Samoglasnici Čitajudi ovu pjesmu na prvi pogled nam se čini da Rembo afirmiše Bodlerove ideje o univerzalnoj analogiji mirisa između mirisa, boja i zvukova, ali naprotiv Rembo dijeli ovu pjesmu na 5 cjelina na 5 samoglasnika.Najprije na početku pjesme Rembo pridodaje samoglasniku neki epitet, želedi da naglasi da su samoglasnici stubovi jezika. Dalje dolazi do 5 slojeva u kojima se kompletno može opisati ljudski život od njegovog nastanka pa do završetka. Razne su teorije o simbolici samoglasnika u ovoj pjesmi. Ja nedu pisati svoje mišljenje, na vama je da to utvrdie. To je individualnoimpresionisticki nacin spoznaje ove pjesme. Tako da se može sa sigurnošdu tvrditi da je nad samoglasnicima izvršena određena stepenizacija vrijednosti. Počevši od prvog samoglasnika od početka cjeline , od najnižeg djela čovjekovog života, od rađanja pjesnik opisuje dolazak na svijet i patnje pri njemu. Drugi sloj samoglasnik E, prvi stepen života, predstavlja sigurnost ,ljepotu prirode, okrenuvši ga naopačke simbolizuje šator, zaštitu za čovjeka. Samoglasnikom I Rembo dolazi do čovjekovog ideala ljubavi to jest daje vedi značaj ljubavi od prva dva sloja. U predstavlja spokoj i mir, zrelost, odmakle godine života. I na kraju O kao omega, kraj života,postojanja. Truba simbolizuje Boga njegovu mod i položaj naspram ostala 4 sloja u ovoj pjesmi.Po meni poenta ovje pjesme je povezanost samoglasnika sa prirodom tj sa čovjekovim životom od njegovog rađanja preko prvih koraka, ljubavi, zrelosti do vrhovne Trube života. Kao što sam ved napisao dosta je aluzija i načina tumačenja ove pjesme. Pored mog tumačenja bez puno aluzija pročitajte svakako i ovaj način tumačenja pjesme:"Neki smatraju da se inspirisao Bodlerovom idejom o analogiji između boja, zvukova i mirisa, međutim,Remboova namera nije da simbolizuje jedinstvo sveta, ved on razlaže celinu, tj. reč , na elemente i od njih pravi novo delo. Za početak, zanimljivo je to što boje pripisuje samo vokalima. Intrigira i to što slova nisu poređana po azbučnom redu i što svako slovo ne zauzima jednak prostor. Ako svako slovo rotiramo i posmatramo njegovu formu, možemo otkriti skrivenu sliku ženskog tela, a na to ukazuje i kalambur samog naziva pesme : voyelles – vois elles. Kada se A okrene naopako, predstavlja pubični trougao, što se i potvrđuje sličnošdu sa korsetom, tipičnim ženskim odevnim predmetom. Zatim, jedna nimalo romantična slika, smrad – mogudi ženski ciklus, gde se kupe muve, sjajnih krila. Mračni zaliv je jasna asocijacija. Ako se E, koje je Rembo pisao kao grčko slovo epsilon (ε), položi, dobijaju se grudi. Belina im se naglašava i etimološkim značenjem reči candeur – belina. Od pare postaju šatori, zatim koplja gordih santi i uzvišenost „belih kraljeva“. Emociju dočarava evocirajudi „drhtaje cveda“. Potom, ako se I postavi horizontalno, postaje linija usana, koje i spominje, i pod uticajem pijanstva i kajanja, postaju krvavo crvene. Obrnimo U i dobidemo dugu kosu. Pesnik je vidi kako proizvodi talasanje mora, kao kovrdže, uz latinski pridev „viridis“, koji označava tamnu nijansu zelene boje. Životinje na pašnjacima su vaške, ved poznate iz pesme „Les chercheuses de poux“, blizu čela, tj. bora, ploda alhemije koju i sam pesnik želi i traži. O, bez potrebe za rotiranjem , predstavlja usta, „vhovnu Trubu punu lude cike“ (suprême Clairon plein des strideurs étranges), pri čemu član des ukazuje na to da je reč o određenom zvuku, onom kojeg prati anđeoska tišina, vrhunac seksualnog užitka. Zato je O „mega“, u značenju velik, ali i u značenju grčkog slova i simbolike – pesma ide od „alfe do omege“, i tako postaje jasan redosled slova. U tom važnom trenutku, O su i oči koje svetle, a ljubičast sjaj može biti aluzija na „devojku sa ljubičastim očima“ (la fille aux yeux de violette) koja ga je pratila do Pariza februara 1871. Posesiv Ses napisan velikim slovom ukazuje na to. Na ovom primeru mogu da se vide odlike Remboove poezije, hermetičnost, predviđanje i uklapanje svih značenja u celokupan smisao izvrsnom upotrebom jezika.
Pijani brod U pesmi Pijani brod Rembo se identifikuje sa napuštenim brodom, brodom bez posade koji plovi egzotičnim morima i čije putovanje se završava brodolomom. Tema pesme Pijani brod je, kako ističu brojni tumači njegove poezije, drevni pesnički topos: simbolično prikazivanje života kao putovanja brodom: navigatio vitae. Ova tema se dosta srede u svetskoj književnosti, kod svih naroda koji su živeli na obalama mora ili okeana, počev od staroegipatske knjige o brodolomniku koji strada, preko Odiseje i Sindbada moreplovca, do, recimo, savremenog portugalskog pesnika Fernanda Pešue. Tema je prisutna naročito u romantizmu: Kolridžova Pesma o starom mornaru, Poove priče U dubinama Melstrema i Avanture Artura Gordona Pima, Bodlerove pesme. Tema pesme može se shvatiti i kao eros putovanja. Pesnik se poistoveduje sa brodom, čiju posadu su pobili Indijanci. Putovanje počinje iz pobune, iz nemirenja sa svetom u kome su čoveku okviri jednom zauvek zadati, što simbolizuje red i poredak kopna i luke. Pobunjeni ljudski duh, zapuden u svet beskraja, ne može više da se pomiri sa trivijalnim ograničenjima i datostima na koje je bio osuđen. To je bekstvo u poigravanje na beskrajnoj morskoj pučini. O tom bekstvu, jedan od tumača ove pesme Jing Peter Riš, kaže: "To je odricanje od sveta organizacije, od račundžijske trgovine, od nacionalnog ponosa, od evropske civilizacije uopšte na izmaku XIX veka." Zatim brod plovi u slobodu prostora, gde su pomešani elementi unutrašnjeg, duhovnog sveta i spoljašnjeg, "realnog". Ovaj brod sasvim slobodno luta egzotičnim morima i zemljama. Ističe se da je egzotična priroda, koju Rembo u ovoj pesmi stavlja nasuprot evropskoj civilizaciji, predeo bez ljudi. "Egzotična morska vegetacija i prašuma - kaže Ernst Riš to su ustaljeni simboli jedne sile koja preti da preplavi i uništi kulturu u raspadanju." Evropski, civilizovani kontinent, oličen je metaforično u usidrenim, starim brodovima. Putovanje se završava brodolomom i tonjenjem u ništavilo, jer je pesnik duboko preobražen onim što je video.
