Graham Masterton-Σάρκα και Αίμα

GRAHAM MASTERTON

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

σm Βιέτσκα

.1.

ΒρίσκΟνίαν μες στο αιποκίνητο μόλlς μια ώρα όταν ο Τέρενς είπε: "Φτάσαμε, παιδιά". ΟδήΎΙ1σε το στραπατσαρισμένο στέισον βάΥκον έξω απ' τον δρόμο, ώστε να 'ναι γερμένο στο ανάχωμα και έσβησε τη μηχανή.

Η ΈμιλlKOίταξε έξω απ' το παράθυρο το αναστατωμένο απ' τη θύελλα σταροχώραφο, τα άχυρα που είχε σηκώσει ο αέρας και τον ουρανό, που 'ταν

πιο σκοτεινός κι απ' το βλέμμα του Μπαμπάκα. "Γιατί ήρθαμε εδώ; " τον ρώτησε. « Θα χάσουμε το

Deep Space Nine".

Ήταν έvrεKα ετών, φορούσε ένα κίτρινο, λουλουδάτο φόρεμα, που της έπεφτε ένα

νούμερο

μικρότερο,

και

yυαλlά

κολλημένα

με

λευκοπλάστ.

Τα

Χαλκόχρωμα μαλλιά της ήταν ωασμένα σε πλεξΌύδες, δεμένες με κορδέλλες. Δiπλα της η Λίζα σάλεψε, άνοιξε τα μάτια της και κατσούφιασε. Η Λίζα ήταν εννέα ετών και ξανθιά, με KOKαλlάΡΙKOυς καρπούς, KOKαλlάΡΙKες

γάμπες με κάλτσες που έφταναν πάνω απ' τον αστράγαλο και περίπλοκα Olδε­ ράΙGα στα δ όνί lα, που πάνία την έκαναν να ψευδίζει. Ο Τζορτζ κοιμόταν με το στόμα ανοιχτό και τα σάλια του ιωλούσαν στο μπράτσο του καθίσματος. Ο Τζορτζ ήταν μόλις τριών ετών και είχε πεταχτά αιπιά. ,,'Ηρθ' η ώρα, παιδιά ", τους είπε ο Τέρενς, με ένα αλλόκοτο λοξό χαμόγελο. « Η ώρα να κάνουμε το σωστό " . Πήδηξε έξω απ' το στέισον βάΥκον και άνοιξε ης πίσω πόρτες. Έπειτα άρχισε να βηματίζει ασταμάτητα γύρω από τ' αιποκίνητο και να χτυπά με το Χέρι του την οροφή και το καπό .

Ανυπόμονος, νευρικός, δεν μπορούσε να σταθεί σε μια μεριά. « Εμπρός, παι­ διά, βιαστείτε , ήρθε η ώρα" .

Εκείνα πήδηξαν έξω και ο Μπαμπάκας έκλεισε τις πόρτες με δύναμη.

7

GRAHAM MASTERTON

Στάθηκαν στην άκρη του δρόμου ενώ ο άνεμος σφύριζε αγριεμένα και το ξερό Χώμα σερνόταν πάνω στην άσφαλτο. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Δεν ήξε­

ραν γιατί βρίσκονταν εκεί. Όμως μες στ' αμάξι ο Μπαμπάκας τούς έλεγε συνεΧώς ότι έπρεπε να σωθούν. « Σας αγαπώ, όλους σας . 2έρετε πόσο πολύ σας αγαπώ; Να γιατί πρέπει

να σωθείτε». Ο Μπαμπάκας άνοιξε την πόρτα της καρότσας ια έβγαλε το παλιό του

σακίδιο. Το παλιό του σακίδιο δεν άρεσε στα παιδιά. Ήταν το ίδιο παλιό σακί­ διο που εΙχε χρησιμοποιήσει για να πνίξει εκείνο το κουταβάκι ράτσας

Λαμπραντόρ, που είχε γεννηθεί κάπως διαφορετικό. Το ίδιο παλιό σαιάδιο μες στο οποίο συνήθως κουβαλούσε σπίτι τα βαριά ματωμένα κουφάρια των ιωυ­ νελιών που 'χε σκοτώσει στο κυνήγι. Το παλιό σακίδιο ήταν λειαασμένο με κάθε λογής φριχτούς λεκέδες και πάντα μύριζε άσχημα. «Εμπρός, λοιπόν, παιδιά, ελάτε εδώ πάνω», τα παρότρυνε ο Τέρενς κι όλα

μαζί, ζαλισμένα αι<όμα, πάσχισαν να τον ακολουθήσουν ανηφορίζοντας το σαθρό ανάχωμα. Ένα κομματάκι άχυρο μπήκε στο μάτι του Τζορτζ και τον έκανε να σταματήσει, ν' ανοιγοκλείσει τα μάτια και ν' αρχΙσει να το τρίβει σαν τρελός. Ο Μπαμπάκας γύρισε πίσω, άφησε κάτω το σαιάδιό του και το κοίταξε. «Μπορείς να αισθανθείς πού βρίσι<εται; Κοίτα πάνω' κοίτα στο πλάι. Δεν βλέπω τίποτα, Τζορτζ. Νομίζω ότι έφυγε».

ΠροΧώρησαν όλοι μαζί μες στον απέραντο ωκεανό από ώριιιο στάρι που θΡόιζε. Η Έμιλι κι ο Τζορτζ πιασμένοι Χέρι-Χέρι, η Λίζα λιγάκι πιο πίσω. Ι<Ι ο

Μπαμπάκας ακριβώς μπροστά τους, μιλώντας και κάνοντας νευρiκές ι<ΙvΉ­ σεις και γυρνώντας προς τα πίσω, δίχως ποτέ να Πλησιάζει, δΙχώς ποτέ να απομακρύνετ αι.

«Τι λέτε, παιοιά;» φώναξε ο Τέρενς. ,<Δεν είναι μια από κείνες τις μέρες;» Η Έμιλι κοίταξε ψηλά. ο ουρανός εΙχε βαθύ ιcoκκινοκάστανο -KOlOOVO-

κάσταvο! - χρώμα, ενώ τα ΣΎΝVεφα έτρεχαν σαν δαιμονισμένα. Τα ΣΎΝVεφα κινούνταν τόσο γρήγορα, που ήταν λες κι όλος ο κόσμος περιστρεφόταν τρι­ γύρω τους λες ια ολάκερη η Αϊόβα στριφογύριζε πάνω σε μια γιγαντιαία περιστρεφόμενη πλατφόρμα που βροντούσε και ταλαντευόταν. Ο Τέρενς τραγούδησε «Αχ, KOΥVελάΚ1, l<ΌΥVελάΚ1», κι έπειτα σφύριξε το σκοπό, χοροπή­ δησε και έκανε μεταβολή. Άρχισε να στριφογυρίζει το παλιό σαιάδιο γύρω απ

το κεφάλι του, ξανά και ξανά. «Θυμάσαι τούτο το τραγούδι; Θυμάσαι τούτο το τραγούδι, Έμιλι; Όταν ήσουν μωρό τρελαινόσουν για τούτο το τραγούδι. Στο τραγουδούσα μέρα νύχτα, νύχτα μέρα, μα τον Θεό!»

Τα παιδιά έτρεχαν με μικρές δρασκελιές και παραπατούσαν. Σταγόνες βροχής άρχισαν να κεντούν τα πρόσωπά τους . «Σώσε μας!» κραύγασε ο Τέρενς, καθώς διέσχιζε με μεγάλες δρασι<ε­ λιές το χωράφι με το στάρι που του φτανε μέχρι τα γόνατα. «Σώσε μας, Θεέ μου, Σε παρακαλώ σώσε μας!»

8

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

"Σώσε μας!» πετάχτm<ε ο Τζορτζ, με την αστεία ψιλή φωνούλα του, που

θύμιζε καραμούζα. Σκόνη

l
στρoβlλiζoνταν τριγύρω τους. «Σώσε μας!» τραγούδησε

ο Τέρενς. «Σώσε μας-σώσε μας-σώσε μαςΙ»

"Σώσε μας!» ούρλιαξαν τα παιδιά. "Σώσε μας!» "Από ΤΙ ζητάμε να μας σώσει, παιδιά;» ρώτησε ο Τέρενς και με μάτια ορθάνοιχτα έκανε μεταβολή για ν' αντικρίσει τα παιδιά, δίχως, όμως, να στα­

ματήσει να κάνει βήματα προς τα πίσω με τον ίδ1Ο μεγάλο διασκελισμό. "Από ΤΙ να μας σώσει, παιδιά; Από ΤΙ να μας σώσει;» "Να μας σώσει απ' τον μπαμπούλα!» φώναξε ο Τζορτζ. "Ω, όχι!» αποκρίθηκε ο Τέρενς κουνώντας το κεφάλι. ,,'Οχι απ' τον μπα­

μπούλα!» "Να μας σώσεl απ' το κακό αίμα;» πετάχτηκε η Λiζα. Ο Τέρενς έκανε τρία μεγάλα βήματα προς τα πίσω, κοιτώντας όλη την

ώρα την Έμιλι. ΈπεΗα σήκωσε ψηλά το παλιό σαιόδ1Ο και, βγάζοντας μ1Ο πρίμα τραχιά κραυγή σαν κάλεσμα γουΡΟUVlού, φώναξε: «Το βρήκες! Σώσε μας απ' το και<ό αίμα! Σώσε μας από τούτο το κακό, κακό αίμα! Σώσε-μας-απ'­ το-και<ό-και-τη - σάρκα-και-το-διάβολο!»

«Σώσε-μας-απ'-το-και<ό-και -τη-σάρκα-και-το-διάβολο!» έψαλλε ο Τζορτζ.

"Σώσε -μας-απ' -το-κακό-και-τη-σάρκα-και-τ ο-διάβολο!» Αφού προχώρησαν περίπου οχτακόσια μέτρα μες στο χωράφι, βρέθm<αν

μπρος σ' ένα βαθύ χαντάκι μες στο Χώμα, που έδινε την εντύπωση πως κάπο­ τε ήταν βούρκος ή η κοίτη μιας ρεματιάς ή είχε σκαφτεί επίτηδες ως αντnΤUΡΙKό φράγμα. Ήταν κατάφυτο με πλατύφυλλες χρυσόβεργες, που τρε­

μούλιαζαν αι<ατάπαυστα στον άνεμο, που τρεμούλιαζαν και κινούνταν σαν τα Χέρια ενός νευρικού ανθρώπου. Ο Τέρενς σταμάτησε και κοίταξε σιαιθρωπός τριγύρω, ενώ τα μάτια του είχαν γίνει σαν σχισμές κόντρα στον άνεμο και τη σκόνη. Πρώτα κοίταξε κάτω το χαντάκι. Έπειτα έγεlρε το λαιμό του προς τα πίσω και κοίταξε κατευθείαν τον ταραγμένο ουρανό. Τα σύννεφα κινούνταν τόσο γρήγορα, που για μια στιγ­ μή αποπροσανατολίστm<ε και σχεδόν έχασε την ισορροπία του. Ναι! Ήταν ο

καιρός που έφερνε ανεμοστρόβιλους. Ήταν ο καιρός που έφερνε καταστρο­ φές. Είχε σm<ωθεί σίφουνας, το ένιωθε. Ήταν ολοφάνερο, δεν ήταν ώρα να χορεύει κανείς μες στα σταροχώραφα.

«Ω, Επουράνιε Θεέ, σώσε μας από τούτο το κακό, και<ό αiμα!» κραύγασε προς τον ουρανό. Και τα παlδlά απάντησαν εν χορώ: «Σώσε μας!» "Σώσε μας, ω ΚύΡlε!» ούρλιαξε μανιασμένα· και τα παιδlά πεlθήνια απά­ ντησαν εν χορώ: «Σώσε μας!»

Απομακρύνθm<ε λίγο με μεγάλες δρασι<ελιές, ανεμίζοντας το παλιό σαι<ί­ διο. Τα παιδιά παρέμειναν συΥι<εντρωμένα στην άκρη του χαντ αιοού , κρατώ­ ντας και τα τρία το ένα το άλλο απ' το χέρι και τον περίμεναν. Ο Τέρενς ήταν

9

GRAHAM MASTERTON

πολύ ψηλός, KOKαλlάρης και αγύμναστος, ο ένας απ' τους ώμους του καμπού­ ριαζε αισθητά και η μια πλευρά του στέρνου του εξείχε, λες Ιζαι η μητέρα του τον είχε ρίξει κάτω όταν ήταν μωρό. Το κεφάλι του ήταν ια εκείνο μεγάλο και

γωνιώδες , σαν λεπίδι τσεκουριού . Τα κοκιανωπά του μαλλιά ήταν κομμένα πολύ κοντά, έτσι ώστε στο πίσω μέρος να πετάγονται σαν καρφιά. Παρόλο που φορούσε ξεβαμμένο τζην τζάκετ και φαρδύ ξεβαμμένο τζην παντελόνι -τα ρούχα ένος ανθρώπου που εργάζεται στα χωράφια- η εmδερμίδα του ήταν χλομή και αρρωστιάρικη και κάτω απ' τα μάτια είχε κύκλους στο χρώμα του δαμάσιαινου, λες ια ήταν κλητήρας, λογιστής ή μαριονετίστας. Λες ια ήταν κάποιος που περνά όλη τη μέρα του κλεισμένος σε κάποιο δωμάτιο, καπνίζει υπερβολικά και σπανίως μιλάει με αληθινούς ανθρώπους.

Επέστρεψε βαδίζοντας μες στο στάρι που του φτανε μέΧρι το γόνατο. Ρουθούνισε, έβηξε και σκούmσε τη μύτη του με τη ράχη του χεριού του.

«Πρέπει να προσευχηθούμε», τους είπε και η φωνή του ήταν πολύ

mo

δυνατή

τώρα, πολύ πιο σοβαρή. «Να τι πρέπει να κάνουμε. Πρέπει να προσευχηθούμε » . Η Λίζα σήκωσε το αριστερό της χέρι, για να προστατέψει το πρόσωπό της απ' τον άνεμο . « Μπαμπάκα -βρέχει τόσο δυνατά! Κρυώνω. Θέλω να πάω σπίτι» . «Κι εγώ θέλω να πάω σπίτι », είπε ο Τζορτζ.

Η Έμιλι τουρτούριζε, αλλά δεν είπε κουβέντα. Κοιτούσε τον πατέρα της εmφυλακηκά, με μάτια μεγεθυμένα απ' τα ματογυάλια της. Τον είχε δει και άλλοτε να φέρεται παράξενα' από τότε που ήταν μικρούλα, τον άκουγε ν' ανα­

φέρεται στο κακό αίμα, για να μην μιλήσουμε για την Αγία Γραφή και «τα πράγ­ ματα που δεν πρέπει ποτέ να κάνουν οι γυναίκες». Αναφερόταν, επίσης, και σε κάτι άλλο, κάτι που εκείνη δεν είχε ποτέ μπορέσει να καταλάβει, αλλά που πάντοτε την τ ρομ οκρατούσε κι ας μη γνώριζε ποτέ το λόγο. Αναφερόταν στον Πράσινο Ταξιδευτή, ό,τι ια αν ήταν αυτό .

Τον θυμόταν που φώναζε στη Μαμά: «Μπορεί να τον ακούσεις να χτυπά, Άιρις, σίγουρα μπορεί να τον ακούσεις! Ποτέ, όμως, μην πας ν' ανοίξει ς την

πόρτα στον Πράσινο Ταξιδευτή. Μη σου περάσει καν απ' το μυαλό ν' ανοίξεις την πόρτα σου, ούτε στα πιο τρελά όνειρά σου » . Όταν ήταν πολύ μικρή, τον είχε ρωτήσει αθώα τι ήταν στ ' αλήθεια ο

Πράσινος Ταξιδευτής . Έξαφνα το αίμα είχε στραγγιστεί απ' το πρόσωπό του με φρικτό τρόπο ια εκείνος είχε αρχίσει να τρέμε ι , λες και είχε καταληφθεί από επιλnmnaί κρίση . Ποτέ δεν τον ρώτησε ξανά για τον Πράσινο Ταξιδευτή. Δεν τόλμησε. Αυτό, όμως, δεν την εμπόδισε να βλέπει ατέλειωτους εφιάλτες με ανθρώπους που βροντούσαν απρόσμενα την πόρτα μες στη νύχτα, που βροντούσαν ξανά και

ξανά, ενώ κάτι πράσινο και απερίγραmο πάσχιζε να μπει στο σπίη δια της βίας . Ένας άνθρωπος που σάπιζε ια, όμως, μπορούσε ακόμα να περπατά, που είχε

βρύα στις ράχες των χεριών του αντί για τρίχες και που ένα κουβάρι από

10

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

αγριόχορτα του κάλυπτε το πρόσωπο. Ο Πράσινος Ταξιδευτής!

* Κάποιες φορές, πολύ νωρίς το πρωί, η Έμιλι είχε δει το μπαμπά της να στέκε­ ται αι
ρίσιο κρέας, και να l~oιτά το φράχτη, να ΚΟlΙά το cη
'

,

Είχε ακούσει την Κυρία Βαν Ντάικ στο Φαρμαι<είο Μέντικαπ να λέει ότι ο πατέρας της ήταν

2 τοις

εκατό άνθρωπος και

98 τοις

εκατό Βάλιουμ.

Ο Τέρενς ποτέ δεν και<ομετΑΧειριζόταν τα παιδιά του, ποτέ δεν τα χτυπού­

σε στον mσινό, σχεδόν ποτέ δεν τα κατσάδιαζε. Τα φιλούσε και τα έβαζε το βράδυ για ύπνο και τους έλεγε παραμύθια. Ήξεραν ότι τα αγαπούσε και τις

πεΡΙσσότερες φορές το γλεντούσαν μαζί του. Πάντοτε, όμως, υπήρχε το συναί­ σθημα ότι κάτι στραβό είχε η υπόθεση. Πάρα πολύ συχνά το γλέντι ήταν απελ­

πισμένο -τα αστεία ήταν όλο μανία, το γαργάλημα πολύ βίαιο. Και για κάποια ανεξήγητη αιτία, η Έμιλι γνώριζε ότι το στραβό στην υπόθεση ήταν εκεivα.

Κάποια απογεύματα που ο Τέρενς γυρνούσε σΙήτι απ' τη δουλειά του,

ήταν απρόσιτος. Κατσούφιαζε και βημάτιζε πάνω κάτω, σι<έπαζε το πρόσωπό

του με τα χέρια του και καταριόταν τον Θεό. Καταριόταν και τον εαυτό του , ξανά και ξανά. «Γιατί το Ίωνα; Γιατί το 'κανα; Γιατί το Ίωνα ενώ .ήξερα; » Και, μέΧρι να γίνει οκτώ ετών, η Έμιλι είχε ήδη μαντέψει τι εννοούσε λέγοντας «γιατί το 'κανα; »

Εννοούσε: «Γιατί έκανα παιδιά;» Ποτέ, όμως, δεν ανακάλυψε για ποιό λόγο αναρωτιόταν συνεΧώς και τι ήξερε που θα 'κανε έστω και την ελάχιστη διαφορά. Η βροχή κηλίδωνε τα γυαλιά της. Η Λίζα τής έσφιξε το χέρι' το Χέρι της

Λίζα ήταν κρύο και κολλούσε, αλλά η Έμιλι δεν έδωσε σημασία. Η Έμιλι είχε στnλώσει το βλέμμα στον πατέρα της και δεν το τραβούσε από πάνω του. Ο Τέρενς άφησε κάτω το παλιό σακίδιο και πλησίασε τα παιδιά με μια ζεστή,

ζαλισμένη,

αφηρημένη έκφραση στο πρόσωπό του .

,,' Εμιλι; »

είπε.

« Πρέπει να προσευχηθούμε » .

Η Λίζα είπε: «Θέλω να πάω σπίτι, Μπαμπάκα. Βρέχει και είναι απαίσια και δε θέλω να βραχώ».

Ο Τζορτζ χτ ύπησε κάτω τα πόδια του και τσίριξε: «Βρέχει, βρέχει και ΧΙΟ­ νίζει κι ο παπάς αλευρωνίζει! » Ο Τέρενς αγι<άλιασε την Έμιλι και την έσφιξε πάνω του . "Αγαπούλα μου » , είπε. «Αγαπημένο μου κοριτσάκι. Ποτέ σου μην ξεΧάσεις πόσο πολύ σε αγαπούσα » .

Δεν ήταν πιομένος. Μύριζε μονάχα αντισηΠTlκό σαπούνι και τσιγαρίλα κι είχε πάνω του εκείνη την παράξενη μυρωδιά, που πάντα φαινόταν να είναι

11

GRAHAM MASTERTON

κολλημένη σια ρούχα του, ειδικά όταν επέσιρεφε απ' τη δουλειά. Δούλευε

σιις "κτηνοτροφές». Αυτό της είχε πει όλο κι όλο.

"Κι εγώ σ' αγαπώ, Μπαμπάκα», είπε επιφυλακτικά η Έμιλι. Ο Τέρενς την έσφιξε πολύ δυνατά κι έπειτα άρπαξε τη Λίζα και την αγκά­ λΙασε κι εκείνη . "Λiζα, αγαπημένη μου, αν ήξερες μόνο πόσο ιδαίτερη είσαι για μένα. Αν ήξερες».

Η Λίζα δεν είπε κουβέντα, αλλά κοίταξε προς το μέρος της ΈμιλJ. με μια έκφραση ι:;ν μέρει κτηηΚΙ1 (αυτός είναι ο μπαμπάκας μου) και εν μέρει απο­ ρημένη (γιατί μας έφερε εδώ; Γιατί μας φέρεται με τόση πολλή αγάπη;) .

Στο τέλος, ο Τέρενς κάθησε σιαυροπόδι, ανακάτεψε τα μαλλJ.ά του Τζορτζ και τον τράβηξε κοντά του. <<'Ει, Τζορτζ, ξέρεις

n

σημαίνει για έναν

άντρα να 'χει ένα γιο;»

Ο Τζορτζ έγνεψε καταφαηκά. ,,:Ξ:έρω», είπε. Κι έπειτα: «Μπορούμε να

γυρίσουμε σπίτι τώρα;» Ο Τέρενς ανακάτεψε τα μαλλJ.ά του Τζορτζ με μια σύντομη κίνηση άπει­ ρης τρυφερότητας ια ο Τζορτζ τα ίσιωσε ξανά εκνευρισμένος. Ο Τέρενς χαμογέλασε. Έπειτα σηκώθηκε αργά. Η βροχή έπεφτε πάνω σιο σιάρι μ' ένα

ήχο σαν δυνατό κροτάλΙσμα ια ο άνεμος ολοένα δυνάμωνε. Ήταν ολοφάνερο, δεν ήταν ώρα να χορεύει κανείς μες σια σιαροχώραφα. Δεν ήταν ώρα για να χορεύει κάποιος γενικότερα.

"Πρέπει να προσευχηθούμε» , είπε ο Τέρενς. «Εμπρός, παιδιά. Είναι ώρα να κάνουμε το σωσιό. Ας γονατίσουμε τώρα ια ας ευχαρισιήσουμε τον Κύριο

ια ας του ζητήσουμε να μας σώσει απ' το κακό μας αιμα».

"Και η γάτα μαγειρεύει και ο ΠOVΤΙKός χαζεύει!» ούρλιαξε ο Τζορτζ. «Χορεύει, Τζορτζ, όχι χαζεύει», τον παρατήρησε η Έμιλι. «Χαζεύει είναι», φώναξε ο Τζορτζ. Ο Τέρενς μίλησε και ο τόνος της φωνής του είχε γίνει επιτακπκότερος. "Πρέπει να προσευχηθούμε , παιδιά. Καταλαβαίνετε; Γονατίσιε -γονατίσιε

ενώπιον του Κυρίου και πρoσευxnθε[τε». Όλα τα παιδιά τον κοίταξαν επίμονα. Η βροχή διαρκώς δυνάμωνε ια εκεί­

νος τους ζητούσε να γονατίσουν σ' εκείνο το χωράφι και να προσευχηθούν; "Πρσσευχnθε[τε! », ούρλιαξε. «Για τ' όνομα του Χρισιού, πρσσευχnθε[τε!» Η Λίζα γονάτισε πρώτη. Έπειτα ο Τζορτζ. Έπειτα η Έμιλι. Η βροχή τώρα

έπεφτε τόσο δυνατά, που η Έμιλι μετά βίας μπορούσε να δει, κι αναγκάστηκε να βγάλει τα γυαλJ.ά της και να τα σιωυπίσει στο στρίφωμα του στενού της φορέματος. Το χώμα ήταν πετρωμένο και γεμάτο εξογκώματα και πλήγιαζε τα γυμνά της γόνατα, σκέφτηκε, όμως,. ότι όσο πιο σύντομα έκανε ό,τι της έλε­

γαν, τόσο πιο σύντομα θα τέλειωναν όλα αυτά και θα έμπαιναν ξανά σιο στέ!­

σον βάΥκον και θα γυρνούσαν σπίτι για το δείπνο. Η Μαμά έψηνε χοιρομέρι. Πάντα έψηνε χοιρομέρι τα απογεύματα του Σαββάτου. Και πάντα έδινε στην Έμιλι την πρώτη φέτα, που ήταν σκούρα απ' το μέλι και μύριζε έντονα γαρίφα-

12

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

λο. Και πάvrα το συνόδευε με καλαμπόκι ή χυμό. «Κλείστε τα μάτια σας», είπε ο Τέρενς και τα παιδιά έκλεισαν τα μάτια τους. Η Έμιλι άκουγε τη βροχή που σάρωνε το χωράφι. Άκουγε τον άνεμο που λυσσομανούσε και τα πόδια του πατέρα της που σέρνοvrαν μπρος-πίσω μες

στα στάχυα. Είπε, όσο πιο δυνατά μπορούσε: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς' αγιασθήτω το όνομά Σου ... »

Η Λίζα ακολούθησε, κι έπειτα ο Τζορτζ. Ο Τζορτζ δεν ήξερε πολύ καλά την Κυριακή Προσευχή κι όλο ξεχνούσε λέξεις.

«Σώσε μας απ' το κακό αίμα, Κύριε», είπε ο Τέρενς και τα παιδιά είπαν «Σώσε μας!»

Η Έμιλι άκουγε τον πατέρα της να στριφογυρίζει πίσω τους. Άνοιξε τα μάτια της και γύρισε προς τα πίσω, προσπαθώvrας να τον δει , όμως εκείνος

της φώναξε «Κράτα τα μάτια σου κλειστά, Έμιλι, γλυισά μου! Κράτα τα μάτια σου σφιχτά κλεισμένα! Και προσευχήσου! Γιατί αλλιώς δε θα σωθείς! » Υπάκουα, εκείνη ξανάκλεισε τα μάτια.

Τότε, όμως, άκουσε τον πιο

ανατριχιαστικό ήχο που είχε ακούσει ποτέ στη ζωή της. Ο πατέρας της τρα­ γουδούσε -όχι με την κανονική του φωνή, αλλά μ' ένα παράξενο φαλσέτο,

λες και προσπαθούσε να τραγουδήσει σαν γυναίκα. Η Έμιλι τρεμούλιασε απ'

το κρύο. Το φόρεμά της είχε γίνει μούσκεμα και ήθελε απελπισμένα να πάει στην τουαλέτα' δεν τολμούσε, όμως, ν' ανοίξει τα μάτια της, όχι μέχρι να της

πει ο πατέρας της να το κάνει. " OδrίΎΏσέ ρε, ευγεvncό Φως .. . Εv ρέσω του σκότους που ρας nePlj3illel»,

τραγουδούσε. "oδrίΎΏσέ ρε ερπρός!» Τον άκουγε να στριφογυρίζει, να στριφογυρίζει. ΔΕν τον είδε, όμως, ν' ανοίγει το παλιό σακίδιο, ν' απλώνει μέσα με προ­ σοχή το χέρι του και να βγάζει το μεγαλύτερο δρεπάνι του, το δρεπάνι που

χρηOlμοποιούσε για να κλαδεύει ης βατομουριές. ΔΕν τον είδε να διατρέΧει την κόψη της λεπίδας με τον αvr·ίχειρά του και να τον σχίζει μέχρι το κόκαλο, τόσο κοφτερή ήταν, ια. έπειτα να mmλάει Ol<εφτικός το αίμα που ξεrrnδούσε. «Η vύxτα

eivm

OΚOrelvrJ » , τραγουδούσε, « και βρΙσκοραι ρακριά απ' το

σπlπ ρου, oδrίΎΏσέ ρε». Το αίμα απ' τον σχισμένο του avrΊXeιpa κυλούσε σε δυο ρυάκια απ' τον αριστερό του καρπό και μες στο μανίκι του. Πλησίασε τα παιδιά του με το ειδι­

κά ακονισμένο δρεπάνι στο Χέρι και πρόσωπο ήρεμο, γεμάτο συμπόνια. Το μόνο που μπορούσε να Ol<εφτεί ήταν «Σώσε ρας'» . Σώσε ρας απ' το κακό, το

κακό afρα. Ο άνεμος τώρα φυσούσε τόσο άγρια που πάνω στο στάρι κατά μήκος του χωραφιού σxnματίζοvrαν ασημένια φιδίσια σχήματα και τα άχυρα

ι<εvroύσαν τα μάγουλά του. Ο εκτεθειμένος λαιμός του μικρού Τζορτζ ήταν τόσο λεπτός και λευκός, με Μγο χνούδι μόνο πάνω του και μια μIKPOOl
συναίσθηση του εαυτού του, θα είχε κάνει εγχείρηση για να διορθώσει εκείνα

13

GRAHAM MASTERTON

τα πεταχτά αυτιά. Όμως ήταν καλύτερα έτσι -καλύτερα για τον Τζορτζ παρά

για κανέναν άλλο, μιας και ο Τζορτζ ποτέ δε θα Υνώριζε τη ματαιοδοξία ή την ντροπή και η καρδιά του Τζορτζ θα παρέμενε για πάντα αyvή.

Μακάριοι ol καθαροΙ τη καρδΙα, όη αυτοΙ rov Θεόv όψονται. Ο Τέρενς στάθηκε πίσω απ' τον Τζορτζ και λίγο αριστερά του. Ο Τζορτζ

ψιθύριζε: «Πάτερ πάτερ εν ΤOlς ουΡαvοfς

ayJaarf τ' όvορά σου, Vevvneef το

θέλnpά σου, ελθέτω 11 ]3aσJ.λεIa GOI1». Ο Τέρενς ύψωσε το δρεπάνι στον ουρανό και κείνο άστραψε. Έπειτα το

κατέβασε με δύναμη και πήρε το κεφάλι του Τζορτζ μ' ένα μόνο κτύπημα. Το κεφάλι κατρακύλησε εκεί που οι χρυσόβερΥες ήταν πιο πυκνές και κείνες

έξαφνα σταμάτησαν το τρεμoύλJ.ασμά τους ια αναρίγησαν σπασμωδικά. Απ' το

λαιμό του Τζορτζ εκτοξεύτηκε ένας πίδαι<ας από λαμπερό κόκιανο αίμα lQ έπειτα το κορμί του γκρεμίστηκε προς τα εμπρός πάνω στη λάσπη.

Αμέσως -κάνοντας ένα γρήγορο, απότομο βήμα προς τ' αριστερά- ο Τέρενς κατέβασε το δρεπάνι στο λαιμό της Λίζας, ι<όβοντας ιωτσίδες, δέρμα, σάρκα και ΡΑXOιωKαλJ.ά. Όχι πέρα ως πέρα. Η Λίζα φώναξε, αχ! -λες και της είχε ρίξει ένα χαστούκι όλο lQ όλο. Έπειτα, όμως, ο Τέρενς διόρθωσε το κρά­

τημά του και κατάφερε καινούργιο χτύπημα, προς τα πάνω τούτη τη φορά, κατευθείαν στο λάΡυΥΥά της και ίΟ κεφάλι της κατρακύλησε απ' τους ώμους της κι έπεσε στο έδαφος πίσω της. Το πρόσωπό της τον κοιτούσε από κάτω

έκπληκτο, ενώ τα γαλάζια της μάτια ήταν ορθάνοιχτα και τα σιδεραιαα των δοντιών της αστραφτοκοπούσαν. Το αίμα ξεπήδησε με ορμή απ' τον αιφωτη­ ριασμένο τ ης λαιμό, σχημάτισε ξαφνικά ένα

S

στον αέρα και πιτσίλJ.σε το

πρόσωπο και τα χέρια του Τέρενς. Η Έμιλι άκουσε τους χτύπους και το θρόισμα κι όλη τη φασαρία και τόλμησε ν' ανοίξει τα μάτια της. Σ τ ράφηκε κι είδε τον πατέρα της να στέκε­

ται με το πρόσωπό του σημαδεμένο από άλικο χρώμα και το Χέρι υψωμένο. Δεν είδε καν ίΟ δρεπάνι

-

είδε, όμως, τη Λίζα πεσμένη στη λάσπη. Είδε τη

ροζ καρό μπλούζα της Λίζα διακοσμημένη με αίμα. Είδε τον Τζορτζ σωρια­

σμένο ια εκείνον στο έδαφος. «Μπαμπάκα;» τσίριξε, με τεταμένη, σφιγμένη φωνή. Ο Μπαμπάκας τής χαμογέλασε. Ένα αργό,

σίγουρο χαμόγελο

σαν

καλωσόρισμα. Τότε ήταν που συνειδητοποίησε ότι σκόπευε να τη σκοτώσει.

Αισθάνθηκε τη δαγκάνα του απόλυτου τρόμου. Σηκώθηκε όρθια

-

αργά,

τρεμoυλJ.αστά- και σιγά σιγά άρχισε ν' απομακρύνεται. Η βροχή κεντούσε το πλευρό του προσώπου της lQ έσταζε από τα βλέφαρα και το πηγούνι της . Ο Τέρενς την πλησίασε με το Χέρι αιι::όμα υψωμένο και, λες και τραγουδούσε

κάποιο νανούρισμα, είπε απαλά: «'Εμιλι - Έμιλι; Μ' ακούς, γλυιαά μου; Σ'

αγαπώ! Πρέπει να σωθείς! Δε γίνεται ν' αφήσεις τον Τζορτζ και τη Λίζα να φύγουν μόνοι τους! Πρέπει να σωθεΙς, πανέμορφό μου κοριτσάια!»

14

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Κατέβασε το Χέρι του, πολύ γρήγορα ιο εκείνη αισθάvθm<ε κάη να αγγί­ ζει ελαφρά τον ώμο της. Ήταν ένα δυνατό τσίμπημα, σαν το τσίμπημα μως μέλισσας -μόνο, όμως, όταν πίεσε το Χέρι της πάνω του ΚΙ ένιωσε μια πλημ­

μύρα από κολλώδη ζεστασιά, συνειδητοποίησε η της είχε κάνει ο πατέρας της. Σήκωσε για μία ακόμη φορά το χέρι του και τούτη τη φορά εκείνη σήκω­

σε το βλέμμα και είδε το δρεπάνι. Ήθελε να του μιλήσει, να του πει να σταματήσει. Ήταν η Έμιλι, η Έμιλι! Ήταν το

mo

μεγάλο και το

mo

αγαπημένο κοριτσάιο του Μπαμπάι<α! Δεν μπο­

ρούσε, όμως, να βρει ης λέξεις για να του το εξηγήσει. Δεν μπορούσε να βρει

ης λέξεις για να του το πει. Το στήθος της ήταν τόσο σφιγμένο και το λαρύγγι της τόσο κλειστό και ολόκληρο το μυαλό της ήταν μπλοκαρισμένο απ' τον πανικό.

Αντί να προσπαθήσει να του μιλήσει, έκανε μεταβολή ΚΙ άρχισε να τρέχει . Δεν ήξερε πού πήγαινε. Ήξερε μόνο όη, αν ήθελε να ζήσει, έπρεπε να τρέξει και να συνεχίσει να τρέχει, ώσπου να μην μπορεί πια να την ακολουθή­ σει ο πατέρας της. « 'ΕμΙλ.ι!» βρυχήθηκε προς το μέρος της. « 'ΕμΙλ.ι, γύρισε πισω!»

Εκείνη Χώθηκε μες στα στάχυα. Της μαστίγωναν τους αστραγάλους και η βροχή τής σκαμπίλιζε το πρόσωπο. Άκουγε ζώα να σκορπίζουν βιαστικά προς

όλες ης κατευθύνσεις , ποντίκια , αρουραίους, σταροτέρατα .

Συνήθως τη

φόβιζαν, όΧΙ, όμως, εκείνη τη μέρα. Εκείνη τη μέρα έπρεπε να τρέξει.

Έπρεπε να τρέξει και να συνεχίσει να τρέχει, ακόμα 10 αν δε σταματούσε

ούτε στιγμή, ώσπου να φτάσει στο σπίτι.

Βάδιζε σκοντάφτοντας από χαντάΚΙ σε χαντάκι. Το πρόσωπό της ήταν γρα­

τζουνισμένο και μες στα σανδάλια της είχαν μαζευτεί Χαλίκια και χοντρή

άμμος. Ήξερε ότι ο πατέρας της βρισκόταν πολύ κοντά της. Μπορούσε ν'

ακούσει τα βαριά, θορυβώδη του βήματα, σαν τα βήματα ενός τρομερού όντος που σε κυνηγά σε κάποιο όνειρο. Σαν τον Πράσινο Ταξιδευτή που βροντά

ξανά και ξανά την πόρτα σου. Τον άκουγε να πασχίζει να πάρει ανάσα και να την φωνάζει και να την καλοmάνει. «Δε γίνεται ν' αφήσεις τον αδερφό σου και την αδερφή σου μόνους τους, Έμιλι, σε χρειάζονται!»

Ο φόβος την είχε κυριεύσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε μόλις μπορούσε να θυμηθεί πώς να τρέξει. Σχεδόν έμπαινε στον πειρασμό να σταματήσει, να

πέ.σει στα γόνατα και ν' αφήσει τον Μπαμπάκα να κάνει ό,τι ήθελε. Όμως είχε δει τόσο πολύ αίμα και τα ματωμένα δάχτυλα της Μζα κουλουριασμένα προς

τα πάνω και ήξερε ότι η Μζα ήταν σίγουρα νεκρή, ίσως και ο Τζορτζ. Ήταν απόλυτα πεπεισμένη όη αν ο πατέρας της την πρόφταινε, εκείνη θα πέθαινε και γι' αυτό το λόγο συνέχισε να τρέχει.

Πίσω από τα θολωμένα απ' τη βροχή γυαλιά της, τα μάτια της είχαν γουρ-

15

GRAHAM MASTERTON

λώσει όπως κι ενός κουνελlOύ.

Ο Τέρενς δεν ήταν και πολύ γυμνασμένος, δεν ήταν, όμως, ο άνθρωπος που θα παρατούσε κάτι εύκολα. Ο Τέρενς δεν απολάμβανε τον πόνο, όμως ο πόνος

ήταν ο μόνος τρόπος για να κερδίσεις ό,τι πραγματικά εmθυμούσες, έτσι του έλεγε πάντοτε ο πατέρας του. Ο πατέρας του τού είχε ΧΤυπήσει ης αρθρώσεις

των δαχτύλων με έναν ατσάλινο Χάραιcα και είχε πει με πονηρή χαρά: " Τίποτα

δεν αξίζει ούτε δεκάρα, παρά μόνον αν βασανίστηκες για να τ' αποκτήσεις». Κι ο πατέρας του Τέρενς ήξερε από βάσανα. Ο πατέρας του Τέρενς ήταν παντρεμένος με τη μητέρα του Τέρενς. Κι η μητέρα του Τέρενς

-

εκείνη τη νύχτα του

1962 -

Ο Τέρενς δεν μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό του να το σιcεφτεί, όχι τώρα. Η oιctψH αυτή τον παρέλυε, του άρπαζε το κεντρικό νευρικό σύστημα σαν την παγωμένη μέyyενn ενός μnxαV1κού. Και έπρεπε να mάσει την ΈμW. Έπρεπε! Έπρεπε να εξιλεωθεί για τη γέννηση των παιδιών του. Έπρεπε να

εξιλεωθεί για τόσες πολλές πράξεις βδελυρού εγωισμού. Έπρεπε να τα λυτρώσει,

έπρεπε να τα απελευθερώσει. Ήθελε την ελευθερία τους

περισσότερο από καθετί άλλο. Η oιctψH της λύτρωσής τους έκαιγε μες στο μυαλό του λαμπρή σαν φλεγόμενο μαγνήσιο, αγνή σα φλόγα. Να γιατί συνέΧΙζε να τρέχει πίσω απ' την Έμιλι με

TtTOlG

σκυλίσια εmμο­

νή. Εκείνη ήταν μικρή, ήταν τρομαγμένη. Σύντομα θα κουραζόταν και θα σιcόνταφτε. Τότε θα την έπιανε. Τότε θα την έσωζε, όπως είχε ήδη σώσει τη

Λίζα και τον Τζορτζ. Τώρα πάσχιζε να πάρει ανάσα. Δόξασμένος να 'ναι ο Κύριος στους ουρα­ νούς! Ο Κύριος! Στους ουρανούς! Δοξασμένος να 'ναι! Η Έμw πλησίαζε προς τον αυΤΟΙClνητόδρομο, όχι πολύ μακριά απ' το ανά­

χωμα όπου βρισκόταν λοξά παρκαρισμένο το στέισον βάγιcoντoυς. Είχε πλέον

σκοτεΙV1άσει τόσο πολύ, που ήταν δύσκολο να πει κανείς πού τέλειωναν τα σταροχώραφα και πού άρχιζε ο ουρανός. Η βροχή χτυπούσε την άσφαλτο σε οξεία γωνία, έτσι ώστε να τινάζονται προς τα πάνω σταγονίδια σχηματίζοντας μια ατέλειωτη παρέλαση από περιπλανώμενα φαντάσματα. Πενήντα ή εξήντα

XΙΛΙόμετΡCΙ μακριά, προς τα δυτικό, άστραφτε και βροντούσε και σηκώνονταν πυκνά μαύρα παραπετάσματα από χώμα, χιλιάδες τόνοι αγροτιιαις γης που είχαν σηκωθεί στον αέρα κι έκρυβαν τον ήλιο. Η Έμιλι κοίταξε πίσω μόνο μια φορά, για να δει πόσο την είχε πλησιάσει ο πατέΡCΙς της. Ο Τέρενς ύψωσε και τα δυο του χέρια και φώναξε « Εμw! Έμw! Δεν ξέρεις η κάνεις, γλυκιά μου! Δεν ξέρεις η σου μέλλεται! »

Το πόδι του Τέρενς mάστηκε σε μια τούφα χόρτου κι εκείνος σιcόνταψε

κι έπεσε στο ένα γόνατο. Καθώς σηκώθηκε ξανά, είδε σε μέση απόσταση ένα φως που τρεμόσβηνε -την κοφτή, έντονη λάμψη από τους προβολείς ενός αυτοκινήτου. Πρέπει να το είχε δει και η Έμιλl, μιας και άρχισε να ανεμίζει σαν τρελή τα κοκαλιάρικα Χέρια της και πάνω απ' τον ήχο της βροχής και τις

16

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

ριπές του ανέμου που μούγγριζε μαVlασμένα, ο Τέρενς άκουγε το τσιριχτό ουρλιαχτό της.

Ο Τέρενς αγωVlζόταν μ' όλες του ης δυνάμεις, με τα πόδια του να ιανού­ νται πάνω-κάτω σαν έμβολα, τις γροθιές του σφιγμένες, το πρόσωπό του βλοσυρό. Μπορούσε ν' ακούσει την καρδιά του να χτυπά δυνατά, λες και κάποιος είχε πιάσει ένα ραβδί και δίχως λόγο χτυπούσε μαVlασμένα ένα νεκρό σκυλί. Θεέ μου, αν δεν την έπιανε, εκείνη δε θα σωζόταν, δε θα σωζόταν! Τα αυτοκίνητο ολοένα πλησίαζε και οι προβολείς του

έκαναν τις

σταγόνες τις βροχής να σπινθηρίζουν. Ένα ημιφορτηγό Ελ Καμίνο στο χρώμα του μπρούντζου, ιανούνταν στον ανώμαλο δρόμο χοροπηδώντας και γέρνο­

ντας. Η Έμιλι άρχισε να στριγγλίζει, να ανεμίζει τα Χέρια της σαν τρελή και να τρέχει, λες και ο Σατανάς βρισκόταν στο κατόπι της, λες και ο ίδιος ο Χάρος ανάσαινε στο σβέρκο της. Ο Τέρενς ξεφύσηξε, ούρλιαξε και στριφογύρισε τριγύρω το δρεπάVl,

κάνοντάς το να ξεφυσά και να σφυρίζει όπως ια ο ίδιος. «Εμιλι! Στάσου, Έμιλι! Στάσου, γλυιαά μου!" Όμως η Έμιλι είχε κατηφορίσει το διαλυμένο λασπώδες ανάχωμα κου­ τρουβαλώντας και είχε φτάσει στον αυτοιανητόδρομο και οι άνθρωποι στο ημιφορτηγό πρέπει να την είχαν δει, μιας και έκοψαν ταχύτητα μέχρι που στα­

μάτησαν, ενώ οι υαλοκαθαριστήρες ανέμιζαν πέρα-δώθε σαν τρελο!. Η πόρτα του οδηγού άνοιξε.

Ο Τέρενς πλησίασε πηδώντας τα λιγοστά χαντάιαα που απέμεναν, γλί­ στρησε στην πλαγιά του αναχώματος και στάθm{ε στο δρόμο με το ματωμένο του δρεπάVl στο χέρι, λαχαVlάζοντας, ιδροκωπώντας ι{αι κοιτώντας . Ο οδηγός του αιποιανήτου πήδηξε έξω και η Έμιλι παραλίγο να συγκρου­ στεί με την πόρτα. Εκείνος άπλωσε το αριστερό του χέρι και την τράβηξε μέσα, την τράβηξε προστατειπικά κοντά του. Ήταν ένας ψηλός, λεmός ασπρομάλλης άνδρας που φορούσε γυαλιά ια

ένα γκρίζο λινό πανωφόρι, σαν εκείνα που φορούν ΟΙ ωρολογοποιοί ή ω λουστραδόρω. Το φαρδύ γκρίζο του παντελόVl κυμάτιζε στον άνεμο. Τα μαλ­ λιά του ανέμιζαν σαν τρελά. Πέρασε το μπράτσο του γύρω απ' τους ώμους της Έμιλι και καθώς ο Τέρενς τον πλησίασε, διέκρινε στο πρόσωπό του μια έκφραση ολοφάνερης αποφασιστικότητας, σαν του δόκτωρος Μπ. Έιτς ΚίΡπI,

του οδοντίατρου που είχε ποζάρει για τον πίνακα του Γκραντ Γουντ ,

Gothjc.

Κλασικό τέκνο της Αϊόβα

-

American

«καλός και σταθερός άνθρωπος». Καθώς

ο Τέρενς πλησίασε πιο κοντά, Ρπόρεσε να διακρίνει στη θέση του συνοδηγού τη γυναίκα του άλλου, κοκαλιάρα με άσπρα μαλλιά, να περιμένει, όπως κάθε γυναίκα σαν ια εκείνη περιμένει την έκβαση των όσων έχουν αποφασίσει ΟΙ άντρες τους να κάνουν.

«Κάνε πίσω, τώρα!» φώναξε ο γέρος. «Μ' αιωύς, κύριε; Κάνε πίσω!"

17

GRAHAM MASTERTON

Ο Τέρενς κοίταξε τριγύρω του , αριστερά και δεξιά , ακόμα και πίσω του, δήθεν μπερδεμένος. Τα μ άτια του είχαν γίνει σαν σχισμές κόντρα στη βροχή.

Όλη την ώρα, όμως , κρατούσε το δρεπάVl υψωμένο όσο σφlXτ ά γινόταν, μ ε

Χέρι σταθερό σαν βράχος, λες και το δρεπάVl ήταν με μαγικό τρόπο καρφω ­ μένο στον αέρα κι εκείνος ήταν κολλημένος επάνω του. «Δεν ξέρω ποιος είσαι, κύριε , ή τι προσπαθείς να κάνεις! » του είπε ο γέρος . « Καλύτερα, όμως , να κάνεις πίσω » . «Αυτή ε ίν' η κόρη μου », φ ώναξε ο Τέρενς, πλησιάζοντας πιο κοντά , κάνο­ ντας κά θε φορά ένα προσεκτικό βήμα . «Αυτό είναι τ ο κοριτσάκι μου ». Άνοιξε διάπλατα τα χ έ ρια για να τονίσει την αθωότητα και να επιδείξει την έλλειψη δόλου του. «Δε θέλω να ξέρω τα ποιος ή τα γιατί τούτης της ιστορίας », είπε ο γέρος. « Μπορούμε ν ' αφήσουμε το σερίφη να βγάλει άκρη » . «Κάτω τα χ έρια σου απ' την κόρη μου » , τον προειδοποίησε ο Τ έ ρενς. «Δε γίνεται , κύριε . Τούτ η η μικρή κυρία θα 'ρθε ι μαζί μας » .

Ο Τ έρενς κούνησε αργά το κεφάλι του πέρα ως πέρα. « Ω, όΧΙ », είπε , απαλά, τ ό σο απαλά που στην αρχή ο γέρος δεν μπορούσε να τον ακούσει. « Ω , όχι , τούτη η μικρή κυρία πρέπει να σωθεί ». « Πίσω ! » έκανε απότο μα ο γ έρος, κι έσπρωξε βιαστικά την Έμlλ.J. στο μπροστινό κάθισμα του ημιφορτηγού . « Σε προειδοποιώ , κύριε , μείνε εκεί που

είσαι!» Ο Τέρενς πλησίασε βήμα βήμα τ ο γέρο , προ σεκτικά , ώσπου βρέθηκε

μόλις εξήντα πόντο υς μακριά του . Οι σταγόνες της βροχής κατραιωλούσαν

στις πλευρές τ ου προσώπου τ ου και κρέμονταν απ' τους λοβούς των αυτιών του σαν διαμαντένια σκουλαρίκια. Κοιτούσε το γέρο λες και δεν είχε δει ποτ έ άλλοτε κάποιον σαν κι εκείνον. Ο γέρος άδραξε το πάνω μέρος της πόρτ ας του ημιφορτηγού το υ και αναρίγησε, ανταπέδωσε, όμως , το βλέμμα με το προκλητικό ύφο ς του πραγματικά τρομοκρατημένου. Ο Τέρενς ΧΤύπησε ελαφρά τη λεπίδα του δρεπαVlού στο πάνω μέρος της πόρτας πκ ΠΚ ΤlΚKαι είπε καθαρά: «Το ύτη η μικρή ιωρία, είναι η δUa1 μου μικρή

κυρία, κύριε, κι αν προσπαθήσεις να μου την πάρεις , θα είσαι ένοχος απαγωγής. Ή, μάλλον, κάτι χειρότερο, θα είσαι ένοχος για το ότι θα έχεις στείλει την ψυχή τ ης

στην ίδια την κόλαση, να τροφοδοτ ήσει τις φλόγες

ολάκερης τ η ς

αιωVlότητ ας. Θες στ ' αλήθεια να σου βαραίνει κάπ τέτ OlΟ τη συνείδηση;» ,(Αμπνερ» , φώναξε φοβ ι σμένα μες απ ' το αυτοκίνητο η γυναίκα το υ

γέρου . ,/Αμπνερ, δε θέλουμε να συγχύσουμε κανέναν για κάτι που δε μας αφορά» .

Ο Τέρενς σήκωσε το δρεπάVl και τ ο κράτησε μπρος στο πρόσωπο του γέρου. «Σωστά, Άμπνερ», είπε, καρφώνοντάς τον με τα μάτια. «Δε θέλουμε να συγχύσουμε κανέναν, έτσι δεν είναι;» Σήκωσε αργά την ωχμή του δρεπαVlού και τίνα ξε μια σταγόνα βροχής,

18

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

που κρεμόταν απ' την άκρη της μύτης του γέρου. «Π ώς θα σου φαινόταν, Άμπνερ; Τι θα 'λεγες γω μlα τσάμπα πλασηκή εγχείρηση; Μπορώ να ξεφορ­

τωθώ τούτη την απαίOlα μυτόΥκα σου, μέχρι να πεις κίμινο». Ο άνεμος δυνάμωσε απότομα και το ημlφOρτηγό κουνήθηκε πέρα-δώθε πάνω στη σαραβαλιασμένη του ανάρτηση. Ο γέρος είπε: «Δε μ' αρέσει να μ' απειλείς έτOl, κύριε. Και δεν πρόκειται να πω ότι δε με φοβίζεις, γιατί θα 'λε­ γα ψέματα. Κόρη σου, ή όXl, δε βλέπω το λόγο να σ' αφήσω να πάρεις τούτο

το κορίτσι. Το καταλαβαίνεις; Αν της συμβεί κάτι, θα το έχω βάρος στη συνεί­ δησή μου μέχρι να πεθάνω ».

Ο Τέρενς χαμήλωσε το δρεπάνι. «Βάρος στη συνείδησή σου;» ρώτησε.

«Αυτό είναι που λέμε θaνάσ1j10 δiλnppa, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι που λέμε

εκατό τοις εκατό θaνάOlΡΟ δiλnppa». Ακολούθησε ένα παράξενο διάστημα, ούτε ένα λεπτό, όπου κανείς τους δε μίλησε , αλλά η βροχή εξακολούθησε να χτυπά με κρότο τις πλευρές του ημlφOρτηγoύ ια ο άνεμος εξακολούθησε να φλυαρεί. Από το Χόκαϊ Ντάουνς ως το Ίντιαν Κρικ, ο άνεμος σάρωνε τα πάντα . Πέρα στα βορειοανατολικά ,

πέρα απ' το Μάριον, οι αστραπές τρεμόσβηναν πίσω απ' τα σύννεφα και στον αέρα πλανιόταν μlα έντονη οσμή όζοντος , σαν εκείνη που βγαίνει απ' τους μόλις ανΟΙΥμένους τάφους. Ο Τέρενς ήταν έτοιμος να πει κάτι ακόμα όταν τον διέκοψε ένας δυνατός,

διαπεραστικός ήχος σαν στΡΙΥΥλιά. Τα μάτια του γούρλωσαν και έστρεψε το βλέμμα του πέρα απ' τον ώμο του γέρου, στο πίσω μέρος του ημlφOρτηγoύ . «Τι στο διάολο ήταν αυτό;» απαίτησε να μάθει .

«Τίποτα. Τίποτα απολύτως». «Το "τίποτα" ΤOlρίζει σαν τον ίδιο το διάβολο». Ο γέρος ανασήκωσε τους ώμους. «Γουρούνια είναι. Ένα ζευγάρι απογα­ λαιcτισμένα Μπέρκσαϊρ, που τα πήγαινα στου ξαδέρφου μου στο Μπέρτραμ. Πίστεψέ με, κύριε -πίστεψέ με, δε θέλω μπελάδες. Σε παρακαλώ». Ο Τέρενς τον κοίταξε επίμονα, χωρίς ν' ανοιγοκλείσει τα μάτια, παρά τη

βροχή που κυλούσε στο πρόσωπό του. Έπειτα προχώρησε γύρω απ' το πλευρό του ημιφορτηγού με το δρεπάνι του υψωμένο και κοίταξε στο πίσω μέρος. Δυο γεροδεμένα αρσενικά γουρουνάιαα ήταν δεμένα κοντά στο πίσω μέρος της

καμπίνας, πάνω σ' ένα στρώμα βρεγμένα άχυρα απ' τ' αγρόιcτημα. Το ένα ήταν ροζ με μαύρες κηλίδες, λες και κάποιος είχε τινάξει πάνω του jllG πένα γεμά­ τη μελάνη' το άλλο ήταν ροζ σαν ζαμπονάια. Όταν είδαν τον Τέρενς να πλη­ Olάζεl άΡXlσαν να ρουθουνίζουν και να γρυλίζουν, ενώ το ένα άΡXlσε να Ol<ού­ ζει, να χτυπιέται και να κλοτσά το τοίχωμα της καρότσας σαν τρελό. Ο Τέρενς πήγε μέΧρι την καρότσα, ακούμπησε πάνω της τους αγκώνες

του και κράτησε το δρεπάνι έτOl ώστε να μπορούν να το δουν καθαρά τα γου­ ρουνάιαα. Και τα δύο βρίOl<ονταν ήδη στα πρόθυρα της υστερίας έOl<ουζαν, μούγκριζαν και τραβούσαν τα δεσμά τους.

19

GRAHAM MASTERTON

« Τα τρομάζω, έτσι δεν είναι;» είπε ο Τέρενς. Τα κοίτ αξε για Μγο που έσιωυζαν. Έπειτα στράφηκε προς το μέρος του γέρου και σκούπΙσε τη βροχή απ' το μέτωπό του με τη ράχη του χεριού που κρατούσε το δρεπάνι. «Γουρούνια!» είπε ο γέρος, σχεδόν ξεφωνίζοντας για ν' αιωυστεί κόντρα στον άνεμο . « 3έρουν να κρίνουν το χαραιαήρα των ανθρώπων! Είναι κι εκεί­

να θνητά, όπως και μεις. 3έρουν ΤΙ τους γίνεται». « Το 'χω ακούσει αυτό » , είπε ο Τέρενς. ,( Εχω ακούσει αι<όμα να λένε ότι

μπορείς να κοnάξεις μες στο μάη του γουρουνιού και να δεις πόσο σύντομα πρόκειται να πεθάνεις » . "Κύριε

-

σε παρακαλώ -

»

φώναξε η γυναίκα του γέρου μέσα απ' το

ημιφορτηγό. "Το κοριτσάκι σου εδώ μέσα τρέμει τόσο που κοντεύει να διαλυ­ θεί. Σε παρακαλώ , άσε μας να φύγουμε. Δε θα πούμε σε κανέναν τι συνέβη εδώ , στο υπόσχομαι» . Ο Τέρενς την αγνόησε. « Κοίτα μες στο μάτι του γουρουνιού, Άμπνερ » ,

είπε στο γέρο. " Τι; » "Κοίτα μες στο μάτι του , Άμπνερ. Δες πότε πρόκεnαι να πεθάνεις» . Ο Άμπνερ δίστασε. Ο άνεμος άρχισε να δυναμώνει κι άλλο κι έξαφνα τους κούφανε μια τρομερή βροντή ακριβώς από πάνω τους, που έκανε το

δρόμο να σειστεί και τα γουρουνόπουλα να ουρλ.1άξουν τρομοκρατημένα. Η βροχή σαν να δίστασε μια στlγμή, έπειτα, όμως, άρχισε να πέφτεl ξανά, ακόμα

nlO

καταρρακτωδώς απ' ό,τι πριν ΙΌ απ' τον αυτΟΙΌνητόδρομο σηκώθηκαν

ακόμα περισσότερα φαντάσματα . "Κύριε , έχω βραχεί μέΧΡl το κόκαλο εδώ

lG

έχω οστεοαρθρίτιδα » .

"Εμπρός, Άμπνερ» , είπε ο Τέρενς και πρόΥΥηξε το γέρο στο στήθος με την αιχμή του δρεπανιού του. «Σε προκαλώ, κοίτα μες στο μάτι του! τις κρυστάλλ!νες σφαίρες ή τα φύλλα του τσαγιού, Άμπνερ;

Tl να ης κάνουμε Tl να τις κάνουμε τις

βελόνες για να μαντέψουμε το μέλλον, όταν έχουμε το μάη του γoυρoυv:ιoύ; »

Ο γέρος έστρεψε εΠlφυλαιcrlκά το κεφάλι του προς το πίσω μέρος του ημιφορτηγού. Τα γουρουνόπουλα δεν έσκουζαν

lllQ,

ούτε κλοτσούσαν, εξακο­

λουθούσαν, όμως, να τραβούν τα δεσμά τους σε κατάσταση τρομερής αγω ­ νίας . Βρομούσαν κάτουρο και φόβο. Με τεντωμένη, πνιγμένη φωνή ο γέρος είπε: " Η Ντόροθ ί μου σου λέει την αλήθεlα , κύριε. Δε θα πούμε κουβέντα σε κανέναν, στ' ορκίζομαι » . " Στο μάτι, Άμπνερ » , επανέλαβε ο Τέρενς. Ο γέρος έΡlξε το βλέμμα του προς το πλησιέστερο απ ' τ α δύο γουρουνά­

lGQ.

Το γουρουνόπουλο σταμάτησε να παλεύεl κι έμεινε εντελώς ακίνητο,

παρόλο που το αδέρφι του εξακολουθούσε να το σπρώχνει στα πλευρά. Σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε το γέρο με -με τι; Με συμπόνια; Με θλίψη; Με αμηχανία; Στο κάτω-κάτω, όπως είχε θνητά, όπως και 'μεlς.

20

nellG

ο γέρος, ήταν

lG

εκείνα

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Οι βλεφαρίδες του γουρουνόπουλου έμOlαζαν με λευκά αγκάθια, το μάτι του, όμως, έμοιαζε με μαύρο υγρό. Αντανακλούσε τα πάντα, με κυρτές γραμ­ μές και απόλυτη λεmομέρεια

-το πλευρό της καρότσας, τη βροχή, τον

ουρανό που κινούνταν με ταχύτητα, τη λεmή μορφή του γέρου με τους στρογ­ γυλούς ώμους που αναζητούσε κάποιο μαγικό σημάδι συμπόνιας μες στην ίδια του την αντανάκλαση. Αντανακλούσε την έντονη τωγιζελωτή λάμψη απ' το δρεπάνι του Τέρενς,

που έμOlαζε με την ανατολή του καινούργιου φεγγαριού σε μια ταινία παιγμέ­ νη σε μεγάλη ταχύτητα.

Ο γέρος έστρεψε ξανά το βλέμμα του στον Τέρενς ένα κλάσμα του δευ­ τερολέπτου προτού ο Τέρενς τον χτυπήσει και τίναξε το Χέρι του για να προ­

στατευθεί. Το δρεπάνι θέρισε και τα τέσσερα δάκτυλα του αριστερού του χεριού, μέσα σ' ένα σύμφυρμα από αίμα και κομμάτια σάρκας απ' τις αρθρώ­ σεις. Παρέκκλινε απ' την πορεία του και, χτυπώντας την αριστερή πλευρά του προσώπου του γέρου, ξέωζΙσε το πάνω μέρος του αυτιού του, το μεγαλύτερο μέρος απ' το μάγουλό του και μια παχιά, πορφυρή λωρίδα απ' το χείλος. Ο γέρος ούρλιαξε και σωριάστηκε με δύναμη στο πλάι του ημιφορτηγού.

Τα γουρουνόπουλα ούρλιαζαν ΚΙ εκείνα, κλοτσούσαν και στριφογύριζαν πανικόβλητα. Το αίμα ράντισε το πίσω παρμπρίζ του ημιφορτηγού και το κάθι­

σμα του οδηγού. Η ΈμιλΙ ούρλιαξε ΚΙ εκείνη. Τώρα ο Τέρενς βρισκόταν σε κατάσταση παροξυσμού. Η ιερή του ημέρα είχε μεταβληθεί σε κωμωδία. Τούτη η μέρα της σωτηρίας καταστρεφόταν από

παρείσαιαους και βλάσφημους, ηλίθιους χοιροτρόφους και γυναίκες. Ένα ακόμα εΚΙζωφαντικό μπουμπουνητό κατάπνιξε τις φωνές του, καθώς

στάθηκε πάνω απ' το γέρο ΚΙ άρχισε να τον κατακρεουργεί. Ο γέρος ούρλιαξε και προσπάθησε να σηκωθεί. Όμως το ματωμένο του χέρι γλίστρησε πάνω στη βρεγμένη πόρτα του ημιφορτηγού, σχηματίζοντας ένα ιερογλυφικό γεμάτο ραβδώσεις απ' τις σταγόνες της βροχής. Στο εσωτερικό του ημιφορτηγού η γριά ούρλιαξε και κείνη, ενώ το λεΙζΙα­ σμένο απ' το νερό παράθυρο παραμόρφωνε την όψη της. Πέρασε με κόπο στο

κάθισμα του οδηγού και άνοιξε την πόρτα, όμως ο Τέρενς την ξανάκλεισε βίαια. Πρέπει να της είχε μαγκώσει τα δάχτυλα, γιατί την άκουσε να ξεφωνί­ ζει σαν παγιδευμένο ζώο.

Ο Τέρενς κατακρεουργούσε το γέρο μανιασμένα, με πρόσωπο άγριο, και τα χτυπήματα σχημάτιζαν ένα μοτίβο σαν ψαροκόκαλο, πρώτα στα αριστερά, έπειτα στα δεξιά. Ο γέρος συνέχισε να βγάζει ένα χαμηλό, τρεμουλιαστό ουρλιαχτό, ενώ το δρεπάνι του Τέρενς βυθιζόταν στο τριχωτό του κεφαλιού

του, στο πρόσωπό του και στα υψωμένα χέρια του. Αίμα τιναζόταν παντού . Ο Τέρενς δεν είχε δει ποτέ του τόσο αίμα, παρά

μόνο στο σφαγείο. Ένιωθε λες και λουζόταν με αυτό. Το δρεπάνι έβγαζε ένα ζωηρό, χορταστικό ήχο κοψίματος, όπως όταν

21

GRAHAM MASTERTON

κάΠOlος δαγκώνει ένα μήλο. Μ' ένα ξαφνικό κτύπημα έκοψε το δεξί χέρι του

γέρου απ' τον καρπό, κι έπειτα τον αριστερό του πήχυ. Πετσόκοψε το μεγαλύ­ τερο τμήμα του τριχωτού του κεφαλιού του, έτσι ώστε τα μαλλlά του να κρέ­ μονται πάνω στα μάτια του σε αιματοβαμένες τούφες. Παντού τριγύρω του έπεφταν άμορφα κομμάτια σάρκας. Σε μια απεγνωσμένη απόπειρα αυτοπροστασίας, ο γέρος κουλουριάστη­ κε Χάμω και πίεσε το πρόσωπό του στο βρεμένο οδόστρωμα, έτσι ο Τέρενς άΡXlσε να πετσοκόβει την πλάτη και τους

ώμους του με

αποτρόΠQlη

αποφασισπκότητα. Το λινό πανωφόρι του γέρου ήταν τόσο μουλιασμένο από αίμα, που είχε μαυρίσει. Στο πίσω μέρος του ημιφορτηγού τα γουρουνόπ ουλα

συνέXlζαν το

φρικιαστικό τους στρίΥγλ.ισμα · και κλοτσούσαν τα τοιχώματα του ημιφορτηγού με θανάσιμο πανικό. Ο Τέρενς ύψωσε το χέρι που κρατούσε το δρεπάνι, για να καταφέρει τη χαριστΙΚή βολή στο γέρο. Γεύτηκε το αίμα και το νερό της βροχής. Ήθελε να

κόψει το κεφάλι εκείνου του χωριάτη απ' τους ώμους του

-

ακόμα Κl αν κάπ

τέτOlΟ σήμαινε όπ ο αναι<ατωσούρης γερο-ηλίθιος σίγουρα θα σωζόταν, όπως σίγουρα είχαν σωθεί η Λίζα κω ο Τζορτζ. Καθώς, όμως, προσπάθησε να κατεβάσει το χέρι του, ωσθάνθηκε δυο

KOKαλιάΡlΚα χέρια σαν YύXla αρπακτικού να αρπάζουν τον καρπό του. Γύρισε έξαλλος, απελπισμένος, με πρόσωπο κηλιδωμένο απ ' το αίμα. Η Ντόροθι, η γυναίκα του γέρου, είχε βγει απ' το ημιφορτηγό, είχε έρθει από πίσω του και είχε κρεμαστεί από το χέρι του με μανία.

« Σταμάτα!» κραύγασε.

« Σταμάτα!

Σταμάτα!

Τον σκοτώνεις! Είναι

ο

άντρας μου! Τι σου έχει κάνει;» Ο Τέρενς ελευθέρωσε απότομα το Χέρι του και κοίταξε τη γυναίκα. Η επέμβασή της τον είχε πραγματικά καταπλήξει' στ' αλήθεια. Δες την, μικρο­

σιωπική, ασπρομάλλα και κοκαλιάρα σαν ορτύιο. Θα πίστευε κανείς ότι θα την παρέσερναν ο άνεμος και η βροχή. Φορούσε ένα κόΙGGνο καρό πουκάμισο,

τζην και κόΙGGνα πλαστικά σκουλαρίκια. Ήταν η γυναίκα ενός επαΡXlώτη: η γερασμένη νύφη ενός ακόμη ΠlO γερασμένου χωριάτη.

« Τον σκοτώνεις!» είπε με μάπα θολωμένα απ' τα δάκρυα . «Είναι ο άντρας μου και ο πατέρας των παιδιών μου 10 εσύ τον σιωτώνεις!» Ο Τέρενς κοίταξε κάτω. Δίπλα του, πάνω στην αστραφτερή υγρή άσφαλτο του δρόμου, ο γέρος είχε διπλωθεί στα δύο , με τα κούτσουρα που αποτελούσαν τώρα τα χέρια του σφιγμένα στο στέρνο. ΒΟΥγούσε σαν σιωυριασμένη πόρτα,

εεερργκ, εεΡΥΚ, 10 έτρεμε.

Ar!'

το στόμα του έσταζε αίμα και κάτω απ' το κορμί

του ιωλούσε ένα πλατύ puάIG αίματος , που αναμιγνυόταν με τ η βροχή. «Δεν τον έχω

σκοτώσει ακόμα»,

αποκρίθηκε ο

Τέρενς, με

σιγανή,

απόμακρη φωνή. «'Oxl, όμως, ότι δεν προσπάθησα ... τουλάχιστον αυτό πρέπει

να μου το αναγνωρίσεις. Έχω κόψει σχεδόν όλα όσα με εμπόδιζαν. Εκτός απ'

22

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

το κεφάλι του, βέβαια , αλλά τώρα θα έφτανα και σ' εκείνο » . « Ασ' τον ήσυχο », πρόσταξε η γριά. Έβγαλε τα Υυαλιά της εξαιτίας της βροχής, κράτησε , όμ ω ς, όλη την ώρα το βλέμμ α της καρφωμένο στον Τέρ ενς. « Είναι ο άντρας μου . Άσ' τον ήσυχο ».

Ο Τέρενς στράφηκε λίγο απ' την άλλη. Έτριψε τον δεξιό του αγκώνα , λες και είχε ζοριστεί απ ' όλο αυτό το κόψιμο μ ε το δρ επάνι . Απ' τη στ ιγμή π ου ο Τ έρ ενς ε ίχε σταματ ή σει το πετσόκομμα , τα γουρουνόπουλα ε ίχαν ηρεμή σει

λίγο όταν, όμως, στράφηκε ξανά προς το μέρος τους ξανάρχισαν το σκούξιμο

με αναζωπυρωμ ένο πανικό . Εκείνος στράφηκε ξανά προς τη γριά και καθώς το έκανε , το δεξί του Χέ ρι τυλίχτηκε πίσω του , ακριβ ώ ς πίσ ω και δ ε ξιά του, μ ' όλη την επιδεξι ότ ητ α

ενός καλού τενίστα και το δρεπάνι άστραψε στριφΟΥυρίζοντας και παίρνο­ ντας φόρα και τότε χραπ! το κεφάλι της αναπήδησε απ ' τους ώμους της, κάνο ­ ντας το αίμα να ξεχυθεί λες και κάποιος είχε αναποδΟΥυρίσει έναν κουβά, έ πεσε στο πίσω μ έρος του ημιφορτηγού με ένα βαρύ γδούπο και κατρακύλη­ σε μέχρι την πόρτ α της καρότ σ ας , όπου και σταμάτησε. Το πρόσωπό τη ς απ έ­ μ εινε να κοιτάζ ει το άχυρο με ορθάνοιχτα μάτι α, σαν το πρόσωπο yuναίKας που δεν έχει δει ποτέ της άχυρο. Το κορμί της στε κότ αν, ενώ απ ' τον ακρ ωτ ηρια σμένο της λαιμό τινα ζ ότ αν

ένας ψηλός παλλόμενο ς πίδακας από αίμα, καμι ά σαρανταριά εκατοστά στον

αέρα. Ο Τέρενς εξακολουθούσε να την κοιτά. Ήταν απiστ ευτ o ότι το κορμί της μπορούσε να στέκεται όρθιο μόνο του τόση ώρα, σαν να mστευε ότι μπο­ ρούσε να συνεχίσει να ζει χωρίς κεφάλι. Σχεδόν περίμενε πως θα Ίωνε ένα βήμα ή πως θα άπλωνε το χέρι της προς το μέρος του. Τό τ ε, όμως, τη χτύπη ­

σε μια αιφνίδια ριπή ανέμου και ξάφνου τα γόνατ ά της λύγισαν. Έκανε μια πιρουέτα προς το πλάι και σωριάστηκε δίπλα στο σύζυΥό τ ης πάνω στη ματω­ μένη άσφαλτο . Το ένα της πόδι συσπάστηκε μέσα στο φτηνιάρικο δετό μουσα­ μαδένιο παπούτσι της , συσπάστηκε ξανά και τελικά έμ εινε αιOνnτo. Ο Τέρενς κατέβασε άλλη μια φορά το δρεπάνι στον ώμο του γέρου

-

μάλλον από φούρκα παρά από γνήσια επιθυμία να του κάνει κακό. Τούτη τη φ ορά ο γέρος δέχτηκε το πι ύπημα αδιαμαρτύρητα. Πονούσε φρικτά και δεν

είχε κουράγιο να κάνει οτιδήποτε άλλο από το να πεθάνει. «Γιατ ί δε με σκοτώνεις; » είπε με λυγμούς. «Γιατί δε με σκοτώνεις ; » «Γιατί ε ίσαι ήδη νεκρός! » του φώναξε ο Τέρενς, ώστε να τον ακούσει σίγουρα ο γέρος πάνω απ το θόρυβο της καταιγίδας. «Είμαστε όλω νεκροί.

nOlQ

είναι η διαφορά; Είμαστε όλΟl ταξιδιώτες , όλοι μας. Όλοι ταξιδεύουμε

στο δρόμο που δεν έχει εmστροφή » .

Ο γέρος είπε «'Αντε γαμήσου» , και από τον τρόπο που το είπε ήταν ολο ­

φάνερο ότι δεν είχε ποτέ του βρίσει κανέναν, ποτέ σ' όλη του τη ζωή, άντρα ή αγόρι , απ' τον καιρό που σαν παιδί άκΟυΥε τις ιστορίες των Έιμος και Άντι και τις περmέτειες του Τζακ Άρμστρονγκ και του Τομ Μιξ στο ραδιόφωνο .

23

GRAHAM MASTERTON

ΝηφάλlOς, μετρημένος, άνθρωπος της εκκλησίας. Να ποιος ήταν ο άνθρωπος

που ο Τέρενς καταιφεουργούσε μέΧρι θανάτου. Τελικά κατέρρευσε' και ο Τέρενς, κατάκοπος και ζαλισμένος, αι<όμα και βaΡlεσrηpΈVoς, ίσιωσε το κορμί του.

"Δεν μπορούσες απλά να πεθάνεις , ε;» είπε στο mώμα του γέρου. "Δεν μπορούσες απλά να πεθάνεις; Έπρεπε να δώσεις και παράσταση. Να βρίσεις.

Ήσουν ένα βήμα aπ' τον παράδεισο κι έπρεπε να βρίσεις». Η καταιγίδα είχε γίνει σχεδόν κωμικά άγρια. Η βροχή έπεφτε στα χωράφι α με σχεδόν οριζόντια κλίση και χτυπούσε με κρότο τα πλάγια του ημιφορτηγού. Το αίμα που είχε χύσει ο Τέρενς δημιουργούσε σπείρες και σχήματα σαν τα

νερά του μάρμαρου και χυνόταν στα χαντάκια, ανακατεμένο με τη λάσπη. Με το χέρι υψωμένο για να προστατέψει το πρόσωπό του απ' τη βροχή , ο Τέρενς πλησίασε αθόρυβα την ανοιχτή πόρτα του οδηγού του ημιφορτηγού

και έλεγξε τ ο εσωτερικό . Η πόρτα του συνοδηγού ήταν επίσης ανοικτή . Τα καθίσματα ήταν κηλιδωμένα από αίμα και βροχή και πάνω τ ους βρίσκονταν μια

φθαρμένη, μπεζ δερμάτινη τσάντα, μια σακούλα από ψώνΙα κι ένα ανοικτό γαλάζιο πλεκτό διπλωμένο σε σωρό: ίσως ένα πουλόβερ ή η aπoγευματινή ζακέτα ενός παιδιού. Ό,τι κι αν ήταν, θα έμενε ανολοκλήρωτο. Δεν υmίρxε, όμως, κανένα σημάδι της Έμιλι. Μόνο τον άνεμο και

n

n

πόρτα του συνοδηγού που έτριζε απ'

βροχή που κατραιαιλούσε στο παράθυρο σχηματίζοντας

τεθλασμένες γραμμές. Ο Τέρενς στάθηκε όρθιος και κοίταξε τριγύρω, ρουθουνίζοντας, ανοιγο­ κλείνοντας τα μάτια και καλύπτοντάς τα με τα χέρια του . Η βροχή έπεφτε τόσο δυνατά που τα χωράφια είχε καλυφθεί με μια λεmή, ασημένΙα αχλή και του ήταν αδύνατο να δει μακρύτερα από εξήντα ή ενενήντα μέτρα.

«Πρέπει να τη σώσω , που να πάρει » , ψιθύρισε. « Τούτη είναι η ημέρα' τούτη είναι εκείνη , εκείνη ακριβώς η μέρα. Πρέπει να τη σώσω. Δε γίνεται να την aπoγoητεύσω τώρα ».

ΒάδlOε γύρω απ' το μπροστινό μέρος του ημιφορτηγού, με ασταθή βήματα, λες και κάποιος τον είχε χτυπήσει . Η βροχή κυλούσε στο σβέρκο του και έρεε απ' την άκρη της μύτης του. AΝΊXVευσε την άκρη του αυτοιονητόδρομου αναζητώ­

ντας

ixvn

από βήματα, αλλά έβρεχε τόσο μανΙασμένα που τα χαντάκια και τα

κράσπεδα είχαν μεταβληθεί σε αφρισμένες λίμνες από κίτρινη λάσπη. Θεέ μου, έVlωθε σαν να ΠVlγόταν. Το βρεμένο του τζήν είχε κολλήσει στα μπούτια

του και το πίσω μέρος του πουκαμίσου του κρεμόταν κάτω. Κι ο άνεμος ολοέ­ να και δυνάμωνε,

ttm

ώστε τα γουρουνόπουλα στο πίσω μέρος του ημιφορτη­

γού σταμάτησαν το σκούξιμο ιο άρχισαν να βΟΥΥούν aπελπlOμένα, όπως βογ­ Υούν οι άνθρωποι που είναι σίγουροι ότι πρόκειται να πεθάνουν. <,'Εμιλι! » ούρλιαξε ο Τέρενς. « Πού είσαι, Έμιλι;»

Μισόκλεισε τα μάτια του και προσπάθησε να δει μες στη βροχή. Αρχικά

24

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

δεν μπορούσε να διακρίνει απολύτως τίποτα. Όμως μετά

-

11 ήταν αυτό; Ένα

λουλούδι που κουνιόταν μες στο μισοσκόταδο; Ένα λουλούδι, ένας θάμνος ή ένα κοριτσάκι μ' ένα πολύ στενό λουλουδάτο φόρεμα, ένα κοριτσάκι με γυα­ λιά θολωμένα απ' τη βροχή, που έτρεχε για να γλιτώσει τη ζωή του; Ο Τέρενς άρχισε να σιγοτρέχει και να πλατσουρίζει μες στα χωράφια. 'Εσπρωξε πίσω τα μαλλιά του με το Χέρι του, το Χέρι που κρατούσε το δρεπά­ νι ια άρχισε να τρέχει. Τα παπούτσια και τα ρεβέρ του είχαν βαρύνει απ' τη λάσπη, όμως συνέχισε να τρέχει, καταβάλλοντας όλο και μεγαλύτερη προ­

σπάθεια. Τα πόδια του πονούσαν' τα μπράτσα του πονούσαν. Οι πνεύμονές του είχαν φραχτεί απ' το φλέμα. Τίναξε, όμως, πίσω το κεφάλΙ του, έκλεισε τα

μάτια και ορκιστmcε στον Κύριο Θεό του όη θα έσωζε την Έμιλί του απ' όλα αυτά, θα την έσωζε, θα την έσωζε. Ήταν σίγουρος ότι μπορούσε να διακρίνει εκείνο το λουλουδάτο φόρεμα ν' ανεβοκατεβαίνει μπροστά του και ήξερε τι ήταν, ήξερε ότι ήταν η Έμιλι .

Του είχε κοπεί η ανάσα και δεν μπορούσε να φωνάξει τ' όνομά της, έκλει­ σε, όμως, σφιχτά τα μάτια και είπε για κείνη μια προσευχή και υποσχέθηκε, υπο­ σχέθηκε να τη σώσει, όποιο

1Q

αν ήταν το τίμημα, όσο

1Q

αν έπρεπε να τρέξει.

Θα έτρεχε και θα συνέΧΙζε να τρέχει μέχρι να βγει ο ήλιος, αλλά θα την έσωζε. Μπροστά του, μόλlς εξήντα μέτρα μακριά, η Έμιλι έκλαιγε κι έτρεχε.

Ήξερε ότι ο Μπαμπάκας την καταδίωκε, παρόλο που δεν είχε γυρίσει πίσω ούτε μια φορά για να κοιτάξει. Αιζόμα ια αν το είχε κάνει δεν θα είχε καταφέρει να τον δει. Έβρεχε τόσο δυνατά που είχε αναγιζαστεi να βγάλει τα γυαλιά της και τα κρατούσε στο Χέρι της. Ήταν εξουθενωμένη και βρεγμένη μέχρι τα εσώρου­

χά της, ήξερε, όμως, ότι δε γινόταν να σταματήσει. Δεν είχε δει τον Άμπνερ να πεθαίνει, δεν είχε δει την Ντόροθι να πεθαίνει, είχε, όμως, ακούσει τα γουρου­

νάιαα να oυρλlάζoυν και είχε δει το αιμα να ραντίζει το πίσω παρμπρίζ του ημι­ φορτηγού' και ήξερε ότι έπρεπε να τρέξει και να συνεχίσει να τρέχει.

ΔΕν ήξερε πού πήγαινε. Δεν ήξερε καν πού βρισκόταν. Η βροχή άρχισε να σταματά Μγο. Ο Τέρενς μπορούσε να τη νιώσει να σταματά και τον άνεμο να εξασθενεί. Τώρα διέκρινε καθαρά την Έμιλι και ήταν βέβαιος πως ήταν εκείνη. Μπορούσε να δει το φόρεμά της. Μπορούσε να δει τα χλομά λασπωμένα πόδια της να τρέχουν.

Έβγαλε ένα υγρό, καταρροϊκό γρύλlσμα θριάμβου. Σύντομα όλα θα τελείωναν και θα είχε γίνει το θέλημα του Κυρίου. Κράδαινε με δύναμη γύρω γύρω το δρεπάνι, κάνοντάς το να βουΤζει καθώς περιστρεφόταν μες στη βροχή και γνώριζε ότι ο Κύριος ήταν με το μέρος του. Αν δεν του είχε κοπεί

τόσο η ανάσα, αν το στήθος και οι πνεύμονές του δεν ήταν τόσο μπουκωμένοι, θα είχε φωνάξει δυνατά: ,
25

GRAHAM MASTERTON

φτοντας. Πίσω της , ο Μπαμπάκας συνέXlζε με ένα σταθερό β αρύ τρέξψο · κω άκουγε τα πόδlΟ του που διέOXlζαν με κόπο τα χαντάκια. Στράφηκε προς τα πίσω · κω εκείνος βρισκόταν πλέον τόσο κοντά, που ακόμα κω χ ωρίς τα γυα ­ λJ.ά της μπορούσε να διοκρίνει το ακαθόριστο περίγραμμά του. Μια ψηλή δια­ στρεβλωμένη μορφή , σαν μlOOλJ.ωμένη mοά, που κρατούσε στο Χέρι της μlΟ

αστραφτερή , καμπύλη λεπίδα . ΚΩ συvέXl ζε να έρχετΟ1 αποφασμένος στο κατόπι τ η ς. Δixως να την

καλεί · δίχως να μιλά· αλλά ιφαδαίνοντας αργά εκείνη τη λεπίδα γύρω απ ' το KεφάλJ. του, γύρω γύρω , συνεχίζοντας με εκείνο το σταθερό , βαρύ τρέξψο. Κατάφερε να προχωρήσει Υια καμιά εξηνταριά μέτρα Ο1<όμη και έπειτα τα πάντα την κατέβαλλαν. Το σοκ των όσων είχαν συμβεί· το αίμα· η βροχή· και τα

γουρουνόπουλα που τσίριζαν. Σκόνταψε και έπεσε μες στη λάσπη 10 απέμεινε εκεί να κλαίει ξαπλωμένη, με κομμένη την ανάσα 10 εξουθενωμένη , έτm ώστε ο

Μπαμπάκας μπόρεσε να μετατρέψει το τρέξιμό του σε βάδισμα και να την πλJ.1mάσει αργά, με το δρεπάVl χαμΙ1λωμένο , mωυπiζοντας τη βροχή απ' το πρόσ ωπό του , μουmdδι και με κομμένη την ανάσα, αλλά ακόμα γεμάτος συμπόVlα. Άνοιξε τα μ άηα της κω είδε τα λασπωμένα του παπούτmα κω το λασπ ω ­ μένο του τζην· δεν είχε, όμως, το κουράγιο να κοιτάξει πω πάνω. Εκείνος κάθισε πάνω στη λάσπη δίπλα της κω άφησε το KεφάλJ. του να πέσει ανάμεσα στα γόνατά του. ΈVlωθε λες κω η καρδιά του ήταν φηαγμένη από συμπαγή ελαφρόπετρα και κάθ ε της χτύπημα έγδερνε την κοιλότητ α του στήθου ς τ ου . Ήταν μο ύm<ε μα απ' τη βροχή κω μ ούm<εμα απ' τον ιδρώτα, βρο ­ μούσε, ήταν βουτ ηγμένο ς στο αίμα και είχε σχ ε δόν τελειώσει τη δ ουλε ι ά του . Όμ ω ς είχε αμαρτ ήσε ι· κω ο Κύρι ος το ύ είχε μηνύσει να εξ ιλεω θ εί από ης

αμαρτίες του· και η τελευταία πράξη που έπρεπε να κάνει, προτού εξασφαλί­ σε ι τη θέση το υ στον παράδ εlOΟ , ήταν να σώσει την ΈμιλΙ.

(/ Εμιλι;» είπε τελJ.Kά, λαχαVlάζοντ ας ακόμα . Η ΈμιλΙ τον κοίταξε, ξέπνοη και π ολύ τρομοκρατημένη για να απαντήσει.

ΈVlωθε τη λάσπη και τα μουσταιοα των νεαρών σταχυών του χειμωVlάτικου σταρωύ πάνω στο μάγουλό της . «Πρέπει να στο πω, Έμιλι, μο υ έδωσες να καταλάβω απ ' το τρέξφο, μα την αλήθ εια» .

Καθάρισε το λαιμό του, έβηξ ε κι έπειτα έφτυσε μες στη βροχή. «Θα σου πω κάτι , γλυκιά μου, KόVΤεψες να με ξ εκάνεις έτm όπως έτρε­

χες . Σχεδόν μ' έστειλες να συναντήσω το ΔημωυΡΥό μου πριν από σένα» . Παρέμεινε mωπηλός για λίΥΟ , προσπαθώντας να πάρει ανάσα κι έπειτα είπε: « Σ'

ayant:), Έμιλι,

θέλω να το ξέρεις . Σ ' αΥαπώ όπως αγαπώ και τη Λiζα

και τον Τζορτζ . Σ ' αΥαπώ πάρα πολύ, πάρα πολύ. Να γιατί. Δε θα με ΚαϊηΥΟ­

ρήσεις Υι α όσα έπρεπε να κάνω σήμερα, έτσι δεν είναι; Δε θα με κρίνεις γι' αυτ ά; ΕίνΟ1 όλα Υια καλό, πίστεψέ με, yλUΚlά μου. Να νεσαι, να ε π ανορθώνεις . Να

n

n

σημαίνει να εξιλεώ­

σημαiνεI να λες συγyvώμη, Κύρι ε, αμάρτησα

26

-

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

αμάρτησα πολύ άσxnμα- και τώρα σου ζητώ συγχώρεση Ύlα όσα έκανα, με το μόνο τρόπο που γνωρίζω».

Η ΈμW. ξεΡOKατάmε. Πονούσε όταν κατάπινε . «Μη με σκοτώσεις», τον ικέτεψε. Εκείνος ρούφηξε τη μύτη του, συνοφρυώθηκε και κούνησε το ι<εφάλl του. «Σε παρακαλώ , μη με σκοτώσεις» , είπε η ΈμW.. Προσπάθησε να διατηρή­

σει τη φωνή της ανέκφραστη, όπως κάνουν τα περισσότερα θύματα , μήπως και προκαλέσουν τους μέλλοντες δολοφόνους τους. Η βροχή εξακολουθούσε να τους μαστιγώνει τα πρόσωπα. Ήταν τόσο βρεγμένOl και τόσο λασπωμένOl που δύσκολα ξεΧώριζαν από θημωVlές ή λάσπη που την έχει σαρώσει μπουλντόζα. Είχαν γίνει ένα με το τοπίο της Αϊόβα. Ο Τέρενς σηκώθηκε αργά όρθιος. Σκούmσε το δρεπάν! του πάνω στο

λασπωμένο του μανίκι. «Θα πρέπει ν' ανακαθίσεις, γλυκιά μου . Αλλιώς δε θα μπορώ να σου πάρω παστρυ<ά το κεφάλι». Η Έμιλι έμεινε εκεί που βρισκόταν, ξαπλωμένη στο πλάι μέσα σ' ένα χαντάκι. Τα μάτια της ήταν ανοικτά, αλλά δεν εστίαζαν πουθενά. Ανάσαινε απ'

το στόμα. Ο Τέρενς έσκυψε από πάνω της και την κτύπησε ελαφρά στο μπράτσο με την αιχμή του δρεπαVlού. «EμW.» της είπε προσπαθώντας να την καλοπιάσει. «Πρέπει ν' ανακαθήσεις». «Ο Ιησούς με θέλει για ηλιαχτίδα » , είπε ξερά εκείνη.

Ο Τέρενς μειδίασε 1<1 έγνεψε καταφατικά, ενώ απ' τη μύτη του κρεμόταν μω λεmή κλωστή από υγρή μύξα. «Σωστά, Έμιλι, έχεις απόλυτο δίιαο. Ο Ιησούς σε θέλει για ηλιαχτίδα » . ΤεΜκά η ΈμW. ανακάθησε, στηριγμένη στο ένα της μπράτσο. Ο Τέρενς βημάτιζε γύρω της με κινήσεις νευρικές σαν μαριονέτα, ΠVlγμένOς απ' το

διιαο του. Αδιαφορούσε για τη βροχή, αδιαφορούσε για την καταιγίδα και σκεφτόταν μόνο τι μπορούσε να κάνει για κείνη. Μπορούσε να τη σώσει! Μπορούσε να τη στείλει στον παράδεισο! Μακριά από τούτο το ανεμοδαρμέ­ νο χωράφι, κατευθείαν στον παράδεισο, σε εκείνο το μέρος που ήταν πάντα ζεστό, χρυσαφέVlΟ και λουσμένο στον ήλιο! « Είσαι

tTOllln;»

τη ρώτησε .

Η Έμιλι φαινόταν ζαλlσμένη. Η ΈμW. αισθανόταν ζαλlσμένη. Το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν η Μαμά της, το κρεβάτι της και χOlρομέρι που είχαν για βραδυνό. Οι γάμπες της πονούσαν απ' το τρέξιμο και έVlωθε φρηπά

που ήταν μούσκεμα. Ήλπιζε ότι ο θάνατος δε θα πονούσε. Ο Τέρενς έσκυψε από πάνω της, και η μύτη του βρέθηκε μόλις πέντε έξι εκατοστά απ' τη δηαι της. «Θα σε σώσω, Έμιλι. Θα ειναι τέλεια ! Θα συναντή ­

σεις το Χριστό και τον Άι-Γιάνvn το Βαmιστή κι όλους τους αγγέλους του Θεού. Τέρμ α το κακό αίμα, Έμιλι. Τέρμα το κακό αίμα».

Η Έμιλι μισόκλεισε τα μάτια της. Πέρα απ' τον ώμο του Μπαμπάκα, μέσα

27

GRAHAM MASTERTON

απ' την KαΤΑXVΙά, διέκρινε ένα γαλάζιο φως που αναβόσβηνε . Για μια στιγμή Χάθηκε και σκέφτηκε ότι μάλλον το είχε φανταστεί ή ότι ήταν κάποια μακρινή αστραπή. Έπειτα, όμως, το είδε ξανά , ολοκάθαρα

-

ένα γαλάζιο φως και

έπειτα ένα κόκκινο φως. ,<' Ελα τώρα, γλυκιά μου, ας τελειώνουμε μ' αυτή την ιστορία» , είπε ο

Τέρενς. «Κάποτε είναι ώρα μας να ζήσουμε και κάποτε να πεθάνουμε· και τώρα είναι η ώ ρα σου να πεθάνεις ». Η Έμιλι τράβηξε επίτηδες το βλέμμα της από τα φώτα που αναβόσβηναν.

Έτρεμε μήπως τα έβλεπε κι ο Μπαμπάκας κω τη χτυπούσε με το δρεπάνι του προτού εκείνη προλάβει να ξεφύγει. «Μπορώ να καθαρίσω τα γυαλιά μου

πρώτα; » τον ρώτησε. Ήταν το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί. «Θέλω να δω τον κόσμο όπως πρέπει , για μια τελευταία φορά μόνο» . « Θες να καθαρίσεις τα γυαλιά σου;» απαίτησε εκείνος να μάθει, λες και του είχε ζητήσει κάτι τελείως εξωφρενικό, όπως ένα καινούργιο βρακί ή ένα

χάμπουργι<ερ

1'1

μια βόλτα με έλκυθρο στο Πάρκο Τζόουνς. Έπειτα, όμως,

σκέφτηκε: γιατί όχι; Γιατί να μην την αφήσω να δει τον κόσμο όπως είναι

-

άθλιος, έρημος, δαρμένος από καταιγίδες; Τότε εκείνη θα τον εγιωτέλειπε με χαρά.

« Βέβαια», είπε .

<<'O ,n

θες. Μόνο μη σου πάρει όλη τη μέρα » .

Στεκόταν αρκετά κοντά της με τα μάτια κλειστ ά και το κεφάλι ανασηκω­

μένο, έτσι ώστε να νιώθει την μπόρα να του σφυροκοπά το πρόσωπο . Αποκάλυψη! Η Δευτέρα Παρουσία! Η Έμιλι καθόταν δίπλα του στη λάσπη, προσπαθώντας επίμονα να καθαρί­ σει τα γυαλιά της με το στρίφωμα του φορέματός της. Όταν τα φόρεσε ήταν

ακόμα λεκιασμένα, ήξερε, όμως , ότι είχε γλιτώσει. Ήξερε ότι τελικά ο Θεός την είχε προστατέψει

Μπορούσε τώρα να δει ολοκάθαρα ό,η δεν μπορούσε να δει ο μπαμπάς της, δηλαδή τα γαλάζια και κόΚΙ<1να φώτα δύο περmολικών που αναβόσβηναν, καθώς πλησiαζαν προς το μέρος τους, το ένα κοντά στο άλλο, κατά μήκος του χωραφιού, μες στη θολούρα της βροχής.

Και τα δύο σταμάτησαν λιγότερο από δεκαπέντε μέτρα μακριά. Πόρτες

άνοιξαν και ξεπρόβαλλαν αστυνομικοί, που έβγαλαν τα όπλα απ' τις θήκες τους. Η βροχή που έπεφτε ανάμεσά τους σχημάτιζε ένα βαρύ παραπέτασμα. Η Έμιλι είπε νευρικά: «Μπαμπά;» Αρχικά ο Τέρενς δεν την άκουσε. «Μπαμπά;» επανέλαβε εκείνη, λίγο δυνατότερα. Ήταν έτοιμη να σηκωθεί και ν' αρχίσει να τρέχει, αν εκείνος δοκίμαζε να τη χτυrmσει με το δρεπάνι.

Ο Τέρενς άνοιξε τα μάτια του, με χέρια απλωμένα, σαν το Χριστό πάνω στο σταυρό. «Ακίνητος!» του φώναξε ένας από τους αστυνομικούς. Ο Τέρενς έκανε

να γυρίσει λίγο, όμως ο αστυνομικός φώναξε «Αιάvnrος!" για δεύτερη φορά Ι<1

28

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

ο Τέρενς υπάκουσε.

«Πέτα το δρεπάνι!» διέταξε ο αστυνοιιικός. Για ένα δευτερόλεmο που φάνηκε ατελείωτο , η Έμιλι σκέφται<ε ότι δε θα

το πετούσε, ότι θα δoκlμαζε να τη ΧΤυπήσει μ' αυτό. Τότε, όμως, χωρίς καν να την κοιτάξει, άφησε το δρεπάνι να πέσει απ' τα δάχτυλά του. Εκείνο βυθίστη­

κε στο έδαφος με τη λαβή προς τα πάνω. "Τώρα πέσε ι<άτω μπρούμυτα!" κραύγασε ο αστυνolllΚός. Ο Τέρενς έπεσε στα γόνατα κι έπειτα ξάπλωσε με τα πόδια και τα χέρια ανοικτά πάνω στο χειμωνιάτικο στάρι.

Ένας νεαρός αστυνομικός με μαύρο μουστάκι όρμησε μπροστά τρέχο­ ντας. Σήκωσε την Έμιλι από τηλάαι:m και έτρεξε πίσω στο περιπολικό, κουβα­

λώντας τη στην αγκαλιά του. Ένιωσε το παλτό του υγρό και τραχύ και το σήμα του της γρατζούνισε το μπράτσο. «Πόσο άσχημα έχει χτυm1.σει;» άκουσε να ρωτά ένας από τους aOΤUVOlll­

κούς. <<'Εχει ένα σκίοιμοστον ώμο, αυτό είν' όλο. Μάλλον βρίοι<εται σε κατά­ σταση σοκ. Πηγαίνετέ την αμέσως στο Κέντρο Βοηθείας Μέρσι».

Τύλιξαν την Έlllλl σε lllG κουβέρτα και την ξάπλωσαν στο πίσω κάθισμα του αυτOlανήτου. Το αυτοκίνητο βρομούσε αντισnmΙKό, βινύλιο και πολυκαιρισμένα

πούρα. Όταν είδε τελευταία φορά τον μπαμπά της, εκείνος βρισκόταν ακόμα ξαπλωμένος στο έδαφος με τα χέρια και τα πόδια ανοικτά και πάνω του στέκο­ νταν

δύο

αστυνομικοί.

Αρκετά

μακριά

μπορούσε

να

διακρίνει

έναν

ανεμοστρόβιλο να ορθώνεται σαν οιωτεινό τιρμπουσόν και έφερε στο μυαλό της αυτό που της έλεγε ο μπαΙlΠάς της κάθε φορά που έβλεπαν ανεμοστρόβιλο:

«Είναι ο διάβολος που χορεύει πάνω στη βλογημένη γη του Θεού " . Το περιπολικό βγήκε αναπηδώντας στον αυΤOlανητόδρομο και κατευθύνθηκε προς το Σίνταρ Ράπιντς με τη σεφήνα του να ουρλιάζει, σηκώνοντας πίσω του

σταγόνες νερού.

Προσπέρασε το μπρούντζινο ηιιιφορτηγό Ελ Καμίνο και, καθώς περνούσε, ένας μεγαλόσωμος cιντρας που φορούσε ένα μουσκεμένο καπέλο σεριφη και

ένα ογκώδες, γκρι, πλαστικό αδιάβροχο, του έστειλε ένα βιαστικό χαιρετισμό. Ένας βοηθός σερίφη ήρθε στο μπροστινό μέρος του ηιιιφορτηγού, με το

γιακά σηκωμένο. Παρά το μισοσκόταδο, φορούσε ακόμα γυαλιά ηλίου που ΟΙ φακοί τους είχαν κεχριμπαρένια απόχρωση. «Δεν βρίσκω πουθενά το κεφάλι της! » φώναξε. Ο σερίφης φαινόταν οργισμένος. «Δεν 10 είχε μαζί του, έτσι δεν είναι; » Ο βοηθός κούνησε αρνητικά το κεφάλι.

«Σκατά» , είπε ο σερίφης . «Αυτό μου έλειπε. Και μάλιστα μέσα σε θύελλα» . Ο βοηθός έσκυψε και κοίταξε κάτω απ' τα καθίσματα του ημιφορτηγού.

Έπειτα έκανε τον κύκλο και πήγε στο πίσω μέρος . Τα γουρουνόπουλα τσίρι-

29

GRAHAM MASTERTON

ξαν θυμωμένα προς το μέρος του κι εκείνος έκανε πίσω. «Χριστέ μου, τούτα τα γουρούνια είναι πολύ ευέξαmα». Ο σερίφης προχώρησε προς το ημιφορτηγό και κοίταξε εξεταστικά το πίσω μέρος. Ένα από τα γουρουνόπουλα άρχισε να του στΡIyyλiζει, όμως εκείνος έμεινε στη Θέση του 1<αι είπε: «Βούλωστο, μπεϊκονόφατσα». Παρόλο που το πρώτο γουρουνόπουλο συνέχισε να τσιρίζει, το δεύτερο ήταν αρκετά απορροφημένο με το να Χώνει τη μουσούδα του μέσα στα άχυρα ρουθουνίζοντας. Κάτω από τα άχυρα, δυο απ' τα αυλάκια του μεταλλικού δαπέδου

ήταν

ξέχειλα

με

κοκιανισμένο

νερό

της

βροχής,

που

το

γουρουνόπουλο έγλυφε λαίμαργα. Αίμα; Κι από πού στο διάολο ερΧόταν; Ο σερίφης κοίταξε ερευνητικά προς το πίσω μέρος του οχήματος και τότε είδε εκείνο που αναζητούσε: το πρόσωπο της γριάς να τον ΚOlτά ντροπαλά κάτω απ' τα άχυρα, λες και έπαιζαν κρυφτό κι εκείνος την είχε βρει. «Θεέ μον", είπε ανατροοάζοντας. Σχεδόν φαινόταν λες και η Υυναίκα τού

χαμογελούσε. Έπειτα φώναξε: "Χένρι! Μπορείς να σταματήσεις το ψάξιμο! Βρήκαμε ένα κεφάλι!"

30

.2.

Όταν ο σερίφης έφτασε στο σπίτι των Πίρσον, η ιωρία Πίρσον καθόταν στην κουζίνα, και φορούσε ακόμα τη γαλάζια λουλουδάτη ποδιά της. Ήταν μια

λεmή, κουρασμένη, αρκετά χαριτωμένη γυναίκα τριάντα έξι ή τριάντα εmά ετών, με γωVlώδες πρόσωπο σαν της Κάθριν Χέπμπορν, ξανθά μαλλιά που γκρίζαραν και μάτια που είχαν το χρώμα ανθών καλαμποιαού που έχουν πιε­ στεί ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου 1<1 έχουν ξεθωριάσει. Φορούσε ασημένια κρεμαστά σκουλαρίΙ<1α, διαιωσμημένα με μαύρο όνυχα. Σκουλαρηαα που μάλλον είχε αγοράσει πριν από χρόVlα, όταν ήταν νέα. Η κουζίνα ήταν όμορφα διαρρυθμισμένη, αν και παράξενα παλιομοδίτικη, σαν την κουζίνα στο Σόου της ΛούΟ1. Υπήρχε ένα ψυγείο ΓoυέστIvyιααoυς της

δεκαετίας του

'60 με γαλάζιες και ροζ πόρτες, μια μηχανή για εσπρέσο Ρομmάρι

από ανοξείδωτο ατσάλι και μια τεράστια κρεμ κουζίνα, που το πάνω μέρος της ήταν τίγι<α στις κατσαρόλες. Τώρα ο φούρνος ήταν σβηστός, όμως η κουζίνα ήταν αι<όμα ζεστή και γεμάτη aτμούς και μύριζε έντονα ψητό χοιρομέρι.

Μαζί με την ιωρία Πίρσον καθόταν η βοηθός Έντνα ΜπουλόφΟ1<1 (με τα καστανά της μαλλιά πιασμένα σε κοτσίδες, τα γυαλιά με τον ατσάλινο σκελετό και την τριχωτή κρεατοελιά) . Έριξε στο σερίφη ένα βλέμμα που σήμαινε : «Καλύτερα να την πάρετε με το μαλακό » .

«Κυρία Πίρσον

-

Άιρις -» είπε εκείνος.

Η κυρία Πίρσον σήκωσε

αφηρημένα το βλέμμα. Ήταν φανερο

οτι

βρισκόταν σε κατάσταση σοκ. Δεν έκλαιγε, στριφογύριζε, όμως, ένα μαντήλι

στα χέρια της και έδινε την εντύπωση ότι από στιγμή σε στιγμή θα κατέρρεε. ,/Alρις, από δω ο σερίφης Φρεντ. Θέλει να σου κάνει μερικές ερωτήσεις».

31

GRAHAM MASTERTON

Ο σερίφης έβγαλε το βρεγμένο προσκοπικό του καπέλο και το αι<ούμπη­ σε στο τραπέζι. «Γεια σου, Άιρις. Θες να με λες Λουκ; » Η 'Α1ρις έγνεψε αμυδρά, Υια να του δείξει ότι δεν είχε αντίρρηση. Ο Λουκ τράβηξε μια καρέκλα και ρώτησε: «Σε πειράζει να καθίσω; Σου υπόσχομαι πως δε θα τη σπάσω . Έχει καφέ εκείνη η καφετιέρα, βοηθέ; Εδώ και τρε ι ς

ώρες στεκόμουν στην οδό

151

με το διακόπτη του ουρανού κολλημένο στο

"ανοικτό"».

Ο Λουκ ήταν μεγαλόσωμος , με ώμους σαν ταύρου, ύψος πάνω από ένα ια ογδόντα, κοντοκουρεμένα καστανά μαλλιά και φαρδύ σλαβικό πρόσωπο. Εκείνο το πρωί 11. ζυγαριά του μπάνιου του τον είχε πληροφορήσει ότι ζύΎΊζε

εκατόν τριάντα επτά ιαλά -και τούτο αφού είχε Χάσει πέντε ιαλά ακολουθώ­ ντας μια δίαιτα του τύπου «καθόλου μπισκότα καθόλου πατάτ ες και προπαντός

καθόλου Σνίκερς » . Πάντοτε ήταν σωματώδης, από παιδί ακόμα. Μπορεί να έφταιγαν οι ορμόνες, μπορεί να έφταιγε η μαγειρική της μητέρας του. Όταν

ήταν παιδί, η οικογένεια Φρεντ δε σηκωνόταν ποτέ απ' το τραπέζι αν πρώτα δεν καθάριζαν όλοι τα πιάτα τους από τα χοιρινά παϊδάιαα, τη γέμιση, τις γλυ­ κοπατάτες και τα γλυκά μπισκότα, τα οποία ακολουθούσε παγωτό και κέικ ια όλα αυτά τα κατέβαζαν πίνοντας ολόκληρα γαλόνια κρύο γάλα. Ο Λουκ ήταν σωματώδης, αλλά ιδιαίτερα ευκίνητος Υια άνθρωπος του όΥι<ου του . Τα περισσότερα σαββατοκύριακα παρακολουθούσε μαθήματα

τζούντο, κολυμπούσε όποτε μπορούσε και ποτέ δεν αρκούνταν στη γυμναστι­ κή που έκανε στο ΓυμναστήρlO Νέα Ζωή στην 3η Λεωφόρο. ,(Α1ρις», είπε και έπιασε τα χέρια της κυρίας Πίρσον. «Πρώτα απ ' όλα

θέλω να σου πω πόσο λυπόμαστε όλοι μας, όλοι στο γραφείο του σερίφη. Πρόκειται Υια μια τρομερή τραγωδία. Πρόκειται για κάτι που δεν θα έπρεπε να συνέβαινε σε κανέναν. Και το χειρότερο είναι ότι συνέβη σε σένα». «Ευχαριστώ», ψιθύρισε η 'Α1ρις. Το βλέμμα της πεταγόταν από τη μια

μεριά στην άλλη, χωρίς να εστιάζει πουθενά. ,,'Ολοι είναι τόσο ευγενικοί" .

«Ερχόμενος εδώ τηλεφώνησα στο Κέντρο Βοηθείας. Η Έμιλι είναι μια χαρά. Δε χρειάστηκε καν ράμματα. Μάλλον αύριο θα μπορεί να γυρίσει σπίτι». Η 'Α1ρις έγνεψε. « Σ' ευχαριστώ».

Η Έντνα ΜπουλόφOlα έδωσε στο Λοιη< ένα φλυτζάνι σκέτο καφέ. Εκείνος έβγαλε ένα σωληνάριο με ζαχαρίνες από ένα απ' τα θυλάιαα Υια ης

σφαίρες στη ζώνη του lG έριξε πέντε μες στον καφέ του. Σταμάτησε lG έπει­ τα έριξε άλλη μία. ,(Α1ρις » , είπε , «ξέρω ότι είναι στ' αλήθεια εκνευριστικό, έπειτα από όλα

όσα συνέβησαν, όσο συντομότερα, όμως, ανακαλύψω Υιατ! έκανε ο Τέρενς όσα έκανε, τόσο το καλύτερο».

Η Άιρις κούνησε το κεφάλι της. «Ποτέ δεν έμαθα το Υιατ!» , απάντησε. Ο Λουκ ανακάτεψε ζωηρά τον καφέ του. «Ποτέ δεν έμαθες το γιατί; »

,(OXl», ψιθύρισε

εκείνη. «Ποτέ".

32

ΣAPΚA&AlMA

Ο Λουκ το σκέφτηκε . Έπειτα είπε: "Οταν λες όη ποτέ δεν έμαθες το Ύ1ατί, υπονοείς όη υπήρχε κάποιου είδους χρόV1α κατάσταση ... σαν να είχε απεlλ:ήσει και παλιότερα όη θα 'κανε κάη τέτοιο;» ,,'Οχι», είπε η Άιρις.

"Δηλαδή ποτέ στο παρελθόν δεν είχε απεΙλήσει ότι θα 'κανε κάτι τέτοιο; :Ξ:αφV1άστηκες όταν το έκανε;» "Ούτε στο παρελθόν είχε ποτέ απεlλ:ήσεI, ούτε 0l1μερα . Απλά το έκανε, χωρίς να μου πει τίποτα. Πήρε τα παιδιά μου και τα Ol<ότωσε, χωρίς να μου πει τίποτα».

"Είπες, όμως, ότι ποτέ δεν έμαθες το Ύ1ατί; » Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους . Τα μάτια της άΡΧΙζαν να πλημμυρίζουν με δάκρυα. «Επειδή ποτέ δεν έμαθα. Όλα όσα έλεγε Ύ1α την Αγία Γραφή και

το κακό αίμα. Ποτέ δε σταματούσε να μιλά Ύ1' αυτό, ποτέ. Δεν περνούσε ούτε μία μέρα χωρίς να αναφερθεί στο κακό αίμα. Ποτέ δεν κατάλαβα τι προσπα­ θούσε να μου πει. Του ζήτησα να μου εξηγήσει. Δεν ξέρεις πόσ ες φορές του

ζήτησα να μου εξηγήσει. Όμως το μόνο που έλεγε ήταν: Είναι προσωπικό, είναι ντροπή και κανείς δεν πρέπει να το γνωρίζει».

Ο Λουκ ρούφηξε τον καφέ του κι έπειτα ξανάβαλε με προσοχή το φλυ­ τζάν} πάνω στο πιατάια. "Πόσο καιρό τα 'λεγε αυτά; »

"Από τότε που παντρευτήκαμε, ΙΌ αυτό συνέβη την πρώτη Δευτέρα του

Σεπτέμβρη πριν από δώδεκα χρόV1α. Τους δύο πρώτους μήνες όλα φαίνονταν μια χαρά. Όλα ήταν υπέροχα! Όμως έπειτα με πήρε να μείνουμε μαζί με τον πατέρα του στο Ντε Μόιν ια από τότε άλλαξε εντελώς, χωρίς προειδοποίηση. Άρχισε ν' ανησυχεί, άρχισε να βλέπει εφιάλτες , άρχισε να μιλά Ύ1α την Αγία

Γραφή. Μιλούσε συνεΧώς Ύ1α το κακό αίμα». "Ζητήσατε, μήπως, βοήθεια από κάποιον επαΥΥελματία; » ρώτησε ο Λουκ. ,,:Ξ:έρεις

-

έναν ψυχίατρο, ίσως ,

1'1 έναν ιερέα; »

Η Άιρις ι
εφόσον δεν κάναμε παιδιά, εφόσον δεν προκαλούσαμε το πεπρωμένο , όλα θα πήγαιναν μια χαρά» .

«Εφόσον δεν κάνατε παιδιά;»

" Σωστά» . "Κάνατε, όμως , παιδιά» , είπε ο Λουκ "Κάνατε τρία παιδιά». Η Άιρις χαμήλωσε το βλέμμα. «Ναι» , ψιθύρισε. « Τρία παιδιά " . «Πώς

lQ

έτσι, αφού σε είχε ρητά προειδοποιήσει να μην τα κάνετε; »

,<Δεν ξέρω. Φαντάζομαι ότι απλά συνέβη. Πρώτη ήρθε η Έμιλι. Η Έμιλι ήταν ατύχημα. Είπα στον Τέρι ότι, αν πραγμαηκά το ήθελε, θα την έριxvα, όμως

εκείνος δεν μπορούσε να ;f'άντέξει. Είπε ότι ήταν γραφτό να συμβεί, είτε ήταν Ύ1α καλό είτε νια κακό . Μου φάνηκε ότι ήταν ευχαριστημένος. Μου φάνηκt πραγματικά ευχαριστημένος. Όταν, όμως, γεννήθηκε η Έμιλι, ι<λείστm<ε στο

δωμάηό του σχεδόν τέσσερις ολόκληρες μέρες

33

lQ

όταν βγήκε είχε φριχτή

GRAHAM MASTERTON

όψη. Σχεδόν έμοιαζε με σκελετό. Αδυνατισμένος, τρελαμένος, ξέρω Ύω». «Σου είπε γιατί; »

«'Oxl» , είπε

συλλογισμένη η Άιρις.

,(Oxl ...

ποτέ δε μου είπε το γιατί».

«Δεν ήσουν έστω και λίγο περίεργη να μάθεις το γιατί;» Εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα της και το άφησε να περιπλανηθεί τριγύρω στο πάτωμα, λες ια εξακολουθούσε να ψάχνει για κάτι που της είχε πέσει κάτω, το κούμπωμα από ένα σκουλαρίια ή μια βίδα απ' την καφεηέρα.

«Ω, σίγουρα ήμουν περίεργη. Όμως ο Τ έρι δεν ήταν ο τύπος του άντρα που μπορείς να του κάνεις πολλές ερωτήσεις. Μη με παρεξηγείς, είναι καλός πατέρας». Έκανε μια παύση, ενώ oυνtXloe να στριφογυρίζει το μαντήλι της

όλο και περισσότερο. «'Ητaνκαλός πατέρας. Πριν απ' αυτό, πριν απ' τη σημε­ ρινή μέρα. Τα παιδιά τον λάτρευαν ια απ' ό,τι φαινόταν τα λάτρευε ια εκείνος. Έτσι νόμιζα. Ειλικρινά, έτσι νόμιζα. Αλλιώς δε θα τον άφηνα να τα βγάλει έξω.

Θα τα κρατούσα σπίτι και δε θα τον άφηνα ποτέ να τ' αΥΥίξει». Ο Λουκ την κοίταξε για λίγο, με τα Χέρια του διπλωμένα πάνω στο στομάχι

του. Του άρεσε να παραιωλουθεί τους ανθρώπους. Συχνά ήταν σε Θέσι1 να κατα­ λάβει περισσότερα για κάποιο άτομο έπειτα από πέντε λεmά παραιωλούθησης, απ' ό,τι έπειτα από πέντε ώρες ανάκρισης. Οι χειρονομίες τους τα απρόσμενα

χαμόγελά τους. Ο τρόπος που παρέμεναν GlcivnTOl ή ο τρόπος που τινάζονταν. Οι άνΘρωποι που λένε την αλήΘεια δεν τρώνε τα νύχια τους έπειτα από κάθε

πρόταση. Οι άνθρωποι που λέ:vε την αλήθεια δεν κοπούν ποτέ το ταβάνι. Ποτέ. Τελικά, είπε: «Τι έτρεχε εδώ, Άιρις; Πρέπει να ξέρω. Μην ανησυχείς για

τον Τέρι, μήπως σου κάνει κακό ή οτιδήποτε άλλο, αν μου μιλήσεις. Τον πιά­ σαμε

επ' αυτοφώρω . Δίχως αμφιβολία θα περάσει όλες τις μέρες της

υπόλοmης ζωής του στο Φορτ Μάντισον. Δεν έχεις τίποτε να φοβηθείς». Η Άιρις τον κοίταξε μ' εκείνα τα ξεΘωριασμένα, λυπημένα μάτια της.

Άνοιξε το στόμα της σαν να ήΘελε να πει κάτι, αλλά δεν είπε τίποτα. Ο ΛΟill< σηκώθηκε με κόπο απ' την καρέκλα του και βάδισε γύρω από το τραπέζι. Στάθηκε δίπλα στο νεροΧύτη και κοίταξε έξω απ' το παράΘυρο. Το κάτω τμήμα του παραθύρου καλυπτόταν από χαρούμενες, κόιαανες, καρό βαμ­ βαι<ερές κουρτίνες, αλλά από το πάνω τμήμα έβλεπε τα μαύρα σύννεφα να χαμηλώνουν πάνω απ' τα κτίρια στο κέντρου του ΣίνταρPάmvτς και τη βροχή να πέφτει απ' τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και να σχηματίζει γι<ρίζα πένθιμα παραπετάσματα. Το μεΥαλ.ύτερο μέρος της καταιγίδας είχε πλέον

περάσει μέσα από τη νοτιοδυτική περιφέρεια, αλλά η βροχή συνέXlζε να πέφτ ει και το νερό εξακολουθούσε να παφλάζει μες στους υπονόμους.

"Σε πειράζει να πάρω ένα κουλουράκι;» ρώτησε την Άιρις, καθώς σήκω­ σε το καπάκι του πορσελάνινου δοχείου, που είχε το σχήμα ενός μικρού βαρε­

λιού γεμάτου λουλούδια. Πάνω του υπήρχε η επιγραφή

«TotXlKO

Χωριό,

Σίνταρ Ράmντς, Αϊό!3α». Η Άιρις δεν είπε τίποτα κι έτσι ο Λουκ πήρε τρία κουλουράκια με πεκάν

34

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

κι άρχισε να τα μασουλά, ενώ στεκόταν ακριβώς από πίσω της έτσι ώστε να μπορεί να βλέπει την αντανάκλαση του προσώπου της στο τζάμι του ντουλα­ πιού της κουζίνας.

« Ωραία είναι » , είπε. «Δεν θα 'πρεπε να τα τρώω, αλλά είμαι αδύνατος χαρακτήρας ».

«Κι εγώ», είπε πνιχτά η Άιρις.

« Γιατί το λες αυτό; »

Ακολούθησε μια παύση κι έπειτα εκείνη είπε : «Μου φαίνεται ότι πάντοτε

γνώριζα ότι κάποια μέρα θα 'κανε κάτι τρομερό. Μπορούσα να το νιώσω να κλιμακώνεται συνεχώς». «'Αιρις » , είπε ο Λουκ, παρακολουθώντας την έκφραση στην αντανάκλαση

του προσώπου της. « Το φταίξιμο δεν είναι δικό σου. Το φταίξιμο δεν είναι κανενός, παρά μόνο του Τέρι κι ο Τέρι είναι στη φυλακή . Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα . Δεν μπορούσες ».

« Θα μπορούσα να τους πω να μην πάνε!» ξέσπασε η 'Αιρις, πνιγμένη στ α δάκρυα, στριφογυρίζοντας στην καρέκλα της. « Ει», την καθησύχασε ο ΛΟffi< και της Χάιδεψε τα μαλλιά. « Σίγουρα, θα

μπορούσες να το έχεις κάνει. Αλλά γιατί να το κάνεlς; Μήπως είχες κάποιον καλό λόγο;» «Πάντα υπήρχε το δωμάτιο. Έπρεπε να φανταστώ ότι κάτι θα πήγαινε στραβά κάποια μέρα. Οι φυσΙολογικοί άντρες δεν έχουν δωμάτιο». «Τι είν' αυτά που λες;» ρώτησε ο Λουκ. "Ποιο δωμάτιο;» Η 'Αιρις σΙωύΠlOε τα μάτια της, «Ο Τέρι έχει ένα δωμάτιο. Είναι επάνω,

στο πίσω μέρος. Το 'χει πάντα κλειδωμένο και ποτέ δε μ' αφήνει να μπω» . «Ούτε μια φορά ;»

«Ούτε μία».

Ο ΛΟffi< κατάπιε το τελευταίο κουλουράκι και τίναξε τα ψίχουλα απ' το πουκάμισό του. «Τι νομίζεις ότι φυλάει εκεί μέσα;» "Δεν ξέρω. Κάποτε προσπαθούσα να μαντέψω. Αρχικά νόμιζα

-

ξέρεις,

πορνοπεριοδικά ή κάτι τέτοιο. Μετά σκέφτηκα, όχι ... έχουμε καλή ερωτπaί ζωή,

γιατί, λοιπόν, να κλειδώνεται στο δωμάτιό του με πορνοπεριοδικά; Έπειτα σΙ<έ­ φτηκα ότι διαλογιζόταν, ότι κατά κάποιο τρόπο αποτραβιόταν απ' την καθημερι­ νή ζωή, ότι προσπαθούσε να φορτίσει ξανά τις μπαταρίες του, ξέρεις. Μετά έπαψα να προσπαθώ να σκέφτομαι, μιας και δεν μπορούσα να καταλάβω π

φύλαγε σ' εκείνο το δωμάτιο ή γιατί περνούσε τόσες ώρες εκεί μέσα. Απλά κατέληξα να αποδέχομαι το γεγονός ότι το έκανε και ότι ποτέ δε θα μάθαινα». Ο Λουκ σήκωσε το καπάκι της μεγαλύτερης

από ης κατσαρόλες.

«Καλαμπόκι, ε; Πάντα έκανα σαν τρελός για το καλαμπόκι».

Η 'Αιρις του έριξε μια ματιά. «Γιατί δεν τρως λίγο; Εγώ δεν πρόκειται να φάω, όχι τώρα».

"Α πα πα ... μη με βάζεις σε πειρασμό», είπε εκείνος. Εκτός από τα κου-

35

GRAHAM MASTERTON

λουράκια της

'AlPlr; και το πρωινό του ,

δεν είχε φάει τ ίποτα όλη μέρα. Θα προ­

τιμούσε, όμω ς , να φάει ψόφιο κοράια ή ψητό αρουραί ο, παρά ν' αyyiξει τ ο παρατημένο δείπνο αυτής της οικογένειας. Το πεπρωμένο , η τρέλα, είχε οδη­

γήσει στη σφαγή εκείνης της Olκογένειας και τα δύο αιο μικρούτσικα μέλη της δε θα χρειάζονταν δείπνο εκεί που πήγωναν. Σήκωσε άλλο ένα καπάκι, 1<1 έπειτα άλλο. Βραστή κολοκύθα, καρότα κω KOΚΚlνOλΆXανO. Άμοιρη .Νζα, σκέφτηκε. Άμοιρε Τζορτ ζ.

Ο Λουκ είχε δει τον ιατροδικαστή να βγάζει μέσα απ' τα χαμόκλαδα μια πλαστιιαι τσάντα, που ασήμιζε απ' την υγρασία ΚΙ ήτ αν λειαασμένη με αίμα

-

μια πλαστnαι τσάντα που περιείχε το κεφάλι του Τζορτζ. Στα δεκατ έσσερα χρόνΙα που ήταν σερίφης της κομητ είας Λlν, ο Λουκ είχε δει πολλά άσχημα πράγματα ' ποτ έ του, όμως , δεν είχε δει κάτι τόσο άσχημο. Τη στιγμή που το είδε κατ άλαβε ότι του ήταν γραφτό να το βλέπε ι στους εφιάλτες του , ίσως για την υπόλοιπη ζωή του.

« Θα είχατε ΧΟΙρομέρι , λOlπόν, για βραδU'lό ;" είπε . Προσπαθούσε να κρα­ τήσε ι τη συζήτηση σε χαμηλούς τόνους , χωρίς εξάρσεις, ν' αvτιμετωπίσει, όμως, συνάμα το γε:voνός όη όλα αυτά είχαν συμβεί στ' αλήθεια.

«Ναι, σωστά", είπε θλιμμένα η 'Alρις. « Πάvτoτε έχουμε χοιρομέρι τα σαββατόβραδα. Το χοιρομέρι είναι το αγαπημένο φαγητό της Έμιλι " . Ο Λουκ έγνεψε και χαμογέλασε. «Νομίζεις όη μπορώ να δω το δωμάηο του Τ έρι ;» ρώτησ ε όσ ο πιο αδι άφορα μπο ρούσε .

« Τι εννοείς; " «Εννοώ το ιδιαίτ ερό του δ ωμάηο . Εκείνο που έχει πάντ α κλειδ ωμένο ". Η Άιρις τον κοίταξε και δ άγι<ωσε το χε ίλι της. «Δεν έχω το κλε ιδ ί! Κω ,

τ έλο ς πάντων, δε θα άρεσε καθ όλου στον Τέρι! Θα μπο ρ ούσε άνετα να -» « Θα μπ ορ ούσε άνετα να κάνει π, 'Alρις ;» ρώτησε ο Λουκ. « Θα μπ ορούσε

άνετα να θυμώσει ; Θα μπορούσε άνετ α ν' αρχίσει να σε δ έρνει ;» «Δε με χτυπούσε " , είπε η 'Alρις . «Ποτ έ δε με χτ ύπησε , ο ύτε μι α φ ορά» .

«OXl»,

συμφ ώνησ ε ο Λουκ . «Δε νομίζ ω ότι ήταν αναγι<αίο , έ τσι δεν είναι;»

Έκανε πάλι τον κύκλο του τραπεζιού κω την κοίτ αξ ε κατ ά πρόσωπο. Αρκετά μακρι ά κάτι άστραψε κω ΟΙ λάμπε ς πάνω απ ' τα κεφάλια τους τρεμόπαιξαν και χαμήλωσαν. « Ο Τ έ ρι είναι στη φ υλαιαι , 'Alρις » , της υπενθύμι­

σε ο Λουκ. « ο Τέρι είναι στη φυλαιαι και δεν πρό κειται να βγει . Δεν πρέπει να τον φοβάσαι πια .. . σου δίνω τ ο λόγο μου" .

Η

'AlPlr;

παρέμεινε

OKemnci

για μισό λεπτό περίπου , ενώ τα μάηα τ ης

εξακολουθούσαν να στρέφονται εδώ κι εκεί στο πάτωμα. Έπειτ α σήκω σε έξαφνα το βλέμμα και είπε ; «Εντάξ ει. Μπορείς να ρίξεις μια μαηά. Πρέπε1 να ρίξεις μια ματιά" . Σω<ώθηκ ε όρθια και ίσιωσε την ποδιά της. « Ελα » , είπε .

Η Έντνα Μπουλόφσια περίμενε έξ ω απ' την πόρτα και, καθώς η

ο Λουκ βγιίκαν, αναγκάστηκε να κάνει ένα γρήγορο βήμα πίσω.

36

'AlPlr;

και

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

"Απλά θα ρίξουμε μια ματιά στο δεύτερο όροφο», της είπε ο Λουκ, χαμο­ γελώντας πλατιά. ,(Α1ρις

-

είσαι σίγουρη ότι νιώθεις καλά;» τη ρώτησε η 'Εντνα.

Η 'Α1ρις έκανε μια γκριμάτσα φτίαΥμένη από εννιά διαφορετικές εκφρά­ σεις ταυτόχρονα. Μούδιασμα, αδιαφορία, πόνο και απελπισία ΙΩ αι{όμα περισσότερα. "Είμαι μια χαρά», είπε, παρόλο που σαφώς δεν ήταν. Η Έντνα είπε:

« Σερίφη

-μπορείτε να μιλήσετε στο Ρίκι Σμιθ της

Γκαζέτ;» Ο Λουκ κούνησε καταφατικά το κεφάλι. " Πες του ότι τον αγαπώ σαν αδερφό κι ότι θα τον δω σε είκοσι λεmά. Έλα, 'Α1ρις, ας ρίξουμε μια ματιά σε κείνο το δωμάτιο» . Η ΆΙρις άρχισε να σκαρφαλώνει στην απότομη σκάλα, που ήταν καλυμμέ­

νη μ' ένα λουλουδάτο χαλί. Το κλιμαιωστάσιο ήταν διαιωσμημένο με μια ξεθω­ ρωσμένη μπεζ ταπετσαρία με μοτίβα από μπαμπού και έξι εφτά οικογενεια­

κές φωτογραφίες. Ο ΛΟffi{ έριξε αμήχανα μια φευγαλέα ματιά σε μια φωτο­ γραφία του Τζορτζ μέσα στο βρεφικό καρότσι του κι έφερε το μυαλό του το κεφάλι του Τζορτζ μες στην τσάντα και το σωριασμένο του κορμάκι. Ο Λουκ δεν ευΧόταν συχνά να ίσχυε η ποινή του θανάτου στην Νόβα, θα το απολάμ­ βανε, όμως, αν έβλεπε τον Τέρενς Πίρσον να πληρώνει με την άθλια ζωή του νια όσα είχε κάνει. Κατά προτίμηση στη λαιμητόμο.

ΔΙέOXlσαν το κεφαλόσκαλο και προσπέρασαν τις μισάνοιχτες πόρτες απ ' τις κρεβατοκάμαρες των παιδιών. Μες στο δωμάτιο του Τζορτζ ο Λουκ είδε ένα κουνιστό αλογάκι βαμμένο λευκό και μια μεγάλη ζωγραφιά, μια καλικαν­ τζούρα που απεικόνιζε ένα σπίτι μέσα σε έναν φωτεινό γαλάζιο κήπο, με γαλάζιους θάμνους και γαλάζια δέντρα. Στο δωμάτιο της Λίζα μω κούκλα Λαχανόπαιδο κείτονταν στο πάτωμα με το ένα πόδι υψωμένο, εκεί ακριβώς που είχε πέσει από τα χέρια της μικρής.

Το ιδιαίτερο δωμάτιο του Τέρενς βρισκόταν στο τέλος του επάνω

διαδρόμου. Η 'Α1ρις άπλωσε το χέρι της στο πάνω μέρος του πλαισίου της πόρτας και κατέβασε το κλειδί. ,(Ηξερες πού βρισι{όταν το κλειδί;» ρώτησε έκπληκτος ο Λουκ.

Εκείνη στράφηκε προς το μέρος του. " Φυσικά. Δεν το 'κρυβε » . «Ηξερες πού βρισκόταν το κλειδί και παρ' όλα αυτά δεν μπήκες μέσα; Ποτέ; »

"ο Τέρενς είχε πει ότι αν ποτέ έμπαινα εκεί μέσα θα το καταλάβαινε ». Ο Λουκ ήταν έτοιμος να πει κάτι, έπειτα, όμως, αποφάσισε να μην το

κάνει. Ήταν αδύνατο να βγάλει κανείς άκρη με το πώς ζούσε ο κόσμος . Μόλις πριν από δύο εβδομάδες είχε μπει δια της βίας σ' ένα δωμέρισμα στο κτίριο Ρόμαν στη 2η Λεωφόρο, επειδή οι γείτονες είχαν διαμαρτυρηθεί νια συνεχή γαυyiσματα -νια να βρει ένα γυμνό άντρα να περιφέρεται στα τέσσε­ ρα φορώντας περιλαίμιο, ενώ η γυναίκα του καθόταν και παρακολουθούσε Το

37

GRAHAM MASTERTON

Μεγάλο Παζάρι, πετώντας του πότε πότε μπιω<ότα γJ.α ω<ύλους. Η "ΆΙρις ξεκλείδωσε την πόρτα. «Νομίζεις όη θα 'πρεπε να το κάνουμε;» ρώτησε νευρικά.

«Θες να ξανάρθω με ένταλμα;» ρώτησε ο Λουκ

,<'OXl»,

είπε η ΆΙρις . «Δεν είν' ανάγJ.m».

Μπήκαν μέσα ΚΟ1 η "Alρις άναψε το φως. Το δωμάηο ήταν αρκετά μικρό, μόνο δυόμιω επί δύο. Το μοναδικό του παράθυρο ήταν καλυμμένο με μια παχιά δικτυωτή κουρτίνα, που είχε γίνε! γJ.φι απ' τη βρόμα. Ο αριστερός τοίχος ήταν

εντελώς σκεπασμένος από ξύλινα ράφlO, που λύγιζαν κάτω από το βάρος

δεκάδων βιβλίων, που μερικά ήταν δεμένα με σκασμένο μαύρο δέρμα κι άλλα ήταν ω<επασμένα με ωασμΈVα Χάρηνα καλύμματα . Όλο το δωμάηο μύριζε πολυκαΙρlOμένα βιβλία

-

οσμή ΠJlφή ΚΟ1 παρόμοια με της σκόνης -

καθώς

ΚΟ1 κάη ακόμα. Μύριζε σαν πολύ παλ1ό μίγμα από αποξηραμένα άνθη. Ο δεξιός τοίχος ήταν ω<επασμένος με δέσμες από χάρτες, αστρoλOγJ.Kά δωγράμματα ΚΟ1 αποκόμματα εφημερίδων, που μερικά είχαν τον ΚΟ1ρό. Ο Λουκ πήγε προς τα εκεί

lG

KnPlvloel

απ'

έριξε μια ματιά σε μερικά από τα

αποκόμματα. Τα πεΡlOσότερα προέρχονταν από τη ΣivrαΡ ΡάΠ1νΓς Γκαζέτ ΚΟ1 τους εβδομαδωίους ΜάΡΙ0ν Τάψς, παρόλο που υπήρχαν κΟ1 κάποια από πολύ μακρινά μέρη, όπως η Γουϊτσίτα, το Κάνσας ΚΟ1 η Ομάχα της Νεμπράω<α .

Ο Λουκ κοίταξε εξεταστικά δύο απ' αυτά, περιμένοντ α ς να διαβάσειιστο­ ρίες σχετικές με φόνους ή ανθρωποθυσίες ή παρόμοια πράγματα, κάθε άρθρο, όμως, ήταν σχεΤl1<ό με σοδειές σόγJ.ας, παραγωγή καλαμποκιού κΟ1

εκτροφή γουΡΟUV1ών. ΚΑΜΙΕΡΓΗΤΗΣ ΣΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΜΑΝΑ EIllTYΓXANEI ΣΟΔΕΙΑ ΡΕΚΟΡ. Η ΠΑΝΩΛΗ ΤΩΝ ΧΟΙΡΩΝ ΑΠΟΔΕΚΑΤΙΖΕΙ

ΚΟΠΆΔΙ ΣΤΟ χοΚΑϊ. Η ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΜΠΡΟΚΟΛΟΥ ΚΛΟΝΙΖΕΤΑΙ. Τα διαγράμ­ ματα απεl1<όVlζαν κυρίως τμήματα των μεσοδυτικών πολιτ ει ών, με ω<ιασμένες περιοΧές που προσδιόριζαν ης ΚΟ1ρικές συνθήκες

-

βΡΟΧόmωση, συχνότητα

θυελλών ΚΟ1 περιοχές που πλήττονταν από απρόβλεmη ξηρασία. Δύο από τα αστρολογικά διαγράμματα ήταν γεμάτα σημ ειώσεις με κόκιανο στυλό . Υπήρχαν τρεις υπογραμμίσεις του αστερισμού της Παρθένου κΟ1 μια ΠOXlά γραμμή που τον συνέδεε με τον Κριό. Στη βάση ενός από αυτά τα δlOγράμματα ο Τέρενς είχε γράψει με κεφαλαία τη λέξη ΓΛΕΝΤΙ!!! ,, :Ξ:έρεις η σημαίνουν όλα αυτά;» ρώτησε ο Λουκ την Άιρις.

EKelYn

στεκότ αν στο άνοιγμα της πόρτας , αΥκαλ1ά ζοντας νευρικά τον

εαυτό της . Κούνησε αρνητικά το κεφάλι. « ο Τέρι ενδιαφέρετΟ1 συγκεκριμένα Ύlα τη γεωργία; Τις σοδειές; » «Εργάζεται στις ζωοτροφές». «Ναι», είπε ο Λουκ. " Μας το 'πε. Σης Κτηνοτροφικές Προμήθειες Ίντιαν Κρικ. Τι λες γJ.α τ' άστρα; »

38

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

"τ' άστρα;» ρώτησε μπερδεμένη η 'Α1ρις. "τ' άστρα ... ξέρεις. Την αστρολογία».

"Απ' όσο ξέρω δεν ασχολούνταν με τ' άστρα. Δηλαδή ποτέ δε διάβαζε το ωροσκόπιο του ή κάη παρόμοιο». Ο Λουκ εξέτασε τα αποκόμματα και τα διαγράμματα και δεν ήξερε η στο διάολο να συμπεράνει. Τι είδους άνθρωπος κρατά στοιχεία για ης σοδειές, ης καιρικές συνθήκες και ης κινήσεις των αστερισμών· και με τόση εμμονή στη λεmομέρεια;

"Δεν μιλούσε πολύ για τη δουλειά του», παρενέβη η 'Α1ρις. ,,'Ελεγε ότι δεν ήταν και τόσο ενδιαφέρουσα».

«Γιατί πράγμα 11lλσύσε, λοιπόν;» "Πέρα από το κακό αίμα, όχι και για πολλά πράγματα, φαντάζομαι.

Μερικές φορές, όταν ήταν πολύ θυμωμένος, μιλούσε για το κακό αίμα ώρες ολόκληρες, χωρίς σταματημό, κι έλεγε όη δεν έπρεπε να είχαμε κάνει παιδιά,

γιατί το μεταδίδαμε. Μιλούσε και για την Αγία Γραφή και το Θεό και πάντα πήγαιναμε τις Κυριακές στην εκι<λnσία κι εκείνος μιλούσε για τη λειτουργία και συνήθως έλεγε πόσο χάλια ήταν». Χαμήλωσε ξανά το βλέμμα της. "Φαντάζομαι ότι θα μπορούσε να πει

κανείς πως δεν τα είχε βρει με τον εαυτό του. Φαντάζομαι ότι θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν τα 'χε βρει με κανέναν» . Κάτω από το παράθυρο βρισκόταν ένα γραφείο από πευκόξυλο, αγορα­ σμένο δεύτερο χέρι: ήταν πολύ φτηνό και ταλαιπωρημένο για να μπορεί να

περάσει για αντίκα. Τραβηγμένη κοντά του βριαι<:όταν μια καρέκλα από νοβο­ πάν βαμμένη μαύρη' πάνω του ήταν oκopmOJ.lέYa ανοικτά βιβλία, κίΤΡΙΥα σημειωματάρια και δεκάδες μολύβια -κυριολεκτικά δεκάδες, ένα ολόκληρο

δάσος από μολύβια, όλα με διαφορετικό μruως και με μύτες διαφόρων βαθ­ μών αJ.Xμηρότητας. Δίπλα τους βρισκόταν αι<ουμπισμένο ένα τεράστιο δίκοπο μαχαίρι, με σκουριασμένη λεπίδα και λαβή τυλιγμένη με σπάΥΥΟ. Ο Λουκ το

σήκωσε, το ζύγισε στο Χέρι του και δοκίμασε τηΥ κόψη του. Μπορεί να ήταν αιωυριασμένο, σίγουρα, όμως, ήταν αφύαικα κοφτερό. Προφανώς ο Τέρενς το χρηαιμοποιούσε για να ξύνει τα μολύβια του.

Κάτω από το γραφείο βριαι<όταν ένα καλάθι αχρήστων γεμάτο κατά το ένα τέταρτο με αρωματικά ξύσματα κέδρου. Το χρηαιμΟΠΟlOύσε και για να λαξεύει Η δεξιά άκρη του γραφείου ήταν γδαρμένη και χαραγμένη και η γωνία ήταν έται αι<αλισμένη ώστε Υα απεικονί­

ζει το πρόσωπο ενός αγριωπού άντρα. "Πρέπει να του πήρε ώρες για να το σκαλίσει αυτό », παρατήρησε ο Λουκ «Βρισκόταν εδώ πάνω ώρες ολόκληρες», ε ίπε η 'Α1ρις.

Στον τοίχο δίπλα στο παράθυρο ήταν καρφωμένη με mνέζες μια μεγάλη ασπρόμαυρη γκραβούρα, περίπου πενήντα επί τριάντα πόντους, τυπωμένη

πάνω σε χοντρό χαρτί σχεδίου. Ήταν φανερό ότι είχε διπλωθεί και ξεδιπλω-

39

GRAHAM MASTERTON

θεί πολλές φορές κι είχε κιτρινίσει και ξεθωριάσει από τον ήλιο και την υγρα­ σία. Απεικόνιζε έναν παράξενο χαμογελαστό άντρα, που βάδιζε μες στο κυματιστό γρασίδι ενός στυλιζαρισμένου χωραφιού. Στη μια άκρη του χωρα­ φιού ο ήλιος έλαμπε. Στην άλλη μαζεύονταν σύννεφα θύελλας. Ο άντρας φορούσε ένα μανδύα καμωμένο αποκλειστικά από δαφνόφυλλα και δεμένο με κορδέλλες. Στο κεφάλι του φορούσε ένα κωνικό καπέλο, φτιαγμένο κι

εκείνο από φύλλα. Στο Χέρι του κρατούσε ένα ραβδί, κομμένο από κάπOlΟ ανθισμένο δέντρο .

Η γκραβούρα ήταν γεμάτη από εκατοντάδες σουρεαλιστικές μnφολεπτο­ μέρειες. Μια ομάδα μαύρων αρουραίων έπαιζε ζάΡlΩ σε μια γωνιά. Σε μια άλλη γωνιά ένα γυμνό κορίτσι έχωνε μέΧρι τον αγκώνα το μπράτσο της μέσα

στο αυτί ενός λαγού. Ο Λουκ τράβηξε απ' τον τοίχο το κάτω μέρος της γκρα­ βούρας, για να μπορέσει να διαβάσει τη λεζάντα. Απλά έλεγε ΜωJ1όγερος' , Δla χεφός Κ. Mπoύλστρooυvr. " Ξέρεις τίποτα γι' αυτό; » ρώτησε ο Λουκ.

"Δεν το 'χω ξαναδεί ποτέ». "Δεν έχει ημερομηνία επάνω . Φαίνεται , όμως, αρκετά παλιό, έτσι δεν

είναι; »

" ο Τέρι συνήθως δεν ενδιαφέρεται για πίνακες, παρά μόνο για τις οικο­ γενειακές φωτογραφίες. Κάποτε προσπάθησα να κρεμάσω έναν από τους

παλιούς πίνακες της μητέρας μου και κόντεψε να πάθει κρίση» . "Αλήθεια; »

« Δεν έ δειχνε τίποτα το ιδιαίτερο. Μόνο δέντρα» . Ο Λουκ σήκωσε ένα από τα βιβλία. ΑκραΙες ΚλιJ1ατολΟΥllζές Συνθ.ήκες κω Η Eπiδρα σn Τους στην Γεωρyiα, του Δρος Νιλς Θόρσον, τ ου Πανεπιστημίου της Νόβα. Έπειτα ένα άλλο :

ΠρωΤΟJ1αΥΙά: Η iloλJ.narl1m ΣηJ1aσiα ίου

ΕορτασΡού τη ς Άνοιξης του Τζάνασεκ Χάμπρι. Και ένα αι{όμα: ΠαγανΖστικές

Τελετές ΓΟνΙJ1ότητας και Λοmές Λαiκές ΙεροτελεστΙες. Άφησε κάτω τα βιβλία και σήκωσε τ ο σημειωματάριο τ ου Τέρενς. Ήτ αν γεμάτο με μιιφοσκΟΠlκά , ομοιόμορφα γράμματα , η μια πυκνογραμμένη σελί­ δα μετά την άλλη . Όλα, όμως , ήταν γραμμένα σε μια ξένη γλώσσα, γεμάτη

σημεία τονισμού και διαχωριστικά. «Μιλούσε κι άλλη γλώσσα ο Τέρι; » ρώτησε ο Λουκ.

Ή λέξπ "μω μ όγεροs" χρ πο ιμ οποι ε ίτοι γ ιο τπ μ οvολεκτι κιΊ α π όδοσ π Tns λtξns nlUInmer. που σ π μαίνει "πθοποιόs παυ σ υμ μπέχε ι σε λαϊκό δρώμενσ". ΟΙ μωμόγερσι είνα ι ένα αρχαίο ποντ ι ακό έθιμο που ονοΒιώνε ι σιΊ μ ερα στο Κιλκί s. Ανι\μερα το Χρι στούγεννα οι μωμόγεροι , έφιπποι όντρεs απ ' όλα τα απ ίτια του χωριαύ, ψορώνταs λεuκέs μόσκεs και π ροΒειέs. γυρνούν τρογουδώντοs από σπίτι σε οπίτι , προτού τεfιJKό κατολι\ξουν οε κάποιο κεντρι κό οπμείο, όπ ου καίνε τ αν π αλιά χρόνο.

Η επιλογι'ι Tns λέξns έγινε

KupiwS λόγω Tns nxnTIKιIS αμοιότmαs με τπν OγγfιJKΠ λtξπ , καθώs και λόγω

του ό11 οι μωμόγερ οl είνα ι μασκαφόροι κα ι, αν και τραγουδαύν , δεν μιλούν . Ενναείται, ΒέΒα ι α, ότι όπωs και οι

munlmers, έτοι κοι οι μωμόγεροl , ουδε μ ίο οχέοπ έχουν με τα πλάσμα τα που π ερι γρόφανται ατο Β ι Βλίο.

(Στ Μ.)

40

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

,/Οχι με μένα», είπε η 'Αιρις.

"Μοιάζουν με τσέχικα. Ήξερε τσέχικα ο Τέρι;» Η Άιρις κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Ο Λουκ πέρασε την άκρη του δαχτύλου του πάνω στα βιβλία που βρίσκο­

νταν

πάνω

στα

ράφια.

Όλοι

οι

τίτλοι

φανέρωναν

τον

ίδιο

τομέα

ενδιαφερόντων με εκείνα που βρίσκονταν πάνω στο γραφείο. Γεωργία. Αστρολογία. Λαϊκές ιεροτελεστίες. Και θρησκεία. Τα τρία τελευταία ράφια ήταν φορτωμένα από Βίβλους. Πρέπει να υπήρχαν σαράντα ή πενήντα από δαύτες, διαφόρων χρονολογιών και προελεύσεων. Μερικές ήταν φτηνές

εκδόσεις σαν κι αυτές που βρίσκει κανείς στα δωμάτια των ξενοδοχείων. Άλλες ήταν δεμένες με φθαρμένο μαύρο δέρμα, με έντονα επίχρυσα χαράγ­

ματα. Υπήρχαν Βίβλοι στα γαλλικά, Βίβλοι στα γερμανικά, Βίβλοι στα πολωνι ­ κά, Βίβλοι στα ισπανικά. «Είναι τόσο θρήσκος, λοιπόν;» ρώτησε ο Λουκ

«Πάμε στην εια<λrισία, αν αυτό εννοείς». Έκανε μια παύση κι έπειτα είπε: "ΠnΥaιvaΡε στην εκκλησία». «Είστε καθολικοί;» " ο Τέρι είναι. Εγώ όχι. Πηγαίνουμε, όμως, στην ίδια εκι<λrισία» .

"Ποια είν' αυτή;» «Η εKι<λrισία της Αμώμου Συλλήψεως. Ο Τέρι δεν πολυσυμπαθεί τον

Πατέρα Γουόζνιακ -λέει ότι προδίδει τη Βίβλο, ό,τι ια αν εννοεί μ' αυτό. Όμως του αρέσει το όνομα της εKι<λrισίας, Η Άμωμος ΣIIλλrιψις. Πάντοτε λέει στον κόσμο

ότι

εμείς

σ'

αυτή την εKκλrισία πηγαίνουμε,

της Αμώμου

Συλλήψεως, λες ι<αι καμαρώνει στ' αλήθεια γι αυτό » . «Ε ... δεν πειράζει να καμαρώνει κανείς για την εια<λrισία στην οποία πηγαίνει» .

,<Δεν ξέρω. Το καμάρι του δεν ήταν συνηθισμένο. Το καμάρι του Τέρι σχεδόν έμοιαζε με κρυφή ικανοποίηση » .

Ο Λουκ σru<ωσε το σημειωματάριο του Τέρενς. " Σε πειράζει να το πάρω αυτό, Άιρις; Να το δώσω να το μεταφράσουν; Ίσως μας δώσει κάποιο στοιχείο

για το 11 συνέβαινε μες στο κεφάλι του Τέρι». "Πάρτο. Παραι<αλώ. Δεν το θέλω».

Ο Λουκ εξέτασε το δωμάτιο για τελευταία φορά. Προσπαθούσε να διαι­ σθανθεί

η

έκανε

στην

πραγματικότητα

ο

Τέρενς

Πίρσον

όταν

κλειδαμπαρωνόταν μακριά από την οικογένειά του, έξυνε τα μολύβια του κι έγραφε όλες εκείνες ης σελίδες με τις μικροσκοπικές σημειώσεις. Άκουσε

το μακρινό μπουμπουνητό του κεραυνού και η βροχή άρχισε να ραντίζει το τζάμι του παραθύρου, απαλά και γρήγορα, λες και στην αυλή είχε σταθεί ένας

τρομοκρατημένος ιερέας, που το ράντιζε βιαστικά με αγιασμό . Την προσοχή του είχε τραβήξει ξανά ο παράξενος χαμογελαστός άντρας

της γκραβούρας . Ο άντρας τού χαμογελούσε κάτω από το γελοίο καπέλο από

41

GRAHAM MASTERTON

φύλλα του και η έκφρασή του ήταν βαθύτατα KOΡOϊδευτnaί. ΠOlός εΙμOl; φαινόταν να ρωτά. Κol ΥΙατΙ εΙρOl vτυμένσς σαν θάρνος που περπατά; Για κάπOlο λόγο ο Λουκ ωσθανόταν λες και του διέφευγε κάτι, κάτι θεμελιώδες, αλλά δίχως αμφιβολία αλλόκοτο και αυτό του προκαλούσε βαθιά ανησυχία. « Οκέι, ευχαριστώ»,

eme τελικά και βγήκαν από το

δωμάτιο . Η Άιρις το κλεί­

δωσε πίσω τους και τοποθέτησε το κλειδί ξανά στο πάνω μέρος του πλαισίου.

Καθώς επέστρεφαν στο κάτω πάτωμα, είπε: «Δεν είμαι αναγKασμέΎn να ξαναδώ τον Τέρι, έται δεν είναι;» «Μπορεί να χρειαστεί να καταθέσεις, όταν θα προσαχθεί σε δίκη". « Στ' αλήθεια, όμως, δε θα βγει;» Ο Λουκ ακούμπησε το Χέρι του στον ώμο της. «Δ!χως αμφιβολία θα τον

στείλουν στο Φορτ Μάντισον. Κανείς δε φεύγει απ' το Φορτ Μάντισον». Έφτασαν στο διάδρομο. Η Έντνα Μπουλόφαια τούς περίμενε αι<όμα κω φαινόταν KOυρασμέΎn και ανήσυχη.

«Πώς αισθάνεσαι, Άιρις;»

ζήτησε να μάθει, αγνοώντας επιδεικτικά το

Λουκ. ΥπαιVlσσόταν ότι ο Λουκ δεν έπρεπε να την έχει υποβάλλει σε ανάκρι­

ση, ενώ εκείνη βριαι<όταν ακόμα σε κατάσταση σοκ. «Ω .. είμαι μια χαρά», είπε η 'Alρις. «Φαντάζομαι ότι θα πρέπει να μαζέψω το δείπνο, τώρα που τα παιδιά δε θα 'ρθουν σπίτι».

,/Alρις -δεν είν' ανάγκη να κάνεις τίποτα, παρά μονο να ξεκουραστείς», είπε ο Λουκ

Η Έντνα τύλιξε το μπράτσο της γύρω της και την οδήγησε πίσω στην κου­ ζίνα.

«Θα συνέλθει; » ρώτησε ο Λουκ. « ο Δόκτωρ ΜέlΧιου τής έδωσε ένα ηρεμιστικό. Θα της δώσω άλλο ένα σε περίπου μισή ώρα , μαζί με μια κούπα ζεστό γάλα. Έρχεται κι η αδερφή της απ'

το Ντιμπιούκ» . "Ευχαριστώ, βοηθέ», είπε ο Λουκ. Πήρε το καπέλο του απ' το τραπέζι τ ης κουζίνας 10 έπειτα πήρε στο Χέρι της 'Alρις κω το έσφιξε. «Ευχαριστώ που μου μίλησες, 'Alρις. Το εκτιμώ. :Ξ:έρω ότι ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής σου,

χωρίς αμφιβολία. Μου φαινετω ότι το μόνο που μπορώ να πω eivω τούτο : θρή­ νησε τη Λίζα, θρήνησε κω τον μικρό Τζορτζ. Μην ξεχάσεις , όμως , να θρηνή ­ σεις κω για τον εαυτό σου ». Η Άιρις έγνεψε χωρίς να πει κουβέντα. Ο Λουκ επέστρεψε στην εξώπορτα και η Έντνα τον ακολούθησε . « Μίλησα

στον Ρίκι Κλαρκ. Λέει ότι Ιillορείτε να τ ον αγαπάτε και σωτ αδερφΙί. αν θέλε­ τε, αλλά δεν μπορεί να περιμένει ούτε λεmό ω<όμα. Έχει προθεσμία να προ­

λάβει. Κω έχετε και την Τζόις Λίμπολντ από τον ννΜΤ

600, που

περιμένει ιο

εκείνη να σας μιλήσει».

"Εmτ έλους διάσημος » , είπε ο Λουκ ΆνOlξε την πόρτα, που έβγαζε στην οδό Βέρνον. Η υγρή νύχτα άστραφτε

42

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

από κόκιανα κω γαλάζια φώτα κω τους προβολείς των τοπικών τηλεοπτικών συνεργείων. Το μεγαλύτερο μέρος της κατωγίδας είχε πια περάσει κω

κατευθυνόταν ανατολικά προς το Ιλινόις κω φυσούσε ένας ζεστός, ξηρός άνεμος. Ο σίφουνας είχε προξενήσει μερικές ζημιές στο Αμάνα ΚόλΟVlς: το παντοπωλείο είχε Χάσει τμήμα της στέγης του κω μία από ης καμινάδες του

εριουργείου είχε καταρρεύσει . Κοντά στο Καλόνα, έξι ή εφτά γουρούV1α είχαν σκοτωθεί όταν βρέθηκαν στο ύπωθρο, ενώ κατά τη διάρκεια του χειρότερου ξεσπάσματος της θύελλας το Δημοτικό Αεροδρόμιο του Σίνταρ Ράπιντς είχε κλείσει για δυόμισι ώρες. Όμως αυτό ήταν όλο. Δεν ήταν παρά

ένας ακόμα σίφουνας των τελευταίων ημερών του καλοκαιριού. Ο βοηθός Νόρμαν Γκόρμαν φύλαγε σι<οπιά μπρος στην εξώπορτα των Πίρσον.

Ήταν κοντός κω γεροδεμένος,

με κορμί σαν συρταριέρα της

Γαλλικής Αναγέvvnσης . Γυμναζόταν με βάρη σε μια απελπlOμέVl1 και ατέρμο­

Vl1

προσπάθεια να αυξήσει το ύψος του' κάποτε ο Λουκ τον είχε βρει κρεμα­

σμένο από τα χέρια στην κάσα της πόρτας του γραφείου, με βάρη των είκοσι ιαλών περασμένα σε κάθε αστράγαλο. Ο βοηθός Νόρμαν Γκόρμαν διέθετε τρομερή αίσθηση του ΧlOύμορ για οηδήποτε άλλο εκτός από το πόσο ψηλός δεν ήταν.

Παρόλο που ήταν κοντός, όμως, είχε ΣΥVαlOθημαηKά καστανά μάηα κι ένα πυκνό μαύρο μουστώα , που φωνόταν να έχει πέραση σε κάθε τύπο κορι­

τσιού, ης παρθένες και ης τσούλες, ΙΩ έτσι ο Νόρμαν σπάVlα ξέμενε δίχως θηλυκή συντροφιά.

«Σε τι κατάσταση είνω;» ρώτησε, δείχνοντας με το κεφάλι την εξώπορτα. Ο Λουκ διόρθωσε το βρεγμένο, άμορφο καπέλο του. «Αντέχε ι. Δεν την έχει, όμως, κτυπήσει ακόμα στ' αλήθεια. Αύριο που το ηρεμιστικό θα εξασθε­ νήσει, θα είναι χάλια».

«Σκατά -πώς είνω δυνατόν να κάνει κάποιος κάη τέτοιο; » ρώτησε ο

Νόρμαν. «Να εκτελέσει τα ίδια του τα πωδιά, γαμώτο». «'Ηταν ψυχοπαθής», είπε ο Λουκ. «Ελπίζω μόνο να μη δεχτούν οι ένορκοι τη δικαιολογία της ψυχοπάθειας, αυτό είν' όλο».


είπε ο Νόρμαν.

(/Επρεπε να τον είχαμε καθαρίσει τον αναθεματισμένο επί τόπου, σαν λυσσα­ σμένο σιαιλi».

Ο Ρίκι Κλαρκ αVl1φόΡlOε βιαστικά το μονοπάη, με το γιω<ά της άσπρης καμπαρντίνας του σι1κωμένο, ενώ οι ώμοι της ήταν τόσο μουσκεμένOl απ' τη βροχή. που είχαν σκουρύνει. «Σερίφη ; Θες να μου πεις πώς το πήρε;» ρώτησε.


«Νόρμαν». είπε ο ΡΙΚ «Γιατί ΟΙ γονείς σου σε βάφτισαν Νόρμαν, Νόρμαν;» «Είχαν ποιηnκή φλέβα, ΡίΚ1, να γιατί», αντεmτέθηκε ο Νόρμαν. «'Ηθελαννα

43

GRAHAM MASTERTON

μου δώσουν ένα όνομα που να OμOιoKαταλnιaεί με το Γκόρμαν, όπως κω οι δικοί σου γονείς σού έδωσαν ένα όνομα που να ομOlοκαταληκτεί με το καθ1ιο».

Mόλlς γύρισε στο γραφείο του στη γέφυρα της Τρίτης Λεωφόρου, ο Λουκ τηλεφώνησε σπίη του. Το τηλέφωνο σήκωσε η εξάχρονη κόρη του, η Νάνσι .

" Μπορώ να μιλήσω στη μαμά σου, γλυκιά μου;» "Η μαμά είναι στο ντους. Θ' αργήσεις; » «Σωστά. Θ' αργήσω . Δεν ξέρω πόσο πολύ. Τι συνέβη σήμερα;»

"Τίποτα, μόνο ο Ράντι Στάμερ τα 'κανε πάνω του μες στην τάξη». "Τον κακόμοιρο το Ράντι. Τι άλλο; » "Η μαμά έβαλε ης κόκκινες κάλτσες μου για πλύσιμο μαζί με το μπλε σου μπλουζάκι ». ,<Α, τέλεια, τώρα έχω ένα μοβ μπλOυζάΚl ». ,,'Οχι, δεν έχεις. Η μαμά προσπάθησε να το καθαρίσει με χλωρίνη και

τώρα έχεις ένα ξεβαμμένο μπλουζάκι ». «Υπέροχα. Ακόμα καλύτερα. Ήσουν καλό κορίτσι σήμερα;» «Η κυρία Χέσλοπ μου θύμωσε επειδή έφτυσα τα χορταρικά μου».

« Το ξέρεις πως πρέπει να τρως τα χορταρικά σου. Σου κάνουν καλό. Σε κάνουν

-

ξέρω Ύω, χαρισμαηιαι ή κάη τέτοιο».

« Τα σιχαίνομαι τα χορταρικά. Δε θέλω να ξαναδώ χορταρικά όσο ζω . Δε

θέλω ούτε να ξαναδώ το πράσινο xpcJpa τους» . Ο Λουκ αστειεύτηκε λίγο ω<όμα με τη Νάνσι κι έπειτα της έστειλε ένα

φιλί για καληνύχτα κω κατέβασε το ακουστn<ό. Έπεnα, όμως, αιωύμπησε πάνω στο παγωμένο, Kλlμαηζόμενo παράθυρό του για πολλή, πολλή ώρα . Πίεσε με το Χέρι του το στόμα του, λες ιο απαγόρευε στον εαυτό του να μιλή­

σει, ενώ τα μάπα του φαίνονταν σοβαρά και κουρασμένα. Ήταν ένα σαββατόβραδο σαν κάθε άλλο. Κάτω από 'κείνο το παράθυρο τα νερά του ποταμού Σίνταρ άφριζαν κάτω από ης τσιμεντένιες αψίδες της γέφυρας της Τρίτης Λεωφόρου, αντανακλώντας τα ακανόνιστα σι<όρπια φώτα

του κέντρου του Σίνταρ Pάmντς και της κυκλοφορίας που σταματούσε και ξανάρχιζε στην

ln

Οδό.

Χωρίς, όμως, κανέναν ιδιαίτερο λόγο που θα μπορούσε να σκεφτεί , ο Λουκ απόψε ένιωθε όη έκανε τούτη τη δουλειά εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ένιωθε όη είχε περάσει απ' την ίδια στροφή τόσες πολλές φορές, που δεν

ήταν πια σε θέση να την προσεγγίσει με διαφορετικό τρόπο. Η υπόθεση Πίρσον ιίταν τόσο τρομερή και αποτρόπαια, που καθιστούσε αναγι<αίο ένα

φρέσκο τρόπο σκέψης. Καθιστούσε αναγι<αια την σΡΥή. Παρ' όλα αυτά, το μόνο που μπορούσε να νιώσει ο Λουκ ήταν να κ ατακλύζεται από το συναίσθη­ μα όη είχε ζήσει και εργαστεί σε τούτη την πόλη στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του' 10 ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν είχαν καταλήξει και σε τίποτα

44

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

σπουδαιο.

MlG τρύπα

στο νερό; Μακάρι να 'ταν τόσο απλά τα πράγματα. Η Μζα κι ο

μικρός Τζορτζ είχαν πεθάνει, ο Άμπνερ και η Ντόροθι Λόφτους είχαν πεθά­

νει. Νέω και γέροι' όλοι ανυπεράσπιστοι Εκείνοι ακριβώς οι άνθρωποι που ο Λουκ είχε ορκιστεί να προστατέψει μ' όλο το κουράγιο και την ευφυια του . Ένιωθε ότι τους είχε aπoγoητεύσει όλους. Ένιωθε ότι τους είχε κόψει τα κεφάλια, όπως αιφιβώς τους τα είχε κόψει ο Τέρενς Πίρσον. Ίσως η υπόθεση Πίρσον να μην ήταν παρά μια ακόμα φρικαλεότητα ανά­ μεσα στ ι ς τόσες. Τα τελευταια τέσσερα ή πέντε χρόνια η ευΧάριστη ευημερία του Σίνταρ Ράmντς είχε αρχίσει να μαραζώνει και να ξεφτίζει σης άκρες, σαν

φθαρμένο στρώμα, σαν πολυαγαπημένο Olκογενειακό σπiη που κανείς δεν έχει καιρό να εΠΙOl<ευάσει . Ένα βροχερό απόγευμα το Μάρτιο του περασμέ­ νου έτους, ο Λουκ είχε κληθεί να ερευνήσει την πρώτη υπόθεση πυροβολι­

σμών από διερχόμενο αυτοκίνητο στο Σίνταρ Ράπιντς. Τώρα είχε ένα σωρό μητέρες να παραπονούνται επί μονίμου βάσεως ότι μάζευαν βρόμικες σύριγ­

γες από ης πίσω αυλές τους ΚΙ ότι έπρεπε να μαθαινουν στα παιδιά τους πως

Ol

σφαίρες δεν έχουν γραμμένο κανενός το όνομα επάνω τους. Πολύ προτού

διδαχτούν πρόσθεση κι αφαιρεση, οι μαθητές του δημοτικού έκαναν ασκή­ σεις, για να διδαχτούν ότι μόλις άκουγαν να πέφτει ο πρώτος πυροβολισμός,

έπρεπε να πέσουν Χάμω όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Τώρα πια είχε καταντήσει υπόθεση ρουτίνας να πρέπει ο Λουκ κι

Ol

βοη­

θοί του να διαλύσουν συμπλοκές στα προάστια, με σπασίματα αυτοκινήτων, γρονθοκοπήματα και σφαίρες όπως και να προσπαθούν να συλλάβουν εντε­ κάχρονα σχολιαρόπαιδα, που έκαναν θελήματα κουβαλώντας κινητά τηλέφω­ να και τσάντες με κρακ.

Είχε την εντύπωση ότι το χειρότερο το είχε δει πέρυOl, όταν ο ωτροδικα­ στής είχε βγάλει απ' το ψυγείο το mώμα της 17χρονης Ντέστινι Ράιτ και του είχε δείξει ης δεκαεmά πληγές της από μαχαίρι, μία για κάθε Χρόνο της ζωής της. Και τώρα τούτο. Ο τελετουργικός αποκεφαλισμός της Λίζα και του Τζορτζ

Πίρσον και η φρενιασμένη δολοφονία του Άμπνερ και της Ντόροθι Λόφτους. Κι ο Λουκ δεν ήξερε τι να κάνει. Σύμφωνοι, είχε συλλάβει τον Τέρενς Πίρσον κι ο Τέρενς Πίρσον είχε αβίαστα ομολογήσει. Όμως ο Λουκ δεν ήξερε τι να κάνει. ΒΡΙOl<όταν ακόμα ακουμmσμένος στο παράθυρο όταν μπήκε ο Νόρμαν Γκόρμαν.

«Σερίφη; Μας βρήκα ένα μεταφραστή για τα τσέχικα".

Ο Λουκ γύρισε και προσπάθησε να χαμογελάσει . Μγο πίσω από το Νόρμαν στεκόταν ένας αδύνατος, κιτρινιάρης γέρος, με μεγάλη μύτη και

βαθουλωμένα μάγουλα και φλέβες που ελίσσονταν στο μέτωπό του. Φορούσε ανOlκτό καφέ κοστούμι ψαροκόκαλο, που έδειχνε λες και το φορούσε κάθε μέρα από τότε που είχε ενηλικιωθεί.

«Σερίφη, αυτός είναι ο κύριος Λίος Πόνικαν. Δ.ιδάσκει αγγλικά ως ξένη

45

GRAHAM MASTERTON

γλώσσα στο Τζέφερσον» . «Xαiρoμαι που μπορέσατε να έρθετε, κύριε ΠόνΙκαν» , είπε ο Λουκ <, Σας

είπε ο αστυφύλακας Γκόρμαν η θέλουμε να κάνετε;» Ο κύριος Πόνncαν έγνεψε καταφαηκά. «Να μεταφράσω από τα τσέχικα, σωστά;»

Ο Λουκ σήκωσε ένα μάτσο φωτοτυπίες από το σημειωματάρlO του Τέρενς και του το έδωσε. Ο κύΡlOς ΠόνΊκαν έβγαλε ένα ζευγάρι γυαλιά με συρμάτι­ νο σκελετό από την τσέπη στο στήθος του σαKOΚlOύ του, τα φόρεσε και εξ έ ­ τασε πολύ αργά την πρώτη σελίδα.

«Λοιπόν;» ρώτησε ο Λουκ, αφού είχε περάσει πάνω από ένα λεπτό. «Είναι δύσκολο », είπε ο ιώριος Πόν"1Καν. Φαινόταν πολύ δυσαρεστημέ ­ νος .

"Τι εννοείτε δύσκολο; »

"Πρώτα απ' όλα, τα γράμματα είναι πολύ μικρά». «Ναι , σωστά. Τα γράμματα είναι πολύ μικρά. Για την ακρίβε ι α, δε θα δίσταζα να πω όη τα γράμματα είναι πολύ, πολύ μικρά» . Ο ιώριος ΠόνΙκαν πρόβαλε το κάτω χείλος του και εξέτασε για μία αι<όμα φορά την πρώτη σελίδα. «Επίσης, δεν είναι ... πολύ εντάξει ».

«Δεν είναι πολύ εντάξει; Τι πάει να πει αυτό; Είναι γεμάτο λάθη;» Ο κύριος ΠόνΙκαν κτύπησε επανειλημμένα το δάκτυλό του στη γωνία του σημειωματάριου. "Δεν είναι 0UVl1eroμtvO κείμενο. Είναι.

παλαβό κείμενο » .

«Α, κατάλαβα . Παλαβό κείμενο. Και με ποια έννοια είναι παλαβό κείμενο; »

"Μπορώ να καθήσω;» ρώτησε ο κύριος ΠόνΊκαν. Ο Λουκ έγνεψε καταφα­ ηκά ιο ο Νόρμαν έφερε μια καρέκλα. Ο ιώριος ΠόνΙκαν κάθησε και άπλωσε

ης φωτοτυπίες στα πόδια του . Άρχισε να διαβάζει το κείμενο δείχνοντας κάθε λέξη μ ε το δάχτυλό του. «"Έρχεται με τους τρεις φίλους τους τον καιρό του χειμώνα. Βαράνε την πόρτα" . Αυτό σημαίνει ότι χτυπούν την πόρτα. "Εκείνος βαρά και βαρά, αλλά όταν οι άνθρωποι μέσα φωνάζουν και λένε 'Ποιός είναι; Ποι ός βαρά την π όρτα μας;' δε λέει κουβέντα. Δε μιλά. Θα χτυπά, όμως, την πόρτα όλη την ώρα, αν

οι άνθρωποι που είναι μέσα δεν ανοίξουν για να τον αφήσουν να μπ ει. »'Οταν μπει μέσα, θα σταθεί με τους τρεις φίλους του και δε θα πει κου ­ βέντα. Δε μιλούν. Γι' αυτό τους λένε -" δε γνωρίζω την αΥΥλιιο'ι λέξη.

Σημαίνει, όμως, άνθρωποι που δε μιλούν». «ΜΟυΥΥοί;» ρώτησε ο Λουκ. ,(Οχι , όΧΙ ακριβώς μΟυΥΥοί . Δε σημαίνει ότι υπάρχει κάποιο σωματικό ελά­ τωμα. Σημαίνει όη έχουν επιλέξει να μη μιλούν. Σαν να μένουν σιωπηλοί με σκοπό τη διασκέδαση».

«Μίμοι , θέλετε να πείτε ;» είπε ο

r-. όρμαν.

«Ε, και πάλι, όΧΙ ακριβώς μίμοι. Ένας μίμος προσπαθεί να εξηγήσει 11

46

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

κάνει με χειρονομίες και κινήσεις. Εκείνοι καταφθάνουν και παραμένουν αιω ­ πηλοί. Δε δίνουν καμία εξήγηση» .

"Τραπruστές;» υπέθεσε ο Νόρμαν.

"Για όνομα του Θεού», είπε ο Λουκ. Ξάφνου , όμως, ήρθε στο μυαλό του η γκραβούρα που ήταν καρφιτσωμένη στον τοίΧο του ιδιαίτερου δωματίου του Τέρενς. Τον άντρα με το κοροϊδευτικό χαμόγελο, που ήταν ντυμένος με φύλλα. Τι έγραφε στη βάση της εικόνας; Μωρόγερος. Ένας μασκοφόρος

άντρας που ποτέ δε μιλά. Ένας άντρας που παραμένει αιωπηλός.

Ήταν έτοιμος να πει κάτι, αλλά αποφάαισε να μην το κάνει. Άφησε τον κύριο Πόνικαν να συνεχίσει.

,," Κάθεται στο τραπέζι. Περιμένει να του φέρουν κρασί και κάτι ακόμα ... " Δε γνωρίζω τι είναι αυτό. Μοιάζει με χόβε07. ράσο, που σημαίνει βοδινό για­ χνί. " Εκείνος και ΟΙ φίλοι τ ου βγάζουν ζάρια και παίζουν μέΧρι να σβήσει η φωτιά. Αυτό θα συμβεί σε 111α συγκεκριμένη στιγμή του χρόνου και δεν πρόκειται να

τιιιήσει τους πάντες με την επίσκεψή του. Ταξιδεύει πολλά

χιλιόμετρα, αλλά κανείς δεν τον βλέπει να ταξιδεύει. Σε μερικές πόλεις που δεντις έχει επισκεφτεί αι<όμα, οι άνθρωποι προσεύχονται να πάει . Σ' εκείνες, όμως, τις πόλεις που έχει εruσκεφτεί αρνούνται να προφέρουν το όνομά του, όπως κι εκείνος δεν έχει ποτέ προφέρει το δικό τους" » .

Ο κύριος Πόνικαν ακούμπησε κάτω τη σελiδα με ελαφρά τρεμάμενο χέρι και έβγαλε τα γυαλιά του . "Το υπόλοιπο είναι ίδιο. Όλο για ανθρώπους που

έρχονται για επίσκεψη και δε λένε κουβέντα. Παίζουν ζάρια, αφήνουν δώρα. Αφήνουν πολλά διαφορετικά δώρα. Καθένας φορά και διαφορετική φορεσιά. Δε γνωρίζω αν υποτίθεται ότι είναι παραμύθι ή κάτι άλλο». « Θα το πάρετε σπίτι , για να μου το μεταφράσετε;» ρώτησε ο Λουκ. « Θα ήθελα να ξέρω τι λέει ολόκληρο».

Ο κύριος Πόνικαν ξεφύλλlσε τις φωτοτυπίες, δεκαεννέα σελiδες γεμά­ τες μικροαι<οπικά γράμματα. «Θα μου πάρει λiγo καιρό». "Μπορώ να πληρώσω κάτι παραπάνω, αν μου το κάνετε πολύ πολύ γρήγορα».

« Καλά -σ' αυτή την περίmωση, πολύ καλά. Θα μπορούσα, ίσως, να το

μεταφράσω σε δύο μέρες».

" Τι θα λέγατε για τριάντα έξι ώρες; » «Θα βάλω τα δυνατά μου, σερίφη Φρεντ » .

Έφυγε παίρνοντας μαζί του τις φωτοτυπίες ΙΌ ο Λουκ κάθησε αναπαυτι­ κά προς τα πίσω στη στιλ γουέστερν καρέκλα του, ΙΌ έβαλε τα πόδια του πάνω στο γραφείο.

Ο Νόρμαν είπε: «Πολύ παλαβά πράγματα, ε; » «Δεν ξέρω ... νομίζω ότι καλύτερα να μη βγάλουμε συμπεράσματα, ώσπου να δούμε την πλήρη μετάφραση». «Νομίζω ότι η αρχική σου διαίσθηση ήταν σωστή . Του Πίρσον του 'χει στρί-

47

GRAHAM MASTERTON

ψει τελείως» . « Νόρμαν -πραγματικά, δεν έχει σημασία αν είναι τρελός ή αν είναι λΟΥΙκός. Σκοτώθηκαν τέσσερις ολότελα αθώοι άνθρωποι. Στο ΣίVΤαρ Ράπιντς,

ΥΙα τ' όνομα του Θεού. Με κάνει να Vlu')θω

-

δεν ξέρω - με κάνει να νΙώθω όη

έρχεται το τέλος του κόσμου. Η Αποκάλυψη». Κούνησε το κεφάλι του. « ο μπαμπάς μου πίστευε ότι η μπίρα, το ροκ εντ ρολ και το πολύ μπαλαμούτι ήταν τα μεγαλύτερα κακά που θα μπορούσε να επινοήσει ο Σατανάς. Σχεδόν χαίρομαι που έχει πεθάνει». Ο Νόρμαν κοίταξε το ρολόι του . «Θα μιλήσεις με τον Πίρσον τώρα; »

Ο Λουκ έγνεψε καταφατικά. "Κι έπειτα εσύ ιο εγώ θα πάμε ΥΙα ύπνο. Μας περιμένει πολύ δύσκολη μέρα».

Ο Τέρενς στεκόταν μες στο Kελi του με την πλάτη στα κάΥΙ{ελα. Ο Λουκ τον πλησίασε και στάθηκε κοπώντας τον

yra λiγo .

Ο Τέρενς πρέπει να είχε αVΤI­

ληφθεί ότι ο Λουκ βρισκόταν εκεί , αλλά δεν ιονήθηκε, ούτε είπε τίποτα. Ακόμα και η γυρισμένη του πλάτη μετέδιδε τεράστια ένταση. Το κρατητήριο βρισκόταν στο υπόγειο. Οι τοίχοι ήταν βαμμένOl σε δύο

αποχρώσεις του ΥΙφίζου και τα κάγκελα ήταν επίσης βαμμένα ΥΙφι. Έκανε υπερβολnαι ζέστη 10 η ατμόσφαφα βρομούσε αντ ι σηπτικό , ξερατά και ποδα­

ρίλα. Εκεί μέσα ήταν ακόμα κλεισμένοι τρεις μεθυσμένοι κι ένα βαποράκι που πουλούσε κρακ, παρόλο που ήταν ακόμα νωρίς και μέΧρι ης πρώτες πρωινές ώρες δε θα υπήρχε εκεί μέσα χώρος παρά μόνο

yra

όρθιους.

Ένας από τους μεθυσμένους τραγουδούσε. "Μη μου ραyiζεις την καρ­

διά ... την πονεμένη, ραΥΙσμένη μου καρδιά". Ένας άλλος έκλαιγε με λυγμούς. Ένας νεαρός μαύρος αστυφύλακας στεκόταν δίπλα στο Kελi του Τέρενς, εκτελώντας ειδική υπηρεσία σκοπού. Πριν από τρία χρόνΙα ο Λουκ δε θα μπαι­ νε στον κόπο να τοποθετήσει ειδικό σκοπό. Τότε, όμως , ένας μεσήλΙκας ύπο­

mος ΥΙα φόνο είχε καταφέρει να κρεμαστεί με το μανίΙΩ του πουκαμίσου του, μόλις μισή ώρα αφότου τον είχε συλλάβει ο Λουκ. Και λιγότερο από μια εβδο­ μάδα αργότερα, ένας 17χρονος υπόδικος είχε αυτοκτονήσει αφού έμπηξε

δυο μολύβια στη μύτη του, έπιασε το πίσω μέρος του κεφαλιού του με τα δυο του χέρια και το κατέβασε με δύναμη πάνω στο mυσσόμενο τραπέζι. Ο Λουκ δεν μπορούσε ν' ανεχτεί να Χάσει και τον Τέρενς Πiρσoν με τον ίδlO τρόπο. «Πίρσον;» είπε κοφτά.

Ο νεαρός μαύρος αστυφύλακας είπε: «Εδώ και τρεις ώρες δεν έχει ανοί­ ξει σχεδόν καθόλου το στόμα του. Μόνο ΥΙα να ζητήσει μια κόκα-κόλα διαίτης

και να ρωτήσει η ώρα είναι». « Πίρσον;» επανέλαβε ο Λουκ. «Είμαι ο σερίφης Φρεντ». « Το ξέρω», είπε ο Τέρενς. «Τι θες;» «Λίγη κουβεντούλα, ίσως».

48

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

«Α, ναι; :Ξ:έρω τι σόι κουβεντούλα θέλεις. Μια μονόπλευρη κουβέντα στην οποία εγώ θα 'μαι κείνος που θα μιλά. Σαν να λέμε, θα εξηγώ τι είναι εκείνο

που εξωθεί έναν πατέρα να εκτελέσει τα ίδια του τα παιδιά». Ο Λουκ ανασήκωσε τους ώμους, κι έβηξε . « Θα 'ταν καλό γι' αρχή» .

Ο Τέρενς εξακολουθούσε να μη γυρίζει. «Πρέπει να καταλάβεις ένα

πράγμα, σερίφη, γιατί αλλιώς δεν πρόκειται να καταλάβεις τίποτα. Δεν τα εκτέλεσα. Τα έσωσα» .

"Τα έσωσες; Από τι τα έσωσες;» Ο Τέρενς έκανε μια σύντομη παύση. Έπειτα είπε: "Δε θα καταλάβαινες , σερίφη. Δε θα καταλάβαινες τίποτα». " Θα μπορούσες να με δOΚlμάσεις» . Ο Τέρενς κούνησε αρνηηκά το κεφάλι.

α Λουκ στάθηκε έξω απ' το Kελi επί σχεδόν ένα λεmό ια ο Τέρενς ακόμα να μιλήσει. Ο νεαρός μαύρος αστυφύλακας είπε: «Αυτά είναι τα περισσότερα

που έχει πει από τότε που 'ρθε εδώ. Μια φορά μόνο ρώτησε η ώρα ήταν και ήταν

6:47'

και μια φορά ζήτησε μια κόκα-κόλα δωίτης ».

Ο Λουκ είπε: «Αν νόμιζες όη τα έσωζες , Τέρενς, μάλλον νόμιζες όη τα

έσωζες από κάτι πολύ χειρότερο από το να Χάσουν τα κεφάλια τους . Φαίνεται λογικό , έτσι δεν είναι; » Ο Τέρενς εξακολουθούσε να μην-αποκρίνεται, η αγωviα του, όμως , ήταν τόσο μεγάλη που ανέδιδε μια οσμή, σαν τη μυρωδιά από καψαλισμένο καννά­ βι που αναδίδουν τα υπερτεντωμένα σκοινιά. <<' Ενα μένει ν' ανακαλύψω τώρα: η μπορεί να είναι χειρότερο από το να

Χάσει κανείς το κεφάλι του; » "Πιστεύεις ότι είμαι τρελός», είπε τολμηρά ο Τ έρενς. <<Δεν ξέρω τι να πιστέψω, εκτός ια αν μου πεις εσύ από ΤΙ τα έσωζες». «Δε θα μπορούσες ούτε ν' αρχίσεις να- » «Τι τρέχει με το μωμόγερο, Πίρσον; Μήπως έχει ο μωμόγερος κάποια σΧέση μ' όλα αυτά;»

Ο Τέρενς συνταράχτηκε ολοφάνερα. Τα χέρια του έκλεισαν αργά, σχη­ ματίζοντας μια σφιχτή γροθιά. Εξακολούθησε να στέκεται μ ε γυρισμένη πλάτη.

,<' Ελα, Πίρσον», τον καλόπιασε

ο Λουκ.

« Είμαι

σερίφης με μεγάλη

κατανόηση. Πες μου τι σχέση έχει ο μωμόγερος μ' όλα αυτά. Κι όλες εκείνες

οι Βίβλοι. Ελληνικές, γιαπωνέζικες, έχεις ό,τι έχει κυκλοφορήσει, έτσι δεν είναι;»

<<'Ησουν στο δωμάτιό μου», είπε ο Τέρενς, με φωνή που θύμιζε ήχο αργής κατολίσθησης.

<<' Ετσι είναι, Πίρσον. Ήμουν στο δωμάτιό σου. ΚΙ. ήταν το αναθεματισμένο, το πιο αλλόκοτο δωμάτιο που αντίκρυ σαν ποτέ τα μάτια μου».

α Τέρενς γύρισε απότομα. Το γωνιώδες πρόσωπό του ήταν νεκρικά

49

GRAHAM MASTERTON

χλομό και γύρω απ' τα μάτια του είχαν σχηματιστεί πορφυροί κύκλοι. «ΔεΥ εΙχες δικαiωΡα! ΔεΥ εΙχες καΥέΥα δικαiωΡα, που Υα πάρει!» "Ηρέμησε, Πίρσον. Η Υυναίκα σου με προσκάλεσε να ρίξω μια ματιά». «Δεν εάε δικαiωΡα! Της είπα να μην μπε ι ποτέ εκεί μέσα! Ποτέ! Κι ούτε ια εσύ είχες κανένα δ ικαίωμα ! »

«Είχα και παραείχα δικαίωμα», του είπ ε ο Λουκ. "Είχα το δικαίωμα που μου δίνει ο νόμος και το δικαίωμα που μου δίνει η nellaί. ΚάΠΟlOς που έχει κάνει ό,τι

εσύ, Χάνει σχεδόν τα πάντα. Την προσωπιιαί ζωή, την αξιοπρέπειά του, τα πάντα. Το μόνο προνόμιο που σου 'χει απομείνει, είναι το προνόμιο να δικαστείς αμερόλnmα ια αυτό αι<:όμα είναι πολύ περισσότερο απ' ό,τι αξίζεις». «Δεv είχες κανένα δικαίωμα να μπεις στο δωμάτιό μου », επανέλαβε ο Tέρεvς . Μικρές σταγόνες σάλιου πετάγονταν απ' τα χείλη του. " Σου δίνω το λόγο μου,

ro λόγο μου,

ότι θα το πληρώσεις».

Ακολούθ ησε μια παρατεταμένη, δ υ σάρεστη σιωπή. Ο Τέρενς εξακολού­ θησε να έχει το βλέμμα καρφωμένο στο Λουκ και να συσπάται από οργή, ενώ

ο Λουκ του ανταπέδιδε σταθερά τ ο βλέμμα κι αναρωτιόταν τι είδους άνθρω­ πος ήταν. Τελικά ο Λουκ ακούμπησε για λίγο το χέρι του στον ώμο του φρου­ ρού του Τέρενς και είπε: «Πρόσεξέ τον καλά, αστυφύλαξ, είναι και<:ός άνθρω­ πος», ιο έφυγε.

Προσπαθούσε να φορέσει το πανωφόρι του, όταν ήρθε προς το μέρος του

ο Νόρμαν, που KάΠVlζε και κρατούσε ένα γαλάζιο φάκελο από σκληρό χαρτί. "Είχαμε και στο παρελθόν μπελάδες με το φίλο σου τον Tέρεvς Πίρσον», είπε. «Ο αρχιφύλακας Μιουλάλι μόλις αναι<άλυψε τούτο δω». <<Α, ναι;»

«Θυμάσαι εκείνο το περιστατικό πέρυσι το φθινόπωρο, όταν κάΠOlος κατήγγειλε όη είχαν κόψει το κεφάλι του σιώλου του;» «Ναι, θυμάμαι. Λαγωνικό Βρέθηκε Αποκεφαλισμένο » .

«Το σιαιλί ανήκε στο γείτονα που μένει δίπλα από τον Tέρεvς Πίρσον, ο

οποίος ουσιαστικά κατηγόρησε τον Πίρσον ότι το είχε σκοτώσει εκείνος. Και δεv ήταν και κανά φτηνό μπασταρδόσι<υλο της γειτονιάς. Ήταν ένα Βελγικό Tερβoύρεv, σιαιλί ράτσας που άξιζε γύρω στα δύο χιλιάδες δολάρια». "Τι συνέβη;» ρώτησε ο Λουκ.

"Τελικά τίποτα. Ο Πίρσον ανακρίθαι<ε, κανείς, όμως, δεv ήταν σε θέση ν' απο­ δείξει ότι το είχε κάνει εκείνος, ια έτσι το άφησαν να περάσει. Και έχε υπόψη ότι ο Πίρσον 1<1 ο γείτονάς του μόλις είχαν ρίξει έναν τριιωύβερτο τσαι<ωμό» .

"Για

llOlO

λόγο; »

"Δε θα το mστέψεις. Ο Πίρσον διαφωνούσε με το χρώμα που είχαν βάψει

τον πίσω φράκτη τους». Ο Νόρμαν άνοιξε το φάι<ελο και συνέχισε. "Τα αι<ρι­ βή λόγια του γείτονα ήταν: ''Ο Πίρσον γύΡΙσε σπίτι απ' τη δουλειά του. Είδε το φράιαη μου. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Έπειτα εξαγριώθηκε εντελώς. Ούρλιαζε σαν μανιακός. Είπε ότι θα μας σι<ότωνε , αν δεν ξαναβάφαμε το φράιαη εκεί-

50

ΣΑΡΚΑ& ΑΙΜΑ

vn

ακριβώς τη στιγμή"».

"Χριστέ ΚΟ1 Παναγία . Τι χρώμα τον είχαν βάψει, ροζ με μοβ βούλες;» "Μπα. Τον είχαν βάψει πράOlνο. Το παλlό, καλό πράOlνο που όλοι βάφουν

τον φράκτη του ιαιπου τους». Έξω στη Ol<άλα τον περίμενε ο Τύπος ΚΟ1 οι κάμερες της τηλεόρασης . Ο άνεμος του απόβραδου ήταν ζεστός ΚΟ1 καθαρός ΚΙ. αναγκάστηκε να πιάσει το

καπέλο του απ' το γείσο, για να μην το πάρει ο αέρας. Στάθηκε κάτω απ' το φως που έβγαζαν οι λάμπες αλογόνου ΚΟ1 είπε: «Δεν έχω τίποτα να προσθέ­

σω στα όσα δήλωσα νωρίτερα. Ο Τέρενς Τζέιμς ΠίρσονιφατείτΟ1 ως ύποπτος πολλαπλών φόνων εκ προμελέτης. Δεν αναζητούμε κανέναν άλλο που να σχε­ τίζεται με τους φόνους, αν και θα θέλαμε να μάθουμε αν κάΠΟlOς είδε τον

Πίρσον κΟ1 τα ΠΟ1διά του οποιαδήποτε στιγμή εκείνο το απόγευμα, πριν γίνουν οι φόνOl . Είχα μια προκαταρκτική συνάντηση με τον εισαγγελέα της κομη­

τείας ΚΟ1 θα συναντηθούμε ξανά με τον κύριο Nτlλαρντ το πρωί. Ο Πίρσον έχει

λάβει γνώση των δΙΚΟ1ωμάτων του, όμως μέΧρι στιγμής αρνείτΟ1 να μιλήσει σε δικηγόρο. Οι έρευνές μας συνεχίζοντΟ1 ΚΟ1 αύριο θα δώσω συνέντευξη τύπου εφ ' όλης της ύλης. Αυτά για τώρα, παιδιά». «Σερίφη

-

επρόκειτο για τελετουργικές δολοφονίες;» ρώτησε ένας από

τους δημοσιογράφους της τηλεόρασης.

Ο Λουκ κούνησε το κεφάλι. "Ειλικρινά δεν μπορώ να πω. Ο Τέρενς

Πίρσον έχει KάπOlα ασυνήθιστα ενδιαφέροντα, τα οποία ερευνούμε. Μπορεί να σχετίζονται με τους φόνους, μπορεί και όΧΙ». «Τι είδους

ασυνήθιστα ενδιαφέροντα;

Σατανισμό; Ανθρωποθυσίες;

Μαύρη μαγεία; Τι;»

"Απ' ό,τι φαίνεται, ενδιαφέρετΟ1 για τη γεωργία, τη μετεωρολογία και τη μελέτη της Αγίας Γραφής. Δεν μπορώ να σας πω τίποτα παραπάνω». Ένας από τους δημΟOlογρά.φους ρουθούνισε εύθυμα. «Δείξτε μου έστω κι έναν άνθρωπο στην ανατολιιαι Αϊόβα που να

Jlnv ενδιαφέρεται για τη γεωρ­

γία, τη μετεωρολογία και τη μελέτη της Αγίας Γραφής!»

"Σίγουρα. ΌΧΙ, όμως, με τον τρόπο που ενδιαφερόταν ο Τέρενς Πiρσoν». «Με τι τρόπο ενδιαφερόταν, σερίφη;» «Α, ελάτε τώρα, σερίφη, με τι τρόπο;»

Τελιι<ά ο Λοm< κατάφερε να φτάσει ως εκεί που είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του κΟ1 μπ11κε στη μεγάλη του λευκή Μmούικ Παρκ ΆβΕVΙOυ. Έβαλε

ιmρος τη μηχανή, όμως ο Ρίια Κλαρκ τού ΧΤύπησε το παράθυρο και είπε κάτι. Ο Λοm< κατέβασε το παράθυρο κΟ1 είπε: ,/Ελα τώρα, Ρίκι. Είμαι χάλια». «Δως μου μια ευκαιρία, σερίφη. Μήπως έχεις καμιά θεωρία γιατί, άραγε, ο Πίρσον σκότωσε τα παιδιά ίΟυ;» "Μέχρι τώρα, όΧΙ. Άσε να ρωτήσω ιο εγώ κάτι: Έχεις, μήπως, καμιά θεω­

ρία γιατί, άραγε, κάποιος να κάνει σαν τρελός όποτε βλέπει πράOlνο;» "ΠράOlνο;» Ο Ρίιο συνοφρυώθηκε. "Δε σε πιάνω».

51

GRAHAM MASTERTON

Ο Λουκ έβαλε ταχύτητα. «Ούτε Ύω με πιάνω. Όταν, όμως, μάθω την απά­ ντηση στο ένα απ ' τα ερωτήματα, τότε ίσως μάθουμε και την απάντηση στο άλλο».

Πράσιvο,

σκέφτηκε

ο

Λουκ,

καθώς

οδηγούσε

προς

το

σπίτι

του,

κατευθυνόμενος βόρεια στην 380η Οδό. Γιατί άραγε το πράαινο χρώμα εξόργιζε τόσο π ολύ τον Τέρενς Πίρσον; Έφερε στο μυαλό του την κόρη του τη Νάναι, να του λέει πόσο πολύ mχαινόταν τα χορταρικά. Δε θέλω ούτε να ξαναδώ το πράσιvο χρώμα τους. Τότε έφερε στο μυαλό του και το σnίη των Πίρσον. Υπήρχε, άραγε, κάη πρά­ αινο στο σπίη των Πίρσον; Δεν υπήρχε κανένα φυτό εσωτερικού χώρου, αυτό ήταν σίγουρο. Ούτε

πράσινη ταπετσαρία. Ούτε πράαινα χαλιά. Ούτε πράαινες κουρτίνες. Και μήπως δεν του 'χε πει η Ά.lρις Πίρσον, όη ο Τέρενς δεν την ειχε αφήσει να κρεμάσει έναν πίνακα που της είχε δώσει

n

μητέρα της

-

έναν πίνακα που

απεικόνιζε δέντρα; Κι εκείνη η παιδllaί ζωγραφιά στο δωμάηο του μικρού Τζορτζ -απεικόνιζε, βέβαια, και γρασίδι, όμως το γρασίδι ήταν ΥaλάζlO. Έφερε στο μυαλό του το δείπνο των Πίρσον. Κολοκύθα , καλαμπόκι, κοκ­ ιανολάχανο, αλλά καθόλου χορταρικά . Ποια καλή μητέρα στην Αϊόβα σέρβιρε

δειπνο με ψητό χοιρομέρι δίχως αραιcά ή φασολάιαα ή μια πιατέλα χορταρικά; Έπειτα έφερε στο μυαλό του το μωμόγερο, τον πον"l1ρό χαμογελαστό

άνδρα με το καπέλο και το μανδύα από φύλλα ια όσο περισσότερο αιcεφτόταν τον μωμόγερο και την εμφανή αποστροφή του Τέρενς Πίρσον για το πράσινο χρώμα, τόση περισσότερη ανησυχία ένιωθε.

Άνοιξε το ραδιόφωνο και έπεσε πάνω στον το

Green Green Grass

ο[ Home.

52

Tom Jones που τραγουδούσε

.3.

Οι δύο λωρίδες κυκλοφορίας του αυτοκινητ ό δρομου αντανακλούσαν τ όσο δυνατά τον ήλΙο , που ο Νέιθαν προσπέρασε τη στενή παρακαμmήρlO ΚΙ ανα­

γκάστm<ε να κάνει όmσθεν δεκαπέντε μέτρα, με το κιβώτιο ταχυτήτων του να σφυρίζει.

" Τι τρέχει ; » ρώτησε ο Ντέlβlντ κάτω από το γείσο του φωτεινού κόιαανου καπέλου μπέlζμπολ των Κέρνελς, που φορούσε .

"rlaTi

σταμάτησες να οδη­

γείς προς τα μπρος; »

«Απλά έχασα την έξοδο του αυτοιανητόδρομου ». Έφτασε στη διασταύρωση και συμβουλεύτηκε το τυλιγμένο διάγραμμα

που του είχε στείλεl με φαξ ο Δόκτωρ ΜάθlΟυς και που χρησιμΟΠΟlOύσε για χάρτη . "Βλέπεlς, λέεl για ένα μεγάλο πράσινο αχυρώνα και ένα φράχτη βαμ­

μένο άσπρο

-lG

εκεί, κοίτα, μια Πlνακίδα που λέεl Εθνικό Πάρκο Αμάνα ».

,<'ΟΧΙ, δε λέεl έτσι. Λέεl Εθνι κο Αμάν». Ο

Ntleav

του έΡlξε ένα βλέμμα παρατεταμένης αποδοιαμασίας, σαν τα

βλέμματα που έΡlχνε ο Χοντρός στο Λιγνό. "Πάψε να φέρεσαι σαν δεκατριά­ χρονος. Δεν σου πάει ».

" ΕΙρω δεκαΤΡlάχρονος. Και βέβαια μου πάει».

Ο

Ntleav

είχε κάνεl είκοσι λεmά παραπάνω απ' ό,τι είχε υπολοyiσει, για

να φτάσεl εκεί. Πρώτα είχε μπλέξει σε έναν φΙλανθρωωκό μαραθώνιο στην

οδό Νταϊαγι<όναλ, ανάμεσα σε Xlλlάδες ανθρώπους που έτρεχαν πάνω-κάτω ντυμένοι με φόρμες γυμναστικής,

lG

έπειτα είχε αναγιωστεί να εΥιωταλείψει

τη λεωφόρο Γουίλιαμς στο ύψος της οδού ΈτζΥΟυντ, επειδή μια νταλίκα γεμά­ τη ζωντανά κοτόπουλα είχε ντελαπάρει κατ ά μήκος του αυτοκινητόδρομου

53

GRAHAM MASTERTON

κω η παράκαμψη τον είχε βγάλεl σχεδόν στο αεροδρόμlΟ.

Τώρα, όμως, ταξίδευαν με τα παράθυρα του aUTOl<1YήΤOU ανOlχτά ανάμε­ σα στlς αγρ οnκές εκτάσεlς της Αμάνα που ξετυλίγονταν μπρος τους. Το αυτο­ κίνητο πλημμύριζε απ ' το ζεστό καλοκωριάηκο άνεμο κω την οσμή το υ ώριμου λΙπάσματος, ενώ

CKeivOl

προσπερνούσαν αγροκτήματα, χωράφlα, σιλό κω

κοπάδια από ασπρόμαυρες αγελάδες Φρέιζιαν που περίμεναν υπομονεnκά να ης αρμέξουν, κω θύμιζαν μισοτελειωμένα ασπρόμαυρα παζλ. Ένας άντρας ανεβασμένος σε μια σκάλα σταμάτησε να καρφώνει τα σαvlδια στ η σκεπή του αχυρώνα του κω σκίασε με το χέΡl τα μάnα του, για να τους δει να περνούν. Μάλλον αποτελούσαν ό , τι

lllO

συναρπαστικό του ε ίχε συμβεί εκείνη τη μέρα.

«Πω, πω, κοίτα το μέγεθος εκείνης της αγελάδας» , είπε ο Ντέιβιντ . «ΜOlάζει μ' αερόστατο».

«Μάλλον είνω έγιωος». «M πλJ.αχ! Αυτό

anllaivel

όη το έχει κάνει! Ακόμα κι αν ήμουν ταύρος δε

θα μ' ερέθιζαν οι αγελάδες » . «Α, νω; Κω η θα σ' ερέθιζε; »

«Η Σάρον Στόουν κω η δεσΠΟΙvlς Κεπελμέγιερ , μ ' αυτή τη σειρά » .

« Τι σε κάνει να mστεύεις όη η Σάρον Στόουν θα ήθ ελε να βγει μ' έναν ταύρο; Τι σε κάνει να mστεύεις όη η δεσπΟΙvlς Κεπελμέγιερ θα ήθελε να βγει μ'

έναν ταύρο; Κω, τώρα που το ξανασκέφτομαι , τι στο διάολο είν' αυτά που λέω;» Μπορεί να 'ταν και η τέταρτη φορά εκείνη τη μέρα, που ο Νέlθαν

εμπλεκόταν σε κάποια από ης σoυρεαλJ.στIKές προεφηβlκές συζητήσεις που άρΧΙζε ο Ντέιβιντ. Άνοιξε το ραδlόφωνο Ι<1 άκουσε ης ειδήσεις . « ... αυτό το

KaλOKafpl τα ρέσα επΙπεδα ανερΥΙας στην Aί6J3a ρειώθηκαv κατά

4,3

ΤΟ1ς

εκοτό .. . παρόλο που 11 ΚΟΡl1τεΙα Κλαρκ, ρε επΙπεδα ανερΥΙας της τάξης του

11

ΤΟ1ς εκα τό, προσπαθεΙ να ορθοποδήσει έπεπα από το κλεfOlΡΟ του εΡΥοστα­ σfoυ συOl(ευασfας κρέατος Τζέψς Νυν... »

Παρά τον τρόπο που αδιάκοπα πείραζαν ο ένας τον άλλο, ο Νέιθαν και ο Ντέιβιντ είχαν μια στενή κω ασυνή θιστ α συναισθηματική σχέση . Οι άλλOl το

αντιλαμβάνονταν από τον τρόπο που συνεχώς αyyίζovταν, τον τρόπο που πάντα πρόσεχαν ο ένας τον άλλο. Έμοιαζαν μεταξύ τους σχεδόν σε όλα. Ο Νέιθαν ήταν λεπτός και μελαχροινός, είχε κατσαρά μαλλιά και αδύνατο πρόσωπο, που πάντα θύμιζε στους άλλους τον ' Ελιοτ Γκο υλντ σε νεαρή ηλnαα. Ο Ντέιβιντ ήταν εξίσου μελαχροινός και KOKαλJ.άρης, σαν σωλήνας από τσι­

Ιillούια, είχε κατσαρά μαλλιά και αδύνατο πρόσωπο που πάντα θύμιζε στους άλλους τον 'Ελιοτ Γκουλντ σε πολύ νεαρή nλnαα. Μιλούσαν με τον ίδιο τρόπο. Έκαναν ης ίδιες χειρονομίες ειδικά όταν κτυπούσαν τα μέτωπά τους με τη βάση της παλάμης τους, κάθε φορά που έκα­

ναν κάποlO λάθος. Κι ήταν παθιασμένοι με τους Κέρνελς του Σίνταρ Pάmvτς, γεγονός μάλλον υπερβoλn<ό αν λάβαινε κανείς υπόψη ης εππυχίες της ομά­ δας κι είχαν εισιτήρια διαρκείας για το Στάδιο Βέτερανς Μεμόριαλ. Και

54

Ol δύο

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

έτρωγαν παγωτό με μπισκότο και κρέμα , λες και τα Χάγ1<εν Ντας βρίσκονταν

στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Τι άλλο ; Και στους δύο άρεσε το Σόου του ApσivlO Χολ -του μεν Νέιθαν επειδή πίστευε όη ήταν πνευματώδες, του δε

Ντέιβιντ επειδή σήμαινε όη μπορούσε να μείνει ξύΠVlOς μέΧρι αργά για να το παρακολουθήσει.

Όμως μόνο

Ol

πολύ κοντινοί τους φίλOl γνώριζαν για την τραγωδία που

είχε κάνει τον Νέιθαν και τον Ντέιβιντ να εξαρτώνται τόσο πολύ ο ένας απ' τον άλλο και να καθρεφτίζουν ο ένας τον άλλο με τόση ακρίβεω . Ο Ντέιβιντ είχε και ένα δίδυμο αδερφό και όταν τα δύο αγόρια ήταν πολύ μικρά έμοια­ ζαν με «καθετί αγγεΜκό και αξωγάπητο »

-

" σαν τα κουταβάκια και τη Μακά­

δα », σύμφωνα με τη γιαγιά τους . Όμως πριν από έξι χρότηα, ένα θυελλ ώ δες

αυγουστιάηκο απόγευμα, ο δίδυμος αδελφός του Ντέιβιντ ο Άαρον, άΡXlσε να έχει σπασμούς . ΠατηκόβληΤ11

11 μητέρα τους 11

Σούζαν, άφησε τον Ντέιβιντ

με το γείτονα που έμενε δίπλα και ξεκίνησε με το αυτοκίνητο για να μεταφέ ­

ρει τον Άαρον στο Κέντρο Επειγόντων Περιστατικών Σεντ Λούκας. Βγαίνοντας από τον αυτοκινητόδρομο

380

στην 8η Λεωφόρο,

Ol τροχοί του

στέισον βάγι<ον της μπλόκαραν και το αμάξι έπεσε με ταχύτητα περίπου εβδομήντα χιλιομέτρων στο πίσω μέρος ενός φορτηγού που μετ έ φερε σκαλω­ σιές . Η διεύθυνση του νοσοκομείου δεν είχε επιτρέψει στον Νέιθαν να δει τα πτώματα, όμως στην ανάκριση για τον καθορισμό των αιτίων του δυστυΧήμα­

τος είχε ακούσει ότι ένας στύλος σκαλωσιάς μήκους εννέα μέτρων είχε δω­ περάσει το παρμπρίζ του στέισον βάγκον κω είχε καρφωθεί στο πρόσωπο της

Σούζαν. Δύο ακόμα στύλοι είχαν διαπεράσει τον Άαρον που καθόταν στο παιδικό καθισματάκι του. Ποτέ ο Νέιθαν δε θα μπορούσε να ξεΧάσει τ' όμορφο κορίτσι με τα καστα­ νά μάτια, που ήξερε να γελά. Ο Ντέιβιντ δε θα μπορούσε να ξεΧάσει έναν αδελφό, ο οποίο ς αποτελούσε τη μισή του ταυτότητα. Να γιατί ο ένας αντέ­ γραφε τον άλλο, και πειράζονταν μεταξύ τ ους κω είχαν τόσο στενή σχέση . « ... n

αγορά των χοΙρων βρΙσκεται ακόμα σε καλΏ Kατάστασn παρά ΤΏν

έyκPlσn του νομοσχεδΙου Ζαπφ-Κάνn από το Κογκρέσο ... τα προβλεπόμενα έσοδα των σταθμώv αγοράς

xoipwv ΤΏς Ai6βα αvέΡΧΟVΤQ1 σε 95.000 .. .πάχος 1,3 έως 2 εκατοστά Ol τφές τωv θnλυκώv χοiρωv ασταθεΙς σφαγΊl από 2,50 έως 3 δολάρια υψnλότερες ... »

λfπoυς πλάΤΏς από

... κάπρωv προς

Προσπέρασαν μια αλυσίδα από λiμνες με σιωτεινά νερά, που, όμως ,

αστραφτοκοπούσαν τόσο έντονα κάτω από το φως του ήλJ.oυ ώστε μετά βίας

μπορούσαν να τις κοιτάξουν. Οι εmφάνειές τους αναταράσσονταν από το αεράκι κω από ης πάmες που αρμέVlζαν. Ο Νέιθαν είπε : «Οπου να 'ναι φτάνουμε. Περίμενε να δεις εκείνο το γου­ ρoύV!».

«Στην Αϊόβα ζούμε, Μπαμπά. Έχω δει εκατομμύρω γουρούνια. Από τριών ετών έχω γoυρoυvιάσει τελείως» .

55

GRAHAM MASTERTON

«Κάτσε να δεις εκείνο». Περίπου τετρακόσια μέτρα παρακάτω, ο Νέιθαν εντόπισε τη μικρή πινακί­ δα με τα τυπωμένα γράμματα που έγραφε ΙΓΕΣ ιο έστριψε αριστερά σ' έναν ασφαλτοστρωμένο μονόδρομο. Οι μακριές λεπίδες του γρασιδιού θρόιζαν

καθώς άwζαν aπαλά τα πλάΥια του αuτoιoνήτoυ του 1<1 η ανάρτησή του έτρι­ ζε καθώς πήγαινε πάνω-κάτω. Ο Νέιθαν ήταν αναγκασμένος να οδηγεί τόσο αργά, που του ήρθε στο μυαλό εκείνο το ποίημα του Λόρενς Φερλιγκέτι για το «τρένο με τα καφάσια γεμάτα πορτοκάλια ... που προχωρούσε τρίζοντας τόσο αργά που ... οι πεταλούδες πετούσαν μέσα ιο έξω» .

Πέρασαν κάτω από βελανιδιές που τα κλαδιά τους σχημάτιζαν ένα θόλο. Για πέντ ε με δέκα λεmά ήταν λες και είχαν μπει σ' έναν ιδιωτικό κόσμο

-

έναν κόσμο δροσερό , γεμάτο αρώματα, που φωτιζόταν μόνο από σμαραγδέ­

νιες πούλιες, εντελώς aπoKoμμένoς aπό τον υπόλοιπο πλανήτη. Έπεnα, όμως, βρέθαιων έξω σε μια χέρσα, χορταριασμένη έκταση γης, κάτω από το

λαμπρό φως του ήλιου και ήταν λες 1<1 ο υπόλοιπος πλανήτης είχε κατ αφθάσει

εκεί με όλες του τις δυνάμεις. Ένας ψηλός φράχτης aπό αyιcαθωτό συρματόπλεγμα διέσχιζε κάθετα τα χωράφια. Ο ίδlOς ο δρόμος ήταν κλεισμένος από μια ψILλ.ή μεταλλική πύλη. Έξω απ' την πύλη βρισκόταν μια ετερόκλητη συνάθροιση από φορτηγάκια ι(αι

τζιπ, παρκαρισμένα σε κάθε γωνία, καθώς και έξι εmά περιπολικά από το γρα­ φείο του Σερίφη της κομητείας Λιν, με τα φώτα τους ν' αναβοσβήνουν.

Ο Ντέιβιντ ανακάθισε ενθουσιασμένος. «Κοίτα, Μπαμπά, ταραχές!» «Ανέβασε το τζάμι σου», ε!πε ο Νέιθαν. «Ελα, Ντέιβιντ -ανέβασέ το, τώρα » .

Δεν

ιίταν

ακριβώς

για

ταραχές.

Περίπου

εκατό

διαδηλωτές,

οι

περισσότεροι νέοι , βάδιζαν κυκλικά έξω απ' την πύλη, ενώ οι Πlo πολλοί κρα­

τούσαν πανό που έγραφαν: ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΣΕ ΖΩΑ. ΦΟΝΙΑΔΕΣ! ΤΕΡΜΑ ΣΤΟ ΣΑΔΙΣΜΟ ΓΙΑΧΑΡΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ. ΤΑ

ΓΟΥΡΟΥΝ1Α ΕΙΝΑΙ ια ΕΚΕΙΝΑ ΘΝΗΤΑ. Έψαλλαν και τραγουδούσαν, ενώ μπρος στην πύλη φυλούσαν σι<οπιά ε!κοσι ή τριάντα ένστολοι αστυφύλακες μερικο!

κρατούσαν

γκλομπ

και

όπλα

εκτόξευσης

δακρυγόνων,

οι

περισσότεροι μασούσαν τσiXΛα και όλω φορούσαν γυαλιά nλ.ioυ με κεχριμπα­ ρένιους φακούς ιο έδειχναν να βαριούνται. Η ασυνήθιστα έντονη παρουσία τους ίσως να οφειλόταν στο φορτηγάιο του Καναλιού

7,

που ήταν παρκαρισμέ­

νο κοντά στη OΚlά που δημιουργούσαν μερικές ψηλές αγριοκαστανιές. Ο Νέιθαν οδήγησε αργά ανάμεσα απ' τους διαδηλωτές, χτυπώντας απαλά

μια δυο φορές το κλάξον του για να τους κάνει να αδε ι άσουν το δρόμο. «Τι κάνουν, Μπαμπά;» τον ρώτησε ο Ντέιβιντ. Χαμογέλασε και κούνησε το Χέρι σ' έναν άντρα με γιφίζο μούσι, που φορούσε ένα μακό μπλουζάιο με την

εικόνα ενός σταυρωμένου γουρουνιού και το σύνθημα: «ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΩ­ ΡΕΣΕΙΣ, ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ OlΔAΣI ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΠΟΙΟΥΣΙ".

56

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

"Δεν τους αρέσει που οι επιστήμονες χρησιμοποιούν ζωντανά ζώα για πειράματα», απάντησε ο Νέιθαν. "Λένε ότι είναι απάνθρωπο κι ότι τα ζώα έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ανθρώπους».

«Αφού τα τρώμε για πρωινό". "Τούτοι οι άνθρωποι δεν τα τρώνε. Μερικοί απ' αυτούς δεν έχουν φάει ποτέ ούτε αυγό».

«Δε θα με πείραζε να μη φάω ποτέ αυγά. Τα σιχαίνομαι τ' αυγά». «Σ' αρέσει, όμως, το γα.λλlKό τοστ».

"Αυτό είν' άλλο. Δεν είναι κανονικά αυγά. Είναι χτυπημένα αυγά». «Το γoυλi είναι γoυλi ακόμα κι αν είναι πολτός . Τα αυγά είναι αυγά ακόμα κι αν είναι πολτός. Χριστέ μου, τι στο καλό είν' αυτά που λέω; » Είχε σχεδόν φτάσει στην πύλη, όταν μια πανύψηλη ξανθιά γυναίκα πλη­

σίασε και χτύπησε ελαφρά το παράθυρό του. Στην αρχή δίστασε να το κατε­ βάσει, όμως εκείνη χαμογέλασε, χτύπησε ξανά, και τα χείλη της κουνήθηκαν

σαν να είπε κάτι, έτσι ο Ν έιθαν το διακινδύνευσε. Το πρώτο που παρατήρησε πάνω της ήταν τα δόντια της. Ήταν μεγάλα

σαν σαρκοφάγου ζώου ΙΩ εντυπωσιακά λευκά. Το επόμενο πράγμα που παρα­ τήρησε πάνω της ήταν τα μάτια της. Ήταν μεγάλα, με βαριά βλέφαρα και

είχαν ένα εντελώς ασυνήθιστο καπνιστό μοβ χρώμα · λες ΙΩ είχε

yevvneei

καταμεσής ενός ανεμοστρόβιλου , είχε κοιτάξει ψηλά και τα μάτια της είχαν

πάρει το χρώμα τ' ουρανού. Είχε ψηλό μέτωπο, φαρδύ σαγόνι και μικρή σμιλε­ μένη μύτη. Τα ξανθά της μα.λλlά ανέμιζαν πάνω στο πρόσωπό της κι ήταν ανα­ γκασμένη να τα απOμαιφΎVει με το χέρι της. Παρατήρησε, εmσης, τη σιλουέτα της. Δεν μπορούσε να τ' αποφύγει, μιας

και κείνη ακουμπούσε πάνω στ' αυτοκίνητο. Φορούσε ένα απλό λευκό μακό, που

απλά KατάφεΡVε να τοviζεr τα τεράστια, στΡΟΥΥυλά στήθη της. Πάνω απ' το ηλ.lΟ­ καμμένο ντεκολτέ της κρεμόταν ένας βαρύς ασημένιος σταυρός κι οι ρώγες

της μάλλον ήταν κι εκείνες nλιOKαμμένες, αφού μπορούσε να τις διακρίνει ξεκάθαρα κάτω απ' το λευκό, βαμβακερό ύφασμα. Φορούσε ξεθωριασμένο

μπλε σορτσάκι με ξεφτισμένα πατζάκια και φθαρμένες καφέ καουμπόικες μπότες, ενώ οι γάμπες της ήταν μακριές, ευλύγιστες και λεmές όπως του πελαργού. Σκέφτηκε ειρωνικά ότι θα μπορούσε κάλλιστα να συμμετάσχεΙΙΩ εκείνος στο κίνημα για τα δικαιώματα των ζώων -τουλάχιστον ως συνεργαζόμενο μέλος.

"Συyyvώμη που ενοχλώ», είπε μειδιώντας η γυναίκα. «Εργάζεστε εδώ ή απλά εmσκέmεστε κάποιον;» Είχε τη χαρακτηριστική προφορά του Μιζούριια

ένα εντελώς ανεπαίσθητο ψεύδισμα, που ο Νέιθαν βρήκε απρόσμενα ελκυστικό. "Είμαι απλά εmσκέmης», της είπε ο Νέιθαν.
57

GRAHAM MASTERTON

«Ναι, γνωρίζω. Εκτρέφουν γουρούνια». "Πρέπει, όμως, να γνωρίζετε και Υια ποιο λόγο τα εκτρέφουν». «Βεβαίως, και μάλlστα συμφωνώ».

Μαζί με τη γυναίκα είχαν έρθει και τέσσερα πέντε νεαρά άτομα, ντυμέ­ να επίσης με τζιν και μακό, που αιωυμπούσαν στο αυτοκίνητο κι άκουγαν μ' έναν τρόπο που μόνο ως παθηηκά απεlλnηKός θα μπορούσε να περιγραφεί.

Όλα φορούσαν κονκάρδες με τ' αΡXlΚά ΔΣΖ -Δ!κωώματα Στα Ζώα. Ένα απ' τα άτομα, ένας νεαρός άντρας με ολοστρόΥΥυλο πρόσωπο και yυαλJ.ά με συρ­ μάηνο σκελετό, χτυπούσε συνεΧώ ς ρυθμικά στην παλάμη του τη λαβή ενός τσεκουριού .

"Πώς είναι δυνατόν να συμφωνείτε να εκτρέφοντω ζώα με σκοπό να ξεκοΙλΙαστ ούν ενώ είναι ακόμα ζωντανά; » απαίτησε να μάθει η γυναίκα.

« Ο πατέρας μου παραλίγο να πεθάνει από νεφρίτιδα, να πώς. Δύο νεφρά χοίρου τον κράτησαν στη ζωή, ενώ περίμενε ανθρώπινο μόσχευμα».

"Πιστεύετε, λοιπόν, όη είναι δίκωο να σκοτωθεί το ζώο, προκεψέ:νου να σωθεί ο άνθρωπος; Εγκρίνετε την απάνθρωπη θυσία ενός θνητού όντος, προ­ κεψένου να διατηρηθεί η ζωή ενός άλλου, μόνο και μόνο επειδή τυγχάνει να

ανήκει σε ό,η ονομάζουμε ανώτερο είδος; Δε νομίζετε ότι βΡΙσκόμαστε σε τούτο τον πλανήτη Υια να φροντίζουμε τα υπόλοωα όντα , αντ ί να τα σφάζου­

με, να τα βασανίζουμε κω να τα εκμεταλλευόμαστε;» ,,'Ηταν ο πατέρας μου» .

"Κι είνω πεΡl1φανος που σε αποκαλεί ΥιΟ του;» «Ακούστε», είπε ο ΝέΙθαν. «Απλά εΠΙσκέπτομω κάπOlΟ φίλο, αν δεν έχετε αντίρρηση».

"Πώς είνω δυνατόν να 'στε φίλος μ' ένα δολοφόνο;» Ο Νέιθαν σήκωσε το τζάμΙ του παραθύρου του πέντε έξι πόντους, ανα­ Υιζάζοντας τη γυναίκα να το αφήσει. «Αν μου επιτρέπετε ... » «Σαδιστή!» φώναξε ο νεαρός που κρατούσε τη λαβή του τσεκουΡlOύ και χτύπησε μ' αυτή την οροφή του αυΤOlΩνήτου του Νέιθαν. «Σαρκοφάγε μαλά­

κα!» Αμέσως ΟΙ υπόλOlΠOl άρχισαν να χτυπούν την οροφή με τις γροθιές τους και να κλοτσούν ης πόρτες κω τη λαμαρίνα. Παρόλο που δεν ήταν πολλοί, ο ήχος μες στο αυτοκίνητο ήταν ειαωφαντικός, έται ο Ντέιβιντ κάλυψε τα αυηά

του με ης παλάμες του κω κούρνιασε στο κάθισμά του. Ο Νέιθαν μάρσαρε τον ιανητήρα της Σεβρολέτ, όμως τρεις απ' τους δω­ δηλωτές στάθηκαν jmρος του και τους έκοψαν το δρόμο. Άρχισε να τους

αιωυντά με τον μπροστινό προφυλαΚTl1ρα, όμως εκείνOl ανταπέδωσαν γρον­ θοκοπώντας δυνατά το καπό και γνώριζε καλά ότι αν τραυμάηζε ή κτυπούσε κάΠOlον τους θα έμπλεκε άσχημα. "Σαδιστή!» τσίριξε ένα νεαρό κορίται και έφτυσε πάνω στο παρμπρίζ, στέλνοντας το σάλlo να κατρακυλήσει μπροστά στο πρόσωπό του . «Βασανιστή!" βρυχήθηκε ένας άντρας ΚΙ άρχισε να χτυπά το πλευρό του

58

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

αυτOl<1νήτου μ' ένα κομμάτι σlδηροσωλ!ινα.

Εκείνο που είχε τρομοκρατήσεl περισσότερο τον

ήταν τα

Ntleav

πρόσωπά τους. Ποτέ στη ζωή του δεν είχε δεl πρόσωπα τόσο παραμορφωμέ­ να από εκφράσεις μίσους. ΣΤΡΙμώχνονταν γύρω απ' τα παράθυρα του αυτOΚl­ νήτου σαν φρικιαστικές ζωντανές μάσκες θανάτου, σαν τα πρόσωπα των ζόμπl στη Μέρα τωv Ζωvταvώv Νεκρώv. ·Ολο και περισσότεΡΟl από δαύτους

πεΡlκύκλωναν το αυτοκίνητο, ουρλιάζοντας, ξεφυσώντας και l<άνοντας την ανάρτησή του να πηγαίνει πάνω-κάτω. Ο NTtIβlVT άΡXlσε να κλαψουρίζεll<1 ο

Ntleav πάτησε

το κλάξον, ξανά

KGl

ξανά και φώναξε <<Αφήστε με να περάσω!

Αφήστε με να περάσω! Δρόμο, μπάσταρδOl, τρομάζετε το παιδί μου!" Ένας από τους δlαδηλωτές σκαρφάλωσε στον μπροστινό προφυλαιαήρα

KGl

για μια στιγμή ο Nέlθαν πίστεψε ότι θα τους συνέτριβαν ολότελα. ·Ομως

έξαφνα οι διαδηλωτές άρχισαννα σκορπίζουν·

1<1 ο νεαρός πάνω

στον προφυ­

λαιαήρα σωριάσται<ε στο πλάΙ λες και τον είχε χτυπήσει κάΠ010 επερχόμενο φορτηγό. Ένα απ' τα κορίτσια κτύπησε με τη γροθιά της το τζάμι του παραθύ­ ρου και ούρλιαξε: «Θα σε θυμόμαστε

-

σαδιστή!" Όμως έπειτα κάΠΟlος την

τράβηξε απότομα από τα μάτια του Νέιθαν. Είκοσι ή ΤΡlάντα αστυνομικοί ορμούσαν στο πλήθος κραδαίνοντας κλομπ

KGl

λαβές από κασμάδες. EΠIΚεφαλiις της επίθεσης βΡlσι<όταν η ΟΥι<ώδης

μορφή του σερίφη Λουκ Φρε:vτ, με βλέμμα κρυμμένο από μικρά στρογγυλά

γυαλιά ηλίου και στομάχι που κυμάτιζε σαν στρώμα νερού κάτω από το κολλαΡlστό χαιά του πουκάμισο. Ο Nέlθαν δεν τον είχε δεl ποτέ

nplV

από

κοντά, τον αναγνώρισε, όμως, από τις προεκλογικές του αφίσες . Ο Λουκ ανέ­ μιζε ζωηρά πέρα-δώθε ένα γι<λομπ ενισχυμένο μ' ελατήρια, σαν να διεύθυνε

χορωδιαιαι συναυλία των Μελωδlκών Γερακιών του Σίνταρ Ράπιντς. Ένας μακρυμάλλης διαδηλωτής προσπάθησε να τον αποφύγει, όμως ο Λουκ τον πέτυχε στο δεξιό γόνατο μ' ένα αδlάφορο, αλλά θανατηφόρα ακρι­ βές χτύπημα,

ldvnto

l<1

ο δlαδηλωτής ούρλιαξε σαν κουνέλι που το 'χεl πατήσει αυτο­

και σωΡlάστηκε στο γρασίδι, σφίγγοντας τη γάμπα του και στΡlφογυρί­

ζοντας αδlάκοπα. Kαθeι')ς ΟΙ διαδηλωτές οπισθοχωρούσαν με θόρυβο, ο Νέιθαν διέΚΡlνε φευγαλέα την ξανθιά γυναίκα με το λευκό μακό και τις μαΚΡlές γάμπες .

Απομακρυνόταν στενά προστατευόμενη από κάθε πλευρά από μεΡlκούς από το υς Πlo απεlλnηKOύς ακηβιστές, κάτισχνους άντρες μ' αλογοουρές και

σκουλαρίl<1α. Το βλέμμα της διασταυρώθαι<ε μ' εκείνο του

Ntleav

και του

έστειλε ένα σύντομο, υπαlVlιcrlκό μειδίαμα που εκείνος δεν μπόρεσε να ερμη­ νεύσεl. Τι προσπαθούσε, άραγε, να του πεl; Θα σε πετύχω την επόμενη φορά; Νομίζω όη είσαl άχρηστος; Μ' αρέσεl πώς κατσαρώνεl το μαλλi σου;

Ο Λουκ προΧώρησε ως το παράθυρο του αUΤOlανήτoυ

l<1

ανεμίζοντας το

χέρι του προς τα κάτω, έδειξε στο Νέιθαν όη έπρεπε να το ανοίξεl. « ΣυΥΥνώμη για τη σTlyμιaia παραδρομή όσον αφορά την προστασία και

59

GRAHAM MASTERTON

την εξυπηρέτηση σας, αγαπητέ», είπε. «Τούτω ω ζωόφιλω καταφέρνουν να παίρνουν φωτιά δίχως προειδοποίηση. Τη μια στ:ΙΥμή το παίζουν όλο ειρήνη κι αγάπη κι ας μην είμαστ:ε κακοί με τα άμοιρα τα ζώα. Την επόμενη στ:ΙΥμή

φέρονται τόσο τρελά, που ακόμα και στ:ην κόλαση θα τους πετούσαν έξω με τις κλοτσιές».

"Φχαριστ:ώ, σερίφη», είπε ο Νέιθαν. Έβγαλε το μαvτήλι του και το 'δωσε στ:ον Ντέιβιντ, για να σκουπίσει τα μάτια του. « Για μια στ:ΙΥμή πίστ:εψα ότι θα αναποδογύριζαν τ' αναθεματισμένο τ' αυτοιάνητο». «Μπα, τους έχω δει να κάνουν και χειρότερα», είπε ρουφώντας τη μύτη

του ο Λουκ κι έβγαλε τα γυαλιά του . «Πριν από δυο μήνες τύφλωσαν με χλω­ ρίνη μια γυναίκα απ' το Μάριον, μόνο και μόνο επειδή εργαζόταν στ:η

Φαρμακευτική Πέρσιστ:οουν, όπου δοιάμαζε αϊλάινερ σε κουνέλια. Επίσης έριξαν εμπρηστ:ικές βόμβες σε δύο πάγιωυς με κρεατικά στ:ο σουπερμάρκετ Οικονοτρόφιμα του Σίνταρ Ράπιντς κι έκαψαν έναν κακομοίρη τόσο άσχημα, που για την υπόλωπη ζωή του θα μωάζει με το ίδιο του το χ άμπουργι<ερ ». «Ε .. . είμαστ:ε λίγο ταραγμένω, αλλά νομίζω ότι είμαστ:ε μια χαρά,), είπε ο Νέιθαν. Ο Λουκ ίσιωσε το κορμί του κι εξέτασε απ' άκρη σ' άκρη τη Σεβρολέτ.

" Ούτε τ' αμάξι είναι άσχημα χτυπημένο. Μερικά βουλιάγματα εδώ κι εκεί. Ελπίζω να 'χετε κάνει ασφάλεια ποδοπατήματος ». «Μ πορώ να φύγω τώρα;» ρώτησε ο Νέιθαν. "Μα l(αι βέβαια. Εφόσον δω κάποια ταυτότητα και μια

επιστολή

πρόσκλησης ».

Ο Νέιθαν έβαλε το χέρι στ:ην τσέπη του πουκαμίσου του, έβγαλε το

πορτοφόλι με τις ταυτότητές του και την επιστ:ολή που του είχε στ:εlλει ο Γκαρθ. Ο Λουκ τα άνοιξε και τα κοίταξε ΣΥVOφρυωμένOς. "Δόκτωρ Νέιθαν Χ. Γκριν από το Ιατρικό Κέντρο ΜέρOl; Εκπλήσσομαι που δε σας έχω ξανασυvαντήσει».

«Είμαι βοηθός παθολόγου», εξήγησε ο Νέιθαν. «Εργάζομαι στο τμήμα

ανταλλακτu<ών, ο έσχατος των εσχάτων. Κάτι σαν το βοηθό του δόκτωρα Φράνκεστ:αϊν, τον Ίγκορ, αν με καταλαβαίνετε. Ο παθολόγος λέει "Φέρε μου το μυαλό, Ίγιωρ" , ΚΙ εγώ απαντώ "Μάλιστ:α, αφέντη" και τρέχω γρήγορα να φέρω το μυαλό. Είμαι αυτό που λέμε αφανής ήρωας» .

.Ο

Λουκ δίπλωσε την εωστ: ολή , έκλεJOε το πορτοφόλι με τις ταυτότητες

και τα επέστ:ρεψε μ' ένα χαμόγελο. «Μου φαίνονται εντάξει, δόκτωρ Γκριν. Ελπίζω να ευχαριστ:ηθείιε την επίOl<εψή σας». "Φχαριστ:ώ», είπε ο Νέιθαν. Έβαλε τ αχύτητα. «Επί τη ευκαιρία», είπε, «ποια είναι η ξανθιά με το λευκό μακό και ης KαOυμπόlΚες μπότες;»

Δε χρειάστ:ηκε καν να στ:ραφεί πίσω ο Λουκ και να κοιτάξει, για να κατα­

λάβει για ποια μιλούσε ο Νέιθαν. «Δεν την αναγνωρίζετε; Είναι η Λίλι Μόναρκ. Από τότε που κατατέθηκε το προσχέδιο του νομοσχεδίου Zαπφ-Kάvτι, βγαίνει

στ:ην τηλεόραση σχεδόν κάθε βδομάδα. Είναι το δεξί Χέρι του γερουOlαστ:ή

60

ΣΑΡΚΑ

Μπραιαν Κάνη

-

&

ΑΙΜΑ

αν μπορεί ν' αποκαλέσει κανείς χέρι τέτοια γκόμενα. Δεν

είναι φοβερή; Πρόεδρος των Υποστηρικτών των Ζώων, ιδρυτικό μέλος τωΥ Γυναu<ών Ενάντια στη Γούνα, ομοσπΟΥδιακή συντΟVlστής του Α.κ.ΚΣ

-

ξέρε­

τε, Απαγορέψτε Κάθε Κατανάλωση Σάρκας- χορτοφάγος, ταραξίας, πρώηΥ μοντέλο με μαγlό, περιστασιακή χρήστης κοκαινης ι,αι, γενικά, κακό σπυρί στο μέρος που καθόμαστε». Ο Νέιθαν μόλις που μπορούσε να τη δει ν' απομακρύνεται βιαστική, περι ­ στΟlΧισμένη σφιχτά από τους σωματοφύλακές της. «Μου φάνηκε γνωστή.

Δείχνει πολύ καλύτερη από κοντά». «Κάντε όνειρα, δόκτωρ Γκριν. Τούτη η γυΥαικα μόνο με ισχυρούς αΥαι
συμβουλευόταν ο Πρόεδρος, είχατε είκοσι εκατομμύρια δολάρια στην τράπε­ ζα και δα τρώγατε παρά μόνο μπρόκολα. Aλλ.J.ώς ξεΧάστε ΤΟ » . Ο Νέιθαν οδήγησε προς την ψηλή μεταλλική πύλη 10 ένας απ' τους βοη­

θούς του σερίφη την άνοιξε και του επέτρεψε Υα περάσει. Μέσα βρισι<όταΥ ένα κουβούκλιο, απ' όπου ένας βαριεστημένος μαύρος που φορούσε τζόκεϊ, τού ζήτησε να εmδείξει τηΥ ταυτότητα και την επιστολή της πρόσι<λnσης μια ακόμα φορά. «Τα έχω ήδη δείξει ». ,(Οχι σε μένα».

Η φωΥή του ΝέιθαΥ έτρεμε από υπερένταση. «Κάποια μέρα ο

Ice-T

θα

γράψει ένα ραπ για το η πρέπει να κάνουμε στους σε1Ο0υριτάδες ». Ο άλλος τον κοίταξε με μεγάλη περιφρόνηση. «Κάποια μέρα, δόκτωρ,

όλOl οι άνθρωποι θα γίνουν αδέρφια. Όλο ευθεία, μέσα απ' τα δέντρα. Περνάτε τη λίμνη στ' αριστερά σας. Έπειτα είναι το τρίτο κτίριο στα δεξιά. Ο δόκτωρ ΜάθlOυς θα σας περιμένει» . Οδήγησαν το αυτοκίνητο μέσα από μια μεγάλη έκταση με ψηλό, άγριο

γρασίδι, τόσο ξερό που είχε πάρει το χρώμα του μελιού. Έπειτα βυθίστηκαν στο βαθύ δροσερό ίσιαο από βελαVlδιές. Τελικά βγήκαν ξανά στο φως του ήλιου, δίπλα σε μια μικρή KυKλιιaί λίμνη με όΧθες κατάφυτες από βούρλα. Μπροστά τους υψώνονταν τα κομψά κτίρια του Ινστιτούτου Γενεηκών Ερευνών Σπέλμαν, χησμένα από τούβλο και γυαλί, ενώ απ' έξω βρίσιωνταν παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε συμμετρικές σειρές και περιποιημένοι πράσινOl θάμνοι μέσα σε περιποιημένες πήλινες γλάστρες. Ο Νέιθαν σταμάτησε το

aUTOlG'mΤO δίπλα στην πινακίδα με την επιγραφή 'Έπισι<έmες" και κατέβηκε. Σχεδόν ταυτόχρονα, η γυάλινη πόρτα του κτιρίου άνοιξε ΙΌ από τη σι{άλα κατέβηκε βιαστικά ο δόκτωρ Γκαρθ Μάθιους, με το Χέρι ήδη προτεταμένο για

χειραψία. Ήταν ένας γοητευηκός άντρας γύρω στα σαράντα, με φαρδύ μέτω­ πο, καλοχτενισμένα καστανά μαλλιά 10 ένα μικρό καλοκουρεμένο μουστάκι

σαν οδοντόβουρτσα. Φορούσε γαλάζια ρόμπα εργαστηρίου 10 από κάτω γαλά­ ζιο πουκάμισο, καφέ φαρδύ παντελόVl και καλογυαλισμένα δετά παπούτσια.

61

GRAHAM MASTERTON

"Νέιθαν ... μου είπαν απ' την ασφάλεια ότι ανnμετώmσες κάποια προβλήματα» . Έσφιξαν τα χέρια. «Απλά ζήσαμε λiγo απ' το Κίνημα για τα Δικαιώματα των Ζώων», απάντησε ο Νέιθαν.

"Τα καταραμένα, ανεύθυνα, καροτοφάγα φρικιά. Μακάρι να 'χαν έστω και την παραμικρή ιδέα πόσες ανθρώπινες ζωές θέτουν σε κίνδυνο κάθε

φορά που μας εμποδίζουν να δοκιμάσουμε κάποια καινούργια γενετnαΊ δωδι­

κασία». Ο Γκαρθ άδραξε τον ώμο του Νέιθαν και τον ταρακούνησε εγι<άρδω . «Είσαι καλά εσύ; Δε σου 'καναν μεγάλη ζημιά;» "ΦόβlOαν τον Ντέιβιντ . Για να πω την αλήθεια,

φόβισαν και μένα.

Έφτυσαν πάνω στα τζάμια. Σκαρφάλωσαν στο καπό. Μιλάμε για ζΙlll1ά διακο­ σίων ή τριακοσίων δολαρίων». «Δεν υπάρχει πρόβλημα ... στείλε μου το λογαριασμό και θα τα πληρώσει

το Ινστιτούτο. Αρκεί που δεν πάθατε τίποτα εσύ κι ο Ντέιβιντ». Ο Ντέιβιντ βγήκε ντροπαλά απ' τ' αυτοκίνητο. " ο Ντέιβιντ είν' αυτός;» είπε ενθουσιασμένος ο Γκαρθ. ,, ' Ει ... δεν μπορώ να

το mστέψω! Πώς είσαι, τίγρη; Πόσο ψήλωσες από τότε που σε είδα τελευταiα φορά, δεκαπέντε πόντους; Θα γίνεις ψηλότερος απ' τον πατέρα σου, πολύ

ψηλότερος. Πώς σου φαίνεται, Νέιθαν; Ο ίδlOς σου ο γιος θα σε κάνει να φαίνε­ σαι σαν ζουμπάς. Να ποια είν' η χαρά της γενετικής, αν θες να ξέρεις».

Ξάφνου τού πέρασε απ' το μυαλό μια ανησυχητική σι<έψη και στράφηκε

στο Νέιθαν. "Κινδύνευσε, μήπως, το δείγμα;» " Μπα, ούτε κατά διάνοια» , τον διαβεβαίωσε ο Νέιθαν. Δεν μπόρεσε ν' αντισταθεί σ' ένα ξέσπασμα ένοχης έξαψης. «Είναι στο πορτ -μπαΥι<άζ' κι είναι συσκευασμένο με απόλυτη ασφάλεια». «Να, λοιπόν, άλλη μια ανακουφιστική είδηση. Άκου -τι λες, το πάμε μέσα; Τότε θα μπορέσω να το δώσω απευθείας στον Ραούλ Υια ανάλυση

DNA.

Βάζω στοίχημα ότι θα 'θελες κι ένα ποτό».

"Μέσα είσαι». Ο Νέιθαν άνοιξε το πορτ-μπαΥι<άζ της Σεβρολέτ κι έβγα­ λε ένα κουτί από πρεσαρισμένο oλoUlliVJ.o, περίπου στο μέγεθος μιας θήκης από βιντεοκάμερα. Το έδωσε προσεκτικά στον Γκαρθ πο υ το έπιασε και με τ α δύο χέρια, ενώ στο πρόσωπό του σχηματίστηκε ένα ασυγκράτητο μειδίαμα ικανοποίησης.

"Εmτέλους! Δεν ξέρεις πόσο πρόκεnαι να μας βοηθήσει. Αν πιάσει, θα αποτελέσει το επόμενο γιγαντιαίο βήμα για το ανθρώπινο γένος . Ή μήπως θα 'πρεπε να πω το χοίρειο γένος».

«Πραγμαnκά το ελπίζω » , είπε ο Νέιθαν. " Επεnα απ' όσα έκανες για τον πατ έρα μου-»

"Α, έλα τώρα, Νέιθαν. Πάψε να το παίζει ς τόσο σοβαρός, μου προκαλείς

αμηχανΊα. Εκείνη ήταν μια δοκιμασμένη και ελεΥμένη χειρουργική διαδικα­ σία. Θα δίναμε την ίδια προτεραιότητα σε οποιονδήποτε άλλο , φίλο ή όχι. Ο μπαμπάς σου δεν επέζησε μόνο και μόνο επειδή παίζουμε 1Ω ΟΙ δύο γκολφ στο

62

ΣΑΡΚΑ& ΑΙΜΑ

Έλμκρεστ» .

«Αυτό δε σημαίνει ότι δε σου χρωστάω χάρη».

Ο Γκαρθ χάιδεψε το αλουμινένιο κουτί. «Αν mάσει αυτό, τότε θα 'μαστ ε παραπάνω από πάτσι, πίστεψέ με». Ανέβηκαν τα σιωλιά κι ο Ντέιβιντ άνοιξε τις πόρτες από φφέ τζάμι, νια να μπορέσει ο Γκαρθ να μεταφέρει το κουτί μέσα. Μπήιων σε μια ψυχρή κλψατιζόμενη αίθουσα υι::roδoXΉς με πάτωμα στρωμένο με γυαλιστερό μάρμα­ ρο. Στο κέντρο βριοκόταν ένα μοντέρνο συντριβάνι σε αφηρημένο στιλ, τυλιγ­

μένο καλόγουστα με το είδος του κισσού που υποτίθεται ότι ήταν της μόδας. Ο Γκαρθ τούς οδήγησε προς τη ρεσεψιόν, όπου μια μελαxρoιVΉ με μπεζ

τανιέρ, καται<όιοονα χείλη, μεγάλα γαλανά μάτια και τέλειες γωνίες στο πρόσωπο είπε: «Καλωσορίσατε στο Σπέλμαν!» Έδωσε στο Νέιθαν και τον Ντέιβιντ από μία ταμπελίτσα ασφαλείας, κι έδωσε, επίσης, στον Ντέιβιντ ένα στυλό κι ένα μπρελόκ του Ινστιτούτου Σπέλμαν. «Και τώρα απολαύστε την επίσι<εψή σας)}, είπε χαμογελώντας. Ο Γκαρθ τής έκλεισε το μάτι κα ι ειπε: «Φχαριστώ, ΜεΥκ». Ο Νέιθαν αναρωτήθηκε προς στιγμήν πώς θα ήταν να 'ριχνε κανείς στο κρεβάτι ένα τόσο αψεγάδιαστο

κορίτσι. Μήπως, άραγε, θα 'θελε πρώτα να ιφεμάσει τη φούστα της και να σιγουρευτεί ότι το καλσόν της δεν είχε γυρίσει μέσα έξω; Τι θα έκανε πρώτα; Θα εmδιδόταν στα προκαταρκτικά ή θα έβαφε τα νύχια της; Ο Γκαρθ πρέπει να είχε διαβάσει τη σκέψη του. «Πανέμορφο κορίτσι, νιφρ!» έκανε, καθώς τους οδηγούσε διαμέσου της αίθουσας υποδοχής. «Διαβολεμένα

σέξι. Τι να το κάνεις, όμως; Έχει το δείκτη νοημοσύνης ενός μπανιάτικου ντόνατ. Νόμιζε ότι οι Εσι<φώοι είναι τα μέλη της εθνικής ομάδας

ma».

Τους οδήγησε μέσα από μια πόρτα με φύλλα από ξύλο βελανιδιάς, η οποία βρισι<όταν στο πίσω μέρος της αίθουσας υποδοχής και πάνω της

βρισι<όταν μια μικρή αλλά κατηγορηματική προειδοποίηση: ΑπαΥορεύεται Απόλυτα Η ΠρόσβασΩ Πέρα Από Αυτό Το ΣΩρε[ο Στο

Mn

Εξου010δοτnΡέvο

ΠροσωΠll<:ό. Καρ[α Απολύτως Eξα[ρεσn. «Περάστε μέσα» , είπε ο Γκαρθ. Βάδισαν κατά μήκος ενός καλογυαλισμένου διάδρομου, που μύριζε αντισηπτικό και ήταν βαμμένος με νιφι χρώμα στην απόχρωση του μανιταριού . Ο Ντέιβιντ ανακάλυψε ότι μπορούσε να παράγει πολύ ενοχλητικούς θορύ­ βους, τρίβοντας τα αθλιπικά του παπούτσια πάνω στα πλακάιοα από βινύλιο που

KMumav το

δάπεδο. « Τι κάνει η Ντιάνα;" ρώτησε ο Νέιθαν.

Ο Γκαρθ ανασήκωσε τα μάτια του και πήρε μια έκφραση που έλεγε <<μην

τα ρωτάς». «Λέει πως δεν έχει ακόμα συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι την έχω

παρατήσει. Από οικονομικής άποψης , βέβαια, έχει συμφιλιωθεί. Αφού ξέρει ότι μ' έχει ξεζουμίσει. Από συναισθηματικής άποψης,

όμως,

ξέχνα το.

Εξακολουθεί να ζηλεύει πολύ ιο αν μπορείς να το πιστέψεις, μου τηλεφωνεί κάθε πρωί πριν πάω στη δουλειά, για να μου πει να μην ξεΧάσω το φαγητό μου ,

63

GRAHAM MASTERTON

μιας κω η Kέlλl σiΥουρα θα 'χει ξεΧάσει το φαγητό μου ». « Κω όντως ξεχνάει το φαγητό σου η Kέlλl; » τον ταιγκλ.J.σε ο Νέιθαν. «Δε θα με πείραζε ω<όμα Κ.l αν η Kέlλl ξεχνούσε τ' όvορά μου. Για να

λέμε, όμως, την αλήθεια, δεν το ξεχνάει. Κω βάζει μέσα καΙΜστό με κάμπο­ ση μουστάρδα, αντί για κείνο το φρικτό τόφου που μου 'δινε η Νηάνα " . « Ε, ξέρεις η λένε για το δρόμο προς την καρδιά ενός άντρα».

« Εκείνο που πραγμαηκά μ' απασχολεί, είνω ο δρόμος προς το ήπαρ κω τα νεφρά του». Από κάΠOlες απόψεις, ο Νέιθαν ιο ο Γκαρθ ήταν αρκετά αταίριαστοι, για να είνω τόσο καλοί φίλοι. Ο Νέιθαν είχε ένα εσωστρεφή, σοβαρό τρόπο σκέψης κω περνούσε ένα μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου του διαβάζοντας Νόαμ Τσόμσιο κω Σαούλ Μπέλοου κω προσπαθώντας να καταλάβει πώς ήταν δυνατόν τα ανθρώmνα όντα να είνω κάη περισσότερο από το σύνολο των ανταλλω<τικώντους. Απ' την άλλη πλευρά, όπως όλOl οι παθολόγοι, είχε μ.J.α ελα­ φρά σουρεαλιστική αίσθηση του ΧlOύμορ. Δε γίνετω να ασχολείσω όλη μέρα με σπλήνες, παρά μόνο αν βλέπεις την αστεία πλευρά της υπόθεσης. Είχε ακόμα

αδυναμία στην πολύ άγρια ροκ μoυOlΚή. Πίστευε όη ol

Velvet Underground

ήταν « είκοσι χρόVlα πολύ παλιοί κω είκοσι φορές πιο χαρούμενοι». Ίσως άκου­ γε τέΤΟlOυ είδους μουσική, για να κρατήσει τον κόσμο μακριά του. Ο Γκαρθ ήταν πολυλογάς, ΚOlνωVlκός και ερωτύλος. Δεν έπαυε να μιλά

όση ώρα δούλευε κω δεν έπαυε να μιλά ούτε μετά τη δουλειά. Παρά την περι­ ποιημένη του εμφάVlση, ήταν εξοργιστικά ακατάστατος. ΔΙάβαζε το Πλέψποι; την ΠραKΓlκiι

MnxaVlla1 ιο εmστημΟVlκά περιοδικά. Στο τεύχος Σεmεμβρίου

του περιοδικού Τα Νέα τnς ΓεvεΤΙΙa1ς MIIXαVIκfις τον είχαν περιγράψει ως "τον πιο τολμηρό

κω νεωτεριστή γενεηκό

επιστήμονα

στις Ηνωμένες

ΠΟλιτείες κω ίσως στον κόσμο». Η Νηάνα, η πρώην γυναίιω του, τον αποκαλούσε «ψυχοπαθή οχτάχρονο

ντυμένο με τα ρούχα ενός τριανταοχτάρη».

Ο Νέιθανκι ο Γκαρθ εΊXανγiνεI φίλοι πριν από εmάμισι χρόνια, όταν είχαν mάσει μ.J.α συνηθισμένη κουβέντα στο μπαρ της Αθλητικής Λέσχης Έλμκρεστ. Ο Νέιθαν βρισκόταν εκεί με το ζόρι: ο εmκεφαλής του παθολόγος τον είχε προ­ σκαλέσει να παίξουν γκολφ κω η Σούζαν ήταν πεπεισμένη όη θα αποτελούσε

μ.J.α καλή ώθηση για την καριέρα του. Ο Γκαρθ ήταν μέλος. Οι ικανότητές του στο γκολφ κυμαίνονταν από μέτριες ως συμmωματικά εκπλnl
Τώρα η Σούζαν ήταν νεκρή. Ο Νέιθαν δεν έτρεφε πια φιλοδοξίες για την

καριέρα του. Όμως εκείνος κω ο Γκαρθ είχαν παραμείνει φίλοι' 10 όπως ο Γκαρθ είχε βοηθήσει το Νέιθαννα πενθήσει για τη Σούζαν κω τον Άαρον, έτσι 1<1 ο Νέιθαν είχε βοηθήσει τον Γκαρθ να γλυτώσει απ' τον εφιαλτικό του γάμο.

64

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Άλλωστε , ήταν και η ιστορία με τον πατέρα του Nέlθαν. Δε μιλούσαν συχνά γι' αυτή' κάθε φορά , όμως, που συναντ ιόντουσαν αποτελούσε ένα θ έ μα

που δε συζητούσαν. Αιωρούνταν, κρεμότ αν, πάνω από καθετί που έκαναν και καθετί που έλεγαν. Πριν από δυο χρόνια , ο Γκαρ θ είχε κανονίσει ώ στε, με λιγότερο από δύο ώρες προειδοποίηση , ένα πειραματόζωο του Ινστιτούτου Σπέλμαν να σφαγ ε ί

και δύο « εξανθρωπισμένα » νεφρά χοίρου να σταλούν βι α στικά στο Ιατρικό

Κέντρο Μέρσι, προκειμένου να σωθεί ο πατ έρας τ ου Νέι θαν από επικείμενη νεφρική ανεπάρκε ια. Ο Νέ ιθαν δ εν είχε ποτέ ρωτήσ ει πό σα νήματ α είχε ανα­ γιCΑστεί να ιανήσει ο Γκαρθ, ούτε πόσες εκατοντάδες χιλιάδ ε ς δολάρια είχε κοστ ίσει ε κε ίνη η ενέργει ά τ ου και ποιος τα ε ίχ ε πληρ ώ σει ια ο Γκ αρθ ποτ έ

δεν του ε ίχε πει. Ίσως αυτ ό να είχε εξασθενήσει τη φιλία τους. Ίσως να τ ην είχε δυναμώσει. Όπως και να 'χε το πράγμα ,

εκείνο το γ εγονό ς

είχε

δωκριτικά και οριστικά μετ αβ άλλει την ισορροπία ανάμεσά τους . Μπήκαν στο ευρύχωρο , φωτεινό κεντρικό εργαστήριο . Κατ ά μήκος ενός από τους το ίχ ους υπήρχε μια σειρά από μικρο σκόmα, πάνω από τ α οπ οία ήτ αν

σιωμμένοι σαν ωρολογοποιοί τρεις ερευνητ ές με γαλά ζι ες ρόμπ ες , και εξέτ α­ ζ αν γενεηκά δείγματ α . Στο κέντ ρο του δ ωματίου βρίσιωνταν τρεις πάγιωι γ εμάτοι δι αφάνειε ς , δOlαμαστιιωύς σωλήνες και βιβλία, καθ ώς ΚΙ ένα μισο φ α­ γωμένο σάντουϊτς με αβ ο κάντο και αλφ άλφα ια ένα αντίτυπο του IσroρIες Δύvαpnς του Κάρλος Kασrανέντα, με τσαλακωμένες ης άκρες των σελίδων. Στον απέναντι τοίχο βρίσιωνταν εννέα υπολογιστές και εκτυπωτές Σπέρι-Ραντ, ΚΙ ένα ειδικό σύστημα υπολογιστών σχεδιασμένο για την ανάλυση του

DNA.

Καθώς μπήκαν, τους χαιρέτησε ένας ψηλόλιγνος μαύρος άντρας με αδύ­

νατη καμπυλωτή μύτη και στενό πρόσωπο, που έμOlαζε με Αιθίοπα. Θα μπο­ ρούσε να ήτ αν δρομέας στους Ολυμmακούς Αγώνες ή αστέρας του μπάσι<ετ. Το ταμπελάκι πάνω στην εργαστηριακή του ρόμπα έγραφε Ραούλ Λακουτίρ.

"Ραούλ. .. » είπε ο Γκαρθ. "Από 'δω ο κολλητός μου ο δόκτωρ Νέιθαν Γκριν, απ ' το τμήμα ανταλλαιaικών του Μέρσι. Απλά πες του τι θες

-

ένα πόδι , ένα

χέρι, μισό πάγκρεας, ένα σύστημα σύνδεσης Χερστ για Μπαρακούντα του

'64-

ΚΙ αυτός ο άνθρωπος θα στο φέρει ».

«Χάρηκα για τη γνωριμία», είπε χαμογελώντας ο Ραούλ. «Μη μου πεις πως

είστε φfλOl μ' αυτό τον άνθρωπο;» «Υπάρχει κάη το παράξενο ;» ρώτησε ο Νέιθαν.

«Τίποτα, δόκτωρ Γκριν. Απλά είσαι μοναδικός στο είδος σου". Ο Γκαρθ μάζεψε το σάντουϊτς και ακούμπησε προσεχτικά το αλουμινένιο κουτί πάνω στον πάγι<ο. Σήκωσε το βιβλίο και κοίταξε το εξώφυλλο. «Δε θα μου γίνεις xirmς τώρα, ε, Ραούλ; » "Είναι της Τζένι. Λέει ότι είναι ώρα να ασχοληθεί με τον πνευματικό κόσμο». "Πώς είναι δυνατόν ν' ασχολι1θεί με τον πνευματικό κόσμο όταν ποτέ της

65

GRAHAM MASTERTON

δεν έχει ασχ οληθεί με τον σωματικό; »

«Πολύ θα το 'θελες ». Ο Γκαρθ άνοιξε τις πετ ούγιες στο πλάι του κουηού. « Παρά τα χαρούμενα

αστεία του, Νέιθαν, ο Ραούλ τυγχάνει να είναι ο καλύτερος εξωγενεηστής που υπάρχε ι . Σπούδασε στο Άμστερνταμ, το Παρίαι και στο Εθνικό Ινστιτούτο Ιατ ρικών Ερευνών το υ Λονδίνου . Αν βάλουμε ης γνώ σε ις του πάνω στη γενε ­ τική των χ οίρων τ η μια δίπλα στην άλλη, θα φτάσουν μέΧρι το εργοστάσιο της

Σπαμ και πίσω » . Σήκω σ ε το καπάια του κο υτιού ια ο Ραούλ έχωσε μέ σα τ η μούρη το υ. Η αναπνοή του άχνιζε εξαιτίας των ψυκηκών τα οποία είχ αν διατηρήσει τη θερ­

μοκρασία του δείγματος κάτω από τους

5

βαθμούς Κελσίου. Το δείγμ α δεν

παρουσίαζ ε και κανένα σπουδαίο θ έ αμα : ένα ημιδιαφανές κομμάη πορφυρού και μπε ζ ιστού που θύμιζε διακοσμητικό σε σχήμα λουλουδιού, πιεσμένο ανά­ με σ α σε δύο ζελατινένιες διαφάνε ι ες σαν πατικωμένο χρυσάνθεμο. Μια

απειροελάχιστα λεαιή διατομή του εγκεφάλου . « Ποιος είπες ότι ήταν ο δότης ;» ρώτησε ο Ραούλ.

«Δεν ε ίπα» , απάντησε ο Νέιθαν. <ι'Οπω ς θα σου πειια ο Γκαρθ , ένας από του ς όρους που έθεσε το Μ έραι για το ύτη τη συμφωνία ήτ αν όη, πέρα από τον αριθμό

καταλόγου

της,

η

προέλευση

της

διατομής

θα

παραμείν ει

απροσδιό ριστη ».

«Σαφώς, όμως, προέρχετ αι από παιδί, έται δεν είναι; » παρενέβη ο Γκαρθ . Ο Νέιθαν KOlGclvnoe. "Ναι, λυπάμαι που το λέω . Ένα αγόρι τριών ετών που πέθανε μόλις πριν από τρεις ημέρ ες». « Καμιά εγκεφαλJ.κή βλάβη; »

"Καμία απολύτως» . "Κάποιο ίχνος εγκεφαλιιaίς δι αταραχής ιί επιληψίας ;» " Κανένα που να μπορούμε να τ ο προσδιορίσουμε . Πέθανε αιcαριαια εξαι ­ τίας βαρύτατου τραύματο ς» .

«Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς ψάχναμε», είπε ο Γκαρθ. "Τι θα 'λεγες να το αναλύσεις, Ραούλ, για να δούμε μετά αν θα ετ οιμάσουμε τον Κάαιεν Μπλακ για εΥχείρηοτι ; »

Ο Ραούλ έκλεισε το κουτί. Κοίταξε τον Νέιθαν και τ ον Γκαρθ κι έπειτα τον Ντέιβιντ. Το βλέμμα του ήταν ευγενικό και θλιμμένο. « Ξέρετε κάη; Κάνω

τ ούτη τη δουλειά από τότ ε που πήγαινα στο κολέγιο, ια ακόμα δεν μπορώ να βγάλω απ' το μυαλό μου όη έπρεπε κάποιος να πεθάνει, για να γίνει τούτο εφικτό. Ένα τρίχρονο αγοραια! Δεν θα 'χει την ευκαιρία να χαρεί τόσες και τόσες ηλιόλουστες μέρες» .

«Αμήν» , είπε αμήχανα ο Γκαρθ.

Ο Ραούλ μετέφερε το δείγμα στην άλλη άκρη του εργαστηρίου, όπου ήταν τοποθετημένοι χρωματογράφοι αερίων και απορρόφησης, καθώς και φασμα­ τογράφοι και δύο αναλυτ ές

DNA.

66

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

"Τι λες για 'κείνο το ποτό;» ρώτησε ο Γκαρθ το Νέιθαν. «Ραούλ. .. γιατί δε δεixvεις στον Ντέιβιντ πώς λειτουργεί εκείνος ο αναλυτής;» Οδήγησε τον Νέιθαν στο γραφείο του. Ήταν φανερό ότι ήταν πανάκριβα

εmπλωμένο και διακοσμημένο μ' ένα μινιμαλιστικό στιλ υψηλής τεχνολογίας. Το γραφείο του Γκαρθ δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα τ ραπέζι από

πλαστικό γυαλί, με μια καρέκλα από ατσάλι και δέρμα ' τα μόνα άλλα έmπλα ήταν ένας καμπυλωτός δερμάτινος καναπές και ένα χαμηλό τραπεζάκι από πλαστικό γυαλί. Στον τοίχο ήταν κρεμασμένος ένας πίνακας αφηρημένης τέχνης σε άσπρο και γιφίζο, ενώ στη γωνία στεκόταν ένα μακρόστενο γλυπτό που θύμιζε έργα του Τζιαι<ομέτι. Το μινιμαλιστικό αποτ έλεσμα, όμως , είχε δεχτεί ισχυρό πλήγμα από την

εντυπωσιακή ακαταστασία του Γκαρθ. Το γραφείο από πλαστ ικό γυαλί ήταν θαμμένο κάτω από στοίβες εκθέσεων και περιοδικών, φαι<έλων και βιβλίων.

Γραφήματα και διαγράμματα ήταν απλωμένα σε διατάξεις βεντάλιας σ'

ολόκληρο το δάπεδο -μαζί με παπούτσια του γκολφ ατάκτως εριμμένα, κου­ τιά από πίτσες, εφημερίδες και σακούλες από ψώνια . .Ακόμα και το τηλέφ ωνο

βΡΙOl<όταν στο πάτωμα. Το χαμηλό τραπεζάκι ήταν πλημμυρισμένο από χαρτιά

γεμάτα και<ογραμμένες σημειώσεις 1<1 εξισώσεις, καθ ώς και από άδεια κου­ τάκια κόκα-κόλας χωρίς ι<αφεl'νη και μισογεμάτα φλυτζάνια με καφέ που φαινόταν πλέον σαν λάδι. Το γλυπτό φορούσε ένα κασκέτο του γι<ολφ σε ζωηρό κόκκινο χρώμα και

από πάνω του κρεμόταν μια ταμπέλα που έγραφε "Κάντι ο Ανορεξικός» . Ο Νέιθαν πέρασε πάνω απ' τα χαρτιά και τα γραφιίματα κάνοντας κουτσό και πήγε

στη μεγάλη τζαμαρία που

έβλεπε

στην κεντρική αυλή του

Ινστιτούτου. Στο κέντρο της βΡΙOl<όταν ένα μεγάλο μπρούντζινο γλυπτό

-

ένας γυμνός άντρας που στεκόταν ανάμεσα σ' ένα εύπιστο γουρούνι και μια καλόβολη αγελάδα. Ο Γκαρθ άνοιξε το ψυΥειάκι του, έβγαλε δυο μπουκάλια

μπίρα Σλιτζ και είπε : "Το ονομάζω Εvδεκάτn ώρα». «Γιατί; » "Γιατ ί αυτός ο άντρας βρίσι<εται μεταξύ πρωινού και μεσημεριανού ».

Ο Νέιθαν m'ιρε το μπουκάλι , ήπιε μια γουλιά και σι<ούπισε το στόμα του . " Είσαι κυνικός, το ξέρεις;»

«OXl,

δεν είμαι» , είπε ο Γκαρθ. «Σκληρόπετσος , ίσως. Μονομανής, σίγου­

ρα. Όταν, όμως, ασχολείσαι με την εξωγενετική, έχεις να κάνεις με ηθικά και

δεοντολογικά διλήμματα που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν καν να διανοηθούν. Θέλω να πω ανθρώπινο

DNA,

-

στ ' aλiιθεlα δικαιολογείται η εκτροφή ζώων με

με μοναδικό

Ol<Οπό να δημιουργήσουμε πιο

αποδειαά

όργανα για μεταμοσχεύσεις; Αν, άραγε, τα γουρούνια είχαν πορτοφόλια, θα κουβαλούσαν κάρτα δωρητή σeι'ψατoς ; Θα προτιμούσαν πορτοφόλια από χοιρόδερμα ή θα επέμεναν στο βIVΎλ; Δεν είμαι κυνικός, Νέιθαν. Απλά κάνω κάτι επειδή είναι εφικτό και επειδή είναι νόμιμο -μέΧρι τώρα, βέβαια, εκτός

67

GRAHAM MASTERTON

κι αν περάσει το νομοσχέδιο Ζαπ φ- Κάντι ». « Θα επηρέαζε κι εσάς ;»

« Και βέβαια . Το άρθρο

23

απαγορε ύ ει ρητά τη χρήση ζ ώντων ζώων γι α

πάσης φύσεως επιστημονικά ή εμπορικά πειράματα. Αν περάσει το νομοσχέδιο Ζαπ φ -Κάντι , θα αναγι<αστούμε να κλείσουμε οριστικά το τμήμα εξωγ ενετnaί ς».

,<Δεν είναι πιθανό , όμω ς , να περάσει , έτm δεν είναι; Οι κτηνοτρόφ οι και οι κρ ε ατέμπορOl είναι πολύ ι σχυροί , σ ω στ ά; Και τι θ α

yiveI

με τον κό σμο; Δεν

μπορε ί κανείς να μετ ατρέ ψει ένα ολόκληρο έθνος σε χ ορτοφ άγου ς».

Ο Γκαρθ ανασήκω σε τους ώμους . « Ποιος ξ έρει ; Στο κάτ ω κάτ ω, ε μείς δεν ήμασταν που αναγι<άσαμε ένα ολόκληρο έθνος να κόψει το ποτ ό ; Εκείνο τ ον καιρό οι φανατικοί π ου κρύβονταν πίσω από την Π ο τ απ αγό ρ ευ ση , ήταν θρη­ m<όλnπτOl . Σήμερα ε ίναι πολιτικά ορθο ί, αλλ ά δ εν παύο υν να 'ναι φανατικοί.

Το νομοσχέδιο Ζαπφ -Κάντι δεν είναι τίποτ ' άλλο από τη μετ ενσάρκω mι του Βόλστεντ και του νόμου του ενάντ ια στο αλιω όλ» . Ο Ντ έιβιντ μπήκε μ έ σα σαν σίφουνας . « :Ξ: έρεις, εκε ίνο ς ο άνθ ρ ω πος μ ε

άφησε ν α κοιτάξω μι α τρίχα μου στο μικροσκόπιο ! Ήταν σαν δέντ ρ ο με κλα­ διά κι απ' όλα !» « Μήπως έκαναν κούνι α και τ ίποτ α μαϊμούδες επάνω ; » ρ ώτ η σε ο Νέιθαν. Ο Γκαρθ είπε: « Τι θα 'λεγες για μια κόκα-κόλα ; Ναι; Τό τε ας-κάνουμε μια βόλτ α στ α χοιροστ άmα. Πρέπει να ρίξετ ε μια μ ατιά στ ον Κάπτεν Μπλακ πρ ο ­ τού τ ον χειρουργήσουμε » . Βγήκαν απ' το γραφείο του Γκαρθ, περνώντας μέσα από μια πόρτα η οποία τους έβγαλε σε μια ζεστή , λαμπερή αυλ..ή . Σε κάθε μια από τις τέσσερις πλευ­

ρές της αστραφτ οκοπούσαν τ α κτίρια των καινούργιων εργαστηριων, μέσα στα οποία μπορούσαν να δουν άντρες και γυναικες που εργάζονταν σε κάθε είδους γενετικά πειράματα, από την ανάπτυξη ενός σπόρου σόγ1ας που να μεγαλώνει ταχύτερα, μέχρι την εκτροφή βοοειδών με μεγαλύτερο μέγεθος, λιγότερο πάχος και μεγαλύτερη αντοχή στις ασθένειες.

« Το Σπέλμαν χρηματοδοτείται αποκλειστικά απ' τον ιδιωτικό τομέα», είπε ο Γκαρθ.
νcί")ντ αι σωστά. Η Φαρμακευnιaί Κέτνερ εκτιμά ότι έχει ήδη βγάλει τ α λεφτά της τρεις φορές».

«Η Φαρμαια:uτ ική Κέτνερ;»

«Μεταξύ άλλων παράγουν το Plasyrιth-lO . Οι περισσότεροι χειρούργοι λένε στους ασθενείς τ ους ότι πρόκειται για εξ ολοκλήρου συνθετικό πλάσμα. Στην πραγματnζότητα πρόκειται για πλάσμα αίματ ος από γενετικά μεταλλαγ­

μένα γουρούνια. Το ίδιο συμβαίνει με την ινσουλίνη και μια ολόκληρη γι<άμα από

ορμόνες

-

όλες

προέρχονται

απ '

τα

γουρούνια.

Ει<είνο

που

ο

περισσότ ερος κόσμος δεν γνωρίζει είναι ότι, ως προς τις εμπορικές χρήσεις

ενό ς γουρουνιού, μετά το κρέας ακολουθούν οι ιατρικές χρήσεις» .

68

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

«Οι βαλiτσες;» «Εκείνες βρίσκονται στον πάτο της λίστας» . Έφυγαν από την αυλή μέσω μιας σήραγγας μεταξύ των κηρίων και βγή ­

καν σ' ένα ψηλό, επικλ:ινές χωράφι, όπου το ψηλό γρασίδι κυμάτιζε στον άνεμο ψιθυρίζοντας και οι μαργαρίτες λικνίζονταν. Στην κορυφή του χωρα­ φιού, βρίσκονταν δύο χαμηλά κτίρια από τούβλο' κι από εκείνα τα κτίρια ο άνεμος έφερνε την ώριμη, χαρακτηριστική οσμή των γουρουνιών .

«ο κόσμος δε θέλ ει να το παραδεχτεί» , είπε ο Γκαρθ, « αλλά τα γουρούνια

μοιάζουν περισσότερο με τους α~ρώπoυς απ' οποιοδήποτε άλλο ζώο

-

από

σωματική και πνευματική άποψη. Εδώ και χρόνια χρησιμοποιούμε δέρμα γου­ ρουνιού ως μόσχευμα ανθρώπινης επιδερμίδας , καθώς ι{αι τις βαλβίδες απ' την καρδιά. των γουρουνιών σε ανθρώπους με καρδιακά νοσήματα. Θα σας πω

και κάτι ακόμα: τα γουρούνια είναι επίσης τα μοναδικά ζώα που πίνουν σι<λn­ ρά αλ:ι<οολούχα ποτά με τη θέλησή τους. Κάναμε στο Κέντρο Θεραπείας

Σέντλασεκ κάποια τεστ πάνω στον αλκοολισμό, όπου δίναμε στα γουρούνια ουίσια και βότκα. Είχαμε ένα γουρούνι ράτσας Μπέρκσαϊρ, που κάθε μέρα κατέβαζε ένα λίτρο Σιιιρνόφ. Τ ο πρωί δεν μπορούσες να το πλησιάσεις. Όποιον κι αν έβλεπε μούγκριζε » . Έφτασαν στα χοιροστάσια. Τα κτίρια ήταν καινούργια και βαμμένα με κομψότητα , ενώ απ' έξω δο ύλευε βουίζοντας ένα κλιματιστικό σύστημα. Ο

Γκαρθ ξεκλείδωσε την πόρτα του πλησιέστερου απ' τα κτίρια και μπήκαν μέσα. Το φως ήταν αμυδρό, αλλά η οσμή των γουρουνιών ήταν πολύ δυνατότερη. Ο Νέιθαν προσπάθησε να δει μες στο ιιισοσκόταδο . Το χοιροστάσιο είχε μήκος τουλάχιστον εξήντα μέτρα και χαμηλό ταβάνι με λάμπες φθορισμού . Σε

κάθε πλευρά υπήρχαν μάντρες με προσόψεις από πλαστικό yυαλi, αριθμημέ ­ νες από το

1 μέΧρι το 40,

που η κάθε μία είχε πάνω της τυπωμένο ένα όνομα.

Ντέζι. Τσάρλι . Γουίτνι. Μεγάλος Μπιλ. Ζουτ . Αινστάϊν. «Ποιος τα βαφτίζει; » ρώτησε ο Ντέιβιντ.

Ο Γκαρθ κλείδωσε την πόρτα πίσω τους . «Κοίτα τα μούτρα τους. Μόνα τους βαφτίζονται . Κοίτα να δεις, τούτο δω λέγεται Λάιονελ, όπως ο Λάιονελ Ρίτσι. Αν μπορούσε να lllλλσει δε θα μιλούσε , αλλά θα τραγουδούσε το

Dancing

οη

the Ceiling».

Τους οδήγησε κατά μήκος ολόκληρου του κτιρίου, δείχνοντάς τους το ένα γουρούνι μετά το άλλο -Χάμπσαϊρ, Μπέρκσαϊρ, Ντιούροκ, Λευκά Τσέστερ, Γιόρκσαϊρ, Λάντρεϊς

-

οι περισσότερες από τις κλασικές ράτσες αμερικάνι­

κων γουρουνιών αγροκτήματος.

«Δουλεύουμε ακόμα και πάνω στις γενετήσιες ορμές τ ους. Βλέπετ ε, οι περισσότεροι αγρότες θέλουν να γεννούν οι γουρούνες του ς δυ ο φορές το χρόνο, από οχτώ έως δέκα γουρουνάκια κάθε φορά, έπειτα από εγκυμοσύνη τριών μηνών, τριών εβδομάδων και τριών ημερών.

Σε άγρια κατάσταση,

βέβαια, τα γουρούνια φέρονται όπως οι άνθρωποι . Θέλουν κοκό όλη τη διάρ-

69

GRAHAM MASTERTON

κεω του χρόνου. Έχουν πολύ, πολύ ισχυρές σεξOυαλJ.κές ορμές.

»Βλέ πετε εκείνη την πρωτάρα μάνα; Η πρωτάρα μάνα είναι ένα θηλυκό γουρούνι που δεν έχει γεννήσει ακόμα. Σχεδόν πρόκειται γlα το τέλειο γου­ ρούνι αγροκτήματος

-

δυνατό, με υπέροχες αναλογίες , ευρύ στήθος και

καπούλια, ιδιαίτερα προσβάσιμες θηλές. Έχει σχεδόν

56

τοις εκατό λιγότερο

πάχος από τα γουρούνια που εKrρέφαμε την δεκαετία του

'60 και

θα μεταδώ­

σει αυτό το γνώρισμα και στα μnφά της . Θα ιmορούσε να κερδίσει το στέμμα της Μις Μπέικον Χωρίς Χοληστερίνη».

Τελικά, έφτασαν στην άκρη του κτιρίου. Εδώ βρισκόταν ένα ειδικό μαντρί, που καταλάμβανε ολόκληρο το πλάτος του πατώματος. Κι εκείνου η πρόσοψη ήταν φτιαγμένη από πλαστικό γυαλί, το εσωτερικό της, όμως, ήταν χαρακωμέ ­

νο, γδαρμένο και πασαλειμμένο με σάλια, έτσι ώστε να 'ναι αδύνατο να κατα­ λάβει κανείς αν υπήρχε κάη εκεί μέσα ή όχι. Στην αριστερή πλευρά του

μαντΡlOύ υπήρχε μια μεταλλική πόρτα, που επάνω ήταν τυπωμένος ο αριθμός

20 και

από κάτω

Ol λέξεις

"Κάπτεν Μπλακ».

Ο Νέιθαν πλησίασε το πλαστu<ό γυαλί και προσπάθησε να δει στο θολό εσωτερικό του μαντριού. Μόλις μπορούσε να διαιφίνει το άχυρο που κάλυπτε 10 δάπεδο και τον λάκκο γlα το κύλισμα στη δεξιά γωνιά. Κάθε μαντ ρί διέθετε

έναν τέτOlο λάκκο γε μάτο με νερό, επειδή τα γουρούνια δεν έχουν ιδρωτο­ ποιούς αδένες και είναι αναγκασμένα να κυλιούνται πότ ε πότ ε στη λάσπη, γlα

να παραμένουν δροσερά. Τούτος, όμως, ο λάιαος ήταν τρεις φορές μεγαλύ­ τερος απ' τους άλλους και το νερό του ανεβοκατέβαινε και πλατάγlζε, λες και κάη τεράστlO είχε μόλις βγει από μέσα.

"Δημιουργήσαμε τον Κάmεν Μπλακ πριν από πέντε χρόνια", εξήγησε ο Γκαρθ, ενώ προσπαθούσε να ξεχωρίσει το κλειδί γlα το μαντρί. ,/Ηταν ένα από τα

πρώτα

πειράματά

μας

πάνω

στον

εξανθρωπισμό

κι

ένα

από

τα

σημαντικότερα βήματα πρόοδου που κάναμε. Από γενετική άποψη , ο Κάπτεν Μπλακ μOlάζει τόσο πολύ με ανθρώπινο ον, που θα μπορούσαμε να χρησιμο­ ΠOlήσουμε κάθε όργανο του σώματός του για μεταμοσχεύσεις ... την καρδιά, τους πνεύμονες, το ιΊπαρ, τα νεφρά ... με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι Olιστοι

θα ταίριαζαν". "Πού κρύβεται;» ρώτησε ο Νέιθαν, τοποθετώντας ης παλάμες γύρω απ ' το πρόσωπό του, για να μπορέσει να δει καθαρότερα μέσα στο ΧOlροστάσιο. «Εκεί είναι, σίγουρα. Μάλλον μας άκουσε που ερχόμασταν. Μην ανησυ­ χείτε, είναι αρκετά ήμερος. Για την ακρίβεια, είναι ντροπαλός. Ας μπούμε μέσα να του ρίξουμε μια ματιά». «Μέσα;» ρώτησε ο Νέιθαν, νιώθοντας ένα ξαφνικό κύμα ανησυΧίας που

τον έκανε να εκπλαγεί.

"Δεν είναι παρά ένα γουρούνι, Νέιθαν. Δε λέω, είναι μεγάλο γουρούνι. Πολύ μεγάλο γουρούνι. Μπορείς, όμως, να τον τα"ί"σεις καλαμπόΙΌ κατευθείαν απ' το Χέρι σου . Μπορείς να τον καβαλικέψεις και να κάνεις βόλτα τριγύρω

70

ΣΑΡΚΑ

στο χωράφι. Τρελαίνετω σε μπαρ

V1Q

V1Q

& ΑΙΜΑ

ανθρώπινη παρέα. Αν τον αφήναμε, θα σύχναζε

εργένηδες».

Ο Nέlθαν κοίταξε τα γδαρσίματα κω ης γρατζΟUVιές στο πλαστn<ό γυαλί της πρόσοψης. Μερικές βρίσκονταν σε ύψος μεγαλύτερο από τρία μέτρα' κω μερικές ήταν τόσο βαθιές που σχεδόν έφταναν μέχρι την άλλη μεριά. «Απλά αισθάνεται μοναξιά», είπε ο Γκαρθ, όταν συνειδητοποίησε η ΚΟ1τού σε ο Nέlθαν. «Προσπαθεί να βγει έξω,

V1Q να

μπορέσει να έρθει να καθή­

σει μαζί μας στο εργαστήρlO». «Ελπίζω να μην τα έχει καταφέρει ποτέ».

«Μια φορά τα κατάφερε, πριν από δυο χρόνια. Τότε είχαμε ένα συνηθι­ σμένο σύρτη με τρύπα πάνω στην πόρτα. Όμως ο Κάπτεν Μπλακ ανακάλυψε όη αν στεκόταν πολύ κοντά στην πόρτα όταν τον κλείναμε μέσα, έτσι ώστε να

αναV1ωστούμε να σπρώξουμε

V1Q

να την κλείσουμε, το μάνταλο δεν έκλεινε

τελείως και με δυο τρεις κλοτσιές η πόρτα άνΟ1γε. Επέστρεψα από ένα συνέ­

δρlO στο Πανεmστήμιο της Αϊόβα κω τον βρήκα να κυλιέτω στη λίμνη. ΑναV1<αστήκαμε να τον ναρκώσουμε V1Q να τον πάμε ξανά στο μαντρί του, μιας κω, σίγουρα, δε θα πήγωνε οικεlOθελώς. Νομίζετε όη τα μουλάρια είνω πει­ σματάρικα; Περιμένετε μέΧρι να κοντραριστείτε μ' ένα γουρούνι».

Ο Γκαρ θ

ξεκλείδωσε τη μεταλλική πόρτα κω την άνοιξε .

«Κάπτεν

Μπλακ;» φώναξε. «Είσαι εκεί, Κάmεν Μπλακ; Έφερα μερικούς συμπαθηη­ κούς ανθρώπους να σε γνωρίσουν». Ακολούθησε ενός λεmού σιγή

-

έπειτα ακούστηκε ένα βαρύ σύρσιμο στο

άχυρο, που το ακολούθησε ένα βαθύ, απεlλnηKό γρύλισμα. Oυσιαστ lΚά ήταν μάλλον βρυχηθμός παρά γρύλλlσμα. «Χριστέ μου», ψιθύρισε σιγανά ο Νέιθαν.

«Θα 'σαι καλό παιδάΚl σήμερα, Kάmεν Μπλαι<;» ρώτησε ο Γκαρθ. «Δε θέλουμε νευράΚΙα, έτσι δεν είναι;»

Ακολούθησε καινούΡV1α αναταραχή κl ένας τραχύς ήχος σαν γδάρσψο. Έπεl1α κάη τεράστιο OUVJ.<ρούστηκε με το πίσω μέρος της πόρτας κl ο Γκαρθ αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει παραπατώντας.

«Δε σοβαρολογείς όη θα μπούμε εκεί μέσα μαζί μ' αυτό;» είπε ο Νέιθαν παραKλnηKά.

"Είν' εντάξει, είν' εντάξει .. μάλλον νιώθει ζέστη. Ελάτε. Σας εΥΥυώμαι , δε θα πείραζε ούτε μύγα» .

«Δε με νΟ1άζει πόσες μύγες έχει πειράξει. Απλά δε θέλω να δOΚlμάσει με ρένα».

Ο Γκαρθ έριξε το κορμί του πάνω στην πόρτα. "Ελα τώρα, Κάmεν Μπλαι<,

V1Q όνομα του Θεού!

Τράβα τον mσινό σου απ' τη μέση!» Έσπρωξε ξανά. «' Ελα

πεισματάρη μπάσταρδε! Θα φυσήξω κω θα ξεφυσήξω και θα ρίξω το βρομόσπιτό σου!» Αυτό φάνηκε να διασι<εδάζει αφάνταστα τον Ντέιβιντ, που τσίριξε: ,(Οχι, μα ης τρίχες στο πηγούνι-rmγουνάΚl μου! »

71

GRAHAM MASTERTON

Ο Γκαρθ πάσχιζε μ' όλη του τη δύναμη να ανοίξει την πόρτα 1<1 ο Νέιθαν πήγε να τον βοηθήσει. Επί σχεδόν ένα λεmό μούΥΥριζαν 1<1 έσπρωχναν, μούΥ­ γριζαν 1<1 έσπρωχναν' κι ο Kάmεν Μπλακ μούΥΥριζε και παρέμενε στην ίδια ακριβώς θέση.

"Κάmεν Μπλαι<» , πετάχτηκε ο Ντέιβιντ.
Το γουρούνι έβγαλε ένα βροντερό γρύλlσμα που κατέληξε σε μια οξεία ,

τραχιά στριyyλlά . Και τότε -σχεδόν σαν από θαύμα, απομακρύνθηκε απ την πόρτα.

"φαινεται ότι το 'χεις μέσα σου», είπε ο Γκαρθ, και στράφηκε χαμογελώντας προς το μέρος του Ντέιβιντ . " Το αγόρι που μπορούσε να ιπλήσει γoυΡOυνέζlΚα» . Άνοιξε διάπλατα την πόρτα. Έπεnα πέρασε το μπράτσο του γύρω απ'

τους ώμους του Ντέιβιντ και είπε: «Ελα μέσα να τον γνωρίσεις. Μη φοβάσαι. Σε προειδοποιώ, είναι τεράστιος. Επίσης είναι ατσούμπαλος και πολύ ισχυρο­

γνώμων. Για την ακρίβεια, μάλλον πιστεύει όπ είναι άνθρωπος, όπως 1<1 εμείς, άρα, λοιπόν, τι δουλειά έχει εκεινος εκεί μέσα όταν εμείς μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε; Αν, όμως , είσαι καλός μαζί του και του δείξεις ότι δε φοβάσαι,

ε, τότε θα 'ναι ια εκείνος καλός μαζί σου» . ΟδήΥτισε τον Ντέιβιντ μες στο μαντρί 1<1 ο Νέιθαν αιωλούθησε επιφυλα­

KίlKά. Το πρώτο πράγμα που ΧΤύπησε τον Νέιθαν ήταν η βρόμα. Δεν επρόκειτο για τη συνηθισμένη οσμή των γουρουνιών. Τούτη ήταν μια ξινή, μυρωδάτη,

αρσενική οσμιί

-

ένα αΠOΠV1KΤΙKό μίγμα από ούρα, φερεμόνες και κτήvος.

Υπήρχε , όμως, και κάτι ακόμα: οι δυσώδεις αδενικοί τόνοι από κάτι πολύ περισσότερο από κτήνος. Το μαντρί ήταν τόσο σκοτεινό 1<1 ο Κάπτεν Μπλακ βρισκόταν κρυμμένος

τόσο βαθιά μες στα σκοτάδια, που αρχικά ο Νέιθαν δεν συνειδητοποίησε πόσο τεράστιος ήταν. Τα μόνα πράγματα που μπορούσε να δει ήταν δύο αστραφτε­

ρά μάπα ια ένα μαύρο κω υγρό ρύγχος που συσπώταν. Όμως τότε ο Κάmεν Μπλακ έκανε δύο ή τρία βήματα προς το μέρος τους μες στο αχνό φως που

έμπαινε απ' το παράθυρο. "Παναγιά μου», είπε ο Νέιθαν 1<1 έκανε τρία βήμα­ τα προς τα πίσω. Ο Κάmεν Μπλακ είχε ύψος πάνω από ενάμισι μέτρο και μήκος πάνω από δύο εβδομήντα. Το σώμα του ήταν καλυμμένο από χοντρές μαύρες τρίχες και

είχε το μέγεθος και το σχήμα ενός ογι<ώδους ντεπόζιτου πετρελαίου

500

γαλονιών, που στηρίζετω πάνω σε υπoστύλlo. Ήταν τόσο πελώριος, που ο Νέιθαν δύσιωλα μπορούσε να πιστέψει ότι ήταν αληθινός. Όμως πότε πότε τίναζε τα μεγάλα μαύρα αυτιά του και εξακολουθούσε να βαδίζει προς τα μπρος, μερικά εκατοστά κάθε φορά, ενώ τα πόδια του έβγαζαν ξερούς ήχους καθώς έξυναν το τσιμεντένιο δάπεδο. Μπορεί το σώμα του να προκαλούσ c εvτoνo δέος, η φάτσα του, όμως,

72

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

έκανε το Νέιθαν να ξεροκαταπιεί ενοχλημένα. Έμοιαζε περισσότερο με τη φάτσα ενός γιγαντιαίου λυκάνθρωπου παρά ενός γουρουνιού: ήταν ολόκληρη καλυμμένη με χοντρές γυαλιστερές τρίχ ες και είχε

ένα ανατριχιαστι κά

πλακουτσωτό ρύγχος . Από το κάτω σαγόVl του προεξείχαν δύο καμπυλωτοί κοmήρες και με κάθε βήμα τ ου κρ έμονταν από 'κει κορδόVlα σάλιου. Τα μάτια του ε ίχαν κι εκείνα μαύρο χρώμα -μαύρο χρώ μα λαμπερό ,

αστραφτερό, μαύρο χρώμα που πρόδιδ ε εξυπνάδα , μαύρο χρώμα σαν υγρή . πίσσα , όΧΙ σαν το ψόφlO μαύρο χρώμα που έχουν τα μάτια ενός καρχαρία . Κοιτούσε επίμονα τον Νέιθαν δίχως ν' ανοιγοκλείνει τα μάτια και υπήρχ ε κάτι ενοχλητικά τρομακτικό στον τρόπο που κοιτούσε , που έκανε το Νέιθαν να

σκεφτεί ότι μπορούσε να σκεφτεί λογικά, ότι , αν Ol φωνητικές του χορδέ ς ήταν σε θέση να σχηματίσουν τις λέξεις , θα μπορούσε να μιλήσει.

Ήταν λες και κοιτούσε με ς στ α μάτια ενός ανθρώπου που τρομερά μάγια τον έχουν παγιδεύσει στο σώμα ενός ζώου. ,<Αυτό κι αν είναι γουρούνι », είπε με σ ε βασμό ο Νέιθαν .

"Το μεγαλύτερο εν ζωή γουρούνι στ ην Αμερnαί », είπε ο Γκ αρθ , χωρίς να κάνει καμι ά προσπάθεια να κρύψει την π ερηφάνεια και την ικανοπο ίησή τ ου . (, Ε ίναι ράτσας Πόλαντ Τσάινα, ηλικίας π έντ ε ετ ών και δύο μηνών. Έ χ ε ι ύψος

ένα μέτρο και πενήντα εm ά εκατ οστ ά και μήκος δύο μέτρα ιο ενενήντα τρία εκατοστά από τ ο ρύγχος μέΧρι την ουρά . Την τελευτ αία φορά π ου τον ζυγίσα­

με είχε βάρο ς έναν τόνο και τριακόσια δ εκαοκτ ώ ιαλά. Σχεδόν όσο ιο ένα Φ ολκσβάγκεν Σκαραβαίος » .

" Εχω εντυπωσιαστεί", είπε ο Νέιθαν' και δεν έλεγε ψέματα. Ο ΝτέιβΜ είχε απομείνει για πολλή ώρα με το βλέμμα καρφωμένο πάνω στον

Kάmεν Μπλακ, δίχως να λέει κουβέντα. Έπειτα τον πλησίασε σταδιαι<ά, κάνΟΥίας ένα βήμα κάθε φορά, μέχρι που έφτασε αρκετά κοντά για να τον αΥΥίξει. "Ντέιβιντ - » τον προειδοποίησε ο Νέιθαν. Ο Γκαρθ, όμως, είπε: "Ει, δεν υπάρχει πρόβλημα. Είναι απόλυτα ήμερος. Απλά δώσ' του να καταλάβει ότι

τον συμπαθείς και θα σε συμπαθήσει κι εκεΙνος». Ο Ντέιβιντ άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε τον Κάπτεν Μπλαι< ανάμεσα στα μαλαι<ά, διάστικτα με μαύρες κnλiδες αυτιά του. Ο Κάπτεν Μπλαι< μισόστρεψε το κεφάλι του ιο έκανε μια μικρή κίνηση σαν να χόρευ ε , αλλά δε φάνηκε να θεωρεί τον Ντ έιβ ιντ ως απειλή.

«Απ' ό,ΤΙ έχω αι<ούσει , του αρέσει να του κάνουν μασάζ στ' αυτιά» , είπε ο Γκαρθ.

Ο Ντέιβιντ σήκωσε ένα απ' τα αυτιά του Kάmεν Μπλαι< και το έτριψε απαλά ανάμεσα στις παλάμες των χεριών του σαν να 'ταν ζύμη. «Είναι τόσο

μαλαι<ό ", είπε. ,,'Ολα τα άλλα είναι σι<λnρά σαν αγκάθια, όμως τ ' αυτιά του

είναι στ ' αλήθεια μαλακά" . Μπορεί ο Kάm εν Μπλακ ν' απολάμβανε το μασάζ που του 'κανε ο Ντέιβιντ, όμως ούτε στιγμή δεν τράβηξε το βλέμμα του απ' τον Νέιθαν. Έπειτα από λlγo

73

GRAHAM MASTERTON

ο Νέιθαν lllσόκρυψε το πρόσωπό του με το Χέρι του, επειδή ανακάλυψε ότι το εΙήμονο βλέμμα του γουρουνιού τού προκαλούσε έντονη αμnxανiα. Έvας άvθρωπος που ράΥια

rov έχουν παΥιδεύσει

στο σώρα εvός Υουρου­

V10ύ. « Είναι εκπληκτικός», είπε . «Αυτή είναι η σωστή περιγραφή», είπε ο Γκαρθ. « Θέλω να πω , τούτος ο

τύπος δεν είναι απλά το μεγαλύτερο γoυρoύVJ στην Αμερική ... είν' επίσης και το πλησΙέστερο γενεηκά σε ένα ανθρώπινο ον». « Και πού κολλάει, λοιπόν, σ' όλα αυτά η δrατoμή εγκεφάλου που σας

έφερα;» ρώτησε ο Νέιθαν. « Στην emoτoM σου έγραφες ότι τη θέλατε ΥΙα γενε­ ωaί ανάλυση. Με ποιό τρόπο θα τη χρησΙμοποΙήσετε πάνω στον Κάπτεν Μπλακ; » « Πρόκειται ΥΙα εντελώς πεrραμαηκή διαδικασία. Πιστεύουμε , όμως, όη αφού αναλύσουμε το γενετικό κώδικα εκείνης της εγKεφαλllaίς διατομής, θα μπορέσουμε να τη χρησψοποιήσουμε έτσΙ ώστε να μεταβάλλουμε βlOχημικά

τις νοηηκές λειτ ουργίες του Κάπτεν Μπλακ. Η θεωρία μας είναι ότι , αφού με

τη χρήση του γενετικού κώδικα μπορούμε να του χαρίσουμε εξανθρωΠlOμένο 11παρ και εξανθρωπισμένη καρδιά -ΥΙατί να μην του χαρίσουμε και εξανθρω­ ΠlOμένη προσωπικότητα με τη χρήση κάΠOlας παρόμοιας τεχνΙκής; »

Ο Νέιθαν τον κοίταξε γουρλώνοντας τα μάτια.

«Γκαρ θ

-

δεν είναι

δυνατόν να μετατρέψεις ένα γoυρoύVJ σε άνθρωπο».

«Κω βέβωα δεν είνω δυνατόν. Δεν προσπαθούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο . Προσπαθούμε ν'

αποδείξουμε ότι είνω δυνατόν να μεταβάλλουμε την

προσωmκότητα κάποιου επανακω δικοποιώντας τον εyr<έφαλό του

-

ακριβώς

σαν να ξαναγράφουμε ένα πρόγραμμα ηλεΚΤΡΟVll<ού υπολΟΥΙστή. ΟΙ ιατρικές δυνατότητες είνω άπειρες. Σκέψου ΤΙ μπορούμε να κάνουμε, ΥΙα να βοηθή­ σουμε τους σχιζοφρενείς και τους μαV10καταθλΙmικούς, τους επlλnmικούς

κω τους nλu
Ο Νέιθαν κατέβασε το χέρι του κω κοίταξε επιφυλω<τικά τον Κάπτεν Μπλω<.

Εκείνος ω<λόνητος του ανταπέδωσε το βλέμμα. "Γι' αυτό, λοmόν, ήθελες εγκεφαλlκή διατομή από τόσο νεαρό άτομο;» ρώτη­ σε ο Νέιθαν. «Που να

lillV ήταν αρκετά μορφωμένο· ή αρκετά εl<λεπτυσμένο ;»

"Το 'πJασες με τη μία, mOI1 ami. Χρειαζόμασταν έναν εyr<έφαλo που να 'χε

ήδη αΠOl<τήσει γλωσσΙκή ικανότητα κω συνεκτικές λεnουργίες νοερής απεικόV1σης, έναν εyr<έφαλο, όμως, που να 'νω σχετικά απαλλαγμένος από

τις προκαταλήψεις και την παραπληροφόρηση. Μ ' άλλα λόΥΙα, όΧΙ ένα εντε ­ λώς άγραφο χαρτί, αλλά ένα λΙγάκι γραμμένο».

Ο Ντέιβιντ άρχισε να κάνει μασάζ στο άλλο αυτί του Κάmεν Μπλακ.

74

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Στράφηκε προς το Νέιθαν και χαμογέλασε θριαμβευτικά. «Βλέπεις , Μπαμπά, στ' αλήθεια με συμπαθεί! » Ο Κάmεν Μπλακ γρύλισε και ρουθούνισε κι η τερά­

στια κοιλιά του ταλαντεύτηκε πέρα δώθε. «Δηλαδή , αφού του κάνετε την εγχείρηση, ο Κάmεν Μπλακ θα 'χει την

ίδια προσωπικότητα με το παιδί, του οποίου την εγκεφαλική διατομή σάς έφερα;»

« Μιλώντ ας πολύ χοντρικά, ναι

-

παρόλο που δεν πρόκεπ αι να χάσει τη δική

του θεμελιώδη ΥουροtJV1ά, αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Θα εξακολουθήσει να είναι γουρούνι. Με μόνη διαφορά ότι θα γνωρίζει πως είναι γουρούνι». «Θα γνωρίζει τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό;» « Δεν έχουμε κάποιο λόγο να υποθέσουμε το αντίθετο». «Θα διαθέτει και φαντασία;» «Πιθανόν -παρόλο που δεν έχουμε ακόμα τρόπο να ανακαλύψουμε τι θα μπορεί να φαντάζεται . Εκτός και αν βρει τρόπο να μας το πει » . «Και η αίσθηση του ΧlOύμορ; Η συνείδηση; »

«ΠΟlOς ξέρει; Δεν είναι παρά μόνο ένα πείραμα ».

Ο Νέιθαν κούνι1σε αργά το κεφάλι. «Δεν ξέρω, Γκαρθ. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ελπίζω ν' αντιλαμβάνεσαι με τι πας να μπλέξεις». Ο Κάmεν Μπλακ έμπηξε μια ξαφνική τσιρίδα, που τους έκανε όλους να τιναχτούν, μαζί και τον Ντέιβιντ.

"Ελάτε » , είπε ο Γκαρθ. «Δεν μπoρι~ ν' αντέξω άλλο τούτη τη βρόμα.

Μερικές φορές είμ' αναγκασμένος να περνώ εδώ μέσα όλο μου το πρωί και μετά ακόμα και το φαγΙιτό μου μυρίζει γουρουνίλα».

Ο ΝτέΙβιντ έξυσε επιφυλαι<τικά τον Κάmεν Μπλακ ανάμεσα στα αυτιά για τελευταiα φορά.

<<Αντίο , Kάmεν Μπλακ. Θα ξανάρθω σύντομα, για να σε δω» . Βγήκαν απ' το μαντρί και ο Γκαρθ κλείδωσε την πόρτα. Ο Kάmεν Μπλακ δεν έκανε τίποτ' άλλο, παρά μόνο ρουθούνιζε και γρύλιζε. Καθώς, όμως, επέ­ στρεφαν βαδίζοντας κατά μήκος του κτιρίου, άκουσαν έναν άγριο γδούπο,

που τον ακολούθησε το αναΤΡΙΧ1αστικό τρίξιμο από πόδι γουρουνιού πάνω σε πλαστικό, που έκανε ης τρίχες τους να σηκωθούν. Ο Κάmεν ΜπλαιΖ στεκόταν στα πίσω πόδια του, επιδεικνύοντας το μl1κος

του, μια ογκώδης μαύρη σκιά mσω από το θολό, γεμάτο σάλια πλαστικό 'γυαλί του μαντριού του. Έριξε το κεφάλι του προς τα πίσω κι έβγαλε ένα βρυχηθμό που τους έκανε όλους ν' αρχίσουν, παρά τη θέλησή τους, ν' απομακρύνονται ταχύτερα.

«Να ένα οικόσιτο ζώο που δε θα χαιρόμουν καθόλου να συναντήσω

κάποια σκοτεινή νύχτα», είπε ο Νέιθαν, καθώς βγήκαν έξω στο φως του ήλιου. «Είναι πρώτος», είπε ο Ντέιβιντ. "Είναι στ' αλήθεια ο πρώτος. Τον αγαπι,'}.

Είναι καλύτερος από δεινόσαυρο. Θέλω να πω, ότι μοιάζει με τέρας , μόνο που είναι πρaΥΡaπκός».

75

.4.

Η Έμlλ.ι καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας, έτρωγε την κοτόσουπά της και παρακολουθούσε το χνε

Getting ΒΥ στην τηλεόραση. Πότε πότε γυρνούσε κι έρι­ llla φευγαλέα ματιά στη μητέρα της , η οποία καθόταν στο σαλόνι κι έραβε.

Από τότε που η Έμlλ.ι είχε επιστρέψει από το νοσοκομείο, η 'Αιρις δεν έκανε τίποτ' άλλο εκτός απ' το να ράβει. Η Έμlλ.ι την καταλάβαινε κάπως. Η τάξη και η επιμελής απουσία σκέψης που χαρακτήριζαν το ράψιμο, πρέπει να τη βοη ­ θούσαν να αντιμετωπίσει τη θλiΨΙ1 της.

Η Έμιλι δεν είχε αρχίσει ακόμα να νιώθει θλiψη. Εξακολουθούσε να μην μπορεί να πιστέψει τι είχε συμβεί. Έφερνε ξανά και ξανά στο μυαλό της το απόγευμα του Σαββάτου και ανακάλυπτε ότι της l'ιταν τελείως αδύνατο να

σκεφτεί οτιδήποτε άλλο . Το στέισον βάΥκον που σταμάτησε στην πλαγιά. Τον άνεμο που σφύριζε και τη θύελλα που σηκωνόταν. Τα σύννεφα που ήταν σκο­ τεινά σαν το βλέμμα του Μπαμπάκα . Πιο πολύ απ' όλα αναλογιζόταν την τρεχάλα, την τρεΧάλα μες στη βρωα'ι και το στάρι που μαστίγωνε ης γάμπες της. Αναλογιζόταν τον πατέρα της ενώ

ύψωνε το δρεπάνι -κΟ1 το αίμα που πιτσίλιζε το τζάμι απ ' το παράθυρο του ημιφορτηγού των Λόφτους.

Εκείνο, ωστόσο, που ήταν στ' αλήθεια παράξενο, ήταν ότι της ήταν τελείως αδύνατο να φέρει στο μυαλό της την εικόνα απ' το πρόσωπο του πατέ­

ρα της. Μπορούσε πεντακάθαρα να δει μες στο μυαλό της τα ρούχα του. Μπορούσε να δει τα χέρια, τα μαλλιά του και καθετί άλλο. Εκεί , όμως, που θα 'πρεπε να βρίσκεται το πρόσωπό του, το μόνο που μπορούσε να δει ήταν μια θολή λευκή μουντζούρα, λες και κάποιος είχε σχεδιάσει το πρόσωπό του με

76

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

μολύβι κι έπεΙτα το είχε σβήσει με μια μαλακή γομολάσηχα .

Χάζευε πάνω απ' τη σούπα της. Ήταν κοτόσουπα Κάμπελ, που δεν της

πολυάρεσε' κω, τέλως πάντων, ιΊ.θελε να δει τι θα πάθαινε ο Μάρκους στο

Gettjng ΒΥ. Τελικά, όμως, η μητ έρα της παράτησε το ράψ1μο , ήρθε στην κουζίνα κω στάθηκε δίπλα της . «Δε θέλεις άλλο ;» Η Έμιλι άφησε κάτω το κουτάλι της. «Δεν πεινάω πολύ » . Η

'AlPlC;

έριξε μlΟ φευγαλέα ματιά στην τηλεόραση. «Δεν καταλαβαίνω

πώς μπορείς να παΡΟ1<ολουθε ίς κάτι τ έτοιο , ύστερα απ' όσα συνέβησαν» . « Ω , μην την κλείσεις , Μαμά. Είν' η αγαπημένη εκπομπή της Λίζα » .

Η

'AlPIC;

δίστασε προς στιγμήν,

lG

έπεΙτα είπε : « Εντάξει ... καταλαβαίνω » .

Τράβηξε μια καρέκλα κω κάθησε. « Σήμερα το απόγευμα μού τηλεφώνησ ε ο πάτερ ΓουόζνιΟ1(. Η κηδεία έχει κανονιστ ε ί για το πρωί της Τρίτης ».

Η Έμιλι την κοίταξε με γουρλωμένα μάηα και ξεΡOKατάmε. ,(OXl νωρίτερα ;» Η

'AlPlC;

τής έπιασε το χέρι. «ΕίνΟ1 το νωρίτερο δυνατό. Εξάλλου έχουμε

κι ένα σωρό προετοιμασίες να κάνουμε . Θα θέλει να έρθεΙlG ο παππούς σου' κ ω τα ξαδέλφια σου από το Κάνσας Σίτι του Μιζούρι '

lG

όλοι οι φίλοι της

Λίζα » . « Την Τρίτη , όμ ω ς »

" Τι τ ρέ χει, γλυιαά μου ; Γιατί όχι την Τ ρίτη ; » «Θα 'χουν Χαλάσει μέΧρι τότε!»

Η

'AlPlt;

έκλεισε για μΙ α στιγμή τα μάτια της, για να περlOρίσει την οδύνη.

Έπειτα τα ξανάνοιξε και εΙπε: «ΔΕν υπάρχει πρόβλημα, Έμr.λ.ι. Οι άνθρωποι στο

γραφείο τ ελετών έχουν διάφορους τρόπους "Ία να τους κρατήσουν φρέσκους». Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτ α της κουζίνας και ιmήκε η αδερφή της

'Alρις,

n

Mαiρη, με τα χέρια γεμάτ α ψώνια. Η Έμr.λ.ι πετ άχτηκε πάνω για να τη

β οηθήσει , ενώ η

'Alplc;

μάζεψε τ ο m άτ ο τ ης.

Η Μαίρη ήτ αν δ ύ ο χρόνια μεγ-αλύτερη απ' την

'Alplt;

- ήταν ολοφ άνερ ο

πώς ήταν αδερφή της, μόνο που ήταν κοντύτερη κω πιο στρο υμπουλή. Όταν

ήταν κοριτσάιαα, η

'AlPIC; πάντα θεωρούσε

ότι η Mαiρη ήταν π ολύ ομορφότερη

από την ίδια. Όμως ο χρόνος δεν είχε εmδείξεl μεγάλη αβρότητ α για το

παρ ουσιαστικό της Μαίρης. Ότ αν ήτ αν ΠΟ1δί, το πρόσωπό της

r1.rav πάντ α τ όσο

αγγελικά στρουμπουλό, όμως τώρα φ αινότ αν οβάλ, άτονο και δυσανάλογα μεγάλο . Αντίθετ α, της

'AlPIt;

που πάντα φ αινότ αν τ ό σο σι<ελετωμένο και

χλομό, τώρα έδειχνε όμορ φο και με καθαρές γραμμέ ς

-

αν κω, φυ σικά, έδει­

χνε κο υρασμένο κω θλιμμένο.

ΚΩ οι δυό αδερφές φορούσαν μαύρα' όμως η Mαiρη ξ εφυ σούσε και λαχάνιαζε και πηγαινο ερχότ αν πέρα δώθ ε σε τ έτοιο β αθμό, που κάλλιστ α θ α μπορούσε να φορά μοβ ρούχα με πορφυρά ζιγκ-ζαγκ. «Δεν κατάφερα να βρω τ ο παγωτ ό Μέντοου Γκολντ που ήθ ελες ξέρεις, εκείνο το δlΟίτης. Βρήκα ,

77

GRAHAM MASTERTON

όμω ς , μαγlOνέζα χωρίς χοληστερίνη. Α -και, ΈμJ..λι, βρήκα εκείνα τα κοκκα­ λάιαα Ύ1α τα μαλλlά που μου ζήτη σες». «Φχαρι στώ, θ εί α Μ αίρη» .

"Τώρα θα μαγειρέψω για αύριο . Δε θέλω αντ ιρρήσεις. Έχετε δύο μέρες να φάτ ε κανονικά εσείς ΟΙ δύο και και πρέπει να πάρ ετ ε δ υνάμεις ». «Είναι πολύ γλυκό εκ μέρους σου , Μαίρη. Δεν θ α μπορούσα, όμως» .

«Τι μο υ λες τ ώρα ;

'011

δεν πρόκεnαι να ξαναφ ά ς; Άκου , Άιρις, καταλα­

βαίνω ότι δεν έχεις όρεξη , αλλά '{ι α 10 καλό της ΈμJ..λι πρέπει να παραμείνεις υγιής . Έ_λεγα να φτιάξω κοτόΠl1α μόνο

-

είναι νόστ ιμη, ελαφρι ά και κατεβαί­

\Τει εύ κολα ».

Τα μάτια της Άιρις είχα" γεμίσει δάκρυα. Δεν μπορ ούσε να αΥΤέξει πώς άρχιζε έξαφ"α να κλαίει, χωρίς καμία προ ε ιδοπ οίηση. Έφρα ξε το στόμα μ ε τ ο χέρι της, για να σταμαη'ισει τα αναφιλητά και έγνεψε καταφατικά.

<<Αγόρασα , λοιπόν, τέσσερα κομμάτια κοτόπουλο», είπε η Μαίρη, βγάζο­ ντ ά ς τα απ ' τη σακκούλα. «Αγόρ ασα μπέικον, κρεμμύ δια, κρέμα γάλακτος ...

και μερικά φρέσκα μπρόκολα» . Ακούμπησε τα μπρόκολ α στ ο τραπέζι, γεμάτ α σκουροπράσινα λουλουδά­

κια με μια μοβ απόχρω ση . Η Έμιλι τα κοίτ αξε όλο φρίκη. Άνοιξε το στόμα της

ΙΩ έπεn α τ ο ξανάκλεισε και στ ράφηκε προ ς την Άιρις με μάτια διάπλατ α

avOl-

κτά. " Μαμά ; » είπε ψιθυρίζ οντ ας με χείλη σφιγμ ένα. Η Άιρις απομάκρυνε αργά το Χέρι απ' το στόμα της . Κάρφωσε το βλέμμα της στα μπρόκολα, δαγκώνοντας νευρικά το χείλι της.

Η Μαίρη πάλευε με τα ψώνια της και δε" είχε αντιληφθεί τίποτα . Όμως έξαφνα συνειδητοποίησε ότι είχε πέσει σιωπή και σήκωσ ε το κεφάλι της . « Τι τρέχει; ,) ρώτησε.

" Τίποτα

-

ειλικρινά », είπε τρεμουλιαστά η Άιρις .

Η Μαίρη κοίταξε την Άιρις, έπειτα την ΈμJ..λι ΙΩ έπειτα πάλι την Άιρι ς . " Τ ι

εννοείς τίποτα . Για ρίξε μια ματιά στις δυο σας. Φαίνεστε λες και ε ίδατε φάντασμα ».

"Αλήθεια, Μαίρη, δεν είναι τίποτ α » . « ΠOlον πας να κοροϊδέψεις; Είμ' αδερφή σου. Πες μου τι τρέχει. Μήπως αγόρασα κάτι που δεν έ πρεπε; Μήπως σας σύγχυσα; Άκου, αν αγόρασα κάτι

που δεν έπρεπε, τ α αγαπημένα κουλουράιαα του Τζορτζ ή κάτι τ έτοlO , θα πρέ­ π ει να με συγχωρέσεις » .

" Ξέχνα το , σε παρακαλώ », επέμεινε η Άιρις. Η Μαίρη ακο ύμπησ ε η ς γροθιές στους γοφούς της . « Οχι, δεν το ξ εχνά ω .

Ήρθα εδώ για να βοηθήσω , Άιρις. Άφησα πίσω στο Ντιμπιούκ έναν άντρα μια χαρά, να τρέφετω με ετοιματζίδικα γεύματα κω να πλένει τις κάλτσες του

μόνος του, το λιγότερο, λοιπόν, που μπορείς να κά"εις είνω να μου πεις τι τρέχει» .

Η Άιρις ανάσανε βαθιά. Έπειτα είπε: «Είνω τα

78

-

ε-

μπρόκολα» .

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

"Τα ρπρόκολα». «Είναι ότι -ε, λοιπόν, δεν τρώμε μπρόκολα».

Το πρόσωπο της Μαίρης mΊρε πέντε διαφορετικές εκφράσεις δυσrn­ στιας. «Και λοιπόν;» είπε. «Δεν τρώτε μπρόκολα. Άστε τα στην άκρη των mά­ των σας. Δεν πρόκειται να παρεξηγηθώ. Χριστέ μου! Μπορεί εγώ κι εσύ να

τσαι<ωθήκαμε για το ζαφειρέV10 κολιέ της Μαμάς, αλλά δεν πρόκειται να τσα­ κωθούμε για το τι λαχαV1κά τρώει ο καθένας».

Πήρε τα μπρόκολα, άνοιξε το ψυγείο κι ήταν έτοιμη να τα ρίξει στο συρ­

τάρι των λαχαV1κών όταν η Έμιλι είπε με ψ1λiι, τρομαγμένη φωνή: "Δεν βάζου­ με μπρόκολα στο σπίτι». Η Μαίρη ίαιωσε αργά το κορμί της. "Για μισό λεπτό. Δεν βάζετε μπρόκολα στο σπίτι; Θες να πεις, ποτέ; Μήπως υπάρχει κάποια πρόληψη σχετική με τα μπρόκολα, για την οποία δεν έχω ακούσει ποτέ;»

Η Έμιλι κούνησε μανιασμένα το κεφάλι. «Ούτε φασολάκια, ούτε αρακά, ούτε πράαινες mπεριές». Η Άιρις πήρε μια βαθιά ανάσα. «Μάλλον πρέπει να το μάθεις, Μαίρη. Ο Τέρι δεν επέτρεπε να υπάρχει τίποτε πράαινο μες στο σπίτι. Τίποτε απολύτως».

Η Μαίρη περιέφερε αργά το βλέμμα της στην κουζίνα. Η Άιρις είχε δίκιο. Δεν υπήρχαν καθόλου πράαινες εικόνες, πράαινα φυτά εσωτερικού χώρου, πράαινες πετσέτες για τα πιάτα, πράσινα μπαχαρικά. Χωρίς να πει κουβέντα βγήκε στο σαλόνι, εξακολουθώντας να κρατά τα μπρόκολα και κοίταξε και 'κει τριγύρω. Επέστρεψε με μια έκφραση πλήρους σύΥχισης στο πρόσωπό της.

,,'Εχεις δίκιο», είπε. " Δεν το 'χα προσέξει ποτέ πριν. Δεν έχετε τίποτε πράαινο».

"Είν' απλά μια λόξα του Τέρι, αυτό είν' όλο ». ,<Απλά μια λόξα; Δεν έχετε τίποτε πράαινο μες στο σπίτι, δε σας άφηνε να

φάτε πράαινα λαχανικά και 'συ μου λες πως είν' απλά μια λόξα; Ω, '.Αιρις έπρε­ πε να είχες ζητήσει βοήθεια σχετικά με τον Τέρι εδώ και χρόνια. Έπρεπε να τον

είχες παΡαrnσει εδώ και XpόV1a. Ο Άλεν πάντα έλεγε ότι ήταν θεοπάλαβος ». «Παρ' όλα αυτά», είπε η '.Αιρις. «Θα μπορούσες να ... » είπε κι έγνεψε προς το μπρόκολο. «Θα μπορούσα να κάνω τι; Θες να πεις να το πετάξω;» " Ε, νω, σε παρακαλώ », είπε η '.Αιρις, μ' ένα βιασμένο χαμόγελο που δεν ήταν καν χαμόγελο. « Θα ωσθανόμουν πιο άνετα».

,/.Αιρις, τι νομίζεις ότι πρόκειτω να σου συμβεί, αν βάλεις μπρόκολα στο σπίτι; Ή οτιδήποτε πράαινο;» «Δεν ξέρω

-

απλά -

ο Τέρι επιμένει πάντα τόσο πολύ πάνω σ' αυτό το

θέμα. Κι όχι απλώς επιμένει. Θυμώνει πάρα πολύ όποτε υπάρχουν πράσινα πράγματα στο σπίτι. Οι διπλανοί μας γείτονες έβαψαν το φράχτη τους πράσι­ νο κω ήταν έτοιμος να τους σκοτώσει » .

79

GRAHAM MASTERTON

« Σου 'πε ποτέ γιατί;» ρώτησε η Μαίρη, που η σαστιμάρα της αυξανόταν όλο ΚΟ1 περισσότερο.

,(OXl»,

είπε η '.Alρις.

,(OXl,

στ' αλήθεια . Του Τέρι δεν του άρεσε να δίνει

εξηγήσεις για ό,η έκανε. Έλεγε όη

Ol

πράξεις μιλούν δυνατότερα απ' ης

λέξεις».

«' Ηταν για τον Πράσινο Ταξιδευτή» , πετάχτηκε η Έμιλι. "Σ ιωπή !» την επέπληξε η '.Alρις. " Μη λες ανοηmες! »

,,' Ετσι ήταν, όμως. Ο Μπαμπάκας πάντα έλεγε πως η Μαμά δεν πρέπει

ποτέ ν' ανοίξει την πόρτα στον Πράσινο Ταξιδευτ ή , ποτέ, ό ση ώρα ια αν χτυ­ πούσε » . «Αρκετά, Έμιλι! » επέμεινε η '.AlΡlς , Όμως ια η Έμιλι επέμεινε. «Αν δεν έχεις τίποτε πράσινο στο σπίη σου,

τότε ο Πράσινος Ταξιδευτής δεν μπορεί να μπει μέσα , Είναι αναγι<ασμένος να κτυπά κΟ1 να κτυπά μέχρι να του ανοίξεις την πόρτα » ,

Η Μαίρη κοίταξε το μπρόκολο που κρατούσε' έπειτα την '.AlΡlς . «Φυσικά δεν πιστεύεις όη-; »

"Ε , όχι, όχι, ΚΟ1 βέβΟ1α όχι , δ εν είνΟ1 παρά ένα παραμύθι », είπε αναστα­ τωμένη η '.AlΡlς . « Ο Τέρ! έλεγε ένα σωρό πράγματα, για να με φοβίζει . Έτσι έκανε».

"Εσύ , όμως , θες ακόμα να πετάξ ω τα μπρόκολα; » Αμήχανα, αλλά αρκετά κατηγορηματικά η '.Alρις έγνεψε «νΟ1». ,(.Alωυ η θα κάνω», είπε η Μαίρη. «ΔΕVπρόKειταI να τα πετάξω. Κόστισαν

ένα δολάριο ΚΟ1 τριάντα σεντς 10 κιλό και θα σου κάνουν καλ ό, δεν πρόκειται, λοιπόν, να τ α πετ άξω εξαιτίας κάποιας γελοίας πρόληψης. Ο Τέρι τώρα βρί­ σι<ετω στη φυλOl<ή, γλυιαά μου, και θα μείνει στη φυλωώ για όλη την υπόλοιπη ζωή του, άρα δεν έχεις κανένα λόγο ν' ανησυχείς».

Έρι ξε τα μπρόκολα μες στον καταψύκτη ΚΙ έκλεισε την πό ρτ α. Έπειτα

είπε : «Αύριο θα αγοράσω μερικά πράσινα μήλα, μερικά πράσινα κρεμμύδια ΚΟ1 μερικές πράσινες πετσέτες. Έπειτα θα δούμε τι θα γίνει μ' εκείνο τον Πράσινο Ταξιδευτή».

Η Έμιλι απέμεινε να κοnά τ ον καταψύκτη, λες και περίμενε όη θ' άνOlγε κι από μέ σα θα 'βγαιναν πετώντας τα αμαρτωλά μπρόκολα. Η Μαίρη, όμως,

είπε: "Πήγαινε να κάνεις μπάνιο, Έμιλι. Θα 'ρθω πάνω σε λίγο, για να σου τρίψω την πλάτη. Αν είσαι έτοιμη μέχρι η ς εννιά, τότε θα μπορέσεις να δεις τηλεόραση για λίγο».

Η Έμιλι κοίταξε προς το μέρος της μητέρας της , όμως η '.Alρις είπε: "Εμπρός, Έμιλι. Κάνε ό,η σου λέει η θεία σου η Μαίρη ».

Όταν έφυγε, η Μαίρη ψαχούλεψε μέσα σε μια από ης σακούλες με τ α

ψώνια κι έβγαλε ένα μπουκάλι Τ ανι<ερέ και μια γυάλα ελιές γεμιστές με μπα ­ χάρι .

"Τι θα λεγες να ' φnoxvα ντράι μαρτίνι για ης δυο μας »

80

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

«Μαίρη-»

«Ελα τώρα, 'ΑΙρις, θα σου κάνει κa.\ό να γίνεις λlώμα. Τ' αξίζεις, αφού έμεινες παντρεμένη τόσα χρόνια με τον Τέρι . Και πώς τελείωσε

-

έχασες τη

Λiζα κω τον Τζορτζ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που ήρθαμε για επί­

σκεψη, τότε που ο Άλεν μού είπε: "Αυτός ο άνθρωπος είναι θεοπάλαβος. Αυτός ο άνθρωπος είναι θεοπάλαβος καιι<άΠOlα μέρα θα κάνει κάτι πολύ θεο­ πάλαβο"». Η 'ΑΙρις κάθησε. «Ετσι είχε πει, ε; Και πράγματι, έκανε κάη πολύ θεοπά­

λαβο». Τα μάτια της ήταν θολά, εξαιτίας όλων των ηρεμιστικών που έπαιρνε. Η Μαίρη πήγε μέχρι το ντουλάπι κω έβγαλε δυο παράταιρα ποτήρια μαρ­ τίνι. «Θες να μου μιλήσεις για εκείνη την IσrOρία με τον Πράσινο Ταξιδευτή ;»

«Δεν έχω και πολλά πράγματα να σου πω. Κάποιες φορές, όταν ο Τέρι γινόταν έξαλλος ή όταν μεθούσε, τριγυρνούσε μες σro σπίτι, αμπάρωνε τα παράθυρα, κλείδωνε ης πόρτες ια έλεγε όη κάποια μέρα ο Πράσινος

Ταξιδευτής θα μας έβρισι<ε, εξαιτίας όσων είχαμε κάνει' ια ότι όταν θα μας έβρισι<:ε ο Πράσινος Ταξιδευτής, δε θ' άξιζε τον κόπο να ζούμε. Έλεγε όη ο θάνατος από καρκίνο του στομάχου δε θα 'ταν τίποτα σε σύγκριση μ' όσα θα μας έκανε ο Πράσινος Ταξιδευτής. 'Ελεγε ότι θα προτιμούσε να του έκοβαν τα χέρια και τα πόδια χωρίς αναισθητικό. Όη θα προτιμούσε να 'ναι γυμνός κω να του καίνε το κορμί με οξυγονοκόλληση. Με τρομοκρατούσε τόσο πολύ, που

μόλις μπορούσα ν' ανασάνω». Η Μαίρη πήρε μια νεροκανάτα, πήγε μέΧρι την κατάψυξη ια άρχισε να τη

γεμίζει με παγάκια, κάνοντας φασαρία. «Ο Τέρι είχε κλΟV1στε!, 'ΑΙρις. Δεν μπορώ να το θέσω με πιο ευγενικό

τρόπο. Δεν υπάρχει Πράσινος Ταξιδευτής, ό,τι κι αν υποτίθεται πως είναι, όπως δεν υπάρχει Μεγαλοπόδαρος ή Δράκουλας ή τέρας του Φράνι<εσταϊν» .

Άδειασε μ' ένα γαργαριστό ήχο ολόκληρο το μπoυKάλl μες στην κανάτα ια έπειτα πρόσθεσε μια απειροελάχιστη ποσότητα ξηρού βερμούτ. «Πού είναι το σουρωτήρι σου; Έχεις σουρωτήρι;»

Σέρβιρε ένα ποτό στην ΆΙρις κι έπειτα έριξε μέσα κω μια ελlά . «Oρίσrε!» είπε, ικανΟΠOlημένη με τον εαυτό της.

Η 'ΑΙρις έριξε στο ποτό ένα βλέμμα όλο δυστυχία. «Ελα», είπε η Μαίρη, υψώνοντας το ποτήρι της . «Άσπρο πάτο!» «Δεν ξέρω», είπε η 'ΑΙρι ς.

«Ω, για όνομα του Θεού! Τι κακό έχει;»

«Είναι πράσι.vn», εξήγησε απελπισμένα η 'ΑΙρις. «Η ελιά ... είναι πράσι.V11» . Ο Λουκ επέστρεψε στο γραφείο του λίγα λεπτά μετά ης εννιά. Το κλιματιστικό του τα 'χε παίξει για δεύτερη φορά μες στο μήνα ια η θερμοκρα­

σία ήταν πάνω από

24

βαθμούς. Στάθηκε πάνω απ' το τραπέζι του, σκουπίζο­

ντας το πρόσωπο και το λαιμό του με το μαντήλl του και ξεφύλλισε στα γρήγο-

81

GRAHAM MASTERTON

ρα τα μηνύματά του. Έξω , το ποτάμι εξακολουθούσε να λαμπυρίζει και η ιωκλοφορία να ρέει. Για πρώτη φορά, δεν υπήρχε τίποτα επείγον πάνω στο γραφείο του. Δύο φάκελοι που περιείχαν τις νεκροψίες της Λiζα και του Τζορτζ Πiρσoν' έριξε μια ματιά και στις δύο. Δεν υπήρχαν ίχνη αλκοόλ ναρκωτικών ή άλλων τοξl1ζών ουσιών στο αίμα τους, ούτε κάποιο ίχνος χτυπημάτων ή σεξoυαλnaίς κακο­ ποίησης. Η μόνη κακομεΤΑΧείριση που είχε επιφυλάξει ο Τέρενς Πiρσoν για τα παιδιά του, ήταν ο αποκεφαλισμός τους. Υπήρχε ένας ευμεγέθης φάκελος που περιείχε μια έκθεση σχετικά με τη

χρήση ναρκωτικών στα μεγάλα πληθυσμιακά κέντρα των μεσοδυΤlΙζών Ηνωμένων Πολιτ ειών' και ακόμα μια αξιολόΥηση κάποιων ηλεκτ ρονικών σημα­

τοδοτών για τον εντοπισμό των κλεμμένων οχημάτων. Υπήρχαν δυο μηνύματα απ' τη Σάλι Αν, που του υπενθύμιζαν να αγοράσει γάλα για το σπίτι και να μην ξεΧάσει την κοινωνική εκδήλωση στην εκκλησία το απόγευμα της επομένης.

Φύσηξε τη μύτη του κι έπειτα έχωσε ξανά το μαντήλι του στην τσέπη.

Πίεσε το κουμπί της ενδοεπικοινωνίας του Νόρμαν. "Νόρμαν; Ωραία, χαίρομαι που σε πέτυχα. Πού είν' εκείνη η μετάφραση; » <<Λυπάμαι, σερίφη. Ο Πόνικαν δεν εμφανίστωζε». «Του τηλεφώνησες ; »

«Και βέβαια. Δεν απάντησε».

«Σκατά. Την ήθελα σήμερα εκείνη τη μετάφραση, Νόρμαν». "Το ξέρω, σερίφη. Θα συνεχίσω να τηλεφωνώ».

"Πού μένει;» «Στο συγκρότημα Πέπεργoυvτ στην 34η οδό, νοτιοανατολικά, διαμέρισμα

603». «Λiγo πολύ είναι στο δρόμο μου για το σπίτι. Τηλεφώνησέ του άλλη μία φορά. Αν δεν απαντήσει θα περάσω απ' το σπίτι του, για μια πρoσωπnaί επί­ σκεψη».

«'Ο,τι πεις, σερίφη». Ο Λουκ ολοκλήρωσε την εξέταση της αλληλογραφίας του . Προσκλήσεις,

διαφημισεις, εγιζύκλιOl, και τιποτε παραπάνω . Έπειτα έσβησε το πορτατίφ του γραφειου του, έμεινε στο σιcoτάδι και τεντώθηκε . Εκείνη τη μέρα είχε νιώσει

λiγo πιο χαρούμενος. Είχε απομακρύνει πάνω από τριακόσιους διαδηλωτές από το Ινστιτούτο Σπέλμαν δίχως σοβαρούς τραυμαησμούς και η Τζίνα

Ραμίρεζ απ' το δελτίο

ειδήσεων του Καναλιού

7

τον είχε αποκαλέσει

«Ευγενικό Γίγαντω> . Μάλλον δεν τον είχε δει να αναγιcάζει ένα νεαρό φοιτη­ τή, που πάλευε σθεναρά, να πέσει μπρούμυτα στο έδαφος ούτε τον είχε δει

να στέκεται στο σβέρκο του. Αν δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, ειχε μάλλον στρέ­ ψει εσκεμμένα τις κάμερες προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η κοινή γνώμη της κομητείας Λιν δεν έτρεφε μεγάλη συμπάθεια για όσους αγωνίζονταν για τα δικαιώματα των ζώων: πέρα από κείνους που εργάζονταν σε γιγαντιαίες εται-

82

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

ρείες όπως τα Ψυγεία Αμάνα και τα Κουάκερ Όουτς, περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού συνδεόταν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο με τη χοιροτροφία και όσΟ! δεν εξέτρεφαν ΟΙ ίδιοι γουρούνια, εξαρτώνταν σε μεγάλο βαθμό απ' το

χρήμα που ξόδευαν εκείνοι που το έκαναν. Κι άλλες καλές ειδήσεις: δύο απ' τους βοηθούς του Λουκ είχαν τελικά κατορθώσει να τσακώσουν δυο έφηβους κλέφτες αυτοκινήτων, που εδώ και τρεις μήνες τρομοκρατ ούσαν το Χαϊαγουάθα, κλέβοντας Μάστανγκ και Καμάρο και κάνοντας κόντρες με μεγάλη ταχύτητα στους τέσσερις ημικυκλι­

κούς δρόμους που έβγαζαν πέρα από την οδό Νόρθμπρουκ, λες και έκαναν κύκλους

στον αέρα.

Ένας

από τους κλέφτες

είχε τουμπάρει με τη

φαιαΡΙlΠερντ που οδηγούσε κατευθείαν μέσα στην μπροστινή αυλή κάΠOlου ιο είχε καταλήξει στο νοσοκομείο με σπασμένο λαιμό, τετραπλrιγΙKός Ύ1α όλη του τη ζωή.

Ωστόσο, το καλύτερο απ' όλα ήταν όη ο Λουκ είχε μιλήσει με τον εισαγ­ γελέα της κομητείας ενώ έωναν δυνατό καφέ 1<1 έτρωγαν τηγανl1ά αυγά στο Κόλινς Πλάζα κι απ' ό,τι φαινόταν, ήταν

90

τοις εκατό βέβαιο όη ο Τέρενς

Πίρσον θα προσαγόταν σε δίιαι κατηγορούμενος Ύ1α φόνο εκ προμελέτης. Το μόνο που ήθελε η κομητεία ήταν να βρει ισχυρά, αδιάσειστα στοιχεία όη

επρόκεnο για προμελετημένους αποκεφαλισμούς. Ο Λουκ έπρεπε να είναι σε θέση ν' αποδείξει χωρίς αμφιβολία, όη ο Πίρσον είχε σχεδιάσει εκ των προτέρων να «σώσει» τη .Λίζα και τον Τζορτζ από ένα πεπρωμένο χειρότερο απ' το θάνατο' να γιατί έδινε τόσο μεγάλη σημασία στη μετάφραση των σημειώσεων του Τέρενς Πίρσον, που θα έκανε ο κύριος Πόνικαν. Αρκούσε να

έβρισκε ανάμεσα σ' εκείνα τα μικροσκοπικά ορνιθοσκαλίσματα ριa αναφορά στο όη ο Πίρσον σκόπευε να «σώσει» τ α παιδιά του -ιί ακόμα καλύτερα, ότι επρόκειτο να τα εκτελέσει- ια ο Πίρσον θα πήγαινε μέσα ισόβια. Κι όχι απλώς ισόβια. Ο Λουκ είχε στο μυαλό του μια αρκετά παραστατιιο'ι εικόνα του η θα έκαναν οι υπόλοιπOl κρατούμενOl στον Τέρενς Πίρσον όταν

θα έφτανε στο Φορτ Μάντισον. Τον τελευταίο παιδοκτόνο που είχε σταλεί εκεί, ένα μεθοδιστή ιερέα ονόματι Χέρμπερτ Κεντ, τον είχαν καρφώσει σε μια ξύλινη καρέκλα χρησιμοποιώντας τέσσερα καρφιά εφτάμισι εκατοστών, ένα

διαμέσου κάθε όρχεος και δύο διαμέσου του πέους. Είχε αναγιωστεί να συρ­ θεί σε αναζήτηση βοήθειας κατά μήκος ενός διαδρόμου είκο σι μέτρων. Έπειτα από δέκα μέρες είχε αυτοκτονήσει' είχε κόψει ης φλέβες του με μια ανοιχτή κονσέρβα από φασόλια.

Η ενδοεmΚOlνωνlα του Λουκ κελάηδησε. Ακόμα να σηκώσει το τηλέφωνο ο Πόνnων

« Σερίφη; Είμαι ο Νόρμαν.

».

« Οκέι ... θα περάσω από κει. Τα λέμε αύριο ». Όταν ο Λουκ έφυγε απ' το γραφείο η νύχτα ήταν ακόμα ζεστή, αν και

κάπου μακριά τρεμόπαιζαν αστραπές . Το δελτίο καιρού δεν είχε προβλέψει βροχή, όμως ο καιρός στο τέλος του καλοκαιριού ήταν πάντα άστατος. Στον

83

GRAHAM MASTERTON

αέρα πλαV1όταν μια αίσθηση όη τα πράγματα επρόκειτο ν' αλλάξουν' ότι κάτι παράξενο κω ανεξI1γnΤO επρόκεnο να συμβεί. Ο Λουκ ξεκλείδωσε την πόρτα της ΜΠlOύΙΙζ του, στάθηκε, όμως, γ1α μια

OΤIYIn1 κω μύρισε τον άνεμο. Είχε να ωσθανθεί έτσι από τότε που ήταν

15

ετών, στην καλοκωρινή κατασκήνωση. Θυμόταν μια νύχτα που ο άνεμος μύρι­ ζε έτOl ακριβώς: τεταμένος απ' το στατικό ηλεκτρισμό, φορτωμένος με έντα­

ση. Εκείνη τη νύχτα όλοι είχαν κοιμηθεί άσχημα. Το πρωί ο Λουκ είχε βαδίσει μέχρι την όΧθη της λίμνης μες στην απOΠV1KηKή καλοκωριάτικη ζέστη κω είχε

βρει ΤΟΥ καλύτερο φίλο του, τον Μάικλ, κρεμασμένο απ' τον ιστό της σημαίας,

που βΡΙOl<όταν στην άκρη της αποβάθρας. Ο Λουκ είχε στnλώσει το βλέμμα πάνω του, σχεδόν περιμένοντας ότι ο Μάικλ θα μιλούσε, ότι θα έβαζε κοροϊ­ δευτικά ΤΟΥ αντίχειρα στη μύτη, θα κουνούσε τα δάχτυλα κω θα του έλεγε: «Στην έφερα, Λουκ!» Οι ψαροκόρω<ες, όμως, που 'χαν σηκωθε] από νωρίς το

πρωί, είχαν ήδη ΤOlμπολογ11σει τα μάτια του κω η γλώσσα του κρεμόταν σαν βρόμικη πετσέτα που έχει χρηOlμοποιηθεί γ1α να σφoυyyiσει αίμα.

Ο Λουκ μrillKf: στ' αυτοκίνητό του, έκλεισε με δύναμη την πόρτα κω απο­ μακρύνθηκε απ' το πάΡ1<1ΥΚ. Γάλα, γάλα, δεν έπρεπε να ξεΧάσει το γάλα. Στη

γωνία της 34ης Οδού βρισκόταΥ ένα κατάστημα, θα μπορούσε να πάρει από 'κει. 'Ανοιξε το ραδιόφωνο του αυτοιανήτου

τραγουδά το

"Outward Bound».

1<1 άκουσε

τον

Sonny Landreth να

«Δυο πόρτες αVOlχτές. .. ρια βγάζει ρέσα κω

ρΙα έξω» Άρχισε να τραγουδά

1<1

εκείνος. «Δυο βriμaτα ... έvα μπρος κι έvα πΙσω ...

έρωτας προς δυο μεριές. .. τα πλούτη

ri τη φτώχια;"

ΔΙέσχισε την 3η Λεωφόρο μέΧρι το ύψος της 12ης οδού κι έπειτα κατευ­ θύνθηκε βόρεια στην οδό Όκλαντ. Παρόλο που δεν ήταν παρά έΥα δευτεριά­ τικο βράδυ, επικρατούσε κυκλοφοριακή συμφόρηση κω καθόλη τη διαδρομή σταματούσε κω ξειανούσε. Στο φανάρι της 29ης οδού μια μαύρη Κορβέτ, δoνoύμεvn απ' τα μπάσα ενός δίσκου των

U2,

σταμάτησε δίπλα του. Ένα χαρι­

τωμένο ξανθό κορίτOl με Olδεράιαα σαν ράγες τρένου στα δόντια κω κόκιανο

κασκέτο των Χοκάι ανέμισε το μεσαίο δάχτυλο στο Λουκ κω μάρσαρε τον κινητήρα, μέχρι εκείνος ν' αρχίσει να ουρλιάζει. Ο Λουκ έβγαλε βαριεστημέ­

να απ' την τσέπη του πουκαμίσου του 10 σήμα του κω το πίεσε στο τζάμι του

παραθύρου, έτOl ώστε το κορίτσι να μπορεί να το δει. ΌταΥ το φανάρι έΥινε πράσΙΥΟ , απομακρύνθηκε ήρεμα με

59 Χιλιό μετρα την ώρα

κω, εξίσου ήρεμα,

η Κορβέτ τον ακολούθησε. Υπήρχαν κάτι στιγμές που ήταν ωραίο να 'Υω σερίφης, μόνο κω μόνο γ1α

να V1ώθει την απόλαυση να Χαλάει το κέφι των άλλων. Σταμάτησε έξω απ' το κατάστημα της 34ης οδού ΙΩ αγόρασε ένα λίτρο γάλα κω (V1ώθωντας ένοχα) μερικά ταρταιαα με κεράOl. Έχωσε ένα ταρτάΙΩ στο στόμα του κω έκρυψε τα υπόλοιπα στο ντουλαπάΙΩ του συvoδηyoύ. Δεν είχε φάει ούτε ένα ταρτάΙΩ με κεράOl εδώ κω εννέα εβδομάδες ΙΩ έπειτα απ'

84

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

όσα είχε κατορθώσει εκείνη τη μέρα, θεώρησε ότι του άξιζε ένα. Μήπως δεν ήταν ο ΕυγενΙκός Γίγαντας; Πιθανώς να το χρησιμοποιούσε στην επόμενη προεκλογική του εκστρατεία.

Του ΠΙ1ρε άλλα πέντε λεmά για να φτάσει στο ΣυΥιφότημα Πέπεργoυvτ. Ήταν ένα άχαρο

KTiplO

από κnρινωπό τωμέντο σε σχήμα Ε, με ένα μnφό πάρ­

κιγι< μπροστά και μlΟ σεφά ω<ΟνΙσμένα έλατα-νάνους σε κάθε πλευρά (που το δlOφημlστΙKό φυλλάδlO του μεσίτη περιέγραφε ως «ώριμο φυσικό τοπίο»). Ο

Λουκ πάρκαρε στο δρόμο και βάδlOε διαμέσου του πάριovyι< προς την μπρο­ στινή βεράντα. Η τζαμένΙα πόρτα ιίταν συνδεδεμένη μ' ένα lOχυρό ελατήρlO ιο

αφού πέρασε και την άφησε απ' το χέρι του, εκείνη άΡΧlOε να πηγαίνει μπρος­ πίσω κάνοντας τζόιvκ-τζόιvκ-τζόιvκ.

Η βεράντα ήταν καλυμμένη με κίτρινα κω μαύρα πλακάιοα από β ινύλl ο , που σxnμάηζαν μοτίβα σαν δίνες, κω στον τoixo αι<ουμπούσε ένα τραπέζι

από 'κείνα που τη δεκαετία του

'60

αποκαλούνταν «σύγχρονα», με μεταλλlKά

πόδlΟ που κατέληγαν σε σφαφιι<ές άκρες. Πριν από χρόνΙα πρέπει να υπήρ­

χε μlΟ ΤOlχογραφία πάνω στον τοίΧο, όμως το μόνο που απέμενε πλέον, ήταν ένα ρυπαρό παραλληλόγραμμο σημάδι κω έξι ωωυριασμένες βίδες. Ούτε

καν εΙχε μπει στον κόπο να καθαρίσει κανείς τη βεράντα μlας κω το πάτωμα ήταν γεμάτο με ξερά δαφνόφυλλα. Μύριζε παρκετίνη και μουχλΙασμένα γεύματα. Ο Λουκ πίεσε το κουμπί του ασανσέρ και κάποια στιγμή η καμπίνα έφτα­ σε στο lOόγεlO μέσα σε οξείς τριγμούς, φρέναρε για Μγο προτού σταματήσει τελικά 10 έπειτα διέσχισε απότομα τα τελευταία πέντε εκατοστά, 10 έπεσε με ένα δυνατό κρότο.

Στην αριστερή πλευρά της πόρτας του ασανσέρ βρισκόταν ένα μlKρό κυκλn<ό παράθυρο ιο ο Λουκ διέ κρινε ξαφνΙασμένος ένα χλομό ελλειψοειδές

πρόσωπο να κοιτάει από μέσα. Κατά παράξενο τρόπο το πρόσωπο έμοιαζε με

ερμαφρόδπη μάσκα και τα μάηα του έλαμπαν σαν κελύφη σκαθαριών. Καθώς η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε, ο Λουκ απομακρύννηκε. Ακολούθησε μια στιγ­ μιαία παύση κι έπειτα ένας ψηλός άνδρας τυλ!γμένος μ'

ένα λευκό

καλοκαιρινό αδιάβροχο που θρόιζε, όρμησε έξω απ' το ασανσέρ και διέσχισε τη βεράντα . Ο Λουκ συνοφρυώθηκε και στράφηκε Ιήσω του. Ο άντρας είχε κάτι το ανησυχηηκό, κάτι που τράβηξε την προσοχή του Λουκ και τον έκανε να στρα­

φεί προς τα πίσω. Κατά ανεξήγητο τρόπο η εικόνα του άντρα φαινόταν θαμπΙι κω απροσδιόριστη , λες 10 ο Λουκ τον κοιτούσε μέσα από γυαλ!ά λε1Οασμένα με βαζεΜνη.

Καθώς ο άντρας πλησίασε την πόρτα, εκείνη φάνηκε ν' ανοίγει, βγάζο­ ντας τον ίδιο εκνευριστικό ήχο, προτού εκείνος την αΥΥίξει και φάνηκε ν'

αρχίζει να ταλαντώνεται και να κλείνει, προτού εκείνος περάσει από μέσα της. Κι όμως, ο άντρας είχε πράγμαη περάσει από μέσα της 1G έπειτα δεν απέ-

85

GRAHAM MASTERTON

μεινε από κείνοντίποτα, παρά μόνο μια λευκή μορφή στο πάρκιγκ, ώσπου τελι­ κά χάθηκε.

Ο Λουκ εξακολούθησε να κοnά προς το μέρος του. Ίσως να 'ταν υπερβο­ λικά κουρασμένος . Ίσως να 'πρεπε να βάλει γυαλιά. Ήταν, όμως, σίγουρος όll ο άντρας είχε πραγμαllκά ανοίξει την πόρτα δίχως να την αΥΥίξει και είχε περάσει από μέσα της ενώ εκείνη ήταν ακόμα μισόκλειστη.

Μπήκε σκεφllκός στην καμπίνα του ασανσέρ και πάτησε το κουμπί του 60υ ορόφου. Η πόρτα έκλεισε τρίζοντας και το ασανσέρ άΡΧlOε ν' ανεβαίνει. Μέσα απ το παράθυρο έβλεπε τους ορόφους να περνούν. Του ιιρθε μια μυρω­ διά από τσίλι κον κάρνε κι άκουσε μια γυναίκα που έπαιζε στη διαπασών το

"Stand

ΒΥ

Your Man»

και τραγουδούσε φάλτσα από πάνω . Στον επόμενο

όροφο άκουσε έναν άντρα και μια γυναίκα να καυγαδίζουν. ξέρεις;

Eiaal

«Eiaal τρελός! Το

ένας τρελός! » Στον όροφο που ακολούθησε άκουσε κύματα

γέλιου, που προέρχονταν από κάπOlΟ τηλεπαιχνίδι Το ασανσέρ έκοψε ταχύτητα και διέσχισε αργά τα τελευταία εκατοστά

που απέμεναν μέΧρι τον έκτο όροφο, λες και φοβόταν όll ίσως, τελικά. να μην υπήρχε έκτος όροφος. Ο Λουκ περίμενε και περίμενε , ώσπου τελικά ol πόρτες άνOlξαν γλιστρώντας στο πλάι. Ο όροφος ήταν απόλυτα ήσυχος και η μοναδna'ι

λάμπα

φθορίου

που

φώllζε

το

διάδρομο

αναβόσβηνε

και

τρεμόσβηνε, έτσι ώστε ήταν IδIαiτερα δύσκολο για το Λουκ να ξεχωρίσει τα

ονόματα και τους αριθμούς πάνω στις πόρτες . Διαμ.

60l:

Ε. ΣαλτζΥκάμπερ. Ο Λουκ προχώρησε, ενώ τα βαριά παπούτσια

του έτριζαν πάνω στα πλακάκια. Δlαμ.

602: Sy Γ.

Μολάιν. Έστριψε στη γωviα,

όπου υπήρχε ακόμα λιγότερο φως και βρέθαι<ε μπρος απ ' το Διαμέρισμα

603:

Λ. Ρ. ΠόVlκαν. Πίεσε το κουδούνι και περίμενε. Πέρασε ένα λεmό που φάvm<ε ατέλειωτο . Ο Λουι< πiεσε ξανά το κουδού­

Vl

και φώναξε: "Κύριε ΠόVlκαν; Είστε μέσα;» Και πάλι καμία απάντηση. Ο Λουκ ένιωθε την υπομονή του να εξαντλείται.

Πού στο διάολο μπορούσε να 'ναι ο ΠόVlκαν; Είχε υποσχεθεί να παραδώσει τη μετάφραση μέσα σε τριάντα έξι ώρες, γαμώτο, κι αν εκείνη περιείχε ΟΠΟlOδή­

ποτε OΤOlXeio όη ο Τέρενς Πίρσον είχε προσχεδιάσει τη «σωτηρία» των παι­ διών του πριν από το απόγευμα του Σαββάτου, ο Λουκ το χρειαζόταν τ6)ρα. Πίεσε ΤΟ κουδούνι και κράτησε το χέρ! του KOλλnμέΎO εκεί για τουλάχΙ­ στον μισό λεmό . Άκουγε τον διαπεραστικό ήχο του κουδουνιού μες στο δια­ μέρισμα και ήξερε όll ο ΠόVlκαν δεν ήταν εκεί, συνέχισε, όμως , να χτυπά μόνο και μόνο για να δώσει διέξοδο στον εκνευρισμό του.

ΣυνέΧΙζε να χτυπά όταν έξαφνα η πόρτα του διπλανού δωμερίσματος άνοιξε κι από μέσα ξεπρόβαλε μια πα,rύψnλn γυναiKα με φαρδείς ώμους. Τα παραφουσκωμένα μαύρα μαλλ!ά της θύμιζαν τεράστια κυψέλη και τα χείλη της είχαν το χρώμα λιωμένων βατόμουρων. Φορούσε μπλε ελεκτρίκ σατέν

μπλούζα, μαύρη

lliVl

φούστα και δικτυωτό καλσόν. Eπiσnς, φορούσε το ίδιο

86

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

άρωμα που είχε χαρίσει στη Σά.λJ. Αν η μητέρα της για τα Χριστούγεννα , το

Πόιζον, και μά.λJ.στα σε μεγάλη ποσότητα.

«Με συγχωρείτε -μήπως τυχαίνει να γνωρίζετε τον τύπο που μένει εδώ;» τη ρώτησε ο Λουκ.

Η γυναίκα έπαιξε τις βλεφαρίδες της. «Και βέβαια, και βέβαια τον γνωρί­ ζω. Εδώ και πέντε χρόνια περίπου είμαστε γείτονες. Κάτι περισσότερο από γείτονες: αδελφές ψυΧές. Δυο μονωακά πνεύματα σε μια μονωαια'ι πόλη». " Τον έχετε δει απόψε;» «·Οχι. Πρέπει, όμως, να 'ναι σπί11' Δευτέρα απόγευμα έχει ρεπό. Αν ήμουν

στη θέση σου, θα συνέΧΙζα να χτυπάω. Μάλλον κοιμάται». « Κοιμάται; » «Κάνει τρεις δουλειές, ξέρεις. Ο κακόμοιρος ο Λίος! Κατά τη διάρκεια

της μέρας διδάσκει αγγλικά ως δεύτερη γλώσσα στο Τζέφερσον, έπειτα, τα απογεύματα τις καθημερινές

δουλεύει σερβιτόρος

στο

Φλαμίνγκος , το

εστΙQτόριο με τα κοτόπουλα' τα σαββατοκύριακα ξεναγεί κόσμο στο Εθνικό ΤσέΧΙκο και Σλοβάιακο Μουσείο ». Ακούμπησε ελαφρά το μαλλί της . " Είναι πολύ ωραίες ξεναγήσεις: θα 'πρεπε να πας ».

" ο Λίος, λοιπόν, είναι ένας αρκετά πολυάσχολος άνθρωπος , ε; Δεν είναι παράξενο που κοιμάται το απόγευμα του ρεπό του » . "Κοίτα .. . για να ' μαι ειλικρινής, πού και πού του αρέσει να κατεβάζει κάνα

ποτηράκι. Ίσως να γιορτάζει τα γενέθλια του Ντβόρζακ ή την επέτειο γάμου

του NΤOύμrnσεK ή κάτι παρόμοιο. Πάντα κάτι γιορτάζει. Με σλiβoβιτς. Κάποτε μού 'δωσε Μγο και, Χριστούλη μου! Εμφιαλωμένη Αμνησία, έτοι το λέω εγώ" . Έξαφνα η λάμπα φθορίου τρεμόπαιξε δυνατότερα και φώτισε το μάγουλο της γυναίκας. Ήταν καλυμένο μ' ένα παχύ στρώμα κρέμας προσώπου -όχι μόνο για να κρύβει τα μπιμπίκια και τους κρατήρες που εαε αφήσει

n

αι<μή,

αλλά και τους μαύρους κύκλους που, χωρίς αμφιβολία, είχε αφήσει το ξενύχτι. Ο Λουκ βγήκε απ' την πορεία της γυναίκας. "Ευχαριστώ για τη βοήθειά

σας, δεσποινίς», ειπε αγγίζοντας το γείσο του καπέλου του . "Την εκτιμώ ιδιαί­ τερα».

«Στη διάθεσή σου . Ειν' ωραίο να συναντάς lG έναν άντ ρα με μέγεθος άντρα, έτσι γι' αλλαγή. Στα σοβαρά, όμως: αν κaraφέρεις να ξυπνήσεις το Λίος, μπορείς να του πεις ότι θα του ταισω εγ6) τη Σκόντα;» «Τη Σκόντα;»

"Τη γάτα του. Μου το ζήτησε». « Φυσικά», είπε ο Λουκ και την παραιωλούθησε καθώς απομακρυνόταν σεινάμενη στο διάδρομο. αιεσε το κουμπί του ασανσέρ, στράφηκε προς τα πίσω και του έστειλε ένα πεταχτό φw. Χριστέ μου, οι<έφτηκε ο Λουκ. Ένα τραβεστί με ύψος ένα κι ογδοντα πέντε μού κάνει τα γλυκά μάτια. Ευτυχώς δε

βριοι{όταν εκεί ο Νόρμαν: το δούλεμα δε θα σταματ ούσε ποτέ. Πίεσε ξανά το κουδούνι του Λίος Πόνικαν και φώναξε: «Λίος! Κύριε

87

GRAHAM MASTERTON

Πόνllων! Είμ' ο σερίφης Φρεντ! Πρέπει ν' ανοίξετε την πόρτα! Ελάτε, κύριε Πόνικαν, ξυπνήστε! Είναι επείγον!» Και πάλΙ καμία απάντηση. Ή ο Μος Πόνικαν ήταν τόσο μεθυσμένος που δε θα ξυπνούσε ακόμα κι αν έφτανε το τέλος του κόσμου ή η ερωτιάρα γειτόνισσά του είχε κάνεl λάθος . Ο Λουκ σημείωσε να τηλεφωνήσεl στο

Φλαμίνγκος όταν θα 'φτανε σπίτι, για να δει μήπως ο Μος είχε

anocpaaiaEl να

εργαστεί. Δοκίμασε μια τελευταία φορά ' κοπάνησε την πόρτα με τη γροθιά του και φώναξε: «Μος! Έλα τώρα, Μος, Μος

-

ξύπνα! »

Είχε κοπανήσει την πόρτα μόλις δυο ή τρεις φορές,

όταν εκείνη

απρόσμενα τρεμούλιασε και άνοιξε μόνη της. Δεν ήταν κλειδωμένη. Δεν ήταν καν κλεισμένη καλά. Ο Λουκ βρέθηκε να κοιτάζει μέσα σ' ένα στενό διάδρο­

μο YZjlClTO σιαές, όπου σ' έναν καλόγερο κρεμόταν μια ρεπούμπλικα πάνω από ένα μακρύ καφέ δίπετο αδιάβροχο , ενώ ένα αυστριακού στιλ ρολόι τοίχου μετρούσε το χρόνο μ' ένα αργό μυστιιαστικό τικ-τακ και τους τοίχους κάλυ­

mav

δεκάδες ξεθωριασμένες ακουαρέλες και φωτογραφίες .

Στα δεξιά βρισκόταν μια κλειστή πόρτα , όμως απ' τις χαραμάδες τριγύρω

της ξεπρόβαλλε φως. Ο Λουκ υπέθεσε ότι, αν ο Μος Πόνικαν είχε βγει, μάλ­ λον δεν είχε φύγει εδώ και πολλή ώρα, μιας και ο ήλιος δεν είχε δύσει πριν

από τις

9: 17

και μέΧρι εκείνη την ώρα δεν θα είχε ανάψει τα φώτα του. Ίσως

να 'χε βγει για να φάει ή για ν' αγοράσειια άλλο σλίβοβιτς. Ίσως να μην είχε καν εγκαταλείψει το κτίριο, αλλά να 'χε zmOΚZCPTEi κάποιον σε άλλο δlOμέρι­ σμα. Κάτι τέτοιο θα ιmορούσε να εξηγήσει την ξεκλείδωτη πόρτα. "Κύριε Πόνικαν;» φώναξε ξανά ο Λουκ, καθώς έιmαινε στο δlάδρομο.

Κοίταξε εξεταστικά μια δυο εικόνες. Ένας πίνακας που απεnι::όνιζε τον ποταμό Βλτάβα, παγωμένο το χειμώνα' ένας άλλος πίνακας που απεlκόνιζε το

δάσος της Βοημίας. ρές,

επίσημες

Ol

φωτογραφίες ως επί το πλείστον απεικόνιζαν σοβα­

ομάδες

ανδρών

και

γυναικών

που

φορούσαν

μαύρα

πανω φόρια. Τη μόνη εξαίρεση αποτελούσε το πορτραίτο μιας εξαιρετικά όμορφης κοπέλας, που φορούσε παραδοαιαι{ό τσέΧΙκο σκούφο διακοσμημέ­

νο με φτερά, λουλούδlα και μαργαριτάρια. Είχε ένα από 'κείνα τα πρόσωπα που σου καρφώνονται στο μυαλό και που τα ερωτεύεσαι, ακόμα κι όταν συνει­ δητοποιείς (όπως συνειδητοποίησε κι ο Λουκ μόλις είδε την nllzpolmνia στο κάτω μέρος της φωτογραφίας) ότι μάλλον έχουν πεθάνει εδώ και πάνω από πενήν-τα χρόνια.

Η λεζάντα έγραφε μόνο: "Καρολίνα, Πράγα

1941".

Πόσο ανοιχτόχρωμα

μάτια είχε, πώς σ' έκαναν να λιώνεις! Κατά τη διάρκεια του πολέμου , ο πατέ­ ρας του Λουκ είχε υπηρετήσει στην Τσεχοσλοβακία, στην 50η Μεραρχία του

Πάτον και είχε δmγnθεί στο Λουκ πολλές φορές πώς είχαν σταματήσει την προέλασή τους στις που απείχαν μόλις

6 ΜαιΌυ του 1945, αφού είχαν φτάσει στο Πλζεν, παρόλο 80 χιλιόμετρα από την Πράγα και θα ιmoρoύσαν εύκολα να

88

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

την έχουν καταλάβει. Ο Ρούζβελτ, ο Τσώρτσιλ ΙΩ ο ΣτάλΙν είχαν Ι1δη αποφα­ σί σ ει ποιες θα ήταν οι ζώνες κατοχής ΙΩ ο Πάτον ήταν αναγκασμένος να στα­ ματήσει.

Το

αποτέλεσμα ήταν ότι για τα επόμενα

σαράντα χρόνια η

Τσεχοσλοβακία κλείστηκε πίσω απ' το Σιδηρούν Παραπέτασμα

-

και μαζί της

ΙΩ η Καρολίνα, αν ήταν ακόμα ζωντανή (που μάλλον δεν ήταν) .

"Οι μπάσταρδοι», έλεγε ο πατέρας του Λουκ "Μέχρι το μεσημέρι θα μπο­ ρούσαμε να δωσxlζoυμε το κέντρο της πόλης».

Ο Λουκ κτύπησε την κλειστή πόρτα. "Κύριε Πόνικαν; Είστε μέσα; Είμαι ο σερίφης Φρεvτ».

Περίμενε τρία τέσσερα δευτερόλεπτα κι έπειτα την άνοιξε. Βρέθηκε στο καθιστικό του Λioς Πόνικαν: ήταν καφέ και επιπλωμένο άχαρα με έναν ξεφτι­ σμένο καναπέ και δυο παράταιρες πολυθρόνες. Οι κουρτίνες ήταν κλειστές

και το μοναδικό αμπαζούρ ήταν αναμμένο . Στην απέναντι γωv1α υπήρχε ένα σκρίνιο μέσα στο οποίο βρίσκονταν ένα σετ από πορφυρά ποτήρια για παντς από κρύσταλλο Βοημίας, δύο κεραμικές φρουτιέρες, ένα μεταλλικό μοντέλο της καθεδρικής του Αγίου Βίτου και πορσελάνινα αγαλματίδω του Ιησού και

της Παναγίας. Πάνω σε μια στοίβα από τσέχικες εΥιωκλοπαίδειες, μισοσκε­ πασμένες με ένα κεντητό τραπε ζ ομάντηλο , ήταν τοποθετημένη μια καφέ και κρεμ πλαστική φορητή τηλεόραση . Ο Λουκ ακούμπησε το χέρι του πάνω της

ήταν ακόμα ζεστιΙ. Το δωμάτιο μύριζε κλεισούρα, λες και του χρειαζόταν ξεσκόνισμα και αέρισμα. Μύριζε γεύματα του ενός ατόμου, μοναξιά και σπρέι για τις μύγες. Μια άλλη πόρτα έβγαζε προφανώς στην κουζίνα. Ήταν διάπλατα ανοιγ­

μένη ενώ το φως ήταν αναμμένο και στην κουζίνα. Γω άνθρωπος που έπρεπε

να κάνει τρεις δουλειές για να τα βγάλει πέρα, ο Λioς Πόνικαν δεν ήταν διόλου φειδωλός με το ηλεκτρικό .

Ο Λουκ διέσχισε το καθιστικό και μπήκε στην κουζίνα. Κω τότε αναφώνη­ σε σοκαρισμένος "Αχ!» ΙΩ έκανε άθελά του ένα βήμα πίσω, με αποτέλεσμα να χτυπήσει τον ώμο του στο πλαiσιo της πόρτας. Ο Λioς Πόνικαν στεκόταν πάνω απ' το νεροΧύτη με την πλάτη γυρισμένη.

Φορούσε ένα λευκό πουκάμισο με σηκωμένα

llav1Kla

και το ίδιο καφέ

παντελόνι που φορούσε κι όταν είχε επισκεφτεί το γραφείο του Λουκ Εκείνο που τάραξε τόσο πολύ τον Λουκ ήταν ο τρόπος που στεκόταν, με το κεφάλΙ σκυμμένο και τους γοφούς γερμένους απ' τη μια μεριά. Ποτέ πριν δεν είχε

ξαναδεί κάποιον να στέκεται έτσι . Για την ακρίβεια, φαινόταν απίθανο ότι θα ήταν δυνατό να στέκεται κάποιος έτσι . Στην κουζίνα απλωνόταν μια δυσάρεστη οσμή: μια έντονη, σάπια, γλυκε­

ρή οσμή, σαν από σιωτά, σάπια αχλάδια και Χαλασμένο κοτόπουλο, όλα ανα­ κατωμένα.

"Κύριε ΠόVΙKαν;}) είπε απαλά ο Λουκ. "Κύριε Πόνικαν

-

είστ ε καλά;»

Έριξε μια ματιά τριγύρω στην κουζίνα. Είχε εξοπλιστεί στα μέσα της

89

GRAHAM MASTERTON

δεκαετίας του

'60

με πράΟ1να ντουλάmα και πάγκους, όλα επενδυμένα με

φορμάΙκα- και στο μέσον τ ου δωματίου βρισκόταν ένα κρεμ τραπέζι με επιφά­ νεια από φορμάικα και τέσσερις καρέκλες. Πάνω στο τραπέζι ήταν Ο1ωρπι­

σμένες οι φωτοτυπημένες σελίδες απ' το σημειωματάριο του Τέρενς Πίρσον. Μερικές ήταν τσαλακωμένες· άλλες έδιναν την εντύπωση ότι ι<άποιος τις είχε τσαλακώσει κι έπειτα ης είχε ΙΟ1ώσε ι ξανά. Κάποιες ήταν λεκιασμένες με

μελάνι. Πάνω τους ήταν ακουμπισμένη μια πένα με το καπάκι της ξεβιδωμέ­ νο. Στο πάτωμα βρισκόταν πεσμένο ένα αγΎλοτσέΧl1ω λεξικό, εκεί όπου προ­ φανώς κάποιος το είχε ρίξει.

«Κύριε Πόνικαν;» επανέλαβε ο Λουκ και έκανε τον κύκλο γύρω απ το τρα­ πέζι. Καθώς πλησίαζε, ήξερε πως είχε συμβεί κάτι ανατριχιαστικό. Τώρα έβλε­ πε ότι οι σχάρες και στις δυο πλευρές του νεροχύτη ήταν λερωμένες με αίμα·

κι ο ίδιος Ο νεροΧύτης ήταν καλυμμένος με αίμα, κολλώδες αίμα που έπηζε, σαν πορφυρό βερνίκι για τα νύχια.

Ο Λουκ πλησίασε κι άλλο. Άνοιξε το στόμα του, για να πει μια ακόμα φορά «Κύριε Πόνικαν;» αλλά το έκλειοε ξανά.

Το πουκάμισο του Λίος Πόνικαν ήταν ξεκούμπωτο μπροστά, μέΧρι τη ζώνη. Στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα μεγάλο τριγωνικό κουζινομάχαιρο, σφί-ΥΎοντάς το γερά εξαιτίας της νεκρικής ακαμψίας, με τη λαβή ανεστραμ­ μένη, την κόψη στραμμένη προς το μέρος του, τη λεπίδα γεμάτη σβώλους από πηγμένο αίμα. Η κοιλιά του ήταν σκισμένη απ' την αριστερή μ εριά του αφαλού του μέΧρι το στέρνο του. Το χοντρό δέρμα έχαΟ1<:ε σαν λευκή στολή δύτη που της έχουν κατεβάσει το φερμουάρ. Και το φρικτότερο απ' όλα ήταν ότι τα

έντερα και το συκώτι του κρέμονταν σχηματίζοντας πολύχρωμους, γυαλιστε­ ρούς, ινώδε ις σωρούς γεμάτους αίματ α και γλιστερούς απ' τη βλέννα. Ήταν στοιβαγμένα μες στο νεροΧύτη και το παχύ έντερο ήταν σφηνωμένο μες στο Ο1ωυπιδοφάγο. Η συΟ1<:ευή ήταν ακόμα ανοιχτή, ήταν, όμως, τόσο παραγεμι­ σμένη με το έντερο , που είχε μπλοκάρει. Το μόνα πράγματα που κρατούσαν

όρθιο ων Λίος ΠόVΙKαν, ήταν τα τεντωμένα σκοινιά από έντερα, που είχαν μπλεχτεί στις λεπίδες του σκουπιδοφάγου.

Ο Λουκ πλησίασε το νεροΧύτη νιώθοντας εκείνο το συναίσθημα παγερού τρόμου, που απλώνεται σαν μυρμ ήγκιασμ α προς το πίσω μέρος του κεφαλιού

και κατεβαίνει στην πλάτη. Τα μάτια του Λίος ήταν ανοικτά, δίνοντας την εντύ­ πωση ότι κοπούσε αηδιασμένος την ξεντεριασμένη κοιλιά του και σε μια στιγ­

μή παράνοιας ο Λουκ σκέφτηκε τρομοκρατημένος ότι ο Λίος ιίταν ζωντανός ιο όll θα γυρνούσε για να του μιλήσει. Τότε, όμως, γλίστρησε ανάμεσα απ' τα χείλη του μια ισχνή κλωστή αίμα­

τος που άρχισε να στάζει στο νεροΧύτη και ο Λουκ Ο1γουρεύτηκε π ω ς ήταν νεκρός.

Πλησίασε με αργές ιονήσεις. Τ α μπράτσα του Λίος κρέμονταν μες στο

90

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙ ΜΑ

νεροΧύτη κω το αριστερό του Χ έρι ήταν θαμμένο μέσα το υ. Θαρρένο μέσα τους , λες και τα 'χε τραβήξει ο ίδιος μες απ ' την κοιλιά του . Θαρρ ένο μέ σα

τους , λες κω τα 'χε Χώσει ο ίδlOς στο στόμιο του σκουπιδοφάγου. Χριστ έ μου. Στο περβάζι πάνω απ' το νερο Χύτη βρισκόταν ένα σΚlOμένο φύλλο χαρτ!.

Με μεγάλα, συνεχόμενα , κυρτ ά ορνιθοσκαλίσματα ήταν γραμμ ένο το μιίνυμα Φοβάρω τόσο πολύ τον πόνο - Λ.π.

Η ΠV1ynρή οσμή τ ου πρόσφ ατ α ξ εκοιλι ασμένου ανθρώπινου κορμlOύ , που τόσο έμοιαζε με τη δυσωδία των περιττωμάτων, ήταν συντριmnαί κι έ σφΙΥγε

το λαρύγγι τ ου Λουκ και του έφ ερνε δάκρυα στα μάτια . Παρόλο που ήταν αηδ ι αστ ική δεν του προκαλο ύ σ ε ναυτ ί α : την είχε μυρίσει ήδη κάμποσες φ ορ έ ς . Δόξα τω Θε ώ , αν μη τι άλλο ήταν φρέOΚlα . Μόνο τ ότε που είχαν ανα­

γκαστ εί ν' ανοίξουν μ' ένα λοστό το πορτ-μπαγκάζ ενό ς εγκατ ελελειμμένου

αυτοιονήτου και να βγάλουν από μέσα τ α ενός μηνό ς ημίρρευστα λείψανα ενός θύματος ανθρωποκτονίας , του είχε έρθει ναυτία. Ανθρώπινος κφ ά ς, μπλιαχ.

Κατά παρόμοιο τρόπο, ένιωθε κάτι παραπάνω από ευτυχής, που δεν ήταν δική τ ου δουλειά να ξεμπλέξει τα έντερα του Μος Πόνικαν απ ' το σκουπιδο­ φάγο .

Έβγαλε το ιονητό του τηλ έ φωνο από την τσέπη του παλτού του και σχη­ μ άτισε τον αριθμό

398-3521. « Νόρμαν ; Είμαι στου Πόνικαν. Ναι , και β έ βωα είν'

εδώ. Φαντάζομαι ότι εδώ ήταν όλη την ώρα, αλλά τ α 'χει nνά ξ ει. Δεν ξέρω ακόμα . Είναι πολύ Χάλια: περίπου

9 V2

βαθμοί της κλiμαKας Μπλιαχ. Θα μπο­

ρούσε να 'ναι φόνος, μοιάζει , όμως, πεΡlOσότερο με αυτοκτονία. Αν πρόκεπ αι για φόνο, τότε ψάχνουμε για έ:να ψυχοπ αθή χειρό τ ερο από τ ον Τέρενς

Πίρσον. Αν πρόκεπαι για αυτ οκτονία, ε, τότε δεν έχω δει ποτέ μου αυτ οκτονία σαν κι αυτή. 3εΚΟLλlάστηκε μόνος του κι έχωσε τα έντερά του στο σκουπιδο­

φάγο. Ναι, τα έντερά του. Όχι, δε σε δουλεύω . Έλα να δεις κω μόνος σου. Όχι, θα τηλεφωνήσω στον ΤζονΧάσμπαντ της Αστυνομίας τ ου Σίνταρ Ράπιντς. Εσύ, τηλεφώνησε στον δόΚίωρα Ουέπζμαν».

Έριξε το τηλέφωνο ξανά στην τσέmι του και έριξε μια

mo

προσεκτική

ματιά στην κουζίνα. Δεν υπήρχαν σημάδια συμπλοιαίς, ούτε ενδείξεις ότι είχε βρεθεί εκεί κάπΟlOς άλλος εΚίός απ' τον Μος Πόνικαν. Στην άκρη της σχά ­

ρας βρισκόταν προσεκτικά τοποθετημένο ένα και μόνο πλυμμένο πορσελάνι­ νο φλυτζάνΊ , ισορροπημένο πάνω στο mατάΚl του . ΟΙ γαλάζιες υφαΥrές κουρ­

τίνες ήταν σφlXΊά κλεισμένες ιο όταν ο Λουκ τις σήκωσε για να κοιτάξει πίσω

τους, είδε ότι τα παράθυρα με τα μεταλλικά πλαίσια δεν ήταν απλώς κλειδω­ μένα, αλλά είχαν βαφτεί 10 από πάνω. Άφησε το σημείωμα εκεί που το είχε βρει, μήπως και επάνω υπήρχαν κω άλλα δαιαυλικά αποτ υπώματα ειαός Q.ι,ό 'κείνα του Μος ΠόVΙKαν, αλλά δεν είχε καμία αμφιβ ολία όη επρόκειτο για τον γραφικό του χαραιαήρα .

Έξω από το παράθυρο μπορούσε να δει προς τα δυτικά, πέρα από τ α

91

GRAHAM MASTERTON

φt:πα των νοηοανατολΙκών προαστίων που λαμπύριζαν και μέΧρι την εθνnαι

οδό

380.

Ο Λουκ μπορούσε αι<όμα να δει το εmαώροφο ξενοδοχείο ΚόλΙνς

Πλάζα, όπου εκείνο το πρωί είχε προγευματίσει μαζί με τ ον εισαγΥελέα της κομητείας. Βάδισε γύρω απ' το τραπέζι και έσκυψε πάνω απ ' τα χαρτιά με τα οποία

είχε καταιnαστεί ο Λioς Πόνικαν. Κάτω από ένα από τα ισιωμένα χαρηά ήταν σχεδόν τελείως κρυμμένο ένα σιιμειωματάριο με ΑxvΉ διαγράμμιση. Ο Λουκ ρούφηξε τη μύτη του, έβγαλε το στυλό του και το χρησιμοποίησε

V1G ν'

απομα­

κρύνει τα χαρτιά απ' το σημειωματάριο, ώστε να μπορέσει να διαβάσει όσα είχε μεταφράσει ο Λioς Πόνικαν. «Οι άνθρωπω που έρχονται το χειμώνα είναι τέσσερις τον αριθμό, μερι­

κές φορές πέντε, μερικές φορές εmά. Επικεφαλής τους ε[ναι έ"νας άντρας ντυμένος από πάνω ως κάτω στα πράσινα, που κάποιες φορές είναι 'γνωστός ως Αεικίνητος Τζάνεκ ή Τζάνεκ-Που-Ταξιδεύει ή απλά Τζάνε κ ο Πράσινος

Άντρας. Πάντα μαζί τους βρίσκετ αι ΈVας ξιφομάχος και πάντα βρίσκεται ένας θεραπευτής και πάντα ένας τρελός. Κάπωες φορές βρίσκετ αι ΚΙ έ"νας λεπρός και τα δίδυμα που τα φωνάζουν Μαχαίρι και Γυμνή.

"ο Τζάνεκ διανύει πολλά χιλ1όμετρα ταξιδεύοντας και σπάνια τον βλέπει κανείς . Τ ον mσω καιρό (παλ.ιό καιρό ;) ταξίδευε με μια μαύρη άμαξα που την

έσερναν τέσσερα μαύρα άλογα και που τα παράθυρά της ήταν καλυμμέ"να με κουρτίνες φτιαγμέ"νες από το ύφασμα που γίνονται τα σάβανα. Ο θρύλος της άμαξας του κόμη Δράκουλα που βλέπουμε στις ταινίες με βρυκόλακ ες, προήλθε απ'

rnv άμαξα του

Τζάνεκ! Στη Ρ ω σία έλεγαν όη τις νύχτες διέσΧΙζε

τη χιονισμένη τούνδρα μες στο προσωπικό του τραινο, που δεν είχε ούτε φώτα ούτε παράθυρα. Ακόμα και σήμερα , όταν οι ρωσίδες μητέρες ακούν ένα τραί­

νο να σφυρίζει μες στη νύχτα, σχηματίζουν με τα Χέρια ένα ειδικό σημάδι και σφίγγουν τα παιδιά τους γερά μες στις αγκαλ1ές τους. " Στην Τσεχία και τη Σ λ οβακία κάνουν το ίδιο σημάδι κάθε φορά που περνά μια μαύρη άμαξα.

" Μια πασίγνωστη εμφάνιση του Τζάνεκ και κάποιων από τους φίλους του έλαβε Χώρα στο

xelllu')VQ

μίας χολέρας που

του

1881

είχε πέσει

στη Βενετία, κατά τη διάΡKεlα της επιδη­ στην Ευρώπη.

Ένας

αλβανός

V1ατρός

επισι<επτόταν τη Βενετία και ένα ΠΡωΙνό με KαΤΑXVΙά, λίγο πριν την αυγή, τους είδε στο Κανάλε ντελά Τζιουντέκα . Κωπηλατούσαν σε μια μαύρη γόνδολα, που από την πλώρη της κρεμόταν μια μαύρη σημαία . Ο V1ατρός έτρεξε να βρει

μάρτυρες, ήταν, όμως, πολύ νωρίς το πρωί και δεν υπήρχε κανείς τριγύρω. Όταν επέστρεψε, η γόνδολα είχε εξαφανιστεί. Ίσως σε κάπωο από τα μικρότερα κανάλια. Ίσως είχε εξαϋλωθεί.

" ο Τζάνεκ έρχεται με τους τρεις του φίλους τον καιρό του χειμώνα . Χτυπούν την πόρτα. Ο Τζάνεκ κτυπά και κτυπά , όμως όταν ω άνθρωπω που βρίσκονται μέσα φωνάζουν "Ποιος είναι εκείνος, που χτυπά την πόρτα μας;"

92

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

δε λέει τίποτα. Ποτέ δεν πρόκειται να μιλήσει. Όμως θα χτυπά και θα χτυπά μέΧρι τη Δευτέρα Παρουmα, αν οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα δεν ανοί­ ξουν την πόρτ α και δεν τον αφήσουν να μπει». Το κάτω μέρος της σελίδας ήταν σκισμένο . Ο Λουκ έριξε ξανά μια κλε­ φτή ματιά στο Μος Πόνικαν ια ευχήθηκε να μπορούσε να τον ρωτήσει τι στο διάολο σήμαιναν όλα αυτά. Όμως ο Μος έμεινε εκεί που στεκόταν, μ' εκείνη την παράξενι1 λοξή κλίση, με το κεφάλι του σκυμμένο πάνω απ' το νεροχύτη. Ο Λουκ σήκωσε με το στυλό του τη Ο1ασμένι1 σελίδα και διάβασε όσα είχε μεταφράσει ο Μος στη συνέχεια. ,(Ανοιξε την πόρτα ια ο Τζάνεκ θα μπει στο σπίτι και θα ζητήσει φιλοξενία.

Αφού τραφεί, θα παίξει ζάρια με τους φίλους του, μέΧρι να σβl'ισεl η φωτιά (δηλαδή μέχρι πολύ αργά) . Θα υποσχεθεί πλούτη. Θα υποσχεθεί μεγάλες σοδειές. Μόνο μια Χάρη ζητάει, να πλαγιάσει με την κυρά του σπιτιού. Έ χει

ένα ραβδί (ένα πέος ;) , που μοιάζει με ΠQXJούς βλαστούς σφιχτοπλεγμένους

μεταξύ τους. Είναι πολύ πειστικός . Κι αυτό Χάρη στα σφιχτοπιασμένα σπαθιά. Όσοι αρνηθούν ίσως καταλήξουν να κοιτούν τα πόδια τους». Δεν υπήρχε τίποτ ε άλλο' ή, και να υπήρχε, ο Μος το είχε τ σαλακώσεl και τ ο είχε πετάξει. Ο Λουκ άφησε τις σελίδες να ξαναπέσουν και στάθηκε στην κου­

ζίνα κοπώντας το Μος και κτυπώντας ελαφρά το στυλό πάνω στα δόντια του. Κάθε φορά που είχε να κάνει με μια προφανή αυτοκτονία, έθετε στον

εαυτό του τρία ερωτήματα. Γιατί είχε συμβεί; (Συνήθως την απάντηση σ' αυτό του την έδινε κάποιο σημείωμα του αυτόχειρα). Στη συνέχεια: γιατί είχε επι­ λεγεί η συγκειφιμένι1 μέθοδος; (ΑπαΥχονισμός, πνιγμός ή υπερβολική δόση).

Και τελικά: ανταποκρινότqν η μέθοδος στο κίνητρο; Οι άνθρωποι που αυτοπυρπολούνταν, προσπαθούσαν συνήθως να κάνουν KάπOlα θρησκευακή

11 πολιτική

δήλωση. Επρόκεnο για μαρτυρικό θάνατο: σαν

να καίγεται κάποιος στην πυρά. Οι άνθρωποι που έπαιρναν υπερβολική δόση βαρβιτουρικών ή ήθελαν ν' αφήσουν τη ζωή όσο το δυνατόν mο ήσυχα

-

να κοι­

μηθούν και να μην ξαναξυΠVΉσoυν- ή έλmζαν ότι την τελευταία στιΥμι1 θα τους

avrn
θα τους έσωζαν και μήπως τότε δε θα τους λυπούνταν όλοι;

Οι άνθρωποι που κλείνονταν στα αυτοκίνητά τους με λάστιχα του ποτίσμα­ τος συνδεδεμένα στην εξάτμιση, ήταν συνήθως πραι<τικοί άνθρωποι που είχαν βαρεθεί τα πάντα. Συνήθως χρεωκοπημένOl επιχειρηματίες ή καρκινοπαθείς ή μεσήλιι<ες εραστές παγιδευμένοι σε άλυτα ερωτικά τρίγωνα. Οι νεαροί συνήθως απαΥχονίζονταν -με ζώνες, γραβάτες , κορδόνια από μπουρνούζια. Κολεγιόπαιδα που έτρεμαν την αποτυχία . Έφηβοι παραβάτες που αντιμετώπιζαν τη φυλάκιση.

Όμως ο Μος Πόνικαν; Αν ο Μος Πόνικαν είχε αυτοκτονήσει, τίποτα δε φαινόταν να κολλάει, τίποτα δε φαινόταν να βγάζει νόημα. Είχε γράψει

Φοj3άμαι τόσο πολ ύ τον πόνο, αν, όμως, φοβόταν τον πόνο, γιατί άραγε είχε εm­ λέξει την μάλλον οδUVl1ρότερη μέθοδο αυτοκτονίας, που θα μπορούσε να του

93

GRAHAM MASTERTON

περάσει απ' το μυαλό ; Ίσω ς

-

αυτοκτονώντας τόσο επίπονα, να ήθελε να αυτο­

τιμωρηθεί. Ίσω ς -χώνοντας τα έντερά του στο στ όμιο του σKouπι δoφ άγoυ να είχε προσπαθ ή σ ει να εξαφανίσει ολότελ α οποιο δήποτ ε ίχνο ς του εαυτού το υ.

Ήταν πιθανό ο Μος ΠόV1καν να είχε βαρεθεί να είναι μόνος. Ίσω ς ο γιατρός του τού είχε ανακοινώσ ε ι ότι ήταν ανίατα άρρωστος . Ο Νόρμαν θα

έπρεπε να τ ο ελέγ ξει αυτ ό. Αν, όμως , ήταν μόνος ή άρρωστος , δ εν ήταν δυνατόν να έχει αυτο κτονήσει μ ε τέτοι ο τρόπο. Να ξ εκοιλιαστε ί μ όνος του, γι α όνομα του Θεού! Δεν ε ίχ ε ουρλιάξει; Δεν τον είχε ακούσει καν εί ς; Το να ξ ε κοιλι άζετ αι κανείς μόνος του ήταν μια ι διαίτερα α συνήθιστη μέθοδος αυτοκτονία ς , εξόν μεταξύ των Ιαπώνων ή των δυτικών που ε ίχαν

έμμονες ιδέες με την ιαπωV1κή κουλτο ύρα . Η μόνη π ερίm ωση που είχε συνα­ ντ ι'ισει ο Λουκ στην κομητ εία Λιν, ήταν όταν πριν από έξι χρόV1α ένα ς φ οιτ η­ τής των Ανατολικών Σπου δ ών στο Κολλ έγιο Κόου , ο ο ποίος είχ ε διαβ άσει

πάρα πολύ Γιούκιο Μισίμα, ειχε αποπειραθε! να διαπράξει σεπο ύκου μ' ένα σπαθί σαμουράι που ε ίχ ε παραγγ ε ίλει δι' αλλnλoγραφIας , είχε , ό μω ς, δ ειλι ά ­

σει την τελευταία στ ιγμή και επέ ζησε μ ε μία μόνο σοβαρή πληγή . Ο Λουκ άφησ ε να πέσ ει το φύλλο του χαρτιού που διάβα ζε, β άδ ισε πάλι γύρ ω απ ' το τ ραπέ ζ ι της κουζίνας και στάθηκε όσο κοντά στον Μος μπορο ύσ ε ν' αντ έ ξει .

"Τι προσπαθούσε ς να κάνεις στον ε αυτό σου , πουτάνα ς γιε;» ρ ώτ ησε ψιθυριστά τ ο Μο ς. Μες στην κουζίνα επικρατούσε σιωπή. Από μακριά ο Λουκ άκουγε τα ουρ­ λιαχτ ά τ ων σειρήνων. Απ' ό,τι φαινόταν, ο Νό ρμαν κι ο υπαστυνόμος Χάζμπαντ

βρίσκονταν καθ' οδόν. Σε λiγα λεmά στο διαμέρισμα θα εmκρατούσε χάος. Φώτα, φωτογραφικές μηχανές, ιατροδικαστές, φωτ ογράφοι. «Μήπως προσπαθούσες να ξεφύΥεις ; » ρώτησε ο Λουκ το Μος , στην

τελευταία τους ήσυχη στιγμή μαζί. ,< Η, μήπως, ήθελες να αυτοτιμωρηθείς; Τι έκανες , Μος, για να πρέπει να τιμωρηθείς έτσι; »

Σταμάτησε και κοίταξε τ ο μαχαίρι. «Ισως να σε δολοφόνησε κάποιος. Κάποιος που πραγματικά δε σε συμπαθούσε. Κάποι ος που σε αντιπαθούσε τ όσο , που να θέλει να σου αλέσει τα σωθικά ια έπειτα ν' ανοίξει τη βρύση και να τα ξεπλύνει» .

ΣυΜοΥίστηκε για λiγo κι έπειτα στράφηκε και κοίταξε τα τσαλακωμένα

φύλλα χαρτί στο τραπέζι . ,/ Η ίσως ν' ανακάλυψες κάτι που σε φόβισε. Κάτι που σε φόβισε τόσο πολύ που να θες να εξαφαV1στείς

-

κυριολεκτικά να εξα­

φαV1στεiς- παρά να το αντιμετ ωπίσεις » .

Ακολούθησε μια στιγμιαία παύση κι έπειτα ο Μος έκανε μια περιστροφή πάνω στο ένα του πόδι . Το κεφάλι του έπεσε προς τα πίσω και κοίταξε το Λουκ

κατευθείαν μες στα μάτια με την πιο έντονη έκφραση πόνου που είχε δει ποτέ. Για ένα κλάσμα του δευτερολέmου ο Λουκ σι<έφτηκε : εΙνω ακόμα ζωντανός!

Όμως τότε είδε ότι τα έντερα του Μος τ ε-ντώνοντ αν και διαλύονταν, σxnματίζo-

94

ΣΑΡ ΚΑ & ΑΙΜΑ

ντας ξέ φτια και νήματα και ότι απλά σωριαζόταν στο πάτωμα νεκρός . Με μισή καρδιά , ο Λουκ έκανε μια προσπάθεια να τον πιάσει . Τον έπιασ ε

απ ' το μανίκι , όμω ς το μόνο που κατάφερε ήταν να τον κάνει να περιστραφ εί και να σηκώσει το ένα του χέρι στον α έρα σ' ένα είδος κοροϊδευτικού ναζιστι­ κού χαιρετισμού. Ο Δίος σωριάστηκε στο πλάι μ' έναν περίπλοκο γδούπο , ενώ η μύτη του πιέστηκε πάνω στη βάση του ντουλαπιο ύ της κουζ ίνας.

Ο Λουκ οπισθο Χώρησε . Κοίτα ξ ε πρώτ α τον Λίος ια έπειτα τα περιεχό μενα του νεροχύτ η. Ένας έντ ονο ς σπ α σμός σαν αρπάγη κυρίευσε απρο ει δοπο ίητα το στομάΧΙ το υ και το στόμ α τ ο υ πλημμύρισε από πικρή χ ολή κ αι κομματάιαα

μισομασημένης τ άρτας. Με βαριά ια αδέξια βήμ ατα πήγ ε στην τουαλέ τα και ξ έρασε. Στάθηκε

ακουμπισμένος με το χέρι του στη λεκάνη, ώσπου να καλμάρει το στομάχι του. Στεκόταν ακόμα εκεί όταν άκουσε πίσω του ένα απαλό , γουργουριστ ό ήχο. Έναν ήχο λε ς και κάποιος προσπαθούσε να πάρει ανάσα ενώ το λαρύγγι του ήταν γε μάτο αίμα . Στρ ά φηκε και προσπάθησε να τραβ ή ξ ει το όπλο του απ ' τ η θ ήκη. Στο δ ι ά ­ δρομο στε κόταν η τιγρ έ γ άτα το υ Λίος Πόνικαν , η Σκόντα , και τον κοιτο ύ σ ε μ ε

βλέμμα πρά σινο και δυσοίωνο . «Χριστ έ μου » , είπε ο Λουκ . «Παρολίγο να γίνεις μακαρίτισσα, φιλενάδα» . Η γάτ α προΧώ ρησε αργά προς το μέρος του ια έτριψε το κεφ άλι τ ης στη

γάμπα του. «Μιλάς τσέχικα, Σκόντα;» ρώτησε ο Λουκ. «Μιλάς άλλη γλώσσα εκτός από γατίσια; Όχι, έτσι σι<έφτηκα και Ύω. Φαντάζομαι ότι θα πρέπει ν' ανακα­ λύψω τι συνέβη εδώ πέρα μόνος μου».

Η

Ά..ιρι ς

άκουσε

το

ρολόι

του

διαδρόμου

να

σημαίνει

μ εσάνυχτα .

ΣτριφσΥύρισε στο κρεβάτι της μία φορά κι έπειτα άλλη μία. Παρά τα ηρεμιστι­ κά που της είχε χορηγήσει ο γιατρός Κάρτερ, εξακολουθούσε να μην μπορεί να κοιμηθεί. Δεν ήταν συνηθισμένη να πέφτει για ύπνο μόνη σ' εκείνο το μεγά­ λο δρύινο κρεβάτι. Δεν ήταν συνηθισμένη να έχει δύο αδειανέ ς κρεβατοκά­ μαρες στο σπίτι της. Το σπίτι έδινε την εντύπωση ότι βρίσκεται σε μι α κατά­

σταση αστάθειας, ανησυχίας, λες και περίμενε να συμβεί κάτι . Σκεφτόταν ξανά και ξανά τ' αγαπημένα νεκρά της παιδιά, τις λατρευτές της αγάπες. Προσπαθ ούσε να φέρει στο μυαλό της το πρόσωπο της Λίζας , τα μαλλιά της Λίζας, το πώς ένιωθε όταν την ακουμπούσε, το πώς μύριζε . Προσπάθησε να θυμηθεί κάθε μέρα απ' τη ζωή της Λίζα. ΕυΧόταν να μην είχε ποτέ γυρίσει την πλάτη της στη Λίζα, ποτέ, ούτε να την είχε ξεφορτωθεί στέλ­

νοντάς την να παίξει με τους φίλους της, ούτ ε να την είχε στεΙλει νωρίς για ύπνο. Είχε Χάσει τόσα πολλά απ' τη ζωή τ η ς κόρης της, είχε Χάσει τόσες πολ­

λές ανεκτίμητες στιγμές.

95

GRAHAM MASTERTON

Σκέφτηκε τον Τζορτζ. Άπλωσε το Χέρι της προς τα πάνω, μες στο σκοτάδι της κρεβατοκάμαράς της και προσπάθησε να θυμηθεί πώς ένιωθε όταν του κρα­ τούσε το χέρι. Χάιδεψε το σκοτάδι και προσπάθησε να φανταστεί ότι του χάι­ δευε τα μαλλιά. Τα λατρεμένα, απαλά του μαλλιά. Προσπάθησε να τον ακούσει να χασκογελά. ΠροσπάΘησε να τον φανταστεί να παρελαύνει κατά μήκος της αυλής, μ' ένα ραβδί που παρίστανε το τουφέκι, στηριγμένο στον ώμο.

Και το τρομερό ήταν ότι δεν μπορούσε. Δεν μπορούσε να φέρει στο μυαλό της κανέναν τους , ούτε τη Νζα ούτε τον Τζορτζ. Δεν μπορούσε να τους νιώσει , δεν μπορούσε να τους μυρίσει.

Θυμόταν σκόρπια κομμάτια -στιγμές λάμψης, όπως όταν ο ήλιος λαμπυρίζει πάνω στη θάλασσα, όμως αυτό ήταν όλο. Δεν μπορούσε καν Υα θυμηθεί πώς ήταν το παρουαιαστικό τους. Όχι πραγματικά. Όχι ακριβώς.

Ξάπλωσε αΥάσκελα,

ενώ καυτά δάκρυα έρρεαν ανεξέλεγκτα στα

μάγουλά της και της ήταΥ αδύνατο να rnστέψει ότι ένα ανθρώπινο ον θα μπο­ ρούσε να βιώσει τέΤΟ1α δυστυχία. Έκλαιγε επί σχεδόν είκοαι λεmά. Όμως έπεπα, χωρίς να το περιμένει ,

αποκοιμήθηκε. Μετά το σοκ του Σαββάτου κι έπειτα από ένα σαββαΤΟ1ώρια­ κο θρήνου ήταν αρκετά εξουθενωμένη, για να καταφέρει να παραμείνει άλλο ξύΠVlα. Τα δάκρυα στέγνωναν στο πρόσωπό της. Το ένα της χέρι αναπαυόταν ανοικτό στο στήθος της, λες και περίμενε κάη να πέσει μέσα του ενώ εκείνη

ΚΟ1μόταν -κάτι απαλό κω φανταστικό, όπως μια μπαλίτσα από ένα απ' τα μωρουδίαια πωxνiδια του Τζορτζ. Ονειρεύτηκε, αλλά δεν ονειρεύτηκε τα παιδιά. Τουναντίον, φαντάστηκε ότι βριαι<όταν ακόμα ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, άγρυπνη, χωρίς πια να κλαί­ ει , αλλά σε πλήρη εγρήγορση. Απ' έξω ακουγόταν το γαύγισμα ενός σκύλου ιο

ο

συνεΧής

ήχος

των

αυτοκινήτων

που

περνούσαν

σαν

φαντάσματα.

Αναρωτήθηκε πού να βριαι<όταν, ποιο να 'ταν τούτο το σπίτι. Σίγουρα δεν ήταν το δικό της σπίτι; Επιφανειακά έμΟ1αζε το ιδlO, όμως είχε κάτι το εντελώς

διαφορετικό, κάτι ενoxλnnKό. ΕΙχε κάπ πράσ1VΟ ρέσα του. Ανακάθισε στο κρεβάτι. Ήταν μια ζεστή, αΠOΠVlιωKή νύχτα, όμως εκείνιl τουρτούριζε .

«Κάποιος

λαξεύει το

μάρμαρο, για να

σου

φτιάξει την

ταφόπλακα», της έλεγε η γιαγιά της, όποτε τουρτούριζε έται. Της φάνηκε ότι απ' την αυλή κάτω απ' την κρεβατοκάμαρά τους ακούγο­

νταν φωνές. Θρο-Ισματα και αιγανοί ψίθυρΟ1 από άγνωστες φωνές. Γλίστρησε αθόρυβα πάνω στο χαλί της κρεβατοκάμαρας κω πήγε στο παράθυρο. Άνοιξε ης λεmές γαλάζιες κω λευκές βαμβακερές κουρτίνες τρεις τέσσερις πόντους, όχι παραπάνω, κω κοίταξε προσεκτικά κάτω στην αυλή. Προς μεγάλη της έκπληξη, είδε εκεί την ΈμΙλΙ, η οποία δε φορούσε παρά

μόνο τη μακριά λευκή ,rυΧ1ll0ά της. Η νυxnιoά κυμάηζε στον άνεμο παράξε­ να,

σπασμωδικά, λες και η Άιρις παρακολουθούσε μια παλιομοδίτικη

96

ΣΑΡΚΑ

ασπρόμαυρη

Talvia.

& ΑΙΜΑ

Η Έμιλι είχε γυρισμένη την πλάτη της προς στο σπ1η κι

έτσι η 'ΑΙρις δεν μπορούσε να διακρίνει το πρόσωπό της. Είπε ψιθυριστά «'Eplλ.J», παρόλο που γνώριζε ότι εκείνη μάλλον δεν ήταν δυνατόν να την ακούσει. Σκέφτηκε ν' ανοίξει διάπλατα τις κουρτίνες και να χτυπήσει δυνατά

το τζάμι του παραθύρου. Τότε, όμως, η Έμιλι έγνεψε προσκαλώντας κάποιον που βρισκόταν έξω απ' το οmικό πεδίο της 'Α.ιΡις, πίσω απ' το σπιτάκι του κήπου ' και για κάποιο λόγο η 'ΑΙρις θεώρησε πως θα 'ταν πιο συνετό ν' άφηνε

τις κουρτίνες καλά κλεισμένες. Με αυξανόμενο πανικό είδε την αυλόπορτα ν' ανοίγει κι έναν ψηλό

άνδρα με λευκό αδιάβροχο να κάνει την εμφάνισή του. Ποτέ της δεν είχε ξαναδεί εκείνο τον άνθρωπο : ούτε καν ήξερε ποιος μπορούσε να 'ναι. Εκείνος, όμως, στάθηκε μπρος στην Έμιλι κι άρχισε να της μιλά σαν να τη γνώ­ ριζε καλά' κι η Έμιλι απαντούσε με νεύματα και χειρονομίες. Κάθε τόσο η Έμιλι ύψωνε το αριστερό της χέρι και έδειχνε το σπίτι πίσω

της και ο άντρας με το λευκό αδιάβροχο σήκωνε το βλέμμα του προς την κατεύθυνση της 'ΑΙρις. Εκείνη τράβηξε τις άκρες απ ' ης κουρτίνες όσο κοντύ­

τερα μπορούσε τη μία στην άλλη , δεν έπαυε, όμως, να νιώθει το τρoμαιCΤΙKό συναίσθημα πως εκείνος γνώριζε ότι η 'ΑΙρις βρισι<όταν εκεί. Ο άντρας στράφηκε απ'την άλλη - σταμάτησε , είπε κάτι αι(όμα στην Έμιλι -

ΙΌ έπειτα στράφηκε πάλι αλλού. Η Έμιλι άρχισε να βαδίζει ξανά προς

το σπί11. Η Άιρις φώναξε δυο φορές το όνομα της μικρής. Δεν ήταν, όμως , παρά ένα όνειρο, ΙΌ όσο δυνατά και να φώναζε , κανένας ήχος δεν έβγαινε απ ' το στόμα της. Προσπάθησε ν' ανοίξει το παράθυρο, ήταν, όμως, σφηνωμένο γερά και το χερούλι έμοιαζε καμωμένο από κάποιο μαλακό εύθρυπτο κράμα, που έμοιαζε πιο πολύ με ζαχαρωτό παρά με μέταλλο. Ήταν έτοιμη να χτυπήσει το τζάμι με τη γροθιά της όταν είδε την

αυλόπορτα ν' ανοίγει δεύτερη φορά. Δεν μπήκε κανείς , όμως ένα κύμα από φύλλα όρμησε σαν στρόβιλος στην αυλή ια η περιστρεφόμενη απλώστρα των

ρούχων άρχισε αργά να στρέφεται, ενώ οι πετσέτες για τα πιάτα που 'ταν ιφε­ μασμένες επάνω άρχισαν ν' ανεμίζουν. Εντελώς ξαφνικά είχε σηκωθεί άνε­ μος, λες και όπου να 'ταν θα ξέσπαγε μια καλοκαιριάτικη θύελλα.

Κάπ πλnσiaζε. Καθώς η Έμιλι μπήκε στο σπίτι, η 'Alρις άκουσε τ ην πόρτα της κουζίνας να κλείνει με πάταγο, Ήταν άραγε στ' αλήθεια όνειρο; Έμοιαζε απίστευτα

ρεαλιστικό, για να 'ναι όνειρο. Ήταν έτοιμη να τρέξει στο κάτω πάτωμα και να δει αν η Έμιλι ήταν εντάξει, αλλά για κάποιο λόγο δίστασε. Έφταιγαν τα φύλλα: τη φόβιζαν. Έφταιγε ΙΌ η Έμιλι: η Έμιλι τη φόβιζε . Αρχικά, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια μικρή σκόρπια ποσότητα φύλ­ λων, που Χόρευαν θροΤζοντας πάνω στο τσιμεντένιο μονοπάη, Ύστερα , όμως όλο και περισσότερα άρχισαν να ξεΧύνονται στην αυλή, και να σκαλώνουν

97

GRAHAM MASTERTON

παvrού -στα σKα1uά, στα παρτέρια, στους σκουπιδοτενεκέδες, στις ακτίνες απ' τις ρόδες του πoδnλάτoυ της ΈμιλΙ. Ίσως να 'ταν όνειρο, η 'Α.ιρις, όμως, ήταν σίγουρη ότι μπορούσει ν' ακού­

σει τα φύλλα ξεκάθαρα. Ολοένα και περισσότερα από δαύτα, που σχημάτιζαν όλο και παχύτ ερα στρώματα. Ίσως να 'ναι όνειρο, είπε μέσα της, όμως ποιος ξέρει ποιανού όνειρο είναι ή αν δεν είναι πιο πραγματικό απ' την πραγματικότητα; Σίγουρα μοιάζει

πραγματικό, μ' όλο τούτο τον άνεμο, όλη τούτη την κακοκαιρία ΙΩ όλα τούτα τα φύλλα που εξαιωλουθούν να συσσωρεύοvrαι δίχως σταματημό στην αυλή μου και να στοιβάζοvrαι παvrού, σε κάθε γωνιά και κάθε άνοιγμα. Κοίταξέ τα! Θα μου πάρει ώρες ολόκληρες να τα μαζέψω και, μάρτυς μου ο Θεός, θα με βοη­ θήσει ΙΩ η ΈμιλΙ. Η ΈμιλΙ δεν έπρεπε να 'χει ποτέ ανοίξει την αυλόπορτα. Δεν έπρεπε να

'χει ανοΙξει Τ11ν αυλόπορτα. Δεν μπορεί να μπει

-

εκτός αν του ανοίξεις την

αυλόπορτα, για να μπει. Ο Τέρι είχε επαναλάβει εκείνιι την προειδοποίηση

ξανά και ξανά, κάθε φορά που τα παιδιά άφηναν την αυλόπορτα μισάνοιχτη. Ποτέ του δεν είχε πει: " Μην αφιίνετε την αυλόπορτα ανοικτή γιατί μπορεί ο μnφός σας αδερφός να τρέξει στο δρόμο και να τον χτυπήσει κανά φορτηγό». Όχι, εκείνο που πάvrα έλεγε ήταν: «Μην αφήνετε την αυλόπορτα ανοικτή,

γιατί εκείνος θα μπει μέσα και τότε, θυμηθείτε με, θα μας γδάρει όλους σαν κουνέλια» . Ποτέ του δεν είχε εξηγήσει ποιος μπορούσε να ναι «εκείνος»

-

" εκείνος »

που θα τους έγδερνε. Όμως η 'Α.ιρις πάvrοτε έφερνε στο μυαλό της ολοζώvrα­

νη την εικόνα ως γούνας των κουνελιών να αφαιρείται πόvrο πόvrο aπό τα γυμνά μπλαβιά μωρουδίσια κορμιά τους κι εκείνη η εικόνα την κατατρομοκρα­ τούσε. Ήταν Χριστιανή: δε φοβόταν τον ξαφνικό θάνατο. Φοβόταν, όμως, τον πόνο και φοβόταν όη αν ποτέ KάrrOlOς τη βασάνιζε θ' aπαρνιόταν ό,τι θεωρού ­ σε ιερό, μόνο και μόνο για να γλιτώσει τον εαυτό της aπό περισσότερη οδύνη .

Ρωτούσε τον Τέρl ξανά και ξανά "Ποιος εΙνω εκείνος; » Πάvrοτε, όμως, ο Τέρl εξαγριωνόταν. Έκλεινε την αυλόπορτα με τόση δύναμη, που το μάvrαλο έβγαινε απ' τις βίδες ΚΙ έπεnα ΙΠίγαινε στο δωμάηό του ΙQ έβραζε στο ζουμί του -ή ό,τι άλλο έκανε μες στο δωμάηό του. Φόβος, αβεβαιότητα και τρέλα -να ποιες ήταν όλες ΚΙ όλες ΟΙ αναμνΈ­ σεις της ·Α.ιρις aπ' το γάμο της. Ο Τέρl ήταν όλο προειδοποιήσεις, τρελές παράλογες προειδοποιήσεις , που ης επαναλάμβανε χωρίς σταματημό, μέχρι

που ακόμα ΚΙ εκείνη είχε αρχίσει να ης mστεύεl. «Ποτέ μη φέρνεις πράσινα

πράγματα μες στο σπίτι σου, τίποτ ε πράσινο, ό,τι ΚΙ αν είναι. Η θέση τ ου πρά­ σινου είν' έξω». «Ποτέ μην προσεύχεσαι για καλή σοδειά, ποτέ. Αν συνεχιστεί η καλοκαιρία, θα 'χεις καλή σοδειά. Αν όΧΙ, δε θα 'χεις. Μην προκαλείς το Θεό

ζητώvrας του να σου χαρίσει τη σοδειά που σου αναλογεί ' είναι πολύ mθανό να σου κάνει το χατίρι».

98

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

'Λκουσε την ΈμW ν' ανεβαίνει τη σκάλα. Έπειτα είδε ότι τα ξεραμένα φύλλα ορμούσαν στην αυλή όπως η φουσκοθαλασσιά. Έβγαζαν ένα παχύρευ­ στο οξύ ήχο, που σχεδόν κάλυπτε κάθε άλλο ήχο , όπως όταν στέκεσαι κοντά

σε μια ατμομηχανή' και συσσωρεύονταν σε ασnμoπράσινες στοίβες. Ήταν σαν φθινόπωρο, σαν να 'χαν σωριαστεί μαζί όλα τα φθινόπωρα.

Κάτι πλn01άζεl. Κάτι τρομερό. Πρώτα τα φύλλα ΚΟ1 ο άνεμος. Έπειτα το πράγμα που κανείς δεν έχει αρκετό κουράγιο ν' α ντιμ ετωπίσει κατά πρόσωπο. Η πόρτα της κρεβατοκάμαρας άνοιξε απότομα. ::::ύπνησε στη στιγμή, μ' ένα τίναγμα που την έκανε να παραλύσει. Δε στεκόταν δίπλα στο παράθυρο, βρισκόταν ακόμα ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Η Μαίρη προχώρησε σκουντου­

φλώντας κατά μι1κος του δωματίου, την άρπαξε απ' το μπράτσο και φώναξε: « ΆΙρις! ΆΙρις! Κάποιος είνω στο σπίτι!» Η 'Αιρις ανακάθισε, αποσβολωμένη.

"Δεν KατaλaPαίνεlς;» τσίριξε η Μαίρη. «ΚάΠ010ς είνω στο σπίτι!» Η 'Αιρις στράφηκε προς το παράθυρο. Έξω τρεμόπαιζαν κάποια φώτα και

φυσούσε δυνατός άνεμος. 'ΛΚΟυΥε το θρόισμα από ξερά φύλλα

-l(l

έναν άλλο

ήχο, τον ήχο μιας πόρτας που βροντά, ξανά και ξανά, λες κι είχε μείνει ανOlΧΤΙ'ι ή λες και κάποιοι την κτυπούσαν, για να τους αφήσει η 'Αιρις να μπουν μέσα.

«Ω, Θεέ μου, φοβάμαι», είπε η Μαίρη. Η 'Αιρις στάθηκε όρθια. «Πού είν'

n Έμw;»

ρώτησε.

« Στο κρεβάτι της, φυσικά, πού αλλού μπορεί να είναι; » «Δεν ξέρω. Απλά έχω ένα κακό προαισθημα. Μπορείς να πας να δεις; » « Εγώ; » ρώτησε εμβρόντητη η Μαιρη. « Μα αν υποθέσουμε ότι υπάρχει

-

κάτι ;»

Η 'Λιρις πήγε στο παράθυρο και κοίταξε κάτω στην αυλή. Ήταν ακριβώς όπως στ' όνειρό της . Η αυλόπορτα ήταν ορθάνοιχτη ια ένα κύμα από φύλλα ξεχυνόταν μέσα. Έμεινε να το κοιτά, δίχως την παραμuφή βεβαlότητα τι

έπρεπε να κάνει. Δεν ήτ αν πλέον σίγουρη τι ήταν όνειρο και τι πραγματικότητα. Άραγε ονειρευόταν ακόμα ή, μήπως , ήταν ξύπνι α προηγουμένως και μόλις τώρα είχε αρχίσει να ονειρεύεται; »

«Τι είν' αυτό ;» ρώτησε η Μαίρη, πλησιάζοντας από πίσω της . «Τι σnμαίνει; »

«Δεν ξέρω», είπε η 'Αιρις . "Ισως να 'ναι θύελλα». Η πόρτα βρόντηξε και βρόντηξε ξανά. « Τι θα κάνουμε; » ρώτησε η Μαιρη .

«Κλείσ' την πόρτα για αρχή", είπε η 'Αιρις.

<<Λες να πρέπει να τηλεφωνήσουμε στην αστυνομία; " <<Δεν ξέρω . Τι άκουσες;» ,(Αι<ουσα την πόρτα να βροντά και η πόρτα δε θα 'χε βροντήξει αν δεν την

είχε ανοίξει κάποιος κι αν κάπΟlος την άνοιξε

99

-

αυτό σnμαινεl ότι κάποιος -»

GRAHAM MASTERTON

Η 'Α.J.ρις βάδισε γύρω απ' το κρεβάτι κι έπιασε το ρόπαλο τ ου μπέιζμπ ολ που πάντα ειχε κρυμμένο από κάτω ο Τέρι. « Τι θα κάνεις με δαύτο; » θέλnσε να μάθει η Μαίρη, με πρόσ ωπο άσπρο απ'

την κρέμα νυκτός και την τρομάρα. «ΚΙ αν έχει όπλο; Σε τι θα σου χρησψεύ­ σει τότε το ρόπαλο;»

« Θα πας να δεις την ΈμιλΙ, Μαίρη; Δε θέλω να κάνεις τίποτ ' άλλο » . «Καλά, καλά . Είναι τρέλα, όμως. Θα 'πρεπε να τηλεφωνήσουμε στην αστυ­ νομία». Δίχως

άλλn κ ουβέντα , η 'ΑΙρις βγήκε

απ' την κρ ε βατοκάμ αρα στο

κεφαλόσκαλο , με τη Μαίρη από πίσω τ ης . Έφτασε στ ην κορυφή τ ης σκάλας και στάθηκε εκεί, προσπαθώντας ν' αφουγκραστεί ΟΠΟlOνδήποτε ύποπτο ήχο. «ΑΙωύς τιποτα; » ειπε σφυριχτά η Μαίρη . Η 'ΑΙρις αφουγκράστηκ ε λίγο ακόμα ΚJ. έπεnα κούνησε αρνητικά το κ εφά­

λι. « Μόνο τ ον άνεμο '

10

εκείνη την αναθεματισμένη πόρτα».

« ΑΙρις, άκου με . Σε εκλιπαΡΙJ: πάρ ε τηλέφωνο την αστΥVOμlα ». Η 'ΑΙρις τράβηξε με δύναμη τ ο χέρι της , απ ελευθ ε ρ ώνοντ άς το απ' τ ο

αγωVlώδες κράτημα της ΜαΙρης. " Είναι το σπίτι μου , Μαίρη. Η Λίζα ειναι νεκρή' ο Τζορτζ είναι νεκρός. Προστατεύω τους δικούς μου » . " Τι προσπαθείς να μου πεις; Ότι δεν σου 'χει απομείνει κανένας λόγος γι α να ζήσεις και γι ' αυτό θες ν' αυτοκτονήσεις; »

Η 'ΑΙρι ς δεν απάντησε . ΠΙθανώς η Μαίρη να 'χε δlΚJ.O. Τι σημα σία είχε αν ζ ού σε ή αν πέ θαινε ; Η Μαίρη θα μεγάλωνε την ΈμΙλι και θα τ η μεγάλωνε σαν κόρη της . Τι ήταν πω εκείνη, δίχως οικογένεια; Θα μπορούσε κάλλι στα να 'ναι νεκρή .

ΤουλάΧlOτον άμα ήτ αν νεκριΊ, κανείς δε θα μπορούσε να την rτ.λnγώσεl άλλο . ΆρΧΙζε να κατηφορίζει αργά τη σκάλα, περνώντας δίπλα απ' τις σειρές με ης Οll<ογενειαι{ές φωτογραφίες. Από κάθε πλευρά την ΚΟlΤούσαν λευκά

πρόσωπα -τα λευκά πρόσωπα των αναμνήσεων. Η Λίζα που καβαλούσε το πρώτο της ποδήλατ ο με δύο ρόδες . Ο Τζορτζ καθισμένος σ' ένα λιβάδι με

μαργαρίτ ες. Το τέταρτο "σκαλί έτρι ξε ΚJ. εκείνη για μια σηγμή πάγωσε και συvέ1ασε να αφουγκράζ εται. Το μόνο που αιωυΥόταν, όμως, ήταν τα φύλλα που συσσωρεύονταν. Τώρα είχαν σχηματίσει ένα τό σο παχύ στρώμα, που ακούγονταν σαν λεωφορείο που περνά μέσα απ' το λασπόχιονο του χεψώνα. Τ ο μόνο που άκουγε ήτ αν τα διακεκομμένα χτυπήματα της πόρτ ας κάτω. Έστριψε στο ημJ.KεφαλόσKαλO κω σύρθηκε αργά στη σκάλα που οδηγού­

σε στο διάδρομο. Σταμάτησε για μια στιγμή κω κοίταξε πίσω τη Μαίρη. «Μαίρη - για όνομα του Θεού , πήγωνε δες τι κάνει η ΈμιλΙ».

«Εντάξει, ΌAlρις, αλλά, σε παρακαλώ, πρόσεχε . Σε παρακαλώ. Δεν έχεις ιδ έα ποιο ς ή π μπορεί να βρίοκετ ω εκεί κάτω ».

Η 'ΑΙρις είχε σχεδόν φτά σει στο διάδρομο ότ αν έξαφνα η Έμw

100

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

ξεπρόβαλλε απ' την είσοδο της τραπεζαρίας και στάθηκε αιφιβώς στη βάση

της σκάλας, κοιτώντας την. Φορούσε την άσπρη της vυxτnαά που κυμάτιζε στο ρεύμα παράξενα, σπασμωδικά, λες και η 'ΑΙρις παρακολουθούσε μια παλιά

ασπρόμαυρη ταινία, που παιζόταν με ταΧύτητα τριανταπέντε καρέ το δευτερόλεπτο. Το πρόσωπό της ήταν κατάχλομο, σαν λευκό ελεφαντόδοντο και τα μάτια της μαύρα και σπινθηροβόλα, σαν Χάντρες από νεκρώαιμο περι­ δέραιο . Χαμογελούσε γλυκά. Πόσο γλυκό ήταν το χαμόγελό της!

Kl

όμως , η

απέραντη γλυκύτητά του έκανε την 'ΑΙρις να κοκαλώσει στη θέση της, με το ένα Χέρι την κουπαστή της σκάλας και με τ' άλλο στο ρόπαλο του Τέρι και να αισθανθεί Kαxυπoψlα, πανικό και κρύο. «Μαμά», είπε η Έμιλι. Μερικά μOναxJ.Kά φύλλα γλίστρησαν πάνω στο γυαλιστερό

ξύλινο πάτωμα, κοντοστάθηκαν

lG.

έπεlτα γλίστρησαν ξανά .

Έβγαλαν ένα κροτάλισμα, λες και κάπΟlος έκλεβε την τελευταία τους πνοή. ,/Εμιλι ... έπρεπε να 'σoυv στο κρεβάτι». ,/Οχι απόψε, Μαμά. Απόψε είν' εκείνη η νύχτα».

Η 'ΑΙρις την κοίταξε μες από μάπα σαν σχισμές. Υπνοβατούσε; Την είχαν ναρκώσεl;

Mla τρομερή

σκέψη πέρασε απ' το μυαλό της: ίσως η Έμιλι να 'χε

βρει τα ηρεμιστlΚά της και, περνώντας τα για καραμέλες, να 'χε Kαταmεί μερι­ κά. Η φωνή της ακουγόταν παράξενα, λες 1α ήταν μπουκωμένη με φλέμα ή

λες και μιλούσε από άλλο δωμάπο. ,/Εμιλι, π τρέχει;» τη ρώτησε η 'Α1ρις.

« Τίποτα δεν τρέχει, Μαμά. Όλα είναι μια χαρά ».

,, :Ξ:έρε1ς τι ώρα είναι; Γύρνα στο δωμάτιό σου και πέσε στο κρεβάτι» . Η Έμιλι κούνησε αρνητικά το κεφάλι. "Είναι πολύ αργά γι' αυτό, Μαμά » . Κοίταξε κατά μήκος του BlaBpόllOU που οδηγούσε στην κουζίνα και προς την πόρτα που οδηγούσε στην αυλή. «Μπορείς να μπεις τώρα», είπε, με φωνή

δυνατότερη και

mo

κοφn1, σαν να απευθυνόταν σε κάπο!Ον που στεκόταν απ'

έξω . Ένα ξαφνικό κύμα από ξερά φύλλα όρμησε στο διάδρομο κι άρχισε να στριφογυρίζει γύρω απ ' τους αστραγάλους της Έμιλι. «Μπορείς να μπεις

τώρα!» φώναξε. ,/Ολα είναι μια χαρά τώρα, είσαι ευπρόσδεκτος μέσα!» Η 'ΑΙρις την κοίταξε άγρια. « Σε ποιον μιλάς, Έμιλι ; Έμιλι! Σε ποιον pLλάς;» Όμως η Έμιλι δεν απάντησε. Δε σήκωσε καν το βλέμμα. Απλά συνέχισε

να γνέφει και να κουνά ενθαρρυντικά το κεφάλι. Η 'Α1ρις κατέβηκε βιαστικά τα λίγα αι<αλιά που απέμεναν κι άρπαξε τον ώμο της Έμιλι. ,/ Εμιλι! Σε ποιον μιλάς;» ,/Αου», έκανε η Έμιλι και προσπάθησε ν' απελευθερωθεί. Όμως η 'Α1ρις

την κρατούσε σφιχτά και στράφηκε για να δει σε πο!Ον έγνεφε Ο διάδρομος ιΊταν σκοτεινός,

n

n Έμιλι. n αυλή

κουζίνα το ίδιο , όμως έξω

ήταν

λουσμένη απ' το σεληνόφως. Η 'ΑΙρις διέκρινε τα κύματα των ασημοπράσινων

φύλλων, που μερικά χόρευαν και στροβιλίζονταν στον άνεμο, διέκρινε, όμως,

101

GRAHAM MASTERTON

και κάη ακόμα. Κάτι τεράστlΟ και σκοτεlνό, καταμεσής της αυλής . Κάη που σερνόταν. Δεν ήξερε αν ήταν θάμνος ή τεράστlος σωρός από φύλλα ή

κάΠΟlος που φορούσε ένα μανδύα από φύλλα. Ό,η 1<1 αν ήταν , την τρομοκρατούσε καθώς πλησίαζε το σmη με βήμα μετρημένο,

άκαμπτο, λες ι<οι,

αν ήθελε,

θα μπορούσε να προχωρήσει

γρηγορότερα, προημούσ ε , όμως , να ακολουθήσεl κάΠOlα σκοτεlνή, αλλά

πανάρχαια lεροτελεστία, σαν lερέας που βαδίζει προς την Αγία Τράπεζα ή σαν εκτελεστής που βαδίζει προς το lκρίωμα. «'Εμιλι! » ούρλιαξε η ΆΙΡlς. ,,' Εμιλι,

n

είν' αυτό; »

"Τον κάλεσα μέ σα» , ειπε η Έμιλι με ειλικρινή, τρεμάμενη φωνή. «Τι έκανες;»

«Είναι άγιος. Είναι ο πατέρας του Μπαμπάκα. Τον κάλεσα μέσα» .

,/OXl! »

είπε η Άιρις. Παρόλο που δεν ήξερε η, ή ποιος, ήταν εκείνος ο

σωρός από φύλλα, σίγουρα ήξερε ότι δεν τον ήθελε μες στο σπίη. Παράτησε την Έμιλι 1<1 έτρεξε βιαστlκά προς την πόρτα της ιωυζινας, χτυπώντας τον γοφό της στη γωνία του τραπεζιού της κουζίνας .

Παρόλο που ήταν σκοτεlνός και άμορφος , ο σωρός από φύλλα πρέπεl να διέθετε αντ:ίλ.nψn, μιας 1<1 αντέδρασε αμέσως, ορμώντας επάνω της μανιασμέ­ να. Η Άιρις δεν κατόρθωσε να κλείσει με δύναμη την πόρτα και να γυρίσει το κλειδι, παρά μόνο την τελευταία στιγμή. Τα φύλλα συγκρούστm<ον με την πόρτα μ' ένα βαρύ κρότο, λες και κάη να θρυμμαηζόταν, 1<1 ένα απ' τα παρά­ θυρα έγινε κομμάηα, εξαπολύοντας στο πάτωμα της κουζίνας μια βροχή από

σπασμένα τζάμια και φύλλα. «Μαίρη!» τσίΡlξε η Άιρις. «Μαίρη! Τηλεφώνησε στην αστυνομία!»

Η Έμιλι μπήκε τρέχοντας στην κουζίνα. Το πρόσωπό της ήταν πανιασμέ­ νο και τα μάτια της γουρλωμένα.

«ΆνOlξε την πόρτα! » φώναξε. "Πρέπει να τον αφήσεις να μπεl!» Τα φύλλα συγκρούστηκαν άλλη μια φορά με την πόρτ α. Τούτη τη φορά το ξύλινο πλαίσιό της τσακίστηκε ια ένας απ' τους μεντεσέδες έφυγε απ' τη θέση του. Η Άιρις πίεσε την πόρτα με τον ώμο της, όμως η Έμιλι την τραβούσε απ' τον καρπό και ούρλιαζε: "Άστον να μπει! Άστον να μπει! Πρέπει να τον αφή­ σεlς να μπει!»

Τα φύλλα χτύπησαν με δύναμη άλλη μια φορά κι άλλη κι άλλη. Ο ώμος της Άιρις ήταν άσχημα χτυπημένος 1<1 ένιωθε σαν να της είχαν μαστιγώσεl το λαιμό. Όμως ολάκερο το κορμί της ήταν πλημμυρισμένο από τρόμο κι αδρενα­

λίνη κι ήξερε ότι έπρεπε να κρατήσει εκείνο το πράγμα έξω απ' το σπίτι της. Ο Τέρι την είχε προειδοποιήσει: ο Πράσινος Ταξιδευτής θα 'ρθει και θα σου χτυπήσει την πόρτα και θα χτυπά και θα χτυπά και θα συνεχίσει να χτυπά

μέΧΡl κάΠΟlος να του ανοίξει για να μπει. Και τότε, ο Θεός βοηθός .

[(01 τότε, σ Θεός j3σnθός.

Η πόρτα τρεμούλιασε άλλη μία φορά και το τζάμι του δεύτερου παραθύ-

102

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

ρου έσπασε. "Μαίρη!» oύρλJ.αξε η 'ΑΙρις. "Μαίρη, τηλεφώνησε στην αστυνομία! » Η Έμιλι εξακολουθούσε να την κρατά, να τη γρατσουνίζει και να την

τραβά με δύναμη, ώσπου τελικά η 'ΑΙρις ανέμισε προς τα πίσω το ελεύθερο αριστερό της χέρι και τη χαστούκισε στο μάγουλο. "Φύγε, Έμιλι! Φύγε!" Όμως η Έμιλι εξαιωλουθούσε να την τραβά' κι έσχισε και το μανίκι της νυχτικιάς της.

Η Άιρις προσπάθησε να τη χαστουκίσει ξανά, όμως εκείνη τη στιγμή η πόρτα άνοιξε διάπλατα με πάταγο. Η 'ΑΙρις και η Έμιλι έχασαν την ισορροπία

τους και σωριάστηκαν στο πάτωμα, ενώ η σπασμένη πόρτα βρέθηκε από πάνω τους. Η Έμιλι άρχισε να ουρλιάζει' όμως της 'ΑΙρις δεν της είχε απομείνει

κουράγιο, παρά μόνο για να προσπαθήσει ν' ανασάνει. Η πόρτα τής πίεζε με

δύναμη το ζυγωματιι<ό και το στήθος και νόμιζε όη θα την έλιωνε. Παράτησε το ρόπαλο, τοποθέτησε ης παλάμες της στο θρυμματισμένο ξύλο κι έσπρωξε

προς τα πάνω. ΑΙωλούθησε μια στιγμή κατά την οποία νόμισε όη οι καρποί της θα έσπαγαν. Τότε, όμως, η πόρτα έγειρε κι έκανε μισή περιστροφή, φεύγο­

ντας από πάνω της. Κατόρθωσε ν' απελευθερωθεί βήχοντας και με κομμένη την ανάσα, παρόλο που ο δεξιός της αστράγαλος είχε mαστεί στο σπασμένο

μεντεσέ κι είχε γδαρθεί άσχημα. Σύρθηκε σφαδάζοντας προς τα πίσω πάνω στο πάτωμα κι έπειτα στάθω<ε όρθια -και βρέθω<ε μέσα σ' ένα σίφουνα από φύλλα που την κέντριζαν.

Έκανε στα τυφλά δυο βήματα προς τα πίσω και σκόνταψε στο πόδι μιας πεσμένης καρέκλας . Σωριάστω<ε τόσο δυνατά που ήταν σαν να είχε δεχτεί

γροθιά ' κυλίστηκε με θόρυβο κατά μήκος του δαπέδου πάνω σ' ένα χαλί από αγι<:αθωτά φύλλα και σπασμένα τζάμια. 'ΑΙωυσε έναν ήχο που έμοιαζε με κάτι

που πέφτει από μεγάλο ύψος, όπως μια βόμβα, και σήκωσε το χέρι για να προ­ στατέψει το πρόσωπό της. Ο τεράστιος σωρός από φύλλα ξεχύθηκε μες στο σπίτι ολοσκότεινος και οργισμένος, περνώντας πάνω απ' τη σπασμένη πόρτα

και, κατ αμεσής του σκοταδιού του, τής φάνηκε πως διέκρινε Jlάπα να την κοι­ τάζουν άγρια, μάτια τόσο μαύρα και σπινθηροβόλα όσο ήταν και τα μάτια της

'EpW λίγο

νωρίτερα.

"Ω Θεέ μου όχι Θεέ μου σε παρακαλώ Θεέ μου όχι». Πεσμένη στα τέσσερα σαν τρελαμένο ζώο, σύρθηκε κατά μήκος του

δαπέδου προς την είσοδο του διαδρόμου. Κομμάτια από τζάμι μπήγονταν στα γόνατά της κι έσχιζαν τα καλάμια της. Το κάτω μέρος των ποδιών της ήταν καλυμμένο με αίμα,

αλλά εκείνη δεν αισθανόταν τίποτα, μόνο πανικό.

Κατόρθωσε να σηκωθεί όρθια και να στραφεί προς την κουζίνα, με μάτια που

είχανΥίνει σαν σχισμές κόντρα στον άνεμο, τη σκόνη και τα φύλλα που ορμού­ σαν πάνω της.

"Epw!»

ούρλιαξε. Είχε αρπάξει γερά το πλαίmο της πόρτας, για να μπο­

ρέσει να σταθεί όρθια. Ένιωθε λες και στεκόταν στο κατάστρωμα μιας σκού-

103

GRAHAM MASTERTON

νας, καταμεσής μιας θύελλας εννέα μποφόρ.

«'EpW!»

ΔΕVπήρε απάντηση. Καθώς, όμως, ήταν έτοιμη να οπισθοχωρήσει στην κου­

ζίνα, άκουσε το οξύ θρόισμα των φύλλων τόσο κοντά της, που έμπηξε μια κραυ­

γή. Κάη που έμοιαζε με χέρι με λεmά δάκτυλα και σπασμένα

WXlQ,

την άρπα­

ξε απ' το μπράτσο και με απίστευτη δύναμη την πέταξε βίαια πάνω στον τοίχο. «Άσε ρε!»

Αντιστάθηκε άγρια, υστερικά, παρόλο που δεν είχε την παραμικρή ιδέα η ήταν εκείνο ενάντια στο οποίο μαχόταν. Χτύπησε το σκοτάδι με ης γροθιές

της Ι<1 εκείνες προσέκρουσαν πάνω σε φύλλα, κλαδιά κι αγκάθια. Ήταν σαν να πάλευε με μια βατομουριά. Τα Χέρια της ξεσκίστηκαν, τα

WXlQ

της έσπασαν,

αι<όμα και τα μαλλιά της είχαν μπερδευτεί μες στα κλαδιά.

Με κάποιο τρόπο κατόρθωσε ν' απελευθερωθεί. Η νυΧΤΙΙ<1ά της είχε στεί, Ι<1 άφηνε

aKMumo

01<1-

τον ώμο, τα στήθη και την πλnγιασμένη πλάτη της.

Έτρεξε κατά μήκος του διαδρόμου, έφτασε στο χολ κι εκεί άΡXlσε ν' ανεβαί­ νει δύο δύο τα Ο1<αλιά. Ειναι όνεφο, έλεγε συνεχώς μέσα της. Ειναι όνεφο. Όμως τότε έστριψε στη γωνία της σκάλας και τον είδε εκεί: στεκόταν ακριβώς μπροστά της. Κοκάλωσε στη θέση της κι έκανε ένα βήμα προς τα κάτω, έπειτα άλλο ένα.

Το φως που αντανακλώταν από την κρεβατοκάμαρα της Μαίρης επάνω

στο κεφαλόσκαλο τον φώηζε αμυδρά. Το πρόσωπό του ήταν χλομό, το αδιάβροχό του λευκό κι η έκφρασή του ολότελα παγερή, λες και δεν είχε μπο ­ ρέσει ποτέ στη ζωή του να αισθανθεί οηδήποτε. Στα χέρια του κουβαλούσε τη Μαίρη' την κακόμοιρη Μαίρη, που το σώμα της κρεμόταν άψυχο, με το ένα

χέρι να αιωρείται, το άλλο λυγισμένο, το πρόσωπό της στραμμένο στο πλάι. Η κοιλιά της ήταν ξεσκισμένη, το περιεΧόμενό της λεηλατημένο και τα έντερά

της κρέμονταν σχηματίζοντας περίπλοκες ματωμένες γιρλάντες, ένα φρικτό πανηγύρι σε κόκκινες και μοβ αποχρώσεις.

"Ω, Θεέ μου», είπε η Άιρις. "Ω, Θεέ μου, δεν μπορεί να 'ναι αλήθεια». Όμως τότε άκουσε τα φύλλα να θροlζουν πίσω της και στράφηκε και είδε η ήταν' και βεβαιώθηκε πως ήταν αλήθεια.

104

.5.

Στην Προεδρική Σουίτα του ξενοδοχείου Κόλ1νς Πλάζα στη λεωφόρο Κόλ1νς, ο γερουOlαστής Μπράιαν Κάντι έγειρε πίσω στην τεράστια επίχρυση ροκοκό

πολυθρόνα του με τα μάτια μισόκλειστα, παρακολουθώντας το πρωινό φως

του ηλίου να θολώνει περνώντας ανάμεσα απ' τις βλεφαρίδες του, δίχως να Olcέφτεται τίποτα. Μπροστά του βρισκόταν γονατισμένη μια εντυπωOlαιαι μαύρη κοπέλα με

κοντοκουρεμένα μαλλlά, πορφυρά χείλη φουσκωμένα απ' το κολλαγόνο και εγκληματικά κοντή μαύρη φούστα. Το δεξί πόδι του Μπράιαν Κάντι ήταν χωμένο στην ποδιά της κι εκείνη του γυάλιζε τα νύχια των ποδιών με μια λίμα. Ήταν έντονα αρωματισμένη με Τζόρτζιο Ρεντ.

Τα πόδια του Μπράιαν Κάντιιίταν φυαικά γυμνά' κατά τα άλλα, όμως, ήταν ντυμένος σαν νεκροθάφτης που ξέρει από μόδα. Φαρδύ γκρι παντελόνι και μαύρο μεταξωτό πουκάμισο Αρμάνι, με μαύρη γραβάτα Τσερούτl. Κάπνιζε ένα

πούρο Ελεγκάντε, που έμοιαζε με τoρπiλn, και το οποίο είχε μόλις ξανανάψει, έτOl ότανηΛiλ.ιμπήκε στο δωμάτιο το κεφάλι του βρισκόταν προς στιΥμήνκαλυμ­

μένο από καπνό, λες και μόλ1ς είχε εκραγεί όπως του κακού στο Σκάvερς. Ο ιδιαίτερος του Μπράιαν, ο Καρλ Ντρι'μερ, στεκόταν δίπλα στο παράθυ­ ρο με τις μαύρες μεταξωτές κάλτσες του Μπράιαν προσεκτικά τυλ1Υμένες γύρω απ' το χέρι του. Η Λiλ.ι διέσχισε με αγέρωχο βήμα το παχύ ανοικτοπράOlνο χαλί και φίλη­

σε τον Μπράιαν στην κορυφή του κεφαλιού του, η οποία είχε μόλ1ς επανεμ­ φανιστεί μες απ' τον καπνό. Εκείνος άπλωσε το χέρι του προς τα πάνω και της έπιασε κτητικά τον καρπό.

105

GRAHAM MASTERTON

«ΛW! Αυτή κι αν ήταν συνέντευξη! Όπως πάντα έλαμηες, GΠIVΘΏpOβoλoύ­ σες!

Πώς γίνεται και κατορθώνεις να βγαίνεlς τόσο λαχταριστή στην

τηλεόραση;»

«Κάνω καθαρή ζωή και καθαρές σκέψεlς», απάντησε η ΛW. «Και δεν καπνίζω τούτα τα αηδιαστικά πούρα, όπως εσύ". Χτένισε με τα δάχτυλά της τα ακανόνιστα κομμένα μαλλιά της. Αντί '{lα το μακό και το τ ζlν σορτσάΚl με το οποίο την είχε δεl ο

Ntleavva διαδηλώνεl έξω YKpl ταγιέρ Υβ

από το Ινστιτούτο Σπέλμαν, εκείνο το πρωί ήταν ντυμένη μ' ένα

Σαιντ Λοράν με μεγάλα πέτα και φαρδlά μαviιαα, που έπεφταν σχηματίζοντας

mυΧές. Κατέβασε με το δάχτυλό της τα λουΡlά απ' τα ξώφτερνα παπσύτωα της

Kal τα

κλότσησε ελαφρά στην άλλη άκρη του πατώματος.

« Σmνθηροβολούσες», επανέλαβε ο Μπράιαν. «Τους έψησες το ψάΡl στα χείλη. Εlδlκά εκείνου του τύπου απ' το Ινστιτούτο Σπέλμαν». <,Του Γκαρθ Μάθlους; Εκεivου. Είναι ψυχοπαθής. Δεν του αρκεί να ξεΚΟl­ λιάζεl ζωντανά γουρούνια και να κλέβεl τα εσωτεΡlκά τους όργανα. Ω, όχι,

θέλει να τους

xapiael

και ψυχή, έτω ώστε να ξέpoυv ότι θα τους κλέψει τα

εσωτερικά τους όργανα και πόσο πολύ θα πονέσουν και γιατ!>,. Το πούρο του Μπράιαν έσβησε ξανά. Εκείνος έβγαλε έναν ολόχρυσο αναmήρα NτάVXΙΛ και το ξανάναψε με επιμέλεια.

«Efv' αvάγιαι;»

ρώτησε η Λίλι,

Ο Μπράlαν ρούφηξε πολύ αργά το πούρο του, με σουφρωμένα, υγρά χείλη. «Εκτός από σένα, Λίλι, τούτ ο δω είναι το μοναδlκό μου βίτσlΟ. Ένα Ελεγι<άντε

ης

colorado maduro τυλιγμένο

εκκρίσεlς

των

αιδοίων

των

στο χέΡl, με περιτύλιγμα υγραμένο απ'

εl δ l κά

εκπαιδευμένων

ασκούμενων

Δομlνικανών καλογΡlών, που το έφτιαξαν». Η Λίλι σούφρωσε τη μύτη της. «Μου κάνεις πλάκα». Ο Μπράιαν χαωωγέλασε, «Ναι, σου κάνω πλάκα, Το Πlθανότερο είναι όη

κάΠOlος φαφούτης γερο-μπάσταρδος με lδρωμένο γιλέκο το τύλιξε στΡlφΟΥυ­ ρίζοντάς το στη μασχάλη του και το κόλλησε με σάλιο».

Η Λίλι είπε: «Μου χρεlάζεται ένα ποτό. Τα τηλεοmlκά atOΎvτlO πάντα με στεγνώνουν.

Kal

συναισθημαηκά, εννοώ, Δεν τον πιστεύω εκείνον τον Γκαρθ

ΜάθlOυς. Αποτελε! τον ΟΡΙσΡό του σαδlστή, Μιλά για τη ζωοτομία λες και στ' αλήθεια τον δlεγείρεl, λες

Kal

στ' αλήθεια απολαμβάνεl κάθε στlγμή που προ­

καλεί πόνο σ' εκείνα τα ζώα, :Ξ:έρεlς η μου είπε; Είπε όη όταν τα χειρουργεί,

δεν τους σκεπάζεl ποτέ τα μάπα, Δεν είναι παράξενο που θέλεl να τους δώσεl ανθρώΠlνη συνείδηση, Τότ ε μάλλον θα κυκλοφορεί συνέχεια καυλωμένος » . Ο Μπράιαν δίστασε για μια στlγμή λες κι αναλογιζόταν πώς θα 'ταν να κυκλοφορεί κανείς συνέχεια καυλωμένος, δίχως να το

anoppimel

τελείως .

Έπειτα έκανε νόημα με τα δάχτυλά του και είπε: «Καρλ, φέρε σε παρακαλώ ένα ποτό στη Λίλι. «Νερό...

Tl

θες, γλυlαά μου; Mάvyιω ή αγγούΡl; »

αρκεί. Ραμλόζα. Δε μου αρέσε l

106

nla

το ΠεΡlέ,

έλεlπε τόση

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

ΠVευμαηKότητα απ' την τ ελευτ αια φιάλη, που μου ήταν αδύνατο να το πιστέψω».

,ι'Ισως θα πρεπε να το δοκιμάσεις με λiyη βότκα», είπε ο Καρλ.

Η Λίλl τον αγνόησε και κούρνιασε στη γωνιά του καναπέ, όσο πιο κοντά μπορούσε στον Μπράιαν. Εκείνος άλλαξε χέρι στο πούρο, ώστε ο καπνός να μην πηγαίνει στο πρόσωπό της. Η μαύρη μανικιουρίστ τής έριξε μια άγρια

μαηά, δίχως, όμως, να σταματήσει να περωοιείται τα νύχια των ποδιν του Μπράιαν. Ο τρόπος που το έκανε είχε κάη το κτηηκό , έτσι όπως κρατούσε τ ο γυμνό του πόδι, έχοντάς το χωμένο βαθιά ανάμεσα στα μπούτια τr\~, όμως η

Λίλl γνώριζε όη ήταν γελοίο να νιώθει ζήλια. Παρ' όλα αυτά, έπειτα από μερι­ κά λεmά αναι<:άλυψε ότι ήταν αρκετά εκνευρισμένη για να παρακολουθήσει τον οικείο τρόπο με τον οποίο το κορίτσι κρατούσε τη γυμνή φτέρνα του Μπράιαν στην παλάμη της κι έσπρωχνε τα πετσάισα στη βάση των νυΧΙών του προς τα πίσω με τη λίμα της. «Απλά ελπίζω να έκανα κάτι καλό σήμερα, αυτό ειν' όλο», είπε ανήσυχα .

"Μη στενοχωριέσαι τόσο», είπε ο Μπράιαν χαιδεύοντας απαλά το Χέρι της Λίλι. «Μόλις τέλειωσε η εκπομπή μού τηλεφώνησε ο Ντάνιων Ουάιτ. Είναι έτοψος να αναθεωρήσει την ψήφο του, αν του εγγυηθούμε εκείνη την επιπλέ­

ον επιδότηση για τη σόγια. Σου υπόσχομαι ότι μέΧρι το τέλος του επόμενου μήνα, η χώρα θα είναι βάσει νόμου χορτοφάγα. Σε πέντε χρόVlα, αποκλειστι­

κά χορτο φάγα -κανείς δε θα τρώει ούτε γαλαιαοκομικά ούτε αυγά». Η Λίλι φίλησε τον Μπράιαν στο μάγουλο. Απ' τα μάτια της ξεχείλιζε ο

θαυμασμός. "Είσαι καταπλωαικός», είπε. "Πάντα ονειρευόμουν να σώσω τα ζώα, ποτέ, όμως, δεν πίστευα όη θα συνέβαινε στ' αλήθεια ».

,<' Ει ... δεν αξίζουν μόνο σε μέ"να όλOl οι έπαινοι», είπε ο Μπράιαν. "Δε θα συνέβαινε ποτέ στ' αλήθεια, αν η πλειοψηφία των Αμερικανών δεν επιθυμού­ σε να συμβεί στ' αλήθεια».

" Παρ' όλα αυτά -

»

,<'Οχι, σήμερα ΟΙ Αμερικανοί αναζητούν καινούργια ιδανΙΙζά. Και

n

είναι

ιδανΙΙζότερο απ' το να γίνει κανείς χορτοφάγος και να σώσει τα ζώα από τόσα

μαρτύρια; Ο μέσος Αμερικανός είναι υγιέστερος, πλουσιότερος και πιο μορ­ φωμένος, έχει αναmύξει πολιηκή ευαισθησία απέ"ναντι στον πόνο των άλλων. και δεν εννοώ μόνο των εθνικών

1'1

σεξουαλικών μειονοτήτων ή των ανθρώπων

με ειδικές ανάγι<:ες. Εννοώ και των άλλων θνητών όντων. Των αγελάδων, των

γουρουνιών, των προβάτων ... κάθε είδους. Ξέρεις τι λέει το τραγούδι ». "Ναι», είπε χαμογελώντας η Λίλl. ,,"Όποιοι κι αν είμαστε, ό,τι κι αν είμα­ στε, όλοι καταγόμαστε απ' τη Γη" ».

Ο Καρλ μπήκε, φέρνοντας ένα ποτήρι νερό για τη Λίλι . Ο Μπράιαν την

παρακολούθησε καθώς το έπινε λαίμαργα, με τη μ!α χούφτα της ακουμΠlOμέ­

νη πάνω απ' το αριστερό της στήθος, το καρύδι της ν' ανεβοκατεβαίνει. Η μαύρη μαVlισουρίστ έχωσε απότομα τη μυτερή της λiμα στην άκρη του μεγά­

λου του δακτύλου.

107

GRAHAM MASTERTON

«Ακόμα να τελειώσεις, Τίσια;» τη ρώτησε εκνευρισμένος ο γερουσιαστής Κάντι. «Τα πόδια μου έχουν αρχίσει να μ' ενοχλούν».

«Απλά τα λειαίνω τώρα, κύριε», είπε η μαVΙKlOυρίστ. «Ε, προς το παρόν ξέχνα το. Μπορείς να τα λειάνεις αύριο. :Ξ:έρω Ύω, λείανέ τα την Τετάρτη». Ακολούθησε μια σύντομη παύση. Έπειτα: «ΜάλΙστα, κύριε γερουσιαστά». Η Λiλl ήπιε νευρικά μια γουλιά απ' το νερό της ενώ η μαVΙKlOυρίστ μάζευε

τα ψαλίδια, τις Χάρτινες λίμες και τα μπουκαλάι<1α της με τα βερνίΙ<1α. Όταν τελικά έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω της, η Λiλl χαμογέλασε, Χαλάρωσε Ι<1 άλλο Ι<1 απλώθηκε πάνω στο μπράτσο της πολυθρόνας του γερουσιαστή Κάντι. « Θα 'πρεπε ν' αφήσεις εμένα να στο κάνω».

«Να μου γυαλίσεις τα νύχια των ποδιών; Εσύ είσαι μια από τις μεγαλύτε­ ρες κοινωvικοπολιτu<ές δυνάμεις . Είσαι

Zeitgeist.

Οι

Zeitgeist δεν γυαλίζουν

κανενός τα νύχια». «Στ' αλήθεια νομίζεις ότι το νομοσχέδιο Ζαπφ-Κάντι έχει μεγάλες ελπί­ δες; »

Ο Μπράιαν έκανε μια περίπλοκη γκριμάτσα, σαν να έδειχνε όη εξέταζε νοερά κάμποσες διαφορετικές πιθανότητες. «Δε θα προσπαθήσω να σε ξεγε­ λάσω, Λiλl: όλα θα κριθούν στο

V1ipa.

Πρόκειται, όμως , για θέμα του σήμερα

και τούτη τη στιγμή τα μέλη του Κογκρέσου θέλουν απεγνωσμένα να δείξουν

στον Πρόεδρο πως είναι τόσο ρέσα στο σΙίρερα όσο 1<1 εκείνος». «Πφφφ», παρενέβη ο Καρλ, δίχως να κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει

την περιφρόνησή του. «Μπορεί να πάρετε όλες ης σημερινές υποσχέσεις σήμερα, τι θα γίνει, όμως, με τις σημερινές ψήφους αύριο;»

«Οπως είπα, όλα θα κριθούν στο νήμα», απάντησε ο Μπράιαν. «Σε περί­ mωση ισοψηφίας, όμως, ο Αντιπρόεδρος θα δώσει την αποφασιστική του ψήφο. Ο ίδιος είναι σι<λnρoπυρηVΙKός χορτοφάγος -Ι<1 αι<όμα, η γυναίκα του

βρίσκεται σε αποθεραπεία από καρκίνο του στομάχου και τα μόνα πράγματα

που μπορεί να φάει είναι χυλός από καλαμπόια και στραγγισμένο σπανάια. Χριστέ μου. Καρλ, τις κάλτσες μου παρακαλώ". Ο Καρλ έδωσε τις κάλτσες στον Μπράιαν με μια επίδειξη υψηλής περιφρόνησης, η οποία θα ιmορούσε να κερδίσει Όσι<αρ. «Δεν ξέρω, γερου­

σιαστά", είπε. «Οταν φτάσει η στιγιιή της αλήθειας, η νοpiζεις ότι θα προτιμή­ σουν οι άξιοι, μορφωμένοι και διακεκριμένοι συνάδελφοί σου στη Γερουσία;

Τη διατροφική ορθότητ α' ή σΕVΙάν φιλετάιαα στην Αίθουσα με τα Παϊδάιαα του Μέιφλαουερ;»

Έκανε μια παύση. «Προσωmκά, νομίζω όη θα ψηφίσουν ανάλογα με τις ορέξεις τους».

«Είσαι κυνικός, Καρλ", του είπε ο Μπράιαν.

"Και βέβαια είμαι κυνικός. Είμαι ο ιδιαίτερός σου επί εντεκάμισι xρόvια: ποιος δε θα 'ταν; Σ' έχω δει να κάνεις ρουσφέτια, Μπράιαν. Σ' έχω δει να κάνεις

108

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

τα πάνω Ύlα ν' ανέβεις. Κάπ6ιες φορές διαφώνησα με ης μεθόδους σου, όμως ποτέ δε δlαφώνησα με το πολιηκό σου πρόγραμμα. Μέχρι τώρα. Τούτο το νομο­ σχέδιο Ζαπφ-Κάνη είναι τουλάχΙστον αλλόκοτο: είναι η τρέλα της πoλιτnaίς ορθότητας. Το Ζαπφ-Κάνη δεν είναι το σήμερα. Δεν είναι καν το χθες». Ο Μπράιαν σήκωσε το πούρο του. «Κάνεις μεγάλο λάθος, Καρλ, το

ξέρεις; Τούτο το νομοσχέδιο είναι το μέλλον. Μιλάμε Ύlα την παΥκόσμΙα

ern-

βίωση, μιλάμε Ύlα πρωτ εΊνη από σόΎlα και υδροπονnαι. Μιλάμε Ύlα έναν κόσμο όπου όλOl θα τρώνε: όχι μόνο η παραχαϊδεμένη, γεμάτη πρωτε'i'νες μειονότητα

της Δύσης. Μιλάμε Ύlα μΙα oλoKαινOυΡΎlα άποψη Ύlα τη Γη πάνω στην οποία ζούμε και τα θνητά όvτα τα οποία τη μoφάζovται μαζί μας». «Βλέπεις», είπε ακατάδεκτα ο Καρλ, «η πρώτη μου δουλειά ήταν στα

MακNτόνaλvτς κι απλά αναρωηέμαι, πόσα εκατομμύρια αvί)ρώπoυς θ' αφή­ σει άνεργους ο Zαπφ-Kάvτι; Μόνο στο Χορμέλ πουλάνε

140 εκατομμύρια κον­

σέρβες ζαμΙΙοναι
πραΥμαηκός ιερoιαιρnκας. «Το νομοσχέδιο Zαπφ-Kάvτι διαθέτει την πλέον προοδευτιια1 δομή αποζημΙώσεων απ' οποιοδήποτε άλλο πακέτο απαγορευτι­ κών μέτρων στην ιστορία της γεωρΥίας των ΗΠΑ. Κανένας

αγρότης,

κτηνοτρόφος ή συσκευαστής κρέατος δεν πρό κειται να Χάσει χρήματα . Φυαικά οι θέσεις απασχόλησης θα μετακινηθούν από την κτηνοτροφία στη φυτnαι παραγωγή, δε θα χαθούν, όμως, όχι σε σημαVΤΙKό βαθμό » . « Και τι θα γίνει με τους ανθρώπους σαν κι εμένα, που απλά δε θέλουν να σταματήσουν να τρώνε κρέας; »

«Θα σας κάνουμε τη μεγαλύτερη Χάρη που σας έχει κάνει ποτέ κανείς.

Ούτε που θα γνωρίζετε τους εαυτούς σας. Θα νιώθετε αγνοί, θα νιώθετε ελκυστικοί. Έχεις ιδέα η μπορούν να κάνουν τα ζωικά λίπη στις αρτηρίες σου; Ξέρεις πόσες πολλές ορμόνες έχει ένα συνηθισμένο κοτόπουλο του σούπερ

μάρκετ; Γνωρίζεις από τι είναι φnαΥμένα τα XOΤ-VΤOΎl<; Χριστέ μου, Καρλ, φάε ένα μαρούλι αvτί Ύlα μια μπριζόλα Ι<1 απελευθερώσου . Τα κεκορεσμένα λίπη

επιβαρύνουν κάθε πvευμαnKό και ψυχικό σου χάρισμα. Μπορεί να πάψεις και να 'σαι τόσο καταθλιmικός, που να πάρει ». Ο Μπράιαν σηκώθηκε όρθιος. Ήταν ένας μικρόσωμος άvτρας γύρω στο ένα εξήvτα εννιά, που θύμιζε ΈVΤoνα Ιταλό, αρκετά λιπόσαρκος, με λεπτούς καρπούς και αστραγάλους και μακρόστενα, σχεδόν αραχνοειδή, δάκτυλα στα πόδια και στα χέρια. Επίσης ήταν αξιοσημείωτα ελιαιστικός . Τα μαλλιά του ήταν απαλά

κανείς

-

-

αυτό ήταν εμφανές χωρίς να χρειάζεται καν να τ ' αΥΥίξει

και είχαν μια πολύ αι<ουροκάστανη φυαιιaί απόχρωση, που άVΎlζε τα

όρια του μαύρου, με ασημόΎl<ριζα τονίσματα, στην απόχρωση ινδιάνικης

ζωγραφιάς με μελάνι, που την έχουν κρεμάσει σ' ένα διάδρομο κάτω από έvτoνη λιακάδα. Το πρόσωπό του ήταν τραχύ, σαν αγγέλου μισοπεθαμένου απ'

109

GRAHAM MASTERT ON

την πείνα, με βαθουλωτά KCΙστανά μάτια, τέλεια μύτη κω χείλη που έδιναν επί μονίμου βάσεω ς την εντύπωση ότι επρόκειτο νCΙ προφέρουν κάτι σαγηνευτικό κω ταυτόχρονα ωμό. Η ματαιοδ ο ξία και το εγώ του ήταν τ όσο ι σχυρά, που σχε δόν ήταν ορατά, όπως η ζέστη που ανα δίδ ει ένας αυτ οιανητόδρομ ο ς π ου τ ον ψήνει το λιοπύρι .

Σε ηλικία

51 ετών

ήταν ένας από το υς νεότ ερου ς προέδρους της Επιτ ροπής

της Γερουσίας για τη Γεωργία, τη Διατροφή και τη Δασοπονία. Δύσκολα περ­

νούσε απ' το μυαλό κανενός ότι κάποτε βοηθούσε στο τάισμα των γουρουνιών στο αγρόκτημα του πατέρα του στο 1στ Πλέζαντ Πλέιν,

στην κομητ εία

Τζέφερσον της Αϊόβα ' και ότι είχε πει στ ους δασκάλους που δίδασκαν επαγγελματικό προσανατολισμό πως η μεγαλύτερη φιλοδοξία του ήτ αν να φτιάξει «παστό μπέ1Κον που να Χαίρει της εκτίμησης ολάκερης της πολιτ είας». Στο εικοστό δεύτερο έτος τ ης ηλικίας του, κάτι συνέβη στον Μπράιαν Κάντι. Εντελώς τυχαία 'ΓνώΡlOε τ ην πανέμορφ η , ατ ίθαση, ανικανοποίητ η σύζυ­

γο τ ου γερουσιαστή Ουίλιαμ Όλσεν, κατά τη διάρκεια του εορτασμού για την ημέρα του Αγίου Νιιωλάου στο ΤσέΧΙκο Χωριό στη

16η Λεωφόρο ,

στο

Νοτιοδυτικό τμήμα του Σίνταρ Ράπιντς. Τέσσερις μήνες αργότερα του τηλε­ φώνησε όλο λαχτάρα, μεθυσμένη, έχοντας ανάγκη να κάνει επειγόντως έρωτα και ξειdνησαν μια παράλογη, αλλά εντελώς π αράφορη σχέση. Εκείνη τον πήγε παντού

Λονδίνο

-

-

στην Ουάσιγιαον, στη Νέα Υόρκη, στο Σαν Φρανσίσκο , στο

και τ ον συνέστησε στους πάντ ε ς . Μ έχρι να γίνει

23

ετ ών, είχε δει

αρκε τ ό πλο ύτο και πολιτική επιρρο ή , ώ στε να γνωρίζει ε πακριβ ώ ς τι ήθ ελ ε να γίνε ι . Δεν ήθ ελε πια να φ τι ά ξ ει π α στ ό μπ έ ικον , όσι1ς ειαίμησης 1<1 αν έχαιρ ε. Ήθελε να γίνει πλούσιο ς , δι άσημ ο ς και ισχυρός. Δύο χρόνια αργότ ερα, μ ετά την επιστροφή από έναν αγώνα μπ έ ι ζ μπολ τ ων

Κέ ρνελς,

ο γερο υ σιαστι'ις Ου ίλιαμ Όλσ εν έ μ εινε παράλυτος από ισχυρ ό

εΥι{εφαλικό ε πεισό διο. Αναγκάστηκε ν' αποσυρθ ε ί απ ' την πολιτική , τ ο μυ αλό το υ, όμ ως, παρέμενε το ίδιο κοφτερό κω η λαχτ άρα του γι α υψηλά αξι ώ ματα

αμείω τη. Διάλε ξε το νε αρ ό Μπράιαν Κάντ ι ως αντ ιπρόσωπό του

-

όΧΙ μόνο στο

κρεβάτι με τη γυναίκα του , αλλά και ως πολιτικό του αντιπρόσω πο

-

και τον

υπ ο στήριξε μ' όλο τον τεράστιο πλούτο και την πολιτική επιρρο ή πο υ διέθ ετε . Σ ε ηλιιdα

27

ετ ών, ο Μπρ άιαν εξ ελέγη στο Κογκρέσο , ω ς εκπρόσωπο ς

τ ων ρεπουμπλικανών για την πολιτεία της Αϊόβα ,

Χρόνι α αργότ ε ρα - ένα

χρόνο μικρό, ερος απ ' ό,τι ήταν ο Τζον Φ . Κένεντι όταν εξ ελέγη γερουσιαστής στη Μασαχουσέτη- ο Μπράιαν ε ξελέγη στη Γερουσία. Ο Ουίλιαμ Όλσεν

εξακολουθο ύ σε να τον χρηματοδοτεί και να χρησιμοποι ε ί την πολιτική του ισχύ για να τον σπρώξει αι{ όμα ψηλότερα .

Ο Ου ίλιαμ Όλσεν ήθελε να γίνει Πρό ε δρος: κατ' ουσίαν, αν όχι κατ ' όνομα.

Ο Ουίλιαμ Όλσεν ήθελε να ελέγχει τον κόσμο που του είχε στ ερι'ισει τ ον ανδρισμό του και του είχε πάρει την ικανότητά του να Κlνείται . Ο Μπράιαν

110

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

Κάνη θα ήταν ο άνθρωπος που θα το έκανε Ύlα λογαριασμό του. "Γερουσιαστή», είπε ο Καρλ, «μην ξεχνάς εκείνο το γεύμα στις

12:30

στο

Εμπορικό Εmμελητήριο Ύlα την κατάθεση του νομοσχεδίου' κι ότι στις τρεις θα

συναντήσουμε τον ΚάρΥκιλ». Ο Μπράιαν τον αγνόησε, πέρασε το χέρι του μέσα απ' τα μαλλιά της Λiλι

και την κοίταξε στα μάτια με το ίδιο βλέμμα που σιγόκαιγε, το οποίο είχε ανά­ ψει κάποτε και τη Νίνα Όλσεν. « Θα εmστρέψεις μαζί μου στην OυάσιΎl<ΤOν; » τη ρώτησε .

<<Απόψε; Όχι, δε νομίζω, Μπράιαν. Προσπαθώ να οργανώσω μω συνάνϊη­ ση με τους υπεύθυνους του Ινστιτούτου Σπέλμαν, Ύlα να δω αν μπορούμε να τους πείσουμε να εγκαταλείψουν εκείνο το πρόγραμμα εξωμεταμόσχευσης ιι όχι. Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι εδώ και δύο βδομάδες τους έχουμε υποβά­

λει σε τέτοια πίεση μέσω των μέσων ενημέρωσης, που μπορεί και να συμφω­ νήσουν τουλάχιστο να το αναβάλουν εθελOVΤΙKά. Αν γυρίσω τώρα στην OυάσιΎl<ΤOν η υπόθεση θα Χάσει αρκετή απ την ορμή της» .

«Ορμή; » είπε ο Μπράιαν. "Δεν καταλαβαίνω Ύlατί Χάνεις τον καιρό σου. Το μόνο πράγμα που θα κάνει το Ινστιτούτο Σπέλμαν να υποχωρήσει είναι ο νόμος . Απ' τη στlγμή που θα εΎJ,ζpleei ο Zαπφ-Kάvτι, θα 'ναι αναΎlcασμένOΙ να εγκαταλείψουν τα πειράματα και τότε δε θα χρειάζεται ν' ανησυχείς Ύlα το ΤΙ

πιστεύουν. Η θανάτωση οποιουδήποτε είδους ζώου Ύlα οποιοδήποτε λόγο θα θεωρείται φόνος. Το Ινστιτούτο Σπέλμαν θα πρέπει να κλείσει, όπως και κάθε άλλο μέρος όπου τα ζώα θανατώνονται ή υπόκεινται κακομεΤΑΧείριση. Απ' την μια άκρη της χώρας μας μέχρι την άλλη δεν θα μείνει ούτ' ένα σφαγείο όρθιο. Ούτ' ένα εργοστάσιο κρέατος, ούτ' ένα εργαστήριο δΟΚlμής καλλυντικών, ούτ' ένα μέρος όπου τα ζώα θα υποφέρουν Ύlα Χάρη της ανθρώπινης άνεσης » . Η Λiλι έπιασε τα Χέρια του Μπράιαν, τον τράβηξε κοντά της και τον φίλη­

σε. Ακόμα και ξυπόλητη ήταν τουλάχιστο πέντε πόντους ψηλότερή του, όμως ο Μπράιαν αδιαφορούσε που ήταν κοντύτερος. Ό,τι του έλειπε σε ύψος, το ανα­ πλήρωναν με το παραπάνω τα χρήματα, η αKίlνOβoλlα και η απόλυτη δύναμη. «Δε μ' αρέσει να σου κάνουν μαVΙΚIOύρ», είπε ανασαίνοντας στο πρόσωπό του.

Εκείνος κοίταξε εξεταστικά τα φOυΡΤOυvιασμένα μάτια της. « Θες να σε κόψω φέτες με τα νύχια μου, ενώ κάνουμε έρωτα;»

«Εσύ είσ' ο εραστής. Θα 'πρεπε να ξέρεις τι θέλω. Εκείνο που θέλω να πω, όμως, είναι ότι θα μπορούσα εγώ να σου κάνω μαVΙΚlούρ». Ο Μπράιαν ακούμπησε το μέτωπό του με ένα δάχτυλο, λες και μόλις του είχε έρθει κάτι σημαντικό στο μυαλό. "Τι τρέχει;» ρώτησε η Λiλι.

«Θα φάμε με τα μέλη του Εμπορικού Επιμελητηρίου του Σίνταρ Ράπιντς, σωστά;» ρώτησε ο Μπράιαν. «Σωστά», είπε ο Κάρλ.

111

GRAHAM MASTERTON

«Πήρ ε ς το κοστούμι μου απ' το καθαριστήρlΟ; »

Ο Καρλ τον κοίταξε κατσουφιασμένος . Πάντα θύμιζε στο Μπράιαν ένα χαρακτήρα της Λεωφόρου Μάντισον από μlQ ζωγραφιά στο ΝΙσυ Π όρκερτης

δεκαετίας του

'60:

νευρωτικός, επιφυλακτικός κΟ1 αιωνίω ς απαισιόδοξος,

χ ωρίς να μπορεί να γ ελάσει με τ ίποτε άλλο, παρά μόνο με τη μετριότητα των

άλλ ων. Το είδος του ανθρώπου που θα μεται{όμιζε στη γειτονική πολιτεία αν μει ώνονταν εκεί οι φόροι και θα επέστρεφε αν σΥVέβ01νε το ίδlΟ απ ' τ ην ανά ­

ποδη. Ήταν ξανθός και γκρίζαρε λlγo, χλομός σαν το λlπoς , με ένα ελαφρό αλληθώρισμα στο δεξί μάτι. Απ' τη στιγμή που βγήκε απ' το δωμάτιο ο Μπράιαν δεν μπορούσε πια να θυμηθεί πώς ακριβώς ήταν η όψη του.

« Θα πάω να φέρω το κοστούμι σου απ' το καθαριστI1ΡlΟ » , είπ ε άτονα . Περίμενε ένα λεπτό παραπάνω απ' ό,τι απαιτούσε η ευγένεια ή απ' ό , τι ήταν απαραίτητο ια έφυγε . Η Λiλι φίλησε τον Μπράιαν ξανά και ξανά, κρατώντας τ ον κοντά της. Τα στήθ η τ ης πι έ ζονταν πάνω στο Αρμάνι πουκάμισό του. "ο Καρλ με φρικάρ ει»,

είπε αναστενάζοντας. «Αλήθεια» . «Γι ' αυτ ό τον θ έλω κοντά μου ». "Για να με φρικάρει ;» ,<'Ο ΧΙ , επειδή δι αφωνεί μ' οτιδ ήποτε λέω και μ' οτιδήποτε κάνω. Πιστεύει στο να φοράμε γούνες και να τρώμε χοιρινά παϊδάκια και στο να κρατάμε τις γυναίκες μακρι ά απ' την πολιτική. Μισεί τ ους μαύρ ους. Μι σεί τους Κορεάτες. Μισεί οποιαδήποτ ε εθνική μειονότ ητ α μπο ρείς να σκεφτ είς. Χριστέ μου , μισεί

τους Θι[jεπavούς. Μισε ί τον τρόπο που ντύνομαι, μισεί τον τρόπο που μL\ώ, μι σεί τ ον τρόπο που σκέφτ ομαι. Μπορείς να φαντ αστείς καταλληλότερο άνθρωπο για να με βοηθήσει να μην καβαλήσω το καλάμι; » Θα σου πω κάη, Λiλι: ποτέ μα ποτέ δεν πρόκεηαι να mστέψω όσα λένε Υι α μένα οι υπεύθυνοι των δημοσίων σχέσεών μου . Ποτέ. Η μέρα που θα moτt­ ψεις όσα λένε οι δημόσιες σχέσεις σου, είναι η μέρα που η καριέρα σου αρχΙ­ ζει να αποσυντίθετ αι. Εγώ

-

έχω ανθρώπους σαν τον Καρλ γύρω μου και γι'

αυτό θα μετατρέψω αυτή τη Χώρα σ' έναν τόπο πλασμέΥΟ για να ζούνε σε ειρηνιιaί συvύπαρξη όλα τα θvnτά πλάσματα, άνθρωποι και ζώα κΟ1 γι' αυτό θα ΥίΥω πρόεδρος» . Τη φίλησε γλιστρώντας τ η γλώσσα τ ου ανάμεσα στα χείλη της. Έπειτα έγλυψε την άκρη της μύτ ης της, της χαμογέλασε και είπ ε : " Μην ξ ε χνάς ... το

άκουσες εδώ » . ΌταΥ έφτανε η ώρα του σεξ , εκείνη ήθελε κάτι πολύ δωφορετικό . Του το

eLxc::

πει την πρώτη φορά που την είχε ρίξει στο κρεβάτι, στο ξενοδοχείο

Μπρίστολ στη Βαρσοβία , όπου ΚΟ1 οι δύο παραι<ολουθούσαν το Παγκόσμιο

Σ uνέδρlO Προ στ ασίας του Π εριβάλλοντος που είχε γίνει τον προηγούμενο χρόνο. Κάθονταν μαζί στο γλυκό απογευματινό φω ς τ ου Καφέ Μπρίστολ έπι­ ναν καφέ ΙQ έτρωγαν πάστες κι εκείνη άπλωσε τ ο Χέρι τ ης στο δικό του και

112

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

είπε: ,<Εχω μια ειδική ανάγκη».

Εκείνος την είχε κοιτάξει μέσα απ' τον ατμό που ανέβαινε απ' τον εσπρέ­ σο του. Δεν είχε πει τίποτα. Ήταν ο εραστής της Νίνα Όλσεν' κι, επίσης, ο εραστής πολλών άλλων πλούσιων και ισχυρών γυνωκών. Γνώριζε κάποια

πράγματα από ειδικές ανάγκες. Την πήρε από το χέρι και την οδήγησε στην κρεβατοκάμαρα. Το παράθυ­

ρο είχε ευρεία θέα προς το νότο, προς το κέντρο του Σίνταρ Ράπιντς, όπου η κυκλοφορία σπινθηροβολούσε κω ο ποταμός Σίνταρ αστραφτοκοπούσε σαν ρυάκι από λιωμένο μπρούντζο . Παρ' όλα αυτά, εκείνος δεν τράβηξε τις κουρτίνες. Πέρα από το γεγονός

ότι η Προεδρική Σουίτα βρισι<όταν αρκετά ψηλά για να μπορεί κάποιος να κοι­

τάξει μέσα, ο MπράJαν σκόπευε να κρύψει το φως με άλλο τρόπο . « Πόση ώρα θα κάνει ο Καρλ να σου φέρει το κοστούμι;» είπε η Λίλι.

«Δεν υπάρχει κοστούμι». «Τότε-» Τη φίλησε και την ξαναφίλησε και της ξεκούμπωσε το σακάκι . «Δεν υπάρ­

χει κοστούμι», επανέλαβε. Της τράβηξε το σακάκι απ' τους ώμους. Από κάτω εκείνη φορούσε ένα

απλό, αλλά ακριβό, λευκό μεταξωτό κοντομάνικο μπλoυζάΚl , με χαμηλή λαιμόKOψn. Το ντεκολτέ της ήταν πολύ βαθύ κω ανέδιδε τη ζεστή ευωδιά του

αρώματος Ι'lOυ έχει πάρει τη ζεστασιά του κορμιού. Φορούσε λευκό μεταξωτό στηθόδεσμο με θήκες του ενός τετάρτου, που στήριζαν τα στήθη της χωρίς να εμποδίζουν την αναπήδηση ή τη ρευστότητά τους Κl άφηναν αι<άλυπτες τις ρώγες. Χωρίς να τραβήξει το βλέμμα του απ' το δικό της, ο Μπράιαν σήκωσε

τα δύο μεσαία του δάχτυλα και διέγραψε πάνω απ' το λεπτό γλιστερό μετάξι έναν κύκλο γύρω από κάθε μία απ' τις ρώγες της, μόλις αΥΥίζοντάς τες, γύρω γύρω, μερικές φορές χωρίς καν να τις αΥΥίζει, μέχρις ότου σκλήρυναν και

μπορούσε να ης τραβήξει απαλά και να τις στριφογυρίσει ανάμεσα στις άκρες των δακτύλων του.

Η Λίλι συνέχισε να τον κοιτά, ανοιγοκλείνοντας ελάχιστα τα μάτια, με χείλη ελαφρά ανοικτά, ενώ η αναπνοή της δυνάμωνε με απαλά, υπομονετικά αγι
Της σήκωσε το μπλουζάια. Εκείνο για μια στιγμή σήκωσε μαζί του και τα στήθη της έπεπα, όμως, γλίστρησαν από το μετάξι Κl αποκαλύφθω<αν γυμνά

μπροστά του με ης σι<λnρές τους ρώγες και τη φαρδιά ροζ άλω γύρω τους που είχε το χρώμα πεσμένων ροδοπέταλων. Εκείνος φίλησε κάθε ρώγα και 'κείνη

113

GRAHAM MASTERTON

τον παρακολούθησε καθώς το έκανε . Έπειτα άπλωσε το χέρι του πισω της, της ξεκούμπωσε το σrηθόδεσμO και τα σrήθη της έπεσαν Μγο , ταλαντώθηκαν

βαρι ά

σrαμάτησαν -

-

ταλαντώθηκαν πάλJ. βαριά.

,,' Ηθελα να 'ρθουν κοντά οι κάμερες και να μας δει ξ ουν να φιλάμε και να γλύφουμε ο ένας τον άλλο » , είπε εκείνος. Η φωνή τ ου ακουγότ αν σιγανή , απαλή και αδύναμη , λες και κάποιος να φυσούσε μες σro λαιμό ενός μπουκα­ λloύ . <<" Ηθελα να δείξω σ' όλους σε τούτ η την καταραμένη Χώρα τι χάνουν' και

γιατ! σε λατρεύω' και γιατ! θα προτιμήσω να σε φάω, παρά να σ' αφήσω να μου φύγεις ».

:Ξ:εκούμπωσε τ α κουμπιά και τα γαντζάKlα γύρω απ ' τη μέση τ ης και τα δάχτυλά του κατέβασαν το φερμουάρ της φoύσrας της , σαν δάχτυλα χειρούρ­ γ ου που πραγματοποιε! την πρώτη του τομή. Η φoύσrα της έπεσε σro πάτωμα

μ ' ένα σιγανό θρόισμα

lG

εκεινη σrάθηKε μπρος του δίχω ς να φορ ά τίποτα,

παρά μόνο ένα μικροσιωπικό μεταξωτό βρακάΙG, κεντ ημ ένο με μαργαρίτ ες .

Ε κε!νος σι<έπασε το μπρoσrινό μέρος της ιGλότ ας της με τ ην παλάμη του και τ αυτόχρονα τη φίλ.nσε, η γλώσσα του αναζ ήτησε κάθ ε λεmομέρεια των δ οντι ών της , κάθ ε κορυφή και κάθε έλl Kα του ε σωτερικο ύ τ ων ούλων της , σαν πιεσrΙKό τυφλό αρπακτικό πλάσμα της θάλασσας . Αισθάνθηκε να της κόβεται

η ανάσα ' αισθάνθηκε φόβο . Έτσι αισθ ανόταν κάθ ε φ ορά πο υ της έκανε έρωτα ο Μπράιαν.

Έξω απ' το παράθυρο, ο Μπράιαν δι έκρινε ακiδες φωτός από ένα αερο­ πλάνο

της

Νόρθγουεστ

Έρλιvκ

που

απογειωνό ταν

απ ό

το

Δημ οτικό

Αεροδρόμιο του Σίνταρ Pάroντς, πάνω από δώδεκα χιλόμετρα μακριά . Του

φάνηκε εκπληκτικό ότι κάποιοι πετούσαν, συζητ ούσαν

lG έπιναν κοκτέιλ,

ενώ

τόσο μακριά εκείνος ρουφούσε το άρωμα μιας σχεδόν ολόγυμνης γυναίκας. «Μπράιαν .. . » , είπε η ΛίλJ. σαν να πρ ο σπα θ ούσε να του τραβήξει την προ σοχή'

πέρα απ ' αυτό, όμως , ο τρόπος που έκανε έρωτα ήταν εντελώς παθητικ ός . Τράβηξε τ ο λεmό λάσrιxo της κιλότας της προς τα κάτω.

«... θα

μπορού-

σαν να σε δουνΥυμνή » , της είπε, συνεχίζοντας το σενάριό τ ου. « ... εκατομμύ-

ρια άντρες, που θα κάρφωναν το βλέμμα τους σro μουνί σου, θα το ήθελαν, θα το 'χαν ωrάγιm και κανείς τους δε θ α μπορούσε να το 'χει, εκτ ός από μένα .. . " Εκείνη σήκωσε την κάθε της γάμπα μ' όλη την κομψότητα ενό ς καλά εκπαιδευμένου αλόγου, έτσι ώσrε να μπο ρ έσει εκείνος να βγάλει την ιGλότα

απ' το δεξί της πόδι κι έπειτα απ' το αρισrερό . Την έσφι ξ ε μες σro Χέρι του σαν να έτριβε αποξηραμένα άνθη και την κράτησε για λίγο μες σrη σφιχτο­ κλεισμένη φούχτα του , για να σιγουρευτεί ότι τ ην είχε σrίψει από κάθε xαραιaηρισrΙKό άρωμα που έκρυβε, το άρωμα τ ου ιδρώτα που γεννά η νευρικότητα, το άρωμα τ ων ούρων και το υ σεξ . Έπειτα έχωσε μέσα τη μύτη

τ ου και πήρε βαθιά ανάσα. « ... και επίσης, κανείς τους δε θα μπορ ούσε να μοι­

ρασrεί τη μυρωδιά σου" . Άγγιξε με άπ ειρη λεmότητα το κάτω μέρος της Koιλlάς τ ης η άκρη του

114

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

μεσαίου δακτύλου του αναπαύτηκε στον αφαλό της, η άκρη του μικρού του δακτύλου τής Χάιδεψε το όρος της Αφροδίτης, αρκετά για να προκαλέσουν ένα όσο το δυνατόν απαλότερο γαργάλημα των νευρικών της απολήξεων. Τη φίλησε ξανά, γλιστρώντας, κολυμπώντας και κυνηγώντας μες στο στόμα της,

απαιτώντας πληροφορίες και υποταγή. «Μπράιαν», επανέλαβε εκείνη με μάηα κλειστά, περιμένοντας υπομονεnκά ό,η πραγμαnκά επιθυμούσε. Ίσως να μην της τ ο έδινε' ίσως να την έκανε να περιμένει πε ΡlOσότ ε ρο απ' όσο μπο­

ρούσε να αντέξει.

Το αιδοίο της ήταν καλυμμένο με τρίχες καινούργιες και τόσο λεmές, που ήταν σχεδόν αόρατες και θύ:μιζε ώριμο ροδάκινο. Το μεσαίο του δάχτυλο εξερεύνησε τη σχισμή της -της χώρισε τα γλιστερά χείλη, γλίστρησε προς τα

κάτω απαλά, τόσο απαλά που εκείνη μόλις που μπορούσε να τον αισθανθεί, η άκρη του δακτύλου του γλίστρησε μες στον κόλπο της για ένα δευτερόλεπτο μόνο, χωρίς καν να της δώσει το χρόνο να σφίξει τους μύες της ώστε να μπο­

ρέσει πραγμαηκά να το αισθανθεί, έπειτα άγγιξε το περίνεό της και διέγρα­

ψε έναν μόνο κύκλο ανάμεσα στα στρογγυλά μάγουλα του πισινού της, διέγει­ ρε τον πρωκτό της, ούτ' αυτό, όμως δεν θα της έδινε, μιας και το δάχτυλό του

αμέσως έφυγε κι άρχισε να κινείται αργά αργά στο πίσω μέρος του γυμνού της μηρού, σαν αράχνη που κινείται πάνω στον ιστό της . «Μπράιαν». Τώρα η φωνή της ήταν όλο αδημονία ΚΙ έβγαινε βαθιά μες απ' το λαρύγγι της .

Τη φίλησε ξανά και γλίστρησε τα δάχτυλά του προς τα κάτω πάνω στ η γυμνή της πλάτη. Σκέπασε τα βαριά της στήθη με ης παλάμες του. «Μπράιοv- » Προσπάθησε να του αρπάξει τον καρπό, να του Χώσει το χέρι ανάμεσα στα πόδια της. Όμως εκείνος άρπαξε το δικό της καρπό κι ανε­ λέητα τον κράτησε ακίνητο, έτσι ώστε εκείνη να τρέμει και να παλεύει, αλλά

να μην μπορεί να λευτερωθεί. Τα φώτα ενός αι<:όμα αεροπλάνου τρεμόπαιξαν στο βάθος. Ήταν σαν μήνυμα οmικού τηλέγραφου από κάποιο μoνaxιKό ύψωμα καταμεσής :μιας πεδιάδας.

Ο Μπράιαν σταδιαι<:ά ανάγκασε τη Λ.iλι να χαμηλώσει το σώμα της , ώσπου εκείνη βρέθηκε καθισμένη στην άκρη του υπέρδιπλου κρεβαηού. Τα μάτια της ήταν αι<:όμα ι<λειστά. Εκείνος γονάτισε ανάμεσα στα πόδια της, κρατώντας τον αριστερό της καρπό με τόση αγριάδα που εκείνη δε" μπορούσε ούτε καν να κουνήσει τα δάχτυλά της. Με το δικό του αριστερό χέρι την έσπρωξε προς

τα πίσω έτσι ώστε να την ξαπλώσει πάνω στα σι<:επάσματα με τα μπούτια διά­ πλατα ανοιχτά. Τα τεράστ ια στήθη της έπεσαν προς κάθε μία απ' τις πλευρές του στέρνου της, με ης ρώγες τους ορθωμένες. Η επιδερμίδα των στηθιu')ντης σχεδόν έλαμπε και πάνω της οι φλεβίτσες σxnμάηζαν ένα μικρό χάρτη.

Χαμήλωσε το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδια της και χρησιμοποίησε την άκρη της γλώσσας του για ν' ανοίξει τα εσωτερικά της χείλη. Εκείνα διαχωρί­ στηκαν μ' έναν κολλώδη τρόπο, σαν τα φτερά :μιας πεταλούδας που μόλις

115

GRAHAM MASTERTON

ξεπρόβαλλε απ' το κουκούλΙ. Η άκρη της γλώσσας του χασομέρησε λίγο γύρω

απ' την κλεnορίδα της, κάνοντας κύκλους ξανά και ξανά, μέχρι που τα νεύρα της ήταν σε θέση να αlOθανθούν τα νεύρα στην κλεnορίδα της l\iλ.I να αντα­ ποκρίνοντOl και την ίδια την κλεπορίδα να πρήζεται και να σκληραίνει. Συνέχισε το γλύψ1μο προς τα κάτω, εισχωρώντας στιγμιαία στην ουρήθρα της, κάη που την έκανε ν ανατριχιάσει. Ως απάντηση το χέρι του έσφιξε

ακόμα πιο γερά τον καρπό της, λες και της υπενθύμιζε όη

eKeiV1l ήταν η ερω­

μένη του· κι όη εκεΙνος θ' αποφάαιζε πότε εκείνη θ' ανταποκρινόταν. ΤελΙκά

-

έπεπα από μια παύση κατά την οποία εκείνη κράτησε την αναπνοή της και

παραλiγo να πάθει ασφυξία -

η γλώσσα του γλίστρησε μες στον κόλπο της 10

άρχισε να τυλίγεται και να γλείφει. Άφησε μέσα της μια καυτή ανάσα κι έπει­

τα έκανε πίσω. Πρώτα ήταν η Οσμή, έπεπα η Γεύση. Τώρα σειρά είχε ο οργασμός 10 η

l\iλ.I μόλΙς που μπορούσε να συγκρατήσει το τρεμούλΙασμά της. Αναρριγούσε σαν να 'χε πυρετό. Κάθε της κίνηση ήταν ασυντόVlστη και ανεξέλεγκτη . Άρχισε να κλαυθμηρίζεl και να βγάζει μικρά μουγκρητά

απ' τη μύτη.

OλόKλ.n.ρO το κορμί της παραδόθηκε σε σπασμούς. Τα δάχτυλά της άδραξαν το σκέπασμα του κρεβαηού και το πουκάμlOο του Μπράιαν· και θα του 'χε

γρατζουνίσει και το πρόσωπο , αν εκείνος δεν είχε σκύψει και δεν είχε στρέ­ ψει γρήγορα το κεφάλΙ του απ' την άλλ.n.. Δεν της μΙλούσε

rua.

Εκείνο το κομμάη της ιεροτελεστίας ήταν αιωπηλό,

μ' εξαίρεση τα μουγκρητά και τ' αγκoμαxnτά της Λίλι.. Δεν επρόκειτο

rua

για

δυο ανθρώπους που έκαναν έρωτα. Επρόκεnο για την αδηφάγα και μαVlασμέ­ νη συνεύρεση μεταξύ δύο ζώων. Ο Μπράιαν άπλωσε το Χέρι του κάτω απ' το κρεβάη και τράβηξε δύο

λευκά μεταξωτά φουλάρω. Έπειτα στάθηκε όρθιος και -γύρισε την l\iλ.I ανάπο­ δα, αναγκάζοντάς τη να ξαπλώσει μπρούμυτα στο κρεβάη. Εκείνη πάλευε, κλοτσούσε ι{αι τον χτυπούσε, όμως εκείνος της γύρισε το αριστερό χέρι φέρ­ νοντάς το ανάμεσα στις ωμοπλάτες της ΚΙ έπειτα χαστούκισε το γυμνό της

rumνό

-

μία, δύο, τρεις φορές

-

αφήνοντας έντονα κόΚΙ
λα πάνω στο λαμπερό, λευκό της δέρμα. Εκείνη προσπάθησε ν' απελευθερωθεί, όμως εκείνος την πίεσε πάνω στο κρεβάη ακόμα πιο άγρια, συνθλίβοντας τα στήθη της πάνω στο μπροκάρ.

Έπειτα την καβάλησε, τράβηξε το κεφάλΙ της προς τα πίσω, έδεσε ένα από τα

λευκά μεταξωτά φουλάρια γύρω απ' τα μάηα της και το έσφιξε, αφήνοντάς την εντελώς τυφλή. Εκείνη ούρλΙαξε και μούγκρισε ξανά· όμως, εκείνος τράβηξε και το δεξί της χέρι πίσω της και χρηαιμοποίησε το δεύτερο φουλάρι για να της δέσει

τους καρπούς. Εκείνη τον κλότσησε, όμως ο Μπράιαν τη χτύπησε ξανά στον rumνό, ρίχνοντάς της κοφτές, τσουχτερές ξυλΙές και η l\iλ.I μάζεψε τα γόνατά της από κάτω της και κουλουριάστηκε στο κρεβάτι τρέμοντας.

116

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

Ο Μπράιαν σrιKώθηKε όρθιος . .ι'lixως βιασύνη έλυσε τη γραβάτα του, ξεκούμπωσε το πουκάμισό του και το παντελόνι του. Η Λiλl παρέμεινε στη θέσrι της , γυμνή, με τα μάτια καλυμμένα, μαζεμένη στο κρεβάη με τα χέρια

δεμένα πίσω. Το αιδοίο της ήταν εντελώς εκτεθειμένο σ' εκείνον' και καθώς εκείνος γδυνόταν, δεν τράβηξε ούτε μια φορά το βλέμμα του από κει, μιας ια απολάμ­ βανε τη θέα από κείνα τα γυαλιστερά ρόδινα χείλη και τον τρόπο με τον οποίο πότε πότε πετάριζαν οι μύες της. Χωρίς ρούχα ήταν λιπόσαρκος, νευρώδης και καλυμμένος με κατσαρές

μαύρες τρίχες. Το πέος του εξείχε τελείως σκληρός, με τη βάλανό του μπλα­ βιά σαν φρέσκια μελιτζάνα. Παλλόταν απαλά συΥχρονιζόμενη με την κυκλο­

φορία του αίματός του. Οι βαριοί όρχεις του κρέμονταν ανάμεσα στα μπούτια του, ια έδιναν την εντύπωσrι ότι από στιγμή σε στιγμή θα επωάζονταν. Η Λiλl κλαυθμήριζε, ρουφούσε τη μύτη της και χτυπούσε το κεφάλι της πέρα δώθε σαν πανικόβλητο ζώο. Ο Μπράιαν γονάησε στο κρεβάτι και χώρι­

σε τα μάγουλα του πισινού της με τους αντΊΧειρές του όσο περισσότερο μπο­ ρούσε . Τυφλωμένη απ' το ένα φουλάρι, δεμένη με το άλλο, η Λiλl άρχισε να ουρλιάζει. Ο Μπράιαν έσκυψε μπροστά με απίστευτη αταραξία, τόσο αργά που κάλλιστα θα μπορούσε να ζει σε μια

TOlvia για τη φύσrι παιγμένη στο

ένα

τέταρτο της ταχύτητάς της, πρόβαλλε τη γλώσσα του σαν χαμαιλέοντας που

προσπαθεί να φτάσει ένα γλυκό μεζέ ια άγΥιξε με την άκρη της τον εκτεθει ­ μένο της πρωκτό .

Έπειτα, μ' ένα πλατύ χαμόγελο ΙKανoπoίησrις έπιασε στο χέρι το καυλί του και έσπρωξε το πρησμένο του κεφάλι βαθιά ανάμεσα στα πόδια της Λiλl, γλιστρώντας το, γλιστρώντας το μέχρι τους ταλαντευόμενους όρχεις του,

μέχρι που φαινόταν λες ια εκείνη είχε βγάλει μαύρο ηβικό τρίχωμα. Τη γαμούσε γρήγορα και θυμωμένα. Ο πούτσος του ορμούσε μέσα της

ξανά και ξανά ια εκείνη βρισκόταν ξαπλωμένη μπρούμυτα στο κρεβάτι με τα μάτια σκεπασμένα και τους καρπούς δεμένους πίσω της, τα δόντια σφιγμένα απ' την έκσταση και την οδυνηρή ΙKανOΠOίησrι.

Ψιθύριζε τ' όνομά του, αλλά εκείνος δεν την άκουγε . Το αίμα του έκανε τα τύμπανα των αυτιών του να βροντούν και το μόνο που διαπερνούσε την

αυΤOσυγKΈVΤρωσή του ήταν Ο! κολλώδεις γλιστεροί ήχΟ! της συνουσίας. Δεν του πήρε πολλή ώρα για να φωνάξει: "Χύνω, γαμώτο!» και να σωρια­

στεί εμπρός πάνω στην πλάτη της ΛiλJ. με πρόσωπο κατακόιαανο, μάτια σφιχτά σφαλισμένα,

ενώ ολόκληρό το είναι του δεν ήταν συΥι<εντρωμένο στο

Καπιτώλιο ή στο πώς να ξεγελάσει τους ψηφοφόρους ή σε επιτυχημένες ατά­ κες για την τηλεόρασrι, αλλά στο να εκτοξεύσει μια δόσrι σπέρμα μες στον

ορθάνοιχτο κόλπο ενός κοριτσιού, που είχε ανάγιαι να κάνει έρωτα σαν δεμέ­ νο ζώο.

Ακολούθησε μιας στιγμής λαχάνιασμα ' μιας στιγμής έντ ονη κάψα' μιας

117

GRAHAM MASTERTON

σllγμής έvτoνη ανακούφlOη. Εκείνες 11ταν οι στΙΥμές που ο Μπράι αν καταλά­ βαινε όη δεν την αγαπούσε πραγματΙκά' όη δ εν μπορούσε ν ' ανεχτ ε ί άλλο τ ούτη την ιεροτελεστία με το σκέπασμα των μαηών, τουλάχι στον όΧΙ μέΧρι την

επόμενη φορά . Εκείνες ήταν οι στιγμ ές που ένΙωθ ε Πlo πολύ ο εαυτός του : κι έβλεπ ε τον ε αυτό του όπως ήταν. Όμω ς τ έτOlες στΙΥμέ ς ήταν ελάΧΙστε ς ια

αρκετά απομακρυσμένε ς μεταξύ τους, γω να μπορέσει να σκεφτε! ν αλλά ξει τ ην κ ατάσταση . Ό , η ια αν συνέβαινε , είτ ε κέρδιζ ε, είτ ε έχανε , το νο μοσχ έ διο

Z απφ - Kάvτl αποτελούσε πολπιιώ βόμβα ια αν έτσι αποκόμιζε απ' αυτό το μ εγαλύτερο δυνατό πολιtικό κεφ άλαιο , τότε φ έ ρτε τα φο υλάρω, φέρτε τ α μ αστιγω, φέρτε ης χ εΙροπ έ δες ό , η επι θυμούσε η ΛiλI , θα το είχε .

Ο Μπράων τράβηξε το , μαλακό πια , μόριό του από μέσα της . Γω μω στ ιγ­ μή τ ους συνέδεσε ένα λεmό , τρεμουλιαστό νήμα σπ έρματος , πο υ έπεπα

έ σπασ ε. «Λύσε με " , είπε εκείνη β ΡΑXVά κι εκείνος την έλυσε, όπως πάντ οτ ε τ ον εμπιστ ευόταν όη θα έ κανε. Της έβγαλε το φουλάρι απ' τα μάηα. (, Ησουν συγκλΟVlστιιώ ", της ε ίπε . « Ξεπέρασες τον εαυτό σου » . " Είχ α χαθεί », αποκρίθηκε εκ είνη. Η φ ωνή της ήταν α δύναμη

-

σαν ενός

μικρ ού παιδιού , αξlOθρήνητη και άχ αρη .

" Είχ ε ς χαθεί; Τι εννοείς είχες χ αθεί; » " Είχ α χαθε ί στο χωράφι , αλλά η Μαμά ήρθε να με βρει » .

Ο Μπράων έπεσε προς τα πίσω στο κρεβάη δίπλα της ια άπλωσε το Χέρι

του ΥΙα να πιάσει το μlOOKαΠVlσμένO του πούρο. «Παιδικέ ς αναμVl1σεις , αυτ ό είν' όλο. Μπορούν να 'ρθουνΥΙα να σε τυραννήσουν τη στ ιγμή που δεν το περι­ μένει ς».

Έκανε μω μικρή παύση, ΥΙα να βρει τον αναmήρα του. Έπεπα πρόσθεσε: «Δε μο υ 'χεις μιλήσε ι ποτ έ πριν ΥΙα τη μαμά σου».

"Ποτ έ δεν τη yvώΡlOα». "Σε έ σωσε όταν είχες χαθεί στο χωράφι». "Ναι, βέβαια, μόνο που εκείνη δεν ήταν η αληθινή μου μαμ ά » .

Ο Μπράιαν άναψε το πούρο του. «Δεν είν' ανάγκη να μου εξηγήσει ς . Δεν περιμένω να μάθω την ιστορία της ζωής σο υ ».

Ξάπλωσε στην αγκαλlά του . Το δέρμα της ήταν κρύο και πότε πότε ανα­ τρίΧΙαζε . Τη ρώτησε αν ήθελε ν' ανοίξει τον κλΙμαησμό, όμως εKείνΊl. ειπε όΧΙ , της άρεσε να ειναι δροσερά. Όταν ήταν δροσερά μπορούσε να Vlώσει την υγρασία ανάμεσα στα πόδια της , και της άρεσε, την έκανε να αισθάνεται παρ­ μένn .

«'Ωρε ς ώρες δε σε κατ αλαβ αiνω , έτσι που εκφράζ εσαι» , είπε εκ είνος . « :Ξ:έρεις , όπως όταν λες παρμένn». Εκείνη άπλωσε το χέρι της, m'ιρε το μαλω<ό πλέον π έ ο ς του στο

xtPl της

και το πίεσε. «Ούτε ΚΙ εγώ σε καταλαβαίνω -κάποιες απ' η ς λέξεις που χρη­ σιμοπOlείς» . «Ει, μορφώθηκα μόνος μου. Μ' αρέσουν ΟΙ άνθρωποι π ου έχουν μορφω-

118

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

θεί μόνοι τους . Είναι αυθενηκοί» . EKείvrι γλίστρησε προς τα κάτω κω πήρε το πέος του στο στόμα της , γλύ­ φοντάς το κω στριφΟΥυρνώντας το , εξερευνώντας το με τη γλώσσα τ η ς κω

δαγκώνοντάς το απαλά. Όσο εKείvrι ασχολούνταν μ' αυτό, ο Μπράιαν κοπού ­ σε ης αντανακλάσεις που χ όρευαν στο ταβάVl της Προεδρnαις Σουίτας κω

θαύμαζε το πώς η πολιτnαι σκοπψότητα μπορούσε να συσπεφώ σει εΧθρο ύς κω εραστ έ ς κω να δημlOυργήσει μεταφυσικά ωνίγματα, που ήταν σχ εδ όν

αδύνατο να λυθούν.

Ο Λουκ κατέφθασε στο σπίη των Πίρσον λίγο πριν ης έντεκα. Ο δρόμος ήταν

γεμάτος αστυνομn<:ά αυτoκlvrιτα , οχήματα του Τύπου κω στέlOον-βάγκον που ανήκαν στο γραφείο του ιατροδικαστή του Σίνταρ Ράrnντς. Ήταν ένα ζεστό

πρωινό , όλο Kαταxvιά κω κάπου στο βάθος πετούσαν όΡVlα. Δικαιολογημένα . Υπήρχαν ψοφίμια εδώ .

Ο Τζον Χάζμπαντ , ο αρχηγός της αστυνομίας , στεκόταν στην μπροστινή αυλή κω μασούσε τσίχλα . Ήταν ένας γεροδεμένος, μυώδης άντρας, με μια

νταηλίδικη γοητ εία , κοντοκουρεμένα γκρίζα μαλλιά κω τα διαυγέστερα γαλα­ νά μάηα που είχε δει ποτ έ του ο ΛουΚ' λες κω μπορούσε να δει μες από κλει­ δωμένες πόρτες λες κω μπορούσε να δει μες από συμπαγές ατσάλι. Ο Λουκ

τον πλησίασε όπως υπαγόρευε το ιδιαίτερό τ ους πρωτόκολλο, κάπως λοξά, σαν ένα είδος χορού ζευγαρώματ ο ς. Όλα αυτά δε συμβιβάζονταν με το γεγονός ότι κάποτε, εκπληκτικά μεθυσμένος, ο Αρχηγός είχε κατεβ άσει το παντ ελόVl του κω είχε δείξει στον Λουκ την τ ρομερή πληγή από σφαίρα στο

υπογάστριό τ ου, την ουλή που απλωνόταν σαν τα πλοκάμια ενός καλαμαριού, το ηβικό του τρίχωμα που φύτρωνε σε ακανόVlστ ες τ ούφ ες κω το πέος του που ιφεμότ αν θεό στραβ ο.

"Γεια σου, Λουκ», είπε ο Τ ζον, συνεxiζοντας το μάσημα. Από κοντά μύρι­ ζε έντονα αφρόλουτρο Ολντ Σπάις.

Ο Λουκ τον ΧΤύπησε επιφυλακτικά στ ον ώμο . «Πώς είσω, Τ ζον; Τι έχουμε εδώ;»

"Μια μεσόκοπη παντρεμένη λευκή γυναίκα όχι απλά νεκρή, αλλά εντελώς νεκρή. Μια μεσόκοrm παντρεμέντι λευκή γυναίκα η οποία έχει δεχτεί επίθε­ ση, φέρει πληγές, μώλωπες και εκδορές κω έχει υποστεί ισχυρό σοκ. Ένα λευκό κορίτσι έντεκα ετών που δε φέρει ορατ ά τραύματ α κω καμία άμεση ένδειξη σοκ: προφανώς δεν υπήρξε μάρτυρας των όσων συνέβησαν» .

"Η νεκρή ήταν η αδερφή της Άφις Πίρσον, έτ σι δεν είνω; EKείvrι που Ι1ρθε απ' το Ντιμπιούκ, για να βοηθήσει την αδερφή της να ξεπεράσει το θάνα­ το των παιδιών της».

«Σωστά. Η κυρία Μαίρη Βαν Μπόγκαν, οδός 'AoμmoUPI 5537, Νnμπιούκ.

119

GRAHAM MASTERTON

Ο σύζυγός της έρχεται αεροπορικώς». « Και η 'ΑΙρις;»

Ο Τζον κούνησε το κεφάλΙ. " Πώς θα 'νΙωθες εσύ αν ο άντρας σου εκτε­ λούσε τα παιδ ιά σου, κι έπειτα από δυο μέρες κάΠOlος έκανε διάρρηξη στο σπίτι σου, ξεΚΟWαζε την αδερφή σου ΚΙ εσένα σε μαστίγωνε, σε έγδερνε και σε ξυλοκοπούσε μέΧρι να πάρει το κορμί σου όλα τα χρώματα της ίριδος; » « Εχεις καμΙ ά ιδέα τι μπορεί να έγΙνε;»

«Δεν ξέρω . Έχω μείνει εμβρόντητος. Θέλω, όμως, να μΙλήσω με τον

Τέρενς Πίρσον' να 'σαι σίγουρος Υι αυτό ». "Με την ευχή μου. ΔΙορίσανε τη Γουέντl KαντελάΡJα να τον εκπροσωπή­ σει».

Ο Τζον Χάζμπαντ έχωσε το Χέρι του στην τσέπη του στήθους του παλτού του 10 έβγαλε το περιτύλιγμα της τσίχλας. Την έφτυσε μέσα προσεκτικά και το τύλιξε . « Μια μαύρη αηδία λιγότερη στο πεζοδρόμιο », είπε .

Ο Λουκ δεν ήξερε τι να πει. ΈνΙωθε ζέστη, φαγούρα και τσαντίλα ιο έβγα­ λε το μαντήλι του Υια να σκουπίσει το πρόσωπό του . Ο Τζον είχε τον τρόπο του να τ ον κάνει να νΙώθει πολύ πιο ΟΥι<ώδης και αδέξιος απ' ό,τι συνήθως και ΟΙ

28

βαθμοί που επικρατούσαν δε βοηθούσαν την κατάσταση.

" Ρίξ ε μια ματιά μέ σα», είπ ε ο Τζον, Υνέφοντάς του να μπει από την μπρο­ στινή πόρτα . Δύο φωτογράφοι της αστυνομίας κι ένας που έψαχνε Υια δακτυ­

λικά αποτυπώματα έκαναν πίσω με σεβασμό. "Πώς τα πας; » είπε ο Λουκ στον

άνθρωπο που έψαχνε Υια αποτυπώματα ΚΙ εκείνος του Χάρισε ένα ασθενικό χαμόγελο κι ανασήκωσε αι<όμη

mo

ασθενικά τους ώμους.

"Αρκετά αηδιαστικό, ε;»

"Ούτε τα αποτυπώματα δίνουν ελπίδα. Όποιοι το 'καναν φορούσαν γάντια . Αν όχι, τότε δεν είχαν αποτυπώματα». Ο Λουκ μπήκε στο χολ. Το κάτω τμήμα της σκάλας ήταν εξ ολοκλήρου καλυμμένο μ' ένα γαλάζιο αδιάβροχο σεντόνl., λες και βρισκόταν αι<όμα υπό κατασκευή και οι κτίστες ήθελαν να το προστατέψουν απ' τη βροχή. Εδώ κι εκεί,

όμως, φούσκωνε και κυμάτιζε, δημΙουργώντας σχήματ α που υποδείκνυαν με ανατριχιαστικό τρόπο τι κρυβόταν από κάτω . Ο Λοιη< ακόμα παρατήρησε τις

λεπτ ές

σταγόνες αίματος που είχαν ραντίσει την ταπετσαρία από τ ο

κεφαλόσκαλο του δευτέρου ορόφου μέΧρι κάτω, σχηματίζοντας κηλίδες, καλ­

λικατζούρες και θαυμαστικά. Πάνω σε μΙα φωτογραφία του Τέρενς Πίρσον είχε πήξει μΙα σταγόνα αίματος σε σxrίμα άΥιοστρου, δίνοντας την εντύπωση ότι το

αριστερό του μάτι αιμορραγούσε. Ο Πίρσον χαμογελούσε μειλίχια χωρίς λόγο.

Ένας από τους ιατροδικαστές στεκόταν στην κου ζίνα κάνοντας νευρικές κινήσεις, περιμένοντας να δώσει ο Τζον τη διαταγή, Υια να μαζέψουν το λεί­ ψανο της Μαίρη και να το πάρουν. Ο Λο υκ τού χαμογέλασε , εκείνος , όμως,

δεν ανϊαπέδωσε το χαμόγελο: το μόνο που έκανε ήταν να βγάλει τ α γυαλιά του με το μΙσό σκελετό και να αρχίσει να τα καθαρίζει επίμονα με την άκρη

120

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

της γραβάτας του. Ο Λουκ πλησίασε τη σκάλα με αργό, προσεκτικό βήμα. Το πάτωμα ήταν στρωμένο με ωχρά, ξερά φύλλα και με κάθε βήμα τα πόδια του έτριζαν.

"Τι στο διάολο είναι όλα αυτά τα φύλλα;» "Δαφνόφυλλα», είπε ο lΟτροδικαστής, τοποθετώντας ξανά τα γυαλιά του στη μικροσκοπική μυτούλα του.

Lauraceae».

«Laurus nobi1is

της

οικογενείας

των

Έαιαιψε, μάζεψε ένα από τα φύλλα και το γύρισε πάνω κάτω

ανάμεσα στον δείκτη και τον αντΊΧειρά του. " Στην αρχαιότητα ήταν η δάφνη του νnαιτή. Σήμερα αποξηραίνουμε τα φύλλα της για το μαγείρεμα και τους

καρπούς της για κτηνιατρικούς αι<οπούς». Ο

Λουκ

κοίταξε

τριγύρω.

«Ποτέ

πριν

δεν

παρατήρησα

κάποιο

δαφνόδεντρο στην αυλή. Και, τέλος πάντων, η γυρεύουν όλα τούτα τα φύλλα μες στο σπίη;»

«Καλή ερώτηση » ,

είπε ο Τζον.

«Επειδή έχεις δίκιο

-δεν υπάρχει

δαφνόδεντρο στην αυλή. Εκτός αυτού, ο φlλoς μας από 'δω μου λέει ότι η δάφνη είναι αειθαλής, άρα δεν ρίχνει τα φύλλα της το φθινόπωρο, και εκτός αυτού δεν είναι καν φθινόπωρο αι<όμα» . "Και εκτός αυτού » , παρενέβη ο ιατροδικαστής, αφήνοντας το ξερό φύλλο

να πέσει στο πάτωμα διαγράφοντας μια τροχιά ζΙΥκ-ζαγι< στον αέρα, «η συΥι<ε­ κριμένη δάφνη ευδοιαμεί στη Νόηο Ευρώπη και όχι σης Ηνωμένες Πολιτείες και βριαι<όμαστε αρκετά βόρεια για την κόκκινη δάφνη ή τη δάφνη του βάλτου ή την λασποδάφνη, που ευδOKlJ10ιJv". Ο Τζον είπε: "Το λογικό συμπέρασμα είναι όη μάλλον τούτα τα φύλλα τα

έφερε εδώ ηθελημένα ή τυχαία ο δράστης ή Ol δράστες». Ο Λουκ δίπλωσε ξανά το μαντιΊλι του και σκούπισε κι άλλο ιδρώτα. «Μπορεί να είναι αυτό το λογικό συμπέρασμα, αλλά γιατί, βάσει της λογικής, να το κάνουν; Ή ακόμα και βάσει του παραλογισμού; Είναι , δηλαδή, αδύνατον να τα χρηmμΟΠΟlOύσε η Άιρις Πιρσον για δlΟκόσμηση με λουλούδια ή να τα αποξήραινε για το μαγείρεμα ή κάτι τέτοlO, ια απλά αι<ορπίστηκαν εξαιτίας της πάλης;»

« Μπα», έκανε ο Τζον. «Δεν είδες την πίσω αυλή . Υπάρχουν ολόκληρες

στοίβες από δαύτα εκεί. Στοίβες και στοίβες . Έχω βάλει τέσσερις αστυφύλα­ κες να τα Χώνουν σε τσάντες, για να τα ψάξουμε στο αρχηγείο. Αν η Άιρις Πίρσον είχε αι<οπό να τα χρηαιμοποιήσει για διακόσμηαι1, μάλλον θα της έπια­ ναν ολόκληρο το αναθεματισμένο της καθιστικό». Μια κρεατόμυγα προσγειώθηκε πάνω στο γαλάζιο αδιάβροχο σεντόνι και έτριψε την προβοmdδα της. Ο Λουκ τίναξε το χέρι του προς το μέρος της,

όμως η μύγα έμεινε ακίνητη. Η πείρα του Λουκ τού έλεγε ότι επρόκειτο για κακό σημάδι. Σήμαινε όη η προσήλωση της μύγας σ' ό,τι κρυβόταν κάτω απ' το σεντόνι ήταν πολύ μεγαλύτερη απ' το φόβο της μήπως τη λιώσουν. «Λοιπόν», είπε τελικά . «καλύτερα να μου δείξετε τα χειρότερα».

121

GRAHAM MASTERTON

Ο ιατροδικαστής προχώρησε μπρος και τράβηξε σχολαστικά το κάλυμμα. }!'κούστηκε ένα ήχος σαν γλiστρημα ή σαν θρόισμα και τέσσερις πέντε πρη­ σμένες μύγες, πετάχτηκαν έξω σφυρίζοντας. Ο Λουκ χρειάστru<ε ένα δυο λεmά μέχρι να αντΙληφθεί τι ήταν αυτό που κοιτούσε, επε 1 δή το κεφάλι της Μαίρη κρεμόταν προς τα πίσω σε μια αλλόκοτη γωνία, πάνω από την επιφά­

νεια του δεύτερου σκαλιού από τη βάση, κοιτώντας τα καλάμια του με ορθά­ νοιχτα μάτια, ενώ ο θώρακας και η KOJ.λ.ιά της είχαν ανοιχτεί με τόση

emllt-

λεια, που το Koρμi της δεν είχε Π1α ακέραιο ανθρώmνο σχήμα. « Οι λεκέδες από αίμα σιη βοηθητική κρεβατοκάμαρα υποδεικνύουν ότι το θύμα ξεκοJ.λ.ιάστru<ε κατά τη διάρκεια μιας άγριας πάλης πάνω στο κρεβά­ τι. Τα τραύματα προκλήθηκαν από ένα μακρύ όργανο, σαν σπαθί, ιδιαίτερα

κοφτερό. Το αριστερό χέρι και ο πήχυς του θύματος φέρουν δΡ1llύες πληγές καθώς και μώλωπες γύρω απ' το δεξιό καρπό, που υποδεικνείουν ότι κάπΟlOς τον κρατούσε ανελέητα. Πρόκειται για αναμφισβήτητα σTOlxeia ότι ο δράστης ήταν δεξιόχειρας" . Ο Λουκ τέντωσε το κεφάλι του προς το πλάι, όπως κάποιος που ψάχνει για κάτι σε μια βιβλιοθήκη, προσπαθώντας να κατανοήσει την κατάσταση στην οποία βριαι<όταν η KOJ.λ.ιά της. Είδε ποιδια κοντοκομμένα σαν να 'ταν έτοιμα Ύ1α ψήαιμο. Είδε τη ραχοκοκκαλιά. Τα μόνα, όμως, που μπορούσε να διαιφί­

νει ήταν κόκκαλα και μύες. Διόλου εσωτερικά όργανα, τίποτα μαλακό. Κανένα από κείνα τα γυαλιστερά κυστοειδή πράγματα που πάντοτε απεΧθανόταν τόσο, όποτε τα ανθρώmνα όντα έχαναν την εξωτερική τους ακεραιότητα. Σήκωσε το σεντόνι λiγo αι<όμα, ώστε να μπορέσει να κοιτάξει προς τα πάνω τα αιματοβαμμένα σκαλιά. Τίποτα ια εκεί: ούτε ιστοί, ούτε σάρκες, ούτε κορδόνια από σιχαμερά πράγματα. «Τι τρέχει;» ρώτησε ο ιατροδικαστής.

«Δεν έχει καθόλου ... εντόσθια». «Καθόλου σπλάχνα, τίποτα. Ούτε στομάχι, ήπαρ, νεφρά, πάγιφεας, πνεύ­

μονες ή έντερα, πέρα από ένα κομματιασμένο τμήμα του παχέος εντέρου, μήκους περίπου σαρανταέξι εκατοστών. Ούτε καρδιά. Από κάθε άποψη, σερί­ φη, τούτη η γυναίκα είναι άδεια».

Ο Λουκ έριξε μια τελευταία ματιά, που κράτησε κάΙillοσο, πιέζοντας το μαντήλι του με δύναμη στο σβέρκο του. Έπεnα είπε: «Οκέι, αρκούν όσα

είδα». Ο ιατροδικαστής άφησε το σεντόνι να ξαναπέσει. Έριξε στον Λουκ μια παράξενη, σχεδόν εmτηδευμένη ματιά, λες κι ήταν ο ιδιοκτήτης μιας φρικτής

έκθεσης με τέρατα της φύσης -λες και αντJ.λ.αμβανόταν πάρα πολύ καλά τις τιποτένιες πράξεις αβρότητας, με τις οποίες οι άνθρωπOl πάσΧΙζαν να καλύ­ ψουν την επαίσχυντη παρόρμησrΊ τους να παρακολουθούν εικόνες ακρωτη­ ριασμού και θανάτου.
Στην πραγματικότητα εννοούσε:

ας αναπνεύσουμε λίγο καθαρό

122

αέρα.

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

Προσπαθούσε Κl εκείνος να ανασάνει λiγo καθαρό αέρα όταν ο Λουκ είχε

καταφθάσει εκεί' έπαιρνε πολύ μεγάλες ανάσες και μασούσε τσίχλα με γεύση δυόσμου, Ύlα να δlώξεl απ' τη

PlVllci του ΚΟL\ότητα τη

βρόμα του γοργά

αποσυνηθέμενου πτώματος. Στην αυλή, ένας ΚΟΚΚlνοπρόσωπος αστυφύλακας που φορούσε κοντομά­ νικο πουκάμισο φτυάριζε τα τελευταια δαφνόφυλλα μέσα σ' ένα τσουβάλι. Δίπλα στη μάντρα βρίσκονταν προσεκτικά στοιβαγμένα άλλα επτά τσουβάλια. Ο Λουκ βάδισε προς την άκρη της αυλής, σήκωσε το σKoινl της μπουγάδας, για να μπορέσεl να περάσει από κάτω σκύβοντας το κεφάλι ια. έπειτα στάθη­ κε Ύlα λiγo , β αρlανασαινO'lι"""(ας , ιδροκοπώντας, με το Χέρι ακουμmσμένο στην οροφή του σκυλόσπιτου κω κοίταξε τον Τζον με το βλέμμα του ανθρώπου που

πραΥμαηκά έχει ανάγιαι από μια απάντηση.

«Δεν έχω καμlά θεωρία, όπως Κl εσύ", είπε ο Τζον. «Τσιγάρο;» «Το 'χω κόψει». Παρέμεινε για λiγo σιωrmλός Κl έπειτα είπε: «Miλnσες με την 'Αιρις Πίρσον; Τι είπε;»

«Είπε όη ένας λευκοντυμένος άντρας κατέβηκε τη σι<:άλα κουβαλώντας την αδερφή της Κl όη η αδερφή της ήταν ξεκοιλιασμένη. Με το τσιγκέλι της έβγαλα κάποιες λεπτομέρειες ,

αλλά α..η'

ό,τι μου φάνηκε ,

η κοιλιά της

κρεμόταν. Με καταλαβαινεις; Τα-» «Εντόσθlά της», είπε ο Λουκ

«Ναι, τα εντόσθιά της » . «Χμ», έκανε ο Λουκ και κοίτ α ξε τριγύρω. «Π ού βρίσκετω τ ώρα η ιuκρή Έ μιλι ;»

"Στο απέναντι σπίτι, την προσέχει ένας γείτ ονας». "Της μiλn σ ες Κl εκείνης;»

Ο Τζον έκανε μια γιφιμάτσα. «Δεν είδε τίποτ α. Κοιμόταν όταν συνέβη. Τ ό σο το καλύτερο». «Ετσι σου είπε; Ότι κοιμόταν; Και πότε ξύπνησε;» «Την ξύπνησε η μητέρα της, έτ σι μου είπε. Η μητέρα της την ξύπνησε και

της είπε ότι κάτι κακό είχε συμβεί και πως έπρεπε να μείνει εκεί που ήταν, στην κρεβατοκάμαρά της. Αυτό, λοιπόν, έκανε ΙΩ εκείνη. Έμεινε εκεί μέΧΡl που κατ έφθασε το πρώτο πεΡlπολικό». Ο Λουκ εξέτασε τα τσουβάλια με τα φύλλα : έσπρωξε μερικά, κλότσησε κάποια άλλα, άνΟlξε δύο

lG

έψαξε μέσα. Ο ΚΟΙGGνοπρόσωπος αστυφύλακας

κοίταξε το αφεντικό του σε μια απελπισμένη βουβή παράκληση ' όμως ο Τζον κούνησε απότομα το κεφάλι. Μπορούσες να lοχυριστείς ότι ο σερίφης Λουκ Φρεντ ήταν τσαπατσούλης όσον αφορούσε θέματα δlοίlG1σης ιί ότι ήταν νταής

("Ευγενικός Γίγαντας του κώλου!») . Ποτέ, όμως, δε θα μπορούσες να

lOXUPl-

στείς ότι δεν ήταν επαγγελματίας ή πεlOματάρης ή lκανός να κάνεl εκείνο το είδος της δουλεlάς, που ΟΙ αμερuωνοi σερίφηδες είχαν ξεΧάσεl να κάνουν

εδώ και καιρό.

123

GRAHAM MASTERTON

" Τι ώρα συνέβη αυτό;» ρώτησε ο Λουκ.

" Τέσσερις και εmά λεmά». "Η Έμιλι βρισκόταν στην κρε βατοκάμαρά της, η Μαίρη νεκρή στη σκάλα κι η 'Άιρις πού βρισκόταν;» "Η 'Άιρις βρισκόταν στο καθιστικό, ξαπλωμένη στο πάτωμα ». «Σε τι κατάσταση βρισκόταν;»

« Γυμνή, μωλωπισμένη και γεμάτη πληγές, λες και κάποιος την είχε μαστι­ γώσει με αγκαθωτό σύρμα».

« Η Μαίρη κείτονταν στο κάτω μέρος της αι{άλας νεκρι'ι και ξεκοιλιασμέ ­ νη, όμως η 'Άιρις κατόρθωσε να ανέβει την ίδια σκάλα , γυμνή και μαστιγωμέ­

νη, μόνο και μόνο για να πει στην Έμιλl να παραμείνει στην κρεβατοκάμαρά της; Κι έπειτα κατέβηκε από την ιδια σκάλα , έτσι ώστε να ξαπλώσει στο πάτω­ μα του καθιστικού και να περιμένει να εμφαVlστεί το περιπολικό;» Ο Τζον έχωσε το χέρι στην τσέπη του κι έβγαλε άλλο ένα κομμάτι τσίχλα

δυόσμο. "Σ' αυτό το λογικό συμπέρασμα θα Kατέλnγες αν μιλούσες με την Έμιλι».

« Ισως η Έμιλι να κατάλαβε λάθος».

« Είν' ένα εντεκάχρονο κοριτσάΙΩ, Λουκ! Μόλις υπέστη το τραύμα ενός φόνου και τώρα έγινε μάρτυρας και σ' έναν ακόμη, πολύ χειρότερο!» «Αυτό εξακολουθεί να μην εξηγεί για ποιο λόγο φέρθηκε έται η μητέρα

της. Έχεις έναν αδερφό, έται δεν είναι; » ο Τζον ανοιγόκλεισε τα μάτια. «Αφού το ξέρεις, τον Τομ». <<Αν ο Τομ κ είτονταν φιλεταρισμένος στη αιcάλα του σmnoύ σου, θα την

ανέβαινες τσαλαβουτώντας μες στο αίμα και τα σωθικά του , μόνο και μόνο γ1α

-να πεις στο παιδί σου να μείνει στο κρεβάτι του ΚΙ έπειτα θα την κατέβαινε:ς με τον ίδιο τρόπο; Έλα τώρα, Τζον, δε θα μπορούσες να το κάνεις, ακόμα ΙΩ αν δεν σ' είχαν μελαVlάσει απ' το ξύλο. Το κορίται δε μας τα λέει όπως συνέ­ βησαν: δε θα μπορούσαν να 'χουν συμβεί έται» .

« Και γιατί να 'πει ψέματα; Είναι έντεκα χρονών κι έχει Χάσει τον αδερφό, την αδερφή και τη θεία της. Ο πατέρας της είναι στη στενή ΙΩ η μητέρα της τ α

έχει κυριολεκτικά παιΥμ&/α. Γιατί να πει ψέματα;» «Δεν ξέρω» , είπε ο Λουκ, κι έχωσε τα χέρια του μες στις στενέ ς τσέπες του παντελΟVlού του και κοίταξε τριγύρω στη αι<ουπισμένη αυλή. «Ας αρχίσου­ με, ό μως, να κάνουμε κάποιες αιcέψεις για τούτη την υπόθεση, Τζον. Για ποιο λόγο εκτέλεσε τα παιδιά του ο Τέρενς Πiρσoν; Γω ποιο λόγο έχωσε ο Λίος ΠόνΊl<αν τα σωθικά του στο αιcoυmδoφάγo , αφού μετέφρασε το ημ ερολόγιο του Τέρενς Πίρσον; Ποιος ήρθε σε τούτο το σπίτι χτες βράδυ, ξεκοίλιασε την αδερφή και έδειρε τη γυναίκα του Τέρενς Πίρσον και για ποιο λόγο η κόρη

του σκάρωσε μ:ια τελείως απίστευτη ιστορία για όλα αυτά;»

Για μ:ια στιγμή ο Τζον έδωσε την εντύπωση ότι θ' απαντούσε. Σούφρωσε

το στόμα, γούρλωσε ία μάτια. Το μόνο που μπόρεσε, όμως , να κάνει ήταν να

124

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

ανασηκώσει τους ώμους και να πει "Πφφ», κι έπειτα ,(Xρισrέ μου, Λουκ, δεν

ξέρω. Θα πρέπει να πεΡ1μένουμε τη Σήμανση». "Κι όλα τούτα τα φύλλα!» φώναξε ο Λουκ, και κλώτσησε ένα απ' τα τσου­

βάλια. "Ολα τούτα τα γαμημένα φύλλα! Από πού ήρθαν όλα τούτα τα φύλλα;» Σώπασε' και παρέμεινε σιωπηλός' και πίεσε το σrόμα με το Χέρι του . Έπειτα, χωρίς να πει τίποτε άλλο , ξαναμπήκε στο σπίτι, ιο άφησε τον Τζον να στέκετα1 εμβρόντητος στην αυλή. Εκείνος κοίταξε τον ασrυφύλαKα που είχε

μαζέψει τα φύλλα, έκανε ένα μορφασμό δυσαρέσι<ειας ιο ο ασrυφύλαKας ανασήκωσε τους ώμους και είπε: «Ξέρω Ύω;»

Ο Λουκ διέσχισε το δρόμο, σκούπισε άλλη μια φορά τον ιδρώτα απ' το λαιμό και το πρόσωπό του κα1 KαταράσrηKε τη ζέσrη. Ανηφόρισε το εmκλινές δρο­

μάιο του πάριοΥκ του αριθμού

1224,

ενός περιποmμέvου μικρού σπιτιού με

σανιδένια σκεπή και λευκή μονωτιιa1 επένδυση από αλουμίνιο, έξω απ' το οποίο βρισι<όταν παρκαρισμένη μια αστραφτερή ασημί ΤΟΥιότα. Η Olκοδέσποινα μάλλον τον είχε δει να πλησιάζει, μιας και άνOlξε την

πόρτα λίγο πριν εκείνος προλάβει να πατήσει το κουδούνι, ξαφνιάζοντάς τον. Ήταν μια παχουλή, χλομή γυναίκα κάτι λιγότερο από εξr'ιντα ετών,

με

πρόσωπο που διέθετε μια παράξενη ανδοπρέπεια, την οποία καθιστούσε εντονότερη η πλήρης έλλειψη μέικ απ και το κοντό, καρέ της μαλλί. Φορούσε ένα ριγέ μοβ πουλόβερ και μπεζ ελαστικό παντελόνι του σιο , με θηλιές κάτω απ' τα πόδια.

" Η κυρία Τέρπστρ α;» "Η ίδια. Θα θέλετε να μιλήσετε στην Έμιλι».

"Πώς είναι;» "Ψύχραιμη όσο δεν παίρνει».

"Ούτε δάκρυα; Ούτε σοκ; » "Ακούσατε τι είπα: Ψύχραιμη όσο δεν παίρνει». "Εκπλήσσομαι κάπως, λαμβάνοντας υπόψη την όλη κατάσταση», είπε ο Λουκ, κι αφού έβγαλε το καπέλο του, σιωύπισε την εσωτερική λωρίδα. Η κυρία Τέρπστρα έκανε ένα κοφτό νεύμα με το κεφάλι προς την κατεύ­ θυνση του σπιτιού των Πίρσον. (, Τίποτα σχετικό μ' αυτή την οικογένεια δε μου προξενεί έκπληξη».

"Ναι; Και Υιατί το λέτε αυτό; »

«Εκείνος ο Τέρενς Πίρσον, είχε πάντοτε κάτι παλαβό πάνω του. Πάντα ξέραμε όη κάτι κακό επρόκειτο να συμβεί, έτσι που φώναζε σε όλους. Η

Άιρις, ο Θεός να την έχει καλά, ήταν αξιαγάπητη κοπέλα, αλλά τι μπορούσε να κάνει, παντρεμένη μ' ένα τέτοιο πλάσμα; Πότε πότε, όταν ο Τέρενς ήταν

στη δουλειά, ερχόταν σπίτι Υιακαφέ, πάντοτε, όμως, ήταννευριιa1 μιας και την έπαιρνε τηλέφωνο απροειδοποίητα, μόνο και μόνο Υια να βεβαιωθεί ότι εκεί-

125

GRAHAM MASTERTON

νη β ρισκό ταν στο σπίn ». <<'Ηταν ζηλιάρης τύπος , λOlπόν ; » Η κυρία Τέρπστρα σο ύφ ρωσε τ α χ είλη . "Δεν ξ έρω αν ήταν ζ ήλlα . Τη

ρωτο ύσε συνεχώ ς αν την είχε εΠlOκε φτεί κάΠOlος » . " ΚάΠOlος συγκεκρψένος ή απλά κάΠOlος; "

"ΚάΠOlος συγκεκρψένος, έτOl φωνόταν. Κάποτε ρώτησε το Λίλαντ -τον άντρα μ ου- "Είδ ε ς κανέναν σήμερα στη γεnΟVlά;" Ο Λίλαντ ι'ιταν μπροστ ά κω κούρευε 10 γρασίδι κω φυσικά είχε δει ένα σωρό κόσμο, το γαλατά , γεί­

τονες , όλους κω ρώτησε "ΚάΠΟ1Ον συγκεκρψένο" ; Κ1 ο Τ έρ ενς Πίρσον απά­ ντη σε: "Έναν άντρα ντυμένο στ' άσπρα, έναν άντρα ντ υμ ένο με π ολύχρωμα ρ ούχα, ιο έναν άντρα ντυμένο στ α πρά Olνα " ». Ο Λουκ κατσούφιασε . «Μήπως είπε

nOlOl

μπορεί να ήτ αν αυτοί

Ol

άνθρ ω-

nOl ;» Η

κυρία

Τ έ ρπστρα

κούνησ ε

αρνηπκά

το

κε φάλι ,

κάνοντα ς

το

διπλο σάΥονό τ η ς να τρεμουλιά σεl . "Αν θέλε τ ε τη γνώμη μο υ , ήταν βαρε μ ένος

στο κε φάλι ». "Χτ ες το βρ άδ υ -όταν Olω τ ώθ ηκε η α δερφή της κυρίας Πίρσον - μήπ ως είδατε ή ακούσατε κάn; Οnδήποτε; » Εκείνη εξ ακολούθησε να κουνά αρνηηκά το κεφάλι . « Το ί δ1Ο με ρώτησ ε

ιο ο Αρχηγός Χάζμπαντ. Ήμουν ξ ύΠVlα περίπου την ώρα που συνέβη , επειδή έκανε πάρα πολλή ζέστη, 10 επειδή άκουσα τον άνεμο να σru<ώνεΤω και τ ην πόρτα μ ε τη σίτα των γειτόνων να χτ υπά. Όμως αυτ ό ήταν όλο » . Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε στην είσοδο αιφιβ ώς πίσω απ' την κυρία

Τ έρπστρα ένας λεmός άνδρας με aπαρxές

φαλάκρας και ιmλ.ιδωμένo

πρόσωπο, ιο αιωύμπησε το Χέρι του στον ώμο της . «Εγώ είδα κάτι» , είπε. «Είστε ο κύριος Τέρπστρα;» ρώτη σ ε ο Λο υκ.

«Αν δεν είναι , θα 'θελα να 'ξερα τι γύρευε χτες βράδυ στο κρεβάτι μου " , πετ άχτηκε η κυρία Τ έρπστρα. «Τι είδατε, κύρι ε Τέρπ στρα;» τον ρώτησε ο Λουκ, που δεν είχε όρεξη για

εξυπνάδες. Ο κύΡ1Ος Τέρπστρα είπε: «Γύρω στι ς τέσσερις πήγα στο μπάνιο ... παίρνω φάρμακα εξαιτίας της δερματικής μου αλλεργίας και μου πρ οκαλούν ανάγκη να πηγαίνω» .

«Τρει ς ή τέσσερις φορές κάθε νύχτα» , εmβεβαiωσε η κυρία Τ έρπστρα . Ο κύριος Τέρπστρα έκλεlOε για μια στιγμή τα μάπα του, λες κι έτσι αντι­ μετώπιζε πάντοτ ε τις παρεμβάσεις της γυναίκας τ ου . Έπειτα είπε: «Καθώς επέστρεφα κοίταξα έξω απ' το παράθυρο στ ην άλλη μεριά του δρόμου , Υιατί είδα φύλλα που τα παράσερνε ο άνε μος πάνω στις αυλές κω τα πεζοδρόμια» . "Ναι, φ ύλλα», επανέλαβε ο Λουκ ανυπόμονα . «Τ α είδα 10 εΥώ».

(<'OXl, όμω ς,

μόνο φύλλα. Είδ α ένα φως ν' α στ ράφτει σ' ένα από τα π άνω

παράθυρα του οπιηού τ ων Πίρσον. Μόνο για μια στιγμή. Αν

126

ei.xa ανοιγοκλείσει

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

τα μάτια θα το 'χα χάσει». «Τι φως; Σαν κάποιος ν' αναβόσβησε τη λάμπα πολύ γρήγορα;» «Ω, όχι, όχι. Ήταν σαν αντανάκλαση, σαν κάτι αστραφτερό. Σαν καθρέ­ φτης, ίσως, ή μέταλλο». Σχημάτισε ένα σχήμα στο αέρα με το δάχτυλό του.

«Κάτι σταυροειδές, κάπως έται, ι1. μάλλον σαν Άστρο του Δαυίδ». Ο Λουκ έβγαλε το σημειωματάριό του κι ένα στυλό διαρκείας. «Θα θέλα­ τε να μου το σχεδιάσετε; Θα βοηθούσε πολύ ». «Ελάτε μέσα», είπε η κυρία Τέρπστρα. «Ο Λlλαντ θα σας φτιάξει το σχέ­

διο ια εσείς θα μΙλήσετε στην Έμιλι». Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν μικρό και σχολαστικά τακτοποιημένο. Παντού υπήρχαν μπιμπελό από πορσελάνη: mωλάΙGα και μπαλαρίνες, πωλη­ τές μπαλονιών και ορφανά με εκφραστικά πρόσωπα. Στη γωνία υπήρχε

lG

ένα

μικρό εικονοστάσι, με ένα σημαιάκι του Κολεγίου Κορνέλ, το έμβλημα των Πεζοναυτών και την έγχρωμη φωτογραφία ενός νεαρού με κοντοιωυρεμένο

μαλλί και μεγάλα μυωπικά γυαλιά. Μια χρυαι1. περγαμηνή από κάτω έγραφε: «Ντέ ιβιντ Κέρκγουντ Τέρπστρα

1966-1989

-Πάvτoτε Πιστός".

Η Έμιλι καθόταν στο οικογενειακό δωμάτιο και παρακολουθούσε τα ΧελωVΟV1vτζάιaa. Τα μαλλιά της ι1.ταν χτενισμένα μ' επιμέλεια και φορούσε καθαρή κοντομάνικη μπλούζα και σορτσάιG. Στο

llavilG της

ήταν πιασμένο με

μια παραμάνα ένα κλαράΙG με φύλλα αειθαλούς δέντρου, που θύμιζαν φτερά­

κια. Καθώς ο Λουκ μπήκε στο σπίτι, εκείνη δε γύρισε να τον κοιτάξει. «Για να δούμε, Ύ1α να το κάνω καλά", είπε ο 1llλαντ Τέρπστρα,

lG

αφού

έβγαλε τα γυαλιά του από την τσέπη του πουκαμίσου του, κάθησε στο τραπέ­ ζι της τραπεζαρίας.

Ο Λουκ πλησίασε την Έμιλι και κάθισε ανακούρκουδα δίπλα της. Εκείνη εξακολούθησε να μη γυρνά.
«Είμ' εντάξει, είμαι μια χαρά», είπε η Έμιλι, με το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη της τηλεόρασης.

«Θες να μου πεις τι συνέβη;»

«Δεν έχω τίποτα να πω. Δεν είδα τίποτα. Δεν άιωυσα τίποτα».

«Είπες ότι η μαμά σου ανέβηκε στο δωμάτιό σου, Ύ1α να σου πει να μεί­ νεις στο κρεβάτι και να μην κουνηθείς».

«Σωστά, κι εγώ δεν κουνήθηκα. Έμεινα στο κρεβάτι, όπως μου είπε».

"Μήπως είδες ή άιωυσες κάποιον άλλο μες στο σπίτι πέρα από τη μαμά σου και τη θεία σου τη Μαίρη;»

«Κοιμόμουν. Το πρώτο που κατάλαβα ήταν ότι η μανούλα άνοιξε την πόρτα του δωματίου μου και μου 'πε να μην κουνηθώ».

Ο Λουκ έγνεψε και παρακολούθησε το Μικελάντζελο και τον Ντονατέλο να πηδούν πάνω απ' τη στέγη μιας αποθήιαις. Έπειτα είπε: «Πότε ήρθε στο δωμάτιό σου η μαμά σου και τι φορούσε;»

127

GRAHAM MASTERTON

Η ΈμJ.λ.ι γύΡΙσε, εmτέλους, το κεφάλι της και τον κοίταξε. Υπήρχε κάη στην εκφρασή της που του προκαλούσε ανησυχία -λες και κείνη μπορούσε να διαβάσει με αιφίβεια τις σκέψεις του. «Δε με mστεύετε, έτσι δεν είναι;» τον ρώτησε. «Ει ... απλά θέλω να καταλάβω η ακριβώς συνέβη».

«Δεν ξέρω η συνέβη. Η μανούλα μού είπε να μείνω στο κρεβάη κι αυτό έκανα».

,(Οταν η μανούλα σου μπήκε στο δωμάτιο", είπε ο Λουκ, «μήπως ήταν συΥ­ χισμένη ή μήπως έκλαιγε ή κάη τέτοιο; Μήπως ήταν σισσμένη η VΥXΤllσά της;»

«Δεν την είδα στ' αλήθεια, ξέρετε, Απλά την άκουσα".

Ο τρόπος που είπε «ξέρετε» είχε ένα παράξενα αι<ατάδεχτο τόνο, σχεδόν σαν να τον επέπλnττε. Κράτησε το βλέμμα της πάνω του για ένα ακόμη παρατεταμένο λεπτό ια έπειτα το έστρεψε ξανά στην τηλεόραση.

«Τι έχεις καρφιτσωμένο στο μανίκι σου;» ρώτησε ο Λουκ και άγγιξε το κλαράισ με τα φύλλα πάνω στο μπλουζάια της.
«Δεν ήξερα ότι φυτρώνουν ήμερα έλατα εδώ γύρω".

"Είναι το δέντρο του θανάτου», είπε η ΈμJ.λ.ι. «Α, ναι; Ποιος στο 'πε αυτό;»

"Ολοι ξέρουν όη το ήμερο έλατο είναι το δέντρο του θανάτου. Το φυτεύ­ ουν στα νεκροταφεία και οι ρίζες του απλώνονται και κάθε ρίζα Χώνεται στο στόμα κάποιου που είναι θαμμένος εκεί». Ο Λουκ δίπλωνε και ξεδίπλωνε το υγρό του μαντήλι. «Αυτή είναι μια

κάπως δυσάρεστη προοπτική". Η Έμιλι τον κοίταξε φευγαλέα . «Η ζωή είναι δυσάρεστη » . «Είσ' έντεκα ετών και νομίζεις ότι η ζωή είναι δυσάρεστη;» " Η αδερφή μου είναι νεκρή κι ο αδερφός μου το ίδιο».

«Και η θεία σου». «Η θεία μου δεν ήταν το ίδιο ». Στα μάτια της χόρευαν και τρεμόπαιζαν οι αντανακλάσεις από τα χελωνονιντζάκια. Ανέδιδε τέτοιον αέρα κοροϊδίας και αδιαφορίας, που ο Λουκ ανατρίχιασε παρά τη θέλησή του. Δεν μπορούσε να

την καταλάβει. Είχε οι<εφτεί ότι αν καθόταν δίπλα της και της έπιανε την κου ­ βέντα

-

ε, θα μπορούσε να δημιουργήσει κάποια επαφή, όπως πάντα έκανε

με τα παιδιά. Τα παιδιά συμπαθούσαν τους εύθυμους χοντρούς και ιδίως τους εύθυμους χοντρούς που φορούσαν στολή. Η Έμιλι, όμως, δεν του έδινε ούτε μια ευκαιρία. Καθόταν δίπλα της και ήταν σαν να κάθεται δίπλα σ' έναν ανοικτό καταψύκτη. Αισθανόταν ότι στ' αλήθεια τον περιφρονούσε . «Γλυκιά μου» , είπε, «πρέπει να πιάσουμε τους ανθρώπους που οι<ότωσαν τη θεία σου. Χτύπησαν άσχημα και τη μανούλα σου».

"Δεν είδα κανέναν. Τ' ορκίζομαι».

128

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

«Γlατί δεν το σκέφτεσω ; Μπορείς να μου τηλεφωνήσεις αν θες. Ορίστε ο προσωπικός μου αριθμός στη δουλειά » .

«Δεν είδα κανέναν. Κω στο κάτω κάτω, όλοι πρέπει να φάνε» . Ο Λουκ την κάρφωσε με το βλέμμα. « Τι ; Τι είπες; »

«Δεν είπα τίποτα» . Ο Λουκ περίμενε κάμποση ώρα , όμως γνώριζ ε ό τι δε θα της αποσπούσε

τίποτε άλλο. Σηκώθηκε επάνω κω στράφηκε για ν' αντικρύσει τον κύριο κω την κυρία Τέρπστρα. Η κυρία Τέρπστρα τού έριξε ένα βλέμμα που σήμωνε « Στα 'λεγα εγώ

-

είναι ψύχρωμη όσο δ εν παίρνει » .

Ο κύριος Τέρπστρα έφε ρε το σκίτσο του . « Ορίστ ε , αυτ ό ε ίνω. Ακριβ ώς τ ο σχήμα που είδα. Σαν φως , καταλαβαίνετε; Σαν αντανάκλαση ».

Ο Λουκ το πήρε και το κράτησε ψηλά. Έμοιαζε μάλλον με πεντάλφα, παρά με σταυροειδές διάγραμμα. «Εντάξει , κύριε Τέρπστρα, ευχαριστ ώ . Δε γνωρίζω τι είναι τούτο, αλλά θα μπορούσε ν' αποτελέσει χρήσιμο εύρημα » . Μια ξαφνική έμπνευση του πέρασε απ' το μυαλό κι έτσι έστρεψ ε το

σημειωματάριο κω κράτησε το διάγρ αμμα μπρος στην Έμιλι. « Κοίτα το , Έμιλι. Να τι είδε ο κύριος Τέρπστρα , να λάμπει μέσα στο σπίτι σου χτ ε ς βράδυ. Έχ εις ξαναδεί κάτι τέτοιο ;»

Το πρόσωπο της Έμιλι σιWίρυνε . "Πάρ ' το από δω», είπε με παιδιάστιιαι γκρίνια. « Ελα, Έμili, ίσως σε βοηθήσει να θυμηθείς». Το κεφάλι της Έμili στράφηκε προς το μέρος του μ' έναν ξερό ήχο σαν

τρίξιμο , λες κω ο λωμός της είχε σπάσει και τ α κόκαλα τρίβονταν μεταξύ τους. Οι κόρες των ματιών της είχαν δ ι ασταλεί ιο ολόκληρο το δέρμα τ ου

προσώπού της είχε τραβηχτεί πάνω στο κρανίο της. Ο Λουκ δεν κρατήθαι<ε: τινάχτηκε νευριι<ά προς τα πίσω μ' έναν αδέξιο πήδο,

έριξε κάτω το

σημειωματ άριό του και είπε: «Για τ' όνομα του Θεού, Έμιλι, τι τρέχει; » Εκείνη δεν είπε λέξη, αλλά του έγνεψε να πλησιάσει. Στην αρχή εκείνος δεν ήθελε να πάει, όμως εκείνη του έγνεψε πάλι. Ο Λουκ κοίταξε την κυρία Τέρπστρα, εκείνη, όμως , το μόνο που μπορού­ σε να πει ήταν: «Δεν είναι παρά ένα παιδί, σερίφη. Είναι μόλις έντεκα ετών».

Ο Λουκ έσκυψε κοντύτερα' όμως η Έμιλι του έγνεψε να πλησιάσει κι άλλο. Ανέδιδε μια πολύ παράξενη οσμή. Μύριζε σαν φρεσκοκομμένο γρασίδι, όμCι,Jς κάτω απ' τη μυρωδιά της φρεσκάδας κρυβόταν κι η γλυκερή μυρωδιά

τομ γρασιδιού που αποσυντίθεται. "Τι;» τη ρώτησε νευρικά.

"Κοντύτερα», του ψιθύρισε. (/Ελα κοντύτερα κω θα σου πω » . Ο Λουκ κοίταξε μέσα σε κείνα τα άψυχα, προσηλωμένα , υπολογιστικά

μάτια. Κοίταξε το φωτεινό δέρμα, που είχε τεντωθεί πάνω στα ξεκάθαρα σχη­ ματισμένα ζυγωματικά. Ένιωθε σαν τον Οδυσσέα μπρος στις Σειρήνες.

129

GRAHAM MASTERTON

ΈVlωθε λες κι ο Χάρος τον έγλυφε λάγνα γύρω απ' τ' αυτί με την άκρη της υγρής μπλαβιάς γλώσσας του. « Τι ;» επανέλαβε.

« Οι φίλOl μου βαδίζουν ξανά στη γη » , του ψιθύρισε. Έκανε πίσω σαστισμένος. Όμως εκείνη του άρπαξε τη γραβάτα κω τη

στριφογύρισε ανάμεσα στα δάχτυλά της. « Οι φίλω μου βαδίζουν ξανά στη γη, κω τόσο το καλύτερο γlQ τη γη . Ο Μάρτυρας βαδίζει στη γη, ο Θεραπευτής βαδίζει στη γη, ο Πράσινος Άντρας βαδίζει στη γη .

EKeivOl,

κω άλλοι κω η

ώρα της Γιορτής πλησιάζει. Η ώρα της ΓlOρτής έχειιίδη φτάσει!»

,(Ellw»,

είπε, πασχίζοντας να της !llλήσεl σαν να ήταν ένα εντεκάχρονο

κορίτσι. «' Εμw, όλα τούτα ήταν τρομερά, όμως πρέπει να αντέξεις. Η κυρία Τέρπστρα θα σε φροντίσει γlQ καμιά δυο ώρες lα έπεnα θα ρθει κάπωος από το Δημαρχείο, γlQ να σου βρει ένα ασφαλές μέρος να μείνεις ».

«Δεν καταλαβαίνεις, έτσι δεν είνω ;» ψιθύρισε εκείνη. « Τι; » ΜόλΙς που μπορούσε να την ακούσει. « Οι φίλοι μου βαδίζουν ξανά στη γη».

Ο Λουκ την κοίταξε κατευθείαν μες στα μάτια από απόσταση μικρότερη από δέκα εκατοστά. Τι ήθελε; Τι προσπαθούσε να του πει; Η ανάσα της μύρι­ ζε απαίσια ' γlQ την ακρίβεlQ βρομούσε. Ίσως να μην είχε φάει. Ίσως το σοκ να 'χε δlQταράξεl το πεπτικό της σύστημα. Πώς, όμως, ήτ αν δυνατόν να ανα­ δίδει τόσο έντονα την οσμή από σάπlQ χλωρίδα και πολυκωρισμένα σάλlQ 10

εκείνη τη γλυκερή, χορταστική βρόμα, που μόνο με τη μυρωδιά του κάτουρου μπορούσε να την παρομOlάσει ;

:Ξ:εροκατάπιε. «Πε ς μου ΠOlω είν' οι φίλοι σου». "Σου είπα. Ο Μάρτυρας , ο Θεραπευτής , ο Πράσινος Άντρας». «ΚΙ άλλω, είπες».

"Ναι, άλλοι». Ο Λiλαντ Τέρπστρα τούς δι έκοψε. «Θες να ρίξεις μια ματιά στο διάγραμ­

μα τώρα, σερίφη; Είνω ό,τι καλύτερο μπορώ να φτιάξω». Ο Λουκ σήκωσε το δεξί του χέρι ως ένδειξη ότι τον είχε ακούσει, όμως δεν τράβηξε το βλέμμα του απ' την ΈμΙλι, ούτε εκείνη απ' αυτόν.

"Ποιοι είνω;» επέμεινε ο Λουκ παρόλο που Υνώριζε πως ήταν απόλυτα εσφαλμένο να mέζει τόσο άγρια έναν ανήλικο μάρτυρα , μιας και ό ,ΤΙ έλεγε δε θα γινόταν αποδεκτό. ,,'Ελα, ΈμιλΙ, ποιω είν' ω φίλω σου;» Το στόμα της ΈμιλΙ πλάτυνε σχηματίζοντας ένα αμυδρότατο χαμόγελο. Το πρόσωπό της εξέφραζε χαρά, αλλά τα μάπα της ήταν άψυχα σαν πέτρες.

Ο Λουκ ωσθάνθηκε τον ιδρώτα να ιωλά απ το σβέρκο του στο γιακά του που­

καμίσου του.

Tl; σιζεφτόταν συνέχεια. Τι στο δlάολο προσπαθε! να ρου πει;

Όλα τούτα εivω τελεΙως ανΙσόρροπα' rελεiως τρελά. Η ΈμΙλι άνοιγε το στόμ α της όλο και περισσότερο, λες κι ήταν έτωμn να

δαγκώσει ένα μήλο. Ο Λουκ σκέφτηκε: ΧασΡουριέτω -τι στο δlάολο κάvεl,

130

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

χασμουριέται. Όμως τότε η γλώσσα της φάνηκε σαν να πρήζεται και γλίστρησε ανάμε­ σα απ' τα χείλη της χοντρή και πορφυρή. Εντελώς σοκαΡΙσμένος, εντελώς

αηδιαcηιένος συνειδητοποίησε ότι δεν επρόκειτο για γλώσσα, αλλά για το

πέος ενός άντρα που γυάλιζε απ' τα σάλια, αστραφτερό και δlOγι<ωμένο, με την ακροποσθία τραβηγμένη πίσω. ΑΙΙ' την

του πέους κυλούσε ένας

Om1.

λεπτός ιστός από βλέννα που έσταζε πάνω στο πηγούνι της · E}hλl. Ακολούθησε ένα κλάσμα δευτερολέπτου όπου τα βλέμματά τους ήρθαν σε έντονη επαφή ΚΙ εκείνος καταλάβαινε τι του έλεγε. Του έλεγε: Να τι είναι

ΟΙ φίλοι μου, να τι μπορούν να κάνουν ΟΙ φίλοι μου, 10 είναι πολύ περισσότερα απ ό,τι είσαι σε θέση να κατανοήσεις, χοντρέ. Το πέος ορθώθηκε τελείως άκαμπτο και ξεπρόβαλλε σχεδόν δυόμισι πόντους απ' τα ορθάνοιχτα χείλη της. Έπειτα γλίστρησε πάλι μέσα ΚΙ η περιφέρειά του πιάστω<ε λίγο στα πάνω της δόντια' εκείνη κατάπιε με δύναμη ΚΙ αυτό χάθηκε. Ο Λουκ στράφω<ε

έντρομος προς τους

Τέρπστρα,

όμως η κυρία

Τέρπστρα άλλαζε με φασαρία θέση στα μmμπελό της κι ο Λίλαντ εξαιωλου­

θούσε να του χαμογελά εξυπηρετικά και να τ ου προτείνει το διάγραμμά του. Ήταγ ολοφάνερο ότι κανείς τους δεν είχε δει το πρόστυχο πράγμα, που είχε ξεπροβάλλει απ' το στόμα της Έμιλι.

Ο Λουκ γονάτισε δίπλα στη μικρή και της έmασε τα χέρια. «Ανοιξε το

στόμα σου", επέμεινε. « Γιατί; » είπε εκείνη, παριστάνοντας την αθώα. «'Ανοιξε το στόμα σου, Έμιλι!» «'Οχι!" είπε εκείνη παλεύοντας. «Φύγε από κοντά μου!»

«'Ανοιξε τ' αναθεματισμένο στόμα σου!» της φώναξε άγρια ο Λουκ. Προσπάθησε να της πιάσει το σαγόνι και να τ' ανοίξει δια της βίας, αλλά η Έμιλι είχε σφαλήσει τα χείλη και κουνούσε το κεφάλι της πέρα-δώθε. «Τι πάτε να της κάνετε, σερίφη;» ρώτησε ο Λίλαντ Τέρπστρα.

«Νομίζω ότι κατάπιε κάτι», είπε ο Λουκ. «Απλά θέλω να ρίξω μια ματιά". « Οχι! " διαμαρτυρήθηκε η 'Εμιλι, χτυπώντας τον. «Οχι! 'Ασε με ήσυχη! " Ο Λουκ την άφησε και στάθηκε όρθιος. Η Έμιλι σήκωσε το βλέμμα της

πάνω του, βλέμμα μαύρο απ' το θρίαμβο και το μίσος. Η κυρία Τέρπστρα πλnσiασε και ακούμπησε απαλά το Χέρι της στο κεφά­ λι της Έμιλι. «Ελα τώρα, γλυιοά μου, τι ήταν αυτό που κατάπιες ;»

«Τίποτα», είπε η Έμιλι. <<Δεν κατάmα τίποτα». « Ε, λοιπόν, τότε δε θα 'χεις αντίρηση ν' ανοίξεις το στόμα σου και γ' αφή­ σεις τον σερίφη Φρεντ γα ρίξει μια ματιά, έτσι δεν είναι;»

Η Έμιλι δίστασε για μια στιγμή και μετά χαμογέλασε ιο έβγαλε τη γλώσσα της.

« Ορίστε, μάλλον κάνατε λάθος », είπε μειδιώντας ο ΛίλαΥΤ Τέρπστρα . « Ισως απλά αστειευόταν».

131

GRAHAM MASTERTON

Ο Λουκ ξεΡOKατάrnε. Του είχε κοπεί η ανάσα, έτρεμε

1<1

έξαφνα έν1ωσε

τον lδρώτα που έτρεχε στη ράχη του πουκαμίσου του να χει παγώσει. «Βέβαια», είπε. ,/Ισως απλά αστειευόταν».

,<.ΑΙσθάνεστε καλά,

σερίφη;» ρώτησε ο Λlλαντ

Τ έρπστρα. " Φαίνεστε

κάπως χλομός».

"Χλομός», επανέλαβε ο Λουκ. Κοίταξε την Έμlλl, κοίταξε τους Τέρπστρα,

κοίταξε το ρολόl του. Κοίταξε πάλι την Έμlλl, που καθόταν τόσο γλυκιά και ήσυχη και παρακολουθούσε τα ΧελωνΟVlντζαιαα, ψύχρωμη όσο δεν έπωρνε. « Σεριφη;» επανέλαβε ο Λlλαντ Τέρπστρα.

«Είμαι μια χαρά", τον διαβεβαίωσε ο Λουκ. "Ειμω μια χαρά,>. Και τότε ήων που η Έμlλl άφησε ένα πονηρό χασκογελά1<1 σαν τρίξιμο· ια

αιωύστηκε

nlO

πολύ σαν γριά παρά σαν εντεκάχρονο κορίτσι.

132

.6.

Ο Κάπτεν Μπλακ βγήκε από το χειρουργείο Μγο μετά ης

3

μ . μ., έπειτα από

εννέα ώρες εξαντλnnκής ομαδικής εργασίας τριών χεΙρούργων με δlOφορε­ nκές

ειδικότητες κω δεκαοκτώ νευρολόγων,

βlOχημιι<ών,

κτηVlάτρων­

αναισθησιολόγων κω βοηθών.

Μετέφεραν τον KOllllallέYO τεράστιο όγκο του στο

εργαστήριο που

βρισκόταν στη βορειοανατολική πτέρυγα του Ινστιτούτου Σπέλμαν, πάνω σε ένα φορείο, τυλιγμένο με ένα μεγάλο πράσινο χεΙρουργικό σεντόVl. Εκεί, κάτω υπό συνεχή επίβλεψη, θα συνερΧόταν από το αναισθηΤlΚό και θα ανα­ κτούσε ης δυνάμεις του μετά την εγχείρηση. Το διάγραμμα στην άκρη του

φορείου του είχε πάνω τυπωμένο το όνομα Μπλοκ, KάπTev. Ήταν ένα αστείο,

όμως

το

προσωπικό

του

Σπέλμαν

αvτιμετώπιζε

το

μοναδικό

και

σημαVΤΙKότερo ασθενή του με βαθύ σεβασμό. Τούτο 'ίο ζώο, τούτο το θνητό ον, είχε αποκπίσει ανθρώπινη προσωαικότητα ια όλοι το γνώριζαν. Φορώντας ακόμη τις πράσινες χειρουργικές τους ρόμπες και τις πράσι­

νες χεΙρουργικές τους μπότες, ο Γκαρθ και ο Ραούλ αποσύρθηκαν στο γρα­

φείο του πρώτου, ΧΤύπησαν τα Χέρια στον αέρα ασθεVlκά κι έπεnα άνOlξαν ένα μπουκάλι

Chandon

Βηιι " Στην υγεία του Κάπτεν Μπλακ», είπε ο Γκαρθ .

«Αν αιάσει το πείραμα, θα γίνει το πρώτο φιλέτο μπέικον που θα ΥνωρΙζει πως είναι φιλέτο μπέικον».

Ο Ραούλ πέταξε μια στοίβα χαρτιά στο πάτωμα και σωριάστηκε σε μια πολυθρόνα. «Φάε τα λυσσαι<ά σου, Πόρκι Πιγι(».

Ο Γκαρθ άναψε ένα τσιγάρο και φύσηξε τον καπνό μέσα από τα ρουθού­

VlQ του.

(/Ησουν εκπλnKΤlΚός, Ραούλ. Απόλυτα εκπλmalΚός, ρε γαμώτο».

133

GRAHAM MASTERTON

Ο Ραούλ ανέμισε περιφρονητικά το χέρι. <<Απλά είμω απ' τη φύση μου καλός στη μικροχεlρουρVlκή. Οφείλετω στην αισθηση του ρυθμού που έχω γενεηκά κληρονομήσει».

«Μαλακίες. Ήσουν εκπληκτικός». Ο Ραούλ κούνησε το κεφάλι, χαμογέλασε κω είπε: « Ουάου, αυτή 1<1 αν ήταν εγχείρηση, ε;» Κατέβασε ια άλλη σαμπάV1α. «Απλά αναρωηέμω πώς άραγε θα V1ώσεl;» «Τι θες να πεις; »

(<'Οταν θα ξυπνήσει κω θα γνωρίζε! ότι είνω γOυρOύVJ, πώς άραγε θα νϊώσει;»

Ο Γκαρθ έκανε μια γκριμάτσα. «Δεν μπορώ να φανταστώ. Θα εξαρτηθεί από το πόσο καλά πήγε η εμφύτευση. Όπως και να ' χεl, δεν πρόκειται να

μάθουμε μέχρ! να αναπτύξει κάποιο τρόπο

VlQ να

μας το πεl » .

"Νομίζεlς ότι θα είνω σε θέση να το κάνει;»

"Κω βέβωα», είπε ο Γκαρθ . «Δεν έχω καμία αμφlβολία

Vl'

αυτό. Αν όλα

πάνε όπως τα έχουμε σχεδlάσει, νομίζω όη θα δlαθέτει τη δυνατότητα

VlQ

αρκετά εξελΙγμέV11 εΠΙΚOlνωνlα». « Τη δυνατότητα,

ίσως»,

συμφώνησε

ο Ραούλ.

« Θα 'χει,

όμως,

την

ικανότητα; Δεν είμαι κω πολύ ικανΟΠOlημένος από τα συστήματα εΠΙΚOlνω­

νlας με τα ζu')α που έχουμε κατορθώσει να αναmύξουμε μέχρι σήμερα. Κω η έγινε που ο Ρίμο ο Χ1ιmαντζής μπορεί να πληκτρολογήσει τη φράση "μπανάνα παρακαλώ"; Τι έγινε που ένας σκύλος μπορεί να μας φέρει την εικόνα ενός δέντρου; Ο ένας πεινάει, ο άλλος θέλει να βγει βόλτα. Δεν είνω κω ό , τι θ' αποκαλούσα εξελΙγμένη εmκοινωνlα».

« :Ξ;έρω απόφοιτους κολεγίου που εΠΙΚOlνωνούν πολύ δυσκολότερα», είπε ο Γκαρθ. «Πρόκειτω, όμως, για ένα θέμα που θέλω να το συζητήσω μ' ολόκληρη την ομάδα. :Ξ;έρω όη έχουμε αναπτύξει το σύστημα Εξωσυμβόλων

κω το σύστημα αναγνώρισης λέξεων, νομίζω, όμως, ότι ήρθε η ώρα να επανα­ προδlOρίσουμε το όλο ζήτημα . Ο Κάmεν Μπλακ δε θα 'ναι σε θέση να μιλήσει. Δε διαθέτει λαρύγγι , με το οποίο να μπορέσει να αρθρώσει κάτι που να θυμί­ ζει, έστω, την ανθρώmνη ομιλία. Εξακολουθώ, όμως, να πιστεύω ότι θα 'πρεπε να ερευνήσουμε την πιθανότητα ύπαρξης κάΠOlου είδους γλώσσας».

«Δε νομίζω όη ο διευθυντής δείχνει ιδιαίτερο ενθουσιασμό γι' αυτό τον ερευνητικό τομέα», είπε ο Ραούλ. «Πριν από κάνα δυο μέρες μου 'πε ότι δεν τον χαΡΟΠOlεί η npoomJκIί ν' αρχίσει το προσωπικό να συνενvoείτω με γρυλί­ σματα κω τσιρίδες». « Γιατί τότε προσέλαβε τη Μεγκ στη ρεσεψιόν; » ρώτησε ο Γκαρθ .

«' Ει, μην είσαι άδικος, η Μεγκ είναι καλό κορίτσι. Εξάλλου ήδη υπάρχουν

γoυρoύVJα που μιλούν» . «Ναι;»

Ο Ραούλ ακούμπησε κάτω το ποτήρι του και πέταξε προς την άλλn πλευρά

134

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

του τραπεζιού το φύλλο της Γκαζέτ του Σίνταρ Ράπιντς εκείνης της ημέρας.

«Α, ναι, και βέβαια υπάρχουν γoυρoύvlα που μιλούν. Τα λένε γερουOlαστές". Ο Γκαρθ άνοιξε την εφημερίδα . Σ τ ην πρώτη σελiδα υπήρχε μια μεγάλη

φωτογραφία των γερουOlαστών Ντορίν Ζαπφ και Μπραιαν Κάντι, με ης γροθιές

τους θριαμβευτικά υψωμένες πάνω απ' τ α κεφάλια τους. Η εωKεφαλiδα έγρα­ φε: «ΟΙ ΖΑΠΦ ΚΑΙ ΚΑΝΤΙ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΗΦΟΥΣ ΤΩΝ ΧΟΡΤΟΦΑΓΩΝ". Ο Γκαρθ διάβασε ης πρώτες παραγράφους ΚΙ έπειτα έριξε την εφημερί­

δα στο πάτωμα. «Σοβαρά πιστεύεις ότι θα εγκρίνουν το νομοσχέδιο Ζαπφ ­

Κάντι;" «Δεν ξέρω", είπε ο Ραούλ. «Μου φαίνεται όη πρόκειται Υια μία από κεί­ νες τις ιδέες που πιάνουν το σφυγμό της χώρας, καταλαβαίνεις; Ο καθείς

πασχίζει να φανεί όσο αΥιότερος γίνεται». «Κανείς δε χρειάζεται να πασχίσει Υια να φανεί αΥιότερος από μένα», είπε ο Γκαρθ. Κοίταξε κάτω την πεσμένη εφημερίδα. «Μ' ανέφεραν εμένα;" «Σ' αποκάλεσαν ''Ο ζωοτόμος Γκαρθ Μάθιους,

49

ετών"".

«01 μπάσταρδοι». «Ξέρω. Δεν είσαι ζωοτόμος, είσαι ερευνητής παθολόγος». «Υπάρχουν και χειρότερα. Είμαι

46

ετών, όΧΙ

49».

«Ελα τώρα, Γκαρθ», είπε σοβαρά ο Ραούλ. «Αν περάσει το Ζαπφ-Κάντι θα μείνουμε στα κρύα του λουτρού. Και, αν μη τι άλλο, εσύ ια Ύω θα μείνουμε άνεργοι».

Ο Γκαρθ το avoλoyioτm
nouvelle cuisine.

Πιστεύεις στ' αλήθεια ότι θα κατορθώσουν να κάνουν τους Αμερικανούς να σταματήσουν να τρώνε κρέας; Ο Νότος θα ξεσηκωθεί ξανά!» «Δεν ξέρω», είπε ο Ραούλ. «Εχω ένα κακό προαίσθημα Υι' αυτή την ιστο­

ρία». «Πώς είναι δυνατόν; Ποιος θα παρατήσει τα χάμπουΡΥι<ερ, ης μπριζόλες, τα τηγανιτά κοτόπουλα, το μπέικον και τα παϊδαιαα του γάλακτος;» ,,'Εχω ένα κακό προαίσθημα, αυτό είν' όλο».

"Ραούλ

-

ακόμα ια αν το περάσουν, που δεν πρόκειται, θα υπάρξει και l-UG

τριετής μεταβατική περίοδος. Πρέπει να υπάρξει -πώς αλλιώς θα ξεφορτω­ θούν οι αγρότες τα κοπάδια που ήδη έχουν; Πώς θα τους αποζημιώσει η ομο­ σπονδιακή κυβέρνηση; Χριστέ μου, έπρεπε ν' αιωυΥες τι μου έλεγε χτες στο στούντιο της τηλεόρασης ο τύπος απ' το Υπουργείο Γεωργίας. Μόνο στις ηπει­ ρωτη<ές Ηνωμένες Πολιτ είες υπάρχουν πε ρισσότ ε ρα από εκατ ό εκατ ομμύ ρια βοοειδή ' Υια να μη μιλήσουμε Υια τα πενήντα πέντε εκατομμύρια γουρούνια

και τα δέκα εκατομμύρια πρόβατα. Είναι περισσότερα από τους κατοίκους

της Ιαπωνίας. Είναι ένα έθνος μέσα σε έθνος». «Να Υιατί ο κόσμος αρχίζει να αμφιβάλλει κατά πόσο είναι ηθικό να τα

135

GRAHAM MASTERTON

τρώμε», είπε ο Ραούλ. "Μπορεί να πρόκειται Υια αγελάδες, Υια γουρούνια, Υια πρόβατα. Όμως ο κόσμος αρχίζει να τα κοιτά στα μάτια και να λέει "Για στά­

σου, αυτό που πρόκειται να βάλω στο στόμα μου είναι ένα άλλο πλάσΡα!» "Χριστέ μου», είπε ο Γκαρθ. "Αρχίζεις να μιλάς σαν τη Λiλ.ι Μόναρκ και τους υπόλοιπους παλαβιάρηδες! Δεν σ' αρέσει το τηγανιτό κοτόπουλο;» Ο Ραούλ το σκέφτηκε κι έπειτα είπε: ,<Οχι, Υια την ακρίβεια δε μ' αρέσει.

Το μόνο νόστιμο κομμάτι είναι η πέτσα ιο εγώ

mxaivollOl την πέτσα>} .

Ο Γκαρθ έσβησε το τσιγάρο του. «Παραιτούμαι » . «(Ισως να πρέπει να το κάνεις. Η μεταβατική περίοδος αφορά μόνο τα

ζώα στα αγροκτήματα . Η έρευνα σε ζώα θα σταματήσει μόλις υπογραφε ί ο Ζαπφ-Κάντι. Το ίδιο και το εμπόριο της γούνας». " Ασε με να σου υποσχεθώ κάτι » , είπε ο Γκαρθ. Άπλωσε το χέρι του και τσούγκρισε το ποτήρι του με του Ραούλ. "Το νομοσχέδιο Ζαπφ-Κάνη θα πεθά­ νει. Ζήτω τα χοιρινά μπουταιοα!»

"Καλύτερα να μη σ' αιωύσει ο Kάrnεν Μπλακ να το λες αυτό . Ίσως το πάρει προσωπικά". Βρίσκονταν 10 οι δύο σε υπερένταση' ήταν κι οι δύο κουρασμένοι. Η συζή­ τ ηση επέστρεψε στην εγχείρηση που μόλις είχαν πραγματοποιήσει. Τους είχε

πάρει εννέα χρόνια Υια να την προ ετοιμάσουν και εννέα ώρες για να την ολο­ κληρώσουν. Ο Γκαρθ δεν μπορούσε να καταλάβει αν ένιωθε ενθουσιασμό , κατάθλιψη ή απλά μούδιασμα . Ένιωθε λες ιο ολόκληρη η καριέρα του ειχε φτάσει στο αποκορύφωμά της. Για κείνες ης εννέα ώρες όλες οι διάφορεη ­

κές δεξιότητες και εμπνεύσεις, που του είχαν χαρίσει κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ζωής του οι γονεις, ΟΙ καθηΥητές και οι συνάδελφοί του, είχαν συγκεντρωθεί σε μια αταλάντευτη ακτίνα καθαρής ενέργειας, όπως ο ι ακτί­ νες τ ου ήλΙου συΥιζεντρώνονται μέσω ενός μεγεθυντικού φακού . Τούτη εινQ1

η ροιρα ρου, που παιρνει σάρκα και οστά ρπρος στα ράπα ρου. Τούτος εινQ1 ο σιωπάς γ1α τον οποιο yεvvnθηKα. Είχε πάρει γονίδια επιλεγμένα με ακρίβεια από την κάθετη εΥιζεφαλική διατομή, που είχε φέρει ο Νέιθαν από το Ιατρικό Κέντρο Μέρσι. Η διατομή

ήταν μικροσκοπικά λεmή, πιο λεπτή 10 από τσιγαρόχαρτο, περι ειχε, όμως, γενετικό υλικό από κάθε τμήμα του εΥιζεφάλου, από τον βρεγματικό λοβό μέχρι τον πλευρικό αύλακα. Περιείχε ολόκληρη την προσωπικότητα του δότη : τη νοημοσύνη, τη φαντα­

σία, τη σεξουαλικότητα και τα συναισθήματά του. Ο Ραούλ την είχε εμφυτεύ ­ σει σε κάθε ζωτική περιοχή του εΥιζεφάλου του Κάmεν Μπλακ, χρησιμοποιώ­ ντας μια τ εχνική που παρέκαμπτε τις αρχικές του εγιζεφαλικές λειτουργίες ,

όπως ένα σύστημα ηλεκτρικών καλωδιων παρακάμmει ένα ελαττωματικό ιοβώτιο συνδεσμολογίας . Ανατομικά ο Κάmεν Μπλακ εξακολουθούσε να 'ναι γουρούνι, ψυχολογικά, όμως, ήταν ένα μικρό αγόρι. Έτσι, τουλάχιστον, ειχε

καταλήξει να πιστεύει ο Γκαρ θ έπειτα από εννέα χρόνια έρευνας. Μόνο όταν

136

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

θα ξυπνούσε ο Κάπτεν Μπλαι< θα μάθαινε στα σίγουρα. Θα σκεφτόταv σαν άνθρωπος ΚΙ αυτός ήταν ο λόγος που ο Γκαρθ είχε επιμείνει τόσο πολύ να είναι ο δότης μικρός σε ηλικία , υγιής και απαλλαΎ1lέ­

νος από προκαταλήψεις. Όταν ο Κάmεν Μπλαι< θα συνερχόταν απ ' την αναι­ σθησία, το τελευταίο πράΎ1lα που ' θελε να 'χει στα χ έρια του ο Γκαρθ , ήταν ένα πλάσμα με το μυαλό ενός ψυχοπαθούς και το κορμί κω το μ έγεθος ενός μικρού οικογενειακού αυτοκινήτου. Ο Ραούλ είπε: "Αν μας αφήσουν ή συχους οι καλοθελητέ ς, Γκαρθ , αυτή είναι μόνο η αρχή . Σκέψου τι μπορούμε να κάνουμε. Μπορούμε ν' αλλά ξουμε τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Μπορούμε να θεραπεύσουμε το σύνδρ ομο

Ντάουν. Μπορούμε να θεραπεύσουμε τη σχιζοφρένεια» .

Ο Γκαρθ σήκωσε το ποτήρι του . " Μπορούμε να χεΙρουργήσουμε τους πολιτικ ούς και να τους κάνουμε ε υγενικούς και λογικούς » . «Μπορο ύμε να χ εΙρουργήσουμ ε το υ ς γι<έι και να τους κάνουμ ε στρ έιτ . Μπορούμ ε να χ εΙρουργήσουμ ε τους στρ έ ιτ και να τους κάνουμ ε γι<έ ι ».

« Με τ αμοσχε ύσεις εΥι<εφάλων;» πρότεινε ο Γκαρθ , μιλώντα ς πάνω απ' τ ο χείλος του ποτηριού του .

Ο Ραούλ φούσκωσε τα μάγουλά του . " Γιατί όχι , δικέ μου ; Αν πριν από πενήντα χρόνια πρ ότ εινες να κάνουμε με ταμοσχεύσεις νε φρών, θ α σ ε περ ­ νούσαν για τρελό. Τι τ ο τρελό έχουν οι μεταμοσχεύσεις εγι<εφ άλων;»

Ο Γκαρθ αποτέλειωσε το κρασί του . Ξαφνικά

n

όψη τ ου γκρίζαρε . «Δεν

ξέρω. Ίσως να 'μαι κουρασμένος » .

«Τότε ι<άνε ένα ντους. Κοιμήσου λίγο . Θα κοιτάξω εγώ τον Κάmαν Μπλακ».

«Q .. , μην

ανησυχείς . Θα 'ρθω μαζί σου . Τώρα

ma νιώθω

σχεδόν σαν μπα­

μπάς του » ,

Ακόμα γελούσαν κι

tmvav

όταν μπήκε βιαστικά στο γραφείο χωρίς να

χτυπήσει η Τζένι Χένινγκς , η επικεφαλής βοηθός του Ραούλ.

"Τζένι;» ρώτησε ο Ραούλ. "Τι τρέχει; »

"ο Kάm εν» , είπε. Ήταν μικροκαμωμένη, μελαχρινή, ομορφούλα κι ανα ­ στατωμένη. " Συνέρχεται».

"Κιόλας; » είπε ο Γκαρθ . "Περίμενα ότι θα κοιμόταν τουλάΧΙστον πέντε ώρες ακόμα» .

<<Δεν είναι μόνο αυτό. Ουρλιάζει» . " Τι κάνει; ,)

«Ουρλιάζει, Γκαρθ . ΟυρλΙάζει λες 1<1 έχει τρελαθεί εντελώς».

Έτρεχαν κατά μήκος του διαδρόμου και σε κάθε στροφή τούς ακολουθούσαν άλλα στελέχη του προσωmκού. Η σεΙρήνα του συναγερμού ούρλιαζε μελαΥχΟ­ λιι<ά,

ρπλ α αρπ,

ρπλααρπ,

ρπλααρπ.

137

Ένας

από

τους

κτηνιάτρους-

GRAHAM MASTERTON

αναωθησlΟλόγους αιωΥVΤOύφλnσε στον ώμο του Γκαρθ με θολωμένο βλέμμα και είπε : « Τι ; Τι συμβαίνει ; Μόλις ξύπνησα». « :Ξ:ύπνησε!» είπε η Τζένι. «Ο Κάπτεν Μπλακ ξύπνησε!» « :Ξ:ύπνησε; Δεν ξέρεις τι σου γίνεται! Του έδωσα αρκετή μεθοξυφλουρά­

νη,

V1a να μείνει

ξερός επί μια βδομάδα!»

,, :Ξ:ύπνησε!» επανέλαβε η ΤζέV1 ' και δε χρειάστηκε να πει τίποτε άλλο . Ο

αναωθηαιολόγος τούς ακολούθησε τρέχοντας κι όλοι μαζί ΣΥVΚΡOύστηKαν μεταξύ τους, καθώς περνούσαν την περιστρεφόμενη πόρτα που οδηγούσε στην βορεια'lατολική mέρυγα.

Τα ουρλιαχτά του γουΡΟUVlού ακούγονταν απ' την άλλη άκρη του διαδρόμου. Ήταν ο τρομακτικότερος ήχος που είχε ακούσει ποτέ του ο Γκαρθ: μια αγωνιώδης, μακρόσυρτη στΡΙΥΥλιά, αναμεμειγμένη με βρυχηθμούς οργή ς και σύγχυσης κι έναν παχύ και κολλώδη γουργουριστό ήχο, λες ια ο

λαιμός του ήταν πλημμυρισμένος με παχύρευστο φλέμα . Ο Γκαρθ έφτασε στην πόρτα του εργαστηρίου την ίδια στιγμή που ένας

από τους μαθητευόμενούς του έβγαινε έξω, με πρόσωπο πανιασμένο και αιμορραγώντας. « Τι στο διάολο συμβαίνει, Πίτερ; Χτύπησες; »

"Μού άρπαξε το χέρι, αυτό είν' όλο. Προσπαθούμε να τον περιορίσουμε » . « Πόση ώρα είναι ξύπνιος;»

«Δύο ή τρία λεπτά, ήταν αρκετά, όμως. Δεν αιωύεl κανέναν και τίποτα.

A'l

θες τη γνώμη μου, είναι έξω φρενών».

Σαν να το 'κανε

V1a να τονίσει

εκείνη την άποψη, ο Κάmεν Μπλακ έμπη-

ξε μω κραυγή που τους έκανε να παραλύσουν εκεί που βρίσκονταν. «Μήπως υποφέρει;» ρώτ ησε ο Γκαρθ.

«Δε βλέπω το λόγο. Η εγχείρηση ήταν όνειρο».

Ο Γκαρθ απ ομάκρυνε προσεκτικά μια νοσοκόμα που του έκλεινε το δρόμο και έφτασε στην ανοικτή πόρτα της αίθουσας αποθεραπείας. Παντού μες στην αίθουσα βρίαιωνταν δωαιωρπωμένα τραπεζάl
Ρlα, λαβίδες και βαμβάια . Σl
Ο συναγερμός

εξακολουθούσε να ηχεί κι ένα κόlGανο φως

αναβόσβηνε. Δύο φύλακες lGνOύνTav προσεκτικά προς τα πίσω, με κατεύθυν­ αι1 την πόρτα. Ο ένας τους είχε υψώσει το πιστόλι του, μόλις , όμως, εμφανί­ στηκαν ο Γκαρθ

lG

ο Ραούλ το ξανάβαλε αμέσως στη θήκη του.

«Δόκτωρ Μάθιους! Δόξα τω Θεώ, δε φύγατε ακόμα » . «'Ολα είν' εντάξεl, Στιβ. Δε χρειάζεται να φοβάσαι. Ο Κάmεν κάνει πολλή φασαρία

IG

έχει τρομακτική όψη. Ποτέ, όμως, δεν έχει πειράξει κανέναν' και

δεΥ πρόκειται ν' αρχίσει τώρα να πειράζει ανθρώπους. Απλά του δώσαμε το μυαλό εΥός παιδιού τριών ετών. Είναι τρομαγμένος και πληγωμένος και μάλ-

138

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

λον oυρλlάζει γιατί φωνάζει τη μαμά του».

Ο Κάπτεν Μπλακ πρέπει να είχε κατρακυλήσει από το φορείο όπου αναπαυόταν μετά την εγχείρηση. Το πράσινο σεντόνι είχε γλlστρήσει στο

πάτωμα και είχε τυλlxτεί γύρω aπό το ένα μπροστινό του πόδι. Στεκόταν τερά­ στιος κω μαύρος στην αντίθετη άκρη της αίθουσας κι ανέδιδε τη βρόμα του ζώου, του ανωσθηηκού και του ξεραμένου αίματος. Το κεφάλι του ήταν τυλιγ­ μένο μ' επιδέσμους, που ολοφάνερα τον ενοχλούσαν, μιας και συνεχώς προ­

σπαθούσε να τους ηνάξει aπό πάνω του ή ν' απαλλαγεί απ' αυτούς, τρίβοντας

το Kεφάλl του πάνω στα ντουλάmα. Τα μάηα του ήταν πλημμυρισμένα από αίμα, οργή και παντελή έλλειψη κατανόησης. Έδειχνε σαστισμένος κω πολύ θυμωμένος γι' αυτό που είχαν κατορθώσει να κάνουν μες στο μυαλό του, ό,τι κι αν ήταν. "Κάπτεν Μπλω(!» φώναξε ο Γκαρθ . «'Ελα τώρα, Κάmεν Μπλακ .. . όλα θα πάνε μια χαρά» .

Ο Κάmεν Μπλακ τίναξε το Kεφάλl προς τα πίσω, γύμνωσε τα κιτρινισμέ ­

να του δόντια 10 έμπηξε άλλη μια κραυγή που έκανε τις τρίχες τους να σηκω­ θούν όρθιες. Ακόμα κι ο Γκαρθ οmσθοχώρησε. Ο Ραούλ είπε: <, Ελα τώρα, Γκαρθ, δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να του φτιάξεις το κέφι. Χρειάζεται ηρεμιστικό και γρήγορα μάλlστα. Δείχνει να υποφέρει πολύ». Ο Γκαρθ ίσιωσε τα μαλλιά του με μια γρήγορη κίνηση. «Ναι ... ίσως να 'χεις δίιοο». Στράφηκε προς τον ανωσθησlOλόγο. «Τι μπορούμε να του χορηγήσου­ με, που να μην προκαλέσει πολλές παρενέργειες;»

«Θα σου ετοιμάσω κάτι», είπε ο αναισθησιολόγος. «Θα πρέπει, όμως, να τ ου τ ο χορηγήσουμε με β ελάιο. Δεν υπάρχει πε pim ωση να τ ου κάνω ένεση με

το χέρι. Ακόμα 10 έτσι, όμως, θα πρέπει να γίνει από πολύ κοντά, σχεδόν εξ επαφής».

« Οκέι, κάντε γρήγορα, εντάξει; »

Ο Κάπτεν Μπλακ άρχισε να ηρεμεί. Στεκόταν με το βλέμμα καρφωμένο στο Γκαρθ ενώ, καθώς ανάσωνε. τα τεράστια πλευρά του ανεβοκατέβωναν

κω από το τριχωτό κάτω χείλος του έτρεχαν σάλlα. Ο Γκαρθ διαισθανόταν πως είχε αλλάξει' και πως δεν είχε αλλάξει μόνο εξαιτίας του πόνου που ένιωθε.

Ποτέ πριν δεν είχε κοιτάξει κάποιον τόσο συγκεντρωμένος. Ποτέ πριν δεν είχε κοιτάξει τον Γκαρθ με τόση επιμονή. Ήταν ολοφάνερο πως εξακολου­ θούσε να 'ναι aπoxαυνωμένoς απ' το ανωσθηnκό, παρ' όλα αυτά, όμως, ανά­ σαινε κω παρακολουθούσε 10 ο Γκαρθ πίστευε ότι σκεφτότavκιόλας. «Νομίζω ότι τα καταφέραμε», είπε πολύ απαλά ο Ραούλ. « Είνω νωρίς ακόμα για συμπεράσματα», αποκρίθηκε ο Γκαρθ.

« Κοίτα, όμως, την έκφρασή του. Είμω σίγουρος ότι τα καταφέραμε» . <<Θα γεμίσουμε βραβεία Νόμπελ;» « Μπορεί, δικέ μου. Και βέβαια μπορεί » .

«Είναι τρομερό », είπε η Τζένι. «Συνέχεια προσπαθώ να φανταστώ τι έχει

139

GRAHAM MASTERTON

μες στο κεφάλι του» . ,/ Εναν φοβερό πονοκέφαλο, φαντάζομω», είπε ο Γι<αρθ. " Πρέπει να 'νω

-

δεν ξέρω , σχεδόν σαν να ΥεVV1έσaz. Ή σαν να συνέρ­

χεσω έπειτα από κάποιο δυστύχημα». Ο Κάπτεν Μπλακ άρχισε να ξύνει δυσαρεστημένος το πάτωμα με τ α μπροστινά του πόδια. Με τους επιδέσμους στο κεφάλι είχε όψη γκροτέσκα, σχεδόν γελοία, λες κω κάποιο κοριτσάlG τού είχε φορέσει ένα τουρμπάνι, προσπαθώντας να τον μασκαρέψει σαν Ινδό. Όμως ο Γκαρθ ήξερε ότι δεν υmίρχε τιποτε το γελοιο στη δύναμη, το πείσμα του ή την ικανότητά του να προκαλέσει μεγαλύτερη κοσμοχαλασιά απ' ό,τι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει

τ ο ΠΡOσωΠlKό ασφαλείας του Ινστιτούτου Σπέλμαν. Η μεθοξυφλουράνη με την οποία τον είχαν κοιμίσει πριν τ ην εγχείρησή

του, εξακολουθούσε να τον κάνει να νιώθει ζαλισμένος και να μην μπορεί να ισορροπήσει κα..λά. Παραπάτησε προς τη μία μεριά, τα πίσω τ ου πόδια λύγισαν και

βρέθηκε

καθισμένος.

Ακόμα

κω

καθισμένος,

ό μ ως ,

απ ο τελούσε

εντυπωσιακό κω τρομωαικό θέαμα, ένα δυσώδες μαύρο βουνό από σάρκα καλυμμένη με παχύ τρίχωμα, ικανό να συντρίψει έναν άντρα μ έΧρι θ ανάτ ου ή

να τρυπήσε ι με τα δόντια του έναν ατσάλινο σωλήνα πάχους εmάμιOl πόντων. Όλοι παρέμειναν στριμωγμένοι στο άνοιγμα της πόρτας, αφήνοντας ολόκληρο

το εργαστήριο στον Κάmεν Μπλακ και δε χωρούσε αμφιβολία ότι, αν εκείνο ς έκανε δυο τρία βήματα προς την πόρτα, ο διάδρομος απ' έξω θα άδειαζε ΙΌ εκείνος στη στιγμή.

" Σκατά! Μάλλον δεν αναισθητοποιήθηκε καλά" , είπε ο Ραούλ. " Σου είπα ότι έπρεπε να 'χαμ ε χρησιμοποnίσει αλοθάνη » .

"Α-πα-πα. Δεν μπορούσαμε να διαιο.νδυνεύσουμε να πάθει ζημιά το ιΊπαρ

του " , είπε ο Γκαρθ. "Αν δεν καταφέρουμε τώρα να τον ελέγξουμε,

θα χάσουμε πολύ

περισσότερα απ' το ήπαρ του ».

Ο Κάπτεν Μπλακ στριφογύρισε το κεφάλι του σαν να υπέφερε . Έπειτα άρχισε ξάφνου να ιο.νείται παραπαίοντας προς την πόρτα, σαρώνοντας στο διάβα του ένα τραπεζάιο. γεμάτο δοιαμαστικούς σωλήνες και όργανα και σιωρπίζοντάς τα παντού . Η Τζένι Χέ:νινγκς άρπαξε το μπράτσο του Γκαρθ κω το Όφιξε με δύναμη' κι ο Γκαρθ κοίταξε το Ραούλ ' ιο. ο Ραούλ έκανε μια γκρι­ μάτ σα που σήμαινε «επιτέλους, στο δείχνει με τη γλώσσα του σώματος».

Ο αναισθησιολόγος

επέστρεψε λαχανιασμένος και με κατακόιαο.νο

πρόσωπο , κρατώντας ένα από τα μακρύκαννα όπλα εκτό ξ ευσης βελών, τα οποία χρησιμοποιούσαν γJ.α την αντιμετώπιση ζώων που είχαν δραπετεύσει ή αφηνιάσει. " Οκέι ... τούτο δω έχει αρκετή μεθοεξιτόνη για να σταματήσει μια Μερσεντές . Θα τον βγάλει νοκ άουτ, όσο χρειάζετω για να τον ξαναβάλουμε στο φορείο κω να τον ασφαλίσουμε » ,

Τώρα ο Κάπτεν Μπλακ στεκόταν στο μέσο του εργαστηρίου' με τον

140

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

απογευματινό ήλιο να λάμπει μέσα από το παράθυρο πίσω του, έμοιαζε με κάτι προϊστορικό και παγανιστικό, λες και το τρίχωμά του είχε αρπάξει φωτιά . Τα πορφυρά μάτια του αιγόκαιγαν από τη σύΥχιση και τον πόνο. Καθώς ο αναlOθηαιολόγος μπήκε προσεκτικά στην αίθουσα με το όπλο προτεταμένο, ο Κάπτεν Μπλακ άφησε ένα χαμηλό και βροντερό μούγκρισμα, που έξαφνα δυνά­ μωσε σε ένταση και μετατράπηκε σ' ένα φρικτό, παραμορφωμένο στρίΥΥλισμα.

Ο αναισθηαιολόγος έκανε ένα ακόμα προσεκτικό βήμα κοντύτερα' έπει­ τα άλλο ένα. Το δέρμα του Κάπτεν Μπλακ ήταν χοντρύτερο κι από βαλiτσα από χοιρόδερμα ια αν ο αναισθησιολόγος ήθελε να 'χει κάποια πιθανότητα να

το διαπεράσει, θα πρεπε να τον πυροβολήσει από απόστααι1 μικρότερη των δεκαπέντε εκατοστών. Ένα τρίτο βήμα' κι ένα τέταρτο. Ο Κάmεν Μπλακ έστρεψε αργά το τερά­

στιο μπανταρισμένο κεφάλι του προς τον αναισθησιολόγο, ενώ από τα χείλιι του κρεμόταν ένα παχύ κορδόνι σάλιου μήκους τριάντα εκατοστών. Άρχισε να κτυπά το πάτωμα του εργαστηρίου βγάζοντας έναν παράφωνο ήχο, σαν μαχαί­ ρι που ξύνει πιάτο. Ο Γκαρθ φώναξε στον αναισθηαιολόγο: «Πρόσεχε, Τζακ ..

νιώθει πραγματικά εκνευρισμένος, το βλέπω στις ιανήσεις του κορμιού του. Τέλειωνε γρήγορα».

Ο αναισθησιολόγος πλησίαζε όλο και κοντύτερα με αργές και προσεκτι­ κές κινήσεις, μέχρις ότου η κάννη του όπλου σχεδόν ακουμπούσε τη λαγώνα

του Kάmεν Μπλακ που ανεβοκατέβαινε έντονα. Παρόλο που βριαι<όταν αρκετά πίσω και δίπλα στην πόρτα και παρόλο που στο εργαστήριο επnφατού­ σε η έντονη μυρωδιά του αντισnmιι<ού, ο Γκαρθ μπορούσε να μυρίσει την πλούαια, δυσώδη βαρβατίλα του Kάmεν Μπλαι(. Τούτο δω ήταν ένα γουρούνι που οι άνθρωποι το 'χαν προκαλέσει και το 'χαν εξοργίσει. Τούτο δω ήταν το μεγαλύτερο γουρούνι της Αμεριιαις. Τούτο δω, όμως, ήταν και κάτι ακόμα,

κάτι παραπάνω από γουρούνι. Τούτο 'δω ήταν ένα γουρούνι που μπορούσε να αντιληφθεί τα όρια, αλλά και τη δύναμή του .

Για μια στιγμή ακολούθησε myή. Ο Kάmεν Μπλακ σταμάτησε να ξύνει το πάτωμα με τα πόδια του και παρέμεινε ανησυχητικά αιωπηλός, ανησυχητικά

ακίνητος. Ο αναισθηαιολόγος πίεσε το στόμιο του όπλου στο πάνω μέρος της δεξιάς του ωμοπλάτης, πάνω στο σαρκώδες τμήμα που ένας χασάπης θα ονόμαζε σπάλα. Ο Ραούλ επέμεινε: ,,' Ελα, Τζακ, μη χασομεράς , ρίχ' τον κάτω!" Ο αναισθηαιολόγος έχωσε το στόμιο ακόμα

mo

βαθιά στον ώμο του

Κάπτεν Μπλαι(. Καθώς, όμως, το έκανε, ο Κάπτεν Μπλαι( γύρισε, σαν ταραγ­

μένο μαύρο ποτάμι από τρίχες που ξεφεύγει απ' την κοίτη του κι άρπαξε τον αριστερό πήχυ του αναισθησιολόγου ανάμεσα στις αιαγόνες του. Ακούστηκε ένας ήχος λες και ποτήρια κρααιού έσπαζαν μέσα σ' ένα τσουβάλι. Ο άνθρω­

πος τίναξε πίσω το κεφάλι του, άνοιξε διάπλατα το στόμα του και ούρλιαξε. Προσπάθησε να τραβήξει το Χέρι του από το στόμα του Kάmεν Μπλακ, όμως

141

GRAHAM MASTERTON

το γουρούνι είχε σφίξει ης σιαγόνες του , κι ασκούσε σε κάθ ε τετραγωνικό

εκατοστ ό τόση δύναμη, που θα αρκούσε για να ανυψώσει ένα φορτηγό. « Περίμεν ε , Τζακ ! Περίμενε! » , φώναξε ο Ραούλ και ό ρμησε μ έ σα στ ο ε ργαστrίριo . Σ ήκωσε ένα πεσμένο ράφι με σπασμένους δ οκιμαστικο ύς σωλή­ νες και χτύπησε τον Κάπτ εν Μπλακ με δύναμη στον ώμο μί α, δύο , τρ ε ι ς φ ορές.

«Μη το κεφ άλι του, Ραούλ! Μη τ ο κε φάλι ", είπ ε ο Γκαρθ .

« Τον σκοτώνcι, για όνομα του Θεού! » του φ ώναξε ο Ρα ούλ. Ο Ραούλ έ σπρ ωξε με τον ώμο του τον ώμο του Κάm εν Μπλακ κι έχωσε τα

δάχτυλά τ ο υ ανάμεσα στα δόντια του γουρουνιού , βαθιά μ ε ς στ α σάλι α , βγά­ ζοντας αίμα και πρ ο σπάθη σε να τ ου ανοίξ ει δια της β ίας τις σιαγόνες . Ο Κάπτ εν Μπλακ τίναξ ε εκνευρισμένος το κεφ άλι , έ βγαλε βα θ ιά απ' το λαρύγγι του ένα μ Ο υΥιφητ ό ια ο Ρ α ούλ αναγι<ά στηκε να τον αφι'ισει. Λiγo πίσ ω απ τ ον Γ καρθ ένας από του ς άντ ρες της α σφάλειας έβγαλ ε το όπλο του απ' τ η θ ήκη και είπ ε : « Κρ ατ ή σο υ μακριά του , εκεί ! Άσ ε με να του

ρίξ ω ! " « 'Ο χι ! " είπε ο Γκαρθ . «Δε θ α κατ αφέρει ς να τον ρί ξ ει ς κάτω , απλcι θα χει-

ροτ ε ρέψεις τ α πράγματα! » «Αν, ό μ ω ς , τ ον π ετύχω στο κ ε φάλι -»

« Μη !

EivQ1

δlαταyrί !"

Ο Ραούλ άρπαξε ξανά το ράφ ι και ΧΤύπησε με την άκρη του τον Κάm εν Μπλακ ΟΤΟ πλάΙ του στόματος . Σκλήθρες απ' το κοντραπλακέ μπήχτηκαν στα χ είλη και τα ούλα του Kάmεν Μπλακ , που βρυχήθηκε μανιασμ ένα, αλλά εξα­

κολούθησε να δαγι<ώνει το χέρι με δύναμη. Ο αναισθησιολόγος σταμάτησε να

ουρλιάζει και κατέρρευσε. Το πρόσωπό του είχε Χάσει το καστ ανορόδινο χρώμα του και είχε πάρει το χρώμα χαρτιού που έχει ξεθωριάσει απ' τ ον ήλιο.

Δε στεκόταν καν στα πόδια του: το μόνο πράγμα που τον κρατούσε όρθιο ήταν το γεγονός ότι ο Kάmεν Μπλακ εξακολουθ ούσε να σφίγγει ανελέητα το κατα­ ξεσιασμένο Χέρι του. Το αίμα τιναζότ αν από τη μια άκρη του εργαστηρίου στην άλλη σε σχήματα που θύμιζαν βεντάλιες Ι<1 ο Γκαρθ σήκωσε τ ο χέρι του , για να το εμποδίσει να τ ου ψεκάσει τα μάτια.

"Πάρε το

100!" διέταξε

το φύλακα.

" Τι; » ρώτησε εμβρόντητος εκείνος . « Πάρε 10

100

τώρα ! »

"Ραούλ!" είπε όλο αγωνία η Τζένι ΧένινΥι<ς . "Για όνομα του Θεού, Ραούλ, πρόσεχε !"

Τα πόδια του αναισθησιολόγου σέρνονταν π έρα- δώθ ε στο πάτ ωμα, σχημα­ τίζοντας ένα αιματοβαμμένο ημικύκλιο . Τα παπούτσια τ ου έβγαζαν έναν ήχο σαν ζάρια που κατραιαιλάνε. Το αχρησιμοπο ίητο όπλο του έπεσε στ ο πάτωμα και γλίστρησε μακριά. Ο Ραούλ χτυπούσε τον Κάmεν Μπλακ ξανά και ξανά με το ράφιια έπειτα το πέτ αξε στο πλάι και τον κλότσησε στον ώμο.

142

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

ο Γκαρθ έπρεπε να το είχε θυμηθεί. Όταν ήταν παιδί και κ άποιο γουρούνι

έτρεχε κατά πάνω του , ο πατ έρας του τού είχε πει να το κλωτσά στον ώμο . Να πώς μπορούσες να σταματήσεις ένα γουρούνι. Μπορεί να Kατέλnγες με σπα­

σμένο πόδι ' θα σταματούσ ε ς, όμως, το γουρούνι στα μισά της επέλασής του. Ο Κάπτεν Μπλακ σταμάτησε κι ε κείνος , κούνησε επιθετικά το μπανταρι­

σμένο κεφάλΙ του 1<1 έσταξε αίμα. Άνοιξε αργά τις σιαγόνες του κι από ανά­ μεσά τους έπεσε το συνθλιμένο Χέρι του αναισθησιολόγου . Τ α δάχτυλά τ ου γλί στρησαν πάνω στην μακριά, υγρή μπλαβιά γλώσσα του Κάπτεν Μπλακ, δίνο ­ ντάς τ ης ένα αλλό κοτο χά δι . Ο αναισθησιολόγ ος σωρι άστηκε ανάσι<ελα στο

π άτ ωμα κι άρχισε να τρέμει, ενώ τα τακούνια των καλογυαλι σμ ένων παπου ­ τσι ών το υ χτ υπούσαν τα πλακάκια από βινύλι ο σαν ταμπ ο ύρλο , παίζοντ α ς έναν

ελαφρά συΥκοmόμενο ρυθμό αγωνίας . Ο Ραούλ οπισθοχώρησε, όμως τ ώρα ο Κάmεν Μπλακ στρεφ όταν ενάντ ια και σε κείνον. « Κάmεν Μπλακ! » φώνα ξ ε ο Γκαρθ .
και ορμούσε δίχως να ισορροπεί καλά , ειcrός ελέγχου, πάνω στον Ραούλ, που ήταν αναγκασμένος να ελίσσετ αι γύρω απ' τους πάγκους μ ε τ α μηχανήματα ελέγχου , έτσι ώστε το γουρούνι να μην μπορεί να τ ον φτάσει. Ο Γκαρθ δί στασε. Ο αναι σθ ησιολόγος ήτ αν σοβαρά πληγωμένος. Για την

ακρίβει α, μάλλον ξεllmχούσε. Το αρτηριακό του αίμα ανάβλυζε γυαλιστερό και καθώς χυνόταν στο πάτωμα σχημάτιζε μια λiμνη που συνεΧώς πλάτ αινε , ενώ οι σπ ασμοί τ ου γίνονταν όλο και πιο απότqμοι. Με εντελώς ξεψυχισμένη φωνή είπε «Μαμά;» και μια δι άφανη φ ούσκα από αίμα έσι<ασε στα χείλη τ ου. Ο Γκαρθ έκανε δυο τρία βήματα μες στ ο εργαστήριο, με σκοπό να τον τραβ ήξει πίσω σ' ένα ασφαλές μέρος. Κατάφερε να γονατίσει και να περάσει

τα Χέρια τ ου γύρω aπό τα πέτα του άλλου, όμως τότε ο Κάmεν Μπλακ γύρισε ξαφνικά και όρμησε μισοπαραπατώντας κατάπάνω του. Το γουρούνι συγκρού­ στηκε με τον ώμο του Γκαρθ με όλο του το βάρος, τις σκληρές και μυτερές του τρίχες , τη μαυρίλα του, και τον έστειλε να χτυπήσει με δύναμη στο πλαίσιο της πόρτας. Έγειρε στο πλάι σαστισμένος και μουδιασμένος. Ένιωθε λες και τον είχε χτυπήσει αυτοκίνητο . Ο Κάmεν Μπλακ στάθηκε για μια στιγμή και τον κοίταξε μ ' ένα βλέμμα που σήμαινε «μην πλησιάζεις». Έπειτα στράφηκε ξανά

στο Ραούλ, γεγονός που επέτρεψε στη Τζένι Χένιγκς και το φύλαι<α να βοη­ θήσουν τον Γκαρθ να σταθεί στα πόδ ια του. Ο Ραούλ φ(,')ναξε: «Θα του aποσπάσω την προσοΧή, εντάξει; Θα του aπο­ σπάσω την προσοΧή! Έτσι θα μπορέσετε να τραβήξετε έξω τ ον Τζαι<:!». "Ραούλ - το όπλο! » φώναξε η Τζένι. Ο Ραούλ πέρασε από την άλλη άκρη του πάγκου με τα μηχανήματα ελέγ­

χου. Δεν τράβηξε καθόλου το βλέμμα του aπό τον Κάmεν Μπλαι<:, που αργά

143

GRAHAM MASTERTON

και προσεχnκά ε ξαιωλου θ ού σε να τρέχει πηδηχτά και παραπατ ώντα ς προ ς τ ο μέρος του.

"Ραούλ - το όπλο! Είναι κάτ ω απ ' το τραπέζι! »

Ο Ρ αούλ έσκυψε το Kε φά.λ.J. σαν παίκτης του μπάσκετ. "Δεν το βλέπω !» " Στα αΡlOτ ερά σου , αυτό είναι , λίγο παραπέρα! » Ο Ραούλ έσκυψε το Kε φά.λ.J. ξ ανά. "Εντάξει, τώρα το βλέπω! » Ο αναισθ ηOlολόγος βόννηξε , έβγαλε Κl άλλο αίμα Κl έπεπα άνOlξ ε ξ αφ­ Vlκά τ α μάπα τ ου και είπε : « Ο Γολγοθάς! Βλέπω το Γολγοθά ! » Ο Γκαρ θ έρι ξε μω ανή συχη μαnά στη Tζ έVl · ια από μακριά ακούστ ηκαν σεφήνε ς. Αστυνομία και ασθενοφόρα · και προσευχήθηκε στο Θεό να μην έφτ αναν πολύ αργά. Ο Ρ α ούλ είπε: " Οκέ ι , ο κέ ι .. . αν πηδήξεις μες στο δ ωμ άηο , φίλ ε , κι αρχί ­ σ ε ις να φωνάζεις και να χτυπάς τα χ έρω σου, τότε θα μπορέσω να γλlστρίσω κάτ ω απ' το τραπέζι γlα να πιάσω τ' όπλο και να του ρί ξ ω ε ξ επαφής » .

«Εντάξ ει, βέβαια, εντάξει » , ε ίπε ο Γκαρθ , παρόλο που ιδροκο πούσε κ αι έτρεμε όλο νευρικότητα . « Mόλlς πω τρία , θα πηδήξεις μες στο δωμάτιο και θ ' αρχίσ ε ις να φωνά ζε ις

και να χτυπάς τα χέρω σου, οκέι ;» " Οκέι , μόλl ς πεις τρία » . Ο Κάm εν Μπλαι< χαμήλω σε το ρύγχος του Κl άρχι σ ε να σπρώχνε ι τον π άγl
φουν τη σταδιαιm του ανάρρω ση απ' τ η με θoξυφλoυράνn . Μ' ένα συντ ριmιι<ό κρότο, αναποδογύρισ ε μια συσκευή ελέγχ ου της αναπνοής·

έπειτα

lllQ

συσκευή ηλεκτροκαρδιογραφήματος· έ πειτ α ένα μετρητ ή τοξ ικότητας.

«Κάπτεν Μπλακ!» τον φώναξε ο Γκαρθ. "Κάmεν Μπλακ! Για στάσου! Μείνε εκεί πο υ είσαι και μην κάνεις άλλες ζηlllές!»

Ο Κάπτεν Μπλαι< απάντησε κουνώντας το Kεφά.λ.J. πέρα-δώθε και στΡΙΥΥλί­ ζονϊας όπως ενVlά διάβολOl μαζί. Η ανάσα του βρομούσε αναισθητικό και αίμα. <<Δεν το mστεύω » , είπε ο φύλακας. «Πώς θα ξεφορτωθούμε ένα τέτοιο πράμα; »

« Θα βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, να πώς », του είπε ο Γκαρθ . «Αν κατ αφέρω να του αποσπάσω την προσοχή όσο χρειάζεται για να πιάσει το όπλο ο Ραούλ. .. τότε θα 'μαστε μι α χαρά». « Θα πάω να ετοφάσω άλλο ένα όπλο με βελάΚl», πρότ εινε η Τζένι. «Είσαι μαθητευόμενη γενετική επιστήμων. Τι ξέρεις από μεθoεξl1όνn;» ,c'Οσα περίπου ξέρω 1<Ι από αρσεVlκή ανωτερότητα » .

«Τότε ].UJV πας να ετοφάσεις άλλο όπλο . Ο Ραούλ μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του » .

Ο Ραούλ ΚlνOύνταν κατά μήκος του απέναντι τοίχου τ ου εργαστηρίου, με τ ο ένα χέρι πίσω του να Vlώθεl τις ραβδώσεις του κλlμαησμoύ με ης άκρες των δαχτύλων του, γl.Q να βρίOl<εl το δρόμο του. Δεν τράβηξε το βλέμμα του

144

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

απ' τον Κάπτεν Μπλακ ούτε μια φορά' και δεν ανοιγόκλεισε καθόλου τα μάτια. Είχε διακρίνει στη μούρη του γουρουνιού κάτι που ο Γκαρθ δεν είχε διακρίνει αι{όμα, και που τον είχε τρομοκρατήσει. Ο Γκαρθ είχε διαιφίνει τα πρώτα

ixvn

ανθρώπινης συνείδησης. Όμως ο Ραούλ είχε δει φευγαλέα σε ποιον ανήκε τούτη η συνείδηση. Δεν τον κυνηγούσε ένα αθώο τρίχρονο αγόρι Τον κυνη­ γούσε κάποιος που γνώριζε πώς να σαρκάζει, που γνώριζε πώς να παίζει. Κάποιος με σκοτεινό και τρομερά εmτηδευμένο μυαλό. «Θα πηδήξω μες στο δωμάτιο τώρα, εντάξει; Μόλις μετρήσεις τρία!» φώναξε ο Γκαρθ.

Κάθησε συσπειρωμένος στο άνοιγμα της πόρτας όσο πεΡlOσότερο μπορού­

σε' κι όταν ήταν αρκετά σίγουρος ότι ο Κάπτεν Μπλακ δεν κοιτούσε, όρμησε μες στο εργαστήριο

-

με μεγάλα, θορυβώδη βήματα και κτύπησε τα χέρια και

τσίριξε: «Γιούχου ! Εδώ είμαι, Κάmεν, έλα να με mάσεις! Έλα, Κάπτεν Μπλακ, αν θες άνθρωπο νια βραδινό, δεν είν' ανάγκη να ψάξεις παραπέρα! »

Δεν θα μπορούσε να αισθανθεί mο ηλίθιος. Ο Κάπτεν Μπλακ δεν γύΡlOε καν να τον κοnάξει . Στράφηκε αδέξια προς το Ραούλ, καθώς εκείνος βουτού­ σε κάτω απ' το τραπέζι νια να πιάσει το όπλο. Το τραπέζι αναποδογύρισε μ' έναν εκι{ωφαντικό κρότο, όμως ο Ραούλ κατόρθωσε να στριφογυρίσει το

κορμί του και ν' αρπάξει το όπλο με το αριστερό του χέρι. Του έπεσε, αλλά το ξανάπιασε, αιφιβώς τη στιγμή που ο Κάπτεν Μπλακ πατούσε πάνω στην κοι­

λιά του μ' όλο το βάρος του δεξιού μπροστινού του ποδιού. Ο Ραούλ δε φώναξε. Δεν ρπορούσε να φωνάξει. Ο Κάmεν Μπλαιc τον είχε καρφώσει κάτω, έχοντας ένα τρίτο του τόνου συyιcεντρωμένo σε μια επι­ φάνεια

μικρότερη

και

αιχμηρότερη

κι

από

κηπουρικό

εργαλείο.

Το

γουρουνοπόδαρο διαπ έρα σε το δέρμα του, τους μύες του, το υποδόριο λίπος του. Τρύπησε το τοίχωμα του στομαχιού και η παχύρρευστη σαν χυλός τροφή πλημμύΡlOε, ζεστή και όξινη, την κοιλιακή του χώρα. Τον κρατούσε καρφωμέ­

νο στο πάτωμα. Το επόμενο πράγμα που αντιλήφθηκε ήταν ότι ο Κάmεν Μπλακ έσκυβε επάνω του, με βρομερή ανάσα, ζεστή σαν κλίβανο, ενώ απ' τα μάγουλά του κρέμονταν παγωμένα κορδόνια από παχύ σάλιο. Προσπάθησε να φωνάξει, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει πώς θα το 'κανε . Στο κορμί του δεν είχε απομείνει ανάσα' μόνο πόνος , σοκ και απόλυτη παράλυση. Δεν αντιλαμβανόταν ότι το πόδι του Κάπτεν Μπλακ δεν είχε απλά διαπεράσει το στoμάxJ. του, αλλά είχε τσακίσει και τη σπονδυλική του στήλη.

Ο Κάmεν Μπλακ χαμήλωσε το κεφάλι και έκρυψε το οmικό πεδίο του Ραούλ. Αρχικά ο Ραούλ δε συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και νια μια στιγμή ένιωσε ότι είχε σωθεί, ότι είχε νυχτώσει, ότι τα χειρότερα είχαν περάσει. ΈκλεlOε τα μάτια του κι είπε την προσευχή που του είχε μάθει η μητέρα του

όταν ήταν μικρούλης.

«Gher Jesu, la nwt est si profonde, aidez-moi».

Όμως τότε ο Κάπτεν Μπλακ έκανε δυο τρία βήματα προς τα πίσω κι ο

Ραούλ σήκωσε το βλέμμα και είδε το Γκαρθ, την Τζένι και το φύλακα του

145

GRAHAM MASTERTON

Ινστιτούτου Σπέλμαν.

"Ραούλ!" Ούρλιαξε ο Γκαρθ. «Ραούλ! ΡίΧ' του!" Ο Ραούλ έστρεψε το λαιμό του και είδε ότι εξακολουθούσε να κρατά το όπλο. Εκείνη τη στιγμή ο Κάπτεν Μπλακ χαμήλωσε ξανά το κεφάλι κι άρπαξε με τις σιαγόνες του το μηρό του Ραούλ. Ο Ραούλ δεν μπορούσε να το αισθαν­ θεί, αλλά μπορούσε να το ακούσει. Έναν βαθύ ήχο από κάτι που αλέθεται και

συνθλίβεται, και τον οξύ ήχο του δέρματος που σκίζεται. Ο Κάmεν Μπλακ κούνησε βίαια το κεφάλι του και ξέσχισε ακόμη

περισσότερους μύες . Έπειτα έμπηξε τα δόντια του βαθιά ανάμεσα στα πόδια του Ραούλ, έσπασε τη μία πλευρά της λεκάνης του και έχωσε στο δεξί του γλουτό ένα τριγωνικό δόντι μακρύτερο από δέκα εκατοστά. Τελικά ο Ραούλ κατόρθωσε να τραβήξει αέρα μες στα πνευμόνια του. Για μια στιγμή πνίγηκε,

γουργούρισε ια έπειτα έβγαλε μια κραυγή συνοδευόμενη από φούσκες αίμα­ τος που ράντισαν το πρόσωπό του και προσπάθησε να απελευθερωθεί, όμως

είχε παραλύσει από τη μέση και κάτω και ΟΙ σιαγόνες του Κάmεν Μπλακ είχαν κλείσει πάνω στη λεκάνη του με όλη την ισχύ ενός υδραυλικού γρύλλου. Ο φύλακας μπήκε στο εργαστήριο με το τριανταοχτάρι του σηκωμένο . Κλότσησε μια απ' τις πεσμένες καρέκλες βγάζοντάς την απ' το δρόμο του ια έπειτα σκαρφάλωσε πάνω στο πεσμένο τραπέζι και σημάδεψε κατευθείαν το μπανταρισμένο κεφάλι του Κάπτεν Μπλακ. Όμως ο Ραούλ ούρλιαξε:

«OXl!

ΌXl! Μην του κάνεις κακό! Μην του

κάνεις κακό!»

Ο φύλακας δεν κατάλαβε, ωστόσο δεν πυροβόλησε. «Μην του κάνεις κακό!" επανέλαβε ο Ραούλ με φωνή

mo

αδύναμη, εξί­

σου, όμως , πανικόβλητη. «Μην του κάνεις κακό, Υια όνομα του Θεού, μην του κάνεις κακό. Είναι το έργο της ζωής μου» .

Ο Κάmεν Μπλακ γρύλλιζε και μούγκριζε και κουνούσε μανιασμένα το κεφάλι του πέρα δώθε. «Ω, Θεέ μου", είπε ο Ραούλ' και τότε το γουρούνι σήκωσε το κεφάλι, ενώ

απ' τις σιαγόνες του έσταζαν τα ματωμένα κομμάτια του υπογάστριου του Ραούλ. Ο Ραούλ κοίταξε το γουρούνι μες στα μάτια' τα μάτια ήταν μαύρα και λαμπερά, σαν νεκρώσιμα κοσμήματα, σαν γυαλισμένος μαύρος γραviτης.

Σήκωσε το όπλο με τα αναισθητικά βέλη. Για μια στιγμή το έστρεψε παρα­ παιοντας στον Κάmεν Μπλακ. Έπειτα , όμως,

tmaae την κάvvn με το

δεξί του

χέρι ΚΙ έστρεψε τ ο στόμιο κατευθείαν κάτω από 10 ίδlΟ του το πηγούνι. Προτού προλάβει ο φύλακας να τον σταματήσει πυροβόλησε

-

ακούστηκε

ένας απότομος κρότος nemeoμέYou αέρα- και το βελάκι τρύπησε την κάτω σιαγόνα , τη γλώσσα και τον

OupaviOKO

του κι έσκασε κατευθείαν μες στον

εγκέφαλό του. Ακόμα ια αν δεν ήταν φορτωμένο με μια τεράστια δόση μεθοεξιτόνης, θα τον είχε σκοτώσει στη στιγμή. Έστρεψε το κεφάλι του στο πλάι , άφησε το όπλο να πέσει και απέμεινε να κοιτάει το κενό.

146

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

Ο Γκαρ θ ούρλιαξε στο φύλακα: ,,'Ελα δω! Μην του ρίξεις! Έλα δω! Θα τον κλειδώσουμε εδώ μέσα για λiγo, για να δούμε μήπως και καταφέρουμε να τον ηρεμήσουμε».

Δε χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα. Ο φύλακας γύρισε πίσω όσο πιο γρή­

γορα μπορούσε, σκουντουφλώντας πάνω στα έπιπλα. Ο Κάπτεν Μπλακ, όμως, δεν εmχείρησε να τον καταδιώξει' παρέμεινε εκεί που βρισκόταν και μασού­ σε αργά τη σάρκα ενός από τους ανθρώπους, που είχαν βοηθήσει για να

yivet

αυτός που ήταν. Δεν ήταν, όμως, πια ανέκφραστος. Ο Γκαρ θ ήταν σίγουρος

ότι στο λυκανθρωπίOlΟ μούτρο του μπορούσε να διακρίνει την περιφρόνηση' την περιφρόνηση και το χλευασμό.

Ίσως τα γουρούνια να 'ταν απ' τη φύση τους ικανά να περιφρονήσουν και να χλευάσουν' και τούτη ήταν η πρώτη φορά που κάποιο γουρούνι ήταν σε

θέση να το δείξει κιόλας. Το πιο mθανό, όμως, ήταν ότι ο Κάmεν Μπλακ είχε κληρονομήσει από το δότη του γενετικού του υλικού την ικανότητα να περιφρονεί και να χλευάζει. Τέτοια, όμως, ήταν τα συναισθήματα ενός αγοριού τριών ετών; Ποιο αγόρι

τριών ετών τρέφει τέτοιο σαρκαστικό μίσος ενάντια στ' άλλα ανθρώπινα όντα; Τρέμοντας, ο Γκαρθ έκλεισε την πόρτα του εργαστηρίου και την κλείδω­ σε. Μες απ' το ενισχυμένο τζάμι του παραθύρου προσπάθησε να διακρίνει το

σκοτεινό ακίνητο όγι<ο του Κάmεν Μπλακ. Είδε μόνο ένα από τα πόδια του Ραούλ, γερμένο σε μια αλλόκοτη κλίση. Η Tζέvι έκλαιγε βουβά, με το χέρι πάνω στο στόμα της. Ο φύλαι<ας είχε τυλiξει το χέρι του γύρω της. " Τι κάνουμε τώρα, δόκτωρ;» ρώτησε το Γκαρθ και στη φωνή του υπήρχε μια αυξανόμενη υποψία απείθειας. «' Επρεπε να μ' αφή­

σετε να τον καθαρίσω, όσο είχα την ευκαιρία » . Παρόλο που το λαρύγγι του Γκαρθ ήταν φραγμένο, η απάντησή ήταν

άμεση αν και λiγo παράφωνη. "ο Kάmεν Μπλακ είναι το αποτέλεσμα εννέα ετών ιδιαίτερα εξελιγμένης γενετικής έρευνας και περισσότερων εκατομμυ­ ρίων δολαρίων απ' όσα θα μπορούσες να μετρήσεις σ' ολόκληρη τη ζωή σου.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά επίσης αποτελεί όλα εκείνα για τα οποία εργάστηκε ο δόκτωρ Λαι<ουτίρ» . Ο φύλακας δεν τ ο 'βαλε κάτω . "Να με συγχωρείτε, όμως ο Kάmεv Μπλαι< δεν παύει να 'ναι ένα ξεροκέφαλο γουρούνι, που μόλις έκοψε το χέρι ενός ανθρώπου και σκότωσε έναν άλλο. Έπρεπε να τον είχα καθαρίσει επιτόπου » . ,,' Εκανες ό,τι μπορούσες. Δε χρειάζεται ν' ανησυχείς » .

,,'Οταν άνθρωποι καταβροχθίζονται από το ίδιο τους το πρωινό , Δόιαωρ Μάθιους , τότε ανησυχώ» .

Απ' έξω άκουσαν τις σειρήνες νοσοκομειακών και περιπολικών που κατέ­ φθαναν. Ο Γκαρθ πήρε το Χέρι της Tζέvι στο δικό του και είπε: «Ελα ... δεν μπορείς να κάνεις τίποτ ' άλλο εδώ».

Στο φύλαι<α είπε: "Πρόσεχε την πόρτα. Βεβαιώσου ότι ο Κάmεν Μπλακ

147

GRAHAM MASTERTON

δε θα προσπαθήσει να βγε ι έξω ». Ο φύλακας έβαλε τ' όπλο του στη θήκη και σταύρωσε τα χέρια. Δεν είπε τίποτα, όμως η έκφραση στο πρόσωπό του τα έλεγε όλα.

Στο φωτεινό θερμοκήπιο του σmτιoύ του στο Τζόρτζτάουν της Ουάσιγκτον,

που ήταν στρωμένο με ιταλικά πλακάκια, ο Ουίλιαμ Όλσεν τάιζε το κατοικίδιο κοράκι του με μικρά κομμάτια τεμαχισμένου κοτόπουλου. Το πoυλi ήταν τερά­ στιο και γυαλιστερό , με φτέρωμα που θύμιζε τα καπέλα που φορούσαν στις ιaιδείες το

190 αιώνα .

Ήταν δεμένο από το πόδι με αλυσίδ α σε μια επιχρωμιω­

μένη KOIJPVlQ σχήματος Τ, τοποθετημένη αρκετά κοντά στην ψάθινη καρέκλα

του Ουίλιαμ Όλσεν, ώστε να μπορεί εκείνος να το ταΥζει με το υγιές του χέρι. Ο Μπράιαν Κάντι καθόταν με μισογυρισμένη την πλάτη. Η θέα του κορα­ κιού που τσιμπολογούσε και κατέβαζε κομμάτια ινώδους π έ τσας

από

κοτόπο υλο , αποτελούσε προσβολή γω την έμφυτη ιδιοτροπία του . Εκτός

αυτού, προτιμούσε να μην κοιτάζει τον Ουίλιαμ Όλσεν όποτε εκείνος πάσχι­ ζε να εκδηλώσει την ευφορία του. Το λιονταρίσι.ο , κάποτε όμορφο πρόσωπό του συστρεφόταν σε μια παράξενη γκριμάτσα, όπου τα δόντια γυμνώνονταν και η γλώσσα κρεμόταν έξω απ' το στόμα .

Ο Μπράιαν φορούσε τ α συνηθισμένα μαύρα και γκρι του κι ένα πουκάμι­

σο λευκό σαν το XlόVl. Ο Ουίλιαμ Όλσεν φορούσε μια μαρόν ρόιmα, με τα μπλεγμένα αρχικά του κεντημένα με χρυσή κλωστή στην τσέπη του πέτου και

μια κίτρινη γραβάτ α, που του είχε δέσει η Νίνα. « Σήμερα το πρωί μού τηλεφώνησε ο Γκόλντμπεργκ

",

είπε ο Μπράιαν.

«Είναι σίγουρα αναποφάσιστος». « Νόμιζα πως θα αποφάσιζε», είπε ο Ουίλιαμ, με τη λαρυγγώδη, μπουκω ­ μένη φωνή του . Πάντα ακουγόταν λες και προσπαθούσε ταυτόχρονα να γλύ­

ψει μια

vpaviTa

και να μιλήσει «Είναι φτερό στον άνεμο εξ επαγγέλματος».

<<Αν το λόμm του κρέατος δεν αλλάξει άποψη, νομίζω ότι θα έχουμε μεγα­ λύτερη ελπίδα να κερδίσουμε» , βεβαίωσε ο Μπράιαν. «Η χώρα έχει μπει στο πνεύμα. Είναι σαφές πως στον αέρα πλανάται ένα αίσθημα διατρ οφικής ευσέ­ βειας».

«Και πόσο νoμiζεις ότι θ' αντέξουν, προτού αρχίσουν να νοσταλγούν τα Μπιγκ Μαιc; »

«Δεν έχει σημασία ακόμα κι αν ο νόμος Ζαπφ-Κάντι ακυρωθεί σ' ένα χρόνο . Εμεις και πάλι θα βγάλουμε απ' αυτόν όσα έχουμε σχεδιάσει να βγά­ λουμε».

Ο Ουίλιαμ Όλσεν πέταξε στο κοράκι του ένα ακόμη κομμάτι κοτόπουλο, κι εκείνο το άρπαξε στον αέρα. "Το 'δες;» είπε χαρούμενα. «Ενα πραΥμαnκό

αρπακτικό. Δε διστάζει ούτε στιγμή: παίρνει ό,τι θέλει χωρίς καν να το σκε­ φτεί. Την ίδια ικανότητα θαυμάζω και σε σένα, Μπράιαν. Εσύ κι ο Πάλας από

148

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

δω είστε απ ' την ίδια πάστα». Ο Μπράιαν είχε δυσαρεστημένη όψη. Πάντα απολάμβανε την επιδοκιμα­ σία και τη δόξα, όμως δεν του άρεσαν οι προσωπικ ές φιλοφρονήσεις: του προκαλούσαν αμηχανία. ,< Εχουμε προχ ω ρήσει ω ς εκ εί που μπορούσαμε να φτάσουμε », είπε στο Ουίλιαμ. «'Ολα είναι έτοιμα _ · το μόνο π ου μας χρειάζε­ ται τώρα είναι να κερδίσουμε την ψηφοφορία ».

«Που μάλλον θα κερδίσουμε » , τον διαβεβαίωσ ε ο Ουίλιαμ . "Δεν ξέρω ... αυτό το μάλλον είναι που δε μ' αρ έσει . Κρύβει τόσα πολλά, Ουίλιαμ . Όλα τ' άλλα έχουν πάει τόσο καλά, που νομί ζ ω ότι θα πρέπει ν' αυτο­ κτονήσω αν χάσουμε ». « Θα V1Kn σο υρε» , επέμεινε ο Ουίλιαμ.

«Το καλό που μας θέλω, αν λάβουμε υπόψη ότι αγοράσαμε το εκατό των Σπόρων Σόγια Koντινέvταλ' και το

53 τοις

60

τοις

ε κατ ό της Φάρμλαντ ».

"Πάψε να 'σαι τόσο παρανοϊκός », τον κατσάδιασε ο Ουίλιαμ . « Θα ν11α1σουμε » .

Ο Μπραιαν έβγαλε ένα πούρο , το έφερε στη μύτη του και ρούφηξε το άρωμά του. Εκείνη τη μέρα ένιωθε νευρικός. Ήταν σίγουρος ότι η Βουλή τ ων Αντιπροσώπων θα ψήφιζε το Ζαπφ-Κάντι: υπήρχ ε ισχυρή πλειοψηφί α νεαρών,

πολιτικά ορθ ών Δημοκρατικών, πρόθυμων ν' αποδ είξ ουν ότι ήταν ρι ζ οσπάστ ε ς , ότι νοιάζονταν, ότι ήταν μοντέρνα πνεύματα . Ήταν σχεδόν σίγουρος ότι η Άνω Βουλή θα ψήφιζε ιο εκείνη υπέρ. Όμως η πλειοψηφία ήταν ακόμα πολύ εύθραυ­

στη, για να 'ναι σίγουρος ι<αι κάποιοι γερουσιαστές αρνούνταν να δεσμευτούν έως ότου διαπίστωναν προς τα πού φυσούσε ο άνεμος της πολιτικής. Εκείνη που είχε εμπνεύσει τον Μπράιαν Κάντι, ώστε να σκαρφιστ εί το νομοσΧέδιο Ζαπφ-Κάντι ήταν η Λiλι Μόναρκ. Τον είχε πλησιά σ ει πριν από δύο χρόνια σε κάπΟ1ο φεστιβάλ συγκέντρωσης χρημάτων στο Πανε mστήμ1Ο της

Αϊόβα και τον είχε θρασύτατα ρωτήσει αν είχε ποτέ του αναλογιστεί τ ον πόνο

που προξεΥούσαν οι άνθρωποι στα ζώα. Αν επρόκειτο για οποιο δήποτε άλλο άτομο, ο Μπράιαν θα είχε φορέσει το βγαλμένο από καλούπι χαμόγελο του γερουσιαστή και θα της είχε αραδιάσει ης συνηθισμένες κοινοτ οπίες σχετικά με την Οl1ωνομική αναγκαιότητα , την ανώδυνη σφαγή και το θεώρημα «ζήσε iG άφησε τους άλλους να ζήσουν» . Δεν επρόκειτο, όμως, για οποι οδήποτε

άλλο άτομο: επρόκεΙτΟ για τη.Λ.ίλ.ι Μόναρκ με τα μακριά πόδια, τ' ατίθασα μαλ­ λιά, τα μεγάλα στήθη, η οποία έσφυζε από νιάτα, ομορφιά και την ε ιλικρινή αθωότητα του σταυροφόρου, λες και ήταν φορτισμένη με ηλεκτρικό ρεύμα.

Εκείνο το σαββατοκύριακο, ο Μπραιαντην είχε προσκαλέσει σε δεlπvo στ ο XέμιvyκγOυέις και εm τρεις ώρες, όσο εκείνη μιλούσε όλο ενθου σιασμό για έναν

κόσμο όπου τα ζώα θ' αντιμετωπίζονταν κι εκείνα ως θνητά όντα, είχε καθήσει αναπαυτικά και την αιωυΥε δίχως να τη διακόmει. Δεν επρόκειτο για το συνηθι­

σμένο τύπο του στρυφνού, γεμάτου περιφρόνηση χορτοφάγου, που λέει «Ποτέ δεν τρώω κάτι που είχε πρόσωπο» ή «Ποτέ δεν τρώω κάτι που είχε μητέρα».

149

GRAHAM MASTERTON

Εκείνη πραγμαnκά πίστευε ότι μOJραζόμαστε τη Γη με τα ζώα ' ια ότι τα ζώα μΟ1ράζονται τη Γη μαζί μας 1α όη

lllG αγελάδα δεν είναι ένα πΡάΎΡα, που το εκτρέ­ lllQ άλλης φυλής. <<'Οταν σκο­

φoUΜε και το σφάζουμε και το τρώμε, αλλά μέλος

τώνουμε και τρώμε τα υπόλοmα ζωντανά πλάσματα του πλανήτη, είμαστε ένοχοι κανιβαλισμού. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το δει κανείς» .

Ο Μπράιαν την άκουγε και προσπαθούσε να παραμείνει ήρεμος και ανε­ πηρέαστος. Από κείνο το πρώτο βράδυ ιαόλας είχε θελήσει να τη ρίξει στο κρεβάτι, όμως είχε πει στο εαυτό του (αποφασιστικά, στον καθρέφτη της του­

αλέτας των ανδρών), κάvε πiσωΜΠΡώαv, KQ1Jlefve πΙσω. Πρώτα είχε θελ!'ισει να κερδίσει την ZllmmooύYη της και να μάθει περισσότερα για τα ΠΙστεύω της.

ΔΙαισθανόταν πως

εκείνη

αποτελούσε

την προσωποποίηση

μιας

επερχόμενης αλλαγής στον τρόπο σκέψης του αμερικανικού λαού' μιας αλλα­ γής που, μπορεί να ιανoΎVΤαν αργά, σχεδόν τόσο αργά όσο ια ένα παγόβουνο, είχε, όμως, μεγάλο, πολύ μεγάλο βάθος. Τρεις μέρες αργότερα τηλεφώνησε στη γερουσιαστή Ντορίν Ζαπφ,

llla

πασίγνωστη σαματατζού υποστηρίκτρια των δικαιωμάτων των ζώων και τη

ρώτησε αν την ενδιέφερε να προωθήσουν από κοινού ένα νομοσχέδιο που να τερματίζει «κάθε εκτροφή και σφαγή ειδών που διαθέτουν αισθήσεις, με σκοπό την κατανάλωσή τους από τους ανθρώπους». Η ανταπόΚΡΙση του Τύπου ήταv εντυπωσιακή. Η Λίλι Μόναρκ είχε τηλεφωνήσει εκστασιασμένη στον Μπράιαν μες στη νύχτα. Το νομοσχέδιο Ζαπφ-Κάντι είχε γενvnθεί. Όμως ο Μπράιαν δεν ήταν ούτε ιδεαλιστής, ούτε χορτοφάγος, ούτε nλi­ θιος. Στο Ζαπφ-Κάντι δεν είχε διαιφίνει μόνο την προοπτική της πολ.ιηκής του

οσιοποίησης, αλλά και

llla

ευκαιρια για τεράστια κέρδη και εξουσία. Προτού

προχωρι'ισει στην ανακοίνωση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ειχε στήσει μια εταJρεία επενδύσεων xαρτoφυλακioυ και είχε αποκτήσει την πλειοψηφία των μετοχών των Σπόρων Σόγιας Κοντινένταλ, ενός τεράστιου, αλλά προβληματι­

κού συνεταιρισμού που έλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής και επε­ ξεργασίας σόγιας στο Κάνσας, την Αϊόβα και το Μιζούρι. Έπειτα απ' την ανακοινωση του Ζαπφ-Κάντι και την ξαφνική mώση που

είχαν σημειώσει οι τιμές του κρέατος, είχε αποκτήσει ένα μεγάλο μερίδιο στις Βιομηχανίες Φάρμλαντ του Κάνσας Σίτι, τη μεγαλύτερη αγρoτnaί συνε­ ταιριστnaί επιχειρηση της Aμερnaίς. Η Φάρμλαντ είχε πρόσφατα ξεΙΩνήσει την καθετοποιηση της παραγωγικής διαδικασίας της βιομηχανίας χοιρινού

κρέατος της Αϊόβα, αναμΙΥνυόμενη σε κάθε στάδιο, από την κατοχή και το τάι­ σμα των ζώων, μέΧρι την επεξεργασία και τη συσι<ευασία του κρέατος.

Αν εΥιφινόταν ο νόμος Ζαπφ-Κάντι , η συμμετοχή του Μπράιν στους

Σπόρους Σόγιας Κοντινένταλ θ' άξιζε εκατομμύρια δολάρια παραπάνω, καθώς η παραγωγή πρωτε'ί'vnς από σόγια θα αυξανόταν ώστε να ανταποκριθεί στη ζήτηση την οποία δε θα μπορούσαν πλέον να ικανοποιήσουν τα ζωn<ά προϊόντα.

Μπριζόλες από σόγια, Χάμπουργκερ από σόγια

150

-

αι<όμα και στήθη κοτόπουλου

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

από σόγια. Εάν και εφόσον ο 2απφ-Κάντι τελικά ακυρωνόταν (κάτι που περίμε­ νε πως θα συνέβαινε) ο Μπρώαν θα κατείχε ένα σημαντικό ποσοστό μιας ανερΧόμενης συνεταιρειστικrις επιχείρησης παραγωγής κρέατος .

Ο Μπράιαν ήταν επίσης σίγουρος ότι μεταξύ έγκρισης και ακύρωσης θα υπήρχε σταθερή ζήτηση για κρέας στη μαύρη αγορά (που του άρεσε ν' απο­

καλεί «λαθραίο μπέικον»). Θα ήταν έτοιμος να ανταποκριθεί σ' εκείνη τη ζήτη­ ση, πουλώντας σε ιδιαίτερα φουσκωμένες τιμές . Ο Ουίλιαμ Όλσεν είχε χρηματοδοτήσει την απόκτηση των Σπόρων Σόγιας KoντινΈVΤαλ και των Βιομηχανιών Φάρμλαντ απ' τον Μπράιαν, όμως εκείνος

ήταν σίγουρος πως θα 'βγαζε κάμποσα ολόδικά του κέρδη Χάρη στο 2απφ ­ Κάντι' και στο τέλος θα 'λεγε στον Ουίλιαμ Όλσεν πού να Χώσει το κοράκι του. Όλα τούτα, σκέφτηκε, και μαζί κι η.Λiλι Μόναρκ. Για 'κείνη ι'ιταν σχεδόν

σαν θεός. Τον είχε αποκαλέσει το μοναδικό τίμιο και ταγμένο πολιτικό , που είχε γνωρίσει ποτέ της. Και δεν ήταν ανάγκη να μάθει ποτέ κάτι διαφορετικό. Ο Ουίλιαμ Όλσεν τέλειωσε το τάισμα του Πάλας και σκούπισε τα Χέρια του μ ' ένα υγρό προσόψι. «Θα μείνεις εδώ απόψε, Μπράιαν; » ρώτησε, προ­

σπαθώντας να ακουστεί πεζός. ,<Δεν ξέρω. Δε νομίζω. Πρέπει να ξεκινήσω νωρίς αύριο ».

"Η Νίνα ρωτούσε » . "Δεν ξέρω. Πρέπει να πάρω την mήση των επτά για το Κάνσας Σίτι του Μιζούρι. Θα πάρω πρωινό με τον Ντάντλεϊ Κέιμπριτζ στις οχτώ» .

Ο Ουίλιαμ έπαιξε ελαφρά ταμπούρλο με τα δάχτυλά του πάνω στο μπρά­ τσο τη ς ψάθινης ιcαρέκλας του. «Νομίζω ότι η Νίνα θα το εκτιμούσε αν έμε­

νες. Λέει ότι τον τελευταίο καιρό είσαι όλο και πιο απόμαιcρος» . Ο Μπράιαν κοίταξε τον Ουίλιαμ πάνω απ' τον ώμο του. «Απόμακρος; Όχι , απλά απασχολημένος».

,,'Εχουμε κάνει μια συμφωνία, Μπράιαν. Το ξέρεις. Μπορεί να μην την έχουμε χαράξει σε πέτρα, αλλά την έχουμε σαφώς διατυπωμένη με αίμα, που

να πάρει» . Έκανε μια παύση κι έπειτα είπε με απίστευτη ψυχρότητα: "Ξέ ρεις, επί­ σης, ότι αν ξανάβρισκα την υγεία μου -σήμερα, τώρα, θα σε σκότωνα. Ούτε

καν θα το σκεφτόμουν δεύτερη φορά". Ο Μπράιαν σηκώθηκε και βάδισε προς την καρέκλα του Ουίλιαμ. Ο Πάλας το κοράκι κουνιόταν ανήσυχα στην κούρνια του και τα νύχια του κτυ­ πούσαν το χρώμιο . Ο Μπράιαν άπλωσε το Χέρι του και χάιδεψε τα σκληρά,

γιφίζα μαλλιά του Ουίλιαμ με μεγάλη τρυφερότητα, λες και ήταν γυναίκα. «Μην το κάνεις αυτό!» είπε ο Ουίλιαμ. Όμως ο Μπράιαν συνέχισε' και χαμογέλασε μακάρια στο Ουίλιαμ. «Μην το κάνεις αυτό , γαμώτο!»

«Ουίλιαμ», είπε ο Μπρώαν, «κάποια μέρα, σύντομα, εγώ πιθανώς θα γίνω πρόεδρος κι όλα θα τα χρωστώ σε σένα. Ό , τι θες να θεσπίσω, θα το θεσπίσω.

151

GRAHAM MASTERTON

'OnOlOV μπάσταρδο

θες να λΙώσω, θα τον λΙώσω Ύlα Χάρη σου. Θα δώσω αξίω­

μα, γραμματέα, λιμουζίνα και μισό εκατομμύΡlΟ δολάΡlα ετησίως σε κάθε Kλαψlάρη ρουσφετολόγο που σου 'κανε ποτέ χατήρι. Θα χαρίσω στη γυναiKα

σου οργασμούς ια άλλα πολλά. »Σου είμω υπόχρεος, Ουίλιαμ. Το γνωρίζω κω θα πάρεις πίσω τα λεφτά

σου με το παραπάνω. Πρέπει, όμως, να βρίσκομαι Ύlα πρωινό στο Κάνσας Σίτι του Μιζούρι, με τ ον Ντάντλεϊ Κέιμπριτζ και δεν έχω όρεξη να γαμήσω απόψε τη γυναη<α σου. Έχεις κανά πρόβλημα;»

Ο Ουίλιαμ ξεροκατάmε με θόρυβο . «Μόνο σταμάτα να μου χαϊδεύεις τα μαλλJ.ά, εντάξει; Η Νίνα νιώθει παραμελημένη. Θυμώνει όποτε νιώθει παραμε­ λημένη. Αρχίζει να ξεσπά σε μένα». Ο Μπράιαν δεν είπε κουβέντα, παρόλο που δε σταμάτησε να Χαϊδεύει τα

μαλλJ.ά του Ουίλιαμ. «Με προσβάλλει», συνέχισε εκείνος.

ZePOKaTMle

πάλ..l κω προσπάθησε

να γλύφει τα ζαρωμένα του χείλη. «Με ταπεινώνει. Λέει όη δεν είμω πια άντρας». Ιlήρε μια βαθιά ανάσα και έπεnα είπε: « Μερικές φορές με χτυπάει». «Λυπάμαι. Δεν το ήξερα».

"Δεν είναι κάτι που συνήθως παραδέχετω ένας άντρας, έτσι δεν είναι;»

«·OXl ...

φαντάζομαι πως όΧΙ ».

« Γνωρίζω κάμποσους αρτιμελείς άντρες που οι γυναίκες τους τούς χτυ­ πούν. Θυμάσαι τον Τζακ Ουόλτερς; Η γυναίκα του τον χτύπησε στο πρόσωπο μ' ένα τηγάνι ενώ εκείνος κοιμόταν. Μεγάλη πλάκα, ε; Όταν επέστρεψε στο

γραφείο είπε πως έσπασε τη μύτη του ενώ έκανε σlα. Όταν, όμως, μου το είπε, έκλαιγε».

Πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα. "Μερικές φορές ια εγώ κλαίω».

Η πόρτα του θερμοκηπίου άνοιξε. Μπήκε μια γεματούλα ξανθιά γυναίκα γύρω στα σαράντα , κτυπώντας τα παπούτσια της στα πλακάlαα του δαπέδου. Η εμφάνισή της ήταν ιδιαίτερα προσεγμένη, μ' ένα λίγο παρω χημένο στιλ των Μεσοδυτικών ΠολΙτειών, σαν εκείνο της Ντόρις Ντέι ή της Γκρέις ΚέλΙ. Φορούσε ένα γαλάζιο σακάια Σανέλ με χρυσά κουμπιά, μια χρυσή καρφίτσα σε σχήμα μικρού κλαδιού και μια φαιοκάστανη φούστα, η οποία της έπεφτ ε γύρω στο ενάμισι νούμερο μικρότερη. Ήταν και λίγο περισσότερο απ' ό,τι έπρεπε nλJ.OKαμένη.

Έκανε στο πλάι μια απ' τις καρέκλες του θερμOlωπίου κάνοντας τα πόδια της να ξύσουν το πάτωμα. Ήταν ο τύπος της γυναίκας που δεν είναι σε θέση

να κάνει τίποτα χωρίς θόρυβο . «Μπράιαν» είπε κω του έπιασε τα Χέρια κω τον φίλησε με θόρυβο στα χείλη. ,/ Εχουμε θαλασσινό πιτσούνι σωτέ για βραδινό απόψε ... το αγαπημένο σου » .

Ακόμα ια αν εκείνη δεν του σέρβιρε θαλασσινό πιτσούνι, τη νόστιμη

152

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

σάρκα απ' τη ραχοκοκαλιά του θαλάσOlου σκαντζόχοιρου, κάη που ήταν

σχεδόν αδύνατο να βρεθεί σης μέρες μας, ο ΜπράΙαν είχε έναν εωτακnκό λόγο να μείνει Είχε πάρει οηδήποτε Ρπορούσε να του προσφέρει ο Ουίλιαμ:

τη γυναίκα του, τα χρήματα του, την πολιτική του καριέρα. Έπρεπε ΙΩ εκείνος να δώσει κάτι ως αντάλλαγμα . Κοίταξε τον Ουίλιαμ και προσπάθησε να χαμογελάσει.

"Ευχαριστώ,

Νίνα ... στnνθηρoβoλείς».

"ΧρηOlμοποιείς κάτι λέξεις» , είπε εκείνη, πιάνοντάς του τα χέρια και τρα­ βώντας τον κοντά της με κτηηκό τρόπο. Ο Ουίλιαμ απέστρεψε το βλέμμα ΙΩ ο Πάλας , το κορώα , όρθωσε τα μαύρα γυαλιστερά φτερά του.

"Να στnνθηρoβoλείς, σημαίνει να λάμπεις», είπε ο ΜπράΙαν. Η Νίνα χασκογέλασε και τον φίλησε. «Βάζω oτoixnlla όη σ' όλες τα ίδια λες».

Ο Βοηθός Σερίφη ΝόρμανΓκόρμαν οδηγούσε στην 51η Οδό ΒΑ, με κατεύθυν­ ση ανατολικά παίζον-τας το

Annie,

Γm

not your Daddy στο

στερεοφωνικό τ ου

αυτοκινήτου κι εκτελώντας όλες ης περιστροφές του mOlνού και τα κροταλί­

σματα των δακτύλων που το συνόδευαν. Εκείνο το απόγευμα, ε:νώ ανέκρινε μερικούς απ' τους ανθρώπους που ισχυρίζονταν όη είχαν δει τον Τέρε:νς

Πίρσον και τα παιδιά του τις τελευταίες ώρες πριν τη δολοφονία τους, είχε σταθεί αρκετά τυχερός με μια χυμώδη ισπανόφωνη πιτσιρίκα που είχε δει φευγαλέα το στέισον βάγκον τους να κατευθύνεται δυηκά στην 7η λεωφόρο.

ΟΙ πληροφορίες της κοπέλας δεν είχαν καμία απολύτως πρακτιιαί αξία' αυτό, όμως, δε:ν είχε εΡποδίσει το Νόρμαν να της ζητήσει να το συζητήσουν

λίγο ακόμα δειπνώντας. Η κοπέλα είχε παίξει ης βλεφαρίδες της και είχε πει: " Μα και βέβαια, οτιδήποτε για να βοηθήσουμε το νόμο » . Του Νόρμαν τού άρεσαν τέΤOlες κοπέλες. Ήταν άχρηστες ως μάρτυρες,

όμως δε:ν έκαναν ερωτήσεις και δε:ν έλεγαν ψέμματα. Το μόνο που ήθελαν ήταν ένας άντρας με μια καλΟOlδερωμένη στολή: ένας άντρας που θα κρε­

μούσε την οπλοθήκη του ώμου του στην πλάτη της καρέκλας της κρεβατοκά­ μαράς τους, ώστε να μπορούν να κοιτάζουν ξελιγωμένες το λαδωμένο γεμά­ το όπλο του, όσο εκείνος ης καβαλούσε με ζήλο.

Ο Νόρμαν βρισκόταν εκτός υπηρεσίας

οδηγούσε τη Ρίγι<αλ Γκραν

ΝάσlOναλ του, με το μεταλλικό μπλε χρώμα πίσω στο διαμέρισμά του στην 42η Οδό. Απ' τον καθρέφτη του αιωρούνταν τα γαλάζια χνουδωτά του ζάρια . Αισθανόταν κουρασμένος και καταϊδρωμένος , όμως ένα ντους κι ένα παγωμέ­ νο ποτό σε μακρύ ψηλό ποτήρι, σύντομα θα διόρθωνε την κατάσταση. Είχε κανονίσει να συναντήσει τη ζουμερή ισπανόφωνη ΠΙΤOlρίκα στις εmά στο

Χάκλμπερις, έτOl ώστε να Ρπορέσει να την ταΙΌει, να τη γεμiσει κοκτέιλ κι έπειτα να την πάει με τ' αυτοκίνητο στον οίκο των Γκόρμαν για μια νύχτα μ' αφρο-κουβανέζικους δίσκους , περισσότερα κοκτέιλ και λίγο κρέμασμα της

153

GRAHAM MASTERTON

οπλοθήιαις του ώμου στη ράχη της καρέκλας. Το όνομά της ήταν Βέλα. Λα

Μπέλα Βέλα. Συνήθως δεν ένιωθε τόσο κουρασμένος, όμως ο Μεγαλοδύναμος Λουκ Φρεντ εαε αποφασίσει να εμπλέξει το γραφείο του σερίφη στο φόνο της αδερφής της 'Α.lρις Πίρσον, της Μαίρης , παρόλο που οι αστυνομικοί του

Σίνταρ Ράπιντς ήταν αρκετά ικανοί να το χειριστούν από μόνοι τους (τουλάχι­ στον κατά την άποψη του Νόρμαν). Κατ' εντολήν του Λουκ , ο Νόρμαν είχε περάσει όλη τη μέρα ανακρίνοντας με σκυλίσια εmμονή πιθανούς μάρτυρες και κάνοντας κάθε λογής ερωτήσεις, όπως ,,' Εχετε ή είχατε ποτέ στην κατο­ χή σας ένα δαφνόδεντρο ευρωπαϊκού τύπου; » και « Εχετ ε ακούσει ποτέ τη λέξη μωμόγεροι; » και (την πιο παλαβή απ' όλες) « Εχ ετε κάποια απέΧθεια για το πράσινο χρώμα

-

κι αν ναι, για ποιο λόγο ;»

Σε γενικές γραμμέ ς οι απαντήσεις στ ι ς ερωτήσεις αυτές ήταν " Ε ;» ή « Και

τι σε νοιάζει εσένα ;». Ο Νόρμαν δεν εαε εκπλαγεί. Ποιος ήταν, όμως, για να φέρει αντίρρηση ; Αν ο Μεγαλοδύναμος Λουκ Φρεντ τού έλεγ ε να πάει να

κάνει τέτοιες ερωτήσεις, εκείνος πήγαινε και τις έκανε. Καθ ώ ς οδηγούσε , ο Νόρμαν Χάιδευε το μουστά1<1 του . Αναρωτήθηκε αν έπρεπε να το ψαλιδίσει προτού βγει απόψε . Τίποτε δεν άρεσε περισσότερο στα κορίτσια από ένα καλοψαλιδισμένο, γυαλιστερό μουστάκι. Ο Νόρμαν δεν είχε καμία ψευδαίσθηση σχετικά με το ζήτημα . Το μόνο που μπορούσαν να

σι<ε φτ ούν τα κορίτ σια όποτε έβλεπαν ένα καλοψαλιδισμένο μoυστάκJ. ήτ αν ότι τούτο τ ο μουστ άκι θ α σι<ούmζ ε τ ην ηβιιαι τ ο υ ς χώρα απ ' άκρη σ' άκρη, σαν

πεζ ο δ ρό μιο σκεπασμένο με φ ύλλα .

«Ω, Άνι ... » τραγουδούσε , «Δεν είμαι ο μπαμπάς σου ... » Εαε μόλις προ σπεράσει το ανατ oλll<ό σουπερμάρκετ «Οικονοτρόφιμα», όταν ένα τεράστ ιο μαύρο κλειστό φορτηγό μάρκας Σ εβρολέτ , πετάχτηκε με μεγάλη ταχύτητ α από την αντιπρο σωπεία Σεβρ ολέτ του Πατ Μαγκράθ μ ε την ανάρτησή του να αναπηδά και τα τέσσερα λάστΙΧά του να στριγγλίζουν. Έ στριψε επί τόπου μπρος στο σουπερμάρκετ και Kατε υθύνt)ηKε με μεγάλη ταχύτητα δυτικά, αφιινοντας πίσ ω του ένα σύννεφο γαλάζlOυ καπνού .

« Χρι σrέ μο υ", είπε ο Νόρμαν. Δεν επρόκειτο για συνηθισμένο φορτ ηγό . Ήταν ένα εξάτ ρ οχο φορτηγό

που είχε κατασι<ευαστεί επί παραγγελία, με χαμηλωμένη ανάρτηση και μηχα­ νή τούρμπο. Τα παράθ υρά τ: ου ήτ αν μαυρισμένα

1<1

ήταν γεμάτ ο ραβδώσε ις

λάσπης. Απ' το κάτ ω μέρος τ ου κρέμονταν λάσπη και γρασίδι, σαν τα κρό σσια ενός σάβανου ,

Ο Νόρμαν έβρισε χαμηλόφωνα και στριφ ογυρίζοντας με τις παλάμες το τιμόνι, έκανε μεταβολή με την MmoύIκ, Ι<1 έκανε το γερασμένο αμορτισέρ της να βροτήσει. Άρπαξε τον ασύρματ ο που κρεμό τ αν κάτω απ' τον πίνακα ελέγ­ χου και φώναξε: «Προς Γραφ είο Σερίφη, εδώ β οη θός Γκόρμαν: καταδι ώκω ένα μαύρο φορτηγό Σέβι, επαναλαμβάνω μαύρο φορτηγό Σέβι με κατεύθυν-

154

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

ση δυτικά από το

1600 της

51ης Οδού».

«Ελήφθη, βοηθέ», απάντησε η γεμάτη παράσιτα φωviι μιας κοπέλας ,

,/ Εχεις πaράσπο-πaράσπο κυκλοφορίας;» Ο Νόρμαν προσπάθησε να δει το φορτηγό που έτρεχε μπροστά του ανα­ πηδώντας. Τα πίσω του παράθυρα ήταν καθρέφτες, ήταν βρομερό και μαύρο Κl αυτό ήταν όλο. «Δεν υπάρχει αριθμός κυκλοφορίας », «Σε λαμβάνουμε, βοηθέ Γκόρμαν .. . πόσο δυτικά βρίσι<εσαι τώρα; » «Σχεδόν στο ύψος της οδού Σέντερ Πόιντ. Μπορώ να διακρίνω τα φανά­ ρια ».

«Ποια είναι περίπου η ταχύτητά σου;» "Ενενηνταπέντε,

δεν ξέρω!

Εκατόν δέκα! Χριστέ μου

-πέρασε με

κόιαινο! Χριστέ μου, παραλίγο να χτυπήσει εκείνο το τροχόσππο! Χριστέ μου , στείλτε μου ενισΧύσεις! » "Οι ενισχύσεις βρίσκονται ι<αθ' οδόν, βοηθέ Γκόρμαν». Το μαύρο φορτηγό έτρεχε κατά μήκος της βΙης Οδού με πάνω από εκατόν είκοσι Xlλόμετρα την ώρα. Ο Νόρμαν πάτησε με δύναμη το πόδι του στο γυμνό από καουτσούκ πεντάλ του γκαζlOύ lG η Μωούιι( έκανε ό,τι μπορού­ σε Υια να του δώσει μια ώθηση ταχύτητας. Πριν από δέκα χρόνΙα ήταν ένα σύγ­

χρονο σπορ μοντέλο, όμως είχε ξεχαρβαλωθεί εξαιτίας των εκατόν δέκα οκτώ XlλIάδων XlλIόμετρων που είχε διανύσει και της αμέλειας του Νόρμαν να

το πηγαίνει Υια σέρβις σε τακτικά διαστήματα. Το αυτοκίνητο έβγαλε κάμπο­ σο καπνό και η εξάτμισή του κροτάλισε μ ανΙασμ ένα, όμως αυτό ήταν όλο. Το μαύρο φορτηγό άρχισε ν' απομακρύνεται, ν' αγνοεί όλα τα φανάρια, τα κορνα­

ρίσματα διαμαρτυρίας των άλλων αυτOΚlVΉτων και να 1<1νειται με ελιγμούς μέσα κι έξω απ' το ρεύμα κυκλοφορίας σαν νεκροφόρα που τρέχει αποφασι­ σμένη να φτάσει στο κρεματόριο , ό,n

1<1

αν συνέβαινε,

« Μπάσταρδε», είπε ξεφυσώντας ο Νόρμαν, καθώς τα δύο οχήματα κατευ ­

θύνονταν νότια στην οδό Σέντερ Πόιντ με τα λάστΙΧά τους να στΡΙΥΥλίζουν. « Μη μου ξεφεύΥεις » . Έβαλε δευτέρα στο αυτόματο 1<1βώnο ταχυτήτων, πάτη­

σε το γκάζι και η ΜΠlOύικ αντέδρασε αδέξια, απρόθυμα' κι έπεπα δεν έκανε τίποτε παραπάνω απ' το να κλαίει, που εκείνος τη συΥιφατούσε. Ο Νόρμαν έβαλε πρώτη, κάνοντάς τη να βρυχάται και να ουρλιάζει, έπειτα, όμως, έβαλε ξανά τον αυτόματο και προσπάθησε να παραμείνει κοντά στο μαύρο φορτηγό Χάρη στην ικανότητα και την επιδεξιότητά του, παρά στην ταχύτητα.

Όποιος βρισκόταν στο τιμόνΙ του μαύρου φορτηγού, οδηγούσε με απόλυτη απάθεια, λες και πραγμαηκά δεν τον ένοιαζε αν θα ζούσε ιΊ θα πέθαινε. Ο Νόρμαν γνώριζε καλά απ' την εμπειρία του όη ποτέ δεν μπορού­

σες να συναγωνΙστείς τέτοιους ανθρώπους. Σε πολλές περιmώσεις είχε εγκαταλείψει κοντινές καταδιώξεις, επειδή γνώριζε επακριβώς η θα συνέ ­ βαινε αν συνέΧΙζε, Είχε δει αρκετά αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα , κομμαηα­

σμένα κορμιά, σκορπισμένο αίμα, μαύρο σαν υγρό εμφάνΙσης φωτογραφιών.

155

GRAHAM MASTERTON

Τιι'Jρα οδηγούσαν με κατεύθυνση προς το κέντρο, ενώ στ' αριστερά τους λαμποκοπούσε η εΘΝU<ή οδός

380. Πέρασαν ης λεωφόρους

Τέξας, Xόλlγoυντ,

Αριζόνα και ΡΙτσμοντ. Εκείνο τ' απόγευμα ο ουρανός ήταν αρκετά καθαρός,

σαν λlωμένo γυαλl, μ' εκείνη την αμυδρή υποψία ιώδους χρώματος που ειδο­ ποιε ί πως ήρθε η ώρα της συγκομιδής κι όη η αργία της πρώτης Δευτέρας του

Σεπτέμβρη δεν αργεί' έπειτα το φθινόπωρο, κι έπειτα ο χειμώνας. Ο καιρός του θανάτου, σκέφτηκε ο Νόρμαν καθώς κινήθηκε προσεκτικά

απ' το πλω, για να προσπεράσει μια παλιά αργοκίνητη Κάντιλακ. Ο οδηγός της Κάνηλακ ήταν ένας

ασπρομάλλης μαύρος,

που κοίταξε

απειληnκά το

Νόρμαν, ενώ οι φακοί των γυαλιών του αντικατόπτριζαν τον ουρανό. Ο Νόρμαν προσπάθησε να του χαμογελάσει καθησυχαστικά, ήταν, όμως, πολύ σφιγμένος για να το κάνει Όταν ξανακοίταξε μπροστά του, το μαύρο φορτηγό είχε εξαφανΊστε! . ΆΥοιξε διάπλατα τα μάτια του. Ήταν τρελό. Δεν υπήρχαν στροφές προς τα δεξιά μέχρι το ύψος της 32ης Οδού και το φορτηγό θα έπρεπε να ταξιδεύ­ ΕΙ με πάνω από

160 χιλιόμετρα για να

'χει φτάσει ήδη σ' εκείνη τη διασταύρω­

ση. Υπήρχαν, φυσικά, κάμποσα καταστήματα, βενζινάδικα και εστιατόρια,

όμως ο Νόρμαν ι'ιταν σίγουρος ότι θα είχε δει το φορτηγό να μειώνει ταχύτη­ τα και να βγαίνει απ' το δρόμο' είχε τραβήξει το βλέμμα από πάνω του μόνο για ένα κλάσμα του δευτερολέmου, όσο xρεlαζόταν για να χαμογελάσει. Έκοψε ταχύτητα 10 άρχισε να ιονείται αργά στη δεξιά λωρίδα και να κοι­ τάζει μέσα σε κάθε πάριογκ και κάθετο σοκάκι. Κάλυψε πάνω από ενάμισι χιλιόμετρο, αλλά δεν κατάφερε να δει πουθενά το φορτηγό. Σήκωσε την

ενδοεπικοινωνία του και είπε: «Εδώ βοηθός Γκόρμαν ... ακυρώστε εκείνες ης ενισχύσεις. Τον έχασα».

Ήταν έτοιμος να κάνει στροφή και να κατευθυνθεί ξανά προς το σπίη του, όταν του φάνηκε πως διέκρινε φευγαλέα το πίσω μέρος ενός μαύρου φορτηγού πίσω

από το

οικογενειακό

εστιατόριο

«Η Καυτή Γαλοπούλα » .

Πάτησε απότομα φρένο -προς μεγάλη ενόΧΛΗση μιας γριάς που του είχε

κολλήσει από πίσω εδώ και τρία τετράγωνα -

ιο έπειτα έκανε όπισθεν. Είχε

δίιοο: το φορτηγό ήταν παρκαρισμένο στο κατά τα άλλα άδεlO πάρκιγι< στο

πίσω μέρος του εστιατορίου, δίπλα στους σι<ουπιδοτενεκέδες και τα καφάσια με ης κόκα-κόλες.

Ήταν το ίδlO φορτηγό. Με μαυρισμένα παράθυρα, δίχως αριθμό κυκλοφο­ ρίας. Ο Νόρμαν το παρακολούθησε για λίγο. Από πάνω του, σε ένα κοντάρι ύψους δεκαπέντε μέτρων βαμμένο καφέ, περιστρεφόταν αργά μlα τεράστια ψητή γαλοπούλα επίσης βαμμένη καφέ. Ο Νόρμαν σκέφτηκε να καλέσει ξανά

για ενισχύσεις, όμως μετά αποφάσισε να μην το κάνει. Στο κάτω κάτω ο οδηγός δεν είχε κάνει τίποτα χειρότερο από μια τροΧαία παράβαση. Περίμενε

για περίπου ένα λεmό, μέχρι που τέλειωσε η κασέτα του

156

Kid Creole ιο

από τα

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

μεγάφωνα του στερεοφωνικού του δεν ακουγόταν παρά μόνο ένα απαλό τσι­ τσiρισμα. Έπειτα κατέβηκε απ' τ' αυΤΟΙGνητό του, το κλείδωσε και βάδισε

κατά μήκος του πεζοδρομίου και γύρω από το πλαϊνό μέρος του εστιατορίου. Απ' την κουζίνα αι<ουγόταν ο κρότος από πιάτα και κάποιος που τραγουδούσε το

«It' s Now or Never». Πλησiασε με προσοχή 10 φορτηγό. Η μηχανή του ήταν σβηστή και τα κλει­

στά του παράθυρα τόσο μαυρισμένα που το μόνο που μπορούσε να δει ο Νόρμαν ήταν η

δική του

αντανάκλαση,

που

φορούσε το τσαλακωμένο

βαμβακερό του αντιανεμικό και το λουλουδάτο ροζ πουκάμισο. Έκανε έναν κύκλο γύρω από το φορτηγό κι έπειτα προχώρησε προς το μπροστινό του μέρος

lG

ακούμπησε το χέρι του πάνω στο πλέγμα του ψυγείου, για να σιγου­

ρευτεί πως ήταν ζεστό. Προχώρησε προς την πόρτα του οδηγού. Έβγαλε το σήμα του βοηθού σερίφη, το κράτησε ώστε να φαίνεται καθαρά απ' 10 παράθυρο και κτύπησε τη λαμαρίνα με την άρθρωση 1Ου δαχτύλου του. «Μπορείτε να βγείτε από το όχημα, παρακαλώ; Αστυνομία».

Δεν πήρε απάντηση. Τα πιάτα συνέχισαν να κροταλίζουν

lG

ο βαρύτονος

συνέχισε να τραγουδά. Ο Νόρμαν χτύπησε και δεύτερη φορά και φώναξε: «Αν βρίσι<ονται κάποιοι εκεί μέσα, μπορούν, παρακαλώ, να βγουν από το όχημα; » Και πάλι καμία απάντηση. Ο Νόρμαν δάγκωσε το χείλι του. Θα μπορούσε να φύγει, ν' αναφέρει το όχημα στην τροχαία και να το ξεχάσει. Εξάλλου, αν

έμενε εδώ

lG

άλλο, θ' αΡΥούσε στο ραντεβού του με την πανέμορφη Βέλα , κι

η Βέλα ίσως να μη το θεωρούσε και τόσο ευγενικό αν την άφηνε να περιμένει. Είχε καστανά μάτια και στήθη σαν τους μπροστινούς προφυλακτήρες μιας Σεντάν Ντε Βιλ του

'59.

Χτύπησε ελαφρά το φορτηΥό μια ακόμα φορά, χρησιμοποιώντας το μπρούντζινο δαχτυλίδι του με τη νεκροκεφαλή.

" El,

εκεί μέσα! Αυτή είν' η

τελευταία προεlδοποίησι1. Είμαι απ' το γραφείο του σερίφη. ΒΥείτε από το όχημά σας και φανερωθείτε».

Πέρασε ένα ολόκληρο λεπτό. Στον αυτΟΙGνητόδρομο

380,

ακριβώς πίσω

του η κυκλοφορία εξακολουθούσε να ρέει βιαστικά' η μoυσιιaί έπαιζε ' στην αυλή δίπλα απ' το πάρΚlVΓ-Κ κάποια παιδlά γελούσαν. Ο Νόρμαν κοίταξε την τεράστια ψητή γαλοπούλα να στριφΟΥυρίζει και υπολόγισε ότι χρειαζόταν είκοσι δύο δευτερόλεπτα για να διαΥράψεl έναν πλήρη κύκλο. Άπλωσε το αριστερό του χέρι και δΟΙGμασε το χερούλι της πόρτας . Το χερούλι ήταν παγωμένο, τόσο παγωμένο που το χρώμιο έδεlXVε μουντό λε ς και ήταννοnσμένο από ανάσα. Ο Νόρμαν ανακάλυψε σχεδόν ll<ΩνΟΠΟlημένος πως ήταν κλειδωμένη. Το φορτηγό ήταν άδεlΟ, σωστά; Κλεlδωμένο και άδεlO . Ο οδηγός μάλλον το είχε εγκαταλείψεl . Ίσως και να το είχε κλέψει. Θα το

οδηγούσε πίσω στην αντιπροσωπεία Σεβρολέτ του Πατ Μαγιφάθ και θα διαπί­ στωνε αν το 'χαν κλέψει από κει.

157

GRAHAM MASTERTON

Ήδη απομακρυνόταν όταν άκουσε μέσα από το φορτηγό έναν ήχο σαν ξύαιμο ή σαν θρόιομα . Δiστασε. Θα μπορούσε να συνεχΙσε ι να βαδίζει, να προσποιηθεί όη δεν τον είχε ακούσει. Γlα κάπOlΟ λόγο που δεν μπορούσε να περιγράψει με λέξεις, εκείνο το φορτηγό τού έστελνε πολύ κακές δονήσεις

-

«βουντού του δρόμου» το αποκαλούσε πάντοτε ένας από τους μαύρους

βοηθούς κω σταύρωνε τα δάχτυλά του. Ήταν μlα από κείνες ης καταστάσεις που πραγμαηκά τον τρομοκρατού­

σαν, μlας και δε συνέβωνε τίποτα φανερό, τίποτα που να μπορεί να υπαχθεί σε κάποια κατηγορία

-

αν συνέβωνε κάη. Η εμπεφία του Νόρμαν τού έλεγε

όη ΟΙ μη φανερές καταστάσεις lίταν εκείνες που αποδεικνύονταν επnΌνδυ­ νες, αν όΧΙ θανατηφόρες. Ο χαμογελαστός γεράκος που έξαφνα σου τράβα­ γε όπλο. Ο ΠlτσφΙKάς που έκανε μαζί σου "κόλλα πέντε" Ι<1 έπεnα σε κάρφω­ νε στα πνευμόVlα μ' ένα μυτερό κατσαβίδι, την ίδlQ στιγμή που του γυρνούσες την πλάτη.

Όμως το ξύσιμο ακούστηκε πάλι, η ανάρτηση του φορτηγού έΤΡlξε λίγο

l<1

ο Νόρμαν ήταν βέβαlOς πως το είδε να KOUVltTal πέρα δώθε. Δεν υπήρχε αμφlβολία όη κάποιος κρυβόταν μέσα. Το η θα έκανε

Yl

αυτό ο Νόρμαν ήταν

άλλη loτopia.

Γύρισε πίσω, στάθηκε στις μύτες των ποδιών κω προσπάθησε να δει στο πίσω μέρος του φορτηγού. Αρχικά δεν μπορούσε να δει τ ίποτα απολύτως ,

YlaTi

ο ουρανός αντανακλώταν στο μαυρισμένο τζάμι. Όμως έπεnα έβαλε ης παλά­ μες γύρω από το πρόσωπό του ι<ω πίεσε τη μύτη του πάνω στο παράθυρο. Είδε αιωτεινές, μπλαβιές αι<1ές, μία να γέρνει στ' αριστερά, μία να γέρνει

στα δεξιά, έπεnα να χωρίζ ουν. Είδε άλλο ένα περίγραμμα, σκοτεινότερο, ωο καμπουριασμένο 1<1 έπειτα ένα περιστρεφόμενο θαμνόμορφο σχήμα.

Έκανε πίσω, κω πάλι πίσω, ενώ η καρδιά του χοροπηδούσε και το στομά­ χι του είχε σφΙΧτεί απ' τον παVlκό. Τι στο διάολο συνέβωνε εκεί πέρα; Άπλωσε το Χέρι του μες στο σαι<άΚl και ξεκούμπωσε την οπλοθruαι του. Δεν ήταν ακόμα

σίγουρος αν θα τραβούσε το όπλο του ή όΧΙ. Δεν ήταν καν σίγουρος αν θα συνέ­ ΧΙζε άλλο τούτη την έρευνα. Αυτά ήταν πολύ περίεργα πράγματα. Έκανε μεταβολή κι άρχισε να βαδίζει προς τ' αυτοκίνητό του. Δεν επρόκεnο να κάνει απολύτως τίποτα δίχως υποστήριξη. ΌΠΟlΟΙ εκείνοι που σερνόταν μέσα σ' εκείνο το φορτηγό

-

1<1

αν ήταν

έμποροι ναρκωτικών,

μαφιόζοι ή κάποια θρηαι<ευτική αίρεση που γούσταρε να παίζει με όπλα­ μάλλον διέθεταν πολύ μεγαλύτερη δύναμη πυρός απ' ό,η εκείνο ς .

Περνούσε δίπλα απ' την κουζίνα όταν άκουσε μια από ης πόρτες του φορ­ τηγού ν' ανοίγει. Στριφογύριοε και σχεδόν έχασε την ισορροπία του και έριξε

το κορμί του πάνω στα πλαστικά καφάαια με ης κόκα-κόλες, κρατώντας το όπλο ίΟυ υψωμένο και με τα δύο χέρια.

Στο πίσω μέρος του φορτηγού στεκόταν ένας ψηλός άνδρας με χλομό

πρόσωπο, που φορούσε ένα λευκό αδιάβροχο και τον κοιτούσε με τα χέρια

158

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

του στις τσέπες. Δεν είπε τίποτα, δεν ιανήθηκε. Στεκόταν στη θέση του, με

χείλη ελαφρά σουφρωμένα και μάτια μαύρα σαν καψίματα από τσιγάρο. Το απογευματινό φως χανόταν, όμως το αδιάβροχο του άντρα ήταν εκτυ­

φλωτικάλευκό. Ο Νόρμαν ψαχούλεψε μες στο αντιανεμικό του με τ' αριστερό του χέρι και έβγαλε το σήμα του. «Βοηθός Σερίφη», φώναξε. «Σταθείτε μακριά από το όχημα, παρακαλώ, και τοποθετήστε τα χέρια σας στο κεφάλι». Ο άντρας έμεινε στη θέση του, με τα χέρια ακόμα χωμένα στις τσέπες. Ο

Νόρμαν εγκατ έλειψε την προστ ασία τ ων καφασιών με ης κόκα-κόλες και πλη­ σία σε λίγο. «Απομακρυνθείτε από το όχημα, κύριε ».

Ο άντρας ούτε κινήθηκε ούτε μίλησε. Για τον Νόρμαν ήταν επίσης ολοφά­ νερο ότι δε φοβόταν καθόλου. Ήταν ο εφιάλτης κάθε βοηθού σερίφη: ο ύπο­ πτος που αδιαφορούσε αν τον σημάδευες μ' ένα όπλο ή όXl. Γινόταν όλο και Πlo συνηθισμένο, μ' όλους τα πρεζόνια, τους ψυχωτικούς και τους υπόλOlπους παρεμφερείς aπρoσάρμoστoυς. Όμως τούτος ο άνθρωπος δεν έμοιαζε με

πρεζόνι ούτε έδινε την εντύπωση ότι «είχε αφεθεί στη φροντίδα της ΚOlνω­ νίας». Έμοιαζε με άγριο, υπολογιστή, πανέξυπνο πουτάνας γιο, που απλά δε φοβόταν τον Νόρμαν που τον σημάδευε μ' ένα όπλο. Ο Νόρμαν πλησίασε. Ο άντρας τον παρακολουθούσε με μια έκφρασι1 που άVV1ζε τα όρια της περιφρόνησης. Είχε ένα παράξενο οβάλ πρόσωπο με γιφί­

ζα μαλλιά χτενισμένα προς τα πίσω. Η επιδερμίδα του ήταν λαμπερή, αλλά λιγάια βλογιοκομμένη. Ένα πρόσωπο που ερχόταν απ' την επιφάνεια της σελήνης.

«Είστε ο ιδιοκτήτης του οχήματος;» τον ρώτησε ο Νόρμαν. Ο άντρας ανασή.κωσε ελάχιστα τους ώμους. Δεν ανOlγόι<::λεισε καν τα μάτια, ούτε μία φορά.

"Μιλάτε αΥΥλικά ; Καταλαβαίνετε τι σας λέω;» Ο άντρας έγνεψε καταφατικά. «Εντάξει, λOlπόν; Είστε ο ιδιοκτήτης του οχήματος αυτού; Κομπρέντο; Τούτο-τ ο-φορτηγό-ανήκει-σε-σένα;»

Ο άντρας ένωσε τα χέρια του λες και προσευχόταν ια έπεπα έκανε μια παράξενη τριγωΝUΑΊ χειρονομία σαν να τεμάχιζε κάτι, τέμνοντας με την κόψη του ενός χεριού την κόψη του άλλου.

«Δεν καταλαβαίνω τι προσπαθείτε να μου πείτε», είπε ο Νόρμαν. Ο άντρας επανέλαβε τη χειρονομία, τέμνοντας τα χέρια του μεταξύ τους, πρώτα απ' τη μια μεριά, έπειτα aπ' την άλλι1.

" Οκέι» είπε Χάνοντας την υπομονή του ο Νόρμαν. "Αρκετά ανέχτηκα. Θα καλέσω ενισχύσεις, με καταλαβαίνετε; Θα καλέσω άλλο ένα αστυνομικό αυτoκlνητo. Αυτό το αυτοκίνητο θα σας πάει στο κέντρο, στο αστυνομικό

τμήμα του Σίνταρ Ράπιντς , καταλαβαίνετε τι σας λέω; Θα ελέγξουν τα χαρτιά και το όχημά σας και θα εξακριβώσουν τι στο διάολο γυρεύετε εδώ και γιατί οδηγούσατε σαν τρελός. Εντάξει;»

159

GRAHAM MASTERTON

Ο Νόρμαν ήταν έτοιιιος να Οϊραφεί προς το αυτοκίνητό του όταν ξάφνου ο άντρας έβγαλε

llla

ασυνήθιστη μlOOΠVlγμένη κραυγή.

«Τι είπατε;»

«Εεεεε», συνέΧlOε ο άλλος. «Εεεε! Εεεε!» Έδειξε το mσω μέρος του φορτηγού, σχεδόν παVlκόβλητος.

«Τι τρέχει;»

ρώτησε

ο Νόρμαν.

«Δεν μπορείτε να μw'ισετε; Είστε

μΟυΥΥός ; ΓΙατί δε μου το Ώατε;»

Έκανε δύο τρία βήματα προς το πίσω μέρος του φορτηγού και άνOlξε το αριστερό πορτόφυλλο. Εκείνη την τελευταία σnVlll'ι που έμελλε να διατηρήσει την όρασή του,

είδε κάτι που τον τρόμαξε τόσο πολύ, που τα σωθικά του άδεlασαν μ' ένα παχύ, καυτό κύμα. Ούτε καν ούρλιαξε

-

δεν μπορούσε.

Απ' το mσω μέρος του φορτηγού ξεπετάχτηκε ένας άνδρας, που ήταν,

όμως, και κλαριά και φύλλα και άνθρωπος. Τα μάτια του ήταν σκοτεινά και βαθουλωμένα, στο πρόσωπό του μπλέκονταν στριφογυριστές ρίζες και ινώδη

κλαδιά, ενώ τα xέΡlα του ήταν τυλιγμένα με βατομουριές 1<1 αναρριχητικά φυτά. Μαστίγωσε μ' αγκάθια τον Νόρμαν στο πλευρό του προσώπου , πρώτα δεξιά, έπειτα αριστερά, ξέOΚlσε την εmδερμίδα απ' τα μάγουλά του, τράβηξε τη σάρκα απ' τη μύτη του. Ο Νόρμαν έκανε πίσω παραπατώντας, σκόνταψε, έπεσε

κάτω και ΧΤύπησε το κεφάλι του στο έδαφος. Ο άνθρωπος έσκυψε από πάνω του και τον μαστίγωσε ξανά, κομματιάζοντάς του το πρόσωπο και συνέχισε να τον μαστιγώνει ξανά κω ξανά δίχως να του δίνει την ευκαιρία ν' απομαιφυνθεί. Τα δύο τελευταία χτυπήματα βρήκαν το Νόρμαν στα μάτια. ΈVlωσε να του ξεσκίζουν τα βλέφαρα, πρώτα το δεξ ί, έπειτα τ' αριστερό. ΆνOlξε τα μάτια του, προσπάθησε ν' ανοίξει τα μάτια του , όμως όλα ήταν σκοτεινά. Είχε

τυφλωθεί. Ξάπλωσε το κορμί του στο τσιμέντο. Το πρόσωπό του κωγόταν απ ' τον

πόνο, λες κω είχε αρπάξει φωτιά. Πονούσε τόσο πολύ, που δεν τολμούσε καν να τ' αγγίξει. Άκουσε έναν Kρoταλlστό θρόισμα και το θόρυβο από βήματα.

Άκουσε κάτι μεταλλ!κό να γλιστρά κι έπειτα ένα οξύ ήχο. Άκουσε τον άντρα με τα λευκά να κάνει «Εεεε! Εεεε!» Το φορτηγό πήρε μπροστά . Ο Νόρμαν ήταν ξαπλωμένος ανάσι<ελα και

ονειρευότ αν κάποιες καλύτ ε ρες στιγμές. Οποιαδήποτ ε άλλη στιγμή ήτ αν κcιλύ­ τερη από τούτη, μ' όλο εκείνο τον πόνο. Ένιωθε την αύρα του προχωρημένου απογεύματος να του χαιδεύει τα πλnγιασμένα μάγουλα' ένιωθε το αίμα να πήζει και να σκληραίνει γύρω από το γJ.αKά του πουκαμίσου του. Αναρωτιόταν

τι άραγε θα σι<εφτόταν η Βέλα άμα μπορούσε να τον δει τώρα. Δεν μπορούσε,

φυσικά, να τον δει και δε θα τον έβλεπε. Μάλλον θα προετοιμαζόταν για το ραντεβού τους στο Χάκλμπερις, θα μπογιάτιζε το πρόσωπό της, θα κουνούσε τον πισινό της κω θα γινόταν όσο πιο σέξι μπορούσε.

Τη στιVlll'ι που εκείνος κείτοταν τυφλός και καταματωμένος στο πάριαγι<

160

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

του ΟικογενεlOκού Εστιατορίου «Η Καυτή Γαλοπούλα» και περίμενε βοήθεια που ποτέ δεν θα ερχόταν. Το φορτηγό έκανε όπισθεν. Μύρισε την εξάτμιση, μερικά εκατοστά

μακριά του. Μπάσταρδοι, σκέφτηκε. Θα σας σκοτώσω. Δεν θα μπορούσαν να έχουν διαβάσει τη σι<έψη του ή ίσως και να μπορού­ σαν. Όμως οδήγησαν με την όαισθεν το φορτηγό κατευθείαν πάνω στα πόδια του, έτσι ώστε εκείνος να αισθανθεί τα πίσω λάστιχα να του τραβούν το τζην . « Φύγετε απ' τα πόδια μου! » ούρλιαξε. Ή νόμισε ότι ούρλιαξε, έτσι κατεστραμμένο που ήταν το στόμα του .

Εκείνοι , όμως, συνέχισαν να κάνουν όαισθεν, πάρα πολύ αργά, έτσι ώστε ο πίσω τροχός του φορτηγού καβαλίκεψε το πόδι του ακριβώς στο σημείο πάνω από το γόνατο, σπάζοντάς του το μηρό και συνθλiβoντας το μυ. Κάποτε τον είχαν πυροβολήσει στον ώμο (αν και ήταν ένα 22άρι) και τον είχαν μαχαι­

ρώσει . Ποτέ, όμως, δεν είχε βιώσει πόνο σαν κι αυτόν. Τούτος ο πόνος ήταν

μαύρος και πορφυρός, σαν ουρλιαχτό . Θα προτιμούσε να είχε πεθάνει, εκεί­ νη ακριβώς τη στιγμή,

παρά να υπομένει τέτοιο πόνο. Εκείνος,

όμως ,

συνεχιζόταν και συνεχιζόταν, καθώς το φορτηγό οπισθοχωρούσε εκατοστό­

εκατοστό πάνω στο αριστερό του πόδΙΙΩ έπειτα στο δεξί του πόδι . Ξέχασε την τύφλωσή του. Ξέχασε το πρόσωπό του . Έμπηξε τα νύχια του στο τσιμέντο και

ούρλι αξε τόσο δυνατά που παραλίγο να ξεκουφαθεί. Άκουσε φωνές να ουρλιάζουν. Ένα Χαλασμό από σειρήνες . Έξαφνα το φορτηγό βρυχήθηκε και ξεκίνησε, με τους πίσω τροχούς του να σmνιάρoυν

πάνω στα ρημαγμένα του μπούτια. Μύρισε καμμένο λάστιχο, καμμένο τζην, καμμένη σάρι<ο, καμμένα νεύρα. «Θεέ μου, σώσε με!» έσιωυξε .

Δεν άκουσε το φορτηγό να βγαίνει ντελαπάροντας στο δρόμο. Δεν άκου­

σε τα περιπολικά να καταφθάνουν. Κείτοταν στο τσιμέντο δίχως να σιa':φτεται τίποτα, πέρα από το ότι ίσως όλα να 'χαν τελειώσει, ενώ το πρόσωπό του είχε γίνει ένα ουρλιΟλ'τό και ο κόσμος του γκρεμιζόταν. «Ω, Μαμά», ψιθύρισε, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η μητέρα το υ είχε πεθάνει πριν από εmά χρόνια από καρκίνο. «Ω, Μαμά, σε παραι<αλώ, βοήθη­ σέμε».

Η μαμά του δεν εμφανίστηκε για να τον βοηθήσει, αλλά έπειτα από πολλή

πολλή ώρα κατέφθασε για να τον σώσει ο Λουκ Φρεντ, που διέσχισε το πάρ­ ΙΩγκ τρέχοντας μ' εκείνες τις τεράστιες l-mότες του με τις τριζάτες σόλες και γονάτισε δίπλα του. «Νόρμαν; Νόρμαν; Χριστέ μου, Νόρμαν, είμαι ο Λουκ!»

Ο Νόρμαν βυθίστηκε στο πουθενα. Το απόγευμα εξαφανίστηκε, όπως είχε εξαφανιστεί το φορτηγό. Ο Λουκ παρέμεινε γονατισμένος δίπλα του ενώ οι νοσοκόμοι κατέφθασαν σέρνοντας ένα αστραφτερό χρωμιωμένο φορείο με

161

GRAHAM MASTERTON

ροδίτσες, που ιφοτάλ:!ζε πάνω στην επιφάνεια του πάριαγκ. «Γαμώτο!» είπε ο ένας τους μιλώντας με τη μύτη. «Τι του συνέβη;»

Ο Λουκ ξεροκατάπιε, ανασήκωσε τους ώμους, δίχως να μπορεί να πει τίποτα.

Ol

νοσοκόμοι άνοιξαν ης ιατρικές τους τσάντες, ξετύλιξαν ης τριζά­

τες διαστημικές κουβέρτες τους. «Πώς τον λένε;» ρώτησε ο ένας τους.

"Νόρμαν», του είπε ο Λουκ. «Είναι δικός μας». "Νόρμαν, μπορείς να μ' ακούσεις, Νόρμαν;» φώναξε ο άλλος νοσοκόμος, δίχως ιδιαίτερο ζήλο. «Είνω δικός μας, για τ' όνομα του Θεού!» του φώναξε ο Λουκ. "Εινω δικός μας!»

Ο πρώτος νοσοκόμος άπλωσε το χέρι του ια άγγιξε τον πήχυ του Λουκ. Ένα πλiιθoς είχε αρχίσει να συγι<εντρώνεται· σειρήνες πλησίαζαν ουρλιάζο­ ντας προς το μέρος τους απ' όλες ης κατευθύνσεις. «Θα τον φροντίσουμε, εντάξει; Στο υπόσχομαι». Ο Λουκ έγνεψε καταφαηκά, ανασήκωσε τους ώμους και προσπάθησε να

πει βραχνά "Εντάξει ». Καθώς, όμως, βριοκότανγοναησμένος εκεί μες στο φως του απογέματος που έσβηνε, πρόσεξε δυο τρία δαφνόφυλλα που στριφογύρισαν κατά μήκος

του πάριαγι< και mάστηκαν στο φράχτη από συρματόπλεγμα που το Χώ ριζε απ' τη διπλανή αυλή.

Σηκώθηκε αργά και περπάτησε μέΧρι το φράχτη , σήκωσε ένα απ ' τα φύλλα, το έλιωσε μες στη φούχτα του και το μύρισε. Δεν υπήρχε αμφιβολία πώς ήταν φύλλο δάφνης.

Τώρα πια ήταν βέβωος πώς αναζητούσε κάποιον πολύ παράξενο και

πολύ τρομακηκό . Αναζητούσε κάποιον πολύ πιο ανελέητο από έμπορο κρακ ή αρχηγό συμμορίας και πολύ πιο απάνθρωπο. Αναζητούσε κάποιον του οποίου τα Klνnτρα είχαν κάποιο μοτίβο, όΧΙ, όμως, το μοτίβο που θα είχε κάποιο νόημα στους δρόμους.

Αναζητούσε κάποιον που ξεκοίλιαζε γυναίκες, για τ' όνομα του Θεού, τύφλωνε άντρες ια άφηνε πίσω του φύλλα. Ο

Τέρενς Πίρσον του

είχε

δώσει κάμποσα

στοιχεία.

Ο Πράσινος

Ταξιδευτnς, για τ' όνομα του Χριστού. Κι ο Μος Πόνικαν το ίδιο. Ο Πράσινος Τζάνεκ.

Υποτίθε τ αι πως ήταν λαϊκά παραμύθια,

έτσι δεν ήταν;

μωμόγεροι· άνθρωποι που δε μιλούσαν. Ο Σερίφης Λουκ Φρεντ,

37

Μύθοι κω ετών, υπο­

τίθεται ότι δεν έπρεπε να πιστεύει πως υπήρχαν rtTOΙOl άνθρωπOl. Μέσα,

όμως, στο Σερίφη Λουκ Φρεντ ,

37 ετών,

εξακολουθούσε να κρύβετω το εmά­

χρονο αγόρι απ' το Μάριον, πο υ μια νύχτα του Αυγούστου είχε ξυπνήσει από

το αναφιλητό ενός παιδ ι ού. Διαπεραστ ικό αναφιλητό , τόσο θλιμμένο που του

ράγιζε την καρδιά. Είχε δει ένα αγόρι που φορούσε βρόμικο φανελένιο νυχτικό να στέκεται στη γωνιά της κρεβατοκάμαράς του με το πρόσωπο στον

162

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

τοίΧο και να κλαίει. Είχε αναιωθήσει στο κρεβάτι του, αναρριγώντας απ' τον τρόμο. «Ποιος είσαι;» είχε ψιθυρίσει. «Γιατί κλαις;»

Για μια στιγμή το αγόρι είχε γυρίσει και τα μάτια του είχαν λάμψει, μαύρα σαν της γαρίδας πάνω σ' ένα διάφανο πρόσωπο. Έπειτα έσβησε

-

έσβησε κι

εξαφανίστηκε λες και δεν είχε υπάρξει ποτέ. Ο Λουκ είχε τρέξει στον τοίΧο

και τον είχε χτυπήσει με τα χέρια του γεμάτος φόβο κι έκπληξη. Είχε αισθαν­

θεί τον τοίΧο παγωμένο και την ταπετσαρία υγρή. Όμως αυτό ήταν όλο. Το αγόρι είχε χαθεί. Πάνω από δώδεκα χρόνια αργότερα, ο Λουκ είχε ανακαλύψει από τα

αρχεία του γραφείου του σερίφη, όη κάποιος μεθύστακας μηχανικός

aUTOJ.G-

νήτων ονόματι Τζακ Μπριν, είχε κλειδώσει το θετό του γιο, τον Τζέιμι, μέσα σ' εκείνο το ίδιο δωμάτιο για πάνω από ένα μιίνα, τα:ί"ζοντάς τον μόνο με κεριά

και πιατάκια με βρόχινο νερό και μικρά πιάτα με περιττώματα γάτας. Το αγόρι

είχε πεθάνει εκεί μέσα' όμως ο Λουκ το είχε δει. Ο Λουκ το είχε δει και είχε πιστέψει. Ακόμα κι ύστερα απ' όλα τούτα τα χρόνια τ α γεμάτα ληστείες, Oη
ίσως ούτε καννεΙζΡοζώντανοι, αλλά άνθρωποι που δεν υπάκουαν στους συνή­ θεις κανόνες της ανθρώπινης ύπαρξης, άνθρωπOJ. που ζούσαν επί εκατοντά­

δες χρόνια, γίγαντες, νάνοι, άνθρωποι που μπoρoύvνα περάσουν μες από τοί­ χους ή να αιωρούνται μέσα ΙΩ έξω aπ' τα παράθυρα των πάνω ορόφων.

Όλα ήταν τρελά' όλα παράλογα. Όμως εκείνη την αυγουστιάτικη νύχτα, ο Λουκ είχε δει τον Τζέιμι Μπριν, τον είχε δει στ' αλήθεια. Δεν ήξερε αν αυτό τον έκανε καλύτερο ή χειρότερο σερίφη' όμως σήμερα διαισθανόταν πως κάτι παρόμοιο ξεπρόβαλλε αργοσαλεύ οντας, κάτι ολότελα αλλόκοσμο και γνώριζε ότι έπρεπε να είναι προετοιμασμένος.

Οι νοσοκόμοι πέρασαν από δίπλα του με το Νόρμαν στο φορείο. Ο ένας τους φορούσε γυαλιά-καθρέφτες και είχε KaλOKOυρεμένo μουστάκι. Είπε: « Θα τον πάμε στο ΜέρOl, σερίφη. Μπορείς να ρωτήσεις εκεί γι' αυτόν». «Φροντίστε τον», είπε ο Λουκ με κατάξερο λαρύγγι. «Να 'σαι σίγουρος», είπε ο νοσοκόμος.

Κατέφθασε ο αρχηγός της αστυνομίας Τζον Χάζμπαντ, φορώντας ένα κρεμ σπορ σακάκι με Χαλαρή ύφανση και ξεθωριασμένο γαλάζιο φαρδύ παντελόνι του γι<ολφ. «Τι συνέβη;» ζήτησε να μάθει. «Άκουσα στον ασύρματο ότι ΧΤύπησε ο Νόρμαν». Ο Λουκ κοίταξε αριστερά' κι έπειτα κοίταξε δεξιά. «Τυφλώθηκε», κατά­ φερε να πει. Παρέμεινε Olωπηλός για κάμποση ώρα, ξερoKατaπίνoντας, ενώ

ο Τζον Χάζμπαντ τον περίμενε υπομονεnκά να μιλήσει. (<ΔΕν ξέρω», είπε, και τούτη τη φορά δεν ήταν σε θέση να συγκρατήσει τα δάκρυά του. «Εχεις νιώ­ σει ποτέ σου όη είναι καιρός να τα παρατήσεις;»

163

.7.

ο Γκαρθ περίμενε στο τραπέζ1 τ ου έξω από το εστlQτόΡ1Ο "Το Αυθενnκό ΚάμπΡ1Ο » όταν κατέφθασαν ο Nέlθαν με τον Ντέ1β1ντ. Ήταν llla ζεστή, συννε­ φ1ασμένη μέρα. Ο Νέιθαν δ ε θα 'χε πρόβλημα να οδηγήσε ι μέΧρι το Ιν στιτούτο

Σπέλμαν, όμως ο Γκαρθ είχε επιμείνει να συναντηθούν κάπου αλλού. Το Ινστιτούτο βρισκόταν σε κατάσταση σοκ: εκείνη τη μέρα, κάθε ερευνηnκή

εργασία είχε ανασταλεί, εκτός από ζωηκής σημασίας πειράματα που βρίσκο­ νταν σε εξέλιξη

10

ολόκληρο το KTiplO ήταν γεμάτο δημοmογράφους, βοηθούς

σερίφη και δonaιηKoύς υπαλλήλους που έχωναν τη μύτη τους παντού.

Πέρα απ' αυτό, κάη απασχολούσε τον Γκαρθ' κάη ανησυΧΗηκό '

10

ώσπου

να το ξεδ1αλύνεl δεν ήθελε να τον δει κανείς να μιλάε1 με τον Νέιθαν. Ο Νέ1θαν και ο Ντέιβιντ βάδισαν γύρω από την τυρκουάζ Θάντερμπερντ του

'55

που ήταν παρκαρισμένη σ' ένα Χώρο επίδειξης έξω απ' το εστιατόριο και κάθι­

σαν στο τραπέζ1, κάτω απ' την ομπρέλα με ης μαύρες και λευκές ρίγες.

"Δεν είναι φοβερό αυτοκίνητο;» είπε ο Γκαρθ. "ο πατέρας μου είχε ένα από δαύτα, μαύρο και KόΚΚlνO. Τ' απεΧθανόμουν Υιατί στριμωχνόμουν άσχημα

στο πίσω κάθισμα». « Δεν τα φηάχνουν

ma

όπως παλιά», είπε ο Νέιθαν.

Ο Γκαρθ φορούσε μπλουζάιο πόλο με ανΟ1κτή λαιμόκοψη και φαρδύ

παντελόνι, γεγονός ασυνήθιστο Υια εκείνον. Έδειχνε εξουθενωμένος και ο Νέ1θαν ιΊξερε Υιατί. Ο Γκαρ θ και ο Ραούλ ήταν κάτι παραπάνω από συνάδελ­ φοι, ήταν συνάδελφω εξερευνητές. Ήταν σαν δύο άνθρωπω που πασχίζουν

να βγουν από ένα πολύπλοκο σύστημα σπηλαίων με πλημμυρισμένα τούνελ, έχοντας μόνο τη συναδελφlκότητά τους να τους δίνει κουράΥιΟ. Όταν ένας

164

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

σmιλαιoλόγoς πviγεται σε μο στη σπηλιά

-

lllQ σπηλιά,

ο συνάδελφός του δεν ρίχνει το φταίξι­

όπως ο Γκαρθ δεν είχε ρίξει στον Κάπτεν Μπλακ το φταίξιμο

για το θάνατο του Ραούλ. Ήταν ένας απ' τους κινδύνους. Όπως και να 'χε,

όμως, ο Γκαρθ θρηνούσε. « Τρως;» ρώτησε ο Νέιθαν.

Ο Γκαρθ ιωύνnσε αρνηηκά το κεφάλι. ({Μη σας απασχολεί, φάτε». Κατέφθασε

lllQ

σερβιτόρα που είπε παιXV1διάρικα: «Τι να σας φέρω; Η

σπεσιαλιτέ μας για σήμερα είναι κρουασάν κοτόπουλο κι ένα μπολ με σούπα. Κοστίζει

4,25

δολάρια και οι σούπες είναι με χορταρικά, με βοδινό και κακα­

βιά από μύδια». "Να πάρω ένα τσίζμπεΡΥκερ;» ρώτησε ο Ντέιβιντ.

"Φυσικά", εΙπε ο Νέιθαν. "Και Ύω θα πάρω μια βότκα-τόνικ με πάγο». Ο Γκαρθ παρέμεινε σιωπηλός για κάμποση ώρα. Στριφογύρισε το ποτό του και κατέβασε την τελευταία γουλιά. «ΔE;V ξέρω

n

θα κάνω δίχως το Ραούλ.

Νιώθω -χαμένος. Εντελώς χαμένος. Λες κι έχω Χάσει τον αδερφό μου ή κάτι τέτοιο». «Δεν ξέρω τι να πω», του είπε ο Νέιθαν. "Ποτέ δεν αισθάνθηκα πραγματι­ κά τόσο κοντά σε κάποιον, τουλάχιστον όχι στη δουλειά». « Τι συνέβη στον Κάπτεν Μπλακ;» ρώτησε ο Ντέιβιντ. Έκανε την ερώτηση πολύ ευγενικά, μ' όλη εκείνη την ευαισθησία που χαρίζουν στις ώρες του πέν­ θους τα παιδιά. Το βλέμμα του ήταν πολύ σοβαρό' το πρόσωπό του χλομό. «Κοίτα, έπειτα από λίγο ηρέμησε και κατορθώσαμε να σπάσουμε ένα τζάιιι στο πίσω μέρος του εργαστηρίου και να του ρίξουμε μια μεγάλη δόση

αναισθητικού. Τώρα είναι πίσω στο μαντρί του, υπό στενή παραιωλούθηση. Τελευταία φορά που τον είδα κοιμόταν».

«Δε θα τον σκοτώσετε, έτσι δεν είναι;» (/ΟΧΙ, δε θα τον σιωτώσουμε » , είπε ο Γκαρθ. «Αν θες να ξέρεις την αλή­ θεια, δεν αντέχουμε οικονοιιικά να τον σκοτώσουμε. Μας έχει κοστίσει

18,5

εκατομμύρια δολάρια και εννέα χρόνια έρευνας και δεν έχει σημασία αι<όμα

ιο αν σι<ότωνε είκοσι άτομα, εμείς πάλι δε θα τον σκοτώναμε». Άφησε κάτω το ποτήρι του και χάρισε στον Ντέιβιντ το πιο γλυκό του

χαμόγελο . «Ας το θέσουμε ως εξής αν κάναμε μπέικον τον Κάmεν Μπλακ, θα σου στοίχιζε είκοσι χιλιάρικα η φέτα». (/Εχεις ιδέα η μπορεί να συνέβη;» ρώτησε ο Νέιθαν.

« :Ξ:ύπνησε», είπε ο Γκαρθ. «Υποτίθεται ότι ήταν βαθιά ναρκωμένος, αλλά ξύπνησε". «Γιατί, όμως, εξαγριώθηκε;»

« Είν' ένας από τους λόγους, που ήθελα να σου μιλήσω».

Ο Νέιθαν συνοφρυώθηκε. «Δεν καταλαβαίνω. Πώς είναι δυνατόν να γνω­ ρίζω για ποιο λόγο εξαγριώθηκε;» Η σερβιτόρα έφερε τη βότκα-τόνικ του Νέιθαν, ενώ ο Γκαρθ παρήννειλε

165

GRAHAM MASTERTON

άλλο ένα Τζακ Ντάνιελς και είπε: «Είναι σαφώς αντιδεολογικό, Νέιθαν, και υπό άλλες συνθήκες ούτε στ' όνειρό μου δε θα σε ρωτούσα. Από ποιον, όμως, προήλθε η εγκεφαλJκή διατομή; Ποιανού εγκέφαλος ήταν; »

Ο Νέιθαν κοιτούσε τον Γκαρθ δίχως να ξέρει τι να πει. Απ' τη OΤlyμIί που του είχε τηλεφωνήσει εκείνο το πρωί , είχε μαντέψει ότι ίσως να τον ρωτούσε

για το δείγμα. Έμμεσα, ίσως . Με κάποιο αδιάφορο σχόλιο, όπως: « Τ' αγόρι απ' το οποίο πήρες την εγκεφαλική διατομή ήταν εντάξει, έτσι δεν είναι; » Τούτη, όμως, ήταν μια πέρα για πέρα ξεκάθαρη ερώτηση' ήταν μια πέρα για πέρα ξεκάθαρη ερώτηση από τον άνθρωπο που είχε σώσει τη ζωή του πατέρα του,

με αφάνταστο ι<όστος. Επρόκεπο για ένα χρέος που είχε έρθει η ώρα να πέσει στο κεφάλι του,

όπως στο Koράκl του Πόε' και που ποτέ δε θα μπορούσε ν' αποnνάξει από πάνω του .

"Γκαρθ ... » άρχισε να λέει, πασχίζοντας να σκεφτεί έναν τρόπο να πει «όχι » .

«Θα στο θέσω καθαρά και ξάστερα , Νέιθαν. Έσωσα τ η ζωή του πατέρα σου. Ποτέ δε σου ζ ήτ ησα κάη και ποτέ δεν περίμενα κάη. Τώρα, όμως, στο ζητώ. Πρέπει να μάθω από ποιον προήρθε η εγκεφαλική διατομή". «Γκαρθ- »

«Ο Κάπτεν Μπλαι< ήταν πάντα πεισματάρης και ξεροκέφαλος, ποτέ όμως δεν ήταν βίαιος. Πάντοτε γνωρίζαμε όη το καινούργιο εγι<εφαλικό υλικό , που θα του εμφυτεύαμε, θα κυριαρχούσε στην προσωπικότητά του. Η ανθρώπινη

προσωπικότητα θα υπερτερούσε εκείνης του γουΡΟUVlού. Να γιατί σου ζήτη­ σα ένα παιδί τριών ετών ή και μικρότερο. Θέλαμε μια αθώα, ευγενική, άγρα­ φη προσωπικότητα » .

«Πίστευα όη σου έδινα ακριβώς κάτι τέτοιο, Γκαρθ", είπε ο Νέιθαν. « Εντάξει, λοιπόν .. . υπάρχει μια ελά:xJ.στη πιθανότητα να μην είχε καμία

σχέση η εΥι<εφαλική διατομή με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε ο Κάmεν Μπλαι<. Θα μπορούσε να υποφέρει από έντονο συναπτικό πόνο . Θα μπορού­ σε να υποφέρει από μετεΥχειρηηκό σοκ ή ένας Θεός ξέρει 11 άλλο. Όμως το πιο πιθανό είναι ότι η πηγή της βίαιης συμπεριφοράς του ήταν η εΥι<εφαλική διατομή».

Ο Νέιθαν ανακίνησε τον πάγο στο ποτό του, χωρίς να πει κουβέντα. «Μπορώ να ξαναδώ τον Κάmεν Μπλακ; » ρώτησε ο Ντέιβιντ. ,<'Οταν γίνει καλά, εννοώ. Έχω μιλήσει για 'κείνον σ' όλους μου τους φίλους».

«Μάλλον θα πρέπει να περιμένεις λίγο», είπε απαλά ο Γκαρθ ' αν και δεν τράβηξε το βλέμμα του απ' το Νέιθαν.

Ο Νέιθαν είπε: « Σκατά! Ναι, έσωσες τη ζωή του πατέρα μου. Να γιατί, άλλωστε, πήρες και την εΥι<εφαλική διατομή». "Τι θες να πεις;»

Ο Νέιθαν πήρε μια βαθιά ανάσα. «Θέλω να πω ότι το Μέρσι δε συνηθίζει

166

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

να δωρίζει εγκεφα.λική διατομές ασθενών που έχουν πεθάνει πρόσφατα για

τους σκοπούς της εξελΙVJ.lέvnς γενετιιaίς έρευνας». Ο Γκαρθ τον κοίταξε άγρια. "Προσπαθείς, δηλαδή, να μου πεις ότι δεν υπήρχε εξουσιοδότηση;»

«Αυτό ακριβώς σου λέω. Είπα όη θα μπορούσα να κινήσω κάποια νήματα,

το γεγονός, όμως, ήταν ότι δεν μπορούσα. Ρώτησα το δlOικnτιι<ό συμβούλιο αν θα μπορούσε το Σπέλμαν να χρησιμοποιήσει κάποια απ' ης εΥκεφαλικές μας διατομές και τα μέλη του αρνήθηκαν κατηγορηματικά». «Ελπίζω να με δουλεύεις». {('Οχι, δε σε δουλεύω», είπε ο Νέιθαν. « Είπαν, όχι, σε καμιά περίαιωση. Ακόμα και αν οι συΥΥενείς του θύματος δέχονταν, εκείνοι δεν ήθελαν να έχουν την παραμικρή σχέση . Πίστεψέ με, το Μέρσι έχει κανόνες δεοντολο­

γίας που κάνουν ης Δέκα Εντολές να θυμίζουν τα δέκα πράγματα που πρέπει να κάνει ένα αγόρι στην Kατασιmνωση».

Ο Γκαρθ ένωσε τα χέρια μπρος στο πρόσωπό του σαν να προσευχόταν και

έμεινε κάμποση ώρα συλλογισμένος. Εν τω μεταξύ η σερβιτόρα έφερε το τσιζμπέργκερ του Ντέιβιντ κι εκείνος, όλο ενθουσιασμό, το μούλιασε με κέτσαπ κι άρχισε να τρώει. «Οκ6, ας το ξεκαθαρίσουμε» , είπε ο Γκαρθ. «Πίστευες όη μου χρωστού­

σες Χάρη, για ό,η έκανα για τον πατέρα σου. Έτσι όταν εγώ σου ζήτησα μια εγκεφαλική διατομή, εσύ πήρες μία από το νεκροτομείο του Μέρσι, δίχως να πάρεις άδεια». «Σωστά».

«Μα είχες όλη τη χαρτούρα, για τ' όνομα του Θεού. Είχες μια επιστολή

από τον προϊστάμενο του Παθολογικού» . «Φοβάμαι όη απλά έjlOlaζε με εmστολή από τον προϊστάμενο του

Παθολογικού». «Χριστέ μου, Νέιθαν!» είπε ξεφυσώντας ο Γκαρθ. «Λυπάμαι. Απλά ήθελα να βοηθήσω».

Ο Γκαρθ δεν μπορούσε καν ν' αρχίσει να αναλογίζεται ης νομu<ές και δεοντολοyu<ές συνέπειες όσων είχαν συμβεί. Τελικά είπε: «Γνωρίζεις nOlQνού εγκεφαλική διατομή ήταν; » «Ναι, Υνωρίζω». «Τότε νομίζω ότι έχεις χρέος να μου πεις » .

Ο Νέιθαν πίεσε τις άκρες των δαχτύλων του στο μέτωπό του, λες και του ερχόταν ημικρανία. «Αν διαρρεύσει, Γκαρθ, αντιλαμβάνεσαι όη μάλλον θα Χάσω τη δουλειά μου;» «Για τ' όνομα του Θεού

-

ο Ραούλ έχασε τη ζωή του!»

«Προσπαθείς, δηλαδή, να πεις ότι εγώ είμ' υπεύθυνος;» «Δεν ξέρω. Δεν ξέρω η στο διάολο συνέβη. Σου ζητώ συyyvώμη, δεν

ήθελα να σου μιλήσω απότομα. Όμως δεν μπορώ να πιστέψω ότι το 'κανες. Στ'

167

GRAHAM MASTERTON

αλήθεια δεν μπορώ».

Ο Νέιθαν έχωσε το χέρι του στην τσέπη του πράσινου καρό πουκαμίσου

του και έβγαλε ένα καλοδιπλωμένο κομμάτι χαρτί. «Είχα μια υπoψiα ότι μάλ­ λον γι' αυτό θα με ρωτούσες. Η εγκεφαλική διατομή προήλθε από ένα λευκό αγόρι ονόματι Τζορτζ Σέπαρντ Πίρσον, ηλικίας τριών ετών και επτά μηνών» . Ο Γκαρθ πήρε το χαρτί, το ξεδίπλωσε και το διάβασε . Ο Νέιθαν τον παρα­

κολουθούσε νιώθοντας ένα διογκούμενο συναίσθημα αμηχανίας κω δυστυ­ χίας. Δίπλα τους ένα κορίτσι γέλασε δυνατά. Εκείνη τη στιγμή του πρωινού το εστιατόριο δεν είχε πολύ κόσμο, όμως στα κοντινά τραπέζια κάθονταν έξι νεαροί, που έσπρωχναν ο ένας τον άλλο, κουτσομπόλευαν κω απολάμβαναν την ατμόσφαιρα ενός μέρους όπου «Το κέφι της δεκαετ ίας του

'50

δεν στα­

ματά ποτέ". Εκείνη τη στιγμή ο Νέιθαν θα κανε τα πάντα, για να επιστρέψει στον Ιούνιο του

1980,

όταν είχε

liller

στο «Μαγκάλι της Βασίλισσας του

Γά.λακτος » με τα μαιφιά κατσαρά χίπικα μαλλιά κω το κολλητό τζην του lG είχε δει τη Σούζαν να κάθετω στο τραπέζι, με το στόμα της πασαλειμμένο με

γιαούρτι φράουλα κω το κουτάλι της να ωωρείται στο κενό. Θα 'κανε τα πάντα, αρκεί να μη βρισκόταν εκεί, σήμερα, δίχως εκείνη' και

με τούτο το σκοτεινό χρέος να κρέμεται πάνω απ' το κεφάλι του. " Τζορτζ Πίρσον;» ρώτησε ο Γκαρθ. " Τι μου θυμίζει τ' όνομα; » « Μάλλον άκουσες να λένε για 'κείνον στην τηλερόραση. Ήταν το αγόρι

που απoKεφαλlστηια:. Εκείνος και η αδερφή του» . «Θεέ μου», είπε ο Γκαρθ, «Νέιθαν , μιλάμε για πολύ άσχημο μπλέξιμο. Πήρες δίχως εξουσιοδότηση ένα δείγμα από τη νεKρoψiα θύματος ανθρωπο­ κτονίας και το προσέφερες στο Σπέλμαν, για να εμφυτευθεί ως γενετικό

μόσχευμα; Τι στο διάολο είχες στο μυαλό σου; » Ο Νέιθαν ανασήκωσε τους ώμους, ξερόβηξε και απέστρεψε το βλέμμα. « Είναι συνηθισμένη μέθοδος. Παίρνουμε κάθε λογής αδένες κω ιστούς από νεκρούς ασθενείς, δίχως να ζητήσουμε άδεια. Εκτός αυτού, σιcεφτόμουν τον πατέρα μου , lG όσα έκανες για Χάρη του".

«'Οσα, όμως, έκανα για Χάρη του πατέρα σου, ήταν εξίσου πολύτιμα για την έρευνά μας, όσο και για σένα. Δεν περίμενα τίποτα ως αντάλλαγμα. Και

ειδικά κάτι τέτοιο!»

"Λυπάμαι» . "Λυπάσω; Σήμερα το πρωί ο Ραούλ κείτεται στο γραφείο τελετών κι ο Τζακ Λέζαρντ έχασε το δεξί του χέρι ' και 'συ λυπάσω;»

"Για στάσου μια στιγμή", τον διέκοψε ο Νέιθαν. «Δε φταίω για τίποτε απ' όλα αυτά. Δεν υπάρχουν πλήρη στοιχεία που να υποδεικνύουν ότι ο Κάπτεν Μπλακ εξαγριώθηκε, επειδή κωδικοποίησες τον εΥιcέφαλό του με τα γονίδια του Τζορτζ Πίρσον».

"Από ιατρικής απόψεως, νομίζω ότι ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι αναπόφευκτο», είπε ο Γκαρθ. "Το γουρούνι ράτσας Πόλαντ Τσάινα είναι ένα

168

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

από τα πιο πειθήVlα από τη φύση τους ζώα στη γη. ΣπαVlότατα επιτlθεται σε

άλλα γουρούνια, πόσο μάλλον στους ανθρώπους». "Μα ο Τζορτζ Πίρσον δεν ήταν παρά ένα αγόρι τριών ετών». «Βέβαια, όμως ήταν ένα αγόρι τριών ετών που μάλλον υπέστη σοβαρό

ψυχολογικό τραύμα από το γεγονός ότι σκοτώθηκε. Δε σημαίνει ότι, μόνο και μόνο

επειδή πέθανε, η εμπειρία δεν άφησε μόVlμο

αποτύπωμα

στον

εγι<εφαλικό του φλοιό. Χριστέ μου, Νέιθαν. :Ξ:έρεις τι θα συμβεί αν ανακαλύ­ ψει κάτι τέτοιο ο Τύπος; Δε θα 'ναι λουκούμι για τη ΛiλI Μόναρκ; Και το γερου­ σιαστή Κάντι; Θα μας φάνε ζωντανούς!» «Λυπάμαι», είπε ο Νέιθαν. Έτρεμε. «Θες να στο γράψω μ' αίμα; Λυπάμαι». Ο Γκαρθ σηκώθηκε. «Θέλω λίγο χρόνο να το σκεφτώ, Νέιθαν . Ίσως μπο­ ρέσω να σου τηλεφωνήσω αργότερα σήμερα».

Ήταν έτοιμος να φύγει όταν ο Νέιθαν του έπιασε το Χέρι και τον κράτη­ σε. ,<'Άκου, Γκαρθ, ας μην τσακωθούμε γι' αυτό. Ήταν λάθος μου που πήρα εκείνη την εγκεφαλική διατομlΊ δίχως εξουσlOδότησιι, το ξέρω. Δεν έπαιξε,

όμως, καθοριστικό ρόλο. Δεν έχει σΧέση με το θάνατο του Ραούλ και δεν είν'

ανάγκη να μάθει κανείς τίποτα». Ο Γκαρθ έμεινε σκεφτικός για ένα λεπτό κι έπειτα τράβηξε το Χέρι του.

«Δε σκοπεύω να το πω σε κανέναν, Νέιθαν. Τουλάχιστον όχι ακόμα

-

όχι

μέΧρι να κάνω ένα σωρό εξετάσεις ακόμα στον Κάπτεν Μπλακ. Αν υπάρξει έστω ΚΙ η παραμιιφή ένδειξη ότι τον επηρέασε η προσωπικότητα του μικρού

Τζορτζ Πίρσον

-

ή το ψυχ1Κό τραύμα που υπέστη όταν δολοφονήθηκε -

ε,

λOlπόν, θα είναι το τέλος και της δικής μου καριέρας. Η οικογένεια του Ραούλ

θα μας κάνει να χρεωκοπήσουμε πριν προλάβεις να πεις "αγωγή αποζημίω­ σης"».

«'Ημαστε φίλοι, Γκαρθ», είπε ο Νέιθαν.

,,01

φίλοι κάνουν σφάλματα. Δε

σημαίνει ότι παύουν να 'ναι φίλοι».

Ο Γκαρθ ανασήκωσε τους ώμους και τον χτύπησε χαϊδευτικά στην πλάτη. "Εντάξει, φιλαράκο. Συyyvώμη που έχασα την ψυχραιμία μου». "Πότε θα ξαναδώ τον Κάπτεν Μπλακ;» ρώτησε ο Ντέιβιντ.

"Περίμενε καμιά βδομάδα. Έπειτα ζήτα απ' τον μπαμπά σου να σε φέρει ». «Ευχαριστώ, κύριε!»

«Θα τα πούμε », είπε ο Γκαρθ και έφυγε απ' το εστιατόριο, χωρίς καν να

σταθεί για να κοιτάξει τη Θάντερμπερντ του

'55 ή τα κορίΤOlα που ήταν συνω­

στισμένα τριγύρω της.

Ο Νέιθαν aπoτέλεIωσε το ποτό του και παρήγγειλε άλλο ένα. Ο Ντέιβιντ είπε: ,,' Εχεις μπλέξει;»

"Σχεδόν. Μην ανησυχείς, όμως».

«Του 'δωσες ένα κομμάτι απ' το μυαλό εκείνου του δολοφονημένου αγο­ ΡlOύ, ενώ δεν έπρεπε».

169

GRAHAM MASTERTON

«Ναι, κάπως έτσι». «Εκείνο το αγόρι ήταν πεθapΈVo, όμως. Ποια η διαφορά;" Ο Νέιθαν ανακάτεψε τα μaλλlά του Ντέιβιντ. «'Εκaνα ένα σφάλμα. Δεν έπρεπε να το 'χα κάνει. Να δεις που θ' αρχίσουν να με λένε τυμβωρύχο ». « Τι είναι ο τυμβωρύχος;»

« Τον πaλIό καιρό, όταν οι χεΙρούργοι χρειάζονταν mώματα για να τα τεμaxίσoυν, ώστε να μπορέσουν ν' ανακαλύψουν πώς είναι η ανατομία των

ανθρώπων, υπήρχαν κάη τύποι που 'σι(αβαν τους τάφους των άλλων Κl έκλε­ βαν τα mώματά τους. Αποκλειστικά για το κέρδος, φυσικά ». «Εσύ , όμως, δεν το 'κανες για το κέρδος».

Ο Nέlθαν ανασήκωσε τους ώμους. « Κατά κάποιον τρόπο για το κέρδος το Ίωνα. Το Ίωνα για να ξεπληρώσω τον Γκαρθ που 'σωσε τη ζωή του Παππού » .

«Δε νομίζω πως έκανες Ιζάτι κακό», είπε ο Ντέιβιντ. <<"Εδωσαν στον Mmev Μπλαι( την προσωπικότητα εκείνο υ του αγοριού' ια ο Κάmεν Μπλακ τρελάθηκε. Σκότωσε το δόκτωρα Λακουτίρ' και κυριολεκn­ κά έφαγε το Χέρι ενός απ' τους εργαζομένους στο εργαστήριο». <<"Ομως, Μπαμπά, δεν έφταιγε το αγόρι, ε; Τα τρίχρονα αγόρια δε σκοτώ­ νουν κόσμο!»

«Δε νομίζεις, ε; Ε, λοιπόν, ίσως εκείνο να σκότωνε . Θα μπορούσαν να το 'χουν τσαντ ισει ένα σωρό πράγματα». Κάθησαν παρέα για κάμποση ώρα, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Τελικά ο Ντέιβιντ είπε: «Τα έκανες όλα όπως έπρεπε, Μπαμπά. Πάντα τα έκανες όλα όπως έπρεπε. Δεν ήταν δικό σου το φταίξιμο που πέθαναν η

Μαμά ια ο Άαρον. Ούτε τούτο ήταν δικό σου φταίξιμο.

Σε παρακαλώ,

Μπαμπά, δεν είν' ανάγιαι να πρσσπαθεΙς πάντα τόσο πολύ . Δε είν' ανάγιαι να λες πάντα συyyvώμη». Ο Νέιθαν κοίταξε τον Ντέιβιντ ια ήταν λες κοπούσε τον ίδιο του τον

εαυτό, εκείνο που πάντοτε ήθελε να γίνει. :Ξ:αφVlκά σκέφτηκε: Σε μεγάλωσα σωστά . Σου δίδαξα την κατανόηση και σου δίδαξα ης σωστές αρχές . Κι ένας

Θεός ξέρει πόσο μόχθησα για να το καταφέρω, μιας κι η δική μου μητέρα δε μου δίδαξε τίποτε πέρα από την ενοχή, την ντροπή και την ευθύνη για τα πάντα: <<" Ηθελα για γιο μου ένα γιατρό. Και τι έχω; Έναν παθολόγο. Ο πατέρας σου είν' άρρωστος κι εσύ τι μπορείς να κάνεις; Δεν μπορείς καν να τον θερα­ πεύσεις» . Ο Νέιθαν εάε θεραπεύσει τον πατέρα του -χάρη στην πίστη, την αφο­

σίωση και τη γνωριμία του με τον Γκαρθ Μάθιους. Όμως δεν είχε καταφέρει

να τον θεραπεύσει προτού πεθάνει η μητέρα του

-

εντελώς ξαφVlκά, εντελώς

αθόρυβα, όταν ενώ βάδιζε στον πάγο της λίμνης Σ έμινοουλ ένα απόγευμα του Φεβρουαρίου κάτω από έναν ασθεVlκό, πορτοκαλί ήλιο, γλίστρησε, έπεσε και έμεινε να κείτεται μες στις γούνες της με τα μάτια και το στόμα ανοιχτά, λες ια ήταν έτοιμη να μιλήσει.

170

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Ήταν εκείνη η στιγμή, πέρα από κάθε άλλη, που είχε κάνει το Νέιθαν ν'

αποφασίσει να γράψει τη δεοντολογία στα παλιά του τα παπούταια κω να δώσει την εγκεφαλική διατομή του Τζορτζ Πίρσον στο Ινστιτούτο Σπέλμαν. Έται είχε αποδείξει στη μητέρα του όη μπορούσε να σώσει κόσμο, όη ήταν κανονικός νιατρός 10 όη μπορούσε ν' αλλάξει τη ζωή των άλλων. <<Δε;v πρέπει να κλαις», είπε ο Ντέιβιντ. «Ποιος κλαίει;» «Εσύ».

Πασάλειψε τα μάγουλά του με το χέρι του. «Μπήκαν μυγάκια στα μάτια μου, αυτό είν' όλο».

Εκείνο τ' απόγευμα ο Λουκ έδωσε στον εαυτό του μερικές ώρες ρεπό κω πήγε μαζί με τη Σάλι Αν και τη Νάναι νια ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Του άρεσε να ψωνίζει κάθε φορά που ήταν ανήσυχο ς ή ενοχλημένος το γεγονός

ότι δε χρειαζόταν και πολύ μυαλό νια να βαδίζει πάνω-κάτω

στους

διαδρόμους, πάντα τον ηρεμούσε και τον βοηθούσε να ξεκαθαρίσει τη αι<έψη

του. Το σούπερ-μάρκετ ήταν ένας λαμπρός χαρούμενος κόσμος, γεμάτος γλυκά, λουκάνικα κω πίτσες με πεπερόνι. Για λiγες στιγμές δε θα 'ταν ανάνιαι να σκοτίζετω νια τον Μος Πόνικαν που στεκόταν ξεκοιλιασμένος και γερμέ­ νος στο πλάι. Δε θα 'ταν ανάνιαι να αι<οτίζεται νια το Νόρμαν Γκόρμαν, που, τυφλός και σακατεμένος, χαροπάλευε στο Μέραι. Δε θα 'ταν ανάνιαι να σκο­ τίζετω νια δαφνόφυλλα που γέμιζαν αυλές όπου δε φύτρωναν δάφνες ή νια κατακρεουργημένες γυναίκες ή νια χαμογελαστούς άντρες μααιωρεμένους σε θάμνους.

Η Σάλι Αν του έΠlOσε νια μlO στιγμή το χέρι κω του χαμογέλασε ιο ο Λουκ της χαμογέλασε κω κείνος. Ποτέ του δεν είχε πιστέψει ότι θα παντρευόταν. Πάντα ήταν πολύ μεγαλόσωμος, αδέξιος, χοντροδάχτυλος, ο φιλαράκος κάθε κοριταιού, ποτέ, όμως, ο εραστής κάποιας γυναίκας. Όταν ήταν

21

ετών,

έβγωνε με μια ευαίσθητ η χοντρή κοπέλα ονόμαη Μαρλήν και νια ένα δυο μήνες του 'χε δοθεί η εντύπωση πως επρόκειτο νια την αληθινή αγάπη. «Είσω Σκορπιός, είμω Λέων, η τέλεια σχέση», του 'λεγε συνέχεια' κω λάτρευε την

ωδοιολειξία, ώρες ατέλειωτες από δαύτη. Ούτε που μπορούσε να θυμηθεi πόσες ηλιόλουστες μέρες είχαν σβήσει μες στο σούρουπο, ενώ εκείνος την έγλειφε με επιμέλεια, μέχρι να του κοπεί η ανάσα -ιο εκείνη έγερνε πίσω με

τα μάτια σφιχτά κλεισμένα, βγάζοντας μικρά τρυφηλά ητιβίσματα, που έμοια­ ζαν με την κραυγή του βανέλλου. Έπειτα, όμως, του είχε πει ότι δεν της ήταν

δυνατόν να σκεφτεί να κάνει σοβαρό δεσμό με κάποιον που σχετιζόταν με την επιβολή του νόμου. Όλοι της οι φίλοι κάπνιζαν παράνομες ουσίες κω πίστευ­ αν στην «αυτοδιάθεση του ατόμου», ό,η κι αν ήταν . Κάθε προσπάθειά του να

της εξηγήσει ότι κανείς δε θα μπορούσε να 'ναι πραγματικά ελεύθερος αν

171

GRAHAM MASTERTON

κάπOlΟΙ δεν επέβαλλαν το νόμο έπεφτε σε αυτιά που κώφευαν' αυτιά που δεν τον αγαπούσαν πια Ι1 που ποτέ δεν τον είχαν αγαπήσει. Είχε γνωρίσει τυχαία τη Σάλl Αν: ενώ συνελάμβανε έναν εκπαιδευτή σκύ­ λων στον επίσημο διαγωνισμό της «Λέσχης Γερμανικών Πόιντερ με Κοντό Τρίχωμα» της Ανατολικής Νόβα, στο Πάρκο Άγριας Ζωής Κραμπάκερ. Είχε υπάρξει κάΠOlα διαφωνία σχετικά με το νικητή της κατηγορίας των κουταβιών

και κάΠΟlOς είχε αρχίσει να κραδαίνει μια καραμπίνα. Εκείνος ο κάποιος ήταν το αγόρι της Σάλl

Av-

κι η Σάλl Αν τον είχε συνοδεύσει όλο αφοσίωση στο

αρχηγείο της αστυνομίας. Ενώ το αγόρι της ηρεμούσε σε ένα κελί του κρατητηρίου, η Σάλl Αν κι ο

Λουκ cΊXav mάσεl την κουβέντα

1Q

είχαν ανακαλύψει ότι είχαν ελάχιστα κοινά

σημεία.

ΠΟlOς θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί κόλλι1σαν; Από σωμαΤllaί άποψη εκείνος της έπεφτε πολύ μεγαλόσωμος. Εκείνη ήταν τόσο ευπρεπής, που άΥΥιζε τα όρια της σεμνοτυφίας lίταν μικροκαμωμένη και ξανθιά, μ' ανασηκω­

μένη μυτούλα και δόντια τόσο αστραφτερά και λευκά που άλλοι μόνο στον ύπνο τους θα 'βλεπαν. Ήταν τύπος της εξοχής, η κόρη ενός αγρότη απ' το

Σουίσερ, παθιασμένη με την ιππασία και τα σκυλιά. Ο Λουκ συμπαθούσε τα σκυλιά της (δύο υπερβολικά ενθουσιώδη πόιντερ), ποτέ του, όμως, δεν είχε

δοιαμάσεl να ιππεύσει

-

«δεν αντιπαθώ κανένα άλογο τόσο πολύ, ώστε να

κάτσω πάνω του». « Θες να δΟlQμάσεις τούτη την καινούργια σάλτσα διαίτης;» τον ρώτησε η ΣάλlAν.

«Βέβωα ... οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει το μαρούλι να μην έχει γεύση

μαρουλιού" . «Δε θα 'πρεπε να γι<ρινιάζεις τόσο πολύ, γλυκέ μου . φαινεσαι πολύ κομψότερος » .

«Κομψός; Θα 'κανα μαζικό φόνο για ένα απ' αυτά τα ντόνατ με κανέλα » . Η μn<ρή Νάνσι χοροπηδούσε από διάδρομο σε διάδρομο φορώντας τη φόρμα και το μαλακό μπλε τ ζην καπέλο της. «Για σκέψου το », είπε η Σάλl Αν,

πιάνοντάς του το χέρι .

«Σε όσο καλύτερη κατάσταση βρίσκε σαι, τόσο

περισσότερο θα ζήσεις. Δε θες να δεις τα εγγόνια σου;»

"Και βέβωα θέλω », είπε μειδιώντας κω τη φίλ.ι1σε στην κορυφή του κεφα­

λιού' αν και στην πραγματικότητα σκεφτόταν εκείνο που πάντοτε σκε φτόταν. Για ποιο λόγο να στερηθώ τα ντόνατ με κανέλα, όταν αύριο μπορεί να αρπάξω

μια σφαίρα; Τι προσπαθώ να κάνω -να διευκολύνω τα κοράΙΌα που θα κου­ βαλάνε το φέρετρο; Ποτέ, όμως, δεν ξεστόμιζε τέτοια πράγματα. Αρκετά ανη­ συχούσε η Σάλl Αν για το πώς έβγαζε το ψωμί του, δεν ήταν ανάγιΟ1 να την κάνεllQ εκείνος να νιώθει χειρότερα.

Προσπέρασαν τα βιβλία και τα περιοδικά. Στον πάγκο βρισκόταν το

τελευταίο φύλλο της Γκaζέτ, με τη φωτογραφία ενός μεγάλου γουΡΟUVlού

172

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

ράτσας Πόλαvτ Τσάινα σαν τον Κάπτεν Μπλακ και τον πηχυαίο τίτλο ΤΕΡΑ­ ΣΤΙΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΕiιιΣΤΗΜΟΝΑΠΕΙΡΑΜΑΤΙΖΟΜΕΝΟ ΜΕ ΖΩΑ. «Δεν ήταν τρομερό;» είπε η Σάλι Αν. «Ο μπαμπάς μου είχε ένα μεγάλο πολωνέζικο ι<άπρο, που όταν ήμουν μικρή μ' έκανε να τρελαίνομαι απ' το φόβο. Αρκούσε να τον κοnάξεις l{αι σου ορμούσε. Μου φαίνεται πως οι περισσότεροι δε συνειδητοποιούν πόσο εmκίνδυνο μπορεί να γίνει ένα γου­

ρούνι" . Ο Λουκ έριξε μια γρήγορη ματιά στον τίτλο. "Ναι ... αργότερα περιμένω

μια αναφορά πάνω σ' αυτό. Βλέπεις πουθενά το Καυτές Μοτοσυπλέτες αυτού του μήνα;» «Θα πρέπει να το σκοτώσουν, έτσι δεν είναι;» «Τι να σκοτώσουν;»

"Το γουρούνι. Εκείνο που σιι::ότωσε τον εmστήμονα». Ο Λουκ κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Αμφιβάλλω. Όλα συνέβησαν στο εργαστήρlO, την ώρα που το χειρουργούσαν. Δεν είναι όπως όταν καποιανού

το mτ-μπουλ δαγκώνει το παιδί κάπOlου άλλου. Κι εκτός αυτού, απ' ό,τι μου 'λεγε ο Μάικ, αξίζει μια περιουσία». Η Νάνσι πήγε προς το μέρος του και του έπιασε το χέρι. «Θα 'ρθεις την

Κυριακή στο μπάρμπεκιου;» τον ρώτησε. Δόξα τω Θεώ, ήταν λεπτοκαμωμένη και μικρόσωμη, με λεπτούς καρπούς σαν τη μητέρα της. Δεν ήθελε ούτε καν

να σιι::έφτεται πόσο θα υπέφερε ένα κορίτσι που θα 'χε κληρονομήσει τα χαρα­ κτηριστικά του.

"Και βέβαια θα 'ρθω, γλυκιά μου . Δε θα το 'χανα ούτε με σφαίρες». «Το ίδlO είπες και την τελευταία φορά», τον μάλωσε η Νάνσι.

«Ε, την τελευταία φορά είχα μπλεχτεί με μια πάρα πολύ σοβαρή δουλειά". «Και τώρα δεν είσαι μπλεγμένος με μια πάρα πολύ σοβαρή δουλειά;" «Θα 'ρθω, όμως, στο μπάρμπεκιου. Σου δίνω το λόγο μου ως σερίφης». «Σταύρωσε την καρδιά σου, ξέσιασε τα σώθικά σου και κρύψου απ' το θάμνο με τ' αγκάθια».

Ο Λουκ γέλασε δυνατά.

"Tl

είπες;"

«Νάνσι, μωρό μου! Αυτό δεν είν' ωραίο!" είπε η Σάλι Αν. Το πρόσωπο της Νάνσι ρόδισε' φαινόταν ταραγμένη. Όμως ο Λουκ είπε: ,/Οχι, όχι, δεν πειράζε ι , δεν πειράζει . Πες μου το ξανά". Η Νάνσι κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

«Είναι απαίσιο», παρενέβη η Σάλι Αν. «Μην τη βάζεις να το ξαναπεί».

«Νάνσι, σε παραιι::αλώ, γλυιαά μου", την καλόπιασε ο Λουκ. «Αλήθεια θέλω να το ξανακούσω».

Η Νάνσι κοίταξε το πάτωμα κι έσυρε ης σόλες των παπουτσιών της. «Σταύρωσε την καρδιά σου». «Ναι, συνέχισε».

«:Ξ:έσιασε τα σώθικά σου».

173

GRAHAM MASTERTON

"Ναι».

Μεγάλη διαKOmί. Έπειτα, μονοκοπανΊά : "Και-κρύψου-από-το-θάllVΟ-llε­ τ'-αVΚάθlα!» Ο Λουκ τη χτύπησε ελαφρά στον ώμο. «Μπράβο, καλά έκανες. Όταν θα

φτάσουμε στο ταμείο μπορείς ν' αγοράσεις ένα γλυφιτζούρι». «Και βέβαια όχι!» διαμαρτυρήθηκε η Σάλι Αν. "ΟΧΙ μόνο λέει τα πιο αη δια­

στικά πράγματα, αλλά ανταμείβετ αι κιόλας και μάλιστα με ζάχαρη!» Ο Λουκ διατήρησε την υπομονή του. "τ' άκουσες από κάποιον φiλo σου; ,} ρώτησε τη μιιφή.

" Ολα τα παιδιά το λένε. Είν' απλά μια τρέλα».

«Εγώ, όμως, ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο όταν ήμουν παιδί» . «Είναι καινούργιο, το άρχισε ο ΤζέlI< Μάρεκ. Είπε πως του το 'πε ο παππούς του". "Τσέχος» , είπε ο Λουκ. "Τι Τσέχος;» ρώτησε η Σάλι Αν.

"Τσέχος, όπως λέμε Τσεχοσλοβαιάα .

Ol

γονείς του Τζέιι( Μάρεκ είναι

Τσέχοι».

<<Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει», είπε η Σάλι Αν. «Θ α μπορούσε να 'χει μεγάλη σχέση. Ο Τέρενς Πiρσoν έγραψε για έναν άντρα που γυρνούσε ντυμένος στα πράσινα' και στον τοίχο το υ υπήρχε μια

ε ικόνα ενός άντρα , που ήταν καλυμμένος με φύλλα, σαν θάμνος . Όλα του τα σημειωματάρια ήταν γραμμένα στα τσέχικα -να γιατί μας τα μετέφραζε ο

κακομοίρης ο Δίος ΠόνΊκαν. Και τι έπαθε ο Δίος ΠόνΊι<ον ; Κι η ΚΟUV1άδα του Τ έρενς Πίρσον;»

"Ελπίζω να μην απαντι'ισεις τούτη τ ην ερώτηση μπρος στη Νάνσι " , είπε η Σάλι Αν. " Τους ξέσιασαν τα σωθικά», πετάχτηκε ζωηρά η μιιφή. " ΟλΟ1 γι' αυτό λένε. Γι' αυτό άρχισε να το λέει ο Τζέικ». " Είπε τίποτε άλλο σχετικό; Όπ ω ς , τι υποτίθεται ότι σημαίνει;» Η Σάλι Αν άρπαξε το καρότσι για τα ψώνΊα , τραβώντας το με δύναιm απ'

τα Χέ ρια του Λουκ. "Λουκ ... υποτίθεται ότι ψωνίζουμε , όχι ότι διεξάγουμε έρευνα ανθρωποκτ ονίας για λογαριασμό του γραφείου του Σερίφη της KOμn­ τειας Λιν. :Ξ: έρ εις πόσο το απεχθάνομαι όταν το κάνεις ». <<Λυπάμαι », είπε ο Λουκ . « Πραγματικά , λυπάμαι . Μπο ρεί, όμως, να παίξει κρίσιμο ρόλο » . Κοίταξε το ρολόι του . «Ακούστε ... πρέπει να σας αφιίσω .

Σιχαίνομαι που το κάνω. Κατά κάποιον τρόπο, όμως, η Νάνσι έβαλε το μυαλό μου να δουλέψει».

«Λουκ, πρέπει να κουβαλήσουμε όλα τούτα τα ψώνΊα σπίτι! » «Λυπάμαι, γλυκιά μου, αυτό είναι

300

τοις εκατό σημαντlI<ό».

Φlλnσε τη Σάλι Αν στο μάγουλο παρόλο που εκείνη του είπε θυμωμένα "Μη ! » και προσπάθησε να τον αποφύγει. Φlλnσε και τη Νάνσι κι έπειτα βγήκε

174

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

απ' το κατάστημα με μεγάλες δρασκελιές, ενώ τα παπούτσια του έτριζαν πάνω στο πλαστικό δάπεδο. Δεν κοίταξε πίσω. Τον πείραζε που ης είχε παρα­ τήσει έτσι. Απ' τη στιγμή, όμως, που το μυαλό του είχε αρχίσει να παίρνει στρο­

φές και η αδρεναλίνη του είχε αρχίσει να ρέει, δεν έβλεπε για ΠΟlo λόγο να κάνει οτιδήποτε ΚOlνότοπο. Ένας κοκαλιάρης νεαρός ταξιτζής στεκόταν ακουμπισμένος πάνω στο αυτοκίνητό του έξω από το Νέλσονς Σπορ Μπαρ

&

Γκριλ και κουβέντιαζε με

μερικούς ξεδοντιάρηδες γέρους απ' το Χοκάl. «Τι θα 'λεγες να με πετάξεις μέΧρι τη γέφυρα της Τρίτης Λεωφόρου και μάλιστα γρήγορα; » του είπε ο Λουκ. Ο ταξΙτζής τον κοίταξε από πάνω ως κάτω. « Γιατί βιάζεσαι, χοντρούλη; » Ο Λουκ έβγαλε το πορτοφόλι του και έδειξε το σήμα του στον ταξΙτζή. «Πρέπει να πάω στο γραφείο μου, για να υποβάλλω επειγόντως ένα παράπο­

νο στον εαυτό μου σχεηκά με κάΠΟlOυς aπρόθυμoυς και προσβλητικούς ταξι­ τζήδες . Απλά ελπίζω να πάρω τον εαυτό μου στα σοβαρά, με καταλαβαίνεις;» Ο ταξΙτζής σήκωσε και τα δυο του Χέρια σε ένδειξη υποταγής. «Εντάξει, κύριε, σερίφη, συyyvώμη. Δεν εννοούσα αυτό που είπα». Ο Λουκ σωριάστηκε στο πίσω κάθισμα. «Ακου 'δω, αλήτη» , είπε, καθώς ο ταξΙτζής απομακρύνθηκε απ' το πεζοδρόμιο μ' έναν ελιγμό. «Τούτη η πόλη

είναι ξακουστή σ' όλο τον κόσμο για την ευγένειά της, κι έτσι θα μείνει». « Μάλιστα, σερίφη».

Στη θέση του συνοδηγού βρισκόταν μια σαι<ούλα απ' το Ντάνιαν Ντόνατς, που , καθώς ο οδηγός έπαιρνε τις στροφές , έγερνε δεξιά κι αριστερά τρίζο­ ντας .

« Θες μια συμβουλή; » ρώτησε ο Λουκ.

«Ε , σερίφη, εσείς aπoφασίζετε».

«Ορίστε η συμβουλή: δος μου ένα ντόνατ και θα σκεφτώ αν θα ξεΧάσω εκείνο το παράπονο » . «'Ει», είπε ο οδηγός. «Πάρτε όλη τη σακούλα».

Όταν έφτασε στο γραφείο , η βοηθός σερίφη Μπουλόφσκι βρισκόταν εκεί, καθ1σμέ:vn στο γραφείο της και κοιτούσε μOυτρωμέ:vn μια σελίδα με αναφορές, λες

και μπορούσε να την κάνει με το μούτρωμα να εξαφανιστεί. Ο Λουκ ΧΤύπησε

χαλαρά την πόρτα της και χαμογέλασε, όμως εκείνη του μούτρωσε ια εκείνου, λες και μπορούσε 1α εκείνον να τον κάνει να εξαφανιστεί με το μούτρωμα. «Τι γίνεται, ΈVΤVα;» τη χαιρέτησε. «'Εμαθες τίποτε άλλο aπ' το νοσοκομείο;»

"Τηλεφώνησαν πριν aπό μισή ώρα. Ο Νόρμαν κάνει προόδους » . «Τι προόδους; Πώς είναι τα μάτια του;»

«Οι γιατροί πιστεύουν ότι έχει τυφλωθει οριστικά. Ίσως ανακτήσει κάπolΟ

175

GRAHAM MASTERTON

απεIρOελΆXlσΤO ποσοστό όρασης στο δεξί μάτι, όμως πρόκειται γJ.α ακραία Πlθανότητα. Ίσως , επίσης, χρειαστεί να του ακρωτηριάσουν το αΡlστερό πόδι. Το γόνατο ήταν τελείως συνθλlμμένo » .

Σταμάτησε κι έπειτα πρόσθεσε λίγο κυνn<ά :

«Κατά τα άλλα, κάνει

προόδους » . Ο Λουκ δεν είπε τίποτα. Είχε ήδη ακούσει ότι ο Νόρμαν θα έ χανε τ ην όρασή του. «Αυτά έ χ ει το καθήκον, ε; » ε ίπε η Έντνα ' ΚUVlκά, αλλά κω θλlμμένα.

Ο Λουκ έγνεψε καταφαηκά , έγνεψε ξανά κι έπειτα είπε: « Εντνα , η συμπέρασμα έβγαλες απ' το σπίτι των Πίρσον; Θέλω να πω, τι στο διάολο νομί­ ζεις όη συνέβΟ1νε εκεί; » Η Έντνα Mπoυλόβσκl έβγαλε τα γυαλlά της κι έτριψε τα πρησμένα της

μάηα. «Δεν ξέρω , σερίφη. Ο Τέρενς Πίρσον είχε έμμονες ιδέες η ΆΙρις

Πίρσον ήταν τρομοκρατημένη. Παραχάιδευαν τα παιδιά τους , όμως έπειτα τα σκότωσαν» . «'Ολη τούτη, όμως, η λαογραφική υπόθεση στην οποία ήταν ανακατεμένος

ο Τ έ ρενς Πίρσον. Τι συμπέρασμα βγάζεις από δαύτη; » « Εννοείς την υπόθεση με τον Πράσινο Ταξιδευτή; » « Σ ω στά. Τον Πράσινο Ταξιδευτή κι όλα 'κείνα τα φύλλα » . «Αν θες την άποψή μου , σερίφη, νομίζω ότι πρέπει να προσέξουμε να

φανούμε τελείως προσγειωμένOl κω να μην αρχίσουμε να βλέπουμε τ α πρά­ ματα απ ' την οmική γωνία του Τέρενς Πiρσoν. Εγώ δεν mστεύω όλες εκείνες

τις ιστορίες , όη δήθενγJ.α να εξlXVlάσεις ένα έγκλημα πρέπει να δεις τα πράγ­

ματα όπως τα βλέπει ο εγκληματίας. Οι εγκληματίες βλέπουν τ α πράγματα μ' έναν εντελώς διεστραμμένο κω αντΙK01νωVΙKό τρόπο κι ο Τέρ ενς Πίρσον είνΟ1 πολύ πιο δι εστραμμένος κω ανΤΙK01νωVΙKός απ' όλους τους». Έβαλε τα γυαλlά της στη θέση τους. "Αν αρχίσουμε να βλέπο υμε τα πράγ­ ματα όπως εκείνος, θα χάσουμε απ' τα μάτια μας εκείνο που πραγμαηκά ανα­ ζητούμε . Τα γεγονότα, τα στοιχεία . Και τις αποδείξε ι ς».

Ο Λουκ δεν απάντησε. Όσον αφορούσε τ ην αστυνομική ψυχολογία του συρμού συμφωνούσε σε μεγάλο βαθμό μ ε την Έντνα . Είχε, Ι<1 εκείνος, σε πολύ λίγη εκτίμηση την άποψη ότι έπρεπε να κατανο ήσεις τη συμπεριφορά

του δολοφόνου, γJ.α να καταφέρε ις να τον τσακώσεις. Χέσ' τ ην κατανόηση. Ό,τι χρειαζόσουν ήτ αν εξονυχισπκή, καλά οργανωμένη αστυνομική δ ουλειά

κι αξι όΠlστOΙ μάρτυρες -γJ.α να μη μιλήσουμε γJ.α όσους ιστούς και BOl
κά αποτυπώματα και

DNA

που να ταιριάζει, θα μπορούσαν να πέσουν στα

Χέρια σου. Σε τούτη την υπόθεση, όμως, τα όσα συνέβαιναν ήταν τ ελείως παράξενα και προκαλούσαν βαθιά ανησυχία. Μέρα με τη μέρα πείθονταν όλο και περισσότερο ότι δε θα κατ έληγε απολύτως πο υ θενά αν δεν κατόρθωνε να κατανοήσει έστω και λίγο ό,η προσπαθούσε να κάνε ι ο Τέρενς Πίρσον. «Κοίτα να δεις», είπε, «υπάρχει μια ξεκάθ αρη σύνδεση ανάμεσα στους

176

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

φόνους που διέπραξε ο Τέρενς Πίρσον και τους φόνους του Λioς Πόνικαν και της Μαίρη Βαν Μπόγκαν. Υπάρχουν, επίσης, και κάποια στοιχεία ότι οι ίδιοι άνθρωποι που επιτέθηκαν στην Άιρις Πίρσον και τη Μαίρη Βαν Μπόγκαν, επι­

τέθηκαν επίσης στο Νόρμαν

-

αν είναι δυνατόν ν' αποτελέσουν στοιχεία μερι­

κά ξερά δαφνόφυλλα. Οι γιατροί εξετάζουν τα τραύματα της 'Alρις Πίρσον και τα σuyιφίνOυν με κείνα του Νόρμαν. Και οι δύο έφεραν σοβαρές εκδορές στο

πρόσωπο. Αν είναι το ίδιο πράγμα, πρόκειται για ακόμα σημαντικότερα στοι­ χεία . Ελέγχουμε, επίσης, και τ' αποτυπώματα απ' τα λάστιχα.

» Συνεπώς -έχουμε σαφείς συνδέσεις. Κάθε φόνος, κάθε επίθεση, συν­ δέεται με τις άλλες. Μέχρι τώρα, όμως, τίποτε απ όλα αυτά δεν βγάζει νόημα , που να πάρει . Δε τα συνδέει κανένα λογικό αίτιο. Να γιατί ήθελα να διαβάσω και τα υπόλοιπα σημειωματάρια του Τέρενς Πίρσον. Να γιατί προσπαθώ να εξετάσω τα πράγματα από εκείνη τη λαογραφική σκοπιά . Ίσως να μην υπάρ­ χει Πράσινος Ταξιδευτής ή Πράσινος Τζάνεκ ή όπως αλλιώς τον λένε. Απ' ό,τι

φαίνεται, όμως, το σημαντικότερο είναι ότι ο Τέρενς Πίρσον πίστευε πως υπήρχε και έδρασε ανάλογα». ,<'Ομως ο Τέρενς Πίρσον ήταν φυλακισμένος όταν σιωτώθω<αν ο Λioς Πόνικαν και η Μαίρη Βαν ΜπόΥκαν».

"Και βέβαια ήταν. Ίσως, όμως, να υπάρχουν κι άλλοι πολίτες του Σίνταρ Ράπιντς που να πιστεύουν ότι υπάρχει κάποιος σαν τον Πράσινο Ταξιδευτή.

Για τ' όνομα του Θεού, ίσως υπάρχει και Λέσχη Φίλων του Πράσινου Ταξιδευτή».

Το τηλέφωνο της Μπουλόβσι
Θέλεις να του μιλήσεις; Φυσικά". Του έδωσε το ακουστικό. Ήταν ο ντετέκτιβ Μάικ Γουίπς, απ' το αστυνομικό τμήμα του Σίνταρ Ράmντς. «Σερίφη; Μόλις έλαβα τα αποτελέσμα­

τα των ιατρικών εξετάσεων της Άιρις Πίρσον και του Νόρμαν Γκόρμαν. Θα σας τα στείλω με φαξ, πρώτα, όμως, σκέφτηκα να σας μιλήσω». «Λέγε».

«Σύμφωνα με το δόκτωρα Σνέεμπαουμ, τόσο η 'Alρις Πίρσον όσο και ο Νόρμαν Γκόρμαν υπέστησαν βαρύτατες εκδορές, τις οποίες προκάλεσαν τα

κλαριά του ίδιου είδους θάμνου ή δέντρου». «Του ίδιου εiδους ή του ίδιου;»

"Του ίδιου είδους προς το παρόν δεν μπορεί να πει τίποτε άλλο. Αργότερα θα κάνεlΙ
DNA,

μοριακή δομή, απαιτούν,

όμως, χρόνο».

Ο Λουκ αναστέναξε. "Σκατά", είπε. Κι έπειτα: «Οκέι, Μάικ, ευχαριστώ που με πήρες».

"Κάτι ακόμα, σερίφη. Θυμάστε εκείνα τα σημειωματάρια του Πίρσον που μας είχατε παραδώσει, για να τα δώσουμε στον Αστυφύλαι<:α Χόρα να σας τα

177

GRAHAM MASTERTON

μεταφράσει; Λυπάμαι που θα σας το πω, αλλά ο Αστυφύλακας Χόρα αρVΉθαιι::ε». "Αρνήθπκε;» Ο Λουκ σκυθρώmασε. « Τι εννοείς, αρν-ήθηκε;»

«Συyyvώμη, σερίφη. Δεν ήθελε να το κάνει . Στην αρχή είπε ότι τα τσέχι­

κά του είχαν σκουριάσει, έπειτα είπε ξεκάθαρα ότι δεν ήθελε » . ,,' Εδωσε καμία εξήΥηση;»

« Τα επέστρεψε στον Αρχηγό , κύριε, κι έπειτα αρρώστησε και πήγε σπίτι του » .

"Και τι θ ' απογίνει τώρα με δαύτα;» «Θα τα πάω στον ΚαθηΥητή Μρστικ στο Κολλέγιο ΚέρκΥΟυντ, κύριε. Είναι φίλος του Αρχηγού: ανήκουν στην ίδια Στ οά . Υπο σχέθαιι::ε να μας τα μετ αφρά­ σει απόψε, αν γίνεται».

«Εντάξει, λοιπόν, πολύ ωραία. Κράτα με ενημερωμένο » . Ο Λουκ κατέβασε το αιωυστικό. Η Μπουλόβσια τον κοίταξε , ανοιγοκλεί­ νοντας τα μάτια, πασχίζοντας να διαβάσει όσα συνέβαιναν στο πρόσωπό του. «Καιι::ές ειδήσ εις ;» τον ρώτησε τελικά. Το μόνο που είπε ει<είνος , όμως, ήταν: «Σ ταύρωσε την καρδιά σου, ξέσι{1σε τα σώθικά σου και κρύψου απ' το θάμνο με τ' αγκάθια».

Όταν έφτασε στο σπίτι των Μάρεκ, το οποίο βρισιι::όταν μόλις τέσσερα τετρά­ γωνα απ' το δικό του, είχε αρχίσει να σηκώνεται ένας άνεμος γεμάτος σκόνη.

Παρόλο που το σπίτι βρισι<όταν τόσο κοντά στο δικό του, ο δρόμος ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση . ΟΙ βεράντες ήταν άθλιες, η μπογιά τους φθαρμ έ ­ νη απ' τον καιρό και το πιο καινούργιο αυτοκίνητο που βρισκόταν παρκαρισμέ­

νο στο ρείθρο, ήταν μια Καπρίς του

'86

με σχισμένη κουκούλα από βινύλιο.

Στους θάμνους ήταν μπλεγμένα κομμάτια από άχρηστα χαρτιά κι ολόκληρη

n

γεnονιά έδειχνε εγκαταλελειμμένη. Τούτα ήταν τα σπίτια απολυμένων μηχα­ νικών, οξυγονοκολλητών που είχαν αναγι<αστεί να δεχτούν περικοπές των μισθών τους, νεοδlOρισμένων δασι<άλων, ταχυδρομικών διανομέων, υπαλλr'ι­ λων γραφείου, όλων εκείνων των ανθρώπων που η πολυετής ύφεση είχε ροκα­ νίσει την περηφάνεια και ης οικονομίες τους . Το τσιμεντένιο μονοπάτι ήταν ραγισμένο, όμως σε γενικές γραμμές η

ιδlOκτησία των Μάρεκ ήταν από ης πιο καλοδιατηρημένες. Γύρω από τη δικτυωτή βεράντα, που είχε πρόσφατα ξαναβαφτεί, υπήρχαν κόιαανα τριαντά­ φυλλα. Ο Λουκ πάτησε το κουδούνι και κείνο έπαιξε το ρυθμό απ' το

«Bluebells of Scotland».

Αρκετά ταιριαστό σε μια οικογένεια Τσέχων που

ζούσε στην Αϊόβα, σι<έφτηκε. Ένας ψωραλέος μαύρος σκύλος εμφανίστηκε τρέχοντας πηδηχτά γύρω απ' το σπίτι και τον κοίταξε με τη γλώσ σα κρεμασμέ­ νη. Του ήρθε στο μυαλό η γλώσσα της Έμιλι Πίρσον και απέστρεψε το βλέμ­

μα. Εξακολουθούσε να μην μπορεί να καταλάβει τι είχε γλιστρήσει απ' το στόμα της Έμιλι και δεν ήθελε να το σκέφτεται. Μάλλον ήταν στρεσαρισμέ-

178

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

νος, αυτό ήταν όλο. Ο Νόρμαν είχε οριαστεί ότι κάποτε είχε δει κάπ ο ιον να

κάθεται στο πίσω κάθισμα του περιπολικού του, αλλά είχε σταματήσει, είχε ψάξει τ ' αυτοκίνητο και δεν είχε βρει κανέναν. Το στρες παίζει παιχνίδια με

την όραση . Όχι, βέβαια, ότι θα 'παιζε ξανά παιχνίδια με την όραση του Νόρμαν.

Ο Λουκ είδε μια σκοτεινή φιγούρα να ιανείται πίσω από τα πορτόφυλλα από αδιαφανές τζάμι . Έπειτα άκουσε μια φωνή με βαριά προφορά να φωνά­ ζει: «Δε θέλω κανέναν! Φύγετε!»

«Ο κύριος Μάρεκ, ο πρεσβύτερος; » ρώτησε ο Λουκ. «Είστε ο κύριος Μάρεκ, ο πρεσβύτερος; Θα ήθελα να σας μιλήσω, κύριε, αν γίνεται». «Δε μου χρειάζεται καθαριστικό για τ' αυτοκίνητο ! Δεν έχω αυτοκίνητο! Φύγετε!» "Κύριε Μάρεκ, είμαι ο σερίφης Φρεντ. Θα ήθελα πραγματικά να σας μιλή­ σω, κύριε . Μπορώ να σας δείξω το σήμα μου».

Η πόρτα άνοιξε γύρω στου ς οκτώ πόντους. Ο Λουκ είδε μαύρα, γυαλιστε­ ρά, φιλύποmα μάτια, σαν τα μάτια ενός επιφυλακτικού αρουραίου . Κράτησε ψηλά το σήμα του και περίμενε υπομονετικά. Ο άνεμος έκανε το πίσω μέρος απ' το γείσο του καπέλου του να κυματίζει. περισσότερο κι

ένας μικροκαμωμένος,

Τελικά η πόρτα άνοιξε

ηλικιωμένος

άντρας τού

είπε:

«Εντάξει. Καλύτερα να περάσετε». Ο κύριος Μάρεκ ο πρεσβύτερος είχε άσπρα μαλλιά χτενισμένα προς τα

πίσω , γωVlώδες λιπόσαρκο πρόσωπο και ένα πάνω χείλος που δεκαετίες καπνίσματος είχαν λειαάσει, δίνοντάς του ένα κατακίτρινο χρώμα. Η μύτη του ήταν γαμψή, σαν ανοιχτήρι κουτιών αναψυκτικού σκαλισμένο στο χέρι . Φορούσε πεντακάθαρο λευκό πουκάμισο , κόια
φορούσε ένα βαρύ, απλό ρολόι από ανοξείδωτο ατσάλι, από κείνα που κάπο­ τε χορηγούσαν οι Σοβιετικοί Σιδηρόδρομοι.

«Δεν ξέρω πώς μπορώ να σας φανώ χρήσιμος, σερίφη» είπε με φωνή βρα­ χνή απ' το τσιγάρο. «Δεν έκανα και δεν είδα τίποτα". Ωστόσο έπιασε τον αγκώνα του Λουκ και τον οδήγησε στο καθιστικό. Ήταν ένα μεγάλο, σκοτεινό δωμάτιο σε σχήμα Γ, με μια τηλεόρασιι που είχε μέγεθος μικρής μητρόπολης και τεράστια λεΚlασμένα δρύινα έπιπλα. Στο

πάνω μέρος απ' το τζάΚl κρεμόταν μια εlΚόνα του Αγίου BΈVσεσλας και παντού βρίσκονταν θρησκευτικές εικόνες. Το σπίτι μύριζε υγρασία, πολυκαι­ ρισμένα τσιγάρα και λάχανο τουρσί. TαραKOΎVΙΙσε το γαλάζιο παι<έτο των Γκολουάζ, έβγαλε ένα τσιγάρο και

το κόλλησε στην άκρη του στόματός του. "Πριν από δέκα χρόVlα δεν είχαμε εγκλήματα σε τούτη τη γειτονιά. Και τώρα τι γίνεται; ΟΙ Π1τσιΡ1κάδες κλέβουν τα πάντα. Αν τα βλέφαρά μας δεν ήταν κλειστά, θα 'μπαιναν στα σπίτια μας την ώρα που ι<οψόμαστε, για να μας κλέψουν τα μάτια».

179

GRAHAM MASTERTON

Άναψε το τmγάρο του με έναν παλJ.OμOδίΠKO Χάλκινο αναmήρα βενζίνης. «Καθήστε», είπε. «Μήπως θέλετε τσάι; Ή, μήπως, βότκα; » «Δε θα πάρω», είπε ο Λουκ καθώς καθόταν στη μια άκρη του καναπέ. Το

μαξιλάρι έβγαλε έναν μακρόσυρτο mχαμερό ήχο σαν κλανΙά. «Συνήθως δεν έχω εΠlOκέmες», εξήγησε ο κύριος Μάρεκ ο πρεσβύτε­ ρος, κουνώντας το τmγάρο με το κάτω χείλος του. « Βλέπω λίγη τηλεόραση.

Δωβάζω την εφημερίδα. Κάποιες φορές βγάζω βόλτα το σκύλο. Λένε πως δεν πρέπει να καπνίζεις, θα πεθάνεις . Τι με νοιάζει εμένα, με TέTOla ζωή;» Ο Λουκ έγεφε προς τα εμπρός. «Κύριε Μάρεκ. .. η κόρη μου, η Νάνσl, παί­ ζει με τον εΥΥονό σας, τον Τζέικ» .

«ΚΟ! λOlπόν; Τι έκανε;» «Ω .. . τίποτε κακό, μην ανησυχείτε . Όχι, εμένα μ' ενδlOφέρεl κάπ που είπε. "Σταύρωσε την καρδιά σου, ξέσΚlσε τα σώθlκά σου ΚΟ! κρύψου απ' το θάμνο με τ' αγκάθια"». Ο κύριος Μάρεκ ο πρεσβύτερος

ανOlγόκλεlOε τα μάπα, KάΠVlσε,

ανοιγόκλεισε τα μάπα . "Και λοmόν;» είπε ύστερα από λίγο . « Σύμφωνα με τη Νάνm, εσείς του το διδάξατε». « Σωστά. Το έλεγα και Ύω σαν ήμουν παιδί. Όλα τα πΟ!διά το λέγαμε. Στα τσέχικα, βέβαια».

«ΕνδlOφέρομΟ! να μάθω για ποιο λόγο του το διδάξατε τώρα».

Ο κύριος Μάρεκ ανοιγόκλεισε ξανά τα μάπα. «Εξαnίας των φόνων», είπε, λες και ήταν τόσο προφανές, που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί

έμπαινε στον κόπο ο Λουκ να τον ρωτήσει. «Των παιδιών, που τους έκοψαν τα κεφάλια. Εκείνου του φόνου. Κι έπεnα του ανθρώπου απ' το τσέΧΙκο Μουσείο, με τα έντερα βγαλμένα. Κι έπειτα της θείας των παιδιών που τους έκοψαν τα κεφάλια».

Φύσηξε τον καπνό και δεν έκανε άλλη προσπάθεια να εξηγήσει π εννοούσε. «Τι σχέση έχουν;)} ρώτησε ο Λουκ

«Ποια; " "Οι φόνοι και τα λόγια που μάθατε στον εΥΥονό σας». «Δε σας καταλαβαίνω. Τούτα τα λόγια λέει πάντα κανείς όταν συμβαίνει κάπ τέτοιο. Είναι σαν ένα, πώς το λέτε; .. . ένα ξόρΚl». Έμπλεξε τους δείκτες και τους μέσους των δυο χεριών σχηματίζοντας ένα σταυροειδές σχήμα και τους σήκωσε. «Για να τους κρατήσεις μαιφιά» . «Για να κρατήσεις ΠOlους μαιφιά;» ρώτησε ο Λουκ, προσπαθώντας να φανεί υπομονεπκός. Ο κύριος Μάρεκ εξαιωλούθησε να κρατά ψηλά τα πλεγμένα του δάχτυ­

λα. «Για να κρατήσεις μακριά τους ανθρώπους που ποτέ δε μιλούν, φυσικά. Ποιους άλλους;»

«Εννοείτε τους μωμόγερους; "

180

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος έγνεψε καταφατικά. "Και βέβαια. Τους μωμόγερους. Όταν ήμουν παιδί στο Κλάτοβι τους λέγαμε παίκτες των ζαριών. Ή αλλιώς βουβούς ανθρώπους». «Ηταν υπαρκτά άτομα;» «Εξαρτάται τι εννοείτε όταν λέτε υπαρκτά άτομα». «Τους είδατε ποτέ;» Ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος απομάκρυνε προσεκτικά το υγρό του τσιγάρο από το κάτω χείλος του. «Και βέβαια τους έχω δει. Μόνο μια φορά,

όμως. Ο πατέρας μου μού είπε να κοιτάξω μαιφιά, έκανε το ίδιο σημάδι κι είπε τα ίδια λόγια. "Βουβοι άνθρωπOl, βουβοί άνθρωποι, υποσχεθείτε πως δε

θα 'ρθετε να μου κτυπήσετε την πόρτα. Σταύρωσε την καρδιά σου, ξέσκισε τα σώθικά σου και κρύψου απ' το θάμνο με τ' αγκάθια"». «Πόσοι ήταν οι βουβοί άνθρωποι;»

«Δεν

ξέρω.

Εγώ

μόνο

τέσσερις

είδα.

Κάποιοι

είπαν

πως

ήταν

περισσότεροι. Ήταν όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους, ανάλογα με την τέχνη του καθενός, με καταλαβαίνετε;» «Γνωρίζετε για τον Πράσινο Ταξιδευτή, τον Πράσινο Τζάνεκ;»

«Φυσικά. Τον είδα τον Πράσινο Τζάνεκ. Υπήρχε κι άλλο ένα τραγουδάκι για κείνον. "Γιόμισε δάφνη ολάκερη η χώρα, ο άνθρωπος-θάμνος έρχεται τώρα". Κάτι τέτοιο» .

Ο Λουκ αναι<άθισε κι ο καναπές έκανε lG άλλους θορύβους σαν να ξεφυ­ σούσε. Διαισθανόταν ότι σύντομα θ' ανακάλυπτε περισσότερα σχετικά με την έμμονη ιδέα του Τέρενς Πίρσον για τον Πράσινο Ταξιδευτή, όμως ο κύριος Μάρεκ ο πρεσβύτερος δεν τον διευκόλυνε και τόσο. Ήταν σαφές πως για τον κύριο Μάρεκ

Ol μωμόγερOl

μερινής ζωής -

ήταν κάτι τόσο συνηθισμένο -κομμάτι της καθη­

που δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιο λόγο να εξηγήσει

σε κάποιον 11 ήταν. Ήταν σαν να του ζητούσαν να περιγράψει τους σι<ύλους, τα ψάρια ή τον ουρανό. « Πείτε μου για 'κείνους, για τους βουβούς ανθρώπους».

Ο κύριος Μάρεκ ο πρεσβύτερος τον κοίταξε επίμονα για κάμποση ώρα, με το ένα μάτι κλειστό εξαιτίας του καπνού απ το τσιγάρο του. «Τη θέλετε

κείνη τη βότκα; Μια ιστορία σαν και τούτη σηκώνει βότκα». «Εντάξει, μόνο τούτη τη φορά, θα πιω βότκα».

Ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος βγήκε σέρνοντας τα πόδια του κι επέ­ στρεψε κουβαλώντας δυο θολά μεγάλα ποτήρια του ουίσκι και μια μισογεμάτη μποτίλια με πολωνέζικη βότκα . Ο Λουκ απεΧθανόταν την πολωνέζικη βότκα: είχε γεύση σαν αποσταγμένο γρασίδι που περίσσεψε απ' το κούρεμα του

γι<αζόν. Όταν, όμως, ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος του πρόσφερε ένα ξέχει­ λο ποτήρι προσπάθησε να χαμογελάσει, είπε « Νaζvrράj31a!» και το κατέβασε. «ο μύθος λέει», είπε ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος, «ότι κάθε πέντε χρόνια η σοδειά στη Βοημία ήταν τόσο κακή που οι πάντες λιμοκτονούσαν. Τα

181

GRAHAM MASTERTON

ζαχαρότευτλα σάπιζαν, τα φρούτα σης κοιλάδες των ποταμιών σάπιζαν, οι πατάτες αρρώσηζαν».

« Ορίστε ;»

« Οι πατάτες αρρώσηζαν. Πάθαιναν αρρώστια. Δε λέμε σάπιος-σαπίζω; Άρα και άρρωστος-αρρωστίζω ». « Εντάξει », είπε ο Λουκ «Συγγνώμη που σας διέκοψα » .

Ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος συνέχισε. «Αυτό συνέβαινε παλιά

μιλάμε

V1a

πολύ, πολύ παλιά, εδώ μιλάμε

ΆV10ς Βένσεσλας

είχε

V1a

το

100

αιώνα, λίγο αφότου ο

σκοτωθεί απ' τον αδερφό του τον Μπόλεσλαβ.

Αδέρφια, ε; Ποιος τα 'χει ανάV1αι; Εαα και Ύω έναν αδερφό κάποτε . Δεν του καιγόταν καρφάκι

V1a μένα

και δε μου καιγόταν καρφάΙΩ

V1a

κείνον».

Κάπνισε, ανοιγόκλεισε τα μάηα ΙΩ έπειτα είπε: ,/Ολοι οι αγρότες έλεγαν η

στο

διάολο

θα

κάνουμε,

πεθαίνουμ'

όλοι

της

πείνας

εδώ

πέρα.

Προσεύχονταν στο Θεό , αλλά ο Θεός δεν τους βοηθούσε. Έτσι ρώτησαν έναν Βοημό ιερέα 11 έπρεπε να κάνουν. Οι Βοημοί ήταν οι πρώτοι κάτοικοι της

Boημiας, σωστά; Από τους Βοημούς ονομάστηκε έτσι. Οι περισσότεροι είχαν σιωτωθεί περίπου πενήντα χρόνια πριν από τη

ytvvnan

του Χριστού' μερικοί,

όμως, είχαν επιβιώσει και συνέΧΙζαν να τηρούν τ' αρχαία μαV1κά έθιμα. Ήταν από κείνους τους ανθρώπους που προσεύχονταν στη γη, τα ποτάμια και τους

ουρανούς .

"Τέλος πάντων, ο βοημός ιερέας είπε στους αγρότες, διαλέξτε έ'vαν από σας, πάτε τον στο δάσος, ξεκοιλιάστε τον και φυτέψτε ένα δέντρο μες στα

σωθικά του. Έπειτα το δέντρο θα μεγαλώσει μες στα σωθικά του και σύντομα δε θα μπορείτε να ξεχωρίσετε ποιο είν' το δέντρο και ποιος ο άνθρωπος. Θα μεγαλώσουν μαζί, θ' αποκτήσετε ένα δεντράνθρωπο. Έτσι βγήκε το όνομα Πράσινος Τζάνεκ.

»0 Πράσινος

Τζάνεκ θα 'χει τη δύναμη να κάνει τα πράV11ατα να αναπτύσ­

σοντω' να φέρνει καλή σοδειά. Αρκεί να ταξιδεύει από αγρόκτημα σ' αγρόκτημα, να κτυπά την πόρτα κω να προσφέρεται να φέρει καλή σοδειά. Το μόνο πρόβλημα είνω όη το δέντρο μες στα σωθικά του Τζάνεκ θα του φάει τα σωθικά

κω

θα

χρειάζεται

όλο

και περισσότερα,

για να

παραμείνει

περισσότερο άνθρωπος παρά δέντρο. Περισσότερα σωθlΚά! Δεν έχει σημασία από πού προέρχονται, αρκεί να τα 'χει. Θα πει στο χωρικό με παντομίμα η

χρειάζεται. Σωθικά! Αυτό μόνο χρειάζεται ι(αι πρέπει να τα φάει κατευθείαν μες απ' το Koρμi! Το φαντάζεστ ε; Έτσι ο χωρικός έχει μια επιλογή: να του προσφέρει σωθικά με αντάλλαγμα μια καλή σοδειά ή να υπομείνει άλλη μια

καιαι σοδειά". Ο Λουκ τράβηξε άλλη μια ρουφηξιά απ' τη βότκα, ελπίζονιας ότι

n

πείνα

και το παραμύθι του κυρίου Μάρεκ του Πρεσβύτερου ίσως είχαν χαρίσει μια υποψία νοστιμιάς στη γεύση της. Δεν εααν, όμως. Η γέυση της εξακολουθού­

σε να 'ναι ίδια μ' εκείνη του πρασινοκίτρινου υγρού που στάζει απ' τους λάκ-

182

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

κους με το λiπασμα . Ξερόβηξε κω σταύρωσε τα πόδια του.

Ο κύΡlOς Μάρεκ συνέΧ1σε. « Στην αρχή ο χωρικός λέει όΧ1, δεν μπορώ να σου προσφέρω σωθικά. Ποιανού σωθικά να του προσφέρει; Της γυναίκας του; Των πωδιών του; Όμως ο Πράσινος Τζάνεκ κάθετω, παίζει με τα ζάρια, δε λέει κουβέντα κω περιμένει. Στη ζωή σου αναλογεί μια καλή σοδειά . Κι ο χωρικός κάθετω κι αναλογίζεται όλους εκείνους που πεθαίνουν έτσι ια αλλJ.ώς, απ' το κρύο, την πείνα κω τη σκληρή δουλειά κω σκέφτεται, η στο διά­ ολο, γιατί όΧ1; »Κωιδίως αφού ο Πράσινος Τζάνεκ τού λέει με παντομίμα όη δε θα ζητή­ σει τα σωθικά τώρα, ούτε για τα επόμενα τριανταέξι χρόVlα , αρκεί να πλαγιά­ σει με τη γυναίκα του χωρικού. Μόνο μια φορά . Τίποτ' άλλο δε ζητά. Κι έξω το χωράφι είνω γυμνό από γεννήματα,

Ol

κάμπιες έχουν μόλις ροκανίσει το

τελευταίο ζαχαρότευτλο κω πλω{ώνει χειμώνας. Τι λέει, λοιπόν, ο αγρότης; » « Φαντάζομω όη λέει νω », είπε ξερά ο Λουκ.

Ο

κύΡlOς

Μάρεκ

ο

Πρεσβύτερος

ύψωσε

Σκέφτεται: τριανταέξι χρόVlα είνω μια ολόκληρη

ένα

δάχτυλο.

" Σωστά .

ζωή κω μέΧρι τότε ο

Πράσινος Τζάνεκ θα 'χει πεθάνει. Έπεπα από λiγo ο χωρικός πείθει τη γυναί­ κα του να ζευγαρώσει με τον Πράσινο Ταξιδευτή. Την πείθει! Της ψιθυρίζει : Δε θα 'νω και τόσο άσχημα, η 'νω τούτος ο άντρας, δεν είνω παρά ένας

δεντράνθρωπος. Κι έτσι ο Πράσινος Ταξιδευτής παίρνει τη γυναίκα του χωρι­ κού μες στο δάσος και ΠOlος ξέρει η κάνουν εκεί, μιας και καμιά απ' ης γυναί­ κες δε μιλά γι' αυτό αργότερα. Θα με ρωτήσεις, όμως, δεν μπουμποιπαάζουν

όλα έπειτα; Δεν είν' οι πατάτες μεγάλες σαν μπάλες ποδοσφαίρου; Δεν είν' το KαλαμπόΚl τεράστιο; Ναι- ναι, είναι. Α, ναι, ο Πράσινος Ταξιδευτής περι­ διαβ αίνει τη χώρα κω τα πάντα καρπίζουν - υπέροχα, υπέροχα ! Είν' η γΟVlμότητα προσωΠΟΠOlημένn, η γΟVlμότητα! Κω η άλλο καρπίζε ι; Μα η γυναί­

κα του χωρικού, που είν' έγκυος. Που κουβαλάει μέσα της το παιδί του Τζάνεκ».

«Πώς το 'κανε ο Πράσινος Τζάνεκ;» ρώτησε ο Λουκ. "Πώς έκανε τα γεν­ νήματα να μεγαλώνουν;»

Ο κύΡlOς Μάρεκ ο πρεσβύτερος έβγαλε το τσιγάρο απ' το στόμα του Κl άφησε τον καπνό να κυλήσει αργά απ' τη μύτη του. «Σερίφη .. . αν ήξερα από τέτοια πράγματα, θα καθόμουν άραγε τώρα εδώ, σ' αυτό το σπίη να σας διη­ γούμαι τούτη την ιστορία; Θα 'μουνα πλούσιος αγρότης με KάντlλαK. ΌλOl ,

όμως, ξέρουμε για τους βροχοποιούς' τους ανθρώπους που μπορούν ν' αλλά­ ξουν τον καιρό . Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, έτσι δεν είναι; Άρα ίσως ο Πράσινος Τζάνεκ να 'ναι ένας από δαύτους. Δεν ξέρω . Ίσως να 'ναι κάη παραπάνω. Ο ίδιος είν' ο μισός φυτό. Ίσως να γνωρίζει πώς να μιλά στα φυτά και να τα κάνει να μεγαλώνουν». Έμεινε για λiγo σιωπηλός ιο έπειτα είπε: «Τα γεννήματα μεγαλώνουν

ωραία και καλά. Το παιδί γεννιέται. Ο χωρικός, όμως, γνωρίζει όη δεν είναι δικό

183

GRAHAM MASTERTON

του παιδί. ΓVωρIζεl. Το παιδί έχει μια όψη που δεν ανήκει σ' εκείνον, σωστά; »

" Σωστά» , είπε ο Λουκ δίχως να 'ναι σίγουρος πού το πήγαινε ο κύριος Μάρεκ.
μέρα, όταν έχουν πια περάσει τα τριανταέξl χρόνια, ο Τζάνεκ έρχεται, κτυπά την πόρτα και ζητά τα σωθικά που του 'χαν τάξει . Σωστά; Το καταλαβαίνετε τώρα ; Τριανταέξl χρόνια είναι πολύς καιρός άμα κοιτάζει κανείς το μέλλον' δεν είναι, όμως, τίποτα άμα κοηάξεl προς τα πίσω. Όπως και να 'χει το πράμα,

τα τριανταέξι χρόνια κάποτε περνούν' κι έρχεται η μέρα που ο Τζάνεκ περι­ μένει να γευματίσει. »Είναι σαν μια συμφωνία με το διάβολο. 2έρετε, όπως ο Φάουστ πούλησε

την ιrNXΉ του. Όμως όλοι γνωρίζουμε ότι ο Θεός προστατεύει τις ψυχές μας κι ότι ο διάβολος δεν υπάρχει. Και στο κάτω κάτω ο Τζάνεκ δεν ενδιαφέρεται για ης ψυΧές μας αν υπάρχουν. Θέλει τα σωθικά μας. Τη σάρκα μας». " ο Πράσινος Τζάνεκ, λοιπόν, χτυπά την πόρτα;» ρώτησε ο Λουκ. «Και τότε η συμβαίνει; »

<<Δεν μπορεί να μπει στο σπίτι παρά μόνο εάν τον προσκαλέσουν. Αν δεν τον προσκαλέσουν να μπει μέσα, είναι αναγι<ασμένος να χτυπά ξανά και ξανά

ώσπου κάποιος να βαρεθεί τα χτυπήματά του και να πει "Σταμάτα επηέλους το ΧΤύπημα κι έλα μέσα"! Συνήθως, όμως, τα εγγόνια του τον προσι<αλούν να μπει. Στο κάτω κάτω είναι ο παππούς τους δεν το γνωρίζουν, αλλά διαισθάνο­ νται ότι αποτελεί τμήμα τους ια ότι αποτελούν τμήμα του και θα του πούνε να περάσει μέσα». «Και τότε; »

Ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος έσβησε το τσιγάρο του. « Και τότε θα

πάρει τα σωθικά που του 'χαν τάξει, αυτό είν' όλο. Απ' τον ίδιο του το γιο' κι απ' όποιον θα μπορέσει να βρει. Και θα φάει».

" Τα σωθ1κά;» «Ολοζώντανα ια ωμά, εyc;) το θύμα του

εξαιωλουθεί να ζει. Είν' ο

χειρότερος θάνατος που μπορεί να υποστεί κανείς, απ' ό,ΤΙ λένε». « Το φαντάζομαι» .

Ο κύριος Μάρεκ ο πρεσβύτερος ταρακούνησε το πακέτο ια έβγαλε άλλο ένα Γκολουάζ. «Δε νομίζω πως είστε σε θέση να το φανταστείτε, σερίφη. Ούτε για μια στιγμή. Εδώ μιλάμε για ένα πολύ ιδιαίτερο είδος πόνου, σωστά; Δεν είναι πολλοί εκείνοι που είναι αναγκασμένοι να υποφέρουν τόσο. Είναι το

είδος του πόνου που για να τον γλιτώσεις θ' αυτοκτονούσες ή θα σκότωνες οποιονδήποτε, ακόμα ια εκείνους που αγαπάς».

«Και τα ίδια σου τα παιδιά;» ρώτησε ο Λουκ. " Οποιονδήποτε», είπε ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος.

184

.8.

Ο Λουκ είπε: "Υπάρχουν κι άλλOl μωμόγεροι, έτσι δεν είναι; Ο Πράσινος Τζάνεκ δεν είναι μόνος του ». "Μα και βέβαια όχι»,

είπε ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος.

Τώρα

στεκόταν δίπλα στο παράθυρο, είχε σηκώσει την κουρτίνα με το δεξί του Χέρι και κοιτούσε έξω καπνίζοντας. Ήταν σχεδόν έξι. Το ρολόι έδινε την εντύπω­ ση πως είχε πηδήξει τις ώρες, όπως συμβαiνει μετά τις

4 το

απόγευμα .

,(Ενας ξιφομάχος; Ένας μάρτυρας; Ένας λεπρός; Και κάποια δίδυμα που

τα φωνάζουν Mαxαiρι και Γυμνή;» Ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος στράφηκε αργά προς το μέρος του. "Ξέ ρετε περισσότερα απ' ό,τι μου 'πατε, σερίφη». ,(Οχι, δεν ξέρω. Ο Τέρενς Πίρσον τηρούσε κάπOlου είδους ημερολόγιο

στα τσέχικα. Δώσαμε και μας μεταφράσανε ένα ψήμα του και να τι έλεγε». "Τι έγινε με το υπόλοιπο;» "Θα το 'χουμε μεταφράσει έως αύριο». "Ε, λοωόν ... καλή σας τύχη. Πάντως εγώ δε θα σας μετέφραζα κάτι τέτοιο».

"Q, ναι; Και γιατί όχι;» Ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος σχημάτισε το ίδιο σταυροειδές σημάδι

με τα δάχτυλά του. "Μη ρωτάτε. Είναι ήδη αρκετά κακό που ξεστόμlOα ΤΟ όνομα του Τζάνεκ».

"Μα εκείνο συνέβη στην Τσεχοσλοβακία, έτσι δεν είναι; Πριν από χρόνια , πριν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ποιος ο λόγος ν' ανησυχείτε;»

Ο κύριος Μάρεκ άφησε την κουρτίνα να πέσει . "Επειδή ο Πράσινος

185

GRAHAM MASTERTON

Τζάνεκ πάvrα ταξιδεύει και γυρεύει ανθρώπινα σωθικά, πάvrα γυρεύει ανθρώπους για να τραφεί. Τώρα βρίσκεται εδώ και γι' αυτό δασκαλεύω τον Τζέικ να λέει εκείνο το μικρό στιχάια». "ο ίδιος Πράσινος Τζάνεκ; Έπειτ' από χίλια χρόνια;» "ο μύθος λέει ότι μπορεί να ζήσει για πάvrα . Ο μύθος λέει πως οι βουβοί άνθρωποι μπορούν να ζήσουν για πάvrα».

«Πείτε μου για τους άλλους» . "Τους άλλους; Ο καθένας τους αvrιπροσωπεύει και μια διαφoρετnaί τέχνη, σωστά; Μια διαφOρεΤllaί δεξιοτεχνία. Ο ξιφομάχος σταυρώνει τα σπα­

θιά του , όπως εγώ τα δάχτυλά μου, βλέπετε; Και στη μέση των σπαθιών του βρίσκεται το κεφάλι σας. Σας λέει να μείνετε ακίνητος ενώ σας ξεκοιλιάζει,

αλλιώς θα σας κόψει το κεφάλι. Υπάρχει τ ρόπος να ξεμπλέξει κανείς τα σπα­ θιά του , όμως σχεδόν όλοι είναι πολύ τρομοκρατημένοι για να τον ανακαλύ­ ψουν. Έτσι υποφέρουν.

»'Η

-

αν του πούνε, θα 'ταν καλύτερα να μου 'κοβες το κεφάλι, τότε ο

ξιφομάχος θα τραβήξει τη λαβή ενός μόνο από τα σπαθιά ια όλα θα κλείσουν ταυτόχρονα,

aVllC , όπως κλείνει το διάφραγμα της

φωΤOγραφllaίς μηχανής και

θα κόψουν το κεφάλι. Όμως ο χειρούργος θα το ξαναβάλει στη θέση του, έτσι ώστε να μπορούν να νιώσουν τον πόνο σαν θα τους ξεκοιλιάζουν». «Ελάτε τώρα», είπε ο Λουκ, που γινόταν όλο και

lllO

δύσπιστος. «Μπορεί

ο θεραπευτής να ράψει ένα κομμένο κεφάλι;» «Είναι το ίδlO με το πώς το λένε; ... τη μαγεία των μαύρων». «Το βουντού;»

«Σωστά, είν' το ίδιο με το βουντού. :Ξ;έρετε για το βουντού; Είναι ακριβώς το ίδιο. Δεν ράβει το κεφάλι, απλά τ ο βάζει στη θέσι1 του

σκεται

1<1

εκείνο Υο υφ, βρί­

θέση του".

mn


κάμισο, δεν είν' ανάγκη να το ράψω, απλά θα το βάλω επάνω

1<1

εκείνο Υουφ,

θα βρεθεί σrn θέση του». «Θα χρειαστείτε τα βότανα . Θα χρειαστείτε ης σωστές προσευχές», είπε ο κύριος Μάρεκ, δίχως καν αν χαμογελάσει. Ο Λουκ έμεινε σιωπηλός για μια στιγμή. Δεν ήταν διόλου σίγουρος τι να

συιιπεράνει για τη μυθολσΥία του Πράσινου Τζάνεκ' όμως κατά τα άλλα, του εl.'Cε προσφέρει την πρώτη και μοναδική εξήγηση για το η συνέβαινε από το

Σάββατο

1<1

έπειτα μέσα στο σπίτι των Πίρσον και γύρω απ' αυτό. Και δεν ήταν

σε Θέση να ξεχάσει εκείνο το πονηρό χαμογελαστό πρόσωπο στον τοίΧο του Τέρενς Πίρσον. Εκείνο τον μωμόγερο , τον άvrρα με το πονηρό πρόσωπο, που ιΊταν vrυμένος από πάνω ως κάτω με φύλλα. Εκτός ια αν δεv nτavvrυμένος . Εκτός

1<1 αν τα

φύλλα ήταν εκείνος

1<1 εκείνος

ήταν τα φύλλα και δεν μπο­

ρούσες να καταλάβεις πού τ έλειωνε το δέvrρo και πού ξε1<1νούσε ο άνθρωπος.

186

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

Κάτι που, φυσικά, ήταν αδύνατο . Όπως θα 'λεγε

Kl

ο Νόρμαν Γκόρμαν,

επρόκεπο γlα μαλακίες με σφραγiδα αγορανομίας . « Ο Τζάνεκ πάντοτε βιάζει τη σύζυγο του γlOυ του, πάντοτε », είπε σχεδόν ψυχρά ο κύΡlOς Μάρεκ. «Μ' αυτόν τον τρόπο είν' αρκετά σίγουρος ότι θα 'χε!

στο μέλλον σωθlκά να φάει. Η σύζυγος του γlOυ του θα κάνει πωδιά' κι εκεί­ να τα πωδιά θα τον προσι<αλέσουν μες στο σπίη , γlα να τραφεί με τον ίδlΟ του το γlO' κω πάει λέγοντας. Η μια γενιά μετά την άλλη . Κω , βέβωα, έχει πολ­

λούς, πολλούς γloυς. Όπου οι άνθρωπω επιθυμούν πλουσιότερα γεννήματα, όποτε ω άνθρωπω θέλουν κάη τζάμπα, ο Πράσινος Τζάνεκ βρίσι<ετω πάντο­

τε εκεί. » Σε Χ αλεπούς καιρούς

-

στις Kαταιγiδες ή τις πλημμύρες , θα υπάρχουν

πάντα αγρότες που θα προσεύχονται να έρθει ο Πράσινος Τζάνεκ να του ς χτυπήσε! την πόρτα. Δεν αναλoγiζoνται το τίμι1μα . Μόνο αργότερα, σε ΤΡlo­ νταέξ! χρόνια αναλoγiζoνται το τίμημα . Τότε αρχίζουν να παρατηρούν τον

καιρό . Προσεύχονται να παραμείνει καλός ο κωρός και να ταξιδέψει αλλού στον κόσμο ο Τζάνεκ. Προσεύχονται να μείνε! μακριά ιο ίσως να ξεχάσε! να

τους εΠlOκεφτεί. » Σχεδόν κάθε Χώρα στον κόσμο έχει μια τέτοlO ιστορία με βουβούς

ανθρώπους. Στην Αγγλία είναι ο Τζακ-μες-στους-θάμνους, σωστά; Κι ακόμα τον θυμoΎVΤω. Έχουν ξενοδοχεία ιο εκείνα τα πώς τα λένε, τα παμπ, που όλα

ονομάζοντω Ο Πράσινος Άντρας, από τον Πράσινο Τζάνεκ. Στα Σουδηnκά Όρη

της

Τσεχίας

τον

αποκαλούσαν

Γιαν

Μπάουμκοπφ

-Τζακ

ο

Δεντροκέφαλος. Κω πόσες χώρες έχουν ιστορίες γlα μωρά που γεννήθηκαν κάτω από θάμνους; Σχεδόν όλες. Από κείνον προήρθαν όλες απ' τον Πρά σινο Τζάνεκ». Ο Λουl< έβγαλε το μαντήλι τ ου , το δίπλωσε και σιωύmσε το μέτωπό του.

Παρόλο που έξω φυσούσε, το καθιστικό των Μάρεκ ήταν πνιγηρό και KαταθλmnKό και η βότκα δεν το είχε κάνει καλύτερο.

<<Ακούστε», είπε. «Είναι μύθος, σωστά; Mυθoλoγiα». «Δεν σας καταλαβαίνω».

«Ολα τούτα με τον Πράσινο Τζάνεκ είναι φανταστικά; Ένα παλιό λαϊκό παραμύθl;»

«Οχι, όχι. Είνω -πώς το λέτε; Τεκμηριωμένο ; Γεγονός;»

«ΚάπΟlος είνω μισός άνθρωπος και μισός δέντρο κω τρώει τα σωθικά του κόσμου κω είνω γεγονός;»

Ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος κοίτ αξε επίμονα τ ο Λουκ, περνώντας αργά το χέρ! μέσα στα μαλλιά του. «Δε με πιστεύετ ε;»

«Ας το θέσουμε έτσι, κύριε Μάρεκ. Δεν σας αμφισj3nτώ. αλλά μου είνω δύσκολο να συμφwωθώ με όσα λέτε». «'Ήρθατε εδώ ψάχνοντας αυτό ". «Ορίστε;»

187

GRAHAM MASTERTON

Ο κύριος Μάρεκ σταμάτησε, για ν' ανάψει άλλο ένα τσιγάρο. ,< Ηρθατε εδώ αναζητώντας κάτι τέτ οιο. Ήρθατε εδώ αναζητώντας κάποιον που θα

'lc:yc:

ότι δεν είστε τρελός. Έτσι δεν είναι; Γνωρίζατε ήδη τα πάντα για τον

Πράσινο Τζάνεκ. Δεν μπορούσατε να τα πιστέψετε. Τι κάνατε, λοιπόν; 'Ηρθατε εδώ για να βρείτε κάποιον που να ξέρει γι' αυτόν, ώστε να μπορέσε­

τε να πείτε, Χα χα, ο Πράσινος Τζάνεκ, τι παλαβομάρες» .

«Ωραία», απάντησε ο Λουκ, '<μου λέτε , λοιπόν, ότι ο Πράσινος Ταξιδευτής κι όλοι του οι μωμόγεροι είναι αληθινο!. Είναι μυθlΚά πρόσωπα, ο κόσμος διη­

γείται ιστορίες με δαύτους εδώ

1<1

εκατοντάδες χρόνια, αλλά είναι, πράγματι,

αληθινοί;»

«Σω στά, είναι αληθινοί. Όπως και τα μπουλού1<1α των τσιΥΥάνων. Γαρ, γαβ, ol σκύλOl γαβyίζoυv, ζnrιάvOl φτάνoυv στην πόλη! Το θυμάστε αιπό; ΟΙ ζητιά­

νΟ1 του τραγουδιού ήταν ο πράσινος Τζάνεκ 1<1 οι μωμόγεροί του. Φορούνε κουρέλια, φορούν aπoφόpIα' φοράνε πορφύριVT1 ρόρπα,}. (,Ω, ελάτε τώρα , κύριε Μάρεκ. Είναι αληθινοί και ζουν για πάντα;»

Ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος τον κοίταξε επίμονα μέσα από τον καπνό του τσιγάρου που ανέβαινε. «Τ ο πιστεύετε όσο κι c:yώ» .

Για κάμποση ώρα ο Λουκ δεν είπε τίποτα. Έπειτα έγνεψε αργά. "Ναι, κύριε Μάρεκ. Έτσι νομίζω. Απλά δεν μπορώ να το κατανοήσω, αυτό είν' όλο. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι λογής άνθρωποι είναι". "ΤσιΥΥάνοι, ζηnάνοι, μωμόγεροι. Ταξιδιάρηδες, να τι είναι». " Ταξιδιάρηδες που ζουν για πάντα;» "Κοιτάξτε, σερίφη, όπως είπα υπάρχουν δύο, ίσως τρεις διαφορετικές

εκδοχές της ιστορίας. Η μία λέει ότι ο Τζάνεκ και Ol βουβοί άνθρωποι είναι το ίδιο με τους βρυκόλακες ότι είναι ήδη νεκροί και δεν μπορούν ν' αναπαυθούν. Δεν ξέρω . Εγώ ποτέ δεν πίστεψα στους βρυκόλακες. Τέλος πάντων, η πιο 0UVl1θισμένη ιστορία λέει ότι η Εκκλησία της Ρώμης τούς παραχώρησε την

αθανασία». « Ο Πάπας; Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο ο Πάπας; »

"Για τον ίδιο λόγο που ΟΙ περισσότεροι πάπες έκαναν ό,τι έκαναν: για το χρήμα. Η ιστορία λέει ότι ο Πράσινος Τζάνεκ εγι<ατέλειψε τη Βοημία εξαιτίας της χολέρας και πήγε στην Τοσκάνη. ΆΡΧlOε 10 εκεί να χτυπά πόρτες κι έκανε

κάμποσους αγρότες πολύ πλούσιους. Ελιές, λεμόVlα, στάρι -άμα ο Τζάνεκ εmσι<εmόταν τ' αγροκτι'ιματά τους, μπορούσαν να καλλιεργήσουν τα πάντα . Μόλις, όμως, πλούτισαν, σύντομα άρχισαν να σκέφτονται πως δεν ήθελαν να

πλl1ρώσoυν για τα πλούτη τους με τις ζωές των παιδιών τους. Βρήκαν τον Πράσινο Ταξιδευτή και τον ικεσίασαν να δείξει έλεος » . « Στάση-στασίασαν. Ικεσία -ικεσίασαν», παρενέβη ο Λουκ

Ο κύριος Μάρεκ σιωθρώπιασε. « Σωστά, ικεσίασαν. Ικεσίασαν! Ικεσίασαν τόσο πολύ, που στο τέλος ο Τζάνεκ τούς είπε ότι θα χάριζε τις ζωές των παι­

διών τους, αν εκείνοι μπορούσαν να βρουν έναν τρόπο να κάνουν εκείνον και

188

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

τους ακολούθους του να ζήσουν για xίλ.J.α χρόνια.

"Οι αγρότες δεν γνώριζαν πι~ς να κάνουν κάπΟlOν να ζήσει xίλ.J.α χρόνια . Γιατί, μήπως γνωρίζετε εσείς; Πήγαν, λοιπόν, στον Πάπα και είπαν "Πάπα, πες μας πώς να κάνουμε κάποιον να ζήσει xίλ.J.α χρόνια και 'μεις θα σου δώσουμε

χρυσάφι και λεφτά και υποσχέσεις για χρυσάφι. Ο Πάπας ήθελε πολύ τα λεφτά, μιας ια έκανε ιερούς πολέμους. Ήταν ο Πάπας ΦορμόOlος

-

ο

εκατοστός ενδέκατος Πάπας. Σ' αντάλλαγμα για όλα κείνα τα χρήματα και το χρυσάφι και ης υποσχέσεις για χρυσάφι, πήρε κρυφά από ης κατακόμβες του

Βατικανού τα τριάκοντα αργύρια που είχε λάβει ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, για να προδώσει τον Ιησού". «Τα πραγματικά τριάκοντα αργύρια; Τα είχαν εκεί;» «Βέβαια. Έχουν κάθε λογής ιερά λείψανα. Το σφoιrννάρι που πότισαν με ξύδι και έδωσαν στο Χριστό πάνω στο σταυρό. Την τέφρα του Ιωάννη του

Bamtoτri. Την πραγματnaί τέφρα! Και κάθε ένα από τα τριάκοντα αΡΥύρια. » Θα σας πω κάτι: πολύς κόσμος έχει αναρωτηθεί όλα τούτα τα χρόνια, γιατί να προδώσει το Χριστό ο Ιούδας για τόσο λίγα λεφτά. Λόγιοι, ιστορικοί , όλοι αναρωτήθηκαν, γιατί; Εκείνο, όμως, που δε γνώριζαν ήταν ότι τα αργύρια δεν ήταν κοινά ασημένια νομίσματα. Ήταν ειδικά νομίσματα -πολύ, πολύ,

ειδικά νομίσματα και να γιατί ο Ιούδας τα ήθελε τόσο πολύ" . Ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος έβηξε και έβηξε ξανά κι έπειτα τον

κυρίευσε ένας παροξυσμός βήχα, που ο Λουκ νόμισε πως δε θα τελείωνε ποτέ. Τελικά, όμως, γέμισε το στόμα του με βότκα, την στριφογύρισε από μάγουλο σε μάγουλο σαν να ξέπλενε το στόμα του και την κατάπιε με θόρυβο. «Σύμφωνα με το θρύλο, εκείνα τα αργύρια

-

εκείνα τα τριάκοντα αργύ­

ρια- είχαν κοπεί χιλάδες χρόνια προ Χριστού, από Πέρσες κλέφτες. Οι κλέ­ φτες είχαν αρπάξει το ασήμι από την αυλή της Σκηνής του Μαρτυρίου, που

είχε χτίσει ο Μωϋσής για να στεγάσει την Ι
φέρουν όλες επένδυση από ασήμι και τ' ασήμι απ' το οποίο κόπηκαν εκείνα τα αργύρια ήταν μία από τις επενδύσεις. Κάθε αργύριο είχε πάνω χαραγμένες τις λέξεις

Zjvot v Smrtj, που σημαίνει Η Ζωή Εν Θάνατω .

"Πρέπει να έχεις πάνω σου πέντε από τούτα τα αργύρια, σωστά; Ένα για τον Πατέρα, ένα για τον Υιό, ένα για το Άγιο Πνεύμα, ένα για τον Ιησού, ένα για την Παρθένο Μαρία. Αν τα 'χεις πάνω σου θα ζεις πάντα μια στιγμή πριν

απ' όλους τους άλλους. Στο χρόνο, θέλω να πω. Μια στιγμιι πίσω στο χρόνο. Έτσι θα προστάτευε ο Θεός την lGβωτό της Διαθήιaις, εξασφαλίζοντας ότι ήταν ορατή, ναι; Εξασφαλίζοντας ότι ο κόσμος θα μπορούσε να τη δει. Δεν θα

μπορούσαν, όμως, ποτέ να της κάνουν ζημιά ή να την καταστρέψουν, επειδή

απλά δεν υπήρχε στον παρόντα χρόνο. Βρισκόταν πάντοτε στο παρελθόν. "Να πώς παρέμειναν ζωντανοί επί τόσο καιρό ο Πράσινος Ταξιδευτής και οι βουβοί άνθρωποι. Δεν μας έχουν φτάσει πότε, μα ποτέ . Ήρθε ποτέ η μέρα

189

GRAHAM MASTERTON

που θα έπρεπε να πεθάνουν; Ποτ έ

-

δεν έχουν καν φτάσει σ' εκείνη τη μέρα» .

«'Αρα, λοιπ όν, οι αγρότες έδωσαν τα αργύρια στον Τζ άνεκ και τ ους μ ωμόγερούς του ;»

« Σωστά, π έντε αργύρια στον καθένα μέσα σε πέτσινα πουγγι ά , ένα γι α τον καθένα τους » . « 'Αρα οι μ ωμόγεροι δεν π έ θαιναν ποτέ ; ••

« Πολύ σω στά » .

«Κι ο Πράσινος Ταξιδευτής Χάρισε τη ζωή στα παιδι ά των αγροτών; » « Θ' αστειεύεστε, βέβαια! Να τους χαρίσει τη ζωή ; ΌΧΙ ο Τζ άνεκ: Τα σι<ότωσε έτ σι ΙΩ αλλιώς . Δεν ήταν ηλίθιος . Οι αγρότες δεν μπορούσαν ν' απο­

δεΙξοm τ στον Τ ζ άνεκ ότι τ α αργύρια θα Ίωναν αθάνατους τους μωμόγερους, τoυλάXJστoν όΧΙ για κάμποσα χρόνια, ΙΩ ο Τζάνεκ χρειαζόταν σωθικά . Ακόμα 10 οι αθάνατοι πρ έ π ει να τρώνε, σερίφη. Μπορεί να ζ ουν γι α πάντα , δεν είναι,

όμως , απρόσβλητοl απ' την πείνα ή τον πόνο ή οποιοδήποτε από τα σωμαnκά προβλήματα που β ασανίζουν κ αι όλους εμάς ».

« Μπορούν, λοιπόν, να σιωτωθούν;» « Φυσικ ά , αν τ ους προκαλ έ σετε σωμ ατική βλάβη. Για να το κάνε τ ε θ α έπρεπε να τους κλέψετε τα apyύpla , έτσι ώστε να φτάσουν στο ίδιο σιψείο μ' ε σάς στο χρόνο . Είναι, όμως, το ίδιο με τ ο να σιωτ ώσετ ε το Δράκουλα μπήγο ­ ντ α ς μι α σφήνα στην καρδιά του ιί να πυρ ο βολήσετε έναν λυκάνθρωπο με μι α

ασημέvn σφαίρα. ΌΧΙ ότι mστεύω στο Δράκουλα ή τους λm<άνθρωπους , όπως καταλαβαίνετε».

«Πιστεύετε , όμως, στον Πράσινο Ταξιδευτ ή ; » «Δίχως συζήτηση. Το ίδιο πρέπει να κάνετε και σεις . Στο κάτ ω κάτω έχετε την απόδειξη. Έχετ ε τα φύλλα » .

«Τα φύλλα;» ρώτησε ο Λουκ. (,Εmά τσο υβάλια φύλλα, έτσι έγραψαν οι εφημερίδες . Από π ού νομίζετε ότι ήρθαν;»

Ο Λουκ σru<ώθηKε. «Νομίζω ότι θα πρέπει να τα σκεφτώ όλα τούτα" . «Απ' τον Πράσινο Τζάνεκ», είπε βραxvά ο κύρlO ς Μάρεκ ο Πρεσβύτερος . «Να από πού ήρθαν. Και μέχρι να με πιστέψετε, θα σαρώσετε πολλά αι<όμα. Για να μη μιλήσουμε για mώ ματ α. Βρίσκετ αι εδώ, σερίφη , μαζί με τους υπόλοιπους βουβούς ανθρώπους και θέλει εκείνο που θέλει ». « Τι;»

«Π οιος ξέρει ; Πάντα κάτι θέλει. Είναι πλεονέχτης ! Όταν, όμως, ανακαλύ­ ψετε τι θέλει, θα τον τσακώσετ ε, αυτ ό είναι σίγουρο».

Ο Λουκ έσφιξε το χέρι του κυρίου Μάρεκ. " Θα ήθελα να σας ευχαριστή­ σω ,

1(1.Jple. Δείξατ ε έντονο κοινωνικό πνεύμα και μεγάλη διάθεση συνεργα­

σίας».

Ο κύριος Μάρεκ ο πρεσβύτερος άναψε άλλο ένα Γκολουάζ . «Διάθεση αυτοκτονίας, θα 'λεγα».

190

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙ ΜΑ

Ο Γκαρθ βάδισε κατά μήκος του δωδρόμου με τα χοιροστάσια, μέχρι που έφτασε στο τέρμα του, όπου βρισκόταν το μαντρί του Κάmεν Μπλακ με τον αριθμό

20.

Παρόλο που τα παράθυρα από πλαστικό γυαλί ήταν γεμάτα γρατζουνιές και σχισίματα, αμέσως ξεχώρισε την τεράστω μαύρη φιγούρα του μεγαλύτε­ ρου γουρουνιού της Aμερnaίς, που βριαι<όταν ξαπλωμένο στην άλλη άκρη με το κεφάλι του μπανταρισμένο . Στάθηκε και τον κοίταξε για πολλή, πολλή ώρα δίχως να μπορεί να αποφασίσει τι να νιώσει για κείνον: περηφάνεια, οργή ή απελπισία.

Το διοικητικό συμβούλιο του Ινστιτούτου Σπέλμαν είχε επιμείνει να συνε ­ χιστεί το πρόγραμμα εξωμεταμοσχεύσεων χωρίς καθυστέρηση ισ είχε ήδη

προάγει τον Γκαρθ, ώστε ν' αναλάβει τη δουλειά του Ραούλ ως προϊσταμένου του τμήματος χειρουργικής έρευνας. Όμως ο θάνατος του Ραούλ τον είχε κάνει να νιώθει κενός , να αδιαφορεί πλέον για την πραγματικότητα . Κατά τα

άλλα, αντιμετώπιζε τον Κάπτεν Μπλακ με μεγάλη Kαxυπoψiα. Έπειτα από το πρώτο του ξέσπασμα, το γιγαντωίο γουρούνι είχε παραμείνει αρκετά πειθή­ νιο, όμως, κάτι πάνω του ήταν ιδιαιτερα ανησυχητικό -

ο τρόπος που καθόταν

άκεφος μες στο μαντρί του, ο τρόπος που κοιτούσε τους ανθρώπους με κείνο το αστραφτερό, αδιάφορο βλέμμα . Στεκόταν ακόμα έξω απ' το μαντρί όταν πλησίασε η Τζένι, που φορούσε γαλάζια φόρμα εργαστηρίου και τζην και είχε τα μαύρα της μαλλιά mασμένα

πάνω με ταιμmδάκια από ταρταρούγα. "Πώς είναι; » τον ρώτησε_ Στο πάνω μέρος του ντοαιέ της βρισκόταν ένα καλομασημένο μολύβι . Τα νύχια των χεριών της ήταν επίσης φαγωμένα.


της ζυγωματικό, ακριβώς κάτω από το μάτι. Αναρωτήθηκε πώς δεν το 'χε προ­ σέξει νωρίτερα. Ίσως να μην την είχε καν κοιτάξει στ' αλήθεια. «Δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε, αν δεν αρχίσουμε να επικοινωνού­ με μαζί του, έται δεν είναι;»

Η Τζένι χαμογέλασε πικρά. «'Ισως πρέπει να τοποθετήσουμε μια μικρο­

φωνική εΥι<ατάσταση. Θα 'ταν ασφαλέστερο» . ,<"Οχι» είπε ο Γκαρθ, «πρέπει να μας βλέπει. Πρέπει να συνδέσει ης

λέξεις με τις κινήσεις του σώματος . Μείνε εδώ. Αν αρχίσει να το παίζει μυγιάΥΥιχτος, θα βγω αμέσως από 'κει μέσα και 'συ θα κλείσεις την πόρτα». ,<" Εχουμε άδεια για l(:άτι τέτοιο; »

"Τζένι, είμ' ο νέος προϊστάμενος της διαδικασίας εξωμεταμόσχευσης. Μπορώ να δώσω άδεια ο ίδιος. Τώρα, όσον αφορά το κατά πόσον είναι καλή ιδέα ... ε, λοιπόν, θα πρέπει να δούμε τι θα συμβεί».

191

GRAHAM MASTERTON

«Δεν ξέρω. Νομίζω ότι θα 'πρεπε να μπείτε εκεί μέσα μαζί με κάΠOlον άλλο. ΚάπOlον με όπλο» . Ο Γκαρθ κούνησε αρνητικά το κεφάλι . «Κάθετω συνεΧώς εκεί μέσα ήσυ ­

χος σαν γατάκι. Έχουμε ξοδέψει πάνω από δεκαοχτώ εκατομμύρια δολάρια σε τούτο το γουρούνι. Από κάπου πρέπει ν' αρχίσουμε».

Η Τζένι είπε: «Εντάξει, λOlπόν. Θυμηθείτε τι είπε ο Ο' Χένρι. ''Ο αληθινός τυχοδιώκτης προχωρεί δίχως σκοπό κω δίχως υπολογισμό, για να συναντήσει

κω να χαιρετήσει ένα άγνωστο πεπρωμένο"». «Πολύ σωστά", συμφώνησε ο Γκαρθ. Πλησίασε την πόρτα που έβγαζε στο

μαντρί του Κάmεν Μπλακ και την ξεκλείδωσε. Εκείνη άνοιξε προς τα έξω' κω στη στιΎJ.liι ο Γκαρθ μύρισε την ώριμη, έντονη, απαίσια οσμή του γουρουνιού. Η

βρόμα ήταν τόσο δυνατή, που για

J.llQ στιγμή ο Γκαρθ σταμάτησε. Ήταν πολύ πιο

δυνατή απ' ό ,τι στο παρελθόν κι όταν έριξε μια ματιά στο λάιαω για το κύλισμα του Κάmεν Μπλακ, συνειδητοποίησε γιατί. Το νερό στο λάιαο ήταν ακόμα καθαρό, κάη που σήμωνε ότι ο Κάmεν Μπλακ δεν το είχε καν πλησιάσει. Όλα τα γουρούνια ιωλιούντω στη λάσπη, κυρίως όταν κάνει ζέστη, όμως,

ο Κάmεν Μπλαι< είχε μείνει μακριά της. Ο Γκαρθ μπήκε στο μαντρί. Η καρδιά του χrύπnσε

-

σταμάτησε -

χτύπn­

σε. Απ' το παράθυρο φιλτραριζόταν το αμυδρό απογευμαηνό φως, που τόνιζε το περίγραμμα της κυρτής κω μαύρης ράχης του κάπρου, που ήταν καλυμμέ­

νη με σκληρές γουρουνότριχες. Τα αυτιά του έπεφταν προς τα εμπρός, αν και ο Γκαρθ μπορούσε ακόμα να διακρίνει τα μάτια του, που τον κοnούσαν επίμο­ να καΘώς πλησίαζε όλο και περισσότερο. Το ρύγχος του έδειχνε ξερό και το

σι<λ.nρό σαν πετσί μαύρο δέρμα γύρω απ' τα ρουθούνια του ήταν σκασμένο. Απ' την κάτω του σιαγώνα κρεμόταν σάλια, που καθώς έστρεψε αργά το κεφάλι, λαμποκόπησαν.

"Πώς είσαι, παλιόφιλε;» ρώτησε ο Γκαρθ. «Ακόμα σε πονά το κεφάλι;»

Ο Κάπτεν Μπλακ γρύλισε, ρουθούνισε και έξυσε το τσιμεντένιο δάπεδο με τα πόδια του. «'Ησουν κακό γουρούνι, Κάπτεν Μπλακ», είπε ο Γκαρθ. «Μπορεί να μην έφτωγες εσύ, ήσουν, όμως, κακό γουρούνι. Σκότωσες το Ραούλ κι ο Ραούλ σ' αγαπούσε, φιλαράκο. Σ' αγαπούσε τόσο που δεν άφησε κανέναν να σε πειρά­ ξει, ακόμα lα όταν γνu')ριζε όη πέθαινε. Ουδείς άλλος ερευνητ ής είχε μεγα­ λύτερη αγάπη δια ζώον».

Ο Κάmεν Μπλαι< τίναξε το κεφάλι του εκνευρισμένος. Οι επίδεσμοί του ήταν βρόμιι<οι, παρόλο που η ομάδα των κτηνιάτρων τους είχε αντικαταστήσει αργά την προηγούμενη νύχτα, ενώ εκείνος ήταν J.llσOl<ο ιμισμένος από τη μεθοεξnόνη. Το κεφάλι του θα θεραπευόταν oλOκλnρωηKά μέσα σε μερικές μέρες οι επίδεσμοι ήταν ιωρίως για προστασία. Κατά τη διάρκεια της εγχεί­ ρισης είχαν ξυρίσει ης γoυρouνότριxές του, είχαν τραβήξει πίσω ένα μεγάλο

φύλλο από το δέρμα του κεφαλιού του και είχαν κάνει στο κρανίο του

192

J.llQ τομή

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

σχεδόν δώδεκα τετραγωνικών εκατοστών. ΈτΟ! είχαν κατορθώσει να αποιαή­ σουν πρόσβαση σε όλες ης κύριες συνάψεις, που ήθελαν να επανακωδn<ο­ ποΙήσουν. Όταν είχαν τελειώσει, είχαν κυριολεκτικά κολλήσει την «καταπα­ ιαή" στη θέση της, χρηmμοποιώντας μια ισχυρή χειρουργική κολλητική ουσία ,

είχαν ράψει το φύλλο του δέρματος και είχαν τοποθετήσει τα καθιερωμένα μη κολλητικά, αντισηπτικά υλικά επiδεσης.

Ο Γκαρθ πλησίασε ακόμα κοντύτερα στο γουρούνι. Η καρδιά του εξαιω­ λουθούσε να χτυπά αργά, ακανόνιστα και μπορούσε σχεδόν να φανταστεί την

ασταθή γραμμή που θα δημιουργούσε στην οθόνη ενός ηλεκτροκαρδιογρά­ φου. Μπλ1π

-

pπλm - pπλnlll - ρπλ.ιπ. Μπορούσε πλέον ν' ακούσει το γουρού ­

νι ν' ανασαίνει, να τραβά και να βγάζει σφυριχτά τον αέρα, την ανάσα του να κολλά ελαφρά στα ρουθούνια του. Μπορούσε να μυρίσει το δυσώδη αέρα που έβγαινε απ' τα πνευμόνια του Κάπτεν. Μύριζε λίπασμα, ξύδι και θάνατο. Κάη έχει πάει στραj3ά εδώ πέρα, είπε στον εαυτό του. ΠερIpεvα ένα npόeIlJlO κω

συvεΡΥά(]JjlΟ vrίπlO. Ανηθέτως, έχω έναν κακόκεφο ψυχοπαθΏ. Ακόμα δεν είχε πει τίποτα στο διoικnηKό συμβούλιο του Σπέλμαν. Τα μέλη του εξακολουθούσαν να mστεύουν ότι η εγκεφαλική διατομή που τους είχε φέρει ο Νέιθαν ήταν νόμιμη και είχε παραχωρηθεί έντιμα και κατόπιν αδείας. Απ' την πλευρά του, ο Γκαρθ γνώριζε όη ποτέ ο Νέιθαν δε θα τους

έδινε εν γνώσει του μια εγκεφαλική διατομή που θα είχε παρουmάσει οποιεσ­ δήποτε ενδείξεις ανωμαλίας. Είχε θυμώσει με το Νέιθαν επειδή εκείνος δεν του 'χε πει τι είχε κάνει. Δεν πίστευε, όμως, στα σοβαρά ότι για τη συμπεριφο­ ρά του Κάπτεν Μπλακ έφταιγε ο Νέιθαν. Μαζί με τον Ραούλ είχαν φτάσει την

έρευνα για τη συμπεριφορά των ζώων στα απώτερά της όρια: στο όριο της πιθανότητας και λίγο παραπέρα, κι ο Ραούλ είχε καταβάλει το έσχατο τίμημα .
Ο Κάπτεν Μπλακ οπισθοχώρησε μακριά του' σχεδόν λες και φοβόταν.


Ο Κάπτεν Μπλακ έσυρε τα πόδια του και γρύλισε. Ο Γκαρθ δεν είχε την παραμικρή ιδέα αν τον είχε κατανοήσει ή όχι. Έπρεπε , όμως , να ξεκινήσει την

προσπάθεια καθιέρωσης κάποιου είδους επικοινωνίας μαζί του' ειδάλλως, εννέα χρόνια επιμελούς ερευνητικής εργασίας , που το κόστος της ανερΧόταν

σε αστρονομικά ποσά θ' αποδεικνυόταν άχρηστη' κι η καριέρα του ίδιου του Γκαρθ θα τελείωνε λιγότερο βίαια από εκείνη του Ραούλ, αλλά εξίσου κατη­ γορηματικά .

193

GRAHAM MASTERTON

Ο Κάmεν Μπλακ τον παρακολουθούσε με μαύρα αστραφτερά μάπα και κίτρινους καμπύλους χαυλιόδοντες στραμμ ένους προς τα πάνω. Για πρώτη

φορά στη ζωή του ο Γκαρθ έ:vJ.ωσε πραγμαπκά τρομαγμένος . Είχε δει τον Κάπτεν Μπλακ να ξεσκίζει το υπογάστριο του Ραούλ με μια τεράστια δαγκω ­ V1ά κω από κε ίνη τη στιγμή ζούσε με τον τρόμο ότι ο Κάπτεν Μπλακ μπορεί να έκανε κω κείνου το ίδlO. ΌΧ! τόσο εξαnίας του πόνου, μιας Κl ο Ραούλ δεν είχε ωσθανθεί πολύ πόνο. Τρόμαζε στη σκέψη όη θα μπορούσε να παρακο­ λουθήσει τον ευνουXlσμό του με τα ίδια του τα μάτια γνωρίζοντας όη μάλλον ήταν ήδη νεκρός

-

κω ότι, αν δεν ήταν νεκρός, σύντομα θα 'χε πεθάνει.

Ο Κάπτεν Μπλακ σύρθηκε όλο και μακρύτερα , στην

nlO

OKOTelYή γωV1ά

του μαντρlO Ι) του.

« Ελα τω ρα, φιλαράκο, ας το συζητήσουμε, ε; Μπορούμε να γίνουμε φίλΟl. Τ ο

ξέρεις, έται δεν είνω; Ό,n IG αν συνέβη , δεν έφτωγες εσύ.

Μπορούμε ακόμα να γίνουμε φίλοι». « Είστε καλά, δόκτωρ ΜάθlOυς;» φώναξε η Tζέ:vJ. .

«Μ ια χαρά ως εδώ», είπε ο Γκαρθ. « Φέρετω σαν ντροπαλό πωδί . Δηλαδή όπως αΚΡlβώς περίμενα πως θα φερόταν». « Θα φωνάξω την ασφάλεια αν θέλετε » . « Μπα. Δεν είν' ανάγκη ». Βάδlσε προς το μέρος του Kάmεν Μπλακ και άπλωσε το δεξί του χέρι, με την παλάμη εμπρός, σε μια χειρονομία κατευνασμού και συμφιλίωσης. Ποτέ

πριν δεν είχε αισθανθεί τόσο ξlV1σμένη τη μυρωδlά του γουΡΟUV10ύ. Μόλις

που μπορούσε ν' ανασάνει δίχως να του 'ρθει αναγούλα. Ήξερε, όμως, ότι έπρεπε να έρθει σε επαφή. Αρκούσε μία μόνο επαφή, Υια ν' αποδείξει ότι ο Ραούλ δεν είχε πεθάνει μάτωα. Ένα εσκεμμένο απαντητικό νεύμα του κεφα­ λιού, ένα ξύαιμο με το πόδι, οτιδήποτε. "Πες μου, λΟlπόν, τ' όνομά σου», τον καλόΠlασε ο Γκαρθ. «Μήπως σε λένε Φwπ;» Κούνησε αργά το κεφάλι του πέρα-δώθε.

,,'OXl ...

δε σε λένε Φiλ.lπ. Μήπως

Κεν; Μήπως τ' όνομά σου είνω Κεν». Κούνησε ξανά το κεφάλι κατσουφlασμένη γκριμάτσα απογοήτευσης.

«OXl,

Kl

έκανε μια

δε σε λένε Κεν» .

Ο Kάmεν Μπλαι< είχε αρχίσει να ερεθίζεται. Τα πλευρά του ανεβοκατέ­ βαιναν και η ανάσα του ξεχυνόταν KαUϊή κω δυσώδης απ' το ρύγχος του. Ο

Γκαρθ διαισθάνθηκε πως του απέμεναν μόλις μερικά δευτερόλεmα προτού ο

Κάπτεν Μπλακ Χάσει την υπομονή του μαζί του. Ο Kάmεν Μπλακ μπορεί να διέθετε το μυαλό ενός αθώου παιδιού τριών ετών, αλλά διέθετε και σωματικό όγκο ικανό να μετατρέψει το θυμό ενός παιδιού σε λυσσασμένο εφιάλτη. «Μήπως Τζσρτζ;» πρότεινε ο Γκαρθ. «Μήπως σε λένε Τζορτζ;»

Κούνησε το κεφάλι του πάνω-κάτω, Υια να δείξει στον Kάmεν Μπλακ ότι τ' όνομά του ήταν Τζορτζ.

Η μούρη του Kάmεν Μπλακ συσπάστηκε λίγο, όμως το γουρούνι δεν

194

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

έκανε καμία απόπειρα να τον μιμηθεί. ,,'Ελα, Τζορτζ», είπε ο Γκαρθ. «Σε λένε Τζορτζ ια. έμενες με τον μπαμπά,

τη μαμά και τις δυο σου αδερφές, έτσι δεν είναι; Τη μω σου αδελφή την έλε­ γαν

'EllW και

την άλλη Λiζα».

Για μω στιγμή ο Κάmεν Μπλακ παρέμεινε σχεδόν ακίνητος έπειτα, απρόσμενα, χαμήλωσε το κεφάλι του. Τα μεταξένια μαύρα αυτιά του έπεσαν και κάλυψαν τα μάτια του, κρύβοντάς τα από τον Γκαρθ. "Ησασταν η Έlll.λJ., η Λiζα και συ, σωστά; Και μένατε στην οδό Βέρνον;» Απ' τη στιγμή που ο Νέιθαν του είχε αποκαλύψει την προέλευση της εγκε­

φαλnG.ίς δωτομής, ο Γκαρθ είχε αγοράσει όλα τα περασμένα τεύχη της

Efvrap

ΡάΠΙνΓς Γκαζέτ που σχετίζονταν με την υπόθεση Πίρσον και τα είχε

ξαναδιαβάσει τρεις και τέσσερις φορές. Γνώριζε οτιδήποτε είχε τυπωθεί στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το μικρό Τζορτζ Πίρσον' ΙΌ είχε σκοπό να μwΊ­

σει με τους γείτονες, τους δασκάλους και τους φίλους των Πίρσον (αν είχαν). Από κάθε άποψη, ο Κάmεν Μπλακ ήταν τώρα πια ο Τζορτζ Πίρσον ή μια γου­

ρουνίσια έκδοσή του lG όσο πεΡlσσότερα μπορούσε να μάθει για κείνον, τόσο ευκολότερα θα επικοινωνούσε μαζί του. "Τζορτζ», είπε ο Γκαρθ, πολύ απαλά, πλησιάζοντας τον Κάπτεν Μπλακ τόσο πολύ, που μπορούσε να νιώσει την ανάσα του. «:Ξ:έρω ότι σε τρόμαξαν ... :Ξ:έρω ότι σου 'καναν κακό. Όλα, όμως, είν εντάξει τώρα. Είσαι διαφορετικός, θα αισθανθείς διαφορετικά. Όμως ό,τι κι αν συμβεί, εξακολουθείς να 'σαι ο Τζορτζ. Είσαι αιζόμα το αγοράια. της μαμάς σου» .

ΈΠlασε το αυτί του Κάmεν Μπλακ lG άΡΧlσε να το μαλάσσει με τα δάχτυ­ λά του. «Εμείς οι δυο έχουμε περάσει ένα σωρό πράγματα μαζί, έτσι δεν είναl; Σ' ανάθρεψα, σε μεγάλωσα, σε τάισα. Και τώρα απέκτησες και ψυχή. Ανθρώπινη ψυχή. Θέλω να τα βρούμε εμείς οι δύο, να ρΙλΙί.σουμε ο ένας στον

άλλο. Κάποια μέρα θέλω να καταλάβεlς ποιον σκότωσες όταν σκότωσες τον Ραούλ Λακουτίρ και να καταλάβεις τι είχε κάνει για σένα και τι έκανες εσύ σε κείνον και να του δείξεις το σεβασμό σου».

Συνέχισε να χαϊδεύεl το αυτί του Κάπτεν Μπλαι<:, όμως τα μάτια του είχαν

γεμίσει δάκρυα, δάιφυα για το Ραούλ και σκέφτηκε: "Το μισώ τούτο το γαμη­ μένο γουρούνι. Μακάρι να 'χα την εξουσία ή το κουράγιο να το θανατώσω». Τότε, όμως, ο Ραούλ δε θα τον συγχωρούσε ποτέ, αλλά θα κουνούσε το κεφά­ λι του πέρα απ' τον τάφο και θα λεγε: «Για ποιο λόγο πέθανα, δlκέ μου, αφού

εσύ κατέστρεψες το έργο μlας ζωής;» Κι ο Γκαρθ δε θα μπορούσε να δώσει απάπηση.

Όταν ήταν πάρα πολύ νεότ ερος, είχε πιστ έψεl ότι απ' την εξωγενετική θα προέκυπτε τελικά η Θεωρία των Πάντων -η απάντηση για το Θεό, η απάντη­

ση για το Σύμπαν, η απάντηση στο γιατί βΡlσκόμαστε εδώ. Αντίθετα, είχε μάθει

ότι όσο πεΡlσσότερα ανακάλυmε τόσο λιγότερα γνώΡlζε. Η εξωγΕVεΤllαι ήταν μια Χώρα των θαυμάτων κολλημένη σ' έναν καθρέφτη, ένας κόσμος όπου τα

195

GRAHAM MASTERTON

πάντα ΚlνΟύνταν προς τα πίσω Κl όλα ήταν ανάποδα'

lG

όσα πεΡlσσότερα ανα­

κάλυmες , τόσο λιγότερα καταλάβαινες. Στα τελευταία του γενέθλια ο Ραούλ τού είχε χαρίσει ένα αντίγραφο μιας απ' ης εικόνες του Tέvlελ γω την AλiKη στη Χώρα των Θαυμάτων, στην οποία το μωρό που κρατά η Aλiιαι μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε γουρούνι. Από κάτω

ο Ραούλ είχε γράψει, « Να φοβάσω τα γουρούνια που δεν είνω εκείνο που φαίνοντω» .

Τότε δεν ήταν παρά ένα τρυφερό αστείο . Αποδείχτηκε όη

επρόκεπο γlα μια οδυνηρή πρόβλεψη του θανάτου του ίδιου του Ραούλ. Ως υπερσύγχρονο πείραμα εξωγενετnαις , ο Κάmεν Μπλαι< είχε σταθεί στο ύψος του: αιV1Υματικός , απρόβλεπτος , ανεξήγl110ς κω επnανδυνο ς. Κι όπως κάθε άλλο πρωτοποριακό πείραμα που είχαν διεξάγει μαζί ο Γκαρ θ κω ο Ραούλ, έτσι ΙΩ ο Κάmεν Μπλακ είχε θέσει ηθικά ζητήματα, που ήταν σχεδόν

αδύνατο να απαντηθούν. Κ1 όμως, κάποια μέρα κάΠOlος θα το είχε κάνει ' κω ίσως ΙΊταν καλύτερα

που το είχαν κάνει

eKeivOl,

με τον κατάλληλο εξοπλισμό , την κατάλληλη επί­

βλεψη , κάτω από τις αυστηρές οδηγίες της ομοσπονδιαιαις κυβέρνησης .

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Γκαρθ ευΧόταν να 'χε κάνει κάτι εντελώς διαφορεnκό στη ζωή του . Θα έπρεπε να είχε ανοίξει ένα μπαρ που θα τ' ονόμαζε « Ο Δόκτωρ ΜάθlOυς » σ ' ένα νησί στην Πολυνησία, ενώ η τροπnαι

βροχή θα χτυπούσε στη στέγη κω πανέμορφες νησιώτισσες με πλακουτσωτά

πρόσωπα θα γλιστρούσαν ανάμεσα στα τραπέζlα. Όμως είχε διαλέξεl αυτό, το 'χε l<άνεl καλά Κl έV1ωθε την ηθιιαι υποχρέωση να το φέρεl σε πέρας. Κι είχε

ν' αποτελεlώσεl και το έργο του Ραούλ Λακουτίρ. Ήταν το λιγότερο που μπο­ ρούσε να κάνει Ο Κάπτεν Μπλακ σήκωσε το κεφάλι του ΙΩ απόσπασε το αυτί του από το κράτημα του Γκαρθ. Κοίταξε τον Γκαρθ με παγερή αγριότητα κω γύμνωσε τα

δόντια του. Ο Γι<αρθ διέΚΡlνε την αντανάκλασή του στα μάτια του Κάmεν Μπλακ. ΈV1ωσε ένα συναίσθημα φόβου να φοι.ίιπ(~νεl σιγά σιγά μέσα του, οπλίστηκε, όμως, με KoυράγlO Κl έμεινε στη θέση του . Ο πατέρας του τού είχε πει να μη δείχνει ποτέ σ' έναν OΡγlσμένO κάπρο ότι τον φοβάτ αι. Έτσι

lG

αλ2uώς του κάπρου δε θα του καιγόταν καρφάκι, αλλά τουλάχιστον κανείς δε θα μπορούσε να τον κατηγορήσει ότι ήταν δειλός. Ο Κάπτεν Μπλαιc διέγραψε έναν κύκλο με το κεφάλι του, έτσι ώστε τα σάλια του σκέπασαν τις ίδιες του ης σιαγόνες κι έβγαλε έναν ήχο λες

KGl

κάποιος έσερνε έναν καναπέ κατά μήκος ενός πατώματος δίχως χαλί. «Τζορτζ», ψιθύρισε ο Γκαρθ. ,,'Ακουσέ με, Τζορτζ, βρίσκεσω πάλι ανάμε­ σα σε φίλους. Όλα θα πάνε μια χαρά. :Ξ:έρω όη σου έχουν κάνει κακό. :Ξ:έρω ότι σ' έχουν φοβίσει . Όλα, όμως, θα πάνε μια χαρά». Ο Κάmεν Μπλακ άφησε πάλι έναν βραχνό βρυχηθμό , βαθιά μες απ' το λαριΤγ-γι του.

«Είσ' ακόμα ζωντανός, Τζορτζ, μέσα σ' ένα άλ..:ι..ο Koρμl» , του ε:ίπε ο Γκαρθ.

196

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

«Τ' αγόρι που υπήρξες είνω κάτι διαφορετικό ... κάτι πολύ διαφορετικό . Όμως είσαι ακόμα ζωντανός. Μπορείς να ξαναδείς τη μαμά σου κω την αδερφή σου επίσης, Μπορείς να δεις την Έμιλι". Η αντίδραση του Κάπτεν Μπλακ σε εκείνα τα λόγια ήταν ηφαιστειαιαί και άμεση. Έμπηξε ένα ουρλ1αχτό οργής, που έκανε το αίμα του ΓκαρΘ να παγώ­ σει και του επιτέθmζε με τα μαύρα του πόδια να χτυπούν με δύναμη πάνω στο

τσιμεντένιο πάτωμα. Ο Γκαρθ προσπάθησε να βγει από το δρόμο του γουρου­ νιού στρίβοντας το κορμί του, αλλά το τεράστιος ώμος του ζώου συΥιφούστη­ κε με το γοφό του και τον έστειλε να διασχίσεl το μαντρί και να χτυπήσει στον τοίχο με δύναμη.

«Γκαρθ! Γκαρθ! Τρέχα στην πόρτα!» φώναξε η Tζέ:vι. Σαστlσμένος και με κομμένη την ανάσα, ο Γκαρθ προσπάθησε να σταθεί στα πόδια του, όμως ο Κάπτεν Μπλακ όρμησε ξανά πάνω του κω τον στρίμω­

ξε βίωα πάνω στη μεταλλnαί ταΥίστρα του. Ο Γκαρθ ένιωσε ένα από τα πλευ­ ρά του να σπάει και έμπηξε μια κραυγή πόνου. Άπλωσε το Χέρι του στην άκρη

της ταΥίστραι;, προσπαθώντας μια ακόμα φορά να σταθεί στα πόδια του, όμως η αγκαθωτή λαΥώνα του Κάπτεν Μπλακ ΧΤύπησε πάνω του, όπως χτυπά το πλευρό μιας μαούνας στην αποβάθρα κι αναγκάστηκε να βγάλει το

xtPl

του

απ' τη μέση, για να μην του πιαστούν τα δάχτυλα. Καθώς το έκανε, ο πήχυς του

πιάστm<:ε στο μεταλλικό χείλος στο πλάι της ταΙστρας κι οι μύες του oxloτmcav

από τον καρπό μέΧρι τον αγκώνα, τόσο βαθιά που φάνηκε το κόκιωλο. Προς μεγάλη του έκπληξη, ο Γκαρθ δεν ένιωσε σχεδόν τίποτα' όμως στη στιγμή το

αίμα άρχισε ν' αναβλύζει κω γέμισε τ ην πληγή κι εκείνος αναγκάστηκε να Π1έ­

σει το χέρι του με δύναμη πάνω στ ο στέρνο του, για να το εμποδίσει να ραντί­ σει τα πάντα,

Ο Κάmεν Μπλακ μάλλον μυρίστηκε αμέσως το αίμα, μιας και έκανε μετα­ βολή στο άλλο άκρο του μαντριού κω έμεινε απόλυτα ακίνητος, με το τερά­ στιο του κεφάλι ορθωμένο, τα ξερά του ρουθούνια να πεταρίζουν, το βλέμμα να λάμπει.

Ο Γκαρ θ κατόρθωσε να σηκωθεί τρέμοντας, με το Χέρι ακόμα πιεσμένο

πάνω στο στέρνο του ιο ένα λεκέ από αίμα που ολοένα απλωνόταν και μετέ ­ τρεπε το μπροστινό μέρος του πουκαμίσου του από στεγνό γαλάζιο σε υΥρό

καφέ. Ο Κάπτεν Μπλω:: βρισιζόταν πέντε μέτρα μακριά του ' η ανοιχτή πόρτα βρισκόταν περίπου στην ίδια απόσταση στα δεξιά του. Η Τζένι στεκόταν στο

άνοιγμά της με το χέρι απλωμένο, κω του έγνεφε να προσπαθήσει να τρέξει ως εκεί.

«Γκαρθ! Έλα, Γκαρθ! Μπορεις να τα καταφέρεις εύκολα!» Ο Γκαρθ έκανε ένα ασταθές βήμα κι έπειτα ούρλιαξε "Αααχ!" και σωριά­ στηκε στο δεξί του γόνατο. Αισθανόταν λες κι ο αστράγαλό ς του είχε εκραγεί. Ή ήταν σπασμένος ή άσχημα βγαλμένος κω δεν μπορούσε να σηκώσει κανέ ­ να βάρος.

197

GRAHAM MASTERTON

Ο Κάπτεν Μπλακ στεκόταν και τον παρακολουθούσε Olωπηλός . k<όμα και πριν απ' την εγχείρησή του έ δινε την εντύπωση ότι δι έ θετ ε ανθρ ώ πινη

κατανόηση, όμως τ ώρα το βλέμμα του είχ ε μια υπολογιστική , μοΧ θηρή έκφρ α ­ ση, λες και πραγμ ατικά αναρωτι ότ αν τι είδους βρομοδουλειά θ α μπορούσ ε να

κάνει . Η Τζένι προχώρησ ε δυ ο τρί α β ήματα μες στο μαντρί με τ ην πρ ό θεση να

βοηθήσει τον Γκαρθ να σηκω θ εί, όμως στη στιγμή ο Κάm εν Μπλακ τή ς γρύλι­ σε και έ ξυσε το πάτ ωμ α με τ α πό δια τ ου , βγάζ οντας έναν ήχο σαν του πιάτου που το ξύνουν με μ οχ αίρι.

" Τ ζ ένι

-

μη. Κάνε πί σω», τ ην προ ει δο πο ίησε ο Γκαρθ. " Π άτ α το κουμπί

του συναγερμού » .

« Το έκανα ήδη. Σ ε μω στ ιγμιί η ασφάλε ια θα 'ναι ε δ ώ". k<όμα και σε περίπτωση φωτιάς ο συναγερμός δ εν ηχο ύσ ε μες στο ί διο

το ΧΟ1ροστ άOlΟ, για να μην πανικοβληθ ούν τ α γουρούνια . Υπήρχε, όμως, άμ ε ση σύνδεση με το κεντρικό κτίριο του ινστπούτου και ΟΙ φύλακες χρ ειάζ οντ αν μόνο λίγα λεπτά , για να φτ ά σουν ο δηγώντ α ς στην περι οχή τ ου αγρ οκτ ήματ ος . Το πρόβλημα ήτ αν ότι ο Κάπτ εν Μπλακ ε ίχ ε ή δη ξεκινή σει την ε πίθ ε σή του

ενάντια στον Γκαρθ, ενώ τα σάλια έσταζ αν απ' τις Olαγόνες το υ και τ α λίγα λεmά μπορεί να αποδ εικνύονταν πάρα πολλά. Ο Γκαρθ σύρθηκε προς τ ην π ό ρτα , κάνοντ ας το ένα ε π ώδυνο β ήμα μετά

το άλλο. Το πουκάμισό του ήταν μουλιασμένο και το αίμα έσταζε στο πάτωμα απ' τον αγι<ώνα του . ΆρΧΙζε να Χάνει τις αισθήσεις του. Το εσωτερικό του μαντρι ού φαιν όταν σαν να αντηχεί και να θαμπώνει και η βρόμα του γουρου­ νιού ήτ αν τό σο έντονη, που νόμιζε ότι θα λιποθυμούσε. Ο Κάmεν Μπλακ διέσχισε με πηδηχτά βήματα το νερόλαι<ό του και στά ­ θηκε ανάμεσα στον Γκαρθ και την πόρτα, εξακολουθώντας να τον παρακολου­ θεί, δίχως να ιανείτοι.

Ο Γκαρθ σκέφτηκε ότι ο Κάπτεν Μπλακ επρόκεπο να τον Ol<οτ ώσει. Όχι επ ε ι δή ήταν ζώο, αλλά επειδή ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ζώο. Ο Κάmεν

Μπλαι< επρόκεπο να τον Ol<οτώσει, επειδή ήταν οργισμένος και ήθελε να πάρει εκδίκη ση για όλα τα πράγματα που του είχαν προκαλέσει τόση οργιί.

«Τζορτ ζ» , είπε ο Γκαρθ, «Ol<έψου τι πας να κάνεις . Αν με σκοτώσεις, Τζορτζ , δε θ' απομείνει κανείς για να σε φροντίζει. Θα σε Ol<οτώσουν, Τζορτζ. Δίχως αμφιβολία. Μπορούν να συγχωρέσουν τον θάνατο ενός ανθρώπου, όχι , όμως, τον θάνατο δύο» . Ο Κάπτεν Μπλαι< τίναξε το ι<εφάλι του και έβγαλε μια σειρά από γρυλί­

σματα π ου γίνονταν ολοένα και βαθύτερα. « Μήπως προσπαθείς να μου πεις κάτι; » τον ρώτησε ο Γκαρθ. Το αίμα που

είχε μουλιάσει το πουκάμισό του είχε αρχίσει να πήζει και να κολλάει , ενώ ο ίδιο ς έτ ρεμε απ' το σοκ. «Ελα , Τζορτ ζ , μήπως προσπαθείς να μου πε ις κάτι; »

Ο Κάπτεν Μπλακ τίναξε ξανά το κεφάλι του. «ΕΥνεφε;» Ol<έφτηκε μες

198

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

στη ζάλη του ο Γκαρθ. Μήπως στ' αλήθεια προσπαθούσε να γνέψεl;

'Ακουσε ης πόρτες στην άλλη άκρη του χοιροστασίου ν' ανοίγουν και τον θόρυβο από αντρικές φωνές και πόδια που έτρεχαν. Δόξα τω Θεώ, η ασφάλεlα

είχε καταφθάσει έγκαιρα. Ήταν σχεδόν έτοιμος να σωριαστεί στο πάτωμα. ,/Ελα, Τζορτζ, πες μου, τι σε τάραξε», είπε. "Είπα τη λέξη "μαμά". Αυτό σε τάραξε;» Ο Κάπτεν Μπλακ εξακολούθησε να τον κοιτάζει δίχως να κινείται.

«Είπα "Έμιλι". Μήπως σε τάραξε αυτό; » Ακολούθησε σιγή ενός δευτερολέmου κι έπειτα ο Κάmεν Μπλακ έριξε πίσω το κεφάλι του και κυριολεκτικά ούρλΙαξε. Στο άνοιγμα της πόρτας εμφα ­ νίστω<ε ένας φύλακας, κρατώντας μια καραμπίνα Μόσμπεργκ διαμετρήματος

30

XJ.λJ.o στ ών, αι<όμα και κείνος, όμως, έκανε ένα πήδημα προς τα πίσω τρο­

μαγμένος. «Χριστούλη μου, η τον έπιασε;» Ο Γκαρθ ύψωσε προειδοποιητυζά το δεξί του χέρι. "Τζιμ -μη ρίξεις . Μη ,

παρά μόνο αν είναι ανάΥιαι. Έφερες μαζί σου αναισθητικό όπλο; » Ένας άλλος φύλακας φώναξε: {{ ο δόκτωρ Γκούντμαν είναι εδώ με τη μεθοεξιτόνη » .

Ο Γκαρθ σύρθηκε λίγο κοντύτερα στην πόρτα. "Τζορτζ», είπε , {, δεν ξέρω Υιατί σε ταράζει το όνομα Έμιλι, όμως δε θέλω να σε βλέπω ταραγμένο. Τι θα λεγες αν έφερνα την Έμιλι να σε δει ; Πώς θα σου φαινόταν; » Ο Κάπτεν Μπλαιc άρχισε ξανά να γρυλίζει. Για μια στιΥμή ο Γκαρθ πίστε­

ψε ότι είχε κάνει πολύ κακό υπολΟΥισμό. Ίσως ο Κάπτεν Μπλακ να 'ταν εντε­ λώς ανίκανος να τον καταλάβει Ίσως ο Τζορτζ Πίρσον να είχε υποστεί τόσο μεγάλο ψυχικό τραύμα εξαιτίας της δολοφονίας του, που να στερούνταν πλέον λΟΥΙκής.

Τώρα ο Γκαρθ βρισκόταν τόσο κοντά στον Κάπτεν Μπλαι<, που αν το γου­

ρούνι αποφάσιζε να του ορμήσει, το αναισθητικό όπλο δε θα το σταματούσε έΥι<αιρα. Μόνο ο φύλαι<ας με την καραμπίνα είχε κάποια πιθανότητα να σώσει

τον Γκαρθ απ' το θάνατο ή το σοβαρό τραυματισμό

-

εφόσον τίναζε το κεφά­

λι του Κάmεν Μπλακ στον αέρα.

Ο τεράστιος, γεμάτος αγκαθωτές γουρουνότρlχες όΥιως του Κάmεν Μπλακ έκρυβε τον φύλακα από το βλέμμα του Γκαρθ, που, όμως, τον άκουσε να οπλίζει την καραμπίνα.

Και είπε, πιο απαλά τούτη τη φορά: «Θα φέρω την Έμιλι να σε δει ... τι λες Υι' αυτό; Μήπως θα σ' έκανε να νιώσεις καλύτερα ; »

Γlα μια στιγμή που φάνηκε να κρατάει ώρες, ο Γκαρθ είχε πειστεί ότι ο

Κάπτεν Μπλακ θα του ορμούσε ξανά. Δεν είχε, όμως, αμφιβολία ότι ο Κάπτεν Μπλακ σκεφτόταν, σκεφτόταν, έβρισι<ε λύσεις με το μυαλό του, ζύΥιζε τις πιθανότητες.

Ο φύλακας στεκόταν με το όπλο να σημαδεύει το κεφάλι του γουρουνιού

δίχως να ταλαντεύεται, ΚΙ ο Γκαρθ ήξερε ότι αρκούσε μια απειλητική κίνησι1

199

GRAHAM MASTERTON

προς το μέρος του κι ο Κάπτεν Μπλακ θα ήταν παρελθόν. Η Τ ζ ένΙ προσπάθ ησε να μπει μες στο μαντ ρί πίσω απ' τ ην πλάτη τ ου φύλα­ κα ,

όμως ο άλλος φύλακας την έΠΙασε απ' το μπράτ σο και είπε Olγά ,

" ΠερΙρενε» . Ο Κάπτεν Μπλακ τίναξ ε τα αυτιά του. ΈπεΙτα , με μεγάλη προσοχή, έ κανε τ ρία τέσσ ερα βήματ α προς τ α πίσω , ι<αθιστ ώντ ας σαφ ές όη δεν επρόκεΙτΟ να

ε ΠΙτε θεί ξανά στον Γ καρθ. Έκανε μεταβολή , διέσχισ ε το μαντρί του πηγαίνο ­ ντ ας στ ην απ έναντι γωVl ά κ αι στάθηκε με την πλάτη του γυρισμένη σ' ε κε ί­

νους . Ακόμα Ι<1 αν μπορούσε να μιλήσει, δε θα είχε τους δώ σει καλύτερα να καταλάβουν πως είχε αποφασίσει ν' αφήσει ήσυχο τον Γκαρθ. "Αυτ ό είναι », είπε ο φύλακας. "Μπες μέσα και πάρτον!»

Σ τ άθηκε ανάμε σα στον Κάπτ εν Μπλαι< και τον Γκαρ θ με την καραμπίνα

υψωμένη, ενώ η Τζ έVl Ι<1 ο δεύτερος φύλακας όρμησαν Olωφτ οί μες στο μαντρί και σήκω σαν τον Γκαρθ στα πόδια του. Ο αστράγαλό ς του λύγισε κάτω απ ' το β άρος του και πήρε μι α φριχτή κλίση , κάνοντάς τον να ουρλιά ξε ι απ ' τον

πόνο. Όμω ς αι<όμα κ αι τότε ο Κάπτεν Μπλαι< παρέμ εινε στη θ έση το υ, δίχω ς να δείχνε ι άλλα σημάδια επιθετι κό τητας . Η ΤζένΙ κι ο φύλακα ς κατ όρθ ω σ αν να βγ άλουν το ν Γκαρθ σηκωτό απ ' την πόρτα , ενώ ο άλλο ς άντρας οπισθοχω­

ρού σε στ αδιαι<ά μαιφιά από τον Κάπτεν Μπλακ με την καραμπίνα του αι<όμα υψω μ ένη, μέχρι που βγήκε κι εκείνος απ ' τ ο μαντρί και έκλεισ ε τ ην πόρτ α

πίσω του με δύναμη. Ο Γκαρθ κείτονταν στο πάτωμα τρέμοντας και αναρριγώντας, ενώ ο δόκτωρ Γκούντμαν του παρείχε ης πρώτες β οήθειες. Ο δόκτ ωρ Γκούντμαν

ήταν ένας από τους καλύτερους χειρούργους -κτηVlάτρους του ινστιτούτου και παρόλο που δεν ήταν γουρούνι ούτε αγελάδα ούτε πρόβατο , ο Γκαρθ γνώ­

ριζε ότι βρισκόταν σε πολύ ικανά Χέρια. Έγειρε προς τα πίσω και ο δόκτωρ ΓΙCOύντμαν άρχισε να του επιδένει τον πήχυ, ενώ το φαλακρό του κεφάλι γυά­ λιζε απ' τ ο φως της ημέρας που εισχωρούσε απ' τα παράθυρα και τα γυαλιά του άστραφταν πότε πότε στέλνοντας ένα καθησυχαστικό μήνυμα. ,,' Ησουν τυχερός που δε σου 'κοψε καμιά αρτηρία» , είπε ο δόιcτωρ Γκούντμαν. « Άλλα έξι χιλιοστά και θα καλούσαμε τον ιατροδικαστή" .

«Θα 'μαι μια χαρά» , του είπε ο Γκαρθ με βραχνή φωνή. «Νομίζω ότι ένα απ' τα πλευρά μου έχει σπάσει, πονάω , όμως, τόσο πολύ που δεν μπορώ να καταλάβω ποιο)} .

«Απλά μείνε αιdνητος» , είπε ο δόκτωρ Γκούντμαν. «Δεν ξέρω η γύρευες

στο μαντρί του Κάπτεν Μπλακ Προσπαθούσες να αυτ οκτονήσεις; " « Επικοινώνησα μαζί του" , είπε ο Γκαρθ . « Στ' αλήθεια κατάφερα να τον κάνω να με καταλάβει. Είμαι σίγουρος».

Ο δόκτωρ Γκούντμαν έριξε μια ματιά στην ΤζένΙ Ι<1 έπειτα κοίταξε πάλι κάτω τον Γκαρθ . « Επικοινώνησες μαζί του; Πώς το κατάλαβες ; » «Απ' την αντίδρασή του. Δεν εξαγριώθηκε παρά μόνο αφού ανέφερα τ '

200

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

όνομα της αδερφής του. Είπα "Έμιλι" ια ήταν λες ια είχα ρίξει νιτρικό οξύ σε

φώσφορο. Πήρε φωτιά έτσι στα καλά του καθουμένου, δίχως καμια προειδο ­ ποίηση».

«Είπες "Έμιλι"; » ρώτησε απορημένος ο δόκτωρ Γκούντμαν. «Πώς ήξερες ότι τ' όνομα της αδερφής του ήταν Έμιλι;» Ακόμα και στην κατάσταση σοκ στην οποία βρισκόταν, ο Γκαρθ συνειδη­

τοποίησε ότι είχε διαπράξει ένα γελοίο σφάλμα. Ήταν τόσο ενθουσιασμένος απ' την επικοινωνία του με τον Κάπτεν Μπλακ, που είχε ολότελα ξεΧάσει πως υποτίθεται ότι δε γνώριζε την ταυτότητα του δότη της εγκεφαλικής διατομής.

«Χριστέ μου

- »,

είπε μορφάζοντας απ' τον πόνο , '<με το μαλακό τον

αστράγαλό μου».

"Ω, συyyνώμn» , είπε ο δόκτωρ Γκούντμαν. ,/Ακου

-

ΟΙ νοσηλευτές σχεδόν

έφτασαv».

Ο δόκτωρ Γκούντμαν δεν ανέφερε ξανά τον Κάπτεν Μπλακ, ήταν, όμως, σαφές από την έκφραση του προσώπου του ότι δε θ' άφηνε το θέμα στην ησυχία του . Αν ο δόκτωρ Μάθιους γνώριζε την ταυτότητα του δότη της εγκε­

φαλllαίς διατομής, πώς ήταν δυνατόν να μην τη γνωρίζει κανένα άλλο μέλο ς της ερευνnτnaΊς ομάδας

-

και ήταν ποια η αιτία για κάτι τέτοιο ;

Μες στο μαντρί του, ο Κάπτεν Μπλακ περιφερόταν γρυλίζοντας και συγκρουόταν άσκοπα με τους τοίχους. Ο Γκαρθ ήξερε τι περίμενε κι ότι τώρα

πια δε θα ηρεμούσε ποτέ, αν δεν του το κανόνιζε. Ο Κάπτεν Μπλακ ήθελε να δει την Έμιλι.

Καθώς τον έβγαζαν από το χοιροστάσιο με το φορείο, ο Γκαρ θ είδε το δόιαωρα Γκούντμαν να μιλά εμπιστευτικά στη Τζένη, καλύπτοντας το στόμα με την παλάμη του. Είδε την Τζένι να γνέφει , ξανά και ξανά.

Όμως πίσω τους είδε τον τεράστιο όγκο του Κάπτεν Μπλαι< που στεκόταν στα πίσω πόδια του, κατάμαυρος σαν σύννεφο καταιγίδας , μυστηριώδης , παράξενος και τρομερός, ένα πλάσμα που δημιούργησε ο ίδιος , για το οποίο έφερε τόσο την ευθύνη όσο και την έσχατη ενοχή.

Ο Λουκ καθόταν δίπλα στο κρεβάτι του νοσοκομείου της Άιρις Πίρσον επί περίπου είκοσι λεmά, προτού εκείνη ξυπνήσει. Όταν ξύπνησε τον εξέπληξε μιας και του χαμογέλασε ασθενικά και είπε: « Γεια σου, σερίφη. Είσαι το

τελευταίο άτομο που περίμενα να δω » . « Σκέφτηκα να περάσω να δω πώς είσαι » .

"Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Μπορείς να μου δώσεις ένα ποτήρι νερό; Έχει ξεραθεί το λαρύγγι μου εδώ μέσα».

Ο Λουκ τής γέμισε ένα ποτήρι καθαρό νερό και της το έδωσε. Εκείνη ήπιε

λίγο κι έπειτα του το 'δωσε πίσω. ΈδεlXVε χάλια. Το πρόσωπό της ήταν ακόμα πρησμένο και μελανιασμένο και το αριστερό της μάγουλο ήταν άσχημα πλη-

201

GRAHAM MASTERTON

γιασμένο. Το αριστερό της μάη ήταν τόσο πρησμένο, που ήταν σχεδόν κλειοτό. Το κεφάλι της ήταν γεμάτο εmδέσμους το ίδlO και το δεξί της χέρι. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθούσε να διαθέτει εκείνη την άγρια ομορφιά που της Χάριζαν ΟΙ γωνίες του προσώπού της, στιλ Κάθριν XέπμπOΡV' πληγωμένη,

αλλά συναισθηματικά δυνατή . Σε τελική ανάλυση, σκέφτηκε ο Λουκ, δεν θα ήταν δυνατόν να καταβάλεις μια γυναίκα σαν την 'Αιρις Πίρσον, παρά μόνο αν της αφαιρούσε ς όλη τη σάρκα μέχρι το κόκαλο .

«Αισθάνομαι καλύτερα", είπε εκείνη. «Πονάω, όμως, όπως ο Μπρερ ο Κούνελος, που τον έριξαν στη βατομουριά".

«Νόμιζα ότι ο Μπρερ ο Κούνελος βγήκε απ' τη βατομουριά δίχως μια γρα­

τζΟυνΙά". "Ε, ίσως εκείνος να τα κατάφερε. Εγώ, όμως, όχι. Και η Mαiρη, η κακόμOlρη η Μαίρη. Έπρεπε να 'χε συμβεί σε μένα, όΧΙ σε κείνη. Δεν είναι δυνατόν να ήθελαν εκείνη, ε;»

Ο Λουκ καθάρισε το λαρύγγι του. <<Απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι, δεν τους νOlά­ ζει σε

nOlOV επιτίθενται».

Εκείνη του ανοιγόκλεισε τα πρησJ.lένα μάτια της. «Ξέρεις ποιοι είναι;" ,,'Εχω μια υπoψlα. Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να το σκεφτώ πάρα πολύ'

και πρέπει να σου μιλήσω. Δεν είναι ό,τι φυαιολΟΥικά θα κατατάσσαμε στις λογικές υπoψlες». "Από ποιά άποψη, σερίφη; » τον ρώτησε. Η φωνή της ήταν ανάλαφρη σαν νερό. ,/Εκανα μερικές ερωτήσεις σε κάποια μέλη της τσέχικης ΚOlνότητας,

όπου έχουν κάποιου είδους μύθο ή θρύλο. Έχει να κάνει με μωμόγερους ... ανθρώπους που επισκέπτονταν τις αγροτικές ΚOlνότητες στην Ευρώπη KατCι τους μεσΟ1ωνΙκούς χρόνους. Ίσως ΚΟ1 Πlo παλlCι. ΥποτίθετΟ1 πως είχαν την δύναμη να κάνουν τα φυτά ν' αναπτύσσοντΟ1, το καλαμπόκι ν' αυγατίζει ΚΟ1 το

στCιΡI να ψηλώνει. " Σ' αντCιλλαγμα, όμως, ήθελαν ανθρώmνες ζωές. Ένα είδος ανθρωποθυ­ σίας, πιστεύω».

Η 'Αιρις παρέμεινε αιωπηλή ΚΟ1 δάγκωσε το XeW της. Αναζητούσε στο πρόσωπο του Λουκ την αλήθεια των όσων της έλεγε. Τα έλεγε για να την κάνει να Ο1σθανθεί καλύτερα' ή, μήπως, τα 'λεγε για να την ξεγελάσει; " ΘυμάσΟ1 την εικόνα στον τοίΧο του Τέρι;» της είπε. "Τον άντρα που ήταν μασκαρεμένος σαν θάμνος;»

Εκείνη ξεΡOKατCιΠIε 10 έγνεψε KαταφαΤΙKCι. "KατCι την άποψή μου , ήταν μια πολύ καλή αναπαράσταση ενός από τους μωμόγερους ... του αρχηγού τους απ' ό,ΤΙ υΠOψlάζOμ01. Έχει ένα σωρό ψευ­

δώνυμα, αλλCι ol τσέΧοι τον λένε Πράαινο Τζάνεκ». " ο Πράαινος Ταξιδευτής », ψιθύρισε η 'Αιρις.

"ΝΟ1}), είπε ο Λουκ και τώρα, ήξερε ότι τελικά κατέληγε κάπου. " Να γιατί

202

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

Ο Τέρι είχε καρφώσει στον τοίχο όλα εκείνα τα διαγράμματα με τις σοδειές ια όλους εκείνους τους μετεωρολογικούς Χάρτες. Όταν ο καιρός είναι κακός και φαίνεται ότι ΟΙ σοδειές θα 'ναι φτωχές, τότε είναι που έρχεται ο Πράσινος

Τζάνεκ και χτυπά τις πόρτες, για να δει αν κανείς από τους ντόπιους αγρότες

εmθυμεί να κλείσει μια συμφωνία μαζί του». Η Άιρις ανατρίχιασε, aνaτΡΟΟασε, αλλά δεν είπε κουβέντα. Ο Λουκ άπλωσε το χέρι του πάνω απ' το κρεβάτι και έπιασε το δικό της χέρι. "Πρέπει να μάθω τι συνέβη εκείνη τη νύχτα, Άιρις». «Ηδη μίλησα σε δύο αστυνομικούς», του είπε .

"Το ξέρω. Είδα την αναφορά τους. Όμως νομίζω ότι συνέβη κάτι που κρα­ τάς κρυφό». Το βλέμμα της πετάχτηκε γρήγορα πέρα- δώθε. "Γιατί το λες αυτό ;»

« Γιατί ο λαϊκός μύθος λέει ότι ο Τζάνεκ είναι μισός άνθρωπος και μισός

έΥα είδος ζωντανού δέντρου. Φαίνεται απίθανο, ε; Φαfνεται γελοίο. Όμως οι αστυφύλακες μάζεψαν απ' την αυλή σου εmά τσουβάλια φύλλα ευρωπαϊκής δάφνης, αμέσως μετά την επίθεση στην αδερφή σου. Επτά τσουβάλια

-

όμως

στην αυλή σου δεν υπάρχουν τέτοιου είδους δαφνόδεντρα ούτε στη διπλανή αυλή

ούτε

πουθενά

στη γεΙΤΟΥιά.

Γι α

την

ακρίβεια ,

το

κοντ ινότερο

δαφνόδεντρο που καταφέραμε να εντοπίσουμε βρίαι<εται

στο Πάρκο

Νόελριτζ στη λεωφόρο ΚόλιΥς» .

Σταμάτησε και της έσφιξε το χέρι, σε μια προσπάθεια να της δείξει ότι μπορούσε να τον εμπιστευτεί. « Ο λαϊκός μύθος λέει ακόμα ότι επειδή ο Τζάνεκ είναι μισός άΥθρωπος και μισός δέντρο, έχει ανάγιαι από ανθρώπινα σπλάχνα για να επιβ ι ώσει. Είχαν βγάλει τα σπλάχνα της κακόμοιρης της

Μαίρη. Κάποιος άλλος, ένας Τσέχος μεταφραστής που ασχολούΥταν για λογαριασμό μου με τα σημειωματάρια του Τέρι, λοιπόν, απ' ό,τι φαίνεται έβγα­ λε ο ΙδlOς τα σπλάχνα του, για να μην του τα πάρει ο Τζάνεκ».

Ο Λουκ παρακολουθούσε κάθε λεmομέρεια στις αντιδράσεις της ΌΑ1ΡΙς" κάθε τρεμοπαίξψο των ματιών της, κάθε νευρικό γλείψιμο των χειλιών. Όποιος δεν είχε διαπιστώσει από μόνος του ότι ο θρύλος του πράαινου Τζάνεκ ήταν κάτι παραπάνω από θρύλος, δε θα τον είχε mστέψει ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Τώρα, όμως, ήταν βέβαιος ότι η Άιρις ήταν μάρτυρας πολύ

περισσοτέρων πραγμάτων απ' όσα είχε πει στους αστυνομικούς του Τζον Χάζμπαντ. Το μόνο που τους είχε πει ήταν: <<'Ηταν σκοτεινά ... κάποιος με χτύ­

πησε μ' ένα κλαδί. Όταν συνήλθα, είχε καταφθάσει η αστυνομία». « Το έχω σκεφτεί πολύ, ΌΑ1ρις » , είπε ο Λουκ. «Είναι απίθανο, lG όμως, συμ­ βαίνει. Ο καιρός είναι άστατος, οι προβλέψεις για τις σοδειές πολύ κακές.

Πρώτα ο Τέρι αιωτώνει τον Τζορτζ και τη Λίζα' έπειτα ο Λίος ΠόΥικαν αυτο­ κτονεί' ύστερα η Μαίρη σου σκοτώνεται και 'κείνη. Εσύ δέχτηκες επίθεση με κάποιου είδους θάμνο και το ίδιο συνέβη και σ' έναν απ' τους βοηθούς μου » . "Και σ' έναν απ τους βοηθούς σου;» ρώτησε η Άιρις με γουρλωμένα μάτια.

203

GRAHAM MASTERTON

«Ερευνούσε μια τροΧαία παράβαση. Του επιτέθηκε ένας ψηλός, χλομός τύπος με λευκό αδιάβροχο κι έπειτα κάποιοι τον μαστίγωσαν στο πρόσωπο με ένα θάμνο ή ένα κλαρί. Οι γιατροί λένε ότι ήταν το ίδιο είδος θάμνου που προ­

κάλεσε και τα δικά σου τραύματα». "Είναι καλά; » ρώτησε η Άιρις .

,/ Εχασε την όρασή του. Λυπάμαι που το λέω». Για πολλή, πολλή ώρα η 'Αιρις δεν είπε λέξη, όμως ο Λουκ καταλάβαινε όη σκεφτόταν έντονα. ,,'Αιρις», της είπε, «εκείνοι ΟΙ τύπOl είναι ακόμα ελεύθεροι. Ό,η έ καναν σε

σένα και στην αδερφή σου θα το κάνουν και σε κάπOlους άλλους. Πρέπει να τους βρούμε, είτε είναι πραγματικοί είτε μυθικοί είτε ποιος ξέρει η» . Η 'Αιρις ξεροκατάπιε. Έπειτα είπε: « Της είπα να μη φέρε ι εκείνα τα μπρόκολα στο σπiτι» .

"Ποιανής; Ποια έφερε τα μπρόκολα στο σπiτι;» "Η Μαίρη -η Μαίρη τα 'φερε » . Και με μια ξαφνΙκή, σχε δόν υστερική βια­ σύνη συνέχισε: « Τη ς είπα ότι δεν έπρεπε να υπάρχει τίποτε πράmνο, όμ ω ς εκείνη είπ ε ότι δεν πείραζε. Έφερε μπρόκολα κι ελιές κι ένα σωρό πράγμα­ τα και δεν έβγαλε απ' ης κονσέρβες ης εηκέτες που είχαν πράσινο επάνω».

"Π ε ς μο υ τι σημασία έχει αυτό », είπε ο Λουκ. Τον κοίτ α ξ ε απ ελrnσμένα. "Ειναι ο μόνος τρόπος για να τον κρατήσεις απ'

έξω , έτσι έλεγε πάντοτε ο Τέρι. Έτm και κρατώντας τα παιδιά ήσυχα ». "Κρατώντας τα παιδιά ήσυχα; Έτm έλεγε ο Τέρι; Δεν το ' χες αναφέρει νωρίτερα » . «Δε νόμιζα όη σήμαινε

- »

Σταμάτησε . Ήταν φανερό όη δεν μπορούσε να κάνει τον εαυτό της να προφέρει ης λέξεις « να τα σκοτώσεις » .

" Είχε , όμως, πει σαφώς ο Τέρl πως, αν ερΧόταν ο Πράmνος Ταξιδευτής , ο μόνος τρόπος για να τον κραη'ισετε έξω θα 'ταν να κρατήσετε τα παιδιά

l'ισυχα; Εκείνα ήταν τα πραγμαηκά του λόγια;» Η 'Ά..ιρις έγνεψε καταφαηκά . " Θα το κατέθετες στο δικαστήριο; ΘυμΙισου -δε θα 'σουν υποχρεωμένη να το κάνεις . Η σύζυγος δεν είναι υποχρεωμένη να παρέχει αποδεlκηκά στοι­ χεία εναντίον του συζύγου της » .

Εκείνη έγνεψε ξανά. ,,' Επειτα απ' ό,τι έκανε στη Λiζα και το μικρό Τζορτζ

-»

Ο Λουκ της έσφιξε άλλη μια φορά το χέρΙ. « Θέλω να σου πω και κάη ακόμα , 'Αιρις. Το πρωί ύστερα απ την επίθεm1 σε σένα και τη Μαίρη πήγα να δω την Έμιλι στο σπίτι των 'Γέρπστρα. Μου είναι δύσκολο να το εκφράσω με λόγω , αλλά δε φέρθηκε όπως θα περίμενα να φερθεί. Δεν έδειχνε ιδιαίτερα σοκαρι σμένη ή ταραγμένη. Για την ακρίβεια, θα μπορούσα ακόμα και να πω ότι ουmαστlκά δεν νοιαζόταν για το τι σου είχε συμβεΙ» .

«Δεν μπορώ να το εξηγήσω», είπε η Άιρις.

204

ΣΑΡΚΑ

«Μπορεί να

οφειλόταν

σε

& ΑΙΜΑ

ψυχολογικό

τραύμα.

Μίλησα

με

την

παιδοψυχολόγο που χρησιμοποιούμε στις περmτώσεις ανnλίι<ων και μου είπε

ότι μερικά παιδιά κρατούν τη στενοχώρια τους θαμμένη μέσα τους για εβδο­ μάδες, για να μην πούμε μήνες. Η Έμιλι υmίρξε μάρτυρας καταστάσεων που

θα 'χαν κάνει τους περισσότερους ενήλικες να μισοτρελαθούν. »Από την άλλη, έχοντας μιλήσει ο ίδιος μαζί της , προσωmκά δε νομίζω ότι

συμβαίνει κάτι τέτοιο» . Η 'Α1ρις έστρεψε το κεφάλι της απ' την άλλη. Δiπλα απ' το κρεβάτι ήταν

τοποθετημένο ένα ψηλό βάζο με πoρτoKαλoκiτρινες γλαδιόλες και έξι-επτά

κάρτες με περαστικά. Ymίρxε επίσης και μια κάρτα με μαύρο περιθώριο που έγραφε " Συλλυπητήρια για το πένθος σας».

"Πες μου τι συνέβη, 'Α1ρις. Πρέπει να ξέρω», είπε Ο Λουκ. Επί σχεδόν μισό λεπτό η 'Α1ρις δεν είπε κουβέντα, όμως ο Λουκ γνώριζε

πότε να περιμένει και να κρατά το στόμα του κλειστό. Έξω από το παράθυρο του νοσοκομείου τα σύννεφα ήταν βαριά , γιφίζα και άμορφα. Ήταν μια μέρα δίχως σκιέ ς και μάλλον θα έφερνε βροχή . « Θα μπλέξει η Έμιλι;» ρώτησε τελικά η 'Α1ρις. «Και βέβαια όχι. Είναι μόνο έντεκα ετών».

«Δε θα προσπαθήσουν να μου την πάρουν; » «Για ποιο λόγο; Δεν είσαι η φυσική της μητέρα; »

Εκείνη δίστασε για ένα ακόμα λεπτό ια έπειτα είπε: «Αν δεν υπάρχει τίπο­ τε πράσινο μες στο σπίτι, τότε εκείνος δεν μπορεί να μπει μέσα, ακόμα κι αν χτυπά μέρα-νύχτα. Αν, όμως, υπάρχει κάτι πράσινο, τότε μπορεί, αρκεί να τον προσι<αλέσουν» . « Μήπως προσπαθείς να μου πεις ότι η Έμιλι τον προσι<άλεσε ;» "Ναι », απάντησε

n

'Α1ρις .

Ο Λουκ ξεφύσηξε με θόρυβο. «Το φαντάστηκα πως ίσως το 'χε κάνει. Οι

ΤσέΧοι με τους οποίους μίλησα μου είπαν ότι συνήθως τον Τζάνεκ τον προ ­ σκαλούν μέσα τα εγγόνΙα του » , « Νομίζεις ότι

- »

«Εσύ η ίδια μού είπες ότι δυο μήνες μετά το γάμο σας ο Τέρι σε πήγε να

δεις τον πατέρα του στο Ντε Μόιν. Έτσι δεν είναι; Και είπες ότι μετά άλλαξε, ότι συνεΧώς μιλούσε για τη Βίβλο και το κακό αίμα ια έλεγε ότι δεν έπρεπε να είχατε κάνει παιδιά . Για ποιο λόγο, λοιπόν, να κάνει κάτι τέτοιο, αν ο πατέρας

του δεν του είχε πει κάτι που να τον κάνει να φοβάται τις συνέπειες του ν' αποκτήσει παιδιά; » «Δεν ξέρω. Απλά δεν ξέρω » . « Είπες ότι γνώρισες τον πατέρα του . Γνώρισες ποτέ τη μητέρα του; »

« ο χι , ποτέ . Πέθανε προτού πρωτογνωριστούμε με τον Τέρι » . « Μήπως ξέρεις πώς; »

Η 'Α1ρις κούνησε αρνητικά το κεφάλι . «Ο Τέρι δε μου είπε ποτέ " .

205

GRAHAM MASTERTON

Ο Λουκ έγειρε πίσω. "Γιατί δε μου λες τι σιΝέβη, 'Αιρις ... τη νύχτα που σκοτώθηκε η Μαίρη; Τα πάντα» . Με xαμrιλ.rί, διστακτική φωνή, με το βλέμμα κατεβασμένο, η 'Αιρις διηγή­

θηκε στο Λουκ πώς νόμιζε πως ονεφευόταν. Του διnγήθηκε για τον άντρα με το λευκό αδιάβροχο, που στεκόταν στην αυλή. Του διηγιΊθηκε για τον άνεμο που σηκωνόταν και για τα φύλλα που παράσερνε. Του διηγι'ιθηκε πώς είχε κατεβεί στο ισόγεlO και είχε βρει την Έμιλι να στέκεται στο διάδρομο' και πώς η Έμlλι είχε πει:

"E[VQl άΥlΟς. E[VQl ο πατέρας του Μπαρπάκα . Tov προσκά­

λεσα ρέσα» . Του δαιγήθηκε πώς είχε προσπαθήσει να ξεφύγει. Του διηγήΘηκε πώς

είχε δει τον άντρα με το λευκό αδιάβροχο να κουβαλά τη Μαίρη, κατεβαί­ νοντας τη σκάλα, τη Μαίρη που ήδη ήταν ξεκοιλιασμένη και ψυχορραγούσε. Και πώς της είχε επιτεθεί εκείνο το πράγμα, που ήταν πενήντα τοις εκατό θάμνος και εκατ ό τ οις εκατό μοΧθηρία.

Ο Λουκ άκουγε δίχως να λέει κουβέντα. Αφού εκείνη τέλειωσε, την κοί­ ταξε επίμονα, παρακολουθώντας το βλέμμα της, παρακολουθώντας τον τρόπο που έπαιζε νευρικά με το σεντόνι της. Ένα ερώτημα εξακολουθούσε να παραμένει αναπ άντητο και ήταν το σημαντικότερο ερώτημα απ' όλα. «ΑλιΊθεια χαίρομαι που αποφάσισες να μου τα πεις όλα τούτα, 'Αιρις», της είπε. « Θα με βοηθι'ισουν πάρα πολύ και το εκτιμώ. Αντιλαμβάνομαι ότι δε σου ήταν εύκολο».

Η 'Αιρις ξεροκατ άπιε , έγνεψε και είπε: «Δεν πεφάζει, σερίφη».

,/ Ενα πράγμα μόνο», είπε ο Λουκ. «Γιατί δε μας είπες νωρίτερα τίποτα απ' όλα αυτά;» «Δεν ήθελα να ξέρετε ότι η Έμιλι τούς έβαλε μέσα ». "Αυτό είν' όλο;» «Δεν ήθελα ούτε η ίδια να τα πιστέψω. Ήταν τόσο παράξενα. Τόσο φρι­

κιαστικά. Τ' αναλοΥίζομαι ξανά και ξανά και δεν μπορώ να τα mστέψω, πρέ­ πει, όμως, μιας και συνέβησαν στ' αλήθεια» .

Ο Λουκ σηκώθηκε και ακούμπησε το Χέρι του στον ώμο της. «Θ α πρέπει να προσπαθήσεις να το πιστέψεις, Άιρις, επειδή κι εγώ το mστεύω ακόμα κι

αν ο υπόλοιπος κόσμος νομίζει ότι μας έχει λασι<άρει η βίδα. Και, άκου με, θα τους βρω εκείνους τους τύπους. Θα τον βρω τον Πράσινο Ταξιδευτή σου' και τότε θα πληρώσει το τίμημα των όσων έκανε». Πήρε το καπέλο του απ' το κομοδίνο και βάδισε γύρω απ' το κρεβάτι με κατεύθυνση προς την πόρτα . Την τελευταία στιγμή, όμως, σταμάτησε.

,,'Ενα μόνο πράγμα μού παιδεύει το μυαλό», είπε στην Άιρις. «Γιατί άραγε, νομίζεις, δε σκότωσαν ια εσένα;»

Η 'Αιρις ήταν ήδη χλομή, τι~ρα , όμως, χλόμιασε ακόμη περισσότερο. Το αίμα είχε εΥι<αταλείψει τα χείλη της, κάνοντάς τα να φαίνονται σχεδόν μπλα­ βιασμένα.

206

ΣΑΡΚΑ

ΑΙ ΜΑ

&

"Τι εννοείτε;» ψιθύρισε. "ο λαϊκός μύθος λέει ότι ο Πράσινος Τζάνεκ αρπάζει όλα τα σωθικά στα οποία μπορεί να βάλει χέρι. Παρ' όλα αυτά δεν άρπαξε τα δικά σου» . ,/Οχι. Δεν ξέρω γιατί». ,<'.ΆΙρις... σε πεΙράζει να σου κάνω

lllQ

πραγματικά αδιάκριτη ερώτηση;

Σύμφωνα με το λαϊκό μύθο, ο Πράσινος Τζάνεκ προσπαθεί συνεχώς να δωι­ ωνίσει τη γενιά του,

αν με κατ αλαβαίνεις ...

γεννά συνεχώς όλο και

περισσότερους απογόνους, ώστε να υπάρχουν πάντα εγvόνια ΎJ,α να του ανοί­ ξουν την πόρτα ... να υπάρχουν πάντα άνθρωποι με τους οποίους να τραφεί». ,<' Ετσι είναι;» ρώτησε η ΆΙρις, που το πρόσωπό της εξακολουθούσε να είναι πανιασμένο .

,ι' Ετσι λέει ο λαϊκός μύθος ΚJ. έχουμε διαπιστώσει από μόνοι μας ότι ένα μεγάλο μέρος του θα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από παραμύθι, έτσι δεν είναι ; Η πραγματικά αδιάκριτη, λοιπόν, ερώτηση που πρέπει να σου κάνω, '.fuρις, είναι η εξής : εκείνη τη νύχτα που σκοτώθηκε η αδερφή σου,

n

Μαίρη,

μήπως υπέστης οποιαδήποτε κακοποίηση; Μήπως έΎJ,νε κάποια απόπειρα ΎJ,α ανάρμοστη πράξη ή βιασμό ;

»Μπορεί να υπερβαiνω τα επιτρεmά όρια, ΆΙρις, αλλά πρέπει να λάβω υπόψη την πιθανότητα ότι Ο Πράσινος Τζάνεκ ίσως σ' άφησε να ζήσεις επει­

δή έλπιζε ότι θα γεννήσεις το παιδί του».

Η ΆΙρις δεν απάντησε, ούτε ιανήθπκε. Στα κατάχλομα, μελανιασμένα της μάγουλα, όμως, άρχισαν να κυλούν διάφανα, αστραφτερά δάκρυα και να στά­ ζουν πάνω στο σεντόνι. Την ίδω στιγμή διάφανες, αστραφτερές σταγόνες βροΧής

άρχισαν να χτυπούν ελαφρά πάνω

στο τζάμι του παραθύρου.

Πλησίαζε ια άλλη κακοκαΙρία' ια άλλες σοδειές θα ισοπεδώνονταν. Κι άλλω αγρότες θα 'ταν πρόθυμοι να ρισι<άρουννα δεχτούν κάθε προσφορά βοηθείας που μπορεί να ερΧόταν να τους κτυπήσει την πόρτα.

207

.9.

Ο Nέlθαν άφησε κάτω το ακουστικό . Ο πατέρας του, που στέγνωνε τα πιάτα στην κουζίνα, φώναξε: «ili-( το συνεργείο ήταν; Καιρός ήταν να τελειώσουν

εκείνο το αναθεματισμένο βάψιμο». ,(Οχι», είπε ο Νέιθαν και επέστρεψε στην κουζίνα βλοσυρός. «Συνέβη ΙΌ άλλο

δυστύχημα

με

κείνο

το

γουρούνι

στο

Ινστιτούτο

Σπέλμαν.

Τραυματίστηκε ο Γκαρθ». «Ω, Θεέ μου. Είναι σοβαρά;» «Αρκετά άσχημα. Έχει σιΌσμένο μπράτσο, ένα σπασμένο πλευρό, σπα­ σμένο αστράγαλο, κάμποσες μελαVlές. Ωστόσο έχει ης ωσθήσεις του' ΙΌ απ'

ό,η φαίνετω θα Υίνει καλά». «'Ομως εσύ νομίζεις όll το φταίξιμο είνω δικό σου; Έτσι;»

Ο Νέιθαν κοίταξε τον πατέρα του. Κανένας απ' όσους τον γνώριζαν ΥΙα πρώτη φορά δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι εκείνος ο κεφάτος ασπρομάλλης εβδομηνταδυΆΧρονος με το σπινθηροβόλο βλέμμα, παρ' ολίγο να πεθάνει

πάνω στο χεφουΡΥΙκό τραπέζι ΚΙ όη είχε σωθεί μόνο κω μόνο Χάρη σε μια ανατριχιαστικά ριψοκίνδυνη εγχείρηση μεταμόσχευσης. Τον πρόδιδαν μόνο η

μπάκα του, η πελιδνότητα της επιδερμίδας του κω Ol σακούλες γύρω απ' τα μάτια, δηλαδή Ol παρενέργειες των στεροειδών.

Ο Μόουζες Γκριν είχε κοιτάξεl τον Θεό καταπρόσωπο, αρκετά κοντά ΥΙα να Vlώσεl την ανάσα Του' κω δεν Τον είχε φοβηθεί. Ωστόσο κάθε μέρα ευχα­ ρωτούσε τον Παντοδύναμο, που η πρώτη ακρόαση μαζί Του είχε αναβληθεί

ΥΙα λίγο κω που του είχε χαριστεί η ζωή, ΥΙα να περάσει μερικά ακόμα χρόVlα

μαζί με το Νέιθαν κω τον Ντέιβιντ . Τον χρειάζονταν εδώ. Να ΥΙατί ο Θεός τού

208

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙ ΜΑ

είχε χαρίσει τη ζωή. Ο Νέιθαν εξακολουθούσε να είνω υπερβOλlKά ευάλω­ τος. Εξακολουθούσε να ρίχνει στον εαυτό του το φταίξιμο Ύlα ό.τι είχε συμβεί στη Σούζαν κω τον Άαρον' και σχεδόν ήταν έτοιμος να ρίξει στον εαυτό του το φταίξιμο Ύlα ό.τι είχε συμβεί στον δόκτωρα Λακουτίρ, παρόλο που δεν υπήρχε κανένα παθOλOΎlKό ή ψυχολονικό εύρημα που να αποδεικνύει ότι η εΎl<:εφaλlκή διατομή του μικρού Τζορτζ Πίρσον ήταν η αιτία που ο Kάrnεν Μπλακ είχε εξαγριωθεί. Ο Νέιθαντα είχε πει όλα στον πατέρα του το απόγευμα της προηγουμένης . αφού είχε μιλήσει με τον Γκαρθ στο εστιατόριο « Το καμπριολέ». Ο πατέρας του τού είχε mάσει τον καρπό και είχε πει : (, Σταμάτα να αυτοτιμωρείσαι. Νέιθαν.

Έκανες εκείνο που νόμιζες σωστό . Δεν είναι δικό σου το φταίξιμο Ύlα οτιδήπο­ τε τρανικό συμβαίνει σε τούτο τον κόσμο. ακόμα κι αν εσύ το εmθυμεΙς» . Και είχε προσθέσει: «Τούτοι οι τύποι. οι εmστήμονες, γνωρίζουν τους κιν­

δύνους όσων προσπαθούν να κάνουν. Δεν είναι δυνατόν να φτιάξεις ομελέτα δίχως να σπάσεις μερικά αβγά». Ο Νέιθαν δεν είχε νιώσει και τόσο καθησυχασμένος. Ο πατέρας του τον

είχε μεγαλώσει έτσι ώστε να πιστεύει ότι ένας άντρας ήταν υπεύθυνος Ύlα τις συνέπειες όλων όσα έκανε . Κω τώρα ο πατέρας του είχε αλλάξει άποψη; Άραγε όταν κορόιδευες το θάνατο , μήπως σήμαινε ότι έπρεπε να κοροϊδέ­ ψεις και τις αρΧές σου; ,/Αιωυ». είπε ο Μόουζες Γκριν. καθώς κρεμούσε την πετσέτα Ύlα τα

πιάτα. «λυπάμω Ύlα τον Γκαρθ. :Ξ:έρω πως είνω φίλος σου. Μέχρι, όμως, να βγουν και να πούν ότι διαθέτουν εmστημονικές αποδείξεις όη εσύ έφτωγες

που τρελάθηκε εκείνο το γουρούνι. πάψε να ωσθάνεσω τόσο ένοχος. Όλοι είν' αθώοι μέΧρι να καταφέρει κάποιος ν' αποδείξει ότι είνω ένοχοι».

Ο Νέιθαν ανασήκωσε τους ώμους και είπε «Οκέι», αν και εξακολουθούσε

να ωσθάνεται άσχημα. Κοίταξε τριγύρω στην κουζίνα. νια να βεβαιωθεί πως

είχανμαζέψει όλα τα mάτα. Θεωρούσε ιδιαίτερα σημαντιι<:ό να δωτηρεί το σπίη

τόσο καθαρό όσο το διατηρούσε πάντα η Σούζαν. να γυαλίζει συνεΧώς τα πάντα. να αγοράζει πάντοτε φρέσιωλουλούδια. Μπορεί ο Ντέιβιντ να 'χε Χάσει τη μητέρα του, δε σήμαινε, όμως. ότι έπρεπε να μεγαλώσει σ' ένα αχούρι.

Ο Νέιθαν έσβησε το φως και πέρασαν στο καθιστικό. όπου ο Ντέιβιντ βρισκόταν ξαπλωμένος στο πάτωμα κω παρακολουθούσε στην τηλεόραση το ΗλεκrΡΟV1κό Μανούλι σε επανάληψη. Περίσσευε ακόμα μισό μπουκάλι

κόιaaνο κρασί κι ο Νέιθαν έβαλε ένα ποτήρι νια τον καθένα τους κω κάθισε σε μια απ' τις μεγάλες, καφέ δερμάηνες πολυθρόνες που είχαν κληρονομή­

σει με τη Σούζαν απ' τον πατέρα του. Η ταπετσαρία ήταν επισης καφέ, με σχέ­

δια μπλεγμένα μεταξύ τους σαν πλεξούδες από κριθάρι' κω πάνω από το τζάκι υπήρχε μια κορνιζαρισμένη Ύlφαβoύρα της Ιερουσαλήμ, σε καφέ απόχρωση.

«Θες να πας να δεις τον Γκαρθ;» ρώτησε ο Μόουζες. «Θα φροντίσω εγώ

209

GRAHAM MASTERTON

τον Ντέιβιντ». «Τι τρέχει με τον Γκαρθ;» πετάχτηκε ο μικρός.

"Συνέβη άλλο ένα δυστύχημα. Ο Kάrnεv Μπλακ αγρίεψε ξανά κι έσπασε ένα aπ' τα πλευρά του Γκαρθ». «Μπαμπά - » άρχισε να λέει ο Ντέιβιντ, αλλά ο Νέιθαν ύψωσε το χέρι του, κάνοντάς τον να σωπάσει.

"Δεν είν' ανάγκη να μου το πεις. Δεν είναι δικό μου φταίξιμο. Το ξέρω. Απλά αρχίζω να εύχομαι να μην είχα ανακατευτεί ποτέ μ' όλα αυτά». «Να τι θα πει ευαισθησία», είπε ο Μόουζες. «Τι θες να κάνεις, λοωόν; Θες να πας να δεις τον Γκαρ θ ή όχι;»

"Ναι, θα το ήθελα», είπε ο Νέιθαν. "Τι λες εσύ, Ντέιβιντ; Θες να μείνεις με τον παππού ή θες να 'ρθεις και συ στο νοσοκομείο;» ,(Ει, θα έρθω», είπε ο Ντέιβιντ. ,(Εχω ήδη δει τούτη την ταινία ένα δισε­

κατομμύριο φορές». Ο Μόουζες άπλωσε το χέρι του κι αι<ούμπησε την παλάμη του στη ράχη

του χερι ού του Νέιθαν. ,,'Ακουσέ με. Είσαι άνθρωπος, αιπό είν' όλο. Είσαι καλός άνθρωπος, έχεις φροντίσει το γιο σου κι έχεις φροντίσει και μένα. Δεν

είναι ανάγκη να γίνεις κάτι παραπάνω. Άσε τα θαύματα για κείνους που είναι δουλειά τους να τα κάνουν». «Βέβαια», είπε ο Νέιθαν και σηκώθηκε για να φύγει.

Ο Τέρενς Πίρσον καθόταν με το μεγάλο, γωνιώδες κεφάλι του ακουμπισμένο

στον τοίχο του κελιού του, με τα μάτια μισόκλειστα και προσπαθούσε να κοι­ μηθεί, προσπαθούσε να μην κοιμηθεί. Απ' τη στιγμή που τον είχαν συλλάβει, ένιωθε λες και κάθε φως μες στην ψυχή του είχε τρεμοπαίξει και σβήσει, στερημένο από κάθε φροντίδα . Κι

όμως, μια μόνη φλόγα εξακολουθούσε να παραμένει κι εκείνος ήταν aποφα­ σισμένος να τη διατηρήσει όσο περισσότερο μπορούσε, όπως η τελευταία απ'

τις μωρές παρθένες προστάτευε απ' τον άνεμο του πρωινού το λυχνάρι της που ήταν έτοιμο να σβήσει.

Η Έμιλι είχε ξεφύγεΙΙG η Έμιλι έπρεπε να πεθάνεΙΙG αφού κανείς εκτός από κείνον δε θα σκεφτόταν να σιωτώσει την Έμιλι, έπρεπε να επιβιώσει,

έπρεπε να μείνει ζωντανός. Ακόμα

lG

αν χρειαζόταν μια ζωή.

Στο πρόσωπο του Τέρενς ήταν εμφανής

n

εξάντλι1ση που του είχε

δημιουργήσει ο φόνος των παιδιών του. Το πρόσωπό του πάντα φαινόταν ωχρό

και κέρινο' τώρα έμοιαζε περισσότερο με νεκρική μάσι<α. Το βλέμμα του ήταν ανέκφραστο απ' την εξάντληση' και τα KOΚΚlνωπά μαλλιά του ήταν λιγδιασμέ­

να και κολλούσαν στο δέρμα του κεφαλιού του. Το πηγούνι του ήταν αξύριστο και ήξερε ότι βρομούσε πολυκαιρισμένο ιδρώτα. Δεν ήθελε να κοιμηθεί γιατί έτρεμε ότι ο Πράσινος Τζάνεκ θα 'ρχόταν

210

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙ ΜΑ

αναζητώντας τον. Δεν ήθελε να περαμείνει ξύΠVlOς Υιατί δεν μπορούσε να χωνέψει όσα είχε κάνει' όσα ήταν καθήκον του να κάνει. Καταράστηκε το Θεό . Καταράστηκε τον Πράσινο Τζάνεκ.

Και, πάνω aπ' όλα, καταράστηκε την ίδια του την αδεξιότητα, που είχε γίνει η αιτία να ξεφύγει η Έμιλι. Η Έμιλι ήταν το μεγαλύτερο απ' τα εγγόνlQ του Πράσινου Ταξιδευτή, το πιο πονηρό, με τη μεγαλύτερη ευχέρεια λόγου, το εγγόνι που ο Τέρενς φοβόταν περισσότερο. Καταράστηκε τα πόδια του που δεν είχαν τρέξει γρηγορότερα. Καταράστηκε τη βροχή, τον άνεμο και την

κακοκαιρία που τον είχε κάνει να μείνει πίσω . Τώρα ο Πράσινος Τζάνεκ ια οι μωμόγεροί του θα βρίσιωνταν στο κατόπι του, θα οσμίζονταν τον αέρα, αναζητώντας το λεmό άρωμα του τρόμου του.

Και μόνο στη σκέψη όσων θα του έκαναν, το στομάχι του συσπώταν και νευρι­ κές σαρανταποδαρούσες σέρνονταν στις παλάμες των χεριών του . Προσπαθούσε σιΝεΧώς να θυμηθεί όσα είχε μάθει απ' τα βιβλία και τις βίβλους

-

όλα όσα είχε γράψει στα ημερολόΥιά του, όλους εκείνους τους

περίπλοκους κανόνες και τους τύπους βάσει των οποίων ήταν υποχρεωμένος να ζει ο Πράσινος Τζάνεκ. Ο οποίος είχε δημιουργηθεί σε μια εποχή όπου ο παράδεισος και η κόλαση θεωρούνταν αληθινά' όπου ο Θεός ήταν ο υπέρτα­ τος κριτής κάθε φυσικού νόμου και ο Σατανάς ο αρχιτέκτων κάθε κακού . Ο Τέρενς δεν πίστευε ότι ο Τζάνεκ τού είχε χαρίσει τη ζωή aπό καλοσύνη, μιας

και ο Τζάνεκ δε γνώριζε καμία καλοσύνη, όπως δε γνωρίζει KαλOσύvn ούτε ο καιρός, η πλημμύρα ή η αμμοθύελλα.

Ήταν σίγουρος ότι ο Πράσινος Τζάνεκ δυσιωλευόταν ή, μάλλον, ήταν αδύνατο να μπει σε κάποιο σπίτι δίχως να τον προσκαλέσουν. Στο κάτω κάτω

ήταν ταξιδιώτης ένας άστεγος περιπλανώμενος , εξαρτημένος aπ' τη φιλοξε­

via οποιουδήποτε ήταν αρκετά άπληστος ή αρκετά αφελής, Υια να τον αφήσει να μπει . Ήξερε ότι η δυσκολία που αντιμετώπιζε ο Τζάνεκ Υια να μπει ,

αυξανόταν σημαντυ<:ά αν δεν υπήρχε τίποτε πράσινο μες στο σπίτι, ειδικά οτι­ δήποτε ζωvraνό και πράσινο , όπως τα φυτά. Γνώριζε όη η ικανότητα του Τζάνεκ να χαρίζει γονιμότητα στα γεννήμα­ τα των αγροτών, σιΝδεόταν με τη σωματική του συνύφανση με τα δέντρα και

τους θάμνους. Ο Τζάνεκ διέθετε μια υπερφυσυαι επιρροή παρόμοια μ' εκείνη που διαθέτουν οι α.χυρένιες κουκλίτσες και άλλα μαΥιι<:ά φυλα.χτά της υπαί­ θρου -τη διέθετε, όμως, σε τεράστιο βαθμό . Επρόκειτ ο Υια τη «μαγεία της

συγJ.ωμιδής», την ίδια, δηλαδή, υπερκόσμ1α δύναμη της Φύσης που οι αγρότες επικαλούνταν από τις προ βιβλικές εποχές, όμως επρόκειτο για ανατριχιαστι­ ι<:ά ισχυριί μαγεία της συγJ.ωμιδής .

Ο Τέρενς, όμως , γνώριζε όη εκείνο που χάριζε στον Πράσινο Τζάνεκ τη

δύναμή του, aπoτελoύσε ταυτόχρονα και τη μεγαλύτερή του αδυναμία. Δε διέ­ θετε δυ<:ά του εντόσθια, μόνο ρίζες και κληματσίδες ια ήταν επιτακτική η ανά­ yιrn του να τρέφεται με τους ίδιους του τους aπoγόνoυς' Υια να διατηρήσει

211

GRAHAM MASTERTON

ό,τι

απέμενε απ' την ανθρώπινη φύση του. Δίχως μω

συνεχή

δίαπα

αποτελούμενη από ζωντανά σπλάχνα, τα φυτά που ήταν μπλεwένα με την

ύπαρξή του Olγά σιγά θα υπερίσχυαν, Κl εκείνος δε θα ήταν τίποτε παραπάνω από ένα δέντρο με μω ανθρώπlVlΙ ψυχή παγΙδευμένη μέσα του. Ακόμα και ol αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν την ύπαρξη πλασμάτων σαν τον Πράσινο Τζάνεκ: ης αμαδρυάδες, που ήταν ανθρωπόμορφες θεότητες των

οποίων ol ζωές ήταν αξεδιάλυτα συνυφασμένες μ' ένα συγκεκρψένο δέντρο και που, μόλΙς το δέντρο τους πέθαινε, πέθαιναν Κl εκείνες. Σε κάποlO από τα παλαιότερα βιβλία που είχε αναι<αλύψεl, ο Τέρενς είχε διαβάσει όη «ως aVΤaPOlj3riV δω Ταξιδευτής ζητε!

va

πλαγJάσει jlE:

τας εξυπηρετήσεις του,

rnv

σύζυγοv

eKefvou

ο Πράσ1vος

όσης απεΙται β0η­

θεΙας». Γνώριζε όη ο ΠράOlνος Ταξιδευτής είχε τέΤOlες ll<ανότητες, που

πάντοτε η σύζυγος έμενε έγΙωος και του γεννούσε γΙο Κl όη έπεπα από «τρεις δωδεκάδες έΤΙ1» όταν Κl ο ίδlOς Ο γΙος θα έκανε παιδιά, ο Πράσινος

Ταξιδευτής θα επέστρεφε τελικά στην οικογένεια και θα τους καταβρόΧθιζε όλους

-

εκτός απ' τη γυναίκα του γΙου του, την οποία θα καθιστούσε έγΙωο,

έτσι ώστε να συνεχιστεί ολόκληρη εκείνη η αποτρόπαια διαδικασία. Οι περιγραφές του 160υ αιώνα σχεηκά με το θάνατο στα Χέρω του Πράσινου Ταξιδευτή, ήταν Πlo φΡIΚlαστlKές απ' οηδήποτε θα μπορούσε να φανταστεί ο Τέρενς πως ήταν δννατόν. «Η εξαΥωyn του ήπατος η μεΥαλυτέ­

ρα rwv οδυνώv εστ!, ως κω η βρώσις του εvώπlΟV rwv οφθαλμώv του eV1iOKovτoς θύματος, αι κραυγα! του οποΙου προκαλούOlV συρρfκvωOlV

rnv ορατή διόΥκωOlV Και

rwv πvευμόvων,).

Ο Πράσινος Ταξιδευτής και η αιωλουθία του συνήθως δε δυσκολεύονταν να αποκτήσονν πρόσβαση στο σπίτι όπου ζούσαν ο γΙος του με την οικογένειά του

-

εκτός αΥ ol τελευταιοl ήταν ενήμεροι, όπως ο Τ έρενς , 'για όλους τους

μύθους και τους θρύλους Κl είχαν λάβει όλες ης απαραίτητ ες προφυλάξεις γΙα να τον κρατήσονν απέξω. Όπως και να 'χε, όμως, μες στις φλέβες των παιδιών ενός απ' τους γιους

του Τζάνεκ θα έτρεχε το αίμα του 1<1 όταν εκείνος θα ερχόταν και θα χτυπού­ σε την πόρτα, πάντα θα έμπαιναν στον πειρασμό να τον προσκαλέσονν μέσα' παρόλο που Κl εκείνα θα αποτελούσαν τροφή VΙα την αποτρόπαια όρεξη του Τζάνεκ. Κι ο Τέρενς ήταν ένας από τους γιους του .

Έφερε στο μυαλό του εκείνο το απόβραδο που ο πατέρας του τού εΙχε διηγηθεί όλα τα καθέκαστα. Βημάηζε, KάπVlζε, έβαζε τ ' αναθεμαησμένα του

δννατά να 10 κάνει να φανεί όσο

mo

πραwατu{ό γινόταν. Στο βάθος

τρεμόπαιζε η τηλεόραση, όπου παιζόταν Το Σόου της ΜαΙρη Τάιλερ Μουρ. Για κάποια άγνωστη αιτία, η κανΟVlκότητα των όσων προβάλλονταν στην

τηλεόραση βοήθησε τον Τέρενς να πειστεί ότι όλα όσα του δlηyoΎVΤαν ο πατέ­ ρας του ήταν αληθινά.

212

ΣΑΡΚΑ

Εκείνο το βράδυ

n

&

ΑΙΜΑ

ζωή του είχε OXlστεί στα δύο, σαν ένα περίβλημα από

ξύλο αγΡlOκαστανιάς, ΚJ. αποκαλύφθω<ε μπροστά του όπως πραγματικά ήταν. Ασυνήθιστη, αδιανόητη και τρομερι'ι -καταραμένη απ' το ξεκίνημά της. Ο

πατέρας του τον είχε καταδικάσει προτού ακόμα εκείνος συλληφθεί. Κι όχι

μόνο εκείνον, αλλά και τα εγγόνια του, μιας και η γενιά του Πράσινου Τζάνεκ υπήρχε μόνο και μόνο για να τρέφει εκείνον και την ακολουθία του

-

από

πατέρα σε γιο, από το ένα παιδί στο άλλο. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο Τέρενς γινόταν ολοένα πιο μανΊώδης.

Είχε γίνει συνδρομητής σε γραφεία συλλογής αποκομμάτων τύπου απ' το Σoσαλlτo μέχρι την Σαρασότα κι απ' το Σαν Αντόνιο μέΧρι την πόλη του Νιαγάρα

-

αναζητώντας πάντα κομμάτια που ν' αναφέρονται σε απρόσμενα

καλές συγκομιδές ή απότομες μεταβολές του καιρού, στα llUζpOKMllaTa και ης ξαφνικές πλημμύρες. Είχε μάθει (άσχημα) τσέχικα Χάρη σε μια μέθοδο Μπέρλπζ, έτω ώστε να είναι σε θέση να διαβάσει για την αρχαία Βοημία και

όλους τους λοιμούς και τους λιμούς που είχαν ρημάξει την ανατολική Ευρώπη κατά το Μεσαίωνα . Τα περισσότερα στοιχεία ήταν πολύ

σαθρά,

μερικές

φορές τόσο

ανυπόστατα, όσο λεπτά είναι τα ίχνη της βενζίνης σε μια λακούβα με νερό στην άκρη του δρόμου. Όμως ο Τέρενς τα 'χε ελέγξει όλα με επιμέλεω· και τα 'χε καταγράψει. Στις

8

Μαρτίου του

1982,

είχε βρεθεί ξεΚΟWασμένη μω

οu<ογένεια αγροτών λίγο έξω απ' το Ποκατέλο του ΆιντΑΧΟ· ΚJ. ένας αυτόπτης μάρτυρας είχε κάνει λόγο για τρεις η τέσσερις αγΎώστους , που είχαν θεαθεί γύρω απ' το σπίη. Ένας τ ους φορούσε κουκούλα , ένας άλλος φορούσε ένα

λευκό αδιάβροχο και για κάποιο λόγο κουβαλούσαν ένα θάμνο ή δέντρο· αν και μερικές φορές ο θάμνος φαινόταν να ΚJ.νείται από μόνος του.

ΜεΡ1κές φορές ο θάρνος φωνόταν να Κ1νειται από ρόνος του. Εκείνα τα στοιχεία ήταν που είχαν τρομοκρατήσει τον Τέρενς περισσότερο από καθετί

άλλο. Μερικές φορές ο θάρνος φωνόταν να Κ1νεΙτω από ρόνος του. Σης

3

Σεmεμβρίου του

1987,

στο XάΡVΤσελ, στην Κομητεία Μπρέθιτ του

KεvτάΚ!, μια μητέρα είχε βρεθεί ξεΚΟWασμένη μες στο σπίτι της, θύμα της

«επίθεσης ενός μανΊαιωύ», παρόλο που η εξΆXρoVΉ της ι<όρη είχε γλιτώσει δίχως γρατζουνιά. Η τοπική εφημερίδα είχε αναφέρει ότι «η γυναίκα βρέθη­

κε ξαπλωμένη πάνω σε ένα στρώμα από ξερά φύλλα», αν και απ' ό,η φαινόταν

δεν είχε γίνει άλλη απόπειρα να ανακαλυφθεί το γιατί· ή το τι σήμαινε - ή από πού είχαν έρθει εκείνα τα φύλλα. Ο συντάκτης της εφημερίδας είχε σχολιά­

σει λακωνικά ότι "Κάποιοι έκαναν συγκρίσεις μεταξύ εκείνης της συγκεκριιιέ­ νης δολοφονίας και των διαβόητων φόνων που είχε διαπράξει στην ΑΥΥλία ο

Τζακ ο Αντεροβγάλτης». Προφανώς προσπαθούσε να υπαινιχθεί ότι το θύμα ήταν γυναίκα Χαλαρών ηθών· όμως ο Τέρενς είχε εξετάσει το σχόλιο από πολύ διαφορετική σκοπιά.

Με τη βοήθεια λαϊκών μύθων και άρθρων εφημερίδων είχε ακολουθήσει

213

GRAHAM MASTERTON

την πορεία του Πράσινου Τζάνει< κατά μήκος της Ευρώπης, χρονιά με χρονιά, ωώνα με ωώνα, από ης ρωσικές στέπες μέχρι ης πεδιάδες της Πολωνίας κω την οροσεΙρά Τάτρα, που ανήκει στη σημερινή Δημοκρατία της Τσεχίας. Το

Φεβρουάριο του Φεβρουάριο του

1837 ο Τζάνεκ είχε θεαθεί στη βόρειο Γαλλία' κι έπειτα, το 1838, κάπΟ1Οι τρομοκρατημένοι ΛονδρέζOl είχαν αναφέρει

πως είχαν δει ένα ον αποκαλούμενο « ο Τζακ με τα Ελατήρια», μια τρομωωκή

μορφή που πετούσε στον αέρα κάνοντας τεράστια άλματα κω αναπηδήσεις. Ένας άγνωστος άρπαξ ε και έσχισε με τα

WXla του

την Τζέιν Άλσοπ, ένα

κορίτσι από το Μπέαρχαϊντ Λέιν του Μπόου, τραυματίζοντας άσχημα το πρόσωπο κω το λαψό της . Εκείνη δεν είχε δει καθαρά τον καΚΟΠOlό, είπε, όμως, στους δlΚαστές ότι είχε δει ένα άντρα που φορούσε «κάπOlου είδους κράνος κω μια εφαρμοστή λευκή φορεσιά σαν νιτσεράδα. Το πρόσωπό του

Ι1ταν φρικτό, τα μάτια του ήταν τεράστ ιες πύρινες σφαίρες. Τα Χέρια του είχαν τεράστια

WXla κω

ξερνούσε γαλάζιες κω λευκές φλόγες».

Επί τριάντα χρόν""lα η αστυνομία κω ΟΙ στρατιώτες καταδίωκαν τον « Τζακ με τα Ελατήρια» απ ' άκρη σ ' άκρη της Αγγλίας. Πάλι στο Λονδίνο, είχε ορμή­

σει ξαφνικά στη Λούσι Σκέιλς, τη 18ΆΧρονη κόρη ενός χασάπη απ' το Λάιμχα­

ους, ενώ εκείνη βάδιζε κατά μήκος της Γιφιν Ντράγκον Άλεϊ. Της είχε ξεσχί­ σει το πρόσωπο κω την είχε τυφλώσει Σης

31

Αυγούστου

1888,

ένας άντρας

πλησίασε μια πόρνη ονόμαη Μαίρη Αν Νίκολς στο Μπακς Ρόου, στο Ιστ Εντ

του Λονδίνου. Της έκοψε το λωμό κω την ωφωτηρίασε φΡlΚTά. Ακριβώς μια εβδομάδα μετά, ο ίδιος δολοφόνος σι<ότωσε την « Μελαψή» Άνι Τσάπμαν, αφού είχε τοποθετήσει τα δΑΧΤυλίδlQ της και μερικά νομίσματα με προσΟΧή στα πόδια της . Την είχε ολότελα ξεKolλlάσεI.

Ο Τέρενς γνώριζε απέξω τα ονόματα των θυμάτων . Η « Μακρυκάνα Λlζ » Στραιντ' η Κέιτ Έντοους, η πιο φρικτά ακρωτηριασμένη απ' όλες κω η Μαίρη

Κέλι.

Γνώριζε

επίσης

« Ανατολικοευρωπαίο »

ποιούς

αναζητούσε

-κάπOlΟ Ρώσο γιατρό

η

Σκότλαντ

Γιαρντ:

έναν

ονόματι Μιχαήλ Ο στ Ρ όγι< ,

κάπOlΟ πολωνοεβραίο ονόματι Κοσμάνma ή έναν παράξενο ΤσέΧο ηθοποιό ονόματι Τζάνεκ Γκριζν. Γνώριζε, επίσης,

nOlOr;

κυνηγούσε τον ίδ1Ο. Ο πραγματικός του πατέρας

το ον στο οποίο ο σύζυγος της μητέρας του είχε πουλήσει τα εντόσθιά του

πριν εκείνος καν συλληφθεί, για Χάρη της σοδειάς μlQς μόνο χρονιάς. Υπέθετε πως είχε ακούσει να γίνοντω ΠlO μεγαλύτερες φριι<αλεότητες

μεταξύ πατέρα και γιου. Στον πόλεμο που είχε ακολουθήσει την mώση του κο­ μΟUVlσμού στη Βοσνία,

Ol

αιχμάλωτοι μουσουλμάνοι είχαν υποχρεωθεί από

Σέρβους να ευνουχίσουν τους ίδιους τους τους γιους με τα δόντια τους. Ήταν

πραγματικά γεγονότα, με πραγματικούς ανθρώπους , καταγεγραμμένα από τους παρατηρητές του ΟΗΕ. Αυτό, όμως, δεν έκανε τον Τέρενς να νιώθει λιγότερη φρίκη για τον Πράσινο Τζάνεκ Επειδή εκείνος ερΧόταν κατόπιν πρόσκλησης, όXl δια της βίας κω ερχόταν σε όποιον τον είχε ανάγκη' κι ΟΙ

214

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

θυσίες που απαιτούσε ο Πράσινος Τζάνεκ χαρίζονταν ελεύθερα. Θυμήθηκε τον πατέρα του να κλαίει με λυγμούς και τα δάκρυα να του λεΙ<1ά­ ζουν το πρόσωπο. «Δε φαVΤαζόP0υν

-

έπεπα απ' όλο τούτο τον καιρό - »

Θυμήθηκε πως όταν γεννήθηκε η Έμw είχε κλάψει με λυγμούς

1<1 ο ίδ ιος

και γνώριζε η θα ήταν αναγκασμένος να της κάνει κάποια μέρα. Πάντα, όμως, διατηρούσε την ελπίδα. Πάντα την Olκογένειά του

-

nimeue

όη θα ήταν σε θέση να προmατέψει

με δόλο, με προσεκτική μελέτη, με την ανάγνωση της

Αγίας Γραφής και την παρακολούθηση του καιρού. Δεν τα

'χε καταφέρει.

Ίσως να

'ταν εξαρΧής

πολύ πάνω

απ' ης

δυνατότητές του. Όμως ο Τέρενς

elxe βάλει τα δυνατά του' και mo τέλος δεν είχε ρίξει το φταίξιμο σε κανέναν άλλον παρά μόνο mov ίδιο του τον εαυτό, όΧΙ m' αλήθεια, όΧΙ μες mnv καρδιά του όπου πραγματικά μέτραγε. Ποτέ του δεν έπρεπε να 'χε αποκτήσει παιδιά. Έπρεπε να 'χε εγκατελεί­

ψει τη Χώρα και να πάει να ζήσει

mo

εξωτερικό. Είχε μείνει, όμως, είχε

παντρευτεί και είχε γίνει ο πατέρας τριων παιδιών, μιας Ι<1 είχε γεννηθεί

mnv

Αϊόβα Ι<1 είχε ζήσει εκεί για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ΙΩ ουδεμία πρόθεση είχε να πεθάνει ούτε να ταφεί αλλού. Είχε κατορθώσει να ανακαλύψει μόνο ελάχιmες, μεμονωμένες περιmώ­ σεις παιδιών που είχαν

elxav γλυτώσει

πανικοβληθεί

μόλις

απ' τη λαιμαργία του Τζάνεκ

είχαν

συνειδηΤΟΠOlήσει

-

ποιος

είτε επειδή ήταν

στην

πραγματικότητα ο παππούς τους ή επειδή ο Τζάνεκ είχε κάνει λάθος υπολογισμό και τα παιδιά δεν βρίσκονταν κλειmεί σε ψυχιατρικά ιδρύματα Οκλαχόμα, το το

1951).

1936 και

mo

σπiίl. Δύο απ' τα παιδιά είχαν

(ο Ράντι Τουρέιν απ' τη Bινiτα της

η Καρολαιν Ντράμραϊτ απ' το Πρίτι Πρέρι του Κάνσας

Άλλα τρία είχαν καταδικαστεί για βιαιοπραγία ή φόνο: ο Τζέιμς

Mπiyκνoρ, ο οποίος επί του παρόντος εξέτιε πoιviι ισοβίων

mnv ομοσπονδια­

ιαι φυλαιαι του Μάριον, επειδή είχε σκοτώσει μια γυναίκα στο διαμέρισμά της

mo

Κρεβ Κερ του Σεντ Λιούις

mnv Πολιτεια του

Μιζούρι κι είχε φάει τη μισή

καρδιά της η Κέρι Μπλάκμαν απ' το Κεγουάνι του Ιλινόις, που το

1966 elxe

mραΥΥαλίσει και ξεκοιλιάσει τρία παιδιά που υποτίθεται πως φύλαγε και συνέχεια είχε κόψει τις φλέβες της ο Ντέιβιντ Κολομπότι που το

οδηγήσει ένα κορίτσι

16

ετών σε μια καλύβα

mo

1971

mn

είχε

Μπέικερ της Μοντάνα, και

αφού την είχε δέσει και την είχε φιμώσει της είχε ανοιξει την κοιλιά ενώ εκεί­

νη ήταν ζωνταviι και της είχε φάει ένα κομμάτι απ' τη μήτρα, μπρος

ma

ίδια

της τα μάτια.

Στο μυαλό του Τέρενς δεν είχε απομείνει καμία αμφιβολία όη η τρομερή όρεξη του Τζάνεκ ήταν κληρονομική' κι ότι σχεδόν κάθε περιmατικό κανιβα­ λισμού που είχε καταγραφεί mις Ηνωμένες Πολιτείες είχε διαπραχθεί από απογόνους του Πράσινου Ταξιδευτή. Τουλάχιmον ένα μέλος της και<ότυχης

Ομάδας Ντόνερ του 1846 ήταν εΥΥόνι του Πράσινου Τζάνεκ. Όταν μια ομάδα διάσωσης βρήκε τελικά τους αποκλεισμένους απ' τα ΧΙόνια μετανάmες mnv

215

GRAHAM MASTERTON

οροσεΙρά τ η ς Σιέρα Νεβάδα, ανακάλυψε και ένα γερμανό αγρότη ονόμαπ Λούι ς Κέσεμπεργκπου έβραζε το συκώτι και τα πνευμόV1α ενός αγοριού, ενώ

εκεί κοντά βρίσκονταν πετ αμένα ανέγγιχτα βοδινά μπούτια. Ο Τ έρενς είχε

ανακαλύψει ότι ο παππούς του Λούις Κέσεμπερνκ είχε δεχτεί την επίσκεψη του Πράσινου Τζάνεκ και της ακολουθίας του, αφού ένα μακρύ υγρό καλοκαί­ ρι στη Βεστφαλία είχε καταστ ρ έψει τ ην παραγωγή της πατ άτ ας του. Απ' τα

αρχεία ενός δημ οδι δάσκαλου της περιοχής προέκυψε ότι ο παππούς του

Λιούις Κέσεμπεργκ και ο Τζάνεκ είχαν κάνει «θίΠθ

Ubereinstimmung» -

gottlose und schrecldiche

μια ανίερη και τρομερή συμφ ωνία.

Ο δημοδιδάσκαλος δεν ανέφερε ποια ήταν ακριβώς η συμφωνία, όμως ο Τέρενς είχε καταφέρει να μαντέψει έξυπνα . Μόνο ενός είδ ους συμφωνία Θα μπορούσε να κάνει με τον Πράσινο Ταξιδευτή ένας φοβισμένος αγρότ ης

-

μια πλούσια συγκομιδή, μ' αντάλλαγμα το κορμί τ ης γυναίκας τ ο υ και τις ζωές

των παιδιών του. Ο Λούις Κέσεμπεργκ είχε ξεφύγει από τον Πράσινο Ταξιδευτή μετανα­ στεύοντας στην Αμερική, δεν είχε καταφέρει, όμως, να ξεφύγει από την όρεξη που είχε 1<1 ο ίδιος κληρονομήσει.

Ο Τέρενς είχε ονεΙρευτεί 1<1 εκείνος ανθρώmνη σάρκα. Κατά τη διάρκε ια της εφηβείας του είχε υποφέρει από

φρικια στικά όνε Ιρα,

στα οποί α

καταβρόχθιζε τους δύσοσμους καρπούς ανοιγμένων στομQX1cδν. Υγρότητα,

ζεστασιά, συνδετ ικοί ιστοί, γλιστερή βλέννα . Ξυπνούσε πασχίζοντας να π άρει ανάσα, κάθιδρος, με μια τεράστια στύση, σίγουρος όη τα χ είλη του ήταν λε lαα σμ ένα από αίμα και όη το λαρύγγι του φούσκωνε απ ό ανθρώπινο πατσά. Υπήρχ ε, όμω ς , π άντοτε κάη στ ην προσωπικότητα του Τέρενς που ε ίχ ε κάνει

εκείνο το όνειρο να παραμείνει όνεΙρΟ και τίποτε παραπάνω . Ίσως να χ ε κλη­ ρονομήσει πιο πολλή από την καλβ ιV1στι κή αυτοπειθαρΧία τ ης μητέ ρας το υ , παρ ά από την αποτρόπαια φιληδονία του Πράσινου Τζάνεκ.

Ίσω ς η γ ΕVεηKή είχε τελικά βγάλει τη γεV1ά του Πράσινου Τ αξ ι δευτή απ' το δρόμο της και μια καινο ύργια μυθολογία ήταν έτοιμη ν' αρχίσει να ξετυλί­ γ ετ αι. Μια μυθολογία πιο παράξενη, ακόμη πιο τρομακτnαί απ' οηδήποτε ε ίχε συμβεί μέΧρι τ ό τε.

Ο Τ έρ ενς ήταν μlOΟΚΟΙμlOμ ένος ό ταν έξω από το κελί του εμφανίστηκαν ο Λου κ, τρεις φ ρουροί ια η BlOpl oμtV11 απ ' το δικαστήρι ο ΣΥVΉγoρ ό ς του, η

ΓOυΈVΤI Καντελάρια. « Τ έ ρl », είπε ο Λουκ , κα θώ ς ένας απ' τους φρουρούς πλI1ICΤ ΡOλOγoύσ ε το

συνδυασμό, για να ξεκλειδώσει την πόρτα , « αν δε σε πεΙράζει , θα ήθελα να πούμε δυο φιλικές κουβέντες ».

Ο Τέρενς ανακάθισε

στην κουκέτα του, με βρόμικα μαλλιά ,

και

μισόκλε lOε τα μάπα μπρος στο απρόσμενο φως. «Με πεΙράζει . Δεν είμαι ανα-

216

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

γκασμένος να σου μιλήσω. Πουθενά δε λέει ότι είμαι αναγκασμένος να σου μιλήσω ».

Η Γουέντι Καντελάρια ήταν μια κοντή γυναίκα με όψη εm.xειρηματία και ιτα­

λιάνικο πρόσωπο σε σχήμα καρδιάς, φουσκωμένα σκούρα κατσαρά μαλλιά και προτίμηση στα κατά παραγγελlαν ταγιέρ με φαρδείς ώμους και στενή φούστα. " Τ έρενς», είπε, «κάτι τέτοιο ίσως να βοηθήσει αρκετά στην υπεράσπισή σου ".

« Είσαι η συνήγορός ρου, έτσι δεν είναι; Πες στον Αρκούδο να μ' αφήσει ήσυχο».

Ο Λουκ χαμογέλασε . « Θέλω να σου μιλήσω για τον Πράσινο Ταξιδευτή:

τον Πράσινο Τζάνεκ» . Ο Τέρενς κούνησε αποφασιστικά το κεφάλι.


κύριε.

Σε καμία

περίmωση » . Όμως η Γουέντι Καντελάρια κάθησε δίπλα του 1<1 ακούμπησε απαλά το χέρι της στον ώμο του . «Τέρενς ... ο σερίφης μίλησε ήδη με τη γυναίκα σου.

Εκείνη του είπε ότι πριν από κάμποσο καιρό -για την αιφίβεια πριν από πολλά χρόνια, και αρκετές φορές από τότε

-

είχες πει πράγματα που θα μπο­

ρούσαν να ληφθούν από τους ενόρκους ως απόδειξη της ενδεΧόμενης

πρόθεσής σου να σκοτώσεις τα παιδιά σου. Προφανώς είναι έτοιμη να επανα-

. λάβει

τη μαρτυρία της στο δικαστήριο, ως μάρτυς κατηγορίας. :Ξ:έρεις τι

σημαίνει αυτό, έτσι; Σημαίνει ότι μπορεί να δικαστείς για φόνο εκ προμελέ­ της, ανθρωποκτονία πρώτου βαθμού. Και κάπ τέτοιο σημαίνει τουλάχιστον δύο συνεχόμενες καταδίκες σε ισόβια, συν ό,τι σου ρίξουν για το φόνο του Κυρίου και της κυρίας Λόφτους. Δε θα ξαναβγείς ζωντανός απ' το Φορτ Μάντισον». Ο Τέρενς σήκωσε το βλέμμα. Φαινότανναρκωμένο και aπλανές. «Με την Άιρις; Μίλησες με την Άιρις;»

« Μάλιστα», είπε ο Λουκ. «Μιλήσαμε για ένα σωρό πράγματα. Τις σοδειές, τον καιρό, το πράσινο χρώμα. Μιλήσαμε για το ότι πρέπει να κρατάς τα παιδιά ήσυχα».

Ο Τέρενς αναρρίΥησε και ρουθούνισε.

« Θέλω να σου μιλήσω, Τέρl. Θέλω να μάθω τα πάντα για τον Πράσινο Ταξιδευτή. Θέλω να μάθω τι σου είπε ο πατέρας σου όταν πήγες στο Ντε Μόιν να τον επισκεφτείς λίγο μετά το γάμο σου με την Άιρις. Θέλω να μάθω γιατί

σκότωσες τα παιδιά σου, Τέρι' ιa. ακόμα ποιος σκότωσε την κουνιάδα σου» . Ο Τέρενς κοίταξε τη Γουέντι Καντελάρια και ψΊθύρισε βραχνά: «Είμαι αναγι<ασμένος να του πω;»


εκείνη. <<Δεν είσαι υποχρεωμένος να πεις τίποτα απολύ­

τως. Ας μιλήσουμε, όμως, ol δυο μας εδώ και τώρα σαν δuaιγόρος με πελάτη, για να αποφασίσουμε αν θα ήταν καλύτερο να κλείναμε κάπOlα συμφωνία, μ' αντάλλαγμα τις πληροφορίες που θέλει ο σερίφης να τ ου δώσεις». Ο Τέρενς στριφογύρισε τα μάnα του. «Δε φοβάμαι το σερίφη Φρεντ. Δε

217

GRAHAM MASTERTON

φοβάμω καθόλου το σερίφη Φρεντ » .

" ΠΟlOν φοβάσω , λοιπ όν, Τέρενς; " Ο Τ έ ρενς έγνεψε με το κεφάλι προς τον το ίΧο . " Εκ ε ίνους . Ε κε ί έξ ω. Να

ilOlOUC;;

φοβάμω ».

Ο Λουκ είπε : " Εκείνοι εκ εί έξ ω δεν μπορούν να σ' αyγiξoυν όσο βρίσκ ε­ σω εδ ώ μ έ σα, Τ έ ρι. Το ξέρεις. Η μόνη φυλακή που ε ίνω ασφαλ έστ ερη από

κείνη της κ ομητείας

!uv, είν'

η ομοσπονδιακή φυλακή στ ο ΜάΡlOν ' κω φαντά­

ζομω πως έχεις ακούσε ι πώς είν' τ α πράγματα εκεί» . Η Γουέντ ι Καντελάρω στράφηκε προς τ α πίσω. "Με όλο το σεβασμό , σερίφ η

-

θα σας πείραζε να μιλήσω ιδωl1 έρως με τον πελάτη μου; Ίσω ς

καταφ έ ρουμε να κάνουμε κάη γlα τ ο αμοιβαίο συμφέρον μας, αν απλά ξ εκου ­ μπιστείτ ε από δω ". Ο Λουκ μειδίασε. " Εντά ξ ει , κυρία Καντ ελάρια . ΓΙα κάθε ενδεχ όμενο οι κύριοι θα έχ ουν το νου τους σε σας . Φωνάξτε με όταν κω εφόσον».

Επέστρεψε στο γραφείο του και κάθΙσε στο τραπέζ ι. Μπροστά τ ου

βΡΙσκόταν ένα διάγραμμα που είχε φηάξει με πρόχειρες μολυβιές κω το οποίο συνέδεε τους φόνους της Λίζα και του Τζορτζ Πίρσον με κ είνους του

ΆμΠVερ κω της Ντόροθι Λόφτους , καθώς κω με το θάνατο του Λioς ΠόVlκαν, τη δολο φονία της Μαίρη Βαν Μπόγκαν κω την επίθεση εναντίον του βοηθού σερίφη Νόρμαν Γκόρμαν . Όλα συνδέονταν μετ αξύ τους όπως ένα καλοφη αγμ ένο πα ζλ. Υπήρχ ε

μόνο ένα πρόβλημα. Σ υνδέοντ αν όπως ένα καλοφη αγμένο πα ζλ, μ όνο εάν μπορούσες να πείσεις τον εαυτ ό

σου να m στ έψει όll περιπλανώμενοι

μωμόγεροι των μεσαι ωVlκών μύθων είχαν κατ ά μυστ ηριώδη τ ρόπο ξε προβάλ­ λει στ ι ς KΕVΤΡOδ υllKές ΗΠΑ του σήμερα. Ο Λουκ άνοιξε τ ο συρτάρι τ ου γραφ είο υ τ ου κω κοίταξε η υπήρχε μέσα: ένας γαλάζιος φάκελος με τη σφραγίδα «ΕΠl1ροπή της Πολιτείας της Αιόβ α γlα τ η Χρήση Παράνομων Ου σιών» '

ένα τ εύχο ς του ΠεΡΙ0δικού

τη ς

AστυvopIας με τσαιασμένες ης άκρες των σελiδων, 10 οποίο περι ελάμβανε ένα προφίλ του <<νέου Σερίφη της κομητείας εκε ίνα τ α

δύο

πράγματ α

βρισκότ αν

ένα

fuv,

τη ς Αιόβα». Και πάνω από

κουτ ί

με

δώδεκα παστάκια

β ατ όμουρο, που ένα τ ους είχε ήδη φαγωθεί. Τα κοίταξε ξανά γlα κάμπ οση ώρα. Μπορούσε αι<όμα και να τα ρυρΙσει,

τα φρούτα, τη ζάχαρη, τα αμύγδαλα. Έπειτα έκλεισε ξανά το συρτάρι Ι<1

έστ ρεψε το κλειδί. Έλα, Λουκ: είνω προδοσία να τρως ανάμεσα στα γεύματα. Η Σάλι Αν προσπαθούσε τόσο σκληρά να τον κρατά σε φόρμα. Περνούσε τόσες

ώρες

στην

κουζίνα,

φηάχνοντάς

του

διαl1ηηκό

κοτόπουλο

κατσαρόλας , νόστιμα ψητά ψάρια με πιπεριά, ωμό σολωμό μαριναρισμένο με μοσχολέμονο και μυρωδικά και ψητές πατάτες γεμι στές με fronlage frajs. Αιωλούθησε με το μολύβι του την πορεία του διαγράμματός του. Ποιος

άλλος λόγος θα μπορούσε να υπάρχει, γlΩ να επιτεθεί κάποιος στην 'Αιρις

218

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

Πίρσον κω τη Μαίρη Βαν Μπόγκαν; Ίσως κάποιος άγνωστος συγγενής του ΆμΠVερ κω της Ντόροθι Λόφτους να 'χε απoφασiσεl να εKδnaιθεί την οnωγέ­ νεω Πίρσον. Έγραψε μια σημείωση στον εαυτό του να ελέγξει εκείνη την

πιθανότητα. Ωστόσο, για ποιο λόγο κάποιος άγνωστος συγγενής να κυνηγήσει κω το Λloς ΠόVlκαν; Εκτός απ' τον ίδιο κω το Νόρμαν Γκόρμαν, κανείς άλλος δε γνώριζε ότι ο Λloς ΠόVlκαν μετέφραζε τις σημειώσεις του Τέρενς Πίρσον.

Κω για ποιο λόγο να επιτεθούν στο Νόρμαν Γκόρμαν; Κάλυψε για μια στιγμή τα μάηα με το χέρι του, για να τα ξεκουράσει. Έπειτα, με μια απaλiι, συνεχόμενη κίνηση, ξεκλείδωσε το συρτάρι του , έβγα­ λε ένα παστάια με βατόμουρο κω το 'χωσε μες στο στόμα του, πριν προλάβει η συνείδησή του να αντιληφθεί η είχε κάνει.

Ανακάθισε lα άρχισε να μασουλά και να Kαταπiνεl με ηδονή κω ενοχή.

Ήταν μάτωο: είχε βαρύ σκελετό, είχε ανάγιαι από κανΟVlκό φαγητό. Παρ' όλα αυτά, ακόμα μασούσε όταν έξαφνα τα πλαίσια με ης λάμπες

φθορισμού στο ταβάVl του γραφείου του τρεμόπωξαν και σκοτείVlασαν. Δεν μπορούσε να 'Υω σiγoυρoς, αλλά έVlωσε ότι η θερμOKρασiα του περιβάλλο­

ντος είχε επίσης πέσει απότομα, λες και κάποιος είχε ανοίξει ένα παράθυρο. Πίεσε το κουμπί της ενδοσυνεννόησης, όμως η γραμματέας του είχε ήδη φύγει. Σηκώθηκε όρθιος κω βάδισε τριγύρω στο γραφείο, ενώ τα φώτα βούι­ ζαν κω τρεμόπωζαν κω η θερμοκρασία έπεφτε όλο κω πιο χαμηλά. Αφουγκράστηκε. Μόλις που μπορούσε να ακούσει τον ψίθυρο της κυκλο­

φορίας κω, πού και πού, το κορνάρισμα κάποιου αυτοκινήτου.

Ήταν όμως, βέβαιος ότι άκουγε κω έναν άλλον ήχο. Έναν απίστευτα απαλό ήχο λες κω κάΠ010ς έτρεχε ρε Ρl1φά

13npQTQ, σχεδόν λες κω μες

στους αγωγούς του εξαερισμού έτρεχαν αρουραίοι. Μόνο που ήταν ελαφρύ­ τερος, πιο κριτσαVlστός .

Σχεδόν σταμάτησε το μάσημα. Κοίταξε το απομεινάρι απ' το πασταια στο χέρι του και το πέταξε στο καλάθι των αχρήστων.

Διέσχισε το γραφείο του και άνοιξε την πόρτα. Έξω στον διάδρομο , οι

λάμπες φθορισμού έλαμπαν φυσιολΟΥΙκά. Δεν ήξερε γιατί ένιωθε τέτοια ανησυχία. Απλά διαισθανόταν πως κάτι είχε

καταφθάσει' κάτι πολύ δυσάρεστο' κάτι παγερό και ασυγκίνητο. Απλά διωσθανόταν πως κάτι πολύ άσχημο επρόκειτο να συμβεί.

Τη στιγμή που έκλεινε την πόρτα του γραφείου του, άρχισαν να τρεμοπαί­ ζουν και τα φώτα του διαδρόμου

-

ενώ τα φώτα του γραφείου του επανήλθαν

στη φυσιολογική τους κατάστασι1. :Ξ:ανάνοιξε απότομα την πόρτα και μόλις πρόλαβε να δει μια ακανόVlστη, διαγώVlα maά να διασχίζει τον πράσινο τοίχο στην άλλι1 άκρη του διαδρόμου .

Βγήκε απ' το γραφείο του κατσουφιασμένος και βάδισε όσο πιο γρήγορα μπορούσε κατά μήκος του διαδρόμου. Μέχρι να φτάσει είχε ιδρώσει, παρόλο που στην ατμόσφαιρα εξακολουθούσε να πλανάτω μια υποψία παγωVlάς. Και

219

GRAHAM MASTERTON

προς το μέρος του κι ο Κάπτεν Μπλακ θα ήταν παρελθόν. Η ΤζένΙ προσπάθησε να μπει μες στο μαντρί πίσω απ' την πλάτη του φύλα­ κα,

όμως ο άλλος φύλακας την έπιασε απ' το μπράτσο και είπε σιγά,

« ΠερΙμενε».

Ο Κάπτεν Μπλακ τίναξε τα αυτιά του. Έπειτα, με μεγάλη προσοχή, έκανε τρία τέσσερα βήματα προς τα πίσω, καθιστώντας σαφές ότι δεν επρόκειτο να

επιτεθεί ξανά στον Γκαρθ . Έκανε μεταβολή, διέσχισε το μαντρί του πηγαίνο­ ντας στην απέναντι γωνΙά και στάθηκε με την πλάτη του γυρισμένη σ' εκεί­

νους. Ακόμα Ι<1 αν μπορούσε να μιλήσει, δε θα είχε τους δώσει καλύτερα να καταλάβουν πως είχε αποφασίσει ν' αφήσειιΊσυχο τον Γκαρθ. «Αυτό είναι», είπε ο φύλακας. « Μπες μέσα και πάρτον !»

Στάθηκε ανάμεσα στον Κάπτεν Μπλακ και τον Γκαρθ με την καραμπίνα υψωμένη, ενώ η ΤζένΙ Ι<1 ο δεύτερος φύλακας όρμησαν σιωφτοί μες στο

μαντρί και σήκωσαν τον Γκαρθ στα πόδ1Ο του. Ο αστράγαλό ς του λύγισε κάτω απ' το βάρος του και πήρε μ1Ο φριχτή κλίση , κάνοντάς τον να ουρλιάξει απ' τον

πόνο. Όμως αι<όμα και τότε ο Κάπτεν Μπλαι< παρέμεινε στη θέση του, δίχως να δείχνει άλλα σημάδια επιθετικότητας. Η TζένJ κι ο φύλακας κατόρθωσαν να βγάλουν τον Γκαρθ σηκωτό απ' την πόρτα, ενώ ο άλλος άντρας οπισθοχω­ ρούσε σταδιαι<ά μακριά από τον Κάπτεν Μπλακ με την καραμπίνα του αι<όμα υψωμένη, μέΧρι που βγήκε κι εκείνος απ' το μαντρί και έκλεισε την πόρτα

πίσω του με δύναμη. Ο Γκαρθ κείτονταν στο πάτωμα τρέμοντας και αναρριγώντας, ενώ ο δόκτωρ Γκούντμαν του παρείχε ης πρώτες βοήθειες. Ο δόκτωρ Γκούντμαν ήταν ένας από τους καλύτερους χειΡούργους-κτηνΙάτρους του ινστιτούτου και παρόλο που δεν ήταν γουρούνΙ ούτε αγελάδα ούτε πρόβατο, ο Γκαρθ γνώ­ ριζε ότι βρισκόταν σε πολύ ικανά χέρια. Έγειρε προς τα πίσω και ο δόκτωρ Γκούντμαν άΡXlσε να του επιδένει τον πήχυ, ενώ το φαλακρό του ι<εφάλι γυά­

λιζε απ' το φως της ημέρας που εισχωρούσε απ' τα παράθυρα και τα γυαλιά

του άστραφταν πότε πότε σίέλνοντας ένα καθησυχαστικό μήνυμα. ,/Ησουν τυχερός που δε σου 'κοψε καμιά αρτηρία» , είπε ο δόκτωρ Γκούντμαν. ,/Άλλα έξι χιλιοστά και θα καλούσαμε τον 1Οτροδικαστή». «Θα 'μαι μια χαρά», του είπε ο Γκαρθ με βραχνή φωνή. «Νομίζω ότι ένα

απ' τα πλευρά μου έχει σπάσει, πονάω, όμως, τόσο πολύ που δεν μπορώ να καταλάβω ποιο».

"Απλά μείνε αιdνητος», είπε ο δόκτωρ Γκούντμαν. «Δεν ξέρω τι Υύρευες στο μαντρί του Κάπτεν Μπλακ. Προσπαθούσες να αυτοκτονήσεις;»

"Εωκοινώνησα μαζί του», είπε ο Γκαρθ. «Στ' αλήθει α κατάφερα να τον κάνω να με καταλάβει. Είμαι σίγουρος».

Ο δόκτωρ Γκούντμαν έριξε μια ματιά στην Τζένι 1<1 έπειτα κοίταξε πάλι κάτω τον Γκαρθ. "Επικοινώνησες μαζί του; Πώς το κατάλαβες;»

,
την αντίδρασή του. Δεν εξαγριώθηκε παρά μόνο αφού ανέφερα τ'

220

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

εξακολουθούσαν να τρεμοπαίζουν και να βουίζουν, η ατμόσφαιρα ήταν σαφώς παγερή και ήταν σίγουρος όη άκουγε έναν ήχο σαν ξύαιμο, σαν θρόισμα, σαν ψίθυρο, ο οποίος βρισκόταν στα όρια της ακοής του.

Κοίταξε προς τα επάνω. Ούτε και 'κει έβλεπε κανέναν. Ωστόσο αποφάσι­ σε να ανεβεί δυο σειρές από σκαλlά, για να ρίξει μια μαηά. «Μείνε μαιφιά απ' το κεφαλόσκαλο», είπε στην Έντνα. "Φώναξέ με αν δεις ή ακούσεις οτιδήποτε ύποmο». ,/Εγινε, σερίφη».

Ο Λουκ σκούπισε 10 μέτωπό του με την ανάστροφη του χεριού του. Έπειτα άρχισε να ανεβαίνει προσεκτικά τα ταιμεντένια σκαλ1ά, με την πλάτη

να γλιστρά πάνω στον τοίχο, το όπλο υψωμένο. Σε κάθε του βήμα, τα χοντρά του παπούτσια με ης συνθεηκές σόλες έβγαζαν έναν ήχο σαν σκούξιμο και κάθε φορά εκείνος τραβιόταν πίσω και αφουγκραζόταν. Αν κάποιος μπροστά του ανέβαινε ης σκάλες τρέχοντας, ήθελε να τον ακούσει.

Έφτασε

στη δεύτερη σειρά σκαλ1ά. Κοίταξε πίσω του την Έντνα

Μπουλόφσκι και σχημάτισε με το δείκτη και τον αντίχειρά του έναν κύκλο, που σήμαινε <<μέχρις εδώ καλά». Εκείνη κουνούσε νευρικά το 38άρι της δεξιά

και αριστερά, μιμούμενη πειστικά την Τζόντι Φόστερ στη Σιωπn των Αμνών. Τον κοίταξε και του έγνεψε, παρόλο που δεν αισθανόταν άνετα για να πει οη­ δήποτε. Ο Λουκ την κοίταξε για μια στιγμή και του φάνηκε τόσο αστεία που σχεδόν χαλάρωσε. Προσευχήθηκε μόνο αιωπηλά, όη δε θα 'μπαινε στον

πειρασμό να τραβήξει τη αιωνδάλn: ο εξοστραιασμός μιας σφαίρας μέσα σ' ένα ταιμεντένιο κλιμαιωστάαιο οκτώ ορόφων δε θα 'ταν καθόλου αστείος.

Αναρωτιόταν αν άξιζε τον l<όπο να προχωρήσει περιοσότερο, όταν άκου­ σε βι1ματα. Ήταν σίγουρος ότι είχε ακούσει βήματα. Τα απαλά, κοφτά βήμα­ τα κάποιου που ανηφόριζε τη αι<άλα. ΑφΟυΥιφάστηκε πάλι. ΓlO μια στιγμή δεν ακουγόταν τίποτα, παρά μόνο 10 τζιζζζ -ποκ!

-

τζιζζζ απ' τα προβληματικά

φώτα, κι έπεπα τ' άκουσε πάλι. Ήταν σαφώς βήματα και ανέβαιναν τη σκάλα

λιγότερο από δυο σειρές αιωλιά από πάνω του ή ακόμα κοντύτερα.

Προσπάθησε να κάνει σινιάλο στην Έντνα Μπουλόφσκι ότι είχε ακούσει κάτι, όμως εκείνη ήταν πολύ απασχολημένη με το να προσπαθεί να δlOκρίνει κάτι στο κάτω μέρος του κλιμακοστασίου και ν' ανεμίζει το περίστροφό της.

Αποφάαισε ότι αποτελούσε μεγαλύτερο κίνδυνο για κείνον παρά για οποιον­

δήποτε ειοβολέα, κι έτσι δεv μπήκε στον κόπο να τη θέσει σε επιφυλακή. Αντίθετα, ανέβηκε κι άλλο τη σι<άλα όσο πιο γρήγορα μπορούσε, κρατώντας τώρα το όπλο και με τα δυο χέρlO, με το στόμιο της κάννης χαμηλωμένο, ενώ οι χοντροί γοφοί του κινούνταν φιδίαια στα πλάγια και η μπάκα του κυμάτιζε

κάτω απ' το τσαλακωμένο του πουκάμισο.

Είχε ανέβει μόνο τρία τέσσερα αι<αλιά της επόμενης σειράς όταν άκου­ σε τα βήματα δυνατά και καθαρά. Συρτά, βιαστικά βήματα, σαν τα βήματα

κάΠOlου που φορά ένα μανδύα και τον σέρνει πίσω του στη σκάλα.

221

GRAHAM MASTERTON

Ακούστηκαν τόσο κοντά που σταμάτησε ενώ έπαιρνε το βήμα και παρoλiγo να Χάσει την 100ρροπία του. Δεν ήταν ανάγκη να τεντώνει πλέον τα αυηά του. Τα βήματα ακούγονταν ακριβώς από δίπλα του, ακριβώς στο πλάι του -έτσι του φαινόταν. Ακούμπησε πίσω στον τοίΧο και φώναξε ταραγμένος: « Ποιος είν'

εκεί; Εδώ είναι ιδιοκτησία της κομητείας! Αν δεν έχετε άδεια, τότε βρίσκεστε εδώ παράνομα!»

Η φωνή του αντΉΧΗσε από κεφαλόσκαλο σε κεφαλόσκαλο.

«-

[3ρΙσκεστε

εδώ παράνορα! -άνορα! » Και πάλι, όμως, σιωπή. ΟΙ λάμπες φθορισμού χαμή­

λωσαν ακόμα περισσότερο' ώσπου το κλ1μακοστάσιο σι<οτείVlασε σχεδόν εντελώς, πέρα από μερικά περιστασιακά στΡOβOσι
σίγουρος γl' αυτό. Κω [3ρΙσκονταν κοντά

-

πολύ κοντά -

τόσο κοντά που θα

ρπορούσε να V1ώσει την ανάσα τους στο σ[3έρκο του. Πού βρίσι<ονταν, όμως; Κοίταξε επάνω, αλλά δεν κατάφερε να τους δει. ΠlOωπάτησε αργά, μέΧρι που αlOθάνθηκε στους ώμους του την καθησυχαση-

1<11 παγωVlά της

βαμμένης μπρικέτας.

"Βοηθέ Μπουλόφσια!» φώναξε. "Μάλιστα, σερίφη;» « Βοηθέ MΠOυλόφOΚl, πήγαινε πίσω και σUγl<έντρωσε στα γρι'ιγορα εVlσχύ­

σεις! Θέλω και φακούς και γεννήτριες, αν είναι απαραίτητο! Πες του αστυφύ­ λαι<α Τσαντίμα να εVlσχύσει την ασφάλεια της μπροστινής πύλης και να στεί­

λει μερικούς άντρες στη στέγη!" "Μάλιστα, σερίφη». Κοντοστάθηκε. Ο Λουκ τής φώναξε: "Τι περιμένεις; Κουνήσου!" «Σερίφη ... απλά ήθελα να σας γλ1τώσω από την πιθανότητα να έρθετε σε

δύσι
Η ηχώ απάντησε με τη σειρά της, « - θέσn; -έση; »

«Ε, γlα να σας πω την αλήΘεια, κύριε, δε νομίζω όη βρίσκεται πραγματικά

κάΠOlος εκεί». Ο Λουκ περίμενε ένα δυο λεmά μέχρι ν' αποκριθεί, ια όση ώρα περίμενε

έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που διέθετε τόση αυτοσυγκράτηση.

Τελ1κά φώναξε: «Κάποιο! είν' εδώ, βοηθέ Μπουλόφσια. Μπορεί να έχουν άδεια να βρίσι
Βεβαιώθηκε ότι στο τέλος της τελευταίας πρότασης η φωνή του υψώΘη­

κε, έτσι ώστε αν όντως κάπOlΟΙ [3ρΙσκονταν εκεί, να μπορέσουν άνετα να τον ακούσουν.

222

ΣΑΡΚΑ& ΑΙΜΑ

Η Έντνα Μπουλόφοιο τοποθέτησε ξανά το περίστροφό της στη θήκη του,

είπε «Ας είναι», και γύρισε πίσω από την έξοδο ιoνδΎVoυ. Τώρα ο Λουκ βριοι<:όταν μόνος στο ιώμακοστ άOlΟ . Τα φώτα είχαν χαμη­

λώσει τόσο πολύ, που μετά βίας μπορούσε να διακρίνει οτιδήποτε, πέρα από κάποια περιστασιαιώ τεθλασμένη εικόνα από τοιμεντένια ΟΙζαλιά. Περίμενε και αφουγκραζόταν. Μπορούσε ν' ακούσει όλους τους θορύβους του κηρίου γύρω του: το σφύριγμα των ανελκυστήρων, το κροτάλισμα του κλιματισμού,

ακόμα και τη βραδινή κυκλοφορία των αυτοιονήτων που διέσΧΙζαν τη γέφυρα της Τρίτης Λεωφόρου.

Ο ιδρώτας κυλούσε αργά στο σβέρκο και το ΠΟill<άμισό του. Ήταν πεπει­ σμένος ότι κάποιοι βρίοιωνταν εκεί. Σχεδόν μπορούσε ν' αιωύσει την ανάσα τους. Για την ακρίβεια, ήταν βέβαιος ότι αν τέντωνε πολύ τ' αυτιά του, θα μπο­ ρούσε ν' αιωύσει την ανάσα τους . 2ερή, κανονική και επίμονη . Μέσα-έξω.

Την ανάσα κάποιων που περίμεναν να τα παρατήσει. Κάποιων που περίμεναν

να τα παρατήσει και να φύγει. Μες στο σκοτάδι άκουσε ένα κοφτό, επίμονο σύροιμο . Κόλλησε στον τοίχο και ύψωσε το όπλο του, αλλά δε βριοι<όταν κανείς εκεί. Ανέβηκε

ένα

οι<αλί. Άκουσε

άλλο

ένα

σύντομο

σύρσιμο,

σχεδόν

ταυτόχρονα. Έκανε άλλο ένα βήμα ιο έπειτα άλλο ένα και κάθε φορά κάΠΟlOς άλλος τον μιμούνταν. Κάθε φορά που σταματούσε, σταματούσε και η μίμηση.

Προσπαθούσαν να τον μπερδέψουν, να τον κάνουν να mστέψει ότι το μόνο π ου άκουγε ήταν η αντήχηση των ίδιων του των βημάτων.

Ή, ίσως, και να μην προσπαθούσαν καν να τον μπερδέψουν. Ίσως να επρόκειτο για ης αντΗΧΉσεις των ίδιων του των βημάτων. Ίσως η Έντνα Μπουλόφοιο να 'χε δίιοο και να 'ταν μόνος. «Είναι κανείς εδώ;» φώναξε .

«- εις

εδώ;» αποκρίθηκε η ηχώ .

«- εις

εδώ;»

Έκανε άλλα δυο τρία βήματα προς τα πάνω, όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Τούτη τη φορά ήταν σίγουρος ότι άκουγε τα βήματα κάποιων άλλων

-

όχι

απόλυτα συγχρονισμένα με τα δικά του. «Δεν μπορείτ ε να ξεφύγετε!» φώναξε.

«- φύγετε!»

απάντησε η ηχώ.

"Το κτίριο είναι αποκλεισμένο, πάνω και κάτω! Δεν μπορείτε να φύγετε! Καλύτερα να αρχίσετε να κατεβαίνετε τη σκάλα έχοντας τα Χέρια σας σε θέση που να μπορώ να τα δω!» «-τα δω!»

Και πάλι καμία απόκριση. Στην κορυφή του κλιμακοστασίου άκουσε μια πόρτα ν' ανοίγει διάπλατα και μια φωνή να φωνάζει: «Σερίφη; Εδώ Πη Φρέλινγκ! Η στέγη είναι ασφαλής!»

«Φχαριστώ Πιτ!" είπε ο Λουκ. «Μπορείς να ρίξεις μια ματιά κάτω στο κλι­ μακοστάσιο - να δεις αν διακρίνεις κάποιον άλλο εκτ ός από μένα;»

223

GRAHAM MASTERTON

«Φυαικά, σερίφη».

Ο Λουκ Ι<1VΉθηKε επιφυλακτικά προς την κουπαστή και κοίταξε προς τα επάνω, μες στο μισοσκόταδο που τρεμόσβηνε. Μόλις που μπορούσε να δια­ κρίνει το πρόσωπο του αστυφύλακα Φρέλινγκ, μια χλομή εξπρεσιονιστική έλλειψη, σαν τη μορφή στον πίνακα του Μουνκ Η Kραυγri. Σήκωσε το Χέρι του και σε απάντηση ο αστυφύλακας Φρέλιγκ σήκωσε το δικό του. «Βλέπεις κάτι;» φώναξε. «-άτι;»

«Τίποτα, απ' ό,τι μπορώ να δω».

«Είναι κανείς άλλος εκεί μαζί σου;» «ο Νταν Όλιγκερ". «Εντάξει, τότε. Πες του Νταν να μείνει στη στέγη . Εσύ κατέβα αργά τη αι{άλα Ι<1 έλα προς το μέρος μου. Πρόσεχε, όμως

..

Έχω μια έντονη διαίσθη­

ση πως κάποιος κρύβεται εδώ».

«Μην ανησυχείτε καθόλου, σερίφη. Έχω την καραμπίνα μου. Εξάλλου , αύριο είναι τα γενέθλια του Υιού μου και δε αιωπεύω να τα χάσω».

« Σώπα! » του είπε ο Λουκ Ήταν βέβαιος πως είχε ακούσει τον κοφτό σαν πελέκημα ήχο από παπούταια πάνω σε ταιμέντο .

Ακόμα Ι<1 αν τον είχε ακούσει, όμως, κάθε περαιτέρω ήχος καλύφθηκε από την αναταραχή και τη φασαρία που ξέσπασε καθώς η πόρτα στον πάτο της

σκάλας άνοιξε απότομα και μια παράξενη, παραμορφωμένη φωνή κραύγασε: «'Ολα εντάξει εδώ κάτω, σερίφη». « Οκέι! » φώναξε ο Λουκ, «Και τώρα ας κάνουμε λίγη ησυχία! »

Αργά, μεθοδικά, ο Πιτ Φρέλινγκ άρχισε να κατεβαίνει τη σκάλα απ' τη στέγη, με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, την καραμπίνα υψωμένη. Ο Λουκ

έμεινε στη θέση του, προσπαθώντας ν' αφουγκραστεί τον παραμικρό ήχο που θα 'βγαζε κάποιος που θα προσπαθούσε να ξεφύγει -το σύραιμο της σόλας ενός παπουταιού πάνω στο ταιμέντο, το τρίξιμο κάποιας πόρτας. Αλλά δεν αι<ουγόταν τίποτε απολύτως, μόνο τα σταθερά βήματα του Πιτ Φρέλινγιι: που

κατέβαινε κι ο μαιφόσυρτος ψίθυρος που έβγαζε η ράχη του πουκαμίσου του καθώς γλιστρούσε πάνω στο βαμμένο τοίχο.

Τελικά έφτασε στη σειρά με τα σκαλιά, όπου τον περίμενε ο Λουκ. Χαμήλωσε την καραμπίνα του και κούνησε το κεφάλι. «Αν βρίσκονταν κάποιοι εδώ, σερίφη, είναι φευγάτοι εδώ και ώρα» . «Οκέι » , είπε ο Λουκ Ι<1 έχωσε το περίστροφό του στη θήκη. « Πράγματι, όμως , ήταν κάποιοι εδώ. Τους είδα με τα ίδlΟ μου τα μάτια».

" Ισως να 'φταιγαν τα φώτα», πρότεινε ο ΦρέλιΥιΙ:. Από κοντά το πρόσωπό του φαινόταν τόσο χλομό και άχρωμο όσο κι από τρία πατώματα ψηλά: θύμιζε ημιτελές πορτραίτο . "Οταν τρεμοπαίζουν έται, μπορούν να παίξουν μερικά

πολύ παράξενα παιχνίδια. Μερικούς τους οδηγού'! ακόμα και σε κρίσεις ». «Είδα κάποιους, Πιτ. Δεν κάνω λάθος".

224

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Άρχισαν να Kατεβαiνoυv μαζί τα σκαλιά. Ο αστυφύλακας ΦρέλΙγκ είπε: «Θα μπορούσε να 'ναι κάποια καθαρίστρια;»

"Είναι πολύ νωρίς » . Ο αστυφύλακ~ς έριξε μια ματιά προς τα επάνω. "Θέλετε να ψάξουμε τους ορόφους έναν προς έναν;»

<<Ας έχουμε απλά τα μάτια μας ανΟlXτά. Και να παρακολουθείτε ης εξόδους » .

"Σίγουρα, σερίφη. Κανένα πρόβλημα».

Ο ΦρέλΙΥκ έφυγε από την έξοδο κινδύνου του τρίτου ορόφου κι άφησε τον Λουκ μόνο του στο κεφαλόσκαλο. Ο Λουκ ήταν έτοιμος να συνεχίσει να κατεβαίνει, όταν άκουσε την αντήχηση από ένα οξύ θρόισμα.

Στάθηκε,

αφoυyιφάστnκε και κοίταξε επάνω. Τα φώτα χαμήλωσαν, τρεμόπαιξαν, χαμή­ λωσαν ξανά. Περίμενε . Για πολλή, πολλή ώρα, δε συνέβη τίποτα, μόνο οι λάμπες τρεμόπαιζαν.

Έπειτα -μέσα από το ασταθές, αδύναμο στροβοσκοπιι<ό φως είδε κάη να πέφτει, μια μικρή βροχή από φύλλα, μ' ένα νωχελΙκό τ ραμπάλισμα , μπρος

πίσω, μέχρι που σκορπίστηκαν απαλά στα πόδω του. Δεν ήταν ανάγκη να

σnκώσεIKάπOIO τους και να το κοιτάξει, Υια να καταλάβει η ήταν. Ήταν φύλλα δάφνης, του είδους

Laurus nobilis.

Ο Λουκ έβγαλε το όπλο του και έκανε ένα μεγάλο βήμα προς το κιγκλί­ δωμα της m<άλας. Τώρα τα φώτα είχαν χαμηλώσει τόσο που μετά βίας μπο ­ ρούσε να διακρίνει κάτι. Όμως εκείνο το κάτι δεν κρεμόταν από το κάτω μέρος του κεφαλόσκαλου του πέμπτου ορόφου; ΌΧΙ απ' το πάνω μέρος από το κάτω. Ένα ακανόνιστο OΚlώδες σχήμα, σαν τεράστια συστάδα από κλημα ­ τσίδες

ή

σαν τεράστια

συστάδα

από γκι·

ή

οποιονδήποτε

από τους

αναΡΡ1Xl1Τικούς θάμνους που κρέμονται απ' τα κλαδιά των δέντρων. Ο Λουκ τέντωσε το βλέμα του. Κινούνταν, άραγε, τούτο το θαμνόμορφο

σΧΙ1μα; Ή σερνόταν κατά μήκος του κάτω μέρους του ι<εφαλόσκαλου, κατευθυνόμενο προς τη γωνία; Ίσως να μην ήταν παρά OΚlές. Πώς ήταν δυνατόν να κρέμεται ένας θάμνος από το κάτω μέρος της m<άλας;

Εκτός και αν -και τούτη η ξαφνιΚl1 σκέψη τον έκανε να παγώσει μέχρι το

μεδούλΙ- εκτός κι αν εκείνο το θαμνόμορφο σχήμα δεν ήταν καν θάμνος,

αλλά κάτι άλλο. Κάτι ζωντανό. Κάτι που είχε αποφύγει τον εντοπισμό καθώς ανέβαινε τη σκάλα , επειδή ανέβαινε από το κάτω ρέρος του κλιμακοστασίου, περιφΡOν(~ντας ανοικτά το νόμο της βαρύτητας.

«Ποιος είναι; » φώναξε ο Λουκ. « Κατέβα από κει αμέσως! » Για μω στιγμή ακολούθησε mωrn1 κι έπειτα ο οξύς θόρυβος βιαστικής κίνη­

σης . Ο Λουκ νόμισε πως είδε δυο μάτια να λαμπυρίζουν στο mωτάδι, δεν μπο­ ρούσε, όμως, να είναι σίγουρος. Η καρδιά του αντλούσε το αίμα απ' OλόKλnρό

του το κορμί, λες και αντλούσε το νερό από μια μαούνα που βυθιζόταν ταχύτα­ τα· ολάκερος ο οργανισμός του ήταν πλημμυρισμένος από αδρεναλίνη.

225

GRAHAM MASTERTON

Θα μπορούσε να ρίξει μια προειδοποmτιιαί βολή

-

και γνώριζε αρκετούς

αστυvoμιKoύς που θα τ ο είχαν κάνει. Είχε, όμως, υπάρξει μαθητής συνετών εκπαιδευτών της παλιάς σχολής, οι οποίοι πίστευαν πως έπρεπε να αναγνω­

ρίζεις το στόΧο σου πριν ανοίξεις πυρ και είχε διαπιστώσει πάνω από μια φορά πάνω στη δράση πόση σοφία κρυβόταν σε κείνη τ ην εκπαίδευση. Δεν

τΊταν ο Βρόμικος Χάρι: ήταν ο σερίφης Λουκ Φρεντ. Όπως και να 'χε, συνέχισε να κρατά το όπλο του υψωμένο.

«Μ ' ακούς;» φώναξε. «Αν είναι κανείς εκεί, να κατ εβεί από κει πάνω, τούτη αιφιβώς τη στιγμή, κατάλαβες; Τώρα!»

«- ώρα»,

αποκρίθηκε η ηχώ.

«-

ώρα».

Το θαμνόμορφο σχήμα φάνηκε σαν να ταλαvτεύ εται για ΜΥΟ απ την οροφή. Έ πειτα, δίχως προειδοποίηση, το κλιμακοστάοιο βυθίστηκε ολότελα στο οιcoτάδι. Ο Λουκ δεν μπ ορούσε να δει το θάμνο να κουνιέται, άκουσε, όμως, μια χαώδη αναιωτωσούρα, που έμοιαζε με το θόρυβο από κλαδιά και θάμνους που χτυπούν μεταξύ τους. Ένα θόρυβο που ΙOνoΎVΤαν βιαστικά προς τα πάνω, που ανηφόριζε τη σκάλα από το κάτω ρέρος, όμως. Τα φώτα τρεμόπαιξαν ξανά, αμυδρά όμως. Το θαμνόμορφο σχήμα είχε

χαθεί απ' το κεφαλόσκαλο του πέμπτου ορόφου και για μια στιγμή ο Λoυιc νόμισε ότι είχε φύγει. Τότε , όμως, το μάτι του πήρε ένα οιcoτεινό, ακανόνιστο

ίσκιο στο κάτω μέρος της οι<άλας που οδηΥούσε στο κεφαλόσκαλο του εβδόμου ορόφου και ήταν βέβαιος ότι μπορούσε να διαιφίνει μια έκρηξη από φύλλα. « Φρέλιγιc ! Μπουλόφοιο!» φώναξε. Άρχισε να τρέχει ξανά προς τα πάνω ,

παρόλο που ήξερε ότι δεν είχε καμία mθανότητα να πιάσει το θαμνόμορφο σχήμα, ό,τι κι αν ήταν. Στο κεφαλόοι<αλο του

ntllmou

ορόφου σταμάτησε,

προσπάθησε να πάρει ανάσα και ύψωσε ξανά το όπλο του. Του φαινόταν πως άΚΟυΥε τον ψίθυρο από φύλλα. Του φαινόταν πως

άΚΟυΥε κάτι που έμOlαζε με σΙΥανή, αναστατωμένη φωνή. Μια σιοά σαν λεπτό αγιcαθωτό κλαδί απλώθηκε προς την έξοδο του εβδόμου ορόφου ιο η πόρτα

ιονιίθηκε προς τα μέσα, ενώ οι υδραυλικοί της μεντεσέδες αναστέναξαν. Μόνο λιΥάκι, πέντε έξι πόvτoυς, έπειτα λίγο παραπάνω . Ο Λουκ είπε «Ακivnτος!», όμως το είπε ψιθυριστά , έτοι ώ στε ήταν αδύνα­

το να τον έχει ακούσει κανείς και χαμήλωσε αργά το όπλο του. Όλο και πιο σαστισμένος ιο απόλυτα ανήμπορο ς ν' αvτιδράσει παρωω­ λουθούσε το θαμνόμορφο σχήμα, που απ' ό,τι φαινόταν σερνόταν ή γλιστρού­ σε από την οροφή, να διασχίζει το επιστύλιο της εξόδου ιονδύνου. Έβγαζc ένα τρομερό τρίξιμο και τρεμούλιαζε λες κω το είχε αναταράξει μια ξαφνιιαί

ριπή παγωμένου άνεμου. Το φως ήταν τόσο αδύναμο που του ήταν αδύνατο να ξεχωρίσει αν είχε κάποιο λογικό σχήμα, αν διέθετε χέρια ή πόδια ή κορμί ' ή

αν δεν ήταν παρά μόνο μια σκιά, μια οπτική απάτη, μια επιληπτική αvτίδραση στο τρεμοπαίξιμο του φωτός.

Ήταν, όρως, βέβ010ς, ότι το πράVJlα σερνόταν πάνω από το εΠlOτύλ10 κω

226

ΣΑΡ ΚΑ& ΑΙΜΑ

χαvόταv arrιv οροφή του δ1αδρόμου απ' έξω, κω απομακρυvόταv έρποντας ή βαδiζοντας αvάποδα, με τα πόδlα του στο ταβάV1. Η πόρτα της εξόδου Κlνδύνου έκλειοε μ' ένα σφύριγμα. Ο Λουκ έβαλε το όπλο του στη θήιαι. Για πρώτη φορά στη ζωή του ένlωθε ολότελα απομονωμέ­ νος και πολύ τρομαγμένος . Ούτ ε στο σχολείο που τον πείραζαν κάθε μέρα επειδή ήταν τόσο ψηλός και χοντρός , δεν είχ ε Vlώσει τόσο τρομαγμένος . Τούτες ήταν άσχημες μ αλακί ες. Απ ' τη στιγμή που είχε ανακαλύψει το mώμα του Λίος ΠόVlκαν, είχε συνεlδητοποmσει όη η υπόθεση είχ ε υπερβεί τα ό ρω

της πραγμαηκότητας . Ίσως έπρεπε να 'χε πειστεί έπεπα απ' τη συνoμlλ.ία του με την

'Ellw

στο σπίη των Τέρπστρα' είχε, όμως, κατορθώσει να πείσει τον

εαυτό του όη δεν είχε στ' αλήθεια δ ει εκείνο το πέ ος να ορθώνεται έ ξ ω απ' το στόμα της. Απλά ήτ αν η γλώ σσα της , ένα παlXVίδισμα του φωτός, μια

om j-

κή απ άτη , μια ψευδαίσθηση. Είχε αισθανθεί ένοχο ς πο υ ε ίχ ε δε ι κάη τόσο σlXαμερό , λες και ήτ αν κανένας παιδ εραστής , και ε ίχε προσπαθήσ ει σοβαρά να το ξ ε χάσει.

Έγειρε πίσω στον τοίΧο . Ήταν καθησυχα στικά συμπαγής και κρύος .

ΈVlωθε την καρδlά τ ο υ να χτυπά δυvατά και το αίμα να κυκλοφορεί στις φλέ ­ βες του .

«Χριστέ μου », ε ίπ ε στον εαυτό του . « Χριστέ μου ».

Βρισκόταν ακόμα ακουμπισμένος με την πλάτη στον τοίΧο όταν εμφανί ­

στηκε η βοηθός Μπουλόφσκι. Το φως που τρεμόπαιζε ανταναι<λούσε στα Υυα­ λJ.ά της. « Σερίφη; Είστε καλά;» Εκείνος ίσιωσε το κορμί του. «Είμαι μια χαρά, Έντνα - μια χαρά. Πες, όμως, τ ου Πιτ Φρέλlyκ ότι θέλω να ερευνηθεί ολόκληρο το κτ ίρι ο. Κάθε ό ρο φος , κάθε δωμάτιο. Κανείς δε θα βγει, κανείς δε θα μπει. Και κανείς δε θα π άει σπίη μέΧρι να τελειώσουμε». Η βοηθός Μπουλόφσκι είπε: «Εντάξει, σερίφη, αφού έτσΙ επι θυμείτ ε ». Απόμεναν μόνο είκοσΙ λεmά μέχρι τη λήξη της βάρδιάς της κι επρόκειτο να

παρεβρεθεί σε μια συγκέντρωση της μασΟVlκrίς Στοάς των 'AλJ.<εων, όπου ο

Σταν, ο σύζυγός της θα ενθΡΟVlζόταν Υπέρτ ατος Άρχων και η ίδω θα

ανακηρυσσόταν Αγαπούλα της ΧΡΟVlάς. Παρόλο που ο Σταν θα γινόταν εκτός εαυτού, εκείνη δεν είπε τίποτα. Ήταν σίγουρη όη ο Σταν θα γινόταν εκτός εαυ­

τού. Όμως δεν διαμαρτυρήθηκε καν' μπορεί οι Άλκες να υιπψετούσαν την KOlνωνία, όμως το γραφείο του σερίφη και την υπηρετ ού σε και την προστ άτευ ε. Ο Λουκ κατέβηκε στο κεφαλό σΙ(αλο τ ου δευτ έρου ορόφου και άνΟlξε τ ην

πόρτ α σπρώχνοντάς τη. Πριν ελάχΙστα λεm ά οι διάδρομΟl ήταν άδει Ol. Τώρα ήτ αν ασφ υΚΤlκά γεμάτοι από α στυ φύλα κες και δ lOlκnnκ ό προσ ωru κ ό . Εμφανίστηκε ο Τζ ον Χάζμπαντ , με κουρασμένη και αξύρι στ η όψη και έπια σ ε

το Λο ω< απ' το μπράτσο. «Τι τρέχει, Λουκ; Άκουσα ότι είχες υποψίες για εισβολέα».

,<Δεν ξέρω. Τα φώτα τα 'χουν παίξει . Ίσως να 'ναι κάποιοι εδώ , ίσως όΧΙ».

227

GRAHAM MASTERTON

«Ε, συμβαίνει. Την περασμένη βδομάδα μάς είχε έρθει ένας τύπος μ' ένα μαξιλάρι χωμένο στο μπροστινό μέρος του παντελονιού του και προσπαθούσε να μας πείσει πως ήταν ο Πέρι Μέισον. Τι το ξεχωριστό έχουν ετούτοι; »

« Τούτοι είναι ξεχωριστοί» , είπε ο Λουκ με απροσδιόριστη φωνή. Ο Τζον τον σταμάτησε τραβώντας τον.

« Μήπως

έχ ει

σΧέση με την

υπόθεση Πίρσον;»

«Δεν ξέρω, Τζον. Πιθανώς. Μπορεί». « Σ' αυτή την περίπτωση , δε νομίζεις ότι θα 'πρεπε να ενιψερωθώ;» «Δεν ε ίναι τίποτα , Τζον. Απλά μια υποψία» .

«Και πάλι: θα μπορούσες να την μοιραστείς μαζί μου , έτσι; Για την ακρί­ βεια, γι' αυτό ήρθα να σε δω: για να μιλήσουμε για το σύνδ ε σμο . Θέλω να πω , ο σύνδεσμος είναι ζωτικής σημασίας, Λοω<, εσύ ο ίδιος πάντα το 'λεΥες ».

" Φυσικά, Τζον. Συμφωνώ , ο σύνδεσμος είναι ζωτικής σημασίας » . « Γιατί, λοιπόν, μίλησες με την 'ΑιΡις Πίρσον και δε μου το 'πες; Γιατί έπρε­ πε να το μάθω από κάποια νοσοκόμα;» « Η Άιρις Πίρσον δε μου είπε κάτι που να μπορεί να σε βοηθήσει » . " Πώς το ξέρεις, Λουκ ; Πρόκεnαι για έρευνα φόνου , Λουκ. Και η παραμι ­

κρή λεmομέρεια μπορεί να παίζει κρίσιμο ρόλο ». «Αν είχα κάτι χρήσιμο να σου πω, Τζον, θα στο 'λεγα» .

Ο Τζον δίστασε και για μια στιγμή τον κοίταξε εξεταστικά κι έπειτ α του άφησε τ ο μανίκι. "Σου έχω εμωστoσύνn, Λουκ . Σου έχω εμπιστοσύνη ότι θα με κρατάς ενήμερο » .

Ο Λουκ διέκρινε φευγαλέα το Ρίκι Σμιθ απ ' την Γκαζέτ και σήκωσε το χέρι

σ' ένα νεύμα αναγνώρισης . «Ποιο θα μπορούσε να 'ναι τ ο κίνητρό μου, για να σου κρύψω οτιδήποτε; » ρώτησε τον Τζον. Εκείνος τον κοίταξε με το ίδιο βλέμμα. Ο Λουκ μπορούσε να διαβάσει μες στα μάτια τ ου την απάντηση στο ερώτ ημά του, σχεδόν τόσο καθαρά, όσο και αν την είχε ξεστομίσει μεΥαλόφωνα. Κρύβε1ς l{'άπ, επειδiι θες ρόvος σου όλn

rn

δόξα απ'

rnv

εξlXViασn τnς υπόθεσnς,

Μακάρι να μπορούσε ο Τζον να διαβάσει στα δικά του μάτια τι σκεφτόταv εκεfvος. Δε θα τσλρούσα

va

σου πω τΖ έχω ανακαλύψεl σχεπκά ρε

rnv

υπόθεσn, επεlδή θα πfστευες πως έχω ολότελα Χάσεl τα λΟΥΖ.κά ρου -KQl το fδlΟ θα 'KOVe Κ1 ο εlσαγγελέας τnς κοpnτεfας, Ο Ρίκι Σμιθ πήγε προς το μέρος τους και είπε: "Τι τρέχει εδώ, σερίφη ; »

"Τίποτα σοβαρό, Ρίκι . Είχαμε μια υποψία πως κάποιος είχε εισχωρήσει παράνομα στο κτίριο, αιπό είν' όλο. Πιθανώς άοπλος και ακίνδυνος. Ακόμη ένας δείκτης λαδιού στον κινητήρα της ζωής».

«Κρίμα για το Νόρμαv» , είπε ο Ρίια, κι αφού στενογράφησε πρόχειρα κανά δυό σημειώσεις, έχωσε ξανά το στυλό του στηv τσέπη του.

"Ναι, κρίμα». :Ξ:άφνου ο Ρίκι άπλωσε το χέρι του κοντά στο πρόσωπο του Λουκ κι εκεί-

228

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

νος έκανε πίσω ενστικτωδώς , όπως θα 'κανε ο καθένας, κυρίως αν είχε εκπαι­ δευτεί στην αυτοάμυνα. ,( Ει , μην πανικοβάλεσαι », είπε ο Ρίκι. "Απλά έχεις κάτι στα μαλλJ.ά σου ».

Έβγαλε προσεκτικά απ τ α μ αλλJ.ά τ ου Λουκ ένα φύλλο και το κράτησε ψηλά . Ήτ αν ένα φύλλο δάφνης ,

Laurus nobi1is.

« Τώρα τελευταία βλέπουμε

κάμποσα από δαύτα », παρατήρησε. «Είν' η εποχή τους » , είπε ο Λουκ περιφρονητικά. «Δεν ξ έρω», του είπε ο Ρίια. ,( Εχεις ακούσει ποτέ το παιδικό τραγουδάια, που λέει: Πόjl1σε δάφ vn

n

πόλη Κ1

n

χώρα . .. ο ά νθρωπος-θάμνος έρχεΤQ1

τ ώρα». Ο Λουκ καθ άρισε το λαρύγγι του και σκούπισε με τη ράχη του χεριού το

μέτωπό του . Έπειτα απ' όλο εκείνο το σκαρφάλωμα πάνω και κάτω τη σκάλα, του είχε κοπεί η ανάσα και ίδρωνε. «Πού το άκουσες αυτό; » ρώτησ ε. Ο Τζον Χά ζμπαντ στεκόταν στην άλλη άκρη του διαδ ρόμου και μιλούσε με

δύο απ' τους βοηθο ύς του Λουκ, πρέπει , όμως , ν' αντιλήφθηκε την υποψία έντ ασης στη φωνή το υ Λουκ, μιας και στράφηκε και τον κοίταξε με προσδ ο­ κία , λες κι ήθελ ε ια εκείνος ν' ακούσει την απάντηση. «Είναι τ σέχικο» , είπε ο Ρίια . «Αν το ζητ ήσεις, θ α στο τραγουδήσει οποιο­

δήποτ ε απ' τ α ΤσεΧάκια . Έχουν κάθε λογής παιδικά τραγουδά.ιαα που μιλάνε για θάμνου ς» .

Ο Λουκ τον κοίταξε για πολλή ώρα, όμως ο

. μάτια

PilG

ούτε ανοιγόκλεισε τα

ούτε ταλαντεύτηκε.

«Και τι σ' ενδιαφέρουν εσένα τα τσέχικα παιδικά τραγουδάlGα;» τον ρώτη-

σε τελικά. «Εσένα τι σ' ενδιαφέρουν;»

"Δε σε πιάνω». <<Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά άκουσα πως κάποιος πασίγνωστος ΤOΠlKός σερίφης απέιαησε ξαφνικά ένα ασυνήθιστο ενδιαφέρον για την τ σέ­ χικη λαογραφία» .

«Τι άλλο ξέρεις, λοιπόν;» ,,'Οχι πολλά, πέρα από το πόσο δύσκολο θα ι<:αταφέρει ένας εκπρόσωπος του νόμου να πείσει τον εισαγγελέα της κομητείας ότι κάποια μυθικά

πρόσωπα είναι υπεύθυνα για φόνο εκ προμελέτης,>. "Με ποιον μίλησες;» απαιτησε να μάθει ο Λουκ.

Ο Ρίκι έσφιξε τα χείλη του ι<:αι τράβηξε πάνω τους ένα φαντ αστ ικό φ ερ­ μουάρ. «Απόλυτα εμπιστευτικές rmΥές, σερίφη. Είναι αλήθεια, όμως , έτσι δεν

είναι; Έχεις μιλήσει με πάνω από έναν ειδικούς στις τσέXIl<ες δεισιδαιμονίες. Για την ακρίβεια, μου το είπε κάποιος φiλoς μου. Βοηθά στη β ιβλιοθήκη του Τσέχικου Μουσείου».

Ο Λουκ είπε: "Απλά ενημερωνόμουν πληρέστερα σχετικά με το εθνικό υπόβαθρο. Πάντοτε το κάνω, άσχετα απ ' το ποιο είναι το έyι<λnμα. Το Σίνταρ

229

GRAHAM MASTERTON

Ράπιντς είναι πολυφυλετική κοινότητα ». " Θες να πεις , δηλαδή, ότι οι μισοί κάτοικοι δουλε ύουν στην εταφεία Ρόκγουελ, ενώ οι άλλοι μισοί στην Κουάκερ Όουτς » . " Ξέρεις τι θέλω να πω ». « Νομίζεις στ' αλήθεια όη έ χε ι ανακατευτεί κάποlO υπερφυσικό στοιχείο

στους φόνους; Σατανιστές; Λάτρ ει ς του .ΔΙαβόλου; Κάη χεφότ ε ρο ;»

<<'OXl,

σε καμία περίmωση . Και μπο ρεί ς να μεταφέρεις τ α λόγι α μ ου, ό σον

αφορά το ζήτημα » . Ο Ρίκι έκλεισε δυνατ ά το σημ ειωματ άριό του . « Κρίμα . Ακ όμα 1<1 ένα "ίσω ς " θ ' αποτελούσε καλύτερο τίτλο από το "σε κ αμία π ερίπτ ω ση"».

Ο Λουκ άπλωσε το Χέ ρι του στον ώμο του Ρίιο και τον έσφιξ ε ό σο χρειαζ όταν για να πονέσει . « Θα σε κεράσω ένα ποτό, Ρ ίκι », του είπ ε . Ο Τ ζον Χάζμπαντ είδε όη η συνέντευξη ε ίχ ε πάρει τέλος κ αι επ έ στρεψε στη συ ζ ήτ η­ σή του .

Η Γ ου έντι Καντελάρια χτ ύπ ησε την πόρτα τ ο υ γραφείου τ ου Λουκ ιο όρμησε

μέσα βιαστικά , δ ίχω ς να περιμένει την απάντησή του . Ο Λουκ ήταν καμπουριασμένος πάνω απ ό τ ο γραφείο τ ου, ιο αποτ ελείω­ νε βαριεστημένα τ η γραφική του εργασία . Κάτ ω από το π ορτατίφ του ήταν

τοποθετημένο ένα φλυτζάνι από φελιζόλ γεμάτο με καφέ, έτσι ώστε ο ατμός έβγαινε στριφ ογυρίζ οντας και σχημάτιζε ένα ελικοειδές, λαμπερό

S.

Στο

πίσω μ έρ ο ς του πουκαμίσου του είχε ΣΧΗμαη στεί μια σιωύρα ιαιλiδα από ιδρώτα σε σχήμα ρόμβου.

Η Γουέντι κούρνιασε στην καρέκλα που βρισκόταν ακριβώς απέναντι απ' το γραφείο του. Μαύρες νάιλον κάλτσες τρίφτηκαν τρίζοντας πάνω σε νάιλον

κάλτσες. «Θα 'θελα να ξανάρθω και αύριο το πρωί. Ο Τέρε-<"ς είναι εξουθενω­ μένος αυτή τη στιγμή και χρειάζεται λίγη ώρα για να σκεφτεί' απ' ό,η φαίνε­ ται, όμως, θα προσφέρει εθελοντικά κάποιες πληροφορίες, που θα σας βοη­ θήσουν να εντοπίσετε τον δράστη της δολοφονίας τ ης Μαίρη Βαν Μπόγιων, καθώς και εmπλέον πληροφορίες σχεnκά με τους φόνους που φέρεται να

διέπραξε ο ίδιος» . Για μια στιγμή τα φώτα τρεμόπαιξαν και οι δυό τους κοίταξαν τριγύρω το γραφείο.

<<Αγνοήστε τ ο», είπε ο Λουκ. «Είν' απλά ένα παροδικό πρόβλημα. Εκείνο

που θέλω να μάθ ω είναι, αν ο Τέρι θα μας πει Υ.ιαϊΙ σκότωσε τα παιδιά του, καθώς και πώς». «Τόσο σημαντικό είναι τ ο Υ.ιαπ;" «Είναι ζωτικής σημασίας».

Η Γο υέντι τον κοίτ αξε με σκληρό βλέμμα. «Κάη τρέχει εδώ, έτσι; Το αι σθ άνομαι».

230

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

«Δε συμβαίνεl τίποτα παραπάνω απ' ό,η βλέπετε».

«OXl ... έχω περάσεl ολόκληρη την καΡlέρα μου

σ' αστυνομlκά τμήματα κω

κομnτεlακές φυλακές κω καταλαβαίνω πότε τρέχεl κάη. Ανησυχείτε Ύ1α κάη,

κάτι παραπάνω απ' τον Τέρενς Πίρσον». Ο Λουκ προσπάθησε να χαμογελάσεl. «Εχετε ζωηρή φαντασία, δεσΠOlνlς Καντελάρω».

« Δε νομίζω. Αν θέλετε να σας πεl ο Τέρενς το

j11ar!, νομίζω ότι πρέπεl να

μάθω Tl».

«Γουέντl

-»

την προεlδοποίησε ο Λουκ. "Μην ανακατεύεσω τόσο πολύ.

Μπορεί να εξαφανΙστείς από ης ίδlες σου ης εντολές ».

Εκείνη του έστεΙλε στραβομουτσΟUVlάζοντας, ένα φw γεμάτο Kραγlόν. "ΕυχαΡlστώ Ύ1α την προεlδοποίηση, σερίφη. Νομίζω, όμως, ότι θα το χεφlστώ

με τον τρόπο μου. Θα σας δω αύρlO, όταν ο Τέρενς θα 'χεl βρεl χρόνο να σκεφτεί λiγo τα πράγματα».

Τα φώτα τρεμόπωξαν πάλl κω τούτη τη φορά το γραφείο σκοτείνΙασε τόσο, που ο Λουκ μετά βίας μπορούσε να τη δει· μόνο τα μάηα της που λαμπύ­ Ρlζαν, μόνο τη λάμψη απ' τα χείλη της, μόνο το φέγΥισμα απ' ης νάΙλον κάλ­ τσες της.

«Ισως έχετε καθυστερήσει τους φόρους σας», είπε η Γουέντι χαμογελώ­ ντας λοξά. «Ισως είναι κάη χεφότερο», είπε ο Λουκ. «Ισως είνω το τέλος του κόσμου».

Εκείνο το βράδυ, η βροχή σερνόταν κατά μήκος της ανατoλlκής Αϊόβα σαν το κουρελιασμένο φόρεμα μιας παρατημένης νύφης παγερή, άχαρη κω ατε­

λείωτη. Moύλlασε το καλαμπόκι, πλημμύρισε τους οχετούς κω φούσκωσε τον ποταμό Σίνταρ εξήντα ολόκληρα εκατοστά, κάνοντας τα νερά του να ξεΧεW­

σουν σε εννέα διαφορετικά σημεία και να παρασύρουν καλαμπόlG, σόΎ1α κω πατάτες. Στο Χοφοτροφείο Γουέσλεϊ δυτlκά της διασταύρωσης Νν, δεκαπέ­

ντε πρωτάρες μάνες πνiyru
380

βορείως του Σίνταρ Ράηlντς είχε

γίνεl αόρατη κω στη διασταύρωση της 76ης λεωφόρου με την οδό Τίσελ Βάλεϊ ένα λεωφορείο Φολκσβάγκεν που μετέφερε έντεκα Λυκόπουλα συνεθλiβη από ένα βυτιοφόρο που μετέφερε υγρό οξυγόνο, με αποτέλεσμα δύο απ' τα

πωδlά να σκοτωθούν ια άλλα τρία να τραυμαηστούν σοβαρά. Επρόκειτο Ύ1α ένα από κείνα τα σκοτεινά, υγρά, τραΎ1κά βράδια που ο Λουκ έVlωθε ότι τα πάντα στρεφόταν εναντίον του, όταν ο πραγμαηκός

κόσμος γlνόταν αφόρητος αλλά ο μη πραγματικός κόσμος ήταν ω<όμα χεφότερος. Έμεινε στο γραφείο του αρκετά μετά ης έντεκα κω ο αστυφύλα­ κας Φρέλιγl< πήγε να του αναφέρει όη το κτίρlO ήταν εντάξει· ότι δεν υπήρχε

231

GRAHAM MASTERTON

κανένα ίχνος κανενός εlOβολέα. «Είσαι σίγουρος ; Εκατό ΤOlς εκατό σίγουρος; » « Σας λέω, σερίφη, ελέγξαμε κάθε ντουλάπι με σκούπες κάθε τουαλέτα· κάθε ντουλάπι· κάθε αναθεματισμένο μέρος που θα μπορούσε να σκ ε φτεί κανείς, και μερικά ακόμα » . Ο Λουκ κρατούσε στην παλάμη του ένα από τα δαφνόφυλλα. Το κοίταξε για λίγο κι έπειτα έκλεισε τη φούχτα του και το έλιωσε. Μύρισε την παράξε­ νη ε υωδιά της δάφνης και έκπληκτος διαπίστωσε ότι δεν την είχε παρατηρή­ σει ποτέ πριν, πόσο χαρακτηριστική ήταν, πόσο χλωρή και πόσο έντονη .

« Εντάξει , Πιτ, ας σταματήσουν τώρα όλOl να ψάχνουν. Αν κάποιοι έμειναν υπερωρία, μπορούν να φύγουν τώρα και να πάρουν ρεπό αργότερα». « Ευχαριστώ , σερίφη . Και -ε- σερίφη ;» « Τι είναι, Πιτ ;»

Ο Πιτ Φρέλιγκ έχωσε το χ έρι του στην τσέπη του πουκαμίσου του ια έβγα­ λε ένα ξεθωριασμένο νόμισμα , το οποίο τοποθέτησε στην άκρη του γραφε ί ου

του Λουκ Εκείνος τ ο σήκωσε και το εξέτασε, στρέφοντάς το από τη μια πλευ ­ ρά στην άλλη. Στη μια πλευρά υπήρχε ένας χοντρο κομμένος δικέφαλος

αετ ό ς στην άλλη ένας θάμνος γεμάτος φύλλα . Κάτω από το θάμνο βρίσκονταν οι ανάγλυφες λέξεις ΖίνσΙ

V Smrti, Η

Εν Θάνατω Ζωή.

TPlώωVΤα αρΥύρια, του είχε πει ο κύριος Μάρεκ ο Πρεσβύτερος . Και

τούτο δ ω έπρεπε να 'ταν ένα από κείνα. Ένα από τα αργύρια με τα οποία είχε πληρωθεί ο Ιούδας επειδή πρό δω σε τον Ιησού. Ένα από τα πραγματικά αργύ­ ρια.

Ο Πράσινος Ταξιδευτής είχ ε β ρεθεί εκεί και τ ο ίδιο και μεΡlΚOί απ ' τους

αι<όλουθούς του , ακόμα 1<1 αν είχαν φύγεΙ. Εκείνο το αρΧαίο ασημένιο νόμισμα αποτελούσε την απόδ ει ξη . "Πού τ ο βρήκες;» ρώτησε .

"Θ έλετε να ψάξ ω ξ ανά το κτίριο; » τον ρώτησε ο Πιτ Φρέλιγι<. «Ρώτησα πού το βρήκες

».

«Στ ον τρίτο όρο φο , έξω απ' τη γυναικεία τ ουαλέτ α». «Δεν είδες, όμως, κανέναν;».

«Είπα: Στον τρίτο όροφο , έξω απ' τη γυναπ<εία τ ουαλέτα» . « Τι;»

" Οχι, σερίφη, δεν τ ο 'κανα. Δε με πεφάζει, όμως, να ξαναψάξω το κτίριο, αν το εmθυμείτε» .

"Πιτ , τι στο διάολο μού λες ; Θα μιλήσεις λογικά;» "Είπα ότι δε με πειράζει να ξαναψάξω το κτίριο . Δεν είναι μπελάς » .

Ο Λουκ τ ον κάρφωσε με τ ο βλέμμα. «Είμαστ ε στ ο ίδιο μήκος κύματ ος ή όχι;»

<<Απλά λέω ότι δεν έχω αντίρρηση για μία ακόμα έρευνα» .

"Πιτ

- »

είπε ο Λουκ. Και τότε άνοιξε τη φούχτα του και κοίταξ ε το

232

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

νόμισμα. Σήκωσε το βλέμμα και κοίταξε γύρω του. Το δωμάτιο φαινόταν ασυ­ νήθιστα σκοτεινό' και κατά παράξενο τρόπο η εικόνα του Thτ φαινόταν αφεστιασμένn, όΧΙ τόσο θαμπή, όσο ασαφnς, σαν την εικόνα ενός ανθρώπου

που στέκεται πίσω από μια δικτυωτή κουρτίνα. Ο Λουιζ αισθανόταν ότι βρισκόταν εκεί και παρ' όλα αυτά αισθανόταν λες και δε βρισκόταν. Είχε μια ενoxλnnκήαίσθηση ότι το δάπεδο κινούνταν κάτω απ' τα πόδια του, σαν την αίσθηση της κολύμβησης ή του τζετ-λCΊγκ.

Άφησε το νόμισμα να πέσει πάνω στο γραφείο. Τη στιγμή ακριβώς που το

άφηνε ένιωσε ένα οξύ συναίσθημα έξαψης κι έπειτα τα φώτα έλαμψαν και

πάλι και ο ήχος των τηλεφώνων που ιαυπούσαν και του κλιματισμού που μουρ­ μούριζε έγινε όσο δυνατός ήταν και πρώτα.

"ΣυΥΥνώμη;» είπε ο

ThT.

"Για 11 πράγμα μου ζητάς συγγνώμη;» «Μόλις είπατε πως δεν είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος» . ,<Α, ναι. Έτσι είπα; Ίσως σι<εφτόμουν κάη άλλο». ,(Ο,ΤΙ πείτε, σερίφη».

Αφού είχε φύγει ο Φρέλιγκ, ο Λουκ έγειρε στην καρέκλα του και στριφο­

γύρισε πέρα-δώθε σιζεφτικός. Σε κάθε κούνημα κοιτούσε το αργύριο, αλλά δεν το έmανε στο Χέρι του. Ο κύριος Μάρεκ τού είχε πει τι μπορούσε να κάνει ΚΙ

ο Λουκ τον πίστευε. Αποτελούσε αποδεnαικό στοιχείο. Αδιάσειστο, πραιαικό αποδεnαικό στοιχείο . Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν αποτελούσε αποδεnαικό στοιχείο όη ο πράσινος Τζάνεκ ήταν πραγματικός κατά συρροήν δολοφόνος

με σάρκα και οστά. Αποτελούσε αποδεnαυζό στοιχείο ότι όλα τα λαϊκά παρα­ μύθια ήταν αληθινά: ότι υπnρχε κάποιος Πράσινος Ταξιδευτής που μπορούσε να επιβιώνει με το πέρασμα των αιώνων, ότι υπnρχαv μωμόγεροι που κουβα­ λούσαν ξίφη, μαχαίρια και πέτσινα πουγγιά γεμάτα αγιασμένο ασήμι.

Είχε βιώσει ο ίδιος την επίδραση ενός από τα αργύρια πάνω στον εαυτό

του και το πίστευε. Το πίστευε. Για μερικές στιγμές, ενώ κρατούσε το νόμισμα σφιχτά στο Χέρι του, δεν είχε ζήσει τώρα, αλλά τότε, μια στιγμή πριν από τον Πιτ Φρέλιγκ, μια στιγμή πριν από ολάκερο το Σίνταρ Ράπιντς, την Νόβα, ακόμα ιο απ' τη γυναίκα και την κόρη του.

Τώρα γνώριζε ότι δεν είχε φανταστεί το mαερό, θαμνόμορφο πλάσμα που είχε δει φευγαλέα στο κλιμακοστάσιο, απ' όπου κι αν είχε ξεφύγει. Γνώριζε, όμως, επίσης, όη υπήρχαν ελάΧΙστα πράγματα που μπορούσε να κάνει. Αν δεν

στρίμωχνε στ' αλήθεια τον Πράσινο Ταξιδευτή 10 αν δεν

avaKMume:

ποlOς ή

τι στην πραγματικότητα ήταν, ο Πράσινος Ταξιδευτής θα παρέμενε πιο πολύ

μύθος παρά άνθρωπος -πιο πολύ τρομαιαlκός χαραιαήρας κάποιου παραμυ­ θιού, παρά πραγμαηκός εyι<λnματίας. Του Λουκ δεν του άρεσε που απέφευγε τον Τζον Χάζμπαντ και το Αστυνομικό Τμήμα του Σίνταρ Pάmντς, αλλά δεν μπορούσε να ξεχάσει τι είχε πάθει πριν από τέσσερα ή πέντε χρόνια ο σερίφης Ντένις Μολόι, στην κομητεία

233

GRAHAM MASTERTON

Μπλακ Χοκ. Είχε σημειωΘεί μlα σεφά απαιOlων σεξoυαλn<ών εmθέσεων κατά γυναικών οδηγών από ένα γυμνό άντρα, ο οποίος

στην οποία είχε

emreeei-

-

σύμφωνα με κάθε γυναίκα

είχε το KεφάλJ. του «τοποθετημένο ανάποδα».

Παρασυρμένος από έναν ιδιαίτερα ευφάνταστο νεαρό βοηθό, ο σερίφης Μολόι είχε πειστεί ότι κατεδίωκε έναν μετ εμψυχωμένο πιστολά του

1880, τον

Τζακ ·AλJ.σoν, που τον είχε aπαγxoνιστεί στο Γουατερλού την τελευταία μέρα

του Οκτώβρη του

1886.

Το Ol<οινί του δήμιου είχε εξαρθρώσει τόσο άσχημα το

λαιμό του 'AλJ.σoν, που ο εργολάβος κηδειών τον είχε ξαπλώσει πλάγια στο φέρετρό του, ώστε το KεφάλJ. του να κοιτά προς τα επάνω. Ο σερίφης Μολόι είχε οργανώσει εξορκισμό' κι ακόμα είχε φ έρει απ' το Μαϊάμι έναν Αϊτινό ιε ρέα βουντού, όλα με έξοδα της κομητείας. ΤελΙκά,

όμως, ο εγι<λnματίας συνελΙιφθη ιο αποδείχτηκε ότι φορούσε ανάποδα μια λαστιΧένια μάσκα του Ρίτσαρντ Νίξον, στο πίσω μέρος της οποίας είχε ανοί­

ξει τρύπες για τα μάτια. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ν' ανακαλύψει ο Λουκ ήταν το ότι ο ΠράOlνος Ταξιδευτής aπoτ ελoύσε τμήμα κάποιας παράξενης και περίπλοκης

φάρσας, όπου ο ίδιος έπαιζε το ρόλο του κορόιδου. Δεν ήταν αι<όμα έτοιμος να πάει να συναντήσει τον σερίφη Μολόι στον οίκο ευγηρίας για εύmστους εκπροσώπους του νόμου. Έβγαλε από το συρτάρι του ένα πλαστικό φακελάκι από κείνα που χρηOl­ μΟΠOlεί η Σήμανση ιο έσπρωξε προσεκτικά μέσα το ασημένιο νόμισμα με το στιλό του. Το σφράγισε και το κράτησε ψηλά. Περιβεβλημένο με πλαστικό, το

νόμισμα έδειχνε να μην έχει εrriδραση πάνω του. Το ακούμπισε πάνω στην

ανοιι<τιί του παλάμη. Και πάλJ. καμιά επίδραση. Το έσφιξε. Τίποτα. Ε, λοιπόν, αυτό ήταν κάτι. Ήταν λες και η πνευματnaί μαγεία του αρχαίου κόσμου μπορούσε να τεθεί σε καραντίνα, αν χρηOlμοποιούσε κανείς ένα συγ­ χρονο υλΙκό. Έριξε το νόμισμα στην τσέπη του πουκαμίσου του, το χάιδεψε

και περίμενε για μια στιγμή, προκειμένου να βεβαιωθεί πως δεν τον είχε σπρώξει πίσω στο χρόνο. Μια αμυδρή αίσθηση ίλιΥΥου, ίσως; Όχι. Ούτε ασάφεια, ούτε τρεμουλΙά­ σματα. Τα πάντα ήταν μια χαρά. Εξαιωλουθούσε, όμως, να σέβεται τη δύναμη και την παλαιότητα του αντικειμένου που κουβαλούσε στην τσέπη του .

Πήγαινε συχνά στην ειαλησία. Ήξερε απ' έξω τα λόγια του κατά Ματθαίον. «Τότε 1δών Ιούδας ο παραδ1δούς αυτόν όπ κατεκρΙθη, μεταμελn­

θεΙς απέστρεψε τα ΤΡ1άκοντα αργύΡ1α ΤΟ1ς αΡΧ1ερεύσ1 κα1 ΤΟ1ς πρεσβυτέΡΟ1ς. Κω ρΙψας τα αργύΡ1α εν τω ναώ ανεΧώρησε, κω απελθών απήΥξατο. ΟΙ δε αΡΧ1ερεΙς λαβόντες τα αργύΡ1α εΙπον' ουκ έξεστ1 βaλεIν αυτά εις τον κορβα­ νάν, επε! πμή αΙματος έστι.

"Συμβoύλloν δε λαβόντες ηΥόρασαν εξ αυτών τον αγρόν του κεραμέως ε1ς ταφήν ΤΟ1ς ξΈV01ς. Δlo εκλήθη ο αγρός εκεΙνος αΥρός αΙματος έως Π1ν σήμερον».

234

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Ο Λουκ αισθάνθru<ε ταπεlνός, νηφάλιος και βαθύτατα φοβισμένος. Στο κάτω κάτω, κουβαλούσε πάνω του το ένα ΤΡlαιωστό της τιμής του Αγρού του Αίματος.

Ο Λουκ έκανε μlα τελευταία βόλτα γύρω από το κτίρlO, προσπαθώντας . ν' αφουγκραστεί, κοιτώντας ΤΡlγύρω. Στον πρώτο όροφο συνάντησε τον ψηλό

κοκαλιάρη μηχανικό του κηρίου, τον Τζο Κρολίκεβης, που έλεγχε έναν πίνα­ κα με δlακόmες κυκλώματος.

"ΕντόΠlσες το πρόβλημα;» τον ρώτησε ο Λουκ. Ο Τζο κούνησε

αρνητη<ά το κεφάλι.

"Είναι παράξενο. ΜΟlάζεl με

ακανόνιστη σειρά από υπερροές, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί συμπεριφέρε­ ται έται. Μίλησα με την ηλεΚΤΡlκή εταιρεία, αλλά δεν έχουν καταγράψεl καμ­ ία δlαιώμανση».

«Εντάξεl, Τζο ... κάνε ό,τι μπορείς». Κατευθύνθru<ε κατά μήκος του δlαδρόμου προς τα κελΙά, ενώ οι σόλες

των παπουταιών του έΤΡlζαν. Εκεί καλησπέρισε τον αξlωμαnκό υπηρεσίας (που στεκόταν προσοχή, στεφανωμένος με καπνό ταιγάρου, και μ' ένα τεύχος του ΠΈVΤxασυς μlσοκρυμμένο πίσω απ' την πλάτη του). Βάδισε προς το κελί του Τέρενς Πίρσον και στάθηκε για λίγο απέξω, παρακολουθώντας τον καθώς βΡlαι<όταν ξαπλωμένος στην κουκέτα του με τα μάηα του ορθάνοιχτα. " Τι κάνεις, Τέρι; » ρώτησε. « Βαριέμω », απάντησε εκείνος, δίχως καν να τον κοιτάξει . "Η δεσποινίς Καντελάρια μού είπε όη ίσως σ' ενδιέφερε να φανείς συνεργάαιμος».

" Το αι<έφτομαι. Τι ήταν όλη εκείνη η ανακατωσούρα πριν λίγο;» " Τίποτα που να πρέπει να σ' ανησυχεί. Κάποιος εισβολέας, αυτό ήταν όλο».

Ο Τέρενς έστρεψε ξαφνικά το βλέμμα προς το μέρος του. "Κάπ οιος εισβολέας; »

"Κάποιος που άφησε μερικά δαφνόφυλλα αιωΡΠlOμένα τριγύρω . Είνω κάποιος που γνωρίζεις;» Ο Τέρενς σηκώθηκε, δείχνοντας πολύ ταραγμένος. «ΚάΠ ΟlOς ήρθε κι άφησε τριγύρω δαφνόφυλλα; Με δουλεύεις, έτσl; Απλά προσπαθείς να με

ταράξεις».

"Είδα κάποιον με τα ίδια μου τα μάτια, Τέρι. Έναν τύπο που έμοιαζε λες κω φορούσε ένα θάμνο». Ο Τέρενς πήγε κατευθείαν στα κάγκελα, τα άρπαξε σφιχτά κω αναζήτη­ σε στο πρόσωπο του Λουκ έστω κω την παραμικρή υπόνοια ότι τον δούλευε.

"Μιλάς σοβαρά, έται δεν είνω;» είπε τελΙκά. " Τον είδες! Είδες τον Πράαινο Ταξlδευτή μέσα σε τούτο το κτίρlO! ΧΡlστέ μου! Νόμιζα ότι είχες πει

235

GRAHAM MASTERTON

πως τούτο το μέρος είναι ασφαλέστερο απ' το Μάριον!" « Ψάξαμε το κτίρlO απ' τη στέγη έως το υπόγειο. ΔΕV υπάρχει κανείς εδώ" . « Noμiζεις ότι θα σ' άφηνε να τον βρεις ; Ο Πράσινος Ταξιδευτής μπορεί

να κάνει ό,τι θέλει, να πάει όπου γουστάρει! Άκου, σερίφη , πρέπει να με βγά­ λεις από δω. ΔΕV κάθομαι εδώ αν είναι εδώ κι ο Πράσινος Ταξιδευτής. Με κανέναν τρόπο, σερίφη. Με απολύτως κανένα τρόπο» .

" Φοβάμαι ότι δεν έχεις άλλη επιλογή" , του είπε ο Λουκ. «Για όνομα του Θεού! " ούρλιαξε ο Τέρενς. "ΔΕV ε ίναι ζήτημα επιλογής! Είναι ζήίημα ζ ωής ή θανάτου! :Ξ:έρεις τι κάνει στον κόσμο ο Πράσινος Ταξιδευίής ; Αλήθεια, έχεις έστω και την παραμικρή ιδέα; »

« Τέρι » , είπε ο Λουκ, « θα πάψεις να ουρλιάζεις; Εδώ είσαι εξίσου ασφα ­ λής με οπουδήΠΟίε αλλού. Αν εσύ δεv μπορείς να βγεις από ίΟύτο το κελί, ίότε πώς στο διάολο νoμiζεις ότι μπορεί κανείς να μπει μέσα; Ακόμα ιο ο Πράσινος Ταξιδευτής δεv μπορεί να π εράσει μέσα από συμπαγή ατσάλινα κάγκελα! » Ο Tέρεvς άρχισε να κάνει κύκλους μες στο κελί του , να χτυπά πάνω στον τοίχο, να χτυπά πάνω στα κάγκελα. Άρπαξε τους αγκώνες του και άρχισε να τρέμει σαν παιδί που μόλις το 'χουν βγάλει από

moiva. « Είν' εδώ, για τ' όνομα

του Χριστ ο ύ ! Είν' εδώ! Το ήξερα ότι θα τον έφερνε ο καιρός! Ήξερα ότι οι

αποδόσεις απ' ης σοδειές θα τον έφερναν! Τον νιώθω να 'ρχεται Υια χρόνια

και χρόνια και τώρα είν' εδώ και Ύω είμαι κλειδωμένος σε τούτο το γαμημένο κελί, δίχως κανέναν τρόπο για να βγω και κείνος θα με σκοτώσει, σερίφη. Μ'

ακούς; Βρίσκεται μες στο κτίριο ! Βρίσκεται μέσα σε τούτο το γαμημένο κτίριο και θα με βρει, κω τότε θα ρε σκοτώσε1!» Τα τελευταία λόγια ξεστομίστηκαν με τόσο πανικόβλητη ψιλή φωνή, που

ο Λουκ μετά βίας κατόρθωσε να τα καταλάβει. Ο Τέρενς πλησίασε στα κάΥι<ε­

λα, κρατώντας το κεφάλι με τα Χέρια του, ενώ όλο το αίμα είχε φύγει απ' το πρόσωπό του, κάνοντας το δέρμα του να μοιάζει γιφίζο σαν πεπιεσμένο χαρτί.

Τράβηξε μια μικρή, αναπνοή απ' τη μύτη' έκανε μια προσπάθεια να φανεί λογικός . « Σερίφη, ο λόγος για τον οποίο τα σι<ότωσα- τα σι<ότωσα εξαπΙας

του! ΕξαιτΙας του Πράmvου Ταξ1δευτή! Τα σκότωσα επειδή δεv υπήρχε άλλος πιθανός τρόπος. Καμία απολύτως επιλογή. Και τώρα βρίσι<εται εδώ!» «Θες να τα ομολογήσεις όλα;» ρώτησε ο Λουκ

"Θέλω να ρε j3γάλε1ς από δω μέσα!» «Αν θες να τα ομολογήσεις όλα, θα σε μεταιονήσουμε από τούτο το κελί. Θα σε πάμε στην αίθουσα των ανακρίσεων και 'κει θα μπορέσεις να ομολογή­ σεις».

« Στην αίθουσα των ανακρίσεων; » είπε κaxύποmα ο Τέρενς . « Φυσικά .. . είναι πολύ πιο άνετη για όλους τους ενδιαφερόμεvoυς». « Ασφαλής είναι;»

236

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

"ΦυσlΚά είναι ασφαλής».

Ο Τέρενς κοίταξε τριγύρω, ρουφώντας σκεφτικός τα μάγουλά του. «Δεν ξέρω. Δεν ξέρω. Δεν πας να με γελάσεις, έτσι;»

«Γιατί να σε γελάσω;» Ο Τέρενς τον κοίταξε Ύ1α μια aπειρoελάxιστη στιγμή ΙQ έπειτα άρχισε να γελά. «Πας να με γελάσεις, έτσι δεν είναι; Η δna\γόρος μου πήγε σπίτι της και νομίζεις ότι μπορείς να λες ό,τι σ' αρέσει. Μπήι<ες στο δωμάτιό μου, έτσι;

Είδες την εικόνα του Πράσινου Ταξιδευτή. Τα πρόσθεσες και τα δυο και τώρα προσπαθείς να με τρομάξεις,

V1a

να ομολογήσω. Δε θα γλύτωνες ένα σωρό

δουλειά έτσι, και κάμποσες ώρες στο δικαστήριο; Ε, λοιπόν, δεν μπορείς να ξεγελάσεις έτσι τον Τέρενς Πίρσον

-

όχι εμένα, κύριε, και ιcαλά Θα κάνεις να

το mστέψεις».

«Τέρι», είπε ο Λουκ, όσο

mo

υπομονετικά μπορούσε, «το είδα με τα ίδια

μου τα μάτια. 'Ηταν ίδιο με θάμνο. Κρεμόταν απ' το ταβάνι». Ο Τέρενς πλησίασε τόσο, που ο Λουκ μπορούσε να μυρίσει την ανάσα του

-τη δύσοσμη ανάσα ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε βαθιά απελπισία' ενός ανθρώπου που δεν έπλενε όπως έπρεπε τα δόντια του ή δεν έπινε αρκετό νερό. «Δεν μπορείς να με ξεγελάσεις, σερίφη. Η ΓOυΈVΤI Καντελάρια σού είπε ότι ήμουν προετοιμασμένος να κάνω κάποια συμφωνία ... κι έτσι μπήκες σε

σκέψεις, σωστά; Αν έχει κάποια πληροφορία Ύ1α την οποία να κάνει τη συμ­ φωνία, τότε πρέπει να είναι ένοχος ή τουλάχιστον συνεργός. Θα κατέβω, λOlπόν, στα κελιά και θα τον κάνω να χεστεί aπ' το φόβο του, κι έτσι θα μου πει όσα γνωρίζει δίχως να 'μαι αναΎ1ι::ασμένος να του δώσω οnδήποτε ως αντάλλαγμα! » Ο Λουκ ανασήκωσε τη ζώνη της οπλοθήκης του. «Κάνεις λάθος, Τέρl. Το

είδα στο ταβάνι». "Το διάβασες. Διάβασες στα σημειωματάριά μου, Ύ1α το περπάτημα στο ταβάνι». "Δεν έχουμε τελειώσει ακόμα τη μετάφραση των σημειωματαρίων σου.

Και σίγουρα δεν έχουμε βρει κάη σχεnκό με 10 περπάτημα στο ταβάνι». "Λες μαλακίες, σερίφη!» του πέταξε ο Τέρενς. Σχεδόν ούρλιαζε. "Λες μαλακiες! Δεν ωστεύω λέξη απ' όσα λες!»

Ο Λουκ ξεκούμπωσε την τσέπη του πουκαμίσου του κι έβγαλε ένα απ' τα δαφνόφυλλα που είχε μαζέψει απ' το κλιμακοστάσιο. Το κράτησε μπρος στη μύτη του Τέρενς και είπε: "Τότε η είν' αυτό;» Ο Τέρενς σκέπασε με το Χέρι τα μάηα του, λες και ήταν βρυκόλακας που τον απειλούν μ' ένα σταυρό. "Πο ύ το βρήκες;» είπε, ρουφώντας την ανάσα

του. « Θα μπορούσες να το βρεις οπουδήποτε. Θα μπορούσες να το 'χεις αγο­ ράσει από κάνα μπακάλικο » .

"Και βέβαια θα μπορούσα, αλλά δεν το έκανα. Το βρήκα στο κλιμακοστά-

237

GRAHAM MASTERTON

mo,

Μγο μετά που ο Πράαινος Τζάνεκ σκαρφάλωσε και βγήκε ». Ο Τέρενς κράτησε το χ έρι του υψωμένο. «Δε σε ΠlOτεύω. Με κανέναν

τρόπο. Απλά πάρε τούτο το πράγμα από δω και άσε με στην

nauxia

μου » .

Ο Λουκ έριξε το δαφνόφυλλο ξανά στην τσέπη του. «Η δεσΠOlvίς KαντελάΡlα είπε όη απόψε θα το σκεφτόσουν. Όη θα το αι<ε φτόσουν πολύ και καλά . Βεβαιώσου όη θα το κάνεις ». Ο Τέρενς δεν απάντησε . Στεκόταν ακόμ α με το χέρι υψωμένο φοβισμέ ­ να καθώς ο Λουκ έκανε μεταβολή κι εγκατέλειψε το κρατητήρlO , έγνεψε καληνύΧτα στον αξι ωματικό υπηρεσίας και βγήκε πρώτα στον προθάλαμο ια έ πεnα έξω στη βροχερή νύχτα.

ΔltOXlae το πάρκιγκ, κρατώντας το γείσο του καπέλου του γερά γι α να

ε μποδίσε! τον άνεμ ο να ίΟ παρασύρει . Δεν ήξερε τι συμπέρ α σμα να βγάλει για τ ον Τ έ ρενς Πίρ σον. Ίσως το αΡXlκό του ένστικτο να ήταν σωστό και ο Τ έ ρ ενς Πίρσον να μην ήταν παρά ένας κλασlκός τρελάρας. ΑΙΙ ' την άλλη μεριά, ο Tέρεvς Πίρσον πίστευε στον Πράσlνο Ταξlδευτ ή , τ ο ί διο κι ο Λουκ και κατά παράξενο τρόπο , αυτό τους έκανε συνεργούς. ΌXl σε φόνο, αλλά στο ότι είχαν υπάρξει μάρτυρες του πιο αλλό ΚΟίΟυ και τ ρομακτικού φαινομέ­ νου που είχε συναντήσει ο Λουκ σε ολόκληρη τη ζωή του .

Μπήκε στ' αυτοκίνητ ό του και έδεσε τη ζώνη ασφαλείας. Μέσα από ίΟ παρμπρίζ του που είχε γεμίσει μlκρά άστρα απ' τη βροχή, του φάνηκε πως δ l έ­

κρινε έναν ψηλό άντρα με λευκό αδι άβροχο να στέκετ αι στο πε ζοδρόjl10 τ ης γέφυρας της Τρίτ ης λεωφόρου . Έ βαλε μπρος τη μηχανή, έθεσε σε λεn oυρyiα τους υαλοκαθαριστήρες, όμως όταν το παρμπρίζ καθάρισε ο άντρας είχε εξα ­

φαVlστεi. Εκείνοι που χάνονται, τους αποκαλούσε ο παππούς του: άνθρr...vπOl που φαίνονταν- να είναι εκεί κι ότ αν κοιτούσε ς δεν ήταν. Ο παππούς του έλεγε ότι ήταν τα φαντάσματα των αποίκων που είχαν πεθάνει προσπαθώντας να δι α­ σxiσoυν τις πεδιάδες της ανατολικής Νόβα τη δεκαετία του

1840,

ανθρώπων

με ονόματα όπως Mαι<λάoυvτ, Μέρφι, Σjιιθ και Μπρόζικ. Νεκρών ανθρώπων. Ο Λουκ άπλωσε το χέρ! του στο ντουλαπαια του συνοδηγού

Kl

έβγαλε τ α

γυαλιά πο υ χρηmμΟΠΟ lού σε για την οδήγηση . Τα 'χε ανάy:ιrn μόνο όταγ κο υρά­

ζονταν τα μάπα του . Σκέφτηκε όη μάλλογ είχε δει αρκετά απόψε : ωο πολλά απ' όσα

jlllOP01Jae γα δει κάΠΟlOς

σ' ολόκληρη τη ζωή τ ου . Το μόγο πο υ ήθελε

ήταγ γα εΠlστρέψε l σπίτι του και ν' αγοίξει jllG μπίρα.

Κάτι λιγότερο από είκο αι λεm ά αργότερα, ο Tέρεvς εξαιωλουθούσε γα βρί­ αι<εται καθlOμένο ς στην κουκέτ α του , με το κεφάλι ακουμπισμέγο πίσω στ ον γιφί ζο τοίχο, τ ο στ όμ α ανOlχτ ό , μlOοκοψισμένο ς , μlσακούΥοντας. Ήταν ένα ή συχο βράδυ στο κρατητήρlO . Λίγο μετά τ α μεσάνυχτ α είχαν

φέρει μια μαύρη γυναίκα, που πότε γελούσε και πότε έκλαιγε σε να τ ραγουδ ά « Γλυπό ρο υ .. . καλό ρου αρα ξάιa .. . έλα

238

va

Kl

έπεnα άρXl­

ρε πάρεις σπΙΤΙ»

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

ξανά και ξανά, μέχρι που μια απελπισμένη avrPlΚIί φωνή ούρλιαξε: "Για τ' όνομα του Θεού! Kouvrίσoυ καλό μου αμαξάκι λέει το τραγούδι, όΧΙ γλυκό, καλό μου αμαξάκι!»

Κάποιος άλλος, που απ' τη φωνή του φαινόταν πολύ νέος, είχε αρχίσει να κλαίει με λυγμούς. Όμως σε γενικές γραμμές το κρατηnίρlO ήταν ήσυχο, και

δεν ακουγόταν παρά μόνο το σύρσιμο ποδιών και σωμάτων, το ροχαλητό και πού και πού κάποιο θορυβώδες βήξιμο.

α Τέρενς λαγοκοιμόταν με το πίσω μέρος του κεφαλιού του ακουμπισμέ­ νο στον τοίχο και ονειρευόταν ότι διέσχιζε τρέχοvrας ένα σταροχώραφο που το έδερνε η θύελλα, καταδιώκοvrας την Έμιλι. Ανέμιζε το δρεπάνι του, το

μεγαλύτερο δρεπάνι του , εκείνο που χρησιμοποιούσε για να κλαδεύει τις βατομουριές. Ήταν ξαναμμένος, τρομαγμένος. Γνώριζε τι έπρεπε να κάνει . Τα στάχυα τού μαστίγωναν τις γάμπες, κεvrρίζοvrάς τον. Γύρω του ο ουρανός περιστρεφόταν σαν ένα τεράστιο μαύρο σύστημα μ' αλογάκια του λούνα παρκ,

όπου τα αλογάιαα ήταν γιφίζες αστραπές.

,,'Epw!»

της φώναζε.

,,'Epw,

σταράτα!»

Όμως η Έμιλι δε σταματούσε. 'Εφτασε στην άκρη του χωραφιού και εξα­ φανίστηκε κατεβαίνοvrας το ανάχωμα κι έπειτα χάθηκε.

α Τέρενς έφτασε στην άκρη της πλευράς του δρόμου, ακριβώς πάνω απ'

το χαvrάκι και κοίταξε τριγύρω σαν τρελός, με την ανάσα να φουσκώνει μες στα πνευμόνια του. α αυτοιανητόδρομος απλωνόταν σαν φίδι για χιλιόμετρα και χιλιόμετρα, και τούτη τη φορά δεν υmίρxε κανένα ημιφορτηγό, δεν υmίρ­

χε τίποτα απολύτως. Γύρισε προς τα πίσω σαστισμένος. Πού είχε πάει; Την μια στιΥμιί έτρεχε μερικά μέτρα μπροστά του' τώρα δεν την έβλεπε πουθενά.

«'Epw!»

φώναξε.

,,'Epw,

πού εfσQl;»

Περίμενε και αφΟυΥιφαζ ότ αν. α άνεμος τού ρίπιζε τα αυτιά . Το στάρι θρόιζε και ψιθύριζε σαν τη θάλασσα. Πέρασε πολλή, πολλή ώρα, κατά τη διάρ­ κεια της οποίας παρέμενε καθισμένος στην κουκέω του με το κεφάλι γερμέ­

νο στον τοίΧο και το στόμα ανοικτό, ΡΟΧαλiζοvrας ελαφρά, καθώς ο ουρανί­ σιως του είχε βυθιστεί στο λαρύγγι του. Τότε άκουσε γέλιο. Ένα πολύ διακριτικό, διόλου τραχύ γέλιο . Το γέλιο

ενός κοριτσιού , κοροϊδευτικό, αλλά γλm<ό. Στο όνειρό του στράφηκε προς τα πίσω και κει βρισκόταν η Έμιλι. Όταν

όμως εκείνη έκανε αργά μεταβολή, το πρόσωπό της δεν έμοιαζε καθόλου με της Έμιλι. Ήταν το λευκό πρόσωπο ενός μωμόγερου που έμοιαζε με μάσκα,

καλά λουστραρισμένη, με μαύρες τρύπες για μάτια. α Τέρενς ξύπνησε σοκαρισμένος και με κομμένη την ανάσα. Κι όταν

ξύπνησε, βρίσιωvrαν όλοι τους εκει. Στέκοvrαν σιωπηλοί έξω από τα κάγι<ε­ λα του κελιού του, και τον κοιτούσαν λες και τον παρακολουθούσαν επί ώρες. Ήταν έξι' και οι πέντε φορούσαν λευκές προσωπίδες. α Τέρενς είπε: «Θεέ μου. Θεέ μου, Μεγαλοδύναμε». Η φωνή του ακουγόταν σαν τη φωνή

239

GRAHAM MASTERTON

ενός ορειβάτη που του τελειώνει το οξυγόνο. Ήταν τόσο απόλυτα τρομοιφα­ τημένος που άδειασε τη φούσκα του στο αριστερό μπατζάκι του παντελονιού

του

1<1

ένιωσε ζεστασιά, επιτακτική ανάγκη 1<αι εξευτελισμό.

Η ξαφνική τους εμφάνιση ήταν αρκετά τρομακτική από μόνη της. Εκείνο , όμως, που τους έκανε ακόμη πιο τρομακτικούς , ήταν το γεγονός ότι δεν ήταν

απόλυτα αδιαφανείς. Έμοιαζαν με φαντάσματα του εαυτού τους, του ί διου τους του εαυτού

1<1

ornamec;

όχι με πραγματικούς αveρώπους . Αν ο Τέρενς

προσπαθούσε πολύ, πραγματικά μπορούσε να διακρίνει από ρέσα τους J..Ilα αχνή εικόνα του τοίχου από πίσω. Τα φώτα του διαδρόμου τούς φώτιζαν ζωηρά, όμως όταν εκείνοι έμπαιναν μπροστά τους, έλαμπαν αμυδρά μέσα από τους ώμους και τα κεφάλια τους . Εκείνο το γεγονός αποτελούσε για τον Τέρενς επαρκή απόδειξη. Ήταν

myoupa

πραγματικοί. Ζούσαν, αλλά ζούσαν J..Ilα στιγμή νωρίτερα από κείνον.

Ό,τι έβλεπε ήταν εκείνοι όπως εf.xαv υπάρξει ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα, όχι εκείνοι όπως πραγματικά ήταν. Να τι τους έκανε αθάνατους· να τι που τους έκανε άτρωτους. Αν τους άρπαζε, αν τους χτυπούσε, δε θα χτυπούσε

τίποτα ουσιαστικότερο από J..Ilα ανάμνηση. Πιο κοντά στα κάγι<:ελα στεκόταν ο ψηλός άντρας με το κατάλευκο αδιά­ βροχο, με πρόσωπο από στιλπνό λευκό σμάλτο. Κρατούσε απαλά και αδιάφο­ ρα το κάγκελο με το δεξί του χέρι, όπως κάποιος που κρατιέται απ' την κου­

παστή στον υπόγεlO. Τα δάχτυλά του ήταν μακριά, στεγνά και τέλεια περιποιη­ μένα, παρόλο που τα νύχια του δείκτη και του μέσου του είχαν πάρει βαθύ κεχριμπαρένιο χρώμα απ' το Kάnνισμα . Μπλα του

στεκόταν ένας

ελάχιστα πιο πίσω­

-

mo αδύνατος , ψηλότερος άντρας, που φορούσε J..Ilα περίεργη

φορεσιά σαν τσουβάλι, χωρισμένη σε τέσσερα μαύρα και κόιοονα μέρη, και

ένα μικρό μαύρο κασκέτο, που έμοιαζε με μαξιλαρά1<1

1<1

από κάθε του γωνιά

κρεμόταν J..Ilα μεταξένια φούντα. Εκείνος ο άντρας κουβαλούσε στον ώμο του μια μακρόστενη τσάντα από μαύρο βελούδο

1<1

απ' το στόJ..llΟ της τσάντας

ξεπρόβαλλαν Ol σταυροειδείς λαβές από κάμποσα ξίφη. Πισω απ' τον ψηλότερο άντρα βρισκόταν μισοκρυμμένη J..Ilα μικρόσωμη, καμπουριασμένη φιγούρα που φορούσε ένα χοντρό, στο χρώμα της πίσσας,

ράσο σαν καλόγερου του 140υ αιώνα, με το πρόσωπο ολότελα κρυμμένο απ' τη OΚlά της κουκούλας του . Το ένα του χέρι, όμως, ήταν σηκωμένο ψηλά , για

να κρατά το ράσο σφιγμένο στο λαιμό του· και 'κεινο το χέρι ήταν μαλακό κι είχε δάχτυλα γεμάτα εξογκώματα, λες και

n

σάρκα του είχε σαπίσει όπως το

τυρί. Αν και το πρόσωπό του ήταν κρυμμένο, ο Τέρενς άκουγε την ανάσα του

να σφυρίζει βαριά περνώντας μέσα από J..Ilσοβουλωμένα ρουθούνια· και έβλε­

πε ότι ταλαντευόταν ελαφρά, λες και βασανιζόταν από έναν διαρκιί πόνο. Από τη μια πλευρά, χώρια , φωτισμένα από τη λάμπα φθορισμού του

διαδρόμου, έτσι ώστε να φαντάζουν αφύσικα πραγματικά τικά

1<1

-

αι<:όμα

mo πραγμα­

απ' την ίδια την πραγματικότητα- στέκονταν δύο νεαρά άτομα, ένα

240

ΣΑΡΚΑ

&

αγόρι και ένα κορίτOl. Το αγόρι φορούσε

ΑΙΜΑ

lllQ

εφαρμοστή πορφυρή και κίτρινη

μεταξένια φορεOlά γελωτοποιού. Τα ξανθά κατσαρά μαλλlά του ΚΟΡΙΤOlού ήταν μπλεγμένα με aπoξηραμένα λουλούδια, μαργαρίτες και γαϊδουράγκαθα και

ΚOlνό βοτάνι του 'Αϊ-Γιάννη. Φορούσε ένα χοντρό κουρελιασμένο πανωφόρι από τομάρια ζώων, χοντροφηαγμένες γκρίζες μάλλινες γκέτες και μπότες. Ο καθένας τους είχε κρεμασμένο στο λαιμό του ένα μικρό πέΤOlνο πουγ­

γί- και κείνο το πουγγί αποτελούσε για τον Τέρενς την οριστική απόδειξη όη ετούτοι ήταν οι ξεχωριστοί και διαλεχτοί μωμόγεροl του ΠράOlνου Ταξιδευτή' μιας και τα πουγγιά περιείχαν τα αργύρια με τα οποία είχε πληρωθεί ο Ιούδας ο ΙOlωριώτης, για να προδώσει τον Ιησού' και κείνα ήταν που εξασφάλιζαν την αθανασία τους. «Ηρθατε, λοιπόν» , είπε ο Τέρενς.

Γνώριζε ολονών τα ονόματα. Ο πατέρας του τού είχε πει, ψιθυρίζοντας βιαστικά και τρομαγμένα, ποιος ήταν ο καθένας. Ο Μάρτυρας με το λευκό πρόσωπο: εκείνος που στεκόταν και παρακολουθούσε να διαπράττονται τα αμαρτήματα της απληστίας και της προδοσίας και κατέγραφε το καθένα απ'

αυτά. Ο :Ξ:ιφομάχος, που ήταν δήμιος και σφαγέας, εκείνος που ξεκοίλιαζε. Ο

Λεπρός που μετέφερε κάθε νόσο που είχε κληρονομήσει η ανθρωπότητα, ο ακάθαρτος. Τα δίδυμα Μαχαιρl και Γυμνή. Μόνο δύο έλειπαν. Ο Θεραπευτής, που μπορούσε να αποκαταστήσει τα

κομμένα κεφάλια και με μαγικό τρόπο να αναστΙ1σεl τους νεκρούς. Και ο ΠράOlνος Ταξιδευτής,

ο Τζάνεκ,

ο κομιστής της καρποφορίας και της

γονιμότητας, ο κληρονόμος όλων των αρχαιων και μυστηριακών δυνάμεων της πραOlνάδας και της βλάστησης.

Ο Τέρενς σηκώθηκε. «Τι θέλετε;» ρώτησε. Ένιωθε το λαρύγγι του σφιγμέ­ νο, λες και ΠV1γόταν με ψαροκόκκαλα ή αγκάθια. Ο Μάρτυρας δεν είπε κουβέντα. Ο :Ξ:ιφομάχος δεν είπε κουβέντα. Ήταν μωμόγεροι, δε μιλούσαν ποτέ. Όμως η Γυμνή είπε πίσω από την απαλή λευκή λουστραρισμένη της μάσκα. «Πήρες κάτι που δεν σου αV11κε. Πήρες δυο ζωές

που δεν σου ανήκαν».

«Τις έσωσα, να τι έκανα", είπε ο Τέρενς. «Τις καταδίκασες στην ανυπαρξία, αυτό είν' όλο. Πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις όη θα γίνονταν δεκτές στον παράδεισο; Ο παράδεισος είναι κλειστός για τα παιδιά του Τζάνεκ. Κι ούτε θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν απο­ δεκτά στη Σκοτεινή Επικράτεια». «Δεν ήταν παιδιά του Τζάνεκ. Ήταν δικά μου». «Ανήκαν στη γεvιά του Τζάνεκ», είπε η Γυμνή. Είχε

lllQ

ελαφριά. αλλόκοτη

ανατολικοευρωπαϊιαι προφορά κι η φωνή της έσβηνε και δυνάμωνε, λες και ήταν

lllQ ραδιοφωνιl
όταν

όλες οι ραδιοφωνικές συχνότητες γεμίζουν τραγούδια μοναξιάς και απελπι­ σίας . Επίσης, ανάμεσα στη στιγμή που μιλούσε ο Τέρενς και τη στιγμή που απα-

241

GRAHAM MASTERTON

vτoύσε εκείνη φαινόταν να υπάρχει μια διGΚOIΠί, μια xρoV1Κ!ί υστέρηση. Ο Τέρενς ήξερε γιατί' lα αυτό τον τρομοκρατούσε ακόμα περισσότερο.

Τούτοι ήταν οι npaV1laTIΚOi ακόλουθοι του Πράσινου Τζάνεκ, οι σιωπηλοί αθά­ νατοι , οι κάτοχOl των τρlάKovτα αργυρίων που είχε εισπράξει ο Ιούδας για να προδώσει το Χριστό. Η Γυμνή επέμεινε: « Τα παιδιά σου ήταν απόγονοι του Τζάνεκ' άρα ανιΊ­

καν στον Τζάνεκ. Ο πατέρας σου είχε ήδη δώσει την υπόσχεσή του ότι ο

Τζάνεκ θα μπορούσε να τα πάρει' και σένα, επίσης, και τους δικούς σου». «Δεν είχε δπωίωμα», είπε ο Τέρενς. Σχεδόν μπορούσε τώρα ν' αιωύσεl

τη φωνή του πατέρα του τσακισμένη απ' τον πανικό . « vόριζα όπ έκαvα το σωστό, Τέρι, Ράρrυς ρου ο Θεός. Σr' αλήθεlα το πfστευα. Δεν αvαλοyiστnκα ούτε

pla φορά πς εmmώσεις .. . δε σκέφrmω όπ θα PXOVΤaV ποrέ Υ:ια va σε

πάρουν, όχι στ ' αλήθεια .. .» Η Γυμνή πλησίασε τα κάγι<ελα. Μέσα από τις τρύπες της μάσκας της ο Τέρενς δlέι<ρινε τα μάτια της που έλαμπαν. Έτρεμε στην ιδέα ότι θα μπορού­ σε να βαδίσει μέσα από τα κάγι<ελα και να τον αγγίξει. Ήταν ένας ολότελα παράλογος τρόμος , ωστόσο, εκείνος έκανε πίσω. Ένα μπουλούκι μωμόγεροι που μπορούσαν να μπουν στο κρατητήριο της κομητείας δίχως να συναντή­ σουν καμιά απολύτως αντίσταση, θα μπορούσαν κάλλιστα και να βαδίσουν

μέσα από ατσάλινα κάγκελα. Εκείνο το κορίτσι μύριζε κάτι. Μύριζε μlσoσαrnσμένες γούνες ζώων, παλιά αποξηραμένα άνθη και σεξ. Πίσω της το Μαχαίρl παρέμενε αμίλητο,

αλλά στεκόταν με το ένα χέρι να αναπαύεται στο γοφό του, με τρόπο που έδωσε στον Τέρενς την εντύπωση ότι χαμογελούσε. «Η υπόσχεση είναι υπόσχεση», είπε η Γυμνή.

«Εγώ δεν έδωσα καμία υπόσχεση», διαμαρτυρήθηκε ο Τέρενς. «Ο πατέ­ ρας μου το 'κανε, πριν αι<όμα γεννηθώ. Δεν το Ίωνα εγώ».

«Παρ' όλα αυτά, η υπόσχεση είναι υπόσχεση και οι εmmώσεις είναι επι­ mώσεις. Ό,n παίρνεις απ ' τον Πράσινο Τζάνεκ, πρέπει να το ξεπληρώσεις.

Ίσως να 'ναι τριαι<όσια στρέμματα στάρι τον χειμώνα . Ίσως να 'ναι καλαμπόΙΩ' ίσως να 'ναι μωρά. Ίσως να 'ναι ένα χαρούπι όλο κι όλο. Πρέπει να το ξεπλη­ ρώσεις, φίλε μου. Και το ξέρεις».

Ο Τέρενς δεν ήξερε η να πει. Ήταν τόσο τρομοκρατημένος που μόλις μπορούσε να μιλήσει. Κι όλο κατάπινε και κατάmνε και το στόμα του πλημμύ­ ριζε συνεΧώς με ζεστό σάλιο, λες ΙΩ ήταν έτοιμος να ξεράσει. Ο Μάρτυρας έσυρε τα νύχια του κατά μήκος των κάγι<ελων του κελιού του Τέρενς, βγάζοντας ένα αδύναμο τρίξιμο. Και πάλι υπήρχε μια αναΤΡIXlΩ­ στιιώ χρονιιώ υστέρηση. Το τρίξιμο ακουγόταν προτού καν ο Μάρτυρας αγγί­ ξει τα κάγκελα και σταματούσε ενώ εκείνος ακόμα έσερνε τα νύχια του πάνω

στο μέταλλο . Έπειτα ο Μάρτυρας απομακρύνθηκε, λες και είχε ακούσει αρκετά, και

242

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

τώρα, αρκετά γοργά, ο 2ιφομάχος έκανε μπρος, και άπλωσε το χέρι του Ιήσω απ' την πλάτη του , τραβώντας τα ξίφη απ' τη θήκη τους. Κάθε ένα έβγαζε ένα

οξύ κουδούνισμα καθώς το τραβούσε' ένα κουδούνισμα που έκανε τα νεύρα

του Τέρενς να τεντώνονται. Υπήρχαν πέντε συνολικά ξίφη ια ο :Ξ:ιφομάχος τα έμπλεξε επιδέξια μεταξύ τους, ώσπου σχημάτισαν ένα σταυροειδές πεντάγω­ νο. Τα κράτησε ψηλά στον αέρα, ώστε να μπορεί ο Τέρενς να τα δει να

λάμπουν. Εκείνος γνώριζε γιατί ήταν έτσι σταυρωμένα. Το κεφάλι του θύμα­ τος θα τοποθετούνταν στο μέσο του πενταγώνου κι έπειταΌ ξιφομάχος θα τα τραβούσε, για να κλείσουν όπως το διάφραγμα μιας φωτoγραφnaίς μηχανής. Ο Τέρενς ύψωσε και τα δυο του χέρια, με τα δάχτυλά τους μπλεvJ.1ένα με

τον ίδιο τρόπο όπως και τα ξίφη. «Μαιφιά! » επέμεινε. «Δεν μπορείτε να μπεί­ τε εδώ! Δε σας προσκάλεσε κανείς -πρέπει να σας προσκαλέσουν! Και εκτός αυτού, εδώ μέσα δεν υπάρχει τίποτε πράσινο! Τίποτε!» «Δε χρειαζόμαστε πρόσκληση , φίλε μου», είπε η Γυμνή. «Ο Τζάνεκ είναι

πατέρας σου lG ο πατέρας σου σε διατάζει να μας αφήσεις να μπούμε.

Εξάλλου, υπάρχει κάη πράσινο εκεί μέσα». Ο Τέρενς κράτησε τα δάχτυλά του υψωμένα. «Δεν υπάρχει τίποτε ... σι­ γουρεύτηκα γι ' αυτό". ,(Ολοι μας κάνουμε λάθη», είπε η Γυμνή.

Ο Τέρενς κοίταξε τριγύρω στο κελί του τρομοκρατημένος. Δεν υπήρχε

τίποτε πράσινο εκεί μέσα' ήταν βέβαιος. Κάθε μέρα έλεγχε και ξαναέλεγχε' και πάντα πριν πέσει για ύπνο έψαχνε τριγύρω με μανία. Ποτέ δεν έτρωγε πράσινα λαχανικά, ποτέ δε διάβαζε τίποτε άλλο, εκτός από χαρτόδετα βιβλία με OlGoμέYa τα εξώφυλλα, για την περίmωση που η έγχρωμη στάμπα τους μπορεί να είχε μια κουκίδα πράσινου. Για τον ίδιο λόγο ποτέ δε δεΧόταν ζαχα­

ρωτά σε συσι<ευασίες. Τι μπορούσε να 'ναι πράσινο εκεί μέσα; Τι; Ένα απαλό ρεύμα φύσηξε μες στο κελί του Τέρενς. Το δαφνόφυλλο, που ο Λουκ είχε σιωπό να ρίξει μες στην τσέπη του, ξεπρόβαλλε γλιστρώντας

κάτω από την κουκέτα. Γύρισε ανάποδα, κοντοστάθηκε κι έπειτα γύρισε ανά­

ποδα και πάλι. «Πράσινο», είπε η Γυμνή . Το πρόφερε «πράσνο» . Ο Μάρτυρας άγγιξε με τις άκρες των δαχτύλων του δεξιού του χεριού την κλειδωVlά με συνδυασμό του κελιού του Τέρενς. Με το αριστερό του Χέρι

κουνούσε ένα ζευγάρι ζάρια. Τα πέταξε ψηλά, τα έπιασε, τα KOΎVΙ1σε και τα πέταξε ξανά . Ούτε στιγμή δεν τράβηξε το βλέμμα του απ ' το πρόσωπο του Τέρενς. Εκείνος είχε αρχίσει να τρέμει. Κρατούσε τα δάχτυλα υψωμένα για να διώξει

μακριά το Μάρτυρα,

όμως γνώριζε ότι ήταν άσκοπο

πια.

Ο

Μάρτυρας θα έριχνε τα ζάρια και θα έβρισκε το συνδυασμό .

Ο :Ξ:ιφομάχος περίμενε υπομονετικά. Ο Λεπρός στεκόταν στο βάθος, ανα­ σαίνοντας τραχιά σαν κατάκοιτος ετοιμοθάνατος. Το Μαχαίρι άπλωνε τα δάχτυλά του και εξέταζε με προσοχή τα νύχια του'

243

n

Γυμνή άπλωσε το χέρι

GRAHAM MASTERTON

της στον ώμο του ΙΌ άρχισε να του τον μαλάσσει αργά. <<Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό», εΙπε ο Τέρενς. «Χριστέ μου -δεν είστε

καν αλnelVOl, είστε ένας μύθος! Είστε ένα αναθεματισμένο -παραμύθι!» «Θες να δωπιστώσεις πόσο αληθινοί είμαστε;» ρώτησε η Γυμνή' «Είμαστε πιο αληθινοί από σένα». «Μπορώ να κλείσω τα μάηα μου κω να τα ξανανοίξω κω σεις θα 'χετε

xaeEll» ούρλΙαξε ο Τέρενς. «Δε νομίζω . Ρώτα τον Ζιφομάχο. Ρώτα τον αν μπορείς να δοκιμάσεις τα ξίφη του, να δει ς πόσο κοφτερά είνω . Σ ' έχει ξεσκίσει ποτέ ένας μύθος; Έχει

Χύσει ποτέ αίμα ένα παραμύθι;» Ο Μάρτυρας έφερε εφτά. Τα ζάρια φαίνονταν σαν να αναπηδούσαν κω

να σπινθηροβολούν στον αέρα . Ταυτόχρονα, ο Τέρενς άκουσε τον πρώτο μοχλό της κλειδωVlάς ν' απελευθερώνετω μ' ένα κΛικ Ο Μάρτυρας έπωσε τα

ζάρια, τα έκλεισε στη φούχτα του ΙΌ ανάσανε πάνω τους έπεnα τα έριξε πάλι και τούτη τη φορά έφερε εvvιά.

«Τέσσερα νούμερα, τέσσερις ριξιές» , είπε η Γυμνή ' κω πλησίασε ακόμα

πιο κοντά. Ο δεύτερος μοχλός της κλειδωVlάς απελευθερώθηκε. Ο Τέρενς οπισθοχωρούσε σταδιακά, έως ότου η πλάτη του κόλλησε στον

τοίχο του κελΙού του. Κρατούσε υψωμένα τα δάχτυλά του, που σχημάηζαν το

ίδιο σταυροειδές σχήμα και τα μάτια του ήταν γουρλωμένα απ' τον τρόμο.

"Ab

insidiis diaboli, libera nos Domine!" oύρ.λJ.αξε. «Τι είναι τούτα;» ρώτησε η Γυμνή. <<Λόγια της ειαλnσίας; EξoΡΚlσμός; Μας έχει ευλογήσει ο ίδιος ο Άγιος Πατέρας, αγάπη μου. Τα λόγια της εκκλησίας είναι το ψωμί και το νερό μας ».

"Ut Ecclesiam tuam secura tibi facias libertate seruire, te rogamos, audi nos; υι inimicos sanctae Ecclesiae humiliare digniris, te rogamus, audi nos. Per unigenitum FjJium SUU1n Dominum nostrium Iesum ChristιIm, qui cum ΘΟ uiuit et regnat in initate Spiritus sancti Deus, per omnia saecula saecu10rum». « Τα καταφέρνεις μια χαρά με τις ξένες γλώσσες, ε;» είπε η Γυμνή' και ο τρίτος μοχλός έκανε κιln(.

Ο Ζιφομάχος έκανε ένα βήμα μπρος με τον αστραφτερό σχηματισμό των σπαθιών του υψωμένο στον αέρα σαν θρησκευτικό φυλακτό. Το Μαχαίρι άφησε ένα οξύ γέλΙο, σαν να μην μπορούσε να περιμένει να δει τι θα συνέβαι­

νε στη συνέχεια. Ο Τέρενς σταμάτησε να προσεύχεται και να παρακαλά το Θεό' κρατούσε, όμως, τα δάχτυλά του ψηλά, σχηματίζοντας το ίδω σταυροει­ δές πλέγμα και εξαι(ολουθούσε να έχει την πλάτη του κολλημένη στον τοίΧο.

«Δε σε πιστεύω», επέμεινε. «Μα δεν πιστεύεις στην κόλαση;» τον ρώτησε η Γυμνή. "Δεν πιστεύεις

στους δαίμονες; Σε κάθε λoyrίς δaιρονa κω ozxpαλωπσpΈVo πvεύpα». Τώρα τον χλεύαζε' χλεύαζε τις έρευνές του' χλεύαζε τις επίμονες μελέτες του για

244

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

τον καιρό και τις σοδεlές . Κατ ά β άθο ς ήτ αν ΎJ,oς τ ου Τ ζάνεκ

Kl

ο Τζάνεκ θα

τον έκανε δlκό του, δεν είχε σημασία πόσο χρόνο θα τ ου έπαιρνε' δεν είχε σημασία αν Ο! μωμόγερOl καιροφυλακτ ούσαν ΎJ,α χρόV1α .

α Μάρτυρας έφερε τέσσερα.

«Τέσσερα», ψleUPlae η Γυμν"!ί κι ο μοχλός έκανε κλικ και άνΟlξ ε. α Τέρενς έπε σε στα γόνατα. Η πόρτ α τ ο υ κελιού μlσάνOl ξε π άνω στ ου ς

κακολαδωμένους μεντεσέδες της και ο Μάρτυρας πέρασε μέ σα, αιωλουθου­ μενος απ' τον Ξlφομάχο και το αγόρ! που τ ο έλεγαν MαxaiPl . « Θα π εθάνεlς εδώ; » ρώτησε η Γυμνή. Αλλά ο Τέρενς δεν είπε κουβ έντα. Το μόνο που σκεφτ όταν ήταν η Έ μιλΙ, τ ο τρέξιιιο μες στο στ αροχώραφο και την παγωμένη βροχή που του μαστίγωνε τ α μ άγουλα.

α Μάρτυρας τον άΥΎΙξε και το άγΥ1γμά τ ου ήταν πραγματικά διαβολικό' π αγερό κα1 άγριο, σαν τ ο άΥΎΙΥμα ενό ς νεκρού κορμι ού, που έχ ε! ξανα έρ θε l

στη ζωή αφού το 'χουν διαπεράσε! Xlλlάδες βολτ

Mera PlKoiJ

ρεύματο ς . Το

άΥΥιγμά του έκανε τους μύες στ ους ώμους του Τέρενς να συσπ αστ ούν, να τρεμουλιάσουν και να αναρριγήσουν από ημι-συνειδηΤ Ο ΠΟlημένη ο δύνη .

«Νομίζω πως είναι ώρα ΎJ,α ξεκαθάΡ1σμα», είπε η Γυμνή. Ο Ξlφ ομάχος κράτησε τη διάταξη τ ων σπαθlών τ ου πάνω από το κεφάλι

του Τέρενς, σαν να επρόκεlΤΟ να τ ον στέψε! βασιλέα. Εκείνος είπε: «Είστε δειλοί, όλο! σας. Κρύβ ετ ε τα πρό σωπά σας ». Όμως η Γυμνή τού ανταπάντησε: «Les visiteurs silencieuses se cacl1ent quelquefois sous des formes bestiales, on se couvrent le visage d' un lnasque pour demeurer inconnus». α Τέρενς ένιωσε μlΩ τρομερή αίσθηση αναπόφευκτου. Ανάσαινε από τη μύτη , με κοφτές, ρηχές αναπvoές. Είχε μάθει αρκετά σχετικά με τον Πράσινο

Τζάνε κ, ώστε να Υνωρίζει από πού είχε έρθει, εκείνος και οι μασκαράδες του . Είχαν πρωτοεμφαV1στεί στην παλιά Βοημία, τον

90

αιώνα, έπειτα από τη βάπτι­

ση του πρίΎJ,αιπα Μπορίζοβ. Άρα, λOlπόν, είχαν εκμεταλλευτεί την άνοδο του XprOΤ l aV1OllOiJ . Περιγελούσαν το

Θεό. Προέρχονταν απ' την εποχή των

θρησκευτικών δραμάτων και των ομαδlκών τάφων της πανούκλας από τις απαγορευμένες νυχτερινές συνάξεις των μαΎJ,σσών και τις ιεροτελεστίες της γονιιιότητ ας από τη σκοτεινή βοημική ιστορία του Πόντεμπραντ και του

Λάντισλας κι από τρομερές περιπλανήσεις σ' ολόκληρη την Ευρώπη -περι ­ πλανήσεις που τους είχαν οδηγήσει τ ελικά εδώ, στις αγροτικές εκτάσεις τ ων

KΕVΤΡOδυΤΙKών ΗΠΑ, όπου , στο δεύτερο ήμlσυ του 200υ αιώνα, εξακολουθού­ σαν να επιβιώνουν ο ΧριστιαV1σμός και οι τσέχικες δεισιδαlllOVΊες, κάτι

σχεδόν σπάV10 -μαζ ί με μια απελruσμένη ανάΎJ.Q1 ΎJ,α όσα είχε να προσφέρει ο Πράσινος Τζάνεκ.

ΓΟV1μότητα' με μόνο αντίτιμο κάΠOlα μελλοντική ζωή .

Ευημερία' ΎJ,α την υπόσχεση ενός ανώνυμου, άΥνωστου παιδιού, αγέννη­ του ακόμα.

245

GRAHAM

ΜΑSΊΈRΤΟΝ

ο Ξ1φομάχος πλησίασε τον Τέρενς και χαμήλωσε αργά γύρω απ' το λαιμό του το σταυροειδή σχηματισμό των σπαθιών.

Η Γυμνή είπε: «Ο Τζάνεκ σε θέλει, αγάπη μου. Ξέρε1ς ότι δεν υπάρχει

διαφυγή".

246

.10.

Η Λiλl ανακάθωε . «Καλύτερα να πηγαινω. Αύριο το πρωί έχουμε μια συγκέ­ ντρωση δράσης».

"Μη μου ΠεΙς όη σκαρώνεις πάλΙ τίποτα ταραχές, ε;» ρώτησε ο Μπράιαν.

Ήταν γερμένος πίσω στα μαξΙλάρια και φυσούσε φιλήδονα στο ταβάVl τον καπνό απ' το πούρο του . Ήταν

12:27

το πρωί. Ο ΜπράΙαν είχε επιστρέψει στο ΚόλΙνς Πλάζα Μγο

μετά ης οχτώ το βράδυ και είχε βρει τη Λiλl να τον πεΡΙμένει στη σουίτα του. Δεν το είχε ευχαριστηθεί και τόσο: εκείνο το απόγευμα είχε χαραμίσει

δυόμlOl ώρες λογομαχώντας με αξιωματούχους του Υπουργείου Γεωργίας σχετικά με ης προτεινόμενες περικοπές στις υπηρεσίες σταθεροποίησης ι{αι

προστασίας του αγροτικού τομέα' ΚΙ έπεnα άλλες δύο ώρες λογομα.χώντας με χοιροτρόφους και αγελαδοτρόφους σχετικά με το Ζαπφ-Κάντl. Ήταν βΡαxvIασμένoς , κουρασμένος και δεν είχε όρεξη ΥΙα σαδομαζοχι­ στικά πΑΙXVΊδlα. Απέμεναν λΙγότερο από δύο εβδομάδες, ΥΙα να φτάσουν στην τελΙκή

ψηφοφορία και κάμποσοι ΧΟΙροτρόφOl είχαν αρχίσει να παVlκοβάλλονται. Όταν το νομοσχέδιο Ζαπφ-Κάντι είχε πρωτοκατατεθεί ΥΙα συζήτηση, είχε

θεωρηθεί σε γεVlκές γραμμές ένα ελαφρά εκκεντρικό δείγμα πολΙτΙκής ορθότητας. Είχε, όμως, κερδίσει τόσο μεγάλη υποστήριξη απ' την κοινή γνώμη,

που ο ΜπράΙαν δεν προσπαθούσε

ma να υπολογίσει αν θα κέρδιζε ή

όΧΙ, αλλά

πόσο μεγάλη πλειοψηφία θα ήταν η πλειοψηφία υπέρ του. Ίσως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του νομοσχεδίου Ζαπφ-Κάντι ήταν όη

ήταν πολύ δύσκολο ΥΙα τους πολΙτuωύς να δηλώσουν ότι δεν το υποστήριζαν.

247

GRAHAM MASTERTON

Το να αVΤHΑXθείς σε 'κείνο το νομοσχέδιο, 100δ1Ναμούσε με το να δηλώσεις

ότι ήσΟ1Ν υπέρ της ζωοτομίας, του εμπορίου γούνας και της βαναυσότητας απέναVΤΙ σrα ζώα' 1<1 ότι δεν πίσrευες πως τα ζώα έΧΟ1Ν ψυχές. Η Λiλl βάδισε γυμνή προς τον καθρέφτη, με τα μεγάλα σrήθη της να ταλα­ vτεύovται. Τα μπούτια και τα πισινά της έφεραν ακόμα αποτυπωμένα πάνω τους τα κόκιανα σημάδια από τα δάχτυλα του Μπράιαν και γύρω απ' τους καρ­ πούς της διαγράφovταν πορφυροί μώλωπες. Στάθηκε μπρος στον καθρέφτη , έσιαξε τα μαλλιά της, έγλειψε τα χείλη της και σrραβoμoυτσoύνιασε. " Νομίζεις ότι δείχνω κουρασμένη;» ρώτησε τον Μπράιαν. "Εγώ νομίζω ότι δείχνω κουρασμένη».

"Δείχνεις υπέροχη. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνεις ». {(OXl . .. νομίζω ότι δείχνω κουρασμένη. Θα χαρώ πολύ όταν όλα τελειώ­ σΟ1Ν » .

Ο Μπράιαν σrριφoγύρισε. Το πέος του κρεμόταν πάνω σro τριχωτό του μπούτι σαν σι<ούρο εξωτικό φρούτο. "Τι είναι, τότε, αυn1 η ισroρία με τη συγκέντρωση δράσης;» θέλησε να μάθει. "Ελπίζω να μην είναι τίποτα βίαlO. Θέλουμε τα μέσα ενημέρωσης να παραμείνΟ1Ν σro πλευρό μας». «Δε διάβασες τις εφημερίδες;» τον ρώτησε η Λiλl. Πήγε προς το διακο­ σμημένο με χρυσή μπογιά γραφείο και πήρε ένα φύλλο της ΣΙνΓαρ ΡάΠΙνΓς Γκαζέτ. Ο τίτλος ήταν ΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΤΡΥΜΑΤΙΖΕΙ ΚΑΙ

20

ΕΠΙΣΤΗ ­

ΜΟΝΑ. Ο Μπράιαν καθάρισε ένα κομμάτι από φύλλο KαΠVOύ που είχε κολλήσει

σro χείλι του. "Το διάβασα . Και λοιπόν; Όταν επικυρωθεί ο Zαπφ-Kάvτι θα είναι ούτως ή άλλως αναγι<:ασμένοι να κλείσΟ1Ν το !νσrIToύτo Σπέλμαν». «Διάβασες, όμως, τι έκαναν σε 'κείνο το και<όμοφο ζώο; Του εμφύτευσαν αν-Θρώmνες εΥι<εφαλικές σννάψεις, έτσι ώστε να νομίζει ότι είναι άνθρω­ πος» .

«Κάτι τέτOlΟ προσπαθούν να ισχυριστούν», είπε ο Μπραιαν. «Χθες, όμως, συζητούσα με δύο γεωργικούς εmσrήμονες, οι οποίOl δεν μπορούσαν να

πισrέψo1N στα σοβαρά ότι είναι δ1Νατόν. Ίσως το αποτέλεσμα να 'ναι ένα γουρούνι με εΥι<έφαλο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί, για την εmδιόρθωση

ενός κατεστραμμένου ανθρώmνου εγκέφαλου -αλλά ένα γουρούνι που να νομίζει ότι είναι άνθρωπος; Δε νομίζω». Η Λiλl κάθησε σro κρεβάτι δίπλα του. Η ρώγα της σύρθηκε ελαφρά πάνω

σro μπράτσο του. "Μ' αγαπάς σr' α.λιl.θεια, έτσι;» τον ρώτησε . Εκείνος της ανταπέδωσε το βλέμμα, με μάτια έντονα εστιασμένα πάνω της. Όταν την κοιτούσε έτσι, εκείνη πάνια θεωρούσε ότι της πρόδιδε τις σκέ­ ψεις του. Υποτίθεται ότι επρόκειτο για ένα βλέμμα αι<λόνητης ειλικρίνειας ένα βλέμμα που έλεγε: «Πώς τολμάς να μ' αμφισβητείς, έσrω και για ένα κλά­ σμα του δευτερολέmου;» Για τη Λiλι, όμως, ήταν ένα βλέμμα δίχως βάθος.

Ήταν λες και το πρόσωπο του Μπραιαν καλυαιόταν από το γείσο ενός ιφά-

248

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

νους που αντανακλούσε τα πάντα σαν καθρέφτης, ώστε να μην μπορεί να δει τίποτα εκτός απ' τον εαυτό της. Ο Μπράιαν δεν ήταν τόσο σκληρός όσο παρίστανε. Δlέθετε ένα σωρό

απρόσμενα τρυφερές αδυναμίες, όπως η αγάπη του για την όπερα, η αφοσίω­ σή του στα σκυλιά και το ατέλειωτο πένθος του για τη νεκρή του μητέρα, ΟΙ

οποίες σαν τα νερά του Αλφ, του ιερού ποταμού, περνούσαν μες από σπnλlές που ο άνθρωπος αδυνατούσε να μετρήσει, καταλήγοντας σε μια ανήλιαγη θάλασσα. Είχε, όμως, επικαλύψει τις αδυναμίες με ματαιοδοξία ιο ακόμη περισσότερη ματαιοδοξία, με την απληστία του για το χρήμα και με τη δίψα του για εξουσία.

Θα μπορούσε να έχει εμπνεύσει πολλούς. Ήταν τόσο

όμορφος που θα έπρεπε να 'χε

yiVZI

ευαγγελιστής, από πολιτικής αν όχι από

ηθικής πλευράς. Προστάτευε, όμως, τον εαυτό του με κεράτινα στρώματα

φτήVlας και τσαμπουκά και ενός εξαιρετικά επίμονου εγωισμού , που άΥΥιζε τα όρια της ψύχωσης.

Εκείνος είπε: « Φυσικά σ' αγαπώ», ήταν, όμως, πολύ εγωιστής για να παρα­ δεχτεί ότι δεν την αγαπούσε. «Φαίνε σαι τόσο αφηρημένος", του είπε. Προσπάθησε να του χαϊδέψει τα

μαλλιά, όμως εκείνος απέστρεψε το κεφάλι του. «Απλά είμαι κουρασμένος. Ήταν μια δύσκολη μέρα. Όλη μέρα ήμουν με χοιροτρόφους, γεωργικούς περιβαλλοντολόγους και λογιστές. Με λογιστές, Χριστέ μου! Ήξερες ότι πέντε χιλάδες υπάλληλοι του Υπουργείου Γεωρyiας είναι λογιστές; Το Υπουργείο Γεωρyiας έχει τόσους πολλούς γαμημένους

λογιστές, που κάνουν λογιστική εργασία για το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους!»

«Μπράιαν» είπε η Λίλι. "Δεν είμαι αφελής. Έχω διαίσθηση γι' αυτά τα πράγματα, πολύ περισσότερο από άλλους». «Ποια πράΥματα; >} «Μπορώ να διαισθανθώ πότε κάποιος αρχίζει να αμφισβητεί μια σχέση,

όπως εσύ. Μπορώ να διαισθαVΘώ πότε κάποιος δεν επιθυμεί πραγματικά να με κατέχει».

«Θες να σε lωτέXOυv, Μια γυναίκα σαν εσένα;» «Φυαικά. Πάντοτε σ' το έλεγα, απ' την αρχή ιοόλας» .

"Για τ' όνομα του Θεού, Λίλι. Σ' αγαπώ . Περνώ, όμως, μια κρίση. Δώσε μου μια ευκαιρία. Σε θέλω, σε χρειάζομαι. Είσαι τόσο ξεχωριστή. Είσαι απαρα[τη­ τη. Τι άλλο πρέπει να πω;»

Εκείνη ξάπλωσε κοντά του. ΆΥΥιξε το πρόσωπό του. Αιωλούθησε με την άιφη του μεσαίου της δαχτύλου το περίγραμμα του τέλειου μετώπου του, της τέλειας μύτης του. Τράβηξε μια τούφα απ' τα μαύρα σαν το μελάVl μαλλιά του.

"Σε χρειάζομαι» ψιθύρισε. «Σε χρειάζομαι για τα πάντα». Εκείνος φύσηξε μακριά της τον KΑΙΤVό απ' το πλάι του στόματός του. «Λίλι ... το ξέρω πως με χρειάζεσαι. Και 'Υω σε χρειάζομαι. Τώρα, όμως, είμαι

249

GRAHAM MASTERTON

πραγματικά μπλεγμένος. Και κουρασμένος. Το εmπεδο της ενεΡΥητικότητάς μου βρίσκεται πολύ χαμηλά».

Εκείνη παρέμει\'ε κον-τά του, πολύ κον-τά του. Η άκρη του δαχτύλου της Χάιδεψε τη σαγρέ μαύρη αξυρισιά στο myoύYι του, το μυτερό τριγωτηκό καρύ­ δι του, τους επίπεδους, γυμνασμένους μύες του στέρνου του. Συνέ:ΧlOε την

πορεία του προς τα κάτω, προς τον αφαλό του, όπου βούτηξε μες στον ιδρώ­

τα του κι έπειτα τον έγλυψε, λες και έγλυφε νέκταρ. Εκείνος τεν-τώθηκε από πάνω της και αιωύμπησε το πούρο του στην κρυ­ στάλλινη σταxτoθήκn. Δε θα το έσβηνε ' ήταν πολύ ακριβό ΙΌ είχε Kαπv1σει μόνο το μισό . Τη φίλησε επιπόλαια στον ώμο και είπε: ,,'Άκου, είσαι πολύ όμορφο κορίτσι. Έχεις μυαλό , κότσια, ό,τι χρειάζεται. Εμείς οι δυο έχουμε

συνεργαστεί καλά για το μέγιστο σιωπό. Όμως αυτό δεν πρόκειται να κρατή­ σει για πάν-τα . Δε γίνεται. Έχεις ολόκληρη τη ζωή μπροστ ά σου , για να κάνεις

ό,τι πρέπει να κάνεις και Ύω έχω ΙΌ άλλα σοβαρά θέματα ν' ασχοληθώ ". Τη φίλησε ξανά. «Και γι' αρΧΙί, θέλω να γίνω Πρόεδρος» . Η Λi.λJ. άπλωσε το χέρι της ανάμεσα στα πόδια του lG άρχισε να του κάνει

μασάζ. Το μασάζ της ήταν δυνατό και αδυσώπητο και λiγo ήθελε για να

yiver

οδυνηρό. Έσφιξε με τα δάχτυλά της κάθε όρχι ώσπου ο Μπράιαν ν' αντιδρά­

σει παίρνοντ ας μια κοφτή, απότομη ανάσα ' lG έπειτα άρχισε να τραβά και να μαλάσει το πέος του , ώσπου εκείνο άρχισε να σηκώνεται.

«Δε θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς εμένα, έτσι δεν είναι;» του ψιθύρισε. «Ελα, παραδέξου το».

Όμως το μόνο που μπορούσε να πει ο Μπράιαν ήταν: «Λi.λJ., -για τ' όνομα του Θεού, Λiλι, άσε με ήσυχο για ένα δευτερόλεπτο».

Ευθύς εκείνη τον άφησε ΙΌ ανέμισε τα πόδια της πάνω από το πλάι του κρεβατιού. «Λυπάμαι. Απλά θεώρησα ότι είμασταν πιο κον-τά ο ένας στον άλλο». «ΓλυΙΌά μου - » είπε ο Μπράιαν. «Δεν ξέρω πόσο κοντά νόμιζες ότι ήμα­ σταν. Είμαστε σίγουρα κοντά. Κι οπωσδήποτε έχουμε πλησιάσει. Απ' τη στιγμή,

όμως, που θα κερδίσουμε την ψ1Ίφοφο ρία

-"

Η Λίλι έστρεψε το κεφάλι της και τον κοίταξε άγρια. «Αλήθεια πιστεύεις

στο σιωπό μας, έτσι δεν είναι;» Εκείνος της αν-ταπέδωσε ένα εξίσου άγριο βλέμμα. «Και βέβαια πιστεύω στο σκοπό μας. Νομίζεις ότι θα 'χα επενδύσεις τόσους μήνες σκληρής δου­

λειάς, αν δεν πίστευα στο σκοπό μας; Νομίζεις ότι θα 'χα ρισι<άρει την καριέ ­ ρα μου; :Ξ:έρεις πόσο αμφιλεγόμενη είναι μια τέτοια πρόταση νόμου και ιδίως

όταν προέρχεται

από

ένα γερουσιαστή που

κατάγεται

από

κομητεία

χοιροτρόφων; Θα μπορούσε να 'ταν αυτοκτονία. Εγώ, όμως, πίστεψα στο

σιωπό μας και δούλεψα για χάρη του' και τώρα θα γίνει πραγματικότητα». «Και τώρα θα με παρατήσεις » , είπε η Λίλι.

«Είπα τίποτα τέτοιο;»

250

ΣΑΡ ΚΑ& ΑΙΜΑ

,<'Οχι ... αλλά προσπαθείς να με προετοιμάσεις για κάτι τέτοιο , σω στά ;»

"Λlλ.ι - » Εκείνη έOlωψε τόσο κοντά του, που οι μύτες τους σχεδόν ακ ο ύμπησαν .

" Ούτ ε καν γνωρίζεις ποια είμαι, έτOl δεν είναι; » Εκείνος δεν απάντησε. Στην πραγματικότητα δεν καταλάβαινε σε τι αναφ ερόταν. Και βέβαια γνώ ρι ζε ποια ήταν. Την πρ ώτη βδομάδα της σχέσης

τ ου ς,

ο Καρλ Ντρίμερ

είχ ε

ξεκινήσε ι

έναν εξονυχι στικό

έλ εγχ ο τ ου

παρελθόντο ς της. Γνώριζε ότι ήταν φανατική ακτιβίστρια γι α τα δικαιώματ α τ ων ζ ώων . Γνώ ριζε ότι ήταν ορφανή, η υιοθετημένη κόρη του κυρίου Καρλ

Μ όναρκ , ενός ευκατάστατου ασφαλιστ ή απ' το Μάριον. Είχ ε παρακολουθήσει το δημ οηκό σχολε ίο , το γυ μνάσι ο και το λύκ ε ιο στη σχολnα'ι π εριοχή του

Μάριον και στις εξετ άσεις για το Κολέγιο είχε πάρει βαθμό ο μέ σος όρος της Αϊόβα ήταν

21,6

23,6 τη

στιγμή που

και με τη σειρά του αποτελούσε τον

υψηλότερο μέσο όρο των ΗΠΑ. Είχε αποφοιτήσει απ το Πανεmστήμιο της

Αϊόβα, παίρνοντας με άριστα τ ο

muxio της

στις κοινωνικές επιστήμε ς.

Γνώρι ζ ε πότε είχ ε Χάσει την παρθενιά της κι από ποιον. (Σε ηλικία δεκα ­ εm ά ετών και τριών μηνών, από τον Τζον Φόρσο το Νεώτερο , μέλος της ομά­ δας στίβου του λυκείου της) . Γνώριζε το ιατρικό της ιστορικό , το οδοντιατρικό της ιστορικό, τ α πάντα. Είχε δει αρκετούς πολιηκούς να π έ φτουν στα χαμηλά εξαιτίας κάποιας τσούλας . Είχ ε ορκιστεί όη κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε σε

κείνον. "Για τι πράγμα μιλάς;» απαίτησε να μάθει. Εκείνη στ ράφm<ε απ τ ην άλλη. «Για τι νομίζεις όη μιλάω; Μιλάω γι ' αγάrm. Μιλάω γι' αφ οσίωση . Σου ανήκα από την πρώτ η στιγμή που μου έκανες έρωτα' και πάντα θα σου ανήκω»,

Ο Μπράιαν δεν είχε ποτέ πριν ενοχληθεί από κάποια γυναίκα, τώρα, όμως, του συνέβαινε. Είχε αρχίσει να υποψιάζεται όη η Λίλι Μόναρκ έκρυβε

περι σσότερα απ' όσα φαίνονταν με γυμνό μάτι ' ια όλον εκείνο τον καιρό που

rnv

εκμεταλλευόταν, προκειμένου να προωθήσει το 2απφ-Κάντι,

εκμεταλλευόταν εκεΙΥον

-

εκείνη

αν και δε γνώριζε ακόμα το λόγο .

Ήταν εκθαμβωτικά όμορφη ' ασα φής , ερωτική και μυστηριώδης, σαν ι<ορί­ ΤΟ1 απ' 10 "σαλόνι" του Πλέιρποι; αλλά, ε πίσης, έξυπνη και τρομερά ξεροκέ­

φαλη. Έλιωε κάθε είδος άντρα: εύσωμους κραηκούς αξιωματούχους, σκηνο­ θέτες της τηλεόρασης, Χαρλεάδες, δημΟOlογράφους, όλη τη σάρα και τη

μάρα. Είχε δώσει τ α πάντα στον Μπράιαν, μαζί και την εμπιστοσύνη της . Και

παρ' όλα αυτά μπορούσε να λέει : "Ούτε καν yvωρiζεις ποιa ε[ρω, έτm δεν εΙναι;» ' και κείνος ήξερε ότι του έλεγε αλήθεια . Δε γνώριζε ποια ήταν. Όχι στα σίγουρα' όχι με βεβαιότητα. Και δεν ήταν

σίγουρος ότι ήθελε να μάθ ει, όχι τώρα που το 2απφ-Κάντι θα υποβαλλόταν στο Κογκρέσο για επικύρωση. Μυριζόταν μπελάδες. Μυριζότ αν κάτι να τον πλη­ σιάζει απ' το νεκρό σημείο της ορατότητάς τ ου. Δεν του άρεσε καθόλου. Τον

251

GRAHAM MASTERTON

έκανε να αισθάνεται φαγούρα. «Εκείνη η συγκέντρωση δράσης», είπε, «δεν έχει να κάνει με κείνο το γουρούνι, έτσι;»

«'Ισως έχει», του απάντησε εκείνη με γυρισμένη την πλάτη .

«Δεν είν' ανάγκη να κάνεις οτιδιίποτε για κείνο το γουρούνι ... απ' τη στιγ­ μή που θα επικυρωθεί ο νόμος, το γουρούνι είναι ελεύθερο» . «Δε θα 'χαμε, όμως, καλύτερη δημοσιότητα, αν το λευτερώναμε τώρα;» Στηρίχτηκε στον ένα του αγι(ώνα. «Θες να το ελευθερώσεις τώρα; Είσαι τρελή; Δηλαδή θα εισβάλλεις παράνομα στο Ινστιτούτο Σπέλμαν και θα βγά­ λεις από 'κει το γουρούνι

-

εξίσου παράνομα. Θα είσαι ένοχη παράνομης

εισόδου, κλοπής, καταστροφής ξένης ιδιοκτησίας, κι ένας Θεός ξέρει 11 άλλο. Για τ' όνομα του Θεού, Λiλι! Ίσως στην Αϊόβα να υπάρχουν και νόμοι ενάντια στην κλοπή γουρουνιών».

Εκείνη γύρισε και του έριξε ένα άγριο βλέμμα. «Δε θα μας σταματήσεις,

Μπράιαν. Πάντα έλεγες ότι μας υποστηρίζεις. Δεν το δήλωσες και στην τηλεόραση; Το δήλωσες στο Τάψ. Υποστηρίζω την οργάνωση Δικαιώματα Στα

Ζώα εκατόν ένα τοις εκατό, να τι δήλωσες και μπορώ να σου δείξω και τ'

απόκομμα. Θα το βγάλουμε έξω εκείνο το γουρούνι' θα ελευθερώσουμε το και(όμοιρο το ζώο και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να μας σταματήσεις».

Ακολούθησε μια παρατεταμένη σιωπή. Από κάτω τους ακουγόταν αμυδρά ο θόρυβος της ιαικλοφορίας Κ1 από πολύ μαιφιά το ανεπαίσθητο ουρλιαχτό της σειρήνας ενός ασθενοφόρου.

Τελικά ο Μπράιαν είπε: <, Ισως έχουμε κάνει ένα λάθος εμείς οι δυο.

Ίσως

-

δεν ξέρω -

ίσως παρεξηγήσαμε κάπως ο ένας τ ον άλλο».

Εκείνη βρισι<:ότ αν ακόμα στην ίδια θέση, μισογυρισμένη, έτσι ώστε το πρόσωπό της να φωτίζεται ζωηρά από το μεγάλο ιφυστάλλ.ινο πορτατίφ του

κομοδίνου , τα μάτια της να σrnν9ηρoβoλoύν, το δεξί της στήθος να είναι σμιλεμένο από σιαές, το εΙήπεδο στομάχι της να σμιλεύεται απ' το φως καθώς κάθε καμπύλη γλιστρούσε μέσα στην άλλ.ι1, το ίδιο ια οι μηροί της και τ' αραιό κάλυμμα από ηβικό τρίχωμα έλαμπε σαν μπουμπούια mκραλίδας που δεν έχει

ακόμα αν9ίσει. Εκείνη τη στιγμή, ο Μπράιαν προσευχήθηκε στο Μεγαλοδύναμο να μπο­

ρούσε να την καταλάβει,

1uac; και η Λiλι ήταν κάτι παραπάνω από ξεχωριστή:

ήταν ένα τρόπαιο, είτε την αγαπούσε είτε όχι. Από την άλλη, Υ1ατί έπρεπε να 'ναι τόσο ισχυρογνώμων; Γιατί έπρεπε να

είναι τόσο κτητική; Γιατί επέμενε τόσο ότι την κατείχε; Αφού εκείνος δεν την κατείχε και δεν επιθυμούσε να την κατέχει και ποτέ δε θα την κατείχε. Έπεlία από το Ζαπφ-Κάντι, τον περίμεναν άλλα τρόπαια.

,<.Λiλι», είπε. «ποτέ πριν δε σε διέταξα να κάνεις κάτι. Ποτέ δε θα φερόμουν τόσο αλαζΟV1κά. Τώρα, όμως, είμ ' αναγκασμένος να σε διατάξω.

Εσιι Κ1 οι παλαβιάρηδες ΟΙ φίλοι σου μείνετε μακριά από το Ινστιτούτο

252

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Σπέλμαν -σε παρακαλώ. Aλλlώς θα τα γαμήσετε όλα».

Η Λίλι είπε: "Εκείνο το γουρούνι είνω σχεδόν σαν άνθρωπος, Μπράιαν ... είνω φυλαΚlσμένο, βασαVΊζετω. Δεν μπορούμε να τ' αφήσουμε εκεί».

"Πρέπεl. Το 'Πlασες; Πρέπεl. Αν το αφήσετε ελεύθερο μπορεί να θέσετε

τα πάντα σε κίνδυνο. Διάβασες ης εφημερίδες. 'Κείνο το γoυρoύvJ. είνω πολύ εΠlκίνδυνο. Σκότωσε έναν εΠlστήμονα κω τραυμάτισε άλλους δύο. Κι αν υπο­ θέσουμε ότι σκοτώνεl κάΠΟlΟ πωδι; Μέσα σε μια νύχτα μπορεί να καταστρέ­ ψετε τα πάντα. Τούτη τη στιγμή το πλεονέκτημα το έχουμε εμεΙς. Μπορεί,

όμως, να το Χάσουμε

-»

κροτάλισε τα δάχτυλά του,

« - tTOl

απλά, μέσα σε

δευτερόλεπτα, επεlδή κάΠOlΟl έκαναν κάη ασυλλόγlστo».

Η Λίλι πήγε προς το μέρος του

Kal τον φίλησε

στην κορυφή του κεφαλιού.

«Δεν καταλαβαίνεlς τα ζώα, ευλογημένε. Θα τα καταλάβεlς, όμως » .

"Λίλι - » "Θα το ελευθερώσουμε».

"Λ.lΛJ

-! »

Δεν ήξερε η να

nel'

παράθυρο, γυμνή ω{όμα

δεν ήξερε τι να κάνεl. Εκείνη στεκόταν δίπλα στο

Kal

κοπούσε από

Kel

ψηλά τα φώτα του Σίνταρ

Ράπlντς, με τα χέΡlα nleoμtva πάνω στα μάγουλά της, λες

Kl ήταν σοκαΡlσμέ­

νη ή Ol<εφτική' ή ίσως κω τα δύο. Εκείνος κλότσησε το σεντόVl που ήταν τυλιγ­ μένο γύρω απ' τον αΡlστερό του αστράγαλο, κατέβηκε απ' το κρεβάτι κω στά­ θηκε λΙγο πίσω της. Στον ώμο της είχε ένα σxnμαησμό από σκούρες κρεατο ­

ελΙές, σαν τον αστεΡlσμό της Κασσlόπnς. Πήγε να την αΥΥίξεl, αλλά αποφάσl­ σε να μην το κάνεl. Προχώρησε προς το μπάVlΟ .

"Με κατέχεlς», είπε εκείνη, αρκετά δυνατά. «Είσαι ο εραστής μου » . Εκείνος στάθηκε, γύρισε κω άπλωσε τα χέρια του παραι<1nηκά. ,<Δεν σε κατέχω, Λίλι. Ακόμα κι αν ήθελα να σε κατέχω, δε θα μπορούσα να το κάνω.

Δεν είναι

tTOl

τα πράγματα . Πιέζεις , πείθεις, απειλείς,

δωροδοκείς.

Δοκιμάζεις κάθε κόλπο που γνωρίζεις. Αλλά ποτέ δεν κaτέχεις τους άλλους , ποτέ. Είναι απλά αδύνατο ». Μπήκε στην τουαλέτα κω μισόκλεισε την πόρτα. Κοίταξε το πρόσωπό του στον καθρέφτη πάνω απ' το Vlmήρα κω σκέφτηκε πόσο πολύ έμOlαζε με μάσκα . Καταβεβλημένο όσο δεν έπωρνε. Πήγε στη λεκάνη, σήκωσε το καπά­

ια ια ήταν έτοιμος να κατουρήσεl όταν μπήκε μέσα η Λίλι.

« Ελα, γλυιαά μου" , είπε. « Ασε με λΙγο ήσυχο, εντάξει; Είμω κουρασμέ­ νος.

llptnel να ΚOlμηθώ λΙγάια» . Όμως εκείνη τον αγνόησε. Κατευθύνθηκε

iOla πάνω του,

άρπαξε τα μαλ­

λιά του και τον φίλησε. Η γλώσσα της γλίστρησε ανάμεσα στα δόντια του κω το σάλιο της είχε γεύση κραOlού και γαρύφαλλου. ,( Ελα » , την ικέτεψε. "Πρέπει να κατουρήσω » .

Όμως εκείνη τον φίλησε ξανά ια έπειτα καβαλίκεψε τη λεκάνη με το

253

GRAHAM MASTERTON

πρόσωπό της προς το μέρος του, έαιασε το πέος τ ου και έμπηξε τα νύχια της

μες στο δέρμα του, ώστε να μην μπορεί να της ξεφύγει. «Κατούρα, λοιπόν", του είπε ' KQl, όπως πάντα, τον προκαλούσε με το βλέμμα. Του ήταν αδύνατον να κρατηθεί. Ένας καυτός πίδαιως από ούρα ξεπήδη­ σε απ' το πέος του κι ευθύς η ΛiλJ. τον κατεύθηνε στα στήθη της. Τραβούσε το

πέος του πέρα δώθε, ώστε να κατουρά κάθε ρόγα με τη σειρά' κι έπειτα κατεύθυνε το ρυάιο προς τα Η:άτω, έτσι ώστε να κατουρά την κοιλιά της. Άπλωσε κάτω το αριστερό της χέριιο άνοιξε τα χείλη του αιδοίου της, ώστε τα καυτά, αφρισμένα ούρα να ρέουν κατευθείαν μες στον ανοικτό κόλπο της και να κατρακυλούν στα μπOύϊlα της.

Μέσα σε δευτερόλεmα όλα είχαν τελειώσει. Εκείνος τραβήχτηκε μακριά, πραγμαnκά σοκαρισμένος

-

τόσο γρήγορα που τα νύχια της του γρα­

τσoΎVΙσαν το πέος, ματώνοντάς τον.

"Χριστέ μου, ΛiλJ." , της είπε. Όμως εκείνη παρέμεινε εντελώς ατάραχη. Στάθηκε όρθια, υγρή και στάζοντας και τον αγκάλιασε , άρπαξε το πέος και

τους όρχεις του και τα έσφιξε ξανά και ξανά. Τον φίλησε και τον άλειψε ολόκλnρο με τα χέρια της ιο έπειτα τον φίλησε πάλι, του δάγκωσε τα χείλη και σήκωσε το δεξί της πόδι, ώστε να μπορέσει να τρίψει μ' αυτό το πίσω μέρος των μηρών και των γλουτών του. Βρίσκονταν ξαπλωμένOl πάνω στο πάτωμα με το πράσινο xαλi, γυμνοί και κολλώντας και η ΛiλJ. ερχόταν επιτακτικά σε οργασμό. Όμως ο Μπράιαν ήταν εξουθενωμένος και το μόνο που μπορούσε να αι<εφτεί ήταν: σε παρακαλώ,

θέλω να τελειώσει αυτό. Είναι πέρα απ' τα όριά μου. Όταν, τελικά , τελείωσε, έμεινε ξαπλωμένος στο πάτωμα κοιτώντας το πόδι της .Νλι και το πλάι της μπcινιέρας, δίχως να σκέφτεται τίποτα απολύτως, πέρα από τους μπελάδες που πλησίαζαν' πολύ άσχημους μπελάδες.

Ανασηκώθηκε. "ΛiλJ." , είπε, «καλύτερα να κάνουμε ένα ντους, δε νομί­ ζεις; "

Εκείνη του χαμογέλασε. "Αν αυτό εαιθυμείς. Εμένα μου αρκεί να μυρίζω όπως εσύ» . "Αλλά

-

τα κάτουρα; Χριστέ μου, ποιος κάνει κάτι τέτοιο; "

Εκείνη συνέχισε να χαμογελά και τώρα φαινόταν σχεδόν να ονειροπολεί.

Έτριψε τα στήθη της , ξανά και ξανά, τραβώντας και πιάνοντας τις ρώγες, λες και αναθυμόταν κάτι αισθηαιακό, λες ιο έφερνε στο μυαλό της κάτι πρωτόγονο

και χυδαίο, κάτι το οποίο την ερέθιζε.

«Q ", είπε . " Οι κάπρOl». « Οι κάπροι;" " ο κάπρος μαρκάρει τη θηλυιοά του , ουρώντας πάνω της -με τον ίδιο τρόπο που μαρκάρει και την περιοχή του. Είναι η απόδειξη της ιδιοκτησίας του ".

Ο Μπράιαν την κοίταξε για κάμποση ώρα κι έπειτα κούνησε αργά το

254

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

κεφάλι. Είχε αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά ότι ίσως η στρατολόγηση της Λiλι Μόναρκ και τον ακτιβιστών της για τα δικαιώματα των ζώων ήταν ένα πολύ σοβαρό σφάλμα.

" Πρέπει να σου πω κάτι» , είπε εκείνη. "Είναι καιρός να το μάθεις» .

Είχε περάσει μια ώρα. Είχαν κάνει και οι δύο ντους και τώρα ο Μπράιαν βριm<όταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, φορώντας το λευκό χνουδωτό μπουρνού­ ζι του ξενοδοχείου και διόρθωνε το κείμενο μιας oμιλiας που θα εκφωνούσε την επομένη σε φοιτητές του τμήματος διοίκησης επιχειρήσεων του πανεπι­ στημίου της Αϊόβα. Καθόταν μέσα σε μια μnφή έλλειψη από φως με τα γυαλιά

του να λάμπουν, και την καφέ πένα του από ταρταρούγα ζυγιασμένη πάνω απ' το κείμενο. Τα νύχια των ποδιών του ήταν κομμένα' μύριζε άφτερ-σέΙβ Χέριτατζ.

Η Λiλ.ι m<αρφάλωσε στην άκρη του κρεβατιού -αρκετά κοντά ώστε να υπάρχει οικειότητα κι αρκετά μακριά ώστε να μην μπορεί να την αyyiξει ο

Μπράιαν. Φορούσε το πάνω μέρος μιας μεταξωτής πυτζάμας στο χρώμα του ελεφαντόδοντου, δίχως το παντελόνι. Αν εκείνος σήκωνε το κεφάλι του απ' το μαξιλάρι , θα μπορούσε ανάμεσα στα μπούτια της να διακρίνει τη φτέρνα της χωμένη μες στο αιδοίο της, όμως έμεινε στη θέση του, με τα γυαλιά να

λάμπουν, την πένα στο χέρι, περιμένοντας ν' ακούσει τι είχε να του πει. " Σου φαiνεται δύσκολη η σχέση μας,

tTm;»

είπε.

Ο Μπράιαν έβγαλε τα γυαλιά του και την κάρφωσε για μια στιγμή με το βλέμμα. Όχι με το παγερό, αμυντικό του βλέμμα που έμοιαζε με καθρέφτη, αλλά με ένα βλέμμα αvυπόιφιτης περιέργειας. Είχε περάσει πολύς καιρός

από τότε που κάποια κοπέλα τού είχε μιλήσει

tTm.

"Μου φαiνεται aσυviιelarn», παραδέχτηκε τελικά. Η Λiλ.ι σχημάτισε με το νύχι της ένα σχήμα πάνω στο κάλυμμα του κρεβα­ τιού. «Δε θέλω να την παρατήσεις γι' αυτό. Είναι πολύ

onllaVTll
"Για ποιο λόγο σημαντική; Επειδή δε θα μπορούσες να πείσεις άλλον άντρα να υποβάλλει ένα χορτοφαγικό νομοσχέδιο στο Κογιφέσο; Επειδή δε

θα μπορούσες να πείσεις άλλον άντρα να κατουρήσει πάνω σου; Γιατί;» ,<'Ισως και για τα δύο», είπε η Λiλ.ι, απαλά. ,/Ισως και για τα δύο και για κάτι ακόμα».

"Εντάξει, λοιπόν. Πες μου. Κανείς ποτέ δε με κατηγόρησε ότι είμαι στε­ νοκέφαλος». «Θυμάσαι το Γουρουνοκόριτσο;»

"Το Γουρουνοκόριτσο; Και βέβαια, ποιος δε θυμάται το ΓOυΡOΥVOKόριτσO. Πότε ήταν - πριν από δώδεκα, δεκατρία χρόνια; Στο Πρέριβιλ ή κάποιο παρόμοιο μέρος».

,<'Ηταν πριν από δεκαπέντε χρόνια, στο Πρέριμπουργι<», είπε η Λiλ.ι.

255

GRAHAM MASTERTON

«Σωστά. Είχαν ανακαλύψει έ:να μuφό κορίτσι σε

tva

εντελώς απομονω­

μένο αγρόκτημα . Οι γονείς της είχαν πεθάνει και την είχαν αναθρέψει τα γου­

ρούνια. Ήταν πιο πολύ γουρούνα παρά άνθρωπος». "Σωστά", είπε η Λίλι. "Τα γουρούνια την τάιζαν, της έβρισι<αν τροφή και τη ζέσταιναν. Κατά κάποιο τρόπο την ειαιαιδευαν κιόλας. Μπορούσε να εm­ κοινωνήσει μαζί τους μπορούσε να καταλάβει ης επιθυμίες τους». Ακολούθησε μια σιωπή , τόσο παρατεταμένη που η Λίλι φοβήθηκε όη ο

ΜπράΙαν δε θα της ξαναμιλούσε. Απλά την κοιτούσε με το μπράτσο των γυα­ λιών του στο στόμα και της ήταν αδύνατο να διαβάσει την έκφρασή του. "ΕσύήσΟ1Ν το ΓOυΡOυvOKόριτσO;» τη ρώτησε. Η Λίλι χαμήλωσε το κεφάλι. Στα μάγουλά της άρχισαν να κυλούν δάκρυα.

"Το ΓουΡΟ1Νοκόριτσο ήσΟ1Ν εσύ,,, επανέλαβε καχύποπτα. ,<'Ολο τούτο ΤΟΥ καιρό ΚOlμάμαι με το ΓουΡΟ1Νοκόριτσο;» ΕκείΥη σήκωσε το βλέμμα και ξεροκατάmε. «Το πραγματικό μου όΥομα δεv είΥαι καν Λίλι Μόναρκ. Είναι Βιρτζίνια Λάουτερμπαχ».

«Αυτό είναι, Βιρτζίνια Λάουτερμπαχ, το Γ ουΡΟ 1Νοκόριτσο», είπε ο Μπράιαν. ,(Εβαλα Τ ΟΥ Καρλ Υα σε ελέγξει. Έβαλα τον Καρλ να ελέγξει τα πάvτα, ακόμα και η νούμερο διάφραγμα χρησιμοποιείς . Πώς και δεν το ανα­ κάλυψε αυτό;»

,/Εβαλες ΤΟΥ Καρλ να με ελέγξει; Δεv μπορούσες να μ' εμmστευτείς;»

« Ω , έλα τώρα , Λίλι, ξέρεις πώς είναι. Είμαι γερουσιαστής. Θέλω να γίνω πρόεδρος. Πρέπει να λαμβάνω τα μέτρα μου . Τόσο για το δικό σου το καλό όσο και για το δικό μου » . <,Θα μπορούσες να μ' είχες ρωτήσει. Θα μπορούσες Υα μ' είχες ρωτήσει ό,τι ήθελες».

«Λυπάμαι, Λίλι, αλλά ελέγχω τους πάvτες. Το προσωπικό, τους φίλους μου. Ακόμα και το παιδί του ταχυδρομείου» . Η Λίλι σκούπισε τα μάτια της με το μανίιa της. « Ε, λοιπόν ... φαvτάζoμαι ότι

ένας γερουσιαστής οφείλει να κάνει ό,ΤΙ οφείλει να κάνει ένας γερουσια­ στής. Όμως

δε

Τουλάχιστον όΧΙ

θα

είχες

αΥακαλύψει ότι ήμΟ1Ν το

ΓουΡ Ο1Νοκόριτσο.

εύκολα. Η υπηρεσία κοινωνικής πρόνοιας της Αϊόβα

καΥόνισε τηΥ υιοθεσία μου. Μου Χάρισαν ένα καινούργιο παρελθόΥ 10 ένα και ­ νούργιο μέλλον. Έφτανε που ανατράφηκα από γουρούνια, δεν ήταν ανάγιω νο υπομείνω σ' ολόκληρη τη ζωή μου και την αρρωστημένη περιέργεια του

KαθΕVός. Από τότε που με βρήκαν, μού πήρε εννέα εβδομάδες για ν' QΠOlαή­ σω ξανά τη συνήθεια να περπατώ όρθια. Ακόμα αισθάνομαι πολύ άνετα όταν πέφτω στα τέσσερα. Έκανα δεκαοχτώ μήΥες θεραπεία προτού αρχίσω να μιλώ».

Ο Μπράιαν έγνεψε καταφατικά και φαινόταν σαν να μην μπορούσε να σταματήσει να γνέφ ει.

« Θυμάμαι.

Είχα διαβάσει

σχετικά στο

PIvτερς

Ντάπζεστ. Ήταν απίστευτη ιστορία. Πραγματικά απίστευτη. Και ήσΟ1Ν εσύ;

256

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Χριστέ και Κύριε!» Η ΛίλJ. έστρεψε το πρόσωπό της απ' την άλλη. « Ισως να μην έπρεπε να στο πω».

«Γιατί όχι; Είναι απίστευτο. Είναι συναρπαστικό! » «Πάψε να λες είναι απίστευτο. Με κάνεις να αισθάνομαι σαν τέρας της φύσης ».

Ο Μπράιαν πέταξε στο πλάι την ομιλ!α του και ανακάθισε στο κρεβάτι. « ΛίλJ.

-

δεν είσαι τέρας της φύσης, με κανέναν τρόπο . Δεν έφταιγες εσύ για

ό,ΤΙ σου συνέβη. Ήταν απίστευτο που κατάφερες να εmβιώσεις . Αν είναι δυνατόν, το Γουρουνοκόρπσο » .

<<Δεν είναι κάτι που θέλειι<ανείς να του θυμίζουν» . «Πες τα μου, όμως» . Ανακάθισε, άπλωσε το Χέρι του πάνω απ' το κρεβάτι και της έmασε τον καρπό. «'Αμα διάβασες το άρθρο στο PIvτερς Nτάπζεσr, ίσως να τα γνωρίζεις όλα. Ο πατέρας ιο η μητέρα μου είχαν ένα χοιροτροφείο έξω απ' την Αμάνα, όμως τα πράγματα πήγαν στραβά και η Αγροτική Τράπεζα τους το 'βγαλε σε

πλειστηριασμό. Τουλάχιστον έτσι ανακάλυψα αργότερα. Αργά κάποια νύχτα ο πατέρας μου φόρτωσε όλα τα γουρούνια που είχαν απομείνει κι απλά μαζ έ ­ ψαμε τα πράματά μας ι{αι φύγαμε.

» Φαντάζομαι πως σταθήκαμε τυχεροί. Βρήκαμε ένα εγκαταλελειμμένο αγρόκτημα κοντά στο Πρέριμπουργκ κι εγκατασταθήκαμε εκεί, δίχως να ρωτήσουμε κανέναν. Μεγάλωσα ανάμεσα στα γουρούνια, επειδή ο πατέρας

μου δεν τολμούσε να με στείλει στο σχολείο, μήπως κι

avaKMume κανείς πού

βρισκόμασταν. Πάντα μ' έβαζε να οριοστώ ότι δε θα ' φευγα ποτέ απ' το

αγρόκτημα, ποτέ, αλλά εγώ φοβόμουν να το κάνω έτσιια αλλιώς. Θυμάμαι να στέκομαι δίπλα στα μαντριά των γουρουνιών μια ζεστή σκονισμένη μέρα, ν' ατενίζω τον ορίζοντα τριγύρω και να λέω μέσα μου από 'Kel θα 'ρθoυv Ol κακοι άνθρωΠΟl» . Ο Μπράιαν κούνησε συμπονετικά το κεφάλι. «Απίστευτο » , επανέλαβε. «Κάποιο χειμώνα, έκανε άγρια παγωνιά κι έτσι οι γονείς μου γέμισαν μέΧΡΙ πάνω τη σόμπα, για να μας ζεστάνει όλη νύχτα και το πρωί δεν ξυπνού­

σαν. Είχαν δηλητηριαστεί απ' το μονοξείδιο του άνθραι<α. Ήμουν τεσσάρων ετών. Δεν τολμούσα να φύγω απ' το αγρόκτημα , επειδή ο πατέρας μου μού

είχε πει να μην το κάνω κι από την άλλη δεν ήθελα να μπω στο σπίτι, επειδή ο πατέρας και η μητέρα μου κείτονταν μέσα νεκροί. Έτσι στράφηκα στους μοναδικούς φίλους που είχα' και 'κείνοι ήταν τα γουρούνια. » Με δέχτηκαν, με φρόντισαν και μου φέρθηκαν σαν δική τους . Τράφηκα

με γάλα απ' το βυζί της γουρούνας, τσαλαπατημένα γογγύλια κι ό ,τι άλλο μπο­ ρούσαν να βρουν τα γουρούνια. Μια συΥι<εκριμένη γουρούνα βρισκόταν

πάντοτε στο πλευρό μου. Την αγαπούσα όσο θα μπορούσα ν' αγαπήσω μια μητέρα.

Κάποτε

είχα χαθεί στα χωράφια κι είχα

257

στραμπουλήξει τον

GRAHAM MASTERTON

αστράγαλό μου και 'κείνη βγήκε, με βρήκε και ξάπλωσε δίπλα μου για να με κρατήσει ζεστή, ώσπου που να μπορέσω να επιστρέψω στο αγρόκτημα. »Από τότε που πέθαναν ο πατέρας ΚΙ η μητέρα μου , τα γουρούνια δε

χρε ιάστηκαν πάνω από μερικές εβδομάδες για να παλινδρομήσουν κι από κατοικίδια να γiνoυν άγρια' και μέΧρι να μ' αναι<αλύψουν , είχα σχεδόν γiνει και Ύω η ίδια ένα άγρlO γουρούνι. Μια πρωτάρα μάνα , για να χρησιμΟΠOlήσω τον ακριβή όρο » . Ήταν φανερό πως ο Μπράιαν ήταν εντυπωσιασμένο ς ια ερεθισμένος . Της χάιδεψε το μπράτσο με τη ράχη του χεριού του, ια έπειτα τους ώμους και

το μάγουλο . « Τι ήταν, λOlπόν, εκείνη η ιστορία στην τουαλέτα ; Οι σεξουαλικές συνή θει ε ς μlCι ς γ ουρούνας ;» ,/ Ε τσι φ ερόταν η μητέρα μου . Η γουρουνομητέρα μου εννοώ ».

« Ε σύ η ίδια -ποτέ δεν-; » Η Λi.λJ. τον κοίταξε στα μάτια. «Αν το 'χα κάνει, θα σ' αηδ ί αζα ;»

Για πρώτη φορά από τότ ε που τον είχε γνωρίσει , ο Μπράιαν κοκκίνησε . « Σ υyyvώ μη », είπε . « Δεν έπρεπε καν να μου 'χ ει περάσ ε ι απ' το μυαλό » .

« Γιατί όχι ; Εμένα θα μου 'χ ε περάσει απ το μυαλό, αν ήμουν στη θέση σου . Να κάτι που διδάχτηκα απ ' τη ζ ωή με τα γουρούνια . Η απόλυτη ειλικρίνεια . Η απάντηση, όμως, στο ερώτημά σου είναι όχι, ποτέ δεν το Ίωνα . Οι κάπρOl

απλά δεν έ δειχναν ενδιαφέρον γι α μένα . Τους διεγ είρουν σεξουαλικά ol οσμέ ς . Φαντά ζομαι ότι μύριζα και Ύω πολύ άσχημα, αλλά απλά δε μύριζα όπως έπρε πε». «Πώς σ' ανακάλυψαν;» ρώτ η σε ο Μπράιαν, σε μι α προ σπάθεια ν' αλλάξ ει θέ μ α. «Εντελώς τυχαία . Κάποιο καλοκαιρινό απόγευμα ήρθε στ ο αΥρόκrημα ένας κτηματομεσίτης και με β ρήκε ξαπλωμένη δ ίπλα στη Υουρουνομητέρα

μου να κοιμάμαι γυμνή, βρόμηαι, κοκαλιάρα σαν στ έκα . Με ξύπνησε και το πρώτο που έκανα ήτ αν να τρέξω μαι<ρι ά. Σκέφτηκα πως ήταν ένας απ' τους

κακού ς ανθρώπους για τους οποίου ς με είχε προειδοποιήσει ο πατέρας μου. »Εκείνα τα γουρούνια ήτ αν έξυπνα' και ανι δlOτ ελiι' κι εrriσης ευγενικά. Ότ αν είναι ερεθισμένα μπορεί να γίνουν τρομακτη<ά . Μπορο ύν και να σου

κάνουν κακό. Όταν, όμως, τα γνωρίσεις γνωρίσεις καλά -

ε, λOlπόν,

-

όταν πραΥματη<ά καταφέρεις να τα

διαθέτουν τό ση κατανόηση,

τ όσο

φ υσική

συμπόνια, τ όση χάρη .

"Τώρα αντιλαμβ άνεσαι γιατί θεωρώ καθήκον μου να ελευ θερώ σω τον Κάπτεν Μπλακ» .

Ο Μπράιαν τής Χάι δεψε τ α μαλλιά. «Ναι, το αντιλαμβάνομαι». Δίστ ασε για μια στ ιγμή κι έπειτα κατ έβηκε απ' το κρεβάη και πήγε στο μπαράκι με τα ποτ ά. « Θε ς ένα ουίOl
258

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

Έβαλε ένα διπλό για τον ίδlΟ. "Αντιλαμβάνομαι γιατί νιώθεις έτσι , αλή­ θεια. Θέλω να πω ότι η ζωή με τα γουρούνια ήταν απίστευτη εμπειρία.

Eioal,

όμως, απόλυτα μοναδlκή. Κανείς δεν μπορεί κατανοήσει τα συναισθήματα των

γουρουνιών όπως εσύ, κανείς απολύτως. Αυτό σημαίνε! ότι το ευρύ ΚOlνό δεν πρόκειται να κατανοήσει τι πρόκειται να κάνεις κι αν είναι να περάσουμε το Ζαπφ-Κάντι απ' το Κογιφέσο, χρεlαζόμαστε κατανόησι1 απ' το ευρύ ΚOlνό και

την χρεlαζόμαστε πολύ". Η Λiλl δεν είπε κουβέντα, αλλά κάθισε στο κρεβάτι κοιτώντας τον επίμονα.

"Το ΓOυΡOΥVOKόριτσO», είπε εκείνος και κατάπιε το μπορούσε να το

φανταστεί;

Τα 'χω φτιάξε! με το

OuiaKl.

«ΠOlος θα

αναθεματισμένο το

ΓOυΡOΥVOKόριτσO ».

Δlέσxισαν όλοι μαζί βιαστικά το διάδρομο, ώσπου έφτασαν στην έξοδο ιανδύ­ νου που οδηγούσε στη σι<άλα. Άφηναν πίσω τους μια δίνη ανάστατου αέρα' κα! την οσμή από μισοσαπισμένο καναβάτσο, ξlνισμένα απ' την υγρασία τομά­ ρια ζώων και πανούκλα. Την οσμιί της κουστωδίας του Πράσινου Τζάνεκ, του Πράσινου Ταξιδευτή και του τρομοκρατημένου αιχμαλώτου τους, του Τέρενς

Πίρσον, που απομακρύνονταν βιαστlκά. ΈστΡlψαν τη γωνία κι

έξαφνα βρέθru(Qν αντιμέτωποι με τη βοηθό

Μπουλόφαια, που βάδlζε μ' ανασru<ωμένους τους ώμους, τυλΙγμένη στο ροζ αδlάβροχό της. Σταμάτησαν και την κοίταξαν εξεταστu{ά και τους κοίταξε και κείνη.

Πρώτα κοίταξε τον Μάρτυρα, τόσο ψηλό και λευκό. Έπειτα τον :Ξ:ιφομάχο. Ίσα ίσα έριξε μΙα ματιά το Λεπρό' ή τη Γυμνι1 ή το Μαχαίρι. Αναγνώρισε, όμως, τον Τέρενς.

"Με συγχωρείτε», είπε. <<Αλλά ποιοι είστε; Και πού στο διάολο νομίζετε ότι πηγαίνετε;»

Ο Τέρενς δεν είπε κουβέντα' όμως η Γυμνή είπε: «Άσε μας ήσυχους,

αλλιώς θα το μετανοιώσεις». «Ορίστε;»

,(Ασε μας ήσυχους και ξέχασέ το. Γύρνα σπίτι σου. Εκεί δεν πήγαινες;» Η Έντνα Μπουλόφσκι έκανε ένα αποφασιστικό βήμα μπρος ΙΩ άΠλωσε το

χέρι στη eruaι του όπλου της "Νομίζω όη κάνετε κάποιο λάθος, παιδιά», τους

eme.

"Τούτος ο άντρας είναι υπό κράτηση, είναι φυλακισμένος κι εσείς όΧ!

απλώς βρίσκεστε εδώ παράνομα, αλλά τον βγάζετε έξω ΙΩόλας. Κι αυτό είναι κακούργημα». "Σε παρακαλώ ... άσε μας να περάσουμε», είπε η Γυμνή.

Η Έντνα. Μπουλόφσκι σήκωσε το όπλο της και κούνησε αργά πέρα δώθε

το κεφάλΙ της. ,(OXl, λυπάμαι. ΔΕ γίνεται. Ο άνθρωπος αυτός πρέπε! να επι-

259

GRAHAM MASTERTON

στρέψει στο Kελi του' και πρέπει να συλλάβω και σας , παιδιά. Συλλαμβάνεστε ως ύποπτοι παράνομης εισόδου σε lδlOκτησlα της κομητείας' και επίσης επει­ δή βοηθάτε έναν ύποπτο εγκλήματος να δραπετεύσει από το κρατητήριο ' 1<1 αν lφίνω απ' τα μούτρα σας και για ένα σωρό πράματα ακόμα. Θέλετε να μάθετε τα δικαιώματά σας ; Θα σας τα διαβάσω. Πρώτα, όμως, ας πάμε ήσυχα να βρούμε μερικά ι<:ελιά, σύμφωνοι;»

Ο Ζιφομάχος προΧώρησε μπροστά. Πρώτα ακούστω<:ε ο ήχος έπειτα

ακολούθησε το πόδι του. Η Έντνα είπε: "Ακίνητος παραιωλώ, κύριε. Μείνετε εκεί που είστε. Ακουμπήστε τα χέρια σας στον τοίχο, για να μπορώ να τα δω» . Ο Ζιφομάχος δεν έκανε τίποτα απολύτως. Η Έντνα δεν ήταν καν σίγου­

ρη όη την είχε αιωύσεl. Φαινόταν παράξενα δυσδιαιφιτος, λες και τα γυαλιά

της είχαν θαμπώσει. Για την ακρίβεια, όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, εκτός από τ ον Τέρενς Πίρσον, φαίνονταν σχεδόν δlOφavε[ς. «'Επρεπε να μας αφήσεις να περάσουμε » , αποκρίθηκε η Γυμνή με πολύ

συνεργάσιμο τόνο. «Κωφάλαλος είναι ;» απαίτησε να μάθει η Έντνα, τινάζοντας το κεφάλι

προς το μέρος του Ζιφομάχου . « Ω, όχι. Δεν είναι κωφάλαλος. Απλά έχει επιλέξει να μη μιλά".

"Ε , λοωόν, πες του όη θα ήταν καλή ιδέα αν επέλεγε να βάλει τα χέρια του στον τοίχο και ν' ανοίξει τα πόδια του» . Ακολούθησε μια παύση ενός δευτερολέπτου 1<1 έπειτα η Γυμνή είπε:

"Υπακούει μόνο έναν αφέντη. Το ίδιο και όλOl μας » . "Υπακούει μόνο έναν αφέντη; » Καινούργια διακοπή . «Σωστά. Δεν πρόκειται να δεχτεί εντολές από κανέναν » .

«Μπορεί, όμως, να δεχτεί συμβουλές πότε πότε; » « Και βέβαια . Κανείς μας δεν είναι τόσο περήφανος , ώστε ν' αγνοήσει συμβο υλ ές» .

"Πες του, λOlπόν, ότι

n

συμβουλή μου είναι να βάλει τα Χέρια του στον

τοίχο και ν' ανοίξει τα πόδια μέΧρι να μετρήσω ως το τρία, ειδάλλως θα του ρίξω » .

Η Γυμνή έστρεψε το πρόσωπό της απ' την άλλη -ούτε καν απάντησε. Το Μαχαίρl στάθηκε στις μύτες των ποδιών, πρώτα του ενός έπειτα του άλλου, σε μια αδέξια μίμηση των βημάτων του μπαλέτου . Η Έντνα πέρασε τη γλώσσα πάνω απ' τα χ είλη της. Κάτι πήγαινε στραβά, πολύ στραβά. Μέσα απ' τα υψω­

μένα Χέρια του αγοριού διέκρινε τον τ οίχο. ΈμOlαζε με φάντασμα, με διπλό είδωλο. Ο Τέρενς Πίρσον κοίταξε την Έντνα κάθιδρος , με πρόσωπο γκρίζο ,

όμως ούτε κι εκείνος μίλησε. Οι μωμόγεροι του προκαλού σαν πολύ μεγαλύτε­ ρο φόβο, απ' την κοντή, διοπτροφόρο βοηθό σερίφη, π ου ούτε ενισχύσεις είχε , ούτε τ ην παραμικρή ιδέα τι είδους πλάσματα είχαν βρεθεί στο δρόμο τ η ς, που το χνώτο τους βρομούσε θάνατο.

260

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

«'Ενα», μέτρησε η Έντνα. Το λαρύγγι της ακουγόταν κλεισμένο.

Κω πάλl ο Ξιφομάχος παρέμεινε στη θέση του, Δε φωνόταν καν ν' ανα­ πνέει.

«Δύο», είπε η Έντνα, ΠροσευΧόταν έντονα να μην αναγκαζόταν να πυρο­ βολήσει εκείνο τον άνθρωπο, ήταν, όμως, σίγουρη όη δε θα της άφηνε περι­ θώρια. Ίσως απλά μετέφερε τα ξίφη ενώ βρισκόταν μπλεγμένος στη διεξαγω­ γή κάποιου εγκλήματος.

Είχε κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιήσει θανάσιμη βία, αν το θεωρούσε απαραίτητο . «Τρία. Είν' η τελευταία σου ευκαιρία». Πυροβόλησε. Μες στα όρια του διαδρόμου ο πυροβολισμός ακούστηκε σαν βροντή. Πρέπει να τον είχε πετύχει, μιας κω τον είχε πυροβολήσει εξ επαφής ΙΟ, όμως, μια στιγμή αφού εκείνη είχε πυροβολήσει, κω η σφαίρα είχε γδάρει ένα σβώλο σοβά απ' τον τοίχο πίσω του, τον Ξιφομάχο, αυτός ιονήθηκε προς τη μία μεριά. Αφού του είχε ρίξει, όχι μετά -κι, όμως, ήταν

ω<όμα σώος. Σημάδεψε ξανά με το περίστροφό της, για μια δεύτερη βολή. Όμως το χέρι του Ξιφομάχου ηνάχτηκε πίσω του τόσο γρήγορα, που ούτε καν το είδε.

'Ακουσε το οξύ, ανατροοαστικό, σύρσιμο του ατσαλιού πάνω στη θήκη. Πίεσε εm<εμμένα τη σι<ανδάλη του υπηρεσιω<ού της περιστρόφου, όμως μέΧρι να το

κάνει, το ξίφος ήδη διέσχιζε τον αέρα κατευθυνόμενο στο πρόσωπό της, με

την αlXμή μπροστά και ταχύτητα εκατό περίπου χιλιομέτρων την ώρα. Μ' ένα ΤσlΠΠΠ! έκοψε στα δύο το φαιζό των γυαλιών της και την πέτυχε κατευθείαν στο δεξί μάη, διαπέρασε το κρανίο από μπρος μέΧρι πίσω και την κάρφωσε στονγιφίζο σοβάηνο τοίχο. Το όπλο της κατρακύλησε, δίχως να εκπυρσOlφο­ τήσει , στο πάτωμα,

Η Έντνα ήταν σοκαρισμένη, όχι, όμως, νεκρή. Στεκόταν ακουμπlσμένη στον τοίχο

lO

αισθανόταν απόλυτη παγωνιά, αν και δεν μπορούσε να m<εφτεί

γιατί. Αισθανόταν παγωνιά ακόμα και στο εσωτερικό του εγκεφάλου της. Ήθελε να ιονηθεί' ήθελε να σωριαστεί. Ήθελε να καταλάβει η της είχε συμβεί,

Είδε θαμπές σιλουέτες να στέκονται μπροστά της.

"Tl μου συνέβη; » ης ρώτησε'

ή νόμισε όη ης ρώτησε. Δεν ήταν καν σίγου­

ρη όη ήξερε πώς να μιλήσει. Μια από ης σιλουέτες πλησίασε πολύ κοντά της, τόσο κοντά που δεν μπο­ ρούσε να την εστιάσει. Μια φωνή είπε: «' Επρεπε να μας είχες αφήσει να περά­

σουμε. Υπαι<ούμε μόνο σ' έναν αφέντη και, λυπάμαι που το λέω, δεν είσαι συ» . Ένιωσε στον ώμο της ένα δυνατό, κοκαλιάρικο

xtPl,

να την mέζεl άγρια

πάνω στον τοίχο. Τι της έκαναν; Γιατί την πίεζαν έτσι; Έπειτα, όμως, αισθάν­ θηκε την παγερή, ΤΡQXlά αίσθηση του ξίφους που τραβήχτηκε απ' το σοβά, πέρασε απ' το πλάι του εγκεφάλου της και βΥήκε απ' την κόγχη του μαηού της.

Ο πόνος εξερράγη στο ι{εφάλl της σαν λειοοί, μαινόμενη φωηά. Για την

261

GRAHAM MASTERTON

ακρίβεια, νόμιζε ότι καιγόταν. Γλiστρησε στο πλάι πάνω στον τοίχο, διαγράφο­ ντας ένα αιματοβαμμένο ημικύκλιο, ΕVώ το πάτωμα ήρθε προς το μέρος της και τη ΧΤύπησε με όση ορμή περνά κάποιος βιαστικά μες από μια πόρτα. Δεν είδε τα πόδια που πέρασαν σερνάμΕVα δίπλα της τα πόδια του Μάρτυρα, του

:Ξ:ιφομάχου και του Λεπρού' τα παπούτσια μπαλέτου του

Μαχαιριού' ης μπότες της Γυμνής. Τα χωρίς κορδόνια σερνάμΕVα παπούτσια

του Tέρεvς Πίρσον, που πήγαινε να συναντήσει τη Νέμεσή του, τον Πράσινο Τζάνεκ, βαδίζοντας με σπαστllaί απροθυμία, όπως κάποιος που οδηγείται στην αγχόνη.

Βγήκαν από την πόρτα της εξόδου. Το φως στο κλιμακοστάσιο εξακολου­

θούσε να 'ναι ασταθές και Χάριζε στους πέντε μωμόγερους μια ξεχωριστή

αύρα σκότους και μοΧθηρίας. Ο Τέρενς κοίταξε κάτω ης σκιές που τρεμόπαιζαν και είπε: «Πού με πάτε; Δε θα καταφέρετε να με βγάλετε από

'δω . Το κτίριο φυλάσσεται πολύ καλά". «Μερικοί μπορούν να μας δουν και μερικοί όΧΙ», είπε η Γυμνή. «Εξάλλο υ,

δεv πάμε προς τα κάτω. Πάμε επάvω, στη στέγη». «Πάμε στη στέγη; Κι έπειτα η;»

«Κι έπειτα, φίλε μου, θα δεις όσα δεις 1<1 ακόμα πεΡlOσότερα».

<<Αν ανεβούμε στη στέγη θα παγιδευτούμε". «Ο Τζάνεκ, ο πατέρας σου, δεv μπορεί ποτέ να παγιδευτεί ούτε να περιο­ ριστεί. Βαδίζει στο χρόνο σαν μ1α βροχή από σπέρμα. Χαρίζει ζωή, χαρίζει βλάστηση. Είναι η γΟV1μότητα προσωποποmμένη . Πώς είναι δυνατόν να παγι­

δευτεί; Παγιδεύεται ποτέ η ρίζα κάτω από την πλάκα του δρόμου;» «Δε νομίζω όη θα τα καταφέρω», είπε ο Tέρεvς. Η Γυμνή απόρησε. « Τι δε νομίζεις ότι θα καταφέρεις; »

«Δε νομίζω ότι θα τα καταφέρω να φτάσω στη στέγη. Τα πόδια μου μ' εγκαταλείπουν". «Πρέπει, φίλε μου. Δεv έχεις άλλη επιλογή».

Λες και το 'κανε για να τονίσει τα λόγια της, ο :Ξ:ιφομάχος ξεθήκωσε δύο από τα ξίφη του και κράτησε από ένα στο κάθε χέρι με την αιχμή προς τα

πάνω. Το φως γλιστρούσε στις λεπίδες τους, όπως γλιστρά ο υδράργυρος από μια σχισμή στον τοίχο.

« Εντάξει», είπε ο Τέρενς . ΈV1ωθε τρομερή απελπισία, λες και όλα όσα είχε ποτέ κάνει, ήταν μάταια. Όλα εκείνα τα χρόV1α που μελετούσε Βίβλους , βIβλiα ιστορίας και μετεωρολογικούς Χάρτες παρακολουθούσε και περίμεvε -

-

όλα εκείνα τα χρόV1α που

και να που βρίσκονταν εδώ, ΟΙ μωμόγερOl

που πάντα έτρεμε.

Στην αρχή, όταν ο πατέρας του τού είχε εξηγήσει για ποιο λόγο δεν έπρε­

πε ποτέ να κάνει παιδιά, εκείνος τον δεv είχε πιστέψει «Δεv εiσQ1 ΥΖος ρου», του είχε πει μες στο λυκόφως του καθιστl1<ού του, ενώ το περίγραμμα του προ­

σώπου του διαγραφόταν πάνω στις διχτυωτές κουρτίνες με τα μοτίβα από

262

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

παπαγάλους και ΟΡXlδέες. «Επέτρεψα σε κάΠ010ν άλλο να πλαV1άσει ρε τπ ρπτέρα σου ... τότε φQlνόταν πως άξιζε τον κόπο ... ποτέ δεν Πfστεψα όπ θα V1vόσουv αυτός που εfσQl .. . » Όλο το απόγευμα λογομαχούσε με τον πατέρα του. Είχε τηλεφωνήσει

ακόμα και στον γωτρό του. «Λέει πως δεν είμαι γlOς του ... δεν μπορώ να τον πείσω, ό,η Κl αν κάνω». Και τότε ο γlατρός του πατέρα του είχε πει απαλά: «'Οντως υπήρχε κάπOlΟ ζήτημα πατρότητας. Μην αναφέρεις ταλόγlα μου, γlατί θα τα δωψεύσω, αλλά

η μητέρα σου πάντα έλεγε όη ήσoυνγloς κάΠOlου άλλου. Δεν υπήρχε δεσμός. Μόνο μlα φορά είχε κοιμηθεί μαζί του Κl εκείvn η μία φορά ήταν τρομερή. Ήταν, όμως, αρκετή».

Έφτασαν στον τελευταίο όροφο. Το Μαχαίρι άνοιξε την πόρτα και βγήκε στη στέγη, και η Γυμνή ακολούθησε.
έτσι δεν είναι;» Ο Τέρενς ένιωθε τόσο Χάλια απ' το φόβο, που έγειρε στον τοίΧο. «Δεν

ξέρω ... δεν μπορώ να το κάνω». «Είν' ο πατέρας σου», επέμεινε η Γυμνή.

Ο Τέρενς σκέφτηκε να προσπαθήσει να ξεφύγει και να τρέξει, όμως ο :Ξ:ιφομάχος είχε πάρει τέτοια θέση που, δίχως αμφιβολία, κάθε απόπειρα δια­ φυγής φάνταζε ριψoκίνδυvn και κάη ακόμα περισσότερο: θανατηφόρα.

Ο Τέρενς ανέβηκε τα τελευταία σκαλιά μέχΡl τη στέγη' βγήκε σε μια Υυα­ λJστερή λiμνrι από μαύρη άσφαλτο. Εξακολουθούσε να βρέχεl,

αλλά η

ατμόσφαιρα ήταν καθαρή και από κάθε πλευρά φαινόταν το Σίνταρ Ράπlντς. Προς το Βορρά, οι αστραφτεροί μαίανδροι του Ποταμού Σίνταρ και πιο πέρα το Χαϊαγουάθα. Προς το Νότο, το αεΡOδρόμlO και εκατομμύρια στρέμματα ανήσυ­

χης αγΡΟΤllαις γης, όπου πάντοτε βλάσταιναν και ξεπετάγονταν απ' το έδαφος διάφορα πράγματα, σαν νεκροί που αρνούνται να παραμείνουν θαμμένOl. Ο Τέρενς βάδισε προς το παραπέτο και κοίταξε πέρα. Ο Ξιφομάχος τον αιωλούθησε από κοντά. Ο Τέρενς ατένισε την κυκλοφορία κάτω γlα κάμποση ώρα, ώσπου η βροχή άΡXlσε να στάζει από την άκρη της μύτης του κι έπειτα γύρισε, παραμέρισε τον Ξιφομάχο και είπε στη Γυμνή: «Πού είναι; Τι θέλει;»

«Εδώ είναι», είπε εκείvn και υπoκλiθnκε κάνοντας πίσω, ενώ

Ol

σταγόνες

της βροχής σπινθηροβολούσαν πάνω στο ταγκιασμένο πανωφόρι της από

τομάρι σκύλου. Και φυσικά, εκεί ήταν. :Ξ:επρόβαλλε θροΙζοντας απ' τη σκιά της καμπίνας του ανελκυστήρα και,

τελικά, βρισκόταν εκεί -ο Πράσινος Ταξιδευτής, τον οποίο ο Τέρενς έτρεμε απ' τα παιδικά του χρόνια. Το πλάσμα που μπορούσε να σε γεννήσει Κl έπειτα

να λαχταρά γlα χρόνια τα σωθικά σου. Το πλάσμα που πίστευε ότι κάθε παιδί του τού ανήκε, με όποιο τρόπο ήταν δυνατό να διανοηθεί Κάνείς.

263

GRAHAM MASTERTON

Το πλάσμα που εΡΧόταν τη νύχτα και κτυπούσε την πόρτα σου, ξανά και ξανά, επειδή ήθελε να τραφεί με την ίδια του τη σάρκα και το α1μα. Το πρόσωπό του ήταν κρυμμένο, όπως κω τα πρόσωπα των αιωλούθων του, πίσω από μια λευκή, λουστραρισμένη μάσκα, που πάνω της ήταν ζωγρα­ φισμένο το ίδιο πονηρό χαμογελαστό πρόσωπο της γιφαβούρας που ο Τέρενς

είχε καρφώσει στον τοίχο πάνω απ' το γραφείο του. Ήταν ένα ιδιόμορφο μεσαιωνικό πρόσωπο, με απαλά σλαβlΚά χαρακτηριστικά και τρομοκράτησε

τον Τέρενς τόσο πολύ που μετά βίας μπορούσε να κάνει τον εαυτό του να το κοιτάξει. Το πρόσωπο ήταν τριγυρισμένο από ένα θcφνόμορφο μανδύα από δάφνη Κl η δάφνη ήταν μπλεγμένη με βάτα και τσουκνίδες και την κατσαρή, φουντωτή κληματίδα, που είναι γνωστή ως χελιδονιά. Πλησίασε αργά τον Τέρενς μ' ένα σερνάμενο θρόισμα, ώσπου βρέθηκαν

πρόσωπο με πρόσωπο, μόλις εξήντα μ' ενενήντα πόνους μακριά. Ο άνεμος έκανε τα φύλλα του να φλυαρούν, ωστόσο ο Τέρενς νόμισε πως άκουγε μια αργή, οδυνηρή ανάσα, σαν ασθματικού. Επίσης, ο Πράσινος Ταξιδευτής ανέ­ δι δε μια πολύ παράξενη οσμή, σαν από βότανα, από βρύα κω υγρή τύρφη. Και

ήταν παγωμένος. Παγωμένος σαν ένα κοίλωμα μες στο δάσος ιcάπoια νύχτα του Γενάρη.

Η Γυμνή πλησίασε και έγειρε κοντά στη μάσκα του Πράσινου Ταξιδευτή.

Έγνεψε, έγνεψε ξανά Κl έπειτα είπε στον Τέρενς: "ο Τζάνεκ είναι δυσαρε ­ στημένος μαζί σου . Ήθελε ένα γιο για τον οποίο να 'ναι περήφανος . Λέει ότι του στέρησες κάτι πολύτιμο κω σημαντικό, που ήταν δικωωματικά δικό του». Ο Τέρενς ξεροκατάπιε. Ήταν σχεδόν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. «' Ηθελα να τα σώσω, αυτό είν' όλο. Δεν ήθελα να υποφέρουν» .

"Δεν ήθελες να υποφέρουν; Τώρα υποφέρουν. Οι ψυΧές τους δεν έχουν πού να πάνε. Τα πνεύματά τους δεν έχουν πού ν' αναπαυθούν. Κω όλα εξαι­ τίας σου » . (, Ηθελα να τα σώσω», επέμεινε ο Τέρενς. (, Ηταν παιδιά μου, για τ' όνομα του Χριστού! » "Ποιανού πωδιά

rItav; » ρώτησε

η Γυμνή.

«Δικά μου, παιδιά μου. Δικά μου. Τα παιδιά που γεννήσαμε η Άιρις ια εγώ » .

Η Γυμνή έγειρε πάλι κοντά στον Πράσινο Ταξιδευτή Κl έπειτα είπε: "Και σένα, ποιος σε γέννησε ;»

Ο Τέρενς απέστρεψε το βλέμμα . Το Μαχαίρι τού έγνεψε, σχεδόν με συμπόνοια.

«Ποιος γέννησε εσένα, Τέρενς; » επανέλαβε η Γυμνή, σε πολύ οξύτερο τόνο.

«Η μητέρα μου με γέννησε. Η μητέρα μου και

-

κάτι. Κάτι το οποίο έδωσε

κακό αίμα στην οικογένειά μου. Για όλα έφταιγε ο πατέρας μου » . « Ο πατέρας σου; »

" ο άντρας της μητέρας μου. Ο Τζέιμς Πίρσον. Ο αγρότης απ' το Ντε Μόιν

264

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

της Αϊόβα».

"ο πραΥΡαnκός πατέρας σου, όμως; » Ο Τέρενς έσφΙΥγε και ξέσφΙΥγε ης γροθιές του. Ήθελε ν' αντιμετωrnσει

τον

Πράσινο

Ταξιδευτή,

ήθελε

ν'

αντιμετωπίσει

εκείνο

το

μειλίΧΙΟ,

κοροϊδευτικό μεσαιωvικό χαμόγελο, αλλά δυσκολευόταν πολύ. Ό ,τι και να 'λεγε, όσο 10 αν εξοργιζόταν, γνώριζε ότι εκείνος ήταν ο πραγματικός παtέρας του, το πλάσμα που είχε αφήσει έγκυο τη μητέρα του και του 'χε χαρίσει ζωή.

Ό,τι ήταν εκείνο το πλάσμα, ήταν ΚΙ εκεΙνος. Δεν μπορούσε να το αποφύ­ γει.

Η Γυμνή έγειρε πάλι κοντά στον Πράσινο Ταξιδευτή. Άκουσε τι της είπε, προτού, όμως, αποκριθεί, δίστασε. «Τι τρέχει; » θέλησε να μάθει ο Τέρενς. Η φωνή του σχεδόν πνιγόταν απ' τη βροντή ενός αεροπλάνου, που διέγραφε κύκλους κατευθυνόμενο προς το αεροδρόμιο .

«Tl

τΡέχεl; Πες ρου, ΥΖα τ ' όνορα του Θεού! »

"Λέει ότι τον έχεις εξοργίσει· λέει ότι τον έχεις απογοητεύσει. Ποτ έ

άλλοτε δεν είχε διαπιστώσει τέτοια συμπεριφορά από κάποιον απ' τους γιους του. Όλοι του ΟΙ γιοι είναι υπάκουοι, ποτ έ δε συvoμωτoΎV με τόσο ζήλο για να του στερήσουν εκείνο που δικαιωματικά του ανήκει . Είσαι η σάρκα και το αίμα του. Γιατί προσπάθησε ς να τον ξεγελάσεις; » « Θα μας σκότωνε όλους » , είπε ο Τέρενς. «Θα μας σκότωνε! Το λέει στην Αγία Γραφή , το λέει σε κάθε βιβλίο , σε κάθε γλώσσα! Θα μας ξεΚΟWαζε και θα μας έτρωγε τα σωθικά! » "Είναι, όμως, ο πατέρας σου. Σου Χάρισε ζωή : έχει το δικαίω μα να την αφαιρέσει » . Ο Τέρενς κούνησε αρνητικά το κεφάλι, ξανά και ξανά. « Με κανέναν

τρόπο , κυρία μου. Με κανέναν απολύτως τρόπο . Δεν είχε το δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο. Απ ' τη στιγμή που έχεις γεννηθεί, έχεις γεννηθεί άσχετα απ' το ποιοι είναι οι γονείς σου. Απ' τη στιγμή που σου έχει δοθεί η ζωή, κανείς δεν μπορεί να στην αφαιρέσει -KανΈVας- επειδή η ζωή είναι ιερή, για τον καθένα » . «Εσύ, όμως, δε σι<:ότωσες τα παιδιά σου; Με ποιο δικαίωμα το έκανες ;» "Είχα το δικαίωμα να τα προστατέψω απ ' τον πόνο. Τ' αγαπούσα , ανάθε ­ μα! Τ' αγαπούσα! Αλλά είχαν και<ό αίμα! Είχαν τόσο και<:ό, και<:ό αίμα! » Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά του και πρότεινε το δάχτυλό του προς τη Γυμνή, γεμάτος μανία, φόβο και απελπισία. «Δεν του ανήκει ούτε ένα

κομμάτι μου , ούτε ένα αναθεματισμένο νύχι! Επειδή είμ' εγώ! Επειδή είμ' εγώ! Επειδή είμ' εγώ! » .

Για μια στιγμή ακολούθησε σιωπή. Ο Πράσινος Ταξιδευτής θρόισε ιο έκανε πίσω · και τότε έκαναν πίσω ακόμα ΚΙ ο Ξιφομάχος κι ο Μάρτυρας με το λευκό αδιάβροχο. Ο Λεπρός στεκόταν ήδη παράμερα, κοντά στο απέναντι παραπέτο και η σιλουέτα του διαγραφόταν από τη λάμψη των φώτων του

265

GRAHAM MASTERTON

κέντρου του Σίνταρ Ράmvtς, σαν εφιάλτης του 140υ αιώνα με κουκούλα. Το

Μαχαίρι έκανε τρία εmφυλακnκά βήματα πίσω, Κοvtοστάθηκε, κι έπειτα έκανε άλλο ένα. Τι κάνετε;» είπε ο Τέρενς.

«Tl;

Όμως η Γυμνή δεν είπε κουβέντα. Ένας μικρός στρόβιλος από φύλλα

σηκώθηκε, άρχισε να κροταλίζει πάνω στη στέγη και πέταξε στον ουρανό. Δύο τερατώδη χέρια ξεπρόβαλλαν μες από το στρόβιλο -Χέρια που αποτελού­

vtav από

σάρκα, κόκι<αλα και κλαριά, μπλεγμένα μεταξ ύ τους. Ο Τέρενς γνώ­

ριζε μ ε ακρίβεια η ήταν πραγματικά ο Πράσινος Ταξιδευτής όμως τώρα που τον αvtιμετώmζε Ύlα πρώτη φορά, διαπίστωνε ότι δεν είχε καμία σχέση με τα

βιβλία, ης Βίβλους ή την ιστορική έρευνα. Τώρα που τον αντιμετώπιζε γl.a πρώτη φορά, αvtιλαμβανόταν την παράξενη και τρομακτική δύναμη της

Φύσης

-

μια δύναμη που δε διεπόταν από κανένα νόμο , παρά μόνο από το

νόμο της ανάπτυξης, της τροφής και της KαινOύΡΎlας ανάπτυξης και η οποία

κατέκλυζε οτιδήποτε στεκόταν στο δρόμο της.

Ο Τέρενς δεν μπορούσε να διακρίνει τlπoτα απ' τον Πράσινο Ταξιδευτή , πέρα από μια αναμπουμπούλα από ιmάμενα φύλλα δάφνης, απ' την οποία εξεί­ χαν τα δυο του χέρια, σαν τα χέρια κάποιου που πνίγεται μέσα σε μια λίμνη

σι<επασμέvn από φύλλα. Τα χέρια του ήταν τόσο λευκά, που σχεδόν έλαμπαν, κι είχαν το χρώμα βολβών που δεν έχουν δει ποτέ το φως του ήλιου. Μερικέ ς

απ' ης φλέβες ήταν γαλάζιες, εκεί που μέσα τους κυλούσε αίμα. Άλλες ήταν περιστρεφόμενες λευκές ρίζες. Απ' τις πλευρές των δaxτύλων του και από τα νύχια του, ξεφύτρωναν άκαμmα κλαριά , μετατρέποντας τα Χέρια του σε πολύ­ πλοκες δαΎl<άνες φηαγμένες από γαμψά και σπασμένα ραβδιά.

" Ω , βοήθα με Θεέ μου», είπε ο Τέρενς. Έτρεμε τόσο που μόλις μπορού­ σε να σταθεί όρθιος. Να η σήμαινε τρόμος. Να τι σήμαινε απόλυτος παγερός

τρόμος. Παρακολουθούσε εκείνα τα δύο Χέρια να υψώνοvtαι μπρος του και τα σωθικά του διαλύθηκαν. Το τρομαχτικότερο ήταν ότι γνώριζε τι επρόκειτο να του συμβεί. Το είχε μελετήσει κι ερευνήσει επί τόσα πολλά χρόVlα και περί­ μενε όη θα το απέφευγε. Είχε αποκτήσει τέΤOlα εξειδίκευση στον Πράσινο Τζάνεκ που κατά κάποιον τρόπο είχε φαvtαστεί ότι, αν ποτέ τον συναvtούσε, θα μπορούσε να ασι<ήσει κάποια επιρροή πάνω του.

Αντιθέτως,

έVlωθε

να

καταρρέει

και

να

δlαλύεται'

έVlωθε

την

αποφασιστικότητά του να λιώνει' ΈVΙωθε τη δύναμη της θέλησής του να εξα­ τμίζεταl.

Η Γυμνή άκουσε Ύlα μω στιγμή τον Πράσινο Τζάνεκ κι έπειτα είπε στον

Τέρενς: "Σ' αρέσεl εδώ πάνω στη στέγη;» Ο Τέρενς ανασήκωσε τους ώμους, ανήμπορος να μιλήσει

" ο πατέρας σου σ' έφερε εδώ επειδή ήθελε να σου δείξει κάτι » . Ο Τέρενς κοίταξε τριγύρω σαν τρελός. Το μόνο που μπορούσε να δει ήταν τα φώτα του Σίvtαρ Ράπιvtς το μόνο που μπορούσε να αισθανθεί ήταν ο

266

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

άνεμος. Ο Πράσινος Τζάνεκ προΧώρησε θροΙζοντας στην άκρη της στέγης κω

σκαρφάλωσε στο παραπέτο. Στάθηκε με την σιλουέτα του να δlQγράφετω πάνω στο αστραφτερό νυχτερινό τοπίο της πόλης κω έγειρε προς τον άνεμο

V1a

να κραη1σει την ισορροπία του. Ο άνεμος άρπαξε τα φύλλα του μανδύα

του κω τα σήκωσε στον αέρα, έται ώστε πίσω από τον Πράαινο Τζάνεκ σηκώ­ θηκε μια ουρά από φύλλα που κινήθηκε με ταχύτητα θρο'Γζοντας σαν πολεμι­ κή παντιέρα

1<1

έπειτα διασκορπίστηκε στους δρόμους από κάτω.

« Θέλει να δεις τη μηδαμινότητα της ανθρώπινης ζωής», ψlθύρισε η Γυμνή

στο αφτί του Τέρενς, πλnαιάζoντας ξεδιάντροπα κοντά του. "Θέλει να δεις πόσο εύθραυστOl είστε όλοι' φωτάκια που τρεμοσβήνουν». Απ' το δρόμο μακριά κάτω τους ακούστηκε η αντήχηση από σειρήνες.

«Κω, βέβωα,

nOlOC;

θα αι<εφτόταν να σ' αναζητήσει εδώ πάνω; »

Ο Τέρενς απόμεινε να παρακολουθεί τα φύλλα που πετούσαν από την πλάτη του Τζάνεκ στον αέρα και σxnμάηζαν ένα αιωύρο ποτάμι που παρά­

σερνε ο άνεμος. Ήξερε όη δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ο Πράσινος Τζάνεκ ήταν όλα όσα έλεγε

V1a

'κείνον η Αγία Γραφή' ιο ακόμα χειρότερα.

Ήταν ένα ειδεΧθές θαύμα . Κι ήταν πραγμαηκός.

Κω βριαι<όταν εκεί. Κι ο Τέρενς δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο, παρά μόνο να περιμένει ό,η του ήταν γραφτό να πάθει.

Στην 76η Λεωφόρο, νοnοδυτικά, περίπου πέντε Xlλόμετρα δυτικά του αερο­ δρομίου, ένας φορτηγατζής ονόμαη Ράντι Γκετζ, οδηγούσε με κατεύθυνση

δυτικά, μεταφέροντας ένα πλήρες φορτίο αποτελούμενο από ενενήντα έξι δίπορτα ψυγεία, με προορισμό το Ντε Μόιν. Η βροχή είχε σχεδόν σταματήσει, όμως το ψιλόβροχο πάνω στον αυτοιονητόδρομο εξακολουθούσε να είναι ενOxλnηKό, έται κρατούσε την ταχύτητά του σε χαμηλά επίπεδα, διατηρώντας την με προσοχή στα

70.

Πριν

από μερικά xιλiόμετρα είχε σχεδόν OUVJ.φουστεί με το πίσω μέρος ενός Χάτσ­

μπακ ΤΟV1ότα, που είχε πεταχτεί μπροστά του και κείνος ήταν ο τύπος του οδηγού που προημούσε να φτάσει σε σημείο απελπισίας, παρά να ξεκληρίσει

μια πενταμελή οικογένεια. Το είχε δει να συμβαίνει αρκετά συχνά. Ένας στιγ­ μιαίος θυμός ένας άκαιρος ελιγμός' και στη συνέχεια μiα από εκείνες ης

OUVJ.<ρούσεις που δεν μπορούσες να καταλάβεις πού τέλειωνε το μέταλλο κω που άΡΧΙζαν οι άνθρωποι. Ο Ράντι ήταν

Μεταφορές

Χοκ

55

ετών και δούλευε

Άι.

Δε

λυπόταν

V1G

τελευταία χρονιά οδηγός στις

καθόλου .

Δε

θα

του

έλειπαν

οι

αυΤΟ1<1νητόδρομοι, που ξετυλίγονταν δίχως τελειωμό μπροστά του ούτε Ol μέρες της φρΙΧΤής μοναξιάς, παρόλο που θα του έλειπαν τα άγρια, χυδαία πει-

267

GRAHAM MASTERTON

ράwατα μέσω του ασυρμάτου, οι σταθμοί των φορτηγών ια ο χειμωνιάτικος ήλΙος που ανέτειλε πάνω απ' τα λιβάδια. Θα του έλειπε ια η ελευθερία του,

μιας και τώρα θα 'ταν αναγκασμένος να επιστρέψει στο μικρό, πράσινο σπίτι στο Μάριον και να μιλά κάθε μέρα με την Μπέτι, να πηγαίνει για ψώνια κάθε Πέμmη πρωί, και να κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι κάθε νύΧτα, παραιωλουθώντας τους προβολείς των άλλων φορτηγών να περιστρέφονται στο ταβάνι.

Το μέλλον δεν φαινόταν και τόσο ευοίωνο, αλλά ο Ράντι προσπαθούσε να δείχνει αισιοδοξία. Εκείνο που τον ανησυχούσε περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο, ήταν για τι πράwα θα μιλούσε με την Μπέτι, μέρα με τη μέρα. Ποτέ του

δεν ήταν ομιλητικός. Ήταν γοητευτικός, με τον άσχημο τρόπο που είναι γοητευτικός ο Τσαρλς Μπρόνσον, στραβοκάνης και φτιαwένος όπως και τα ψυγεία που μετέφερε. Ήταν και ισχυρογνώμων. Είχε γνώμη για τα πάντα, ειδι­ κά αν ήθελε κανείς να διαφωνήσει κανείς μαζί του για το Χόκεϊ επί πάγου. Δεν υπήρχε, όμως, σχεδόν τίποτα για το οποίο να θέλει να μιλήσει με την Μπέτι. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν οι πρωινές εκπομπές της τηλεόρασης και τα ψώνια. Την τελευταία φορά που της είχε ζητήσει να βγουν, της είχε πει ότι θα

την πήγαινε όπου εκείνη ήθελε, οπουδήποτε. Ίσως στο Σπορτς Πέιτζ, στην Ιη Λεωφόρο, που

n

τονοσαλάτα του της άρεσε τόσο' ή στο Χάκλμπερις. Τι του

είχε ζητήσει, όμως, εκείνη; Του είχε ζητήσει να την πετάξει με το αυτοκίνητο

στο Γουwαμσπεργι<, πάνω από μlα ώρα δρόμο, για να αγοράσει λουλουδάτα

καλύμματα για τον καναπέ του καθιστικού. Η βροχή μαστίγωνε το παρμπρίζ του φορτηγού και οι υαλοκαθαριστήρες ορμούσαν ολοταχώς από τη μια πλευρά στην άλλη. Στο ραδιόφωνο ο νεκρός

Roy Orbison

μοιρολογούσε: "Μόνο ΟΙ

POVC1XlKOf .. yνωpIζoυv πώς Vlώθεις...

απόψε».

Όχι, ρε γαμώτο , σκέφτηκε ο Ράντι, δε γνωρίζουν. Η ίδια Τογιότα που είχε πεταχτεί μπροστά του στην οδό Έντζγουντ, είχε κόψει τώρα ταχύτητα και

βρισκόταν ακριβώς μπροστά του, πηγαίνοντας με

50

χιλιόμετρα την ώρα .

Αναβόσβησε τους κεντρικούς προβολείς του, όμως ο οδηγός δεν έδωσε

σημασία' για την ακρίβεια έκοψε ΚΙ άλλο. Ο Ράντι δεν ήθελε να τον Xτυmίσεl από πίσω, αλλά δεν ήθελε ούτε και να Χάσει τη φόρα του. Μια νταλίκα τέτοιου μεγέθους χρειαζόταν πάνω από ενάμισι χιλιόμετρο για να επιταχύνει' lα έκαι­

γε ια ένα σωρό πετρέλαιο. «Κουνήσου, μαλάκα», ψ1θύρισε, κατεβάζοντας δύο ταχύτητες.

Όμως ο οδηγός της Τογιότα επιβράδυνε όλο και περισσότερο, μέχρι που

μόλις έτρεχε με

40.

Ο Ράντι ήρθε αιφιβώς από πίσω του, σχεδόν προφυλαιαή­

ρα με προφυλαl
nλιlαωμένOς είτε υπερβολικά ξεροκέφαλος, μιας και συνέχισε με την ίδια αξιοθρήνητη ταχύτητα,

χιλιόμετρο

ανά χιλιόμετρο, μέΧρι που ο Ράντι

αισθανόταν ότι σε λίγο θα τον εμβόλιζε. Εκείνο που τον τσάντιζε ακόμα περισσότερο ήταν το αυτοκόλλητο με το ηλίθιο χαμογελαστό προσωπάια στο

268

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

πίσω παρμπρίζ και το σλόγκαν Ο ΙΗΣΟΥΣ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΩΡΑ. Ο Ράντι ήταν τόσο συγκεντρωμένος στην προσπάθειά του να διατηρήσει την απόστασή του από τον πίσω προφυλακτήρα της Τογιότα, που δεν αντιλή­

φθηκε τις αxvές σιλουέτες που διέσχιζαν τον αυτOΚlνητόδρoμo μπροστά τους

-

όΧΙ μέχρι να είναι πολύ αργά. Ούτε η Τογιότα μπορούσε να ης είχε δει, μιας

κι έξαφνα έκανε μια στραβοτιμονιά προς το πλάι, κι έπειτα αναπήδησε μία, δύο φορές και ντεραπάΡlσε στην άλλη άκρη του δρόμου,

Ο Ράντι σανίδωσε τα φρένα του και τα λάστιχα της νταλίκας αρπάχτruων από το οδόστρωμα μ' έναν οξύ τρεμουλιαστό ουρλιαχτό . Την ίδια, όμως , στιγ­

μή άκουσε βαριά, σαρκώδη αντικείμενα να χτυπούν με δύναμη στο μπροστινό προφυλακτήρα και τη μάσκα του, ντουζίνες από δαύτα, κl έξαφνα το παρμπρίζ

του mTσιλioτru<:e με αίμα και KOμματάΚJ.α σάρκας, τόσο απότομα λες και κάποιος είχε αδειάσει πάνω του έναν κουβά σφαγείου, Η νταλίκα δίπλωσε ια ολόκληρο το όχημα έκανε περιστροφή

180

μοιρών

και η ρυμούλιω του συγκρούστηκε με το πλευρό της Τογιότα. Η Τογιότα τινά­ χτηκε έξω από τον αυτοκινητόδρομο και κατέληξε με τη μούρη γερμένη μέσα

σε ένα τσιμεντένιο xαντάΚJ. αποχέτευσης. Την ίδια στιγμή οι πίσω πόρτες της

ρυμούλκας άνοιξαν διάπλατα με δύναμη και έξι εφτά ψυγεία έπεσαν στο δρόμο με πάταγο, ενώ δύο από αυτά προσγειώθηκαν στην οροφή της Τογιότα.

Για μια στιγμή που φάνηκε αιώνας, ο Ράντι πίστεψε ότι θα κατάφερνε να κρατήσει το φορτηγό υπό έλεγχο. Έστρεψε το τιμόνι προς το φρένο και σχεδόν κατάφερε να ισιώσει την πορεία. Η διπλωμένη, όμως, ρυμούλιω είχε

αποκτήσει τέτοια ορμή, που στριφογύρισε κατά μήκος του δρόμου με ταλάστι­ Χά της να στριγγλίζουν κι αναποδογύρισε ολόκληρη την νταλίκα στο πλάι. Ο

Ράντι την ένιωσε να του φεύγεl. Ήξερε ότι ήταν αργά για να πηδήξει, έριξε, όμως, το σώμα του στο πλάι κατά μήκος του δαπέδου του κουβουκλίου, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να αποφύγει να γίνει λιώμα. Ακολούθησε μια καταστροφική σύγκρουση κι ο εκκωφαντικός θόρυβος από ψυγεία που πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο . Το παρμπρίζ του φορτηγού τινάχτηκε προς τα έξω σαν καταιγισμός από ΧΙόνι που πέφτει από μια βερά­ ντα το χειμώνα κι ο Ράντι αισθάνθηκε το παγερό τσίμπημα της βροχής και το μανιασμένο σφυροκόπημα του ανέμου. Αισθάνθηκε και κάτι άλλο. Ένα τσίμπημα στον αριστερό του αστράγαλο. Όχι κάποιον ιδιαίτερο πόνο, απλά ένα τσίμπημα. Προσπάθησε να τον σηκώσει

για να δει τι είχε πάθει, ανακάλυψε, όμως, ότι δεν μπορούσε. Κοίταξε κάτω στο χώρο των ποδιών και είδε ότι το σωληνοειδές στήριγμα του καθίσματος είχε καταρρεύσει κι είχε καρφώσει τον αστράγαλό του σαν γιγαντιαίος συν­ δετήρας. Τον κούνησε και δεν τον αισθάνθηκε σπασμένο, ωστόσο δεν υπήρ­

χε τρόπος να ελευθερώσει το πόδι του. Ρουθούνισε με δύναμη. Δόξα τω Θεώ δεν του μύριζε βενζίνη, δεν έπαυε , όμως, να θέλει να βγει έξω. Η νταλίκα κείτονταν απ' άκρη σ' άκρη

269

του

GRAHAM MASTERTON

αυτ Olανnτ όδρομου, με τα φώτα της σβησμένα και παρόλο που η ώρα ήταν έντεκα και πέντε και η κυκλοφορία ήταν ελάχιστη, υπήρχε τεράστlOς κίνδυ­ νος να έρθει κάποιος τρέχοντας σαν παλαβός και να πέσει επάνω της.

Αρχικά ο Ράντι είχε υποστεί τέτοlO σοκ, που δε σκέφτηκε τι μπορούσε να έχει κλείσει το δρόμο και σε τι μπορούσε να έχει χτυπήσει Είχε ακούσει εννέα ή δέκα

ξεχωριστές προσκρούσεις και είχε

δει

ένα σωρό

αίμα .

ΠροσευΧόταν να μην είχε χτυπήσει μια ολόκληρη παρέα από τύπους που έκα­

ναν οτοστόπ ή μια ομάδα εργατών που επισκεύαζαν το δρόμο . Δε φαινόταν, όμως, πολύ πιθανό να βαδίζει κάποlOς στον αυΤOl<1νητόδρομο ούτε να τον ασφαλτοστρώνει νυχηάτικα με τέτοlO καφό και ήταν βέβαιος ότι δεν είχε δει κανένα προειδΟΠOlητικό σήμα.

Τότε, όμως, καθώς προσπάθησε να δει από το δίχως τζάμι παρμπρίζ, μέσα απ' τη βροχή και το σκοτάδι, άρχισε να διακρίνει κάτι να Ι<1νείται. Άρχισε να

διαιφίνεl ωχρά, ΠITmλωτά σχήματα να κυκλοφορούν τριγύρω μες στη βροχή και το σκοτάδι, δεκάδες από δαύτα, όλα τριγύρω από το διαλυμένο όχημα. Άκουσε κλαυθμηρίσματα και κραυγές, έπειτα ένα οξύ ουρλΙαχτό

1<1

έπειτα

άλλο ένα. Δυο τρία απ' τα σχήματα στράφηκαν και τον πλησίασαν και τότε συνειδη­ τοποίησε τι ήταν. Γουρούνια, γαμώτο. Μια ολόκληρη αγέλη από αδέσποτα γου­ ρούνια. Ένα τους τον πλησίασε ια. ο Ράντι δεν εξεπλάγη που ο οδηγός της

Τ ογιότα δεν τα εΙχε δει, παρά μόνο όταν ήταν πολύ αργά. Το γουρούνι ήταν ρυπαρό κω κάτισχνο και το τρίχωμά του ήταν θαμπό απ' τη βροχή και τη

λάσπη. Φαινόταν επίσης υποσπισμένο, λες ΚΙ είχε βδομάδες να τραφεί. Ένα ακόμα πλησίασε, με τα μαύρα μάnα του να λάμπουν στο σκοτάδι ΚΙ ήταν τόσο

κοκαλιάρικο με ράχη τόσο αδύνατη, που έμοιαζε

mo πολύ με γιγανnαίο αρου­ 1<1 άλλο γου­

ραίο των υπονόμων, παρά με γουρούνι αγροκτήματος. rnmoίaoe

ρούνι, ια. έπειτα ένα αι{όμη. Οσμίζονταν Kaxύπoαια το φορτηγό, ενώ απ' τα σαγόνΊα τους κρέμονταν σάλια.

Ο Ράντι ούρλιαξε: «Βοήθεια ! Ακούει κανείς; Είμω παγιδευμένος στο κου­ βούκλιο!»

Τα γουρούνια ξαφνΊάστηκαν ΚΙ οmσθΟΧώρησαν μερικά βήματα' σύντομα, όμως, επέστρεψαν' και τούτη τη φορά τ' ακολουθούσαν ΚΙ άλλα. Ο Ράντι τούς είπε: «Ελάτε, παιδιά, αφήστε με ήσυχο. Απλά θέλω να βγω από 'δω μέσα». Δεν

τα φοβόταν: κάποτε ο θείος του εξέτρεφε γουρούνια και κείνος συχνά τα τάιζε κω τα πόηζε και τα οδηγούσε απ' το 'να μαντρί στο άλλο, χτυπώντας τα καπούλια τους μ' ένα ραβδί.

Έπειτα από αρκετές αδέξιες προσπάθειες, κατόρθωσε να φτάσει το μικρόφωνο του Σι-Μm του, η συσκευή, όμως, ήταν σπασμένη. Ούρλιαξε ξανά «Είναι κανείς εκε! έξω; Είμαι παγιδευμένος!» Και πάλι δεν ακούστηκε τίποτα, παρά μόνο η βροχή, ο άνεμος και το γρύ­

λισμα κάπΟlOυ τραυμαησμένου γουρουνιού. Ένα από αυτά πήγε κατευθείαν

270

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

στ ο Koυβoύκλlo Κl έχω σε μέσα τ ο ρύγχος του , μόλις μερικά εκατο στ ά μακριά του . Ο Ράντ ι ένιωσ ε την οσμή τ ου , ακόμα και πάνω από τη βρόμα του χυμ ένου

ντίζελ. Βρομούσε χειρότερα από οποιοδήποτε άλλο γουρούνι είχε μυρίσει ποτέ του .

,,' Ελα, φύγε από δω ! » μούγκρισε . Όμω ς εκείνο ούτε καν τραβήχτηκε. Στ εκότ αν εκεί, με το κεφάλι μες στ ο κουβ ούκλιο , κοιτ ώντας τ ον λε ς και στ ' αλήθεια σκεφτόταντι θα έκανε στη συνέχεια. Ο Ράντι έστ ριψ ε με δύναμη τον αστράγαλό τ ου πέρ α- δώ θ ε, όμω ς και πάλι δεν κατόρθωσε να τ ον ελευθερώσει . Ήρθε κι άλλο γουρούνι Κl έπειτα ένα

ακόΙill. Τον οσμίστηκε ρουθουν:ίζΟ'\ιι ας με φασαρία' εΠIφυλαKίlKά στην αρχή Κl έ π ε ιτα πιο αχόρταγα .

"Φύγε, ουστ ! » φώναξε ο Ράντι. "Πάρ' το βρομερό κουφάρι σου από δω ! » Όμως το γουρούνι πήρε θ άρρος . Όρμησε ξαφνικά μες στ ο αναποδογυρι ­

σμένο Koυβoύκλlo και δάγκωσε το μανίκι τ ου Pάvτι. Εκείνος φώνα ξε « Ουστ,

μπάσταρδο ! » , όμως το γουρούνι δεν έδωσε σημασία και του δάγκωσε ξανά το μανίκι . Τούτη τη φορά τρύπησε το τζην και το υ Όχισε το δ έρμ α.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Ράντ ι ένιωθ ε εκνευρι σμό. Τώρα άρχιζε να νιι~­ θει πραγματικό φόβ ο . Πάσχισε ακόμα

mo

μανι ασμένα να ελε υθ ε ρώσει τον

αστράγαλό τ ου, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθο ύσε να φτ άσει το ντουλαπαι<1 τ ο υ συνο δηγού, όπου φύλαγε έναν φ ακό βαρέων καθηκόντων Κl ένα γαλλικό

κλειδί. Όμως το γουρούνι τού όρμησε πάλι κω τούτη τη φορά του δάγκωσε με μανία τον καρπό . Εκείνος άρχισε να το χτυπά με την ανοιχτή του παλάμη κω

να ουρλιάζει: « Στα τσακίδια, μπάσταρδο! Ξεκουμπίσου από δω!" Όμως αντί να οπισθοχ ωρήσει, το γουρούνι έmωυξε , βρυχήθηκε κω εξα­

γριώθηκε εντελώς. ΠροΧώρησε πιο πολύ μες στο κουβούκλιο κω του δάγκω­ σε το μπράτσο κω το δεξί του Χέρι με το οποίο το κτυπούσε. Στην αρχή ο Ράντι δεν ωσθάVΘηKε τίποτα εκτός από ένα οξύ μούδιασμα, έξαφνα, όμως , τα πάντα γέμισαν αίμα, υγρό κω ζεστό . Χτύπησε το γουρούνι άλλες δυο φορές , πριν διαπιστώσει ότι έλειπαν κω τα τέσσερα δάχτυλα του δεξιού του χ εριού Ι<1 ότι απέμενε μόνο ο αντίχειρας. Ούρλιαξε . Ήταν ένα τρομερό ουρλιαχτό, που του έγδαρε τα πνευμόνια .

Χτύπησε το γουρούνι ξανά κω ξανά' όμως το κτήνος τού επιτέθηκε πάλι, του δάγκωσε τον καρπό και τίναξε προς τα πίσω το κεφάλι, σχίζοντας

tTm

από το

μπράτσο του μια μακριά λουρίδα από σάρκα κω μύες, που έφτανε μέΧρι τον αγκώνα του.

Tu'Jpa

τα υπόλο ιπα γουρούνια είχαν μυρίσει το αίμα. Συνωστίστηκαν τρι­

γύρω από το κουβούκλιο, σπρώχνοντας κω στριφογυρί ζοντας και στριyyλiζo­

ντας , και σκαρφάλωναν το ένα απάνω στο άλλο, για να τον φτάσουν. Το μόνο που έβλεπε ήταν αστραφτερά μάτια κω ρύγχη που έσταζαν σάλια κω τον κυρίευσε ο πόνος και η δυσοσμία των γουρουνιών.

271

GRAHAM MASTERTON

Ούρλιαξε ξανά και ανέμιζε τριγύρω τα κούτσουρα που του 'χαν απομείνει

VlQ

χέρια. Παντού, όμως, βρίσκονταν δόντια που τον άρπαζαν και ξέσχιζαν

ολόκληρα κομμάτια σάρκας απ' τα μπράτσα του.

Ένα γουρούνι όρμησε να του δαγκώσει το πρόσωπο κι εκείνη τη στιγμή, κατάλαβε ότι ήταν νεκρός' κι, επίσης, όη ήθελε να πεθάνει. Ένιωσε το χνώτο του γουρουνιού στο πρόσωπό του κι έπειτα 'κείνο έμπηξε τα δόντια στο μάγουλό του και στο πλάι της μύτης του και διαπέρασε δέρμα, σάρκα,

χόνδρους και κόκαλο, aποσπώντας κυριολεκτικά το πρόσωπο απ' το ι<εφάλΙ του. Ο Ράντι είδε μισοτυφλωμένος το γουρούνι να τινάζει μακριά το κεφάλι του, με τη σάρκα να κρέμεται απ' ης σιαγόνες του' κι

tncna

αισθάνθαι<ε τη

βροχή να πέφτει στα γδαρμένα ζυγωματικά του. Ένιωθε την καρδιά του σαν εκκρεμές, που κρέμεται από το χέρι κάποιου.

Και αφήνεται.

Και ταλαντεύεται. Και πιάνεται ξανά και μένει σταματημένο

VlQ

αρκετή, αρκετή ώρα.

Και αφήνεται. Και ταλαντεύεται. Και mάνεται ξανά. Και μένει σταματημέ ­ νο

VlQ πάντα. Τα γουρούνια στριφογύριζαν, στριμώχνονταν μες στο κουβούκλιο και

κομμάτιαζαν το κορμί του. Καταβρόχθιζαν κάθε κομμάτι που μπορούσαν να φτάσουν, τραβούσαν κιτρινωπά, λειαασμένα απ' τον καπνό ξέφηα απ' τα πνευμόνια του,ια έχωναν τις μουσούδες τους μες στη λεκάνη του

VlQ να φάνε

τα έντερά του, λες και έχωναν τις μουσούδες μέσα σε μια συνωστισμένη ταΥί­ στρα . Έσχισαν σε λωρίδες κι έφαγαν ακόμα και το αιματοβαμμένο βινύλιο

των καθισμάτων κι, επίσης, λίγη από την αφρώδη γέμισή τους. Στην άλλη πλευρά του αυτοκινητόδρομου, μες στο πλημμυρισμένο απ' τη βροχή χαντάκι της αποχέτευσης, είκοσι ή τριάντα ακόμα γουρούνια ξέσχιζαν

τα κορμιά του οδηγού και του συνοδηγού της ΤΟVlότα.

EKcivOl Ol

δυο είχαν

σταθεί Πlo τυχεροί από το Ράντι: ο 55χρονος οδηγός είχε πεθάνει αιωριαία όταν το αυτοκίνητό του εγκατέλειψε το δρόμο, καθώς το στήθος του είχε συγ­

κρουστεί με το τιμόνι. Η συνοδηγός του, μω γυναίκα

35

ετών, είχε πεθάνει

μερικά λεπτά αργότερα εξαιτίας της aπώλειας αίματος που είχε προκαλέσει το σπάσιμο μιας αρτηρίας στο μηρό της. Το μόνο που είχαν αντιληφθεί σχετι­

κά με τα γουρούνια, ήταν όταν είχαν συγκρουστεί με την πρώτη εξάδα από δαύτα, καθώς εκείνα είχαν πεταχτεί στον αυτοκινητόδρομο μπροστά τους. Μέσα σε λιγότερο aπό δέκα λεπτά, δεν είχε απομείνει σχεδόν τίποτα από τον Ράντι και τους επιβάτες της ΤΟVlότα, εκτός από τρεις μπλεγμένους

σωρούς από αίμα και κόκαλα. Το αόμματο κρανίο του Ράντι που πάνω του κρέ­ μονταν τούφες μaλλIών, βρισι<όταν ακουμπισμένο στην πόρτα και KOlΊOύσε τυφλά τον παVlδευμένο αστράγαλό του . Ο οδηγός της ΤΟVlότα φορούσε γάντια από ΧOlρόδερμα τα οποία είχαν φαγωθεί αδιακρίτως aπό τα γουρούνια,

αν λάβεl κανείς υπόψη όη ένα λΙμασμένο γουρούνι είναι lκανό να φάεl

272

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

σχεδόν τα πάντα. Πάνω στο τιμόVl ήταν ωασμένο ένα χέρι: ένα χέρι που δε

συνδεόταν με τίποτα απολύτως. Ακούστηκε δυνατή βοή από κεραυνούς και μερικά από τα γOυρoΎVΙα ήδη

άρχιζαν να ξεκινούν. Τότε ήταν που ένας εικοσάχρονος σπουδαστής κολλεΥίου ονόματι Ρικ Μαιd{ρίντιι<:ατέφθασε με ιλιΥΥιώδη ταχύτητα από την ανατολική κατεύθυνση του αυτοκινητόδρομου, οδηγώντας την Καμάρο του πατέρα του που είχε μπρούντζινο χρώμα. Ο ΡΙκ είχε υποσχεθεί στον πατέρα του να τον υποδεχτεί στο αεροδρόμιο, όπου θα επέστρεφε με μια απ' τις τελευταιες πτήσεις απ' το Σικάγο, όπου η θεία του είχε γεννήσει δίδυμα. Ήδη είχε αργήσει είκοσι λεπτά κι ο πατέρας του θα τα είχε πάρει στο κρανίο, να, λοιπόν, γιατί έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα.

Η βροχή μαστίγωνε το δρόμο, πέφτοντας διαγώVlα με νότια-νοτιοδυτική κατεύθυνση και ακόμα και με τους υαλοκαθαριστήρες του στην μέγιστη ταχύ­

τητα, δύσκολα μπορούσε να δει πάνω από τετρακόσια μέτρα μπροστά. Όμως η Ί6η Λεωφόρος ήταν ίσια σαν βέλος και εκείνη την ώρα της νύχτας ποτέ δε βρισι<:όταν κανείς άλλος στο δρόμο, τουλάχιστον όχι στην αγροτική ανατολική

Αϊόβα, όπου μόλις τέλειωνε το Σταρ Τρεκ:

n

EπόpεvIl ΓεvJά, οι περισσότεροι

κουκουλώνονταν στα κρεβάτια τους. Ο Ρικ οδηγούσε με ταχύτητα λίγο μεγαλύτερη από

130 χιλιόμετρα την ώρα, σπρώχνοντας το κοντέρ στα 135 και Heart-Shaped Βοχ, των Nirvana, χτυπώντας τα

τραγουδούσε πάνω από το

Χέρια του στο τιμόVl στο ρυθμό των ντραμς. Δεν είδε την αναποδογυρισμένη νταλίκα του Ράντι Γκετζ , που κείτονταν

κατά πλάτος του δρόμου, παρά μόνο όταν ήταν πια πολύ αργά για να σταματή­ σει. Σανίδωσε το φρένο, αλλά όταν η Καμάρο συγιφούστηκε με το κουβούκλιο έτρεχε με πάνω από

110. Η σύγιφουση την έφερε κάτω από τον ιανητήρα του

φορτηγού, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να συμπιεστεί τόσο άγρια, που το ύψος του μπροστινού μέρους του χώρου των επιβατών ελαττώθηκε πάνω από δύο τρίτα. Μαζί του συμmέστηκε και ο Ρικ ΜακΚρίντι, που ακαριαία μεταβλή­

θηκε σε ένα πλατύ, επίπεδο σωρό από λιωμένη σάρκα, που ακόμα κι ο πατέ­ ρας του δε θα ήταν σε θέση να αναγνωρίσει, αν δε φορούσε την κολεγιακή μπλούζα του Ρικ.

Ακολούθησε ένα αλλόκοτο κενό, όπου ακουγόταν μόνο ο ήχος της βρο­

χής και του ανέμου και ΟΙ απελmσμένες στΡΙΥΥλιές απ' τα τραυματισμένα γου­ ΡOύV!α. Έπειτα το ντεπόζιτο βενζίνης του Ρικ εξερράΥη, τινάζοντας στον αέρα

δύο

φλεγόμενα γOυΡOύV!α και

Ακολούθησε άλλο ένα κενό

lG

ένα

φλεγόμενο

μαύρο λάστιχο .

έπειτα άλλη μία τρομερή έκρηξη. Φλεγόμενα

κομμάτια του φορτηγού κατρακυλούσαν κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου. Μέσα

σε

λίγα

δευτερόλεπτα τα

συντρίμμια

από

τη μια

πλευρά του

αυτΟlGνητόδρομου μέΧρι την άλλη είχαν αρπάξει φωτιά. Φλεγόμενα γουρού­

VlG

ορμούσαν σε κατάσταση υστερίας από 'δω

273

lG

από κει, ουρλιάζοντας σαν

GRAHAM MASTERTON

παιΟιά. Ένα από αυτά άρχισε να τρέχει οιαγράφοντας ένα πύρινο ζιγκ-ζαγκ μες στο χωράφι με το καλαμπόια, που βρισκόταν δίπλα στο δρόμο και να διπλώνεται και να ξεδιπλώνεται από τον πόνο, προτού τελικά καταρρεύσει και απομείνει να καίγεται σαν εγκαταλελειμμένος καναπές. Η 76η λεωφόρος έμοιαζε με σκηνή βγαλμένη απ' την Κόλαση. Βροντούσε" η βροχή έπεφτε σε γυαλΙστερά στρώματα. Και μες στη βροχή διακρινόταν η

μακάβρια λάμψη από τα φλεγόμενα συντρίμμια του φορτηγού και των αυτOlα­ νήτων' ενώ ΟΙ μόνες φωνές που ακούγονταν ήταν οι τρομερές κραυγές των πληγωμένων ζώων.

274

.11.

Εκείνο το βράδυ έφαγαν κοτόπουλο τηγανητό και χορταρικά με μουmάρδα, μιας και η Σάλι Αν τού επέτρεπε να τρώει ένα γεύμα με πολλές θερμίδες τη βδομάδα, για να μη βρίσκει τόσο αποκαρδιωτική τη δίαιτά του. Ίσως να 'χε

αλλάξει γνώμη αν γνώριζε για την παράνομη κατανάλωση των δανέζικων γλυ­ κών με το βατόμουρο και των ζαχαρωμένων mΡΟΥΥυλών ντόνατ από μέρους

του. Όλοι τους, όμως, απολάμβαναν ένα ωραίο παραδοαιακό οικογενειακό γεύμα μαζί, που τους έκανε να αισθανθούν κοντά ο ένας

mov

άλλο κι η ολο­

φάνερη χαρά του Λουκ αποτελούσε ανταμοιβή από μόνη της. Εκείνη παραιωλουθούσε mοργικά την απόλαυση με την οποία σκούπιζε

τη σάλτσα απ' το πιάτο του με το φρεσKOψnμένO καλαμποκόψωμό του όταν, έξαφνα, χτύπησε το τηλέφωνο.

Εκείνος αιωύπισε το mόμα του με την πετσέτα του ια έκανε να σηκωθεί, όμως εκείνη είπε:

«'OXl,

όχι. Θα συνεχίσεις το φαγητό σου. Θα τελειώσεις το

βραδινό σου, εκτός 1<1 αν έχει γίνει φόνος». Σήκωσε το ακουmικό. «Εμπρός;», είπε και άκουσε. «Ναι, η γυναίκα του είμαι. Ναι, εδώ εfVal, αλλά τρώει». "Ποιος; Ποιος είναι;» ρώτησε ο Λουκ, ια έχωσε

mo

mόμα του άλλο ένα

κομμάτι καλαμποκόψωμο. "Μπαμπά! Μη μιλάς με το mόμα γεμάτο!» είπε η

Νάνσι. "Εσύ πάντα μου λες να μην το κάνω!»

Η Σάλι Αν άκουσε λίγο ακόμα κι έπειτα έφερε το τηλέφωνο

mo

τραπέζι.

"Είναι ο Τζον Χάζμπαντ. Είναι σοβαρό». Ο Λουκ πήρε το ακουmικό ια είπε ξερά: "Ακούω». "Συγνώμη, Λουκ . Έχω αι<ατένια νέα. Κάποιος μόλις έβγαλε έξω τον Τέρενς Πίρσον».

275

GRAHAM MASTERTON

«Τι;» εξερράγη ο Λουκ. «Πώς είναι δυνατόν να έβγαλε έξω κάΠΟlOς τον Τέρενς Πίρσον;» Όμως συνάμα σκεφτόταν ο Πράσ1νος Ταξ1δευτης, τον εfδα, εκε! j3ΡΙ(]1(όταν σro κάτω κάτω. ,/Εχω και χειρότερα νέα», είπε ο Τζον. ,/Εφαγαν και πέντε δικούς σου». Ο Λουκ σταμάτησε το μάσημα. «Τι εννοείς, έφαγαν πέντε δικούς μου;»

"Τους (]1ζότωσαν, Λουκ. Έχεις πέντε αστυφύλαιζες νεκρούς». Ο Λουκ άρχισε να τρέμει. "Πότε συνέβη αυτό; » ζήτησε να μάθει . «Δύσκολο να πούμε' μόλις το ανακαλύψαμε. Ο Μάικ Γουίπς πέρασε από

'δω, για να σου δώσει την τελευταία του αναφορά σχετικά με την υπόθεση Πίρσον. Τα πάντα ήταν εντάξει στο γραφείο της εισόδου, αλλά όταν ανέβηκε στον τρίτο όροφο το μόνο που βρήκε ήταν πεθαμένOl και αίμα. Έπειτα ένας από τους βοηθούς σου ανέβηκε και του είπε ότι ο Πίρσον είχε γίνει καπνός». «Πες μου ποιοι είναι ΟΙ νεκροί».

"Οι Βέρμπικ, Σμίτκαμπ, Έγκελ, Σλόουν και ΜπουλόφσΙΌ». «Σκότωσαν την Έντνα;»

«Λυπάμαι. Ξέρω ότι, εκτός από αστυνομικοί, ήταν όλοι τους φlλOl σου» . «Μη μου πεις άλλα», είπε ο Λουκ. ,/ Ερχομαι αμέσως εκεί». «Ειδοποίησα, επίσης, την πολιτειαιαι αστυνομία' και την τρoxαiα εθνικών οδών». ,/Ερχομαι αμέσως».

Έδωσε το τηλέφωνο πίσω στη Σάλl Αν. Καταλάβαινε ότι ήταν καταστενο­ χωρημένος. Εκείνος σηκώθηκε, φlλnσε τη Νάνσι, έπειτα τη Σάλι Αν και πήγε προς την πόρτα. Φορούσε πολιτικά: ένα γαλάζιο πουκάμισο ξυλοκόπου και ειn
,<Λουκ

-»

είπε η Σάλl Αν.

«Πέντε νεκροί», είπε εκείνος, «μαζί κι η Έντνα. Δραπέτευσε κι ο Πίρσον, κράτα, λοιπόν, την πόρτα κλειδωμένη. Ποτέ δεν ξέρεις με τέτοιους παλαβούς: κάποιες φορές θέλουν να εκδικηθούν τους ανθρώπους που τους έχωσαν μέσα».

"Ω, Λουκ, λυπάμαι. Λυπάμαι τόσο πολύ». Εκείνος άνοιξε την εξώπορτα. «Ευχαριστώ. Έχουμε καιρό γι' αυτά

αργότερα. Τώρα έχω δουλειά να κάνω» .

Μέχρι να φτάσει στη γέφυρα της Τρίτης Λεωφόρου , η βροχή έπεφτε με τ ο

τουλούμι . Το πάρκιΥκ ήταν γεμάτο ασθενοφόρα, περωολικά και αυτοκίνητα

του Τύπου. Για το Θεό, βρισκόταν εκεί ακόμα Ι<1 η λιμουζίνα του εmτρόπου της αστυνομίας. Ο Λουκ πάρκαρε την Μmούικ και έτρεξ ε με βαριά βήματ α προς την μπροστινή είσοδο, όπου αμέσως περικυκλώθηκε από δημοσιογρά­

φους και φωτογράφους.

276

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

«Αφήστε με να περάσω», επέμεινε.

«Μα, σερίφη -μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Τέρενς Πίρσον ανήκε σε μια οργανωμένη σπείρα εγκληματιών; Ή, ίσως, σε κάποιου είδους θρησκευτική οργάνωση φανατικών;» « Γνωρίζετε πώς πέθαναν οι βοηθοί σας; » « Πάντα περηφανευόσασταν ότι το κρατητήριό σας ήταν υψηλής ασφα­

λείας . Πώς κατάφερε ένας κατά συρροήν δολοφόνος να βγει έτσι απλά από 'κει μέσα;»

Ο Λουκ δεν απάντησε σε καμία από τις ερωτήσεις, αλλά προΧώρησε

σπρώχνοντας έως τον προθάλαμο , όπου τον περίμεναν ο Τζον Χάζμπαντ, ο

Μάικ Γουίπς και καμιά εικοσαριά ακόμα αστυνομικοί, καθώς και ο αναπληρω ­ τής επίτροπος, ένας άντρας με ροδαλό πρόσωπο, κυματιστά ασημένια μαλλιά

κι έναν απαίσιο, επαναλαμβανόμενο βήχα. Στο πάτωμα μπρος από το γραφείο της εισόδου βρίσκονταν δύο κυρτωμέ­ να σεντόνια. Ένα ισχνό ρυάκι αιματος είχε κυλήσει από το κάθε κορμί που βρισι<όταν από κάτω τους Κl είχε ακολουθήσει το οκταγωνικό μοτίβο , που σχη­ μάτιζαν τα μαρμάρινα πλαι<άΚlα του δαπέδου. Ο Λουκ αγνόησε οποιονδήποτε άλλο και άρπαξε το μπράτσο του Τζον Χάζμπαντ. « Πες μου τι συνέβη », είπε ψlθυΡIστά.
Ο Τζον είπε: «φαινεται παράλογο. Είναι λες και κανείς δεν είδε τίποτα.

Οι Σμίτκαμπ και Έγκελ βρίσκονταν στο γραφείο της εισόδου. Κάποιος μάλλον μπήκε έτσι απλά και τους καθάρισε μ' ένα μαχαίρι. Είχαν κι οι δυο κομμένα τα λαρύγγια. Απ' το 'να αιπί μέΧρι τ' άλλο και λίγο παραπάνω». «Είχαν τραβήξει τα όπλα τους;»

Ο Τζον κούνησε αρνητικά το κεφάλι.

«Τίποτα αποτυπώματα παποιπσιών;» «Κανένα. Όποιος το 'κανε ήξερε πώς να χειρίζεται το μαχαίρι, σ' το λέω». <<Δολοφονήθηκαν ια οι δύο με το ίδιο μαχαίρι;» «Μ ε το ίδιο είδος μαχαιριού, απ' ό,τι φαίνεται. Μέχρι, όμως, να πάρουμε

δείγματα μετάλλου απ' τις πληγές, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε στα σίγου­ ρα ».

Ο Λουκ βάδισε γύρω απ το γραφείο και κοίταξε τα δυο κυρτωμένα σεντόνια. Για πρώτη φορά στη σταδιοδρομία του, πραγματπ<ά δεν ήθελε να δει τι βρισι<όταν από κάτω. Λιγότερο από δύο ώρες πριν μιλούσε με τον Σμίτκαμπ και τον Έγκελς. Γνώριζε, ωστόσο, ότι θα έπρεπε να κοιτάξει και να κοιτάξει προσεκτπ<ά, μιας και τούτο ήταν ένα από κείνα τα ακατανόητα περιστατικά, που μερικές φορές δεν μπορούν να εξηγηθούν, όση ερευνητική δουλειά και

να γίνει. Πώς ήταν δυνατόν ένας άντρας να κόψει τα λαρύγγια δύο οπλισμέ­ νων αστυνομικών;

«Πάνω από ένας δράστες, σαφώς», είπε.

277

GRAHAM MASTERTON

"Κανείς δεν είδε κανέναν». Ο Λουκ άρχισε να βηματίζει γύρω γύρω στ ον προθάλαμο. Οι συνάδελφοί τ ου κω οι εκπρό σωπ οι τ ου Τύπου στέκονταν απ' έξω με σεβασμό. Ήξερε Tl αναζητο ύσε. Δεν ανα ζητούσε δω<τ υλΙκά aπoτυπώματα ή απoτυπ~)ματ α aπό παπούτ σια. Ανα ζητ ούσ ε κάποιο σημάδι ότι ο Πρά σινος Τα ξιδευτής είχε βρε ­

θεί εκεί. Σταμάτησε να βηματίζει π άνω κάτω και στ άθηκε με το χέρι να καλύmει το στόμα του, αναλογι.ζό μενος. Ο ΤζονΧάζμπαντ πήγε προς το μέρος τ ου και

είπε: «Θες να δεις τ ο κελί; »Δεν παραβίασαν την κλειδαρι ά. Πρέπει να γνώριζ αν ή να μάντεψαν το συνδ υ ασμό. Ί σως ένας του ς να 'τ αν ειδ ικε υμένο ς στ η διάρρηξη χρηματ οκιβω­

τ ίων». «Ναι», είπε ο Λουκ «Κι ίσως, πάλι, να μην ήταν. Ίσως να 'ταν κάποιος που

παίζει ζάρια . Όσοι παίζ ουν ζάρια έχουν τ ον τρόπο τ ους με τους συνδυασμούς αρι θμών , έτ σι δ εν είναι; »

Ο Τζον Χάζμπαντ τ ον κοίταξε aπo ρημένoς. <<'Ετσι φαντάζομαι», παραδέ­ χτηκε.

Ήτ αν μια aπαίσια νύχτα. Ο Λουκ σήκωσε το σεντόνι που σκέπαζε την Έντνα Μπουλό φσκι κω απέμεινε να την ΚOJ.τάζει γι.' αρκετή ώρα. Είχε σωρια­ στ εί με τ έτοιο τρόπο , που <ρωνότ αν σαν να του χαμογελάει με το ένα τυφλό

κω ματωμένο της μάτι. Κοίταξε, επίσης, τα mώματα των Σλόουν και Βέρμπικ, στο μικρό δωμάτιο δίπλα στα κελιά, εκεί που

OJ.

αστυνομικοί της νυχτερινής

βάρδιας έφτιαχναν καφέ. Τα πόστερ με τις κοπέλες στον τοίΧο ήταν ζαρωμέ­

να και πησιλισμένα με αίμα. « Πολύ παράξενη υπόθ ε ση », παρατήρησε ο Τζον Χάζμπαντ.

« Ο Τέρενς Πίρσον ήταν ένας πολύ παράξενος τύπος, με μερικές πολύ παράξενες απόψεις » . « Κω με πολύ παράξενους φίλους, απ' ό,τι φαίνετω » .


Επέστρεψαν στο γραφείο της εισόδου, γι.α να μιλήσουν με τον ι ατροδικα­ στή. Ήταν ο ίδιος ευέξαmος , νευρικός ιατροδικαστ ιις που 'χ ε ασχοληθεί κω με τη Μαίρη βαν Μπόγι.<αν τότε στο σπίτι των Πίρσον. Φαινότ αν κουρασμένος και κακόκεφος. « Καμιά ι δέα; » τον ρώτησε ο Λου κ .

Ο ιατροδικαστής ανασήκωσε τους ώμο υς. «Με μlα επιφ ανει ακή ε ξέταση,

φαίνετω ότι κω

OJ. τέσσερις

άρρενες αστυνομικοί δολοφονήθηκαν από το ίδιο

ή από ακριβώς παρόμοια όπλα. Θα έλ εγα ότι κάποιος του ς κράτησε από πίσω ΙΩ ότι το θανά σιμο ι<τύπημα δόθm<ε με μεγάλη επιδεξιότητα . Το όπλο ή τα όπλα

278

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

ήταν εξαιρετικά κοφτερό, σχεδόν αφύσικα κοφτερό. Μιλάμε για ένα μαχαίρι που θα μπορούσε να κόψει έναν ατσάλινο σωλήνα πάχους ενός εκατοστού, όχι απλά έναν ανθρώπινο λαιμό». "Και η βοηθός ΜπουλόφσιG;» "Ξίφος ή πολύ μακρύ μαχαίρι. Σύμφωνα με κάποιες ενδείξεις μάλλον εκτοξεύτηκε, παρά ωθήθηκε. Στο κάτω μέρος του στομίου της κόγχης του ματιού υπάρχουν δευτερεύουσες πληγές που υποδεικνύουν ότι , έπειτα από την πρώτη εισχώρηση, η λεπίδα έπεσε ή ταλαντώθηκε. Φυσιολογικά κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε , αν ο δράστης κρατούσε το όπλο απ' τη λαβή του ».

«Τίποτε άλλο; » «'ΟΧΙ ακόμα . Θα σας στείλω ένα σύνολο από λεmομερείς αναφορές όσο

πιο σύντομα γίνεται». "Ευχαριστώ », είπε ο Λουκ. «Είστε πολύ συνεργάσιμος ». Ο ιατροδικαστής τον κοίταξε πάνω από τους μισούς φακούς των γυαλιών του, με βλέμμα ψυχρό και σοβαρό. « Τούτοι εδώ ήταν δικοί μας άνθρωποι , σερίφη . Θα έχετε όση συνεργασία θέλετε» .

Ο Λουκ ακόμα έψαχνε στο κλιμακοστάσιο και τους διαδρόμους, όταν ο βοηθός Φέρμπραδερ πήγε βιαστικά προς το μέρος του. « Σερίφη; Συγνώμη

που σας διακόmω, αλλά είχαμε ένα θανατηφόρο τροχαίο στην Ίβη Λεωφόρο

νοτιοδυτικά. Νταλίκα και δύο επιβατικά». "Υπάρχει κάτι που να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις μόνος; » <<'ΟΧ1, κύριε, αλλά νομίζω ότι θα έπρεπε να γνωρίζετε τι αναφέρθηκε ως αιτία του ατυχήματος» .

"Λέ'γε». "Ε, λοιπόν, ήταν γουρούνια, κύριε. Ένα ολόκληρο κοπάδι γουρούνια, ίσως

εκατ ό ή και παραπάνω». Ο Λουκ έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια του και έτριψε τους μύες στο

σβέρι<ο του. «Χριστέ μου», είπε. «Αυτό μου έλεmε. Γουρούνια».

Μπορεί ο Γκαρθ να ήταν μωλωmσμένος και εξασθενημένος, αλλά όταν ο

Νέιθαν

lG

ο Ντέιβιντ μπήκαν στο δωμάτιό του στο Ιατρικό Κέντρο Μέρσι,

κατόρθωσε να σκάσει ένα χαμόγελο. Ο Νέιθαν τράβηξ ε μια καρέκλα κοντά στο κρεβάτι. Τα σκεπάσματα ήταν τραβηννένα πάνω από ένα πλαίσιο για το πόδι, για να προστατεύεται ο σπασμέ­ νος αστράγαλο ς του Γκαρθ. Τα πλευρά του ήταν δεμένα μέΧρι τις μασχάλες. «Σκατά φαίνεσαι», είπε ο Νέιθαν και του έmασε το χέρι.

"Ευχαριστώ. Έτσι νιώθω». "Σου φέραμε γλυκά με πεκάν»

είπε ο Ντέιβιντ, «α,

lG

αυτό, επίσης».

Έδωσε στο Γκαρθ ένα κουτί ξηρούς καρπούς μ' επικάλυψη σοκολάτας

lG ένα

τεύχος του ΠλέιΡΠΟΙ «Είπα πως μπορεί να σ' αναστάτωνε, ο Μπαμπάς, όμως,

279

GRAHAM MASTERTON

είπε ότι έχεις ορκιστεί στη Βίβλο πως ποτέ δεν κοιτάς τις φωτογραφίες». " Παραέχει γίνει τσαχπίνης ο γJ.όKας σου», είπε ο Γκαρθ. ,/ Ηρθε να σε δει η ΚέΙλι;» ρώτησε ο Nέlθαν.

«Φυσικά. Μου 'φερε εκείνα τα λουλούδια. Θα ξανάρθει αργότερα, αφού φάει κάTl» . «Πες μου ΤΙ συνέβη», είπε ο Νέιθαν. «Δεν πρέπει ν' ανησυχείς τόσο».

«Κα! βέβαια ανησυχώ. Νιώθω υπεύθυνος» . "Ε, λοιπόν .. . δεν αρνούμαι ότι όσα συνέβησαν ήταν οδ1JV11ρά, ήταν, όμως,

πραγματικά ενδιαφέροντα. Μπήκα στο μαντρί του Κάπτεν Μπλακ και άρχισα

να του μιλώ. Ήταν κάπως νευρικός, αλλά δεν ανταποκρινόταν ιδιαίτερα. Όχι ώσπου ανέφερα τ' όνομα ΈμΙλι».

,/ ΕμΙλι; Έτσι δεν έλεγαν την κόρη των Πίρσον; Εκείνη που επέζησε;» «Ακριβώς. Γιατί νομίζ εις όTl το ανέφερα; Τότε, όμως, ήταν που ο Κάπτεν

εξαγριώθηκε τελείως. Αφηνίασε! Μου όρμησε σαν τρενάκι του λούνα παρκ». « Τι θες να πεις, λοιπόν;» «Προσπαθώ να πω όTl η εξωμεταμόσχευση μάλλον έπιασε. :Ξ:έρω ότι κάTl τέτοιο δεν αποτελεί αδιάσειστη απόδειξη, με κανέναν τρόπο . Ίσως απλά ο Κάπτεν να τσαντίστηκε. Η ανταπόκρισή του , όμως, στο ΈμΙλι ήταν τόσο άμεση

-

τόσο θεΤllaί". «Πιστεύεις στ ' αλήθεια όTl ο Κάmεν Μπλακ έχει κληρονομήσει την

προσωmκότητα του μικρού Τζορτζ Πίρσον; » ,/ Ισως όχι ολόκληρη. Εξάλλου η προσωπικότητα του μικρού Τζορτζ ήταν μόνο κατά το ήμισυ διαμορφωμένη. Ίσως, όμως, έχει κληρονομήσει τις ανα­

μνήσεις του. Τα σημεία αναφοράς του σε ψυxoλOγJ.Kό επίπεδο. Η ΈμΙλι πάντο­ τε τον προστάτευε . Η Έμιλι πάντοτε τον φρόντιζε. Ίσως η αιτία γJ.α την οποία να εξαγριώθηκε να ήταν επειδή

φορά -

-

εκείνη τη φορά, εκείνη την τελευταία

η ΈμΙλι δεν κατάφερε να τον φροντίσει, lα εκείνος πέθανε. Ή, τουλά­

χιστον, τερματίστηκε η σωμαlllaί του ύπαρξη ως τριάχρονο αγόρι Κατά ένα μέρος ο εγJ.<έφαλός του εξακολούθησε να ζει ».

Ο Νέιθαν κούνησε αργά το κεφάλι. «Μεγαλοδύναμε, είνα! απίστευτο. Εννοώ, είναι απίστευτο, αν έχεις δίκιο. Δεν πίστευα ότι η υπόθεση θα προχω ­ ρούσε πέρα από μια απλtί μεταμόσχευση ιστών» .

« Ούτε lα εγώ είμα! σίγουρος ότι το πίστευα » , είπε ο Γκαρθ . «Αν σου μεταμοσχευθεί οποιοδήποτε άλλο είδος οργάνου, δεν αποκτάς κάποιο από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του δότη, έτσι δεν είναι; Δεν είναι όπως στις ται­ νίες φρίκης, όπου ράβουν σε κάποιον το Χέρι ενός δολοφόνου, στη θέση του δικού του κι εκείνος τριγυρνά και στραγγαλίζει κόσμο» . « Σε τούτη την περίmωση, όμως

- »

Ο Γκαρθ ακούμπησε προσεκτικά τα xεfλn του, γJ.α να αισθανθεί πόσο πρη­ σμένα και σκασμένα ήταν. « Σε τούτη την περίπτωση, να!. Είναι πραγματικά

280

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

mθανό να έχουμε αλλάξει την προσωmκότητα του Κάπτεν Μπλακ. Αν τον καταφέρω να αντιδράσει θετικά σε

-

ας πούμε

- lllG ντουζίνα πράγματα που

μόνο ο Τζορτζ θα μπορούσε να γνωρίζει, τότε νομίζω όη θα κάνουμε εκπλη­ κτική πρόοδο . Θέλω να πω, ότι αν είμαστε σε θέση να μεταφέρουμε χαρακτη­

ριστικά της προσωπικότητας από τον ένα εγκέφαλο στον άλλο τις δυνατότητες. Μπορούμε σε

llla

-

αναλογίσου

νύχτα να φέρουμε την επανάσταση στη

θεραπεία των ψυχικών διαταραχών». "Φάε τα λυσσακά σου, Σίγκμoυvτ Φρόιντ», είπε χαμογελώντας ο Νέιθαν. «Μ η γελάς», είπε ο Γκαρθ. (,Θα μπορούσε άνετα να συμβεί». ,,'Αρα .. .» τον ρώτησε ο Νέιθαν, γέρνοντας πίσω στην καρέκλα του και πλέ­

κοντας τα χέρια πίσω απ το κεφάλι, "τι προτείνεις να κάνουμε;» "Να βγω από τούτο το μέρος, όσο γρηγορότερα γίνεται. ΣΙΧαίνομαι τα νοσοκομεία». "Θα μπορούσες να βρίσκεσαι κάπου πολύ χειρότερα απ' το Μέρσι », τον διαβεβαίωσε ο Νέιθαν και σήκωσε το διάγραμμά του από την άκρη του ιφεβα­

nού. "Χμμ .. . εδώ λέει όη υπέστης κάταγμα Ροιι Είναι μπελάς. Παίρνει εβδο­ μάδες για να θεραπευθεί, ιδίως σε γέρους όπως εσύ». "Και Ύω σε αγαπώ», είπε ο Γκαρθ. «Θέλω, όμως, να 'χω βγει από δω μέχρι

αύριο. ΔΕ γίνεται να αναβάλω 1<1 άλλη μέρα το πείραμα». «Θα το ξανακάνεις; Έπειτα απ' ό,τι σου έκανε ο Κάπτεν Μπλακ; Που σκότωσε και τον Ραούλ;» «Πρέπει, Νέιθαν. Με το Ζαπφ-Κάντι να οδεύει προς ψήφιση, ίσως να μη μας μένει πολύς καιρός. Εξάλλου, τώρα ξέρω τι να περιμένω. Θα το κάνω εκ του ασφαλούς». «Μπορώ να ξαναδώ τον Κάπτεν Μπλακ;» ρώτησε ο Ντέιβιντ.

Ο Νέιθαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Δε νομίζω. Έχει γίνει αρκετά επικίνδυνος από τότε που τον χειρουργήσανε » .

Όμως ο Γκαρθ είπε: «Και βέβαια μπορείς να τον δεις. Γιατί όΧΙ; Δεν πρόκειται να παραστήσουμε άλλη φορά το Δανιήλ στον Λάιαο των Χοίρων. Θα εΥιωταστήσω ένα μηχανισμό μέσω του οποίου θα μπορούμε να μιλάμε στον Κάπτεν Μπλακ, δίχως να θέτουμε τους εαυτούς μας σε κίνδυνο. Ή εκείνον, εν προκειμένω. Και βέβαια μπορείς να τον δεις. Για την ακρίβεια, νομίζω ότι

πραγματικά θα ήθελα να το κάνεις . Δε σε συμπάθησε, άλλωστε, την πρώτη φορά που συναντηθήκατε; Ίσως η παρουσία ενός νεότερου ατόμου να τον βοηθήσει να ηρεμήσει λίγο».

«Δεν ξέρω», είπε ο Νέιθαν. "Αν υπάρχει κάπΟlOς κίνδυνος

-»

Ο Γκαρθ ύψωσε το χέρι του. "Κανένας κίνδυνος, το εγγυώμαι. Με κανέ­ ναν τρόπο δεν το ξαναπερνάω αυτό . ΌΧΙ, ευχαριστώ. Ούτε για Χάρη της επι­ στήμης».

"Ε, λοmόν, θα το σκεφτώ » , είπε ο Νέιθαν. « Ω, έλα τώρα, Μπαμπά», τον παρακάλεσε ο Ντέιβιντ. <,' Εχω lUλήσεI για

281

GRAHAM MASTERTON

'κείνον σ' όλους μου τους φίλους ». "Είπα, θα το σκεφτώ , εντάξει; » Συζήτησαν γJ.α λίγο σχεllκά με την επιστροφή στα θρανία και το μπέιζ­

μπολ κω έπειτα ο Ντέιβιντ πήγε να αγοράσει μια Σέβεν-απ . Ο Νέιθαν τράβη­

ξε την καρέκλα του λίγο

mo

κοντά στο κρεβάτι του Γκαρθ κω ' είπε: "Λσε με

να σε ρωτήσω κάτι σοβαρά. Νομίζεις ότι ο Κάπτεν Μπλακ έχ ει πραγματικά αποκτήσει την προσωπικότητα του αγΟΡlOύ; »

"Δεν είμω απόλυτα βέβωος », είπε ο Γκαρθ. ,,'Ομως υπάρχουν ενδείξεις ». " Ξέρεις πόσο άσχημα με κάνει να Vlώθω ;»

"ΓlΟτί να Vlώθεις άσχημα ; Τ' αγόρι ήταν νεκρό. Τώρα κάποιο τμήμα του ζει. Σίγουρα το κάll είναι καλύτερο aπό το τίποτα». "Ζει, όμως , μέσα σ' ένα γoυpoύVl, Γκαρθ! Τι σόι εφιάλτης είναι τούτος; » Ο Γκαρ θ ξάπλωσε στα μαξιλάρια του. Το πρόσωπό του ήταν εξαντλημένο, χλομό ια απίστευτα σοβαρό. "Δεν ξέρω, Νέιθαν. Θα βάλω, όμως , τα δυνατά μου , γJ.α να μάθω ».

«1{1

αν αποδειχτεί πως όταν ένα αγοράlG ανακαλύmεl όη μετ εμψυΧ ώθη­

κε σε γ oυρoύVl , ζει την κόλαση επί της γης ;»

Ο Γκαρ θ κάρφωσε το βλέμμα του σ' εκείνο του ΝέΙθαν. «Αν αποδειχτεί κάη

ttTOlO,

τ ότε θα πρέπει να κάνουμε στον Κάmεν Μπλακ ό, l1 θα έκανε

κάθε καλός κτηνίατρος: θα πρέπει να θέσουμε ένα τέρμα στη δυστυχία του " .

« Θε ς να πεις όl1 ο jJlκρός Τ ζ ορτ ζ Πίρσον θ α αναγκαστ εί να υπομείνει ξανά την οδύνϊι τ η ς δολοφ ονία ς τ ου ;" «Νέιθαν», είπε ο Γκαρθ. «Είσω πολύ συνω σθηματικός , Ακόμ α ια αν υπάρ ­ χει κάη από τον Τ ζο ρτ ζ στον εγκέφαλο τ ου Kάm εν Μπλακ, μάλλον δ εν είνΟ1 τίποτ α παραπάνω aπό

jJla

αμυδρή ηjJl επίyvω ση».

«Εντάξει, εντάξε ι», είπε Υνέφοντ ας ο Νέιθαν. «Νομίζω ότι απλά Vlώθω ενοχές».

"Η ιστορία της ζωής σου, φιλαράκο μου", είπε ο Γκαρθ κω τ ου έπια σε το χέρι. « Ευχαριστώ που ήρθατ ε. ΚΩ σένα και τον Ντ έΙβιντ. Ελάτε στο Ινστιτούτο το Σάββατο το πρωί, να διαm στ ώσετε aπό μόνΟ! σας πώς τα πάει ο Κάmεν Μπλακ. Θα 'ναι ενδιαφέρον. Κ1 ασφαλές , σ ' τ ο υπόσχομΟ1. ΠρόκειτΟ1 γJ.α το

είδος πειράματος που συμβαiνεl

jJla φορά στις xiλIες κω

'συ aπoτ ελείς τ μήμα

του. Οφείλε ις να βρίσκεσω εκεί». «Δεν είνΟ1 εύκολο, ξέρεις, να Vlώθεις υπεύθυνος γJ.α το θάνατο άλλων ανθρώπων».

<<Δεν είσαι υπεύθυνος . Ο Ραούλ γνώρι ζε τι κίνδυνο αvτιμ ετ ώπιζε » . «Το ίδιο μου κάνει» . Ο Γκαρθ άρπαξε το χέρι του Νέι θαν. «Ακου, υπάρχει κω κάτι που το λένε

πεπρωμένο

lG

όσο έξυπνοι κι αν είμαστε, δεν μπορούμε να τ' αποφύγουμε,

Ιllας κω το δηjJlουργούμε Ο! ίδιοι. Πρέπει, αλλιώς 11 θα

'μασταν; Ο Ραούλ

δηjJlούργησε το δικό τ ου πεπρωμένο ' και το ίδlO έκανε με τον τρόπ ο της κω η

282

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Σούζαν. Προσπάθησε να οδηγήσει μέΧρι το νοσοκομείο για να σώσει το παιδί της , ενώ θα ήταν πιο σωστό να 'χε καλέσει ασθενοφόρο. Ποιος ξέρει γιατί το 'κανε;

Μάλλον δε

θα μάθουμε ποτέ.

Έτσι,

όμως,

ήταν εκείνη ,

έτσι θα

συμπεριφερόταν πάντα και το πεπρωμένο της την περίμενε σε κείνο τον

γλlστερό δρόμο, με τον ίδιο τρόπο που το πεπρωμένο του Ραούλ τον περίμενε μέσα σε κείνο το εργαστήριο. Σταμάτα να ρίχνεις το φταίξιμο σε σένα. Για τ'

όνομα του Θεού, Νέιθαν, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να προβλέπεις τις επι­ πτώσεις όλων όσα κάνεις ». ,/ Ετσι νομίζω », είπε ο Νέιθαν. Ακόμα , όμως , δεν μπορούσε να σταματήσει να φέρνει στο μυαλό του την εικόνα του Τζορτζ Πίρσον -του μικρούλη , κατά­ πληκτου Τζορτζ Πίρσον- τη στιγμή που άνοιγε τα μάτια του 1<1

avaKMumz

ότι

δεν ήταν πια αγόρι, τουλάχιστον όχι όσον αφορούσε στη μορφή' αλλά ένα τεράστιο , βαρύ κι αδέξlO γουρούνι. Θεέ μου, δεν ήταν ν' απορεί κανείς που 'χε εξαγριωθεί. Οποιοσδήποτε θα εξαγριωνόταν. Ήταν χεΙρότερο κι απ ' την

ΜεταΡόΡφωσn του Κάφκα, όπου ο νεαρός άντρας μεταμορφώνεται σε γιγα­ ντιαία σαρανταποδαρούσα. Ο Ντέιβιντ επέστρεψε με τη Σ έβεν-απ του. «' Επρεπε να 'βλεπες τις ειδή­

σεις» , είπε ενθουσιασμένος στον πατέρα του. «Ξέφυγαν κάτι γουρούνια και προκάλεσαν καραμπόλα έξω απ' τ' αεροδρόμιο. Οι μπάτσOl λένε ότι τρεις άνθρωπOl σιωτώθηκαν και τα γουρούνια τούς έφαγαν» . «Ιησού Χριστέ», είπε ο Γκαρθ. «Πρέπει να κάνουν λάθος», είπε ο Νέιθ αν. «Τα γουρούνια δεν τρώνε ανθρώπους».

«Φ οβάμαι ότι θα πρέπει να σε διορθώσω», είπε ο Γκαρθ. «Είναι γνωστό όη

το κάνουν. Για την ακρίβεια, αν πραγμαnκά πεινούν, είναι ικανά να φάνε σχεδόν τα πάντα. Πριν από δυο τρεις μήνες ένας από τους βοηθούς ερευνη­ τές μας άφησε το ντοσιέ του σ' ένα μαντρί και την επόμενη μέρα το γουρούνι

που ζούσε εκεί, έσιωυζε έτοιμο να σι<άσει , μιας και έχεζε αχώνευτους μαρκαδόρους και συνδετήρες με zmKMUψn χρωμίου».

Ο Νέιθαν σηκώθηκε και ακούμπησε το Χέρι του στον ώμο του Ντ έιβιντ. «Οκέι, Γκαρθ, νομίζω ότι αρκεί γι' απόψε. Πρέπει να φύγουμε». «Ω , κούλαρε, Μπαμπά, θέλω ν' ακούσω για τ α γουρούνια».

"Είπα, αρκεί γι' απόψε. Θα σου τηλεφωνήσω αργότερα, Γκαρθ. Χαίρομαι που δεν τσαιάστru<ες χειρότερα». «Ξέρω να επιβιώνω», απάντησε εκείνος. (/Η μήπως δεν το 'χες ήδη μαντέ­ ψει;»

Το μαύρο κλειστό φορηγό έστριψε στην οδό Βέρνον 1<1 ο οδηγός έσβησε τη μnx.ανή και τα φώτα. Είχε παρκάρει διαγώνια απέναντι από το σπίη των

Πίρσον, παρόλο που εκείνη την νύχτα το σπίτι των Πίρσον ήταν θεοσκότεινο.

283

GRAHAM MASTERTON

Οι ριπές του ανέμου μαστίγωναν τα δέντρα και τραβούσαν και παρέσερναν τις κορδέλες με την ένδειξη ΥΠΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ

- ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ

Η ΕΙΣΟΔΟΣ λες και ήταν σημαιά1<1α σε πλοίο. Ο Τέρενς βριαι<όταν καθισμένος στην καρότσα του φορτηγού μ' ένα

φίμωτρο δεμένο σφιχτά στο στόμα του και τα Χέρια δεμένα πίσω του. Ήταν μωλωπισμένος, πονούσε

1<1 ήταν βέβαιος πως

είχε Χάσει μερικά δόντια, αν και

το στόμα του ήταν τόσο πρησμένο, που του ήταν αδύνατο να καταλάβει. Ήταν επίσης εξαντλημένος. Αισθανόταν λες κι εκείνη η νύχτα δεν επρόκειτο να τελειώσει ποτέ, ότι δε θα Χάραζε ποτέ. Τα παράθυρα του φορτηγού είχαν αιωύρο χρώμα, όμως έται ιο αλλιώς δεν ερχόταν απ' έξω η παραμuφή λάμψη .

Δεν ακουγόταν τίποτα, εκτός από το βουητό των τηλεφωVlκών γραμμών, το θρόισμα των φύλλων στη στέγη και το αδιάκοπο μπανγκ-παύση-μπανγκ κάποιας αυλόπορτας. Το δάπεδο της καρότσας ήταν διάσπαρτο με βρόμικες κουβέρτες ιο ακα­ τέργαστα γιδοτόμαρα. Ο Τέρενς ήταν στριμωγμένος κοντά στον Λεπρό και το

βρομερό πισσωμένο του ράσο. Ο Λεπρός δεν έλεγε κουβέντα, αλλά ανάσαι­ νε βγάζοντας ένα περίπλοκο, μπουκωμένο σφύριγμα και πού και που ξυνόταν.

Ο Τέρενς ήταν σίγουρος ότι άκουγε μαλαι<ά εξογι<ώματα ατροφnαις σάρκας να πέφτουν από πάνω του, αλλά μάλλον ήταν ιδέα του. Στην απέναντι πλευρά του, ακόμα πιο κοντά, καθόταν η Γυμνή, με το γού­

VlvO

σακαιο της που βρομούσε αρουραίο και τα μαλλιά της που ήταν γεμάτα

ξεραμένα λουλούδια. Απ' τη στιγμή που είχαν φύγει από το γραφείο του σερί­

φη δεν του είχε μιλήσει σχεδόν καθόλου, πού και πού, όμως, του Χάιδευε το μάγουλο με τα στραβά δάχτυλα του αριστερού της χεριού, σχεδόν αφηρημ έ­

να, λες και προσπαθούσε να θυμηθεί πώς ήταν όταν τον άγγιζε, πώς έμοιαζε. Στην άλλη άκρη του φορτηγού, ελάχιστα ορατός μες στο μισοσκόταδο, καθόταν ο Ξιφομάχος, με το κεφάλι ακουμπισμένο στα Χέρια και την τσάντα με τα ξίφη ακουμπισμένη στο γόνατό του. Δίπλα του καθόταν το Μαχαίρι, που

έπαιρνε πόζες, κουνιόταν νευρικά και πότε πότε αναστέναζε. Στη θέση του οδηγού βρισκόταν ο Μάρτυρας, έται ώστε ο Τέρενς μπορούσε να δει μόνο το περίγραμμα της πλάτης του. Υπέ θεσε ότι δίπλα του, στο κάθισμα του συνοδη­ γού, καθόταν ο Θεραπευτής. Είχε ακούσει έναν πυκνό, χαμηλόφωνο διάλογο σε λαϊκά τσέχικα

-

όχι τα τσέχικα των βιβλίων ή των ακαδημαϊκών συζητήσε­

ων, αλλά τα τσέxu<ο των λιγότερο μορφωμένων κατοίκων της Βοημίας και τ:ου Μπρνο, γεμάτα λαρυγγικά «ρο» και δυνατά ξεφυσήματα, προ φερόμενα με εκείνο τον τρόπο που Χάριζ ε νόημα σε λέξεις όπως σκρβκλ και τΡππ. Είχε μαντέψει ότι εκείνος πρέπει να ήταν ο Θεραπευτής, επειδή τα ίδια λαϊκά τσέχικα χρηαιμοποιούσαν επίσης οι φοιτητές των πανεπιστημίων και οι διανοούμενοι, παρόλο που ελάχιστα βιβλία ή άρθρα γράφονταν σ' αυτή τη γλώσσα .

Ωστόσο ο Θεραπευτής δεν τον φόβιζε. Όχι όσο τον φόβιζε ο Ξιφομάχος ·

284

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

και δεν υπήρχε σύγκριση με τον φόβο που του προξενούσε η θαμνώδης μορφή που έτριζε και θρόιζε θρονιασμένη στο πίσω μέρος της καρότσας. Ο Πράσινος Τζάνεκ, που μύριζε

δάφνη ·

σκοτεινός σαν φρεσκοανOlγμένος

τάφος μια αμείλικτη και αδηφάγα παρουσία, της οποίας την ύπαρξη δεν μπο­

ρούσε καν να συλλάβει. Εκεί που καθόταν ο Πράσινος Τζάνεκ, οι κουβέρτες ήταν γεμάτες με σωρούς δύσοσμου χώματος. Η Γυμνή είχε πει με λακωνική ευθυμία: «Να κάτι που πρέπει να δεις .. . από δω προήλθε η ιστορία του Δράκουλα, που κουβαλού­ σε μαζί του εκείνα τα κιβώτια με το χώμα». Το πρόφερε «Δρά-κουλ-λα » και του Τέρενς του φάνηκε αι<όμη

mo

τρομακτικό, λες και κείνη τον είχε γνωρί­

σει στην πραγματικότητα. Ο Τέρενς εξακολουθούσε να είναι σοκαρισμένος και μωλωmσμένος εξαιτίας της ταχύτατης aπόδρασής τους aπό το γραφείο του Σερίφη. Είχαν κατεβεί βιαστικά και οι έξι τους απ' τη στέγη, λες και χόρευαν μια θεότρελη μαζούρκα, διέσχισαν τη μια σι<άλα μετά την άλλη, ώσπου έφτασαν στην έξοδο

κινδύνου που οδηγούσε στο δρόμο, όρμησαν καταπάνω της και βγήκαν έξω στην καταιΥίδα. Δεν υmΊρχε κανείς vια να τους σταματήσει· κανείς δεν είχε

φωνάξει

«AKivnrOl! ΑστυνορΙα! » . Είχαν διασxiσει τρέχοντας το πάριαvι< που το

μαστίγωνε η βροχή, είχαν φτάσει στο φορτηγό τους και είχαν σκαρφαλώσει στην καρότσα.

Ο Τέρενς είχε φωνάξει: «Ει! Είμ' εδώ! Για τ' όνομα του Χριστού, είμ' εδώ!» και τότε ήταν που ο Μάρτυρας του είχε ρίξει μJ.α τρομερή γροθιά στο

πλάι του προσώπου, που τον είχε χτυπήσει δυνατά σαν γκλομπ και τον είχε κάνει να στριφογυρίσει προς τα πίσω στηριζόμενος στο ένα πόδι, με το άλλο του πόδι σηκωμένο στο αέρα σαν μανιακός παλιάτσος και να σωΡlαστεί στο βρεγμένο τσιμέντο. Το Μαχαίρι και η Γυμνή τον είχαν σηκώσει και τον είχαν

κουβαλήσει στην καρότσα του κλεlστού φορτηγού· και εκεί βρίσιωνταν τώρα.

«Tl

περιμένουμε;» ρώτησε τη Γυμνή. Η φωνή του ήταν μπουκωμένη και

πνιχτή.

«Π εριμένουμε ν' αρχίσει να κλαίει το κοριτσάια σου και να ξυπνήσει το γείτονα», ψιθύρισε η Γυμνή. «Εκείνος θα πάει να το

rptxel.

OSl

και θα το ρωτήσει τι

Εκείνη θα του πει ότι άκουσε έναν τρομακτικό θόρυβο έξω στο δρόμο.

Εκείνος θα κατέβει, θα ξεκλειδώσει την πόρτα και θα κοιτάξει έξω. Τότε είναι που θα μπούμε στο σπίτι δίχως να χυθεί αίμα και θα του πάρουμε την Έμιλι». «Πώς το ξέρετε;» ρώτησε ο Τέρενς.

«Το ξέρουμε επεlδή ένα παιδί του Τζάνεκ πάντα διαισθάνεται ότι εκείνος βρίσι<εται κοντά. Δεν το οιαlOθάνθηκες και 'συ όταν ήσουν κλειδωμένος στο Kελi σου; Το δlαlσθάνεται ΚΙ. η Έμιλι». ({Πρέπει να την αφήσετε ήσυχη», είπε όλο δυστυχία ο Τέρενς. «Δεν πρέ­ πεl να την πάρετε. Πρέπει να την αφήσετε ήσυχη».

«Ορίστε μας», είπε η Γυμνή. «Και nOlOςo είσαι 'συ που λες τέτοια πράγμα-

285

GRAHAM MASTERTON

τα; Εσύ, ο γιος του πατέρα σου; » Ο Τέρενς έριξε μια ματιά στη σκοτεινή θαμνόμορφη φιγούρα στη γωνιά

του φορτηγού και δεν κατάφερε να μην ανατροοάσει, λες και κάποιος αγιωθωτός δαίμονας είχε ψιθυρίσει με παγερή φωνή στ' αυτί του και του είχε ανακοινώσει την ημερομηνία του θανάτου του. «Δεν είναι πατέρας μου. Ο

πατέρας μου ήταν ένας ευγενικός, λεmός άνθρωπος. Ποτέ δε θα σκότωνε

κανέναν, ποτέ". "Μα φυσικά είναι ευγενικός άνθρωπος ο πατέρας σου. Και εξακολουθεί να είναι. Κοίταξέ τον, φίλε μου. Δε θα μπορούσε να σου έχει πάρει τη ζωή στη στέγη; Σ' άφησε, όμως, να ζήσεις επειδή σε αγαπά. Είσαι η σάρκα και το αίμα του, έτσι δεν είναι; Εκείνος σε σκοτώνει, εκείνος σου χαρίζει τη ζωή. Και

προς το παρόν έχει επιλέξει το δεύτερο

1<1 αυτό

είναι ευγενικό" .

Ο Τέρενς έβηξε και τρεμούλιασε. Έξαφνα ο Μάρτυρας ύψωσε το Χέρι

του και ο Πράσινος Ταξιδευτής θρόισε ανατροοαστικά γεμάτος ενθουσιασμό. Στο σπίτι των Τέρπστρα είχε ανάψει κάποιο φως. Μγο αργότερα φάνηκε προς

στιΥ],1ήν ο κύριος Τέρπστρα να διασχίζει το κεφαλόσι<αλο του επάνω ορόφου φορώντας το μπουρνούζι του με ης καφέ και κό1<1ανες ρίγες. «Ορίστε», ψιθύρισε η Γυμνή. «Η κόρη σου έβαλε τα κλάματα». Ο Τέρενς δάγκωσε κατά λάθος το πρησμένο του χείλι και μόρφασε. Έκλεισε τα μάτια και προσευχήθηκε στο Θεό να μην πειράξει κανέναν τους ο Τζάνεκ, ούτε τον ίδιο ούτε την Έμιλι. Ω, Θεέ μου, σώσε με από τον Πράσινο ΤαξιδευτΙΊ. Ω, Θεέ μου, σώσε με από το [διο το κακό μου αiμα.

Πέρασαν δύο τρία λεπτά και έπειτα είδαν τον κύριο Τέρπστρα να επι­ στρέφει διασχίζοντας το κεφαλόσκαλο. «' Ηρθε η ώρα», είπε σιγανά η Γυμνή. Περίμεναν για μερικά ακόμα τεταμέ­ να δευτερόλεmα ια έπειτα, προς έκπληξη του Τ έρενς , -και σαφώς προς έκπληξη της Γυμνής -

το φως του κεφαλόσι<αλου έσβησε.

Από τη μεριά του Πράσινου Τζάνεκ ακούστηκε ένα οξύ, ενοχλημένο θρόισμα. Ο Μάρτυρας γύρισε από το κάθισμά του και παρόλο που φορούσε την ανέκφραστη μάσκα του με το λευκό λούστρο, ήταν ολοφάνερο ότι ήταν σαστισμένος.

« Τι έγινε;» ρώτησε ο Τέρενς. « Ο γείτονάς σου ξανάπεσε στο κρεβάτι. Δεν πήγε καν να δει την κόρη σου».

«Και η σημαίνει αυτό;»

«Σημαίνει ότι θα πρέπει να μπούμε στο σπίτι με άλλο τρόπο». «Θες να πεις ότι θα μπείτε δια της βίας;» «Δεν μπορούμε».

«Γιατί όχι; Είστε πέντε». «Απλά δεν μπορούμε. Δεν είναι ...

δυνατόν, αυτό είν' όλο» . Η Γυμνή

ακουγόταν νευρική και ανιΊσυxn. Από τα τριξίματα στο πίσω μέρος της

286

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

καρότσας, ο Τέρενς μάντεψε ότι 1<1 ο Πράσινος Τζάνεκ άΡΧΙζε

1<1

εκείνος ν'

ανησυχεί. Ή, ίσως, να πεινάει. Σύμφωνα με τα παλιά βιβλία που είχε μελετή­ σει ο Τ έρενς , ο Τζάνεκ έπρεπε να τρέφεται τουλάΧΙστον δύο φορές τη βδο­ μάδα και μερικές φορές ακόμα συχνότερα.

«Θα πρέπει να πας ο ίδιος στην πόρτα και να περιμένεις το γείτονά σου να σου ανοίξει».

"Χριστέ μου, δε θα το κάνει αυτό" , είπε ο Τέρενς . "Σιχαίνεται αι<όμα και τα μούτρα μου, πάντα έτσι ήτ αν". "Θα πρέπει να προσπαθήσεις. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος ». "Δε νομίζω ότι κατάλαβες», απάντησε ο Τέρενς . "Πέρα από το ότι ο Τέρπστρα δε με χωνεύει καθόλου, δε θα καλούσε ένα φυγά παιδοκτόνο στο

σπίτι του, έτσι δεν είναι; Μπορεί να είναι ηλίθιος, αλλά δεν είναι βλάκας » . " Θα πρέπει να προσπαθήσεις», επανέλαβε η Γυμνή. Σαν υπογράμμιση της παράκλησής της, ο 3ιφομάχος τράβηξε ένα από τα

ξίφη του και το έστρεψε σταθερά κατευθείαν στο μέτωπο του Τέρενς , έτσι ώστε η αιχμή του Χώθηκε στο δέρμα του. Ο Τέρενς αισθάνθηκε το αίμα να κυλά ανάμεσα στα μάτια του και να γλlστρά στο πλάι της μύτης του. "Εντάξει , λοιπόν, θα προσπαθήσω», συμφώνησε . "Πρώτα , όμως , θα πρέπει να με λύσετε ». Η Γυμνή άπλωσε το χέρι τ ης κι ο 3ιφομάχος τής έδωσε ένα μαχαίρι με λαβή από κέρατο. Εκείνη έκοψε τα σκοινιά με τα οποία ήταν δεμένοι οι καρ­ ποί του Τέρενς και τον έσπρωξε με την παλάμη της . «Δε θα δΟ1<1μάσεις να το

σκάσεις, έτσι; Δε θα μ' άρεσε καθόλου να σε δω να πεθαίνεις». Ο Τέρενς δεν είπε κουβέντα. Το Μαχαίρι άπλωσε το χέρι του, άνοιξε την πόρτα του φορτηγού και ο Τέρενς βγήκε περνώντας δίπλα από τον Λεπρό και την ακαθόριστη θαμνόμορφη φιγούρα του Πράσινου Τζάνεκ. Εκεί κοντοστά­ θηκε για μια στιγμή, αλλά ο Τζάνεκ δεν αντέδρασε καθόλου. Πίσω από τη μάσι<α του, παρέμενε ψυχρός και εχθρικός όσο ποτέ.

Ο Τέρενς κατέβηκε στο δρόμο. Η Γυμνή είπε: " Σιγουρέψου ότι θα σε προσι<αλέσει μέσα. Ο Τζάνεκ θα θυμώσει πολύ μαζί σου αν δεν το κάνεις » . Το πρόφερε ως "χυμώσει». " Μου φαίνεται πως έλαβα το μήνυμα», είπε ο Τέρενς .

futOXloe: διαγώνια

τον δρόμο, κατευθυνόμενος προς το δρομάκι για το αυτοκίνητο των Τέρπστρα, και στο δρόμο έτριβε τους καρπούς του. Αιοθανόταν λες και το στόμα του είχε

μεγαλώσει δέκα φορές και ο δεξιός του κρόταφος παλλόταν. Όταν έφτασε στην μπροστινή αυλή των Τέρπστρα , σταμάτησε και έκανε μεταβολή. Το φορτηγό παρέμενε σκοτεινιασμένο και διαβoλlKό και δεν υπήρχε καμία

ένδειξη ότι βρισκόταν κάποιος μέσα. Ο Τέρενς έριξε μια ματιά κατά μήκος του δρόμου, προσπαθώντας να υπολογίσει τις πιθανότητες διαφυγής του. Όμως η πλησιέστερη στροφή του δρόμου βρισι<όταν πάνω από εκατόν πενή­ ντα μέτρα μακριά και όταν ο 3ιφομάχος είχε σιωτώσει εκείνη τη βοηθό σερί-

287

GRAHAM MASTERTON

φη, είχε διαmστώσει από μόνος του με πόση ταχύτητα και ακρίβεια μπορούσε να xτυm'ισει.

Εξάλλου δε χρειαζόταν μόνο ταχύτητα για να δραπετεύσει, αλλά και

θέληση' και δεν ήταν σίγουρος ότι διέθετε

ma τόση

αποφασιστικότητα.

Ο Τέρενς προχώρησε κουτσαίνοντας ως το σπίτι των Τ έρπστρα και πάτη­ σε το κουδούνι. Το πίεσε έξι ή εφτά φορές, ώσπου το φως του κεφαλόσκαλου

άναψε πάλl 1<1 άκουσε το Λίλαντ να κατεβαίνει τη σκάλα γιφινιάζοντας . «Εντάξει! Εντάξει! Για τ' όνομα του Χριστού, δεν ξέρετε τι ώρα είναι; » Ο Τ έρενς δεν είπε κουβέντα, ώσπου ο Λίλαντ Τ έρπστρα άνοιξε την πόρτα και προσπάθησε να δει μες στο σκοτάδι.

"Ποιος είσαι;» απαίτησε να μάθει. "Τι στο διάολο θ έλεις; » "Γειά σου, Λίλαντ », είπε ο Τέρενς , προσπαθώντας να ακουστεί ήρεμος και φιλικός .

"Ποιος είσω ; » επανέλαβε ο άλλος. Κ1 έπειτα είπε: " Tέpεvς, εσύ είσαι; » « Το βρήκες με την πρώτη, Λίλαντ ».

«Νόμιζα πως ήσουν στη φυλακή» , είπε νευρικά ο Μαντ. " Σ ' άφησαν; » "Κάτι τέτοιο. Μ' άφησαν μ' εγγύηση » . ,,' Επειτα απ ' ό,τι έκανες; Σ' άφησαν μ' εγγύηση;»

«Λίλαντ , είμαι κουρασμένος, πεινασμένος και δεν μπορώ να μπω στο σπίτι μου. Στο γραφείο του σερίφη ξέχασαν να μου εmστρέψουν τ α κλειδιά μου και Ύω ξέχασα να τα ζητήσω».

«Λυπάμω, Τέρενς, δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Η Ντόλι έδωσε το έξτρα κλειδί μας στην αστυνομία. Είπαν ότι κανείς δεν πρέπει να μπει στο σπίτι μέΧρι να ολοκληρωθεί η έρευνά τους».

"Απλά δεν ξέρω τι να κάνω», είπε ο Τέρενς. "Δεν έχω αρκετά χρήματα γJ.α ξενοδοχείο. Δεν έχω καν ένα κέρμα, γJ.α να τηλεφωνήσω».

Απ' το επάνω κεφαλόσκαλο η κυρία Τέρπστρα φώναξε : «Λίλαντ; Ποιος είναι; Τι συμβαίνει; »
Κοίταξε , όμως, άγρια τον Τέρενς κω είπε: «Λυπάμω, Τέρενς. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Άσε μας ήσυχους τώρα». Ο Τέρενς πλησίασε nlO κοντά στην εξώπορτα. Ο Λίλαντ Τέρπστρα είχε

βάλει την μπρούντζινη αλυσιδίτσα ασφαλείας και τώρα την έκλεισε δυο τρεις πόντους ακόμα. «Δεν πρέπει να με φοβάσω, Λίλαντ. Δεν έκανα τίποτα κακό» .
288

ΣΑΡΚΑ

«Τι κάνει

&

ΑΙΜΑ

n Έμιλι;» ρώτησε ο Τέρενς, προσπαθώντας να αιωυστεί λογικός,

προσπαθώντας να ηρεμήσει το Λίλαντ. "Η Έμιλι είναι μlΟ χαρά, και όχι, πάντως, χάρη σε σένα. Είναι τυχερή η

και<ομοίρα που δεν κατέληξε σε ι<:ανά ψυχιατρικό ίδρυμα, με όσα της συνέβη­ σαν».

«Υπάρχει περίmωση να τη δω;» Ο Τέρενς έριξε μια ματιά στο φορτηγό. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να αυτο­ προσκληθεί μέσα. Ο Πράσινος Ταξιδευτής έπρεπε να πρoσι<:λnθεί ελεύθερα· aλλ.J.ώς ήταν ανήμπορο ς να διαβεί οποιοδήποτε κατώφλι. Εάε επιρροή μόνο

πάνω σε κείνους που συμφωνούσαν πρόθυμα να δεχτούν όσα προσέφερε· ήταν, όμως, αξιοσημείωτο πόσοι άνθρωποι το έκαναν αυτό. Ήταν έτοιμοι να

θυσιάσουν το μέλλον των αγέvvnτων, αβάmιστων παιδιών τους, αρκεί να aπο­

κτούσαν σήμερα πλούτο και αφθονία. Κι όμως, συλλοyiσται<ε mκρόχολα ο Τέρενς, δεν ήταν ασυνήθιστο. Κάθε

μέρα της εβδομάδας, ΟΙ άνθρωποι θυσίαζαν το μέλλον των αγέvvnτων, αβάmι­ στων παιδιών τους ι<αι αρκετά συχνά δεν το έι<αναν καν για Χάρη του πλούτου και της αφθονίας, αλλά απλά aπό ανοησία, aπάθεIα ή μοΧθηρία.

ΔZV υπήρχε κανένα σημάδι από το φορτηγάκι, έτσι, λΟ!πόν, στράφηκε ξανά προς το Λίλαντ Τέρπστρα. «Δως μου μια ευκαιρία, Λίλαντ. ΔZV είμαι ένο­ χος, μέχρι να το αποφασίσουν ΟΙ ένορκοι. Ίσως κάποιες φορές να εάα aπo­

τρελαθεί. Αλλά δεν θα 'κανα κακό στα παιδιά, το ξέρεις». Ο Λίλαντ προσπάθησε να δει κατά μήκος του δρόμου, πρώτα από τη μία μεριά, μετά από την άλλη. «Πώς έφτασες εδώ;» θέλησε να μάθει.

«Με πέταξαν κάτι φίλοι. Έφυγαν προτού αντιληφθώ ότι δεν εάα το κλειδί».

«Δεν μπορείς να το διαρρήξεις; Στο κάτω κάτω, σπίτι σου είναι». (,Ισως το κάνω. Θα ήθελα, όμως, να βεβαιωθώ ό11 η Έμιλι είναι καλά». (,Φοβάμαι πως είναι αδύνατον, Τέρενς».

«Είμαι ο πατέρας της, Λίλαντ. Για ό,11 και να με κατηγορούν, εξακολουθώ να έχω την ευθύνη της».

"Είπα αδύνατον. Δε βρίσι<εται εδώ». «Τι εννοείς δε βρίσια:ται εδώ; Ο σερίφης μού πε ότι την είδε εδώ . Μου το 'πε ο ίδιος!»

"Οντως την είδε εδώ. Αυτό συνέβη μετά το φόνο της κουνιάδας σου. Νομίζεις, όμως, ό11 θα την άφηναν εδώ; Ήρθαν και τη μάζεψαν ΟΙ άνθρωπΟ! από την υπηρεσία πρόνοιας της κομητείας. Δεν ξέρω πού την έχουν πάει. Σε

κάΠOlα παιδική στέγη φαντάζομαι». «Δεν σου είπαν σε ποια;» «Και να το 'καναν, δε θυμάμαι. Την κρατήσαμε για κανα δυο ώρες, αυτό

είν' όλο. Απλά κάναμε το καθήκον μας ως γείτονες». Ο Τέρενς πίεσε το χέρι του στο στήθος. Εάε αρχίσει να υπεροξυγονώνε­

ται. Δεν τολμούσε να φανταστεί

n θα συνέβαινε αν αναγκαζόταν να επιστρέ-

289

GRAHAM MASTERTON

ψει στο φορτηγάΙΩ και να πει στον Πράmνο Τζάνεκ ότι η ΈμΊλι είχε φύγεΙΙΩ

ότι δεν είχε καταφέρει να npom<λnSci στο σπίτι των Τέρπστρα. "Είσαι καλά;» είπε ο Λiλαντ, κοιτώντας τον πιο επίμονα. «Το

xew. σου

έχει

πρηστεί πολύ άσχημα. Και τι έπαθε το κεφάλι σου; » "Λiλαντ», ψιθύρισε , «στ' αλήθεια πρέπει να καθήσω ». Όμως ο άλλος κούνησε αρvnτικά το κεφάλι . «Δε σε βάζω μέσα , Τέρενς . Με κανέναν τρόπο. Σ' έχω δει να φέρεσαι σαν τρελός και δε θέλω τέτοια πράγματα μες στο σπίτι μου. Και τώρα καλύτερα να φύγεις από την αυλή μου γιατί αλλιώς θα φωνάξω τους μπάτσους να σε μαζέψουν και κάτι τέτοιο δε θα

'ταν καλό για κάποιον που είναι έξω μ' εγγύηση, σωστά;» "Λiλαντ . σε ικετεύω . AλλJ.ώς θα πέσω ξερός εδώ ». Ο Λiλαντ δίστασε για κάμποση ώρα. Ο Τέρενς έκλεισε τα μάτια του και σχεδόν του επέβαλλε τη θέλησή του να τον προm<αλέσει μέσα. Τελικά ο Λiλαντ έκλεισε την πόρτα, έβγαλε την αλυmδίτσα ασφαλείας και είπε: «Μόνο

πέντε λεπτά,

Τέρενς .

Ούτε λεπτό

παραπάνω.

Και

όχι παλαβομάρες.

Καταλαβαίνεις;» «Λiλαντ, δε σου ζητάω τίποτα παραπάνω ». Ο Λiλαντ άνοιξε την πόρτα. Σχεδόν ταυτόχρονα ο Τέρενς άκουσε τις πόρτες του φορτηγού στην άλλrι πλευρά του δρόμου να ανοίγουν με πάταγο . Ο Λiλαντ προσπάθησε να δει πάνω από τον ώμο του Τέρενς και είπε κατσου­

φιάζοντας: "Ποιοι είναι τούτοι; Μοιάζει με καρναβάλι». Ο Τέρενς στράφηκε πίσω. Ο 2ιφομάχος, ο Λεπρός, ο Μάρτυρας και τα

δίδυμα, το Μαχαίρι και η Γυμνή, διέσχιζαν το δρόμο με γρήγορο, αθόρυβο, αποφαmστlΚό βήμα, αιωλOυθOύμΕVOΙ από μια μικρόσωμη πιθηκοειδιΊ μορφή που φορούσε ένα mωύρο βελούδινο μανδύα και που το πρόσωπό της ήταν

κρυμμένο πίσω από μια μάm(Q λουστραρισμένη με κατακόκιανο χρώμα, στο χρώμα του φρέσκου αίματος. Πρέπει να είναι ο Θεραπευτής, σκέφτηκε, και γνώριζε τι ήταν σε θέση να κάνει ο Θεραπευτής.

Όταν ο Λiλαντ είδε ότι η κουστωδία βάδιζε προς το δρομαια του είπε «Σκατά, Τέρενς!» και προσπάθησε να κλείσει την πόρτα. Όμως ο Τέρενς άπλωσε τον αγι<ώνα του και τον εμπόδισε να την κλείσει κι έπειτα έριξε στην

πόρτα μια γερή κλοτmά που την έκανε ν' ανοίξει διαπλατα τρεμουλιάζοντας. «Σκατά, Τέρενς, τι τρέχει;» ρώτησε πανικόβλητος ο Λiλαντ.

Ο 2ιφομάχος τού εmτέθηκε προτού προλάβει να πει οτιδήποτε άλλο. Ήταν λες και είχε διασχίσει την lmPOOΤlm αυλή αστραωαία, σε μια στιγμή.

Ψηλός, μακρυκάνης και ασυΥιφάτητος, άρπαξε τον Λiλαντ Τέρπστρα απ' το γιακά, τον στριφογύρισε και τον κλότσησε, στέλνοντάς τον με τα μούτρα στη

σκάλα. Ο Λiλαντ έμπηξε μια κραυγή που ήταν κάτι μεταξύ βήχα και ουρλια­ χτού, όμως ο 2ιφομάχος τον κλότσησε πάλι και η στενή, μαύρη καστόριvn

μπότα του βρήκε το διάστημα ανάμεσα στις ωμοπλάτες του Λiλαντ με τόση δύναμη, που του έι<οψε την ανάσα.

290

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙ ΜΑ

Η υπόλοιrm ακολουθία του Πράσινου Ταξιδευτή συνωστίστm<ε στο διάδρο­ μο, ενώ ο :Ξ:ιφομάχος έσυρε το Λiλαντ στο καθιστικό. Το Μαχαίρι έκλεισε καλά

τις κουρτίνες ΚlέlΊειτα άναψε τα φώτα. Από πάνω η κυρία Τέρπστρα φώναξε : «Λiλαντ; Λίλαντ! Τι τρέχει εκεί κάτω, Λiλαντ; Τι είναι τούτος ο σαματάς;» Η Γυμνή έριξε μια σύντομη ματιά στο Μαχαίρι και δίχως δισταγμό εκείνο έφυγε απ' το καθιστικό και ανέβηκε πάνω, γρήγορα και ήσυχα. Ο Τέρενς κοί­

ταξε τρομαγμένος τη Γυμνή, αλλά εκείνη έφερε τα δάχτυλα στα χείλη της, για

να του υποδείξει να παραμείνει σιωπηλός, να μην πει κουβέντα. Ο Τέρενς παρακολουθούσε ανήμπορος καθώς ο :Ξ:ιφομάχος ανάγκαζε τον Λiλαντ να

γονατίσει στο κέντρο του δωματίου και τον μπάτσιζε από δεξιά και αριστερά . .fu.ωυγόταν λες και κάποιος χασάrmς χτυπούσε μπριζόλες για να μαλακώσουν.

Τα μάγουλα του Λiλαντ έκαιγαν. Στο μέτωπό του ξεφύτρωνε μια απαίσια μελανιά Κl από την άκρη του στόματός του έτρεχε αίμα. Στράφηκε στον Τέρενς έντρομος και αρνούμενος να πιστέψει όσα συνέβαιναν. «Είναι αλήθεια» , ήταν το μόνο που μπορούσε να του πει ο 'Τέρενς. " Πού είν' η κόρη σου;» απαίτησε να μάθει η Γυμνή. «Είπε ς ότι η κόρη σου θα 'ταν εδώ». Ο

Τέρενς σήκωσε

απολογητικά τα χέρια.

" Την πήρε

η υπηρεσία

πρόνοιας». « Η υπηρεσία πρόνοιας; » «Τ' ορκίζομαι».

Η Γυμνή κοίταξε περιφρονητικά το καλΟσυΥυρισμένο, παρκεταρισμένο καθιστικό. Τόσο εκείνη, όσο και η υπόλοmη αιωλουθία του Τζάνεκ ήταν τόσο

εκτός τόπου

μέσα

σ'

ένα τέτοιο

δωμάτιο ,

που

ακόμα κι

(i)

Τέρενς

δυσκολευόταν να πιστέψει ότι πράγματι βρίσιωνταν εκεί. Ήταν τόσο σάπιοι, τόσο

παρηκμασμένοι,

τόσο

μεσαιωνικοί.

Η

ύπαρξή

τους,

όμως,

επιβεβαιωνόταν από τη δύναμή και την αυτοπεποίθησή τους, καθώς και από το

γεγονός ότι μύριζαν σαν άνθρωποι του μεσαίωνα, όη μύριζαν ίδρώτα και λlπoς και βρομερό βελούδο . Η Γυμνή πλησίασε τον Λiλαντ Τέρπστρα και τον κοίταξε πίσω από την κενή, λευκή μάσι<α της. Ο Λlλαντ σήκωσε το βλέμμα και το καρύδι του πήγαι­

νε πάνω κάτω, λες και προσπαθούσε να καταπιεί ένα τεράστιο σβώλο λίπους. «Τι θέλετε;» τη ρώτησε. ,<Δε θα με σκοτώσετε, έτσι ;» Εκείνη άπλωσε το ένα της χέρι στον ώμο του. "Τι ξέρεις εσύ για το θάνατο;,) τον ρώτησε .

<<Δεν σε καταλαβαίνω» .

«Θέλω να πω, ξέρεις τι σου συμβαίνει όταν πεθαίνεις;» ,c'OXΙ. Αλήθεια δε ξέρεις. Κάποιοι λένε ότι βλέπεις ένα φως, έτσι; Και νιώ­ θεις όη βαδίζεις μέσα του, επειδή είναι τόσο ευχάριστο» .

«Και 'συ πιστεύεις σε 'κείνο το μαγικό φως; Αν σε σκότωνα τώρα, εκεί θα πήγαινες; Κατευθείαν μες στο φως;»

291

GRAHAM MASTERTON

Ο Μαντ στριφογ-vριζε το ένα του Χέρι μες στο άλλο, γ-vρω γύρω. «Μη με αιωτώσεις, σε παρακαλώ. Προσπάθησα να 'μαι καλός, εντάξει; Προσπάθησα να 'μαι δίκαιος και ειλικρινής με όλους. Αν ήξερα ότι θέλατε την Έμιλι θα την κρατού σα εδώ. Δε θα 'χε διαφορά νια μένα. Δε γνώριζα, όμως, ότι τη θέλατε και ΟΙ άνθρωποι της πρόνοιας την πήραν ΚΙ απ' όσο ήξερα ήταν το καλύτερο

που θα μπορούσε να συμβεί ». «Πού βρίαι<εται;» ρώτησε η Γυμνή, με ακαθόριστη, γοητευτική φωνή. Του

χάιδεψε το μάγουλο με τις αρθρώσεις των δαχτύλων της, ξανά και ξανά. «Γιατί δε μου λες πού βρίαι<εται ;» Ο Μαντ ιδροκοπούσε και έτρεμε. «Κυρία, πιστέψτ ε με, αν ήξερα θα σας έλεγα».

Εκείνη συνέχισε να τον χαιδεύει, όλο και πιο λάγνα, ώσπου το πρόσωπό του πλημμύρισε από απελπισία. «Πρέπει να ξέρεις», ψιθύρισε. «Πρέπει να καταφέρεις να θυμηθείς».

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι, ξανά και ξανά. Τώρα ήταν τόσο τρομοκρα­ τημένος που δεν μπορούσε ούτε να :μιλήσει Ο Τέρενς είπε : <<Δεν υπάρχουν και πολλά μέρη στο Σίνταρ Ράmντς νια να πάνε ένα εγκαταλελειμμένο παιδί. Θα έλεγα πως την πήγαν στην Παιδική ΣτέΥη ΜακΚίνλεϊ, μιας και βρίσκεται κοντά στο Ιατρικό Κέντρο Μέραι. Εκεί νοσηλεύεται η μητέρα της. Η γυναίκα μου , η Άιρις».

«Απλά δεν ξέρω, απλά δεν ξέρω», είπε απεγνωσμένα ο Μαντ. «Ε, λοιπόν ... » είπε η Γυμνή.


πως έχει σημασία κιόλας. Θα τη βρούμε

έτσι κι αλλιώς».

«Απλά δεν ξέρω. Τ' ορκίζομαι . Απλά δεν ξέρω». Όλη την ώρα που ο Λίλαντ ικέτευε και μουρμούριζε, ο :Ξ:ιφομάχος τρα­

βούσε ένα ένα τα ξίφη από τη θήκη τους, προκαλώντας εκείνο τον τρομερό

ήχο, το σύρσιμο, το κουδούνισμα. Τράβηξε και τα πέντε και τα έπλεξε, λεπί­ δα με λεπίδα, ώσπου σχημάτισαν το πεντάγωνο που ο ίδlOς ο Λίλαντ είχε δια­ ιφίνει φευγαλέα τη νύχτα που είχε δολοφονηθεί η Μαίρη Βαν Μπόνιων στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Ο :Ξ:ιφομάχος ύψωσε το πεντάγωνο, έται ώστε να πλαιαιώσει το πράο,

μασκοφόρο πρόσωπό του. Ο Μαντ τον κοίταξε, έπειτα κοίταξε τον Τέρενς και είπε: «Τι; Τι είναι; Τι θα κάνει;» Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ξανά το Μαχαίρι. Έδειχνε σαν να του 'χε κοπεί η ανάσα. Κοίταξε προς τη μεριά της Γυμνής ΚΙ έγνεψε και νια μια στιγ­ μή εκείνη έκλεισε τα μάτια σ' ένα αιωπηλό νεύμα κατανόησης.

Ο Θεραπευτής διέσχισε το δωμάτιο. Η μάσκα του δεν ήταν καλά προσαρ­ μοσμένη και φαινόταν το τριχωτό του κεφαλιού του, τραχύ και όλο τούφες. Στάθηκε κοντά στο Μαντ και έβηξε

-

ένα βήξιμο οξύ, πνιγμένο στο φλέμα­

κι έπειτα τον χτύπησε ελαφρά στον ώμο.

«Ο Θεραπευτής λέει να μη φοβάσαι», είπε η Γυμνή.

292

ΣΑΡΚΑ

«Τέρενς

-»,

&

ΑΙΜΑ

ικέτεψε ο Λiλαντ.

Ο Τέρενς τού γύρισε την πλάτη. Γνώριζε καλά τι θα συνέβαινε. Ο Λiλαντ τούς είχε προσκαλεσει μέσα' κι αφού ο Λiλαντ τούς είχε προσκαλέσει μέσα,

είχε ανέκκλητα θέσει τη μοίρα του στα Χέρια του Πράσινου Ταξιδευτή. Κι εκείνος πεινούσε' οι ρίζες και οι έΛU<ές του στριφογύριζαν οδυνηρά εκεί που θα 'πρεπε να βρίσκεται το στομάχι του' και μόνο ένα φαγητό τραβούσε η όρεξή του. Ανθρώmνα εντόσθια

-τα εντόσθια του Λίλαντ, μιας και δε

βρισκόταν κανείς άλλος εκεί. Δε θα ήταν τόσο γλυκά όσο τα εντόσθια των ίδιων των παιδιών του Πράσινου Ταξιδευτή' όΧΙ τόσο χορταστικά. Δεν έπαυαν, όμως, ν' αποτελούν τροφή. Ο :Ξ:ιφομάχος χαμήλωσε το πεντάγωνο με τα ξίφη πάνω από το κεφάλι του

Λiλαντ, με τον ίδιο τρόπο που το είχε χαμηλώσει πάνω από το Kεφά..λl του Τέρενς, όταν βρίσκονταν στο κρατητήριο. Όταν, όμως, βρίσκονταν στο ιφατη­ τήριο το είχε κάνει μόνο και μόνο για να προειδοποιήσει τον Τέρενς ότι

παιζόταν το κεφάλι του αν δε σ\Jl.ιμOρφωνόταν. Τούτη τη φορά ο Τέρενς γνώ­ ριζε ότι ο :Ξ:ιφομάχος έπαιζε το ρόλο του ως εκτελεστής του Τζάνεκ. Έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια του και ψ1θύρισε: «ΕπουράV1ε Πατέρα, λιmΏσoυ ΤOV\> Ο Λiλαντ ξεφυσούσε, έβγαζε έναν απαίσιο, αι<ανόνιστο ήχο, από το ένα μόνο ρουθούνι. Το φτιαγμένο από ξίφη πεντάγωνο συνέχισε να χαμηλώνει πάνω

στο πρόσωπό του, ώσπου μεταβλήθηκε σ' ένα σταυροειδές ατσάλινο κολλάρο γύρω απ' το λαιμό του . Έστρεψε το κεφάλι από τη μία πλευρά στην άλλη σε κατάσταση αλλοφροσύνης,

παγιδευμένος,

lG

έπειτα ούρλΙαξε «Βοήθα με,

Τέρενς! Θεέ μου, βοήθα με! Μην τους αφήσεlς να με σι<οτώσουν, Τέρενς! Μη!» Ο Τέρενς έκανε το λάθος να στραφεί ξανά προς το μέρος του. Εκείνη τη

στιγμή, ο :Ξ:ιφομάχος έκλεισε το πεντάγωνο μ' έναν ανεπαίσθητο ήχο ατσαλιού

που γλιστρά πάνω σ' ατσάλι και τα ξίφη έκοψαν το λαιμό του Λiλαντ Τέρπστρα, λες και δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το μίσχο ενός λάχανου. Πάντα ακολουθεί μια στιγμή κατά την οποία ένα κομμένο κεφάλι μπορεί να δει και να καταλάβει τι του

tXEl

συμβεί' και το κεφάλι του Λiλαντ Τέρπστρα

δεν θα μπορούσε ν' αποτελέσει εξαίρεση. Κοίταξε τον Τέρενς και το στόμα του άρχισε να ανοίγει λες και ήθελε να πει κάτι. Όμως τότε το αίμα εκτινά­

Χθηκε από την καρωτίδα, μούσι<εψε τους ώμους και το μπουρνούζι του' κι ευθύς ο Θεραπευτής άρπαξε τα αραιά μαλλιά, σήκωσε το κεφάλι

lG

άρχισε να

το κουνάεl πέρα δώθε, ραντίζοντας με αίμα όλο το δωμάτιο και την ταπετσα­

ρία στον τοίΧο και πιτσιλίζοντας την έγχρωμη φωτογραφία του Ντέιβιντ KέΡKγOΥVΤ Τέρπστρα στον οικογενειακό βωμό των Τέρπστρα.

«Για τ' όνομα του Θεού!» ούρλιαξε στον Θεραπευτή ο Τέρενς. Ο Θεραπευτής λούφαξε, παριστάνοντας τον φοβlσμένο. Έτεινε μπροστά το κεφάλι του Λiλαντ που έσταζε αίμα, λες κι ήθελε να το δu')σει στον Τέρενς

ως προσφορά κατευνασμού. Ο Τέρενς δεν είχε φάει σχεδόν τίποτα όλη μέρα ' μόνο το χάμπουργκερ που του είχαν δώσει στο κελί του για βραδινό και το

293

GRAHAM MASTERTON

σroμάxl του σφΙΥΥόταν, ε-νώ το σrόμα του είχε γεμίσει με κοκκώδη όξινο εμετό, τον οποίο πάσχιζε να καταπιεί.

"Πες του να σrαματήσει!" είπε βραχνά σrη Γυμνή. "Πες του να τ' αφήσει κάτω!» Όμως η Γυμνή απλά χασκογέλασε. Ο Τέρενς ένιωσε ότι ζούσε έναν εφιάλτη: ότι ποτέ δεν είχε κοιμηθεί:ια όη ποτέ δε θα ξανακοιμόταν, μιας και δε θα 'χε σημασία αν θα ήταν ξύπνιος ή κοιμισμένος. Προσπάθησε να αρπάξει

το ταλαντευόμενο κεφάλι του Λiλαντ, όμως ο Θεραπευτής το τράβηξε μακριά του και ύψωσε προειδοποmnκά ένα σκελετωμένο δάχτυλο. Εντω μεταξύ, ο Ξιφομάχος είχε σrήσει το ακέφαλο σώμα του Λiλαντ, έτσι ώσrε να κάθεται σro πάτωμα με την πλάτη του σrηριγμένη σroν καναπέ. Το

xaλi τριγύρω ήταν τόσο μουλιασμένο απ' το αίμα που κυριολεκτικά έτριζε, όμως ο Ξιφομάχος δεν έδινε σημασία. Επρόκειτο σαφώς για ένα μέρος

κάποιας ΧΙΛΙοπροβαρισμένης ιεροτελεστίας. Τα πάντα έπρεπε να προετοιμα­ σroύν με τον ίδιο τρόπο που είχε τιμήσει ο χρόνος. Ο Τέρενς έτρεμε απ' την αηδία. «Θεέ μου ", έλεγε και ξανάλεγε. «Θεέ μου, είσrε άρρωσrOl. Eίσrε χειρότεροι απ' ό,τι είχα φαντασrεί". (,Δίνουμε 'σroυς ανθρώπους ό,η εmθυμούν, αυτό είν' όλο», είπε η Γυμνή. «Δε ζητάμε και πολλά γι' αντάλλαγμα». Έδειξε την αιματοβαμμένη φωτογρα­

φία του Ντέιβιντ Κέρκγουντ Tέρπσrρα σroν τ οίχο . "Τόσοι νέοι άντρες σιωτώ­

θηκαν, σ' ένα σωρό πολέμους" είπε. «Και η κέρδισαν απ' αυτ ό οι γονείς τους; Ούτε μια σπιθαμή γης, ούτε μια καλή σοδειά. Ο Πράσινος Τζάνεκ είναι εκεί­ νος που χαρίζει τη ζωή, όχι εκείνος που την σrερεί. Το μόνο που περιμένει,

είναι εκείνο που δικαιωματικά του ανήκει. Δεν μπορεί να καταναλώσει ό,τι έχει γεννήσει;»

Στο μεταξύ, ο Θεραπευτής κρατούσε το κεφάλι του Λiλαντ με το δεξί του χέρι, ενώ με το άλλο έψaxνε ης τσέπες του μανδύα του. Έβγαλε ματσάκια από αποξηραμένα βότανα, ρίζες και άνθη, κάποια από τα οποία ο Τ έρενς ανα­ γνώρισε, ενώ τα άλλα μόνο να μαντέψει Il ήΤΩν μπορούσε. Ο Θεραπευτής τα έχωσε σrη χαίνουσα κοιλότητα του λαιμού του σώματος του Λiλαντ , ενώ ταυτόχρονα διέγραφε σύμβολα και σχέδια σroν αέρα .

Χάρη σrις μακροχρόνιες έρευνές του, ο Τέρενς γνώριζε ότι ο Θεραπευ­ τής χρησιμοποιούσε φασκόμηλο, δεντρολίβανο και θυμάρι, τα βότανα του

γάμου και της σύνδεσης των πραγμάτων, Χρησιμοποιούσε ακόμα φασόλια,

που κατά παράδοση τοποθετούνταν στα φέ.ρετρα, έτσι ώσrε τα βλασrάρια τους να ευxαρισrήσoυν τους νεκρούς. Ι<1. ακόμα φιδόχορτο για τη θεραπεία της αιμορραγίας απήγανο για τη μετασrρoφή των αποφάσεων' γαϊδουράγκα­ θο για τη θεραπεία της πληγιασμένης σάρκας' και ασκόλυμπρο για τη δημιουρ­ γία ψευδαισθήσεων,

Χρησιμοποιούσε βερβένα, ένα βότανο τόσο ισχυρό που το Μεσαίωνα πίσrευαν ότι θα μπορούσε να κάνει τον ήλιο γαλάζιο, αρκεί να μπορούσε να

294

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

το πάει κανείς ως εκεί. Μα το δυνατότερο απ' όλα ήταν η ρίζα του αρσενικού μανδραγόρα, μαύρη

απ' έξω και λευιaί από μέσα.

Σύμφωνα με τη μεσαιωνιιaί δοξασία, ο

μανδραγόρας φύτρωνε από το σπόρο της τελευταiας ακούσιας εκσπερμάτω­ σης ενός άντρα που πέθαινε στην αγχόνη. Ήταν η ρίζα που προξενούσε απί­ στευτη σεξουαλική ικανότητα κι απίστευτη βιαιότητα.

Όταν ο Θεραπευτής είχε τελειώσει, από το άνοιγμα του λαιμού του Λlλαντ ξεπηδούσαν βότανα, ρίζες και αποξηραμένα άνθη, κάνοντάς το να μοιάζει με μια αλλόκοτη γλάστρα.

Η Γυμνή πλησίασε το κορμί και έψαλλε: «Conjuro et confirmo, super vos angeli [ortes, sancti atque potentes, sancti atque potentes, sancti atque potentes». α Θεραπευτι'ίς σήκωσε το κεφάλι του Λlλαντ και με τα δυο του χέρια, το κράτησε για μια στιγμή και έπειτα το κατέβασε αργά πάνω στο ματωμένο σωλήνα, που ήταν ο ακρωτηριασμένος του λαιμός. Εκείνο έβγαλε έναν απαλό ήχο, σαν φιλί.

α Τέρενς είχε διαβάσει τα πάντα σχετικά με την ικανότητα του Θεραπευτή να αποκαθιστά τα κομμένα κεφάλια. Υπήρχαν αρκετές αναφορές

σ' αυτήν στην τσέxnaι βιβλloγραφία του 140υ αιώνα και σε κάποια aπό τα παλαιότερα βιβλία που είχε ανακαλύψει, στα οποία περιλαμβάνονταν το

Clavicu1es de Sa1omon και η Ιερη ΜαγεΖα του Μάγου Apnpapeλlv, απαγορευ­ μένα κω τα δύο απ' την Kαθoλlιaί Εκκλησία. Είχε διαβάσει γι' αυτή, αλλά ποτέ δεν είχε πραγματικά πιστέψει ότι ήταν

αληθινή' και ποτέ του δεν είχε διανοηθεί ότι θα την έβλεπε με τα ίδια του τα μάτια.

α Θεραπευτής, όμως, έσφιξε με τα χέρια του το λαιμό του Λlλαντ, τα κρά­ τησε για λίγο εκεί

1<1

έπειτα τα τράβηξε.

α Τέρενς ανατρίχιασε από το σοκ' και δεν κατάφερε να μην αφήσει ένα τρομερό γρύλlσμα αναγούλας. Το κεφάλι του Λlλαντ είχε συνδεθεί ξανά με το λαιμό του, αλλά τρομερά άμορφα

1<1

αδέξια . Απ' το δέρμα του εξακολουθού­

σαν να εξέχουν κλαράκια απ' τα βότανα και τα αποξηραμένα άνθη, έτσι ώστε να δίνει την εντύπωση ότι φορούσε ένα περιλαίμιο καμωμένο από δεματια­

σμένα φυλλαρά1<1α. « Βλέπεις;" είπε η Γυμνή, ανοίγοντας διάπλατα τα Χέρια της σαν βοηθός ταxυδαιcτυλoυργoύ. «Το κεφάλι κόπηκε' το κεφάλι ξαναμπήκε στη θέση του» . « Μα δεν είναι δυνατό να ζει! » «Γιατί όχι; Και βέβαια ζει! Θεραπεύτηκε! » Λες

1<1

aπoKρινόταν στον ισχυρισμό της Γυμνής, ο Λlλαντ βόΥΥηξε .

,<Δεν είναι παρά μόνο αέρας, που βγαίνει aπ' τα πνευμόνια του", διαμαρ­

τυρήθαι<ε ο Τέρενς. « Του κόψατε το κεφάλι! Δεν εΙναι δυvατό να ζει!» Τότε, όμως, ο Λlλαντ άνοιξε περισσότερο το στόμα του ι{αι έβγαλε ένα

295

GRAHAM MASTERTON

ακόμη βογγητό, τούτη τη φορά

lllO

μακρόσυρτο . Δεν ήταν βογγητό πόνου.

Ήταν βογγητό απόλυτης aπελπισίας. Ήταν ακόμα χειρότερο από το βογγητό κάποιου που γνωρίζει ότι πρόκειται να πεθάνεl, ήταν το β ογγητό κάποιου που

γνωρίζει ότι ήδη είναι νεκρός. Έκανε το δέρμα του Τέρενς να τραβηχτεί. « Ορίστε!» είπε θριαμβευτικά η Γυμνή. «Τώρα ο Μάρτυρας μπορεί να φωνάξεl τον πατέρα σου κι εκείνος θα δείξει σε τούτο τον άνθρωπο τι σημαί­ νει πραγματική οδύνη! »

Ο Μάρτυρας βγήκε σιωπηλά από το δωμάτιο με μεγαλοπρέπεια . Ο Τ έρενς δεν ήταν σε θ έ ση να μιλήσει, δεν ιmορο ύσε καν να πάρει ανά σα. Από την πρ ώτη στιγμή π ο υ ο πατέρας του τού είχε μιλήσει γι α τον

Πρ άσινο Ταξlδευτή ζούσε μέσα σ' έναν εφιάλτη , αλλά δεν είχε ποτέ του σι<ε­ φτε ί ότι ο ε φ ιάλτης θα είχε τέτοια κατάληξη.

Ο Λiλαντ βόγγηξε ξανά και τ ο βογγητό δυνάμωνε σταδιακά, ώσπου μετα­ βλήθηκε σε μια τραχιά ατέλειωτη κραυγή. Τα μάτια του άνοιξαν ξαφνικά και κοίταξε τον Τέρενς με μια έκφραση που πρόδινε πνευματικό μαρτύριο. « Σ κοτώσέ με! » ούρλιαξ ε. « Σκότωσέ με, Τέρενς, σκότ ω σ έ με! Σκότωσέ με σι<ότωσέ με σκότωσέ με! » Ο Τ έ ρενς έκανε να κινηθεί προς το μέρος του , αδέξια , μlOοπαραλυμένος , αλλά, μ ε μια ρευστή κίνηση , ο :Ξ:ι φ ομάχος σήκωσε μια από τις μαιφιές αστρα­ φτερ ές λεπ ίδες του και σημάδ εψε το λαρύγγι του , σε μι α προειδοπ οίηση να

κρατηθεί μαιφlά . Ο Λiλαντ συνέΧΙζε να ουρλιάζει ασταμάτ ητα: «Σκότωσέ με, Τέρενς! Σκότωσέ με! Σκότωσέ με!» Στριφογύριζε τ ο κεφάλι του δεξιά αριστερά. Ο

λαιμός του είχε δlογκωθεί και κομματάιαα από τα βότανα που προεξείχαν aπό

το δέρμα του έπεφταν πάνω στο αιματοβαμμένο μπουρνούζι του και κολλού­ σαν όπως οι σκνίπες στο μέλι. «Σκότ ωσέ με σκότωσέ με σι<:ότωσέ με ΣΚΟΤΩ­ ΣΕ ΜΕ, ΤΕΡΕΝΣ!»

Ο Τέρενς προσπάθησε να κάνει άλλο ένα βήμα προς τα εμπρό ς , τ ούτη τη φορά, όμως, ο :Ξ:ιφομάχος έμπηξε την αιχμή του ξίφους στον ώμο του, σχεδόν ένα εκατοστό μέσα. Η πληγή έτσουξε σαν το κεντρί της σφήκας ια αμέσως ο Τέρενς οπισθοχώρησε .

«Μην ανQl{ατεύεσαι, γιε του Τζάνεκ», τ ον συμβ ούλευσε η Γυμνή, μιλώ­ ντας πολύ πιο δυνατά aπ' ό,τι συνήθως, έτσι ώστε να μπορέσει ν' Ql{Ouoτel

πάνω από τ α ικετευτικά ουρλιαχτά του Λiλαντ . <<Δε θες να δυσαρεστήσεις τον πατέρα σου, έτσι δεν είναι ; »

Ο :Ξ: lφομάχος έσπρωχνε τον Τέρενς με το ξίφο ς του όλο και πιο πiσω, μέχρι που εκείνος αναγι<άστηκε να καθήσει στην πλυθρόνα δίπλα στο τζώα . «Και j1εivε ε κεί», τον προειδοπ οίησε η Γυμνή.

Ο Λiλαντ άρχισε να ανεμίζει τριγύρω τα χέρια του. Προσπάθησε να στα­ θεί όρθιος, φαινόταν, όμως, όη ο aπoKεφαλισμός του τού είχε στερήσει την

100ρρoπiα και το συντονισμό του κορμιού του και το μόνο που κατάφερε ήταν

296

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

να γυρίσει κω να βρεθεί κουλουριασμένος πάνω στον καναπέ. Από το στόμα

του έτρεχε ένα ισχνό κορδόνι από αίμα κω σάλιο. Έβηξε και με το βήξιμο έβγαλε ξερή αγκαθωτή ΤΡlΚOI<1ά και αίμα. «Σκότώσέ με» , είπε στον καναπέ. «Σκότωσέ με», είπε στον τοίχο. «Σκότωσέ με» , είπε στην βεβηλωμένη φωτο­ γραφία του αγαπημένου νεκρού γιου του. Η πόρτα άνοιξε πάλι και ο Μάρτυρας επέστρεψε . Έριξε το βλέμμα στο Λiλαντ Τέρπστρα 1<1 έπειτα έγνεψε στο πράγμα που τον ω<ολουθούσε. Ένα ρεύμα φύσηξε από την ανοικτή πόρτα και μια κλειδόσxnμn σπείρα aπό ξερά δαφνόφυλλα σύρθηκε θροΊζοντας πάνω στο χαλί. Έπειτα εμφαvίΡτm<ε ο Πράσινος Τζάνεκ, που φορούσε το πανωφόρι του aπό θάμνους κω κλαριά. Τα

ι<λαριά έγδαραν το πλαίσιο της πόρτας και τα φύλλα έπεφταν τριγύρω του δίχως σταματημό. Η μάσκα του παρέμενε αδιαπέραστη και oaPKaOΤUa1 όσο ποτέ, όμως κάτω από το έντονο φως που κρεμόταν από το ταβάνι του καθιστικού των Τέρπστρα, ο Τέρενς κατάφερε να διακρίνει καθαρότερα και το υπόλοωο κορμί του' κι όσο

mo

καθαρά φαινόταν, τόσο

mo

τρομακτικός γινόταν. Τα μαλλιά του

ήταν λευκά σαν το κόκκαλο, σχεδόν πρασίνιζαν, κατά τόπους, όμως, το κεφάλι του ήταν καλυμμένο με τούφες από υγρά πράσινα βρύα. Ήταν δύσκολο να δει

μες στο σκοτάδι του καμωμένου από φύλλα μανδύα του, αλλά ο Τέρενς μπο­ ρούσε να διαιφίνει ρίζες που κρέμονταν και aχνά ωχρά σχήματα που έμοιαζαν με παρασιτu<ούς μύκητες. Και βρομούσε. Βρομούσε μουχλιασμένα φύλλα και σάπιο Χώμα και τον πικρό χυμό λιωμένης τσουκνίδας. Ο :Ξ:ιφομάχος άρπαξε τον ώμο του Λiλαντ κω τον έστρεψε τριγύρω, έτσι

ώστε να μπορεί να δει

1<1

εκείνος τον Πράσινο Τζάνεκ. Ο Λiλαντ ανOlγόκλεlOε

το στόμα του 1<1 έπειτα άρχισε να ουρλιάζει κω πάλι, βγάζοντας ένα ουρλιαχτό που θύμισε στον Τέρενς σκύλο που τον έχει πατήσει φορτηγό. Ο Λiλαντ σήκωσε το ένα Χέρι και το άπλωσε τρομοκρατημένος προς τον

Τέρενς . «Σκότωσέ με, Τέρενς! Για τ' όνομα του Θεού, Τέρενς! Σκότωσέ με!» Ο Τέρενς έκανε να σταθεί όρθlOς, αλλά ο :Ξ:ιφομάχος στράφηκε και κού­ νησε προειδοποιητικά το σπαθί του. «Σκότωσέ με, Τέρενς!» τσίριξε ο Λiλαντ. «Ζήτα το από 'κείνον! » του απάντησε φωνάζοντας

1<1

ο Τέρενς. Ήταν

σαφές ότι ο Λiλαντ βρισκόταν σε κατάσταση τρομερής υστερίας για ν' απαντή­ σει, επειδή συνεΧώς τίναζε το κεφάλι του δεξιά αριστερά και τραβούσε τα μαξιλάρια του καναπέ λες και ήθελε να τα ξεσχίσει

"Ζήτα το από 'κεΙνοΨ." επανέλαβε ο Τέρενς, όσο

mo δυνατά μπορούσε, 1<1

έδειξε τον Πράσινο Ταξιδευτή . ,(Άκου με, Λiλαντ, ζήτα το από 'κεΙνοΨ.»

Ο Λiλαντ συνέχισε να μουρμουρίζει για μερικά δευτερόλεmα ακόμα' έπειτα σταμάτησε και κοίταξε τον Τέρενς με γουρλωμένα μάτια. Εκείνος εξα­

κολουθούσε να δείχνει τον Πράσινο Ταξιδευτή και τούτη τη φορά επανέλαβε πολύ πιο απαλά: "Ζήτα το από

'Kefvov».

Δεν ήταν ώρα για να συζητήσει κατά πόσον υπήρχε ηθική σ' όσα έκανε .

297

GRAHAM

Μ..Ι\SΤΕRΤ.ο:ι:-r

Ήξερε όη ο Λiλαντ θα πέθαινε με ένQ.ν από τους πλέον μαρτυρικούς τρόπους που εΙχαν επινοηθεί ποτέ' αν, όμ~ς, δεν τον σκότωνε ο Τζάνεκ, δε θα πέθαι­ νε ποτέ.

Ο Λiλαντ έστρεψε το κεφάλι του πάνω στον διογκωμένο λαιμό του με το περιδέραιο

από

βότανα και κοίταξε με δέος τον Πράσινο

Ταξιδευτή.

Ακολούθησε μια ατέλειωτη στιγμή, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Τέρενς δεν

πίστευε όη ο Λiλαντ θα μπορούσε να μιλήσει, αλλά θα έπρεπε να μιλήσει, μιας και μόνο κατόπιν προσκλήσεως μπορούσε ο Πράσινος Ταξιδευτής να σι<οτώσει.

Ο Λiλαντ έβηξε -1<1 άλλο αίμα, Ι<1 άλλα βότανα. Έπειτα είπε με απίστευτη ψυχραιμία: «Σκότωσέ με".

Ο :Ξ:ιφομάχος αντέδρασε αστραπιαία. Έριξε μ' ένα σπρώξιμο τον Λiλαντ

στον καναπέ 1<1 άνοιξε το αιματοβαμμένο του μπουρν?ύζι. Έσχισε το πάνω μέρος της πυτζάμας με το μαχαίρι του με την κεράτινη λαβή και την άνοιξε, γιαν' αποκαλύψει τη λευκή του κοιλιά. Το στήθος του Λiλαντ ανεβοκατέβαινε όλο τρόμο.

Ο Πράσινος Ταξιδευτής πλησίασε τον καναπέ και άπλωσε το ένα του χέρι, γεμάτο κοφτερά βάτα. Άρχισε να γρατζουνά το γυμνό στομάχι του Λiλαντ, σχηματίζοντας πάνω του κάμποσες λεmές, παράλληλες γραμμές

-

γραμμές απ' ης οποίες έσταζαν μικρές σταγόνες αίμφος. Ο Λiλαντ έσφιξε τα

δόντια Ι<1 άρχισε να αναπνέει γρήγορα, βγάζοντας κοφτά, σύντομα σφυρίγμα­ τα. Ήταν πολύ τρομοκρατημένος για να μιλήσει άλλο. Είχε ήδη βιώσει ένα θάνατο απόψε . Το μόνο που ήθελε τώρα ήταν να βιώσει ένα θάνατο που θα δlOρκούσε και θα του Χάριζε ,τη γαλήνη. Ο Πράσινος Ταξιδευτής κύρτωσε την Kαλu.μμέvn με φύλλα πλάτη του και μισoστράφnκε μαιφιά απ' τον Λiλαντ, λες και είχε αλλάξει γνώμη και δεν ήθελε, τελικά, να τον σκοτώσει. Ο Λiλαντ εξαιωλουθούσε να ανασαίνει γρή­ γορα, περιμένοντας να μάθει τι επρόκειτο να του κάνει ο Πράσινος Ταξιδευτής , 1<1 έμπηγε τα δάχτυλά του στα μαξιλάρια του καναπέ. Παντού έπεφταν φύλλα, θαρρείς και εΙχε πέσει το ατέλειωτο φθινόπωρο της ψυχής. Συνέβη τόσο γρήγορα που ο Τέρενς το έχασε. Ο :Ξ:ιφομάχος άπλωσε το

χέρι, στο οποίο κρατούσε το πιο λεmό του μΑΧαίρl και άνοιξε την κοιλιά του Λiλαντ από το γκρίζο rιβlKό του τρΙχωμα ως το βουλιαγμένο του στέρνο. Το μαχαιρι ήταν τόσο κοφτερό που για μια στιγμή καρφώθηκε στο στέρνο και ο :Ξ:ιφομάχος αναγκάστηκε να το τραβήξει με δύναμη μπρος πίσω , γ1α να το αποσπάσει

Για την αιφίβεια, συνέβη τόσο γρήγορα που ούτε ο Λiλαντ δεν είχε συνει­

δητοποιήσει τι του είχε συμβεί, ώσπου σru<ωσε το κεφάλι και είδε ότι η κοιλιά του έχασκε ορθάνοιχτη κι ότι η ποδιά του είχε γεμίσει με γυαλιστερά εντόσθlO στο χρώμα της ώχρας , που έδιναν την εντύπωση ότι φούσι<ωνανκαι πρήζονταν

σαν κάποιου είδους αxvιστή, αηδιαστική πουτίγκα. Η οσμή ήταν τόσο γλυκερή

και ΠOXlά που ο Τέρενς δεν μπορούσε να την ανεχτεί άλλο , έτσι αναγούλιασε

298

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

δυο φορές lG έπεΗα ξέρασε ό,η είχε σro σroμωα του, πονώντας, πεσμένος σrα τέσσερα μπρος σro τζάκι των Tέρπσrρα. Άκουσε το .Νλαντ να ουρλΙάζει ξανά κω ξανά. Δεν ήθελε να κοιτάξει άλλο. Δεν μπορούσε. Τότε, όμως, ο Λίλαντ ούρλΙαξε "Tέρεvς!» κω 'κείνος έσrρεψε το κεφάλι του, ενώ τα μάηα του είχαν πλnμμυρίσει από δάκρυα, 1<1 οι ρινικές του κοιλότητες ήταν μπουκωμένες- από αίμα κω απ' το κρέας που είχε ξεράσει.

Είδε τον Πράσινο Ταξιδευτή να σκύβει πάνω από την ανοιγμένη ΚOlλ.lά του .Νλαντ, με το ένα χέρι χωμένο βαθιά σrα σωθικά του. Με το άλλο χέρι, ηδονι­

κά γερμένο, σαν καλοφαγάς που καταβροΧθίζει τα

mo

εκλεκτά εδέσματα, ο

Πράσινος Ταξιδευτής είχε σηκώσει το σκούρο, καλυμμένο με μεβράνη συκώ­ η κω το έχωνε σro άνοιγμα που σxnμάηζε το πονηρό σrόμα της μάσιως του.

«Τέρενς!» ούρλΙαξε ξανά ο .Νλαντ. Όμως ο Τέρενς κάθησε ανακούρκου­ δα πίσω απ' την καρέκλα, κάλυψε τα αφηά με τα χέρια του και προσπάθησε

να npooπomeei όη δε βρισκόταν εκεί, ότι δεν είχε γεννηθεί, όη ακόμα κω η χειρότερη φρίκη πρέπει κάποτε να πάρει τέλος.

299

.12.

Η Έμιλ.l βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάη της στον οίκο πρόνοιας και κοιτού­ σε το ταβάVl . Ήταν περασμένες τ ρεις τα χαράματα , εκείνη, όμως , δ εν ε ίχε κοιμηθεί όλη νύχτα. 'AlωυΥε το νερό της βροχής να κελαρύ ζει μες σης υδρορ­

ροές και της θύμιζε τις φωνές ανθρώπων που πνίγονται. Το ρεύμα από το ιιισάνοιχτο παράθυρό της έκανε τη διχτυωτή κουρτίνα να κυματίζει' και σχη­

μάτιζε στο ταβάνι ένα συνεΧές θέατρο σΚl.ών, όπου πρω τ αγωVlστούσε ένα

καμπουριασμένο πλάσμα με τεράστlO κεφάλι, συνοδευόμενο δύο μακρόστενα λαγωνικά, που έτρεχαν δίχως σταματημό δίπλα του .

.fu.αισθανόταν ότι κάτι βαρυσnμαντO της συνέβαινε, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι. Ένιωθε λες και είχε δυο εαυτούς τον ένα μες στον άλλο . Ήταν ακριβώς λες

Kal

δυο σχεδόν ίδια φωτογραφικά αρνιπικά είχαν τοποθε­

τηθεί το ένα πάνω στο άλλο , αφού κι οι δύο προσωπικότητες ήταν δικές της, παρόλο που η μία ήταν πιο σκοτεινή, πιο παράξενη, πιο δυσδιάκριτη , λες και

KMume

το πρόσωπο με τα χέρια της.

Και αυτή η σκοτεινή της πλευρά θέριευε. μεγαλώνει.

Την ένιωθε

Σχεδόν ένιωθε ότι μπορούσε να της μιλήσει,

έντονα να

σαν να ήταν

ξεχωριστό άτομο , ΚΙ. όμως, δεν έπαυε να είναι η ίδια. Είχε πρωΤΟVlώσεl εκείνο το θόλωμα της ΠΡOσωΠlKότητάς της τη νύχτα που είχε δολοφονηθεί η Θεία Μαίρη . Η Έμιλι είχε ξυπvήσεlΙQ είχε Vlώσει ένα

τεράστlO κύμα πανικού και χαράς, λες και βΡlσκόταν πάνω σ' ένα τρενάκι του λούνα παρκ μέσα σε απόλυτο mωτάδl. Είχε ανακαθήσει στο κρεβάτι με μάτια δlάπλατα ανοιχτά και είχε καταλάβει ότι κοντά της βρισκόταν κάποιος που την αγαπούσε , κάΠOlος που δεν είχε συναντήσεl ποτέ πριν, κάποιος, όμως, που θα

300

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

της χάριζε ό,τΙ εmθυμούσε.

Είχε μυρίσει, επίσης, κάτι διεγερτικό, σαν αρωμαηκά βότανα ή σαν το δάσος το χειμώνα' και στη γλώσσα της είχε νιώσει μια ασιΜίθιστη γεύση

-

κολλώδη, αψιά, αμυδρά γλοιώδη. Θυμήθηκε που μιλούσε στην αυλή με τον ψηλό άντρα με το λευκό πρόσωπο και το λευκό πανωφόρι, δεν μπορούσε, όμως, να θυμηθεί αιφιβώς πώς είχε βρεθεί εκεί. Θυμόταν πόσο ενθουσιασμένη ένιωθε, πόσο συγκινημέ­ νη. Ερχόταν ο πατέρας του πατέρα της! ΔΕV έβλεπε την ώρα να τον δει, δεν

έβλεπε την ώρα να τον προσι<αλέσει στο σπiτι. Δεν ήταν ο παππούς απ' το Ντε Μόιν, ήταν ένας ολότελα καινούργιος παππούς , πανίσχυρος, υπέροχος και παράξενος .

Θυμήθηκε τα φύλλα που έτρεχαν κατά μruως της αυλής, ολοένα και περισσότερα από δαύτ α και πιδς πιάνονταν στο συρματόπλεγμα. Θυμήθm<ε ένα κορίτσι με μακριά πόδια ντυμένο με μια φθαρμένη ζακέτα από γούνες

κουνελιών και σκύλων, ιο έναν άλλον άντρα που φορούσε ένα παράξενο μαύρο κασι<έτο. Έπειτα, όμως, τίποτα δε φαινόταν να βγάζει νόημα. Είχε, άραγε, δει τη

μητέρα της στη σκάλα; Είχε στο μυαλό της μισή εικόνα, δεν ήταν δυνατόν, όμως, να είναι σίγουρη. Είχε, άραγε, ακούσει τη Θεία Μαίρη να ξεφωνίζει; Δεν ήξερε. Το μυαλό της δεν έλεγε να συγκεντρωθεί σε τίποτα. Στενοχωριότ αν για τη Θεία Μαίρη. Είχε κλάψει για κείνη, πολύ mκρά, όταν βρισι{όταν στο σπίτι των Τέρπστρα. Έπειτα, όμως, είχε πάψει να στενο­

χωριέται, και ένιωθε, αντιθέτως, απίστευτη ευχαρίστηση, επειδή διαισθανόταν ότι ιο ο πατέρας του πατέρα της ήταν ευχαριστημένος. Δεν θυμόταν αν όντως είχε δει τον πατέρα του πατέρα της ή όχι. Είχε μια ακαθόριστη ανάμνηση από κάτι σκοτεινό και θαμνόμορφο που μαστίγωνε τον αέρα, πώς μπορούσε, όμως, να είναι ο πατέρας του πατέρα της;

AvoλoVΊoτm
Παρακολούθησε το KαμπoύρlΚO πλάσμα να τινάζεται και να πηδά στο ταβάνι και τα αδύνατα, κάτισχνα σιαιλιά να τρέχουν δίπλα του. Αναρωτήθηκε προς τα πού άραγε να έτρεχε αυτό το πλάσμα -αν έτρεχε να κρυφτεί από

κάτι αι<όμα

mo τρoμαΚΤlΚό ή αν κυνηγούσε κάποιον.

Ένα ξαφνικό ρίπισμα της

βροχής στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας την έκανε να αναπηδήσει και

σήκωσε το κεφάλι της για να βεβαιωθεί ότι στο περβάζι δεν ήταν σκαρφαλω­ μένο ένα πραγματu<ό καμπούρικο πλάσμα, που πάσχιζε να δει μέσα. Ήξερε ότι ο καινούργιος της παππούς δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος

με τον πατέρα της. ΔΕV ήξερε πώς γινόταν να ξέρει, απλά έτσι ήταν. Βρισκόταν μες στο κεφάλι της λες και το γνώριζε εξαρχής. Ο πατέρας της

301

GRAHAM MASTERTON

δεν είχε πράξει όπως έπρεπε . Δεν εΙχε φερθεί σαν γιος. ΕΙχε σl<οτιδσει τον Τζορτζ και τη lΊiζα επειδή δεν ήθελε ούτε καν να τους δει ο καινούργιος τους

παππούς και αν η ίδια δεν είχε τρέξει τόσο γρήγορα, θα την είχε σl<οτώσειια εκείνη, και τότε τα πράγματα θα 'ταν χειρότερα, πολύ χειρότερα. Όχι Q.IΎ~\ά χειρότερα, αλλά τόσο χειρότερα που θα άλλαζε πεΡlOσότερο ο καιρός,

ο τρόπος που μεγάλωνε το γρασίδι, τόσο χειρότερα που

θα

αιωτώνονταν ακόμα πεΡlOσότεροι άνθρωποι . Ήταν λάθος της που ένιωθε έται τώρα και αντιλαμβανόταν ξεκάθαρα ότι η ύπαρξη δύο ΈμιλΙ μέσα στη μία μόνο για

'Keivn,

'EllW,

θα είχε καταστροφικές εmrnώσεις. Όχι

αλλά και για τον καινούργιο της παππού και γ'Ία τ ους χιλιάδες

αν-θριόπους που τον είχαν ανάγιQΊ. Η Έμιλι έφερε στο μυαλό της χωράφια 1Q

αγροκτήματ α. Αλλά δεν έβλεπε σόγια ν' ανθίζει ή καλαJ..U1όlQ να θρο'iζεικάτ ω απ' τον καλοκαιρινό ήλιο. Δεν έβλεπε παρά μόνο στέρφα γη, ξηρασία και ανέ­ μους που παράσερναν διαβρωμένο χώμα. Τρύπησε τα ρουθούνια της η

μυρωδιά από βαλτωμένα χαντάκια, σάπιο στάΡl και φρεσκοαιωμμένους τάφους .

Ρώτησε τον εαυτό της ποια ήταν και δεν ήταν σίγουρη ότι J..U10ρούσε να απαντήσει. Ήταν σiγoυρη πως ήταν η Έμlλl. Ήταν, όμ ως, επίσης η "Έμlλl". Και ήταν η "Έμιλι" που εΙχε προαιι::αλέσει τον καινούργιο παππού και όλους του τους φlλoυς μες στο σπίτι τη νύχτα που εΙχε σκοτωθεί η θεία Μαίρη .

Η "Έμιλι" ήταν που είχε μιλήσει στο σερίφη στο σπίτι των Τέρπστρα . Δεν μπο­ ρούσε καν να θυμηθεί τι του είχε πει η " Έμιλι'" παρόλο που θυμόταν πως είχε αισθανθεί κάτι δυσάρεστο να της φράζει το στόμα και είχε νιώσει πως είχε πει κάη πρόστυχο.

Τώρα , απόψε , δεν ήταν σiγoυρη πού τέλειωνε η Έμιλι και που άρχιζε η "Έμιλι". Δεν ήξερε καν αν έπρεπε να νιώσει φόβο.

Η διχτυωτή κουρτίνα τυλίχτηκε από μια ξαφνική ριπή του ανέμου κι ο καμπούρης έκανε μια τούμπα , πιΊδηξε και Χάθηκε σε κάποια ρωγμή του

κόσμου, ενώ τα λαγωνικά πήδηξαν ακολουθώντας τον. Η πόρτα της κρεβατοκάμαράς της άνοιξε τρεις τέσσερις πόντους και μέσα απ' τα μισόκλειστα μάτια της η Έμιλι είδε κάποιον απ' το προσωπικό με τις μπεζ στολές να ελέγχει αν ήταν καλά. Ακολούθησε μlΟ στιγμιαία παύση ια έπειτα η πόρτα έκλεlOε ήσυχα .

Η Έμιλι αιΖέφτηκε : ΕΙραστε δύο εδώ, δε ρας βλέπεις; Το κορΙτσι κω το 'ΊωρΙτσι'Ό Ο καφός αλλάζει, ο κόσΡος αλλάζει ' 1<1 εγώ αλλάζω, επΙσης.

Σης δέκα και τέταρτο το επόμενο πρωί, ΧΤύπησε το κουδούνι της πόρτας του σπιηού της Λiλ.ι 1<1 εκείνη πήγε ν' ανοίξει , στεγνώνοντας ακόμα τα μαλλιά της με μια πετσέτα. Τρεις κουρελιάρηδες νεαροί και μια εξίσου κουρελιάρα νεαρή γυναίκα στέκονταν στη βεράντα. Πίσω τους, η βροχή έπεφτε στο τέρμα

302

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

της λεωφόρου Φιρ, σxrίματίζoντας λιμνούλες στην αραιή πλακόστρωση, και ΟΙ σταγόνες κρέμονταν από τα δέντρα σαν καπνός . ,<'Ει, ελάτε μέσα», είτιε η Λiλl. "Μόλις έφηαξα καφέ».

Ο nlO ψηλός 000 τους νεαΡe>ύς, που φορούσε καουμπόικες μπότες , μπήκε στο χολ με μω δρασκελιά. Είχε αδύνατο πρόσωπο, σκούρο δέρμα και

μαύρα μακριά μαλλJ.ά δεμένα πίσω σε μια φουντωτή αλογοουρά. Φορούσε φθαρμένα μαύρα δερμάηνα ρούχα, διακοσμημένα με σήματα, καρφίτσες και μεταλλJ.Kά κουμπιά με τα αΡXlκά ΔΣΖ. Ένας από τους άλλους δύο νεαρούς, ο Χένρι, φορούσε ένα μάλλινο σκούφο με φούντα στην άκρη, σαν εκείνον που φορούσε ο

Michae1 Nesmith

των

Monkees,

και ο άλλος, που αυτοαποκαλού­

νταν Κπ, είχε μεγάλη μύτη και γυαλJ.ά λερωμένα απ' τη βροχή. Το κορίτσι ήταν

όμορφο, αν σου άρεσαν ΟΙ ανορεξικές με παιδικά χαρακτηριστικά. Η καφέ

βαμβακερή μακρυμάνιιαι μπλούζα της ήταν μουλιασμένη και εκείνη συνεΧώς έβγαζε το νερό στίβοντας τα μανίκια. "Χάριετ, θες να σου δανείσω κάη στεγνό;» τη ρώτησε η Λiλl. Η ίδω φορού­ σε εφαρμοστό τζιν κι ένα χοντρό πουκάμισο ξυλοκόπου, ξεκούμπωτο σχεδόν

μέΧρι τη μέση . "Θες ν' αρπάξεις κανό κρύωμα;» (<'ο xl , ευχαριστώ», είπε ρουθουνίζοντας η Χάριετ.

futOXlae

το κόκκινο και

κίτρινο ινδιάVlΚΟ χαλί και πήγε στο τζάΚΙ, όπου τρία σταχηά ι<ούτσουρα ανέδι­

δαν την τελευταία ξεψυXlσμένη ζεστασιά τους. Χτύπησε τα βρεγμένα της μανίκω Υια να κάνει το αίμα της να κυκλοφορήσει. ,/Εχω ένα σωρό μπλούζες, βολέψου».

"Δεν

πειράζει» ,

επέμεινε

εκνευρισμένη

η

Χάριετ.

Ήταν

η

"οσιομάρτυρας" της ιάνησης Δικαιώματα Στα Ζώα. Πάντα έλεγε όη αν ποτέ

σιζότωνε κάποιο ζώο, έστω και κατά λάθος, θα έκοβε ης φλέβες της. Είχε ικε­ τέψει τη Φαρμαι<ευηκή Άπτζον να τη χρησιμοποιήσει Υια ζωοτομία αντί για

κάποιον Xlμπατζή, l1lας και οι Xlμπατζήδες ήταν όμοιΟ1 με τους ανθρώπους, άρα ποια η διαφορά; "Εσύ η λες, Νην;» ρώτησε η Λiλl τον ψηλό, μελαχρινό νεαρό. "Είν' όλα έτοιμα;» " Σίγουρα. Έχουμε σιζάλες, συρματοκόφτες, έχουμε κοΧΛιοκόφτες και προβολείς. Ο Τζον είναι έτοιμος να χτυπήσει στην κεντρική πύλη αιφιβώς

στις

12:01' θα εmτεθούμε

στον περιμετρικό φράχτη μόλις ακούσουμε το σιVlά­

λο του» .

«Αυτό θα γίνει παντού πρωτοσέλιδο», είπε θριαμβευτικά ο νεαρός με το σιωύφο. «Θέλω να πω ότι αυτό θα μας κάνει διάσημους , σε όλο τον κόσμο» . "Τι είπε ο γερουσιαστής;» ρώτησε ο Νην, με φωνή τόσο σκοτεινή όσο κι η όψη του.

Η Λiλl βούρτσιζε τα μαλλJ.ά της μπροστά στον καθρέφτη με την κορνίζα από κοχύλια που κρεμόταν δίπλα απ' το τηλέφωνο. "Για να πούμε την αλήθεια, ο γερουσιαστής δε χάρηκε και υολύ».

303

GRAHAM MASTERTON

«Τι περίμενες; Αυτή τη στιγμή εκμεταλλεύετω τα ζώα σχεδόν όσο τα εKμεταλλεύOVΤω κω τα ερευvnηKά εργαστήρια. Τα χρηOlμοποιεί, με τον ίδιο

τρόπο που χρησιμοποιεί κω σένα». Πλησίασε κω στάθηκε πίσω της, κω κοίταξε το πρόσωπό της στον καθρέφτη.

"Δεν είνω πως δεν συμφωνεί με όσα κάνουμε», είπε η Λiλl. "Απλά δεν μπορεί να σχεηστεί ανοιχτά με οηδήποτε παράνομο». «Είνω π ολιηκό ς , Λiλl, κω δεν μπορεί να σχετιστεί ανοιχτά με οτιδήποτε

παράνομο; Μάλλον με δουλεύεις » . «Πρέπει να του αναγνωρίσεις κάποια πράγματα, Ντιν. Αν δεν ήταν εκεί­

νος, δε θα μας έπαιρνε κανείς στα σοβαρά

-

ούτε τα μέσα μαζnώς ενημέρω­

σης, ούτε το Κογκρέσο , κανείς. Σίγουρα ούτε στον ύπvo μας δε θα είχαμε δει ένα νομοσχέδιο σαν το Zαπφ-Kάvτι, ούτε σ' ένα εκατομμύριο χρόνια. Σε μια βδομάδα τίθετω σε ψηφοφορία και θα περάσει . Είμαι σίγουρη». «Κι ο λατρευτός σου Μπράιαν Kάvτι θα εισπράξει όλη τη δόξα;» "Δεν έχει σημασία ποιος θα εισπράξει τη δόξα. Εκείνο που έχει σημασία είνω ότι εκατομύρια ζώα θα αποκτήσουν το δικαίωμα στη ζωή». Ο Ντιν τύλιξε τα χέρια του γύρω από τη μέση της Λiλl και την έσφιξε πάνω του . «Τι σημαίνει, λοιπόν, αυτό; Ότι αν είχα σκαρώσει και Ύω ένα νομοσχέδιο

σαν το Zαπφ-Kάvτι, θα είχες εξακολουθήσει να γαμιέσω και μαζί μου;» Εκείνη έσπρωξε τα μπλεγμένα χέρια του προς τα κάτω. «'Αφησέ με, Νην. Ό,τι κάνουμε εγώ κι ο Μπράιαν στην προσωπική μας ζωή , είναι δηώ μας υπόθεση, όχι δική σου».

Ο Νnν σήκωσε τα Χέρια του και πίεσε και τα δυο της στήθη πάνω από το πουκάμισό της . Εκείνη γύρισε aπότομα και προσπάθησε να τον χαστουκίσει, όμως εκείνος άρπαξε τους καρπούς της κι άρχισε να γελάει στα μούτρα της . « Είσαι σκατιάρη<;, Ντιν», του είπε καθώς aπoτραβιόταν. "Τουλάχιστον είμαι ειλικρινής σκαnάρης. Τουλάχιστον προσπαθώ να φnάξω έναν καλύτερο ΙΩ όχι έναν χεφότερο κόσμο».

<<Αλήθεια; Και τι θέση κατέχει στον κατάλογό σου με ης βεληώσεις που

πρέπει να γίνουν στον κόσμο το να μου πιάνεις τα βυζιά;» «Ω, έλα τώρα, Λiλl, για τ' όνομα του Θεού. :Ξ:έρεις όη δεν ανέχομαι να σε

βλέπω να κάνεις χαρούλες σε 'κείνο τον μπάσταρδο. Υποφέρω , .Λiλι. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό».

Η Λiλl κούμπωσε το πουκάμισό της κι έπειτα πήγε στο χολ κω ξεκρέμασε ένα αδιάβροχο χαιά πανωφόρι. "Ας ξεκινήσουμε , εντάξει; Στο Ινστπούτο Σπέλμαν

είνω

φυλακισμένο

ένα

ζώο,

που

υποφέρει

εκατό

φορές

περισσότερο aπό σένα».

Η Λiλι άνοιξε τη γδαρμέντι και στραπατσαρισμένη πόρτα π ου οδηΥούσε

στην κουζίνα κι ευθύς έγινε δεκn'ι με ΕVΘOυOlασμό από τα δυο μαλλιαρά γερ­ μανικά της τσοπανόσκυλα, που προφανώς νόμιζαν πως θα τα έβγαζε βόλτα.

304

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

«Κάτω, Ρούντι. Κάτω, Μαξ. Η μανούλα θα εrnστρέψει αργότερα». « Ίσως θα 'πρεπε να τα πάρεις μαζί σου», παρατήρησε ο Ντιν. «Είναι τα πιο

άγρια τετράποδα που έχω δει ποτέ μου».

«Δεν θέλω να ριψοκινδυνεύσω να μου πάθουν τίποτα. Δεν είχες έρθει σ' εκείνη τη διαδήλωση στο Ντένβερ; Ο Ρον Σορτ είχε φέρει το ντόμπερμάν του. Το πρώτο πράγμα που συνέβη ήταν ότι ένας φρουρός τίναξε τα μπροστινά

πόδια του κακόμοιρου του σκυλιού στον αέρα. Ήταν φρικτό». Η Χάριετ σκούrnζε τη μύτη της μ' ένα μικροσκοπικό υγρό κομματάκι χαρ­

τομάντηλο. Ταυτόχρονα κοιτούσε τη φωτογραφία που κρεμόταν πάνω από το

τζάκι . Απεικόνιζε μια τεράστια γουρούνα ράτσας Μπέρκσαϊρ μέσα σε ένα μισογκρεμισμένο μαντρί, τριγυρισμένη από έξι εφτά γoυρoυνάΚJ.α. «Μου φαί­

νεται πως τα γουρούνια είναι το ευαίσθητο σημείο σου, Λίλι", είπε. Η Λίλι χαμογέλασε. «Είναι τ' αγαπημένα μου ζώα. Είναι έξυπνα . Είναι ευγενικά. Έχουν θνητές ψυχές».

Ο Ντιν συμβουλεύτηκε το ρολόι του. «Είναι και είκοσι πέντε. Δεν πρέπει να μας πάρει πάνω από είκοσι λεmά για να φτάσουμε εκεί». Έφυγαν από το μll<ρό σπίτι με την επένδυση παντός καιρού και διέσχισαν την κεκλιμένη αυλή μέχρι που έφτασαν στο δρόμο, όπου βρισι<όταν παρκαρι­ σμένο το λασπωμένο Τσερόκι του Ντιν. Ανέβηκαν και κατευθύνθηκαν δυτικά. « Δεν μπορώ να πάρω την Ί6η λεωφόρο, γιατί είν' ακόμα κλεισμένη εξαι­

τίας ει<:είνου του δυστυχήματος. Η πυρκαγιά ήταν τόσο μεγάλη που είναι ανα­ γι<ασμένοι να ασφαλτοστρώσουν ξανά το δρόμο. Αντί γι' αυτό θα περάσω δίπλα από το αεροδρόμιο)}.

«Είδα το δμστύχημα στις ειδήσεις», είπε η Λίλι. «Είπαν ότι είχε ξεφύγει

ένα ολόκληρο κοπάδι γουρούνια». "τ' αγαπημένα σου ζώα)}, της είπε η Χάριετ κάνοντας μια γκριμάτσα. Διένυσαν την υπόλοιπη διαδρομή ως το Ινστιτούτο Σπέλμαν δίχως ν'

ανταλλάξουν μεταξύ τους πάνω από δυο τρεις κουβέντες. Παρά την ψευτο­ παληκαριά τους, ήταν όλοι ανήσυχοι. Το Ινστιτούτο διέθετε μια από τις πλέον επίφοβες υπηρεσίες ασφαλείας στην ανατολική Αϊόβα κι από την τελευταία φορά που η Λίλι και οι υποστηρικτές της είχαν διαδηλώσει απέξω, τα μέτρα είχαν ενταθεί κι άλλο. Τούτη φυσικά, η εκδήλωση διαμαρτυρίας θα ήταν πολύ

rno

ριψοκίνδυνη. Ελάχιστα γνώριζαν σχετικά με τα μέτρα ασφαλείας γύρω

από τον Κάmεν Μπλακ. Δεν είχαν την παραμικρή ιδέα αν βρισκόταν κάτω από συνεχή φρούρηση ή όχι

-

ούτε πόσο γρήγορα μπορούσε να αντιδράσει το

προοσωπικό ασφαλείας σε μια εισβολή.

Συνήθως η Λίλι κι ο Ντιν σχεδίαζαν τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας τους μέχρι και το τελευταίο εκατοστό και το τελευταίο κλάσμα του δευτερολέπτου, όμως η ασφάλεια του Σπέλμαν ήταν τόσο σφιχτή που είχε σταθεί αδύνατο να πέσει στα χέρια τους οποιαδήποτε λεmομερής πληροφορία. Είχαν βρει ένα ατελές αρχιτεκτονικό διάγραμμα συνημμένο στον ετήσιο απολογισμό του

305

GRAHAM MASTERTON

Ινστιτούτου, έτσι γνώριζαν πού περίπου βρίσκονταν τα κύρια χοιροστάσια και θα προσπαθούσαν να εισχωρήσουν από τον περιμετρικό φράχτη όσο πιο κοντά τους γινόταν. Όμως εκείνη η πλευρά του Ινστιτούτου διέθετε ελάχιστη κάλυ­ ψη κι οι πιθανότητές τους να γλlστρήσoυν μες στο κτ:ίριο δίχως να γίνουν αντι­ ληπτοί από κάπο ι α κάμερα ασφαλείας ήτ αν μάλλον μηδενικές.

Εξάλλου, ένα Πολύ Σημαντικό Γουρούνι όπως ο Κάπτεν Μπλακ, ίσως να μη στεγαζόταν καν στο ίδιο μαντρί με τα υπόλοιπα ζωντανά του Σπέλμαν, από

το φόβο της μετάδοσης ασθενειών. Και πάλl, σκεφτ όταν η Λiλl, ακόμα κι αν aπoτύγxαναν να διασώσουν τον Κάπτεν Μπλακ, το ίδιο το γεγονός ότι είχαν προσπαθήσει θα γινόταν πρωτο­ σέλlδo σ' ολόκληρη τη χώρα. Δεν υποτιμούσε βέβαια το βάρος που είχε η ίδια

ως είδηση. Ως έννοια της φαινόταν αποκρουστική, δεν έπαυε, όμως, να είναι

ρεαλίστρια και γνώριζε αρκετά καλά ότι αν ξεκούμπωνε το πουκάμισό της, η πιθανότητα να δει τη φωτογραφία της πρωτoσέλlδη θα αυξανόταν πενήντα

φορές με κάθε κουμπί που θα ξεκούμπωνε. Ο Μπράιαν Κάντι της το είχε αποδείξει κάποτε, όταν της είχε ζητήσει να

φορέσει ένα φόρεμα με βαθύ ντεκολτέ και να διασχίσει μια αίθουσα στην οποία πραγματοποιούσε μια σημαντιιαί εκλογιιαί ενημέρωση σε είκοσι μέλη του επιτελείου του. Ούτε ένα τους -ακόμα και οι γυναίκες- δεν είχε συγ­

κρατήσει έστω μια λέξη απ' όσα τους είχε πει ο Μπράιαν. Εκείνος είπε

αργότερα: «Ακόμα και ο πιο ευφραδής πoλlΤΙKός στον κόσμο δεν μπορεί να τονίσει κάη τόσο καλά όσο ο στηθόδεσμος μιας γυναίκας». Κάτω aπό ένα μολυβένιο ουρανό, εγκατέλειψαν το δρόμο στο ύψος της

πινακίδας που έγραφε "Εθνιι<ό Αμάν», αντί, όμως, ν' ακολουθήσουν το δρόμο που οδηγούσε κατευθείαν στην μπροστινή πύλη του Ινστιτούτου Σπέλμαν, έστριψαν νότια και κατηφόρισαν μια ελαφρά εΠΙKλlνή ρεματιά, περνώντας

μέσα aπό γαϊδουράγι<αθα και δαρμένα aπ' τη βροχή Χόρτα κι έπειτα σι<αρφά­ λωσαν σε απότομη κλίση τον λόφο που έβλεπε προς τη νoηoδυτnαί περίμετρο

του Ινστιτούτου. Το έδαφος ήταν ανώμαλο και το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες έβρεχε τόσο δυνατά, δε βοηθούσε καθόλου. Το Τσερόκι μούγκριζε 1<1 αγιωμαχούσε 1<1 ο Νnν αναγι<άστηκε να κατεβάσει και να ξανακατεβάσει ταχύτητα, μέχρι που κατέληξαν να ανηφορίζουν σερνάμενοι την τελευταία απότομη πλαγιά με ταχύτητα μικρότερη από τέσσερα Xlλlόμετρα την ώρα. «Θα τα καταφέρουμε;» ρώτησε η Λiλl. Ο Νταν κοίταξε το ρολόι του. "Ναι , θα τα καταφέρουμε. Στο τσακ, όμως ».

Τα λάστιχα του Τσερόκι oύρλlαζαν καθώς προσπαθούσαν να αρπαxτoΎV από τη γλlστερή βλάστηση και τη λάσπη. ΟΙ υαλοκαθαριστήρες τινάζονταν

δεξιά αριστερά, χορεύοντας μια ατέλειωτη μονότονη σάμπα. Ο Ντιν γκάζωσε ξανά και ξανά τον κινητήρα και μουρμούρισε: ,c'Eλa, μπάσταρδε. Μπορείς να τα καταφέρεις. 'Ελα, μπάσταρδε. Μια ακόμα προσπάθεια». Για περίπου δέκα δευτερόλεmα, το Τσερόκι παρέμεινε κολλημένο στη

306

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

θέση του, γερμένο στην κορυφή της πλαγιάς, με τους τροχούς του να περι­

στρέφονται μανιασμένα. Η ΛiλJ. ήταν σίγουρη ότι δε θα τα κατάφερναν · ότι το όχημα θα γλΙστρούσε προς τα πίσω στην πλαγιά και θα αναποδογύριζε. Όμως

ο Ντιν έσφιξε τα δόντια, έβαλε το λεβιέ ταχυτήτων στην πρώτη και σανίδωσε το γκάζι ξανά και ξανά . ΤελΙκά το Τσερόκι ανέβηκε με xlλJ.oυς κόπους στην κορυφή της πλαγιάς κι έφτασε στο κυματιστό χωράφι που τη διαδεΧόταν. «Παραλίγο», είπε η Χάριετ. «Νόμισα ότι θα αναγκαζόμασταν να κάνουμε μεταβολή και να γυρίσουμε σπίτι». « Ακόμα μπορείς να το κάνεις, αν θες», είπε η ΛiλJ.. Η Χάριετ KOιJν'1lae αρνητικά το KεφάλJ.. «Μπορεί να μην ενέκρινα αυτή τη συγκεκριμένη εκδΤιλωαιι διαμαρτυρίας, αλλά δε σημαίνει ότι θα σας αφήσω να κερδίσετε όλα τα εύσημα». «Εσύ τι θα προτιμούσες να κάνεις; Ν' αφήσεις εκείνο το γουρούνι να υπο­ φέρει;»

Ο Ντιν είπε: «Η Χάριετ θα προημούσε να ηνάξει τα μυαλά της στον αέρα και να τα προσφέρει για έρευνα στο Σπέλμαν». «Είσαι σκατιάρης, Ντιν», είπε η Χάριετ. «Εται μου λένε όλοι». Το Τσερόκι αναπηδούσε καθώς διέσχιζε το χωράφι, κατευθυνόμενο προς

μια συστάδα από βελανιδιές που θα τους παρείχε την πλnαιέστερη διαθέmιiιι κάλυψη προς το νότιο τμήμα του περιμετρικού φράκτη του ινστιτούτου. Μες στο όχημα όλοι ήταν αρπαγμένοι από ης χειρολαβές ι,αι πάσχιζαν να μην τινΑΧΤούν από ων μια μεριά στην άλλη. Στ' αριστερά τους, όπου είχαν κάποια ορατότητα

μες απ' τη βροχή, διέκριναν τις αστραφτερές στέγες των εργαστηρίων του

Σπέλμαν και τους αγκαθωτούς κώνους aπό ης κεραίες βραχέων κυμάτων. «Να 'μαστε!» ξεφώνισε ο Ντιν και οδήγησε το τζιπ κατευθείαν μες στο

δάσος, . ενώ κλαδιά και κλαδάκια μαστίγωναν μανιασμένα τα τζάμια. Ακολούθησαν μια διαδρομή όλο τραντάγματα, που κόντεψε να τους ραγίσει τις ΡΑXOKOKαλJ.ές, πάνω από ρίζες και βράχια και πεσμένα κλαδιά, ώσπου τελΙκά έφτασαν στην άκρη των δέντρων, σε απόσταση περίπου εξήντα μέτρων από την περίμετρο. Το ινστιτούτο είχε aποψιλώσει το δάσος, προκειμένου να αποθαρρύνει εκείνο

ακριβώς το είδος επίθεσης που προσπαθούσαν να

κάνουν η ΛiλJ. και ΟΙ φίλοι της.

Ο Ντιν έσβησε τη μηχανή και κάθισαν αιωπnλOl για λίγα λεmά, προσπα­ θώντας να αξιολογήσουν τη δυσκολία της αποστολής που τους περίμενε. Ο περιμετρικός φράχτης είχε ύψος τεσσεράμιαι μέτρα, κι ήταν φτιαγμένος από υψηλής ποιότητας αλυαιδωτό σύρμα, που στην κορυφή είχε επτά πλεξούδες

από αγκαθωτό σύρμα. Τρία μέτρα προς το εσωτερικό υπήρχε ένας δεύτερος φράκτης, που κι εκείνος είχε στην κορυφή αγκαθωτό σύρμα και που ανά δια­ στήματα είχε κρεμασμένες πάνω του ωνακiδες που απεικόνιζαν μια νειφοκε­ φαλή και έναν κεραυνό .

307

GRAHAM MASTERTON

Περίπου ενενήντα μέτρα μακριά και δεκαπέντε προς το εσωτερικό του διπλού φράκτη, βρισκόταν ένας ψηλός ατσαλένιος πάσσαλος, στην κορυφή

του οποίου στριφογύριζε αργά μια βιντεοκάμερα κι ειπτηρούσε την περίμετρο

σαν Αρειανός από τον Πόλερο των ΚόσΡων. Ο Νην σύγκρινε την αργή περιστροφή της κάμερας παρακολούθησης με

την κίνηση του δευτερολεmοδείκτη στο ρολόι του. Τη σύγκρινε ξανά κι έπει­ τα είπε: «Τριάντα εmά δευτερόλεπτα , απ' τη μια άκρη στην άλλη. Αυτό σημαί­ νει όη έχουμε στη διάθεσή μας μόλις κάη παραπάνω από μισό λεm ό, γJ.α να βγούμε

απ'

το

συρματόπλεγμα,

δάσος , να

να

φτάσουμε

φτάσουμε

στο

στο

δεύτερο

φράκτη, φράκτ η ,

να

κόψουμε

το

να κόψουμε

το

συρματόπλεγμα και να διασχίσουμε τουλάχιστον δεκαπέντε μέτρα ως το συγκρότημα» .

«Αδύνατον», είπε η Λίλι. «Είμαι πολύ γρήγορος με τους συρματοκόφτες», είπε ο Νυν. «'Οπως και να 'χει, είμαστε πέντε, δεν θα τα καταφέρουμε. Ακούστε ούτ ως ή άλλως, αργά ή γρήγορα θα μας εντοπίσουν που πάμε να εισβάλουμε.

Όσο, όμως, περισσότερο χρόνο κερδίσουμε πριν σημάνουν συναγερμό, τόσο

μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να ελευθερώσουμε τον Kάmεν Μπλακ». «Τι προτείνεις , λοιπόν; »

Η Λiλι κοίταξε τριγύρω. «Η ορατότητα είναι πολύ καιαι, έτσι; Και οι καται ­

Υίδες έχουν ρίξει ένα σωρό κλαδιά. Θα πάρω μαζί μου ένα μεγάλο κλαδί, θα το δέσω γύρω από τους ώμους μου, θα τρέξω μέχρι το φράκτη ΚΙ έπεnα, μόλις μετρήσω τριανταεπτά, θα πέσω στο έδαφος. Αν ειμαι τυχερή, η κάμερα δε θα δει παρά μόνο φύλλα». Ο Νην πήγε να δωμαρτυρηθει, έπεnα, όμως, ανασήκωσε τους ώμους. «Δε μου φαινεται καιαι ιδέα. Άλλωστε, ης περισσότερες φορές εκείνοι ΟΙ φύλαι<ες δεν μπαίνουν καν στον κόπο να κοnάξουν ης οθόνες τους . Νομίζω, όμως, πως πρέπει να πάω εγώ, όXl εσύ » . «Εγώ πρέπει να πάω » , προσφέρθηκε η Χάριετ. «Είμαι η

mo

μnζΡοκαμωμέ-

vIl».

«Μπορείς, όμως, ν' ανοιξεις τρύπα στο συρματόπλεγμα ; » ρώτησε ο Νnν. «Το 'κανα στο συρματόπλεγμα των Καλλυντικών Μέψπελ, έτσι δεν ειναι; Κι εκείνο βρισκόταν ψηλά στη στέγη». «'Εχεις δίιαο», παραδέχτηκε ο Νην. «Τι λες, Λίλι; » Εκείνη το σκέφτηκε. Πολλά πράγματα συνηγορούσαν στο ν' αφήσει τη

Χάριετ ν' ανοίξει την τρύπα στο συρματόπλεγμα. Θα κατάφερενε σε μεγάλο βαθμό να την ηρεμήσει, να την κάνει να αισθανθε! χρήσιμι1. Στη ΔΣΖ υπήρχαν περισσότερες από μία Χάριετ ια όλες ανησυχούσαν όλο και περισσότερο από τότε που η Λίλι είχε αρχΙσει να σχετίζεται με τον Μπράιαν Κάντι και σταδιαι<ά

εγκατέλειπε την τρομοκρατια γJ.α Χάρη της προβολής από τα μέσα μαζnαις ενημέρωσης και της άσκησης πολιnκής πίεσης. Εκείνες οι Χάριετ ήθελαν να

308

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

ρίχνουν κόκκινη μπογιά σε παλτά από μινκ. Ήθελαν να πετούν βόμβες

μολότοφ σε εργοστάσια συσκευασίας κρέατος να ανατινάσσουν εγκατα­ στάσεlς lατρικών ερευνών' και VCI δολοφονούν όσους έφτιαχναν κραγιόν. Η Λi.λl γνώΡlζε ότι ένα νομοσχέδlΟ όπως το Ζαπφ-Κανη θα επιτύγχανε απείρως πεΡlσσότερα από πολλές τρομοκρατικές ενέργεlες, δεν ήθελε, όμως, να Χάσεl τους υποστηΡlκτές της ούτε καν τους εξτρεμιστές, τουλάχι­ στον όXl μέΧΡl να σιγουρευτεί ότι το Ζαπφ-Κάνη είχε περάσεl. Επί του παρόντος, τα μέσα μαζlκής ενημέρωσης την λάτρευαν. Όμως ο Μπράlαν την είχε προεlδΟΠΟlήσεl ότι γρήγορα τα μέσα μαζlκής ενημέρω­

σης στρέφονταν εναντίον εκείνων που λάτρευαν πεΡlσσότερο Κl ότι -με την παραμικρή ένδεlξη αδυναμίας -

ευχαρίστως θα την κατασπάραζαν με

τέτοια μανία, που θα έκανε ένα κοπάδl ωράνχα να φαντάζουν εξίσου ήμερα με

pla κονσέρβα

τόνου.

Ο Ντιν κοίταξε ξανά το ρολόl του. "Καλύτερα ν' αποφασίσουμε. Είναι πάρα πέντε » . « Μπορεί να πάεl η ΧάΡlετ » , είπε η Λi.λl. «Για την αιφίβεlα, νομίζω ότι θα 'πρεπε » .

«Αλληλούlα", είπε μεlδlώντας η Χάριετ και ΧΤύπησε περιφρονητικά τον Νnν στην πλάτη με την παλάμη της.

Κατέβηκαν απ' το TσερόΚl μέσα στο δάσος που έσταζε, Κl αφού έψα­ ξαν λίγο μες στα Χόρτα, βρήκαν αΚΡlβώς ό,τι χρεlάζονταν: ένα κλαδί βελα­

νιδιάς πάνω από ενάμlσι μέτρο μακρύ, με πολύ απλωτή φυλλωσlά, που μόλις είχε πέσεl. Το έδεσαν στην πλάτη της ΧάΡlετ με νάιλον σπάγγο κι έπειτα της έδωσαν ένα συρματοκόφτη βαρέων βαρών Κl ένα ζευγάρι μονωτικά βιομη­ χανικά γάντια.

"ΜOlάζεlς μ' αναθεματισμένο θάμνο που βαδίζει», είπε μειδιώντας ο Ντιν καθώς η Χάριετ άρχισε να ιανείται προς την άκρη του δάσους. «Θυμήσου τον MαKfιέθ", πετάχτηκε ο Χένρι. "Οσο του Μπέρναμ το μεγάλο δάσος δεν ιανά, για να 'ρθει ψηλά στο Ντάνσινεν, Μακβέθ δεν πέφτει'». «:Ξ:έρεις ποιο είναι το πρόβλημά σου, Χένρι;» του απάντησε ο Ντιν.

«Είσαι τόσο μορφωμένος, ρε γαμώτο. Η μόρφωση κάνει κακό στον εγκέφα­ λο. Δεν σ' αφήνει να σκέφτεσαι σωστά".

Μαζεύτηκαν στην άκρη του δάσους περιμένοντας να πάει δώδεκα. Έσερναν τα πόδια τους για να ζεσταθούν και παρακολουθούσαν τη βροχή να σαρώνει το κατηφορικό έδαφος που οδηγούσε στα χοιροστάσια. Ο Ντιν κοιτούσε συνεΧώς το ρολόι του κι έλεγε: <,Ελα, Τζον, για το Χριστό". Περίπου ένα λεπτό μετά τις δώδεκα άκουσαν το οξύ σφύριγμα μιας

Ό υ ίλλισμ Σσίξππρ. Μσ κ Β έθ. μετόψρσοπ Βσ σ ίλο Ρ ώτσ. εκδόο εls Επlκσιρότπτο (Σ. τ. Μ )

309

GRAHAM MASTERTON

ρουκέτας από την άλλη πλευρά του ινσητούτου. Την είδαν Ύlα μω στιγμή ν'

αστράφτει μες στη βροχή Ι<1 έπειτα έσβησε. Ο Νnν χρονομετρούσε την κάμε­

ρα ασφαλείας και άρχισε να μετρά δυνατά, « ... τριάντα τρία ... τριάντα τέσσε­ ρα ... τριάντα πέντε ... τριάντα έξι ... εντάξει, Χάριετ, φύγε!>, Με την πλάτη καμπουριασμένη και το κλαδί να σέρνεται πiσω της, η

Χάριετ άρχισε να διασχίζει βιαστικά το άγρlO γρασίδι που χώριζε το δάσος από τον περιμετρικό φράιaη. Η Λiλ1 κρατούσε την ανάσα της, 1<1 ευΧόταν να

μη σκοντάψει η Χάριετ. Ο Ντιν συνεΧώς μετρούσε , καθώς η κάμερα διέγρα­ ψε αργά τη γωνία παραιωλoύθησnς των διαδρομής της

1<1

180

μοιρών, έφτασε στο τέλος της

ευθύς άρχισε να επιστρέφει.

Η Χάριετ είχε φτάσει στον εξωτερικό φράιaη και είχε ήδη κουλουριαστεί δίπλα του, παλεύοντας με το συρματοκόφτη. « ... είκοσι OKΤΙ~ ... είκοσι εννιά

... »

Έκοψε ένα σύνδεσμο περίπου εκατόν είκοσι εκατοστά πάνω από το έδα­ φος 1<1 έπειτα άρχισε να κόβει τους συνδέσμους προχωρώντας προς τα κάτω,

έναν κάθε φορά. Οι άλλοι άκουγαν τους ήχους απ' τα κοψίματα να αντηχούν στο δάσος πίσω τους. Το σύρμα πρέπει να είχε μεγάλη διάμετρο, μιας και ήταν αναγκασμένη να παλέψει με κάθε σύνδεσμο.

«... δεKaπέντε ... δεKαέξι» Η Χάριετ έπεσε μπρούμυτα στο γρασίδι και παρέμεινε απόλυτα ακίνητη.

Δεν διέφερε από ένα πεσμένο κλαδί. Το βλέμμα της κάμερας πέρασε από πάνω της Ι<1 έπειτα στράφηκε ξανά απ' την άλλη.

«Διάνα!» είπε ο Κιτ,

1<1

έριξε μια γροθιά στο αέρα. «Τους τη φέραμε!»

« ... έντεκα ... δώδεκα ... δεκατρία ... "

Η Χάριετ άρχισε να παίρνει το κολάι του πώς να κόβει τους συνδέσμους

και τούτη τη φορά κατόρθωσε να φτάσει μέΧρι το έδαφος, προτού αναΎl<αστεί να πέσει μπρούμυτα στο γρασίδι Ύlα δεύτερη φορά, εξαιτίας της επιστροφής της κάμερας ασφαλείας . Έκοψε μερικούς ακόμα συνδέσμους στην κορυφή Ι<1 έπειτα λύγισε το

συρματόπλεγμα προς τα πίσω, και δημlOύργησε μια « είσοδο» που δεν θα ήταν απλά αρκετά μεγάλη ώστε να χωρέσουν οι πέντε τους αλλά που θα ήταν αρκετά μεγάλη ώστε να μπορέσουν από μέσα της να βγάλουν έξω τον Κάπτεν

Μπλακ

-

εάν και εφόσον κατόρθωναν να τον aπελευθερώσoυν.

Η κάμερα επέστρεψε. Εκείνη έπεσε στο έδαφος μεταξύ του εξωτερικού

και του εσωτερικού περιμετρικού φράιaη και έμεινε ακίνητη . «Ας ελπlσoυμε ότι δεν θα παρατηρήσουν την τρύπα στο συρματόπλεγμα »,

είπε η Λiλ1 . Από την άλλη πλευρά του ινστιτούτου, όμως, ακούστηκε ο κρότος KαινOύΡΎlων πυροτεχνημάτων και το ουρλιαχτό των σειρήνων και υπήρχε μεγάλη πιθανότητ α ότι κανείς από το προσωmκό ασφαλείας του Σπέλμαν δε

θα 'δινε μεγάλη προσοχή στις Ι<1VΉσεις ενός πεσμένου κλαδιού από βελανιδιά στη νότια πλευρά της περιμέτρου, όσο αφύσικες κι αν ήταν.

310

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

Η Χάριετ έφτασε στον εσωτερικό φράκτη και γονάτισε δίπλα του. "Γάντια!» φώναξε η ΛiλJ. και η Χάριετ στράφηκε και της έδειξε μ' ένα σύντομο νεύμα ότι είχε ακούσει. Φόρεσε τα μονωτικά της γάντια ια άΡΧlOε να

κόβει τους συνδέσμους με τον ίδιο τρόπο που είχε κόψει και 'κείνους του εξωτερικού φράκτη. Με κάθε κόψιμο, ηΛiλJ. έβλεπε να ξεπηδά μια βροχή από

Ιllκροσκοπικές λευκές σπίθες , κάτι που έδειχνε ότι ολόκληρος ο φράκτης ήταν ηλεκτροφόρος, όXl μόνο τα σύρματα που τον συγκρατούσαν.

" ... τριάντα

έξι ... τριάντα εmά ... » μέτρησε ο Νυν και η Χάριετ έπεσε κάτω

μια αι{όμα φορά.

Είχε αποτελειώσει το κάθετο κόψιμο όταν ξαφνικά ο Χένρι τράβηξε τη ΛiλJ. από το μανίια . "Για όνομα του Θεού » , ψιθύρισε. «Κοίτα! »

Ήταν κάτι που κανένας τους δεν είχε προβλέψει. Απ' την εξωτερική πλευρά του περιμετρικού φράκτη ερΧόταν προς το μέρος τους ένας φύλαιως που

φορούσε

μια

σκούρα

μπλε

αδιάβροχη κάπα

και κρατούσε

ένα

ντόμπερμαν από μια χοντρή αλυσίδα. Βρισκόταν ήδη τόσο κοντά που μπορού­

σαν ν' ακούσουν το λαχάνιασμα του σκύλου, το κουδούνισμα της αλυσίδας και το τρίξιμο της υγρής κάπας του φρουρού καθώς βάδιζε.

Η Χάριετ μάλλον τον είδε ταυτόχρονα, γιατί σωριάστηκε μπρούμυτα, παρόλο που δεν είχε μετρήσει πέρα από το δεκαεπτά. Όμως ο σκύλος γαύΥι­ ζε και τιναζόταν προς τα εμπρός ια ο φύλακας άΡXlσε να μισοτρέχει προς την τρύπα που είχε ανοιχτεί στο φράκτη. Στριφογύρισε την αλυσίδα του

mcilou

δυο φορές γύρω από το αριστερό του Χέρι και έχωσε το δεξί του Χέρι μες στην κάπα του για να τραβήξει το περίστροφο.

,<'Ει!» φώναξε. "Βγες από κει μέσα με τα χέρια στο κεφάλι! Σε βλέπω και θέλω να βγεις από κει μέσα!» Η Χάριετ έμεινε στη θέση της, ζαρωμένη κάτω από το κλαδί της. Ο φύλα­

κας πλησίασε προσεκτικά την τρύπα του εξωτερικού φράκτη και πέρασε σιωφτός από μέσα της. Ο m<ύλος του πάλευε τόσο άγρια με το λουρί του που κόντευε να ΠVlγεί και η ΛiλJ. άκουγε την ΠVlXΤή ανάσα του, καθώς πάσχιζε να ελευθερωθεί και να Xlμήξει στον εισβολέα, όπως τον είχαν εκπαιδεύσει.

Ο φύλακας στάθηκε πάνω από τη Χάριετ ια έστρεψε το περίστροφό του στο κεφάλι της. Η ΛiλJ. τώρα τον έβλεπε καθαρά. Φαινόταν απίστευτα νέος, είχε χλομό χοντρό πρόσωπο και μουστάκι σαν του Μπαρτ Ρέινολντς. Μόλις

που κατάφερνε να εμποδίσει το ντόμπερμάν του να χορεύει και να στροβιλί­ ζεται στις άκρες των ποδιών του και να προσπαθεί να απελευθερωθεί από το κράτημά του.

,<'Ελα τώρα, σε βλέπω, δεν είσαι καλά κρυμμένη! Θέλω να σταθείς όρθια και να βλέπω τα χέρια σου, ήσυχα ια όμορφα » . Πέρασαν σχεδόν δέκα δευτερόλεmα, ενώ η βροχή εξακολουθούσε να

πέφτει ασταμάτητα' και η κάμερα εξακολουθούσε να στριφογυρίζει ήρεμα πάνω στον ψηλό της γκρίζο πάσσαλο' και το ντόμπερμαν λαχάνιαζε, σάλια

311

GRAHAM MASTERTON

έσταζαν aπ' το στόμα του και έσκαβε το Χώμα με τα νύΧ1α του. Τότε -πολύ αργά- με τα Χέρω της να φαίνονται καθαρά, η Χάριετ στάθηκε όρθια και αντιμετώπισε το φρουρό με πρόσωπο ταλαιπωρημένο και λασπωμένο, πάνω στο οποίο ήταν ζωγραφισμένη μια έκφραση περιφρόνησης. Έλυσε το νάιλον

σκOlνί από τη μέση της και έσπρωξε μαιφιά το κλαδί που ήταν δεμένο στην πλάτη της. Είπε κάτι στο φρουρό, αλλά η Λίλι δεν μπορούσε να τ' ακούσει.

«Αυτό ήταν», είπε, αΥΥίζοντας τον Νnν στον ώμο. «Ας του δίνουμε». <<Δε νομίζω», απάντησε ο Ντιν.

Κάτι στον τόνο της φωνής του έκανε τη Λίλι να στραφεί προς το μέρος του και καθώς το έκανε τον είδε να τραβά aπ' τη δερμάτινη τσέπη του ένα

αυτόματο πιστόλι, ένα VΙKελωμένo MπράOΥVΙγK Χάι-Πάουερ, διαμετρήματος

9

ΧΙλιοστών. Ήξερε τι ήταν επειδή της το είχε ξαναδείξει δύο φορές -την πρώτη, όταν του είχε ανακοινώσει ότι η σχέση τους είχε λήξει και 'κείνος είχε

απειλήσει ότι θα σκότωνε και τους δύο τους. Τη δεύτερη όταν επρόκειτο να εισβάλλουν στην Εταιρεία ΛoυKάVΙKων Σoυiλερ και γνώριζαν ότι θα αντιμετώ­ πιζαν αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Και στις δύο περιπτώσεις τού είχε πει να το κρύψει. Τα όπλα δεν είχαν καμία σχέση με τον έρωτα ή με την απουσία του' ούτε με τη σωτηρία της ζωής των αθώων ζωντανών.

«Ντιν! ΌΧ1!» του είπε κοφτά. Όμως εκείνος σήκωσε το πιστόλι και με τα δυο του χέρια, σημάδεψε με

απόλυτη αποφασιστικότητα το φρουρό κω δίχως ούτε να τον προειδοποιήσει ούτε να αμφιταλαντευτεί, πίεσε τη σκανδάλη και πυροβόλησε. Ακούστηκε ένας ελαφρύς κρότος, λες ια είχε σπάσει κάποιο κλαδί και ξεπρόβαλλε ένα συννεφάκι καπνού. Ο φρουρός σωριάστηκε με δύναμη στο χώμα.

Αμέσως το Ντόμπερμαν όρμησε μπρος μ' ένα δυνατό γαύγισμα και τράβη­ ξε την αλυσίδα από το Χέρι του φρουρού. Το σκυλί χίμηξε γαυyiζoντας στη

Χάριετ σαν μια καφέ μουντζούρα lQ άΡΧ1σε να της ξεσκίζει τα μπράτσα. Η Χάριετ ούρλιαζε και προσπαθούσε να διώξει το ντόμπερμαν κτυπώντας το, όμως εκείνο είχε aπoτρελαθεί από τον τρόμο και τη μανία του και της ορμού­ σε μ' έναν τρόπο που η Λίλι δεν είχε δει ποτέ πριν σκυλί να ορμά. « Ντιν!» ούρλιαξε. «ρίχ' του!»

ΆΡΧ1σε να τρέχει προς τον περιμετρικό φράκτη. Δε νοιαζόταν

ma Ύ1α την

κάμερα. Ο Ντιν κοντοστάθmcε lQ έπειτα άΡΧ1σε να τρέχει ξωπίσω της. « ΡΙχ'του,

Nnyj» τσίριξε,

σχεδόν υστερικά. Έβλεπε αίμα να nνάζετω στον

αέρα' έβλεπε το χέρι της Χάριετ να ανεμίζει ξέφρενα.

Ο Νnν την προσπέρασε με το mστόλι υψωμένο. Είχαν, όμως, αργήσει και οι δύο. Η Χάριετ προσπάθησε να σταθεί στα πόδια της, με το πρόσωπο ματω­ μένο και τη μπλούζα της κουρελιασμένη ενώ το ντόμπερμαν στριφογύριζε και πηδούσε πάνω της με όλη τη δύναμη και ευλυγισία που διαθέτει ένα εκπαι­ δευμένο σκυλί-δολοφόνος.

312

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Τούτη τη φορά η Χάριετ δεν ούρλιαξε· όμως η ορμή του σκύλου την έκανε

να Χάσει την ισορροπία της και να πέσει πίσω, πάνω στον ηλεκτροφόρο φρά­ κτη. Ακούστηκε ένας εl
τα χέρια της 1<1 άΡXlσε να χορεύει ένα ανώμαλο , σπασμωδικό χορό. Από τους

ώμους της κατρακυλούσαν σπίθες σαν το μανδύα μιας νεράιδας. Τα μa.λ:λιά της έπιασαν φωηά χαρίζοντάς της και τη νεραϊδένια κορώνα. ΆνOlξε το

στόμα της Υια να oυρλlάξεl, αλλά ΟΙ μύες της ήταν μπλοκαρισμένοι σε έναν ηλεκrρόπλnκτο σπασμό και το μόνο που βγήκε από μέσα ήταν μια φλόγα που

τρεμόπαιξε ι<αι μια λωρίδα καπνού. Το ντόμπερμαν της ΧΊμηξε ξανά και χτύπησε στο φράκτη με όλη του τη

δύναμη. Ακολούθησε μια καινούΡΥια έκρηξη από σπίθες και το σκυλί τινάχτη­

κε με τα πόδια πάνω και σωριάσται<:ε πέφτοντας στην πλάτη του πάνω από έξι μέτρα μαιφιά, όπου απέμεινε με τα πόδια άι<αμmα, τρέμοντας, με τη γούνα καψαλισμένη ενώ από το στόμα, τα αυτιά και τον πρωκτό του έβγαινε καπνός. Πήγαν μέΧρι την Χάριετ, όμως εκείνη ήταν σίγουρα νεκρή. Το πρόσωπό

της είχε μαυρίσει. Το κορμί της έκαιγε τόσο, που ούτε καν μπορούσαν να την αΥΥίξουν. Η Λi.λJ. σηκώθηκε όρθια και στα μάγουλά της έτρεχαν ελεύθερα τα δάκρυα. «Γιατί κουβάλησες το γαμημένο τ' όπλο; » είπε εξΟΡΥισμένη στον Ντιν. «Θεέ μου, είσαι ένας επιθετικός, μικρόμυαλος nλiθιoς!"

« Μη μου φωνάζεις, Λi.λJ.! Είχαμε ανάγκη από προστασία!" «Προστασία; Προστασία από η; Έπρεπε να φέρεις το γαμημένο τ' όπλο,

ρε μαλάι<α! Έχεις ιδέα πόσο βλάκες δείχνουν ol άντρες όταν κουβαλάνε όπλα; Ο μόνος λόγος που κουβαλάνε όπλα είναι επειδή θα ήταν παράνομο να κυκλοφορούν με τα μαγαζιά τους ανOlχτά, και τέλος πάντων, ο κόσμος θα τους έπαιρνε στο ψιλό » . "Για τ' όνομα του Θεού, Λi.λJ., ο τύπος τη σημάδευε με πιστόλι!»

«Επειδή ήταν μαλάκας, όπως εσύ ΚΙ επειδή είμαστ' όλοι μαλάκες, που επι­ τρέπουμε σε κάποιους να κυκλοφορούν με όπλα. Εσύ, όμως , είσαι ο μεγαλύ­ τερος μαλάκας απ' όλους, επειδή το χρησιμοποίησες και τον σι<ότωσες και

σκότωσες μαζί και την Χάριετ! " Ο

Ντιν βάδιζε

τριγύρω

σε

κύκλους,

ντροπιασμένος ,

ΟΡΥισμένος.

«Εντάξει, εντάξει. Τα Ί<ανα θάλασσα».

Η Λi.λJ. τον έπιασε από το σακάκι και απότομα τίναξε πίσω το Χέρι της και τον χαστούκισε τόσο δυνατά στο πρόσωπο , που εκείνος έμπηξε μια φωνή.

Εκείνη σταμάτησε ΚΙ έπειτα τον χαστούκισε ξανά και ξανά. "Δεν τα 'κανε ς θάλασσα, επειδή δε θα σ' αφήσω να τα κάνεις θάλασσα!»

του

φώναξε.

«Μήπως

εκείνο

το

φOΥVΤOυKάKΙ που

αποκαλεί ς

μυαλό

κατόρθωσε να συγκρατήσει κάπου ό,τι είπα; Θα βεβαιωθώ όη η Χάριετ δεν

πέθανε τζάμπα! Θα πάμε σε 'κείνο το χοιροστάσιο και θα βγάλουμε έξω τον Kάmεν Μπλακ και συ θα μας βοηθήσεις να το κάνουμε!»

313

GRAHAM MASTERTON

Ο Νην σήκωσε και τα δυο χέρια σε ένδειξη υποταγής. Τ ο αρι στερό τ ου μάγουλο έκαιγε απ' τα χ αστούκια. Η Λiλι είπε: «Δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Οι φρουροί θα μας έ χ ουν ή δη

δει . Ας το κάνουμε , ό ,η κι αν έχει Υίνει». Ακολούθησε μια στ ιγμή κατά την οποία νόμισε όη ο Ντιν θα τη ς γύριζε την

πλάτ η και θα έ φευγε. Όταν, όμω ς , εκε ίνος την κοίταξε κατάματα , κατάλαβε

από τον τρόπο που συσπώνταν τα μάηα του , όη δεν θα μπορούσε να το κάνει . Παρόλο που ποτέ πια δεν την έβλεπε γυμνή, παρόλο που δεν μπορούσε

rna να

τ ην πάρε ι στ ην αγκαλι ά του κ αι να τ η φιλήσε ι , δεν ήτ αν ακόμα έτοιμος να

φύγε ι. Θ α ερΧόταν κάποια μέρα που δε θα τη σκε φτόταν καθόλου , ούτ ε μια φορά, αλλά εκείνη η μέρα δεν είχ ε φτάσ ε ι αιζόμα .

«Χ ένρι, Κιτ », είπε εκείνος . «Ας το κάνουμε ». Σ ήκω σ ε τα μονωμένα γ άντια που ε ίχ αν πέσει απ ό τη Χάριετ κ αι έκοψε γρήγορα τους τελευταίους συνδ έ σμους του ηλεκτροφ όρου φράκτη. Μια βρο χή από σπίθες έπ ε σε στο γρ α σίδι . Έσκυψε μ ε ς απ ' τ ο άνοιγμα και είπ ε:

« Ελάτ ε. Εσύ το είπες . Πρέπει να βιαστούμε ». « Το ό πλο, Νην» , είπε η Λiλι .

Εκείνος κούνησε αρνητικά τ ο κεφάλι. « Θα το κρατήσω. Σ κ ότωσα κάποιον, χρ ειά ζ ομ αι προστασία ».

Για μια στιγμή ηΛiλι παρολίγ ο να μην ακολουθήσει. Παρά το θάνατο , όμω ς , τ ης Χάριετ -ή μάλλον ε ξαιτίας του- ένιωθε εrnκίνδυνη , πλημμυρισμένη απ ό ενθουσιασμό και αδρεναλίνη . Ίσως ήθελε ν' απο δείξει

1Q

εκείνη κάτι στον

Μπράιαν. Του ανήκε, σίγουρα. Δεν την πείραζε. Απολάμβανε να ανήκει σεξου ­

λικά σε κάποιον. Θα μπορούσε να οφείλεται στην ασυνήθιστη ανατροφή τ ης θα μπορούσε να οφείλετ αι στον τρόπο που ήταν φηαγμένη, όμως η σκέψη ότι

θα έπρεπεν' ανοίξει τα πόδια της όποτε το εmθυμούσε εκείνος ήταν τρoμαιaι­ κά ερεθιστική . Διέθετε, όμως, ανεξάρτητη σιζέψη και δική της δύναμη και τίπο ­ τα στον κόσμο δε θα μπορούσε να την εμποδίσει να εκφραστεί. «Εντάξει», είπε με τρεμάμενη φωνή. «Κράτα τ' αναθεματισμένο σου όπλο. Αλλά κράτα και την τελευταια αναθεματισμένη σφαίρα για σένα' μιας ια αυτή σου αξίζει».

Από

κάπου

κοντά,

έφτανε

στ'

αυηά

τους

ο

παραπονιάρικος,

επαναλαμβανόμενος ήχος ενός συναγερμού. Άκουσαν φωνές και οχήματα που μάρσαραν. Οι τέσσερίς τους κατηφόρισαν τρέχοντας μαζί όσο

mo γρήγο­

ρα μπορούσαν την πλαγιά με το καλοκουρεμένο γρασίδι που οδηγούσε προς το κτίριο με τα χοιροστάσια, ενώ οι σόλες των αθλητικών παπουτσιών τους έτριζαν πάνω στο υγρό γρασίδ ι. Είχαν σχεδόν φτάσει στο κτίριο όταν η Λiλι μύρισε το γλυκό, ευδιάκρπο άρωμα ' εκείνο το άρωμα που πάντα την ερέθιζε, ό,τι ια αν συνέβαινε. Ο Ντιν προσπαθούσε να πάρει ανάσα. "Υπεροξυγονώθηκα» , είπε και σκούπισε το μέτωπό του με τη ράχη του

314

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

χεΡlOύ του. «Δεν έχουμε χρόνο», είπε λαχανιαστά η Λiλι. 'Ακουσαν ένα μεγάφωνο να βροντοφωνάζει και ν' αντηχεί στα κεντρικά

κτίρια. Ήταν αδύνατο να καταλάβουν η ακριβώς έλεγε, δεν ήταν, όμως, δύσκολο να καταλάβουν το νόημα. Η νόηα περίμετρος είχε εκτεθεί σε κίνδυ ­

νο. Ένας φρουρός είχε βρεθεί νεκρός. Μια γνωστή ακπβίστρια για τα δικαι­ ώματα των ζώων είχε βρεθεί νεκρή από ηλεκτροπληξία .

Στο Χώρο του

Ινστιτούτου βρίσκονταν εισβολείς. Διέσχισαν τρέχοντας το γεμάτο λιμνούλες τσιμεντένιο μονοπάτι που οδη­ γούσε στην κεντρική πόρτα του κηρίου των χοιροστασίων. Ο Ντιν ακούμπησε με την πλάτη στον τοίΧο σαν τον Ράμπο ΙΩ έπειτα έσπρωξε την πόρτα με το χέρι του.

«Ε, λOlπόν, δεν θα το πιστέψεις», είπε έκπληκτος, «δεν είναι καν κλειδω­ μένη».

Όλο το πρωί ο Κάπτεν Μπλακ είχε παραμείνει στη σιωτεινότερη γωνιά του μαντΡlOύ του, αλλά ο Γκαρθ δεν έπαυε να ελπ1ζει. "Κρατάει μούτρα, αυτό είν' όλο. Φέρεται σαν παιδί τριών ετών που δεν του δίνουν σοκολάτα».

Ο Νέιθαν έριξε μια κάπως έκπληκτη ματιά στον Γκαρθ. Δεν μπορούσε να καταλάβει πώς μπορούσε να φαινεται τόσο ανεξίκακος, έπειτα απ' ό,τι είχε κάνει ο Κάπτεν Μπλαι< στο Ραούλ Λαιωυτίρ και στον ίδιο. Ίσως, όμως, αυτό να μην είχε καμία σχέση με την συγχώρεση. Δεν περιμένεις να σου ζητήσει συγ­

γνώμη ο Θεός που σου πήρε τη γυναίκα και το ΥΙ0 δίχως προειδοποίηση. Ίσως να μην περιμένεις 1<1 απ' τα πλάσματα του Θεού να ζητήσουν συγγνώμη, όταν

σιωτώνουν τους φίλους σου και σου τσακίζουν τα πλευρά. «'Ισως θα πρεπε να δοκιμάσουμε να του πούμε μερικά ονόματα», πρότεινε η Τζένι. "Αν αντέδρασε στο Έμιλι, ίσως αντιδράσει και σ' άλλα. "Θα 'ταν καλή αρχή», συμφώνησε ο Γκαρθ. «Ας ανοίξουμε τη μικροφωνική».

Οι ηλεκτρολόΥΟΙ του Ινστιτούτου είχαν εγι
μικροφώνου-μεγαφώνου, δύο κατευθύνσεων, ώστε να μπορεί ο Γκαρθ να μιλήσει στον Κάπτεν Μπλακ, χωρίς να εκτίθεται σε κίνδυνο. Η βιτρίνα από πλαστικό τζάμι στο μαντρί είχε καθαριστεί από τα ξεραμένα σάλια ενώ εLχαν τριφτεί και τα Υδαρσίματα, έτσι ώστε τώρα να βλέπουν ολοκάθαρα σε κάθε

γωνιά του. ,,'Εχει κάνει κάτι

pn

YOυp0υv1010;» είπε ο Νέιθαν. «Εννοώ, οτιδήποτε θα

έκανε ένα αΥόρι 1<1 όχι ένα Υουρούνι;» "Η δομή του ύπνου του έχει μεταβληθεί", είπε η Τζένι. "Δείχνει να έχει ανάyι
315

GRAHAM MASTERTON

αν αιπό έχει κάποια σημασία. Εξακολουθεί να παίρνει ανηβιοηκά

1<1

αργεί ν'

αναρρώσει απ' όλα τα αναισθητικά που του χορηγήσαμε».

« Τίποτ' άλλο;» «Ναι ... ασυνήθιστα έντονη δραστηριότητα των δακρυγόνων αδένων".

Ο Ντέιβιντ ΚΟlΤούσε τον Κάmεν Μπλακ απόλυτα μαγεμένος. «Τι σημαίνει αυτό;" ζήτησε να μάθει.

«Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κλαίει πολύ". Ο Ντέιβιντ έγνεψε. "Και Ύω νομίζω ότι θα 'κλαιγα, αν ήμουν τ ριών ετών και avaKάAuma πως βρίσκομαι μέσα σ' ένα τεράστιο γουρούνι".

Ο Γκαρθ χτύπησε το μικρόφωνο με την άκρη του δαχτύλου του και εκείνο έβγαλε έναν οξύ, ξερό κρότο. Ο Kάmεν Μπλακ γρύλισε και στράφηκε και ο

Νέιθαν είδε τα μάτια του να σπινθηρίζουν μέσα από τις αλλόκοτες σκιές του προσώπου του. «ΔΟ1<1μή, δΟ1<1μή" είπε ο Γκαρθ. "Α όπως Άνταμ, 'Αλαν, Άρθουρ και ΆμπιγκεΙ\. Β όπως Βον, Βάνα, Βίιο.».

Ο Κάmεν Μπλακ βάδιζε τριγύρω σε κύκλο, σαν να θεωρούσε απίστευτα εκνευριστικό τον ήχο της ενισχυμένης φωνής του Γκαρθ. Κούνησε το κεφάλι

σαν βρεγμένος σκύλος

1<1

άφησε ένα βαθύ, αναΤΡlX1αστlκό γρύλισμα.

<<Δε φαίνεται να ενδιαφέρεται τόσο για το μεγάφωνο, ε;» παρατήρησε η Τζένι.

<<Αν έχει παιδικό μυαλό, ίσως θέλει να ακούσει και παιδική φ ων'ή» , πρότεινε ο Ντέιβιντ. Στο πρόσωπο του Γκαρθ ζωγραφίστηκε μια έκφραση εκτίμησης κι ο Νέιθαν υποπτεύθηκε ότι απ' την αρχή περίμενε ν' ακούσει τον Ντέιβιντ να λέει κάη TtTOlO.

« Εντάξει», είπε ο Γκαρθ, «ας δοκιμάσουμε. Πες ό,τι όνομα σου 'ρθει στο μυαλό

-

όμως μην πεις ακόμα Έμιλι".

Ο Γκαρθ αποτραβήχτηκε απ' το μικρόφωνο με το πόδι άκαμπτο και κάθη­ σε

στην αναπηρική πολυθρόνα που

είχε πάνω τυπωμένες της λέξεις

IδlOKτησiα του ΙΓΣ. Ο αστράγαλό ς του ήταν τοποθετημένος σε γύψο, αλλά

ήταν ακόμα πολύ ευαίσθητος 10. αρκούσε η αιο μικρή πίεση πάνω του για να

νιώσει λες και ο Κάmεν Μπλακ εξακολουθούσε να στέκεται πάνω του μ' όλο το βάρος, αρνούμενος να κουνηθεί.

Ο Νέιθαν άπλωσε το μπράτσο του γύρω από τους ώμους του Ντέιβιντ και είπε:
Ο Ντέιβιντ έσκυψε προς το μικρόφωνο και είπε νευρικά: «Κάπτεν Μπλακ; Μ' ακούς, Κάmεν Μπλακ; Εγώ είμαι, ο Ντέιβιντ. :Ξ:ανασυναντηθήκαμε , θυμά­ σαι; Σου χάιδεψα τ' αιπιά. Αυτό συνέβη προτού κάνεις την εγχείρηση».

Ο Κάmεν Μπλακ γρύλισε, αλλά δεν έδειξε άλλο σημάδι ότι αναγνώριζε τη φωνή του Ντέιβιντ.

« Κάmεν Μπλακ, θα σου πω μερικά ονόματα, εντάξει; Εσύ πρέπει να κου­ νήσεις πάνω -κάτω το κεφάλι σου αν θυμάσαι κάπolΟ απ' αυτά ή να το κουνή-

316

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

σεις δεξιά-αριστερά αν δεν τα θυμάσαι. Να, λοιπόν, το πρώτο όνομα: Αδάμ, όπως λέμε Αδάμ και Εύα. Αδάμ. Το θυμάσαι αυτό το όνομα ή όχι;» Ακολούθησε ένα μεγάλο διάστημα σιωπής. Ο Κάπτεν Μπλακ παρέμεινε

ακiνητoς, τεράστιος, ακαθόριστος και μαύρος, όμως ούτε μια φορά δεν τρά­ βηξε το βλέμμα του από τον Ντέιβιντ. «Εντάξει, λοιπόν, δε θυμάσαι το όνομα Αδάμ.

Tl λες τότε vια το BiKl,

θυμά­

σαι τ' όνομα Βίια;» Και πάλι καμία απόκριση. Η Τζένι είπε: «Δεν νομίζω ότι προχωράμε πολύ, εσείς τι λέτε; Ίσως πρέπεl να προσπεράσουμε το στάδιο της γλωσσικής ανα­

Υνώρισης και να περάσουμε κατευθείαν στη σάρωση του εγκεφάλου». «'Οχι, όΧΙ είναι εντυπωσιακό", είπε ο Γκαρθ. «Θέλω να διαπιστώσω αν

μπορώ να προκαλέσω μια σειρά από αντιδράσεις που να μπορούν να ερμηνευ­ τούν θετικά ως αντιδράσεις του Τζορτζ. Ή, τουλάχιστον, ως αντιδράσεις ανθρώπου. Ή, στην έσχατn περίπτωση, ως μη φυσιoλOVΙKές αντιδράσεις γου­ ρουνιού». «Τι λες vια τ' όνομα Γκάμπριελ;» ρώτησε ο Ντέιβιντ. «Γκαρθ, ΓKρεvκ; Γκάι; Γκας; »

Ο Κάπτεν Μπλακ δεν κουνούσε το κεφάλι του προς καμία κατεύθυνση, έδειχνε , όμως, κάΠOlα σημάδια απόκρισης. Άρχισε να βγάζει ένα βαθύ μουγκρητό, έναν παλλόμενο βρυχηθμό που συνεΧΙζόταν και ολοένα δυνάμω­

νε, σαν σεισμός που πλησιάζει. «Δανιήλ; Δάφνη; Δαυίδ;»

Ο Κάπτεν Μπλακ άρχισε να ιGνείταισιγά προς το παράθυρο από πλαστικό τζάμι. Τα αφτιά του ήταν υψωμένα με εmθετικό τρόπο και η γούνα του ήταν

ορθωμένη. Ο Ντέιβιντ έκανε ένα βήμα πίσω, όμως ο Νέιθαν τον έmασε απ' τους ώμους για να τον ενθαρρύνει και είπε: <<Δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν μπο­ ρεί να βγει από 'κει. Με κανέναν τρόπο».

«Είναι υπέροχος» , είπε ο Ντέιβιντ. «Κοίτα τον, είναι τεράσnος». «Φαίνεται να περιμένει κάτι», είπε ο Γκαρθ. «Τροφή, ίσως; ΜεζεδάΙGα;» πρότεινε ο Νέιθαν. «Μόλις έφαγε», είπε η Τζένι. «Τρώει πολύ, αλλά μόνο όσο χρειάζεται ια

έπειτα σταματά. Τα γουρούνια δεν παρακαλάνε για τ' αποφάγια, όπως οι σι{ύ­ λοι».

«Τότε, η;» ρώτησε ο Νέιθαν. «Σαφώς περιμένει κάτι. Κοίτα τον». Ο Γκαρθ σηκώθηκε με κόπο απ' την αναπηρική καρέκλα και στάθηκε κοντά στο πλαστικό τζάμι , όμως ο Κάπτεν Μπλακ τον αγνόησε. Είχε καρφωμέ­ νο το βλέμμα στον Ντέιβιντ.

«Περιμένει να κάνει κάτι ο Ντέιβιντ», είπε ο Νέιθαν. «Ναι , τι όμως;»

«Ο Τζορτζ Πίρσον είχε ζήσει», είπε ο Γκαρθ. «Θα 'χε προλάβει να μάθει το αλφάβητο;»

317

GRAHAM MASTERTON

Ο Νέιθαν κούνησε αρνητικά το κε φ άλι . «' Ισ ως έμαθ ε από TllV Σέσαρι Σ τριτ τα πρώτα τέσσ ερα ή πέvτ ε γράμματα, τ ίποτα παραπ άνω , όμω ς. Συνήθως τα παιδάκΙα δεν καταφέρνουν να μάθουν ολόκληρο το αλφάβητο μ έΧρι να

yivow π έvτε

ετών » .

«Δεν είν' ανάγκη να γνωρίζει ολόκληρο το αλφάβητο » , είπε ο Γκαρθ. « Αρ κε ί να γνωρίζει όη το Ε ακολουθεί μετά το Δ» .

«Δεν σε πιάνω ». « Νομί ζ ω όη περιμένει τον Nτέιβιvτ να πει ΈμW ». Ο μικρός τον κοίταξε φευγαλέα . « Να τ ο π ω;»

«Δοκίμασε μερικά ονόματ α που να αρχίζ ουν από Ε και έπειτα πε ς το". «Evτά ξ ει . Έvτι . Evτoυίνα. Έλι. Έρικα ". Τ ' αφτιά του Κάmεν Μπλακ εξακολουθούσαν να 'ναι τεvτωμένα, το ρύγ­ χο ς του ελαφρά ορθ ωμένο , τα δόvτια του μισο φανερωμ ένα. Δεν είχε κινηθ εί ούτε πόvτo, αλλά η ένταση μ έ σα τ ου ήταν σχεδόν χ ε ιρ ο πι αστή . Τ όνοι από

μύ ε ς και οστά , σφιγμ ένα σαν ένα σφιχτά κουρδισμ ένο ξ υπvnτήρι

-

όλα περί­

μεν αν την αvτί δραση τ ων εγκ εφαλικών κυττάρων ενός παιδι ού σ ' ένα και μόνο όνομ α. «Χριστ έ μου, είναι φοβερό » , είπε ο Γκαρθ. (, EVΤ γKαρ », είπ ε ο Nτ έιβιvτ . (, Εστε ρ , ΈΥΙφπερτ » .

« Τώρα" , είπ ε ο Γκαρθ κι ο Νέιθαν έσφιξε τον ώμο του Nτέιβ ιvτ λίγο σφιχτότερα.

" Epw». Ο Κάπτεν Μπλακ ξέσπασε. Ρίχτηκε στην οθόνη από πλαστικό τζάμι και συγκρούστηκε πάνω της, χτυπώντας με τόση δύναμη που ένα κομμ άτι αλο υμι­ νένιου πλαισίο υ μήκους εκατ όν ογδόντα εκατ οστών ξεκόλλησε απ ' το πλάι και

έπεσε με κρότο στο τσιμεvτένιo πάτωμα. Εκείνος έκανε πίσω ΚΙ έπειτα όρμησε ξ ανά και κατόρθωσε να ραyiσει τον τοίχο του μαvτριoύ του . " Πάλι εξαγριώθηκε!" κραύγα σε η Τζένι. «Θα πρέπει να του κάvω ΚΙ άλλη ένεση! " Σήκωσε το με τ αλλικό κτηνιατρικό της βαλιτσαια., το τοποθέτησε σε μια καρέκλα και τ' άνοιξε.

Ο Νέιθαν απομαιφυνε απα..λά τον Ντέιβιντ απ το μαντρί του Κάπτεν Μπλακ. Το γουρούνι επιτέθηκε τρίτη φορά ΚΙ έπειτα σταμάτησε . Στο τζάμι υπήρχε αίμα- ο Νέιθαν υπο ηJl άστ ηκε ότι :ι.ιά.λλον είχαν φύγει μερικά ράμματα

απ' 10 κεφάλι του . Ο Γκαρθ είπε θριαμβευτ ικά: «Γνωρίζει το όνομα της αδερφής του. Είμαι σίγουρος. ΓVωρIζεl το όvορα ΤΩς αδερφής ΤOlJ'».

«Και τι θα κάνεις τώρα ;» «Σίγουρα θα κανονίσω να συναντηθούν" .

Ο Κάmεν Μπλακ συγκρούστ ηκε ξανά με το παράθυρο και τ ο ράvτισε με αίμα και παχιά κορδόVlα σάλιου. « Τα 'χεις παίξει" , είπε ο Νέιθαν.

318

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

«Δε νομίζω», είπε μειδιώντας ο Γκαρθ. «Νομίζω ότι μόλις ξεκινήσαμε ι<άτι υπέροχο. Εννοώ ότι μιλήσαμε γ1α τα ιατρικά και τα ψυχοθεραπευτικά οφέλη

-

δες, όμως, το τελικό συμπέρασμα του όλου πράγματος. Αν κάποιος αγαπη­

μένος σου πεθάνει, θα μπορείς να μεταμοσχεύσεις την προσωπικότητά του στο Οllωγενειακό κατοικίδιο ζώο, το σκύλο ή τη γάτα σου. Δεν είναι ανάγ1αι να τους χάσεις , όΧΙ τελείως». «Μιλάς σοβαρά;» τον ρώτησε ο Νέιθαν.

«Δεν ξέρω. Ίσως όχι τελείως. Έχουν, όμως, συμβεί και

mo

παράξενα

πράγματα». Ο Κάπτεν Μπλακ βρόντηξε πάλι πάνω στο παράθυρο. Ο Γκαρθ είπε απότομα: «Είν' έτοιμο το αναισθητικό, ΤζέΥΙ;» Εκείνη έγνεψε καταφατιι<ά, έκλεισε το βαλιτσάκι της και προχώρησε μπροστά με ένα γεμάτο όπλο αναισθητικών βελών. «Ας ανοίξουμε γρήγορα την πόρτα, να του ρίξουμε μια ένεση στο στήθος». Ο Γκαρθ προχώρησε με την πολυθρόνα του όσο πιο κοντά μπορούσε στην πόρτα και πληκτρολόγησε το συνδυασμό. Η ΤζέΥΙ έστρεψε το πόμολο και ήταν έτοιμη ν' ανοίξει το μαντρί, όταν μια ψιλή, απότομη φωνή πρόσταξε: «Ακίνητοι!

Μην ιωυvnθείτε!» Στράφηκαν πίσω σαστισμένοι. Μια ψηλή ξανθιά κοπέλα που φορούσε τζην και μπότες βάδιζε βιαστικά προς το μέρος τους κατά μήκος του χοιρο­ στασίου, μαζί με δύο κουρελιάρηδες νεαρούς κι έναν άλλον άντρα, ψηλότερο και Πlo μελαχροινό, που φορούσε ένα δερμάτινο σακάκι. Ο μελαχροινός άντρας με το δερμάτινο σακάκι τούς σημάδευε μ' ένα πιστόλι. «Τι στο διάολο σημαίνει αυτό;» απαίτησε να μάθει ο Γκαρθ . «Ποιοι είστε; Τι στο διάολο γυρεύετε; Εδώ είναι απαγορευμένος χώρος!» Ο Νέιθαν αναγνώρισε αμέσως την κοπέλα -και καθώς εκείνη κινήθηκε προς τα εμπρός κι έφτασε κάτω από τον πλησιέστερο κύκλο που σχημάτιζε η λάμπα φθορισμού, ο Γκαρθ την αναγνώρισε Ι<1 εκείνος. Την τελευταία φορά

που την είχε δει, ήταν κάτω από το καυτό φως των προβολέων ενός τηλεοπτι­ κού στούντlo που ξέραινε τα μάτια, εκεί όπου εκείνη τον είχε αποκαλέσει κατάμουτρα χασάπη και σαδιστή. «Βρε, βρε», είπε. «Να που ξανασυναντιόμαστε. Τιμή μου. Να γ1ατί είχαμε όλες εκείνες τις σειρήνες και τα πυροτεχνήματα».

«Ως ένα σημείο», είπε η Λiλι. Φαινόταν αναΨΟΚΟΙ<1<1ΥΙσμένη και ξαναμμέ­ νη, με πρόσωπο αγριεμένο από την υπερένταση. «Ο κύριος, όμως, λόγος που

βρισι<όμαστε εδώ είναι εκεΙνος». Έδειξε τον Κάmεν Μπλακ. Ο Γκαρθ στράφηκε και τον κοίταξε Ι<1 εκείνος

1<1

έπειτα στράφηκε πάλι πίσω. «Δεν είμαι βέβαιος ότι σας καταλαβαίνω». «Είναι απλούστατο», είπε η Λiλι. ,/Ηρθαμε γ1α να τον ελευθερώσουμε.

Ήρθαμε γ1α να του ξαναδώσουμε την αξιοπρέπειά του και το δικαίωμά του να ζήσει, δίχως να τον χρησιμοπο ιούν ως ζωντανό πείραμα. Ήρθαμε γ1α να τον

319

GRAHAM MASTERTON

αφήσουμε ελεύθερο».

Ο Γκαρθ κοίταξε το Νέιθαν, έπειτα την ΤζέV1 κω τέλος πάλl τη Λiλl. Είχε μείνει μ' ανοnαό το στόμα.
«Πολλοί πεΡlOσότερOl θα πάθουν κακό αν αφήσετε τούτο το γουρούνΙ να βγει απ' το μαντρί του. Δείτε από μόνη σας, δεσπOlviς Μόναρκ. Έχω ραγlσμέ­

να πλευρά, σπασμένο αστράγαλο, OXlσμένΟ μυ, μελαV1ές, γδαρσίματα ΙΌ έναν κολασμένο πονοκέφαλο. Μου τα 'κανε ο Κάmεν Μπλακ μέσα σε λίγα λεmά' ΙΌ ήμουν απ' τους τυχερούς». «Ανοίξτε το μαντρί», επέμεινε η Λίλ.l.
«ΔεσπOlviς Μόναρκ, ο Κάπτεν Μπλακ είνω ένα πολύ επικίνδυνο θηρίο. Δε Υίνετω να τον αφήσετε ελεύθερο». «Ανοίξτε 10 μαντρί», είπε η Λiλl. Τούτη τη φορά ο Νην προχώρησε μπρο­ στά, κρατώντας το πιστόλl κω με τα δύο χέρια, με τον κόκορα σηκωμένο.

Δίχως να πει κουβέντα σημάδεψε το Kεφάλl του Γκαρθ . «Γκαρθ», είπε ο Νέιθαν, «καλύτερα ν' ανοίξουμε το μαντρί». «Θα μας σκοτώσει», απάντησε ο Γκαρθ, κοιτώντας τη Λiλl στα μάηα .

«Ορίστε, τον βλέπετε, είναι ήδη ερεθισμένος». Η Λίλ.l έσκυψε μπροστά, έτOl ώστε ο Γκαρθ ήταν σε θέση να μυρίσει το

άρωμά της (pεvτ, του Τζόρτζιο, αναμεμιγμένο με λάσπη. βροχή κω ιδρώτα φόβου). Ανέδιδε. επίσης, και μια άλλη οσμή, μια αρσεV1κή οσμή, λες lG είχε πρόσφατα κάνει έρωτα.
Ο Γκαρθ στράφηκε προς τη TζέV1 και είπε:
-

εσύ κι ο Ντέιβιντ κάντε το ίδιο. Κολλήστε ης πλάτες σας στον τοίχο και μην

κουνήσετε ούτε βλέφαρο». Ο Νην κινήθηκε αγέρωχα προς την TζέV1 κω κράτησε το πιστόλl του μόλlς

δυόμιOl πόντους απ' το Kεφάλl της. Εκείνη έκλεισε τα μάηα και ξεροκατάπιε. Έπειτα κατέβασε τ ο μοχλό και έσπρωξε την πόρτα προς τα πίσω. Μαζί με το ρεύμα του αέρα, από μέσα ξεΧύθηκε η δυσοσμία από υγρό φαΙκοίρου και ξιV1σμένα ούρα, τόσο έντονη που ο Νέιθαν ένΙωσε τα μάηα του να πλημμυρίζουν δάκρυα. Η ΤζένΙ οπισθοχώρησε πίσω απ' την πόρτα. Ο Γκαρθ στ ήριξε την αναπηρι­ ιaί του πολυθρόνα κι έπειτα σηκώθηκε με κόπο κω άρκισε να βαδίζει κουτσαί­

νοντας κω στηριγμένος πάνω στο μπαστούνΙ του, ώσπου έφτασε εκεί που στέ­ κονταν ο Νέιθαν κι ο Ντέιβιντ. «Είναι τρελή» , είπε Olγά. «Αν αφήσει το γουρού­

V1 να

βγει έξω, ένας Θεός ξέρει η θα συμβεί» .

320

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

Ο Kάrnεν Μπλακ βρυχήθηκε, γρύλ1σε και συγκρούστηκε άλλη

llla

φορά

με το τζάιιι. Άλλο ένα κομμάτι από αλουμίνιο έπεσε στο πάτωμα μ' έναν καμπανιστό ήχο.

«Τι σας είπα; » προκάλεσε ο Γι<αρθ τη Λίλι. "Είναι έξω φρενών. Δε γίνεται

να τον ελευθερώσετε, θα σκοτωθει και θα σκοτώσει ΙΩ όποιον βρεθεί στο δρόμο του». Όμως η l\i.λl στράφηκε και με τα καταγάλανα μάτια της του έριξε ένα

βλέμμα που τον έκανε να σωπάσει αμέσως . « Τι νoμfζετε πως είμ' εγώ, δόκτωρ Μάθιους; Τι στο διάολο νoμfζετε ότι κάνω εδώ;» Πλησίασε στην ανοικτή πόρτα του μαντριού και για

llla

στιγμή στάθΝ{ε

παιρνοντας μια πόζα, που ήταν σχεδόν σαν να είχε βγει από μπαλέτο, σαν ένας από τους κύκνους στη ΛipV11 των Κύκνων. Ο Κάmεv Μπλακ χτυπιόταν μανιασμένα εδώ κι εκεί στο μαντρί του, έπεφτε με δύναμη στους τοίχους, βρυχώταν και ούρλιαζε. Βρισκόταν σε τέτοιο παροξυσμό που δεν είχε ακόμα αντιληφθεί ότι η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη και ότι ήταν ελεύθερος να φύγει.

Η Λίλι έβγαλε

llla

οξεία κραυγή. Ήταν τόσο οξεία που αρχικά ο Νέιθαν

νόιιισε ότι την είχε φανταστεί. Ωστόσο σταδιακά ο τόνος της χαμήλωσε και μεταβλήθηκε σε τρίλια

-

σε μια απόκοσμη κραυγή ζώου που έκανε το τριχωτό

του κεφαλιού του Νέιθαν να ζαρώσει και έκανε τα μαλλιά του να ορθωθούν από την ανατριχίλα.

" Τι στο διάολο κάνει;» ψιθύρισε στον Γκαρθ. «Τον καλεί, σωστά; »

«Δεν είναι συνηθισμένο κάλεσμα γουρουνιού», είπε με δέος ο Γκαρθ. «Τι είναι τότε; Άκου, ηρεμεί!» Ο Γκαρθ έσιωψε προς το Νέιθαν και είπε σιγά: «Είναι κραυγή ζευγαρώ­ ματος. Η κραυγή του ζευγαρώματος που βγάζει η γουρούνα . Είμαι σίγουρος » . « Θες να πεις

-; »

« Του τα ρίχνει άψογα. Άκου, της απαντά! Ναι, τον ξελογιάζει. Να τι κάνει. Τον ανάβει».

Η Λίλι απομακρύνθηκε αργά από την ανοικτή πόρτα, εξακολουθώντας να κραυγάζει, εξακολουθώντας να βγάζει εκείνο τον ήχο και τότε εμφαviστηκε

ο Κάπτεν Μπλακ, γεμάτος μελανιές και κακαδιασμένο αίμα, με τους επιδέ­ σμους του λυμένους. Το πρόσωπό του έμοιαζε με πρόσωπο τεράστιου, γιφο­

τέσκου δαίμονα από μαυρισμένο χυτό μπρούντζο. Το βλέμμα του δεν εστίαζε και ιίταν πιο αποβλακωμένο από ποτέ, λες και ήταν σαστισμένος ή ναρκωμέ­ νος ή κουρασμένος απ' τη ζωή. Απ'τις σιαγόνες του έτρεχαν σάλια στο πάτω­

μα και το στομάχι του μπουμπούνιζε σαν καλοκαιριάτικο αστραπόβροντο. Η ΛiλJ. άπλωσε το Χέρι της, έπιασε το αφτί του Κάmεν Μπλακ και το χάι ­

δεψε . Εκείνος ρουθούνισε πάνω στο χέρι της και χαμήλωσε το κεφάλι. Η Λίλι κοίταξε θριαμβευτικά τον Γκαρθ. «Βλέπετε; Δεν είναι απαραιτητο να φέρεστε

βάναυσα, δεν είναι απαραίτητο να τιμωρείτε. Είναι ένα θνητό πλάσμα όπως εσείς ΙΩ εγώ».

321

GRAHAM MASTERTON

Ακούμπησε το μπράτσο της στη λαγόνα του Κάπτεν Μπλακ και είπε: « Θα φύγουμε τώρα ' και θα τον πάρω μαζί μας. Παρακαλώ μην προσπαθήσετε να μας εμποδίσετε. Αρκετές τραγωδίες είχαμε για σήμερα». α Γκαρθ είπε: « Συνειδητοποιείτε ότι υπογράφετε τ η θανατική καταδίκη του ζ ώ ου ; Τη στιγμή που θα εΥι<αταλείψει το ινστιτούτο , θα βρεθεί έξω από την προστατ ε υτιιa1 μας δικαιοδοσία. Αν δε λιμοκτονήσει πρώτα , θα τον κατα ­

διώ ξ ουν και θα τον σκοτ ώσουν. Ας το θέσω αλλιώς: κανένας απ ' όσους ισχυ­ ρίζ οντ αι ότι αγαπούν τα ζώα δε θα μπορούσε να διανοηθεί να τον αφήσει ελεύθ ε ρο. Είναι ένα ιδιαίτερα ανεmυΥμένο και ιδιαίτ ερα εξειδικευμένο οικό σιτο γουρούνι.

Δεν είναι αγριογούρουνο'

δεν

είναι

αμερικανικός

αγριόχοιρος. Είναι ένα πλάσμα μεγαλωμ ένο ΙQ αναθρεμένο από ανθρώπους ». <ι Ενας παραπάνω λόγο ς να επανενταχτεί στον πραγματικό κόσμο » . «Δε νομί ζω » , είπε ο Γκαρθ. α Ντιν τούς πλησίασε με το πιστόλι προτεταμένο . « Θα κάνετε λίγη ησυ ­ χί α , παρακαλώ ; Θα πάρουμ ε το ζώο ΙQ αυτό ήταν » .

α Λiλι έπιασε απαλά το αφτί του Κάπτεν Μπλακ ΙΌ άρχισε να τον οδηγεί δ ιαμ έ σου του κεντρικού δ ιαδρόμου,

που

σχηματιζότ αν ανάμεσα απ τα

μαντριά. Καθώς περνούσαν δίπλα τους, τα γουρούνια που βρίσκονταν μ έ σα άρχισαν να κλαψουρίζ ουν, να γρυλίζουν και να ουρλι ά ζ ουν, ώ σπου ολόκληρο

το

Kripto

αντηχούσε από την κακοφ ωνία των γουρουνίσιων ιφαυγών. Θα μπο­

ρο ύσε να 'ναι το Καθαρπίριο του Δάντη : μάλλον ήταν.

α Χένρι κι ο Κιτ βάδιζαν δίπλα από το καθένα από τα γλιτσιασμένα πλευ­ ρά του Kάmεν Μπλακ' ενώ ο Ντιν ακολουθούσε απ' τ α νώτα, ιανώντας αργά τ ο mστόλι τ ου πέρα δώθε, προκαλώντα ς με το βλέμμα οποιονδήποτ ε να σημάνει

συναγερμό ή να τ ου ορμήσε ι ή να κάνει οποιαδήποτ ε κίνηση θα του έδινε μια δικαιολογία να rruροβολήσει . Εκείνη τη μέρα είχε ήδη rruροβολήσει και σκοτ ώ­

σει κάποιον. Δε θα 'χε καμία διαφορά αν σκότωνε έναν αι<όμα. Αν σι<ότωνε έναν αι<όμα, σχεδόν θα ένιωθε ηδονή. Εκείνη την απόλαυση, την ανταμοιβή.

Ήταν κάτι. Κι ο φρουρός που είχε σωριαστεί με τα μούτρα στο γρασίδι. α Γκαρθ κοίταξε τη Τζένι, που σιγά σιγά ξεπρόβαλλε πίσω από την πόρτ α του χοιροστασίου. Το όπλο με τα αναισθητικά βέλη βρισι<ότ αν πεσμένο μόλις μερικά εκατοστά από την άκρη του δεξιού ποδιού της

-

οπλισμένο , με τον

κόκι<ορα σηκωμένο και φορτωμένο μ' αρκετό αναισθητικό για να ρίξει ξερό

ένα εξαγριωμένο, χοντρόπετσο γουρούνι με βάρος ενάμιση τόνο. Πόσο μάλ­ λον να ρίξει ξερό έναν εκνευρισμένο άνθρωπο με λεmό δέρμα και βάρος

88

κιλά . α Γκαρθ κοίταξε επίμονα το όπλο όσο πιο πρόδηλα γινόταν, μ ε μάτια

ορθάνοιχτα. Έπεπα έδειξε τον Ντιν μ' ένα τίναγμα του κεφαλιού. Η Τζένι έλαβε αμέσως το μήνυμα, ήταν, όμως, σαφές ότι δεν μπορούσε να αποφασίσει κατά πόσον κάτι τέτοιο ήταν ηθικό. Ανασήκωσε τους ώμους και

προσπάθησε να τον κοιτάξει παραι<λnTlKά. Όμως ο Γκαρθ επανέλαβε την

322

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

κίνηση του κεφαλΙού κω προσπάθησε να σχηματίσει με το στόμα τη λέξη «Τώρα!»

Ο Ν έιθαν τον προειδοποίησε χαμηλόφωνα: "Μην το ρισκάρεις, Γκαρθ. Για τ' όνομα του Θεού. Δε θες να σκοτωθεί η ΤζένΊ». Κι ο Ντέιβιντ είπε: ,(.Άκου, Μπαμπά! Σειρήνες! Έρχετω η αστυνομία να μας σώσει!» Όμως εκείνη τη στιγμή η ΤζένΊ πήρε την απόφασή της, έαιωψε στο πάτω­

μα μάζεψε 10 όπλο κω έριξε. Το βέλος πέρασε τόσο κοντά απ' το κεφάλι του Ντιν που του τίναξε τα μαλλ..ιά. Εκείνος έφερε το Χέρι στο κεφάλι του, αρκε­

τά βέβαιος ΎJ,α μια στιγμή ότι η ΤζένΊ τον είχε πετύχει Αλλά τότε ο Χένρι, που βριαι<όταν πίσω του, έπεσε κάτω κι άρχισε να χτυrnέται, να τρέμει και να συσπάται. Ο Γκαρθ φώναξε "'ΟΧ1!», όμως ο Ντιν ήταν εντελώς στην πρίζα και χορο­

πηδούσε με τα πόδια τεντωμένα, σαν μαριονέτα. «Σκύλα!» φώναξε και πυροβόλησε δυο φορές τη Τζένη στο πρόσωπο, τινάζοντας στον αέρα σάρκα,

οστά κω χόνδρους. Οι πυροβολισμοί αντΉΧΗσαν παντού κω τα γουρούνια άρχισαν να σκληρίζουν κω να γρυλίζουν πανικόβλητα. Η ΤζένΊ έπεσε στο πλάι με τα μπράτσα να κρέμονται άψυχα, το πρόσωπο πολτοποιημένο κω γλίστρη­ σε προς την πόρτα. Ο Ντιν οπισθοχώρησε με πρόσωπο ΎJ,φίζO, κραυγάζοντας όμως την ίδια στιγμή ο Γκαρθ φώναξε:

«'Epwf 'Epw!»

Η Λiλι είχε κατορθώσει να οδηγήσει τον Κάmεν Μπλακ ως τα μισά της απόστασης μέχρι την είσοδο του χοιροτροφείου και μέχρι εκείνη τη στιγμή την

είχε ω<ολουθήσει υπακούοντας σαν mωλάΚl.. Ωστόσο, όταν ο Γκαρθ φώναξε

,,'Epw!»

τίναξε πίσω το βαρύ κεφάλι του, άνοιξε διάπλατα το στόμα κω έβγα­

λε μια κραυγή οργής και πόνου, που έκανε ακόμα κω τον Ντιν να κατεβάσει το όπλο του και να κοιτάξει γύρω με δέος. Ο Kάmεν Μπλακ ούρλιαξε ξανά , βγάζοντας ένα βρυχηθμό που συντάρα­

ξε 10 κτίριο συθέμελα και δυνάμωσε καταλήγοντας σε μια στΡΙΥΥλιά που έσπαγε τύμπανα. Στράφηκε προς τα πίσω και σηκώθηκε στα πιαινά του πόδια, τρικλίζοντας και ζuyίζoντας κάθε βήμα. Δέσποζε πάνω απ' όλους τους, μαύ­ ρος, με ορθωμένο τρίχωμα και μανιασμένο βλέμμα, σχεδόν τρία μέτρα ψηλός, σχεδόν δυο φορές ψηλότ ερος από έναν καλοφτιαγμένο άντρα, αλλά ι<:αμωμέ­

νος σαν χοντρή αιχμηρή κολόνα από λίπος, μύες και μαύρο τριχωτό δέρμα. Επρόκειτο μάλλον ΎJ,α εφ ι άλτη παρά ΎJ,α ζωντανό θηρίο' επρόκειτο ΎJ,α το

απαίαιο τέρας με τ' αστραφτερά μάτια που καταδιώκει τους ανθρώπους στον ύπνο τους. Ήταν, όμως , ζωντανός και βρισκόταν εκεί, συμπαγής, δυσώδης κω μανια­ σμένος. Έπεσε ξανά στα τέσσερα μ' έναν δυνατό κρότο. Η Λiλι δοκίμασε να ξαναρχίσει το τραγούδι της, αλλά ο Κάmεν Μπλακ τίναξε το κεφάλι με ολοφάνερη περιφρόνηση ΚΙ. έίαι το τραγούδι της αιγά

323

GRAHAM MASTERTON

σιγά έσβησε και κείνη οπισθοχώρησε. "Δεσποιviς Μόναρκ!» φώναξε ο Γκαρθ. <<Αν ήμουν στη θέση σας θα το

'βαζα στα πόδια! Το γουρούνι έχει θυμώσει!» Όμως η Λi.λJ. έμεινε στη θέση της. «Ήρθαμε να τον ελευθερώσουμε! Κι αυτό ακριβώς θα κάνουμε ! »

Ανέμισε τα χέρια της προς τον Κάmεν Μπλακ και φώναξε: «Εδώ κύριε, εδώ κύριε, εδώ κάmεν, έλα 'δω κύριε!»

Όμως ο Kάmεν Μπλαι<: βρυχήθηκε και τίναξε το γεμάτο κακαδιασμένο αίμα Kεφάλl του κι έπειτα έξαφνα όρμησε στο Χένρι με το ρυθμό, την ταχύτη­ τα και την ασταμάτητη ορμή μιας μικρής ατμομηχανής.

Ο Χένρι είπε

μισοαστειευόμενος «Ει, φιλαράκο, κάτσε φρόνιμα!» και σήκωσε το χέρι του,

για να τον απομακρύνει. Τότε, όμως, συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν παγιδευ­ μένος σε μια γωviα ανάμεσα σε δυο μαντριά κι ότι ο Kάmεν Μπλακ κάλπαζε προς το μέρος του με μεγάλη ταχύτητα κι ότι δεν επρόκειτο καθόλου γι'

αστείο, αλλά για μια απειληηκή κατάσταση η οποία θα μπορούσε πολύ εύκο­ λα να καταλήξει στο θάνατό του. «Ελα τώρα, γουρουναιο!» αστειεύτηκε καθώς ο Κάmεν Μπλακ πλησίαζε όλο και πιο κοντά. «Μόνο στ' αστεία, εντάξει;» Ενάμισι, όμως, τόνος χοιρινής σάρκας τον ΧΤύπησε με ταχύτητα σχεδόν

8

χιλιομέτρων την ώρα και το κορμί του δεν ήταν φηαγμένο για να αντέξει έστω και το ένα δέκατο εκείνης της σύγκρουσης. Ακούστηκε μια σειρά από τριξί­ ματα από το στήθος ως τη λεκάνη του . Προσπάθησε να πει κάη, αλλά στάθη­ κε αδύνατο. Στα πνευμόνια του δεν είχε απομείνει ανάσα . Άνοιξε το στόμα και το μόνο που βγήκε ήταν αίμα. Ο Κιτ έσιαιψε το κεφάλι και το έβαλε στα πόδια . Προτού καν ο Κάmεν Μπλακ καταφέρει να στραφεί προς τα πίσω είχε ήδη εξαφανιστεί από την μπροστινι'ι είσοδο μες στη βροχή. Ο Νnν ύψωσε δIσταιαlΚά το όπλο του, ήταν,

όμως, σαφές όη αν ήθελε να σταματήσει τον Kάmεν Μπλαι< επί τόπου θα

έπρεπε να τον πυροβολήσει κατευθείαν στον εγκέφαλο 10 ο Kάmεν Μπλαι< αποτελούσε ένα ιανητό, απειλnηKό στόΧο. Άρχισε να οπισθοχωρεί, βήμα βήμα·

έπειτα έκανε μεταβολή και άρχισε να περπατά. Κι έπειτα άρχισε να τρέχει. Ο Κάmεν Μπλακ τον κυνήγησε. Τα πόδια του χτυπούσαν στο τσιμεντένιο πάτωμα όπως ΟΙ οπλές ενός μεγάλου αλόγου. :Ξ:εΧύθηκε στη βροχή' ιο ο Νέιθαν άκουσε κραυγές και πυροβολισμούς. Η

JI.iJ.J.

είχε απομείνει αιGνητη, με τα Χέρια να καλύmουν το πρόσωπό της,

εμβρόντητη. Ο Νέιθαν την προσπέρασε 10 έτρεξε πίσω από τον Κάπτεν Μπλαι<. Έξω, μια μικρή δύναμη από έξι εφτά φρουρούς σκαρφάλωνε την πλα­

γιά προς το χοιροστάσιο και οι δύο απ' αυτούς είχαν ήδη πιάσει και συλλάβει τον Νnν. Κείτονταν πάνω στο βρεγμένο γρασίδι με τα χέρια και τα πόδια

απλωμένα, το πρόσωπο Πlo παραμορφωμένο και σκοτεινό από ποτέ, σαν το πρόσωπο ενός δαίμονα. Ένας από τους φρουρούς τον πατούσε στο σβέρκο

324

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

με την μπότα του και ακουμπούσε ένα Κολτ σro πίσω μέρος του κεφαλιού του . Ο Κάπτεν Μπλακ έτρεξε διαγώνια προς τους φρουρούς έπεπα κοντο­

σrάθηKε' έπεπα σrράφηKε προς το νότο. Δύο τρεις φρουροί πυροβόλησαν σroν αέρα. Οι πυροβολισμοί αντΉΧΗσαν άτονα σroν υγρό αέρα του πρωινού' όμως ο Κάmεν Μπλακ δ ε σrαμάτησε . Για την ακρίβ εια, άρχισε να τρέχ ε ι γρηγορότερα .

Ο Ντέι β ιντ έτ ρε ξ ε , άρπαξ ε το χέρι του Ν έιθ αν και είπε παρακλητικά : «Δε θα τον σκοτώσουν, έτσι; » Ο Νέιθ αν σήκωσε το χέρι του, για να προφυλά ξ ει τα μάτια του απ' τη βροχή. Μπορούσε να διακρίνει τους περιμετρικούς φράκτες 10 έ ξαφνα συνειδητοπ ο ίησε ότι κάπ Olο ς είχε ανοίξει τρύπ ες και σroυς δύο . Όχι σrενέ ς,

τριγωνικές τρύπες όπω ς θ α έκαναν κάποιοι τυχαί οι εισβολείς αλλά φαρδιές , μεγάλες

τρύπες ,

αρκετά

μεγ άλε ς

γι α

να

χωρέ σουν

ένα

ολόκληρο

Φολι<σβάγι<εν. Τις τρύπες ε κε ίνε ς που θα ε ίχ ε ανο ίξει η Λiλι Μόναρκ , αν σr'

αλήθεια εννοούσε ότι θα έσω ζε τον Kάmεν Μπλακ. « Σ κατ ά ", ψιθύρισε 10 άρχι σε να τρ έχε ι ' γνώριζε , όμως, ότι ο Κάmεν

Μπλακ β ρισκόταν πολύ μπρoσrά του . Ένας από τους φρουρούς , ένας λαχα­ νιασμένος γουρλομάτης άντ ρας με κηλιδωμένο πρόσωπο που φορούσε ένα

σκούρο μπλε μπερ έ και κρατούσε αδέξ ια ένα Κολτ Κομάντο , τον ε ίχε σχε δόν προφτάσει. «Κάλεσε ασθ ενοφό ρο !" του φ ώνα ξε ο Νέιθ αν. «Κάλεσ ε την ασrυ­ νομία ! Εκεί έξω βρίσκεται ένα άγριο γουρούνι! Επnανδυνο! Κατάλαβες; Κάλεσε την ασrυνoμία!» Ο φρουρός σrάθηKε, παραπάτησε και τον κοίταξε κατάματα . «Τι; » είπε, δίχως να καταλαβαίνει.

Ο Κάmεv Μπλακ πρέπει να 'ταν μέντιουμ. Ανηφόρισε καλπάζοντας τ ο λόφο και κατευθύνθηκε προς την τρύπα του περιμετρικού φράκτη, δίχως να λοξο­

δρομήσει καθόλου. Έκανε το έδαφ ος να τρέμει. Έσκαβε τ ο χώμα. Ήταν κάη παραπάνω από ζώο, κάτι παραπάνω από γουρούνι: απ οτελούσε την ενσάρκω­

ση των πιο σκοτεινών ονείρων του Γκαρθ ΜάθlOυς αντmροσώπευε όλες εκεί­ νες ης ακραίες πθανότητες που θα μπορούσε να φέρει σrη ζωή η γενετική εmστήμη .

Το κεφάλι του σrριφoγύριζε σαν μια ταινία γεμάτη σύννεφα, λιακάδα και ουρανό, παιγμένη γρήγορα. Ήξερε ότι έπρεπε να βρει την έμ-ελ-ι, όπ ου ΚΙ αν βρισκότ αν, όπου ιο αν κρυβόταν, μιας και η έμ-ελ-ι ήταν διαφορετική, όπως ιο εκείνος ήταν διαφορετικός και η έμ-ελ-ι ήξερε για ποιο λόγο έπρεπε να πε θ ά­

νουν και για ποιο λόγο δεν είχαν πεθάνει και ποιος ερΧόταν και για ποιο λόγο έπρεπε να πεθάνουν. Έφτασε τον πρώτο περιμετρικό φράχτη, πέρασε από μέσα και η γούνα του τίναξε σπίθες . Πετάχτηκε καπνός που δ ι αλύθ ηκε μες σrη β ροχή . Έπειτα

325

GRAHAM MASTERTON

πέρασε από το δεύτερο φράχτη. Έτρεξε προς το δάσος , ενώ

Ol

μύες των

ώμων του ανεβοκατέβαιναν ρυθιιικά σαν τα τεράστια, λαδωμένα μαύρα έμβο­ λα

lllar;

αντλiας . Εξαφανίστηκε ανάμεσα στα δέντρα· και μέΧρι να φτάσουν

στην περίμετρο ο ΝέΙθαν με τον ΝτέΙβιντ ι(αι τους υπόλοιπους φρουρούς , είχε εξαφαVlστεί. "Το

mo

αναθεμαησμένο πράγμα που είδα ποτέ», είπε ο γουρλομάτης

φρουρός. «Το

mo

αναθεμαησμένο πράγμα που είδα ποτέ».

Πίσω στο χοιροστάOlΟ, ΧΤύπησε το τηλέφωνο. Αρχιι<ά ο Γκαρθ το αγνόησε,

έπεnα, όμως, πήγε να το σηκώσει, κουτσαίνοντας επώδυνα. «Γκαρθ; Εδώ Μόρτον» .

Ο Μόρτον Χολ ήταν ο διευθυντής και προϊστάμενος του διοικnηκού τμή­ ματος του Ινστnούτου Σπέλμαν· ήταν ένας υπερόmης, καθώς πρέπει άνθρω­ πος που εκτιμούσε ης ιιωνότητες του Γκαρθ, αλλά σε γενικές γραμμές τον θεωρούσε εκκεντρικό, αι<ατάστατο και διακρινόμενο από χρόVlα έλλειψη της

ιδιότητας που αποκαλούσε

«εταιρική συνείδηση»

-με

άλλα λόγια της

ιδιότητας να κάνει ό,η του έλεγαν. " Τι μπορώ να κάνω για σένα , Μόρτον; » ρώτησε ο Γκαρθ.

,,' Ελαβα από το δόκτωρα Γκούντμαν

llla

αναφορά σύμφωνα με την οποία

η έρευνά σου πάνω στον Kάmεν Μπλακ ίσως να υπόκεnαι σε κάποιες δεο­

ντολογικές παρατυπίες. Μέχρι να μας δοθεί

lllG

ευκαιρία να συζητήσουμε γι'

αυτές θα εmθυμούσα να αναστεiλεις το ερευνητικό σου πρόγραμμα». ,<Δε θέλεις

ma να κάνω

πειράματα με τον Κάmεν Μπλακ; »

,/ OXl επί του παρόντος». Ο Γιωρθ κοίταξε το αδειaνό ματωμένο μαντρί. Έπεnα ειπε: «Οκέι , Μόρτον, όπως επιθυμείς». ,<Δε θα μου φέρεις αντίρρηση; » ρώτησε ο Μόρτον, εμφανώς έκπληκτος.

,(OXl, Μόρτον. Θα υποκλιθώ στην ανώτερή σου κρίση». Ο Μόρτον ήταν σαστισμένος καιικανΟΠOlημένος. «Είσαι πολύ συνεργάσι­ μος». Ήταν έτοιμος να κατεβάσει το ακουστικό όταν είπε: ,ι' Εχετε σημάνει

συναγερμό εκεί στα ΧOlροστάOlα; Μόλις ειδα ένα όχημα της ασφάλειας να κατευθύνεται προς το μέρος σας » .

"Ω, τιποτα το ανησυχητικό», είπε ο Γκαρθ. "Απλά χάσαμε ένα δυο πράγ­ ματα, αυτό είν' όλο » .

(Ι) ΟυΙλιαμ Σαίξπηρ "Μακμπέθ», Μετάφραση Βασίλη Ρώτα, εκδόσεις Επικαιρότητα.

326

.13.

Η βροχή είχε ηρεμήσει για λiγo και πάνω από το Χαϊαγουάθα είχε εμφανιστεί μια λεmή τριγωνική λωρίδα γαλάζιου καθαρού ουρανού σαν θεϊκό σημάδι, αλλά το μεσημεριανό φως ήταν ακόμα μουντό, αλλόκοτο και γεμάτο σκιές, ενώ τ' απΟΙζοίδια της VΤαλίKας του Pάvτι Γκετζ εξακολουθούσαν να στάζουν σαν τον TΠOVlΚό που μόλις έχει ανελκυστεί. Ο Λουκ βάδιζε τριγύρω με το καπέλο στο χέρι. Πότε πότε κοιτούσε Ιήσω

του το βοηθό σερίφη Τζο Φρίμαν λες και περίμενε ν' ακουστεί κάποια άποψη, όμως ο βοηθός σερίφη Τζο Φρίμαν ήταν υπερβολικά άξεστος για να ξέρει όll ο σερίφης περίμενε ν' ακούσειιιια γνώμη απ' αυτόv και αρκετά άξεστος για να 'χει άποψη. Επρόκειτο για τη δεύτερη φορά που ασχολούνταν με θανατηφόρο

αυτοκινηllστικό δυστύχημα και την τρίτη που δούλευε με τον Λουκ «Οι μάρτυρες μJ.λOύν για γουρούνια» , παρατήρησε ο Λουκ

"Σωστά», είπε ο Φρίμαν με ενθουσιασμό. "Ολάκερο κοπάδι, που διέσχιζε αδέσποτο τον αυτοκινητόδρομο». "Κι έχουμε κάμποσα κουφάρια γουρουνιών που μας τ' αποδεικνύουν»,

είπε ο Λουκ. «Μάλιστα, κύριε. Σωστά, κύριε. Είκοσι οκτώ αναγνωρίσιμα κουφάρια συνολικά, συν κάποια καμμένα κομμάτια που ίσως ήταν γουρούνια ή κομμάτια από γουρούνια, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να το αποδείξουμε, παρά μόνο μέσω της Σήμανσης».

«Από πού νομίζεις ότι ήρθαν;» τον ρώτησε ο Λουκ «Είσαι ντόπιος». Ο βοηθός σερίφη Φρίμαν έκανε

lllQ γκριμάτσα.

«Κάποια κοπάδια πράγμα­

τι ξεφεύγουν πότε πότε, αλλά συνήθως δεν πάνε πολύ μακριά. Κατά lωνόνα

327

GRAHAM MASTERTON

είναι πολύ άτολμα και ξέρουν πού έχει ψωμί». "Δηλαδή;»

"Δεν απομακρύνονται από 'κει που βρίσκεται το φαγητό τους και είναι πολύ ιδιότροπα μ' αυτό».

"Το ίδιο σκέφτηκα κι εγώ», είπε ο Λουκ. «Γιατί, λοmόν, εκατό και βάλε γουρούνια αποφάσισαν να διασχίσουν την νοnοδυταή 7βη Λεωφόρο καταμε­

σής της βροχερής νύχτας και πού στο διάολο νόμιζαν ότι πήγαιναν;»

<<Δε γνωρίζω, κύριε. Όμως εδώ κοντά βρίσκονται δυο αρκετά μεγάλα χοι­ ροτροφεία -του Κράβιτζ και του Τζόνσον». Ο Λουκ σήκωσε απ' το πλευρό του φορτηγού του Ράντι Γκετζ μια καφέ κρουσταλιασμένη καμπύλη φλούδα. Το μύρισε και ξάφνου συνειδητοποίησε τι

ήταν. Το πέρασε στο Φρίμαν και είπε: «Μύρισέ το. Τι νομίζεις;» Εκείνος το μύρισε προσεκτικά ια έπειτα ανοιγόκλεισε τ α μάτια, έβηξε ι{αι ξεροκατάπιε με θόρυβο. "Ξερoψnμένη χοιρινή πέτσα;»

Πριν από έξι ή εφτά χρόνια ήταν σiyoυρα ένα χοιροτροφείο που ευημερούσε, με μεγάλα εξωτερικά κτίρια, χοιροστάσια, αποθήκες ζωοτροφής ιο ένα δίπα­ το αγροτόσπιτο με σκεπή από κόκκινα κεραμίδια και είσοδο με στέγαστρο και κολόνες σαν αυτό που είχε η Τάρα στο Όσα Παiρνει ο Άνεμος. Όμως τώρα ήταν παραμελημένο και τσακισμένο απ' τον καιρό, και είχε εκείνη την γκρίζα κούραση που προσβάλλει τους άντρες και τ' αγροκτήματα που έχουν φάει τα ψωμιά τους. Ο δρόμος που ελισσόταν μπρος στο σπίτι ήταν

γεμάτος αγριόχορτα, τα τζάμια στα παράθυρα του αχυρώνα ήταν σπασμένα κι από τον ανεμόμυλο έλειπαν έξι εmά mερύγια. Η πινακίδα πάνω από τα χοι· ροστάσια ήταν τόσο ξεθωριασμένΈ από τον ήλιο και τη βροχή, που ήταν

σχεδόν αδύνατο να διακρίνει κανείς τις λέξεις «Φρανι< Τζόνσον

-

Εξαιρετικά

Γουρούνια Μπέρκσαϊρ».

Ο Λουκ πάρκαρε μπροστά από το κυρίως σπίη και βγήκε απ' τη Μπιούικ του. Τα σύννεφα είχαν κατέβει χαμηλά κι έμοιαζαν με ης κρεμασμένες

τέντες ενός χρεωκοπημένου τσίρκου. Εξακολουθούσε να πέφτει ψιλή βροχή 10 ο Λουκ έβγαλε το μαντήλι και σιωύπισε το πρόσωπό του. Οσμίστηκε τον

αέρα. Διέκρινε μια χορταστιιαι γλυκερή οσμή,

ένα μίΎl1α γουρουνίσιας

κοπριάς, σάπιων μήλων και Χαλασμένου κρέατος, που ανακάτευε το στομάχι. Στην κορυφή του χοιροστασίου ένας ανεμοδείκτης σε σχήμα αγρότη που κυνηγά ένα γουρουνάκι , στριφΟΥυρνούσε τρίζοντας λυπητερά από τα βορειο­ δυτικά στα βόρεια-βορειοδυτικά. Δεν υπήρχε αμφιβολία, ο υγρός καιρός θα συνεχιζόταν.

Ανέβηκε τα σιωλιά της μπροστινής βεράντας. Η πράσινη πόρτα ήταν ανοι­ κτή, παρ' όλα αυτά, όμως, εκείνος τη ΧΤύπησε και φώναξε: "Κύριε Τζόνσον;

328

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Κύριε Φραvκ Τζόνσον; Εδώ σερίφης Φρεντ! »

Έπεnα από σύντομη ωωπή στο χολ εμφανίστru<ε ένας κάτισχνος άντρας, που φορούσε γκρίζα φόρμα και ένα ξεθωριασμένο κόΙQ{lνο πουκάμισο εργα­

σίας. Είχε λΙπόσαρκο πρόσωπο και σχεδόν άχρωμα μάτια. Ένα στριφτό τωγά­ ρο ήταν κολλημένο στην άκρη του χείλους του. " ο Φραvκ Τζόνσον; » είπε ο Λουκ. Έβγαλε το σήμα του και του το έδειξε . " Εχουμε ξανασυναντηθεί » , είπε ο Τζ όνσον. «Πριν από τρία ή τέσσερα χρόνΙα ο μεγαλύτερος γΙός μου ο Ρόι είχε συλληφθεί επειδή οδηγούσε μεθυ­

σμένος, και σεις πήγατε και του τα ψάλλατε» . "Το θυμάμαι. Του 'κανε καθόλου καλό;»

,,'OXl πολύ .

Τώρα βρίσκεται στο ΦέρμπανΙζς της Αλάσκα , ένας Θεός ξέρει

τι κάνει, αλλά ό ,τι κι αν κάνει, βγάζει πολλά λεφτά. Ακόμα πίνει. Ακόμα οδη­

γεί" . ,(Ηρθα να σας μιλήσω γΙα τα γουρούνια σας ", είπε ο Λουκ «Δεν έχω

ma γουρούνια ,

σερίφη. Το αγρόιcτημα είναι για πούλημα και το

μόνο που κάνουμε με τη Μπεθ είναι να τα φέρνουμε βόλτα όπως μπορούμε . Εγώ τα βολεύω εmω<ευάζοντας τρακτέρ κι αλωνΙστικές μηχανές και τέτοια πράγματα, αλλά δε βγάζω πολλά » . " Τι συνέβη στα γ ουρούνια σας;» " Τι νομίζετε; Ό,τι συνέβη και σ ' ολονών τα γουρούνια». "Πουλήθηκαν; » Ο ΦρανΙ< Τζόνσον κούνησε αρνητικά το κεφάλι . "Δεν ήταν σε κατάσταση γΙα να δημοπρατηθούν, σερίφη. Ακόμα και να 'ταν, η τιμή ήταν τόσο αναθεμα­

τισμένα χαμηλή, που ίσα-ίσα θα 'βγαζα τα λεφτά γΙα ης ζωοτροφές . Όλοι γνω­ ρίζουν όη τα κρεαηκά θ' απαγορευτούν' σήμερα το πρωί δεν θα μπορούσες

να πουλήσεις ένα πρώτης ποιότητας Μπέρκσαϊρ πάνω από δωδεκάμισι δολά­ ρια, ολάκερο τ' αναθεματισμένο το ζώο και την επόμεVl1 βδομάδα, που θα

περάσουν εκείνο το καταραμένο νομοσχέδιο Ζαπφ-Κάντι, δε θα μπορείς ούτε να το χαρίσεις το γουρούνι, σε κ<'ινεναν, μιας και θα ναι παράνομο ».

" Τι έκανες, λοιπόν, με τα γουρούνια σου, ΦρανΙ<; " ,( Εκανα εκείνο που έπρεπε».

"Τα έσφαξες;»

Εκείνος κούνησε ξανά το κεφάλι. "Κοστίζει πολλά το σφάξιμο , που να πάρει. Απλά έπαψα να τα ταlζω, αυτό είν' όλο » . Ο Λουκ σκυθρώπιασε . " Τι έκανες;»

"Απλά έπαψα να τα ταί~ω. Σκέφτηκα ότι σύντομα θα πέθαιναν και εκείνα που θα πέθαιναν πρώτα θα αποτελούσαν τροφή γΙα 'κείνα που θα πέθαιναν αργότερα » .

"Χριστέ μου , ΦρανΙζ» , είπε αηδιασμένος ο Λουκ. " Ξέρεις πόσο βάναυσο είναι αυτό;»

Ο Φραvκ Τζονσον δεν έδειξε να εντυπωσιάζεται . "Δε γίνεται να τ' απο-

329

GRAHAM MASTERTON

φύγεις. Αν τα συγκρίνεις , ένα κιλό ζωοτροφής κοστίζει πιο πολύ από ένα κιλό κρέατος. Είν' αυτό που λέμε αγροηκή οικονομία» . « Τι θα γίνει,

όμως, αν ο Ζαπφ-Κάντι δεν περάσει; Υπάρχει μεγάλη

mθανότητα να συμβεί κάη τέτοιο». «Δε θα υπάρξει δωφορά. Η ημή για τα γουρούνια είναι τόσο χαμηλή εδώ και τόσο πολύ καιρό , που δε θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα με τίποτα, με κανέναν τρόπο».

,(Ασε με να ρίξω μια ματιά σε κείνα τα χοιροστάσια», είπε ο Λουκ. «Σίγουρα; Δεν είν' ευχάριστο θέαμα». Ο Φρανκ Τζόνσον τον οδήΥησε διαμέσου της αυλής , σταματώντας μια στιγμή για να ξανανάψει τη γόπα του με έναν αναπτήρα που βρομούσε πετρέ­ λαιο και κάπνιζε. «Πό σα γουρούνια είχες;» τον ρώτησε ο Λουκ καθώς πλησίαζαν την κυρίως είσοδο του χοιροστασίου.

«Πάνω από τρεις χιλιάδες, μια δυο γουρουνομάνες πάνω ή κάτω . Ήταν ο ελάχιστος αριθμός που μπορούσα να τρέφω, για να κρατώ τούτο το μέρος στα πόδια του. Σκεφτείτε, λοιπόν, το λογαριασμό για τη ζωοτροφή. Κάθε γουρού­

v1 που μεγαλώνει τρώει δύο με δυόμισι κιλά ζωοτροφής τη μ έρα, που σημαίνει όη μέρα μπαίνει-μέρα βγαινει, και με ης Κυριακές μαζί, τρώει οχτ ώ περίπου

τόνους. Οχτώ τόνοι είναι το βάρος τεσσεράμισι μεγάλων Κάντιλακ και 'γω δεν έχω ούτε μω από δαύτες, όχι

ma».

Με ένα απότομο τράβηγμα άνοιξε τη σκουρωσμένη ,

ανεμοδαρμένη

πόρτα. Το εσωτερικό ήταν σκοτεινό, αλλά ο Λουκ δεν ήταν ανάγκη να δει, για να είναι βέβαιος τι επρόκειτο να συναντήσει. Η οσμή της σάρκας που σάπιζε ι'ιταν τόσο έντονη που αναγι<άστηκε να πισωπατήσει προς την αυλή και να πάρει έξι εφτά βαθιές ανάσες. Ακόμα και 'κει ο αέρας είχε μολυνθεί απ' την οσμή του θανάτου. ,(Αμα δουλεύεις με γουρούνια το συνηθίζεις», είπε ωμά ο Φρανκ και ρούφη­ ξε το τσιγάρο του, περιμένοντας να συνέλθει ο Λουκ. Ο Λουκ έV1ωθε το στομάχι του να συσπάται και θα πλήρωνε όσο όσο για να μην είχε φάει εκείνα τα τρία δανέζικα γλυκά με το κεράσι, που είχε απονείμει στο εαυτό του ως έπαθλο, επειδή είχε φάει μόνο φρυγατησμένο ψωμί, χυμό και σκέτο καφέ για πρωινό.

Τελικά, αφού κατάπιε τ ο σάλιο του, είπε: ,(Ελα, Φρατη<, ας ρίξουμε λίγο φως στο ζήτημα».

Ο Φρατη< αναΟΟκωσε τους ώμους ΙΌ άπλωσε το Χέρι του στο εσωτερικό αναζητώντας τον διακόmη για τα φώτα. Οι λάμπες φθορισμού βούισαν, τρεμόπαιξαν κι έπειτα άναψαν.

Ο Λουκ άνοιξε το στόμα του ΙΌ έπειτα το ξανάκλεισε. Δεν του ερΧόταν τίποτα στο μυαλό που να μην ήταν βλασφημία. Το χοιροστάσιο του φρατη<

Τζόνσον θύμιζε εφιαλτικό πεδίο μάχης του Μεσαίωνα ' ένα οστεοφυλάΙΌΟ βγαλμένο από την κόλαση.

330

ΣΑΡΚΑ

Είχε μήκος

nepmou

& ΑΙΜΑ

ενενήντα μέτρα και ψηλό ταβάνι από αυλακωτό

αλουμίνιο, που στηριζόταν σε τριγωνικά αλουμινένια δοκάρια. Ο τεράστiος Χώρος του χωριζόταν με κάγκελα σε εκατοντάδες μαντριά. Τουλάχιστον ένα

γουρούνι κείτονταν νεκρό σε καθένα από τα μαντριά, ενώ σέ μερικά κείτο­ νταν ολόκληρες γέννες από έξι ή εφτά γουρουνόπουλα. Η σάρκα τους αστρα­ φτοκοπούσε από εκατομμύρια κρεατόμυγες, κυριολεκτικά εκατομμύρια από δαύτες και τα περισσότερα φούσκωναν απ' τα σκουλήκια. Από κάθε μεριά ο Φρανι< έβλεπε μισοφαγωμένα κρανί' dγουρουvιών να του χαμογελούν

σαρδόνια. Το στόμα ενός γουρουνιού φάνηκε σαν να κινείται, ώσπου ο Λουκ συνειδητοποίησε ότι απλά στα χείλη του κυμάτιζαν σκουλήκια. Πόδια, ουρές,

λαγόνες και κεφάλια, όλα ήταν ανακατεμένα σε μια αποτρόπαια σαπίλα. «Αυτά είναι όλα;» ρώτησε ο Λουκ, κι έκανε νόημα στο Φρανι< Τζόνσον να

κλείσει την πόρτα. « Τα πεΡlOσότερα. Μερικά ξέφυγαν πριν από Κdνά δυο μέρες

-

ογδόντd,

ίσως εκατό. Είναι έξυπνα τα μπαγάσU
« Πρώτα πήγαν στον μηλεώνα , ψάχνοντας για ρίζες και μήλα. Έκαναν

τεράστια ζημιά εκεί' ούτε καν μπορούσα να υπολογίσω την έκτασή της . Ήθελα να τα διώξω από 'κει μέσα, ήταν, όμως, αγριεμένα και,

αν και δεν

υπάρχει τίποτα πιο χαριτωμένο από ένα καλόβολο γουρούνι, δεν υπάρχει τίπο­ τα αγριότερο από ένα αγριεμένο . Αν τους δινόταν έστω και μισή ευκαιρία θα

με κατασπάραζαν. Έπειτα, λες και το 'θελε η τύχη μου, ήρθε η καταιγίδα και τα τρόμαξε κι ήταν η τελευταία φορά που τα είδα. Φαντάζομαι ότι θα σκαλί­ ζουν κάπου, δε θα 'ναι δύσκολο να βρεθούν». «Τα βρήκαμε ήδη», είπε ο Λουκ. «Χτες το βράδυ διέσχισαν την Ί6η λεωφόρο και προκάλεσαν ένα δυστύχημα στο οποίο τραυματίστηκαν θανάσι­ μα τρία άτομα».

Ο Φρανκ Τζόνσον τον κοίταξε, πιπίλισε το σβησμένο του τσιγάρο ΙΌ

ανοιγόκλεlOε τα μάτια. Έπειτα από λίγο κοίταξε αλλού, όπως κάποιος που περιμένει την απόφαση για την τιμή μιας γουρούνας και ρούφηξε τη μύτη του. Εκείνη τη στιγμή ο Λουκ βεβαιώθηκε ότι ο Φρανι{ Τζόνσον είχε Χάσει κάθε αίσθηση της πραγματαότητας πριν από πολύ καιρό. Είχε Χάσει τα λογικά του

δίχως κανείς να το αντιληφθεί, κάτι που συχνά συνέβαινε στους αγρότες των Μεσοδυτικών ΗΠΑ. Όλα εκείνα τα χρόνια της απομόνωσης , όλα εκείνα τα χρόνια της έντασης, του μόχθου και των τραπεζικών κατασχέσεων' όλοι εκεί­ νοι οι ανεμοστρόβιλοι, όλη εκείνη η βροχή' όλα εκείνα τα χρόνια στις τερά­

στιες πεδιάδες που τους κατάπιναν, όπου ένιωθαν σαν μnφοσι<οπικά σημαδά­ ΙΌα μες στην απεραντοσύνη της νύχτας, με μόνη συντροφιά μια ταλΟ1πωρημέ­ νη σύζυγο ΚΟ1 το Μεγάλο Παζάρι στην τηλεόραση.

331

GRAHAM MASTERTON

Ο Λουκ ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του Φρανιζ. «Πρέπει να σκεφτώ,

Φρανιζ, αν θα σε συλλάβω γ1α εyκλnματnaί αμέλεια. Πρώτα, όμως, έχω ένα σωρό άλλα πράγματα να κάνω και θέλω να έρθουν εδώ μερικοί υπάλληλοι της

Φιλοζωικής Εταιρείας και του Γραφείου Γεωργίας της κομητείας κω να δουν από μόνω τους». Ο Φρανκ Τζόνσον έγνεψε καταφατικά. <<Δεν μπορούσα να τα πυροβολήσω»,

είπε. «Τα φυσίγγια κοστίζουν, δεν είχα χρήματα γ1α τρεις χιλιάδες φυσίγγια».

«Το ξέρω, Φρανκ. Απλά κάνε μου

llla Χάρη

κω μην κάνεις το παραιιιιcρό

μέΧρι να σε ειδοποιήσω. Μην πειράξεις τίποτα, απλά άσ' τα όλα όπως είνω». "Ο,τι πείτε, σερίφη».

Ο Λουκ μπήκε ξανά στο αυτοκίνητό του, έβαλε μπρος, έκανε επί τόπου στροφή κω απομακρύνθηκε. Δεν είχε προχωρήσει ούτε οχτωζόσια μέτρα στο χωματόδρομο όταν άρχισε να ιδροκοπά κω το στομάχι του άρχισε πάλι να

συσπάται. Σταμάτησε στην άκρη του χωματόδρομου, βάδισε παραπατώντας μέσα σ' ένα χωράφικαι έκανε εμετό. Έμεινε διπλωμένος αρκετή ώρα, μέχρι να υποχωρήσουν οι σπασμοί του.

Άκουγε το ψ1λόβροχο να σιζάει πάνω στα καλαμπόκι και το απαλό, μονότονο σφύΡΙΥμα ενός συκοφάγου. Τελικά σηκώθωζε, δίπλωσε το μαντήλι του και σι<ούrnσε το στόμα του. Από 'κει που βΡloιcόταν μπορούσε ακόμα να δει το χοιροστάσιο του Φρανιζ Τζόνσον . Και είδε καπνό ν' ανηφορίζει από κει, πυκνό, σκοτεινό καπνό, γεμά­

το σπίθες που στροβιλίζονταν. «Σκατά», ψιθύρισε και άρχισε να διασχίζει χοροπηδώντας το χωράφι με τα καλαμπόκια, τρέχοντας προς τ' αυτοκίνητό του. Μπήκε μέσα και ήταν έτοιμος να κλείσει την πόρτα, όταν άκουσε τον οξύ κρότο ενός πυροβολισμού ' έπειτα μια στΙΥμαία παύση, έπειτα άλλον έναν

κρότο. ΟΙ πυροβολισμοί αντηχούσαν ξανά κω ξανά κατά μήκος του χωραφiOύ σαν χειροκροτήματα.

Ο Λουκ κάθησε στο αυτοκίνιιτό του με το κεφάλι κατεβασμένο, κω δεν μπήκε καν στον κόπο να βάλει μπροστά.

Ο Τέρενς άνοιξε τα μάτια του κω είδε το φως της μέρας να ξεπροβάλλει από τις άκρες των περσίδων. Σηκώθηκε με κόπο. Όταν είχε συλληφθεί, του είχαν πάρει το ρολόι, έτσι δεν είχε ιδέα τι ώρα ήταν. Χασμουρήθηκε και τεντώθηκε

και κοίταξε τριγύρω στο δωμάτιο. Ήταν μικρό, με λιγοστά έπιπλα και γυμνά σανίδια στο πάτωμα, ένα απλό κρεβάτι που δίπλωνε και ένα φτηνό λουστραρι­ σμένο γραφείο. απεικόνιζε

Στον τοίΧο κρεμόταν μια κιτρινισμένη γ1cραβoύρα που

έναν βλοσυρό γενειοφόρο

Mπόvτεσλας.

332

άντρα κι

έφερε την

επιγραφή

ΣΑΡΚΑ

:Ξ:εδίπλωσε το

& AlMA

παντελόνι του κω το φόρεσε με

ασταθείς ιανήσεις.

ΑΙσθανόταν λες κω τα είχε κοπανήσει, όμως ήξερε ότι κάτι τέΤ010 δεν είχε συμβεί. Σήκωσε τα ρολά ια ανακάλυψε ότι το δωμάτιο έβλεπε σ' ένα στενό σοκάια γεμάτο

σκουπίδια, ανάμεσα σε δυο τσιμεντένιες μονοκαΤΟ1κί ες.

Υπήρχ ε μια σιωυριασμένη ψησταριά υγραερίου, ένα κομμάτι από μια ξαπλώ ­ στρα κω κάμποσα κουτιά από ανοιχτή πράσινη μπογιά, που ήταν τώρα μισογε­ μάτα με βρόχινο νερό.

Η πόρτα της κρεβατοκάμαράς του άνοιξε κω μπήκε μέσα η Γυμνή, που ε ξακολουθούσε να φορά τη μάσκα της . Φορούσε μόνο μια χοντρή .λινή πουκα ­ μίσα ξεφτισμένη στις άκρες , κακόγουστα διακοσμημένη με κόιαανο και μαύρο μαλλί . Τα αδύναμά της πόδια έδιναν την εντύπωση ότι ήταν λεκιασμένα με

χυμό από μούρα κω τα δάχτυλα των ποδιών της ήταν βρόμικα . Φαινόταν πιο διάφανη από ποτέ. Στον τοίΧο κρεμότ αν στραβά ένα διαφημιστικό ημερολόγιο των ελαστικών Φάιαρστοουν , δυο χρόνια παλιό κω ο Τέρενς μπόρεσε να δι α­ βάσει κ αθαρά ένα μέρος της λέξης « επτέμβριος » μες από τον ώμο της .

" Σήμερα πρέπει να βρούμε την Έμιλι » , είπε εκείνη. «Τ όσο σπουδαίο είνω ;" ρώτησε ο Τέρενς . « Ο πατέρας σου πρέπει να βρε ι την Έμιλι ". «'Ακ ουσες τι είπ ε ο άμοιρος ο Λiλαντ Τέρπστρα . Την πήρε η υπηρεσία πρόνΟ1ας ια άμα την πήρε η υπηρεσία πρόνοιας, το πιο πιθανό είναι να μένει

στ ην Παιδική Στέγη MακΚlνλεΪ" . «Τότ ε από 'κε ι θα αρχίσουμ ε το ψάξ ιμο », είπε ξερά η Γυμνή .

Έκανε μετ αβολή για να φύγει. Ο Τέρενς προ σπάθησε να την πιάσει απ' το μανίκι, όμω ς τ ο χέρι του πέρασε μες από αέρα. Ως συνήθ ως, βρισκόταν ένα

κλάσμα τ ου δ ευτερολέαι ου πίσω στο χρόνο' ποτέ δεν έ φτ ανε στο δικό του παρόν. Ο Τέρενς είπε : «Ο Τζάνεκ δε θ α πειράξει την Έμω, έτσι; Αν πρόκειτω να τ ην πειράξ ει, δε θα τον βοηθήσω να τ η β ρ ει».

<<Δεν έχεις επιλογή. Είναι πατέρας σου ".

«Γιατί, όμως, πρέπει να βρει την Έμω; Γιατί δεν την αφήνει ήσυχη; Ένα

πωδί δε θα κάνει τη διαφορά, σωστά; Εκείνο ς έχει δ εκάδ ες παιδιά". «Η Έμιλι είναι διαφορετική". «Και y:ιaτIπαρακαλώ είναι τόσο διαφορετική;»

Η Γυμνή παρέμεινε σιωπηλή για μια στιγμή. Έπειτα είπε: «Θα 'πρεπε να ξέρεις. Είσαι και συ διαφ ορετικός».

«Εξακολουθ ώ να μην καταλαβ αίνω. Διαφορετικός από τι;» «Διαφορετικός από τα πεΡlσσότερα απ' τα υπόλΟ1πα παιδιά του πατέρα σου. Απείθαρχος . Δ1αφσρεπκός».

Ο Τέρενς την κοίταξε επίμονα, ελπίζοντας ότι θα εστίαζε πλήρω ς στην

εικόνα της, ώστε να μπορέσει να δει πώς έμοιαζε στην πραγματικότητ α. Αυτό

ήτ αν, λΟ1πόν. Ήταν απείθαρχος. Ποτέ, καθ όλη την διάρκεια τ ων ερευνών του δεν τ ου είχε περάσει απ' το μυαλό ότι ήτ αν το πρώτο κω μοναδικό παιδί του

333

GRAHAM MASTERTON

Πράσινου Τζάνεκ, που είχε αφιερώσει τόση ενέργεια και τόση εμμονή στην αποφυγή του πεπρωμένου του. Σύμφωνα με τα ιστορικά αρχεία , ο Τζάνεκ

είχε συχνά αντιμετωπίσει την αντίσταση κάποιων από τους αγρότες, που του είχαν επιτρέψει να αφήσει έγκυες τις γυναίκες τους, ιδίως όταν τα τριάντα έ­ ξι χρόνια περνούσαν και ΠΙ1γαινε να εισπράξει τα οφειλόμενα σωθικά. Όμως ο Τζάνεκ δεν είχε ποτέ πριν συναντήσει αντίσταση από τα ίδια τα παιδιά. Μάλλον το αντίθετο: συνήθως τον καλοδέχονταν. Τον προσκαλούσαν μέσα και του προσφέρονταν με χαρά. «Θα ξεκινήσουμε σύντομα » , είπε η Γυμνή. «Πεινάς; »

'/OXl, δεν πεινάω», είπ ε εκείνος και κάθισε στο πτυσσόμενο κρεβάτι που έτριζε. Ήταν απεfθαρxoς. Ίσω ς ήταν ΚΙ Γι Έμιλι απείθαρχη· και Υι ' αυτό την ήθελαν τόσο επίμονα. Ίσως ο Τζάνεκ είχε αρχίσει κάτι που δεν μπορούσε να τελειώσει -ίσως είχε δημιουργήσει μια γενιά που δεν ήταν διατεθειμένη να υποταχθεl, όπως ΟΙ άλλες. Ο Τέρενς δε γνώριζε καλά τη μητέρα του. Είχε πεθάνει όταν εκείνος ήταν εννέα εΤC;Jν. Πάντα, όμως, θυμόταν μια μικροκαμωμένη, θερμόαιμη μελα­

χρινή γυναίκα'με λαμπερά, βαθουλωμένα μάτια και μυτερή τριγωνιιαι μύτη, 111α πραγμαηκή Θυγατέρα της Επανάστασης, μια μητέρα με ποδιά βγαλμένη από

πίναι<α του Γκραντ Γουντ. Κι ο πατ έρας του ήταν τόσο βραδύς, ταπεινός και ηττοπαθής, ένας άνθρωπος χωρίς θέληση.

«Είσαι καλά;» τον ρώτησε η Γυμνή . Εκείνος έΥνεψε. «Ναι .. , ναι, είμαι καλά. Απλά θυμήθηκα κάτι».

" Φοβάσαι;» «Εσύηλες;»

Η Γυμνι1 κοντοστάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας. ,<'Εχει σχεδόν τελειώσει, Τέρενς. Το γνωρίζεις, έτσι δεν είναι; Έχει σχεδόν τελειώσει Υια τα καλά».

"Για τα καλά», επανέλαβε ο Τέρενς, αν και δεν ήταν σίγουρος η ΕVVOOύ­ σε εκείνη. Τι είχε τελειώσει; Η ζωή του; Η ζωή της στροφικά

ταξίδια του

Πράσινου

Ταξιδευτή

'EllW;

Ή τα μεγάλα κατα­

διαμέσου

της

Ανατολικής

Ευρώπης, της Ρωσίας και των πεδιάδων των μεσοδυηκών ΗΠΑ;

Εκείνη έδεlXVε κάποια συμπόνοια. Ήταν, όμως, η φωνή του Πράωνου Τζάνεκ, η συνήγορό ς του και πρέπει να είχε σταθεί μάρτυρας μεγάλης οδύ­

νι1ς, τεράστ ιων μαρτυρίων, πάμπολλων περιπτώσεων όπου αθώΟ1 είχαν γίνει

βορά του. Έξω από το παράθυρο , η βροχή έπεφτε πάνω στην παλιά ψησταριά υγρα­

ερίου κι έσταζε από την υδρορροή. Από το διπλανό δωμάτιο, ο Τέρενς άκου­ γε το σύρωμο φύλλων και κλαδιών και το χαμι1λό, ΣΥVωμOηKό ψίθυρο ανθρώ­

πων που σχεδόν ποτέ δε μιλούν. Δlαισθανόταν ότι είχε μάθει κάη σπουδαίο' όη ήταν σε θέση να αλλάξει τα πράγματα. Ένιωθε έξαψη και φόβο' εκείνο, όμως, που τον τρόμαζε και τον εξήmε

περισσότερο ήταν το γεγονός όη δε γνώριζε }'1ατ!.

334

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Όταν ο Λουκ επέστρεψε στο γραφείο του, βρήκε τον καθηγητή Μρστlκ να τον

περιμένει, κρατώντας σφιχτά κάτω από το μπράτσο του ένα χοντρό χαρτοφύ­ λακα από καφέ δέρμα, σαν να 'ταν γOυΡOUΝάΚl. Ο καθηγητής Μρστlκ ήταν

ψηλός, σχεδόν όσο κω ο Λουκ, με αραιά κόlοανα μa.λλ.ιά κω πρόσωπο τόσο λευκό που ήταν λες και του είχαν ρίξει ξαφνικά αλεύρι στα μούτρα. Φορούσε ένα καφεκόκιανο κοστούμι, που ήταν πολύ χοντρό για την εποχή κω μύριζε υγρασία.

Καθώς ο Λουκ μπήκε, σηκώθηκε κω υποκλίθηκε και του πρότεινε ένα υγρό κω οστεώδες χέρι. «Αποφάαισα να περιμένω άλλα δέκα λεmά», είπε . "AλλJ.ώς θα έπρεπε να ξαναπεράσω την επόμενη εβδομάδα. Είνω το τσέΧικο σαββατοκύριωζό μας έχουμε λαϊκούς χορούς, γιορτές, ε, ένας Θεός ξέρει π! Πάντα μου φέρνει δάκρυα στα μάτια! Κω μερικές φορές κω πόνο στο κεφά­ λι!»

"Συyyvώμη που άργησα», είπε απολογητικά ο Λουκ. ,(Εχουμε κανά δυο σοβαρά γεγονότα σε εξέλιξη ... Είμαι σίγουρος ότι μπορείτε να καταλάβετε πώς είνω η κατάσταση».

"Φυσlκά! Ολόκληρη η ζωή είνω ένα σοβαρό γεγονός σε εξέλιξη, σωστά;» Ο Λουκ έπιασε τον καθηγητή απ' τον αγκώνα κω τον οδήγησε προς το

γραφείο του. Πάνω στο τραπέζι βρισκόταν ένας σωρός από μηνύματα κω το φωτώα του τηλεφωνητή αναβόσβηνε, τα αγνόησε, όμως, όλα και τράβηξε μια

καρέκλα, για να καθήσεl ο καθηγητής Μρστlκ. «Θέλετε καφέ;» τον ρώτησε. «Τσάι, ανΥίνεται».

"Μπιαιcότα;» Ο καθηγητής τον κοίταξε με προσοχή. «Εσείς θέλετε μπισκότα, σωστά; Αν, όμως, ζητήσω μπιαι<:ότα τότε η ευθύνη θα είναι δική μου».

Ο ΛΟ1Jl< τον κοίταξε μπερδεμένος . Ο καθηγητής Μρστn{ γέλασε. «'Εχετε

ένα βιβλίο με δίαιτες στο γραφείο σας, σωστά; Είστε, όμως, ολοφάνερα άνθρωπος που του αρέσει το φαγ11.τό. Πολύ καλά, λοιπόν, εγώ θα σας ζητήσω μπισκότα με το τσάι μου και σεις θα λάβετε άφεση αμαρτιών». Ο Λουκ πίεσε το κουμπί της ενδοεmκοινωviας και δίχως να τραβήξει το

βλέμμα απ' τον καθηγητή είπε: "Τζάνις; Έναν καφέ, παρακαλώ' lα ένα τσάι' lα ένα πιάτο μπισκότα με KOμματάΚJ.α σοκολάτας, Ναι, ναι, τα μεγάλα».

"Πάντοτε ήθελα να παραστήσω τον ντετέΚΤιβ», είπε ο καθηγητής Μρστικ. "Κω κείνα τα σημειωματάρια του Τέρενς Πίρσον που μου στείλατε, ε, μου άνοιξαν την όρεξη».

" Τι λέτε γι' αυτά;» ρώτησε ο Λουκ. «Θέλετε την ειλικρινή μου άποψη; Νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό δεν

πρόκειται για λαϊκό θρύλο. Νομίζω όη τα περισσότερα είναι αλήθεια». Ο Λουκ σηκώθηκε. Η καρέκλα του έτριξε κάμποσο Κl έπειτα σταμάτησε.

335

GRAHAM MASTERTON

Βάδισε κατά μήκος του γραφείου του κι έπειτα ξαναγύρισε μέΧρι τη μέση. « Νομίζετε ότι τα περισσότερα είνΟ1 αλήθεια;» «Μ ε προκαλείτε;

Σ' αυτή την περίmωση θα πω με έμφαση νΟ1, τα

περισσότερα είνΟ1 αλήθεια. Κάνει μερικά λάθη, μιας ΚΟ1 δεν μπορεί να κατα­ νοήσει όλες τις λεmές αποχρώσεις της τσέXlκnς γλώσσας όμως στην ουσία, νΟ1, ολόκληρη η ιστορία του Υια τον Πράοινο Ταξιδευτή, ολόκληρη η ιστορία

του με τους μωμόγερους και ης συμφωviες που έκλειναν Υια μια καλή σοδειά, νΟ1, εκείνες οι συμφωviες είχαν γίνει ΚΟ1 έχει ιο αποδείξεις! Εκείνος ο Τέρενς Πίρσον έχει

εργαστεί πολύ

σκληρά για να

βρει

αποδείξεις!

Εφημερίδες, περιοδικά, μετεωρολΟΥΙκές εκθέσεις, εκθέσεις στΟLχείων αγρο­ τικής παραγωγής, πιστοποιητικά γεννήσεως, νοσοκομειακά αρχεία, πιστο­ ΠOlητικά θανάτου, Xlλlάδες λεπτομέρειες, Xlλlάδες». ΆνOlξε το χαρτοφύλακα, έβγαλε ένα χοντρό, Ο1<οτάστατο σωρό από χαρ­

τιά ΚΟ1 το οιΊκωσε ψηλά. «Αποδείξεις! Ο Πράοινος Τζάνεκ είνΟ1 πραγματικός ο Πράοινος Τζάνεκ ζει' κΟ1 ο φόβος του Τέρενς Πίρσον Υια τον Πράσινο Τζάνεκ αποτέλεσε το άμεσο κίνητρο Υια να σκοτώσει τα ΠΟ1διά του ". Ο Λουκ πήρε τα χαρτιά, τα ακούμπησε προσεκτικά πάνω στο στυπόχαρτο

του γραφείου του ΚΟ1 τα χτύπησε πάνω κάτω Υια να τα ταιριάξει. «Δόξα τω Θεό ", είπε. «ΚΟ1 ένα μεγάλο ευχαριστώ κΟ1 σε σας , καθηγητά. ΆΡXlζα να πιστεύω ότι έχανα τα λΟΥΙκά μου".

«Σας έλειπαν, δηλαδή, μερικά γλυκά Υια να κάνετε κηδεία, όπως λένε", είπε γελώντας ο καθηγητής . Ο Λουκ τον κοίταξε συνοφρυωμένος ΚΟ1 κείνος

έκοψε το γέλιο του στη μέση κΟ1 είπε: «Συγγνώμη ... Το

TotXlKO

Xlούμqρ είνΟ1

πάντοτε λίγο διαφο ρετικό. Έχουμε μερικά πολύ αστεία ανέκδ οτα με καταπλά­ σματα».

«ΕίμΟ1 σίγουρος. Όμως στο μεταξύ, αυτό θα με βοηθήσει πολύ. Αλήθεια». Η ΤζάVlς μπήκε 10 έφερε τον καφέ, το τσάι και τα μπισκότα. Άφησε τα

μrnσκότα κοντά στον αγκώνα του Λουκ, όμως εκείνος είπε:

«'OXl ...

είνω Υια

τον καθηγητή Μρστικ από δω». Η ΤζάVlς τού έοι<οσε ένα ασθεVlΚό χαμόγελο δυσπιστίας κΟ1 βγήκε από το γραφείο.

"Φυοικά όλα τούτα μου προκάλεσαν έντονο ενδιαφέρον», είπε ο καθηγη­ τής.

,<'Α!<ΟυΥα

για

τον

Πράσινο

Τζάνεκ

όταν

ήμουν

μικρούλης.

Τραγουδούσαμε: "Σταύρωσε την καρδιά σου, ξέOlGσε τα σώθικά σου και κρύ­ ψου απ' το θάμνο με τ' αγκάθια". Το να βρω αποδείξεις πως ήταν αλήθεlO ... ε ,

μπορείτε να φανταστείτε τι ήταν Υια μένα. Ήταν σαν ν' ανακάλυmα όη ήταν

αληθινός ο ΨαλιδάVΘρωπoς από το

Struwwelpeter. Ήταν σαν ν' aV01
όη ήταν αληθινός ο Δράκουλας».

Ο Λουκ είπε: "Αντιλαμβάνεστε, βέβωα, ότι όλα αυτά είναι υπό εκδΙκaση. Δεν μπορείτε να αναφέρετε τίποτα κω σε κανέναν, όΧ! ακόμα". «ΒέβΟ1α, βέβαια, δε με πεΙράζει, όμως! Η απόλαυση βρίσκετΟ1 στην έρευ­ να και την ανακάλυψη! Κι έχω κάνει περισσότερη έρευνα με τ ο φίλο μου το

336

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

δόκτωρα ΣΈVΜαν, ο οποίος ενδιαφέρεται πολύ για τους θρύλους, αλλά και για τη βιολογία». Ο Λουκ είχε αρχίσει να κουράζεται. Θα ήθελε να μην ήταν τόσο καυτός ο

καφές του' 1<1 ευΧόταν να τελειώσει γρήγορα το τσάι του ο καθηγητής και να τον αφήσει ήσυχο. Alσθανόταν κουρασμένος και πεινασμένος κι απελπιστικά ένοχος. Έπρεπε να είχε διαβάσει το μήνυμα στο πρόσωπο του Φρανκ

Τζόνσον. Το είχε δει τόσες πολλές φορές στο παρελθόν, σε τόσα πολλά πρόσωπα αγροτών, όμως εκείνη τη φορά είχε αποστρέψει το βλέμμα. Έπρεπε να το αι<εφτεί μόνος του και να προσπαθήσει να συμβιβαστεί μ' αυτό. Έπρεπε να πάει για ψάρεμα' ή να σταθεί γι' αρκετή ώρα στις όΧθες του ποταμού Σίνταρ, ν' ανηφορίσει το ρεύμα στην οδό Μπλερς Φέρι έξω στις αλυ­ σίδες των λιμνών και να δει τον ήλιο να κατεβαίνει φλεγόμενος στον δυτικό ορίζοντα' μες στη γαλήνη' μες στη αιωπή. Όμως ο καθηγητής Μρστικ είπε: «ο συνδυασμός ζωικών και φυτικών

γονιδίων δεν αποτελεί απλά πιθανότητα, αλλά πραγματικότητα, σωστά; Οι εταιρείες τροφίμων έχουν ήδη ανακαλύψει ότι μπορούν να εισάγουν γονίδια

ζώων σε φυτά και αντιστρόφως, για να τα κάνουν να μεγαλώσουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο». 2εφύλλισε ένα

ώσπου ανακάλυψε

σωρό από αποκόμματα εφημεριδων και περιοδικών,

εκείνο που αναζητούσε.

«Ορίστε

-κοιτάξτε,

η πιο

πρόσφατη συνεδρίαση της Επιτροπής Δεοντολογίας Γενετικής Μετατροπής και Χρήσης Τροφίμων ... η εισαγωγή ζωικών γονιδίων σε συγκεκριμένα φυτικά προϊόντα και αντιστρόφως αποτελεί, πλέον, κοινή πρακτική ... πλnαιάζoυμε στο σημείο όπου θα υπάρχουν βιώαιμα τρόφιμα που δε θα είναι ούτε σαφώς ζωικά ούτε σαφώς φυτικά. Βλέπετε, λοιπόν, ότι ο Πράαινος Τζάνεκ δεν απο­ τελεί απλά παραμύθι, αλλά επιστημονική πραγματικότητα. Οι δειαιδαίμονες αγρότες της Boημiας δημιούργησαν ουαιαστικά ένα ζωντανό, βιώαιμο ον. Ένα τρομερό πλάσμα, λυπημένο και τρομαΚΤllζό ταυτόχρονα . Πραγμαnκό, όμως , και ικανό να αναπαραχθεί»,

" Τι είπε ο φίλος σας σχετικά με τα παιδιά του Πράαινου Τζάνεκ και τις μεθόδους αναπαραγωγής του; » «Ω, όXl και πολλά. Ο δόκτωρ ΣΈVΜαν είναι απλά ένας ερααιτέχνης βιολόγος, όXl γενετικός εmστήμων. Πρότεινε, όμως, να ρωτήσετε κάποιους από τους ερευνητές του Ινστιτούτου Σπέλμαν στην Αμάνα. Στη γειτονιά σας έχετε ένα από τα κορυφαία κέντρα γενετικής έρευνας σε ολόκληρη τη χώρα, σωστά ;»

Σάλιωσε τον αντίχειρά του και ξεφύλλισε ξανά το ντοαιέ. «Να 'μαστε ... πρότεινε δύο ονόματα, τους δόκτορες Ρ. Λακουτίρ και Γ1<. Μάθιους ».

« Ο δόκτωρ Λαιωυτίρ είναι νεκρός. Σκοτώθηκε πριν από μερικές μέρες, όταν ένα από τα πειράματα του Ινστιτούτου ξέφυγε λίγο απ' τον έλεγχο». « Ω! Noμiζω όη το είδα σης ειδήσεις. Ήταν ο εmστήμων που αιωτώθηκε από κάποιο γουρούνι;»

337

GRAHAM MASTERTON

«Εκείνος. Όμως, απ' όσο γνωρίζω, ο δόκτωρ Μάθιους βρίσκεται ακόμα

κοντά μας". «Ε, λοιπόν, ίσως είναι ο άνθρωπός σας)}.

Συζήτησαν λίγη ώρα ακόμα 1<1 έπειτα ο δόκτωρ Μρστικ παρέδωσε στο Λουκ την πλήρη μετάφραση των σημειωματαρίων του Τέρενς κι όλο το υπόλοmο υλικό που είχε συλλέξει. «Κρατήστε με ενήμερο για την πρόοδό σας , σερίφη.

Τούτο το ζήτημα με γοητεύει πολύ. Στο σύγχρονο κόσμο έχουμε αγνοήσει πάρα πολλούς θρύλους μόλΙς τώρα, όμως, αρχίζουμε να αναιωλύrnOυμε ότι πολλά

παράξενα και τρομερά πράγματα κρύβονται ανάμεσά μας επί εκατοντάδες χρόνια. Γιατί μπαίνουν στον κόπο να εφευρίσκουν απίθανες φανταστιι<ές ιστο­ ρίες σαν το ΤζουράΟ1Κ Παρκ, τη στιγμή που αληθινά θαύματα της γενετιιαις βαδίζουν στους ίδιους δρόμους της πόλης που βαδίζουμε και μεις; "Αν ποτέ βρείτε τούτο τον Πράσινο Τζάνεκ, πρέπει να μ' αφήσετε να τον δω. Εωμένω . Είναι το μόνο που ζητώ ως πληρωμή για τη μετάφραση".

«Θα το

σκεφτώ",

του είπε

ο Λουκ.

,,'Ισως,

όμως ,

αντιμετωπίσετε

προσωπικό κίνδυνο, αν ο Πράσινος Τζάνεκ ανακαλύψει ποιος είστε. Το πρώτο άτομο που προσπάθησε να μεταφράσει τα σημειωματάρια καταδιώΧθηκε από ένα ή περισσότερα άγνωστα άτομα και αυτοκτόνησε».

«Ναι, ο κύριος Πόνικαν. Ήταν ιδιαίτερα λυπηρό γεγονός. Τον γνώριζα αρκετά καλά". «Κάναμε το λάθος να μιλήσουμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για κεί­ νον. Δεν κάναμε το ίδιο σφάλμα και με εσάς . Κανείς εκτός γραφείου δε γνω­ ρίζει ότι έχετε κάνει τη μετάφραση. Αν ήμουν στη θέση σας, θα βεβαιωνόμουν

ότι η κατάσταση θα παραμείνει ως έχει. Πιστεύω στον Πράσινο Τζάνεκ και

πιστεύετε και σεις στον Πράσινο Τζάνεκ και δε νομίζω ότι θα θέλατε να ανοί­ ξετε την πόρτα σας απόψε τα μεσάνυχτα και να διαπιστώσετε ότι εκείνος

είναι που χτυπά". Ο δόκτωρ Μρστικ έγνεψε θλιμμένα. «Σας αντιλαμβάνομαι, σερίφη' και σας ευχαριστώ".

Ο Κάπτεν Μπλακ ήταν βαρύτερος απ' οποιοδήποτε άλλο γουρούνι στην Αμερική' είχε, όμως, τέλειο μυϊκό σύστημα και απίστευτη δύναμη. Είχε πλα­

στεί με σκοπό την τελειότητα. Η καρδιά και οι πνεύμονές του είχαν σχηματι­ στεί από τον καλύτερο γενετικό συνδυασμό ανθρώπου και χοίρου. Τώρα, βέβαια, διέθετε και κάτι ακόμα

-

ένα μυαλό που δεν ήταν απλά ικανό για έξυ­

πνες αντιδράσεις, όπως πάντοτε συμβαίνει με τα μυαλά των γουρουνιών, αλλά ένα μυαλό ικανό να φaντάζετω.

Απομακρύνθηκε

από το

δάσος

και τους

θάμνους στα νότια του

Ινστιτούτου Σπέλμαν, συνθλίβοντας στο πέρασμά του βατομουριές και φτέ­ ρες, σαν τεράστια μαύρη ατμομηχανή. Το νερό της βροχής κυλούσε στο τομά-

338

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

ρι του ' στο κάτω μέρος της κοιλ1άς του, η λάσπη είχε πετρώσει. Οι επίδεσμοί του είχαν φύγει εντελώς, αλλά το κεφάλι του τώρα είχε σχεδόνγ1ατρευτεί και δεν ένιωθε τίποτα παραπάνω από έναν πολύ ακαθόριστο πονοκέφαλο . Τον

εκνεύρι ζ ε , αλλά δεν τον αποσπούσε από τη μοναδική σκέψη που δονούσε το μυαλό του απ' τη στιγμή που είχε ξαναβρεί τις αισθήσεις το υ . ΈρW, σκέφτηκε. Έπρεπε να βρει την Έμιλ1. Πάντα ήξερε ότι η Έμιλ1 ήταν δια φ ορ ετική και ότι κάποια μέρα η Έμιλ1 θα έπρεπε να πεθάνε ι . Η Έμιλ1

δεν έμοια ζ ε καθόλου μ ε τη Λiζ α. Η Έ μιλι δεν έμοιαζε με κείνον. Η Έμιλι

έμοιαζε πιο πολύ με τον Μπαμπάκα, είχε το αίμα του Μπαμπάκα και το αίμα του Μπαμπάκα ήταν πιο κακό απ' ό,τι νόμιζε και ο ίδιος ο Μπαμπάκας. Από τις πρώτες μέρες που είχε αρχίσει να καταλαβαίνει , από τότε που

είχε ανακαθι1.σει στην κούνια του στην ηλιόλουστη κρεβατοκάμαρα του σπι­ τιού της Οδού Β έρνον, ή ξ ερε με βεβαι ότητα ότι η Έμιλ1 ήταν διαφορ ετική , ότι η Έ μ ιλ1 ήτ αν λά θ ο ς.

Την αγαπούσε. Την αγαπούσε πολύ . Αυτ ό, όμως, συνέβαινε όταν ήταν « αδ ερφή», όχι εκείνο το άλλο πράγμα. Ότ αν γ1νόταν το άλλο πράγμα , όταν γ1νότ αν ,/ Εμιλι», τότ ε ήταν π αράξ ενη και aχώνευτ η και δεν έμοιαζε καθόλου

με κείΥον και τη Λiζα . Μερικέ ς φορές την παρακολουθούσε και κάτι στο βλέμμα τ ης τον έκανε να νιώθει φόβο και έχθρα. Πάνω απ ' το κεφ άλι του έπεφταν βροντές και η βροχή άρχισε να πέφτει με μεγαλύτερη ένταση. Βάδιζε αδέξια κατά μήκος της β όρειας όχθης μιας μllφής λίμνης σε ελλειmικό σχήμα, ενώ τα πόδια του κολλούσαν μέσα σε πηχτή μαύρη λάσπη. Στην άλλη άκρη της λίμνης, ένα σμήνο ς πάπιες στεκότ αν

κακομοίρικα κάτω απ' τα δέντρα περιμένοντας να περάσει η καταιγίδα. Ο Κάπτεν Μπλακ ήξερε ότι η ι<:αταιγίδα δεν θα περνούσε. Ο Κάπτεν Μπλαι<: ήξερε ότι η βροχή θα συνεχιζόταν μέχρι το τέλος της OUγ1<:Οlllδής κι

ότι χιλιάδες στρέμματα στην ανατολΙΚή Νόβα , το Iλlν6ις και το Μιζούρι θα πλημμύριζαν. Ο Κάπτεν Μπλαι<: διέθετε τον εγκέφαλο ενός γουρουνιού ράτσας Πόλαντ Τσωνα, διέθετε, όμως, και το μυαλό του Τζ ορτ ζ Πίρσον, κι ο Τ ζορτζ Πίρσον ήταν ο εγγονός του Πράσινου Ταξιδευτή, εκείνου που Χάριζε γονιμότητα και την έπαιρνε πίσω κιόλας αν είχε την πρόθεση . Ο Κάmεν Μπλακ άρχισε σταδιακά να κατευθύνεται βόρεια-βορειοανατο­ λΙκά . Διέθετε μια ενστικτώδη αίσθηση προσανατολΙσμού

-

εν μέρει ζωώδη, εν

μέρει ανθρώmνη, εν μέρει μεταφυσική. Μπορούσε να αισθανθεί πώς φυσού­ σε ο άνεμος , μπορούσε να νιώσει τ ο κροτάλισμα της αστραπής μες στα σύν­

νεφα. Και το κυριότερο, ήξερε πού ακριβώς ήθελε να πάει. Πίσω στο Σίνταρ Ράπιντς, εκεί που βρισκόταν η Έμιλ1 . Δεν μπορούσε ν' αφήσει την ΈμJ..λJ. να

ξεφύγει. Έπρεπε να θυσιαστεί, έπρεπε να προσφερθεί στον Πράσινο Τζάνεκ. Ο Μπαμπωως δεν θα το 'κανε. Ο Μπαμπάκας θα προτιμούσε πρώτα να της

κόψει το κεφάλι, όπως είχε κόψει και εκειvου το κεφάλι. Διέσχισε τη γωνία ενός χωραφιού χιλίων στρεμμάτων, τσακίζοντας και

339

GRAHAM MASTERTON

χτυπώντας τα μαραμένα στCooα του κατεστραμμένου απ' τη βροχή καλαμπο­ ιαού. Βάδισε με θόρυβο κατά μήκος ενός υγρού, έρημου δρόμου. Άκουσε ένα ελ!κόmερο να πλησιάζει από τα δυτικά κι έτρεξε σε μια μικρή τριγωνική

συστάδα από δέντρα, όπου περίμενε. Το ελικόmερο πλησίασε αργά και κατέ­ βηκε αρκετά χαμηλά, πετώντας κάτω από τα σύννεφα. Ο ρυθμός των ελίκων του έκανε το κεφάλι του Κάπτεν Μπλακ να πονέσει, έπειτα, όμως, στάθηκε

αιdνητος σαν κούτσουρο και περίμενε υπομονετικά ώσπου το ελlκόmερο πέρασε, ενώ η βροχή έσταζε απ' το ρύγχος του. Μόλις τα χωράφια ησύχασαν πάλι, ξεπρόβαλλε ανάμεσα απ' τα δέντρα με γοργά μικρά βήματα και συνέχισε να τρέχει προς το βορρά.

Ωστόσο δεν είχε τρέξει ούτε δέκα λεmά, όταν είδε ιυα ομάδα από σκο­ τεlνά,

ακαθόριστα σχήματα να περιφέρονται στο χωράφι μπροστά του.

Έβρεχε αι{όμα πιο δυνατά και το χωράφι ήταν σκεπασμένο από ομίχλη, έτσι στην αρχή δεν μπορούσε να καταλάβει 11 ήταν. Καθώς, όμως, πλησίασε κοντύτερα έπιασε μια έντονη και οικεία οσμή. Έβγαλε ένα γρύλισμα, έπειτα άλλο ένα κι έπειτα μια τσιριχτή κραυγή. Τα σχή­ ματα οrnσθοχώ ρησαν κι έπειτα τον περJ.ΚύKλωσαν, τριάντα ή σαράντα από

δαύτα. Στάθηκε καταμεσής του χωραφιού, τίναξε πίσω το κεφάλι του κι έβγα­ λε μια κραυγή πρόκλησης και επιβεβαίωσης.

Εδc/) ειραι, ΚΙ εΙραι σ δυvaτότερoς. Π010ς θέλεl

v' αποδεΙξει

το avτ[θετo;

Τα σχήματα πλησίασαν. Ήταν πετσί και κόκι<αλο, λασπωμένα και τον πλη­ σίαζαν με δέος. Ήταν πεινασμένα, αποπροσανατολισμένα και δίχως ηγέτη. Μερικά ήταν τραυματισμένα ή καμμένα. Επρόκειτο για τα τελευταία υπολεί­ ματα του κακότυχου κοπαδιού του Φρανχ Τζόνσον, που σκάλιζαν το Χώμα

αναζητώντας μικρά γουλιά. Ο Κάmεν Μπλακ κραύγασε πάλι και ύψωσε το γιφοτέσκο, λυκανθρωπίσιο

κεφάλι του προς τα σύννεφα. Τα υπόλοιπα γουρούνια συΥι<εντρώθmων γύρω του,

σκουντώντας τον με

σκυμμένα τα κεφάλια.

Το τεράστιο κόΙΌανο

τιρμπουσόν που ε{χε για πέος ο Κάπτεν Μπλακ γλίστρησε λαμποκοπώντας από τη μαύρη μαλλΙαρή θήκη του και ούρησε με επιμέλεια στη λάσπη. Τα Μπερκσάιρ άρχισαν να στριφΟΥυρ{ζουν γύρω απ' το δυσώδη ατμό, αποτ{οντάς του φόρο τιμής. Όταν εκε{νος

κlνησε

προς

το Βορρά,

τον

ακολούθησαν τρέχοντας

αγεληδόν.

Ο Μπράιαν Κάντι γευμάτιζε με τον ξαν στο τηλέφωνο. Η Ν{να τάιζε

Ouwall και τη Ν{να Όλσεν όταν τον φώνα­ τον Ouwall με μικρές πηρoυvιές κροκέτες

τούρνας και κο{ταξε εκνευρισμένη τον υπηρέτη της. «Δεν μπορεί να περιμέ­ νει, Νιούτον; Ο γερουσιαστής μόλις άρχισε να τρώει » . «Λυπάμαι, κυρία Όλσεν, όμως το άτομο που τηλεφώνησε ε{πε ότι είναι

340

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

επείγον». «Είπε ΠOlος ήταν;» «Δεν ήταν άντρας, κυρία Όλσεν, ήταν γυναίκα. Η δεσπOlνίς Λiλl Μόναρκ».

«Εκείνη η παλαβή σκύλα. Όλο βυζιά και διόλου ανατροφή». Ο Μπράιαν σκούmσε το στόμα του με τη λινή πετσέτα του στο χρώμα της

μέντας και ύψωσε συμβιβαστn<ά το χέρι. "Μην τρελαίνεσαι, Νίνα, μάλλον πρόκειται για κάΠOlα λεmομέρεια της τελευταίας στιγμής». «Θα χαρώ πολύ όταν η υπόθεση Ζαπφ-Κάντι τελειώσει μια και καλή», είπε

άγρια η Νίνα. «Ω, Ουίλιαμ, για τ' όνομα του Θεού, πέφτει όλο απ' την άκρη του στόματός σου! Είσαι χειρότερος κι από μωρό!»

Ο Μπράιαν έσπρωξε πίσω την Τσιπεντέιλ καρέκλα του, βάδlOε κατά μήκος της τραπεζαρίας με τη δρύινη επένδυση και βγήκε στο διάδρομο. Το τηλέφωνο βρισι<όταν πάνω σ' ένα επίχρυσο τραπεζάκι, κάτω από έναν τερά­ στιο πίνακα του Τζορτζ Λιουκς που απεικόνιζε παιδιά που Χόρευαν και μάλ­ λον κόστιζε πάνω από

1,5

εκατομμύριο δολάρια. «Λiλl;» είπε . Μέσα από τη

μlOάνOlχτη πόρτα του γραφείου είδε μια καμαριέρα που γυάλιζε το γραφείο του Ουίλιαμ Όλσεν και μια γάτα να κοιμάται στην πολυθρόνα του. «Μπράιαν, κάνω το τηλεφώνημά μου».

"Τι εννοείς "κάνω το τηλεφώνημά μου";» «Με συνέλαβαν. Κάνω το τηλεφώνι1μά μου».

Το στόμα του Μπράιαν στέγνωσε. "Σε συvέλαβαν; Τι στο διάολο έκανες; Μη μου πεlς ότι έκανες εκείνη την παλαβομάρα με τον Κάmεν Μπλακ;» Η Λiλl άρχισε να κλαίει. "Προσπαθήσαμε, Μπράιαν, αλλά όλα πήγαν στρα­ βά. Πιάσανε την Χάριετ ενώ προσπαθούσε να ανοίξεl τρύπα στο φράχτη κι ο Ντιν πυροβόλησε το φύλακα ιο η Χάριετ είναι και κείνη νεκρή, έπεσε πάνω στον φράκτη και ήταν ηλεκτροφόρος».

"Για το Χριστό, Λiλl, Πlo αργά. Πάρε ανάσα». ,/Ολα πήγαν στραβά, Μπράιαν. Η Χάριετ είναι νεκρή κι ο Χένρι βρίσι<εται σε κώμα . Ο Ντιν κατηγορείται για φόνο κι όλOl κατηγορούμαστε για ένοπλη ληστεία, βιαιοπραγία και παράνομη είσοδο » .

Ο Μπράlαν έσφlξε τόσο γερά τη γροθιά του, που οι αρθρώσεις των δαιαύ­ λων του μεταβλήθηκαν σε λευκές κηλίδες . «Πού βρίσι{ξ~σαι τώρα;» τη ρώτησε, πασχίζοντας να ελέγξει τα νέυρα του. "Στο γραφείο του σερίφη της Κομητείας

Iuv}).

"Σ ου δlάβασαν τα δικαιώματά σου;» "Ναι». «Μήπως σε παρενόχλησαν ή σε φόβισαν ή χρησιμοποίησαν άσι<οπη βία;» «Όχι».

"Υποθέτω ότι θες να σου βρω δικηγόρο)}.

«Απλά θέλω να με βγάλεις από δω μέσα!»

"Εντάξει» , είπε ο Μπράιαν. "Θα κάνω ό,τι μπορώ. Είναι, όμως, σοβαρό,

341

GRAHAM MASTERTON

,Λ.iλJ. , Ιήστεψέ με. Σου είπα να μην το κάνεις, Ύlα το Χριστό , αλλά εσύ έκανες του Kεφαλ.J.Oύ σου, έτσι δεν είναι; Αυτό ίσως μας στοιχΙσει ολόκληρο το Ζαπφ­ Κάνη».

<<Δε θέλαμε να πάθει κανείς και<ό, Μπράιαν. Όλα, όμως , mίγαν στραβά" . Ο Μπράιαν πήρε μια βαθιά ανάσα.

Mnv Χάvεις rnv

ψυχρωΡ[α σου, είπε

στον εαυτό του. EfVαI nλfθIα. Είναι υπέρμετρα παρορμητιια1. Μάλλον τα γάμη­ σε όλα. Όμως, μην Χάνεις την ψυxραιμiα σου. «Τι έΎΙνε το γουρούνι;» τη ρώτησε.

"Για τι πράγμα μιλάς;» "ο Κάπτεν Μπλαι<. Καταφέρατε τελικά να τον βγάλετε έξω;» «Και βέβαια! Γι' αυτό πήγαμε εκεί!» «Ω, Χριστέ μου, Λ.iλJ.. Πες μου πως είναι ψέμα». "Είμαι περήφανη γι' αυτό, Μπράιαν! Τουλάχιστον η Χάριετ δεν πέθανε τζάμπα! Ξέρεις η έκαναν σε κείνο το γουρούνι; Του άνοιξαν το κεφάλι και

του έδωσαν τον ~έφaλo ενός παιδιού τριών ετών! Φαντάσου τι θα σκεφτόταν εκείνο το παιδί! Μπορείς να φανταστείς η θα σκεφτόταν ο Κάπτεν Μπλακ; »

«Χριστέ μου» , είπε ο Μπράιαν. Πίεσε με δύναμη το μέτωπό του με ης άκρες των δακτύλων του. Έβλεπε χρόνια δουλειάς και εκατομμύρια δολάρια δαπανημένα σε ΠΡOεκλOΎlKές εκστρατείες να γλιστρούν κάτω από τα πόδια του, όπως η άμμος γλιστρά απ' την πλαΎlά ενός αμμόλοφου. "Μπράιαν», είπε η Λ.iλJ., «ξέρω όη έδρασα παρορμητικά. Το ξέρω. Δεν μπορούσα, όμως, ν' αφήσω εκείνο το δύστυχο ζώο να υποφέρει άλλο τέτοια μεταχείριση. Ήταν φανερό πόσο δυστυχισμένο, πόσο απελπισμένο ήταν.

Χτυπιόταν πάνω στους τοίχους του μαντριού του. Έκανε σκόπιμα κακό στον εαυτό του. Τα γουρούνια δεν κάνουν ποτέ κάτι τέτοιο, προστατεύουν πολύ τον εαυτό τους. Εκτός αν τρελαθούν ή αν είναι δυστυχισμένα' 1<1 ο Κάmεν Μπλακ ήταν και τα δύο».

«Ελευθερώσατε, λοιπόν, τόνου

-

ένα τρελό,

δυστυχισμένο γουρούνι

ενάμιση

ένα γουρούνι που έχει ήδη σκοτώσει έναν άνθρωπο 1<1 έχει τραυματί­

σει σοβαρά αρκετούς ακόμα- 1<1 όλα αυτά στ' όνομα της ελευθερίας των

ζώων. Για τ' όνομα του Θεού, Λ.iλJ., τι νομίζατε ότι κάνατε;» « ο Κάπτεν Μπλακ είναι ένα θνητό ον, Μπράιαν! Ένα ζωντανό πλάσμα με

αισθήσεις, όπως εσύ 1<1 εγώ!" «Είναι γουρούνι, Λ.iλJ.! Να τι είναι! Ένα ψητό που βαδίζει! ΠαϊδάΙΌα, συκωταριές, μπριζόλες, μουσούδια και πικ-νικ!»

"Υποκριτή!» ούρλιαξε η Λ.iλJ., «Δεν rnστεύεις πραγματικά σε τίποτα απ' όλα αυτά, έτσι δεν είναι; Όλα είναι πολιτική για σένα! Όλα είναι μηχανορραφίες! »

«Και τι σημασία έχει, που να πάρει ο διάολος; » απάντησε άγρια ο Μπράιαν. ,,' Ετσι 1<1 αλλιώς εσύ και ΟΙ αντάρτικες μέθοδοί σου τα σκατώσατε όλα!»

342

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Είχε χρόνια να αισθανθεί τέτοια οργή. Αν υπήρχε κάτι που να τον εξοργί­ ζει περισσότερο απ' την προδοσία, περισσότερο απ' το δόλο, περισσότερο από κάθε είδους πολιτική κατεργαριά που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, ήταν η

ανικανότητα. ΚΙ αν υπήρχε κάτι που να τον εξοργίζει περισσότερο απ' την

ανικανότητα, ήταν το να ανακαλύπτει πως Ι\ταν υποχρεωμένος να υποστηρί­ ξει και να δικαιολογήσει ανθρώπους που είχαν ενεργήσει σαν ανίκανοι. Χωρίς απολύτως καμία λογική αιτία

-

πέρα από την ανισόΡΡOπnKαI υπερ­

ΣΥVαισθηματuaι προσκόλλησή της με τα γουρούνια -

η Λiλ.ι είχε θέσει σε κίν­

δυνο ολόκληρη την πολιτική του σταδιοδρομία. Όταν ο Μπράιαν αναλογίστη­ κε όλο εκείνο το χρόνο που είχε σπαταλήσεl βγάζοντας για φαγητό δύσκο­

λους αντmάλους , καλοmάνοντας τηλεοπτικούς σταθμούς, το NIOύσyOU1Κ και την Oυά01yκrOν Ποστ, όλο εκείνο το χρόνο που είχε σπαταλήσεl σε περιο­

δείες , διαλέξεις και μεταμεσονύχτια ραδιοφωνικά προγράμματα, ένιωσε τ έΤOlα μανία που θα μπορούσε να είχε σπάσει κάθε διακοσμητικό που θα μπο­ ρούσε να φτάσει. Σχεδόν υπεροξυΥονονώταν και η συζήτηση διαι<:όπnKε για κάμποση ώρα, δίχως κανείς τους να κλείσει το τηλέφωνο.

Έπειτα από λίγο η Λiλ.ι είπε: « Μπράιαν

-

λυπάμαι αν σου προξένησα προ­

βλήματα . Δεν το ήθελα. Έπρεπε, όμως , να κάνω μια δική μου δήλωση. Έπρεπε να αυτοεmβεβαιωθώ » . « Σε ποιούς;

Στον Ντιν πώς-τον-λένε;

Στην Χάριετ ;

Σ'

όλους τους

υπόλοιπους παλαβιάρηδες χορτοφάγους; »

<<' Εκανα μια συμφωνία με το διάβολο, Μπράιαν. Έκανα μια συμφωνία με σένα » . « Θες να πεις ότι ΣΥVΉψες σαρκική σχέση μ' ένα μέλος του Κογκρέσου,

προκειμένου να δεις τα παλαβά μειοψηφικά ιδανικά σου να υιοθετούνται ως νομοθεσία; »

«Γιατί μού φέρεσαι τόσο φρικτά;» φώναξε η Λiλι. « Πάντα μου έλεγες ότι

πίστευες και 'συ σ' αυτά!» <<'Ακου,

Λiλ.ι,

πιστεύω

στην

πολιτική

δέσμευση!

Πιστεύω

στον

επαγγελματισμό! Πιστεύω στο να φέρνουμε τα πράγματα σε πέρας! Πάνω απ' όλα, mστεύω στο να μη φέρομαι σαν ξεροκέφαλος , πεισματάρης ηλίθιος και να

καταστρέφω σχεδιασμό μηνών και επενδύσεις εκατομμυρίων δολαρίων! Είσαι καιωμαθημένη, Λiλι! Είσαι μαλθακή! Όταν κάνεις μια συμφωνία με το διάβολο δεν μπορείς να τη λύσεις και δεν μπορείς ποτέ να υπαναχωρήσεις, ποτέ » . Πνιγμένη στα δάκρυα η Λiλι είπε: «Δεν παύω να χρειάζομαι δικηγόρο ».

«Χριστέ μου, εσύ δε χρειάζεσαι δικηγόρο. Εσύ χρειάζεσαι ολόκληρο τον γαμημένο Δικηγορικό Σύλλογο » .

<<' lσως ο Κάπτεν Μπλακ απλά εmστρέψει» . « Στον ύπνο σου, Λiλι. Τούτη είναι η πραγματική ζωή. Φέρε στο μυαλό σου την χ ειρότερη πιθανή εκδοχή , κι έπειτα πολλαπλασίασέ την επί δύο . ΓoυρoΎVΊ Τέρας

Αφηvιάζει

σε

ΒρεφοκορεΙο.

343

Πειvασρέvο

Γουρούνι

Τέρας

GRAHAM MASTERTON

ΚαταβροΧθΙζει Καλόγριες σε Λ10vαστnρι . Σκατά, ΛJ.λJ.. Βάλε την φαντασία σου να δουλ έψει ». "Αν, όμως , τον ξαναnιάναμε -αν λέγαμε όη τον αφήσαμε μόνο κω μόνο ω ς δωφημlστΙKό κόλπο

-; »

"Λiλι, πώς θα τον ξαναπιάσουμε; Φοράω σπορ κοστούμι Τσερούη ΤΡlOήμι­ Ol Xlλlάδ ων δολαρίων, σωστά; Θες να αμολυθώ στο δάσος μ' ένα λά σο κω να

ε πιστρέψω το γιγαντωίο σου γουρούνι σπίη του, δεμένο στο πίσω μέρος τ η ς Φεράρι μου ;»

,, :Ξ:έρω ΠΟlOς είνω , Μπράων. :Ξ:έρω ποωνού εγι<εφαλnΩ1 διατομή του ε μφύτ ε υσαν» . " Κω σε η βοηθά αυτό; »

" Άκου, Μπράιαν. Ήταν ο Τζορτζ Πίρσον, τριών ετών. Άκουσα τους αστυ­

νομιι<ούς που μιλούσαν με τον Γκαρ θ ΜάθlOυς όταν μας συνέλαβαν. Ο Τζορτζ Πίρσον ήταν το αγόρι που δολοφονήθηκε από τον πατέρα του σ ' ένα χωράφι » . « Γω θύμησέ μου ». " Πήρε όλα του τα πωδιά σ' ένα χωράφι κω τους έκοψε τα κεφάλια μ' ένα

δρεπάVl, πρέπει να το θυμάσω. Σκότωσε κω μερικούς άλλους , όμως μία από ης κόρες του ξέφυγε » .

"Νω » είπε προσεΚTlκά ο Μιιράων. ΆρΧΙζε να δείχνει ενδωφέρον. " Το θυμάμω » .

«Ε, λοιπόν, κοντεύαμε να ελευθερώσουμε τον Κάmεν Μπλακ , ότ αν ο Γκαρθ Μάθιους φώναξε " Έμw" - στην κυρι ολεξία ούρλιαξε. Κω το όνομα τ ης αδερφής τ ου Τζορτζ Πίρσον, εκείνης που επέζησε, είνω ΈμΙλι. Ο Κάmεν Μπλω< εξαγριώθηκε. ΚυΡlOλεκηκά» . «Δεν ήταν απλά φοβ ισμένος;» «'Οχι, καθόλου. Τον είχα καλμάρει, τον ηρεμούσα».

«Ομως Ο Γκαρθ Μάθιο υς φώναξε "Έ μw " κι εκείνος εξαγριώθηκε;» «Σωστά. Κι αργότερα, κρυφάκουσα τον Γκαρθ ΜάθlO υς να λέε ι στον άλλο

τύπο, το Νέιθαν Τάδε όη μάλλον ο Κάπτ εν Μπλω< θα αναζητούσε την ΈμΙλι». «Γιατί να το κάνει ;»

«Μπραιαν, δεν το πιάνεις . Μπορεί να μοιάζει με γουρούνι, αλλά μες στο κε φάλι του έΧει τη νοημο σύνη ενός αγοριού τριών ετ ών». «Αλήθεια το πιστ εύεις;» «Νω, το είδα. Αλήθ εια το πιστεύω» .

«Κω ανα ζητεί την αδελφή του , την ΈμΙλι;»

"nOlOV άλλον έχει,

πέρα απ' τη μητ έρα τ ου; Κι απ' ό ,η μου είπαν στο γρα­

φείο του σερίφη , η μητέρα τ ου εξω<ολουθ εί να βρίσκετ ω στο νο σοκομείο» .

Ο Μπράιαν κοιταξε τ ον πίνακα με τ α παιδιά πο υ Χόρευαν. Τόση αθωότητα, τόση ευτυχία. «Λες, λοιπόν, ότι ο Κάπτεν Μπλακ θα προσπαθήσει να εντοπίσ ε ι τη μεγαλύτ ερη α δ ερφή τ ου ;» «Ακριβώ ς. Αυτό ακριβώς ».

344

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

Ο Μπράιαν απέμεινε Υια μια στιγμή σκεφηκός. Ο Νιούτον εμφανίστηκε στο άνοιγμα της πόρτας της τραπεζαρίας και φώναξε απαλά: «Κύριε Κάνη.

Θέλετε να κρατήσω ζεστά τα ορεκτικά σας;» Ο Μπράιαν κούνησε το Χέρι και είπε: ,(Ο χι , ευχαριστώ, Νιούτον». Έτσι 1<1 αλλJ.ώς δεν του άρεσαν οι κροκέτες τούρνας η Υεύση τους έμοιαζε με μιοο­

πηγμέvrι κόλλα για ταπετσαρίες. ,(Ακου, Λίλι», είπε, «γνωρίζεις τα πάνrα Υια τα Υουρούνια, σωστά; Πώς σκέφτονται, η μπορούν να κάνουν;»

«Φυσικά», είπε επιφυλακτικά εκείνη. «Noμiζεις όη ο Κάπτεν Μπλακ θα μπορέσει να βρει το δρόμο του προς το

Σίνταρ Pάmντς;»

"Δεν το αποκλείω. Τα Υουρούνια έχουν μια πραγμαηκά θαυμαστή αiσθη­ ση προσανατολισμού». «Θα ξαναΊιuρνoύσε σπίη του, στο σmη τον Πίρσον; Δε θα γνώριζε όη η

αδερφή του έχει τεθεί υπό την φροντίδα κάποιων;» ,(Ο χι , δε νoμiζω . Σε κάθε περίπτωση, σίΥουρα θα ξεΙ<1νούσε από κάποιο γνωσr.ό μέρος».

"Ωραία», είπε ο Μπράιαν. Σι<εφτόταν ΥρήΥορα, υπολόγιζε γρήγορα. "Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να κανονίσω να τεθεί υπό παρακολούθηση το σπίτι των Πίρσον. Αν εμφανισr.εί ο Κάπτεν ΜILλακ μπορώ να έχω μια ομάδα από χοιροκυνηΥούς Ι<1 ελεύθερους σιωπευτές, έτοιμους να τον αΊιιιμετωπί­ σουν' Ι<1 από δίπλα τον Τύπο. Ίσως καταφέρουμε να πεΡlOώσουμε κάτι απ' όλο τούτο τ' αναθεματισμένο φιάσιω». "Ποτέ δεν πίσr.εψες σε κάτι απ' όλα αυτά , έτσι δεν είναι;» ειπε η Λίλι . " Τι να σου πω;» αποιφίθηκε ο Μπράιαν. "Πίσr.ευα ότι μπορούσαμε να συνερyασr.oύμε για το κοινό μας συμφέρον. Τώρα φάνηκε ότι εl.χες άλλες απόψεις».

,,' Επρεπε να ελευθερώσω τον Κάmεν Μπλακ, Μπράιαν. Έπρεπε να δείξω

σr.Oν κόσμο πόσο απάνθρωπα είναι κείνα τα πεφάματα » . " Ω, αλήθεια ; Μάλλον του έχεις προκαλέσει πεΡlOσότερο πόνο και τρόμο

απ' ό,τι έχει υπομεινει ποτέ . Άκου -πρέπει να κάνω κάποια τηλεφωνήματα, να ΟΡΥανώσω το καρτέρι. Θα σου βρω και δικηΥόρο . Εν τω μεταξύ κάτσε ήσυχα, εντάξει;»

«Μπράιαν, σ' αΥαπώ, το ξέρεις. Ανήκω σε σένα».

Ο Μπράιαν ξεφύσnξε κοφτά και νευρικά. «Δεν νομίζεις πως είναι λiyo αΡΥά για κάτι

rtTOlO ;

Αν το Ζαπφ-Κάντι δεν εΥιφιθεί, θα Χάσω εκατομμύρω

δολάρια και η πολιηκή μου σταδιοδρομία ουσιαστικά θα τερματιστεί -Ι<1 όλα

εξαιτίας σου. Ν.ΥΟ παράξενα δεν μου δείχνεις την αΥάπη σου; » «Μπράιαν

-»

« Τελειώσαμε, Λίλι. Ζέχνα το.. Δεν νομίζω ότι άρχισε καν ποτέ. Θα σε βΥάλω με εΥΥύηση' θ' αναλάβω τα δικαστικά σου έξοδα. Μέχρι εκεί, όμως.

345

GRAHAM MASTERTON

Τελεlώσαμε». Δεν περίμενε την απάντησή της. Αντιθέτως, κατέβασε το ακουστlκό και

στάθηκε κοιτώντας τον ξύλινο τοίχο με ανεστίαστο βλέμμα .

Mnv χάvεις rnv

ψυχραψια σου, είπε στο εαυτό του. Σκέψου καθαρά. Έπειτα άρπαξε το τηλέ­ φωνο και το εκσφενδόνισε κατά μήκος του δlαδρόμου, κάνοντάς το xiλlα κομμάτια στον απέναντι τοίχο.

346

.14.

Το μαύρο κλειστό φορτηγό με τα φιμέ τζάμια σταμάτησε απένανn από την Παιδική Στέγη MακΚiνλεϊ στο κέντρο του Σίvταρ Pάπιvτς. Έστριψε κι έπειτα έκανε όmσθεν σε ένα στενό σοκάκι ανάμεσα στο κτίριο της Αγροτικής Τράπεζας και το Συγκρότημα Διαμερισμάτων Σίvταρ. Ο Μάρτυρας έσβησε τη μηχανή και σταμάτησε τους υαλοκαθαριστήρες, έτσι που το παρμπρίζ θόλωσε απ' τη βροχή.

"Εδώ είμαστε, σωστά; » ρώτησε η Γυμνή. «Ναι, εδώ είμαστε».

«Τότε εσύ 1<1 ο Μάρτυρας θα μπείτε μέσα και θα βρείτε πού κρατάνε την κόρη σου».

«Κι αν τη φρουρούν ή κάτι τέτοιο;» «Θα σας συνοδεύσει 1<1 ο :Ξ:ιφομάχος». Ο Τέρενς στράφηκε προς τη Γυμνή . «Δεν μπορώ να το κάνω. Δε θα μας

αφήσουν να μπούμε. Πρέπει να 'χουν κάποιου είδους ασφάλεια. Θα τηλεφω­ νήσουν στην αστυνομία. Θα μας σκοτώσουν» . «Πρέπει », είπε η Γυμνή· και η φωνή της, κατά έναν παράξενο τρόπο, θύμι­

σε στον Τέρενς την ΟΧΟ1νοβάηδα απ' την ΤαΙνία ΕλβΙρα Μάνπγ.κaν, καθώς προσπαθούσε να πείσει τον εραστή της,

Σίξτεν,

ότι

έπρεπε να την

πυροβολήσει. «Πρέπει». (<Δε θα μας αφήσουν να μπούμε » , είπε ο Τέρενς μπερδεύovτας τα λόγια του. «Δε θα μας αφήσουν να μπούμε! Κοίτα μας! Με μάσκες!»

"Μη φοβάσαι, ο Μάρτυρας κι ο :Ξ:ιφομάχος θα βγάλουν ης μάσκες τους . Κι ο :Ξ:ιφομάχος θα κουβαλάει μόνο ένα ξίφος, κρυμμένο».

347

GRAHAM MASTERTON

"Δεν μπορώ να το κάνω», είπε ο Τέρενς. Βρισκόταν στα πρόθυρα του απόλυτου πανnωύ. Αισθανόταν λες και τα κύτταρα του αίματός του κυκλοφο­ ρούσαν μες στο κορμί του σαν αυτoκlνητα που τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα

στον αυτοιανητόδρομο.

"Πρέπει». "Δεν μπορώ, αλήθεια δεν μπορώ».

«Εάν δεν το κάνεις, φ1λε μου, θα πεθάνουν χιλιάδες άνθρωπOl. Μπορείς να διαπιστώσεις από μόνος σου τι συμβαινει με τον καιρό. Ήδη ol σοδειές πλημμυρίζουν κωισοπεδώνοντω. Ξέρεις γJ.ατί. Προτού ασχοληθεί με 0,τιδΙ1-

ποτε άλλο, ο Πράσινος Ταξιδευτής πρέπει πρώτα να ασχοληθεί με κείνους τους ανθρώπους που τον απειλούν

-

εκείνους που αποτελούν απειλl1 γJ.α την

αγνότητα του γενεαλOγJ.Koύ του δέντρου. Υπάρχουν δυνατά, όρθια φυτά και υπάρχουν και γερμένα, άρρωστα φυτά και συ είσω το φυτό που άλλαξε τα πάντα. Εσύ και το σόι σου κάΠOlα μέρα θα καταστρέψετε τονγΟVlό, εκτός αν σας καταστρέψουμε πρώτα εμείς». Με έναν ασαφή, αποσπασματικό τρόπο ο Τέρενς νόμισε ότι άρχιζε να αντιλαμβάνεται γJ.α ποιο λόγο ήθελε τόσο πολύ την Έμιλι

ο Πράσινος

Ταξιδευτής. Είχε διαβάσει σε κάποια απ' τα βιβλία του γJ.α πωδιά του Πράσινου Τζάνεκ «που δεν είχανε μεγαλώσει με τον ορθό τρόπο, τον τρόπο του πατρός τους». Σε μερικά απ' τα παιδιά, η παραμόρφωση ήταν φανερή απ'

τη στιγμή της γέvvnσnς και οι γονείς τους τα είχαν στραγγαλίσει ή πνίξει. Το

1632,

στη Μπρυζ της Φλαμανδίας, είχε βρεθεί στο κανάλι κάτω από

την γέφυρα XόγJ.ζστρατ να επιπλέει ένα νεκρό μωρό. Η πλάτη του ιίταν καλυμ­ μένη με υγρά φύλλα· ης φλέβες κω τις αρτηρίες του διαπ ερνούσαν στριφο­ γυριστές ρίζες λαχαVlκών. Η καρδιά του ήταν κυριολεΚΤlΙζά πράσlVIΙ σαν πιπε­

ρίτσα . Ο

'AVTOvl Βαν

ΝτάΙΙζ είχε κάνει με κάρβουνο ένα oιcir ao του μωρού, τ ο

οποίο μπορούσε Ιζω σήμερα να δει κανείς

στο ιδιαιτ ερο δωμάτιο του

Μουσείου ΓKρΈVΙγκε . Εκείνη τη φορά τα φυτικά γονίδια που ήταν αξεδιάλυτα μπλεγμένα με την υλική οντότητα του Πράσινου Ταξιδευτή, είχαν κυριαρχήσει πάνω στη εμφάVlση ενός από τους απογόνου ς του. Υπήρχαν, όμως, κω άλλα πωδιά, που τα διεστραμμένα γενετικά χαρακτη­ ριστικά τους ήταν πολύ λιγότερο εμφανή. Μόνο όταν έφταναν στην εφηβεία

παρουσίαζαν κάποια σημάδια ότι η μη ανθρώmνη πλευρά του Πράσινου Ταξιδευτή τα είχε επηρεάσει τόσο έντονα. Ο Τέρενς είχε ανωζαλύψει ένα γερμαVlκό φυλλάδιο του 190υ αιώνα, που λεγόταν αναφερόταν μια περίπτωσι1 στο Ντρένσταϊνφιρτ ,

Unheiligen

Κinder, όπου

ένα χωριό κοντ ά στο

Μίνστερ της Βεστφαλίας, όπου μια νεαρή αγροτοπούλα εαε ανωζαλυφθεί απ' τους γονείς της "να στριφογυρίζει στο κρεβάτι της, ενώ το δέρμα του προσώ ­

που της εαε ξεφλουδίσει, αποκαλύπτοντας ένα πράσινο κρανίο γεμάτο ρωγ­ μές ενώ μυτερά αγJ.ζάθια και κλαριά διαπερνούσαν το νυχτικό της από ρέσα». Το μαρτύριό της ήταν τόσο μεγάλο, που ο πατέρας της εαε αναγκαστεί να τη

348

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

σκοτώσει μ' ένα τσεκούρι.

Παιδιά σαν ια εκείνα έτρεμε ο ΠράΟ1νος Ταξιδευτής ια εκείνα τα παιδιά είχε αποφασίσει να καταδιώκει και να καταστρέφει με μια ιεροτελεστία

«πυρός και Ο1δήρου». Ο ΠράΟ1νος Ταξιδευτής λαχταρούσε την ανθρώπινη ιδιότητα. Έμοιαζε με ναρκομανή σπρωγμένο από μια φρnααστncr'ι ανάγκη, που χρειαζόταν όλο και περωσότερα ανθρώπινα εντόσθια, για να επιβραδύνει την allcw.ΚTn ανάπτυ­ ξη των ριζών και των κονδύλων που περιπλέκονταν με τον οργανισμό του. Ο Τέρενς δεν ήταν βέβαιος τι είδους απειλή θα μπορούσε να αποτελεί για κείνον η Έμιλ!, σίγουρα, όμως, ο ΠράΟ1νος Ταξιδευτής έτΟ1 την αντιμετώ­

πιζε -κι αν κάτι τέτοιο ήταν αλήθεια, έπρεπε να θεωρεί και τον Τέρενς ως κάποιου είδους aπειλή. Αν ο Τέρενς είχε γεννήσει ένα παιδί σαν την Έμιλ!, θα μπορούσε να γεννήσει και άλλο. Να γιατί ο Πράσινος Ταξιδευτής είχε χαρίσει τη ζωή στην Έμιλ! τη νύχτα που είχε σκοτώσει τη Μαίρη. Χρειαζόταν

την πρόΟ1<λησιl. της προκειμένου να κατασπαράξει τον Τέρενς,

όμως ο

Τέρενς δε βρισκόταν εκεί.

Ο Τέρενς είχε νιώσει την ανάγκη να Ο1<οτώσει την Έμιλ!, επειδή ήταν εγγονή του Τζάνεκ κι έτρεμε ότι θα τον ΠΡΟΟ1<αλούσε να μπει στο σπίτι και να σφαγιάσει όλη την οικογένεια. Τώρα, όμως, συνειδηΤΟΠΟlOύσε ότι η Έμιλ! θα

μπορούσε ν' αποτελέσει τη μoναδncr'ι του σωτηρία.

Στο πίσω μέρος του φορτηγού ο Τζάνεκ θρόιζε Kαιι
δεν μπορούσε να φανταστε{ κάτι ΥΟΊΓ γνώριζε, όμως , ότι

n

mo

αφύΟ1ΚΟ και παραμορφωμένο aπό εκεf­

διατήρηση της αγνότητας των γόνων του είχε ζωτική

σημασία για την εmβίωσή του. Τα παιδιά δεν έπρεπε ποτέ να επαναστατούν.

Έπρεπε πάντα να υποτάσσονται στο θέλημα του Τζάνεκ. Το πρώτο παιδί που θα αρνιόταν να του ανοίξει την πόρτα αφού χτυπούσε, θα ήταν το πρώτο παιδί που θα τον έκανε να λιμοκτονήσει από έλλειψη ζωής και θα του στερούσε την πιθανότητα να ξαναγίνει άνθρωπος. Το πρώτο παιδί που θα τον aπαρνιόταν' θα επέτρεπε σε κείνες τις ρίζες να στριφογυρίσουν ακόμα βαθύτερα μες στις αρτηρίες του' και σε κείνα τα ι<λαριά να διαπεράσουν τον εγl.<έφαλό του . "Είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις;,} ψιθύρισε η Γυμνή. «Θα γνωρίσεις τρομερά μαρτύρια αν δεν το κάνεις" .

«Εντάξει» , ψιθύρωε ο Τέρενς . Το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο aπό ιδρώτα. <<Δε θα μας κάνετε και<ό, όμως " .


n

Γυμνή.
τους δύο να ζήσετε, με την προϋπόθεση ότι θα συμμετάσχετε στην ιεροτελε­ στία του εξαγνισμού της γενιάς κι ότι θα ορκιστείτε πως δεν θα κάνετε παιδιά , κανείς από τους δυο σας και, ακόμα, υπό την προϋπόθεση ότι θα φύγετε

μαιφιά aπό τούτο τον τόπο, σε μια πόλη που δε θα υπάρχουν aYPOΚTll.llaTQ

r'!

βοσκοτόmα. Είσαι το σάπιο, παραμορφωμένο φυτό ' κι η κόρη σου είναι το

σάπιο και παραμορφωμένο βλαστάρι».

349

GRAHAM MASTERTON

«Πότε ξανάφησε ο Τζάνεκ κάποιον να ζήσει;» ρώτησε ο Τέρενς. «Τούτη τη φορά ίσως το κάνει. Πρέπει, όμως, να βεβαιωθεί όη έχετε

λάβει μέρος στην ιεροτελεστία του εξαγνισμού κι ότι θα φύγετε από τούτο τον

τόπο για πάντα». Ο Τέρενς στράφηκε και κοίταξε το σκοτεινό, θαμνώδες περίγραμμα του Πράσινου Τζάνεκ. Η βροχή χτυπούσε στην οροφή του φορτηγού' ο Λεπρός έβηχε κι έφτυνε. Ο Τέρενς γνώριζε πως ο Τζάνεκ ήταν πανούργος κι ανέντι­ μος και δύσκολα μπορούσε να πιστέψει ότι στ' αλήθεια θ' άφηνε εκείνον και την Έμιλι να φύγουν. Είχε, όμως, ελάχιστες επιλογές. Απ' όσα είχε διαβάσει, γνώριζε ότι όποτε κάποιοι αρνούνταν να δώσουν στον Πράσινο Ταξιδευτή ό,η επιθυμούσε, οι συνέπειες ήταν συνήθως ολέθριες. Στα τέλη του Μεσαίωνα είχαν πεθάνει από πείνα χιλιάδες άνθρωποι σ ' ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη εξαιτίας μιας ασθένειας της πατάτας -κι όλα αυτά επειδή κάπΟlΟς αγρότης είχε προτιμήσει να κάψει ζωντανή την κόρη του μέσα σε μια θημωνιά, παρά να την αφήσει στον Πράσινο Ταξιδευτή.

Η βροχή συνέXlζε να σφυροκοπά την οροφή του φορτηγού και ο Τέρενς ήξερε όη δεν θα κόπαζε, παρά μόνο όταν ο Πράσινος Ταξιδευτής θα έβρισι<ε την εγγονή του. Ήδη οι όΧθες του Μιζούρι είχαν ξεχειλίσει σε εικοσιοκτώ δια­ φορετικά σημεία και Xlλιάδες στρέμματα αγροτικής γης !3ρίσι<ονταν βαθιά

κάτω aπ' το νερό. Ο Τέρενς κοίταξε το ρολόι πάνω στο ταμπλό. Η ώρα ήταν

2:17'

άΡXlζε να πεινά και να διψά. «Εντάξει», είπε. «Ας το κάνουμε, όσο ακόμα

μπορούμε».

Ο Μάρτυρας έβγαλε τη μάσκα του. Από κάτω, το πρόσωπό του ήταν σχεδόν τόσο λευκό όσο κι η μάσκα, με επιδερμίδα απαλή σαν αστίλβωτη πορ­

σελάνη και μαύρα σλάβlκα μάτια. Το στόμα του έμοιαζε με θεόστενη OXlσμή και δεν είχε την παραμικρή έκφραση. Είχε δει τα πάντα, τα ΠlΟ βδελυρά

ανθρώπινα βίτσια, ης πιο aπεxθείς aπάτες και προδοσίες και παρ' όλα αυτά το πρόσωπό του δεν πρόδιδε τίποτα. Ήταν μάρτυρας και παρέμενε ασυγκίνητος. Ο Ξιφομάχος έβγαλε και κείνος τη μάσκα του. Το πρόσωπό του ήταν

εντελώς διαφορετικό. Γωνιώδες, γεμάτο ουλές, με σουβλερή μύτη και γκρίζα γυαλιστερά μάτια. Είχε ένα ακανόνιστο γιφίζο γενάκι και αραιό γκρίζο μου ­

στάlΌ. Παρόλο που κοιτούσε τον Τέρενς ζωηρά, έτοιμος να αμυνθεί, το πρόσωπό του είχε την όψη νεκρής σάρκας, λες και, αν τολμούσε να το αyyi­

ξεl, θα το ένιωθε μαλακό και σάπιο . «Πηγαίνετε», είπε η Γυμνή. « Προσέχετε όσο μπορείτε » . Ο Πράσινος Ταξιδευτής έβγαλε έναν αδύναμο, σφυριχτό ήχο, που τον ακολούθησε ένας ήχος σαν στάξιμο. Ο Τέρενς δεν τόλμησε καν να κοιτάξει προς το μέρος του. Το Μαχαίρι άνοιξε ης πίσω πόρτες και βγήκαν από το φορτηγό στη βροχή. Καθώς διέOXlζαν το θορυβώδη, γλιστερό δρόμο ο Μάρτυρας κι ο

Ξιφομάχος βάδιζαν δίπλα στον Τέρενς, αλλά εκείνος άκουγε ουσιαστικά τα

350

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

βήματά τους λiγo μπροστά του. Ήταν μόλlς ορατοί μες στην ανταύγεια και το φως της νύχτας και έμοιαζαν περισσότερο με δυο κινούμενες οιαές, παρά με

εmκίνδυνα καθάρματα του Μεσαίωνα. Μπήκαν

από

τις

περιστρεφόμενες

πόρτες

της

παιδικής

στέγης

ΜακΚινλεϊ και βρήκαν τον προθάλαμο με την καφέ μοκέτα άπλετα φωτισμέ­ νο, ενώ και στις δύο πλευρές του ήταν αναρτημένοι πίνακες διαιωσμημένOl

με δημιουργήματα παιδιών. Μια φαντασμαγορική ζωγραφιά με τίτλο

Ο

ΌσYKOΥVΤ Σέφαρπ χτΙζει ρια καλύβα δ[πλα στον Ποταρό ΣΙπαρ τιμούσε τον

ιδρυτή του Σίνταρ Ράmντς, απεικονίζοντας το σπίτι του πρώτου αποίκου με χτυπητό μοβ. Η ασύμμετρη ζωγραφιά ενός εργοστασίου έφερε τον τίτλο « Ο ρύλος αλεύρων βΡώJll1ς Νορθ Σταρ,

1872,

που σήμερα είναι η Εταιρεία

Κουάκερ (Ει<:εί που Δουλεύει ο Μπαμπάς)>>. Ο Τέρενς διέσχισε τον προθάλαμο κατευθυνόμενος προς ένα γραφείο

από φορμάικα, όπου μια τεράστια μαύρη με γυαλιά στερεωμένα στο μέτωπό της, πληκτρολογούσε κάτι σ' έναν επεξεργαστή κειμένου. «Μπορώ να σας βοηθήσω;» ρώτησε δίχως να σηκώσει το βλέμμα. Έπειτα

το σήκωσε, έβγαλε τα γυαλιά της και κοίταξε την εξωφρενική τριανδρία με απροκάλυπτη αποδοκιμασία

-κυρίως τον Μάρτυρα, τον οποίο κοίταξε

KατσOυφιασμέ:vη μες από μάτια σαν σχισμές, λες και πίστευε ότι θα μπορού­ σε να τον κάνει να εξαφανιστεί κατσουφιάζοντας. Και σχεδόν μπορούσε να το κάνει: μrας και το περίγραμμά του εξακολουθούσε να είναι ΟΙζΙώδες και ρευστό και τα μάτια του αιωρούνταν στον αέρα σαν θρόμβοι αίματος σε ένα γονιμοποιημένο αυγό κότας.

"ψάχνω για ένα κορίτοι ονόματι Έμιλ! Πίρσον», είπε ο Τέρενς. "Μ ου

είπαν ότι ίσως μένει εδώ». «Δεν μπορώ να δώσω πληροφορίες σε κανέναν, παρά μόνο στους συγγε­ νείς » , του είπε η ρεσεψlOνίστ.

«Μπορείτε, όμως, να μου πείτε αν βρίοι<:εται εδώ». «'Οχι, κύριε, δεν μπορώ. Δεν μπορώ να δώσω πληροφορίες σε κανέναν,

παρά μόνο στους συγγενείς». « Το ξέρω. Είμαι, όμως, ο -θείος της».

« Είστε ο θείος της; Μπορείτε να το αποδείξετε; » ,,'Οχι ακριβώς, όχι».

"Δεν μπορώ να σας δώσω καμία πληροφορία σχετικά με την Έμιλ! Πίρσον, μέχρι να μπορέσετε να το αποδείξετε». <<'Αρα βρΙσκεται εδώ;»

Η ρεσεψlOνίστ κούνησε το κεφάλι και ξαναγύρισε στην πληκτρολόΥησή της, ενώ τα πορφυρά νύχια της , που έμorαζαν με αρπακτικού, κροτάλιζαν

πάνω στα πλήκτρα. "Σας είπα. Πληροφορίες μόνο σε συγγενείς ».

Ο :Ξ:ιφομάχος έοιαιψε πάνω απ' τον πάγκο. Κρατούσε ένα μακρύ, λεmό, αστραφτερό στιλέτο και πίεζε την αιχμή του στο πλευρό του λαιμού της ρεσε-

351

GRAHAM MASTERTON

ψιovίστ, παρόλο που ο Τέρενς δεν τον είχε καν δει να το τραβά. Εκείνη πάγω­

σε, τα νύχια της απέμειναν να αιωρούνται πάνω από το πληκτρολόΥιΟ και τα μάτια της άνOlξαν διάπλατ α.

Ο Τέρενς είπε: «Νομίζω ότι θα ήταν καλή ιδέα να μου λέγατε αν βρίσκε­ ται εδώ η ΈμW Πίρσον ή όΧΙ» . Εκείνη ξεΡOKατάnlε κι

tnEna

έγνεψε . "Ναι, εδώ βρίσκεται . Την έφεραν

χτες».

"Ωραία», είπε ο Τέρενς. «Που βρίσι<:εταl, λοιπόν, τώρα;» «Μόλις έφαγαν βραδινό. Μάλλον βρίσκεται στο

σαλόνι και βλέπει

τηλεόραση».

«Και πού βρίσκεται το σαλόνι;» "Προχωρl'ιστε στο βάθος, ανεβείτ ε την αριστερή σκάλα και έπεnα μπείτε στην πόρτα που θα βρείτε μπροστά σας».

Ο Τέρενς έριξε μια ματιά προς τη μεριά του δρόμου. Έπεl1α είπε: "Δε θα ειδοποιήσετε τους μπάτσους, έτσι δεν είναι;» "Α πα πα», έκανε η ρεσεψιoVΊστ, ενώ τα μάτια της στριφογύριζαν προς τα κάτω, ιωθώς πάσΧΙζε να δει τη λεπίδα με την οποία ο :Ξ:ιφομάχος κέντριζε το λαιμό της.

"Τι είπατε;» επέμεινε ο Τέρενς. «Είπα ότι δεν πρόκειτω να ει δο ποιήσω τους μπάτσους αυτό είπα».

«' Ετοι μου φάνηκε και μένα». Ο Τέρενς στράφηκε προς το Μάρτυρα και 'κείνος υπ έδ ειξε μ' ένα γνέψι­

μο του κεφαλιού ότι έπρεπε να πάνε στο βάθος του κτιρίου και να βρούν την Έμw. Ο Τέρενς στράφηκε ξανά προς τον :Ξ:ιφομάχο και μόλις πρόφτασε να δει την αιxμfι τ ου μαχαιρι ού να ξεπροβάλλει από τ ο πίσω μέρος του λαιμ ού τ ης

ρεσεψιoVΊστ - μόλις πέντε έξι πόντους - κι

tncna να ξαναχάνεται απ' τα

μάτια του. Ο :Ξ: ιφ ομάχος σιωύΠlOε το λεπίδι στο σηκωμένο του μανίιο ιο έπει­ τα το ξανάχωσε: στη θήκη του . Δεν είχε δείξει το παραμικρό ενδιαφέρον

ενδιαφέρον Υια ό,τι είχε κάνει. Για λίγες στ ιγμές η ρεσεψ10VΊστ συνέχισε να

στέκεται όρθια, όμως έξαφνα, καθώς εκείνοι απομακρύνονταν, αναποδογύρι ­ σε και σωριάστηκε

στο πάτωμα.

Οι

ώμοι της

ήταν σκεπασμένοι

από

γυαλιστερό αίμα.

,,' Ηταν ανάΥΙαι να την σκοτώσεις; » διαμαρτυρήθηκε ο Τέρενς, ψ1θυρίζο­

ντας άγρια. «Δεν σου 'φτωξε σε τίποτα!» Ο :Ξ:ιφομάχος έσπρωξε τον Τέρενς προς τα πίσω, Υια να του δείξει ότι θα έκανε ό,τι ήθελε , όποτε ήθελε. Ο Τέρενς παραπάτησε 10 έπεl1α συνέχισε να διασχίζει το διάδρομο ανάμεσα από ακόμα περισσότερες παιδικές ζωγρα­

φιές ιο ένα τεράστιο πίνακα ανακοινώσεων που ανακοίνωνε ότι «Είμαστε τα παι διά του ΜακΚίνλεϊ : Ευτυχισμένα και Αγαπημένα».

Άκουσαν παιδικές φωνές να τραγουδούν

" ... Ο

γεωργός πάει στΟΥ αγρό,

στΟΥ αγρό, στΟΥ αγρό ... ». Έπειτα ανέβηκαν μια μικριΊ σειρά από σκαλιά και

352

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

πέρασαν από

ένα

ζευγάρι περιστρεφόμενες πόρτες.

Το

δωμάτιο ήταν

μισοσκότεινο και γεμάτο παιδιά που ι<άθονταν σε διαλυμένες πολυθρόνες, καναπέδες και πουφ. Παρακολουθούσαν το Ιvτιάνα Τζόουνς και ο ναός του

Χαμένου Θπσαυρού, σε μια ογκώδη, παλιά τηλεόραση. Ήταν τόσο απορροφη­ μένα απ' τη σκηνή της ανθρωποθυσίας, που σχεδόν κανένα τους δε γύρισε καθώς ο Τέρενς, ο Μάρτυρας κι ο :Ξ:ιφομάχος μπήκαν μέσα κι άρχισαν να κοι­

τάνε επιτακτικά κάθε παιδί, προσπαθώντας να εντοπίσοιΝ την Έμιλι. Ο Τέρενς σκέφτηκε: Παρακαλώ, Θεέ μου, μπ μου πεις όπ δε βρΙσκεΤQ1

εδώ. Όμως εκείνη τη στιγμή ένα κορίτσι που καθόταν σ' ενα πουφ κοντά στην οθόνη της τηλεόρασης έστρεψε το κεφάλι της για να δει τι σννέβαινε, και ήταν εκείνη.

Ήταν λες και όλα διαδραματίστηκαν σε αργή κlνηση. Γούρλωσε τα μάτια της, άνοιξε το στόμα, σηκώθηκε από το πουφ και άρχισε να τρέχει προς την πόρτα που βρισι<όταν στην απέναντι μεριά του σαλονιού. Ο Τέρενς σχημάτισε ένα χωνί με τα χέρια γύρω από το στόμα του και φώναξε: «'ΕJ1μJ1ι.ιλλλ.ιΙll!!!" Ο Μάρτυρας όρμησε κατά μήκος της αίθουσας, ενώ το λευκό πανωφόρι του τυλιγόταν και ξετυλιγόταν σαν τον τρίγιω ενός ιστιοφόρου στην ανοικτή θάλασσα κι ο :Ξ:ιφομάχος τράβηξε το μαχαίρl του. Το μαχαίρl στριφογύρισε αργά σχίζοντας τον αέρα και καθώς στριφογυρ ­

νούσε άστραφτε. Για ένα κλάσμα του δευτερολέmου ο Τέρενς πίστεψε ότι ο :Ξ:ιφομάχος την είχε σκοτώσει, ότι θα της τρυπούσε την καρδιά. Όμως το μαχαίρι διαπέρασε το μανίκι της ροζ μπλούζας της και την κάρφωσε στην

πόρτα, μ' ένα γδούπο που θύμιζε τον

nxo

που κάνει το καπάκι του φέρετρου

όταν κλείνει. Ο Τέρενς δεν έπρεπε να έχει φοβηθεί. Γνώριζε ότι ο :Ξ:ιφομάχος δεν μπορούσε να την σκοτώσει: όχι ώσπου εκείνη να προσφέρει ελεύθερα τον εαυτό της. Κ1 επίσης γνώριζε ότι δεν ήθελε να τη σκοτώσει: όχι μέχρι εκείνη

να προσφέρει τη ζωή του Τέρενς ως δώρο προς τον αδηφάγο παππού της. «Μπαμπάκα", είπε η Έμιλι με πρόσωπο πανιασμένο, τρομοκρατημένη.

Μερικά παιδάιαα άρχισαν να ουρλιάζοιΝ, κάποια έβαλαν τα κλάματα, τα περισσότερα, όμως, παρέμειναν σιωπηλά. Ο Τέρενς διέσχισε αργά την αίθουσα. Η Έμιλι τραβnxτηκε φοβισμένη

μακριά του, ενώ το βλέμμα της πετούσε από 'δω κι από 'κει, αναζητώντας μια

δίοδο δlOφυΥής. Μπορούσε να κατ αλάβει το λόγο. ΕυΧόταν να υπήρχε κάποιος τρόπος να της εξηγήσει, απλά, όμως, δεν υπήρχε. Πρέπει να σε πάρω επειδή ο παππούς σου είναι μισός άνθρωπος, μισός θάμνος κι έχει ανάγκη από τα σωθικά σου για να κρατηθεί στη ζωή; Πρέπει να σε πάρω επειδή, αν δεν το κάνω, χιλιάδες άνθρωποι θα ΧάσοιΝ το βιός τους κι εκατοντάδες περισσότερOl μπορεί να ΧάσοιΝ τη ζωή τους;

Πρέπει να σε πάρω επειδή η ζωή σου είχε δεσμευτεί απ' τη μέρα που γεν­

νήθηκες και δεν έχεις καμία επιλογή, παρά μόνο να υποΟϊ εις ης σννέπειες της απληστίας του παππού σου και της ανικανότητας του πατέρα σου;

353

GRAHAM MASTERTON

,<'Ellw»,

είπε ο Τέρενς απλώνοντας το χέρι, "θα μας αφήσουν να φύγου­

με . Δε θα σε πειράξω, γλυκιά μου. Δεν είναι πια ανάγκη» . Ο :Ξ:ιφομάχος άρπαξε τον ώμο του Τέρενς και έδειξε με το δάχτυλο την πόρτα, σε μια ένδειξη όη έπρεπε να πάρουν την Έμlλ.ι και να φύγουν αμέσως απ' το κτίριο. Έπειτα βάδισε προς το μέρος της, τράβηξε το μαχαίρι του απ' το μανiιo της και την έσπρωξε προς τον Τέρενς λες κι ήταν ένα τσουβάλι αλεύρι. Ο Τέρενς προσπάθησε να την πιάσει, όμως εκείνη στριφογύρισε για να του ξεφύγει. ,(OXI!» ψιθύρισε.

"Δεν καταλαβαίνεις, γλυιοά μου. Είν' αλλιώς τώρα». Εκείνη τον κοίταξε ιο ο Τέρενς διέκρινε στο βλέμμα της κάη που δεν

κοταλάβαινε' κάη που τον τρόμαξε. Για μια στιY}lrί δεν έμοιαζε με την Έμιλι. Έμοιαζε με τη μάσκα ενός μωμόγερου , μέσα απ' τα μάηα της κοιτούσε

κάποιος άλλος. Ο Τέρενς έκανε στο πλάι και κοίταξε συνοφρυωμένος το Μάρτυρα, όμως εκείνος του έγνεψε με παγερή ανυπομονησία να βγει απ ' το σαλόνι κι όλοι μαζί πέρασαν απ' ης περιστρεφόμενες πόρτες, κατέβηκαν τη σκάλα και προσπέρασαν τη ρεσεψιόν. Ο Τέρενς προσπάθησε να μη δει το

:Ξ:ιφομάχος δεν ήξερε μόνο από ξίφη' ήξερε

αίμα,

Kal

αλλά ήταν αδύνατο.

Ο

από αρτηρίες και πού να ης

βρει και πώς να ης χαράξει, ώστε μέσα σ' ελάχιστο χρόνο να ξεπεταχτούν

από μέσα τους συντριβάνια αίματος.

Βγήκαν από το κτίριο και διέσχισαν το δρόμο. Ένας ταξιτζής τούς κόρναρε ιο έπειτα φώναξε: ,<' Ει! Θέλετε να σκοτωθείτε;»

Ο Ξlφομάχος στάθαι<ε, γύρισε και τον κάρφωσε με το βλέμμα. Το σαγόνι του ταξιτ ζή έπεσε αργά,

έπειτα ξανάκλεισε και κείνος επιτάχυνε κι

ανηφόρισε τη lΟη Οδό με τα υγρά του λάστιχα να στριγγλίζουν. Ο Τέρενς είχε το κεφάλι κατεβασμένο και δεν έλεγε κουβέντα. Ο Μάρτυρας τον ακολουθούσε από κοντά. Οδήγησε την Έμlλ.ι στο σοκάκι και άνοιξε ης πόρτες του φορτηγού.

Με φωνή που πρόδινε τρόμο η Έμιλι είπε: "Μπαμπαιω

-

δε θα μου

κόψεις το κεφάλι, έτσι δεν είναι; » ,,'Οχι γλυκιά μου, δε θα το κάνω»> απάντησε εκείνος. "Δεν ξέρω , όμως , τι

θα συμβεί στη συνέχεια. Ο παππούς σου είν' εδώ. Ο πραγματικός σου παπ­ πούς , ο Πράmνος Ταξιδευτ ής. Και κείνος θ' αποφασίσει η θα συμβεί στη συνέχεια »,

Ο Ξιφομάχος ιο ο Μάρτυρας ανέβηκαν στο φορτηγό.

Ο Μάρτυρας

ξαναφόρεσε τη μάσκα του, κάθησε στο κάθlσμα του οδηγού κι έβαλε μπρος .

Ο Θεραπευτής γύρισε προς τα πίσω με πρόσωπο χλομό σαν καντήλι. «Μπαμπάκα, φοβάμαι».

"Και 'γω, γλυιαά μου. Ας το ρισκάρουμε, όμως. Ο Πράmνος Ταξιδευτής προσφέρθηκε να μας χαρίσε ι τη ζωή. Θα μας αφήσει να φύγουμε, αρκεί να

φύγουμε από την Αϊόβα και να πάμε να μείνουμε στην πόλη, ίσως στο

354

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

Kλiβελαντ ή κάπου αλλού, ή στην Ιντιανάπολη». «Αυτό είν' όλο;» «' ΕτΟ1 νομίζω». Η ΈμΙλι ανέβηκε στο φορτηγό, ο Τέρενς την ακολούθησε και το Μαχαίρι έκλεισε τις πόρτες. Τότε ήταν που ο Τέρενς θα 'πρεπε να 'χει καταλάβει ότι η ΈμΙλι είχε αλλάξει. Κανένα άλλο εντεκάχρονο κορίτΟ1 δε θα 'χε σκαρφαλώ­

σει με τόση άνεση σ' ένα κατασκοτεινό φορτηγό, που μία του γωνΙά καταλάμ­ βανε ένας Ο1<οτεινός θάμνος που θρόιζε και

llia

άλλη μια λιπαρή, κουκουλω­

μένη νοσηρή μορφή, που έβηχε κι ανέδιδε τη δυσοσμία της λέπρας.

3εκίνησαν μες στη βροχή. Η Γυμνή άπλωσε το χέρι της και άYVlξε τα Χέρια της ΈμΙλι και είπε: « Είσαι παγωμένη, αγάπη μου ».

«Δεν είμαι αγάπη σου και είμαι πάντα παγωμένη». « 3έρεις γιατί βρίσκεσOl εδώ , έτΟ1 δεν είνω ;»

"Ναι» . « Κάτι πήγε στραβά, ΈμΙλι . Δεν έφταιγες εσύ. Όταν ο πατέρας σου γεννή­ θαι<ε δεν βγήκε όπως έπρεπε ιο έτΟ1 ούτε 'συ ούτε η Λίζα ούτε ο Τζορτζ βγή­ κατε όπως θα 'πρεπε».

Έστριψαν νοτιοανατολικά στην οδό Μάουντ Β έρνον. Η ΈμΙλι κοίταξε προς τον Τέρενς λες ΚΟΙ έψαχνε επιβεβαίωση ότι όσα έλεγε η Γυμνή ήταν αληθινά' όμως ο Τέρενς κοίταξε ηθελημένα από την άλλη, έξω από το παρ­

μπρίζ. Δεν ήξερε τι είχε σκοπό να τους ι<άνει ο ΠράΟ1νος Ταξιδευτής γνώρι­ ζε, όμως, ότι ο τελετουργικός εξαγνισμός δεν ήταν διόλου εύκολη υπόθεση ' κι όη υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να σκοτωθεί τόσο εκείνος όσο και η ΈμΙλι , Τα γεννήματα ήταν πάντοτε πιο σημαντικά απ' τους ανθρώπους που τα καλ­ λιεργούσαν' ΚΟΙ σ' ολόκληρη την ανατολική Αϊόβα το Χώμα ήταν διάσπαρτο με

τα οστά των αγροτών που είχαν δώσει τη ζωή τους για μια πλούΟ1α σοδειά' και μερικών που είχαν δώσει ΚΟΙ την ψυχή τους. «Πού πάμε;}) ρώτησε η Έμιλι

<,Πίσω στο σπiτι σας», είπε η Γυμνή. «Και τότε θα μπορέσουμε να χτυπή­

σουμε την πόρτα όπως είχαμε κάνει και πριν και 'συ θα μπορέσεις να μας καλέσεις να μπούμε» .

"Κι αν δεν το κάνω;»

«Θα το κάνεις», είπε πίσω απ' τη μάΟ1<Ο της η Γυμνή. ,(Ετσι κάνουν πάντα τα καλά l<ορίτσια» .

Ο Λουκ κτύπησε ελαφρά την πόρτα κι έπειτα μπήκε στο γραφείο όπου εδώ και μια ώρα και δέκα λεmά ο Γκαρθ και ο Νέιθαν είχαν στρωθεί στο διάβασμα. «Πώς πάει; » τους ρώτησε, κι ακούμπησε το ένα τεράστιο κωλομέρι του στην άκρη του γραφείου.

«Εντυπωσιακό», είπε τρίβοντας τα μάτια του ο Γι<ορθ κι έριξε ης τελευ­ ταίες σελίδες της μετάφρασης του ι<αθηγnτή Μρστικ ότο στυπόχαρτο μπρος

355

GRAHAM MASTERTON

του . " Εκατό τοις εκατό ΕVΤυπωσιαKό . Πρόκειται

V1Q την npc.:JTn πεισrnαι σύνδε­

ση μυθικών προσώπων Kαl αποδείξψης γενετnαις επισrήμης πο υ έχω δει

ποτέ . Θέλω να πω, ΠOlος ξέρει τι έχει σειρά ; ' Ισως μπορέ σουμε ν' αποδείξ ου­ με ότι υπάρχονν οι νεράιδες » .

"Πιστεύετε , λοιπόν, ότι όλη η ιστορία του Πράσινο Ταξιδευτή είν' αλή­ θεια; »

,(Οχι απολύτως» , είπε ο Γκαρθ . «Μερικά κομμάτια του θρύλου είναι παρα­

τραβηγμένα. Σαφώς, όμως, διαθέτει κάπOlον KΕVΤΡΙKό πυρήνα αλ.rl.θειας. Απ' ό,τι φαίνετ αι, ο Πίρσον έλεγξε τις περισσότερες από τις πρόσφατες ιστορικές

συνδέσεις . Και πιστεύω όη όντως υπήρχε κάΠΟlOυ είδους πρωταρxuαι ιεροτ ε­ λεστία

V1Q

τη μετατροπή ενός ανθρώπου σε δέντρο

-

εμφα....-iζεται σε εmά ή

οκτώ διαφορετικές διηγήσεις, όλες γραμμένες σε διαφορεηκές εποχές . Συνέβαινε κυρίως στον

'AV10

Δoμlνικo, τ ην Αϊτή και τη Bρετανuαι Γουϊάνα,

αλλά έχονν αναφερθεί και μεμονωμένες περιπτ ώσεις στο Βόρειο Ημισφαίριο , κυρί ως στη Β οημία και τη Ρ ουμανία .

"Εκείνο που μ ' ενδιαφέρει περισσότερο απ' όλα είναι τ α γενετιστικά του

στοιχεία, που είναι πολύ oυσιασrΙKά και ιδιαίτερα λΟV1κά. Θέλω αΥ πω ότι τα βιβλία που μελετ ούσε ο Τέρενς Πίρσον ήταν πενήντ α, εξήντα, μερικά εκατό ετών. Όλα, όμως , ήτ αν κατηγορηματικά σr o ότι "άνθρωπος ι<αι θ άμνο ς ήσαν αλη θώς πεπλεγμένοι, ώστε να μην δι αιφίνονται εις εκ του ετέρου". Στ ο Σπέλμαν έχ ουμε κάνει κάποιου ς συνδυασμού ς ζ ωικών με φυτικ ά γoVΊδια . ΔημlOυργήσαμε ένα βάτραχο που κυριολεκπκά είχε στη ράχη του λειχήνες αντί V1Q δέρμα . Μπορούμε , όμως , να προχωρήσουμε παραπ έ ρα , πολύ παραπέ­

ρα . Μιλάμε

V1Q

ζώα που να μπορούν ως ένα σημείο να φωτοσυνθέσουν' και

φυτά με υποτυπώδη σκέψη . Όλα είναι πιθανά , όλα γίνονται σήμερα" . Ο Λουκ είπε: « Νόμιζα ότι θα βάζατε τα γέλια . Νόμιζα ότι δε θα μ ε πιστεύατε ".

Ο Γκαρθ ανασήκωσε τους ώμους. Φαινόταν χλομός και κουρασμένος , και ήταν μελανιασμένος. « Πριν από δέκα, ακόμα και πριν από πέντε χρόνια, ίσως

Υα μην σας πίστευα. Όμως η γενετnαι έχει κάνει από τότε τεράστια βήματα

και κάθε μέρα προσπαθούμε να πετύχουμε και κάτι καινούΡV10 . Δείτε τον Κάπτεν Μπλακ» .

«Θ α τον έβλεπα, δόκτωρ Μάθιους , αν ήξερα πού να τον βρω ». «Πισrεύω ότι πηγαίνει σπίτι του», είπε ο Ντέιβιντ. «Και τι σε κάνει να το ωσrεύεις; »

«Πιστεύω ότι πηγαίνει σπίτι τ ου,

V1aTi

δεν έχει πού αλλού να πάει» .

«Δόκτωρ Μάθι ους ; » ρώτησε ο Λουκ.

Ο Γκαρθ ανασήκω σε πάλι τους ώμους. « Φαίνεται λΟV1κό . Ίσως θα πρεπε να 'χετ ε το νου σα ς στο σπίτι των Πίρσον». «Θα στείλω κανά δυο βο ηθούς

V1Q να

σr αση» .

356

'χουν απλά το νου τ ους σrην κατά-

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Ο Γκαρθ είπε: «Ειδοποιήστε με μόλις κάΠΟlOς τον εντοπίσει, εντάξει; Ο Ραούλ 1<1 εγώ περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της

σταδιοδρομίας

μας

δημlOυργώντας τον Κάmεν Μπλακ Πάντα rnστεύαμε όη μετά την εισαγωγή της

ανθρώπινης

εγκεφαλικής ουσίας,

η συμπεριφορά του ίσως γινόταν

λιγότερο πειθήνια. Τώρα, όμως, έχουμε κι ένα μπαλαντέρ στη γενεηκή του δομή: το γεγονός ότι είναι πιθανόν να 'χει άμεση συΥΥένεια με τον Πράσινο Ταξιδευη'ι,

στον οποίο αναφέρετω συνεχώς

εκείνος ο Τέρενς Πίρσον.

Ειλικρινά, δεν υπάρχει τρόπος να προσδιορίσουμε αν πρόκειται γι' αγόρι, γου­ ρούνι, μυθικό μωμόγερο ή για κάποιο συγκεκριμένο συνδυασμό και των τριών». «Εκείνο που θέλω να ξέρω», είπε ο Λουκ, «είνω πώς μπορέσατε να χρη­ σιμοποιήσετε την εγιζεφαλιΚl'ι διατομή του μικρού Τζορτζ Πίρσον δίχως την

άδεια του Τέρενς ή της ΌAlρις Πίρσον;» « Κανονικά δε χρειάζετω η άδεια για τη χρήση ασήμαντων ποσοτήτω'l

ιστού από νεκρά σώματα, ούτε την ζητά κανείς», είπε ο Γκαρθ. «Για παράδειγ­ μα, είνω συνήθης πρακηκή να παίρνουμε τους αδένες της υπόφυσης απ' τα

πτώματα, να τους ΚΟVlΟΡΤΟΠΟlOύμε κω να φnάχνουμε ορμόνες, που με τη σειρά τους χρησιμοποιούντω σε φάρμακα γονιμότητας ή ουσίες για την προ­ ώθηση της ανάπτυξης. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα νούμερα που είδα, αφω­ ρούμε τακηκά τους αδένες της υπόφυσης από σχεδόν ένα εκατομμύριο mώ­

ματα το χρόνο . Επίσης κατά τακτά χρονικά διαστι'ιματα παίρνουμε εγιζεφαλlKό ιστό από νεκρά σώματα και τον χρησιμοποιούμε σε διάφορες μορφές νευρο­ xειρoυργιΚl'ις, όπως τις μεταμοσχεύσεις μήνιγγας». «Δίχως να ερωτηθεί κανείς;» είπε έκπληκτος ο Λουκ.

"Δεν τα παίρνουμε και μαζί μας στον τάφο», neTΆXTm<:e ο Νέιθαν. Εκείνη τη στΙΥμr'ι , η αστυφύλακας Τζιν Λέμαν χτύπησε την ανοικτή πόρτα. Ήταν μια κοντόχοντρη KOΚΚlνOμάλλα, που πάντα θύμιζε στον Λουκ την Λορέ­ τα Σουίτ. Συνόδευε τη μωλωrnσμένη, χλομή και απογοητευμένη Λίλι Μόναρκ.

«Η δεσποινίς Μόναρκ ζήτησε να σας δει, σερίφη. Είπε ότι ήταν επείγον».

«Εντάξει, λοιπόν», είπε ο Λουκ, και σm<ώθηκε αργά από την άκρη του γρα­ φείου. "Τι μπορώ να κάνω για σας, δεσποινίς Μόναρκ;» «Πρέπει να σας μιλήσω», είπε η Λίλι με πολύ αδύναμη φωνή. "Σχετικά με τον Κάmεν Μπλαι<:». <<Ας βρούμε, λοιπόν, ένα γραφείο», είπε ο Λουκ. «Οχι, όχι. Δε με πειράζει να μιλήσω εδώ. Μπορεί ο δόκτωρ Μάθιους κι

εγώ να 'μαστε εχθροί όσον αφορά στη ζωοτομία κω τα πειράματα στα ζώα, αλλά -ίσως πρέπει να ακούσει ό,ΤΙ έχω να πω. Ίσως μπορεί να βοηθήσει». «Εγώ δεν έχω πρόβλημα», είπε ο Γκαρθ. «Γνωρίζετε τους άλλους δύο

κυρίους; Από εδώ ο Νέιθαν Γκριν, παθολόγος του Ιατρικού Κέντρου Μέρσι. Κι εκείνος είν' ο Υ'10ς του, ο Ντέιβιντ».

Ο Λiλl τους Χάρισε ένα κοφτό, περιφρονητη<:ό χαμόγελο. «Μόλις έκανα το τηλεφώνημά μου», είπε.

357

GRAHAM MASTERTON

«Μπορείτε να πείτε στη βοηθό τα ονόματα των δlΚl1γόρων σας» , είπε ο Λουκ. ,<Δεν έχω :ιnλήσει ακόμα με τους δικηγόρους μου. Τηλεφώνησα στο

γερουσlαστή Μπράιαν Κάνη. Πlθανώς γνωρίζετε όη είναι κάη σαν φίλος μου. Ή ήταν, τέλος πάντων».

" Συνεχίστε». "ο Μπράιαν είναι συγχυσμένος μαζί μου, επειδή aπελευθέρωσα τον Κάπτεν Μπλακ. Νομίζει όη η πρόξη μου θα θέσεl σε κίνδυνο ης ελπίδες του να εγκΡlθεί το νομοσχέδιο Ιaπφ-Kόντι από το ΚΟΥιφέσο την επόμενη εβδομά­ δα. Έτσι, aποφάσισε να mάσει μόνος του τον Kόmεν Μπλ.ακ».

"Α, ναι; Και πώς θα το κάνει;» «Θα παραφυλάεl έξω από το σπίη των Πίρσον με χοφοκυνηγούς κι ελεύ­ θερους σι
,c'Apa KQl

ο γερουσιαστής Κάντι Πlστεύεl όη ο Κάπτεν Μπλαι< κατ ευθύνε ­

ται προς το σπίτι του». ,,' Ετσι υπέθεσα».

"Kl

ο νεαρός Ντέlβιντ aπό δω υπέθεσε το ίδιο. Προσπαθούσε να φαντα­

στεί τι θα έκανε ένα παιδί τριών ετών». "Και Ύω προσπαθούσα να φανταστώ τι θα έκανε ένα ενήλΙΙ<ος κάπρος ράτσας Πόλαντ Τσάινα».

Καθώς μίλησε,

n

φωνή της είχε έναν αλλόκοτο τονισμό, που δεν πέρασε

απαρατήρητος απ' το Λουκ. Προσπαθούσε να του πει κάπ κάτι που ήταν πολύ σημαντικό για 'κείνη, το οποίο , όμως, δεν ήταν κάτι που θα μπορούσε να ξεστομίσει εύκολα. "Πώς είναι δυνατόν να φανταστείτε τι θα έκανε ένα ενήλικος κάπρος; » τη ρώτησε .

Εκείνη παρέμεινε σιωπηλή για λίγες στιγμές ια έπειτα είπε : ,c' Ισως θα έπρεπε να κοιτάξετε για μένα στ' αρχεία σας». « Ναι; Και τι συΥι<εκριμένα θα 'πρεπε ν' αναζητήσω; »

"Το Γουρουνοκόριτσο», είπε η Λίλι. "Θυμάστε το Γουρουνοκόριτσο;» "Το θυμάμαι», είπε ο Νέιθαν.

cc'HTav πριν

από δεκαπέντε χρόνια, σωστά;

Στο Πρέριμπουργιc ή κάποιο παρόμοιο μέρος. Ένα εmάχρονο κορίτσι είχε βρεθεί σε κάποιο εντελώς aπoμoνωμένo ΧΟΙροτροφείο. Οι γονείς του είχαν πεθάνεl

nPlV από τρία χρόνια περίπου,

αλλά το είχαν μεγαλώσεl τα γουρούνια.

Ήταν περlOσότερο γουρούνι παρά άνθρωπος». «Σωστά», είπε

n

Λίλι. «' Εμαθε να εΠΙΚΟlνωνεi μαζί τους καταλάβαινε τι

ήθελαν' και μπορούσε να φανταστεί πού θα πήγαιναν αν ήταν μόνα, φοβlOμέ­ να ια είχαν ανάγκη από συντροφιά».

Ο Λουκ την κοίταξε εξεταστικά. "Θέλετε να πείτε ότι εσεΙς ήσασταν το ΓουρουνοκόΡlτσο;»

358

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

Στα μάτια της Λiλι έλαμψαν δάκρυα.

"Ναι,

εγώ ήμουν εκείνο το

Γουρουνοκόριτσο». «Απ' ό,τι άκουσα, όμως, εκείνο το κοριτσάκι ήταν σχεδόν σαν γουρούνι.

Της πήρε χρόνια ψυχοθεραπείας μόνο και μόνο για να πειστεί ότι ήταν άνθρω­ πος».

«Εξακολουθώ να κάνω ψυχοθεραπεία. Αν αμφιβάλετε, μπορείτε να τηλε­

φωνήσετε στο δόκτωρα Κοέν του Ινστιτούτου Σ ίνταρ». «Θα το κάνω», είπε ο Λουκ .•(Οχι πως δεν σας mστεύω, αλλά νομίζω ότι πρέπει να το ελέγξω. Δεν θέλω να μπλεχτείτε με κάτι που θα ανακόψει το

πρόγραμμα της θεραπείας σας. Η κομητεία θα μπορούσε να βρεθεί υπόλογη για την πρόκληση βλαβών».

Εκείνη είπε εν συντομία στον Γκαρθ και τον Λουκ τα ίδια που είχε πει και

στον Μπράιαν Κάντι

-

πώς είχαν πεθάνει οι γονείς της και πώς την είχαν ανα­

θρέψει τα γουρούνια. Εκείνοι άκουγαν σιωπηλοί ΙΌ όταν η Λiλι τελείωσε, κοι­ τάχτηκαν μεταξύ τους συγιανημένΟllG εντυπωσιασμένοι.

Ο Λουκ χτύπησε ελαφρά το δείκτη του στο μέτωπό του. «Αρα, γνωρίζο­ ντας ό,τι γνωρίζετε για τα γουρούνια,

εκείνο που μας λέτε,

δεσποινίς

Μόναρκ, είναι ότι θα 'πρεπε να είστε σε θέση να προβλέψετε τι πρόκειται να κάνει ο Κάπτεν Μπλακ; » « Ετσι νομίζω». Σκούπισε τα μάτια με το μανίΙΌ της.

«Τον ελευθερώσατε' γιατί θέλετε να μας βοηθήσετε να τον ξαναπιάσου­ με; Αφού θα γυρίσει πίσω στο Σπέλμαν». «Θέλω νας σας βοηθήσω να τον ξαναmάσετε, επειδή έκανα ένα ηλίθιο σφάλμα όσον αφορά την κρίση μου για τον Μπράιαν - το γερουσιαστή Κάντι. Δε θέλω να κερδίσει όλη τη δόξα».

Ο Γκαρθ είπε: «Να υποθέσουμε, δηλαδή, ότι ο γερουσιαστής Κάντι φοβά­ ται ότι η σχέση του με άτομα , που πραγματοποιούν εmδρομές εναντίον ερευ­

νητικών ιovστπούτων, θα επηρεάσει την έγκριση του νομοσχεδίου του; " Η Λiλι έγνεψε καταφατικά. «Μ' έλουσε με κάθε λογής βρισιά που μπορεί­ τε να φανταστείτε » . « Ε, ΙΌ εγώ θα μπορούσα να σας βρίσω», είπε ο Γκαρθ.

Εκείνη είπε: « Δε με νοιάζει πλέον αν δεν εmκυρώσουν το Ζαπφ-Κάντι. Νόμιζα ότι ο Μπράιαν ήταν ιδεολόγος. Νόμιζα ότι είχε κοινωνικές πεποιθή­ σεις, Το γεΥονός, όμως, ότι το Ζαπφ-Κάντι έχει προσχεδιαστεί έτσι ώστε να

προστατεύει τα ζώα, είν' απλή σύμπτωση. Απλά πρόκειται για ένα ακόμα νομο­ σΧέδιο που ακολουθεί το ρεύμα της εποχής. Έχει σΧέση με την προώθηση της πολιτικής σταδιοδρομίας του Μπράιαν, τελεία και παύλα» . « Φαίνεται ότι πράγματι σας έπεσαν τα λέπια απ' τ α μάτια», παρατήρησε ξ ερά ο Γκαρθ.

Ο Λουκ κοίταξε το ρολόι του. «Εντάξει »,

eme.

«Νομίζω ότι πρέπει να

δούμε τι συμβαίνει στο σπίτι των Πiρσoν. Μπορείτε να έρθετε και σεις ,

359

GRAHAM MASTERTON

δεσΠΟΙvlς Μόναρκ, είμαι, όμως, αναγκασμένος να εωμείνω να φορέσετε χει­ ροπέδες » ,

«Θα βάλετε τα δυνατά σας για να συλλάβετε ζωντανό τον Κάmεν Μπλαι<;» είπε ο Γκαρθ. Ο Λουκ τον κοίταξε με την στρυφνή, ασυγι<ίνητη έκφραση του σερίφη.

" Ελάτε τώρα», είπε ο Γκαρθ. « Τούτο το ζώο μάς έχει κοστίσει εκατομμύ­ ρια . Αποτελεί ένα θαύμα της εξωγενετικής χειρουργικής. Ο δόκrωρ Λαιωυτίρ

προτίμησε να θυσιάσει τη ζωή του, παρά να δει αυτό το γουρούνι να πεθαίνει» . "Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα δούμε πώς θα εξελιΧθούν τα πράγ­ ματα», είπε ο Λουκ. «Μπορώ , όμως, να τον ναρκώσω, αν μου δοθεί η ευκαιρία. Τότε δε θα είναι ανάγιαι να τον σκοτώσετε». "Εντάξει, λοιπόν, φέρτε αν θέλετε τον απαραίτητο εξοπλισμό για να τον ναρκώσετε. Αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα». «Μπορώ να έρθω;» ρώτησε ενθουσιασμένος ο Ντέιβιντ. Ο Γκαρθ είπε: «Μπορεί να είναι καλή ιδέα, σερίφη. Ο Ντέιβιντ τα κατα­

φέρνει καλά με τον Κάπτεν Μπλακ ή, μάλλον, με το μικρό Τζορτζ Πίρσοv». "Αρκεί να μείνεις μες στ' αυτοιανητο και να μην μπλεχτείς στα πόδια μας», επέμεινε ο Λουκ. Η ΛίλJ. κατευθύνθηκε προς το μέρος του Γκαρθ και του έτεινε το χέρι .

"Θέλω να πω ότι λυnάμαι για την τροπή που πήραν τα πράγματα» . Ο Γκαρ θ σήκωσε το βλέμμα πάνω της. «Δεν το πιάνετε, έτσι δεν είναι; Μόλις θέσατε σε κίνδυνο το έργο ολόκληρης της ζωής μου, για Χάρη κάποιας

συναισθηματικής ιδεολογικής μπούρδας. Και βέβαια γνωρίζω ότι τα γουρού­ νια είναι θνητά. Και βέβαια νοιάζομαι όταν υποφέρουν. Όμως ο ανθρώπινος πόνος που μπορούν ν' ανακουφίσουν είναι εκατομμύρια φορές μεγαλύτερος» . Η ΛίλJ. τράβηξε το Χέρι της. «'Οπως και να 'χει, λυπάμαι».

Χτύπησε το τηλέφωνο. Ο Λουκ το σήκωσε και είπε: «Ναι; Τι είναι; Έχω

δουλειά » . «Είμαι ο βοηθός Γουόλς, σερίφη. Μου ήρθαν δύο αναφορές

-

η μία απ' το

αεροδρόμιο, η άλλη από την πόλη».

«Καλές ειδήσεις ή σκατένιες ειδήσεις;»

"Σκατένιες νομίζω. Ο πιλότος ενός ιδιωτικού cλIKomtpou εντόπισε ανα­ τολικά του αεροδρομίου κάτι που έμοιαζε με καμιά εκατοστή αδέσποτα γου­ ρούνια, να κατευθύνονται βόρεια-βορειοανατολικά προς την πόλη. Φαίνεται ότι πρόκειται για τα ίδια γουρούνια που χτες το βράδυ προκάλεσαν το δυστύ­ χημα στην 76η Λεωφόρο. Η μόνη διαφορά είναι πως απ' ό,τι φαίνεται έχουν

αρχηγό

-

ένα πολύ μεγαλύτερο γουρούνι, ένα μεγάλο μαύρο μπάσταρδο,

τρεις φορές μεγαλύτερο από ένα φυσιολογικό κάπρο».

«Ο Κάmεν Μπλακ», είπε δυσαρεστημένα ο Λουκ. "Φαίνεται ότι βριίκε ακολουθία. Έχουμε στείλει δικά μας μέσα παρακολούθησης;»

360

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

«Προσπαθήσαμε να στείλουμε ένα ελlκόmερο, όμως ο καιρός επιδεινώ­ θηκε άσχημα. Ακόμα και το αεροδρόμιο έκλεισε. Στείλαμε κανά δυο τζιπ, όμως έχουν πέσει σε πολύ δύσβατο έδαφος».

«Σκατά. Τέλος πάντων, κάντε ό,τι μπορείτε. Τι λέει η άλλη αναφορά;» «Δεν θα σου αρέσει αυτό, σερίφη. Mόλlς πριν από είκοσι λεmά, τρεις άντρες εισέβαλλαν στον παιδικό Οίκο MακΚiνλεϊ. Τραυμάτισαν θανάσιμα την ρεσεψιoVΊστ, έπειτα μπήκαν στο σαλόνι και μαντέψτε ποιάν απήγαγαν». Ο Λουκ κάλυψε τα μάτια του με το κοντόχοντρο Χέρι του.

«Δεν το

πιστεύω », είπε. «Μη μου πεις την Έμw Πίρσον;» «Το βρήκατε με τη μία, σερίφη».

« Τους είδε κανείς τους τύπους; » "Κάμποσοι περαστικοί , τα περισσότερα παιδιά 1<1 ένας ταξιτζής. ΟΙ δύο είχαν λευκά πρόσωπα, ήταν ψηλοί και κάπως τρομακτικοί. Ο άλλος ήταν λεπτός, χλομός ια είχε κοντοκουρεμένα μαλλlά».

" ο Τέρενς Πίρσον», είπε ψιθυριστά ο Λουκ. «Mάλlστα, κύριε. Ο ταξιτζής τον αναγνώρισε από μια φωτογραφία της αστυνομίας. Είπε ότι έτσιια αλλlώς τον θυμόταν απ' την εφημερίδα » . «Οι άλλοι δύο;»

"ο ταξιτζής δεν ήταν τόσο σίγουρος. Είπε ότι Ύ1α κάποιο λόγο δεν μπο­ ρούσε να τους διακρίνει καλά». «Είδε κανείς το όχημα με το οποίο διέφυγαν;» «Ήταν ένα μαύρο κλειστό φορτηγό Σεβρολέτ, τελευταίο μοντέλο, με φιμέ παράθυρα. Δεν είχε αριθμό κυκλοφορίας». «Προς τα πού κατευθύνθω<αν;» «Εστριψαν βορειοανατολικά στην 4η Λεωφόρο, κι έπειτα εξαφανίστηκαν μες στην κυκλοφορία».

Ο Λουκ κατέβασε το αι<συστικό. Δεν είπε τίποτα. «Συμβαίνει κάτι;» ρώτησε πρόθυμα ο Γκαρθ .

«Ναι, νομίζω ότι όπου να 'ναι τα σκατά θα σκεπάσουν τα Kεφάλlα μας».

Το Εμπορικό Κέντρο Σίνταρ βρισκόταν πάνω σε μια φαρδιά, θαμνώδη λωρίδα

άγονης γης, που Ύ1νόταν όλο και πιο βαλτώδης, ώσπου τελιι<ά εΎ1cατέλεmε την προσπάθειά της να παραμείνει στεριά και βούλιαζε μέσα σ' ένα λασπωμένο, φουσι<ωμένο παραπόταμο του ποταμού Σίνταρ. Παρόλο που ήταν μόλις τέσσερις το απόγευμα, τα σύννεφα της βροχής

βρίσκονταν τόσο χαμηλά που όλα τα φώτα γύρω από το εμπορικό κέντρο είχαν ανάψει και Χάριζαν μια π ολύχρωμη λάμψη στην βρεγμένη επιφάνεια του πάρ­

ΚΙΥΚ, ενώ τα ίδια αντανακλώνταν κόιaaνα και πράσινα στις γλυφές λιμνούλες του χωραφιού που βρισκόταν από πίσω.

Ο Κάπτεν Μπλακ στεκόταν χωμένος μέΧρι τα γόνατα σε μια από εκείνες

361

GRAHAM MASTERTON

ης λιμνούλες, με τους βαρείς μαύρους ώμους του καμπουριασμένους, ενώ τα αυτιά κω το ρύγχος του έσταζαν. Τα υπόλοmα γoυρoύv!.α γυρνούσαν γύρω του με προσοχή κω σεβασμό, γρυλίζοντας πότε πότε. Ο Κάπτεν Μπλακ γνώριζε ό,τι γνώριζε κω ο Τζορτζ Πίρσον

-

όη τα εμπο­

ρικά κέντρα σήμαιναν φαγητό. Ο Κάπτεν Μπλω< δεν είχε φάει από αργά το πρωί κω το στομάχι του πονούσε. Παρόλο που συνήθως έτρωγε έως κω εφτά κιλά ζωοτροφής ημερησίως , συνήθως δεν σπαταλούσε τόση πολλή ενέργεια, τόσο για να τρέξει, όσο κω για να διατηρηθεί ζεστός.

Ύψωσε το ρύγχος του κω οσμίστηκε τον αέρα. Ο βορειοδυΤιι<:ός άνεμος μετέφερε την ευωδιά του φρεσκoψnμένoυ ψωμιού από ένα αρτοποιείο μες στο KTiplO' από μmφτέκια που ψήνονταν και πατάτες που τηγανίζονταν.

Έβγαλε μια βαθιά, βροντερή κραυγή κι άρχισε να βαδίζει αργά μες στο λασπωμένο, κατάφυτο χωράφι, με κατεύθυνση προς το εμπορικό κέντρο. Τα

υπόλοmα γoυρoύv!.α τον ακολούθησαν, αν κω τα περισσότερα ήταν πολύ πει­ νασμένα κι εξαντλΙ1μένα για να τον προφτάσουν.

Άρχισαν να διασxiζoυντo πάΡΙΌγι<. Τα πόδια τους κροτάλιζαν λες κω πλη­ σίαζαν διάβολοι με δlΧαλωτές οπλές. Εκείνη τη στιγμή έβγαινε από την κύρια είσοδο μια οικογένεια ντυμένη με αδιάβροχα, με κεφάλια σκυμμένα για να προφυλαχτεί από τον άνεμο και τη βροχή κω με τα καρότσια γεμάτα ως απάνω με ψώνια. Ένα από τα πωδιά τσίριξε: «Κοιτάχτε! Γoυρoύv!.α!» ΙΌ ο

πατέρας με τη μητέρα οπισθοχώρησαν από φόβο και σαστιμάρα, ενώ τα καρο­ τσάιαα τους συΥιφούστηκαν μεταξύ τους . Τα γουρούνια ξεπρόβαλλαν από το βροχερό μισοσι<όταδο κω τα μάηα

τους γυάλιζαν κατάμαυρα κάτω απ' το φως που έβγωνε απ' το εσωτερικό του εμπορικού κέντρου . Τα μεριά τους ήταν καλυμμένα με παχιά λΙπαρι'ι λάσπη

ενώ απ' τα μουσούδια τους έσταζαν σάλια. Οι αυτόματες γυάλινες πόρτες γλί­ στρησαν απαλά στο πλάι για να περάσουν κω κείνα όρμησαν τρέχοντας μες

στο εμπορικό κέντρο, σχεδόν καμιά εκατοστή από δαύτα, προτού προλάβει κανείς να σκεφτεί με ποιον τρόπο θα τα σταματούσε. Το εμπορικό κέντρο ήταν ζεστό, στεγνό, κατάφωτο κω γεμάτο κόσμο. Ήταν χτισμένο σε σχήμα σταυρού της Λοραίνης, με ένα μεγάλο κεντρικό διά­

δρομο κω δύο μικρότερους που διαι<λαδώνονταν μέσα απ' αυτόν. Τα πατώμα­ τα ήταν επενδυμένα με λευκό μάρμαρο κω στο κέντρο του κυρίως διαδρόμου βρίσκονταν μαρμάρινες ζαρντινιέρες με φοίνικες, συντριβάνια κω ημιαφηρη­ μένα γλυmά που απεικόνιζαν την πολιτιστική ι<λl1ρoνoμιά του Σίνταρ Ράπιντς

-

Ινδιάνικα κανό , σκοτσέζικες πίπιζες κω τσέχικα υαλικά . Μαύρος σαν το Σατανά κω ρυπαρός σαν την Κόλαση , ο Κάmεν Μπλακ

στάθηκε καταμεσής

του εμπορικού κέντρου ΙΌ έμπηξε

ένα τραχύ,

οξύ

ουρλΙαχτό που έπνιξε ης κουβέντες, τα γέλια ΙΌ ακόμα κω τη σοροπιαστι'ι ορχηστΡlΙΌ'ι εκδοχή του «Ι

can' t Help Falling in Love with You»

απ τα μεγάφωνα.

362

που ξεχυνόταν

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

Ούρλιαξε ξανά και ξανά και το ίδιο έκανε και η εξαγριωμένη, λασπωμέ­

νη αγέλη που είχε συγκεντρωθεί γύρω του. Μια γυναίκα ούρλιαξε και μαζί με κάποια παιδιά έμπηξε τα κλάματα. Ένας άντρας φu')ναξε: «Γαμώ το κερατό μου! Ένα αναθεματισμένο τέρας!» Για ανθρώπους μεγαλωμένους με το ΡΕ! σε συvαyεppό, την AπεIλ.rί και τα ΣαΥόV1α τσυ ΚαρχαρΙα, δεν υπήρχε παρά μία αντανακλαστιιaί αντίδραση, που δεν ήταν άλλη από τον πανικό. Σηκώθηκε μια ανατρooαστllaί κραυγή ομαδικού φόβου, σαν ης κραυγές των επιβατών ενός αεροπλάνου, που έχουν πειστεί

ότι πρόκειται να πεθάνουν. Οι άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν στον κεντρικό διάδρομο, με τα πόδια τους να σέρνονται και να χτυπούν με δύναμη πάνω στο

πλακοστρωμένο δάπεδο. Άρπαζαν παιδιά' παρατούσαν καροτσάκια γlα τα ψώνια ' πέταγαν παντού τσάντες και καλάθια. Ο Κάmεν Μπλακ είδε ανθρώπους να τρέχουν κι άρχισε να τρέχει και κεί­ νος. Το τρέξιμο τον έκανε να νιώθει όμορφα. Πρός το παρόν δεν έτρεχε στο κατόπι τους. Σε αντίθεση με την αγέλη των ισχνών και άγριων Μπέρκσαϊρ που

έτρεχαν δίπλα του, ο Κάmεν Μπλακ δεν είχε ακόμα φτάσει στο σημείο να τρώει οτιδήποτε θα ήταν σε θέση να χωνέψει. Έτρεχε κατά μήκος του κεντρικού διαδρόμου, σκορπίζοντας καρότσια γlα τα ψώνια, καθίσματα και παρατημένα καροτσάιαα μωρών. ΣUγl
με τους φοίνικες και τα συντριβάνια ια ένα απ' τα γλυπτά τού έγδαρε το αριστερό πλευρό, ματώνοντάς τον. Εκείνος βρυχήθηκε και ούρλιαξε' το ίδιο έκαναν και τα γουρούνια.

Οι πελάτες σκορπίζονταν προς όλες τις κατευθύνσεις. Δυο τρία γουρού­ νια όρμησαν στο αρτοπωλείο κι άρχισαν να καταβροχθίζουν τα κέικ και τα ψωμάιαα. Παντού τινάζονταν ψίχουλα και σπασμένα κουλουράκια. Ο Ηαλός διευθυντής προσπάθησε να διώξει τα γουρούνια μ' ένα σκουπόξυλο, όμως τότ ε

τέσσερα ακόμα όρμησαν τρέχοντας στο μαγαζί. Έπεσαν στα γόνατά του, τον έκαναν να Χάσει την ισορροπία του και την επόμενη στιγμή βρισκόταν πεσμέ­

νος ανάσκελα, ενώ τα γουρούνια ξέσκιζαν το παντελόνι και την ποδιά του. "Φύγετε από πάνω μου! Φύγετε από πάνω μου!» τους φώναξε με οργή και φόβο. Τότε, όμως, ένα απ' τα Μπέρκσαϊρ άρπαξε το αυτί του με τα δόντια του

και του το έκοψε , μαζί με ένα κομμάτι απ' το ΤΡlXωτό της κεφαλής του' το πρώτο αίμα είχε χυθεί. Τα υπόλοιπα γουρούνια παράτησαν τα διαλυμένα και κατεστραμμένα γλυκά κι εrnτέθru{Qν στο διευθυντή ουρλιάζοντας λαίμαργα.

Κάποια γουρούνια όρμησαν μες στο Μακντόναλντς και αφού σκαρφάλω­ σαν πάνω στους πάγκους, άρχισαν να καταβροΧθίζουν τα ψωμάιαα γlα τα xάμπoυΡγl<ερ και τα ταιζμπουργκερ και να ξεσκίζουν κουτιά από πολυστυρέ­ νιο και σακούλες με τηγανητές πατάτες. Κάποιο Μπέρκσαϊρ προσπάθησε να αρπάξει τα μrnφτέκια κατευθείαν- απ' την πλάι<α της ψησταριάς. Το ρύ-Υχος του κάηκε τσιτσιρίζοντας ια εκείνο άρχισε να σκληρίζει και να στριφογυρνά πάνω στην ψησταριά, ενώ οι γουρουνόΤΡlXές του κατσάρωναν και κάπνιζαν,

363

GRAHAM MASTERTON

και τα πόδια

rc,u

τινάζονταν απ' τον πόνο.

Είκοαι ή τριάντα γουρούν1α καταδίωξαν γύρω στα έξι παιδιά μες στον Κόσμο του Μωρού. Τα γουρούν1α ήταν τόσο λιμασμένα που πάλευαν το ένα με το άλλο, για να περάσουν από την πόρτα. Στον Κόσμο του Μωρού δεν υπήρ­ χαν επιζώντες ούτε μάρτυρες. Όμως η βιτρίνα με τα βρεφικά παιχνίδια, τα κουνιστά αλογάΙGα και τις κούν1ες σε στιλ Νέας Ayyλiας, μουαι<εύτηκε έξαφ­

να με αίμα και κομμάτια σχισμένης σάρκας. Ο Κάπτεν Μπλακ είχε φάει. Τρία ή τέσσερα γουρούν1α είχαν φέρει φρατζόλες, λουκάνικα και ζαμπόν, τα είχαν ρίξει στα πόδια του και 'κείνος

είχε μείνει στη θέση του

IG

είχε φάει με αξιοπρέπεια. Το εμπορικό κέντρο

είχε εΥιωταλειφθεί σχεδόν ολότελα και κείνος άρχισε να βαδίζει αργά κατά μήκος του κεντρικού διαδρόμου, γρυλλiζoντας απ' τα βάθη του λάρυγγά του. Ερχόμουν εδώ και ΠΡ1ν, ΤΟ θυμάμω -ήταν, όμως, πρνΠριν από τι; Εξαιωλουθούσε να μην μπορεί ν αντιληφθεί τι του είχε συμ­ βεί ' ι'1 ποιος ήταν ' ή Τ1 ήταν. Αισθανόταν δυνατός και πανίσχυρος, ωστόσο

αισθανόταν συνάμα τρομαγμένος και μικρός και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί.

Η Έ]11.λJ. Η Έμw θα του έλεγε Τ1 ήταν. Εξακολουθούσε να βαδίζει αγέρωχα κατά μήκος του εμπορικού κέντρου, όταν άκουσε παράξενα ουρλιαχτά. Δεν έμοιαζαν με ουρλιαχτά γουρουνιού

ούτε κανενός άλλου ζώου. Του θύμιζαν κάτι συναρπαστικό , δεν μπορούσε , όμως, να προσδιορίσει τι. Συνέχισε να βαδίζει. Σε μια απ' τις βιτρίνες δίπλα του, πέντε γουρούνια κατασπάραζαν ένα πεσμένο κορίται, αιωρπίζοντας παντού αίματα. Κοίταξαν προς τα επάνω και το βλέμμα τους ήταν τρομερό, ενώ το αίμα έσταζε παχύ απ' τα λερωμένα σαγόvια τους. Απέστρεψε το βλέμ­ μα. Τον αηδίαζαν. Θεωρούσε ότι ήταν αδύναμα και άγρια, ήξερε, όμως, ότι

έπρεπε να φάνε ιαόλας. Άκουσε ανθρώπους να φωνάζουν και πόρτες ν' ανοίγουν. Είδε γαλάζια και κόΙGGνα φώτα ν' αστράφτουν. Είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος του εμπορι­ κού κέντρου όταν είδε εmά ή οκτώ άντρες να ορμούν μέσα τρέχοντας

-

άντρες, ήξερε ότι τους έλεγαν άντρες. Παρατάχθαιων σε μια γραμμή στο

τέλος του κεντρικού διαδρόμου άρχισαν να του φωνάζουν. Εκείνος που βριαι<όταν στο κέντρο φώναζε πιο πολύ απ' όλους. «ΤζΙμ! Είναι έτοιμο το όπλο για ελέφαντες; Αν ετούτος ο μάγκας κάνει ένα ακόμα βήμα θα πάρει δρόμο για το κρεοπωλείο! Ρομπ, άρχισε να σαρώνεις τα l<ατα­ στήματα. Όποτε βλέπεις γουρούν1α πυροβόλησε και αι<ότωσέ τα!"

Ο Κάmεν Μπλαι< κοίταξ ε επίμονα τον άντρα στο κέντρο και προσπάθησε να του μιλήσει. Όταν βρισκόταν στο μαντρί του ο άντρας και το αγόρι είχαν προσπαθήσει να του μιλήσουν. Το αγόρι τού είχε πει πολλά ονόματα κι έπειτα είχε πει ,/Εμιλι». Μερικές φορές ΟΙ φωνές τους τον γαλήνευαν' όχι, όμως,

πολύ συχνά. Τις περισσότερες φορές τον τρέλαιναν. Δεν μπορούσε να σκε-

364

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

φτεί τι ήταν ΟΙ "άντρες " . Δεν μπορούσε να σκεφτεί τι ήταν " εκείνος ". Ήξερε, όμως, ότι δε συμπαθούσε τον άντρα στο κέντρο , εκείνο τον άντρα που όλη την ώρα φώναζε. Έκανε τρία απεrλnnKά βήματα προς το μέρος του ,

γύμνωσε τους χαυλΙόδοντές του κω ούρλιαξε μέΧρι που ΚΙ ο ίδιος κόντεψε να

κουφαθεί, επειδή έVlωθε πως έπρεπε να ουρλΙάξει . Ο άντρας στο κέντρο ήταν ο Τζον Χάζμπαντ, ο αρχηγός της αστυνομίας.

Επέστρεφε σπίτι του με το αυτοκίνητο έπεπα από μια μεγάλη σε διάρκεια σύσκεψη με την διεύθυνση κυκλοφΟΡΙακού σχεδιασμού της πόλης, όταν έπια­

σε στον ασύρματό του μια επείγουσα κλήση από το εμπορικό κέντρο Σ ίντ αρ. Είχε αμέσως στρίψει επί τόπου κω είχε οδηγήσει μέχρι εκεί ' κω ήταν ένας

από τους πρώτους αστυνομικούς που είχε φτάσει επί Olαινής. Σχεδόν δεν μπορούσε να πιστέψει όσα έβλεπε . Είχε δει φωτογραφίες του Κάπτεν Μπλακ στις εφημερίδες, ποτέ, όμως, δεν είχε ΣΥVεIδηΤOΠOlήσεI ότι ένα γoυρoύvr ήταν δυνατόν να είνω τόσο τεράστιο

-

ούτε τόσο διαβολε­

μένα άσχημο. Ο Κάπτεν Μπλω< είχε σχεδόν τον όγκο ενός μικρού λεωφο­ ρείου ΦολΙ<σβάγκεν' έκανε δυο τρία βήματα μπρος κω το υγρό, γλIΤOlασμΈVO

τομάρι του κυριολεκτικά άχνιζε. "Πίσω!" του φώναξε ο Τζον. Αλλ.ά ο Κάπτεν Μπλακ δεν έδειξε κανένα σημάδι ότι θα έκανε πίσω. Ένας από τους αστυνομικούς κρατούσε μια καραμπίνα. Ο Τζον φώναξε:

"Κ!ούζω< - τίναξέ του το κεφάλι στον αέρα! ΟΙ υπόλοιποι συνεχίστε να σημα­ δεύετε τα υπόλοιπα γουρούνια!» Εκείνη τη στιγμή ο Κάπτεν Μπλω< άρχισε να τρέχει προς το μέρος του ς. Τα πόδια του έτριξαν κω χτύπησαν πάνω στο μαρμάρινο δάπεδο . Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο πάνω στον Τζον, λες κω ήθελε να το υποτάξει κοnώντας

τ ον άγρια. Ο Τζον ύψωσε τ ο σαραντατεσσάρι Mάyκvoυμ του με τα δυο του χέρια, σημάδεψε το κεφάλι του Κάπτεν Μπλακ κω πυροβόλησε . Η σφαίρα βγήκε από την κάννη με τ αχύτητα ογδόντα ενός Xlλroμέτρων το δευτερόλεπτο και τ' αριστ ερό αυτ ί του Κάπτεν Μπλακ τινάχτηκε μέσα σ' ένα σύμφυρμα από

αίμα και χόνδρους. Ο κρότος ήταν εKKωφαντlΚός. Ο αρχιφύλακας Κ!ού ζαι< πυροβόλησε ΚΙ εκείνος και πέτυχε τ ον Κάπτ εν Μπλακ στον αριστ ερό ώμο με μlα ολόκληρη ιmαταριά από Ol<άV1α. Ένα τερά­ στιο κομμάτι μυός τινάχτηκε προς τ α πάνω και ο Κάπτεν Μπλαι< ούρλιαξ ε απ' τον πόνο. Τώρα βρισκόταν σχεδόν επάνω του , τρέχοντ α ς με όλη τ ου την ορμή ΚΙ ο Τζον πυροβόλησε ξανά, όμως η σφαίρα εξοστρακίστm<ε στο πάτωμα κω

θρυμμάτισε την τεράστια τζ αμαρία από ενισχυμένο γυαλί τ ου ΦαΡl1ακείου Πέτρι . Ο Τζ ον προσπάθησε να βγει απ' την πορεία του γOυΡOίJVlOύ , όμως την

τελευταία στlγΊJ..ι-1 το _χw\J.ό του τραύμα από σφαίρα τ ον πρό δωσε και τ ο πό δι τ ου λύγ1σε από κάτ ω τ ου. Ο Κάπτεν Μπλακ συγιφούστm<:ε μαζί του με ταχύτη­ τα σχε δόν

32

Xlλroμέτρων την ώρα και τον έσπρω ξ ε μες στη τζαμαρία του

365

GRAHAM MASTERTON

Καταστήματος Καλλυντικών. Ο Τζον δεν πρόλαβε καν να ουρλΙάξεl. Ο Κάπτεν Μπλακ τον έσπρωξε

κατά μήκος του καταστήματος κω τον κάρφωσε σ' έναν τ εράστιο καθρέφτη, που έπιανε ολόκληρο τοίΧΟ. Ο Τζον ένιωσε τα πάντα μέσα του να συνθλiβo­ νται, λες και το στήθος του περιείχε μόνο κελύφη αυγών. Το τελευταίο που ένιωσε ήταν ο χαυλιόδοντας του Κάπτεν Μπλαι{ που μπηγόταν στο αυτί του.

Ο Κάmεν Μπλακ βρυχήθηκε και οπισθοΧώρησε. Ο Τζον γλiστρησε πάνω στον καθρέφτη, αφήνοντας ένα τριπλό ίχνος αίματος.

Για μια ατέλειωτη στιγμή, ο Κάmεν Μπλακ στάθηκε ανάμεσα στα συντρίμ­ μια απ' τα σπασμένα μπουl<αλάκια με τ' αρώματα, τη χυμένη πούδρα και τα σκορπισμένα κραγιόν και κοίταξε την αντανάκλασή του στον καθρέφτη. Αντίιφυσε ένα απαίσιο, τρομαιαlκό θηρίο, ένα θηρίο που τρόμαξε ακόμα και τον ίδιο. Έβγαλε έναν βρυχηθμό μες απ' το λαρύγγι του κι απομαιφύνθηκε

επιφυλαιαικά. Ο ώμος του πονούσε κι ήξερε ότι τώρα ήταν μεγαλύτερη ανάγιαι από ποτέ να βρει την Έμιλι. Το εμπορικό κέντρο αντηχούσε από τους πυροβολισμούς . Τα γουρούνια αποκλείονταν σε γωνίες όπου πυροβολούνταν και σκλήριζαν πανικόβλητα. Ο

Κάπτεν Μπλακ βγ:ήιι::ε από το κατάστημα με τα καλλυντικά, για να βρεθεί αντι ­

μέτωπος με μισή ντουζίνα άντρες που κρατούσαν περίστροφα και καραμπί­ νες .

Ύψωσαν τα όπλα τους κω τότε αντιλήφθηκε ότι θα του έκαναν κακό. Έβγαλε έναν τρομερό, οργισμένο βρυχηθμό και χίμηξε κατευθείαν επάνω τους.

Άκουσε τα όπλα τους να εκπυρσοκροτούν. Ένιωσε το βαρύ, οδυνηρό γδούπο απ' ης σφαίρες. Δεν ήταν, όμως, τόσο άσχημα πληγωμένος , ώστε να μπορέσουν να τον σταματήσουν. Έτρεξε προς την πλώVΉ είσοδο του εμπορι­ κού κέντρου, εξακολουθώντας να βρυχάται και κατευθύνθηκε προς τα φώτα, τη βροχή και τη λάμψη της κυκλοφορίας.

Ο αρχιφύλακας ΚJ.Oύζακ φώναξε: «Κλείστε τις πόρτες!" κι ένας άλλος αστυφύλακας κατέβασε το διακόmη που κλείδωνε τις αυτόματες πόρτες. «'Ετοιμοι

-

μόλις γυρίσει προς τα πίσω

-

ανοίξτε πυρ!" διέταξε ο αρχιφύ­

λακας ΚJ.Oύζ αι<.

Ύψωσαν ξανά τα όπλα τους και σημάδεψαν. Όμως ο Κάπτεν Μπλακ δεν γύρισε προς τα πίσω. Ούτε καν κοντοστάθηκε.

Το μόνο που έβλεπε εμπρός

του ήταν ο ανοnαός αέρας και η ελευθερία, συΥιφούστηκε, λοιπόν, με τις τζα­ μένιες πόρτες, δίχως καν να λοξοδρομήσει.

Τρεις τόνοι γυαλιού εξερράγησαν σε εκατομμύρια αστραφτερά κομματά­ κια μ' έναν τρομερό κρότο. Για ένα δευτερόλεmο φάνηκαν σαν να αιωρού­ νταν στον αέρα. σαν μια διαμαντένια κουρτίνα. Έπειτα έπεσαν στο πάτωμα σχηματίζοντας μια θεαματική βροχή, ενώ ο Κάmεν Μπλακ είχε εξαφανιστεί στο μισοσκόταδο σαν καταστροφική σκιά.

366

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Ο αρχιφύλακας Κ!ούζακ σχεδόν OύρλJ.αζε στον προσωmκό του ασύρματο: "XτυmίθηKε αστυνομικός! XτυmίΘηKε αστυνομικός! Το γουρούνι βγήκε από δω! Φέρτε μου βαρύ πυροβολικό, για τ όνομα του Θεού! Τουφέ1<1α για ελέφα­

ντες, ό,ΤΙ να 'ναι! Και φέρτε περισσότερα ασθενοφόρα! Και κάΠ010υς που να ξέρουν να πυροβολούν!»

Το μαύρο φορτηγό σταμάτησε έξω από το σπίτι των Πίρσον και περίμενε μερι­ κά λεπτά με τη μηχανή του αναμμένη. Ο δρόμος ήταν βρεγμένος ια έρημος.

Στο σπίτι των Τέρπστρα τα παράθυρα ήταν σκοτεινά και η πρωινή εφημερίδα εξακολουθούσε να βρίσκεται πεταμένη στη μπροστινή αυλή μες στο πλαστικό της περιτύλιγμα. Ήταν εμφανές ότι κανείς δεν είχε αι<:όμα παρατηρήσει όη ΟΙ Τέρπστρα είχαν να εμφανιστούν από την προηγούμενη μέρα. Τελικά, η Γυμνή άγγιξε το Μάρτυρα στον ώμο και κείνος έσβησε τη μηχα­

νή. «Νομίζω ότι είμαστε ασφαλείς πλέον», είπε στον Τέρενς. «Μπορούμε να ξεκουραστούμε για λίγο. Η ιεροτελεστία πρέπει πάντα να τελείται στο ενδέ­ κατο λεπτό της ενδέκατης ώρας. Ο αριθμός έντεκα ήταν ιερός για τους Βοημούς. Μπορούμε να περιμένουμε για την πιο απόκρυφη στιγμή».

Περίμεναν. Στα μπροστινά καθίσματα ο Μάρτυρας ι<αι ο Θεραπευτής τελικά αποκοιμήθηκαν. Έπειτα η κουκούλα του Λεπρού έπεσε προς τα εμπρός και η ανάσα του μεταβλήθηκε σε έναν πνιχτό, άρρωστο ρόγχο. Το Μαχαίρι παρέμεΙΥε ξύπνιο, ενώ το ξύσιμο και το θρόισμα στο πίσω μέρος του φορτηγού μαρτυρούσε ότι το ίδιο έκανε και ο Πράσινος Τζάνεκ. Όμως το

κεφάλι της Γυμνής έγειρε αργά στο πλάι, ώσπου τα μαλλιά της αναπαύτηκαν στον ώμο του Τέρενς .

Καθώς συνέβη αυτό, το μαλακό δερμάτινο πoυyyi που κρεμόταν απ' το λαιμό της έπεσε πάνω στο μπράτσο του. Εκείνος άκουσε τα νομίσματα μέσα να

κουδουνίζουν.

Περίμενε για

πολλή

πολλή

ώρα

μες

στο

σκοτάδι,

αφουγκραζόμενος τους μωμόγερους που κοιμούνταν, αφΟυΥιφαζόμενος το ανατριχιαστικό ξύσιμο του Πράσινου Τζάνεκ. Έπειτα, με τεράστια προσοχή, κρατώντας την ανάσα του, άπλωσε το αριστερό του χέρι, ώσπου ένιωσε το πoυyyi της Γυμνής. Το δερμάτινο κορδόνι στην κορυφή του ήταν πολύ σφιγμένο, εκείνος, όμως , κατόρθωσε να Χώσει τις άκρες του δείκτη και του μέσου του μες στο στόμιό του, και σιγά σιγά να το

ανοίξει. Όλη την ώρα το Μαχαίρι τον κοιτούσε, αλλά επικρατούσε πολύ βαθύ σκοτάδι στο εσωτερικό του φορτηγού, για να μπορέσει κανείς τους να αντιλη ­ φθεί τι έκανε. Χούφτωσε το πoυyyi με την παλάμη του και το κούνησε απαλά. Τα νομί­

σματα κύλησαν έξω

1<1

έπεσαν πάνω στις κουβέρτες που κάλυπταν το δάπεδο

του φορτηγού, δίχως να βγάλουν ήχο. Προσπάθησε να πι.άσει ένα τους, όμως εκείνο γλίστρησε ανάμεσα απ' τα δάχτυλά του.

367

GRAHAM MASTERTON

Έγειρε προς τα πίσω και προσπάθησε να χαλαρώσει, παρόλο που έτρεμε. Δε μπορούσε να στερήσει άλλους μωμόγερους απ' τα νομίσματά τους, όμως

τoυλάxlστoν ένας από δαύτους μπορούσε πλέον να αιωτωθεί. Ακόμα και μία ευκαιρία ήταν καλύτ ερη από το τίποτα.

Στις έντεκα παρά τέταρτο, το Μαχαίρι πλησίασε και κούνησε τον ώμο της Γυμνής. Εκείνη στην αρχή προσπάθησε να το διώξει, όμως έπειτα άνοιξε τα μάτια της.

" Πόσην ώρα ΚOlμάμαι;» ρώτησε. "Αισθάνομαι τόσο κουρασμένη» . Ο Τέρενς δεν απάντησε' ούτε και η Έμιλι. Όμως το Μαχαίρι ύψωσε δέκα δάκτυλα Ι<1 έπειτα ένα ακόμα, για να δείξει ότι ήταν σχεδόν έντεκα. ,<'Ώρα να πηγαίνετε», είπε στον Τέρενς η Γυμνή. Ακουγόταν εκνευρισμέ­ νη, αφηρημένη. Ο Τέρενς γνώριζε γιατί, αλλά φυαικά δεν της είπε. Δεν κου­

βαλούσε πλέον πάνω της το μερίδιό της απ' τα χρήματα του Ιούδα του Ισκαριώτη, τα αργύρια που είχαν κοπεί απ' τις επενδύσεις απ' τις κολώνες της Σκηνής του Μαρτυρίου. Δε ζούσε πια μια στιγμή πίσω στο χρόνο. Ήταν ξανά θνητή, παρόλο που δεν το είχε ακόμα συνειδηΤΟΠOlήσει. "Βιάσου, πρέπει να πηγαίνεις!» επέμεινε η Γυμνή. Ο Τέρενς άπλωσε το

χέρι του και προσπάθησε να mάσει το Χέρι της Έμιλι, αλλά εκείνη το τράβη­ ξε. «Συγνώμη», είπε εκείνος και δεν ζητούσε απλά συγγνώμη επειδή είχε προσπαθήσει να της mάσει το χέρι.

Το Μαχαίρι άνOlξε την πόρτα του φορτηγού. Το Μαχαίρι, η Γυμνή και ο

:Ξ:ιφομά.χος συνόδευσαν αναμεσά τους τον Τέρενς και την Έμιλι δια μέσου της αυλiις και προς την εξώπορτα. «Γνωρίζετε τι πρέπει να κάνετε;» ρώτησε η Γυμνή. Έβγαλε τη μάσκα της και τον κοίταξε. Το πρόσωπό της ήταν πολύ χλομό, σχεδόν ασημόγκριζο, είχε, όμως, μια έντονη σλαβική ομορφιά. Η βροχή άστραφτε πάνω στα μπλεγμένα

μα.λλlά και τα βλέφαρά της και Χάιδευε τα χείλη της.

«Πρέπει να περιμένουμε να χτυπήσετε την πόρτα» , είπε ο Τέρενς με σφιγμένη φωνή. "Και τότε η Έμιλι πρέπει να σας προσκαλέσει να μπείτε ». " Ξέρεις ότι ο πατέρας σου θα σου χαρίσει τη ζωή, σωστά; Μπορεί να συγ­ χωρήσει, όταν το επιθυμεί. Θα χρειαστεί, όμως, αίμα, για να ολοκληρώσει την ι εροτελεστία » .

"Πό σο αίμα; » «Θα τ ο πάρει απ' τις φλέβες σου . Δεν θα καταλάβ εις καν ότι το έχασες ». Ο ΤέΡε"lς πήρε μια βαθιά, τρομαγμένη ανάσα κι έπειτα έβηξε. "Αν είν' ο μόνος τρ όπος ».

"Είναι, πίστεψέ με», τον διαβεβαίωσε η Γυμνή. Ο Τ έρενς πήΥε στην εξώπορτα 1<1 έπειτα έξαφνα έκανε μεταβ ολή και

γέλασε νευρικά. «Δεν έχω κλειδί. Πώς θα σας προσκαλέσουμε να μπείτε, αν

368

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

δεν μπορούμε ούτε εμείς οι ίδιοι να μπούμε;,)

Δίχως να πει κουβέντα ο Ξιφομάχος προχώρησε εμπρός και τράβηξε το

αστραφτερό του στιλέτο. Έμπηξε την αιχμή του στο πλάι της πόρτας ιο έπει­

τα ΧΤύπησε το σφαίρωμα της λαβής με την παλάμη του. Το ξύλο σχίστηκε ιο ο Ξιφομάχος κλότσησε ρε την μπότα του την πόρτα, που άνοιξε τρεμουλιάζο­ ντας.

"Τώρα μπείτε μέσα κι ανάψτε τα φώτα», είπε η Γυμνή. «Κάντε το σπίτι φιλόξενο».

«Πόσο θα περιμένουμε Ύ1α να xτυm'ίσετε;» «Εξαρτάται απ' τον πατέρα σου. Όχι, όμως, πολύ , σε διαβεβαιώνω ». Ο Τέρενς και η Έμιλι μπήκαν μέσα κι ο Τέρενς άρχισε να πηγαίνει από το

ένα δωμάτιο στο άλλο και να ανάβει τα φώτα. Το σmτι έδινε την εντύπωση πως ήταν κρύο, υγρό και έρημο κι ο Τέρενς ήταν σίγουρος ότι εξαιωλουθούσε να

βρομά θάνατο. Δύσκολα μπορούσε να ξεφορτωθεί κανείς τη βρόμα του θανά­ του. Κολλούσε τόσο στην ψυχή σου όσο και στο σπίτι σου. Η Έμιλι στεκόταν στο μέσο του καθιστικού, με τα χέρια της σεμνά πιασμέ­ να μπροστά της και κοιτούσε τριγύρω . «Δε μOlάζει πια με το σπίτι μας" , είπε. «Δεν είναι

ma

το πραγματικό μας σmτι. ο Πράσινος Ταξιδευτής μάς

έκανε επίσκεψη κι όλα τελείωσαν,> . «Τώρα ξέρω Ύ1ατί σκότωσες τη .Λiζα και τον Τζορτζ και γιατί ήθελες να σκοτώσεις και μένα».

Ο Τέρενς πήγε μέχρι το μικρό δίσκο με τα ποτά, που βρισι<όταν δίπλα στην τηλεόραση και έβαλε να

mCl

ένα μπέρμπον. Ο λαιμός του μπουκαλιού

τσούΎ!φιζε νευρικά πάνω στο ποτήρι. Ο Τέρενς κατάπιε, έβηξε κι έπειτα σέρ­ βιρε άλλο ένα. «Μπορείς να καταλάβεις. Μπορείς, όμως, να συγχωρέσεις;»

Η Έμιλι τον κοιτούσε περίεργα μες απ' τα δεμένα με λευκοπλάστ γυαλιά της. «Γιατί θες να σε συγχωρέσω;»

«Νομίζω ότι όλω όσοι κάνουν και<ό στους άλλους, επιθυμούν τη συγχώρεση».

«Δεν έχουμε κακό αίμα;» ρώτησε η Έμιλι.

«Ναι, έχουμε το αίμα του Τζάνεκ. Ο Τζάνεκ είναι πατέρας μου' και παπ­ πούς σου' ιο όλους μας γέννησε με το συγκεκριμένο σκοπό να μας φάει» . "Νομίζεις όη θα προσπαθήσει να μας φάει τώρα;»

<<Δεν ξέρω. Υποσχέθηκε πως δεν θα το κάνει. Ο θρύλος λέει όη δεν CIVQ1 ayaYKaσpΈVoςνα φάει τα παιδιά του αν δεν το θέλει. Κάποτε, όΧΙ πολύ παλιά, ερωτεύτηκε κάποια από ης κόρες του και δεν την έφαγε. Κάποια άλλη φορά, το

100

αιώΥα, άφησε μια ολόκληρη οικογένεια με εmά παιδιά να εmζήσει,

επειδή ω γονείς τους τον είχαν πληρώσει με τα τριάκοντα αργύρια με τα οποία

είχε αμειφθεί ο Ιούδας επειδιι πρόδωσε τον Ιησού και 'κείνα τα αργύρια βοή­ θησαν εκείνον και τους αιωλούθους του να ζήσουν Ύ1α εκατοντάδες χρόνια.

369

GRAHAM MASTERTON

»'Ομως ακόμα Κl αν δεν πρόκειται γJ.α χρήματα, πάντα θέλει κάτι ... ένα

κομμάτι δέρμα, ένα δάχτυλο του χεριού ή του ποδιού, μια πλεξούδα μαλλιά ή αίμα. Ποτέ δε σ' αφήνει δίχως να πάρει κάτι. Βλέπεις, σου έχει δώσει ένα κομ­ μάτι της ζωής του, γJ.α να κάνει τα γεννήματα των γονιών σου να μεγαλώ­

σουν ... πρέπει ως αντάλλαγμα να πάρει κάποιου είδους ζωή». Η Έμιλι είχε ύφος συλλOγJ.σμένo , σχεδόν πονηρό . "Ποια ήταν η κοπέλα που άφησε να ζήσει;»

"Τι σημασία έχει; Υποτίθεται πως συνέβη το

1947 ή το 1948,

αμέσως μετά

το Δεύτερο ΠαγJ.<όσμlO Πόλεμο, στο Ιλινόις, νομίζω». «Ποια ήταν η κοπέλα που άφησε να ζήσει;» επανέλαβε η Έμιλι. Ο Τέρενς την κοίταξε σκυθρωπά και άφησε κάτω το ποτήρι του . «Γιατί θες να ξέρεις;» ,/Εχει σημασία».

«Δεν ξέρω. Το λέει σε ένα από τα βιβλία που έχω επάνω αν, δηλαδή, δεν το πήραν οι μπάτσοι». «Βρες το . Πες μου πώς την έλεγαν». ,/Εμιλι-»

«Βρες το!" διέταξε η Έμιλι. Έξαφνα η φωνή της είχε γίνει βρΑXVΉ και ακαθόριστη.

"Εντάξει, αν το θες, αλλά δεν μπορώ να εγγυηθώ πως -»

«Βρες το! » Ο Τέρενς ήταν έτοιμος να βγει απ' το καθιστικό , όταν ακούστηκε ένα δυνατό , επίμονο χτύπημα στην πίσω πόρτα. ,/Ήρθαν Κlόλας!» είπε. «Βρες πρώτα τ' όνομα της κοπέλας», επέμεινε η Έμιλι. <<Δε θα τους προσκαλέσεις να μπουν;» ,,'Οχι, μέχρι να βρεις τ' όνομα».

Τα κτυπήματα

συνεΧίστηκαν και δεν έλεγαν να σταματήσουν.

Ο

:Ξ:ιφομάχος ήταν στην πόρτα. Ο Θεραπευτής ήταν στην πόρτα. Ο Λεπρός χτυ­

πούσε' το ίδιο έκανε το Μαχαίρι και η Γυμνή. Όμως ο τρομαιαικότερος απ' όλους, ο Πράσινος Ταξιδευτής βρισκόταν επιτέλους εκεί, και ιcrυπoύσε ξανά

και ξανά, περιμένοντας την Έμιλι να τον προσκαλέσει να μπει. Ο Τέρενς ανέβηκε επάνω και ένιωθε λες και αντί γJ.α μύες και οστά τα πόδια του περιείχαν νερό. Στο πάνω πάτωμα τα ΧΤυπήματα ακούγονταν εξίσου δυνατά με το καθιστικό . Πήγε στο γραφείο του, κατέβασε το κλειδί και ξεκλείδωσε την πόρτα. Γύρισε πίσω, αλλά η Έμιλι δεν τον είχε αιωλουθήσει. Κοντοστάθηκε κι έπειτα άναψε το φως και κατευθύνθηκε προς το ράφι με τα βιβλία.

Οι άνθρωποι του σερίφη είχαν αδειάσει το γραφείο του από ντοσιέ, ημερoλόγJ.α και εικόνες. Είχαν, όμως, αφήσει τα βιβλία του, μαζί και τις

Βίβλους του. Το βιβλίο που ήθελε βρισκόταν αι<όμα εκεί: ΑΥΡοΤ.ική Μυθολοyia

στη Eύyxpovn ΑllεΡl1αι, των Χόλτζμπεργκερ και Γουέντ. Το κατέβασε Κl ανα-

370

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

ζήτησε τον ΠράσΙνο Τζάνεκ στα περιεχόμενα .

Τα κτυπήματα συνεχίζονταν ΚΙ εκνεύριζαν τόσο πολύ τον Τέρενς, που μετά βίας μπορούσε να διαβάσει. Σιγά σΙγά, όμως, δείχνοντας ης λέξεις με

την άκρη του δαχτύλου του, ξεροκαταπίνοντας ξανά και ξανά απ' τον τρόμο, κατόρθωσε να βγάλει νόημα η έλεγαν.

«Υποτίθεται ότι ο ΠράσΙνος Τζάνεκ έφτασε στην Αμερnαί κάποια στιγμή στις αρχές του 180υ αιώνα, παρόλο που υπάρχουν αρκετές αντικρουόμενες

περιγραφές του τρόπου με τον οποίο εκείνος και οι μωμόγεροί του διέσχισαν τον Ατλαντικό ...

»Μια από ης τελευταίες εμφανίσεις του που αναφέρθηκε, ήταν την Άνοιξη του

1947

στο Μίλερσμπεργκ του δυηκού Ιλινόις. Σύμφωνα με την διή­

γηση, κατέφθασε σε ένα μικρό αγρόκτημα για να κάνει το συνηθισμένο παζά­ ρι του, μόνο και μόνο για να διαmστώσει όη η γυναίκα του αγρότη ήταν μια από τις απογόνους του .. . ,;Ηταν μια Τσέχα μετανάστης που η καταγωγή της αναγόταν σε μια από

τις κόρες του ΠράσΙνου Τζάνεκ, την οποία εκείνος είχε γεννήσει στα μέσα του 170υ αιώνα, καθώς διέσχιζε τη Βοημία. Είχε αγαπήσει παθιασμένα την κόρη του και είχε διαπράξει αιμομιξία μαζί της, χαρίζοντάς της ένα παιδί που έλπιζε ότι θα διαιώνιζε τα χαρακτηριστικά της, από αιώνα σε αιώνα, από κόρη σε κόρη, ώστε να μην την Χάσει ποτέ ...

,,'Επειτα χωρίστηκαν από πολέμους και χιλιάδες χιλιόμετρα ταξιδιού, όμως ο ΠράσΙνος Τζάνεκ αναΥν-ώρισε αμέσως εκείνο το κορίτσΙ ... » Σύμφωνα με το σύγχρονο μύθο, σε αντάλλαγμα για την ι<αλή σοδειά, ο ΠράσΙνος Τζάνεκ χάρισε στη σύζυγο του αγρότη από το Μίλερσμπεργκ ένα παιδί, προϊόν αιμομιξίας' και , επίσης, η αιμΟμιχΤηαί γενιά των θυγατέρων και των

εγγονών του ΠράσΙνου Τζάνεκ συνεχίζεται ακόμα και σήμερα στις μεσοδυτικές πολιτείες. Υποτίθεται ότι τα χαρακτηριστικά τους είναι πολύ ευδιάκριτα. "Αξίζει να σημειωθεί ότι οι μεσαιωνικές εκδοχές του θρύλου του ΠράσΙνου Τζάνεκ προειδοποιούν όλες ότι, όπως και στην περίπτωση του

Ναρκίσσου, η mώση του θα προέλθει εξαιτίας της αγάrmς του για την ίδια του τη μορφή και ότι κάποια μέρα η ίδια του η σάρκα και το αίμα θα ξεσηκωθεί

εναντίον του" . Τα κτυπήματα στην πόρτα ήταν τόσο διαπεραστικά, που ο Τέρενς αισθανόταν λες και ο ΠράσΙνος Ταξιδευτής σφυροκοπούσε μες στο κεφάλι του . Πίεσε το αριστερό αυτί με το Χέρι του για να κρατήσει έξω το θόρυβο,

έπρεπε, όμως, να χρησΙμοποιεί το δεξί του χέρι, για να ξεφυλλίζει γρήγορα την Αγροτική Μυθολοyiα, αναζητώντας κάποιο όνομα. Βρες το όvομα, του είχε ζητήσει επιταιcnκά η Έμιλι' και γνώριζε ότι έπρεπε να το κάνει. Το κυρίως κείμενο δεν ανέφερε ονόματα, όμως στράφηκε στις Πηγές και

τα Παραρτήματα και αναζήτησε τη σελίδα

243,

όπου περιγράφονταν οι αιμο­

μικηκές σχέσεις του ΠράσΙνου Τζάνεκ. " ΤζέΡvaλ Σταρ της Πεόρια,

371

17

GRAHAM MASTERTON

Μαρτίου Eπlθεση.

1947: -

Σύζυγος Αγρότη Κατηγορεί Άνθρωπο-Θάμνο για Βίαιη

Η σύζυγος ενός αγρότη στη μικρή κοινότητα του MiλερσμπεργK

του Ιλ.ινόις, κατήγγειλε την Τετάρτη σε βοηθούς του σερίφη ότι είχε δεχτεί την επίθεση ενός άντρα μεταμφιεσμένου με φύλλα και κλαδιά. Η κυρία Kαρoλiνα Ο' Νιλ που έφτασε μόλις πέρυσι στο Ιλ.ινόις, ως πρόσφυγας από την Πράγα της Tσεxoσλoβακiας, ανέφερε όη ης πρώτες πρωινές ώρες είχε κτυ­

πήσει την πόρτα της ένας άντρας και εκείνη τον είχε προσκαλέσει στο σπίη, πιστεύοντας όη ήταν κάποιος ταξιδιώτης που ήθελε οδηΥίες για το δρόμο ή βοήθεια».

Ο Τέρενς πήδηξε το υπόλοιπο κείμενο κι έφτασε στον πάτο της υποση­ μείωσης. Έλεγε ξερά: «Η κυρία Ο' Νιλ ήταν ιδιαiτερα γνωστή σε μέλη της τσέ­ χικης κοινότητας ως δεσπoινlς Kαρoλiνα Πόνικαν». Έκλεισε το βιβλio. Στάθηκε ακίνητος κι αφουγκράστηκε τα κτυπήματα. Ο Πράσινος Ταξιδευτής δε θα έφευγε. Θα χτυπούσε ξανά και ξανά ώσπου να

τον καλέσει μέσα η Έμιλι. Γlατί, όμως, εκείνη δεν τον καλούσε; Στο κάτω κάτω η Έμιλι ήταν εγγονή του Πράσινου Ταξιδευτή και τα εγγόνια του δεν ήταν που ικέτευαν τους γονείς τους να τον αφήσουν να μπει μέσα;

άΥιος, ας

EiVQ1

rov va μπει.

Ίσως, όμως, να μην τον άφηναν αν ήταν διαφορεηκά. Ίσως να μην τον

άφηναν να μπει αν ο χαραιαήρας τους ήταν πολύ παρόμοιος με το δικό του.

Εφόσον ήταν προϊόντα αιμομιξίας εφόσον ήταν παράξενα' εφόσον το αiμα τους ήταν κακό. Οι κληρονομικές γραμμές αδυνατίζουν και υπόκεινται σε γενεnκές μετατροπές εξαιτίας της επαναλαμβανόμενης αιμομιξίας κι ίσως είχε σημάνει η ώρα να πληρώσει το Πράσινος Τζάνεκ το τίμημα της διαιώνισης του μοναδικού προσώπου που είχε πραγμαηκά λατρέψει, πέρα απ' το δικό του. Η Kαρoλiνα Πόνικαν ήταν η αδερφή του Μος Πόνικαν' να γιατί ο Λίος

γνώριζε τι είδους μαρτύρια τον περίμεναν, αν τον καταδίωκε ο Πράσινος Ταξιδευτής. Όμως η Kαρoλiνα Πόνικαν ήταν και η Kαρoλiνα Ο' Νιλ και ο 'Γέρενς την γνώριζε καλά: ήταν η Κάρολ Ο' Νιλ, η πεθερά του . Η '.Αιρις ήταν κόρη του Πράσινου Τζάνεκ, όπως Ι<1 ει<::είνος, ο Τέρενς, ήταν γιος του. Ήταν αδερφός και αδερφή από τον ίδιο πατέρα και ΟΙ δυο τους μαζί είχαν φέρει στον κόσμο τρία παιδιά που ο παππούς τους απ' την πλευρά του πατέρα ήταν και παππούς απ' την πλευρά της μητέρας τους 10 η γενεnκή ιδιο­

μορφία του ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Τα κτυπήματα συνεχίζονταν. Η Έμιλι εξακολουθούσε να τα αγνοεί. Ο Τέρενς επέστρεψε στο κάτω πάτωμα, πίσω στο καθιστικό και εκείνη στεκόταν εκεί με ης γροθιές σφιγμένες και το στόμα σφιχτοκλεισμένο σαν κουμπωμέ­ νο πορτοφολάκι. "Πώς το ήξερες; » τη ρώτησε.

"Τι πράγμα;» «Πώς ήξερες ότι η μαμά σου κι εγώ ήμασταν αδερφός κι αδερφή ; »

372

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

Εκείνη μόλlς που κατάφερε να χαμογελάσει. «Δεν το ήξερα. Το ένιωσα . Είναι λες και είμαι δύο άνθρωΠΟl, ο ένας πάνω στον άλλο. Είμαι λάθος. Είμαι κάτι άλλο' δεν είμαι η Έμw. Είμαι η "Έμιλl"».

«Θα μπορούσα να σ' είχα σκοτώσεl. Θα μπορούσα να σου έχω πάρεl το κεφάλι». «Δεν το 'κανες αυτό μετράει».

«Tl

θα κάνεlς; Θα τους προm<αλέσεlς μέσα;»

Η Έμw έγνεψε καταφατικά, αλλά τα μάτια της έλεγαν άλλα. «Μ' αγαπά­

εl, αλλά γνωρίζεl ότι είμαl λάθος. Δεν κατ αλαβ αίνεl γιατί. Μ' αγαπάει, αλλά θα προσπαθι'ισει να με σκοτώσεl, είμαl σίγουρη. Τον τρομάζω». «Εσύ τον τρομάζεlς;» ΤΟ1(- ΤΟ1(- ΤΟ1(- ΤΟ1(- ΤΟ1(

«Θα σm<ώσεl στο πόδl ολόκληρη τη γειτονιά, ρε γαμώτο».

«Ελπίζω να το κάνεl. Τότε δε θα του μένεl πολύ ώρα». «Γιατί δεν προσπάθησε να σε σκοτώσει και illO

nplV;

Όταν αι<ότωσε και τη

θεία Μαίρη;»

Η Έμιλl κούνησε το κεφάλι. «Δεν μπορούσε, γιατί έπρεπε πρώτα να

m
τώσει εσένα μlας και ήσουνα γιος του' και ξέρεlς ότι δεν μπορούσε να σε σκοτώσεl δίχως πρόαι<λ.nση ».

«Θα τον προσκαλέσεlς τώρα να με σκοτώσεl;» Η Έμιλι ανασήκωσε τους ώμους μ' έναν αλλόκοτο αέρινο τρόπο. (<Δεν

ξέρω. Νομίζεις ότι θα έπρεπε; Είπες ότι ήθελες συγχώρεση». «Σ υγχώρεση από σένα, όΧΙ από κείνον». «Δε σε συγχωρώ. Γιατί να το κάνω άλλωστε; Τα παιδιά δεν πρέπει ποτέ να

συγχωρούν τους γονείς τους. Δεν έχουν το δlκαίωμα. Εξάλλου, δεν είναι απα­ ραίτητο».

Το χτύπημα στην πόρτα είχε δυναμώσει τόσο που ο Τέρενς κόντευε να κουφαθεί. «Θα τον αφήσει ς να μπεl μέσα τώρα; Ή όXl;» Η Έμιλι άπλωσε το Χέρι της, έmασε το

xtPl του

Τέρενς και το έσφιξε. Το

δικό της χέρι ήταν παγωμένο και κάπως γλlστερό, λες και είχε καθαρίσει ψάρια. «Νομίζ ω ότι θα τον αφήσω να μπει».

Βάδισε

-

γJJστρnσε- ως την πίσω πόρτα. Την άνοιξε και μες στο σπίτι

όρμησε ένα βροχερό ρεύμα αέρα, μεταφέροντας δεκάδες δαφνόφυλλα που

άΡXlσαν να στροβιλίζονται στο δάπεδο. «Ελάτε μέσα», είπε.

Πρώτη μπήκε η Γυμνή. Είχε φορέσει ξ ανά τη μάσκα της, αλλά από τον τρόπο που στεκόταν ο Τέρενς μπορούσε να μαντέψει ΠOlα ήταν η έκφραση του προσώπου της. Αλαζονική, εύθυμη και υπέροχη. Έπειτα μπήκαν το

MαxaiPl, ο Θεραπευτής και μετά ο Λεπρός, που ανάσαινε σαν τρύπιο, δερμά-

373

GRAHAM MASTERTON

ηνο φυσερό. Στη συνέχεlQ μπήκε ο ΠράOlνος Τζάνεκ. Η είσοδός του ήταν αργή κω θεατριιώ, εν μέσω μιας βροχής από φύλλα. Ο Τ έ ρενς δεν τον είχε

δει ποτέ πριν κάτω από τόσο έντονο φως κω σοκαρίστηκε εξωτίας του τρόπου που η φυηκή πλευρά του κορμιού του είχε κατασπαράξει την ανθρώ­ πινη. Το πρόσωπό του εξακολουθούσε να είνω κρυμμένο π:ίσω από μια μάσκα, όμως οι ρίζες που ξεπρόβαλλαν στριφογυριστά από παντού, φανέρωναν έναν άνθρωπο που έχανε Olγά Olγά τη μάχη ενάντια στις δυνάμεις της Φύσης. Από πίσω του ερΧόταν ο Μάρτυρας κω ο Μάρτυρας έκλεισε την πόρτα.

«Μας αφήσατε να περιμένουμε» , είπε η Γυμνή. « Νω», παραδέχτηκε ο Τέρενς. «Συγνώμη γι' αυτό, αλλά-»

Η Έμιλι τον έκοψε υψeι'Noντας το χέρι της. «Καλωσόρισες, παππού», ε:ίπε. Ο Πράσινος Τζάνεκ έβγαλε ένα στενάχωρο θρόϊσμα. « Τι θες από μας; » ρώτησε η Έμιλι.

«Μια ιεροτελεστία», είπε η Γυμνή. «Την ιεροτελεστία της μοιρασιάς του αίματος, έτOl ώστε ο Τζάνεκ να γευτε:ί το νοστιμότερο κομμάη της σάρκας του' κω να συνεχίσει να λάμπει από υγε:ία ' κω να ζήσει για πάντα ». «Κι αυτό είν' όλο; Τ' ορκίζεστε ;» «Τ' ορκιζόμαστε», είπε η Γυμνή, ωέζοντας με το χέρι το στήθος της. Ο Ξ:ιφομάχος τράβηξε πέντε ξίφη απ' το θηκάρι του, το ένα μετά το άλλο και τα

έπλεξε μετ αξύ τους με θόρυβο. Ο Τέρενς είπε: ,<Ας ξεμπερδεύουμε, εντάξει; » «Πολύ ωραίω> , συμφώνησε η Γυμνή και αφού έκανε ένα βήμα μπρος,

σήκωσε το μανίια του Τέρενς και γύμνωσε τον καρπό του. Χωρίς να το θέλει, ο Τέρενς παρατήρησε εκείνη την έντονη οσμή από υγρές γούνες ζώων, άveη

κω αντρικό σπέρμα, λες κω είχε μόλις σηκωθεί απ' το κρεβάη

KOOOlOU. Ήταν

ερεθιστικό και τρομακτικό συνάμα. Ο Πράσινος Τζάνεκ σύρθηκε προς τα εμπρός κι άπλωσε κι εκείνος το χέρι του: έναν τυραννισμένο συνδυασμό από πραOlνωπά δάχτυλα και σκισμέ­

να κλαριά ΤΡΙΚOlοοάς . Τ' ακροδάχτυλα του πατέρα άΥΥιξαν εκείνα του γιου, σε μια υπερφυσική, αιμομικτική συνεύρεση φυτού κι ανθρώπου. Ο Τέρενς έβλε­

πε όη το χέρι του έτρεμε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ήταν πέρα από τον έλεγχό του, ήταν τρομοκρατημένος.

Ο Ξ:ιφομάχος τούς πλησίασε. Τώρα είχε βγάλει τη μάσκα του και ΚΟΗού­ σε επίμονα τον Τέρενς μ' εκείνο το γκρίζο, χαρακωμένο πρόσωπο κι ο Τέρενς δεν διέκρινε στη μαηά του το παραμικρό. Κανέναν οίκτο' καμία ελπίδα' ούτε καν οργή. Μόνο μια τρομερή aπoνεKρωμένη βαναυσότητ α

-

μια βαναυσότητα

που υπήρχε από μόνη της, όχι για Χάρη της σαρκικής ηδονής ή της εκδίκησης .

Ο Ξ:ιφομάχος άρπαξε τον καρπό του Τέρενς και τον έσχισε τόσο αστρα­ ωαια που εκείνος δεν αντlλήφθαι(ε καν ότι είδε μαχαίρι. Το αίμα κύλησε δια­ γώνια πάνω στο δέρμα και Χύθηκε στο πάτωμα. Ο Ξ:ιφομάχος σήκωσε λίγο το μπράτσο του κω το κράτησε σταθερό, ώστε να μπορεί ο ΠράOlνος Ταξιδευτής

374

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

να εκτείνει ένα από τα κλαδόμορφα δάχτυλά του και να το Χ ώσει στη φλέβα του Τέρε νς. Πονούσε · κι ο Τέρενς ούρλιαξε . Ο Ξιφομάχος τα κρατούσε ανελέητα ενωμένα μεταξύ τους , κρατώντας

σφιχτά κάθε καρπό και μάλασσε με δύναμη τον καρπό του Τ έρενς , ώ στ ε το αίμα να αντλείται γρηγορότερα.

Πίσ ω

Ταξιδευτής αναρρίΥησε και ρουθούνισε

-

απ' τη μάσκα του ο Πράσινος ξερά ρoυθoυviσματ α, που συντά­

ρασσαν τη μύτη.

Η Έμιλι περίμενε και παρακολο υθούσε . Η Γυμνή στεκόταν κοντά της και την παραι<ολουθούσε και κείνη.

"Υποτίθεται ότι θα κάνετε μια ιεροτελεστία», είπε η Έμιλι . ,/Οταν κάνεις μια ιεροτ ελεστία, ψέλνεις και κάνεις τέτοια πράγματα».

Η Γυμνή χαμογέλασε. "Η ουσία, Έμιλι, είναι ότι δε μας νοιάζει. Η αφαί­ μαξη του πατέρα σου είν' απλά ένας τρόπος για να του στερήσουμε τη δύνα­ μη. Θα πάρουμε τα σωθικά του , αγάπη μου· όπως θα πάρουμε και τα δικά σου». "Δεν μπορείτε! » είπε η Έμιλι . Έβγαλε τα γυαλιά της και τα πέταξε στο πλάι, σε μια χειρονομία πρόσφατα συνειδητοποιημ ένης ισχύος .

" Ω, ναι , μπορούμε » , ε ίπε η Γυμνή. « Μας προσκάλεσες ».

,<Δεν ξέρετε ποια είμαι ;» είπε η Έμιλι , ρίχνοντας φευγαλέες και ανήσυ ­ χες ματιές στον καρπό του Τέρενς .

"Και βέβαια: είσαι το πρόσωπο που πάντα λατρεύαμε . Μερικές φορέ ς ,

όμως, είσαι αναΥι<ασμένο ς να θυσιάσεις κάτι που λατρεύεις προκειμένου να επιζήσεις Ι<1 ο παππούς σου αναγκάστω<ε να πάρει μι α τ έτοια απόφαση. Παραδέχεται την ανοησία του. Θα 'πρεπε να τον σέβεσαι γι' αυτό». Η Έμιλι απ ομακρύνθηκε ένα βήμα απ' τη Γυμνή κι έπειτ α άλλο ένα. Τα

φώτα στο καθιστικό ήταν πολύ επίπεδα και λαμπερά και όλοι τους έμοιαζαν μ ε χαρακτήρες τηλε Οffiικού θεατ ρικού έργου τ ης δεκα ετίας τ ου

'50,

επιτη­

δευμένοι και μονόχρωμοι . Φαίνονταν ακόμη πιο ξεκάθαροι, μιας και δε ζού­

σαν πλέον στο παρελθόν. Δεν προστ ατεύονταν πλέον απ' τ ο θάνατ ο Χάρη στην διαφ ορά της μιας στιγμής χάρη στ ο γεγονός ότι ποτέ δε θα έ φτ αναν στον παροντικό χρόνο.

Όμως ο Τέρενς άρχισε έξαφνα να αισθάνετ αι κύματα αδυναμίας. ΈΥΊωθε και πριν άψυχα τα πόδια του· τώρα ήταν λες ιωι έλιωναν ολότελα. Ήταν

πρόθυμος να προσφέρει λίγο αίμα στον Πράσινο Ταξιδευτή, μόη) και μόνο για να του ξεφύγει, όμως αισθανόταν λες και κάθε φλέβα και αρτηρία του άδεια­ ζε, λες κι η ζωή κυλούσε από μέσα του, αίμα, όνειρα και αναμνήσεις , όλα ανα­ κατ εμένα.

"Σταρατηστε», είπε βραχνά η Έμιλι.

Αρχικά δεν την άκουσαν ή δεν την κατάλαβαν. «Σταρατηστε», επανέλαβε εκείνη, με την ίδια τραιαά φωνή.

Ίσως κατάλαβε ο 2ιφομάχος , γιατί σήκωσε το πεντάγωνο που σχημάτιζαν οι λεπίδες απ' τα ξίφη του και το κράτησε πάνω απ' το κεφάλι του Τέρενς σαν

375

GRAHAM MASTERTON

φωτ οστ έφανο . " ΣταρατιΊστε» , είπε η

'Ellw για τρίτη

φορά .

Άνοιξε διάπλατα το στόμα της, ολοένα κω Πlo διάπλατα. :Ξ:αφνΙκά , βο ί των μαηών της πλημμύΡΙσαν από πράOlνο χρώμα

-

Ol βολ­

σαν ποτήρια του λικέρ

που γεμίζουν με μέντα. Τα χ είλη της συστράφηκαν πάνω απ' τα ούλα της , που

κω κείνα ήταν πραOlνόλευκα . Από το λαρύγγι της ξεπρόβαλλε ένα τ εράστιο

διογι<ωμένο πέος μήκους εξήντα ή ενενήντα εκατοστών, καλυμμένο με γλι­ στερή βλέννα, το οποίο υψωνόταν, ορθωνόταν κω ξετυλιγόταν, σέρνοντας

πίσω του ένα κολλώδες κορδόνΙ από διπλωμένα φύλλα σαν πράσινο σάλι , όλο κω περισσότερο από δαύτο, ώσπου έπεσε ια άΡXlσε να κουλουριάζετω στο πάτωμα, σχηματίζοντας ολάκερους σωρούς .

Το καθιστικό έζεχνε από τη βρόμα του αμνΙακού υγρού κω της χλωρο­ φύλλης. Η

'Ellw

κυριολεκηκά άδειαζε τα σωθικά της, ενώ το στόμα της

τεντωνόταν όλο κω πεΡΙσσότερο , ώσπου το ΤΡlXωτό της κεφαλής της ξετυλί­ χτηκε από το κρανίο της σαν πράOlνο λαστιΧ ένΙΟ Ol<ουφάια τ ου μπάνΙου κω τ ο σαγ όνΙ της εξαρθρώθηκε έτσι ώ στε το στενό καμπυλωτό της στέρνο να βγει

από το στόμα της , ακολουθούμενο από παλλόμενα γυαλlστερά εντόσθω κω μια λεκάνη με σχήμα σαν φτυάρι τυμβωρύχου. Ακούστηκε ένας ύστατος ήχος σαν ρούφηγμα κι έπεπα η πραγμαηκή

'EllW

στάθησε μπρος τους ,

llla

φΡllααστllaί αλληλουχία ανθρώπου κω φυτού ,

ο καρπός της αψοιιιξίας, η κ όρη της απληστίας , της πλεονε ξ ίας κω της μυστι­ ιαστnα'ις γενετnα'ις. Στην αρχή έμοι α ζε μ' αλογωα της ΠαναΥ:ιάς που τρεμο ύ­

λιαζε, όμως έπεπ α τα φύλλα της στ έγνωσαν ια άΡXlσαν να ξεδιπλώνοντω ενώ απ' τ α πόδια και τ α Χέρια της ξε πρό β αλλαν στ ρι φογυριστ ές ρίζες Κl όλοι γνώ ­ ρι ζαν όη πράγμαη μπρο στά τους β ΡΙ Ol<όταν η κόρη τ ο υ πατέρα τη ς .

Έβγαλε έ;-ναν ήχο που δεν έμ Olα ζε με καμία κραυγή που είχε ποτέ ακού ­ σει ο Τέρεγς , από άνθρωπο ή ζώο. Ταλαντώθηκε και ΚlνήθηKε, Κl έπειτα χτύ­ πησε δυνατ ά την Γυμνή μ' ένα μπράτσο που το ιιισό ήτ αγ δαγκάνα αρπακτικού και τ' άλλο ιιισό σxnμαησμός από ρίζες. Η Γυμνή έκανε στο πλω, τότε, όμως ,

n

"Έμw" τη ΧΤύπησε ξαγά και ω ύτ η τη φορά η δαγκάνα της την πέτυχε στο

μάγουλο και ξέσκισε τ η σάρκα απ' τ ο κόκαλο σαν αγι<αθωτ ό συρματόπλεγμα. Η Γυμνή ούρλιαξε . Ποτ έ πριν δεν είχε νΙώσει τέτοιο πόνο, ιιιας και πάντοτε βΡΙσκόταν μια στιγμή μαιφιά απ' τον πόνο' ια από κάθε εκδίκηση. Η "Έμw" πλησίασε Κl άλλο, βγάζοντας ένα περίπλοκο κροτάλισμα από οστά κω ρίζες κω άΡXlσε να κτ υπά με δύναμη τ ην Γυμνή ξανά και ξανά, ώσπου η προβιά τ ης άΡXlσε να ηνάζετω απ' την πλάτη της σε τούφες γούνας

αλεπούς, λαγού κω κογιότ ενώ τα μαλλιά της βάφτηκαν κόιαανα κω απ' τους ιmρούς της κρέμονταν λωρίδες σάρκας. Η Γυμνή ούρλιαξε ξανά και ξανά ια έπειτα έξαφνα σταμάτησε να ουρλιάζει ' Κl αυτό ι1.ταν ακόμα χειρότ ερο . Ο ΠράOlνος Ταξι δευτής τράβηξε το κλαδόμ ορφο δάχτυλό του από τη φλέβ α του Τέρενς. Το δέρμα πιάστηκε στο κλαρί. Ο Τέρενς παραπάτησε και

376

ΣΑΡΚΑ& ΑΙΜΑ

προσπάθησε να πέσει στο πλάι, όμως το πεντάγωνο του :Ξ:ιφομάχου βρισκόταν πλέον γύρω απ' το λαιμό του. Αισθάνθηκε ης παγερές, κοφτερές λεrήδες πάνω στο καρύδι του και προσπάθησε ξανά να σταθεί όρθιος . Δεν υπήρχε κανείς για να του μιλήσει, κανείς για να του δώσει συγχώρε ­ ση, κανείς για να του πει η αμαρτία είχε διαπράξει μόνο και μόνο με τη γέν­

νησή του. Οι μωμόγεροι δε θα μιλούσαν, η Γυμνή είχε δαρθεί μέΧρι θανάτου κι η ίδια του η κόρη ήταν ό,η και 'κείνος, ένα αβοήθητο , μοΧθηρό θύμα της ίδιας

του της καταγωγής. Άνοιξε τα μάτια του μόνο για μια φορά και είπε: « Συγχώρα με", όμως κανείς δεν τον συγχώρησε και το πεντάγωνο του :Ξ:ιφομάχου έκλεισε και του έκοψε το λαιμό και το κεφάλι του κύλησε στο πάτωμα. Καθώς το κεφάλι του κατρακυλού­ σε σκέφτηκε ολοκάθαρα: Με σκότωσαν, εΙΡQ1 vεκρός, και όντως ήταν.

Η "Έμιλι" κι ο Πράσινος Ταξιδευτής στάθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλον. Ο Λεπρός

κινήθηκε

προς

την

πίσω

πόρτα

σέρνοντας

τα

πόδια

του .

Οmσθοχώρησε και το Μαχαίρι, με το 'να χέρι υψωμένο σε στάση άμυνας. Από

μακριά ακουγόταν το ουρλιαχτό των σειρήνων και ο βόμβος των ελll
emrtenl
στον Τζάvεκ κι έπειτα στο Μαχαίρι. Όμως τότε κοντοστάθη­

κε κι έριξε το βλέμμα του στο ακέφαλο mώμα, που κάποτε ήταν ο Τέρενς.

Κατά μήκος του πατώματος απλωνόταν μια μεγάλη λίμνη από αστραφτερό αίμα που σερνόταν κρυφά πάνω στο σοβατεπί. Εκείνη τη στιγμή δε γνώριζε αν ήταν η "Έμιλι" ή η Έμιλι, αν ήταν άνθρωπος ή φυτό, αν ήθελε την ηρεμία και τον ύπνο ή την μανιασμένη δράση.

Όσο εκείνη δίσταζε, ο Πράσινος Ταξιδευτής άρχισε να αναδεύεται γεμά­ τος ζωή . Τα φύλλα του άρχισαν να αναζωογονούνται και να φουντώνουν, τα Χέρια του άρχισαν να μοιάζουν ακόμα περισσότερο με κλαριά, με ης δαγιcά­ νες

ενός

θηριώδους

δέντρου.

Τα φώτα στο καθιστικό χαμήλωσαν και

τρεμόπαιξαν κι άρχισε να σηκώνεται άνεμος. Το δάπεδο έτρεμε. Τα μπιμπελό

και τα βάζα κροτάλιζαν μες στις βιτρίνες τους. Η "Έμιλι" έμπηξε μια ιφαυγή που κατά ένα μέρος ήταν κραυγή κοριτσιού

και κατά ένα μέρος κραυγι'ι θηλυκού φυτού -την ίδια κραυγή οδύνης που βγάζουν οι ρίζες του θηλυκού μανδραγόρα όταν οι αγρότες ης τραβούν από

το χώμα, ζωντανές αιcόμα. Ο Πράσινος Ταξιδευτής έμπηξε και κείνος μια κραυγή

-

μόνο που η

κραυγή του θύμιζε περισσότερο βροντερό βρηχυθμό. Την κραυγή ακολούθη­

σε ένα σύρσιμο 10 ο Πράσινος Ταξιδευτής τυλίχτηκε σε μια θύελλα από ξερά δαφνόφυλλα, ώσπου καλύφθηκε εντελώς. Άρχισε να μεγαλώνει σε μέγεθος ,

να διακλαδώνεται , να απλώνεται και να τρίζει. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο σκο­ τάδι, το οποίο διαπερνούσε κατά αραιά διαστήματα μια εκτυφλωτιιο'ι λάμψη

377

GRAHAM MASTERTON

πρασινωπού φωτός. Ολόκληρο το σπίη τρανταζόταν συθέμελα, ώσπου τα τζά­ μια των παραθύρων γκρεμίστηκαν απ' τα πλαίσιά τους, τα ταβανοσάνιδα άρXl­ σαν να γλιστρούν απ' την οροφή κω η τούβλινη καμινάδα αναποδογύρισε και σωριάστηκε στην αυλή. Στην κουζίνα, το ψυγείο σωριάσταιcε με πάταγο ενώ τα ντουλάπια γκρεμί­ ζονταν από τους τοίχους . Έπεσαν κάτω κι όλες οι Χάλκινες κατσαρόλες της "Α:ιρις, σε μια κωδωνοκρουσία από κακόφωνες καμπάνες. Μες στον κατακλυσμό των δαφνόφυλλων, η "Έμιλι" ύψωσε το χλομό, ιξώ­ δες κεφάλι της προς το μέρος τους. Έβγαλε ένα φρικιαστικό βΟΥΥητό. Ήθελε να πεθάνει εκείνη τη στιγμή' δεν ήθελε να ζήσει έτσι. Δεν ένιωθε πως ήταν η

Έμιλι. Ένιωθε μόνο σαν "Έμιλι" -μια γκροτέσκα παρωδία κοριτσιού, διαλυ­ μένη απ' τον πόνο , με κάθε νεύρο της να στΡΙΥΥλίζει απ την οδύνη της μεταμόρφωσης. Ήταν λες κω ξαναγεννιόταν απ' την αρχή, μόνο που ήταν πολύ χεφότερο. Ήταν λες και γεννιόταν από l1έσα προς τα έξω, λες κω κάθε μυς συστρεφόταν, λες και κάθε νευρική απόληξη aπογυμνωνόταν οδυνηρά.

Είχε κάνει εκείνο που έπρεπε: είχε αποδείξει στον Πράσινο Ταξιδευτή ότι η γενιά του είχε υποστεί αθεράπευτη γενετική παραμόρφωση και το μόνο που

του απέμενε ήταν να εmτρέψει στις ρίζες που φύτρωναν μέσα του να τον ιαιριε­ ύσουν, μέχρι να στραΥΥαλίσουν για πάντα κω την ύστατη ικμάδα ανθρωmάς. Δε χρειάσται<:ε να περιμένει πάνω από μερικά δευτερόλεmα για την άφεση των αμαρτιών της. Ο Ξιφομάχος τράβηξε ένα μακρύ σπαθί κω το

σήκωσε ψηλά.

n

'APXlOE να κομμαnάζει

ξανά κω ξανά και ξανά. ΚάπOlες φορές

λεπίδα κομμάτιαζε φύλλα που πετούσαν στον αέρα, μαζί με σάρκα. Παντού

σιωρπίζονταν δάχτυλα, οστά και κομμάτια από φύλλα .

Η "Έμιλι" αποδεΧόταν σιωπηλά την εκτέλεσή της. Δεν έκανε τίποτα για να προστατευτεί. Κατέρρευσε, διπλώθαιcε ΚΙ άΡXlσε να συρρικvώνεται, καθώς η πράσινη σάρκα της ζάρωνε όπως τα ζεματισμένα λαχανόφυλλα, τα κλαριά της έσπαζαν, ΟΙ ρίζες της γυμνώνονταν' η κόρη της γονιμότητας είχε μετα­

βληθεί σ' έναν πετσοκομένο σωρό αίματος, οστών και κλαδιών. Όμως ο Ξιφομάχος δεν σταμάτησε. ΌΧ! μέχρι να γεμίσει το δάπεδο κλα­ ριά κω TEllOXloμtva ανθρώmνα όργανα, σβώλους, νήματα και πράγματα κατά το ήμισυ ανθρώπινα και κατά το ήμισυ φυnκά, που γυάλιζαν απ' τη βλέννα.

Ο Πράσινος Ταξιδευτής βγήκε στριφογυρίζοντας απ' το δωμάnο, απομα­

κρύνθηκε στριφογυρίζοντας απ' το σπίτι και ξεΧύθηκε μες στο σιωτάδl. Άστραφτε' βροντούσε . Πέρα προς το Χαϊαγουάθα, ο ουρανός είχε πάρει το χρώμα του αίματος και του παπικού ράσου .

Ο Ξιφομάχος κοντοστάθηκε κι έπειτα έπιασε το Θεραπευτή κω τον Μάρτυρα από τον ώμο. Για μια στιγμή κρατήθηκαν κοντά ο ένας στον άλλο,

πολύ κοντά, σε μια σιωπηλή ένδειξη συντροφικότητας, που μόνο ΟΙ μωμόγερOl μπορούσαν να κατανοήσουν. Κανείς άλλος δεν είχε ταξιδέψει όσο είχαν ταξι­ δέψει εκείνΟ!' διαμέσου ΧΙλιάδων ΧΙλιομέτρων Xlονοδαρμένης στέπας, πάνω

378

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

από βουνά και λιβάδια και τoπlα πιο παγερά ΚΙ απ' το φεγγάρι. Κανείς άλλος δε θα μπορούσε να 'χει δει τον Βένσεσλας εκτεθειμένο σε λαϊκό προσκύνημα και να 'χει ακούσει και τον Μότσαρτ. Κανείς άλλος δε θα μπορούσε να 'χει

βαδίσει στους δρόμους του Λονδίνου καταμεσής του Μαύρου Θανάτου, φορώντας μάσκες και κουκούλες και να διασχίσει τον Ατλαντικό μες στο αμπάρι ενός πλοίου μεταναστών του 190υ αιώνα. Δεν είπαν κουβέντα, γνώριζαν, όμως, ότι είχαν φτάσει σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής τους -σε μια στιγμή που η συντροφικότητα δε θα 'ταν αρκε­ τή. Κοντοστάθηκαν μόνο ένα λεmό ακόμα ΚΙ έπειτα ξεχύθηκαν έξω στη νύχτα.

379

.15.

Έτρ εξαν κατ ά μήκ ο ς της βρεγμέΎrις μπροστινής αυλή ς και έξαφνα άναψαν

προβολε ίς, που τους έκαναν να παγώσουν . Πάνω απ ' τα K εφ άλlα τους ένα ελικόm ε ρο έκανε τρομε ρή φ ασαρία, καθώς δι έγραφ ε κύκλο υς και παρ ακο­

λουθούσε . Έτρεξαν προς τα δεξιά' lliQ σειρήνα ούρλιαξε , φώτα άστραψαν και εκεί­

νοι έτρεξαν προς τα αριστερά. Ο Λουκ βγήκε με κόπο από το αυτoκlνητό του και πήρε μαζί την καραμπί­

να του. Σ τράφm<ε στον Νέιθαν και τον Ντέιβιντ και είπε: "Μείνετ ε στη θέση σας -οκέι ; Αρκε τ ές απώλει ες είχα μέΧρι τ ώρα». "Mάλlστα, κύριε», είπε ο Νέιθα'l. "Δεν υπάρχει πρόβλημα» . Η Λiλι , που καθόταν με τη βοηθό Λέμαν στο πίσω κάθισμα, δεν είπε κου­ βέντα.

Ο Λουκ δεν περίμενε τίποτα' ούτ ε καν τον Κάπτεν Μπλακ. Βρίσκονταν, όμως, εκεί οι μπάσταρδοι που αναζητ ούσε -οι άνθρωποι που επί εκατοντά­ δες χρόνια σάρωναν την Ευρώπη, την ΑΥΥΜ.α και τις κεντρικές ΗΠΑ, οι άνθρω­

ποι που προσέφεραν μmχλιμmδια και παιχνίδια με ζάρια, οι άνθρωποι που αυγάτιζαν τα γεννήματα μ' αντάλλαγμα ανθρώmνες ζωές. Οι άνθρωποι του Τζάνεκ, οι μωμόγεροι, βρίσκονταν εmτέλους στριμωγμένοι σε μια γωνιά. Έτρεχαν κατά μήκος της κατάφωτης αυλής μπροστά από το σrήτι των Πίρσον, ένας λευκοντυμένος ά'πρας , ένας άντρας που φορούσε ράσο καλόγερου κι ένας άντρας που κουβαλούσε ξίφη στην πλάτη του . Οι σταγόνες της βροχής

άστραφταν πάνω στο γρασίδι. Τους άκουγε να λαχανιάζουν. "Ακίνητοι, αστυνομία ! » τους φώναξε, όμως εκείνOl δεν σταμ άτησαν. Δύο

380

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

ακόμη περιπολικά σταμάτησαν γλιστρώντας, με τα φώτα αναμμένα και τις σει­ ρήνες να ουρλιάζουν. Το ελικόmερο έκανε στροφή πάνω από την άκρη του δρόμου ια έπεnα ήρθε προς το μέρος τους προκαλώντας τρομερή φασαρία.

"Ακίνητοι!" ούρλιαξε ο Λουκ. Ήταν σχεδόν αδύνατο να ακουστεί πάνω από το θόρυβο του ελικοmέρου. Έπρεπε, όμως, να είχαν αντιληφθεί ότι τους έλεγε να σταματήσουν. Το αγόρι που το έλεγαν Μαχαίρι άνOlξε το πισω μέρος του φορτηγού. Ο

Θεραπευτής ια ο Λεπρός σκαρφάλωσαν μέσα. Ο Μάρτυρας πήγε

στο

μπροστινό μέρος ια άνοιξε απότομα την πόρτα. Ο Λουκ έγειρε προς τα

εμπρός με την κοwά του να αναπηδά και το περίστροφο υψωμένο και φώνα­ ξε: «Σταθείτε! ΑκίνητOl! Βάλτε τα χέρια στο κεφάλι σας!" Τον αγνόησαν. Ο Μάρτυρας έκλεισε με δύναμη την πόρτα και έβαλε μπρος και το μαύρο, κλειστό φορτηγό απομαιφύνθηκε από το πεζοδρόμιο ενώ

τα λάστΙΧά του ξερνούσαν καπνό και aτμoύς. Ο Λουκ δεν ήθελε να το κάνει. Θα μπορούσε να πυροβολήσει και να αστοχήσει εσκεμμένα, αν, όμως, δεν ενεργούσε τώρα με αποφασιστικότητα, ίσως αύριο ή μεθαύριο ή σ' ένα χρόνο

να έθετε σε κίνδυνο τη ζωή κάποιου άλλου ειωρόσωπου του νόμου. Έτσι, πυροβόλησε κι ένα βλήμα ΜάΥκνουμ διαμετρήματος

325 xWοστών με κοίλο 125 κόιαων πέτυχε κατευθείαν το ντεπόζιτο της βενζίνης. φορτηγό εξερράγη έτρεχε με περίπου 65 χιλιόμετρα την ώρα. Ο

άκρο και περίβλημα Όταν το

κρότος έκανε τα αυτιά του Λουκ να βουλώσουν, λες και κάπOlος είχε κλείσει το παράθυρο ενός αυτοιανήτου ενώ εκείνο έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Κομμάτια από φλεγόμενα υλικά έπεσαν στριφογυρίζοντας απ' άκρη σ' άκρη της οδού Βέρνον. Ο κύριος όγκος του φορτηγού ιανήθηκε ολοταχώς κατά μήκος του δρόμου για δεκαπέντε ακόμα μέτρα σαν φλεγόμενη άμαξα, ενώ τα

λάστΙΧά του έσπερναν φλόγες σαν περιστρεφόμενα πυροτεχνήματα, ώσπου τελικά στάθηκε στο ρείθρο του πεζοδρομίου ταλαντευόμενο μπρος πίσω, εξα ­ κολουθώντας ακόμα να φλέγεται. Τα μαυρισμένα τζάμια του φορτηγού ράγισαν, εξερράγησαν ια από τα πλαίσιά τους ξεπήδησαν φλόγες, που άρχιοαν να γλείφουν πεινασμένες την

οροφή. Ο Λουκ διέκρινε μες στο φορτηγό τους μωμόγερους τυλιγμένους στις φλόγες και τους έβλεπε που κινούνταν. Δεν κινούνταν, όμως, υστερικά ή

μανιασμένα, όπως κάνουν τα πεΡlOσότερα θύματα εμπρησμών όταν αρπάζουΎ φωτιά. Έδιναν την εντύπωση ότι περιφέρονταν αρκετά ήρεμοι και προσπα­

θούσαν να ανοίξουν τις πόρτες του φορτηγού. Ήταν αθάνατοι. Ο καθένας τους κουβαλούσε πάνω του τα αργύρια που κρατούσαν το πεπρωμένο τους μια στιγμή μακριά. Ήταν αλώβητOl ότιδήποτε θα μπορούσε να τους συμβεί

-

απ'

εντελώς άθικτοι, εντελώς ασημά­

δευτοι, όπως μια γυναίκα που πηδά από ένα εξαώροφο κτίριο, ένα κλάσμα του δευτερολέmου πριν σκάσει στο πεζοδρόμιο , μόνο που για εκε[vους το κλά­ σμα του δευτερολέmου κρατούσε για πάντα.

381

GRAHAM MASTERTON

Η πόρτα του συνοδηγού του φορτηγού άνοιξε Kl από μέσα ξεπήδησαν

καυτές , πορτ οκαλιές πύρινες γλώσσες . Για μια στιγμή ο Λουκ νόμισε ότι πράγ­ ματι οι μωμόγεροι θα κατέβαιναν από το φορτηγάκι και θα ξέφευγαν. Τ ότε, όμως, άκουσε κάποιον να ουρλιάζει. Ένα τρομερό , ανθρώπινο ουρλιαχτό που συνεχιζόταν χωρίς σταματημό και με κάθε δευτερόλεmο που περνούσε γινόταν ολοένα τρομερότερο. Είχε ξανακούσει ανθρώπους να ουρ­

λιάζουν έτσι . Ανθρώπους εγκλωβισμένους σε φλεγόμενα κτίρια, ανθρώπους κλειδωμένους σε αυτοκίνητα που είχαν γίνει παρανάλωμα του πυρός. Ήταν το ουρλιαχτό της απόλυτης οδύνης , καθώς στρώματα εmδερμίδας και γάγγλια

καίγονταν και η φωτιά μετ έβαλλε κάποιο ανθρώmνο πλάσμα σε ωμό, καυτη­ ριασμένο κομμάτι κρέας. Ακούστηκε μία ακόμα κραυγή ια έπειτα άλλη μία. Οι μωμόγεροι ι<αίγο ­ νταν. Οι μωμόγεροι πράγματι καίγονταν. Ο Λουκ έφερε το χέρι στα μάτια του για να τα προστατέψει απ' τη ζέστη και τους παραιωλουθούσε δίχως να μπο­

ρεί να κάνει τίποτα, ενώ εκείνοι χόρευαν τον τελευταίο μαρτυρικό τους χορό μες στο πλαίσιο του φορτηγού. Η ζέστη , σκέφτηκε. Αυτό Ιίταν. Η ζέστη.

Το ασήμι μπορεί να αντέξει κάθε βαθμό παγωνιάς. Το ασήμι οξειδώνεται ,

αλλά δεν σκουριάζει ποτέ. Απ' οποιαδήποτε άποψη το ασήμι κρατ άει για πάντα. Με μόνιι διαφορά ότι το ασήμι λιώνει στους

961,5 βαθμούς Κελσίου και

είναι ο καλύτερος αγωγός της θερμότητας απ' όλα τα μέταλλα. Θεριεμένη από την καταιγίδα, θρεμμένη απ' τον άνεμο, η ζέστη στο

εσωτερικό του φορτηγού είχε λιώσει τα νομίσματα των μωμόγερων κι είχε μετατρέψει τα αργύρια του Ιούδα του Ισκαριώτη σε σταγόνες λιωμένου μεταλλεύματος. Δεν ήταν πλέον συμβολικά, δεν διέθεταν πλέον υπερφυσικές δυνάμεις, δεν ήταν πια ευλογημένα. Δυο βοηθοί όρμησαν με πυροσβεστήρες, όμως ο Λουκ τους φώναξε

άγρια : «Αφήστε το! Άστε το να καε!! Είναι διαταγή! " Οι βοηθο! κοντοστάθηκαν κι έπειτα υποχώρησαν.

Ο Νέιθαν βγήκε από το αυτοκίνητο κι έκλεισε με δύναμη την πόρτα. Στάθηκε κι απόμεινε να κοιτά το φλεγόμενο συντρίμι,

ενώ η φωτιά

καθρεφτιζόταν στα μάτια του . «Θεέ μου», είπε. Ο Λουκ ρούφηξε τη μύτη του κι έβαλε το περίστροφο στη θήκη. « Κι ακόμα δε βρήκαμε αυτό για το οποίο ήρθαμε», είπε.

«Και πάλι ... » είπε ο Νέιθαν, « ποτέ δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο ». «Ούτε θα το ξαναδείς, αν έχεις τον Θεό στο πλευρό σου " , αποκρίθηκε ο Λουκ. Ο άνεμος αγρίευε όλο και περισσότερο και ήταν αναγκασμένος να κρατά το καπέλο του. Από σύννεφο σε σύννεφο ξεπηδούσαν αστραπές, λες και ήταν μια γεννήτρια Βαν ντερ Γιφάαφ.

Ο Λουκ βάδισε προς το σπίτι. Ένας από τους βοηθούς του έτρεξε προς

382

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

το μέρος του, ένας ξανθός νεαρός με ζωηρό κοιοονωπό πρόσωπο. «Ψάξε την πίσω αυλή», τον διέταξε. «Θέλω να στηθούν οδοφράγματα στην οδό Mάoυvτ: Β έρνον, ανατολικά και δυτικά' στην 5η λεωφόρο στο ύψος της Ουέλι'γκroν, στη Γκραντ στο ύψος της Φέρβιου, και στην ΟυάσιΥκτον στο ύψος της 35ης». « Τι ψάχνουμε;» ρώτησε ο βοηθός .

(/ Εναν τύπο μασκαρεμένο με φύλλα». « Ορίστε ;»

«Τόσο δύσκολο είναι να το l<:αταλάβεις; Έναν τύπο που φοράει φύλλα! » «Φύλλα», επανέλαβε ο βοηθός , εντελώς σαστισμένος . Το φορτηγό φλεγόταν αναΤΡΙXlαστικά. Ο αέρας έζεχνε από τον καπνό της βενζίνης και την οσμή της γερασμένης, καψαλισμένης σάρκας. Ο άνεμος παράσερνε τον καπνό σε σκοτεινές έλικες που τους τύφλωναν 1<1 ο Λουκ συνειδητοποίησε ότι ανάσαινε τους ανθρώπους που μόλις ε ίχε σκοτώσει .

Μπήκε στο σπίτι των Πίρσον Ιζαι προχώρησε στο καθιστικό. Οι νοσηλευτές βρί­ σιωνταν ήδη εκεί, το ίδιο ιο ο ιατροδικαστής. Είδε έναν άντρα δίχως κεφάλι, ένα κορίτσι που φορούσε μια ποντικοφα­ γωμένη γούνινη ζαιζέτα 1<1 ένα ματωμ ένο σωρό από ραβδιά και κρέας , που

θύμιζε ανατιναγμένη ψησταριά. Στο πάτωμα βρισκόταν σιωρmσμένο τόσο πολύ αίμα 1<1 ανθρώmνοι ιστοί, που αναγκάστηκε να σταθεί στην είσοδο , φοβούμενος μην τα πατήσει.

Όμως εκείνο που μπορούσε να διακρίνει ήταν η κακόμοιρη μικρούλα Έμιλι Πίρσον ή ένα μέρος απ' αυτήν. Το πρόσωπό της ήταν λειοασμένο με

αίμα, αλλά ήταν σχεδόν ανέΥΥιΧΤΟ. Έμοιαζε με τη νεκρική μάσι<:α ενός παι­ διού αγίου, στεφανωμένη από χαλι<όχρωμους βόστρυχους.

Ο ιατροδικαστής έβγαλε τα γυαλιά του και ανασήκωσε τους ώμους. « Μη με ρωτάτε, σερίφη. Τούτη τη φορά δεν έχω την παραμικρή ιδέα».

"Πώς ιο έτσι;», του πέταξε ο Λουκ. (/ Εχουμε, ωστόσο, σωρούς από φύλλα» , του είπε ο ιατροδικαστής και σήκωσε ένα αιματοβαμμένο δαφνόφυλλο. « Η laurus nobilis ξαναχτυπά. Έχουμε 1<1 άλλο φυτικό υλικό. Σαν σόΎ1α ή κάτι άλλο, αλλά' δεν πρόκειται να ρισι<άρω να μαντέψω, όχι ακόμα».

Ο Λουκ κάθησε ανακούρκουδα, ώστε να μπορέσει να δει καλύτερα τη Γυμνή. Το πρόσωπο και οι ώμοι της είχαν ξε010στεί από κάτι που θα μπορού­ σε να είναι μαστίΎ10 ή αγκαθωτό σύρμα ή κλαριά τριανταφυλλιάς, γεμάτα αΎ1<άθια. Από τα αυτιά και πίσω ήταν καταγδαρμένη. Το πρόσωπό της κείτο­ νταν σε μια λίμνη από αίμα , όμως, όπως και η Έμιλι , έδειχνε γαλήνια, λες και κοιμόταν. Ήταν, επίσης, αρκετά όμορφη και του θύμισε κάποιαν που είχε γνω ­ ρίσει πριν από πολύ καιρό, ίσως όχι σε τούτη τη ζωή, ίσως σε καμία ζωή. Ίσως ήταν το είδος κοριτσιού που είχε συναντήσει μόνο στα όνειρά του . Το πανέ-

383

GRAHAM MASTERTON

μορφο πρόσωπό της καθρεφτιζόταν μες στο ίδιο της το αίμα. Ο Λουκ σηκώθηκε όρθιος . Ένιωθε απίστευτα εξαντλημένος. Πάρα πολλοί άνθρωπOl είχαν σκοτωθεί απ' τη στιγμή που ο Τέρενς Πίρσον είχε αποπειρα­ θεί για πρώτη φορά να σκοτώσει τα παιδιά του' ια ο Λουκ είχε γρήγορα υπο­ ψιαστεί γιατί . Είχε διαίσθηση, είχε εμπειρία. Από εmά χρονών είχε πιστέψει τα απίστευτα και πάντοτε είχε δίιαο. Παρ' όλα αυτά δεν είχε κατορθώσει να σώσει την όραση του Νόρμαν Γκόρμαν' ούτε τη ζωή της Μαίρη βαν Μπόγιων'

ούτε του Λioς Πόνικαν' ούτε κανενός απ' τους νεκρούς βοηθούς του' ούτε του Τέρενς Πίρσον' ούτε της ΈμΙλι Πίρσον' ούτε του κακομοίρη του Φρανι{ Τζόνσον, του χοιροτρόφου.

Κι ήταν ια ο άμOlρος ο Τζον Χάζμπαντ ΚΙ όλOl ΟΙ αθώοι άνθρωποι που ειχαν σκοτωθεί στο Εμπορικό Κέντρο Σίνταρ. Το ζήτημα χειριζόταν τώρα η πολιτεια­ κή αστυνομία, όμως ο Λουκ ήξερε ότι αμέσως μόλις έπιανε τον Κάmεν

Μπλακ, θα έπρεπε να πάει εκεί. Ένιωθε λες ια ήταν ο επίσημος καταγραφέας του ίδιου του θανάτου, εκεί­

νος που έγραφε τα ονόματα στο βιβλίο των επιταφίων. Βγήκε από το σπίτι των Πίρσον μες στη θύελλα. Είχε καταφθάσει ο Τύπος και μαζί μια ανθρακi λιμουζίνα Κάντιλακ, με τους προβολείς της να λάμπουν, καθώς και ένα κόκιανο ημιφορτηγό Τογιότα, γεμάτο αγριωπούς άντρες με

τουφέιαα, κόιαανα καρό τζάκετ και λάσα. Ο Λουι<: ιωτευθύνθηκε προς τη λιμουζίνα και χτύπησε ελαφρά το πίσω

τζάμι με τον κόμπο του δακτύλου του. Το τζάμι κατέβηκε μ' ένα βόμβο και αποκάλυψε το όμορφο, αλλά σφιγμένο πρόσωπο του γερουσιαστή Μπράιαν

Κάντι . « Λυπάμαι, γερουσιαστά, δεν μπορείτε να παρκάρετε εδώ. Διεξάγεται

κάπOlου είδους έρευνα για ανθρωποκτονία». "Ποιος πέθανε;» ρώτησε ο Μπράιαν. <<Δεν μπορώ να σας πω ακόμα, γερουσιαστά. Δεν έχουμε αναγνωρίσει τα mώματα ;» ,<Δεν έχετε καμιά ιδέα;»

('Οχι. Λυπάμαι. Πρέπει να φύγετε» .

Ο Μπράιαν φάνηκε εκνευρισμένος. «Ακούστε ... έχω φέρει όλους εκεί­ νους τους άντρες». «Το βλέπω. Σε μια στιγμή θ' αρχίσουμε να ελέγχουμε όλες τις άδειες οπλοφορίας τους».

<,Δεν καταλαβαίνετε. Ξέρετε για εκείνο το γουρούνι που ξέφυγε από το

Ινστιτούτο Σπέλμαν; Εκείνο που σι<:ότωσε όλους εκείνους τους ανθρώπους στο ΕμΠΟΡlΚό Κέντρο Σίνταρ; »

"Εννοείτε το γουρούνι που ελευθέρωσαν αι<τιβιστές για τα δικαιώματα των ζ ώων από το ΙΥστιτούτο Σπέλμαν; » «Ναι ».

384

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

"Και βέβαια ξέρω, γερουοιαστά», είπε οιωθρωπά ο Λουκ. "ΓΙ' αυτό είμ'

εδώ, γΙα να το πιάσω. Σκότωσε έναν από τους καλύτερους φίλους μου, τον Αρχηγό Τζον Χάζμπαντ, σας διαβεβαιώ, λοιπόν, ότι δεν πρόκειται να ξεφύ­ γει».

Ο

Μπράιαν

είπε:

«Θέλω

να

σας

βοηθήσω

να

το

ξαναπιάσετε.

Ελευθερώθηκε από το ινστιτούτο εν ονόμαη των δικαιωμάτων των ζώων,

σωστά; Όμως πιστεύω ότι υπάρχει κι ένα όριο στα δlΚαιώματα των ζώων όταν εκείνα καταπατούν τα δlΚαlώματα των ανθρώπων. Εκείνο το γουρούνι πρέπει να συλληφθεί γΙα την ασφάλεια όλων μας και γΙα τη δική του προστασία». "Μην ταράζεστε, γερουοιαστά, εμείς θα το κάνουμε». Ο Μπράιαν τον κοίταξε. Είχε συναντήσει το Λουκ αρκετές φορές στο παρελθόν και γνώριζε αρκετά καλά πόσο δαιμόνιος ήταν. Μν υπήρχε λόγος να του λέει μαλακίες. «Επιτρέψτε μου ν' ανοίξω τα χαρηά μου, σερίφη», είπε. ,c'Εχω ξοδέψει πολύ χρόνο κι ένα σωρό λεφτά γΙα την προώθηση των συμφερόντων των δlΚαι­

ωμάτων των ζώων. Το νομοσχέδιο Ζαπφ-Κάντι θα είναι ένα από τα πιο βαρυ­ σήμαντα νομοθετήματα από την εποχή της Δεκάτης Τέταρτης ΤροπολσΥlας» .

«"Καμία πολιτεία δε θα αρνηθεί την ίση προστασία του νόμου σε ΟΠΟlOδή­ ποτε άτομο βρίσκεται στη δικαιοδοσία της'';» ρώτησε ο Λουκ.

«Σωστά, σερίφη. Τώρα, όμως, μπορείτε να το αλλάξετε και να πείτε ΟΠOlοδήποτε άτομο ή ζώο». «Εντάξει, γερουοιαστά», είπε υΠOμOνεΤlΚά ο Λουκ. " Και πάλι, όμως , θα πρέπει να σας απομακρύνω. Εδώ έγινε μια πολλαπλή ανθρωποκτονία, η κατά­ σταση δεν είναι διόλου ευχάριστη κι είμαι πολύ ταραyμΈVoς».

Ο Λουκ αι<όμα μιλούσε στον Μπράιαν όταν ένας από τους βοηθούς του πλησίασε και είπε: " Να σας πω δυο λόγΙα, σερίφη ». Πήρε παράμερα το Λουκ

και είπε: "Η πολιτειαιαι αστυνομία το επιβεβαίωσε . Έχουν εντοπιστεί όλα τα αδέσποτα γουρούνια, εκτός απ' τον Κάπτεν Μπλακ. Εθεάθη πριν από είκοσι λεπτά . Απ' ό,τι φαινόταν έχανε αρκετό αίμα, εξακολουθούσε, όμως, να τρέχει και έτρεχε προς την κατεύθυνσή μας ». "Φχαριστώ», είπε ο Λουκ μ' ένα γνέψιμο και συνέχισε: "Εκείνη

n λιμουζί­

να ανήκει στο γερουοιαστή Μπράιαν Κάνη. Εκείνο το ημιφορτηγό ανήκει

στους XOlpOIωvnγOύς που έχει προσλάβει. Κατά κάποιον τρόπο ο γερουσια­ στής Κάνη έχει καταλήξει στο ίδιο συμπερασμα με εράς, ότι, δηλαδή, ο

Κάπτεν Μπλακ θα κατευθυνθεί προς τα εδώ. Θέλω να ξεκουμπιστεί από 'δω μαζί με τους XOlpoκυvnγoύς του, γρήγορα, όμως. Το 'πιασες ;» ,/ Εγινε, σερίφη ».

Βάδισε πίσω στη Μπιούικ του . Ο Τζοv πέθαvε, τού κοπανούσε συνέχεια

το μυαλό του. Ο Τζοv πέθαvε.

"Τι συμβαίνει; » ρώτησε ο Νέιθαν. "Γίνεται πανδαιμόνιο ». Κατέφθασε κουτσαίνοντας και ο Γκαρ θ με τη βοήθεια ενός εβένινου μπα-

385

GRAHAM MASTERTON

στΟιΜού. «Κάνα νέο του Κάπτεν Μπλακ;» «Εδώ έγινε μια πολύ άσχημη πολλαπλή ανθρωποκτονΙα, που μπορεί να συνδέεται με τον Κάπτεν Μπλακ, μπορεί και όXl. Είχα, όμως, κάπOlες πληρο­ φορίες όη κατευθύνετω προς τα εδώ ή όη θα μπορούσε να κατευθύνεται προς τα εδώ. :Ξ:έφυΥε εκτός ελέγχου μαζί με μια αγέλη γουρούνια στο εμπορικό κέντρο Σίνταρ. Φοβάμω όη σκοτώθηκε ένα σωρό κόσμος».

«Νω, άκουσα τα δελτία ειδήσεων στο ραδιόφωνο», είπε ο Γκαρθ. «Νιώθω τόσο άσχημα για όλα αυτά», είπε ο Νέιθαν. «Νιώθω λες κω καθέ­ νας από τους θανάτους οφείλεται σε προσωmκό μου σφάλμα». Ο Λουκ είπε: «Απ' όσα μου είπατε, δόκτωρ Γκριν, δε νομίζω όη οφείλετω σε δικό σας σφάλμα. Σύμφωνοι, πήρατε μια εγι<εφαλική διατομή από ένα πτώμα δίχως να πάρετε άδεια από τους εργοδότες σας. Μου φαίνεται, όμως,

όη το να παίρνει κανείς κομμάηα κω κομματάκια από πτώματα θεωρείται σε γενικές γραμμές καθιερωμένη συνήθεια στη φαρμακευηκή βιoμrιxανIα».

«Φοβάμω πως έχετε δίκιο», συμφώνησε ο Γκαρθ. "Ο,ΤΙ έκανε ο Γκαρθ ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, απερίσκεπτο . Έλα τώρα, όμως, Νέιθαν, δες

10 συνολικά. Ίσως εκείνη η εγκεφαλική διατομή να τρέλανε τον Κάπτεν

Μπλακ, ίσως όXl. Ό,τι, όμως, έκανες, δεν ήταν ούτε κατά το ήμισυ όσο κακό είνω εκείνο που κάνουν οι μεγάλες εταιρείες φαρμάκων, όταν βάζουν έστω κι έναν άρρωστο αδένα μες στα ορμονικά φάρμακά τους. Καταλήγουν να

μολύνουν x.ιλ.lάδες δόσεις , δόσεις οι οποίες χορηγούντω σε γυναίκες κω πω­ διά που δεν γνωρίζουν με η στο διάολο τούς κάνουν ένεση. Νιώσε ένοχος, λOlπόν, αν θέλεις, εντάξει; Αλλά μη νιώθεις τόσο ένοχος. Δεν είσω ο μόνος». Ο Νέιθαν κούνησε το κεφάλι του.

«Μόνο κω μόνο επειδή άλλοι άνθρωποι είναι κατά συρροή δολοφόνοι, δε σημαίνει όη εγώ είμω λιγότερο κατά συρροή δολοφόνος». Ο Γκαρθ είπε κάη, όμως ο θόρυβος ενός ελικοπτέρου έπνιξε τα λόγια

του. Το φως του προβολέα του τους έλουσε για μια στιγμή κι έπειτα απομα­ ιφύνθηκε ξ ανά.

Στο εσωτερικό του σπιηού των Πίρσον, τα φλας άστραφταν σαν καλοκω­ ρινές αστραπές. Οι φωτογράφοι της αστυνομίας φωτογράφιζαν τα πτώματα.

Το κεφάλι του Τέρενς Πίρσον κάτω από το τραπεζάκι με τα ποτά. Τον ακρω­ τηριασμένο λωμό του. Διάσπαρτες ποσότητες από δαφνόφυλλα, που κολλού­ σαν απ' το αίμα. Την Γυμνή, νέα σαν την αμαρτία, να ΚOlτά την ίδια της την

αντανάκλαση μες στο αίμα της. Το πρόσωπο της Έμιλι Πίρσον. Ο Λουκ φώναξε: «Δε διώξατε ακόμα εκείνη τη λιμουζίνα;» Τότε, όμως,

άκουσε ένα απότομο οξύ γαύγισμα, λες και κάποιος είχε πατήσει ένα σκύλο

και έστρεψε το κεφάλι του στην άλλη άκρη της οδού Β έρνον, εκεί όπου διασταυρωνόταν με τη Ρίτζγουεϊ, για να δει ένα τεράστιο μαύρο σχήμα που κινούνταν αργά μες στη βροχή προς το μέρος τους, ένα σχήμα τόσο τεράστιο που δεν μπορούσε να πιστέψει όη ήταν ζωντανό ή πραγματικό.

386

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Ymίρxε μια έντονη θεατρικότητα στον τρόπο που τους πλησίαζε ο Κάπτεν Μπλακ. Θα έπρεπε να συνοδεύεται από ταμπούρλα, θα έπρεπε να συνοδεύε­ ται από φλάουτα, θα έπρεπε να συνοδεύεται από κατάμαυρες σημαίες.

Στάθηκαν ακίνητοι και κοίταζαν με δέος καθώς ένα γουρούνι που ζύγιζε ενά­ μιση τόνο, είχε πρόσωπο σαν του διαβόλου και τ' αστραφτερά μάτια ενός χιλ!όχρονου μωμόγερου ανηφόριζε αργά την οδό Βέρνον. Η βροχή έραινε τον δρόμο, έτρεχε απ' το ρύγχος του και κανείς δεν κινούνταν, κανείς δε μιλού-

σε' όλοι τον παρακολουθούσαν με μεγάλο σεβασιiό.

.

Βάδισε προς το μέρος τους και έπειτα στάθηκε. Αναζητούσε την Έμιλι , κανείς, όμως, δεν το γνώριζε. Ήταν εξουθενωμένος, βρεγμένος, και κάθε πληγή από σφαίρα και σκάγια καραμπίνας έκαιγε το τομάρι του σαν την φωηά.

Βρισκόταν, όμως, σπίτι του ' και

lllac; και βρισκόταν σπίτι του η μητέρα του θα

τον φρόντιζε, η μητέρα του θα βεβαιωνόταν ότι όλα ήταν ζεστά και αναπαυτι­ κά κι ό,τι το κάψφό του θα σταματούσε. Η Λ.iλι ξεπρόβαλλε απ' το πλήθος και βάδισε κατευθείαν εμπρός του. Φορούσε αι<όμα χειροπέδες, ήταν ολότελα ανυπεράσπιστη, όμως τον είχε πλησιάσει δίχως να φοβάται. Ο Λουκ της φώναξε άγρια: <<Δεσποινίς Μόναρκ! Φύγετε αμέσως από κει!

Είναι επικίνδυνος!" Όμως η Λίλι δε γύρισε καν να τον κοιτάξει. Είπε: "Κάπτεν Μπλακ; Μ' ακούς, Κάmεν Μπλακ; »

Δεν το είπε, ωστόσο, στ' αγγλlKά. Το είπε σε μιαν άλλη γλώσσα -μια γλώσσα που εκείνος πραγμαηκά καταλάβαινε. Ήταν μια γλώσσα ζεστή, συναlOθημαηκή και γεμάτη ασφάλεια' μια γλώσσα που του θύμιζε άχυρο, φαγητό και αναπαυηκό όγκο , τα λαγόνια της μητέρας του, το βαρύ σκοτεινό

όγκο του πατέρα του. «Είσαι ασφαλής », είπε η Λίλι. «Μπορείς να με καταλάβεις, είσαι ασφα­ λής ».

Όλοι όσοι κοιτούσαν είχαν την εντύπωση όη του τραγουδούσε, όη του

σιγομουρμούριζε. Ο Κάπτεν Μπλακ έγειρε το Kεφάλl του προς τα πίσω, έτσι ώστε η βροχή να του κεντρίζει τα μάηα και προσπάθησε να φωνάξει

«'Epwl 'Epwl",

όμως

το λαρύγγι του ήταν ανήμπορο να σχηματίσει τ' όνομά της και πονούσε τόσο

πολύ . Η Λίλι έκανε ένα βήμα εμπρός κι έπειτα άλλο ένα. Τα φλας των δημοσιο­ γράφων άστραψαν'

τριγύρω αιωρούνταν οι προβολείς των τηλεοmικών

συνεργείων. Ο Κάπτεν Μπλακ φωτιζόταν μες στη βροχή με όλη του την

αποτρόπαια μεγαλοπρέπεια και μαζί του και η Λίλι. Για τον Μπράιαν Κάντι, η σιαινή αυτή ήταν υπεραρκετή. Ήδη έβλεπε ης

αυριανές εφημερίδες, με τη Λίλι και τον Κάmεν Μπλακ σε κάθε πρωτoσέλl­ δο. Έβγαλε

lllG

κραυγή και όρμησε τρέχοντας από την λlμoυζίνα του, για ν'

387

GRAHAM MASTERTON

αδράξει την στιγμή. Άρπα ξε το τουφέΙG ενός από τους X OIρOKυvnγOύ ς κω έ τρε ξ ε προς τον Κάπτεν Μπλακ, ενώ έ ξα φνα οι φ ωτογρ α φικ ές μηχανές τον

είχαν πάρει στο κατόπι , μαζί με τις κάμερες , τους τεχνικ ούς ήχου και τους χ ειριστ έ ς των προβολέων. Ο Μπράιαν στάθηκε αγκομ αχώντας μες στο Αρμ άνι κοστούμι του μόλις δύο τρία μέτρα μακριά από τον Κάπτ εν Μπλαι<: . Τράβηξε τον μοχλό του κλείστρου, σήκωσε το όπλο κω σημάδ εψ ε . Η ΛiλJ. ούρλιαξε: « Μη ! Έ χει τραβή ξ ει αρκετά , Μπράιαν, μη ! »

Ο Μπράι αν κοντοστ ά θηκε κω στράφηκε προς τ ο μέ ρ ο ς της . Κω συνει δη­

τοποίησε ότι τα είχε κάνει θάλασσα . Γι ατί, αφού ο Κάm εν Μπλακ στεκόταν εντελώς ακίνητος και απλά τον κοιτούσε , τι υποτίθετω ότι έπρεπ ε να κάνει εκείνος ; Ο πιο ένθερμος υποστηρικτής των δικωωμάτ ων τ ων ζώ ων στ ην Αμε ρική θα πυροβολούσ ε εν ψυχρ ώ ένα πληγωμ ένο , ακίνητο ζώ ο ; Τη στιγμή

που στε κόταν μες στη βροχή μ ε το τουφ έκι υψ ωμένο , έ βλεπ ε μες στο μυαλό τ ου τις ε πικεφαλίδες της ε πομένης : ΓΕΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗ Σ ΤΩΝ

ΔlΚAIΩMATΩN ΤΩΝ 2ΩΩΝ ΣΦΑΓΙΑΖΕΙ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ . Και γ1α ποιο λόγο; Για να διασώ σει τη ΛiλJ. , που σαφώς δεν φοβόταν; Χαμήλωσε το τουφέΙG, γύρισε την πλάτη στον Κάπτεν Μπλακ κω χαμογέ­ λασε στις τηλεοmικές κάμερες . «Φ αντάζομω ότι αποφά σι σ ε να παραδοθεί ήσυχ α » , είπε.

Τότε , όμως, ο Κάπτεν Μπλακ έκανε γρήγορα τέσσερα β ήματα προς το

μέρος του και τ ου κατάφερε ένα ΧΤύπημα με το λασπωμένο, τριχωτ ό πόδι του, σωριάζοντάς τ ον στο οδόστρωμα. Η ΛiλJ. ούρλιαξε «Μη, Kάmεν Μπλακ! Μη!» και ξεφώνισε μια διαταΥή στη γλώσσα των χοίρων. Όμως ο Kάrnεν Μπλακ ήταν πληγωμένος και το μυ αλό

του ήταν ένας κυκεώνας από οΡΥή, πόνο και παιδιάστικο τρόμο . Άρπαξε με τα δόντια του το σακάκι του Μπράιαν και τ ου έσχισε το μανίκι. Ο Μπράιαν στριφογύρισε, έριξε κάτω το τουφέκι, το ξανάπιασε. «Μη!» ούρλιαξε η ΛiλJ. , αλλά ο Kάrnεν Μπλακ ήταν πολύ πιο γρήγορος.

Πάτησε το πρόσωπο του Μπράιαν Κάντι. Η πίεση που ασκούσε το λασπωμένο του γο υρουνο πόδ αρο ήταν αρκετή γ1α να ανοίξει μια τρύπα στην πόρτα ενός αυτοκινήτου . .fuantpaae την μύτη, τη σιαγώνα, τον ουρανίσιω 1<01 το κρα­ νίο . Ακούστηκε ένα οξύ τρίξιμο . Από τα αυτιά του Μπράιαν εκτινάχθηκαν κίτρινα μυαλά σαν υγρό αυγοτάραχο. Εκείνος αναπηδούσε, τιναζόταν και χτυ­

πούσε με τα χέρια του τον αέρα, κανείς , όμως, δεν μπορούσε να τον KOlϊάξει, μιας και όλοι γνώριζαν πως ήταν νεκρός.

"Πυρ! " ούρλιαξε ο Λουκ. Ο Γκαρθ φώναξε: «Μη! Μη του κάνετε άλλο κακό ! " Αμέσως, όμως, η φωνή του πνίγηκε από μια ομοβροντία κρότων από καραμπίνες, περίστροφα και ημιαυτόματ α τ ουφέκια. Από την πλάτη του Κάmεν Μπλαι< τινάζονταν κομ­

μάτια τριχωτής σάρκας και η τεράστια κρεμάμενη κοιλιά του τρεμούλιαζε καθώς οι σφαίρες έσκαζαν μέσα της. Η ομοβροντία φωνόταν ασταμάτητη'

388

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

ότ αν, όμως, τελείωσε , ο Κάπτεν Μπλακ έκανε τρία βήματα προς τα εμπρός ενώ το αίμα έτρεχε από πάνω του, δίχως, όμως να σταματήσει, τίναξε πίσω το κεφάλι του και ούρλιαξε .

Η Λiλι τον πλησίασε ξανά. σ Λουκ φώναξε : « Για τη δηώ σας ασφάλεια, δεσποινίς Μόναρκ, φύγετ ε από 'κει!" Όμως η Λiλι γύρισε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι και ο Λουκ κατάλα­ βε από την έκφραση του προσώπου της ότι ήταν ήρεμη, απόλυτα σίγουρη και ήξερε τι έκανε .

σ Κάπτ εν Μπλακ στ εκότ αν με κεφάλι mαιφτ όπου έστ αζ ε αίμα, ενώ η Λiλι τον έκανε να σωπάσει και τ ου τραγουδούσε με παράξενη , ψιλή φωνή. σ Λου κ πήγε και στ άθηκε δ ίπλα της. Η οσμή του αίματος και του γουρουVlού ήταν τόσο έντονη , που του ήρθε να ξεράσει .

«Τι του λέτε ;" ρώτησε. « Του λέω ότι τον αγαπώ ", είπε η Λiλι. «'ση όλα θα πάνε μια χαρά" .

« Νομίζετε ότι θα παραμείνει ήμερος; " « Νομίζω όη πεθαίνει " . σ Κάπτ εν Μπλακ τίναξε το κεφάλι του και έ βγαλε ένα βαθύ , περίπλοκο γρύλισμα. « Σας μιλά; » ρώτησε ο Λουκ.

« Κατά κάποιον τρόπο. Αυτή είναι η κραυγή που βγάζουν τα γoυρoΎVΙα ότ αν αναζ ητούν τι ς οικογένειές τ ους . Νομίζω όη σ' αυτήν την περίπτ ω ση ανα­ ζητά την αδερφή του".

σ Λουκ στράφηκε προς το σπίη. Δ1πλα στην πόρτα στ εκότ αν φρουρός ένας βοηθός οπλισμένος με Kαραμπiνα. σ Λουκ φώναξε : «Βοηθ έ ! Π ες του ς να

φέρουν έξω το κορίτm! Το μικρό , όχι το άλλο με τη γoΎVΙνη ζακέτα! Βάλτ ε τη σ' ένα φορείο με ρόδες και βγάλτε τη εδώ έξω ! » «Κύριε;» αποκρίθηκε ο βοηθός . «Το κορίτm είναι σκο ρπισμένο παντού».

«Πες του ιατροδικαστή να φηαρίσει ό ,η μπορεί να βρει σε μια σακούλα για πτώματα, αρκεί να υπάρχει πάνω ένα πρόσωπο. Έπειτα βγάλτε το έξω' και σβέλτα» .

σ βοηθός είχε χλομιάσει. «Μάλιστα, κύριε σερίφη". σ Κάπτεν Μπλαι< παρέμεινε στη θέση του, ενώ η αναπνοή του σφύριζε

μες στα τρύmα τ ου πνευμόVlα. Λίγα λεπτά αργότερα , βγήκαν από το σπlτι δυο νοσηλευτές, που έσπρωχναν ένα φ ορείο. Πάνω του κείτ ονταν μια σαιωύλα για πτώματα, που τ αρακουνιότ αν άψυχα σε κά θ ε σαμαράκι του πε ζοδρομίου .

«Εδώ» , είπε γνέφοντας ο Λουκ Έσπρωξαν εmφυλακτιι<ά το φορτίο τους μπροστά στον Κάπτ εν Μπλακ. Η Λiλι άΥΥιξε το μουσούδι του, Χάιδεψε το μάγουλό του και σχεδόν τ ου τραγού­ δησε. Εκείνος στεκόταν και κοιτούσε την Έμιλι ρουθουνίζοντ ας και ακόμα κι ο Λουκ μπορούσε να καταλάβει ότι τούτη ήταν η στ ιyιιuί που συναντιόντουσαν

τα παράξενα και αντ ιφατιι<ά συστατικά στοιχεία της προσωmκότ ητ ά ς τ ου - το

389

GRAHAM MASTERTON

γουρούνι, το αγόρι και ο μυθικός μωμόγερος.

Δlxως προειδοποίηση, η βροχή άρχισε να πέφτει αι<όμα δυνατότερα. Mόλlς ενάμισι xιλlόμετρo μακριά, ΟΙ αστραπές Kρoτάλlζαν και τσιτσίριζαν και

οι βροντές έπεφταν λες και ένα ολάκερο σύνταγμα από τυμπανιστές πετού­ σαν κάτω τα τύμπανά τους. Ο Λουκ φώναξε: «Πού είναι ο τύπος απ' το Ινστιτούτο Σπέλμαν; Δόκτωρ ΜάθlOυς; Υποτίθεται ότι θ ' αναισθητοποιούσε τούτο το γαμιόλη!» Μπουμπούνισε ξανά και η βροχή συνέχισε να πέφτει, τώρα, όμως, ο Λουκ άκουγε ένα ακόμα ήχο -το κοφτό σαν Kρoτάλlσμα epόloμa των ξεραμένων φύλλων. Σήκωσε το Kεφάλl του και είδε όη ο αέρας ήταν γεμάτος δαφνόφυλλα

που περιστρέφονταν, εκατομμύρια aπό δαύτα, πυκνά σαν ακρίδες. Ακούστηκαν κραυγές προειδοποίησης aπό τους αστυνομικούς, τους εθνοφρουρούς και τους βοηθούς του σερίφη. Τα φύλλα πέρασαν ανάμεσά τους σαν μια άγΡlα χιονοθύελλα, μαστlγώνοντας τα πρόσωπά τους και κεντρί­ ζοντας τα Χέρια τους. Υπήρχαν τόσα πολλά φύλλα που κάποιοι παραπάτησαν

και έπεσαν στα γόνατα . Ένα πεΡΙΠOλlKό προσπάθησε να τα aπoφύγει και συγ­

κρούστηκε με μεγάλο θόρυβο μ' ένα παρκαρισμένο στέισον βάΥκον. Δύο αι<όμα πεΡlΠoλlKά συγκρούστηκαν. Ο αέρας πλέον ήταν τόσο πυκνός απ' τα φύλλα που είχαν χαθεί ακόμα και τα φώτα των σπιτιών τριγύρω τους . Ο Λουκ σκέπασε τα μάτια με τα Χέρια του και τα μισόκλεlσε, για να δει η

συνέβαινε. Ο Νέιθαν κι ο Ντέιβιντ έμειναν κοντά του, το ίδιο και η Λίλl, παρόλο που εκείνη είχε καλύψει τελείως το πρόσωπο με τα Χέρια της. Τα

φύλλα τούς γρατζούνιζαν και τους μαστίγωναν τόσο άγρια, που ο Λουκ ένιω­ σε αίμα να στάζει από ης ράχες των χεριών του.

Ο Κάπτεν Μπλακ έμπηξε μια τρομερή κραυγή πόνου και απόγνωσης η κραυγή του είχε και κάη άλλο, όμως, τόσο ξεχωριστό που ο Λουκ στράφηκε προς τη Λίλl και της φώναξε: «Τι λέει; :Ξ:έρετε τι λέει;» Η Λίλl σήκωσε για μια στιγμή τα Χέρια της και φώναξε: «Παππού!» «Τι;»

«Τα γουρούνια έχουν ήχους που σημαίνουν πατέρας και εννοούν τον

πατέρα τους και έπειτα ρεγάλος πατέρας που σημαίνει παππούς. Να τι λέει! Παππού!» Ο Κάπτεν Μπλακ φώναξε ξανά. Πέρασε σχεδόν μισό λεmό· ια έπειτα

κάτι τεράστιο και σι<οτεινό εμφανίστηκε μπροστά τους , κονιά στο καμένο φορτηγό. Ήταν μια έντονη συγκέντρωση καταιγίδας, φύλλων κι απελευθερω­ μένης μανiας της Φύσης. ·Ηταν η ίδια η δύναμη του πλανήτη Γη, η ενέργειά

του, η ανάmυξή του, ο μυστικισμός του, η εκρηΚllκή αδηφάγα ενέργειά του. Ο Κρόνος μπορεί να έτρωγε τα παιδιά του· όμως η Γη έτρωγε τα παιδιά της και

τα παιδιά των παιδιών της και να πώς το έκανε. Η νύχτα είχε μεταβληθεί σε ένα εκτυφλωτικό καταρράκτη από φίιλλα και βροχή. Ακούγονταν συνεΧώς μπουμπουνητά, λες και ποτέ δε θα σταματούσαν .

390

ΣΑΡΚΑ

&

ΑΙΜΑ

Ο αέρας μετέφερε τη μεθυστική οσμή του όζοντος, της δάφνης κω των φρε­

αιωανOlγμένων τάφων. Το

τεράστιο

σκοτεινό

σΧήμα πλησίασε'

σαν

ανεμοστρόβιλος

που

σιγόβραζε. Ο Λουκ ένιωθε λες κω η άσφαλτος κάτω από τα πόδια του

απομακρυνόταν φοβισμένη μαΚΡlά του έρποντας. όνομα του Θεού», είπε ψlθυΡlσϊά ο Λουκ, μάλλον στον εαυτό του,

«rlG

παρά σε ΟΠΟlOνδήποτε άλλο. « Ο Πράσινος Τζάνεκ αυτοπροσώπως». Ο άνθρωπος που κάποτε ήταν ο Τζάνεκ, είχε Χάσεl τελικά τη μάχη με τις ρίζες που φύτρωναν μέσα του. Τώρα που τα μέλη της ακολουθίας του είχαν καεί ζωντανά κω το Χώμα της πατρίδας του είχε αποστειρωθεί απ' τη φωτιά, δεν είχε πού να πάει Μέσα σε μια νύχτα, βλάστηση καταπιεσμένη επί ωώνες είχε πια ξεσπάσει, κω το μόνο που απόμενε ήταν μια καταιγίδα από κλαριά, φύλλα και αγκάθια που μαστίγωναν τον αέρα. Μες στη στροβοαιωπική λάμψη

της αστραπής ο Λουκ δlέΚΡlνε ανάμεσα απ' τη βλάστηση τα υπολλείματα ενός άνδρα:

ένα λευκό πρόσωπο,

μισόκλεlστα μάηα,

κλεισμένο

σαν το πρόσωπο σ'

ενός αγίου, με μαύρα ,

ένα κλουβί από

βάτα ' λωρίδες

από

κατακόΙG
Ακούστηκε ν' αντηχεί 10 κροτάλισμα από ης καραμπίνες που όπλιζαν, όμως ο Λουκ φώναξε: « Μην πυροβολήσετε! » Ήταν τρομαγμένος, αλλά κω

γοητευμένος. Ήθελε να δεl ζωντανό τον Πράαινο Ταξlδευτή' ήθελε να δεl με

n

θα μπορούσε να μΟlάζεl ένα τέτοιο πλάσμα. Και στο κάτω κάτω

βολούσαν; ΚλαΡlά; Βάτα;

MlQ καταιγίδα

n

θα πυρο­

από φύλλα;

Ο mωτεlνός, πεΡlστρεφόμενος σίφουνας από φύλλα πλησίαζε όλο και περισσότερο. Ο θόρυβος ήταν εια<ωφαντlκός. Εκείνη τη OΤlyμή ο Κάπτεν Μπλαι<

κραύγασε ξανά, βγάζοντας ένα οξύ κάλεσμα που ι<ατέληξε σε γρύλισμα. Η ΛiλJ. άρπαξε το Χέρι του Λουκ και το κράτησε σφιχτά. <~έει aκoτώσrε με. Το 'χω ξαναιωύσει, κάθε φορά που Η:άπΟlΟ γουρούνι πληγωνόταν ή αρρώ­ σταινε. Η ίδια κραυγή. ΣKOτώσrε με».

Ο ΝτέΙβlντ στεκόταν εκεί κοντά. «Μη!» φώναξε . <<Δεν πρέπει! Θα γίνει καλά! Είναι ένα αγόρι!» Ο Λουκ στράφηκε στο βοηθό με το κοκκινωπό πρόσωπο και ούρλιαξε: «Πάρε τούτο το παιδί από δω!» Πριν, όμως, ο βοηθός προλάβει να του αρπάξεl το μπράτσο, ο Ντέlβιντ

άΡXlσε να τρέχει προς τον Κάmεν Μπλακ, ανάμεσα στα φύλλα και να ουρλιά­ ζεl: «Μην τον αιωτώσετε! Μην τον αιωτώσετε! Είν' ένα αγόρι!»

"Σκατά!» είπε ο Λουκ lQ άΡXlσε να τρέχει ξοπίσω του. Τα φύλλα πετούσαν

τ όσο πυκνά στον αέρα, που ίσα ίσα μπορούσε να αναπνεύσει, ίσα ίσα μπορού­ σε να δεl. Η μπάκα του κουνιόταν πέρα-δώθε, η καρδlά του χτυπούσε δυνατά, λες και κάπΟlος χτυmόταν μόνος του μ' ένα μαξιλάΡl. Έξαφνα συγκρούστηκε με τον Ντέιβιντ και την κολλώδη από το αίμα λαγόνα του Κάmεν Μπλακ.

391

GRAHAM MASTERTON

«Πρέπει να φύγουμε από 'δω, Ντέιβιντ! Δεν μπορούμε να κάνοιτμε τίποτα! Έλα, παιδί μου, γJ.α όνομα του Θεού!»

Οι δέσμες φωτός των προβολέων διασταυρώνονταν ανάμεσα στα φύλλα και τη βροχή. Το έδαφος έτρεμε και σειόταν κάτω απ' τα πόδια τους. Ο Λουκ άκουσε κάποιους αστυνομικούς να φωνάζουν' τον Κάmεν Μπλακ να αναρρι­ γεί και να γρυλίζει.

Μια αστραmί έλαμψε εκτυφλωτικά και ο Nτέlβlντ ούρλιαξε . Ακριβώς εμπρός τους, μόλlς εξήντα με ενενήντα εκατοστά μακριά, τόσο κοντά που να μπορούν να το pυp[σoυv, υψωνόταν ένα τεράστιο παραμορφωμένο κεφάλι που έσταζε. Ήταν η γJ.γαντιαία παρωδία ενός ανθρώπινου Kεφαλloύ, που το κρανίο απείχε απ' το πηγούνι του εκατόν ογδόντα με διαι<:όσια δέκα εκατοστά , με γαλαιαώδη πράσινα μάτια, αχνοπράσινα ζυγωματικά και ένα στόμα που

έχασκε, με μακριά καμπύλα αγJ.<άθια γJ.α δόντια και χείΜα απ' τα οποία έστα­ ζαν Koυτσoυλlές. Είχε κάτι σαν γένι, φτιαγμένο από γυαλlστερoύς έλlKες, αναρριχητικά φυτά και φύλλα γεμάτα γυμνoσάλlαγJ.<ες. Ήταν το πρόσωπο του Τζάνεκ, το ίδιο πρόσωπο που ο Λουκ είχε δει στην γJ.φαβoύρα του Τέρενς Πίρσον, μεσαιωνικό και πονηρό, αλλά γεμάτο βλάστη­ ση. Τα φυτικά γονίδια είχαν υπερκεράσει την ανθρώπινη φύση του και τον

είχαν μετατρέψει σ' αυτό

-

σ' ένα ζωντανό, rupaVV1oμέYO πλάσμα, καμωμένο

από φυτικούς ιστούς και σάρκα. Το Kεφάλl του Τζάνεκ κουνιόταν πέρα- δώθε, στηριγμένο σ' ένα παχύ κορδόνι φυnκού ιστού . Τα βλέφαρά του έκλεισαν κι έπειτα ξανάνοιξαν και τα σαγόνια του άνοιξαν διάπλατα . Έπειτα τα φώτα απομακρύνθηκαν, η αστραπή

έσβησε και το πλάσμα βυθίστηκε στο σκοτάδι. « Τρέξε!» βρυχήθηκε ο Λουκ, ενώ τα φύλλα μαστίγωναν το πρόσωπό του . «Δεν μπορώ!» oύρλlαξε ο Ντέιβιντ. « Τρέξε! Ξέχνα τον Κάmεν Μπλακ! Τρέξε!»

«Δεν μπορώ! Κάτι με έχει αρπάξει!»

Ο Λουκ στράφηκε προς τα πίσω, προσπάθησε να τραβήξει το πιστόλl του, όμως τότε τον κτύπησε στον ώμο κάτι σι<λnρό και δυνατό, σαν τον προφυλα­ κτήρα ενός αυτοκινήτου . Παραπάτησε, έχασε την ισορροπία του, παραπ άτησε

πάλι κι έπειτα κατόρθωσε να σταθεί όρθιος. Εκείνη τη στΙΥμι'ι κάτι που έμοια­ ζε με πενήντα δέσμες αγκαθωτού σύρματος τον κτύπησε κατευθείαν στο πρόσωπο και του έσχισε το πουκάμισο. «Ντέιβιντ ! » φώναξε μες στο σιωτάδι που βρυχώταν. «Ντέιβιντ, φύγε από 'κει, γJ.α όνομα του Θεού, απλά φύγε από 'κει! »

Ο Ντέιβιντ ούρλιαζε, αλλά ο Λουκ δεν μπορούσε να τον δει. Τα φύλλα ήταν πολύ πυκνά' η νύκτα θεoσι<ότεινn. Πίεσε ελαφρά το χέρι στο μάγουλό του, αισθάνθηκε ζεστασιά και κάτι που κολλούσε και κατάλαβε ότι είχε πλη­

γωθεί. Το πουκάμισο και η φανέλα του είχαν σκιστεί, το στέρνο του ήταν κατα­ γδαρμένο . Ακόμα και η τσέπη του πουκαμίσου του είχε μισανοίξει.

392

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

Μέσα της ένιωσε τον πλαστικό φάκελο, που περιείχε το αργύριο του

Ιούδα. Την ίδια ακριβώς στιVlll'ι ο Ντέιβιντ ούρλιαξε ξανά, και στο φως μιας αστραπής ο Λουκ είδε το αγόρι εγκλωβισμένο μέσα σε μια αδιαπέραστη βατο­ μουριά και το γκροτέσκο κεφάλι του Πράσινου Τζάνεκ ν' ανοίγει τα σαγόνια του όλο και περισότερο, τόσο πολύ που οι τένοντές του έτριζαν. Τα αΥκαθόδοντα το υ Τζάνεκ ήταν αι<όμα πιο άγρια απ' τα δόντια ενός

μεγάλου λευκού καρχαρία, αλεπάλλnλες σειρές από γερτά τσιγκέλια. Από την πράσινη mυχωτή οροφή του στόματός του έσταζε φυτικός χυμός. Συγχώρα με, ΧΡlστέ μου, γι' αυτό που κάνω, είπε μέσα του ο Λουκ κι άνOl­ ξε τον πλαστικό φαι.:::ελο με το δείκτη και τον αντΊΧειρά του. Κράτησε το νόμισμα στην παλάμη του και το έσφιξε γερά. ΑΙσθάνθηκε ένα παράξενο, καθυστερημένο ταραιωύvnμα. Είχε το τρομερά παράξενο συναί­ σθημα ότι βρισκόταν εκεί, καταμεσής εκείνης της καταιΥίδας από άνεμο , βροχή και δαφνόφυλλα και παρ' όλα αυτά, ούτε ει<εί. Έκανε τρεις μεγάλες

δρασι.:::ελίες προς τον Ντέιβιντ, τον έmασε και τον απελευθέρωσε απ' τα βάτα. Ο Τζάνεκ τσίριξε, τα μάτια του άνοιξαν και τα βάτα μαστίγωσαν μανιασμένα τον αριστερό ώμο του Λουκ. Τούτη τη φορά, όμως, τα βάτα πέρασαν μες από τους μύες του δίχως καν να τον αγγίξουν. Εκείνη τη στιVlll'ι ο Λουκ δε βρισκόταν αι<όμα εκεί.

Σκοτάδι. Φύλλα και σκόνη. Ο Λουκ κυλίστηκε στην υγρή άσφαλτο, κρατώντας τον Ντέιβιντ σφιχτά πάνω του. Κυλίστηκε αρκετές φορές. Έξαφνα το φως από φακούς διαπέρα­ σε τα φύλλα και αιωύστηκαν φωνές: "Σερίφη! Σερίφη, είστε καλά;» Άφησε τον Ντέιβιντ και προσπάθησε να πάρει ανάσα. Ο Nτέιβιvτ στάθηκε

όρθιος. Ο Νέιθαν άπλωσε το Χέρι του και βοήθησε και τον Λουκ να σηκωθεί. "Τι στο διάολο συνέβη;» φώναξε πάνω απ' το θόρυβο της καταιΥίδας.

"Καραμπίνα!» είπε ο Λουκ. "Τι;» φώναξε ο KOΚΚlνOμOύρης βοηθός του.

«Δώσε μου μια καραμπίνα!» "Σ ερίφη, είστε πληγωμένος!» είπε η Λίλι. "Κοιτάξτε τα Χάλια σας! Το πουκάμισό σας είναι βουτηYlιένο στο αίμα!» « Καραμπίνα! » βρυχήθηκε ο Λουκ. «Είμ' ο μόνος που μπορεί να το κάνει! »

Ο βοηθός του τού πέταξε μία. Εκείνος την έπιασε και στράφηκε ξανά προς το σκοτάδι και την καταιΥίδα από φύλλα. Ο άνεμος ούρλιαζε σαν χορωδία από χίλιες βασανισμένες καλόγριες. Τα δαφνόφυλλα πετούσαν τόσο μανιασμένα, που του έσχισαν το μάγουλο . Η καταιΥίδα είχε απομακρυνθεί: τώρα άστραφτε νοτιοδυτικά, έτσι το κέντρο

αυτού του

συγκεκριμένου

σίφουνα

ήταν

σκοτεινότερο

και

πολύ

πιο

τρομακτικό. Ο Λουκ προχώρησε αργά με την καραμπίνα στο δεξί του χέρι και το ασημένιο νόμισμα στο αριστερό.

Ο δε Ιησούς έλεγε' πάτερ, άφες αυτσΙς ' ου γαρ οΙδαΟ1 π ΠOlούΟ1.

393

GRAHAM MASTERTON

Είδε τον Κάπτεν Μπλακ να στέκει ακίνητος εν μέσω των φύλλων που στρoβιλiζoνταν. Είδε τον Τζάνεκ να τεντώνετω από πάνω του, να μεγαλώνει ια άλλο, να γίνεται ακόμα πιο γκροτέσκος, καθώς ωώνες ολόκληρOl καταπιε­

σμένης γενεηκής ενέργειας κατακυρίευαν τον οργαVlσμό του. Στο αμυδρό φως της μακρινής αστραπής ο Λουκ διέκρινε δύο αποτρόπωα δημιουργήμα­

τα, που μόνο ο άνθρωπος θα μπορούσε να έχει φτιάξει, παρεμβαίνοντας στην ίδια του τη δημιουργία. Κατόρθωσε να φτάσει εκεί που βρισι<όταν ο Κάmεν Μπλακ, στάθηκε

δίπλα του και κράυγασε: « Τζάνεκ! Πράσινε Τζάνεκ! " Το κεφάλι του Τζανεκ ταλαντώθηκε κω παραμορφώθηκε κω κοίταξε το Λουκ με απαθές βλέμμα.

Ο Λουκ ύψωσε την Kαραμnίνα και σημάδεψε κατευθείαν το δύσμορφο

κρανίο του Τζάνεκ. Ευχήθηκε να μnOΡOύσε να σκεφτεί μια ατάκα σαν ια εκεί­ νες του Εmθεωρητή Κάλαχαν, ήταν, όμως , τόσο εξουθενωμένος, μελαVlασμέ­ νος και οργισμένος που δεν μπορούσε να σι<εφτεί τίποτα, παρά μόνο να βρυ­ χηθεί όσο πιο δυνατά μnOΡOύσε. Ο Πράσινος Τζάνεκ προσπάθησε paVlaoμέYa να τον χτυπήσει, με βάτα,

ιασσούς ια αγι<άθια χοντρά σαν βούνευρα. Ο Λουκ σήκωσε από ένστικτο το χέρι του για να προστατευτεί, αλλά δεν ήταν ανά'{lQ1. Πέρασαν από μέσα του, λες και απλά δε βρισι<όταν εκεί.

Πυροβόλησε. Η πρώτη μnαταριά τίναξε ένα τεράστιο κομμάη από πρασινωπό κραVlακό υλικό από το πλευρό του κεφαλιού του Τζάνεκ. Έπειτα απλώθαι<ε απόλυτο σι<οτάδι. Πυροβόλησε όπλισε, πυροβόλησε ξανά. Ανάμεσα

σης λάμψεις που ξεπρόβαλλαν από το στόμιο της κάvvnς διέκρινε φευγαλέα τα μάτια, τα δόντια και τα ορθάνOlχτα σαγόVlα του Τζάνεκ. Συνεχώς βρυχώταν και εξακολουθούσε να βρυχάται.

Ακολούθησε μια στιγμή κατά την οποία έVlωσε όη τα φύλλα θα τον έπνι­ γαν εντελώς. Είχαν πιαστεί στα μαλλιά του, στο πουκάμισό του, στο στόμα του. Όπλισε πάλι και πυροβόλησε ξανά και τούτη τη φορά η λάμψη της εκπυρσο­ KΡOτησnς δε φώησε τίποτα, μόνο το σκοτάδι. Άκουσε έναν τελείως ασυνήθιστο ήχο σαν ρούφηΥΡa. Αισθάνθαι<ε λες 1<1 ολόκληρος ο κό σμος κατέρρεε προς τα μέσα. Δεν μnoρoύσε να δει τίποτα

απολύτως, παρά μόνο μερικά ανακατωμένα φώτα, έVlωθε, όμως, τα φύλλα να

περνούν δίπλα του κω μια αισθησn ότι τα πάντα έλκονταν από τον Πράσινο Τζάνεκ, λες 1<1 ο Πράσινος Τζάνεκ ήταν ένα απόλυτο κενό και όχι ένα ζωντανό ον.

Ο θόρυβος συνεχίσται<ε και η καται\rlδα των φύλλων αγρίευε όλο και περισσότερο. Έξαφνα ακούσται<ε ένας εκκωφαντικός κρότος, σαν την πόρτα

ενός καθεδρικού ναού που κλείνει με πάταγο. Η νύχτα φάνηκε λες και αυτoσυμruεζόνταν σε ένα μαύρο τετράγωνο έντασης σε μέγεθος βίβλου.

Εκείνη τη στιγμή ο Λουκ πίστεψε ότι σχεδόν κατανοούσε τον Θεό, ότι σχεδόν

394

ΣΑΡΚΑ

& ΑΙΜΑ

ανηλαμβανόταν το θεμελΙώδες νόημα του χρόνου και της ιστορίας και το λόγο

για τον οποίο το ανθρώπινο γένος είχε παλέψει και πολεμήσει για τόσους πολ­ λούς αιώνες ενάντια στον εαυτό του και στη φύση.

Ο κρότος αντΉΧΗσε, όμως οι αντΗΧΉσεις του εξασθενούσαν όλο και περισσότερο και η νύχτα άρχισε να αλαφραίνει' ακόμα κι ο αέρας φάνηκε να ηρεμεί. Ο άνεμος παρέσυρε μακριά τα φύλλα και σχημάτιζε σπείρες που σέρ­ νονταν σα φίδια κροταλίζοντας κι έπειτα τα περισσότερα είχαν χαθεί, ο δρόμος φωτιζόταν και η καταιγίδα κατευθυνόταν νοτιοδυτικά, προς την πόλη της Αϊόβα. Ο Νέιθαν προχώρησε κοιτάζοντας γύρω του έκπληκτος. «Τι συνέβη; Τη μια στιγμή επικρατούσε σκοτάδι' τώρα όλα είναι πάλΙ φωτεινά».

Ο Λουκ έβηξε και σκούπισε το μετωπό του με τη ράχη του χεριού του. «Αυτό ιο αν είναι επιβολή του νόμου» . Εκείνη τη στιγμή, ωστόσο, ο Κάmεν Μπλακ μετακινήθηκε ιο έβγαλε μια απότομη, αξιολύπητη κραυγή. Φαινόταν εξουθενωμένος, εξαντλημένος, σαν ατμομηχανή που ετοιμάζεται να πάρει το δρόμο για τα παλιοσίδερα . «Εκείνη η κραυγή

-

τι σημαίνει;» ρώτησε τη ΛiλI ο Λουκ.

Η ΛiλI ήταν έτοιμη να ξεσπάσει σε δάκρυα. «Θέλει να πεθάνει, σερίφη.

Υποφέρει, και έχει υπομείνει πολλά. Ό,τι κι αν συνέβη εδώ

-

ό,τι κι αν ήταν

εκείνο το πράγμα- ήταν η τελευταία του ελπίδα. Σας παρακαλώ, όλα τελείω­ σαν. Σας παρακαλώ».

"Οχι, σερίφη», είπε ο Γκαρθ. " Οχι εδώ. Μπορούμε να τον πάμε πίσω στο ινστιτούτο » .

Η ΛiλI στράφηκε στον Γκαρθ και άναψε. ,(Εστω μια φορά στη ζωή σας, δόκτωρ Μάθιους, μπορείτε , παρακαλώ, να κάνετε εκείνο που είναι σωστό , αντί για κείνο που είναι προοδευτικό;» Ο Γκαρθ ήταν έτοιμος να της ανταποδώσει την έκρηξη , όταν ο Ντέιβιντ

είπε: « Σας παρακαλώ, μην τον αφήσετε να ζήσει άλλο. Είναι κι εκείνος ένα αγόρι» .

Ο Κάmεν Μπλακ έκανε τρία ασταθή βήματα προς τα πίσω. Μούγκρισε και τίναξε το κεφάλΙ του, ενώ απ' τα σαγόνια του έσταζε αίμα. Ακολούθησε μια στιγμή δισταγμού, καθώς όλοι στέκονταν σχηματίζοντας ένα απίστευτα παρά­

ξενο στιγμιότυπο, και αναρωτιόντουσαν τι θα έκαναν στη συνέχεια. Οι αστυ­ νομικοί κοιτούσαν τον Λουκ, περιμένοντας εντολές νια ν' ανοίξουν πυρ. Ο Λουκ κοίταξε τον Nτέlβιντ κι έπειτα τον Νέιθαν, τον ΓκαρΘ και τελΙκά τη ΛiλI. «Είναι ένα θνητό ον, έται δεν είναι ;» την ρώτησε. «Είναι σαν εσάς ΙΩ εμένα. Αυτό λέγατε τόσον καιρό. Με η δικαίωμα θα αιωτώσω άλλο ένα θνητό ον; »

Όμως η ΛiλI είπε: "Το ξέρει πως είναι τελειωμένος. Είναι πλέον μόνος , και ξέρει ότι πρόκειται να πεθάνει». « Σας το είπε;»

395

GRAHAM MASTERTON

"Σερίφη, ένα πράγμα έμαθα ζώντας με τα γουρούνια: όη τα πεΡΙσσότερα ζώα θα ζούσαν ευχαρίστως με τους ανθρώπους, αν μπορούσαν να τους εμπι­ στ ευτούν.> . Ο Κάπτεν Μπλακ άρχισε να απομακρύνεται από το μέρος τους, μια τερά­

στια και τραγnα1 μορφή. Ο δρόμος yυάλJ.ζε απ' τη βροχή και το αίμα. Ο Λουκ γνώριζε όη μόνο μ' έναν τρόπο θα λάβαινε τέλος η σφαγή κι έπρεπε να γΊνει γρήγορα.

"Θέλω όλους τους αστυνομικούς εδώ, τώρα!» φώναξε. "Κάθε διαθέσιμη δύναμη πυρός!»

Τα παπούτσια και οι μπότες τους KΡOτάλJ.σαν πάνω στην άσφαλτο. Πρόλαβαν τον Κάmεν Μπλακ, τον περικύκλωσαν και κείνος σταμάτησε ξανά.

Το ελικόmερο μπουιmούνισε και οπισθοχώρησε , μπουμπούνισε και διέγραψε άλλον ένα κύκλο. Ο Λουκ προχώρησε ως τον Kάmεν Μπλακ με τη Λiλι στο πλάι του. Εκείνη ήθελε να πλησιάσει περισσότερο, όμως ο Λουκ την κράτησε από το μπράτσο.

« :Ξ:έρω ότι μπορείτε να τον καταλάβετε. Φαντάζομαι ότι σας καταλαβαίνει κι εκείνος.

Σήμερα,

όμως ,

προκάλεσε

κάποιες

καταστροφές ,

σκότωσε

κάποιους ανθρώπους . Δε θέλω να συμπεριλnφθείτε κι εσείς στα θύματα». Η Λiλι φώναξε προς τον Kάmεν Μπλεκ

-

έβγαλε μια οξεία κραυγή σαν

ολολυγμό που έκανε ης τρίχες στο σβέρκο του Λouκνα σηκωθούν. Η κραυγή

συνεχιζόταν όλο και οξύτερη κι έπειτα έσβησε. Ο Κάπτεν Μπλαι< δεν αποκρίθηκε. Στεκόταν, περίμενε , ρουφούσε το αίμα απ' την μύτη του κι αυτό ήταν όλο.

«Τι του είπατε;» ρώτησε ο Λουκ Η Λίλι απέστρεψε το βλέμμα και τα μάτια της ι'ιταν γεμάτα δάκρυα. «Του είπα ότι είναι ασφαλής πλέον' ια όη τον αγαπώ» . Ο Λουκ έκανε πίσω και σήκωσε το ένα του χέρι. «Μόλις δώσω σύνθημα, ανοίξτε πυρ», φώναξε. Γύρισε για να κοιτάξει τη Λίλι κι εκείνη έγνεψε κατα­ φατικά και σχημάτισε με τα χείλη της την λέξη «Ευχαριστώ » .

Ο Γκαρθ γύΡΙσε την πλάτη και σταυροκοπήθηκε στη μνήμη του Ραούλ Λαιωυτίρ.

Τριάντα αστυνομικοί άνοιξαν πυρ με ό,τι διέθεταν. Ο θόρυβος ακούστηκε

σαν βροντή. Παντού τινάζονταν αίμα και σάρκες . Ο Κάπτεν Μπλακ έπεσε αργά στα γόνατα ια εκείνοι εξακολουθούσαν να τον πυροβολούν, ώσπου απ' το ανοιχτό του στόμα ξεπρόβαλλε καπνός. Τελικά ο Λουκ φώναξε: « Αρκετά! Αρκετά!» Και οι αστυνομικοί ΟΠΙσθοχώρησαν, αφήνοντας το ματωμένο κουφά­

ρι να κείτεται στο πλάι . Ο Νέιθαν προχώρησε μπροστά και στάθηκε δίπλα στο Λουκ. «:Ξ:έρετε πώς ξεκίνησαν όλα;» ρώτησε .

Ο Λουκ έβγαλε το μαντήλι του και σιωύπισε το πρόσωπό του. Έπειτα φύσηξε τη μύτη του.

396

ΣΑΡΚΑ&ΑΙΜΑ

«Ξεκίνησαν με μια χάρη», είπε ο Νέιθαν. Ο Λουκ τον κοίταξε επίμονα κι έπειτα τον ΧΤύπησε στην πλάτη. «Εται ξειoνoΎV όλOl οι μπελάδες».

Σταδιακά η βροχή άΡXlσε να εξασθενεί. Το μαύρο κλειστό φορτηγό κεί­

τοταν Kαπνiζoντας δίπλα στο ρειθρο' ο Κάmεν Μπλακ κεΙΤΟνταν κομματια­ σμένος και αιωπηλός καταμεσής του δρόμου, με τα πόδια αιάνητα, με μάτια θολά . Δεν είχε απομείνει τίποτα από τον Πράαινο Τζάνεκ, παρά μόνο φύλλα που παράσερνε ο άνεμος. Ο Λουκ έβγαλε απ' την τσέπη του το νόμlOlια με την επιγραφή Η Εν Θάνατω Ζωn και τ' άφησε να πέσει ανάμεσα στα φύλλα. «Πλήρης αποπληρωμή» , είπε απαλά.

Έπειτα βάδισε προς το αυτοιάνητό του, ακολουθούμενος από βοηθούς , κάμερες των ειδήσεων και δημοαιογράφους που έσπρωχναν ο ένας τον άλλο. Ο Ρίιο Σμιθ κατάφερε σκουντώντας να φτάσει δίπλα του. «Εφερε αποτε­ λέσματα, λοιπόν;» ρώτησε. «Εκείνη η ιστορία με την τσέXllGΊ μυθολοΥΙα».

«Δεν ξέρω τι είν' αυτά που λες, Ρίκι»,

είπε

ο Λουκ.

«Είχαμε

ένα

αυτοιονητιστικό δυστύχημα' είχαμε ένα περιστατικό μ' ένα εξαγριωμένο γου­ ρούνι' αυτό ήταν όλο». «Άλλα είδα ε;Υώ. Το ίδιο κι ένα σωρό κόσμος». Ο Λουκ στάθηκε και τον κοίταξε από πάνω ως κάτω.

«Oxl» , είπε

καθησυ­

χαστικά. «Δεν είδαμε τίποτε απολύτως». Μπήκε στο αυτοκίνητό του ιο έκλεισε με δύναμη την πόρτα. Ο Ρίκι Σμιθ τον κοιτούσε μέσα από το διακοσμημένο με σταγόνες της βροχής παριmρίζ.

Έπειτα σήκωσε και τα δυο του χέρια σε ένδειξη δήθεν παράδοσης ο Λουκ έβαλε μπρος τη μηχανή' γνώριζε ότι όλα είχαν τελειώσει.

Το ίδιο βράδυ ο Καρλ Ντρίμερ, πρώην βοηθός του αείμνηστου γερoυσιψfτή Κάντl, τηλεφώνησε στον Ουίλιαμ Όλσεν και είπε: «Ακούσατε ης ειδήσεις;» Η Νίνα Όλσεν, που πάντοτε σήκωνε τα τηλέφωνα είπε: «Ναι, και δεν μπορώ να πω ότι λυπάμαι». «Δε μ' αρέσει να κακολογώ κάπOlον που μόλις απεβίωσε, αλλά θα μπο­ ρούσε να έχει διαλέξει ένα πολύ λιγότερο αμφlλε;yόμενo ζήτημα, και πάλι να έχει μεγάλες πιθανότητες να φτάσει στο Λευκό Οίκο». «ΕσεΙς έχετε κάΠOlες φαεινές ιδέες;» ρώτησε η Νίνα.

«Εγώ; Χιλιάδες. Οι περισσότερες ιδέες του Μπράιαν ήταν δικές μου». Ακολούθησε μια παύση, ο Ουίλιαμ τάιζε τον Πάλας με χοιρινό πλακούντα και το ράμφος του πουλιού το τέντωνε σχηματίζοντας λεπτές, άνοστες λωρί­ δες.

«Τότε ελάτε να με δείτε » , είπε η Νίνα. ,<'Ισως μπορούμε να συνεργαστού­ με, εσείς, ο

OUWap κι

εγώ. Κυρίως εσείς 1<1 ε;Υώ».

397

GRAHAM MASTERTON

Η 'Alρις βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου κω παρακολου­

θούσε τα φώτα των αεροπλάνων που διέγραφαν κύκλους πάνω από το Σίvταρ Ράπιvτς. Η βροχή είχε σταματήσει: η νύχτα τώρα ήταν ξάστερη .

ΈVlωθε παράξενα αναζωογονημένη, λες και όλα της τα προβλήματα είχαν τελειώσει. Το μόνο που είχε πια να κάνει , ήταν να περιμένει να φέρει στον κόσμο το μωρό της .

398

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όλες οι ιατρικές ή εξωγενεηστlΚές διαδικασίες που περιγράφονται στο βιβλίο έχουν ήδη εφαρμοστεί ή ήδη μπορούν να εφαρμοστούν. Θα ήθελα να

απευθύνω ιδιαίτερες

ευχαριστίες στη διοίιαιση και το προσωπικό του

Ινστnούτου Γενετικών Ερευνών Σπέλμαν στην Αμάνα της Αϊόβα, για την ευγέ­ νεια και τη γενναιοδωρία τους. Ευχαριστώ επίσης το γραφείο του Σερίφη της κομητείας

fuv,

την αστυνομία του Σίνταρ Ράmντς, τη Γκαζέτ του Σίνταρ

Ράπιντς, το Ιατρικό Κέντρο ΜέρOl και το ΤσέΧΙκο και Σλοβακικό Μουσείο και Βιβλιοθήκη.

Για την ιστορία, το νομοσχέδιο Ζαπφ-Κάντι ετέθη ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων δεκαπέντε μέρες αργότερα και καταψηφίστηκε από την πρώτη του ακρόαση.

399

Το βιβλίο Σάρκα

& Αίμα του Graham Masterton

τυπώθπκε στις εγκσταστάσεις τπς ΕΝΩΣΗΣ ΕΚΤΥΠΩΤιΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ Α.Ε. (Κολωνού

12-14, Αθπνα) σε χαρτί Γραφπς 90 gr.

τον Μάρτιο του

2007.