Sintahang Na(nag)Inip Mula sa Romeo & Juliet ni Juliet ni William Shakespeare Adaptasyon ng ROMEO at JULIETA ni Gregorio C. Borlaza Devise ni Bry Viray Is the love experience by Romeo and Juliet real? Love is a game. Players may win. Players may be defeated. PROLOGUE BABAE:
Dalawang pamilyang marangal na kapwa Sa Veronang pinangyarihan ng dula Dating magkagalit ay muling nag-away, Nagbahid ng dugo sa kanilang kamay. Luwal sa tiyan ng dal’wang magkagalit, Nagpakamatay ang dal’wang magsing-ibig.
SCENE ONE: Monologues of predicament Julieta, Romeo, Babae Sadness, hate, emo. Dark. BABAE is observing the scene; gives comment. Babae plays the game JULIETA and PARIS FLAMES...then the result would be marriage. ROMEO and JULIETA struggle with their emotions. ROMEO looks at the picture of Rosalina; bored. JULIETA wears black wedding gown; holds holds ashen bridal flower; On a pedestal higher than t han ROMEO, attempting to jump/escape; worried.
ROMEO:
Bata pa ba ang araw? Mahaba ang malungkot na mga oras. Ay! Wala sa akin ang pampaiksi nito. Walang paglingap ng aking minamahal.
BABAE:
Naku, ang pag-ibig na akala niya ay maamo, sa katunayan ay magiging malupit na pagsuyo!
ROMEO:
O, nag-aaway na pag-ibig! O, pag-ibig na nagagalit! O, kahit na anong sa wala nanggagaling! Mabigat na kaganaan! Kapalaluang mahinhin! Tabinging gusot ng ayos na parang maimpis! Pagkagaang tingga, maningning na usok apoy na apoy na malamig! At kalusugang may sakit! Gising na pagtulog, na hindi batid kung ano siya! Ganito ang pagibig kong walang pagibig na nadarama. Hay, teka, nawawala ako, wala ako rito. Hindi ito si ROMEO , siya’y nasa ibang dako. Napakalungkot. Ako ay nagmamahal sa isang babae.
BABAE:
Sumunod sa akin: pag-iisip sa kanya’y iwaglit. Ang mga mata mo’y bigyang kalayaan; suriin ang ibang kagandahan.
ROMEO:
‘Yan ang daan. Upang lalong Makita ang kanyang k agandahan. Ang maskarang nahalik sa noo ng mga dalaga,
1
Pagka’t ang itim, nagpapagunita ng gandang itinatago niya; Di nakalilimot ang matang nabulag sa kayamanang sa kanya’y natiwalag. Pakitaan ako ng isang babaeng labis na marikit, Di ba’t ganda nito’y isa lamang pantawag ng isip Sa lalo pang may malaking kagandahan? Sa paglimot, di mo ako ma’aring turuan.
Lights fade out to Romeo. Fade in to Juliet. JULIETA:
Pag-aasawa’y isang karangalang hindi ko pinapangarap.
BABAE:
Karangalan?
JULIETA:
Bata pa sa gulang kong labing-apat, banggit ni ina, Mga dalaga dito ay nagiging ina na.
BABAE:
Wala pa siyang labing-apat. Labing-apat kong ngipin ay aking ipupusta Bagama’t malungkot sabihin na sila’y aapat na , Wala pa siyang labing-apat. Gaano katagal? Hanggang dumating ang sa Agostong unang araw!
JULIETA:
Sino si Paris? Isang lalaki raw na guwapong-guwapo?
BABAE:
Isang lalaki! Gaya ng buong daigdig, guwapong-guwapo! Ang tag-init dito’y walang bulaklak na katulad niya. Siya’y bulaklak, tunay na bulaklak!
JULIETA:
Maiibig ko ba ang ginoo? Hangad nang magiting na ito, ang pag-ibig ko. Sa piging mamayang gabi, siya’y makikita ko. Sa pagbasa ng aklat ng kay Paris na m ukha, Sana nga ay matagpuan ang itinitik ng kagandahang tuwa; Yaong mahalagang aklat ng pag-ibig, ang hubad na nagmamahal, Upang pagandahi’y pabalat lamang ang kailangan. Ang isda’y sa dagat tumatahan, at nakalulugod, Pag ang maganda, sa kapwa maganda’y nabalot, Ang aklat na yaon, sa maraming mata’y kahati sa glor’ya; Ng may susing gintong magandang istorya; Gayon rin ako, makakahati sa lahat niyang taglay? Pag akin na siya, ako ay kanyang makakapantay?
BABAE:
Pantay? Hindi, kundi higit. Babae’y napalalago ng lalaki.
JULIETA:
Maiibig ko ba ang isang tulad ni Paris? Ako ay titingin upang gumusto kung ang paggusto’y nagigising ng pagtingin Ngunit tusok ng pana sa mata ko’y hindi lalalim nang lampas sa bilis ng panang sa tulot ni Ina manggagaling.
2
SCENE TWO: The Banquet Babae, Romeo, Julieta; Paris, Capulet, Ginang Capulet, Movers BABAE writes ROMEO ROSALINA Flames: ANGRY
BABAE:
Ang pag-ibig baga ay magiliw? Iyan ay lubhang magusot. Masyadong magaspang at maingay; tinik manding nakatusok. Kung magaspang sa iyo ang pag-ibig ay gantihan mo! Subyangin mo ang pag-ibig na sumubyang upang siya ay matalo Bigyan ako ng maskarang pantakip sa aking mukha. Maskarang pantakip sa maskara!
Enter music. Enter boys with mascara then move. Enter Ginang Capulet, Paris, Julieta, Capulet. Capulet:
Masayang pagdating, mga ginoo! Ang mga babaeng walang kalyo sa paa’ay sa inyo’y makikipagsayaw.
Lady Capulet: Capulet:
Mga musikero, hala hala tugtog kayo! kayo! Hawan ang silid! silid! Bigyan daan!
Paris:
Tayo kayo mga babae!
Enter girls with mascara then move. Enter ROMEO (optional: with Benvolio and Mercutio) ROMEO:
Ang takot ko’y maaga pa. Pagkat ako’y nangangamba na may pangyayaring sa bituin ay nasasabit pa,na mapait ngayong magpapasimula sa idaraos na kasayahan, tatapos sa takda, Ng abang buhay na sasarhan sa aking dibdib, Ng imbing parusa ng maagang pagkapatid. Ngunit ang nakakaalam sa tutunguhin ko, Mamatnugot nawa sa layag ko!
Movement of Julieta with girls. ROMEO sees Julieta. ROMEO:
Liwanag ng tanglaw, sa pagtuturo niya’y lumalaki, Para siyang nakabitin sa pisngi ng gabi, Katulad ng mamamahaling hikaw sa tenga ng babaeng Ethiopia, Kagandahang di dapat gamitin pagkat lubhang mahalaga, Parang puting kalapating kasama ng mga uwak Ang binibini ko sa piling ng mga hamak. Pagkatapos nitong sayaw, titingnan kung saan sya uupo, Mabibindita ang kamay kong magaspang pa gang kanya ay nahipo, Puso ko ba’y mayrong nang minahal? Itakwil mo, mata, Pagkat ang tunay na ganda’y ngayon ko lamang nakita.
TYBALT sees ROMEO. TYBALT:
Ito sa tinig ay marahil isang Montague. Montague. Bakit naparito ang aliping itong mukha’y di mapinta? Upang kutyain lamang ang ating pagsasaya? Sa ngalan ng lipi at dangal ng aking angkan, Ang patayin siya’y hindi masasabing kasalanan. 3
CAPULET:
Bakit pamangkin ko, ano ang ipinagpuputok mo?
TYBALT:
Tiyo, ito ay ating kaaway na isang Montague; Montague; Isang buhong na dahil sag alit naparito, Upang libakin an gating kasayahang ito.
CAPULET:
Siya ba ang batang si ROMEO?
TYBALT:
Siya nga, si ROMEOng buhong.
CAPULET:
Masiyahan ka pinsan ko, pabayaan siya. Parang maginoong tunay ang mga kilos niya, Dahil sa taglay na dangal at kilos nyang sakdal buti. Kahit ibayad sa akin ang yaman ng buong bayan, Hindi ko sya sisiraan sa aking tahanan. Kaunting tiyaga, huwag mo siyang pansinin. Ito ang kalooban ko; kung iyong diringgin a y pagbutihin ang iyong anyo’t alsin ang simangot, Na sa isang piging ay di naaangkop.
TYBALT:
Pag panauhin ay isang buhong ay angkop iyan. Hindi ko siya mapagtitiyagaan.
CAPULET:
Pagtitiyagaan siya. BAkit, iho Ganyan ang sabi ko. Alis ka dyan! Ako ba ang panginoon dito o ikaw? Alis ka dyan! Nais mong sumikat, nais mo na ikaw ang masunod!
TYBALT:
Bakit, tiyo, kahiya-hiya ito.
CAPULET:
Alis diyan, alis diyan! Ikaw na bata ka ay walang pitagan. Kahiya-hiya? HEto ang iyo. Nalalaman ko. Sinasalungat mo ako! Ikaw ay pangahas – lakad! Ikaw ay tumahimik, - Ilaw, Ilaw. Patatahimikin kita; ano ba – Magsaya kayo, mga iho!
TYBALT:
Pa gang pasensiya’y pinilit kong pumigil sag alit na pag-ayaw, Nanginginig sa tagisan ang lahat kong mga laman. Ako ay aalis; subalit ang ganitong panghihimasok Na ngayo’y waring matamis ay magiging mapait na lubos.
TYBALT exists. ROMEO and JULIETA see each other . ROMEO:
Kung lapastangan ng kamay kong hindi marapat, Ang iyong dambanang banal, ang parusang ilalapat; Ang mga labi kong dalwang namumulang mamamakay Ay handing hagurin ng halik ang ginaspang ng aking kamay.
JULIETA:
Mabait na mamamakay, ikaw ay nagkakasala Sa kamay mong mabuting kilos ang nakikita; Mga santo’y may kamay na hinihipo ng may-pakay; At ang pagdadaop-palad ay parang halikang banal.
ROMEO:
Wala bang labi ang mga santo at ang peregrino? 4
JULIETA:
Ay, may-pakay, labing dapat gamitin sa panalangin.
ROMEO:
Kung gayon, santa ko, bayaang gawin ng labi ang gawain na pangkamay! Sila ay dumadalangin upang ang paniniwala ay hindi mamatay.
JULIETA:
Mga santa’y hindi nagkukusa ngunit naggagawad sa dalangin.
ROMEO:
H’wag kumilos habang kinukuha ko ang pinipita, Sa mga labi ko’y alsin ng iyo ang aking mga sala.
ROMEO kisses JULIETA. JULIETA. JULIETA:
Kung gayon ay nasa aking labi ang salang sa iyo ay nakuha.
ROMEO:
Salang buhat sa labi ko? O salang malambing na iyong binanggit, Ang sala ko ay muling ibalik (Kisses again)
JULIETA:
Parang pinag-aralan mo ang paghalik.
NARS:
Senyorita, nais kang makausap ng iyong ina.
ROMEO:
Sino ang kanyang Ina?
NARS:
Aba, binata. Ang nanay niya ay ginang nitong tahanan.
ROMEO:
Siya ba’y CAPULET ? O kay samang kapalaran! Ang buhay ko’y utang ng aking kaaway. Ito na ang ikinatatakot ko, lalo akong hindi mapalagay.
Exits. BABAE writes again ROMEO and ROSALINA ANGRY, JULIETA and ROMEO, LOVE BABAE:
Ang matandang pagmimithi’y naghihingalo na, At ang batang pagmamahal ay naghahangad magmana; Kagandahang dating mithi’t pinaglalanan ng buhay Nang maparis kay JULIETA’y nawalan ng saysay. saysay. Ngayon si ROMEO ’y muling minamahal, nagmamahal, nagagayuma ng mapangakit na kagandahan; Ngunit sa kanyang kaaway kailangang makiusap, Si JULIETA’y dumagit ng pain sa mapanganib na biwas. Bilang kaaway ay hindi siya maaaring makadalaw, Upang ihibik rin ay lalong walang landas Upang makatagpo ng bago nyang nililiyag; Ngunit ang simbuyo ay nagdudulot ng lakas, at panaho’y nagtuturo Kung paano sila magkikita upang kapaitan ay pawiin ng pagsuyo.
5
SCENE THREE: Romeo and Juliet’s Sweet Nothings Romeo, Julieta CAPULET ’s ’s orchard. Love, innocent, silent. Juliet wears white wedding gown; holds vibrant bridal flower.
ROMEO:
Anong liwanag ang sa bintanang iyon ay sumilang? Yaon ay silangan, at si JULIETA ang araw! Bumangon ka, marikit na araw at patayin ang b’wang nahihili, Na ngayo’y may-sakit at maputla sa pighati, Pagkat ikaw na kanyang utusa’y maganda sa kanya. Huwag kang maging utusan pagkat nahihili siya, Ang kanyang pandalagang kasoota’y berde’t may-sakit, At mga baliw lamang ang gumagamit. Hayo na’t iwaglit, Yon ang aking binibini; O iyon ang aking minamahal!
JULIETA:
Aba, ng buhay ko!
ROMEO:
Umiimik siya: Umimik ka uli, maningning na anghel! Pagka’t ikaw ay kasing-ningning sa gabing ito, sa ibabaw Ng ulo ko, ng isang anghel na sugo niyong kalangitan
JULIETA:
O ROMEO, ROMEO! Nasaan ka ROMEO? Itanggi ang iyong ama’t ang pangala’y itakwil mo! O kung hindi, isumpa mong ako’y iniibig, At hindi na ako magiging CAPULET .
ROMEO:
Maghintay pa kaya ako, o ngayon din ay tumugon?
JULIETA:
Pangalan mo lamang ang masasabi na kaaway ko, Ikaw ay ikaw rin kung hindi ka man Montague. Montague. Ano ang Montague? Montague? Hindi kamay, hindi paa, Ni braso, mukha, o anumang bahagi pa Ng katawang tao. O, magpalit ka na ng pangalan! Ano ang nasa pangalan? Ang rosas kung tagurian, Sa ibang pangala’y mananatiling mabango Gayon din si ROMEO kung hindi tatawaging ROMEO.
ROMEO:
Susundin ko ang wika mong binitiwan. Tawagin mo akong mahal at pamuli kong bibingyagan; Buhat ngayon hindi na ako magiging ROMEO.
JULIETA:
Sino ka bang nagkukubli sa gabing madilim, Na nakatuklas sa aking lihim?
ROMEO:
Sa pangalan, Hindi ko malaman kung paano ipakikilala yaring katauhan. Ang ngalan ko, santang mahal, ay kinasusuyaan ko Pagka’t yao’y isang kaaway mo. Kung nasusulat ‘yon ay pupunitin ko. 6
JULIETA:
Hindi ko pa nalalanghap, sandaang kataga, Ng sinabi ng dilang yan, ngunit alam ko na yata. Hindi ka ba si ROMEO, at isang Montague? Montague?
ROMEO:
Hindi ang kahit alin, o santang butihin, kung kamumuhian mo rin.
JULIETA:
Paano ka naparito, sabihin sa akin, at saan nanggaling? Pader ditto ay mataas. Mahirap akyatin, At Kung iisipin, ang pook ay kamatayan, Pag natagpuan ka rito ng sino mang aking kasamahan.
ROMEO:
Nilundag ko yaong pader sa pakpak ng pagmamahal; Pagkat ang pag-ibig ay di mapipigil niyong batong humahadlang. Ginagawa ng pagibig ang bawat kaya nyang gawin, Kayat ang mga pinsan moy hindi sagabal sa akin.
JULIETA:
Pag nakita nila ay papatayin ka.
ROMEO:
Naku, lalong malaki ang nasa mat among panganib, Kaysa dalwampu nilang espada! Tamisan mo lang ang titig, Ay ligtas na ako sa kanilang pagkagalit.
JULIETA:
Mawala na buong mundo, hwag ka na lamang makita rito.
ROMEO:
Nariyan ang talukbong ng gabing tatakip sa akin, Hindi baling matagpuan nila ako, iyo lamang mamahalin. Mabuti pang buhay ko’y lagutin ng kanilang galit Kaysa pahabaing sa pagibig mo ay nananabik.
JULIETA:
Sinong nagturo sa iyo ng lugar na ito?
ROMEO:
Ang pag-ibig na nagturo sa aking magmatyag, Binigyan ako ng payo’t binigyan sya ng pangmalas. Di ako piloto, ngunit ikaw man ay kasing-agwat, Ng malaking pampang na hinahagkan ng kalayuang dagat, Magpipilit akong kalakal na iyan ay m akamtan.
JULIETA:
Iniibig mo ba ako? Alam kong sasabihin mo’y “Tunay” At ako’y maniniwala. Ngunit kung ikaw’y susumpa Ay maaaring magtaksil. Pag ang mangingibig ay sumira Sabi nila’y tumatawa si Jupiter. O mabait na ROMEO, Kung ikaw ay umiibig ay tatapatin mo. O kung akala mo’y ako’y napakadaling mahuli, Ako’y sisimangot, magppakasama, at tatanggi, Upang ligawan mo; at kung hindi’y hindi kailangan.
7
Ang totoo, butihing Montague, labis akong mapagmahal, Dahil, dito’y maaari mong sabihing kilos ko’y buhalhal; Ngunit maniwala ka, ginoo, magiging lalong matapat ako Kaysa mga mukhang mahiwaga dahilan sa tuso. ROMEO:
Binibini ako’y nanunumpa sa ngalan ng buwang iyon Na nagpuputong ng pilak sa lahat na nariritong punong kahoy.
JULIETA:
Hwag kang manumpa sa ngalan ng buwang di matimtiman Na buwan-buwan ay nagbabago sa kanyang ligiran. Baka ang pagibig mo ay maging kasing-salawahan Di ko ikinatutuwa itong ating pagkikita. Ito’y masyadong mabilis, di maipapayo at napakabigla, Masyadong kaparis ng kidlat na biglang nawawala Bago masambit ang ‘kumikidlat’. Paalam na mahal!
ROMEO:
Iiwanan mo ba akong ganitong di nasisiyahan?
JULIETA:
Anong kasiyahan ang maaari mong ngayon ay makamtan?
ROMEO:
Magpalitan tayo ng tapat ng sumpa ng pag-ibig.
JULIETA:
Ibinigay ko na saiyo ang akin bago mo hiningi, Ngunit nais koy maging akin kang muli.
ROMEO:
Babawiin mo ba? Anong dahil sa iyo’y muling ibigay?
JULIETA:
Tatapatin kita, upang sa iyoy muling ibigay. Ngunit hinahangad ko’y bagay na aking taglay. Ang kagandahang-loob ko ay kasing lawak ng dagat, Pag-ibig koy kasinglalim; habang binibigyan kita Lalong marami ang natitira, kapwa sila walang hanggan.
Nurse calls within. Andyan na. Maging tapat ka Montague kong matamis Maghintay ka, ako ay muling babalik. ROMEO:
O, gabing lubhang pinagpala, ako’y nangangambang nangangambang pagkat ngayo’y gabi’y baka ito ay pangarap lamang, Masyadong mapanghibo upang maging k atotohanan. 8
JULIETA:
Tatlong salita, mahal kong ROMEO’t paalam nang tunay. Kung marangal ang hangarin niyong iyong pagmamahal, at hangad mo ay pakasal, pasabihan bukas ako, Sa tulong ng isang susuguin ko sa iyo, Kung saa’t kalian mo nais ang kasal ay ganapin; Ang lahat kong kayamana’y sa paanan mo ay ihahain, Sa buong daigdig kita susundin.
Nars:
Binibini!
JULIETA:
Subali’t kung hindi wagas ang iyong hangarin, Hinihiling ko sa iyo-
Nars:
Binibini
JULIETA:
Na ihinto ang iyong pagsuyo’t sa lungkot ako’y iwanan Bukas ako’y magpapasugo sa iyo.
ROMEO:
Mabuhay nawa ang kalulwa ko
JULIETA:
Adios adios matamis na lungkot ng paghihiwalay Di ako titigil ng kapapaalam hanggang kinabukasan.
JULIETA exits. BABAE:
Salawahan! Anong laking pagbabago! Si Rosalina na lubusang minahal niya Ay dagling itinakwil. Ang pag-ibig ng binata kung gayon ay nasa mata, At sa puso’y wala. Itong salawahan, tutungo sa silid nitong pari, Upang tulong niya’y hingin at kapalara’y isangguni Sa isang paraan, pari’y tutulungan siya, Pagka’t ang suyuang yao’y magiging daan raw Upang alitan ng pamilya ay maging pagmamahalan. Tsk. Tsk. Tsk. Tsk.
9
SCENE FOUR: The Wedding Friar Laurence, Romeo, Julieta. Friar Laurence’s Cell .
Padre:
Pagpalain ng langit itong banal na gagawin upang pagkatapos ang pagsisisi’y huwag nating kamtin.
ROMEO:
Amen, Amen, ngunit ano man ang lungkot na darating Ang kagalakan kong matatamo’y hindi dadaigin Sa sandaling siya’y aking masilayan. Pagdaupin mo ang kamay naming sa salitang banal, At ang kamatayang salot sa pagibig, bayaang dumating Kasiyahan ko nang siya’y maging akin.
Padre:
Ang marahas na ligaya’y may marahas na hangganan. Parang apoy at pulburang namamatay sa tagumpay, Naghahalikan ay nauubos. Ang pulot na mat amis na lubha Dahilan sa sarap ay nakasusuya, At ang tamis ay nakasisira sa panglasa. Kaya’t magtimpi ka sa pag-ibig; ganito ang mahabang pagsinta; Ang mabilis ay kasabay ng mabagal, dumating sa pinupunta. Narito ang dalaga. O, ang magaang yapak Ay hindi makatatangos sa mabatong landas. Maaaring yapakan ng mangingibig ang sa lawalawang bahay Na nagsasayaw sa magalaw na hangin ng karangyaan.
JULIETA:
Magandang gabi po sa mabunying kumpesor ko.
Padre:
Para sa aming dalawa, si ROMEO ang pasasalamat sa iyo.
JULIETA:
Gayon din ako sa kanya; O, ang pasasalamat niya ay magiging kalabisan.
ROMEO:
A, JULIETA, kung ang kaligayahan mo kagaya ng aki’y Iipunin at ang kakayahang iyong angkin. Ang maglalarawan doon, patamisin ng iyong hininga Ang hangin sa paligid ko’t bayaan ang dila ng musika Na maglahad sa napapangarap na galak ng puso Na naidulot ng bawat isa sa atin ditto sa pagtatagpo.
JULIETA:
Pagmamapuring mayaman kaysa sabi-sabi, Ipinagmamalaki ay laman, hindi palamuti, Pulubi lamang ang kayang bilangin ang yaman; Ngunit pagibig kong tapat ay labis ang kayamanan Kahit kalahati ay hindi ko mabilang
Padre:
Madali nating tatapusin na, Pagkat di kayo nararapat bayaang nagiisa.
10
SCENE FIVE: Benvolio confesses Benvolio and Prince, Men and Both Families Prince on higher space/pedestal. Mercutio and TYBALT on the floor with blood.
BENVOLIO:
Si TYBALT na nahulog sa kay ROMEOng kamay; Si ROMEO ang nagsabi sa kanyang lumanay Na walang k’wenta ang pagtatalunan, saka sinabi pa Na kayo ay magagalit. Itong lahat – sinabi niya Nang buong hinahon, maaamo ang tingin at yukod ang tuhod – Ay hindi makapayapa sa pusong mapusok Ni TYBALT na bingi sa payapang panawagan, Na umulos ng armas sa dibdib ni Mercutiong matapang; Na sa galit, ay lumaban, armas sa armas, At parang isang sundalo’y tinabig ng isang kamay niya Ang kamatayang malamig, saka ibinalik ng ikalawang kamay Kay TYBALT na dahilan ang liksing taglay Ay biglang gumanti. At sumigaw si ROMEO “Hintay, mga kaibigan! Maghiwalay kayo!” Mabilis sa dila, pinalaglag niya ang mga armas Bago napagitna; ngunit sa ilalim ng braso niya Isang inggit na saksak ni TYBALT ang lumagot Sa buhay ng matapang na si Mercutio. Kumaykay ng takno Si TYBALT at saka binalikan si ROMEO Na bago la’ng nakaisip na gumanti rito, At parang kidlat silang nagtagis; bago ko nakuha Ang armas upang sila’y nabubuwal ay tumakbo si ROMEO Ito ang katotohanan, mamatay man si Benvolio.
Prinsipe:
At dahil sa kasalanang iyan. Siya’y aking ipatatapong biglaan. Palayasin agad si ROMEO, Katapusan niyang araw pag nahuli ditto. Iligpit ang bangkay at ang utos ko ay sundin Ang awa’y nakamamatay sa paglingap sa salarin.
11
SCENE SIX: Juliet in sorrow again. Juliet.
JULIETA:
Huwebes ng umaga! Ako’y namamangha sa pagmamadali, pagmamadali, Ako’y pakakasal sa isang taong di pa man nangliligaw. nangliligaw. Ako’y hindi mag-aasawa; at pag oras na’y tiyakang Tanging kay ROMEO, na alam ninyong kinagagalitan ko, At hindi kay Paris. Tunay na balita ito! Hay, ama at ina ko, isang salita ko sana’y dinggin. Di ako nagmamalaki’t nagmamalaki’t ngunit nagpapasalamat Di maipagmamalaki ang kinapopootan ng lahat, Ngunit salamat din sa pagkapoot na akala’y pagliyag.
Wala na bang habag na nakaluklok sa alapaap Na nakakatarok sa kailaliman nitong aking hirap? O, matamis kong ina, h’wag akong talikuran! O kung hindi ay ihanda ang aking kamang pangkasal Sa madilim na libingan kay TYBALT na hinihigan. Ako’y tutungo kay Padre Laurence na silid, Upang ikumpisal ang kay Tatay na ikinagalit.
12
SCENE SEVEN: Juliet seeks help to Friar Juliet and Friar. Friar’s cell.
Padre:
Ah, JULIETA, batid ko na ang iyong hinagpis; Ako’y nababahalang labis na abot nitong pag-iisip. Narinig kong kailangan at hindi mapipigilang Sa Huwebes na darating ang Konde ay iyong pakasalan.
JULIETA:
H’wag sabihin, padre, na narinig mo yan Kundi masasabi kung paano ninyo’y ito maaaring hadlangan. Kung sa karunungan ninyo’y di makatutulong, Sabihin man lamang na tama ang nilalayon At sa tulong ng lansetang ito’y gagawin ko. Bigyan ninyo ako ng mabuting payo; o pagmasdan Sa pagitan ko at ng g ipit kong lagay itong madugong lanseta Ang siyang hahatol, sa isang bagay na Ang bisa ng inyong gulang at taglay na karunungan Ay di makapagdudulot ng wakas na marangal. Huwag nang mag-atubili, nais kong mautas Kung ang inyong sasabihin ay hindi makalulunas.
Padre:
Umuwi ka, matuwa’t pumayag Kay Paris pakasal . Miyerkoles bukas. At bukas ng gabi, mahiga kang nag-iisa; Bayaan ang nars mong sa silid ay makasama.
The voice of padre and BABAE is heard; both narrating the following passages; JULIETA does the scene Matapos mahiga’y kunin ang garapang ito At ang lamang alak nama’y tunggain mo. Pagkatapos nito’y sa mga ugat mo’y maglalagos Ang pagdaramdam ng antok at ang tibok Ng pulso mo’y titigil at mawawala, Walang init o hiningang sa buhay mo’y magbabadha; Ang rosas mong labi’t mga pisngi ay kukupas Masasarhan ang bintana ng mat among nakabukas, Parang kamatayang nagpipinid sa araw ng buhay: Bawa’t bahaging malambot ng iyong katawa’y Maninigas, manglalamig at parang tunay na patay; Sa ganitong hiram na anyo ng kamatayan Mamamalagi ka sa loob na apatnapu’t dalawang oras.
13
SCENE EIGHT: Julieta in bed JULIETA wears white gown in beautiful and bizarre bed.
NARS:
Binibini! Ano ba, binibini! JULIETA! Ano, nakabihis, magara ang damit, at nahiga uli? Kailangang gisingin ka. Binibini! Ano ba, binibini! JULIETA! Naku, naku, naku Tulong, tulong Ang binibini ko’y patay O kay sawi, bakit pa ba ako isinilang Kumuha ng alak, madali! Aking ginoo! Aking ginang! Araw na kasumpa-sumpa, malungkot, hamak, nakamumuhi!
SCENE NINE: Romeo in Despair Romeo and Baltasar. In Mantua. Baltasar arrives from Verona.ROMEO V erona.ROMEO receives bad news.
ROMEO:
Balitang buhat sa Verona! Baltazar, anong iyong masasabi? Wala kabang dalang sulat na buhat sa Padre? Kumusta ang aking ginang? Mabuti ba ang aking ama? Ang muli kong itatanong, kumusta ba ang aking JULI ETA? Walang magiging masama kung mabuti ang kalagayan niya.
Baltasar:
Kung gayo’y mabuti siya’y walang magiging masama. Ang kanyang bangkay sa libinga’y namamayapa, namamayapa, At ang kanyang kaluluwa’y kasama ng mga anghel. Nakita ko siyang inilibing sa tumba ni Capel.
ROMEO:
Gayon ba? Kung gayon ay humarang na ang mga bituin! Aalis ako ngayon din! Wala bang sulat ang Padreng sa iyo’y padala?
Baltasar:
Wala po, mabuti kong panginoon.
ROMEO:
Hindi bale. Mabuti, JULIETA, makakasiping mo ako ngayong gabi. Ano ang dapat kong gawin? O kapilyuhan, kay liksi Mong pumasok sa ulo nitong taong nagigipit! May naalala akong isang butikaryo, Na sa dakong ito nakatira, napansin ko.
Butikaryo:
Sinong tumatawag nang kay lakas?
ROMEO:
Halika rito, ombre. Nakikita kong ikaw ay mahirap. Heto ang apatnapung ducado. Bigyan ako agad ng isang lagok na lasong kakalat Nang buong tuling sa lahat kong ugat, Upang mamatay ang iinom na sa buhay ay nagsawa na. 14
Butikaryo:
Mayroon nga akong lason; ngunit parusa ng batas ng Mantua’y kamatayan sa magbili na pangahas.
ROMEO:
Ang mundo’t ang batas ay hindi mo kaibigan; Walang batas sa mundong sa iyo ay magpapayaman; Hwag mamalagi sa hirap, labagin ang batas, kunin mo yan.
Butikaryo:
Ilahok mo ito sa kahit na anong tunaw at saka inumin. At kung ang lakas mo’y katimbang Ng sa dalawampung katao, ay bigla kang mamamatay.
ROMEO:
Paalam, bumili ka ng makain upang magkalaman, Halika na alak, hindi lason, ako ay iyong samahan, Sa libingan ni JULIETA ; doon kita’y kailangan.
SCENE TEN: Letter not sent Padre Juan and Padre Laurence. Friar’s Cell
Juan:
Banal na padreng Pransiskano, kapatid ko! Samantalang humahanap ng kasama, Isang kaanib sa orden ang pumayag na kusa Subalit, ispektor na mahigpit ay nagdudang kapwa kami nanggaling sa isang bahay Na ang pesteng nakakahawa ay umiiral, Pinakuan ang pintuan at di kami pinalabas Kaya’t ang bilis ng pagtungo ko sa Mantua ay napigil agad.
Padre:
Sino ang nagdala ng sulat ko kay ROMEO?
Juan:
Wala akong mapagdala – narito nang muli –
Padre:
Malungkot na kapalaran! Ang sulat ay hindi biro kundi mayrong nilalamang mahalagang bagay at ang hindi pagkadala nito, maaring magbunga ng panganib.
SCENE ELEVEN: Romeo and Juliet dies Romeo, Julieta. Juliet in bed.
ROMEO:
O mahal ko! O asawa ko! Ang kamatayang humigop ng pukyutan ng iyong hininga ay hindi pa nakapangyayari sa yong ganda, Hindi ka nalulupigan. Watawat ng kagandahan Mapula pa sa mga labi mo’t pisnging makulay Di pa sumusulong ang kay kamatayang maputlang bandila roon. Ah JULIETAng mahal, bakit ka napakaganda? Paniniwalaan ko ban a ang kamatayang di material ay masugid na pagsinta, At itinatago ka ng payat at karumal-dumal na halimaw Dito sa gitna ng dilim upang maging kaulayaw? Sa takot na ganito nga, ako’y titigil sa iyong piling , At kung kailanga’y ang palasyong ito ng gabing madilim Ay di ko na lilisanin. Dito, ditto na ako tatahan Kasama ng mga uod na iyong utusan. O ditto ko gaganapin ang pamamahingang walang hanggan 15
At iwawaksi ang paod na palad na salat sa ligaya Ng katawang sawa na sa mundo. Tinging katapusan, Mga mata; katapusang yakap, mga kamay; hayo na’t tatakan Mga labi ng makatarungang halik, sa pintuan ng hininga Ang kasunduan naming ni kamatayang walang hanggan! Halika na, aking taga-akay na mapait at hindi mainam Ikaw piloting nawalan ng pag asa, hayo na’t ipagbanggaan Sa mga batuhan ang iyong pagal at nahihilong barko! Sa aking mahal! (drinks) O tapat na butikaryo! Mabisa ang lason. Matapos ang isang halik, mamamatay ako. JULIETA:
Ano ito? Lason, nakita ko, ang sanhi ng kanyang pagkamatay. O, inubos niya at walang nalabi kahit kapatak man lamang upang tumulong sa akin? Hahagkan ko iyong labi baka sakaling may lason pang natira kahit konti Upang ang gamot na halik ay lumagot sa buhay kong sawi. Oh, mabuting balaraw! Ang puso ko ang bayna mo; tumimo ka riya’t bayaang ako’y mamatay. (stabs herself)
BABAE:
Kapayapaang mailom ang dulot nitong umaga. Ang araw ng kalungkuta’y hindi ngayon pakikita. Lumakad na kayo’t paguusapan pa ang malungkot na naganap Ang iba’y patatawarin at sa iba’y parusa ay ilalapat; Sapagkat wala pang mkakasing-lungkot Ang naging buhay ni JULIETA ’t ni ROMEOng kanyang irog.
EPILOGUE: TAUHAN 1:
TAUHAN 2: TAUHAN 3: TAUHAN 4: TAUHAN 5: TAUHAN 6: TAUHAN 7: TAUHAN 8:
Kung 14 na taon ang edad mo, Wag mahumaling sa pag-ibig na batid mo Wag ring pakadib-dibin ang rayuho sa iyo Ng kaibigang may gatas pa sa labing tulad mo. Musmos ka pang tunay, yan ang paalala ko Mag-aral, magsaya, at kilalanin pa ang mundo Kapwa ko iha at iho, larong bahay-bahayan Ay wag gawing totoo Kilalanin muna ang sarili Iyan ang payo ko sa iyo Umibig kang tunay pag buo na ang sarili Tiyak na hindi mapapaso nang kaning isusubo Kaya, ang kasal sa pagitan ng dal’wang musmos Ay bunga lamang ng sintahang naiinip Dapat ituring na isang guni-guni Pag-iibigang dulot ay kasawiang lubos.
blv1227/4.5.11/10:33:05
-Tabing-
16
