Ujedinjenje Italije Nakon Bečkog kongresa 1815. godine velike sile ( pre svega Austrija, Rusija, V.Britanija i Pruska ) su u Italiji nastojale da uspostave stanje pre Napoleonovih osvajanja. Napoleon je osvojio Italiju i uništio male italjianske države a zatim je priključio Francuskoj deo severne i srednje Italije ( Pijemont, Đenova i Toskana) dok je u ostatku zemlje formirao kraljevinu Italiju ( kojom je lično vladao ) i Napuljsku kraljevinu ( kojom je vladao njegov brat ). Bečkim kongresom ukinute su Napoleonove kraljevine Italija i Napulj a na njihovom mestu su restaurisane ( obnovljene ) države koje su postojale pre Napoleonovog osvajanja. Najvažnije države bile su Sardinska kraljevina ( Pijemont, severna Italija ), Papska država i Kraljevina Sicilija ( Napuljska kraljevina-južna Italija ) dok su se ostale oblasti nalazile u sastavu Asutrijskog tj. Habsburškog carstva. Austrija je neposredno vladala Venecijom i Lombardijom ( Milano ) dok su u vojvodstvima Toskanom , Parmom i Modenom vladali članovi habsburške dinastije, na taj način Austrija je kontrolisala veći deo severne i srednje Italije i sprečavala bilo kakav pokret za ujedinjenje. Pošto se Napuljska krealjevina nalazila pod vlašću strane dinastije Burbona jedina istinska italijanska država bila je Sardinska kraljevina ( Pijemont ) kojom je vladala domaća Savojska dinastija. Nakon Bečkog kongresa italijanski patrioti su bili nezadovoljni zbog uspostavlajnja starog ustrojstva na apeninskom poluostrvu i nastojali su da ostvare ujedinjenje italijanksih država i stvaranje jedinstvene Italije, ovaj pokret za ujedinjenje Italije zvao se Rizorđimento . Pošto je Pijemont bio jedina nezavisna italijanska država stvorilo se mišljenje da se ujedinjenje Italije može ostvaritit jedino pod vođstvom Pijemonta a kako je glavna prepreka na putu ujedinjenja bila Austrija sve se viso kristalisalo mišljenje da je ujedinjenje Italije jedino moguće kroz rat Pijemonta i Austrije. Kada je izbila revolucija 1848. godine Pijemont je na zahtev italijanskih revolucionara iz čitave zemlje objavio rat Austriji u cilju oslobođenja i ujedinjenja Italije ali je u neravnomernoj borbi doživeo poraz i morao je prihvati mir bez ikakvih teritorijalnih promena, u isto vreme Autrija je ugušila revolucionarne pobune u Veneciji, Toskani, Parmi i Modeni koji su izbili protiv austrijske vlasti. Nakon rata 1848-1849. postalo je očigledno da Pijemont sam ne može da se izbori sa Austrijom i da mu je potrebna pomoć neke strane sile. U tom cilju su pijemontski kralj Viktor Emanuel i predsednik vlade Kamilo Kavur počeli da uspostavljaju veze sa Francuskom kojom je vladao car Luj Napoleon za koga se smatralo da podržava italijansku stvar. Konačno je 1858. godine sklopljen tajni sporazum između Pijemonta i Francuske u Plombjeru , tim ugovorom Luj Napoleon se obavezao da vojno pomogne Pijemont protiv Austrije a da za uzvrat Pijemont Francuskoj ustupi Savoju i Nicu ali pod uslovom da Austrija mora prva da objavi rat Pijemontu. Pošto je sklopljen sporazum sa Francuskom Pijemont je počeo da vrši vojne provokacije na austrijskoj granici i podstiče pobune u Lombardiji i Veneciji pa je Austrija je na kraju na ove provokacije odgovorila objavom rata 1859. godine i tako aktivirala pijemontsko-francuski savez. Francuzi su brzo prebacili vojsku u Italiju i saveznička francusko-pijemontska vojska je tokom 1859. godine porazila austrijsku vojsku u bitkama kod Mađente i Solferina. Austrija je morala da prihvati poraz i sklopi primirje u Vilafranki kojom je Pijemontu ustupila Lombardiju. Nakon austrijskog poraza međutim izbile su pobune protiv habsburške vlasti u Toskani, Parmi i Modeni kao i protiv papske vlasti u Romanji.
Pobunjenici su osvojili vlast u ovim oblastima i zahtevali ujedinjenje sa Pijemontom. Velike sile ( pre svega V.Britanija ) su predložile da se u ovim oblastima izvrši plebiscit ( referendum ) o pripajanju Pijemontu. Kao što je i očekivano ove oblasti su 1860 . godine glasale za pripajanje Pijemontu koji je tako obuhvatio čitavu severnu i srednju Italiju sem Venecije i Rima. Van granica Sardinije ostala je Napuljska kraljevina pod vlašću dinastije Burbona, međutim uskoro je i na ostrvu Siciliji, koje je pripadalo Napulju, izbila pobuna sa ciljem priključenja Pijemontu. Kako Pijemont nije mogao direktno da podržava ustanak kralj Viktor Emanuel i Kavur su odlučili da na Siciliju pošalju dobrovoljačku vojsku pod vođstvom poznatog revolucionara i italijanskog patriote Đuzepea Garibaldija. Garibaldi je sa samo 1000 ljudi ( zbog toga je ovaj odred dobio naziv I Mile tj. Hiljada ) otplovio na Siciliju gde je pomoću ustanika oslobodio ostrvo od Napuljske vlasti, potom je sa Sicilije prešao u južnu Italiju i uputio se u Napulj, tada se u rat zvanično uključio i Pijemont koji je napao Napulj sa severa. Napuljska vojska nije pružala otpor tako da su pijemontske trupe ušle u Napulj a napuljski kralj je pobegao iz zemlje, na taj način je čitava južna Italija pripala Pijemontu. Naredne godine, 1861, Italijanski parlament je proglasio Viktora Emanuela za Kralja Italije čime je i formalno stvorena kraljevina Italija. Nakon događaja iz 1859-61. van novoosnovane kraljevine Italije ostali su samo Venecija ( pod vlašću Austrije ) i Rim. Kako bi došla do Venecije Italija je sklopila savez sa Pruskom koja je nastojala da ujedini Nemačku u čemu se isto sukobljavala sa Austrijom. Kada je 1866. izbio prusko-austrijski rat Italija je objavila rat Austriji koja je doživela poraz od Pruske i bila primorana da ustupi Veneciju Italiji. Posle toga jedina italijanska oblast koja je ostala van kraljevine Italije ostao je Rim pod vlašću pape. Pošto se Rim nalazio pod zaštitom Luja Napoleona Italija nije smela da vojno interveniše sve do fracnusko-pruskog rata 1870-1. godine. Tada je Francuska evakuisala svoj garnizion iz Rima koji je tako ostao nebranjen, a kada je Francuska poražena od Pruske Italija je mogla bez straha da zauzme Rim i proglasi ga zasvoj glavni grad. Na taj način je 1870. godine konačno okončano ujedinjenje Italije.
Drugo carstvo u Francuskoj Nakon revolucije 1848. godine u Francuskoj je zbačen kralj Luj Filip Orleanski i ukinuta je monarhija. Ukidanjem monarhije uspostavljena je tzv. Druga francuska republika koja je iste 1848. godine dobila i svoj ustav. Ustav je uveo demokratske slobode ( sloboda štampe i govora, sloboda političkog organizovanja ) i opšte pravo glasa, takođe uspostavljen je predsednički sistem vlasti kojim izvršna vlast i komanda nad vojskom pripadala predsedniku izabranom opštim pravom glasa što je predsedniku ostavljalo znatan uticaj. Iako je revolucijom uspostavljena republika i demokratski režim znatan deo stanovništva, a pre svega bogatiji slojevi, bio je monarhistički nastrojen i nije prihvatao republiku i demokratske tekovine, pre svega opšte pravo glasa. To protiv-republikansko rapoloženje pokazalo se već prilikom prvih predsedničkih izbora kada je za predsednika izabran Luj Naploeon Bonaparta, Napoleonov sinovac i čovek sa neskrivenim antipatijama prema republic i
demokrartiji. Ubrzo se oko Luja Napoleona stvorila moćna politička grupa zvana Partija Reda koju su činili monarhisti i predstavnici krupne buržoazije ( bankari i industrijalci ) čiji je glavni cilj bio ograničavanje demokratskih sloboda i stvaranje autoritarnog režima. Kako je kao predsednik države Luj Napoleon imao praktično svu vlast u svojim rukama mogao je da bez smetnje radi na rušenju demokratskog sistema i uspostavljanja revolucije. Kada sun a parlamentarnim izborima 1850. republikanci dobili neočekivano veliki broj mandata konzervativci okupljeni oko Napoleona su počeli da tvrde da se Francuska nalazi pred novom revolucijom koja će ugroziti privatno vlasništvo i moć aristokratije i krupne buržoazije. Zbog toga je Napoleon zatražio od skupštine dam u produži predsednički mandat na 10 godina kako na sledećim predsedničkim izborima ne bi pobedio republikanski kandidat. Kada je skupština odbila njegov zahtev Napoleon je 1851. godine uz pomoć vojske, kojom je komandovao kao predsednik, izvršio državni udar kojim je promenjen ustav iz 1848. godine. Predesdnički mandat je produžen na 10 godina, predsednik je dobio pravo da predlaže zakone a skupština je izgubila veći deo zakonodavne vlasti. Koristeći nova ovlašćenja Luj Napoleon se 1852. godine proglasio za cara pod imenom Napoleon III. Tako je stvoreno Drugo Francusko carstvo. Napoleon je novim ustavom od 1852. godine zaveo autoritarni režim, sva izvršna i zakonodavna vlast se nalazila u njegovim rukama, on je imenovao članove Senata i Državnog saveta dok je skupština praktično bila bez ikakve vlasti. Političke partije su bile zabranjene a ukinuta je sloboda štampe i govora. Njegov režim pogodovao je najvišim slojevima društva, pre svega krupnim kapitalistima. Vreme Drugog carstva ostalo je upamćeno kao doba snažnog ekonomskog razvoja Francuske, u to vreme izgrađuje se industrija, grade se železnice, putevi i kanali i razvija se prekomorska trgovina, sve uz izdašnu pomoć države koja je podržavala i finansirala te projekte. U domenu spoljne politike Napoleon je nastojao da vrati Francuskoj status velike sile koji je izgubila nakon Napoleonovog poraza 1815. godine. U tom cilju Napoleon je vodio agresivnu spoljnu politiku, u njegovo vreme stvara se francusko kolonijalno carstvo u Africi i Aziji. Napoleon je takođe pomagao Pijemont u ratu za ujedinjenje Italije 1859. godine, međutim bio je veliki protivnik ujedinjenja Nemačke koju je smatrao glavnim francuskim protivnikom u Evropi. Napoleonov režim je tokom vremena izazvao veliko nezadovoljstvo u širim slojevima naroda zato što je ograničavao demokratske slobode i zbog svog autoritarnog karaktera, u isto vreme protiv Napoleona se stvorilo i nezadovoljsvto u višim slojevima koji su želeli da uzmu šire učešće u vlasti koju je car uzurpirao za sebe, suočen sa tim otporima Napoleon je tokom 1860-tih godina pokušao da liberalizuje svoju vlast dopuštanjem slobode štampe i davanjem većih prava skupštini, međutim te polovične reforme samo su izazvale veće nezadovoljstvo. Osećajući se ugroženim u zemlji Napoleon je nastojao da nekim uspehom u spoljnoj politici popravi svoj položaj u zemlji. Nakon austro-pruskog rata 1866. godine Pruska je postala najveća opasnost za Francusku u Evropi tim pre što je Pruska pretendovala na nake oblasti koje su pripadale Francuskoj ( Alzas i Loren ). Kako je zbog tih pretenzija nastalo snažno protiv-prusko raspoloženje u Francuskoj Napoleon se nadao da će ga uspešan rat protiv Pruske učvrstiti na prestolu. Kada je španski parlament ponudio tron jednom pruskom princu ( iz dinasstije Hoencolern koja je vladala Pruskom ) Napoleon je oštro reagovao i zatražio od pruskog kralja Vilhelma da odbije tu kandidaturu, ovaj zahtev je međutim u nemačkoj štampi prenesen na način uvredljiv za Napoleona što je njemu dalo povoda da 1870. godine objavi rat Pruskoj. Francuska vojska je međutim bila znatno slabija od pruske vojske ( tj vojske Severno-nemačkog saveza ) i doživela je niz poraza, na kraju je sam car Luj Napoleon zarobljen od Nemaca u gradu
Sedanu gde je bio primoran da potpiše kapitulaciju. Nakon zarobljavanja Luja Napoleona u Parizu je izvršen državni udar kojim je proglašeno zbacivanje Napoleona sa prestola i stvaranje Treće francuske republike. Tako je 1870. prestalo da postoji Drugo carstvo u Francuskoj a Luj Napoleon je proteran iz zemlje.
Međunarodni odnosi i stvaranje blokova Međunarodne odnose u Evropi nakon Bečkog kongresa diktirale su sile pobednice nad Napoleonom: V.Britanija, Austrija i Rusija. One su nastojale da održe ststus kvo u Evropi i da na svaki način spreče bilo kakve teritorijalne promene a pre svega da spreče nacionalne pokrete za ujedinjenje u Italiji i Nemačkoj i onemoguće ponovno jačanje Francuske koja se smatrala revolucionarim leglom i opasnošću za red i mir u Evropi. Do kraha ove politike ravnoteže došlo je nakon revoulcije 1848. godine kada je Francuska počela da ponovo istupa kao velika sila i kada dolazi do pokreta za ujedinjenje u Italiji i Nemačkoj. Prvi veliki sukob u Evropi nakon Napoleonovih ratova izbio je 1853. godine kada je Rusija došla u sukob sa Francuskom oko prava nad zaštitom svetih mesta u Palestini . Rusija je imala pravo zaštite nad pravoslavnim narodima u Turskoj carevini ali je počela da zahteva od sultana id a se njoh poveri zaštita nad svetim hrišćanskim mestima u Palestini, tome se suprotstavila Francuska i njen vladar Luj Napoleon koji su istupili kao branitelji prava katoličke crkve na zaštitu svetih mesta. Luj Napoleon je naterao sultana da prihvati njegove zahteve tako da je Francuskoj dodeljeno pravo zaštite svetih mesta, na to je Rusija 1853. godine okupirala kneževine Vlašku i Moldaviju koje su bile turski vazali. Tako je izbio rusko-turski rat a već 1854. godine na stranu Turske su stupile Francuska i V.Britanija koja se plašila da će Rusija osvojiti Bosfor i Dardanele. Saveznička vojska se iskrcala na Krimu 1854. ( zbog čega se naziva Krimski rat 1854-1856) gde je ratovala do 1856.godine kada je Rusija morala da prizna poraz i potpiše Pariski mir kojim se obavezala da neće držati ratnu flout na Crnom moru, u isto vreme zabranjena je plovidba za ratne brodove kroz Bosfor i Dardanele čime je Rusija odsečena od Sredozemnog mora. Što je još važnije ovim mirom su velike sile dale garancije za teritorijalni integritet Turske što je sprečavalo ruske ambicije na Balkanu. Nakon Pariskog mira Francuska je postala de facto najsnažnija evropska sila što će potvrditi i rat za italijanjsko ujedinjenje 1859. kada je francuska vojska porazila Austriju. Međutim nakon prusko-austrijskog rata 1866. položaj Francuske je počela da ugrožava Pruska koja je stvorila Severno-nemački savez i otpočela sa ujedinjenjem Nemačke. Nakon poraza Francuske u ratu protiv Pruske dolazi do temeljnog preokreta u mešunarodnim odnosima u Evropi, novoosnovano Nemačko carstvo postaje najznačajniji factor u Evropi a nemački kancelar Bizmark postaje najvažnija ličnost u međunarodnim odnosima. Kako bi očuvao tekovine iz francusko-pruskog rata ( Alzas i Loren ) i politički izolovao Francusku Bizmark stvara sistem saveza usmeren protiv Francuske. U tom cilju Bizmark stvara Trojecarski savez 1873. godine koji čine Nemačka, Austrija i Rusija, ovim savezom Austrija i Rusija su se obavezale da neće podržati Francusku u slučaju novog rata sa. Uskoro je u Turskoj 1875. godine izbio veliki ustanak srpskog stanovništva u Bosni i Hercegovini koji je pratio sličan ustanak u Bugarskoj čime je otpočela Velika istočna kriza. Rusija, koja se nalazila u savezu sa Nemačkom i Austrijom , je smatrala da je došlo vreme da ostvari svoje pretenzije
na Balkanu te je istupila kao zaštitnik pobunjenih hrišćana da bi konačno 1877. godine objavila rat Turskojkoji je okončan turskim porazom i sklapanjem Sanstefanskog mira 1878. godine kojim je predviđeno stvaranje ogromne bugarske države na Balkanu koja bi bila pod ruskom zaštitom. Iako nisu otvoreno reagovale protiv Rusije za vreme rata ostale sile a pre svega Austrija i Nemačka su odbile da priznaju Sanstefanski mir i primorale su Rusiju da se pitanje Balkana reši na kongresu velikih sila u Berlinu. Berlinski kongres 1878. godine predstavljao je poraz Rusije i veliki uspeh Bizmarka i Nemačke, kako bi sprečile širenje ruskog uticaja na Balkanu velike sile su revidirale sanstefanski mir i sprečile stvaranje velike bugarske. Na taj način je Rusija ponovno odstranjena sa Balkana. Berlinski kongres označio je kraj Trojecarkog saveza pošto je Rusija prekinula savez sa Nemačkom i Austrijom. Zbog toga su Nemačka i Austrija sklopile novi savez kojem je pristupila i Italija, tako je 1882. stvoren Trojni savez koji je bio uperen protiv Rusije i Francuske. Ugrožene od ovog saveza Francuska i Rusija se približavaju i 1892. godine sklapaju odbrambeni savez. U međuvremenu Nemačka otpočinje sa kolonijalnim poduhvatima i sve više dolazi u sukob sa V.Britanijom koja sve više uočava da Nemačka ugrožava evropsku ravnotežu težeći da proširi svoj uticaj na Balkan i Bliski istok ( takozvani Proboj na istok ili Drang nah Osten, politka širenja na istok ). Zbog toga se Britanija približava Francuskoj i Rusiji i 1904. i 1907. sklapa sa njima sporazume iz kojih će nastati Antanta. Na taj način stvorena su dva politička bloka koja će se vremenom sve više sukobljavati sve do izbijanja Prvog svetskog rata.
