Matija Bećković rođen je 29. novembra 1939. godine u Senti. Osnovnu školu završio je u selu Velje Duboko, niže razrede gimnazije u Kolašinu i Slavonskom Brodu, a višu gimnaziju sa maturom u Valjevu. Školske 1958/59. godine upisao se na Filološki fakultet u Beogradu, na grupi za jugoslovensku i opštu književnost. Objavio je sljedeće knjige: Vera Pavladoljska ( bibliofilsko izdanje Radomira Stevića Rasa, 1962), Metak lutalica ( Prosveta, 1963), Tako je govorio Matija ( Prosveta, 1964. i 1965 ), O međuvremenu ( Matica srpska, 1968. i dopunjena izdanja: Znanje, Zagreb, 1979, BIGZ, 1985. i 1986, Matica srpska 1990 ), Če - tragedija koja traje ( sa Dušanom Radovićem, nezavisno izdanje Slobodana Mašića, 1970, Rad, 1989 ), Reče mi jedan čoek ( Prosveta, 1970, 1976 ), Međa Vuka Manitoga ( SKZ, 1976, 1978 ), Lele i kuku ( Prosveta, 1980 ), Poeme ( SKZ, 76. Kolo 1983. i divot izdanje Kola 1986 ), Služba Svetom Savi ( Glas crkve, 1987. i 1989 ), O Njegošu ( Glas crkve, 1988 ), Kosovo najskuplja srpska reč ( Glas crkve, 1989 ), Kaža ( SKZ, 1988, 1989 ), Čiji si ti , mali? ( BIGZ, 1989, 1990 ), Dvadeset i jedna pesma ( Rukopisna zbirka Milić Rakić, Valjevo, 1990 ),Nadkokot ( bibliofilsko izdanje, grafike M. Kapora, Disovo proleće, Čačak, 1990 ), Bogojavljenje ( Rad, 1990 ), Izabrane pesme i poeme ( BIGZ, 1990 ), Moj pretpostavljeni je Gete ( Razgovori 1968 - 1990, Knjižarnica Obradović, 1990 ), Služba ( SKZ, 1990 ), Ovako govori Matija ( Dečje novine, 1990 ), Sabrane pesme u šest knjiga Metak lutalica, Reče mi jedan čoek, Međa Vuka Manitoga, Lele i kuku, Kaža, Čiji si ti, mali? ( izdanje SKZ, BIGZ; Univerzitetska riječ, 1990. i 1992 ), Ovo i ono ( Dnevnik, 1995 ), Potpis ( bibliofilsko izdanje Jovice Veljovića, Hamburg, 1995 ), Ćeraćemo se još ( Oktoih 1996 ), Pokajnica ( Orašac 1997 ).
Cijela poema je , u stvari , ples nad prazninom , nevjerovatna dramatizacija svog čina tajne. Dobija se utisak da naratorova fantazija iznalaženje mogudnosti da se priča bez teme nema granica i da je , upravo , svrha svega da se stvori duhovna paradoksalna priča ni o čemu. Pretpostavljena tajna koju inicira naslovna formula , postaje samo elemenat verbalne igre , sa prizvukom parodije , zamišljeno središte oko koga se ona plete .To sredušte može biti bilo šta ; ona nema objektivnu vrijednost , ali zato uzima sav beskraj nekazanog , omogudujudi pričanju da se uvrde samo u sebe i postaje svoj vlastiti predmet. U Pitanju je , dakle , pričanje bez predmeta na način kako se pričaju priče sa predmetom , povjeravanje tajne koje nema na način kao da je ima . Ta paradoksalna koncepcija , osil svojih humorno parodijske vrijednosti , pruža jeziku novu šansu oslobađanja od bilo kakve teme , šansu da u poetskoj formi demonstrira sam sebe . dogadja se i to da se poezija zameni propovedanjem, sto je u Beckovicevom slucaju ocevidno, sto je i potvrdila odavno prisutna linija ubijanja metafore te njene zamene retorikom.
