Τίτλοςπρωτοτύπου : Seduced by Her Highland Warrior © Michelle Willingham 2011. All rights reserved. © 2013 ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ABEE για την ελληνική γλώσσα κατόπιν συμφωνίας μεHARLEQUIN τη ENTERPRISESΠ Β. V. / S.a.r.l. ISSN 1108-4324 Μετάφραση: Έφη Αρβανίτη Επιμέλεια: Διόρθωση: Έλλη ΡήγαςΚωνσταντίνου Καραλής
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή του συνόλου του βιβλίου, η αναπαραγωγή ή μετάδοσή του με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό ή άλλο μέσο, χωρίς τη γραπτή άδεια του εκδότη. ΚΛΑΣΙΚΑ ΑΡΛΕΚΙΝ θηκε στην Ελλάδα.
- ΤΕΥΧΟΣ 305 Τυπώθηκε και βιβλιοδετή-
Made and printed in Greece.
~1~
Michelle Willi ngham
Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΧΑΙΛΑΝΤΕΡ
~2~
Σημείωμα της Συγγραφέως
Όποτε επισκέπτομαι κάποια μεσαιωνική εκκλησία* το βλέμμα μου ανεβαίνει πάντα στα βιτρό. Οι εκπληκτικές λεπτομέρειες και τα περίτεχνα σχέδια στο γυαλί με δυσκολεύουν να πιστέψω πως αντικρίζω κάτι που φτιάχτηκε πάνω από εφτακόσια χρόνια πριν. Πάντα με συνάρπαζαν οι καλλιτέχνες που έφτιαχναν το γυαλί κι αυτοί που το συναρμολογούσαν για να δημιουργήσουν αγιογραφίες. Αποφάσισα να δημιουργήσω μια ηρωίδα με ταλέντο στην κατασκευή του γυαλιού, τέχνη που έχει μάθει από έναν ιερέα και μέντορά της. Για τη Λάρεν Μακίνλοχ, όμως, αυτή η δραστηριότητα προσφέρει επιπλέον την παρηγοριά που χρειάζεται αφότου έχασε τον νεογέννητο γιο της. Το πένθος ράγισε το γάμο της με τον αρχηγό του κλαν, τον Άλεξ Μακίνλοχ, και ήθελα να εξερευνήσω το πώς δυο άνθρωποι μπορούν να ξαναχτίσουν μια δυνατή σχέση ύστερα μια από τραγωδία. Μια πηγή που με βοήθησε σε πολύ μεγάλο βαθμό ήταν το Περί Διαφόρων Τεχνών του μοναχού Θεόφιλου. Περιλαμβάνει μια πραγματεία περί φυσητού γυαλιού η οποία εξηγεί την τεχνική που χρησιμοποιούσαν κατά τον Μεσαίωνα. Επιπλέον, το περασμένο φθινόπωρο, είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω τους υαλοτεχνίτες Art στο of Fire,που με μύησαν στον κόσμο του φυσητού γυαλιού. Μπορείτε να δείτε σχετικές φωτογραφίες και βίντεο στη σελίδα μου Facebook: στο www.facebook.com/michellewillinghamfans. Είστε ευπρόσδεκτοι στον ιστότοπό μου, www.michellewillingham.com για αποσπάσματα και παρασκηνιακές λεπτομέρειες σχετικά με τα βιβλία μου. Μου αρέσει πολύ να επικοινωνώ με τους αναγνώστες μου, και μπορείτε επίσης να μου στείλετε email στο
[email protected], ή να μου γράψετε στην ταχυδρομική διεύθυνση P.O.Box 2242 Poquoson, Va 23662 USA.
~3~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ
1
Γκλεν Άριν, Σκοτία - 1305. Οι στρατιώτες άρπαξαν τις λόγχες και όρμησαν στη γυναίκα και τις κόρες του. Αίμα έσταζε από την πληγή στο μπράτσο του, ο Άλεξ Μακίνλοχ όμως συνέχισε να τρέχει. Μια πρωτόγονη κραυγή βγήκε απ’ το στόμα του καθώς έτρεχε με υψωμένο ξίφος προς τις γυναίκες. Τα πνευμόνια του έκαιγαν και το σύννεφο της μάχης θόλωνε γύρω του τα πάντα. Πέρα μακριά είδε τα λαμπερά κόκκινα μαλλιά της γυναίκας του, της Λάρεν, που πάλευε να διασχίσει τάφρο της με τοκρατούσε νερό. Οι φούστες της την τραβούσαν κάτω και στηντην αγκαλιά τη μικρότερη κόρη τους. Πάνω στην προσπάθεια της να φύγει από το κάστρο, η Λάρεν δεν έβλεπε τους δεκάδες στρατιώτες να πλησιάζουν. Πρέπει να φτάσω κοντά τους. Αλλιώς θα πεθάνουν. Ήταν μια πραγματικότητα που δεν ήθελε να αντιμετωπίσει, ένας τρόμος αδιανόητος τον κατέβαλλε στη σκέψη πως η Λάρεν του θα βρισκόταν κάτω απ’ τη λόγχη ενός στρατιώτη. Το μπράτσο του πονούσε φριχτά, όμως πάσχιζε ν’ ανοίξει δρόμο. Οι στρατιώτες έκλειναν το οπτικό του πεδίο, ώσπου δεν μπορούσε να δει παρά ένα σύννεφο από βέλη. Ένα εκκωφαντικό βουητό αντηχούσεαπό στατον αυτιά του, μέχρι που του, συνειδητοποίησε ότι τα βέλη προέρχονταν μικρότερο αδερφό τον Κάλεμ, που υπερασπιζόταν τα γυναικόπαιδα. Φλόγες ξεπηδούσαν από το ξύλινο κάστρο που ορθωνόταν από πάνω τους σαν λαβωμένος φρουρός. Το φρούριο θα έπεφτε. Έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε και άκουσε την ξέπνοη φωνή του αδερφού του του Ρος. «Παναγία Παρθένα, βοήθησέ μας». Καθώς έτρεχε, ο Άλεξ άκουσε το απαίσιο τρίξιμο των ξύλων που κατέρρεαν. «Κάλεμ, πέσε κάτω!» ούρλιαξε κάποιος πίσω του. Η Λάρεν Μακίνλοχ έτρεχε με τις φούστες μουσκεμένες μέσα στο ~4~
δάσος ενώ πίσω τους το κάστρο παραδινόταν στις φλόγες και έπεφτε. Κοίταξε έντρομη το φλεγόμενο σπίτι της μέσα απ’ τα δέντρα. Πάει, χάθηκε... Και πού ήταν ο Άλεξ, ο άντρας της; «Πάρε τη Μέριν και την Αντάρα», ικέτεψε τη Βανόρα και της έδωσε τις κόρες της. «Έρχομαι να σας βρω σε λίγο». «Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω», την προειδοποίησε εκείνη. «Δεν τέλειωσε μάχη». «Δε θαακόμα φύγω ηαπό τα δέντρα», υποσχέθηκε η Λάρεν. έχω Μα ανάγκη να τον δω. Πρέπει να σιγουρευτώ πως είναι ασφαλής. Χωρίς να περιμένει την απάντηση της Βανόρα, η Λάρεν έφυγε γρήγορα προς την άκρη του δάσους. Η ανάσα της άχνιζε στη βραδινή παγωνιά που είχε τυλίξει το λαγκάδι . 'Οταν οι Άγγλοι στρατιώτες περικύκλωσαν τους άντρες και από τις δύο πλευρές, η Λάρεν ένιωσε τον τρόμο να φουντώνει στην καρδιά της. Όχι, Θεέ μου, όχι. Δεν μπορούσε να ακούσει τι συνέβαινε, αλλά το ύφος στο πρόσωπο του Άλεξ δήλωνε πως τα χειρότερα δε θ’ αργούσαν. Καθώς κοιτούσε απ’ τηναρχηγό κρυψώνα της,τον τα άντρα χρόνιαπου γύρισαν πίσω, δεν έβλεπε πια τον ισχυρό αλλά είχε κάποτε αγαπήσει. Δάκρυα μούσκεψαν τα μάγουλά της. Είχαν απομακρυνθεί πολύ τα τελευταία δυο χρόνια, και τώρα δεν ήξερε αν θα τον ξανάβλεπε ζωντανό. Αν μπορούσε να ζήσει μια τελευταία στιγμή μαζί του, υπήρχαν αμέτρητα πράγματα που θα ήθελε να του πει. Πράγματα που κρατούσε από καιρό φυλαγμένα στην καρδιά της. Κοιτούσε τον Άλεξ χωρίς εκείνος να τη βλέπει· τον κοιτούσε επίμονα, σαν να ήθελε να απομνημονεύσει για πάντα το πρόσωπό του στη μνήμη της. Ένας οξύς πόνος τρύπησε το δεξί πλευρό της. Τα γόνατά της λύγισαν και της κόπηκε η ανάσα βλέποντας το βέλος να διαπερνά το δέρμα της. Μετά βίας διατηρούσε τις αισθήσεις της. Αν και το τραύμα ήταν επιφανειακό, η Λάρεν δεν είχε καταλάβει μέχρι εκείνη τη στιγμή πόσο κοντά βρισκόταν στη μάχη. Άρπαξε τη φτερωτή άκρη του βέλους και το τράβηξε απ’ την πληγή της. Το αίμα ανάβλυσε από το πλευρό της και πίεσε πάνω του το ύφασμα του μαύρου μανδύα της παλεύοντας με τη ζαλάδα. Πρέπει να γυρίσω στα κορίτσια μου, σκέφτηκε. Δεν μπορούσε να μείνει άλλο εκεί, όσο κι αν φοβόταν για τη ζωή του Άλεξ. Ένας από τους δύο έπρεπε να ζήσει και να φροντίσει τις κόρες τους. Η άντρα καρδιά και τηςτα γινόταν που έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στον παιδιάκομμάτια της, κι όμως ανάγκασε τον εαυτό της να προχωρήσει. Αν οι Άγγλοι νικούσαν, θα έψαχναν να βρουν τους επιζώ~5~
ντες. Οι κόρες της τη χρειάζονταν, κι έπρεπε να τις προστατεύσει. Ανέβηκε με κόπο ως την κορυφογραμμή. Σε κάθε βήμα, μια δυνατή σουβλιά τρυπούσε το πλευρό της, η Λάρεν όμως αγνοούσε τον πόνο και πίεζε την πληγή με το ύφασμα του μανδύα. Αργότερα θα υπήρχε χρόνος να περιποιηθούν το τραύμα της. Όταν έφτασε στα κορίτσια, η μεγαλύτερη κόρη της την αγκάλιασε από τη μέση κλαίγοντας. Τεσσάρων και δύο περίπου χρονών, η Μέριν και Αντάρα δεν ήταν με αρκετά γιαΜέριν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Ηη Λάρεν απομάκρυνε τρόπο μεγάλες τα χέρια της από το τραύμα της ενώ της μιλούσε με τρυφερά, καθησυχαστικά λόγια. «Πού είναι ο μπαμπάς;» ζήτησε να μάθει η κόρη της. «Είναι καλά;» «Δεν ξέρω». Ο λαιμός της Λάρεν έκαιγε απ’ το φόβο, τα μάτια της έτσουζαν. «Όμως εμείς πρέπει να τον περιμένουμε εδώ, μακριά από τους στρατιώτες». «Φοβάμαι», κλαψούρισε η κόρη της. Η Λάρεν φίλησε το μέτωπό της Μέριν. Κι εγώ.
γη τις σειόταν καθώς δεκάδες ιππείς περικύκλωναν στρατό τους και Η από δύο πλευρές. Ο Ρόμπερτ Φίτσροϊ, βαρόνοςτο του Χάρκερκ, παρακολουθούσε εξοργισμένος να καταφθάνουν οι ενισχύσεις των αντιπάλων του, ένας στρατός από νεοφερμένους Σκοτσέζους και Γάλλους στρατιώτες. Το χέρι του έσφιξε τη λαβή του ξίφους του, λαχταρώντας να βάψει το όπλο του στο αίμα τους. Οι Μακίνλοχ έπρεπε να πεθάνουν αυτή τη μέρα. Γι’ αυτό δεν έκανε στάχτη το κάστρο τους, γι’ αυτό δεν έσφαξε το κλαν τους; Είχε ήδη σχεδιάσει ναστήσει εδώ ένα νέο φυλάκιο εξασφαλίζοντας περισσότερη γη για το βασιλιά Εδουάρδο τον Μακροσκελή, τώρα όμως έβλεπε τη νίκη του να διαλύεται σαν καπνός. διέταξε τους στρατιώτες εκείνοι υπάκουσαν.«Υποχωρήστε!» Αν και πλήγωνε οδυνηρά την περηφάνια του, του, κι δεν είχε επιζήσει από τόσες μάχες για να παίρνει ανόητες αποφάσεις που θα έβαζαν σε κίνδυνο τη ζωή του. Καθώς υποχωρούσαν στους λόφους, ο Χάρκερκ έριξε πίσω του μια βλοσυρή ματιά. Αυτό ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει. Ορκίστηκε πως την επόμενη φορά που θα κοιτούσε το πρόσωπο ενός Μακίνλοχ, θα τον είχε μπροστά του παλουκωμένο σ’ έναν πάσσαλο έξω από τις πύλες του.
Χρειάστηκε τέταρτο της ώρας να φτάσουν στην κορυφογραμμή. Ο Άλεξ ένα βοήθησε τον αδερφό τουγια να ανέβει ως εκεί. Η Νέιρνα φαινόταν ανήσυχη, γιατί, παρ’ όλο που είχαν γλιτώσει με λίγα ασήμα~6~
ντα τραύματα, το πρόσωπο του άντρα της αντανακλούσε ακόμα την τρέλα της μάχης. Όμως ο Άλεξ ήταν σίγουρος πως μόλις έφερναν τον Μπραμ στο σπίτι, ο αδερφός του θα ανάρρωνε γρήγορα. Όταν έφτασαν στο ξέφωτο, η πρώτη ματιά που έριξε στη Λάρεν έκανε την ψυχή του να αγαλλιάσει από ανακούφιση. Το ένστικτό του του έλεγε να πάει κοντά της. Είχε ανάγκη να αγκαλιάσει τη γυναίκα του, να ανασάνει το άρωμά της και να αγγίξει τα απαλά κόκκινα μαλλιά της.Η Λάρεν πήγε να κάνει ένα βήμα προς το μέρος του, όμως σταμάτησε απότομα, κατάχλομη. Πίεσε το χέρι στο πλευρό της και έστρεψε την προσοχή της στις κόρες τους. Οι άνθρωποι του κλαν τούς παρακολουθούσαν, και η Λάρεν ζάρωσε μπροστά στα βλέμματά τους. Ο Άλεξ δεν καταλάβαινε γιατί. Ήταν αλήθεια πως είχαν απομακρυνθεί τα τελευταία δύο χρόνια, τόσο δύσκολο ήταν όμως για τη Λάρεν να του δείξει λίγη τρυφερότητα, να τον καλωσορίσει στην αγκαλιά της; Ο πόνος στο βλέμμα της τον προβλημάτιζε, δε χαιρόταν άραγε που τον έβλεπε ζωντανό; Η γυναίκα του έσκυψε και μίλησε σιγανά στις δυο κόρες τους, σαν να τιςτης προέτρεπε να μην τρέξουν κοντά του. Η Αντάρα αγκάλιασε το πόδι Λάρεν κρύβοντας το πρόσωπο στις φούστες της. Η περηφάνια έκανε τα οδυνηρά αισθήματά του να παγώσουν, και ο Άλεξ κοίταξε τη σύζυγό του, εκείνη όμως απλώς του ένευσε με το κεφάλι και γύρισε να φύγει με τις κόρες της, ανήμπορη να τον αντικρίσει. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Γιατί απομακρυνόταν από κοντά του; Ο Άλεξ προσπάθησε να ασχοληθεί με τον Μπραμ. «Θα μπορέσεις να τον φροντίσεις;» είπε στη Νέιρνα, που βοήθησε τον άντρα της να καθίσει πάνω στο κρεβάτι τους. «Ναι». Η Νέιρνα έριξε νερό μέσα σε μια λεκάνη και πήρε ένα πανί για να καθαρίσει Μπραμ. Κοίταξε τον Άλεξ με πονεμένο βλέμμα. «Πήγαινετις στηπληγές Λάρεν.του Σε χρειάζεται». Η σκέψη αυτή ήταν ένα αγκάθι που καρφώθηκε βαθύτερα μέσα στην περηφάνια του. Η Λάρεν ήταν η γυναίκα την οποία είχε ορκιστεί να προστατεύει. Πριν χρόνια εκείνη θα έτρεχε να πέσει στην αγκαλιά του, αδιαφορώντας για τους άλλους. Τώρα όμως κρατιόταν μακριά του, σαν να ήταν ξένοι οι δυο τους. Δεν έκανε ούτε μία κίνηση για να τον πλησιάσει. Το πρόσωπό της ήταν κάτωχρο, σαν να μην τολμούσε να κάνει ούτε βήμα. Ας ήταν. Δεν τον ενδιέφερε τίποτα, εκείνος ήθελε να τη σφίξει στην αγκαλιά του. Ακόμα κι αν η Λάρεν δίσταζε να ανταποκριθεί. δρόμο μέσα στον κόσμο πήγε κοντά της. Χωρίς έβγαλε λέξη τηνΆνοιξε πήρε στην αγκαλιά του και τηνκαι κράτησε σφιχτά Η Λάρεν ένα μικρό βογκητό, αλλά τα χέρια της ανέβηκαν στους ώμους του. Δεν ~7~
της μίλησε, δεν αποκάλυψε τις σκέψεις που στριφογύριζαν στο μυαλό του. Οι δυο κόρες τους αρπάχτηκαν από τα πόδια του, αλλά αυτή τη στιγμή ο Άλεξ χρειαζόταν τη γυναίκα του. Τα χέρια της τον κρατούσαν, αλλά δεν υπήρχε καμία ζεστασιά στο δικό της αγκάλιασμα. Με καρδιά μουδιασμένη, ο Άλεξ τραβήχτηκε πίσω νατην κοιτάξει, κρατώντας την από τη μέση. Εκείνη δεν τον κοιτούσε, σαν να ντρεπόταν να του μιλήσει. Άφησε τα τον χέρια του να πέσουν, της είπε τίποτα. Τα κορίτσια φλυαρούσαν, ρωτούσαν πότε θαδεν πήγαιναν στο σπίτι τους, πού θα κοιμούνταν, όμως ο Άλεξ δεν μπορούσε να τους απαντήσει. Τότε ο Ρος τους πλησίασε. «Θέλεις να φέρεις την οικογένεια σου στο σπίτι μας απόψε;» Το σπίτι του Ρος βρισκόταν απέναντι από το κάστρο και είχε γλιτώσει απ’ τη φωτιά. Ο Άλεξ δεν πήρε στιγμή τα μάτια του από τη Λάρεν. «Ναι, αν δεν είναι πρόβλημα για σένα». «Κάθε άλλο. Η Βανόρα θέλει να περιποιηθεί τα μικρά, όπως της αρέσει πάντα να κάνει». Κοίταξε με βλέμμα σκυθρωπό τους καπνούς που υψώνονταν πάνω απ’ την κοιλάδα. «Θα χρειαστείτε ένα μέρος για να μείνετε ώσπου ναμε ξαναχτίσετε το κάστρο». «Θα πάω εκεί τα κορίτσια τώρα», είπε ήρεμα η Λάρεν, «αν νομίζετε πως είναι ασφαλές να επιστρέφουμε». Η φωνή της έτρεμε, όταν όμως ο Άλεξ της έγνεψε καταφατικά πήρε τις κόρες τους και απομακρύνθηκαν. Καθώς τις έβλεπε να χάνονται στο δάσος, ο Ρος του είπε κάτι, αλλά εκείνος δεν άκουσε λέξη. Η γυναίκα του φερόταν παράξενα, κι αυτός δεν ήξερε γιατί. Τότε είδε το αίμα στα χέρια του που είχαν κρατήσει τη Λάρεν. Ήταν το αίμα της.
Η Λάρεν κρατούσε το χέρι Αντάρα Μέριν προχωρούσε πρώτη. Κρατούσε το κεφάλι τηςτης ψηλά, μ’ όλοενώ πουητα δάκρυα κυλούσαν άφθονα στο πρόσωπό της. Το άλλο χέρι της πίεζε σταθερά την πληγή που αιμορραγούσε στο πλευρό της και προσπαθούσε να μην παίρνει βαθιές ανάσες. Όταν την είχε κρατήσει εκεί ο Άλεξ, από τον πόνο τής είχε έρθει λιγοθυμιά. Ένιωθε το τραύμα να την καίει αλλά αρνιόταν να λυπηθεί τον εαυτό της. Δεν είχε πει τίποτα στις κόρες της. Ήταν πολύ τρομαγμένες μετά τη μάχη και το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να αρχίσουν και πάλι τα κλάματα. Προσπαθούσε να μείνει απόλυτα συγκεντρωμένη για να μην καταρρεύσει μπροστά τους. Δεν περίμενε ποτέ ότι ένα ασήμαντο τραύμα μπορούσε προκαλεί στρατός τόσο πόνο. Τώρα πουνα ο εχθρικός είχε φύγει μπορούσε να επιστρέφει στο Γκλεν Άριν και να περιποιηθεί το τραύμα με την ησυχία της. Η ~8~
υγρασία στο χέρι της μαρτυρούσε πως η πληγή είχε αρχίσει πάλι να αιμορραγεί και αστέρια στριφογύριζαν μπροστά στα μάτια της. Έπρεπε να το πεις στον Άλεξ, τη μάλωσε μια φωνή μέσα της. Θλίψη την κυρίεψε στη σκέψη του άντρα της. Την είχε πάρει στην αγκαλιά του και η ανάγκη να τον σφίξει και να κλάψει με την ψυχή της μέσα στα μπράτσα του ήταν μεγάλη. Μα δεν του χρειαζόταν μια υστερική σύζυγος που αιμορραγούσε επάνω του μπροστά σε όλους. Έπρεπε να φανεί δυνατός μάτια του σαν γνήσιος ηγέτης σ’ οαυτή την κρίσιμη στιγμή.στα Αργότερα, ότανκλαν, θα έμεναν μόνοι θα υπήρχε χρόνος να μιλήσουν γι’ αυτό. Η Λάρεν πήρε μια βαθιά ανάσα και σκούπισε τα δάκρυά της. Προς το παρόν έπρεπε να μεταφέρει τα κορίτσια της με ασφάλεια στο σπίτι του Ρος. «Γιατί κλαις, μαμά;» ρώτησε η Μέριν πλησιάζοντας δίπλα της. «Είσαι λυπημένη;» «Είμαι λίγο κουρασμένη», προφασίστηκε. Έπρεπε να κάνει κουράγιο, ο Άλεξ θα αργούσε να έρθει να τις βρει. Πρώτα έπρεπε να ρυθμίσει πού θα έμεναν τα μέλη του κλαν. Μέριν και έφυγε της. Η Λά- δραρεν «Μπαμπά!» γύρισε και φώναξε είδε τοντότε Άλεξηνα έρχεται κοντά από τουςκοντά με μεγάλες σκελιές. Η καρδιά βούλιαξε στο στήθος της, γιατί φαινόταν οργισμένος. Από ένστικτο το χέρι της ξαναπήγε στην πληγή, πιέζοντας τη ροή του αίματος. «Γιατί δε μου το είπες;» απαίτησε να μάθει ο Άλεξ σηκώνοντας τα ματωμένα χέρια του ψηλά. «Δεν είναι τίποτα», του είπε. «Θα περάσει». Γύρισε προς τα κορίτσια. «Μέριν, θέλω να μιλήσω μια στιγμή με τον μπαμπά σας. Πάρε την Αντάρα, προχωρήστε μέχρι τους πρόποδες του λόφου και περιμένετέ μας». Η κόρηπήρε τηςτην χλόμιασε βλέποντας το πρόσωπο του Άλεξ και δεν αντιμίλησε· αδερφή της και έφυγαν. «Τι συνέβη;» απαίτησε να μάθει ο Άλεξ. «Ήταν ένα βέλος. Με βρήκε εδώ...» Του έδειξε το πλευρό που αιμορραγούσε. «... αλλά είναι μικρή πληγή. Θα πω στη Βανόρα να με βοηθήσει». «Προσπαθούσες να το κρύψεις από μένα;» Φόβος και οργή αναμειγνύονταν στη φωνή του . «Είχες πολλά στο μυαλό σου, δεν ήθελα να σε απασχολήσω με κάτι τόσο ασήμαντο». «Σε κάρφωσε ένα βέλος, Λάρεν. Για τ’ όνομα του Θεού, γιατί να μη με απασχολήσει κάτιπώς τέτοιο;» Η Λάρεν δεν ήξερε να τον κατευνάσει. «Τα κορίτσια φοβήθηκαν αρκετά σήμερα, δε χρειαζόταν να ανησυχήσουν και για μένα». ~9~
«Ναι, αλλά εσύ;» Άπλωσε τα χέρια να αγκαλιάσει το πρόσωπό της και η Λάρεν τραβήχτηκε ενστικτωδώς. Αν την άγγιζε τώρα, δε θα μπορούσε να συγκρατήσει άλλο τα αισθήματά της και θα κατέρρεε. Μπορούσε να αντιμετωπίσει την οργή του, αλλά όχι την καλοσύνη του. «Όλα θα πάνε καλά», του είπε με κόπο κι άρχισε να προχωρεί μπροστά, όταν όμως γύρισε να τον κοιτάξει είδε στο πρόσωπό του δυσπιστία μαζί με απόγνωση. Την ακολούθησε, κι όταν έφτασαν στις κόρες ο Άλεξ έσκυψε πήρε ύστερα τη Μέριν στην στην αγκαλιά του. και Τηντη έσφιξε τους τρυφερά καθώς την και εξέταζε, γύρισε Αντάρα σήκωσε με το άλλο μπράτσο του. Αγαπούσε τις κόρες τους. Η Λάρεν δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι θα έδινε και τη ζωή του γι’ αυτές. Και οι κόρες του τον λάτρευαν επίσης. «Είστε καλά; Μήπως χτυπήσατε;» τις ρώτησε στρέφοντας το βλέμμα στη Λάρεν σαν να την κατηγορούσε. «Είναι εντάξει», του είπε εκείνη. Μολονότι ο άντρας της έκρυβε το θυμό του μπροστά στα κορίτσια, η Λάρεν διαισθανόταν πως μέσα του έβραζε. Η Αντάρα θέλησε να πάει στη μητέρα της, κι όταν η Λάρεν άπλωσε τα χέρια να την πάρει, ο Άλεξ την εμπόδισε. «Μείνε σ’ εμένα, γλυκιά μου». Η Λάρεν ένιωσε ευγνώμων, γιατί δεν πίστευε πως θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος του παιδιού, έτσι πληγωμένη καθώς ήταν. «Έχετε φάει;» ρώτησε ο Άλεξ και έψαξε στην τσέπη του για λίγο παστό κρέας. Τα κορίτσια πήραν από ένα κομμάτι και άρχισαν να μασουλούν, η Λάρεν ωστόσο αρνήθηκε να φάει. Και μόνο η σκέψη του φαγητού τής έφερνε ναυτία. Ο Άλεξ ακούμπησε τη Μέριν στο έδαφος και συνέχισε να την κρατάει από το χέρι καθώς προχωρούσαν προς την πίσω πλευρά του κάστρου. θέα τουκαι Γκλεν Άρινκαπνός η Λάρεν σκυθρώπιασε. κάστρο είχε καείΣτη συθέμελα μαύρος ανέβαινε από ταΤο αποκαΐδια στον ουρανό. Όλα τους τα υπάρχοντα, εκτός από τα ρούχα που φορούσαν επάνω τους, είχαν κι αυτά γίνει στάχτη. Οι τάπητες που είχε υφάνει, τα φορέματα των κοριτσιών, το κρεβάτι που είχε κατασκευάσει ο Άλεξ ότανπαντρεύτηκαν. Δάκρυα κύλησαν πάλι στα μάγουλά της, παρά τις προσπάθειές της να τα εμποδίσει. «Τι θα κάνουμε;» ρώτησε το σύζυγό της, ξέροντας πως ο πόνος του ήταν το ίδιο βαθύς με τον δικό της. Εκείνος κοιτούσε τα ερείπια σφίγγοντας τα δόντια. «Θα θάψουμε τους νεκρούς μας. Ύστερα θα ξεκινήσουμε απ’ την αρχή». Ο Άλεξ τις οδήγησε το σπίτι του Ρος και αφού βεβαιώθηκε η μικρή καλύβα με την ως αχυροσκεπή ήταν ασφαλής επέτρεψε στα πως κορίτσια να μπουν. Ο ίδιος έμεινε έξω και έσπρωξε πίσω το μαύρο μανδύα ~ 10 ~
της Λάρεν. Το αίμα είχε ποτίσει το μάλλινο φόρεμά της. «Μην κουνηθείς», την πρόσταξε. «Βανόρα!» φώναξε προς τη γυναίκα που κατέβαινε τώρα τη λοφοπλαγιά. «Η Λάρεν έχει τραυματιστεί. Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου». Η μεγαλύτερη γυναίκα έσπευσε στο πλευρό της Λάρεν, η οποία ένιωσε αμήχανη μπροστά στη στάση του Άλεξ. Συμπεριφερόταν σαν να πίστευε ότι αυτό το τραύμα απειλούσε τη ζωή της. «Ω καλή μου, τι σου Η Βανόρα άρχισε να εξετάζει με αγωνία το τραύμα της καισυνέβη;» ο Άλεξ πισωπάτησε για να της κάνει χώρο. «Δεν είναιτόσο άσχημο όσο φαίνεται», είπε ήρεμα η Λάρεν ενώ η Βανόρα έφυγε να βρει μια βελόνα και ύφασμα για να ράψει και να δέσει την πληγή της. Το δριμύ βλέμμα του Άλεξ έλεγε στη Λάρεν ότι δεν πίστευε λέξη από τα λόγια της. Της έφερνε νευρικότητα ο τρόπος που παρακολουθούσε. «Θα πρέπει να πας να φροντίσεις τους άλλους», του πρότεινε. «Το κλαν χρειάζεται τώρα την καθοδήγησή σου». Εκείνος την αγνόησε και συνέχισε να κοιτάζει προσηλωμένος το αίμα της. «Δε σε αφήνω όσο είσαι τραυματισμένη». παρακαλώ, ψιθύρισε Το ξανά, «στ’ αλήθεια δεν υπάρχει «Σε κανένας λόγος Άλεξ», για να του ανησυχείς». κουράγιο της κρεμόταν από μια κλωστή και δεν ήθελε να δείξει αδυναμία μπροστά του. «Το κλαν σε έχει ανάγκη». «Ενώ εσύ δε με έχεις;» Μια ακατανόητη πίκρα χρωμάτιζε τα λόγια του. θέλεις «Αφού να φύγω, θα φύγω», της είπε και η ψυχρότητα μεταξύ τους φάνηκε να μεγαλώνει. Η Βανόρα περίμενε στην είσοδο, η Λάρεν όμως ήθελε πρώτα να μαλακώσει το θυμό του άντρα της, να του δώσει να καταλάβει πως δεν προσπαθούσε να τον αποδιώξει. Πάσχισε κοντά του και να τονδεν προλάβει. «Λυπάμαι γι’ αυτό που έγινε να στοπάει Γκλεν Άριν». Τα λόγια αρκούσαν για να εκφράσει όσα ένιωθε μέσα της αυτή τη στιγμή. Γύρισε απότομα και την πλησίασε. «Δε δίνω δεκάρα για το Γκλεν Άριν. Σε λάβωσαν και προσπάθησες να μου το κρύψεις». Εκείνη πισωπάτησε αβέβαιη. Ο Άλεξ την έπιασε από τους ώμους και την έκανε να τον κοιτάξει. Της ήταν αβάσταχτη η οργή του τη στιγμή που πονούσε ήδη τόσο πολύ. «Θα μπορούσες να είχες σκοτωθεί», της είπε. «Και νομίζεις ότι νοιάζομαι για ένα από σωρό καμένα ξύλα και στάχτες;» Η Λάρεν δεν κουνήθηκε, δεν έβγαλε άχνα. Πίσω από την καυτή οργή του έναντην άντρα που την Τα αγαπούσε. Αυτή η συνειδητοποίησε τη διέκρινε συγκλόνισε, αιφνιδίασε. τελευταία χρόνια ο γάμος τους είχε μαραζώσει, σπάνια τον έβλεπε πια τις μέρες ή ακόμα και τις ~ 11 ~
νύχτες. Η συμβίωσή τους δεν ήταν πια αναγκαιότητα αλλά μια συνήθεια. «Είμαι εντάξει», του ψιθύρισε. «Είσαι, αλήθεια;» Την κοιτούσε αγριεμένος, δύσπιστος. Τα μάγουλά της μούσκεψαν, δεν ήξερε πια τι άλλο να πει ή να κάνει. Μόνο τότε πρόσεξε την κόκκινη κηλίδα στο μανίκι του άντρα της. Δεν έδειχνε να τον πονάει, αλλά δεν της είχε πει τίποτα απολύτως γι’ αυτό. Κανείς από τους δυο μας δε θέλει να παραδεχτεί ότι πληγώθηκε, σκέφτηκε μέσα της με ειρωνεία. «Κι εσύ; Θέλεις να κοιτάξω το μπράτσο σου;» του είπε. «Όχι. Φρόντισε τα κορίτσια και τις δικές τους ανάγκες». Όχι τις δικές μου. Τα ανείπωτα λόγια του έμπηξαν βαθύτερα το μαχαίρι στην καρδιά της. Σε μια άλλη εποχή θα την άφηνε να τον αγγίξει, θα παραδινόταν στις φροντίδες της. Προφανώς όμως όχι πια. Η Λάρεν πλησίασε κοντά του. Ήθελε να του πει ότι θα του συμπαραστεκόταν σ’ αυτή την καταστροφή. Ήθελε να τον αγγίξει, να του δείξει ότι νοιαζόταν ακόμα. Την κοιτούσε και στα μάτια του φαινόταν όλο το μέγεθος της απώλειαςκιτου. Η Λάρεν ήξερε ο Άλεξ δενα θαγείρει ερχόταν απόψετης στο Όσο αν θα ήθελε να τον πως αγκαλιάσει, το κεφάλι στοσπίτι. στήθος του, ο Άλεξ είχε άλλα, σημαντικότερα καθήκοντα σαν αρχηγός. Ένας κόμπος σχηματίστηκε στο λαιμό της καθώς ο Αλεξ έσκυψε το κεφάλι του και γύρισε να φύγει από κοντά της. Το εγωιστικό κομμάτι του εαυτού της ευχόταν να είχε διαλέξει να μείνει εκεί, μαζί της. Ο Άλεξ διέσχιζε τον περίβολο του κάστρου κυριευμένος απ’ την απελπισία του. Η μυρωδιά του καπνού πλημμύριζε τον αέρα κι έπνιγε τα να πνευμόνια Πλησίαζε σε πάψει νατου. σκέφτεται τη κοντά Λάρεν.στα αδέρφια του, αλλά δεν μπορούΣύγχυση και οργή συγκρούονταν μέσα του μαζί με ένα βαθύ φόβο. Το βέλος θα μπορούσε να έχει τρυπήσει κάποιο ζωτικό όργανο, αφαιρώντας τη ζωή της. Αυτή η σκέψη τον είχε συνταράξει, γιατί, παρ’ όλο που είχε απομακρυνθεί από τη γυναίκα του, δεν άντεχε τη σκέψη πως θα την έχανε. «Είσαι εντάξει;» άκουσε τον αδερφό του τον Ντούγκαλ να τον ρωτάει. «Σκέφτηκα πως ίσως χρειαζόσουν βοήθεια». Μόλις δεκατεσσάρων χρονών ο Ντούγκαλ, δεν είχε ζήσει ποτέ του τέτοια μάχη, μόνο επιδρομές ζωοκλοπών και φατριακές συγκρούσεις. Υπήρχε μια καινούρια ωριμότητα στο βλέμμα αντικατόπτριζε τη δική του.του αδερφού του, μαζί με μία θλίψη που Ο Άλεξ έγνεψε καταφατικά. «Πρέπει να θάψουμε τους νεκρούς». ~ 12 ~
Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε κοντά τους ο άλλος αδερφός τους, ο Κάλεμ, ο οποίος είχε πρόσφατα απελευθερωθεί σαν αιχμάλωτος πολέμου. Ο Άλεξ έσκυψε και σήκωσε μία από τις σορούς. Τα αδέρφια του βοήθησαν και όλοι μαζί άρχισαν το μακάβριο έργο της περισυλλογής των νεκρών. Τα πρόσωπα των φίλων και συντοπιτών του τον στοίχειωναν, ευχόταν να είχε προστατεύσει το κλαν του. Όμως δεν αποκάλυψε ίχνος από τη του. λύπη του στους αδερφούς του και διατήρησε ψύχραιμη την έκφρασή Πήρε ένα δαυλό και φτυάρι, διάλεξε ένα σημείο όπου χώμα τοήταν μαλακό και ισορρόπησε το δαυλό πάνω σε μια στοίβα από βαριές πέτρες. Ύστερα οι τρεις αδερφοί άρχισαν να σκάβουν έναν κοινό τάφο. Η εξαντλητική δουλειά ήταν ένα καλό φάρμακο για τη συντριπτική αίσθηση απώλειας που τον πλημμύριζε. Ήταν ο αρχηγός των Μακίνλοχ. Σ’ εκείνον θα πρόσβλεπαν για να πάρουν αποφάσεις, για να μάθουν τι έπρεπε να κάνουν στη συνέχεια. Δεν ήσουν προορισμένος να γίνεις αρχηγός, τον πρόγκισε μέσα του μια φωνή. Ο πατέρας του ο Τάβιν είχε διαλέξει για διάδοχό του τον Μπραμ. Σανποτέ δευτερότοκος ο Άλεξ διψασμένα όλες τις γνώσεις χωρίς να ονειρευτεί πως ρουφούσε θα μια μέρα θα τις χρησιμοποιούσε. Τα πρώτα χρόνια είχε κάνει αμέτρητα λάθη. Μα είχε διδαχτεί απ’ αυτά και δε φανέρωσε ποτέ τους φόβους του... ούτε στους συντοπίτες του ούτε στη Λάρεν. Ήταν πιο εύκολο να υποκρίνεται πως όλα ήταν εντάξει, γιατί χρειάζονταν έναν δυνατό αρχηγό. Οι άντρες τον εμπιστεύονταν και ήξεραν πως θα έβρισκε λύση στα προβλήματά τους και απαντήσεις στις ερωτήσεις τους. Και ο Άλεξ ορκίστηκε να βρει έναν τρόπο για να ξαναχτίσει όσα χάθηκαν. Για την επόμενη ώρα δούλεψε σκληρά με τον Κάλεμ και τον Ντούγκαλ στο πλευρό του. Μπορεί οι ζωές τους να είχαν διαλυθεί και το κάστρο τους να είχε γίνει στάχτη, τουλάχιστον όμως όλα τα αδέρφια ήταν μαζί. Μόλις τελείωσαν το λάκκο έθαψαν τους νεκρούς άντρες και είπαν μια προσευχή για τις ψυχές τους. «Έχετε κάπου να κοιμηθείτε απόψε;» ρώτησε ο Άλεξ τα αδέρφια του. Ο Κάλεμ έγνεψε προς μια από τις καλύβες που η φωτιά είχε αφήσει ανέπαφες. «Ο Μπραμ πρότεινε να μας φιλοξενήσει», είπε ο Ντούγκαλ, «αλλά αυτός και η Νέιρνα...» Τα αυτιά του έγιναν κατακόκκινα. Ο Άλεξ μ’ κατάλαβε πωςπου τα δυο νεαρά αδέρφια δενπαιδιά. ήθελαν να συγκατοικήσουν ένα ζευγάρι προσπαθούσε να κάνει «Ο Γουόλτερ δεν έχει γυναίκα και προσφέρθηκε να μας φιλοξενή~ 13 ~
σει στο σπίτι του», συμπλήρωσε ο Ντούγκαλ. Ο Άλεξ σήκωσε το δαυλό. «Τότε να πάτε να κοιμηθείτε λίγο. Θα συνεχίσουμε το πρωί». Επέστρεψαν στο κάστρο και ο Άλεξ κοίταξε ψηλά τον ξάστερο ουρανό. Χιλιάδες άστρα φώτιζαν τη νύχτα και υπήρχαν ακόμα μερικές ώρες ως το χάραμα. Η αμυδρή μυρωδιά της τύρφης ανακατευόταν με το νυχτερινό αέρα, ένα γνώριμο άρωμα που τον προσκαλούσε στο σπίτι του Ρος. Όταν άνοιξε την πόρτα είδε τον αδερφό του και τη Βανόρα να κοιμούνται στην απέναντι άκρη. Η Λάρεν είχε ξαπλώσει πάνω σ’ ένα αχυρόστρωμα με τα δυο κορίτσια στην αγκαλιά της. Το πλευρό της ήταν τυλιγμένο μ’ έναν επίδεσμο και δεν μπορούσε να δει το πρόσωπό της. Ο Άλεξ ξάπλωσε δίπλα της και παρατήρησε τη γυναίκα του καθώς κοιμόταν. Τα κόκκινα μαλλιά της ήταν απλωμένα στον ώμο της και κοιμόταν με το φόρεμα που φορούσε όλη μέρα. Είχε βγάλει το μανδύα της και είχε σκεπάσει μ’ αυτόν τα κορίτσια. Ακόμα και στον ύπνο της τις προστάτευε. Έπιασε μια τούφα των μαλλιών της και τύλιξε τη μεταξένια υφή τους στοαχνό χέριφεγγαρόφωτο του. Η Λάρεν αναδεύτηκε Στο ο Άλεξ είδε ανήσυχη. τη λάμψη από τα δάκρυα στα μάγουλά της. Από τη σφιγμένη στάση της μάντεψε πως η Λάρεν προσπαθούσε να αντέξει τον πόνο. «Πώς νιώθεις;» «Καλά», του είπε σιγανά για να μην ξυπνήσει τα παιδιά. Όταν όμως γύρισε στο πλευρό της ο Άλεξ σκέφτηκε πως ο ήρεμος, πολιτισμένος γάμος τους είχε περάσει σ’ ένα αβέβαιο στάδιο. Ήταν σαν να είχε τρυπηθεί ο ίδιος με το βέλος που διαπέρασε τη σάρκα της, συνειδητοποιώντας ότι η γυναίκα του δεν τον εμπιστευόταν πια. Αν δίσταζε να του αποκαλύψει την πληγή της, ποια άλλα μυστικά είχεΚάθε κρατήσει; μέρα η Λάρεν εξαφανιζόταν για ώρες, χωρίς ποτέ να του πει πού πήγαινε και τι έκανε. Δεν την είχε ρωτήσει ποτέ. Ήταν τόσο απασχολημένος με το κάστρο και τους ανθρώπους του, που είχε ξεχάσει εντελώς τη γυναίκα του. Πίστευε πως έτσι της έδινε την ελευθερία της, μη θέλοντας να φαίνεται απαιτητικός απέναντι της. Κοίταξε το ταβάνι ξέροντας πως δε θα έβρισκε ύπνο αυτό το βράδυ. Είχε χρειαστεί ένα βέλος για να διαλυθούν οι αυταπάτες του. Δεν είχαν πια έναν αληθινό γάμο, μόνο την αμυδρή σκιά του. Μέσα στο σκοτάδι γύρισε πλευρό και παρακολούθησε τη γυναίκα του που προσπαθούσε να κοιμηθεί. Δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή τουΚαι χωρίς δενεκείνη. ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να την ξανακερδίσει.
~ 14 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Νωρίς το πρωί η Λάρεν άνοιξε τα μάτια της και είδε τον Άλεξ να την παρατηρεί. Τα μάτια του ήταν βαριά, σαν να μην είχε κοιμηθεί καθόλου. «Πώς είσαι σήμερα;» τη ρώτησε. «Κουρασμένη», παραδέχτηκε εκείνη και ανακάθισε προσεκτικά για να μην ανοίξουν τα ράμματα. Ο πόνος στην πληγή της ήταν πολύ πιο έντονος τώρα απ’ όσο την προηγούμενη μέρα. «Θέλω να δω το τραύμα σου», της είπε σιγανά για να μην ξυπνήσουν οι κόρες τους, στη φωνή του όμως εκείνη διέκρινε κάποια ένταση. Η Λάρεν ξετύλιξε υφασμάτινη λωρίδαεπίδεσμο που είχαν κόψει το προηγούμενο βράδυ καιτην έβγαλε τον ματωμένο με τον οποίο είχε κοιμηθεί. Ο Άλεξ κοίταξε την πληγή, αλλά δίστασε να απλώσει το χέρι του και να την αγγίξει. «Σήμερα θα μείνεις στο σπίτι με τα κορίτσια. Δε θέλω να τριγυρίζεις στα ερείπια στην κατάστασή σου». «Δεν ήταν κανένα θανάσιμο τραύμα, Άλεξ», διαμαρτυρήθηκε η Λάρεν σαν παιδί που αυθαδίαζε στο γονιό του. Έδεσε πάλι την πληγή της. «Πρέπει να γίνουν πολλές δουλειές κι εγώ με τα κορίτσια θα βοηθήσουμε όπου μπορούμε». Ήρθε κοντά τους η Βανόρα με τον Ρος και ο Άλεξ γύρισε προς το μέρος της.της». «Φρόντισε να ξεκουραστεί η Λάρεν και να μην ανοίξουν τα τραύματά Μιλούσε για λογαριασμό της σαν να ήταν απούσα. Η αγανάκτηση φούντωσε μέσα της, αλλά η Λάρεν σώπασε. Το τραύμα είχε σκίσει τη σάρκα της σε δύο σημεία, τα ράμματα όμως κρατούσαν το δέρμα ενωμένο και δεν ήταν πολύ βαθιά πληγή. Όμως δεν είχε νόημα να καβγαδίσει μαζί του, τη στιγμή που ο Άλεξ δεν είχε καμία όρεξη να την ακούσει. Πολύ σύντομα ο Άλεξ έφυγε από το σπίτι χωρίς καν να προγευματίσει. Ο Ρος μαζί του και οι δυο άντρες προχώρησαν για να επιθεωρήσουν τιςπήγε ζημιές. Η Βανόρα πλησίασε κοντά της. «Σου έφτιαξα ένα κατάπλασμα», ~ 15 ~
είπε στη Λάρεν. «Θα το δέσουμε πάνω στην πληγή και σε λίγες μέρες θα γιατρευτεί». «Δε μένω μέσα ενώ υπάρχουν τόσες δουλειές». Τα μέλη του κλαν τους θα περνούσαν όλη τη μέρα επισκευάζοντας όσες ζημιές μπορούσαν. Δεν ήθελε να της καταλογίσουν ότι εκείνη απουσίασε . «Συμφωνώ μαζί σου», είπε η Βανόρα. «Δεν υπάρχει λόγος να μείνεις μέσα». Ξετύλιξε την πληγή της και ακούμπησε τα βότανα πάνω στην τραυματισμένη σάρκα. η Μέριν κοιτάζοντας με ανησυχία τον ε«Μαμά, πονάει;» ρώτησε πίδεσμο. «Όχι πολύ», είπε η Λάρεν κι έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο της κόρης της. «Η Βανόρα έχει φτιάξει μερικές πίτες από βρόμη, αν πεινάς», της είπε για να αποσπάσει την προσοχή της κόρης της και η Μέριν πήγε να φάει. «Μου θυμίζει τηνκόρη μου τη Νέσα όταν ήταν μικρότερη», είπε μ’ ένα στεναγμό η Βανόρα. «Μου λείπει πολύ τώρα που έχει γυρίσει πίσω στο Λόχαρ, αλλά χαίρομαι που δε βρισκόταν εδώδεχτήκαμε όταν επίθεση». Αντάρα μπουσούλησε προς τη Λάρεν σουφρώνοντας τα χείλη της.Η«Φιλί, μαμά», είπε το δίχρονο κορίτσι. Η Λάρεν έσκυψε και τη φίλησε. «Πήγαινε με την αδερφή σου, γλυκιά μου. Μέριν, φέρε και στην Αντάρα μια πίτα». «Δε θα πρέπει να αφήνεις τον Άλεξ να σου μιλάει έτσι», της είπε η Βανόρα χαμηλώνοντας τη φωνή της. «Δεν έχει σημασία που είναι αρχηγός, εσύ πρέπει να έχεις το θάρρος της γνώμης σου». «Δε θα ωφελούσε», παραδέχτηκε η Λάρεν. «Από τη στιγμή που θα πάρει μια απόφαση δεν ακούει κανένα επιχείρημα». «Δε βλάπτει κανένας καβγάς πότε πότε», είπε η Βανόρα κοιτάζοντάς την πονηρά. «Μερικές φορές τα έντονα λόγια μπορούν να οδηγήσουν συμφιλίωση». Η σε Λάρεν κοκκίνισε, καταλαβαίνοντας τι ακριβώς εννοούσε η μεγαλύτερη γυναίκα. Σ’ εκείνη όμως δεν άρεσαν οι λογομαχίες κι ήταν αμφίβολο αν θα έφερναν κανένα αποτέλεσμα. Ο Άλεξ είχε πολύ καιρό να την αγγίξει. Τους τελευταίους μήνες ερχόταν στο κρεβάτι τους πολύ αργά τη νύχτα. Αποκοιμιόταν σχεδόν αμέσως και σηκωνόταν το χάραμα. Είχε τελειώσει η εποχή που ξυπνώντας την αγκάλιαζε, της έκλεβε ένα φιλί ή της έκανε έρωτα. Δεν τον κατηγορούσε γι’ αυτό. Ήταν αρχηγός του κλαν και κατά συνέπεια είχε πολλές ευθύνες. Μερικές φορές όμως... η Λάρεν ένιωθε μόνη. Αν μιλήσει ο Άλεξ όπως είχε παλιός δείξει ίσως την παραμικρή βρεθεί μαζί της, να της να του έλεγε επιθυμία το μυστικόνα που κρατούσε μέσα της σχεδόν για τρία χρόνιος αυτό που τη γλίτωσε από την ~ 16 ~
κατάθλιψη όταν έχασαν το μωρό τους. Όταν είδε ότι ο άντρας της δεν μπορούσε να της προσφέρει καμιά παρηγοριάς η Λάρεν πήγε στον ιερέα τους, τον πατέρα Νόλαν. Ο ηλικιωμένος άντρας τής δίδαξε την τέχνη της υαλουργίας για να περνάει την ώρα της. Με τη φωτιά και το φύσημα η Λάρεν είχε βρει τη λύτρωση και την ομορφιά. Δεν υπήρχε τίποτα πιο μαγικό από το να αναμειγνύει άμμο, ορυκτά και με τη βοήθεια της θερμοκρασίας να κατασκευάζει χρωματιστές υαλογραφίες. χειροτεχνίαμήνες τής είχε δώσει ελπίδα και τη βοήθησε να επιβιώσει τους Ηεφιαλτικούς του συντριπτικού πένθους της. Μέσα σ’ ένα χρόνο είχε γίνει η μαθητευόμενη του ιερέα, βρίσκοντας μέσα στην τέχνη εκείνο το κομμάτι του εαυτού της που είχε χάσει. Τώρα της ήταν αδύνατον να το απαρνηθεί, με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορούσε να πάψει να αναπνέει. Μα το έκρυβε τόσο καιρό που φοβόταν πολύ να το πει σ’ οποιονδήποτε. Το ήξεραν μόνο ο μαθητευόμενός της ο Ράμζ ι, η Νέιρνα και η λαίδη Μαργκερίτ. Δεν ήξερε τι θα σκεφτόταν ο Άλεξ και φοβόταν ότι δε θα το κατανοούσε. Πρέπει να παραμερίσεις τους φόβους σουνα και προσπαθήσεις να πουλήσεις έργα σου, είπετους στονβοηθούσαν εαυτό της.να Ανανανεώσουν μπορούσε νατις βρει αγοραστή, τα τα χρήματα θα προμήθειές τους που είχαν χαθεί στη μάχη. Ήταν η μόνη ελπίδα της να βοηθήσει τους ανθρώπους. Όμως την τελευταία φορά η προσπάθειά της είχε οδηγήσει σε καταστροφή. Εκείνη και η Νέιρνα είχαν δώσει μια υαλογραφία στον Ντούγκαλ ο οποίος έπεσε θύμα ληστείας από έναν έμπορο. Ολόκληρες εβδομάδες σκληρής δουλειάς χάθηκαν έτσι για πάντα και η απογοήτευση την κυρίευε ακόμα. Η Βανόραέψησε κι άλλες πίτες για τα κορίτσια ενώ η Λάρεν πήγε κοντά στη φωτιά για να ζεστάνει τα χέρια της. Σκάλισε λίγο τα κάρβουνα φουντώνοντας φλόγες. Πίεσε τον εαυτό της να φάει μαζί με τα κορίτσια, αλλά δεντις είχε ιδιαίτερη όρεξη. Κοιτάζοντας τα αναμμένα κάρβουνα, σκέφτηκε τη θερμοκρασία που ήταν απαραίτητη για τη κατασκευή του γυαλιού. Το μυαλό της άρχισε να ταξιδεύει καθώς φανταζόταν πως περνούσε τη μέρα με την άμμο και τα ορυκτά της. Χρειαζόταν περισσότερη στάχτη και... Στάχτη. Τώρα είχαν μπόλικη από δαύτη, σωστά; Αν τη μάζευε, θα είχε αρκετό υλικό για να φτιάξει μεγαλύτερες ποσότητες Δε γυαλιού. θα αρέσει στον Άλεξ, προειδοποιούσε το μυαλό της. Σε διέταξε να καθίσεις στα αβγά σου. Έδιωξε μακριά τη σκέψη. Το πιθανότερο ο Άλεξ να μην έπαιρνε είδηση την απουσία με της. Τα κορίτσια βοηθώντας τη να γεμίσουν κουβάδες στάχτη, ιδίως θα αν διασκέδαζαν τους έλεγε να κουβαλήσουν όσους περισσότερους απ’ αυτούς μπορούσαν ως τη σπηλιά. ~ 17 ~
«Κορίτσια, τελειώσατε το φαγητό;» ρώτησε. Η Μέριν έγνεψε καταφατικά και πήρε την Αντάρα από το χέρι. «Ωραία». Φρόντισε να ντύσει αρκετά ζεστά τις κόρες της. «Θα πάμε να βοηθήσουμε τον μπαμπά σας. Θέλω να βρείτε ξύλινους κουβάδες και θα μας βοηθήσετε να καθαρίσουμε». «Και τι θα πει ο άντρας σου όταν μάθει ότι τον παράκουσες;» Ανασήκωσε ελαφρά τους ώμους της και χαμογέλασε στη μεγαλύτερη γυναίκα. «Δε μου έλεγες πως χρειάζεται ένας καλός καβγάς κάπου κάπου;» Η Βανόρα χαμογέλασε κι εκείνη και βγήκε πρώτη από το σπίτι. Η Λάρεν πήρε έναν ξύλινο κουβά. «Μπορώ να το δανειστώ αυτό;» Η Βανόρα ένεψε καταφατικά. «Θα έρθω μαζί σου». Προχώρησαν μέσα από τα καμένα ερείπια και η Λάρεν άκουσε φωνές από κάποια αγόρια που τσακώνονταν. Έγνεψε στη Βανόρα να κρατήσει τα κορίτσια και πήγε κοντά για να δει. «Κλέφτη! Νόμιζες πως θα γλίτωνες;» Ο έφηβος χτυπούσε μια κουρνιασμένη μορφή που αιμορραγούσε στο χώμα. Από την άλλη πλευρά ένα άλλο αγόρι κλοτσούσε κι αυτό το θύμα. «Φύγετε από κοντά Η Λάρεν πήγε κοντά και άρπαξε το ένα παιδί προσπαθώντας να του!» το απομακρύνει. Όταν είδε το πρόσωπο του θύματος έπνιξε μια κραυγή. Ήταν ο Ράμζι, ο μαθητευόμενός της. Το ξανθόμαλλ ο αγόρι ήταν έντεκα χρονών και η μύτη του αιμορραγούσε από τον καβγά. Μα είχε κι άλλες μελανιές, πιθανόν από τις γροθιές του πατέρα του. Στο βρόμικο χέρι του κρατούσε ένα ξεροκόμματο. «Τι συνέβη;» τους ρώτησε αυστηρά. «Γιατί τσακώνεστε για λίγο ψωμί;» «Οι αποθήκες μας έχουν καεί», είπε το πρώτο αγόρι. «Τον πιάσαμε να κλέβει απ’ τον μπαμπά μας». «Νομίζετε ότι τροφή;» ο αρχηγός σας θα άφηνε μια οικογένεια να πεινάσει; Θα σας αρνιόταν «Ο Ράμζι έπρεπε να πάει αλλού να ζητιανέψει». Η Λάρεν κούνησε αηδιασμένη το κεφάλι της πέρα δώθε. «Πηγαίνετε στα σπίτια σας. Αφήστε τον ήσυχο». Όταν έφυγαν, γονάτισε δίπλα στο μαθητή της και σκούπισε το αίμα του με το χέρι της. «Μπορείς ν’ ανακαθίσεις;» Ο Ράμζι μόρφασε με πόνο, αλλά κατάφερε να γνέψει καταφατικά. Στα δάχτυλά του έσφιγγε ακόμα το ξεροκόμματο. «Το έκλεψες, πράγματι;» ρώτησε ήρεμα η Λάρεν. Το πρόσωπό του κοκκίνισε από ντροπή. Η σιωπή του ήταν εύγλωττη απάντηση. «Έπρεπε έρθεις σ’ εμένα», του είπε Το αγόρι να είχε το κεφάλι σκυμμένο και μαλακά. η Λάρεν ήξερε πως δεν της είχε ζητήσει φαγητό από περηφάνια. «Πήγαινε στη σπηλιά και βάλε ~ 18 ~
μπροστά το καμίνι», τον πρόσταξε. «Όταν έρθω θα φέρω σουκαι φαγητό». Η εντολή της φάνηκε να φτιάχνει αμέσως τη διάθεσή του και τα σκληρά γκρίζα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά της. Τον τελευταίο χρόνο ο Ράμζι υπήρξε ο μαθητευόμενός της κι ήταν αυτός που τη βοηθούσε να κρατάει το καμίνι αναμμένο. Του έδινε έτσι μια ευκαιρία να γλιτώνει για λίγο από τις γροθιές του πατέρα του, και άλλωστε δεν μπορούσε νανα φτιάξει το λιώσιμο γυαλί της χωρίς τη βοήθειά του.τη ρώτησε με «Θέλετε αρχίσω όταν κάψουν αρκετά;» χαμηλή φωνή. «Όχι ακόμα. Θα έρθω να σε βρω αργότερα. Στο μεταξύ θα βρω τα μείγματα που χρειάζομαι». Με λίγη καλή τύχη θα είχε συγκεντρώσει επίσης τη στάχτη που χρειαζόταν. Βοήθησε τον Ράμζι να σηκωθεί και πρόσεξε πως σύντομα θα χρειαζόταν πιο ζεστά ρούχα. Τα τελευταία ρούχα που του είχε δώσει είχαν εξαφανιστεί. Κατά πάσα πιθανότητα τα είχε πάρει ο πατέρας του για να τα πουλήσει. Βλέποντάς τον να απομακρύνεται με σερνάμενα βήματα, η Λάρεν θυμήθηκε της πολύ μικρόπερήφανη κορίτσι. για Ήξερε τι σήμαινε κρύο και πείνα, και τον ήτανεαυτό κι εκείνη να δέχεται ελεημοσύνες από άλλους. Ποτέ ξανά, ορκίστηκε. Δε θα άφηνε κανένα από τα αγαπημένα της πρόσωπα χωρίς φαγητό ή ρούχα. Ο μαθητευόμενός της έδειχνε πως είχε ταλέντο στην κατασκευή του γυαλιού και η σχολαστικότητά του τον βοηθούσε πολύ. Ρουφούσε με δίψα τις γνώσεις που του μετέδιδε η Λάρεν. Όταν γύρισε στη Βανόρα και τα κορίτσια είδε ότι είχαν πλησιάσει στο πλήθος που εργαζόταν. Αρκετοί νεαροί κρατούσαν τσεκούρια και πήγαιναν προς το δάσος για να κόψουν ξύλα. Άλλοι φόρτωναν τα καμένα κούτσουρα σεγυναίκα καρότσες γιαΜπραμ, να τα απομακρύνουν. Η Λάρεν είδε τη του τη Νέιρνα, να οργανώνει τους ανθρώπους σε ομάδες. Έδινε οδηγίες με αποτελεσματικότητα σαν στρατηγός, με μια έμφυτη ηγετική αίσθηση. «Εσύ θα έπρεπε να βρίσκεσαι εκεί», της είπε η Βανόρα. «Όχι η Νέιρνα. Εσύ είσαι η γυναίκα του αρχηγού». Η Λάρεν ντράπηκε. Μα τι μπορούσε να κάνει; Τα πλήθη την τρόμαζαν, ένιωθε πως τα ελαττώματά της μεγεθύνονταν μπροστά στα μάτια των ανθρώπων. «Δε σε σέβονται», συνέχισε η Βανόρα. «Κρύβεσαι χωρίς να προσπαθείς καν να τους αντιμετωπίσεις». Η μεγαλύτερη γυναίκα πήρε το χέρι της την οδήγησε μπροστά. «Δε θέλω να σε πληγώσω, αν όμως θέλεις νακαι βοηθήσεις πρέπει να αφήσεις τις ντροπές και να αναλάβεις το ρόλο που σου αρμόζει». ~ 19 ~
Η Λάρεν ήξερε ότι η Βανόρα είχε δίκιο, όμως δεν μπορούσε να απαλλαγεί από τους φόβους της ούτε από το νευρικό καρδιοχτύπι της. Ευχόταν να έμοιαζε στη Νέιρνα και να μη δενόταν κόμπο η γλώσσα της δίχως να ξέρει τι να πει. Μόλις σκορπίστηκε το πλήθος είδε τον Άλεξ και τα αδέρφια του. Είδε τον επίδεσμο που τύλιγε το μπράτσο του άντρα της, εκείνος όμως συνέχιζε να φτυαρίζει τις στάχτες χωρίς να νοιάζεται για το τραύμα του.Οι μύες του τεντώνονταν καθώς δούλευε και η Λάρεν θυμήθηκε πώς ήταν να αγγίζει το γυμνό του δέρμα. Ήξερε καλά το κορμί του, κάθε καμπύλη και γωνία του. Η διάθεσή της σκοτείνιασε μόλις θυμήθηκε πόσον καιρό είχαν απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλο. Την προηγούμενη νύχτα ο Άλεξ είχε θυμώσει μαθαίνοντας για τον τραυματισμό της. Πληγώθηκαν τα αισθήματά της όταν δεν της είπε ούτε μία τρυφερή λέξη, σαν να κατηγορούσε την ίδια για τον τραυματισμό της. Το πρωί την πρόσταζε να μείνει στο σπίτι, σαν να μην τη θεωρούσε ικανή να βοηθήσει. Όμως εγώ μπορώ να κάνω κάτι,σκέφτηκε. Θα ξεκινούσε φτιάχνοντας περισσότερο κάποιο τρόπο. γυαλί κι ύστερα θα προσπαθούσε να το πουλήσει. Με «Μαμά, θα βοηθήσουμε τον μπαμπά;» ρώτησε η Μέριν. «Ναι. Αλλά μείνετε εδώ». Δεν μπορούσε να πάει έτσι απλά προς τα καμένα ερείπια του κάστρου και να αρχίσει να μαζεύει στάχτη. Ο Άλεξ θα την έβλεπε και θα θύμωνε. Γι’ αυτό χρειαζόταν τη βοήθεια της Νέιρνα. «Θα προσέχεις για μια στιγμή τα κορίτσια;» ρώτησε τη Βανόρα. Εκείνη συμφώνησε και η Λάρεν πήγε να βρει τη Νέιρνα κάνοντας το γύρο του πλήθους για να μην τη δει ο Αλεξ. Η γυναίκα του Μπραμ θα ήξερε πώς να μαζέψουν στάχτη χωρίς να υποπτευθεί κανείς το παραμικρό.«Χρειάζομαι τη βοήθειά σου», ομολόγησε όταν έφτασε κοντά της. «Θέλω τη στάχτη που έχει μείνει. Ειδικά τη στάχτη από τα καμένα ξύλα. Τη χρειάζομαι... για τη δουλειά που κάνω. Τα κορίτσια μου μπορούν να βοηθήσουν στο μάζεμα». Τα πράσινα μάτια της Νέιρνα την κοίταξαν με πανουργία. «Θα χρειαστείς και κάτι ακόμα. Θα στείλωΝτούγκαλ τον και μερικούς άντρες για να φτυαρίσουν τη στάχτη σ’ ένα κάρο. Έτσι κι αλλιώς χρειαζόμαστε το χώρο καθαρό για το χτίσιμο του καινούριου κάστρου. Άσ’ το επάνω μου». Η Λάρεν την ευχαρίστησε και γύρισε να πάει στις κόρες της. Φτάνοντας όμως στις πύλες ένα χέρι την άρπαξεαπό το μπράτσο. «Τι γυρεύεις εδώ;» απαίτησε να μάθει ο Άλεξ. Δεν μπορούσε να ~ 20 ~
πιστέψει ότι έβλεπε τη Λάρεν εκεί, ενώ ήταν τραυματισμένη. Το πρόσωπό της ήταν χλομό καθώς την ανάγκασε να καθίσει σε μια μικρή στοίβα από πέτρες. «Πρέπει ξεκουραστείς». να Αν και είχε ριχτεί με τα μούτρα στη δουλειά, ο Άλεξ δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του την εικόνα του βέλους που τρύπησε το δέρμα της Λάρεν. Ακόμα και τώρα ο πόνος αποτυπωνόταν στο πρόσωπό της και τον βασάνιζε η ενοχή επειδή δεν είχε σταθεί ικανός να την προστατεύσει. «Ήθελα να βοηθήσω», του είπε και σηκώθηκε όρθια. «Δε θέλω να χτυπήσετε. Υπάρχουν τμήματα του κάστρου που χρειάζονται γκρέμισμα. Κράτα τα παιδιά μακριά». «Η Νέιρνα σε βοηθάει, όμως», του αντιγύρισε. «Το ίδιο και η Βανόρα αλλά και οι άλλες γυναίκες». «Εκείνες δεν τραυματίστηκαν». Η Λάρεν έπρεπε να μείνει μακριά από τα επικίνδυνα χαλάσματα και επιπλέον έπρεπε να ξεκουραστεί και να γίνει καλά. «Κάνε αυτό που σου ζητάω, Λάρεν. Έτσι κι αλλιώς εδώ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα». Τον κοίταξε θιγμένη και απομακρύνθηκε. Δεν ήθελε να φανεί σκληρός απέναντι της, αλλά ήταν και φανερό πως την είχε προσβάλει. Επέστρεψε στο ερειπωμένο κάστρο συνέχισε να ξεκαρφώνει τις σανίδες. Αγκίθες καρφώθηκαν στα χέρια του, αλλά τις αγνόησε. Μέσα του μιαφωνή τον προκαλούσε. Δε σου μίλησε για το τραύμα της, επειδή δε σε εμπιστεύεται. Ο Άλεξ άφησε το θυμό του να ξεσπάσει στη σκληρή δουλειά και έδιωξε μακριά τις ανεπιθύμητες σκέψεις. Τρία σχεδόν χρόνια είχε δουλέψει ατέλειωτες ώρες, πασχίζοντας ώστε κάθε μέλος κλαν του να έχει τροφή και στέγη. Είχε πειστεί πως ήταν το καθήκον του σαν αρχηγός. Η Λάρεν το κατανοούσε, όπως κι ο ίδιος. Τα χέρια του έμειναν ακίνητα πάνω δάχτυλά του. στο ξύλο κι ένα αιμάτινο ρυάκι κύλησε ανάμεσα στα Ήταν πιο ευτυχισμένη πριν γίνεις αρχηγός, συνέχισε η φωνή.Ποτέ δεν ήθελε αυτή τη ζωή. Εσύ της την επέβαλες. Στην αρχή ο Άλεξ περίμενε πως η Λάρεν θα άλλαζε, θα έβλεπε τις ευθύνες της. Θα γινόταν μια καλή κυρά του Γκλεν Άριν. Αντί γι’ αυτό όμως εκείνη αποτραβήχτηκε... τόσο από αυτή τη ζωή όσο και από τον Άλεξ. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. λόγια του της είχαν τη διάθεση. Ο Άλεξστα τηνπόδια έβλεπε σαν μια Τα ενόχληση, κάποια που χαλάσει δεν έπρεπε να μπλέκεται τους καθώς εκείνος και οι άντρες του δούλευαν σκληρά. Η Λάρεν υπέθετε ~ 21 ~
πως ο Άλεξ απλώς ήθελε την ασφάλειά της· πώς περίμενε όμως από αυτήν να κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια κοιτάζοντας τους τοίχους ενώ όλοι οι άλλοι δούλευαν; Της ήταν αδύνατον. Πέρασε από το σπίτι για να πάρει τις κόρες της και λίγο φαγητό για το μεσημέρι. Ύστερα προχώρησε κατά μήκος της ακρολιμνιάς μαζί με τη Μέριν και την Αντάρα. Η σπηλιά της ήταν κρυμμένη προς την απέναντι πλευρά του νερού, στην πλαγιά ενόςπου μεγάλου λόφου. σπηλιάτης εξαεριζόταν μέσα αρκετά από τις σχισμές υπήρχαν στηνΗοροφή και,αρκετά βρισκόταν μακριά από το κάστρο ώστε να μην πλησιάζει ποτέ κανείς προς τα εκεί. Η εγγύτητα με το νερό τής έδινε πρόσβαση στις τεράστιες ποσότητες άμμου που χρειαζόταν για τη δουλειά της. Ο πάτερ Νόλαν είχε χτίσει τους κλίβανους μέσα στη σπηλιά και η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή και ξερή, τέλεια για την κατασκευή γυαλιού. Η Λάρεν ήταν ευγνώμων για το μεγάλο αυτό καμίνι, αφού ποτέ δε θα είχε καταφέρει να το φτιάξει από μόνη της. Καθώς πλησίαζε στην είσοδο της σπηλιάς είδε ότι ο Ράμζι είχε βάλει μπροστά τις φωτιές όπως του είχε ζητήσει. Μια βαθιά ζέστη είχε απλωθείη στον αέρα, όμως θα κατασκευή περνούσαν του αρκετές ώρες πριν ανεβεί αρκετά θερμοκρασία για την γυαλιού. Τάισε τα κορίτσια με λίγα ξερά μήλα και κρέας. Μετά άπλωσε κάτω το μανδύα της και έβαλε τη μικρή Αντάρα να κοιμηθεί. Η Μέριν δεν άργησε να ξαπλώσει μ’ ένα χασμουρητό δίπλα στην αδερφή της. Η ζεστασιά απ’ τις φωτιές βοήθησε τα δυο παιδιά να αποκοιμηθούν δίπλα στην είσοδο, πάνω στην απαλή άμμο. Η Λάρεν έλεγξε τα εφόδιά της, ρίχνοντας συχνές ματιές προς τα παιδιά της. Παρά τα εργαλεία και τα υλικά που της είχε αφήσει ο πάτερ Νόλαν, θα ερχόταν κάποια στιγμή που η Λάρεν θα χρειαζόταν να αγοράσει κάποια καινούρια. Η Λάρεν έδωσε στον Ράμζι τακαι τρόφιμα είχε φέρει. Εκείνος Η μουρμούρισε τις ευχαριστίες του άρχισε που να τρώει με λαιμαργία. Λάρεν καμώθηκε πως παρατηρούσε τις υαλογραφίες που είχε ήδη φτιάξει ενώ έριχνε κλεφτές ματιές στον νεαρό. Το αδύνατο κορμί του την προβλημάτιζε, ακόμα περισσότερο όμως οι μελανιές στο πρόσωπό του. Ο πατέρας του παιδιού σπάνια θυμόταν να το ταΐσει, αφού περνούσε τον περισσότερο καιρό του πίνοντας μπίρα ή ξυλοφορτώνοντας τον Ράμζι. Η Λάρεν του είχε προτείνει να έρθει να μείνει μαζί μ’ εκείνη και τον Άλεξ, το αγόρι όμως είχε αρνηθεί πεισματικά και παρέμενε στο σπίτι του. «Σήμερα θέλω να μείνεις κοντά στο καμίνι όλη μέρα», του είπε. «Θαφωτιές φτιάξωνα μεγάλες ποσότητες γυαλιού πρέπει να αφήσουμε τις σβήσουν». Ήταν ένα ψέμα και για δεν να τον κρατήσει μακριά από το σπίτι του πατέρα του, τουλάχιστον μέχρι το βράδυ. ~ 22 ~
Το τραύμα στο πλευρό της πονούσε και η Λάρεν αναγκάστηκε να καθίσει για μια στιγμή ώσπου να περάσει η ζαλάδα. Ήξερε πως μόλις άρχιζε τη δουλειά ο πόνος θα περνούσε. «Ετοίμασα το καλούπι», είπε ο Ράμζι. «Το μείγμα είναι έτοιμο για λιώσιμο. Το μόνο που χρειάζεται τώρα είναι τα χρωματιστά ορυκτά». Του χαμογέλασε. «Είσαι ο καλύτερος μαθητευόμενος που θα μπορούσα ποτέ να αποκτήσω, Ράμζι». Τοαμήχανο αγόρι κοκκίνισε. «Θα κόψω λίγα ξύλα ακόμα», είπε και στρώθηκε στη δουλειά. Η Λάρεν άφησε τα δάχτυλά της να χαϊδέψουν ένα κομμάτι γυαλί σε ζωηρό μπλε χρώμα και αναρωτήθηκε αν ήταν στ’ αλήθεια δυνατόν να βγάλει κέρδος από τη δουλειά της. Κι αν δεν είναι αρκετά καλή δουλειά , προειδοποίησε μέσα της μια φωνή. Ίσως τα χρώματά της ήταν πολύ σκούροι, δεν άφηναν να περάσει αρκετό φως. Παρ’ όλο που το κοβάλτιο είχε δώσει μια όμορφη μπλε απόχρωση, το ασήμι δεν είχε πετύχει τον τόνο του πράσινου που είχε επιδιώξει η Λάρεν. Κανένα κομμάτι δεν μπορούσε να φτιαχτεί ίδιο και δεύτερη φορά, γιατί οι στάχτες διέφεραν ανάλογα με την ποικιλία των δέντρων. «Έχεις ανάψει το καμίνι για το ψήσιμο;» ρώτησε τον Ράμζι. «Ναι. Μόλις τώρα». Ο κλίβανος ψησίματος έπρεπε να έχει χαμηλότερη θερμοκρασία από τον κλίβανο τήξης, γιατί το γυαλί ήταν σημαντικό να κρυώνει κάτω από ελεγχόμενες συνθήκες. Από την εμπειρία τηςμάθει είχε ότι η διαδικασία του ψησίματος ήταν απαραίτητη, όταν μερικά κομμάτια είχαν κρυώσει πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα να σπάσουν. Σηκώθηκε και πήρε το αργιλώδες μείγμα που είχε ετοιμάσει ο Ράμζι, προσθέτοντας σ’ αυτό μια μικρή ποσότητα σίδερο για να δημιουργήσει ένα κόκκινο γυαλί. Δεν έπρεπε να το λιώσει ακόμα, αλλά το ακούμπησε δίπλα στο καμίνι να ηετοιμαστεί. Μ’ όλο που η ζέστη ήταν μέχρι έντονη, Λάρεν ήταν συνηθισμένη. Από τη θέση της πίσω απ’ τη φωτιά έβλεπε τη Μέριν και την Αντάρα να κοιμούνται βαθιά. Είδε με τη φαντασία της τον Κήπο της Εδέμ. Θα χρησιμοποιούσε το γυαλί για να σχηματίσει τα φύλλα από το Δέντρο της Γνώσης, κάνοντάς το τό κεντρικό στοιχείο της σκηνής. Από την επομένη μέρα, αν κατάφερνε να πετύχει τη σωστή απόχρωση του κόκκινου, θα έφτιαχνε το μήλο του πειρασμού.
την αίσθηση του χρόνου πύρωνε κοπτικό τηςΈχασε και χάραζε το γυαλί για να καθώς το κόψει στο το σχήμα πουεργαλείο ήθελε. Δούλευε μαγεμένη με την τέχνη της, παρατηρώντας τις μορφές να μετατρέπο~ 23 ~
νται από νοερές εικόνες σε πραγματικά σχήματα. Όταν είχε κόψει πια αρκετά φύλλα από το ολοκληρωμένο γυαλί της, είδε τη Νέιρνα και τον Ντούγκαλ στην είσοδο της σπηλιάς. Τα κορίτσια της είχαν ξυπνήσει και η Νέιρνα κρατούσε την Αντάρα στην αγκαλιά της. Το πρόσωπο του κουνιάδου της ήταν πασαλειμμένο με στάχτες κι ήταν κάθιδρος από τη δουλειά. Ο νεαρός την κοίταξε παραξενεμένος. «Εσύ το έφτιαξες αυτό;» ρώτησε δείχνοντας το φύλλο του γυαλιού. «Από άμμο, τώρα δα;» «Όχι. Πριν μέρες», διευκρίνισε η Λάρεν. «Χρειάζεται χρόνος για να κατασκευαστεί γυαλί. Κι ακόμα περισσότερος, ανάλογα με τα χρώματα που θέλεις να χρησιμοποιήσεις». Φόρεσε τα γάντια της νιώθοντας άβολα με τις ουλές απ’ τα καψίματα στα χέρια της, αν και δεν τα είχε προσέξει κανείς. Ο Ράμζι είχε αποσυρθεί στο βάθος της σπηλιάς προσπαθώντας να παραμένει αθέατος. Το πλευρό της πονούσε πάλι και η Λάρεν πήρε μερικές ανάσες για να ανακουφιστεί. Απόψε θα ρωτούσε τη Βανόρα αν μπορούσε να της φτιάξει ένα υπνωτικό βοτάνι. Προς το παρόν έκρυβε τη δυσφορία της. «Μου λοιπόν ή ναμε τη το μαζέψω από πάνω σου;» Ταέφερες μάγουλά του στάχτη, κοκκίνισαν πείραγμά της και έδειξε έξω. «Γέμισα όλο το κάρο». «Άφησέ την έξω από τη σπηλιά, αν μπορείς». Όλοι μαζί βοήθησαν με τα φτυάρια και άδειασαν τη στάχτη. Όταν το κάρο επιτέλους άδειασε, η Λάρεν έλεγξε τήγμα το και ρύθμισε τη φωτιά. Χρησιμοποίησε ένα φυσερό για να αυξήσει τη θερμοκρασία και ο Ράμζι πήρε τη θέση του δίπλα στη φωτιά για να την προσέχει. «Θα πρέπει να είναι έτοιμο ως τα μεσάνυχτα», προέβλεψε. «Τότε θα προσθέσω και το μείγμα». «Ωραία. Θα έρθω νωρίς το πρωί για να το ελέγξω». «Δε θα αφήσω τη φωτιά να σβήσει», της υποσχέθηκε. Ήταν συνηθισμένος να κοιμάται την ημέρα και η Λάρεν ήταν σίγουρη πως δε θ’ άφηνε το καμίνι από τα μάτια του. Ένιωσε την ανάγκη να του χαϊδέψει τα μαλλιά^ αλλά απέφυγε να το κάνει. Ο Ράμζι δεν άντεχε καμία εκδήλωση τρυφερότητας. Στο πρόσωπό του η Λάρεν έβλεπε το γιο που θα μπορούσε να έχει αποκτήσει. Ο οξύς πόνος επανήλθε και δάγκωσε τα χείλη της για να συγκρατηθεί. Η Νέιρνα την κοίταξε με περιέργεια. «Είσαι εντάξει;» Λάρεν έγνεψε καταφατικά. «Μάλλον πρέπει πάρω τα τσιαΗκαι να επιστρέψω στο σπίτι. Είναι αργά». Αφούνα ετοίμασε τιςκορίκόρες της πήρε και τις δύο από το χέρι και άρχισαν να γυρίζουν πίσω. ~ 24 ~
Η Νέιρνα προχωρούσε πλάι της. «Νομίζω πως θα πρέπει να μιλήσεις στον άντρα σου για το γυαλί». Η Λάρεν έστειλε τα κορίτσια μπροστά με τον Ντούγκαλ ο οποίος τα πήρε πάνω στο κάρο. Όταν έμειναν μόνες η Λάρεν έπιασε το χέρι της Νέιρνα. «Θα του μιλήσω, Νέιρνα. Αλλά όχι ακόμα». Την τρόμαζε η ιδέα να αποκαλύψει τις αδέξιες ικανότητές της. Ήταν σαν να αποκάλυπτε το πιο «Θα κρυφό κομμάτι τουνα εαυτού της. γιατί λείπεις τόσες ώρες κάθε μέτον βοηθούσε καταλάβει ρα». Η συννυφάδα της ακούμπησε τα χέρια στους ώμους της Λάρεν. «Και μια μέρα θα το πεις σε όλο το κλαν». Η Λάρεν κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Ξέρω τι λένε οι άλλες γυναίκες για μένα. Με θεωρούν άβουλη, ακατάλληλη για σύζυγο αρχηγού». «Εγώ δεν το πιστεύω αυτό». Η Νέιρνα κούνησε αρνητικά το κεφάλι και χαμογέλασε. «Απλώς είσαι ήσυχη και ντροπαλή». «Όχι. Είναι κάτι περισσότερο». Η Λάρεν άγγιξε το φόρεμά της και θυμήθηκε τα ξεφτισμένα ρούχα που φορούσε πριν χρόνια. «Ο φροντίσει. πατέρας Μερικές μου ήταν ζητιάνος», παραδέχτηκε. «Δενεβδοήταν ικανός να μας φορές πάθαινε μελαγχολία και έκανε μάδες να σηκωθεί από το κρεβάτι». Έσφιξε περισσότερο το μανδύα γύρω της. «Πεινούσαμε και όλοι το γνώριζαν. Η αδερφή μου κι εγώ ντυνόμασταν με τα αποφόρια των άλλων». Από την ξαφνιασμένη έκφραση της Νέιρνα κατάλαβε ότι η άλλη γυναίκα δεν τα ήξερε όλα αυτά. «Το κλαν ξέρει ποια είναι η καταγωγή μου. Και καταλαβαίνουν ότι δεν έχω την ικανότητα να γίνω η κυρά τους». Κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι της. «Μπορεί να είμαι η γυναίκα του αρχηγού τους, όμως αποτελώ ντροπή για όλους». Άνοιξε περισσότερο το βήμα της. «Αυτή η τέχνη είναι κομμάτι του εαυτού μου, Νέφνα. Όσο την έχω μπορώ να αντέξω την κριτική τους. Δε με επηρεάζει, γιατί μέσα μου ξέρω τι μπορώ να κάνω». Πήρε ανάσα, μα η ομολογία ράγισε τη καρδιά της. «Δεν πειράζει αν δεν είμαι η κυρία του κλαν ή η σύζυγος που θέλει ο Άλεξ. Γιατί ξέρω πως υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω». Η Νέιρνα προσπάθησε να εκφράσει κάποια λόγια παρηγοριάς, η Λάρεν όμως δεν τα άκουσε. Είδε τον άντρα της να τους περιμένει στις πύλες. Στο πρόσωπό του υπήρχε ανησυχία και μια υπόνοια ανακούφισης. Αγκάλιασε τα κορίτσια και σήκωσε την Αντάρα χέρια στα του. Καθώς όμως τους μιλούσε, η Λάρεν τον είδε να την παρατηρεί. Σχεδόν σαν να είχε ανάγκη να την ξαναδεί.
~ 25 ~
Μάρτιος, 1300 Ο απαλός ήχος μιας πέτρας που χτυπούσε στο ξύλο της καλύβας της μητέρας της, ξύπνησε τη Λάρεν από τον ύπνο της. Μια κρυφή χαρά ζέστανε την καρδιά της, γιατί ο Άλεξ είχε έρθει, όπως ακριβώς της είχε υποσχεθεί. Οι αδερφές της κοιμούνταν δίπλα της καθώς η Λάρεν σηκώθηκε από το κοινό τους Βγήκε βεβαιωθεί ότι η στρώμα. μητέρα της δενακροπατώντας την είχε δει. και κοίταξε πίσω της για να Το φεγγάρι έλαμπε ασημένιο πάνω στον συννεφιασμένο ουρανό όταν είδε τον Άλεξ να ξεπροβάλλει απ’ τις σκιές. Το πρόσωπο και τα μαύρα μαλλιά του ήταν υγρά, σαν να είχε πλυθεί στο ποτάμι πριν έρθει να τη βρει. Στην παλάμη του κρατούσε μερικά λιθάρια που άφησε να πέσουν και της άπλωσε το χέρι. Η Λάρεν δεν έβγαλε άχνα, πήρε το χέρι του και τον ακολούθησε στο δάσος. Καθώς προχωρούσαν προς το δάσος κόλλησε στο πλευρό του. Ο ανοιξιάτικος αέρας ήταν δροσερός και η υγρασία στην ατμόσφαιρα προμήνυε βροχή. Σκουροπράσινα βρύα σκέπαζαν τα δέντρα και η Λάρεν τι προχωρούσε μια αίσθηση την κυριεύει στηπροσεκ σκέψηκά, πωςμε βρισκόταν μόνη μαπαγορευμένης ’ αυτό τον άντρα. προσμονής να Μόλις έφτασαν στο ξέφωτο είδε τον μικρό κύκλο με τους μονόλιθους. Αρχαίες και φθαρμένες, οι πέτρες είχαν ένα δικό τους στοιχείο μαγείας. Αυτό ήταν το μυστικό καταφύγιό τους, ένα μέρος όπου μπορούσαν να ξεχάσουν ότι εκείνος ήταν γιος αρχηγού κι εκείνη ενός κόρη φτωχού αγρότη. Ο Άλεξ δεν της είχε φερθεί ποτέ σαν να την έβλεπε κατώτερή του. Αυτή τη στιγμή την κοιτούσε μ' ένα μείγμα πόθου και θλίψης. «Πρέπει να φύγω αύριο», της είπε και την έκλεισε στην αγκαλιά του. «Ο θείος μου ο Ντόνελ θέλει να επισκεφθώ το κλαν των Κάμπε λ». Το ύφοςαναλάβει του ήταντην βαρύ, προβληματισμένο. Ζούσε το θείο ο οποίος τουΜεταξύ τους είχε αρχηγία μετά το θάνατο τουμε πατέρα του. δεν υπήρχε αγάπη, γιατί ο Ντόνελ συνεχώς τον ειρωνευόταν, λέγοντας στον Άλεξ ότι του έλειπε η ικανότητα να γίνει ένας αρχηγός σαν τον πατέρα του. «Πότε θα γυρίσεις;» του ψιθύρισε. «Δεν ξέρω». Τα χέρια του αγκάλιασαν το πρόσωπό του και ακούμπησε το μέτωπό του στο δικό της. «Θέλει να παντρευτώ τη κόρη του αρχηγού τους. Μα δε χρειάζεται να ανησυχείς. Εγώ έχω ήδη διαλέξει τη γυναίκα που θα πάρω». Τα δάχτυλά του χάιδεψαν τα μακριά κόκκινα μαλλιά της και μέσα στα μάτια τουράγισε η Λάρεν πάθος να Ένα εκεί κομμάτι καρδιάς της και,είδε αν το μπορούσε θα φουντώνει. τον κρατούσε μαζί της της. Αγαπούσε τον Άλεξ Μακίνλοχ μ ’ όλη την ψυχή της, μ’ όλο της το είναι. ~ 26 ~
Όμως φοβόταν ότι δεν υπήρχε μέλλον για τους δυο τους, έτσι φτωχή που ήταν. Κι είχε μια φριχτή υποψία πως μόλις ο Άλεξ έβλεπε αυτή τη γυναίκα, ίσως ξεχνούσε ό,τι υπήρχε μεταξύ τους. Προς το παρόν σκόπευε να απολαύσει καθεμιά απ’ τις κλεμμένες αυτές στιγμές. Το στόμα του κατέβηκε στο δικό της και η Λάρεν τον φίλησε μ ’ όλη τη θέρμη που είχε στην καρδιά της. Τα χείλη και η γλώσσα του ενώθηκαν με τη δική της ξυπνώντας στο κορμί της αισθήματα ακατανόητα Το σώμα τουτης. κολλούσε επάνω της και το διψασμένο στόμα του εξερευνούσε το δέρμα Της είχε κοπεί η ανάσα, ο σφυγμός της χτυπούσε γρήγορα. Απόψε θα ήταν η τελευταία τους βραδιά μαζί. Μόλις ο Άλεξ έφευγε από το Γκλεν Άριν, ίσως να τον έχανε για πάντα «Σ’ αγαπώ», του ψιθύρισε και τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω από το λαιμό του. Την ξάπλωσε πάνω στο απαλό χορτάρι και, παρά τη δυνατή έξαψή του, κύλησε στο πλάι της και την παρατηρούσε. «Θέλω να γίνεις γυναίκα μου, Λάρεν». Εκείνη προσπάθησε να μην αφήσει τα αισθήματά της να επισκιάσουν τα λόγια που έπρεπε να πει. Έκλεισε τα μάτια και πάσχισε να βρει τις .
κατάλληλες «Όχι πρινλέξεις. επιστρέφεις». Ήθελε να πιστεύει ότι την αγαπούσε αρκετά, αλλά δεν ήθελε να του δημιουργηθούν αργότερα ενοχές. «Πες μου πως θα με παντρευτείς», της είπε ξανά. Τεντώθηκε να τον φιλήσει, θέλοντας να του αποσπάσει έτσι την προσοχή, να ξεχαστεί για μια στιγμή στην αγκαλιά του. «Είσαι ο μόνος άντρας που ήθελα ποτέ μου», του απάντησε πάνω στα χείλη του. Ο Άλεξ πήρε πάλι το στόμα της και το χέρι του περιπλανήθηκε στους ώμους και το στήθος της. Το άφησε εκεί, περιμένοντας να δει την αντίδρασή της. Η θηλή ορθώθηκε ερεθισμένη, μια αντανακλαστική έξαψη απλώθηκε χαμηλά μέσα της. Η Λάρεν ήξερε πως, αν εκείνη το επέτρεπε, αυτή τη νύχτα ο Άλεξ θα γινόταν εραστής της. Ο αντίχειράς του χάιδεψε τη σκληρή κορφή της θηλής της επιτείνοντας την οδυνηρή έξαψή της. Ο πειρασμός πάλευε με τη σύνεση και ξάφνου η Λάρεν έπιασε το χέρι του. «Όταν γυρίσεις», του ψιθύρισε. Δεν μπορούσε να του χαρίσει την αθωότητά της ενώ ο Άλεξ κινδύνευε να εξαναγκαστεί σε γάμο με μιαν άλλη. Εκείνος ανακάθισε και την πήρε ξανά στην αγκαλιά του. «Σου έφερα ένα δώρο για να με θυμάσαι», είπε και έβαλε μέσα στην παλάμη της ένα μικρό πουγκί. Λάρεν ξετύλιξε τιςμπλε, δερμάτινες πτυχέςκόκκινες κι έβγαλε και μια χούφτα νες Η χάντρες. Ζωηρές πράσινες, λευκές,γυάλισαν πολύχρωμα πετράδια «Είναι πολύ όμορφες», ψιθύρισε. ~ 27 ~
«Τις έφτιαξε ο πάτερ Νόλαν. Με έκαναν να σκεφτώ τους θησαυρούς που θα σου έδινα αν μπορούσα». Το δροσερό γυαλί ζεστάθηκε μέσα στα δάχτυλά της και πλησίασε την παλάμη της στο πρόσωπο για να εξετάσει καλύτερα τις χάντρες. Καθώς τις παρατηρούσε αναρωτήθηκε πώς είχαν φτιαχτεί. Ήξερε ότι ο ιερέας χρησιμοποιούσε άμμο και (ρακιά, κανείς όμως δεν τολμούσε να τον διακόψει ενώ καταπιανόταν με τη μαγική του τέχνη. Άλεξ τηφοβόταν φίλησε ξανά κράτησε σφιχτάτους. επάνω του. Όσο κι αν τονΟ ποθούσε, αυτάκαι πουτην έκρυβε το μέλλον Κι αυτό που φοβόταν περισσότερο απ’ όλα ήταν μήπως τον έχανε.
~ 28 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
Μια βαθιά εξάντληση απλώθηκε μέσα του. Κάθε μυς του κορμιού του πονούσε και ο Άλεξ δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από το να βρει ένα μέρος και να κοιμηθεί για το επόμενο δεκαπενθήμερο. Όμως δεν μπορούσε. Παρ’ όλο που είχαν πιάσει δουλειά από το χάραμα, μέχρι στιγμής είχαν καταφέρει μόνο να καθαρίσουν την περιοχή των ερειπίων. Όλοι στο Γκλεν Άριν αγωνιούσαν, γιατί ήταν εκτεθειμένοι, απογυμνωμένοι απέναντι σε οποιονδήποτε εχθρό μπορεί να τους πλησίαζε. Έκλεισε τα μάτιαβαρόνος του, ξέροντας ότι η βία ήταν Ρόμπερτ Φίτσροϊ, του Χάρκερκ, είχε αναπόφευκτη. υποχωρήσει Ο μετά την τελευταία μάχη, όμως ο Άλεξ δεν είχε καμία αμφιβολία ότι ο Άγγλος βαρόνος προετοίμαζε απλώς την επόμενη επίθεσή του. Η σιωπή τον εκνεύριζε περισσότερο από οποιαδήποτε άμεση επίθεση. Διαισθανόταν ότι ο Χάρκερκ θα ξαναχτυπούσε σίγουρα και το ζήτημα ήταν πότε θα το έκανε. Η μοίρα του κλαν βάραινε τους ώμους του και είχε την επίγνωση ότι αμφισβητούσαν την αρχηγία του. Μα ο Άλεξ θα έκανε ό,τι χρειαζόταν για να διαφυλάξει την ασφάλεια τους, ακόμα και τώρα που η ζωή τους είχε γίνει στάχτη. Ήταν οκοντά λαός οτου. Η οικογένεια του. Ήρθε αδερφός του ο Μπραμ. Η έκφρασή του ήταν σκοτεινή, σαν να έφερνε δυσάρεστα νέα. «Άκουσα αρκετούς άντρες να λένε πως θέλουν να φύγουν. Έχουν οικογένειες σε άλλα κλαν». «Αυτό δε θα το επιτρέψω». Ο Άλεξ ήξερε πως, αν έφευγαν κάποιοι, θα τους ακολουθούσαν περισσότεροι. «Και πώς θα τους εμποδίσεις;» «Δε θα χρειαστεί να φτάσουμε ως εκεί». Προχώρησε μαζί με τον Μπραμ ανάμεσα από τα ερείπια του κάστρου. «Απόψε θα τους μιλήσω». Είδε απόγνωση και ανημπόρια στα πρόσωπα όσων προσπαθούσαν μαζέψουν ό,τι απέμενε απ’τους τα υπάρχοντά Δε θα να ήταν εύκολο να τους πείσει, σαν αρχηγός όμως είχε τους. την ευθύνη τους φροντίσει. ~ 29 ~
Πέρασε δίπλα από τον Μπρόντι ο οποίος κρατούσε το χέρι του τρίχρονου γιου του. Το παιδί πάσχιζε να σηκώσει μια κοτρόνα μεγάλη σαν το μπόι του και ο Μπράντι τον βοήθησε. Το θέαμα έφερε αφόρητη θλίψη στον Άλεξ. Είχαν περάσει πια τρία χρόνια. Ο γιος τους θα είχε την ίδια ηλικία μ’ αυτό το παιδί. Σχεδόν μπορούσε να τον φανταστεί. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, είπε στον εαυτό του. Έχεις δυο κόρες. Να είσαι για όσα Από ευγνώμων μακριά είδε τον έχεις. Ντούγκαλ να επιστρέφει με τη Μέριν και την Αντάρα ανεβασμένες πάνω στο κάρο. Η Νέιρνα και η Λάρεν ακολουθούσαν σε μικρή απόσταση πίσω τους. Η γυναίκα του φαινόταν εξουθενωμένη και ο Άλεξ δεν καταλάβαινε γιατί τον είχε αψηφήσει γι’ άλλη μια φορά. Άνοιξε το βήμα του να την προλάβει και μόλις έφτασε δίπλα της την είδε να παίρνει αμέσως μια αμυντική έκφραση. Από τον τρόπο που έπιανε το πλευρό της ήταν φανερό ότι πονούσε. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κούραζε τον εαυτό της μόνο και μόνο για να απομακρύνεται από όλους. «Πήγες ταβασάνιζαν κορίτσια τον για περίπατο;» τητις ρώτησε γνέφοντας κορίτσια που Ντούγκαλ με φλυαρίες τους. προς τα «Ναι. Ήθελες να τις κρατήσου μακριά από το κάστρο». «Εννοούσα να ξεκουραστείς και να τις έχεις μαζί σου». Τώρα που το σκεφτόταν έλειπαν πράγματι πολλές ώρες. Είχε παγωνιά κι ένα λεπτό στρώμα πάγου κάλυπτε τη λίμνη. Η Λάρεν δε θα άφηνε τα κορίτσια της έξω στο κρύο. Οι κόρες τους δε φαίνονταν να δυσανασχετούν. Τα μάγουλά τους ήταν ολοκόκκινα και τα χαμόγελά τους ζωηρά. «Πού πήγες τα κορίτσια;» Η Λάρεν φάνηκε ξαφνιασμένη, σαν να μην περίμενε την ερώτησή του.«Τόσες «Μια βόλτα. συγκεκριμένα». ώρες;»Πουθενά Πλησίασε κοντά της στενεύοντας τα μάτια. «Ε, να...» «Μη μου πεις ψέματα», απαίτησε. Άπλωσε το χέρι και άγγιξε τον αυχένα της. Το δέρμα της ήταν ζεστό και ελαφρώς ιδρωμένο. Μια μυρωδιά καπνού αναδινόταν από τα μαλλιά της. «Ήσουν σε κάποιο εσωτερικό χώρο, σωστά;» Η Λάρεν κοκκίνισε, μα δεν το αρνήθηκε. «Ναι. Πήγαμε στη σπηλιά του πατέρα Νόλαν». Η Λάρεν τραβήχτηκε από το άγγιγμά του και το χέρι του έπεσε στο πλάι. Από το φόβο στα μάτια της ήταν ξεκάθαρο πως υπήρχαν περισσότερα που δεν του έλεγε. Η σπηλιά του«Γιατί;» ηλικιωμένου ιερέα.είχε εγκαταλειφθεί από χρόνια, μετά το θάνατο «Θα... θα σου πω αργότερα», τραύλισε εκείνη. «Αλλά όχι εδώ». ~ 30 ~
Η φωνή της έτρεμε, τα μάτια της ήταν χαμηλωμένα στο έδαφος. Έδειχνε να νιώθει ένοχη για κάτι. Τι του έκρυβε; «Στείλε απόψε τα κορίτσια στη Βανόρα και τον Ρος», της είπε με σφιγμένα δόντια. «Θέλω να μιλήσουμε μόνοι». «Μα πρέπει να τους ετοιμάσω φαγητό. Χρειάζονται κάτι να φάνε πριν κοιμηθούν». Ήταν μια αδύναμη δικαιολογία για να τον αποφύγει. Το βλέμμα του«Πάλι τότε κατέβηκε στα χέρια της και οργισμένος. είδε σ’ αυτά μερικές κηλίδες αίμα. αιμορραγείς», παρατήρησε «Θα σταματήσει», ψιθύρισε εκείνη. «Θα ξεκουραστώ και θα είμαι μια χαρά». Ο τόνος του μαλάκωσε. «Άφησε τη Βανόρα να φροντίσει τα κορίτσια. Κι άσε εμένα να φροντίσω εσένα». Χωρίς να περιμένει την απάντησή της ο Άλεξ πλησίασε προς τη μεγαλύτερη γυναίκα. Η σύζυγος του Ρος του έριξε ένα κοφτερό βλέμμα, αλλά συμφώνησε να φροντίσει τις κόρες τους. Ο απογευματινός ουρανός σκοτείνιαζε κι ο Άλεξ έδωσε οδηγίες στον Ντούγκαλ να του φέρει ένα άλογο και εφόδια για τη νύχτα. Η Λάρεν να δυσφορεί την αυταρχική στάση του. Δενφαινόταν τον ένοιαζε. Αυτή τη με στιγμή το μόνο που ήθελε ήταν να μάθει τι του έκρυβε η γυναίκα του. Όσο περισσότερο το σκεφτόταν, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιούσε ότι η Λάρεν δεν τον είχε εμπιστευθεί ποτέ. Τα τελευταία δυο χρόνια είχε κλειστεί στον εαυτό της, κρατώντας τα μυστικά της. Απόψε θα μάθαινε ποια ήταν αυτά. Ο Άλεξ βοήθησε τη Λάρεν να ανεβεί στο άλογο κι είχε μαζί του ένα δαυλό καθώς οδηγούσε το ζώο μέσα στο δάσος. Το λιγοστό φως τρύπωνεαμίλητοι. μέσα από Κάποια τα πεύκα και τις ενώ οι δυο τους προχωρούσαν στιγμή ο βελανιδιές Άλεξ σταμάτησε το άλογο και η Λάρεν κοίταξε σαστισμένη τον κύκλο με τους μονόλιθους. «Γιατί με έφερες εδώ;» «Ξέρεις γιατί». Ήθελε να της θυμίσει πώς ήταν κάποτε τα πράγματα μεταξύ τους. Ο κύκλος με τις πέτρες ήταν το μέρος όπου ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλο. Φαινόταν το τέλειο μέρος για ένα νέο ξεκίνημα. Η Λάρεν προχώρησε προς τα εκεί και ακούμπησε τα χέρια της πάνω σε μια από τις πέτρες. «Πάει καιρός που δεν έχουμε έρθει εδώ». Την έφερνε εδώ κάθε Πρωτομαγιά και γιόρταζαν την ημέρα της άνοιξης ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, σε ανάμνηση της γαμήλιας νύχτας τους. Από τότεΗ όμως που γεννήθηκαν τα παιδιά τουςκιήταν δύσκολο να φεύγουν. Λάρεν δίσταζε να αφήσει τη Μέριν έτσι με τον καιρό ο κύκλος τους ξεχάστηκε. ~ 31 ~
Ο Άλεξ είδε τη Λάρεν να κάθεται. Τα γαντοφορεμένα χέρια της ακουμπούσαν πάνω στις φούστες της ενώ το τελευταίο φως του ήλιου χανόταν στον ορίζοντα. «Δε χρειάζεται να φοράς αυτά τα γάντια», της είπε. «Νιώθω πιο άνετα έτσι». Δε διαφώνησε μαζί της. Ήταν χειμώνας και τα χέρια της θα πρέπει να κρύωναν. Ενώ έστηνε το αντίσκηνό τους χιλιάδες ερωτήματα και απαιτήσεις στο μυαλό Προσπάθησε να κρατήσει έλεγχο την ξεπηδούσαν απογοήτευσή του. Μα του. όσο εκείνη κρατιόταν μακριά υπό του τόσο περισσότερο αναρωτιόταν πώς να ξεκινήσει. Τώρα ήταν μόνοι, κανείς δεν τους κοιτούσε. Ούτε κι η Λάρεν όμως τον κοιτούσε. Ίσως την ενοχλούσε το τραύμα της. Το δικό του μπράτσο πονούσε επίσης, αλλά εκείνος ήταν περισσότερο συνηθισμένος να αγνοεί τη δυσφορία του. Στο φως του δειλινού τα μαλλιά της έλαμπαν σαν φλόγες. Ήταν το ίδιο όμορφη στα μάτια του όσο και την ημέρα που την παντρεύτηκε. Η επιδερμίδα της ήταν λευκή και λεία, το κορμί της λυγερό. «Θυμάσαι την τελευταία φορά που βρεθήκαμε εδώ;» της είπε τελικά με Η κάποιο Λάρενδισταγμό. έγειρε πάνω σε έναν απ’ τους ογκόλιθους πιέζοντας το πλευρό της με το χέρι. «Ήταν πριν τη γέννηση της Μέριν, νομίζω». Η φωνή της γλύκανε. «Πόσο νέοι ήμασταν τότε!» Πήγε δίπλα της και τότε η Λάρεν έβγαλε έναν κοφτό ήχο που έμοιαζε με γέλιο. «Τι είναι;» «Με ρώτησες αν αυτές οι πέτρες με ενέπνεαν». Τα χείλη της χαμογέλασαν μπροστά στη θέα εκείνων των φαλλικών μονόλιθων. «Και σε ενέπνεαν;» «Μερικές φορές». Είχε μια έκφραση νοσταλγίας στο πρόσωπό της. Ο Άλεξ άπλωσε το χέρι και παραμέρισε μια τούφα απ’ τα μαλλιά είχαν πέσει στο μάγουλό της. Άφησε το χέρι του στο μάγουλό της που και είδε την ξαφνική σύγχυση στα πράσινα μάτια της. «Κάποτε, πριν παντρευτούμε, ερχόμασταν εδώ για να μείνουμε μόνοι. Τώρα, περνάς όσο περισσότερο χρόνο μπορείς μακριά μου». Δεν το αρνήθηκε και η σιωπή της τον έκανε να ξεσπάσει. «Θέλω να μάθω το γιατί, Λάρεν». «Δε σε αποφεύγω». Είχε ανάγκη να αφοσιωθεί στη δουλειά της, μένοντας μακριά από όλους. Κι όταν ανακάλυψε την αγάπη της για την υαλουργία, έψαχνε κάθε δυνατή ευκαιρία για να ασχοληθεί μ’ αυτήν. «Δε με αποφεύγεις;» Η Λάρεν έγνεψετην αρνητικά. Έκλεισε τα μάτια δυνατή σουβλιά απέσπασε προσοχή της. Ένιωσε το της χέρικαι τηςμια υγρό στο πλευρό της κι έγειρε πίσω στην πέτρα ζαλισμένη. ~ 32 ~
Ο Άλεξ κατάλαβε την αλλαγή στη στάση της. Άγγιξε το χέρι της και η Λάρεν πήρε μια κοφτή εισπνοή από τον πόνο. «Δείξε μου την πληγή σου», απαίτησε εκείνος. Άκουσε το θυμό στη φωνή του και προσπάθησε να τον εξευμενίσει. «Η Βανόρα μου έδωσε ένα κατάπλασμα και το τραύμα θα γιατρευτεί». Στάθηκε απέναντι της και το χέρι του κατέβηκε στη θήκη του μαχαιριού του. «Βγάλε το φόρεμα Λάρεν. Εκτός αν θέλεις να το κόψω». ξαφνική εικόνα της λεπίδας που έσκιζε τα ρούχα ξεγυμνώνοντάς τηνΗμπροστά του φάνταζε παράξενα ερωτική μέσα στο μυαλό της. Ήξερε ότι ο Άλεξ δε θα της έκανε ποτέ κακό, ο άντρας όμως που βρισκόταν μπροστά της ήταν κυριευμένος από οργή και ερωτική απόγνωση. Την ήθελε. Ήταν φανερό στο σφίξιμο των ώμων του, στο βλέμμα του που την παρατηρούσε. Η Λάρεν κλονίστηκε, για μια στιγμή σκέφτηκε να του δείξει την πληγή μέσα από τη σχισμένη ραφή. Μα μια αιφνίδια εξέγερση φούντωσε μέσα της. Ήταν δική του ιδέα να την πάρει μακριά από όλους, να περάσει τη νύχτα μόνος μαζί της. Όλη μέρα έδινε διαταγές και τελεσίγραφα και της συμπεριφερόταν σαν να είχεΌμως απέναντι τουδεν έναήταν παιδί. η Λάρεν παιδί. Ήταν μια γυναίκα με δικές της σκέψεις και αισθήματα. Μια γυναίκα την οποία εκείνος είχε παραμερίσει ρίχνοντάς της μόνο κάποιες φευγαλέες ματιές κάπου κάπου. Κι ένα κομμάτι του εαυτού της ήθελε να του δείξει τι έχανε όλους αυτούς τους μήνες. Αντί να του αποκαλύψει την πληγή της έλυσε τα κορδόνια του μακριού φορέματος της. Όταν τα μάτια της συναντήθηκαν με τα δικά του η Λάρεν γύρισε την πλάτη της. «Με πονάει να σηκώνω τα χέρια μου ψηλά. Θα πρέπει να βγάλεις εσύ το φόρεμά μου». Ο Άλεξ ήταν σιωπηλός και η Λάρεν δεν τολμούσε να γυρίσει να τον κοιτάξει. ταβοηθήσει χέρια της από το τα φόρεμα. μανίκια και ο Άλεξ ήρθε πίσω τηςΤράβηξε για να τη ναμέσα σηκώσει Καθώς το έκανε τα χέρια του σύρθηκαν στο πλάι του στήθους της, στέλνοντας μέσα της ένα αναπάντεχο ρίγος. Το είχε κάνει σκόπιμα. Μόλις της έβγαλε το φόρεμα η Λάρεν έμεινε με το μεσοφόρι. Ο παγωμένος αέρας όξυνε την ευαισθησία της και οι θηλές της ορθώθηκαν πάνω στο ύφασμα. Ο Άλεξ δεν τη γύρισε προς το μέρος του, αλλά σήκωσε το κατάπλασμα και εξέτασε την πληγή. «Έχεις σπάσει τα ράμματα». «Θα διορθώσω τον επίδεσμο. Δεν είναι τίποτα». «Όχι. Άσε με να το κάνω εγώ». Κατέβασε αργά το ρούχο της μέχρι τη μέση, αφήνοντας γυμνήεκτεθειμένη, την πληγή της. Στον νυχτερινό αέρα Λάρεν αναρίγησε, ένιωσε αλλά δενκρύο έκανε τον κόπο να η σκεπάσει τα γυμνά της στήθη. ~ 33 ~
Ο Άλεξ αφαίρεσε τον υγρό επίδεσμο και το κατάπλασμα, καθώς όμως τα χέρια του πέρασαν πάνω από το κορμί της η Λάρεν ένιωσε την έντονη έξαψη και το ελαφρύ ρίγος στις παλάμες του. Έσκισε μια λωρίδα από το χιτώνα του και η Λάρεν τον κοίταξε λυπημένη. «Θα πρέπει να το ράψω αυτό αργότερα». «Δε με νοιάζει». Έστρωσε απαλά το κατάπλασμα πάνω στην πληγή της και έδεσε τον καινούριο επίδεσμο γύρω από τη μέση της. Καθώς τα χέρια του μετακινούνταν πάνω στη αγγίξει. σάρκα της η Λάρεν δεν μπόρεσε να μη σκεφτεί πόσον καιρό είχε να την Πόσον καιρό είχε να τη φιλήσει. Τα χέρια του έμειναν στις άκρες του μεσοφοριού της και η Λάρεν κατάλαβε πως δε θα την άγγιζε άλλο πια, έτσι πάσχισε να σκεπαστεί. Ο Άλεξ σήκωσε το μεσοφόρι της για να καλύψει τα στήθη της κι ύστερα πήρε τα χέρια του μακριά της. «Θα είσαι εντάξει μέχρι το πρωί». «Σ’ ευχαριστώ». Έκρυψε την απογοήτευσή της και γι’ άλλη μια φορά διαισθάνθηκε την αποδοκιμασία του να επεμβαίνει καταλυτικά στην ατμόσφαιρα. Σταύρωσε τα χέρια της και αναρίγησε. «Δεν πρόκειται να σε ενοχλήσω», της είπε στη φωνή. «Δεν είμαι τόσο ανεξέλεγκτος ώστε να με σουκάποια κάνω ένταση έρωτα ενώ είσαι πληγωμένη». «Το ξέρω». Η Λάρεν ντράπηκε, σαν να είχε διαβάσει εκείνος τις σκέψεις της. Τότε θυμήθηκε ότι δεν είχε δει ούτε μια φορά το δικό του τραύμα από τη μάχη. «Πώς είναι το μπράτσο σου;» Σήκωσε το μανίκι του και αποκάλυψε ένα βαθύ κόκκινο κόψιμο. Η πληγή φαινόταν κλειστή, όταν όμως η Λάρεν την παρατήρησε από κοντά ένιωσε κάποια ένταση στη στάση του. «Δεν έπρεπε να σηκώνεις πέτρες όλη μέρα». «Κι εσύ τι έκανες όλη μέρα;» της αντιγύρισε. Η Λάρεν δεν περίμενε τόσο γρήγορα την ερώτηση και πισωπάτησε. Έκλεισε τα μάτια της και αναζήτησε τις σωστές λέξεις. «Κάνω κάποια δική μου δουλειά. Φτιάχνω... πράγματα». Περίμενε να της ζητήσει διευκρινίσεις, να της δείξει κάποιο ενδιαφέρον. «Ξέρω πως μπορείς να υφαίνεις όμορφα χαλιά, Λάρεν, εγώ όμως σε χρειάζομαι στο πλευρό μου, σαν κυρά του Γκλεν Άριν. Σαν τη σύζυγο που έχω ανάγκη». Δε διόρθωσε το βιαστικό συμπέρασμά του κι ας άκουσε την επίκριση και την απογοήτευση στον τόνο του. Έμεινε σιωπηλή και ο Άλεξ συνέχισε: «Ξέρω πως νιώθεις άβολα μπροστά σε τόσους ανθρώπους, η Νέιρνα όμως θα μπορούσε να σε βοηθήσει να σ’ συνεργαστείτε αυτό. Και μόλις ξαναχτίσουμε το κάστρο εσείς οι δυο μπορείτε στην επίβλεψή του». «Δεν είναι αυτό που θέλω». Οι λέξεις ξεχύθηκαν πριν προλάβει να ~ 34 ~
τις σταματήσει. «Δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο παρελθόν. Τώρα είμαι αρχηγός. Δεν μπορώ να γυρίσω την πλάτη μου στο κλαν των Μακίνλοχ». «Δε θα σου το ζητούσα ποτέ...» Η καρδιά της ήταν βαριά, όμως έπρεπε να τον κάνει να καταλάβει. «Εσύ όμως μου ζητάς να γίνω κάποια που δεν είμαι». «Σου ζητάω μόνο να προσπαθήσεις, για το όνοματου Θεού», της αντέτεινε. «Το να κρύβεσαι μέσα σε μια σπηλιά δεν είναι η ζωή που θα έπρεπε να κάνεις». Δεν έκρυψε τα δάκρυά της. Για τον Άλεξ ένας αρχηγός έπρεπε να παίρνει αποφάσεις και να απευθύνεται στον κόσμο. Ήταν γι’ αυτόν μια φυσική, ενστικτώδης λειτουργία. Για τη Λάρεν όμως ήταν σαν να την έκοβαν σε χίλια δυο κομμάτια. «Ήμασταν ευτυχισμένοι πριν γίνεις αρχηγός», του ψιθύρισε. «Μας αρκούσαν όσα είχαμε». «Ακόμα κι αν σου χάριζα ένα κάστρο δε θα ήταν αρκετό για σένα, έτσι δεν είναι;» Πέρασε το χέρι μέσα από τα μαλλιά του. «Λάρεν, δεν ξέρω τι θέλεις. Δεν μπορώ να διαβάσω το μυαλό σου». ναμπορούσε μ’ αγαπάς ’ γι αυτό πουπει είμαι. Όχι που θέλεις ναποτέ. γίνω .Θέλω Μα δεν να του το αυτό. Δεγι’ θααυτό την καταλάβαινε Μετά από αρκετή σιωπή ο Άλεξ άνοιξε το φύλλο της σκηνής τους. «Την άνοιξη θα συναντηθώ με τον Ροβέρτο Μπρους. Ίσως μπορέσει να βοηθήσει το κλαν μας να ανακάμψει αν του ορκιστούμε πίστη και υποταγή». «Για να ανταλλάξουμε την ελευθερία μας με χρήμα;» είπε σκεπτική. «Για να κάνουμε τους δικούς του πολέμους εναντίον των Άγγλων;» «Έχουμε άλλη επιλογή;» «Πάντα υπάρχει επιλογή». Τον κοίταξε στα μάτια με ικεσία. «Μην πας ακόμα στον Μπρους. Θα μιλήσω με τη Νέιρνα μήπως μπορέσουμε να πουλήσουμε κάποια αντικείμενα για να κερδίσουμε λίγα χρήματα». «Δεν έχουμε τίποτα, Λάρεν. Κάηκαν τα πάντα». Δε διαφώνησε μαζί του, δεν ήθελε να απαντήσει σε καινούριες ερωτήσεις. Την επομένη θα ζητούσε από τη Νέιρνα να επισκεφθούν την ενορία του Ινβέριστον, μήπως προσπαθούσαν να πουλήσουν εκεί τις υαλογραφίες της. Φαντάστηκε ένα πέτρινο κτίριο με πρόσοψη στα ανατολικά και τον ήλιο να λαμποκοπάει μέσα από ένα απ’ τα παράθυρά της. Τα χρώματα θα αντανακλούσαν στο δάπεδο και τους ανθρώπους τριγύρω. Απορροφήθηκε τόσο από το όραμά της, που δεν πρόσεξε ότι ο Άλεξ μπήκε στη σκηνή μονάχος. Κι όταν τελικά πήγε κι εκείνη μέσα είχε ξεχάσει εικόνα τον πόνο το και τραύμα της, μαγεμένη καθώς ήταν με τη φανταστική του από γυαλιού του φωτός. Μόνο το πρωί συνειδητοποίησε ότι ο Άλεξ είχε κοιμηθεί στην απέ~ 35 ~
ναντι άκρη της σκηνής, μακριά της. Μάιος, 1300 Το εσωτερικό της καλύβας ήταν κρύο και σκοτεινό. Βρισκόταν στις παρυφές του Γκλεν Άριν, μακριά από τα υπόλοιπα μέλη του κλαν. Η αμυδρή μυρωδιάαδράχτι αποξηραμένων βοτάνων στον αέρα και είδε το παρατημένο της μητέρας της,πλανιόταν της Ρος. Η Λάρεν πέρασε το χέρι της πάνω στους ξύλινους τοίχους και θυμήθηκε τον εαυτό της να κουρνιάζει στο αχυρόστρωματιςμεμικρότερες αδερφές της για ζεστασιά.. Μερικές νύχτες, όταν ο πατέρας της έπιανε καμιά πέστροφα στη λίμνη, όλη η οικογένεια μοιραζόταν το ζουμερό ψάρι. Τον θυμόταν να τους διηγείται ιστορίες διανθισμένες με μπόλικες υπερβολές για τις περιπέτειες που είχε περάσει προσπαθώντας να εξασφαλίσει το γεύμα τους. Έκλεισε τα μάτια παλεύοντας με τη λύπη της. Ποτέ του δεν υπήρξε καλός στις γεωργικές εργασίες ή στη μάχη, είχε κάνει όμως ό,τι καλύτερο μπορούσε και στα δυο. Και ήταν ένας καλός άνθρωπος. «Λάρεν;» Γύρισε και είδε τον Άλεξ να στέκεται στην είσοδο. Την ξάφνιασε η δυνατή παρόρμησή της να τρέξει στην αγκαλιά του. «Το ήξερα πως θα σε βρω εδώ», της είπε. «Ο πάτερ Νόλαν μου είπε ότι η μητέρα και οι αδερφές σου πήγαν στο μοναστήρι της Αγίας Άννας». Η Λάρεν έγνεψε καταφατικά. Δεν είχαν πάει με δική τους επιλογή αλλά για το χατίρι της μητέρας του. Η Γκρίζελ Μακίνλοχ είχε υποψιαστεί το φλερτ τους και έκανε τα πάντα για να τους χωρίσει. «Λεν έπρεπε να βρίσκομαι εδώ», του ψιθύρισε. «Ήταν λάθος μου να γυρίσω». «Γιατί;» αγκάλιασε από τηχρόνια». μέση. «Έχω να σε δω δυο φεγγάρια καιΤην φέρεσαι σαν ναελαφρά πέρασαν δυο «Τώρα είσαι υπαρχηγός». Ήξερε τι σήμαινε αυτό, ακόμα κι αν ο ίδιος ήταν απρόθυμος να το αναγνωρίσει. Ο μελλοντικός αρχηγός χρειαζόταν μια γυναίκα της δικής του σειράς, κάποια που μπορούσε να ηγηθεί του κλαν. «Θα αργήσω πολλά χρόνια ακόμα να γίνω αρχηγός», της είπε. «Ένας τίτλος είναι και τίποτα περισσότερο». «Πρέπει να παντρευτείς μια γυναίκα της δικής σου κοινωνικής τάξης. Αυτό περιμένουν από εσένα». «Θα παντρευτώ τη γυναίκα που θα διαλέξω και καμία άλλη». Υπήρχε σκληρότητα στη φωνή που του μεσολάβησαν και η Λάρεν αναρωτήθηκε π μπορεί νααπό είχε συμβεί στις εβδομάδες μετά την αναχώρησή του το Γκλεν Άριν. ~ 36 ~
Άγγιξε απαλά το πρόσωπό του. Ο Άλεξ αδιαφορούσε για την ταπεινή καταγωγή και τη φτώχεια της κι αυτό την έκανε να αγαλλιάζει. Εκείνη ήξερε καλά τι σήμαινε πείνα όταν ο πατέρας της αρνιόταν από περηφάνια να ζητήσει τροφή. Τα υπόλοιπα μέλη του κλαν δεν της μιλούσαν, την αγνοούσαν. Αν παντρευόταν τον Αλεξ και εκείνος γινόταν αρχηγός, αυτό θα τους εξόργιζε. Πώς ήταν δυνατόν μια ζητιάνα να αξίζει τέτοια θέση; Την τύλιξε με το μανδύα του, ζεσταίνοντάς τη με το κορμί του. Ήθελε να γείρει επάνω και ναγιατου πόσο τον Μα τώρα δεν του επρόκειτο τις πει επιθυμίες της είχε αλλά νοσταλγήσει. για την ευθύνη απέναντι στην οικογένειά της. Είχε δει πόσο ευτυχισμένη ήταν η Ρος ανάμεσα στις άλλες καλόγριες. Χωρίς αμφιβολία η μητέρα της θα ήθελε να ανήκει στη θρησκευτική κοινότητα. Οι αδερφές της ήταν πολύ μικρές για να παντρευτούν αλλά η Γκρίζελ είχε υποσχεθεί να τους μοιράσει προίκες, αν η οικογένειά τους έμενε μακριά «Έλα μαζί μου», την παρότρυνε. «Πάμε στον πέτρινο κύκλο μας». Ήθελε να αρνηθεί, κάθε βήμα της την έφερνε και πιο κοντά στην απώλεια της αθωότητάς της. Κι ύστερα θα ήταν πολύ δυσκολότερο να τον αποχωριστεί. .
Τηδεν φίλησε διώχνοντας αναστολές Λάρεν μπορούσε πια να τουτις αρνηθεί τίποτα. και τους φόβους της, ώσπου η Τον ακολούθησε ως το δάσος. Ο Άλεξ μοιραζόταν μαζί της το μανδύα του και κρατούσε το χέρι της καθώς περπατούσαν. Όταν όμως η Λάρεν είδε τον κύκλο των πυρσών και τον ιερέα που περίμενε, κατάλαβε την πρόθεσή του και σταμάτησε να προχωρεί. «Άλεξ, δεν μπορούμε. Δεν μπορείς να με παντρευτείς». «Μπορώ. Σου το ορκίζομαι, δεν πρόκειται να σ’ αφήσω να φύγεις ώσπου να γίνεις γυναίκα μου». Την οδήγησε κοντά σε έναν από τους μονόλιθους. «Τι είναι αυτό που φοβάσαι;» «Μια μέρα θα γίνεις αρχηγός». «Ίσως, σε λίγα χρόνια. Μέχρι τότε όμως σκοπεύω να γίνω σύζυγος. Ίσως και πατέρας». «Αν σε παντρευτώ, η μητέρα και οι αδερφές μου θα υποφέρουν». Του εξήγησε πως η Γκρίζελ είχε διατάξει την απομάκρυνση της οικογένειάς της προσφέροντας σε αντάλλαγμα προίκες για τις αδερφές της. Το πρόσωπο του Άλεξ σκοτείνιασε από οργή. «Πιστεύεις στ’ αλήθεια πως θα αφήσω τη μητέρα μου να βλάψει την οικογένειά σου; Έχω δική μου περιουσία, Λάρεν. Μπορώ να πουλήσω τα πάντα και να συντηρήσω τους δικούς σου». Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά «Θα σε αποκληρώσουν. Ο θείος σου δε θα το επιτρέψει ποτέ». κοίταξε στα μάτια. «Είπες κάποτε πως ήμουν ο μόνος άντρας πουΤην επιθυμούσες. Είναι αλήθεια;» «Όχι αν πρόκειται να θυσιαστείς για μένα». Η φωνή της έτρεμε. ~ 37 ~
«Ποτέ δε θα ήθελα να ζήσεις όπως έζησα κι εγώ μεγαλώνοντας. Ήμασταν η ντροπή του κλαν». Έσκυψε το κεφάλι της πάνω στο στήθος του σαν να ήθελε να αντλήσει παρηγοριά από πάνω του. «Ποτέ δε θα ήθελα να σε ντροπιάσω. Κάποια μέρα θα με μισούσες, γιατί ποτέ δε θα γίνω σύζυγος αντάξια ενός αρχηγού». «Μ’ αγαπάς;» τη ρώτησε αναγκάζοντάς τη να τον κοιτάξει. «Πάντα θα όπως σ’ αγαπώ», του ψιθύρισε. «Ακόμα κι αν παντρευόσουν άλλη γυναίκα, θα έπρεπε». Πήρε το χέρι της στο δικό του. «Ξέρω πως μέσα σου δε θέλεις να ζήσεις όπως έζησαν οι γονείς σου». Δεν μπορούσε να αρνηθεί τον δυνατό πόθο της να γλιτώσει από τη φτώχεια, να βοηθήσει την οικογένειά της. «Άσε με να σου δώσω τη ζωή που πρέπει να έχεις. Το μόνο που θέλω σε αντάλλαγμα είσαι εσύ. Σου ορκίζομαι πως θα προστατεύσω την οικογένειά σου και θα αντιμετωπίσω τις συνέπειες όποιες κι αν είναι». Σκέπασε το στόμα της μ ’ ένα φιλί σαν να έπαιρνε οξυγόνο από τα χείλη της, σαν να έπαιρνε από αυτήν όλα όσα ήθελε. Η Λάρεν γεύθηκε τον πόθο του καιαν χάθηκε μέσα στην αγκαλιά ξέροντας καλά πολύ θα πονούσε τον εγκατέλειπε. Ακόμα κιτου, αν αυτό θα ήταν τοπόσο σωστό. Διχασμένη ανάμεσα στην εγωιστική επιθυμία της να είναι μαζί του και στις σκληρές συνέπειες που αυτό θα προκαλούσε, διοχέτευσε όλα τα αισθήματά της μέσα σ’ εκείνο το φιλί. Κόλλησε απεγνωσμένα επάνω του προσπαθώντας να τον κάνει να καταλάβει πόσο σημαντικός ήταν γι’ αυτήν. Κάποιος ξερόβηξε και η μαγεία διαλύθηκε. Ο Άλεξ αποτραβήχτηκε και είδε το αμήχανο πρόσωπο του πατέρα Νόλαν. «Να προχωρήσουμε;» ρώτησε ο ιερέας. «Θα παραιτηθώ από την υπαρχηγία», της είπε τότε ο Άλεξ, «αν είναι να σε χάσω». Ήταν φανερό ότι το εννοούσε. Και δεν μπορούσε να τον αφήσει να κάνει κάτι τέτοιο. Ίσως περνούσε μια δεκαετία πριν ο Άλεξ αναλάβει την αρχηγία. Οι αμφιβολίες της άρχισαν να κλονίζονται και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Δεν μπορώ να σ ’ αφήσω να το κάνεις». «Τότε θα με δεχτείς σαν σύζυγό σου; Θα με αφήσεις να σε προστατεύσω και να φτιάξω για μας ένα σπιτικό;» Πήρε το χέρι του στο δικό της. «Θα γίνω σύζυγός σου», του είπε ήρεμα. Και ορκίζομαι να μη σε ντροπιάσω ποτέ, ορκίστηκε μέσα της. Θα βρω τρόπο να γίνω αντάξιά σου. Ο ιερέας να προφέρει μιατελετουργικό ευλογία στα λατινικά καθώς ένωνε τα χέρια του άρχισε ζευγαριού. Κι όταν το του γάμου ολοκληρώθηκε, ο σύζυγός της της χαμογέλασε. «Πηγαίνετε πάτερ. Θέλω να μείνω ~ 38 ~
μόνος με τη γυναίκα μου».
~ 39 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ
4
«Φέρ’ τε την κοντά μου». Ο λόρδος Χάρκερκ σήκωσε το χέρι του και κοίταξε τον Σκοτσέζο αρχηγό που έστεκε μπροστά του. Τα μαύρα μαλλιά του Φίνιαν Μακλάχορ είχαν γκριζάρει και τα ρούχα του ήταν κουρελιασμένα. Αίμα κυλούσε από το χείλος του ενώ το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στην πόρτα. Σε λίγο οι στρατιώτες έφεραν μπροστά ένα μικρό κορίτσι, όχι παραπάνω από δέκα χρονών. Κλαψούριζε καθώς οι άντρες την κρατούσαν από τα μπράτσα. «Θα ’πρεπε να προστατεύεις καλύτερα τις γυναίκες σου», ο είπε Χάρκερκ πολεμιστή και απόλαυσε την έκφραση της πατρικής οργής πουστον είδε στο πρόσωπό του. «Άφησέ τη να φύγει», αποκρίθηκε ο Μακλάχορ με φωνή κοφτερή σαν ξίφος. «Όχι ακόμα». Ο Χάρκερκ δίπλωσε τα χέρια κι έγνεψε στους άντρες να απομακρύνουν το κορίτσι. «Μπαμπά», ούρλιαξε εκείνη, «μην τους αφήνεις να με πάρουν. Σε παρακαλώ!» Η έκφραση του Μακλάχορ ήταν δολοφονική και, αν είχε όπλο, χωρίς αμφιβολία ο Χάρκερκ θα τον έβλεπε να του επιτίθεται. Δεν απάντησε στην ικεσία της κόρης του, αλλά τα γκρίζα μάτια του προσηλώθηκανΟστον Χάρκερκ. «Τι θέλεις;» Χάρκερκ καθόταν στη σκαλιστή ξύλινη καρέκλα απολαμβάνοντας τη δυσφορία του άντρα. Πήρε μια κούπα κρασί από έναν υπηρέτη κι ήπιε μια γουλιά για να καθαρίσει το λαιμό του. Είχε αρκετούς Σκοτσέζους αιχμαλώτους στο φρούριό του, αλλά αυτό δεν του αρκούσε. Είχε υποστεί ήττα και ταπείνωση από το κλαν των Μακίνλοχ. Κι ο σύμμαχός του, ο κόμης του Κέρνρος είχε δολοφονηθεί βάναυσα από τον Μπραμ Μακίνλοχ. «Θέλω να μου φέρεις τον αρχηγό των Μακίνλοχ», απάντησε ο Χάρκερκ. «Καιτα αδέρφια του». Ο Μακλάχορ μόρφασε. «Επειδή σε νίκησαν;» Ο Χάρκερκ τίναξε την κούπα του στην άκρη«Επειδή της αίθουσας και το ασημένιο σκεύος χτύπησε με κρότο στοάλλη πάτωμα. θέλεις την κόρη σου ζωντανή. Και επειδή θα τη δώσω στους άντρες μου για να τη ~ 40 ~
χαρούν. Αν θες να την ξαναδείς και με την αρετή της ανέπαφη, θα μου φέρεις τα κεφάλια τους». Μολονότι διέθετε αρκετές δυνάμεις για να επιτεθεί ξανά στους Μακίνλοχ, ο Χάρκερκ δεν έβλεπε κανένα λόγο να ρισκάρει τις ζωές Άγγλων στρατιωτών ή την οργή του βασιλιά του. Ο Εδουάρδος ο Μακροσκελής ήταν ένας ανελέητος ηγεμόνας. Ήθελε τους Σκότους υποταγμένους στο βασίλειό του, αλλά η κύρια προτεραιότητά του ήταν να καταστείλει τις επιστράτευσε εξεγέρσεις στοτην νοτιοδυτικό τμήμα της χώρας. Ο Χάρκερκ ανύπαρκτη υπομονή του. Υπήρχε τρόπος να πάρει εκδίκηση χρησιμοποιώντας το αίμα των Σκοτσέζων αντί γι’ αυτό των δικών του τρών. αν Ήταν προτιμότερο να στρέψει τα κλαν εναντίον των Μακίνλοχ, αφήνοντας εκείνους να κατατροπώσουν τον εχθρό του. Ο βασιλιάς δε θα νοιαζόταν αν οι Σκοτσέζοι αλληλοσκοτώνονταν. «Δεν μπορούμε να τους νικήσουμε», αντιγύρισε ο αρχηγός των Μακλάχορ. «Οι Μακίνλοχ είναι πολύ ισχυροί». Ο Χάρκερκ διέσχισε το δωμάτιο και τον άρπαξε απ’ το λαιμό. «Είδα το κάστρο τους να καίγεται. Ό,τι είχαν Και έγινεθα στάχτη. Τώραεσύ είναι η μένα, κατάλληλη στιγμή τουςσου ζωχτυπήσουμε. το κάνεις για αν θες την να κόρη ντανή». Το πρόσωπό του στράβωσε σ’ ένα χαμόγελο. «Δεν μπορείς να τις προστατέψεις όλες. Κρίμα που πέθανε η γυναίκα σου. Όμως έχεις μια αδερφή, σωστά;» Του άφησε το λαιμό. «Έχεις διορία μέχρι τη Γιορτή της Αγίας Αγάθης να μου φέρεις το πρώτο κεφάλι. Αν όχι, θα πάρω το κεφάλι της κόρης σου». Το επόμενο πρωί ο Άλεξ έφερε τη Λάρεν πίσω στο Γκλεν Άριν. Το πρώτο πράγμα που έκανε εκείνη ήταν να πάει στη σπηλιά του πατέρα Νόλαν, στην πλευρά της Την λίμνης. Η απογοήτευση πλημμύριζε το μυαλό καιαπέναντι την καρδιά του. προηγούμενη νύχτα είχε ελπίσει πως θα την έπειθε να προσπαθήσει περισσότερο, να είναι δυνατή και να σταθεί στο πλευρό του αντί να τον εγκαταλείπει. Τώρα όμως συνειδητοποιούσε ότι η Λάρεν δεν επρόκειτο να αλλάξει. Τα πρώτα χρόνια, όταν είχαν μόνο τη Μέριν, η Λάρεν ήταν μια διαφορετική γυναίκα. Αφιέρωνε όλο το χρόνο στο μωρό τους και περνούσε τις ελεύθερες ώρες της υφαίνοντας. Πάντα είχε ταλέντο στα χρώματα και ο Άλεξ θαύμαζε τα ζωηρά χαλιά που ύφαινε. Πάνω απ’ όλα, όμως, θυμόταν πως τα παρατούσε όλα για να τρέξει στην αγκαλιά του, να τον υποδεχτεί μ’ ένα ζεστό φιλί. Η αγάπη της τον έκανε να αγαλλιάζει, γιαπέρα την επιστροφή σπίτι.και Τώρα την έβλεπε να να ανυπομονεί εξαφανίζεται στις όχθεςτου τηςστο λίμνης, με κάθε βήμα που έκανε μακριά του τον πλήγωνε περισσότερο. ~ 41 ~
Μ7 ένα στεναγμό γύρισε στη δουλειά του, την ετοιμασία των καινούριων θεμελίων. Είχε διευρύνει το χώρο και το νέο κάστρο θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο. Θα είχε τη δομή ενός νορμανδικού κάστρου και μέγεθος αρκετό για να στεγάσει αρκετές οικογένειες. Ο Μπραμ είχε τις αντιρρήσεις του. «Δε θα πετύχει αυτό, αδερφέ. Θα χρειαστεί τριπλάσια ξυλεία για να χτιστεί». «Δε θα το χτίσουμε με ξύλα, αλλά με πέτρα». Άλεξ Ο έδειξε πέρα στους λόφους. «Θαχρόνο. τη φέρουμε με κάρα της απόφωτιάς το λατομείο· πάρει όμως περισσότερο Και ο κίνδυνος θα είναιθα μικρότερος». «Δεν έχουμε αρκετούς άντρες για να χτίσουμε κάτι τόσο μεγάλο. Τρελάθηκες;» «Αυτό ήθελε ο πατέρας μας», του θύμισε ο Άλεξ. Μια μέρα, είχε υποσχεθεί ο Τάβιν, οι Μακίνλοχ θα ήταν αρκετά ισχυροί ώστε να αποκτήσουν το δικό τους κάστρο. Και μολονότι ο Άλεξ ήξερε πως δεν ήταν ο αρχηγός που είχε κατά νου ο πατέρας τους, μπορούσε ακόμα να εκπληρώσει το όραμά του. «Θα το χτίσουμε σε διάφορα στάδια, αρχίζοντας από το εξωτερικό τείχος». ξανά, Ο Άλεξ πέρα στον «Οτρόπο λόρδος Χάρκερκ θα επιτεθεί θαέγνεψε πρέπει συνεπώς ναορίζοντα. έχουμε έναν άμυνας». «Θα χρειαστούμε δώδεκα τείχη για να τον κρατήσουμε απέξω», αντέτεινεο Μπραμ και απ’ την αμφιβολία στο πρόσωπό του ο Άλεξ ήξερε πως θα χρειαζόταν πολλά επιχειρήματα για να πείσει τον αδερφό του. Περνώντας δίπλα στους στάβλους, είδαν ότι ο Ντούγκαλ είχε φτιάξει ένα αυτοσχέδιο υπόστεγο για τα άλογα με τη βοήθεια του Κάλεμ. Οι δυο άντρες πήγαν κοντά και ο Άλεξ παίνεψε τη δουλειά τους. Ο Ντούγκαλ δέχτηκε τον έπαινο μ’ ένα στραβό χαμόγελο που όμως έσβησε γρήγορα. «Ήθελα να σου πω... ότι ο Μπράντι θα πάει στα ανατολικά, Σκοπεύει να ζήσει με την οικογένεια της γυναίϊΠερθ. κας του στοστο Μάρε ς». «Χρειαζόμαστε όλους τους άντρες εδώ, αν θέλουμε να ξαναχτίσουμε το Γκλεν Άριν», επέμεινε ο Άλεξ. «Τότε να τους μιλήσεις», είπε ο Μπραμ ανασηκώνοντας τους ώμους. Ο Άλεξ ήξερε πως έπρεπε να τους συγκεντρώσει και να τους μιλήσει, άραγε όμως θα κατάφερνε τίποτα με τα λόγια; Οι περισσότεροι είχαν χάσει σχεδόν τα πάντα. «Πες σε όλους πως θέλω να τους μιλήσω απόψε, ύστερα συγκέντρωσε μια ομάδα από άντρες για το λατομείο», είπε στον Μπραμ κι ύστερα γύρισε στον Ντούγκαλ καισχεδόν τον Κάλεμ. άλογα και κάρα». Θα τους έπαιρνε ένα «Εσείς χρόνο ετοιμάστε για να τελειώσουν το κάστρο, αν όμως δούλευαν σκληρά τις επόμενες εβδομάδες μπορούσαν ~ 42 ~
να ολοκληρώσουν τα θεμέλια και το εξωτερικό τείχος. Ο Κάλεμ πλησίασε και άγγιξε τον ώμο του Άλεξ σε μια κίνηση υποστήριξης. «Θα τα καταφέρουμε», του είπε ο Άλεξ. «Θα βρούμε τον τρόπο». Καθώς έφευγαν τα αδέρφια του ο Άλεξ παρατήρησε γύρω του. Μόνο πέντε απ’ τις καλύβες είχαν γλιτώσει απ’ τη φωτιά ενώ είχαν χάσει δεκατέσσερις άντρες και αγόρια στη μάχη, σχεδόν το ένα τρίτο τουΜπορεί κλαν τους. Η λύπη και η απόγνωση απείλησαν να αλλά τον κυριέψουν. να μην ήταν προορισμένος για αρχηγός, είχε δώσει όρκο στον εαυτό του να διαψεύσει τον πατέρα του. Είχε ορκιστεί να δώσει τα πάντα στο Γκλεν Άριν, βάζοντας τις ανάγκες του κλαν μπροστά από τις δικές του. Κι όμως όλα κατέρρευσαν. Δεν μπορούσαν να ζήσουν έτσι, με τσακισμένη περηφάνια και τα σπίτια τους καμένα. Ο Άλεξ έπρεπε να τους ενώσει και πάλι. Μαζί θα ξεπερνούσαν τις δυσκολίες και θα ξαναέβρισκαν τη χαμένη περηφάνια τους. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του και το βλέμμα του μεταφέρθηκε στη λίμνη λόφο, στην τοποθεσία που ήταν σημαδεμένη με πέρα μια άσπρη πέτρα.και Δεντο μπορούσε να ξεχάσει το θάνατο του γιου του, παρά τα τρία χρόνια σχεδόν που είχαν περάσει από τότε. Ήξερε καλά πώς ένιωθαν οι χαροκαμένοι συντοπίτες του. Αυτό που τους χρειαζόταν ήταν δουλειά, έτσι ώστε να διώξουν από τη σκέψη τους τον πόνο και να συνεχίσουν. Αυτό είχε κάνει κι ο ίδιος. Γιατί όταν σταματούσε και σκεφτόταν, η θλίψη τον έπνιγε και πάλι. Η δουλειά ήταν η μόνη λύση. Η λύση που είχε βρει κι ο ίδιος από τη στιγμή που η Λάρεν τον απέκλεισε απ’ τη ζωή της. «Θα φύγουμε για το Ινβέριστον σε μία μέρα», είπειρηνα. Νέ«Θα μιλήσω στον Μπραμ και θα το κανονίσει». «Μα δεν προλαβαίνω να τελειώσω έναν υαλοπίνακα ως τότε!» Της έπαιρνε μία ολόκληρη μέρα μόνο για να ετοιμάσει ένα χρώμα, πόσο μάλλον για να φτιάξει ολόκληρο υαλοπίνακα. Η Νέιρνα χαμογέλασε με πανουργία. «Ω, μα δε χρειάζεται να τελειώσεις. Θα πάρουμε παραγγελία. Θα τους πάμε ένα από τα μικρότερα κομμάτια σου καθώς και ένα σχέδιο από το ψηφιδωτό που θέλεις να φτιάξεις. Θα μετρήσουμε τις διαστάσεις του παραθύρου και θα δώσουν προκαταβολικά το ένα τρίτο του κόστους, συν όλα τα έξοδα για τα υλικά Η σου». Λάρεν έπαψε να διαφωνεί. Δεν είχε σκεφτεί ποτέ την ιδέα της παραγγελίας. Μα η σκέψη πως θα είχε αρκετά υλικά και την ευκαιρία ~ 43 ~
να κατασκευάσει ένα παράθυρο για μια από τις εκκλησίες... έδινε φτερά στη φαντασία της. «Κι αν προσπαθήσουν πάλι να μας κλέψουν;» ρώτησε θυμούμενη την περιπέτεια του Ντούγκαλ όταν τον είχαν στείλει να πουλήσει ένα από τα έργα της. «Ο Ντούγκαλ πούλησε το κομμάτι σ’ έναν έμπορο, όχι σ’ έναν ηγούμενο. Και τι ξέρει από ασημένια νομίσματα ένα παλικάρι δεκατεσσάρων Η Νέιρνα στο βάθος της σπηλιάς και έψαξε ανάμεσαχρονών;» στα κομμάτια. «Θα πήγε χρησιμοποιήσουμε αυτό». Σήκωσε ψηλά έναν υαλοπίνακα που απεικόνιζε τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από τη λίμνη. Η Λάρεν είχε ξοδέψει μέρες προσπαθώντας να πετύχει τις σωστές πορτοκαλιές και κίτρινες αποχρώσεις του γυαλιού και είχε πειραματιστεί με κάποιες γραμμές μολύβδου για να δώσει μια εντύπωση κυματισμού στο νερό. Ήταν ένα από τα πρώτα κομμάτια της που την ικανοποίησαν, ένα γυάλινο ψηφιδωτό που απεικόνιζε την απλή ομορφιά της φύσης. «Θα τους πεις ότι συμβολίζει την Αγία Βάπτιση», συνέχισε η Νέιρνα. Η Λάρεν τα έχασε. «Μα είναι απλώς η λίμνη στην ανατολή του ήλιου!» «Όχι για τους μοναχούς. Ο ήλιος συμβολίζει την ανάσταση του Χριστού ενώ το άγιο ύδωρ μας ξεπλένει από τις αμαρτίες μας». «Είναι η λίμνη», επέμεινε η Λάρεν. Δεν έβρισκε λόγο να πει ψέματα, το γυαλί ήταν αρκετά όμορφο έτσι όπως ήταν. Η Νέιρνα την αγκάλιασε από τους ώμουςαναστέναξε. και «Βλέπεις, γι’ αυτό με χρειάζεσαι, Λάρεν. Εμείς θα τους πούμε αυτό που θέλουν να ακούσουν και σε αντάλλαγμα αυτοί θα μας πληρώσουν αδρά». «Ακόμα κι αν δεν είναι η αλήθεια;» «Μα είναι είχε η αλήθεια. Η δική πείρα τους, όχι δική σου». Η Νέιρνα περισσότερη στιςη διαπραγματεύσεις με εμπόρους και στην πώληση αντικειμένων. Έτσι η Λάρεν τελικά υποχώρησε. «Αφού το λες». «Άσε όλο το παζάρεμα επάνω μου. Εσύ απλώς θα μετρήσεις τα παράθυρα και θα συνεννοηθείς για τα χρώματα που θέλουν. Προπαντός όμως δε θα τους πεις σε καμία περίπτωση ότι πρόκειται για απλή λίμνη». Η Αντάρα ήρθε κοντά και σκαρφάλωσε στην αγκαλιά της. Η Λάρεν αγκάλιασε τρυφερά την κόρη της. Η Νέιρνα την κοίταξε με μια μικρή λαχτάρα και η Λάρεν ήξερε πως η συννυφάδα της ήθελε ένα δικό της«Χαίρομαι παιδί. που είσαι εδώ, Νέιρνα», της είπε. «Ελπίζω να βγάλουμε κάποιο κέρδος από το γυαλί, έστω και μικρό». ~ 44 ~
«Δε θα είναι μικρό, σου το υπόσχομαι». Η Νέιρνα σήκωσε την Αντάρα στην αγκαλιά της και ψιθύρισε τρυφερά στο παιδί. «Πώς είναι ο Μπραμ;» ρώτησε η Λάρεν καθώς περπατούσαν γύρω από τη λίμνη. «Δεν έχει ξεχάσει τα χρόνια που πέρασε αιχμάλωτος. Και είναι οργισμένος που ο λόρδος Χάρκερκ κρατάει ακόμα κάποιους από τους συμπατριώτες μας. Μιλάει διαρκώς για την προσπάθεια απελευθέρωσήςΗτους». Λάρεν ρίγησε στη σκέψη πως οι άντρες τους θα έφευγαν ξανά για να πολεμήσουν. Δεν ήθελε να διακινδυνέψει πάλι ο Άλεξ τόσο σύντομα μετά την τελευταία μάχη. «Δεν μπορούν να φύγουν πάλι. Πρέπει πρώτα να ξαναχτίσουμε το Γκλεν Άριν». Η Νέιρνα έσφιξε το χέρι της σε μια σιωπηρή υπόσχεση. Μαζί θα έβρισκαν έναν τρόπο να κερδίσουν χρήματα και θα προσεύχονταν στο Θεό να ήταν αυτό αρκετό. Οι άντρες ξεφόρτωναν πέτρες από τα κάρα. Η Λάρεν τους παρακολουθούσε να σχηματίζουν ταπερίμετρο θεμέλια ενώ άλλοι εργάτες ζαν τα τείχη στην εξωτερική τουκάποιοι κάστρου. Η ίδια πήγε έχτινα βρει τις γυναίκες που δούλευαν τοποθετώντας μικρότερες πέτρες σε μια ξερολιθιά. Το πλευρό της πονούσε, όμως τα κορίτσια της ήταν πρόθυμα να βοηθήσουν. Συγκέντρωναν χαλίκια και τα τρύπωναν μέσα στις χαραμάδες, πιστεύοντας πως έκαναν κάτι κι αυτές κάτι. Πιο πέρα ο άντρας της και οι υπόλοιποι δούλευαν χωρίς να φορούν τίποτα από τη μέση και πάνω. Ήταν κάθιδροι από την υπερπροσπάθεια και κανείς δεν έδειχνε να προσέχει την ψύχρα. «Μαμά, διψάω», της είπε η Μέριν. Η Λάρεν πήρε τα κορίτσια από το χέρι και τα πήγε κοντά στο βαρέλι που γεμάτο με νερό από τη λίμνη. Έριξε μέσα μια ξύλινη κούπα καιήταν τη μοιράστηκαν μεταξύ τους, ύστερα την ξαναγέμισε με σκοπό να την πάει στον Άλεξ. Περνώντας δίπλα από τις άλλες γυναίκες, είδε πως την παρατηρούσαν. «Οι άντρες θα διψούν», είπε αμήχανη και τους γύρισε την πλάτη. «Για νερό;» χλεύασε η Βανόρα. «Ο Ρος σίγουρα προτιμάει υδρόμελι ή μπίρα». Ακολούθησε όμως τη συμβουλή της Λάρεν και γέμισε κι εκείνη μια κούπα, ώσπου οι περισσότερες γυναίκες τις μιμήθηκαν και πήγαν και εκείνες νερό στους άντρες τους. Η Λάρεν ένιωθε περίεργα που οι άλλες είχαν ακολουθήσει το δικό της παράδειγμα. Προχωρούσε προς τον άντρα της με ανάμεικτα αισθήματα. Η προηγούμενη νύχτα είχε ξεκινήσει μεπήγε μια να διάθεση μεριάς του Άλεξ να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα. Όταν όμως του πει από για τη δουλειά της μέσα στη σπηλιές εκείνος εστίασε την προσοχή του μόνο στη δειλία ~ 45 ~
της. Κάποτε την αγαπούσε αρκετά και τίποτε άλλο δεν είχε σημασία. Τώρα η Λάρεν φοβόταν πως ο Άλεξ είχε μετανιώσει που την παντρεύτηκε. Και δεν ήταν καθόλου σίγουρη αν θα γινόταν ποτέ η σύζυγος που ήθελε εκείνος δίπλα του. Πριν φτάσει κοντά του διασταυρώθηκε με δύο από τους συντοπίτες τους που είχαν πιάσει ζωηρή συζήτηση. «Έχει τρελαθεί, αυτό έπαθε», έλεγε ο Μπράντι Μακίνλοχ. «Θαρρεί θα το από πέτρα αντί για ξύλο; Θα πάρει χρόνιος οι πως Άγγλοι θα ξαναχτίσει μας σκοτώσουν στο μεταξύ!» «Ποιος νομίζει ότι είναι;» είπε ο άλλος. «Κανένας Άγγλος λόρδος;» «Το πρωί φεύγουμε», συμπλήρωσε ο Μπρόντι. «Αν δε θες να κουβαλάς πέτρες όλο τον υπόλοιπο χρόνο, καλά θα κάνεις να μας ακολουθήσεις». Η Λάρεν δεν κουνήθηκε, μα οι άλλες γυναίκες πίσω της είχαν ακούσει κι εκείνες τα παράπονα του Μπρόντι. Ο Άλεξ έκανε ό,τι μπορούσε για να ξαναχτίσει το κάστρο τους κι όμως όλοι δεν έκαναν άλλο από το να κριτικάρουν. Αμφέβαλλε αν μπορούσε τους γνώμη, έτσι νούσε όμως από δίπλα τούς έριξεναμια άγριααλλάξει ματιά, δείχνοντάς τους όπως πως περείχε ακούσει τα παράπονά τους. Φτάνοντας στον Άλεξ, φαινόταν αναστατωμένη. «Τι συμβαίνει;» τη ρώτησε. «Έγινε κάτι με τα κορίτσια;» Δεν ήξερε τι να του πει. «Ήθελα... να δω αν χρειάζεσαι τίποτα». Του έδωσε την κούπα με το νερό. Ο Άλεξ ήπιε χωρίς να την κοιτάζει. «Η Νέιρνα μου είπε ότι συζητήσατε για μια ιδέα που θα φέρει χρήματα στο κλαν». «Λοιπόν;» Προσπάθησε να μείνει ήρεμη. «Είπε ότι βρήκατε κάποια γυάλινα αντικείμενα του πατέρα Νόλαν μέσα στη σπηλιά και σκεφτήκατε να τα πουλήσετε στους μοναχούς του Ινβέριστον». Η Λάρεν τα έχασε, κατάλαβε όμως ότι η συννυφάδα της είχε πει στον Άλεξ μόνο τόσα όσα χρειάζονταν για να τους δώσει την άδεια να φύγουν. Η επίμονη ματιά του την έκανε να νιώσει άβολα. «Ήξερες για το γυαλί, έτσι;» Του έγνεψε καταφατικά και η φωνή της βγήκε σαν ψίθυρος. «Η Νέιρνα έχει δίκιο. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να τα πουλήσουμε». «Αυτό τογυαλί είχατε δώσει στον Ντούγκαλ να πουλήσει πριν μερικές εβδομάδες; Τότε που ο μικρός γύρισε με τα κάλπικα νομίσματα;» Χαμήλωσε κεφάλι της και έγνεψε καταφατικά. «Ξέρω πως έπρεπε να σου τοτοέχουμε πει». «Αυτή τη φορά δε θα πάει», δήλωσε ο Άλεξ. «Θα πάρει ο Μπραμ ~ 46 ~
τη Νέιρνα κι εκείνη θα προσπαθήσει να πουλήσει το γυαλί». «Θέλω να πάω κι εγώ μαζί τους», ξεστόμισε περιμένοντας την άρνησή του. «Αν έχω γιατρευτεί αρκετά», πρόσθεσε για να τον καθησυχάσει. «Γιατί;» Η Λάρεν το διακινδύνεψε κι έβγαλε το γάντι της. Ύστερα άπλωσε το χέρι της και άγγιξε τα δάχτυλά του. «Γιατί είναι πολύ σημαντικό για μένα». Τα δάχτυλά του πλέχτηκαν με τα δικά της και ο αντίχειράς του άρχισε να χαϊδεύει την παλάμη της. «Τότε να πας», της είπε. Τα σκούρα καστανά μάτια του καρφώθηκαν στα δικά της με λαχτάρα. Η Λάρεν ξαναφόρεσε το γάντι της ταραγμένη. «Σ’ ευχαριστώ», ψιθύρισε. Τότε ο Άλεξ της έδειξε τη δουλειά που είχαν κάνει. «Έχουμε προχωρήσει αρκετά με τα θεμέλια. Καλύτερα απ’ ό,τι ήλπιζα. Και το εξωτερικό τείχος θα είναι έτοιμο το πριν τέλος του χειμώνα». Κάποτε θα τύλιγε το μπράτσο του γύρω της, τώρα όμως ο Άλεξ φρόντιζε να κρατά απόστασή του. πιο ισχυρό από το προηγούμε«Το κάστρο πουτην χτίζουμε θα είναι νο». «Το ελπίζω». Μια φευγαλέα σκιά ανησυχίας πέρασε από το πρόσωπό του. Ήξερε κι εκείνος ότι οι άνθρωποι δεν ήθελαν να χτίσουν ένα κάστρο από πέτρα. «Πρέπει να είμαστε ασφαλείς απέναντι στις εισβολές», συνέχισε. «Και νομίζω πως είναι καιρός να στείλουμε τη Μέριν και την Αντάρα σε ανάδοχη οικογένεια. Περιμέναμε ήδη πολύ καιρό». Η καρδιά της πάγωσε, αν και ήξερε πως κάποτε θα ερχόταν αυτή η στιγμή. «Η Αντάρα είναι ακόμα μωρό». «Θέλεις να βρίσκονται εδώ όταν μας επιτεθεί ξανά ο Χάρκερκ; Είναι μεγάλο το ρίσκο. Δε θέλω να πάθουν κακό». Ήξερε πως είχε δίκιο, η Λάρεν όμως ένιωθε πως της έκοβαν τα χέρια. «Είναι πολύ μικρές». «Μπορούμε να τις στείλουμε βόρεια, στα νησιάι»Όρκν , της πρότεινε. «Ο ξάδερφός μου και οι Σινκλέρ θα τις δέχονταν πρόθυμα. Εκείνοι είναι ασφαλείς από επιδρομές Άγγλων». Το πρόσωπό του σκοτείνιασε. «Αυτός ο πόλεμος δεν τελείωσε ακόμα». Η όρασή της θόλωσε από τα δάκρυα. «Θα προτιμούσα να περιμένουμε ως την άνοιξη. Το ταξίδι θα είναι ασφαλέστερο γι’ αυτές τότε». «Κι αν δεχτούμε επίθεση στο τους μεταξύ;» «Θέλω να περάσω αυτούς τελευταίους λίγους μήνες μαζί τους». ~ 47 ~
«Σκέφτεσαι με την καρδιά κι όχι με το νου σου». «Και λοιπόν; Γιατί πρέπει να είμαι πρόθυμη να αποχωριστώ τα παιδιά μου;» «Επειδή δε θέλεις να πεθάνουν», της είπε δίχως καμιά συμπόνια. Η Λάρεν δεν είπε τίποτα. Τρία χρόνια τώρα εμπόδιζε τον εαυτό της να πενθήσει για το γιο τους, διοχετεύοντας όλες τις σκέψεις της στα παιδιά που ήταν ζωντανά και τη χρειάζονταν. «Την με άνοιξη», επανέλαβε. «Άσε με να περάσω αυτόν τον τελευταίο χειμώνα τα κορίτσια». Άφησε το χέρι της. «Δεν υπόσχομαι τίποτα. Αν εμφανιστεί κίνδυνος, θα φύγουν». «Εντάξει». Κοίταξε γύρω της. «Θέλεις να ετοιμάσω ένα γεύμα για τους άντρες;» «Νομίζω πως η Νέιρνα το οργάνωσε ήδη». Κοίταξε προς τη συννυφάδα της και διαπίστωσε πως ο Άλεξ είχε δίκιο. Κάποιες γυναίκες έκοβαν πρόβειο κρέας και άλλες άναβαν τις φωτιές για το μαγείρεμα. «Θα πάω να τις βοηθήσω, λοιπόν», είπε και έκανε να απομακρυνθεί.«Λάρεν», τη σταμάτησε. «Απόψε που θα μιλήσω στους άντρες, ίσως μπορείς κι εσύ να απευθυνθείς στις γυναίκες. Να ακούσεις τους προβληματισμούς τους και να μου πεις τι σκέφτονται ». «Δεν μπορώ», του απάντησε απερίφραστα. «Δε σου ζητώ να τους μιλήσεις. Μόνο να τις ακούσεις. Δε νομίζω πως θα είναι τόσο δύσκολο». Είδε στο βλέμμα του τη ζωηρή επιθυμία να παρατήσει η Λάρεν τη δειλία της και να γίνει κάποια άλλη. Μια γυναίκα δυνατή, που δεν κρυβόταν. Έκλεισε τα μάτια της και ευχήθηκε να είχε τη δύναμη να το προσπαθήσει. Ιανουάριος 1303 Το μικρό κορμάκι ήταν παγωμένο και κοκαλωμένο μέσα στον τάφο. Ο γιος της, ο αγαπημένος της Ντέιβιντ είχε φύγει. Η Λάρεν δεν μπορούσε ν α αρθρώσει ούτε λέξη. Ήταν αδιανόητο ότι είχε εκπνεύσει μετά από τέσσερις μόλις μέρες ζωής. Λεν είχε ν ιώσει το απαλό πρόσωπό του πάνω στο στήθος της; Λεν είχε κλάψει παρηγορώντας τον, διαβεβαιώνον τάς τον πόσο τον αγαπούσε; Δίπλα της ο Άλεξ Ο θάνατος τουαρχηγός. γιου τουςΈπεφτε ήταν ένας κακός οιωνός, τώραήταν που σιωπηλός. ο άντρας της είχε γίνει σαν σκιά επάνω τους κι ήταν σαν να είχαν απομακρυνθεί οι δυο τους χίλια ~ 48 ~
μιλιά. Το σώμα της είχε εξασθενίσει από τη γέννα, αλλά δεν άντεχε ούτε να φάει ούτε να πιει. Η βουβή θλίψη την είχε κυριέψει. Ο Άλεξ είπε κάτι όταν ο πάτερ Νόλαν ολοκλήρωσε τη νεκρώσιμη προσευχή, η Λάρεν όμως δεν τον άκουσε. Τα βήματά της την οδήγησαν στην άλλη άκρη της όχθης, μακριά από όλους. Ακόμα κι απ’ τη Μέριν. Λεν μπορούσε ν α κλάψει, μπορούσε ουρλιάξει, δεν το μπορούσε να ξεσπάσει εναντίον τηςδεν Μοίρας πουν αείχε αρπάξει μωρό της μέσα από την αγκαλιά της. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να περπατάει. Κι όταν άκουσε τα βήματα του Άλεξ να την ακολουθούν, δε γύρισε.
~ 49 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5
Η Λάρεν μόλις είχε δώσει τα κορίτσια στη Βανόρα για ένα βραδινό γεύμα, όταν την πλησίασε ο Μπραμ. «Είδα το γυαλί πριν το τυλίξει η Νέιρνα», της είπε σιγανός με μια υποψία προειδοποίησης στη φωνή του. «Θα πρέπει να το πεις στον Άλεξ πριν φύγουμε». Εκείνη δίστασε. «Αν δεν του το πεις εσύ», πρόσθεσε ο Μπραμ, «θα το πω εγώ. Να είσαι σίγουρη». Δεν περίμενε τέτοια αντίδραση από τον κουνιάδο της. «Τι σημασία έχει αν του το πω τώρα ή αργότερα; Δεν ξέρουμε ακόμα αν θα έχει καμία αξία για τους καλογήρους». Έσφιξε τις γροθιές τρέμοντας από τα νεύρα της. «Ω, μα και βέβαια θα έχει αξία. Κι αν ξέρω καθόλου τη γυναίκα μου, θα πετύχει ακριβώς την τιμή που θέλει». Έγνεψε προς τη Νέιρνα που τώρα μιλούσε σε μια μικρή ομάδα γυναικών. «Έχω ακούσει τις άλλες να μιλάνε. Δεν έχουν ούτε κουκούτσι μυαλό στο κεφάλι τους, αλλά πιστεύουν ότι περνάς το χρόνο σου άπραγη. Έχουν σχηματίσει λανθασμένη γνώμη για σένα». «Δε με ενδιαφέρει η γνώμη τους». «Όμως αντανακλά άσχημα πάνω στον Άλεξ. Αν μάθαιναν την αλήθεια, θα σου έδειχναν περισσότερο σεβασμό». Άπλωσε το χέρι του και έπιασε το γάντι της. «Έχεις διορία ως το πρωί για να του μιλήσεις». Οι ουλές στο λαιμό τουτου. τεντώθηκαν και η Λάρεν ήξερε πως θα πραγματοποιούσε την απειλή Δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένη να αποκαλύψει την αλήθεια στον Άλεξ. Μα τα λόγια του Μπραμ είχαν καρφωθεί μέσα της σαν αγκάθια.Πιστεύουν ότι περνάς το χρόνο σου άπραγη. Δεν ήταν αλήθεια. Τα γυάλινα κομμάτια που κατασκεύαζε είχαν πράγματι αξία, βαθιά μέσα της το ήξερε. Και με κάποιο τρόπο θα τα χρησιμοποιούσε για να τους βοηθήσει όλους. Τα δαδιά έκαιγαν μέσα στο σκοτάδι καθώς ο Άλεξ στεκόταν μπροστά στους άντρες. Κάποτεούτε συγκεντρώνονταν σχεδόν τρεις ντουζίνες άτομα. Τώρα δεν έφταναν τους είκοσι. Στα πρόσωπά τους υπήρχε δυσαρέσκεια και απογοήτευση. «Σκέφτηκα να μαζευτούμε για να μιλή~ 50 ~
σουμε», άρχισε να τους λέει. «Κάποιοι από εσάς δείχνετε να έχετε αμφιβολίες για την ανακατασκευή του κάστρου μας». «Ξοδεύουμε άδικα ενέργεια», είπε ο Μπράντι Μακίνλοχ. «Δεν έχουμε αρκετούς άντρες για να χτίσουμε ολόκληρο κάστρο. Και τι να το κάνουμε δηλαδή;Το κλαν μας δεν είναι αρκετά ισχυρό. Οι Άγγλοι θα ξανάρθουν και θα μας αποτελειώσουν τώρα που έφυγαν και οι Γάλλοι». «Αν ξαναχτίσουμε τα σπίτια μας με ξύλο, απλώς θα μας κάψουν και «Μα πάλι», ο Άλεξ. «Θα ήταν μεγαλύτερη θααντέτεινε τελειώναμε γρηγορότερα», επέμεινε οσπατάλη Μπράντιχρόνου». κοιτάζοντας τα πρόσωπα των συντοπιτών του. «Θαρρείτε πως είμαστε ένα από τα σπουδαιότερα κλαν του βορρά. Μα δείτε τα χάλια μας. Δεν έχουμε πού να μείνουμε, τι να φάμε. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε αυτόν το χειμώνα πρέπει να φύγουμε». «Έχουμε αρκετά για να αντέξουμε το χειμώνα, αν τα μοιραστούμε». Ο Άλεξ κοίταξε τον Μπράντι κατάματα. «Πριν από χρόνια ο Τάβιν οραματίστηκε το χτίσιμο ενός μεγάλου κάστρου, όμως δεν πιστέψαμε ποτέ ότι θα καταφέρναμε να το πραγματοποιήσουμε». «Επειδήδεν μπορούμε », αντιγύρισε ο Μπράντι. Ο Άλεξ έκανε βήμα«Και μπροστά και όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στον άλλοένα άντρα. θα αφήσεις τους Άγγλους να μας νικήσουν; Θα το βάλεις στα πόδια καταφεύγοντας στην οικογένεια της γυναίκας σου στο Περθ, για να κρυφτείς σαν δειλός;» Ύψωσε τη φωνή του. «Μπορεί να έκαψαν το Γκλεν Άριν συθέμελος αλλά δε θα τους αφήσουμε να σκορπίσουν το κλαν μας. Δε θα μας χωρίσουν». Η οργή του φούντωσε. «Θα τους αποδείξουμε πως είμαστε ισχυρότεροι. Κι αν τολμήσουν να μας επιτεθούν ξανά, το αίμα τους θα βάψει αυτό το χώμα». «Άλεξ», είπε ο φίλος του ο Ρος, «ίσως είναι καλύτερα να σκεφτόμαστε πρακτικά παρά να ονειρευόμαστε κάστρα που δεν μπορούμε να χτίσουμε». Ο Άλεξ στράφηκε απότομα και αντίκρισε τον μεγαλύτερο άντρα. «Δεν πιστεύεις ότι αξίζει να πολεμήσουμε για το κλαν μας;» «Χρόνια τώρα πολεμούμε τους Άγγλους», είπε ο Ρος. «Και συνεχίζουν να μας επιτίθενται. Δεν μπορούμε να απαλλαγούμε απ’ αυτούς». «Αυτό θέλουν, να τα παρατήσουμε», είπε ήρεμα ο Άλεξ. «Θέλουν να σκύψουμε το κεφάλι, γιατί πιστεύουν ότι δεν είμαστε αρκετά δυνατοί». Κοίταξε στα μάτια καθέναν από τους άντρες ξεχωριστά. «Μα κάνουν λάθος». Έδειξε πέρα στους λόφους και τα βουνά. «Έχουμε ξυλεία από τα δάση μας. Πέτρα από τα βουνά μας. Και τη δύναμη των χεριών μας. Αν δε μείνουμε ενωμένοι, άλλες αγγλικές και φρουρές στη Σκοτία. Το έχουμε δει θα ναξεφυτρώσουν συμβαίνει με κι τους συμμάχους με τους εχθρούς μας». Συνάντησε το φοβισμένο βλέμμα του Ρος. «Αν το κλαν ~ 51 ~
μας χωριστεί, τότε δε θα έχουμε τίποτα. Ούτε φίλους. Ούτε το κλαν μας. Ούτε την ελευθερία μας». Σιωπή έπεσε ανάμεσα στους άντρες. «Δεν μπορούμε να ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Ναι, θα πάρει χρόνο. Δε θα έχουμε τελειώσει μέχρι την άνοιξη, ούτε καν μέχρι τον ερχόμενο χειμώνα. Αλλά αν το χτίσουμε έτσι όπως πρέπει, με τον ιδρώτα μας και με τα καλύτερα υλικά που μπορούμε να βρούμε, τότε θα είναι απόρθητο. Από Και θα όρθιο όταν των οι Άγγλοι θα φάνηκε φύγουν πως από τη τηνπαραμείνει αλλαγή στη διάθεση αντρών ταΣκοτία». λόγια του είχαν αντίκτυπο επάνω τους. Ο Άλεξ απομακρύνθηκε, μη έχοντας να πει περισσότερα. Ήλπιζε πως τους είχε πείσει. Πίσω του ακολούθησε ο σκύλος της Νέιρνα, ο Καν. Το ζώο ήθελε μόνο τροφή, αλλά ήταν ωραίο να έχει τουλάχιστον έναν υποστηρικτή των ιδεών του. Φτάνοντας στο σπίτι του Ρος, χάιδεψε τα αυτιά του Καν. «Πήγαινε πίσω στη Νέιρνα», τον διέταξε και μπήκε στη καλύβα. Είδε τη Βανόρα να σκαλίζει τη φωτιά ενώ οι κόρες του κοιμούνταν πάνω στο αχυρόστρωμα. «Πού είναι η Λάρεν;» «Είπε πως είχε ξεχάσει κάτι στον περίπατό της νωρίτερα». Η γυναίκα ανασήκωσε τους τα ώμους της. «Θα πήγαινα μαζί της, αλλά δεν γι’ αυτό μπορούσα να αφήσω κορίτσια. Φαντάζομαι πως ξεχάστηκε καθυστέρησε». «Πόση ώρα λείπει;» «Καμιά ώρα περίπου». Ένας φόβος τον κυρίεψε, ξέροντας πως η Λάρεν δε θα άφηνε τα κορίτσια τόση ώρα. Δεν το συνήθιζε. Τη φαντάστηκε να κείτεται κάπου αναίσθητη και να αιμορραγεί από την πληγή που αρνιόταν να φροντίσει. Άρπαξε ένα δαδί κι έφυγε από το κάστρο, μη μπαίνοντας στον κόπο να ενημερώσει τα αδέρφια του πού πήγαινε. Σκόπευε να χτενίσει την περιοχή γύρω από τη λίμνη και ήλπιζε πως δε θα την έβρισκε κάπου κοντά στο νερό. Ήταν μια συννεφιασμένη, αφέγγαρη νύχτα και ο δαυλός του αντανακλούσε πάνω στην επιφάνεια της λίμνης. Διέσχιζε την άμμο και καθώς προχωρούσε μύρισε καπνό στον αέρα. Ήξερε πως ο Ντούγκαλ είχε ρίξει κάπου εκεί κοντά μια στοίβα από στάχτη, όμως η μυρωδιά γινόταν όλο και πιο έντονη, σαν να υπήρχε κάπου ζωντανή φλόγα. Έχοντας όλες τις αισθήσεις του σε επιφυλακή, είδε κάτι με την άκρη του ματιού του. Μπροστά του κινήθηκε μια σκοτεινή μορφή. Σήκωσε το δαυλό του και τότε διέκρινε τη λάμψη από τα κόκκινα μαλλιά της Λάρεν.Δόξα τω Θεώ, σκέφτηκε με ανακούφιση καθώς η γυναίκα του πλησίαζε. Το βλέμμα της ήταν σκυθρωπό, σαν κάτι να την προβλημάτιζε. «Πού ήσουν;» τη ρώτησε. «Ανησύχησα μήπως έπαθες κάτι». ~ 52 ~
«Είμαι καλά»,του είπε και πέρασε από δίπλα του. Ο Άλεξ άρπαξε το γαντοφορεμένο χέρι της και την ανάγκασε να σταματήσει. «Είχες κάποιο λόγο που ήρθες ως εδώ μόνη σου. Τι τρέχει;» Η Λάρεν ανατρίχιασε μέσα στο σκοτάδι. «Ήθελα να σιγουρευτώ ότι τα κομμάτια του γυαλιού ήταν έτοιμα για το ταξίδι μας. Ήθελα... να βεβαιωθώ ότι θα παίρναμε τα καλύτερα κομμάτια». Είδε αμυδρό ιδρώτα στο δέρμα της σαν να είχε σταθεί για ώρα δίπλα σετον φωτιά. «Άλεξ», μουρμούρισε εκείνη, «υπάρχει κάτι που θέλω να σου δείξω». Η φωνή της ήταν τόσο σοβαρή, που ο Άλεξ δεν ήξερε τι να υποθέσει. Ήταν νευρική, σχεδόν σαν να τον φοβόταν. Την ακολούθησε ως την άκρη της λίμνης. Πριν καλά το καταλάβει, στάθηκαν μπροστά στη μικρή άσπρη πέτρα που κειτόταν το λόφο. Η Λάρεν άρχισε να την προσπερνά, αλλά ο Άλεξ έπιασε το χέρι της. «Περίμενε». Δεν ήθελε να προσπεράσουν τον τάφο του γιου τους χωρίς να πουν μια σιωπηρή προσευχή την ψυχή Ντέιβιντ. «Αναρωτιόμουν αν ερχόσουν ως εδώ, για ναγια κάθεσαι μαζίτου του». Το πρόσωπό της είχε χλομιάσει. «Δεν μπορώ να κοιτάζω τον τάφο όποτε περνώ από εδώ», παραδέχτηκε. «Πονάει πολύ να τον σκέφτομαι». Δεν είχε περάσει ούτε μέρα που ο Άλεξ να μην αναλογιζόταν πώς θα ήταν η ζωή τους αν δεν είχε πεθάνει ο Ντέιβιντ. Ήταν ο γιος που πάντα λαχταρούσε. Το αγόρι που θα ακολουθούσε τα του δικά βήματα, όπως και ο Άλεξ είχε εξιδανικεύσει τον Τάβιν. Ούτε μια φορά δεν είχε εκδηλώσει τα αισθήματά του, αφού έπρεπε να φανεί δυνατός για την οικογένειά τους. Ούτε μπορούσε να φανερώσει «Δε τον θα πόνο του μπροστά ξεχαστεί ποτέ»,στο τηςκλαν. είπε τελικά. «Όχι». Έσκυψε το κεφάλι της και τύλιξε τα χέρια γύρω από τη μέση της. Παρά το σκοτάδι ο Άλεξ μπορούσε να δει καθαρά τον πόνο στο πρόσωπό της. Την ένιωσε να σβήνει μπροστά του σαν στοιχειωμένο πνεύμα. «Έλα», της είπε ξεκινώντας πρώτος. «Ήθελες να μου δείξεις κάτι». Προχώρησαν μαζί πάνω στη άμμο ώσπου έφτασαν στην είσοδο της σπηλιάς του πατέρα Νόλαν. Μέσα έλαμπε ένα φως και μια δυνατή ζέστη αναδινόταν από το εσωτερικό. Η σπηλιά φάνταζε αλλόκοσμη, σαν και να κοίταξε κατοικούνταν απότο αερικά. Διάφοροι φόβοι γεννήθηκαν μέσα τίποτου τη Λάρεν, πρόσωπό της όμως δε μαρτυρούσε τα. ~ 53 ~
Του έγνεψε να μπει. Όταν το έκανε, ο Άλεξ είδε ένα αγόρι να παρακολουθεί τις φωτιές. Ήταν λίγο μικρότερος από τον Ντούγκαλ. Θυμήθηκε πως το όνομά του ήταν Ράμζι. Ο νεαρός πάγωσε στη θέα του Άλεξ και χαμήλωσε το βλέμμα, σφίγγοντας αμήχανα τις γροθιές του. «Μη φοβάσαι», του μουρμούρισε η Λάρεν και του έγνεψε προς τα έξω. «Σ’ ευχαριστώ που κράτησες τις φωτιές αναμμένες. Πήγαινε τώρα να κοιμηθείς. Μπορείς να ξαναέρθεις το πρωί». στοκρέας πουγκίκαι πουμια πίτα κρεμόταν στο πλευρό της κι έβγαλε λίγοΈψαξε παστό βρόμης. Το αγόρι τα δέχτηκε. «Ξεκίνησα το πράσινο μείγμα», ξεστόμισε ο Ράμζι πριν μπουκωθεί με το φαγητό και φύγει βιαστικά. Ο Άλεξ δεν είχε ιδέα τι σήμαιναν όλα αυτά, όμως το εσωτερικό της σπηλιάς έκαιγε αφόρητα. Έβγαλε το μανδύα του και προχώρησε κοντά στο καμίνι. Σειρές από σωλήνες είχαν τοποθετηθεί σε ένα από τα ανοίγματα και μέσα σε ένα άλλο είδε πήλινα χωνευτήρια. Όταν έφτασε μπροστά στην τελευταία φωτιά, γύρισε να κοιτάξει τη γυναίκα του. Τα γαλάζια μάτια της διασταυρώθηκαν με τα δικά του και αφαίρεσε αργάκαι τα τα γάντια της. της είδε κόκκινες κηλίδες και σημάδια Στα χέρια μπράτσα από κάψιμο τα οποία δεν είχε προσέξει πριν. «Θεέ μου, τι σου συνέβη;» Πήγε κοντά της να την εξετάσει. Τα σημάδια δε φαίνονταν πρόσφατα, ακόμα κι έτσι όμως φοβόταν να αγγίξει το δέρμα της για να μην την πονέσει «Πότε κάηκες;» Κάποιες ουλές φαίνονταν παλιότερες από άλλες. «Κάποιες φορές που έπιασα έναν αναμμένο σωλήνα, ή άλλες που ήμουν απρόσεκτη με τη φωτιά». «Θέλεις να πεις ότι το γυαλί που προσπαθεί να πουλήσει η Λάρεν... είναι δικό σου;» Χαμήλωσε κεφάλι της και ένεψε καταφατικά. «Ναι».από χορτάρι, ο Αν του είχετοπει ότι κατάφερε να φτιάξει διαμάντια Άλεξ δε θα είχε εκπλαγεί περισσότερο. Αυτό όμως εξηγούσε γιατί εξαφανιζόταν καθημερινά τόσες ώρες, ή γιατί τα μαλλιά της συχνά μύριζαν καπνό. Επίσης εξηγούσε τις ουλές στα χέρια της. Δεν μπορούσε να ξεκολλήσει το βλέμμα του από το καμένο δέρμα της, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει την αλήθεια. Ένιωθε σαν να μην τη γνώριζε, σαν να είχε εξαφανιστεί η γυναίκα που ο Άλεξ είχε παντρευτεί. «Πότε έμαθες να φτιάχνεις γυαλί;» τη ρώτησε. «Σχεδόν πριν από τρία χρόνια. Μόλις χάσαμε τον Ντέιβιντ». Την άκουγε να μιλάει για την ανάγκη της ναπως ξεχαστεί με τη δουλειά, εκείνος όμως το μόνο που σκεφτόταν ήταν είχε τραυματίσει τον εαυτό της. ~ 54 ~
Παίζοντας με τη φωτιά, πληγώνοντας ανεξίτηλα το δέρμα της έφτιαχνε κομμάτια από γυαλί τα οποία έκρυβε μέσα σ’ αυτή τη σπηλιά. Η Λάρεν,η δική του Λάρεν, κατασκεύαζε γυαλί; Εκείνη δε μιλούσε σε κανέναν και τρόμαζε στην ιδέα της διαχείρισης του νοικοκυριού. Πώς μπορούσε να μεταμορφώνει άμμο και άλλα στοιχεία σε γυαλί; Φαινόταν απίθανο. Έπιασε το χέρι της και μια καινούρια υποψία ρίζωσε στο μυαλό του. «Κάποιες με στο τα κορίτσια. Μήπως έφευγεςνύχτες από το είπες Γκλεν πως Άριν ήθελες γιανα νακοιμηθείς δουλέψεις καμίνι;» Το πρόσωπό της χλόμιασε. «Ναι. Μετά από τόση δουλειά δεν ήθελα να αφήσω τη φωτιά να σβήσει και να χάσω το γυαλί. Τα έκανα όλα μόνη και έχασα πολλά, πάρα πολλά μείγματα ώσπου να δεχτεί ο Ράμζι να γίνει μαθητευόμενός μου». Του είχε πει τόσα ψέματα... Δεν ήξερε πια τι να σκεφτεί για τη γυναίκα του. Μα γιατί δεν του ομολογούσε απλώς την αλήθεια; Γιατί έπρεπε να σκαρφίζεται προφάσεις για μακριούς περιπάτους ή για την ανάγκη να κοιμάται με τα κορίτσια επειδή τάχα φοβούνταν το σκοτάδι; Και πάνω απ’ όλα, γιατί ο ίδιος δεν το είχε πάρει είδηση; αισθήματα πάλευαν μέσα του, οργή σάστισμα μαζί, στοΑνάμεικτα βάθος όλων όμως υπήρχε ένα ερώτημα που τονκαι βασάνιζε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. «Γιατί δε μου το είπες;» Η Λάρεν κοίταξε τα πληγιασμένα χέρια της και κατσούφιασε. «Επειδή ήξερα πως θα θύμωνες μαζί μου. Άλλωστε στην αρχή δεν έφτιαχνα τίποτα καλό». Γύρισε το βλέμμα της στις πυρωμένες πέτρες και αγκάλιασε τα διπλωμένα γόνατά της. «Τα χρώματα έβγαιναν λάθος. Το γυαλί ράγιζε όποτε προσπαθούσα να το κόψω. Τίποτα απ’ ό,τι έφτιαχνα δε φαινόταν όμορφο». «Και τότε γιατί συνέχιζες;» «Επειδή με βοηθούσε να μη σκέφτομαι τον Ντέιβιντ. Χανόμουν μέσα στη δουλειά και άντεχα ευκολότερα τον πόνο. Ήταν η φυγή μου», ψιθύρισε. «Κάποτε ύφαινες χαλιά», της θύμισε. Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Δεν μπορούσα να αγγίξω ξανά το αδράχτι, γιατί το τελευταίο πράγμα που είχα υφάνει ήταν τα ρούχα του μωρού. Η κατασκευή γυαλιού ήταν διαφορετική». Γύρισε προς το μέρος του και σήκωσε τα σημαδεμένα χέρια της. «Θυμάμαι καθένα από τα λάθη μου και δεν πρόκειται να τα επαναλάβω». Πήγε κοντά της και άγγιξε τις αρθρώσεις της, εξετάζοντας την κατεστραμμένη επιδερμίδα. Του ήταν αδύνατον να δεχτεί την προδοσία. «Μου είπες ψέματα». Η Λάρεν δεν το αρνήθηκε. Όμως μετά το θάνατο του Ντέιβιντ είχε ~ 55 ~
μεγάλη ανάγκη από λίγη μοναξιά. Δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει ούτε το πένθος ούτε το σύζυγό της. Ο Άλεξ της θύμιζε το μωρό που την είχε κοιτάξει με τα μεγάλα μπλε μάτια Το του. μωρό που δε θα μεγάλωνε ποτέ για να γίνει άντρας. Ακόμα και τώρα η ανάμνηση του προσώπου του γιου της έκανε τη καρδιά της να σκίζεται από πόνο. Η ενασχόληση με το γυαλί την είχε βοηθήσει να μην καταρρεύσει και δε μετάνιωσε ποτέ για τη μαθητεία της δίπλα στον πατέρα Νόλαν. Δίπλωσε τα της και να μπορούσε να τον«Λυπάμαι». κάνει να καταλάβει. «Μαχέρια ήξερα πως δεευχήθηκε θα το ενέκρινες». «Και έχεις δίκιο». Άφησε το χέρι της και σηκώθηκε όρθιος. «Είναι επικίνδυνο και ήδη έχεις τραυματιστεί». «Έχει καιρόνα συμβεί. Παίρνω τα μέτρα μου με τη φωτιά και δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο νομίζεις». Έπιασε ένα χωνευτήρι και έβαλε μέσα άμμο, ασβέστη και χαλκό. Ύστερα γλίστρησε το πήλινο δοχείο μέσα στο καμίνι χρησιμοποιώντας μια σιδερένια ράβδο. «Αν μπορέσω να πουλήσω το γυαλί μου στους μοναχούς του Ινβέριστον, τα χρήματα ίσως μας βοηθήσουν». «Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να κερδίσουμε χρήματα για το κλαν, Λάρεν», της είπε σταυρώνοντας κυρίεψε τα χέρια τη του. Μια νέα αποφασιστικότητα Λάρεν. «Μπορεί να μην έχω το ταλέντο του πατέρα Νόλαν, όμως τα κομμάτια μου είναι αρκετά καλά για την εκκλησία». Προχώρησε ως την επίπεδη πέτρα όπου είχε απλώσει διάφορα κομμάτια γυαλιού κομμένα και τακτοποιημένα μέσα σ’ ένα ξύλινο πλαίσιο. Ο Άλεξ στεκόταν βουβός με την πλάτη γυρισμένη. «Ποια άλλα μυστικά είχες από μένα;» τη ρώτησε τελικά. «Σου είπα τα πάντα». Μα το ένιωθε πως δεν την πίστευε. Ο άντρας της στεκόταν δίπλα στην είσοδο με μια έκφραση ανεξιχνίαστη. Η Λάρεν δεν το ήθελε, μα η ψυχρή στάση του την πλήγωνε. Δεν έδειχνε διατεθειμένος να ρίξει ούτε ματιά στα έργα της. «Θα γυρίσεις μαζί μ ου;» Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Δεν μπορώ να αφήσω τα μείγματα... τώρα που έδιωξα τον Ράμζι». «Τότε μείνε, αν αυτό θέλεις». Έριξε μια ματιά προς το πέτρινο τραπέζι πριν φύγει απ’ τη σπηλιά, χωρίς να προσθέσει τίποτα άλλο. Δεν είχε βρει καμία ομορφιά στη δουλειά της, το μόνο πράγμα που είδε ήταν το ψέμα και η παράλειψή της. Η μοναξιά την πλημμύρισε καθώς πλησίασε στο άνοιγμα της σπηλιάς και τον είδε να φεύγει σέρνοντας τα βήματά του πέρα στην όχθη της λίμνης. Το φεγγάρι καθρεφτιζόταν πάνω στην ασημένια επιφάνεια του νερού και ο μια Άλεξ σταμάτησε στη εκεί είχε ταφεί ο γιος τους. Για στιγμή τον είδε ναλοφοπλαγιά, γονατίζει και ναόπου προσεύχεται. Η Λάρεν έκλεισε τα μάτια της και γύρισε μέσα στη σπηλιά. Δεν ~ 56 ~
μπορούσε να σκεφτεί τώρα τον Ντέιβιντ. Άγγιξε το λείο γυαλί και συγκεντρώθηκε στο συνταίριασμα των σπασμένων κομματιών και στα σημεία όπου έπρεπε να μπουν οι γραμμές του μολύβδου. Πέρασε την επόμενη ώρα κόβοντας το πράσινο γυαλί σε μικρά κομμάτια, πρώταδεν την επιφάνεια με μια πυρωμένη λάμα. Όσες ώρες χαράζοντας όμως κι αν δούλευε μπορούσε να απαλλαγεί από τις έγνοιες που βασάνιζαν το μυαλό της. Δεν ήταν η σύζυγος που ήθελε ο Άλεξ. Ακόμα και τώρα που του είχε αποκαλύψει τα πάντα, τίποτα δεν είχε αλλάξει. Κάθισε και στήριξε το κεφάλι πάνω στο χέρι της. Δικαιολογούσε τη δειλία της, λέγοντας στον εαυτό της πως δεν ήταν φτιαγμένη για να γίνει η κυρά του κλαν. Μήπως κρυβόταν από τον έξω κόσμο βρίσκοντας καταφύγιο στη δουλειά της; Ήταν αλήθεια πως οι άλλες γυναίκες την απέφευγαν, μήπως όμω ς τις απέφευγε κι εκείνη; Δεν είχε πολλές φίλες ανάμεσα στις γυναίκες του κλαν. Μόνο τη Βανόρα χρόνο. και τη Μα Νέιρνα. Κι κι αυτό επειδή μαζί τους τους φόβους περνούσε λίγο περισσότερο ακόμα αν ξεπερνούσε της, η Λάρεν διαισθανόταν πως οι άλλες δε θα ήθελαν να έχουν καμία σχέση μαζί της. Την θεωρούσαν νωθρή. Τα μάτια της έκαιγαν από εξάντληση και λύπη. Δεν ήξερε πώς να διορθώσει τον διαλυμένο γάμο της ούτε πώς να ξεπεράσει τη συστολή της. Μόνο για ένα πράγμα ήταν σίγουρη. Δεν μπορούσε άλλο να ζει έτσι.
Φεβρουάριος 1303 Για περισσότερο από ένα μήνα η γυναίκα του παρέμεινε απόμακρη. Ο Άλεξ έβλεπε τη βαθιά θλίψη στα μάτια της και τίποτα δεν ήταν ικανό να διώξει μακριά τον πόνο. Από το πρωί ως τη νύχτα η Λάρεν απέφευγε να βρίσκεται στο κάστρο. Δεν είχε αγγίξει την κούνια που ο Άλεξ είχε φτιάξει για τον Ντέιβιντ ούτε είχε κρύψει τα μωρουδιακά που είχε υφάνει μόνη της. Ήταν σαν να ήθελε να μείνει το δωμάτιο για πάντα όπως ήταν τη μέρα που πέθανε ο γιος τους, σαν ν α μπορούσε έτσι να ξεχνά αυτό που είχε συμβεί. Τη νύχτα κουλουριαζόταν στην άλλη άκρη του κρεβατιού, σαν ν α μην άντεχε βρίσκεται κοντά του. Σαν να τον κατηγορούσε για το θάνατο του γιουνα τους. Εκείνος δεν της μιλούσε ποτέ γι ’ αυτό, από φόβο μην ξεσπάσει και η ~ 57 ~
δική του οργή και θλίψη. Ύστερα, μια νύχτα, τη βρήκε να κάθεται στο κρεβάτι τους κρατώντας το βρεφικό ρούχο που είχε φτιάξει για τον Ντέιβιντ. «Δε φαίνεται σαν κάτι αληθινό», ψιθύρισε. «Νομίζω πως αν κοιτάξω την κούνια του θα τον δω εκεί μέσα. Μερικές φορές τον ακούω να κλαίει μέσα στο μυαλό μου». Η συγκίνηση τον έπνιγε, παρέμεινε όμως όρθιος δίπλα στην πόρτα. Τα λόγια της αναμόχλευσαν τητο συντριπτική που έκρυβε Η Λάρεν δίπλωσε το ρούχο και κοίταξε τόσοθλίψη χαμένη, τόσο καταρ-μέσα του. ρακωμένη, που ο Άλεξ ήθελε να πάει κοντά της και ν α την πάρει αγκαλιά.. Να πενθήσουν μαζί, όπως το είχε ανάγκη εκείνος. «Ξέρω πως πρέπει να τον αφήσω να φύγει, έτσι δεν είναι;» Γύρισε και τον κοίταξε μ’ ένα βλέμμα που του τρύπησε τη καρδιά.. «Μπορείς να... με βοηθήσεις να κρύψω τα πράγματά του;» Τον ήθελε δίπλα της, να διπλώσουν μαζί τα μικροσκοπικά ρούχα. Να ξαναφτιάξουν το δωμάτιό τους όπως ήταν πριν. Ο Άλεξ έκανε ένα βήμα μπροστά, τότε όμως το βλέμμα του έπεσε πάνω στο μικρό ξύλινο ξίφος που είχε φτιάξει σαν δώρο για το γιο του. Δεν μπορούσε. να πλησιάσει περισσότερο τη Λάρεν, ο αυτοέλεγχός τουΑν θα τολμούσε γκρεμιζόταν, θα ξεσπούσε. Έτσι, στο τέλος έκανε το μόνο που μπορούσε. Την άφησε να κάθεται εκεί μόνη.
~ 58 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6
Το επόμενο πρωί η Λάρεν δεν είδε καθόλου τον Άλεξ. Ο Ντούγκαλ είχε πει πως βρισκόταν στο λατομείο με τους υπόλοιπους και η Λάρεν δεν ήξερε αν ο άντρας της σκόπευε να την αποχαιρετήσει πριν το σύντομο ταξίδι της στο Ινβέριστον. Πηγαίνοντας προς τα άλογα., κοίταξε γύρω της για να δει τις κόρες της. Η Μέριν την είδε κι έτρεξε κοντά της. «Μαμά, βρήκα αυτά για σένα». Έβαλε μερικές μικρές πέτρες στο χέρι της Λάρεν, χαμογελώντας πλατιά σαν να της χάριζε διαμάντια. «Για σένα», και η Αντάρα δίνοντάς μερικάέσκυψε ξερά χόρτα. μικρότερο παιδίείπε σούρωσε τα χείλη του καιτης η Λάρεν να τηςΤο δώσει ένα φιλί. Υποσχέθηκε στις κόρες της πως θα επέστρεφε το ίδιο βράδυ και ανέβηκε στο άλογο που της είχε ετοιμάσει ο Ντούγκαλ, χωρίς πια να περιμένει τον άντρα της. Το πλευρό της είχε γιατρευτεί και δεν πονούσε πλέον. Ο Μπραμ την κοίταξε έντονα. «Δε θα έρθει ο Άλεξ;» «Όχι», απάντησε η Λάρεν, «μα ξέρει για το γυαλί». Ο Μπραμ φάνηκε έτοιμος να ρωτήσει κάτι, μα τότε η Νέιρνα πλησίασε κοντά με το άλογό της και κούνησε αρνητικά το κεφάλι, μιλώντας σιγανά στο σύζυγό της. ο Μπραμ δε συνέχισε τη συζήτηση και ξεκίνησε πρώτος στοΕυτυχώς δρόμο προς το Ινβέριστον. Σ’ όλη τη διαδρομή η Λάρεν σκεφτόταν με λύπη τη συζήτηση με τον Άλεξ. Είχε ελπίσει πως θα ξαφνιαζόταν με τη δουλειά της, πως θα ένιωθε περήφανος γι’ αυτήν. Αντίθετα εκείνος δεν είπε ούτε λέξη. Όσο περισσότερο το σκεφτόταν τόσο πιο πολύ τη στενοχωρούσε. Είχε βάλει όλη την ψυχή της στη υαλοτεχνική, δίνοντας ζωή στο άψυχο γυαλί. Ήταν κάτι περισσότερο από τέχνη. Ήταν κομμάτια του εαυτού της που έλιωναν με τη φωτιά και αναγεννιούνταν σε κάτι όμορφο. Τα χέρια της έσφιξαν τα χαλινάρια του αλόγου, το πρόσωπό της κρύωνε από τον άνεμο. Ευχόταν να μπορούσε να γυρίσει το χρόνο ~ 59 ~
πίσω, τότε που ζούσαν ο ένας για τον άλλο. Τότε που έκλειναν τον κόσμο απέξω και ένιωθαν ευτυχισμένοι και πλήρεις μέσα στο αγκάλιασμά τους. Ήθελε να την αγαπάει ο Άλεξ όπως παλιά. Παρά την απόσταση που είχε μπει μεταξύ τους, ο Άλεξ ήταν ο άντρας που ήθελε στη ζωή της. Τον αγαπούσε ακόμα, κι ας είχε γίνει διαφορετικός. Περνούσε πολλές ώρες μακριά από εκείνη και τα κορίτσια για να βρίσκεται κοντά στιςΉοικογένειες του επειδή Γκλεν δεν Άρινήθελε και να μαζίστο τους. μήπως το έκανε πιαμιλάει να έρχεται σπίτι τους; Έσκυψε το κεφάλι της. Ο πόνος για το γάμο τους έκανε την καρδιά της κομμάτια. Έβλεπε τη Νέιρνα και τον Μπραμ να ιππεύουν ο ένας δίπλα στον άλλο. Δε μιλούσαν, αλλά κάθε τόσο αντάλλασσαν ματιές. Η αγάπη τους ήταν δυνατή, η ευτυχία τους ολοφάνερη. Ήθελε κι εκείνη να ξαναβρεί την αγάπη στο γάμο της. Πρέπει να είσαι η σύζυγος που έχει ανάγκη ο Άλεξ, τη διαβεβαίωσε ο νους της. Πρέπει ν α είσαι πιο δυνατή και να αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους. ήξερε αν μπορούσε ναΙδίως υποδυθεί μια γυναίκα ση, Δεν μια διαφορετική γυναίκα. αν αυτό σήμαινε με να αυτοπεποίθηπαραιτηθεί από την αγαπημένη της υαλουργία. Κοίταξε πέρα τους πράσινους λόφους με την πάχνη που αιωρούνταν ανάμεσα στα δέντρα. Ανάλαφρα και φευγαλέα τα σύννεφα μόλις που διακρίνονταν στο ηλιόφως. Έτσι ακριβώς ένιωθε και η ίδια ανάμεσα στα μέλη του κλαν. Δεν την έβλεπαν ούτε τη γνώριζαν. Η αλήθεια ήταν πως δεν ένιωθε καθόλου ευτυχισμένη στο Γκλεν Άριν, παρά μόνο όταν βρισκόταν με τις κόρες της ή μέσα στη σπηλιά. Ίσως έπρεπε να προσπαθήσει να συναναστραφεί με τα άλλα μέλη του κλαν, όχι για τον Άλεξ... μα για εαυτό τον της. Μπορεί έτσι να ένιωθε λιγότερο μόνη. Έσφιξε πάνω της το δερματόδετο πακέτο με το γυαλί. Όσο περισσότερο πλησίαζαν στο Ινβέριστον τόσο περισσότερο πονούσε το στομάχι της.Σε παρακαλώ, Θεέ μου, κάνε να έχει αξία. Τα νεύρα της κόντευαν να σπάσουν όταν έφτασαν και μπήκαν στην πέτρινη αυλή. Καθώς ο Μπραμ κανόνιζε τη συνάντηση με τον ηγούμενο η Λάρεν παρατηρούσε το εσωτερικό του μοναστηριού. Από το παρεκκλήσι ακούγονταν οι ύμνοι που έψελναν οι μοναχοί. Σκοτεινός και περίκλειστος ο χώρος, είχε μόνο τετράγωνο ένα παράθυρο κοντά στην οροφή, κεκλιμένο ώστε να μην μπαίνει βροχή. Δε θα θέλουν την υαλογραφία μου, είπε με το νου της. Θα έπρεπε να γκρεμίσουν μέρος του τοίχου κι αυτόμέσα δεν ήταν πρακτικό. Ήταν ένας χώρος κάποιο λιτός και οι μοναχοί που ζούσαν σ’ αυτό δε χρειάζονταν χρώματα να τους αποσπούν από τις προσευχές τους. ~ 60 ~
Τότε η Νέιρνα την οδήγησε μπροστά και ξετύλιξε το δερμάτινο πακέτο. Καθώς η συννυφάδα της εκθείαζε την ποιότητα του γυαλιού και εξηγούσε πως θα επέτρεπε στο φως να μπαίνει μέσα στο ναό, η Λάρεν παρατηρούσε τον ηγούμενο. Το ρυτιδωμένο πρόσωπό του παρέμενε ανέκφραστο, χωρίς να έχει εντυπωσιαστεί μ’ αυτό που έβλεπε. Χαμήλωσε το βλέμμα της. Οι φόβοι της επιβεβαιώνονταν. «Τριάντα πένες», άκουσε τότε τον ηγούμενο να λέει. δύσπιστη τη να Νέιρνα. χέρι του το δικό τηςΚοίταξε προειδοποιώντας μείνειΤο σιωπηλή. Η Μπραμ γυναίκαάγγιξε του χαμογέλασε στον ηγούμενο. «Πιστεύω πως ένας άνθρωπος του Θεού θα ντρεπόταν να προσφέρει τέτοια τιμή γι’ αυτή την ποιότητα». «Είμαστε μια ταπεινή αδελφότητα με λιγοστά χρήματα». «Λυπάμαι πολύ που το ακούω», είπε η Νέιρνα και ξανατύλιξε τον υαλοπίνακα. «Γιατί ξέρω πως ένα τέτοιο παράθυρο θα έφερνε παρηγοριά σε πολλούς πιστούς. Ήλπιζα πως ίσως παραγγέλνατε ένα παράθυρο για τη νέα εκκλησία που χτίζετε. Ο τεχνίτης μας θα μπορούσε να κατασκευάσει ένα παράθυρο οποιουδήποτε μεγέθους, με όποια βιβλική σκηνή θα ήταν δυνατόν να εμπνεύσει την πίστη των ανθρώπων». Έγνεψε προς τον εκεί Μπραμ. «Θα να συνεχίσουμε ταξίδι μας για προςτο το ιδιωτικό Λόχαρ, ο βαρόνος μπορεί θέλει το το παράθυρο ξωκλήσι του». Η Λάρεν έσφιξε το χέρι του Μπραμ καταλαβαίνοντας πως οι τριάντα πένες έκαναν φτερά με τα λόγια της Νέιρνα. «Περιμένετε». Ο ηγούμενος άπλωσε τα χέρια στον υαλοπίνακα. «Αφήστε με να το δω πάλι. Ίσως μπορέσω να εξασφαλίσω κάποια χρηματική ενίσχυση από τον επίσκοπο. Και...» Κοίταξε τον Μπραμ. «Αν πιστεύετε πως είναι δυνατόν να κατασκευαστούν μεγαλύτερα παράθυρα, αυτό ίσως να έκανε το παρεκκλήσι μας πιο κατάλληλο τόπο προσκυνήματος για το κειμήλιο που μόλις αποκτήσαμε. Είναι ένα κομμάτι από τον Τίμιο Σταυρό», πρόσθεσε ο ηγούμενος ευλογώντας τα γένια του. Η Λάρεν σταυροκοπήθηκε, όπως άρμοζε. Και μολονότι οι περισσότεροι προσκυνητές θα συγκινούνταν στη σκέψη ενός τέτοιου κειμηλίου, το ένστικτό της την προειδοποιούσε πως επρόκειτο για απλό ένα κομμάτι ξύλο. Ξερόβηξε. «Πάτερ», του είπε, «αφού η εκκλησία θα είναι αφιερωμένη στον Τίμιο Σταυρό, μήπως επιθυμείτε ένα παράθυρο που να απεικονίζει τη σταύρωση;» Φαντάστηκε ένα τρίπτυχο με αγίους στα αριστερά και δεξιά και μια εικόνα του Χριστού στο κέντρο. Εμπνεόταν ήδη από την ιδέα, σχεδιάζοντας νοερά να χρησιμοποιήσει βαθύ για το φωτοστέφανο και ένα ειδικό σκούρο σμάλτο για τις σκιές τωνχρυσάφι προσώπων. «Ποια είναι αυτή;» ρώτησε τον Μπραμ ο ηγούμενος με μια νότα ~ 61 ~
επίκρισης στη φωνή. Σίγουρα δε θεωρούσε μια γυναίκα ικανή να δημιουργήσει γυαλί, πόσο μάλλον να φιλοτεχνήσει ένα παράθυρο ικανό να εμπνεύσει το θρησκευτικό αίσθημα των ανθρώπων. «Είμαι... η αδερφή του υαλοτεχνίτη», προφασίστηκε. «Εκείνος δεν μπορούσε να έρθει, ήθελε όμω ς να έρθω εγώ για απαντήσω να σε τυχόν ερωτήσεις σας, αν αποφασίζατε να του αναθέσετε την εργασία». Η Νέιρνα της έριξε μια προειδοποιητική ματιά, αλλά ο ηγούμενος δε φάνηκε ενοχλείται από ψέματρόπο της. Αντίθετα φάνηκε ικανοποιημένος. «Θανα ήθελα να μάθω μετο ποιον καταφέρνει ο αδερφός σας να δημιουργεί τέτοια θαυμαστά χρώματα». «Προσεύχεται και νηστεύει πριν αναμείξει τα χρώματα», ισχυρίστηκε η Λάρεν. «Μερικές φορές ανταμείβεται με όμορφες αποχρώσεις του γυαλιού, υπάρχουν όμως φορές που τα μείγματά του αποτυγχάνουν. Αυτό τον διατηρεί ταπεινό», εξήγησε και είδε τη Νέιρνα να στριφογυρίζει τα μάτια της. «Πιστεύω ότι θα πρέπει να επικεντρωθούμε στη συμφωνία μας τώρα», διέκοψε η Νέιρνα. «Αν επιθυμείτε να αγοράσετε αυτό τον υαλοπίνακα για την αδελφότητά σας, η τιμή είναι εκατό ασημένια νομίσματα».Μόνο το σφίξιμο του χεριού του Μπραμ εμπόδισε τη Λάρεν να ουρλιάξει ακούγοντας το εξωφρενικό ποσό που ζήτησε η συννυφάδα της. Ο ηγούμενος έβαλε τα γέλια. «Τρελαθήκατε;» Μέσα στο επόμενο δεκαπεντάλεπτο η Νέιρνα κατάφερε να αποσπάσει εβδομήντα πέντε ασημένια νομίσματα από τον ηγούμενο, συν πενήντα επιπλέον νομίσματα για το κόστος των υλικών. Τα υπόλοιπα εκατόν πενήντα νομίσματα για την παραγγελία του νέου παραθύρου θα πληρώνονταν σε δόσεις και η τελευταία θα εξοφλούνταν με την τελική παράδοση. «Πρέπει να πάρεις τα μέτρα», είπε η Νέιρνα γνέφοντας στον Μπραμ. Η Λάρεν του έδωσε ένα καρούλι με χοντρό νήμα, όμως ο ηγούμενος τους εμπόδισε. «Θα στείλω έναν από τους ιερείς μας να σας φέρει τα μέτρα, μόλις αποφασίσουμε ποιες θα είναι οι διαστάσεις του παρεκκλησιού. Επίσης θα σας φέρει ένα σχέδιο με το θέμα του παραθύρου». Ο Μπραμ ευχαρίστησε τον ηγούμενο και οι δύο γυναίκες τον αποχαιρέτησαν. Καθώς έφευγαν η Λάρεν κοίταξε μια τελευταία φορά τον ηγούμενο και τον είδε να κοιτάζει το γυαλί της χαμογελώντας. Η καρδιά τηςΕκατόν χτυπούσε δυνατά, αυτιά της βούιζαν, για νόμιζε πως θα λιποθυμούσε. είκοσι πέντεταασημένια νομίσματα το δικό της γυαλί... ~ 62 ~
Της φαινόταν απίστευτο. Η Νέιρνα και ο Μπραμ είχαν προπορευτεί με τα άλογά τους και καθώς διέσχιζαν την κοιλάδα η Λάρεν δεν μπορούσε να σταματήσει το τρέμουλο των χεριών της. Η Νέιρνα σταμάτησε να την περιμένει και όταν η Λάρεν έφτασε δίπλα της, η γυναίκα σήκωσε τα χέρια της ψηλά και ξέσπασε σε μια θριαμβευτική κραυγή. Μα η Λάρεν δεν μπορούσε να πανηγυρίσει. Το σοκ την είχε αφήσει άφωνη. Δεν περίμενε ο ηγούμενος θα εκτιμούσε τη δουλειά της αρκετά ώστε να δώσειότι χρήματα για να αγοράσει τον υαλοπίνακα. «Τι συμβαίνει; Θα έπρεπε να χαίρεσαι». Πήρε το χέρι της και η Λάρεν προσπάθησε να χαμογελάσει. «Είναι... πολλά λεφτά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι πλήρωσε τέτοιο ποσό για ένα απλό γυάλινο πίνακα». «Δεν είναι απλός», επέμεινε η Νέιρνα. «Κι όταν μάθουν όλοι ότι αυτό το νέο έσοδο οφείλεται σ’ εσένα, θα...» «Όχι». Μολονότι έπρεπε να πει στον Άλεξ για την επιτυχία της, η Λάρεν δεν ήταν έτοιμη να δώσει παράσταση μπροστά στους υπόλοιπους. Ο φόβος τρύπωσε στις φλέβες της και πάγωσε το κουράγιο της. «Πρώτα θα πρέπει νατο μιλήσω στον«Εσύ Άλεξθα γι’του αυτό». Η Νέιρνα έσφιξε χέρι της. πεις τι κάναμε σήμερα. Θα νιώσει περήφανος για σένα, ξέρεις». Η Λάρεν ήθελε πολύ να το πιστέψει. Καθώς όμως επέστρεφαν στο Γκλεν Άριν η ανησυχία της μεγάλωνε. Ο Άλεξ κάλπαζε με το άλογό του, έχοντας πίσω του τον Ντούγκαλ και τον Κάλεμ. Ο Μπράντι και η οικογένειά του είχαν μόλις βγει από τα σύνορα του Γκλεν Άριν, αγνοώντας όλα όσα τους είχε πει την προηγούμενη νύχτα ο Άλεξ. Έφερε να το άλογό του μπροστά την οι- έτσι, κογένεια σταματήσει. «Δε στον θα σ’Μπράντι αφήσωκαι ναανάγκασε μας προδώσεις Μπρόντι. Είμαστε το κλαν σου. Η οικογένεια σου». Η γυναίκα του Μπρόντι έσφιξε το μικρό τους γιο στην αγκαλιά της. «Δεν είναι πια ασφαλές να ζούμε εδώ, έτσι δεν είναι;» «Μπορούν τα άλογά τους να περάσουν μέσα από τα τείχη; Μπορούν να κάψουν την πέτρα;» Είδε την αβεβαιότητα στο πρόσωπο του Μπρόντι και συνέχισε: «Αν είχαμε ξαναχτίσει το Γκλεν Άριν από ξύλο, τότε ναι. Θα ήμασταν ευάλωτοι. Αλλά κάνουμε ένα δυνατό ξεκίνημα». «Θα πάρουμε το παιδί μακριά από τις μάχες. Θα είναι ασφαλής». «Ναι. Θα είναι ασφαλής. Εδώ, με την οικογένεια και τους φίλους». Ο Άλεξ πλησίασε το άλογό του περισσότερο. «Γύρνα στο πίσω Γκλεν Άριν, Μπράντι». Ο συντοπίτης του υπάκουσε και για ένα διάστημα κανείς δε μιλού~ 63 ~
σε. Ήθελε να δείξει στο φίλο του τα τεράστια τείχη που εκτείνονταν γύρω από το Γκλεν Άριν σαν ασπίδα. «Έχει αλλάξει από την εποχή που το έχτισαν οι πατεράδες μας. Κι όταν θα φύγουμε εμείς, θα ορθώνεται ακόμα εδώ για τα παιδιά μας». Κοίταξε τον Μπρόντι και είδε την αναποφασιστικότητα στο πρόσωπό του. «Ποια κληρονομιά θέλεις να αφήσεις; Την ανάμνηση ενός πατέρα που πάλεψε και κέρδισε την ελευθερία του; Ή ενός ανθρώπου που εγκατέλειψε το κλαν του από φόβο;» Ο Φίνιαν Μακλάχορ κοιτούσε το κάστρο του Γκλεν Άριν. Η κεντρική δομή είχε καταστραφεί, γύρω του ωστόσο κατασκευάζονταν δυο σειρές από πέτρινα τείχη. Οι άντρες δούλευαν και ο καπνός από τις εξωτερικές φωτιές υψωνόταν στον παγωμένο αέρα. Η χειμωνιάτικη ψύχρα τον διαπερνούσε, εκείνος όμως δεν ένιωθε τίποτα. Η αδερφή του τον είχε ικετέψει να μην πολεμήσει με τους Μακίνλοχ. «Δεν μπορείς να γίνεις ο εκτελεστής του Χάρκερκ», του είχε πει. «Μην προκαλέσεις την οργή κι άλλου κλαν». κλανκάτι με το οποίο είχε φιλικές σχέσεις.την Ο Τάβιν λοχΙδίως ήταν ενός γι’ αυτόν σαν μεγαλύτερος αδερφός, εποχήΜακίνπου είχαν δοθεί μαζί σε ανάδοχη οικογένεια. Δεν ήταν παρά ένα μικρό παιδί, όμως ο Τάβιν είχε δείξει στον Φίνιαν πώς να ψαρεύει στις λίμνες, πώς να κυνηγά και πώς να γοητεύει γυναίκες για να πετυχαίνει τους σκοπούς του. Οι μνήμες έφεραν πόνο στην καρδιά του. Ο Τάβιν υπήρξε καλός άνθρωπος. Και μολονότι το κλαν τους είχε τραβήξει διαφορετικό δρόμο με τον καινούριο αρχηγό τους, Ντόνελ, τον δεν είχαν επιτεθεί ποτέ ο ένας εναντίον του άλλου. Είχαν κρατήσει μια στάση αλληλοσεβασμού, την οποία ο Φίνιαν ετοιμαζόταν να παραβιάσει. Ο σιδερόπλεκτος θώρακαςπάνω που φορούσε επάνω ήταν βαρύς, οι μεταλλικοί κρίκοι παγωμένοι στο δέρμα του.του Χρειαζόταν μονάχα έναν όμηρο. Κάποιον κοντά στον αρχηγό, ίσως τον μικρότερο αδερφό τους. Ή κάποια σύζυγο. Αν έπαιρνε έναν αιχμάλωτο, τα άλλα αδέρφια θα ακολουθούσαν για να τον απελευθερώσουν. Έτσι θα τους έπιανε όλους. Οιάντρες του θα σκότωναν τους Μακίνλοχ και θα πήγαιναν τα κεφάλια τους στον Χάρκερκ. Ο Φίνιαν έκλεισε τα μάτια του κυριευμένος από αποστροφή. Επρόκειτο για την Ιλιάνα, την κόρη του. Το λατρεμένο κορίτσι, το μοναχοπαίδι του. Φανταζόταν ήδη όσα της είχε ο κάνει Χάρκερκ και το αίμα του έβραζε στη σκέψη. Όταν όμως πριν μια βδομάδα προσπάθησε να οργανώσει μια ομάδα εναντίον τουεπέζησε. Άγγλου βαρόνου, οι στρατιώτες του τους εξολόθρευσαν. Μόνο ο Φίνιαν Το μήνυμα του Χάκερκ ήταν σαφές. Αν μου εναντιωθείς, θα υπο~ 64 ~
στείς τις συνέπειες... Τώρα πια οι Μακλάχορ ήταν λιγότεροι από δεκαπέντε. Και ο μόνος τρόπος για να σώσει την κόρη του ήταν να κάνει ο ίδιος τη δουλειά του διαβόλου. Πλησίασε πιο κοντά και έπεσε στο έδαφος για να παραμείνει αθέατος. Παρακολουθούσε τις γυναίκες και τα παιδιά ψάχνοντας για το κατάλληλο θύμα. Ανεξάρτητα από τις προσωπικές απόψεις του, το ανίερο έργοτο έπρεπε να του γίνει. Κι όταν βλέμμα έπεσε πάνω στην αιχμάλωτη της επιλογής του, ήξερε ότι ο Άλεξ Μακίνλοχ και τα αδέρφια του δε θα δίσταζαν να πολεμήσουν γι’ αυτήν. Το ερώτημα ήταν πώς θα τρύπωνε μέσα στο κάστρο. Θα έπαιρνε χρόνο. Και δεν είχε καθόλου χρόνο. Ο Άλεξ ακούμπησε το χέρι του πάνω στην πύλη του φρουρίου και κοίταξε πέρα μακριά. Τα πρωινά σύννεφα είχαν αρχίσει να διαλύονται και η ομίχλη ταξίδευε πάνω από τους πράσινους λόφους. Μπράντι Ο και ηφέρει οικογένεια του είχαν Άριν και το γεγονός είχε μια αλλαγή στιςεπιστρέψει διαθέσεις στο τωνΓκλεν ανθρώπων. Μολονότι οι αμφιβολίες τους παρέμεναν, τους είδε να κοιτούν το κάστρο με νέο τρόπο. Πέρα στην κοιλάδα διέκρινε μια μικρή ομάδα καβαλάρηδων. Ήταν ο Μπραμ και η Νέιρνα που επέστρεφαν μαζί με τη Λάρεν. Καθώς πλησίαζαν έβλεπε όλο και περισσότερο στη στάση τους έναν αέρα θριάμβου. Η Λάρεν όμως φαινόταν ανήσυχη κι είχε το βλέμμα χαμηλωμένο στα χέρια της. Βλέποντάς τους να επιστρέφουν σώοι, ο Άλεξ ησύχασε. Είχε περάσει όλη την προηγούμενη νύχτα με τη σκέψη της, μετανιώνοντας για όλα όσα τηςένιωθε είχε πει. Γιατί όμως να η Λάρεν να τον εμπιστευθεί; Γιατί τέτοια ανάγκη κρύβειδεν τις μπορούσε ενέργειές της από εκείνον, σαν να φοβόταν πως θα την τιμωρούσε γι’ αυτές; Όταν η συντροφιά πλησίασε περισσότερο, ο Άλεξ κατέβηκε τα σκαλιά, του φρουρίου και πήγε να τους υποδεχτεί. Έδιωξε τις ταραγμένες σκέψεις του και περίμενε τη γυναίκα του να πλησιάσει. Το πρόσωπο της Λάρεν φανέρωνε και τη δική της αβεβαιότητα καθώς ξεπέζευε, ενώ αντίθετα η Νέιρνα φορούσε ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό της. Η γυναίκα του Μπραμ φαινόταν έτοιμη να εκραγεί από ανυπομονησία να διηγηθεί τα νέα, παρ’ όλα αυτά πήρε το χέρι της Λάρεν και την έσπρωξε μπροστά. «Πες του!» Ο Άλεξ κοίταξε«Πουλήσαμε μέσα στα γαλάζια μάτια της Λάρεν ώσπου εκείνη το παραδέχτηκε. το γυαλί. Η Νέιρνα διαπραγματεύτηκε και εξασφάλισε εκατόν είκοσι ασημένια νομίσματα από τους μονα~ 65 ~
χούς». «Μπορείς να το πιστέψεις;» ξέσπασε η Νέιρνα. «Ο ηγούμενος δεν είχε ξαναδεί ποτέ δουλειά σαν τη δική της». Σήκωσε ψηλά το σακούλι με τα νομίσματα. «Στο δρόμο σταματήσαμε να αγοράσουμε μερικά τρόφιμα και εφόδια για το κλαν». Ο ενθουσιασμός της Νέιρνα ήταν μεταδοτικός, ο Άλεξ όμως ανησυχούσε περισσότερο για την έκφραση της Λάρεν. Δε φαινόταν τόσο ευχαριστημένη Πήγε κοντά όσο για θα να έπρεπε. βοηθήσει στο ξεφόρτωμα και η Λάρεν ήρθε δίπλα του με χαμηλωμένο βλέμμα. Όταν η Νέιρνα και ο Μπραμ απομακρύνθηκαν με τα νομίσματα, οι δυο τους έμειναν μόνοι και ο Άλεξ την κοίταξε. «Κάτι σε προβληματίζει». Η Λάρεν τον κοίταξε με αγωνία αντί για χαρά. «Χαίρομαι που μπόρεσα να βοηθήσω το κλαν», είπε τελικά. «Ήλπιζα να καταφέρουμε να το πουλήσουμε». «Και λοιπόν;» «Και δεν είμαι στενοχωρημένη, αντίθετοι, χαίρομαι αληθινά». Έπλεξε τα δάχτυλα μεταξύ τους. «Με στενοχωρεί ο τρόπος που έφυγες από κοντά ηρεμία της.μου χτες το βράδυ». Έδειχνε να συγκρατεί μετά βίας την Δεν ήξερε τι να της πει. Δεν ήταν δυνατόν να αγνοήσει την εξαπάτησή της. Ακόμα και ο Μπραμ με τη Νέιρνα ήταν ενήμεροι για τη δραστηριότητά της πριν από εκείνον κι αυτό τον πλήγωνε. «Δε θέλω να συνεχίσουμε έτσι», μουρμούρισε η Νέιρνα. «Είναι πολύ οδυνηρό». Δεν ήξερε τι εννοούσαν τα λόγια της, ήταν σαν να του έλεγε πως προτιμούσε να είναι μόνη της παρά μαζί του. «Δεν ξέρω τι έκανα για να με αποκλείεις έτσι», της είπε τελικά. «Όμως δε μου μιλάς ποτέ. Δε μου λες τίποτα για τις σκέψεις σου, γι’ αυτά που θέλεις». Άγγιξε το γάντι τηςνακαι το τράβηξε, αποκαλύπτοντας το σημαδεμένο χέρι της. «Δεν μπορώ διαβάσω τα μυστικά σου». «Δεν ξέρουμε πια ο ένας τον άλλο, έτσι δεν είναι;» του ψιθύρισε και τα μάτια της βούρκωσαν. «Δεν είμαστε όπως παλιά. Και δεν ξέρω πώς να το αλλάξω αυτό». Ξαναφόρεσε το γάντι της και τύλιξε γύρω της το μανδύα. Είχε δίκιο. Μετά το θάνατο του Ντέιβιντ είχαν αποξενωθεί. Ζούσαν χωριστές ζω ές οι δ υο τους. «Πρέπει να γυρίσουμε», μουρμούρισε η Λάρεν. «Είναι αργά, δε θέλω να αφήσω περισσότερο τη Βανόρα με τα κορίτσια». «Προηγουμένως θέλω να μάθω κάτι». Η Λάρεν περίμενε σιωπηλή όσο«Ξέρω ο Άλεξ να βρει τα λόγια που δεν ήθελε να προφέρει. ότιπροσπαθούσε δεν ήθελες ποτέ να γίνεις η κυρά του Γκλεν Άριν. Αλλά δεν μπορώ να αποποιηθώ τις δικές μου ~ 66 ~
ευθύνες σαν αρχηγός». Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της, περιμένοντας. «Δεν είσαι ευτυχισμένη εδώ», της δήλωσε. «Δεν είσαι ευτυχισμένη μαζί μου, μ’ αυτή τη ζωή». Ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι της και αντί για απάντηση μέσα της είχε ένα πελώριο κενό. Ο Άλεξ πήρε τα χέρια της στα δικά του απαιτώντας μιαν απάντηση. «Θέλεις να παραμείνεις παντρεμένη μαζί μου, Λάρεν;» Έμεινε σιωπηλή για μια ατελείωτη στιγμή. Η καρδιά του σφίχτηκε και φοβόταν πως ήξερε ήδη την απάντησή της. «Δεν ξέρω», του απάντησε τελικά. Η δυστυχία στο βλέμμα της τον πλήγωσε περισσότερο από οτιδήποτε είχε φανταστεί. Και μ’ αυτά τα λόγια η Λάρεν έφυγε από κοντά του. Δεν ήξερε ποια ήταν η σωστή απόφαση. Η καρδιά της μάτωνε, γιατί τον αγαπούσε. Διαισθανόταν όμως ότι ο Άλεξ ήταν εκείνος που ήθελε να τερματίσει το γάμο τους. Και θα πρέπει να το είχε σκεφτεί για να εκφράσει την ερώτηση. Στην πραγματικότητα η Λάρεν δεν ήθελε να μείνει μακριά του. Κάθε άλλο. Ο Άλεξ όμως έπρεπε να έχει μία σύζυγο που θα στεκόταν άξια στο πλευρό του. Τώρα που είχε πουληθεί το γυαλί της, θα περνούσε περισσότερο χρόνο από ποτέ δίπλα στο καμίνι της. Θα της έπαιρνε μήνες για να κατασκευάσει τα κομμάτια που χρειαζόταν. Και, έχοντας δει την αντίδραση του Άλεξ, δεν πίστευε πως ο άντρας της θα στήριζε την απόφασή της. Είχε διαφορετική εικόνα για την ιδανική σύζυγό του. Ούτε κι εκείνος όμως είχε σταθεί δίπλα της σαν ιδανικός σύζυγος. Την είχε εγκαταλείψει μόνη στο πένθος τηςμεκαι Λάρεν είχε κάθε στιγμή που τον έβλεπε να περνά μαζί το ηκλαν αντί να μισήσει βρίσκεται κοντά σ’ εκείνη και τις κόρες τους. Σκούπισε τα μάγουλά της, δεν ήθελε να τη δουν τα κορίτσια της κλαμένη. Πίσω της ακούστηκαν βήματα, όμως δε γύρισε. Τότε ο Άλεξ την έπιασε από το μπράτσο και την ανάγκασε να στραφεί προς το μέρος του. Φαινόταν έξω φρενών. «Τι εννοείς δηλαδή, δεν ξέρεις;» Τη σόκαρε τόσο το απότομο ξέσπασμά του ώστε δεν του είπε λέξη. Τα χέρια του ανέβηκαν στο πρόσωπό της και μπλέχτηκαν στα μαλλιά της. «Μετά από τόσα χρόνια δεν πιστεύεις ότι ο γάμος μας αξίζει μια προσπάθεια;» Το φλογισμένο βλέμμα του έδωσε κουράγιο στη Λάρεν, η οποία χέρια του στα δικά της.που παντρεύτηκες πριν «Ναι, αξίζει.πήρε Αλλάταδεν είμαι η ίδια γυναίκα από χρόνια. Ποτέ δε θα ξαναγίνω εκείνο το κορίτσι, αφού ένα κομμάτι ~ 67 ~
του εαυτού μου είναι θαμμένο για πάντα στη λοφοπλαγιά δίπλα στη λίμνη». Άφησε τα δάκρυα της ελεύθερος έσφιξε τα χέρια του. «Δεν μπορώ να μεταμορφωθώ με το ζόρι στη γυναίκα που θέλεις να γίνω». Έβγαλε τα γάντια της και τα άφησε να πέσουν στο χώμα. «Αυτή είμαι, Άλεξ», του είπε και άφησε τα χέρια του αλλά παρέμεινε στην αγκαλιά του. «Ποτέ δε σου ζήτησα να γίνεις κάποια άλλη. Όμως δεν ξέρω ποια είσαι τώρα».να μάθεις;» ψιθύρισε. «Θέλεις «Ναι». Έσκυψε κοντά της, σαν να ήταν έτοιμος να τη φιλήσει. Μα το στόμα του έμεινε μετέωρο μια ανάσα από το δικό της. «Μα δεν μπορούν να υπάρξουν πια ψέματα μεταξύ μας, Λάρεν». «Κι εσύ πρέπει να περνάς λίγο περισσότερο χρόνο μαζί μας, αντί να έρχεσαι στο σπίτι αργά το βράδυ, όταν έχουμε πια κοιμηθεί». Οι παλάμες του γλίστρησαν προς τα κάτω, στα πλευρά της, σαν να ήθελε να ελέγξει την κατάσταση της πληγής της. Τα μάγουλά της πήραν φωτιά και το κορμί της ανταποκρίθηκε αμέσως στη φωτιά του. «Δεν τελειώσαμε μ’ αυτή την κουβέντα», μουρμούρισε ο Άλεξ πάνω στα χείλη της. «Απόψε «Πάμε να βρούμε τους άλλους», όταν απομακρύνθηκε. όμως θα μου δείξεις τηνπρόσθεσε τέχνη σου. Θέλω να μάθω όλα όσα μου κράτησες κρυφά». Η Λάρεν ήλπιζε πως αυτή θα ήταν μια καινούρια αρχή για τους δυο τους. Ο άνεμος χάιδευε το δέρμα της σαν κρύος ψίθυρος καθώς ο Άλεξ την άφησε από τα χέρια του και ξεκίνησε πρώτος για το κάστρο. Μέσα από τις πύλες ο Άλεξ προσπάθησε να κρύψει τα αισθήματα που είχε ξυπνήσει μέσα του η Λάρεν. Η γυναίκα του μουρμούρισε κάποια εξήγηση για τις κόρες τους και εξαφανίστηκε απ’ το πλευρό του. Ύστερα στάθηκε να παρατηρήσει την αλλαγή κλίματος πουήταν είχε φέρει η καινούρια περιουσία τους στο κλαν. Όσο ευγνώμων κι αν γι’ αυτή την εύνοια της τύχης, έπρεπε να αποφασίσει τι θα έκαναν με τα χρήματα. Ο Μπραμ του πρόσφερε μια μεγάλη κανάτα. «Η Νέιρνα κι εγώ θέλουμε να προσφέρουμε αυτό το κρασί σ’ εσένα και τη Λάρεν για να το πιείτε απόψε». «Η γυναίκα σου σε έβαλε να κάνεις τα προξενιά της, έτσι;» «Ακριβώς». Ο Μπραμ του έδωσε την κανάτα. «Δεν ξέρω αν η Λάρεν σου το είπε, αλλά ο ηγούμενος της παρήγγειλε να φτιάξει κι άλλα παράθυρα για την καινούρια εκκλησία. Υποσχέθηκε εκατόν πενήντα ασημένια για τηαπό δουλειά». Ο Άλεξνομίσματα έμεινε άφωνος την έκπληξη. Δεν περίμενε ποτέ ότι το γυαλί μπορούσε να έχει τόση αξία. ~ 68 ~
«Θα πρέπει λοιπόν να αρχίσει αμέσως», συνέχισε ο Μπραμ. «Γι’ απόψε όμως η Νέιρνα κι εγώ σκεφτήκαμε πως θα έπρεπε να το γιορτάσετε οι δυο σας». «Δε χρειάζεται κρασί», είπε ο Άλεξ αυτόματα. Τα χείλη του Μπραμ τρεμόπαιξαν. «Μα το ποτό λύνει τη γλώσσα, έτσι δε λένε; Και η Λάρεν δεν είναι τύπος που μιλάει πολύ». Ο Άλεξ κοίταξε τον αδερφό του στα μάτια. «Της ζήτησα να συναντηθούμε απόψε κι στηεγώ σπηλιά». «Η Νέιρνα θα προσέχουμε τα κορίτσια σας». Ο Μπραμ έστειλε στον αδερφό του ένα συνωμοτικό χαμόγελο. «Και θα φροντίσουμε να έρθει η γυναίκα σου στο ραντεβού». Το στομάχι της Λάρεν είχε δεθεί κόμπος καθώς περπατούσε προς τη λίμνη. Ο Μπραμ είχε προσφερθεί να τη συνοδεύσει, αλλά εκείνη αρνήθηκε. Δεν ήξερε τι ήθελε απόψε ο Άλεξ από αυτήν, όμως ήταν προετοιμασμένη να κάνει ό,τι θα της ζητούσε. Ο Άλεξ την περίμενε ήδη στην είσοδο της σπηλιάς. Τα μαλλιά του ήταν βρεγμένα, σαν να είχε πλυθεί στη λίμνη. Φορούσε έναν καθαρό μπλε χιτώνα, αυτόν που του είχε ράψει πριν από μερικούς μήνες. άπλωσε το χέρι η Λάρεν δάπεδο μπήκε στη σπηλιά νιώθοντας ποιαΤης αγωνία. Πάνω στοκαι χωμάτινο ο Άλεξ είχε απλώσει κάμια μάλλινη κουβέρτα. Σέρβιρε δυο κούπες με κρασί και της έδωσε τη μία. Η Λάρεν το ήπιε γρήγορα, έχοντας ανάγκη να πάρει κουράγιο. Το γλυκό κρασί είχε μια ελαφριά, πρωτόγνωρη γεύση. «Είναι από τη Βουργουνδία», της είπε ο Άλεξ. Η Λάρεν ήπιε άλλο λίγο και ένιωσε τη ζεστασιά να διαπερνάει όλο το κορμί της. «Είναι πολύ καλό». Της σέρβιρε άλλη μία κούπα και της έγνεψε προς το καμίνι. «Έστειλα τον Ράμζι πίσω. Μου παρήγγειλε να μην αφήσω τις φωτιές να σβήσουν». σχολαστικός με τη του». Ο νεαρός είχεφύσημα. απλώσει «Είναι αρκετάπολύ μείγματα, ορισμένα απόδουλειά τα οποία ήταν έτοιμα για Η Λάρεν έβγαλε το γάντι και έδεσε τα μαλλιά πίσω από το πρόσωπό της. «Κάποιοι λένε ότι είναι... διαφορετικός». Από το δισταγμό του η Λάρεν κατάλαβε τι εννοούσε ο άντρας της. Πλησίασε ως το χωνευτήρι με το πράσινο τήγμα. «Πράγματι, είναι. Τα αγόρια τον πειράζουν επειδή συχνά παθιάζεται με μια μικρή λεπτομέρεια». Χαμογέλασε, θυμούμενη την πρώτη φορά που τον είχε συναντήσει «Μπορεί να περνάει ώρες μετρώντας από μέσα του, περιμένοντας την ώρα που θα βάλει το μείγμα μέσα στο καμίνι. Έχει εξαιρετικό μυαλό, οι έχει περισσότεροι άνθρωποι όμως του δεναρέσει τον καταλαβαίνουν. Νομίζουν πως κάποιο πρόβλημα, επειδή να μένει μόνος». Το κοφτερό βλέμμα του συζύγου της έφερε στη Λάρεν μια αμηχα~ 69 ~
νία την οποία κατάφερε να κρύψει. «Όμως τα πάει πολύ καλά σαν μαθητευόμενός μου». Ο Άλεξ πλησίασε να παρατηρήσει ορισμένα κομμάτια από πράσινο γυαλί που είχε κόψει η Λάρεν. Σήκωσε ένα και το κράτησε στο φως, χωρίς να σχολιάσει όμως τίποτα. Η Λάρεν έβαλε αρκετούς σωλήνες μέσα στο καμίνι για να ζεσταθούν. Όταν τελείωσε γύρισε και κοίταξε το σύζυγό της. Το έντονο βλέμμα του την έκανε να νιώσει άβολα. «Ο Μπραμ μου είπε για την παραγγελία». Η Λάρεν πήρε βαθιά ανάσα. «Θα τα φτιάξω τα παράθυρα. Το κλαν χρειάζεται τα χρήματα». «Θέλεις να τα φτιάξεις;» «Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο». Ανάγκασε τον εαυτό της να κάνει ένα βήμα πιο κοντά του κι εκείνος την οδήγησε να καθίσει απέναντι του, πάνω στην κουβέρτα. Για λίγη ώρα απλώς την κοιτούσε και, ο μοναδικός ήχος που ακουγόταν ήταν ο κρότος των ξύλων που καίγονταν. Η Λάρεν περίμενε να τον ακούσει να μιλάει, προετοιμασμένη για την οργή του. Αντί γι’ αυτό ο Άλεξ έσκυψε και μάζεψε μια χούφτα από μικρά χαλίκια. κύλησε στην παλάμη του κι ύστερα άπλωσε το χέρι και ταΤα έβαλε στη λίγο δικήμέσα της παλάμη. «Τι είναι αυτά;» «Τα πετούσα στο παράθυρο του σπιτιού σου τις νύχτες. Για να σε ξυπνήσω», της είπε. Έπιασε τις πέτρες κι αναθυμήθηκε τα παλιά. «Δεν έκλεινα μάτι όταν ήξερα πως θα ερχόσουν». Κοίταξε τον άντρα της χωρίς να καταλαβαίνει το νόημα της πράξης του. Άνοιξε την παλάμη και του επέστρεψε τα χαλίκια. «Τι προσπαθείς να κάνεις, Άλεξ;» «Σου είπα ότι δε σε γνωρίζω πια. Σκέφτηκα λοιπόν πως θα πρέπει να κάνουμε μιατου νέαζέσταναν αρχή». Τα λόγια ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς της. Ο Άλεξ είχε δίκιο. Αν ήθελαν να ξαναχτίσουν το γάμο τους έπρεπε να ξεκινήσουν απ’ την αρχή. Η Λάρεν άφησε τις πέτρες να πέσουν στο χώμα και σηκώθηκε όρθια. Προχώρησε ως την είσοδο της σπηλιάς φέρνοντας μαζί της την κουβέρτα. Ο Άλεξ την ακολούθησε και εκείνη έστρωσε την κουβέρτα στο χώμα. Ύστερα ξάπλωσε και κοίταξε ψηλά στον νυχτερινό ουρανό. «Θυμάσαι που πηγαίναμε στον πέτρινο κύκλο και κοιτούσαμε τα αστέρια;» Ξάπλωσε δίπλα της, με το σώμα του σε απόσταση μιας παλάμης από«Όπως το δικόαπόψε». της. «Μερικές νύχτες έκανε Γλίστρησε κοντά τουπαγωνιά». κι ένιωσε το κορμί του να τη ζεσταίνει. Έμειναν έτσι να κοιτούν τον ουρανό, αν και δε φαίνονταν ~ 70 ~
πουθενά αστέρια. Καθώς οι στιγμές περνούσαν ο χτύπος της καρδιάς της σαν να επιταχυνόταν. Την επηρέαζε η παρουσία, η αρρενωπή του δύναμη. Θα την τραβούσε άραγε κοντά του για να τη φιλήσει, όπως έκανε παλιά; Αντί γι’ αυτό, ο Άλεξ έμεινε σιωπηλός. Τον παρατήρησε με μια πλάγια ματιά και είδε την ένταση χρόνων να αποτυπώνεται στο πρόσωπό του. Το κεφάλι του έγειρε τότε προς το δικό της και η Λάρεν έπλεξε τα δάχτυλά της με πως τα δικά του. Της απλώς το χέρι, η Λάρεν όμως φοβήθηκε η κίνησή του κρατούσε θα οδηγούσε σε περισσότερα. Δεν ένιωθε έτοιμη για περισσότερες οικειότητες μαζί του. Τα αισθήματά της ήταν υπερβολικά αβέβαια. Εκείνος δεν έκανε καμία άλλη κίνηση κι έτσι η Λάρεν γύρισε στο μη τραυματισμένο πλευρό της, αντίκρυ του. Ήθελε να συμφιλιωθούν, να τη συγχωρέσει. «Λυπάμαι που δε σου μίλησα νωρίτερα για την τέχνη ». μου Αντί να μαλακώσει απέναντι της, ο Άλεξ έσφιξε τα χείλη του. «Κι εγώ επίσης». Δεν της είπε τίποτα περισσότερο. Με την απολογία της η Λάρεν είχε καταφέρει θυμώσει και πάλι. Σηκώθηκε να καιτον επέστρεψε στην πέτρινη επιφάνεια εργασίας κι ακούμπησε εκεί τις παλάμες της. Ένας κόμπος είχε ανέβει στο λαιμό της, ένιωθε πληγωμένη. Όμως δεν μπορούσε να φέρει πίσω τα χρόνια που είχαν χάσει. Ο Άλεξ ήρθε πίσω της και την έκανε να τον κοιτάξει. Η σοβαρότητα στο πρόσωπό του την ανησύχησε. «Υπάρχουν κι άλλα μυστικά;» Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Τίποτα. Σου το ορκίζομαι». Τα χέρια του κατέβηκαν από τους ώμους στα μπράτσα της. Το δέρμα της αναρίγησε με το απρόσμενο αυτό χάδι και ένιωσε αμήχανη για τα άσχημα εγκαύματα της επιδερμίδας της. Ευχόταν να μπορούσε να σβήσεικορίτσι όλα τα που σημάδια και τον στο πόνο απ’ τη ζωή της και να ξαναγίνει το αθώο είχε υπάρξει παρελθόν. Χωρίς λέξη πήρε το χέρι του και τον πήγε να ξαπλώσουν στην κουβέρτα. Ύστερα κουλουριάστηκε δίπλα του και τα μπράτσα του την αγκάλιασαν. Ένιωθε όμορφα μέσα στα μπράτσα του και πάλεψε να διώξει τα δάκρυα που ανέβαιναν στα μάτια της. Υπήρχε ένας σπόρος ελπίδας στην καρδιά της ότι με κάποιο τρόπο θα κατάφερναν να αναστήσουν όσα είχαν χαθεί. Μάρτιος 1303 Η Λάρεν κοιτούσε τον τοίχο, ανήμπορη να κοιμηθεί. Είχαν περάσει δυο μήνες από το θάνατο του Ντέιβιντ, αλλά ο πόνος δεν είχε μειωθεί ~ 71 ~
ούτε στο ελάχιστο. Είχε βουλιάξει μέσα στη λύπη και καταπιανόταν με την υαλουργία της για να μην τρελαθεί. Ο Αλεξ δούλευε όλη μέρα κι όταν η Λάρεν δε βρισκόταν κοντά στο καμίνι της, εκείνος την απέφευγε. Ακόμα και τώρα, στο κρεβάτι τους, κοιμόταν στην άλλη άκρη, με γυρισμένη την πλάτη του. Τα χέρια της ήταν καμένα τη απ’δουλειά μα δε νοιαζόταν. Τα εγκαύματα ήταν ένας φυσικός πόνος τον οποίο μπορούσε να αντέξει, γιατί κρατούσε της μακριά σκέψητοτου της. Ξαφνικάτοο μυαλό Άλεξ άπλωσε το χέριαπό του τη κι έπιασε δικόχαμένου της μέσαπαιδιού στο σκοτάδι. Με μια αντανακλαστική κίνηση η Λάρεν αποτραβήχτηκε, γιατί το παραμικρό άγγιγμα πονούσε φριχτά πάνω στο καμένο .δέρμα της Το χέρι του απομακρύνθηκε και η σιωπή που ακολούθησε ήταν βαριοί. Ο Άλεξ δεν ήξερε. Είχε προσπαθήσει να την αγγίξει και εκείνη αντέδρασε σαν να μην τον ήθελε. «Άλεξ;» ψιθύρισε μέσα στο σκοτάδι. Αλλά δεν πήρε καμία απάντηση.
~ 72 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
Αργότερα το ίδιο βράδυ η Λάρεν ξύπνησε και πήγε να ελέγξει το γυαλί. Ενώ ο Άλεξ κοιμόταν, πήρε τον πυρωμένο σωλήνα και τον βύθισε μέσα στο χωνευτήρι που περιείχε το πράσινο γυαλί. Όταν έφτιαξε μια μπάλα από λιωμένο γυαλί στο μέγεθος της γροθιάς της, η Λάρεν άρχισε να γυρίζει το σωλήνα. Με αλλεπάλληλες κινήσεις και παλεύοντας με τη βαρύτητα φυσούσε αέρα μέσα στο σωλήνα. «Νόμιζα πως θα κοιμόσουν», άκουσε τον άντρα της να λέει. Η Λάρεν πήγε ως τη μαρμάρινη επιφάνεια και κύλησε το γυαλί εκεί πάνω δίνοντάς του σχήμα κυλινδρικό. «Θα κοιμηθώ αφού τελειώσω πρώτα αυτό το κομμάτι». Μετέφερε πάλι το γυαλί σε ένα άνοιγμα του φούρνου και το γύρισε με τη βοήθεια ενός μεταλλικού στηρίγματος. Όταν αυτό πύρωσε και πάλι το διαμόρφωσε στο σχήμα που ήθελε, ύστερα το ξαναπήγε στη φωτιά. Τα χέρια της έτρεμαν πάνω στο σωλήνα. Θύμιζε διαρκώς στον εαυτό της πως είχε κάνει πολλά λάθη στο παρελθόν και πως εξακολουθούσε να γνωρίζει ελάχιστα. Ο Άλεξ δεν την είχε ξαναδεί να δουλεύει και η παρουσία του της προκαλούσε αμηχανία. Ήθελε να του δείξει την ομορφιά της δουλειάς της, να τον κάνει να καταλάβει γιατί αγαπούσε τόσο πολύ την Συνέχισε ναυαλουργία. γυρίζει το σωλήνα παρακολουθώντας το γυαλί να επεκτείνεται και να μεγαλώνει, ώσπου μπόρεσε να βρει ένα σταθερό ρυθμό με τη χρυσή πύρινη σφαίρα. Είχε φυσήξει γυαλί χιλιάδες φορές και τώρα πλέον είχε γίνει μια ενστικτώδης διαδικασία. «Γιατί το ξαναβάζεις διαρκώς μέσα στη φωτιά;» ρώτησε ο Άλεξ. «Κρυώνει γρήγορα», του αποκρίθηκε. «Πρέπει να το ξαναθερμαίνω, γιατί αλλιώς δεν μπορώ να του δώσω σχήμα». Όταν έδωσε στο γυαλί τη μορφή που ήθελε, η Λάρεν κάθισε στον πάγκο της και ακούμπησε το σωλήνα πάνω σ’ ένα μακρύ τραπέζι, με το γυαλί να κρέμεται από τη μια άκρη. Στη συνέχεια πήρε ένα σιδερένιο εργαλείο κι έφτιαξε απαλές λιού, στριφογυρίζοντάς το. πτυχώσεις πάνω στη ζεστή μάζα του γυα«Μοιάζει με κύπελλο αυτό που φτιάχνεις», είπε ο Άλεξ. ~ 73 ~
«Όχι ακριβώς. Μόνο έτσι μπορώ να ξεκολλήσω το γυαλί από το σωλήνα». Τον κοίταξε για μια στιγμή. «Αφού έδιωξα τον Ράμζι, θα μπορούσα να ζητήσω τη βοήθεια σου;» «Δεν ξέρω να φτιάχνω γυαλί, Λάρεν». «Έχεις όμως δύναμη στα χέρια. Πάρε αυτόν εκεί το σιδερένιο σωλήνα και βούτηξέ τον μέσα στο ζεστό γυαλί», του είπε. «Χρειάζομαι μια Ο μικρή στο αβγού τουαπό κοκκινολαίμη». Άλεξμάζα, πήρε περίπου τη βέργα καιμέγεθος την απομάκρυνε τις φλόγες. Ύστερα χαμήλωσε την κόκκινη άκρη της μέσα στο καλούπι με την πράσινη υαλόμορφη μάζα. «Γύριζε το σωλήνα καθώς τον βυθίζεις», τον καθοδήγησε «και φέρ’ το πάνω στο μαρμάρινο τραπέζι. Μη σταματάς να γυρίζεις το σωλήνα». Ο Άλεξ ακολούθησε όλες τις οδηγίες της για να δώσει σχήμα στην υαλομάζα κι ύστερα να ενώσει και το δικό του σωλήνα με την επιφάνεια του θερμού υαλόμορφου κυλίνδρου της. Τέλος, μ’ ένα ελαφρύ χτύπημα πάνω στο σωλήνα, η μάζα του γυαλιού χωρίστηκε και ο Άλεξ έμεινε κρατά το ζεστό κύλινδρο με και το ραβδί Τουναχαμογέλασε ανακουφισμένη πήρε του. το σιδερένιο σωλήνα από το χέρι του ώστε να συνεχίσει τη δουλειά της. Γεμάτη ελπίδα για τη στάση του Άλεξ αποτελείωσε το κομμάτι του γυαλιού και το τοποθέτησε μέσα στον μικρότερο φούρνο για να ψυχθεί. «Δε θα ξαναλιώσει τώρα;» τη ρώτησε. Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά «Το καμίνι βρίσκεται σε χαμηλότερη θερμοκρασία, επιτρέποντας στο γυαλί να κρυώσει αργά και έτσι να γίνει σκληρότερο. Θα φτιάξω έναν επίπεδο υαλοπίνακα. Μετά θα τον κόψω σε κομμάτια για τα παράθυρά μου». Σήκωσε ψηλά ένα κομμάτι γυαλί στο χρώμα των πράσινων λόφων. «Όταν τελειώσει φαίνεται κάπως «Δείξε μου τιςθα άλλες δουλειές πουέτσι». έχεις ολοκληρώσει», της ζήτησε ο Άλεξ και η Λάρεν πήγε στο βάθος της σπηλιάς για να φέρει κάποιους από τους υαλοπίνακες που είχε εκεί τυλιγμένους. Ήταν δικά της αυτά τα κομμάτια. Τα έργα που είχε δημιουργήσει μετά το θάνατο του πατέρα Νόλαν. Η ανασφάλεια της επέστρεψε γιατί ίσως οι υαλοπίνακες να μην άρεσαν του Άλεξ και εκείνη δεν ήθελε να δει την απογοήτευση στο πρόσωπό του. Όταν ξετύλιξε το πρώτο παράθυρο, αποκάλυψε τη σκηνή με το βοσκό και το πρόβατό του πάνω στη λοφοπλαγιά. Είχε πασχίσει πολύ να δώσει την κατάλληλη απόχρωση του πράσινου και οι γραμμές του μολύβδου δεννα είχαν βγει τόσο καλές όσοτου. θα ήθελε. Περίμενε ακούσει κάποιο σχόλιό Οτιδήποτε. Ο Άλεξ εξέταζε το γυαλί αγγίζοντας τις γραμμές του μολύβδου. Μα ~ 74 ~
δε φανέρωσε ούτε ίχνος από τις σκέψεις του. «Δείξε μου κι άλλα». Η Λάρεν υπάκουσε και άρχισε να ξετυλίγει τον ένα υαλοπίνακα μετά τον άλλο. Με κάθε κομμάτι επίπεδου γυαλιού που αποκάλυπτε, ένιωθε σαν να γυμνωνόταν όλο και περισσότερο μπροστά στον Άλεξ. Περίμενε μάταια κάποιο σχόλιο, κάποια κριτική για τη δουλειά της. Μα εκείνος απλώς κουνούσε το κεφάλι καταφατικά. «Μπορείς τώρα να αφήσεις τις φωτιές;» τη ρώτησε. Του έγνεψε ντάξει μέχρι τότε».καταφατικά. «Σύντομα θα έρθει ο Ράμζι. Θα είναι ε«Ωραία». Ο Άλεξ άπλωσε το χέρι του στη Λάρεν και άρχισε να την οδηγεί έξω από τη σπηλιά. Ήταν ακόμα σκοτάδι και μόνο οι πυρσοί του Γκλεν Άριν έφεγγαν από μακριά φωτίζοντας το δρόμο τους. «Πού πάμε;» «Θα σου δείξω». Επέστρεψαν στο σπίτι και ο Άλεξ συνέχισε να προχωρεί ως τα θεμέλια του καινούριου κάστρου. Τριγύρω υπήρχε ένας τοίχος που υψωνόταν μέχρι τα γόνατά της. Αυτό που την εξέπληξε ήταν η φαρδιά διάμετρός του. Είχαν αλλάξει τη δομή επεκτείνοντας μακρύτερα τα τείχη. Αν συνέχιζαν ναμέσα δουλεύουν μ’ αυτόν το ρυθμό, θα τοποθετούσαν και τις υπόλοιπες πέτρες σε μια εβδομάδα. Ο Άλεξ την αγκάλιασε από τη μέση και τη σήκωσε πάνω από το τείχος. Ήταν σκοτεινά αλλά πέρα μακριά η αυγή είχε φέξει στον ορίζοντα. «Γιατί είναι τόσο μεγάλος ο τοίχος;» τον ρώτησε. «Τον χτίζουμε σταδιακά. Και δε θα είναι πια ένα ξύλινο φρούριο. Θα είναι κάστρο». Η Λάρεν δεν ήξερε τι να πει. Ένα κάστρο θα αποτελούσε ορατή απειλή για τους Άγγλους, ισοδυναμώντας με πρόσκληση για επίθεση. Κι εκείνη μετά από τόσες ταραχές και επιδρομές, μερικές φορές ευχόταν«Θα να μπορούσε να κρυφτεί μέσα στο αόρατηστο απότέλος όλους. πάρει χρόνια να χτιστεί», τηςδάσος, είπε, «αλλά θα αποδειχτεί πως άξιζε τον κόπο». Η Λάρεν κάθισε στο χαμηλό πέτρινο τοίχο και αγκάλιασε τα γόνατά της. «Το θέλεις πολύ αυτό, έτσι;» «Ήταν το όνειρο του πατέρα μου. Και θα το χτίσω στη μνήμη του». Κάθισε με την πλάτη του γυρισμένη και την άφησε να στηρίξει τη δική της επάνω του. Μέσα στο αχνό μοβ χρώμα της αυγής και καθώς ο ήλιος ανέτελλε αργά, η Λάρεν είδε το τεράστιο έργο που απλωνόταν μπροστά της. Αυτά ήταν τα όνειρά του, οι επιθυμίες του. Γύρισε αργά και«Το τογυαλί μάγουλό ακούμπησε στηνήσυχα. πλάτη «Είδα του. Ο Άλεξ την κοίταξε. ήταντης όμορφο», της είπε το πάθος και την ομορφιά που έκλεισες μέσα του». ~ 75 ~
Το κομπλιμέντο την αιφνιδίασε. Μα ο βαρύς τόνος του την έκανε να αναρωτηθεί μήπως υπήρχαν περισσότερα νοήματα στα λόγια του. «Τελείωσε την παραγγελία, αν αυτό θέλεις αληθινά», συνέχισε ο Άλεξ και γύρισε το βλέμμα του στο κάστρο. «Εγώ έτσι κι αλλιώς έχω αρκετή δουλειά εδώ πέρα». Και μολονότι της είχε δώσει την ελευθερία που ήθελε, η Λάρεν διαισθάνθηκε πως η απόσταση μεταξύ τους μεγάλωσε λίγο περισσότερο. «Γύρισε», είπε ο Μπραμ και συνοφρυώθηκε. «Ο Θεός να μας βοηθήσει». «Ποιος;» Ο Άλεξ είδε την αναστάτωση στο πρόσωπο του αδερφού του και κατάλαβε από πριν την απάντηση. «Η μητέρα μας». Είχε την παρόρμηση να σταυροκοπηθεί. Είχαν απολαύσει μερικές εβδομάδες γαλήνης όσο η μητέρα τους είχε βρει άσυλο στο κάστρο του Κάμερον Μακίνον, λόρδου του Λόχαρ. Σαν σύμμαχός τους ο λόρδος Λόχαρ είχε σπεύσει επανειλημμένως βοήθειά τους. υπομονή και κατανόηση και, από τη στιγμήσε που φιλοξένησε τηνΕίχε Γκρί-μεγάλη ζελ στο σπιτικό του, ο Άλεξ θεωρούσε αυτό τον άνθρωπο άγιο. Το ότι η Γκρίζελ Μακίνλοχ επέστρεφε τώρα στο Γκλεν Άριν, σήμαινε πως θα έμπαιναν σε μπελάδες. «Πού είναι τώρα;» «Περιμένει δίπλα στις πύλες με τα κάρα της. Ήδη κατσάδιασε γερά τον Ρος για το κάστρο. Σκέφτηκα να σε προειδοποιήσω». Ο Άλεξ δεν περίμενε τίποτα λιγότερο από τη μητέρα του. Σίγουρα θα άρχιζε την κριτική για τον τρόπο που αντιμετώπισαν την καταστροφή και τις φωτιές. Διέσχισε το φρούριο και σταμάτησε να πάρει τις δυο κόρες του. Κρατώντας να υποδεχτεί την Γκρίζελ. τη Μέριν και την Αντάρα στα μπράτσα του πήγε Η ηλικιωμένη γυναίκα είχε ήδη ξεπεζέψει και η Νέιρνα πήγαινε κοντά της. Από τη μουτρωμένη έκφραση της μητέρας του ο Άλεξ συμπέρανε πως η Γκρίζελ είχε κιόλας αρχίσει να εκνευρίζεται. «Καιρός ήταν να έρθεις να με υποδεχτείς», του είπε αντί για άλλο χαιρετισμό και το βλέμμα της έπεσε στα κορίτσια. «Υποθέτω ότι αυτή η γυναίκα σου είναι πάλι εξαφανισμένη». Ζάρωσε τη μύτη της με αηδία. Ο Άλεξ έσφιξε τις γροθιές του, αλλά δεν τσίμπησε το δόλωμα της Γκρίζελ. «Η Λάρεν έχει καταπιαστεί με μια συγκεκριμένη δουλειά», αποκρίθηκε, στη μητέρα του το φιλίίδιο. του Η καλωσορίσματος καιέδωσε παρότρυνε τις κόρες τουαναμενόμενο να κάνουν το Γκρίζελ παρατήρησε τα παιδιά, αλλά δεν τους είπε τίποτα. Ύστερα ο Άλεξ ~ 76 ~
έδωσε στις μικρές την άδεια να πάνε στη Βανόρα η οποία είχε ήδη ξεκινήσει τη δουλειά της στο τείχος. «Γιατί ήρθες εδώ, μητέρα;» ρώτησε ο Άλεξ. «Εδώ είναι το σπίτι μου, αν θυμάμαι καλά». Έστρωσε τις φούστες της και προχώρησε ζωηρά μπροστά, ρουφώντας γύρω της το θέαμα των ερειπίων. «Κι αφού ο λόρδος Λόχαρ μου είπε πώς έχει η κατάσταση, σκέφτηκα πως ήταν καλύτερο να έρθω και να σας βοηθήσω». Ο Άλεξ αμφέβαλλε ανκράτησε η Γκρίζελτησκόπευε να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός από κριτική, αλλά γνώμη του για τον εαυτό του. «Βλέπω ότι καταστρέψατε όλα όσα έφτιαξε ο Τάβιν». «Οι Άγγλοι τα κατέστρεψαν». «Μόνο επειδή κάνατε την ανοησία να κλέψετε εκείνη τη Γαλλίδα από το λόρδο Κέρνρος». «Ήταν διάσωση», τη διόρθωσε. «Η λαίδη Μαργκερίτ μας ζήτησε άσυλο και της το παραχωρήσαμε». «Και να πού καταλήξατε». Η Γκρίζελ έγνεψε προς τα χαλάσματα. «Τώρα χασομεράτε χτίζοντας τείχη αντί για ένα σωστό πύργο. Ο Τάβιν δε θα το ήθελε αυτό». Ο Άλεξ δεν είχε σκοπόπιο να απολαυστικό λογοφέρει περισσότερο μαζί της. Για την Γκρίζελ τίποτα δεν ήταν μια από λεκτική σύγκρουση. «Κυρία, χαίρομαι που επιστρέψατε», τους διέκοψε η Νέιρνα κι ύστερα η φωνή της έγινε γλυκιά σαν κρέμα. «Θέλετε να περπατήσετε μαζί μου για να κουβεντιάσουμε πώς θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε καλύτερα τις ικανότητές σας;» Η Νέιρνα πήρε το χέρι της Γκρίζελ και απομακρύνθηκε μαζί της. Ο Άλεξ έκανε μια νοερή σημείωση να δωρίσει στη γυναίκα του αδερφού του ένα μεταξωτό ύφασμα. Αν η Νέιρνα μπορούσε να απασχολεί την Γκρίζελ, αυτό θα τους βοηθούσε να δουλεύουν απερίσπαστοι. Ο Άλεξ τράβηξε προς τη λίμνη. Η Λάρεν είχε επιστρέψει από νωρίς το πρωί να στηφάει σπηλιά έκτοτε δεν την είχε ξαναδεί. Δεν ήξερε θυμηθεί ή ανκαι ήταν ήδη απορροφημένη στη δουλειά της. αν είχε Ποτέ στη ζωή του δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Έμοιαζε με μαγεία αυτή η μεταμόρφωση της άμμου σε υαλομάζα. Καθώς φυσούσε το γυαλί η Λάρεν έχανε κάθε ίχνος από τον ντροπαλό, ήσυχο εαυτό της. Αποκάλυπτε έναν άλλο εαυτό γεμάτο από εσωτερική δύναμη και εμπιστοσύνη στην τέχνη της. Ο Άλεξ δεν ήξερε πως η Λάρεν ήταν ικανή για τέτοιους άθλους και τώρα αναρωτιόταν ποια γυναίκα είχε παντρευτεί. Τα δημιουργήματά της είχαν φέρει απροσδόκητα πλούτη στο κλαν τους, ασημένια νομίσματα τα οποία θα τους βοηθούσαν να χτίσουν το Γκλεν Άριν μέχρι την τελευταία πέτρα. Κι όσο ευγνώμωνώρες κι αντης ήταν γι’ αυτό, σήμαινε πως η Λάρεν θα περνούσε ατελείωτες ημέρας μακριά από όλους. Πώς θα διόρθωναν το γάμο τους αν δεν περνούσαν ποτέ χρόνο ~ 77 ~
μαζί; Σήκωσε μια πέτρα και την τοποθέτησε πάνω στον τοίχο όπου ο Κάλεμ είχε απλώσει κονίαμα. Πιο δίπλα οι κόρες του διασκέδαζαν στοιβάζοντας μικρές πέτρες και γκρεμίζοντάς τες πάλι. Η Μέριν έμοιαζε όλο και περισσότερο στη Λάρεν. Πήγε κοντά στα κορίτσια τους και γονάτισε. «Τι φτιάχνετε, Μέριν;» «Ένα κάστρο, σαν το δικό σου. Αλλά οι Άγγλοι το γκρεμίζουν συνέχεια», πρόσθεσε αγριοκοιτάζοντας τη η μικρότερη αδερφή της. «Ξέρατε για το γυαλί που φτιάχνει μητέρα σας;» Η κόρη του ζάρωσε τη μύτη της. «Δεν πρέπει να πηγαίνουμε στη σπηλιά. Μπορεί να καούμε αν πλησιάσουμε πολύ». Του χαμογέλασε δειλά. «Εμένα μ’ αρέσει πιο πολύ το μπλε γυαλί. Αλλά πρέπει να είμαι μεγάλο κορίτσι και να προσέχω την Αντάρα. Αν πάει πολύ κοντά θα καείαμέσως. Ή μπορεί να την πάρουνε οι μάγισσες». «Είσαι πολύ καλή που φροντίζεις την αδερφή σου», είπε ο Άλεξ και άγγιζε τα μαλλιά της κόρης του. Τα δυο κορίτσια χώθηκαν στην αγκαλιά του και εκείνος δέχτηκε την αγάπη τους σαν το πολύτιμο δώρο που ήταν. Ένας του ξαφνικός ήχος τράβηξε τηνήχο προσοχή του που από την εξωτερική πλευρά κάστρου, σαν τον αλόγου πλησίαζε. «Μείνετε εδώ», είπε στα κορίτσια και προχώρησε ως τον εξωτερικό, μισόχτιστο τοίχο. Σκιάζοντας τα μάτια κόντρα στον ήλιο, έψαξε για την πηγή του θορύβου. Δεν είδε τίποτα, καμία κίνηση πουθενά. Όμως ήξερε τι είχε ακούσει Με το ένστικτό του οξυμένο παρατήρησε τριγύρω του αναζητώντας την αόρατη απειλή. «Πεινάω, μπαμπά», του είπε η Μέριν. «Δε θα φάμε κάτι;» Της έγνεψε καταφατικά. «Θα πάρουμε φαγητό και θα το πάμε στη μητέρα σας». Δεν του άρεσε που η Λάρεν δούλευε μόνη της. Παρ’ όλο που η σπηλιά ήταν ασφαλής κρυμμένηαπό στην πλευρά της λίμνης, αυτό δε σήμαινε πως ήταν μιααπέναντι επιδρομή. Καθώς προχωρούσαν προς τη σπηλιά το βλέμμα του έψαχνε ανήσυχο τον ορίζοντα. Πλησιάζοντας, ο Άλεξ μύρισε τον καπνό απ’ τις φωτιές της Λάρεν. Αφουγκραζόταν με προσοχή, αλλά δεν ξανάκουσε τον ήχο. Ήξερε πως δεν τον είχε φανταστεί, η ακοή του ήταν οξυμένη κι ήταν μαθημένος στον ήχο μιας επερχόμενης επιδρομής. Ή ίσως να έφταιγε απλώς η ανησυχία του για τη μακρά σιωπή των Άγγλων. Τελικά απόδιωξε την ιδέα σαν αποκύημα της φαντασίας του. Όταν έφτασαν στην είσοδο της σπηλιάς είδαν τη Λάρεν να δουλεύει μόνη. Ο Άλεξ είδε έκπληκτος πως αυτή τη φορά η υαλομάζα περι~ 78 ~
στρεφόταν προς τα έξω, παίρνοντας τη μορφή ενός δίσκου. Τα δάχτυλά της στριφογύριζαν με επιδεξιότητα το σωλήνα ώσπου η μάζα έγινε επίπεδη. Τα κορίτσια την κοιτούσαν με δέος. Ήταν σαν να παρακολουθούσαν ένα πέπλο από ζαφείρια να σχηματίζεται μπροστά στα μάτια τους. Η Λάρεν περιέστρεφε την υαλομάζα διαρκώς μέχρι που απέκτησε διάμετρο είκοσι πέντε πόντων. Ύστερα τη να μετέφερε στο φούρνο ανόπτησης για να κρυώσει και τα τέλος γύρισε τους κοιτάξει. «Χαίρομαι που σας βλέπω». Φίλησε μάγουλά τους, όταν όμως σήκωσε το βλέμμα της στον Άλεξ τον είδε επιφυλακτικό. «Πώς πηγαίνει το χτίσιμο;» «Αρκετά καλά. Επέστρεψε η μητέρα μου». Η Λάρεν δεν έδειξε καμία αντίδραση, αν και ο Άλεξ ήξερε πως η γυναίκα του δε συμπαθούσε την Γκρίζελ. «Η Νέιρνα βρήκε τρόπο για να την απασχολήσει». «Και τι κάνει, πνίγει γατιά;» Η γυναίκα του γύρισε σε ένα άλλο καλούπι και έλεγξε το χρώμα του μείγματος. «Η Γκρίζελ δεν είναι τόσο κακή». «'Οχι για σένα, ίσως. Αλλά ας το ξανασυζητήσουμε όταν δε θα μας ακούν κάποιαέδειξε μικράένα αυτιά». Η Μέριν κομμάτι γυαλί σε σχήμα μισάνοιχτου μπουμπουκιού. Κρεμόταν από ένα κομμάτι σχοινί πάνω από τη φωτιά κι ο Άλεξ δεν το είχε προσέξει την προηγούμενη νύχτα. «Νομίζεις πως υπάρχουν μάγισσες εκεί μέσα; Η μαμά είπε πως αυτή είναι μια παγίδα γι’ αυτές». Ο Άλεξ κοίταξε τη Λάρεν κι εκείνη ανασήκωσε τους ώμους. «Αν τριγυρίζουν κακά πνεύματα, δεν τα θέλω κοντά στο γυαλί μου. Ανήκε στον πατέρα Νόλαν. Το κράτησα γιατί μου τον θυμίζει», είπε νοσταλγικά και το άγγιξε. «Μαμά, πεινάω», της είπε η Μέριν. «Σου φέραμε φαγητό». Η Λάρεν τους κοίταξε να με μοιράζονται ευγνωμοσύνη. έχω που προλάβει να φάω». Κάθισαν κι άρχισαν τα«Δεν τρόφιμα είχε διαλέξει η κόρη του από το σπίτι της Βανόρα. Με κάποια απογοήτευση διαπίστωσε πως η Μέριν είχε φέρει ένα δοχείο με μέλι, πίτες βρόμης και κάθε είδους γλυκό που διέθετε η Βανόρα. «Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τρώγαμε όλοι μαζί το μεσημεριανό», είπε η Λάρεν. Ο Άλεξ δεν ήξερε αν αυτό ήταν παράπονο ή κριτική. «Δεν μπορώ να μείνω πολλή ώρα», είπε. Υπήρχαν πολλές δουλειές και η απουσία του θα γινόταν αντιληπτή. Όμως το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να αφήσει τη γυναίκα του Ο απροστάτευτη ενώ τριγύριζε στα μέρητην τουςΑντάρα ένας εχθρός. Άλεξ ετοιμαζόταν να αφήσει από την αγκαλιά του, όταν ένιωσε κάτι ζεστό και υγρό πάνω στα ρούχα του. Ακούμπησε το ~ 79 ~
παιδί κάτω και η γυναίκα του χαμογέλασε βλέποντας τι είχε συμβεί. «Περιμένετε εδώ και οι δυο σας ώσπου να φροντίσω τον πατέρα σας». Έβγαλε το χιτώνα του και η Λάρεν τον πήρε και τον ξέπλυνε στη λίμνη, τρίβοντας το ρούχο με άμμο. «Θα στεγνώσει γρήγορα». Ενώ εκείνη καθάριζε το χιτώνα του ο Άλεξ πήρε μερικές χούφτες νερό και ξέπλυνε του.κορμί Η Λάρεν της να κοιτάζει επίμονατο τοσώμα μυώδες του τσάκωσε συζύγουτον τηςεαυτό το οποίο τεντωνόταν και ριγούσε από το κρύο νερό. Τα μάτια της ακολουθούσαν τις σταγόνες που κυλούσαν πάνω στο δέρμα του. Την είδε να τον κοιτάζει και της απάντησε με το δικό του έντονο βλέμμα. Τα μαύρα μάτια του κοίταξαν το πρόσωπο, τα στήθη, τους γοφούς της. Ανήμπορη να συγκροτήσει τον εαυτό της, η Λάρεν άπλωσε το χέρι και σκούπισε μια σταγόνα νερό με τα δάχτυλά της. Ο Άλεξ έπιασε τον καρπό της και κράτησε το χέρι της πάνω στο δέρμα του. «Όταν κοιμηθούν τα κορίτσια, έλα να με συναντήσεις εδώ απόψε». τα του. δάχτυλά της πάνω του χέρι της απόΠίεσε τη μέση Με το άλλο χέρι τουκαθοδηγώντας αγκάλιασε το το πρόσωπό τηςγύρω και έγειρε πάνω της. Δεν της έκανε τίποτα, μα η αναπνοή της Λάρεν ήταν ταραγμένη κι έτρεμε ολόκληρη απ’ το πλησίασμά του. Εκείνος την παρατηρούσε μ’ έναν απροκάλυπτο πόθο που την έκανε να αναρωτηθεί πότε θα πλάγιαζε μαζί της. Τα δάχτυλά του χάιδεψαν το μάγουλό της και η Λάρεν ανασήκωσε το πρόσωπό της προς το δικό του, ζητώντας το φιλί που δεν της είχε δώσει ακόμα. Στο πρώτο άγγιγμα των χειλιών της το στόμα του άνοιξε να τη δεχτεί,καρδιά να την της εξερευνήσει. Η γρήγορα. Λάρεν το Αν είχεκαι ξεχάσει αυτό, πώς έκανε την να χτυπάει το φιλί του το ήταν τρυφερό, εκείνη ήθελε κάτι περισσότερο απ’ αυτόν. Ήθελε να χαθεί μέσα στην αγκαλιά του, να τον αφήσει να διώξει όλους τους δαίμονες του παρελθόντος τους. Όταν ο Άλεξ αποτραβήχτηκε τα χέρια του παρέμειναν γύρω από τη μέση της. «Απόψε», επανέλαβε. Εκείνη έγνεψε καταφατικά και παραπάτησε, νιώθοντας ανόητη που ο Άλεξ μπορούσε ακόμα να κάνει τα γόνατά της να τρεκλίζουν. «Θα είσαι εντάξει με τα κορίτσια, ή θέλεις να τις πάρω πίσω μαζί μου;» «Μπορούν να μείνουν. Ο Ράμζι θα έρθει σύντομα και θα αναλάβει τις Ο φωτιές». Άλεξ φόρεσε το βρεγμένο χιτώνα του και ξεκίνησε να επιστρέψει στο κάστρο, κρύβοντας τη δυσφορία του για το κρύο. ~ 80 ~
Η Λάρεν επέστρεψε στη σπηλιά και συνέχισε να δουλεύει, σκεπτόμενη τον Άλεξ. Ποτέ δε μιλούσε για τις δικές του έγνοιες. Τις κρατούσε για τον εαυτό του, σαν να μην ήθελε να αποκαλύψει την αδυναμία του. Η Λάρεν ακούμπησετο κοπίδι της και κοίταξε τον απογευματινό ουρανό. Μια κρύα βροχή άρχισε να πέφτει στη γη και τα κορίτσια είχαν μπει στη σπηλιά. Σκοτείνιαζε και έπρεπε να επιστρέψει με τις κόρες της στο κάστρο. «Ελάτε», τους είπε και σήκωσε την Αντάρα στην αγκαλιά της σκεπάζοντάς τη με το μανδύα της. Με την άλλη άκρη του μανδύα της κάλυψε τη Μέριν για να μη βρέχεται. Καθώς περπατούσαν βιαστικά είδε πίσω της έναν άντρα με κουκούλα πάνω στο άλογό του. Ταράχτηκε, γιατί ο άγνωστος είχε ξεπροβάλλει από το δάσος δίπλα στη . λίμνη Όχι μακριά από τον τάφο του γιου της. Ποιος ήταν; Τι ήθελε; Από τα ρούχα του έδειχνε να ανήκει σε ξένο κλαν. Μήπως ήταν κάποιος αγγελιοφόρος; Άνοιξε το βήμα της, αλλά ο άντρας δεν τις ακολούθησε. Φαινόταν πως Γκλεν την παρακολουθούσε καιανακουφισμένη. η Λάρεν αναρωτήθηκε γιατί Όταν μπήκε στο Άριν αναστέναξε Τώρα έβρεχε δυνατά και οι περισσότεροι άντρες είχαν σταματήσει τη δουλειά και αναζητούσαν καταφύγιο μέσα στις καλύβες τους. Πήγε τα κορίτσια στο σπίτι της Βανόρα και η μεγαλύτερη γυναίκα τις καλοδέχτηκε, κάνοντας θέμα για τα βρεγμένα ρούχα τους. Ο Άλεξ μιλούσε με τον Ρος και στη γωνία καθόταν η μητέρα του, η Γκρίζελ. Τα μαύρα μαλλιά της ήταν τραβηγμένα πίσω στο κεφάλι της κι είχε μια ξινή έκφραση στο πρόσωπό της. Το φόρεμά της ήταν άψογο και φορούσε μια μάλλινη εσάρπα για να προστατευτεί από το κρύο. «Ελάτε να δώσετε ένα φιλί στη σέναβερ», πρόσταξε τα κορίτσια. Αυτές κοίταξαν με τητο Λάρεν, η οποία μη έχοντας άλλη επιλογή φώνησε γνέφοντας κεφάλι. Τα κορίτσια δεν αγαπούσαν την συμΓκρίζελ και η Λάρεν ήλπιζε πως η Μέριν θα συγκρατούσε τη γλώσσα της. Αφού τη χαιρέτησαν τα κορίτσια, η Λάρεν πλησίασε κι εκείνη την Γκρίζελ για να της δώσει ένα φιλί καλωσορίσματος, η ηλικιωμένη όμως γύρισε το μάγουλό της στο πλάι. «Τα παιδιά είπα, όχι εσύ». Ρυτίδες πικρίας αυλάκωναν το στόμα της και έγνεψε προς τα έξω. «Βλέπω ότι πάλι παραμελείς το σπίτι και την οικογένειά σου». «Βλέπω ότι παραμένεις ευχάριστη όπως πάντα», της αντιγύρισε η Λάρεν, αλλά αμέσως μετάνιωσε. Ήξερε πως δεν έπρεπε να τσακώνεται με την Γκρίζελ αλλά υπήρχαν φορές που η υπομονή εξαντλούνταν. της «Αν περνούσες μισό χρόνο φροντίζοντας τις υποχρεώσεις σου,σε θα ήσουν καλύτερητο σύζυγος για τον Άλεξ. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί παντρεύτηκε». ~ 81 ~
«Αρκετά, μητέρα», της είπε ο Άλεξ διακόπτοντας τη συζήτησή του με τον Ρος. «Αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις από το να μοιράζεις προσβολές, καλύτερα να γυρίσεις στο Λόχαρ». «Δε γυρίζω. Εδώ είναι το σπίτι μου, εδώ ανήκω». Η Λάρεν έφυγε όσο πιο μακριά μπορούσε από την Γκρίζελ, ήδη όμως τα νεύρα της είχαν τεντωθεί. Τα κορίτσια έτρωγαν ανόρεχτα το φαγητό τους και η Αντάρα άρχισε να γκρινιάζει. «Έλα, σώπα τώρα», είπε στη μικρότερη κόρη τηςΆρχισε και χάιδεψε τα μαλλιά της. «Απλώς είσαι κουρασμένη, γλυκιά μου». να μουρμουρίζει τρυφερά λόγια, αγνοώντας τις δηλώσεις της Γκρίζελ ότι τα δικά της αγόρια δεν είχαν γκρινιάξει ούτε μια μέρα στη ζωή τους. Όταν τα κορίτσια της τελικά κοιμήθηκαν, η Λάρεν βγήκε έξω αδιαφορώντας για τη βροχή. Ο Άλεξ την ακολούθησε. «Πάντα έτσι ήταν. Ό,τι και να της πεις δεν είναι ευχαριστημένη». Η Λάρεν γύρισε να τον κοιτάξει. Η βροχή έπεφτε πάνω τους αλλά το προτιμούσε από το να βρίσκεται κοντά στην Γκρίζελ. «Πες μου ότι δε θα ζούμε μαζί της για πολύ ακόμα». Ο Άλεξ ήρθε δίπλα της και κάθισε, σκεπάζοντάς τη με το μανδύα του.«Ωραία». «Θα τελειώσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε». Η Λάρεν ανατρίχιασε. «Άλεξ, είδα έναν καβαλάρη κοντά στον τάφο του Ντέιβιντ». Το μπράτσο του τυλίχτηκε γύρω από τους ώμους της, σαν για να την προστατεύσει. «Πότε;» «Λίγο νωρίτερα , όταν επιστρέφαμε απ’ τη σπηλιά». Ο Άλεξ σηκώθηκε κι άφησε το μανδύα να πέσει. Το χέρι του πήρε το δικό της και περπάτησε μαζί της μέχρι τον χαμηλό τοίχο απέναντι από το κάστρο. «Φορούσε κουκούλα. Δεν είδα το πρόσωπό του, αλλά φαινόταν σαν να ανήκε σε άλλο κλαν, όχι σαν Άγγλος στρατιώτης». «Κάποιον θα και έστειλε ο Χάρκερκ για οργή να μαζέψει πληροφορίες», σχολίασε ο Άλεξ η Λάρεν ένιωσε την του άντρα της, που θα έκανε τα πάντα για να τους προστατεύσει. «Πήγαινε πίσω στη Βανόρα», της είπε. «Ο Μπραμ κι εγώ θα ψάξουμε στο δάσος. Αν είναι ακόμα εκεί θα τον βρούμε ».
~ 82 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ
8
Νύχτωσε και η Λάρεν δεν είχε δει τον Άλεξ ούτε τον αδερφό του να επιστρέφουν από την έρευνά τους. Κοιτούσε διαρκώς προς την πόρτα αλλά οι ώρες περνούσαν. Τότε σκέφτηκε την πρότασή του να συναντηθούν στη σπηλιά. Μετά την εμφάνιση του ξένου, χωρίς αμφιβολία ο Άλεξ θα ήθελε τη Λάρεν στο σπίτι. Ο Ράμζι. Η σκέψη του ξεπήδησε από το πουθενά. Ο μαθητευόμενός της θα είχε πάει στη σπηλιά να φροντίσει το καμίνι. Θα βρισκόταν εκεί μόνος, χωρίς να ξέρει τίποτα για την .απειλή Έπρεπε να τον ειδοποιήσει, να τον φέρει με ασφάλεια πίσω στο κάστρο. Ποιον μπορούσε να στείλει; Ο Άλεξ πάρει μαζί τον Μπραμ και όμως τον Κάλεμ και ήταν άγνωστο αν ο είχε Ντούγκαλ είχε του πάει επίσης μαζί τους. «Αυτό το σπίτι παρ αείναι κρύο για τα γέρικα κόκαλά μου», παραπονέθηκε η Γκρίζελ. «Η φωτιά δεν είναι αρκετά δυνατή και πρέπει να κλείσετε τις τρύπες στους τοίχους». «Η φωτιά είναι όσο δυνατή γίνεται», αντιγύρισε η Βανόρα. «Κάθισε πιο κοντά της αν κρυώνεις». «Αν καθίσω πιο κοντά, θα πάρω φωτιά», αντιμίλησε η ηλικιωμένη. Το χαμόγελο της Βανόρα στον Ρος έδειξε πως αυτό δε θα τη δυσαρεστούσε καθόλου. Ο Ρος έδειξε να δυσφορεί αυτός με την γκρίνιαγια τηςλίγο Γκρίζελ. Η Λάρεν σκέφτηκε πως ίσως νακιτου άρεσε να λείψει από το σπίτι. Ήταν η καλύτερη ελπίδα της για να φέρει πίσω τον Ράμζι. Πήρε το μανδύα της και πήγε κοντά του. «Μπορώ να σου μιλήσω για μια στιγμή;» Φάνηκε πράγματι πρόθυμος για ένα διάλειμμα και σηκώθηκε παίρνοντας και το δικό του μανδύα. «Τι συμβαίνει;» τη ρώτησε όταν βρέθηκαν έξω. Αν και γνώριζε ήδη για τον καβαλάρη που είχε δει η Λάρεν στην απέναντι όχθη της λίμνης, δεν ήξερε τίποτα για την υαλοτεχνική της. Διάλεξε τα λόγια της προσεκτικά. «Ο Ράμζι Μακίνλοχ πήγε στη σπηλιά του πατέρα Νόλαν, εκεί στο της Δεν ξέρει για τον καβαλάρη. Μπορείς να έρθεις μαζίτέρμα μου για ναλίμνης. τον φέρουμε πίσω στο Γκλεν Άριν;» ~ 83 ~
Ο Ρος κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Ο Άλεξ δε θέλει να φύγεις από το σπίτι μου». «Το ξέρω. Αλλά ο Ράμζι είναι μόνο έντεκα χρονών. Χρειάζεται κάποιον να τον φροντίσει». «Στα έντεκα έπρεπε να είναι πιο μυαλωμένος». «Σε παρακαλώ, Ρος». Άγγιξε το μπράτσο του. «Ανησυχώ για το παιδί. Και θα με περιμένει...» δίστασε πριν συνεχίσει«... για να του πάω φαγητό. πατέρας του συχνά τελικά ξεχνάειόμως να τον ».ταΐσει Ο ΡοςΟφάνηκε απρόθυμος, πήρε έναν πυρσό από τον τοίχο του κάστρου. «Έλα μαζί μου μέχρι την ακρολιμνιά και δείξε μου πού θα βρω τη σπηλιά. Ύστερα υποσχέσου μου ότι θα γυρίσεις στις κόρες σου». «Σ’ το υπόσχομαι». Ξεκίνησαν μαζί και βγήκαν από τις πύλες. Η νύχτα ήταν τόσο σκοτεινή, που δε θα έβλεπαν τίποτα αν δεν είχαν τον πυρσό. «Ακολούθησε την όχθη κυκλικά», του είπε. «Στα οχτακόσια μέτρα θα βρεις τη σπηλιά, έχοντας τα δέντρα στα δεξιά σου. Θα μυρίσεις καπνό. Έχει αναμμένη φωτιά... για να ζεσταίνεται». Ο Ρος σήκωσε το δαδί ψηλά. «Πάω να τον φέρω». ευχαριστώ». Η Λάρεν λίμνης. περίμενε να βεβαιωθεί ότιήταν πήρεαρκετη σωστή«Σ’ κατεύθυνση περιμετρικά της Ο μανδύας της δεν τά ζεστός και, κλείνοντας σφιχτά τις άκρες του, γύρισε πίσω στο κάστρο. Το αμυδρό φως των δαυλών έφεγγε κάπως το δρόμο της, ξάφνου όμως άκουσε πίσω της το τρίξιμο πάγου. Το χνούδι στον αυχένα της ανασηκώθηκε, γιατί ήξερε ενστικτωδώς πως κάποιος βρισκόταν εκεί. Δεν είχε όπλο μαζί της και οι πύλες απείχαν ακόμα πολύ. Για μια στιγμή έμεινε ακίνητη, ελπίζοντας πως το σκοτάδι θα εμπόδιζε τον άγνωστο να την εντοπίσει. Κρατώντας την ανάσα της, αναρωτήθηκε αν έπρεπε να παραμείνει κοκαλωμένη ή να τρέξει προς το κάστρο. άκουσετο ταμανδύα βήματατης να και πλησιάζουν Λάρεν άρχισε ΈναΌταν χέρι άρπαξε την έκανεη να τιναχτεί προςνατατρέχει. πίσω. Η Λάρεν έχασε την ισορροπία της και έβγαλε μια κραυγή, τη στιγμή που μια κουκούλα σκέπαζε το κεφάλι της. Την τύλιξε απόλυτο σκοτάδι και προσπάθησε να ουρλιάζει και πάλι, ένα χέρι όμως σκέπασε τη μύτη και το στόμα της. Ω Θεέ μου, όχι αυτό. Πάλεψε με το δράστη προσπαθώντας να ελευθερωθεί, τα δυνατά του χέρια όμως την κρατούσαν παγιδευμένη και η Λάρεν άρχιζε να χάνει τις αισθήσεις της από την έλλειψη οξυγόνου. Η ζάλη έκανε τα αυτιά της να βουίζουν και τα γόνατά της λύγισαν. Δεν ήξερε ποιος ήταν ο άντρας ή γιατί προσπαθούσε να την πιάσει όμηρο, όμως δε θα της. τον άφηνε αρπάξει χωρίς να δώσει μάχηστο με όλες τις δυνάμεις Άφησενα τοτην σώμα της ελεύθερο και έπεσε χώμα. Προσπάθησε να μην κουνιέται καθόλου, ελπίζοντας ότι ο άγνω~ 84 ~
στος θα την άφηνε για λίγο από τα χέρια του, δίνοντάς της την ευκαιρία να το σκάσει. Το κράτημά του χαλάρωσε στο λαιμό της και η Λάρεν ούρλιαξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. «Άλεξ!» Μια γροθιά βρήκε το πιγούνι της και όλα γύρω της άστραψαν. Κι ύστερα, εντελώς απροσδόκητα τα χέρια του την άφησαν. Άκουσε τον άντρα της και τον Ρος να παλεύουν και τον ήχο από ξίφη που διασταυρώνονταν. Προσπάθησε να βγάλει την κουκούλα κι όταν επιτέλους είδε τη δάδα του Ρος ο δράστης είχε εξαφανιστεί. «Μείνε με τη Λάρεν», άκουσε να λέει ο Μπραμ. «Θα τον βρούμε εμείς». Εκείνος και ο Ρος εξαφανίστηκαν μέσα στα δάση. Η Λάρεν πίεσε τις παλάμες της στην παγωμένη γη προσπαθώντας να πάρει βαθιά ανάσα. Ο Άλεξ τη βοήθησε να σηκωθεί και την πήρε στην αγκαλιά του. Έτρεμε σύγκορμη. «Συ... συγνώμη», τραύλισε. «Δεν είχα σκοπό να φύγω. Ήθελα να βρει τον Ράμζι...» Εκείνος όμως απλώς την κρατούσε και της χάιδευε τα μαλλιά, μουρμουρίζοντας καθησυχαστικά λόγια.με «Θα σεσπηλιά. πάω στο σπίτι». «Όχι ακόμα», τον ικέτεψε. «Πήγαινέ στη Πρέπει να βρω τον Ράμζι». Ο Άλεξ δεν απάντησε και την πήρε από το χέρι για να γυρίσουν πίσω, κάνοντάς τη να πιστέψει πως αγνόησε το αίτημά της. Όταν όμως έφτασαν στις πύλες τον είδε ξαφνιασμένη να παίρνει έναν πυρσό και να γυρίζει πίσω. «Είναι σημαντικό για σένα, έτσι;» Του έγνεψε καταφατικά, έκπληκτη ακόμα. Καθώς προχωρούσαν την κρατούσε από τη μέση και σε κάθε βήμα η Λάρεν έπαιρνε δύναμη από τη δική του. Ποτέ πριν δεν είχε νιώσει παρόμοιοΕίχε τρόμο. Ήξερε πολύ καλά τι πάθαιναν οι αιχμάλωτοι των Άγγλων. δει τη σημαδεμένη πλάτη του Μπραμ και ο Κάλεμ δεν είχε αρθρώσει ακόμα ούτε λέξη ύστερα από την απελευθέρωσή του. Θα την κακοποιούσαν κι ύστερα θα τη σκότωναν. Η σκέψη την έκανε να σφιχτεί περισσότερο πάνω στον άντρα της. «Πιστεύεις ότι τον έστειλε ο Χάρκερκ;» τον ρώτησε. «Σίγουρα. Αν σε κρατούσε όμηρο, ξέρει πως θα έκανα τα πάντα για να σε πάρω πίσω». Ο αμείλικτοςτόνος του έκανε τη Λάρεν να ανατριχιάσει. Όταν έφτασαν στη σπηλιά του πατέρα Νόλαν, η φωτιά είχε σβήσει. Ο Ράμζι«Είπες ήταν άφαντος. Άλεξ και η Λάρεν πλησίασαν κοντά στο καμίνι. πως θα ήτανΟεδώ». «Είχε πει πως θα ερχόταν». Αναρωτήθηκε αν του είχε συμβεί κάτι ~ 85 ~
ή αν είχε αθετήσει απλώς την υπόσχεσή του. Ο άντρας της πρόσθεσε ξύλα στη φωτιά και οι σπίθες υψώθηκαν στην οροφή της σπηλιάς φωτίζοντας το σκοτάδι. «Σ’ ευχαριστώ που με έσωσες», ψιθύρισε στον Άλεξ. Το βλέμμα του δεν αποκάλυπτε κανένα συναίσθημα. Την πήρε στην αγκαλιά του και άγγιξε το μέτωπό της με το δικό του. «Θα σκοτώσω όποιον σε αγγίξει». Ακούμπησε χέρια της του κιτης. ένιωσε το βράδυ γρήγορο χτύπο τηςτακαρδιάς τουπάνω κάτωστην από καρδιά τα δάχτυλά «Χτες μου έδωσες μερικές πέτρες», του ψιθύρισε, «για να μου θυμίσεις τα παλιά». Η έκφρασή του παρέμεινε ουδέτερη, αλλά της έγνεψε με το κεφάλι. Έγειρε το μάγουλό της πάνω στο δυνατό στήθος του και το χτυποκάρδι του ενώθηκεμε το δικό της. Το μόνο που ήθελε τώρα ήταν να νιώσει την ασφάλεια της αγκαλιάς του. Αποζητούσε τη σωματική επαφή που είχαν κάποτε, τότε που το κορμί του σκέπαζε το δικό της και την έφερνε σε έκσταση. Αν όμως τολμούσε να του προσφέρει τον εαυτό της, μήπως εκείνος θα την απόδιωχνε; «Πρέπει να γυρίσουμε», της είπε ήρεμα. «Η Βανόρα θα ανησυχεί και πρέπει να μάθω αν ο Ρος και ο Μπραμ έπιασαν τον εισβολέα». Βαθιά απογοήτευση την κυρίεψε, αν και ήξερε πως ο Άλεξ είχε δίκιο. Δεν ήταν ο τόπος και ο χρόνος για να σμίξουν. Αλλά τον χρειαζόταν απεγνωσμένος είχε ανάγκη να αισθανθεί ασφαλής. Το σώμα της λαχταρούσε το δικό του και η ευαίσθητη σάρκα της ριγούσε. Εκείνος το διαισθάνθηκε. «Τι είναι, Λάρεν;» Δεν είχε λόγια να του το πει. Και υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να ανακαλύψει αν την ήθελε κι εκείνος όπως τον λαχταρούσε αυτή. Η γυναίκα του άφησε το μανδύα της να πέσει στο χώμα και τα γαλάζια μάτια της τον κοίταξαν σαν να ήθελε κάτι να του πει αλλά φοβόταν να μιλήσει. Κι ύστερα άπλωσε τα χέρια να τον αγκαλιάσει και τα χείλη της αναζήτησαν τα δικά του. Τη φίλησε, νιώθοντας την έξαψή του να μεγαλώνει. Τίποτα δε θα μπορούσε να τον αναστατώσει τόσο όσο το να δει κάποιον να απειλεί τη γυναίκα του. Δεν είχε δει το πρόσωπο του άντρα αλλά είχε ακούσει τη Λάρεν να ουρλιάζει. Τράβηξε αμέσως το ξίφος του με σκοπό να σκοτώσει αυτόν που προσπάθησε να της κάνει κακό. Την είχε δει πεσμένη στο έδαφος, κουλουριασμένη από πόνο. Ακόμα και τώρα το πρόσωπό της ήταν κατακόκκινο στο σημείο όπου την είχε χτυπήσει ο άγνωστος. Άγγιξε με τα δάχτυλά του το μελα~ 86 ~
νιασμένο δέρμα της και ευχήθηκε να μπορούσε να εξαφανίσει το σημάδι. Πάλεψε να συγκρατήσει τις ορμές που τον πλημμύρισαν, τον πόθο να κάνει τη Λάρεν δική του. Το στόμα της τον δελέαζε, τον εξωθούσε πέρα από τα όριά, του ελέγχου του. Κι όταν το χέρι χαμήλωσε της στο σώμα του η παράφορη επιθυμία τον κατέκλυσε. Η παλάμη της τον αγκάλιασε, τα μακριά, δάχτυλά της τυλίχτηκαν γύρω από τη διέγερσή του. να το αντέξει αυτό. Είχε σκοπό να τη Δεν ήξερε αν μπορούσε φλερτάρει αργά, να ξαναχτίσει το γάμο τους και να τη κάνει να τον εμπιστευθεί ξανά. Αλλά το σώμα του παλλόταν από επιθυμία και τα χέρια του έτρεμαν από την προσπάθεια να συγκρατηθεί. «Πάρε με», τον ικέτεψε. «Κάνε με να ξεχάσω αυτό που συνέβη». Σήκωσε τη φούστα της και ανέβασε το ένα πόδι της πάνω από το γοφό του, κάνοντας κάθε λογική σκέψη να πετάξει μακριά από το μυαλό του. Είχε περάσει πολύς καιρός. Για ολόκληρους μήνες δεν την είχε αγγίξει. Και στις σπάνιες περιπτώσεις που έκαναν έρωτα, το σμίξιμό τους ήταν ήσυχο και υποτονικό. Αντίθετα με τον απελπισμένο τρόπο που το κορμί της κολλούσε επάνω του. Το στόμα της τον φιλούσε λαίμαργα, η γλώσσα τηςτώρα τον εξερευνούσε. Την οδήγησε πίσω προς τον τοίχο της σπηλιάς και η πλάτη της ακούμπησε στην πέτρα. Προσπάθησε να είναι προσεκτικός, να επιβραδύνει το ρυθμό της, πριν όμως το καταλάβει το χέρι της τον οδηγούσε μέσα της. Η αίσθηση της υγρής ζέστης του κορμιού της τον έκανε να εγκαταλείψει κάθε άλλη προσπάθεια. Ήταν λαχανιασμένη καθώς πάλευε με τη διαφορά του ύψους τους ενώ προσπαθούσε να κάνει έρωτα μαζί του. Ο Άλεξ την ανασήκωσε και έφερε τα πόδια της γύρω από τη μέση του. Καθώς τον φιλούσε, διείσδυσε με δύναμη μέσα της, ακούγοντας το βογκητόΟιτης. Άφησε τοανάσες ρυθμό της τηςτον να αναστάτωναν, τον συνεπάρει χαμήλωσε και αφέθηκε στιγμή. πυρετώδεις το στη χέρι του στο στήθος της κι άρχισε να παίζει με τη σκληρή κορφή. Το κορμί της ήταν ρευστό γύρω απ’ το δικό του και ο Άλεξ αφέθηκε στη μεθυστική αίσθηση που τον κατέκλυζε. Όταν την άκουσε να κραυγάζει ένιωσε να πλησιάζει κι ο ίδιος στην κορύφωση. Οι ωθήσεις του έγιναν πιο βίαιες, ώσπου το κορμί της χαλάρωσε εξαντλημένο από την ηδονή επάνω στο δικό του. Η δική του κορύφωση ακολούθησε αμέσως με το σώμα του λείο απ’ τον ιδρώτα. Έμειναν για λίγο σ’ αυτή τη στάση, τα χέρια του κρατούσαν ακόμα τους γυμνούς γλουτούς της. Η Λάρεν αναρίγησε και έσκυψε ξανά να τονΔεν φιλήσει. ειπώθηκαν άλλα λόγια μεταξύ τους. Στο τέλος την άφησε να πατήσει στο έδαφος και έστρωσε πρώτα τα δικά της κι ύστερα τα δικά ~ 87 ~
του ρούχα. Ο Άλεξ αισθανόταν εντελώς σαστισμένος μ’ αυτό που είχε μόλις συμβεί. Όταν επέστρεψαν στο Γκλεν Άριν ο Γουόλτερ στεκόταν έξω από το σπίτι του και ύψωσε το χέρι του προσκαλώντας τους να πλησιάσουν. Ο μεγαλύτερος φιλοξενούσε Κάλεμ και τον Ντούγκαλ, καθώς και άλλους οι άντρας οποίοι είχαν χάσει τατον σπίτια τους. «Τι συμβαίνει;» ρώτησε η Λάρεν. «Βρήκα το παλικάρι έξω. Ο Ράμζι μου είπε να σου πω συγνώμη που δεν ήρθε». «Είναι μαζί σου τώρα;» Την πλημμύρισε ανακούφιση ακούγοντας πως ο Ράμζι δε βρισκόταν μαζί με τον πατέρα του. «Είναι όλα εντάξει;» «Τα μάτια του είναι πρησμένα. Ο πατέρας του τον έδειρε. Βρήκα το αγόρι κοντά στη λίμνη να βάζει πάγο στα μάτια του. Έλεγε κάτι για φωτιές και με παρακάλεσε να σε ειδοποιήσω». Ο ηλικιωμένος άντρας κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι του και αναστέναξε. «Τον έφερα εδώ και τον«Δεν έβαλα να κοιμηθεί». πρόκειται να ξαναπάει στον πατέρα του», είπε η Λάρεν. «Άλεξ, υποσχέσου μου πως δε θα ξαναπάει. Ο Ράμζι έχει κακοποιηθεί αρκετά». Η έκφραση του άντρα της ήταν βλοσυρή. Όσο κι αν τον απασχολούσε η βραδινή επίθεση του αγνώστου, ο μαθητευόμενος της Λάρεν δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του σαν ενήλικας. «Το παιδί μπορεί να μείνει μαζί μου», πρότεινε ο Γουόλτερ. «Δε θα χρειαστεί πολύ χώρο». «Προς το παρόν», συμφώνησε ο Άλεξ. «Όμως, Λάρεν, προτού μιλήσω με τον πατέρα του Ράμζι πρέπει να βρούμε τον άντρα που σου επιτέθηκε». Έφυγαν το σπίτι του Γουόλτερ ώσπου είδαν τον Μπραμ και τον Ρος νααπό πλησιάζουν. «Χάθηκε», είπε ο Μπραμ. «Θα πρέπει να συνεχίσουμε το ψάξιμο το πρωί». «Δεν είναιαερικό». Η Λάρεν ανατρίχιασε όταν θυμήθηκε το δυνατό κράτημα του άντρα. Ο Άλεξ την τράβηξε δίπλα του και ο Ρος με τον Μπραμ επέστρεψαν στα σπίτια τους. Ο Άλεξ την κοίταξε και η Λάρεν κοκκίνισε στη θύμηση όσων είχαν γίνει νωρίτερα στη σπηλιά. Δεν ήξερε τι της είχε συμβεί αλλά δε μετάνιωνε που ξελόγιασε το σύζυγό της. Την είχε κάνει να νιώσει και πάλι ζωντανή. Τώρα της τονείπε. έβλεπε προβληματισμένο. «Δεέγινε θέλω να ξαναπάς στη σπηλιά», «Ιδίως μετά από αυτό που απόψε». Η Λάρεν συνοφρυώθηκε. «Άλεξ, πρέπει να τελειώσω την παραγγε~ 88 ~
λία. Πρέπει να γυρίσω στο καμίνι, γιατί δεν μπορώ να φτιάξω γυαλί εδώ». Την έκλεισε σφιχτά στην αγκαλιά του. «Στο διάβολο η παραγγελία. Απόψε παραλίγο να σε απαγάγουν. Κόντεψα να σε χάσω επειδή έφυγες από το κάστρο». «Δε θα είμαι μόνη. Θα είναι ο Ράμζι μαζί μου και...» «Δε θα ξαναπάς», επανέλαβε. «Δε χρειαζόμαστε τα χρήματα. Η ζωήΠοτέ σου είναι σημαντικότερη από το γυαλί». δεν τον είχε δει τόσο κατηγορηματικό. Πήγε να του ξαναπεί κάτι, αλλά εκείνος τη σταμάτησε. «Δε θα σε ξαναφήσω μόνη. Θα μείνεις εδώ στο Γκλεν Άριν και μαζί με τη Νέιρνα μπορείτε να συντονίσετε τις εργασίες των γυναικών για την ανοικοδόμηση. Εδώ θα είσαι πιο ασφαλής». Η Λάρεν πάγωσε, συνειδητοποιώντας ξαφνικά αυτό που της ζητούσε. «Μου ζητάς να εγκαταλείψω την υαλοτεχνική». «Όχι». Το χέρι του αγκάλιασε τον αυχένα της τρυφερά, αλλά σταθερά. «Δε σου το ζητάω». Ο παθιασμένος σύζυγος είχε εξαφανιστεί και στη θέση του υπήρχε ένας αρχηγός με σιδερένια θέληση. Η διαταγή του ήταν απολύτως σοβαρή. «Θα πάρω μαζί μου τον Κάλεμ, σαν φύλακα», του πρότεινε. «Δε θα δουλεύω μόνη». «Δε θα δουλεύεις καθόλου. Δεν είναι ασφαλές να απομακρύνεσαι τόσο πολύ από το Γκλεν Άριν». Πήρε το χέρι της κι άρχισε να επιστρέφει προς το σπίτι του Ρος. «Άλεξ, όχι». Αρνήθηκε να τον ακολουθήσει. «Δεν πρόκειται να μείνω στη σκιά της Νέιρνα. Μου ανατέθηκε δουλειά μια και υποσχέθηκα να την ολοκληρώσω». «Ξέρεις τι θα σου συνέβαινε αν κατάφερνε να σε πάρει όμηρο;» Ο τόνος της του φωνής του χαμήλωσε δυσοίωνα. «Ναι», ψιθύρισε με τρεμάμενη φωνή. «Ξέρω πώς θα με μεταχειρίζονταν». «Και νομίζεις πως εγώ θα άφηνα ποτέ άνθρωπο να σε αγγίξει έτσι; Δε με νοιάζει τι σημαίνει για σένα το γυαλί. Ξέχνα το». Τα λόγια του τη συνέτριψαν. Νόμιζε πως, φέρνοντας τόσο ασήμι στο κλαν, θα κέρδιζε το σεβασμό του για την τέχνη της. Ότι θα την ενθάρρυνε και θα ένιωθε περήφανος για τη σημαντική οικονομική συμβολή της. Ανέκαθεν την αντιμετώπιζαν σαν ζητιάνα. Ποτέ της δεν είχε νιώσει περήφανη, έτσι ώστε είχε συνηθίσει στην περιφρόνηση των άλλων. Και τώρατην πουπρόσταζε επιτέλους αποδείξει με κάποιο τρόπο την αξία της, ο Άλεξ ναείχε τα παρατήσει. Μια από πολύ καιρό αδρανής οργή ξύπνησε βαθιά μέσα της. «Δε ~ 89 ~
θα παρατήσω το γυαλί μου, όπως κι εσύ δεν μπορείς να παραιτηθείς από την αρχηγία. Αυτή είμαι». Τώρα έκλαιγε, αλλά ο Άλεξ δεν είχε μαλακώσει. Αντίθετα, η πεισματική επιμονή του είχε γίνει ισχυρότερη. «Δεν έχεις άλλη επιλογή», της είπε μόνο. Ύστερα πήρε το χέρι της και την οδήγησε μέσα στο σπίτι της Βανόρα. Όταν η Βανόρα και η Γκρίζελ άρχισαν τις ερωτήσεις για όσα είχαν συμβεί, η Λάρεν δεν τους είπε λέξη. Πήγε και ξάπλωσε δίπλα στις κόρες της, όσο πιο μακριά από τον Άλεξ τολμούσε να βρίσκεται. Όλη την επόμενη μέρα δεν του είπε λέξη. Ο Άλεξ έστειλε περισσότερους άντρες να ψάξουν για τον εισβολέα, δε βρήκαν όμως παρά μονάχα ίχνη από αίμα και τα χνάρια του αλόγου τα οποία εξαφανίζονταν δίπλα στο ποτάμι. Τουλάχιστον είχε καταφέρει να τραυματίσει τον εχθρό του. Καθώς δούλευε οι σκέψεις του έτρεχαν διαρκώς στη Λάρεν. Τον είχε αποφύγει εκείνο το πρωί και διαισθανόταν την οργή της. Προσπάθησε να αδιαφορήσει. Πάνω απ’ όλα τον ενδιέφερε η ασφάλεια της.ναΤην προηγούμενη μέρα είχεκόντεψε πιαστείνααπροετοίμαστος. Όταν την είδε παλεύει με το δράστη ο Άλεξ χάσει το μυαλό του. Τον είχε πλημμυρίσει η ενστικτώδης ανάγκη να την προστατεύσει με το ίδιο του το αίμα. Αργότερα, η Λάρεν ζήτησε την παρηγοριά του κορμιού του και φάνηκε πως άρχισαν να ξαναχτίζουν το γάμο τους. Όλο το πρωί θυμόταν το άγγιγμά της, τις κραυγές της. Τον ερέθιζε η ανάμνηση κι αυτό χειροτέρευε την κακή διάθεσή του. Ρίχτηκε με τα μούτρα στη δουλειά μεταφέροντας πέτρες από το κάρο ως τον εξωτερικό τοίχο, αλλά δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του τη Λάρεν. Εκείνη είχε υπακούσει κι έμεινε πίσω από τη Νέιρνα γυναίκεςπου να έπρεπε μεταφέρουν άχυρα και μικρά ξύλα για τις βοηθώντας καινούριεςτις καλύβες να χτιστούν. Η Λάρεν πέρασε σκόπιμα από δίπλα του κάποια στιγμή και το ελαφρύ λίκνισμα των γοφών της μαγνήτισε το βλέμμα του. Όταν την είδε να κοιτάζει πέρα μακριά από το κάστρο, ο Άλεξ της έστειλε μια σιωπηλή προειδοποίηση με τα μάτια. Πάνω στο μάγουλό της είδε το κόκκινο σημάδι που είχε αρχίσει να μελανιάζει. Το θέαμα τον εξόργισε ακόμα περισσότερο. Η Λάρεν τότε άρχισε να προχωρεί προς τις πύλες με απροκάλυπτη αψηφισιά. Ο Άλεξ έριξε την κοτρόνα που κρατούσε και πήγε κοντά της. «Για πού το έβαλες;» «Να θα φέρω νερό από τη λίμνη. Ή μήπως κι αυτό;» «Δε πας μόνη σου». Της έγνεψε νααπαγορεύεται προχωρήσει και η Λάρεν πήρε έναν ξύλινο κουβά, ενώ ο Άλεξ την ακολούθησε για να την προ~ 90 ~
σέχει. Την είδε να βγαίνει στην παγωμένη γη και δυσανασχέτησε. Δεν ήθελε να τη δει να γλιστράει. Χωρίς να τη ρωτήσει, τον πήρε κουβά και ξεκίνησε να φέρει το νερό για λογαριασμό της. Η Λάρεν τον κοιτούσε εξαγριωμένη. «Είμαι τόσο ανήμπορη ακόμα και για να φέρω έναν κουβά νερό από τη λίμνη;» Ό Άλεξ άφησε με βρόντο τον κουβά στο έδαφος και γύρισε οργισμένος. «Τι θέλεις από μένα, Χτες βράδυ να παραλίγο να σεόπου απαγάγουν καιΟτώρα νεις ναΛάρεν; σ’ αφήσω ελεύθερη κυκλοφορείς σου αρέσει; τύπος περιμέθα ξαναέρθει. Και να με πάρει ο διάβολος αν θα τον αφήσω να σε πιάσει αιχμάλωτη». «Κι έτσι είμαι δική σου αιχμάλωτη», του είπε με φωνή ψυχρή, θυμωμένη. «Τι θα κάνεις, θα με δέσεις στο πλευρό σου για να μη σου φύγω; Ή μήπως θα με δέσεις στο κρεβάτι για να κάνεις το κέφι σου;» «Εσύ ήσουν εκείνη που με ήθελες χτες βράδυ», της αντιγύρισε. «Εγώ θα σε άφηνα ήσυχη». Φάνηκε έτοιμη να βάλει κλάματα. τα «Μακάρι να το είχες κάνει. Τουλάχιστον έτσι θα ήμουν χρήσιμη, γιατί θα με άφηνες να φτιάξω το γυαλί μου». πισωπάτησε, σαν να τον είχε χτυπήσει. Δεν καταλάβαινε Ο Άλεξ αυτή την επιμονή της να γυρίσει στη σπηλιά. Δε χρειάζονταν τα χρήματα τόσο απελπισμένα όπως πίστευε η Λάρεν. «Αν δεν ήταν τόσο μακριά θα ’ταν διαφορετικό». Προσπάθησε να την κατευνάσει. «Ίσως την άνοιξη, όταν θα είναι πιο ασφαλές, μπορείς να γυρίσεις στη δουλειά σου αν αυτό σε ευχαριστεί». «Δεν καταλαβαίνεις, έτσι; Δεν πρόκειται για γνέσιμο ή ραπτική. Δεν είναι καθόλου το ίδιο πράγμα». Έσκυψε να πάρει τον κουβά της και σήκωσε με κόπο το βάρος του νερού. Είχε δίκιο, ο Άλεξ δεν την καταλάβαινε. Κι όσο περισσότερο θύμωνεεντελώς η Λάρεν,διαφορετικό. τόσο πιο πολύ εκείνος διαισθανόταν πως επρόκειτο για κάτι Άρπαξε τον κουβά και τον πέταξε στο πλάι. Ύστερα έπιασε τον καρπό της και την οδήγησε προς την κατεύθυνση της σπηλιάς. Εκείνη προχωρούσε γρήγορα, σχεδόν τρέχοντος για να τον προλαβαίνει, μα δεν του μιλούσε. Όταν έφτασαν στην είσοδο οι φωτιές είχαν σβήσει και μέσα στη σπηλιά έκανε κρύο. Η Λάρεν πήγε και κάθισε μπροστά στην επιφάνεια εργασίας της δένοντας σφιχτά τα χέρια μεταξύ τους. «Για τι ακριβώς πρόκειται, Λάρεν;» Εκείνη πήρε ένα κομμάτι γυαλί κι έτριψε την επιφάνειά του. «Γίνεσαι παράλογος. Καταλαβαίνω ότι δε θέλεις να δουλεύω μόνη. Αλλά δεν μπορείς να με φυλακίσεις». «Και γιατί δεν μπορώ;» Πήγε και κάθισε απέναντι της. «Είμαι τέ~ 91 ~
ρας επειδή με νοιάζει η ασφάλειά σου;» «Δεν είσαι τέρας. Αλλά δεν μπορώ να παρατήσω αυτή την παραγγελία». Έβαλε μια γυάλινη χάντρα μέσα στο χέρι του. «Το να δουλεύω το γυαλί είναι κάτι που δίνει ένα σκοπό στη ζωή μου. Κάτι που καμία 5 αυτό άλλη γυναίκα του κλαν δεν μπορεί να κάνει. Μ αποδεικνύω πως αξίζω κάτι. Ότι δεν είμαι ζητιάνα, όπως ήταν ο πατέρας μου». Μέσα στα μάτια της είδε τον πόνο είκοσι χρόνων. Ποτέ δεν τον είχε απασχολήσει η καρδιά φτώχειατου. της οικογένειάς της. Ήταν μόνο η γυναίκα που είχειδιαίτερα κλέψει την Η Λάρεν σηκώθηκε και πήγε ως την είσοδο της σπηλιάς. «Μη με κρατάς φυλακισμένη, Άλεξ. Άφησέ με να το κάνω αυτό». Η απελπισία στη φωνή και το βλέμμα της τον αιφνιδίασαν. Εκείνος ήθελε να την κρατήσει μέσα στο κάστρο, εκεί όπου κανείς δεν μπορούσε να την πειράξει. Γιατί δεν καταλάβαινε την ανάγκη του να την προστατεύσει; «Θα μείνεις στο Γκλεν Άριν ώσπου να βεβαιωθούμε ότι πέρασε η απειλή». «Και μετά;» ψιθύρισε η Λάρεν. Ήθελε να αρνηθεί. Όμως διαισθάνθηκε πως, αν της το στερούσε αυτό, η Λάρεν θα τον μισούσε. Δεν ήξερε ποια ήταν η σωστή απόφαση. Τον κοιτούσε επίμονα, μ’ ένα μείγμα ελπίδας και αμφιβολίας. Τελικά ο Άλεξ υποχώρησε. «Μόνο αν ο Κάλεμ συμφωνήσει να σε προσέχει». Ήταν η μοναδική υποχώρηση που είχε κάνει. Και πάλι δεν του άρεσε. Το φως στα μάτια της και η άγρια χαρά της τον έκαναν να σαστίσει. Τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του και τον αγκάλιασε, παρ’ όλο που ο ίδιος έμεινε απαθής. Ο Άλεξ ένιωθε σαν να παζάρευε τη σωτηρία του γάμου του και τον εξόργιζε που η Λάρεν τον είχε αναγκάσει να φτάσει ως εκεί. Καθώς την πήγαινε πίσω στο Γκλεν Άριν, αναρωτιόταν αν είχε κάνει σωστά. Ο Φίνιαν ήταν ξαπλωμένος πάνω στο έδαφος. Το αίμα του πότιζε το παγωμένο γρασίδι κάτω από το σώμα του. Αν και είχε περάσει σχεδόν μια βδομάδα η πληγή στο μπράτσο του άνοιγε ακόμα. Το δέρμα του είχε γίνει κόκκινο και έτρεμε από τον πυρετό τις τελευταίες δύο μέρες. Τελικά το είχε δεχτεί, δεν μπορούσε να μείνει άλλο εκεί. Έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι για να φροντίσει την πληγή του. Όταν άκουσε το άλογο να πλησιάζει ο Φίνιαν πάσχισε να σηκωθεί. Ζάληυποχώρησε. θόλωσε τηνΉταν όρασή του, όταν που όμως είδε τονέφιππος. καβαλάρη έντασή του ένας ιερέας ταξίδευε Δενηυπήρχε απειλή. ~ 92 ~
Ο ιερέας πλησίασε και ξεπέζεψε. Τα μαύρα ράσα του σέρνονταν πίσω στο έδαφος και δίπλωσε τα χέρια του μέσα απ’ τα μακριά μανίκια. «Α χάρετς, εσύ αιμορραγείς. Θα μου επιτρέψεις να σε βοηθήσω;» Ο Φίνιαν έγνεψε καταφατικά και προσπάθησε να ανασηκωθεί. Ζαλιζόταν ακόμα, αλλά άφησε τον ιερέα να ξετυλίξει το μουλιασμένο στο αίμα μανίκι του. «Ξίφος, δεν ήταν;» Ο ιερέας άνοιξε το σάκο που κουβαλούσε και ,
έβγαλε από έβαλε μέσα ένα διπλωμένο πανί. Σήκωσε ψηλά το μανίκι Φίνιαν και το πανί στην πληγή για να απορροφήσει το του αίμα. «Είσαι τυχερός που δεν έχασες το χέρι σου. Δε θα μπορέσω να σε ράψω, αλλά είσαι ευπρόσδεκτος να έρθεις μαζί μου ως το Γκλεν Άριν. Είμαι σίγουρος πως κάποια από τις γυναίκες εκεί θα σε βοηθήσει». «Γκλεν Άριν;» επανέλαβε εμβρόντητος ο Φίνιαν. «Ναι». Ο ιερέας χαμογέλασε. «Υπάρχει εκεί ένας υαλοτεχνίτης, η δουλειά του οποίου είναι ένα θαύμα. Ο ηγούμενος παρήγγειλε ένα παράθυρο από τους Μακίνλοχ και τους πηγαίνω τα σχέδια». Ο ιερέας έσφιξε το πανί γύρω από το χέρι του και ο πόνος εμπόδισε τον Φίνιαν να απαντήσει. «Θα έρθεις, τον Μακίνλοχ θα χαρούν να βοηθήσουν ένανλοιπόν;» άνθρωπο πουξαναρώτησε. βρίσκεται σε«Οι ανάγκη». Μα ο Φίνιαν απλώς κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Μακίνλοχ Οι μπορεί να μην είχαν δει το πρόσωπό του τη νύχτα της επίθεσής του, μόλις όμως έβλεπαν το τραύμα στο χέρι του θα καταλάβαιναν ποιος ήταν. «Όχι, ευχαριστώ πάτερ. Θα γυρίσω στην οικογένειά μου». Αφού ευχαρίστησε τον ιερέα για την καλοσύνη του, εκείνος χαμογέλασε. «Η οικογένεια είναι πράγματι ευλογία. Ο Θεός μαζί σου και με τους αγαπημένους σου». Βαριά θλίψη πλάκωσε την καρδιά του Φίνιαν. Κανείς άλλος δεν μπορούσε τώρα να προστατεύσει την κόρη του. Και ο ίδιος δεν είχε ιδέαΤο πώς μπορούσεέδινε να τητη σώθέση σει. του σ’ ένα σκληρό χειμώνα καθώς η φθινόπωρο Λάρεν ολοκλήρωνε τους χρωματιστούς υαλοπίνακες, ετοιμάζοντας το σχέδιο που θα έπρεπε να κατασκευάσει. Ο Κάλεμ είχε κρατήσει το λόγο του και περιπολούσε την περιοχή γύρω από τη σπηλιά. Ο αδερφός του Άλεξ της έφερνε αμηχανία, γιατί δε μιλούσε ποτέ. Φοβόταν πως η φρούρησή της ήταν αγγαρεία γι’ αυτόν, επειδή αγνοούσε τις προσπάθειές της να του προσφέρει φαγητό ή να τον κάνει να νιώσει πιο άνετα. Κατά βάθος η Λάρεν ευχόταν να καταργούσε ο άντρας της το αυτό μέτρο προφύλαξης, τώρα που δεν υπήρχαν άλλες επιθέσεις. Ένα πρωί, πριν προλάβει να πάει στη σπηλιά η Λάρεν είδε από μακριά έναν ιερέα να έρχεται καβάλα στο άλογόΚαθώς του. Φορούσε ράσο και το κεφάλι του ήταν σκεπασμένο με κουκούλα. πλησίαζε, σταμάτησετο άλογό του λίγα βήματα πριν από τις πύλες. Χαμήλωσε την ~ 93 ~
κουκούλα του και παρατήρησε το κάστρο σαν να αναρωτιόταν αν είχε έρθει στο σωστό μέρος. Ύστερα έκρυψε τα χέρια του μέσα στα μακριά μανίκια και προχώρησε με τα πόδια, τραβώντας πίσω του το άλογο. Η Λάρεν μάντεψε πως ήταν ένας από τους μοναχούς του μοναστηριού ο οποίος είχε έρθει με τα σχέδια της παραγγελίας. Η Νέιρνα πλησίασε τον άντρα για να του μιλήσει. Φαινόταν κουρασμένος και αδύναμος από το ταξίδι του, παρ’ όλα αυτά χαμογέλασε και τις χαιρέτησε. «Έρχεστε απόκαταφατικά, το Ινβέριστον σωστά;»«Θα Πρινθέλετε ο ιερέας προλάβει να γνέψει η υποθέτω, Νέιρνα συνέχισε: φαγητό και λίγο υδρόμελι για να ξεκουραστείτε. Και ίσως μας τιμήσετε κάνοντας μια λειτουργία το πρωί». «Φυσικά...» Ο άνθρωπος φάνηκε να ξαφνιάζεται από τον καταιγισμό των λόγων της Νέιρνα, παρ’ όλα αυτά κατάφερε να συστηθεί. «Είμαι ο πάτερ Στίβεν». Η Νέιρνα του χαμογέλασε πλατιά. «Καλώς ορίσατε». Τώρα που ο ιερέας είχε ξεπεζέψει, η Νέιρνα του εξήγησε χαμηλόφωνα τι θα έκαναν. «Η Λάρεν θα κουβεντιάσει μαζί σας και θα σας δείξει τα δείγματα. Οι άλλοι δεν ξέρουν τίποτα ακόμα. Θα πάμε στη σπηλιά και εκεί μπορείτε να της δώσετε τα σχέδια που φέρατε». «Σπηλιά;» «Εκεί κατασκευάζεται το γυαλί». Ήταν καλύτερα να γίνει η συζήτηση εκεί όπου δεν τους άκουγε κανείς. Ο ιερέας δέχτηκε και ξεκίνησε μαζί τους για τις όχθες της λίμνης. Η Λάρεν τον παρατηρούσε μη ξέροντας αν έπρεπε να παραδεχτεί πως ο υαλοτεχνίτης δεν ήταν ο υποτιθέμενος αδερφός της αλλά η ίδια. Ο άνθρωπος δε φαινόταν προκατειλημμένος με τις γυναίκες. Αν ήταν, ενδεχομένως να απέσυρε την παραγγελία. Επίσης όμως ήταν άνθρωπος του Θεού και η Λάρεν ήδη ένιωθε άσχημα για το ψέμα που είχε πει στον ηγούμενο. Κι αν ο ιερέας έμενε μερικές μέρες μαζί τους θα ήταν αδύνατον να του κρύψουν την αλήθεια. Έφτασαν στη σπηλιά και η Λάρεν μπήκε πρώτη. «Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας», ομολόγησε. «Εγώ ήμουν αυτή που φτιάχνει το γυαλί, όχι ο αδερφός μου. Θα έπρεπε να το έχω αναφέρει στον ηγούμενο, όμως φοβόμουν ότι δε θα μου ανέθετε την παραγγελία». Ο ιερέας φάνηκε προβληματισμένος. Τα μάτια του στένεψαν και η Λάρεν έσπευσε να συνεχίσει. «Τα γυάλινα που κατασκευάζω δε θα ήταν διαφορετικά αν τα έφτιαχνε ένας άντρας. Και ο ηγούμενος ήταν ικανοποιημένος με τη δουλειά μου». Οδήγησε εκείνον και τη Νέιρνα στο βάθος της σπηλιάς. «Αν δε μείνετε ικανοποιημένος με τη δουλειά θα επιστρέψω τα χρήματα». Εκείνος ανασήκωσε αδιόρατα τους μου ώμους χωρίς να εκφράσει καμία άποψη. Η Λάρεν πήρε τις γυάλινες πλάκες που είχε φτιάξει σε διάφορα ~ 94 ~
χρώματα και του τις έδωσε να τις εξετάσει. Στο μεταξύ εκείνη άνοιξε το φούρνο σταθεροποίησης για να δει αν ο γυάλινος κύλινδρος που είχε ετοιμάσει νωρίτερα ήταν έτοιμος για να στρωθεί σε ένα επίπεδο φύλλο. Ο ιερέας την παρατηρούσε επίμονα καθώς η Λάρεν χάραζε και έκοβε τον κύλινδρο στα δύο. Το βλέμμα του της έφερνε αμηχανία, γιατί καταλάβαινε πως αυτός ο άνθρωπος θα έδινε πλήρη αναφορά στον ηγούμενο. Μην φύλλα έχεις νευρικότητα, διέταξετα τον εαυτό της. Έχειςτου φτιάξει εκατοντάδες γυαλιού. Τοποθέτησε δύο κομμάτια γυαλιού με την καμπύλη προς τα κάτω, μέσα σ’ ένα ψυχρότερο μέρος του φούρνου μέχρι να μαλακώσουν και να ισιώσουν. Όταν ξαναγύρισε προς το μέρος τους ο ιερέας την κοιτούσε με δέος . «Έχετε τα σχέδια για τα παράθυρα;» ρώτησε η Νέιρνα. «Η Λάρεν τα χρειάζεται για να συνεχίσει τη δουλειά της». Ο ιερέας φάνηκε για μια στιγμή να κλονίζεται, μετά όμως άνοιξε το σάκο που είχε περασμένο στη μέση του, βρήκε μια περγαμηνή και τους την έδωσε. Η Λάρεν μελέτησε το σκίτσο και άρχισε ήδη να φαντάζεται τα διαφορετικά χρώματα. Είχε ήδη μπλε και πράσινα φύλλα για και τη σκηνή της σταύρωσης, αλλά θα χρειαζόταν περισσότερα καφετιά χρυσαφιά. Το δυσκολότερο μέρος θα ήταν τα πρόσωπα. Δεν είχε αρκετή πείρα για να ζωγραφίσει με σμάλτο πάνω στο γυαλί. «Ίσως να τα έχω έτοιμα στις αρχές του καλοκαιριού», προέβλεψε. «Αλλά θα χρειαστώ τα μέτρα των παραθύρων του ναού». «Θα θέλατε να τα μετρήσετε η ίδια;» της πρότεινε. «Θα μπορούσα να σας συνοδεύσω ως εκεί». Η Λάρεν το σκέφτηκε, ο Άλεξ όμως ήταν απίθανο να της επιτρέψει να φύγει από το Γκλεν Άριν. «Καλύτερα να βάλετε τους μοναχούς να φτιάξουν το πλαίσιο και να μου το φέρετε». Καθώς ο ιερέας άρχισετη ναδουλειά κουβεντιάζει Λάρεν γύρισε να συνεχίσει της. και πάλι με τη Νέιρνα, η Ένα τέταρτο της ώρας αργότερα ο ιερέας άγγιξε απαλά το χέρι της. «Ακούσατε την ερώτησή μου;» Η Λάρεν κοκκίνισε. «Όχι, με συγχωρείτε. Προσπαθούσα να αποφασίσω με ποιο μείγμα χρωμάτων να συνεχίσω». Η ώρα είχε περάσει. «Θα πρέπει να γυρίσω στις κόρες μου». Της έφερνε νευρικότητα το άγγιγμά του, αφού κανένας άλλος άντρας εκτός του Άλεξ δεν την είχε αγγίξει ποτέ. Κοιτάζοντας τριγύρω της διαπίστωσε η Νέιρνα ήδη ήταν επιστρέφει στο Άριν. Ο Κάλεμ βρισκότανότι ακόμα απέξωείχε και δεν σίγουρο ότιΓκλεν τους παρακολουθούσε. ~ 95 ~
Ο πάτερ Στίβεν την κοιτούσε έντονα. «Θέλετε να σας συνοδεύσω πίσω στο κάστρο;» Κούνησε αργά το κεφάλι της αρνητικά και προσπάθησε να συγκεντρώσει το μυαλό της. Το χέρι του ήταν ζεστό πάνω στο δικό της και κάτι ενοχλητικό ρίζωσε μέσα της. Δεν ενν οούσε τίποτα μ ’ αυτό, είπε στον εαυτό της. Απλώς είχε κρατήσει το χέρι της καθώς μιλούσε, αυτό ήταν όλο. ήταν ηγύρισε πρώτη να φορά πουαπό έναςτη άλλος άντραςείδε την είχε ξει.Όμως Και όταν βγει σπηλιά, τον προσέάντρα της να στέκεται εκεί. Και να κοιτάζει. Αύγουστος, 1303 Ο Άλεξ βρήκε τη Λάρεν κουρνιασμένη στο κρεβάτι τους, μέρα μεσημέρι. Όταν άνοιξε τα παράθυρα για να μπει λίγο φως, εκείνη έκλεισε τα μάτια της τυφλωμένη. «Είσαι άρρωστη;» τη ρώτησε. Κοιτούσε τοίχο, κατάχλομη. Δεν είχε κλείσει από θάψει το θάνατο του τον γιου τους και για τον Άλεξ ήτανένας σανχρόνος να είχε και τη γυναίκα του. Σπάνια του μιλούσε πια. Μόλις μερικούς μήνες πριν είχαν προσπαθήσει να μαζέψουν τα κομμάτια του γάμου τους. Του είχε επιτρέψει μια φορά να πλαγιάσει μαζί της, αλλά το άδειο αγκάλιασμά της είχε κάνει το σμίξιμό τους αδιάφορο. Ο Άλεξ δεν κατάφερνε να διαπεράσει το τείχος του πένθους που η Λάρεν είχε υψώσει γύρω .της Κάθισε ανήμπορος στο κρεβάτι. «Τι μπορώ να κάνω;» Η φωνή του ακούστηκε ανούσια στα αυτιά του. Άπλωσε το χέρι του και άγγιξε τα μαλλιά της. Η Λάρεν το πήρε μέσα στο δικό της και το χαμήλωσε μέσα από την κουβέρτα. Εκεί το ακούμπησε πάνωμα στηχάιδεψε φουσκωμένη κοιλιά στρογγυλεμένη της. Έχασε τα λόγια του τη μικρή, κοιλιά. Μέσα στους επόμενους μήνες αυτή η ζωή θα μεταμόρφωνε το σώμα της Λάρεν. «Πότε θα γεννηθεί το παιδί;» κατάφερε να ρωτήσει . «Στις αρχές της άνοιξης». Η φωνή της ήταν άδεια από συναίσθημα κι αν δεν είχε δει τα δάκρυα να γυαλίζουν στα μάτια της, ο Άλεξ θα σκεφτόταν πως η Λάρεν δεν ήθελε αυτό το παιδί. Σιγά σιγά τη βοήθησε να ανασηκωθεί και την πήρε στην αγκαλιά του. «Όλα θα πάνε καλά», της είπε. «Σ’το υπόσχομαι». Η γέννηση απτού του παιδιού ήταν μια αναπάντεχη ευλογία, μια ευκαιρία για να γιατρευτεί η θλίψη της γυναίκας και να γεμίσει πάλι η αγκαλιά «Λεν μπορείς να του κρατήσεις τέτοια υπόσχεση», του της. είπε με αβεβαιότητα. «Αν συμβεί ξανά...» ~ 96 ~
«Δε θα συμβεί. Ο Θεός δε θα μας το έκανε αυτό». Την τύλιξε σφιχτά στην αγκαλιά του προσπαθώντας να την καθησυχάσει. Εκείνη έμεινε ασάλευτη, με τα χέρια κολλημένα στα πλευρά της. «Λάρεν, θα σε φροντίσω». Για πολλή ώρα ούτε τον κοιτούσε ούτε ανταποκρινόταν στο αγκάλιασμά του. Στο τέλος ο Άλεξ χαμήλωσε τα χέρια του και πισωπάτησε. Η Λάρεν δεν του είχε ρίξει ούτε ένα βλέμμα. .
την ήσυχη, μέσαστην του.Δε σε θέλει τώρα και Ο Άλεξ τονΆφησε πόνο του. Ότανείπε έφτασε πόρτα, γύρισε την κατάπιε είδε κουλουριασμένη στο κρεβάτι.
~ 97 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9
«Γυρνά πίσω στο μοναστήρι», διέταξε τον ιερέα ο Άλεξ, ακουμπώντας το μαχαίρι του. «Αμέσως. Δε θα κάνεις λειτουργία ούτε απόψε ούτε αύριο το πρωί». «Αν αυτό επιθυμείτε». Ο πάτερ Στίβεν υποκλίθηκε με το κεφάλι, μα χωρίς καμία ταπεινότητα ή ντροπή. Συμπεριφέρθηκε σαν να μην είχε κάνει τίποτα το επιλήψιμο. Ο Κάλεμ τον ακολούθησε, σαν να ήθελε να βεβαιωθεί ότι ο άντρας θα υπάκουγε τις εντολές του Άλεξ. Ο Άλεξ στράφηκε στη Λάρεν. «Γιατί κρατούσε το χέρι σου;» Η φωνή του ήταν ουδέτερη, αλλά της Λάρεν, η οποία κοιτούσε το έβλεπε κομμάτιτην τουαναστάτωση γυαλιού στοστην χέρι έκφραση της σαν να ήταν το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο. «Δεν κρατούσε το χέρι μου. Απλώς... προσφέρθηκε να με συνοδέψει πίσω στο κάστρο». «Με το χέρι σου μέσα στο δικό του». Αν και οι περισσότεροι ιερείς ήταν ανέραστοι, ο Άλεξ δεν ήταν τόσο ανόητος ώστε να πιστεύει πως όλοι κρατούσαν τον όρκο τους. Κι είχε δει τον άντρα να αγγίζει τη Λάρεν κοιτάζοντάς τη με κάτι παραπάνω από ευγένεια στο βλέμμα του. Ήταν η δικήτου σύζυγος. Και κανείς άντρας, ιερέας ή μη, δε θα τολμούσε να ακουμπήσει χέρι επάνω της. τη Λάρεν από τη μέση. Η κόκκινη μπούκλα έπεφτε στον ώμοΠήρε της ανέδινε μια μυρωδιά καπνού. Ο Άλεξ έγειρε που και την αγκάλιασε, νιώθοντας την απαλότητα των μαλλιών της πάνω στο στόμα του. Η Λάρεν αποτραβήχτηκε για να τον κοιτάξει. «Μου έφερε τα σχέδια για την παραγγελία, αυτό ήταν όλο. Δεν έχεις κανένα λόγο να ζηλεύεις». Δεν τον ενδιέφερε αν φερόταν υπερβολικά. Η ανάγκη του να της δείξει πως ήταν μόνο δική του υπερίσχυε. «Δεν έχω;» Αν και κοιμόταν δίπλα του τη νύχτα, το τελευταίο δεκαπενθήμερο παρέμενε στην άλλη άκρη του κρεβατιού με τις κόρες τους ανάμεσά τους. Ο Άλεξ θα έδινε τα πάντα να έχουν το δικό τους δωμάτιο, ένα μέρος όπου οτίποτα δε θα τον εμπόδιζε να την περισσότερο πάρει στην αγκαλιά «Αυτός καταραμένος ιερέας σε άγγιξε απ’ όσοτου. σ’ έχω αγγίξει εγώ τις τελευταίες εβδομάδες». ~ 98 ~
Φάνηκε αμήχανη μέσα στην αγκαλιά του. «Ήσουν απασχολημένος». Ήταν αλήθεια. Δούλευε όλη μέρα μέχρι αργά τη νύχτα, αποφασισμένος να χτίσει τους τοίχους όσο πιο γρήγορα ήταν δυνατόν. Αν και δεν είχαν υπάρξει άλλες επιθέσεις, ο Άλεξ δεν πίστευε πως ήταν ασφαλείς κι έπρεπε πάση θυσία να ολοκληρωθεί η οχύρωσή τους. «Θα τελειώσουμε σύντομα», της υποσχέθηκε και την άφησε από τηνΚούνησε αγκαλιά καταφατικά του. «Μερικές ακόμα, πολύ». να επιστρέφει στο τομέρες κεφάλι της το κι άρχισε βάθος η τς σπηλιάς.«Η Νέιρνα οργανώνει μια γιορτή για την Έιχια ναμ Μπάνακ1 . Θα σε περιμένει». _ Το πρόσωπο της γυναίκας του έγινε κατακόκκινο από ντροπή. «Θα έπρεπε να έχω βοηθήσει στις προετοιμασίες. Δεν είχα καταλάβει ποια μέρα είναι». Κοίταξε με αγωνία προς το καμίνι της. «Θα φέρεις τον Ράμζι για να προσέχει τη φωτιά;» «Εντάξει. Μετά θα γυρίσω και θα σε περιμένω». Ήθελε να πάει μαζί της στη γιορτή, να αισθανθεί πως είναι η κυρά του ακόμα κι αν αυτό ήταν μια ψευδαίσθηση. Μετά την επίθεση στη Λάρεν είχε αφοσιωθείΤην στηέβλεπε σύλληψη του δράστη, το με πρωί αποτέλεσμα την παραμελήσει ξανά. όταν ξυπνούσε και κάθενανύχτα που επέστρεφε να κοιμηθεί. Δεν ήταν αυτός τρόπος για να συμφιλιωθεί ένας άντρας με τη γυναίκα του. Νιφάδες χιονιού στριφογύριζαν στον αέρα και, μόλις ο Άλεξ έφυγε απ’ τη σπηλιά συνειδητοποίησε πως δεν ήξερε πού να ψάξει. Πιθανόν στο σπίτι του Γουόλτερ ή ανάμεσα στα άλλα αγόρια. Ο Ράμζι θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε. Όταν όμως έφτασε στα περίχωρα του Γκλεν Άριν είδε τον νεαρό να περιμένει. Ο Ράμζι καθόταν ζαρωμένος, σαν να προσπαθούσε να μείνει αθέατος. και ο Άλεξστο αναγνώρισε τον παλιό χιτώνα του που θαΚούρνιαζε πρέπει να στο είχεκρύο δώσει η Λάρεν αγόρι. Ο Άλεξ παρατήρησε το πρόσωπο του αγοριού, αλλά δεν είδε καινούριες μελανιές. Έκανε μια νοερή σημείωση να μάθει πού βρισκόταν ο Όουεν, αφού είχε μία βδομάδα να δει τον πατέρα του Ράμζι. Παρ’ όλο που ο Γουόλτερ είχε πάρει τον νεαρό στο σπίτι του, αυτή δεν ήταν παρά μια προσωρινή λύση. Ο Ράμζι άξιζε να ζει σ’ ένα ζεστό σπιτικό και να έχει αρκετό φαγητό να τρώει. Ίσως όταν τελείωνε το κάστρο, ο Άλεξ και η Λάρεν μπορούσαν να γίνουν οι ίδιοι ανάδοχοι γονείς του νεαρού. «Η Λάρεν σου ζητάει να έρθεις να φροντίσεις τις φωτιές», είπε στο Η Νύχτα των Δώρων· η παραμονή της Πρωτοχρονιάς, στη μεσαιωνική Σκοτία (Σ.τ.Μ) 1
~ 99 ~
αγόρι. «Αν όμως προτιμάς να πας απόψε στη γιορτή, τότε μπορούμε να...» «Δεν έχω καμία όρεξη να πάω». Ο Ράμζι σηκώθηκε κι άρχισε να τρέχει προς τη σπηλιά σαν να μην άντεχε να συνεχίσει τη συζήτηση. Ο Άλεξ ακολούθησε το αγόρι και όταν έφτασε ως τη σπηλιά είδε τη Λάρεν να βγαίνει. Η κουκούλα της είχε γλιστρήσει και νιφάδες χιονιού έλιωναν πάνω στα μάγουλά της. Ο Ράμζι είχε ήδη μπει στη σπηλιά και έβαζε ξύλα στο καμίνι. μια μικρή απόσταση μαζί του ώσπου απομαΗ Λάρεν προχώρησε κρύνθηκαν αρκετά «Ποτέ, ποτέ δε θα σε πρόδιδα. Με κανέναν άντρα». Την τράβηξε στο πλάι του. «Δεν αμφισβήτησα εσένα. Τον ιερέα όμως δεν τον εμπιστεύομαι». Η Λάρεν σώπασε και συνέχισαν να περπατούν προς το κάστρο. Από μακριά οι πυρσοί έλαμπαν μέσα στο εργοτάξιο. Μια μεγάλη φωτιά έκαιγε στο κέντρο του περίκλειστου χώρου και οι άνθρωποι άρχιζαν να συγκεντρώνονται. Ο Μονρό έβγαλε την γκάιντα κι άρχισε να παίζει ένα χαρούμενο ρυθμό ενώ κάποιοι ξεκίνησαν το χορό. Όταν μπήκαν στο χώρο ο Άλεξ είδε ότι η Νέιρνα είχε κόψει κλαδιά από έλατα και τα δέσει διάφορα σημεία από το κάστρο. Η Λάρεν βράδυνε τοείχε βήμα καισε περιεργάστηκε τογύρω διάκοσμο της Νέιρνα. «Μου θυμίζει τον τρόπο που στολίζαμε το σπίτι μας», είπε μ’ ένα φευγαλέο χαμόγελο. «Οι αδερφές μου κι εγώ μαζεύαμε ελατόκλαδα και πρίνο. Δίναμε η μια στην άλλη πέτρες και κλαριά και καμωνόμασταν πως ήταν χρυσά βραχιόλια ή όμορφα φορέματα». «Δεν παίρνατε ποτέ αληθινά δώρα;» «Η μητέρα προσπαθούσε να μας φτιάξει κάτι πρακτικό, σκούφους ή γάντια. Ο πατέρας έστηνε παγίδες για κουνέλια. Αν ήταν τυχερός, είχαμε το δικό μας γιορτινό τραπέζι». Ο Άλεξ την οδήγησε μέσα στο κάστρο και η Λάρεν έψαξε τριγύρω για «Κοίτα τα κορίτσια. είναι τα εκεί». «Πού Της έδειξε μιαπαιδιά;» μικρή ομάδα από μικρά κορίτσια. Η Γκρίζελ τους μιλούσε σοβαρή και τοποθετούσε την -μποναμά πέτρα στην ποδιά καθενός απ’ τα κορίτσια, που καθένα με τη σειρά του αντιπροσώπευαν την Αγία Μπρίγκιντ, που σύμφωνα με την παράδοση κράτησε πρώτη στα χέρια της τον μικρό Ιησού. «Η μητέρα μου σκέφτηκε ότι τα παιδιά θα ευχαριστιούνταν μια δική τους γιορτή. Ο Ντούγκαλ έχει σκοπό να τους διηγηθεί ιστορίες μέσα σε μια απ’ τις καλύβες». Η Λάρεν φάνηκε ικανοποιημένη με όλα αυτά και, όταν πλησίασαν κοντά στη μουσική, ο Άλεξ θυμήθηκε πως είχαν χορέψει οι δυο τους μία ή δύο φορές. Πήρε το χέρι της και την μακριά απόέναν τους άλλους, καθώς ο Μονρό άλλαζε τον τόνο τηςοδήγησε μουσικής κι έπιανε πιο απαλό ρυθμό. Οι γκάιντες έπαιζαν κάποιες νοσταλγικές μελωδίες ~ 100 ~
και η έκφραση της Λάρεν μαλάκωσε. Πάντα αγαπούσε τη μουσική. «Χόρεψε μαζί μου», είπε ο Άλεξ και την τράβηξε κοντά του. Εκείνη δίστασε και κοίταξε τριγύρω, ο άντρας της όμως πήρε τα χέρια της και τα τύλιξε γύρω από το λαιμό του. «Δεν υπάρχει κανείς άλλος εδώ εκτός από εμάς τους δυο». «Υπάρχουν τουλάχιστον τριάντα άνθρωποι», διαμαρτυρήθηκε εκείνη. Μα ο«Μην Άλεξ τους έγειρε κοντά και ακούμπησε τη μύτη του επάνω στη δική της. κοιτάζεις. Ούτε καν θα μας προσέξουν». Χαμήλωσε τα χέρια στους γοφούς της και άρχισε να κινείται κυκλικά μαζί της. Η Λάρεν ταράχτηκε από το άγγιγμά του. Ο Άλεξ είχε δίκιο. Οι άλλοι έσβησαν από γύρω τους ώσπου έμεινε μόνο εκείνος. Τα μαύρα μάτια του την κοιτούσαν διαπεραστικά, θυμίζοντάς της τον παλιό καιρό. Πάνω στο σώμα της ένιωσε το δικό του διεγερμένο τη στιγμή που το στόμα του πλησίασε το δικό της. Δεν τη φίλησε αλλά η ζεστή ανάσα του χάιδεψε τα χείλη της. «Θυμάσαι την πρώτη νύχτα που γιορτάσαμε την Πρωτοχρονιά μαζί;» είχε σταματήσει πέφτει το σώμα της ζεσταινόταν όλοΤο καιχιόνι περισσότερο καθώς ονα Άλεξ είχεκαι τύλιγε το μανδύα του γύρω της, πιέζοντας την πλάτη της στον πέτρινο τοίχο. Αν και τα χρώματα είχαν ξεθωριάσει, εκείνη αναγνώρισε το μάλλινο αυτό ρούχο που του είχε υφάνει πριν από χρόνια. «Με φίλησες για πρώτη φορά». Η παλάμη του αγκάλιασε το μάγουλό της και τη χάιδεψε. Μια λάμψη πονηριάς έλαμπε στα μάτια του. Τα λόγια του ιερέα είχαν ξυπνήσει μέσα του μια ζήλια που η Λάρεν δεν είχε ξαναδεί στον Άλεξ. Κάτω από το μανδύα τα χέρια του τη χάιδευαν, αναζητώντας γυμνή σάρκα ενώ το στόμα του άγγιξε το δικό της. «Είσαι δική μου, Λάρεν», είπε πάνω στα χείλη της. Πριν τουαπλωθεί απαντήσει Ρος πλησίασε κοντά τους. Στοθα πρόσωπο του άντρα είχε ένα οχαμόγελο κατανόησης. «Απόψε παίξουμε το παιχνίδι με τα στοιχήματα. Η Νέιρνα ζήτησε από κάθε οικογένεια να προσφέρει ένα δώρο». «Θα προσφέρουμε κι εμείς κάτι», απάντησε ο Άλεξ. Όταν έμειναν μόνοι κοίταξε τη Λάρεν. «Τι θα ’λεγες για ένα κομμάτι γυαλί;» «Όχι». Η απάντησή της ήταν αυθόρμητη. Δεν ήταν ακόμα έτοιμη να αποκαλύψει τα έργα της στους άλλους. «Δε χρειάζεται να είναι ένα μεγάλο κομμάτι. Ίσως κάποιο από τα χρωματιστά γυαλιά που σου έχουν μείνει». «Θα προτιμούσα να το κρατήσω μυστικό». Η Λάρεν ένιωθε νευρικότητα στη σκέψη πως όλοι θα την κοιτούσαν με περιέργεια και θα κρυφοψιθύριζαν γι’ αυτήν. «Γιατί; Είπες ότι ήθελες να τους αποδείξεις την αξία σου. Αυτή θα ~ 101 ~
ήταν μια καλή ευκαιρία να τους δείξεις τι έχεις κάνει». Ο Άλεξ την άφησε από την αγκαλιά του και η Λάρεν προχώρησε μαζί του ως τη Νέιρνα. «Μόλις παραδώσουμε τους υαλοπίνακες στο μοναστήρι, θα πρέπει να μάθουν όλοι ποιος τους έφτιαξε». «Όχι ακόμα», επέμεινε εκείνη κι άνοιξε το βήμα. Αν τους μιλούσε τώρα, ήταν σίγουρη ότι θα έρχονταν να παρακολουθήσουν τη δουλειά της. Κι εκείνη δεν ήθελε περίεργα μάτια να διακόπτουν τη συγκέντρωσή της. Όσο περισσότερο απομακρυνόταν από τον Άλεξ τόσο πιο πολύ την περόνιαζε το κρύο. Η Λάρεν προχώρησε προς το πλήθος των ανθρώπων. Στάθηκε όμως άτυχη, γιατί η Νέιρνα την είδε. «Χαίρομαι που ήρθες», αναφώνησε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. «Χρειαζόμαστε κι άλλα γυναικεία χέρια. Βανόρα, έλα μαζί μας κι εσύ». «Τι πρέπει να κάνουμε;» Η Λάρεν αναρωτήθηκε αν υπήρχαν τρόφιμα που έπρεπε να μοιραστούν ή αν χρειαζόταν να κάνουν κάτι σχετικό με τα παιδιά. Η Νέιρνα δεν της απάντησε και συνέχισε να συγκεντρώνει γυναίκες, ώσπου μαζεύτηκαν δώδεκα από πιστεύει αυτές. «Λοιπόν». προς τους άντρες. «Ποιος από εσάς ότι είναι Γύρισε αρκετά πάλι άντρας για μια από αυτές τις γυναίκες;» Η Λάρεν ήθελε να το βάλει στα πόδια. Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες της δε θα περίμενε πως η Νέιρνα θα της έκανε κάτι τέτοιο. Όλοι παρακολουθούσαν και εκείνη ήθελε να πεθάνει από ντροπή. Μερικοί από τους άντρες έκαναν ένα βήμα μπροστά, ανάμεσα σ’ αυτούς ευτυχώς και ο Άλεξ. Οι περισσότεροι φαίνονταν περισσότερο περίεργοι παρά θυμωμένοι. «Μα τι κάνει;» ψιθύρισε η Λάρεν στη Βανόρα. «Περίμενε και θα δεις», απάντησε η μεγαλύτερη γυναίκα. Όταν οι άντρες ήρθαν και Νέιρνα απευθύνθηκε πάλι σ’ αυτούς. «Τιστάθηκαν δώρο θαμπροστά δώσετετους, στη ηγυναίκα της επιλογής σας; Πηγαίνετε να το φέρετε». Όταν οι άντρες έφυγαν, η Νέιρνα φρόντισε να δεθούν τα μάτια των γυναικών. Η Λάρεν δεν ένιωθε άνετα με τα μάτια δεμένα μπροστά σε τόσους ανθρώπους. Λεπτό το λεπτό ένιωθε όλο και πιο άβολος ώσπου το σκοτάδι τής έφερε ζαλάδα και φανταζόταν ότι όλοι την παρακολουθούν. Μα μια στιγμή αργότερα της αφαίρεσαν το μαντίλι από τα μάτια. Η Λάρεν τρεμόπαιξε τα βλέφαρα και είδε μια σειρά από μικρά δώρα μέσα σ’ ένα καλάθι. Η Νέιρνα έδειξε τα δώρα στις γυναίκες και παρήγγειλε σε καθεμιά από αυτές αποξηραμένα να διαλέξουν κάτι εαυτό τους. μάλλινα Η Λάρεν υφάσματα, τις είδε να διαλέγουν άνθη,για ένατον πήλινο δοχείο, ακόμα κι ένα κριθαρένιο γλύκισμα βουτηγμένο στο μέλι. ~ 102 ~
Όταν το καλάθι έφτασε μπροστά της, το μοναδικό δώρο που απέμενε ήταν ένα φλασκί με κάποιο ποτό που είχε υποστεί ζύμωση. Μάντεψε πως επρόκειτο για υδρόμελι. Από την έκφραση του Άλεξ κατάλαβε πως δεν είχε διαλέξει εκείνος αυτό το δώρο. Η Βανόρα άνοιξε το πήλινο δοχείο και βρήκε μέσα στάχτες και άμμο. «Τι είδους άντρας θα πρόσφερε ένα τόσο τρομερό δώρο;» Η γυναίκα κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι της με αηδία. «Κάποιος ανόητος, φαντάζομαι». Μα η Λάρεν ήξερε. Το είχε φέρει ο σύζυγός της, γιατί η Λάρεν ήταν η μόνη γυναίκα που θα καταλάβαινε. Ήταν τα εργαλεία της, τα υλικά που χρειαζόταν για την κατασκευή γυαλιού. Ενώ η Νέιρνα παρότρυνε καθεμιά απ’ τις γυναίκες να μαντέψει τον άντρα που είχε επιλέξει το δώρο, εκείνοι άρχισαν τα χωρατά και είτε αρνούνταν είτε παραδέχονταν πως είχαν πράγματι φέρει τα συγκεκριμένα αντικείμενα. Όταν έφτασε η σειρά της Βανόρα σήκωσε το δοχείο με την άμμο. «Όποιος έφερε αυτό εδώ θα πρέπει να ήθελε να αστειευτεί με τη γυναίκα του. Μαντεύω πως το έφερε ο Ρος». Χαμογέλασε πονηρά. «Ποτέ τουέγνεψε άρεσε να ξοδεύει λεφτά του». Μα δεν ο Ρος αρνητικά και τα χαμογέλασε με το λάθος της. «Θα ’πρεπε να με ξέρεις καλύτερα, γυναίκα». Όταν έφτασε η σειρά της Λάρεν τα χέρια της έτρεμαν καθώς όλα τα μάτια ήταν καρφωμένα επάνω της. Σήκωσε το φλασκί. «Πιστεύω πως ο Ρος έφερε το υδ ρόμελι». Η Νέιρνα κοίταξε απορημένη τον Ρος ο οποίος έγνεψε καταφατικά. «Η ίδια η γυναίκα μου δεν ξέρει τι έχω στην καρδιά μου». Αναστέναξε. Ύστερα σούρωσε τα χείλη του κι έστειλε φιλιά στη Λάρεν ενώ οι άλλοι ξεσπούσαν σε γέλια. «Θα δεχτείς το φιλί και το υδρόμελι, ή μήπως διαλέγεις άλλο δώρο;»Ηρώτησε η Νέιρνα. Λάρεν κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Θα πάρω το δοχείο με την άμμο. Και τον άντρα που το πρόσφερε». Τα γέλια σταμάτησαν καθώς ο Άλεξ προχώρησε μπροστά. Η Βανόρα έδωσε το δοχείο στη Λάρεν και πήρε από τα χέρια της το υδρόμελι, μα ηΛάρεν ούτε που το πρόσεξε. Έβλεπε μόνο τον άντρα της να την πλησιάζει με έναν άγριο πόθο στα μάτια του. Πήρε το χέρι της στο δικό του και την οδήγησε μακριά από τους άλλους.
Ο άνεμος Ο ήταν παγωμένος προχωρούσαν μήκος της ακρολιμνιάς. Άλεξ κρατούσε καθώς τη Λάρεν από τη μέσηκατά και ο μανδύας του σκέπαζε και τους δύο. Η Λάρεν δε μιλούσε, εκείνος όμως ήλπιζε ~ 103 ~
πως η νευρικότητά της θα εξαφανιζόταν μόλις έφταναν στη σπηλιά με το καμίνι της. Μα φτάνοντας στην είσοδο η Λάρεν τον σταμάτησε. «Άσε με να στείλω τον Ράμζι πίσω. Περίμενε μέχρι να του μιλήσω». Λίγα λεπτά αργότερα ο νεαρός έφυγε από τη σπηλιά με το βλέμμα καρφωμένο στο χώμα. Το δέρμα του ήταν ξαναμμένο από τη ζέστη, έτσι τουλάχιστον δε θα κρύωνε πολύ ώσπου να φτάσει στο Γκλεν Άριν. Ο Άλεξ τον «Ξέρω πρόλαβε καιτον τοντελευταίο έπιασε από το μπράτσο πριν παιδί απομακρυνθεί. πως καιρό μένεις με τοντο Γουόλτερ. Σου φέρεται καλά;» Το αγόρι έγνεψε κοφτά με το κεφάλι, δείχνοντας αμήχανος με τις ερωτήσεις του Άλεξ. «Και ο πατέρας σου; Σ’ έχει ενοχλήσει ο Όουεν ύστερα από εκείνη τη νύχτα;» Ο Ράμζι αγκάλιασε τα μπράτσα του, αλλά έγνεψε αρνητικά. Η σφιγμένη στάση του αγοριού έκανε τον Άλεξ να ευχηθεί να είχε μάθει νωρίτερα για την κακοποίηση του νεαρού αγοριού. Η ενοχή βάραινε την καρδιά του, αλλά υποσχέθηκε στον εαυτό του πως τίποτα κακό δε θα συνέβαινε ξανά δε στον μαθητευόμενο της Λάρεν.στο σπίτι του πατέρα «Αν δε θέλεις, χρειάζεται να επιστρέφεις σου. Θα φροντίσω εγώ γι’ αυτό». Το αγόρι τον κοίταξε σαν να μην ήξερε τι να απαντήσει. Ύστερα, μ’ ένα γρήγορο γνέψιμο γύρισε κι άρχισε να απομακρύνεται γρήγορα στο μονοπάτι προς το σπίτι του Γουόλτερ. «Σ’ ευχαριστώ», του είπε η Λάρεν μ’ ένα ήρεμο χαμόγελο πριν επιστρέφει στη σπηλιά για δυναμώσει να τις φωτιές της. Ο Άλεξ την παρακολούθησε να εξετάζει ένα πήλινο δοχείο που περιείχε ένα μείγμα. Το χρώμα είχε αρχίσει να αλλάζει από κροκί σε ροζ. «Δεν αργεί πολύ», του είπε και το ξαναέσπρωξε μέσα στο καμίνι με μια Όταν σιδερένια βέργα. ξαναγύρισε να «Καμιά τον δει, οώρα, Άλεξίσως». είχε στρώσει το μανδύα του στο έδαφος. Η Λάρεν δίστασε, τον κοίταξε με πρόσωπο ξαναμμένο και άπλωσε τα χέρια της στη φωτιά να ζεσταθούν. Ο Άλεξ είδε το βλέμμα της καρφωμένο στις φλόγες και αναρωτήθηκε αν ήταν καλή ιδέα να τη φέρει εδώ. Ηγυναίκα του φαινόταν προσηλωμένη στο γυαλί. Όταν πλησίασε πίσω της, εκείνη σφίχτηκε. «Δε μου άρεσε αυτό που έκανε απόψε η Νέιρνα. Βρέθηκα μπροστά σε τόσους ανθρώπους...» Η φωνή της έσβησε, το βλέμμα της καρφώθηκε στο έδαφος. «Ξέρω πως η κίνησή της είχε κάποιο σκοπό, εγώ όμως ένιωσα τρομερά αμήχανα». «Δεν ήσουνπρος πολύτο κοντά στο κλαν δεκαπενθήμερο». Στράφηκε μέρος του και το τοντελευταίο κοίταξε με δυσφορία. «Το ξέρω. Μα πρέπει να μένω κοντά στη δουλειά μου, αν θέλω να τελειώσω ~ 104 ~
την παραγγελία για τα παράθυρα της εκκλησίας». Ο Άλεξ δεν είπε τίποτα, ήταν δική της επιλογή να αναζητά παρηγοριά στη δουλειά της μένοντας μακριά τους. Ένιωσε να χάνει το κέφι του. Δίνοντάς της την ελευθερία να ολοκληρώσει την παραγγελία, την είχε σπρώξει ακόμα πιο μακριά του. «Πόσον καιρό θα σου πάρει;» τη ρώτησε προχωρώντας ως την άκρη της σπηλιάς, εκεί όπου πύρωναν οι σωλήνες. «Μήνες», παραδέχτηκε η Λάρεν. «Ο για Ράμζι να φυσάει το γυαλί, χρειάζεται όμως άλλο ένα χρόνο να μαθαίνει τελειοποιήσει τη δουλειά του». Αυτό σήμαινε ότι για μερικούς μήνες ακόμα ο Άλεξ δε θα την έβλεπε καθόλου. Γύρισε κοντά της στο πέτρινο τραπέζι όπου η Λάρεν τακτοποιούσε τα χρωματιστά κομμάτια των γυαλιών. «Δε μου αρέσει να ζω έτσι», της ομολόγησε. Τα χέρια της έμειναν ακίνητα, τον κοίταξε με ερωτηματικό βλέμμα. «Δε μου αρέσει που σε βλέπω μόνο τη νύχτα. Κι όταν σε βλέπω, ήδη έχεις αποκοιμηθεί». «Η δουλειά είναι εξαντλητική». Ο Άλεξ στάθηκε μπροστά «Ήθελα να ξαναγίνουμε όπως πριν, ήρθε όπωςκαι ήμασταν πριν πεθάνειτης. ο Ντέιβιντ. Αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί, έτσι;» Το πρόσωπό της χλόμιασε, καταλαβαίνοντας τι σήμαιναν τα λόγια του. «Τι θέλεις από μένα, Άλεξ;» «Δε νομίζω πως είναι κάτι που μπορείς να μου δώσεις». Η τέχνη του γυαλιού την κρατούσε μακριά του. Έπρεπε να περνάει πολλές ώρες στη σπηλιά. «Δεν πρόκειται να εγκαταλείψω αυτή τη δουλειά». Η Λάρεν σηκώθηκε και τον κοίταξε στα μάτια. «Δε ζήτησα κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι; Αλλά τι είδους γάμος είναι αυτός, ζούμε με πάντα έτσι χωριστά;» Τον αν κοίταξε απόγνωση. Ο Άλεξ ένιωσε σαν να την είχε χτυπήσει, όμως δεν ήξερε πώς αλλιώς να εκφραστεί. «Τι θέλεις να κάνω;» του ψιθύρισε. «Δεν ξέρω». Πέρασε το χέρι μέσα από τα μαλλιά του και απομακρύνθηκε. «Δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις, σωστά;» Η Λάρεν παρέμεινε σιωπηλή για μερικά λεπτά, ώσπου άκουσε τα βήματά της να πλησιάζουν πίσω του κι ένιωσε το χέρι της στον ώμο του. Όταν γύρισε να την κοιτάξει, είδε πως η γυναίκα του είχε λύσει τα μαλλιά της. Οι μακριές κόκκινες τούφες ήταν ελαφρώς κυματιστές από τις πλεξούδες που είχε φτιάξει πριν. Ύστερα την είδε να βγάζει το φόρεμά της. του στέγνωσε καθώς την παρακολουθούσε να κατεβάζει Το στόμα τα μανίκια και το κορσάζ, γυμνώνοντας τα στήθη της. Σήκωσε τα χέρια ~ 105 ~
του να αγκαλιάσει τη ζεστή σάρκα της και τότε ο Άλεξ κατάλαβε. Προσπαθούσε να του προσφέρει τον εαυτό της, να συνθηκολογήσει μαζί του με αντάλλαγμα το κορμί της. Μα η πράξη ήταν ανούσια χωρίς τη συμμετοχή της καρδιάς της. Δεν την ήθελε έτσι. Χαμήλωσε ταχέρια του και την κοίταξε στα μάτια. «Αυτό δε θα διορθώσει ό,τι έχει σπάσει μεταξύ μας». Μια έκφραση συντριπτικού πόνου πλημμύρισε τα μάτια της, ο Άλεξ απολογήθηκε. Λάρεν ξαναντύθηκε βιαστικά. «Φαίνεται πωςόμως δε σε δεν ικανοποιώ πια, έτσιΗδεν είναι;» Ο Άλεξ προχώρησε και πήρε ένα κομμάτι γυαλί από το τραπέζι. Ήταν ένα άχρωμο ρετάλι με τραχιές και κοφτερές άκρες. Έτριψε για μια στιγμή τη σκληρή επιφάνεια κι ύστερα το άφησε ξανά να πέσει. «Δεν ξέρω τι απέγινε ο γάμος που είχαμε. Δεν είσαι η γυναίκα που ήσουν κάποτε». «Όχι. Δεν είμαι». Δίπλωσε τα χέρια μπροστά της σαν να ήθελε έτσι να συγκροτήσει τα πληγωμένα αισθήματά της. «Από τη στιγμή που θάψαμε το γιο μας με εγκατέλειψες», της είπε. «Κρύφτηκες στη σπηλιά σου και δεν έχω πια γυναίκα». Οργή τέντωσε τα χαρακτηριστικά της. δε «Δεν μόνο εγώ που κρύφτηκα. Όταν ερχόμουν σπίτι τις νύχτες σε ήμουν έβρισκα εκεί. Πόσες φορές δειπνούσες με τις άλλες οικογένειες και επέστρεφες στο σπίτι μας όταν εμείς είχαμε πια αποκοιμηθεί; Περνούσες περισσότερο καιρό με τα μέλη του κλαν παρά με τη δική σου οικογένεια». «Είμαι αρχηγός τους. Ήταν χρέος μου». Δεν καταλάβαινε πως ο Άλεξ δεν ήξερε τι έκανε; Πως είχε ανάγκη να περνάει χρόνο με τις άλλες οικογένειες, να διερευνά τις ανάγκες τους; «Αυτό ήταν;» τον ρώτησε σε μαλακό τόνο. «Ή μήπως με απέφευγες;» Η κατηγορία της ήταν σκληρή, αλλά πλησίαζε πολύ την αλήθεια. Δεν είχε ήξερε πώς να τη βοηθήσει να ξεπεράσει τον πόνο της όταννα ο ίδιος δεν διαχειριστεί ποτέ τον δικό του. Φαινόταν ευκολότερο υποκρίνεται πως δε συνέβαινε τίποτα και να συνεχίζουν τις ζωές τους όπως πριν. «Τώρα δε σε αποφεύγω». Πήγε κοντά της. Φαινόταν τόσο ευάλωτη, τόσο συντετριμμένη, που δεν ήξερε πια τι να της πει. Την είχε φέρει εκεί με την ελπίδα να καλυτερέψουν τα πράγματα. «Λάρεν, τι πρέπει να κάνουμε;» τη ρώτησε τελικά. Μέσα του είχε ένα μεγάλο κενό, γιατί δεν μπορούσε να βρει τα κατάλληλα λόγια. «Όταν ήμασταν νέοι, κανείς δεν ήθελε να είμαστε μαζί», του είπε ήσυχα. «Μα εσύ ερχόσουν τις νύχτες για να το πάρουν είδηση οι ι»μην δικοί μου. Και κανείς δεν μπορούσε να μας χωρίσε . Σήκωσε το βλέμμα της στο δικό του. «Δε νομίζω πως μ’ αγαπάς πια όπως μ’ αγαπούσες ~ 106 ~
άλλοτε». «Όχι», παραδέχτηκε εκείνος. «Έχουμε αλλάξει κι οι δύο». Κράτησε τον τόνο της φωνής του ουδέτερο, κρύβοντας έτσι τον βουβό του πόνο. «Δεν μπορούμε να κάνουμε τη σχέση μας όπως ήταν πριν. Μπορούμε όμως να την κάνουμε δυνατότερη». Τα χέρια της ανέβηκαν και ακούμπησαν την καρδιά του. Σκέφτηκε λίγο τα λόγια του πριν του απαντήσει. «Το ηλιοβασίλεμα», είπε τελικά. Ο Άλεξ δύει δεν κατάλαβε. «Τοθα ηλιοβασίλεμα;» «Όταν ο ήλιος, τότε επιστρέφουμε και οι δύο στο σπίτι. Θα αφήνω τον Ράμζι στη σπηλιά. Κι εσύ θα αφήνεις επίσης τη δουλειά σου. Οι πέτρες μπορούν να περιμένουν μερικές ώρες». Ο Άλεξ έριξε μια πλάγια ματιά στο καμίνι και αναρωτήθηκε αν η Λάρεν θα κρατούσε την υπόσχεσή της. Συχνά τη συνέπαιρνε η δουλειά και ξεχνιόταν. Όμως άξιζε τον κόπο να προσπαθήσουν. «Εντάξει». Έπλεξε τα χέρια της με τα δικά του και ανασήκωσε το πρόσωπό της. «Αξίζει να το παλέψουμε, Άλεξ». -1298
Γκλεν Άριν Ο Άλεξ κοιτούσε τη σωρό του πατέρα του καθώς τον κατέβαζαν στο ρηχό τάφο. Ο ένας μετά τον άλλον οι άντρες τοποθετούσαν πέτρες πάνω στον Τάβιν και το βάναυσα αμετάκλητο θέαμα έκανε τον Άλεξ να φύγει μακριάΗ αλήθεια ήταν πως δεν ήθελε να τον δουν να κλαίει. Δεν ήταν πια παιδί και η μητέρα του θα τον χαστούκιζε αν τον έβλεπε δακρυσμένο. 'Όταν έφτασε στη λοφοπλαγιά άρχισε να τρέχει με όλη του τη δύναμη. Το στήθος του τραντάζονταν από το κλάμα και τα μάγουλά του είχαν μουσκέψει, τουλάχιστον όμως δεν τον έβλεπε κανείς. Δεν ήξερε πού πήγαινε, έπρεπε όλους. Κοντάμα στην κορφήνα τουφύγει λόφουμακριά είδε ένα από ξέφωτο κι έναν κύκλο από μονόλιθους. Θυμόταν αόριστα να έχει ξαναδεί εκείνες τις θεόρατες πέτρες, τώρα όμως ο ασβεστόλιθος θόλωνε μπροστά στα μάτια του. Γονάτισε κι έγειρε πάνω σε μια από αυτές για να κλάψει. Ο πατέρας του είχε πεθάνει, το ίδιοκαι δύο από τα αδέρφια του. Είχε προσπαθήσει να εμποδίσει τον Μπραμ, να μην τον αφήσει να φύγει, ο μεγαλύτερος αδερφός του όμως είχε αρπάξει ένα ξίφος κι όρμησε πάνω στους Άγγλους στρατιώτες. Ο Κάλεμ είχε ακολουθήσει κι αυτός, ενώ ο Άλεξ έμεινε πίσω σαν δειλός. Αν είχε πάει, ίσως να ζούσαν ακόμα όλοι τους. Αλλά τώρα είχαν χαθεί, όπως τόσοι άλλοι άντρες. «Είναι πει οτου θείος του.στην «Τίποτα δενκαι τους Ο Άλεξνεκροί», πίεσε τοείχε κεφάλι πάνω πέτρα ταφέρνει χέρια πίσω». του έτρεμαν. Σχεδόν δεν άκουσε τα απαλά βήματα πίσω του, ξάφνου όμως είδε τη ~ 107 ~
Λάρεν να στέκεται μπροστά του. Σαν το ήσυχο ξωτικό πλησίασε κοντά του και τα μάγουλά της ήταν κι αυτά υγρά από τα δάκρυα. Δεν του είπε λέξη, αν και ο πατέρας της είχε κι εκείνος σκοτωθεί στη μάχη. Ο Άλεξ γνώριζε ποια ήταν, αλλά ήταν η πρώτη φορά που τον πλησίαζε. Η Λάρεν δε μιλούσε σχεδόν σε κανέναν κι ήταν ένα από τα πιο όμορφα κορίτσια στο κλαν. Έδειχνε να ντρέπεται με τη φτώχεια της οικογένειάς της, αν και για τον Άλεξ αυτό δε σήμαινε τίποτα. «Θέλεις να φύγω;» του ψιθύρισε. Ο Άλεξ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του κι έγειρε να ακουμπήσει το μέτωπο πάνω στην πέτρα. Αυτή τη στιγμή δεν ήθελε ν α πει τίποτα, όμως υπέθετε ότι εκείνη το κατανοούσε. Ο Άλεξ αγαπούσε τον πατέρα του και ήθελε πολύ να τον κάνει περήφανο.κενό Το απλώθηκε μέσα του κατακλύζοντάς τον με θλίψη. Η Λάρεν τον άγγιξε αμίλητη στον ώμο για παρηγοριά. Τότε ο Άλεξ γύρισε και την αγκάλιασε. Πενθούσαν κι οι δυο την ορφάνια τους. Ήταν σχεδόν ξένος γι’αυτήν, μα τον κρατούσε τρυφερά στην αγκαλιά της κι ο Άλεξ ένιωθε πως ήταν απολύτως φυσικό να την έχει εκεί. Από εκείνη τη μέρα και μετά ένας αόρατος δεσμός τον έλκυε κοντά της. Και ορκίστηκε πως όταν ενηλικιωνόταν θα έκανε γυναίκα του τη Λάρεν. Καμία άλλη.
~ 108 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10
Η πληγή στο μπράτσο του Φίνιαν Μακλάχορ έκαιγε. Αν και είχε σταματήσει πια να αιμορραγεί, το τραύμα δεν έδειχνε να γιατρεύεται καθόλου. Το μπράτσο του είχε πρηστεί τρομακτικά και δεν ήξερε πώς θα τα έβγαζε πέρα με τη δουλειά που έπρεπε να γίνει. Ήταν μεγάλο ρίσκο να κλέψει τη γυναίκα του αρχηγού. Και δεν τα κατάφερε. Ο Άλεξ Μακίνλοχ ανέμισε το ξίφος του μέσα στο σκοτάδι και ο Φίνιαν δεν υπολόγισε καλά την απόσταση. Ήταν τυχερός που γλίτωσε τη ζωή του, γιατί οι Μακίνλοχ τον έψαχναν για μέρες. Προχωρούσε κοντά σε λίμνες και ποτάμια χρησιμοποιώντας το νερό για να κρύβει Άριν τα ίχνη Κι όταν ξαναγύρισε για να ένα διεισδύσει κρυφάτους στο Γκλεν μια του. δεύτερη φορά, κατασκόπευσε μερόνυχτο Μακίνλοχ μαζεύοντας πληροφορίες. Δεν τον πήραν είδηση κι αυτό ήταν μια μικρή παρηγοριά για τον Φίνιαν. Ο αδερφόςτου ο Μπρόχιν έκαιγε το μαχαίρι του στη φωτιά, πυρώνοντας τη μύτη της λεπίδας. «Θα πονέσεις διαβολεμένα, Φίνιαν». «Κι αν δεν το κάνεις, θα πεθάνω απ’ το δηλητήριο που έχω ήδη μέσα μου». Σήκωσε το μπράτσο του και προετοιμάστηκε για το χειρότερο. Ο αέρας άδειασε βίαια απ’ τα πνευμόνια του καθώς ο Μπρόχιν βύθισε τη λεπίδα στην πρησμένη σάρκα, αφήνοντας να τρέξει το πύον που είχε του μαζευτεί πληγή. Στη συνέχεια αδερφός έβαλεμέσα πάνωστην στο κακοφορμισμένη τραύμα τα ιαματικά βότανα που είχε ο ετοιμάσει η αδερφή τους. Ο Φίνιαν δεν ήξερε αν λιποθύμησε ή όχι, αλλά το επόμενο πράγμα που κατάλαβε ήταν η καυτή λεπίδα που καυτηρίαζε την πληγή του. Μια κραυγή ξεπήδησε απ’ το στόμα του καθώς ο συντριπτικός πόνος τού έσκιζε τα σωθικά. Κι όταν όλα τελείωσαν, ο Μπρόχιν του έδωσε ένα δερμάτινο φλασκί με μπίρα. «Δεν είναι αρκετά δυνατό», είπε στον Μπρόχιν πίνοντας μεγάλες γουλιές. «Θα ζήσεις», δήλωσε ο αδερφός του. Ήπιε πάλι αποζητώντας την ανακούφιση στοτους. μεθύσι. πρόσωπο σφιγμένο κοίταξε ό,τι απέμενε από τη γη ΑνΜε και τα σπίτια τους ήταν ανέγγιχτα, είχαν επιζήσει τόσο λίγοι Μακλάχορ, που ήταν σαν ~ 109 ~
είχαν εγκαταλείψει αυτή τη γη. «Τι θα κάνεις με την Ιλιάνα;» ρώτησε ο Μπρόχιν. Ο Φίνιαν κοίταξε αμίλητος τη φωτιά, ξέροντας πως υπήρχαν ελάχιστες ελπίδες πια για την κόρη του. Οι προσπάθειες του να επιτεθεί τόσο στον Χάρκερκ όσο και στους Μακίνλοχ είχαν καταλήξει σε αποτυχία. Η γιορτή της Αγίας Αγάθης πλησίαζε γρήγορα και ήταν αμφίβολο αν τελικά θα τα κατάφερνε. «Συγκέντρωσε μερικούς άντρες. Θα προσπαθήσουμε μια τελευταία φορά να πιάσουμε όμηρο έναν Μακίνλοχ. Πάρε όποιον βρεις». «Ακόμα και τα παιδιά;» Ο Μπρόχιν τον κοίταξε βλοσυρός. Ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε ο Φίνιαν. Όμως ποια άλλη επιλογή είχαν; Στράγγισε την υπόλοιπη μπίρα. «Ακόμα και τα παιδιά». Το σούρουπο ο Άλεξ είδε τη Λάρεν να περπατάει προς το μέρος του. Τις τελευταίες μέρες είχε κρατήσει την υπόσχεσή της, αφήνοντας τον Ράμζι να προσέχει το καμίνι ενώ η ίδια επέστρεφε το δειλινό. Το πρώτο εξωτερικό τείχος είχε τώρα τελειώσει και το δεύτερο κόντευε κι αυτό. Ο Αλεξ έγειρε στον μισοτελειωμένο τοίχο και περίμενε τη γυναίκα του. Κάτω από το λιόγερμα τα μαλλιά της έλαμπαν σαν φλόγες. Μετά πέντε χρόνια γάμου την έβλεπε το ίδιο όμορφη όπως την από πρώτη φορά που την αντίκρισε. Όμωςπάντα φαινόταν κουρασμένη, το πρόσωπό της ήταν αδύνατο. Στα χέρια της κρατούσε ένα δερματόδετο μπόγο και ο Άλεξ αναρωτήθηκε τι μπορεί να ήταν. Όταν έφτασε δίπλα του, ο Άλεξ την υποδέχτηκε μ’ ένα φιλί. Αν και η Λάρεν ντρεπόταν να είναι εκδηλωτική μαζί του μπροστά σε κόσμο, σταδιακά είχε αρχίσει να το συνηθίζει. «Τι έφερες;» τη ρώτησε. «Κάτι για τα κορίτσια;» Κοίταξε γύρω της, σαν να ήθελε να δει ποιος τους παρακολουθούσε. «Και για σένα επίσης. Αλλά πρέπει να πάμε κάπου όπου δε θα μας βλέπει κανείς». Ήταν γυαλί, Όπως φαντάστηκε εκείνος. «Θα φέρω τη αρκετά Μέριν και την λοιπόν. Αντάρα ως το την άκρη τηςκι λίμνης. Θα είμαστε ασφαλείς εκεί;» Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. «Θα σας περιμένω εκεί». Έπιασε το χέρι της πριν η Λάρεν προλάβει να απομακρυνθεί. «Δε θα μείνουμε για πολύ, Λάρεν. Απόψε έχουμε έναν αγώνα στο κλαν. Πρέπει να είμαστε κι οι δυο εκεί». Αν όλα πήγαιναν σύμφωνα με το πλάνο, μέχρι αργά το ίδιο βράδυ θα είχαν ολοκληρώσει τα τείχη του κάστρου. Ο Άλεξ είχε παραγγείλει στους άντρες να κόψουν χοντρά ξύλα για το σκελετό του κάστρου και ήδη όλα ήταν έτοιμα και στοιβαγμένα. «Αργότερα θα καθίσουμε όλοι σ’ ένα γιορταστικό τραπέζι». η Λάρεν ο Άλεξμαπήγε πάρει τις πως κόρες του.Όταν Η Μέριν και ηαπομακρύνθηκε, Αντάρα πεινούσαν, σαννα τους είπε η μητέρα τους είχε μια έκπληξη, η περιέργεια νίκησε την γκρίνια τους. ~ 110 ~
«Τι είναι, μαμά;» ρώτησε πρώτη η Μέριν τρέχοντος κοντά της όταν έφτασαν στην όχθη. «Τι μαςέφερες;» «Ένα γλυκό; Για μένα;» είπε η Αντάρα. «Όχι, δεν είναι γλυκό». Η Λάρεν ξετύλιξε τον δερμάτινο μπόγο και ο Άλεξ είδε μια σειρά από στριφτά γυάλινα αντικείμενα. Η μια άκρη τους ήταν μια συμπαγής σταγόνα γυαλιού απ’ την οποία ξεκινούσε ένας στροβιλισμός από λιωμένη υαλομάζα, σαν δίνη από μέλι. «Τι είναι πήρε αυτά;» Η Λάρεν ένα από τα αντικείμενα και του το έδωσε. «Ρίξ’ το δυνατά πάνω στην πέτρα και δες τι γίνεται». Ο Άλεξ πήρε τη μαλακή άκρη και κοίταξε τη γυναίκα του. Στο βλέμμα της υπήρχε πονηριά και, από τον τρόπο που τράβηξε πίσω της τα κορίτσια, ο Άλεξ υποπτεύθηκε πως του έπαιζε κάποιο παιχνίδι. Με μεγάλη προσοχή χτύπησε την άκρη του γυαλιού. Μόλις αυτή ακούμπησε στην πέτρα έσκασε μ’ ένα δυνατό κρότο. Ο Άλεξ τινάχτηκε πίσω ενστικτωδώς και τράβηξε το μαχαίρι του. Η Λάρεν έβαλε τα γέλια. «Τι θα έκανες, θα το σκότωνες;» «Για το Θεό, γυναίκα, ήταν τι αυτό;» ΗΗ Μέριν όρμησε μπροστά. «Θέλω κι εγώκαι ένα! Άσε με νατην δοκιμάσω!» Λάρεν της έδωσε μια γυάλινη δίνη η κόρη της έσπασε πάνω στην πέτρα, χαχανίζοντας όταν την είδε να εκρήγνυται σκορπίζοντας μια βροχή από σκόνη. «Όταν ρίχνεις καυτό γυαλί σε κρύο νερό, μερικές φορές συμβαίνει αυτό».Έβαλε το χέρι στις πτυχές του μανδύα της και του έδειξε μερικές γυάλινες χρωματιστές σταγόνες. Τις είχε κρατήσει. Χωρίς να ξέρει γιατί το είχε κάνει, η διαπίστωση αυτή πλημμύρισε την καρδιά του με ζεστασιά. Οι κόρες του έσπαζαν και τις άλλες γυάλινες σταγόνες κι η Λάρεν γελούσε μαζί τους Το πρόσωπό της ήταν ξαναμμένο και το λαμπερό χαμόγελό της τον συγκλόνισε σαν γροθιά στο στομάχι. Είχε πολύ καιρό να τη δει τόσο χαλαρωμένη. Όταν τελείωσαν με τα σπασίματα η Λάρεν πήρε τα κορίτσια από το χέρι και ο Άλεξ κράτησε το άλλο χέρι της Αντάρα. Μαζί με τη Λάρεν σήκωσαν ψηλά τη μικρή κόρη τους και την αιώρισαν μπρος πίσω ώσπου η μικρή τσίριζε από χαρά. Όταν έφτασαν πίσω στο κάστρο ο Άλεξ είδε τη Νέιρνα να ανάβει τους πυρσούς . Ένα άρωμα ψητού κρέατος γέμιζε τον αέρα και τα κορίτσια οσμίστηκαν με απόλαυση, που θύμισε στονόλους Άλεξ αυτούς πόσο θα πρέπει να πεινούσαν. Μόλις όμωςκάτι η Λάρεν αντίκρισε τους ανθρώπους που περίμεναν, η χαρά πάγωσε στο πρόσωπό της. ~ 111 ~
Ο Άλεξ είδε το φόβο στην έκφρασή της, αλλά την επόμενη στιγμή η Λάρεν άφησε τα χέρια των κοριτσιών και τους μουρμούρισε να πάνε να καθίσουν με τη Βανόρα. Ύστερα την είδε να πλησιάζει τη Νέιρνα η οποία της χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη. «Θα χρειαστώ δέκα γυναίκες να με βοηθήσουν να μοιράσουμε το φαγητό», προέβλεψε. «Θα μπορούσες να τις συγκεντρώσεις και να ζητήσεις τη βοήθειά τους;» Η Λάρεν έγνεψε καταφατικά και έδειξε να προετοιμάζεται ψυχολογικά για τη δουλειά που είχεκαι ναζήτησε φέρει σε μετά την άλλη πλησίασε αρκετές γυναίκες τη πέρας. βοήθειάΜία τους. Δεν πέρασε πολλή ώρα και άρχισαν να μοιράζονται ξύλινες πιατέλες με φέτες από ψητό χοιρινό μαζί με καρότα, γογγύλια και καρύδια. Ανοίχτηκαν δυο βαρέλια μπίρα και η ατμόσφαιρα έγινε γιορτινή. Όταν η Λάρεν ήρθε πάλι κοντά του δε φαινόταν καλά. Ο Άλεξ την έβαλε να καθίσει και να φάει κάτι, εκείνη όμως έπαιζε ανόρεχτα με το φαγητό της. «Είσαι εντάξει;» Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και συνάντησε το βλέμμα του. «Μου ζήτησες να προσπαθήσω περισσότερο. Να γίνω η σύζυγος που χρειάζεσαι». Άλεξ καταλάβαινε πως η Λάρεν να συμπεριφερθεί σανΟμια σωστή κυρά του Γκλεν Άριν.προσπαθούσε Άπλωσε το χέρι και έσφιξε το δικό της. «Αν μπορείς βρες λίγο κουράγιο, γιατί δεν τελειώσαμε ακόμα». Ήταν ώρα να αρχίσουν τον αγώνα και να διαλέξουν ομάδες. Οδήγησε τη Λάρεν μπροστά, στο κέντρο του κάστρου. Τα μέλη του κλαν παραμέρισαν το φαγητό τους και ο Άλεξ περίμενε ώσπου να έχει όλη την προσοχή τους. «Θέλαμε να οργανώσουμε αυτή τη γιορτή απόψε για να ευχαριστήσουμε όλους εσάς που αφοσιωθήκατε στην ανακατασκευή του Γκλεν Άριν. Είναι καιρόςαρχίσουμε να το σκελετό του κάστρου και ήθελα να προτείνω έναν αγώνα για όσους θέλουν να συμμετάσχουν». Έδειξε προς τα καινούρια θεμέλια που είχαν στρωθεί με πέτρα. «Θα δοθούν σαν βραβείο τρεις αγελάδες και δυο πρόβατα στην ομάδα η οποία θα χτίσει γρηγορότερα τη δική της πλευρά. Τα αδέρφια μου κι εγώ θα σχηματίσουμε μια ομάδα, ενώ χρειαζόμαστε ακόμα τρεις ομάδες για να ολοκληρωθούν οι υπόλοιπες πλευρές». Συνέχισε να εξηγεί τους κανονισμούς κι ύστερα οι άντρες άρχισαν να χωρίζονται σε ομάδες. Αρκετέςαπό τις γυναίκες πήγαν κοντά για να ευχηθούν στους άντρες τους καλή επιτυχία και ο Άλεξ είδε τον Μπραμ να τραβάει τη σύζυγό του στην αγκαλιά του για ένα φιλί. Όμως η Λάρεν είχε ήδη απομακρυνθεί από το πλευρό του κι είχε επιστρέψειαρκετών στις κόρες τους.Άλεξ Ο είδε τα του επικριτικά στα πρόσωπα γυναικών. Η σύζυγός είχε το βλέμματα δικό της βλέμμα χαμηλωμένο. ~ 112 ~
Ποτέ δεν είχε προσέξει πως οι άλλες γυναίκες τής φέρονταν σαν να ήταν παρείσακτη. Τον ενοχλούσε αυτή η διαπίστωση και αναρωτήθηκε αν αυτό συνέβαινε πάντα. Προσπάθησε να θυμηθεί αν η Λάρεν είχε καθόλου φίλες την εποχή που παντρεύτηκαν και εκείνος έγινε αρχηγός του κλαν. Δεν ήξερε. Καθόταν με την Αντάρα στην αγκαλιά της κι έχοντας τη Μέριν δίπλα της. Καμία από τις γυναίκες όμως δεν πλησίαζε τη Λάρεν να για της μιλήσει. Όταν έδωσε το σινιάλο, ο Άλεξ άρχισε να δουλεύει μαζί με τα αδέρφια του στο χτίσιμο του σκελετού ενώ οι άλλες ομάδες έτρεχαν κι αυτές να προλάβουν να χτίσουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν τον τοίχο τους. Καθώς οι ώρες περνούσαν, τα χαμηλότερα τείχη του κάστρου άρχισαν να παίρνουν μορφή. Τα μπράτσα του πονούσαν καθώς κρατούσε ψηλά τα δοκάρια ενώ ο Ντούγκαλ τα κάρφωνε στη θέση τους σκαρφαλωμένος σε μια σκάλα. Ξαφνικά είδε πίσω του μια μικρή κίνηση. Τότε ένα από τα δοκάρια γλίστρησε. Ο Άλεξ έπεσε πάνω στον Μπραμ ο οποίος έπεσε στο πλάι, καθώς το ξύλο προσγειώθηκε στο σημείο όπου στεκόταν. Ευτυχώς δε χτύπησε κανείς. Όταν όμως ξανασηκώθηκε στα πόδια του, είδε πως η Λάρεν είχε τρέξει στο πλάι του. «Τι συνέβη;» Το πρόσωπό της ήταν σφιγμένο από αγωνία και την έκλεισε στην αγκαλιά του να την καθησυχάσει «Είμαι εντάξει», της είπε. «Γλίστρησε το δοκάρι». Τα χέρια της ανέβηκαν να αγγίξουν την πλάτη του, αλλά δίστασε, σαν να συνειδητοποίησε ξαφνικά πως τους παρακολουθούσαν. Όταν την άφησε από την αγκαλιά του η Λάρεν έβγαλε μια τρεμάμενη εκπνοή. «Πόσο μένει ακόμα για να τελειώσετε;» «Σε λίγες ώρες θα έχουμε σηκώσει και τους τέσσερις τοίχους. Μετά θα ανακηρύξουμε τον νικητή και η δουλειά μας θα τελειώσει γι’ απόψε». Πήρε τα χέρια της. «Φαίνεσαι κουρασμένη. Ανέχει θέλεις, πάρε τα κορίτσια και πήγαινε στο σπίτι του Ρος, δε χρειάζεται να με περιμένεις». Τον κοίταξε σκεφτική για λίγο. «Θα βάλω τα κορίτσια για ύπνο. Ύστερα θα σε περιμένω». Η Λάρεν είχε διασχίσει τη μισή απόσταση του κάστρου, όταν είδε τη μητέρα του Άλεξ, την Γκρίζελ, να έρχεται προς το μέρος της. «Έπρεπε να το ξέρεις ότι είναι επικίνδυνο να πλησιάζεις κοντά στους άντρες ώραείχε πουήδη χτίζουν. Θατης μπορούσες να σκοτωθείς». «Το την δοκάρι πέσει», είπε. Η πεθερά της ξεφύσηξε. «Η κρίση σου μερικές φορές λαθεύει. Κι ~ 113 ~
είναι φανερό πως δεν έχεις ιδέα ποιες είναι οι υποχρεώσεις σου σαν σύζυγος αρχηγού». Τα λόγια της ηλικιωμένης γυναίκας έπεφταν σαν ξυράφια στην αυτοπεποίθησή της. Όσο κι αν η Λάρεν προσπαθούσε να αγνοεί την Γκρίζελ, όσο περισσότερο σιωπηλή έμενε, τόσο η πεθερά της έβρισκε ελαττώματα να επισημαίνει. «Θα έπρεπε να έχεις οργανώσει εσύ τη γιορτή απόψε», συνέχισε η Γκρίζελ. «Δεν ξέρω πώς περνάς Όπως έκανε πάντα ο πατέρας σου». όλη τη μέρα σου... κοιμάσαι, υποθέτω. «Δεν είμαι ο πατέρας μου», της πέταξε. Μέσα της όμως βλαστήμησε τον εαυτό της που είχε τσιμπήσει το δόλωμα. Τα μάτια της Γκρίζελ φωτίστηκαν στην προοπτική μιας φιλονικίας. «Όχι, αλλά έχεις το ίδιο αίμα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς φαντάστηκες ποτέ ότι θα γινόσουν καλή σύζυγος για τον Άλεξ». «Τον αγαπούσα», ψιθύρισε η Λάρεν. «Και μ’ αγαπούσε». «Η αγάπη δεν έχει καμία δουλειά σ’ ένα δυνατό γάμο. Αν ήσουν καλή σύζυγος γι’ αυτόν, θα κυβερνούσες στο πλευρό του. Μάλλον όμως το θεωρείς προτιμότερο να γεννάς παιδιά. Μα ναι, αν δεν είχε πεθάνει γιος γι’ σου...» «Μη ο μιλάς αυτόν». Η Λάρεν στράφηκε προς την Γκρίζελ σφίγγοντας το χέρι της Αντάρα. «Μην ξαναμιλήσεις ποτέ γι’ αυτόν». Όταν τα χείλη της γυναίκας άρχισαν να κουνιούνται, η Λάρεν τη διέκοψε. «Φύλαξε τα λόγια σου. Αρκετά είπες γι’ απόψε». Άνοιξε το βήμα της αναγκάζοντας τη Μέριν να περπατήσει γρηγορότερα. Δάκρυα οργής ανάβλυζαν από μέσα της. Το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσε να έχει στιγμή ησυχίας, γιατί αυτή η γυναίκα έμενε μαζί τους. Δεν έβλεπε την ώρα να χτιστούν οι τοίχοι του κάστρου. Έβαλε τα κορίτσια στο κρεβάτι και ευχήθηκε να κουκουλωνόταν και η ίδια κάτω από το σκέπασμα αγνοώντας την Γκρίζελ για όλη την υπόλοιπη νύχτα. Ξάφνου όμως άκουσε φωνές μέσα στην ησυχία. «Το άκουσες αυτό;» ρώτησε την Γκρίζελ και αφουγκράστηκε. «Δεν είναι τίποτα. Οι άντρες που δουλεύουν. Λοιπόν, όπως σου έλεγα...» «Μείνε με τα κορίτσια», την πρόσταζε η Λάρεν, σίγουρη πως είχε ακούσει κάτι. Πήρε αυθόρμητα ένα από τα μαχαίρια του Ρος και η λεπίδα βάρυνε στο χέρι της. «Δεν είναι τίποτα», επέμεινε η Γκρίζελ. «Βάλ’αυτό το κάτω και...» Η Λάρεν όρμησε έξω σφίγγοντας το όπλο στα χέρια της. Όταν άκουσε μόνο τον αέρα να σφυρίζει αναρωτήθηκε μήπως η πεθερά της είχεΚαι δίκιο. τότε άκουσε θροΐσματα. Κινήσεις που προέρχονταν απέξω απ’ το κάστρο. ~ 114 ~
Με την καρδιά της να χτυπάει βροντερά έτρεξε πίσω στον Άλεξ και τους μισοτελειωμένους τοίχους. Αγνοώντας το γλεντοκόπι, βρήκε τον άντρα της τη στιγμή που ήταν έτοιμος να ανακοινώσει τη νικήτρια ομάδα. «Άκουσα κίνηση μέσα στα δέντρα», τον προειδοποίησε. «Δεν ξέρω αν είναι επιδρομή, αλλά βρίσκονται κοντά στη λίμνη». Ο Άλεξ ειδοποίησε τους άλλους και οι άντρες άρπαξαν όπλα, τη στιγμή που μιαμέσα ντουζίνα από άντρες ξεπρόβαλλαν μέσα από τις πύλες ουρλιάζοντας στο σκοτάδι. Δυο απ’ αυτούς κινήθηκαν προς τα ζώα, ενώ οι άλλοι όρμησαν στη σοδιά. Ο ήχος της μάχης διέκοψε τη γιορτή και ο ήχος από τη σύγκρουση των σιδερένιων λεπίδων αντήχησε στον αέρα καθώς οι Μακίνλοχ υπερασπίζονταν το κάστρο τους. «Οι Μακλάχορ», είπε ο Ρος. «Νόμιζα πως ήταν σύμμαχοί μας». Η Λάρεν δεν καταλάβαινε. Αν χρειάζονταν τρόφιμα και εφόδια, δεν είχαν παρά να τα ζητήσουν. Ο Άλεξ θα αντάλλασσε πρόθυμα τα εργατικά χέρια τους με τρόφιμα. «Έχουν καινούριο αρχηγό, έτσι άκουσα», είπε ο μεγαλύτερος άντρας. «Μάλλον κάποιος νέος πουδυο προκαλεί μπελάδες». Η Λάρεν είδε από μακριά άντρες που κινούνταν προς την καλύβα όπου κοιμούνταν οι κόρες της. Όχι. Έτρεξε γρήγορα προς τα εκεί, νιώθοντας την οργή να σφίγγει το στομάχι της. Τα πνευμόνια της έκαιγαν, ο φόβος φώλιαζε στα σωθικά της. Αν τολμούσαν να πειράξουν μια από τις κόρες της, θα τους κυνηγούσε. Ο Άλεξ ήρθε τρέχοντος πίσω της έχοντας ξεσπαθώσει. «Μείνε πίσω», την προειδοποίησε, όμως η Λάρεν τον αγνόησε. Όταν ένας από τους εισβολείς κινήθηκε προς το μέρος της η Λάρεν σήκωσε το μαχαίρι. Ο άντρας απέφυγε την επίθεση και, μ’ ένα δυνατό χτύπημα στα χέρια τίναξε το μαχαίρι μακριά. Η Λάρεν δεν είχε άλλη επιλογή από τοτης να υποχωρήσει. «Μπες στο σπίτι, Λάρεν», της είπε ο Άλεξ. Γύρισε πάλι το ξίφος του και η μακριά λεπίδα σημάδεψε το κεφάλι του άντρα. «Αν αγγίξεις τη γυναίκα μου, θα βρεθείς στο χώμα, μαζί με το κομμένο χέρι σου». Η Λάρεν κρύφτηκε πίσω του και ο Άλεξ όρμησε καταπάνω στον άντρα, σηκώνοντας το δίκοπο ξίφος του. «Γιατί ήρθες, Μακλάχορ;» «Για τα επικηρυγμένα κεφάλια σας». Σήκωσε τη λόγχη αποκρούοντας το χτύπημα του ξίφους. Ο Άλεξ έστριψε τη λεπίδα και αφόπλισε τον εχθρό του. Ρίχτηκε πάνω στον άντρα και τον έπιασε απ’ το λαιμό. «Για ποια επικήρυξη μιλάς;» «Αυτή που προσφέρει ο Χάρκερκ». Ο Μακλάχορ πάλεψε να ελευθερωθεί και τα δάχτυλά του βυθίστηκαν στην παλάμη του Άλεξ. ~ 115 ~
Η Λάρεν πάγωσε. Αν ήταν αλήθεια, διέτρεχαν μεγαλύτερο κίνδυνο απ’ ό,τι πίστευαν. «Πόσα πρόσφερε για μένα;» Ο άντρας δεν του απάντησε και ο αρχηγός τράβηξε το μαχαίρι από τη ζώνη του. «Πες μου, ανάθεμά σε». Το βλέμμα του εχθρού του έγινε ανέκφραστο μπροστά στη προοπτική του θανάτου. «Η κόρη του αρχηγού μας είναι αιχμάλωτη του Χάρκερκ», ομολόγησε. «Ο βαρόνος λέει ότι θα ανταλλάξει τις δικές σαςΗζωές με κοίταξε τη δική της». Λάρεν ενστικτωδώς πίσω στην καλύβα όπου κοιμούνταν τα κορίτσια της. Ο Χάρκερκ είχε αιχμαλωτίσει την κόρη του αρχηγού των Μακλάχορ; Τώρα όλα ήταν ξεκάθαρα. Ο άντρας που τους είχε επιτεθεί λίγες μέρες νωρίτερα θα πρέπει να ήταν ένας Μακλάχορ. Κι απόψε είχαν επιτεθεί με τους τελευταίους άντρες τους, σε μια πράξη απελπισίας. Είδε την προσοχή του άντρα της να αποσπάται για μια στιγμή κι ύστερα τον είδε να πέφτει στο χώμα. Ένα βέλος είχε καρφωθεί στο ξύλο δίπλα στο οποίο λίγο πριν υπήρχε το κεφάλι του. Ο Μακλάχορ επωφελήθηκε της ευκαιρίας για να δραπετεύσει. Πράγματι, μέσα σε λίγα«Πήγαινε δευτερόλεπτα εξαφανιστεί στοτης σκοτάδι ανάμεσα στα Από δέντρα. μέσα»,είχε διέταξε ο Άλεξ και άνοιξε την πόρτα. τον τόνο και το ύφος του η Λάρεν κατάλαβε πως έπρεπε να πάει μαζί με τους άντρες του για να καταδιώξουν τους υπόλοιπους Μακλάχορ. «Θα είσαι ασφαλής», της υποσχέθηκε και η Λάρεν στάθηκε μπροστά στην είσοδο της καλύβας παρακολουθώντας τον να φεύγει για τη μάχη. Γονάτισε κι έπιασε το ξαστοχημένο βέλος. Το χέρι της έτρεμε καθώς κοιτούσε τη μυτερή του άκρη. Αν ο Άλεξ δεν είχε κινηθεί έγκαιρα τώρα μπορεί να τον κρατούσε νεκρό στην αγκαλιά της. Ανατρίχιασε με αγωνία. Μπήκε απρόθυμα μέσα στη και Στα βρήκε την της Γκρίζελ να στέ-μία κεται κατάχλομη μπροστά στακαλύβα κορίτσια. χέρια κρατούσε λόγχη του Ρος. «Είναι εντάξει τα κορίτσια;» ψιθύρισε η Λάρεν. Η Γκρίζελ έγνεψε καταφατικά. «Κοιμούνται». Τα γόνατα της Λάρεν έτρεμαν καθώς πήγε και στάθηκε μπροστά στο τζάκι. Κοίταξε την Γκρίζελ η οποία ακούμπησε κάτω τη λόγχη. «Σ’ ευχαριστώ που τις πρόσεχες». Η ηλικιωμένη γυναίκα γύρισε σιωπηλή και κοίταξε τις φλόγες. Η διάθεσή της είχε σκοτεινιάσει και η Λάρεν αναρωτήθηκε αν η Γκρίζελ σκεφτόταν τον άντρα της τον Τάβιν που είχε σκοτωθεί στη μάχη. χαίρεσαι δε που κόρες», είπε Λάρεν. «Τουλάχιστον ταν«Να μεγαλώσουν θαέχεις πολεμούν. Ούτε θαστη τις παίρνουν σκλάβες». ό«Ελπίζω όχι».Θυμήθηκε την κόρη του Μακλάχορ και αναρωτήθη~ 116 ~
κε τι θα συνέβαινε τώρα. «Δε φαίνεσαι καλά», παρατήρησε η πεθερά της. «Θυμήθηκες να φας τίποτα;» Η Λάρεν έγνεψε καταφατικά. Ναι, χαιρόταν που είχε κορίτσια. Τα λάτρευε, αλλά μερικές φορές αναρωτιόταν πώς θαο ήταν γιος τους Ντέιβιντ αν ζούσε. Τώρα θα ήταν τριών χρονών. Έσφιξε τα γαντοφορεμένα χέρια της προσπαθώντας να διώξει τις αναμνήσεις. Όμως στο μυαλό της συνέχισαν να τριγυρίζουν επώδυνα οράματα. Άραγε ο Ντέιβιντ θα κράδαινε παντού το ξύλινο σπαθί του προσπαθώντας να μοιάσει στον πατέρα του; Θυμόταν ζωηρά τη ζεστασιά του μικρού κορμιού του όταν κούρνιαζε νεογέννητος πάνω στο στήθος της. Μέχρι το τρομερό πρωινό που κράτησε το κορμί του παγωμένο και άψυχο στην αγκαλιά της. Ποτέ δεν έμαθε τι είχε προκαλέσει το θάνατό του. «Κλαις», είπε ξαφνικά η Γκρίζελ. Δεν το είχε καταλάβει. Σκούπισε τα δάκρυά της και χαμήλωσε το κεφάλι. με λίγο».«Ήταν μια δύσκολη νύχτα για όλους μας. Πρέπει να κοιμηθούΚαθώς όμως κουλουριαζόταν στο πλευρό της ένιωσε ένα αγκάθι να της τρυπάει την καρδιά. Όταν αργότερα γύρισε ο Άλεξ μαζί με τον Ρος και τη Βανόρα, η Λάρεν ξύπνησε αμέσως. Ή ίσως και να μην κοιμόταν καθόλου, όμως πετάχτηκε αμέσως και έσπρωξε τον Άλεξ πάλι έξω. Χωρίς να πει λέξη τύλιξε τα χέρια της γύρω από τη μέση του και τον κράτησε σφιχτά. Ο Άλεξ την έσφιξε κι εκείνος παίρνοντας παρηγοριά «Έφυγαν», απ’ το αγκάλιασμά της. «Όλοι εκτός από έναν άντρα που σκοτώμουρμούρισε. θηκε από ένα βέλος του Κάλεμ». «Τους αφήσατε να φύγουν;» Αποτραβήχτηκε για να κοιτάξει το πρόσωπό της. Ο πυρσός έριχνε μια γλυκιά λάμψη στα χαρακτηριστικά της κι ο Άλεξ ευχαρίστησε νοερά το Θεό που είχε επιστρέψει ζωντανός κοντά της. «Ναι. Ίσως μετανιώσω που τους έδειξα έλεος». «Τι θα κάνετε με την επικήρυξη;» «Τίποτα». Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν ήταν στο χέρι του. ο ΧάρΑν κερκ ήθελε να προσλάβει φονιάδες για να τους σκοτώσουν, ας το έκανε. Αυτός ήταν ο λόγος που οχύρωναν με πέτρινα τείχηχάιδεψε το Γκλεντο Άριν. «Δε φοβάσαι;» Άγγιξε το μάγουλό του και τραχύ γένι του. ~ 117 ~
«Όχι». Δεν είχε την πολυτέλεια του φόβου. Τώρα έπρεπε να οχυρωθεί το Γκλεν Άριν και να προστατευτούν οι κάτοικοί του. Τον κοίταξε με αβέβαιο βλέμμα. «Παραλίγο να σκοτωθείς απόψε». «Κάθε φορά που πολεμώ υπάρχει αυτό το ρίσκο». Μα τα λόγια του δεν την καθησύχασαν. Αντίθετα, την αναστάτωσαν περισσότερο. «Είναι αργά», της είπε. «Ας κοιμηθούμε τώρα και θα το συζητήσουμε το πρωί». «Άλεξ, αν έχεις επικηρυχτεί...» «Ξέχνα το, Λάρεν». Δεν ήθελε ούτε να μιλήσει γι’ αυτό ούτε να το σκεφτεί. Ήταν εξαντλημένος, σωματικά και ψυχικά. «Φοβάμαι για σένα», παραδέχτηκε. Εκείνος δε θα επέτρεπε στον εαυτό του να νιώσει φόβο. Και παρ’ όλο που η Λάρεν περίμενε από αυτόν να την καθησυχάσει, ο Άλεξ δεν ήξερε τι να της πει. Με τις ταραχές που συνέβαιναν ανάμεσα στα κλαν, είχε εχθρούς που πρόθυμα θα του επιτίθονταν. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να βάλει τους Μακίνλοχ σε μεγαλύτερους κινδύνους. Έδιωξε μακριά τις δυσάρεστες σκέψεις και πήρε τη Λάρεν για να ξαπλώσουν με τα κορίτσια. Όσο κι να τον πείσει όμως, ο Άλεξ μαζί δεν πλάγιαζε, απλώς καθόταν μεαν το προσπάθησε χέρι του ακουμπισμένο στα μαλλιά της. Τα κορίτσια του κοιμούνταν. Τα μαλλιά τους απλώνονταν μπλεγμένα και οι ώμοι τους ανασηκώνονταν σε κάθε ανάσα. Δεν μπορούσε να διανοηθεί πως ένας άνθρωπος σαν τον Χάρκερκ κρατούσε αιχμάλωτο ένα νεαρό κορίτσι. Το δίχως άλλο ο αρχηγός των Μακλάχορ είχε τρελαθεί από την οργή του. Όσο κι αν θα ήθελε να αγνοήσει την απειλή των Άγγλων, σύντομα θα αναγκαζόταν να τους αντιμετωπίσει. Ένιωθε την άμμο να κυλάει υπερβολικά γρήγορα στην κλεψύδρα της ζωής του.
~ 118 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11
Άλλο ένα δεκαπενθήμερο πέρασε και το ξύλινο κάστρο κόντευε να ολοκληρωθεί. Μολονότι ο Άλεξ είχε αρχικά θελήσει να χτίσει τους τοίχους από πέτρα, συμφώνησε με τους άντρες πως θα ήταν γρηγορότερο να φτιάξουν μια προσωρινή κατασκευή και να χτίσουν αργότερα το πέτρινο κάστρο τους. Μια μέρα ακόμα και θα είχαν ένα δικό τους μέρος για να κοιμηθούν. Η απειλή των Μακλάχορ είχε τεντώσει τα νεύρα όλων. Οι άντρες δούλευαν σκληρότερα χτίζοντας τους τοίχους και ενισχύοντας την οχύρωση. Περίμεναν κι άλλη επίθεση, ο Άλεξ όμως αν θα προερχόταν από τις δυνάμεις του Χάρκερκ ή το κλανδεν τουήξερε Μακλάχορ. Έπρεπε να κάνει κάτι. Αν αγνοούσε το πρόβλημα* δε θα το εξαφάνιζε. Πήγε ως τη σπηλιά της Λάρεν και οι δερμάτινες σόλες έτριζαν πάνω στις παγωμένες λιμνούλες του εδάφους. Φορούσε ένα φαρδύ μανδύα με γούνινη επένδυση και η ανάσα του σχημάτιζε σύννεφα στον παγωμένο αέρα. Αραιές νιφάδες χιονιού έπεφταν από ψηλά. Είδε τον Κάλεμ να στέκεται με το τόξο του φρουρός στην είσοδο της σπηλιάς κι έδιωξε τον αδερφό του μ’ ένα νεύμα. Μολονότι ήταν ευγνώμων απέναντι στον Κάλεμ που είχε συμφωνήσει να προσέχει τη Λάρεν, οΟ Άλεξ ήξερε πως αυτό δενκαλύτερο μπορούσεαπό να το διαρκέσει για πολύ ακόμα. αδερφός του άξιζε κάτι να στέκεται φρουρός ώρες ατέλειωτες. Η ζέστη μέσα στη σπηλιά ήταν ευπρόσδεκτη. Η Λάρεν φορούσε μόνο ένα φόρεμα και ο λαιμός της ήταν ιδρωμένος. Τα μαλλιά της ήταν δεμένα πίσω και στα χέρια της κρατούσε ένα μακρύ μεταλλικό σωλήνα. Μια γυάλινη σφαίρα είχε σχηματιστεί στη μία άκρη και ο Άλεξ κοντοστάθηκε, μαγεμένος με το θέαμα. Με την ανάσα και τη φωτιά η Λάρεν σχημάτιζε έναν κύλινδρο από γυαλί στο χρώμα των ρουμπινιών. Ήταν απολύτως προσηλωμένη στη δουλειά της κι αυτό του έδωσε την ευκαιρία να κινηθεί ελεύθερα. Ο Άλεξ αθόρυβα από έξω τα έτοιμα που τυλιγμένα με πήρε ύφασμα και το ένα έβγαλε από τηκομμάτια σπηλιά για ναήταν το πάρει μαζί του. Δεν ήταν ένα από τα κομμάτια που προορίζονταν για την ~ 119 ~
καινούρια εκκλησία και ο Άλεξ είχε κάτι εντελώς διαφορετικό στο μυαλό του. Στη Λάρεν δε θα άρεσε καθόλου αυτό, αν ήξερε τις προθέσεις του. Μόνο όταν τελείωσε το συγκεκριμένο κομμάτι και το τοποθέτησε μέσα στο φούρνο της σταθεροποίησης, η Λάρεν γύρισε να τον υποδεχτεί. «Είναι όμορφο», της είπε και ανταμείφθηκε μ’ ένα απαλό χαμόγελό της.«Λατρεύωτο κόκκινο», παραδέχτηκε η Λάρεν, «αλλά είναι το πιο δύσκολο χρώμα. Εύχομαι να υπήρχε τρόπος να μη μου βγαίνει τόσο σκούρο. Δεν αφήνει το φως να περνάει όπως τα άλλα χρώματα». Πήγε ως τον πέτρινο πάγκο εργασίας της όπου είχε απλώσει διάφορα κομμάτια γυαλιού. Ο Άλεξ είδε να αναδύεται η εικόνα της σταύρωσης και, στις γύρω σκηνές είδε ιστορίες που αναφέρονταν στον Κήπο της Εδέμ, το άνοιγμα της Ερυθράς Θάλασσας από τον Μωυσή καθώς και μια εικόνα της Παρθένου. Κανένας όμως από τους αγίους ή τους αποστόλους δεν είχε ακόμα πρόσωπο. Αυτό τον έκανε να αναρωτιέται αν το δώρο που ετοίμαζε για τη Λάρεν θα της άρεσε ή όχι. «Τα ξαδέρφια μου θα φτάσουν σύντομα για να πάρουν τη Μέριν μαζί τους», της είπε. «Ήρθε το πρωί ένας αγγελιοφόρος. Θα την πάει στα βόρεια* όπως σχεδιάζαμε». Η Λάρεν ακούμπησε το κοπίδι της και όταν την πλησίασε, είδε όλη την εξάντληση στο πρόσωπό της. Δούλευε απ’ τα χαράματα, όπως κι ο ίδιος. Η Λάρεν ακούμπησε τα χέρια της πάνω στο πέτρινο τραπέζι και έγινε αφύσικα ωχρή. «Ξέρω πως πρέπει να φύγει, αλλά εύχομαι να μπορούσε να μείνει». «Θα είναι πιο ασφαλής». Ήρθε πίσω της και ακούμπησε τα χέρια του στους ώμους της προσπαθώντας να την καθησυχάσει. Η οΛάρεν δεν απάντησε. Έμεινε με το κεφάλι κατεβασμένο. μόνο Άλεξ πρόσεξε πως κάτι δεν πήγαινε καλά στη στάση της.Τότε Φαινόταν τσακισμένη, σχεδόν άρρωστη. «Τι είναι;» τη ρώτησε. Χωρίς καμία προειδοποίηση τα γόνατα της Λάρεν λύγισαν και ο Άλεξ πρόλαβε να την πιάσει πριν πέσει στο έδαφος. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά καθώς την κρατούσε παραλυμένη στα χέρια του. Έχασε τις αισθήσεις της μόνο για μια δυο στιγμές κι ύστερα τη βοήθησε να καθίσει στον πάγκο δίπλα του, με το κεφάλι της χαμηλωμένο. «Πάρε βαθιές ανάσες», της είπε. Καθώς έτριβε τους ώμους της πρόσεξε πωςκαιρό ήταν ηστ’ αλήθεια κατάχλομη. Αυτότον τονεαυτό έκανετης. να αναρωτηθεί πόσο γυναίκα του παραμελούσε «Είσαι άρρωστη;» ~ 120 ~
«Όχι. Θασυνέλθω». Ο Άλεξ δεν πείστηκε. Έγειρε πίσω στο τραπέζι και την κράτησε στην αγκαλιά του. Όσο όμως την κρατούσε η Λάρεν δε χαλάρωνε, αντίθετα έδειχνε πιο σφιγμένη. «Άλεξ, είμαι εντάξει», του είπε τελικά. «Απλώς ζαλίστηκα για μια στιγμή». «Έχει ξανασυμβεί;» Ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της. «Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς». «Δε μου αρέσει που λιποθύμησες. Θα μπορούσες να είχες χτυπήσει στο κεφάλι». Παρ’ όλο που ο Ράμζι τον περισσότερο χρόνο βρισκόταν εκεί, υπήρχαν φορές που η Λάρεν δούλευε μόνη μέσα στη σπηλιά. «Το πρωί θα σου στείλω τον Ντούγκαλ», της είπε. «Μπορεί να τελειώσεις τη δουλειά σου νωρίτερα αν έχεις αυτόν και τον Ράμζι να σε βοηθούν». Μα η Λάρεν κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Ο αδερφός σου ενδιαφέρεται περισσότερο για άλογα και ζώα παρά για την υαλουργία. Θα είμαι εντάξει». δε συμφωνούσε γυναίκα του φαινόταν όλο και πιο Εκείνος κουρασμένη κάθε μέρα.καθόλου. ΝωρίτεραΗ το ίδιο πρωί είχε ξυπνήσει με δυσκολία. Ο Άλεξτην είχε βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της και χρειάστηκε να την κρατήσει από τη μέση. «Δουλεύεις πολύ σκληρά, Λάρεν. Φαίνεσαι εξουθενωμένη». «Υποσχέθηκα να τελειώσω τα παράθυρα για τη νέα εκκλησία ως τις αρχές του καλοκαιριού», επέμεινε εκείνη. «Κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά». Ο Άλεξ δεν καταλάβαινε τη βιασύνη της, γιατί φαινόταν πως υπήρχε αρκετός χρόνος. Και παρά τις διαμαρτυρίες της σκόπευε να βρει ανθρώπους να τη βοηθήσουν. Αν μη τι άλλο, έτσι δε θα ανησυχούσε πως«Δε δουλεύει μόνη.να πνιγείς στη δουλειά, Λάρεν». χρειάζεται «Πρέπει να τελειώσω. Σε λίγους μήνες θα μπορέσω να στείλω τα παράθυρα στον ηγούμενο». Ο Άλεξ δεν αμφέβαλλε για τα λόγια της. Υπήρχε όμως στη φωνή της μια ένταση παράξενη. «Κάτι άλλο σε βασανίζει». Ακούμπησε τα χέρια της πάνω στο πέτρινο τραπέζι. Έκλεισε τα μάτια της. «Σήμερα ήρθε να με βρει η Νέιρνα, ζητώντας τη συμβουλή μου. Θέλει ένα μωρό». Πήρε ένα κομμάτι γυαλί και το τοποθέτησε πάνω στο ψηφιδωτό σχέδιο που διαμορφωνόταν σταδιακά. «Δε φαίνεται δίκαιο εγώ να έχω ευλογηθεί με τα παιδιά μας κι εκείνη να λαχταράει«Είμαι τόσο ένα μωρό».ότι εκείνη και ο Μπραμ θα αποκτήσουν αρκετά σίγουρος σύντομα οικογένεια». Έτσι που περνούσαν το χρόνο τους ο ένας στην ~ 121 ~
αγκαλιά του άλλου, ο Άλεξ υπέθετε πως ήταν απλώς ζήτημα χρόνου. «Ίσως». Άπλωσε τα χέρια του στους ώμους της κι ένιωσε τους σφιγμένους μυς του λαιμού της. Άρχισε να της κάνει μασάζ, αλλά ξαφνικά τα χέρια του έμειναν ακίνητα. «Σου έφερα κάτι». Έβαλε το χέρι μέσα στο μανδύα του για να πιάσει το δώρο της. Άπλωσε το χέρι του. «Ήθελα να το έχεις». Η Λάρεν το τυλιγμένο πακέτο. «Τι είναι;» «Κάτι πουκοίταξε χρειάζεσαι». Τον κοίταξε παραξενεμένη και έλυσε το δέμα. Μέσα υπήρχαν τρία λεπτά πινέλα. Οι λαβές ήταν φτιαγμένες από λείο ξύλο και οι λεπτεπίλεπτες άκρες μπορούσαν να δημιουργήσουν μια πολύ λεπτή γραμμή. Της είχε φέρει αυτά τα πινέλα ξέροντας πως θα τη βοηθούσαν να ζωγραφίσει τα πρόσωπα των αγίων. Η Λάρεν ακούμπησε τα πινέλα στο τραπέζι και φάνηκε έτοιμη να βάλει τα κλάματα. «Μήπως έκανα κάτι που δεν έπρεπε;» Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Είναι ό,τι ακριβώς χρειάζομαι». Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της και το βλέμμα της καρφώθηκε στο τραπέζι. Ο Άλεξ δεν είχε ιδέα για ποιο λόγο έκλαιγε η Λάρεν. Δεν μπορούσε να ζωγραφίσει τις περίτεχνες σκιές των προσώπων χωρίς τα κατάλληλα εργαλεία. «Γιατί κλαις;» «Δεν ξέρω», κλαψούρισε. «Είσαι κουρασμένη ή πονάς κάπου;» Σκούπισε τα δάκρυά της. «Όχι. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει». Σηκώθηκε όρθια κρατώντας τα πινέλα στο χέρι της. «Ήταν πολύ ευγενικό από μέρους σου». Δεν ήξερε τι να της πει, έτσι ανασήκωσε απλώς τους ώμους του και έκανε να της φύγει. Η Λάρενμε τον τον από περισσότερο. το χέρι. Τα δάχτυλά πλέχτηκαν ταπρόλαβε δικά τουπιάνοντάς και τον πλησίασε «Το κάστρο θα έχει τελειώσει απόψε, σωστά;» «Ναι». Κρατούσε απαλά τα δάχτυλά της. «Οι άντρες δούλεψαν νύχτα μέρα για να τελειώσουμε νωρίς». «Επειδή φοβάστε νέα επίθεση», μάντεψε η Λάρεν. Έγειρε το κεφάλι του. «Όλοι ξέρουμε πως θα συμβεί. Μόνο που δεν ξέρουμε πότε». Εκείνη χλόμιασε. «Θα κάνω ό,τι χρειάζεται για να είστε ασφαλείς», της είπε και το χέρι του αγκάλιασε τον αυχένα της σε μια καθησυχαστική χειρονομία. Η Λάρεν σήκωσε το βλέμμα της να τον κοιτάξει και τα μάτια της σκοτείνιασαν από υποψία. «Δε θα παραδοθείς στον Χάρκερκ, έτσι δεν είναι;» ~ 122 ~
«Δεν είναι κάτι που θέλω». Εκείνη κατάλαβε και άρχισε να κουνάει ζωηρά το κεφάλι της αρνητικά. «Όχι, Άλεξ». «Σύντομα θα πρέπει να τον αντιμετωπίσω. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα». Παρ’ όλο που δεν είχε καμία πρόθεση να γίνει μάρτυρας, δεν ήθελε εξαιτίας του να πάθει κακό η φαμίλια του ή το κλαν. «Τι κάνεις;» Δεν θα της απάντησε, μη θέλοντας να την αναστατώσει περισσότερο. Χάιδεψε απλώς το πίσω μέρος του λαιμού της και ευχήθηκε να μπορούσε να εξαφανίσει την αγωνία της. «Δε θέλω να σου συμβεί τίποτα, Άλεξ», μουρμούρισε. «Οι κόρες σου σε χρειάζονται». Σήκωσε τα γαλάζια μάτια της, τον κοίταξε και τύλιξε τα μπράτσα γύρω απ’ το λαιμό του. «Κι εγώ σε χρειάζομαι». Έμεινε ακίνητος, η ομολογία της τον επηρέαζε μ’ έναν τρόπο που ο Άλεξ δεν καταλάβαινε. Ένιωθε το απαλό κορμί της να κολλάει πάνω στο δικότου και ένας δυνατός πόθος τον κυρίευσε. Την τελευταία φορά που είχαν σμίξει τον είχε ξελογιάσει εκείνη, κάνοντάς τον να ξεχάσει κάθε Η λογική Λάρεν σκέψη. πήρε τα χέρια του και τα τύλιξε γύρω από τη μέση της, φέρνοντας πιο κοντά τα δυο κορμιά τους. Ύστερα ανασήκωσε το κεφάλι της και μέσα στα μάτια της ο Άλεξ είδε την ερωτική επιθυμία. Την ήθελε τόσο πολύ, που έτρεμε απ’ τον πόθο. Όμως ήταν τόσο χλομή, τόσο εύθραυστη, που δεν ήθελε να την κάνει να σκεφτεί πως ήταν αναγκασμένη να του παραδοθεί. «Θα με φιλήσεις;» του ψιθύρισε. Εκείνος αγκάλιασε τον αυχένα της και κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Αν σε αγγίξω τώρα, δεν πρόκειται να σταματήσω». «Δε θέλω να σταματήσεις». Πίεσε το σώμα της επάνω του και του ήταν αδύνατον να εμποδίσει την ανταπόκρισή του.της Τα επάνω χέρια χαμή-του λωσαν στους γοφούς της και η κίνηση του κορμιού του ήταν ένα αισθησιακό χάδι πάνω στη διέγερσή του. Μόλις το στόμα του διεκδίκησε το δικό της εκείνη του παραδόθηκε γλυκά. Η γλώσσα της, λεία και ζεστή συνάντησε τη δική του. Ο Άλεξ την πήρε μέσα στο στόμα του χαϊδεύοντάς τη με τη δική του γλώσσα, σε μια μίμηση της ερωτικής πράξης. Όταν αποτραβήχτηκε από το φιλί τους προσπάθησε να διατηρήσει ήρεμη την ανάσα του. Ήταν τεράστιος πειρασμός να βγάλει τα ρούχα της, να νιώσει επάνω του το γυμνό της δέρμα. «Δεν αισθάνεσαι καλά», της είπε και την άφησε από την αγκαλιά του. «Θα στείλω τον Ράμζι να φροντίσει τη φωτιά κι εσύ μπορείς να έρθεις σπίτι και να ξεκουραστείς». Όμως η Λάρεν του έκλεισε το δρόμο. «Δε θέλω να φύγεις, Άλεξ». ~ 123 ~
Ο άντρας της ήταν τόσο αναστατωμένος ερωτικά, που έκανε τη Λάρεν να διαισθάνεται πως βρισκόταν στα όρια του αυτοελέγχου του. Κάτω από τα δάχτυλά της η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Τρύπωσε τα χέρια της μέσα από το χιτώνα του και άγγιξε το γυμνό του δέρμα. «Δε σε έχω δει τις τελευταίες νύχτες. Έγινες πάλι απόμακρος πριν». μας δεν έχει ολοκληρωθεί», της αντιγύρισε. «Αν οι «Ηόπως οχύρωσή Άγγλοι ή οποιοσδήποτε άλλος μας επιτεθεί ξανά...» Σώπασε απότομα και κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι του. «Πρέπει να φροντίσω για την ασφάλεια όλων». «Πόσον καιρό θα πάρει;» «Δεν ξέρω. Ο εξωτερικός σκελετός του κάστρου έχει τελειώσει, η πέτρινη δομή όμως θα πάρει πολλούς μήνες ακόμα». Η Λάρεν είχε πιστέψει πως είχαν κάνει ένα νέο ξεκίνημα, πως τα πράγματα μεταξύ τους θα βελτιώνονταν. Αντί γι’ αυτό, φαινόταν πως ο Άλεξ περνούσε όλο τον καιρό μακριά τους, όπως και πριν. Τίποτα δεν είχε«Για αλλάξει. σένα το κάνω», της είπε. «Και για τις κόρες μας». Την έσφιξε στα χέρια του. «Πρέπει να είμαι σίγουρος πως έχω κάνει τα πάντα για την ασφάλειά σας». Το χέρι της ανέβηκε ως το πρόσωπό του και έμεινε επάνω του. «Νιώθω μόνη τις νύχτες», του ψιθύρισε, «όταν δεν είσαι εκεί». Μέσα της ένιωθε μια απελπισμένη ανάγκη να δεθεί μαζί του, να ξαναβρεί τα χαμένα αισθήματα. Αν την άφηνε για να πάει να πολεμήσει με τον Χάρκερκ, Λάρεν η φοβόταν πως θα τον έχανε. Αρκετά δυσκολευόταν να κοιμηθεί χωρίς εκείνον στο κρεβάτι της, αν ο Άλεξ πέθαινε, ιδίως τώρα... Ο Άλεξ μάτια κρατώντας το χέρι της.φιλήσει, Το στόμα του άγγιξε την έκλεισε παλάμη τα της και ητου Λάρεν τεντώθηκε να τον θέλοντας να τον κάνει να απαλλαγεί από τον αυστηρό έλεγχο του εαυτού του. Το στόμα του κόλλησε στο δικό της με δίψα και τα χέρια του άδραξαν το φόρεμά της. Η Λάρεν ξέχασε την προηγούμενη ζαλάδα της και αφέθηκε στο φιλί του. Μια δίνη αισθήσεων στροβιλίστηκε μέσα της και πόθησε να νιώσει περισσότερα. «Άλεξ», ψιθύρισε. «Θα προτιμούσα να έχω ένα σύζυγο με σάρκα και οστά, παρά ένα σύζυγο μονίμως απόντα». Τράβηξε το χέρι της πάνω στο στήθος του σε μια απροκάλυπτη πρόσκληση. Ο Άλεξ ακούμπησε το στόμα του πάνω μάγουλό της και χέρι του αγκάλιασε το πλούσιο στήθος της.στο Η Λάρεν ένιωσε την το ένταση που τον έκανε να ριγεί, τη δυνατή επιθυμία που δεν ήθελε να της εκ~ 124 ~
φράσει. Ήθελε να τον σπρώξει πέρα από τα όριά του, να του δείξει με το σώμα της πόσα έχανε τις ώρες που περνούσε μακριά της. Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που είχε σμίξει μαζί του. Ήθελε να τον κάνει να την εμπιστευθεί, να της επιτρέψει να τον ελαφρύνει λίγο από το βάρος της αρχηγίας. Ο Άλεξ έκρυβε μέσα του τα πάντα, εκείνη όμως μπορούσε να διακρίνει το σφίξιμο στη στάση του. Σήκωσε το χιτώνα του κι άρχισε να του μαλάσσει τους ώμους, θέλοντας έτσι ναείχε απομακρύνει τηντελευταίες ένταση πουεβδομάδες, έσφιγγε τους του. Το κορμί του αλλάξει τις τομυς μυϊκό του σύστημα διαγραφόταν πιο αδρό ύστερα από τόσες πέτρες που είχε σηκώσει. Λάτρευε τη θέα του δυνατού κορμιού του κι άφησε τις άκρες των δαχτύλων της να χαϊδέψουν την ξαναμμένη επιδερμίδα του. Ο Άλεξ έπιασε τα χέρια της και τα κατέβασε στα πλευρά του. «Δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου αυτή τη στιγμή, Λάρεν. Έχει περάσει πολύς καιρός». «Μείνε μαζί μου», τον παρότρυνε. Άρχισε να βγάζει το φόρεμά της και το άφησε να πέσει στο έδαφος. Τα χέρια του απλώθηκαν με δέος στο δέρμα της. Τα στήθη της είχαν ευαισθητοποιηθεί κι όταν το στόμα του κατέβηκε στη θηλή η επαφή συγκλόνισε. Η Λάρεν προσπάθησε να αφαιρέσει και της, το δικό του τη ρούχο, θέλοντας να τον νιώσει γυμνό επάνω της. Τα χέρια του χώρισαν τα πόδια της προκαλώντας της μια συγκλονιστική αίσθηση. Όταν τα δάχτυλά του άρχισαν να χαϊδεύουν τη σάρκα της, η Λάρεν έβγαλε μια απαλή κραυγή κι ένιωσε το σώμα της να γίνεται υγρό. «Θυμάσαι την πρώτη φορά που σε έκανα δική μου;» της μουρμούρισε. Στεκόταν με δυσκολία στα πόδια της καθώς τα δάχτυλά του τη χάιδευαν. «Στον πέτρινο κύκλο, λίγο μετά το γάμο . μας» «Δε σε χόρταινα εκείνοστο το βράδυ». τα ρούχα έφτιαξε απαλότερο στρώμα πάνω αμμώδεςΜεδάπεδο τηςτους σπηλιάς και ένα την έβαλε να ξαπλώσει. «Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ήσουν επιτέλους δική μου εκείνο το βράδυ». «Κι εγώ δεν μπορούσα να πιστέψω πως, από όλες τις γυναίκες που θα μπορούσες να διαλέξεις, εσύ επέλεξες εμένα». Τον τράβηξε να ξαπλώσει επάνω της και το κορμί του Άλεξ σκέπασε το δικό της. Για μια στιγμή η Λάρεν ευχήθηκε να μπορούσε να τον κρατήσει κοντά της για πάντα. Τα χέρια του κατέβηκαν στα πόδια της, ύστερα το στόμα του ακολούθησε τα ίχνη των δαχτύλων του. Όταν έφτασαν ως το φύλο της την άγγιξε ξανά και η απότομη ανταπόκρισή της ήτανστα πιοδάχτυλά έντονη από οτιδήποτε είχε νιώσει ποτέ. Η υγρασία της απλώθηκε του και η Λάρεν ντράπηκε για την αντίδρασή της. ~ 125 ~
«Άλεξ, μην πας στον Χάρκερκ». Έφερε τη μία γάμπα της γύρω από τη μέση του και το σκληρό μέλος του ακούμπησε επάνω της. «Μείνε κοντά μου». «Δε θα κρυφτώ σαν δειλός», της είπε. «Θα πρέπει να τελειώσει αυτή η ιστορία. Και τότε δε θα χρειαστεί να ανησυχήσεις ποτέ ξανά για αγγλική επέμβαση». Η αγριότητα στον τόνο του την ξάφνιασε. Το χέρι του ανασήκωσε τους γλουτούς και διείσδυσε βαθιά στο κορμί της. Τα βογκητά έβγαιναν από μέσατης της χωρίς να μπορεί να τα εμποδίσει. Εκείνος βρήκε το σημείοπου της έφερνε ηδονή και τραβήχτηκε έξω απ’ το κορμί της, ως την είσοδό της. Μένοντας εκεί χρησιμοποίησε τον αντίχειρά του για να τη φέρει πιο κοντά στην κορύφωση. Όλες οι ατελείωτες εβδομάδες μακριά του όξυναν στο έπακρο τις αισθήσεις της. Εκείνος ήξερε πώς να την αγγίξει, με ποιον τρόπο να ξυπνήσει το πάθος της. Κι όταν διείσδυσε ξανά, ήταν σαν να την άγγιζε ταυτόχρονα παντού. Ανασήκωσε τους γοφούς της σε μια προσπάθεια να τον κάνει να κινηθεί γρηγορότερα. Εκείνος όμως επιβράδυνε το ρυθμό του, εντείνοντας την αγωνία της. Τατην χέρια της έπιασαν τους γοφούς του και οι από τα δυνατές ωθήσεις του έκαναν να κραυγάσει συγκλονισμένη κύματα της ηδονής. Το κορμί της είχε μετατραπεί σε μια υγρή ουσία, σαν καυτό, ρευστό γυαλί. Πίεσε τα γόνατά της πάνω στο στήθος του και οι ωθήσεις του έκαναν το κορμί της να τρέμει. Κόπηκε η ανάσα της καθώς ο ρυθμός του επιταχυνόταν και μια αβάσταχτη ζεστασιά απλωνόταν μέσα της σαν στρόβιλος. Κόντευε να χάσει τα λογικά της μέσα σ’ εκείνη τη θάλασσα των αισθήσεων που προκαλούνταν την απόπίεση μέσα της. «Είσαι δική μου, Λάρεν. Ό,τι και να μου συμβεί, κανένας άντρας δε θα σε φέρει ποτέ σ’ αυτό το σημείο». Διείσδυσε ακόμα πιο δυνατά μέσααβύσσου. της και οΤης βίαιος τουνα έρωτά την έσπρωχνε στο χείλος της ήτανρυθμός αδύνατον κάνειτου οτιδήποτε άλλο εκτός από το να αφήνεται στις εκστατικές αισθήσεις που την οδηγούσαν όλο και πιο κοντά στην κορύφωση. Ούτε μια στιγμή δε χαλάρωσε ο ρυθμός του και το πάθος του ήταν πιο δυνατό από κάθε άλλη φορά. Ήταν ο κατακτητής της κι εκείνη ήταν η σκλάβα του. Ύστερα το καυτό στόμα του σκέπασε το στήθος της και η Λάρεν συγκλονίστηκε ξανά. Ο οργασμός τη συνεπήρε σαν μια σαρωτική πυρκαγιά Μετά από λίγες ακόμα διεισδύσεις έφτασε κι ο ίδιος στην κορύφωση με μια δυνατή κραυγή. Σ’ όλα τα χρόνια του γάμου τους, ποτέ δεν είχε αφήσει τον έλεγχό τουνα ναμου χαθεί τόσο απόλυτα. Όμως τα λόγια του την είχαν τρομάξει. Ό,τι και συμβεί. Δεν της έλεγε τι σκόπευε να κάνει και τη στενοχωρούσε πολύ που ~ 126 ~
της το κρατούσε κρυφό. «Έλα πίσω στο κάστρο μαζί μου», της ψιθύρισε φιλώντας τη με πάθος. Τα ακροδάχτυλά της ανέβηκαν στα χείλη του, σαν να ήθελε να κρατήσει για λίγο ακόμα το φιλί του. «Σύντομα», του υποσχέθηκε. «Θα περιμένω ώσπου να έρθει ο Ράμζι». Καθώς αποτραβιόταν από μέσα της και φορούσε πάλι τα ρούχα του, η Λάρεν ένιωσε η απόσταση μεταξύ μεγάλωνε ξανά. και του είχε δώσει τηπως φυσική ανακούφιση που τους του χρειαζόταν, αυτό Αν δεν ήταν αρκετό. Και πάλι δεν ήξερε πώς να τον προσεγγίσει. Όταν έφυγε ο Άλεξ, η Λάρεν προσπάθησε να σταθεί όρθια, μα τα γόνατα της έτρεμαν. Η γνώριμη ζάλη την τύλιξε σαν κύμα και χαμήλωσε το κεφάλι της, προσπαθώντας να συνέλθει. Έπρεπε να του το πεις, τη μάλωσε η συνείδησή της. Τους τελευταίους δύο μήνες δεν είχε το γυναικείο κύκλο της και τα στήθη της πονούσαν. Τα ότι γνωστά σημάδια τηςπαιδί εγκυμοσύνης υπήρχαντοόλα και η Λάρεν υπέθετε το καινούριο αυτό τους θα γεννιόταν επόμενο φθινόπωρο. Ήταν διαρκώς κουρασμένη και η ναυτία τη βασάνιζε μέρα νύχτα, αντίθετα από ό,τι είχε συμβεί στις άλλες εγκυμοσύνες της. Αν του μιλούσε, ο Άλεξ θα ανησυχούσε υπερβολικά, το πιθανότερο μάλιστα να την ανάγκαζε να παραμείνει στο κρεβάτι. Κι ύστερα πώς θα τελείωνε την παραγγελία της; Όχι ακόμα,είπε στον εαυτό της. Σε λίγες εβδομάδες τα συμπτώματα που την ταλαιπωρούσαν θα κόπαζαν. Θα τελείωνε τα παράθυρά της κι ύστερα θα του μιλούσε για το καινούριο παιδί τους. Το για χέριτην τηςεπιβίωση χαμήλωσε κοιλιά σευχή τουστην παιδιού της.της και είπε μια σιωπηρή προ-
~ 127 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12
Ο Φίνιαν κοιτούσε τα σβησμένα κάρβουνα στη φωτιά, με την ψυχή βαριά και τα μάγουλά του ρουφηγμένα από την ασιτία. Ούτε που θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά που είχε φάει. Κι ούτε ήξερε τι να κάνει. Η επιδρομή είχε αποτύχει. Υποτίμησε τη δύναμη των αντιπάλων τους και η αρπαγή ενός ομήρου δε φαινόταν πια εφικτή. Αυτή η δουλειά ήταν δική του ευθύνη και δεν είχε ιδέα πώς να το χειριστεί στη συνέχεια. «Φίνιαν», είπε ο αδερφός του ο Μπρόχιν. «Ήρθαν Άγγλοι στρατιώτες». Τινάχτηκε όρθιος και το χέρι του κατέβηκε στη λαβή του ξίφους του. «Τι γυρεύουν;» «Έρχονται από τον Χάρκερκ. Είπαν ότι φέρνουν ένα μήνυμα από το βαρόνο». Ο αδερφός του άπλωσε το χέρι και του έδωσε ένα δέμα τυλιγμένο με πανί. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του Φίνιαν. Τι μπορεί να ήταν αυτό; Ακούμπησε το δέμα στο τραπέζι κι άρχισε να ξετυλίγει τα πανιά. Στο κέντρο βρισκόταν το κουρελιασμένο φόρεμα που κάποτε ανήκε στην κόρη του. Ο υπαινιγμός ότι της είχαν βγάλει το ρούχο... ότι οι στρατιώτες την είχαν χρησιμοποιήσει... ήταν κάτιφούντωσε εφιαλτικό. Έκλεισε τα μάτια του και η οργή μέσα του σε τέτοιο σημείο ώστε του ήταν αδύνατον να αναπνεύσει. Ο αδερφός του κοίταξε το φόρεμα και το πρόσωπό του έγινε κάτασπρο. «Είναι της Ιλιάνας;» «Ναι». Ο Φίνιαν έσφιξε το ρούχο στα χέρια του και προσπάθησε να συγκροτήσει την οργή που του γύριζε το στομάχι. Δεν άντεχε τη σκέψη ότι οποιοσδήποτε άντρας είχε απλώσει χέρι στην κόρη του. Και είτε οι φόβοι του είχαν πραγματοποιηθεί είτε όχι, το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Ο χρόνος του τελείωνε.
Το εσωτερικό του νέου όλα κάστρου ήταν πιοκλαν ζεστό απ’ ό, τι περίμενε η Λάρεν. Απ’ ό,τι φαινόταν τα μέλη του των Μακίνλοχ είχαν συγκεντρωθεί μέσα στη μεγάλη κεντρική αίθουσα. Αν και προς το ~ 128 ~
παρόν είχε χτιστεί με ξύλο, οι άντρες ήδη είχαν αρχίσει να στρώνουν τις πέτρες που θα περιέκλειαν το ξύλινο εσωτερικό. Η Λάρεν μπήκε διακριτικά μέσα στην αίθουσα και έψαξε για τα κορίτσια της. Τα είδε να κάθονται δίπλα στον Άλεξ στο βάθος της αίθουσας. Ο άντρας της μιλούσε με τον Μπραμ ενώ η Νέιρνα καταπιανόταν με την οργάνωση του τραπεζιού. Η Λάρεν έγειρε την πλάτη της πίσω στον ξύλινο τοίχο, προσπαθώντας να παραμείνει αθέατη. Η μυρωδιά του ψημένου κρέατοςνα που πλανιόταν στον αέρα έφερνε ναυτία. Είχε ανάγκη καθίσει, να ηρεμήσει τοτής στομάχι και να περάσει η ζαλάδα της, αλλά δεν υπήρχαν ούτε πάγκοι ούτε καρέκλες. Οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν πίνοντας και συζητώντας και η γνώριμη ταραχή κυρίεψε πάλι τη Λάρεν. Πάλεψε με την παρόρμηση να φύγει μακριά από τον κόσμο. Συγκέντρωσε την προσοχή της στους τοίχους του κάστρου. Η φρέσκια μυρωδιά του κομμένου ξύλου τής ήταν ευχάριστη και πέρασε το χέρι της πάνω στη λεία επιφάνεια. Τουλάχιστον γι’ απόψε είχαν ένα στεγνό ταβάνι πάνω απ’ το κεφάλι τους. Προχωρώντας περιμετρικά της αίθουσας, φόρεσε ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπό της. Καθώς τον Άλεξ είδε τη Βανόρα νασε στέκεται κοντά στα παιδιά της. πλησίαζε Η μεγαλύτερη γυναίκα απαντούσε κάτι που είχε πει ο άντρας της. 'Οταν η Λάρεν τη χαιρέτησε, η Βανόρα δε φάνηκε να την έχει ακούσει. «Την περιμένει, αλλά εκείνη δεν έχει έρθει ακόμα», έλεγε η Βανόρα με την πλάτη της γυρισμένη προς τη Λάρεν. «Δεν ξέρω γιατί μας μάζεψε εδώ, αλλά έχει κάποια σχέση με τη Λάρεν». Έμεινε ακίνητη, προσπαθώντας να καταλάβει. Νόμιζε πως επρόκειτο για μια γιορτή, ένα καλωσόρισμα στο καινούριο τους κάστρο. Η ναυτία ανακάτεψε πάλι το στομάχι της. Βρισκόταν αρκετά κοντά στον Άλεξ ώστε εκείνος να μην τη βλέπει και, όταν είδε το τυλιγμένο πακέτο η καρδιά της κόντεψε Όχι. Δε θα της το έκανε αυτό. να σπάσει. «Πολλοί από εσάς με ρωτήσατε πού βρήκαμε τα χρήματα με τα οποία ξαναχτίσαμε το Γκλεν Άριν», είπε ο Άλεξ στο μικρό πλήθος. «Πιστεύω πως τώρα δικαιούστε μιαν απάντηση». Υπέθετε πως ο Άλεξ το έκανε για να την τιμήσει, εκείνη όμως δεν ήθελε να δουν όλοι τις πρώτες απόπειρές της στην κατασκευή γυαλιού. Δεν ήταν καλά κομμάτια. Τα χρώματα δεν ήταν σωστά και οι επιφάνειες έσπαζαν με το παραμικρό ξύσιμο. Ο Άλεξ αποκάλυψε το χρωματιστό γυαλί και η Λάρεν είδε την εικόνα της Παναγίας με το Βρέφος την οποία είχε δημιουργήσει ένα χρόνο πριν. απρόσωπη Παρθένος δεν μπράτσα ήταν παρά μια κουκουλωμένη μορφή μ’ έναΗπολύτιμο μικρό μπόγο στα . της «Αυτό το έφτιαξε η Λάρεν», εξήγησε ο Άλεξ. «Πούλησε το γυαλί ~ 129 ~
που κατασκεύασε και μας έφερε τα χρήματα». Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όλοι γύρισαν και την κοίταξαν. Κι όταν το βλέμμα της διασταυρώθηκε με τα μάτια του συζύγου της, η Λάρεν πλημμύρισε από δάκρυα. Δεν άκουγε τα λόγια που πρόφεραν οι συντοπίτες της. Όρμησε έξω από το κάστρο, θέλοντας να βρεθεί μακριά. Γιατί το ξεγύμνωμα της ψυχής της μπροστά στα μάτια όλων ήταν για τη Λάρεν ένα είδος προδοσίας. Γιατί το είχε κάνειΉξερε αυτό; πόσο να βρίσκεται στο από επίκεντρο του κοιτούν ενδιαφέροντος. Τίποτααντιπαθούσε δεν την πλήγωνε περισσότερο το να την επίμονα βλέμματα. Της ήταν αβάσταχτο. Απέξω το χιόνι έπεφτε ανάμεικτο με βροχή, αλλά η Λάρεν δεν ένιωθε το κρύο. Όλο βρισκόταν μαζεμένο μέσα στην καρδιά της, γιατί ποτέ δεν ήθελε να εκτεθεί μ’ αυτό τον τρόπο. «Λάρεν». Άκουσεπίσω της τη φωνή του Άλεξ. «Έλα πάλι μέσα. Θέλουν να μάθουν γιατί λείπεις τόσες ώρες. Και χρειάζεσαι περισσότερους ανθρώπους να σε βοηθήσουν». Προσπάθησε να την πιάσει από τη μέση, αλλά η Λάρεν τον έσπρωξε μακριά. Πίσω του η Λάρεν είδε παραξενεμένα πρόσωπα και άκουσε ψιθύρους. Δεν ήθελε να να ξέρει έλεγαν ή όχι.και Κιέτρεξε όταν εκείνος προσπάθησε τηναν αγγίξει καικαλά πάλι, πράγματα η Λάρεν γύρισε μακριά, ανήμπορη να τους αντικρίσει. Ο Άλεξ περίμενε μια ώρα κι ύστερα πήγε να βρει τη Λάρεν. Ήθελε να της δώσει το χρόνο να ηρεμήσει, να δεχτεί την πράξη του. Εκείνος δεν κατάλαβε ποτέ τη μυστικοπάθειά της. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να μη μιλήσει στους άλλους για την κατασκευή του γυαλιού. Όταν τους έδειξε τη δουλειά της όλοι εντυπωσιάστηκαν, κάνοντας παινέματα που η Λάρεν δεν ήταν εκεί για να ακούσει. Καθένας τους πλησίασε να αγγίξει το γυαλίενώ καιυποψιαζόταν έκαναν ερωτήσεις στις θα οποίες ο Άλεξ δεν μπορούσε να απαντήσει ότι πολλοί ήθελαν να την παρακολουθήσουν επί το έργον. Οι άλλοι δεν τον πίστευαν. Αρνούνταν να αναγνωρίσουν το ταλέντο της αν δεν την έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια. Αυτή η διαπίστωση τον έκανε, ίσως, να ενεργήσει βεβιασμένα. Όμως το μόνο που ήθελε ήταν να έχει η Λάρεν λίγη βοήθεια. Δεν μπορούσε να ολοκληρώσει τη δουλειά μόνη, άσχετα αν η ίδια το πίστευε. «Γυαλί ξεγυαλί, δεν είναι σωστή σύζυγος για σένα». Η Γκρίζελ βγήκε μπροστά και ο Άλεξ είδε τα κορίτσια του να περπατούν δίπλα στηΤης μητέρα του. μια κοφτερή, προειδοποιητική ματιά. «Δεν έχεις διέστειλε καίωμα να μιλάς έτσι γι’ αυτήν. Ιδίως μπροστά στα παιδιά». ~ 130 ~
«Γιατί όχι; Ξέρουν ότι η μητέρα τους λείπει συνέχεια». Είδε τα μάτια της Μέριν να βουρκώνουν. Τράβηξε το χέρι της μακριά από την Γκρίζελ και αγριοκοίταξε τη γιαγιά της. «Το γυαλί που φτιάχνει η μαμά μου είναι πολύ όμορφο. Ζηλεύεις, γιατί εσύ δεν μπορείς να φτιάξεις τίποτα!» Η κόρη του άρχισε να τρέχει προς τις όχθες της λίμνης και τη σπηλιά. Μακριά από την αδερφή της η Αντάρα άρχισε να κλαίει. «Άφησέ μας, ο Άλεξ. «Αρκετά κάνει». Πήρε τηνΓκρίζελ», Αντάρα την στηνπροειδοποίησε αγκαλιά του και χάιδεψε τους έχεις ώμους της. «Γιατί, δεν έχω δικαίωμα να πω τη γνώμη μου;» «Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να κακολογείς τη γυναίκα μου. Κι αν θέλεις να συνεχίσεις να ζεις μαζί μας, θα βρεις τρόπο να συμφιλιωθείς με τη Λάρεν». Χωρίς να πει τίποτ’ άλλο σηκώθηκε κι έφυγε. Η κοφτερή γλώσσα της προκαλούσε την έκρηξη της οργής του κι ήταν ανόητο να παραμείνει κοντά της. Με μεγάλες δρασκελιές έφτασε κοντά στη Μέριν. Το μικρό κορίτσι έριχνε πέτρες στο νερό και τα δάκρυα μούσκευαν τα μάγουλά της. «Μισώ τησέναβερ», είπε κλαίγοντας. «Η Γκρίζελ λυπάται για όσα είπε». Το ψέμα ξέφυγε απ’ το στόμα του όσο κι αν ο Άλεξ ήξερε πωςΓκρίζελ η δε λυπόταν καθόλου. Η πικρόχολη μητέρα του δηλητηρίαζε την ατμόσφαιρα γύρω της κι ήταν αδύνατον να ζήσει κανείς κοντά της. «Το πρωί μού είπε ότι θα με στείλετε μακριά». Η Μέριν τον κοίταξε με ανήσυχα μάτια. Πήγε κοντά της και την ακούμπησε στον ώμο. Η κόρη του ήταν ψηλότερη από το ύψος της μέσης του και ξαφνικά του φάνηκε πως το κορίτσι είχε μεγαλώσει πολύ γρήγορα. Τα κοκκινωπά μαλλιά της έχαναν τον μωρουδίστικο χρυσαφένιο τόνο τους και άρχιζαν να σκουραίνουν. «Είναι μόνο για την αναδοχή, Μέριν.πας Θα στα βόρεια, στα νησιά Όρκνι. Ο ξάδερφός μου έχει συμφωνήσει». Όταν είδε κι άλλα δάκρυα στο πρόσωπό της την αγκάλιασε σφιχτά. «Θα είσαι πιο ασφαλής εκεί, θα δεις». «Δε θέλω να πάω», επέμεινε η Μέριν. Έσκυψε και φίλησε τα ανακατεμένα μαλλιά της. «Θα γνωρίσεις καινούρια παιδιά για να παίζεις. Ίσως και κάποιο μελλοντικό σύζυγο». Το πρόσωπό της ζάρωσε από φρίκη στη σκέψη κάποιου αγοριού και ο Άλεξ έπνιξε το γέλιο του. «Έλα, πάμε να βρούμε τη μητέρα σου». Ήλπιζε πως μέχρι τώρα η Λάρεν θα είχε συμφιλιωθεί κάπως με την ιδέα πρόσθετων μαθητευόμενων. Είχε σκεφτείμετον ένα από τα νεότερα αγόρια που είχε δείξει να ενθουσιάζεται τηνΜονρό, προοπτική. Είχε εντυπωσιαστεί με το γυαλί και άγγιζε με δέος τη λεία επιφάνειά ~ 131 ~
του σαν να μην πίστευε πως ήταν κάτι αληθινό. Το ερώτημα ήταν αν θα τον δεχόταν η Λάρεν ως νέο μαθητευόμενό της. Την είδε να έρχεται από την απέναντι πλευρά της λίμνης. Η Μέριν έτρεξε κοντά της και η μητέρα της τη σήκωσε αγκαλιά μιλώντας της τρυφερά. Όταν έφτασε δίπλα στον Άλεξ, πήρε την Αντάρα από τα χέρια του και έσφιξε και το μωρό στην αγκαλιά της. Σ’ εκείνον δεν είπε λέξη. Φυσικά δε θα έλεγε τίποτα μπροστά στα παιδιά, όμωςτιςηδιαθέσεις έκφρασήτης. της ήταν ανεξιχνίαστη και του ήταν αδύνατον να καταλάβει Όταν η Λάρεν πήγε να μπει στο σπίτι του Ρος, ο Άλεξ τη σταμάτησε. «Ξέχασες πως απόψε θα κοιμηθούμε στο κάστρο;» Έγινε κόκκινη. Πριν πει οτιδήποτε την πρόλαβε η Μέριν. «Θα έχουμε το δικό μας κρεβάτι, μπαμπά;» «Όχι ακόμα. Αλλά σύντομα θα προσπαθήσω να σας φτιάξω ένα». Μόλις βρέθηκαν μέσα ο Άλεξ εξασφάλισε δυο αχυροστρώματα και κουβέρτες για τα κορίτσια, ύστερα η Λάρεν τις έβαλε να ξαπλώσουν σε μια ζεστή γωνιά του κάστρου. «Είσαι θυμωμένη», της είπε όταν τα κορίτσια είχαν κοιμηθεί, καθώς η Λάρεν πήγε να απομακρυνθεί προς την πλευρά του κάστρου όπου ο Άλεξ είχε ετοιμάσει ένα χώρο για να ξεκουραστούν. Δεν του απάντησε, ήταν φανερό όμως πως μέσα της ήταν ταραγμένη και ο Άλεξ αμφέβαλλε αν τα λόγια του μπορούσαν να την κατευνάσουν. «Δε θα απολογηθώ για ό,τι έκανα. Είχαν ανάγκη να μάθουν». «Τέσσερις απόαυτούς με ακολούθησαν ως τη σπηλιά. Ήθελαν να παρακολουθήσουν». Πήγε και στάθηκε μπροστά της. «Αυτό που κάνεις μοιάζει με κάτι μαγικό. η περιέργειά τους». «Δε Είναι θέλω κατανοητή να με παρακολουθούν... Άρχισα ένα από τα μείγματα, αλλά μου έκαναν διαρκώς ερωτήσεις. Νιώθω σαν να έχασα το καταφύγιό μου». «Τι φοβάσαι, Λάρεν;» «Το μισώ όταν με κοιτάζουν επίμονα. Φαντάζομαι τι σκέφτονται, ότι αυτό που κάνω δεν είναι αρκετά καλό». Στα μάτια της έλαμπαν δάκρυα. «Δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια που έλεγαν κάποτε για την οικογένειά μου. Τώρα πρέπει να υπομένω καθημερινά και τα βλέμματά τους». Έγειρε κοντά της ώσπου τα σώματά τους ενώθηκαν. Η Λάρεν έβγαλε μια τρεμουλιαστή ανάσα. «Ποτέ πίστεψα λέξη σου». απ’ όλα αυτά», της είπε. «Δεν έφταιγες εσύ για ό,τιδεν έκανε ο πατέρας «Έκανε το καλύτερο που μπορούσε, αλλά δεν ήταν αρκετό», ψιθύ~ 132 ~
ρισε η Λάρεν. «Δε θα έπρεπε να με νοιάζει η γνώμη τους για μένα, έτσι δεν είναι;» «Τους κέντρισε το ενδιαφέρον η τέχνη σου. Ούτε καν ο πάτερ Νόλαν δεν μπορούσε να φτιάχνει γυαλί όπως εσύ. Ο Μονρό ρώτησε αν θα του επιτρέψεις να βοηθάει εσένα και τον Ράμζι». «Δεν καταλαβαίνω γιατί τους το είπες τώρα, αντί να περιμένεις πρώτα να τελειώσω τα παράθυρα». χρειάζεσαι βοήθεια. Και επειδή θέλω να μένεις πιο κοντά στο«Επειδή κάστρο». Τα μάτια της άστραψαν από οργή και ο Άλεξ σήκωσε το χέρι του. «Άκουσέ με. Δε σου απαγορεύω να φτιάχνεις υαλοπίνακες. Αλλά μπορείς να κόβεις τα γυαλιά κι εδώ, στο κάστρο». «Μα το γυαλί...» «Έχεις αρκετά χρώματα για να αρχίσεις να συνθέτεις το ψηφιδωτό». Ο Άλεξ είχε δει δεκάδες υαλογραφίες. «Ο Ράμζι κι ο Μονρό μπορούν να φτιάχνουν τα κομμάτια του γυαλιού κι ύστερα να σου τα φέρνουν εδώ». Τον κοίταξε επίμονα. «Τι προσπαθείς να μου πεις, Άλεξ;» με τα αδέρφια μου για μερικές μέρες. Δε θα επιτρέψω πια «Θα στονφύγω Χάρκερκ να μας απειλεί». Ο χειμωνιάτικος άνεμος σάρωνε τους λόφους, μεταφέροντας γκρίζα σύννεφα που απειλούσαν με χιόνι. Ο ιερέας από το μοναστήρι, ο πάτερ Στίβεν είχε επιστρέφει την προηγούμενη μέρα για να διαπιστώσει την πρόοδο της Λάρεν, όπως και την πρώτηόμως φορά ο Άλεξ δεν του είχε επιτρέψει να μείνει παραπάνω από μια ώρα. Ούτε τον άφησε να πλησιάσει τη γυναίκα του. Όταν μπήκε στη σπηλιά διέταξε τον Μονρό και τον Ράμζι να επιστρέφουν στο κάστρο. «Θέλω να μιλήσω ιδιαιτέρως στη Λάρεν». Προχώρησε ως το τραπέζι και ακούμπησε εκεί τα χέρια του, περιμένοντας από τη Λάρεν να τον κοιτάξει. Εκείνη διέκοψε τη δουλειά της και ακούμπησε το κοπίδι. Την είδε κάτωχρη, τα δάχτυλά της έτρεμαν. Η Λάρεν έκλεισε τα μάτια και κάθισε βαριά στον πάγκο, χαμηλώνοντας το κεφάλι στα γόνατά της σαν να ζαλιζόταν. «Τι είναι;» Πήγε γρήγορα κοντά της και γονάτισε, κρατώντας την από τη μέση. «Έχει ξανασυμβεί. Αν σταθώ όρθια για πολλή ώρα, μου έρχεται λιποθυμιά». Δεν του άρεσε καθόλου αυτό που άκουγε. Έπιασε το πρόσωπό της καιναείδε τους κύκλουςτης κάτω από«Έχεις τα μάτια της.για την παραγ«Πρέπει ξεκουράζεσαι», είπε. χρόνο γελία μέχρι το καλοκαίρι. Δε χρειάζεται να εξοντώνεσαι να δουλεύεις ~ 133 ~
μέρα νύχτα». Όμως η Λάρεν έκρυψε το πρόσωπο στα χέρια της. «Πρέπει να δουλεύω μ’ αυτόν το ρυθμό, αλλιώς η δουλειά δε θα τελειώσει». «Δε θέλω να εξοντώνεσαι στη δουλειά. Δε χρειαζόμαστε τα χρήματα». Η απόγνωση στο πρόσωπό της τον έκανε να φοβηθεί πως για άλλη μια φορά η Λάρεν έκρυβε κάτι. «Λάρεν», της είπε. «Τι συμβαίνει;» Εκείνητης σώπασε, βαθιές ανάσες και έγκυος». τελικά ανασήκωσε το πρόσωπό και τονπήρε κοίταξε. «Είμαι πάλι Η αναπάντεχη χαρά που φώτισε το πρόσωπό του ξαφνικά πάγωσε. «Δε χαίρεσαι γι’ αυτό το παιδί, έτσι;» Ο τόνος του την ενόχλησε. Δεν ήταν πως δεν ήθελε το παιδί. Η Λάρεν λάτρευε τα παιδιά και καλοδεχόταν την προοπτική μιας καινούριας ζωής. Όμως βαθιά μέσα της φοβόταν ότι αυτό το παιδί δε θα ζούσε. Δεν είχε νιώσει ακόμα καμία κίνηση μέσα της και τα δυσάρεστα συμπτώματα πλήθαιναν. Δεν ήξερε τι να του πει και η σιωπή της την καταδίκαζε χειρότερα. Την κοίταξε σαν να του είχε βυθίσει ένα μαχαίρι στα σωθικά. «Μήπως δε θέλεις να γεννήσεις άλλα δικά μου παιδιά;» Ήθελε να ψελλίσει πως όχι, δεν ήταν αυτό. Αλλά, αν ομολογούσε τον κίνδυνο, ο Άλεξ δε θα την άφηνε να δουλέψει ξανά Έτσι, κράτησε τη σιωπή της, όταν όμως ο Άλεξ γύρισε να φύγει η Λάρεν διαισθάνθηκε πως στο εξής τίποτα δε θα ήταν πια το ίδιο. «Περίμενε», του είπε. «Κάνεις λάθος». Καιρό τώρα κρατούσε μέσα της τις αγωνίες και τους φόβους της, μη θέλοντας να τον επιβαρύνει. Είχε συνηθίσει πια να κρατάει τα μυστικά της.να μάθει, παρότρυνε η συνείδησή της. Πρέπει Αν δεν του πεις, θα τον χάσεις.Και μάρτυς της ο Θεός, αυτή τη σκέψη η Λάρεν δεν την άντεχε. «Φοβάμαι», είπε σιγανά. Γύρισε πάλι και την κοίταξε με μια έκφραση ανάμεικτη από οργή και πόνο. «Τι πράγμα φοβάσαι;» «Ότι θα χάσω το παιδί». Ανάγκασε τον εαυτό της να τον κοιτάξει κατάματα. Τον άφησε να δει όλη τη θλίψη και την απελπισία που κουβαλούσε μέσα της τα τελευταία δυο χρόνια. Μα ο Άλεξ και πάλι δεν αντέδρασε. Περίμενε να του πει περισσότερα και η πολύ Λάρεν πάσχισε να βρει τα λόγια.«Και δεν μπορώ να χορτά«Είμαι κουρασμένη», ομολόγησε. σω ύπνο. Η σκέψη του φαγητού με αρρωσταίνει και ζαλίζομαι διαρκώς. ~ 134 ~
Έχω λιποθυμήσει αρκετές φορές και δεν έχω ξανανιώσει ποτέ έτσι. Σε καμία άλλη εγκυμοσύνη μου». Αφού είχε ξεστομίσει όλους τους φόβους της, έκανε την τελική ομολογία. «Δεν έχω νιώσει το παιδί να κινείται. Φοβάμαι πως είναι ήδη νεκρό μέσα μου». Τα δάκρυα ξεχύθηκαν στα μάγουλά της κι όταν τα είδε ο Άλεξ έκανε μερικά βήματα κοντά της. Γονάτισε εμπρός της κι έβαλε τα χέρια του αριστερά και δεξιά της πάνω στον πάγκο. Μέσα του η Λάρεν είδε σκοτάδι θλίψη. τα χέρια τηςστα και μάτια τον αγκάλιασε. Το ζεστό αντρικόκαι δέρμα τουΆπλωσε ήταν γλυκιά παρηγοριά και τα μπράτσα του σφίχτηκαν γύρω της. «Δεν ήθελα να λυπηθείς. Δεν ξέρω αν θα χάσω το παιδί ή όχι. Αλλά δεν ήθελα να σε φορτώσω με αγωνία». Αποτραβήχτηκε θυμωμένος. «Είσαι η γυναίκα μου. Δεν είσαι φορτίο». Σκούπισε τα δάκρυά της με τα χέρια του και αγκάλιασε το πρόσωπό της. «Όταν πέθανε ο Ντέιβιντ δε μου μιλούσες για μέρες». Η οργή του ξέσπασε. «Δεν είχα χάσει μόνο ένα γιο εκείνη τη νύχτα. Έχασα κι εσένα». Έτρεμε ολόκληρη, η λύπη της έγινε ποτάμι που ξεχείλισε. «Κατηγορούσα τον λάθος. εαυτό μου τοπήραν θάνατό του. Κάθε αναρωτιόμουν τι είχα κάνει Γιατίγια τον μακριά μας». νύχτα Έκρυψε το πρόσωπό της στον ώμο του, χωρίς να νοιάζεται που μούσκευε το χιτώνα του με τα δάκρυά της. «Δεν μπορούσα να είμαι μαζί σου ενώ έφταιγα για το θάνατό του». «Νομίζεις πως πίστεψα ποτέ κάτι τέτοιο;» Έγειρε κοντά της και το μάγουλό του άγγιξε το δικό της. «Εγώ το πίστευα». Κατάπιε τα δάκρυά της και προσπάθησε να αντλήσει από μέσα της δύναμη. «Όταν αποκτήσαμε τη Μέριν, τον πρώτο χρόνο δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ξυπνούσα διαρκώς για να τη δω να αναπνέει». «Ποτέ δε που σε κατηγόρησα. Ποτέ». Το στόμα του σκέπασε το δικό της σ’ ένα φιλί της πρόσφερε λύτρωση. «Όλα θα πάνε καλά μ’ αυτό το παιδί, Λάρεν. Θα σε φροντίσω εγώ». Γύρισε και ακούμπησε τις παλάμες της στο στήθος του. «Θέλω να το πιστεύω». «Ξάπλωσε», την παρότρυνε. «Ξεκουράσου, εγώ θα σε προσέχω». Η Λάρεν υπάκουσε και καθώς γύρισε στο πλευρό της ο Άλεξ χάιδεψε την πλάτη και τους ώμους της. Ένιωσε τον εαυτό της να χάνεται μέσα στη μαγεία του αγγίγματος του και η κούραση τη νίκησε. Αν και δεν ήθελε να κλείσει τα μάτια της, επειδή δεν ήθελε να υποκύψει στην έντονη χαλάρωση πουαπό τηςμερικές προκαλούσαν τα χέρια του, δεν μπόρεσε να αντισταθεί παραπάνω στιγμές. Λύγισε κάτω από το βάρος της κόπωσης και επιτέλους αποκοιμή~ 135 ~
θηκε. Όταν ξύπνησε, έξω ήταν σκοτάδι. Ο Άλεξ την είχε σκεπάσει με μια κουβέρτα, την οποία είχε πιθανόν βγει για να της φέρει από το κάστρο μαζί με μερικά τρόφιμα. Ανακάθισε παραξενεμένη. Το δωμάτιο φωτιζόταν μόνο από τη θερμάστρα. «Πόσο κοιμήθηκα;» τον ρώτησε. «Μερικές ώρες. Μάλλον το χρειαζόσουν». Πήρε την πιατέλα με το φαγητό και την έφερε κοντά της. «Θέλεις λίγο ψωμί;» Τρεμόπαιξε ξαφνιασμένη τα βλέφαρα, αλλά πήρε τη φέτα το ψωμί από τα χέρια του. Είδε πως ο Άλεξ δεν είχε φέρει τίποτα με έντονη μυρωδιά, κανένα τρόφιμο που θα της αναστάτωνε το στομάχι. Μόνο τυρί, ψωμί, πίτες βρόμης και ξερά κεράσια. «Το θυμόσουν». Πήρε τα κεράσια μ’ ένα χαμόγελο κι ένα κύμα συγκίνησης την πλημμύρισε. Όταν ήταν έγκυος στην Αντάρα είχε φάει όλα τα αποθέματα των ξερών κερασιών, γιατί ήταν μια τροφή που λαχταρούσε. «Εγώ έφαγαήδη», της είπε. «Ξέρω ότι δε σου αρέσει το κρέας στην εγκυμοσύνη σου». Έφαγε το ψωμί και το στομάχι της ηρέμησε. Ύστερα δοκίμασε κι άλλο φαγητό. «Νιώθεις καλύτερα;» Ένιωθε πράγματι καλύτερα και, από τη στιγμή που άρχισε να τρώει ήταν σαν να μη χόρταινε. Τα κεράσια είχαν μια τέλεια, γλυκόξινη γεύση και τα καταβρόχθιζε με όρεξη. Μόλις χόρτασε την πείνα της αγκάλιασε τα γόνατά της και κοίταξε τον Άλεξ. Τα μάτια του χαμογελούσαν. «Τι είναι;» «Φοβήθηκα να πλησιάσω το χέρι μου μήπως μουσε τομια φαςέγκυο κι αυτό». Του χαμογέλασε. «Ποτέ μην μπαίνεις ανάμεσα γυναίκα και το φαγητό της». Κάθισε δίπλα της και τύλιξε το χέρι του γύρω από την πλάτη της. Η ζεστασιά του μπράτσου του ήταν ανακουφιστική και η Λάρεν έγειρε επάνω του. «Θυμάμαι που πηγαίναμε για περίπατολίμνη στη όταν ήσουν έγκυος στον Ντέιβιντ. Έπαιρνες μαζί σου φαγητό για να μασουλάς στο δρόμο». Η ανάμνηση ήταν μαχαιριά, καταλάβαινε όμως τι προσπαθούσε να κάνει ο Άλεξ. Ο πόνος για το χαμό του Ντέιβιντ δε θα έφευγε ποτέ, μα υπήρχαν μερικές καλές αναμνήσεις τις οποίες θα κρατούσε για πάντα. «Γελούσες μου», του είπε. «Δεν έχεις νιώσει τέτοια πείνα. Σε κυριεύει χωρίςμαζί να το θέλεις». Άπλωσε το χέρι της και έπιασε το δικό του. Η παλάμη του ήταν ζε~ 136 ~
στή, τα δάχτυλά του άγγιζαν τα δικά της με τρυφερότητα. «Ήταν όμορφο παιδί, έτσι;» «Πάντα αναρωτιόμουν αν είχε πάρει τα δικά σου μάτια ή τα δικά μου. Όλα τα παιδιά μας είχαν γαλάζια μάτια όταν γεννήθηκαν». Ο Άλεξ σκούπισε ένα δάκρυ από το μάγουλό της και η Λάρεν προσπάθησε να χαμογελάσει. «Πάντα θα έχει μαζί του ένα κομμάτι απ’ την καρδιά μου. Ακόμα και στον Παράδεισο». «Πήρετης κι ένα μουτου κομμάτι», Άλεξ. Έφερε τανα δάχτυλά στο δικό στήθος όπου η παραδέχτηκε Λάρεν ένιωσεοτην καρδιά του χτυπάει. «Φεύγουμε το πρωί να βρούμε τους Μακλάχορ. Μπραμ Ο θα έρθει μαζί μου, αλλά ο Κάλεμ, ο Ρος και οι υπόλοιποι άντρες θα μείνουν πίσω για να φρουρούν το Γκλεν Άριν. Τώρα που οι τοίχοι τελείωσαν θα είστε αρκετά ασφαλείς». «Κι αν επιτεθούν;» Ο φόβος έγινε ένας σφιχτός κόμπος στο στομάχι της. «Αν συμβεί οτιδήποτε, στείλε τον Κάλεμ να μας βρει. Θα γυρίσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε». Τον έσφιξε πάνω της κι ευχήθηκε να μην ήταν αναγκασμένος να φύγει.της «Έχω γυρίσεις πίσω κοντά μου». Ιδίωςδεαν η εγκυμοσύνη δενανάγκη πήγαινενα καλά. «Αν συμβεί το χειρότερο... νομίζω πως θα μπορέσω να το αντιμετωπίσω πάλι». Ο Άλεξ ακούμπησε το χέρι του στο γοφό της. «Είσαι πιο δυνατή απ’ όσο νομίζεις, Λάρεν. Αλλά προσεύχομαι αυτό το παιδί να είναι γερό». Το χέρι του πήγε πάλι στην κοιλιά της, σαν να το πρόσταζε να ζήσει.
~ 137 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ
13
«Δε θέλω να πάω», κλαψούρισε η Μέριν τυλίγοντας τα χέρια γύρω από το λαιμό της Λάρεν. Εκείνη έσφιξε το μικρό κορίτσι στην αγκαλιά της σαν να προσπαθούσε να κρατήσει τα τελευταία απομεινάρια της παιδικής ηλικίας της κόρης της. Αν και η Μέριν θα τους επισκεπτόταν από καιρό σε καιρό, η καρδιά της ράγιζε που έβλεπε το κορίτσι της να φεύγει. Θα πήγαινε πολύ μακριά. «Θα ζήσεις μια περιπέτεια», είπε η Λάρεν μέσα από τα δάκρυά της. «Μαμά, εσένα σε έστειλαν σε ανάδοχη οικογένεια;» Λάρεν κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Ο δικός δεν Ημπορούσε να με στείλει. Ήμασταν πολύ φτωχοί καιμου δενπατέρας είχαμε καμία οικογένεια να μας δεχτεί. Σκέψου όμως πώς θα είναι. Θα δεις τα μέρη απ’ όπου ήρθαν οι καβαλάρηδες του βορρά. Και θα έχεις όλα όσα χρειάζεσαι». Είχαν δώσει στους Σινκλέρ γελάδια και πρόβατα, καθώς και ένα άλογο για τη Μέριν. Η Λάρεν έβγαλε από τις πτυχές του μανδύα της έναν επίπεδο γυάλινο δίσκο σε άσπρο και κίτρινο χρώμα που είχε το σχήμα λουλουδιού. «Σου έφτιαξα αυτό». Φίλησε την κόρη της. «Θα σε δούμε το καλοκαίρι». Το κάρο ξεκίνησε αργά και η Λάρεν σήκωσε το χέρι της σε αποχαιρετισμό. ήταν κρύα σταΛάρεν». μάγουλά της και ο Άλεξ έσφιξε το χέρι της. Τα «Θαδάκρυα τη φροντίσουν καλά, «Το ξέρω». Δε θα την άφηνε να φύγει αν δεν ήταν πεισμένη η πως κόρη της ήταν πιο ασφαλής στο βορρά. Το χειρότερο όμως ήταν πως έπρεπε επίσης να αποχωριστεί τον άντρα της. Ο Άλεξ είχε υποσχεθεί πως θα αποχαιρετούσε τη Μέριν πριν αναχωρήσουν με τον Μπραμ. «Πρέπει να ελέγξω τα εφόδιά μας πριν φύγουμε», της είπε. Η Λάρεν έγνεψε καταφατικά, μα, ενώ ήθελε να τον περιμένει δίπλα στα άλογα, η Γκρίζελ πλησίασε τον Άλεξ. «Θέλω να πω δυο λόγια στη γυναίκα σου». Η Λάρεν ζάρωσε ακούγοντας τον τόνο της Γκρίζελ, αλλά πήγε μαζί της μέρας ως τοκαι κάστρο. Ο χώρος από το ψητό κρέας προηγούμενης η Λάρεν πάλεψε μύριζε να συγκρατήσει τη ναυτία της.της Η ηλικιωμένη γυναίκα τής έφερε μια καρέκλα. «Κάθισε», τη διέταξε. ~ 138 ~
«Συμβαίνει τίποτα;» Η Γκρίζελ ψιθύρισε κάποιες εντολές σε μια από τις υπηρέτριες. Ύστερα τράβηξε μια καρέκλα και κάθισε απέναντι από τη Λάρεν. Το διαπεραστικό της βλέμμα ήταν ενοχλητικό. «Δεν είναι εύκολο να βλέπεις το παιδί σου να φεύγει μακριά», άρχισε η Γκρίζελ. «Αλλά έτσι πρέπει να γίνει. Ιδίως αν θέλεις να αποκτήσει η Μέριν την κοινωνική θέση που έλειψε από σένα όταν ήσουν παιδί». Η Λάρεν κοκκίνισε, αναρωτήθηκε αν θα γλίτωνε ποτέ από την κριτική της πεθεράς της. Δεν απάντησε, μη θέλοντας να ξεκινήσει μια λογομαχία. Όταν επέστρεψε η υπηρέτρια η Γκρίζελ πήρε από τα χέρια της μια αχνιστή κούπα με τσάι και την έδωσε στη Λάρεν. «Πιες αυτό». Η Λάρεν μύρισε το δυνατό άρωμα βοτάνων. «Τι είναι;» «Χαμομήλι, μέντα και κάποια άλλα βοτάνια που θα κάνουν αυτή την εγκυμοσύνη ευκολότερη». Αγριοκοίταξε την Γκρίζελ η οποία δίπλωσε απλώς τα χέρια στο στήθος της. «Ξέρω καλά πότε μια γυναίκα εγκυμονεί. Και ξέρω επίσης ότι δεν φοβάσαι είναι εύκολη εγκυμοσύνη. μάλλον ότι θα το χάσεις». Έχεις πολλές ναυτίες, σωστά; Και Έκπληκτη, η Λάρεν ήπιε μια γουλιά από το ρόφημα για να μην απαντήσει. Ναι, ήταν αλήθεια πως φοβόταν πως το παιδί δεν ήταν καλά, όμως δεν το είχε χάσει ακόμα. «Δεν το αρνήθηκες», θριαμβολόγησε η ηλικιωμένη. «Αν όμως πίνεις αυτό το τσάι κάθε πρωί, οι ναυτίες σου θα περάσουν και θα βοηθήσεις το παιδί να σταθεροποιηθεί μέσα στη μήτρα σου. Θα σου φέρνω εγώ τα βοτάνια». Αναρωτήθηκε τι εννοούσε η Γκρίζελ. Ποτέ δεν της είχε πει μια καλή κουβέντα ούτε την είχε αποδεχτεί σαν σύζυγο του Άλεξ. Η Γκρίζελ σηκώθηκε. «Υποθέτω πως θα θέλεις τη μητέρα ή την αδερφή σου κοντά όταν γεννηθεί το παιδί». Τα δάχτυλα της Λάρεν έσφιξαν την κούπα. Δεν είχε ούτε δειτη μητέρα της, τη Ρος, ούτε την αδερφή της, τη Σουσάν, από την ημέρα που έφυγαν για το μοναστήρι της Αγίας Άννας. «Μου λείπουν στ’ αλήθεια», παραδέχτηκε. «Θα τις ειδοποιήσω στο τέλος του καλοκαιριού». Η ηλικιωμένη έγνεψε βλοσυρή με το κεφάλι και έφυγε. Η Λάρεν αποτελείωσε το τσάι της, συνειδητοποιώντας πως αυτός ήταν ο μόνος τρόπος της Γκρίζελ να της ζητήσει συγνώμη. «Δε μ’ αρέσει που τους αφήνουμε μόνους», ομολόγησε ο Άλεξ στον Μπραμ όταν ξεκίνησαν το ταξίδι τους. Η τελευταία επιδρομή ~ 139 ~
στοίχειωνε τη μνήμη του και δεν ήξερε αν έπρεπε να το πιστέψει πως ήταν πράγματι επικηρυγμένος. Πηγαίνοντας να συναντήσει τον αρχηγό των Μακλάχορ, ίσως να έπεφτε μόνος του σε μια παγίδα δικής του κατασκευής. Μα χρειαζόταν πληροφορίες. Αν ο Χάρκερκ στρατολογούσε τα άλλα κλαν για να εξεγερθούν εναντίον των Μακίνλοχ, ο Άλεξ έπρεπε να είναι έτοιμος. Οι Μακλάχορ ήταν η μόνη ελπίδα του για να μάθει τι ακριβώς σχεδίαζε ο Άγγλοςφορά βαρόνος. Κοίταξε μια τελευταία με βαριά καρδιά τα πέτρινα τείχη που περικύκλωναν το Γκλεν Άριν. Τα κόκκινα μαλλιά της Λάρεν έλαμπαν μέσα στο παγωμένο τοπίο. Σε λίγους μήνες η κοιλιά της θα ήταν φουσκωμένη. Λάτρευε τη μεταμόρφωση του κορμιού της αυτούς τους μήνες, το πώς άνθιζε το σώμα και τα στήθη της όταν μεγάλωνε μέσα της ένα παιδί. «Είναι καλύτερα τα πράγματα μ’ εσένα και τη Λάρεν;» ρώτησε ο Μπραμ καθώς τραβούσαν προς το λόφο. «Ναι». Θυμήθηκε το σμίξιμό τους στη σπηλιά κι ήθελε να τρέξει πίσω κοντά της και να την πάρει στην αγκαλιά του. Ένιωθε σαν να άφηνε ένα κομμάτι εαυτού του πίσω. «Περιμένουμε κιτου άλλο παιδί», είπε στον Μπραμ. Ο αδερφός του έγνεψε τυπικά και μουρμούρισε τις ευχές του, όμως υπήρχε κάτι άλλο στο μυαλό του αδερφού του. «Και η Νέιρνα;» «Δεν ξέρω. Δε μου λέει αν είναι έγκυος ή όχι. Το θέλει πολύ». «Ελπίζω όλα να πάνε καλά για σας. Ποτέ δεν είναι εύκολο, ακόμα και πριν γεννηθεί το παιδί». Όσο σκεφτόταν τη Λάρεν τόσο μεγάλωνε η ανησυχία του. Τις τελευταίες ώρες ήταν πολύ ήσυχη. «Όλα θα πάνε καλά», είχε προσπαθήσει να τον διαβεβαιώσει. «Σου υπόσχομαι ότι δε θαχλομή βάλω σε κανέναν αυτό τη το παιδί». Φαινόταν πιο από ποτέ, κίνδυνο όταν όμως ρώτησε σχετικά η Λάρεν απλώς τον αγκάλιασε. «Θα μου λείψεις, αυτό είναι όλο». Τώρα το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να προσεύχεται πως όλοι τους θα παρέμεναν ασφαλείς. Ταξίδεψαν προς τα δυτικά κι όταν έπεσε η νύχτα έφτασαν στα περίχωρα του Μόριστρι, του οχυρού των Μακλάχορ. «Ας μείνουμε κρυμμένου), είπε στον Μπραμ και οδήγησαν τα άλογά τους προς τη συστάδα των δέντρων στις παρυφές των βουνών. Ήθελε να συγκεντρώσουν περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτούς πριν πλησιάσουν το επόμενο πρωί. «Πρέπει να ανεβούμε ψηλότερα και να κατασκηνώσουμε. Έτσι ~ 140 ~
μπορούμε να τους παρακολουθούμε», είπε ο Μπραμ. Προχώρησαν ανάμεσα στα δέντρα ώσπου έφτασαν σε ένα πλάτωμα του λόφου όπου κυλούσε ένας μικρός καταρράκτης. Καθώς στρατοπέδευαν για τη νύχτα ο Άλεξ έψαξε μέσα στο μανδύα του για να βρει έναν πυρόλιθο και να ανάψει τη φωτιά. Το χέρι του τότε έπιασε μερικές γυάλινες χάντρες. Είχαν τα χρώματα σμαραγδιού, ρουμπινιού και ζαφειριού και κάποιες ήταν διάφανες.Ήταν Θα πρέπει να κομμάτια τα είχε κρύψει εκεί η Λάρεν καθώς τον αποχαιρετούσε. τα ίδια του γυαλιού που της είχε δώσει εκείνος πριν από χρόνια. Έσφιξε τις χάντρες στο χέρι του. Και ήξερε πως εκείνη τον σκεφτόταν, όπως είχε κι ο ίδιος την εικόνα της στο νου του. Ο Φίνιαν κοιτούσε επίμονα το νεαρό κορίτσι στο φως του δειλινού. Του θύμιζε τη δική του κόρη με το φωτεινό χαμόγελο και την αθωότητά της. Έσφιξε τις γροθιές του όταν αναλογίστηκε τον τρόπο που έτρεχε εκείνη η Ιλιάνα στην αγκαλιά του, το του. γέλιο της όταν τη σήκωνε στον αέρα κι αρπαζόταν απ’ το λαιμό Άραγε ποια βασανιστήρια είχε υπομείνει στα χέρια του Χάρκερκ; Ήταν ζωντανή; Την είχαν πειράξει; Είχε περάσει πολύς καιρός. Τώρα που ο αρχηγός των Μακίνλοχ και ο μεγαλύτερος αδερφός του είχαν φύγει, ήταν η ευκαιρία του. Έπρεπε να δράσει αμέσως, γιατί απ’ αυτό εξαρτιόταν η ζωή της κόρης του. Ο Φίνιαν χαμογέλασε στο παιδί και του πρόσφερε το χέρι του. Η μικρή το κοίταξε αβέβαιη για μια στιγμή. Όταν ο Φίνιαν έβγαλε μια χούφτα ξερά κεράσια από το μανδύα του η μικρή πλησίασε ένα βήμα. «Έτσι μπράβο, μικρό μου», την καλόπιασε. «Έλα να δοκιμάσεις». Θεέ μου, συγχώρα με γι ’ αυτό που πρέπει να κάνω. «Πού είναι η Αντάρα;» ζήτησε να μάθει η Λάρεν. Η Βανόρα την κοίταξε απορημένη. «Νόμιζα πως έπαιζε με την Γκρίζελ δίπλα στη λίμνη. Δεν είναι εκεί;» «Η Γκρίζελ έχει να τη δει καμιά ώρα». Το δέρμα της Λάρεν πάγωσε. Βαθιά μέσα της διαισθάνθηκε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Άρχισε να τρέχει προς τη λίμνη και η καρδιά της χτυπούσε βροντερά καθώς έψαχνε τριγύρω για κάποιο ίχνος της κόρης της. Έπρεπε μαζί της. Τοβρει πλευρό γρήγορα με να τηνμείνω ελπίδα να τη σώα.της πονούσε καθώς έτρεχε Μπήκε στη σπηλιά και κοκάλωσε. Μια ξένη περγαμηνή βρισκόταν ~ 141 ~
πάνω στο γυαλί της, με μια γραφή που η Λάρεν δεν μπορούσε να διαβάσει. Πάνω στο χαρτί υπήρχε μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά της Αντάρα. Άρπαξε την μπούκλα έξαλλη. Κάποιος είχε πάρει την κόρη της. Πού την είχαν πάει; Και γιατί; Όποιος κι αν ήταν αυτός θα τον σκότωνε. Έτρεξε πίσω στο Γκλεν Άριν και η οργή της φούντωνε όλο και περισσότερο. «Χρειάζομαι κάποιον που μπορεί να διαβάζει», είπε στον Ντούγκαλ. Κάποιον που με». θα της μετέφραζε την άγνωστη γραφή στην περγαμηνή. «Βοήθησέ Τριγύρω την κοιτούσαν τρομαγμένοι και τότε η Λάρεν κατάλαβε πως ούρλιαζε. Στο χέρι της κρατούσε σφιχτά την μπούκλα της κόρης της και ευχόταν μ’ όλη την ψυχή της να ήταν εκεί ο Άλεξ, να έπαιρνε αμέσως στο κυνήγι αυτό τον άνθρωπο. Πήρε βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να βρει τη δύναμη που χρειαζόταν για να μην κυριευτεί από υστερία. Η Αντάρα ήταν το μωρό της, το γλυκό κοριτσάκι της που τρύπωνε διαρκώς στο κρεβάτι της ενώ έπρεπε να κοιμάται με την αδερφή της. Ο Ντούγκαλ άρχισε ήδη να τρέχει, πριν όμως προλάβει να απομακρυνθείτου πολύ, είδε έναν να πλησιάζει. το ένδυμα ιερέαηκιΛάρεν όταν έφτασε ως τιςκαβαλάρη πύλες ξεπέζεψε, κρατώνταςΦορούσε στα χέρια του ένα δέμα. Τους χαιρέτησε και συστήθηκε ως πάτερ Όσιαν από το Ινβέριστον. Η Λάρεν δεν μπορούσε να συγκεντρώσει τις σκέψεις της. Δεν ήθελε να ακούσει για την εκκλησία ούτε να μιλήσει τώρα για τα παράθυρα που δεν είχαν τελειώσει. Αυτή τη στιγμή το μυαλό της ήταν στην Αντάρα. Ηρέμησε, είπε στον εαυτό της. Αυτός ο ιερέας μπορεί να διαβάσει τη γραφή. «Μπορείτε να μου πείτε τι γράφει σ’ αυτή την περγαμηνή;» τον ρώτησε καρδιοχτυπώντας. «Είναι το των σας Μακλάχορ», της απάντησε. «Θέλουν μια συνάντηση μεέμβλημα τον αρχηγό και τα αδέρφια του στο κάστρο του λόρδου Χάρκερκ». Έσφιξε τα χείλη της και ευχαρίστησε τον ιερέα. Ο Άλεξ είχε φύγει για να συναντηθεί με τον αρχηγό των Μακλάχορ μόλις την προηγούμενη ημέρα. Θα έβρισκε άραγε εκεί την Αντάρα; Ή μήπως την είχαν πάει στο φρούριο του Χάρκερκ; «Ήρθα να μιλήσω με τον υαλοτεχνίτη σας...» έλεγε τώρα ο πάτερ Όσιαν. «Ο πάτερ Στίβεν ήδη επιθεώρησε τα παράθυρα λίγες μέρες πριν», τον διέκοψε η Λάρεν. Ο ιερέας την κοίταξε παραξενεμένος. πάτερ Στίβεν «Ένας από τους αδελφούς σας». Ήταν«Ποιος περίεργο να;»μην τον γνωρίζει, αφού στο μοναστήρι υπήρχαν λιγότεροι από τριάντα άνθρωποι. ~ 142 ~
«Τον στείλατε με τα μέτρα και τις οδηγίες για τα παράθυρα της εκκλησίας». «Δεν έχουμε κανέναν ιερέα με αυτό το όνομα. Και τα σχέδια στα οποία αναφέρεστε έχουν κλαπεί εδώ και έναν μήνα. Ο ιερέας που στείλαμε έπεσε θύμα ληστείας όταν προσπάθησε να βοηθήσει έναν πληγωμένο άντρα. Του έκλεψαν το άλογο και τα υπάρχοντά του κι όταν επέστρεψε σ’ εμάς χρειάστηκε να ξανασχεδιάσουμε τα πάντα». η ανάσα της στη σκέψη πως ο πάτερ Στίβεν δεν ήταν αυτός πουΚόπηκε είχε ισχυριστεί. Η Λάρεν ξεστόμισε μια βλαστήμια, γιατί ήξερε, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι ο αυτοαποκαλούμενος ιερέας ήταν αυτός που είχε απαγάγει την κόρη της. Το επόμενο πρωί ο Άλεξ ξύπνησε και είδε πως τους είχαν περικυκλώσει. Τράβηξε το ξίφος του και σηκώθηκε μαζί με τον αδερφό του, κινούμενος αργά ώσπου οι δυο τους βρέθηκαν πλάτη με πλάτη. «Ήρθαμε να μιλήσουμε με τον αρχηγό σας για τον Χάρκερκ», είπε. «Θέλω μάθω άντρας περισσότερα για την κρατώντας επικήρυξήασπίδα μου». και σπαθί Έναςναξανθός βγήκε μπροστά 2 στα χέρια του. «Είμαι ο Μπρόχιν Μακλάχορ, τάνιστε ο του κλαν μας». Έριξε μια ματιά στους άντρες του κι αυτοί κύκλωσαν τα δύοαδέρφια. «Και η επικήρυξη βγήκε για τα κεφάλια τα δικά σας και των αδερφών σας». «Δεν ήρθαμε να σας πολεμήσουμε», είπε ήρεμα ο Άλεξ. «Αν όμως μας επιτεθείτε, θα αμυνθούμε. Και δε νομίζω πως θέλετε να χάσετε άλλους άντρες». Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Μπρόχιν τεντώθηκαν, ούτε εκείνος όμως ούτε κι άντρες οι του κουνήθηκαν. «Ο Χάρκερκ προκαλέσει ανάμεσατου σταάλλου, κλαν», συνέχισε ο Άλεξ.προσπαθεί «Θέλει ναναστραφούμε ο έριδες ένας εναντίον ι». Κρατώντας σταθερά επειδή αν διαιρεθούμε θα είμαστε πιο αδύναμο το όπλο του συνέχισε να καρφώνει με το βλέμμα του τον Μπρόχιν. «Η κόρη του αρχηγού μπορεί να μην είναι πια ζωντανή», επισήμανε. «Γιατί μας επιτεθήκατε αντί να ζητήσετε βοήθεια;» «Χάσαμε μια ντουζίνα άντρες προσπαθώντας να εισβάλλουμε στο φρούριό του», παραδέχτηκε ο άντρας. «Ακόμα και με τιςσας δικές δυνάμεις δεν είμαστε αρκετοί». «Πού είναι τώρα ο αρχηγός σας;» ρώτησε ο Άλεξ. Δεν είχε συναντήσει ποτέ τον Φίνιαν Μακλάχορ, αν και τον είχε ακουστά. «Έφυγε πριν μερικές μέρες για να βρει μόνος του την Ιλιάνα». Στο Υπαρχηγός.
2
(Σ.τ.Μ.) ~ 143 ~
πρόσωπο του Μπρόχιν όμως φάνηκε καθαρά η αμφιβολία, σαν να επρόκειτο για μια μάταιη προσπάθεια. «Ο μικρότερος αδερφός μας ο Κάλεμ υπήρξε αιχμάλωτος του Χάρκερκ», επενέβη ο Μπραμ. «Ξέρει το εσωτερικό του κάστρου όπως κανείς άλλος. Καταφέραμε και τον βγάλαμε από εκεί μέσα ζωντανό. Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και για την κόρη του αρχηγού σας». «Και γιατί θα μας βοηθούσατε μετά την επίθεση που σας κάναμε;» Το πρόσωπο του άντρα ήταν ανέκφραστο, σαν να μην του είχε απομείνει πια καμιά ελπίδα. «Επειδή έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη από σύμμαχους παρά από εχθρούς. Έχετε κάποιες πληροφορίες για τον Χάρκερκ. Όλοι μαζί μπορούμε να βάλουμε τέλος στις απειλές του εναντίον όλων των κλαν». «Και πώς ξέρουμε ότι θα κρατήσετε το λόγο σας;» ρώτησε τώρα ο Μπρόχιν. «Δεν το ξέρετε», αποκρίθηκε ο Μπραμ. «Αν όμως μας σκοτώστε εδώ, πόσες πιθανότητες έχετε να πάρετε πίσω τον αρχηγό σας ζωντανό;» Ο Μπρόχιν φάνηκε να το συλλογίζεται κι ύστερα από λίγο έβαλε το σπαθί πίσω στη μαζί θήκημας του.στο Ο ένας μετάκαι τονθα άλλο οι άντρες αποτραβήχτηκαν. «Ελάτε Μόριστρι τα συζητήσουμε». Από το βλέμμα που έστειλετάνιστε ο στους άντρες του, ο Άλεξ τον εμπιστεύθηκε ακόμα λιγότερο. Συνέχισε να κρατάει το όπλο του και ακολούθησε τους άντρες κάτω στην πλαγιά του λόφου με κατεύθυνση το φρούριο των Μακλάχορ. Η Λάρεν ανέβηκε στο άλογό της με τον Ντούγκαλ και τον Κάλεμ στο πλευρό της. Αν και είχαν ξοδέψει ώρες ψάχνοντας στα γύρω μέρη για την Αντάρα, δεν είχαν εντοπίσει ούτε ίχνος της κόρης της. Αρρώσταινεεπιλογή στη σκέψη τοαντιμετωπίσει μωρό της θα τους πάθαινε κάτι κακό. είχε άλλη από πως το να Μακλάχορ και Δεν να πάρει πίσω την Αντάρα. «Συγκέντρωσε εδώ τους άντρες», διέταξε τη Νέιρνα. «Θέλω να τους μιλήσω». Οι παλιοί της φόβοι είχαν επιστρέψει και το στομάχι της ήταν σφιγμένο από αγωνία, όμως τώρα δεν ήταν ώρα για ντροπές. Είχε ανάγκη από τη βοήθεια των αντρών, γιατί χωρίς αυτούς η κόρη της μπορεί να υπέφερε. «Λυπάμαι πολύ για την Αντάρα», είπε η Νέιρνα με πρόσωπο κάτωχρο. «Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πόσο μεγάλη είναι η αγωνία σου». «Θα τη βρω τη φέρω πίσω», είπε με πεποίθηση η Λάρεν. «Όσο καιρό κι αν και μουθα πάρει». Αν και υπέφερε ακόμα από την εξάντληση της εγκυμοσύνης της, η ~ 144 ~
ναυτία είχε επιτέλους υποχωρήσει. Μόνο ο Άλεξ και η Γκρίζελ γνώριζαν την κατάστασή της και ήταν ευγνώμων που είχαν κρατήσει και οι δύο το μυστικό. Κανείς δε θα της επέτρεπε να φύγει από το Γκλεν Άριν αν ομολογούσε πως ήταν έγκυος. Δεν είχε κλείσει μάτι. Πώς θα μπορούσε να κοιμηθεί όταν είχαν απαγάγει το μωρό της; Ενώ η Νέιρνα συγκέντρωνε τους άντρες η Λάρεν βημάτιζε πέρα δώθε προβάροντας τα λόγια στο μυαλό της. Ποτέ άλλοτε είχεπου απευθυνθεί στους άντρες και προοπτική την τρόμαζε. Από τηνδεν ημέρα ο Άλεξ είχε αποκαλύψει τηηδραστηριότητά της όλοι είχαν απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο από κοντά της. Συμπεριφέρονταν σαν να ήταν αναμειγμένη με μαγεία και όχι με την τέχνη του γυαλιού. Ο ένας μετά τον άλλο συγκεντρώθηκαν όλοι και η Λάρεν τους περιεργάστηκε. Έχουν κι αυτοί παιδιά, θύμισε στον εαυτό της. Αν καταλάβαιναν έστω και τον μισό φόβο που έκαιγε την καρδιά της, σίγουρα θα ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν. «Οι Μακλάχορ πήραν την Αντάρα», άρχισε. Συνειδητοποίησε πως η φωνή της δεν ήταν αρκετά δυνατή και ανάγκασε τον εαυτό της να μιλήσει δυνατότερα. Δενοιμπορούσε το τρέμουλο στον τόνογι’ της, αλλά οι άντρες και γυναίκες να δενκρύψει έδειχναν να την κατηγορούν αυτό. «Χρειάζομαι τη βοήθεια σας για να τη φέρω πίσω». «Ζήτησαν λύτρα;» ρώτησε ο Ρος. Στο ρυτιδωμένο πρόσωπό του υπήρχε συμπόνια και μια σιωπηρή προθυμία να βοηθήσει. Στη διάρκεια των λίγων μηνών που η Λάρεν είχε μείνει με τον Ρος και τη Βανόρα, ο ηλικιωμένος άντρας είχε φτάσει στο σημείο να βλέπει τα παιδιά της σαν τα εγγόνια του. «Όχι». Σήκωσε την περγαμηνή με το σύμβολο των Μακλάχορ και την μπούκλα απ’ τα μαλλιά της κόρης της. «Μόνο αυτές τις αποδείξεις έχω». Ακούστηκαν μουρμουρητά ανάμεσα στους άντρες, σαν να αμφέβαλλαν ότι οι Μακλάχορ ήταν στ’ αλήθεια υπεύθυνοι. «Θα πάω να βρω τον Άλεξ», τους είπε. «Αλλά ζητώ από μερικούς από εσάς να με συνοδεύσουν, μήπως χρειαστεί να δώσουμε μάχη». Ο Κάλεμ βγήκε μπροστά, κρατώντας το τόξο του και μια φαρέτρα γεμάτη βέλη. ΗΛάρεν έκανε να διαμαρτυρηθεί, γιατί χρειάζονταν τη δεινότητά του στο Γκλεν Άριν. 'Οταν όμως εκείνη προσπάθησε να μιλήσει, ο Κάλεμ σήκωσε το χέρι και έφερε ένα δάχτυλο στα χείλη της, αναγκάζοντάς τη να σωπάσει. Ύστερα γύρισε και κοίταξε τους υπόλοιπους άντρες, σαν να τους προκαλούσε να φέρουν αντιρρήσεις. «Εγώ θα έρθω Της χαμογέλασε γεμάτος ελπίδα, όμως ήταν μαζί πολύ σου», μικρόςείπε για οναΡάμζι. αντιμετωπίσει τέτοιο κίνδυνο. «Σε χρειάζομαι εδώ για να προσέχεις το καμίνι μου», του είπε. ~ 145 ~
«Βασίζομαι σ’ εσένα και τον Μονρό για να μη σταματήσει η παραγωγή του γυαλιού». Αν και φαινόταν απογοητευμένος, εντούτοις η προσφορά του είχε αντίκτυπο στους υπόλοιπους, σαν να ντροπιάστηκαν από αυτήν. Άλλοι δυο άντρες μπήκαν στην ομάδα μαζί με τον Κάλεμ και η Λάρεν γύρισε στον Ρος. «Προστάτευσε το Γκλεν Άριν όσο θα λείπουμε», πρόσταζε. Ο ηλικιωμένος άντρας έγειρε το κεφάλι του. Η Λάρεν ξεφύσησε όσο και παρατήρησε ανθρώπους γύρω της. Δεν ήταν τόσο δύσκολο φανταζόταντους να τους μιλήσει. Δεν υπήρχε καμία κριτική ή μομφή στα μάτια τους, μονάχα κατανόηση. «Πάω να βρω την κόρη μου», τους είπε τελικά, χωρίς να τη νοιάζει που τα μάγουλά της ήταν γεμάτα δάκρυα. Με έκπληξή της είδε την Γκρίζελ να πλησιάζει. Η ηλικιωμένη γυναίκα έσφιξε το χέρι της. «Ναι, θα τη βρεις. Κι ο Θεός να βοηθήσει οποιονδήποτε εμποδίσει μια μητέρα να βρει το παιδί της».
~ 146 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14
Ο Φίνιαν Μακλάχορ κρατούσε το κοιμισμένο παιδί στα χέρια του. Το μικρό κορίτσι έκλαιγε σχεδόν όλο το απόγευμα ώσπου κοιμήθηκε αποκαμωμένο. Τη σκέπασε με το μανδύα του για να μην κρυώνει και κοίταξε το κάστρο που βρισκόταν εμπρός του. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο λαχταρούσε να γυρίσει πίσω. Αλλά ο χρόνος του είχε ήδη τελειώσει και φοβόταν για την τύχη της Ιλιάνα. Πέρασε μέσα από τις πύλες κουβαλώντας πάντα την Αντάρα τυλιγμένη με το μανδύα του. Οι στρατιώτες τον παρακολουθούσαν να μπαίνει με τα όπλα τουςΔυο σε ετοιμότητα, αν ήρθαν και δενμπροστά υπήρχε ανάγκη τα χρησιμοποιήσουν. στρατιώτες του. ΟναΦίνιαν τους κοίταξε κατάματα. «Έφερα στο λόρδο Χάρκερκ έναν όμηρο σε αντάλλαγμα για την κόρη μου». Υπήρχε αμφιβολία στα πρόσωπά τους, όμως τον οδήγησαν προς τον κεντρικό πύργο. Μέσα στο φρούριο είδε άντρες ντυμένους με κουρέλια να στοιβάζουν πέτρες τη μια πάνω στην άλλη την για ενίσχυση του κάστρου. Ένας απ’ αυτούς τον κοίταξε με μια βλοσυρή έκφραση, καταδικάζοντας σιωπηρά τον Φίνιαν γι’ αυτό που ετοιμαζόταν να κάνει. Ναι, αυτό το μικρό κορίτσι ήταν αθώο. Και όσο κι αν μισούσε τον εαυτό του που παρέδιδε το παιδί στον εχθρό, ο Φίνιαν δεν έβλεπε άλλημόνο επιλογή. είχε αρκετούς άντρες για να σώσει Ιλιάνα. Ήλπιζε ότι οΔεν Χάρκερκ θα δεχόταν την ανταλλαγή τουτην ενός κοριτσιού για το άλλο. Οι στρατιώτες τον οδήγησαν σε μια αίθουσα όπου ο Χάρκερκ μιλούσε σε μια ομάδα αντρών. Ο βαρόνος φορούσε σιδερόπλεκτο θώρακα και κωνικό κράνος, σαν να είχε έρθει μόλις από μάχη.είδε Όταν τον Φίνιαν το βλέμμα του γέμισε ενδιαφέρον. «Τι μου έφερες;» «Τη μικρότερη κόρη του αρχηγού των Μακίνλοχ. Σε αντάλλαγμα θέλω πίσω την Ιλιάνα». Ο βαρόνος χαμογέλασε σφιγμένα. «Ώστε σκέφτηκες να παζαρέψεις μαζί μου για να την πάρεις. Γιατί νομίζεις ότι την κράτησα ζωντανή τόσον καιρό;» «Επειδή θέλεις τους Μακίνλοχ νεκρούς. Και θα πολεμήσουν γι’ αυτό το παιδί. Θα έρθουν να σε βρουν... όλοι τους». ~ 147 ~
Ο βαρόνος τον κοίταξε διασκεδάζοντας. Ύστερα στράφηκε σ’ έναν από τους στρατιώτες. «Πάρτε την». Από κάποιο ένστικτο τα χέρια του Φίνιαν έσφιξαν την Αντάρα. Η κίνησή του αυτή ξύπνησε το παιδί και, όταν ο στρατιώτης την άρπαξε, άρχισε να κλαίει. Ο Χάρκερκ έγνεψε στον άντρα και ο στρατιώτης εξαφανίστηκε με το μωρό. Τα κλάματα του μικρού κοριτσιού θα τον στοίχειωναν για πάντα, γιατί τώρα είχε ήδη κάνει το αδιανόητο -είχε παραδώσει ένα αθώο στον ίδιο διάβολο. «Αυτό το παιδί θαπαιδί μπορούσε να το ανήκει σε οποιονδήποτε», είπε ο Χάρκερκ. «Δεν έχεις απόδειξη ότι είναι του Μακίνλοχ». «Είναι. Το ορκίζομαι». Το κουράγιο του τον εγκατέλειπε, γιατί τώρα συνειδητοποιούσε πως είχε κάνει ένα μοιραίο λάθος. Είχε πιστέψει πως ο Χάρκερκ θα δεχόταν την όμηρο και σε αντάλλαγμα θα του έδινε πίσω την Ιλιάνα. Τώρα όμως ήταν σαφές ότι ο βαρόνος δεν είχε καμία πρόθεση να παζαρέψει μαζί του. «Βάλ’ τε τον μαζί με τους υπόλοιπους», διέταξε ο Χάρκερκ. «Και θα δούμε αν έρθει κανείς για το παιδί». Τέσσερις άντρες τον άρπαξαν και το κρύο μέταλλο από πανοτις πλίες πίεσε Ο Φίνιαν ελευθερωθεί, αλλά οι η δύναμή του τη δενσάρκα ήταν του. αρκετή. «Και πάλεψε η κόρη να μου;» φώναξε καθώς άντρες τον τραβούσαν μακριά. «Είναι ήδη νεκρή». «Οι άντρες του Χάρκερκ μας επιτέθηκαν μια βδομάδα μετά την πυρπόληση του Γκλεν Άριν», είπε ο Μπρόχιν. «Πήραν την κόρη του Φίνιαν, την Ιλιάνα και για αντάλλαγμα ζήτησε τα κεφάλια σας». Ο Άλεξ έριξε τύρφη στη φωτιάς συνειδητοποιώντας ποια ήταν η πρόθεση του βαρόνου. «Με το να σας αναθέσει να μας σκοτώσετε, ο Χάρκερκ τα δικά του χέρια καθαρά».«Σχεδόν εξολόθρεψε το «Ναι».κράτησε Το βλέμμα του Μπρόχιν σκλήρυνε. δικό μας κλαν. Ελάχιστοι άντρες έχουμε απομείνει». Πίκρα χρωμάτιζε τον τόνο της φωνής του. «Ο αδερφός μου μάζεψε μια ομάδα από τους άλλους με σκοπό να επιτεθεί στις δυνάμεις του Χάρκερκ και να σώσει τη κόρη του. Ήταν ο μόνος που επέζησε». Ο Άλεξ ήπιε μια γουλιά μπίρα μέσα από το κέρας που είχε φέρει μαζί του κι ύστερα το έδωσε στον Μπρόχιν. τάνιστε Ο δίστασε για μια στιγμή. Αν έπινε απ’ αυτό θα σήμαινε συμμαχία μεταξύ τους. Τελικά όμως ήπιε και πέρασε το κύπελλο και στους άντρες του. «Ξέρουν τα άλλα κλαν για την επικήρυξη;» Μπρόχιν ανασήκωσε τους ώμους. Έγνεψε «Δεν ξέρω. Καιάλλους τώρα ίσως να μηνΟξαναδώ τον αδερφό μου ζωντανό». στους οι οποίοι δεν έφταναν ούτε μια ντουζίνα άντρες. «Δεν μπορούμε να επιχειρήσου~ 148 ~
με άλλη απόπειρα διάσωσης. Θα ήταν καθαρή αυτοκτονία». Ο Άλεξ έγειρε πίσω να σκεφτεί. «Έχετε μιλήσει στα άλλα κλαν;» «Αρνήθηκαν να μας βοηθήσουν». Ο Μπρόχιν ακούμπησε τον καρπό του πάνω στο γόνατο και προσήλωσε το βλέμμα στη φωτιά. «Φοβάμαι πως η μόνη μας ευκαιρία να επιβιώσουμε απ’ αυτή την ιστορία είναι να αφήσουμε τον Φίνιαν να φύγει». Έσφιξε τη γροθιά του. «Μα είναι αδερφός μου». «Θα σας να τους πίσω», είπε τότε Μπραμ. Κοίταξε τον βοηθήσουμε Άλεξ. «Ορκίστηκα ότιπάρετε θα απελευθέρωνα όλουςο τους αιχμαλώτους του Χάρκερκ». Σήκωσε τους καρπούς του δείχνοντας στον Μπρόχιν τις πληγές που παρέμεναν εκεί από τις αλυσίδες που φορούσε για εφτά χρόνια. «Αλλά δε θα επιτεθούμε απευθείας. Πρέπει να βρούμε άλλον τρόπο για να μπούμε». Ο Άλεξ διάβασε τη σκέψη του. «Θέλεις να μας οδηγήσουν εκεί οι Μακλάχορ σαν αιχμαλώτους;» «Όχι. Θα μας βοηθήσει ο πατέρας της Νέιρνα». Ο αρχηγός των Μακφέρσον είχε συνάψει μια εύθραυστη συνθήκη με τον Χάρκερκ, η οποία με τον καιρό αποδυναμωνόταν. Ο Άλεξ άρχισε πρόσθεσε να αναλύει ιδέατου τουπληροφορίες σχεδιάζοντας στην άμμο. Ο Μπρόχιν τιςτην δικές τιςπάνω οποίες ο Φίνιαν είχε συγκεντρώσει από τις δύο επαφές του με τον Χάρκερκ. Πέρασαν ώρες συζητώντας τα σχέδιά τους κι όταν τελείωσαν, ο Άλεξ ένιωσε ένα αίσθημα ικανοποίησης. Αν ελευθέρωναν τους αιχμαλώτους του Χάρκερκ αυτό θα μείωνε τη δύναμη του βαρόνου. Και όχι μόνο αυτό. Οι άντρες θα επέστρεφαν στα κλαν τους και οι μεταξύ τους συμμαχίες θα ισχυροποιούνταν. Αφού απόφαγαν το βραδινό γεύμα το οποίο είχε ετοιμάσει η αδερφή του Μπρόχιν, άκουσαν καλπασμό αλόγων που πλησίαζαν. Ο Άλεξ σηκώθηκε, πήρε την ασπίδα και τα όπλα του και βγήκε από το υπόστεγο. Έξω οο ήλιος χαμηλά στον ορίζοντα καινα πέρα στο βάθος φάνηκαν Κάλεμ,βούλιαζε η Λάρεν και δύο άλλοι Μακίνλοχ πλησιάζουν. Από το συντετριμμένο ύφος της γυναίκας του κατάλαβε ότι κάτι τρομερό είχε συμβεί. «Τι γυρεύετε εδώ;» απαίτησε να μάθει. Τα μάγουλά της ήταν κατάχλομα και τα χείλη της έτρεμαν καθώς μιλούσε. «Οι Μακλάχορ απήγαγαν την Αντάρα. Έχει εξαφανιστεί». Η Λάρεν είδε σοκαρισμένη τον Άλεξ να αρπάζει έναν από τους Μακλάχορ από το χιτώνα έτοιμος να τον πνίξει. «Δεν είπες τίποτα για την απαγωγή της κόρης μου, Μπρόχιν». Ο άντρας της έσφιξε τον άλλο άντρα στα χέρια του αδιαφορώντας σχεδόν Πρέπει για τηννααπάντησή Η Λάρεν ξεπέζεψε και πήγε κοντά του. «Άλεξ. μας δώσειτου. πρώτα κάποιες απαντήσεις». Επιτέλους ο Άλεξ τον άφησε και το μπλαβί πρόσωπο του Μπρόχιν ~ 149 ~
έγινε κόκκινο. Έβηξε δυνατά κι έσκυψε προσπαθώντας να πάρει ανάσα. «Ο Φίνιαν», κατάφερε μόνο να .πει Η οργή στο πρόσωπο του Άλεξ δεν υποχώρησε και η Λάρεν τύλιξε τα χέρια της γύρω από τη μέση του. Τον κράτησε έτσι για μια στιγμή σαν να ήθελε να καταλαγιάσει τη μανία του. Πήρε τον άντρα από το μπράτσο και τον ανάγκασε να σηκωθεί. «Το ξέρατε αυτό;» Μακλάχορ κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι Αλλά... τανΟεπιτεθήκαμε στο Γκλεν Άριν, ο Φίνιαν ήθελετου. έναν«Όχι. όμηρο. Τότεό-δε στάθηκε δυνατόν, αλλά θα πρέπει να επέστρεψε». Κάθισε και πήρε μια κούπα μπίρα για να καθαρίσει το λαιμό του. «Υποθέτω πως σκέφτηκε να ανταλλάξει τη μια κόρη για την άλλη». Η Λάρεν αρπάχτηκε από το μπράτσο του Άλεξ για να στηριχτεί. Όμηρος; Το μωρό της; Η δική της οργή, που μετά βίας συγκρατιόταν, κόντευε να ξεσπάσει. Ο βαρόνος του Χάρκερκ ήταν ένας άνθρωπος άκαρδος, ένας Άγγλος που κρατούσε τους Σκοτσέζους σαν σκλάβους και λάτρευε το ασήμι. Η σκέψη πως η δική της κόρη βρισκόταν στον ίδιο χώρο μ’ ένα τέτοιο τέρας... της γύριζε το στομάχι. Κάλεμ στεκόταν Μπραμ έδειχνε να βράζει κι ο ίδιοςΟαπό οργή. Εκείνοςδίπλα ήξερεστον πολύ καλά τι θακιαντιμετώπιζε η Αντάρα μέσα στο κάστρο του Χάρκερκ. Αν και οι εξωτερικές ουλές του είχαν γιατρευτεί, κανείς άλλος δε γνώριζε τη φρίκη που είχε γνωρίσει ο Κάλεμ. Παρ’ όλο που βοηθούσε τους άλλους στο χτίσιμο, η Λάρεν έβλεπε επάνω του τον εφιάλτη που τον στοίχειωνε. «Θα την πάρουμε πίσω», είπε ο Μπρόχιν. «Ο Φίνιαν δε σκεφτόταν καθαρά». Κοίταξε τον Άλεξ τρίβοντας το λαιμό του. «Θα φύγουμε το χάραμα».
Ο Άλεξ πήρε τη σετης έναΛάρεν από τα εγκαταλειμμένα σπίτια άναψε τη φωτιά. Τα Λάρεν δάχτυλα έτρεμαν, το πρόσωπό της και ήταν τεντωμένο από αγωνία. Στάθηκε δίπλα της και τύλιξε γύρω της το μπράτσο του. «Θα βρω την Αντάρα. Σου το ορκίζομαι». «Μαζί θα τη βρούμε», τον διόρθωσε. «Δε θα μείνω πίσω όταν η κόρη μου βρίσκεται στα χέρια αυτού του τέρατος». Ο Άλεξ πήρε το χέρι της. «Αν νομίζεις πως θα σ’ αφήσω να βάλεις σε κίνδυνο τον εαυτό σου, κάνεις λάθος». Χαμήλωσε το χέρι του στην κοιλιά της. «Ή μήπως ξέχασες ότι έχεις να προστατεύσεις κι άλλο παιδί;» «Δε γυρίζω πίσω χωρίς την Αντάρα», επέμεινε. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. «Τι είδους άνθρωπος θα έκλεβε ένα μωρό για να το παραδώσει στον εχθρό;» «Κάποιος που του έχουν ήδη κλέψει τη κόρη», της απάντησε. Η ~ 150 ~
φωνή του ήταν ουδέτερη κι αυτό φάνηκε να τη θυμώνει. «Πώς μπορείς να είσαι τόσο ήρεμος;» Αγνόησε την ερώτησή της, γιατί δεν μπορούσε να αφήσει τον εαυτό του να σκεφτεί κακό για την Αντάρα. Αυτή τη στιγμή είχε ανάγκη να συγκεντρωθεί σε όσα έπρεπε να γίνουν και να παραμερίσει τα προσωπικά του αισθήματα. «Αύριο θα σε στείλω πίσω με τους συνοδούς. Ο Κάλεμ θα μείνει μαζί μας». Χαμήλωσε τομάχη. κεφάλι της. «Δε σε καταλαβαίνω. πηγαίνεις σε μια Σαν να μη συμβαίνει τίποτα». Φέρεσαι σαν να Ο Άλεξ κοιτούσε τη φωτιά, αλλά η παγωνιά μέσα του παρέμενε. «Πηγαίνωσε μάχη, Λάρεν». «Δε σε νοιάζει καθόλου; Είναι κόρημας». «Ξέρω πολύκαλά το διακύβευμα, Λάρεν». Δε χρειαζόταν να της θυμίσει ότι η ζωή του μωρού τους βρισκόταν στα χέρια του. Αν έκανε ένα λάθος, η Αντάρα μπορεί να πέθαινε εξαιτίας του. Η Λάρεν κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι της και υποχώρησε μακριά του. «Έτσι φερόσουν κι όταν πέθαινε ο Ντέιβιντ. Σαν να μην είχε σημασία η ζωή του». «Είχε αλλά μεγάλη σημασία για μένα». Τα λόγια του ακούγονταν ανέκφραστα, πίσω τους κρυβόταν η σκιά του πένθους. Όσο πιο πολύ αναλογιζόταν το παρελθόν τόσο βαθύτερα ο πόνος έμπηγε το μαχαίρι στην καρδιά του. «Αυτή τη στιγμή πρέπει να σκεφτώ με ποιον τρόπο θα μπω στο κάστρο του Χάρκερκ. Και πώς θα την ελευθερώσουμε». Σκάλισε τη φωτιά μ’ ένα χοντρό ραβδί και μια βροχή από σπίθες πετάχτηκε ψηλά. «Ποτέ δεν πένθησες για τον Ντέιβιντ, έτσι δεν είναι;» μουρμούρισε η Λάρεν. «Πήγες στον τάφο του... αλλά αυτό ήταν όλο». Η κατηγορία της διαπέρασε την κλειστή καρδιά του. Έπιασε τους καρπούς της και τους κράτησε μπροστά της. «Μη με ξανακατηγορήσεις ποτέΤην ότι κρατούσε δεν αγαπούσα γιο μας. πένθησα». πολύτο σφιχτά καιΝαι, τηντον άφησε απότομα, νιώθοντας τη αγανάκτησή του να φουντώνει. «Όμως είμαι ο αρχηγός σ’ αυτό το κλαν. Και δεν μπορώ να αφήσω κανέναν να δει τι συμβαίνει μέσα μου. Ούτε καν σ’ εσένα». Κάθε λέξη που πρόφερε έβγαινε από μέσα του με κόπο. Δεν έβλεπε άραγε η Λάρεν πως πονούσε το ίδιο βαθιά μ’ εκείνη, ακόμα κι αν δεν το έδειχνε ποτέ; «Είμαι γυναίκα σου, Άλεξ», του ψιθύρισε και τα μάτια της πλημμύρισαν από δάκρυα. «Αν δεν εξομολογηθείς σ’ εμένα, σε ποιον θα το κάνεις;» Ότανκαι τα έσκυψε χέρια τηςτοανέβηκαν στοτου πρόσωπό του ο Άλεξ κράτησε σφιχτά πρόσωπό στα μαλλιά της. τα «Δεν πρόκειται να χάσουμε άλλο παιδί. Σου το υπόσχομαι». ~ 151 ~
Παρά τις προσπάθειές του να διώξει την ανάμνηση της κόρης του, το πρόσωπο της Αντάρα εμφανίστηκε στο μυαλό του. Θυμήθηκε τη γλύκα του χαμόγελού της και τον τρόπο που προχωρούσε χοροπηδώντας αντί να περπατά. Θα έδινε και την τελευταία σταγόνα του αίματός του γι’ αυτήν. Όπως θα έκανε και για τη γυναίκα του. Μέσα στα μάτια της έβλεπε την απογοήτευση. Δεν καταλάβαινε τι ήθελε η Λάρεν απ’ αυτόν. Με το να αναμασούν το παρελθόν δε τα θα αισθήματά άλλαζαν τίποτα. Ίσως όμως... κρατώντας του για τον εαυτό του την πλήγωνε περισσότερο. «Όταν χάσαμε το γιο μας, δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να κάνω για να σε παρηγορήσω», της είπε τελικά. «Τίποτα δεν έδιωχνε μακριά τον πόνο σου». «Φοβόμουν να σε πλησιάσω», παραδέχτηκε εκείνη. «Δε μιλούσες ποτέ γι’ αυτό». «Ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου. Ήθελα απελπισμένα ένα γιο... κι ύστερα τον έχασα τόσο σύντομα...» Το μοναδικό πράγμα που θα ήταν χειρότερο από το να χάσει ένα γιο ήταν να χάσει τη γυναίκα του.Σήκωσε τα χέρια της και αγκάλιασε το πρόσωπό του. «Θα αποκτήσουμε κι άλλον γιο μια μέρα. Κι όταν μεγαλώσει θα γίνει τόσο δυνατός όσο κι ο πατέρας του». Τη φίλησε. «Μια μέρα, ίσως». Η Λάρεν πήρετο χέρι του και το έφερε στην κοιλιά της. Έμεινε ακίνητη και ο Άλεξ κίνησε κυκλικά τα δάχτυλά του. «Έχεις νιώσει το μωρό να κινείται καθόλου;» Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Αλλά νιώθω λίγο καλύτερα. Δεν είμαι τόσο κουρασμένη ούτε έχω πια ναυτίες». Το χέρι του έμεινε για λίγο ακόμα εκεί, σαν να ήθελε να βοηθήσει το μωρό τους να«Θα παραμείνει ζωντανό. θα σε απογοητεύσω, Λάρεν», ορκίστηκε. φέρω την Αντάρα «Δε πίσω». Τον τράβηξε να ξαπλώσει κοντά της, ο Άλεξ όμως εξακολουθούσε να είναι προστατευτικός με την κατάστασή της. Χάιδεψε τα μαλλιά της κι εκείνη έμπλεξε τις γάμπες της με τις δικές του. Το μέλλον ήταν πολύ αβέβαιο τώρα. Ο Άλεξ δεν ήξερε ποιες απειλές τούς περίμεναν ή ποια συμφορά είχε ήδη βρει την κόρη τους. Η Λάρεν τον κοιτούσε με τα γαλάζια μάτια της γεμάτα συναισθήματα. Εκείνος αγκάλιασε το πρόσωπό της σαν να ήθελε να απομνημονεύσει για πάντα την εικόνα της. Πόσο πολύ την αγαπούσε! Φίλησε το στόμα της και κατέβηκε χαμηλότερα στο λαιμό της. Πάνω από το εμπόδιο του που την τον χώριζε απότου το γυμνό δέρμα της, ο Άλεξ φίλησε ταφορέματος πλευρά της, καμπύλη γοφού και τέλος το αγέννητο παιδί τους. ~ 152 ~
«Θα ζήσεις», ψιθύρισε στο παιδί, «και θα γίνεις δυνατό, σ’ το υπόσχομαι». Ό,τι και να συμβεί σ ’ εμένα. Η γυναίκα του άπλωσε τα χέρια και πήρε το πρόσωπό αναγκάτου ζοντάς τον να την κοιτάξει. «Μιλάς σαν να μην πρόκειται να γυρίσεις». Δεν μπορούσε να της πει ψέματα γι’ αυτό. Χάιδεψε το μάγουλό της και κοίταξε σταθερά μέσα στα μάτια της. «Θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν για «Μη να τημε στείλω κοντά σου». κάνειςπίσω να διαλέξω», τον διέταξε. «Μη με κάνεις ποτέ να διαλέξω μεταξύ της δικής σου ζωής ή της Αντάρα». Η φωνή της έτρεμε και έκλεισε τα μάτια της, πιέζοντας το στόμα της πάνω στην παλάμη του. «Δε θα χρειαστεί». Ιδίως αν δεν υπήρχε καμία επιλογή. Κάθε πατέρας θαθυσίαζε τη ζωή του για το παιδί του. Όπως είχε κάνει και ο Τάβιν για τον Μπραμ. Όταν ήταν μικρός ο Άλεξ δεν το είχε καταλάβει. Εκείνος ήταν που είχε βρει τη μητέρα του να θρηνεί πάνω απ’ τον νεκρό άντρα της. Είχε κοιτάξει τα άδεια μάτια του πατέρα του ανήμπορος να καταλάβει γιατί ο Τάβιν το ξίφοςΚαι πουμολονότι προοριζόταν για τον Τώραδέχτηκε καταλάβαινε. σχεδίαζε να αδερφό κάνει τατου. πάντα για να βγει ζωντανός απ’ αυτή την περιπέτεια, καταλάβαινε τον κίνδυνο. «Πιστεύεις πως είναι ζωντανή;» Το ολοφάνερο μαρτύριό της ράγιζε την καρδιά του. Την κράτησε σφιχτά, μη αντέχοντας να βλέπει την αγωνία της. «Είναι ζωντανή. Ο Χάρκερκ θα τη χρησιμοποιήσει για να πιάσει εμάς». Μα δεν αμφέβαλλε καθόλου ότι ο βαρόνος θα το απολάμβανε να σκοτώσει το παιδί μπροστά στα μάτια του. Η σκέψη αυτή μούδιασε την καρδιά του καθώς ένιωθε τα δάκρυα της Λάρεν να μουσκεύουν το χιτώνα του. προσέχεις». Ταποτέ. λόγια της ήταν κάτι λιγότερο από ψίθυρος, σαν«Να να μην ειπώθηκαν Ύστερα άρχισε να τον φιλάει με απόγνωση. Το φιλί ήταν αλμυρό από τα δάκρυά της και η Λάρεν προσπάθησε να πάρει μέσα απ’ αυτό τη δύναμη που χρειαζόταν. Άγγιξε τη γλώσσα του με τη δική της αναζητώντας τον και πέρασε τα χέρια της μέσα από τα ρούχα του. Άρχισε να του βγάζει το ένα μετά το άλλο τα ρούχα που τους χώριζαν και εκείνος τη βοήθησε ώσπου έμειναν και οι δυο σώμα με σώμα. Ο Άλεξ αισθάνθηκε τη μεταμόρφωση του κορμιού της, την πληθωρικότητα και τη ομορφιά της. Αν και η κοιλιά της δεν είχε μεγαλώσει παρά ελάχιστος στήθη τηςτης ήταν πιο από γεμάτα. Τύλιξε τα μπράτσα γύρω τη μέση του και εκείνος χάιδεψε την πλάτη της. «Μου δίνεις ένα λόγο για να ξαναγυρίσω, α γράι ». ~ 153 ~
Κι όταν τον τράβηξε επάνω της για να της δείξει την αγάπη του, ο Άλεξ απόλαυσε κάθε άγγιγμα, κάθε στιγμή. Γιατί ήξερε πως ίσως αυτή να ήταν η τελευταία τους νύχτα. Τα μάτια της Λάρεν ήταν στεγνά όταν ο Άλεξ κάλπασε μακριά. Δεν υπήρχε τίποτα χειρότερο από το να προσπαθεί να επιβιώσει την κάθε μέρα τον άντρα καιτη την κόρηγια της. Τώρα ευχόταν νατουείχε στείλει και χωρίς την Αντάρα μαζί με Μέριν αναδοχή, γιατί έτσι λάχιστον το μωρό της θα ήταν ασφαλές. Η επιθυμία της να περάσει λίγο ακόμα χρόνο με την Αντάρα είχε καταλήξει σε έναν τρομερό εφιάλτη. Δεν μπορούσε να δουλέψει πια το γυαλί της. Ενώ ήταν η μόνη της διέξοδος είχε χάσει κάθε επιθυμία για δημιουργία. Η Λάρεν πέρασε την πρώτη μέρα κλεισμένη στο κάστρο, κάνοντας μηχανικά τα καθήκοντά της. 'Οταν κάθισε στην τραπεζαρία είδε στα χέρια της μπλε και χρυσές λάμψεις. Σήκωσε το βλέμμα και είδε πως ο Ρος είχε φροντίσει να βάλουν ένα από τα παράθυρά της στον τοίχο του κάστρου. Η εικόνα της Παρθένου δέσποζε ψηλά και το φως του ήλιου νόταν μέσα με απότο ταΒρέφος χρώματα. Το κενόαπό μέσα της έγινε μεγαλύτερο και η ξεχυαπελπισία της σκίασε τα πάντα. Η Νέιρνα ήρθε να περάσει λίγο χρόνο μαζί της και από την ευτυχία που είδε στο πρόσωπό της, η Λάρεν μάντεψε αυτό που είχε η γυναίκα να της πει. Τώρα ήταν πιο αποφασισμένη από πριν να μην της αποκαλύψει πού βρίσκονταν ο Μπραμ και ο Άλεξ. Ήταν καλύτερα η Νέιρνα να νομίζει πως διαπραγματεύονταν με τους Μακλάχορ. «Κοντεύουν δυο μήνες», είπε η Νέιρνα και η φωνή της παλλόταν από ενθουσιασμό. Ακούμπησε το χέρι στην κοιλιά της και η φλογερή επιθυμία έδωσε στο χαμόγελό της μια ζεστή λάμψη. «Αλλά δεν έχω καθόλου ναυτίες. Λες να κάνω λάθος;» «Μερικές γυναίκες δεν παθαίνουν ναυτία», είπε η Λάρεν. «Μπορεί να είσαι μία από τις τυχερές». Ακούμπησε το χέρι πάνω στη δική της κοιλιά, κατανοώντας τη χαρά της Νέιρνα. «Όμως νομίζω πως, ναι, τον ερχόμενο χειμώνα θα κρατάς ένα μωρό στην αγκαλιά σου». Η Νέιρνα ξέσπασε σε κλάματα και την αγκάλιασε. Η Λάρεν δεν μπορούσε να σηκωθεί για να της ανταποδώσει το αγκάλιασμα και μετακινήθηκε πάνω στον πάγκο. «Ξέρω πως το ήθελες καιρό». «Κλαίω συνέχεια», θρήνησε η Νέιρνα. «Ενώ ξέρω πως θα έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη». «Οι έγκυες κλαίνε με το παραμικρό». Και τα δικά της μάτια βούρκωσαν αγωνία της. Τώρα ήθελε να βρίσκεται μαζί με τον όταν Άλεξ,θυμήθηκε παρά τοντην κίνδυνο. Είχε μαζί τους άντρες του και τους Μακλάχορ, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Αυτό είχε φανεί στην αγωνία ~ 154 ~
του την τελευταία νύχτα που πέρασαν μαζί. Κάτι έσπασε μέσα της. Θα καθόταν εδώ, περιμένοντας με σταυρωμένα τα χέρια; Πάντα αυτό έκανε, έμενε στο περιθώριο ενώ οι άλλοι έπαιρναν τις αποφάσεις για λογαριασμό της. Κι αν τώρα δεν έκανε κάτι, οι άντρες δε θα επέστρεφαν ποτέ. Μια ξαφνική φλόγα την κινητοποίησε. Όχι, δεν ήταν υποχρεωμένη να μείνει εδώ. Είχαν κι άλλους συμμάχους. Και μολονότι εκείνη δε γνώριζε καλά τα άλλα κλαν, είχε ακόμα χρήματα από τα παράθυρα που είχε πουλήσει. Μπορούσε να προσλάβει άντρες για να βοηθήσουν τον Άλεξ και τους υπόλοιπους. Ένα κύμα ενέργειας την πλημμύρισε και σηκώθηκε όρθια. Θα ξεκινούσε πηγαίνοντας να μιλήσει με τον Κάμερον Μακίνον, το λόρδο του Λόχαρ. Ήταν φίλος και σύμμαχος των Μακίνλοχ στο παρελθόν. Σίγουρα θα της παραχωρούσε καμιά ντουζίνα άντρες για να βοηθήσουν τον Άλεξ. «Τι συμβαίνει;» ρώτησε η Νέιρνα. «Αισθάνεσαι καλά;» Η Λάρεν προσπάθησε να χαμογελάσει. «Ναι». Τώρα είχε ένα σκοπό. Να εξασφαλίσει ενισχύσεις για τους άντρες. Το μόνο που είχε να κάνει να αναλάβει τον της αληθινό ρόλο τηςαυτό σαν που κυρά του Γκλεν Άριν και ναήταν μαζέψει το κουράγιο για να κάνει έπρεπε. «Πρέπει να μιλήσω στην Γκρίζελ». Η ηλικιωμένη είχε μια ξεχωριστή σχέση με τον Κάμερον Μακίνον. Ήταν πιθανό να ερχόταν μαζί με τη Λάρεν για να μιλήσουν στο βαρόνο. Η Νέιρνα την κοίταξε ανήσυχη. «Αν θέλεις να μιλήσεις με την Γκρίζελ, τότε σίγουρα δεν πρέπει να νιώθεις πολύ καλά». Η Λάρεν απλώς χαμογέλασε. Τέσσερις μέρες αργότερα Ο βαρόνος του Χάρκερκ μπορεί να είχε αυξήσει την περιουσία του, .
αλλά το κάστρο ήταν ακόμα χτισμένο κυρίως από ξύλο. Είχε ένανκτίρια, ψηλό περικεντρικό πύργο περιβαλλόμενο από αρκετά περιφερειακά φραγμένα με ξύλινο τείχος. Δε θα ήταν εύκολο να περάσουν μέσα. Είχαν στρατοπεδεύσει στην κορυφή ενός μεγάλου λόφου κι αυτό τους επέτρεπε να κοιτούν μέσα στο οχυρό. Ομάδες στρατιωτών εκπαιδεύονταν πίσω από τα τείχη ενώ καπνοί υψώνονταν από τις εξωτερικές φωτιές. Ο Μπραμ είχε πάει να πάει να φέρει βοήθεια από τον πατέρα της Νέιρνα, τον Χάμις Μακφέρσον, ενώ ο Κάλεμ παρακολουθούσε με αδιευκρίνιστες σκέψεις τα τείχη. «Του κόψανε τη γλώσσα;» ρώτησε ο Μπρόχιν Μακλάχορ. «Δεν μπορεί να μας τίποτα γιατα την άμυνά τους;» Ο Κάλεμ δε πει μίλησε, αλλά δάχτυλά του έσφιξαν το τόξο. Ο Αλεξ δεν του είπε τίποτα, αλλά ήξερε ότι ο αδερφός του καταλάβαινε τα ~ 155 ~
λόγια τους. Σήκωσε το χέρι ψηλά και κούνησε αρνητικά το κεφάλι καθώς οι άλλοι πλησίαζαν τον αδερφό του. Ο Κάλεμ είχε γυρίσει την πλάτη του και ο Αλεξ πλησίασε δίπλα του. «Πόσους στρατιώτες είχε ο Χάρκερκ όταν ήσουν αιχμάλωτος; Δυο ντουζίνες;» Ο Κάλεμ σήκωσε τέσσερα δάχτυλα. Γύρω στους πενήντα, λοιπόν. «Πόσες ντουζίνες σκλάβους;» Ο αδερφός του σήκωσε μόνο ένα δάχτυλο κι ύστερα έδειξε λίγο παραπάνω. Ο Αλεξ ακούμπησε το χέρι στον ώμο του Κάλεμ ευχαριστώντας τον σιωπηρά. Ο Κάλεμ ξανακάθισε ισιώνοντας τα βέλη του. Ήθελε να βεβαιωθεί πως τα όπλα του ήταν έτοιμα. Ήταν όμως λογικό να ζητάει από τον αδερφό του να επιστρέφει στο κάστρο όπου είχε φυλακιστεί; Ο Άλεξ δεν το θεωρούσε πολύ καλή ιδέα. «Θέλω να μείνεις πίσω με τα βέλη σου», του είπε. Ο Κάλεμ αντέδρασε, το πρόσωπό του φανέρωσε θυμό. «Όχι επειδή δε σε θεωρώ ικανό για μάχη. Επειδή δεν εμπιστεύομαι τον Χάρκερκ. Αν πιαστούμε αιχμάλωτοι, χρειαζόμαστε κάποιον απέξω για να μας ελευθερώσει ξανά». Ο Κάλεμ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του, μα ο Άλεξ επέμεινε. «Χρειάζεσαι απόσταση για τα βέλη σου». Αντί άλλης απάντησης ο Κάλεμ τράβηξε από τη θήκη το ξίφος του Άλεξ. Μπορεί τα μπράτσα του να ήταν αδύνατα, όμως ήταν σφιχτά και δυνατά. Ο Άλεξ είδε την ανελέητη αποφασιστικότητα στο πρόσωπο του αδερφού του. «Κι εγώ στη θέση σου το ίδιο θα ένιωθα», είπε ο Άλεξ και άπλωσε το χέρι για να πάρει το ξίφος του. Ο Κάλεμ κράτησε για μια στιγμή το όπλο πριν του το επιστρέφει. «Αν όμως δε μας μιλήσεις, δεν μπορείς να έρθεις». φάνηκε να εξοργίζει ακόμα περισσότερο τον Κάλεμ αλλά και πάλιΑυτό δε μίλησε. «Αν είχες πρόβλημα, δε θα μπορούσες να μας ειδοποιήσεις», του επισήμανε ο Άλεξ. «Κι ούτε μπορείς να μου πεις όσα χρειάζομαι να ξέρω γι’ αυτό το κάστρο και την αμυντική οχύρωσή του». Ο Κάλεμ έδειξε πέρα προς την κατεύθυνση της γης των Μακφέρσον. Κι ο Άλεξ καταλάβαινε τι εννοούσε ο αδερφός του. Ο πατέρας της Νέιρνα θα γνώριζε κι αυτός αρκετά πράγματα για τις αδυναμίες του Χάρκερκ. Ο αδερφός του στράφηκε πάλι στα βέλη του. Κανένα επιχείρημα του Άλεξ δε θα τον έπειθε να μείνει πίσω. Μη έχοντας άλλη επιλογή, ο Άλεξ στην κατασκήνωσή τους και κάθισε κάτω. Ο γύρισε Μπρόχιν ήρθε και κάθισε απέναντι του. «Πότε θέλεις να επιτεθούμε στον Χάρκερκ;» ~ 156 ~
«Όταν σκοτεινιάσει θα κατεβούμε στην κοιλάδα και θα απλωθούμε τριγύρω από τα τείχη. Πρέπει να μάθουμε αν η Αντάρα και ο Φίνιαν είναι εκεί». «Και η Ιλιάνα;» «Αν είναι ζωντανή, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να την πάρουμε από εκεί μέσα», είπε ο Άλεξ. «Αν όμως ο αρχηγός σας προσπαθήσει να θυσιάσει την κόρη μου για τη δική του, να είσαι σίγουρος πως θα τον βρω. Και δε θα επιστρέφει ζωντανός». Ο Άλεξ ίσιωσε το κωνικό κράνος του και έσφιξε το ακόντιο στο χέρι του καθώς έμπαινε στο οχυρό του Χάρκερκ. Οι άντρες του Μπρόχιν είχαν σκοτώσει έναν Άγγλο στρατιώτη ο οποίος τους είχε εντοπίσει και ο Άλεξ αφαίρεσε από τον νεκρό την πανοπλία του. Η μεταμφίεση θα του επέτρεπε να διεισδύσει στο κάστρο χωρίς να τον αναγνωρίσουν, αρκεί να προχωρούσε με το κεφάλι σκυμμένο και να φερόταν όπως όλοι οι άλλοι. Ο Μπραμ είχε επιστρέφει με μερικούς από τους άντρες των Μακφέρσον και όλοι μαζί είχαν σχηματίσει μια περίμετρο από το οχυρό του Χάρκερκ ψάχνοντας για την Αντάρα. Ο Άλεξ γύρω προχώρησε μέσα και η όρασή του προσαρμόστηκε σιγά σιγά στο μισοσκόταδο. Θα κόντευε μεσάνυχτα, όπως μάντευε από τη θέση της σελήνης στον ουρανό. Καμιά ντουζίνα άντρες περιπολούσαν στα τείχη ενώ μέσα ο Άλεξ είδε έναν μεγάλο πύργο ο οποίος το πιθανότερο ήταν να στεγάζει τα διαμερίσματα του βαρόνου. Άραγε εκεί είχε φέρει ο Φίνιαν Μακλάχορ την Αντάρα; Ή μήπως είχε γυρίσει πίσω; Ο Άλεξ διέσχισε αθόρυβα το χώρο, φροντίζοντας να μένει όσο το δυνατόν κρυμμένος στη σκιά. Διασταυρώθηκε συχνά με κάποιους στρατιώτες και υπάκουσε σε εντολές όταν τον έστειλαν να περιπολήσει σε ένα άλλο τμήμα τοίχου.του κάστρου, άκουσε έναν άντρα να Όταν έφτασε στο του εσωτερικό αγκομαχάει. Σε μια σκοτεινή γωνιά είδε έναν αλυσοδεμένο αιχμάλωτο να αιμορραγεί πάνω στις πέτρες. Η πλάτη του ήταν χαραγμένη απ’ το μαστίγιο κι έτρεμε σύγκορμος από το κρύο. Ήταν ο αρχηγός, ο Φίνιαν Μακλάχορ. Ο Άλεξ αναγνώρισε τον άντρα που είχε μεταμφιεστεί σαν πάτερ Στίβεν και η ενστικτώδης παρόρμησή του ήταν να τον αφήσει εκεί να αιμορραγεί. Του άξιζε ο θάνατος γι’ αυτό που είχε κάνει, αλλά ήταν και ο μόνος που μπορούσε να του δώσει απαντήσεις.. Με μεγάλη απροθυμία ο Άλεξ πλησίασε και γονάτισε στο ένα πόδι. «Μακλάχορ». Ο άντρας σήκωσε το κεφάλι του και αναγνώρισε τον Άλεξ. «Είναι νεκρή». Ο Άλεξ έσφιξε το λαιμό του Μακλάχορ κυριευμένος από ένα μείγ~ 157 ~
μα φόβου και οργής. «Η Αντάρα;» «Όχι. Η κόρη μου, η Ιλιάνα. Ο Χάρκερκ έχει το παιδί σου». Ο Άλεξ δεν ήξερε αν έπρεπε να είναι ευγνώμων που η Αντάρα ήταν ζωντανήή αν έπρεπε να γίνει έξω φρενών που ο Χάρκερκ την κρατούσε αιχμάλωτη. «Πού βρίσκεται;» Τα μάτια του Φίνιαν υψώθηκαν ψηλά στον πύργο, όπου υπήρχε ένα μοναδικό παράθυρο στην κορυφή του κάστρου. «Την κρατάει η λαίδη Χάρκερκ». Ο Άλεξ πως δεν ήξερε ότι σκόπευε ο Χάρκερκ φέρει εκεί στη μια γυναίκα. Αυτό σήμαινε ο Άγγλος να είχε εγκατασταθεί Σκοτία, έχοντας εκεί όχι ένα φυλάκιο αλλά μια μόνιμη κατοικία. Το παράθυρο ήταν σφαλιστό και ο Άλεξ δεν έβλεπε κανένα παραπέτο ούτε επάλξεις απ’ όπου θα μπορούσε να προσεγγίσει τον πύργο. Ο μοναδικός τρόπος ήταν να εισχωρήσει μέσα από το κάστρο... ή να σκαρφαλώσει. Απέρριψε τη δεύτερη ιδέα γιατί έτσι θα γινόταν πιο ορατός στόχος. Άφησε εκεί τον Μακλάχορ και προχώρησε. Όταν έφτασε στον πύργο αφουγκράστηκε, δεν άκουσε όμως τίποτα απολύτως. Ήξερε ότι οι άντρες του είχαν περικυκλώσει το οχυρό αλλά δεν τολμούσε να μπει στον πύργο. Θα το έκανε μόνο αν παρουσιαζόταν κάποια ευκαιρία. Πέρασε τις επόμενες ώρες περιπολώντας στο οχυρό μαζί με τους άλλους στρατιώτες, προσπαθώντας ν’ αφουγκραστεί και ελπίζοντας να δει έστω για μια στιγμή την Αντάρα. Μόνο έτσι θα βεβαιωνόταν πως η κόρη του βρισκόταν εκεί. Ο αρχηγός των Μακλάχορ μπορεί να του είχε πει ψέματα, προσπαθώντας να τον παραπλανήσει για να μείνει εκεί. Αν ήταν έτσι όμως, θα είχε ειδοποιήσει τους άντρες του Χάρκερκ για την παρουσία του Άλεξ. Αντί γι’ αυτό ο Φίνιαν είχε κρατήσει τη σιωπή του. Ο Άλεξ κοίταξε πάλι τον αλυσοδεμένο άντρα και στην τσακισμένη όψη έδειχνε του είδενα τον εαυτό του πενθούσε για τον Ντέιβιντ. Ο αρχηγός δεν νοιάζεται πιαόταν για τη ζωή του. Ήξερε πως θα το μετάνιωνε αργότερα, όμως πήγε κοντά και έβγαλε το μαχαίρι του. «Ξέρω πως θέλεις να πεθάνεις, αλλά δε θα σου κάνω ακόμα τη χάρη. Θα με βοηθήσεις να πάρω πίσω την Αντάρα». Έκοψε τα σκοινιά του Μακλάχορ, αλλά ο άντρας έμεινε στη θέση του με το κεφάλι κατεβασμένο. «Πήρες άδικα ένα αθώο παιδί από την οικογένεια του». Ο Άλεξ άρπαξε τον άντρα από τη μέση και τον σήκωσε στα πόδια του. «Μπορεί η κόρη σου να είναι νεκρή, η δική μου όμως δεν είναι. Τίμησε τη μνήμη της διορθώνοντας το άδικο που έκανες». Το βλέμμα άδειο. «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα». «Βρες την. του Και Φίνιανήταν φέρ’ τη σ’ εμένα!» Ο αρχηγός κοίταξε ψηλά στον πύργο σαν να προσπαθούσε να πάρει ~ 158 ~
μια απόφαση. «Υπάρχει μία σκάλα. Εσύ έχεις πιο πολλές πιθανότητες να μπεις εκεί μέσα μ’ αυτή την πανοπλία». Εκείνη τη στιγμή ένας από τους λοχαγούς βρυχήθηκε από μακριά μιαν εντολή. «Φύγε από τον αιχμάλωτο και πήγαινε στα καθήκοντά σου!» Ο Άλεξ υπάκουσε. Ο Μακλάχορ είχε πέσει πάλι στα γόνατα υποκρινόμενος πως είναι ακόμα δεμένος. Ήταν πολύ πρώιμο να κινηθεί ακόμα ο Άλεξ, πρινόσο μάθει τα κατατόπια και τη διαρρύθμιση του χώρου. Ταυτόχρονα όμως περίμενε τόσο διακινδύνευε να συλληφθεί. Η Λάρεν μπήκε στο δάσος, ανήμπορη να διακρίνει γύρω της. Το φεγγάρι έριχνε μόνο μια αμυδρή λάμψη ενώ κάθε τόσο κρυβόταν πίσω από τα σύννεφα. Είχε παραγγείλει στους άντρες του λόρδου Λόχαρ να μείνουν πίσω ώσπου να μάθαινε ποια ήταν τα σχέδια του Άλεξ. Χρησιμοποιώντας το γυαλί και τα νομίσματα που είχε σαν πληρωμή, είχε προσλάβει καμιά σαρανταριά στρατιώτες για να τους βοηθήσουν. Μαζί της πήρε έναν μοναδικό συνοδό, τον Σάιον Μακίνον, έναν από τους πιο έμπιστους άντρες τουτην λόρδου Λόχαρ.της, γιατί τα κόκκινα μαλλιά θα Η Λάρεν φόρεσε κουκούλα βοηθούσαν τους άντρες του Άλεξ να την αναγνωρίσουν από μακριά. Ανέβηκαν τη λοφοπλαγιά χωρίς να κρατούν δαυλό. «Πώς ξέρεις πού θα τους βρούμε;» είχε ρωτήσει τον Σάιον. Εκείνος έγνεψε προς την κορυφή του λόφου. «Θα στρατοπεδεύσουν όσο το δυνατόν ψηλότερα για να κατασκοπεύσουν την άμυνα του Χάρκερκ». Σκαρφάλωσαν σιωπηλοί και η Λάρεν άρχισε να δυσκολεύεται όσο η κλίση του εδάφους γινόταν όλο και πιο απότομη. Ο Σάιον τη βοήθησε και, μόλις έφτασαν στο ξέφωτο, ένα βέλος ήρθε και καρφώθηκε μπροστάΟστα πόδια Σάιον τηντης. τράβηξε παράμερα κι έπιασε το βέλος. «Αυτό ήταν μια προειδοποίηση». Παρατηρώντας το, η Λάρεν είδε τα γνώριμα μαύρα φτερά πάνω στην άκρη. «Κάλεμ;» φώναξε. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο νεαρός ξεπρόβαλλε μέσα από τα δέντρα, κρατώντας σφιχτά το τόξο στην παλάμη του. Η Λάρεν πήγε κοντά του και τον αγκάλιασε. Ο Κάλεμ φάνηκε αιφνιδιασμένος από την εμφάνισή της και έδειξε απορημένος τον Σάιον. «Φέραμε ενισχύσεις», του είπε. «Ο λόρδος Λόχαρ παραχώρησε αρκετούς από τους άντρες του και εγώ μάζεψα μερικούς πολεμιστές ακόμα». Του έδειξε σύστησε τον στο Σάιον. «Πού και είναι ο Άλεξ;»της ρώτησε τελικά. Ο Κάλεμ κάτω κάστρο η καρδιά σφίχτηκε. «Και οι άλλοι;» ~ 159 ~
Άπλωσε τα χέρια του και έγνεψε ολόγυρα στο οχυρό. «Θα οργανώσεις τους άλλους στρατιώτες για να ενωθούν με τους άντρες του Άλεξ;» ψιθύρισε. «Θα τους χρειαστεί». Ο Κάλεμ δίστασε, άπλωσε το χέρι και έδειξε τη Λάρεν. «Εγώ θα είμαι εντάξει. Είναι σκοτάδι, κανείς δε με βλέπει εδώ. Θα μείνω κρυμμένη». Την πήγε να καθίσει και άναψε μια χαμηλή φωτιά πίσω από μια μικρή από καρδιά μαλάκωσε με τηντα καλοσύνη του. Ότανστοίβα οι φλόγες τη πέτρες. ζέσταναν,Ηέβγαλε τατης γάντια της και άπλωσε χέρια της στη φωτιά. Ο Κάλεμ ακούμπησε το χέρι του πάνω στον ώμο της και έγνεψε πως θα οδηγούσε τον Σάιον και τους υπόλοιπους κάτω. Ύστερα έδειξε τον εαυτό του και τη Λάρεν. «Δε χρειάζεται να γυρίσεις για μένα», του είπε. «Ξέρω ότι θέλεις να είσαι μαζί τους». Η έκφρασή του ήταν σφιγμένη καθώς κουνούσε το κεφάλι του αρνητικά. Τότε ήταν που η Λάρεν πρόσεξε κάτι στο άλλο χέρι του. Άνοιξε απαλά την παλάμη του και μέσα είδε μια μπλε μεταξωτή κορδέλα. «Ήταν της λαίδης σωστά;» Ο Κάλεμ έκανε έναΜαργκερίτ, απλό καταφατικό νεύμα. Είχε στο ύφος του την ψυχρή παραίτηση ενός άντρα ο οποίος ήξερε ότι δε θα αποκτούσε ποτέ τη γυναίκα που ήθελε. Σαν τριτότοκος γιος δεν είχε τίποτα δικό του. Ποτέ δεθα μπορούσε να παντρευτεί την κόρη ενός δούκα, ό,τι και να ήθελε η καρδιά του. Η συγκίνηση την έπνιγε, γιατί η Λάρεν ήξερε καλά πώς ένιωθε ο Κάλεμ. Αισθανόταν και η ίδια πολύ καιρό κατώτερη του Άλεξ, τόσο ώστε της φαινόταν ανέφικτο να είναι μαζί του. Οι κόσμοι τους ήταν εντελώς διαφορετικοί... κι όμως εκείνος δε νοιάστηκε ποτέ για τη φτώχεια της. κοιτούσε του Άριν. Χάρκερκ, σκέφτηκε πόσο σκληρά είχεΚαθώς δουλέψει ο Άλεξτο γιαοχυρό το Γκλεν Είχε οραματιστεί μέσα από τα ερείπια ένα όμορφο, δυνατό κάστρο. Έτσι όπως είχε παραβλέψει την οικογενειακή της ανέχεια και πάλεψε να την αποκτήσει. Μ’ αγαπάει, συνειδητοποίησε. Η Λάρεν είχε κρυφτεί από τους ανθρώπους επειδή δεν πίστευε πως ήταν αντάξια της αγάπης του. Μα είμαι αντάξια, σκέφτηκε. Μια απόφαση ισχυροποιήθηκε μέσα της. Όσο ζούσε δε θα άφηνε τον Άλεξ να πεθάνει. Μια νέα αλήθεια είχε αναδυθεί στην επιφάνεια όταν πή/ε να επισκεφθεί τα κλαν. Το να είναι κυρά του Γκλεν Άριν δε σήμαινε πως έπρεπε να μοιράζει διαταγές ούτε να υποκρίνεται μια ψεύτικη ποίθηση. Σήμαινε πως έπρεπε να φροντίζει τους ανθρώπους πουαυτοπεαγαπούσε. Ήταν κάτι που πάντα ήξερε πώς να το κάνει. Κάτι έμφυτο σ’ ~ 160 ~
αυτήν. Το κλαν χρειαζόταν τον Άλεξ, όπως τον χρειαζόταν και η ίδια. Και δε θα δίσταζε να παλέψει για τον άντρα που αγαπούσε. Άπλωσε το χέρι της και τύλιξε τα δάχτυλα του Κάλεμ γύρω απ’ την κορδέλα. «Η Μαργκερίτ νοιάζεται για σένα», του είπε. «Βρες την, όταν τελειώσουν όλα αυτά. Πες της τι έχεις στην καρδιά σου». Θλίψη φάνηκε στο πρόσωπό του και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Μ’ ένα δάχτυλο άγγιξε τα χείλη του, θυμίζοντάς της πως είχε χάσει την ικανότητα της ομιλίας. «Αυτό δεν την πειράζει και το ξέρεις». Πήρε το χέρι της μέσα στο δικό του. «Πονάς μακριά της, έτσι δεν είναι;» Του χαμογέλασε διστακτικά. «Σίγουρα θα το έβρισκε ρομαντικό αν την έκλεβες, φέρνοντάς την πίσω μαζί σου». Ο Κάλεμ την κοίταξε με δυσπιστία. Ύστερα σχημάτισε με το δάχτυλο μια γραμμή στο λαιμό του. «Ναι, ο πατέρας της θα μπορούσε να σε σκοτώσει». Του χαμογέλασε πλατιά. «Αλλά θα πέθαινες ευτυχισμένος». Ένα σπηλαιώδες γέλιο ξεπήδησε μέσα από τον Κάλεμ. Ο απρόσμε νος ήχος την ξάφνιασε και άγγιξε το λαιμό του σαν να μην πίστευε στα αυτιά της. «Θα μιλήσεις πάλι», πρόβλεψε η Λάρεν. «Και νομίζω πως θα έχεις ένα ισχυρότερο κίνητρο για να το κάνεις, όταν τη βρεις». Ο Κάλεμ την κοίταξε στα μάτια. Στα δικά του η Λάρεν είδε τον εαυτό της όπως ήταν στο παρελθόν. Τότε που δεν πίστευε πως ήταν δυνατόν να αγαπηθεί. Ο Κάλεμ πήρε το χέρι της και της έδωσε την κορδέλα. Μια στιγμή αργότερα εξαφανίστηκε μέσα στο σκοτάδι με τον Σάιον στο πλευρό του.
~ 161 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15
Η Λάρεν τινάχτηκε όρθια όταν άκουσε βήματα να πλησιάζουν. Αν και δεν έβλεπε ποιος ήταν, ήξερε πως δεν ήταν ούτε ο Άλεξ ούτε κάποιος από τους άλλους. Κρύφτηκε ανάμεσα στα δέντρα λουφάζοντας πίσω από ένα θάμνο. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα άκουσε να ρίχνουν χώμα πάνω στη φωτιά. Το απόλυτο σκοτάδι την τύλιξε και τα νεύρα της τεντώθηκαν. «Ξέρω πως είσαι εκεί», ακούστηκε μια ψιθυριστή φωνή. «Αλλά δεν έπρεπε να ανάψεις φωτιά. Θα τη δουν από το φρούριο». Η Λάρεν μίλησε,και μη χρειάστηκε ξέροντας ανμερικά πρόκειται για παγίδα. μέχρι Κρατή-να θηκε από τοδεδέντρο δευτερόλεπτα προσαρμοστούν τα μάτια της στο σκοτάδι. Η δυνατή μυρωδιά της στάχτης στον αέρα δυνάμωνε το φόβο της. Όταν ένιωσε το χέρι στον ώμο της έβγαλε μια κραυγή. Μπροστά της στεκόταν ένα αγόρι, μεγαλύτερο από τη Μέριν αλλά όχι ακόμα έφηβος. Τα μαλλιά του έπεφταν ασύμμετρα πάνω στους ώμους του και φορούσε ζεστά ρούχα για το κρύο. «Πρέπει να έρθεις μαζί μου. Εκείνη δε θα θέλει να βρίσκεσαι εδώ μόνη». «Εκείνη;» «Η λαίδη Χάρκερκ». Η τι Λάρεν Όμως γύρευεδεν ένα εμπιστευόταν παιδί μόνο στουςκανέναν λόφους; Χάρκερκ, άντρα ή γυναίκα. «Είναι μητέρα σου;» «Όχι. Έλα». Πήρε τη Λάρεν από το χέρι. «Μπορούν να δουν τη φωτιά σου από το φρούριο. Θα σε πάω σε άλλη κρυψώνα όπου θα είσαι ασφαλής». «Πρέπει να περιμένω εδώ», αντιγύρισε η Λάρεν και τράβηξε το χέρι της. Έκανε κρύο χωρίς τη φωτιά, αλλά αν κούρνιαζε κάτω στα πεσμένα φύλλα δε θα κρύωνε τόσο. Μια σκέψη την πανικόβαλε. «Ξέρει η λαίδη Χάρκερκ ότι είμαι εδώ;» Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Ήρθα μόνος μου. Ήθελα να δω τι ήταν φωτιά».η Λάρεν. «Δεν είσαι Άγγλος. Μή«Και ποιος είσαιαυτή εσύ;»ηρώτησε πως είσαι ένας από τους αιχμαλώτους του Χάρκερκ;» ~ 162 ~
Το παιδί ανασήκωσε τους ώμους. «Όχι πια. Εκείνη με βοήθησε να κρυφτώ». Η Λάρεν χαιρόταν που το άκουγε. Κανένα παιδί δεν έπρεπε να εξαναγκάζεται σε δουλεία μαζί με τους ενήλικες. «Και πού μένεις λοιπόν; Πού είναι οι γονείς σου;» Το αγόρι δεν απάντησε και η Λάρεν υποπτεύθηκε πως οι γονείς του ήταν νεκροί. Όταν ο μικρός γύρισε να εξαφανιστεί ανάμεσα στα δέντρα η Λάρεν τοννα σταμάτησε. «Περίμενε. ακόμα». πως θα είσαι «Πρέπει φύγω. Αν έρθεις μαζί Μη μου,φεύγεις σου υπόσχομαι ασφαλής. Αλλά έρχονται στρατιώτες. Είδαν τη φωτιά σου». Η Λάρεν δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν πίστευε ότι η φωτιά που είχε ανάψει ο Κάλεμ ήταν ορατή πίσω από τις πέτρες, προφανώς όμως το αγόρι την είχε δει. Και αφού την είχε βρει αυτός, μπορούσαν να τη βρουν και οι στρατιώτες. «Πού πηγαίνεις;» ρώτησε ακολουθώντας τελικά το αγόρι μέσα στα δέντρα. «Έλα μαζί μου και θα σου δείξω». Μια νέα σκέψη δυνάμωσε τους φόβους της. «Είδες... άλλα παιδιά στοΤο κάστρο Χάρκερκ; Ένα μικρό κορίτσι, δύο χρονών;» αγόριτου έγνεψε καταφατικά. «Την έχει η περίπου λαίδη Χάρκερκ. Τη φροντίζει».. Το αίμα στράγγισε από το κεφάλι της και η Λάρεν στηρίχτηκε σ’ έναν κορμό δέντρου. Δόξα τω Θεώ, η Αντάρα ήταν ζωντανή. Καυτά δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια της. «Αυτό το παιδί είναι η κόρη μου», παραδέχτηκε. «Και πρέπει να την πάρω πίσω. Είναι μέσα στο κάστρο;» «Ναι, είναι». Το αγόρι τής έδωσε το χέρι του. «Αν έρθεις μαζί μου θα σε πάω στην καλύβα μου. Η λαίδη Χάρκερκ θα έρθει το πρωί και μπορείς να τη ρωτήσεις για την κόρη σου». Υπήρχε ένας τόνος μελαγχολίας στη φωνή του αγοριού, σαν να σκεφτόταν τη δική του οικογένεια.Η Λάρεν δίστασε, μη ξέροντας αν έπρεπε να υπακούσει τον Άλεξ ή να μάθει περισσότερα για την Αντάρα. Ο νυχτερινός αέρας γινόταν όλο και πιο κρύος και ήξερε πόσο επικίνδυνο θα ήταν να κοιμηθεί χωρίς φωτιά. Η νύχτα της θα ήταν οδυνηρή. «Θα έρθω μαζί σου», συμφώνησε τελικά. Αν υπήρχε καμία περίπτωση να μάθει κάτι για την Αντάρα, θα το διακινδύνευε. «Αλλά πρέπει να επιστρέψω πριν το πρωί». Έπρεπε να βρίσκεται στη θέση της για την περίπτωση που θα επέστρεφε ο Άλεξ. Το αγόρι άπλωσε το χέρι του και η Λάρεν το ακολούθησε κάτω στη λοφοπλαγιά. «Εσύ», διέταξε μια φωνή. «Πάρε τη λόγχη σου και πήγαινε κοντά ~ 163 ~
στους άλλους». Ο λοχαγός έδειξε μια μικρή ομάδα αντρών οι οποίοι έφευγαν από το κάστρο. «Ένας από τους άντρες είδε μια φωτιά στην πλαγιά. Πηγαίνετε να βρείτε τον εισβολέα». Έσκυψε το κεφάλι του να μην προδοθεί. Ήταν δυνατόν να έκανε ο Κάλεμ τέτοια ανοησία και να άναψε φωτιά; Ναι, είχε παγωνιά έξω, αλλά δεν έβλεπε το λόγο για μια τέτοια πράξη. Εκτός αν είχε σκοπό να κάνει κάποιο Μέσα του σινιάλο. βλαστήμησε και έπιασε ένα δαυλό. Έτσι ντυμένο με το σιδερόπλεκτο θώρακα ο Κάλεμ δε θα τον αναγνώριζε μέσα στο σκοτάδι. Ο αδερφός του θα του έριχνε ολόκληρη θύελλα από βέλη πριν ακόμα φτάσουν στην πλαγιά. «Δε θα το χρειαστείς αυτό», είπε ένας από τους άλλους κι άρπαξε το δαυλό από το χέρι του. Δεν έφερε αντίρρηση. Προς το παρόν χρειαζόταν τη μεταμφίεσή του. Μα όταν θα του δινόταν η ευκαιρία ήταν καλύτερα να εξαφανιστεί μέσα στα δέντρα. Οι άντρες προχωρούσαν κατά ζεύγη και ο Άλεξ φρόντισε να είναι στην τελευταία Όταν άρχισε όμως να απομακρύνεται ο στρατιώτης στα δεξιάομάδα. του τον ακολούθησε. «Πού πας;» «Νομίζω πως άκουσα κάτι από εδώ», είπε ο Άλεξ. «Θα πάω να δω». «Πρέπει να μείνουμε μαζί», διαφώνησε ο άλλος. «Για μεγαλύτερη ασφάλεια». Όταν όμως το βέλος του Κάλεμ χτύπησε τον πρώτο στρατιώτη, ο Άλεξ έβγαλε το κράνος του κι έτρεξε προς την κατεύθυνση του αδερφού του. Ο άνεμος ήταν τσουχτερός και το κρύο τον τρυπούσε ως το κόκαλο. Βούτηξε στο έδαφος για να κρυφτεί κι έβγαλε το μεταλλικό θώρακα, μόνοσυγκράτησε με το παντελόνι και μια πουκαμίσα. Έκανεμένοντας παγωνιά, αλλά τη δυσφορία τουελαφριά και παρέμεινε μέσα στα δέντρα ενώ οι στρατιώτες ορμούσαν μπροστά. «Κάλεμ, μη ρίχνεις!» φώναξε στα γαελικά, για να ακούσει ο Κάλεμ τη φωνή του. Τα βέλη σταμάτησαν απότομα και ο Άλεξ συνειδητοποίησε ότι ο Κάλεμ δε βρισκόταν κοντά στη κατασκήνωση όπου τον είχε αφήσει. Οι υπόλοιποι στρατιώτες αποσύρθηκαν πίσω στο οχυρό και δε θα τους έπαιρνε πολλή ώρα για να επιστρέψουν με ενισχύσεις. Ο Άλεξ έπρεπε να πάρει τον αδερφό του και να φύγουν από εκεί πριν τους βρούνε. Ο Κάλεμ πλευρό του. ξετρύπωσε μέσα από τα δέντρα μ’ έναν άλλο άντρα στο «Ποιος είναι αυτός;» ρώτησε ο Άλεξ. ~ 164 ~
«Σάιον Μακίνον», αποκρίθηκε ο άντρας. «Η σύζυγός σας μίλησε με το λόρδο Λόχαρ και μας στρατολόγησε για να πολεμήσουμε. Υπάρχουν κι άλλοι από τα γύρω κλαν. Κοντά τρεις ντουζίνες». Έγνεψε προς τα δέντρα και ο Άλεξ εντόπισε ορισμένους, μοιρασμένους και στις δυο πλευρές. Η σύζυγός του; Ο Άλεξ τα έχασε, δεν καταλάβαινε. Η Λάρεν είχε πάει να βρει βοήθεια και να τους στείλει ενισχύσεις; «Πλήρωσε σε σε ασήμι κι έδωσε Λόχαρ ένα από ταογυάλινα παράθυρά της, αντάλλαγμα γιαστο τις λόρδο υπηρεσίες μας», συνέχισε Μακίνον. Είχε χάσει τα λόγια του, ήταν σαστισμένος με την πράξη της να φύγει από το Γκλεν Άριν και κυρίως με την απόφασή της να μιλήσει στους άλλους αρχηγούς. «Κι είναι όλοι εδώ;» «Όχι. Κάποιοι περιμένουν στο ένα μίλι από εδώ. Θέλαμε να επιτεθούμε με με ρικές ομάδες σε όλες τις πλευρές». «Πού είναι τώρα η Λάρεν;» ζήτησε να μάθει ο Άλεξ ελπίζοντας πως θα άκουγε ότι η γυναίκα του είχε επιστρέψει στο Γκλεν Άριν. Μα ο αδερφός του ο Κάλεμ γύρισε και έδειξε προς την πλαγιά του λόφου, εκεί όπου νωρίτερα φωτιά. «Την άφησες εκεί πέραέκαιγε μόνη;»η Κυριευμένος από οργή, κινήθηκε επιθετικά προς τον αδερφό του. Εκείνος τράβηξε το μαχαίρι και το του έτεινε προς τον Άλεξ με μια απειλητική ματιά. Έφερε ένα δάχτυλο στα χείλη του. Ύστερα έδειξε προς το κάστρο, θυμίζοντας στον Άλεξ ότι οι στρατιώτες ετοιμάζονταν να επιστρέψουν. «Βοήθησέ με να τη βρω», διέταξε ο Άλεξ και ο Κάλεμ έβαλε πάλι το μαχαίρι του στη θήκη. «Πήγαινε πίσω», πρόσταξε τον Σάιον, «και πες στους άντρες σου να ενωθούν με τους δικούς μας στην περίμετρο του φρουρίου». Έδωσε οδηγίες και οι Μακίνον εξαφανίστηκαν για να υπακούσουν στην εντολή. σκαρφάλωσε στη ψάχνοντας γιαΛάρεν, τη γυναίκα του.ΟΟΆλεξ Κάλεμ τον οδήγησε ωςλοφοπλαγιά εκεί όπου είχε αφήσει τη μα η φωτιά είχε σβήσει. Ήταν πολύ σκοτεινά για να δει τα ίχνη της και της φώναξε μ’ ένα δυνατό ψίθυρο. Έπρεπε να έχει ακούσει το ένστικτό του, γιατί τώρα κινδύνευε να χάσει τη γυναίκα και την κόρη του μαζί. Κι αυτό δε θα μπορούσε να το αντέξει. Η Λάρεν δεν μπορούσε να κοιμηθεί, παρά το αχυρόστρωμα που της είχε προσφέρει το αγόρι. Ο άνεμος σφύριζε μέσα από τις χαραμάδες της καλύβας. Φτιαγμένο από πέτρα και ξύλο, το πρόχειρο αυτό κατάλυμα φαινόταν σαν να είχε απόρώτησε το ίδιο όταν το αγόρι. «Πόσον καιρό ζεις χτιστεί εδώ;» τον είδε πως ήταν κι εκείνος ξύπνιος. ~ 165 ~
«Δε θυμάμαι». Ο μικρός κουκουλώθηκε κάτω από την παλιά μάλλινη κουβέρτα του τραβώντας τις άκρες για να ζεσταθεί. «Δεν πρέπει να μένεις εδώ. Δεν είναι ασφαλές μέρος ούτε για σένα ούτε και για μένα». «Και πού να πάω δηλαδή; Όλοι έχουν πεθάνει», της είπε μαζεύοντας τα γόνατά του. Η φωνή του έτρεμε ελαφρά σαν να συγκροτούσε τα δάκρυά του. έρθεις μαζίκαι μου», Λάρεν. ηνα έχεις «Πες μου πώς«Μπορείς θα πάρωνα πίσω την πίσω Αντάρα θα πρότεινε φροντίσω ένα σωστό σπίτι για να ζεις». Το αγόρι έσκυψε το κεφάλι προς τα γόνατά του και ύστερα από λίγο η Λάρεν το άκουσε να κλαίει. Πήγε δίπλα του και άγγιξε τα μαλλιά του. «Όλα θα πάνε καλά. Θα δεις». Ψιθύρισε λόγια παρηγοριάς στο παιδί κι αυτό σε λίγο ξάπλωσε στο στρώμα του. Τον σκέπασε με την τραχιά κουβέρτα και η Λάρεν είδε πως τα χαρακτηριστικά του είχαν μαλακώσει. Ήταν πολύ μικρός, ελάχιστα χρόνια μεγαλύτερος από τη Μέριν. Η Λάρεν είχε ξεχάσει να ρωτήσει το όνομά του. Έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια και της ήρθε ζάλη. Είχε ξεχάσει να φάει και πεινούσε φούντωσε ξανά. πολύ. Η πλάτη της πονούσε και ο τρόμος μέσα της Δεν έπ ρεπε να φύγω από το Γκλεν Άριν, σκέφτηκε. Ο Άλεξ θα θυμώσει πολύ όταν το μάθει. Αλλά είχε πιστέψει πως ήταν ασφαλής με τόσους άντρες μαζί της. Τώρα δεν ήταν και τόσο σίγουρη. Ξάπλωσε δίπλα στο αγόρι και σε λίγο η εξάντληση τη νίκησε. Όταν ξύπνησε είδε μια Αγγλίδα ευγενή να την παρατηρεί. «Ποια είσαι;» απαίτησε να μάθει η γυναίκα με βαριά γαελική προφορά. Η Λάρεν ανακάθισε απότομα, αλλά δεν άφησε το αγόρι από το πλευρό της. Η γυναίκα ήτανεπένδυση. ντυμένη Τα με ένα φόρεμα απόχέρια λαμπερό κόκκινο ύφασμα με γούνινη γαντοφορεμένα της ήταν λεπτά και τα καστανά μαλλιά της μαζεμένα κάτω από ένα χρυσάφι καπέλο στολισμένο με ρουμπίνια. «Είμαι η Λάρεν Μακίνλοχ», απάντησε. «Κι εσείς θα πρέπει να είστε η λαίδη Χάρκερκ». Η γυναίκα έγνεψε καταφατικά, στα μάτια της όμως υπήρχε μια σκιά θλίψης. «Δεν έπρεπε να έρθετε εδώ. Δεν είναι ασφαλές». «Ο λόρδος Χάρκερκ κρατάει αιχμάλωτη την κόρη μου. Πού βρίσκεται;» «Αν ρωτάτε για το μωρό, το άφησα μαζί με την καμαριέρα μου», απάντησε η μάτια;» λαίδη Χάρκερκ. «Έχει κόκκινα μαλλιά, σαν τα δικά σας. Και γαλάζια «Αντάρα είναι το όνομά της». ~ 166 ~
Η λαίδη Χάρκερκ χαμήλωσε το κεφάλι της και έγνεψε πάλι καταφατικά. «Ο σύζυγός μου τη χρησιμοποιεί για να αναγκάσει τους Μακίνλοχ να έρθουν εδώ. Μετά από όσα έγιναν πριν μερικούς μήνες, θέλει να πάρει εκδίκηση». «Δεν ξέρω αν έχετε κι εσείς παιδιά, μα η κόρη μουαθώα. είναι Και θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να την πάρω πίσω». «Δε θα είναι εύκολο». Η λαίδη Χάρκερκ κοίταξε πίσω στο κάστρο και Το αναρίγησε. νεαρό αγόρι χασμουρήθηκε και τεντώθηκε πάνω στο αχυρόστρωμα. Η λαίδη Χάρκερκ άνοιξε το μανδύα της και αποκάλυψε το σάκο που έφερνε μαζί της. Μέσα υπήρχαν λίγα τρόφιμα κι απ’ την πείνα της η Λάρεν ήθελε να κλάψει. Όμως το παιδί χρειαζόταν περισσότερο την τροφή και δεν είπε τίποτα, αφήνοντας το νεαρό αγόρι να πάρει ό,τι ήθελε. Το παιδί καταβρόχθισε το κρέας, έκοψε όμως ένα κομμάτι ψωμί και το πρόσφερε στη Λάρεν. «Ορίστε», της είπε. Η Λάρεν έφαγε το ξεροκόμματο που όμως δεν καταλάγιασε την πείνα της. Θυμήθηκε τις νύχτες που εκείνη και η αδερφή της πεινούσαν.ΗΑφότου παντρεύτηκε Άλεξ, φαγητόόμως δεν τους έλειψετης ποτέ. Λάρεν σηκώθηκε στατον πόδια της,τοαμέσως τα γόνατά λύγισαν. Το αγόρι την έπιασε πριν σωριαστεί στο έδαφος κι έβγαλε μια μικρή κραυγή, χαμηλώνοντας το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατά της. «Φαίνεσαι χλομή», είπε η λαίδη. «Αν είχα κι άλλη τροφή θα...» «Όχι. Πρέπει να βρω τον άντρα μου». Η Λάρεν πάσχισε να διατηρήσει τις αισθήσεις της, θυμώνοντας με τον εαυτό της για την αδυναμία που ένιωθε λόγω της εγκυμοσύνης. Πήρε μερικές αργές, βαθιές ανάσες κι ύστερα κατάφερε να κοιτάξει τη λαίδη Χάρκερκ στα μάτια. «Θα επιτεθούν στο φρούριό σας». Η Λάρεν κοιτούσε τη γυναίκα και προσευχόταν να υπήρχε συμπόνια μέσα της. «Αν με βοηθήσετε να πάρω πίσωΗτην κόρη μου, μπορώ να τους εμποδίσω». έκφραση της λαίδης γέμισε πικρία. «Αν ο άντρας μου πεθάνει στη μάχη, αυτό θα είναι ευλογία». Στράφηκε προς την είσοδο της καλύβας. «Θα κάνω ό,τι μπορώ για να σας βοηθήσω, αλλά δεν μπορώ να βγάλω την κόρη σας από το κάστρο. Ήδη διακινδύνεψα πολύ για να έρθω ω ς εδώ μόνη». «Φέρτε την κοντά στην είσοδο, μόλις πέσει η νύχτα», είπε η Λάρεν. «Θα βρούμε εμείς έναν τρόπο για να την πάρουμε». Η λαίδη Χάρκερκ την κοίταξε επίμονα ώσπου έσκυψε το κεφάλι. «Όχι. Δε νομίζω ότι μπορώ. Θα το υποψιαστεί». «Αν η κόρη μου πεθάνει...» «Δε εδώ». θα πεθάνει», διαβεβαίωσε η λαίδη. «Προστάτευσα ήδη ετούτον Έδειξε τη προς το νεαρό αγόρι και μ’ ένα ρίγος τυλίχτηκε πιο σφιχτά στο μανδύα της. «Δεν ξέρω πώς θα τα καταφέρω, αλλά ~ 167 ~
ετοιμαστείτε να την πάρετε κατά το βράδυ». Η Λάρεν σηκώθηκε και κοίταξε κατάματα τη λαίδη. «Είναι μωρό. Και δεν πρόκειται να τη χάσω». Η λαίδη Χάρκερκ πήρε το χέρι της. «Θα την προσέχω». Τα μάτια του Άλεξ έτσουζαν από την αϋπνία. Είχε ψάξει εξονυχιστικά το δάσος, όμωςσυλλάβει δεν είχε βρει ίχνοςτην της άφησε Λάρεν μόνη; πουθενά. Μήπως την είχαν ότανούτε ο Κάλεμ Αν της είχε συμβεί οτιδήποτε, δε θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό του. Τον εξόργιζε η σκέψη πως μπορεί να είχε πέσει στα χέρια του Χάρκερκ. «Αν είναι μέσα σ’ εκείνο το φρούριο, θα τη βρούμε». Ο Μπραμ είχε επιστρέψει νωρίς το ίδιο πρωί, με την υπόσχεση βοήθειας από τον πατέρα της Νέιρνα. Άδραξε το μπράτσο του Άλεξ για να του δώσει κουράγιο. «Πρέπει να σκεφτόμαστε πως είναι εκεί». Ο Άλεξ όμως είχε αρχίσει να χάνει τη σιγουριά του. Αν ο Χάρκερκ έκανε το παραμικρό στη Λάρεν... Τώρα καταλάβαινε γιατί ο Μπραμ είχε χάσει τον έλεγχο στη μάχη μερικούς μήνες πριν όταν κινδύνευε η Νέιρνα. Η θύμηση του ευγενικού προσώπου της Λάρεν, των κόκκινων σαν φλόγες μαλλιών της, έκαναν την καρδιά του να σφιχτεί. Τη θυμόταν να κοιμάται στην αγκαλιά του ενώ το χέρι του ακουμπούσε πάνω στο αγέννητο παιδί τους. Τον τρέλαινε η σκέψη πως μπορεί να την έχανε. Προχώρησε ως τον Κάλεμ κι έσπρωξε τον μικρότερο αδερφό του πίσω σ’ ένα δέντρο. «Γιατί την άφησες; Μπορεί να είναι νεκρή αυτή τη στιγμή επειδή την άφησες μόνη!» Ο Μπραμ και ο Μπρόχιν τον τράβηξαν πίσω, μα η οργή του Άλεξ ήταν ανεξέλεγκτη. Το άδειο βλέμμα στα μάτια του αδερφού του τον προκάλεσε ακόμα περισσότερο. Ο Κάλεμ δεν ήξερε πώς θα ήταν να αγαπάει μια ξερίζωναν γυναίκα. Δεν καταλάβαινε. Αν έχανε τη Λάρεν, ήταν σαν να του την καρδιά μέσα από το στήθος του. Δε θα έμενε τίποτα μέσα του παρά μόνο ένα τεράστιο κενό. «Αν θέλεις να τους βρούμε, πρώτα πρέπει να ελέγξεις τον εαυτό σου», τον συμβούλεψε ο Μπραμ. «Με το να στραφείς εναντίον μας δε θα βοηθήσεις καλύτερα τη Λάρεν». Το ήξερε. Μα η ανάγκη του να ξεσπάσει ήταν βασανιστική. «Ενώ ήσουν μέσα χτες βράδυ, βρήκαμε έναν πιθανό τρόπο για να διεισδύσουμε στο οχυρό», του είπε τότε ο Μπραμ. Έγνεψε προς τον Μπρόχιν Μακλάχορ ο οποίος έσπευσε να εξηγήσει. «Υπάρχει ένα είναι τμήμα του σχεδόν κάστρου που έχεισεκαταστραφεί από πλημμύρα. Το ξύλο σάπιο, καταρρέει κάποια σημεία». «Συνέχισε». Ο Άλεξ κοίταξε τον άντρα περιμένοντας. ~ 168 ~
«Έσπασα κάποια κομμάτια του ξύλου. Οι σανίδες από πίσω δεν είναι σταθερές. Αν τους βάλουμε φωτιά, οι τοίχοι θα πέσουν». Ο Άλεξ έγνεψε καταφατικά. «Ωραία. Θα χωριστούμε και θα αποσπάσουμε την προσοχή των στρατιωτών με μια απευθείας επίθεση ενώ εσείς θα γκρεμίζετε το σαθρό τμήμα του κάστρου». «Και ο αδερφός μου;» ρώτησε τότε ο Μπρόχιν. «Τον βρήκες χτες;» «Είναι τραυματισμένος, αλλά ζει». Ο Άλεξ δεν έδωσε περισσότερες πληροφορίες, γιατί δεν είχε συγχωρέσει τον αρχηγό των Μακλάχορ για όσα έκανε στην Αντάρα. «Και η κόρη του;» «Είναι νεκρή». Η διάθεση του Μπρόχιν σκοτείνιασε. «Πρέπει να πάρουμε τον Φίνιαν από εκεί». Ακούμπησε το χέρι στο ξίφος του. «Και την κόρη σου επίσης». «Θα τους ελευθερώσουμε», είπε ο Άλεξ, «μαζί με όλους τους σκλάβους που απέμειναν μόνου). Το βλέμμα του πήγε στον Κάλεμ, ο οποίος έσφιξε το τόξο του συμφωνώντας σιωπηρά. «Χτες βράδυ μίλησα με τον Χάμις Μακφέρσον», συνέχισε ο Μπραμ. «Υποσχέθηκε να στείλει μια ντουζίνα άντρες για να κάνουν αντιπερισπασμό ώστε εμείς να μπούμε στο κάστρο». «Τι είδους αντιπερισπασμό;» Κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι του. «Δεν είπε». Στον Άλεξ δεν άρεσαν όλοι οι άγνωστοι παράγοντες που εμπλέκονταν στην επίθεσή τους και μια αόριστη ανησυχία φώλιασε μέσα του. «Ο Χάρκερκ θα μας περιμένε ι», είπε. «Χτες βράδυ έστειλε στρατιώτες επειδή είδαν τη φωτιά. Θα ξέρει πως είμαστε εδώ». «Ίσως», συμφώνησε ο Μπραμ, «αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Εκτός αν έχεις καμιά άλλη ιδέα». «Έχω εγώ», είπε μια γυναικεία φωνή μέσα από τα δέντρα. Άλεξ γύρισε είδε τη να στέκεται γρήγορα και Ο την πήρε στην και αγκαλιά τουΛάρεν αδιαφορώντας για εκεί. τους Πήγε άλλους.
~ 169 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16
«Πού ήσουν; Και γιατί έφυγες από το Γκλεν Άριν;» απαίτησε να μάθει κρατώντας την τόσο σφιχτά , που η Λάρεν δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Η αγωνία στο πρόσωπό του, οι μαύροι κύκλοι της αϋπνίας κάτω από τα μάτια του την έκαναν να τον σφίξει κι εκείνη στην αγκαλιά της. «Χρειαζόσουν βοήθεια». Άγγιξε τα μαλλιά του και έδωσε ένα απαλό φιλί στο στόμα του. «Δεν μπορούσα να σ’ αφήσω να αντιμετωπίσεις τους στρατιώτες του Χάρκερκ με τόσο λίγους άντρες». Η ένταση στο πρόσωπο του άντρα της και η αγωνία του πως θα την έχανε τον έκαναν να δείχνει αρκετά χρόνια να τον τόσο. ηρεμήσει, αν και κρυφά μέσα της μεγαλύτερος. χάρηκε που οΠροσπάθησε Άλεξ ανησύχησε «Ήταν υπερβολικά επικίνδυνο να μείνω εδώ με τη φωτιά που άναψε ο Κάλεμ», συνέχισε η Λάρεν. «Ήρθε ένα αγόρι και με προειδοποίησε. Με οδήγησε σε μια καλύβα όπου πέρασα τη νύχτα». «Ποιο αγόρι; Πού είναι αυτή η καλύβα;» Η Λάρεν κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Δεν έμαθα το όνομά του. Αλλά δεν ήταν Άγγλος». Περιέγραψε την τοποθεσία κι ύστερα σήκωσε τα χέρια της στους ώμους του. «Άλεξ, ήξερε πού βρίσκεται η Αντάρα». Θα ακολουθούσε οποιονδήποτε αν είχε πληροφορίες για την κόρη της. «Τη φροντίζει η λαίδη Χάρκερκ. Ήρθε στην καλύβα νωρίς το πρωί και μου υποσχέθηκε πως θα μας βοηθήσει». Ο Άλεξ αντέδρασε αμέσως. «Γιατί να βγει από το κάστρο αν δεν την έβαλε ο σύζυγός της να το κάνει;» Η Λάρεν κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Όχι. Ήταν θυμωμένη με τον Χάρκερκ. Είπε πως θα χαρεί αν τον δει να σκοτώνεται στη μάχη». «Ή μπορεί να το είπε για να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου». Η Λάρεν δεν ήθελε να πιστέψει κάτι τέτοιο. «Υποσχέθηκε να φέρει τη κόρη μας κοντά στην είσοδο με το ηλιοβασίλεμα». «Όπου θα μας περιμένει ο Χάρκερκ για να μας εξολοθρεύσει». «Δεν το πιστεύω αυτό. Έσωσε τη ζωή εκείνου του αγοριού... το κρατούσε κρυμμένο». «Είσαι πολύ εύπιστη, Λάρεν». ~ 170 ~
Ήταν ξεκάθαρο πως ο Άλεξ δεν πίστευε τη λαίδη Χάρκερκ. Και ίσως πράγματι η γυναίκα να μην έλεγε την αλήθεια. Αλλά η Λάρεν είχε δει την έκφραση στο πρόσωπο της λαίδης και κατάλαβε πως δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με τις ενέργειες του άντρα της. «Ξέρει για την επίθεση;» ρώτησε τότε ο Άλεξ. «Ξέρει πως βρισκόμαστε εδώ. Αλλά δεν ξέρει πόσοι είμαστε». Το πρόσωπο του Άλεξ σκοτείνιασε και αντάλλαξε μια ματιά με τον Μπραμ. «Οι πρέπει Μακφέρσον θα έρθουν σύντομα», άντρες μας να πάρουν τις θέσεις τους».είπε ο αδερφός του. «Οι «Τότε πηγαίνετε», διέταξε ο Άλεξ. «Θα έρθω κι εγώ σε ένα λεπτό». Ο Μπραμ υπάκουσε και πήρε μαζί του τον Μπρόχιν. Ο Κάλεμ σήκωσε το τόξο του, αλλά ο Άλεξ του έγνεψε να μείνει. «Εσύ θα μείνεις με τη Λάρεν. Και μάρτυς μου ο Θεός, το καλό που σου θέλω να μην την ξαναφήσεις». Ο αδερφός του έκανε ένα καταφατικό νεύμα σφίγγοντας το όπλο του. Προτού η Λάρεν προλάβει να διαμαρτυρηθεί, ο Άλεξ εμπόδισε τα λόγια της. «Έχε μου εμπιστοσύνη, Λάρεν. Θα φέρω πίσω την Αντάρα». Στα μάτια του η Λάρεν είδε όλη τη θλίψη και την αγωνία. Την τράβηξενόμιζα στην αγκαλιά και το του κατέβηκε στην κοιλιά της. «Όταν πως σε του έχασα, δενχέρι μπορείς να φανταστείς πώς ένιωσα. Φοβήθηκα πως ήσουν αιχμάλωτη του Χάρκερκ, πως σου είχε κάνει κάποιο κακό». Χάιδεψε απαλά το αγέννητο παιδί στην κοιλιά της. «Δε θα αφήσω κάτι τέτοιο να συμβεί. Ακόμα κι αν σήμερα πεθάνω, τουλάχιστον θα ξέρω πως είσαι ασφαλής. Πως αυτό το παιδί θα ζήσει». Μέσα στα μάτια του η Λάρεν είδε τη βαθιά ανάγκη του να την προστατεύσει από κάθε κίνδυνο. «Εντάξει», του είπε. «Θα μείνω πίσω με τονΚάλεμ». Άγγιξε το μέτωπό της με το δικό του. «Ωραία. Πηγαίνετε στην κορυφή του λόφου και περιμένετε πίσω από τις πέτρες. Μείνε κρυμμένη». κράτησε αγκαλιά της κι ο Άλεξ χάιδεψε τα μαλλιά της.Τον «Ό,τι και να σφιχτά συμβεί στην σ’ εμάς τους υπόλοιπους, υποσχέσου μου πως δε θα αναμειχθείς». «Ανη ζωή σου κινδυνεύσει...» «Είναι ένα ρίσκο που είμαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσω. Αλλά δεν είμαι διατεθειμένος να ρισκάρω τη δική σου ζωή». Χαμήλωσε το στόμα του πάνω απ’ το δικό της. «Ορκίσου το». Τα μάτια της έλαμπαν από τα δάκρυα , αλλά έσκυψε το κεφάλι σε μια σιωπηρή υπόσχεση.
Άλεξάντρες περίμενε έχοντας τον Μπραμ στο πλευρό του. Πέρα μακριά είδεΟτους του Χάμις Μακφέρσον να πλησιάζουν. Ο Χάμις φορούσε εξεζητημένα ρούχα στολισμένα με χρυσοκλωστή, καθώς και ~ 171 ~
δαχτυλίδια με πολύτιμα πετράδια στα χέρια του. Ο Άλεξ πλησίασε τον αρχηγό και ο Χάμις του χαμογέλασε αμυδρά. Φαινόταν να δυσανασχετεί υπερβολικά μ’ αυτή την επίσκεψη. «Ο Χάρκερκ γνωρίζει τις προθέσεις σας», είπε ο Χάμις χωρίς περιστροφές. «Οι άντρες του έχουν λάβει θέση σε κάθε σημείο του κάστρου. Αν μπείτε μαζί μας, δε θα βγείτε ζωντανοί». Ο Άλεξ συνάντησε το βλέμμα του με αποφασιστικότητα. «Έχουμε έτοιμες ενισχύσεις. Το μόνο που έχει σημασία είναι να μπορέσω να πάρω από εκεί μέσα την Αντάρα». Ο Χάμις έγνεψε σ’ έναν από τους ακολούθους, ο οποίος ξεπέζεψε και πρόσφερε το άλογό του στον Άλεξ. «Ας είναι». Κοίταξε γύρω του. «Είναι μαζί σου ο Μπραμ; Η Νέιρνα δε θα χαρεί καθόλου αν βοηθήσω τον άντρα της να σκοτωθεί». «Αυτή εδώ δεν είναι η μάχη του Μπραμ». «Είναι, αν αφορά εσένα», γρύλισε ο Χάμις και ο ηλικιωμένος άντρας μετακίνησε το βάρος του πάνω στη σέλα. «Δεν ξέρω αν υπάρχει αρκετό ασήμι στη Σκοτία για να χορτάσει την απληστία του Χάρκερκ», αναστέναξε. «Ούτε για να σώσει το κεφάλι σου». Η έκφραση του αρχηγού βλοσυρή. «Είσαι σίγουρος να αυτό». το κάνεις αυτό;» «Θαήταν πάρω πίσω την Αντάρα, ό,τι κιότι αν θέλεις κοστίσει Ο Άλεξ κέντρισε το άλογό του να προχωρήσει και ο Χάμις αναγκάστηκε να τον ακολουθήσει. Ανέβηκαν το μονοπάτι προς τις πύλες και οι τοξότες τέντωσαν τις χορδές τους. Αν δεν είχε τον Χάμις στο πλευρό του ο Άλεξ ήξερε πως οι στρατιώτες θα τον σκότωναν επιτόπου. Κρατούσαν τα βέλη τους υπό έλεγχο μόνο επειδή τιμούσαν την εύθραυστη ειρήνη που είχαν συνάψει οι Μακφέρσον με τους δικούς τους άντρες. Όταν έφτασαν στο πρώτο τείχος εμφανίστηκαν κι άλλοι στρατιώτες, οι οποίοι τους περικύκλωσαν. Ο Άλεξ κοίταξε τις λόγχες τους και αναρωτήθηκε αν θα ένιωθε το κρύο μέταλλο να μπήγεται ανάμεσα στα πλευρά του πριν οι άντρες του. Ή μήπως θα τον σκότωναν κόβοντάς του το επιτεθούν λαιμό; Έδιωξε τις νοσηρές σκέψεις και όποια αισθήματα υπήρχαν μέσα του. Θα δεχόταν τη μοίρα του, αρκεί να έσωζε την Αντάρα. Ο λόρδος Χάρκερκ τον περίμενε πάνω στα σκαλοπάτια του πύργου. Φορούσε πανοπλία και το γενειοφόρο πρόσωπό του άστραφτε από ικανοποίηση. Δίπλα του στεκόταν η λαίδη Χάρκερκ και στην αγκαλιά της βρισκόταν η Αντάρα. «Μπαμπά!» ούρλιαζε η κόρη του κι άπλωσε τα χέρια της. Άρχισε να κλαίει και ο Άλεξ ένιωσε τον αυτοέλεγχό του να εξανεμίζεται. Είδε τα απαλά χρυσοκόκκινα μαλλιά του μωρού και σκέφτηκε τον Ντέιβιντ. θα σε πάρουν μακριά μου,δική ορκίστηκε μέσα του. Δε Μια θα αφήσω να σουΔε κάνουν κακό.Ήταν σάρκα του και της Λάρεν. μέρα θα γινόταν πανέμορφη γυναίκα, σαν τη μητέρα της. Ακόμα κι αν ο ίδιος δε ~ 172 ~
βρισκόταν στη ζωή για να τη δει. «Έμαθα πως ζήτησες το κεφάλι μου, Χάρκερκ», φώναξε ο Άλεξ. «Σου το έφερα. Πρώτα όμως θα δώσεις την κόρη μου στον Χάμις Μακφέρσον». «Ώστε έτσι;» Ο βαρόνος κατέβηκε αργά τα σκαλοπάτια σαν να απολάμβανε την κάθε στιγμή. «Κι αν αρνηθώ;» «Θα βλάψεις ένα αθώο παιδί;» ρώτησε ο Χάμις. «Τόσο πολύ διψάς για «Είναι αίμα;» το αίμα των Μακίνλοχ. Όσοι λιγότεροι, τόσο το καλύτερο για μένα». Η λαίδη Χάρκερκ φάνηκε έντρομη όταν ο άντρας της άπλωσε τα χέρια στο παιδί Ο Χάρκερκ πήρε το μωρό και το σήκωσε ψηλά πάνω στις σκάλες. «Έλα εδώ, αν τη θέλεις», είπε στον Άλεξ. Ο Άλεξ δίστασε, ξέροντας πως μόλις θα άφηνε από δίπλα του την ασφάλεια των στρατιωτών του Μακφέρσον η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο. Ούτε όμως μπορούσε να αφήσει τον Χάρκερκ να βλάψει την κόρη του. «Αν τη ρίξω κάτω, θα σκοτωθεί», τον προκάλεσε ο Χάρκερκ. «Αυτό θέλεις;» Ο Άλεξ κινήθηκε μπροστά, αλλά ξαφνιάστηκε όταν οι άντρες του Χάμις τον ακολούθησαν, καλύπτοντάς τον. Δεν περίμενε πως θα προστάτευαν τη ζωή του με τη δική τους. Αφού έριξε ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης στον Χάμις, ο Άλεξ προχώρησε ως τις σκάλες. «Πάρ’ την τότε», είπε ο Άγγλος βαρόνος και πέταξε την Αντάρα κάτω στις σκάλες, ο Άλεξ όμως βούτηξε μπροστά και άρπαξε την κόρη του πριν χτυπήσει το κεφάλι της. Η καρδιά του κόντευε να σπάσει όταν έσφιξε στην αγκαλιά του το παιδί του που έκλαιγε γοερά. Η λαίδη Χάρκερκ έστειλε ένα παγερό βλέμμα προς τον άντρα της πριν εξαφανιστεί μέσα στον πύργο. Ο βαρόνος δε φάνηκε να το προσέχει.«Δώσ’ τη στον Χάμις Μακφέρσον», πρόσταζε ο Χάρκερκ, «αλλιώς οι τοξότες μου θα σας σκοτώσουν και τους δυο». Οι στρατιώτες ζύγωσαν και αρκετοί τοξότες ετοίμασαν τα βέλη τους. Ο Άλεξ κρατούσε σφιχτά την Αντάρα και πλησίασε στο αυτί της. «Σ’ αγαπώ,α νίγιαν». Να είσαι καλά, προσευχήθηκε. Έδωσε την Αντάρα στον Χάμις. «Κάνε σήμα στους άλλους να επιτεθούν», μουρμούρισε. Φοβόταν πως ήταν η τελευταία φορά που έβλεπε την κόρη του κι αυτό ήταν πολύ σκληρό, τουλάχιστον όμως το παιδί του θα ζούσε. Κράτησε την υπόσχεση που είχε δώσει στη Λάρεν, ό,τι και να συνέβαινε τώρα σ’ αυτόν. τον ένιωσε συνέλαβαν στρατιώτες να κι τον έδεσαν πίσω Κι του τα τον χέρια του,Όταν ο Άλεξ έναοιμούδιασμα τυλίγει. όταν χτύπησαν γονάτισε και γεύθηκε το αίμα στο στόμα του. ~ 173 ~
Η λαίδη Χάρκερκ δε νοιαζόταν που πρόδιδε τον άντρα και τους συμπατριώτες της. Όταν ο Ρόμπερτ έριξε το παιδί στις σκάλες εξαφανίστηκαν από μέσα της και τα τελευταία ίχνη αφοσίωσης. Τώρα ήλπιζε πως το μωρό ήταν ασφαλές, έπρεπε όμως να σιγουρευτεί. Πήγε ως την απέναντι γωνία της κεντρικής αίθουσας και κατέβηκε τη στριφογυριστή σκάλα ως τις αποθήκες. Ο Ρόμπερτ είχε χτίσει ένα διάδρομο για τη διαφυγή από το κάστρο σε περίπτωση πολιορκίας. Αυτή στιγμή το μόνο που ήθελε να φύγει εκεί μέσα. Ο τη ήχος αλυσίδων τράβηξε τηνήταν προσοχή της.από Κοίταξε μέσα στο σκοτάδι και διέκρινε τον αιχμάλωτο που είχε μαστιγωθεί από τους άντρες του συζύγου της. Τον είχαν κατεβάσει στο υπόγειο από την προηγούμενη νύχτα και της πέρασε η ιδέα πως μπορεί να αποδεικνυόταν χρήσιμος, παρά την αδυναμία του. Ο άνθρωπος έτρεμε έντονα και η ανάσα του θάμπωνε στον παγωμένο αέρα. Αν τον άφηνε εκεί, θα πέθαινε. Ήδη το κορμί του είχε μισοπαγώσει από το κρύο. Είναι λάθος, σκέφτηκε καθώς έπαιρνε τα κλειδιά για να βγάλει τις αλυσίδες του. Ήταν ένας άντρας πιο μεγαλόσωμος από τον Ρόμπερτ και αρκετά μυώδης παρά τηνυπόσχεσαι εξάντλησή «Αν σε ελευθερώσω, νατου. μη μου κάνεις κακό;» τον ρώτησε ήρεμα. Το πρόσωπό του τινάχτηκε, σαν να μην είχε αντιληφθεί την παρουσία της. Τα βλέφαρά του τρεμόπαιξαν και δεν ήταν σίγουρη πως μπορούσε να τη δει. «Ποια είσαι;» «Άλις Φίτσροϊ. Λαίδη του Χάρκερκ». Ανατρίχιασε καθώς έπιανε την κρύα μεταλλική χειροπέδη. «Ούτε να το σκεφτείς να με χρησιμοποιήσεις σαν όμηρο. Θέλω να φύγω από δω μέσα όσο κι εσύ». Ο άντρας την κοίταξε και κάτι άστραψε στο πρόσωπό του, κάτι σχεδόν σαν θλίψη. «Ποιο είναι το όνομά σου;» τον ρώτησε καθώς άνοιγε και τη δεύτερη χειροπέδη. «Φίνιαν», της απάντησε. «Είμαι ο αρχηγός των Μακλάχορ. Ή... ήμουν, πριν γίνουν όλα αυτά». Η έκφρασή του μαρτυρούσε απέραντη κούραση, σαν να μην τον ένοιαζε τίποτα πια. Η Άλις δίπλωσε τα χέρια της στις φούστες της και οπισθοχώρησε. «Αν με ακολουθήσεις, θα σου δείξω μια έξοδο από το κάστρο. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για σένα. Θα δραπετεύσεις μόνος σου». «Γιατί με βοηθάς;» Ο αρχηγός πάσχισε να σηκωθεί στα πόδια του και μόρφασε από πόνο κάνοντας τα πρώτα δύο βήματα. «Σίγουρα ο Χάρκερκ θα γίνει έξω φρενών». «Είμαι του εδώ και τέσσερα χρόνια. χρειάζεται να υποφέρει κι φυλακισμένη άλλος όσα υπέφερα εγώ». Κατάπιε νευρικά. «Αν Δε μπορούσα να ελευθερώσω και τους άλλους, θα το έκανα. Αλλά τους κρατάει ~ 174 ~
κλειδωμένους, κοντά στους στρατιώτες του. Δενγιατί ξέρωεσένα σε έβαλε εδώ». «Επειδή με έπιασε χτες βράδυ να προσπαθώ να δραπετεύσω. Σκοπεύει να με χρησιμοποιήσει σαν παράδειγμα». Ο Φίνιαν ακούμπησε το χέρι του στον τοίχο και η Άλις τον είδε να συγκλονίζεται από άλλο ένα ρίγος. Έβγαλε το μανδύα της και τον φόρεσε στους ώμους του. Εκείνος την κοίταξε παραξενεμένος, μα η Άλις δεν ήξερε γιατί το είχε κάνει. ΚάτιΥπήρχε που είχε αρχίσει απότον οίκτο είχε καταλήξει αναγκαιότητα. κάτι σ’ αυτό άνθρωπο το οποίο να τηςγίνει δημιουργούσε μια βαθιά επιθυμία να τον σώσει. «Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό», της είπε δίνοντας πίσω το μανδύα. «Τον χρειάζεσαι περισσότερο από εμένα». Και μ’ αυτά τα λόγια έφυγε μακριά. Πριν προλάβει να φτάσει ως την έξοδο ο Φίνιαν την πρόλαβε. «Γιατί εμένα;» τη ρώτησε. «Είμαι ο τελευταίος αξίζει που να σωθεί». Δεν του μίλησε, ούτε τον κοίταξε. Την τρόμαζε ο τόνος της φωνής του. Ο αρχηγός πάλι αντρών. από τον Της τοίχο. «Εγώ φταίω γι’ αυτήσαν τη μάχη... για την κρατήθηκε απώλεια τόσων έδωσε πίσω το μανδύα να είχε πάρει φωτιά. «Αν πεθάνει η κόρη των Μακίνλοχ, το κρίμα θα βαραίνει την ψυχή μου». Η Άλις πήγε να πει κάτι, αλλά συγκρατήθηκε. Μ όλο που ήθελε να τον καταδικάσει, είδε την απόγνωση και τη βασανιστική ενοχή στα μάτια του και δεν το έκανε. «Τότε φρόντισε να διορθώσεις το λάθος σου». Τον έσπρωξε μαλακά από κοντά της. «Ή φύγε, αν αυτό επιθυμείς». «Μου αξίζει να πεθάνω», παραδέχτηκε εκείνος. Η Άλις του έδωσε πάλι το μανδύα. «Αυτό δε θα το αποφασίσω εγώ». Προσπάθησε να συγκρατήσει λόγια που του πει. Αυτό όμως που χρειαζόταν τώρα αυτός τα ο άντρας δενήθελε ήταν να η παρηγοριά αλλά η λύτρωση. Και μερικές φορές η λύτρωση ήταν σκληρή. «Αν λυπάσαι στ’ αλήθεια γι’ αυτό που έκανες, μπορείς να τους βοηθήσεις». Τον οδήγησε πάνω στη σκάλα και του έδειξε πού βρίσκονταν υποθηκευμένα τα όπλα του άντρα της. «Θα επανορθώσεις την πράξη σου; Ή θα εγκαταλείψεις αυτούς που υποφέρουν;» Η Λάρεν κρυβόταν πίσω από τους βράχους κι όταν είδε κάτω μακριά κάποια κίνηση ξετρύπωσε απ’ την κρυψώνα της. Ο Χάμις Μακφέρσον κάλπαζε προς το λόφο και η Λάρεν άκουσε το κλάμα της Αντάρα. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Ήθελε να τρέξει γρήγορα κοντά στο ~ 175 ~
παιδί της. Όμως είχε υποσχεθεί στον Άλεξ πως δε θα έφευγε από τα δέντρα. Όταν είδε τον Χάμις να απομακρύνεται από το κάστρο με την Αντάρα, άρχισε να σκαρφαλώνει ψηλότερα. Ο Κάλεμ την ακολούθησε. «Δε χρειάζεται να έρθεις μαζί μου», του είπε. «Θα πάω απλώς στην κορυφή του λόφου για να τους βλέπω». Όταν έφτασε στο ψηλότερο σημείο είδε πιο καθαρά τη μικρή ομάδα που έφευγε από ήξερε το κάστρο. Είδεοακόμα Άλεξ δε βρισκόταν ανάμεσά τους. Και καλά πως άντραςπως τηςοείχε παραδοθεί για να σώσει την κόρη τους. Ο πόνος τής έκαψε τα σωθικά σαν μια μπάλα από λιωμένο γυαλί. Μήπως ήταν κιόλας νεκρός; Τα γόνατά της λύγισαν και βούλιαξε στο χώμα. Αν και ήξερε το ρίσκο, ήταν αυτό ακριβώς που προσευχόταν να μη συμβεί. Διάφορες εικόνες από το παρελθόν ήρθαν στη μνήμη της, στιγμές που είχαν περάσει μαζί οι δυο τους μέσα στο δάσος ή στον πέτρινο κύκλο. Θυμήθηκε τις χρωματιστές χάντρες που της είχε χαρίσει, σκορπίζοντας τα κομμάτια πάνω στο γυμνό σώμα της σαν πολύτιμα πετράδια.Ύστερα θυμήθηκε το απόγευμα που της είχε φέρει τα ξερά κεράσια για να χορτάσει την πείνα της. Έβαλε το χέρι πάνω στη κοιλιά της κι άφησε τα δάκρυά της να κυλήσουν ελεύθερα. Και τότε, κάτω από τα δάχτυλά της ένιωσε μια κίνηση σαν φτερούγισμα. Σαν να απλώθηκε ένα μικροσκοπικό χέρι να πιάσει το δικό της. Αυτό το μωρό ήταν το πολύτιμο δώρο του Άλεξ. Και παρ’ όλο που του είχε υποσχεθεί πως δε θα έβγαινε από το δάσος, δεν μπορούσε να καθίσει εκεί άπραγη. Πρέπει να μάθω, σκέφτηκε. Ακόμα κι αν έχει συμβεί το χειρότερο, πρέπει να το μάθω. Ο Κάλεμ στεκόταν κοντά με το τόξο του σε ετοιμότητα. «Θέλω να μάθεις τιφέρνουν συνέβη στον Άλεξ», του είπεδεν όταν έφτασε κοντά του. «Τους είδα να την Αντάρα... αλλά ξέρω αν ο άντρας μου είναι ακόμα ζωντανός» . Παίρνοντας το χέρι της, ο Κάλεμ κατέβηκε μαζί της την πλαγιά. Σαν έφτασαν στην άκρη του δάσους, της έδειξε το κάστρο. Μύρισε τον αέρα και η Λάρεν κατάλαβε τι συνέβαινε. Ενώ δεν έβλεπε τον Μπραμ και τους υπόλοιπους, μπορούσε να μυρίσει τον καπνό. «Έβαλαν φωτιά, έτσι δεν είναι;» ρώτησε. Οι άντρες πυρπολούσαν το κάστρο του Χάρκερκ όπως είχε κι εκείνος κάψει το δικό τους. «Και οι υπόλοιποι; Οι ενισχύσεις που έφερα;» Ο Κάλεμ της έδειξε να περιμένει. Η φωτιά δυνάμωνε, εξαπλωνόταν από το πίσω μέρος του φρουρίου με ταχύτητα σαν να της έριχναν λάδι ή κάποιο άλλο καύσιμο. Ο Κάλεμ έλεγξε τα βέλη στη φαρέτρα του, περνώντας τα δάχτυλά ~ 176 ~
του πάνω από τις μαύρες φτερωτές άκρες. Η Λάρεν ήξερε πως θα πήγαινε κοντά στον αδερφό του. Και όσο κι αν ήθελε να πιστέψει πως όλα θα πήγαιναν καλά, δεν μπορούσε να απαλλαγεί από τη βασανιστική αγωνία της. Σαν απάντηση στα ερωτήματά της είδε μια ντουζίνα στρατιώτες να εγκαταλείπουν το φρούριο, καλπάζοντας γρήγορα πίσω από τους άντρες του Χάμις. «Κάλεμ», είπε έντρομη δείχνοντας προς τα εκεί. Ύστερα παρακολούθησε με φρίκη να συγκροτήσει επιτίθενται στους άντρες του Μακφέρσον. Καιτους δεν στρατιώτες μπόρεσε να την κραυγή που βγήκε από μέσα της όταν άκουσε την κόρη της να ουρλιάζει.
~ 177 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17
Ο Άλεξ ήταν προετοιμασμένος για το χειρότερο. Οι άντρες του Χάρκερκ τον είχαν δέσει σ’ έναν ξύλινο πάσσαλο και ήξερε πως θα τον σκότωναν αμέσως μόλις έφταναν τα αδέρφια του. Η φωτιά μαινόταν σ’ όλο το μήκος του εξωτερικού τείχους, ενώ ο Μπραμ και οι άλλοι άντρες προσπαθούσαν να περάσουν μέσα. Ήδη μια ομάδα στρατιωτών είχε φύγει από το φρούριο, πιθανόν για να καταδιώξει τους εισβολείς. Δε σκόπευε να παραμείνει αιχμάλωτός τους. Ο μοναδικός λόγος που ο Χάρκερκ δενγια τον είχε σκοτώσει ακόμα ήταν για να τον χρησιμοποιήσει σαν δόλωμα τους άλλους. Πάλεψε με τους σφιχτούς κόμπους, μα τα δάχτυλά του ήταν παγωμένα από το κρύο. Είχαν δέσει τα χέρια πάνω απ’ το κεφάλι του και τώρα αυτά είχαν μουδιάσει. Η μύτη μιας λόγχης ακουμπούσε το λαιμό του κι είχαν αφαιρέσει το μανδύα και το χιτώνα του. «Αν καταφέρεις να λυθείς, έχω εντολές να σου καρφώσω τη λόγχη στο λαιμό», είπε ο φύλακας. «Μην προσπαθείς άδικα». «Τι είδους αιχμάλωτος θα ήμουν αν δεν προσπαθούσα;» αντιγύρισε ο Άλεξ μ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο και έγνεψε προς το εξωτερικό τείχος. «Η φωτιά πλησιάζει». Ο φρουρός ανασήκωσε τους ώμους. «Τότε καούμε». Πυκνός καπνός υψωνόταν στον αέρα και οθαΆλεξ έψαξε για κάποιο ίχνος του Κάλεμ. Κοιτούσε πέρα στο δάσος και μια ελαφριά κίνηση έπεσε στην αντίληψή του. Εκεί, ανάμεσα στα δέντρα της λοφοπλαγιάς είδε τη Λάρεν. Δεν προχωρούσε, μα παρακολουθούσε από τη θέση της και τα μακριά κόκκινα μαλλιά της ανέμιζαν στον αέρα. Πόσο την αγαπούσε! Όμορφη και ταλαντούχα, καλοσυνάτη, μια γυναίκα πλάι στην οποία ήθελε να περάσει την υπόλοιπη ζωή του. Ο γάμος τους ήταν θείο δώρο, ένα δώρο που ο Άλεξ είχε παραμελήσει για καιρό. Η θέα της αναπτέρωσε την αποφασιστικότητά του να ελευθερωθεί. Το βλέμμα του σχοινιά πάνω απ’στράφηκε το κεφάλι στη του. λόγχη του στρατιώτη και έσφιξε τα Σήκωσε απότομα τα πόδια του απ’ το έδαφος και χτύπησε με δύνα~ 178 ~
μη το στρατιώτη στο πρόσωπο. Ο άντρας παραπάτησε και ο Άλεξ τον κλότσησε ξανά, ρίχνοντάς τον αναίσθητο. Έπιασε τη λόγχη ανάμεσα στα πόδια του και με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να σηκώσει τη λεπίδα ψηλά και να κόψει μ’ αυτήν τα σκοινιά. Μόλις ελευθέρωσε το πρώτο χέρι έλυσε τα υπόλοιπα σκοινιά και άρπαξε κατευθείαν το ακόντιο. Τα μπράτσα του πόνεσαν από την απότομη κυκλοφορία του αίματος. Αγνοώντας τον πόνο, κάρφωσε ένα στρατιώτη πήρε από τον νεκρό ξίφος και ασπίδα. «Άλεξ!» και ακούστηκε η κραυγή τουάντρα Μπραμ. Γύρισε και απέκρουσε ένα χτύπημα από ξίφος. Σκύβοντας στο έδαφος, κλότσησε τα πόδια του άντρα κι ύστερα τον κάρφωσε βαθιά στην κοιλιά. Η όρασή του είχε θολώσει μέσα στη μάχη, έβλεπε όμως τους εχθρούς να πλησιάζουν και να τους περικυκλώνουν. Σήκωσε την ασπίδα του για να αποφύγει τα βέλη και αναζήτησε τριγύρω του μια διέξοδο. Ο λόρδος Χάρκερκ είχε τραβήξει κι αυτός το όπλο του και, από τον τρόπο που άνοιγε δρόμο ανάμεσα στους άντρες, ήταν φανερό πως ο Άγγλος ήταν καλά εκπαιδευμένος. «Είμαστε πολλοί, Μακίνλοχ», χλεύασε Χάρκερκ. «Κι όταν τελειώσει αυτή η μάχη θα μάθουν όλοι πως δεοθα ανεχτώ άλλες επιθέσεις στο φρούριό μου. Τα κεφάλια σας θα εκτεθούν έξω από τα τείχη μου». «Πρώτα πρέπει να τα πάρεις», απάντησε ο Άλεξ ορμώντας επάνω του με το ξίφος. Αυτό χτύπησε πάνω στην ασπίδα του Χάρκερκ, τότε όμως μπήκαν και οι άλλοι στρατιώτες στη μάχη αναγκάζοντας τον Άλεξ να αμύνεται από όλες τις πλευρές. Ο Μπραμ ήρθε κοντά του και πάλεψαν τους εχθρούς πλάτη με πλάτη, ενώ τώρα οι φλόγες πλησίαζαν προς τους θαλάμους των αιχμαλώτων. «Η Νέιρνα θα γίνει έξω φρενών μαζί μου αν σκοτωθώ», είπε ο Μπραμ κρατώντας το σπαθί του και με τα δυο χέρια. «Δεν της είπα ποτέ ότι σκόπευα να να πολεμήσω τον Χάρκερκ». «Τότε καλύτερα μείνεις με ζωντανός», του απάντησε ο Άλεξ σηκώνοντας την ασπίδα του. Καθώς απέκρουε ένα νέο χτύπημα ξίφους, είχε την εικόνα της Λάρεν καρφωμένη σταθερά στο μυαλό του. Αγωνιζόταν μ’ όσες δυνάμεις του απέμεναν, αποφασισμένος να επιβιώσει. Και τότε πλησίασε τον Χάρκερκ. Αυτό το κάθαρμα είχε απειλήσει επανειλημμένα την οικογένειά του. Η Σκοτία θα ήταν πιο ασφαλής τόπος χωρίς αυτόν και ο Άλεξ αδιαφορούσε για τις συνέπειες. Προσήλωσε το βλέμμα του στον άντρα και περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία για ένα θανάσιμο χτύπημα. Η λάμψη του αλυσόπλεκτου θώρακα άστραψε μπροστά του καθώς σήκωνε τοΌταν ξίφοςόμως του. άκουσε την κόρη του να τον φωνάζει, ο Άλεξ αναπήδησε από ένστικτο. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος του Μακφέρσον και των ~ 179 ~
ανδρών του. Κανείς δεν μπορούσε να προστατεύσει την Αντάρα. Το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι του όταν είδε το στρατιώτη να κρατάει την κόρη του σημαδεύοντας το λαιμό της με μια λεπίδα. «Μη!» φώναξε η γυναίκα. Η Λάρεν γύρισε και είδε τη λαίδη Χάρκερκ να στέκεται πίσω της. «Ξέρω πως θέλεις να πας στο φρούριο. Αν όμως σεσας δει,σκοτώσει ο σύζυγόςπρόθυμα μου θα σε εναντίον του άντρα σου. Θα καιχρησιμοποιήσει τους δυο». «Δε θα αφήσω κανέναν να απειλήσει την κόρη μου». «Δε θα μπορέσεις να τη βοηθήσεις αν σκοτωθείς». Η λαίδη Χάρκερκ πήρε το χέρι της. «Αν θέλεις να δεις τι συμβαίνει, θα σε πάω σε έναν άλλο πύργο. Ακολούθησέ με». Οδήγησε τη Λάρεν γύρω από το φρούριο φέρνοντάς τη σ’ ένα μικρό παρατηρητήριο. Ένα χέρι ακούμπησε ξαφνικά τον ώμο της και γύρισε ξαφνιασμένη. Ήταν ο Κάλεμ. Ο Κάλεμ κοίταξε απειλητικά τη λαίδη Χάρκερκ. Εκείνη είδε τα όπλα του και φάνηκε να παίρνει μιαν απόφαση. Του έδειξε να την ακολουθήσει και πέρασαν σε το στρατιώτη που τουςμαζί είδε. μέσα από την είσοδο, ενώ ο Κάλεμ σκότωΌπως το είχε προβλέψει η λαίδη Χάρκερκ, το φυλάκιο ήταν άδειο κι από εκεί θα έβλεπαν καθαρά τη μάχη. Μια μικρή κίνηση έπεσε στην αντίληψή της και η Λάρεν είδε τον απατεώνα ιερέα, τον πατέρα Στίβεν, να παραμονεύει στον απέναντι τοίχο. Ο Κάλεμ ετοίμασε το τόξο του. «Περίμενε», ικέτεψε η λαίδη Χάρκερκ. «Ο Φίνιαν Μακλάχορ μπορεί να φανεί χρήσιμος». Κάτω ο Άλεξ ήταν φανερά διχασμένος μεταξύ της Αντάρα και του Άγγλου βαρόνου. Είχε την ασπίδα του υψωμένη, αλλά η προσοχή του ήτανκαι καρφωμένη στην κόρη τους. Λάρεν πίεσε τα νύχια στις παλάμες της προσευχήθηκε μ’ όλη τη Ηδύναμή της για την ασφάλεια της Αντάρα. «Πίστευες πως θα την άφηνα να φύγει;» ρώτησε ψυχρά ο Χάρκερκ. «Μου είναι ακόμα χρήσιμη». «Είναι μονάχα ένα παιδί, θα σαπίσεις στην Κόλαση αν την πειράξεις», γρύλισε ο Άλεξ. «Πολύ ενδιαφέρον τι μπορεί να κάνει ένας πατέρας για την κόρη του». Ο Χάρκερκ σήκωσε το ξίφος και το ακούμπησε στο λαιμό του Άλεξ. «Σκοτώνει. Κλέβει. Στρέφεται εναντίον των συμμάχων του». Ο Χάρκερκ χαμογέλασε μοχθηρά. «Εσύ τι θα κάνεις για τη δική σου;» Με το τουτην οι άντρες του Μπραμ. Η σινιάλο Λάρεν είδε αγωνίατου στοβαρόνου πρόσωποκινήθηκαν του άντραεναντίον της. «Τίνος η ζωή έχει περισσότερη αξία; Του αδερφού σου; Ή της κόρης σου;» ~ 180 ~
Ο Άλεξ άφησε όλη τη μανία του να ξεσπάσει όταν το ξίφος του χτύπησε το βαρόνο. Ο Χάρκερκ αναγκάστηκε να πισωπατήσει. Ο Άλεξ πάλευε με λύσσα, δίχως να τον νοιάζει η ζωή του. Αυτό που είχε σημασία ήταν να σκοτώσει το βαρόνο ακόμα και με την τελευταία του πνοή. «Σκοτώστε την!» πρόσταξε σω προς τους στρατιώτες του. ο Χάρκερκ και ο Άλεξ τον έσπρωξε πίΕκείνη τη στιγμή είδε τον Φίνιαν Μακλάχορ να ορμά μπροστά μ’ ένα μαχαίρι στα χέρια του. Ο άντρας ύψωσε το όπλο προς την Αντάρα και η καρδιά του Άλεξ σταμάτησε. Αντί όμως να χτυπήσει το παιδί, ο Φίνιαν κάρφωσε τη λεπίδα στο λαιμό του στρατιώτη παίρνοντάς του το παιδί. Ο Άλεξ ανέπνευσε ευκολότερα και οι ενισχύσεις τους άρχισαν τότε να εισβάλλουν στο φρούριο, όπου σιγά σιγά πήραν τον έλεγχο της μάχης. Γυρίζοντας πίσω διαπίστωσε πως ο Χάρκερκ είχε εξαφανιστεί. Το είχε βάλει στα πόδια σαν δειλός. Ξιφομαχώντας αδιάκοπα και σκοτώνοντας στρατιώτη έμπαινε στο δρόμο του ο Άλεξ έφτασε κοντά στηνόποιον κόρη του και τον Φίνιαν Μακλάχορ. «Την έσωσες», είπε στον Φίνιαν με απέραντη ευγνωμοσύνη. «Εξαιτίας μου κινδύνευσε. Λυπάμαι ’ αυτό». γι Ο Άλεξ πήρε την Αντάρα στην αγκαλιά του και το παιδί σφίχτηκε επάνω του. «Όλα είναι εντάξει, γλυκιά μου». Φίλησε τα μαλλιά της τρυφερά. «Ο Χάρκερκ το ’σκάσε», είπε στον αρχηγό των Μακλάχορ. «Νομίζω πως πρέπει να τον βρεις». Ο Φίνιαν έφυγε με πρόσωπο σφιγμένο να καταδιώξει τον Άγγλο λόρδο. Ο Άλεξ προχώρησε προς τις πύλες όπου είδε τον Χάμις Μακφέρσον κυλούσεόταν από είδε το πρόσωπο του άντρα, αλλά φάνηκεναναπλησιάζει. αναπνέει Αίμα ευκολότερα την Αντάρα. «Λυπάμαι, Άλεξ. Σκότωσαν τρεις από τους άντρες μου. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα». «Είναι σώα», του είπε ο Άλεξ. Σκέπασε με το χέρι του το κεφάλι της Αντάρα και απομακρύνθηκαν από τους υπόλοιπους στρατιώτες. «Μαμά!» φώναξε ξάφνου η Αντάρα. Ο Άλεξ γύρισε και είδε τη Λάρεν να τρέχει προς το μέρος τους. Η γυναίκα του πήρε την κόρη τους στην αγκαλιά της και ο Άλεξ κράτησε και τις δυο σφιχτά ενώ η συγκίνηση τον έπνιγε. «Ψάξτε για το βαρόνο», διέταξε τους άντρες του. «Θέλω να βρεθεί». «Εδώ είναι», ακούστηκε τότε η φωνή του Φίνιαν Μακλάχορ. Ο αρχηγός στεκόταν στην κορυφή της σκάλας του πύργου του φρουρίου και ~ 181 ~
στα πόδιατου κειτόταν το πτώμα του λόρδου Χάρκερκ. Ένα από τα βέλη του Κάλεμ είχε τρυπήσει το λαιμό του. Η λαίδη Χάρκερκ στεκόταν κάτωχρη έξω από το φρούριο μαζί με τους άλλους. Οι Σκοτσέζοι αιχμάλωτοι είχαν απελευθερωθεί και έβαλαν φωτιά στο υπόλοιπο φρούριο, τρέποντας σε φυγή τους στρατιώτες πουΗείχαν απομείνει. πτώμα Χάρκερκ αφέθηκε κδεί. Λάρεν στάθηκε Το δίπλα στητου λαίδη μη ξέροντας τι να πει. «Χαίρομαι που σκοτώθηκε», ψιθύρισε η λαίδη Χάρκερκ. «Μόνο που... τώρα δεν ξέρω πού να πάω». Έτριψε τους ώμους της κρυώνοντας και η Λάρεν την άγγιξε διατακτικά. «Δεν έχεις οικογένεια όπου θα μπορούσες να πας, στην Αγγλία ίσως; Μπορούμε να σου παρέχουμε συνοδεία». Η γυναίκα όμως κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Δεν έχω κανέναν». Νωρίτερα η Λάρεν είχε δει ένα νεαρό αγόρι να παρακολουθεί πίσω από τα δέντρα. Ήταν το ίδιο παιδί που η λαίδη Χάρκερκ έκρυβε στο δάσος και τώρα κοιτούσε φοβισμένο να και εξαπλώνεται. Η λαίδη Χάρκερκ προχώρησε προςτηταφωτιά δέντρα έγνεψε στο αγόρι να πλησιάσει. Εκείνο έκανε μερικά διατακτικά βήματα, όταν όμως είδε τον αρχηγό των Μακλάχορ άρχισε να τρέχει. Ρίχτηκε πάνω στον άντρα και ξέσπασε σε κλάματα. Τότε η Λάρεν αντιλήφθηκε για πρώτη φορά ότι δεν επρόκειτο για αγόρι, αλλά για ένα κορίτσι με κοντοκομμένα μαλλιά. Ο αρχηγός των Μακλάχορ χαμογέλασε πλατιά σαν να μην πίστευε στα μάτια του κι έσφιξε το κορίτσι στην αγκαλιά του. «Ιλιάνα, είσαι ζωντανή;» μπαμπά. Εκείνη με έσωσε».κεφάλι Το κορίτσι της«Ναι, κι εκείνος χάιδευε το κουρεμένο της. τον έσφιγγε επάνω «Δωροδόκησα έναν από τους στρατιώτες για να με βοηθήσει να τη φυγαδεύσω», εξήγησε η λαίδη. «Τη μεταμφίεσα σε αγόρι και άφησα τον άντρα μου να πιστεύει πως ήταν νεκρή. Δεν ήξερα πως ήταν κόρη σου», πρόσθεσε μ’ ένα απολογητικό χαμόγελο. Κρατώντας ακόμα την κόρη του από τους ώμους, ο Φίνιαν άπλωσε το χέρι στη λαίδη Χάρκερκ και πήρε το δικό της. «Δεν υπάρχουν λόγια να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου». Η Λάρεν διέκρινε το ζωηρό κοκκίνισμα στο πρόσωπο της γυναίκας. «Η λαίδη Χάρκερκ θα χρειαστεί ένα μέρος για να μείνει, τώρα που κάηκε το φρούριο. Θα συνοδεύσετε εσείς;» «Όπου θελήσει νατηπάει». Ο Άλεξ πλησίασε κρατώντας την Αντάρα από το χέρι. Η Λάρεν τη ~ 182 ~
σήκωσε στην αγκαλιά της και φίλησε το απαλό της μάγουλο. «Να σας συνοδεύσω κι εγώ στο σπίτι σας, κυρία;» ρώτησε τη γυναίκα του. Η απάντηση της Λάρεν ήταν ένα χαμόγελο. Τους επόμενους μήνες στάθηκε αδύνατον για τη Λάρεν να φυσήξει άλλο γυαλί, αφού η εγκυμοσύνη της τη δυσκόλευε πολύ στο χειρισμό των σωλήνων. τη βοήθεια όμως του Ράμζι του Μονρό κατάφερε να τελειώσει τα Με παράθυρα. Ο Άλεξ παρέδωσε τουςκαι ολοκληρωμένους υαλοπίνακες στον ηγούμενο μια εβδομάδα πριν. Η κοιλιά της είχε φουσκώσει τόσο πολύ ώστε ήταν αναγκασμένη να δουλεύει ξυπόλητη, αφού τα παπούτσια δεν της έκαναν πια. Η Νέιρνα ήταν η μόνη που την κατανοούσε πλήρως. Η δική της εγκυμοσύνη επίσης προχωρούσε ομαλά. Και μολονότι απείχαν μόνο λίγες εβδομάδες, η κοιλιά της Λάρεν ξεπερνούσε κατά πολύ σε μέγεθος αυτήν της Νέιρνα. «Είσαι σίγουρη ότι το μωρό θα γεννηθεί σε δυο φεγγάρια;» τη ρώτησε η Νέιρνα καθώς περπατούσαν στην όχθη της λίμνης. Το καλοκαια ρινό εράκι φυσούσε πάνω από το νερό και η Λάρεν καλοδεχόταν τη δροσιά. «Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα γεννηθεί το φθινόπωρο», απάντησε η Λάρεν μ’ ένα φευγαλέο χαμόγελο. «Θα τα καταφέρω ως τότε». Πέρα μακριά το φως του ήλιου έκανε το καινούριο, λιθόκτιστο κάστρο να λαμπιρίζει. Μετά την ήττα του λόρδου Χάρκερκ, οι Μακίνλοχ είχαν κερδίσει περισσότερη υποστήριξη από τα γειτονικά κλαν. Οι Μακλάχορ είχαν ενωθεί μαζί τους και με τα επιπλέον εργατικά χέρια το χτίσιμο επιταχύνθηκε αρκετά. Η Λάρεν είχε αρχίσει να δουλεύει μέσα στο κάστρο για να βρίσκεται περισσότερες ώρες κοντά στον Άλεξ. Εκείνος της είχε φτιάξει ένα πέτρινο τραπέζι κι εκεί περνούσε τον καιρό της κόβοντας το γυαλί ενώνοντας τα κομμάτια με γραμμές μολύβδου, ενώ ο Ράμζι και ο Μον-και ρό είχαναναλάβει την κατασκευή του γυαλιού μέσα στη σπηλιά. Το υπόλευκο φόρεμά της τεντωνόταν πάνω στην κοιλιά της και προχωρούσε στα ρηχά της λίμνης για να ανακουφίσει τους πρησμένους αστραγάλους της. Ένας ξαφνικός πόνος διέτρεξε ξάφνου τη ραχοκοκαλιά της καταλήγοντας σε μια απότομη σύσπαση. Η Λάρεν σταμάτησε να περπατάει και πίεσε το χέρι στην πλάτη της. Πονούσε, μα δεν ήθελε να τρομάξει τη Νέιρνα. Δεν ήταν ασυνήθιστο φαινόμενο οι πόνοι τους τελευταίους μήνες. «Δεν είναι τίποτα», της είπε. «Το παιδί έχει κατέβει χαμηλά και με δυσκολεύει στο περπάτημα. σταματήσω για λίγο, προχώρησε εσύ, θα δίπλα είμαι εντάξει». «ΔεΘα βιάζομαι», της είπε εκείνη και περίμενε της καθώς η Λάρεν έπαιρνε μια βαθιά ανάσα. ~ 183 ~
«Πονάς, έτσι δεν είναι;» της είπε η Νέιρνα όταν η Λάρεν ένιωσε ζάλη και έσφιξε λίγο παραπάνω το χέρι της. «Μη μου λες ψέματα. Χρειάζεσαι βοήθεια». Η Λάρεν έκανε ένα βήμα ακόμα και τότε ένιωσε μια ξαφνική αλλαγή. Ζεστή υγρασία κύλησε ανάμεσα στα πόδιαΌχι. της. Όχι αυτό. Ήταν πολύ νωρίτερα για να γεννηθεί το παιδί της. Σε παρακαλώ Θεέ μου, όχι. «Λάρεν;» ψιθύρισε Άλεξ. Το φόρεμά σου...» έντρομη η Νέιρνα. «Πρέπει να φέρουμε τον «Έσπασαν τα νερά μου, αυτό είναι όλο». Μα ήξερε πως από τη στιγμή που έσπαζαν τα νερά η γέννα ήταν άμεση. Η Νέιρνα έπιασε το χέρι της. «Δεν είναι τα νερά που με ανησυχούν, Λάρεν. Είναι το... το αίμα».
~ 184 ~
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18
«Δεν πρέπει να είσαι εδώ όταν γεννάει», πρόσταξε η Γκρίζελ. «Είναι γυναίκα μου». Ο Άλεξ προσπάθησε να παραμερίσει τη μητέρα του αλλά εκείνη του έκλεινε την είσοδο προς την κάμαρα. «Αυτό το παιδί θα γεννηθεί πολύ πρόωρα», είπε ήρεμα η μητέρα του. «Είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να αναπνεύσει από μόνο του. Η Λάρεν το ξέρει». Άγγιξε ανήσυχη τον ώμο του. «Λυπάμαι που έπρεπε να σας συμβεί ξανά αυτό». Ο πόνος για την απώλεια ενός δεύτερου παιδιού θα ήταν αβάσταχτος για τον Άλεξ, μα δεν μπορούσε να λείψει τώρα από το πλευρό της γυναίκας του. Έσπρωξε τη μητέρα του στο πλάι και άνοιξε την πόρτα. Η Λάρεν ήταν ξαπλωμένη γυμνή στο κρεβάτι και κρατούσε την κοιλιά της με τα δυο της χέρια. Έτρεμε από τους πόνους και τα μάτια της ήταν κλεισμένα σφιχτά. Η Νέιρνα κρατούσε ένα ροζάριο και προσευχόταν σιωπηρά, ενώ η Βανόρα σκούπιζε το μέτωπο της Λάρεν μ’ ένα βρεγμένο πανί. «Εδώ είμαι,α γράι».Πήγε κοντά της, και η Λάρεν άνοιξε τα μάτια. «Θέλω να μιλήσω ιδιαιτέρως στον Άλεξ», είπε στις άλλες γυναίκες. «Θα σας φωνάξω αν σας χρειαστώ», συμπλήρωσε μ’ ένα αδύναμο χαμόγελο. Βανόρα καιΟηΆλεξ Νέιρνα αμέσως, όμως Γκρίζελ φάνηκεΗενοχλημένη. της υπάκουσαν έριξε μια αυστηρή ματιά και ηη μητέρα του βγήκε κι εκείνη από το δωμάτιο. «Φοβάμαι», του είπε η Λάρεν κι άρχισε να κλαίει. Ο Άλεξ άγγιξε το πρόσωπό της. «Ό,τι και να συμβεί, εγώ είμαι εδώ για σένα. Δε θα φύγω ούτε στιγμή». «Δεν το αντέχω. Δε θέλω να χάσω άλλο παιδί». Τη βοήθησε να γείρει επάνω του και την κράτησε στην αγκαλιά του. «Ας μη χάσουμε ακόμα την ελπίδα». Άγγιξε το μέτωπό της με τα χείλη του. Μέσα από μια θήκη στη ζώνη έβγαλε μερικές πολύχρωμες χάντρες. «Θυμάσαι πότε σου τις έδωσα αυτές;» Η Λάρεν έγνεψε καταφατικά. «Ήθελες να μου χαρίσεις πολύτιμες πέτρες». ~ 185 ~
«Κάποια μέρα θα το κάνω». Ακούμπησε μερικές από αυτές πάνω στη διογκωμένη κοιλιά της και οι χάντρες στραφτάλισαν στο φως. «Όμως ο μεγαλύτερος θησαυρός μου είσαι εσύ», της είπε και χάιδεψε τα μαλλιά της. «Μείνε μαζί μου», του ψιθύρισε. «Δε θα σ’ αφήσω. Ό,τι κι αν συμβεί». Ο τοκετός της Λάρεν συνεχίστηκε όλη τη νύχτα και το επόμενο πρωί Ο Άλεξ δεν μπορούσε να κοιμηθεί καθόλου και, όταν το φως του ήλιου τρύπωσε μέσα από τις χαραμάδες του παράθυρου, Βανόρα η και η Γκρίζελ μπήκαν στο δωμάτιο. «Λάρεν, ήρθε κάποιος να σε δει». Μια νεαρή γυναίκα με μαλλιά τόσο κόκκινα όσο και της γυναίκας του μπήκε στο δωμάτιο και η Λάρεν έδειξε μεγάλη χαρά, παρά τον αφόρητο πόνο της. «Σουσάν, εσύ είσαι;» Η αδερφή της πλησίασε και πήρε το χέρι της. «Έλαβα ένα μήνυμα από την Γκρίζελ. Προσπάθησε να ειδοποιήσει τη μάνα μας, αλλά η Ρος δεν μπορούσε να έρθει. Είναι πολύ αδύναμη. Όμως σου στέλνει αυτό». Έβαλε ένα μικρό ξύλινο σταυρό στο χέρι Λάρεν κι εκείνη χαμογέλασε. «Είναι ευτυχισμένη λοιπόν στο της μοναστήρι;» «Ναι, όπως και η Γκάρα». Η Σουσάν της χαμογέλασε πειραχτικά «Εγώ ήμουν το μαύρο πρόβατο του μοναστηριού και παντρεύτηκα πριν δυο χρόνια. Τώρα ζω στη νήσο Σκάι με τον άντρα μου». Ο Άλεξ κοίταξε παραξενεμένος την Γκρίζελ, η οποία μουρμούρισε μια εξήγηση. «Σκέφτηκα ότι θα ήθελε εδώ την οικογένειά της. Αλλά πήρε καιρό να τους βρω». Δεν της είπε τίποτα, μόνο την αγκάλιασε απαλά. «Σ’ ευχαριστούμε». Η Γκρίζελ συνοφρυώθηκε. «Δρόμο τώρα. Το δωμάτιο του τοκετού δεν«Δε είναι μέρος για έναν άντρα». φεύγω». Αρνιόταν να εγκαταλείψει τη Λάρεν αυτές τις στιγμές που τον χρειαζόταν. «Νέιρνα, εσύ πήγαινε», είπε η Βανόρα. «Φέρε μας ζεστό νερό». Η γυναίκα του Μπραμ δίστασε, μα η Βανόρα επέμεινε. «Γιατί την έδιωξες;» απόρησε ο Άλεξ. «Δεν υπάρχει λόγος να τρομοκρατείται, αφού περιμένει και η ίδια το μωρό της τον ερχόμενο χειμώνα». Η Σουσάν πήρε το χέρι της αδερφής της και προσευχόταν ενώ οι πόνοι της Λάρεν χειροτέρευαν. Η Γκρίζελ και η Βανόρα αποφάνθηκαν πως ήταν η ώρα να σπρώξει. της και τη για να να καθίσει ανακούρκουδα. Ο Η Άλεξ Λάρενπήγε πήρεδίπλα βαθιά ανάσα καιστήριξε ετοιμάστηκε γεννήσει. Ο Άλεξ την κρατούσε γερά, προσπαθώντας να της μεταδώσει τη δική του δύ~ 186 ~
ναμη. Δεν άργησε να γεννηθεί το μικροσκοπικό μωρό, με τη βοήθεια της Γκρίζελ. Ο Άλεξ άκουσε με δέος την κραυγή του νεογέννητου και είδε πως είχε αποκτήσει μία ακόμα κόρη. Η Βανόρα έκοψε το λώρο, τύλιξε το παιδί με μια απαλή κουβέρτα και του το έδωσε. Η Λάρεν συνέχισε να σπρώχνει καθώςτον ακολουθούσε της μικρότερης γέννας. Δυο μπλε-γκρι μάτια κοιτούσαν Άλεξ και το τούστερο χέρι της κόρης του είχε το μέγεθος του αντίχειρά του. Κάνε να ζήσει, Θεέ μου, προσευχήθηκε. Κάνε να είναι γερή. «Συνέχισε να σπρώχνεις, Λάρεν», έλεγε τώρα η Βανόρα και ο Άλεξ γύρισε και είδε κατάπληκτος ένα μικροσκοπικό αγόρι να ξεπροβάλλει από το σώμα της Λάρεν, τσιρίζοντας κι αυτό σαν γατί. «Δύο;» ρώτησε σαστισμένος, σαν να είχε δεχτεί γροθιά στο στομάχι. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και έδωσε την κόρη τους στη Λάρεν, ύστερα πήρε στα χέρια του τον πολύτιμο γιο του. Είχε μείνει άφωνος μπροστά στο θαύμα που κρατούσε στα χέρια του. «Είναι Ανασαίνουν». ζωντανά;» ψιθύρισε η γυναίκα «Ναι. Κρατούσε το γιο του. του αγκαλιά και ορκιζόταν μέσα του πως θα έκανε τα πάντα για να τους προστατέψει. «Θα ζήσουν. Και τα δύο». Έβαλε το δεύτερο παιδί στο άλλο χέρι της Λάρεν και τους αγκάλιασε και τους τρεις, νιώθοντας πως τους δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία. Η Λάρεν του χαμογέλασε εξαντλημένη. «Κανείς από τους δυο μας δεν πρόκειται να κλείσει μάτι τους επόμενους μήνες». «Θα τα καταφέρουμε όμως», της είπε. «Μαζί».
~ 187 ~
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τρία χρόνια αργότερα «Νιώθω
ένοχη που αφήνω τα παιδιά», ομολόγησε η Λάρεν. Κρατούσε το χέρι του άντρα της καθώς προχωρούσαν μαζί προς τον πέτρινο κύκλο του δάσους. Ο απογευματινός ήλιος τρύπωνε μέσα απ’ τα κλαδιά ρίχνοντας σκιές πάνω στους μονόλιθους. Μέσα στην ησυχία του δάσους ο Άλεξ την έγδυσε. Ο ήλιος ήταν ζεστός και η Λάρεν ξάπλωσε πάνω στο μανδύα που εκείνος είχε στρώσει στο χώμα. Ο σύζυγός της έβγαλε και τα δικά του ρούχα, ξάπλωσε δίπλα της και την τράβηξε στην αγκαλιά του. «Οι άντρες σου θα αναρωτιούνται πού εξαφανίστηκες», του είπε χαϊδεύοντας το πλατύ του στέρνο. «Δεν έπρεπε να τους εκπαιδεύεις αυτή τη στιγμή;» «Αν ήξεραν πως είμαι με μια όμορφη γυμνή γυναίκα, να είσαι σίγουρη πως θα έδειχναν κατανόηση». Του χαμογέλασε πάνω στα χείλη του και τα χέρια του περιπλανήθηκαν στο κορμί της με λατρεία. Το στόμα και η γλώσσα του γεύονταν τη σάρκα της και η Λάρεν αισθάνθηκε το κορμί του να διεγείρεται πάνω της. αγαπώ, της κοιλιά θηλή και το γοφό της. «Σ’ Άνοιξε τους Λάρεν», μηρούς της καιψιθύρισε συνέχισε φιλώντας να φιλά την την ερεθισμένη της. «Άγγιζέ με παντού», τον πρόσταξε. Η έκφρασή του έγινε πονηρή.5 Μ ένα δάχτυλο άγγιξε το φρύδι της. «Εκεί;» Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, χαμογελώντας. «Ή μήπως εννοείς εκεί;» Το χέρι του κατέβηκε στον ώμο της και συνέχισε το χάδι του. «Ή μήπως εδώ;» ψιθύρισε στο τέλος εισχωρώντας δυο δάχτυλα μέσα στην υγρή ζεστασιά της. Η αναπάντεχη διείσδυση την πλημμύρισε μεαπό ερωτική προσμονή και ανταπέδωσε το χάδι με την παλάμη της γύρω τον ερεθισμένο του ανδρισμό. Κάθε φορά που τον χάιδευε, εκείνος την αντάμειβε με τις ~ 188 ~
κινήσεις των δαχτύλων του. «Ή προτιμάς εδώ;» της ψιθύρισε, χρησιμοποιώντας τα υγρά δάχτυλά του για να ξυπνήσει τα στήθη της. Ένα βογκητό ξέφυγε από μέσα της και αναρρίγησε σύγκορμη. «Φίλησέ με πάλι», του μουρμούρισε. Αντί όμως να φιλήσει τα χείλη της, ο Άλεξ έσκυψε πάνω από τα στήθη της και άρχισε να απομυζεί απαλά την καθεμιά θηλή ξεχωριστά Φίλησε τα πλευρά της, την καμπύλη των γοφώντης. της,Ηώσπου τατου χείλη του κατέληξαν στον πυρήνα της θηλυκότητάς γλώσσα τη διέγειρε ρυθμικά, ώσπου το σώμα της ρίγησε ολόκληρο από την ηδονή. Ο ρυθμός του επιταχύνθηκε κι εκείνη τον ικέτεψε να μη σταματήσει. Τέντωσε την πλάτη της πάνω του, και τα χέρια της βυθίστηκαν στο χώμα όταν εκείνος βρήκε το σημείο που την έκανε να συγκλονιστεί. Δυνατά κύματα έκστασης ξέσπασαν επάνω της και την παρέσυραν σε μια παράφορη ηδονή που την έριξε στην άβυσσο. «Σε θέλω», τον ικέτεψε, κι εκείνος με μια ώθηση βρέθηκε μέσα της. Το κορμί της τον δέχτηκε με ηδονικά ρίγη, ένιωσε να λιώνει ολόκληρη. σταμάτησε της κάνει έρωτα ώσπου οι Η κραυγές της αντήχησανΔε δυνατά Άλλος να ένας οργασμός τη συγκλόνισε. Λάρεν αμφέβαλλε αν άντεχε άλλο, εκείνος όμως και πάλι δε σταμάτησε. Συνέχισε να διεισδύει με δυνατές ωθήσεις, ώσπου ένα τραχύ βογκητό ξεπήδησε από μέσα του τη στιγμή που έφτανε κι ο ίδιος στην κορύφωση. Ξάπλωσε πάνω της και ο ιδρώτας των κορμιών τους αναμείχθηκε. Ύστερα τη γύρισε στο πλάι κι ανέβασε τη γάμπα της πάνω από το γοφό του. Εκείνη έτρεμε ακόμα. Ο Άλεξ την αγκάλιασε και σκέπασε τα κορμιά τους με το μανδύα. Ακούμπησε το πιγούνι του πάνω στο κεφάλι της. «Αν περνούσε από το χέρι μου, θα έμενα εδώ, δε θα γύριζα ποτέ πίσω». «Μα πρέπει να σώσουμε τη Μέριν...» Αναστέναξε. «Αργά ή γρήγορα». Ο άντρας της χαμογέλασε σαρδόνια. «Το αργά μού ακούγεται καλύτερα». Όταν επέστρεψαν βρήκαν επισκέπτες να τους περιμένουν. Η Μέριν στεκόταν στην είσοδο του κάστρου και φάνηκε ανακουφισμένη που τους είδε. «Η Ιβ και ο Κερ προσπαθούν να αλληλοσκοτωθούν». «Πού βρίσκονται τώρα;» ρώτησε η Λάρεν. «Παίζουν με την Ανιάρα και τον Ράμζι». Η Μέριν στριφογύρισε τα μάτια να καιτους τους επισκεφθούν οδήγησε μέσα. εκείνη όσο καικαι η Αντάρα είχαν έρθει απόΤόσο το ανάδοχο σπίτι η καρδιά της Λάρεν σφίχτηκε βλέποντας πόσο γρήγορα είχαν μεγαλώσει. ~ 189 ~
Τα τρίχρονα δίδυμα, ο Κερ και η Ιβ, έπαιζαν μέσα στο κάστρο τρέχοντος ολόγυρος ώσπου ο Ράμζι τα άρπαξε και τα δύο παραμάσχαλα. Το εφηβικό του πρόσωπο ήταν κόκκινο από ντροπή ενώ στο βάθος της μεγάλης αίθουσας η Λάρεν είδε επισκέπτες από μοναστήρι. το Μόλις τους είδε, ο Κερ ελευθερώθηκε και όρμησε προς τον Άλεξ, κι εκείνος σήκωσε το αγοράκι στην αγκαλιά του. Η Λάρεν πήρε την Ιβ από τα χέρια του Ράμζι. «Σ’ ευχαριστώ που τα πρόσεχες», είπε στον νεαρό, ο οποίος έκανε ένατου νεύμα καιπεθάνει επέστρεψε πρόθυμα χνική του. Ο πατέρας είχε προ διετίαςστην καιυαλοτεο Ράμζι έμενε μαζί τους μέσα στο κάστρο. Η Λάρεν πλησίασε τους ιερείς μαζί με τον Άλεξ. «Πώς σας φαίνονται τα καινούρια παράθυρα της εκκλησίας;» Ο ηγούμενος φάνηκε να δυσανασχετεί που ήταν αναγκασμένος να κουβεντιάσει μαζί της. Από τότε που έμαθε πως ο υαλοτεχνίτης ήταν η Λάρεν ήταν φανερό πως δεν είχε ξεπεράσει τις αντιρρήσεις του. «Πολλοί προσκυνητές σταματούν για να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό», παραδέχτηκε. «Και οι υαλοπίνακες προσελκύουν όλο και περισσότερους επισκέπτες κάθε χρόνο». Έγνεψε σε έναν από τους ιερείς κι αυτός ξεδίπλωσε μια περγαμηνή. «Ο επίσκοπος Γουλιέλμος ντε Λαμπερτόν μου ζήτησε να σας παραγγείλω εκ μέρους του άλλο ένα παράθυρο για τον καθεδρικό του Αγίου Ανδρέα. Σαςέφερα τα σχέδια». «Θα τα κοιτάξω». Η Λάρεν πήρε τα σχέδια. «Αλλά η Νέιρνα θα διαπραγματευτεί τους όρους της παραγγελίας». Η Νέιρνα λάτρευε να διαπραγματεύεται τις τιμές. Πρόσφατα είχε γεννήσει το δεύτερο παιδί της και θα καλοδεχόταν την ευκαιρία να απολαύσει ένα καλό παζάρι. Η Λάρεν πρότεινε στους ιερείς να μείνουν για ένα ελαφρό δείπνο. Ύστερα έβαλε τα δίδυμα να καθίσουν στο τραπέζι δίπλα στη Μέριν και την να Αντάρα και η ίδια πήρε τα σχέδια και πήγε πέτρινο στο τραπέζι της για τα μελετήσει. Ο Άλεξ ήρθε δίπλα της. «Τι γνώμη έχεις;» τον ρώτησε. «Είναι δική σου απόφαση. Αν θέλεις να φτιάξεις το γυαλί, εγώ δεν έχω αντίρρηση». Αυτά τα παράθυρα θα ήταν μεγαλύτερα από οτιδήποτε είχε κάνει η Λάρεν στο παρελθόν. Ήταν μια πρόκληση που δεν μπορούσε να αγνοήσει. «Θέλω να προσπαθήσω». Ο Κερ πήγε κοντά της και γκρίνιαξε ζητώντας αγκαλιά. Η Λάρεν τον πήρε στα χέρια της και το παιδί τύλιξε σφιχτά τα μπράτσα του γύρω από το λαιμό της. «Φιλί, μαμά». έδωσε ένα τρυφερό φιλί κι ύστερα τον άφησε κάτω. Ο Άλεξ τηςΤου χαμογέλασε πονηρά. «Φιλί». Την τράβηξε σε μια απόμερη γωνιά και τη φίλησε με πάθος. Ο Κερ ~ 190 ~
ήρθε κοντά και τον έσπρωξε ελαφρά. «Αυτή είναι η δική μου Λάρεν. Όχι η δική σου», είπε αγριοκοιτάζοντας τον πατέρα του. Η Λάρεν έβαλε τα γέλια. «Είμαι η μητέρα σου. Όχι η Λάρεν σου», τον διόρθωσε. Ο Άλεξ τύλιξε το χέρι του γύρω από τη μέση της και γύρισαν στους άλλους. «Κάνεις λάθος, γιε μου. Είναι η δική μου Λάρεν». Τα λόγια του ζέσταναν την καρδιά της ενώ ο Άλεξ έσκυψε και τη φίλησε στον κρόταφο. «Σ’ αγαπώ». «Κι εγώ σ’ αγαπώ». Ακούμπησε τα χέρια της πάνω στους ώμους του και μέσα στα μάτια του είδε την απόδειξη της αγάπης και της αφοσίωσής του. Με το χέρι της μέσα στο δικό του, προχώρησαν μαζί προς τις ευλογημένες στιγμές που τους περίμεναν.
Μη χάσετε την ιστορία»του Κάλεμ! «Σιωπηλός Χαϊλάντερ της Michelle Willingham (#307)
~ 191 ~
