον η αλήθεια οφελεί. Όλα τ' άλλα είναι νοσηρά και βλάπτουν...
ΤΟ «ΤΑΛΕΝΤΟ» ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙ∆ΙΑ 10/9/1987 Είναι απόλυτα αναγκαίο να δούµε µια άλλη διάσταση του κοινωνικού συµπτώµατος µιας επικίνδυνα νοσογόνου εστίας που δρα και µολύνει και ακούει στο όνοµα Μανώλης Χατζηδάκης. Προς την κατεύθυνση αυτής της διάστασης έστειλε τη σκέψη µας η δήλωση ενός των πολλών επωνύµων που αντέδρασαν στη φασιστική επίθεση του συνθέτη, του κ. Γιώργη Χριστοδουλάκη. Ο κ. Γ. Χριστοδουλάκης, γνωστός θεατρικός συγγραφέας εκ των πλέον σηµαντικών της σηµερινής Ελλάδος, εδήλωσε τα εξής: «Θα επαναλάβω µια φράση του συγχωρεµένου ∆ηµήτρη Ψαθά: «Το ταλέντο του Χατζηδάκη γεννήθηκε στα σκουπίδια»! Όσο για το κοινωνικό του ήθος, συνεχίζει ο κ. Χριστουδουλάκης, ας µιλήσουν οι χιλιάδες έφηβοι, οι οικογένειες τους, που το «όποιο» ταλέντο του κ. Χατζηδάκη τους ενέπνευσε η τον ενέπνευσαν! Ένας τέτοιος επώνυµος η ανώνυµος δεν έχει δικαίωµα να µιλάει για φασισµό κι όταν πρόκειται για οποιαδήποτε εφηµερίδα, γιατί φασίστας είναι ο ίδιος»! Έθιξε ο κ. Χριστοδουλάκης την ουσία του προβλήµατος! Κατέδαξε την επικινδυνότητα της νοσογόνου εστίας που λέγεται Χατζηδάκης. Γιατί ακριβώς οι χιλιάδες έφηβοι που έπεσαν στα νύχια του εκµαυλιστή συνθέτη αποτελούν µια στρατιά νέων που έχασαν στην οµοφυλοφιλική κλίνη του τον ανδρισµό τους και πήραν την άγουσα στα χαµαιτυπεία και στις λεωφόρους του εκφυλισµού. Ο άνθρωπος που κατέστρεψε χιλιάδες οικογένειες, βρήκε το θράσος να κατηγορήσει δηµόσια µια εφηµερίδα λαοφιλή που δεν τον ενόχλησε ποτέ! Αυτό το θράσος το αντλεί ο έκφυλος από δύο πηγές δύναµης. Τη θηλυπρέπεια και τους φασιστικούς µηχανισµούς που υπηρετεί ανέκαθεν! Και σε άλλες χώρες ζουν και δηµιουργούν καλλιτεχνικές προσωπικότητες διακρινόµενες για τις οµοφυλοφιλικές τους ιδιότητες! Πάντοτε όµως φροντίζουν να τηρούν τα προσχήµατα και οπωσδήποτέ να κινούνται µέσα στα πλαίσια κάποιας αξιοπρέπειας και σεβασµού προς την συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων τους οι οποίοι επιλέγουν φυσιολογικές ερωτικές σχέσεις! Το ταλέντο του Μάνου Χατζηδάκη γεννήθηκε µέσα στα σκουπίδια είπε ο αείµνηστος ∆ηµήτρης Ψαθάς. Πώς να µην απελπίζεται λοιπόν κανείς όταν διαπιστώνει ότι ένα παράγωγο απορριµµάτων χρησιµοποιήθηκε σαν επικάλυψη για να παγιδεύσει αθώα παιδιά και να δηµιουργήσει ένα θρύλο; Και δεν πρόκειται βέβαια για µια ιστορία και αποπλανητική δράση που διήρκεσε κάποιο διάστηµα και εξέλειψε. Πρόκειται για πενήντα χρόνια συνεχούς και αδιάλειπτου δραστηριότητος εκφυλισµού χιλιάδων νέων! Η λαϊκή θυµοσοφία, ένας από τους τρόπους µε τους οποίους ο λαός αντιδρά σε επικίνδυνα κοινωνικά φαινόµενα,
έπλασε αµέτρητα ανέκδοτα για το φασίστα συνθέτη, που η ανθολόγηση τους χρειάζεται τόµους πολλούς! Το γεγονός ότι ο «ταλαντούχος» συνθέτης έχει υποκλέψει µουσικά µοτίβα κι εσύρθηκε στα δικαστήρια ακόµη και στο Παρίσι εξευτελίζοντας τη χώρα διεθνώς, πέραν του ότι περίτεχνα αποκρύπτεται, το γεγονός ότι ο ίδιος εδήλωσε «οι µετριότητες µιµούνται οι µεγαλοφυίες... κλέβουν» όταν του παρετήρησαν δηµοσιογράφοι ότι έκλεψε άλλου συνθέτη µουσική, πέραν του ότι είναι αισχρό, χαρακτηρίζουν, αυτές οι ελεεινότητες το ποιόν του ανθρώπου, το ήθος του καλλιτέχνη και δικαιώνουν απόλυτα την άποψη του αείµνηστου ∆ηµήτρη Ψαθά! Μιά άλλη δήλωση καταλυτικής σηµασίας γιατί συν τοις άλλοις προέρχεται από ένα µεγάλο Έλληνα καλλιτέχνη, έναν καταξιωµένο θεατράνθρωπο και βουλευτή του ΚΚΕ τον κ. Λυκούργο Καλλέργη, προσδιορίζει το κυρίαρχο αίτιο παροξυσµού του υβριστή. Είπε ο κ. Λ. Καλλέργης «Σαν ενέργεια είναι έξω από τα πλαίσια της τέχνης. Είναι γνωστό ότι ο Χατζηδάκης ανήκει στη δεξιά, άρα φυσικό είναι να θέλει να κλείσει µια εφηµερίδα του προοδευτικού χώρου». Προσωπικά δεν περίµενα διαφορετική αντιµετώπιση του θέµατος από έναν πνευµατικό άνθρωπο και τίµιο ιδεολόγο του αναστήµατος ενός Λυκούργου Καλλέργη ο οποίος ετίµησε µε τη ζωή του και τους λαϊκούς αγώνες και το κόµµα του και το ελληνικό θέατρο. Πάντως η γενική κατακραυγή ενάντια στην ανήθικη συµπεριφορά ενός τρισάθλιου «καλλιτέχνη» σίγουρα θα συνετίσει ορισµένους άλλους φασίστες και θα προβληµατίσει σοβαρά κάθε υπεύθυνο άνθρωπο. Η Αυριανή» στη µάχη κατά του φασισµού κατήγαγε άλλη µια µεγάλη νίκη. Ο λαός έφτυσε κατάµουτρα τον ιταµό φασίστα, το «ταλέντο» των σκουπιδιών... ξάστερα και εµπρόθεσµα 8/7/1985 Το θέρος δεν αφυδατώνει µονάχα τις ανθρώπινες επιδερµίδες και τη φλούδα της γης, αποστραγγίζει συνάµα τους κοινωνικούς παραπόταµους, επιφέρει σε χώρες µεσογειακές, σαν τη δική µας, την αναπόφευκτη θερινή νάρκη, µε αποτέλεσµα, τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια να πληµµυρίζουν τους δρόµους και τους τόπους δουλειάς σωρούς απαιτήσεων και απαιτητών, διεκδικήσεων και διεκδικητών. Μας περιµένουν στο τέλος του καλοκαιριού δύσκολες µέρες. Ειδικότερα φέτος, καθώς η κυβερνητική µηχανή ένα κρίσιµο δίµηνο αδράνησε, κυρίως χωρίς να σχεδιάσει µεθόδους αντιµετώπισης των επερχοµένων µηνών τριβής, αφού κάθε υπουργικό επιτελείο µετρούσε τις ηµέρες παραµονής στη θέση του και θώπευε τις ελπίδες επανεπιλογής του! Αντίθετα, το έργο της αντιπολίτευσης για τη δυσχέρανση του κυβερνητικού απλουστεύεται και διευκολύνεται γιατί θα υπάρξει
απόλυτη συγχορδία των δύο πτερύγων. Της δεξιάς µε στόχο να υπονοµεύσει και να φθείρει, της αριστεράς για να επιδείξει την ισχύ και την επιρροή της στα πλήθη των εργαζοµένων. ∆εν χρησιµοποιώ τον όρο «µάζες εργαζοµένων» γιατί τον βρίσκω βάρβαρα υβριστικό, αηδιαστικό για τους ανθρώπους του µόχθου. Με τη λόγχη λοιπόν της πρόσφατης λαϊκής εντολής «εφ' όπλου» θα ριχτεί η κυβέρνηση στη µάχη της οικονοµικής περισυλλογής. Πρόωρο και τολµηρό θα ήταν να µιλήσουµε για ταχεία οικονοµική ανασυγκρότηση, ανάπτυξη, πρόοδο. Οι λαβωµατιές και οι αναπηρίες διαφόρων νευραλγικών τοµέων της οικονοµίας όπως τις εγκατέλειψε η δολία δεξιά, τις βρήκε και τις παρέλαβε η σηµερινή κυβέρνηση, είναι δεκαπλάσιες των πληγών του Φαραώ! Χρειάζεται εποµένως για την όποια απαρχή ανόρθωσης και παρά τα θετικά βήµατα που σηµειώθηκαν στην τελευταία τριετία, χρόνος πολύς, έργο βαρύ και σιδερένια θέληση λαού και κυβέρνησης. Αν έχει λοιπόν κανείς κάποια µοµφή να αποδώσει και κάποιο ψόγο να προσάψει στους σηµερινούς υπεύθυνους της οικονοµίας, δεν αφορούν, ούτε ο ψόγος ούτε η µοµφή στη στρατηγική που συνέλαβαν και στην τακτική που σχεδίασαν και εφήρµοσαν για ν' αντιµετωπίσουν το χάος και να σταµατήσουν τη χώρα την τελευταία στιγµή στο χείλος του βαράθρου όπου (οµολογηµένα από την ίδια) την είχε οδηγήσει η πολιτική ολοκληρωτικού ξεπουλήµατος της προκατόχου κυβέρνησης. Θα αφορούν τελικά οι επικρίσεις µας στην ακατανόητη διστακτικότητα των ιθυνόντων της οικονοµίας να µιλήσουν ανοιχτά στο λαό, να του περιγράψουν επακριβώς την απελπιστική οικονοµική αθλιότητα στην οποία βρισκόταν η χώρα τον Οκτώβρη του 1981! ∆εν τους απολείπει η ευφράδεια, δεν αγνοούν τα υπάρχοντα στοιχεία, δεν στερούνται επιχειρηµάτων. Πώς να εξηγήσει κανείς αυτή την φειδωλότητα ενηµέρωσης του λαού; Έδειξε αυτός ο λαός την πλήρη εµπιστοσύνη του στο ΠΑΣΟΚ και στην κυβέρνηση του, ας µην την περιφρονεί η κυβέρνηση αυτή τη σπάνια εµπιστοσύνη, ας του δώσει ακριβή λογαριασµό δίχως αοριστίες, αποφθεγµατισµούς και επιµέρους επισηµάνσεις. Να τα πει όλα η κυβέρνηση στον νοικοκύρη αυτής της πατρίδας ποζάτη. Ας του αποκαλύψει όλα τα χρέη που άφησε πίσω της η λαίλαπα της δεξιάς και το αυτάρκες µηδέν των οικονοµολόγων της! Ας του δηλώσει παστρικά πόσα διεσπάθισαν οι δόλιοι «σοφοί» και οι πανούργοι ανεπιστήµονες, πως κατάφεραν να σπρώξουν ηµιθανή και εκπνέουσα την οικονοµία στο φέρετρο της «προστασίας» και στον τάφο της αναπτυξιακής ανυπαρξίας! Σηκωθείτε και πείτε στο λαό την αλήθεια, όλη την αλήθεια και µόνο την αλήθεια! Πέστε του πόσα µιλιούνια δισεκατοµµυρίων χρωστάµε, πόσα φόρτωσαν στη ράχη µας και στη ράχη των επερχοµένων γενεών. Μιλείστε σταράτα στο λαό, είναι λαός που δεν τροµάζει! Εξηγείστε του τι πρέπει να γίνει, τι πρέπει ο καθένας µας να
επωµισθεί για να ξηµερώσει µια µέρα που θα φωτίσει το δρόµο της οικονοµικής ανασυγκρότησης. Και να το πράξετε έγκαιρα, προτού οι δρόµοι και οι τόποι δουλειάς συµφορηθούν από τους εξερχόµενους της θερινής ανάπαυσης ανθρώπους του µόχθου οι οποίοι διαρκώς αδικούνται, διαρκώς πληρώνουν, διαρκώς αγνοούν τα γιατί και τα πώς. Μιλείστε ξάστερα και εµπρόθεσµα. Οι Εφτάψυχοι 17/7/1985 Πανεθνική οµοψυχία και οµοφωνία, σήµερα στην Ελλάδα, µόνο σ' ένα θέµα υπάρχει, είναι πλήρης, είναι απόλυτη, είναι αδιασάλευτη και το θέµα, η πανελλήνια αγανάκτηση για το κατάντηµα της τηλεόρασης. Αν βρεθεί έστω κι ένας πολίτης ικανοποιηµένος από την ΕΡΤ, όλοι οι υπόλοιποι θα ζητήσουν δικαιωµατικά να κλειστεί στο πλησιέστερο άσυλο! Όταν κυβερνούσε η ∆εξιά τρώγαµε τα νύχια µας για το τηλεορασιακό µας χάλι. Σήµερα τα νύχια τέλειωσαν, τρώµε τα δάχτυλα µας. Όσα γράφτηκαν σε καθηµερινή βάση γι' αυτή την ιστορία, ξεπερνούν σε έκταση και πυκνότητα, τα δηµοσιεύµατα κάθε άλλου προβλήµατος. Γιατί η µάστιγα της ΕΡΤ είναι καθηµερινή. Ασχολήθηκαν ειδικοί και ανειδίκευτοι. Γιατί η αγανάκτιση δεν χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις προκειµένου να εκδηλωθεί. Σε πνίγει, σε στραγγαλίζει, κι ότι προλαβαίνει βγαίνει από το λαρύγγι σου. Η πολιτική ηγεσία η υπεύθυνη για τον φορέα, στάθηκε αδύναµη να αντιµετωπίσει το πολυκέφαλο, πολύστοµο, πολυπλόκαµο και πολυκερασφόρο τέρας! Όχι πως δεν είχε τη βούληση, αυτή η πολιτική ηγεσία, την είχε, όχι πως δεν κατέβαλε προσπάθειες, κατέβαλε και µε το παραπάνω, µάταια όµως. Το αδηφάγο και παµφάγο τέρας, παρέµεινε ακατανίκητο. Ούτε η ίδια η κυβέρνηση κατόρθωσε να τον αντιµετωπίσει τον τηλεοπτικό Πολύφηµο δραστικά. Η κυβέρνηση είναι εγκλωβισµένη. Το αµαρτωλό φρούριο της ΕΡΤ δεν πολεµιέται, δεν πολιορκείται, δεν αλώνεται, κυρίως δεν εξυγειένεται, όταν η κυβερνητική θέληση αναστέλλεται από «γραµµάτια» προς πανίσχυρους εκδότες οι οποίοι πρωτοκαθεδρεύουν στις επάλξεις και ρυθµίζουν την διοίκηση του φρουρίου, όταν παράλληλα, έσω και έξω κυκλώµατα εθνικά και πολυεθνικά αποφασίζουν, κατευθύνουν, κυριαρχούν! Εγράφησαν χιλιάδες σελίδες για την κατάντια των προγραµµάτων της ΕΡΤ. Ο απλός πολίτης, ο τηλεθεατής, η Κοινή Γνώµη, δεν φωτίστηκε από κανένα δηµοσίευµα. Όλοι έµειναν µε την εντύπωση ότι τα προγράµµατα και γενικά εκείνο που προσφέρει σαν θέαµα-ακρόαµα, η τηλεόραση εξαρτάται από την εκάστοτε διεύθυνση. Λάθος. Είναι έτσι οργανωµένα τα πράγµατα που αν ο όποιος διευθυντής αρνηθεί να συµµορφωθεί και να συµβιβασθεί µε τις επιθυµίες των κυκλωµάτων, να γίνει πειθήνιο όργανο τους, αποβάλλεται, εξοστρακίζεται, η στην επιεικέστερη γι' αυτόν περίπτωση...
αποµονώνεται και αδρανοποιείται. Έτσι το τέλµα διατηρείται, οι λειχήνες ξαπλώνουν, οι νεροφίδες παχαίνουν κι οι τηλεθεατές πληρώνουν για ν' αποβλακώνονται! Τα έσω και έξω κυκλώµατα ανήκουν σε διάφορες κατηγορίες. Παραταξιακά: στην ΕΡΤ λειτουργούν υπάλληλοι και συνεργάτες όλων των πολιτικών αποκλίσεων. Ο πλουραλισµός στην κυριολεξία. Αυτό πρέπει να χαρακτηρισθεί σαν στοιχείο θετικό. ∆ηµιουργεί όµως ένα πρόβληµα. Οι φιλοκυβερνητικοί σ' όλα τα επίπεδα είναι οι λιγότεροι και οι ανίσχυροι. Όλοι οι άλλοι τα βρίσκουν µεταξύ τους και ουσιαστικά κουµαντάρουν. Επιβάλλουν τη θέληση τους κάθετα και οριζόντια, από το θυρωρείο στη Γ. ∆ιεύθυνση. Έτσι ο κυβερνητικός έλεγχος και η κάποια σταθερή κυβερνητική βούληση, ασκείται µόνο στα δελτία ειδήσεων. Πουθενά, µα πουθενά αλλού. Τα έξω κυκλώµατα, εταιρίες δίσκων, εταιρίες βιντεοκασετών, εταιρίες παραγωγών, είναι η µεγάλη πληγή, οι πραγµατικοί αφέντες της ελληνικής τηλεόρασης. Το τι γίνεται µ' αυτά τα κυκλώµατα δεν περιγράφεται. Κανείς δεν είναι άξιος να τα βάλει µαζί τους. Όποιος τολµήσει θα συνθλίβει. Σπέρνουν, θερίζουν, αλωνίζουν και στο λαό πετάνε τα πίτουρα! Πέρασαν από την Γενική ∆/ση της ΕΡΤ δοκιµασµένοι δηµοκράτες και άξιοι επαγγελµατικά δηµοσιογράφοι. Ρωµαίος, Κασίµης, Μαθιόπουλος. Όλοι άνθρωποι των συγκροτηµάτων Τύπου. Όλοι απέτυχαν. Κανείς τους δεν φταίει. Το θεριό δεν παλεύεται! Κανένας τους δεν είχε δυστυχώς την κοµµατική µαχητική προπαίδεια, κανείς τους δεν γνώριζε το αντικείµενο τηλεόραση, κανείς τους δεν υποπτευόταν σε ποιο λάκκο λεόντων έπεφτε! Κι όλοι έπεσαν άδοξα! ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ 11/7/1985 Πάλι, µισά µας τα είπε ο φίλος Γερ. Αρσενης. Του ζητήσαµε προχτές από αυτό εδώ το βήµα να βγει και να τα πει όλα στον Ελληνικό Λαό. Κι όταν λέµε όλα, εννοούµε όλα, µε τα τρία γράµµατα κεφαλαία. Να πει ξεκάθαρα τι χρωστάµε σαν κράτος. Ποιο είναι δηλαδή το δηµόσιο εξωτερικό χρέος της χώρας. Πόσα δανείστηκε η δεξιά για να κρατήσει όρθιο το φαύλο καθεστώς της. Πόσα οι ∆ηµόσιοι Οργανισµοί µε την κρατική φυσικά εγγύηση. Πόσα χρησιµοποιήθηκαν από τα δανεικά και πού. Πόσα µοίρασε στους δικούς της, δηλαδή πόσα δανεικά κι αγύριστα άρπαξαν οι στυλοβάτες της βιοµήχανοι και λοιποί χρυσοδάκτυλοι που τα έχουν σίγουρα «επενδύσει» στις ελβετικές τράπεζες. Όλα αυτά δεν απαιτούµε εµείς να τα γνωρίζουµε, απαιτεί ο ελληνικός λαός, ο µονίµως και παρανόµως χρεωµένος. Αυτός θέλει να µάθει γιατί αυτός πληρώνει. Και εννοεί και επιµένει να έχει µπρος στα µάπα του, το εθνικό τιµολόγιο που άφησε ανεξόφλητο η δεξιά φεύγοντας και παίρνοντας µαζί της το
αναγραφόµενο ποσό! Είναι έτοιµος να υποστεί κάθε θυσία ο Ελληνικός λαός προκειµένου να ανορθωθεί η οικονοµία της χώρας, αλλά δεν συµφωνεί, δεν συγκατατίθεται, να του κρατάει η σηµερινή κυβέρνηση µυστικά! Όταν ισχυρίζεσθε ότι παραλάβατε χάος, οφείλεται να δώσετε τις διαστάσεις του και να κατονοµάσετε τους ενόχους δηµιουργίας αυτού του χάους. Ζήτησε χθες ο κ. Γεράσιµος Αρσενης από τους συναδέλφους του υπουργούς να «σφίξουν τα λουριά», δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι πρέπει να περιοριστούν οι δαπάνες των υπουργείων κατά εβδοµηνταπέντε τοις εκατό. Και ο πιο άσχετος αντιλαµβάνεται τι σηµαίνει και τι συνεπάγεται µια τέτοια δήλωση. Γιατί όµως καλείτε τον λαό να αντιµετωπίσει αυτή τη σκληρή οικονοµική πραγµατικότητα και δεν του αποκαλύπτετε τους υπαιτίους της; Να δώσετε ανυπερθέτως στη δηµοσιότητα τον κατάλογο των δανειολήψεων όλων των κυβερνήσεων της δεξιάς από τον Απρίλιο του 1967 µέχρι τον Οκτώβριο του 1981. Να δώσετε το διάγραµµα, ανόδου του ελλείµµατος ισοζυγίου εξωτερικών πληρωµών στο ίδιο χρονικό διάστηµα. Να δώσετε τον ονοµαστικό κατάλογο των 200 περίπου αετονύχηδων που µέσα σε ελάχιστα χρόνια εισεπραξαν και εξαφάνισαν, δύο τρισεκατοµµύρια δραχµές, υπό µορφή δανείων. Να τα πείτε όλα αυτά στον Έλληνα, στον Έλληνα φορολογούµενο. Είναι ο µόνος που νοµιµοποιείται να τα γνωρίζει αφού παραµένει και ο µόνος που θα πληρώσει. Κατόπιν τούτου, ζητείστε οποιαδήποτε θυσία, θα προσφερθεί αγόγγυστα. Σ' αυτή τη λαϊκή απαίτηση, δεν σας προσφέρονται περιθώρια να κωφεύσετε. Όλη, την αλήθεια στο λαό, να ετοιµαστεί, τουλάχιστον ψυχολογικά για τις δύσκολες µέρες που έρχονται. Και για το δικό του καλό και για το δικό σας συµφέρον. ΟΙ ΝΟΟΥΝΤΕΣ ΝΟΗΣΑΤΕ... 12/7/1985 Αν ρίξει κανείς µια µατιά στο χάρτη της υδρογείου των πρώτων µεταπολεµικών χρόνων θα παρατηρήσει ότι η επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης περιοριζόταν στις χώρες του ανατολικού συνασπισµού. Βλέποντας τον ίδιο χάρτη σήµερα, διαπιστώνουµε ότι αυτή η επιρροή εκτείνεται στα τρία τέταρτα της Οικουµένης. Το γεγονός δεν οφείλεται µόνο στη σοφή εξωτερική πολιτική των Σοβιετικών αλλά κυρίως στην ηλιθία των Αµερικανών. Σαφώς, τις ΗΠΑ, µόνον Αµερικανοί δεν τις κυβερνούν! Ποιοι είναι οι αφέντες τους τόχουµε κι άλλοτε γράψει και σε κάποια έργα µας αποδείξει. ∆εν είναι της ώρας να επανέλθουµε. Θέλουµε όµως σ' ο,τι αφορά σε µας, την «σκωληκοειδή απόφυση» της Ευρώπης, να τονίσουµε άλλη µια φορά πως θα διαπράξουµε ανεπανόρθωτο σφάλµα αν αποσυνδέσουµε τις υπονοµεύσεις της Οικονοµίας µας, τις αποσταθεροποιητικές εγκληµατικές και αδιαλεύκαντες ενέργειες των
ξένων φονιάδων, από τις κάθε λογής διπλωµατικές επιθέσεις, τα εµπάρκο και τις πυρπολήσεις των δασών µας! Όλα αυτά τα κατά της Ελλάδος τεκταινόµενα αποτελούν κοινή δέσµη πράξεων σχεδιασµένων σε ειδικό κέντρο αποφάσεων προορισµένο στην ανάπτυξη «ανθελληνικών δραστηριοτήτων», του οποίου η έδρα βρίσκεται κάπου κοντά στο Άµστερναµ της Ολλανδίας! Εκεί επωάζουν τ' αυγά τους οι µισελληνικές κόµπρες! Για την ίδρυση και οργάνωση αυτού του οφεοτροφείου πολλά γνωρίζει ο πολύς κ. Χ. Κίσσινγκερ, πολύ ολίγα, ίσως και τίποτε, οι ελληνικές αρµόδιες υπηρεσίες! Εκεί σχεδιάζονται και αποφασίζονται όποιες ενέργειες θα στραφούν σε βάρος µας. Και µε την ευκαιρία θα ρωτήσουµε χωρίς την ελπίδα µιας απάντησης, να µας πουν τι απέγινε εκείνο το ζευγάρι των «Γερµανών» τουριστών που συνελήφθη στην εθνική οδό Αθηνών Λαµίας να πυρπολεί παρακείµενο δάσος; Ποιος η ποιοι καταχώνιασε στα υπόγεια της αφάνειας και της λήθης αυτή την υπόθεση; Πριν οκτώ χρόνια, το 1977, ο Ανδρέας Παπανδρέου πρόφερε τις παρακάτω τρεις ιστορικές και τραγικές φράσεις: α) κατέχοµαι από τον εφιάλτη ότι η Ελλάδα διατρέχει θανάσιµους κινδύνους β) σηµαντικά κοµµάτια αυτής της Χώρας µπορούν να χαθούν αν δεν κινητοποιηθούν οι Έλληνες γ) δεν ξέρω τι ακριβώς σηµασία θα έχει η λαϊκή κυριαρχία και ο σοσιαλισµός αν ο τόπος πάει χαµένος! Λογικά, η εξέλιξη αυτού του άρθρου, µας οδηγεί σε µερικά ερωτήµατα απευθυνόµενα, αυτά, στη φίλη εφηµερίδα «Έθνος». Πρωτοσελιδο κύριο θέµα του προ τριηµέρου, οι εµπρησµοί των δασών µας από πράκτορες µικρής χώρας της Ανατολικής Μεσογείου. Γιατί η εφηµερίδα απέφυγε να κατονοµάσει τη µικρή χώρα; Γιατί άφησε την κυβέρνηση να περάσει σε διπλωµατικότατη διάψευση σκοπιµότητας; Αυτή τη «µικρή» χώρα που χρόνια τώρα έβαλε στο στόχαστρο της την Ελλάδα την ίδρυσαν οι πραγµατικοί αφέντες των ΗΠΑ και της ∆υτικής Ευρώπης. Των ΗΠΑ, της υπερδύναµης που βρίσκεται πολλές δεκαετίες κάτω από τη στυγνότερη, την πιο δαιµόνια κατοχή που γνώρισε ποτέ χώρα! Των ΗΠΑ όπου ο ένας κάτοικος στους τρεις δεν ξέρει να γράψει τ' όνοµα του, των ΗΠΑ όπου ένας Αµερικανός στους τρεις δεν είναι σε θέση να διαβάσει µια ετικέττα πάνω σ' ένα µπουκάλι, των ΗΠΑ όπου καθώς διαβεβαιώνουν Αµερικανοί στατιστικολόγοι, ένας Αµερικανός στους τρεις δεν ξέρει να βρει και να διαβάσει οποιοδήποτε όνοµα του τηλεφωνικού καταλόγου! Των ΗΠΑ τέλος που εξαπέλυσαν τη φρικιαστικότερη σε ωµότητα και γκαγκστερισµό επίθεση εναντίον της Ελλάδος, των ΗΠΑ που θέλουν ν' αστυνοµεύσουν τους λαούς της γης και κάθε µέρα δηµιουργούν κι έναν εχθρό! ∆υστυχείς Αµερικανοί, αν τουλάχιστον ήσασταν εσείς οι εχθροί µας τα πράγµατα θάταν απλούστερα και για µας και για σας! Ανδρείκελλα όµως στέκεστε κακόµοιροι, ανδρείκελλα µιας «µικρής χώρας» της Ανατολικής
Μεσογείου! ∆ΙΚΑΙΩΣΤΕ ΤΟ ΛΑΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΤΙΜΗΣΕ 23/7/1985 Την Παρασκευή, ύστερα από την εκπνοή ενός εντελώς άκαρπου τριµήνου, ορκίζεται επιτέλους η οριστική κυβέρνηση που θα οδηγήσει το όχηµα της Αλλαγής στη διαδροµή της δεύτερης τετραετίας, µε επιβάτες ολόκληρο το λαό, ολόκληρη τη χώρα. Εκπλήξεις, προσωπικά, δεν περιµένουµε γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν. Τα πρόσωπα δεδοµένα, ένας ικανός αριθµός στελεχών εκ των οποίων έγιναν οι τελικές επιλογές. Αν δεν είναι ο ένας θα είναι ο άλλος, αν δεν πάρει το ένα υπουργείο θα πάρει το άλλο. Κύαµοι µεµετρηµένοι γαρ! Αντίθετα, περιµένουµε δυσανασχετήσεις των µη επιλεγέντων, δυσφορίες, ίσως και κάποιες ζωηρές αντιδράσεις. Αρκετοί οι επώνυµοι του ΠΑΣΟΚ που έδειξαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια ότι δεν εντάχθηκαν σ' ένα Κίνηµα για να συµπολεµήσουν στον αγώνα ανόρθωσης της χώρας, αλλά να δώσουν τη µάχη της προσωπικής τους ανάδειξης. Εξ αυτών µερικοί εξεβράσθησαν από το Κίνηµα. Άλλοι όχι. Όσοι παρέµειναν και θα δυσφορήσουν όταν θα βρεθούν εκτός νυµφώνος µετά τη γενική συγκρότηση της κυβερνητικής µηχανής, ας αναλογισθούν ότι (και οι διακεκριµένοι και οι µη) θα διέπρεπαν ίσως κάπου στη ζωή, αλλά τον ιστορικό ρόλο της άµεσης συµµετοχής στην αναµόρφωση της Ελλάδος κανείς δεν θα τους τον ανέθετε ποτέ, αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι µια πραγµατικότητα από την οποία κανείς δεν είναι σε θέση να αποδράσει ούτε να την ανατρέψει. Η κατάσταση την οποία καλείται η νέα κυβέρνηση να αντιµετωπίσει δεν είναι καθόλου ευχάριστη σε δύο τοµείς συναφείς και αλληλένδετους. Στην οικονοµία και στην παραγωγικότητα. Ευνόητο ότι η παραγωγικότητα σε όλους τους χώρους δραστηριοτήτων αποτελεί βασικό συντελεστή ανάκαµψης και, στη συνέχεια, ανάπτυξης της οικονοµίας. ∆εν αυξάνει, όµως, ποτέ η παραγωγικότητα, όταν η κυβέρνηση και ο κρατικός µηχανισµός είναι ανίκανοι να παράγουν έργο! Εκεί βρίσκεται το µεγάλο µυστικό και η αγιατρευτη πληγή αποδοτικότητος της ελληνικής οικονοµίας. Όλα τα οικονοµικά «θαύµατα», όσα έχει να επιδείξει, αν έχει, η µεταπολεµική Ελλάδα, συνετελέσθησαν χωρίς την παραµικρή συνεργία η υποβοήθηση από το εχθρικό κράτος, που ήταν και είναι εχθρικό επειδή ήταν και είναι ανίκανο, αντιπαραγωγικό, αντιδραστικό, ανεγκέφαλο! Το ελληνικό κράτος που απεδεικνύετο δαιµόνιο, ταλαντούχο, µεγαλοφυές, όταν όργανο στα χέρια πολιτικών του κατεστηµένου ανεκάλυψε µύριες µεθόδους να τροφοδοτεί µε του λαού τον κάµατο πεντακόσιες οικογένειες αρπάγων, εκβιαστών, απατεώνων και καταχραστών.
Αυτό το τερατώδες κράτος είναι ακόµη ολοζώντανο. Η πρώτη ελληνική σοσιαλιστική τετραετία δεν κατόρθωσε ούτε καν να το τροµάξει. Θρασύ και απαθές, σίγουρο για την ισχύ των µηχανισµών του και τους «προστάτες» του, γύρισε τις πλάτες στην Αλλαγή, την περιφρόνησε προκλητικά, την υπονόµευσε ολοφάνερα. Μόνο κάποια τρωκτικά αλλαξοχρώµισαν είτε για να συνεχίσουν το ροκάνισµα, είτε για να παίξουν τη φράξια! Αν η νέα κυβέρνηση δεν το χαλιναγωγήσει αυτό το τέρας δεν βλέπω τη δεύτερη τετραετία να ολοκληρώνεται, πολύ λιγότερο την Αλλαγή να επιβιώνει! Τραχύς ο λόγος µου, αλλά λόγος ανθρώπου ο οποίος δεν διετύπωσε ποτέ στη ζωή του τις σκέψεις του µε τη συνδροµή οποιουδήποτε υποβολέα! Παραγωγικότητα, εποµένως και πρωτίστως, της νέας κυβέρνησης, για να επιτευχθεί άνοδος της παραγωγικότητος οπουδήποτε αλλού. Κατά τη διάρκεια της πρώτης τετραετίας οι κυβερνήσεις της Αλλαγής υπέφεραν οδυνηρά από το σύνδροµο οργάνωσης των υπουργείων στο µοντέλο των προκατόχων τους. Κάθε γραφείο υπουργού ένα µικρό κέντρο επίλυσης προσωπικών προβληµάτων και διεκπεραίωσης υποθέσεων των αµέσων και εµµέσων, υπουργικών συνεργατών! ∆εκάδων συνεργατών κάθε γραφείου! ∆ιευθυντών, ιδιαιτέρων, γραµµατέων, δακτυλογράφων, τηλεφωνητριών, κλητήρων, συµβούλων, που µετέτρεπαν το χώρο δουλειάς του υπουργού σε πρακτορείο συνοικεσίων, ευρέσεως εργασίας, τακτοποίησης συγγενών και φίλων. Και πρέπει να έχει κανείς µπάρµπα στην Κορώνη για να πετύχει ελεύθερο τηλέφωνο υπουργικού γραφείου και, φυσικά, να πάρει την ψευδέστατη απάντηση πως «ο υπουργός είναι σε σύσκεψη»! Αυτή η απαράδεκτη απάντηση που γελοιοποιεί τους πάντες µε πρώτο, βέβαια, τον υπουργό, δίνεται σε µόνιµη βάση, από όλες τις ιδιαίτερες, όλων των υπουργείων, όλες τις ώρες εργασίας! Ας είναι λοιπόν, το πρώτο µέληµα των νέων υπουργών η οργάνωση των γραφείων τους. Ας δώσουν αυστηρές διαταγές σ' όλους τους ανθρώπους του περίγυρου τους, ώστε να καταλάβουν ότι το υπουργικό γραφείο δεν είναι οικογενειακή τους επιχείρηση. Και οι διαταγές επειδή εκπνέουν εντός ωρών, φροντίστε για την πιστή εφαρµογή και τη διάρκεια τους. Αγωνιστείτε να δικαιώσετε αυτό το λαό που τόσο σας πίστεψε και σας τίµησε, αγωνιστείτε να απαλλαγεί ο τόπος από τη φαυλότητα, αγωνιστείτε για την αναγέννηση της Ελλάδος. ∆εν υπάρχει άλλη ελπίδα. ΑΠΑΤΣΙ - ΚΟΜΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΧΛΩΜΟ ΠΡΟΣΩΠΟ 18/7/1985 Μέχρι το τέλος του περασµένου αιώνα οι διάφορες ληστοσυµµορίες στις ΗΠΑ δρούσαν µ' έναν τρόπο απλό. Έστελναν κάποιο µεσάζοντα στον κτηµατία που ήθελαν να του βουτήξουν τα χωράφια και τα κοπάδια και του παρήγγελαν: πιάσε αυτά τα δολάρια, µάζεψε τους δικούς σου, τα απαραίτητα εφόδια και πάρε δρόµο, αλλιώς
θα σε ξεκάνουµε και θα στα κάψουµε απ' άκρη σ' άκρη! Αν ο άµοιρος κτηµατίας υποχωρούσε, γλίτωνε τη ζωή της φαµίλιας του. Αν αντιστεκόταν έβλεπε τη γη του να φλέγεται από την Ηλεία µέχρι τη Μακεδονία κι από τα Επτάνησα µέχρι το Σούνιο... Θα µου πείτε απορούντες, µα έχει Σούνιο στις ΗΠΑ; Όχι, Σούνιο δεν έχει, αλλά µήπως έχει µεσάζοντες συµµοριτών στην Ελλάδα; Εκτός αν έφτασε κανείς και δεν µάθαµε τι πρόσφερε και τι ζητούσε. Γιατί καθώς πληροφορούµεθα, ο κ. Τζίµυ Κάρτερ, ο φυστικάς, δεν έφτασε στη χώρα µας σαν απεσταλµένος καµιάς µικροσυµµορίας ώστε να τον κατηγορήσουµε σαν µεσάζοντα βρώµικων αληταράδων πιστολέρος που η γλίνα έχει σχηµατίσει παχύ στρώµα στο πετσί τους, ήρθε ο κ. Τζίµυ σαν εκπρόσωπος του αρχηγού των λευκών, του χλωµού προσώπου, να κουβεντιάσει µε τον ατίθασο Τζερόνυµο, τον Αρχηγό των αγρίων Απάτσι! Και είπε ο Τζίµυ στους αµίλητους Απάτσι, ωραία η χώρα σας, πολύ ωραία, αλλά προσεξτε, γιατί απέναντι ζουν οι Κοµάνχος, εκατό φορές πιο άγριοι από σας! Αυτοί παλουκώνουν όποιον πέσει στα χέρια τους, τους έχουµε δώσει τα πιο µυτερά παλούκια, γδέρνουν κεφαλές, τους έχουµε προµηθεύσει τα πιο κοφτερά µαχαίρια, χτυπάνε µε αυτόµατες καραµπίνες, τους προσφέραµε τις τελειότερες, ο αρχηγός τους, ο τροµερός Αττίλας ετοιµάζεται, βλέπω καπνούς στα γύρω βουνά, καθρεφτάκια που πετάνε σπίθες, ακούω ποδοβολητά, βλέπω συνάξεις καβαλαραίων, ξέρετε τους στείλαµε τα γρηγορότερα άλογα µας που σκίζουν τον άνεµο σαν θυµωµένα βέλη, είναι εκείνα τ' άλογα που χύθηκαν σαν τους κεραυνούς στην Κηρύνεια, πρέπει κάτι να θυµάστε! Τα µάτια σας λοιπόν δεκατέσσερα αν θέλετε να πάρετε αναστολή από το γιουρούσι που σας ετοιµάζουµε. Προσοχή και συµµορφωθείτε ακριβώς µε όσα θα ζητήσουµε από τον περήφανο Αρχηγό σας. Πήγε φυσικά και βρήκε τον Τζερόνυµο ο εκπρόσωπος του χλωµού προσώπου και του ζήτησε να παραµείνουν τα στρατά των λευκών άλλα τρία χρόνια στις Βάσεις των Απάτσι! Πρόσθεσε πως αν η πρόταση του χλωµού προσώπου γίνει αποδεκτή, τότε οι λευκοί θα σταµατήσουν τον εκβιασµό και την απάτη αποκλεισµού των επισκεπτών στη µεγάλη ρεζέρβα, στα λιµάνια και στις θάλασσες των Απάτσι, θα αναγνωρίσουν το αεροδρόµιο της Λήµνου, θα φοβερίσουν τους αιµοβόρους Κοµάνχος, θα τους διώξουν από την Κηρύνεια, θα µας δίνουν εµάς εφτά τάλαρα και µονάχα δέκα στους Κοµάνχος! Εµείς δυστυχώς, δεν έχουµε µήτε εφτά µήτε δέκα τάλαρα να στείλουµε στο χλωµό πρόσωπο. Έχουµε έναν αλύγιστο αρχηγό και πέντε όλα κι όλα φάσκελα. Ορίστε κύριε χλωµέ απρόσωπε. Πάρτα και σε καλή µεριά. ΑΒΟΥΛΟΥΣ ΑΜΝΟΥΣ ΘΕΛΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ Ο κ. ΕΒΕΡΤ! 19/8/1987
∆εν αισθάνοµαι «υποχρεωµένος», όπως είθισται να γράφεται σε παρόµοιες περιπτώσεις, να σεβοµαι και να τιµώ τον βουλευτή και ∆ήµαρχο κ. Μ. Έβερτ. ∆εν αισθάνοµαι υποχρεωµένος, τον σεβοµαι και τον τιµώ αυτονοήτως, εφόσον είναι εκλεκτός του ελληνικού λαού, ελεύθερα, αβίαστα και δηµοκρατικά εκλεγµένος. Τούτο δεν σηµαίνει ότι σεβοµαι και τιµώ το παρελθόν του κ. Μ. Έβερτ, τις πολιτικές ιδέες του κ. Έβερτ, τις πολιτικές δραστηριότητες του όταν σαν στέλεχος της Νεολαίας της ∆εξιάς, συµµετείχε στην τροµοκρατία του ελληνικού λαού από το καραµανλικό, το ΕΡΕτζίδικο παρακράτος, από την περιβόητη τροµοκρατική Οργάνωση των ακροδεξιών φοιτητών ΕΚΟΦ! Σέβοµαι και τιµώ αυθορµήτως το παρόν, αρνούµαι επιµόνως να λησµονήσω το παρελθόν. Γιατί λησµονώ σηµαίνει προδίδω! Γιατί προσπαθούν σήµερα που δεν νέµονται, πια, την εξουσία οι ποιµαντορικές φωνές της «φωτισµένης» ∆εξιάς, να µας πείσουν ότι η λήθη είναι εθνική επιταγή συντείνουσα στην συµφιλίωση και αποκτείνουσα τον επάρατο διχασµό, ενώ, ταυτόχρονα, αναλίσκονται σε µανιώδεις προσπάθειες να υπενθυµίζουν καθηµερινά «τα εγκλήµατα της Αριστεράς»! Σήµερα δεν µιλάνε, πια, για κοµµουνιστοσυµµορίτες, µιλάνε για πρασινοφρουρούς! Το πνεύµα της κατηγορίας το αυτό, η σκοπιµότητα ταυτόσηµη ! Να λησµονήσουµε επιζητά η ∆εξιά όσα διέπραξε, ενώ εκείνη να διατηρεί το µονοπώλιο των κατηγοριών προσφέροντας µας µε συγκινητική µεγαλοθυµία την αλλαγή των κοσµητικών επιθέτων που µας αποδίδει! ∆εν είµαστε, πια, οι ΕΑΜοβούλγαροι, είµαστε οι µειωµένου πατριωτισµού βλάκες, οι δευτέρας επιλογής πολίτες, οι κατά την Ελένη των Βλάχων και τον Μάνο της Αλλατίνης οπαδοί και ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ! Τιµώ τον ∆ήµαρχο της Αθήνας, αλλά δεν λησµονώ την παράταξη της υποτέλειας και της εθνικής µειοδοσίας στην οποία ανήκει και για την οποία δρα και σαν στέλεχος της και σαν ∆ήµαρχος. Και δεν αναγνωρίζω στον κ. Έβερτ, στον πρώην ΕΚΟΦίτη, ίχνος ειλικρίνειας όταν απευθύνεται στις Νεολαίες των κοµµάτων για να τους προτείνει και συστήσει την οργάνωση κοινού Φεστιβάλ για να περάσουν όπως ισχυρίζεται «πιο δυνατά τα µηνύµατα τους σ' ένα κοινό χώρο, όπου θα πρυτανεύει µόνο το δικαίωµα των νέων για καλύτερη ζωή, περισσότερη δικαιοσύνη, πιο ανοιχτούς ορίζοντες». ∆εν µας πείθει ο κ. Έβερτ! Αντίθετα, µας δείχνει ότι θέλει να πνίξει τη φωνή των Νέων! Θέλει να πρυτανεύει, ο κ. Έβερτ, στο κοινό Φεστιβάλ, «µόνο το δικαίωµα των Νέων για καλύτερη ζωή»! ∆ηλαδή οι Νέοι κατά τον κ. Έβερτ δεν έχουν άλλα δικαιώµατα, άλλες υποχρεώσας, άλλα µελήµατα; ∆εν χρωστάνε να προβληµατίζονται για τα έργα των µεγάλων, να κρίνουν τις θέσεις των, να ελέγχουν τις δραστηριότητες τους
και την πολιτική τους, το δηµόσιο βίο και την εξουσία; Τι είναι οι Νέοι κ. Έβερτ; Πρόβατα άβουλα, άγνωµα και ουδέτερα όντα η µέλη της ΕΚΟΦ; ∆εν πείθεις κ. Έβερτ µε τους πονηρούς πολιτικούς σου ελιγµούς που θυµίζουν κάποιο αµαρτωλό παρελθόν και υποθάλπουν το διχασµό, όχι τη συµφιλίωση... Οργή των Αµερικανών κατά της Αυριανής» Τα δηµοσιεύµατα της Αυριανής» τα σχετικά µε τους Αµερικανούς πράκτορες αποσταθεροποίησης της ελληνικής κυβέρνησης, προκάλεσαν οργή στους υπευθύνους της αµερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, οι οποίοι τα αρνήθηκαν µε ασυνήθιστη αποφασιστικότητα! Τα παραπάνω µεταφέρει η χθεσινή «Μεσηµβρινή» από το «εµπιστευτικό δελτίο» που εκδίδει το γνωστό οικονοµικό περιοδικό «Εκόνοµιστ» σφόδρα αντιπαπανδρεϊκό! Βέβαια, ο τίτλος της Αυριανής» δεν αναγράφεται, αλλά είναι πασιφανές ότι αυτήν υπαινίσσεται το «εµπιστευτικό δελτίο»... Θα παρατηρήσουµε κατ' αρχήν ότι οι άνθρωποι της αµερικανικής πρεσβείας της Αθήνας δεν αρνήθηκαν «µε ασυνήθιστη κατηγορηµατικότητα» αλλά µε απάδουσα σε διπλωµάτες απρέπεια! Προσθέτουµε, επίσης, ότι στην πραγµατικότητα δεν αρνήθηκαν τίποτε απολύτως των όσων αποκαλύψαµε, ούτε διέψευσαν µια έστω γραµµή! Περιορίστηκαν σε ύβρεις και χαράκτηριστιµούς που τους επεστράφησαν αυθηµερόν. Ο αρθρογράφος του «εµπιστευτικού δελτίου» προσθέτει ότι ο κ. Παπανδρέου εξοργίστηκε σε µεγάλο βαθµό και σε δηµόσια εµφάνιση του, εξαιτίας αµερικανικού παραπόνου... ιδιωτικού χαρακτήρα που ανέφερε (το παράπονο) ότι η κυβέρνηση του, ήρθε σε επαφή πριν λίγο καιρό µε τον αρχιτροµοκράτη Αµπού Νιντάλ! Μα και τα όσα έγραψε η Αυριανή» και εξόργισαν όχι µόνο την αµερικανική πρεσβεία αλλά και την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τις µυστικές της υπηρεσίες, δηµοσιεύµατα ιδιωτικού χαρακτήρα ήσαν! Παρακαλώ; Στα αµερικανικά δε: «άι µπέγκ γιούαρ πάρντον»;... Εξοργίστηκαν δε τόσο µε τα ιδιωτικά δηµοσιεύµατα της Αυριανής» και του «∆ηµοκρατικού Λόγου», ώστε σκέπτονται και συσκέπτονται και συνδιασκέπτονται πώς θα εξουδετερώσουν προκαταβολικά και εγκαίρως, ενδεχόµενες µελλοντικές εκπλήξεις του είδους! Το «πώς» σίγουρα θα το βρουν! Από τέτοια ξέρουν πολλά, είναι σκέτες µανούλες... Ή µάταιη θυσία µιας προδοµένης γενιάς! Ακριβώς στο σηµείο πού βρίσκεται σήµερα ο φωτεινός σηµατοδότης της τροχαίας πάνω στη λεωφόρο Κωνσταντίνου του δειλού, µπροστά στο καλλιµάρµαρο Παναθηναϊκό Στάδιο, άρχιζε η µαρµάρινη γέφυρα του Σταδίου από την οποία περνούσε το τραµ (4) ΠαγκράτιΚυψέλη, έστριβε αµέσως αριστερά, έφθανε στο σοκκάκι πού και σήµερα
είναι ολόιδιο, στη ρίζα του λόφου του Αρδηττού, προχωρούσε ώς την πρώτη γωνιά, έστριβε δεξιά, περνούσε µπροστά από το Αγιο Σπυρίδωνα κι' ανηφόριζε προς την πλατεία Πλαστήρα. Ή µαρµάρινη γέφυρα ένωνε την λεωφόρο Όλγας, την Ήρώδου Αττικού και την αλέα του Ζαππείου µε την πλατεία πού βρισκόταν καθώς και τώρα, λίγο µικρότερη τότε, µπροστά στα προπύλαια του Σταδίου. Βγαίνοντας από το Στάδιο, στην αριστερή πλευρά, µέσα στο πελώριο τείχωµα, υπήρχε το µικρό καφενεδάκι του Μπαρµπα-κώστα και της Κυραλένης, δυό πολύ συµπαθητικών ανθρώπων, όπου καθόµαστε σχεδόν κάθε βράδυ µετά την προπόνηση να πιούµε την «γκαζόζα» η την πορτοκαλάδα µας! Μαζευόµασταν καµπόσοι. Πρωταθλητές της προπολεµικής γενιάς κι' εµείς πού τότε τους διαδεχόµαστε. Κάποτε κουβεντιάζαµε, γιατί άλλο, για στίβο, µέχρις αργά τη νύχτα. Μιά-δυό φορές, το 1946 θυµάµαι, είχε σταθεί στην συντροφιά µας κι' ο αείµνηστος Γρηγόρης Λαµπράκης, ο οποίος εκείνη τη χρονιά αγωνίστηκε τρέχοντας διακοσάρι και σκυταλοδροµίες, και σταµάτησε οριστικά τον αθλητισµό. Κι' ο Χρήστος ο Μάντικας, τον είχα αργότερα ένα φεγγάρι προπονητή όταν υπηρετούσα στην Αεροπορία και ταυτόχρονα ήµουνα µέλος της εθνικής οµάδος στίβου. Συχνότερα καθόταν µαζί µας ο αξέχαστος Νίκος Σύλλας 6ος 'Ολυµπιονίκης στο δίσκο (1936) να µας αφηγείται επίµονα ίστορίες από τα κυνηγετικά του κατορθώµατα! ΤΗταν µανιώδης κυνηγός. Πιστοί θαµώνες σ' εκείνες τις... στιβοκατανύξεις ο Κώστας Παπαναστασίου, µεταχουντικά Γ.Γ. Αθλητισµού, ο «ληξίαρχος» του ελληνικού και διεθνούς αθλητισµού Γιώργος Ματζώρος πού εργαζόταν πρωτοµάστορας στις µπάλλες ποδοσφαίρου και δριστος κριτής, προπονητής, είναι και σήµερα θαρρώ, ο Γιαννης Παλαµιώτης δεύτερος πρωταθλητής Ευρώπης το 1938 στο Λονδίνο µε 15,03 (θυµητικό πού τόχω! Αύτοθαυµάζοµαι...) βαλκανιονίκης και πρωταθλητής Ελλάδος, ο µεγάλος πλακατζής επίσης Βαλκανιονίκης, στους δρόµους αντοχής Βασίλης Μαυραπόστολος, ο Βασίλης Μαυροειδής φαινόµενο αθλητικό της εποχής στους δρόµους ήµιαντοχής, ο Θανάσης Ραγάζος, ο µεγάλος Μαραθωνοδρόµος, ο Κώστας Γιαταγάνας, πρωταθλητής της σφαιροβολίας, ο Κάρολος Παπούλιας πρωταθλητής υπουργός εξωτερικών (πολύ αργότερα, να πούµε την αλήθεια) του ΠΑΣΟΚ, και του άλµατος έπί κοτω, ο Γιώργος Μαρινάκης, σύζυγος σήµερα της Αννούλας Συνοδινού κι' ένας πιτσιρικάς στην ηλικία µου, Ενα-δυό χρόνια νεώτερος ίσως, (τότε, να εξηγούµεθα) πού δεν έλειψε ουτε ένα βράδυ. Καθόταν κοντά, άκουγε, κυριολεκτικά ρουφούσε ότι έβγαινε από το στόµα των παλαιοτέρων, ιδίως του Γιώργου Ματζώρου, σπάνια µιλούσε, θαρρώ πώς σηµείωνε κι' όλας πολλά από όσα άκουγε. Λίγο καιρό µετά, αυτός ο πιτσιρίκας έπαιζε Μπάσκετ στην οµάδα του Παγκρατίου. Ολοι τον συµπαθούσαµε τον πιτσιρικά γιατί ήταν ένας ήσυχος, σεµνός, πολύ ευγενικός κι' έδειχνε ότι λάτρευε τον αθλητισµό. Προσωπικά τον συµπαθούσα και για ένα πρόσθετο λόγο.
Ονοµαζόταν Γιάννης ∆ιακογιάννης! Έκεί, στο καφενεδάκι του Μπαρµπακώστα σπούδασε τα πρώτα αθλητικά γράµµατα ο πιτσιρικάς πού έγινε µία µέρα Ολυµπιονίκης της αθλητισµογραφίας! Οι πρωταθλητές, µέλη της εθνικής οµάδος στίβου, γυµναζόµασταν ∆ευτέρα - Τετάρτη και Παρασκευή από τις πέντε περίπου µέχρι τις έφτάόκτώ, όταν καταλάγιαζε η κάψα του αθηναϊκού ήλιου. Εκείνη τη µέρα πήγα στο Στάδιο από τις τρεις! Είχα ραντεβού µε τον Βαγγέλη Σαπ... (ίσως να µήν θέλει σήµερα να γραφτεί ολόκληρο τ' όνοµά του, είναι διαπρεπής δικηγόρος της Αθήνας, διετέλεσε κάποτε και διευθυντής πολιτικού γραφείου κάποιου υπουργού) στο καφενεδάκι του Μπαρµπακώστα. Τρεις ακριβώς βλέπω τον Βαγγέλη να κατεβαίνει από την Ήρώδου Άττικου. Οταν πέρασε τη γέφυρα είδε το απόµερο τραπεζάκι πού καθόµουν κι' ήρθε κατ' εύθείαν. Τα ραντεβού µας µε τον Βαγγέλη για λόγους ασφαλείας ήσαν... κινητά! Αν ένας από τους δυό δεν πήγαινε στο ένα, για λόγους πού ο άλλος αγνοούσε, το ραντεβού ίσχυε µια ώρα νωρίτερα η µια ώρα αργότερα, αυτή η αλλαγή προκαθοριζόταν, δυό µέρες µετά. Κάθησε δίπλα µου, πέταξε εκείνο το πλατύ, χορταστικό µά πόσο παιδικό του χαµόγελο (πέρσι τον είδα τυχαία στο δρόµο κι' είναι ολόιδιος) και µε παρακάλεσε να µετακινηθώ εγώ, να πάω στο καφενεδάκι να του φέρω µια πορτοκαλάδα. Του έφερα πράγµατι το αναψυκτικό του, βεβαιώθηκα ότι κανείς δεν µας πρόσεχε, τέτοια ώρα µε τη λαύρα πού έσκαγε τζίτζικα ελάχιστοι τολµούσαν να κυκλοφορήσουν, έβγαλα από την τσεπη µου τα χρήµατα εκείνης της «σοδειάς», τα πήρε, τα έβαλε στη δική του δίχως να τα µετρήσει, µε ρώτησε πόσα ήταν, πόσα ένσηµα του κόµµατος µου απέµειναν αν δεν τα είχα δώσει όλα, µε κατατόπισε µε λίγες κουβέντες για ορισµένες κοµµατικές δουλειές και εντολές, κανονίσαµε την εποµένη συνάντηση, τέλειωσε την πορτοκαλάδα του, µε χαιρέτησε κι' έφυγε. Καθώς αποµακρύνονταν πρόσεξα το χοντρό µάλλινο στρατιωτικό παντελόνι του και τον λυπήθηκε η ψυχή µου. Μέσα στο καλοκαιρινό λιοπύρι µ' ένα τέτοιο βρακί έβγαζες την µπέµπελη πού λένε. Ό Βαγγέλης όµως ήταν πάµπτωχος πρωτοετής θαρρώ της νοµικής τότε, ήτανε µέλος του Κ.Κ.Ε. και σύνδεσµος µε τη δική µου οµάδα των Επονιτών. Έγώ δεν ήµουν ποτέ µέλος του κόµµατος. Έπονίτης απλός και µάχιµος στον Εφεδρικό ΕΛΑΣ της Αθήνας. Ισως ο πιο νέος έλασίτης της πόλης στην διάρκεια της κατοχής. Εκείνη την εποχή του ραντεβού πού περιγράφω πιο πάνω, 1948 θαρρώ, είµαι έφηβος και πρωταθλητής Ελλάδος στο ∆έκαθλο! Ό Βαγγέλης µου έχει αναθέσει για λογαριασµό του Κ.Κ.Ε. την ευθύνη οργάνωσης - διαφώτισης µαζί µε τον Μιλτιάδη Βουζ... (σήµερα βιοτέχνης, ίσως κι' αυτός δεν θέλει τ' όνοµά του να γραφτεί) δυό συνοικιών, της Πλάκας και της Γαργαρέττας, ειδικά του Α' πρότυπου Γυµνάσιου αρρένων, του Α' θηλέων στην οδό Αδριανού, του ΣΤ αρρένων και Γ' θηλέων.
Τα ένσηµα τα έπαιρνα µε άλλη «επαφή» κι' ένα αρκετά έξυπνο τρόπο. Μ' αυτή την «επαφή», άντρας ήταν, γυναίκα ήταν, ποτέ δεν έµαθα ούτε µ' ένοιαξε να µάθω, δεν συναντήθηκα ούτε µια φορά! Παράξενο έ; Ή «δουλειά» γινόταν κάθε Τετάρτη. Στίς δύο το µεσηµέρι όταν όλη «η φύσις ησυχάζει» κόβω µικρές βολτίτσες, πάντα µε το σακκίδιο των αθλητικών µου εξαρτηµάτων στον ωµο, µπροστά στην είσοδο του Γυµναστηρίου «Έθνικός» πού βρίσκεται και σήµερα στην ίδια θέση στη λεωφόρο Ολγας, παραπλεύρως του «Ολυµπιακού Κολυµβητηρίου». ∆ύο ακριβώς βρίσκοµαι στη θέση µου. Πρωταθλητής είµαι, τα αθλητικά µου είδη κουβαλάω, µπροστά σε Γυµναστήριο σουλατσάρω, τι πιο φυσικό και ανυποψίαστο! Άπό το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο διερχόµενο τραµ πού περνάει σε απόσταση 6-7 µέτρων από την είσοδο του Γυµναστηρίου, κάποιος επιβάτης πετάει προς την πλευρά φυσικά του «Έθνικου» ένα άδειο υποτίθεται κουτί σπίρτα! Και να θέλω να τον δώ αυτόν πού το πετάει δεν µπορώ γιατί πυκνόφυλλες «Πιπεριές» φυτεµένες κατά µήκος του δρόµου κρύβουν τη θέα του πάνω µέρους του τραµ. Το κουτί προσγειώνεται συνήθως στην άκρη του χωµατόδροµου, κάποτε πέφτει και στη ρίζα κάποιας πιπεριάς πούναι γεµάτη άγριόχορτα, προσποιούµαι τον αδιάφορο, αφήνω ν' αποµακρυνθεί αρκετά το τραµ, κλωτσάω σε πρώτη φάση µε αφέλεια το σπιρτόκουτο, αποµακρύνοµαι λίγο, παρατηρώ ολόγυρα την κίνηση, επιστρέφω και το αρπάζω! Το κουτί είναι πάντα γεµάτο σπίρτα, αν όµως τ' αδειάσεις, κάτω από τα σπίρτα διπλωµένα µια δεσµίδα ένσηµα του Κ.Κ.Ε.! Ανάµεσα στα άλλα καθήκοντα του έφηβου Έπονίτη είναι και η διακίνηση-διάθεση των ενσήµων. Ισως το ιερότερο, γιατί το κόµµα έχει πάντα ανάγκη οίκονοµικής ενίσχυσης. 'Εκείνη την εποχή, αν έπιαναν κάποιον να κάνει αυτή τη δουλειά καλύτερα ν' άνοιγε η γη να τον κατάπινε! Τόξερα ότι παίζω µε τη ζωή µου όπως τόξεραν κι' άλλοι πολλοί πού είχαν επωµισθεί την ίδια ευθύνη. Το αίσθηµα ότι δεν είµαι µόνος µου έδινε ατέλειωτο κουράγιο, η αγριάδα του φασιστικού καθεστώτος, τα όργια πού µαθαίναµε ότι διέπραττε το παρακράτος σε βάρος του λαού µε πείσµωναν τροµερά! Τότε δεν ήµουνα ακόµη «έρπων φασίστας» όπως είµαι σήµερα κατά τα λεγόµενα των κ.κ. Φλωράκη και Κύρκου! Τότε εγώ χαράµιζα τη νιότη µου για να µήν στερείται το «µπόνφιλέ του ο κ. Ζαχαριάδης, ο κ. Φλωράκης, ο κ. Τσολάκης και η υποδέλοιπη κλίκα της συγκυβέρνησης µε την «ακίνδυνη» ∆εξιά του κ. Μητσοτάκη... Οταν ο Βαγγέλης χάθηκε ανάµεσα στα δέντρα της Ήρώδου Αττικού, σηκώθηκα, πλήρωσα τον Μπαρµπακώστα, µέτρησα το χαρτζιλίκι πού µου απέµεινε, ένα σηµερινό κατοστάρικο περίπου και τράβηξα για τ' αποδυτήρια του Σταδίου να προπονηθώ νωρίτερα από τους άλλους και να φύγω. Εκείνο τ' απόγευµα προπονήθηκα στο πάνω «πέταλο», δηλαδή στον στίβο πού υπήρχε πίσω από το τείχωµα του
Σταδίου µέσα στο δάσος του Αρδηττού, γιατί κάτω, στον κανονικό στίβο θα πάθαινα ηλίαση! Γύρω στις πέντε τελείωσα, έκανα ντους στ' αποδυτήρια, µάζεψα τα συµπράγκαλα τάρριξα στο σακκίδιο και τράβηξα για την Πλάκα. Περνώντας µπροστά στο καφενεδάκι, ο Μπαρµπακώστας πού είχε στο µεταξύ συνέλθει από τον µεσηµεριάτικο λήθαργο µου φωνάζει: «νωρίς τέλειωσες σήµερα»! Του έγνεψα κάπως αόριστα και προχώρησα. Είχα διάβασµα πολύ, ήταν η χρονιά πού τέλειωσα το Γυµνάσιο, µά η εξωσχολική παιδεία απορροφούσε τις ώρες µου από τα παιδικά µου χρόνια, µε περίµενε και µια στοίβα χειρογράφων για διόρθωση πού µε προµήθευε συχνά ο αείµνηστος Γιώργος Ελευθερουδάκης και µου εξασφάλιζε ένα ζηλευτό χαρτζιλίκι για την ηλικία µου και την εποχή. Μπορώ να πώ ότι ο εκδοτικός οίκος Ελευθερουδάκη στην πλατεία Συντάγµατος µε το τυπογραφείο του στα Ιλίσια, ήταν το δεύτερο σπίτι µου! Πολλές φορές πληρωνόµουνα σε βιβλία πού µου τα χρέωναν µισοτιµής όπως κι' όταν ένα χρόνο πριν φύγω από την Ελλάδα, δούλεψα σ' αυτόν τον Ναό γραµµάτων και πολιτισµού πωλητής βιβλίων. Θυµάµαι σαν έφυγα, άφησα 2128 τόµους, το δικό µου δωµάτιο και των δύο µικρότερων αδελφών µου κατάµεστα, κάθε τόµος µε την καρτέλλα του και το βιογραφικό του σηµείωµα! Οταν επέστρεψα στην Ελλάδα πριν µερικά χρόνια βρήκα... δύο τόµους! ∆ύο ποιητικές συλλογές! Μιά του Καβάφη και µια του Πέρση Οµάρ Καγιάµ. Ίσως επειδή κανείς δεν τους αγόραζε διεσώθησαν. Όλοι οι άλλοι είχαν κάνει φτερά! Χαλάλι... Σάν έφθασα µπροστά στο άγαλµα του Βύρωνος, στη συµβολή των λεωφόρων Ολγας και Αµαλίας, τέσσερις λεβέντες, δύο από την πλευρά του µικρού αλσύλιου πού ήταν στηµένο ένα κοµµάτι µάρµαρο µε τα ονόµατα κάποιων Πολωνών εθελοντών στον απελευθερωτικό αγώνα του εικοσιένα και δυό πίσω από το άγαλµα του Βύρωνα, ορµάνε και µε... «πλαισιώνουν»! Ό Γιαννάκης, ξανθούλης και πονηρούλης µπάτσος του Β' παραρτήµατος Ασφαλείας µε πιάνει «άγκαζέ και µου λέει: «γιατί ταράχτηκες Κυριάκο, εσύ είσαι µαθηµένος απ’ αυτά, µια εξακρίβωση στο τµήµα κι' έφυγες»... Κι' έφυγες! Πώς φεύγεις και πότε φεύγεις δεν στο έλεγαν ποτέ ουτε µπορούσες να το προβλέψεις. Εκείνο πού µ' ενόχλησε δεν ήταν η σύλληψη, πράγµατι είχε καταντήσει ρουτίνα κάθε δυό και τρεις µια στο παράρτηµα µια στην Πατησίων στα κεντρικά της Ασφάλειας. Ενοχλήθηκα γιατί ο πονηρός κατάλαβε την ταραχή µου. Στήν τσέπη του παντελονιού µου ένα κουτάκι... σπίρτα! Κάτω από τα σπίρτα τρία-τέσσερα υπόλοιπα ένσηµα του κόµµατος! Εκείνο το βράδυ ήλπιζα να τα δώσω είτε σε κάποιο τακτικό «πελάτη» στο καφενείο του Χωραφά στην Πλάκα, είτε σ' ένα Ζαχαροπλαστείο στην οδό Γκύζη όπου θα περπατούσα τέσσερα χιλιόµετρα για να φτάσω. Για την ώρα όµως το κουτί ήταν στην τσέπη δυναµίτης σκέτος. ∆εν µπορούσα και να το πετάξω, τέσσερα ζευγάρια µάτια δεν τα ξεγελάς εύκολα.
Το Β' Τµήµα βρισκόταν στη γωνία Αδριανού και Χαιρεφώντος, µπροστά στην Αγία Αικατερίνη. Σήµερα είναι Ξενοδοχείο. Στο δεύτερο όροφο το παράρτηµα Ασφαλείας. Εκείνες τις µέρες είχε έρθει καινούριος διοικητής παραρτήµατος κάποιος Άνδρεόπουλος. Ή µνήµη δεν συγκρατεί καµµιά δυσάρεστη εκδήλωση του από εκείνη την «συνάντηση»... κορυφής! Μάλλον παραδεκτή ήταν η συµπεριφορά του. Με οδήγησαν κατ' ευθείαν στο Γραφείο του. — Καλώς τον! Εσύ είσαι ο πρωταθλητής, ο Ζορρό της γειτονίας; —Ό Ζορρό της Πλάκας θέλετε ίσως να πείτε... Κατάλαβε τον αυτοσαρκαστικό υπαινιγµό, υποµειδίασε και συνέχισε µε ήρεµο ύφος. — Βγάλε ότι έχεις στις τσεπες σου κι' ακούµπησε το πάνω στο γραφείο. εσύ δεν µε γνωρίζεις αλλά εγώ σε ξέρω! Σε βλέπω στους αγώνες, στο Στάδιο... Για πές µου, σήµερα κουβαλάµε προκηρύξεις η θα δουλέψει µόνο προφορική διαφώτιση; — Προκηρύξεις κουβαλούσαµε µόνον στην Κατοχή κ. διοικητά. — Άστην κατοχή. Στο σακκίδιο τι υπάρχει... — Νά τ' αδειάσω κι' αυτό; — Θα τ' αδειάσουµ' εµείς. Κώστα βγάλε ότι υπάρχει εκεί µέσα, αναποδογύρισε το... Ό Κώστας, ο άφωνος κι' άγνωστος µπάτσος αδειάζει το σακκίδιο. Τραβάει την αθλητική φόρµα, τα παπούτσια «Έλβιέλα», τα αθλητικά µε τα καρφιά, το σωβρακάκι, την πετσέτα, το σαπούνι, τις κάλτσες τις µάλλινες, το φανελλάκι. Αναποδογυρίζει και το σακκίδιο, σκαλίζει τη φόρµα, ψαχουλεύει τα παπούτσια, άνθρακες ο θησαυρός. — ∆εν υπάρχει τίποτα κ. ∆ιοικητά! Ό αστυνόµος Άνδρεόπουλος µορφάζει παράξενα. Μου ρίχνει µερικές στριφτές µατιές, κοιτάζει τ' αθλητικά µου σύνεργα σωριασµένα πάνω σε µια καρέκλα, κάτι δεν του αρέσει, κοιτάζει και τα περιεχόµενα στις τσεπες µου ακουµπισµένα πάνω στο γραφείο του. Το µαντήλι µου, µερικά ψιλά, η ταυτότητα, αποκόµµατα εφηµερίδων πού έγραφαν εκείνη την ήµερα για µένα, στις αθλητικές υπήρχε σχεδόν καθηµερινή αναφορά, ένα απολειφάδι µολυβιού κι' ένα κουτί... σπίρτα! Κάποια στιγµή πιάνει το µαντήλι, το τινάζει, την ταυτότητα, την περιεργάζεται, πιέζει µε το χέρι πάνω στο γραφείο το κουτί µε τα σπίρτα χωρίς να το σηκώσει, σπρώχνει µε το δάχτυλο και το µισανοίγει, το ξανασπρώχνει και το κλείνει, παίρνει τ' αποκόµµατα των εφηµερίδων, ρίχνει µια µατιά στο ένα, φαίνεται τον ενδιαφέρουν τα γραφόµενα και συνεχίζει. Στο µεταξύ, την ώρα πού άνοιγε το κουτί µε τα σπίρτα η καρδιά µου έχει φτάσει στο σβέρκο µου.
Αν ο διάολος τον έσπρωχνε και τ' άδειαζε, ποιος θα έγραφε σήµερα αυτό το βιβλίο; Καθώς ο αστυνόµος διάβαζε ο νους µου έπαιρνε τις απαραίτητες στροφές. Στην αρχή σκέφθηκα µήπως είχανε πιάσει τον Βαγγέλη κι' από 'κει προχώρησαν σε µένα, οπότε τα πράγµατα µπλεκόντουσαν και δεν θα ξεµπέρδευα µε καµµιά δύναµη. Απέρριψα όµως αυτό το ενδεχόµενο γιατί από τις τρεις και τέταρτο πού έφυγε ο Βαγγέλης µέχρι τις πέντε και µισή πού άρπαξαν εµένα, κύλησαν πάνω από δυό ώρες. ∆εν θα περίµεναν τόσο διάστηµα. Αν είχαν πιάσει τον Βαγγέλη θα ήξεραν ασφαλώς που βρίσκοµαι κι' εγώ οπότε θαρχόντουσαν στο λόφο του Άρδηττου να µε ανταµώσουν η προτού ανέβω εκεί πάνω. Αυτή την πιθανότητα την διέγραψα. Άπό 'δω και πέρα όµως τι γίνεται; Τί µε περιµένει; Γιατί µ' έπιασαν σήµερα; Τί συµβαίνει; Ό αστυνόµος τελειώνει την ανάγνωση, αφήνει τ' αποκόµµατα πάνω στο γραφείο του, γυρίζει προς το µέρος µου και µου λέει: — Μάζεψε τα και περίµενε δίπλα! Εσύ ειδικά πρέπει να καταλάβεις ότι από δώ και µπρος και όσο εγώ είµαι διοικητής Ασφαλείας σ' αυτό το Τµήµα, έχεις κάθε συµφέρον να κάθεσαι φρόνιµα, να είσαι προσεκτικός, γιατί εγώ δεν αστειεύοµαι! Θα σε τσακίσω! Ξέρω, είσαι χέλι, αλλά και τα χέλια εγώ τα λειώνω! Σε τρεις φράσεις τρία «εγώ»... Κουβέντες εύκολες, ανέξοδες, όπλα µιας εξουσίας, ανεξέλεγκτης, κουβέντες για ψυχολογική καταπίεση παντός υπόπτου και µη! Σήµερα το κράτος εξοντώνει τον πολίτη παραµένοντας απαθές, αδιάφορο και ατιµώρητο. Τότε, εξόντωνε τον πολίτη παραµένοντας επίσης απαθές και αδιάφορο αλλά την εξόντωση συνόδευε άµεση, απτή, συγκεκριµένη και επωφελέστατη επιβράβευση. Τότε υπήρχε ειδικό «πρίµ» — έπαθλο χρηµατικό για την σύλληψη παντός αντιφρονούντος µε δράση αποδεδειγµένη. Σήµερα αναπτύσσεται στην Ελλάδα βιοµηχανία παραγωγής αποδεικτικών στοιχείων για ενοχοποιήσεις σε σκάνδαλα! Τότε ανθούσε βιοµηχανία παραγωγής στοιχείων για παράνοµη δράση! Πάντα κάποιοι γίνονται εύκολα πλούσιοι σ' αυτή τη χώρα. Ό λαός βλέπει και γνωρίζει τα Γραφεία Τελετών πού έχουν εµφανείς επιγραφές στους δρόµους. Τα Γραφεία Τελετών πού θάβουν ζωντανούς νεκρούς κι' είναι αθέατα, χωρίς φωτεινές επιγραφές, πόσο λίγοι τα γνωρίζουν... Ό αστυνόµος ύστερα από το ξέσπασµα της επιβεβληµένης αγριάδας µε πρόσταξε να µαζέψω τα πράγµατα µου. Ήρεµα, ψύχραιµα, βάζω στην τσέπη µου όσα βρισκόντουσαν πάνω στο γραφείο του, ρίχνω στο σακκίδιο τα αθλητικά είδη και περιµένω. Μέσα στο Γραφείο του διοικητή εκτός από τους µπάτσους πού µ' έπιασαν, µπήκε κάποια στιγµή κι' ένας άλλος αστυφύλακας γνωστός στη γειτονιά για την σχετική αδιαφορία του προς τα «κοινά». Οποτε µε κουβαλούσαν στο Τµήµα, αυτός ο αστυφύλακας µ' έβλεπε µ' ένα µάτι γεµάτο κατανόηση, συµπάθεια, διάθεση να µ' ενθαρρύνει, τολµώ να πώ. Τ' όνοµά του δεν το
έµαθα ποτέ. Σήµερα, συνταξιούχος υποθέτω, εργάζεται στη Βουλή, στο γραφείο πολιτικής προσωπικότητος του ΠΑΣΟΚ! Σάν πηγαίνω καµµιά φορά στη Βουλή τον βλέπω, χαιρετιόµαστε. Εκείνος βέβαια γνωρίζει το δικό µου όνοµα! Σ' αυτόν τον αστυφύλακα άποτάθηκα µόλις µε πήγαν στο διπλανό Γραφείο και του ζήτησα να µου επιτρέψει να πάω στην τουαλέττα. Τράβα, µου απάντησε απαθέστατα. Αφήνω κατάχαµα το σακκίδιο, µπαίνω στην τουαλέττα, βγάζω τα ένσηµα από το σπιρτόκουτο, τα σχίζω, τα ρίχνω στη λεκάνη και τραβάω την αλυσίδα στο καζανάκι! Άνέπνευσα. Τότε µόνο, όταν επέστρεψα στο χώρο αναµονής, κάπως νηφάλιος, σκέφθηκα δυό πράγµατα άσχετα το ένα µε το άλλο. ∆ηλαδή πόσο έξυπνοι ήσαν οι φονιάδες της ∆ηµοκρατίας του φασιστικου παρακράτους της εποχής ώστε δεν διανοήθηκαν πώς ένας πρωταθλητής αποκλείεται να καπνίζει! Κι' άφου δεν καπνίζει τι χρειάζεται να κουβαλάει στις τσέπες του σπίρτα; Ακόµη κι' αν κάπνιζα γιατί είχα σπίρτα και δεν είχα τσιγάρα; Το δεύτερο πού σκέφτηκα, ήταν ότι έπρεπε στην επόµενη συνάντηση µου µε τον Βαγγέλη, στη γωνία Κανάρη και Σεκερη, όπως είχαµε καθορίσει εκείνο τ' αποµεσήµερο να του δώσω τα χρήµατα και για τα ένσηµα πού έρριξα στη λεκάνη! Λεπτοµέρεια, θα σκεφθεί ο σηµερινός άνθρωπος, απώλεια πέρα για πέρα δικαιολογηµένη! Οµως δεν ήταν έτσι τότε τα πράγµατα, δεν αντιδρούσαµε µε τέτοιες απλουστεύσεις, η συνέπεια απέναντι στην Οργάνωση αποτελούσε κανόνα ζωής, η ευθύνη κυρίαρχο στοιχείο πού δεν µεταφέραµε σε κανενός άλλου τις πλάτες... ∆έκα λεπτά αργότερα· µε τη συνοδεία δύο µπάτσων πήραµε από τη στάση Μακρυγιαννη το τραµ Κουκάκι-Κολιάτσου (το 3 νοµίζω) και κατεβήκαµε στην Πατησίων. Ασφάλεια, Πατησίων και Χαλκοκονδύλη, δεύτερος όροφος επίσης, αν η µνήµη δεν µε απατά, Γραφείο αξιωµατικού υπηρεσίας, οι δύο µπάτσοι του Β' παραρτήµατος µε παραδίδουν µε το σχετικό συνοδευτικό σηµείωµα και φεύγουν. Μετά τις σχετικές διατυπώσεις ένας άλλος µε εντολή του άξιωµατικού υπηρεσίας µ' ανεβάζει στον αµέσως επάνω όροφο, κάποιος αστυφύλακας µε στολή ξεκλειδώνει µια πόρτα πού είχε θυµάµαι και παραθυράκι να ελέγχει ο φρουρός τους κρατουµένους, µε ρίχνουν µέσα, η πόρτα κλειδώνει πίσω µου κι' ο θεός βοηθός! Το δωµάτιο είναι κάπως µακρόστενο, λοξοειδές, χάµω µωσαϊκό, ένα πλατύ παράθυρο ανοιχτό έδειχνε προς την πίσω µεριά του κτιρίου. Άπό εκείνο το παράθυρο διέκρινα στο βάθος ένα χώρο σαν µάντρα, µε τεράστιες στοίβες λάστιχα αυτοκινήτων. Είµαι ο µόνος κρατούµενος σ' εκείνο το δωµάτιο. Κάθοµαι στο σακκίδιο και περιµένω. Στιγµές ατέλειωτης ευτυχίας. Προσπαθώ να θυµηθώ και να µετρήσω πόσες φορές έχω συλληφθεί, σε ποια αστυνοµικά τµήµατα της Αθήνας και εκτός αυτής µ' έχουν κλείσει, όπως στο τµήµα Χωροφυλακής στο Μαρκόπουλο Αττικής
το 1946, πόσα µερόνυχτα πέρασα σε υπόγεια και άνώγεια κρατητήρια, πόσες ανακρίσεις έζησα, πόσο ξύλο αποθήκευσα! Ακουµπάω το κεφάλι στο σακκίδιο και ξαπλώνω στο µωσαϊκό. Κούραση, εκνευρισµός, αγωνία, ξενηστικοµάρα, αποκοιµιέµαι. Με ξυπνάει το ξεκλείδωµα της πόρτας. Τί ώρα ήτανε δεν ξέρω. Προτού προλάβω ν' ανασηκωθώ δυό κερατάδες όρµανε και χτυπάνε τυφλά και λυσσασµένα κλωτσιές, µπουνιές, σφαλιάρες. Ό ένας µ' αρπάζει από τα µαλλιά, µου στρίβει το κεφάλι και γαυγίζει σαν άγριος λύκος. Ή φωνή του βροντάει τούτη τη στιγµή πού γράφω στα µηνίγγια µου: «Λέγε ρε παλιοπούστη, άτιµο κουκούδι, λέγε πού ρίξατε χτες τις προκηρύξεις; Στούς Άµπελοκήπους τις ρίξατε έ; Ξέρνα άληταρά γιατί θα φτύσεις αίµα»! Με χτυπούσαν τα καθάρµατα ένα δεκάλεπτο περίπου. Οταν έφυγαν και ξαναµπαρώθηκε η πόρτα άρχισα πράγµατι ένα ξερνοβολητό ασταµάτητο. Με κόπο άνοιξα το σακκίδιο, πήρα το αθλητικό φανελάκι µουσκεµένο ακόµη από τον ίδρωτα της προπόνησης, σκούπισα αίµατα και ξερατά κι' έπεσα στο δάπεδο ήµιαναίσθητος. Ένας πόνος δυνατός µ' έσφαζε στο στοµάχι. Πού να ξανακοιµηθώ! Βυθίζοµαι σ' ένα παράξενο ήµιλήθαργο µά µπορώ να σκέπτοµαι! Προκηρύξεις στους Αµπελόκηπους! ∆εν µου έλεγε τίποτα αυτή η φράση. Παγίδα υποπτεύοµαι κι' ανησυχώ. Για µπλέξιµο χοντρό µε πάνε... Αρχισε να µισοφεγγά όταν ακούω ξανά το στρίγγλισµα της κλειδωνιάς. Ό φρουρός αστυφύλακας γαυγίζει: «σήκω πάνω ρε, τσακίσου, τράβα να πλυθείς, να σουλουπωθείς, όπου νάναι άρχεται ο κ. ∆ιευθυντής»! Με όδηγεί σ' ένα άπόπατο µε νιπτήρα και βρύση. Ρίχνω µπόλικο νερό πάνω µου, ξεπλένουµαι, µά βγαίνοντας στο διάδροµο ζαλίζοµαι. ∆υνατή λιγούρα, εξάντληση πλήρης. Μήπως γίνεται κύριε αστυφύλακα να µου αγοράσει κάποιος ένα κουλούρι, ρωτάω το φρουρό. «Τσακίσου και τράβα µέσα» ήρθε ηχηρή η απάντηση! Με ξανακλειδώνει. Ακουµπάω όρθιος στο πρεβάζι του παραθύρου. ∆εν Εχουν περάσει δέκα λεπτά από το «σουλούπωµα» στον άπόπατο, όταν ο µικρός φεγγίτης της πόρτας ανοίγει, ένα χέρι περνάει µέσα, ένα χέρι πού βαστούσε δυό ζεστές τυρόπιτες! Σαλτάρω, τις παίρνω, βλέπω από την τρύπα τη µούρη του άγριου αστυφύλακα, ρωτάω τι χρωστάω κι' αντί γι' απάντηση ξανακλείνει απότοµα ο µικρός φεγγίτης. Αρχισα κάπου να µπερδεύοµαι, να µήν καταλαβαίνω. Οταν µετά από καµµιά ώρα περίπου ήρθε ένας κουστουµαρισµένος να µε παραλάβει για να µε οδηγήσει στο γραφείο του «κ. ∆ιευθυντή» ο φρουρός είχε αλλάξει, άλλος βρισκόταν στη θέση του... Το Γραφείο του κ. ∆ιευθυντή για τα µέτρα της εποχής, πολυτελέστατο. Ό ίδιος µάλλον κοντός, µέτριο σκαρί, σκούρα παµπόνηρα µάτια κι' ένα ζευγάρι πυκνά κατάµαυρα φρύδια. Πιό µαύρα και πυκνότερα δεν είδα έκτοτε! — Κάτσε!
Προσποιείται πώς σκάλιζε διάφορα χαρτιά πάνω στο γραφείο του. Εξακολουθώ να στέκοµαι κρατώντας το σακκίδιο στο χέρι. — Κάτσε σου είπα, δεν θ' αργήσουµε. Θέλεις καφέ; —Όχι ευχαριστώ. — Γιατί όχι; — ∆εν πίνω καφέ... — Μιά πορτοκαλάδα; — Και πάλι όχι κ. ∆ιευθυντά, ευχαριστώ πολύ, δεν διψάω. — ∆εν δίψας η δεν καταδέχεσαι κέρασµα από ασφαλίτες! — Και τα δύο! —Ωστε έχουνε δίκιο αυτοί πού λένε ότι στο θράσος σου δεν υπάρχουν όρια. — Κοιτάξτε το πουκάµισο, κοιτάξτε το παντελόνι µου κ. ∆ιευθυντά, όσο κι' αν προσπάθησα τα αίµατα δεν βγαίνουν. Μισή ώρα µ' έδερναν ακριβώς στο από κάτω δωµάτιο. Με σακάτεψαν! Το θράσος το δικό µου το αποδίδετε στην άρνησή µου να πάρω καφέ, το ξύλο πού έφαγα και το αίµα πού έχυσα που το αποδίδετε; Τρελλάθηκα στο ξερατό, το δεξί µου πόδι το σερνω, τα µουτρα µου δεν ξέρω πώς είναι, δεν τα είδα στον καθρέφτη, δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η µεταχείρηση, τι έκανα, ποια η παρανοµία µου, κρατούµαι από χθες τ' απόγευµα. Τί να πώ δεν ξέρω. — Ξέρουµ' έµείς. Σου είπα κάτσε! ∆εν καταλαβαίνεις ελληνικά η θέλεις να γίνεις προκλητικός... — Για να κερδίσω τι. — Παλουκώσου λοιπόν. Παλουκώσου κι' άκουσε. Λίγα θα σου πώ, µετρηµένα και σταράτα. Είσαι οργανωµένος. Γράφεις και πετάς προκηρύξεις, γράφεις συνθήµατα στους τοίχους. Χτες το πρωΐ βρέθηκαν προκηρύξεις στους Αµπελοκήπους. Γεµάτοι οι δρόµοι από τις προσφυγικές πολυκατοικίες κοντά στον Παναθηναϊκό µέχρι την Αγία Τριάδα. Είσαι µέσα στο κόλπο σίγουρα. Ξέρω ότι αντέχεις το ξύλο και δεν µιλάς. Νάχεις όµως υπόψη σου ότι υπάρχουν κάποιοι ειδικοί πού σε κάνουν να βλαστηµας το γάλα της µάνας σου. Άπό τη ∆οκίµων, βλέπω στο φάκελο σου, σε διώξανε από το πρώτο Γυµνάσιο σε διώξανε στο Έκτο γιατί έκανες στους συµµαθητές σου διαφώτιση, τώρα τέλειωσες το Γυµνάσιο, κάνεις δουλειά εξωσχολική, υπάρχουν πληροφορίες ότι γίνεσαι επαγγελµατίας κοµµουνιστής. Πρόσεξε φουκαρά µου γιατί µε την παραµικρή ένδειξη θα σε στείλω στρατοδικείο, θ' άκούς αστυνόµο Καραχάλιο και θα κατουράς αίµα...
— Οι καταδόσεις από τις πληροφορίες κύριε αστυνόµε έχουνε κάποια διαφορά. Ό καταδότης πολλές φορές λέει ψέµατα από λόγους προσωπικής αντεκδίκησης η για να προαχθεί σε πληροφοριοδότη. Αφού ξέρετε τόσα πολλά για µένα, αφού έχετε τον φάκελο µου, θα είδατε ότι εργάζοµαι διορθωτής. — Στον άλλο κουκουέ τον Ελευθερουδάκη! Λοιπόν µάζευε τα και φύγε να µήν σε κλείσω αυτή τη φορά σε κανένα υπόγειο κι' άς γράψουν ότι θέλουν οι αθλητικές εφηµερίδες. Φύγε και µήν ξεχνάς όσα σου είπα... Έκεί πού βρίσκεται σήµερα το πολυκατάστηµα «Μινιόν» η στάση του τραµ. Και το ∆' Αστυνοµικό Τµήµα νοµίζω. Περιµένω στη στάση, το δεξί µου πόδι δεν το νιώθω, από το µηρό και κάτω είναι µουδιασµένο, οι ζαλάδες ξανάρθαν. Έχω φάει φαίνεται δυνατή κλωτσιά σε κάποιο νεύρο και στο κεφάλι. Ευτυχώς, βρήκα θέση. Κατέβηκα στο Ζάππειο και τράβηξα κουτσαίνοντας για το σπίτι. Στο δωµάτιο µου δεν είχα που να καθήσω. Παντού βιβλία. Πάνω στο τραπέζι χαρτιά για διόρθωση µε περιµένουν. Ξαπλώνω στο κρεββάτι µου, το ταβάνι στριφογυρίζει. Αρχίζω ν' ανησυχώ. Τάση για εµετό ξανά. Βγαίνω στην βεράντα να πάω από κει στον καµπινέ µη ξεράσω στην τραπεζαρία, ξερνάω στη δεύτερη βεράντα µπροστά στη βρύση. Ό ένας αδελφός µου, τρία χρόνια µικρότερος είναι στον κήπο, µε βλέπει, τρέχει, µε βοηθάει να βάλω το κεφάλι κάτω από τη βρύση είναι χλωµός σαν λεµόνι και δακρυσµένος. Τότε πρόσεξα µέσα στα ξερατά µου χοντρά κοµµάτια αίµα σαν αρνίσιες σπλήνες! ∆ιαλυµένος γυρνάω στο κρεββάτι. Ή γιαγια µου µαγειρεύει στην κουζίνα, δεν πήρε χαµπάρι. Στέλνω τον αδελφό µου να πάρει από την ΕΒΓΑ µια µπουκάλα παγωµένο γάλα. Μέχρις ότου επιστρέψει ο µικρός δυό-τρείς φορές κόντεψα να χάσω τις αίσθήσεις µου. Αδειασα τη µισή µπουκάλα, σε λίγο αποκοιµήθηκα. Ξύπνησα στις δύο τ' απόγευµα. Ένιωθα µια χαρά! Ούτε ζαλάδες, ούτε κοµµάρες, τίποτα! Ή αναπλήρωση δυνάµεων σ' αυτή την ηλικία της εφηβείας ιδίως για νέους γυµνασµένους είναι εκπληκτική. Μόνο το µούδιασµα στο πόδι επέµενε! Ολο το σπίτι µύριζε χταπόδι γιαχνί. Είναι µια µυρουδιά πού δεν την µπερδεύεις µε καµµιά άλλη. Έφαγα µισό πλοκάµι, βούτηξα µια µπουκιά ψωµί στη σάλτσα, ήπια το υπόλοιπο γάλα κι' έκατσα να παλαίψω µε τα χαρτιά! Αν τέλειωνα τις διορθώσεις και τις πήγαινα το πρωί θ' άρπαζα ένα κατοστάρι! Τόσα τα είχα υπολογίσει. Πολλά τα λεφτά όταν το µεροκάµατο του µπετατζή, το υψηλότερο της εποχής, έφτανε στις ογδόντα δραχµές... Κατά τις επτά το βράδυ τέλειωσα. Ό πόνος και το µούδιασµα στο πόδι εξακολουθούσαν. Σκέφθηκα να περπατήσω λίγο, να πεταχτώ µέχρι το Στάδιο, στού Μπαρµπακώστα θα η"ταν µαζεµένη η παλιοπαρέα, καλό θα µου έκανε. Φθάνοντας στο καφενεδάκι βλέπω τον γιό του Κουντούρη να βγαίνει από τα Προπύλαια και να φεύγει. Τον σταµατάω του λέω ότι
χτύπησα στη γωνιά ενός... τραπεζιού κι' ότι πονάω άσχηµα. Οι Κουντούρηδες ήσαν καλόκαρδοι άνθρωποι και οι καλύτεροι µασερ της Ελλάδος. Είχαν αναλάβει, πατέρας και γιος, το µασάζ των πρωταθλητών της Εθνικής Στίβου. «Πάµε µέσα να σε κοιτάξω» µου λέει ο είδικός σ' αυτά Κουντούρης. Στην είσοδο του Σταδίου, µέσα στο στίβο, στην άκρη, υπήρχαν πάντοτε δυό-τρείς πάγκοι όπου καθόµαστε ν' ανασάνουµε η ακουµπούσαµε τις φόρµες µας όταν γδυνόµαστε. Μου δείχνει ένα πάγκο και προσθέτει: — Κατέβασε το παντελόνι σου και ξάπλωσε. Τότε µόνο πρόσεξα ότι ολόκληρο το πόδι µου από το γόνατο και πάνω, µέχρι τα σκέλια, είχε το χρώµα ώριµης µελιτζάνας... — Σε τραπέζι είπες χτύπησες Κυριάκο; Και στην Τράπεζα Ελλάδος να κουτούλαγες τέτοιο χάλι δεν θα πάθαινες. Τέτοιο µελάνωµα δεν εχω ξαναδεί. Πώς τα κατάφερες, τι συνέβη. — Σου εξήγησα. Στο καφενείο, µια απότοµη κίνηση, στη γωνιά στο µάρµαρο ενός τραπεζιού και τέρµα. — Καλά Χριστιανέ µου, τώρα βρήκες να την πάθεις; ∆ιάβασα ότι κατεβαίνεις στο ∆έκαθλο την άλλη εβδοµάδα. Θα προλάβεις να γειάνεις; ∆έκαθλο είναι αυτό! Αν δεν γίνεις τελείως καλά δεν θα τα σηκώσεις δέκα αγωνίσµατα. Πρόσεξε τι θα κάνεις. Πρωί-µεσηµέρι-βράδυ θα κάθεσαι κάτω από ένα ντους. Θ' ανοίγεις το ζεστό νερό, θα βάζεις το πόδι σου από κάτω και θα τ' αφήνεις όση ώρα αντέχεις στο κάψιµο. Θα κλείνεις το ζεστό και θ' ανοίγεις το κρύο. Αυτό θα κρατάει δέκα λεπτά µ' ένα τέταρτο κάθε φορά. Και προπόνηση αυτή την εβδοµάδα καθόλου. Μόλις αρχίσει να υποχωρεί ο πόνος θα βάλεις φόρµα και θα περιορισθείς σ' ελαφρύ τροχάδην, έτσι σαν προθέρµανση. Τίποτ' άλλο. Κυρίως όχι υπερβολές. Ίσως έτσι προλάβεις να είσαι έτοιµος το άλλο Σαββατοκύριακο. Ευχαρίστησα το φίλο Κουντούρη, έµεινα καµµιά ώρα µε την συντροφιά στον καφενέ και γύρισα σπίτι. Είµαι ένα τέλειο ψυχικό ράκος. Ή κατάσταση γίνεται πολύ δύσκολη, σκληρή, επικίνδυνη. Ή κοµµατική οργάνωση εκείνη την εποχή είναι από σκελετώδης µέχρις ανύπαρκτη. Συµµετέχω σε µια οµάδα παράνοµης δράσης πού την απαρτίζουν στον κεντρικό της πυρήνα τρία άτοµα. Έγώ, ο Βαγγέλης κι' ο Μιλτιάδης. Ό Μιλτιάδης είναι και συµµαθητής µου στο Γυµνάσιο. Ό πατέρας του εύπορος βιοτέχνης διατηρεί εργαστήριο στην πλατεία Κουµουνδούρου, το καλύτερο στο είδος του σ' ολόκληρη την Ελλάδα µε βασικό προϊόν το λουκούµι και την χαλβαδόπιττα! Ό πατέρας παλιός κοµµουνιστής, εξόριστος στην Ίκαρία και άλλα θέρετρα, ο Γέρο Λεωνίδας, ο αδελφός του ο Νίκος Έλασίτης γερός µαχητής, ο ίδιος ο Μιλτιάδης ένα παιδί µάλαµα, γενναίος, ροµαντικός, ακολουθεί τα πατρικά χνάρια. Ό Βαγγέλης φοιτητής της Νοµικής, θεόφτωχος,
πανέξυπνος, συνεπής, όπως γράφω πιο πριν, σήµερα γνωστός δικηγόρος της Αθήνας. Ό Βαγγέλης είναι ο Σύνδεσµός µας µε την Οργάνωση. Έχω έντονη την αίσθηση ότι κινούµεθα πολύ ερασιτεχνικά! Τα δικά µου κίνητρα βασικά η πίκα, το µανιάτικο γινάτι, µιας και το παρακράτος των φονιάδων της ∆ηµοκρατίας µου φέρθηκε µε τον ελεεινότερο τρόπο. Μ' έδιωξαν από τις εξετάσεις στο τελευταίο µάθηµα για την Σχολή ∆οκίµων ένώ ήµουνα µεταξύ των πρώτων. Μ' έδιωξαν από το Α' πρότυπο Γυµνάσιο στην προτελευταία τάξη και µε χίλια βάσανα µε δέχτηκαν στο ΣΤ όπου και πήρα το περιζήτητο απολυτήριο. Είµαι αριστούχος βραβευµένος σε διαγωνισµό εκθέσεως ιδεών και µου βάζουν µε άριστα το είκοσι, δεκατρία στα Νέα Ελληνικά! Είµαι πρωταθλητής 'Ελλάδος µε νέο ελληνικό ρεκόρ στο Πένταθλο, µε σηκώνουν στους ώµους οι µαθητές των Γυµνασίων στους Πανελλήνιους µαθητικούς όπου κέρδισα τέσσερις πρώτες νίκες, αλλά στη Γυµναστική, πάλι άριστα το είκοσι µου βάζουν δεκαεπτά αντί για είκοσιένα! Ή ασφάλεια δεν µ' αφήνει σε χλωρό κλαρί. Από την Αεροπορία όπου υπηρετούσα κληρωτός σε δέκα µήνες µε διώχνουν και µε µετατάσσουν στο Στρατό ξηράς µε την κατηγορία του κοµµουνιστή γιατί αρνήθηκα να υπογράψω δήλωση αποκήρυξης του κόµµατος! Ελάχιστα τα αστυνοµικά Τµήµατα πού δεν γνώρισα τα κρατητήρια τους. Φυσικό είναι το γινάτι να γίνεται Ταύγετος! Έχω όµως εκείνη την εποχή και τα προσωπικά µου προβλήµατα. Ό ροµαντισµός, η ψευδαίσθηση ότι ο απαράµιλλος, ο ηρωικός αγώνας της κατοχής συνεχίζεται, κάποιες στιγµές χαλαρώνουν, αλλοιώνονται, δρχεται η σκέψη, η απλή λογική παρεµβαίνει και µε κλονίζει. Ό νους γυρνάει σε γεγονότα πού ζητάνε απαιτητικά ερµηνεία. Κι' αυτή την ερµηνεία πρέπει να την δώσω εγώ στον εαυτό µου! Κανένας άλλος... Ή συµπεριφορά του κόµµατος έχει δηµιουργήσει στη σκέψη µου βαθύτατες ρωγµές. Ή συνείδηση αγανακτεί. Φεύγουν οι Γερµανοί και το κόµµα ένώ κρατάει την Ελλάδα ολόκληρη στα χέρια του, ένώ δεν υπάρχει τον Όκτώβρη του 1944 ψυχή ν' αντισταθεί στο λαϊκό στρατό, αντί να σχηµατίσει κυβέρνηση, να κηρύξει λαϊκή ∆ηµοκρατία, να εγκατασταθεί στην εξουσία, στέλνει συγχαρητήρια τηλεγραφήµατα στον Άγγλο Στρατηγό Αλεξάντερ στην Αίγυπτο και στον πρωθυπουργό της Αγγλίας Τσώρτσιλ στο Λονδίνο! Το κόµµα αντί να εγκαταστήσει δικτατορία τού προλεταριάτου, λαϊκή έστω κυβέρνηση, κάθεται µε σταυρωµένα χέρια, αδρανοποιεί την τροµακτική ίσχύ τού ΕΛΑΣ, περιµένει πότε θα επιστρέψουν οι άκαπνοι αστοί πολιτικοί ηγέτες µαζί µε τα αγγλικά στρατά για ν' αρχίσει µαζί τους παζάρια και παρακαλετά! Το κόµµα, άφου επέστρεψαν οι αστοί πολιτικοί, αφού έπιασαν τα πόστα οι Άγγλοι µε τα τεθωρακισµένα και την αεροπορία τους, αφού ανασυστάθηκαν τα διαλυµένα Σώµατα Ασφαλείας, αφού η αστική τάξη έβαλε πάλι στο χέρι και σε λειτουργία
τους µηχανισµούς της, τότε, ναί τότε το κόµµα αποφασίζει το Κίνηµα τού ∆εκέµβρη! Φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για ν' αποκαλυφθεί ότι το πάνω χέρι στην ηγεσία τού κόµµατος το είχαν οι πράκτορες της Ίντέλλιντζενς Σερβις! Χρειάστηκαν χρόνια για τους πολλούς, τους ανυποψίαστους! Είπώθηκε ότι το Κίνηµα τού ∆κέµβρη 1944 το σκάρωσαν οι 'Εγγλέζοι. Σίγουρα. Οι Εγγλέζοι µαζί µε τους Εγγλέζους του Κ.Κ.Ε.! Φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Προδότες, αίµοπότες του ελληνικού λαου! Το Κίνηµα του ∆εκέµβρη σκοπό είχε να δηµιουργήσει την αίσθηση του εθνικού κινδύνου στους αστούς και µικροαστούς πού είχαν αγκαλιάσει το ΕΑΜ και τις οργανώσεις του. Σκοπό είχε να διαλύσει το λαϊκό κίνηµα. Εδώ θέση παίρνει και µια είδική παρατήρηση. Στά ∆εκεµβριανά υποτίθεται ότι συγκρούονταν οι λαϊκές δυνάµεις µε την αστική τάξη. Στή διάρκεια αυτών των συγκρούσεων ανατινάχτηκαν από τις λαϊκές µάχιµες δυνάµεις δεκάδες κτίρια, εξοντώθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι. Ούτε ένα κτίριο, ούτε ένα µέγαρο, ούτε ένα αρχοντικό µεγαλοαστού και κεφαλαιοκράτη δεν αγγίχτηκε. Ούτε τζάµι δεν έσπασε στο Κολωνάκι, στη συνοικία των εκατοµµυριούχων, ούτε παράθυρο δεν πειράχτηκε στο Ψυχικό, στη Φιλοθέη, στην Κηφισιά, στις περιοχές των µεγιστάνων τού πλούτου. Ούτε ένας κεφαλαιοκράτης δείγµα δεν βρέθηκε νεκρός! Ή Ίντέλλιντζενς Σέρβις στην κοµµατική ηγεσία ήξερε καλά τη δουλειά της, γνώριζε πού θα χτυπήσει, ανάλογες έδινε εντολές! Οι χαφιέδες της κοµµατικής ηγεσίας δεν σταµάτησαν φυσικά τον προδοτικό τους ρόλο στα ∆εκεµβριανά. Κάρφωναν στις δυνάµεις Ασφαλείας του αστικού καθεστώτος κάθε φωνή διαµαρτυρίας, σφάλιζαν µε την κλειδωνιά του θανάτου κάθε φωνή πού έλεγε την αλήθεια, κάθε µάτι πού έβλεπε την πραγµατικότητα και υποψιαζόταν την προδοσία. Έτσι, αυτή η χαφιέδικη ηγεσία του Κ.Κ.Ε. πρόδωσε τη µεγαλύτερη µορφή του λαϊκού και αντιστασιακού αγώνα, τον διορατικό, τον γενναίο και ασύγκριτο Άρη Βελουχιώτη! Για να µπορεί πιά ανεµπόδιστα να προχωρήσει στην αισχρότερη προδοσία εναντίον του ελληνικού Εθνους, τον Εµφύλιο σπαραγµό. Ή χαφιέδικη ηγεσία τού Κ.Κ.Ε. όταν τον Οκτώβριο του 1944 µπορούσε να πάρει την εξουσία, την είχε ήδη Ετοιµη στα χέρια της, την αρνήθηκε σκόπιµα για να δώσει χρόνο στην αστική τάξη να οργανωθεί, στους ιµπεριαλιστές ν' αποβιβαστούν και να πνίξουν το λαϊκό Κίνηµα. Θέλησε όµως να την πάρει την εξουσία αυτή η άλήτικη, η χαφιέδικη ηγεσία, το 1947, όταν το κράτος των µεγαλοαστών και των τσελικάδων, το κράτος των «γέσµεν'ς» και των δοσιλόγων Εγινε πανίσχυρο! Και πέρασε σ' αυτή την έλεεινότητα για να διαλύσει, να συντρίψει, να αφανίσει κάθε ίκµάδα του λαϊκού κινήµατος στην επαρχία, για να προκαλέσει τον εθνικό
διχασµό, για να διασφαλίσει την ξένη επικυριαρχία δια παντός, για να ξεπουλήσει την Ελλάδα στα ξένα συµφέροντα! Όπως µε διαφορετικές µεθοδεύσεις, δρα και σήµερα! Φονιάδες της ∆ηµοκρατίας! Πολιτικοί απατεώνες! Λαοπλάνοι και εθνοκτόνοι! Όποιος µπορεί και τολµά σήµερα, Φλεβάρη του 1990, να γράψει αυτές τις αλήθειες, αυτονόητο είναι ότι θα χαρακτηρισθεί «έρπων φασίστας» από τους συνεχιστές της κοµµατικής παράδοσης στην υπονόµευση της εθνικής ανεξαρτησίας Κυρκοφλωράκηδες... Όµως, αυτές οι σκέψεις, το καλοκαίρι του 1948 ταλάνιζαν τον νου ενός εφήβου πού έβαζε τη ζωή του σε κίνδυνο, χαλάλιζε τη νιότη του, κατέστρεφε το µέλλον του, χωρίς τη σιγουριά ότι όλες αυτές οι θυσίες γινόντουσαν στο όνοµα ενός ιερού σκοπού τον οποίο σκοπό εκπροσωπούσε µια τίµια και καθαρή ηγεσία! Κυριακή 25 Ιουλίου 1948 κερδίζω το Πανελλήνιο Πρωτάθληµα ∆εκάθλου. ∆ευτέρα, στο ραντεβού Κανάρη και Σέκερη, ο Βαγγέλης καταφθάνει δίχως το πλούσιο παιδικό του χαµόγελο. Καθήσαµε σ' ένα παγκάκι κοντά στη λίµνη µε τις πάπιες στον Εθνικό Κήπο. — Κυριάκο θα σταµατήσεις για την ώρα τα ένσηµα. Ούτε προκηρύξεις. Ή σύλληψη σου τις προάλλες ανησυχεί την Οργάνωση. Μαθεύτηκε ότι σε χτύπησαν άσχηµα. Και τα συνθήµατα πού σχεδιάζετε µε τον Μιλτιάδη για Κουκάκι-Γαργαρέττα, άστα κι αυτά προσωρινά. Σου γίνεται στενό µαρκάρισµα πρόσεξε. Οταν πρέπει να ξανασυναντηθούµε θα γίνει µε δική µου πρωτοβουλία, ξέρω που θα σε βρω. Κάθησε ένα διάστηµα ήσυχος τελείως. Φρόντισε να ενηµερώσεις και τον Μιλτιάδη, τα ίδια ισχύουν και γι' αυτόν. Απόλυτη ηρεµία, καµµιά κίνηση, καµµιά επαφή, σ' έχουνε στην µπούκα, µας έχουνε στη µπούκα. Συγχαρητήρια για το ∆έκαθλο, είσαι θηρίο, τα γράφουνε σήµερα όλες οι εφηµερίδες. Γεια και θα τα ξαναπούµε, µήν ξεχνάς τι σου είπα, είδοποίησε τον Μιλτιάδη, φρόνιµα... Από τότε, τον Βαγγέλη, συνάντησα και πάλι, τυχαία στο δρόµο, το 1965 όταν βρέθηκα για λίγες µέρες στην Αθήνα όπου έφθασα για διακοπές από το Παρίσι. Τον Μιλτιάδη τον ενηµέρωσα το ίδιο βράδυ πηγαίνοντας από Γούβα, Αη Γιάννη Κυνηγό (σήµερα ∆άφνη) Κατσιπόδι, Τράχωνες, στη Βούλα µε τα πόδια! Και Μαραθωνοδρόµοι νάθελαν να µε παρακολουθήσουν δεν θ' άντεχαν... Ή οικογένεια του Μιλτιάδη έµενε κοντά στο Ασκληπιείο Βούλας γιατί η αδελφή του έπασχε από πολυµυελίτιδα. Ανένδοτος, ασυµβίβαστος, ροµαντικός και δυνατά ξεροκέφαλος. «Και προκηρύξεις θα φτιάχνουµε και θα πετάµε και συνθήµατα θα γράφουµε. Τα γράµµατα τι τα µάθαµε για να λύνουµε σταυρόλεξα; Τώρα θα τα παρατήσουµε Κυριάκο; Τώρα θα σταµατήσουµε τον αγώνα; Οι άλλοι στα βουνά σκοτώνονται»... Καλόκαρδε κι' εύκολόπιστε Μιλτιάδη! Που να
φαντασθείς ότι ένα χρόνο αργότερα, όταν η «ηγεσία» θέχει µετατρέψει την Ελλάδα στο µεγαλύτερο Νεκροταφείο της Ευρώπης, θ' αποσυρθεί στα ασφαλή µετώπισθεν των ανατολικών χωρών να συνεχίσει την αποµύζηση ενός εκατοµµυρίου λαου και αγωνιστών ζώντας ζωή χαρισάµενη και µεταβάλλοντας το κόµµα σε µια τεράστια πολυεθνική µε αµύθητα πλούτη! Που να το φαντασθείς... Είδα κι' έπαθα να τον συνεφέρω τον καλόκαρδο, τον ενθουσιώδη Μιλτιάδη. Νύχτα έφτασα στο σπιτικό του, νύχτα έφυγα, χαράµατα γύρισα στο δωµάτιο µου. Με τον Μιλτιάδη δεν ξαντάµωσα ποτέ πιά από 'κείνο το βράδυ! Λίγους µήνες αργότερα βρίσκοµαι στο Μακρονήσι. Θα αφηγηθώ ένα µόνο περιστατικό από τα δυό χρόνια πού έζησα σ' εκείνο το κολαστήριο. Ένα και µοναδικό! Την ακριβή ηµεροµηνία δεν την θυµάµαι. Εύκολο όµως να προσδιοριστεί. Συνέβη ακριβώς µια βδοµάδα προτού εγκαταλείψη το ξερονήσι ο υποδιοικητής του Α' Τάγµατος, ο σηµερινός ισοβίτης του Κορυδαλλού ∆ηµήτρης Ίωαννίδης, µετατεθείς σ' άλλη µονάδα. Και λέω µια βδοµάδα γιατί ήταν η τελευταία φορά πού γεύτηκα συµπεριφορά του µαζί µε τον αξιωµατικό πού είχε έλθει να τον αντικαταστήσει. Είµαι στο κρεββάτι, δυό µέρες ψήνοµαι στον πυρετό. Πούντα, γρίππη, ποιος να µου το πει. ∆εν υπάρχει ούτε ασπιρίνη. Οι σύντροφοι στο αντίσκηνο µ' έχουν κουκουλώσει µε κουβέρτες και χλαίνες. Ψήνοµαι, βράζω, τουρτουρίζω σαν χαλασµένο µοτοσακό, ο ίδρωτας έχει περάσει το στρώµα. ∆εν µπορώ να σηκωθώ ούτε για κατούρηµα. Ό πάντα πρακτικός ∆ηµήτρης Κωνοταντιλιέρης, αυτός ο αξέχαστος φίλος πού έφυγε πέρσι από τη ζωή, µου δίνει ένα παλιό παγούρι και µου λέει: «να κατουράς εδώ µέσα και να το βουλώνεις µε το φελλό. Όταν γεµίζει σηκώνεσαι και τ' αδειάζεις έξω γιατί άν κάνεις πώς πας µέχρι τ' αποχωρητήρια, στο δρόµο θα µείνεις»! 'Εκείνο το πρωί, πριν καλά-καλά φέξει, µηχανή αυτοκινήτου ακούγεται έξω από το αντίσκηνο. Στο Τάγµα υπάρχει ένα όλο κι' όλο «τζίπ» πού το χρησιµοποιεί σχεδόν αποκλειστικά ο Ίωαννίδης. Είναι ένα πρωινό πού χαλάει ο θεός τον κόσµο. Τα παλούκια πού συγκρατούν το αντίσκηνο ξερριζωµένα από το ξεροβόρι. Ένας φαντάρος, ο οδηγός του Ίωαννίδη φωνάζει από την είσοδο του αντίσκηνου. «∆ιακογιάννη έβγα, σε ζητάει ο κ. υποδιοικητής»! Είµαι άρρωστος, απαντάω! Έχω πυρετό! ∆εν πρόλαβα να τελειώσω τη δεύτερη φράση, ο φαντάρος τραβάει τον σπάγγο πού συγκρατεί την πόρτα του αντίσκηνου, µπαίνει µέσα, µε βλέπει καθώς έχω βγάλει το κεφάλι έξω από τις κουβέρτες και µε συµβουλεύει: «σήκω, ντύσου κι' έλα γιατί σήµερα τρώει σίδερα! Ρίξε πάνω σου µια κουβέρτα κι' έλα γρήγορα, σε θέλει να πάµε για ψάρια, τάχει τάξει στον άλλον πού ήρθε να τον αντικαταστήσει»! Σηκώνοµαι, προσπαθώ να σταθώ όρθιος, τρέµω σύγκορµος, τα σαγόνια µου κροταλίζουν, δεν µπορώ να τα σταµατήσω, οι βολβοί των
µατιών µου καίνε, τα µηνίγγια µου πονάνε αφόρητα, κάθοµαι λίγες στιγµές στην άκρη του κρεββατιου. Στην άλλη γωνιά του αντίσκηνου έχει σηκωθεί από το κρεββάτι του κι' ο Γιώργος ο Καζάκος, ένας σύντροφος µε καρδιά σαν το µπόι του! «Θάρθω κι' εγώ, δεν θα πας µόνος σου, θα σε πεθάνουν». Σκέφτοµαι πώς µπορεί να κατάντησα ένας νέος πού λίγους µήνες πριν ήταν πρωταθλητής Ελλάδος στο δέκαθλο. Ό Καζάκος µου ρίχνει µια χλαίνη στη ράχη κι' όπως ήµουν, µε το πουκάµισο και το σώβρακο, τρεκλίζοντας, βγαίνω από τη σκηνή. Πέντε µέτρα πιο πέρα το τζίπ µε αναµµένη πάντα τη µηχανή, περιµένει. Στή θέση του συνοδηγού ο ισοβίτης σήµερα ∆ηµήτρης Ίωαννίδης, ο άνθρωπος πού έφερε τον Αττίλα στην Κύπρο, ένα από τα µεγαλύτερα θύµατα µιας πολιτικής παράκρουσης έντεχνα για δεκαετίες καλλιεργηµένης από τα κέντρα αποφάσεων πού επεξεργαζόντουσαν κι' επεξεργάζονται τον αφανισµό του Ελληνισµού. Ό Ίωαννίδης και όλοι οι όµοιοί του στο όνοµα µιας πλαστεπίπλαστης έθνικοφροσύνης θανάτωναν τον ελληνικό λαό για να... σώσουν την Ελλάδα! Αυτή η εγκληµατικότητα ήταν αποτέλεσµα µιας αποβλακωτικής παιδείας πού οδηγούσε από την νοσογόνο ηµιµάθεια στην δολοφονική τύφλα. Ή οίκονοµική ολιγαρχία και οι παντοειδείς µηχανισµοί της, οι µεγαλοαστοί στο σύνολο τους, δεν είχαν την δυνατότητα να εµφορούνται από αίσθήµατα πατριωτικά, δεν διέθεταν την πνευµατική ανάταση πού απαιτείται για την διαµόρφωση εθνικών (δανικών, εστερούντο του ψυχικού µεγαλείου πού προυποθέτει η συναίσθηση του τι σηµαίνει Ελλάδα, ελευθερία, εθνική αξιοπρέπεια, επειδή από γεννησιµιού τους υπήρξαν υπόδουλοι πότε της ξενόφερτης Αυλής, πότε των µεγάλων Ευρωπαίων αφεντάδων πού πατούσαν τη χώρα και τους γαλουχούσαν µε πυκνό µείγµα γραικυλισµου και ραγιαδισµού. Μιά τέτοια άρχουσα τάξη µόνο µε άτοµα της συνοµοταξίας Ίωαννίδη επιβιώνει και προστατεύεται! Άπό την αντίπερα όχθη, οι Ζαχαριάδηδες, οι Κολιγιάννηδες, οι Φλωράκηδες, οι Κύρκοι και οι Τσολάκηδες µε την δική τους αµορφωσιά, µε τη δική τους τύφλα, εξάρτηση και υποτέλεια έρρεαν στην ίδια κοίτη µε τους µεγαλοαστούς για να αιτιολογούν την αντιπατριωτική δράση της ολιγαρχίας και να δικαιώνουν τα εθνικά της εγκλήµατα. Οι µέν δικαίωναν τους δέ, στα µάτια ενός λαού πού είχαν καταφέρει να διχάσουν. Γι' αυτό άλλωστε τον δίχασαν... Στο πίσω µέρος του τζίπ κάθεται ο λοχαγός Τσέλκας, Ηπειρώτης, ο αντικαταστάτης του Ίωαννίδη, µε την σύζυγο του. Άκακος φαινοµενικά τουλάχιστον άνθρωπος ο Τσέλκας. ∆εν θυµάµαι κάτι πού να τον επιβαρύνει. Περνώντας µπροστά από το Τζίπ για να πάω στο πίσω κάθισµα, µου λέει ειρωνικά ο Ίωαννίδης: «εύαρεστήθηκε ο Κύρκος πρωταθλητής να µας τιµήσει δια της παρουσίας του! Θέλω να µου βγάλεις ψάρια γιατί υποσχέθηκα τραπέζι στον κύριο λοχαγό». ∆εν απάντησα. Ό Καζάκος πού έρχεται ξωπίσω απευθύνεται στον Ίωαννίδη: «κύριε ύποδιοικητά θάρθω κι' εγώ να τον βοηθήσω να βγάλουµε παραπάνω». Ό Ίωαννίδης αντί ν'
απαντήσει απλώνει ένα µικρό ξύλινο καφάσι ακουµπισµένο στα γόνατα του και του το δίνει. Στριµωχνόµαστε τέσσερις στο πίσω κάθισµα και το αυτοκίνητο ξεκινάει. Μέσα στο καφάσι λίγα ξεροκόµµατα, µερικά µασούρια δυναµίτη, φιτίλια και καψούλια. Πάνε για τους φούρνους! Στην ανατολική άκρη του νησιού κάποια χαλάσµατα ήταν κάποτε φούρνοι πού έφιαχναν ψωµί για τους εξόριστους. Το όνοµα έµεινε. Περάσαµε από το Β' Τάγµα όπου διοικητής ήταν ο περιβόητος Τζανετάτος και φτάσαµε. Θα είχε οπωσδήποτε κάποιος υποδείξει στον Ίωαννίδη το σηµείο πού σταµατήσαµε, ένα µικρόν ορµίσκο µε επίπεδα βράχια γλιστερά γεµάτα αχινούς. Έκεί µε πρόσταξε ο τροµερός αυτός βασανιστής να ρίξω δυναµίτη για να του βγάλω ψάρια. Μπήκα µε τον Καζάκο µέσα στα χαλάσµατα να ετοιµάσω τα εκρηκτικά µου! Ή ετοιµασία του δυναµίτη είναι δουλειά λεπτή, κάπως επικίνδυνη, πού γίνεται θανατηφόρα αν συµβεί λάθος η ατύχηµα στο άναµµα και στο ρίξιµο. Τα χέρια µου τρέµουν, δυσκολεύοµαι να σφηνώσω το φιτίλι µέσα στο καψούλι. Όταν ετοίµασα ένα µασούρι δίνω τα ξεροκόµµατα στον Καζάκο να τα µουσκέψει και να τα ρίξει όσο µπορεί πιο ανοιχτά στον ορµίσκο. Σε λίγο, κυριολεκτικά διαλυµένος, βγαίνω, πλησιάζω στην άκρη της γλίστρας ανάβω και πετάω το µασούρι! Αµέσως µετά την έκρηξη δυό-τρία µελανούρια σκοτωµένα στον αφρό µά το ρεύµα τα παίρνει µακρυά. Βουτάω και τα προλαβαίνω, τα δίνω στον Καζάκο πού κολυµπάει δίπλα µου, εκείνος στρέφει, τα πετάει πάνω στη γλίστρα, γυρνάει κοντά µου περιµένοντας να πάω κάτω, στο βυθό, ν' ανεβάζω κι' άλλα. Το βάθος σ' εκείνο το σηµείο είναι γύρω στα πέντε µέτρα. Στο βυθό βρίσκονται νεκρά καµµιά δεκαριά κοµµάτια. Πέντε η έξι φορές βούτηξα για να τα βγάλω. Με χίλια βάσανα και την βοήθεια του Γιώργου του Καζάκου, καταφέρνω να βγω πάνω στο βράχο. ∆ίχως το Γιώργο θα ήµουν ακόµη εκεί. Τουλάχιστο κάποια ξασπρισµένα κόκκαλά µου. Σάν βγαίνω ο Ίωαννίδης µου λέει να «ξεκουραστώ» λίγο και να ρίξω δεύτερο δυναµίτη! Προσπαθώ, ετοιµοθάνατος καθώς είµαι να του εξηγήσω ότι δεύτερος δυναµίτης σ' ένα σηµείο πού έρριξες ήδη άλλον, είναι τελείως άχρηστος. Τουρτουρίζω µελανιασµένος κάτω από τη χλαίνη, µουσκεµένος, µε το ξεροβόρι να µου τρυπάει το µεδούλι, αγωνίζοµαι να τον πείσω, ο δύστυχος δεν καταλαβαίνει. Ευτυχώς παρεµβαίνει ο Τσέλκας πού παρακολουθεί την κουβέντα κι' έτσι µπαίνουµε στο τζίπ, έβγαλα γύρω στα πέντε κιλά ψάρια, και φθάνουµε στη σκηνή. Χώνουµαι ήµιθανής κάτω από τις κουβέρτες. ∆εν θέλω να σε κουράσω αναγνώστη µε τα όσα τράβηξα το επόµενο δεκαήµερο. Την εποµένη δεν µπορώ να καταπιώ, ο λαιµός έχει κλείσει, Εχω πρησθεί, ο πυρετός µε θανατώνει, η κατάσταση είναι κρίσιµη, οι σύντροφοι στη σκηνή σκέπτονται πώς τα πράγµατα έγιναν σοβαρά, η ζωή µου κινδυνεύει, πήγανε στο διοικητή, του είπαν τι
συµβαίνει, ζήτησαν γιατρό! Κάποια στιγµή έρχεται πράγµατι στη σκηνή ένας νέος, ένστολος, δηλώνει γιατρός και µ' εξετάζει. ∆ιακρίνω κάποια δυστροπία στο πρόσωπο του. Στίς ερωτήσεις του απαντώ µετά βίας και µε νοήµατα, δεν µπορώ να µιλήσω. Ένας βήχας σφαχτερός µε θανατώνει. Ό γιατρός µε κοιτάζει µ' ένα ύφος άχρωµο και µου λέει: «πρέπει να σε πάρουµε από δώ, χρειάζεσαι Νοσοκοµείο αν δεν νοσηλευθείς δεν θα ζήσεις. Θα ζητήσω από τον κ. διοικητή φύλλο πορείας για την Αθήνα». Μισή ώρα αργότερα φωνάζουν στο διοικητήριο τον ∆ηµήτρη Κωνσταντιλιέρη ο όποιος όταν ο «γιατρός» τελείωσε την εξέταση τον πήρε ιδιαιτέρως κι' είχαν µια σύντοµη κουβέντα. Ό ∆ηµήτρης επέστρεψε στη σκηνή µε... δυό φύλλα πορείας! Ό «γιατρός» πρότεινε στο διοικητή να µε συνοδεύσει κάποιος γιατί µονάχος ήταν αδύνατο να µετακινηθώ. Έτσι εγκρίθηκε φύλλο πορείας και για τον ∆ηµήτρη πού δήλωσε ύστερα από υπόδειξη και έγκριση του «γιατρού» ότι υποφέρει από τις αµυγδαλές του! Ξαπλωµένος σαν γέρικο τουλούµι σε µια γωνιά του καϊκιού φθάνω στο Λαύριο. Ό ∆ηµήτρης νοικιάζει και πληρώνει ταξί. Αποµεσήµερο είµαι ξαπλωµένος σ' ένα κρεββάτι του 401 Στρατιωτικου Νοσοκοµείου. Με «παρέλαβέ µια ξανθιά πανέµορφη νοσοκόµα υπολοχαγός πού ονοµαζόταν Μαρία Ρούµπου από το Μαντούδι Ευβοίας! Αυτό το µυστήριο θυµητικό µου πόσες φορές µ' έχει πληγώσει. Ολοι στο νοσοκοµείο µου φέρθηκαν µε πολλή ανθρωπιά. Χρειάστηκαν µερικές µέρες να συνέλθω. Ολα γιατρεύτηκαν εξόν από το λαιµό! Oι αµυγδαλές µου είχαν σαπίσει. Ένας γιατρός λεβεντόπαιδο κι' επιστήµονας σπουδαίος, τον έλεγαν Στυλιανίδη, µε βεβαιώνει ότι πρέπει να υποβληθώ σε εγχείρηση, να µου άφαιρεθουν οι αµυγδαλές αλλιώς δεν θα γιατρευτώ. Με χειρουργεί και µε στήνει στα πόδια µου. Ποτέ δεν θα λησµονήσω την εύγέναα, την ανθρωπιά της Μαρίας Ρούµπου πού είχε µάλιστα, θυµάµαι, πρόσφατα υποστεί εγκαύµατα πάνω στη σκηνή σε γιορταστική εκδήλωση του προσωπικού (είπαµε, η µνήµη σύντροφος πιστή!) ποτέ δεν θα λησµονήσω την καλωσύνη και την λεβεντιά του χειρουργού Στυλιανίδη. Το µεγάλο ερώτηµα Γιατί όµως, φίλε διαβαστή αύτου του βιβλίου, χαλάλισα τόσες σελίδες να περιγράψω προσωπικές ιστορίες για το Στάδιο, τον αθλητισµό, την παράνοµη δράση, την Ασφάλεια και τις διώξεις, τους ξυλοδαρµούς και τους κινδύνους, το Μακρονήσι και το µαρτύριο µου, αφού άλλοι τράβηξαν τρισχειρότερα και δεν µίλησαν ποτέ είτε γιατί θυσίασαν τη ζωή τους, είτε γιατί είναι σεµνοί και προτιµούν τη σιωπή; Τα ανέφερα όλα αυτά φίλε αναγνώστη για να δώσω µια ίσχνότατη εικόνα των όσων τράβηξε η γενιά µου και να θέσω τα µεγάλα, τα τροµερά, τα σκληρά ερωτήµατα:
Α «Ποιος είναι µεγαλύτερος προδότης και σκληρότερος βασανιστής, ο ∆ηµήτρης Ίωαννίδης η ο Χαρίλαος Φλωράκης; Ό Ίωαννίδης υπήρξε τυφλό όργανο της αντίδρασης. Ό Χαρίλαος Φλωράκης συγκυβέρνησε µε την αντίδραση! Ποιος είναι χειρότερος; Το τυφλό όργανο η ο εργοδότης του;» Β «Ποιος είναι ελεεινότερος προδότης και άπαισιότερος βασανιστής, ο ∆ηµήτρης Ίωαννίδης η ο Λεωνίδας Κύρκος; Ό Ίωαννίδης υπήρξε άβουλος υπηρέτης της ∆εξιάς. Ό Λεωνίδας Κύρκος αρχιτέκτονας της συγκυβέρνησης του Κ.Κ.Ε. µε την ∆εξιά! Ποιος είναι χειρότερος; Ό υπηρέτης η ο αφέντης του;» Γ «Ό Φλωράκης ο Τσολάκης, ο Κύρκος, ο Καλούδης, ο Άµπατιέλος, όλη η παλιά φρουρά του Κ.Κ.Ε. αποκαλούσαν χαφιέδες, προδότες, δηλωσίες, δειλούς και άνανδρους, όλους όσους υπέγραφαν δήλωση µετανοίας — αποκήρυξη κόµµατος και σταµατούσαν τον αγώνα ενάντια στη ∆εξιά! Ποιοι ήσαν πραγµατικοί χαφιέδες, δειλοί και άνανδροι, οι δηλωσίες η αυτοί πού σχηµάτισαν κυβέρνηση µε την παράταξη της ∆εξιάς;» ∆ «∆υό τουλάχιστον γενιές Ελλήνων, η αθώα νιότη του ελληνικού λαού σάπισε στα µπουντρούµια της Ασφάλειας, στις φυλακές, στα ξερονήσια, µαρτύρησε στα φρικτότερα κολαστήρια του αιώνα, δολοφονήθηκε στα εκτελεστικά αποσπάσµατα για την τιµή του κόµµατος και τα ιδανικά του κοµµουνισµού. Σήµερα η ηγεσία του κόµµατος άδελφώνεται µε τους βασανιστές και τους δηµίους αυτής της νιότης! Ποιος λογοδοτεί για τη θυσία των µυριάδων αυτών αγωνιστών και ποιος για την προδοσία, την χυδαία προδοσία αυτής της θυσίας; Ποιος κύριε Κύρκο; Ποιος κύριε Φλωράκη;» Εκατό τέτοια ερωτήµατα να βάλει, όποιος τα βάλει, απάντηση δεν θα πάρει γιατί οι προδότες κρύβονται και οι χαφιέδες σιωπούν όταν δεν έχουν το θράσος να παραστήσουν τους ήρωες και να ζητήσουν από πάνω και τα ρέστα! Για τον Φλωράκη, για τον Κύρκο κι' όλη την υπόλοιπη κλίκα χαράµισα τα ωραιότερα χρόνια της ζωής µου. Κι' έρχονται σήµερα οι δειλοί και άνανδροι, οι ξετσίπωτοι και χυδαίοι να µε αποκαλέσουν «έρποντα φασίστα»! Ποιος; Ό Φλωράκης! Ό «πρόεδρος» και «αρχηγός» πού δεν θα µπορούσε να είναι σε καµµιά χώρα της γης, πλην της Ελλάδος ούτε σε σαλεπιτζίδικο! Τιµώ όλους τους σερβιτόρους του κόσµου... Με αποκαλεί «έρποντα φασίστα» ποιος; Ό Λεωνίδας Κύρκος! Το άτοµο για το όποιο η ίδια η ηγεσία εδώ και σαράντα χρόνια έδωσε την άποψή της! Νά δούµε ποια είναι αυτή η άποψη. Αλλά για να το δούµε καθαρά, χρειάζεται απαραιτήτως ένας όσο γίνεται µικρός πρόλογος. Το 1950, µετά την ήττα του Κ.Κ.Ε. στον άτιµο εµφύλιο, το κόµµα εκγατέστησε στην Αθήνα και σε διάφορες κρύπτες, ασυρµάτους για να
δίνει οδηγίες και εντολές στην παράνοµη κοµµατική οργάνωση και να παίρνει πληροφορίες. Έναν τέτοιο ασύρµατο χειριζόταν σε µια βίλα της Γλυφάδας ο Άργυριάδης, έναν άλλον στην Καλλιθέα ο Βαβούδης. Ό Άργυριάδης συνελήφθη κι' εκτελέστηκε. Ό Βαβούδης ανακαλύφθηκε και αυτοκτόνησε µέσα στην υπόγεια κρύπτη. Είχε συγκλονιστεί τότε η δηµόσια γνώµη µ' εκείνες τις συλλήψεις. Με αρκετές λεπτοµέρειες αυτά τα περιστατικά περιγράφηκαν από έναν ίστορικό του οποίου την σοβαρότητα, την αντικειµενικότητα και την τιµιότητα κανείς και ποτέ δεν αµφισβήτησε. Το όνοµα αύτου του λαµπρού λογίου και δηµοκράτη ιστορικού, Σόλων Γρηγοριάδης. Ό Σόλων Γρηγοριάδης έγραψε αρκετά βιβλία, την «ίστορία της εθνικής Αντίστασης 1941-1944» και το «Μετά τον Εµφύλιο — η άνοδος του Παπάγου στην εξουσία». Σ' αυτό το βιβλίο, (εκδόσεις: Φυτράκη) ο συγγραφέας συµπεριλαµβάνει ένα κεφάλαιο µε τίτλο: «Οι ασύρµατοι». Παραθέτω το είσαγωγικό σηµείωµα αύτου του κεφαλαίου κι' ένα µικρό απόσπασµα. Το απόσπασµα άφορα στον (νεαρό) τότε Κύρκο, προέρχεται από την ηγεσία του Κ.Κ.Ε., απευθύνεται στον ασυρµατιστή του κόµµατος Ν. Βαβούδη και µε ελάχιστα λόγια δίνει ακριβή είκόνα και γεύση! Εισαγωγικό σηµείωµα Στην κρύπτη της Καλλιθέας, όπου ανακαλύφθηκε ο ασύρµατος του ΚΚΕ και αυτοκτόνησε ο ασυρµατιστής Λ. Βαβούδης, βρέθηκαν τα παρακάτω σήµατα και ο κρυπτογραφικός πίνακας ονοµάτων, όπως τα έδωσε η Γενική ασφάλεια Aθηνών (σ.σ. Ό Ν. Μπελογιάννης στη δίκη του αµφισβήτησε τη γνησιότητα των σηµάτων και κυρίως, αυτών που αναφέρονταν σε στρατιωτικές πληροφορίες). Το µικρό απόσπασµα Άπό ηγεσία ΚΚΕ προς Βαβούδη 12/9/50: θέλουµε να σας ξανακάνουµε προσεχτικούς µε τον Κύρκο Στοιχεία σοβαρά, πού συγκεντρώνονται, ότι στο πιάσιµο του Στέργιου και Φαρµάκη ευθύνεται αναµφισβήτητα νεαρός Κύρκος πού έβλεπε Φαρµάκη και πού ήξερε όλες δουλειές Φαρµάκη Σπίτια, στέκια και λοιπά Προσέχετε µη πάθετε ζηµιά. Γνωρίστε µας όσα ξέρετε σχετικά µε τα πιο πάνω. Ειδοποίησε και τον Μπελογιάννη. Αυτή ήταν η άποψη του Κ.Κ.Ε. το 1950 για τον νεαρό Κύρκο! Χαφιέ της Ασφάλειας τον χαρακτήριζε, προειδοποιούσε την οργάνωση Αθήνας να φυλάγεται συγκέντρωνε στοιχεία! Στην συνέχεια και από το 1968 και µετά, το επίσηµο δργανο του κόµµατος, ο «Ριζοσπάστης», έγραψε για τον Κύρκο πράγµατα πού αν συγκεντρωθούν θ' αποτελέσουν την µεγαλύτερη εγκυκλοπαίδεια κατηγοριών σε βάρος ενός και µόνον ανθρώπου, του Κύρκου και της κλίκας του. Ή Αυριανή» τον απεκάλεσε πράκτορα των Αµερικανών, ελαφρά θωπεία µπροστά στα όσα του
καταµαρτύρησε το Κ.Κ.Ε. και τα όργανα του! Τελειώνοντας αυτό το βιβλίο ζητάω την έπιείκια του αναγνώστη για την βιασύνη γραφής πού διαφαίνεται και οφείλεται στις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες κάτω από τις όποιες γράφτηκε, την αγωνία της εποχής, την περιπέτεια της υγείας µου, το ψυχικό άγος για την κατάσταση και την δυσοίωνη πορεία του τόπου. Ελπίζω τουλάχιστον ότι µέσα από τις σελίδες αύτου του βιβλίου έδωσα αρκετά στοιχεία, περιέγραψα περιστατικά, σκιαγράφησα πρόσωπα, πού η δράση τους αιτιολογεί τον τίτλο και εντοπίζει τους «φονιάδες της ∆ηµοκρατίας»! Ποια θα είναι η ουσιαστική προσφορά αύτου του δργου στο λαό και στην πατρίδα, ο αναγνώστης θα το κρίνει και αξιολογήσει. Σόϊ το βασίλειο! Μπορούµε να πούµε οτιδήποτε για να στήσουµε όρθιο ένα ψέµµα! ∆εν µπορούµε ποτέ να προφέρουµε οτιδήποτε για να περιγράψουµε την αλήθεια Κ.∆. Αυτές τις πληροφορίες είχε τότε το Κ.Κ.Ε. για τον νεαρό Κύρκο! Ειδοποιούσε τις κοµµατικές του οργανώσεις να προσέχουν, να φυλάγονται! Το βιβλίο του Σόλωνα Γρηγοριάδη «τα τροµερά ντοκουµέντα» από τότε πού κυκλοφόρησε, το 1979 καταβλήθηκαν µεγάλες προσπάθειες να «στραγγαλισθεί»! Ποτέ δεν γράφτηκε λέξη, δεν σχολιάσθηκε από καµµιά εφηµερίδα το τηλεγράφηµα της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. προς τον Ν. Βαβούδη και αφορούσε στο ρόλο του Λεωνίδα Κύρκου. Οι µασονικές στοές, οι κοµµατικοί µηχανισµοί, η κοµµατική µασονία του πρώην ΚΚΕ (εσωτερικού) αλλά και τού «ορθόδοξου» Κ.Κ.Ε. φρόντισαν να πνίξουν το συγκλονιστικό και τόσο αποκαλυπτικό γεγονός. Ίσως από ευγνωµοσύνη προς τον πατέρα του Λεωνίδα Κύρκου Μιχάλη, ο οποίος υπέγραψε το διάταγµα δωρεάν εκχώρησης του κτιρίου στο όποιο στεγάσθηκε η Μεγάλη Στοά Μασόνων της Ελλάδος, διάταγµα πού καταργήθηκε ύστερα από διαβήµατα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, για να το υπογράψει έκ νέου αργότερα ο Κ. Καραµανλής και να χαρισθεί το οίκηµα πού βρίσκεται σήµερα στην όδόν Αχαρνών. Κι' έρχεται σήµερα ο Λεωνίδας Κύρκος να µε αποκαλέσει «έρποντα φασίστα» και «επιτελικό εγκέφαλο» έκφασισµου της Ελλάδος! Θα ρωτήσω λοιπόν και πάλι: «ποιος είναι χειρότερος, ο ισοβίτης Ίωαννίδης η ο Λεωνίδας Κύρκος»: Το προσωπικό µίσος του Λεωνίδα Κύρκου εναντίον µου έχει µια αίτία και µιαν αφετηρία. Οπως ανέφερα προηγούµενα, κανένας φασίστας, καµµιάς απόχρωσης, δεν µ' ενόχλησε τόσο προκλητικά όσο έγραφα βιβλία χωρίς να εργάζοµαι δηµοσιογραφικά. Μόλις ξεκίνησα την αρθρογραφία στην Αυριανή» λύσσαξαν όλοι τους. Ηταν Απρίλης του 1981. Έγραφα τότε τα κύρια άρθρα της εφηµερίδος πρωτοσελιδα, µε τον γενικό ύπέρτιτλο «το κάστρο
της αλήθειας». 'Ελέχθη από πολλούς ότι εκείνα τα άρθρα έπαιξαν σηµαντικό ρόλο στη µεγάλη εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ. Τα άρθρα, τα σχόλια, στην τρίτη σελίδα, πού τα συνεχίζω και σήµερα και οι ανταποκρίσεις µου από την προεκλογική περιοδεία του Ανδρέα Παπανδρέου. Εκείνο το καλοκαίρι του 1981, πάνω στη φούρια του προεκλογικού αγώνα, Ενα βράδυ, αρχές Ιούνη, κάποιος συνάδελφος µου δείχνει την Αυγή» στην οποία εδηµοσιεύετο ένα άρθρο εναντίον της Αυριανής» και στο όποιο άρθρο έπαιρνε κι' εµένα η µπόρα χωρίς ποτέ να έχω δώσει την παραµικρή αφορµή στην εφηµερίδα και στο κόµµα πού εκπροσωπούσε, το ΚΚΕ (εσωτερικού) του Λεωνίδα Κύρκου. Τηλεφώνησα στον Νεόφυτο Πιζάννα, ένα χρυσό παιδί, φίλο, στον οποίο την προηγούµενη ακριβώς ηµέρα είχα δώσει την συνδροµή µου για το κόµµα του Κύρκου! ∆εν πρόλαβα να του πω τι θέλω, αναγνώρισε τη φωνή µου και µου λέει: «τους πήρα και τους έχεσα, είναι αίσχος, εσένα βρήκανε να συκοφαντήσουν»; ∆εν ξέρω τι έκανε ο Νεόφυτος Πιζάνιας, χρυσοχόος το επάγγελµα πού είχε χρυσώσει αυτό το κόµµα, αλλά την εποµένη - µεθεποµένη, καινούριο κατεβατό της Αυγής» σε βάρος µου ενώ δεν απάντησα στο πρώτο. Σκέφθηκα πώς αν εξακολουθήσω να σωπαίνω, θα το εκλάβουν σαν αδυναµία και θα επανέλθουν δριµύτεροι µε χειρότερες διαβολές. Αποφάσισα να τους απαντήσω δραστικά και να τους κολλήσω στον τοίχο. Γνώριζα ότι τα νήµατα της διαβολής πέρα από τον Κύρκο, κινούσε ένας ιντελλιντζενσερβίτης «Μαυροχειλίδης»! Αναζήτησα και βρήκα το βιβλίο του Κούλη Ζαµπαθα «Νίκος Μπελογιάννης - Νίκος Πλουµπίδης»! Γράφω ένα κείµενο-άπάντηση και ενσωµατώνω σ' αυτό µικρό απόσπασµα από το βιβλίο του Κούλη Ζαµπάθα πού είναι πράγµατι ένα συγκλονιστικό ντοκουµέντο. Είµαι βέβαιος ότι µετά την δηµοσίευση του άρθρου η Αυγή» και το Κύρκειο συνάφι θα ξεχάσουν για χρόνια τ' όνοµά µου. Έτσι κι' έγινε. Οπως ακριβώς δηµοσιεύθηκε στις 5 Ιουνίου 1981 εκείνο το άρθρο, το παραθέτω και σήµερα σ' αυτό το βιβλίο για να καταλάβει ο αναγνώστης τις πραγµατικές αιτίες που εξωθούν τους φονιάδες της ∆ηµοκρατίας στην εξόντωση µου! Άπό τον τάφο ο Ν. Μπελογιάννης απαντά στους Κύρκους και στους Βουρνάδες της «αναθεώρησης» Οι ξένες µυστικές υπηρεσίες «από συστάσεως» του νεοελληνικού κράτους και πριν απ’ αυτή, στη διάρκεια προετοιµασίας και διεξαγωγής του απελευθερωτικού αγώνα του 21 έπαιξαν ένα πολύ βρώµικο παιχνίδι. Αναποδογύρισαν πολλές φορές τη ζωή του τόπου, επεξεργάστηκαν όλες τις µεγάλες εθνικές συµφορές! Ιδιαίτερα από τον πόλεµο του 1897 πού τον µοντάρισαν ύπουλα µέχρι και την καταστροφή του 1922 την οποία προετοίµασαν αριστοτεχνικά, οδήγησαν την Ελλάδα πολλές φορές στο χείλος του οριστικού αφανισµού. Στά χρόνια µας, η ιντέλλιτζενς σέρβις,
ύστερα από το γερό στήσιµο της µεταξικής δικτατορίας, διχάζει την Εθνική αντίσταση κατά των Γερµανών, οργανώνει τα ∆εκεµβριανά, την µετακατοχική τροµοκρατία, πού καταλήγει στο αχρείο ∆ηµοψήφισµα του Σεπτέµβρη 1946. Αυτή η χρονιά είναι οριακή στην ιστορία των σκοτεινών δυνάµεων, των κατασκόπων, των πρακτόρων, των µυστικών οργανώσεων, των µυστικών και κατασκοπευτικών υπηρεσιών, αυτού του µόνιµου εθνικού καρκινώµατος. Οριακή γιατί µε το ολοκληρωτικό ξεπούληµα της Ελλάδας από τους Αγγλους, στους Αµερικάνους, το επίκεντρο αυτών των συµµοριτών µετατοπίζεται. Την ιντέλλιτζενς σέρβις στον αντεθνικό ρόλο, υποκαθιστά η CIA! Εσµός δολοφόνων και συνωµοτών πιο ριζοσπαστικός. Έξ ίσου µεθοδικός, καλύτερα εξοπλισµένος τεχνολογικά και πλουσιότερος. Προτιµά τις ριζικές λύσεις. Θα χτυπήσει το προοδευτικό κίνηµα όχι µόνο µε «διαβρώσεις» και «φράξιες», εξαγορές και υπόγεια δράση, αλλά κατά µέτωπο. Πυροδοτεί τον εµφύλιο! Οίκοδοµεί το κράτος της δεξιάς. Κουρδίζει τους µηχανισµούς του παρακράτους. Υπονοµεύει την οικονοµία, την καθιστά αποκλειστικό του εξάρτηµα, ετοιµάζει την παρακαταθήκη των «προσωπικοτήτων» του, υποδουλώνει αθόρυβα τη χώρα. Τίποτα όµως το σπουδαίο δεν µπορεί να πετύχει ο εκατοκέφαλος Κέρβερος, αυτό το ύποχθόνιο τέρας της CIA, τίποτα το διαρκές και το αποτελεσµατικό, αν δεν βάλει κάτω από τον Ελεγχο του τα όργανα και τους φορείς διαφώτισης και ενηµέρωσης του λαού. Ελέγχοντας τους ιδιωτικούς και τους δηµόσιους µηχανισµούς διάπλασης και διαµόρφωσης της κοινής γνώµης, τους πρώτους απόλυτα, τους δεύτερους όσο µπορεί, κατευθύνει τις αντιδράσεις του λαού. Για τη CIA και τα παρακλάδια της, αυτός ο έλεγχος είναι ζωτικής σηµασίας. Τίς δικτατορίες, τα πραξικοπήµατα, τις ανώµαλες λύσεις, δυναµικά τις επιβάλλει ένα κάποιο διάστηµα, πού κάποτε υποχρεωτικά θα εξαντληθεί. Ή κατοχή και η εξάρτηση όµως της χώρας, πρέπει να είναι συνεχείς. Ή διάρκεια τους, εξαρτάται από το βαθµό αύτου του ελέγχου. Και ρίχνει το βάρος της στην εξαγορά πάσης φύσεως εντύπων. Έτσι άποφασίζει ποιες φωνές θ' ακουστούν και ποια στόµατα θα κλείσουν! Ποιες εφηµερίδες θα ζήσουν και ποιες θα φυτοζωούν! Ποιοί δηµόσιοι άντρες θα έχουν πρόσβαση και δυνατότητα επικοινωνίας µε το λαό και ποιοί θα στραγγαλίζονται! ∆εν υπάρχει γι' αυτά τα σκοτεινά καθάρµατα µεγαλύτερος κίνδυνος από µια ΦΩΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ. Προτιµούν να χάσουν τη ζωή, εκατό χιλιάδων πεζοναυτών και πραιτοριανών, παρά τον έλεγχο µιας φωνής πού στην ψυχή του λαού απηχούν τα µηνύµατα της. Μέσα σ' αυτό το φάσµα πρέπει να δει ο αναγνώστης µας και κάθε Έλληνας, για να µπορέσει να τις ερµηνεύσει όλες τις εκστρατείες διαβολής κατά της Αυριανής», όλο τον οχετό των σε βάρος µας φηµών, όλες τις θηλυκές γλώσσες πού ανεβαίνουν γλείφοντας
τα τειχώµατα των βόθρων όπου ζουν, για να µιλήσουν εναντίον µας. Όσοι µας κατηγόρησαν, τρέφονται µε τ' απόβλητα κάποιας από τις χαβούζες, πού άνοιξε η CIA και τα παρακλάδια της, σ' αυτή την υπόδουλη χώρα. Τους φαρµακώνει η παρουσία αυτής της εφηµερίδας! Τους κόβει τα γόνατα το αγκάλιασµα του λαού! Τους θανατώνει η ανεξαρτησία µας! Τους συντρίβει η άρνησή µας να υποταχθούµε, να τα «πάρουµέ χοντρά, όπως τόσες φορές προσπάθησαν να µας τα δώσουν! Τους εξουθενώνει η «ανυπακοή» µας, η αδυναµία τους να µας βάλουν στον τορβά µαζί µ' όλες τις άλλες έχιδνες και τις µεγάλες «κυρίες» της δηµοσιογραφικής πορνείας και της εθνικής µειοδοσίας. Τίς τελευταίες µέρες, στην ενορχηστρωµένη εκστρατεία διαβολής, προστέθηκε και η εφηµερίδα των σχισµατικών, των φραξιονιστών, των αναθεωρητών, των ανθρώπων πού σαράντα χρόνια αγωνίζονται να διαλύσουν το ελληνικό προοδευτικό κίνηµα η φράξια της Αυγής»! Ή φυλλάδα αυτή, είναι το µόνο έντυπο στην ίστορία του αριστερού κινήµατος της Ελλάδας πού χρηµατοδοτήθηκε από Τράπεζα µε εκατοµµυρίων δάνειο και την έγκριση κυβέρνησης της δεξιάς! Και επειδή οι κύριοι της Αυγής» και του... Αυγερινού αρέσκονται στις ιστορικές αναδροµές και αναφορές, θα µας επιτρέψουν να κάνουµε κι έµείς το ίδιο!... Όταν ο µαύρος, κατάµαυρος φασισµός σ' αυτή τη γή, αποφάσισε να δώσει στο λαό το τελειωτικό κτύπηµα, πού θα του επέτρεπε να οργανώσει το παρακράτος και πάνω από αυτό το κράτος της ακροδεξιάς, έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασµα, αγωνιστές, των οποίων η ηρωική θυσία και το ψυχικό µεγαλείο, συγκίνησε την ανθρωπότητα κι έγραψε µια από τις τραγικότερες σελίδες της ιστορίας των Ελλήνων µαρτύρων. Κορυφαίος ο Νίκος Μπελογιαννης! Μπροστά στον ηρωισµό αυτής της αξεπέραστης µορφής, ακόµη κι οι ίδιοι οι φονιάδες του αποκαλύφθηκαν. Ό Νίκος Μπελογιάννης ξεπέρασε το φράγµα των ιδεολογικών, των πολιτικών, των αγωνιστικών, των ανθρωπίνων ορίων! Ό Νίκος Μπελογιαννης! Ό Νίκος Μπελογιαννης δεν έγραψε ιστορία. Ανήκει στους ελάχιστους για τους οποίους η ιστορία γράφεται! ∆εν υπάρχει σήµερα Έλληνας αριστεράς, κεντρώος, δεξιός πού να µήν εύλαβείται τη µνήµη του. Κι αυτός ο ήρωας ίσως να µήν όδηγόταν στο απόσπασµα, ίσως να ζούσε!, ίσως να τον σκότωναν αργότερα. Πάντως στη δραµατικότερη στιγµή της ζωής του, ένα διάστηµα πριν την εκτέλεση, µια σοβαρή ελπίδα διάσωσης έλαµψε! Νά βγει βουλευτής του ∆ηµοκρατικού Μετώπου στις τότε εκλογές. Και θάβγαινε πρώτος. Το ζητάει µε γράµµα του από τη φυλακή. Γράµµα µε µολύβι, πάνω σε κοµµάτι από το πουκάµισο του! Αλλά του το αρνούνται! Σήκωσαν το ανάστηµα τους οχιές από το ίδιο το ∆ηµοκρατικό Μέτωπο! Και είπαν: «όχι ο Νίκος Μπελογιαννης υποψήφιος»! Οι πράκτορες της CIA είχαν έξυπνα απλωµένα τα δίχτυα τους. Ό ελληνικός λαός, ήρθε η ώρα να µάθει την αλήθεια αυτής της µεγάλης προδοσίας και τα ονόµατα των προδοτών. Νά το µάθει για να
δει, ποιοί βρίζουν, διαβάλλουν και συκοφαντούν την Αυριανή» και τους συνεργάτες της. Νά τα µάθει ο λαός και ανάλογα να φερθεί. Νά τα µάθει, για να καταλάβει, ποιοί ασχολούνται µε την Αυγή» και γιατί η εφηµερίδα της ελληνικής δεξιάς, µε το σφυροδρέπανο στο κούτελο, πήρε εντολές να µας συκοφαντήσει. Νά συµπεράνει ο λαός κι από ποιους δίνονται αυτές οι εντολές... Επειδή όµως, η δική µας αφήγηση των γεγονότων, πιθανόν να τεθεί σε αµφιβολία, παραθέτουµε αποσπάσµατα από το βιβλίο τού Κούλη Ζαµπάθα «Νίκος Μπελογιαννης — Νίκος Πλουµπίδης», πού τα περιγράφει πεντακάθαρα και κανείς από τότε πού κυκλοφόρησε, δεν τόλµησε να διαψεύσει µια γραµµή. Ό Κ. Ζαµπαθας, σύντροφος του Ν. Μπελογιαννη, έζησε κοντά στον µεγάλο αγωνιστή, τον έκρυβε σπίτι του και ξέρει τι λέει. Και τα λέει όπως είναι. Κύριοι της Αυγής» ο Κούλης Ζαµπαθας σας άπαντα: 'Έτσι έµειναν στην κρυψώνα εκατόν εννενήντα τρεις λίρες, όσες πήρα εξαργυρώνοντας τα δολλάρια σ' ένα παιδικό µου φίλο στο Χρηµατιστήριο. Πήρα κάτι λιγώτερο απ’ την τιµή τους µια κι ήταν στρατιωτικά. «Είναι για το κορίτσι µου, του είπα, και θέλω νάχω χρυσάφι κι όχι χαρτί». Πάλι ποδαράτος ανέβηκα στην Κυψέλη έχοντας φουσκωµένες τις τσέπες µε λίρες. Ξανάδωσα στο Βουρνά πενήντα λίρες για την εφηµερίδα στις αρχές του Γενάρη. Έδωσα άλλες τόσες στον παράνοµο του Ριζοσπάστη, το Γιώργη τον Γεωργίου. Μούµειναν οι υπόλοιπες να φυλάξω. Οι µήνες κυλούσαν για όλους µας λυπητερά. Ή αγωνία για τη ζωή των αγαπηµένων µας φώλιαζε στην καρδιά µας, όπως και η ελπίδα πώς κάτι θα γένονταν για να σωθούνε. Ετσι µπήκε ο Αύγουστος. Ό τόπος άρχισε να µιλάει για εκλογές. Σάν ξανάρθε τουτο τον µήνα ο θείος, µας φώναξε όλους µας κοντά του για να µας δείξει κάτι από το χέρι του Νίκου. Ήταν ένα κοµµάτι πανιού µικρό τετράγωνο σκισµένο από πουκάµισο η από µαντήλι. Το µάκρος του έπιανε τους δέκα πόντους και το πλάτος του τέσσερις. Έγραφε τούτα τα λόγια γραµµένα µε το χέρι του Νίκου και µε µελανί µολύβι: Αυτό να δοθεί σύντοµα για το θείο µου: 1) ιστορικό συλλήψεων κ.λπ. στάλθηκε στην αδερφή Έλλης. 2) Βάλτε µας καλούς δικηγόρους για να σάς είπουν λεπτοµέρειες από τη δικογραφία. 3) Στή δίκη θα τους τρίψουµε τα µούτρα. 4) Αν γίνεται, βάλτε µε τις τελευταίες ηµέρες υποψήφιο στο συνδυασµό της Αθήνας, για να τους δηµιουργήσουµε ζήτηµα. Νοµικό κώλυµα δεν υπάρχει. 5) Πολλά φιλιά». Το πήρα και το φίλησα. Το ίδιο και η Φαίδρα µε τη γυναίκα µου. — Κράτησε το, µούπε ο µπάρµπας, για να θυµάσαι το Νίκο µας. Τον ευχαρίστησα µε τέτοια συγκίνηση πού δεν µπόραγα ν' αρθρώσω λέξη. Τα
µατιά µου είχαν βουρκώσει. Το πήρα και το φύλαξα χωρίς να περάσει απ’ το νου µου κακό και πώς δεν θα τον ξανάβλεπα ποτέ πιά. Οι εκλογές είχαν ορισθεί. Για να µπει στο συνδυασµό αντέδρασε ο Κύρκος. Μαζί του είχε και το Γρηγοριάδη και τον Χατζήµπεη. Ό µπάρµπας έφαγε τα σίδερα για να µπει η υποψηφιότητα του Μπελογιαννη µια κι είχε αναλάβει αυτός τον εκλογικό αγώνα έχοντας στο πόδι του το φίλο του τον Μπασιάκο κι' ένα διαλεχτό επιτελείο από δικούς µας. Ό Κύρκος κι η παρέα του άντιδράσανε και προκειµένου να γίνει διάσπαση του ∆ηµοκρατικού Μετώπου πού γι' αυτό είχαµε ρίξει όλο το βάρος µας, τελικά ο µπάρµπας υποχώρησε. Παλιότερα ακόµα ο µπάρµπας, απ’ τον καιρό πού ήταν λεύτερος κι ανάµεσα µας ο Μπελογιαννης, είχε ξεσκεπάσει τον Κύρκο. Ό Κύρκος τού'χε στείλει δυό γράµµατα γραµµένα σε γραφοµηχανή, γεµάτα δικαιολογίες και παράπονα πώς δεν τούχε στείλει κι άλλα λεφτά για το κόµµα του και τον εκλογικό του αγώνα. Ό αλησµόνητος Νίκος Μπελογιαννης από τον τάφο, κι ο Κούλης Ζαµπαθας µεσ' από τις ανεξίτηλες αγωνιστικές του µνήµες, σας δίνουν σήµερα, την απάντηση πού σας ταιριάζει «δηµοκράτες» της κυβερνητικής Αυγής». ∆ικαίωµα σας να συνεχίσετε τον δύσοσµο εµετό σας... Κι' εκείνων να επανέλθουν!
Ή ιδιόχειρη επιστολή του Νίκου Μπελογιαννη σταλµένη από τη φυλακή στους συντρόφους του. Ζητά να µπει υποψήφιος βουλευτής του ∆ηµοκρατικού Μετώπου. Ή κλίκα Κύρκου αρνείται µετά µανίας. Θέλουν να τον στείλουν στο απόσπασµα. Και το κατορθώνουν. Οι ρεβιζιονιστές έπαιζαν πάντα το παιχνίδι της ιντέλλιντζενς σέρβις. Ας καµαρώσει η Αυγή». Κι' άς την χαρούν οι αναγνώστες της. Μετά τη δηµοσίευση του παραπάνω άρθρου η Αυγή» και η σπείρα του Λεωνίδα Κύρκου» λησµόνησαν» για εφτά ολόκληρα χρόνια τ' όνοµά
µου! Μόνον όταν ξανασυγγένεψαν κι' άνασυγκολλήθηκαν µε τους «Σταλινικούς» κι' ένιωσαν δυνατοί, εδώ κι' ένα χρόνο, έβαλαν πάλι µπρος τις µηχανές της λάσπης. Σήµερα, µπορώ να προσθέσω ότι στο περίφηµο βιβλίο του Κούλη Ζαµπαθα πού πρέπει να διαβάσουν οι νέοι, πέρα από άλλα σηµαντικά, περιλαµβάνεται και µια επιστολή του Νίκου Πλουµπίδη πού έστειλε προτού συλληφθεί στον Λ. Κύρκο (σελ. 87-93) όπου µετά το τέλος της επιστολής ο συγγραφέας σηµειώνει: «Τούτο το γράµµα (εννοεί του Πλουµπίδη προς Λ. Κύρκο) µας δείχνει ξεκάθαρα γιατί ο Κύρκος δεν ήθελε να µπει στο συνδυασµό του ∆.Μ. (∆ηµοκρατικου Μετώπου) ο Μπελογιαννης. Αν έµπαινε κι' έβγαινε βουλευτής θα σωζότανε. Πάει λοιπόν συνέχεια το βασίλειο! Σήµερα ο Λεωνίδας Κύρκος συνεχίζοντας την παράδοση προσπαθεί φιλότιµα να εξοντώσει κάθε πρόσωπο και φορέα πού αγωνίζεται ενάντια στην αντίδραση εµφανιζόµενος παράλληλα σαν σηµαιοφόρος του προοδευτικού Κινήµατος. Είναι κι' αυτό µια τέχνη... Πολιτικά θέµατα — σύντοµες ιστορικές αναδροµές ∆εν έκρινα ποτέ πόσο σωστοί ήσαν οι γονείς µου. Με απασχολούσε πάντοτε η σκέψη πόσο σωστά θα µεγάλωνα τα παιδιά µου. Βρίσκοµαι στην Ελλάδα δεκάξι χρόνια. Σ' αυτό το µεγάλο διάστηµα κι' από την εποχή πού κυκλοφόρησε το πρώτο µου βιβλίο (1974) γνώρισα και µε γνώρισαν χιλιάδες άνθρωποι. Ανάµεσα τους πολλοί, πάρα πολλοί νέοι πού διψάνε να µάθουν άγνωστες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας του τόπου. Οι νέοι ενδιαφέρονται κυρίως για τα χρόνια της κατοχής και της Χούντας. Πιστεύω πώς η αναδηµοσίευση δύο κειµένων πού έγραψα εκείνη την περίοδο της επιστροφής µου, ανταποκρίνονται κάπως στο αίτηµα των νέων όσον άφορα σε ορισµένα γεγονότα της επτάχρονης τυραννίας και σε γενικότερες σύγχρονες πολιτικές θεωρήσεις. Τα χρόνια της κατοχής τα έχω δώσει µε τον τρόπο µπόρεσα σ' ένα άλλο βιβλίο µου πού κυκλοφόρησε το 1976 στην Αθήνα κι' έχει τίτλο «Σκυλάνθρωποι». Αυτό το βιβλίο θα κυκλοφορήσει πιθανόν µέσα σε τούτη τη χρονιά σε σχήµα «τσέπης». Το πρώτο λοιπόν κείµενο από τα δύο πού αναδηµοσιεύω στις επόµενες σελίδες έχει τίτλο: «Τριάντα δύο ερωτήµατα». Και είναι το παρακάτω: Τριάντα δύο ερωτήµατα Μιά σκέψη πού µε απασχολεί από τα παιδικά µου χρόνια είναι: «το πώς οι Έλληνες δεν θα πεθαίνουν υπερασπιζόµενοι τα ιδανικά της φυλής τους, αλλά θα ζουν και θα ευηµερούν για να τα απολαµβάνουν...». Όταν κάποτε διετύπωσα κάπως αναλυτικά αυτή τη σκέψη σε µια «έκθεση ιδεών» στο Γυµνάσιο, ο καθηγητής των «Νέων Ελληνικών» κάλεσε τους γονείς µου και τους «επέπληξε επειδή δεν ήλεγχαν τις συναναστροφές
µου οι οποίες κατά τον κ. Καθηγητή µε παρέσυραν σε επικίνδυνους δρόµους. Ό κ. καθηγητής των «Νέων Ελληνικών» ήταν φαλαγγάρχης στον Β' τοµέα Αθηνών της Νεολαίας Μεταξά. Έγώ δεν είχα συναναστροφές επικίνδυνες, είχα µόνον απορίες πού παρέµεναν ανεξήγητες. Λίγα χρόνια αργότερα, υπηρετούσα σµηνίτης στην αεροπορική Βάση Τατοΐου. Κατεβαίνουµε στην Αθήνα µέσα σ' ένα φορτηγό της Μονάδος, αδειούχοι, σµηνίτες και αξιωµατικοί. Ό εµφύλιος κοµµατιάζει την πατρίδα. Τολµώ, σε µια «συζήτηση διαδροµής» να αναλύσω την ίδια σκέψη. Επιστρέφοντας από την άδεια στη Μονάδα, µε καλεί ο αξιωµατικός του Α2 για να µε πληροφορήσει ότι µε αποτάσσουν από το Σώµα και µε µετατάσσουν στον Στρατό ξηράς. Ό αξιωµατικός του Α2 ήτανε µέσα στο φορτηγό! Αργότερα διάβασα στις εφηµερίδες ότι κι εκείνος µε τη σειρά του έξεδιώχθη του Σώµατος όχι για τις ιδέες του (αποκλείεται να είχε) αλλά για... καταχρήσεις. Γάµος τρικούβερτος πριν ένα µήνα σε κάποιο χωριό της Αττικής. Στο τραπέζι, µε βάζουν δίπλα στο ∆εσπότη. Κουβέντα κι' Αγιος ο Θεός. Την προκάλεσε ο ιερωµένος πού έδειχνε αρκούντως πολιτικοποιηµένος. Σε µια στιγµή, η στροφή της κουβέντας το επιβάλλει κι' επαναλαµβάνω την άποψή µου στον σεβάσµιο ιεράρχη. Γνωρίζω καλά ότι η εµµονή σε µια ίδέα είναι ήλιθιότης όταν η ιδέα δεν ανταποκρίνεται σε µια αναγκαιότητα η όταν εκείνοι προς τους οποίους απευθύνεται είναι ηλίθιοι, δηλαδή δεν έχουν... ιδέες. Αντιλαµβάνοµαι ότι τέτοιος κίνδυνος µε τον ∆εσπότη δεν υφίσταται και προχωρώ. ∆εν πρόλαβα να ολοκληρώσω (ποιος προλαβαίνει µε τέτοιο συνοµιλητή) οπότε άνακαθίζει στην καρέκλα του, µε περιεργάζεται µε βλέµµα γεµάτο υποψία και µου απαντά πώς: «όλα αυτά είναι ροµαντισµοί και µαταιότητες. Ό άνθρωπος πρέπει να υποφέρη για να... εξιλεωθεί. Νά ταπεινώνεται στη γη για να υψωθεί στους ουρανούς. Νά στερείται τα επίγεια για να απολαύση τα ουράνια». Ή σεβασµιότης του, πριν τελειώσει το γεύµα, στερούµενη των επιγείων, είχε καταχωνιάσει... µισό αρνί. Είµαι απόλυτα πεπεισµένος ότι µόνον εκείνος πού θα τολµήσει να πει την αλήθεια και θα ανεχθεί να υποστεί τις συνέπειες της, µόνον εκείνος γνωρίζει πόσο συχνά ωφέλιµο είναι το ψεύδος και πόσο συχνά πολύτιµη η σιωπή. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η εγωπάθεια του ατοµικισµού εφοδιάζουν την αύτοαµυνόµενη κοινωνική µονάδα µε όσο χρειάζεται «πνεύµα» για να καταπνίγει τις κραυγές της συνείδησης και µε όση χρειάζεται «ίκανή κρίση» για να αποσιωπά την αδικία και να στρέφει τα νώτα της στην αλήθεια... ∆εν λειτουργεί σήµερα σε κανένα γεωγραφικό σηµείο του πλανήτη οργανωµένο κοινωνικό σύνολο του οποίου η ποιότητα δοµής της νοµικής
διάρθρωσης να επιτρέπει στο άτοµο την απόρριψη της υποκρισίας σαν κώδικα συνεννόησης, το δόλο σαν όργανο επιτυχίας και τη φοβία σαν έσχατο οχυρό αυτοάµυνας. Είναι ελάχιστοι σήµερα οι ελεύθεροι άνθρωποι, ακριβώς γιατί η ελευθερία είναι αποτέλεσµα αγαθής σύζευξης των νόµων και ελάχιστοι οι αποτολµούντες να παραβιάσουν την παγκοσµίως επικρατούσα σήµερα «πονηρή» νοµική σύζευξη. Ή σηµερινή ανθρωπότητα έξω από ιδεολογίες και καθεστώτα είναι αιχµάλωτη ενός πλέγµατος «αρχών» πού τις διέπει µια ηθική χωρίς ήθος και µια «τάξη» χωρίς αρχές... Εµµένοντας λοιπόν στην σκέψη ότι: «Οι Έλληνες δεν πρέπει νάχουν σαν µοίρα το να πεθαίνουν υπερασπιζόµενοι τα ίδανικά τους αλλά να ζουν και να ευηµερούν και να τα απολαµβάνουν», οφείλω να οµολογήσω ότι η εξωτερική θεώρηση της, ακόµη κι' αν θέλουµε να δείξουµε επιείκεια και κατανόηση, αντανακλά µια ευσεβή αφέλεια, ωραιοποιεί µε δογµατική επιγραµµατικότητα και φραστική απλούστευση ένα διακαή πόθο µεταφερµένο στη σφαίρα του υπερβατικού, παραβιάζει µια πόρτα ανοικτή και θέτει ένα πρόβληµα πού έπαψε πιά να είναι πρόβληµα όχι επειδή βρέθηκε η λύση του, άλλα γιατί η συνεχής ανοχή του επέφερε τόση εξοικείωση ώστε να το αποµακρύνει από τους δέκτες του αισθητού. Όµως το πρόβληµα στην πραγµατικότητα υπάρχει. Όµως η αξία η απαξία µιας σκέψης δεν έγκειται στο αισθητικό της περίβληµα, στον τρόπο εµφάνισης της, ούτε στις ύπάρχουσες δυνατότητες πραγµάτωσης της, αλλά στο αν αυτή η πραγµάτωση αν και όταν καταστεί εφικτή, αποβαίνει επωφελής για την ολότητα, στο αν η πρακτική της εφαρµογή έχει και πόση, χρονική αντοχή. Σήµερα ο Ελληνικός Λαός προετοιµάζεται ψυχολογικά για το ενδεχόµενο µιας νέας ξενικής αυτή τη φορά επιδροµής. Τον προκαλούν ανοικτά. Του επιτίθενται άνανδρα. Τον εµπαίζουν απροκάλυπτα. Τον εγκαταλείπουν περιφρονητικά και εναγκαλίζονται τους εχθρούς του. 'Εκείνοι για την ελευθερία των οποίων έγινε ολοκαύτωµα! ∆εν του επιτρέπουν να ζήση και να ευηµερίσει. Του φράζουν το δρόµο της ζωής και της προόδου και τον ωθούν στη φωτιά και στο θάνατο. Και για να τον καταντήσουν στο έσχατο σηµείο αποδυνάµωσης του επιβάλλουν µια δεκαετή δικτατορία και του δηµιουργούν µια διεθνή αποµόνωση. Πολλοί, αφελώς η έσκεµµένως προσπαθούν να εµφανίσουν τον Παπαδόπουλο, και τη συµµορία του σαν συνωµότες και σφετεριστές της εξουσίας περιστασιακούς, των οποίων τα εγκληµατικά σχέδια ευοδώθηκαν ένεκα των έπικρατουσών τότε συνθηκών της πολιτικής αστάθειας, της σήψης ηθών, της αναταραχής, της ανασφάλειας, της έκρυθµης εποχής, συνθηκών πού επέτρεπαν αν δεν επέβαλλαν µια
ριζοσπαστική επέµβαση του Στρατού. Όχι. Οχι γιατί πίσω από τον Παπαδόπουλο, χωµένος στο ληµέρι του καιροφυλακτούσε ο πολύς Ίωαννίδης. Γιατί πιο πάνω και πιο κοντά έτοιµοι να ορµήσουν οι Στρατηγοί. Ακόµα πιο πάνω οι παλατιανοί εξύφαιναν όλων αυτών των «σωτήρων» τις πλεκτάνες. ∆εν ήτανε συµπτωµατικό «εξάνθηµα» ο Παπαδόπουλος και απρόοπτος «τύφος» ο Ίωαννίδης. Κι' αυτοί και όλοι οι σαν κι' αυτούς είναι πρότυπα µιας παραδοσιακής νοοτροπίας περίτεχνα καλλιεργηµένης και εµπεδωµένης στον εγκέφαλο πολλών ηγετών κάθε ελληνικής γενιάς. Ή νοοτροπία αυτή επιζεί και µεταβιβάζεται σκυταλοδροµικώς µόνο και έφ' όσον εξασφαλισθεί ένας απαράγραπτος όρος: Ανώτατος άρχων ρυθµιστής και εξουσιαστής των πάντων, από τις ένοπλες δυνάµεις ίσαµε την... αναπνοή των νηπίων και τέλειος υπηρέτης, εγγυητής απόλυτος της υποτέλειας της χώρας στον ξένο αφέντη της εποχής». Ραγιαδισµός και Γραικυλισµός. Ή νοοτροπία αυτή σπέρνεται στις ψυχές µας από την πιο τρυφερή ηλικία. Στο σχολειό, στο στρατό, στο Γυµνάσιο, στο Πανεπιστήµιο, µε χίλιους τρόπους και σε κάθε ευκαιρία ο Έλληνας βάλλεται από την θανατηφόρο ραδιενέργεια του ραγιαδισµού. Έτσι εκβλασταίνουν, επειδή ενυπάρχουν, οι εκάστοτε προδότες, επειδή καλλιεργούνται στα προαναφερόµενα θερµοκήπια και όχι από κάποια δαιµονική επιφοίτηση και προσφέρουν το κορµί της πατρίδος τους προς ασελγειαν στους ακόρεστους πατρόνους. Ευτυχώς βέβαια η µόλυνση δεν γενικεύεται. Πλήττει τους πιο επιρρεπείς αλλά ικανούς να διαιωνίζουν την ραγιάδικη νοοτροπία. Κι' ο Λαός αντιδρά. Αγωνίζεται. Μάχεται κάθε φορά πιο σκληρά µά και πιο αποτελεσµατικά. Εκείνοι πού του αποκαλύπτουν την αλήθεια καθηµερινά πληθαίνουν. Εκείνοι πού τον φωτίζουν γίνονται όλο και πιο δυνατοί. Ή σύγχρονη ελληνική Νεολαία απέδειξε στο Πολυτεχνείο ότι ένας καινούργιος ήλιος ανατέλλει στον ελληνικό ουρανό. Ότι στο άντρωµά της ξηµερώνει έπί τέλους η εποχή πού θα σηµάνει το τέλος «εκθέσεως» της Ελλάδος στις διεθνείς δηµοπρασίες. Ότι γεννιέται το πραγµατικό και γνήσιο «εθνικώς σκέπτεσθαι» πού δεν ταυτίζει τη ζωή της πατρίδας µε την διαιώνιση αιµοσταγών ειδώλων του δουλοπαροικισµού. ∆ιερχόµεθα την κρίσιµη περίοδο κατά την οποία η σηµερινή Νεολαία θα πάρει στα χέρια της τις τύχες του Έθνους. Πρέπει να προλάβουµε να διατηρήσουµε την πατρίδα ελεύθερη µέχρις δτου οϊ σηµερινοί Νέοι µας εδραιώσουν την παρουσία τους στην ηγεσία του Έθνους. Είναι η µεγάλη µας ελπίδα για ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο µέλλον. Όµως, µε τα σηµερινά διεθνή πολιτικά δεδοµένα, τις µεγάλες ανακατάξεις πού έπραγµατοποιήθησαν κι' εκείνες πού διαφαίνονται στους διεθνείς ορίζοντες προκύπτει µια σειρά από σοβαρά ερωτήµατα. Μ' άλλα λόγια, ποια είναι τα ιδανικά µας σήµερα; Πώς τα διαφυλάττουµε; Πώς τα προστατεύουµε; Ποια θα είναι η
χρησιµότητα τους αύριο; Τί είδους πατρίδα προσπαθούµε να φτιάξουµε οι Έλληνες; Τί είδους πατρίδα θέλουµε να παραδώσουµε στα χέρια των Νέων µας; Αυτή πού υπάρχει, όπως είναι και υπάρχει, ικανοποιεί το εθνικό µας «εγώ»; Μπορούµε να διατηρηθούµε στο Αιγαίο όπως ακριβώς είµαστε σήµερα; Με τις ίδιες δυνάµεις και την ίδια εθνοσύνθεση; Είναι αρκετός ένας πληθυσµός 9.000.000 ψυχών να «περιφρουρήσει» και να διατηρήσει την Ελλάδα στα Βαλκάνια ανεξάρτητη, αυτόνοµη και αυτάρκη; Μήπως η πληθυσµιακή αύξηση αντί να δυσχαιράνει τη διαβίωση των Ελλήνων προκαλέσει κοινωνικές µεταρρυθµίσεις που θα εξασφαλίσουν και θα βελτιώσουν την διαβίωση διπλασίου πληθυσµού; Αν η πολιτική, οικονοµική, στρατιωτική, εθνολογική γενικά «Ένωση» των χωρών της ∆. Ευρώπης πραγµατοποιηθεί µέσα στις δυό-τρείς η πέντε προσεχείς δεκαετίες, η Ελλάδα πρέπει και οφείλει να συµπεριληφθεί στην Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία; Πρέπει η πατρίδα µας να αποτελέσει «µία» των Ηνωµένων Πολιτειών της ∆υτικής Ευρώπης; Σε περίπτωση πού η Γιουγκοσλαβία δεν υπαχθεί σ' αυτή την Κοινοπολιτεία η έλλειψη γεωγραφικής ενότητας της Ελλάδος µε τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι σοβαρό εµπόδιο στη δική µας υπαγωγή; ∆ιαθέτει η Ελλάδα την οντότητα και την «δυναµική προσωπικότητα» να αναλάβει πρωτοβουλίες για την δηµιουργία µιας «Βαλκανικής Κοινοπολιτείας» εξαιρουµένης της Τουρκίας; Οι παρούσες διεθνείς συνθήκες προσφέρονται και καθιστούν επωφελή για τα βαλκανικά κράτη µια τέτοια «Κοινοπολιτεία»; Είναι δυνατό και φρόνιµο να εµπιστευθεί η Ελλάδα τους βαλκάνιους γείτονες της; Πρέπει να στραφεί προς τους αραβικούς λαούς της ανατολικής Μεσογείου η Ελλάδα, να συνδέσει τα δικά της συµφέροντα µε τα δικά τους, να δεσµευθεί και να επενδύσει τις ελπίδες της για το µέλλον στη χρυσή άµµο των αραβικών ερήµων και στο µαύρο χρυσό του αραβικού υπεδάφους; Θα είναι σε δυό δεκαετίες το πετρέλαιο τριτευούσης σηµασίας ενεργειακή ύλη για την παγκόσµια οίκονοµία; Ή δαιµόνια όσο και αξιοµνηµόνευτη εξωτερική πολιτική της Τουρκίας πέραν της διεθνούς µας αποµόνωσης µήπως επιτυγχάνει επίσης να προκαλεί σύγχιση στις εκτιµήσεις µας, για το σωστό προσανατολισµό της εξωτερικής µας πολιτικής; Μήπως στερείται ορθής λογικής και πρακτικού πνεύµατος κάθε προσπάθεια µας να προγραµµατίσουµε µακροχρόνια εξωτερική πολιτική, προέκταση φυσική της εσωτερικής, όταν δεν µπορούµε να αποσαφηνίσουµε προς ποια κατεύθυνση θα στρέψουµε τις παντοειδείς, µά βασικά τις οικονοµικές µας εξαρτήσεις, δηλαδή το εθνικό µας µέλλον; Μήπως δεν είναι παραπλανητική ουτοπία αλλά εγκληµατική αυτοτύφλωση να πιστεύουµε και πιο πολύ να διακηρύσσουµε, ότι θα ασκήσουµε «ανεξάρτητη» εξωτερική πολιτική τη στιγµή κατά την οποία ούτε γίγαντες παγκόσµιας οικονοµικής ίσχύος δεν είναι τόσο ισχυροί ώστε να αποδεσµεύονται από διεθνείς εξαρτήσεις; Πώς πρέπει η σηµερινή πολιτική ηγεσία να αντιµετωπίσει και να
προετοιµάσει το εθνικό «αύριο»; Με βραχυπρόθεσµες προοπτικές και βραχύπνοους προγραµµατισµούς επειδή θα «υπαχθούµε σε κάποια διεθνή Κοινοπολιτεία πού θα µας παρασύρει στη χοάνη αλληλοσυγχώνευσης ενός διεθνούς κυκλώµατος µ' όλες τις ευεργετικές µά και δυσµενείς επιπτώσεις και συνέπειες η µε µακροχρόνιους προγραµµατισµούς, και µακρόπνοες προοπτικές επειδή θα παραµείνουµε χώρα έξωκοινοπολιτειακή; Είµαστε σήµερα σε θέση να οραµατισθούµε και να καταδείξουµε ποιο θα είναι το µέλλον πού θα ετοιµάσουµε για την αµέσως επερχόµενη ελληνική γενεά; Είµεθα ικανοί να ισχυριστούµε ότι τα «εθνικά µας ιδανικά» εξακολουθούν και σήµερα να αποτελούν την τροφό των ατοµικών και οµαδικών µας φιλοδοξιών; Τολµούµε να επιβεβαιώσουµε ότι η νοµοθετική µας εξουσία — ηγεσία επεξεργάζεται νόµους έξασφαλίζοντες ένα ανεκτό όριο κοινωνικής δικαιοσύνης, απαραίτητης προυπόθεσης για εθνική προκοπή; Ότι η εκτελεστική εξουσία — ηγεσία έπαγρυπνα για την πιστή και ισότιµη εφαρµογή των νόµων; Ότι η πνευµατική εξουσία — ηγεσία χορηγεί στους Νέους µας Παιδεία, κατατείνουσα στην απόκτηση της αληθινής και αντικειµενικής γνώσης, από την οποία και µόνη εκπηγάζει και εκτρέφεται η πραγµατική αγάπη προς την πατρίδα και την οικογένεια; Ότι η εκκλησιαστική εξουσία-ηγεσία δαπανάται και θυσιάζεται στον αγώνα για την επαλήθευση του αποστολικού παραδειγµατισµού, την επικράτηση του χριστιανικού λόγου και την εµφύσηση της χριστιανικής πίστης; Ότι η στρατιωτική εξουσία-ηγεσία προπαρασκευάζει αξιωµατούχους στους οποίους η πατρίδα θα εµπιστευθεί τα παιδιά της και τα όπλα της όχι για να καταλύσουν τις ισχνές λαϊκές ελευθερίες αλλά για να τις προστατεύσουν; Ελπίζω ότι ο αναγνώστης περνοδιαβαίνοντας τις επόµενες σελίδες θα ανακαλύψει αρκετές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήµατα. Βέβαια όχι σε όλα. Βέβαια όχι απόλυτα η καθόλου ικανοποιητικές. Ένα βιβλίο δεν είναι κουστούµι πού «πέφτει» αλφάδι σε κάθε κορµί, ραµµένο στα «µέτρα» του ενδιαφεροµένου. Πρόθεση µου να διατυπώσω τις σκέψεις µου πού δεν τις υπαγορεύει καµµιά εξάρτηση και δεν τις ελέγχει κανένας εργοδότης. Κ.∆. Αθήνα 27 του Μάρτη 1975 Ακτινοσκόπηση µιας εποχής ∆εν µε ενδιαφέρει τόσο να επικρίνω τους ευτελείς, όσο στο να µήν µε περιφρονούν οι ευπρεπείς. Το δεύτερο κείµενο πού ακολουθεί, γράφτηκε τον Νοέµβρη του 1974 στην Αθήνα. Το είχα τιτλοφορήσει τότε «Άκτινοσκόπηση µιας εποχής» και θαρρώ πώς ο τίτλος ανταποκρίνεται στο περιεχόµενο. Θέλω να παρακαλέσω τον αναγνώστη να µήν λησµονεί στη διάρκεια της
ανάγνωσης πότε γράφτηκαν οι γραµµές πού διαβάζει, των οποίων γραµµών υπάρχουν σώα τα πρωτότυπα για να βεβαιώνουν την ληξιαρχική πράξη γέννησης τους. Ιδού λοιπόν το κείµενο µε το όποιο τελειώνει αυτό το βιβλίο. Είµαι βέβαιος ότι θα φανεί χρήσιµο στους νέους πού θα διαβάσουν και όχι µόνο σ' αυτούς. Ή ανάπτυξη της πολιτικής φιλολογίας είναι φαινόµενο παγκόσµιο µε εξαρσιακές αυξοµειώσεις ανάλογες της εποχής και της περιοχής όπου γεννιούνται οι προυποθέσεις για την εµφάνιση του. Υπάρχουν πάντα ζώνες καυτές και ταραγµένες, ζώνες ήρεµες και ήπιες. Το ίδιο παρατηρείται και µε τις εποχές. Σήµερα δεν ερευνώ τα αίτια. Είναι ένα άλλο πολύπλοκο κεφάλαιο της πολιτικής γραµµατολογίας. Στά πρώτα τρία τέταρτα του αίώνα µας, χώρες και περιοχές όπως η Ρωσία, η Ισπανία, η Πορτογαλλία, το Κογκό, το Αλγέρι, η Αφρική γενικώτερα, το τροµερό Βιετνάµ, η Κορέα, η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία, η Κούβα, η Μέση Ανατολή, η Ελλάδα και η Κύπρος δέχτηκαν τι πιο δυνατές πολιτικές εκρήξεις και φυσικά γέννησαν µια αναλόγου δυναµικού πολιτική φιλολογία. Αποφεύγω στην τωρινή αναφορά µου την αυτονόητη συνάρτηση αυτών των τοπικών ή περιφερειακών εκρήξεων µε τις ευρύτερες συγκρούσεις των διεθνών πολέµων και την άµεση εξάρτηση τους από το άλληλοφάγωµα σ' αυτές τις ζώνες των πολυεθνικών συµφερόντων. ∆εν είναι αυτός ο σκοπός µου. Θέλω απλώς να τονίσω το φαινόµενο και να αίτιολογήσω την έντονη παρουσία του, πού είναι η φυσική όσο και αναγκαία προέκταση και προεκβολή της ατέρµονης πάλης των ιδεών και των συµφερόντων τα όποια οι κάθε ίδέες εκφράζουν και προασπίζουν πριν, κατά, µά βασικά µετά την διεξαγωγή κάθε σύγκρουσης, δηλαδή, κάθε αγώνα, στο χαράκωµα κάθε θερµής ζώνης. Το πεδίο της µάχης, το χαράκωµα, η σύγκρουση, η φωτιά, το ατσάλι, το αίµα, ο όλεθρος, ο θάνατος του πολέµου είναι η κατάληξη. Παντοτινή τους αφετηρία και εκκίνηση, σπόρος και µήτρα τους το τραγούδι, η µουσική, ο λόγος, το µολύβι, η εκφρασµένη σκέψη. Πρόλογος και επίλογος η πολιτική φιλολογία. Ή Ελλάδα και η Κύπρος µας ενδιαφέρουν καίρια και άµεσα. Είµαστ' εµείς οι ίδιοι. Ό κάθε Έλληνας όπου κι' αν βρίσκεται, όπου κι' αν ζει, είναι η ίδια η 'Ελλάδα, είναι η ίδια η Κύπρος. Οσο κι' αν αυτό φαίνεται σαν σχήµα λόγου η σαν σύνθηµα εθνικιστικής πολιτικολογίας, µολαταύτα δεν παύει, ειδικά για τους λαούς µε µικρή αριθµοδύναµη, αλλά µεγάλη ιστορία, µε νέες ελπίδες αλλά παµπάλαιες ρίζες, ν' αποτελεί µια ιδιαίτερη αλήθεια δεµένη γερά και αναπόσπαστη µε κάθε προσπάθεια προκοπής τους, δηλαδή µε κάθε έµφυτη κι' επίκτητη τάση διαιώνισης τους. Στην τρέχουσα ιδίως δεκαετία γράφτηκαν πάνω στα ελληνικά προβλήµατα έργα απαράµιλλα σε οµορφιά, αξεπέραστα σ' αλήθειες. Γράφτηκαν και γράφονται και πολλά κακόβουλα, σκοταδιστικά, προδοτικά. Παίρνοντας την απόφαση να φέρω
στη δηµοσιότητα τα αντιστασιακά µου κείµενα, τα ελάχιστα πού κατόρθωσα να διασώσω στα επτά χρόνια περιπλάνησης και ασταµάτητου κυνηγητού στην Αµερική, στον Καναδά και στην Ευρώπη, ελπίζω ότι από τη µια µεριά θα ικανοποιήσω την επιθυµία πολλών φίλων µου πού µου το ζητάνε, επίµονα, απ’ την άλλη, ότι θα παροτρύνω κι' άλλους Έλληνες του εξωτερικού πού έγραψαν και περισσότερα µά κυρίως καλλίτερα από τα δικά του να κάµουν το ίδιο για να ριχτεί όλο το φως πού χρειάζεται στην ίστορία του προσφάτου αγώνα ενάντια στην φριχτότερη τυραννία πού γνώρισε η πατρίδα µας από την εποχή της τουρκοκρατίας. Ας µήν βιαστεί ο αναγνώστης να χαρακτηρίσει την τελευταία µου φράση σαν υπερβολική. Όταν σε λίγους µήνες γίνουν γνωστά όλα τα εγκλήµατα πού διεπράχθησαν σε βάρος της πατρίδας από το 1965 κι' εδώ, µε αποκορύφωµα την καταραµένη επταετία, οι τότε γραφιάδες θα ψάχνουν οπωσδήποτε για χαρακτηρισµούς βαρύτερους. Μου αρέσει επίσης και µε ερεθίζει η ιδέα ότι µπορώ να συµβάλω στη διάλυση η τουλάχιστο στο σχετικό ξεκαθάρισµα µιας παρεξήγησης µεταξύ των αντιστασιακών οι όποιοι πολέµησαν ενάντια στη τυραννία µέσα στην Ελλάδα κι' εκείνων πού αγωνίστηκαν στο εξωτερικό. Πιστεύω πώς Ετσι θα προσφέρω µια µικρή έστω υπηρεσία στη διαφώτιση του Ελληνικού λαου και στο µόνιασµα των ολίγων εκείνων οι όποιοι µέσα κι' δξω από τα σύνορα µας έστησαν το γιγάντιο ψυχικό τους ανάστηµα κόντρα στην παντοδύναµη τυραννία. Μίλησα για παρεξήγηση. Κοντεύει να καταντήσει διαµάχη. Ή αποσιώπηση της θα δίνει πάντα λαβές στους ∆ιευθυντές Γραφείων Κηδειών της ∆ηµοκρατίας. Το ξεκαθάρισµα σφιχτοδένει τα µπράτσα των προοδευτικών ανθρώπων του τόπου, των γνησίων αγωνιστών και τα κάνει ατσάλινα σπαθιά τυραννοκτόνο. Θα προσπαθήσω να τοποθετήσω τα πράγµατα στη σωστή τους βάση και να τα αναλύσω όσο γίνεται αντικειµενικότερα. Ας δούµε πρώτ' απ’ όλα που εδράζεται η «τεχνιτή», η δόλια «φτιαχτή» διαφορά και ποια τα εκατέρωθεν επιχειρήµατα. Άπό τις πρώτες µέρες επιστροφής µου στην Ελλάδα ήρθα σ' επαφή µε αντιστασιακούς παράγοντες της αντιστασιακής οµάδας πού είχα µε προσωπική πρωτοβουλία οργανώσει στο Παρίσι και άλλους άλλων οργανώσεων καθώς και προσωπικότητες µεµονωµένης αντιστασιακής δράσης των οποίων η φήµη κι' δ αγώνας ξεπέρασαν τα ελληνικά σύνορα. Άπό όλους άκουσα τις ίδιες, στερεότυπες σχεδόν φράσεις, γαρνιρισµένες µε αρκετή ειρωνεία και περισσότερη πικρία για τους «έµιγκρέδες» αντιστασιακούς. Τους καταµαρτυρούσαν την έκ του «ασφαλούς», την «ακίνδυνη» δράση. Απέδιδαν και αποδίδουν και αυτοί µε τους όποιους συζήτησα αλλά και άλλοι απ’ όσα διαβάζω στον Τύπο, στους «έµιγκρέδες» αντιστασιακούς τα επίθετα του «ριψάσπιδος», του «φυγόµαχου», του
«επιδειξία» και του «καλοπερασάκια». Για ώρισµένους ειπώθηκαν και έκστοµίζονται ακόµα, κοσµητικά πιο πικρά και πιο ταπεινωτικά όπως του «καιροσκόπου» και του «αντιστασιακού χρυσοθήρα». 'Υποψιάζοµαι ότι σ' αυτή την ίστορία βάλανε το δαχτυλάκι τους τα συνεργεία διάβρωσης των Κολονέλων και των «έν δράση» νοσταλγών. Τών έν ενεργεία κλιµακίων της Χούντας την οποία, κακώς, κάκιστα, πολλοί Έλληνες θεωρούν τελείως εξουδετερωµένη. Κάτι τέτοιο συνέβη και καθ' όλη τη διάρκεια της µαύρης επταετίας στο εξωτερικό όπου οι οµάδες «φράξιας» της Χούντας είσχωρώντας η εφάπτωντας τις αντιστασιακές Οργανώσεις διέσπερναν µε σατατικότητα χίλιες δύο δυσφηµιστικές λεπίδες κατά των αγωνιστών και των ηγετών της αντίστασης, προκαλώντας µεγάλες συγχύσεις, µέχρι του σηµείου, πού πολλές φορές δεν ήξερες η δεν πίστευες ποιος είναι ποιος. Ένα χαρακτηριστικό περιστατικό πού συνέβη µε τον υπέροχο και αγνό αγωνιστή της ∆ηµοκρατίας Βαγγέλη Γκερντάση, δίνει µια ακριβή είκόνα αυτής της πληγής. Τον έφεραν ένα Σαββατόβραδο παιδιά της οµάδας µας στο σπίτι µου στο Παρίσι. Στάθηκε κοντά µας και δόθηκε ολόψυχα στον αγώνα. Ύστερα από µερικές µέρες άρχισαν να πέφτουνε βροχή τα τηλεφωνήµατα και τα «ενηµερωτικά» µηνύµατα... «Ό Βαγγέλης είναι πράκτορας της Κ.Υ.Π. τι τον κρατάτε κοντά σας» — «ο Βαγγέλης είναι σταλµένος από την Χούντα για να σας κατασκοπεύει», — «ο Βαγγέλης εθεάθει χτες να κατηφορίζει µε δυό πράκτορες της Πρεσβείας τα «Ηλύσια Πεδία». Τελικά, ύστερα από πολλές προσπάθειες και µε µεγάλο κόπο συγκεντρώσαµε στοιχεία πού απεδείκνυαν αναµφίβολα ότι ο άνθρωπος αυτός ήτανε παραπάνω από τίµιος, ότι έφτασε στη Γαλλία µε εντολή από πολύ σοβαρή αντιστασιακή Οργάνωση, ότι προσδέθηκε και στη δική µας οµάδα από µεγάλη αγωνιστική διάθεση όντας ταυτόχρονα πιστός και συνεπής προς εκείνους οι όποιοι τον έστειλαν στο εξωτερικό. Οταν η διασταύρωση των πληροφοριών δεν επέτρεπε την παραµικρότερη αµφιβολία, του ανέθεσα για λογαριασµό µας την αρκετά επικίνδυνη αποστολή του Συνδέσµου µεταξύ της οµάδας µας και αντιστασιακών προσωπικοτήτων στην Ελλάδα. Και τρεις φορές έφτασε από το Παρίσι στην Αθήνα, πήρε επαφή µε προσωπικότητες όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Γιώργος Ράλλης, ο ∆ηµήτρης Παπασπύρου, ο Βάσος Βασιλείου, ο Αστυνοµικός ∆ιευθυντής Κυριάκος Σπυριούνης και πολλοί άλλοι άντιχουντικοί. Στή συνέχεια ταξείδεψε στο εξωτερικό. Στην Αγγλία συναντήθηκε µε τον ∆ήµαρχο κ. Πλυτά. Στή Γερµανία µε τον καθηγητή κ. Αλέξανδρο Μαγκάκη. Στή Σουηδία µε στελέχη του Π.Α.Κ. (πρόσφατο πρόγονο του
ΠΑΣΟΚ) κι' άλλου. Στή Ρόδο τύπωσε και φρόντισε να µοιράσει σε διάφορα µέρη της Ελλάδος προκηρύξεις της οµάδας µας µέσω του εδώ κλιµακίου της. Με δυό λόγια, ο αγωνιστής αυτός πού προσέφερε ανεκτίµητες υπηρεσίες στον αντιδικτατορικό αγώνα και η δράση του αποκλειστικά και µόνο «Ενεκα υποψιών» τον έφερε δυό φορές στα χέρια της Ασφάλειας, παραλίγο να διωχτή από κοντά µας σαν «ύποπτος» από τις ύπουλες συκοφαντίες των χουντικών πρακτόρων πού µε τις ίδιες µεθόδους σήµερα προσπαθούνε να προκαλέσουνε διάσπαση στη ∆ηµοκρατική οικογένεια. Έτσι όµως η αλλιώς, θεωρώ τους χαρακτηρισµούς κατά των «εµιγκρέδων» κακόβουλους, όταν προέρχονται από προθύστερους «αντιστασιακούς», όταν τους εκπέµπουν τα λαλίστατα φερέφωνα της επταετίας. Οταν τους ίδιους αυτούς χαρακτηρισµούς τους δίνουνε πραγµατικοί δηµοκράτες, δέχοµαι µε επιείκεια ότι πρόκειται περί πλάνης οφειλοµένης σε µια πολύ πρόχειρη και αβασάνιστη εκτίµηση µιας µεγάλης και δυνατής, µιας σωστής και θαυµαστής αντιστασιακής πραγµατικότητας πού στεγάζεται κάτω από τη φράση «αντίσταση στο εξωτερικό». Πρώτος στόχος αυτής της λανθασµένης αντίληψης οι «πλούσιοι» αντιστασιακοί τού εξωτερικού. Σάµατις η οικονοµική τους δνεση να 'βλάψε τον αγώνα. Λές κι' οι πατριώτες αυτοί ευθύνονται γι' αυτή τους την «δνεση» η σαν να γνώρισε ποτέ κανείς κάποιον πού πάλαιψε να γίνη... φτωχός. Κατηγορούνται οι «εύποροι» αντιστασιακοί γιατί ήσαν εύποροι. Όχι γιατί δεν αγωνίστηκαν η γιατί δκαναν λανθασµένο αγώνα. Μά µήπως δεν θα µπορούσαν να µήν αγωνιστούν καθόλου; ∆εν θα µπορούσαν να αδιαφορήσουνε για το δράµα του Ελληνισµού όπως ακριβώς τόσοι και τόσοι άλλοι, πλούσιοι και λιγώτερο πλούσιοι µέσα κι' έξω από την Ελλάδα; Τί θα τους λέγαµε τότε; Θα το βρίσκαµε τάχατες φυσικό επειδή θα ήσαν κι αυτοί εντεταγµένο στο µέγα, ανώνυµο και άκαπνο πλήθος; Κανείς σε έσχατη ανάλυση δεν τους υποχρέωσε να κρατήσουν τη στάση πού κράτησαν και ν' αγωνιστούν καθώς αγωνίστηκαν. Συνεπώς είναι προς τιµήν τους το ότι δεν έγιναν όργανα της Χούντας, πιο πολύ προς τιµή τους το ότι δεν έµειναν αδιάφοροι αλλά άνασκουµπώθηκαν κι' αντιστάθηκαν όπως µπόρεσαν. Και ξέρουµε ότι µπόρεσαν. Και καλά µάλιστα. Όµως, τα πιο αιχµηρά βέλη στάλθηκαν, προς την κατεύθυνση εκείνων πού «πούλησαν αντιστασιακή Τέχνη» τάχα για ν' αρπάξουν παρά. Ντροπή. Πρόκειται για ανέντιµη διαστρέβλωση της αλήθειας του αίσχίστου είδους. Οι καλλιτέχνες αντιστασιακοί χειρίστηκαν έπιδέξεια το πιο εύχρηστο στα χέρια τους δπλο, την Τέχνη, για να πολεµήσουν το φασιστικό τέρας. Παρά είχανε και πριν το πραξικόπηµα. Άφθονο. Πού προκαλεί... φθόνο. 'Οµολογώ ότι κι' εγώ προσωπικά πολλές φορές χολώθηκα και πικράθηκα βλέποντας αντιστασιακούς να κινούνται από χώρα σε χώρα,
να ζουν και ν' αγωνίζονται µε άνεση οικονοµική µεγάλη, ένώ η δική µας οµάδα δεν είχε χρήµατα να τυπώση µια προκήρυξη, διασχίζαµε την Ευρώπη για να συναντηθούµε µε αγωνιστές άλλων οµάδων και οργανώσεων για να µιλήσουµε µαζί τους, να εµψυχώσουµε, να διαφωτίσουµε, να συντονίσουµε τον αγώνα και φοβόµαστε µήπως στο γυρισµό «µείνουµε από βενζίνη ή φτάναµε στο σηµείο να µας διώχνουν από τα σπίτια µας γιατί δεν είχαµε να πληρώσουµε το νοίκι. Ή σταθερή εξάλλου άρνησή µας να ενταχθούµε σε µια µεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση, ένταξη πού πιθανόν θα µας διευκόλυνε διαβιωτικά, δεν µας επιτρέπει σήµερα, η άρνηση εκείνη, να βγούµε παραπονούµενοι επειδή υποφέραµε τα πάνδεινα ένώ άλλοι, ευρύτερα και καλλίτερα οργανωµένοι από µας αντιµετώπιζαν εύκολώτερα τις κακουχίες της επταετούς εξορίας. Ή στάση µας αυτή, οφείλω να εξηγήσω πώς δεν αποτελούσε αντίφαση στα κηρύγµατα πού πρώτοι βροντοφωνάξαµε για ενότητα όλων άνεξαίρετα των αντιστασιακών δυνάµεων κάθε τάσης και κάθε απόχρωσης. Και δεν αντιφάσκαµε γιατί απλούστατα είχαµε χαράξει κάποιον άλλο δρόµο, είχαµε σηµαδέψει κάποιον άλλο στόχο, είχαµε ορίσει κάποιον άλλο σκοπό. Θέλαµε να µείναµε µια οµάδα µε περιορισµένη ίσως αντιστασιακή δράση, όµως ανεξάρτητη και ανεξέλεγκτη για να µπορεί ακριβώς να απευθύνεται αδέσµευτα και ελεύθερα προς πάσα κατεύθυνση και να τα λέει χύµα. Κρατήσαµε για λογαριασµό µας ακριβώς αυτόν τον δχαρο και προκλητικό ρόλο των ανθρώπων πού δεν µασάνε τα λόγια τους γιατί η κρίση τους δεν υποβάλλεται σε κανένα δλεγχο εκτός από τον δλεγχο της συνείδησης, της πίστης προς τα δηµοκρατικά ιδεώδη και το συµφέρον της πατρίδας, όπως έµείς το εννοούσαµε και το καθορίζαµε αυτό το συµφέρον. ∆εν είχαµε άλλωστε πολιτικούς στόχους µεταδικτατορικούς και δεν ψάχναµε να εξασφαλίσουµε κάποιο µεταχουντικό κοµµατικό υπόστεγο ώστε η ανάγκη, η φιλοδοξία, να µας κουβαλήσει από κάτω του, οδτε σκοπεύαµε να βγουµε µεταχουντικά πάνω σε κάποιο µπαλκόνι σπιτιού ή εντύπου µε κάποιο δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι για να σώσουµε την Ελλάδα. Ξέραµε και ξέρουµε καλά ότι η Ελλάδα είναι µια χώρα µε 9.000.000 κατοίκους και 9.000.001... σωτήρες. Ένα άλλο σηµείο πού φαίνεται τελικά πολύ παράξενο είναι το σκανδαλωδώς χτυπητό γεγονός ότι σήµερα στην ελεύθερη Ελλάδα κάποιοι άλλοι «έµιγκρέδες», δυνατά πορτοφόλια, ένώ καταντήσανε γελοίοι τροβαδουροι της συµµορίας των Κολονέλων, δεν καυτηριάστηκαν καθόλου για την απαίσια στάση τους. Παραθέτω ένα εντυπωσιακό περιστατικό: Κάποιο µεσηµέρι του 1970 µε κάλεσε σε γεύµα ο αδελφός του γνωστου Γάλλου ηθοποιού Ζάν Γκαµπέν. Ό κύριος
αυτός είναι γνωστός µου, γείτονας µου και ιδιοκτήτης ενός εστιατορίου παραπλεύρως του «Χειµωνιάτικου Τσίρκου» στο Παρίσι. Κατάλαβα ότι «η πρόσκληση σε γεύµα» έκρυβε κάποιο µυστικό. Ό φίλος, µόλις καθήσαµε στο τραπέζι µου έλυσε την απορία. Του δίνω το λόγο. Ιδού συνοπτικά τι µου είπε: «Επειδή γνωρίζω το µεγάλο ενδιαφέρον σου για την κατάσταση στην Ελλάδα σε κάλεσα να φάµε για να κουβεντιάσουµε και να σου δώσω µια ενδιαφέρουσα πληροφορία. Ανήκω σε µια µεγάλη διεθνή οργάνωση, (αρνήθηκε κατηγορηµατικά να προσδιορίσει περί ποιας οργάνωσης επρόκειτο). Βάσιµα υποθέτω ότι επρόκειτο για µασονική. Χτες λοιπόν, σε έκτακτη συνεδρίαση, εξετάσαµε δυό φακέλλους τους οποίους υπέβαλε κάποια περιφερειακή επιτροπή της οργάνωσης µας. Οι φάκελλοι αφορουσαν στις θέσεις δυό ελληνικών προσωπικοτήτων του καλλιτεχνικού κόσµου γνωστών διεθνώς και ιδιαίτερα δηµοφιλών στη Γαλλία, πάνω στο ελληνικό πρόβληµα. Ο ένας φάκελλος παρεδόθη από την κυρία Μ.Μ. Οπως αντιλαµβάνεστε, το περιεχόµενο του σφόδρα αντιδικτατορικό. Ό άλλος φάκελλος παρεδόθει από την κυρία Ν.Μ. Υπερβολικά φιλοδικτατορικός. Ή πρώτη κυρία, η Μ.Μ. δεν παρέστη στη συνεδρίαση µας για να υποστηρίξει και προφορικά τις απόψεις της και περιεχόµενο του φακέλλου πού µας υπέβαλε γιατί απουσίαζε ταξείδι. Ή δεύτερη κυρία, η Ν.Μ. παρέστει στη συνεδρίαση και µε πάθος ύπεραµύνθηκε των φιλοχουντικών της θέσεων! Ό φίλος Γάλλος ανέφερε πλήρη τα ονόµατα των καλλιτέχνιδων. Σήµερα προτιµώ να παραθέσω τα αρχικά τους. Και παρατηρώ µε έκπληξη, γιατί όµως µε έκπληξη κι' εγώ δεν καταλαβαίνω, τις µέρες αυτές, ότι η µέν πρώτη κυρία επιστρέψασα στην Ελλάδα δηλώνει µε πολλή σεµνότητα ότι µπροστά στις θυσίες των αγωνιστών του εσωτερικού κατέχεται από δέος και προτιµά να αποσιωπά την αντιδικτατορική της δράση, ενώ η δεύτερη κυρία, η Ν.Μ. ποζάρει στις εφηµερίδες µε προκλητικό και όψιµο αντιδικτατορικό ακκισµό συνοδευόµενο κι' από κάποια επιταγή υπέρ των Κυπρίων, νοµίζω, και την απαραίτητη πιά λεζάντα κάτω από τη φωτογραφία της: «Ή µεγάλη Έλληνίς καλλιτέχνις κυρία Ν.Μ. έρχεται προσεχώς στην Ελλάδα ύστερα από επτά χρόνια απουσίας» Ή επιταγή µου θύµισε εξαγορά παππικού συχωρόχαρτου. Το «ύστερα από επτά χρόνια» είναι εσκεµµένα ελλιπές. Το συµπληρώνω: «Ύστερα από επτά χρόνια χουντικού λιβανίσµατος». Βέβαια, τέτοιοι λατερνατζήδες της Χούντας υπήρξαν καµπόσοι. Τους βλέπω και σήµερα περιφερόµενους στους δρόµους της Αθήνας και συνωστιζόµενος στους διαδρόµους των Υπουργείων για την νέα αρπαγή των «επιχορηγήσεων» και διαφόρων διευκολύνσεων πού παρέχει το κράτος στους «τιµώντας αυτό έν τω εξωτερικώ»...
Βλέπω λ.χ. τον εκδότη ενός εντύπου του Λονδίνου πού κυκλοφορούσε τις µαύρες µέρες της χουντικής σκλαβιάς, πού κάθε έκδοση του αποτελούσε και µια υλακή ντροπής για την Ελλάδα, — Χατζηγεωργίου — πού είχε το θράσος και την ξεδιαντροπιά να εµφανίζεται στην εγγλέζικη τηλεόραση και να γεµίζει το Λονδίνο χουντικά κόπρανα (οι «αντικειµενικοί Εγγλέζοι δεν εύρισκαν άλλον πού να δεχότανε να µιλήσει υπέρ της Χούντας σ' ολόκληρη την Αγγλία). Βλέπω τον «συνάδελφο» αυτού του κυρίου, έναν άλλον εκδότη µιας φυλλάδας, Λονδρέζικης κι' αυτής, µε τον τίτλο «Παροικιακή», κάποιον Λορέντζο, Εναν πρώην τσαγγάρη - µπαλωµατή τον όποιον οι σοφές υπηρεσίες διαφώτισης και προβολής του έξοχωτάτου κυρίου Γεωργαλά, προήγαγον σε εκδότη εφηµερίδας. Αυτοί οι δύο κύριοι εκτός του εκδοτικού τους αίσχους, εκτός της εθνικής µαστροπίας στην οποία επεδίδοντο όπως τ' αφεντικά τους στην Αθήνα, και δια της οποίας «εξεδίδοντο» στους δρόµους του Λονδίνου, απειλούσαν φανερά και προκλητικά τους ∆ηµοκράτες του Λονδίνου και τους «κάρφωναν» στην Κ.Υ.Π. Όταν ένας Σπύρος Γιαννάτος, ο εκλεκτός δηµοσιογράφος ο οποίος υπέφερε όσα ελάχιστοι στην αυτοεξορία του και στάθηκε βράχος πνευµατικός ακλόνητος και πολεµιστής της πέννας αλύγιστος κατά της τυραννίας, όταν ένας Κάτρης, ένας Λαµπρίας ένας Νίκος Οίκονοµίδης κι' αµέτρητοι άλλοι ανώνυµοι αγωνιστές πάλαιβαν µέσα σε χίλιες δυό άνέχειες κι' αγωνίες, κυκλωµένοι από το θανάσιµο άγχος του «τι θα γίνουν οι δικοί τους» στα αιµοσταγή µπουντρούµια της ΕΣΑ ένεκα της δράσης τους για να φωνάξουν το πιο τραγικό ΟΧΙ της µεταπολεµικής ιστορίας, το ΟΧΙ κατά της λαοµίσητης τυραννίας, καθάρµατα σαν τους παραπάνω δυό ατίµασαν το ελληνικό όνοµα µε τα χουντικά τους τροπάρια. Το ίδιο χουντοπροσκύνηµα και χουντοξεσκάτωµα ολόκληρη την επταετία οι τρεις φυλλάδες του Παρισιού. Το «Οίκογενειακό Βήµα» επίσηµο όργανο της ελληνικής Μητρόπολης Παρισίων και τηλεβόας του Παπαδόπουλου, η Ανεξαρτησία» η έπί το ακριβέστερο Ασυναρτησία», γραµµένη σε γαλλικά της Μογγολίας και ο εµετικός «Κήρυξ» σε ελληνικά των Μαορί. Όταν καθηγητές Πανεπιστηµίου του κύρους ενός Άριστ. Μάνεση, ενός Σβορώνου, ενός Πουλαντζά, ενός Κουτσουµάρη, όταν διανοούµενοι του πνευµατικού αναστήµατος ενός Άξελου, όταν διάνοιες µε παγκόσµια ακτινοβολία για τις όποιες η Ελλάδα είναι περήφανη, όταν εξέχουσες µορφές των γραµµάτων, της τέχνης και της διανόησης αγωνίζονταν στην Ευρώπη και στην Αµερική, Ενας Κουνάδης στη Γερµανία, όταν εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές, ένας ∆ηµήτρης Μυλωνάκης στις
Βρυξέλλες, ένας ∆ηµήτρης Σαρισάβας στη Ζυρίχη, πρόσφεραν το αίµα του καµάτου, την πείνα και την ανέχεια και την αγωνία και το νυχτοξηµέρωµά τους για να πολεµήσουν το χουντικό τέρας, τα αναφερόµενα εκδοτικά ερπετά αγκαλιά µε τους Προεστούς των ελληνικών Κοινοτήτων, είδικά της Κοινότητας Παρισίων έψαλλαν τουρκόφωνους και καταβοθρικούς διθυράµβους στους άνθρωποφάφους δικτάτορες. Έµειναν ιστορικοί για την αποπατική τους εύοσµία οι λόγοι του προέδρου της ελληνικής Κοινότητας Παρισίων τους οποίους ο τραγελαφικός κύριος αυτός έξεφώνη µε την παραµικρή ευκαιρία και σε κάθε περίπτωση στην εκκλησία η στις συγκεντρώσεις, λόγοι γραµµένοι από τους ρασοφόρους φωστήρες της Μητρόπολης αφού ο ίδιος όπως έλεγε δεν ήτανε «µέλλον τις ήκωγενοίας τον γραµατοισµαίνον». Εκτός από τα Προξενεία, τις Πρεσβείες, και τα διάφορα «χουντικά κέντρα» στις διάφορες πολιτείες του εξωτερικού, στήθηκαν κατά τη µαύρη επταετία τρία ειδικά και απόρθητα κάστρα χουντικής προβολής. Το ένα, η ελληνική Μητρόπολη Παρισίων. Παρέµεινε από των πρώτων ήµερων της άπριλιάτικης νυχτοκλοπής της λευτεριάς µας και µέχρι το τέλος της «παρένθεσης» πιστό ανδρείκελο, φτηνό και γλοιώδες ξεσκονιστήρι των πρυτάνεων της απάτης. Το δεύτερο, η Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αµερικής. Ό Ιάκωβος, από σαλπιγγτής του τουρκικού Στρατού µετεβλήθη σε ντελάλη του Παπαδόπουλου. Κανείς δεν µπορεί να του αρνηθεί εξυπνάδα και µόρφωση και ανεξάντλητη πείρα. Επειδή όµως συνηθίζουµε «πείρα» να αποκαλούµε την παρακαταθήκη των σφαλµάτων µας, ο Αµερικής έκανε στροφή 180 µοιρών, παράτησε κατάχαµα το σακκί µε το γύψο, σύξυλο τον Παπαδόπουλο, ουδετεροποιήθηκε ένα διάστηµα και άντιστασιακοποιήθηκε πρόσφατα. Φαίνεται πώς κρεµάστηκε κι' αυτός από κάποιο παράθυρο στο Λεωφορείο για το όποιο θα µιλήσουµε πιο κάτω. Ξεκίνησε αγώνα υπέρ της Κύπρου. Μπράβο του. Θα µπορούσε όµως ώς ένα σοβαρό βαθµό να είχε αποτρέψει την καταστροφή της Μεγαλονήσου, αν έξ αρχής έσκέπτετο και εφέρετο έλληνοπρεπώς και απέκλειε το άνοιγµα των πληγών πού προσπαθεί σήµερα να επουλώσει. Το τρίτο η Αρχιεπισκοπή Θυατείρων. Ό Άθηναγόρας άντεξε στην ένοχη ουδετερότητα του µεγάλο διάστηµα. Ενέδωσε στους πειρασµούς του Παπαδόπουλου µόλις το 1973 και έδήλωσε δηµόσια την πίστη του στην «εθνική Κυβέρνηση» του γύψου. Κρίµα. Μας είναι γνωστά τα όσα έµµεσα η άµεσα εκαρπώθησαν από την προδοσία τους αυτή οι Αρχιερείς και τα τσιράκια τους. Αρχιερείς και τσιράκια για τα όποια, θέλω να πιστεύω, ότι το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν θα αισθάνεται υπερήφανο, όπως µας είναι προκαταβολικά γνωστά και τα επιχειρήµατα πού θα προβάλλουν οι αδίστακτοι και στυγνοί συνεργάτες και συνένοχοι των τυράννων, οι
τουρκολάτρες σύγχρονοι Γενίτσαροι πού γλείψανε γονατιστοί τις κατουρηµένες ποδιές των Κολονέλων για να καταβροχθίζουν µε βουληµία τις σάρκες του λαου και να πίνουν σε χρυσά κύπελλα το αίµα του. Θα µας πουνε χωρίς αιδώ και χωρίς λόγων φειδώ: «Ηµείς ύποχρεούµεθα να σεβώµεθα, να συνεργαζώµεθα και να ύπηρετούµε την εκάστοτε Κυβέρνησιν της πατρίδος. Ηµείς ουδόλως πολιτευόµεθα»... Ακριβώς αυτά θα µας πουν. Ένώ ξέρανε καλά οι αιώνιοι καιροσκόποι, αυτοί οι κοινοί λαθρέµποροι της θρησκείας και καταστροφείς του Χριστιανισµού ότι η συµµορία πού άρπαξε την εξουσία στην Ελλάδα δεν ήτανε Κυβέρνηση. Ήτανε Λησταρχείο. Λησταρχείο όµως πού πλήρωνε καλά. Αδρά. Τόσο αδρά, ώστε στα µάτια τους και στη συνείδηση της τσεπης τους, στην τσεπη µόνο Εχουνε συνείδηση, να φαίνεται η συµµορία Κυβέρνηση. Απλή αλλαγή εικόνων θα µου πείτε. Ναί, αλλά ο Κοµφούκιος µας διδάσκει ότι µόνο οι τέλειοι η οι ανήθικοι δεν αλλάζουν ποτέ. Σας αφήνω να διαλέξετε. Ή ελληνική εκκλησία στάθηκε έπί αιώνες η πάνσεπτη κιβωτός πού µέσα στην ευλογηµένη κοιλιά της διαφύλαξε τις πνευµατικές, τις ηθικές, και ψυχικές αξίες της φυλής, τις διέσωσε από το ανατολίτικο νάρκωµα και το βαρβαρικό σκοτάδι, τις µεταλαµπάδεψε µε το «Κρυφό Σκολειό» στις ψυχές των Ραγιαδων, τις κουβάλησε ανέπαφες στα καταφύγια των «Ελληνικών Παροικιών» της Ευρώπης, τις εναπόθεσε σαν ανεκτίµητη και αναντικατάστατη «εθνική επένδυση» στην «πολιτισµένη» Ευρώπη και στα «Φιλελληνικά Κοµιτάτα» της Αµερικής, προκαλώντας έναν παναθρώπινο κραδασµό υπέρ της εθνικής µας απολύτρωσης. Ή ελληνική εκκλησία και ο κλήρος της Εδωσαν ήρωες της φυλής και µάρτυρες της πίστης. Στον ηρωικό κλήρο εκείνων των εποχών η σηµερινή Ελλάδα οφείλει πολλά. "Οµως, ο κλήρος εκείνος είχε ταυτίσει την αποστολή του µε την αναγέννηση του ελληνικού Έθνους. Όχι µε την αύξηση των τραπεζικών του καταθέσεων. Ό κλήρος εκείνος ενεπνέετο από το πνεύµα της θυσίας στον αγώνα για την απολύτρωση των Ελλήνων. Όχι από την αδηφάγο λαιµαργία για την απόκτηση ενόχων προνοµίων, ανόµων τιµαρίων και µωροδόξων θώκων! Ό κλήρος εκείνος εµψύχωνε τον Λαόν. ∆εν τον απωθούσε. Τον Εφερνε µπρος στην εξώθυρα της εκκλησιάς. ∆εν τον απόδιωχνε. Ό κλήρος εκείνος αγκάλιαζε τον Λαό, για να τον φωτίσει, να τον καθοδηγήσει, να τον εµπνεύσει, να του δείξα τον δρόµο του εθνικού καθήκοντος και της εθνικής σωτηρίας. Όχι για να τον ταπεινώσει, να τον τροµοκρατήσει, να τον εκµεταλλευθεί και να τον αποµυζήσει!... Ό Αθανάσιος Γραµµατικός - Κωνσταντέλλος κι' ο Γρηγόριος ∆ίκαιος δεν ήσαν µορφές περιστασιακές, γεννηµένες από κάποια ιστορική σύµπτωση, εκλάµψεις µιας προσωπικής, µιας µεµονωµένης
έφεσης ηρωισµού. Είναι κορυφαίες εκφράσεις ενός ενιαίου πνεύµατος, µιας γενικής ψυχικής ανάτασης, µιας ολοκληρωµένης όρµέµφυτης βούλησης, µιας φωτισµένης συνειδησιακής ενόρασης πού αποτελούσαν το ύποστασιακό «εγώ» της ελληνικής εκκλησίας! Τα ράσα τους απόπνεαν τσίκνα σφαχτού σε πουρναρόθρακα και µπαρουτοκαπνιά κι' η ανάσα τους φσαδέλι Σουλιωτόβράχου κι' Ύδραίικο µαϊστράλι. Όχι εύοσµες λεβάντες και εµφιαλωµένα «ύδατα Κολωνίας». Ό λόγος τους θυµίαµα πού προκαλούσε πατριωτικό ίλιγγο και χριστιανική µέθη. Όχι τον δµετο ρητορικών λαρυγγισµών Απριλιανών ανθρωποπηθίκων! Οι ευχές τους ευλογούσαν στα ίερά όπλα των αγωνιστών. Όχι τα ρόπαλα των τυράννων της Ε.Σ.Α. Οι ψυχές τους έπάλλοντο από µηνύµατα ευαγγελικά. Όχι συνθήµατα ίερωνυµικά!... Αυτή την ελληνική εκκλησία αγάπησαν οι Έλληνες. Αυτόν τον κλήρο σεβάστηκαν. Ή βαθειά κρίση πού µαστίζει την σηµερινή ελληνική εκκλησία δεν πρέπει απλώς να σταµατήσει και τα γενεσιουργά της αίτια να επουλωθούν επιδερµικά µε τον χρωστήρα της επιφανειακής «συγκάληψης» πού εξασφαλίζει την προσωρινή οφθαλµαπάτη και διαιωνίζει την υποδόρια σήψη της γάγγραινας. Ή ελληνική εκκλησία δεν έχει ανάγκη «ύποστηλώσεων» και «επισκευών». Θα θυµίζει πήλινες Καρυάτιδες και ακρωτηριασµένες µινωικές τοιχογραφίες. Θα αποτελέσει φρικτή πλάνη η σκέψη ότι η κάθαρση στην ελληνική εκκλησία µπορεί η πρέπει να είναι διοικητικής µορφής. Ή κάθαρση στην ελληνική εκκλησία θα συντελεσθεί και θα είναι τέτοια µόνον αν είναι ψυχική και πνευµατική. Αν προέλθει εθελοβούλως και από αυτή την ιδία. Στούς κόλπους της σηµερινής εκκλησίας της Ελλάδος υπάρχουν λαµπρές προσωπικότητες και στον κατώτερο και στον ανώτερο κλήρο. Ασφυκτιούν από φθοροποιά ζιζάνια. Ή εκκλησιαστική ηγεσία άς αναλογισθεί το µεγαλειώδες παρελθόν της, την τεράστια Ιστορική της αποστολή κι' άς επαναφέρει τον κλήρο στον δρόµο πού χάραξαν οι µεγάλοι εθνηγέρτες προγονοί του. Οι δσχατες κλίµακες µιας παρακµής στέκονται συχνά υπόβαθρα για νέα δλµατα πού επίσης συχνά οδηγούν σε δυσθεώρατα ύψη. Αρκεί να διασώζουνται ανέπαφα τα ανυψωτικά ελατήρια µιας ενσυνείδητης πίστης κι ενός ανεπιφύλακτου πατριωτισµού. Τότε αναπνέουν κι οι ελπίδες. ∆εν έπεσηµάνθησαν λοιπόν και δεν καυτή ριαστήκανε αυτοί και τόσοι άλλοι συνεργάτες δοσίλογοι. Ούτε εντός ούτε εκτός της Ελλάδας. Γνωρίζω καλά πόσο δύσκολο είναι σ' αυτή τη χώρα να µιλάς έξω απ’ τα δόντια και να θίγεις οργανωµένα συµφέροντα. Γνωρίζω επίσης καλά πόσο επικίνδυνο είναι. Είκοσι χρόνια ζωής µου στο Παρίσι δεν είχανε άλλη είδική αιτία απ’ αυτή τη γνώση. Σήµερα, στην Ελλάδα, δεν έχω καµµιά πρόθεση να φορέσω βελούδινα γάντια, προκειµένου να εκφράσω τις απόψεις µου, ανεξάρτητα από τους κινδύνους πού αυτές εγκυµονούν.
Αισθάνοµαι ευγνωµοσύνη βαθειά στους χιλιάδες Έλληνες αναγνώστες πού µε τίµησαν διαβάζοντας τα κείµενα µου. Σε καµµιά περίπτωση δεν θα τους προσφέρω την αλήθεια «κλαδεµένη» από το κλαδευτήρι κανενός κινδύνου, φιµωµένη από το φίµωτρο καµµιας δύναµης, αλλοιωµένη από το δέλεαρ κανενός συµφέροντος. Ή αναφορά σ' αυτές τις γραµµές αυτών των ελαχίστων χαφιέδων δεν γίνεται µε τη βαυκαλιστική σκέψη ότι η τιµωρία τους θα αποτελέσει παραδειγµατισµό. Καθόλου µάλιστα. Γίνεται µε µια άλλη πρόθεση. Με την πρόθεση να παρακινήσει όλους τους Έλληνες πού διαθέτουν ανάλογες εµπειρίες, πού κατέχουν στοιχεία η δζησαν γεγονότα πού γνωρίζουν πρόσωπα και πράγµατα, να µιλήσουν. Νά αποκαλύψουν όλους τους προδότες, ώστε η µέν κάθαρση πού οπωσδήποτε θα πραγµατοποιηθεί µια µέρα ότι κι' αν συµβεί, να τιµωρήσει δια της δικαιοσύνης τους εγκληµατίες και η Πανελλήνια περιφρόνηση τους συνεργάτες τους. Βέβαια, υπάρχουν κτήνη των οποίων ο χυδαίος ρόλος θα τους κατατάξει στους απλούς συνεργάτες, γιατί ανήκουν σε «κάστες» απρόσιτες µε ρίζες βαθειές και προστάτες πανίσχυρους. Ας γίνει όµως µια αρχή, άς ξεθαρρέψουν οι ψυχικά ποδοπατηµένοι, οι απελπιστικά τροµοκρατηµένοι Έλληνες άς µιλήσουν, και τα υπόλοιπα θδρθουν µόνα τους. Τα Άληπασσάδικα κνώδαλα, τα θρασύδειλα µαλάκια του φασιστικού ψευτοπαλληκαρισµου θάβρουν τον µάστορα τους. Είναι ένας από τους πρώτους στόχους αυτών των γραµµών η προσπάθεια αναπνοής και ξεθαρρέµατος και άναψύχωσης ενός λαου πού ύπέστει µια εφτάχρονη ψυχική καθίζηση. Ασφαλώς καταλαβαίνω όπως όλοι οι τίµιοι Έλληνες ότι το τελευταίο τρίµηνο διεξάγεται στην Ελλάδα ένας φοβερός αγώνας δρόµου από πάρα πολύ ασθµαίνοντα κόσµο για το ποιος θα προλάβει το αντιστασιακό λεωφορείο. Και βρίσκεται κανείς µπροστά σ' ένα θέαµα τουλάχιστο εξωφρενικό οπωσδήποτε γελοίο και αηδές. Μερικοί δροµείς πρόλαβαν κι' δπιασαν «θέση» και µάλιστα «καθήµενων». Πρόκαται για 'κείνους πού εγκατέλειψαν λαδωµένη ακόµα την χουντική κουτάλα, προς το τέλος της µινωταυρικής επταετίας. Οι περισσότεροι των άναρριχηθέντων και αναρριχοµένων, «όρθιοι». Στούς όρθιους βασικά εκείνοι πού έκαναν «αντίσταση» µετά το Πολυτεχνείο. Συντρόφια του Μαρκεζίνη και του Ζουρνατζή, τσιράκια «υποψήφια» στις εκλογές του Πετράκη Γαρουφαλιά και ΣΙΑ. Οι υπόλοιποι κρέµουνται στις πόρτες, στα παράθυρα, γατζώνουνται από τα πόµολα, σκαρφαλώνουν τους προφυλακτήρες σιχαµένα τσαµπιά σκουληκανθρώπων. Αρκετοί γλυστρανε και πέφτουν, γιατί το ξύγγι από το χουντικό τσιµπούσι είναι ακόµα παχειά στρωµένο στις χούφτες και στα δάχτυλα τους. Αλλοι κολλάνε. Βδελλοβεντουζες στην πλάτη της αντίστασης, κοριοί στις άµασχάλες της, ποντίκια βρώµικα στο αντιστασιακό τουλουµοτύρι. Κι'
άλλοι κι' άλλοι πολλοί, ων ο αριθµός ουκ έστε τέλος, τρέχουν αλαφιασµένοι πίσω από το όχηµα σωτηρίας πού φεύγει και δέντ ο προλαβαίνουν. ∆εν αποκλείεται, επειδή συνήθως τέτοια οχήµατα δχουν αµφίβιες ιδιότητες, το αντιστασιακό λεωφορείο να σταθµεύσει, στην παµµακάριστο Κέα. Όπως δεν αποκλείεται σύντοµα, να δεχτεί το Πρωτοδικείο Αθηνών αίτηση του αδελφάτου των πέντε για την ίδρυση Συλλόγου «Θυµάτων της επταετίας». Γιατί όχι. Τίποτε δεν εµποδίζει περισσότερο το να φαινόµαστε αυτοί πού είµαστε, από τη διάθεση να το δείχνουµε, έλεγε ο πνευµατώδης Λαροσφουκώ. Τέως αστυνοµικός ∆ιευθυντής, φίλος, τέως υπότροφος των άποµονωτηρίων αυτής της εύαγους ΕΣΑ, µούλεγε προχτές ότι πολιορκείται από χίλιους δυό χαραµοφάηδες χουντοξεσκονιστές για να τους χορηγήσει «πιστοποιητικά» αντιστασιακής δράσης... Πάντα δσοι φτάνουν τελευταίοι στη µάχη ζητάνε τις δάφνες της νίκης. Στην περίπτωση όµως τη σηµερινή το θράσος κατάντησε ήθος και έθιµο, τις δάφνες δεν τις ζητάνε πιά οι Εσχατα αφιχθέντες, αλλά πρώτιστα στο πλευρό των τυράννων µαχεσθέντες. Σ' αυτή λοιπόν την εποχή πιστεύω, ότι η αψυχολόγητη διαµάχη την οποίαν προσπαθούν να κατασκευάσουν οι ραδιουργοι ανάµεσα στούς αγωνιστές του εξωτερικού και του έσωτερικου όχι µόνο δεν έχει θέση, όχι µόνο είναι ανεπίτρεπτη, όχι µόνο λεκιάζει τον όµορφο αγώνα τους, αλλά εξυπηρετεί τα καταχθόνια συµφέροντα των σκοτεινών υποκειµένων πού επιδιώκουν να διασπάσουν την ενότητα των µαχητικών δυνάµεων της χώρας και των πραγµατικών αγωνιστών της ελευθερίας και της δηµοκρατίας. Κατά τη γνώµη µου, η πραγµατικότητα είναι µια κι' έχει ακριβώς έτσι: Οι δηµοκράτες Έλληνες πού αντιστάθηκαν στο εξωτερικό διάλεξαν την αυτοεξορία όχι από φόβο η δειλία, από διάθεση φυγής η πανικό, από έλλειψη µαχητικότητας η πρόθεσης να διαµείνουν σε «πολυτελή» ξενοδοχεία καθώς ειρωνεύτηκε χτες απογευµατινή εφηµερίδα η οποία µόλις πρό ολίγων µηνών «θυµήθηκέ ότι υπάρχει κάποιος ονόµατι Καραµανλής στο Παρίσι, δηλαδή την εποµένη πού οι δικτάτορες της κόψανε τους µεγάλους λουφέδες, οπότε, ποιος θα της το απαγόρευε κι' αύτηνής, φόρεσε επιδεικτικά την περικεφαλαία της «αντίστασης»... Οι δηµοκράτες Έλληνες πού αντιστάθηκαν στο εξωτερικό έφυγαν για να πολεµήσουν αποτελεσµατικά την τυραννία άφου καθαρά φαινόταν και τόβλεπαν ότι η αντίσταση µέσα στην Ελλάδα ικανή να κλόνισα τη Χούντα δεν η"ταν δυνατόν ν' αναπτυχθεί. Ό Λαός ήταν άοπλος και προδοµένος, χωρίς ελπίδα να οπλιστεί. Προδοµένος από ένα µέρος του πολιτικού κόσµου. Προδοµένος από Ενα µέρος του στρατού. Προδοµένος από Ενα µέρος της δικαιοσύνης. Προδοµένος από Ενα µέρος του κρατικού µηχανισµού. Προδοµένος από Ενα µέρος της
πνευµατικής του ηγεσίας. Σε κάθε τοµέα της οργανωµένης ζωής, σε κάθε τοµέα του εθνικού µηχανισµού παρουσιάστηκε κι' Ενα φυτώριο νεοδοσιλόγων συνεργατών, ασπόνδυλων κοιλεντέρων και µονεντέρων, σπονδυλωτών ερπετών της συνοµοταξίας των κοµπροειδών, σαρκοβόρων καρχαριοειδών και κοπρανοβόρων χοιροειδών. Ολες οι ξένες κυβερνήσεις έτρεξαν, µε προδοτική όπως συνήθως προθυµία, να αναγνωρίσουν το όστρογοτθικό καθεστώς της ενόπλου ψυχοπάθειας. Ό δηµοκρατικός πολιτικός κόσµος, άτολµος, ταλαντευόµενος, αναποφάσιστος, τροµοκρατηµένος, έβλεπε τις επιθυµίες του σαν πραγµατικότητα και στην πραγµατικότητα Εστρεφε την πλάτη η Εχωνε το πρόσωπο σαν την στρουθοκάµηλο στην άµµο. Ή δηµοκρατική ηγεσία πιάστηκε στον ύπνο και κλείστηκε από την πρώτη µέρα στις φυλακές. Ήτανε µια κατάληξη για την οποία στο βάθος υπήρξε συνυπεύθυνη. Ό µόνος πολιτικός πού βρήκε το θάρρος να το αναγνωρίσει ανεπιφύλακτα είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου ο όποιος είπε σε λόγο του στο Λονδίνο τον Μάρτη του 1970: «Είµαστε όλοι συνυπεύθυνοι γιατί όλοι υποπέσαµε σε φοβερά σφάλµατα». Το παλάτι είχε τεµαχίσει το κορµί της ∆ηµοκρατίας και η µυρωδιά της νωπής σάρκας τράβηξε τα σκυλόψαρα της ληστοσυµµορίας του Παπαδόπουλου στα ταραγµένα νερά της εξουσίας. Φως κανένα δεν φώτιζε τον ελληνικό ουρανό, ελπίδα δεν άνέτελλε πίσω από καµµιά βουνοκορφή. ∆υό µέρες µετά την καταραµένη 21 Απριλίου όλοι οι Έλληνες βρέθηκαν στις δουλειές τους. Κανένας Πρόεδρος Σωµατείου, κανένας Γραµµατέας Συνδικάτου, κανένας υπεύθυνος ηγέτης µιας όποιασνάναι επαγγελµατικής οργάνωσης δεν βρήκε το σθένος να φωνάξει: «αύριο κανένας µας στη δουλειά»... Ή κινητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώµης στεκόταν το µοναδικό άποκούµπι. Έπρεπε να αφυπνιστεί, να συγκινηθεί, να δραστηριοποιηθεί, να κινητοποιηθεί, ν' αντιδράσει και ν' αντιταχθεί. Γι' αυτό τον σκοπό χρειαζόντουσαν τιτάνιες προσπάθειες. Ποιος θα τις ανελάµβανε και ποιος θα τις ξεκινούσε τις προσπάθειες αυτές; Ποιος θα επωµιζότανε το τεράστιο αυτό δργο; Μήπως οι σηµερινοί θρασείς και ξεδιάντροποι «φορείς» της ελληνικής κοινής γνώµης πού ειρωνεύουνται έν ψυχρώ τους ήρωες της ελληνικής αντίστασης, κι' αυτούς του εξωτερικού κι' αυτούς του εσωτερικού; Αυτοί πού αποκαλούσαν προδότη και δολοφόνο τον Αλέκο Παναγούλη, κοµµουνιστή και άνθέλληνα τον Κωνσταντίνο Καραµανλή και σύγχρονο Βενιζέλο τον σχιζοφρενή Παπαδόπουλο και πού σήµερα ακόµη επιχορηγούνται από αυτό το πανάθλιο κατασκεύασµα πού λέγεται ελληνικό κράτος, επειδή παρατήσανε την παντιέρα των έν στολή
πειρατών και σηκώσανε το λάβαρο της ∆ηµοκρατίας; Το ωραιότερο Έθνος των αίώνων, το Έθνος των Ελλήνων, κατευθύνεται από το ελεεινότερο κράτος της γής. Το παρακράτος, το ύποκράτος, το αντικράτος, το ύδροκεφαλοκράτος της Αθήνας, σκέλεθρο βαυαρικού Καισαρισµού, βρωµερό κατάλοιπο Αληπασάδικου Κοτζαµπασισµου. Αυτοί λοιπόν οι χρυσολάρυγγοι κεκράχτες τού φασισµού θα κινητοποιούσαν την διεθνή δηµοκρατική κοινή γνώµη; Αυτοί θα προκαλούσαν την παγκόσµια δηµοκρατική κινητοποίηση; Αυτές οι συχαµένες πέννες, αυτοί οι κοντυλοφόροι τού αίσχους, αυτές οι φωνές της κόλασης θα συνέτασσαν τα δεκάδες χιλιάδες έγγραφα διαµαρτυρίας κατά της ελληνικής τυραννίας πού έκυκλοφόρησαν σ' όλα τα κράτη της γής. Αυτές οι φυλλάδες πού καταντήσανε σηµαίες εθνικής µαστρωπίας θα προκαλούσαν την αποποµπή της χουντικής ψευτοκυβέρνησης από το Συµβούλιο της Ευρώπης; Αγωνίστηκαν και το πέτυχαν οι Έλληνες ∆ηµοκράτες αντιστασιακοί του εξωτερικού. Αυτοί πού δφησαν τα σπίτια τους Ερηµα και χάσανε τις δουλειές τους. Αυτοί πού εγκατέλειψαν τις σπουδές τους, αυτοί πού για χρόνια επτά και συναπτά ορφάνεψαν τα παιδιά τους. Αυτοί πού στέρησαν τους γονιούς από την καληµέρα του παιδιού. Αυτοί πού γύρισαν και βρήκαν τον πατέρα στον τάφο και τη µάνα στα µαύρα. Αυτοί πού πήραν 24 ώρες άδεια νάρθουν να θάψουν τη µάνα η τον πατέρα (τέτοια άδεια αιωνίας ντροπής, δώσανε στη Μαρία Φαραντούρη 24 ώρες, και στη Μελίνα Μερκούρη άλλες 24, ένώ την άρνηθήκανε στον Α. Παπανδρέου). Αυτοί τέλος πού δεν γύρισαν ποτέ. Γιατί υπάρχουν κι' αυτοί πού χάθηκαν, πού δολοφονήθηκαν, πού αυτοπυρπολήθηκαν στα ξένα και δεν πρόφτασαν να γευτούν τη γαλάζια µέρα της λευτεριάς. Αυτοί πολέµησαν, αυτοί αγωνίστηκαν στα ξένα, αυτοί τίµησαν το ελληνικό δνοµα στα πέρατα της οικουµένης, αντάµα µε τους ήρωες της αντίστασης στο εσωτερικό. Οι Έλληνες ∆ηµοκράτες του εξωτερικού στη µεγάλη τους πλειοψηφία και κάτω από πανάθλιες συνθήκες Εζησαν Ενα προσωπικό ο καθένας τους δράµα ανέχειας, φτώχειας, διωγµών, κι' αγωνίστηκαν σκληρά, πολύ σκληρά για να ενηµερώσουν, να διαφωτίσουν τους ξένους, να συγκινήσουν την διεθνή κοινή γνώµη, να ξεσηκώσουν τους δηµοκράτες σε παγκόσµια 6κταση, να πετύχουν την συµπαράσταση της προοδευτικής ανθρωπότητας προς τον βασανισµένο ελληνικό λαό. Σ' αυτόν τον αγώνα, οι Έλληνες ∆ηµοκράτες του εξωτερικού, εκτός από τους πράκτορες, Έλληνες και ξένους, εκτός από τις διάφορες 'Οργανώσεις τραµπούκων της Χούντας, οι όποιες έστεγάζοντο ώς έπί τω πλείστφ στις Πρεσβείες και τα Προξενεία, αντιµετώπιζαν κι' έναν άλλο αδυσώπητο αντίπαλο. Την αδιαφορία, πολλές φορές την κακοµεταχείρηση των ξένων κυβερνήσεων πλην εκείνων των
Σκανδιναβικών χωρών, του Καναδά και έν µέρει της Ιταλίας. Όλες οι άλλες κυβερνήσεις του ∆υτικού και του Ανατολικού κόσµου η αδιαφόρησαν η συµπαραστάθηκαν τους τυράννους του Ελληνισµού δικτάτορες. Το τονίζω αυτό ιδιαίτερα. Για δυό βασικούς λόγους. Πρώτα γιατί είµαι περίεργος να δω αν θα βρεθεί κάποιος «Εξυπνος» ξενοταϊσµένος να ισχυρισθεί το αντίθετο. ∆εύτερο γιατί Ερχεται η ψυχρή αυτή πραγµατικότητα να επαληθεύσει µια θέση πού ανέκαθεν υποστηρίζω, ότι δηλαδή οι Έλληνες είµαστε ο µόνος λαός στη γη πού διαθέτει µόνον εχθρούς στον κατεστηµένο όλων των ξένων κυβερνήσεων. Και είναι απόλυτα βέβαιο πώς τη σιγουριά µιας φιλίας την εξακριβώνουµε µόνον όταν η δική µας θέση δεν είναι σίγουρη. Πάνω σ' αυτό σηκώθηκαν πολλά επιχειρήµατα πρόστυχα και ποταπά, πού άντεξαν στην χυδαία «πτήση» τους όσο οι χαρταετοί την καθαρή ∆ευτέρα. Λέχτηκε πώς είµαστε µια χώρα µικρή, αδύναµη, ασταθής και πολυτάραχη και χρειαζόµαστε «ειδική» µεραχείρηση µέχρις ότου «ωριµάσουν» στον τόπο µας οι συνθήκες για την εµπέδωση ενός «είδους» ∆ηµοκρατίας! Αυτό το ελεεινό «σύνθηµα» το άναµασήσανε παράγοντες όλων σχεδόν των ξένων κυβερνήσεων, κι' έγινε τσίχλα στις µασελες όλων των αντιδραστικών. Έµενα µου θυµίζει µια ιστορία των µαθητικών θρανίων του ασύγκριτου παραµυθά Αισώπου. Κάποτε, µια άλεπου περιφρονητικά είρωνευόταν µια λιονταροµάννα γιατί δεν µπορεί να κάνει παρά ένα µόνο παιδί το χρόνο. Κι' η λέαινα της άπαντα: «Ναί, µά είναι λιοντάρι»!... Ή ανεκδιήγητη και βρωµερή αυτή συµπεριφορά των ξένων Κυβερνήσεων αντικατοπτρίζει ακριβώς και πιστά, τα αποτελέσµατα εργασίας σαράντα ετών της ελληνικής διπλωµατίας! Τόση εκτίµηση και αυτόν ακριβώς τον σεβασµό των ξένων προς την Ελλάδα τον Λαόν της και τις ελευθερίες της κατόρθωσαν να καλλιεργήσουν οι Έλληνες ∆ιπλωµάτες! Ό,τι σπέρνεις θερίζεις... Το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών είναι µια Σατραπεία λειτουργούσα έπί τη βάσει ενός κανονισµού κατασκευασθέντος «έν σωτηρίω» έτει 1931! Άπό τάς Σάρδεις της όδου Βασιλίσσης Σοφίας άρ. 5 (Ετσι θα ονοµάζεται έπί πολύ αυτός ο δρόµος;) κατευθύνεται η εξωτερική µας πολιτική! Κατευθύνεται! Μέγας ο λόγος µου! Μπουσουλάει, περίπου. Έρπει! Ακριβώς... Έρπει λοιπόν η εξωτερική µας πολιτική σαράντα χρόνια. Και λέω σαράντα για δύο λόγους. Πρώτον γιατί δεν συντάσσω την ίστορία της ελληνικής ∆ιπλωµατίας οπότε µπορώ να διαλέξω ένα σταθµό. ∆εύτερον, γιατί τότε περίπου εσβυσε ο εθνικός καθοδηγητής και µοναδικός στην σύγχρονη Ιστορία µας ελληνικά σκεπτόµενος χειριστής της εξωτερικής µας πολιτικής, Ελευθέριος Κυριάκου Βενιζέλος!
Σ' αυτές λοιπόν τις τέσσερις δεκαετίες ο µεγάλος και πολυδάπανος οργανισµός τού Υπουργείου Εξωτερικών έλειτούργησε συνεχώς και ανελλειπώς, για να επεξεργάζεται και να κατευθύνει οτιδήποτε θέλετε η νοµίζετε η πιστεύετε η υποψιάζεστε, εκτός από την ελληνική εξωτερική πολιτική. ∆ιετήρησε και διατηρεί ύποσατραπείες στα περισσότερα κράτη του κόσµου. Και τι επέτυχε; Ποιες είναι οι περγαµηνές της ελληνικής ∆ιπλωµατίας; Ποιες οι επιτυχίες της; Ποιοί οι άθλοι της; (µη χολοσκάτε πού λείπει ένα ιώτα από τους... άθλους) Ποιοί οι καρποί και ποια τα οφέλη για την πατρίδα; Ποια τα αποτελέσµατα; Λίαν έπιγραµµατικώς και εις διατύπωσιν διπλωµατικού «στυλ» δυνάµεθα να ίσχυρισθώµεν ότι η Ελληνική ∆ιπλωµατία έπραγµατοποίησε τον µοναδικόν όσον και άνεπανάληπτον άθλον, να αποµονώσει είς παγκοσµίαν κλίµακα την Ελλάδα και είς τοιούτον βαθµόν ώστε να µήν υφίσταται ένδεχόµενον άνακαλύψεως µιας έστω άνά την ύφήλιον πρωτευούσης στεργούσης όπως ταύτιση την «γραµµήν» της προς έκείνην των ελληνικών συµφερόντων, εκτός εάν υπαγορεύσουν µιαν τοιαύτην συµπαράστασιν οι «αστέρες» της διεθνούς διπλωµατικής αστυνοµεύσεως προς τους υποτελείς δορυφόρους των. Μολαταύτα, το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών διαθέτει πολλούς εκλεκτούς υπαλλήλους. Κατά κανόνα οι Έλληνες ∆ιπλωµάτες είναι αρκετά µορφωµένοι και αρκετά ευφυείς. Άφ' ής στιγµής όµως γλυστρίσουν στην ποντικοπαγίδα της «υπηρεσίας», εγκλωβίζονται και εµπλέκονται στα γρανάζια ενός απερίγραπτου κατεστηµένου. Βαθµηδόν µετατρέπονται σε όργανα µιας «κάστας» µε Σουλτανική νοοτροπία και καταντούν Βεζύρηδες της «Μεγάλης Πύλης» του Φόρείν Οφφις (µη χολοσκατε πού προσετέθη ένα «φ») µέχρι του 1947-1950 και του Καµόρα Ντηπάρτµαν από του 1947-1950 ώς το 1974 (βλέπετε Ιούλιος 23). Πολύ συνοπτικά θα επισηµάνω µια σειρά υποθέσεων οι όποιες καταδεικνύουν την αδεξιότητα, τις παραλείψεις, τις αµέλειες, τις ανικανότητες, την ανυπαρξία της ελληνικής ∆ιπλωµατίας όχι για να αποδείξω των λόγων µου το αληθές (από τέτοιου είδους χρεία ο Θεός µε προστατεύει αποτρέπωντάς µε να άναφέρουµαι σε πράγµατα πού αγνοώ και βοηθώντας µε να ανήκω µονίµως σ' εκείνο το σπάνιο είδος των Ελλήνων πού δεν τα ξέρουν όλα!) άλλα επειδή δεν είναι ούτε έντιµο ούτε αντικειµενικό να εξακοντίζουµε µύδρους χωρίς να τους τεκµηριώνουµε. ερωτώ λοιπόν: Α) Τί έπραξε και τι επέτυχε η ελληνική ∆ιπλωµατία για να µας εξοφλήσει η Γερµανική Κυβέρνηση 1.000.000.0000 (ένα δισεκατοµµύριο) δολλάρια πού µας οφείλει από πολεµικές επανορθώσεις, όταν η ίδια η Γερµανία εισέπραξε, ηττηθείσα ούσα άνω των 100.000.000.000 (εκατό δίς) δολλάρια για να ανορθώση την οίκονοµία
της και να µας παρουσιάσει το µεγάλο «θαύµα» της Γερµανικής βιοµηχανίας, κι' όταν είναι γνωστό ότι η Ελλάδα οφείλει να συγκεντρώσει 1.600.000.000 (ένα δίς έξακόσα εκατοµµύρια) δολλάρια για να ισοσκέλιση το ισοζύγιο των εξωτερικών της πληρωµών; Τριάντα χρόνια µας τα χρωστάνε αυτά τα χρήµατα οι Γερµανοί και η ελληνική ∆ιπλωµατία δεν αξιώθηκε να τους αποσπάσει ούτε τριάντα δολλάρια. Τέτοια οικονοµικά «θαύµατα» τα φτιάχνει ο καθένας όταν ξέρει να ζυµώνει το ψωµί του µε το αίµα των άλλων! Και εξακολουθούν οι Γερµανοί να συµπεριφέρονται όπως ακριβώς οι πρό πενήντα ετών φανατικοί διώκτες του Ελληνισµού προγονοί τους, οι όποιοι έκόπησαν κυριολεκτικώς για να µας ξερριζώσουν από τα προαιώνια εδάφη µας της Μικρας Ασίας βάζοντας το κάθαρµα Λίµαν Φόν Σάντερς να ξεκινήσει τον δια πυρός και σιδήρου αφανισµό µας για ν' ανοίξει στον Γερµανικό Ιµπεριαλισµό τον δρόµο προς τις Ινδίες, προς τις πηγές πετρελαίου της Ασίας. Έτσι ακριβώς φέρθηκε, ακόµη χθες, η παρούσα Γερµανική Κυβέρνηση όταν έσπευσε, σαν την άνεργη πόρνη πού συναπάντησε πλούσιο πελάτη, την εποµένη της αποφάσεως του Αµερικανικού Κογκρέσου περί διακοπής στρατιωτικής βοηθείας προς την Τουρκία, να δηλώσει ότι θα παραχωρήσει εκείνη η Νεοχιτλερική Γερµανία οπλισµό στην Αγκυρα!... ιδού µια βοερή και... γοερή επιτυχία της ελληνικής Πρεσβείας της Βόννης και κατ' επέκταση της ελληνικής ∆ιπλωµατίας! Β) Πέρασαν ακριβώς 116 χρόνια από τότε πού πέθανε ο µέγιστος ανά τους αιώνες Μισέλλην, ο Αυστριακός Κλήµης Μέττερνιχ και µόλις 52 από τον θάνατο ενός συναγωνιστού του στον Μισελληνισµό, Γάλλου αυτού, του θηλυπρεπούς Πέτρου Βιώ (Πιέρ Λοτί). Τα δυό αυτά φιλοτουρκικά τοµάρια έδηµιούργησαν και εγκατέλειψαν µια παράδοση. Το µίσος για ότι είναι ελληνικό. Και µια µέθοδο. Ένα σύστηµα. Ύβρις και διαβολή, διαβολή και ύβρις εναντίον της Ελλάδος. Όταν δεν µπορείς να σφάξεις έναν Έλληνα, τουλάχιστον κατηγόρησε τον. Πάντοτε κάποιο κέρδος θα µείνει για την Τουρκία. Το σύστηµα αυτό, αυτή τη µέθοδο, τελειοποιηµένη βεβαίως, την εφαρµόζει σήµερα κατά κόρον ο έπί διδακτορία περί τον Μέττερνιχ διατρίψας κ.κ. Κίσσιγκερ. Τα τελευταία είκοσι χρόνια οργιάζει κυριολεκτικά η ανθελληνική προπαγανδιστική εκστρατεία. Ή ύβρις και η διαβολή, το ψεύδος και η πλαστογραφία, η ατιµία και η απάτη, η αγορά φερέφωνων και ο εξευτελισµός των συνειδήσεων καλύπτουν τις σελίδες των εφηµερίδων, τις οθόνες των τηλεοράσεων, τα µεγάφωνα των ραδιοφωνικών Σταθµών. Ποιες είναι οι αντιδράσεις της ελληνικής ∆ιπλωµατίας; Ποιο το έργο της; Ποια τα αποτελέσµατα αύτου του έργου; Οι Τούρκοι πείθουν την διεθνή κοινή γνώµη ότι έσφάγει ο
τουρκικός πληθυσµός της Νήσου από τους βαρβάρους Έλληνες, ότι οι Τουρκοκύπριοι ζουν σε µια ελληνική κόλαση! Τί έπραξε η ελληνική ∆ιπλωµατία για να άποπλύνει την λάσπη πού ρίχνουν οι Τσέτες στο πρόσωπο της Ελλάδος; Γ) Ξαφνικά ένα πρωί ξυπνήσαµε κι' ακούσαµε ένα νέο καταπληκτικό! Ή είδηση έξεπέµπετο από χείλη επίσηµα, του Υπουργού µας των Εξωτερικών κι' έλεγε: «Άπό σήµερα, έτσι... αιφνίδια, είµαστε µε τους... Άραβες!!!) ∆ηλαδή το προηγούµενο βράδυ δεν είµασταν! Αυτό αγαπητοί µου συµπατριώτες λέγεται ελληνική εξωτερική πολιτική! Κάποιο ξηµέρωµα, το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος «έν όρθρω άφυπνισθέν» άνεκάλυψε τον Αραβικό Κόσµο! Ή πάνδηµη σοφία του ελληνικού τύπου έσχολίασε διατυµπανιστικώς το γεγονός µε τίτλους πηχιαίους. Τέτοια «κοτσάνα» οµολογώ ότι δεν περίµενα να την ακούσω. Έπεχειρήθη ασφαλώς εκβιαστικός ελιγµός προς τον Εβραίο και φυσικά έβραιόφιλο Κίσσιγκερ! Όταν µια χώρα διαθέτει οργανωµένη, σοβαρή, µυαλωµένη, µεθοδευµένη εξωτερική πολιτική, όταν µια χώρα διαθέτει πραγµατικό Υπουργείο Εξωτερικών και υποτυπωδώς έστω ενηµερωµένη ∆ιπλωµατία και αποφασίζει να στρέψει την προσοχή της και το ενδιαφέρον της προς άλλους ορίζοντες, η εσχάτη πράξη στην όποια θα προβεί, είναι ακριβώς η αποκάλυψη αυτής της πρόσθεσης αλλαγής προσανατολισµού! Προπαντός, όταν η αλλαγή αυτή σε οδηγεί σ' ένα ισχυρό Στρατόπεδο Λαών άποδυοµένων σ' έναν µέχρι θανάτου φανατισµένο πόλεµο µε κάποιο άλλο έξ ίσου πανίσχυρο Στρατόπεδο από το όποιο άποσπασαι και πού αυτοµάτως γίνεται εχθρικό! ∆ιερωτώµαι ειλικρινά αν και πόσων ακόµη εχθρών έχει ανάγκη η Ελλάδα σήµερα. Άπό µια άλλη πλευρά, η άποκρηάτικη αυτή «ρουκέττα» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, κινδυνεύει να πέσει πάνω µας και να µας κάψει την ήδη ψωριασµένη γούνα. Θέλω να πώ ότι η «γκάφα» κρύβει πολλές επικίνδυνες δψεις. Πρώτ' απ’ όλα, οι Άραβες είναι ένα φυλετικό συγκρότηµα εξαιρετικά προηγµένο από την άποψη της ένηµερότητος. Γνωρίζουν τους πάντες και τα πάντα τόσο στον ∆υτικό όσο και στον Ανατολικό Κόσµο. Κατά λόγον δεύτερον, ο πλούτος πού διαθέτουν εµφανίζει πρωτοφανή στην παγκόσµια ιστορία µεγέθη. Ό πλούτος κουβαλά υποχρεωτικά τη γνώση κι' εκείνο το απροσδιόριστο πιά στην εποχή µας πού λέγεται πολιτισµός. Πέρασε κι' έφυγε οριστικά η εποχή πού κάποιος Όµάρ ιµπν έλ Χατάπ έµπαινε θριαµβευτής στην Ιερουσαλήµ και µ' έναν µονοσέλιδο «αχτναµέ ανεγνώριζε ώς ανήκοντα είς το «Βασίλειον Γένος» τον Πατριάρχη Σοφρώνιο, πήγαινε περίπατο µέχρι την Αλεξάνδρεια και µόλις κατέβαινε από την φορτωµένη σύκα καµήλα του έδινε σαν πρώτη εντολή να κάψουν την περίφηµη βιβλιοθήκη της ίερας πόλεως. Οι σηµερινοί Αραβες, ώφειλε να το
γνωρίζει αυτό ο κ. 'Υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδος, δεν είναι καµηλιέρηδες του Οµάρ! ∆εν θα τους ξεγελάσουµε πώς είδαµε στον ύπνο µας κάποιο σηµαδιακό όνειρο και ξυπνήσαµε φίλοι τους... προαιώνιοι! Ή προώθηση αγαθών σχέσεων µε τον αραβικό κόσµο πολλά αγαθά θα προσκοµίσει στην πατρίδα µας. Αυτή η θεώρηση του θέµατος είναι σωστή. Για να πραγµατοποιηθεί όµως όµαλώς και µε πιθανότητες επιτυχίας αυτή η «στροφή» απαιτείται λεπτοµερής προγραµµατισµός και µακροχρόνια προετοιµασία. Βασικά δεν διατυµπανίζεται! Προετοιµάζεται µέχρις δτου µιλήσουν για την πραγµατοποίηση και την επιτυχία τα αποτελέσµατα και ποτέ οι γλώσσες! Οι Εβραίοι επίσης είναι ένας Λαός δυνατός. Έχει πολλά δίκαια στη διαµάχη του µε τους Αραβες. Κινδυνεύουν αυτά τα δίκαια µια µέρα να ενταφιασθούν από τις άφρονες ακρότητες της ηγεσίας του. Παρασύρεται το Ισραήλ από Σειρήνες ιµπεριαλιστικές. Και σφάλλει. Κι' αυτό το ίδιο θα πληρώσει τις ζηµιές αυτής της πολιτικής αµετροέπειας. ∆εν παύει όµως να είναι µια τεράστια δύναµη. Ελέγχει τη οίκονοµία, δηλαδή εµµέσως ελέγχει την πολιτική των Η.Π.Α. της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερµανίας, και του Καναδά, δηλαδή την πολιτική του ∆υτικού κόσµου. Ολες οι τράπεζες της ∆ύσης είναι σε χέρια η κάτω από τον άµεσο, έλεγχο των Εβραίων. Στην ολότητα του σχεδόν ο ∆υτικός Τύπος, η πανίσχυρη αυτή εξουσία εξουσιάζεται από Εβραίους. Οι µεγαλύτερες εταιρείες των Η.Π.Α. της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερµανίας, της Ολλανδίας είναι εβραϊκές. Πρόκειται περί κολοσσών πολυεθνους εκτάσεως. Μπορεί η Ελλάδα να τους αγνοήσει; Ακόµη περισσότερο µπορεί να τους κάνει εχθρούς της; Ασφαλώς όχι! Πληρώσαµε για χάρη του Ισραήλ και µέσω των Η.Π.Α. µια επταετή συµφορά. Ή δικτατορία του Παπαδόπουλου στήθηκε για να µετατραπεί η Ελλάδα σε βάση προστασίας του Ισραήλ. Η Κύπρος κοµµατιάστηκε για την ίδια αίτία. Ό Ίωαννίδης είναι άµεσα συνδεδεµένος και «οικογενειακώς» µε τις µυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ και µε την C.I.A. και ανήκει στους «πιστούς» άνδρες του κ. Κίσσιγκερ. Γι' αυτό και µόνο διεκόπη προσωρινώς η δίωξη του κι' αυτή των σκυλιών του. "Ολα αυτά είναι γνωστά κι' είναι αληθινά. Θυσιάστηκε η Ελλάδα για να επιζήσει το Ισραήλ. Οµως λίγες φορές θυσιάστηκε αύτη η πατρίδα, λίγες φορές πουλήθηκε ο Λαός της για τα συµφέροντα των ξένων; Εκατόν πενήντα χρόνια µας πίνανε το αίµα οι Αγγλοι, οι Γάλλοι, οι Γερµανοί, οι Ιταλοί. Ας προσεξουν συνεπώς οι Έλληνες διπλωµάτες κι' άς µετράνε µε το χιλιοστόµετρο τα διπλωµατικά τους άλµατα! Ναί, φίλοι και συνεργάτες µε τους Άραβες. Ποτέ όµως εχθροί µε το Ισραήλ. Πώς συνταιριάζουνται αυτά τα δυό; ∆εν είµαι Υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδος για να δώσω την απάντηση, αλλά κι' αν ήµουν, θα πρόσεχα πριν ανοίξω το στόµα µου ν' ακουστεί φωνή κι' όχι κραυγή.
∆εν υπέφεραν άµεσα οι Έλληνες ∆ηµοκράτες του εξωτερικού από τις λυσσασµένες µασελες του σκύλου της ΕΣΑ. Τράβηξαν όµως άλλα, πολλά απερίγραπτα δεινά. Πείνασαν, κακούχησαν, δζησαν σε ώρισµένες χώρες κάτω από την απειλή της απέλασης στην Ελλάδα όπου ήσαν πασίγνωστοι για τη δράση τους στα τσακάλια του Ρουφογάλη και του Ίωαννίδη και τους ανέµενε η κρεατοµηχανή της όδου Μπουµπουλίνας, του στρατοπέδου ∆ιονύσου, τόσων και τόσων άλλων τόπων µαρτυρίου, τόσα και τόσα συνεργεία βρυκολάκων. Πόσους Γολγοθάδες δεν ανέβηκες µάρτυρα λαέ, πόσους σταυρούς δεν κουβάλησες στη πληγιασµένη σου ωµοπλάτη, πόσα στεφάνια πόνου δεν σου φόρεσαν στο περήφανο µέτωπο... Ώς πότε; Οι Έλληνες αγωνιστές του έσωτερικου ζουσαν και πολεµούσαν σ' ένα πελώριο στρατόπεδο συγκέντρωσης, σ' ένα Νταχάου πού έτιτλοφορείτο «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» καθολικώς διαµαρτυροµένων όπως δηκτικά και πανέξυπνα πρόσθεσε ο αείµνηστος Γέρος. Οι Έλληνες αγωνιστές του εσωτερικού πολεµουσαν σε µια κόλαση. Ήσαν ελάχιστοι. Νέοι βασικά, της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης και µερικών άλλων µεγάλων αστικών κέντρων. Ή ελληνική επαρχία παρέµεινε άµέτοχη και άδόνητη στο εθνικό σπαραγµό. Νά µήν πεταχτούν τίποτα παλαίµαχοι ψηφοθήρες και όψιµοι «αντιστασιακοί» να µου πουνε το αντίθετο γιατί ακόµα κι' οι σηµερινές εφηµερίδες είναι γεµάτες από άρθρα περί φοβίας και τροµοκρατίας πού επικρατεί «είς την έλληνικήν ΰπαιθρον». Βάλτε µε το νου σας τι γινότανε έπί Παπαδόσκυλου. Όχι φύλλο αλλά µήτε φτερό καρδερίνας δεν κουνήθηκε στην απροστάτευτη ελληνική επαρχία, όπου οι άνθρωποι είχανε ξεχάσει και τ' όνοµά τους. Ή αίώνια όµως σκοπιµότητα της πολιτικοψαρικής για την ντόπια κατανάλωση και εκµετάλλευση, τιτλοφόρησε αυτή τη στάση «παθητική αντίσταση»! Ησαν τόσες οι διαστάσεις και τέτοιο το βάθος της τροµοκρατίας στην ύπαιθρο την οποίαν βρήκε και παρέλαβε η Χούντα, ήτανε τόσο µεγάλος ο πολλαπλασιαστής µε τον όποιο την πολλαπλασίασε, ώστε διαβρώθηκαν τα πλήθη της επαρχίας ίσαµε την τελευταία γωνιά της γης µας και κατάντησε αυτή η τροµοκρατία ο µεγαλύτερος εχθρός των αγωνιστών του εσωτερικού και ο πολυτιµότερος, συνεργάτης των δηµίων της Ασφάλειας και της ΕΣΑ. Γι' αυτό, στους Έλληνες αγωνιστές του εσωτερικού πρέπει ιδιαίτερη τιµή. Ό αγώνας τους διεξήγετο κάτω από τρισχειρότερες συνθήκες εκείνου των αγωνιστών της γερµανικής κατοχής. Πρώτ' απ’ όλα γιατί οι τύραννοι σ' όλες τις βαθµίδες και τις κλίµακες ήσαν καλλίτερα οργανωµένοι, τελειότερα δικτυωµένοι, αρτιότερα εξοπλισµένοι, αλλά και γιατί από τους αγωνιστές της επταετίας έλειπε η δυναµοκουβαλήτρα παρηγοριά των καραβιών πού θδρθουν να µας λευτερώσουν... Ό αγώνας των παιδιών της επταετίας δινόταν µέσα στο ζοφερό
σκοτάδι της εγκατάλειψης από τους πάντες. Κι' όµως. Οι ήρωες αυτοί δεν δείλιασαν. Πολέµησαν χωρίς ελπίδα και θυσιάστηκαν χωρίς προσδοκία. ∆εν αυγάτισαν το λογαριασµό τους στην τράπεζα. ∆εν πληθύνανε τα καράβια τους. ∆εν «βγήκαν» από την κόλαση µε κάνα δυό διαµερίσµατα παραπάνω παραπάνω, µε κάποιο κοττεράκι στη Γλυφάδα, µε κάποιο µαγαζάκι «γωνιαίο» για να στεγάσουν µεταχουντικά κάποια «αντιστασιακή» έκθεση, µε κάποιο ξενοδοχιάκι δώρο του Μπαλοπούλειου EOT, µε κάποιο ρεστωρανάκι, στις ακτές του Σαρωνικου, µε καινούργια «ρόδα» και φρέσκια προαγωγή µε συχνή παρουσία στις κοσµικές στήλες και νυχτοπερπατήµατα στο νεκρικό σκοτάδι πού σκέπαζε τον ελληνικό ουρανό. ∆εν «βγήκαν» από την κόλαση της επταετίας µε τίποτ' απ’ αυτά οι ελάχιστοι ήρωες Βγήκαν όµως µε κάτι πιο πολύτιµο απ’ ότι πολύτιµο υπάρχει. Βγήκαν µε τον άντρισµό τους ακέριο. Βγήκαν µε την πιο ανεκτίµητη περιουσία πού µπορεί ποτέ να φανταστεί ο νους τ' ανθρώπου. Βγήκαν µε την τιµή της πατρίδας τους κρεµασµένη στο στήθος. Τιµή παρθένα κι' ανέγγιχτη. Βγήκαν από την κόλαση µε τα µάτια ενός ολόκληρου λαου καρφωµένα πάνω τους. Με την εκτίµηση και την ευγνωµοσύνη της 'Ελλάδας στο µέτωπο τους. Κι' όταν έχεις κερδίσει το βλέµµα ενός λαου δεν πεθαίνεις ποτέ. Ούτ' έσύ ουτε οι πράξεις σου. Κι' όταν ο λαός αυτός είναι ο ελληνικός, νικάς και το θάνατο του χρόνου. Είσαι έσύ ο ίδιος η αίωνιότητα. Με λόγια δεν θα εκφραστεί ποτέ το µεγαλείο της ψυχής αυτών των Ελλήνων. Μπροστά σ' ένα Μουστακλή λυγίζουµε ευλαβικά το γόνυ και µαζί µας ολόκληρη η Ελλάδα. Είναι από τους ήρωες πού δεν γράφουν απλώς την ιστορία της πατρίδας τους. Είναι από εκείνους πού µετριούνται κάθε αιώνα και µια γέννα. Μπροστά σ' ένα Σµήναρχο Μήνη, σ' ένα Συνταγµατάρχη Όµµπρόπουλο, σ' έναν καθηγητή Μαγκάκη, σ' έναν Συνταγµατάρχη Χαραλαµπόπουλο, σ' ένα Κοροβέση, σ' ένα Σαβούρα, µπροστά στη θυσία τόσων και τόσων ανωνύµων τιµητών της ελληνικής λεβεντιάς δεν µπορούµε, δυστυχώς για µας, να κάνουµε τίποτ' άλλο, τίποτα περισσότερο έµείς οι καλαµαράδες από το να τους σφίξουµε µε σεβασµό το χέρι, να τους κλείσουµε στην καρδιά µας και να τους υποσχεθούµε ότι τα παιδιά µας θα µάθουν τον ηρωισµό τους, θα τον τραγουδήσουν τα χείλη τους, θα τον πάρει η φωνή τους, θα τον δώσει στον άνεµο, θα τον κάµει του κάµπου λουλούδι και του λόγγου δεντρί, θα τον στείλει χαιρέτισµα παντοτεινό στα ξεχασµένα µνηµούρια εκείνων πού χτες, βγαίνοντας από την ίδια πανίερη µήτρα πότισαν τα ∆ερβενάκια και την Αλαµάνα µε το ίδιο αίµα. Και να µήν ξεχνάµε ποτέ ότι ο ηρωισµός των βασανισµένων φτάνει στα ανώτατα ύψη ψυχικής αρετής, γιατί βρίσκουµε εύκολώτερα ανθρώπους πρόθυµους να θυσιάσουν τη ζωή τους παρά να αντέξουν στον πόνο. Σίγουρα πάνω στο φαινόµενο απουσίας µαζικής αντίστασης θα σπεύσουν σύντοµα οι προκλητικοί
«επαΐοντες» να δώσουν εξηγήσεις ο καθένας ανάλογα µε την οπτική γωνία θεώρησης πού τα όποιανάναι συµφέροντα του θα καθορίσουν, περιορίζοντας αυτόµατα το πεδίο ορατότητας. Επειδή δεν µε δεσµεύει κανενός είδους συµφεροντολογική εξάρτηση µε την Ελλάδα έξω από το συναισθηµατικό δέσιµο µε τη γή µου και τους ανθρώπους της, επειδή δεν πολιτεύουµαι και συνεπώς δεν ψηφοθηρώ, έπειδή ξόδεψα το µεγαλύτερο µέρος της µέχρι τώρα ζωής µου σε µια χώρα όπου η αλήθεια δεν σπέρνεται συµπτωµατικά, και δεν καλλιεργείται και δεν φυτρώνει σε «κλειστά» θερµοκήπια, νοµίζω ότι οι απόψεις µου τις όποιες και θα διατυπώσω παρακάτω όσο γίνεται εκτενέστερα, στερούνται του υποκειµενικού στοιχείου. Και η απουσία συµφέροντος είναι πάντα κυρίαρχη προυπόθεση αντικειµενικότητας στη διεργασία κύησης µιας άποψης. Είναι άλλωστε τόσο σπάνιες και βραχείες οι εποχές όπου µπορούµε να σκεφτούµε όπως θέλουµε και να πούµε ότι σκεφτόµαστε, ώστε αξίζει τον κόπο, η ευκαιρία να µήν χαθεί. Προκαταβολικά θα τονίσω ότι πάνω από είκοσι χρόνια, στο εξωτερικό ίδίως, υπάρχουν Έλληνες πού παρακολουθούν τα κείµενα µου. Όλοι γνωρίζουν ότι τα διακρίνει ένα πάθος, πολλές φορές υπερβολικό. ∆εν κατάφερα, η για να είµαι ειλικρινέστερος απέφυγα µέχρι σήµερα να κοπιάσω για να βρω και να δώσω µια ερµηνεία σχετικά µε το γιατί κανείς δεν µου προσήψε ποτέ αυτό το πάθος σαν µειονέκτηµα. Ίσως επειδή οι πανέξυπνοι Έλληνες αντιλαµβάνονται ότι για ν' αρέσει κανείς στη σηµερινή κοινωνία, πρέπει να επιτρέπει στον εαυτό του να διδάσκεται πολλά πράγµατα πού γνωρίζει κάλλιστα, από κείνους πού τα αγνοούν τελείως. Είναι αυτή η νοοτροπία µε την όποια ποτίζουνται οι Απόδηµοι» σε πολλές χώρες. Ίσως πάλι να άρέσκουνται οι Έλληνες στον παθιασµένο λόγο. ∆εν αποκλείεται να ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία και την Ιδιοσύστασή τους. Πιθανόν να αποτελεί συνάρτηµα µιας ψυχοσυνθετικής δφεσης, ίσως να νοιώθουν µια άµεση εκδικητική ικανοποίηση στις αλλεπάλληλες ταπανώσεις τις όποιες µακροχρόνια υφίστανται σαν αντάλλαγµα µιας ταπεινωτικής «προκοπής» στα ξένα όταν µια ζωή σπαταλάνε και την έσχατη ικµάδα ενεργητικότητας για να εξασφαλίσουν µιαν όµορφη κηδεία στο χωριό τους. Πάντα καµώνοµαι έξ άλλου κάθε µου πόνηµα, παρά τις εκατό δυσκολίες πού υψώνει αυτή η πρόθεση, να δίνει στον αναγνώστη όσα οι άλλοι αποσιωπούν γιατί αγνοούν, αποκρύπτουν ένώ γνωρίζουν γιατί Ετσι συµφέρει, η σερβίρουν τυλιγµένα σε χρυσόχαρτο. Άπό το κείµενο λοιπόν πού δπεται, µε πολιορκεί η πρόθεση ν' αφαιρέσω αυτό το ορµητικό στοιχείο. Τουλάχιστο να µειώσω την υπερθέρµανση πού διαχύνεται σαν τεθούν σε κίνηση οι νοητικές λειτουργίες επεξεργασίας τού θέµατος, σαν έκχειλίζει αυτός ο άυλος οργασµός της επαφής µε την πάλλευκη χάρτινη σάρκα. Όµως η πρόθεση
µου θ' αντέξει σε µια τέτοια δοκιµασία; Όταν σκοπεύεις να µιλήσεις για κείνο πού περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αγάπησες στη ζωή σου, πώς να ρυθµίσεις ένα προκαθορισµένο πυρετό στην άκρη του µολυβιού σου; Όταν µιλάς για Ελλάδα και λευτεριά πώς να µήν φλέγεσαι και πώς να σχεδιάσεις το λόγο πάνω σε «καβαλέττο» σαξωνικής φλεγµατικότητας η σε γαλατικής αβρότητας «µουσαµά»; Φαίνεται στα µάτια µας πιο πολύτιµο, ακριβώς εκείνο τ' αγαθό πού στερούµεθα. Επειδή σαν αναγνώστης ποτέ µου δεν σιχάθηκα κάτι πιο πολύ από τις «είσαγωγές» και τους «προλόγους» λυπάµαι πού άναγκάζουµαι να παρατείνω υποχρεωτικά των γραµµών αυτών το µήκος. Επειδή επίσης αντιπαθώ το αντίθετο πάρα πολύ, θα επιδιώξω να πώ όσα γίνεται περισσότερα µε όσα µπορέσω λιγότερα λόγια. Θα είναι άλλωστε αυτό το τελευταίο πολιτικό µου κείµενο άφου αποφάσισα να µήν ασχοληθώ πιά µε τη δηµοσιογραφία και τα παράγωγα της για µεγάλο διάστηµα. Έτσι, άς καθησυχάσουν οι πάρα πολλοί πού µισουν τα κείµενα µου κι' άς µε συχωρήσουν όσοι τα τιµούν µε το διάβασµα τους. Πιστεύω λοιπόν ότι στην εποχή µας και είδικώτερα µέσα στην Ελλάδα, ελάχιστοι Έλληνες διαθέτουν την επικίνδυνη πολυτέλεια να εκφράζονται τελείως ελεύθερα. Πιστεύω επίσης (χωρίς να αποκλείω ενδεχόµενη πλάνη την οποία θα παραδεχτώ αν κάποιος την υποδείξει και αποδείξει) ότι συγκαταλέγουµαι µεταξύ αυτών των ελαχίστων και για τους παρακάτω λόγους. 1) ∆εν έβγαλα ποτέ εισιτήριο, παρά τις πραγµατικές κι' όχι αυτοκατασκευασµένες προσκλήσεις, δεν «έπιασα» ποτέ καρέκλα στις κερκίδες κανενός ελληνικού η ξένου πολιτικού γηπέδου, στα θεωρεία κανενός πολιτικού θιάσου. ∆εν επηρεάζει τη σκέψη µου κανένας δεσµός κοµµατικός, κανένας δεν µπαίνει µπροστά της φραγµός παραταξιακός. 2) ∆εν εξαρτώ τις πεποιθήσεις µου από την συµπάθεια προς οποιονδήποτε «ηγέτη» — Αρχηγό» εδωδίµου η αποικιακής η αλλογενούς προκατασκευής «λυοµένης» η «σιδηροπαγούς»... 3) Στερούµαι πολιτικής ιδεολογίας µε την ευρεία (έτσι έχει καταντήσει) αντιέννοια του όρου, η οποία όσο εύρύνεται τόσο αλλοπροσαλληλίζεται και δυσδιακρίνεται. Φρονώ ότι κάθε φυλετική οµοιογένεια (και ζουµε στον αίώνα ύπερόξυνσης του φυλετικού — σωβινιστικου αισθητηρίου) γεννά, τρέφει, επεξεργάζεται και αναπτύσσει τις καθαρά δικές της και ταιριαστές στα ένδοσυνθετικά της µέτρα, στις προσιδιάζουσες ιστορικές της αναλογίες ταξικές της σχέσεις. Τίς διαπλάθει, τις διατηρεί, τις αλλοιώνει, τις καταργεί, οµαλά η ανώµαλα, τις ανατρέπει, οµαλά η ανώµαλα, τις ανασυνθέτει τις σχέσεις αυτές σε µια αέναη προσπάθεια να τις βελτιώσει και να τις εναρµονίσει, µε στόχο
πάντα σ' αυτή τη διηνεκή πάλη το πλησίασµα ενός εφικτού συσχετισµού κάρπωσης του εθνικού προϊόντος και των οικονοµικών αγαθών για την κάθε τάξη, µε όργανο και εξάντα τις ανάγκες πού προκύπτουν η δηµιουργούνται στον εσωτερικό της χώρο από την συνεχή καταπίεση των αδικούµενων στρωµάτων από την προνοµιούχο τάξη, στον εξωτερικό χώρο από τους κινδύνους πού προκαλεί το περιβάλλον αν επικίνδυνο περιβάλλον υπάρχει και όταν κίνδυνοι προκαλούνται και εµφανίζονται. Σ' αυτόν τον ιδανικό συσχετισµό δεν τείνουν και δεν τον επιτυγχάνουν, όταν τον επιτυγχάνουν, αναίµακτα πάντα. ∆εν πρόκειται περί συναυλίας αγγέλων. Είναι αγώνας όλων των δυνατών µορφών και µέσων. Το σύνθηµα της «είρηνικής» συνύπαρξης πού αποδέχτηκαν και υίοθέτησαν οι «υπερδυνάµεις», απέκλεισε τουλάχιστο στην Ευρώπη τη δυναµική αναµέτρηση της ταξικής πάλης. Τα κοµµουνιστικά κόµµατα των ευρωπαϊκών χωρών προσαρµόστηκαν αναγκαστικά στη νέα ιστορική κίνηση, πού προέκυψε από την αποδοχή και την υιοθεσία αυτή. Απέρριψαν την «επανάσταση» σαν µέσο κατάληψης της εξουσίας και τη βία σαν δπλο. ∆εν έγιναν «αστικά» αλλά αποδέχτηκαν έµπρακτα σαν βιώσιµο γι' αυτά χώρο τα αστικά πλαίσια. Άπ' αυτόν επίσης τον αγώνα έξεπήγασαν και έκπηγάζουν όλες οι ανεδαφικές και γι' αυτό αυθαίρετες επωνυµίες των ιδεολογικών Ρευµάτων — Σχολών παλιών και µοντέρνων, πού δεν εκφράζουν ποτέ και καθόλου ούτε τις µορφές, ούτε τα αίτια, ούτε το «ποιόν» των αγώνων, αλλά αποτελούν πάρα πολύ συχνά κάποιο τρόπο λεκτικό τους επίλογο, ένώ η ρευστότητα του µεταβολισµού τους µεταφυτεύει η µεταµοσχεύει στην πράξη κάθε µια απ’ αυτές τις αίωρούµενες Σχολές στο χώρο του νοήµατος, του «ποιου» βασικά όµως της πράξης και της δράσης της άλλης, ανάλογα µε την τροπή και την µεταλλαγή υποκειµενικών η αντικειµενικών συνθηκών τού χώρου δράσης τους. Άναλυτικώτερα, ο κοµµουνισµός, κάτω από ώρισµένες συνθήκες εύκολα µετατρέπεται στην πράξη σε φασισµό η δεν φασιστικοποιείται ποτέ, ανάλογα πάντα µ' αυτή την µεταλλαγή των έσω η έξω συνθηκών, (όρα εποχή Σταλινισµού στη Σοβιετική Ένωση). Ό φασισµός εκδηµοκρατίζεται η µένει τέτοιος (όρα Πορτογαλία - Ισπανία). Ό σοσιαλισµός κοµµουνιστικοποιείται φασιστικοποιείται η µένει τέτοιος, (όλα τα φασιστικά καθάρµατα της πολιτικής ζωής της Γαλλίας άλλα και των υπολοίπων χωρών της Ευρώπης από τον Λαβάλ µέχρι τον Χίτλερ κι' από το Μουσολίνι µέχρι άλλους χίλιους δυό, ξεκίνησαν µε το λάβαρο κι' από τους κόλπους των σοσιαλιστικών κοµµάτων. Θεωρώ συνεπώς τις οίουδήποτε άλχηµείου ιδεολογικές συνταγές, απάτη! Το καλούπιασµα έξ άλλου σε µια ενιαίου σχήµατος και προκαθωρισµένων διαστάσεων µήτρα της κοινωνικής διάρθρωσης όλων των λαών της γής µια άλλη απάτη. Απάτη έκ µέρους δσων την διακηρύσσουν και φοβερή πλάνη έκ µέρους δσων την πιστεύουν, την
ελπίζουν και την άποδέχουνται και πάνω της ξαπλώνουν τα ταξικά η άλλα δνειρά τους αν όνειρα βλέπουν. Ναί κάτι τέτοιο είναι προσιτό. Σε µια µόνη περίπτωση. Αν ριζικά αλλάξουµε την ανθρώπινη φύση. Τότε όµως θα µιλάµε για µια κοινωνία άλλων δντων. Και µένα µ' αρέσει πολύ πού αίσθάνουµαι άνθρωπος! Και σας νοµίζω... Βρίσκοµαι εποµένως άφ' ενός ιδεολογικά αδέσµευτος ώς προς τις µεγάλες «ιδεολογικές» κοινοπραξίες, αυτές τις αχανείς «µαρκέτες» κατεψυγµένων ιδεών, µε την σε «ισµός» κλασική κατάληξη και τα γειτονικά τους υποκατάστατα, άφ' ετέρου βλέπω πόσο ανωφελής και επιζήµια είναι κάθε επιδίωξη να είσαχθεί και να περιοριστεί η αγωνιστική και εκπολιτιστική ανέλιξη µιας εθνότητας σ' ένα στεγανό, άνυδρο κι' ανήλιαγο κουβούκλιο ίδεών «ύβγαργυρικής» σταθερότητας. Απορρίπτω τις ιδεολογίες; Καταργώ την πολιτική δράση; Περιφρονώ την πολιτική σκέψη; Ποτέ! Απλώς απαρνούµαι τα κενά εννοίας πάγια σχήµατα. Τα παρωχηµένα επιγραµµατικά εύρασιτεχνήµατα στις εισόδους των διεθνών πολιτικών θιάσων. Πρίν πενηνταέξη χρόνια στη Ρωσία ανηρτήθησαν δυό παµµήκεις επιγραφές: «Σοβιετική Ένωση Σοσιαλιστικών ∆ηµοκρατιών» η µία. — «∆ικτατορία του Προλεταριάτου» η άλλη. ∆εν έδικτατόρευσε ποτέ το ρωσικό προλεταριάτο! Και τουτο δεν είναι καθόλου υποτιµητικό για τους Ρώσους επαναστάτες για τον κοµµαηκό τους µηχανισµό, για τον υπεράνθρωπο αγώνα και τις αναρίθµητες θυσίες τους πού έφεραν τον εξαθλιωµένο ρωσικό λαό αίώνες µπροστά αρπάζοντας τον µε τα νύχια από το τσαρικό σκοτάδι. ∆εν προχωρώ σε σοβιετολογίες. Θα φτάσω χιλιοστός και καταϊδρωµένος. Στή Γαλλία πάνω από εκατό χρόνια «Προεδρική ∆ηµοκρατία». Ο Σοσιαλισµός τσέλιγκας στο ιδεολογικό µαντρί. Το 1936 σκότωνε στους δρόµους του Παρισιού τα παιδιά του γαλλικού λαου επειδή απεργούσαν µε προσωπική διαταγή του Σοσιαλιστή Ύπουργου των εσωτερικών και λίγα χρόνια αργότερα έξέθρεφε την Κυβέρνηση προδοσίας του Βισύ! Σταµατώ γιατί η περίπτωση του γαλλικού Σοσιαλισµου είναι κωµικοτραγική. Αυτά τα παραδείγµατα δεν αφαιρούν κανένα σηµαντικό στοιχείο από την δυνατά φιλελεύθερη συνείδηση αύτου του µεγάλου λαου της Γαλλίας πού πότισε µε δηµοκρατικό πνεύµα κάθε γωνιά της πατρίδας του. ∆είχνει απλώς τον φοβιστικά εύκολο µεταβολισµό των ιδεολογικών επιγραφών. ∆υό αίώνες σχεδόν Προεδρικής ∆ηµοκρατίας στις Η.Π.Α. Έ, όχι! Προεδρικής µάλιστα. Στο «∆ηµοκρατία» ολίγος σεβασµός! Νά γίνεται χρήση του γελοίου µε προσοχή όπως στ' αλάτι έλεγε ο ∆ηµόφιλος νοµίζω. Αν δεν γελιέµαι, στο «Κοινωνικό Συµβόλαιο» ο Ζάν Ζάκ Ρουσώ διατυπώνει µια πάνσοφη σκέψη: «"Οταν δεν ασχολείσαι µε την πολιτική, ασχολείται εκείνη µε σενα»!
Συνεπώς ούτε της πολιτικής την άπάρνηση µπορώ να συστήσω. Τουναντίον, πρεσβεύω, πώς δσοι ισχυρίζονται ότι «δεν ασχολούνται µε την πολιτική» είναι οι πιο ανειλικρινείς άνθρωποι του κόσµου η οι πιο αφελείς, άφου η κάθε ανθρώπινη πράξη από την πιο απλοϊκή µέχρι την πιο κεφαλαιώδη, άφου η ίδια η απλή παρουσία του ατόµου µέσα στο κοινωνικό σύνολο, είναι πράξεις πολιτικές. ∆εν υπάρχει ανθρώπινη εκδήλωση «έξωπολιτική». "Οπως δεν µπορεί ποτέ να υπάρξει ατοµική η" συλλογική πολιτική εκδήλωση και έκφραση µε πάγια κίνηση, µε σταθερά και αµετάβλητα αϊτια πρόσκλησης της, στην διαρκώς εναλλασσόµενη και συχνά άστάθµιτη µά συνεχώς εξελισσόµενη πορεία των κοινωνιών. Ή έννοια του «αµετάβλητου» είναι έννοια ξένη άν όχι εχθρική, οπωσδήποτε αντιφατική ώς προς την έννοια της πολιτικής. Το µεταβλητό της πολιτικής έκφρασης, της πολιτικής εκδήλωσης, της πολιτικής δράσης, καθορίζεται πάντα, προσδιορίζεται πάντα, προσανατολίζεται πάντα και αναπτύσσεται πάντα από την συνεχή ανανέωση και αναθεώρηση των επιστηµονικών τεχνολογικών, εκπολιτιστικών γενικά πραγµατικοτήτων και των έξ αυτών προκυπτόντων νέων φαινοµένων, νέων αληθειών, νέων εξελίξεων πού αυτόµατα και αυτονόητα µεταθέτουν τις πολιτικές θέσεις, ανάλογα µε την οργανωτική διόρθωση και συνεπώς διεκδικητική δύναµη, ανάλογα µε την δυνατότητα αναπροσαρµογής µπροστά στα νέα φαινόµενα κάθε οµάδας του κοινωνικού συνόλου για την όσο το δυνατό µεγαλύτερη από µέρους της κάρπωσης των προϊόντων και αποτελεσµάτων αυτής της ανανέωσης. Ή αντίθετη «θέση» ρίχνει το σπόρο στην ωοθήκη εκκόλαψης κάθε είδους τυραννίας. Είναι συνεπώς µια άλλη ολοστρόγγυλη ποµφόλυγα τα «κόµµατα άρχων» πού τελευταία ανακάλυψαν και λανσάρουν οι κατά τα άλλα καλοπροαίρετοι νεοφώτιστοι πολιτικοί µας, οι «νεοθεωρητικοί» τεχνοκράτες οι όποιοι προτού καλά-καλά συλλάβουν το τεχνοκρατικό νόηµα της εποχής µας µιµούµενοι κι' αυτοί τους πιθηκίζοντες παλαιούς πολιτικούς, καινοτοµούν έπί παλαιών «αρχών» µέχρις δτου οι νέες παλιώσουν. ∆εν υπάρχει µεγαλύτερος κίνδυνος για την επούλωση µιας πληγής από το να της αλλάζεις κάθε µέρα αλοιφές. Κόµµατα «άρχων»! Λεζάντα µεταφρασµένη από ξεπερασµένα ευρωπαϊκά πρότυπα πρό πολλού στην Ευρώπη έγκαταληφθέντα. «∆εν γνωρίζω τι από τα δυό, ο πλούτος για η σοφία είναι προτιµότερο. Βλέπω µόνον ότι οι σοφοί συνωστίζονται στις πόρτες των πλουσίων» έλεγε ο µεγάλος Σιµωνίδης. Οι σοφοί εγκέφαλοι της πολιτικής µας ζωής, θα κατορθώσουν άραγε να αποσπάσουν ενα µέρος τουλάχιστο από τα ένοχα πλούτη και να τα µεταφέρουν µόνιµα και σταθερά και παντοτεινά στις πόρτες της φτωχολογιας; Νά µια όµορφη «αρχή» για ένα σωστό κόµµα «άρχων». ∆εν µας είπανε όµως ακόµα πώς σκέπτονται αυτή την ευσεβέστατη επιθυµία τους να την µετατρέψουν σε απτή
πραγµατικότητα. Ή Ελλάδα είναι δυστυχώς χώρα πού δεν µπορεί ακόµα και σήµερα να γεννήσει εκσυγχρονισµένες πολιτικές παρατάξεις δξιες να την οδηγήσουν άταλαιπώρητα από τη φεουδαρχία πού την περιζώνει και την αποµυζά, στο χώρο της οικονοµικής απελευθέρωσης, στο εξελικτικό ρεύµα της εποχής µας. Άπό δεκαπενταετίας εξήγησα και ανέλυσα τεκµηριωµένα (τότε διέθετα χρόνο, δνεση και το κυριώτερο ψυχική γαλήνη) γιατί τότε, ερχότανε σαν πρώτη και µέγιστη εθνική ανάγκη η προσπάθεια πλήρους και οργανικής «ένταξης µας» µέσα στην περιµαντρωµένη και προφυλαγµένη οικογένεια των ευρωπαϊκών χωρών, χωρίς να µειώνεται το εθνικό µας γόητρο, να θίγονται τα εθνικά µας συµφέροντα και να κινδυνεύουν η εθνική µας ακεραιότητα και η λύση των εύφλεκτων εθνικών µας προβληµάτων. Πέρασαν τόσα χρόνια για να φτάσουν οι απόψεις εκείνες στεγνά και χωρίς επεξηγήσεις συνθήµατα στο στόµα των σηµερινών πολιτικών µας ηγετών, ένώ την εποχή εκείνη οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι έµάχοντο «έν ύπνω» για το ποιος θα ασφαλτοστρώσει καλλίτερα το δρόµο έλευσης των τεθωρακισµένων της Απριλιανής ληστοσυµµορίας. Είναι ακόµα και σήµερα η πατρίδα µας καταδυναστευµένη από το ολέθριο «προσωποπαγές». Βρίσκεται δναν αίώνα πίσω από τα προηγµένα σ' αυτόν τον τοµέα κράτη. Και τουτο βασικά γιατί δεν υπάρχει στην Ελλάδα ακεραιωµένη ηγέτιδα τάξη! Το προλεταριάτο αδύναµο, αποστραγγισµένο, κυνηγηµένο, κλωτσιέται στο ξενήτεµα ένώ το τµήµα του πού άγγιστρώνεται µε τα νύχια στη γη του αγωνίζεται να χωθεί στο λειβάδι του µικροαστισµού. Το µεγάλο µέρος από το χώµα του βρίσκεται στα χέρια, στην πάνσεπτη και ανθρωπιστική εξουσία της εκκλησίας και των Μοναστηριών, πού το νέµουνται παράνοµα, ελέω ενός Θεού πού δεν τον πίστεψαν ποτέ γιατί ποτέ δεν βρήκαν µάτια να τον ατενίσουν και ψυχική ολοκλήρωση για να τον διακρίνουν, ελέω µιας λαϊκής ψυχοφοβιας µαστορικά και σατανικά καλλιεργούµενης πού την ονοµάζουν ευσεβεια του πλήθους. Το αγροτικό προλεταριάτο, σκορπισµένο στους τέσσερις ανέµους, στα σπιρτόκουτα των θυρωρείων στις πολυκατοικίες της άνθρωπορουφύχτρας πολιτείας, στις γερµανικές φάµπρικες, στις Αυστραλέζικες, στις Καναδέζικες, στις Αφρικάνικες φάρµες. Το βιοµηχανικό προλεταριάτο σε µοίρα τρισχειρότερη, αλλά και τα δυό µαζί χάσανε πιά, δνεκα των αίτιων πού ανέλυσα πιο πάνω, κάθε ελπίδα ηγετικών πρωτοβουλιών. Ή πολιτική της «συνύπαρξης» έθαψε ίσως για πάντα την έπαναστατικότητα των προλεταριάτων της ∆ύσης. Ό αγώνας τους από δώ και πέρα θα περιορίζεται σε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις στους ειρηνικούς στίβους και πάντα µέσα στα πλαίσια πού θα τοποθετεί η «γηπεδούχος» αστική τάξη. Οι µικροαστοί, αµφίβιοι, θυµούνται µε µίσος τις προλεταριακές τους ρίζες και προσβλέπουνε µε λαιµαργία στο αστικό χωνευτήρι, ελπίζοντας ότι µ' ένα δεύτερο
οίκοπεδάκι, µε την «λυώµενη» παραγκούλα σε κάποια παραλία, θα ενταχθούνε στην «καθωσπρεπάτη» τάξη των αστών. Είναι το όνειρο µιας ταξικής παρακµής. Οι αστοί το µεγάλο ελληνικό πρόβληµα. Είναι ασφαλώς σε θέση να δηµιουργήσουν τις συνθήκες και να προµηθεύσουν τα υλικά κατασκευής ενός σύγχρονου κράτους, ανταποκρινόµενου στο δυνατό παλµό του µεγάλου ελληνικού Έθνους. Μόνον όταν θα το µπορέσουν, µόνον τότε, η Ελλάδα θα βρει το σωστό δρόµο της εθνικής της αξιοπρέπειας, της πραγµατικής ανεξαρτησίας µέσα στα κυκλώµατα πού αφήνουν γι' αυτή την κίνηση οι έντιµες και ισότιµες οικονοµικές σχέσεις µε τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, θα ετοιµάσει ένα ελπιδοφόρο µέλλον για ολόκληρο τον Ελληνισµό. Ποτέ πριν η αλλιώς. Μόνο τότε τα συνθήµατα των πολιτικών πού φαίνουνται κούφια και απατηλά θ' αποκτήσουν περιεχόµενο και ουσία, µόνον τότε οι απαλλοτριωµένες έννοιες των λέξεων θα γεµίσουν µε κάποια σηµασία. Μά για να πετύχει και να κατορθώσει η αστική τάξη να εκπληρώσει τον ίστορικό της προορισµό, πρέπει να πραγµατώσει την επανάσταση της. Πρέπει προς τουτο: 1) Νά αποκτήσει ηγετική συνείδηση και πίστη στην έθνοσωτήρια αποστολή της. Και τα δυό τα υποσκάπτουν, τα υπονοµεύουν και τα άποσυνθέτουν οι λαγουµτζήδες των ξένων εξαρτήσεων τις όποιες δουλοπαροικιακές εξαρτήσεις σφιγγοδένουν πουληµένες πολιτικές παρατάξεις και πολιτικοί «ηγέτες» έθνονοσογόνα απόβλητα, ενός θνησιµαίου Κοτζαµπασισµού. Νά πάψει να κρατάει συντροφιά µονάχα στον εαυτούλη της η αστική τάξη και να υποδουλώνεται, όπως την διδάσκουν χρόνια τώρα, στο Ενοχο «εγώ» της. Καµµιά δουλοπρέπεια δεν είναι τόσο χυδαία όσο η ηθεληµένη. 2) Νά αντιληφθεί ότι οι ξένες άποµυζητικές εξαρτήσεις, η εθνική υποτέλεια, ο οικονοµικός µαρασµός, οφείλονται σε µέγιστο ποσοστό στην τυφλή αφοσίωση σε µια ξένη και παρηκµασµένη δυναστεία, χείριστο καταλύτη του έθνικου συναισθήµατος και διαποµπευτή της εθνικής υπερηφάνειας. Ας προσεξουν Ιδιαίτερα πάνω σ' αυτό οι Έλληνες αστοί. Οι τελευταίες µέρες µιας ∆υναστείας, µιας πολύχρονης τυραννίας είναι πάντα οι πιο επικίνδυνες, οι πιο δύσκολες και οι πιο επιµήκεις. Μοιάζουν πολύ µε τους ίσκιους. Όσο τραβάει ο ήλιος προς τη δύση τόσο µακραίνουν... 3) Ότι τ' αφεντικά της, οι µεγαλοαστοί, πού συνήθισε πιά να τους καθαρίζει τις µπότες εκατό πενήντα χρόνια, δχουνε πάντα στη θέση της καρδίας το «καρνέ των επιταγών, στη θέση της πατρίδας τα ξένα Μονοπώλια, στη θέση της συνείδησης το έθνοφάγο κέρδος, στη θέση της πίστης τις πιστώσεις στις Τράπεζες. Ας καταλάβει τέλος πάντων κι' άς το χωνέψει µια για πάντα αύτη η µαζοχίστρια αστική τάξη ότι στην εποχή
µας δεν έχει πιά καθόλου πέραση ο απαισιόδοξος δογµατισµός, µε τον όποιο µεταλαβαίνουν όλες της οι γενεές, πώς η µόνη ελπίδα των υποταγµένων είναι το να µήν τρέφουν καµµιά ελπίδα... 4) Νά νοιώσει ότι της λείπει η θέρµη κι' ο πυρετός της πάλης, πρωταρχικό κίνητρο αγώνα και νίκης και δεν θα της τον προσφέρουν η επιδερµική φλυαρία πλαστεπίπλαστων κοµµατοπατέρων και εγγαστρίµυθων ρητόρων. Εκείνοι οι όπουη διαπράττουν τις µεγαλύτερες προδοσίες, εκφωνούν συνήθως τους ωραιότερους λόγους. 5) Νά δει ότι η µεγαλύτερη γάγγραινα στο κορµί της είναι η φυγή της άγροτιας και της Νεολαίας στα ξένα, για να µετατραπούν εκεί σε πλανώδιους επαίτες ενός µεροκάµατου τρόµου ένώ ταυτόχρονα προκαλούν µε την αναγκαστική φυγή τους την ανεπάρκεια του ντόπιου µεροκάµατου και την αναστολή της εθνικής οικονοµικής ανάπτυξης πού θα την γκρεµίσει έκ των κάτω η θα την συνθλίψει έκ των άνω. ∆εν είναι καθόλου ντροπή να οµολογείς τη φτώχεια σου, είναι όµως ο έσχατος εξευτελισµός το να µήν κάνεις τίποτα για να την ξεπεράσεις. ∆εν είναι «τυχαία» η ευθύνη της αστικής τάξης. Ούτε έτσιθελικά την διάλεξα για στόχο. Και δεν θα την αφήσω µέσα στα οµιχλώδη πλαίσια ενός απρόσωπου και ασαφούς κοινωνιολογικού ορισµού. Ή ελληνική αστική τάξη είναι µια στέρεα, συγκεκριµένη και απτή πραγµατικότητα µε τεράστια ισχύ, τεράστιες δυνατότητες και απεριόριστες προοπτικές. Είναι το ταξικό µπετόν, πού πάνω του στηρίχτηκε το εθνικό οικοδόµηµα. Είναι η καρίνα του ελληνικού σκάφους. Ό νωτιαίος µυελός τού εθνικού µηχανισµού. Φέρει στους ώµους της ίστορίας της µεγάλες ευθύνες για πολλά δεινά. Στο ενεργητικό της εντεταγµένες µεγάλες προσφορές. Σήµερα και για πρώτη φορά, δείχνει ότι εισερχεται σε µια νέα φάση κάποιου αυτοελέγχου πού τον προκαλούν µια έκβλαστάνουσα αύτονόηση και η υποχρεωτική της κατάληξη, η ταξική αυτογνωσία. Και ο έλεγχος των εξωτερικών της γνωρισµάτων, τα σχήµατα των εκδηλώσεων της, οι κατευθύνσεις πού ακολουθούν οι σηµαντικές της αποφάσεις, η ποιότητα σκέψης των διανοητών της, αλλά κι' η βαθύτερη ερευνά των βασικών κινήτρων της καθόλου πορείας της δείχνουν καθαρά πώς η ελληνική άσπκή τάξη τείνει σε µια συνειδησιακή άκεραιοποίηση, πώς αποδεσµεύεται από τις οπισθοδροµικές της εξαρτήσεις, και στρέφει για πρώτη φορά το βλέµµα στις ρίζες της. ∆εν έχει καµµιά απολύτως σηµασία πιο η ποια φυσικά πρόσωπα, ποια οργανωµένη οµάδα είναι η στιλπνή επιφάνεια, έπί της οποίας αντανακλώνται τα χαρακτηριστικά της γνωρίσµατα, ποιος είναι ο εκφραστής αυτής της ωρίµανσης. Κι αν ακόµη σήµερα αυτή η αντανακλαστική επιφάνεια περιορίζεται σ' ένα-δύο η περισσότερα πρόσωπα πού συγκεντρώνουν, εκφράζουν και συµβολίζουν τα νεοφανή όσο και αίσιόδοξα ίδανικά της αστικής ωρίµανσης, σύντοµα µέσα από τα
σπλάχνα της θα αναπηδήσει ο συλλογικός φορέας µε την άρτια συγκρότηση πού θα της επιτρέψει να επωµισθεί δφοβα και συνειδητά την ευθύνη της εθνικής µας πορείας. Ούτε µπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι η ωρίµανση αυτή άρχεται µε χρονική καθυστέρηση σε σχέση προς ανάλογα φαινόµενα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αντίθετα, στον τόπο µας η αστική «ενηλικίωση» συντελέστηκε µε σοβαρή επιτάχυνση, αν λάβουµε ύπ' όψη ότι άλλου προηγήθηκαν και απαιτήθηκαν αγώνες σκληροί, αναστολές, αναδιπλώσεις, διεργασίες πού κράτησαν αίώνες πολλούς ώς την έλευση της Ιστορικής στιγµής όπου το ατσάλι ενός τσεκουριου πάνω στον αυχένα ενός Καρόλου κι ένάµισυ αιώνα αργότερα το λεπίδι µιας λαιµητόµου πάνω στον αυχένα ενός Λουδοβίκου Καπέ, έθεταν ανεξίτηλες τις υπογραφές τους στη ληξιαρχική πράξη θανάτου της ευρωπαϊκής φεουδαρχίας. Στην Ελλάδα η αστική τάξη χρειάστηκε πενήντα µόνο χρόνια από τα πρώτα της βήµατα κι' αντί για λαιµητόµους και τσεκούρια µια... κάλπη! Αυτή βέβαια η ενηλικίωση δεν είναι ούτε ολοκληρωµένη οδτε ολότελα φωτισµένη. Ή αποτίναξη ενός ζυγού δεν σηµαίνει υποχρεωτικά εξασφάλιση της λευτεριάς. Σε φέρνει πάνω σε µια κορφή όπου όµως δύσκολα θ' άντικρύσεις το φόντο του ορίζοντα. Είναι το φώς δυνατό κι' οι κόρες των µατιών µικραίνουν. Το πανί της υποδούλωσης, στα µάτια, τα συνήθισε στο σκοτάδι. Μέσα στο ψηλαφητό της απολύτρωσης της από τον πρώτο και πιο βαρύ ζυγό, η αστική τάξη άς προσπαθήσει ν' αγγίξει τα πρωτεύοντα εθνικά προβλήµατα. Νά τα δει όσο γίνεται πιο καθαρά κι' όσο µπορεί πιο σύντοµα. Ό δρόµος του ίστορικου της προορισµού αρχίζει. Ας τον ξεκινήσει σωστά. Οι ρίζες της είναι δυνατές, υγιείς, πλούσιες σε δύναµη και πατριωτισµό. Ή ελληνική εργατιά, η ελληνική άγροτιά ο Έλληνας βιοπαλαιστής, ο γρανιτένιος Λαός της Ελλάδας, αυτός ο αιώνιος Προµηθέας Λαός έδωσε πάντα απλόχερα τα πάντα για να στηθεί και να µείνει ο ίδιος ατράνταχτο θεµέλιο τούτης της πατρίδας, για να µείνει τούτη η πικραµένη γή πατρίδα όλων των 'Ελλήνων. Ας τον κυττάξει µέσα στα µάτια τον γίγαντα τουτο Λαό η οδηγήτρα σήµερα αστική τάξη. Ας του δώσει το χέρι και τα µέσα και τον τρόπο και τη δύναµη να ζήσει άξιόπρεπα. Νά κρατήσει αλώβητη την περηφάνεια του. Νά µεγαλώσει τα παιδιά του πάνω σε τούτη τη γη. Ας τον κυττάξουν µέσα στα µάτια τον ελληνικό Λαό οι αστοί και θ' αντικρύσουν στο τίµιο βλέµµα του όλο το µεγαλείο της ράτσας µας από τότε πού ριζώσαµε σε τούτο τ' άκροβράχι της Ευρώπης µέχρι σήµερα. Έτσι θ' αύγατίσουν οι ελπίδες και να σωθούµε και να πάµε µπροστά. Μόλις η αστική τάξη αρχίσει να βρίσκει και να παίρνει το σωστό δρόµο, ένα κόµµα συνεχούς «άναπροσαρµοστικής» πολιτικής θα αναδυθεί από το άνεµοδαρµένο ελληνικό πολιτικό πέλαγος στην επιφάνεια, θα σαρώσει τα πολιτικά «τενεκεδόσπιτα» του περασµένου αίώνα και θα δώσει νέα
πνοή, νέες κατευθύνσεις στην πολιτική ζωή του τόπου, νέες βάσεις, βάσεις κινητές, βάσης διαρκώς µετατοπιζόµενες προς τα σηµεία ιδανικής εκµετάλλευσης για το κοινωνικό σύνολο των διαρκώς ανανεωµένων εκπολιτιστικών εξελίξεων. Πολιτική δεν είναι στο βάθος τίποτ' άλλο από το µέλλον ενός λαου πού ετοιµάζεται συνεχώς ν' αλλάξει, µας θυµίζει ο Κικέρωνας. Ή µετακίνηση αυτή των βάσεων πολιτικής θέσης και δράσης, θα προσανατολίζεται πάντα µε γνώµονα, δείκτη και αντικειµενικό κριτήριο τις εκάστοτε εθνικές πραγµατικότητας, τις εκάστοτε εθνικές ανάγκες, τα εκάστοτε εθνικά συµφέροντα και όχι όπως µέχρι σήµερα µετατοπίζονται οι βάσεις των πολιτικών θέσεων ανάλογα µε τα συµφέροντα µιας παράταξης, µιας οµάδας, µιας κάστας η ενός εαυτούλη κάποιου έθνοπατέρα, µιας πλειάδας άτοµικιστών και συµφεροντολόγων, συνωµοτών και ραδιούργων αύλοτρωκτικών, πολιτικών των δηµοπρατηρίων πού δηµοπρατούν ανέκαθεν το εθνικό συµφέρον καθώς τα κατσίκια στη στάνη τους. Ποιος Έλληνας πολιτικός «άνήρ» πρώτου µεγέθους των τελευταίων πενήντα ετών δεν πήδηξε όλες τις µάντρες, σ' όλα τα πολιτικά τσίρκα αύτου του τόπου; Κόµµα άναπροσαρµοστικής πολιτικής σηµαίνει βασικά κόµµα τεχνοκρατών. ∆ηλαδή κόµµα πού τα στελέχη του είναι απαραιτήτως επιστήµονες, τεχνοκράτες, είδικευµένοι ο καθένας στον τοµέα του, πλαισιωµένοι ο καθένας από µια οµάδα συναδέλφων του µε παιδεία πολιτικής επιστηµονικής, οικονοµικοτεχνικής ορατότητας παγκόσµιας δκτασης, µε αποδεδειγµένες ικανότητες πλήρους εποπτείας για µια συνεχή και αδιάλειπτη βαθειά και πλήρη ενηµέρωση πάνω στις κάθε λογής εξελίξεις στον Κόσµο. Κόµµα µε πλαίσια ελαστικά και αρµούς ευέλικτους µά ατσάλινους όπου κάθε «αρχή» νεοφανής και κάθε επίτευξη ντόπια ή ξένη θα υίοθετείται και θα εφαρµόζεται άφου και όταν αντικειµενικά κριθεί εφαρµόσιµη στον τόπο και στον τόπο χρήσιµη κι' όχι χρήσιµη κι' όφέλιµη στα συµφέροντα µιας τάξης. Είναι επιστηµονικά αποδεδειγµένο µά και λογικά αυτονόητο ότι το χειρότερο πολιτικό πρόγραµµα είναι εκείνο πού δεν επιδέχεται αλλαγή, παρά µόνο προς την κατεύθυνση εξυπηρέτησης συµφερόντων ενός µέρους του κοινωνικού συνόλου. Στή φορά διατύπωσης αυτών των σκέψεων τις όποιες πρόχειρα ανέπτυξα για να εξηγήσω τα αίτια για τα όποια θεωρώ τον εαυτό µου αδέσµευτο και συνεπώς την κρίση µου για όσα θα επακολουθήσουν αντικειµενική, αντιλαµβάνουµαι ότι παρασύρθηκα. Ας µου χαριστεί το ελαφρυντικό ότι ζούµε µέρες µεγάλου πολιτικού ενδιαφέροντος όπου ο καθένας µας καίγεται να πει τα δικά του δστερα από επτά χρόνια γύψινης βουβαµάρας. Γι' αυτούς λοιπόν τους λόγους, επειδή λέω άφοβα ποιος είµαι τι σκέπτοµαι και τι πιστεύω, έρχοµαι αµέσως να εξηγήσω γιατί κατά τη δική µου κρίση και γνώµη ο ελληνικός λαός παρέµεινε αµέτοχος
και ανέχτηκε επτά χρόνια ένα καθεστώς ντροπής και οδύνης. Αυτό κατ' έµέ συνέβη για τους παρακάτω λόγους: 1) Γιατί το λαϊκό αισθητήριο συνέλαβε τη µεγάλη αλήθεια ότι για πρώτη φορά στην σύγχρονη πολιτική ιστορία η µεγαλοαστική τάξη γύρισε λυσσασµένη και δάγκωσε την ουρά της. Οι Κολονέλοι δεν ήσαν άλλοι από τα αγαπηµένα της παιδιά πού τοποθετηµένα στα νευραλγικότερα «πόστα», καλοταϊσµένα από τα δικά της µαγειριά και τις κουζίνες των ξένων αφεντικών βασικά των Ηνωµένων Άλητειών της Αµερικής (σχωρνάτε µε είµαι πολύ ανορθόγραφος) δεν ησαν άλλοι από τα καλογυµνασµένα σκυλιά ταγµένα να φυλάνε τα πρόβατα τού µεγαλοαστισµού και µια µέρα πήρανε φόρα κι' αντί για κόκκαλα τρώγανε τ' αρνιά. Πόνεσαν οι µεγαλοαστοί και δεν συγχωρήσανε και δεν θα συγχωρήσουνε ποτέ. (Ό πολύς κ. Ανδρεάδης κλείστηκε από την αποφράδα 21η Απριλίου και για µερικές µέρες «οίκαδε, καθώς δέ λένε οι κακές οι γλώσσες η ευκολία µε την οποία συνεργάστηκε µε τον δικτατορίσκο, απόφοιτο της κλινικής Μακροµιχελάκη ήταν τέτοια ώστε ξεπέρασε κι' αυτή τού κ. Τόµ Πάπας. Οι ίδιες κακές γλώσσες διατείνουνται σήµερα ότι και οι δύο αυτοί λεβέντες πρωτοστατούν στην ίδρυση αντιστασιακού Συλλόγου µε επίτιµο Πρόεδρο κάποιον από τους πέντε της Τζιας). Ή Χούντα λοιπόν πρόδωσε την µεγαλοαστική «οικογένεια» αφού από κόκκορας στο κοτέτσι έγινε µε το έστε ντουε, γύπας στην απόρθητη τραπεζαρία. Οι µεγαλοαστοί δεν θα µπορέσουν ποτέ να πιστέψουν, ότι είναι προτιµότερο να υποστείς µια ατιµία από το να διαπράξεις µιαν άλλη. Και δεν θα µπορέσουν ποτέ να το συλλάβουν γιατί είναι θέµα λειτουργίας κάποιου ήθικου µηχανισµού. Γι' αυτούς η ηθική έννοια είναι δγνωστη και τελείως ξένη, ανεπανόρθωτα επιζήµια. Ή ηθική για τους µεγαλοαστούς είναι δτως η ψώρα στη συκιά. Προπαντός δµα η συκιά φιάχνει σύκα βασιλικά .. 2) Γιατί ο ελληνικός λαός είδε µπρος στα µάτια του να διακορεύεται η εκφρασµένη περίτρανα θέληση του από ένα βδελυρό τµήµα του πολιτικού κόσµου και της ανθελληνικής παλατιανής ορδής. Ένώ οι έντιµοι πολιτικοί άνδρες, αποτελούσαν τον στόχο των παλατιανών Ντίλιγκερς, οι πολιτικοί λακέδες στην υπηρεσία της ανακτορικής Μαφίας και των φασιστικών της στιφών έλυµαίνοντο την εξουσία βιάζοντας κάθε νόηµα δικαίου, φτύνοντας κατάµουτρα τη λαϊκή βούληση. Οι µήνες πού παρέµεινε πιστός και αφοσιωµένος προστάτης της Χούντας ο Κωνσταντίνος, ήσαν αποφασιστικής σηµασίας και δώσανε όλη τη χρονική δνεση στους νυχτοκλόπους Κολονέλους να εδραιώσουν τις θέσεις τους δηλαδή να ξαπλώσουν σε Πανελλήνια έκταση την τροµοκρατία τους και τον πλήρη έλεγχο του κρατικού µηχανισµού. 3) Γιατί αµέσως διεπίστωσε ο ελληνικός λαός ότι τα κατακάθια του ∆ηµόσιου βίου αυτοί οι παλατιανοί λακέδες προπαρασκεύαζαν την
έλευση της δικτατορίας επειδή ήξεραν ότι αλλιώς ο λαός θα τους συντρίψει σε µια προσεχή αναµέτρηση, ένώ ελπίζανε στην επαλήθευση εµπειριών του παρελθόντος, δηλαδή πώς η προετοιµαζόµενη απ’ αυτούς και τον Κωνσταντίνο δικτατορία θα ήτανε δική τους, θα ελεγχόταν απ’ αυτούς, θα διαρκούσε λίγο, όσο δηλαδή θα χρειαζόταν για να τους ξαναφέρει παράνοµα στην εξουσία. Όταν όµως ο πονηρός φρενοβλαβής Παπαδόπουλος τους εξαπάτησε όλους συλλήβδην, µετετράπησαν όλοι συλλήβδην από τον Κωνσταντίνο µέχρι τον τελευταίο αποστάτη σε «αντιδικτατορικούς»... Αντιδικτατορικούς αυτής της δικτατορίας. Όχι «της» δικτατορίας! 4) Γιατί ο ελληνικός λαός όσφράνθηκε έντονα τη σαπίλα του αντιδραστικού πολιτικού κόσµου πού βυσσοδοµουσε µέσα στα αµαρτωλά ντουβάρια των ανακτόρων, αύτου του σατανικού άντρου της βαρβαρότητας, αυτής της φωλιάς όλων των κακοδαιµονιών του τόπου µας και έδειξε απέναντι του τις αµείλικτες διαθέσεις του ακόµα και προδικτατορικά. Αυτές ακριβώς τις διαθέσεις εναντίον µιας καταβοθρικής µερίδας του πολιτικού κόσµου, αυτών των ξεµερδισµένων ανδρεικέλων, η Χούντα τις εκµεταλλεύθηκε και διαστρεβλώνοντας τες προσπάθησε να τις εµφανίσει δια στόµατος του βιρτουόζου της άρλούµπας Γεωργαλα, σαν γενικό λαϊκό αίσθηµα. Βέβαια, αν η πολυλογία ήτανε σηµάδι σοφίας και φρόνησης, θδχαµε καλιακούδες στα σχολειά µας αντί δασκάλους. 'Υπάρχουν σίγουρα εποχές πού δεν έχει σηµασία τι λές αλλά ποιοί σ' άκουνε και πόσοι µπορούν να σ' απαντήσουν. Στην επταετία της πανελλαδικής βουβαµάρας, ύπάνθρωποι σαν τον Παπαδόπουλο και Μπερτόλδοι σαν τον Γεωργαλα παίζανε τέννις µε µια ρακέττα και µ' αντίπαλο το ντουβάρι της µοναξιάς τους. Τελικά, ο σάπιος πολιτικός κόσµος επέζησε κατά µέγα µέρος της δικτατορίας και τολµά, πώς όχι, η ξετσιποσιά δεν είναι θέµα νοοτροπίας η χαρακτήρα, είναι θέµα κλίµακος πού της επιτρέπει να ζει η της επιβάλλει το θάνατο, να εµφανίζεται µπροστά στο λαό ύστερα από όσα έζησε και να του ζητά την ψήφο του. Σ' αυτόν τον ίδιο το Λαό εναπόκειται να ξεκαθαρίσει µια για πάντα το χώµα του από τα δηλητηριώδη µανιτάρια. Ή 17η του µήνα τούτου ελπίζω ότι θα σηµάνει την αρχή του τέλους, για το φασιστικό σκουλήκι στην πατρίδα µας, ενός τέλους καθώς του πρέπει. Αν η σύµπνοια πού επικρατεί σήµερα στη µεγάλη δηµοκρατική οίκογένεια συνεχιστεί και δυναµώσει, αν άτσαλωθεΐ το µόνιασµα των προοδευτικών δυνάµεων και βασικά της ∆ηµοκρατικής ηγεσίας, αν οι «λεπίδες» για τις όποιες µίλησα δεχτούν το φλέγµα του λαϊκου ουρανίσκου και σκουριάσουν οριστικά, θδρθει σαν συνακόλουθο η µεγάλη κι' αδιασάλευτη εθνική πορεία προς την πραγµατική λευτεριά, προς την πολυλαχταρισµένη πρόοδο. Ή Αθήνα Παρίσι του 1789 άς γίνει το µεγάλο και τρανό, το πανεθνικό σύνθηµα κάθε τίµιου αγωνιστή, κάθε
πραγµατικού Έλληνα. Ας µήν γελιόµαστε όµως. Ό ταχύς θάνατος του φασισµού στην πατρίδα µας εξαρτάται κατά Ενα πολύ σοβαρό ποσοστό από τη στάση ενός Έλληνα. Του Κωνσταντίνου Καραµανλή. Ανεξάρτητα από τα κριτήρια τα όποια θα θελήσει κανείς να χρησιµοποιήσει, για ν' αξιολόγησα τον Κωνσταντίνο Καραµανλή σαν πολιτική φυσιογνωµία, ανεξάρτητα από πεποιθήσεις και Ιδεολογίες, µόνον Ενας τυφλός και κωφάλαλος δεν αντιλαµβάνεται σήµερα ότι ο Κωνσταντίνος Καραµανλής επηρεάζει πλατειά τις πολιτικές και κυρίως τις πολιτειακές εξελίξεις και διαµορφώσεις στην Ελλάδα. Πολύ σπάνια ένας Έλληνας πολιτικός υποβάσταξε µόνος του τόσο µεγάλες ευθύνες στη χώρα µας, ύπό την έννοια ότι ο άνθρωπος αυτός ελληνοπρεπώς σκεπτόµενος και εθνικώς ενεργών θελήσει να απαλλάξει την Ελλάδα από την ξενόδουλη Μοναρχία, η θέληση του αυτή θα έχει αποφασιστική σηµασία. Αλλιώς υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να οδηγήσει πολύ σύντοµα την πατρίδα σε νέες ανωµαλίες, να έπανασυστηθεί το ανακτορικό «κέντρο» επεξεργασίας δικτατοριών, να προσδεθεί για δεκαετίες πιθανόν η Ελλάδα στο µαγγανοπήγαδο της εξελικτικής αναστολής, να βυθιστεί στο σκοτάδι της υπανάπτυξης και του οικονοµικού µαρασµού, να αποξενωθεί πάλι πολιτικά, διπλωµατικά, οικονοµικά, πολιτικά, συναισθηµατικά, Ιδεολογικά από το φυσικό της χώρο την Ευρώπη. Είναι ανατριχιαστική πράγµατι η ταυτότητα συνθηκών µε εκείνες πού κατέστρεψαν το Ελληνικό Έθνος πριν πενήντα δυό χρόνια από αφορµή ένα άλλο τύφλωµα, µια άλλη προδοσία, ένα άλλο εθνικό ξεπούληµα, µια άλλη παγκόσµια περιφρόνηση προς την Ελλάδα από αφορµή τις ίντριγκες, τις συνωµοσίες, τα τέρατα και σηµεία πού παίχτηκαν στην πλάτη της πατρίδας από τους ίδιους εκείνους πού πούλησαν την ψυχή τους στον σατανά για να ξαναστήσουν στον έλληνοκτόνο θρόνο του έναν άλλο Κωνσταντίνο. Ό Κωνσταντίνος Καραµανλής είναι η σηµερινή προσωπικότητα πού µπορεί αποφασιστικά να συµβάλει στην αποτροπή µιας νέας εθνικής κατολίσθησης προς τον µοναρχικό όλεθρο αν αποφασίσει να φράξει το δρόµο ανασύστασης της Μοναρχίας. Αν αυτόν τον δρόµο ακολουθήσει, τον τίµιο, τον ελληνικό, τον εθνικό, η Ελλάδα θα κρύβει πάντοτε στην καρδιά της µια µπουκιά ευγνωµοσύνη, οι επερχόµενες γενεές θα διατηρήσουν πιστά σαν σύµβολο το δνοµά του, η αδέκαστη Ιστορία θα στήσα λαµπρό ορόσηµο στην πράξη του. Αν όχι, θα προσθέσει κι' αυτός άλλο ένα φαρµακωµένο αγκάθι στο µέτωπο του µάρτυρα λαου, ένα στεφάνι άγκάθινο του οποίου και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραµανλής δοκίµασε µια ξόφαλτση γεύση στα χείλη αν θυµάται. Λένε πώς δεν ξεχνά ποτέ παρά µονάχα εκείνο πού δεν εννοεί να σκέπτεται. Και η ίστορία υπάρχει πάντα «χτες». Ας αναλογιστεί ο Κωνσταντίνος Καραµανλής ότι αδριο θάναι οπωσδήποτε αργά και γι' αυτόν και για την Ελλάδα. Αύριο θάναι αργά, ένα «αργά» πού θα κοστίσει πάλι πανάκριβα στο Έθνος. Είναι πολύ δύσκολο στον άνθρωπο
να µένει ο ίδιος, λέει ο Σενέκας. Πιστεύω ότι είναι ακόµη πιο δύσκολο να γίνεται ολοένα καλλίτερος. Ό Κωνσταντίνος Καραµανλής απέδειξε µονάχος του, χωρίς υπόδειξη η πίεση ότι είναι πιο κοντά στην ελληνική πραγµατικότητα σήµερα από ότι ήτανε το 1963 όταν αναγκαζότανε να φύγει από τις σκοτεινές εκείνες δυνάµεις των οποίων και υποχρέωση και εθνικό καθήκον έχει σήµερα να αποκλείσει την επάνοδο. 5) Γιατί έφτασαν στα χέρια δικτατόρων οι τροµερές τεχνολογικές εξελίξεις τα µέσα θανάτου και µαζικού έλεγχου πού επιτρέπουν µε την µεγίστη δνεση στους λίγους κατόχους τους να εξουσιάζουν και να καταδυναστεύουν τους πολλούς. Ποτέ τόσο λίγοι δεν διέθεταν τόση ευχέρεια να εξουδετερώνουν τη θέληση τόσο πολλών µε τόση αποτελεσµατικότητα!... 6) Ή φιλόδοξη «αναµονή» πολλών εντίµων αξιωµατικών οι οποίοι ελπίζανε σε µια καλλιτέρευση των όρων ζωής της τάξης τους, στην εξύψωση του αξιωµατικού, στα µάτια της υπόλοιπης κοινωνίας και πού η Χούντα έδειχνε ότι θα τους τα εξασφαλίσει και τα δυό. Ασφαλώς τι να τα κάνουν τα γαλόνια και τ' άσπρα δόντια οι αξιωµατικοί όταν δεν µπορούν να χορτάσουν τις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής; 7) Το οµαδικό συναίσθηµα κατωτερότητας πού τα ανάκτορα και η µεγαλοαστική τάξη καλλιεργούσε χρόνια στη ψυχή των Ελλήνων αξιωµατικών οι όποιοι µολαταύτα έβλεπαν ότι επεδίωκαν να τους µετατρέψουν σε άβουλους σωµατοφύλακες µιας νεοπλουτιστικής ψευτοαριστοκρατίας βλαχοδηµάρχων και φυσικά αγανακτούσαν και λογικά, καιροφυλακτούσαν για να πάρουν την κάθε λογής εκδίκηση τους και για τουτο έµεναν πιστοί στη Χούντα, ενώ είχανε ορκιστεί πίστη στο Σύνταγµα και τους νόµους. Θα µου πείτε: «όταν κανείς δεν τηρεί το λόγο του δεν έχει πιά τίποτε να χάσει». Έχουν όµως οι άλλοι. Έχει ένας ολόκληρος λαός πού δµεινε επτά χρόνια στη Παπαδοπουλική Σπιναλόγκα του Παττακιστάν. 8) Ή απουσία οργανωτικής διάρθρωσης στη βάση, στο Λαό, για να είναι πάντα έτοιµος κι' άγρυπνος να διαφυλάξει τις ελευθερίες του και να αποτρέψει αποτελεσµατικά κάθε απόπειρα υφαρπαγής των δικαιωµάτων του. 9) Ή απουσία ενός κοµµατικού οργάνου πού µε την ηγετική του καθοδήγηση θα ξεπέταγε µια νέα µαχητική πρωτοπορεία και θα οδηγούσε το λαό στη δυναµική αναµέτρηση µε τους ξενόδουλους σφετεριστές των ελευθεριών του. 10) Ή Αποδηµία», ο µεγάλος αυτός ένοχος. Άπό τα εκατοµµύρια των Ελλήνων της ξενητιάς, ελάχιστοι είναι πάνω από εξήντα χρονών και κάτω των είκοσι. Ποιος θα κονταροχτυπιόταν µε τους τυράννους; Οι γέροι µε τα µπαστούνια η τα βυζανιάρικα σκολαρόπουλα; Έπρεπε να
περιµένει η Ελλάδα επτά ολόκληρα µαύρα χρόνια να πάρουνε µπόϊ τα παιδιά της για να στήσουνε στο Πολυτεχνείο νέες Θερµοπύλες. Το τεράστιο θέµα της µετανάστευσης δεν µπορούµε να το δουµε, να το ερευνήσουµε και να το αντιµετωπίσουµε αντικειµενικά, δηλαδή αµερόληπτα και ορθολογιστικά, αν επιµένουµε να στεκόµαστε πάνω σ' οποιαδήποτε ιδεολογική σκοπιά. Υπάρχουν εκτεταµένα σε διαστάσεις και βαρυσήµαντα σε σπουδαιότητα προβλήµατα, πού παρ' όλη την οικονοµία πού οφείλουµε να κάνουµε στη χρήση του επιθέτου «εθνικός», είναι αύτοφυώς τέτοια ένεκα της Εκτασης πού παίρνουν και του βάθους της επίδρασης τους στη διαµόρφωση της εθνικής µας ζωής, ώστε να ξεπερνάνε αυτοµάτως τα πλαίσια οποιασδήποτε ιδεολογικής κάθαρσης. Θάναι επίσης λάθος, οπωσδήποτε άσκοπο, να περιοριστούµε σε µια διαγνωστική προσπάθεια όπου υποχρεωτικά ελλοχεύουν τα παρασιτικά στοιχεία της επίκρισης. Οποιαδήποτε, κι' η πιο καλοπροαίρετη κριτική διάθεση δεν προσφέρει κάποια θετική συµβολή αν επιµένει να θεωρεί σαν νοµοτελικό της προορισµό τον ψόγο, αν αίωρείται συνεχώς µεταξύ µιας ολοκληρωτικής άρνησης χωρίς προτεινόµενο αντιστάθµισµα κι' ενός αφηρηµένου κι' ατεκµηρίωτου θεωρητισµου πού µοιραία καταλήγει, σ' ένα στείρο βερµπαλισµό. Σωστή κι εποικοδοµητική κριτική είν' εκείνη πού δεν επεξεργάζεται τις επικρίσεις µε αυτοσκοπό την ενοχοποίηση τού ύπό κρίση αντικειµένου αλλά εκείνη πού ταυτόχρονα ανακαλύπτει τον τρόπο, διαθέτει τις δυνατότητες και διακατέχεται από την πρόθεση να προτείνει µια «δέσµη» λύσεων στο εκάστοτε πρόβληµα πού θεώρησε απαραίτητο και επιβεβληµένο να θίξει, ώστε απ’ αυτή τη δέσµη να αποσπάται και να εφαρµόζεται η ιδανική λύση του προβλήµατος. Ή σωστή κριτική δεν είναι ποτέ ο ιχνηλάτης πού ερευνά για την ανακάλυψη κάποιας λοξοδροµικής πεπατηµένης, αλλά ο πρωτοπόρος πού ορίζει και σηµαδεύει τα βήµατα µιας λελογισµένης ιστορικής πορείας. Πιστεύω επίσης ότι η «άνευ εξηγήσεων» ενεστώσα αναφορά σ' ένα φαινόµενο πού θα προκύψει στο µέλλον και συµπτωµατικά θα επαληθευθεί από τα επερχόµενα γεγονότα, είναι µια απλή προφητεία. ∆εν είναι όπλο. Τουναντίον, η επισήµανση και ανάλυση τρεχόντων αιτίων πού ο εξελικτικός τους µεταβολισµός θα εξηγεί και θα δικαιώνει την µελλοντική µορφοποίηση τους σε γεγονός, σ' αυτό το ίδιο το γεγονός του οποίου τα στοιχεία προγενέστερα αναλύθηκαν, αυτή ακριβώς είναι επιστηµονική εργασία. Αυτή είναι όπλο η άν προτιµάτε εργαλείο. Πάνω σ' αυτό το θέµα από το όποιο άµεσα και αποκλειστικά θα εξαρτηθεί η εθνική µας επιβίωση ένυπνιάσθησαν νωχελικά, µε φιληδονισµό πνευµατικής αδρανείας Πέρσου Σατράπη, µε άσυναρτησιακές κραυγές ήρωανθρώπων, αµέτρητοι «θεωρητικοί» µας κοντυλοφόροι!... Ποτέ µου δεν διάβασα πιο ασυνάρτητα κείµενα από
εκείνα πού αφορούσαν στη «Μετανάστευση»! Επειδή δέ είµαι της γνώµης ότι µια «θεωρία» η οποία επιδιώκει να εξηγήσει ένα φαινόµενο µε αφετηρία µια σειρά αντιλήψεων µη επιδεχοµένων µαθηµατική επαλήθευση και στοιχείων απροσδιορίστων, µη επιδεχοµένων µέτρηση, είναι θεωρία άντεπιστηµονική, θα επικαλεσθώ στην προσπάθεια µου να αναλύσω το «Ελληνικό Μεταναστευτικό Πρόβληµα», την επικουρία όσο το δυνατόν περισσοτέρων αριθµητικών στοιχείων. Μ' αυτόν τον τρόπο κάθε τάση για διάψευση θα προσκρούσει στο απροσπέλαστο «τείχος» των αριθµών. Το Αιγαίο, αυτός αναντικατάστατος και γι' αυτό πολύτιµος κλειδούχος του «τρίθυρου» πού κάθε κλειδί του ανοίγει την πόρτα µιας Ηπείρου, στη γεωγραφική του κατοχή µας δείχνει το φρούριο όπου ερµητικά φυλάγονται τα περίφηµα κλειδιά του. Ένα φρούριο 135.000 τετραγωνικών χιλιοµέτρων. Τρεις χιλιάδες χρόνια αυτό το κάστρο είναι και λέγεται Ελλάδα. Ποτέ ο Λαός αυτής της γης, της γης της ελληνικής, δεν κατόρθωσε να πραγµατώσει την εθνική του ενότητα και να πλησιάσει τα πληθυσµιακά εκείνα µεγέθη πού θα του επέτρεπαν την δνετη διαφύλαξη και την αποτελεσµατική περιφρούρηση της γης του. Για πρώτη φορά µετά το 21 και Ενεκα του 21 απέκτησε ενιαία «εθνική» συνείδηση και µικρόν µεν αλλά ενιαίο «εθνικό» κορµό στη µητροπολιτική του κοιτίδα. Το αναγκαίο πληθυσµιακό µέγεθος ποτέ, δεν το πλησίασε. Ισχυρίζονται µερικοί ότι αυτό οφείλεται σε κάποια δµφυτη παρόρµηση για «φυγή» και «περιπέτεια», στο αίµα του 'Οδυσσεα πού ρέει στις φλέβες µας. Ανεδαφικός και άνιστορικός και αβασάνιστος Ισχυρισµός. Ό αρχαίος Έλληνας µετανάστης έφευγε άρχοντας από τη µητέρα γη και πήγαινε στα ξένα αφέντης κουβαλώντας τη δύναµη του πνεύµατος, το «νεύρο» του πολιτισµου και τον πλούτο της γνώσης του για να γίνει πρωτοπόρος του τοπικού εκπολιτισµού και να τον θέσει κάτω από τον έλεγχο, την κυριαρχία και την κάθε λογής επικαρπία του. Ό σηµερινός µετανάστης φεύγει νηστικός και ξυπόλυτος, για να µείνει µόνιµος σκλάβος της ξένης εκµετάλλευσης, να φυτοζωεί για µια αµφίβολη «αποταµίευση», να µετατρέπεται σε πειραµατόζωο µιας ξένης βιοµηχανίας, σε αιµοδότη µιας ξένης οικονοµίας. Αυτή η τεράστια διαφορά αποκλείει κάθε δυνατή σύγκριση και γκρεµίζει τον απατηλό ισχυρισµό. Το ευάλωτο κάστρο µας, η περιφρονηµένη γη µας, ήταν ανέκαθεν, από την αρχαιότητα ώς τον Μεσαίωνα κι' από τις Σταυροφορίες µέχρι τον Ναζισµό, για την Β. Ευρώπη και για τη Μεσευρώπη το «σανίδι» για τ' άλµατα προσπέλασης προς τους δρόµους της Ασίας, προς τον πλατύστερνο ωκεανό, προς τις πόρτες της παρθένας και ζάπλουτης Αφρικής, µε τις αστείρευτες πηγές, τα χιλιόµορφα αγαθά, την αχανή χώρα την γκαστρωµένη ζωή. 'Εκείνος πού «πατάει» και ελέγχει το
σύµπλεγµα των νησιών µας έχει στη διάθεση του τον µεγαλύτερο φυσικό Ναύσταθµο του κόσµου και στο νευραλγικώτερο και ζωτικότερο σηµείο της υδρογείου. Αλλά εκείνος πού ελέγχει αυτό το νησιώτικο σύµπλεγµα, µπορεί µε την µεγαλύτερη επίσης δνεση να καταπιεί και τον ηπειρωτικό µας κορµό. Ή Ελλάδα χωρίς τα νησιά της είναι σκαντζόχοιρος χωρίς τ' αγκάθια του. Αυτός ο ζωτικός µας χώρος, ο ηπειρωτικός µας κορµός και η πανοπλία του νησιώτικου συµπλέγµατος µας χρειάζονται άµεση «ενδυνάµωση» πού είναι αδιανόητη χωρίς τη δηµιουργία οίκονοµικοπολιτικών συνθηκών βιωσιµότητας ενός πολυπληθούς Λαου ίκανου να κατοχυρώσει την δµυνά µας και να πραγµατοποιήσει την ανασυγκρότηση µας. Για να πάψουµε να είµαστε το Έθνος πού εκλιπαρεί την ευσπλαχνία και την «κατανόηση» επειδή δεν φροντίσανε να γίνουµε ο λαός πού επιβάλλει το δέος και τον σεβασµό. Τα χρονικά όρια πού µας αποµένουν από σήµερα µέχρι την ώρα πού θα χυµήξουν επάνω µας οι βάρβαροι είναι περιορισµένα. Για να πετύχουµε την εθνική µας «ενδυνάµωση» απαιτούνται ώρισµένες άπαράκαµπτες προυποθέσεις για την πραγµάτωση των οποίων πρωταρχική ευθύνη φέρει η ενδοπολιτική και έξωπολιτική πνευµατική µας Ηγεσία. Όλοι αντιλαµβανόµεθα ποιοί συγκαταλέγονται µέσα σ' αυτό το κύκλωµα. Ή πνευµατική ηγεσία πρέπει να φωτίσει τον Λαό. Νά τον πιάσει από το χέρι, να πορευτεί µαζί του και να του δείξει τις πληγές της πατρίδας. Νά του εξηγήσει ότι η πλανεµένη αντίληψη του ήσσονος κάµατου για το µέγιστο κέρδος, ύφαινα µια νοοτροπία πού οδηγεί αργά µά σταθερά στον οίκονοµικό και στον ηθικό µαρασµό. Νά εξηγήσει στους Έλληνες πολιτικούς ότι η φυγή του Λαου, η διασπορά κάτω από οποιαδήποτε φόρµα «Μετανάστευσης» είναι ίσως µια πρόσκαιρα «εύκολη» λύση στο πρόβληµα της απασχόλησης µε σίγουρο αποτέλεσµα την εθνική διάλυση. Είµαστε Λαός υποχρεωµένος να κρατάµε µε τδνα χέρι το τσαπί, να σκάβουµε και να χτίζουµε και µε τ' άλλο το ντουφέκι για ν' άµυνόµεθα. Μήπως µπορεί κανείς να µου πει από ποιο «Βρεφοκοµείο» η ποιο ποιο «Γηροκοµείο» θα επιστρατεύσουµε τα χέρια πού σήµερα χρειαζόµεθα κατεπειγόντως; Πληµµύρισε η Ελλάδα Βρέφη. Συνταξιούχους και Θεσιθήρες! Στά Αθηναϊκά Νέα» του 1938 η" του 1939 θυµάµαι πού διάβασα τη δηµοσίευση των αποτελεσµάτων απογραφής του πληθυσµού πού έπαγµατοποίησε η τότε Κυβέρνηση. Εννέα εκατοµµύρια διακόσιες χιλιάδες οι Έλληνες. Σήµερα είµαστε λίγο λιώτεροι. Φυσιολογικά ξπρεπε να ξεπερνάµε τα 12-13.000.000. Το δικέφαλο τέρας της «Μετανάστευσης» έδιωξε 4.000.000 Ελλήνων να βοσκάνε στη διασπορά. Με το άλλο κεφάλι ρούφηξε από τα σηµερινά εννέα περίπου εκατοµµύρια τα τέσσερα και τα πέταξε σε δέκα µεγάλες πολιτείες της χώρας. Πρόκειται για την «Μετανάστευση» του υδροκεφαλισµού!... Και οϊ δύο αυτές «Μεταναστεύσεις», αυτή πού προκάλεσε τη σκυλετική λειψανθρωπία στέλνωντας στο εξωτερικό τα δυνατότερα και παραγωγικότερα χέρια µιας γενιάς κι' εκείνη πού
προκάλεσε τον πληθυσµιακό τυµπανισµό της άστυφυλίας είναι καρποί µιας επιπόλαιης, προχειρόλογης, κοντόφθλαµης και ενόχου πολιτικής, πού προσπάθησαν πάντα οι έθνοκτόνοι έµπνευσταί της να την ωραιοποιήσουν µε χίλια δύο κούφια επιχειρήµατα, µε το κακόφωνο τροπάριο των «εµβασµάτων» τα όποια ενισχύουν τα συναλλαγµατικά µας αποθέµατα! Για να επιτευχθεί όµως αυτή η «έκτρωση» του ελληνικού" πληθυσµού, επειδή κατά την γνώµη µου περί «επιτυχίας» και προγραµµατισµένου σχεδίου πρόκειται, έπρεπε να ασκηθεί η ανάλογη έξοστρακιστική πολιτική. ∆ηλαδή να µείνουν χέρσες κι' ακαλλιέργητες µεγάλες εκτάσεις της ελληνικής γης. Σ' άλλες, όφθαλµοφανώς καρποφόρες, να διατηρηθούν πρωτόγονες µορφές καλλιέργειας για να συστέλεται η παραγωγή και να διατηρείται σε χαµηλά επίπεδα. Νά µήν χαράζεται οδικό δίκτυο στις δύσβατες περιοχές για να τις εγκαταλείπουν οι κάτοικοι τους πού δεν µπορούν πιά να εξασφαλίσουν τη διαβίωση τους µε τη ζωοκλοπή και τον υποσιτισµό. Νά µένει πάντα όξύ και άλυτο το «υδατικό» µας πρόβληµα επειδή ένα πλήρες αρδευτικό δίκτυο γονιµοποιεί τα διψασµένα χωράφια µας τα καθίστα εύφορώτατα, κρατά τον Έλληνα στις πανάρχαιες κοιτίδες του, πάνω σ' αυτό το χώµα πού ήκµασε και µαζί του πρωτοστράτησε ο ανθρώπινος πολιτισµός. Νά διατηρηθεί το κόστος παραγωγής των γεωργικών µας προϊόντων σε υψηλά επίπεδα και οι τιµές ασφαλείας σε χαµηλά ώστε να µήν είναι συναγωνίσιµα στις διεθνείς αγορές, να αναγκάζουν τους αγρότες να πουλάνε κάτω του κόστους η να στηρίζουν τις ελπίδες τους στην επαιτεία των επιδοτήσεων, να αγανακτούν και εγκαταλείπουν τη γη υπονοµεύοντας άθελά τους την ίδια την εθνική µας ύπαρξη. Νά παραµένει ένα µεγάλο µέρος της ελληνικής γής στα χέρια ελαχίστων τσιφλικάδων οι οποίοι δεν έχουν καµµιά σχέση µε την καλλιέργεια της παρά µονάχα όταν πρόκειται να εισπράξουν τον ιδρώτα του Κολλίγου. Νά παραµένει ένα άλλο µεγάλο µέρος της ελληνικής γής στην κυριότητα της εκκλησίας και των Μοναστηριών, να πουλιέται σε ξένους τουρίστες η να παραχωρείται µε απρόσιτα ενοίκια στην άκληρη άγροτιά. Νά µήν εκχερσώσουµε και να µήν δίνουµε για καλλιέργεια νέα εδάφη. Έτσι, η ίσχνάδα κι' η αναρχία της γεωργικής παραγωγής, η συγκοµιδή προϊόντων πού ολοένα λιγοστεύουν ποσοτικά και νοθεύονται ποιοτικά, επιφέρουν την αδυναµία αυτοσυντήρησης, των αγροτικών µαζών πάνω στο φυσικό τους περιβάλλον, το χωράφι, τις σπρώχνουν στην φυγή και προκαλούν την ερήµωση της χώρας πού σήµαινα αυτόµατα την αποστέρηση της από κάθε δυνατότητα δµυνας. Άπό την άλλη µεριά, η δηµιουργία µονάδων «µέσης» βιοµηχανίας πού θα επέτρεπε την απορρόφηση δηλαδή την συγκράτηση πάνω στον εθνικό µας κορµό του πλεονάζοντος, µ' άλλα λόγια ανέργου άστικου
πληθυσµού, βρίσκεται στα σπάργανα. Άπό την εποχή του «Σχεδίου Μάρσαλ» µέχρι σήµερα η ενίσχυση για την οίκονοµική ανόρθωση της Ελλάδος ξεπέρασε τα 2.000.000.000 δολλάρια. Χώρια τα δάνεια, χώρια η δωρεάν στρατιωτική βοήθεια. Τί πετύχαµε σαν έθνος αυτά τα 28 χρόνια; Νά κατασκευάσουµε µια κοινωνία σκανδαλώδους χλιδής από τη µια και έντροπιαστικής πενίας από την άλλη! Ποιος ο ένοχος; Όλοι µας! Ποιος καρπώθηκε; Ή οίκονοµική ολιγαρχία. Ποιος της το επέτρεψε; Οι λακέδες της! Που την βρήκανε τη δύναµη οι λακέδες; Την αποκτήσανε δια της τεθλασµένης. Άποσπόντα. Ποια είναι αυτή η τεθλασµένη; Μέχρι προχτές φιγουράριζε στα φαληρικά ύδατα! Ό περιβόητος έκτος Στόλος. Απλούστερα, οι Αµερικανοί, ότι έδωσαν µε το ένα χέρι το άρπαξαν µε τ' άλλο. Καθαρό σύστηµα Μαφίας. Σε διεθνή βέβαια διάσταση. Πού βρισκόµαστε σήµερα και τι επιβάλλεται να κάνουµε αµέσως. Νά προγραµµατίσουµε την επιστροφή, τον επαναπατρισµό 1.000.000 Αποδήµων» Ελλήνων. Από την Γερµανία, τον Καναδά και την Αυστραλία. Νά δηµιουργήσουµε τους απαραίτητους πόλους δλξης, τις απαραίτητες «εστίες» απασχόλησης. Νά βρούµε τους τρόπους να τους προσφέρουµε εργασία στην πατρίδα. Είναι γνωστό και αναντίρρητο ότι ο Έλληνας δεν µεταναστεύει από τυχοδιωκτική διάθεση άλλα για να εξασφαλίσει το ψωµί του. Με χαµηλότερο µεροκάµατο, προτίµα να µένει στον τόπο του παρά µε υψηλότερο στα ξένα. Στούς ένστασιλόγους, έκ προθέσεως και στούς άντιλέγοντες έκ περισσής σοφίας έχω να τονίσω ότι µετά την Μικρασιατική καταστροφή, όταν η Ελλάδα ήταν ένα απέραντο δσυλο χωρίς πόρους και χωρίς κίνηση ζωής, κατορθώσαµε να αποκαταστήσουµε στις πόλεις και στην ύπαιθρο 1.500.000 πρόσφυγες. Πετύχαµε σε ελάχιστο διάστηµα να αυξήσουµε την γεωργική µας παραγωγή κατά 125%. Νά ετοιµάσουµε για καλλιέργεια νέα εδάφη. Το 1923 καλλιεργούσαµε 12.690.000 στρέµµατα γης. Το 1934 καλλιεργούµε 21.450.000 στρέµµατα. Το 1923 έσπείραµε µε σιτηρά 8.752.000 στρέµµατα, ένώ το 1934 έσπείραµε 15.140.0000 στρέµµατα. Οι εξαγωγές µας ανέρχονται σε 8.000.000 στερλίνες το 1923 και ξεπερνάνε τα 18.000.000 στερλίνες το 1929. Εξάγουµε 21.000.000 κιλά καπνού το 1923 αξίας 5.000.000 στερλινών και 50.000.000 κιλά το 1929 αξίας 10.500.000 λιρών. Ή βιοµηχανία µας παράγει το 1925 προϊόντα αξίας 4.000.000.000 δραχµών και το 1929 προϊόντα αξίας 7.157.000.000 δραχµών, ένώ ταυτόχρονα αυτή τη δεκαετία παρατηρείται µια ετησία αύξηση τού πληθυσµού 80-90.000 ατόµων. Κι' όµως, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, ενώ λιµοκτονούσαµε ενώ εξαρτώµεθα απόλυτα από το εξαθλιωµένο επίσης τότε εξωτερικό, καταφέραµε όχι µόνο να αποκαταστήσουµε αυτόν τον τεράστιο δγκο των προσφύγων αδελφών µας όχι µόνο να αυξήσουµε σηµαντικά την παραγωγή µας, αλλά να παρακάµψουµε ζωντανοί την µεγάλη µάστιγα της παγκόσµιας
οικονοµικής κρίσης του 1931-32. Σήµερα, πρώτιστη µέριµνα και πρωταρχικό µέληµα για µια πραγµατικά εθνική πολιτική σήµερα πού «όλα τα σκιάζ' η φοβέρα και τα πλακών' η σκλαβιά» δεν είναι η συγκράτηση των τεχνητώς προκαλουµένων δηµογραφικών µας περισσευµάτων, αλλά η ταχύτατη παλλινόστηση τουλάχιστον 1.000.000 Ελλήνων. Νά πυκνώσουµε τους αγροτικούς µας πληθυσµούς, να ξαναζωντανέψουµε τα έρηµητήρια της ελληνικής υπαίθρου, ν' απορροφήσουµε τους καφενόβιους ανέργους, να κόψουµε την δρεξη του Μωχαµέτη πού είναι έτοιµος να ορµήσει µε τις πλάτες και την «άβάντα» των Ντίλιγκερς του Σικάγου πού σουλατσάρουν ανενδοίαστα στις θάλασσες µας πάνω στους πλωτούς τους τεκέδες! Νά οργανώσουµε την δµυνά µας! Είµαστε Ενας Λαός ταγµένος να πολεµά για να επιζεί, να αµύνεται µονίµως για να διαφυλάττει το µονίµως απειλούµενο πάτριο έδαφος, για να προασπίζει την διαρκώς έπιβουλευόµενη ελευθερία του από τους άγρυπνους εχθρούς πού τον περιζώνουν. ∆εν είµαστε ελεύθεροι να διαλέξουµε ανάµεσα από την είρήνη η τον πόλεµο, αλλά ανάµεσα από τον πόλεµο πού µας επιβάλλουν και την άµυνα πού θα αντιτάξουµε: Ζουµε ώρες µουντές, βαρείες κι επίφοβες, κάτω από έναν ουρανό σκοτεινιασµένο. Μας κουβαλήσανε τον µακελάρη Άρµαγεδώνα µπρος στο κατώφλι µας. ∆εν δχουµε καιρό για αυτοσχεδιασµούς «υψηλής» πολιτικής, µας χρειάζεται εθνική περισυλλογή και αυτοσυγκέντρωση. ∆εν διαθέτουµε την πολυτέλεια επιλογής συµµάχων, συµµάχους δεν είχαµε ποτέ και φίλους ακόµη λιγώτερο. Είµαστε ένας Λαός µοναχικός, χωρίς καµµιά απολύτως φυλτεική συγγένεια, ένας Λαός πού τον ζηλοφθονούν οι πάντες µέχρι θανάτου γιατί επιµένει και εννοεί έπί τρεις χιλιάδες χρόνια να µήν πεθαίνει! Είµαστε ένας Λαός περιούσιος κι' ευλογηµένος πού τρεις χιλιάδες χρόνια κρατιέται µε τα νύχια και τα δόντια πάνω στο πιο πολύτιµο και πιο πανάκριβο κοµµάτι γής της Οικουµένης. Αυτό είναι το πρώτο και µέγιστο ελληνικό θαϋµα δια µέσου των αίώνων και µετά όλα τ' άλλα. Και µόνον εµείς οι Έλληνες µπορούσαµε τουτο το θαϋµα να το ρίξουµε στα µάτια µπρος της ανθρωπότητας. Κανένας άλλος λαός δεν θδχε την αντοχή, τη δύναµη και την καρτερία, την τόλµη και την γενναιοψυχία, το σθένος και τη µεγαλοφυία να το κατορθώσει. Μας φθονούν και µας επιβουλεύονται. Κι' αν πότε-πότε φτάνουν ίσαµε το παραθύρι µας µερικά νόθα και υποκριτικά χαµόγελα, τουτο γίνετια µόνο γιατί θέλουνε να µας πουλήσουνε κανένα ντουφέκι όσο µπορούνε πιο ακριβά, η να µας αγοράσουνε καµµιά χουφτα σταφίδες όσο γίνεται φθηνότερα. Νά σηκωθούµε σήµερα πρέπει δρθιοι, να φέρουµε πίσω τα δυνατά ελληνικά χέρια πού τρέξανε να φτιάξουνε το «αλλότριο» καλύβι ένώ το δικό τους γκρεµίζεται, να φέρουµε πίσω τα παιδιά πού απόδιωξε η
αφροσύνη κι' η ασυνειδησία των πολιτικών µας, ν' αγωνισθούµε να εξασφαλίσουµε τις οικονοµικές προυποθέσεις αναστήλωσης ενός γεωπαραγωγικου εθνικού κορµού, ενός πολυπληθέστερου Ελληνισµού, ικανού να αναχαιτίζει την εχθρική βουληµία. Μόνον έτσι θα σωθούµε, µόνον δτσι θα προκόψουµε, µόνον έτσι θα διασφαλίσουµε την εθνική µας ακεραιότητα την πολυπλεύρως απειλούµενη. Ας µήν ξεχνάµε τα ρεζιλίκια των τέως αποικιοκρατικών δυνάµεων στις τέως αποικίες τους επειδή στο µητροπολιτικό τους έδαφος σταµάτησαν να παράγουν ανθρώπους. Πόσο µάλλον εµείς οι ολιγάριθµοι, οι φυγάδες πού ερηµώσαµε τη γη µας και την αφήσαµε άφύλαχτη µπροστά στων διωκτών µας τις κοφτερές µασελες. Σαρανταπέντε χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόµετρα η "Ολλανδία 12.000.000 ο πληθυσµός της!. Τριπλάσια δκταση η Ελλάδα 9.000.000 οι Έλληνες! Τα 65% των βουλγαρικών εδαφών καλλιεργούνται, στην Ελλάδα µόνο τα 23%. Πύκνωση λοιπόν των αγροτικών µας πληθυσµών, απορρόφηση των δηµογραφικών µας πλεονασµάτων των µεγάλων αστικών κέντρων πού φυτοζωουν µε την υποαπασχόληση το θεσιθηρισµό και τα παρασιτικά ύποεπαγγέλµατα από την βιοµηχανία, για να γεννιούνται τα ελληνόπουλα στη µητέρα γη την έχθροκυκλωµένη. Πώς θα πραγµατοποιηθούν όλα αυτά; Είναι απόλυτα εξακριβωµένο ότι και µέσα στον ελλαδικό χώρο και στο εξωτερικό υπάρχουν κεφαλαιουχικά αποθέµατα τεράστια ελληνικής κυριότητας. Μόνον εκατό Έλληνες αν το αποφασίσουν, διαθέτουν τέτοιο κεφαλαιουχικό δυναµικό πού µπορούνε µόνοι αυτοί να αναδιαρθρώσουν την ελληνική οίκονοµία, να την ανασυγκροτήσουν, να την καταστήσουν σύγχρονη, αποδοτική, πλουτοπαραγωγική. Απαιτείται µια είδική χειραφέτηση, οπωσδήποτε. Πολιτική σταθερότης, αναµφισβήτητα. Αλλά και χωρίς αυτή την «είδική» παρουσία του ελληνικού κεφαλαίου του εξωτερικού, µε τις άνυπάρχουσες ντόπιες δυνάµεις η ελληνική οίκονοµία µπορεί και πρέπει, είναι έκ των πραγµάτων υποχρεωµένη να πραγµατοποιήσει την πληθυσµιακή συµπύκνωση πού απαιτούν οι παρούσες περιστάσεις, αλλιώς καµµιά δύναµη δεν µας κρατάει όρθιους στη δυτική άκρη του Αιγαίου. Πέρασαν ακριβώς πενήντα χρόνια από τότε πού χάσαµε την ανατολική πλευρά της πατρίδας µας. Σήµερα κινδυνεύει και η απέναντι. Ας ξυπνήσουµε νωρίς για να µήν κοιµηθούµε αιώνια. Συχνά, σε ιστορικές περιόδους αποφασιστικές και κρίσιµες, η αστική τάξη ξεκίνησε µε λανθασµένα κριτήρια και κατέληξε σε ανακριβείς υπολογισµούς σχετικά µε το τι σηµαίνει και τι είναι εθνικό συµφέρον και προς ποιους ορίζοντες, προς ποιες κατευθύνσεις πρέπει να στρέφεται ο εθνικός προσανατολισµός. Έτσι, παραµελώντας και παραβλέπωντας τις αστείρευτες πηγές της λαϊκής δύναµης, την ανοδική ώθηση πού µπορούσαν κι ήσαν έτοιµες πάντα να προσφέρουν στην
πατρίδα οι εργαζόµενες τάξεις, ο εργαζόµενος Λαός, αντί να τις συνδράµει αυτές τις πηγές, αντί να ενθαρρύνει την ανάπτυξη τους τουναντίον την παρεµπόδισε, την περιφρόνησε, την κακοποίησε, την άπεµπόλισε, ρίχνωντας τις άγκυρες των ελπίδων της για την εθνική περιφρούρηση στους λοιµώδεις βυθούς του παλατιανού περιβόλου και τις προσδοκίες της για εθνική προκοπή στους µπεζαχτάδες των φυλετικώς άχρωµων κεφαλαιοκρατών· οι όποιοι φυλάξανε, φυλάνε και θα φυλάνε πάντα τον απατηλό πατριωτισµό τους στα διπλαµπαρωµένα θησαυροφυλάκια των ελβετικών τραπεζών... Αντί να τροφοδοτήσει τον εθνικό µας κορµό µε τους ζωογόνους χυµούς της ρωµαλέας λαϊκής ρίζας, προτίµησε το σταγονόµετρο της ξενοφρονούσης οικονοµικής ολιγαρχίας. Αντί να µεριµνήσει για την επάνδρωση των φορέων παραγωγής µε ελληνικά επιστηµονικά, τεχνικά µά βασικά εργατικά χέρια, υποβοήθησε αυτά ακριβώς τα χέρια να ξενητευτουν. Στάθηκε αδιάφορη η αστική τάξη µπροστά στον όλεθρο της Αποδηµίας» πού υπέσκαψε και υποσκάπτει την εθνική µας υπόσταση, µπροστά σ' αυτή τη θανατηφόρο αφαιµάτωση, την συστηµατικά καλλιεργούµενη και προσεκτικά µεθοδευοµένη εθνική λευχαιµία! Ή Ελλάδα ποσοστοτικά, σε σχέση µε τον πληθυσµό της, είναι η πρώτη χώρα του κόσµου σε καθηγητές Πανεπιστηµίου πού διδάσκουν εξω από την πατρίδα τους! Πάνω από χίλιοι Έλληνες Πανεπιστηµιακοί δάσκαλοι προσφέρουν τις πολύτιµες γνώσεις τους σ' όλους τους κλάδους των επιστηµών στα µεγαλύτερα πανεπιστήµια της γης. Πάνω από διακόσιες χιλιάδες Ελληνόπουλα γεννιούνται κάθε χρόνο στα ξένα. Κι' αυτό το εθνικό Εγκληµα αποκλήθηκε... «διέξοδος» και «αποσυµφόρηση» εργατικών χειρών, αυτή η γενοκτονία αποκλήθηκε Αποδηµία»... 11) Ή σατανικά οργανωµένη τροµοκρατία πού έλειτούργησε χάρις στα αµερικανικά τεχνικά µέσα και τους πρόθυµους ρουφιάνους ακαριαία σ' όλη την επικράτεια. 12) Ή προδοτική στάση των ξένων κυβερνήσεων για την οποία διεξοδικά µίλησα πιο πάνω. 13) Ή πατροπαράδοτη συντηρητικότητα της έγκαταλελειµένης και απροστάτευτης ελληνικής επαρχίας. Τον Μίκη Θοδωράκη ήρθε στην Ελλάδα είδικά ναυλωµένο αεροπλάνο και µια από τις εξέχουσες φυσιογνωµίες του γαλλικού πολιτικού πανθέου, η οποία συνεζήτησε µε τον Παπαδόπουλο και απέσπασε την δδεια να τον µεταφέρει ελεύθερο στη Γαλλία και σε λίγες µέρες να πάρει µαζί του και τη φαµήλια του. Τον Έλληνα χωρικό της ελληνικής επαρχίας, τον Έλληνα κάτοικο της πόλης, τον απλό µαχητή αντιστασιακό πού θα µάγκωνε η µαρµάγκα των ύπανθρώπων της ΕΣΑ γιατί αντιστάθηκε «δυναµικά» ποιο αεροπλάνο θα τον φυγάδευε; Αν δεν µπορείτε να µου πείτε την µάρκα του αεροπλάνου
πέστε µου τουλάχιστο την εταιρεία... 15) Τέλος, η προθυµία συνεργασίας µε την Χούντα όλων των καθαρµάτων, των κοινωνικών άποβρασµάτων πού επέζησαν από την εποχή ακόµη των δικτατορίας του Μεταξά, της γερµανικής κατοχής και κυρίως των ταγµατασφαλιτών συναδέλφων των Παπαδοπουλαίων οι όποιοι στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής όργιασανε στην περιοχή Πατρών εντεταγµένοι στα τάγµατα πού ίδρυσε ο Παπαδόγγονας, ετέλουν όµως οι κύριοι αυτοί κάτω από τις δµεσες διαταγές του τότε ταγµατάρχη των ταγµάτων περιβόητου Κουρκουλάκου τον όποιο ο δικτάτορας διώρισε διοικητή της Αγροτικής Τράπεζας, σε ηλικία απίθανων δεκαετιών. Οι αδελφοί Παπαδόπουλοι κατά την κατοχή ήσαν οι σφαγιαστές και πλιατσικολόγοι της ΆχαΓας. Έκεί γνωρίστηκαν τότε και µε τον µετέπειτα Συνταγµατάρχη Μαυροειδή, πού τον έτοποθέτησαν στρατιωτικό ακόλουθο στο Παρίσι ένα µεγάλο µέρος της επταετίας προτου τον ξαναφέρουν στην Αθήνα ∆ιοικητή της ΑΣ∆ΕΝ. Ό Μαυροειδής φαίνεται πώς ήταν θαρραλέος αξιωµατικός γιατί µια µέρα κυνηγώντας κάποιον αντιστασιακό της εποχής δεν δίστασε να εµφανιστεί µόνος του στην πλατεία του Πύργου κατάµεστη από αντάρτες του ΕΛΑΣ. Ευτυχώς δέ γι' αυτόν την προυσία του πληροφορείται ο τότε Νοµάρχης του Νοµου Αχαΐας και τρέχει µ' ένα ταξί, τον επιβιβάζει µε το ζόρι και τον έξαποστέλλει στην Πάτρα. Έτσι ο σηµερινός Συνταγµατάρχης Μαυροειδής είναι ακόµα στη ζωή. Αυτά τα σηµεία, βρίσκω να θίξω και να επισηµάνω σ' αυτή την πολύ πρόχειρη έκθεση µου, σαν χαρακτηριστικά αίτια πού συνετέλεσαν στην επταετή παραµονή των προδοτών στην εξουσία. Προσοχή, δεν εξηγώ πώς και γιατί δφτασαν στην εξουσία, µά πώς και γιατί έµειναν καβάλλα της. 'Υπάρχουν ασφαλώς και άλλα αίτια πού είτε µου διαφεύγουν, είτε τα αγνοώ, είτε δεν περάσανε καθόλου από τη σκέψη µου. Πρέπει αναµφισβήτητα όλα να αναφέρονται στα αναρίθµητα έντυπα πού έκυκλοφόρησαν κατά την επταετία κι' από την ήµερα της προσωρινής µας λευτεριάς µέχρι σήµερα. Λέω «προσωρινής» λευτεριάς επειδή για µένα το πολιτικό πρόβληµα του τόπου είναι ελάσσονος σηµασίας για το µέλλον του, ρυθµίζεται έτσι κι' αλλιώς, µια µέρα από τους ίδιους τους Έλληνες µόνο και αφού αποξεστεί το ανακτορικό οίδηµα πού έµπορίζει να υπάρχουν Έλληνες πολίτες και παρασκευάζει Έλληνες υπηκόους κατά τα αφρικανικά πρότυπα των ανθρωποφάγων φυλάρχων. Συνεπώς κι' αν άλλα αϊτια θα µπορούσα να αναφέρω δεν θα πρόσθετα τίποτε καινούργιο. ∆εν θα παραλείψω µόνο να συστήσω µεγάλη προσοχή στους µεγαλοκαρχαρίες αρχιτέκτονες της δικτατορίας. Προσοχή µεγάλη τι λέµε και τι κάνουµε γι' αυτούς πού σιωπούν σήµερα χωµένοι στο καβούκι τους δτοιµοι να χυµήξουν και να ξαναδαγκάσουν σαν το φίδι πού το πατάνε στην ουρά. Προσοχή στα λόγια και τα δργα και των πρωθύστερων
«δηµοκρατικών» πού ξυπνήσανε µετά την µπόρα για να µας πούνε πόσο ραγδαία ήτανε η νεροποντή. Προσοχή στις απαλές και στα προτεινόµενα µέτρα. Ό κεραυνός φοβίζει τα παιδιά κι' οι απειλές τους ηλιθίους. Και δεν απεδείχθησαν τόσο ηλίθιοι οι εχθροί του λαου. Οι απειλές είναι πασίγνωστο δείγµα αδυναµίας. Προσοχή στη κατάχρηση τους. Το τρίπτυχο: κάθαρση — τιµωρία — αποκατάσταση είναι περίφηµο. Κάθαρση σε βάθος ναι. Αποκατάσταση σ' όλες τις κατευθύνσεις ναί. 'Οσον άφορα στην τιµωρία των ενόχων, εκτός των βασανιστών και των πρωτεργατών δεν θα µε βρει σύµφωνο κανένα µέτρο. Εδώ ζητώ την µεγαλοψυχία του Έλληνα και προτείνω έναν είδικό τρόπο παρατεταµένης τιµωρίας πολύ πιο παραδειγµατικής από οποιαδήποτε άλλη. Ό ψυχοπαθής Παπαδόπουλος πού πίστευε στον Χριστιανισµό της «φάλαγγας» και στην αγιοσύνη των «ηλεκτροσόκ» διάλεξε ενα λόφο της Αθήνας για να κτίσει τον Ναό του δικτατορικού Σωτήρος. Προτείνω λοιπόν στην κορφή αύτου ακριβώς του σηµείου να στηθεί Ενας πανύψηλος οβελίσκος και πάνω του να χαραχτούν µε µαΰρα, κατάµαυρα γράµµατα τα ονόµατα όλων των ταπεινών συνεργατών της δικτατορίας. Για να τα βλέπουν τα µάτια όλων των Νεοελλήνων και των παιδιών µας. Έτσι λοιπόν η πατρίδα µας έζησε επτά χρόνια µεσαιωνικά. Ή σκοτεινότερη εικόνα της επταετίας ασφαλώς είναι από την ανθρωπιστική άποψη ο πίνακας των βασανισθέντων. Ή Ελλάδα κατετάγει στην πρώτη σειρά στη µαύρη λίστα των χωρών πού το ψυχικό σκοτάδι ίγινε σεντόνι της κτηνώδους βίας. Μά θα µου πείτε: «Και που δεν γίνονται βασανιστήρια»; ∆εν γίνονται σε πολλές χώρες. Στίς πραγµατικά πολιτισµένες. Στή Σουηδία λ.χ. στην Νορβηγία, στην ∆ανία, στην 'Ολλανδία, στην Ελβετία, στην Αυστρία, στον Καναδά, στην Αγγλία, στην Γερµανία. "Οχι δεν ακούγονται κρούσµατα, αλλά δεν γίνονται βασανιστήρια. ∆εν γεννιέται η σκέψη µέσα στις κυψέλες του νου ούτε του πολίτη, οδτε του οργάνου τάξης ούτε του κράτους. ∆εν υπάρχει σαν απόφυση η σκέψη µέσα στη νόηση της κοινωνίας, δεν βρίσκεται κδν σαν ωάριο µέσα στο πλέγµα υφής της κοινωνικής αγωγής. Τέτοια χώρα θέλουµε την Ελλάδα. Χώρα ανθρώπινης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Και η κατάσταση αυτή όπως και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν κατακτήθηκαν µε λαστιχένια κοντάρια, µε πολιτικούς δονκιχωτισµούς, µε ανοργάνωτους αγώνες και λαούς έγκαταλελειµένους από την πνευµατική τους ηγεσία. Κατακτήθηκαν µε σκληρή κι' ανελέητη πάλη όπου πρωτοστατούσε και προπορευόταν η πνευµατική ηγεσία, οι ταγοί του λαου πού πρόβαλλαν τα στήθη τους όταν το πνεύµα τους έπαυε να βρίσκει απήχηση στα αυτιά των κρατούντων. Ή κοινωνική δικαιοσύνη είναι θέµα θεσµών και όχι πεζοδροµιακής φιλολογίας. Είναι θέµα συνταγµατικής και νοµικής κατοχύρωσης και όχι ευσπλαχνίας ελεηµόνων προς επαιτούντα λαό. Κι' ο νόµος καθώς έλεγε ο Σέλευκος
είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Οι µυίγες και τα κουνούπια καταβροχθίζονται, οι σφήκες και οι κάνθαροι τον ξεσκίζουν. Και φτιάχνουν δικτατορίες. ∆εν χρειάζεται τέτοιους νόµους η πατρίδα µας πού τη µια µέρα αποφέρουν πέντε στους αδικηµένους και την εποµένη τους αφαιρούν δέκα. Χρειάζεται νόµους πού να τους επιβάλει και να τους περιφρουρεί η κυρίαρχη θέληση ενός κυρίαρχου λαου. Και για νάναι ο λαός κυρίαρχος χρειάζεται ταχύτατη οργάνωση στη βάση. Έτσι µόνο θα συνειδητοποιήσει τη δύναµη του και δεν θα την παραδώσει ποτέ σε κανένα σφετεριστή, ακόµα δυσκολώτερα, δεν θα τού αφαιρέσει κανένας τύραννος κι' ο δυνατότερος του κόσµου. Τέτοια χώρα θέλουµε κι' ονειρευόµαστε την Ελλάδα. Την Ελλάδα πού εδώ και δεκαετίες πολλές, τα βασανιστήρια καταντήσανε ψυχικό συστατικό µιας οµαδικής ψυχολογίας σε ώρισµένες κατηγορίες ανθρώπων οι οποίοι απ’ ευθείας η δια της τεθλασµένης βαστάνε κατά καιρούς στα χέρια τους κάποιο ρόπαλο της εκτελεστικής εξουσίας, χώρα στην οποία τα βασανιστήρια καταντήσανε µέσο διακυβέρνησης, κυβερνητικό υπόβαθρο και λάδι στους αρµούς του κρατικού µηχανισµού. Αν δεν ξεκινήσει, δεν αναπτυχθεί και δεν ολοκληρωθεί η συνειδητοποίηση από τα όργανα ασφαλείας της χώρας ότι είναι δηµόσιοι υπάλληλοι όπως ακριβώς όλοι οι άλλοι συνάδελφοι τους, ότι πρώτιστο και δσχατο καθήκον, πρώτη και έσχατη υποχρέωση τους είναι η παντοία εξυπηρέτηση του Έλληνα πολίτη, ότι ο Έλληνας πολίτης πέρα από το ότι είναι ο εργοδότης τους, ο εργοδότης κάθε δηµοσίου υπαλλήλου και αστυνοµικού οργάνου είναι πρώτ' απ’ όλα πρόσωπο ίερό, αν σε κάθε χωροφύλακα και αστυφύλακα, σε κάθε στρατιώτη, υπαξιωµατικό και αξιωµατικό δεν πάψει να ύπνώττει και να αφυπνίζεται περιοδικά κι' ένας Μέγας Ναπολέων, αν δεν διδαχτεί ο καθένας απ’ αυτούς να χαιρετά συνειδητά και σε στάση προσοχής κάθε Έλληνα πολίτη προτού χρειαστεί να του απευθύνει το λόγο, άν αυτό δεν γίνει πίστη µε την ανάλογη αγωγή και σκοπός και προορισµός µε την απαιτούµενη σπουδή, η Ελλάδα θα παραµείνει αιωνίως χώρα υπανάπτυκτη, πρόχειρη σε κάθε ευκαιρία να δέχεται στο σβέρκο της τις έρπίστριες των τεθωρακισµένων. Προτού κοµµατιαστούµε να χωθούµε στη φαµήλια των προηγµένων λαών της Ευρώπης άς φροντίσουµε να αποτελέσουµε µέλος σ' εκείνη των αύτοσεβοµένων λαών. Προτού µάθουµε να σεβώµαστε το πρόσωπο του ανθρώπου δεν θα µάθουµε και δεν θα καταλάβουµε ποτέ γιατί πρέπει να σεβώµαστε το πρόσωπο του Θεού. Έτσι και µόνο, ο λαός µε τη σειρά του θα σεβαστεί τα παιδιά του πού φοράνε στολή. Ό αστυφύλακας, ο χωροφύλακας, ο υπαξιωµατικός, ο αξιωµατικός είναι κι' αυτοί αγνά Ελληνόπουλα πριν τα περιαδράξει στα σκευωρά χέρια του το πρόστυχο κράτος, τα υποδουλώσει στον ανθελληνικό µηχανισµό του, τα ποτίσει το άφιόνι της δουλοπαροικιακής του νοοτροπίας, της οποίας οι ύπνογόνες συνταγές φυλάσσονται στα ερµάρια των Βοργίων του παλατιού και τα µετατρέψει από µελλοντικούς
φρουρούς της τάξης και τού νόµου, των ίερών και των οσίων, σε ροπαλοφόρους της ανοµίας, σε λεγεωνάριους του Κίσινγκερ, σε φανατικούς εχθρούς του λαού, δηλαδή των ίδιων τους των σπλάχνων. Στο µεγάλο τους ποσοστό, λέω δφοβα στο µέγιστο, οι άνδρες και οι αξιωµατικοί του Στρατου µας και των Σωµάτων Ασφαλείας µας είναι λαµπρά παλληκάρια και εκτελούν ίερή αποστολή. Πώς θέλουµε όµως, όταν Ενας αστυφύλακας, ένας χωροφύλακας, ένας αξιωµατικός «χτυπάει» οκτάωρο, δωδεκάωρο, συχνά 24ωρο σκληρής και δχαρης δουλείας για τρεις κι' εξήντα το µήνα, για ένα µεροκάµατο πείνας, κι' ένα µισθό εξευτελιστικό κι' όταν τον πείθουν ότι η κατάσταση του οφείλεται σ' ενα µεγάλο εχθρό, σ' έναν εχθρό δικό του και της οίκογενείας του και της πατρίδας του κι' όταν ο µεγάλος αυτός εχθρός είναι ο ίδιος ο πατέρας, ο ίδιος ο αδελφός του, δηλαδή δ λαός, ότι σωτήρες του είναι ο Βασιλιάς και το κατεστηµένο, πώς θέλουµε όταν αύτη η εγκεφαλική πλύση και η ψυχική διάβρωση αρχίζει στα είκοσι του χρόνια, πώς θέλουµε επαναλαµβάνω και πώς ζητάµε απ’ αυτό το εικοσάχρονο παιδί να µήν καταντήσει δούλος αυτής της απάτης και να µήν καταλήξει υπηρέτης των ίδίων του δηµίων; ∆ηλώνω υπεύθυνα ότι ο µισθός του άπλου αστυφύλακα στη Γαλλία είναι γύρω στις 2.500 γαλλικά φράγκα. Ότι πληρώνεται γερές υπερωρίες, ότι έχει επίδοµα κατοικίας, ότι έχει πλή ρη ιατροφαρµακευτική περίθαλψη για τον ίδιο, και για δ λα τα µέλη της οίκογενείας του, ότι είσπράττει ιδιαίτερο επίδοµα τέκνων µε το δεύτερο παιδί, ότι δχουν τα παιδιά του πλήρη και πραγµατικά δωρεάν παιδεία, ότι απολαµβάνει ένα µήνα διακοπών το χρόνο µε πλήρεις αποδοχές, ότι η σύζυγος του αν θελήσει να εργασθεί έχει προτεραιότητα στις ∆ηµόσιες υπηρεσίες µά πάνω απ’ όλα αυτά ότι έχει την προπαίδευση και την αγωγή να βλέπει τον πολίτη σαν αδελφό και θα τρέξει άνά πάσαν στιγµήν να συνδράµει, και την ικανοποίηση ότι ο πολίτης τον αντιµετώπιζα σαν συνάνθρωπο, σαν κύριο, σαν µια κοινωνική µονάδα αξία παντός σεβασµού και πάσης εκτίµησης. Το έν στολή δτοµο στη Γαλλία, είναι πριν απ’ όλα ένας Κύριος. Ποτέ, µά ποτέ, Γάλλος αξιωµατικός δεν θα µιλήσει σε Γάλλο αστυφύλακα η Χωροφύλακα στον ενικό. Ποτέ! Θα σκέφτεστε ασφαλώς: «Μά τι δνειρα βλέπει αυτός ο άνθρωπος και µας τ' αραδιάζει»! Για την ώρα έχετε δίκιο. Εύχοµαι µόνο κάποτε τέτοια δνειρα να τα δουν όλοι οι Έλληνες. Έστω κι' αργά. Έστω κι' αν έµείς δεν θα υπάρχουµε πιά. Εύχοµαι και κάτι άλλο. Εύχοµαι να µήν ξανακούσω το γελοίο, ανεδαφικό και αψυχολόγητο σύνθηµα των πολιτικών πού δεν καταλαβαίνω τι λογής µωρία το φέρνει στο στόµα τους, δηλαδή: «Λαός και Στρατός Ενωµένοι»! Μάθετε κύριοι ότι δεν υπάρχει «Λαός και Στρατός». 'Υπάρχει µόνο Λαός.
Λαός Ελληνικός. Κι' ένα κοµµάτι αύτου του λαου φορά στολή και κρατά ντουφέκι. Όταν το ντουφέκι το χρησιµοποιεί για να προστατέψει την πατρίδα, όταν έχει την κάννη έστραµµένη προς τα έξω, είναι ο δνοπλος Λαός πού µάχεται για την τιµή του Έθνους. Όταν οι κάννες στρέφονται προς τα µέσα για να καταλύσουν τους θεσµούς, να καταπατήσουν τους νόµους και να αρπάξουν την εξουσία, τα όπλα αυτά δεν είναι ελληνικά. Ό ένοπλος Λαός γίνεται ένοπλος εχθρός. Πότε όµως οι «Ενοπλοι» Έλληνες στρέφονται κατά των αόπλων; Και γιατί; Από την εποχή της δικτατορίας του Μεταξά άρχισε να συστηµατοποιείται στις ανώτατες στρατιωτικές Σχολές η επεξεργασία µιας νοοτροπίας πού άπεδέχετο σαν µοναδικό εθνικό σύµβολο το «ίερό» πρόσωπο κάποιου θεοσταλµένου Μονάρχη - Βασιλιά έστω κι' αν επρόκειτο περί ατόµου εντελώς ανίκανου, ηλιθίου, έκφυλου η" εχθρικά διακειµένου προς την Ελλάδα. Ή ταύτιση των πραγµατικών εθνικών συµφερόντων και των τυχών της πατρίδος µε τα προσωπικά συµφέροντα και τις τϋχες του στέµµατος ητο η βάση αυτής της νοοτροπίας. Πάνω σ' αυτή την αρχή έκαλλιεργείτο και άνεπτύσσετο η ψυχολογία των Ελλήνων αξιωµατικών. Πρωταρχική αποστολή και ύψιστο καθήκον η υπηρέτηση τν Φαραώ της Ελληνικής ∆υναστείας γιατί αυτό συνιστούσε την έλληνοπρέπεια και την έθνικοφροσύνη. Πρόκειται περί της µορφωτικής υποδοµής των ανωτάτων Στρατιωτικών Σχολών βρεταννικού «στυλ»! Ύστερα όµως από την οριστική υπαγωγή µας στους Καλλιγουλες της Ουάσιγκτον η οποία ολοκληρώθηκε γύρω στα 1950, ένα νέο «πνεύµα», δρχισε να εισδύει, να απλώνεται και να διαβρώνει αυτή την παραδοσιακή νοοτροπία, κυρίως στους κύκλους των νεαρών αξιωµατικών της εποχής. Αυτό το νέο «πνεύµα» επιδιώκει την επικράτηση, την επιβολή, ακόµη και την πλήρη κυριαρχία των «Στρατιωτικών» έπί του πολιτικού κόσµου στην διαµάχη για την µονοπώληση της εξουσίας. Αυτό το νέο «πνεύµα» διαχέεται σ' όλες τις αµερικανοκρατούµενες περιοχές του Κόσµου. Έκπηγάζει από το Πεντάγωνο διοχετεύεται και επικρατεί στους στρατιωτικούς κύκλους της δύσης, άφου ήδη στην έδρα του πέτυχε να καταστεί ύπερξουσία έπιβάλλουσα πλήρως τη βούληση της ακόµη και σ' αυτόν τον Μελανό Οίκο! Μ' αυτόν τον τρόπο η «προστασία» των «ελευθέρων» λαών της ∆ύσης επιτυγχάνεται µε την στρατιωτική κατοχή της Ευρώπης και πολλών άλλων εκτεταµένων περιοχών της γης όπου οι κατά τόπους γηγενείς στρατιωτικοί τοποτηρητές εφαρµόζουν κατά γράµµα τις εντολές των πατρόνων της Ούάσιγκτων κάτω από τον έλεγχο του Ανωτάτου ∆ιοικητή του NATO, των «αρχηγών» του 6ου και του 7ου αµερικάνικου στόλου και των ποικιλόµορφων πρακτόρων της C.I.A.! Πρόκειται περί πιστής αποµίµησης του συστήµατος «προστασίας» των εστιατορίων και
πάσης φύσεως «κέντρων αναψυχής» που είχε εφαρµόσει σ' ολόκληρη την Αµερική ο πολύς Αλ Καπόνε και οι συνεργάτες του, προεκτεταµένο σε διεθνή κλίµακα. Έτσι, βαθµηδόν, ο στρατιωτικός Αµερικανισµός» απωθούσε και υποκαθιστούσε τον στρατιωτικό «Βρεταννισµό»! Παράγωγα αύτου του νέου Αµερικάνικου «πνεύµατος» είναι οι Παπαδόπουλος, Παττακός, Ρουφογάλης, Λαδάς, Ίωαννίδης και συντροφιά! Μιά άλλη σοβαρή αίτία «τροχοδροµικής» παρέκκλισης των Ελλήνων αξιωµατικών καθαρά ψυχολογική, προέρχεται από την βαθειά κοινωνική διαφοροποίηση πού παρατηρείται την τελευταία εικοσαετία στην Ελλάδα. Αυτό θα πει, άναλυτικώτερα, ότι µέχρι των πρώτων µεταπολεµικών ετών, αποτελούσε το «δνειρο» κάθε µεσοαστικής η αστικής οίκογένειας να δει Ενα έστω «αρσενικό» παιδί της σε µια ανωτάτη Στρατιωτική Σχολή! Το «αστέρι» στην έπωµίδα έσήµαινε πολλά! Κοινωνική προβολή! Επαγγελµατική επιτυχία! Οικογενειακή αποκατάσταση µετά της απαραιτήτου συνόδου ευτραφούς συνήθως προικός! Το όνειρο όµως αυτό, αυτή η κοινωνική φιλοδοξία ξεπεράστηκε. Προς άλλους ορίζοντες στρέφονται πιά τα σταδιοδροµικά δνειρα των αστών για τα παιδιά τους. Πανεπιστήµια, Πολυτεχνεία, ανώτερες σπουδές στο εξωτερικό! Ή παράδοση της έπωµίδας έφθάρει. Στίς Στρατιωτικές Σχολές καταλήγουν πιά και γίνονται επιτέλους δεκτά τα παιδιά των πτωχών και άκλήρων οικογενειών της επαρχίας. Αυτά όµως τα παιδιά, αυτά τα νέα στρατιωτικά «φυτώρια» διαθέτουν µνήµη. "Οταν φορέσουν τ' αστέρια θυµουνται! Θυµούνται την προέλευση τους. Το χωριό, την ξυπολησιά, τη φτώχεια, τον ταπεινωµένο αγρότη γονιό, το στεγνό ψωµί και το κρύο τσουκάλι πού άµα «έµπαινε στη πυρωστιά γινόταν στο χωριάτικο «φτωχικό» πανηγύρι! Θυµουνται και µε κάθε τρόπο θέλουν να πάρουνε την «ρεβάνς» τους! Ή µνήµη δεν κουβαλά µονάχα το παρελθόν, αλλά υποχρέωνα σε συγκρίσεις! Συγκρίσεις τροµερές! Ό κρότος των «πολιτικών» ονοµάτων δεν αντηχεί στα ακουστικά τους τύµπανα µε τον εντυπωσιασµό του παρελθόντος. Ή µεγαλούπολη και «οι πρωτεύουσες» τους έφεραν µπροστά σε αποκαλυτπικές πραγµατικότητες. Τα πολιτικά «είδωλα» του χθες, οι «βεντέτες» της εξουσίας, της ισχύος, της δόξας, είναι κοντά τους. Οι µύθοι γκρεµίζονται. Ό συχνωτισµός και η τριβή µε τον «διάσηµο» καταστρέφει την φήµη του. Αντιλαµβάνονται ότι σ' αυτούς αποκλειστικά στηρίζεται η αίγλη των µεγάλων ονοµάτων. Σιγά-σιγά συνειδητοποιούν ότι µπορούν να υποδυθούν τον «ρόλο του µπράβου» για τον εαυτό τους. Και ξυπνά, διεγείρεται ακατάσχετη η όρεξη για την εξουσία, πού θα φέρει και την εκδίκηση και τη δόξα. Έτσι, η ψυχολογία αυτή, ώθείτά παιδιά της «ταπεινής» προέλευσης να χρησιµοποιήσουν την δύναµη των όπλων τους για την αρπαγή της εξουσίας. Ή αφροσύνη όµως και η
εγκληµατικότητα αυτής της ψυχολογίας και των πράξεων πού απορρέουν δεν έγκειται µόνο στις νοµικές παραβιάσεις, στις ελεεινές ακρότητες, στη φρικώδη απανθρωπιά πού προκαλεί η λύσσα για τη διατήρηση της εξουσίας και την εξουδετέρωση παντός αντιτιθεµένου. Έγκειται στην ασυνειδησία µε την οποία σύρεται η πατρίδα και ο Λαός της στα κρεµατόρια ενός κτηνώδους ιµπεριαλισµού, πού αγνοεί τι σηµαίνει πατρίδα, τι σηµαίνει οικογένεια, τι σηµαίνει ελευθερία, τι σηµαίνει άνθρωπος! Γιατί ο ιµπεριαλισµός δεν είναι φαινόµενο πού η παρουσία, η δράση και η πραγµάτωση του προυποθέτουν κάποια δεδοµένη ιδεολογική σύσταση. Οΰτε όργανο ώρισµένου καθεστωτικού είδους. Οι Η.Π.Α. διατηρούν στο εσωτερικό τους µια ύπουλη ασφαλώς µά ανεκτή από τις καλοζωϊσµένες συνειδήσεις των Αµερικανών κοινωνική ύφανση µε ευδιάκριτους πολλούς δηµοκρατικούς ιστούς. Αυτό δεν τις εµποδίζει, η µάλλον έν ονόµατι αυτής της Κίβδηλης ελευθερίας τους καταδυναστεύουν ένα µεγάλο µέρος των λαών, έξανδραποδίζουν δθνη ολόκληρα, καταπατούν ασύστολα άλλων τις πατρίδες, προκαλούν γενοκτονίες µε πρωτόγονη ωµότητα ύποβιβάζουσα το ανθρώπινο είδος στο υπόστρωµα του κτήνους. Όλα αυτά µε σηµαία και λάβαρο την ελευθερία! Αυτή είναι η σύγχρονη στρατιωτική νοοτροπία αµερικανικού «στυλ» και των κατά τόπους υποτακτικών τους. 'Οπωσδήποτε το πρόβληµα έκχερσώσεως της στρατιωτικής νοοτροπίας των Ελλήνων αξιωµατικών από τέτοιου είδους χλωρίδα πρέπει να είναι βασικό µέληµα των ιθυνόντων. Στούς ώµους των αξιωµατικών της η Ελλάδα ακουµπάει όλο το βάρος των ελπίδων της για την προστασία του ιερού µας εδάφους. Ούτε τα «στέµµατα» ούτε το «Πεντάγωνο» θα νοιαστούν για την πατρίδα. Οι Έλληνες αξιωµατικοί µόνοι τους διάλεξαν να σταθούν φρουροί στις επάλξεις του έθνους. Ας επιτελέσουν τον προορισµό τους, άς µείνουν πιστοί στην πατρίδα κι' άς είναι βέβαιοι, απόλυτα βέβαιοι, πώς ολόκληρος ο Ελληνισµός είναι στο πλευρό τους και τους περιβάλλει µε την απεριόριστη αγάπη και την εκτίµηση του. 'Ολόκληρος επαναλαµβάνω ο Ελληνισµός! Για την τιµή και την ακεραιότητα της πατρίδας ο Ελληνικός Λαός δεν υπήρξε ποτέ φειδωλός σε θυσίες και αίµα! Οι Έλληνες αξιωµατικοί σ' όλους τους πολέµους, σ' όλες τις µάχες, σ' όλους τους αγώνες οδήγησαν στα τιµηµένα πεδία τους γενναιότερους µαχητές της Ιστορίας, τα παιδιά του ελληνικού Λαου. Παραθέτω µε ευλάβεια και συγκίνηση τον κατάλογο των ηρωικών νεκρών του έθνους και λυπάµαι είλικρινά γιατί δεν διαθέτω δυστυχώς στοιχεία των παιδιών µας πού θυσιάστηκαν στην ήρωϊκή, στην υπεράνθρωπη πάλη της αντίστασης κατά την γερµανική κατοχή. Ελπίζω ότι κάποιος άλλος, καλύτερα εφοδιασµένος από την άποψη στοιχείων της κατοχικής εποποιίας θα τα δώσει κάποτε αν µέχρι σήµερα κάτι τέτοιο δεν Εχει γίνει, πράγµα πού αγνοώ.
Έπεσαν λοιπόν για την πατρίδα, να νδχουµε σήµερα εµείς πατρίδα, ot παρακάτω αξιωµατικοί και οπλίτες: ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1897 αξιωµατικοί 30 οπλίτες 733 ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ 1912-1913 αξιωµατικοί 153 οπλίτες 6.094 Α' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1914-1918 αξιωµατικοί 564 όπλ. 22534 ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ 1919-1922 αξιωµατικοί 1235 οπλίτες 18.630 Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1940-1944 αξιωµατικοί 1128 οπλίτες 15.231 ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1946-1949 αξιωµατικοί 1198 οπλίτες 14.771 ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΚΟΡΕΑΣ 1950-1952 αξιωµατικοί 14 οπλίτες 161. Άπό το Πάνθεον αυτών των ηρώων απουσιάζουν επίσης οι νεκροί του ∆ηµοκρατικού Στρατου αξιωµατικοί και οπλίτες καθώς και χιλιάδες αγνοούµενοι κι' από τις δυό πλευρές της άλληλοσπαραχθείσης Ελληνικής γενηάς. Ένα άλλο σηµαντικό θέµα δεν είναι δυνατόν να το παρακάµψω, χωρίς τον κίνδυνο ν' αφήσω κάποια σκιά στην περιγραφή µου και να αδικήσω τους αγωνιστές της οµάδας µας. Πρόκειται για ένα σχέδιο έξοντώσεως της Χούντας πού επεξεργασθήκαµε στην Αθήνα τον Μάη του 1967. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε την οµαδική εξόντωση των πρωτεργατών της ∆ικτατορίας. ∆έκα Έλληνες «Καµικάζι», πήραν την απόφαση κι' ορκίστηκαν να το εκτελέσουν. Πρόκειται για δέκα παλληκάρια (Οι εννέα είναι στη ζωή. Επτά στην Ελλάδα και δυό στην Ευρώπη) περί των οποίων δεν θα παραθέσω λεπτοµέρειες. Τονίζω µόνο, πώς όποιος θελήσει να τα βάλει µαζί τους, θα τον συνεβούλευα να προτιµήσει στο στρώµα του ένα µαξιλάρι σκορπιούς. Το σχέδιο αυτό µπορούσε να τεθεί σε εφαρµογή µόνο σε τρεις διαφορετικές ηµεροµηνίες µέσα σε µια χρονιά. Την 28 Οκτώβρη, την 25 Μάρτη και την 21 Απρίλη. Τον Ιούλη του 1967 έφυγα στο εξωτερικό µαζί µε τον ήρωα της αντίστασης Μιχάλη Ξιφαρα. Λόγοι σοβαροί µας υποχρέωσαν, λόγοι πού εξηγούνται σε προηγούµενο βιβλίο µου. Απαραίτητη βέβαια προυπόθεση για την επιτυχία του σχεδίου, η εξασφάλιση πολιτικής «οπισθοφυλακής»! Έπρεπε να εξασφαλίσουµε οπωσδήποτε την δγκριση µιας πολιτικής προσωπικότητας ίκανής να «συντάξει» Ενα µέρος του πολιτικου κόσµου για τον άµεσο σχηµατισµό κυβέρνησης. Έχουµε καταφύγει στο Μόντρεαλ του Καναδά όταν πληροφορούµεθα την απελευθέρωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Αποφασίζουµε να θέσουµε ύπ' δψη του το σχέδιο. Ό Μιχάλης Ξιφαρας πηγαίνει προς συνάντηση του στη Νέα 'Υόρκη και παίρνει επαφή µαζί του στο γεΰµα πού παρέθεσαν προς τιµήν του οι Έλληνες ∆ηµοκράτες και Αµερικανικές προσωπικότητες της µεγαλούπολης αυτής. ∆ίνουν
ραντεβού δυό τρεις µέρες αργότερα στο Τορόντο. Συναντιουνται στο διαµέρισµα πού παρεχώρησε το Πανεπιστήµιο αυτής της Καναδικής Πόλης για τη φιλοξενία του σηµερινου άρχηγου του ΠΑΣΟΚ. Ό Ανδρέας Παπανδρέου πολιορκείται από χιλιάδες Έλληνες ∆ηµοκράτες πού συνωστίζονται στο διαµέρισµα του. Κλείνεται µόνος µε την Μιχάλη Ξιφαρα σ' ένα δωµάτιο. "Οταν ο Μιχάλης Ξιφαρας εξήγησε το σχέδιο και είπε όσα είχε να πει, ο Ανδρέας Παπανδρέου δπεσε στην αγκαλιά του, τον φίλησε µε µάτια δακρυσµένα. Μείνανε σύµφωνοι να τεθεί το θέµα έπί τάπητος και να µελετηθεί διεξοδικά η εκτέλεση του στο Παρίσι όπου ο Ανδρέας Παπανδρέου ήτανε υποχρεωµένος να επιστρέψει αµέσως. ∆όθηκε νέο ραντεβού στο Παρίσι. Φεύγει ο Ανδρέας Παπανδρέου για τη γαλλική πρωτεύουσα µέσω Νέας 'Υόρκης. Τρεις µέρες µετά φεύγει και ο Μιχάλης Ξιφαρας προς συνάντηση του. Συναντιουνται στο Παρίσι και συµφωνούν να γίνει σύσκεψη άφου κληθώ κι' εγώ από το Μόντρεαλ. Πράγµατι, µια Πέµπτη µεσηµέρι ο Μιχάλης Ξιφαρας µου τηλεφωνεί από το Παρίσι και µε καλεί έπιγόντως εκεί γιατί (άς µου επιτραπεί η έκφραση) η ιστορική εκείνη συνάντηση είχε οριστεί για το επόµενο Σάββατο βράδυ. Φτάνω στο Παρίσι µε το πρώτο αεροπλάνο. Το Σάββατο το απόγευµα ο Μιχάλης Ξιφαρας επισκέπτεται τον Ανδρέα Παπανδρέου στο διαµέρισµα του και του άναγγέλει την δφιξή µου. Ό Ανδρέας Παπανδρέου εκφράζει τη λύπη του γιατί αναγκάζεται να µαταιώσει προσωρινά τη σύσκεψη µας υποχρεωµένος να φύγει µια ώρα αργότερα για το αεροδρόµιο του ΟΡΛΥ. Έκτακτη πρόσκληση της Σουηδικής Κυβέρνησης τον καλούσε επειγόντως στη Στοκχόλµη. Πράγµατι στο διάδροµο οι βαλίτσες του είναι Ετοιµες για το ταξίδι. Λέει στο Μιχάλη Ξιφαρά να µου διαβιβάσει τους χαιρετισµούς του µε την παράκληση να αναµένω την επάνοδο του από την Σουηδία την Τετάρτη της εποµένης εβδοµάδος. Ό Ανδρέας Παπανδρέου φεύγει το ίδιο απόγευµα για τη Σουηδία. Στην επάνοδο του θα κριθεί η ζωή των Απριλιανών. Άπό την πλευρά µας βρισκόµαστε σε πλήρη κινητοποίηση. Ειδοποιείται το κλιµάκιο της Αθήνας. Πιάνονται τα καθορισµένα πόστα. Αρχίζουν οι προετοιµασίες. Είναι, άν θυµάµαι καλά Μάης του 1968. Μένουν µπροστά µας πέντε µήνες για να οργανώσουµε το ξολόθρεµα των τυράννων. Πόθος µας βαθύς να δείξουµε στην ανθρωπότητα ολόκληρη ότι οι Έλληνες δεν ανέχονται την υποταγή και τιµωρουν παραδειγµατικά. Θα χτυπήσουµε στις 28 του Οκτώβρη. Οµως η Τετάρτη της εποµένης εβδοµάδος περνά και ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν µας δίνει σηµείο ζωής. Καθένας αντιλαµβάνεται την απογοήτευση µας. Γνωρίζουµε καλά ότι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν έχει χρόνο να πιει ένα ποτήρι νερό. Ό αγώνας του σ' όλα τα επίπεδα και σε διάφορα «κέντρα» του ∆υτικου Κόσµου είναι εξουθενωτικός. Ή υπόθεση όµως πού µας συνδέει είναι κεφαλαιώδους σηµασίας και απόλυτης προτεραιότητας. Απορούµε και δυσανασχετούµε. Ξεβιδώνουµε τον έπικρουστήρα του µηχανισµού µας
και περιµένουµε. Έγώ επιστρέφω στο Μόντρεαλ. Ό Μιχάλης Ξιφαρας παραµένει στο Παρίσι και στρατολογεί µε µεγάλη προσοχή νέους ∆ηµοκράτες. Τρέχει νύχτα µέρα. Συζητα, ενθαρρύνει, διαφωτίζει, οργανώνει. Άπό το Μόντρεαλ έπικοινώ στο Τορόντο µε τον στενό συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου Νίκο Σκουλα. Του εξηγώ τα συµβάντα. Φεύγει σε λίγες µέρες για τη Σουηδία. Μου υπόσχεται ότι θα διαλευκάνει την υπόθεση και θα µε ενηµερώσει. Περνούν λίγες µέρες, όταν ένα πρωί µε ξυπνά το τηλέφωνο. Ό Μιχάλης Ξιφαρας στο ακουστικό από το Παρίσι. Λίγη ώρα πριν του είχε τηλεφωνήσει ο Κώστας Μητσοτάκης, ο όποιος τον ρώτησε που βρίσκοµαι και του ζήτησε να συναντηθούν. Με ρωτά αν εγκρίνω την συνάντηση. ∆εν είχα λόγους να συστήσω το αντίθετο. ∆έ µας ενδιέφερε από ποια µερίδα του πολιτικού Κόσµου θα εξασφαλίζαµε την πολιτική µας «οπισθοφυλακή»! Σε τρεις τέσσερις µέρες ακολουθεί γράµµα του µε το όποιο µου εξηγεί ότι το σχέδιο µας πιθανόν θα τύχει της υίοθεσίας του Κώστα Μητσοτάκη. Μαζεύω πάλι τα µπογαλάκια µου και νάµαι πάλι στο Παρίσι. Την εποµένη της δφιξής µου, τέσσερις Έλληνες, ο γράφων ο Μιχάλης Ξιφαρας, ο Θάνος Γιαννακάκης και ο Κώστας Μητσοτάκης συζητάµε στο διαµέρισµα του τελευταίου. Ύστερα από αλληλοκατατοπιστικές είσαγωγές εκθέτω το σχέδιο µας στον Κώστα Μητσοτάκη. ∆εν το απορρίπτει, αλλά το κατατάσσει στις έσχατες λύσεις Αντιπροτείνει τις απόψεις του και δηλώνει ότι αν και εφ' όσον όσα εκείνος βλέπει και ελπίζει για την πτώση της δικτατορίας δεν τελεσφορήσουν, τότε «θα σηκώσουµε τα µανίκια» (δική του έκφραση) και θα καταλήξουµε υποχρεωτικά σ' αυτό πού προτείνετε. Σ' ερώτηση µου πόσο χρονικό διάστηµα θα απαιτηθεί για την πραγµατοποίηση των δικών του απόψεων και συνεπώς πόσο θα χρειαστεί να περιµένουµε, απάντησε, τέσσεριςπέντε µήνες. Ή συζήτηση αυτή έγινε λίγες εβδοµάδες µετά την δραπέτευση του Κώστα Μητσοτάκη από την Ελλάδα και τον ερχοµό του στο Παρίσι. Ή πεντάµηνη προθεσµία εξέπνευσε. Ό Κώστας Μητσοτάκης δεν επανήλθε επί του θέµατος. Συναντηθήκαµε δυό-τρείς φορές ακόµη, µιλήσαµε για την κατάσταση, αλλά το θέµα δεν ανακινήθηκε πια. Ή Χούντα στην Ελλάδα θέριζε κι' αλώνιζε. Ρίχτηκα στην έκδοση της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ένα µεσηµέρι, ο Νίκος Σκουλας επιστρέφοντας από τη Σουηδία επικοινωνεί τηλεφωνικώς µ' ένα «πόστο» µας στο Παρίσι και συνεπής στην υπόσχεση του µου παραγγέλνει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ζήτα να πάµε αµέσως προς συνάντηση του στη Στοκχόλµη. Πήραµε την απόφαση να µην ξεκινήσουµε. Βρισκόµαστε σε οικονοµική κατάσταση απερίγραπτης ανέχειας. Ίσως αυτή η απόφαση να ήταν λανθασµένη, όµως υπήρχαν αρκετά ελαφρυντικά! Προ εβδοµάδος υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου µου είπε ότι θα
µου δοθούν εξηγήσεις για το τι συνέβη τότε. Πιστεύω στη σοβαρότητα και στη συνέπεια των ανθρώπων πού είναι υπεύθυνοι, και την αναµένω. Όταν διαπιστώσαµε ότι οι πολιτικοί πού βρισκόντουσαν στο εξωτερικό, για λόγους πού οι ίδιοι µόνο γνωρίζουν απέφυγαν να συνεργαστούν σ' αύτη την κατεύθυνση, στραφήκαµε στο εσωτερικό. Σύνδεσµός µας φεύγει για την Αθήνα. Επισκέπτεται πρώτα τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Του εκθέτει αναλυτικά το σχέδιο εξόντωσης των τυράννων. Ή απάντηση του τέως πρωθυπουργού και γενναίου αντιστασιακού είχε κάτι το πολύ συγκινητικό. Ασφαλώς την θυµάται. "Οδήγησε τον απεσταλµένο µας στο µπαλκόνι του σπιτιού του στην οδόν Βασιλίσσης Σοφίας (Νά µετονοµαστεί σε Λεωφόρο ∆ηµοκρατίας) και τού είπε: «Κυττάξτε κάτω πόσοι χαφιέδες µε φυλάνε! Αυτό πού ζητάτε, αυτό πού αποφασίσατε να κάνετε, από ηθικής απόψεως είναι έγκληµα. ∆εν µπορώ στα εβδοµήντα µου χρόνια να συµµετάσχω. Από πολιτικής απόψεως είναι πράξις πατριωτική, είναι πράξις ηρωισµού». Όταν ο Σύνδεσµος επέστρεψε στο Παρίσι και µου µετέφερε τα διαµειφθέντα εξοργίστηκα γιατί αµέλησε να τονίσει στον κ. Κανελλόπουλο, έστω κι' αν δεν τον έπειθε, τι έγραψε πάνω σ' αυτό ακριβώς το σηµείο, στο θέµα της ηθικής δικαίωσης ενός φόνου ο Σαίξπηρ στον «Καίσαρα» του!... Αργότερα, ο ίδιος απεσταλµένος, συνοδευόµενος από το Μιχάλη Ξιφαρα ο όποιος στο µεταξύ βρισκόταν στην Αθήνα, είπε τα ίδια πράγµατα στο Γιώργο Ράλλη. Τον ρώτησαν αν µπορεί να σταθεί πολιτικά πίσω από µια τέτοια πράξη. Και ο Γιώργος Ράλλης απήντησε: «Και πίσω στέκοµαι και µπρος και στη µέση. Ζητώ µόνο δύο µέρες διορία για ν' απαντήσω». Φάνηκε γενναίος, αποφασιστικός, πολύ δυναµικός ο Έλληνας πολιτικός. Μετά διήµερο όµως απάντησε αρνητικά. Ποιος να ξέρει γιατί! Επέµεινε µάλιστα ότι για τέτοιες δουλειές πρέπει να διαθέτουµε µεγάλο αριθµό αξιωµατικών και συνεπώς θα αναµείνουµε διπλωµατικές λύσεις. Σήµερα όλοι γνωρίζουµε ότι οι διπλωµατικές λύσεις θα διατηρούσαν ακόµη τον Παπαδόπουλο Πρόεδρο ∆ηµοκρατίας αν δεν µεσολαβούσαν οι «διπλωµατικές» νύχτες τού Πολυτεχνείου! Στην ίδια προσπάθεια ανασύνταξης τού πολιτικού κόσµου και εξεύρεσης «ονοµάτων» πού θα ανελάµβαναν πολιτικές ευθύνες µετά την απόπειρα µας και τον σχηµατισµό Κυβέρνησης επισκεφθήκαµε τον «δυναµικό» αντιστασιακό ∆ηµήτρη Παπασπύρου. Είπε στον δνθρωπό µας πού τον πλησίασε: «Χαίρω ιδιαιτέρως δια τον πατριωτισµόν σας και σας συγχαίρω θερµώς. Αλλά δεν βλέπετε ότι δεν υπάρχει καµµία συνεννόησις και κανείς συντονισµός»; Μόνον ο ∆ήµαρχος Γιώργος Πλυτας απάντησε πρόθυµα, άµεσα θετικά και αποφασιστικά, όταν ο Σύνδεσµός µας τον επισκέφθηκε σπίτι του στο Λονδίνο. Είπε αµέσως Ναι! «Σύµφωνοι κύριοι. Να ενωθούµε και να προχωρήσουµέ. Ειλικρινά τον συγχαίρω! Αλλά δεν ενωθήκαµε και δεν προχωρήσαµε. Παρ' όλη την
εκτίµηση µας στο πρόσωπο του και στη γενναία στάση του αποφασίσαµε να µην δώσουµε συνέχεια στη συνεργασία µαζί του. Ας µην φανεί παράξενο. Είπαµε εµείς αυτή τη φορά όχι γιατί την εποµένη της συνάντησης διαβάσαµε σ' ένα έντυπο πού εξέδιδε στο Λονδίνο άρθρο — προσκύνηµα στον Κωνσταντίνο Γλύξµπουργκ! Κι' εµείς προτιµούσαµε τη χειρότερη δικτατορία από την ιδανικότερη ∆υναστεία!... Εµείς πιστεύουµε ότι οποιαδήποτε δικτατορία καταπολεµάται και συντρίβεται, ενώ τα ανάκτορα όποτε κρίνουν σκόπιµο στα συµφέροντα τους (και το κρίνουν πολύ συχνά) κατασκευάζουν και µια δικτατορία. Είναι αυτά καθ' εαυτά δικτατορία της χαριστής µορφής. Έτσι χάθηκαν όσες ευκαιρίες ήτανε δυνατόν να προκύψουν από πλευράς µας για ένα ξεκαθάρισµα της Χούντας τότε, ξεκαθάρισµα πού πιθανόν θα σταµατούσε την αιµορραγία της επταετίας και θα απέτρεπε την εθνική καταστροφή της Κύπρου. Εµείς ψάχναµε να βρούµε τον τρόπο να θυσιάσουµε ίσως την ίδια µας τη ζωή για να δώσουµε µια απάντηση ελληνική στους δυνάστες. Μας αρνήθηκαν. Ευχαριστούµε! Σήµερα, τα πρόσωπα πού αναφέρω δεν θα εκπλαγώ αν έχουν κι' όλας λησµονήσει όσα γράφω. Θα είναι κάτι πολύ φυσικό! Ή µέθη της νίκης πού άλλοι κέρδισαν για µας είναι πάντα πιο δυνατή. Προπαντός όταν εκείνοι οι όποιοι πολέµησαν για µας δεν ζουν πια. Άφησαν την στερνή τους πνοή στο πεδίο της τιµής. Στην αυλή του Πολυτεχνείου! Ό Μιχάλης Ξιφάρας «σκοτώθηκε στις 25 Ιούλη 1973 από εξωλέµβιο (κρίς-κράφτ) στη Βουλιαγµένη. Ό οδηγός του σκάφους είναι άνθρωπος εκτός πάσης υποψίας. Ήτανε όµως ο Μιχάλης Ξιφαρας ζωντανός όταν τον χτύπησε η έλικα του σκάφους; Πολύ αµφιβάλλω. Ή έρευνα και ο χρόνος θα µιλήσουν µια µέρα. Ένα πράγµα υπόσχοµαι αν είµαι κι' εγώ ζωντανός στον χρόνο πού έρχεται. Θα περιγράψω σε άλλο βιβλίο τον απίθανο τον τιτάνιο αντιστασιακό αγώνα του. Είναι µια οφειλή στους Έλληνες και στη µνήµη αυτού του πραγµατικού ήρωα! Και σ' αυτό ακριβώς το καίριο σηµείο θα θέσω το µεγάλο ερωτηµατικό: Από το 1942 µέχρι το 1952 περίπου, στην Ελλάδα βασανίστηκαν µε βασανιστήρια ανήκουστα και τρόπους φρικαλέους, µε µεθόδους αφάνταστες και κτηνωδία αχαλίνωτη εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων. Στην τότε Ασφάλεια βάζανε µπρος τις µοτοσυκλέττες, για να σκεπάζουνε οι βόµβοι των µηχανών τις οιµωγές, τις θεόρατες κραυγές, τους ρόγχους και τα µουγγρητά εκείνων πού βασανιζόντουσαν και µάλιστα πολλές φορές χωρίς να συντρέχει λόγος ανάκρισης, έτσι απλώς για να βασανίζονται και να ικανοποιούν τα ένοχα και διεστραµµένα πάθη των βασανιστών. Στη Χωροφυλακή τα ίδια και χειρότερα. Στα νησιά εξορίας η φρίκη ήτανε λέξη αισιόδοξη και η κόλαση κήπος της Εδέµ.
Στην Μακρόνησο πολυβολούσαν εν ψυχρώ στο «σωρό» και δολοφονούσαν σωρηδόν, Έλληνες κρατουµένους πολίτες και στρατιώτες. Στη Μακρόνησο έδεναν µέσα σε σακκιά ανθρώπους και γάτες, ανθρώπους µε δεµένα τα άκρα και γάτες λυτές, πεινασµένες και διψασµένες γάτες και βουτούσαν τα σακκιά στη θάλασσα. Στη Μακρόνησο έσκαβαν τάφρους στο µπόι τ' ανθρώπου, τα χαντάκια θανάτου, στέκονταν γύρω-γύρω οι φρουροί µε τα πολυβόλα έτοιµα και το δάχτυλο στη σκανδάλη, έρριχναν µέσα τα θύµατα, νέους από 20-30 χρονών κι' έπεφταν πάνω τους δήµιοι µε ρόπαλα από µπαµπού και χτυπούσαν αδιάκριτα, µε λύσα δαιµόνων, κι' έσπαζαν κόκκαλα σαν στεγνά ξυλάγγουρα κι' άνοιγαν κρανία σαν πρωτοχρονιάτικα ρόδια. Στή Μακρόνησο γεννήθηκε ένα παρελθόν πού θα το περιγράψει κάποτε κάποιος Έλληνας ∆άντης Άλιγγέρι άµα θα δει µια µέρα το φώς. Στή Μακρόνησο, υψώθηκε µια µέρα το φώς. Στή Μακρόνησο, υψώθηκε µια τεράστια σκιά κατάµαυρη πάνω στον ελληνικό ουρανό πού θα την ακολουθάει σαν αιώνιο σκιάχτρο τούτη τη γη. Στή Μακρόνησο υποδιοικητής του πρώτου Τάγµατος, του θυσιαστηρίου πού έγιναν τα φρικαλεότερα εγκλήµατα της ιστορίας µας, υποδιοικητής και µέγας δήµιος κι' δφθαστος σε σατανικότητα βασανιστής ο τότε Λοχαγός ∆ηµήτριος Ίωαννίδης. Τότε ο Λοχαγός Ίωαννίδης εθεωρείτο «εθνικός ήρωας». Σήµερα, ο Ταξίαρχος ∆ηµήτριος Ίωαννίδης αποκαλείται στυγνός δολοφόνος και βασανιστής. Μήπως υπάρχει ένας Έλληνας πού νάχει την εντιµότητα, το κουράγιο, την ανδροπρέπεια, την παλληκαριά πού χρειάζεται να µου πει γιατί; Θα περιµένω. Ξέρω να περιµένω... Πλησιάζοντας στο τέλος αυτουνού του ατέλειωτου προλόγου χρωστάω να επισηµάνω µερικά σηµαντικά ακόµη γεγονότα. Το ένα άφορα στα ελληνικά Προξενεία της ∆. Ευρώπης. Άπό το 1970 το διαβατήριο µου είχε λήξει. Στο Προξενείο Παρισίων αρνήθηκαν να µου το ανανεώσουν. Στή Ζυρίχη, ο επίτιµος Πρόξενος κ. Γκέρτσος παλαιός και στενός συνεργάτης των Γερµανών, αρνήθηκε κι' αυτός κατηγορηµατικά µε την δικαιολογία ότι δυό µόλις µέρες πριν από την επίσκεψη µου στο Γραφείο του, κάποιος Έλληνας της ελβετικής αυτής πόλης του παρέδωσε έναντι κάποιου ανταλλάγµατος µια επιστολή µου σταλµένη σ' ένα ∆ηµοκράτη Έλληνα της ελβετικής πόλης Σαίν Γκαλέν, επιστολή πολύ ενοχοποιητική γιατί έγραφα σ' αυτόν τον ∆ηµοκράτη ονόµατι Θεοδωρίδη, Ιδιοκτήτη του εστιατορίου «Ζορµπάς» στο Σαίν Γκαλέν ότι πρέπει όλοι ν' αγωνιστούµε για να ξανάρθει στην πατρίδα µας η λευτεριά και η ∆ηµοκρατία. Αυτά µου τα λόγια για τον κ. Γκέρτσο ήταν ένοχα και του αφαιρούσαν τη δυνατότητα να µου ανανεώσει το διαβατήριο. Μάλιστα Έλληνες της λεύτερης σήµερα Ελλάδας. Ξαναδιαβάστε σας παρακαλώ τις παραπάνω γραµµές και τρίψτε καλά τα µάτια σας για να δείτε πιο καθαρά ακόµη τις επόµενες. Ό
κ. Γκέρτσος είναι και σήµερα επίτιµος Πρόξενος της πατρίδας µας στη Ζυρίχη. Είχε το θράσος ο άνθρωπος αυτός να µου πει ότι δεν ήµουνα τυχερός γιατί αν τον επισκεπτόµουνα δυό µέρες προηγούµενα όταν δεν είχε πάρει στα χέρια του την επιστολή µου θα µου ανανέωνε το διαβατήριο. Σας αφήνω Έλληνες να βγάλετε µόνοι σας τα συµπεράσµατα σας για το ποιοί σας εκπροσωπούν στα ξένα. Στη Νυρεµβέργη έφτασα στον υπεύθυνο του ελληνικού Προξενείου παλαιό τενόρο κάποιας ευρωπαϊκής Όπερας ονόµατι Μπουρλο ο όποιος άµα άνοιξε το διαβατήριο µου και διάβασε τ' δνοµά µου, το πέταξε πάνω στο Γραφείο του σαν να επρόκειτο για τούρκικο έγγραφο. Πολύ Έλληνας αυτός ο κύριος. Ισως κι' αυτός να µη κουνήθηκε ακόµα από τη θεσούλα του. Να τον χαιρόµαστε καθώς και τον προηγούµενο. Πάντως εγώ τους προκαλώ και τους δυό και τους λέω πώς αν φοράνε παντελόνια να µου υποβάλουν µήνυση. Για να δουν πόσο συχνά ο φόβος ενός κινδύνου οδηγεί σ' ένα χειρότερο. Κύριο περιεχόµενο αυτής της έκδοσης είναι άρθρα σχόλια, ειδήσεις, προκηρύξεις, συνθήµατα, αντιστασιακά κείµενα λογής-λογής τα όποια καθώς αναφέρω περιέσωσα στην Όδύσειά µου. Τα φωτογράφησα και τα τύπωσα γιατί είναι δυνατό κάποιος να υποθέσει ότι τα έδωσα «χτες» στον τυπογράφο να τα ετοιµάσει. Έτσι περισώζω την αυθεντικότητα τους και κρατάω τα πρωτότυπα για κείνον πού θα καιγόταν από την περιέργεια να ελέγξει την γνησιότητα της ηµεροµηνίας αρχικής τους κυκλοφορίας. Το επισηµαίνω αυτό, γιατί υπάρχουν κοµµάτια πού δύσκολα κανείς έρχεται να πιστέψει ότι γράφτηκαν πριν τόσα χρόνια. Το πιο σηµαντικό όµως απ’ όσα οφείλω να τονίσω το αφήνω στο τέλος και είναι το ότι όλα αυτά τα κείµενα προέρχονται από την εφηµερίδα «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» την οποία εξέδιδα στο Παρίσι και τύπωνα στο Λονδίνο γιατί µόνον εκεί υπήρχαν ελληνικά τυπογραφεία. Ή εφηµερίδα λοιπόν αυτή, η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» µε εισήγηση του τότε Υπουργού εσωτερικών της τότε γαλλικής κυβέρνησης και µε απόφαση του υπουργικού Συµβουλίου απαγορεύτηκε σ' όλη τη γαλλική επικράτεια. Ταυτόχρονα και αλά γαλλικά διοχετεύτηκε σ' όλον τον γαλλικό Τύπο υπόδειξη να µην αναφέρει λέξη για την απαγόρευση αυτή. Το µόνο γαλλικό έντυπο το όποιο πρόλαβε να δηµοσιεύσει την είδηση και να την σχολιάσει είναι η καταπληκτική εφηµερίδα το «Άλυσσοδεµένο Παπί» η πνευµατωδέστερη εφηµερίδα του κόσµου. Όταν ο αξιωµατικός της γαλλικής Αστυνοµίας ο όποιος µε κάλεσε για να µου κοινοποιήσει την κατάπτυστη απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης µε συνώδευσε στην έξοδο του Γραφείου του µου είπε: «Θα πρέπει να αισθάνεσθε υπερήφανος. Έκ της θέσεως µου γνωρίζω ότι σ'
ολόκληρη τη Γαλλία κυκλοφορούν ελεύθερα όλες οι ελληνικές αντιστασιακές εφηµερίδες και πολλά άλλα έντυπα του Κ.Κ.Ε. των ∆εξιών, των Παπανδρεϊκών, του Κέντρου, των Μαοϊκών, όλων γενικά των παρατάξεων. Μόνο τη δική σας απηγόρευσαν. Επαναλαµβάνω πρέπει να αισθάνεσθε υπερήφανος, ενώ εγώ δεν νοιώθω καθόλου το ίδιο για την κυβέρνηση της πατρίδος µου. Αν πάντως θέλετε να πληροφορηθείτε τα αίτια της απαγορεύσεως, πρέπει να γράψετε στον Υπουργό εσωτερικών Μασρελέν». Τέτοια τιµή δεν έκανα στον Γάλλο Υπουργό κι' έτσι το µυστήριο παραµένει ενώ «υποθέσεις» µπορεί να κάνει ο καθένας χίλιες δυό. ∆εν θέλω να σχολιάσω αυτό το πρωτάκουστο κρούσµα, µοναδικό στην ιστορία των σχέσεων µεταξύ των δύο χωρών, της Γαλλίας και της Ελλάδος. Κρατώ το γεγονός όπως ακριβώς έχει, σαν κάτι πολύτιµο. Είναι πολύ πιθανόν µια µέρα να µαθευτεί επίσηµα η προέλευση του γιατί πρόκειται για απόφαση πού κηλιδώνει το όνοµα της Γαλλίας. Πολύ λίγα πράγµατα µένουν σκεπασµένα έπ' άπειρον. Λίγες µέρες µετά την πιο πάνω ιστορία, ένας άλλος Γάλλος αξιωµατικός της Αστυνοµίας µε κάλεσε στο Γραφείο του για να µε προειδοποιήσει ότι έφτασαν στις υπηρεσίες πληροφοριών φήµες πώς θα εκδώσω ξανά την απαγορευµένη εφηµερίδα µου, µε άλλο τίτλο και άλλο υπεύθυνο, σ' αυτή δε την περίπτωση θα µε φορτώσουν κατ' ευθείαν από το σπίτι µου µε αεροπλάνο της «'Ολυµπιακής» και θα µε εξαποστείλουν στην Αθήνα. Από το 1968 µέχρι το 1972 κλήθηκα για ανάκριση από την γαλλική ασφάλεια σαράντα εννέα φορές. Αυτά, πού συνοπτικά για όσους ανακάλυψαν τώρα τελευταία τη γαλλική φιλία. Βέβαια, ήταν µια περίοδος φασιστικής καθαρά διακυβέρνησης αυτής της χώρας από τον πρώτο διάδοχο του Ντέ Γκώλ, ο όποιος είναι ο µόνος και πρώτος Κυβερνήτης µιας χώρας πού είχε την ξετσιπωσιά να καλέσει «επισήµως» µέλος της ελληνικής Χούντας να επισκεφθεί τη Γαλλία οπότε ο Ντούτσε Παττακός έβαλε τα καλά του γυάλισε τα... γαλλικά του κι έφτασε επισκέπτης της διεθνούς αεροναυτικής έκθεσης στο Παρισινό Αεροδρόµιο του Μπουρζέ...: Ό σηµερινός Γάλλος Πρόεδρος Ζισκάρ Ντ' Εσταίν προσπαθεί να αποπλύνει το αίσχος των προκατόχων του. Ας προσπαθεί. Του εύχοµαι να πετύχει για το καλό και των δύο φίλων χωρών. Τελειώνοντας θέλω να τονίσω ότι η έκδοση αυτή δεν θα είχε κάποια ιδιαίτερη σηµασία και δεν θα εξυπηρετούσε κανένα ευρύτερο σκοπό αν τα προσωπικά βιώµατα του γράφοντος δεν θα µπορούσαν να χρησιµεύσουν σαν παραδείγµατα στους Νέους µας σ' αυτή την περήφανη ελληνική Νεολαία, σ' αυτό το πανελλήνιο καµάρι, στη λεβεντογεννηµένη φύτρα της ράτσας µας πού υψώθηκε πανανθρώπινο σύµβολο της εποχής µας, δύναµη του σήµερα κι' ελπίδα του αύριο. Παραδείγµατα σ' αυτή τη Νεολαία πού ζει σε µια χώρα όπου οι πάντες γνωρίζουν τα πάντα, όπου
δεν υπάρχει κανείς πού να µη τάχει πει όλα πριν απ’ όλους τους άλλους, όπου κανείς δεν αγνοεί όσα ξέρουν όλοι οι άλλοι µαζί, όπου ο καθένας κολυµπάει στο πέλαγος της σοφίας αλλά κανείς ακόµα δεν ανακάλυψε το κύµα πού θα τον φέρει στη στεριά. Εύχοµαι στους γιγαντόψυχους Νέους µας τέτοια βιώµατα να µήν τα γνωρίσουν, τέτοιες εµπειρίες να µην τις χρειαστούν. Εύχοµαι στ' αλύγιστα ελληνικά Νιάτα να µην γνωρίσουν ποτέ τέτοιες µέρες, να µήν φανέ ποτέ το φαρµακερό ψωµί της ύπουλης ξενητιάς. Εύχοµαι να µπορούν να σφίγγουν στην αγκαλιά τους τα παιδιά τους σε µια πατρίδα λεύτερη και περήφανη, ανεξάρτητη, κι ευτυχισµένη, µια πατρίδα πού τους χρωστά τον λυτρωµό της και την τιµή της. Μαραθώνας, Σαλαµίνα, Θερµοπύλες, Αργυρόκαστρο, Γοργοπόταµος, Πολυτεχνείο.
Σούλι,
∆ερβενάκια,
Στους ήρωες αυτού του ιερού Σχολείου, στους νεκρούς του Πολυτεχνείου, στους µαχητές της Αθήνας, στους λευτερωτές της Ελλάδας, στ' αθάνατα ελληνικά Νιάτα ας είναι τούτες οι γραµµές ένα σφίξιµο χεριού για τους ζωντανούς, ένα πράσινο φύλλο πάνω στους τάφους εκείνων πού έπεσαν. Επίλογος Οι χυµοί της µνήµης ποτίζουν το δέντρο της ελπίδας και µου επιτρέπουν να ζώ ταυτόχρονα τρεις ζωές. Αυτήν πού πέρασε, αυτήν πού υπάρχει κι' αυτήν πού µου αποµένει. Πάντα το είναι µου αναπνέει στο χτες και τρυγάει το αύριο. Εύχοµαι στους νέους της σηµερινής Ελλάδος να κρατήσουν ζωντανά τα ενθυµήµατα των πατεράδων τους για ν' αποφύγουν τα δόκανα πού στήνουν οι δόλιοι, για να τρυγάνε το αύριο ευτυχισµένοι. 7/3/90
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Κάποιοι έφτασαν στο έσχατο σηµείο αλητοφροσύνης κυκλοφορώντας τη φήµη ότι δεν είµαι ο κάποτε πρωταθλητής Ελλάδος αλλά κάποιος συνεπώνυµος! Όσο υπάρχουν τέτοια υποκείµενα, θα τοποθετούν συνεχώς καινούρια σκαλοπάτια στην σκάλα που κατεβαίνει στα βάθη του κοινωνικού βούρκου. Νέα ελληνική επίδοση στο Πένταθλο το 1947!
Πρωταθλητής Ελλάδος στο ∆έκαθλο ανδρών το 1948 όντας ακόµη έφηβος και σακατεµένος στα «ανώγεια» της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών! Τότε που «άλλοι» κατέδιδαν τους συντρόφους των για να παριστάνουν τους «µπροστάρηδες» των λαϊκών αγώνων!
Μάης του 1949 πρώτη νίκη στα 100 µέτρα, Βενιζέλεια, Χανιά Κρήτης! Την εποµένη της νίκης η Αθλητική Ήχώ» γράφει ότι αποτελώ την «σπονδυλική στήλη της Εθνικής Οµάδος Στίβου». Λίγους µήνες αργότερα µε πετάνε για δυό ολόκληρα χρόνια στο κολαστήρι της Μακρονήσου. Έτσι φρόντιζαν τα ελληνικά νιάτα οι φονιάδες της ∆ηµοκρατίας...
Κάποιοι µισθοφόροι στις λεγεώνες του σκότους έγραψαν και διέδωσαν ότι ουδέποτε µου απενεµήθη το γαλλικό παράσηµο ιππότη «τεχνών επιστηµών και γραµµάτων» µε το οποίο τιµήθηκε µεταχουντικά ο αείµνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος και έκτοτε ελάχιστοι άλλοι Έλληνες. Ίσως διαβάζοντας την παραπάνω ταυτότητα οι µισθοφόροι πάθουν κόλπο! Γι' αυτό την δηµοσιεύω...
Και µια δεύτερη επιβράβευση, το µετάλλιο «κοινωνικής παιδείας» (σε ελεύθερη µετάφραση) για να µπει στο µάτι του εσµού διαβολέων και συκοφαντών! Τις µετριοφροσύνες έφτασε η ώρα να τις αφήσω στην άκρη! Με αναγκάζουν οι διαβολείς.
Άξιοι µαθητές του Γκαίµπελς διέδωσαν πώς δεν υπήρξα ούτε καν δηµοσιογράφος στη Γαλλία! Στους απατεώνες η απάντηση...
