Michelle Willingham
Ο Γάμος του Χαϊλάντερ Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΜΑΚΙΝΛΟΧ 1
ΚΛΑΣΙΚΑ ΑΡΛΕΚΙΝ - ΤΕΥΧΟΣ 295 ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Έφη Αρβανίτη
ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΒΕΕ
Kεφάλαιο 1 Μπάλαλοχ, Σκοτία, 1305 μ.Χ. Ο Μπραμ Μακίνλοχ δε θυμόταν από πότε είχε να φάει ή να κοιμηθεί. Αισθανόταν ολόκληρο το σώμα του μουδιασμένο και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να συνεχίζει την πορεία του. Μετά από τόσο πολλά χρόνια εγκλεισμού σε μια σκοτεινή φυλακή είχε ξεχάσει την αίσθηση του ήλιου πάνω του. Αντίθετα, το ηλιόφως τον τύφλωνε κι αναγκαζόταν να προχωρεί με τα μάτια μισόκλειστα και το βλέμμα του καρφωμένο στο έδαφος. Δε θυμόταν πόσος χρόνος ακριβώς είχε περάσει από την ώρα που απέδρασε. Η εξάντληση είχε θολώσει την όρασή του και δεν ήξερε πια πόσοι Άγγλοι στρατιώτες τον ακολουθούσαν ή πού βρίσκονταν τώρα. Είχε μείνει μακριά από την κοιλάδα, προτιμώντας τους δασωμένους λόφους με τα έλατα για να παραμένει αθέατος. Τα ρούχα και τα μαλλιά του ήταν μουσκεμένα, αφού είχε αναγκαστεί να κολυμπήσει μέσα σ’ ένα ποτάμι για να τον χάσουν τα σκυλιά. Υπήρχαν και σκυλιά; Δεν ήταν σίγουρος πια. Σκιές θόλωναν το νου του, η πραγματικότητα και οι εφιάλτες του μπερδεύονταν. Συνέχισε να προχωρείς, διέταξε τον εαυτό του. Μη σταματάς. Μη σταματάς τώρα. Στην κορυφή του λόφου, το πόδι του γλίστρησε κι ο Μπραμ έπεσε στο χώμα. Πριν σηκωθεί ξανά, αφουγκράστηκε μήπως ακούσει τους διώκτες του. Τίποτα. Σιωπή απλωνόταν πάνω από τα Χάιλαντς και μόνο οι ήχοι από τα πουλιά και τα έντομα έσπαζαν την απόλυτη ησυχία. Ο Μπραμ αρπάχτηκε απ’ το χορτάρι προσπαθώντας να ξαναβρεί την ισορροπία του. Μόλις κατάφερε να σηκωθεί έκανε μια αργή περιστροφή, κοιτώντας προς όλες τις κατευθύνσεις. Από την κορυφή του λόφου δεν έβλεπε παρά μόνο απέραντες εκτάσεις με κακοτράχαλα δασωμένα βουνά και το συννεφιασμένο ουρανό από πάνω τους. Ελευθερία. Άφησε τα μάτια του να χορτάσουν το θέαμα, την αχανή γη που τόσο νοσταλγούσε τα περασμένα εφτά χρόνια. Αν και βρισκόταν μακριά από το σπίτι του, αυτά τα βουνά ήταν οικεία σαν παλιοί φίλοι. Ο Μπραμ στάθηκε ένα λεπτό για να ξαναβρεί την ανάσα του και να ξεκουραστεί. Θα ’πρεπε να είναι ευτυχής που είχε καταφέρει να δραπετεύσει από τη φυλακή του, αλλά ξαφνικά τον κυρίεψαν οι ενοχές. Αυτός ήταν ελεύθερος ενώ ο αδερφός του, ο Κάλεμ, βρισκόταν ακόμα πίσω από τα κάγκελα εκείνου του καταραμένου μέρους. Κάνε να παραμείνει ζωντανός, προσευχήθηκε ο Μπραμ. Κάνε να μην είναι πολύ αργά. Αν μπορούσε, θα πουλούσε και την ψυχή του για να βγάλει τον Κάλεμ από τη φυλακή. Ιδίως μετά το τίμημα που ο αδερφός του πλήρωσε για τη δική του ~3~
ελευθερία. Άρχισε να προχωρεί προς τα δυτικά, με κατεύθυνση το Μπάλαλοχ. Με σταθερό βήμα θα μπορούσε να φτάσει στο κάστρο μέσα στην επόμενη ώρα. Είχε χρόνια να πάει εκεί, από τότε που ήταν δεκάξι χρονών. Άραγε, οι Μακφέρσον θα του παραχωρούσαν άσυλο; Θα τον θυμούνταν; Θα τον αναγνώριζαν; Παγωνιά απλώθηκε μέσα του κι ο Μπραμ έτριψε τους τραυματισμένους καρπούς του. Η εξάντληση τόσων ημερών τον είχε καταβάλει, τα χέρια του έτρεμαν. Τι δε θα ’δινε για ένα νυχτερινό ύπνο δίχως όνειρα, δίχως τους εφιάλτες του να τον τυραννούν! Όμως, υπήρχε ένα επίμονο όνειρο. Η γυναίκα την οποία ονειρευόταν κάθε βράδυ όλα αυτά τα εφτά χρόνια. Η Νέιρνα. Παρά τους εφιάλτες της φυλακής είχε διατηρήσει ανέπαφη την εικόνα της μέσα στο μυαλό του. Τα πράσινα μάτια της, τα καστανά μαλλιά που έφταναν ως τη μέση της, το χαμόγελο που του έλεγε πως ήταν ο μοναδικός άντρας που θα ήθελε ποτέ στη ζωή της. Η ανησυχία τον κυρίεψε μόλις αναρωτήθηκε τι να είχε απογίνει εκείνη μέσα σ’ αυτά τα χρόνια. Μήπως τελικά τον είχε μισήσει; Μήπως τον είχε ξεχάσει; Τώρα θα ήταν διαφορετική. Αλλαγμένη, όπως κι ο ίδιος. Άπλωσε το χέρι στο στρίφωμα του κοντού χιτώνα του και άγγιξε την πέτρα που έκρυβε εκεί μέσα. Με τα χρόνια, η μικρή επίπεδη πέτρα κόντευε να λιώσει. Του την είχε δώσει η Νέιρνα για φυλαχτό, τη βραδιά που έφυγε για να πολεμήσει εναντίον των Άγγλων. Η θύμησή της τον είχε γλιτώσει από την τρέλα. Η Νέιρνα ήταν ο άγγελος που τον συγκρατούσε για να μην πέσει στις φωτιές της κόλασης. Του είχε δώσει ένα λόγο για να ζήσει και να παλέψει. Αλλά θα ήταν ουτοπικό να φαντάζεται τώρα πως εκείνη τον περίμενε. Μετά από εφτά χρόνια απουσίας, μάλλον θα τον είχε ξεχάσει. Μήπως, όμως, τον αγαπούσε ακόμα; Αυτή η σκέψη ήταν η κλωστή ελπίδας που τον βοηθούσε να συνεχίζει το δρόμο του. Πλησίαζε πια στο κάστρο των Μακφέρσον όπου μπορούσε να ζητήσει καταφύγιο για τη νύχτα. Φαντάστηκε πως κρατούσε τη Νέιρνα στην αγκαλιά του, πως ανάσαινε το απαλό άρωμά της και γευόταν τα χείλη της, αφήνοντας πίσω του τις επώδυνες μνήμες του παρελθόντος. Καθώς διέσχιζε την κοιλάδα είδε το Μπάλαλοχ, κουρνιασμένο ανάμεσα στους λόφους σαν αστραφτερό μαργαριτάρι. Ο Μπραμ κάθισε στο χορτάρι και κοίταξε το κάστρο. Και τότε άκουσε πίσω του ήχο από οπλές αλόγων. ~4~
Σηκώθηκε γρήγορα όρθιος, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Κοίταξε πίσω του και είδε τη λάμψη από τις πανοπλίες των στρατιωτών. Όχι. Η άρνηση ήρθε σαν μια βίαιη διαταγή προς τον εαυτό του. Δεν μπορούσε να τους αφήσει τώρα να τον συλλάβουν. Όχι αυτή τη φορά. Όχι μετά από τόσα χρόνια φυλακής. Άρχισε να τρέχει με πόδια που έτρεμαν. Όμως το αδύναμο κορμί του τον πρόδωσε, τα γόνατά του λύγισαν και ο Μπραμ έπεσε στο χώμα. Το κάστρο υψωνόταν μπροστά του. Βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής. Η αγωνία τον βοήθησε να σηκωθεί, να διατάξει τα πόδια του να κινηθούν και πάλι. Όμως οι στρατιώτες τον πρόλαβαν. Γαντοφορεμένα χέρια τον άρπαξαν από τα μπράτσα. Καθώς ο Μπραμ πάλευε να τους ξεφύγει, του πέρασαν μια κουκούλα στο κεφάλι. Ύστερα τον έριξαν κάτω κι όλα σκοτείνιασαν. *** «Κάτι συμβαίνει, Τζένι», είπε η Νέιρνα Μακφέρσον στην καμαριέρα της, καθώς κοιτούσε έξω απ’ το παράθυρό της τον εσωτερικό περίβολο του κάστρου. Τέσσερις καβαλάρηδες είχαν μπει από την πύλη του οχυρού. Ο αρχηγός τους φορούσε πανοπλία και κωνικό κράνος. «Έχουν έρθει εδώ Άγγλοι στρατιώτες, αλλά δεν ξέρω γιατί». «Πιθανόν άντρες του Χάρκερκ, που ήρθαν να ζητήσουν κι άλλα χρήματα απ’ τον πατέρα σου», απάντησε η Τζένι κλείνοντας το μπαούλο. «Όμως μην ανησυχείς. Είναι δική του έγνοια, όχι δική σου». Η Νέιρνα απομακρύνθηκε από το παράθυρο βράζοντας από θυμό. «Δε θα έπρεπε να τον υποχρεώνουν να τους δωροδοκεί. Είναι άδικο». Ο Ρόμπερτ Φίτσροϊ, ο Άγγλος βαρόνος του Χάρκερκ, είχε εγκαταστήσει τη φρουρά του δυτικά από το κάστρο του πατέρα της, ένα χρόνο μετά την ήττα των Σκοτσέζων στο Φόλκερκ. Εκατοντάδες οχυρά των Άγγλων βρίσκονταν διάσπαρτα σ’ όλη τη χώρα ενώ κάθε χρόνο ξεφύτρωναν καινούρια. Ο πατέρας της τους είχε προσφέρει υποταγή και χρήματα, απλώς και μόνο για να διαφυλάξει την ασφάλεια των ανθρώπων του από κάθε επίθεση. Οι Άγγλοι ρουφούσαν το αίμα του σαν βδέλλες. Αυτό έπρεπε να σταματήσει. «Πάω να δω γιατί βρίσκονται εδώ». Η Νέιρνα πήγε προς την πόρτα, αλλά η Τζένι της έκλεισε το δρόμο. Τα καστανά μάτια της ηλικιωμένης γυναίκας ήταν γεμάτα συμπάθεια. «Σήμερα γυρίζουμε σπίτι, Νέιρνα. Δε νομίζω πως θέλεις να τσακωθείς με τον πατέρα σου πριν φύγεις από εδώ». Το βέλος της λογικής βρήκε το στόχο του. Οι ώμοι της Νέιρνα χαμήλωσαν ~5~
και η κοπέλα ευχήθηκε να μπορούσε με κάποιο τρόπο να βοηθήσει τον Χάμις Μακφέρσον. Τον απομυζούσαν κι εκείνη αρρώσταινε στη σκέψη των όσων έκανε ο πατέρας της για την ασφάλεια του κλαν του. Όμως, το Μπάλαλοχ δεν ήταν πια το σπίτι της. Ούτε και το Κάλεντον, αν και είχε ζήσει εκεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Από τότε που παντρεύτηκε τον αρχηγό του κλαν των Μακ-ντόνελ. Ο Άιβερ τώρα ήταν νεκρός. Και μολονότι η Νέιρνα είχε ζήσει μια καλή ζωή μαζί του, ο γάμος τους δε γνώρισε ούτε το παραμικρό ίχνος της αγάπης όπως την ήξερε εκείνη. Μια αόριστη θλίψη τρύπωσε στην καρδιά της στη θύμηση του άντρα που είχε χάσει πριν από πολλά χρόνια. Ο θάνατος του Μπραμ Μακίνλοχ είχε ραγίσει την καρδιά της. Κανένας άντρας έκτοτε δεν τον είχε αντικαταστήσει εκεί. Τώρα, η Νέιρνα δεν ήταν ούτε σύζυγος ούτε μητέρα. Ο γιος του Άιβερ, από άλλο γάμο, και η γυναίκα του είχαν ήδη αναλάβει την αρχηγία του κλαν. Εκείνη ήταν απλώς μια ασήμαντη νεαρή χήρα από το παρελθόν. Η αίσθηση της μοναξιάς απλώθηκε μέσα της μαζί με την πυρετώδη επιθυμία να γίνει χρήσιμη σε κάποιον. Ήθελε ένα σπιτικό και μια οικογένεια. Ένα μέρος όπου θα ανήκε, όπου δε θα ένιωθε σαν σκιά. Αυτό το μέρος δεν ήταν ούτε το σπίτι του πατέρα της ούτε το σπίτι του νεκρού συζύγου της. «Δε θα ανακατευτώ», υποσχέθηκε στην Τζένι. «Θέλω μόνο να δω γιατί ήρθαν αυτή τη φορά. Τους έχει ήδη πληρώσει το φόρο αυτού του τριμήνου». «Νέιρνα», την προειδοποίησε η καμαριέρα της. «Μην ανακατευτείς». «Θα ακούσω μόνο τι λένε», της αποκρίθηκε η κοπέλα δήθεν αδιάφορα. «Και ίσως προσπαθήσω να μιλήσω με τον πατέρα μου». Η καμαριέρα της γκρίνιαξε, αλλά την ακολούθησε στις σκάλες. «Πάρε τον Άνγκους μαζί σου», τη συμβούλεψε. Η Νέιρνα δεν ήθελε φρουρό. Καθώς όμως διέσχιζε τη μεγάλη αίθουσα, ο Άνγκους Μακφέρσον, ένας άντρας με πλατύ στήθος και μπράτσα σαν τα κλαδιά χοντρού δέντρου, σκίασε το δρόμο της. Σαν βρέθηκε έξω στη δυνατή μεσημεριανή αντηλιά είδε τους Άγγλους στρατιώτες να στέκονται στον εσωτερικό περίβολο. Στη ράχη ενός αλόγου βρισκόταν ριγμένο ένα σκεπασμένο αντρικό σώμα. Η καρδιά της Νέιρνα σφίχτηκε στο θέαμα και έτρεξε κοντά. Μήπως είχαν βρει κανέναν απ’ τους Μακφέρσον; Ο αρχηγός τους μιλούσε με τον Χάμις. «Πιάσαμε αυτό τον άντρα να τριγυρίζει κοντά στο Μπάλαλοχ. Ένας απ’ τους δικούς σας, υποθέτω». Τα χείλη του αξιωματικού μισάνοιξαν σ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο. Το χέρι της Νέιρνα έσφιξε το μαχαίρι στη ζώνη της. Ο πατέρας της αντίκριζε ανέκφραστος τον αξιωματικό. «Είναι ζωντανός;» Ο Άγγλος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του κι έγνεψε σ’ έναν στρατιώτη να φέρει το άλογο με τον αιχμάλωτο λίγο πιο κοντά. Το πρόσωπο του άντρα ~6~
ήταν ακόμα καλυμμένο με την κουκούλα. «Πόσο αξίζει για σας η ζωή ενός άντρα;» ρώτησε ο Άγγλος. «Δεκαπέντε πένες, ίσως;» «Δείξε μου το πρόσωπό του», ζήτησε ήρεμα ο Χάμις κάνοντας ένα σιωπηρό σινιάλο στον επιστάτη του. Όποιο ποσό κι αν του όριζαν, η Νέιρνα ήταν σίγουρη πως ο πατέρας της θα το πλήρωνε. Αλλά δεν ήξερε αν ο αιχμάλωτος ήταν ζωντανός. «Είκοσι πένες», είπε ο Άγγλος και διέταξε τους άντρες του να ανασηκώσουν τον αιχμάλωτο πάνω στο άλογο. Ο κουκουλωμένος άντρας δεν μπορούσε να σταθεί από μόνος του. Τα ρούχα του ήταν τόσο κουρελιασμένα, που η Νέιρνα δεν κατάφερε να αναγνωρίσει από ποιο κλαν προερχόταν. Τα μακριά μαύρα μαλλιά που έπεφταν στους ώμους του ήταν το μοναδικό στοιχείο ταυτότητάς του. Η Νέιρνα πλησίασε πιο κοντά στον πατέρα της. «Δεν είναι δικός μας», του ψιθύρισε. Οι στρατιώτες άρπαξαν τον αιχμάλωτο από τους ώμους και ένας τρίτος έσπρωξε το κεφάλι του άντρα προς τα πίσω, γυμνώνοντας το λαιμό του. «Είκοσι πέντε πένες», απαίτησε ο Άγγλος βγάζοντας το μαχαίρι του. «Η ζωή του σου ανήκει, Μακφέρσον. Αν τη θέλεις, φυσικά». Ο αξιωματικός ακούμπησε τη λεπίδα στο λαιμό του αιχμαλώτου. Στο άγγιγμα του μετάλλου πάνω στην επιδερμίδα του, ο άντρας έσφιξε τις γροθιές του και πάλεψε άγρια να ξεφύγει από τα χέρια των στρατιωτών. Ήταν ζωντανός. Η καρδιά της Νέιρνα χτύπησε δυνατά καθώς κοιτούσε το καλυμμένο πρόσωπο του άγνωστου άντρα. Τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν, γιατί κατάλαβε πως οι Άγγλοι δε θα έδειχναν κανένα έλεος για τον ξένο. Σκόπευαν πραγματικά να τον εκτελέσουν εκεί, στον περίβολο του κάστρου. Και δεν υπήρχε τρόπος να καταλάβουν αν επρόκειτο για έναν Μακφέρσον ή για κάποιον από τους εχθρούς τους. «Τριάντα πένες», είπε τότε ο πατέρας της παίρνοντας το μικρό πουγκί που είχε φέρει ο επιστάτης του. Ο αξιωματικός γέλασε κι άρπαξε το πουγκί που του πέταξε ο Χάμις. Οι στρατιώτες έπαψαν να συγκρατούν τον αιχμάλωτο κι εκείνος έπεσε μπροστά. Αμέσως μετά σωριάστηκε στο χώμα, χωρίς να σηκωθεί ξανά. «Γυρίστε πίσω στον Χάρκερκ», τους διέταξε ο Χάμις. Ο Άγγλος αξιωματικός ανέβηκε στο άλογό του, παίζοντας στα χέρια του το πουγκί. «Αναρωτιόμουν αν θα τον άφηνες να πεθάνει. Θα τον σκότωνα, ξέρεις. Ένας Σκοτσέζος λιγότερος», είπε και τα χείλη του έγιναν μια λεπτή γραμμή. Ο Άνγκους πλησίασε πίσω από τη Νέιρνα σφίγγοντας στο χέρι του το ακόντιο. Κι άλλοι πολεμιστές Μακφέρσον περικύκλωσαν τους Άγγλους στρατιώτες που όμως είχαν ήδη αρχίσει να αναχωρούν. Η Νέιρνα δεν μπορούσε να χωνέψει την τελευταία εξωφρενική σπατάλη ~7~
του πατέρα της. Τριάντα πένες! Και μάλιστα είχε πληρώσει χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο πατέρας της την κοίταξε σαν να είχε διαβάσει τη σκέψη της. «Η ζωή ενός ανθρώπου είναι πιο σημαντική από μερικά νομίσματα», της είπε. «Το ξέρω». Η Νέιρνα έσφιξε τα χέρια της μεταξύ τους, προσπαθώντας να συγκρατήσει τον εκνευρισμό της. «Τι θα κάνεις όμως όταν επιστρέψουν και ζητήσουν περισσότερα; Θα συνεχίσεις να πληρώνεις τον Χάρκερκ, ώσπου να μπουν στο Μπάλαλοχ και να καταστρέψουν το κλαν μας;» Ο πατέρας της πλησίασε τον πεσμένο στο χώμα αιχμάλωτο. «Είμαστε ζωντανοί, Νέιρνα. Το κλαν μας είναι ένα από τα λίγα που έχουν απομείνει αλώβητα. Ορκίζομαι στο Θεό ότι ακόμα κι αν χρειαστεί να ξοδέψω το τελευταίο μου νόμισμα για την ασφάλειά του, θα το κάνω. Κατάλαβες;» Η Νέιρνα κατάπιε νευρικά ενώ ο Χάμις Μακφέρσον γύριζε τον άντρα ανάσκελα και τον βοηθούσε να ανασηκωθεί. «Δε θα έπρεπε να σε αναγκάζουν να τους δωροδοκείς. Δεν είναι σωστό», είπε στον πατέρα της. Κατά τη γνώμη της, οι Άγγλοι στρατιώτες δε διέφεραν καθόλου από τους ανέντιμους εμπόρους. Οι άνθρωποι εκμεταλλεύονταν τους άλλους όποτε τους δινόταν η ευκαιρία να το κάνουν. Γονάτισε δίπλα στον πατέρα της, προσπαθώντας να ηρεμήσει. «Λοιπόν παλικάρι μου, ας δούμε τώρα ποιος είσαι», είπε ο Χάμις και του τράβηξε την κουκούλα. Η καρδιά της Νέιρνα σταμάτησε όταν είδε το πρόσωπο του αιχμαλώτου. Ο Μπραμ Μακίνλοχ. Ο άντρας τον οποίο δεν είχε δει από την ημέρα του γάμου τους, πριν από εφτά χρόνια. *** Ένα χλομό φεγγάρι φώτιζε το δωμάτιο όταν ο Μπραμ άνοιξε τα μάτια του. Όλοι οι μύες του πονούσαν και διψούσε τρομερά. «Μπραμ», ακούστηκε μια απαλή φωνή. «Ξύπνησες;» Γύρισε προς το μέρος της φωνής και αναρωτήθηκε μήπως ήταν πεθαμένος. Γνώριζε αυτή τη φωνή. Ανήκε στη Νέιρνα, τη γυναίκα που ονειρευόταν εφτά χρόνια. Ένιωσε ένα φλιτζάνι να πλησιάζει στα χείλη του και ο Μπραμ ήπιε με ευγνωμοσύνη τη δροσερή μπίρα. Η Νέιρνα πλησίασε περισσότερο και άναψε μια λάμπα για να φωτίσει το σκοτεινό δωμάτιο. Μόνο τότε είδε εκείνος τα χαρακτηριστικά της και φοβήθηκε ότι το όραμα θα έσβηνε μόλις έκλεινε τα μάτια του. Το στόμα της ήταν καλοσχηματισμένο, τα ζυγωματικά της ψηλά και τα μακριά καστανά μαλλιά της έπεφταν ελεύθερα στην πλάτη της. Είχε γίνει μια ~8~
όμορφη γυναίκα. Ήθελε να την αγγίξει, μόνο και μόνο για να βεβαιωθεί πως ήταν αληθινή. Η λαχτάρα τον πλημμύρισε ανάμεικτη με μια θλίψη γλυκόπικρη. Το χέρι του έτρεμε όταν το άπλωσε προς το μέρος της. Χάιδεψε την παλάμη της σαν να ζητούσε συγχώρεση, σαν να ευχόταν να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Εκείνη δεν τραβήχτηκε. Αντίθετα, τα δάχτυλά της τυλίχτηκαν γύρω από τα δικά του και το πρόσωπό της φανέρωσε τις αμφιβολίες της. «Δεν το πιστεύω ότι είσαι ζωντανός». Ο Μπραμ ανακάθισε και εκείνη πλησίασε κοντά του. Το ελεύθερο χέρι του αγκάλιασε τον αυχένα της κι αμέσως ένα ελαφρύ άρωμα λουλουδιών ήρθε προς το μέρος του. Έγειρε κοντά της, ανίκανος να χορτάσει την εικόνα της. Πόσο την είχε ανάγκη αυτή τη στιγμή! Έπλεξε τα δάχτυλα μέσα στα μαλλιά της κι ανασήκωσε το πρόσωπό της προς το δικό του. Ύστερα φίλησε τη γυναίκα που ήταν η ελπίδα του για ζωή. Τη Νέιρνα που τόσα χρόνια λαχταρούσε. *** Η καρδιά της Νέιρνα χτυπούσε δυνατά. Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει, καθώς γευόταν το μεθυστικό φιλί του άντρα ο οποίος δεν έδειχνε να νοιάζεται για τα χαμένα χρόνια. Ο Μπραμ δε μιλούσε ποτέ πολύ και τώρα της έλεγε δίχως λόγια πόσο πολύ την είχε νοσταλγήσει. Τη φιλούσε σαν να μην τη χόρταινε, σαν να ήταν εκείνη η εκπλήρωση μιας προσευχής του. Χωρίς να το καταλάβει, η Νέιρνα βρέθηκε να ανταποκρίνεται στο φιλί του. Ήταν μάρτυς της ο Θεός πως αυτό δεν το περίμενε ποτέ. Ένιωθε σαν να έβλεπε φάντασμα. Αλλά όταν ο Μπραμ έγειρε να τη φιλήσει πάλι, την έπεισε πως ήταν φτιαγμένος από σάρκα και οστά. Ένα μπλεγμένο κουβάρι από συναισθήματα στριφογύριζε στην ψυχή της. Η Νέιρνα γαντζώθηκε από τους ώμους του Μπραμ, ανήμπορη να εμποδίσει τα δάκρυά της. Τον είχε θρηνήσει, εξοργισμένη με τον άδικο χαμό του. Κι όταν, τελικά, είχε αποδεχτεί το μουντό πόνο της απώλειας, η μοίρα θέλησε να περιγελάσει το θρήνο της και να τον ξαναφέρει κοντά της. Ήταν διχασμένη ανάμεσα στην ευτυχία, επειδή τον είχε πάλι κοντά της, και των ενοχών, επειδή τον είχε προδώσει. Είχε παντρευτεί κάποιον άλλο. Και μολονότι ο Άιβερ ήταν νεκρός πια και δεν ήταν ντροπή να φιλάει ξανά τον Μπραμ, η Νέιρνα ένιωθε παράξενα. Τα χείλη του διέγραψαν το πλάι του προσώπου της, από τον κρόταφο μέχρι το περίγραμμα του πιγουνιού της κι ο πόθος κυρίεψε τη Νέιρνα. Κι όταν ο Μπραμ την τράβηξε να ξαπλώσει επάνω του η Νέιρνα ένιωσε τη διέγερση του ξαναμμένου κορμιού του πάνω στο δικό της. «Νέιρνα», ψιθύρισε ο Μπραμ. ~9~
Η φωνή του ήταν βραχνή, μια βαθιά μπάσα νότα που χάιδεψε καυτή την επιδερμίδα της κι έβαλε φωτιά στο αίμα της. Η Νέιρνα δεν ήξερε τι ήταν όλα αυτά που ένιωθε, αλλά την τρομοκρατούσαν. Τα χέρια του Μπραμ ταξίδεψαν στην πλάτη της και στάθηκαν στους γλουτούς της για να την πιέσουν πάνω του. Η αίσθηση της διέγερσής του ανάμεσα στα πόδια της έκανε τη Νέιρνα να λιώσει από επιθυμία. Οι θηλές της σκλήρυναν κάτω από το φόρεμά της, όταν το στόμα του Μπραμ κάλυψε το δικό της με κτητική απαίτηση. Κάθε κύτταρο του κορμιού της είχε συντονιστεί στο άγγιγμά του και όσο πιο παθιασμένα τη φιλούσε τόσο πιο πολύ τον ήθελε η Νέιρνα. Τον φαντάστηκε να σηκώνει τις φούστες της και να τον αισθάνεται, γυμνό και σκληρό, πάνω της. Η Νέιρνα σάστισε. Δεν έπρεπε να αντιδρά έτσι σ’ έναν άντρα που της ήταν τώρα κυριολεκτικά ξένος. Παγιδευμένη ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, δεν ήξερε αν έπρεπε να εμπιστευθεί την καρδιά της ή το μυαλό της. Τα ακροδάχτυλα του Μπραμ χάιδεψαν το πρόσωπό της μ’ έναν τρόπο που έφερε στο νου της όλα τα συναισθήματα που είχε προσπαθήσει να θάψει μέσα της. Το δικό του πρόσωπο ήταν τσακισμένο, σαν να είχε δει εκείνος πράγματα που δεν έπρεπε να δει. Κι ήταν τρομερά αδυνατισμένος. «Μπραμ, πού βρισκόσουν όλον αυτό τον καιρό;» Στην αρχή δεν της απάντησε. Ύστερα ανακάθισε κρατώντας τη στην αγκαλιά του. Οι παλάμες του αγκάλιασαν το πρόσωπό της σαν να προσπαθούσε εκείνος να απομνημονεύσει τα χαρακτηριστικά της. Η Νέιρνα σκέπασε τα χέρια του με τα δικά της και τον κοίταξε στα μάτια, προτρέποντάς τον να της πει τι του είχε συμβεί. «Ήμουν φυλακισμένος στο Κέρνρος». Η Νέιρνα είχε ακούσει για τον Άγγλο κόμη του Κέρνρος και τη βαναυσότητά του. Η καρδιά της μάτωνε στη σκέψη της φυλάκισης του Μπραμ σ’ ένα τέτοιο μέρος. «Νόμιζα πως είχες πεθάνει», κατάφερε να ψελλίσει. Την άγγιξε σαν να φοβόταν πως η Νέιρνα θα εξαφανιζόταν μέσα από τα χέρια του. Οι παλάμες του χάιδεψαν, τραχιές, την επιδερμίδα της, τα δάχτυλά του έτρεμαν. «Φοβήθηκα πως θα είχες ήδη παντρευτεί άλλον...» Παντρεύτηκα... Η λέξη κόντεψε να βγει από τα χείλη της αλλά η Νέιρνα τη σταμάτησε έγκαιρα, μη θέλοντας να τον πληγώσει. Είχε παντρευτεί τον Άιβερ, θέλοντας απεγνωσμένα ένα σπίτι και μια οικογένεια δική της. Τώρα όμως ντρεπόταν γι’ αυτό που είχε κάνει. Ένιωθε σαν να είχε διαπράξει μοιχεία, αν και ήξερε πως αυτό δεν ήταν αλήθεια. Τα μάγουλά της κοκκίνισαν. Δεν μπορούσε να βρει τα λόγια που θα του εξηγούσαν το γάμο της. ~ 10 ~
Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της, αλλά η Νέιρνα δεν ήξερε αν οφειλόταν σε λύπη ή χαρά. Ο Μπραμ το σκούπισε με τον αντίχειρά του και μετά τα χέρια του γλίστρησαν στους ώμους και τη μέση της. Την έσφιξε στην αγκαλιά του και χάιδεψε την πλάτη της. «Έγινες ολόκληρη γυναίκα από την τελευταία φορά που σε είδα», μουρμούρισε. Η Νέιρνα ρίγησε. Η φωτιά που σιγόκαιγε φούντωσε ξαφνικά μέσα της, καίγοντάς τη από πόθο. Τα χείλη του Μπραμ χάιδεψαν το λαιμό της κι οι αντίχειρές του σχημάτιζαν αργούς κύκλους πάνω στη ραχοκοκαλιά της. Όταν όμως τα δάχτυλά του έφτασαν στα στήθη της, η Νέιρνα πανικοβλήθηκε. «Μπραμ, περίμενε». Ανασηκώθηκε, σπρώχνοντάς τον μακριά της. «Θέλω να ξέρω τι συνέβη από τότε που...» «Αύριο», είπε εκείνος και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Τα μάτια του έκαιγαν από την επιθυμία του για κείνη. Της θύμιζε άντρα κάποιας άγριας φυλής που είχε γυρίσει επιτέλους να διεκδικήσει τη γυναίκα του. Ο Μπραμ έμεινε να την κοιτάζει έτσι για λίγο, σαν να μην ήξερε τι έπρεπε να κάνει στη συνέχεια. Πριν η Νέιρνα προλάβει να αρχίσει τις ερωτήσεις, τον είδε να πηγαίνει προς την πόρτα. Εκείνος στράφηκε να την κοιτάξει με το χέρι στο μάνταλο. Για μια συγκλονιστική στιγμή την παρατηρούσε σαν να προσπαθούσε να πάρει μια απόφαση. Κατόπιν, βγήκε από το δωμάτιο χωρίς να πει λέξη.
~ 11 ~
Κεφάλαιο 2 Εφτά χρόνια νωρίτερα «Για το όνομα του Θεού, Μπραμ, κράτα το βλέμμα σου στον αντίπαλο», φώναξε ο πατέρας του. Ο Μπραμ αιφνιδιάστηκε, όταν ο Μάλκομ Μακφέρσον ετοιμάστηκε να τον χτυπήσει. Ισορρόπησε στα πόδια του, προσπαθώντας να αποφασίσει πού θα τον σημάδευε τώρα η λεπίδα. Ήταν δεκαεξάχρονοι και οι δυο, ο Μάλκομ όμως είχε μεγαλύτερο ταλέντο στη μάχη. Ο Μπραμ ρίχτηκε αριστερά, αλλά δέχτηκε το χτύπημα από τα δεξιά. Η λεπίδα δεν τον τραυμάτισε, σταματώντας στο σιδερόπλεκτο θώρακα που ο πατέρας του τον είχε αναγκάσει να φορέσει. Μετακινήθηκε, προσπαθώντας να βρει το αδύνατο σημείο του Μάλκομ. Για λίγο, κατάφερε να αμυνθεί σωστά, προβλέποντας πού θα ερχόταν το επόμενο χτύπημα. Είχε αγωνιστεί πολλές φορές στο παρελθόν όχι όμως μπροστά σε τόσους ανθρώπους. Ένιωθε τον αρχηγό του κλαν των Μακφέρσον να τον παρακολουθεί, να αποτιμά την αξία του. Τα μάγουλά του έκαιγαν. Χίλιες φορές θα προτιμούσε να μονομαχεί χωρίς να τον κοιτάζει κανείς. Καθώς ο αγώνας συνεχιζόταν, η προσοχή του άρχισε πάλι να διασπάται. Οι κινήσεις του έγιναν μηχανικές, όταν με την άκρη του ματιού του είδε ένα κορίτσι να προχωρεί προς το μέρος τους. Ήταν η αδερφή του Μάλκομ, η Νέιρνα, μόλις ένα χρόνο μικρότερη από τον Μπραμ. Την είχε ξαναδεί, ποτέ όμως πριν δεν την είχε στ’ αλήθεια προσέξει. Φορούσε ένα φόρεμα στο χρώμα της φρέσκιας ανοιξιάτικης χλόης κι ένα κεντημένο σκουφάκι πάνω στα καστανά μαλλιά που έφταναν ως τη μέση της. Ο Μπραμ την παρακολουθούσε σαν μαγεμένος να πλησιάζει για να δει τον αγώνα. Η λεπίδα πέρασε ξυστά από το λαιμό του κι ο Μπραμ ρίχτηκε στο χώμα. Ο Μάλκομ τον γύρισε ανάσκελα και τον ακινητοποίησε. «Αφήνεις να σου αποσπά την προσοχή ένα κορίτσι;» τον πείραξε ο αντίπαλός του. «Ή μήπως θα σου άρεσε να φοράς τις φούστες της;» Η προσβολή έκανε το αίμα να ανέβει στο κεφάλι του. Ο Μπραμ χρησιμοποίησε την οργή του για να απομακρύνει από πάνω του τον Μάλκομ. Με μια απότομη κίνηση έστριψε τον καρπό του αντιπάλου του ώσπου τον αφόπλισε. Μετά, ακούμπησε το μαχαίρι του στο λαιμό του. «Είναι αδερφή σου», του είπε οργισμένος. «Δείξε λίγο σεβασμό». Έμεινε σ’ αυτή τη στάση τόσο ώστε να φανεί ότι είχε πάρει τον έλεγχο του αγώνα και κατόπιν σηκώθηκε και έκρυψε το μαχαίρι του. Και χωρίς να μπει στον κόπο να μιλήσει στον πατέρα του ή στον άρχοντα του Μπάλαλοχ, απομακρύνθηκε με μεγάκες δρασκελιές. ~ 12 ~
Ο πατέρας του τον είχε φέρει εδώ πριν από δεκαπέντε μέρες, χωρίς ο Μπραμ να ξέρει το λόγο. Οι δύο άρχοντες συζητούσαν τώρα μεταξύ τους, αλλά εκείνος ήξερε πως τον παρακολουθούσαν. Συνέχισε να περπατάει χωρίς να κοιτάζει πού πήγαινε, ώσπου ένα χέρι έσπρωξε ένα κύπελλο με νερό μέσα στην παλάμη του. Ο Μπραμ σταμάτησε απότομα και είδε μπροστά του τη Νέιρνα. Για μια στιγμή, οι ματιές τους συναντήθηκαν, μετά, εκείνη του έδωσε το κύπελλο και έφυγε γρήγορα μακριά του. Το νερό ήταν κρύο κι έσβησε τη δίψα του. Δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο διψούσε. Ρίχνοντας πίσω του μια ματιά, είδε ότι η Νέιρνα δεν είχε δώσει νερό σε κανέναν άλλο. Γιατί άραγε; Στράγγισε το κύπελλο νιώθοντας το πρόσωπό του να κοκκινίζει. Δειλός και αργόστροφος σε ό,τι αφορούσε τα κορίτσια, ο Μπραμ προτιμούσε να περνάει απαρατήρητος. Δεν ήξερε πώς να τους μιλήσει και τις περισσότερες φορές τα απέφευγε. Έτσι κι αλλιώς, μιλούσε σπάνια δημοσίως και δεν του άρεσε να βρίσκεται ανάμεσα σε κόσμο. Ήταν ευκολότερο γι’ αυτόν να παλεύει. Όσο κράδαινε το σπαθί ή το μαχαίρι κανείς δε νοιαζόταν για τη δυσκολία του να συζητάει. Και κατά τις ζωοκλοπές ήταν σπάνιο να τον παρακολουθεί κανείς, αφού όλοι κοιτούσαν πώς να σώσουν το τομάρι τους. Προχώρησε προς το σημείο όπου είχε ρίξει το χιτώνα του, δίπλα στον τοίχο. Ακούμπησε το κύπελλο στο χώμα και είδε κάτι τυλιγμένο στις πτυχές του ρούχου του. Ο Μπραμ κοίταξε τριγύρω του, αλλά δεν υπήρχε ψυχή. Μέσα στο ρούχο βρήκε ένα καρβέλι ζεστό ψωμί. Το στομάχι του γουργούρισε απ’ την πείνα καθώς έκοβε ένα κομμάτι για να το καταβροχθίσει με λαιμαργία. Τίποτα δεν είχε τόσο ωραία γεύση, ιδίως μετά την πολύωρη πρωινή εκπαίδευση. Του το είχε αφήσει η Νέιρνα, ήταν σίγουρος γι’ αυτό. Όταν απόφαγε, αναρωτήθηκε μήπως το κορίτσι είχε κάποιον άλλο σκοπό. Μήπως νοιαζόταν γι’ αυτόν μ’ εκείνο το μυστηριώδη τρόπο που είχαν οι γυναίκες. Αλλά του φάνηκε τόσο απίστευτο, που άθελά του χαμογέλασε. Κι ένιωσε εντελώς ηλίθιος. Την επόμενη βδομάδα, το κρυφό φλερτ συνεχίστηκε. Τη μια μέρα ο Μπραμ έβρισκε ραμμένο κάποιο σκισμένο χιτώνα του ενώ την άλλη έβαζε το χέρι στις πτυχές του μανδύα του κι έβρισκε μια χούφτα βατόμουρα. Εφόσον δεν ήταν σωστό να δέχεται δώρα χωρίς να ανταποδίδει κανένα, άρχισε να αφήνει έξω από την κάμαρα της Νέιρνα όμορφες πέτρες ή λουλούδια. Μια φορά, ο Μπραμ είχε εξασφαλίσει μια κόκκινη κορδέλα και την είδε να χαμογελά όλη μέρα φορώντας τη στα καστανά μαλλιά της. Ένα απόγευμα, τη βρήκε κουρνιασμένη κάτω από ένα δέντρο στη διάρκεια μιας καταιγίδας. ~ 13 ~
Κανείς άλλος δεν υπήρχε τριγύρω και από το καλάθι στα χέρια της ήταν φανερό πως είχε βγει να μαζέψει μανιτάρια. Ο Μπραμ ξεπέζεψε, έλυσε το μανδύα του και της τον έδωσε. «Πάρε. Μου φαίνεται ότι κρυώνεις». Η Νέιρνα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Όχι, είμαι εντάξει. Η βροχή κοντεύει να σταματήσει». Ο Μπραμ την αγνόησε και πλησίασε κοντά της κρατώντας το μανδύα. Τότε εκείνη σήκωσε τη μια άκρη πάνω από τον ώμο της και του έτεινε την άλλη. «Έλα να τον μοιραστούμε», του είπε. Ο Μπραμ δεν ήθελε. Η ιδέα να καθίσει δίπλα σε μια όμορφη κοπέλα τον έκανε να νιώσει άβολα. Το πιο πιθανό ήταν να γίνει ρεζίλι λέγοντας κάποια ανοησία. Αλλά η Νέιρνα τον κοίταξε κατάματα. «Σε παρακαλώ». Η απαλότητα της φωνής της του θύμισε όλα όσα είχε κάνει γι’ αυτόν. Κόντρα σε κάθε λογική, ο Μπραμ κάθισε δίπλα της κι ακούμπησε την πλάτη του πάνω στο δέντρο. Η Νέιρνα άπλωσε το μανδύα του, έτσι ώστε η μια άκρη να σκεπάσει τους ώμους του. «Σε πειράζει;» ψιθύρισε, καθώς σφιγγόταν δίπλα του για ζεστασιά. Ο Μπραμ τύλιξε το χέρι του γύρω της, κάτω από το μάλλινο ρούχο. Η βροχή ήταν κρύα πάνω στο πρόσωπό του, αλλά ο μανδύας προστάτευε και τους δύο αρκετά. Ακόμα κι αν γινόταν κατακλυσμός, ο Μπραμ δε θα το είχε αντιληφθεί. Όλη η προσοχή του ήταν συγκεντρωμένη στη Νέιρνα. Το κεφάλι της ακουμπούσε στον ώμο του κι εκείνος δεν προσπάθησε να γεμίσει τη σιωπή με ανώφελα λόγια. Παρά την ένταση που έκανε την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή, άπλωσε το χέρι του να πιάσει το δικό της. «Ο πατέρας μου ήρθε να μου μιλήσει σήμερα το πρωί», είπε η Νέιρνα. Ο τόνος της είχε μια νευρικότητα, σαν να φοβόταν εκείνη να μιλήσει ελεύθερα. Ο Μπραμ περίμενε να ακούσει τη συνέχεια ενώ το χέρι του χάιδευε το δικό της. Η Νέιρνα κοκκίνισε κι έσφιξε το χέρι του σαν να ήθελε να πάρει κουράγιο. «Είπε ότι... Πρόκειται να παντρευτώ». Ήταν το τελευταίο πράγμα που ο Μπραμ περίμενε να ακούσει. Οργή και αγανάκτηση σκοτείνιασαν το μυαλό του. Αν και γνώριζε τη Νέιρνα μόλις μερικές εβδομάδες, ένιωθε πολύ κοντά της. Είσαι δική μου, ήθελε να φωνάξει. Αν κάποιος προσπαθούσε να την αγγίξει, θα τον σούβλιζε. «Δεν πρόκειται να παντρευτείς», απάντησε κοφτά.. «Είσαι πολύ μικρή». «Είμαι δεκαπέντε χρονών», είπε εκείνη. «Και δεν καταλαβαίνεις... Θέλουν να κάνουν συμμαχία μεταξύ...» «Όχι!» Ο Μπραμ τη διέκοψε, μη θέλοντας να ακούσει. Η ζήλια έτρωγε τα σωθικά ~ 14 ~
του και πυροδοτούσε το θυμό του. Παραμέρισε το μανδύα από πάνω του, σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να βηματίζει πάνω κάτω μέσα στη βροχή. Έπρεπε να σκεφτεί, να πάρει αποφάσεις. Η Νέιρνα σηκώθηκε με τη σειρά της και πήγε κοντά του. Ο Μπραμ πήρε τα χέρια της στα δικά του και το πρόσωπό της κοκκίνισε ξανά. «Μπραμ, θέλουν να παντρευτώ εσένα». Το σοκ τον άφησε άφωνο. Αργά, ο θυμός του υποχώρησε. Πήρε μια ανάσα, ύστερα άλλη μια, προσπαθώντας να αφομοιώσει τα λόγια της. «Γι’ αυτό σε έφεραν εδώ. Για να γνωριστούμε». Τον πάντρευαν. Αυτό το κορίτσι θα γινόταν δικό του. Η σκέψη τον ζάλισε κι ένας φόβος φώλιασε μέσα του. Η Νέιρνα δεν τον ήξερε. Ο Μπραμ δεν ήταν ο τύπος του αρχηγού, όπως ο μικρότερος αδερφός του ο Άλεξ. Δεν πολεμούσε τόσο καλά όσο θα ήθελε ο πατέρας του. Είχε πάρα πολλά να μάθει και απ’ τα δεκαέξι του ακόμα ένιωθε το στίγμα της μετριότητας. Αν παντρευόταν τη Νέιρνα, σίγουρα θα την απογοήτευε. Η Νέιρνα κοίταξε τα ενωμένα χέρια τους. «Πες κάτι. Αν δε θέλεις να με παντρευτείς, θα μιλήσω στον πατέρα μου». Ο Μπραμ είχε καταπιεί τη γλώσσα του. Αν προσπαθούσε τώρα να μιλήσει, τα λόγια του δε θα έβγαζαν νόημα. Άπλωσε το χέρι του κι έπλεξε τα δάχτυλά του στα μαλλιά του. Το σωστό ήταν να αρνηθεί να παντρευτεί τη Νέιρνα. Αλλά δεν μπορούσε να παραιτηθεί από την έντονη ανάγκη του να βρίσκεται μαζί της. Όταν είδε την απογοήτευση στα μάτια της, έγειρε και τη φίλησε για πρώτη φορά. Τα χείλη της είχαν τη γεύση της βροχής. Και της αθωότητας. Αλλά, όταν εκείνη του ανταπέδωσε δειλά το φιλί του, ο πόθος φούντωσε μέσα του. Ήθελε να την κάνει δική του κι ας της άξιζε κάποιος καλύτερος. Κι όταν τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω από τη μέση του και το πρόσωπό της ακούμπησε στο στήθος του, ο Μπραμ ορκίστηκε πως θα έκανε τα πάντα για να γίνει ο σύζυγος που ήθελε η Νέιρνα.
~ 15 ~
Κεφάλαιο 3 Στο παρόν Ο Μπραμ πέρασε την υπόλοιπη νύχτα μέσα στο στάβλο. Δεν κοιμήθηκε, όσο κι αν το προσπάθησε. Τα μάτια του έκαιγαν από την κούραση αλλά ύπνος δεν τον έπαιρνε. Η συνείδησή του δεν τον άφηνε να αναπαυθεί, όσο ο Κάλεμ ήταν αιχμάλωτος. Άκουγε ακόμα τις κραυγές του κι οι φρικιαστικές εικόνες είχαν χαραχτεί στο μυαλό του. Το σκοτάδι της φυλακής έκρυβε μόνο τρόμο και δεν ήταν παράξενο που ο Μπραμ φοβόταν να κλείσει τα μάτια του. Έτσι, πέρασε τις επόμενες ώρες σκεφτόμενος τη γυναίκα του. Τα χρόνια είχαν μεταμορφώσει το κορίτσι με τα φωτεινά μάτια σε μια υπέροχη γυναίκα. Το φιλί της είχε διαλύσει κάθε λογική σκέψη του κι ήταν θαύμα που κατάφερε να φύγει από κοντά της. Όμως, παρ’ όλο που ο Μπραμ είχε αυτό το δικαίωμα ως σύζυγός της, η Νέιρνα δεν ήταν έτοιμη να πλαγιάσει μαζί του. Τουλάχιστον, όσο οι δυο τους παρέμεναν ξένοι. Θυμήθηκε τη συμβουλή του πατέρα του την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Θα ξέρεις τι να κάνεις, είχε πει ο Τάβιν. Εμπιστεύσου τα ένστικτά σου. Αν είχε αφεθεί στα ένστικτά του, προηγουμένως, θα είχε χρησιμοποιήσει το στόμα του για να γευθεί κάθε εκατοστό του κορμιού της Νέιρνα. Αυτό δε θα σόκαρε την αθώα σύζυγό του; Ευχήθηκε να είχε ζήσει έστω και μια ερωτική νύχτα μαζί της, όμως δεν του είχε δοθεί η ευκαιρία. Η προθυμία του να πολεμήσει στο πλευρό του πατέρα του τον είχε υποχρεώσει να εγκαταλείψει το γαμήλιο κρεβάτι τους. Έτσι, ο γάμος του με τη Νέιρνα δεν ολοκληρώθηκε, κάτι που οι οικογένειές τους δεν το έμαθαν ποτέ. Τώρα μπορούσε να καταλάβει γιατί ο πατέρας του δεν τον ήθελε μαζί του στη μάχη. Ένα θερμόαιμο, ανεκπαίδευτο παλικάρι δεκαέξι χρονών δεν ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει τους Άγγλους στρατιώτες. Το αποτέλεσμα ήταν να δεχτεί ο Τάβιν Μακίνλοχ το χτύπημα του ξίφους που προοριζόταν να κόψει το νήμα της ζωής του Μπραμ. Ο Μπραμ είχε πέσει στα γόνατα μπροστά στο νεκρό σώμα του πατέρα του χωρίς να νοιαστεί αν θα τον συλλάβουν. Ήταν υπαίτιος για το θάνατο του Τάβιν και μοναδική του εξιλέωση ήταν η τήρηση της υπόσχεσής του να φροντίσει τον αδερφό του, τον Κάλεμ. Ο αυχένας του άρχισε να τον ενοχλεί, σαν να είχε ακόμα το βαρύ σιδερένιο χαλκά στο λαιμό του. Ο Μπραμ κατάπιε νευρικά θέλοντας να διώξει τις μαύρες αναμνήσεις. Άραγε τον ήθελε ακόμα η Νέιρνα για άντρα της; Μήπως είχε συνεχίσει τη ζωή της, κρατώντας τον στο μυαλό της σαν ένα λάθος που είχε κάνει πριν χρόνια; Ο Μπραμ χαμήλωσε το βλέμμα του στη γη. Ο πόθος του να ζήσει με τη Νέιρνα ήταν βαθύς ως το κόκαλο. Ήξερε πως μόνο εκείνη θα του έφερνε τη ~ 16 ~
λύτρωση. Παρ’ όλο που ήταν άυπνος, μια αγωνιώδης ενέργεια πλημμύριζε τις φλέβες του με την ανάγκη να βρεθεί πάλι κοντά της, να πείσει τον εαυτό του πως δεν ονειρευόταν. Βήματα ακούστηκαν έξω από το στάβλο και ο Μπραμ τινάχτηκε όρθιος. Το χέρι του έψαξε αυθόρμητα για το ανύπαρκτο μαχαίρι. Στην πόρτα του στάβλου στάθηκε ο Χάμις Μακφέρσον, άρχοντας του Μπάλαλοχ, έχοντας πίσω του τον μεγαλύτερο γιο του, τον Μάλκομ. Η Νέιρνα δε φαινόταν πουθενά. «Δε χρειαζόταν να κοιμηθείς στο στάβλο, παλικάρι μου», τον μάλωσε ο άρχοντας. Με βλέμμα κοφτερό παρατήρησε τον Μπραμ απ’ την κορφή ως τα νύχια, ύστερα τον καλωσόρισε με μια σφιχτή αγκαλιά. «Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω. Μα το Θεό, όλοι σε θεωρούσαμε νεκρό. Πού ήσουν όλα αυτά τα χρόνια;» «Στο Κέρνρος», αποκρίθηκε ο Μπραμ και έτεινε τους καρπούς του, δείχνοντας τα σημάδια της αιχμαλωσίας. Το πρόσωπο του Χάμις σκοτείνιασε. «Δε θα ρωτήσω πώς δραπέτευσες. Όμως, είσαι τυχερός που οι άντρες του Χάρκερκ δε σε σκότωσαν». Ο Μπραμ δεν είπε τίποτα. Δε θυμόταν πολλά πράγματα απ’ τη στιγμή που οι στρατιώτες είχαν περάσει την κουκούλα στο κεφάλι του. Τη μια στιγμή είχε νιώσει μια κρύα λεπίδα στο λαιμό του και την επόμενη άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε τη Νέιρνα. Ο Χάμις συνέχισε να μιλάει, αλλά τα λόγια έφταναν μπερδεμένα στα αυτιά του Μπραμ. Ο άρχοντας έλεγε κάτι για τη χαρά τους που επέστρεψε, κάτι για τη Νέιρνα... Ο Μπραμ προσπάθησε να βγάλει νόημα αλλά η πείνα και η έλλειψη ύπνου δεν τον άφηναν να συγκεντρωθεί. Είδε το πρόσωπο του Χάμις να σκοτεινιάζει. «Ευτυχώς που ο Άιβερ Μακντόνελ δε ζει πια. Αυτό θα δυσκόλευε πολύ τα πράγματα», είπε ο άρχοντας. Ο Μπραμ δεν είχε ιδέα τι σήμαιναν τα λόγια του Χάμις. Εκείνος παρατήρησε την απορημένη έκφραση στο πρόσωπο του Μπραμ και βλαστήμησε. «Δε σου είπε, έτσι δεν είναι;» «Τι να μου πει;» «Η Νέιρνα παντρεύτηκε τον Μακντόνελ πριν από τέσσερα χρόνια. Ο σύζυγός της πέθανε το περασμένο καλοκαίρι». Ο Χάμις κούνησε το κεφάλι του. «Αν και, απ’ ό, τι φαίνεται, αυτός ο γάμος δεν ήταν ποτέ νόμιμος, εφόσον εσύ ήσουν ζωντανός». Μετά έξυσε τη γενειάδα του συλλογισμένος. «Θα μιλήσω στον πατέρα Γκάρικ σχετικά, να μου πει τι πρέπει να γίνει». Όμως, ο Μπραμ δεν άκουγε πια τίποτα. Ένα χαμηλό βουητό σκέπαζε τα αυτιά του κι ένιωθε σαν να είχε δεχτεί γροθιά στο στομάχι. Ώστε, η Νέιρνα είχε παντρευτεί κάποιον άλλο! Και, ακόμα χειρότερα, δεν του είχε πει τίποτα γι’ αυτό. Τα αδύναμα νεύρα του τεντώθηκαν, ο αυτοέλεγχός του χάθηκε. Ήθελε να ~ 17 ~
πιστεύει ότι η Νέιρνα τον περίμενε. Ότι δεν υπήρξε ποτέ άλλος άντρας στη ζωή της. Έκανε λάθος. Η οργή παρέσυρε κάθε λογική σκέψη του. Τον έκανε να ευχηθεί να ζούσε ο Μακντόνελ για να τον σκοτώσει ο ίδιος, επειδή είχε αγγίξει κάτι που του ανήκε. Ο μπάσταρδος είχε πάρει την παρθενιά της Νέιρνα κι αυτή η σκέψη τρέλαινε τον Μπραμ. Χρειάστηκε όλη την ψυχραιμία του για να διατηρήσει ήρεμη τη φωνή του «Θα πάρω τη Νέιρνα μαζί μου», είπε στον Χάμις. «Θα πάρεις και την προίκα της», σχολίασε ο Χάμις μ’ ένα σκοτεινό χαμόγελο. «Έφυγες, προτού να την εισπράξεις». Ο Μπραμ δεν είχε ποτέ σκεφτεί το θέμα της προίκας και τώρα αδημονούσε να μιλήσει στη Νέιρνα. Να μάθει τι είχε συμβεί τα τελευταία εφτά χρόνια. Και γιατί εκείνη παντρεύτηκε κάποιον άλλο. Τα χρήματα δεν είχαν σημασία για κείνον. Ώσπου να μάθει, όμως, ποιες συνθήκες επικρατούσαν στο Γκλεν Άριν ήταν καλύτερα να μην αρνηθεί. «Θα πάρω την προίκα όταν επιστρέψουμε», είπε. Ο Χάμις ύψωσε το φρύδι του. «Δε θα είναι τόσα πολλά όσα ήταν τότε. Και θα χάσει το μερίδιό της, ως χήρα, όταν ο προγονός της μάθει ότι ο γάμος της δεν ήταν έγκυρος». Άλλη μια ενοχλητική σκέψη πέρασε από το μυαλό του Μπραμ. «Απέκτησε... παιδιά;» «Δε γεννήθηκαν παιδιά από εκείνο το γάμο». Ο Χάμις φάνηκε να νιώθει αμήχανος και ο Μπραμ ξεφύσηξε. Σχεδόν ήλπιζε πως η απουσία παιδιών οφειλόταν στην ανικανότητα του άντρα της. «Πού είναι τώρα η Νέιρνα;» «Στην κάμαρά της. Μας έστειλε να σε βρούμε». Ο Χάμις άπλωσε το χέρι και τον έπιασε από τον ώμο. «Όμως δε χρειάζεται να ανησυχείς για τους Μακντόνελ. Θα μιλήσω στον αρχηγό τους και θα ξεκαθαρίσω τις λεπτομέρειες για την προίκα της Νέιρνα». «Δε θα επιστρέψει κοντά τους», δήλωσε ο Μπραμ. «Ας κρατήσουν ό,τι θέλουν, αλλά η Νέιρνα θα μείνει μαζί μου». Οι άκρες των χειλιών του Χάμις τρεμόπαιξαν. «Χαίρομαι που γύρισες κοντά μας, Μπραμ. Πιστεύω πως είσαι ό,τι ακριβώς χρειάζεται η Νέιρνα αυτή τη στιγμή». *** Η Νέιρνα τακτοποιούσε τις κάλτσες της ανά χρώμα. Πρώτα τα σκούρα χρώματα, ύστερα τα πιο ανοιχτόχρωμα και τέλος τις βαριές μάλλινες κάλτσες που φορούσε μόνο το χειμώνα. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να καλμάρει τα τεντωμένα νεύρα της. Την προηγούμενη νύχτα, μετά που έφυγε ο Μπραμ, η Νέιρνα έμεινε ξύπνια ~ 18 ~
και τον σκεφτόταν. Της φαινόταν σχεδόν σαν να είχε φανταστεί το φιλί του. Όλα αυτά τα χρόνια τον είχε κρατήσει στη μνήμη της, όμως καμιά από τις αναμνήσεις της δε συγκρινόταν με τον άντρα που την είχε φιλήσει και είχε διεκδικήσει το δικαίωμα να την αγγίξει. Το κορμί της είχε ανταποκριθεί. Η επιδερμίδα της ρίγησε κάτω απ’ το τραχύ άγγιγμά του. Κάτι αναπάντεχο είχε ξυπνήσει μέσα της, κάτι που παρότρυνε να του παραδώσει τον έλεγχο και να λυγίσει μπροστά στη θέλησή του. Ο Άιβερ ποτέ δεν την είχε φιλήσει έτσι. Τα μάγουλά της φλογίστηκαν από ντροπή όταν θυμήθηκε τον άντρα που έγινε δεύτερος σύζυγός της. Μήπως είχε αμαρτήσει δίνοντάς του το κορμί της, πιστεύοντας πως είναι νόμιμοι σύζυγοι; Μήπως έπρεπε να ξεχάσει εκείνα τα χρόνια του έγγαμου βίου σαν να μην υπήρξαν ποτέ; Κάποτε, πολλά χρόνια πριν, είχε δώσει την καρδιά της στον Μπραμ. Και μολονότι δεν ήξερε πια τι ένιωθε γι’ αυτόν, δεν μπορούσε να αρνηθεί την άγρια ελπίδα που φούντωνε μέσα της. Ίσως, ο Μπραμ να έκανε την άδεια μήτρα της να καρποφορήσει. Η καρδιά της μαλάκωσε σ’ αυτή τη σκέψη, αφού η Νέιρνα δεν ήταν ακόμα έτοιμη να εγκαταλείψει το όνειρο πως θα αποκτούσε ένα παιδί. Άραγε, ο Μπραμ θα την έπαιρνε μαζί του; Ως σύζυγός του υποτίθεται πως έπρεπε να πάει να ζήσει μαζί με το κλαν των Μακίνλοχ. Η οικογένεια του Μπραμ έμενε στο βορρά και η Νέιρνα τους είχε επισκεφθεί μόνο μία φορά. Οι άντρες ήταν πολεμιστές, άνθρωποι αδάμαστοι τους οποίους οι Άγγλοι φοβούνταν. Το στομάχι της σφίχτηκε από ανησυχία. Όλα θα πάνε καλά, καθησύχασε τον εαυτό της. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να αγωνιά. Ήταν καλύτερα να σκέφτεται πως είχε μια δεύτερη ευκαιρία να δημιουργήσει σπιτικό και οικογένεια. Και ο Μπραμ θα ήταν στο πλευρό της. Η Νέιρνα σηκώθηκε και πήγε ως το βαρύ έπιπλο με τα συρτάρια όπου φύλαγε τα υπάρχοντά της. Από ένα συρτάρι έβγαλε μια ξεθωριασμένη κόκκινη κορδέλα με ξεφτισμένες άκρες. Την κράτησε στη παλάμη της, λες και ήθελε να κρατήσει τα χαμένα χρόνια κι ένιωσε σαν να άνοιγε η γη κάτω από τα πόδια της. Δεν ήταν πλέον χήρα, αλλά σύζυγος. Κι έπρεπε να ακολουθήσει τον Μπραμ, όπου κι αν πήγαινε εκείνος. Έπλεκε την κορδέλα στα μαλλιά της, περνώντας την ανάμεσα στις πλεξούδες της, όταν μπήκε στην κάμαρα η Τζένι. «Βρήκαν τον άντρα σου», την πληροφόρησε. Η Νέιρνα αναστέναξε και οι ώμοι της χαλάρωσαν. «Ωραία. Θα χρειαστεί φαγητό, καθαρά ρούχα κι ένα μπάνιο». ~ 19 ~
Η ηλικιωμένη χήρα ήταν για τη Νέιρνα η μητέρα που είχε χάσει πολύ μικρή. Και μολονότι τα ροζιασμένα χέρια της γυναίκας δεν ήταν πια σε θέση να υπηρετούν, η Νέιρνα δεν είχε το κουράγιο να τη διώξει από κοντά της. «Θα το φροντίσω, τότε». Η Τζένι κοντοστάθηκε στην πόρτα και η φωνή της πήρε μια χροιά έγνοιας. «Χαίρεσαι που γύρισε κοντά σου, κυρά μου;» «Ναι, χαίρομαι». Η Νέιρνα προσπάθησε να χαμογελάσει αλλά η αλήθεια ήταν πως ανησυχούσε. «Τότε χαίρομαι κι εγώ που το ακούω. Τουλάχιστον, δε χρειάζεται να αγωνιάς για το συζυγικό κρεβάτι, αφού ξέρεις κιόλας τι να περιμένεις». Η καμαριέρα χαμογέλασε με ζεστασιά κι έφυγε απ’ την κάμαρα, κλείνοντας πίσω της την πόρτα. Η Νέιρνα δεν είχε μιλήσει, αλλά ούτε συμφωνούσε. Παρ’ όλο που δεν ήταν πια παρθένα, η σκέψη πως θα μοιραζόταν το ίδιο κρεβάτι με τον Μπραμ έκανε το πρόσωπό της να ανάβει από ντροπή. Ο μοναδικός άντρας που είχε γνωρίσει ήταν ο Άιβερ και δεν υπήρχε τίποτα το συναρπαστικό στο σμίξιμό τους. Η Νέιρνα είχε μάθει να μένει ήσυχη και να τον αφήνει να κάνει ό,τι επιθυμούσε. Έτσι κι αλλιώς, όλα τέλειωναν μέσα σε μερικά λεπτά. Το προηγούμενο βράδυ όμως, όταν τη φίλησε ο Μπραμ, τίποτα δεν ήταν ίδιο. Την είχε κοιτάξει σαν να μην υπήρχε άλλη γυναίκα πάνω στη γη. Σαν να μην ήθελε τίποτ’ άλλο εκτός από το να την κάνει δική του. Η Νέιρνα αναρωτήθηκε πώς θα ήταν αν ξάπλωνε μαζί του, αν άγγιζε τη ζεστή επιδερμίδα του κι ένιωθε το κορμί του να κινείται πάνω στο δικό της. Μια δυνατή έξαψη την κατέκλυσε απότομα και η Νέιρνα ρίγησε σαν σκέφτηκε το σκοτεινό πρόσωπο του Μπραμ. Στο αδύναμο φως του φεγγαριού φαινόταν μόνο το δυνατό περίγραμμα του πιγουνιού και μια ελαφρώς γαμψή μύτη. Σκούρα μαλλιά στο χρώμα της βρεγμένης γης έπεφταν στους ώμους του. Η γενειάδα έκρυβε το πρόσωπό του αλλά η αίσθησή της ήταν μεταξένια πάνω στα χείλη της. Όσο για το φιλί του, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε πειρασμό μια γυναίκα για να πουλήσει την ψυχή της στο διάβολο. Το ντροπαλό αγόρι είχε χαθεί. Στη θέση του υπήρχε τώρα ένας τραχύς άντρας, άγνωστος στη Νέιρνα. Ένας άντρας που είχε περάσει μέσα από την κόλαση και επιβίωσε. «Πότε σκόπευες να μου πεις ότι ξαναπαντρεύτηκες;» Η Νέιρνα έβγαλε μια κραυγή τρόμου. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει και για μια τρελή στιγμή θέλησε να εκτοξεύσει προς την πόρτα ένα κουβάρι με κάλτσες. Τότε είδε πως ήταν ο Μπραμ. «Με τρόμαξες», του είπε φέρνοντας το χέρι στο στήθος της. «Δε σε άκουσα να μπαίνεις». «Πότε έγινε;» Ο Μπραμ την πλησίασε. Οργή αποτυπωνόταν στα χαρακτηριστικά του προσώπου του και η Νέιρνα κατάλαβε πως έπρεπε να χειριστεί το θέμα προσεκτικά. ~ 20 ~
«Τρία χρόνια αφότου πίστεψα πια πως πέθανες». Ο Μπραμ στεκόταν μπροστά της και η Νέιρνα ένιωθε τη νευρικότητα να την πλημμυρίζει. Όμως, δεν κινήθηκε από τη θέση της. Εκείνος δεν έλεγε λέξη, σαν να πάλευε να συγκρατήσει την οργή του. «Δεν ήξερα πού πήγες χτες βράδυ», μουρμούρισε η Νέιρνα. «Έφυγες τόσο ξαφνικά...» «Δεν ήμουν σίγουρος ότι ήθελες να μείνω». Το βλέμμα του ήταν επιφυλακτικό. Ο Μπραμ την παρατηρούσε σαν να μην ήξερε τι ακριβώς να πει. Όσο περισσότερο τον κοιτούσε η Νέιρνα τόσο πιο καθαρά έβλεπε τη φυσική του εξάντληση, την πείνα, τα σημάδια από τα τραύματα στο σώμα του. Όλα αυτά εκείνη μπορούσε να τα φροντίσει. Όμως υπήρχε κάτι αόριστο και αινιγματικό στην έκφρασή του που της ήταν αδύνατον να ερμηνεύσει. «Τον αγαπούσες;» τη ρώτησε ήρεμα. «Τον άντρα που παντρεύτηκες, εννοώ». «Ο Άιβερ δεν ήταν κακός άνθρωπος». Η Νέιρνα έκρυψε τα τρεμάμενα χέρια πίσω από την πλάτη της. «Φαντάζομαι πως θα εύχεσαι να μην είχα γυρίσει». Το πρόσωπό του πήρε μια σκοτεινή έκφραση και ο Μπραμ δίπλωσε τα χέρια του στο στήθος. «Κάνεις λάθος». Η επιστροφή του ήταν ένα αναπάντεχο δώρο. Σαν να της δόθηκε η ευκαιρία να σβήσει τα λάθη του παρελθόντος της και να ξεκινήσει απ’ την αρχή. Οι λιγοστές αναμνήσεις που διατηρούσε από τον Μπραμ ήταν μόνο όμορφες. Η Νέιρνα θέλησε να αλλάξει θέμα. «Είπα να σου ετοιμάσουν φαγητό και νερό για μπάνιο». Ο Μπραμ πλησίασε κι άλλο κοντά της. Την κοιτούσε σαν να ήθελε να απομνημονεύσει το πρόσωπό της, να το χαράξει ανεξίτηλα στη μνήμη του. Η Νέιρνα έγινε κατακόκκινη όταν ο αντίχειράς του πέρασε πάνω από τα χείλη της και η παλάμη του αγκάλιασε το μάγουλό της. Πάνω στους καρπούς του είδε ραβδώσεις, όμοιες με το σημάδι γύρω απ’ το λαιμό του. Η Νέιρνα ήταν παγιδευμένη ανάμεσα στην επιθυμία της να μάθει τα πάντα και τη δική του στωική έκφραση αδιαφορίας. Ο Μπραμ φαινόταν σαν να πονούσε και η Νέιρνα υποψιάστηκε πως ίσως χρειαζόταν βοήθεια στο μπάνιο του. Αν και δεν την ενοχλούσε να τον δει χωρίς ρούχα, δεν ήξερε πώς θα αντιδρούσε εκείνος. Πριν προλάβει να τον ρωτήσει, μπήκε στο δωμάτιο η Τζένι φέρνοντας φαγητό και καθαρά ρούχα. Δύο υπηρέτες κουβάλησαν μια ξύλινη μπανιέρα και τη γέμισαν με ζεστό νερό. «Άφησέ μας», διέταξε ο Μπραμ. Η ηλικιωμένη γυναίκα δίστασε για μια στιγμή, τότε όμως η Νέιρνα έγνεψε με το κεφάλι και η Τζένι έφυγε βιαστικά. Όταν έκλεισε η πόρτα, ο Μπραμ κοίταξε τη Νέιρνα. «Έχεις φάει;» ~ 21 ~
Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της, ξαφνιασμένη που ο Μπραμ τη ρώτησε. Εκείνος κοίταξε με βουλιμία το γεύμα από βραστό κρέας και πίτες από βρόμη, μυρίζοντάς το με απέραντη απόλαυση. «Πόσον καιρό έχεις να φας;» μουρμούρισε η Νέιρνα συνειδητοποιώντας ξαφνικά την αλήθεια. «Δυο μέρες», παραδέχτηκε ο Μπραμ. Πήρε τη μια πίτα και τη βούτηξε στη σάλτσα του κρέατος. Ύστερα άρχισε να τρώει αργά σαν να ευχαριστιόταν την κάθε μπουκιά. Η Νέιρνα περίμενε να τον δει να καταβροχθίζει το φαγητό, αλλά εκείνος έτρωγε προσεκτικά και συγκρατημένα. Σχεδόν άφησε το περισσότερο ανέγγιχτο κι όταν εκείνη πήγε να πάρει το δίσκο, τη σταμάτησε. «Άφησέ το. Θα προσπαθήσω να φάω λίγο ακόμα». Έλυσε τα κορδόνια του κοντού χιτώνα του και κοίταξε την μπανιέρα. Η Νέιρνα δεν ήταν σίγουρη αν ο Μπραμ την ήθελε εκεί, όταν όμως τον είδε να σηκώνει το ρούχο πάνω από το κεφάλι του, κόπηκε η ανάσα της. Πελώριες ουλές σκέπαζαν το στήθος του. Εκατοντάδες κόκκινα και άσπρα σημάδια, σαν κάποιος να είχε προσπαθήσει να ξεκολλήσει τη σάρκα από πάνω του. Η Νέιρνα ένιωσε μια έντονη παρόρμηση να τον φροντίσει, να γιατρέψει τις πληγές του. Πόσα μαρτύρια είχε υπομείνει άραγε στη διάρκεια της αιχμαλωσίας του; Η Νέιρνα τρόμαζε και μόνο που το σκεφτόταν. Ο Μπραμ δεν της έδωσε καμία εξήγηση κι άρχισε να βγάζει τα υπόλοιπα ρούχα του. Η Νέιρνα γύρισε το πρόσωπό της αλλού και περίμενε ώσπου να τον ακούσει να μπαίνει στο νερό πριν του ξαναμιλήσει. «Θέλεις να μείνω ή να φύγω;» Δεν της απάντησε και εκείνη αποτόλμησε να του ρίξει μια ματιά. Τα γόνατά του ήταν λυγισμένα μέσα στο νερό, η πλάτη του καμπουριασμένη. Η Νέιρνα έκανε ένα διστακτικό βήμα μπροστά, ύστερα άλλο ένα. «Αν προτιμάς να φύγεις, θα το καταλάβω», της είπε τελικά ο Μπραμ. «Ξέρω πόσο άσχημο θέαμα παρουσιάζω». Η Νέιρνα δαγκώθηκε. Δεν υπήρχαν λόγια να περιγράψουν τις ουλές που χάραζαν την επιδερμίδα του. «Πες μου τι σου συνέβη», του είπε παρακλητικά. Γι’ άλλη μια φορά, ο Μπραμ έμεινε σιωπηλός. Αντί να της απαντήσει, έγειρε πίσω στο χείλος της μπανιέρας το κεφάλι του. Η Νέιρνα πλησίασε κοντά του και του πρόσφερε μια πλάκα σαπούνι. Δίσταζε να τον βοηθήσει, από φόβο μήπως τον πονέσει. Μετά πήρε μια πετσέτα και την άφησε σε σημείο που εκείνος να τη φτάνει. Μέσα στην αμήχανη σιωπή τους δεν ήξερε τι να του πει ή τι να κάνει. Όμως, δε θα έπρεπε να νιώθει αμήχανη. Δεκάδες φορές φορές είχε βοηθήσει τον Άιβερ στο μπάνιο του. Αυτός όμως ήταν ο Μπραμ, ένας άντρας άφαντος για εφτά χρόνια. Η Νέιρνα δεν ήξερε πώς να τον κάνει να νιώσει άνετα και όσο περισσότερο ~ 22 ~
δίσταζε τόσο περισσότερο ο φόβος κλόνιζε την αυτοπεποίθησή της. Άπλωσε το χέρι της να αγγίξει τα μακριά μαύρα μαλλιά του. «Θέλεις να σου τα κόψω;» προσφέρθηκε. Ο Μπραμ έπιασε το χέρι της. «Δεν έχουν κοπεί εδώ και εφτά χρόνια», παρατήρησε. «Τότε, άφησέ με να τα περιποιηθώ εγώ». Τουλάχιστον θα είχε κάτι να κάνει. Κάτι που δε θα του προκαλούσε πόνο. Ο αντίχειράς του διέγραψε αργούς κύκλους στη ράχη της παλάμης της. «Λυπάμαι, Νέιρνα». Αυτές οι δυο λέξεις ήταν η απολογία για την απουσία εφτά ολόκληρων χρόνων. Τα καστανά μάτια της συνάντησαν τα δικά του και, δίχως να το καταλάβει, η Νέιρνα άρχισε να γέρνει μπροστά, καρδιοχτυπώντας. Θα τη φιλούσε πάλι, αν του το επέτρεπε. Τα μάγουλά της έκαιγαν, η ανάσα της έβγαινε δύσκολα. Είχε πολλά χρόνια να νιώσει την αντρική τρυφερότητα. Ο Άιβερ δε νοιαζόταν γι’ αυτά τα πράγματα. Αντιμετώπιζε τη Νέιρνα περισσότερο σαν ρούχο, παρά σαν γυναίκα. Τα δάχτυλά της πλέχτηκαν με τα δικά του. Η Νέιρνα περίμενε. Στα μάτια του Μπραμ διέκρινε ένα συναίσθημα αδιευκρίνιστο. Δεν ήξερε αν ήταν οργή για το δεύτερο γάμο της ή μια απογοήτευση άλλου είδους. Ο Μπραμ άφησε το χέρι της και έκλεισε τα μάτια του. Η Νέιρνα έκρυψε την απογοήτευσή της και πήγε να φέρει ένα κοφτερό μαχαίρι για να κόψει τα μαλλιά του. Όταν ξαναγύρισε με το μαχαίρι, τα χέρια του Μπραμ άρπαξαν τις δυο πλευρές της ξύλινης μπανιέρας. Κι όταν εκείνη γονάτισε δίπλα του, έσφιξε τα δόντια του σαν να μην άντεχε τη θέα του μαχαιριού. Με απαλές κινήσεις, η Νέιρνα πήρε μια από τις μακριές τούφες των μαλλιών του στην παλάμη της. Τα χείλη του Μπραμ ήταν σφιγμένα, το βλέμμα του είχε καρφωθεί ευθεία μπροστά του. Η Νέιρνα δίστασε. «Θέλεις να μην τα κόψω;» «Όχι. Αλλά κάνε γρήγορα». Ο κοφτός τόνος του την έκανε να ξεκινήσει και η Νέιρνα έκοψε την πρώτη τούφα στο ύψος των ώμων. Προσπάθησε να κρατήσει το μήκος ομοιόμορφο και ευχήθηκε να είχε ένα ψαλίδι για να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα. Όταν τελείωσε κι άφησε το μαχαίρι, είδε τον Μπραμ να χαλαρώνει. Τον βοήθησε να κατέβει χαμηλότερα μέσα στο νερό έτσι ώστε να του λούσει τα μαλλιά. Με τη βοήθεια της σαπουνάδας έκανε μασάζ στο κεφάλι του και απόλαυσε τη ζεστασιά του νερού στα χέρια της. Όταν τέλειωσε το λούσιμο, ο Μπραμ ανακάθισε και την κοίταξε στα μάτια. Στο βλέμμα του η Νέιρνα διέκρινε την ίδια λαχτάρα που είχε δει νωρίτερα. Τα ξαναμμένα μάγουλά του ήταν βρεγμένα, το στόμα του σφιγμένο. Νερό κυλούσε από το πρόσωπο στη σημαδεμένη πλάτη του, ενώ η ατμόσφαιρα γύρω τους γινόταν ~ 23 ~
όλο και πιο πυκνή. Το βλέμμα της χαμήλωσε στο στήθος του για να αποφύγει το καυτό δικό του. Της ήταν δύσκολο να σκεφτεί καθαρά όσο την κοιτούσε έτσι. «Πες μου τι σου συνέβη μετά το γάμο μας», του ζήτησε, ελπίζοντας να αποσπάσει την προσοχή του. «Ξέρω ότι επιτέθηκαν στο Γκλεν Άριν». Ήταν εξωφρενικό, ταπεινωτικό. Τη μια στιγμή γλεντούσαν το γάμο τους και την επόμενη ο γαμπρός έφευγε μακριά μαζί με τον πατέρα και τα αδέρφια του. «Όταν φτάσαμε στο κάστρο είχε αρχίσει ήδη η πολιορκία. Οι Άγγλοι έβαλαν φωτιά στο Γκλεν Άριν και έσφαξαν τους άντρες του κλαν μας. Όλα αυτά επειδή ο πατέρας μου δε δήλωνε υποταγή στον Εδουάρδο τον Μακροσκελή». Τα χείλη του Μπραμ σφίχτηκαν με αηδία μόλις πρόφεραν το παρατσούκλι του Άγγλου βασιλιά. Έγειρε προς το μέρος της και η Νέιρνα είδε την οργή στα μάτια του. «Κρατούν ακόμα τον αδερφό μου, τον Κάλεμ». Ο Μπραμ σηκώθηκε όρθιος μέσα στην μπανιέρα, αιφνιδιάζοντάς τη. Το νερό κύλησε πάνω στα πλευρά και τους μηρούς του. Δεν έδειχνε ίχνος ντροπής μπροστά της και τα μάγουλα της Νέιρνα φλογίστηκαν στη θέα του. Το σώμα του διεγέρθηκε ελαφρά, σαν να την ποθούσε. Πάψε να κοιτάζεις έτσι, μάλωσε τον εαυτό της. Απέστρεψε το βλέμμα της, κατανικώντας την περιέργειά της, κι έδωσε στον Μπραμ την πετσέτα. «Πώς σκοπεύεις να απελευθερώσεις τον αδερφό σου;» «Δεν ξέρω ακόμα. Ίσως να οργανώσουμε ένα στρατό. Ή να δώσουμε λύτρα». Ο Μπραμ σκούπισε το πρόσωπο και το στήθος του κι ύστερα τύλιξε την πετσέτα γύρω από τους γοφούς του. Λύτρα; Πίστευε πραγματικά ότι οι Άγγλοι θα δέχονταν χρήματα για να ελευθερώσουν τον αδερφό του; «Με τα λύτρα δε θα πετύχεις τίποτα», είπε η Νέιρνα. «Και θα πάρουν τα χρήματα και θα κρατήσουν τον Κάλεμ». «Θα τον βγάλω από εκεί, Νέιρνα». Ο αποφασιστικός τόνος του μιλούσε για έναν άντρα που κρατούσε το λόγο του, ακόμα και με κόστος της δικής του ζωής. Έσκυψε στο σωρό με τα ρούχα του και πήρε κάτι που η Νέιρνα δεν είδε. «Ελπίζω να τα καταφέρεις». Η Νέιρνα γύρισε να καταπιαστεί με το μισοτελειωμένο φαγητό του, ενώ ο Μπραμ φορούσε τα καθαρά ρούχα. Δεν ήξερε πώς να φερθεί, καθώς είχε την αίσθηση πως η ζωή της ήταν ένα μπαούλο που κάποιος ξαφνικά άνοιξε και πέταξε το περιεχόμενο στο πάτωμα. Ακούμπησε τα χέρια της στο τραπέζι και πήρε μια βαθιά ανάσα. Πίσω της άκουσε τα βήματα του Μπραμ να πλησιάζουν και την επόμενη στιγμή εκείνος την έπιασε από τη μέση και τη γύρισε προς το μέρος του. Το άγγιγμά του ~ 24 ~
διαπέρασε το μάλλινο ύφασμα του φορέματός της και έβαλε φωτιά στην επιδερμίδα της. Τον κοίταξε στα μάτια και οι σκέψεις της σκόρπισαν. «Σε άγγιξε, έτσι δεν είναι;» Η αναπνοή του χάιδεψε το λαιμό της, έκανε την επιδερμίδα της να ανατριχιάσει. «Ολοκλήρωσε το γάμο σας». Η Νέιρνα έκανε ένα καταφατικό νεύμα και είδε το πιγούνι του να σφίγγεται από ένταση. Όμως δεν ήταν δυνατό να του πει ψέματα γι’ αυτό το ζήτημα. Είχε παντρευτεί τον Άιβερ Μακντόνελ επειδή της φάνηκε ταιριαστή η ένωσή τους, παρ’ όλο που δεν τον αγαπούσε. Σε ηλικία δεκαοχτώ χρονών ήθελε να κάνει δική της οικογένεια αντί να παραμένει στο σπίτι του πατέρα της. «Όλα αυτά τα χρόνια», μουρμούρισε ο Μπραμ. «Ήμουν αλυσοδεμένος και σε ονειρευόμουν. Και τώρα μαθαίνω πως παντρεύτηκες κάποιον άλλο...» Σώπασε, κυριευμένος απ’ το θυμό του. Η Νέιρνα ένιωσε και το δικό της θυμό να ξυπνάει. «Δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν, Μπραμ». Ίσιωσε την πλάτη της και τον κοίταξε. «Όμως μπορώ να το αφήσω πίσω μου και να κάνω ένα νέο ξεκίνημα». Ο Μπραμ άρπαξε τα χέρια της και την κοίταξε σαν να της έλεγε πως τον είχε προδώσει. Μετά, το στόμα του χαμήλωσε στο δικό της. Τη φίλησε με βίαιο πάθος, σαν να ήθελε να της αφήσει το δικό του σημάδι. Σαν να την τιμωρούσε επειδή παντρεύτηκε έναν άλλον άντρα. Κι ύστερα, ξαφνικά, το αγκάλιασμά του έγινε τρυφερό. Τώρα το φιλί του ήταν το ίδιο γλυκό όπως εκείνο που της είχε δώσει για πρώτη φορά. Και μ’ αυτό της θύμισε τον παλιό καιρό και την αγάπη που μοιράζονταν τότε. Μετά, πήρε στα χέρια του το πρόσωπό της και την κοίταξε με βλέμμα επίμονο, ανεξιχνίαστο. «Σε λίγες ώρες φεύγουμε, Νέιρνα. Πήγαινε να μαζέψεις τα πράγματά σου», είπε και έβαλε κάτι σκληρό και δροσερό μέσα στην παλάμη της. Όταν έμεινε μόνη της, η Νέιρνα άνοιξε το χέρι της. Μια γκρίζα πέτρα με ραβδώσεις από ερυθρό χαλαζία λαμπύριζε στην παλάμη της. Ήταν η πέτρα που είχε χαρίσει στον Μπραμ την ημέρα του γάμου τους. Την έσφιξε στην παλάμη της κι άφησε τα δάκρυά της να κυλήσουν ελεύθερα.
~ 25 ~
Κεφάλαιο 4 «Έστειλα αγγελιοφόρο στον άρχοντα Μακντόνελ», πληροφόρησε τη Νέιρνα ο Χάμις Μακφέρσον. «Ο πατέρας Γκάρικ θα διαπραγματευτεί το διακανονισμό της προίκας σου». «Τι διακανονισμό;» ρώτησε η Νέιρνα. Αισθανόταν άβολα με όλη αυτή την κατάσταση. Παρ’ όλο που ο πρόγονός της ήταν ένας λογικός άνθρωπος, δεν ήθελε να σκέφτεται ότι ο δεύτερος γάμος της δεν ήταν νόμιμος. Είχε παντρευτεί τον Άιβερ Μακντόνελ, ενώ ο Μπραμ ήταν ζωντανός. Και μολονότι ήξερε πως δεν έφταιγε εκείνη για το λάθος, δεν μπορούσε παρά να ντρέπεται γι’ αυτό. «Την επιστροφή της προίκας σου», απάντησε ο πατέρας της. «Εφόσον δε θα λάβεις μερίδιο από την περιουσία του Μακντόνελ, η προίκα σου πρέπει να επιστραφεί». Ήρθε κοντά της και έβαλε το χέρι του στον ώμο της Νέιρνα. «Δε χρειάζεται όμως να ανησυχείς γι’ αυτό. Θα τα κανονίσω εγώ όλα. Εσύ κι ο σύζυγός σου μπορείτε να πάτε στο σπίτι σας». Η Νέιρνα έγνεψε καταφατικά. Όμως, όλα είχαν αλλάξει εντελώς αιφνιδιαστικά στη ζωή της και εκείνη αμφιταλαντευόταν μεταξύ σύγχυσης και ευγνωμοσύνης. Δεν ήταν πια υποχρεωμένη να γυρίσει στο Κάλεντον. Τώρα μπορούσε να αφήσει πίσω της αυτή τη ζωή και να ξεκινήσει απ’ την αρχή με τον Μπραμ. Χάιδεψε τη χρωματιστή πέτρα στην παλάμη της και ευχήθηκε σιωπηρά να πετύχει ο γάμος τους. «Όλα θα πάνε καλά, Νέιρνα», τη διαβεβαίωσε ο πατέρας της. «Αλλά πρέπει να φύγετε σύντομα για το Γκλεν Άριν. Μπορεί να έρθουν κι άλλοι Βρετανοί στρατιώτες, αναζητώντας τον Μπραμ». Η Νέιρνα πάγωσε. Δεν είχε ξεχάσει πως λίγο έλειψε να σκοτώσουν τον Μπραμ μπροστά στα μάτια της. Αν δεν είχε παρέμβει ο πατέρας της, αν δεν τους είχε δωροδοκήσει... Δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται. «Έδωσα εντολή να σας ετοιμάσουν ένα κάρο με προμήθειες», συνέχισε ο Χάμις. «Να φύγετε όσο έχει φως». Η έκφραση του πατέρα της σκοτείνιασε. «Και πάλι θα πρέπει να περάσετε κοντά από το Χάρκερκ». Δεν υπήρχε τρόπος να αποφύγουν το φρούριο του Ρόμπερτ Φίτσροϊ, αφού βρισκόταν στο μοναδικό δρόμο προς το Γκλεν Άριν, ανάμεσα στα βουνά. Ο πατέρας της τη συνόδευσε ως τον εσωτερικό περίβολο του κάστρου, εκεί όπου περίμενε ο Μπραμ. Ο Χάμις τους είχε δώσει ένα άλογο με κάρο, πάνω στο οποίο είχαν ήδη φορτωθεί το μπαούλο της και μερικά σακιά με προμήθειες. «Θα σου δώσω πενήντα πένες», πρόσθεσε ο πατέρας της. «Όχι, φύλαξέ τα για το κλαν. Θα τα χρειαστούν». Δεν μπορούσε να πάρει ούτε ένα νόμισμα από εκείνον. «Ο Μακντόνελ θα μου επιστρέψει την προίκα σου. Θα ξαναπάρω τα χρήματα, μην ανησυχείς». Η Νέιρνα τον αγκάλιασε σφιχτά και τα μάτια της θόλωσαν από τα δάκρυα. ~ 26 ~
«Σ’ ευχαριστώ, πατέρα». «Πήγαινε, τώρα. Μήνυσέ μου πως φτάσατε καλά», είπε ο Χάμις κι ύστερα στράφηκε στον Μπραμ. «Να προσέχεις την κόρη μου». Ο Μπραμ τον κοίταξε στα μάτια κι έκανε ένα καταφατικό νεύμα. Κάθισε στη θέση του αμαξά και πήρε τα χαλινάρια περιμένοντας τη Νέιρνα. Εκείνη κοίταξε γύρω της, αλλά δεν είδε πουθενά την ηλικιωμένη καμαριέρα της. «Η Τζένι δε θα έρθει μαζί μας;» ρώτησε τον Μπραμ. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Όχι ακόμα. Αργότερα, μόλις τακτοποιηθούμε στο Γκλεν Άριν». «Δε θα έχουμε συνοδούς στο ταξίδι;» Της φαινόταν αδιανόητο πως θα διέσχιζαν μόνοι τους τα Χάιλαντς, με τόσες ταραχές ανάμεσα στους Σκοτσέζους και τους Άγγλους. «Μια μεγάλη συνοδεία θα τραβούσε την προσοχή του Κέρν-ρος και των αντρών του, αν ψάχνουν ακόμα τον Μπραμ», της εξήγησε ο πατέρας της κι αντάλλαξε μια ματιά μαζί του. «Ύστερα από ό,τι έγινε χτες με τους άντρες του Χάρκερκ, είναι το τελευταίο πράγμα που θέλουμε». Ήταν, λοιπόν, ένα επικίνδυνο ταξίδι. Δεν της άρεσε καθόλου η προοπτική να διασχίσουν το εχθρικό πεδίο. Ο Μπραμ κατάλαβε την ανησυχία της και άγγιξε τη λαβή ενός σπαθιού το οποίο η Νέιρνα δεν είχε ξαναδεί. Ήταν περασμένο πίσω, στη μέση του, κρυμμένο κάτω από ένα μαύρο μάλλινο μανδύα. «Θα είμαστε ασφαλείς», τη διαβεβαίωσε. Τη βοήθησε να ανέβει στο πίσω μέρος του κάρου, ανάμεσα στις προμήθειες. Καθώς οι ρόδες κυλούσαν τρίζοντας έξω από την πύλη του κάστρου, η Νέιρνα προσευχήθηκε να βγουν αληθινά τα λόγια του. *** Βουνά διαδέχονταν τους λόφους, καθώς ο Μπραμ και η Νέιρνα ταξίδευαν βορειοδυτικά. Η αστραφτερή ασημένια επιφάνεια μιας λίμνης έκανε ζωηρή αντίθεση με το καταπράσινο τοπίο. Τα δέντρα γίνονταν όλο και πιο αραιά και η σιγανή βροχή νότιζε την κουκούλα της μάλλινης κάπας της. Η Νέιρνα ήταν συνηθισμένη στη βροχή. Σήμερα όμως τα σύννεφα που είχαν κατέβει ως τις κορφές των βουνών έδιναν στο τοπίο μια σκοτεινή, αλλόκοσμη όψη. Το χωριό όπου κατοικούσε το κλαν των Μακίνλοχ απείχε από την κοιλάδα δυο μέρες δρόμο με το άλογο. Η Νέιρνα είχε πάει εκεί μόνο μια φορά, στο παρελθόν. Μετά το θάνατο, όπως νόμιζε, του Μπραμ, προτίμησε να ζήσει με την οικογένειά της παρά ανάμεσα σε ξένους. Από τη θέση της στο κάρο παρατήρησε τον Μπραμ, μπροστά της. Εκείνος κοιτούσε συνεχώς τριγύρω, έχοντας διαρκώς το νου του για εχθρούς. Φαινόταν ακόμα εξαντλημένος και η Νέιρνα αναρωτήθηκε με ποιον τρόπο θα ~ 27 ~
μπορούσε να τον ανακουφίσει. *** Ύστερα από μια ώρα ταξιδιού, η Νέιρνα πήγε στο μπροστινό μέρος του κάρου και κάθισε δίπλα στον Μπραμ. Ο φόβος του για τους κινδύνους που παραμόνευαν ήταν φανερός στο σφίξιμο των χαρακτηριστικών και τη σκοτεινή έκφρασή του. «Δεν έχεις ξαναδεί την οικογένειά σου από την ημέρα που αιχμαλωτίστηκες;» τόλμησε να τον ρωτήσει, σπάζοντας τη σιωπή. Κι ας ήξερε την απάντηση. Ο Μπραμ έγνεψε αρνητικά. Η Νέιρνα επιχείρησε ξανά. «Θα χαρούν τα αδέρφια σου που θα σε δούνε;» Ένα ανασήκωμα των ώμων του δήλωσε πως δεν ήξερε την απάντηση σ’ αυτό. Το ταξίδι τους θα ήταν ατέλειωτο αν ο Μπραμ συνέχιζε να κρατάει το στόμα του κλειστό. «Άφησες τη φωνή σου πίσω στο Μπάλαλοχ; Ή μήπως σκοπεύεις να με αγνοείς;» Ο Μπραμ γύρισε να την κοιτάξει, με τον προβληματισμό αποτυπωμένο στα μάτια του. «Δεν προσπάθησαν να μας απελευθερώσουν, Νέιρνα. Ο αδερφός μου κι εγώ μείναμε τόσα χρόνια φυλακισμένοι κι ούτε ένας από την οικογένειά μου δεν ήρθε να μας βρει. Δεν ξέρω γιατί». Η πίκρα στη φωνή του έκανε τη Νέιρνα να μετανιώσει που τον πίεσε. «Έστειλαν μήνυμα στον πατέρα μου ότι είχες σκοτωθεί στην πολιορκία». Άγγιξε απαλά το μανίκι του. «Ίσως να μην ήξερε κανείς τι απέγινες πραγματικά». Όμως, τα λόγια της δε φάνηκαν να απαλύνουν την κακή διάθεση του Μπραμ. *** Η άμαξα συνέχισε να τραντάζεται πάνω στο μονοπάτι και νωρίς το απόγευμα η ομίχλη διαλύθηκε αρκετά ώστε να δουν το τοπίο που ανοιγόταν εμπρός τους. Χωμένο σε μια λοφοπλαγιά και ζωσμένο ολόγυρα με μια βαθιά τάφρο, υψωνόταν το κάστρο του Ρόμπερτ Φίτσροϊ, βαρόνου του Χάρκερκ. Ο φόβος έκανε τη Νέιρνα να αρπάξει το χέρι του Μπραμ. «Οι άντρες που προσπάθησαν να σε σκοτώσουν χτες είχαν έρθει από εκεί». Έδειξε προς το κάστρο. Αν και αρχικά δεν ήταν παρά ένα ξύλινο οχυρό, ο Χάρκερκ είχε διαμορφώσει το μέρος σε μόνιμο φρούριο με πύργο. Η Νέιρνα θύμωσε όταν θυμήθηκε πως για το χτίσιμό του είχαν χρησιμοποιηθεί τα χρήματα του πατέρα της. ~ 28 ~
Ο Μπραμ έσφιξε μια στιγμή το χέρι της κι ύστερα το άφησε πάλι. Γύρισε και παρατήρησε το φρούριο. «Πόσον καιρό βρίσκεται αυτό εδώ;» «Έχτισαν το πρώτο οχυρό πριν από πέντε χρόνια. Από τότε έχει αλλάξει πολύ». Είχε επεκταθεί τόσο, που θα ’λεγε κανείς ότι ο Χάρκερκ σκόπευε να χτίσει ολόκληρο κάστρο. «Νόμιζα πως η γη ανήκε στον πατέρα σου». «Όχι πια. Τώρα τη διοικεί ο Χάρκερκ. Και ισχυρίζεται μάλιστα πως το κάνει για τη δική μας προστασία». Ο Μπραμ τράβηξε το δίκοπο σπαθί από τη μέση του και το ακούμπησε στα πόδια του. Ήταν ένα δώρο του πατέρα του. Το μήκος του έφτανε ως την ποδιά της Νέιρνα και ο χειρισμός του απαιτούσε δύναμη. Η Νέιρνα αναρωτήθηκε αν ο Μπραμ θα μπορούσε να υπερασπιστεί τη ζωή τους μ’ αυτό. Εκείνος άλλαξε στάση, χωρίς να αφήσει τα χαλινάρια από τα χέρια του. Η έκφρασή του ήταν σοβαρή και το βλέμμα του έψαχνε τον ορίζοντα. Καθώς περνούσαν απ’ την περίμετρο του φρουρίου, δυο έφιπποι στρατιώτες κάλπασαν προς το μέρος τους. Η καρδιά της Νέιρνα βούλιαξε στο στήθος της. Ο φόβος της γιγαντώθηκε και η αγωνία τέντωσε τα νεύρα της. Δεν μπορούσε να ξεχάσει ότι οι στρατιώτες του Χάρκερκ είχαν συλλάβει τον Μπραμ με σκοπό να τον σκοτώσουν. Καθώς οι στρατιώτες τούς πλησίαζαν, ο Μπραμ συνέχισε την πορεία τους με σταθερό ρυθμό. «Δε θα ’πρεπε να προχωρήσουμε γρηγορότερα;» τον ρώτησε η Νέιρνα διστακτικά. Δεν της απάντησε. Είχε το βλέμμα του καρφωμένο μπροστά, σαν να ονειροβατούσε. «Μπραμ;» «Είναι μόνο δύο. Κι αν σε απειλήσουν, θα έχουν να κάνουν μαζί μου». Ο ωμός, επίπεδος τόνος του την τρόμαξε όσο και η θέα των στρατιωτών. Η Νέιρνα υποψιαζόταν ότι ο Μπραμ μπορούσε να σκοτώσει χωρίς τύψεις και ενοχές. Και ευχήθηκε να μη χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Οι δυο άντρες φορούσαν σιδερόπλεκτους θώρακες και κρατούσαν ακόντια. Ήταν φανερό πως επρόκειτο για χαμηλόβαθμους στρατιώτες, που είχαν έρθει απλώς για να πληροφορηθούν πού πήγαιναν. Φτάνοντας κοντά τους περικύκλωσαν το κάρο και συντόνισαν το βήμα τους μαζί τους. Ο ένας από τους δύο χαμογέλασε πονηρά στη Νέιρνα, κάνοντάς τη να ανατριχιάσει. Ο Μπραμ κρατούσε σταθερή την πορεία του. Τίποτ’ άλλο πέρα από τις σφιγμένες αρθρώσεις των χεριών του δε φανέρωνε την παραμικρή ταραχή. Το βλέμμα του συνέχιζε να βρίσκεται καρφωμένο στο δρόμο μπροστά του. «Δε θα σταματήσετε;» Ο ένας από τους στρατιώτες απευθύνθηκε στη Νέιρνα. «Ο λόρδος Χάρκερκ θα ήθελε να σας προσφέρει τη... φιλοξενία του». Η Νέιρνα δεν απάντησε. Πλησίασε πιο κοντά στον Μπραμ χωρίς να ~ 29 ~
κοιτάξει τους στρατιώτες, ενώ μέσα της προσευχόταν να τους αφήσουν ήσυχους. Αντί γι’ αυτό, εκείνοι συνέχισαν να προχωρούν μαζί τους, ένας στην κάθε πλευρά του κάρου. «Θα ήθελα ένα μεζέ απ’ τη γυναίκα», ακούστηκε να λέει ο άλλος στρατιώτης, καγχάζοντας. Η Νέιρνα ζάρωσε και την ίδια στιγμή ο Μπραμ σήκωσε το σπαθί του. Οι μύες τεντώθηκαν στο μπράτσο του καθώς έτεινε τη λεπίδα στο στρατιώτη που είχε μιλήσει. Στο άλλο χέρι του κρατούσε ένα μαχαίρι. Η Νέιρνα πήρε τα ηνία και κράτησε την αναπνοή της, ξαφνιασμένη που ο Μπραμ κρατούσε το βαρύ σπαθί με το ένα του χέρι. «Αν την αγγίξεις, θα σου κόψω το χέρι», είπε ο Μπραμ χαιρέκακα. «Ή το κεφάλι σου. Και θα μου αρέσει πολύ που θα το κάνω». Οι στρατιώτες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, σαν να μην ήταν σίγουροι αν ο Μπραμ θα πραγματοποιούσε την απειλή του. Τελικά, κράτησαν τα άλογά τους. «Τραβάτε το δρόμο σας». Ο Μπραμ δεν πήρε το βλέμμα του από πάνω τους ώσπου απομακρύνθηκαν. Το περιστατικό τον είχε επηρεάσει, η έκφραση του προσώπου του ήταν σκοτεινή και οι μύες του σφιγμένοι. Τέλος, χαμήλωσε ξίφος και μαχαίρι και ξαναπήρε τα ηνία. *** Μόνο όταν είχαν απομακρυνθεί αρκετά μίλια από το φρούριο, τόλμησε η Νέιρνα να αναπνεύσει και πάλι φυσιολογικά. Θα μπορούσαν να είχαν συμβεί πολλά. Θα μπορούσαν να έχουν συλλάβει τον Μπραμ για να τον ανακρίνουν. Ο πατέρας της είχε δίκιο. Έπρεπε να φύγουν μακριά από το Μπάλαλοχ. Μόνο στο Γκλεν Άριν, ανάμεσα στους συγγενείς του Μπραμ θα ήταν και πάλι ασφαλείς. *** Όταν ο ήλιος είχε χαμηλώσει αρκετά στον ορίζοντα, η Νέιρνα στράφηκε στον Μπραμ. «Πού θέλεις να σταματήσουμε για τη νύχτα;» Αν και δε νύσταζε ακόμα, είχε αρχίσει να πεινάει. Καμία απάντηση. Σαν να είχε μιλήσει στο κενό. «Μπραμ;» Εκείνος δε γύρισε. Ακίνητος, συνέχισε να κοιτάζει σαν ονειροπαρμένος το δρόμο. Τότε η Νέιρνα πρόσεξε ότι τα χέρια του έτρεμαν. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Το βλέμμα του ήταν άδειο, σαν να μην έβλεπε. Άραγε αντιλαμβανόταν τίποτα; «Τι σου συμβαίνει;» Ο Μπραμ δε μίλησε κι η Νέιρνα τράβηξε τα χαλινάρια κάνοντας το άλογο ~ 30 ~
να σταματήσει. Ο Μπραμ δε φάνηκε να το συνειδητοποιεί και τότε εκείνη πήρε τα χέρια του στα δικά της. Ήταν παγωμένα. «Μίλησέ μου», του είπε, ξαφνικά τρομαγμένη. Ο ουρανός σκοτείνιαζε, ο άνεμος σφύριζε γύρω τους. Ο Μπραμ φαινόταν χαμένος σ’ ένα δικό του κόσμο και η Νέιρνα υποψιαζόταν πως ούτε καν την άκουγε. Άπλωσε το χέρι της στο μάγουλό του, ελπίζοντας πως αυτή η κίνηση θα τον συνέφερνε με κάποιον τρόπο. Πολύ απαλά τα δάχτυλά της χαμήλωσαν προς το λαιμό του. Όταν όμως έφτασαν στην ουλή του, το χέρι του τινάχτηκε αστραπιαία και την άρπαξε απ’ τον καρπό. Την κοίταξε με βλέμμα αλλοπαρμένο, σαν να έβλεπε μπροστά του έναν εχθρό. Ο πόνος έκανε τη Νέιρνα να κλείσει τα μάτια της. Δεν είχε αμφιβολία ότι ο Μπραμ διέθετε αρκετή δύναμη για να σπάσει το χέρι της στα δυο. «Μπραμ, είμαι η Νέιρνα, Κοίταξέ με. Είμαι η... γυναίκα σου», κατάφερε να ψελλίσει εκείνη. «Σε παρακαλώ, άφησε το χέρι μου». Ο Μπραμ δεν υπάκουσε κι η Νέιρνα πάλεψε να αντιμετωπίσει τον πόνο. «Με πονάς, Μπραμ». Για μερικές αγωνιώδεις στιγμές συνέχισε να του μιλάει ήρεμα, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή εκείνος θα αντιλαμβανόταν τι έκανε. Κι ύστερα, ξαφνικά, ο Μπραμ άφησε απότομα το χέρι της. Μετά την κοίταξε σαστισμένος, σαν να προσπαθούσε να καταλάβει. Όταν την είδε να πιάνει τον καρπό της, ξεφύσησε με απόγνωση. «Τι σου έκανα, Νέιρνα;» Εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, μη ξέροντας τι να πει. Ήταν ακόμα συγκλονισμένη και δεν μπορούσε να τον κοιτάξει στα μάτια. «Λυπάμαι», ψιθύρισε εκείνος. Προσπάθησε να εξετάσει το χέρι της, αλλά η Νέιρνα το κράτησε μακριά του. «Ονειρευόμουν. Θα πρέπει να αποκοιμήθηκα». «Τα μάτια σου ήταν ανοιχτά». Ο Μπραμ στήριξε τους αγκώνες στα γόνατά του κι ακούμπησε το πρόσωπο στα χέρια του. Η Νέιρνα είδε πως τα δάχτυλά του έτρεμαν ακόμα. Ενας βαθύς φόβος την κυρίεψε, γιατί δεν ήξερε αν ο Μπραμ έλεγε την αλήθεια ή όχι. Ίσως να ήταν όραμα ή ίσως να ήταν τρέλα. «Νέιρνα». Ανασήκωσε το κεφάλι του και την κοίταξε καταρρακωμένος. «Ποτέ στη ζωή μου δε θα σε έβλαπτα σκόπιμα. Δεν μπορώ να σου πω πόσο πολύ λυπάμαι». Η Νέιρνα τραβήχτηκε από κοντά του και κατέβηκε από την άμαξα. Οι σκέψεις της ήταν πολύ μπερδεμένες αυτή τη στιγμή και δεν εμπιστευόταν τον εαυτό της για να μιλήσει. Έτσι, απλώς έγνεψε καταφατικά και προχώρησε προς το κοντινό ποτάμι, κρατώντας το μελανιασμένο χέρι της. *** ~ 31 ~
Ο Μπραμ την άφησε να φύγει, αλλά δεν πήρε το βλέμμα του από πάνω της. Την είδε να γονατίζει δίπλα στο ποτάμι και να βουτάει τον καρπό της στο κρύο νερό. Αμέσως ένιωσε σαν να του έμπηγαν ένα μαχαίρι στην καρδιά. Ο ίδιος το είχε προκαλέσει αυτό. Είχε αφήσει τους εφιάλτες του να τον μετατρέψουν σ’ έναν άνθρωπο αγνώριστο. Θα πρέπει να του είχε πει κάτι, πιθανόν θα τον είχε αγγίξει. Και ο Μπραμ δεν είχε κανέναν έλεγχο πάνω στα οράματα που τον στοίχειωναν. Η συνάντηση με τους Άγγλους στρατιώτες τον έκανε να θυμηθεί μεμιάς τον εφιάλτη των περασμένων χρόνων. Αν και δε διέφεραν καθόλου από τους αμέτρητους στρατιώτες που είχε δει στη ζωή του, η θέα τους ήταν σαν λάδι που έπεσε πάνω στη φωτιά τής μνήμης του. Έτσι, κατάφερε να κάνει τη Νέιρνα να πονέσει, ενώ το μόνο που ήθελε ήταν να την προστατεύσει. Δεν υπήρχαν λόγια για να απολογηθεί. Άλλωστε, εκείνη δε θα μπορούσε να τον καταλάβει. Τα χρόνια του μαρτυρίου στη φυλακή τον είχαν αλλάξει. Δεν κοιμόταν πια σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Έμενε ξύπνιος για ώρες ατέλειωτες, ώσπου η εξάντληση τον νικούσε κάποια στιγμή απροειδοποίητα. Ποτέ δεν κοιμόταν τις νύχτες όσο κι αν λαχταρούσε λίγη ανάπαυση. Αρκετές φορές είχε χάσει τον κόσμο γύρω του, ενώ δούλευε στη μισητή πέτρινη φυλακή του. Τον ξυπνούσε ο πόνος από μια βουρδουλιά στην πλάτη και το μαστίγωμα σταματούσε μόνο όταν ξανάπιανε δουλειά. Δεν είσαι πια εκεί, θύμισε στον εαυτό του. Αυτά πέρασαν οριστικά. Αλλά ο Κάλεμ ήταν ακόμα εκεί. Και κανείς δεν μπορούσε να τον προστατεύσει από τους Άγγλους βασανιστές. Κατέβηκε από την άμαξα και ξέζεψε το άλογο για να το φέρει κοντά στο νερό. Η Νέιρνα παρέμενε στην ίδια θέση, με βλέμμα φοβισμένο ακόμα. Βλέποντάς τη, ο Μπραμ μίσησε ακόμα περισσότερο τον εαυτό του. Ο Μπραμ πλησίασε στο ποτάμι και στύλωσε το βλέμμα του στο νερό. Ένιωθε την ανάγκη να της μιλήσει, να επανορθώσει. Αλλά τα λόγια δεν ήταν αρκετά. Το απαλό θρόισμα πίσω του τον προειδοποίησε ότι η Νέιρνα τον πλησίαζε. «Είσαι εντάξει, Μπραμ;» Εκείνος γύρισε και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Πονάει ακόμα το χέρι σου;» «Λίγο». Η φωνή της έτρεμε αδιόρατα από ανησυχία. Άπλωσε το χέρι του κι έπιασε τον καρπό της. Τον χάιδεψε απαλά, εξοργισμένος με τον εαυτό του. «Είμαι καλά», είπε εκείνη ήρεμα. Στα πράσινα μάτια της ο Μπραμ είδε πως η Νέιρνα δε θα του γύριζε την πλάτη εξαιτίας μιας σκοτεινής στιγμής. Η καθησυχαστική φωνή της ήταν μια απροσδόκητη παρηγοριά. Κοίταξε τον καρπό της κι ύστερα έπιασε την άκρη του χιτώνα του και ~ 32 ~
έσκισε μια λωρίδα ύφασμα. *** Η Νέιρνα τον είδε απορημένη να σκίζει το χιτώνα του. «Τι κάνεις εκεί;» Πήρε τον καρπό της και τον τύλιξε με την υφασμάτινη λωρίδα, σαν να ήταν επίδεσμος. Τα χέρια του έτρεμαν και οι κινήσεις του ήταν αδέξιες, όμως η Νέιρνα τον άφησε να συνεχίσει. Κατάλαβε ότι αυτό ήταν ο δικός του τρόπος να μετριάσει την κακή εντύπωση της πράξης του. «Δε χρειάζεται να το κάνεις αυτό», μουρμούρισε και τον εμπόδισε όταν ο Μπραμ έπιασε το άλλο χέρι της. «Ξέρω ότι δεν αντιλαμβανόσουν τι συνέβαινε. Δεν έπρεπε να αγγίξω την ουλή σου». Ο Μπραμ συνέχισε να κρατάει αμίλητος το χέρι της, σαν να έψαχνε να βρει τα κατάλληλα λόγια. «Έχασα τον έλεγχο του εαυτού μου», μουρμούρισε μετά. «Δεν ξέρω πότε κοιμήθηκα κανονικά για τελευταία φορά κι έχω χρόνια να φάω ένα σωστό γεύμα». Η Νέιρνα άγγιξε το πρόσωπό του και τον υποχρέωσε να την κοιτάξει. Τα δάχτυλά του μπλέχτηκαν με τα δικά της σαν να είχε ανάγκη να καθησυχαστεί. Η επιδερμίδα της ήταν απαλή και ζεστή. Τα πράσινα μάτια της τον παρατηρούσαν. Υπήρχαν πληγές αθέατες, ουλές βαθύτερες από τα ορατά σημάδια της σάρκας, σκέφτηκε η Νέιρνα. Έβλεπε μπροστά της έναν άντρα που η φυλακή είχε τσακίσει το μυαλό και το κορμί του, έναν άντρα που χρειαζόταν σωτηρία. Ο Μπραμ άφησε το χέρι της και πήγε να μαζέψει ξύλα για τη φωτιά που θα άναβαν για τη νύχτα. Η Νέιρνα πήγε κοντά του να τον βοηθήσει και κανείς απ’ τους δύο δε μίλησε ώσπου ο Μπραμ κατάφερε να ανάψει φωτιά. Η Νέιρνα έψαξε στις προμήθειές τους και του έφερε μία πίτα από βρόμη. Εκείνος προσπάθησε να φάει, αλλά ύστερα από δυο μπουκιές την άφησε δίπλα του. «Πώς θα ξαναβρείς τις δυνάμεις σου αν δεν τρως;» τον ρώτησε η Νέιρνα, κοιτώντας συνοφρυωμένη την πίτα. Ο Μπραμ κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι του. «Λίγο λίγο», της απάντησε και κοίταξε τις φλόγες. «Νέιρνα, αν είσαι κουρασμένη πήγαινε να κοιμηθείς. Δε θα σε ενοχλήσω άλλο, απόψε». Της έγνεψε προς την άμαξα. Αν τον άφηνε μόνο, ο Μπραμ δε θα κοιμόταν. Έτσι η Νέιρνα πήγε δίπλα του. «Έλα να ξαπλώσεις μαζί μου. Βάζω στοίχημα ότι είσαι πιο κουρασμένος από μένα». Στο πρόσωπό του φαινόταν συσσωρευμένη η εξάντληση χρόνων, αλλά ο Μπραμ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Θα μείνω εδώ και θα κρατάω σκοπιά». ~ 33 ~
Μια σκέψη πέρασε από το νου της Νέιρνα. «Μήπως φοβάσαι να κοιμηθείς;» Αναρωτήθηκε ποιοι εφιάλτες τον καταδίωκαν, ποια οράματα από το παρελθόν, κι άπλωσε το χέρι της να τον αγγίξει. Ο Μπραμ έφερε τον τραυματισμένο καρπό της ως τα χείλη του και φίλησε το σημείο όπου χτυπούσε ο σφυγμός της. Η Νέιρνα ρίγησε και μια απροσδόκητη ταραχή απλώθηκε αστραπιαία μέσα της. «Πήγαινε να κοιμηθείς στο κάρο χωρίς εμένα», την παρότρυνε ο Μπραμ. Αλλά εκείνη ξάπλωσε δίπλα του και ακούμπησε το κεφάλι της στα πόδια του. Εδώ που είχαν φτάσει, δεν ήταν διατεθειμένη να τον εγκαταλείψει. Επειδή ήταν ο σύζυγός της. Και την είχε ανάγκη. Το χάδι του ήταν απαλό στα μαλλιά της. Και καθώς η Νέιρνα έκλεινε τα μάτια της, ένιωσε πως ο Μπραμ την άγγιζε σαν να ήταν η σωτηρία του που λαχταρούσε χρόνια.
~ 34 ~
Κεφάλαιο 5 Το επόμενο βράδυ έφτασαν στο Γκλεν Άριν. Η θέα του σπιτιού του θα έπρεπε να τον γεμίσει με ανακούφιση, όμως ο Μπραμ δεν ήξερε πώς θα τον αντιμετώπιζε η οικογένειά του. Ήταν δικό του λάθος που ο Κάλεμ βρισκόταν στη φυλακή. Δικό του λάθος που ο πατέρας του είχε πεθάνει. Και μολονότι ποθούσε να δει τα αδέρφια του, φοβόταν τις κατηγορίες που θα αντιμετώπιζε. Όσο πλησίαζαν, τόσο περισσότερο βάραινε η καρδιά του. Το Γκλεν Άριν μπορεί να ήταν κάποτε ένα επιβλητικό κάστρο, αυτές οι μέρες όμως ανήκαν στο παρελθόν. Πέντ’ έξι καλύβια με αχυροσκεπές περικύκλωναν το κάστρο και στο εξωτερικό τείχος υπήρχαν εδώ κι εκεί μεγάλα κενά. Ήταν ένα οικοδόμημα ετοιμόρροπο, σαν γέρος που αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί την αδυναμία του. Πριν από χρόνια, ο πατέρας του είχε υποσχεθεί πως θα έχτιζε ένα απόρθητο κάστρο για το κλαν τους. Προφανώς, δεν εκπλήρωσε ποτέ την υπόσχεσή του. «Χρειάζεται λίγη συντήρηση, έτσι;» σχολίασε διστακτικά η Νέιρνα όταν ο Μπραμ σταμάτησε την άμαξα. Κοίταξε το κάστρο προσπαθώντας να πει κάτι ευγενικό. «Κάποιες επισκευές στις αχυροσκεπές και λίγα δοκάρια θα βοηθούσαν». Ο Μπραμ κοίταξε με δυσπιστία πρώτα την Νέιρνα κι ύστερα πάλι το Γκλεν Άριν. Όσο κι αν θα ήθελε να ζήσει μαζί της σ’ ένα μέρος για το οποίο θα περήφανοι, το κάστρο ήταν χειρότερο απ’ όσο το περίμενε. «Μ’ ένα δυνατό άνεμο θα σωριαστεί», παραδέχτηκε. «Έχει τα χάλια του». «Δε θα το έλεγα. Απλώς, χρειάζεται μερικούς άντρες να το επισκευάσουν». «Για τα επόμενα πέντε χρόνια». «Θέλει μόνο καινούρια θεμέλια, καινούριους τοίχους, καινούρια σκεπή και πόρτες». Η Νέιρνα χαμογέλασε πειρακτικά. «Τίποτα σπουδαίο». Ο Μπραμ δεν απάντησε στο πείραγμά της, η Νέιρνα όμως έσφιξε το χέρι του. «Γύρισες στο σπίτι σου, Μπραμ», του είπε. «Μετά από τόσο καιρό θα δεις την οικογένειά σου». Τα λόγια της τον επανέφεραν στην πραγματικότητα. Η Νέιρ-να είχε δίκιο. Αντί να είναι ευγνώμων για την ελευθερία του, προβληματιζόταν για την εμφάνιση του κάστρου. Ανέπνευσε τον καθαρό αέρα που ήταν βαρύς από την υγρασία κι άρχισε να νιώθει καλύτερα. Ναι, χαιρόταν που είχε επιστρέψει στο Γκλεν Άριν. Βοήθησε την Νέιρνα να κατέβει από την άμαξα. «Έλα. Πάμε μέσα. Ας παρακαλέσουμε το Θεό να μην πέσει η σκεπή πάνω στα κεφάλια μας και μας πλακώσει». Ο Μπραμ έπιασε τη Νέιρνα από το χέρι και την οδήγησε προς το κάστρο. Καθώς προσπερνούσαν τις καλύβες, μερικοί άντρες έκπληκτοι αλλά ~ 35 ~
χαμογελαστοί σήκωσαν τα χέρια και φώναξαν κάποιο χαιρετισμό. Ο Μπραμ αναγνώρισε τους άντρες του κλαν του αν και δε θυμόταν τα ονόματά τους. Από κοντά, ο πύργος του κάστρου φαινόταν πόσο καταστραμμένος ήταν. Ο ξύλινος σκελετός του εμφάνιζε φανερά σημάδια σήψης. Πριν προλάβει να το σκεφτεί περισσότερο, ο Μπραμ είδε τον αδερφό του να στέκεται μπροστά του. Ψηλός, με μαύρα μαλλιά και μαύρη γενειάδα, ο Άλεξ ήταν ολόιδιος ο πατέρας τους. Εκείνος τον κοίταξε αμίλητος, σαν να μην πίστευε αυτό που έβλεπε. «Θεέ μου, είσαι ζωντανός», είπε και τον έκλεισε σφιχτά στην αγκαλιά του. Ο Μπραμ αγκάλιασε τον αδερφό του. Οι λέξεις τον έπνιγαν, δεν μπορούσε να τις αρθρώσει. Δεν τολμούσε ούτε καν να προφέρει ένα χαιρετισμό, από φόβο μήπως ξεσπάσουν τα κλειδωμένα από καιρό αισθήματα. Βλέποντας ότι ο Άλεξ είχε γίνει ολόκληρος άντρας, συνειδητοποίησε πόσα χρόνια είχε χάσει. «Είσαι ψηλότερος απ’ όσο σε θυμάμαι», κατάφερε να πει στο τέλος. Ο Άλεξ τραβήχτηκε πίσω, γελώντας. «Υποθέτω πως άφησες γένια για να κρύψεις αυτό το πρόσωπο και να μην τρομάζεις τον κόσμο», πείραξε τον Μπραμ. «Και πάλι είμαι πιο όμορφος από εσένα». Ο Μπραμ γέλασε αδέξια, νιώθοντας την ευγνωμοσύνη να τον πλημμυρίζει. Με τον Κάλεμ στη φυλακή, είχε πάντα άλλα δυο αδέρφια στο σπίτι. «Τι σου συνέβη, Μπραμ;» ρώτησε ο Άλεξ. «Με συνέλαβε ο αφέντης Κέρνρος». Δεν κοιτούσε τον αδερφό του στα μάτια, ένιωσε όμως τη διαπεραστική ματιά του. «Ο Κάλεμ είναι ακόμα στη φυλακή». Ο Άλεξ βλαστήμησε και οι ενοχές αποτυπώθηκαν στο πρόσωπό του. «Μπραμ, μας είπαν ότι ήσαστε κι οι δυο νεκροί. Σου το ορκίζομαι, αν ήξερα πως...» «Ήσουν δεκατεσσάρων χρονών όταν μας πήραν», του θύμισε ο Μπραμ. «Φυσικά πίστεψες αυτό που σου είπαν». Ο αδερφός του έκανε ένα κοφτό νεύμα. «Αυτό δε διορθώνει τα πράγματα». Σώπασε για μια στιγμή, αμήχανος. «Ο θείος μας, ο Ντόνελ, έγινε αρχηγός του κλαν μετά το θάνατο του πατέρα μας». Κοίταξε τον Μπραμ στα μάτια, σαν να ήθελε να δικαιολογηθεί. «Πριν από δύο χρόνια πέθανε κι εγώ πήρα τη θέση του. Ξέρω όμως ότι ο πατέρας ήθελε εσένα για αρχηγό». Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ο Μπραμ ήταν να αναλάβει την αρχηγία του κλαν. Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Η αρχηγία ανήκει σ’ εσένα, Άλεξ. Δε θέλω αυτή τη θέση». Ούτε και τις ευθύνες της. Ο Άλεξ δεν έδειξε να πείθεται. «Αυτό μπορούμε να το αποφασίσουμε αργότερα. Έχουμε όλο το χρόνο», είπε και έστρεψε την προσοχή του στη Νέιρνα. Ο Μπραμ συνειδητοποίησε πως δεν του την είχε παρουσιάσει ακόμα. Πήγε δίπλα της και την άγγιξε στον ώμο. «Θυμάσαι τη Νέιρνα, τη γυναίκα μου», είπε στον αδερφό του. ~ 36 ~
Εκείνη έκλινε το κεφάλι της σε χαιρετισμό. «Άλεξ. Πέρασε πολύς καιρός». Ο Άλεξ χαμογέλασε. «Πραγματικά. Δεν εκπλήσσομαι που ο Μπραμ σε έφερε πίσω μαζί του. Πάντα του άρεσαν οι γυναίκες πετσί και κόκαλο». Το σχόλιο είχε ειπωθεί σαν αστείο, για να την κάνει να νιώσει άνετα, ο Μπραμ όμως ένιωσε μια σουβλιά ζήλιας. Τύλιξε το χέρι του κτητικά γύρω από τη μέση της και την τράβηξε κοντά του. Σαν να διάβασε τις σκέψεις του, ο Άλεξ έσπευσε να τον καθησυχάσει. «Ηρέμησε, αδερφέ. Έχω μια σύζυγο, τη Λάρεν. Και δικές μου κόρες πια». Κόρες; Ο Μπραμ δυσκολευόταν να φανταστεί το μικρότερο αδερφό του με σύζυγο, πόσο μάλλον με παιδιά. Γι’ άλλη μια φορά σκέφτηκε πόσο πολύ καιρό είχε λείψει. «Θα ήθελα να γνωρίσω τη γυναίκα σου», είπε η Νέιρνα. «Είναι μέσα;» «Πιθανόν. Ίσως, όμως, βγήκε για να περπατήσει. Μπορείς να πας και να τη βρεις, αν θέλεις». Η Νέιρνα τους άφησε μόνους και ο Άλεξ έγνεψε στον Μπραμ να περάσουν μέσα. Προχώρησαν περιμετρικά του εξωτερικού τείχους, μένοντας για λίγο σιωπηλοί. Τα γνώριμα τείχη, όσο ταλαιπωρημένα κι αν ήταν, πρόσφεραν ηρεμία και γαλήνη. «Θυμάμαι που σκαρφαλώναμε σ’ εκείνο το σημείο του τείχους όταν ήμαστε παιδιά», είπε ο Μπραμ. «Συνήθιζες να τρέχεις στην κορυφή του». Ο Άλεξ χαμογέλασε. «Σαν να με προκαλούσες να έρθω κι εγώ». «Φοβόσουν πολύ». «Όχι. Απλώς, δεν ήμουν τόσο ανόητος όσο εσύ», αντιγύρισε ο Άλεξ. «Θυμάσαι που έχασες την ισορροπία σου και έπεσες στο μαντρί με τα γουρούνια του Ρος Μακίνλοχ;» Το είχε σχεδόν ξεχάσει. «Θυμάμαι ότι δεν ήρθες να με βοηθήσεις. Με κοιτούσες που ήμουν πασαλειμμένος με κοπριές και γελούσες». «Τι ωραία ανάμνηση! Συμφωνείς;» «Ωραία για σένα. Εγώ άκουσα την κατσάδα από τη μητέρα μας. Έλεγε πως κόντεψα να σκοτωθώ». Ήταν στ’ αλήθεια ξεροκέφαλα παιδιά, όλοι τους. Ένα ξαφνικό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του Μπραμ. Ο αδερφός του χαμογέλασε κι εκείνος. «Χαίρομαι που γύρισες, αδερφέ. Πώς είσαι τώρα; Χρειάζεσαι γιατρό;» Ο Μπραμ έγνεψε αρνητικά. Οι περισσότερες πληγές του ήταν τώρα ουλές. «Καλυτερεύω καθημερινά. Απλώς, χρειάζεται να εξασκηθώ και να προετοιμαστώ για την απελευθέρωση του Κάλεμ». Ο Άλεξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Εσύ θα μείνεις εδώ. Εμείς οι υπόλοιποι θα πάμε να τον βρούμε». «Γιατί; Νομίζεις πως είμαι πολύ αδύναμος;» ~ 37 ~
«Ναι». Ο Άλεξ δε μάσησε τα λόγια του. «Ήσουν φυλακισμένος εφτά ολόκληρα χρόνια. Ακόμα κι ο Ντούγκαλ θα σε νικούσε έτσι αδύναμος που είσαι τώρα». «Ο Ντούγκαλ;» Κούνησε αγανακτισμένος το κεφάλι του πέρα δώθε. «Μα αυτός είναι εφτά χρονών...» «Δεκατεσσάρων», τον διόρθωσε ο Άλεξ. Η θύμηση των χαμένων χρόνων έκανε τον Μπραμ να σωπάσει. Όλοι τους είχαν μεγαλώσει, όμως δεν είχε σκεφτεί καθόλου τον Ντούγκαλ, επειδή το αγόρι είχε δοθεί σε ανάδοχους γονείς από τα τέσσερα χρόνια του. Σχεδόν δε θυμόταν τον αδερφό του και αυτή η σκέψη τον στενοχωρούσε. «Έχει επιστρέψει;» «Είναι μέσα. Πάμε να τον δεις». Όταν ο Μπραμ μπήκε στο κάστρο είδε τραπέζια αναποδογυρισμένα και σκυλιά να τσακώνονται για μερικά κόκαλα. Μια μυρωδιά από σαπισμένα χορτάρια επιτέθηκε στην όσφρησή του αναπάντεχα. Ήταν όλα τόσο όμοια με τις συνθήκες της φυλακής, που ο Μπραμ πάγωσε. Ένιωσε τους τοίχους γύρω του να τον πνίγουν και την επιδερμίδα του να ανατριχιάζει. Αν έκλεινε τα μάτια του, θα βρισκόταν πάλι στη φυλακή του. Πισωπάτησε σοκαρισμένος προς τη Νέιρνα, η οποία κοιτούσε γύρω της κατάπληκτη. Όμως, μόλις στάθηκε δίπλα της, η δική της, μοναδική μυρωδιά απάλυνε τις αισθήσεις του. Ήθελε να βυθίσει το πρόσωπό του μέσα στα μαλλιά της, να διώξει τις σκληρές μνήμες. Αλλά δεν τολμούσε να την αγγίξει. «Θα σε διαλύσω, ασχημομούρη μπάσταρδε!» ούρλιαξε μια φωνή. Η βρισιά είχε βγει από τα χείλη ενός νεαρού στο πρόσωπο του οποίου ο Μπραμ δυσκολεύτηκε να αναγνωρίσει τον Ντούγκαλ. Αν και ήταν ψηλός και πολύ δυνατός για την ηλικία του, ο νεαρός δεν μπορούσε να τα βάλει με τον Ρος Μακίνλοχ που έδειχνε απλώς να διασκεδάζει μαζί του. Ο Ντούγκαλ του έριξε μια αδέξια γροθιά, χωρίς να τον πετύχει. «Πρόσεχε τα νεύρα σου, μικρέ», τον προειδοποίησε ο Ρος και, σηκώνοντας μια καρέκλα, όρμησε στον Ντούγκαλ. «Τι κάνουν εκεί;» ρώτησε η Νέιρνα με απορία. «Ο Ρος ήταν ο εκπαιδευτής όλων μας», της εξήγησε ο Μπραμ. «Από μικρή ηλικία, μας δίδαξε τη χρήση του κάθε όπλου. Ξέρει τι κάνει. Ο Ντούγκαλ δεν κινδυνεύει». «Μα είναι ακόμα παιδί. Θα τραυματιστεί», διαμαρτυρήθηκε η Νέιρνα. Ο Ντούγκαλ άκουσε το σχόλιο και δεν το άφησε αναπάντητο. «Δεν είμαι παιδί», φώναξε. «Ναι, είσαι», αποκρίθηκε ο Άλεξ και του ζήτησε να έρθει κοντά. «Δε θα καλοσωρίσεις τον μεγάλο αδερφό σου;» Το πρόσωπο του αγοριού σκοτείνιασε. «Και γιατί να τον καλωσορίσω; Ούτε καν τον ξέρω». Και μ’ αυτά τα λόγια σήκωσε μια άλλη καρέκλα και την ~ 38 ~
έσπασε πάνω στο πέτρινο δάπεδο. Μετά, άρπαξε ένα καρεκλοπόδαρο και γύρισε στον Ρος. «Έλα να παλέψεις μαζί μου, γέρο!» Ο Μπραμ τους κοίταξε ήρεμα. Η άρνηση του Ντούγκαλ δεν τον είχε ξαφνιάσει. Είχαν περάσει πολλά χρόνια και ήταν φυσικό να μην τον θυμάται ο μικρότερος αδερφός του. Όταν ο Μπραμ ήταν δώδεκα χρονών, ο Ντούγκαλ τον ακολουθούσε παντού. Ο μικρός είχε προσπαθήσει κάποτε να πάρει τα όπλα του Μπραμ, σκαρφαλώνοντας πάνω σε μια καρέκλα για να φτάσει τα μαχαίρια που δεν του επιτρεπόταν να αγγίξει. Τώρα, το αγόρι που κάποτε δεν ξεκολλούσε από πάνω του έδειχνε μια αδιαφορία που ενοχλούσε τον Μπραμ. Ο Άλεξ χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του. «Ο Ντούγκαλ αγριεύει όλο και περισσότερο. Νομίζει ότι μπορεί να τα βάλει με τους Άγγλους». Κουνώντας το κεφάλι του πέρα δώθε γύρισε προς τη Νέιρνα. «Τουλάχιστον, όταν παλεύει με τον Ρος δεν πρόκειται να πάθει κακό. Εκτός βέβαια από μερικές μελανιές και γρατσουνιές». Τα μπράτσα του Ντούγκαλ ήταν μελανά από τα χτυπήματα και από τη μύτη του κυλούσε αίμα. Το αγόρι πάλευε με τυφλή επιθετικότητα, αφήνοντας τη μανία του να ελέγχει τις κινήσεις του. Μοίραζε τις γροθιές του χωρίς σκέψη κουνώντας αδέξια τα μακριά του μέλη. Ο Μπραμ παρακολούθησε τον αδερφό του να παλεύει κι ένιωσε μέσα του μια παράξενη ταραχή. Άραγε έτσι τον έβλεπε ο πατέρας του; Φέρθηκε κι ο ίδιος όπως ο Ντούγκαλ, προσπαθώντας να αποδείξει την αξία του; Μπήκε στη θέση του πατέρα του και φαντάστηκε πως αγωνιζόταν να προστατεύσει το γιο του. Αν ποτέ αποκτούσε δικό του γιο, ήλπιζε πως θα κατάφερνε να του διδάξει να διατηρεί την ψυχραιμία του. Η οργή και η επιθετικότητα κάνουν τους άντρες αδέξιους. Ήταν καλύτερο να απομονώνει κανείς τα συναισθήματά του και να επικεντρώνει την προσοχή του στο πώς θα νικήσει τον εχθρό. Ο ίδιος είχε καταφέρει να κερδίσει την ελευθερία του εξουδετερώνοντας μέσα του κάθε συναίσθημα και εστιάζοντας μόνο στο στόχο του. Κι αναγκάστηκε να συμβιώσει με τις ενοχές, αφήνοντας πίσω του τον Κάλεμ, αφού αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να σώσει και τους δύο. Μια στιγμή αργότερα, ο Ρος έριξε κάτω τον Ντούγκαλ στρίβοντας τα μπράτσα του νεαρού πίσω από την πλάτη του. «Τελείωσες, μικρέ. Τώρα ο Άγγλος θα σου έκοβε το λαιμό επιτόπου. Έτσι!» Η Νέιρνα προσπαθούσε να μην κοιτάζει, το πρόσωπό της όμως ήταν γεμάτο ανησυχία. Ο Μπραμ ετοιμάστηκε να την αγκαλιάσει από τους ώμους, αλλά το σκέφτηκε καλύτερα. ~ 39 ~
«Μήπως πεινάς; Να φροντίσω για φαγητό πριν αποσυρθούμε για το βράδυ;» τη ρώτησε. Τα φωτεινά πράσινα μάτια της τον κοίταξαν θαρρετά. «Μόνο αν προσπαθήσεις να φας κι εσύ», του απάντησε. «Θα φάω», υποσχέθηκε ο Μπραμ. Και δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να χαϊδέψει φευγαλέα το πρόσωπό της. Η Νέιρνα κοκκίνισε κι άγγιξε το πρόσωπό της ριγώντας ελαφρά. Ο Ντούγκαλ έφυγε πεισμωμένος μετά την ήττα του. Είχε ταπεινωθεί μπροστά σε όλους και χωρίς αμφιβολία ήθελε να μείνει μόνος του. Ο Μπραμ ήξερε πως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να του μιλήσει. Ο Ρος πλησίασε κοντά τους μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. «Μπραμ!» Τον έκλεισε στην αγκαλιά τόσο σφιχτά, που κόντεψε να του συνθλίψει τα πλευρά. Μετά, τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη. «Μα το Θεό, είναι θαύμα που σε ξαναβλέπω μπροστά μου. Άλεξ, θα χρειαστούμε μερικά βαρέλια πιοτό για να το γιορτάσουμε», είπε και κοίταξε τη Νέιρνα. «Κι έφερες και το κορίτσι σου πίσω». Το χαμόγελό του έγινε πειραχτικό. «Μετά από εφτά χρόνια, όλοι ξέρουμε τι θα κάνεις απόψε». Το δυνατό γέλιο του ακούστηκε σαν κρότος. «Μαντεύω πως το επόμενο καλοκαίρι θα γιορτάσουμε τη γέννηση ενός παιδιού!» Ζητωκραυγές αντήχησαν τριγύρω, αλλά ο Μπραμ διέκρινε τη δυσφορία στο πρόσωπο της Νέιρνα, παρ’ όλο που προσπαθούσε να χαμογελάσει. «Βρήκες τη Λάρεν;» τη ρώτησε ο Άλεξ. Η Νέιρνα έγνεψε αρνητικά. «Ετοιμάζει τις κόρες σου για ύπνο», είπε ο Ρος. «Φαντάζομαι ότι δε θα αργήσει να έρθει κάτω». Ο Άλεξ έγνεψε καταφατικά, αλλά η απογοήτευση ήταν φανερή στο πρόσωπό του. «Δεν υπάρχει πρόβλημα αν είναι απασχολημένη με τα παιδιά», επενέβη η Νέιρνα. «Θα χαρώ να τη γνωρίσω αύριο το πρωί». Ο Μπραμ πρόλαβε να διακρίνει μια αόριστη ανησυχία στην έκφραση του αδερφού του, πριν ο Άλεξ πάρει το βλέμμα του από τη σκάλα και γυρίσει πάλι προς τους υπόλοιπους. «Πού είναι οι υπηρέτες;» ρώτησε ο Ρος τον αρχηγό. «Πρέπει να πιούμε για το γυρισμό του Μπραμ!» Ο Άλεξ κατάφερε να χαμογελάσει και κάλεσε τους υπηρέτες. «Απόψε γιορτάζουμε», δήλωσε. Ο Μπραμ καταλάβαινε ότι ο αδερφός του ήθελε να γιορτάσουν την επιστροφή του, όμως το τελευταίο πράγμα που εκείνος ήθελε ήταν να γίνει το επίκεντρο της προσοχής όλου του κλαν. Είχε επιβιώσει από την πολύχρονη αιχμαλωσία και βρισκόταν στο σπίτι του. Αυτό του ήταν αρκετό. «Προς το παρόν, θέλω ένα μέρος για να κοιμηθούμε η Νέιρνα κι εγώ», είπε. Χρειάζονταν ένα δικό τους χώρο και κατά τα φαινόμενα εκεί μέσα δεν ~ 40 ~
υπήρχε πολύς διαθέσιμος. Δεν ήθελε η σύζυγός του να κοιμηθεί στο χωμάτινο δάπεδο, αλλά κάπου που θα ήταν άνετα. «Θα σας βρω κάτι», συμφώνησε ο Άλεξ. *** Καθώς όλο και περισσότεροι άντρες έρχονταν μέσα στον πύργο, ο θόρυβος μεγάλωνε και το υδρόμελι έρρεε άφθονο. Πολλά από τα μέλη του κλαν του έκαναν ένα σωρό ερωτήσεις για την απουσία του και ο Μπραμ αναγκαζόταν να επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια και τα ίδια. Το πλήθος των συνδαιτυμόνων τού δημιουργούσε νευρικότητα. Και καθώς προσπαθούσε να μιλάει στον καθένα ξεχωριστά, κουράστηκε κι έχασε το ενδιαφέρον του για το φαγητό. «Ορίστε, παλικάρι μου», ακούστηκε πίσω του μια φωνή κι ο Ρος έβαλε ένα ποτήρι με υδρόμελι στο χέρι του. «Αυτό που χρειάζεσαι είναι μια γερή δόση πιοτό». «Δεν είναι το μόνο που του χρειάζεται απόψε», φώναξε κάποιος γελώντας. Η Νέιρνα σάστισε και κοίταξε το πάτωμα σαν να έψαχνε μια έξοδο διαφυγής. Ο Μπραμ πήρε το ποτήρι από τον Ρος, που σήκωσε το δικό του σε πρόποση και το ήπιε όλο. Η ψυχολογική διάθεση του Μπραμ ισορροπούσε στην κόψη του ξυραφιού και μετά βίας συγκρατούσε την πνευματική του διαύγεια. Η Νέιρνα του πρόσφερε ένα πιάτο, αλλά εκείνος τσιμπολόγησε ανόρεχτα. «Πρέπει να τρως περισσότερο, Μακίνλοχ», του είπε εκείνη. «Πρέπει να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου». «Και για ποιο λόγο θα χρειαστώ δυνάμεις, α γκέολ;» τη ρώτησε εκείνος, παίρνοντας το χέρι της στο δικό του. Η Νέιρνα κοκκίνισε και του πρόσφερε ένα μικρό κομμάτι ψάρι. Έβαλε την μπουκιά στο στόμα του κι ο αντίχειράς της χάιδεψε τα χείλη του. Το απαλό άγγιγμά της τον αναστάτωσε. Αγνόησε τα μέλη του κλαν του που κάθονταν τριγύρω και οι συζητήσεις τους έσβησαν στ’ αυτιά του. Κοίταξε τα γεμάτα ανησυχία πράσινα μάτια της και έπλεξε τα δάχτυλά του με τα δικά της. «Μπραμ, είσαι καλά;» Όχι, δεν ήταν. Είχε κουραστεί, ήταν εκνευρισμένος από την πολυκοσμία και στο μυαλό του είχε καρφωθεί η νύχτα που θα περνούσε με τη Νέιρνα. Ο τολμηρός διάλογός τους είχε πυροδοτήσει τον πόθο του για κείνη. Θυμήθηκε τη μεταξένια επιδερμίδα της και τη γλύκα του φιλιού της. Η αίσθηση του κορμιού της πάνω του τον έκανε να χάνει το μυαλό του. Ήθελε να μείνει μόνος με τη γυναίκα του, να εξερευνήσει το κορμί της, να μάθει τα μυστικά της. Αν δεν απομάκρυνε αμέσως το χέρι της από το στόμα του, ο αυτοέλεγχός του θα κατέρρεε. ~ 41 ~
Τα δάχτυλα της Νέιρνα ταξίδεψαν στο περίγραμμα του προσώπου του και ο Μπραμ παρασύρθηκε από το πάθος για τη σύζυγο που του είχε λείψει. *** Η Νέιρνα αναρωτήθηκε τι είχε κάνει και πυροδότησε τέτοια αντίδραση. Ο Μπραμ την είχε αρπάξει από το μπράτσο και την είχε οδηγήσει μακριά από τους άλλους, σε μια απόμερη γωνία. Εκεί την πήρε στην αγκαλιά του. Πίσω της, άκουγε τους άντρες να ζητωκραυγάζουν και να χειροκροτούν το σύζυγό της. Εκείνος την κοιτούσε με μια πείνα που δεν είχε επιδείξει για το φαγητό νωρίτερα. «Αγνόησέ τους», της είπε. Οι αντίχειρές του χάιδεψαν το περίγραμμα του προσώπου της και μετά ο Μπραμ έγειρε το μέτωπό του πάνω στο δικό της. Το κορμί της Νέιρνα ανταποκρίθηκε μ’ ένα ρίγος. Ο Μπραμ ταξίδεψε τα χέρια του από τους ώμους στη μέση και τους γοφούς της. Όταν την έσφιξε πάνω του, η Νέιρνα ξέχασε τους ανθρώπους γύρω της. Το στόμα του πλησίασε το δικό της κι εκείνη παραδόθηκε στο φιλί του. Τη φίλησε ώσπου της κόπηκε η ανάσα. Ώσπου οι φωνές γύρω της έγιναν απόμακρες. Η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα και το κορμί της ανταποκρινόταν στη λαχτάρα που της γεννούσε ο δικός του πόθος. Και μολονότι ήξερε πως είχε δικαίωμα να ενωθεί μαζί του, η ταραχή της ήταν αβάσταχτη. «Μπραμ». Η Νέιρνα διέκοψε το φιλί τους και γύρισε το πρόσωπό της στο πλάι. «Όχι εδώ». Τους έβλεπαν πολλοί άνθρωποι και ο Μπραμ δε φαινόταν να αντιλαμβάνεται πού βρίσκονταν. «Εντάξει. Έχεις πέντε λεπτά να αποτελειώσεις το φαγητό σου. Μετά είσαι δική μου». Την άφησε και πήγε να μιλήσει με τον Άλεξ, ενώ η Νέιρνα προσπαθούσε να μαζέψει τις σκόρπιες σκέψεις της. Είπε τον εαυτό της να ηρεμήσει. Ίσως αυτό που θα γινόταν να ήταν ευχάριστο, αν έκρινε από το φιλί τους. Και δεν ήταν παρθένα για να φοβάται το ερωτικό τους σμίξιμο. Τίποτα δε θα έπρεπε να τη φοβίζει. Όμως, κάτι πάνω στον Μπραμ προκαλούσε στη Νέιρνα μια ακατανόητη ταραχή. Τα τολμηρά χωρατά των αντρών μεγάλωναν τη νευρικότητά της και δεν μπόρεσε να μην αναρωτηθεί πώς θα ήταν όταν θα πλάγιαζε με τον Μπραμ. Πριν η Νέιρνα προλάβει να ηρεμήσει εντελώς, ο Μπραμ επέστρεψε. «Ο Άλεξ βρήκε ένα μέρος. Ας πάμε να ξεκουραστούμε». Να ξεκουραστούμε; Ο τρόπος που την κοιτούσε ο Μπραμ έλεγε πως ο ύπνος ήταν το τελευταίο πράγμα που σκεφτόταν εκείνος. ~ 42 ~
Παίρνε βαθιές ανάσες, θύμισε στον εαυτό της. Απλώς θα μοιραστείς το κρεβάτι του. Όμως τα νεύρα της τεντώνονταν ακόμα περισσότερο στη σκέψη πως θα ξάπλωνε δίπλα του γυμνή. Διέσχισαν την αίθουσα μέσα σε γέλια και επευφημίες. Όταν κάποιοι προσπάθησαν να τους ακολουθήσουν, ο Μπραμ γύρισε και τους έστειλε μια απειλητική ματιά. «Αν χρειάζεσαι καμιά βοήθεια, παλικάρι μου...» «Δε χρειάζομαι. Γυρίστε στο πιοτό σας κι αφήστε μας ήσυχους». «Δωσ’ της ένα φιλί από μένα», αστειεύτηκε ο Ρος. Τώρα η Νέιρνα ήθελε απλώς να γλιτώσει απ’ τα πειράγματά τους, όσο καλοπροαίρετα κι αν ήταν αυτά. «Ο Άλεξ είπε ότι μπορούμε να κοιμηθούμε σε μια από τις καλύβες», είπε ο Μπραμ, οδηγώντας τη έξω. «Δεν υπάρχει κρεβάτι, δυστυχώς». Η Νέιρνα σκέφτηκε πως ήταν προτιμότερο από το να κοιμηθεί μέσα στο κάστρο, ανάμεσα στα σκυλιά. «Υπάρχει ένα στρώμα στα πράγματά μου», του θύμισε η Νέιρνα. «Είναι στην άμαξα, μαζί με τις κουβέρτες». «Θα το φέρω εγώ». Της έδειξε μια από τις καλύβες. «Απόψε θα μείνουμε εδώ και αύριο θα ψάξουμε για ένα δικό μας χώρο». Πριν φύγει από κοντά της, τύλιξε τα χέρια του γύρω από τη μέση της. «Νέιρνα, σου υπόσχομαι πως όλα θα πάνε καλά». Έσκυψε και της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο, πριν κατευθυνθεί στην άμαξα. Η Νέιρνα ένιωσε ότι τα χείλη του της είχαν βάλει φωτιά και για να ξεγελάσει τη νευρικότητά της μπήκε στην καλύβα. Ήταν μια αποθήκη που μύριζε υγρασία και μούχλα. Σακιά με κριθάρι και καλαμπόκι βρίσκονταν στοιβαγμένα σε μια γωνιά, προμήθειες για φαγητό και σπορά του επόμενου χρόνου. Η καλύβα ήταν παραλληλόγραμμη με πλάτος γύρω στα δυόμισι μέτρα. Φαινόταν πιο κατάλληλη για να στεγάσει άλογα, η Νέιρνα όμως σίγουρα την προτιμούσε από τον ύπνο στο ύπαιθρο. Κρύωνε κι η νευρικότητά της μεγάλωνε. Μείνε ακίνητη, είπε στον εαυτό της. Παραδώσου σ’ αυτόν και άφησέ τον να κάνει ό,τι θέλει. Δε φοβόταν το ερωτικό σμίξιμο. Φοβόταν ότι θα απογοήτευε τον Μπραμ. Όταν ο Άιβερ μοιραζόταν το κρεβάτι της, οι κινήσεις του ήταν μηχανικές. Κι όταν πέρασε καιρός χωρίς η Νέιρνα να μένει έγκυος, φάνηκε ανώφελο να πλαγιάζουν πια μαζί. Απόψε, όμως, όλα ήταν διαφορετικά. Η Νέιρνα ευχήθηκε να της χαρίσει ο Μπραμ το παιδί που τόσο απελπισμένα λαχταρούσε. Τα χέρια της χαμήλωσαν στην κοιλιά της κι ένιωσε την προσδοκία να την πλημμυρίζει. Όταν ο Μπραμ επέστρεψε ακούμπησε κάτω το στρώμα κι έριξε πάνω του μια αγκαλιά κουβέρτες. Στάθηκε και την κοίταξε στο φεγγαρόφωτο. ~ 43 ~
Τα σκούρα καστανά του μάτια κοιτούσαν τα δικά της και δεν της άφηναν καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του. Όμως, εκείνος συνέχιζε να κρατιέται σε μια αισθητή απόσταση, σχεδόν σαν να μην ήθελε να την αφήσει να τον γνωρίσει ή να μαντέψει τις σκέψεις του. Ο Μπραμ σήκωσε μερικά από τα σακιά και έφραξε με αυτά τις χαραμάδες της καλύβας για να εμποδίζει τον άνεμο. Αν και είχε αδυνατίσει, η μυϊκή δύναμή του ήταν φανερή και μαρτυρούσε τις σκληρές αγγαρείες που είχε υπομείνει. Η Νέιρνα παρατήρησε τις ουλές γύρω από το λαιμό του, οι οποίες φανέρωναν πως εκεί υπήρχε περασμένος ένας σιδερένιος κρίκος. Οι πληγές είχαν κλείσει, αλλά τα σημάδια θα έμεναν για πάντα. Όταν τελείωσε με τα σακιά, ο Μπραμ έβγαλε το χιτώνα του. Παρά την αδυναμία του οι μύες των ώμων του τράβηξαν την προσοχή της Νέιρνα. Συγκράτησε την παρόρμησή της να τον αγγίξει και γύρισε από την άλλη πλευρά. Με χέρια που έτρεμαν προσπάθησε να λύσει το φόρεμά της. Ο Μπραμ πλησίασε πίσω της και τη βοήθησε να βγάλει το βαρύ μάλλινο ρούχο και να μείνει με το μεσοφόρι. Το κορμί της κρύωσε αμέσως από την παγερή ατμόσφαιρα και η Νέιρνα τύλιξε τα χέρια γύρω της για να ζεσταθεί. Μετά, ξετύλιξε τον επίδεσμο από τον καρπό της και τον άφησε να πέσει στο δάπεδο. Από τόσο κοντά μπορούσε να δει πιο καθαρά τα αμέτρητα σημάδια που χάραζαν το κορμί του Μπραμ. Ήταν εφιαλτικό να σκέφτεται τα μαρτύρια που είχε υποστεί εκείνος στη διάρκεια των εφτά χρόνων της αιχμαλωσίας του. «Πονάς;» τον ρώτησε και άπλωσε το χέρι της σε ένα άσπρο σημάδι. «Έχουν σχεδόν γιατρευτεί». Δεν της είχε απαντήσει αρνητικά. Ακόμη κι αν πονούσε, δε θα της το έλεγε ποτέ. Ο Μπραμ έφερε το στόμα του δίπλα στο αυτί της και η καυτή ανάσα του σκόρπισε τις σκέψεις της. Η έξαψη του γυμνού κορμιού του τη συνάρπαζε και την τρόμαζε εξίσου. Το στόμα του διέγραψε το περίγραμμα του προσώπου της. «Αυτή τη νύχτα θα κοιμηθώ μαζί σου, Νέιρνα. Έτσι όπως θα έπρεπε να έχω κάνει αυτά τα εφτά χρόνια».
~ 44 ~
Κεφάλαιο 6 «Φοβάσαι;» ρώτησε ο Μπραμ. Αυτή τη νύχτα ήθελε να κρατήσει τη Νέιρνα στην αγκαλιά του και να ξεχάσει τα σκοτεινά χρόνια της φυλακής. Δεν ήθελε να τον φοβάται. «Ναι», μουρμούρισε εκείνη. «Όχι επειδή είμαι μαζί σου, αλλά...» Σώπασε και κοκκίνισε από ντροπή. «Στην πραγματικότητα, δε γνωριζόμαστε. Νιώθω παράξενα...» Έσκυψε το κεφάλι της. «Θα προσπαθήσω, όμως». Η έντιμη στάση της έσβησε σαν παγωμένο νερό τον πόθο του, θυμίζοντάς του πως η Νέιρνα είχε ήδη εμπειρία από το συζυγικό κρεβάτι. Ήξερε πώς ήταν το σμίξιμο με κάποιον άντρα και φαινόταν να το θεωρεί σαν αγγαρεία κι όχι σαν απόλαυση. Η διάθεσή του χειροτέρεψε. «Σε πονούσε;» Δεν πρόλαβε να συγκρατήσει τη γλώσσα του. Είχε ανάγκη να μάθει τι συνέβη μεταξύ τους. Η Νέιρνα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. Όμως στο βλέμμα της υπήρχε μία θλίψη που μαρτύρησε στον Μπραμ ότι ο σύζυγός της δεν της είχε χαρίσει την ηδονή. Αλλά η ζήλια παραμόνευε ακόμα μέσα του. «Πώς ήταν... μαζί του;» Η Νέιρνα κάθισε στο στρώμα και αγκάλιασε τα γόνατά της. «Μπραμ, δε θέλω να μιλήσω για κείνα τα χρόνια. Θα προτιμούσα να τα ξεχάσω». Ο Μπραμ ξεφύσησε αργά, νιώθοντας πως ήταν βάναυσο από μέρους του να θίγει αυτό το θέμα. Απ’ ό,τι φαινόταν, η Νέιρνα δεν είχε απολαύσει το προηγούμενο συζυγικό κρεβάτι της και δε βιαζόταν να επαναλάβει την εμπειρία. Όμως, ο Μπραμ δεν ήθελε να τη βλέπει να υπομένει αμέτοχη τα ερωτικά του χάδια. Την ήθελε πρόθυμη και γεμάτη πάθος. Ήθελε να τον αφήσει να τη χαρεί, να την ξελογιάσει με τα παιχνίδια που γεννούσε η φαντασία του. Το βλέμμα του περιπλανήθηκε στο κορμί της, στα πλούσια στήθη και τις καμπύλες των γοφών. «Είσαι τόσο όμορφη όσο σε θυμόμουν, α γκέολ». Κάθισε δίπλα της και προσπάθησε να χαμογελάσει. Η Νέιρνα άγγιξε προσεκτικά το γυμνό στήθος του. Μόλις τα ζεστά δάχτυλά της ήρθαν σε επαφή με το σημαδεμένο κορμί του ο Μπραμ διεγέρθηκε οδυνηρά. Έσκυψε προς το μέρος της και τη φίλησε τρυφερά στο στόμα. Μετά, τα χείλη του ταξίδεψαν κατά μήκος του λαιμού της και στάθηκαν στην αρχή του στήθους της. Η Νέιρνα ρίγησε κι ένας βαθύς αναστεναγμός ξεπήδησε από μέσα της. «Είσαι καλά;» τη ρώτησε ο Μπραμ σιγανά. «Νιώθω μια νευρικότητα...» Κι όσο πιο επίμονα γίνονταν τα φιλιά και τα χάδια του, τόσο μεγάλωνε η νευρικότητά της. Ο Μπραμ την έγειρε στο στρώμα, ξάπλωσε πλάι της και ~ 45 ~
ξεκίνησε να χαϊδεύει τη γάμπα της. Η Νέιρνα τινάχτηκε και γύρισε απότομα το κεφάλι της στο πλάι. Ήταν σίγουρος πως είχε κάνει κάτι που την ενόχλησε, δεν καταλάβαινε όμως τι ήταν αυτό. Συνέχισε να χαϊδεύει τα μακριά, λεπτά πόδια της, ανεβαίνοντας ψηλότερα, και είδε το πρόσωπό της να φουντώνει. Η Νέιρνα αντιδρούσε περίεργα στο χάδι του. Τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές όταν ένιωσε τα δάχτυλά του στα γόνατά της. Και αποτραβήχτηκε όταν έφτασαν στην εσωτερική πλευρά των μηρών της. «Δεν μπορώ... Λυπάμαι». Ένα νευρικό γελάκι ξέφυγε από τα χείλη της. «Με γαργαλάς». Ήταν η τελευταία αντίδραση που περίμενε ο Μπραμ και δεν είχε ιδέα τι να κάνει στη συνέχεια. Η ερωτική ατμόσφαιρα είχε διαλυθεί κι ήταν σαφές ότι η Νέιρνα δεν είχε διεγερθεί καθόλου. Είχε κάνει τα πάντα λάθος, σαν αδέξιος έφηβος. Απογοήτευση και θυμός για τον εαυτό του τον πλημμύρισαν. Απέστρεψε το πρόσωπό του για να μη δει η Νέιρνα την ενόχλησή του. «Μπραμ», του είπε εκείνη με φωνή χρωματισμένη από τύψεις. «Με συγχωρείς. Δεν ήθελα να αντιδράσω έτσι, αλλά έχω ευαισθησία στα πόδια». Ακούμπησε το χέρι της στον ώμο του. «Θα με αφήσεις να σε αγγίξω τώρα;» Ο Μπραμ γύρισε προς το μέρος της και την κοίταξε. Τα σκούρα καστανά μαλλιά της έπεφταν πάνω στο λινό μεσοφόρι της. Η ολόλευκη επιδερμίδα της δεν είχε ούτε μία πανάδα από τον ήλιο και ο Μπραμ θυμόταν πολύ καλά τη γεύση των απαλών χειλιών της. Άπλωσε το χέρι της και τον έσπρωξε απαλά να γυρίσει μπρούμυτα. Τα χείλη της ήταν ζεστά πάνω στο λαιμό του κι ένα ρίγος διαπέρασε τη σπονδυλική του στήλη. Η Νέιρνα φίλησε τις ουλές του και χάιδεψε τα σημάδια του μαρτυρίου σαν να ήθελε να τα σβήσει με τα δάχτυλά της. Ο πόθος απλώθηκε παντού μέσα του. Ήταν μια άλλη μορφή μαρτυρίου να την αφήνει να εξερευνά έτσι το κορμί του, που παλλόταν από την επιθυμία. Του ήταν αβάσταχτο να το αντέξει περισσότερο. Ο Μπραμ ανακάθισε και τράβηξε τα πόδια της αριστερά και δεξιά από τη μέση του. Πήρε το στόμα της σαν να ήθελε να της δείξει πόσο πολύ την είχε πεθυμήσει όλα αυτά τα χρόνια. Η γεύση της ήταν ο ήλιος που διέλυσε το σκοτάδι της φυλακής. Την έσφιξε πιο κοντά του. Ήταν απαλή, ζεστή, κι ο Μπραμ φαντάστηκε πως την ανασήκωνε πάνω του κι έμπαινε μέσα της. Η γλώσσα της βρήκε τη δική του και αυτή η απροσδόκητη αντίδραση της Νέιρνα τον συντάραξε. Ήθελε να γίνει ένα μαζί της, να την κατακτήσει. Αλλά ήταν πολύ νωρίς γι’ αυτό. Ένιωσε τον αυτοέλεγχό του να χάνεται και σταμάτησε, φοβούμενος μήπως χάσει την επίγνωση της πραγματικότητας. Τα χέρια του έτρεμαν, η αναπνοή του ήταν ρηχή, το κορμί του σκληρό από την ερωτική ανάγκη. ~ 46 ~
Μια αβέβαιη ματιά συνάντησε τη δική του, σαν να απορούσε η Νέιρνα που ο Μπραμ είχε σταματήσει. Εκείνος όμως θυμόταν τη βραδιά που το μυαλό του είχε χαθεί μέσα στα σκοτάδια και δεν εμπιστευόταν τον εαυτό του, όσο η λαγνεία κυριαρχούσε πάνω στη λογική του. Ήταν πιθανό να προκαλέσει, ασυνείδητα, πόνο στη Νέιρνα. Κι αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε. Για μια στιγμή, άφησε τα χέρια του ακίνητα πάνω στην πλάτη της, ελπίζοντας να ανακτήσει έτσι τον έλεγχο του εαυτού του. Όμως τα χέρια του δεν σταματούσαν να τρέμουν. «Λυπάμαι γι’ αυτό που έγινε νωρίτερα», ψιθύρισε η Νέιρνα. «Δεν ήθελα να σε προσβάλω». Είχε παρερμηνεύσει το δισταγμό του, ο Μπραμ όμως δεν της εξήγησε τι του συνέβαινε. Δεν ήθελε να της αποκαλύψει πόσο κοντά είχε φτάσει πάλι στα όρια της αβύσσου. «Είσαι καλά;» ρώτησε η Νέιρνα, αγγίζοντάς τον. Είδε την απορία στα μάτια της, όμως δεν μπορούσε να της πει τίποτα για να την απαλλάξει από τον προβληματισμό της. Δεν έλεγχε τα τρεμάμενα χέρια του, ούτε την παράφορη ανταπόκριση του κορμιού του στο άγγιγμά της. «Είναι αργά, Νέιρνα. Κοιμήσου». Ο Μπραμ αποτραβήχτηκε και ξάπλωσε στο πλευρό του, γυρίζοντας την πλάτη του στη Νέιρνα. Κοίταξε τη νύχτα από τα κενά που άφηναν τα ξύλινα δοκάρια της καλύβας κι ένιωσε τα ζεστά στήθη της συζύγου του να πιέζουν την πλάτη του. Το μπράτσο της τυλίχτηκε γύρω από τη μέση του και ο Μπραμ συγκράτησε με δυσκολία την ενστικτώδη ανάγκη να γυρίσει και να τη σφίξει στην αγκαλιά του. Δεν μπορούσε να της κάνει έρωτα, αν δεν έλεγχε πρώτα τον εαυτό του. Δε θα ήταν ασφαλές για τη Νέιρνα. Και δεν ήθελε να διακινδυνεύσει να την τραυματίσει ξανά. Ποτέ δε θα συγχωρούσε τον εαυτό του, αν χανόταν και πάλι μέσα στην τρέλα. *** Το σκοινί σφίχτηκε γύρω από το λαιμό του, η τραχιά υφή του έξυσε την πληγιασμένη επιδερμίδα του. Η όραση του Μπραμ θόλωσε, καθώς πνιγόταν, και όσο κι αν πάλευε τον κατάπινε το σκοτάδι. Πολεμούσε με το θάνατο, πάσχιζε να παραμείνει ζωντανός. Έπρεπε να ζήσει, για χάρη του Κάλεμ. Ο αδερφός του δεν είχε μιλήσει εδώ και βδομάδες και φαινόταν χαμένος μέσα στη δική του παράνοια. Κλότσησε δυνατά με τα πόδια του κι έριξε το στρατιώτη στο χώμα. Μια έκρηξη συγκλόνισε τα πνευμόνια του και κόντεψε να λιποθυμήσει καθώς πάσχισε να πάρει ανάσα. ~ 47 ~
Ένα ρόπαλο τον βρήκε με δύναμη στους ώμους και ο Μπραμ έσφιξε τα δόντια του για να αποκρούσει τον πόνο. Όλη αυτή την ώρα, ο Κάλεμ δεν είχε πάψει να κοιτάζει. Ο αδερφός του ήταν μόλις είκοσι χρονών, αιχμάλωτος από τα δεκατρία του. Πολύ μικρός για να βιώνει τόση φρίκη. Όταν οι στρατιώτες έπαψαν να τον χτυπούν, ο Μπραμ γεύθηκε το ίδιο του το αίμα και σύρθηκε στη λάσπη ως τα πόδια του αδερφού του. Αγνόησε τον πόνο και συγκεντρώθηκε σε καθεμία από τις ανάσες του. Τελικά βρήκε τη δύναμη να ανασηκώσει το κεφάλι του. «Θα μας βγάλω από δω μέσα, Κάλεμ. Σου το ορκίζομαι στη ζωή του πατέρα μας». Ο Κάλεμ δε μίλησε. Το άδειο βλέμμα του τα έλεγε όλα. *** Το όραμα έσβησε και τα μάτια του Μπραμ καρφώθηκαν στο γκρίζο πρωινό φως. Δεν ήξερε αν είχε ονειρευτεί ή αν είχε χαθεί πάλι στις μνήμες του. Τα μάτια του πονούσαν, το ίδιο και οι μύες του. Δίπλα του, η Νέιρνα κοιμόταν με τα μακριά μαλλιά της να σκεπάζουν την πλάτη της. Για αρκετή ώρα, ο Μπραμ έμεινε να την κοιτάζει, ευχαριστώντας το Θεό που την είχε κοντά του. Προσεκτικά, την έφερε πιο κοντά του. Η Νέιρνα αναδεύτηκε ελαφρά και κούρνιασε δίπλα του. Η απαλότητα του κορμιού της έκανε την καρδιά του να σφίγγεται. Είχε πολύ καιρό να νιώσει τη ζεστασιά μιας ανθρώπινης επαφής. Την αγκάλιασε τρυφερά, από φόβο μήπως την ξυπνήσει. Δεν τον είχε αγγίξει με αποστροφή, όπως εκείνος περίμενε. Ούτε είχε ζαρώσει μακριά του. Αντίθετα, τον είχε κρατήσει στην αγκαλιά της. Ο Μπραμ απολάμβανε το άρωμα της επιδερμίδας της, έπαιρνε δύναμη από την παρουσία της κοντά του. Όμως δεν τολμούσε να πιστέψει πως ήταν η γυναίκα του. Δε σου αξίζει μια φυσιολογική ζωή. Ούτε μια σύζυγος και μια οικογένεια. Δε σου αξίζει, μετά από αυτό που έκανες στον Κάλεμ. Με μεγάλη απροθυμία, αποτραβήχτηκε από τη Νέιρνα και σηκώθηκε από το στρώμα. Αν και δεν είχε ακόμα φέξει, ήξερε πως δε θα κατάφερνε να κοιμηθεί ξανά. *** Η Νέιρνα δε συνάντησε ιδιαιτέρως τον Μπραμ ολόκληρο το επόμενο πρωί. Τον άκουσε, όμως, να μιλάει με τον Άλεξ για το σχέδιο απελευθέρωσης του Κάλεμ. Πίστευαν στ’ αλήθεια ότι ο Μπραμ μπορούσε να τα βάλει με τους ~ 48 ~
Άγγλους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Δεν είχε συνέλθει ακόμα από την αιχμαλωσία του και δεν ήταν αρκετά δυνατός να νικήσει τους εχθρούς του. Την προηγούμενη νύχτα, η Νέιρνα είχε κοιμηθεί ελάχιστα, ανησυχώντας γι’ αυτόν. Ο Μπραμ είχε φανεί πρόθυμος να κάνει έρωτα μαζί της, ξαφνικά όμως σταμάτησε χωρίς να της εξηγήσει το λόγο. Η Νέιρνα δεν ήξερε αν τον είχε ταπεινώσει, γελώντας νευρικά χωρίς να το θέλει, ούτε αν είχε κάνει κάποιο άλλο λάθος. Για πολλή ώρα έμεινε ξάγρυπνη. Το κορμί της αναζητούσε το δικό του. Θυμήθηκε το χάδι του στα πόδια της και η σκέψη την αναστάτωσε. Όταν κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα είχε ξυπνήσει, είχε δει τον Μπραμ να κοιτάζει απλανώς το ταβάνι. Πώς μπορούσε κάποιος να ζει χωρίς ύπνο; Δεν ήταν καθόλου παράξενο που το μυαλό του του έπαιζε διάφορα παιχνίδια. Είχε ανάγκη από ύπνο και τροφή. Μα οι ανάγκες του Μπραμ δεν περιορίζονταν στο φαγητό και την ανάπαυση. Εσένα έχει ανάγκη, της θύμισε μια φωνή μέσα της. Πίσω από την τραχιά συμπεριφορά του Μπραμ κρυβόταν ένας άντρας τον οποίο η Νέιρνα ήθελε να γνωρίσει. Οι ουλές του μαρτυρούσαν το κουράγιο και την επιθυμία του να επιβιώσει. Είχε υπομείνει περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να αντέξει οποιοσδήποτε άνθρωπος. Και παρά τη σκοτεινή έκφραση του προσώπου του και την πολύχρονη κούραση, ήταν αποφασισμένος να τα βγάλει πέρα. Αγαπούσε τον αδερφό του και δε σκόπευε να τον απογοητεύσει. Η Νέιρνα καταλάβαινε και σεβόταν αυτό το είδος της αφοσίωσης. Άραγε, θα έδειχνε την ίδια αφοσίωση απέναντι στο γάμο τους; Ήδη τον ενοχλούσε το γεγονός ότι στην επιστροφή του δεν την είχε βρει παρθένα. Ήταν ορατή η ένταση στο κορμί του, η κρυμμένη ζήλια στα μάτια του. Ο Μπραμ δεν της θύμιζε καθόλου τον Άιβερ. Κινούσε το ενδιαφέρον της, γκρέμιζε τις άμυνές της με τα συγκλονιστικά φιλιά και τα τραχιά χέρια του. Ήταν ευπρόσδεκτη η ζεστασιά του κορμιού του δίπλα της στο στρώμα. Την είχε κρατήσει στην αγκαλιά του κι είχε κρύψει το πρόσωπό του μέσα στα μαλλιά της. Ο Άιβερ δεν ήταν τρυφερός άνθρωπος. Απλώς, έπαιρνε το κορμί της και εκτελούσε το καθήκον του. Αλλά εκείνη αισθανόταν πως με τον Μπραμ θα υπήρχε κάτι περισσότερο. Η Νέιρνα προσπάθησε να διώξει την ανησυχία που την κυρίεψε. Σήμερα έπρεπε να μάθει περισσότερα για το κλαν των Μακίνλοχ και να δει με ποιον τρόπο θα μπορούσε να τους βοηθήσει. Έκανε μια μεγάλη βόλτα στο Γκλεν Άριν, εξερευνώντας το χώρο. Το κάστρο παρουσίαζε φανερά σημάδια εγκατάλειψης και την ενοχλούσε που δεν καταπιανόταν κανείς με το συγύρισμα ή την επισκευή της σάπιας ξυλείας. Δεν έδειχναν να νοιάζονται. Όλοι φαίνονταν παραιτημένοι. ~ 49 ~
Κάτι δεν πήγαινε καλά στο Γκλεν Άριν, αλλά η Νέιρνα δεν μπορούσε να προσδιορίσει τι ήταν. Και δεν ήταν μόνο η φτώχια και η εγκατάλειψη των κτιρίων. Στένεψε τα μάτια της σκεφτική, αναζητώντας την πηγή της δυσφορίας της, και το βλέμμα της έπεσε στους άντρες του κλαν οι οποίοι καταπιάνονταν με τις καθημερινές τους ασχολίες. Ξαφνικά, το πρόβλημα πήρε μορφή μέσα στο μυαλό της. Δεν υπήρχαν πουθενά γυναίκες και παιδιά. Η διαπίστωση τη σόκαρε, αλλά προσπάθησε να παραμείνει ήρεμη. Πού βρίσκονταν; Έμεναν κάπου αλλού; Σε κάποιο άλλο κάστρο εκεί κοντά; Ή, μήπως, τους είχε συμβεί κάτι κακό;
~ 50 ~
Κεφάλαιο 7 Αφού κανονίστηκε σε ποια κάμαρα θα κοιμόνταν αυτός κι η Νέιρνα, ο Μπραμ κάθισε με τον Άλεξ και τον Ρος οι οποίοι συζητούσαν πώς θα απελευθέρωναν τον Κάλεμ από τις αγγλικές φυλακές. Κουβέντιαζαν επί μία ώρα για το αν θα έπρεπε να κινηθούν κρυφά ή να χρησιμοποιήσουν βία. Ο τρόπος δεν τον ενδιέφερε. Το σημαντικό ήταν να βγάλουν τον Κάλεμ από τη φυλακή. Έτσι, σε λίγο οι κουβέντες τους έγιναν ένα βουητό στα αυτιά του, ώσπου ο Μπραμ δεν άκουγε πια τίποτα απ’ όσα έλεγαν. Αντί γι’ αυτό, παρατηρούσε τη Νέιρνα να περιδιαβαίνει στην αυλή με μια έκφραση απορίας στο πρόσωπό της, σαν να μην καταλάβαινε τι συνέβαινε στο Γκλεν Άριν. Σε κάθε βήμα της τακτοποιούσε κι από κάτι. Σήκωσε κάποιο πεσμένο πιθάρι, μετά βρήκε μια σκούπα κι άρχισε να σκουπίζει την αυλή. Αφιέρωσε την επόμενη ώρα για να συγυρίσει τη μεγάλη αίθουσα και να μαζέψει τα σκουπίδια. Βρήκε μάλιστα και φρέσκα βούρλα, άγνωστο από πού, και τα έστρωσε στο πάτωμα για να καλυφθούν οι μυρωδιές. Φορούσε μια μαντίλα στο κεφάλι της, αλλά η κοτσίδα της έπεφτε στον ένα ώμο. Οι κινήσεις της ήταν σταθερές, όμως ο Μπραμ διέκρινε στο ύφος της μια ανησυχία. Μόλις τελείωσε το συγύρισμα ήρθε κοντά τους με αποφασιστικό βήμα, σαν να είχε πάρει μια ξαφνική απόφαση. Και δε δίστασε να διακόψει τη συζήτησή τους. «Πού βρίσκονται τα γυναικόπαιδα;» ρώτησε κατευθείαν. Ο Μπραμ συνειδητοποίησε πως η Νέιρνα είχε δίκιο. Καθώς ανησυχούσε για τον Κάλεμ, δεν κάθισε να σκεφτεί ότι οι γυναίκες του κλαν απουσίαζαν. Είχε υποθέσει πως θα βρίσκονταν στα σπίτια τους ή σε κάποιο μέρος μαζί με τη γυναίκα του Άλεξ. Κοίταξε απορημένος τον αδερφό του, αλλά πήρε την απάντηση από τον Ρος. «Η λαίδη Λάρεν πήγε τις μικρές μια βόλτα. Το συνηθίζει κάθε πρωί». «Και οι υπόλοιπες;» ρώτησε ο Μπραμ. Από την αμυντική έκφραση του αδερφού του κατάλαβε ότι ο Άλεξ ένιωθε μάλλον ντροπή παρά ανησυχία. «Είναι με τη μητέρα μας. Τις έπεισε να γυρέψουν καταφύγιο στον Κάμερον Μακίνον, το βαρόνο του Λόχαρ». Από την ενόχληση στη φωνή του Άλεξ ήταν σαφές ότι η μητέρα τους δεν είχε αλλάξει καθόλου. Αυστηρή και πεισματάρα, η Γκρίζελ Μακίνλοχ έμοιαζε με πολέμαρχο την εποχή που ο Μπραμ και τα αδέρφια του ήταν παιδιά. Έχοντας τέσσερις γιους, έτσι έπρεπε να είναι. Ενώ οι άλλες γυναίκες παρηγορούσαν τα αγόρια τους με ένα φιλί όταν μάτωναν τα γόνατά τους, η Γκρίζελ τους έλεγε πως αυτά παθαίνουν όσοι δεν προσέχουν. Δεν έδειχνε συμπόνια και δεν της άρεσε να είναι αδύναμοι. ~ 51 ~
Όταν έμπαινε μια ιδέα στο κεφάλι της, κανείς δεν μπορούσε να τη μεταπείσει. Ο Μπραμ δεν αμφέβαλλε πως η μητέρα τους είχε αποφασίσει να τιμωρήσει τους άντρες, απομακρύνοντας τις γυναίκες τους από το κάστρο. «Πήγατε να τις δείτε;» ρώτησε ο Μπραμ. Ο Άλεξ συνοφρυώθηκε. «Μία φορά. Φαίνονταν ασφαλείς... Λείπουν μόνο ένα δεκαπενθήμερο. Θα γυρίσουν». Ο Μπραμ δεν ήταν τόσο σίγουρος. Η μητέρα τους δεν ήταν τύπος που παραδεχόταν πως έκανε λάθος. Η Νέιρνα κοίταξε τον Άλεξ. Φαινόταν σαν να είχε χίλιες ερωτήσεις στο μυαλό της, στο τέλος όμως διατύπωσε μόνο μία. «Ξέρει η μητέρα σας ότι ο Μπραμ επέστρεψε;» «Ναι, της μήνυσα σήμερα το πρωί». Ο Άλεξ σηκώθηκε και όρθωσε το ανάστημά του, υπενθυμίζοντας στη Νέιρνα την εξουσία του. Αλλά εκείνη δεν πτοήθηκε. Αντίθετα, ανασήκωσε αγέρωχα το πιγούνι της και στράφηκε πάλι στον Μπραμ. «Σκοπεύεις να πας για να την επισκεφθείς;» «Όχι». Είχε να δει την Γκρίζελ από το γάμο τους και δεν είχε καμία όρεξη να την αντιμετωπίσει τώρα. Εξαιτίας της δικής του απερισκεψίας είχε πεθάνει ο πατέρας του. Αμφέβαλλε αν η μητέρα του θα τον συγχωρούσε ποτέ γι’ αυτό. «Γιατί;» ρώτησε η Νέιρνα. «Είναι μητέρα σου. Πρέπει να πας να τη δεις». «Εγώ, πάντως, θα ευχαριστιόμουν την ησυχία μου όσο περισσότερο γίνεται», σχολίασε ο Ρος και γύρισε προς τη Νέιρνα. «Η Γκρίζελ δεν είναι το είδος της μάνας που κλαίει από χαρά και γιορτάζει την επιστροφή του άσωτου γιου». «Το πιθανότερο είναι πως θα τον κατσαδιάσει και θα τον βρίσει που επέστρεψε», συμπλήρωσε ο Άλεξ. Η Νέιρνα τους κοιτούσε κατάπληκτη και ο Μπραμ πρόλαβε οποιαδήποτε άλλη ερώτησή της. «Πρέπει να πάω και να εξασκηθώ με τα αδέρφια μου. Θα σε δω αργότερα». Ο Άλεξ συμφώνησε μ’ ένα κοφτό νεύμα. «Μπορεί να συναντήσεις τη Λάρεν στο εκκλησάκι», είπε στη Νέιρνα. «Αν δεν έχει πάει για περίπατο στην εξοχή. Μερικές φορές, περνάει την ώρα της εκεί». Ο Μπραμ άκουσε τη γυναίκα του να μουρμουρίζει ότι κατανοούσε την ανάγκη της Λάρεν να προσευχηθεί, αφού ήταν η μοναδική γυναίκα που είχε απομείνει στο Γκλεν Άριν. Ο Μπραμ την πρόλαβε πριν φύγει. «Δε θα είναι πάντα έτσι, Νέιρνα. Οι γυναίκες θα επιστρέψουν». Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα. ~ 52 ~
«Θα στείλω να φέρουν την υπηρέτριά σου, αν θέλεις». Ίσως λίγη γυναικεία συντροφιά να κάνει πιο υποφερτή τη ζωή της στο Γκλεν Άριν, σκέφτηκε ο Μπραμ. Τουλάχιστον, ώσπου να γυρίσουν οι υπόλοιπες γυναίκες. «Αλλά μπορεί να πάρει καμιά βδομάδα μέχρι να έρθει», πρόσθεσε. Η Νέιρνα τον κοίταξε με μια έκπληξη που φανέρωνε ικανοποίηση. «Ευχαριστώ». Ο Μπραμ πήρε το χέρι της στο δικό του και χάιδεψε τη ράχη της παλάμης της. Το κράτησε έτσι για μια στιγμή, πριν την αφήσει και ακολουθήσει τον αδερφό του. Η Νέιρνα έμεινε στη θέση της να τους παρακολουθεί. Ο Μπραμ γύμνωσε το σπαθί του και ισορρόπησε τη λεπίδα στα δυο του χέρια. Καλοδέχτηκε το βάρος του όπλου του. Ήθελε να ξεχαστεί στον αγώνα, να εκτονώσει την απογοήτευσή του. Θα ξανάβρισκε τη χαμένη δύναμή του, θα γινόταν και πάλι ο μαχητής που ήθελε να είναι. Και θα έδινε στη Νέιρνα ένα σπιτικό που αναζητούσε. Δεν ήταν καλός στα λόγια όπως άλλοι άντρες. Ήλπιζε μόνο ότι με τον καιρό η Νέιρνα θα έβλεπε πως ήταν ικανός να την προστατεύει και να τη συντηρεί. Δεν είχε να της δώσει τίποτ’ άλλο. *** Η παλάμη της ήταν ακόμη ζεστή. Ο Μπραμ είχε κρατήσει απλώς το χέρι της αλλά η κίνηση αυτή έκανε το αίμα της να πάρει φωτιά. Εκείνος την είχε κοιτάξει με μια ένταση που δήλωνε πως ήθελε από αυτήν πολύ περισσότερα από ένα χάδι στο χέρι. Αλλά κι η Νέιρνα ήθελε εκείνη τη στιγμή να τον χαϊδέψει στο πρόσωπο, στο λαιμό, στο στέρνο... Καταπιάστηκε με το σκούπισμα της αυλής, αν και το είχε κάνει νωρίτερα. Ήταν μια καλή δικαιολογία για να παρακολουθεί τους άντρες. Ο Μπραμ και ο Ρος στάθηκαν αντιμέτωποι με τα ξίφη τους. Δεν άργησε να φανεί ότι δεν επρόκειτο για έναν αγώνα με ίσους όρους αλλά για μια δοκιμή της δύναμης του Μπραμ. «Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να το κάνεις αυτό;» τον ρώτησε ο Ρος. Εκείνος απάντησε μ’ ένα κοφτό νεύμα και δοκίμασε το βάρος του ξίφους, κάνοντας μερικά δοκιμαστικά χτυπήματα στον αέρα. Ο Ρος επιτέθηκε και ο Μπραμ δεν μπόρεσε να τον αποκρούσει. Ο ήχος μετάλλου πάνω σε μέταλλο αντήχησε στον αέρα και η Νέιρνα έσφιξε το σκουπόξυλο στα χέρια της. Παρά τις αμέτρητες ευκαιρίες, ο Μπραμ δεν απάντησε ούτε μία φορά στις επιθέσεις του Ρος, ούτε πήρε κανένα πλεονέκτημα. Απέκρουε τα χτυπήματα, αλλά τίποτα περισσότερο. Απλώς αμυνόταν. Η έκφρασή του ήταν βλοσυρή. Τα μάτια του γυάλιζαν και τα βήματά του ~ 53 ~
δεν ήταν σταθερά. Δεν είναι έτοιμος, σκέφτηκε η Νέιρνα. Συνέχισε να σκουπίζει, ώσπου η αυλή έλαμψε από καθαριότητα. Μα εκείνη δεν μπορούσε να ξεκολλήσει το βλέμμα της από τη μονομαχία. Στο μέτωπο του Μπραμ έτρεχε ιδρώτας κι η κούραση άρχισε να βαραίνει τις κινήσεις του. Κάποτε, ο Ρος τερμάτισε τον αγώνα ανικανοποίητος μ’ αυτό που είχε δει. «Ας δοκιμάσουμε κάποιο άλλο όπλο», πρότεινε. Τράβηξε από τη θήκη το μαχαίρι του. Η κοντή λεπίδα άστραψε στον ήλιο και ο Μπραμ κοκάλωσε στη θέση του. Ο Ρος πήρε θέση ισορροπώντας το βάρος του στα δύο πόδια. Ο Άλεξ πλησίασε πιο κοντά και πρόσφερε το μαχαίρι του στον Μπραμ. «Θα σου δανείσω το δικό μου για να προπονηθείς», είπε και το πέταξε προς το μέρος του. Το μαχαίρι πήρε μερικές στροφές στον αέρα, αλλά ο Μπραμ δεν έκανε καμία κίνηση να το πιάσει. Το μαχαίρι καρφώθηκε στο χώμα μπροστά στα πόδια του. Ξαφνικά, το πρόσωπο του Μπραμ άδειασε από κάθε έκφραση σαν να μην αντιλαμβανόταν πια πού βρισκόταν. Κοιτούσε το χώμα και παρά τις παροτρύνσεις του Ρος στεκόταν σαν χαμένος. Για να κερδίσει την προσοχή του εκείνος, του κατέφερε ένα χτύπημα στο μπράτσο. Η αντίδραση του Μπραμ ήταν αστραπιαία. Με μια άγρια κραυγή, άρπαξε το μαχαίρι και όρμησε στον Ρος σαν αγριεμένο ζώο. Στο βλέμμα του καθρεφτιζόταν η παραφροσύνη και ο ιδρώτας έσταζε από το μέτωπό του. Η σβελτάδα του έσωσε τον Ρος από πολύ σοβαρούς τραυματισμούς, καθώς ο Μπραμ συνέχιζε τις επιθέσεις χωρίς σταματημό. Αν η μονομαχία συνεχιζόταν, είτε θα σκότωνε τον Ρος είτε θα ρεζιλευόταν μπροστά στα αδέρφια του. Κανείς δεν κατάλαβε πως βρισκόταν εκτός εαυτού. Η τρέλα τον είχε κυριεύσει και η Νέιρνα δεν μπορούσε να αφήσει την κατάσταση να συνεχιστεί. «Αρκετά!» φώναξε. «Μπραμ, άφησέ τον». Ο Ρος χαμήλωσε τη λεπίδα του, αλλά ο Μπραμ δεν έδωσε σημασία στη διαταγή της. Αντί γι’ αυτό, θέλησε να επωφεληθεί από την υποχώρηση του Ρος και όρμησε μπροστά. «Άλεξ, σταμάτησέ τον», ικέτεψε η Νέιρνα. Ο αρχηγός του κλαν σήκωσε το ξίφος του, μπήκε ανάμεσα στους δυο άντρες κι έσπρωξε πίσω τον Μπραμ. Εκείνος έπεσε κάτω και χτύπησε το κεφάλι του σε μια πέτρα. Η Νέιρνα είδε μια γραμμή από αίμα να κυλάει στον κρόταφό του και έτρεξε κοντά του. Κατάλαβε, όμως, ότι ο Μπραμ είχε ξαναγυρίσει στην πραγματικότητα και περιορίστηκε να κοιτάξει αυστηρά τον Άλεξ. Είχαν θελήσει να δοκιμάσουν τις δυνάμεις του Μπραμ και είχαν πάρει την ~ 54 ~
απάντησή τους. Δεν ήταν έτοιμος να παλέψει και δεν υπήρχε κανένας λόγος να συνεχίσουν να τον ταπεινώνουν. «Θα δοκιμάσουμε πάλι αργότερα», είπε ο Ρος και αντάλλαξε μια ματιά δυσαρέσκειας με τον Άλεξ. Η Νέιρνα βοήθησε τον Μπραμ να σηκωθεί. Εκείνος πλησίασε τον αδερφό του και του έδωσε πίσω το μαχαίρι. Μετά πήρε το χέρι της Νέιρνα και το κράτησε πολύ σφιχτά. Φαινόταν οργισμένος μαζί της. Χωρίς να αφήσει το χέρι της διέσχισε την αυλή και κατευθύνθηκε προς την πύλη του κάστρου. Η Νέιρνα δεν ήξερε πού την πήγαινε, μα ήταν φανερό πως ήθελε να της μιλήσει χωρίς να τους ακούει κανείς. «Πού πάμε;» τον ρώτησε. Ο Μπραμ δεν της απάντησε και συνέχισε να προχωρά προς μια συστάδα δέντρων. Κάτω από τα πόδια της Νέιρνα έτριζαν οι πευκοβελόνες και τα ξερά φύλλα καθώς απομακρύνονταν από το κάστρο και ανηφόριζαν την πλαγιά του λόφου. Όταν έφτασαν στην κορυφογραμμή η Νέιρνα πήρε μια βαθιά ανάσα ζαλισμένη από την έντονη προσπάθεια. Η θέα από ψηλά ήταν εκπληκτική και εκτεινόταν πολλά μίλια τριγύρω. Καταπράσινοι λόφοι αγκάλιαζαν την κοιλάδα και η λίμνη άστραφτε στον ήλιο του μεσημεριού. Πέπλα ομίχλης αιωρούνταν ανάμεσα στους λόφους, δίνοντας στο τοπίο μια αλλόκοσμη όψη. Η Νέιρνα κάθισε πάνω σ’ ένα βράχο για να ξαναβρεί την ανάσα της. «Γιατί διέκοψες τη μονομαχία;» Το πρόσωπο του Μπραμ ήταν σκοτεινό από δυσαρέσκεια. Το χέρι του ανασήκωσε το πρόσωπό της απ’ το πιγούνι και η Νέιρνα τα έχασε μπροστά στην οργή που είδε στα μάτια του. «Για να σε εμποδίσω να σκοτώσεις τον Ρος. Δεν είχες τον έλεγχο του εαυτού σου». «Δεν είχες κανένα δικαίωμα». Την αγριοκοίταξε, αλλά η Νέιρνα αρνήθηκε να αισθανθεί ένοχη για την πράξη της. «Θυμάσαι τι ακριβώς έκανες;» τον ρώτησε με θάρρος. «Όταν όρμησες πάνω του με το μαχαίρι, ούτε καν τον κοιτούσες. Όπως τη νύχτα που με άρπαξες απ’ τον καρπό». Ο Μπραμ πέρασε το χέρι ανάμεσα στα μαλλιά του και την κοίταξε αυστηρά. «Δεν ήταν έτσι. Θυμάμαι... το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα». «Αλήθεια;» Η Νέιρνα αμφέβαλλε. Και από την αβέβαιη έκφραση του Μπραμ ήταν φανερό πως εκείνος είχε παγιδευτεί πάλι στις μνήμες του παρελθόντος. «Δε νομίζω πως πρέπει να πας να βοηθήσεις τον Κάλεμ», του είπε έξω από τα δόντια. «Άφησε τα αδέρφια σου να τον φέρουν πίσω». «Δεν ξέρουν το Κέρνρος όπως εγώ», αντέτεινε ο Μπραμ. «Και τον άφησα ~ 55 ~
ήδη μια φορά πίσω. Δε θα το ξανακάνω». Η Νέιρνα σηκώθηκε και προχώρησε αργά προς το μέρος του. Τον έπιασε απαλά απ’ τους καρπούς και ύψωσε τα χέρια του μπροστά στο πρόσωπό του. Τα δάχτυλά του έτρεμαν και εκείνος δε φαινόταν να τα ελέγχει. «Ξέρω ότι θέλεις να τον προστατεύσεις. Όμως χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο. Δεν τρως και δεν κοιμάσαι. Πώς μπορείς να τον βοηθήσεις στην κατάσταση που βρίσκεσαι;» «Δεν έχω καιρό για χάσιμο, Νέιρνα. Κάθε στιγμή που περνάω εδώ, εκείνος υποφέρει». Τράβηξε τα χέρια του. «Μην προσπαθείς να με σταματήσεις». Η Νέιρνα δοκίμασε άλλη τακτική και μαλάκωσε τον τόνο της φωνής της. «Μήπως προσπαθείς να τιμωρήσεις τον εαυτό σου γι’ αυτό που συνέβη;» τον ρώτησε. Το βλέμμα του καθρέφτιζε τις ενοχές του. Δεν τον ενδιέφερε ακόμα κι αν θα πέθαινε, προσπαθώντας να ελευθερώσει τον αδερφό του. «Έδωσα το λόγο μου στον Κάλεμ». Ο Μπραμ απομακρύνθηκε από κοντά της και πήγε ως την άκρη του ξέφωτου, εκεί όπου η κοιλάδα ανοιγόταν στα πόδια τους. «Και πάντα κρατάω το λόγο μου». Η Νέιρνα πήρε βαθιά ανάσα κι αναρωτήθηκε γιατί προσπαθούσε να τον πείσει. «Γιατί με έφερες εδώ;» τον ρώτησε αλλάζοντας θέμα. «Επειδή εδώ πρόκειται να μείνουμε. Αν σου αρέσει». Ένα σπιτικό. Ένα κομμάτι γης δικό τους. Δεν της είχε περάσει απ’ το μυαλό η ιδέα πως θα είχαν αυτή την πολυτέλεια. Η Νέιρνα κοίταξε γύρω της. Αν και αρκετά από τα δέντρα έπρεπε να κοπούν, η κορυφογραμμή του λόφου ήταν ένα στρατηγικό σημείο απ’ όπου μπορούσαν να δουν τυχόν εισβολείς που έρχονταν από την κοιλάδα. Ήταν μια όμορφη περιοχή, αλλά της φάνηκε απομονωμένη. «Ο αδερφός σου μας παραχώρησε αυτή τη γη;» «Ναι. Αρνήθηκα να πάρω την αρχηγία, αν και αυτή ήταν η επιθυμία του πατέρα μας». Η Νέιρνα δεν του ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις. Ήταν φανερό ότι ο Μπραμ δεν ήθελε να πάρει τη θέση του αδερφού του. Σε αντάλλαγμα, ο Άλεξ του είχε παραχωρήσει ένα κομμάτι γης ισάξιο του κληρονομικού δικαιώματός του. «Πώς σκέφτεσαι να είναι το σπίτι;» ρώτησε η Νέιρνα. Η γη δεν ήταν κατάλληλη για καλλιέργεια, το πλούσιο χορτάρι όμως ήταν τέλειο για αιγοπρόβατα. «Μου αρκεί να είναι γερό και ζεστό, δε με νοιάζει τίποτα άλλο, Νέιρνα. Μπορείς να το διαμορφώσεις όπως θέλεις. Οι συγγενείς μου θα μας βοηθήσουν στο χτίσιμο». Ο Μπραμ σταμάτησε να μιλάει και κοίταξε πέρα τον ορίζοντα. «Πιστεύεις ότι δεν μπορώ να φέρω πίσω τον Κάλεμ, έτσι δεν είναι;» είπε μετά. Η Νέιρνα δεν ήθελε να τον πληγώσει, αλλά ούτε και να πει ψέματα. «Δεν ~ 56 ~
μπορείς, στην κατάσταση που είσαι τώρα», απάντησε προσεκτικά. «Δηλαδή, δε με θεωρείς αρκετά δυνατό». Πήρε τα χέρια της και τα ακούμπησε στους ώμους του. Η Νέιρνα ένιωσε τους σφιχτούς μυς και τη δύναμη που έκρυβαν παρά την ισχνή μορφή τους. «Η δύναμη δεν ωφελεί όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με βέλη ή ξίφη», του απάντησε. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό της καθώς συνειδητοποίησε πόσο κοντά στέκονταν. Αν τον πλησίαζε λίγα εκατοστά, θα ακουμπούσε το πρόσωπό της στο στέρνο του. «Μάλλον δεν έπρεπε να έρθω να σε βρω, Νέιρνα. Δεν είμαι πολύ καλός σύζυγος, έτσι δεν είναι;» Έβγαλε το μανδύα του και τύλιξε τους ώμους της. Το μάλλινο ύφασμα είχε ακόμα τη ζεστασιά του κι η Νέιρνα ένιωσε σαν να την αγκάλιαζε ο ίδιος ο Μπραμ. «Ούτε κι εγώ είμαι καλή σύζυγος», ομολόγησε κι ο κρυφός πόνος βγήκε ξανά στην επιφάνεια. «Γιατί το λες αυτό;» Η Νέιρνα αγκάλιασε τον εαυτό της και αναρωτήθηκε πώς θα του έλεγε αυτό που έπρεπε να ειπωθεί. Ο Μπραμ είχε δικαίωμα να μάθει την αλήθεια. Τα μάτια της έκαιγαν από τα δάκρυα που συγκρατούσε. «Επειδή θα θελήσεις παιδιά, κι εγώ δεν μπορώ να σου τα δώσω». Ο Μπραμ δεν είπε τίποτα. Κράτησε το βλέμμα του καρφωμένο στη λίμνη που άστραφτε μακριά στην κοιλάδα. «Τρία χρόνια προσπαθούσαμε», πρόσθεσε αποκαρδιωμένη η Νέιρνα. «Και... δεν έγινε τίποτα». Η σιωπή του συνεχίστηκε. Για τη Νέιρνα ήταν σαν καταδικαστική απόφαση. Έλπιζε πως ο Μπραμ θα την παρηγορούσε, αλλά εκείνος συνέχισε να κοιτάζει αμίλητος στην κοιλάδα. Με κάθε στιγμή που περνούσε, η καρδιά της μάτωνε όλο και περισσότερο. Δεν μπορούσε να μαντέψει τις σκέψεις του, δεν ήξερε αν ήταν θυμωμένος ή αν αδιαφορούσε. Γύρισε να απομακρυνθεί, θέλοντας να κρύψει τα πληγωμένα αισθήματά της. Δεν είχε προλάβει να κάνει μερικά βήματα, όταν ο Μπραμ την πρόλαβε. Την τράβηξε στην αγκαλιά του και χαμήλωσε το πρόσωπό του στα μαλλιά της. Στάθηκαν έτσι αγκαλιασμένοι, τριγυρισμένοι απ’ την ομίχλη και τους δασωμένους λόφους. Τα δυνατά χέρια του την κρατούσαν σφιχτά και η σιωπή του έλεγε περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να της πουν όλες οι λέξεις του κόσμου.
~ 57 ~
Κεφάλαιο 8 «Λάρεν», είπε ο Άλεξ κι έπιασε τη γυναίκα του από το μπράτσο καθώς εκείνη επέστρεφε από τη βόλτα της. «Γιατί δεν κατέβηκες στην υποδοχή του Μπραμ, χτες βράδυ;» Η Λάρεν τα έχασε με τον οξύ τόνο του συζύγου της κι έσκυψε να μιλήσει στα παιδιά τους. «Πηγαίνετε στην κάμαρά σας, κορίτσια. Θα έρθω να σας βρω σε λίγο». Η τετράχρονη κόρη τους, η Μέριν, τους κοίταξε παραξενεμένη. Όμως υπάκουσε και πήρε από το χέρι τη μικρότερη αδερφή της, την Αντάρα. Η Λάρεν είδε ντροπή και απογοήτευση στα μάτια του άντρα της, επειδή εκείνη δεν είχε πάει να καλωσορίσει τους νεοφερμένους στο Γκλεν Άριν. Όμως, ο Άλεξ δεν ήξερε τι πραγματικά είχε συμβεί. Την προηγούμενη βραδιά, η Λάρεν είχε καθίσει στην κορυφή της πέτρινης σκάλας, παρακολουθώντας το γλέντι από ψηλά. Δεν άντεχε να βρίσκεται ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους που έπιναν και γελούσαν. Ήταν ευκολότερο να μείνει κρυμμένη στο μισοσκόταδο όπου δεν την πρόσεχε κανείς. Κι είχε δει τον αδερφό του Άλεξ, τον Μπραμ, να κοιτάζει με λαχτάρα τη γυναίκα του. Χρόνια είχε να την κοιτάξει έτσι ο Άλεξ. Και αυτή τη στιγμή την κοιτούσε μόνο με απογοήτευση. «Ήμουν με τα κορίτσια», του είπε ψέματα. «Δεν μπορούσα να τις αφήσω». «Είναι αδερφός μου, Λάρεν. Έπρεπε να έρθεις». Η Λάρεν δεν μπορούσε να αρνηθεί ότι ο άντρας της είχε, από τη μεριά του, δίκιο. Όμως, από την άλλη, ποτέ δεν είχε καταλάβει πόσο παρείσακτη ένιωθε η γυναίκα του ανάμεσα στους Μακίνλοχ. Δεν αισθανόταν ως η ευπρόσδεκτη κυρά του κάστρου τους και μόνο ψιθύρους άκουγε πίσω από την πλάτη της. Κανείς δεν καταλάβαινε πόσο απαίσια ήταν όλα αυτά για τη Λάρεν. «Πού είναι τώρα ο Μπραμ και η γυναίκα του;» ρώτησε. «Τους έδωσα τη γη πάνω στο λόφο για να χτίσουν ένα σπίτι. Χτες βράδυ αναγκάστηκα να τους βάλω στην καλύβα με τις προμήθειες, επειδή δεν υπήρχε άλλο μέρος για να κοιμηθούν». Δεν της διέφυγε η ήπια μομφή του, ούτε όμως και η δική τους κάμαρα ήταν καλύτερη. Η στέγη έσταζε και τη νύχτα έκανε παγωνιά. Η αποθήκη ήταν πιο φιλόξενη. «Θέλω να κάνουμε μια γιορτή για το καλωσόρισμα, απόψε», είπε ο Άλεξ. «Μπορείς να την οργανώσεις;» Η ιδέα έφερε στη Λάρεν ένα μικρό πανικό, επειδή δεν υπήρχαν στο κάστρο άλλες γυναίκες να τη βοηθήσουν. Οι Μακίνλοχ μπορεί να ήταν δυνατοί πολεμιστές, αλλά δεν πατούσαν το πόδι τους στην κουζίνα. Η Λάρεν ήταν μόνη της και είχε να φροντίσει δυο μικρά κορίτσια. «Δεν ξέρω», απάντησε διστακτικά. Υπήρχαν αρκετές προμήθειες, όμως οι ετοιμασίες θα έπαιρναν πολύ χρόνο. ~ 58 ~
«Ο Μπρόντι θα σου φέρει μερικές χήνες για να τις ψήσεις», πρότεινε ο Άλεξ. «Και θα στείλω τον Ντούγκαλ να σε βοηθήσει στην κουζίνα». Ακόμα κι έτσι, η Λάρεν προβληματίστηκε. Πώς θα τάιζε τόσο πολλούς άντρες; Κι αν δεν τα κατάφερνε, ο άντρας της θα είχε άλλον ένα λόγο για να θυμώσει μαζί της. Ο γάμος τους είχε αλλάξει τα τελευταία δύο χρόνια που ο Άλεξ ήταν αρχηγός του κλαν. Σχεδόν δεν της μιλούσε πια και κοιμόταν στην άλλη άκρη του κρεβατιού τους. Είχαν απομακρυνθεί, παρά τα πέντε χρόνια του γάμου τους. Τότε, όμως, ο Άλεξ ακούμπησε το χέρι του στον ώμο της. Το άγγιγμά του ζέστανε την καρδιά της και η Λάρεν τον κοίταξε στα μάτια με μια ξαφνική λαχτάρα. «Θα κάνω ό,τι μπορώ», ψιθύρισε, παρ’ όλο που ήξερε πως πιθανόν να μην τα κατάφερνε. Ο Άλεξ άφησε το χέρι του να πέσει πάλι στο πλευρό του. «Το πρωί φεύγουμε για το Κέρνρος. Αν δεν το έχεις ακουστά, εκεί βρίσκεται φυλακισμένος ο αδερφός μας ο Κάλεμ». Κοίταξε έξω από την πόρτα πριν συνεχίσει. «Θα προτιμούσα να αφήσουμε εδώ τον Μπραμ, αλλά είναι αγύριστο κεφάλι. Αν δε φανούμε προσεκτικοί, σίγουρα θα σκοτωθεί». «Να προσέχετε», είπε η Λάρεν. Η καρδιά της σφίχτηκε από φόβο για τον άντρα της κι έκανε ένα βήμα προς το μέρος του. Αλλά ο Άλεξ γύριζε ήδη να φύγει, δείχνοντας πως το μυαλό του βρισκόταν αλλού. Η Λάρεν τον παρακολούθησε να βγαίνει από το κάστρο και αναρωτήθηκε αν θα την κοιτούσε ποτέ ξανά με αγάπη. *** Ο Μπραμ δούλευε εντατικά. Ο ιδρώτας έσταζε από το μέτωπό του, καθώς μετέφερε πέτρες για τα θεμέλια του σπιτιού τους. Η σκληρή δουλειά έκανε τα μπράτσα του να πονάνε, όμως ήταν συνηθισμένος. Η Νέιρνα δεν ήταν. Πάσχιζε να κουβαλήσει τις πέτρες που ήταν πολύ βαριές γι’ αυτή και η προσπάθεια φαινόταν στο πρόσωπό της. «Ξεκουράσου», της είπε. «Μπορείς να με βοηθήσεις αργότερα με την περίφραξη». Η Νέιρνα έσπρωξε μια τούφα μαλλιά από το πρόσωπό της. «Δεν πρέπει να το κάνεις μόνος σου αυτό». «Δε με πειράζει. Κι ούτε θα δουλέψουμε για πολλή ώρα ακόμα. Ο ήλιος θα δύσει όπου να ’ναι». Ο Μπραμ σήκωσε άλλη μια κοτρόνα και την τοποθέτησε πάνω στην προηγούμενη. Όταν στράφηκε, η Νέιρνα βρισκόταν μπροστά του. Άπλωσε το χέρι της στον ώμο του με φανερή την ανησυχία στο ύφος της. ~ 59 ~
«Έπρεπε να σου έχω πει νωρίτερα πως δεν μπορώ να κάνω παιδιά». Ο Μπραμ ήξερε πως εκείνη περίμενε από αυτόν να την καθησυχάσει, να την κάνει να νιώσει καλύτερα. Αλλά δεν έβρισκε τις κατάλληλες λέξεις. Έτσι, κούνησε απλώς το κεφάλι του πέρα δώθε. «Μη στενοχωριέσαι», μουρμούρισε. «Δεν μπορώ να μη στενοχωριέμαι». Η φωνή της έτρεμε σαν να ήταν έτοιμη να κλάψει. «Μακάρι τα πράγματα να είχαν γίνει διαφορετικά μ’ εμάς. Αλλά έπρεπε να σου το πω... Πρέπει να το ξέρεις». Αν τη διαβεβαίωνε τώρα πως δεν τον ένοιαζε, η Νέιρνα θα θεωρούσε πως της έλεγε ψέματα. Στην πραγματικότητα, ο Μπραμ χαιρόταν που εκείνη δεν είχε μείνει έγκυος. Δε θα του άρεσε να έχει γεννήσει το παιδί ενός άλλου άντρα. Ακόμα και τώρα η ζήλια έτρωγε τα σωθικά του, όποτε σκεφτόταν ότι ο Άιβερ Μακντόνελ την είχε αγγίξει. Προσπάθησε να μετριάσει την στενοχώρια της, ανασηκώνοντας με αδιαφορία τους ώμους του. Αυτή τη στιγμή ήθελε μόνο να χτίσει ένα καταφύγιο για τους δυο τους. Έσκυψε να πάρει μια πέτρα ακόμα, αλλά η σιωπή του είχε εξοργίσει ξαφνικά τη Νέιρνα. «Δεν έχει καμία σημασία για σένα;» του πέταξε. Ο Μπραμ ακούμπησε την πέτρα πάλι κάτω και στράφηκε να αντικρίσει τη γυναίκα του. Του έλεγε κάτι σχετικά με την αδιαφορία του για την προοπτική μιας οικογένειας, αλλά εκείνος δεν πρόσεχε τα λόγια της. Κοίταζε το φόρεμά της που είχε μουσκέψει απ’ τον ιδρώτα. «Μπραμ. Με ακούς;» «Όχι ακριβώς». Την πήρε από το χέρι και κατευθύνθηκε προς ένα μικρό καταρράκτη που έπεφτε από τη λοφοπλαγιά σχηματίζοντας ένα ρυάκι. «Ανησυχείς για κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμα». Έβαλε τα χέρια του στο ρυάκι και πήρε μια χούφτα νερό. «Πιες. Φαίνεσαι διψασμένη». Η Νέιρνα τον κοίταξε με δυσπιστία. «Δε σε καταλαβαίνω. Νόμιζα πως θα θύμωνες». «Γιατί να θυμώσω για κάτι που βρίσκεται στα χέρια του Θεού;» Έφερε τις φούχτες του στα χείλη της και η Νέιρνα έσκυψε να πιει. «Αν είναι γραφτό μας να αποκτήσουμε παιδί, τότε θα αποκτήσουμε». Άγγιξε με τα βρεγμένα χέρια του το πρόσωπό της. «Δεν έχουμε προσπαθήσει ακόμα». Το πρόσωπό της κοκκίνισε, αλά η έκφρασή της είχε μαλακώσει. Πήρε με τη σειρά της λίγο νερό και ο Μπραμ ήπιε από τη χούφτα της. Κράτησε για μια στιγμή τα δάχτυλά της κοντά στο στόμα του πριν η Νέιρνα τα απομακρύνει. Την είδε να σκύβει και να παίρνει μια λεία πέτρα από την όχθη. «Θυμάσαι που πετούσαμε πέτρες στο νερό;» του είπε. Θυμόταν. Περνούσαν ώρες οι δυο τους, παραβγαίνοντας ποιος θα έκανε περισσότερες φορές την πέτρα ν’ αναπηδήσει. «Δεν ήσουν ποτέ καλή σ’ αυτό», της είπε και έσκυψε να πιάσει μια πέτρα. ~ 60 ~
«Ή μήπως βελτιώθηκες;» Η Νέιρνα πέταξε την πέτρα της πάνω από την επιφάνεια του νερού, αυτή όμως βούλιαξε στο βυθό. «Μάλλον όχι». Ο Μπραμ έριξε τη δική του πέτρα κι αυτή αναπήδησε τρεις φορές πάνω απ’ το νερό. Έκρυψε την ικανοποίησή του και πήρε άλλη μία πέτρα. «Φαντάζομαι πως τώρα θα αρχίσεις να καυχιέσαι». «Όχι». Είχε μια διαφορετική ιδέα. Πήγε πίσω από τη Νέιρνα και έβαλε την πέτρα του στο δεξί της χέρι. «Θα σου μάθω πώς να το κάνεις». Το αριστερό χέρι του τυλίχτηκε γύρω από τη μέση της και με το δεξί τής έδειξε πώς να κινήσει τον καρπό της. «Είναι θέμα συγχρονισμού». Η φωνή του χάιδεψε το αυτί της και η Νέιρνα ρίγησε. «Πρέπει να την κρατάς μαλακά». Το αριστερό χέρι του ταξίδεψε στο πλευρό της. «Όχι πολύ σφιχτά». Πήγε πιο κοντά της κι η Νέιρνα γύρισε και τον κοίταξε καχύποπτα. «Νομίζω πως δεν την κρατάω σφιχτά». Ο Μπραμ ένιωσε το κορμί του να διεγείρεται. «Μερικές φορές, είναι καλό να κρατάς κάτι σφιχτά», ψιθύρισε. Η Νέιρνα χαμογέλασε. «Δείξε μου...» Την άφησε απ’ την αγκαλιά του και έπιασε τα κορδόνια του χιτώνα του. «Αν επιμένεις...» «Όχι», είπε η Νέιρνα γελώντας. «Εννοώ, δείξε μου πώς να πετάω πέτρες». «Α, μάλιστα». Την πήρε πάλι στην αγκαλιά του και, κρατώντας το χέρι της, της έδειξε πώς να τινάξει την πέτρα πάνω από την επιφάνεια του νερού. Όταν όμως η Νέιρνα δοκίμασε μόνη της, έβαλε πάλι περισσότερη δύναμη. «Δεν προσπαθείς να βυθίσεις την πέτρα, Νέιρνα. Ρίξ’ τη πιο μαλακά». Μετά από αρκετές απόπειρες, η επίδοσή της άρχισε να βελτιώνεται. Στην έκτη προσπάθεια, η πέτρα της αναπήδησε δυο φορές πριν βουλιάξει. Τότε, η Νέιρνα γύρισε και του χαμογέλασε πλατιά. Ο Μπραμ συγκινήθηκε κι ετοιμάστηκε να την πάρει στην αγκαλιά του και να τη γεμίσει φιλιά. Να κερδίσει τα χαμένα χρόνια. Αλλά ο ήχος αλόγων που πλησίαζαν τον εμπόδισε. «Υποθέτω πως πρέπει να συνεχίσουμε αργότερα», του είπε απογοητευμένη, όταν είδε τον Ρος και τον Άλεξ να πλησιάζουν. Ο Μπραμ έριξε την πέτρα στο νερό ενώ ο αδερφός του ξεπέζευε και πλησίαζε κοντά τους. «Απόψε θα κάνουμε ένα γλέντι για να γιορτάσουμε την επιστροφή σου στο σπίτι», είπε ο Άλεξ. «Δεν είναι απαραίτητο». Ο Μπραμ μισούσε τις πολυάνθρωπες συγκεντρώσεις και μια τέτοια γιορτή θα τον έβαζε απλώς στο επίκεντρο της προσοχής όλων. «Όλοι περιμένουν ένα λόγο για να γιορτάσουν. Τους έδωσες μια καλή αφορμή για να πιουν και να ξεχάσουν τα βάσανά τους», επέμεινε ο Άλεξ. Ο Μπραμ δεν απάντησε και προσπάθησε να βρει μια δικαιολογία για να ~ 61 ~
μην παρευρεθεί στη γιορτή. Είδε όμως στο πρόσωπο της Νέιρνα ότι εκείνη το ήθελε. «Ελάτε μόλις μπορέσετε», κατέληξε ο Άλεξ και ανέβηκε ξανά στο άλογο του. Ύστερα, εκείνος κι ο Ρος ύψωσαν τά χέρια τους σε αποχαιρετισμό και έφυγαν καλπάζοντας. «Μήπως πρέπει να βοηθήσουμε στις προετοιμασίες;» ρώτησε η Νέιρνα όταν έμειναν και πάλι μόνοι. «Δε θέλω να πάω σε καμιά γιορτή, Νέιρνα». Ο Μπραμ προτιμούσε να μείνουν εκεί, μακριά από τους συγγενείς του που θα του έκαναν ένα σωρό ερωτήσεις στις οποίες εκείνος δεν ήθελε να απαντήσει. «Είναι η οικογένειά σου», επεσήμανε η Νέιρνα. «Πρέπει να είσαι κι εσύ εκεί». Ο Μπραμ την κοίταξε και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Ήρθα πίσω χωρίς τον Κάλεμ. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για γιορτές και πανηγύρια». Αν ήξεραν ποιο τρομερό τίμημα είχε πληρώσει για την ελευθερία του, η σκέψη να γιορτάσουν δε θα περνούσε καν απ’ το μυαλό τους. «Πήγαινε χωρίς εμένα», την παρότρυνε. «Βοήθησε τη Λάρεν, αν θέλεις. Εγώ θα μείνω να δουλέψω εδώ». «Ο αδερφός σου σε περιμένει», επέμεινε η Νέιρνα και χάιδεψε φευγαλέα το πρόσωπό του. «Θα απογοητευθεί». Ο Μπραμ ήξερε πως η Νέιρνα θα χαιρόταν να βρεθεί ανάμεσα σε κόσμο. Όμως εκείνος δεν ήξερε αν θα άντεχε να βλέπει τα γεμάτα οίκτο βλέμματα των καλεσμένων. Ούτε μπορούσε να τους απαντήσει, όταν θα τον ρωτούσαν πώς είχε καταφέρει να αποδράσει. *** Γύρω από το κάστρο είχαν ανάψει πυρσούς. Η μυρωδιά ψαριού και ψημένης χήνας που πλανιόταν στον αέρα έκανε το στομάχι της Νέιρνα να γουργουρίσει. Μπήκε στη μεγάλη αίθουσα του κάστρου και είδε τον Άλεξ στην απέναντι πλευρά να μιλάει με τους παρακαθήμενους άντρες. Μια γυναίκα καθόταν δίπλα του και τα μακριά κόκκινα μαλλιά της έλαμπαν στο φως της φωτιάς που έκαιγε στο τζάκι. Όμορφη και ήρεμη, έμενε αμέτοχη στις συζητήσεις των αντρών που κουβέντιαζαν δυνατά μπροστά στα φαγητά και τα ποτά που είχαν αραδιαστεί στο τραπέζι. Η Νέιρνα μάντεψε πως ήταν η κυρά του Γκλεν Άριν. Διέσχισε αργά την αίθουσα και παρατήρησε μερικούς άντρες που τσακώνονταν για τις πιατέλες με τα φαγητά. Και μόρφασε όταν είδε έναν άντρα να σωριάζεται στο πάτωμα ύστερα από μια γροθιά που είχε δεχτεί στο πρόσωπο. Κανείς όμως δεν προσπάθησε να τους σταματήσει. Η Νέιρνα κοίταξε προς την εξέδρα με το τραπέζι του αρχηγού, αλλά ούτε εκείνος φάνηκε να αντιδρά στον καβγά. ~ 62 ~
Όταν η Νέιρνα έφτασε στο τραπέζι, ο Άλεξ σηκώθηκε να τη χαιρετήσει. Κοίταξε πίσω της, σαν να έψαχνε τον Μπραμ. Ύστερα γύρισε και τη σύστησε στη γυναίκα του. «Νέιρνα, από δω η γυναίκα μου, η Λάρεν». Η Λάρεν χαμογέλασε και η Νέιρνα της ανταπέδωσε το χαμόγελο. Η σύζυγος του Άλεξ ήταν προφανώς η μοναδική γυναίκα σ’ όλο το κάστρο και η Νέιρνα χαιρόταν που επιτέλους τη γνώριζε. «Πού είναι ο Μπραμ;» θέλησε να μάθει ο Άλεξ. «Δεν ήρθε μαζί σου;» «Είχε να τελειώσει κάποιες δουλειές για το χτίσιμο του σπιτιού μας», του εξήγησε. Ήξερε πως, όσο κι αν δεν ήθελε ο Μπραμ να παρευρεθεί στη γιορτή, στο τέλος θα ερχόταν. «Δε θ’ αργήσει». Η Λάρεν έκλινε το κεφάλι της σ’ ένα σιωπηλό χαιρετισμό. Φαινόταν αμήχανη δίπλα στο σύζυγό της, σαν να ήταν το τελευταίο μέρος όπου θα ήθελε να βρίσκεται. Όπως της πρότεινε ο Άλεξ, η Νέιρνα πήγε να καθίσει δίπλα στην κυρά του Γκλεν Άριν. Μόνο τότε πρόσεξε ότι η Λάρεν φορούσε γάντια και παραξενεύτηκε. Κανείς άλλος, όμως, δε φάνηκε να το προσέχει. Ίσως ήταν απλώς μια συνήθειά της. «Χαίρομαι που σε γνωρίζω», της είπε η Νέιρνα. «Είναι ωραίο που υπάρχει άλλη μια γυναίκα εδώ». Είχε ελπίσει πως η Λάρεν θα της έπιανε συζήτηση, αλλά η γυναίκα απλώς έγνεψε καταφατικά και τα μάγουλά της κοκκίνισαν. Έδειχνε σχεδόν σαν να φοβόταν να μιλήσει μπροστά στον άντρα της. Ένας άντρας έφερε μια ψημένη πέστροφα, σερβιρισμένη πάνω σε μια ξύλινη σανίδα. Η Νέιρνα δοκίμασε λίγο από το ψάρι και αναρωτήθηκε πού βρισκόταν ο Μπραμ. Είχε περάσει μία ώρα από τη στιγμή που έφυγε από κοντά του και ανησυχούσε που ο Μπραμ ήταν μόνος. Ήθελε να τον βρει, να δει τι του συνέβαινε. Ζήτησε συγνώμη και σηκώθηκε απ’ το τραπέζι. «Πάω να βρω τον Μπραμ», είπε στον Άλεξ. «Θα έρθω μαζί σου». Ο Άλεξ σηκώθηκε, αλλά η Νέιρνα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Όχι, καλύτερα να πάω μόνη. Υπόσχομαι να γυρίσω μαζί του». Διέσχισε την κατάμεστη αίθουσα και βγήκε στην αυλή. Οι πυρσοί φώτιζαν τη νύχτα και η Νέιρνα τύλιξε γύρω της την κάπα της και έψαξε με το βλέμμα. Βγήκε από τη πύλη του κάστρου και κατευθύνθηκε προς το μονοπάτι που οδηγούσε στην κορυφή του λόφου. Ξαφνικά, είδε μπροστά της μια σκοτεινή σιλουέτα και τρόμαξε. Αλλά ηρέμησε όταν κατάλαβε πως ήταν ο Μπραμ. Είχε γείρει στο χορτάρι με τα χέρια διπλωμένα πίσω απ’ το κεφάλι του. Τον πλησίασε και κάθισε δίπλα του. Εκείνος δε μίλησε, ούτε δικαιολογήθηκε για την απουσία του. Η Νέιρνα δεν του έκανε ερωτήσεις, γιατί υποψιαζόταν πως είχε τους λόγους του που δεν είχε έρθει στο κάστρο. ~ 63 ~
Ξάπλωσε δίπλα του κι έπιασε το χέρι του κοιτώντας τα αστέρια. «Είναι όμορφη νύχτα», είπε σιγανά. Ο Μπραμ δεν της απάντησε. Δεν έπλεξε τα δάχτυλά του με τα δικά της. Ήταν σαν μην είχε αντιληφθεί την παρουσία της. Η ανάσα της άχνιζε στον κρύο αέρα. Τελικά, μίλησε. «Έφαγες μαζί τους;» «Λίγο. Ήθελα να σε περιμένω». Ο Μπραμ ανακάθισε, στήριξε τα χέρια του στα γόνατα. «Νέιρνα, καλύτερα να γυρίσεις στη γιορτή χωρίς εμένα». Εκείνη δεν ήξερε αν ήταν η απροθυμία του να συναναστραφεί με κόσμο ή αν έφταιγε κάτι άλλο. «Τι συμβαίνει, Μπραμ; Γιατί δε θέλεις να είσαι μαζί τους;» «Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γιορτάσουμε την επιστροφή μου. Έπρεπε να έχω πεθάνει στη φυλακή». Τα μάτια του γυάλιζαν μέσα στο σκοτάδι. «Μερικές φορές, εύχομαι να είχε συμβεί έτσι». Η Νέιρνα άγγιξε την ουλή στο λαιμό του, μη ξέροντας τι να του πει. Το χέρι του σκέπασε το δικό της και ο Μπραμ απάντησε στη σιωπηρή ερώτησή της. «Πήραν ένα μαχαίρι και χάραξαν το λαιμό μου, όταν ήμουν δεκαεφτά χρονών. Όχι αρκετά βαθιά για να με σκοτώσουν, αρκετά όμως για να με κάνουν να φοβηθώ». Η έκφρασή του έγινε απόμακρη και σώπασε για λίγο. «Κάποιοι άλλοι πέθαναν», πρόσθεσε μετά. «Τότε δεν ήξερα ότι κρατούσαν τους πιο δυνατούς από τους αιχμαλώτους για να τους χρησιμοποιήσουν σαν σκλάβους. Κράτησαν τον Κάλεμ επειδή εγώ δούλευα δυο φορές πιο σκληρά, παλεύοντας για τη ζωή του». Η φωνή του σκλήρυνε καθώς ξαναζούσε τους εφιάλτες του. «Έκανα όλα όσα μου ζητούσαν... Μερικές φορές βγάζοντας τη δουλειά πολλών αντρών. Αν δεν τα κατάφερνα, τιμωρούσαν τον Κάλεμ. Όχι εμένα». Έσπρωξε το χέρι της μακριά από το λαιμό του και σηκώθηκε όρθιος. «Μπορείς να φανταστείς τι του έκαναν όταν δραπέτευσα;» Οι ενοχές έκαναν το σώμα του να τρέμει καθώς άρχισε να περπατάει προς το κάστρο. «Αν είναι ακόμα ζωντανός, πρέπει να τον βγάλω από εκεί». Όταν έφτασαν στην πύλη του κάστρου, η Νέιρνα είδε στα μάτια του τον πόνο. «Δεν έχω απολύτως κανένα λόγο για να γιορτάσω». «Η γιορτή δε γίνεται μόνο για σένα», αντέτεινε η Νέιρνα. «Αλλά και για όλο το κλαν». Άγγιξε το πρόσωπό του θέλοντας να καταλάβει τι σκεφτόταν ο Μπραμ. «Οι άντρες είναι σαν χαμένοι, Μπραμ. Οι γυναίκες και τα παιδιά έχουν φύγει. Χρειάζονται μια βραδιά ανάπαυλας». Τον είδε να κλονίζεται και επέμεινε. «Πρέπει να πας κοντά τους για το δικό τους χατίρι». Ράγιζε η καρδιά της να τον βλέπει έτσι, όμως πήρε το χέρι του και διέσχισαν τον περίβολο του κάστρου. «Το να συναναστραφείς τους συγγενείς ~ 64 ~
σου δεν μπορεί να είναι χειρότερο από όσα έχεις ήδη υπομείνει», του είπε. Ο Μπραμ δε φάνηκε ευχαριστημένος, μα τελικά υποχώρησε και ακολούθησε τη Νέιρνα μέσα στην αίθουσα. Οι συγγενείς του τον καλοδέχτηκαν, υψώνοντας τις κούπες τους σε χαιρετισμό. Η έκφραση του Μπραμ παρέμεινε σκοτεινή αλλά τους έγνεψε με το κεφάλι, παίρνοντας την κούπα με το υδρόμελι που του πρόσφεραν. «Γιατί αργήσατε τόσο πολύ, Μπραμ;» τον πείραξε ο Μπρόντι. Όσο κι αν ντράπηκε με το υπονοούμενο, η Νέιρνα ήξερε πως τα πειράγματα θα χειροτέρευαν αν ο Μπραμ δεν απαντούσε. Ήδη έβλεπε το βλοσυρό ύφος και τη δυσφορία του. «Δουλεύαμε σκληρά», απάντησε για λογαριασμό του και σήκωσε τη δική της κούπα σε πρόποση. Οι άλλοι ξέσπασαν σε καλοπροαίρετα αστεία και αρκετές κούπες υψώθηκαν σε απάντηση. Η παρατήρησή της είχε καταφέρει να μετριάσει τα πειράγματα κι ύστερα από μερικά λεπτά οι άντρες γύρισαν στο τσιμπούσι. Ωστόσο, η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη ένταση. Κάποιοι κοίταξαν τον Μπραμ με ζήλια, όταν τύλιξε το χέρι του γύρω από τη μέση της Νέιρνα. Ήταν φανερό ότι νοσταλγούσαν τις γυναίκες τους. Ο Μπραμ έγειρε στο αυτί της Νέιρνα, χαμογελώντας για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ. «Ώστε, δουλέψαμε σκληρά;» «Εμένα πάντως έτσι μου φάνηκε». Για να υπερνικήσει την αμηχανία της ήπιε μια γουλιά υδρόμελι. Ο Μπραμ πήρε την κούπα της και ήπιε από το ίδιο σημείο όπου είχαν αγγίξει τα χείλη της. Το βλέμμα στα μάτια του έλαμπε. Η Νέιρνα είχε καταφέρει να αποσπάσει το νου του από τις θλιβερές του σκέψεις και τώρα ο Μπραμ φαινόταν αποφασισμένος να χαρεί τη βραδιά μαζί της. Η Νέιρνα πρόσεξε ότι η κυρά του Γκλεν Άριν είχε αφήσει το φαγητό της σχεδόν ανέγγιχτο. Η Λάρεν φαινόταν να νιώθει ακόμα μεγαλύτερη δυσφορία από τον Μπραμ κι ο Άλεξ έτρωγε και έπινε χωρίς να μιλάει στη γυναίκα του. Καθώς όμως η Νέιρνα τους παρατηρούσε, διαπίστωσε ότι κάθε τόσο ο Άλεξ έριχνε κλεφτές ματιές στη Λάρεν. Την κοιτούσε μ’ ένα μείγμα νοσταλγίας και απογοήτευσης, σαν να μην ήξερε πώς να διορθώσει τα πράγματα μεταξύ τους. «Ευχαριστούμε για το υπέροχο φαγητό», είπε η Νέιρνα στη Λάρεν κι ύστερα χαμογέλασε απολογητικά. «Την επόμενη φορά θα σε βοηθήσω κι εγώ. Νιώθω πολύ άσχημα που τα ετοίμασες όλα αυτά μόνη σου». «Ήταν όλα καταπληκτικά», σχολίασε ο Άλεξ. Η Λάρεν στράφηκε στο σύζυγό της κι αμέσως χαμήλωσε το βλέμμα της σαν να ντράπηκε. «Θα πάω να δω αν τα κορίτσια έπεσαν για ύπνο», είπε μετά στον Άλεξ. Ο αρχηγός του κλαν δεν της απάντησε και η Λάρεν ξεγλίστρησε αθόρυβα από το τραπέζι. Η Νέιρνα όμως είδε ότι ο Άλεξ την κοιτούσε μέχρι που χάθηκε στην πέτρινη σκάλα. Η Νέιρνα έγειρε προς τον άντρα της. «Γιατί δεν έφαγαν μαζί μας τα παιδιά ~ 65 ~
τους;» «Δεν ξέρω. Φαντάζομαι πως είχαν φάει νωρίτερα». «Έτσι ήταν πάντα μεταξύ τους;» Ο Μπραν ανασήκωσε τους ώμους του, σαν να μην ήξερε την απάντηση. Άλλωστε ο αδερφός του είχε παντρευτεί στα χρόνια που εκείνος ήταν φυλακισμένος. «Θα σε πείραζε αν πήγαινα να μιλήσω με τη Λάρεν;» ρώτησε η Νέιρνα. «Θα ήθελα να γνωρίσω τις κόρες της». «Πήγαινε, αν το θέλεις. Όμως δε θα μείνω εδώ για πολύ ακόμα. Μπορείς να με βρεις αργότερα στην αποθήκη». Πήρε το χέρι της και το φίλησε. Η θερμή ανάσα του έκανε τη Νέιρνα να ριγήσει από μια απροσδόκητη προσμονή. Αμέσως όμως αναρωτήθηκε αν ο Μπραμ θα την έβρισκε ικανοποιητική στο κρεβάτι. Ανέβηκε την πέτρινη σκάλα μέχρι το δεύτερο όροφο όπου υπήρχαν μονάχα δυο κάμαρες. Από την πρώτη ακούγονταν ομιλίες κι η Νέιρνα έσπρωξε απαλά την πόρτα. Αντίκρισε δυο κοριτσάκια, το ένα απ’ τα οποία δε θα ’ταν παραπάνω από τεσσάρων χρονών. Το άλλο ήταν ένα στρουμπουλό μωρό ενός έτους ή λίγο περισσότερο. Και τα δυο είχαν μαλλιά κόκκινα σαν τα φθινοπωρινά φύλλα και τεράστια γαλάζια μάτια. Η Νέιρνα ένιωσε ένα δυνατό κέντρισμα ζήλιας βλέποντας αυτά τα δυο όμορφα παιδιά. Θα έρθει η μέρα, θύμισε στον εαυτό της. Έπρεπε να έχει πίστη στο Θεό και να εύχεται πως θα απαντήσει στις προσευχές της. Η Λάρεν βούρτσιζε τα μαλλιά του μεγαλύτερου κοριτσιού, το οποίο γκρίνιαζε πως την πονούσε. «Μέριν, κάθισε ακίνητη κι άσε με να τα ξεμπλέξω», είπε η Λάρεν. Τώρα η γυναίκα του αρχηγού δε φαινόταν πια δειλή και φοβισμένη. Αντίθετα ήταν χαλαρή και επιβαλλόταν στα παιδιά της. Μόλις όμως είδε τη Νέιρνα η βούρτσα έμεινε μετέωρη στο χέρι της. «Ήθελες κάτι;» «Ήθελα να γνωρίσω τα παιδιά σου», είπε η Νέιρνα και χαμογέλασε στα κορίτσια. Η μικρότερη κόρη έτρεξε κοντά στη μητέρα της και κρύφτηκε στις φούστες της. «Η Μέριν είναι η μεγάλη μου κόρη», είπε η Λάρεν. Το κοριτσάκι έκανε μια ελαφριά υπόκλιση αλλά είχε ύφος καχύποπτο. Πήγε κοντά στη Νέιρνα και την κοίταξε εξεταστικά από πάνω μέχρι κάτω. «Δε μ’ αρέσει το φόρεμά σου», αποφάνθηκε. «Μέριν», τη μάλωσε η μητέρα της. «Μην είσαι αγενής». Η Νέιρνα κάθισε σ’ ένα σκαμνί. «Δεν πειράζει. Ούτε κι εμένα μ’ αρέσει, αλλά δεν έχω πολλά φορέματα». «Ούτε εγώ». Η Μέριν αναστέναξε. «Ήθελα να πάμε μαζί με τους άλλους», δήλωσε ξαφνικά. «Και γιατί δεν πήγατε;» Η Νέιρνα κοίταξε τη Λάρεν. ~ 66 ~
«Ο μπαμπάς μάς χρειάζεται», εξήγησε η Μέριν. «Θα έκλαιγε αν φεύγαμε». Η έκφραση της Λάρεν μαλάκωσε ακούγοντας τα λόγια της κόρης της. «Είναι ώρα να πέσετε για ύπνο και οι δυο σας. Ελάτε, πείτε καληνύχτα». Έσκυψε να τους δώσει από ένα φιλί και η Νέιρνα παρατήρησε απορημένη πως φορούσε ακόμα γάντια. Όταν τα δυο κορίτσια ξάπλωσαν στα κρεβάτια τους η Λάρεν έκανε ένα νεύμα αποχαιρετισμού στη Νέιρνα. «Θα ήθελα να σου μιλήσω», είπε η Νέιρνα. Αν υπήρχε κάποιος που μπορούσε να απαντήσει στα ερωτήματά της, ήταν η κυρά του Γκλεν Άριν. Εκείνη φάνηκε αρχικά απρόθυμη. Τελικά, όμως, συναίνεσε κι οδήγησε τη Νέιρνα στο μικρό διάδρομο κι από εκεί στη δεύτερη κάμαρα του ορόφου. Μπήκαν μέσα και η Νέιρνα αντίκρισε έναν πανέμορφο τάπητα τοίχου. Τα ζωηρά χρώματα ήταν εντυπωσιακά και το σχέδιο φάνηκε ιδιαίτερα ασυνήθιστο στη Νέιρνα. Απεικονιζόταν μια σκηνή με τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, αλλά σε πολύ έντονες αποχρώσεις. «Εσύ το έφτιαξες αυτό;» ρώτησε η Νέιρνα. Δεν είχε ξαναδεί παρόμοιο έργο τέχνης. Στην πραγματικότητα, ήταν άξιο να στολίσει ένα παλάτι. Η Λάρεν έγνεψε καταφατικά. «Τι ήθελες να με ρωτήσεις;» Ο τόνος της μαρτυρούσε πως ένιωθε άβολα που είχε εξαναγκαστεί σ’ αυτή τη συζήτηση. «Γιατί έφυγαν από το κάστρο οι γυναίκες;» «Εξαιτίας των επιδρομών των Άγγλων», απάντησε η Λάρεν. «Η λαίδη Γκρίζελ, η μητέρα του Άλεξ, τις πήγε να βρουν καταφύγιο στο κάστρο του αφέντη Λόχαρ. Γίνονταν πολλές μάχες και σκέφτηκε πως εκεί θα ήταν πιο ασφαλείς». «Εσύ προτίμησες να μην πας μαζί τους;» Είχε ρωτήσει από απλή περιέργεια, όμως την ξάφνιασε ο πόνος που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της Λάρεν. «Έφυγαν χωρίς εμένα. Για μια βδομάδα, δεν ήξερα καν πού είχαν πάει». Η Λάρεν πήρε βαθιά ανάσα. «Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν ήθελα να πάω μαζί τους. Αλλά έχασα την ευκαιρία. Ο Άλεξ δε θα μας αφήσει ποτέ να φύγουμε». «Οι μάχες, όμως, έχουν σταματήσει. Έτσι δεν είναι;» «Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα ξαναρχίσουν. Πάντα έτσι γίνεται», απάντησε κουρασμένα η Λάρεν. Κατόπιν μουρμούρισε μια καληνύχτα και πήγε να βρει τις κόρες της. Η Νέιρνα έμεινε μόνη στην κάμαρα, να αναρωτιέται τι σήμαιναν τα λόγια της Λάρεν. *** Ο Μπραμ δεν ήταν στην αποθήκη όταν έφτασε εκεί η Νέιρνα, ήρθε όμως μετά από λίγα λεπτά. Τα μαλλιά του ήταν βρεγμένα, σαν να είχε πλυθεί στο ~ 67 ~
ποτάμι, κι έσταζαν στο λαιμό του. Τα γένια του φαίνονταν σαν να είχε προσπαθήσει να τα κόψει χωρίς να τα καταφέρει καλά. Η Νέιρνα άπλωσε το χέρι και άγγιξε το πρόσωπό του. «Θέλεις να σε ξυρίσω;» τον ρώτησε. Ο Μπραμ δίστασε κι έξυσε το τραχύ μάγουλό του. Ύστερα ένευσε καταφατικά. «Πάω να φέρω λίγο ζεστό νερό», είπε η Νέιρνα. «Περίμενέ με εδώ». Καθώς πήγαινε να φέρει το σαπούνι και τη λεπίδα του ξυρίσματος, η Νέιρνα αναρωτήθηκε αν αυτό το βράδυ επιτέλους θα ολοκλήρωναν το γάμο τους. Πήρε βαθιά ανάσα και θύμισε στον εαυτό της ότι δεν είχε κανένα λόγο να φοβάται. Δεν είχε παρά να ξαπλώσει και να μείνει ακίνητη, να δεχτεί όσα θα της έκανε και να παρακαλεί πως η ένωσή τους θα κατέληγε σε ένα παιδί. Όσο περισσότερο όμως το σκεφτόταν, τόσο μεγάλωνε η νευρικότητά της. Κι αν δεν τον ικανοποιούσε; Την προηγούμενη φορά ο Μπραμ είχε σταματήσει, όταν η Νέιρνα αντέδρασε με κάποιο τρόπο στο άγγιγμά του. Πάψε να ανησυχείς. Έτσι κι αλλιώς, μάλλον ανησυχούσε άδικα. Ύστερα από την άσκηση στην ξιφασκία με τον Ρος και τη σκληρή δουλειά στο χτίσιμο του σπιτιού τους νωρίτερα, ο Μπραμ σίγουρα θα ήταν εξαντλημένος. Θα προτιμούσε να κοιμηθεί. Όταν η Νέιρνα επέστρεψε με τα σύνεργα του ξυρίσματος, τον βρήκε να κάθεται πάνω σ’ ένα μεγάλο τσουβάλι με σπόρους. Η κούραση ήταν αποτυπωμένη στους γειρτούς ώμους και στα μάτια του. Η Νέιρνα ξετύλιξε το πακέτο που κρατούσε κι όταν είδε την τρομαγμένη αντίδραση του Μπραμ στη θέα της κοφτερής λάμας, κατάλαβε επιτέλους τι του συνέβαινε. Χωρίς άλλο, του θύμιζε το στρατιώτη που είχε χαράξει το λαιμό του. «Μου έχεις εμπιστοσύνη;» τον ρώτησε ήρεμα. «Δεν ξέρω», της ομολόγησε. Ένα χαμόγελο τρεμόπαιξε στα χείλη του και η Νέιρνα έβρεξε ένα κομμάτι ύφασμα στο ζεστό νερό. «Θα σταματήσω, όποτε μου το ζητήσεις», τον διαβεβαίωσε κι ακούμπησε το ζεστό ύφασμα στο πρόσωπό του. «Κλείσε τα μάτια σου», του είπε. Όταν ο Μπραμ υπάκουσε η Νέιρνα αφαίρεσε το ζεστό ύφασμα κι άρχισε να σαπουνίζει απαλά το πρόσωπο και το λαιμό του. Ήταν παράξενο που μια τόσο κοινή διαδικασία ξυπνούσε τέτοια συναισθήματα μέσα της. Ήταν σαν να άγγιζε τον εαυτό της αντί για εκείνον. Τα μάτια του Μπραμ παρέμειναν κλειστά, τα χέρια του όμως τυλίχτηκαν γύρω από τη μέση της και την έφερε να σταθεί ανάμεσα στα γόνατά του. Η Νέιρνα άρχισε να τον ξυρίζει και στην πρώτη επαφή της λεπίδας με το μάγουλό του, οι αντίχειρές του πίεσαν τα πλευρά της. Ήταν φανερό πως το ένστικτο κυβερνούσε ακόμα το μυαλό του. «Μη φοβάσαι», του ψιθύρισε. «Μείνε ακίνητος». Την υπάκουσε πάλι και η Νέιρνα άρχισε να του μιλάει για διάφορα ~ 68 ~
ασήμαντα θέματα καθώς τον ξύριζε και αποκάλυπτε τη λεία επιδερμίδα του. Δεν ήξερε αν ο Μπραμ άκουγε όσα του έλεγε, έβλεπε όμως ότι δεν είχε χαλαρώσει ούτε μια στιγμή. Η έκφρασή του ήταν σκυθρωπή, σαν να τον βασάνιζε. Ύστερα η λεπίδα γλίστρησε και τα μάτια του άνοιξαν απότομα. «Λυπάμαι», είπε η Νέιρνα, σκουπίζοντας τη μικροσκοπική γρατσουνιά. «Δεν το ήθελα». Ο Μπραμ κοιτούσε ψυχρά τη λεπίδα και τα μάτια του έμοιαζαν σαν γυάλινα, σαν να μην την έβλεπαν καθόλου. Η Νέιρνα αναρωτήθηκε αν έπρεπε να συνεχίσει. «Μπραμ;» είπε σιγανά. *** Ο Μπραμ πήρε μια βαθιά ανάσα. Δεν ήθελε να νιώθει την απειλή της λεπίδας στην επιδερμίδα του, παρ’ όλο που ήξερε ότι η Νέιρνα δεν επρόκειτο να του κάνει κακό. «Τελείωνε», τη διέταξε αυστηρά. Δε θα έμενε σαν μισοκουρεμένο πρόβατο, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει την αντίδρασή του σε μια λεπίδα. Τα δάχτυλα της Νέιρνα ψηλάφισαν το πρόσωπό του σαν να έψαχναν και για άλλες αμυχές. Το απαλό άγγιγμά της ερέθισε τις αισθήσεις του κι η ανάγκη του να τη δει γυμνή έγινε επιτακτική. Η σύζυγός του στεκόταν σε απόσταση αναπνοής κι αυτός δεν μπορούσε να την αγγίξει. Το μαρτύριο ήταν αβάσταχτο. Τα πράσινα μάτια της τον κοίταξαν με τρόμο κι ο Μπραμ φοβήθηκε ότι η Νέιρνα μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις του. Εκείνη πήρε μια ανάσα και πέρασε το μαχαίρι κάτω απ’ το πιγούνι του, παίρνοντας τα τραχιά γένια. Η λάμψη του μαχαιριού τον αποσυντόνιζε. Δυσκολευόταν να κρατήσει το βλέμμα του πάνω στη Νέιρνα. Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι κρατούσε την ανάσα του ώσπου η λεπίδα απομακρύνθηκε από πάνω του. Τότε ξεφύσησε απότομα. «Σχεδόν τελείωσα», είπε η Νέιρνα, σαπουνίζοντας τώρα το λαιμό του. Το απαλό χέρι της ακούμπησε στο ένα μάγουλό του, ενώ με το άλλο αφαιρούσε τα τελευταία γένια από την επιδερμίδα του. Ο Μπραμ υπέμεινε το ξύσιμο της λάμας, με όλους τους μυς τεντωμένους εξαιτίας της αίσθησης του μετάλλου επάνω του. Όταν η Νέιρνα τελείωσε, ο Μπραμ άρπαξε τη λεπίδα και την πέταξε στη άλλη άκρη της καλύβας. Ύστερα τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από τη μέση της γυναίκας του και την πίεσαν στον ξύλινο τοίχο της καλύβας. Τη φίλησε με πάθος, αφήνοντας να ξεπηδήσει ελεύθερα από μέσα του ο καταπιεσμένος πόθος όλων αυτών των χρόνων.
~ 69 ~
Κεφάλαιο 9 Η Νέιρνα έπαψε να σκέφτεται από τη στιγμή που ο Μπραμ κάλυψε το στόμα της με το δικό του. Η θέρμη των χειλιών του, ο τρόπος με τον οποίο η γλώσσα του χάιδευε τη δική της έκαναν τα γόνατά της να λυγίζουν. Ο δείκτης του ταξίδεψε από το πλάι του λαιμού της ως την αρχή του στήθους της και η γυμνή επιδερμίδα στο μπούστο της ρίγησε. Ανήμπορη να κατανοήσει τα αισθήματα που της ξυπνούσε το χάδι του, η Νέιρνα κοίταξε τον Μπραμ. Τώρα που η σκιά από τα γένια είχε εξαφανιστεί, φαινόταν ακόμα ομορφότερος. Το σχήμα, οι γωνίες του προσώπου του θύμιζαν αρχαίο πολεμιστή. Τα δάχτυλά του βρήκαν τα κορδόνια του κορσάζ της και τα έλυσαν. Το μάλλινο φόρεμα ήταν βαρύ, ανεπιθύμητο εμπόδιο ανάμεσά τους. Ο Μπραμ σταμάτησε για μια στιγμή, περιμένοντας την αντίδρασή της, η Νέιρνα όμως δε θα μπορούσε να αρθρώσει λέξη ακόμα κι αν το ήθελε. Ο Μπραμ κατέβασε το φόρεμα από τους ώμους της και φίλησε τη γυμνή επιδερμίδα. Μετά γύμνωσε τα στήθη της στον κρύο νυχτερινό αέρα και τα αγκάλιασε με τις παλάμες του, περνώντας τους αντίχειρές του πάνω από τις ερεθισμένες θηλές. Η αίσθηση από τις τραχιές παλάμες του πάνω στην τρυφερή επιδερμίδα της ξεσήκωσε στο κορμί της Νέιρνα ένα κύμα πόθου. Ένιωθε την ερωτική επιθυμία να κυλάει από τα βαριά στήθη της ως το κέντρο της θηλυκότητάς της. Τα χέρια της αρπάχτηκαν από τους ώμους του, καθώς τα χείλη του άνοιγαν ένα υγρό, καυτό μονοπάτι από το λακκάκι του λαιμού της ως τα στήθη της. Κι όταν έκλεισαν γύρω από την ορθωμένη θηλή της, η Νέιρνα ένιωσε σαν να έχανε τις αισθήσεις της. Το καυτό στόμα του έπαιζε με τις θηλές της, η γλώσσα του στροβιλιζόταν γύρω τους και κάθε φορά που τις έπαιρνε βαθιά στο στόμα του, το κορμί της απαντούσε με ένα δυνατό σπασμό. «Λατρεύω τη γεύση σου», μουρμούρισε ο Μπραμ και το στόμα του βρήκε το δικό της σ’ ένα απαιτητικό φιλί. Λεία και καυτή, η γλώσσα του έπαιξε με τη δική της και η Νέιρνα έμαθε τη γεύση του πόθου του. Ο Μπραμ την έσπρωξε πάνω στον ξύλινο τοίχο της καλύβας και πίεσε το διεγερμένο κορμί του στο δικό της. «Σε θέλω, Νέιρνα», ψιθύρισε στο αυτί της. «Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο». Η γλώσσα του συνέχισε το παράφορο παιχνίδι της κι η Νέιρνα ένιωσε να της κόβεται η ανάσα. *** Ο Μπραμ ήξερε ότι ο άγριος πόθος του κρατιόταν από μια λεπτή κλωστή. Ήθελε να ρίξει τη Νέιρνα πάνω στο στρώμα, να πετάξει πέρα τα ρούχα της, να ~ 70 ~
νιώσει τη βελούδινη γύμνια της στο κορμί του. Ήθελε να την κυριέψει, να μπει μέσα της ώσπου να την ακούσει να κραυγάζει από ηδονή. Όμως δεν είχε ξαναπάρει ποτέ ως τώρα μια γυναίκα και δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Όταν το χέρι του ανέβασε τη φούστα της ψηλά στο μηρό της, αισθάνθηκε κάποια ξαφνική αλλαγή στη Νέιρνα. Οι παλάμες της ακούμπησαν αμυντικά στο στέρνο του και παρ’ όλο που ανταποκρινόταν στο φιλί του, έδειχνε νευρική. Ο Μπραμ πισωπάτησε. «Θέλεις να συνεχίσω;» «Δε θα σε αρνηθώ, Μπραμ». Κάτι δεν του άρεσε στη συναίνεσή της. Η Νέιρνα άνοιξε το φόρεμα ως τη μέση της και το άφησε να πέσει στο πάτωμα. Είχε μείνει μόνο με το λινό μεσοφόρι της που πίεζε προκλητικά τις ορθωμένες θηλές της. Μετά, πήγε και ξάπλωσε στο στρώμα, χωρίς να τον κοιτάζει. «Είμαι έτοιμη». Έτοιμη; Ο Μπραμ την κοίταξε, προσπαθώντας να καταλάβει. Έβγαλε το χιτώνα του και γονάτισε δίπλα της. Η Νέιρνα ανέβασε το λευκό μεσοφόρι της ψηλά μέχρι την ένωση των μηρών της και τότε ο Μπραμ κατάλαβε. «Έτσι σε έπαιρνε ο σύζυγός σου;» Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της, ενώ το πρόσωπό της είχε γίνει κατακόκκινο. «Είναι δικαίωμά σου, σαν...» Ντρεπόταν να προφέρει τα λόγια. «Είσαι σύζυγός μου κι εγώ θέλω παιδιά, επομένως...» Η Νέιρνα σώπασε, αλλά ο Μπραμ διέκρινε την αγωνία της κάτω από την επιφανειακή ηρεμία. Είχε ακούσει ότι οι άντρες παίρνουν τις πόρνες μ’ αυτό τον τρόπο, σηκώνοντας απλώς τις φούστες τους. Όμως δεν ήταν αυτό που ο ίδιος είχε φανταστεί. Ήθελε να νιώσει τη Νέιρνα ολόγυμνη πάνω του και ξαφνιάστηκε καθώς συνειδητοποιούσε τώρα ότι εκείνη ήταν μαθημένη αλλιώς. Χάιδεψε τα μαλλιά της. «Έτσι ήταν πάντα;» Εκείνη κούνησε πάλι το κεφάλι της. «Μπραμ, αν σκοπεύεις να...» Κοίταξε το ταβάνι. «Δε με πειράζει». «Ένιωσες ποτέ ευχαρίστηση; Ή ήταν απλώς καθήκον;» «Δεν πονούσα». Η Νέιρνα φαινόταν ανήσυχη, σαν να φοβόταν πως δεν του έδινε τις σωστές απαντήσεις. «Δε σε ρώτησα αυτό». Βλέποντας την απορία στα μάτια της, ο Μπραμ κατάλαβε την αλήθεια. Παρ’ όλο που ο Άιβερ Μακντόνελ είχε πάρει την παρθενιά της Νέιρνα, δεν της είχε χαρίσει την απόλαυση στο συζυγικό κρεβάτι. Ξάπλωσε δίπλα της και την ανάγκασε να τον κοιτάξει. «Δε θέλω να είναι έτσι μ’ εμάς». ~ 71 ~
Ήξερε πως οι γυναίκες μπορούσαν να νιώσουν ηδονή. Πως το νόημα της ερωτικής πράξης ήταν να την απολαμβάνουν και οι δύο. Μακάρι να ήξερε και τι ακριβώς έπρεπε να κάνει! Η Νέιρνα είχε κουρνιάσει στην πέρα άκρη του στρώματος σαν να μην καταλάβαινε τίποτα από όσα της έλεγε. «Νέιρνα», της είπε ήρεμα. «Κοίταξέ με». «Ξέρω ότι δεν ικανοποίησα ποτέ τον Άιβερ», μουρμούρισε εκείνη φανερά ντροπιασμένη. «Νόμιζα πως θα μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο, αλλά δεν ένιωσα ποτέ όπως ένιωθε εκείνος». «Δεν ήταν δικό σου το φταίξιμο. Μόνο δικό του». Όμως, καθώς ο Μπραμ έλεγε αυτά τα λόγια, ένιωσε και τους δικούς του φόβους να επανέρχονται. Αν η προηγούμενη εμπειρία της δεν ήταν καλή, τι τον έκανε να πιστεύει πως ο ίδιος θα τα κατάφερνε καλύτερα; Ήθελε να τη χαϊδέψει, να εξερευνήσει το κορμί της και να βρει τον τρόπο να της προσφέρει ευχαρίστηση. Αλλά η Νέιρνα φαινόταν τόσο ταραγμένη, που ο Μπραμ φοβήθηκε πως δε θα μπορούσε ποτέ να καλμάρει την ταραχή της. Την τράβηξε στην αγκαλιά του και η Νέιρνα ακούμπησε το πρόσωπό της πάνω στο στήθος του. Η ένταση στο κορμί της ήταν αισθητή από τον τρόπο που κουλουριαζόταν, η στάση της σχεδόν αμυντική. Αν ο ίδιος είχε την κατάλληλη εμπειρία, ίσως να κατάφερνε να διώξει τους φόβους της. Αλλά δεν την είχε. Και φαινόταν λάθος να την πιέζει, ενώ εκείνη ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα, θεωρώντας τον εαυτό της κακή σύζυγο. Ο Μπραμ άρχισε να κάνει μασάζ στον αυχένα της κι αποφάσισε να αποσπάσει την προσοχή της μακριά από τους φόβους της. «Ο Άλεξ θέλει να φύγουμε το πρωί», είπε. «Πρέπι να πάμε να ελευθερώσουμε τον Κάλεμ». Η Νέιρνα τον κοίταξε για μια στιγμή, με την ανησυχία φανερή στα πράσινα μάτια της. «Δεν είχα καταλάβει πως αυτό θα γινόταν τόσο γρήγορα». Πήρε το χέρι του στο δικό της. «Μακάρι να μην πήγαινες». «Ξέρεις ότι δεν μπορώ να μην πάω». Ίσως η σωματική δύναμή του να ήταν μειωμένη, αλλά ήξερε πώς να μπουν και να βγουν ξανά από τη φυλακή. Ο κόμης του Κέρνρος, Γκίλμπερτ ντε Μπους, κρατούσε τους φυλακισμένους σε μια υπόγεια φυλακή και τους έβγαζε μόνο για να ενισχύουν ή να επεκτείνουν τα πέτρινα τείχη του κάστρου. Αλλά δεν ήξερε ότι ο Μπραμ και οι άλλοι κρατούμενοι είχαν αφήσει ανοιχτά μέρη σε διάφορα σημεία. Επίσης, είχαν χτίσει με χαλαρές πέτρες ένα τμήμα του εξωτερικού τείχους. Ο Μπραμ ήξερε πού ακριβώς βρισκόταν αυτό το σημείο. Από εκεί θα τρύπωναν μέσα στο κάστρο για να ελευθερώσουν τους φυλακισμένους. «Ξέρω πώς μπορούμε να μπούμε κρυφά στο κάστρο», είπε στη Νέιρνα. ~ 72 ~
«Και πώς θα βγάλουμε από εκεί τον Κάλεμ, χωρίς οι Άγγλοι να μας πάρουν μυρωδιά». Η Νέιρνα δίπλωσε τα χέρια πίσω απ’ το κεφάλι της. «Θέλεις πραγματικά να επιστρέψεις στο Κέρνρος, ύστερα από όσα σου έκαναν;» Τον κοίταξε. Ο Μπραμ είδε στα μάτια της χιλιάδες ερωτήσεις στις οποίες εκείνος δεν ήθελε να απαντήσει. Κράτησε μακριά απ’ το μυαλό του τις φριχτές μνήμες κι αρνήθηκε να αφήσει το παρελθόν να τον αποτρέψει απ’ το καθήκον του. Η απελευθέρωση του Κάλεμ ήταν το μόνο που είχε σημασία. «Δεν έχω άλλη επιλογή», απάντησε. «Πόσον καιρό θα λείψετε;» «Θα χρειαστούν τέσσερις μέρες για να φτάσουμε ως το κάστρο του Κέρνρος, με γρήγορο καλπασμό. Κι άλλες τέσσερις μέρες για την επιστροφή». Ο Μπραμ γύρισε ανάσκελα και κοίταξε το ταβάνι. Το κεφάλι του είχε αρχίσει να σφυροκοπάει από τον πόνο και ένιωθε πως τα χέρια του θα άρχιζαν να τρέμουν και πάλι. Πήρε μια βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να ηρεμήσει. Αλλά δεν μπορούσε να ελέγξει τα τρεμάμενα χέρια του όπως δεν μπορούσε να κάνει την καρδιά του να πάψει να χτυπάει. Σε κάθε περίπτωση, θεωρούσε αυτό το πρόβλημα σαν πλήγμα στην υπερηφάνεια του και θύμωνε που η Νέιρνα τον έβλεπε σ’ αυτή την κατάσταση. Το δροσερό χέρι της άγγιξε το μέτωπό του. «Όλα θα πάνε καλά, Μπραμ», του ψιθύρισε. «Αφού πρέπει να κάνεις αυτό το ταξίδι, έχεις ανάγκη από ύπνο». «Δεν κοιμάμαι, Νέιρνα. Δεν μπορώ πια να κοιμηθώ». «Προσπάθησε». Τα δάχτυλά της πήγαν στα βλέφαρά του και τα έκλεισαν. Παρ’ όλο που το μυαλό του Μπραμ αρνιόταν να ησυχάσει, το απαλό άγγιγμα της γυναίκας του τον ανακούφιζε. Αλλά, όσο κι αν ήλπιζε πως η παρουσία της θα έδιωχνε τους εφιάλτες του, αμφέβαλλε πως αυτό θα συνέβαινε ποτέ. «Δεν περίμενα ότι θα σε έβλεπα να φεύγεις ξανά για μια μάχη», είπε η Νέιρνα, χωρίς να πάρει το χέρι της από τα μάτια του. Σαν να μπορούσε έτσι να τον κάνει να κοιμηθεί. Κάτω από το ελαφρύ σαν πεταλούδα χέρι της γυναίκας του, μια άλλη ανησυχία τρύπωσε τώρα στο μυαλό του. Κάθε μάχη είχε τους κινδύνους της. Πριν φέρει πίσω τη Νέιρνα δεν τον ενδιέφερε η μοίρα του. Δεν τον ενδιέφερε αν θα σκοτωνόταν στη μάχη. Τώρα, όμως, είχε ένα λόγο να επιστρέψει ζωντανός. *** Παρ’ όλο που κρατούσε τα μάτια του κλειστά, η Νέιρνα ήξερε ότι ο Μπραμ δεν κοιμόταν. Ανατρίχιασε μόλις θυμήθηκε τις ιστορίες που είχε ακούσει για το λόρδο ~ 73 ~
Κέρνρος. Φήμες έλεγαν πως είχε σταλεί από τον Άγγλο βασιλιά Εδουάρδο, όχι για να συμμαχήσει με τους Σκοτσέζους, αλλά για να τους εξολοθρεύσει. Ορισμένοι πίστευαν ότι ο Κέρνρος είχε χρησιμοποιήσει μαύρη μαγεία για το χτίσιμο του κάστρου του, αφού κανείς δεν ήξερε πώς είχε καταφέρει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο. Τώρα ήταν ξεκάθαρο ότι τα είχε καταφέρει με τον ιδρώτα και το αίμα των αιχμαλώτων του. Ο Μπραμ ήταν ένας από τους σκλάβους του. Όσο κι αν προσπαθούσε να κρατήσει τις αποστάσεις της, η Νέιρνα ανησυχούσε πολύ για την απόφασή του άντρα της να σώσει τον Κάλεμ. Δεν ήθελε να τον δει να φεύγει. Ούτε να ζήσει ξανά την ίδια αγωνία, περιμένοντας την επιστροφή του. Ήθελε να συνεχίσει να τον φροντίζει, να ξαναγίνει το κορίτσι που ήταν πριν από εφτά χρόνια. Αλλά το αγόρι εκείνης της εποχής είχε γίνει άντρας. Και μέσα του υπήρχαν ανάγκες πιο δυνατές από την τροφή ή τον ύπνο. Το κορμί του βρισκόταν δίπλα στο δικό της κι η Νέιρνα ένιωθε τη ζεστασιά του. Αναδεύτηκε πάνω στο στρώμα με το μεσοφόρι ακόμα ανεβασμένο ψηλά στους μηρούς της. Δεν μπορούσε να ξεχάσει το στόμα του Μπραμ πάνω στα στήθη της ούτε την εκστατική αίσθηση που την είχε πλημμυρίσει. Ναι, τώρα όλα ήταν διαφορετικά μεταξύ τους. Μα αντί για τις δειλές, εξερευνητικές κινήσεις, η Νέιρνα είχε ανάγκη να πάρει κάτι άλλο από τον Μπραμ. Κάτι το οποίο θα γαλήνευε τη θύελλα που μαινόταν μέσα της. Τον πλησίασε αργά ώσπου τα κορμιά τους αγγίχτηκαν. Ο Μπραμ την αγκάλιασε από τη μέση και την τράβηξε κοντά του. Ακούμπησε το πρόσωπό του πάνω στα μαλλιά της και η Νέιρνα ένιωσε την ανάσα του στο λαιμό της. Ήταν σαν η ανάσα του να διαπερνούσε το δέρμα της, ξυπνώντας παράξενες, επιτακτικές ανάγκες. Ένα μέρος του εαυτού της ήθελε να καλύψει το στόμα του με το δικό της και να βιώσει τη λήθη που εκείνος μπορούσε να της χαρίσει. Την κέντριζε ο πειρασμός και λαχταρούσε να τον νιώσει να τη γεμίζει. Ανασήκωσε το πρόσωπό της και η μύτη της άγγιξε τη δική του. Το στόμα του απείχε μόλις μερικά εκατοστά μακριά από το δικό της. «Τι είναι, α γκέολ;» ρώτησε ο Μπραμ κι άπλωσε το χέρι να βάλει μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της. Η τρυφερή αυτή κίνηση την έκανε να διστάσει, γιατί δεν ήξερε αν ο Μπραμ θα ήθελε ποτέ να κάνει έρωτα μαζί της. Η ίδια δεν είχε πείρα στην τέχνη της σαγήνης κι ούτε ήξερε τι θα τον ευχαριστούσε. Εκείνος την αγκάλιασε πιο σφιχτά και τα στήθη της κόλλησαν στο στέρνο του. Το πόδι της πέρασε πάνω από το δικό του και τη στιγμή που η γυμνή σάρκα της ακούμπησε το δέρμα του, ο Μπραμ κοκάλωσε. Έμεινε ακίνητος, χωρίς να δίνει καμία ένδειξη πως είχε αλλάξει γνώμη και ήθελε να ενωθεί μαζί της. Όλο το θάρρος της πέταξε μακριά και η Νέιρνα κατακλύστηκε από ντροπή. Κατέβασε το πόδι της από το δικό του και γύρισε στο άλλο πλευρό, ~ 74 ~
κλείνοντας τα μάτια της. «Να προσέχεις αύριο». Ήταν το μόνο που του είπε, πριν τραβηχτεί μακριά του. *** Το επόμενο πρωί, ο Μπραμ σηκώθηκε νωρίς για να ετοιμαστεί για το ταξίδι. Η Νέιρνα κοιμόταν. Τα απαλά χείλη της τον δελέαζαν να της κλέψει ένα φιλί, αλλά, αν το τολμούσε, δε θα σταματούσε εκεί. Μόνο ένας Θεός ήξερε πώς μπόρεσε να κρατηθεί μακριά της το προηγούμενο βράδυ. Τον είχε πλησιάσει, αλλά ο Μπραμ δεν ήξερε τι του ζητούσε. Απλώς τον καληνύχτιζε ή προσπαθούσε να του δείξει πως του ζητούσε περισσότερα; Πριν προλάβει να καταλήξει, την άκουσε να του εύχεται για το ταξίδι κι ύστερα να γυρίζει την πλάτη της. Ο Μπραμ πέρασε ένα οδυνηρό υπόλοιπο της νύχτας με το κορμί του να υποφέρει από πόθο. Δεν εμπιστευόταν πια τον εαυτό του να κοιμηθεί τόσο κοντά της, από φόβο μήπως χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και την κάνει δική του με βάρβαρο τρόπο. Ο γάμος τον σκότωνε μ’ έναν αργό, ερωτικά βασανιστικό θάνατο. Όσο κι αν ήθελε να την αποχαιρετήσει, δεν τόλμησε να την ξυπνήσει, προτιμώντας να τη θυμάται έτσι γαλήνια. Ο Μπραμ βρήκε ένα από τα γάντια της για την ιππασία και αφού το κράτησε για μια στιγμή, έκρυψε μέσα ένα μικρό δώρο. Έκλεισε πίσω του την πόρτα και είδε ότι ο Άλεξ και ο Ρος ήδη ετοίμαζαν τα άλογα και τα εφόδιά τους. Ο Μπραμ διέσχισε την αυλή και πήγε κοντά τους. Εκεί βρήκε τον μικρότερο αδερφό του, τον Ντούγκαλ να τους αγριοκοιτάζει σαν μουτρωμένο παιδί. «Θέλω να έρθω κι εγώ μαζί σας». «Όχι όσο εγώ είμαι ζωντανός», είπε ο Μπραμ. Ήταν πολύ νωρίς για ένα δεκατετράχρονο παιδί να πάρει μέρος σε μια τέτοια μάχη. Ο Μπραμ έβλεπε στο νεαρό αγόρι τον παλιό του εαυτό. Κάποτε ήταν κι εκείνος εξίσου θερμοκέφαλος και πεισματάρης. Μαλάκωσε τον τόνο της φωνής του. «Πρέπει να μείνεις εδώ για να προσέχεις τη Νέιρνα, τη Λάρεν και τους άλλους», πρόσθεσε. «Δε θα με αφήσετε πίσω», επέμεινε ο Ντούγκαλ. «Μπορώ να πολεμήσω καλύτερα από σένα. Το είπε κι ο Άλεξ, δεν έχεις δυνάμεις γι’ αυτό το ταξίδι. Τον άκουσα να το λέει χτες το βράδυ». Ο Μπραμ δεν αντέδρασε. «Ακόμα κι έτσι, δε θα έρθεις». «Θα έρθω. Μόλις φύγετε θα σας ακολουθήσω». Το πείσμα του αγοριού ήταν αρκετό για να τον κάνει να πραγματοποιήσει την απειλή του. «Δεν μπορείτε να με σταματήσετε, όταν θα έχετε φύγει». Ο Μπραμ άρπαξε τον Ντούγκαλ απ’ τον καρπό. Το αγόρι κραύγαζε, καθώς τον τραβολογούσε μακριά από τους άλλους προς το στάβλο. Κι ενώ ο μικρός ~ 75 ~
έβριζε και πάλευε, ο Μπραμ πήρε ένα σκοινί και τον έδεσε σ’ ένα πάσσαλο. «Δε θα πας πουθενά, μικρέ». Δεν τον ένοιαζε που αυτό ταπείνωνε τον αδερφό του. Τον ενδιέφερε περισσότερο η ασφάλειά του. Δεν τον είχε δέσει πολύ σφιχτά ώστε να πονάει, μόνο τόσο ώστε να τον εμποδίσει να τους ακολουθήσει. Επιπλέον, άφησε αρκετά μέτρα σκοινί ώστε ο Ντούγκαλ να βρει καταφύγιο μέσα στο στάβλο σε περίπτωση βροχής. «Σε μισώ», φώναξε ο Ντούγκαλ παλεύοντας με τα δεσμά του. «Εύχομαι να μην ξαναγυρίσεις ποτέ!» Ο Μπραμ γύρισε στο άλογό του ξέροντας ότι το αγόρι είχε μιλήσει πάνω στο θυμό του. Τα προσβλητικά λόγια όμως είχαν βρει το στόχο τους. Τον ενοχλούσε που ο μικρότερος αδερφός του δεν τον εμπιστευόταν πια και δεν καταλάβαινε ότι ο Μπραμ απλώς ήθελε να τον προστατεύσει. Ο Άλεξ κοίταξέ τον αδερφό τους που πάλευε να λυθεί. «Νομίζεις ότι το σκοινί θα τον εμποδίσει;» ρώτησε τον Μπραμ. «Έχεις καμία καλύτερη ιδέα;» Ο Άλεξ ανασήκωσε τους ώμους του. «Δε νομίζω». Όταν επέστρεφαν, θα έπρεπε να βρει έναν τρόπο για να μετριάσει τις επιπτώσεις της πράξης του. Αλλά ήταν προτιμότερο να πληγωθεί η περηφάνια του Ντούγκαλ, παρά να πιαστεί αιχμάλωτος του Κέρνρος. «Η Νέιρνα ή η Λάρεν θα τον λύσουν αύριο», είπε ο Μπραμ. «Ως τότε θα βρισκόμαστε μακριά». «Δεν τις ζηλεύω που πρέπει να μείνουν με τον Ντούγκαλ, όσο εμείς λείπουμε». Ο Άλεξ μόρφασε. «Άλλαξε πολύ μετά το θάνατο του πατέρα μας. Είναι διαρκώς οργισμένος». «Και η μητέρα μας; Πώς του φερόταν εκείνη;» Ο Άλεξ έκανε ένα μορφασμό. «Η Γκρίζελ τον αγνόησε μέσα στο πένθος της κι ο μικρός έγινε αγρίμι. Η μητέρα μας δεν ασχολήθηκε με κανέναν από εμάς». Έγνεψε προς τον αδερφό του. «Άσ’ τον. Αυτή είναι η μόνη λύση». Ο Μπραμ έριξε ένα βλέμμα προς τον Ντούγκαλ, ο οποίος τα είχε βάλει με όσους είχαν μαζευτεί γύρω του. Μερικοί από τους άντρες τον πείραζαν, πράγμα που τον εξόργιζε περισσότερο. Ξαφνικά, είδε τη Νέιρνα να βγαίνει από την καλύβα και να έρχεται προς το μέρος του, κρατώντας ένα δέμα με φαγητό. Όταν εκείνη αντίκρισε τον δεμένο Ντούγκαλ, πήρε μια έκφραση απορημένη κι έκανε το λάθος να πάει κοντά του. Του πρόσφερε λίγο φαγητό κι ο Ντούγκαλ, σε απάντηση, της πέταξε μια βρισιά. Ο Μπραμ έγινε έξαλλος. Πλησίασε τον Ντούγκαλ κι αγνοώντας τις διαμαρτυρίες της Νέιρνα, τον άρπαξε από το χιτώνα του. «Δε θα ξαναμιλήσεις ποτέ έτσι στη γυναίκα μου», του φώναξε. «Ούτε θα την προσβάλεις με κανένα τρόπο». ~ 76 ~
Ο Ντούγκαλ προσπάθησε να τον δαγκώσει κι ο Μπραμ έσφιξε περισσότερο τη λαβή του. «Δε θα τον ελευθερώσετε παρά μόνο αύριο το πρωί», είπε στη Νέιρνα, χωρίς να κοιτάξει προς το μέρος της. «Μα...» «Δεν πρέπει να μας ακολουθήσει». Κοίταξε το αγόρι βαθιά στα μάτια και χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του. «Δεν ξέρεις σε ποια κόλαση ζει τώρα ο Κάλεμ. Εγώ όμως ξέρω. Και δε θα αφήσω ούτε εσένα ούτε κανέναν άλλον να γίνει αιχμάλωτος του Κέρνρος». Άφησε το ρούχο του αγοριού και έπιασε το πιγούνι του, ανασηκώνοντας το πρόσωπό του. «Όσο θα λείπω, φρόντισε να φερθείς στη Νέιρνα με σεβασμό. Αλλιώς θα λογοδοτήσεις σ’ εμένα». Ο Μπραμ κατέβασε το χέρι του κι έδειξε στον Ντούγκαλ τους σημαδεμένους καρπούς του. Το αγόρι κοίταξε τις ουλές από τις αλυσίδες και ξαφνικά ηρέμησε. Η Νέιρνα ήταν αναστατωμένη, αλλά ο Μπραμ την πήρε από το χέρι και την απομάκρυνε. «Δεν είναι σωστό», διαμαρτυρήθηκε εκείνη. «Είναι πολύ μικρός για να τον δένεις έτσι». «Είναι δεκατεσσάρων. Αρκετά μεγάλος για να μη φέρεται σαν ανόητος ξεροκέφαλος». Έσφιξε το χέρι της. «Μην αφήσεις τη συμπόνια σου να σε νικήσει, Νέιρνα. Μην πιστέψεις ούτε μία από τις λέξεις που θα βγουν από τα χείλη του. Αν τον ελευθερώσεις, θα προσπαθήσει να μας βρει». Δεν είχε καμία αμφιβολία ότι ο Ντούγκαλ θα έκανε τα πάντα για να δραπετεύσει. «Ορκίσου», επέμεινε ο Μπραμ. «Δε θα τον αφήσεις να μας ακολουθήσει». Η Νέιρνα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, αλλά το πρόσωπό της φανέρωνε αγωνία. «Χρειάζεται στ’ αλήθεια να περιμένω ως αύριο;» «Αν είναι ήρεμος, μπορείς να τον λύσεις αργά το βράδυ». Είχαν φτάσει κοντά στον Άλεξ και τους άλλους. «Πρόκειται για τη δική του ασφάλεια». Ήταν φανερό πως δεν της άρεσε αυτό που έκανε, αλλά έδειχνε να καταλαβαίνει το λόγο. Την κοίταξε εξεταστικά και στο βλέμμα του η Νέιρνα διάβασε τη λύπη για τον λιγοστό χρόνο που είχαν περάσει μαζί. «Θα γυρίσω σε μία βδομάδα, αν όλα πάνε καλά», είπε. Η Νέιρνα τον αγκάλιασε. «Ο Θεός να σας συντροφεύει στο ταξίδι». Του έδωσε το μικρό δέμα με τρόφιμα κι αυτό έκανε τον Μπραμ να την αγκαλιάσει σφιχτά. Ένας βουβός πόνος τον κυρίεψε. Δεν ήξερε αν θα την έβλεπε ξανά. Αν συνέβαινε το χειρότερο... Αυτή τη φορά είναι διαφορετικά, συλλογίστηκε. Η Νέιρνα δε θα ήταν απλώς μια ονειρική ανάμνηση, αλλά μια γυναίκα με σάρκα και οστά που θα τον περίμενε. Ο Μπραμ ήθελε να επιστρέψει στη γυναίκα που είχε διώξει ήδη πολλούς από τους δαίμονές του. Ως τότε έπρεπε να συγκεντρωθεί στην απελευθέρωση του Κάλεμ. ~ 77 ~
Και, φυσικά, να γυρίσει πίσω ζωντανός. *** «Δε θα μ’ αφήσεις εδώ», μούγκρισε ο Ντούγκαλ, όταν η Νέιρνα πλησίασε κοντά του. «Έφαγες τίποτα για πρωινό;» τον ρώτησε εκείνη, αγνοώντας την οργή του. «Κι εσένα τι σε νοιάζει;» είπε κι έφτυσε κάτω. Η Νέιρνα τον προσπέρασε και μπήκε στον πύργο για να φέρει ψωμί. Τ’ αδέρφια της είχαν πάντα πολύ κακή διάθεση όταν πεινούσαν. Χωρίς αμφιβολία ο Ντούγκαλ δεν είχε φάει μπουκιά, αγωνιώντας να φύγει με τ’ αδέρφια του. Γύρισε κοντά του κι άπλωσε το χέρι της με το ψωμί. «Το θέλεις αυτό;» «Αυτό που θέλω είναι να με λύσεις». Την αγριοκοίταξε και πάλεψε με το σκοινί που τον έδενε σ’ έναν πάσσαλο. «Κι εγώ θέλω να γυρίσουν οι γυναίκες», του αντιγύρισε. «Δεν τις χρειαζόμαστε!» «Ούτε τη μητέρα σου;» Η Νέιρνα έκοψε ένα κομμάτι ψωμί και το ακούμπησε κάτω σε σημείο που να το φτάνει ο Ντούγκαλ. Εκείνος το άρπαξε και το έχωσε στο στόμα του για να αποφύγει την απάντηση. Όμως, στα μάτια του η Νέιρνα διέκρινε πόνο. «Δε με νοιάζει να μην ξαναδώ καμιά τους». Ο Ντούγκαλ ξεστόμισε το ψέμα χωρίς να την κοιτάξει. Η Νέιρνα άφησε το υπόλοιπο ψωμί στα πόδια του. «Σκοπεύω να τις φέρω πίσω», είπε. «Πρώτα όμως πρέπει να μάθω τι συνέβη στο κάστρο σας». «Δεν έχω να σου πω τίποτα». Ο Ντούγκαλ έφαγε το ψωμί με το βλέμμα καρφωμένο στην κορυφογραμμή πίσω από την οποία είχαν εξαφανιστεί τα αδέρφια του. Η δυνατή λαχτάρα του και η εφηβική αγανάκτησή του για την αδικία τον είχαν πλημμυρίσει. Είχε δίκιο ο Μπραμ, σκέφτηκε η Νέιρνα. Αν τολμούσε να λύσει το σκοινί, το αγόρι θα έφευγε αμέσως. Αν και δεν της άρεσε καθόλου που τον κρατούσε δεμένο, ήταν φανερό πως δεν υπήρχε άλλη λύση. «Αργότερα θα σου φέρω μεσημεριανό», του υποσχέθηκε η Νέιρνα κι έφυγε από κοντά του. Μέσα στον πύργο, οι Μακίνλοχ είχαν αφήσει τα αποφάγια της προηγούμενης εορταστικής βραδιάς. Παντού υπήρχαν κομμάτια ψωμιού, κρεάτων και ψαριών. Η Λάρεν διέσχισε την αίθουσα, διακρίνοντας την αποδοκιμασία στο πρόσωπο της Νέιρνα. «Είναι ανώφελο να σκοτίζεσαι», είπε. «Οι άντρες εδώ δε νοιάζονται. Όσο καιρό ζω εδώ, δεν έχει αλλάξει τίποτα». ~ 78 ~
«Και ο Άλεξ; Ούτε εκείνος νοιάζεται;» Η Λάρεν έσφιξε τα χείλη της. «Είναι απασχολημένος με άλλα ζητήματα. Η συμπεριφορά των αντρών είναι η τελευταία από τις έγνοιες του». «Προσπαθεί να φέρει πίσω τις γυναίκες;» Η Λάρεν κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Λέει ότι θα έρθουν πίσω όταν θα έχουν πάρει το μάθημά τους. Τον ενδιαφέρει περισσότερο να υπερασπιστεί το Γκλεν Άριν από τις επιθέσεις των Άγγλων». «Αν πήγαινες κι εσύ με τις άλλες γυναίκες;» Η Λάρεν ανασήκωσε τους ώμους της. Η σιωπή της δήλωνε ότι ο σύζυγός της θα αδιαφορούσε. Η Νέιρνα ήθελε να της σφίξει το χέρι, αλλά κατάλαβε ότι η Λάρεν δεν ήθελε τη συμπόνια της. Όποια κι αν ήταν η σχέση της με τον Άλεξ, σίγουρα δεν είχαν ένα γάμο ευτυχισμένο. «Δεν καταλαβαίνω γιατί οι Άγγλοι θέλουν τούτο το κάστρο», είπε η Νέιρνα. Το μεγαλύτερο μέρος του βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. «Θα μπορούσε να τους εξασφαλίσει μια φρουρά στα Χάιλαντς. Απ’ αυτά τα βουνά μπορείς να δεις τους εισβολείς από μίλια μακριά». «Γι’ αυτό θέλει ο Μπραμ να χτίσουμε το σπίτι μας πάνω στο λόφο; Για να δει τους Άγγλους πριν έρθουν εδώ;» Η Λάρεν έγνεψε καταφατικά. «Ο Μπραμ κι ο Άλεξ το θεωρούν ένα στρατηγικό σημείο». Έστρωσε τα γάντια στα χέρια της και σκέπασε τα μαλλιά της με την κουκούλα του μανδύα της. «Ελπίζω μονάχα οι Άγγλοι να μας αφήσουν ήσυχους, μέχρι να γυρίσουν ο Άλεξ και ο Μπραμ». Έγνεψε προς την άλλη άκρη της αίθουσας. «Υπάρχει ένα κρυφό υπόγειο εκεί, κάτω από την αίθουσα. Συνήθως κατεβαίνω με τα κορίτσια, όταν βρισκόμασε σε πολιορκία». Η Νέιρνα ανησύχησε. «Συμβαίνει συχνά αυτό;» «Αρκετά συχνά. Δυστυχώς, οι Μακίνλοχ είναι πολεμόχαροι άντρες». Μια σκιά πέρασε από το πρόσωπό της και τα γαλάζια μάτια της γέμισαν μελαγχολία. «Ποτέ δε θα παραδοθούν. Είναι υπερβολικά περήφανοι». Η Νέιρνα δεν μπόρεσε να μη συγκρίνει τα δυο κλαν. Ο πατέρας της δε νοιαζόταν για την περηφάνια ή την ελευθερία. Ο Χάμις είχε ορκιστεί πίστη στον Άγγλο βασιλιά προκειμένου να σώσει τη γη τους και να προστατεύσει τους ανθρώπους του. Είχε επιλέξει να εγκαταλείψει την ιδέα της επανάστασης. Μολονότι η υποχωρητική στάση του πατέρα της την ενοχλούσε, η Νέιρνα ήξερε πως τελικά ο Χάμις θα αναγκαζόταν να αντιμετωπίσει τους Άγγλους. Σε αντίθεση, οι Μακίνλοχ ζούσαν με το όπλο στο χέρι. Και η Νέιρνα δεν ήξερε ποιο από τα δύο ήταν χειρότερο. «Τα κορίτσια κι εγώ θα πάμε μια βόλτα», είπε η Λάρεν και ξαφνικά το πρόσωπό της έγινε κόκκινο. «Θα γυρίσουμε σε μερικές ώρες». Από την ένοχη ~ 79 ~
έκφραση στο πρόσωπό της ήταν σαφές ότι η κυρά του Γκλεν Άριν δεν είχε καμία διάθεση να πάει μαζί τους η Νέιρνα. «Όσο θα λείπετε, μπορώ να ρίξω μια ματιά στους λογαριασμούς του κάστρου;» είπε η Νέιρνα χωρίς να το πολυσκεφτεί. «Στο κάστρο του πατέρα μου βοηθούσα να αυξηθούν τα έσοδά μας. Ίσως μπορώ να κάνω το ίδιο κι εδώ». Η Λάρεν ύψωσε τους ώμους της. «Αν το θέλεις...» Της είπε πού θα έβρισκε τα σχετικά στοιχεία κι ύστερα ζήτησε συγνώμη και κατευθύνθηκε στην πόρτα, αγνοώντας την ακαταστασία που επικρατούσε στην κεντρική αίθουσα του πύργου. Καθώς η Λάρεν διέσχιζε την αίθουσα, οι κόρες της κατέβηκαν την πέτρινη σκάλα και την ακολούθησαν πιασμένες από το χέρι. Πού πήγαιναν άραγε; Η Νέιρνα σκέφτηκε να τις ακολουθήσει, αποφάσισε όμως να μην το κάνει. Τώρα που ήταν μόνη, είχε την ευκαιρία να μάθει μερικά πράγματα για το Γκλεν Άριν, χωρίς την παρέμβαση του Άλεξ ή του Μπραμ. Ίσως μπορούσε να βρει τρόπους για την επισκευή του πύργου. Αν υπήρχε κάποιος τρόπος για να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης στο κάστρο, η Νέιρνα θα τον έβρισκε. Στο μυαλό της στριφογύριζαν τα διάφορα προβλήματα που αντιμετώπιζε το κλαν και ήδη είχε αρκετές ιδέες. Το μαλλί των προβάτων θα απέφερε κέρδος. Μπορούσαν να αυξήσουν τα κοπάδια των βοειών τους. Υπήρχε χώρος για αγροτικές καλλιέργειες και θα είχαν επάρκεια σιτηρών. Ενώ στο νου της κλωθογύριζαν φιλόδοξα σχέδια για αύξηση του πλούτου στο Γκλεν Άριν, στην καρδιά της φώλιαζε η ανησυχία για τον Μπραμ. Θυμόταν τα καυτά φιλιά του και τα χάδια του. Τον φαντάστηκε να της βγάζει τα ρούχα και να χαϊδεύει το γυμνό κορμί της. Το διψασμένο στόμα του θα στεκόταν στα στήθη και τους μηρούς της... Η Νέιρνα βγήκε στον περίβολο και ακούμπησε στον τοίχο του πύργου. Ήθελε να πιστεύει πως ο Μπραμ θα γύριζε σώος και μαζί του ο Κάλεμ. Απώθησε το φόβο που συσσωρευόταν μέσα της. Αυτή τη στιγμή έπρεπε να φανεί δυνατή, να περιμένει την επιστροφή του. Τι θα γινόταν, όμως, όταν εκείνος θα γύριζε κοντά της; Θα γινόταν τελικά η σύζυγός του στο κρεβάτι; Θα έβρισκαν όσα είχαν χάσει μεταξύ τους; Θα καρποφορούσε επιτέλους η μήτρα της ένα παιδί από την ένωσή τους; Ή θα κατέληγε πικρόχολη και θυμωμένη με τον εαυτό της; Μήπως ο γάμος τους θα ξέφτιζε όπως είχε συμβεί με τη Λάρεν και τον Άλεξ; Το βλέμμα της πήγε στους άντρες και τους έφηβους που απέμεναν στο κάστρο. Υπήρχαν περίπου είκοσι νέοι άντρες και δέκα μεγαλύτεροι. Παρά την απασχόλησή του με τις καθημερινές δραστηριότητες, στην ατμόσφαιρα υπήρχε μια έντονη αίσθηση παραμέλησης. Η Νέιρνα αμφέβαλλε αν ο Άλεξ θα πήγαινε να φέρει τις γυναίκες, όσο κι αν τις είχαν ανάγκη οι άντρες στο κάστρο. ~ 80 ~
*** Το άλλο πρωί, η Νέιρνα ελευθέρωσε τον Ντούγκαλ. Τα μάτια του αγοριού ήταν κατακόκκινα, σαν να μην είχε κλείσει μάτι. Του είχε δώσει τροφή και νερό σε τακτά διαστήματα, καθώς και μια κουβέρτα για τη νύχτα, το μίσος όμως σκοτείνιαζε το πρόσωπο του Ντούγκαλ. Όταν πέρασε δίπλα της, τη χτύπησε επίτηδες στον ώμο, κάνοντάς τη να χάσει την ισορροπία της. Η Νέιρνα ξαφνιάστηκε τόσο πολύ από την επιθετική συμπεριφορά του, που δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Έτριβε τον ώμο της, όταν ένα από τα άλλα αγόρια ήρθε κοντά της. «Δε σε πόνεσε, έτσι δεν είναι;» Η Νέιρνα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Μου κρατάει κακία επειδή ακολούθησα τις οδηγίες του Μπραμ». «Δε συμπαθεί κανέναν. Ούτε, όμως, τον συμπαθεί κανείς». Ο νεαρός ανασήκωσε τους ώμους του. «Καμιά μέρα θα σκοτωθεί σε κάποιο καβγά». Η Νέιρνα σάστισε με την κυνική αυτή προφητεία. «Ελπίζω πως όχι», είπε. Όμως, δεν είχε δει ποτέ τόση συσσωρευμένη οργή σε άνθρωπο. Αναρωτήθηκε αν είχε προσπαθήσει ποτέ κανείς να μιλήσει με τον Ντούγκαλ. «Μην ανησυχείς». Ο νεαρός, που είχε το όνομα Μονρό, γύρισε να φύγει. Η Νέιρνα όμως τον πρόλαβε, θέλοντας κι άλλες απαντήσεις. «Έτσι ήταν πάντα;» «Χειροτέρεψε όταν έφυγαν οι γυναίκες». «Πρέπει να γυρίσουν. Το κλαν τις χρειάζεται». Η Νέιρνα σκέφτηκε πως είχε ένα πλεονέκτημα απέναντι στους άντρες για να ζητήσει απ’ τις γυναίκες να επιστρέψουν. Μπορούσε να μάθει τις αληθινές αιτίες για την αναχώρησή τους και να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της για να τις φέρει πίσω. «Θα πάω να τις φέρω πίσω», πρόσθεσε. «Μάλλον δε θα ’ρθουν», είπε ο Μονρό. «Η λαίδη Γκρίζελ, δε θα ξαναπατήσει το πόδι της στο Γκλεν Άριν. Έτσι είπε. Κι αν δεν έρθει αυτή, ούτε και οι άλλες θα έρθουν». «Δε χάνω τίποτα να τους το ζητήσω». Ο Μονρό την κοίταξε με δυσπιστία. «Μου φαίνεται πως δεν ξέρεις καλά τη λαίδη Γκρίζελ». Το αγόρι ανατρίχιασε, αλλά η Νέιρνα αγνόησε τον κυνισμό του. «Θα χρειαστώ συνοδούς και εφόδια. Μπορείς να συγκεντρώσεις μερικούς άντρες για να φύγουμε αύριο;» «Μπορώ να ρωτήσω. Αλλά θα είναι καλύτερα να μείνουν με τον άρχοντα Λόχαρ», αντέτεινε ο Μονρό. «Το κάστρο του είναι πιο δυνατό από όσο θα γίνει ποτέ το Γκλεν Άριν». «Δε νομίζεις ότι ο Άλεξ προσπαθεί να το αλλάξει αυτό;» Ο αρχηγός των ~ 81 ~
Μακίνλοχ της φαινόταν φιλόδοξος άντρας. «Το Γκλεν Άριν μπορεί να γίνει πολύ καλύτερο». «Αυτό δε θα γίνει ποτέ», είπε ο Μονρό. «Το κλαν δεν είναι μονιασμένο. Ο Μπραμ έπρεπε να γίνει αρχηγός, αλλά δε θέλει πια. Έτσι κι αλλιώς είναι πολύ αδύναμος». «Δεν είναι τόσο αδύναμος», διαφώνησε η Νέιρνα. «Σε μερικές βδομάδες θα είναι δυνατός όσο κι οι άλλοι». «Αν γυρίσει ποτέ». Μ’αυτή την επισήμανση, ο Μονρό απομακρύνθηκε. Η Νέιρνα ανατρίχιασε. Θα γυρίσει, διαβεβαίωσε τον εαυτό της. Έπρεπε να γυρίσει.
~ 82 ~
Κεφάλαιο 10 Ο Μπραμ κρυβόταν στις σκιές παρακολουθώντας τους Άγγλους στρατιώτες οι οποίοι περιπολούσαν στη φυλακή. Τους αναγνώριζε, ιδίως όσους ήταν δεσμοφύλακες. Κάποιοι έμεναν απαθείς, υπακούοντας απλώς σε εντολές. Άλλοι απ’ αυτούς διασκέδαζαν, βασανίζοντας τους αιχμαλώτους. Έσφιξε στο χέρι του τη βαλλίστρα που του είχε δώσει ο Άλεξ. Αν και θα προτιμούσε μια μάχη σώμα με σώμα, η αδυναμία του οργανισμού του καθιστούσε προτιμότερη την επιλογή να παραμείνει σε ασφαλή απόσταση. Είχε οδηγήσει τον Άλεξ και τον Ρος στο πίσω μέρος του κάστρου, στο τμήμα του εξωτερικού τείχους όπου οι κρατούμενοι είχαν επίτηδες χτίσει χαλαρά τις πέτρες. Βάτα και περικοκλάδες είχαν καλύψει τον τοίχο, κρύβοντας έτσι το πέρασμα. Οι τρεις άντρες είχαν περάσει το τελευταίο μισάωρο αφαιρώντας αθόρυβα τις πέτρες, ώσπου το άνοιγμα έγινε αρκετά μεγάλο για να χωρέσει ένας άντρας. Ο Μπραμ πήρε θέση πίσω από το πέπλο με τις περικοκλάδες έχοντας τη βαλλίστρα του οπλισμένη. Με λίγη τύχη θα κατάφερναν να ελευθερώσουν όλους τους φυλακισμένους, να πάρουν τον Κάλεμ και ύστερα να εκμεταλλευτούν τον πανικό για να εξαφανιστούν. Όταν ο Άλεξ και ο Ρος τρύπωσαν στο κάστρο, ο Μπραμ έμεινε να κοιτάζει τον τοίχο. Θυμήθηκε πώς στοίβαζε τη μία πέτρα πάνω στην άλλη, κάθε μέρα, χωρίς διακοπή. Η εξουθενωτική δουλειά γινόταν σιωπηλά και τη διέκοπτε μόνο κάποια διαταγή ενός απ’ τους στρατιώτες ή το χτύπημα ενός ροπάλου στην πλάτη κάποιου φυλακισμένου. Μια μισοτελειωμένη μάντρα βρισκόταν κοντά στα εξωτερικά τείχη. Ο κόμης είχε αρκετά φρούρια σ’ όλη τη Σκοτία και ο Μπραμ είχε δουλέψει στην ανέγερση μερικών από αυτά πριν τον φέρουν στο Κέρνρος. Αν είχαν φτάσει μερικές ώρες νωρίτερα, ίσως να είχαν βρει τους φυλακισμένους να εργάζονται στον τοίχο. Τώρα μάλλον θα βρίσκονταν στα υπόγεια κελιά τους, προσπαθώντας να ξεκλέψουν καμιά ώρα ύπνο. Τα κελιά δεν ήταν αρκετά ψηλά για να σταθεί κανείς όρθιος και μόνο στη θύμηση αυτή ο Μπραμ ένιωσε να πονούν ο αυχένας και οι ώμοι του. Το βλέμμα του έγινε απλανές σαν να κοιτούσε μέσα από νερό, βλέποντας θολές εικόνες και ακούγοντας πνιχτούς ήχους. Παρά το όπλο που κρατούσε στα χέρια του ένιωσε να ξεγλιστράει από το παρόν στο παρελθόν. Οι ουλές στον αυχένα του άρχισαν να τον τραβούν και μια σταγόνα ιδρώτα κύλησε στο λαιμό του. Οι δυνατές μυρωδιές της φυλακής τον μετέφεραν πίσω στα χρόνια του εγκλεισμού του. Ένας στρατιώτης πέρασε σχεδόν δίπλα του κι ο Μπραμ κράτησε την ανάσα του. Η αίσθηση του μαχαιριού πάνω στο δέρμα του ζωντάνεψε κι ο Μπραμ γεύτηκε το αίμα στο στόμα του από τη γροθιά που είχε δεχτεί κάποτε στο πιγούνι. Πού βρισκόταν ο Κάλεμ; ~ 83 ~
Η παρόρμησή του να εγκαταλείψει τη θέση του φούντωσε. Ο Μπραμ ήθελε μπει στη φυλακή, να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους, να βγάλει τον αδερφό του απ’ το σκοτάδι. Θραύσματα αναμνήσεων έρχονταν συνέχεια στο νου του, καθώς τα λεπτά περνούσαν κι ο Κάλεμ παρέμενε άφαντος. Τα δάχτυλά του έτρεμαν πάνω στη σκανδάλη της βαλλίστρας. Μια μικρή κίνηση και ένας από τους μισητούς Άγγλους στρατιώτες θα έπεφτε νεκρός. Ο Μπραμ είδε έναν από τους φρουρούς να σηκώνει ψηλά έναν πυρσό και να προχωρεί προς το υπόγειο όπου κρατούνταν οι αιχμάλωτοι. Τι σκόπευε να κάνει; Χωρίς να περιμένει να το διαπιστώσει, ο Μπραμ τράβηξε αυτόματα τη σκανδάλη. Το βέλος χτύπησε στον πέτρινο τοίχο δίπλα στο στρατιώτη και τινάχτηκε μακριά. Ο φρουρός πέταξε αμέσως τον πυρσό, τράβηξε το ξίφος του και όρμησε προς το σημείο όπου στεκόταν ο Μπραμ, κραυγάζοντας μια προειδοποίηση στους άλλους. Η βαλλίστρα έπεσε από τα χέρια του Μπραμ στο έδαφος. Έκανε να πιάσει το σπαθί που είχε ζωσμένο στη μέση του, αλλά τα χέρια του πάγωσαν πάνω στη λαβή. Τα μπράτσα του βάρυναν σαν να τα πλάκωναν πέτρες. Του ήταν αδύνατον να κινηθεί. Το βλέμμα του είχε καρφωθεί στον στρατιώτη που είχε βασανίσει αυτόν και τον αδερφό του. Ναυτία ανακάτεψε το στομάχι του. Μόνο όταν το ξίφος του στρατιώτη υψώθηκε στον αέρα για το φονικό χτύπημα, ο Μπραμ κατάφερε να τραβήξει το δικό του. Απέφυγε με δυσκολία το χτύπημα του Άγγλου, παραπατώντας σαν μεθυσμένος. Το μυαλό του έλεγε να απαντήσει στο χτύπημα, να παλέψει για τη ζωή του. Όμως τα χέρια και το κορμί του του κινούνταν πολύ αργά. Κουνήσου, π’ ανάθεμά σε, πρόσταξε τον εαυτό του. Αλλά η δύναμή του δεν ήταν αρκετή για να αντισταθμίσει την έλλειψη άσκησης. Είχε αποτύχει. Μετά από τόσα χρόνια αιχμαλωσίας, οι δυνάμεις του είχαν χαθεί. Ο Μπραμ ένιωθε την ντροπή να καίει τα σωθικά του, όταν είδε τον Άλεξ να ορμάει και να σκοτώνει το στρατιώτη. Ο αδερφός του τον κοίταξε σαν να μην τον αναγνώριζε. «Ήταν λάθος να έρθεις μαζί μας», είπε κοφτά. Ο Μπραμ ήξερε ότι ο Άλεξ είχε δίκιο, έτσι δεν είπε τίποτα. Ήταν εξοργισμένος με τον εαυτό του. Πίστευε ότι η οργή του εναντίον των Άγγλων θα όπλιζε το χέρι του και θα αναπλήρωνε τη σωματική αδυναμία του. Είχε κάνει λάθος. Έσκυψε να πάρει από το έδαφος τη βαλλίστρα του, αλλά ο Άλεξ τον εμπόδισε και του έδωσε μια ασπίδα. «Γύρνα πίσω στα άλογα και περίμενέ μας εκεί. Ο Ρος πήγε να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους, αλλά δε βρήκε πουθενά τον Κάλεμ». ~ 84 ~
Ο Μπραμ ένιωσε το στομάχι του να βουλιάζει. Τόσο πολύ είχαν αργήσει; Ήταν ήδη νεκρός ο αδερφός τους; Οι φωνές των φυλακισμένων αντήχησαν μέσα στη νύχτα καθώς πάλευαν για την ελευθερία τους. Ένας απ’ αυτούς άρπαξε ένα δαυλό και πυρπόλησε μια καλύβα. Φλόγες και μαύρος καπνός υψώνονταν στον ουρανό, ενώ άνθρωποι έτρεχαν προς τις πύλες του κάστρου, κάποιοι με τις αλυσίδες ακόμα στα χέρια και τους αστραγάλους τους. Ο Μπραμ είδε μια γυναίκα κουρνιασμένη δίπλα στον τοίχο του φρουρίου. Αν έμενε εκεί, κινδύνευε να τραυματιστεί μέσα στο πανδαιμόνιο της μάχης. Γύρω της οι φυλακισμένοι σκότωναν τους δεσμώτες τους, με όποιο όπλο μπορούσαν να βρουν. Ο φόβος της θύμισε στον Μπραμ τη γυναίκα του. Δεν μπορούσε να την αφήσει εκεί, όπως δε θα ήθελε να παγιδευτεί η Νέιρνα σ’ ένα τέτοιο μέρος. Καθώς πήγαινε κοντά στην άγνωστη, οι σκέψεις του ταξίδεψαν σ’ εκείνη. Αν και ήταν αρκετά ασφαλής στο Γκλεν Άριν, δεν του άρεσε που την είχε αφήσει μόνη της. Θυμήθηκε τη βραδιά του γάμου τους, τότε που αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει. Την είχε αποχαιρετήσει μ’ ένα φιλί, αγνοώντας ότι δε θα την έβλεπε για τα επόμενα εφτά χρόνια. Αν απόψε δε έβγαινε από τούτο το φλεγόμενο φρούριο, δε θα την έβλεπε ποτέ ξανά. Κοίταξε τη γυναίκα που στεκόταν με το πρόσωπο στον τοίχο, τρέμοντας σύγκορμη. Ήταν λάθος να παρέμβει στη μοίρα της, όμως δεν μπορούσε να εμποδίσει τον εαυτό του να την πλησιάσει. Απέφυγε τους άντρες που μάχονταν γύρω του κρατώντας την ασπίδα του ψηλά, ώσπου έφτασε στο πλευρό της. «Είσαι αιχμάλωτη;» τη ρώτησε. Εκείνη τύλιξε το σώμα της με τα χέρια της σαν να μην τον είχε ακούσει. Ο Μπραμ κατέβασε την κουκούλα του μανδύα της και διαπίστωσε πως ήταν λίγο μικρότερη από τη Νέιρνα. Τα τρομαγμένα μάτια της κοιτούσαν τριγύρω με πανικό, σαν να μην ήξερε προς τα πού να φύγει. «Αν θέλεις να φύγεις από δω, ο αδερφός μου μπορεί να σου παραχωρήσει άσυλο», της πρότεινε ο Μπραμ. «Η γυναίκα μου θα σε φροντίσει και σου υπόσχομαι ότι δε θα πάθεις κανένα κακό». Η κοπέλα τον κοίταξε αναποφάσιστη. Στο πρόσωπό της ήταν φανερή η δυσπιστία, φοβόταν όμως πολύ περισσότερο να μείνει εκεί. Στο τέλος μάζεψε τις φούστες της και σηκώθηκε όρθια. «Παρακαλώ», ικέτεψε με γαελική προφορά. «Βοήθησέ με να γυρίσω στο σπίτι του πατέρα μου». Ο Μπραμ την πήρε από το χέρι και έτρεξαν προς το κρυφό πέρασμα του τείχους. Είδε τον Άλεξ και τον Ρος να ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν κι αυτοί το κάστρο και οδήγησε τη γυναίκα στο μέρος που είχαν αφήσει τα άλογά τους. Όταν οι υπόλοιποι πήγαν κοντά τους, ο Άλεξ κοίταξε τη γυναίκα και ~ 85 ~
φάνηκε να εκνευρίζεται. «Μπραμ, για το όνομα του Θεού, τι έκανες; Τι δουλειά έχει αυτή η γυναίκα μαζί μας;» «Δεν μπορούμε να την αφήσουμε εδώ». «Είναι μια από δαύτους», επεσήμανε ο Άλεξ. «Αν την πάρουμε, οι άντρες του Κέρνρος θα την ακολουθήσουν ως το Γκλεν Άριν και τότε...» «Όχι», τον διέκοψε η γυναίκα. «Στείλε αγγελιοφόρο στον πατέρα μου και θα έρθει να με βρει. Θα σας ανταμείψει». «Και ποιος είναι ο πατέρας σου;» απαίτησε να μάθει ο Άλεξ. «Ο Γκι ντε Μονπιέρ, δούκας ντ’ Αβινιουά». Ο Άλεξ έδειξε ενδιαφέρον. Ο Μπραμ μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις του αδερφού του. Η διάσωση της κόρης ενός Γάλλου δούκα ίσως πράγματι να απέφερε μια γενναία ανταμοιβή στο κλαν τους. «Είμαι η Μαργκερίτ ντε Μονπιέρ», συνέχισε η γυναίκα. «Ήμουν αρραβωνιασμένη με το λόρδο Κέρνρος». Από την αποστροφή στην έκφρασή της, καθώς πρόφερε το όνομα, έγινε φανερό ότι δεν ήθελε να παντρευτεί αυτό τον άνθρωπο. Ο Μπραμ δεν καταλάβαινε γιατί ο δούκας θέλησε να παντρέψει την κόρη του μ’ έναν Άγγλο λόρδο αντί για κάποιο Γάλλο ευγενή, όμως δε ζήτησε διευκρινίσεις. Ίσως η κοπέλα να ήταν μια νόθα κόρη. «Μπορείς να έχεις την προστασία μας, ώσπου να έρθει ο πατέρας σου», συμφώνησε τελικά ο Άλεξ. «Αλλά να εύχεσαι να μη σε βρει πρώτα ο Κέρνρος». Η γυναίκα κατέβασε την κουκούλα του μανδύα της και ο Μπραμ τη βοήθησε να ανεβεί στο άλογό του. Πίσω τους το φρούριο φλεγόταν και ο Μπραμ το είδε να καταρρέει. «Χαίρομαι που το βλέπω να καταστρέφεται», είπε η Μαργκερίτ. «Πόσον καιρό ήσουν εκεί;» τη ρώτησε ο Μπραμ και, αφού ανέβηκε πίσω της, σπιρούνισε το άλογο. «Μόνο μια βδομάδα. Οι φυλακισμένοι...» Η κοπέλα σταμάτησε να μιλάει, καθώς οι αναμνήσεις της την έκαναν να ανατριχιάσει. Αλλά κι ο Μπραμ δεν είπε τίποτα. Δεν ήθελε να μάθει τι είχε γίνει μετά τη δική του απόδραση. Ήξερε πολύ καλά τι βασανιστήρια χρησιμοποιούσαν οι στρατιώτες. Το στήθος του σφίχτηκε στη θύμηση. «Συνάντησες κάποιον με το όνομα Κάλεμ Μακίνλοχ;» ρώτησε ο Μπραμ χωρίς να έχει πολλές ελπίδες. «Νεότερο από εμένα. Είναι αδερφός μας». «Τον έστειλαν μακριά, πριν από μερικές μέρες», απάντησε η λαίδη Μαργκερίτ. «Πού τον έστειλαν;» «Κάπου νότια. Είναι το μόνο που ξέρω». «Αλλά ήταν καλά; Ήταν ζωντανός;» «Ναι. Ζωντανός». ~ 86 ~
Δεν του είπε πως ήταν καλά. Στη φωνή της υπήρχε μια νότα ανησυχίας και ο Μπραμ αναρωτήθηκε τι είχαν κάνει οι Άγγλοι στον αδερφό του. Μην το σκέφτεσαι τώρα, είπε με το νου του. Τουλάχιστον, ήξερε από πού να αρχίσει να τον αναζητάει. Και στο μεταξύ, μέχρι να βρει τον αδερφό του, θα περνούσε κάθε λεπτό της ζωής του κάνοντας ασκήσεις. Ποτέ ξανά δε θα βρισκόταν στην ίδια θέση, μουδιασμένος και ανήμπορος, κυριευμένος από τους εφιάλτες του παρελθόντος. Θα αποκτούσε πάλι τις ικανότητες που είχε χάσει στα χρόνια της φυλακής, όσον καιρό κι αν απαιτούσε αυτό. Και δε θα τα παρατούσε, αν δεν έβρισκε τον Κάλεμ. *** Τέσσερις μέρες αργότερα «Θα σου σάλεψε», είπε ο Ντούγκαλ στη Νέιρνα. Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της. «Αν φοβάσαι τόσο πολύ να με συνοδεύσεις, θα βρω κάποιον άλλον». Η σπόντα της βρήκε στόχο και ο Ντούγκαλ αντέδρασε χολωμένος. «Μπορεί να μη θέλω. Δε σε συμπαθώ καν». Η Νέιρνα έγειρε το κεφάλι της σαν να μην την πείραζε αυτό. «Εγώ πάντως φεύγω για το Λόχαρ. Ο Μονρό θα έρθει μαζί μου. Νομίζω ότι είναι αρκετά δυνατός για να με προστατέψει». «Ο Μονρό φοβάται τα άλογα». Ο Ντούγκαλ κοίταξε με περιφρόνηση τον έφηβο, ο οποίος πράγματι φαινόταν νευρικός στην προοπτική να ιππεύσει. Η Νέιρνα έβαλε τα χέρια της στους γοφούς της. «Θα τα καταφέρει θέλει δε θέλει, αφού εσύ δε θες να βοηθήσεις». Δεν είχε προθυμοποιηθεί κανένας άντρας του κλαν να τη συνοδεύσει. Είχαν ισχυριστεί πως δεν μπορούσαν να αφήσουν αφύλαχτο το Γκλεν Άριν. Κι εφόσον δεν ήταν παρά μόνο μερικές ώρες δρόμο με το άλογο, η Νέιρνα δεν είχε άλλη λύση παρά να χρησιμοποιήσει τον Μονρό και τον Ντούγκαλ ως οδηγούς της. Τουλάχιστον δεν υπήρχε ανάγκη να κουβαλήσει εφόδια ή τροφή. Θα επέστρεφαν το ίδιο βράδυ, αν οι γυναίκες συμφωνούσαν. «Λοιπόν, θα έρθεις ή όχι;» ρώτησε τον Ντούγκαλ. Ο Ντούγκαλ ανέβηκε στο άλογο που του είχε δώσει ο Μονρό και ξεκίνησε για την κοιλάδα. Αν και παρέμενε μουτρωμένος, η στητή κορμοστασιά του ήταν δείγμα της προθυμίας του να φύγει από το Γκλεν Άριν. Η Νέιρνα δοκίμασε να φορέσει τα γάντια της, αλλά δυσκολεύτηκε με το δεξί. Κάτι εμπόδιζε το χέρι της να μπει. Ψηλάφησε μέσα στο γάντι και βρήκε ένα μικρό κομμάτι ύφασμα. Το ξετύλιξε και είδε ένα κλωνάρι από μοβ ρείκι. Θα πρέπει να το είχε βάλει εκεί ο Μπραμ πριν φύγει. Το απλό αυτό δώρο ζέστανε την καρδιά της και μαζί έκανε την αίσθηση της μοναξιάς της πιο ~ 87 ~
έντονη. Τις προηγούμενες νύχτες, το στρώμα τής είχε φανεί μεγαλύτερο, ο χώρος άδειος. Άγγιζε το σημείο όπου είχε ακουμπήσει το κεφάλι του ο Μπραμ και προσευχόταν για την ασφαλή επιστροφή του. Ήταν ευκολότερο να κοιμάται με το ζεστό κορμί του δίπλα στο δικό της. Κι ονειρευόταν πως γύριζε πλευρό κι ένιωθε τα χείλη του στα δικά της και τα χέρια του να χαϊδεύουν την επιδερμίδα της. Η Νέιρνα έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια της. Με ένα λουλούδι ο Μπραμ είχε φέρει πίσω το παρελθόν, τις μέρες που αντάλλασσαν δώρα ο ένας στον άλλο. Καμώθηκε πως έλεγχε τα χαλινάρια για να κρύψει τα ανόητα δάκρυα που ανέβηκαν στα μάτια της. Παρά τα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει, νοιαζόταν ακόμα για τον Μπραμ. Άγγιξε το ρείκι και υποσχέθηκε στον εαυτό της πως αν εκείνος γύριζε κοντά της, θα γινόταν μια καλή σύζυγος. Ξεκίνησε με τη φοράδα της για να φτάσει τον Ντούγκαλ ενώ ο Μονρό είχε μείνει πίσω. Παρ’ όλο που το δικό του άλογο ήταν ήρεμο, το πρόσωπο του αγοριού είχε χλομιάσει καθώς κρατιόταν από τη χαίτη του ζώου για να μην πέσει. Μόλις βεβαιώθηκε πως ο Μονρό δε θα έπεφτε, η Νέιρνα πλησίασε κοντά στον Ντούγκαλ. Εκείνος ίππευε με απόλυτη άνεση και έδειχνε να απολαμβάνει μια αίσθηση της ελευθερίας. Δεν ήταν πια ένας θυμωμένος, επιθετικός νεαρός. Αντίθετα η έκφρασή του είχε γαληνέψει. «Δικό σου είναι αυτό το άλογο;» τον ρώτησε η Νέιρνα προσπαθώντας να ανοίξει συζήτηση. «Είναι όμορφο». «Ανήκει στον Άλεξ». Ο έφηβος χάιδεψε με κτητικότητα τη χαίτη του αλόγου και το σπιρούνισε σαν να ήθελε να αποφύγει τη συζήτηση. Η Νέιρνα κάλπασε γρηγορότερα, αποφασισμένη να μη μείνει πίσω. Ο αέρας μαστίγωνε το πρόσωπό της και η κοτσίδα της ανέμιζε. Ο Ντούγκαλ φάνηκε έκπληκτος βλέποντάς τη να τον προφταίνει. Από ένστικτο η Νέιρνα του χαμογέλασε. «Θέλεις να παραβγούμε;» Χωρίς να περιμένει απάντηση, έκανε τη φοράδα της να καλπάσει ακόμα γρηγορότερα. «Δεν ξέρεις το δρόμο!» της φώναξε ο Ντούγκαλ. «Τότε δείξε μου!» Είχε χρόνια να τρέξει πάνω σ’ ένα άλογο και το ευχαριστιόταν. Όπως το περίμενε, ο Ντούγκαλ την πρόφτασε. Μη θέλοντας να κουράσει τη φοράδα, τράβηξε τα χαλινάρια κι άφησε τον Ντούγκαλ να περάσει μπροστά. Λίγο αργότερα, η Νέιρνα αντίκρισε ένα τεράστιο κάστρο. Οι ψηλοί τετράγωνοι πυργίσκοι του περιβάλλονταν από γερά, πανύψηλα τείχη κι οι πέτρινοι τοίχοι του ήταν καλυμμένοι από αναρριχώμενα φυτά. Η Νέιρνα ~ 88 ~
μάντεψε ότι θα είχε χτιστεί από τους Νορμανδούς, ίσως είκοσι χρόνια πριν. Ένα μικρό ποταμάκι κυλούσε μπροστά τους και ο Ντούγκαλ ανέκοψε τον καλπασμό του μόλις πλησίασαν το νερό. Η Νέιρνα υπολόγισε την απόσταση, σπιρούνισε τη φοράδα της και πήδησε στην απέναντι όχθη. Ύστερα γύρισε και χαμογέλασε στον Ντούγκαλ. «Σε νίκησα». «Δεν έπρεπε να την κάνεις να πηδήσει», αντιγύρισε εκείνος. «Δεν είναι συνηθισμένη, θα μπορούσε να σπάσει το πόδι της». Ο Ντούγκαλ ξεπέζεψε και διέσχισε το ποταμάκι περπατώντας μέσα στο νερό. Όταν έφτασε κοντά της, έσκυψε για να ελέγξει τη φοράδα. Η Νέιρνα κατέβηκε από το άλογο. «Είσαι ένας από τους καλύτερους καβαλάρηδες που έχω δει, Ντούγκαλ», του είπε σε μαλακό τόνο. Ο νεαρός κοκκίνισε, όμως αγνόησε το παίνεμα. «Δεν έπαθε τίποτα», αποφάνθηκε. «Αλλά μην το ξανακάνεις». Η Νέιρνα χάιδεψε τη ράχη της φοράδας. «Ξέρουν τα αδέρφια σου ότι ιππεύεις τόσο καλά;» Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Αυτοί νοιάζονται μόνο για να με μάθουν να πολεμάω». «Πώς έμαθες να ιππεύεις;» Ο Ντούγκαλ επέστρεψε στο άλογό του. «Έβγαινα το χάραμα και μάθαινα μόνος μου». «Γιατί δε ζήτησες από τον αδερφό σου ένα δικό σου άλογο; Ίσως ο Άλεξ να...» «Δε θα δεχόταν», τη διέκοψε ο Ντούγκαλ και έγνεψε προς το κάστρο. «Και τώρα, αν θες να μιλήσεις στην Γκρίζελ, πήγαινε να τη βρεις μέσα». Δεν την είχε αποκαλέσει «μητέρα» αλλά με το όνομά της. Σαν να ήταν μια ξένη. Η Νέιρνα στράφηκε πίσω της για να μιλήσει στον Μονρό, που τελικά τους είχε φτάσει, κι αντίκρισε μερικούς καβαλάρηδες να πλησιάζουν. Ο Ντούγκαλ ακολούθησε το τρομαγμένο βλέμμα της και το χέρι του πήγε αμέσως στη λαβή του μαχαιριού του. «Ποιοι είναι;» είπε η Νέιρνα φοβισμένη. Πήρε την απάντησή της γρήγορα, όταν ο Μπραμ κατέβηκε καλπάζοντας τη λοφοπλαγιά. *** Όσο κι αν λαχταρούσε να δει τη γυναίκα του, ο Μπραμ δεν περίμενε ποτέ να τη βρει στο Λόχαρ. Δεν ήξερε τι την είχε οδηγήσει εκεί, αλλά σκόπευε να το μάθει. Όταν έφτασε κοντά τους ξέσπασε το θυμό του στον Ντούγκαλ. «Για ποιο λόγο έφερες εδώ τη Νέιρνα;» Γινόνταν έξω φρενών στη σκέψη ότι μπορεί η φοράδα να παραπατούσε και ~ 89 ~
να έριχνε κάτω τη Νέιρνα. Πριν όμως προλάβει να αρθρώσει άλλη λέξη εκείνη τον πλησίασε και τον αγκάλιασε από τη μέση. Ο Μπραμ την έσφιξε δυνατά. Δεν την άφησε ακόμα κι όταν το δικό της αγκάλιασμα χαλάρωσε. Η Νέιρνα μοσχοβολούσε αγριολούλουδα και βότανα και ο Μπραμ συνειδητοποίησε πόσο την είχε πεθυμήσει. «Εγώ ζήτησα από τον Ντούγκαλ να με φέρει εδώ», του εξήγησε. «Χαίρομαι που γύρισες σώος. Βρήκατε τον Κάλεμ;» «Όχι. Τον έχουν μεταφέρει σε κάποιο άλλο οχυρό». Απόλαυσε την εικόνα της, τα μπλεγμένα καστανά μαλλιά και τα πράσινα μάτια της. Το βλέμμα του στάθηκε στα χείλη της και ο Μπραμ αναρωτήθηκε αν έπρεπε να τη φιλήσει. «Πληγώθηκε κανείς;» τον ρώτησε η Νέιρνα. «Κανείς δικός μας. Κι απελευθερώσαμε όλους τους φυλακισμένους». «Τι θα κάνεις τώρα;» «Πρέπει να βρούμε τον Κάλεμ όσο είναι ζωντανός». Ο Μπραμ την άφησε από την αγκαλιά του και προχώρησε προς τα άλογα. Αν και ο ίδιος ήθελε να φύγουν κατευθείαν για να βρουν τον Κάλεμ, ο Άλεξ είχε αρνηθεί. Αντί γι’ αυτό ο αδερφός του σχεδίαζε να στείλει άντρες του κλαν του σε καθένα από τα γύρω οχυρά ώσπου να εντοπίσουν σε ποιο απ’ αυτά κρατούσαν τον Κάλεμ. Ο Μπραμ ήξερε πως το συνετό σχέδιο του αδερφού του θα πετύχαινε. Ωστόσο είχε ανάγκη να συμμετέχει κι ο ίδιος. Το να μείνει πίσω, περιμένοντας τους άλλους να βρουν τον Κάλεμ, τον έκανε να νιώθει ανήμπορος. Άχρηστος. «Ο Άλεξ έστειλε άντρες στα υπόλοιπα οχυρά. Όταν βρουν τον Κάλεμ θα πάω να τον συναντήσω». Το βλέμμα του στράφηκε στο μεγάλο πέτρινο τείχος που περιέκλειε το Λόχαρ. «Έχουμε φέρει μαζί μας μια γυναίκα από το Κέρνρος. Την άφησα μαζί με τον Άλεξ». «Μια γυναίκα;» Ο Μπραμ την είδε σαστισμένη, σαν να μην ήξερε τι να υποθέσει. «Γιατί βρισκόταν εκεί; Τι της συνέβη;» είπε η Νέιρνα. «Ήταν αρραβωνιασμένη με το λόρδο Κέρνρος. Δεν ήθελα να την αφήσω εκεί». Η Νέιρνα πισωπάτησε με φρίκη. «Έκλεψες την αρραβωνιαστικιά του λόρδου Κέρνρος;» «Όχι. Ήταν δική της επιλογή να μας ακολουθήσει». Δεν το μετάνιωνε και έσπευσε να εξηγηθεί. «Δε θα άφηνα ούτε ένα σκυλί με τον Κέρνρος, Νέιρνα. Πόσο μάλλον μια γυναίκα. Ο πατέρας της είναι ένας Γάλλος δούκας». «Ακόμα κι έτσι, ο Κέρνρος θα στείλει στρατό να μας επιτεθεί». Έτριψε τα μπράτσα της σαν να πάγωνε ακόμα και στη σκέψη. «Γιατί δεν την πήγατε στην ~ 90 ~
εκκλησία να ζητήσει άσυλο;» «Δεν υπήρχε χρόνος. Προς το παρόν, είναι ασφαλής μαζί μας, στο Γκλεν Άριν». Τουλάχιστον μέχρι να ειδοποιηθεί ο πατέρας της. Ο Μπραμ είχε αφήσει να το κανονίσει ο Άλεξ. «Αν ο λόρδος Κέρνρος δεν κάνει στάχτη το Γκλεν Άριν επειδή την πήρατε», αντέτεινε η Νέιρνα. Ο Μπραμ δεν αρνιόταν την περίπτωση να δοκιμάσουν οι Άγγλοι να εκδικηθούν. «Μπορούμε να αμυνθούμε». «Όχι αποτελεσματικά». Ο Μπραμ αποφάσισε να σταματήσει αυτή την κουβέντα. Με τα λόγια δε γινόταν τίποτα. «Πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο Γκλεν Άριν», είπε και την έπιασε από το μπράτσο. Δεν ήξερε τι γύρευε η Νέιρνα στο Λόχαρ, αλλά αυτός δεν ήθελε να δει τις γυναίκες του κλαν που είχαν καταφύγει εκεί. Ξαφνικά, του πέρασε η σκέψη ότι η γυναίκα του σκόπευε να τον εγκαταλείψει και το στομάχι του δέθηκε κόμπος. «Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω αν δεν τελειώσω αυτό που ήρθα να κάνω», του απάντησε η Νέιρνα και τράβηξε το μπράτσο της από τη λαβή του. «Θέλω να μιλήσω στη μητέρα σου και στις άλλες γυναίκες. Νομίζω ότι πρέπει να έρθεις να τη δεις κι εσύ, μια και είσαι εδώ». Ο Μπραμ προτιμούσε να πεθάνει παρά να περάσει μία ώρα με την Γκρίζελ Μακίνλοχ. «Θα προτιμούσα όχι», είπε σε τόνο ουδέτερο. Δεν καταλάβαινε τι ακριβώς σκόπευε να κάνει η Νέιρνα. Ήξερε πως νοσταλγούσε τη μητέρα της, η οποία είχε πεθάνει πριν από χρόνια. Αλλά η Γκρίζελ δεν ήταν σαν εκείνη. «Εντάξει. Αφού θέλεις να γυρίσεις στο Γκλεν Άριν, πήγαινε χωρίς εμένα. Θα τη δω μόνη μου». Η λάμψη στα μάτια της δήλωνε πως ήταν αποφασισμένη. «Η Γκρίζελ δεν έχει αλλάξει, Μπραμ», είπε ο Ντούγκαλ. Ο νεαρός πλησίασε κοντά τους, κρατώντας το άλογό του. Στον τόνο του υπήρχε μνησικακία, αλλά ο Μπραμ δεν μπορούσε να τον κατηγορήσει γι’ αυτό. «Δεν περιμένω πως θα με έχει συγχωρήσει». Ο Μπραμ πλησίασε τον αδερφό του και ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του μικρού, θέλοντας να επανορθώσει. «Όπως αμφιβάλλω αν με έχεις συγχωρήσει κι εσύ. Ξέρω ότι θύμωσες που σε έδεσα, αλλά δεν ήθελα να πάθεις κακό». «Είμαι αρκετά μεγάλος για να πολεμήσω», αντέτεινε ο Ντούγκαλ. Ακούμπησε το μάγουλό του πάνω στη μουσούδα του αλόγου και το ζώο χρεμέτισε ελαφρά. ~ 91 ~
Ήταν σαν ο Μπραμ να έβλεπε τον εαυτό του την εποχή που έλεγε στον πατέρα του πως ήταν αρκετά μεγάλος για να υπερασπιστεί το κλαν τους. Τίποτα δε θα μετέπειθε τον Ντούγκαλ. Το μόνο πράγμα που θα βοηθούσε τον αδερφό του ήταν μια σωστή προετοιμασία. «Έλα να εκπαιδευτείς μαζί μου», του πρότεινε ο Μπραμ. «Κι όταν εντοπίσουμε τον Κάλεμ, τότε θα αποφασίσουμε αν είσαι αρκετά δυνατός για τη μάχη». Το αγόρι έγνεψε καταφατικά. «Θα πρέπει να αποδείξεις την αξία σου», συνέχισε ο Μπραμ. «Αλλά, ακόμα κι αν δεν είσαι έτοιμος να έρθεις μαζί μας, δεν είναι καθόλου ντροπή να μείνεις και να υπερασπιστείς το κάστρο μας». Τα καστανά μάτια του αδερφού του συνάντησαν τα δικά του. Αν και ήταν φανερό ότι ο Ντούγκαλ ήθελε να διαμαρτυρηθεί, εντούτοις κράτησε το στόμα του κλειστό. «Πάμε μέσα;» είπε η Νέιρνα γνέφοντας προς τα τείχη του κάστρου. Η γυναίκα του έδειχνε να αγωνιά, παρά τη φαινομενική προθυμία της. «Αφού θέλεις να επισκεφθείς τις γυναίκες, θα σε πάω μέχρι τις πύλες». Ίσως όταν η Νέιρνα συναντούσε την Γκρίζελ, να καταλάβαινε πως ήταν καλύτερα να αφήσουν τη μητέρα του εκεί που ήταν. «Θέλω να τις φέρω πίσω στο σπίτι», είπε εκείνη. «Δεν είναι σωστό να ζουν εδώ ενώ μπορούν να βρίσκονται στο Γκλεν Άριν με τους συζύγους τους». Ο Ντούγκαλ και ο Μπραμ αντάλλαξαν ματιές. «Μια νύχτα», είπε ο Μπραμ κοιτώντας τον αδερφό του στα μάτια. «Όχι παραπάνω». «Και πολύ είναι», αποκρίθηκε ο Ντούγκαλ μορφάζοντας. Η Νέιρνα τους κοίταξε σαν να παραλογίζονταν. «Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο κακός, Μπραμ». Ο Μπραμ τη βοήθησε να ανέβει στη φοράδα της και το χέρι του έμεινε λίγο παραπάνω στη γάμπα της. Η γυμνή επιδερμίδα της ήταν ζεστή και ο Μπραμ φαντάστηκε πως γλιστρούσε την παλάμη του προς τα επάνω. Ήθελε να κατεβάσει τη γυναίκα του από το άλογο, να την κλείσει στην αγκαλιά του και να της δείξει πόσο πολύ του είχε λείψει. Η Νέιρνα έσκυψε κι άγγιξε το χέρι του. «Σ’ ευχαριστώ για το λουλούδι», του είπε σηκώνοντας το γαντοφορεμένο χέρι της. Υπήρχε μια γλύκα στην έκφρασή της κι ο Μπραμ ένιωσε πως είχε κάνει επιτέλους κάτι σωστό. Ανέβηκε στο άλογο και ξεκίνησε πρώτος. «Ας ξεμπερδεύουμε, λοιπόν», δήλωσε.
~ 92 ~
Κεφάλαιο 11 Η Γκρίζελ Μακίνλοχ τους υποδέχτηκε στο εσωτερικό προαύλιο του κάστρου. Ψηλή και λεπτή, είχε ένα αγέρωχο ύφος σαν να περίμενε από όλο τον κόσμο να γονατίσει στα πόδια της. Τα σκούρα καστανά μαλλιά της ήταν πλεγμένα πίσω σε μια σφιχτή κοτσίδα, αφήνοντας σε κοινή θέα τις ρυτίδες του προσώπου της. Μόλις είδε τον Μπραμ μια σειρά από διαδοχικά αισθήματα πέρασαν από το πρόσωπό της. Σοκ, λύπη, οργή. Ο Ντούγκαλ έπιασε τα χαλινάρια των αλόγων και χωρίς να μπει στον κόπο να τη χαιρετήσει, κατευθύνθηκε προς τους στάβλους. Η Νέιρνα αναζήτησε το χέρι του Μπραμ. Στο πρόσωπο της Γκρίζελ δεν υπήρχε ίχνος αγάπης. Η ατμόσφαιρα γύρω τους ήταν παγερή και για πρώτη φορά κατάλαβε όσα είχαν προσπαθήσει να της πουν ο Ντούγκαλ και ο Μπραμ. «Κυρά και μητέρα μου». Ο Μπραμ έκανε μια μικρή υπόκλιση. Εκείνη τον κοιτούσε σαν να είχε πεταχτεί μόλις από τον τάφο. «Μπραμ». Δεν ακολούθησε κανένα αγκάλιασμα, δεν υπήρξε κανένα δάκρυ συγκίνησης για την επιστροφή του. Αντίθετα, η Γκρίζελ φαινόταν να αδημονεί, σαν να ήθελε να πάει κάπου. Είναι γιος σου, ήθελε να της φωνάξει η Νέιρνα. Άραγε, δεν τον είχε νοσταλγήσει καθόλου η Γκρίζελ; Δεν υπήρχε καθόλου ζεστασιά στην καρδιά της; Ένα αίσθημα αγανάκτησης είχε αρχίσει να γεννιέται μέσα της, όταν ο Μπραμ γύρισε να τη συστήσει. «Μπορεί να θυμάσαι τη σύζυγό μου, από το κλαν των Μακφέρσον. Τη γνώρισες όταν αρραβωνιαστήκαμε». Η μητέρα του δεν είχε παρευρεθεί στο γάμο τους, αλλά η Νέιρνα δε θυμόταν το λόγο. Ήταν τόσο ευτυχισμένη που παντρευόταν τον Μπραμ, ώστε δεν είχε ενδιαφερθεί για τίποτα και για κανέναν γύρω της. Το βλέμμα της Γκρίζελ ήταν ψυχρό. «Μάλιστα». Παρ’ όλα αυτά, η Νέιρνα δεν ξέχασε τους τρόπους της και λύγισε το γόνατό της σε μια ελαφριά υπόκλιση. «Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω, κυρία». Η Γκρίζελ της απάντησε μ’ ένα αδιόρατο νεύμα, πριν στραφεί ξανά στον Μπραμ. «Γιατί ήρθατε εδώ;» «Δεν ήταν δική μου ιδέα». Ο κοφτός τόνος του έκανε τη Νέιρνα να παρέμβει. «Δε θα ήταν καλύτερα να μιλήσουμε μέσα; Θα ήθελα να συναντήσω το λόρδο Λόχαρ. Και ίσως να ξεκουραστούμε από το ταξίδι μας ενώ θα κουβεντιάζουμε». Αν η Γκρίζελ και ο Μπραμ άρχιζαν τον καβγά πριν η Νέιρνα προλάβει να ~ 93 ~
μιλήσει με τις άλλες γυναίκες, δεν υπήρχε καμία ελπίδα να πειστούν να επιστρέψουν. «Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μείνετε», είπε η Γκρίζελ χωρίς περιστροφές. «Αν ήρθες να μας ζητήσεις να γυρίσουμε, η απάντηση είναι όχι. Δε θα πάω στο Γκλεν Άριν όσο είμαι ζωντανή. Και σίγουρα όχι, όσο είναι αυτός εκεί». Έγνεψε προς το μέρος του Μπραμ, ο οποίος δεν αντέδρασε καθόλου. Όμως ο θυμός της Νέιρνα φούντωσε και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη γλώσσα της. «Γιατί μιλάς έτσι στο γιο που έχεις να δεις εφτά χρόνια;» Πόσο άσπλαχνη ήταν αυτή η γυναίκα; Η Γκρίζελ όρθωσε το ανάστημά της και το βλέμμα της έγινε ακόμα πιο σκληρό. «Εσύ θα ήθελες να έχεις καμία σχέση μ’ αυτόν που προκάλεσε το θάνατο του άντρα σου;» Και χωρίς να περιμένει απάντηση, η Γκρίζελ τους προσπέρασε και μπήκε στον πύργο του κάστρου. Ο Μπραμ έσφιξε τις γροθιές του και η Νέιρνα κατάλαβε πως συγκρατούσε την οργή του. «Μπραμ, εγώ...» «Είναι αλήθεια, αν αυτό θέλεις να μάθεις», της πέταξε και κατευθύνθηκε προς τους στάβλους με γοργό βήμα. Η Νέιρνα έτρεξε να τον προλάβει και σχεδόν συγκρούστηκε μαζί του όταν ο Μπραμ σταμάτησε απότομα. «Ο πατέρας μου σκοτώθηκε όταν τον κάρφωσε το ξίφος που προοριζόταν για μένα. Γι’ αυτό με κατηγορεί η Γκρίζελ». «Κάνει λάθος». Η Νέιρνα κοίταξε τον άντρα της στα μάτια και μέσα τους είδε τη σκιά του αγοριού που υπήρξε τότε ο Μπραμ. Ένα αγόρι που είχε πολύ στενή σχέση με τον πατέρα του και χωρίς αμφιβολία κουβαλούσε βαριές ενοχές για το θάνατό του. Μη μπορώντας να συγκρατήσει τον εαυτό της, τον αγκάλιασε σε μια προσπάθεια να τον παρηγορήσει σιωπηλά. Αυτή τη φορά, όμως, το χέρι του απλώς ακούμπησε στην πλάτη της, σαν να ήταν υπερβολικά θυμωμένος για να την αγκαλιάσει. Για πρώτη φορά, η Νέιρνα βίωνε αυτή την απροθυμία από μέρους του και πικράθηκε περισσότερο απ’ όσο περίμενε. Τράβηξε τα χέρια της από τη μέση του. «Θέλεις να φύγουμε;» τη ρώτησε ο Μπραμ. Δεν μπορούσε να φύγει, αν δε μιλούσε στις υπόλοιπες γυναίκες. «Δεν τελείωσα αυτό που ήρθα να κάνω», είπε. Έμεινε για μια στιγμή συλλογισμένη. «Και θέλω να πω δυο λόγια με τη μητέρα σου», πρόσθεσε. «Μη σε απασχολούν αυτά που είπε. Έτσι μιλάει πάντα». Ο Μπραμ γύρισε και κατευθύνθηκε προς τους στάβλους, όπου ο Ντούγκαλ είχε οδηγήσει τα άλογα. Το αγόρι μιλούσε τρυφερά στο άλογό του. «Θα φροντίσω εγώ τα άλογά σας», προσφέρθηκε ο Ντούγκαλ γνέφοντας ~ 94 ~
προς τα δυο ζώα. Ο Μπραμ στάθηκε, καρφώνοντας το βλέμμα του μακριά. Καθώς τα δευτερόλεπτα περνούσαν, η Νέιρνα ένιωσε πως ο άντρας της βρισκόταν κάπου μακριά. «Τι συνέβη στο Κέρνρος;» τον ρώτησε και πήγε να σταθεί δίπλα του. Υπήρχαν πράγματα που δεν της είχε πει, πράγματα που τον απασχολούσαν ακόμα. Οι γροθιές του ήταν σφιγμένες σαν να είχαν αρπάξει έναν αόρατο εχθρό. «Σου είπα, ο Κάλεμ δεν ήταν εκεί». Η κοφτή απάντησή του φανέρωνε πως δεν ήθελε να μιλήσει περισσότερο γι’ αυτό. Η Νέιρνα δεν ήθελε να τον πιέσει, όμως η αγωνία στο πρόσωπό του την ανησυχούσε. «Μπραμ;» Άπλωσε το χέρι της στον ώμο του κι εκείνος τραβήχτηκε. «Δεν έχω διάθεση να το συζητήσω, Νέιρνα». Πίσω από τη γεμάτη εκνευρισμό συμπεριφορά του, εκείνη διαισθανόταν πως κάτι τον είχε εξοργίσει. Μήπως είχε χαθεί ξανά στα οράματά του, σε κάποια κρίσιμη στιγμή της μάχης; Μήπως κάποιος είχε τραυματιστεί; Δε θα της απαντούσε, ήταν ξεκάθαρο. Όσο κι αν επέμενε δε θα κατάφερνε να διαπεράσει τον τοίχο που είχε υψώσει η περηφάνια του. Όμως την πονούσε να τον βλέπει έτσι και ήθελε παρ’ όλα αυτά να του προσφέρει τη βοήθειά της. «Αν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω...» Ο Μπραμ γύρισε και την κοίταξε με ένα τόσο άδειο βλέμμα, που η Νέιρνα πισωπάτησε. «Δεν είμαι ένα πρόβλημα που μπορείς να λύσεις, Νέιρνα. Ξέχασέ το». Τα είχε χαμένα μαζί του. Τη μια στιγμή την κρατούσε με απέραντη τρυφερότητα και την επόμενη την έδιωχνε μακριά του, αρνούμενος να της μιλήσει. Όμως, την παρατηρούσε. Δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω της. Οι ταραγμένες σκέψεις της διακόπηκαν απότομα από την εμφάνιση ενός κοντού μεσήλικα άντρα, με σκουροπράσινο μεταξωτό χιτώνα, καλσόν και ασορτί μανδύα. Μια βαριά χρυσή αλυσίδα κρεμόταν από το λαιμό του, υποδηλώνοντας το αξίωμα του βαρόνου. «Άκουσα πως έχουμε επισκέψεις», είπε ο άντρας μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. «Είμαι ο Κάμερον Μακίνον, βαρόνος του Λόχαρ». Αν και τα ξανθά μαλλιά του είχαν αραιώσει και η κοιλιά του ήταν πλαδαρή, ο βαρόνος απέπνεε ζεστασιά και φιλικότητα. Η Νέιρνα υποκλίθηκε και σύστησε τον εαυτό της και τον Μπραμ ο οποίος πλησίασε κοντά της. Πίσω από το βαρόνο Λόχαρ στέκονταν μια γυναίκα κι ένα κορίτσι στη εφηβεία. Ο Μπραμ έσκυψε στο αυτί της. «Είναι η σύζυγος του Ρος, η Βανόρα», εξήγησε στη Νέιρνα. «Και η κόρη τους, η Νέσα». Το χάδι της ανάσας του στο αυτί της την έκανε να ριγήσει, όμως, προς ~ 95 ~
μεγάλη απογοήτευσή της, ο Μπραμ αποτραβήχτηκε αμέσως. «Συγχωρείστε τη λαίδη Γκρίζελ για όσα είπε νωρίτερα», συνέχισε σε ήρεμο τόνο ο Λόχαρ. «Έχει περάσει δύσκολα χρόνια και η θλίψη την έχει κάνει σκληρή». Η Νέιρνα έγνεψε καταφατικά μπροστά στη φανερή προσπάθεια του άντρα να εξομαλύνει τα πράγματα. «Ελπίζω να μην πειράζει που ήρθαμε απροειδοποίητα», είπε η Νέιρνα. «Οι Μακίνλοχ νοσταλγούν τις συζύγους και τα παιδιά τους. Βρίσκομαι εδώ εκ μέρους τους». Ο λόρδος Λόχαρ κοίταξε τη γυναίκα δίπλα του, σαν να ζύγιζε τι θα απαντούσε. Η Βανόρα έπιασε την κόρη της από το χέρι. Φαινόταν αμήχανη κι αναποφάσιστη. «Ελάτε μέσα», πρότεινε ο λόρδος Λόχαρ μ’ ένα ζεστό χαμόγελο. «Θα πρέπει να μείνετε απόψε μαζί μας, κι έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να το συζητήσουμε». Η Νέιρνα είδε την ένταση στο πρόσωπο του Μπραμ. Τα χέρια του συζύγου της ακούμπησαν κτητικά πάνω στους ώμους της και τα δάχτυλά του άρχισαν να χαϊδεύουν τους σφιγμένους μυς της. Η κίνηση αυτή την ξάφνιασε από τη μια και τη χαλάρωσε από την άλλη. Τόσο, που η Νέιρνα ήθελε να γείρει πίσω το κεφάλι και να κλείσει τα μάτια της. «Θα φροντίσω να έχετε δική σας κάμαρα», είπε ο βαρόνος. Έγνεψε στη Βανόρα η οποία εξαφανίστηκε μαζί με την κόρη της. «Αν θέλετε, μπορούμε να καθίσουμε και να απολαύσουμε μια κούπα υδρόμελι ή κρασί και να τα πούμε, μέχρι να ετοιμαστεί η κάμαρά σας». Ο βαρόνος έγνεψε να τον ακολουθήσουν σε μια εξέδρα όπου υπήρχε ένα μακρύ ξύλινο τραπέζι. «Έχετε πολύ όμορφο σπίτι», του είπε η Νέιρνα. «Είμαι σίγουρη ότι οι γυναίκες και τα παιδιά σάς ευγνωμονούν για τη φιλοξενία σας». Ο λόρδος Λόχαρ σέρβιρε και στους δύο από μία κούπα με υδρόμελι. «Ήταν ευχαρίστησή μου. Μ’ αρέσει να έχω γύρω μου τα παιδιά». Γέμισε και τη δική του κούπα. «Αυτό όμως που θέλετε να μάθετε είναι πότε θα επιστρέψουν». Η Νέιρνα έγνεψε καταφατικά. «Δεν είναι σωστό να χωρίζονται οι οικογένειες». «Ούτε, όμως, είναι σωστό να υφίστανται τις επιθέσεις των Άγγλων κάθε τόσο». Το βλέμμα του πήγε στον Μπραμ. «Ήρθαν σ’ εμένα αναζητώντας άσυλο, για να μπει τέρμα στη βία. Και τους το παραχώρησα μετά χαράς». «Πόσοι σκοτώθηκαν;» τον ρώτησε ο Μπραμ. «Όχι πολλοί. Οι Μακίνλοχ ήταν πάντα καλοί πολεμιστές», παραδέχτηκε ο βαρόνος. «Αλλά ένα από τα μικρότερα κορίτσια σκοτώθηκε στην τελευταία επίθεση. Αφού την έθαψαν, η Γκρίζελ τις μάζεψε όλες και τις έφερε εδώ». Η Νέιρνα σκέφτηκε πως αυτή δεν ήταν κίνηση μιας πικρόχολης γριάς, αλλά η προσπάθεια να σωθούν όσοι δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν τους ~ 96 ~
εαυτούς τους. Αν ήταν και η Νέιρνα στη θέση της Γκρίζελ, ίσως να έκανε το ίδιο. «Θα ήθελα να της μιλήσω ξανά», είπε στο λόρδο Λόχαρ. «Πού μπορώ να τη βρω;» «Χάνεις τα λόγια σου», σχολίασε ο Μπραμ. «Ό,τι και να της πεις, δε θα αλλάξει τίποτα». Ίσως να ήταν έτσι. «Αλλά θέλω να προσπαθήσω. Δεν έχω τίποτα να χάσω». Μέχρι στιγμής, η Γκρίζελ δεν είχε δείξει την παραμικρή συμπάθεια ή ευγένεια απέναντί της. Όμως, είχε καταφέρει να προστατεύσει το μισό κλαν από τον κίνδυνο κι αυτό δεν ήταν μικρό έργο. «Τότε, εγώ θα σε περιμένω στην κάμαρα». Ο Μπραμ σηκώθηκε κι έγνεψε τυπικά, χαιρετώντας το βαρόνο. «Αφού είσαι αποφασισμένη να της μιλήσεις, να μην μπλέκομαι στα πόδια σου», πρόσθεσε. Χωρίς άλλη λέξη, γύρισε και βγήκε από την αίθουσα. Η Νέιρ-να δεν επέτρεψε στον κυνισμό του άντρα της να την κλονίσει. «Δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς στην Γκρίζελ», συμφώνησε ο βαρόνος όταν έφυγε ο Μπραμ. «Αλλά έχει κάποιες πλευρές που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν». Το ίδιο πίστευε και η Νέιρνα. Όμως, δε θα το διαπίστωνε με σιγουριά αν δε μιλούσε κατ’ ιδίαν με τη γυναίκα. «Λοιπόν, πού μπορώ να τη βρω;» *** «Γιατί ήρθες;» Η λαίδη Γκρίζελ ήταν γονατισμένη δίπλα σε μια ξύλινη μπανιέρα και σαπούνιζε τα μαλλιά ενός κοκκινομάλλικου αγοριού. Το δίχρονο παιδί κλαψούριζε καθώς η λαίδη έτριβε το κεφάλι του. «Σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τις γυναίκες και τα παιδιά χωρίς την παρουσία του Μπραμ». Ήθελε να καταλάβει αν το μίσος της Γκρίζελ ήταν αληθινό ή αν ήταν μόνο κούφια λόγια. Η Γκρίζελ έριξε με τις χούφτες της νερό πάνω στο κεφάλι του παιδιού. Εκείνο άρχισε να κλαίει κι η λαίδη τού έριξε μια βλοσυρή ματιά. «Ήσυχα. Δεν έπαθες τίποτα», το μάλωσε. «Ξέρω ότι φύγατε από το Γκλεν Άριν μετά την τελευταία επίθεση», άρχισε να λέει η Νέιρνα. Η Γκρίζελ έβγαλε το παιδί από την μπανιέρα και το τύλιξε με μια πετσέτα. Το φρόντιζε με κινήσεις αποτελεσματικές, χωρίς περιττά χάδια. Η Νέιρνα ένιωσε την ανάγκη να παρέμβει. Πήρε το αγοράκι από τα χέρια ~ 97 ~
της Γκρίζελ, κάθισε, και το κράτησε στην αγκαλιά της. Αφού το έντυσε με ένα καθαρό ρούχο, εκείνο κούρνιασε πάνω της. Η λαίδη δεν έδειχνε να νοιάζεται. «Μας επιτίθονταν σχεδόν κάθε βδομάδα», είπε, «επειδή οι άντρες μας αρνούνταν να δωροδοκήσουν τους Άγγλους». Η Νέιρνα χάιδεψε την πλάτη του παιδιού κανακεύοντάς το στην αγκαλιά της. «Δεν ενδιαφέρονταν για τα γυναικόπαιδα», συνέχισε η Γκρίζελ. «Το μόνο που ήθελαν ήταν να πολεμούν». Έδειξε μ’ ένα νεύμα το παιδί. «Οι γονείς του σκοτώθηκαν». Η πληροφορία καταστάλαξε στο μυαλό της Νέιρνα. Έσκυψε και φίλησε τα μαλλιά του παιδιού. Οι ζωές των ανθρώπων αξίζουν περισσότερο από τα χρήματα , είχε πει ο πατέρας της. Τώρα η Νέιρνα άρχιζε να κατανοεί αυτά τα λόγια. Πήρε μια βαθιά ανάσα και λίκνισε το μικρό παιδί, τα βλέφαρα του οποίου σιγά σιγά βάρυναν. «Κι αν σταματούσαν οι επιθέσεις; Τότε θα γυρίζατε;» «Δε θα σταματήσουν. Οι Μακίνλοχ είναι πεισματάρηδες και θερμοκέφαλοι. Όλοι τους». «Όχι όλοι τους», αντέτεινε η Νέιρνα με τη σκέψη της στον Μπραμ. Εκείνος κλεινόταν στον εαυτό του, έμενε μακριά από τα αδέρφια του. «Ο Μπραμ και ο Άλεξ κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να φέρουν πίσω τον Κάλεμ». Η έκφραση της Γκρίζελ φανέρωνε πόνο, καθώς το βλέμμα της στρεφόταν αλλού. «Φύγε τώρα. Δε θέλω να μιλήσω άλλο γι’ αυτούς». «Και ο Ντούγκαλ; Κι αυτός σε χρειάζεται». Η Γκρίζελ αναστέναξε. «Από τότε που γύρισε απ’ την ανάδοχη οικογένεια κι έμαθε για το θάνατο του Τάβιν, δεν κάνει τίποτ’ άλλο εκτός από το να παλεύει». «Είσαι η μητέρα του», επέμεινε η Νέιρνα. «Ο Ντούγκαλ είναι ακόμα παιδί». «Έχει μήνες να μου μιλήσει». Η φωνή της ήταν χρωματισμένη από θυμό καθώς σκούπιζε τα χέρια στο φόρεμά της. «Δε με χρειάζεται». «Και θα γυρίσεις, λοιπόν, την πλάτη στους γιους σου, ύστερα από όσα έχουν υποφέρει;» «Κάθε φορά που βλέπω το πρόσωπο του Μπραμ, θυμάμαι ότι ο Τάβιν πέθανε εξαιτίας του. Πίστεψε πως ήταν αρκετά δύνατός για να τον ακολουθήσει. Και ο Κάλεμ τον μιμήθηκε, όσο κι αν προσπαθήσαμε να τους κρατήσουμε μακριά». Η Γκρίζελ σηκώθηκε όρθια. «Δεν ξέρεις πώς είναι να σου ξεριζώνουν την καρδιά. Να χάνεις τον άντρα και τους δυο γιους σου». «Ξέρω πώς είναι να χάνεις ένα σύζυγο». Η Νέιρνα είχε καταρρεύσει όταν πίστεψε πως έχασε τον Μπραμ. Ήξερε ~ 98 ~
καλά πώς ένιωθε η Γκρίζελ. Αλλά δεν μπορούσε κανείς να κατηγορήσει ένα δεκαεξάχρονο αγόρι. «Ο Μπραμ υπέφερε εφτά ολόκληρα χρόνια», συνέχισε η Νέιρνα. «Θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για το θάνατο του πατέρα του». «Και καλά κάνει». «Ήταν παιδί ακόμα!» Η Νέιρνα ένιωσε θυμό. «Ένα αγόρι που λάτρευε τον πατέρα του και ήθελε να πολεμήσει στο πλευρό του, να φανεί αντάξιος». «Αλλά δε φάνηκε», είπε σιγανά η Γκρίζελ. «Άφησε την οργή να κυριαρχήσει πάνω στη λογική του. Τον είδα να ορμάει πάνω στον εχθρό και ο Τάβιν μπήκε μπροστά για να δεχτεί ο ίδιος το ξίφος. Πέθανε αιμορραγώντας στα χέρια μου, ενώ οι Άγγλοι έπαιρναν τους γιους μου». Το βλέμμα της έγινε σκληρό. «Για σένα είναι ο σύζυγός σου. Αλλά εγώ δεν έχω καμία όρεξη ούτε να του μιλήσω ούτε να τον ξαναδώ στα μάτια μου».
~ 99 ~
Κεφάλαιο 12 Η πόρτα της κάμαρας άνοιξε και ο Μπραμ είδε τη γυναίκα του να στέκεται με μια έκφραση απόλυτης ήττας. Δεν ξαφνιάστηκε που η Γκρίζελ την είχε αποπάρει. Η μητέρα του δεν έδειχνε συμπόνια ή καλοσύνη για κανέναν. Ήθελε να πάρει τη Νέιρνα στην αγκαλιά του, να της πει να μη στενοχωριέται. Αλλά δεν έκανε καμία κίνηση, επειδή δεν ήξερε τις διαθέσεις της γυναίκας του εκείνη τη στιγμή. «Είχες δίκιο», του είπε εκείνη με φωνή βαριά. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και κοίταξε τον πέτρινο τοίχο. «Εγώ φταίω», παραδέχτηκε ο Μπραμ. «Είναι θυμωμένη μαζί μου και ξέσπασε σ’ εσένα». «Όχι. Δε φταις εσύ επειδή η μητέρα σας διάλεξε να μείνει μακριά από όλους σας». Ο Μπραμ πήγε να καθίσει δίπλα της, χωρίς να απαντήσει. Η γυναίκα του φαινόταν πιο θυμωμένη από ποτέ. «Είσαι γιος της», συνέχισε η Νέιρνα. «Δεν έχει κανένα δικαίωμα να σε κατηγορεί για ένα ατύχημα. Οι Άγγλοι σκότωσαν τον πατέρα σου, όχι εσύ». «Δε θα είχε σκοτωθεί αν δεν ήμουν εγώ εκεί». «Δεν το ξέρεις αυτό». Η Νέιρνα μάζεψε τα γόνατά της και σκέπασε τα πόδια της με την ξεφτισμένη φούστα της. «Θα έπρεπε να χαίρεται που είσαι ζωντανός κι όχι να τα βάζει μαζί σου». Ο Μπραμ πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους της. Η Νέιρνα έγειρε κοντά του κι έκρυψε το πρόσωπό της στο στήθος του. Η ζεστασιά του κορμιού του διαπέρασε το δικό της. Χωρίς να το καλοσκεφτεί, ο Μπραμ την παρέσυρε στο κρεβάτι και ξάπλωσαν στο πλευρό τους αντικριστά. Απείχαν λίγα εκατοστά ο ένας από τον άλλο. Μια τούφα από τα καστανά μαλλιά της έπεφτε πάνω στον ώμο της και ο Μπραμ την έσπρωξε πίσω, κοιτώντας τη Νέιρνα κατάματα. Εκείνη τον παρακολουθούσε με επιφυλακτικότητα, όμως ο Μπραμ δεν έκανε καμία κίνηση για να την αγγίξει. Απλώς φαινόταν να μη χορταίνει να την κοιτάζει. «Χαίρομαι που είσαι ζωντανός», ψιθύρισε η Νέιρνα. Άπλωσε το χέρι της και άγγιξε το σημάδι στο λαιμό του. Η αίσθηση των δαχτύλων της στην επιδερμίδα του έκανε τον Μπραμ να κλείσει τα μάτια του. Το χέρι της διέτρεξε το σημάδι από το βαρύ κρίκο. «Πονάς;» τον ρώτησε. Ο Μπραμ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Μόνο που το άγγιγμά της άρχιζε να έχει διαφορετικό αντίκτυπο. Έξαψη πλημμύρισε τις φλέβες του και ο Μπραμ γύρισε μπρούμυτα για να κρύψει την αντίδραση του κορμιού του. «Μπραμ. Λυπάμαι που σε ανάγκασα να έρθεις εδώ». «Δεν ήξερες». Το χέρι της ανέβηκε στα μαλλιά του. «Θα φύγουμε το πρωί. Αν κάποια ~ 100 ~
από τις γυναίκες θέλει να έρθει μαζί μας, θα ρωτήσω...» Ο Μπραμ έπιασε το χέρι της και το έφερε στα χείλη του. Φίλησε τα δάχτυλά της κι ακούμπησε την παλάμη της πάνω στο τραχύ μάγουλό του. Την ένιωσε να ξαφνιάζεται και άφησε αμέσως το χέρι της. Δεν ήθελε να την πιέσει ή να τη φοβίσει. Για να αποσπάσει την προσοχή και των δύο, έδειξε ένα φόρεμα αφημένο σε μια από τις καρέκλες. «Ο λόρδος Λόχαρ έστειλε αυτό για σένα», της είπε. «Το είχε παραγγείλει για τη μητέρα μου, εκείνη όμως αρνήθηκε να το φορέσει». Ήταν ένα μεταξωτό φόρεμα μέχρι το γόνατο, σε πορφυρό χρώμα. Είχε στενά μανίκια κι ένα μανδύα αμάνικο για να φορεθεί από πάνω. «Δε χρειάζομαι φόρεμα...» Η Νέιρνα άρχισε να διαμαρτύρεται, αλλά ο Μπραμ τη διέκοψε. «Θα μου άρεσε να σε δω μ’ ένα φόρεμα σε ζωηρό χρώμα. Δεν έχεις φορέσει τίποτα τέτοιο από την ημέρα που φύγαμε από το σπίτι του πατέρα σου». Η Νέιρνα έμεινε για λίγο αμίλητη. Μετά του έκανε μια ερώτηση. «Απορρίπτεις τα ρούχα μου;» Ο Μπραμ δεν είχε πρόθεση να την κριτικάρει. «Δεν έχει σημασία για μένα τι φοράς. Κάποτε, όμως, φορούσες ρούχα χρωματιστά και νόμιζα πως σου άρεσαν. Αυτό είναι όλο». Η Νέιρνα ανακάθισε, σαν να το σκεφτόταν. Όταν γύρισε να κοιτάξει τον Μπραμ, το πρόσωπό της ήταν κόκκινο. «Δεν έχω καμαριέρα για να με βοηθήσει να ντυθώ. Αν όμως με βοηθήσεις εσύ, θα... το δοκιμάσω». *** Γύρισε την πλάτη της στον Μπραμ και πήρε στα χέρια της το μεταξωτό φόρεμα. Το ύφασμα ήταν μαλακό κι η φίνα ύφανσή του μαρτυρούσε πόσο ακριβό ήταν. Όταν έλυσε τα κορδόνια του δικού της φορέματος, ένιωσε τον Μπραμ να στέκεται πίσω της. Παρ’ όλα αυτά, δε δίστασε να σηκώσει το μάλλινο φόρεμα και να το περάσει πάνω από το κεφάλι της. Τώρα δεν υπήρχε παρά μόνο ένα λεπτό μεσοφόρι για να κρύβει τη γύμνια της. Τα δάχτυλα του Μπραμ χάιδεψαν τους ώμους της και κατέβηκαν στα γυμνά της μπράτσα. Το σκληρό κορμί του πίεζε το μαλακό δικό της, καθώς ο Μπραμ φιλούσε το λαιμό της. Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω της κι ανέβηκαν ώσπου οι παλάμες του κάλυψαν και τα δυο της στήθη. Μια δυνατή ταραχή κυρίεψε τη Νέιρνα και κάθε σκέψη έσβησε από το μυαλό της. Ο Μπραμ τη γύρισε προς το μέρος του. Ο πόθος ήταν αποτυπωμένος στα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Φαινόταν να συγκρατεί μετά βίας τον ~ 101 ~
εαυτό του κι η Νέιρνα ήξερε πως εκείνη ήταν η αιτία αυτής της έντασης. Η Γκρίζελ τον είχε αποκαλέσει θερμοκέφαλο. Απείθαρχο και πεισματάρη, που τον κυβερνούσε η οργή του. Αλλά ο Μπραμ δεν ήταν πια έτσι. Τώρα χαλιναγωγούσε τα συναισθήματά του, τα έκρυβε μέσα του. Κι αυτό το πλήρωνε ακριβά, με μια ένταση που τον βασάνιζε. Είχε φυλακίσει το πνεύμα του, έτσι όπως οι αλυσίδες είχαν φυλακίσει το κορμί του. Οι κατηγόριες της Γκρίζελ εξόργιζαν τη Νέιρνα. Ήταν αδιανόητο να κατηγορεί το γιο της για το άσχημο γύρισμα της τύχης. Ο Μπραμ δεν ευθυνόταν για το θάνατο του Τάβιν, ούτε για τη φυλάκιση του Κάλεμ. Αλλά, μέχρι να δεχτεί αυτή την πραγματικότητα, θα ζούσε παγιδευμένος σε μια φυλακή δικής του επινόησης. Τα χέρια του Μπραμ ανέβηκαν πάλι στους ώμους της, τα χείλη του άνοιγαν ένα μονοπάτι από φιλιά στο λαιμό της. Η Νέιρνα έμενε ακίνητη, αβέβαιη για τις προθέσεις του άντρα της. Όμως στα μάτια του έκαιγε η φλόγα του πόθου κι η Νέιρνα ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών και τόλμησε να τον φιλήσει. Η αντίδραση του Μπραμ ήταν άμεση. Το στόμα του πήρε το δικό της με ένα πρωτόγνωρο για κείνη πάθος. Όσο περισσότερο προσπαθούσε να χορτάσει τον πόθο του, τόσο αυτός θέριευε. Τα χέρια του χάιδευαν τους γλουτούς της και η Νέιρνα ένιωσε τη δική της έξαψη να γιγαντώνεται μέσα της όταν η γλώσσα του συνάντησε τη δική της. Ο Μπραμ βρήκε το στρίφωμα του μεσοφοριού της και το ανέβασε ώσπου γύμνωσε το φύλο της. Η ντροπή την κατέκλυσε, μα διαλύθηκε μονομιάς όταν στη συνέχεια το χέρι του χώρισε τους μηρούς της. Ύστερα την άγγιξε τρυφερά, σαν να μάθαινε το σχήμα του κορμιού της. Με τα δάχτυλά του, αναζήτησε το σημείο που οδηγούσε μέσα της κάνοντάς τη ν’ αναστενάξει. Η Νέιρνα έκανε μια μικρή προσπάθεια να απομακρύνει το χέρι του, αυτό όμως πίεζε απαλά και εξερευνούσε βαθύτερα το κέντρο της θηλυκότητάς της. «Σε θέλω, Νέιρνα», μουρμούρισε ο Μπραμ πάνω στο στόμα της. «Θέλω να σε κάνω δική μου. Να γίνω πραγματικά ο σύζυγός σου». Η Νέιρνα ρίγησε σύγκορμη όταν το δάχτυλό του άρχισε να κινείται μέσα και έξω με ελαφρές πιέσεις, σαν να της έδειχνε πώς θα ήταν τα σώματά τους ενωμένα, εάν του παραδινόταν. Αν και το κορμί της ήταν έτοιμο για να τον δεχτεί, το μυαλό της ήταν ακόμα μπερδεμένο. Ο Μπραμ ήταν πολύ διαφορετικός από τον Άιβερ και την τρόμαζαν τα αισθήματα που ξυπνούσε μέσα της. «Απόψε», ψιθύρισε. Για να κερδίσει λίγο ακόμα χρόνο. Τα μαύρα μάτια του Μπραμ φλέγονταν, καθώς το χέρι του δοκίμαζε ένα ~ 102 ~
τελευταίο χάδι. «Απόψε», συμφώνησε. Η Νέιρνα κατέβασε βιαστικά το μεσοφόρι της. Το κορμί της παλλόταν ακόμα όταν ο Μπραμ τη βοήθησε να φορέσει το κόκκινο φόρεμα. Το μεταξωτό ύφασμα ήταν αισθησιακό σαν τα χάδια του Μπραμ. Καθώς εκείνος την έντυνε, κάθε του άγγιγμα την πήγαινε πιο βαθιά στη μέθη της διέγερσης. Η αναπνοή της βγήκε κοφτή και η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα, όταν τα δάχτυλά του πήγαν στο μπούστο της για να δέσουν τα κορδόνια του φορέματος. Σκεφτόταν τον σημερινό Μπραμ σε σχέση με το παρελθόν. Όσο κι αν θωράκιζε τον εαυτό του κόντρα στα αισθήματά του, μέσα του έκρυβε ακόμα ένα μικρό αγόρι. Το λουλούδι που είχε αφήσει μέσα στο γάντι της, η σφιχτή αγκαλιά του όταν επέστρεψε, όλα μαρτυρούσαν πως ένιωθε περισσότερα απ’ όσα ήθελε να της φανερώσει. Το στομάχι της σφιγγόταν από αγωνία όταν σκεφτόταν πως σε λίγο θα έσμιγε μαζί του. Άραγε είχε κρατήσει κι εκείνος μέσα του κάποια απ’ τα παλιά τους αισθήματα ή ήταν όλα δικές της προσδοκίες; Όταν συνάντησαν το λόρδο Λόχαρ και τις άλλες γυναίκες για το δείπνο, η Νέιρνα ευχόταν ακόμα να αγνοήσει τους φόβους της και να παραδοθεί στην αγκαλιά του άντρα της. Προς το παρόν, όμως, δεν μπορούσε να μην το σκέφτεται. *** Ο Μπραμ προτιμούσε να δειπνήσουν μόνοι στην κάμαρά τους, όμως η Νέιρνα ήθελε να μιλήσει με τις γυναίκες και τα παιδιά. Την παρακολουθούσε να κουβεντιάζει πότε με τον ένα και πότε με τον άλλο. Άκουγε όλους κι έκανε ένα σωρό ερωτήσεις. Ο Μπραμ ζήτησε συγνώμη, σηκώθηκε από το τραπέζι και βγήκε από την αίθουσα. Η φασαρία τον είχε κουράσει. Είχε ανάγκη από τη γαλήνη της νύχτας. Στον ουρανό μαζεύονταν βαριά σύννεφα που απειλούσαν με βροχή. Βρήκε τον Ντούγκαλ να κοιμάται στο στάβλο, σαν να ήθελε να φυλάξει τα άλογα. Η Γκρίζελ δεν είχε χαραμίσει ούτε μία ματιά στον μικρότερο γιο της. Ήταν σαν να τους θεωρούσε όλους νεκρούς. Ο Μπραμ δεν καταλάβαινε γιατί η μητέρα τους είχε γυρίσει την πλάτη της στον Ντούγκαλ. Η αψιθυμία του οφειλόταν απλώς στη νεαρή ηλικία του. Ο Μπραμ έβλεπε πως ο Ντούγκαλ λαχταρούσε λίγη προσοχή, κάτι που η μητέρα τους δεν μπορούσε να καταλάβει. Βγήκε από το στάβλο κι άρχισε να περπατάει άσκοπα στον περίβολο του κάστρου. Κάποια στιγμή, κάθισε με την πλάτη στο τείχος κι έμεινε εκεί να κοιτάζει το φεγγαρόφωτο. Δεν έπαυε να σκέφτεται τη Νέιρνα. Ήθελε να τη δει γυμνή, να ξαπλώσει ~ 103 ~
μαζί της στο κρεβάτι, να μάθει κάθε πόντο του κορμιού της. Νωρίτερα, όταν την άγγιξε, είχε καταλάβει πως ήταν κι εκείνη ερεθισμένη. Ο πόθος της, η προθυμία της να του δοθεί ήταν μια συγκλονιστική ανακάλυψη γι’ αυτόν. Το μυαλό του πλημμύρισε από ερωτικές εικόνες. Φανταζόταν τους δυο τους ενωμένους και η ενστικτώδης ανάγκη του να την αποκτήσει θόλωνε το νου του. Και σαν να ήθελε εκείνη να τον βασανίσει ακόμα περισσότερο, την είδε να έρχεται προς το μέρος του. «Εδώ είσαι;» Άπλωσε το χέρι της κι ο Μπραμ σκέφτηκε πως η Νέιρνα είχε έρθει για να τον οδηγήσει πάλι στην τραπεζαρία. Αντί να πάρει το χέρι της και να σηκωθεί, πίεσε την πλάτη του στον τοίχο. Αν την άγγιζε, θα την τραβούσε στην αγκαλιά του και θα τη γέμιζε φιλιά, ώσπου να εκτονώσει όλο του το πάθος. Η Νέιρνα τον κοίταξε ανήσυχη. Ο Μπραμ πήρε μερικές βαθιές ανάσες, για να καταλαγιάσει το καρδιοχτύπι του, κι έκλεισε τα μάτια του μέχρι να μπορέσει να ηρεμήσει. «Μπραμ; Είναι όλα εντάξει;» Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Έπρεπε να κυριαρχήσει στο μυαλό και στο κορμί του. «Κάποιες από τις γυναίκες συμφώνησαν να επιστρέψουν», τον πληροφόρησε η Νέιρνα. «Όχι όλες, αλλά κι αυτό είναι μια αρχή». Έκανε μια παύση. «Η Γκρίζελ δεν είναι ανάμεσά τους, αν αυτό αναρωτιέσαι», πρόσθεσε μετά. «Δεν αναρωτήθηκα καθόλου». Ήξερε ότι η μητέρα του είχε πάρει την απόφασή της και τίποτα πια δε θα μαλάκωνε την καρδιά της. Δεν τον ένοιαζε η γνώμη της γι’ αυτόν, τον ενοχλούσε όμως που η Γκρίζελ είχε απομακρύνει τον Ντούγκαλ. Ξαφνικά, άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς και η Νέιρνα του άπλωσε πάλι το χέρι. «Έλα να πάμε μέσα», τον παρακάλεσε. Η βροχή δυνάμωνε. Ο Μπραμ δεν είχε άλλη επιλογή παρά να ακολουθήσει τη Νέιρνα. Μπήκαν στον πύργο και κατευθύνθηκαν γρήγορα προς την πέτρινη σκάλα, αποφεύγοντας τις γυναίκες και τα παιδιά. Η Νέιρνα ανέβαινε πρώτη και, πίσω της, ο Μπραμ απολάμβανε το θέαμα της τορνευτής σιλουέτας της. Μπήκανε στην κάμαρα κι ο Μπραμ έκλεισε την πόρτα με την εσωτερική μπάρα. Έξω η βροχή μαστίγωνε τη στέγη, αλλά ο ήχος ακουγόταν παράξενα χαλαρωτικός. Η Νέιρνα κάτι του έλεγε για το λόρδο Λόχαρ και τις γυναίκες, εκείνος όμως δεν άκουγε λέξη. Την κοιτούσε να ξεπλέκει τα μαλλιά της. Οι βρεγμένες μπούκλες έπεσαν ~ 104 ~
στους ώμους της κι η Νέιρνα του γύρισε την πλάτη της, μαζεύοντας τα μαλλιά της στη μία πλευρά. «Θα με βοηθήσεις;» τον ρώτησε. Ο Μπραμ κοίταξε τον γυμνό αυχένα της και η επιθυμία του να φιλήσει τη βελούδινη επιδερμίδα έγινε αβάσταχτη. Η Νέιρνα έβγαλε τον μουσκεμένο μανδύα της. Το νοτισμένο μετάξι του φουστανιού της είχε την επίδραση φωτιάς στις αισθήσεις του Μπραμ, καίγοντας και τις τελευταίες αντιστάσεις του καθώς έλυνε τα κορδόνια. Κάτω από το φόρεμα, το υγρό μεσοφόρι αποκάλυπτε τις ροδαλές κορφές του στήθους της. Η λαγνεία τον διαπέρασε σαν λόγχη. Αλλά ο Μπραμ φοβόταν πως, αν τολμούσε να την αγγίξει, θα έχανε τον έλεγχο και θα φερόταν σαν ζώο. Η Νέιρνα πήγε κι έψαξε στα πράγματά της ώσπου βρήκε τη λεία πέτρα που της είχε δώσει παλιά ο Μπραμ. «Την κράτησα μαζί μου όταν φύγατε να βρείτε τον Κάλεμ. Σαν φυλαχτό που θα σε έφερνε πάλι κοντά μου». Του έβαλε την πέτρα στο χέρι, ύστερα ξετύλιξε κάτι άλλο. Ήταν μια ξεθωριασμένη άλικη κορδέλα με ξέφτια στις άκρες. Μάζεψε τα βρεγμένα μαλλιά της και τα έδεσε με την κορδέλα. «Κι αυτή εσύ μου την έδωσες. Παλιότερα...» «Την κράτησες». Δεν περίμενε πως εκείνη θα την είχε ακόμα, μετά από τόσα χρόνια. «Ήταν το μοναδικό πράγμα που είχα από εσένα». Η νοσταλγία στη φωνή της πυροδότησε τον πόθο του. Πήρε τη λεία πέτρα και χάιδεψε μ’ αυτή τη γραμμή του λαιμού της, κατεβαίνοντας χαμηλότερα, ώσπου έφτασε στο πάνω μέρος του στήθους της. «Θυμάμαι που μου έφερνες νερό όταν αγωνιζόμουν». Η Νέιρνα κάλυψε την παλάμη του με τη δική της. Το χέρι του Μπραμ ταξίδεψε την πέτρα στο περίγραμμα του στήθους της. Εκείνη ξαφνιάστηκε, όμως δεν τον εμπόδισε. «Θυμάμαι ότι κοιμήθηκα μόνη τη νύχτα του γάμου μου, ενώ θα έπρεπε να ήσουν δίπλα μου», παραπονέθηκε. «Ήμουν δεκάξι χρονών και άμυαλος». Ο Μπραμ πίεσε την πέτρα πάνω στο βρεγμένο μεσοφόρι της, διεγείροντάς τη με την απαλή αυτή κίνηση. Οι θηλές της σκλήρυναν κι ορθώθηκαν κάτω από το ύφασμα. Τότε, την έβαλε να καθίσει σε μια καρέκλα. Γονατίζοντας μπροστά της, θυμήθηκε πόσο ευαίσθητα ήταν τα πόδια της. Πλησίασε το στόμα του στα γόνατά της και φίλησε την απαλή επιδερμίδα στο εσωτερικό τους, ενώ το χέρι του χάιδευε της γάμπες της. Ένα ρίγος που διαπέρασε τη σπονδυλική της στήλη ήρθε σαν απάντηση στο άγγιγμά του. Η ανάσα της Νέιρνα έγινε ρηχή και τα χέρια της έσφιξαν τα μπράτσα της καρέκλας. Η γλώσσα του Μπραμ άρχισε να ανεβαίνει στο εσωτερικό του μηρού της ~ 105 ~
κι η Νέιρνα τρύπωσε αυτόματα τα χέρια της ανάμεσα στα μαλλιά του σαν να ήθελε να τον σταματήσει. Εκείνος, όμως, δε σταμάτησε. Τα δάχτυλά του χάιδευαν την εξωτερική πλευρά των μηρών της, ενώ το στόμα του πλησίαζε στο σημείο της ένωσής τους. Η Νέιρνα ήταν γυμνωμένη και ευάλωτη μπροστά του. Όμως, όσο κι αν έμπαινε ο Μπραμ στον πειρασμό να την αγγίξει δεν το έκανε. Ήθελε να αφήσει την προσμονή να την κατακλύζει, ενόσω εκείνος σκόρπιζε υγρά φιλιά στην απαλή επιδερμίδα των μηρών της, πλησιάζοντας προς τα εκεί. Τα μάτια της έκλεισαν. Το κεφάλι της έγειρε πίσω. Το πρόσωπό της ήταν ξαναμμένο και το κορμί της έτρεμε. Τα χέρια του Μπραμ άρχισαν κι αυτά να τρέμουν και ξαφνικά η κάμαρα θόλωσε μπροστά στα μάτια του. Δεν ήθελε να του συμβεί αυτό μια τέτοια στιγμή. Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά του, προσπαθώντας να διώξει τη ζάλη. «Μπραμ, τι είναι;» Ο Μπραμ πήρε μια βαθιά ανάσα, αλλά η κάμαρα άρχισε να γυρίζει. Το πάτωμα φαινόταν σαν να κινούνταν κάτω από τα πόδια του. Όλα ήταν θολά γύρω του. «Μια στιγμή...» Σηκώθηκε με κόπο και πήγε ως το παράθυρο. Εκεί ακούμπησε τα χέρια του πάνω στο πέτρινο πρεβάζι, σαν να ήθελε έτσι να ξαναβρεί την ισορροπία του. Η εξάντληση από την αϋπνία τον δυσκόλευε ακόμα και να σταθεί όρθιος. Η αδυναμία του τον εξόργιζε. Πίσω του άκουσε τα βήματα της Νέιρνα. Ένιωσε το χέρι της στο μπράτσο του, αλλά δε γύρισε προς το μέρος της. Το σώμα του δε συνεργαζόταν με το μυαλό του. Για αρκετή ώρα, η Νέιρνα δεν είπε τίποτα. Αλλά, καθώς η σιωπή του συνεχιζόταν, ο Μπραμ την ένιωσε να απομακρύνεται προς το κρεβάτι. «Δεν πειράζει», την άκουσε να του λέει. «Έλα να ξεκουραστείς δίπλα μου. Δε θα σου ζητήσω τίποτα». Η θλίψη στη φωνή της τον έκανε να οργιστεί ακόμα περισσότερο με τον εαυτό του. Ήθελε να την αγγίξει, να χορτάσει την απέραντη πείνα που είχε μέσα του. Δεν εμπιστευόταν όμως τον εαυτό του, όταν η όραση και οι αισθήσεις του τον πρόδιδαν. Όταν ένα αποπνικτικό σκοτάδι τον τύλιγε και εκείνος έχανε τον έλεγχο του νου και του κορμιού του. *** Έξω λυσσομανούσε η καταιγίδα, αλλά η Νέιρνα ένιωθε σαν να είχε ξεσπάσει επάνω της. Ο άντρας της καθόταν βαριά σε μια καρέκλα, μουδιασμένος. Ποιο ήταν το λάθος της; Τη μια στιγμή την είχε αντιμετωπίσει σαν μια ~ 106 ~
επιθυμητή γυναίκα και την επόμενη δεν έδειχνε να αντιλαμβάνεται την ύπαρξή της. Τώρα τα μάτια του ήταν κλειστά, σαν να υπέφερε με κάποιον τρόπο. Ο άνεμος έδερνε τα ξύλινα παραθυρόφυλλα και ο θόρυβος φάνηκε να βγάζει τον Μπραμ από τη νάρκη του. Κάτι μουρμούρισε που η Νέιρνα δεν μπόρεσε να καταλάβει. Δεν ήξερε τι του συνέβαινε, όμως ούτε μπορούσε να κάθεται στο κρεβάτι και να περιμένει άπρακτη. Τα μάτια του Μπραμ παρέμειναν κλειστά, αλλά τινάχτηκε απότομα όταν ένα νέο ουρλιαχτό του ανέμου αντήχησε γύρω του. Το παραθυρόφυλλο χτύπησε άλλη μια φορά στον πέτρινο τοίχο και τώρα τα μάτια του Μπραμ άνοιξαν διάπλατα. «Δεν είναι τίποτα», τον καθησύχασε η Νέιρνα και πήγε κοντά του. «Μόνο η θύελλα». Ήταν σαν να μην την είχε ακούσει. Το πρόσωπό του είχε χλομιάσει, το στόμα του ήταν σφιγμένο σε μια λεπτή γραμμή. Η Νέιρνα άπλωσε το χέρι της κι έπιασε το δικό του, αλλά εκείνος δεν της ανταπέδωσε το ελαφρύ σφίξιμο. Το δέρμα του ήταν παγωμένο. «Είσαι ξύπνιος;» ρώτησε ψιθυριστά η Νέιρνα, γνωρίζοντας σχεδόν την απάντηση. Ο Μπραμ την κοίταξε χωρίς να τη βλέπει και η Νέιρνα διερωτήθηκε ποιοι εφιάλτες τον τυραννούσαν. «Έλα να ξαπλώσεις», του είπε. Τον αγκάλιασε από τη μέση και προσπάθησε να τον σηκώσει στα πόδια του. Ευτυχώς το κρεβάτι απείχε μόλις λίγα βήματα και εκεί τον έβαλε να καθίσει πάλι. Τον βοήθησε να βγάλει τα ρούχα του κι ύστερα τον έγειρε στο στρώμα. Η Νέιρνα ξάπλωσε δίπλα του. Όταν δοκίμασε να τον σκεπάσει με την κουβέρτα, δεν ήξερε αν ο Μπραμ είχε ξαναβρεί τις αισθήσεις του ή όχι. Η απάντηση ήρθε όταν, ξαφνικά, εκείνος την τράβηξε στην αγκαλιά του. Την κράτησε σφιχτά σαν να έπαιρνε ζεστασιά και παρηγοριά από το κορμί της. Η Νέιρνα έγειρε το πρόσωπό της πάνω στο γυμνό στήθος του και άκουσε τον γρήγορο χτύπο της καρδιάς του. Το κορμί του ήταν πολύ πιο ζεστό από τα χέρια του και η θέρμη μεταδόθηκε και στο δικό της κορμί, κάτω από το υγρό ακόμα μεσοφόρι της. Η Νέιρνα προσπάθησε να μπει κάτω από το σκέπασμα και η κίνηση αυτή τράβηξε στο πλάι το λινό ρούχο, γυμνώνοντας τα στήθη της. Αν και το πιθανότερο ήταν να μην τη βλέπει μέσα στο σκοτάδι και πάλι ένιωσε αμήχανη και ευάλωτη έτσι γυμνή δίπλα του. Ο Μπραμ ήταν ξαπλωμένος κοντά της με το στόμα ακουμπισμένο στο λαιμό της κι η ανάσα του επιτάχυνε το καρδιοχτύπι της. Ένιωσε το φύλο του ψηλά στους μηρούς της κι αναστατώθηκε όταν τον φαντάστηκε να την κάνει δική του. «Μην του κάνεις κακό», ψιθύρισε εκείνος. «Όχι τον Κάλεμ. Άσε με να πάρω τη θέση του». ~ 107 ~
Η Νέιρνα είδε πως τα μάτια του ήταν κλειστά. Ο Μπραμ δεν είχε συνείδηση της πραγματικότητας. «Είναι όνειρο», του είπε. «Είσαι ασφαλής τώρα». Άγγιξε το μέτωπό του και έσπρωξε πίσω τα μαλλιά του. «Νέιρνα», μουρμούρισε εκείνος. «Εδώ είμαι». Χάιδεψε το πρόσωπό του, προσπαθώντας να τον ηρεμήσει. Τα χαρακτηριστικά του χαλάρωσαν και ενώ η Νέιρνα χάιδευε το μέτωπό του, ο εφιάλτης φάνηκε να υποχωρεί. Η Νέιρνα είδε την απελπισμένη του ανάγκη για λίγη γαλήνη. Και χάρηκε που ο Μπραμ τη βρήκε στην αγκαλιά της. Έσκυψε και του έδωσε ένα φιλί στο στόμα. Της απάντησε παίρνοντας τα χείλη της στα δικά του. Το παρελθόν επέστρεψε στη μνήμη της και θυμήθηκε πώς ήταν να φιλάει τον ντροπαλό νεαρό που είχε κάποτε παντρευτεί. Το φιλί του έγινε πιο παθιασμένο και ο Μπραμ ήρθε επάνω της. Τα πόδια της Νέιρνα άνοιξαν κι αγκάλιασαν τους σκληρούς μηρούς του. Τα γυμνά στήθη της πιέζονταν επάνω του ενώ το μεσοφόρι της είχε ανασηκωθεί, ενώνοντας τα δυο κορμιά τους με οικειότητα. Η αίσθηση του ερεθισμού του πάνω της ήταν μεγάλος πειρασμός. Αργά, η έκφρασή του ξεκαθάρισε, ώσπου δε φαινόταν πια χαμένος στο όνειρο. «Σε πόνεσα;» τη ρώτησε. «Δε θυμάμαι τι συνέβη». «Μιλούσες για τον Κάλεμ». Χάιδεψε το στέρνο του και το κορμί του αναδεύτηκε πάνω της. Ήθελε να τον νιώσει μέσα της και ο Μπραμ δεν την απογοήτευσε. Η επόμενη κίνησή του υπαινισσόταν μια ηδονή την οποία η Νέιρνα δεν είχε ποτέ φανταστεί. Αυτόματα, ο Μπραμ τράβηξε το μεσοφόρι της ψηλά και το πέρασε πάνω απ’ το κεφάλι της. Μετά, τα χέρια του ανασήκωσαν τους γλουτούς της προς το μέρος του και έφεραν το κέντρο της θηλυκότητάς της σε επαφή με τον σκληρό ανδρισμό του. Η κίνησή του δυνάμωσε την ήδη ανεξέλεγκτη επιθυμία της κι ένας στεναγμός ξέφυγε από τα χείλη της. Η Νέιρνα έκανε ενστικτωδώς το κορμί της τόξο, θέλοντας απεγνωσμένα να τον δεχτεί μέσα της. Ήταν έτοιμη γι’ αυτόν. Μέσα στο σκοτάδι, ένιωσε τα χέρια του να γλιστρούν ως τη μέση και τα πλευρά της, τα δάχτυλά του να κυκλώνουν τις θηλές της. Χωρίς προειδοποίηση, πήρε τη μία θηλή της στο καυτό στόμα του και την ίδια στιγμή μπήκε μέσα της. Η Νέιρνα προσπάθησε να μείνει χαλαρή, όμως είχε περάσει πολύς καιρός ~ 108 ~
που δεν είχε πλαγιάσει με άντρα και παρά τη δυνατή επιθυμία της, ήταν σφιγμένη. Ο Μπραμ αποτραβήχτηκε λίγο. Αμέσως μετά, πολύ αργά και προσεκτικά μπήκε ξανά μέσα της κι άρχισε να κινείται πιο βαθιά, ώσπου τα δυο κορμιά τους ενώθηκαν. Για μια στιγμή έμεινε ακίνητος και η Νέιρνα πάσχισε να προσαρμοστεί. Όταν όμως εκείνος τραβήχτηκε πάλι, κάποιο πρωτόγονο ένστικτο την έκανε να ανασηκωθεί προς το μέρος του για να τον δεχτεί. Η νέα του ώθηση της έφερε ένα δυνατό ρίγος και μια προσδοκία γι’ αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Ο Μπραμ άρχισε να κινείται ρυθμικά μέσα της. Κι όσο ανέβαζε το ρυθμό του, τόσο η δική της έξαψη κλιμακωνόταν. Η αναπνοή της επιταχύνθηκε κι άρχισε να κινείται και η ίδια στον δικό του ρυθμό. Όταν της ξέφυγε μια μικρή κραυγή, ο Μπραμ επιβράδυνε το ρυθμό του. Μετά από μερικές ακόμα ωθήσεις, κράτησε σφιχτά τους γοφούς της και ξεχύθηκε μέσα της, ριγώντας σύγκορμος. Μετά σωριάστηκε ξέπνοος πάνω της. Η Νέιρνα έμεινε ξαπλωμένη κάτω από το εντελώς ακίνητο σώμα του. Σαστισμένη, έβαλε τα χέρια της στη μέση του, ελπίζοντας πως ο Μπραμ θα άρχιζε ξανά. Ένιωθε σαν να είχε μείνει κάτι ανολοκλήρωτο. «Μπραμ;» ψιθύρισε η Νέιρνα. Η μόνη απάντησή του ήταν η σιωπή. Οι βαθιές ανάσες του έδειχναν ότι επιτέλους ο άντρας της είχε αποκοιμηθεί. Και δεν ξύπνησε ούτε όταν η Νέιρνα αποτραβήχτηκε και γύρισε στο πλευρό της να κοιμηθεί. Το κορμί της ήταν ακόμα αβάσταχτα διεγερμένο παρά τον πόνο. Όμως η Νέιρνα δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν αυτό που είχε ανάγκη. Πέρασε πολλή ώρα πριν αποκοιμηθεί.
~ 109 ~
Κεφάλαιο 13 Όταν ο Μπραμ ξύπνησε, ανακάλυψε ότι η Νέιρνα δεν ήταν δίπλα του στο κρεβάτι. Ανακάθισε ζαλισμένος κι ένιωσε ότι ήθελε να κοιμηθεί αρκετές ώρες ακόμα. Ήταν η πρώτη φορά που είχε περάσει ολόκληρη νύχτα χωρίς εφιάλτες. Τεντώθηκε και ο πόνος στους ώμους του τον έκανε να μορφάσει. Μετά σηκώθηκε από το κρεβάτι και διαπίστωσε πως ήταν γυμνός. Κάποιες εικόνες ήρθαν στο μυαλό του και ο Μπραμ θυμήθηκε πως είχε κάνει έρωτα με τη Νέιρνα. Εκείνη είχε προσπαθήσει να τον ηρεμήσει μετά από έναν εφιάλτη του. Το άγγιγμά της τον είχε ξετρελάνει τόσο πολύ, που έχασε τον αυτοέλεγχό του. Δεν είχε ιδέα τι ακριβώς είχε συμβεί! Είχε συμφωνήσει η Νέιρνα στο σμίξιμό τους ή μήπως την έκανε δική του χωρίς καθόλου να νοιαστεί; Παρά την ανησυχία του, το κορμί του ερεθίστηκε μ’ αυτές τις σκέψεις. Ήθελε τη Νέιρνα πίσω στο κρεβάτι του. Ήθελε να περάσει τη μέρα στην αγκαλιά της, να τη γευτεί, να τη χαϊδέψει μέχρι να μάθει τι της άρεσε. Χωρίς αμφιβολία όμως, εκείνη δε θα ήθελε πια να μοιραστεί το κρεβάτι του. Ένας βουβός πόνος φώλιασε μέσα του κι ο Μπραμ σκέφτηκε ότι θα μπορούσε ίσως να επανορθώσει με κάποιο δώρο. Μα δεν ήξερε τι θα την ευχαριστούσε. Σηκώθηκε ανήσυχος και ντύθηκε βιαστικά. Το φόρεμα που της είχε δώσει ο λόρδος Λόχαρ βρισκόταν αφημένο σε μια καρέκλα. Το πήρε και χάιδεψε το απαλό μετάξι του. Η Νέιρνα δεν ήταν απ’ τις γυναίκες που σκοτίζονταν ιδιαίτερα για υφάσματα και ρούχα, εκείνος ωστόσο όφειλε να την περιποιείται. Το βλέμμα του πήγε στην πέτρα που της είχε χαρίσει κι ο Μπραμ έσκυψε να τη μαζέψει από το πάτωμα. Η τραχιά επιφάνειά της είχε λειανθεί από τα δάχτυλά του, ύστερα από εφτά χρόνια που την κρατούσε στην παλάμη του. Όταν είχε αρχίσει να φλερτάρει τη Νέιρνα, τα λόγια δεν ήταν απαραίτητα. Της έδειχνε ότι τη νοιαζόταν κι εκείνη καταλάβαινε χωρίς να χρειάζεται τις λέξεις. Τώρα ο Μπραμ έπρεπε να εξιλεωθεί για τη συμπεριφορά του και πάλι με πράξεις. Όχι με λόγια. Κατέβηκε τη μεγάλη πέτρινη σκάλα και κοντοστάθηκε στη μεγάλη αίθουσα, όταν είδε τη Νέιρνα καθισμένη ανάμεσα στις γυναίκες να μιλάει μαζί τους. Η Γκρίζελ αγριοκοίταζε από μια γωνιά. Η σύζυγός του έλεγε λόγια ενθαρρυντικά, καλώντας όλες να επιστρέψουν. «Θα είναι διαφορετικά», τους υποσχόταν. «Αλλά μόνο αν εσείς το επιδιώξετε». Σαν να διαισθάνθηκε την παρουσία του γύρισε και τον κοίταξε. Το πρόσωπό της κοκκίνισε, όμως δεν τράβηξε το βλέμμα της. «Αφήστε πίσω σας το παρελθόν και ξεκινήστε απ’ την αρχή», κατέληξε. Ο Μπραμ την παρατήρησε καθώς πλησίαζε κοντά της. Τα καστανά μαλλιά ~ 110 ~
της ήταν καλυμμένα μ’ ένα σκούφο και αρκετές τούφες έπεφταν στους ώμους της. Φαινόταν νεότερη και πιο αθώα. Όχι όμως λιγότερο επιθυμητή. Τα χείλη της έμοιαζαν πιο τρυφερά και ενώ συνέχιζε να μιλάει το βλέμμα της ήταν καρφωμένο επάνω του. Ο Μπραμ αγνόησε τις άλλες γυναίκες και απέφυγε τα νήπια που κλωθογύριζαν στα πόδια του. Πήρε το χέρι της γυναίκας του και την τράβηξε να σηκωθεί. Το πρόσωπό της έγινε κατακόκκινο και η Νέιρνα μουρμούρισε κάποια δικαιολογία στις γυναίκες, ενώ ο Μπραμ την έπαιρνε μακριά τους. Όμως τον ακολουθούσε αδιαμαρτύρητα κι εκείνος ήταν ευγνώμων γι’ αυτό. «Συμβαίνει τίποτα;» τον ρώτησε όταν είδε πως την οδηγούσε προς τους στάβλους. Εκεί, ο Μπραμ έγειρε το πρόσωπό του στο δικό της. Μύρισε στη Νέιρνα το απαλό άρωμα του χορταριού και των λουλουδιών, σαν να είχε βρεθεί στο λιβάδι. Ήθελε να τη φιλήσει, να την αγγίξει ερωτικά. Διαισθάνθηκε όμως την έντασή της κι ένιωσε το ελαφρύ τρέμουλο των χεριών της. Μήπως τον φοβόταν; Ήθελε να απολογηθεί, ελπίζοντας πως δεν της είχε κάνει κακό. Ακούμπησε το χέρι του στον τοίχο και την κοίταξε κατάματα. «Νέιρνα, δεν ήθελα να γίνει έτσι χτες βράδυ. Δεν ήμουν ο εαυτός μου». Εκείνη κοίταξε αλλού. «Πολύ καιρό τώρα δεν είσαι ο εαυτός σου», αποκρίθηκε. Ο Μπραμ το ήξερε, όμως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το αλλάξει. «Είσαι καλά;» μπόρεσε μόνο να τη ρωτήσει. Εκείνη έγνεψε καταφατικά. «Είμαι μια χαρά». Μιλούσε σαν να μην υπήρχαν συνέπειες, σαν να ήταν ένα ατύχημα που έπρεπε να ξεχαστεί. Ακούγοντάς τη, ο Μπραμ θύμωσε ακόμα περισσότερο με τον εαυτό του. Από έφηβος ονειρευόταν τη στιγμή που θα έκανε έρωτα με τη Νέιρνα. Όμως, δεν ήξερε πια πώς να την αντιμετωπίσει. «Κι εσύ φαίνεσαι καλύτερα», πρόσθεσε η Νέιρνα, όταν συνεχίστηκε η αμήχανη σιωπή μεταξύ τους. «Χτες τη νύχτα κοιμήθηκα», παραδέχτηκε ο Μπραμ. «Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια». Σαν να ήθελε να την ευχαριστήσει γι’ αυτό, έσκυψε το στόμα του στο δικό της και ήπιε από τα χείλη της σαν να ήταν το άγιο δισκοπότηρο. Ήθελε να επανορθώσει, να καθησυχάσει τους φόβους της. Γι’ άλλη μια φορά όμως, οι λέξεις είχαν σκαλώσει στο λαιμό του. Την αγκάλιασε μαλακά από τους ώμους. Και παρ’ όλο που ήθελε να πλαγιάσει γρήγορα μαζί της, σκέφτηκε πως ήταν καλύτερα να μην την πιέσει. Τουλάχιστον ώσπου να βρει ο ίδιος τον αυτοέλεγχο που χρειαζόταν. ~ 111 ~
*** Διέσχισαν καλπάζοντας τις πύλες του κάστρου. Σ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού προς το Γκλεν Άριν, η Νέιρνα ανησυχούσε για την επερχόμενη νύχτα. Η σκέψη του Μπραμ να την αγγίζει και να της χαρίζει ηδονή με το στόμα και τα χέρια του έφερνε μια άμεση αντίδραση στο κορμί της. Τη φόβιζε και τη συνάρπαζε ταυτόχρονα. Την προηγούμενη νύχτα, ο Μπραμ είχε απελευθερώσει όλες τις κρυφές επιθυμίες της. Ο έρωτάς τους δεν ήταν δυσάρεστος, κάθε άλλο μάλιστα. Η Νέιρνα είχε κυριευτεί από μια κλιμακούμενη προσμονή φτάνοντας στα όρια της έκστασης. Στο τέλος όλα έγιναν πολύ γρήγορα και εκείνη έμεινε ανικανοποίητη. Της είχε πάρει παραπάνω από μία ώρα για να κοιμηθεί, ενώ δεν έπαψε να αναρωτιέται τι ήταν αυτό που είχε αλλάξει μεταξύ τους. Υπήρχε μια αμυδρή πιθανότητα η ένωσή τους να έφερνε ένα παιδί. Η Νέιρνα προσευχήθηκε γι’ αυτό. Ακόμα όμως κι αν δεν συνέβαινε, πάλι ήθελε να βρίσκεται με τον Μπραμ. Ο άντρας της είχε κοιμηθεί βαθιά την προηγούμενη νύχτα. Δεν ξύπνησε ούτε όταν η Νέιρνα σηκώθηκε από το κρεβάτι. Ήταν η πρώτη φορά που τον είδε να χαλαρώνει κι αυτό οφειλόταν στη γαλήνη που είχε βρει στην αγκαλιά της. Ήθελε να πιστεύει ότι ο έρωτάς τους θα ήταν καλύτερος τη δεύτερη φορά. Αμέτρητες ερωτήσεις στριφογύριζαν στο μυαλό της για τις οικειότητες που μοιραζόταν ένα παντρεμένο ζευγάρι. Δεν ήξερε όμως πού να βρει απαντήσεις. Γενικά, ένιωθε αμηχανία να μιλάει για τέτοια πράγματα και δεν είχε την άνεση να ρωτήσει τη Λάρεν. Πόσο μάλλον τους άντρες. Σ’ όλη τη διαδρομή προς το Γκλεν Άριν, ο Μπραμ έμεινε κλεισμένος στον εαυτό του. Προπορευόταν της μικρής ομάδας τους, ενώ ο Ντούγκαλ κρατούσε τα μετόπισθεν. Τους είχαν ακολουθήσει δώδεκα γυναίκες μαζί με τα παιδιά τους. Μολονότι η Νέιρνα χαιρόταν γι’ αυτό, δεν είχε βρει τη γυναικεία συντροφιά που ήλπιζε. Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη ένταση από τις φωνές των παιδιών και τις αμφιβολίες των γυναικών σχετικά με την επιστροφή τους. Στο Γκλεν Άριν, ο Μπραμ βοήθησε τη Νέιρνα να κατέβει από το άλογό της, κρατώντας τη από τη μέση λίγο περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν. Φαινόταν σαν να ήθελε να της πει χίλια δυο πράγματα κι η ένταση στο βλέμμα του την αναστάτωσε. Την άφησε, καθώς τους πλησίαζε η σύζυγος του Ρος. Παρ’ όλο που η Βανόρα είχε συμφωνήσει να επιστρέψει, ήταν επιφυλακτική. Σαν να μην πίστευε ότι οι μάχες είχαν τελειώσει. «Για να δούμε, λοιπόν», είπε μ’ έναν αναστεναγμό. «Πόσο άσχημα είναι τα πράγματα εδώ πέρα;» Η Νέιρνα θύμωσε με το αρνητικό σχόλιο, αν και ήξερε ότι το κάστρο χρειαζόταν πράγματι πολλή δουλειά. Έδειξε προς τον πυργίσκο. ~ 112 ~
«Δεν είναι και τόσο τραγική η κατάσταση. Ίσως χρειαστεί να στρώσουμε φρέσκα βούρλα και να σκουπίσουμε, αλλά...» Σώπασε όταν είδε ότι η γυναίκα είχε καρφώσει το βλέμμα της στους φρουρούς που φύλαγαν σκοπιά στα εξωτερικά τείχη. «Φοβάσαι ότι θα μπλεχτούν πάλι σε μάχες;» ρώτησε τη Βανόρα. «Δε φοβάμαι απλώς. Το ξέρω. Οι Μακίνλοχ θα χρησιμοποιήσουν κάθε δικαιολογία για να πολεμήσουν με τους Άγγλους. Οι ξένοι δε μας έχουν κατακτήσει ακόμα, αλλά όχι επειδή δεν το προσπάθησαν». Η Βανόρα χαμήλωσε τον τόνο της φωνής της. «Δεν είναι σωστό, έχουμε παιδιά». «Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διατηρήσουμε την ειρήνη», είπε η Νέιρνα. Αν και δεν ήξερε αν αυτό θα ήταν εφικτό, αφού ο Μπραμ και οι άλλοι είχαν φέρει μαζί τους τη μέλλουσα σύζυγο του λόρδου Κέρνρος. Στην είσοδο του πύργου, η Νέιρνα είδε μια νεαρή κοπέλα να τους περιμένει. Ήταν ντυμένη σαν βασίλισσα, με κεντημένα μπλε μεταξωτά ρούχα και κοσμήματα. Η Νέιρνα υπολόγισε πως ήταν κοντά στα είκοσι. Τα μαλλιά της ήταν καλυμμένα με πέπλο, χρυσές τούφες όμως ξέφευγαν και ανέμιζαν ελεύθερες. Στην κορυφή του κεφαλιού της φορούσε μια ασημένια κορδέλα. «Ποια είναι αυτή;» ρώτησε η Βανόρα. «Η λαίδη Μαργκερίτ ντε Μονπιέρ», απάντησε πίσω τους ο Μπραμ. Οι ελπίδες της Νέιρνα γκρεμίστηκαν όταν είδε την ακριβή φορεσιά της κοπέλας. Τώρα δεν είχαν καμιά ελπίδα για ειρήνη. Ολόκληρος στρατός από Άγγλους θα ερχόταν για να πάρει πίσω μια κοπέλα με τέτοιο πλούτο και κύρος. Η Βανόρα έκανε το σταυρό της. «Η Παναγιά να μας βοηθήσει. Αν κλέψατε μια πριγκίπισσα από τους Άγγλους, θα πεθάνουμε όλοι». «Δεν είναι πριγκίπισσα», είπε ο Μπραμ. «Πάντως, ο πατέρας της είναι ένας Γάλλος δούκας». «Μα έχετε χάσει εντελώς το νου σας; Δεν καταλαβαίνετε ότι θα τη γυρέψει πίσω;» «Ίσως», αποκρίθηκε μια αντρική φωνή. Ο Ρος Μακίνλοχ στάθηκε μπροστά στη γυναίκα του με το χέρι του στη λαβή του ξίφους του. «Εμείς όμως δεν πρόκειται να τους αφήσουμε να την πάρουν. Ο Άλεξ έστειλε αγγελιοφόρο στον πατέρα της λαίδης Μαργκερίτ και δεν αμφιβάλλω ότι εκείνος θα καταφθάσει σύντομα». «Και θα μας σκοτώσει όλους για την απαγωγή της», αντιγύρισε η Βανόρα. Η φωνή της έσταζε δηλητήριο κι η Νέιρνα απομακρύνθηκε με φόβο από κοντά τους. Το παντρεμένο ζευγάρι έπιασε τον καβγά και οι φωνές τους γρήγορα ακούγονταν παντού. «Μην τους αφήσεις να σε επηρεάσουν», της είπε ο Μπραμ ακουμπώντας το χέρι του στον ώμο της. «Όσον καιρό τους θυμάμαι βρίσκονταν στα μαχαίρια». «Τότε γιατί μένουν μαζί;» απόρησε η Νέιρνα. Ο Μπραμ κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι του και ανασήκωσε τους ώμους ~ 113 ~
του. «Ίσως έχουν συνηθίσει πια». Πήρε το χέρι της και το έφερε στο πρόσωπό του. Τα κοντά γένια του την τσίμπησαν και ξαφνικά η Νέιρνα θυμήθηκε την αίσθηση τους στην επιδερμίδα της, όταν τα χείλη του φιλούσαν το κορμί της. Σήκωσε τη μάλλινη κουκούλα της για να προστατευτεί από την απογευματινή παγωνιά. «Θα πάω να καλωσορίσω τη λαίδη Μαργκερίτ», κατάφερε να πει όταν τελικά ο Μπραμ άφησε το χέρι της. «Θα σε δω απόψε», της απάντησε εκείνος κι έφυγε για να μιλήσει με μια ομάδα αντρών. Η Νέιρνα δεν είπε τίποτα. Η σκέψη της επαφής με τον άντρα της έστειλε ρίγη λαχτάρας σ’ όλο το κορμί της. Χρειαζόταν έναν περισπασμό για να απασχολήσει το μυαλό της. Προχώρησε προς τον πύργο, σκοπεύοντας να καταπιαστεί με τα λογιστικά του οίκου. Πρώτα όμως έπρεπε να μιλήσει με τη λαίδη Μαργκερίτ. Ψηλή και λυγερή σαν πλάσμα αιθέριο, η νεαρή γυναίκα είχε μια περπατησιά όλο χάρη και κομψότητα. Μπροστά στη δική της ομορφιά, η Νέιρνα αισθανόταν σαν μια μάζα λάσπης ανάμεσα σε λουλούδια. Όμως, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Ίσιωσε τους ώμους της και χαιρέτησε τη λαίδη, συστήνοντας τον εαυτό της. «Ο Μπραμ μου είπε ότι σε έφεραν από το Κέρνρος», άρχισε να λέει, ελπίζοντας ότι η Μαργκερίτ θα της εξηγούσε τι είχε συμβεί. Εκείνη κατένευσε. «Χάρηκα που έφυγα». Παρά την έντονα γαλλική προφορά της, η γυναίκα μιλούσε αρκετά καλά τη γαελική διάλεκτο. «Είμαι ευγνώμων στο σύζυγό σου που με έσωσε», πρόσθεσε, σφίγγοντας νευρικά τις άκρες του μεταξωτού φορέματός της. Η Νέιρνα έφερε φαγητό και οι δυο γυναίκες κάθισαν για να γευματίσουν. «Όταν ήσουν στο Κέρνρος, έβλεπες τους φυλακισμένους;» ρώτησε. Η Μαργκερίτ έγειρε το κεφάλι της στο πλάι κι έκλεισε τα μάτια της. «Έμαθα γι’ αυτούς τη δεύτερη μέρα». Τα μάτια της άνοιξαν πάλι και έσφιξε τα χείλη της για μια στιγμή. «Άκουγα τα ουρλιαχτά τους. Και ξέρω τι με ρωτάς. Ο άντρας σου με ρώτησε για τον αδερφό του τον Κάλεμ, όταν με πήρε μαζί του», πρόσθεσε. Η Νέιρνα της έγνεψε να συνεχίσει. «Λοιπόν;» «Τον κρατούσαν αλυσοδεμένο στη μέση του κάστρου, για να τον βλέπουν όλοι. Ο λόρδος Κέρνρος τον χρησιμοποιούσε σαν παράδειγμα». Η Μαργκερίτ ανατρίχιασε. «Τον μαστίγωναν ώσπου το αίμα του κυλούσε στις πέτρες. Ύστερα τον άφηναν εκεί όλη τη νύχτα. Περίμενα να φύγουν όλοι και πήγαινα να περιποιηθώ τα τραύματά του. Του έδινα νερό και έμενα μαζί του για λίγο. Υποθέτω ότι ο λόρδος Κέρνρος το έμαθε, γιατί ένα πρωί ο Κάλεμ εξαφανίστηκε. Τον έστειλαν σε ένα άλλο κάστρο, στα νότια». Η Μαργκερίτ κοίταξε για μια στιγμή τη Νέιρνα χωρίς να μιλάει. «Μάλλον ήταν δικό μου λάθος που τον πήραν μακριά», είπε μετά. «Ίσως δεν έπρεπε να επέμβω. Αλλά δεν μπορούσα να κάθομαι και να τον βλέπω να υποφέρει». ~ 114 ~
Η Νέιρνα πήρε βαθιά ανάσα. Η σκέψη ότι ο μικρότερος αδερφός του Μπραμ βασανιζόταν έτσι την αρρώσταινε. «Κι εγώ το ίδιο θα έκανα», παραδέχτηκε. «Ελπίζω μόνο να μην τον σκότωσαν». Η Μαργκερίτ αποτελείωσε το φαγητό της και κοίταξε τριγύρω. «Δόξα τω Θεώ, ο άντρας σου και ο αρχηγός του κλαν απελευθέρωσαν τους άλλους κρατούμενους. Κι εμένα μαζί». «Πιστεύεις ότι ο αρραβωνιαστικός σου θα έρθει να σε αναζητήσει;» Η Νέιρνα ήταν σίγουρη πως ο Κέρνρος δε θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια. Η Μαργκερίτ ανασήκωσε τους ώμους της. «Ακόμα κι αν έρθει, εγώ δεν πρόκειται να τον παντρευτώ». Φαινόταν αποφασισμένη σαν αληθινή πολεμίστρια. «Εύχομαι να σκοτώθηκε σ’ εκείνη τη μάχη. Του άξιζε, μετά από όσα έκανε στους αιχμαλώτους του». Η Μαργκερίτ άλλαξε θέμα. «Ο αρχηγός σας έστειλε μήνυμα στον πατέρα μου για να έρθει να με πάρει». «Πού βρίσκεται ο πατέρας σου;» «Στο Εδιμβούργο». Η έκφρασή της σκοτείνιασε. «Φοβάμαι ότι θα του πάρει κάμποσο χρόνο να έρθει ως εδώ. Αλλά ξέρω ότι θα έρθει». Όμως, η Νέιρνα ήταν σίγουρη ότι το Γκλεν Άριν θα δεχόταν την επίθεση του λόρδου Κέρνρος. Απελευθερώνοντας τους φυλακισμένους και απάγοντας τη μέλλουσα γυναίκα του, ο Μπραμ και ο Άλεξ είχαν καταφέρει πλήγμα στην περηφάνια του. Το στομάχι της σφίχτηκε από την αγωνία και αναρωτήθηκε αν οι άντρες ήταν έτοιμοι για τη μάχη. Η Μαργκερίτ σηκώθηκε. «Φοβάμαι πως δεν είμαι καλή στα θέματα του νοικοκυριού, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ για να σας βοηθήσω μέχρι να έρθει ο πατέρας μου». Κοίταξε γύρω της με απογοήτευση το ερειπωμένο κάστρο. Η Νέιρνα δεν ανησυχούσε πια για τις δουλειές. Τώρα είχαν επιστρέψει αρκετές γυναίκες και όλες μαζί θα μπορούσαν να καταφέρουν πολλά. Έψαξε γύρω της για τη Λάρεν, αλλά δεν την είδε πουθενά. Πριν προλάβει να ρωτήσει οτιδήποτε τη Μαργκερίτ, είδε τρεις καβαλάρηδες να πλησιάζουν. Σκίασε τα μάτια της κόντρα στον ήλιο κι ένιωσε τρελή χαρά διακρίνοντας την καμαριέρα της, την Τζένι, μαζί με δύο από τους άντρες του πατέρα της. Έτρεξε προς το μέρος τους και αγκάλιασε την Τζένι, αφού ένας από τους συνοδούς τη βοήθησε προηγουμένως να ξεπεζέψει. «Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω», είπε η Νέιρνα, κλαίγοντας από χαρά. Ένιωθε σαν ανόητο μικρό κορίτσι, όμως η έκπληξη και η χαρά της δεν περιγράφονταν. Κατά βάθος δεν το είχε πιστέψει, ο Μπραμ όμως είχε κρατήσει το λόγο του και της είχε κάνει ένα δώρο που σήμαινε πολλά για τη Νέιρνα. Η γυναίκα χτύπησε στοργικά την πλάτη της Νέιρνα. «Έλα τώρα, Νέιρνα. Όχι δάκρυα». Τραβήχτηκε από κοντά της και το ρυτιδωμένο πρόσωπό της φώτισε ένα ~ 115 ~
χαμόγελο. «Τα γέρικα κόκαλά μου χρειάζονται λίγη ξεκούραση ύστερα από τόσο ταξίδι». «Έλα μέσα». Η Νέιρνα την αγκάλιασε και μπήκαν μαζί στον πύργο. «Βλέπω έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας», είπε η Τζένι κοιτώντας γύρω της την παραμελημένη αίθουσα. «Όχι εσύ», τη διόρθωσε η Νέιρνα. «Εσύ θα φας κάτι και θα ξεκουραστείς». Έγνεψε στη λαίδη Μαργκερίτ να την ακολουθήσει. «Εμείς θα πάμε να βρούμε τη γυναίκα του Άλεξ, τη λαίδη Λάρεν. Ξέρεις πού είναι;» «Πήγε με τις κόρες της στη λίμνη, από νωρίς το πρωί». Η Νέιρνα δεν ξαφνιάστηκε. Αλλά ήταν καιρός να μάθει επιτέλους ποια μυστικά έκρυβε η γυναίκα του αρχηγού.
~ 116 ~
Κεφάλαιο 14 Το βάρος του πέλεκυ ήταν ευπρόσδεκτο στα χέρια του, καθώς ο Μπραμ τον σήκωσε στον αέρα για να κόψει ένα έλατο. Η δουλειά απαιτούσε περισσότερη ενέργεια απ’ αυτή που είχε, αλλά εκείνος αγνόησε τον πόνο των μυών του και συνέχισε. Ήθελε να τελειώσει το σπίτι το συντομότερο δυνατόν και να ζήσει με τη Νέιρνα κάτω από την ίδια στέγη. Άλλοι εφτά άντρες του κλαν δούλευαν μαζί του. Υπήρχε ορατή αλλαγή στη συμπεριφορά τους τώρα που είχαν επιστρέψει οι γυναίκες και τα παιδιά τους. «Ώστε, λοιπόν, η Βανόρα επέστρεψε», είπε ο Άλεξ στον Ρος, καθώς εργάζονταν στην περίφραξη του σπιτιού. Ο Ρος ανασήκωσε τους ώμους του. «Ναι. Αλλά δεν ξέρω γιατί. Ίσως θα ήταν καλύτερα να μείνει εκεί που ήταν». «Απόψε θα αλλάξεις γνώμη», τον πείραξε ένας από τους άντρες. «Όταν θα την έχεις στο κρεβάτι σου». «Ναι», παραδέχτηκε ο Ρος και χαμογέλασε. «Παρά την κοφτερή γλώσσα της». Ο Μπραμ δε γέλασε μαζί με τους άλλους άντρες, οι οποίοι συνέχισαν με πιο τολμηρά χωρατά. «Κι εσύ απολαμβάνεις το γάμο σου, έτσι δεν είναι, μικρέ;» τον ρώτησε γελώντας ο Ρος σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το μέτωπό του. «Θα χαιρόσουν αν τελειώναμε απόψε κιόλας το σπίτι, για να μείνεις μόνος με τη γυναίκα σου!» «Δε θέλω να κοιμάται για πολύ ακόμα στην αποθήκη», συμφώνησε ο Μπραμ. «Ναι, θέλω να τελειώσει το σπίτι». «Θα σηκώσουμε τους τοίχους σήμερα», είπε ο Άλεξ. «Αυτό μπορώ να σ’ το υποσχεθώ, αδερφέ». «Κι όταν έρθει η Νέιρνα, ο Μπραμ θα σηκώσει τα υπόλοιπα», σχολίασε σκασμένος στα γέλια ο Ρος. Αλλά ο Μπραμ δεν μπορούσε να συμμεριστεί το κέφι τους. Γύρισε στα έλατα που είχε κόψει και άρχισε να αφαιρεί τα μικρότερα κλαδιά. Όσο καλοπροαίρετα κι αν ήταν τ’ αστεία τους, του θύμιζαν μόνο πως είχε χάσει τον έλεγχο του εαυτού του εκείνο το βράδυ. Ανασήκωσε το κεφάλι του και είδε μια από τις γυναίκες να φέρνει νερό στον άντρα της. Εκείνος ήπιε με βουλιμία κι ύστερα της έδωσε ένα φιλί. Βλέποντας το ζευγάρι, θυμήθηκε τον εαυτό του και τη Νέιρνα εφτά χρόνια πριν. Κι όταν είδε τον άντρα να σκύβει και να χαϊδεύει τα μαλλιά του μικρού αγοριού του, αναρωτήθηκε αν εκείνος και η Νέιρνα θα αποκτούσαν ποτέ παιδιά. Βιαστικά, κοίταξε αλλού για να καταπολεμήσει τη ζήλια του. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να αποκτήσει κι ο ίδιος μια τέτοια ζωή. Να χαλιναγωγήσει τις επιθυμίες και τις σκέψεις του, έτσι ώστε να μη χάσει ποτέ πια τον έλεγχο ή ~ 117 ~
τη συνείδηση του εαυτού του. Μόνο τότε, η Νέιρνα θα τον ήθελε σαν αληθινό άντρα. *** Ο ήλιος χαμήλωνε στο ορίζοντα, όταν η Νέιρνα και η Μαργκερίτ έφτασαν στην όχθη της λίμνης. Τα πουλιά πετούσαν στον ουρανό και ορμούσαν στο νερό για να βρουν τροφή. Οι δυο γυναίκες ξεπέζεψαν και άφησαν τα άλογά τους να βοσκήσουν. Η Νέιρνα ακολούθησε το στενό μονοπάτι κατά μήκος της όχθης και γρήγορα είδε τα μικρά κορίτσια της Λάρεν, την Αντάρα και τη Μέριν να παίζουν στην άμμο, φτιάχνοντας σχέδια με κοχύλια. Το πρόσωπο της Μαργκερίτ πήρε μια τρυφερή έκφραση όταν αντίκρισε τα κορίτσια. Η Νέιρνα τη σύστησε, ενώ το βλέμμα της Μέριν δεν ξεκολλούσε από το φόρεμά της. «Πού το βρήκατε αυτό το φόρεμα, λαίδη Μαργκερίτ; Από τη βασίλισσα;» Η Μαργκερίτ χαμογέλασε. «Το είχα στα πράγματά μου. Ο πατέρας σου μου επέτρεψε να πάρω μερικά απ’ τα υπάρχοντά μου από το Κέρνρος». «Θα ήθελα να έχω κι εγώ ένα τέτοιο φόρεμα», είπε το κοριτσάκι με ένα ονειροπόλο χαμόγελο. «Μια μέρα θα αποκτήσεις», τη βεβαίωσε η λαίδη, χαϊδεύοντας τα μαλλιά της. «Πού είναι η μητέρα σας;» ρώτησε η Νέιρνα. «Στη σπηλιά. Δουλεύει. Εγώ πρέπει να προσέχω την Αντάρα ώσπου να κάψει η φωτιά». «Η φωτιά;» Πράγματι, ο αέρας μύριζε καπνό. «Τι καίει;» «Φτιάχνει γυαλιά». Με κεντρισμένη περιέργεια, η Νέιρνα ακολούθησε τη μυρωδιά, μαζί με τη Μαργκερίτ, κι έφτασαν σε μια σπηλιά. Η Λάρεν ήταν εκεί μέσα, σκυμμένη πάνω από ένα πήλινο καμίνι. Έριχνε στάχτη σ’ ένα χωνευτήρι ενώ ένα άλλο δοχείο ζεσταινόταν πιο πέρα στο καμίνι. Πλησίασαν χωρίς να τη διακόψει και η Νέιρνα σάστισε βλέποντας τα μικρά χρωματιστά γυαλιά που βρίσκονταν αραδιασμένα πάνω σε μια επίπεδη πέτρα. Το γυαλί είχε κοπεί σε διάφορα σχήματα, ενώ τα ζωηρά μπλε και κόκκινα χρώματα λαμπύριζαν στον ήλιο σαν ζαφείρια και ρουμπίνια. Ήταν φανερό ότι οι ψηφίδες θα σχημάτιζαν μια εικόνα. «Είναι το ομορφότερο πράγμα που έχω δει ποτέ μου», είπε η Μαργκερίτ με δέος. Η Λάρεν αναπήδησε τρομαγμένη. «Τι γυρεύετε εδώ;» ρώτησε τη Νέιρνα. «Τι συνέβη;» Η Νέιρνα αγνόησε την ερώτηση και πλησίασε περισσότερο. «Ξέρει ο Άλεξ τι κάνεις εδώ κάθε μέρα;» Η Λάρεν κούνησε το κεφάλι της αρνητικά κι η έκφρασή της έγινε εχθρική. ~ 118 ~
«Κι ούτε θέλω να μάθει. Δε θα καταλάβαινε». Κοίταξε καχύποπτα προς τη Μαργκερίτ. «Δε θα του το πεις, έτσι δεν είναι;» Η Μαργκερίτ έγνεψε αρνητικά. «Όχι. Και ήθελα να σε ευχαριστήσω που μου επέτρεψες να κοιμηθώ στην κάμαρα των κοριτσιών, όσο θα περιμένω τον πατέρα μου». Χαμογέλασε γλυκά στη Λάρεν. «Είσαι πολύ ευγενική». «Πόσον καιρό φτιάχνεις αυτά τα γυαλιά;» Η Νέιρνα δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο Άλεξ αγνοούσε το ταλέντο της γυναίκας του. Είδε στα μπράτσα και τα χέρια της σημάδια από καψίματα. Αυτό εξηγούσε τα γάντια που πάντοτε φορούσε η Λάρεν. «Δυο χρόνια. Ο πατέρας Νόλαν είχε μαθητεύσει σ’ έναν υαλουργό που ήρθε εδώ από το Μουράνο της Βενετίας, πριν από πολλά χρόνια. Τα χέρια του ήταν πολύ αδύναμα πια για να δουλέψουν το γυαλί, έτσι μου δίδαξε όσα ήξερε». Το πρόσωπό της σκυθρώπιασε ελαφρά. «Πέθανε τον περσινό χειμώνα, όμως μου έμαθε πολλά». «Πού βρίσκονται τα κομμάτια που έχεις φτιάξει;» ρώτησε η Νέιρνα. Η Λάρεν έδειξε προς το βάθος της σπηλιάς όπου υπήρχαν τουλάχιστον μια ντουζίνα δέματα τυλιγμένα σε δέρμα. Το μυαλό της Νέιρνα άρχισε να κάνει γρήγορους υπολογισμούς. «Καταλαβαίνεις πόσο θα άξιζαν αυτά για το Γκλεν Άριν; Αν μπορούσαμε να τα πουλήσουμε στις γύρω ενορίες, θα κερδίζαμε πολλά χρήματα». «Δε νομίζω πως αξίζουν τόσο πολύ. Ακόμα κι αν άξιζαν όμως, ο Άλεξ δε θα το επέτρεπε ποτέ». Η Λάρεν πήρε με το γαντοφορεμένο χέρι της ένα κομμάτι γυαλί που είχε κρυώσει και το ακούμπησε πάνω στην πέτρα. Από μια δερμάτινη τσάντα έβγαλε ένα εργαλείο κοπής κι άρχισε να το ζεσταίνει πάνω απ’ τη φωτιά. «Εγώ νομίζω πως θα ήταν περήφανος για σένα», αντιγύρισε η Νέιρνα. Ανήμπορη να εμποδίσει την περιέργειά της, ξετύλιξε ένα από τα δέματα, αποκαλύπτοντας ένα στρογγυλό κομμάτι φτιαγμένο με πράσινες, κόκκινες και μπλε ψηφίδες. «Γιατί δεν του το λες;» επέμεινε. Η Λάρεν πήρε ένα θλιμμένο ύφος. «Είχαμε... δυσκολίες τα τελευταία δυο χρόνια. Ο Άλεξ κι εγώ δε μιλάμε συχνά». Η Νέιρνα δε ρώτησε τι είχε συμβεί στο γάμο τους. Ο πόνος στο πρόσωπο της Λάρεν την εμπόδισε να φανεί αδιάκριτη. Έτσι τύλιξε πάλι το γυαλί και αντάλλαξε μια ματιά με τη Μαργκερίτ. «Θα μπορούσα να κανονίσω να πουληθούν χωρίς να το μάθει ο Άλεξ», πρότεινε. «Δε θα είναι δύσκολο να βρεθούν αγοραστές στις κοντινές εκκλησίες και τα μοναστήρια». Η Λάρεν δε φάνηκε να ενδιαφέρεται για την πώληση των έργων της. «Κάποια απ’ αυτά ήταν τα πρώτα δοκιμαστικά κομμάτια μου και δε νομίζω...» «Είναι αρκετά όμορφα για να πουληθούν σε κάποιες από τις μικρές εκκλησίες», τη διέκοψε η Νέιρνα. «Τα μεγαλύτερα κομμάτια θα μπορούσαν να πάνε σε έναν καθεδρικό ναό. Ίσως ακόμα και στη Ρώμη». ~ 119 ~
Η Μαργκερίτ ήρθε κοντά. «Έχεις ένα ταλέντο, λαίδη Λάρεν. Αυτό είναι ένα δώρο που θα πρέπει να μοιραστείς με τους άλλους ανθρώπους». Όμως η Λάρεν κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Ξέρω πως είμαι αποτυχημένη σαν κυρά του Γκλεν Άριν». Τα μάτια της βούρκωσαν καθώς έστρεφε την προσοχή της πίσω στο γυαλί. «Ο Άλεξ κι εγώ ήμαστε ήδη παντρεμένοι τρία χρόνια πριν γίνει αρχηγός». Η φωνή της μαλάκωσε. «Τότε με αγαπούσε. Και ήμαστε ευτυχισμένοι». Η Λάρεν χαμήλωσε τα μάτια στη γη. «Ποτέ δεν ήθελα να γίνω η σύζυγος του αρχηγού. Με τρομάζει όταν τους βλέπω να με παρατηρούν. Έχω ακούσει τι λένε για μένα πίσω από την πλάτη μου και ξέρω ότι ο Άλεξ πληγώνεται». Ένα δάκρυ κύλησε από τα γαλάζια μάτια της. «Μπορεί να είμαι αποτυχημένη σε όλα τα άλλα, αυτό όμως είναι το μόνο πράγμα που ανήκει σ’ εμένα». Σήκωσε το πυρωμένο εργαλείο από τη φωτιά σαν να ήταν ένα όπλο που φωσφόριζε. «Και προτιμώ να σπάσω και το τελευταίο κομμάτι, παρά να τους αφήσω να μου το πάρουν». *** Η σιλουέτα του σπιτιού τους υψωνόταν πάνω στην κορυφογραμμή του λόφου. Δεν του έλειπε παρά μόνο η σκεπή. Ο Μπραμ είχε μείνει πίσω να δουλέψει λίγο ακόμα, έχοντας ανάγκη να μείνει μόνος. Τώρα κατηφόριζε προς το Γκλεν Άριν, με καρδιά βαριά όπως οι πέτρες στους γύρω λόφους. Είχε σηκώσει χιλιάδες τέτοιες στα χρόνια της αιχμαλωσίας του. Ο Μπραμ κοντοστάθηκε έξω από το σπίτι του Ρος. Οι ώμοι του ήταν πιασμένοι από τη σκληρή δουλειά και ο αυχένας του πονούσε. Φαντάστηκε πως η Νέιρνα του έκανε μασάζ ανακουφίζοντας τους μυς του και την πεθύμησε περισσότερο απ’ όσο ένα γεύμα. Τον τρέλαινε η μυρωδιά του κορμιού της, το άγγιγμα των χεριών της επάνω του. Ποθούσε να βρεθεί κοντά της το συντομότερο, να αφεθεί στην παρηγοριά της αγκαλιάς της. Καθώς προσπερνούσε το σπίτι του Ρος άκουσε γάβγισμα σκυλιών και κοντοστάθηκε. Μαζί ακούγονταν ξεκάθαρα και γαβγίσματα κουταβιών. Πήγε στην αυλόπορτα και είδε τα σκυλάκια να παίζουν, ορμώντας το ένα στο άλλο. Γύρισε να συνεχίσει το δρόμο του, αλλά τότε σκέφτηκε ότι ίσως να άρεσε στη Νέιρνα ένα δικό της σκυλάκι. «Αν θέλεις κουτάβι, διάλεξε», είπε ο Ρος, βγαίνοντας στην αυλή. «Μπορείς, όμως, να πάρεις αυτό τον κοπρίτη. Δεν είναι νεαρός, αλλά κάνει για τσοπανόσκυλο». Ο Ρος άνοιξε λίγο περισσότερο την πόρτα σε μια σιωπηρή πρόσκληση. «Θα ήθελες να φάτε απόψε μαζί μας εσύ και η Νέιρνα;» Η μυρωδιά από αρνάκι της κατσαρόλας πλημμύριζε τον αέρα και ο Μπραμ προσπάθησε να αγνοήσει την πείνα του. ~ 120 ~
«Σ’ ευχαριστώ. Θα φάμε με τον Άλεξ και τη Λάρεν». Κοίταξε το σκυλί που ήταν ανάμεικτης προέλευσης από κόλεϊ, τεριέ κι ένας Θεός ήξερε τι άλλο. Το σκυλί σηκώθηκε κι ήρθε κοντά του για να τον μυρίσει. «Κάνε πως μου σηκώνεις το πόδι σου και θα σ’ αφήσω εδώ», τον προειδοποίησε ο Μπραμ. Σε απάντηση το σκυλί κάθισε και τον κοίταξε με θλιμμένα μάτια. «Εγώ στη θέση σου θα χάριζα στη Νέιρνα ένα από τα κουτάβια», του είπε ο Ρος. Ο Μπραμ συμφώνησε μαζί του. Μόλις όμως έκανε ένα βήμα, το σκυλί σηκώθηκε και τον ακολούθησε. Όταν σταμάτησε, το ίδιο έκανε και το σκυλί. Ο Μπραμ έσκυψε να χαϊδέψει τα αυτιά του και ανταμείφθηκε με ένα γλείψιμο στο χέρι του. Αναστέναξε. Μπορεί να μην ήταν η καλύτερη μορφή εξιλέωσης μετά από τη χτεσινή νύχτα, όμως ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει. Ήλπιζε μόνο ότι η γυναίκα του θα έβλεπε την αφοσίωση του σκύλου πίσω από την άσχημη εμφάνισή του. «Έλα, λοιπόν, σκύλε. Πάμε να βρούμε τη Νέιρνα». *** Η Νέιρνα και οι άλλες γυναίκες ετοίμαζαν το δείπνο για τους άντρες. Τα γέρικα χέρια της Τζένι συγκέντρωναν φλασκιά με υδρόμελι και φραντζόλες ψωμί. Η Νέιρνα έβαζε στην άκρη φαγητό για τον Μπραμ, όταν η καμαριέρα της την πλησίασε. «Σου φέρεται καλά, Νέιρνα;» τη ρώτησε με σιγανή φωνή κι έσφιξε το χέρι της με το ροζιασμένο δικό της. «Σου αρέσει που είσαι γυναίκα του;» Το πρόσωπό της θα πρέπει να φανέρωσε αβεβαιότητα, παρ’ όλο που έγνεψε καταφατικά. Η Τζένι πλησίασε περισσότερο και την κοίταξε καλά. «Τι είναι, κόρη μου; Τι σου συμβαίνει; Δε σε έχει χτυπήσει, ελπίζω». «Όχι. Αλλά θέλω να είμαι μια καλή σύζυγος γι’ αυτόν και φοβάμαι πως δεν ξέρω τον τρόπο...» «Ω, αυτό δεν είναι αλήθεια», είπε η Τζένι. «Σε ικανοποίησε στο κρεβάτι;» Η Νέιρνα κοίταξε γύρω της και είδε ότι η Μαργκερίτ και η Λάρεν είχαν πλησιάσει και κρυφάκουγαν. «Εγώ είμαι ικανοποιημένη», είπε. «Αλλά ανησυχώ πως εκείνος θα απογοητευτεί, αφού δεν κάνω παιδιά». «Ανοησίες. Ήσουν παντρεμένη μ’ έναν ηλικιωμένο άντρα με γέρικο σπέρμα. Αυτός ο νέος, δυνατός σύζυγός σου θα σπείρει πολύ σύντομα ένα μωρό στη μήτρα σου. Και θα απολαύσεις το όργωμα, πίστεψέ με». Τα μάγουλα της Νέιρνα έγιναν κατακόκκινα. Ήθελε να έχει έναν καλό γάμο με τον Μπραμ. Να την κοιτάζει όπως τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας ~ 121 ~
τους. Κι ίσως με τον καιρό να την αγαπήσει. «Πώς μπορώ να τον ικανοποιήσω;» ρώτησε. «Δεν ξέρω τι να κάνω». Η ηλικιωμένη γυναίκα άπλωσε το χέρι της και άγγιξε το μάγουλο της αφέντρας της. «Κόρη μου, δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να ικανοποιήσεις τον άντρα σου στο κρεβάτι». Τώρα που οι άλλες γυναίκες δεν έκαναν καμία προσπάθεια να κρύψουν την αδιακρισία τους, η Νέιρνα δεν έκανε επίσης καμία προσπάθεια να ψιθυρίζει. «Νέιρνα, απλώς δεν ξέρεις τη δύναμη που κρατάς στα χέρια σου σαν γυναίκα». Στο ρυτιδωμένο πρόσωπο της Τζένι απλώθηκε ένα πλατύ χαμόγελο. «Κανένας ζωντανός άντρας στον κόσμο δε θα αρνηθεί μια γυμνή γυναίκα που του ζητάει να της κάνει έρωτα». Η ηλικιωμένη χάιδεψε πάλι το χέρι της. «Θα τον γονατίσεις». Η Μαργκερίτ και η Λάρεν άκουγαν χωρίς να κρύβουν το ενδιαφέρον τους. Η Τζένι τους χάρισε ένα συνωμοτικό χαμόγελο. «Και υπάρχουν πολλά ακόμα που μπορώ να σας πω». *** Η Νέιρνα ήταν μαζί με τις άλλες γυναίκες, δίνοντας οδηγίες για το στήσιμο των τραπεζιών και των πάγκων. Είχε τελειώσει, όταν είδε τον Μπραμ να μπαίνει στην αίθουσα. Δεν της χαμογέλασε, υπήρχε όμως μια ένταση στην έκφρασή του που της έφερε νευρικότητα... Σαν να σκόπευε να την κάνει δική του. Τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν και όταν ο Μπραμ πλησίασε κοντά της, όλες οι μνήμες από την προηγούμενη νύχτα επέστρεψαν κατακλύζοντας το νου της. Θυμήθηκε το κορμί του πάνω της, την αίσθηση της σαρκικής ένωσης μαζί του. Η συμβουλή της Τζένι έκανε τη φαντασία της να σκαρώνει νέους τρόπους με τους οποίους μπορούσε να περάσει τη νύχτα μαζί του. Τα μαλλιά του Μπραμ ήταν βρεγμένα όπως και ο χιτώνας του, σαν να είχε κάνει μια στάση για να πλυθεί. Την κοκκινωπή ουλή γύρω από το λαιμό του συμπλήρωναν τα δυο σημάδια γύρω απ’ τους καρπούς του. Δίπλα του προχωρούσε το πιο άσχημο σκυλί που είχε δει η Νέιρνα στη ζωή της. «Ορίστε», είπε ο Μπραμ δείχνοντας το σκυλί. «Δεν είναι πολύ όμορφος, φαίνεται όμως αρκετά φιλικός». «Πήρες σκύλο;» Η Νέιρνα παρατήρησε το σκυλί. Δεν μπορούσε να αποφασίσει αν επρόκειτο για δώρο ή για μια μορφή απολογίας. Ο σκύλος κοίταξε τον Μπραμ σαν να του ζητούσε την άδεια. Όταν εκείνος του έγνεψε καταφατικά, προχώρησε μπροστά και κάθισε στα πίσω πόδια του, ~ 122 ~
γέρνοντας το κεφάλι του να παρατηρήσει τη Νέιρνα. Μετά, ανασηκώθηκε κι ακούμπησε τα μπροστινά πόδια του στα γόνατά της. Η Νέιρνα άπλωσε το χέρι της να το χαϊδέψει κι ο σκύλος ξάπλωσε ανάσκελα και σήκωσε τα πόδια του στον αέρα, εκλιπαρώντας περισσότερα χάδια. «Τον θέλεις;» ρώτησε ο Μπραμ. Η Νέιρνα έσκυψε να χαϊδέψει την κοιλιά του κι ο σκύλος τεντώθηκε ευχαριστημένος. Μια ζεστασιά απλώθηκε στη καρδιά της Νέιρνα. Ποτέ δεν είχε αποκτήσει ένα δικό της σκύλο, αντίθετα από τους αδερφούς της. «Ο Ρος με προειδοποίησε βέβαια πως είναι μεγάλος σε ηλικία. Ίσως προτιμάς ένα σκυλί που δε θα πεθάνει μέσα σε λίγα χρόνια». Η Νέιρνα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. Στα μάτια του σκυλιού υπήρχε απόλυτη αφοσίωση, σαν να ήταν διατεθειμένος να την ακολουθήσει οπουδήποτε. «Θα τον κρατήσω». «Είσαι σίγουρη;» Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. «Μπραμ, είναι πολύ γλυκό από μέρους σου, σε ευχαριστώ». Εκείνος απλώς έκλινε ελαφρά το κεφάλι του. «Αν δεν έχεις αντίρρηση», συνέχισε η Νέιρνα, «κανόνισα να δειπνήσουμε στην αποθήκη». Ήθελε να του μιλήσει για τα γυάλινα τεχνουργήματα της Λάρεν, κρυφά από τον Άλεξ. Αλλά ο Μπραμ την κοίταξε με τρόπο που υπαινισσόταν έναν πολύ διαφορετικό λόγο για τον οποίο έπρεπε να μείνουν μόνοι. Η Νέιρνα ένιωσε αμήχανα. «Αν προτιμάς να φάμε μαζί με τον Άλεξ και τους υπόλοιπους, δεν έχω αντίρρηση». «Θα προτιμούσα να μείνουμε μόνοι», της είπε ήρεμα. «Εντάξει. Θα πάρω το φαγητό και θα σε βρω εκεί». Όταν ο Μπραμ έφυγε, η Νέιρνα πήγε να πάρει το φαγητό που είχε κρατήσει νωρίτερα. Ο σκύλος την ακολούθησε, μυρίζοντας με ενδιαφέρον το μικρό δέμα στα χέρια της. Η Νέιρνα προχωρούσε αργά, νιώθοντας νευρικότητα για την επερχόμενη νύχτα. Αν και ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, δεν ένιωθε καμία σιγουριά για τον εαυτό της. Χρησιμοποίησε το στόμα σου, είχε πει η Τζένι. Και προπαντός τη γλώσσα σου. Ήταν αποφασισμένη να σαγηνεύσει τον άντρα της και να μην αφήσει την ντροπαλότητα να την εμποδίσει. Όσο περισσότερες φορές έσμιγε με τον άντρα της, τόσο περισσότερο θα αυξάνονταν οι πιθανότητές της να αποκτήσει παιδί. Άνοιξε την πόρτα και είδε τον Μπραμ να στέκεται στο βάθος της καλύβας. Το στόμα της στέγνωσε όταν τον είδε να πλησιάζει κοντά της και να κλείνει την πόρτα πίσω της. «Θα πρέπει να φέρω λίγο νερό για το σκύλο», του είπε αμήχανη. «Εσύ ~ 123 ~
άρχισε να τρως». Ο Μπραμ την εμπόδισε να φύγει. Πήρε το χέρι της και το χάιδεψε. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά κι η Νέιρνα κοκάλωσε. Το μόνο που έκανε όμως ο άντρας της ήταν να φέρει την παλάμη της στα χείλη του. «Θα σε περιμένω», της είπε. Δίχως να βιάζεται, η Νέιρνα πήγε να φέρει τροφή και νερό για το σκύλο. Στο δρόμο, αποφάσισε να τον ονομάσει Καν. Όμως, ακόμα φοβόταν να γυρίσει κοντά στον Μπραμ. Θα έπρεπε να γδυθεί μπροστά του, να του αποκαλύψει κάθε σημείο του κορμιού της. Η σκέψη αυτή της έφερνε ρίγη. Την προηγούμενη φορά, το σκοτάδι έκρυβε τα ψεγάδια της. Τι θα γινόταν όμως αν δεν άρεσε στον Μπραμ; Ο ουρανός απειλούσε και πάλι με βροχή κι έτσι η Νέιρνα πήγε μέσα στην καλύβα την τροφή και το νερό του σκύλου. Χάιδεψε το κεφάλι του και όταν βεβαιώθηκε πως το ζώο είχε ό,τι χρειαζόταν, πήγε κοντά στο σύζυγό της. Ο Μπραμ καθόταν πάνω σ’ ένα τσουβάλι με κριθάρι. Μπροστά του είχε το φαγητό που είχε εξασφαλίσει για τους δυο τους η Νέιρνα: πέστροφα, την οποία νωρίτερα είχε ψαρέψει ένας από τους άντρες στη λίμνη, μαζί με πίτες από βρόμη και μια κούπα με υδρόμελι. «Δε θα φας;» τον ρώτησε. Ο Μπραμ έγειρε μπροστά, στηρίζοντας τους καρπούς πάνω στα γόνατά του. «Ναι». Πήρε μία από τις πίτες, την έκοψε στα δύο και πρόσφερε τη μισή στη Νέιρνα. Εκείνη κάθισε να φάει κοντά του. Μολονότι η όρεξή του είχε βελτιωθεί, ο Μπραμ ήταν κάπως σφιγμένος. Σαν να πάλευε με τον εαυτό του. Η Νέιρνα είδε τα γδαρσίματα και τους ρόζους στα χέρια του από το τσεκούρι. «Πότε έγιναν αυτά;» τον ρώτησε ανήσυχη. «Σήμερα, όταν δούλευα στο σπίτι μας. Δεν είναι τίποτα». Σηκώθηκε όρθιος και την τράβηξε από το χέρι να σηκωθεί κι εκείνη. «Νέιρνα, μου είπες αλήθεια ότι χτες δε σε πόνεσα;» Εκείνη κατάφερε να του γνέψει καταφατικά, αλλά τα μάγουλά της πήραν φωτιά. Ήξερε πως δεν είχε λόγο να τον φοβάται κι όμως έκανε ένα βήμα πίσω. Η πλάτη της κόλλησε πάνω στον ξύλινο τοίχο. Ο Μπραμ στάθηκε μια ανάσα μακριά της και ακούμπησε τα χέρια του στους γοφούς της. «Υπάρχουν πολλά πράγματα που θέλω να σου πω», της είπε. «Αλλά δεν ήμουν ποτέ καλός στα λόγια». Γεμάτος έξαψη, κάλυψε το στόμα της με το δικό του. Τα γόνατα της Νέιρνα λύγισαν, όπως και οι αντιστάσεις της. Τα χείλη του ταξίδεψαν καυτά στην ευαίσθητη επιδερμίδα του λαιμού της και την πυρπόλησαν. Μαζί και ολόκληρο το κορμί της. Το γεμάτο πάθος βλέμμα του την έκανε να ριγήσει. Ο Μπραμ έδειχνε σαν να μη σκόπευε να κοιμηθεί καθόλου ~ 124 ~
ολόκληρη τη νύχτα. Η Νέιρνα ξεροκατάπιε κι έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια της. Ήταν καιρός να ακολουθήσει τη συμβουλή της Τζένι. Έλυσε τα κορδόνια στο κορσάζ του γκρι φορέματός της και το πέρασε πάνω από το κεφάλι της. Το ολόγυμνο κορμί της αισθάνθηκε την ψύχρα της ατμόσφαιρας. Ο Μπραμ την κοιτούσε σαν να πάλευε με τον εαυτό του. Το βλέμμα του ταξίδεψε στις καμπύλες της, αλλά δε βγήκε λέξη από τα χείλη του. Η Νέιρνα ένιωσε εκτεθειμένη, ευάλωτη και αμήχανη. Προσπάθησε να σκεπάσει τα στήθη της με τα χέρια της, αλλά ο Μπραμ τα έπιασε και τα απομάκρυνε. «Μην το κάνεις», είπε τρυφερά. «Θέλω να σε δω. Μην κρύβεσαι από μένα, α γκέολ». Την οδήγησε ως το στρώμα. Τα γόνατα της Νέιρνα έτρεμαν καθώς ο Μπραμ την έβαζε να ξαπλώσει. Έκλεισε τα μάτια της και κουλουριάστηκε στο ένα πλευρό της. Πίσω της η ζεστασιά του κορμιού του κάλυψε τον κενό χώρο. «Φοβάσαι;» τη ρώτησε ο Μπραμ. Η Νέιρνα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. Δεν έβρισκε τα λόγια για να εκφράσει όλα αυτά που ένιωθε. Έτρεμε σύγκορμη όταν το χέρι του την αγκάλιασε από τη μέση και τη γύρισε προς το μέρος του. Οι σκέψεις της σκορπίστηκαν όταν τα ακροδάχτυλά του άρχισαν να εξερευνούν το κορμί της, σαν να ήθελε ο άντρας της να μάθει κάθε εκατοστό του κορμιού της. Αισθάνθηκε τις θηλές της να σκληραίνουν και μια μυστηριώδης αντανακλαστική ανάγκη γεννήθηκε ανάμεσα στους μηρούς της. Το στόμα του Μπραμ ταξίδεψε από τον ώμο της ως τη θηλή της. Όμως η Νέιρνα είχε την παράξενη αίσθηση ότι εκείνος ήταν συγκεντρωμένος στον εαυτό του. Σαν να ήθελε να έχει απόλυτο έλεγχο κάθε κίνησής του. Προσπάθησε να τον αγγίξει, αλλά ο Μπραμ κράτησε τα χέρια της ακίνητα πάνω από το κεφάλι της. «Όχι», την πρόσταξε. «Χτες τη νύχτα έχασα τον εαυτό μου και σε πήρα χωρίς να νοιαστώ για τις ανάγκες σου». Με το ένα χέρι του διέγραψε την καμπύλη των γοφών της και έφτασε ως τα γόνατά της. Όταν ένιωσε το χέρι του ανάμεσα στους μηρούς της, η Νέιρνα δεν μπόρεσε να συγκρατήσει μια μικρή κραυγή. «Απόψε θέλω να νιώσεις όμορφα», είπε ο Μπραμ και αντικατέστησε το χέρι του με το στόμα του. Φίλησε πρώτα το στομάχι της, μετά την κοιλιά της κι ύστερα κατέβηκε χαμηλότερα. Προσκυνούσε το κορμί της σαν να ήταν κάτι ιερό. «Κλείσε τα μάτια σου», της ψιθύρισε. Η Νέιρνα υπάκουσε και ένιωσε την ανάσα του να ζεσταίνει την ευαίσθητη περιοχή που περιέκλειε το φύλο της. ~ 125 ~
«Μπραμ», ψιθύρισε. Άπλωσε το χέρι της στα μαλλιά του κι ο Μπραμ ανασήκωσε το κεφάλι του και την κοίταξε. «Δε μου φαίνεται σωστό να μη σε αγγίζω», παραπονέθηκε η Νέιρνα, που ήθελε να μοιραστούν αυτή τη στιγμή. Η σημαδεμένη σάρκα στην πλάτη του ήταν τραχιά και οι υγιείς επιφάνειες λείες. Τα καστανά μάτια του κοίταξαν βαθιά μέσα στα δικά της καθώς εκείνη εξερευνούσε με τη σειρά της την υφή της επιδερμίδας των ώμων του. «Μην το κάνεις, Νέιρνα. Θα είναι καλύτερα έτσι». Απομάκρυνε τα χέρια της από πάνω του και η Νέιρνα σάστισε. Η Τζένι της είχε πει ότι όλοι οι άντρες ήθελαν το γυναικείο χάδι, πως αν τον φιλούσε σε οποιοδήποτε σημείο του κορμιού του, ο Μπραμ θα το απολάμβανε. Δεν πρόλαβε να εκφράσει την απορία της, επειδή την επόμενη στιγμή τα δάχτυλά του άγγιξαν απροειδοποίητα τις πτυχές του φύλου της. Η Νέιρνα κυριεύτηκε από ντροπή και συνάμα από μια έντονη διέγερση. Ο Μπραμ τη χάιδευε διστακτικά, με σκοπό να ανακαλύψει τι της άρεσε. Κι όταν χαμήλωσε το στόμα του στο μπουμπούκι της ηδονής της με απερίγραπτη τρυφερότητα, η Νέιρνα πίστεψε πως θα εκραγεί από το συνωστισμό των αισθήσεων που της προκάλεσε. Έσφιξε το σκέπασμα στις γροθιές της, ένιωσε την ένταση να της φέρνει δάκρυα στα μάτια, τέντωσε το κορμί της προς το στόμα του, επιζητώντας το ξέσπασμα που πλησίαζε. «Σε θέλω μέσα μου», τον ικέτεψε. «Σε παρακαλώ». Αλλά η παράκλησή της δεν μπόρεσε και πάλι να κάμψει τον αυτοέλεγχό του. Άπλωσε τα χέρια της και προσπάθησε να τον ξεγυμνώσει. Αλλά την ίδια στιγμή, ένιωσε το δάχτυλό του μέσα της. Η Νέιρνα δάγκωσε τα χείλη της για να μη φωνάξει. Η ανάσα της άρχισε να βγαίνει λαχανιασμένη και το κορμί της να τρέμει. Ο Μπραμ επιτάχυνε το ρυθμό της κίνησής του και ο αντίχειράς του πίεσε το κέντρο της ηδονής της. Χωρίς να πάρει στιγμή τα μάτια του από πάνω της, έσκυψε να φιλήσει το στήθος της. Η Νέιρνα βυθίστηκε σ’ ένα καυτό ντελίριο. Το κορμί της συγκλονίστηκε από σπασμούς και η κραυγή της ηδονής της ξεπήδησε από τα χείλη της. Ο Μπραμ συνέχισε να τη χαϊδεύει, ενώ οι σπασμοί της υποχωρούσαν. Της είχε χαρίσει ικανοποίηση, αλλά τώρα η Νέιρνα ήθελε κάτι περισσότερο από αυτόν. Τα χέρια της πήγαν στα κορδόνια του παντελονιού του, αλλά ο Μπραμ την εμπόδισε. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Όχι απόψε, Νέιρνα». Απόψε ήθελε μονάχα να την αγγίξει, να μην πάρει τίποτα για τον εαυτό του. ~ 126 ~
Όμως, για τη Νέιρνα, η ερωτική πράξη έχανε έτσι το νόημά της. Πίστευε ο Μπραμ πως θα της άρεσε να νιώθει ηδονή χωρίς εκείνον; Δεν καταλάβαινε γιατί τιμωρούσε έτσι τον εαυτό του, αλλά φαινόταν πως σκόπευε κάτι τέτοιο. «Θέλω ένα παιδί, Μπραμ», ψιθύρισε. «Και σε χρειάζομαι μέσα μου για να γίνει αυτό». Ο Μπραμ δε μίλησε. Η Νέιρνα άπλωσε το χέρι της να χαϊδέψει το πρόσωπό του. «Κοίταξέ με, Μπραμ». Την κοίταξε και εκείνη είδε στα μάτια του την παράφορη ανάγκη που τον έκαιγε. Αυτή τη φορά δε θα τον άφηνε να την απομακρύνει. Θα χρησιμοποιούσε τη δύναμη της σαγήνης της. Η πρώτη νύχτα τους ήταν η πρώτη δική του ερωτική νύχτα. Η δεύτερη έπρεπε να είναι ακόμα καλύτερη. Ήξερε κι εκείνη να δείχνει πείσμα. «Τώρα θα μ’ αφήσεις να σε δω γυμνό», τον διέταξε κι έπιασε την άκρη του χιτώνα του. «Νέιρνα...» «Όχι!» Σηκώθηκε και πήγε στα πράγματά της, βαδίζοντας αργά και σαγηνευτικά. Βρήκε το μαχαίρι της και γύρισε κοντά στον άντρα της. «Είμαι λογική γυναίκα. Εσύ όμως δε συμπεριφέρεσαι σαν λογικός άντρας. Ή θα βγάλεις τώρα τα ρούχα σου ή θα σου τα σκίσω εγώ». Τον κοίταξε κραδαίνοντας το μαχαίρι. «Λοιπόν, τι αποφασίζεις;» Ο Μπραμ ανασηκώθηκε στο στρώμα, στηρίχτηκε στον αγκώνα του και την κοίταξε με ενδιαφέρον. «Δε θα το τολμήσεις», είπε. Η Νέιρνα κάθισε στο στομάχι του καβαλικευτά κι ακούμπησε το μαχαίρι στο στέρνο του. Μετά έπιασε το χιτώνα του και έκανε ένα μικρό σκίσιμο. «Έτσι λες;» Ο Μπραμ κοίταξε το μαχαίρι, αλλά δεν έδειξε την ίδια νευρικότητα όπως άλλοτε. Αντίθετα, παρακολουθούσε με ενδιαφέρον. Η Νέιρνα έπιασε τις δυο άκρες του υφάσματος και το άνοιξε στα δύο. Το στήθος του αποκαλύφθηκε γυμνό μπροστά της και, γέρνοντας επάνω του, η Νέιρνα ακούμπησε εκεί τα γυμνά της στήθη. Τα βλέφαρα του Μπραμ βάρυναν από πόθο. «Κατέστρεψες το χιτώνα μου». Εκείνη ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της. «Το ίδιο θα κάνω και με το παντελόνι σου, εκτός αν πάψεις να με αρνείσαι». Ο Μπραμ σταύρωσε τα χέρια πίσω απ’ το κεφάλι του. «Και τι σκοπεύεις να κάνεις;» Δεν ήξερε ακριβώς, αλλά της είχε δώσει την άδεια να κατεβάσει το παντελόνι του κι έτσι το έκανε. Είδε το ερεθισμένο φύλο του και το πήρε στο χέρι της, απολαμβάνοντας τη βελούδινη υφή του. ~ 127 ~
Ήξερε πως μπορούσε να του χαρίσει ηδονή χαϊδεύοντάς τον έτσι, εκείνη όμως ήθελε να δοκιμάσει κάτι άλλο. Αν και ντρεπόταν, χαμήλωσε το στόμα της επάνω του. Η αντίδραση του άντρα της ήταν άμεση και εκφράστηκε με ένα βογκητό. «Νέιρνα, δεν... Τι κάνεις;» Εκείνη χρησιμοποιούσε τη γλώσσα της για να χαϊδέψει το μήκος του και να γευτεί την κορυφή του. «Σε αποπλανώ». Ο Μπραμ πέρασε τα δάχτυλά του μέσα στα μαλλιά της και βόγκησε πάλι. Πιο δυνατά. «Νέιρνα, δε νομίζω ότι θα μπορέσω να συγκρατηθώ αν συνεχίσεις έτσι...» Τον άφησε, αλλά έμεινε καθιστή πάνω στο στομάχι του. Τώρα ήξερε ότι η Τζένι είχε δίκιο. Είχε πράγματι την ικανότητα να χαρίσει την ηδονή στον άντρα της. Ο Μπραμ τη μετακίνησε πάνω στον σκληρό ανδρισμό του και η Νέιρνα τον πήρε μέσα της μ’ ένα ρίγος ευχαρίστησης. «Μήπως σε πονάω;» τον ρώτησε κι άρχισε να κινείται αργά επάνω του. Ο Μπραμ είχε μια έκφραση σαν να πονούσε. Με κάθε κίνησή της, το κορμί του σκλήραινε περισσότερο. Η Νέιρνα σκέφτηκε ότι ο προηγούμενος σύζυγός της αύξανε κάποιες φορές το ρυθμό του. Πειραματίστηκε, μιμούμενη την παλινδρομική κίνηση που θυμόταν. Κατά παράξενο τρόπο, αυτή η κίνηση γέννησε μέσα της τον ίδιο πόθο που την είχε κυριεύσει νωρίτερα, όταν τη χάιδευε ο Μπραμ. Ο Μπραμ την άρπαξε από τη μέση κι άρχισε να κινείται στο ρυθμό της. Η Νέιρνα ένιωσε την ανάσα της να κόβεται και το κορμί της να κυριεύεται από μια ένταση που την οδηγούσε στην έκσταση. Κι ύστερα το ένιωσε. Το παλλόμενο κορμί της έλιωσε επάνω του, υγρό και τρεμάμενο, ενώ ο Μπραμ συνέχιζε να κινείται μέσα της. Οι παλάμες του αγκάλιασαν τα στήθη της και μια κραυγή απελευθέρωσης βγήκε από κάπου βαθιά στο στήθος του, όταν την ένιωσε να καταρρέει πάνω του. Η Νέιρνα δε θα μπορούσε ποτέ να εκφράσει με λέξεις τα συναισθήματα που ένιωθε. Έτσι, έμεινε ξαπλωμένη επάνω του, ενώ τα κορμιά τους ήταν ακόμα ενωμένα. Αναρωτήθηκε μόνο αν είχε καταφέρει με κάποιον τρόπο να γκρεμίσει τα σκοτεινά τείχη του άντρα της.
~ 128 ~
Κεφάλαιο 15 Το επόμενο πρωί, ο Μπραμ σήκωσε το βαρύ δίκοπο ξίφος με τα δυο χέρια του σχηματίζοντας στον αέρα ένα μεγάλο τόξο. Η λεπίδα άστραψε στον πρωινό ήλιο και εκείνος πήρε θέση απέναντι από τον Ρος. Αν και είχε δυναμώσει αρκετά τις τελευταίες εβδομάδες, δεν ήταν ακόμα αρκετά γρήγορος. Το ξίφος του συγκρούστηκε με την ασπίδα του Ρος. Δεν ένιωθε πια την αδυναμία των πρώτων ημερών. Ζύγιζε το βάρος του όπλου στα χέρια του και χαιρόταν τη μάχη. Δεν είχε έρθει ακόμα καμία απάντηση από τους αγγελιοφόρους που είχε στείλει ο Άλεξ. Δεν είχαν καταφέρει να εντοπίσουν τον Κάλεμ και η υπομονή του Μπραμ έφτανε στα όριά της. Ήθελε να βρίσκεται ανάμεσα στους άντρες της αποστολής. Ύστερα από τη μάχη στο Κέρνρος, ήξερε πως στο Γκλεν Άριν θα περνούσε πιο εποικοδομητικά το χρόνο του, προετοιμαζόμενος για την επόμενη επίθεση των Άγγλων. Η ανησυχητική σιωπή τού λόρδου του Κέρνρος τον έκανε ακόμα περισσότερο καχύποπτο. Σήκωσε άλλη μια φορά το ξίφος στον αέρα και η λεπίδα χτύπησε δυνατά την ασπίδα του Ρος. «Βελτιώνεσαι», σχολίασε εκείνος. «Αλλά είσαι πολύ σφιγμένος, μικρέ. Πιο ήρεμα. Κινήσου μαζί με το ξίφος κι άφησέ το να γίνει μέρος του εαυτού σου». Ο Μπραμ προσπάθησε να χαλαρώσει τις κινήσεις του, αλλά η ένταση τον έκανε να κρατάει σφιχτά τη σιδερένια λαβή του ξίφους. Καθώς αγωνιζόταν διατηρούσε τον αυτοέλεγχό του σθεναρά και ήταν συγκεντρωμένος στην ακρίβεια των κινήσεών του. Ιδρώτας κυλούσε από το μέτωπό του. Τα λεπτά περνούσαν και εκείνος απαντούσε τώρα στα χτυπήματα του Ρος, σηκώνοντας το ξίφος του και με τα δύο χέρια. Το μυαλό του άρχισε να ξεμακραίνει και όταν είδε τη γυναίκα του να περνάει πιο πέρα, αφαιρέθηκε αρκετά ώστε να δεχτεί τη λεπίδα του Ρος στο χέρι του. Ο πόνος ήταν οξύς και το αίμα ανάβλυσε από το τραύμα. Η Νέιρνα έτρεξε κοντά του, αλλά ο Μπραμ δεν άκουσε ούτε τις δικές της αγωνιώδεις κραυγές ούτε τις βλαστήμιες του Ρος. Κοίταζε επίμονα το αίμα που κυλούσε στο μπράτσο του. Άφησε το ξίφος κάτω κι έβγαλε το χιτώνα του. Τον έκανε επίδεσμο για να σταματήσει το αίμα και αργά περπάτησε ως την άκρη της λίμνης. «Μπραμ». Η Νέιρνα τον ακολούθησε, κοιτάζοντας το μπράτσο του . «Είσαι καλά;» Της έγνεψε καταφατικά χωρίς να κόψει το βήμα του. Η ροή του αίματος λιγόστευε και το τραύμα δεν ήταν σοβαρό, αν και θα έπαιρνε μερικές μέρες για να γιατρευτεί. ~ 129 ~
«Είμαι εντάξει», απάντησε. Τον εκνεύριζε το γεγονός ότι είχε χάσει τη αυτοσυγκέντρωσή του. Όσο κι αν είχαν βελτιωθεί οι επιδόσεις του, δεν ήταν ακόμα ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Έπρεπε να είναι έτοιμος για τη μάχη εναντίον των Άγγλων, αμέσως μόλις έβρισκαν τον Κάλεμ. «Θέλεις να σου ράψω το τραύμα;» ρώτησε η Νέιρνα. «Όχι. Είναι επιφανειακό». Γονάτισε δίπλα στο ποτάμι και βούτηξε το μπράτσο του στο νερό ξεπλένοντας το αίμα. Ο πρωινός ήλιος ζέστανε το δέρμα του και, με κάποια καθυστέρηση, ο Μπραμ συνειδητοποίησε πως είχε γυμνώσει την πλάτη του στη Νέιρνα. Δίχως να του πει λέξη εκείνη χάιδεψε τις ουλές του, ιχνηλατώντας με απέραντη τρυφερότητα τα χρόνια του παρελθόντος του. Σαν να μπορούσε να αφαιρέσει με το χέρι της τα σημάδια της φυλακής. Όμως, ο Μπραμ δεν ήθελε να ακουμπάει κανείς αυτό το κομμάτι της ζωής του. Σηκώθηκε όρθιος και έκρυψε τη σημαδεμένη πλάτη του από το βλέμμα της Νέιρνα. Όταν την κοίταξε, είδε τα μάγουλά της να κοκκινίζουν. Μπούκλες από τα καστανά μαλλιά της ξέφευγαν από την κοτσίδα της και πλαισίωναν το πρόσωπό της. Η ανάγκη του να την πάρει στην αγκαλιά του και να ενωθεί μαζί της ήταν απίστευτη. «Σήμερα θα τελειώσουμε το σπίτι», της είπε. «Πάω εκεί να συνεχίσω». «Θα έρθω να βοηθήσω», προσφέρθηκε η Νέιρνα. «Είσαι στ’ αλήθεια εντάξει ή έτσι λες;» τον ρώτησε κοιτώντας το τραυματισμένο μπράτσο του. «Έχω πάθει χειρότερα», αποκρίθηκε ο Μπραμ. Έσκυψε το κεφάλι της και έκανε ένα βήμα κοντά του. «Κάποια μέρα, ελπίζω να με εμπιστευθείς αρκετά ώστε να μου μιλήσεις γι’ αυτό». Ο Μπραμ δε σκόπευε να το κάνει. Τι θα ωφελούσε να της μιλήσει για τα χρόνια της φυλακής; Το παρελθόν δεν άλλαζε και δεν υπήρχε κανένας λόγος να γυρίζει σ’ αυτό. Η Νέιρνα είδε πίσω της το σκύλο τους. Καθόταν ήρεμα και περίμενε το αφεντικό του. Όπως περίμενε και η Νέιρνα μήπως ο Μπραμ άλλαζε γνώμη. «Υπάρχει κάτι ακόμα που θέλω να κουβεντιάσουμε», είπε δειλά. «Έχω κάποια πράγματα που θέλω να πουλήσω στην ενορία του Ινβέριστον. Είναι οχτώ χιλιόμετρα από δω και χρειάζομαι ένα συνοδό. Θα είμαι πίσω πριν νυχτώσει». Δαγκώθηκε, σαν να του έκρυβε κάτι. Ο Μπραμ δεν ήξερε αν του έλεγε ή όχι την αλήθεια, όμως δεν ήθελε να την αφήσει να απομακρυνθεί από το κάστρο, όσο υπήρχε η απειλή της επίθεσης των Άγγλων. «Δεν έχουμε ανάγκη από χρήματα αυτή τη στιγμή, Νέιρνα. Θα προτιμούσα να μείνεις εδώ». «Μπορεί να με συνοδέψει ο Ντούγκαλ», πρότεινε εκείνη. «Τα κατάφερε ~ 130 ~
μια χαρά όταν πήγαμε στο Λόχαρ». «Δε θέλω να φύγεις από το Γκλεν Άριν», επέμεινε ο Μπραμ. «Όχι ακόμα». «Τότε, θα μπορούσα να βρω κάποιον να πάει για λογαριασμό μου. Θα κερδίσουμε πολλά χρήματα». «Γιατί είναι τόσο σημαντικό για σένα;» Τον κοίταξε κατάματα. «Επειδή τα χρήματα μας δίνουν δύναμη. Κι αν είναι να αντιμετωπίσουμε πάλι τους Άγγλους, θα πρέπει να είμαστε ικανοί να τα βγάλουμε πέρα. Έριξα ματιά στους λογαριασμούς του κάστρου. Θα μπορούσαν να γίνουν πολλές βελτιώσεις...» «Μην το ξανακάνεις», τη διέκοψε ο Μπραμ απότομα. Αμέσως την αποζημίωσε για τον τραχύ του τόνο μ’ ένα φιλί. «Ο Άλεξ είναι ο αρχηγός. Τα έσοδα του Γκλεν Άριν δεν πρέπει να απασχολούν εσένα». «Ναι, αλλά με απασχολούν», επέμεινε εκείνη και ο Μπραμ είδε τα μάτια της να πετούν σπίθες. «Δεν καταλαβαίνεις. Δεν ξέρω ούτε να υφαίνω ούτε να γνέθω. Είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω». Του ήταν αδύνατον να βρει μια κατάλληλη απάντηση. Έτσι κι αλλιώς όμως, η Νέιρνα δεν είχε τελειώσει με τα επιχειρήματά της. «Όταν έφυγες, ακόμα και την εποχή που ήμουν παντρεμένη με τον Άιβερ, έμαθα πώς να βγάζω χρήματα. Έμαθα πώς να εξοικονομώ, πώς να παζαρεύω». Στην έκφρασή της υπήρχε ένας ζήλος τον οποίο ο Μπραμ δεν είχε ξαναδεί. «Μπορώ να κάνω το ίδιο κι εδώ». Εκείνος δε μίλησε, μόνο την κοιτούσε σκεφτικός. Το βλέμμα του έπεσε στο φθαρμένο μάλλινο φόρεμά της. «Ξέρω ότι φροντίζεις για τους άλλους. Πότε όμως ήταν η τελευταία φορά που αγόρασες κάτι για τον εαυτό σου; Ένα καινούριο φόρεμα ή μια κορδέλα;» Η Νέιρνα τον κοίταξε σαστισμένη. «Γιατί να το κάνω αυτό; Είναι πιο σημαντικό να έχει το κλαν μας αρκετά εφόδια για το χειμώνα». «Και όχι ρούχα;» Με το δάχτυλό του αποκάλυψε μία από τις τρύπες στο ύφασμα. Η Νέιρνα πισωπάτησε. «Μην το κάνεις αυτό. Είμαι καλά όπως είμαι». «Γιατί όμως οι δικές σου ανάγκες να μετρούν λιγότερο από τις ανάγκες των άλλων; Είσαι η σύζυγός μου, όχι καμιά ζητιάνα». Η Νέιρνα δεν απάντησε. Σαν να μην πίστευε ότι της άξιζε κάτι παραπάνω. «Δε χρειάζεται να αποδείξεις την αξία σου, Νέιρνα. Κι ούτε να πουλήσεις τα πράγματά σου, μόνο και μόνο για να κερδίσεις μερικά χρήματα για το κλαν μας». Εκείνη σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος και η αμηχανία επέστρεψε στο πρόσωπό της. «Δε σκόπευα να πουλήσω δικά μου πράγματα. Κι ούτε πρόκειται για μένα. Είναι για τη Λάρεν». Ο Μπραμ ακούμπησε στον κορμό μιας σημύδας. «Γιατί θέλεις να πουλήσεις κάτι για λογαριασμό της Λάρεν;» ~ 131 ~
«Επειδή εκείνη δε θέλει να το μάθει ο Άλεξ. Είναι κάτι που έφτιαξε η ίδια, όχι κάτι που ανήκει στον αδερφό σου», του εξήγησε. «Και υποσχέθηκα να το κρατήσω μυστικό». Δεν του άρεσε η τροπή αυτής της συζήτησης. «Όχι, Νέιρνα. Δε θα ανακατευτείς». «Χρειάζεται βοήθεια», επέμεινε εκείνη. «Και πιστεύω στο ταλέντο της. Αντίθετα από τον Άλεξ». Κάθισε πάνω σ’ ένα πεσμένο κούτσουρο και αγκάλιασε τα γόνατά της. Η θλίψη στη φωνή της έκανε την καρδιά του Μπραμ να σφιχτεί. «Θα έπρεπε να τον εμπιστεύεται περισσότερο», είπε. «Ο Άλεξ δε θα της γύριζε ποτέ την πλάτη του». «Κοίταξέ τους, Μπραμ. Δεν την αγαπάει και σίγουρα δεν τον ενδιαφέρει με τι ασχολείται η Λάρεν. Γιατί νομίζεις ότι εκείνη φεύγει συνέχεια από το κάστρο;» Ο Μπραμ πήρε το χέρι της και την τράβηξε να σηκωθεί. «Και τι σημασία έχει αν την αγαπάει ή όχι; Φροντίζει κι αυτή και τα παιδιά τους». Η Νέιρνα τον κοίταξε στα μάτια και είδε μέσα τους μια κούραση που δεν είχε προσέξει πριν. «Δε θέλω να γίνω κι εγώ έτσι, Μπραμ». «Τι θέλεις, Νέιρνα;» Η φωνή του είχε μια σκληρότητα που την έκανε να τραβηχτεί σαν να είχε δεχτεί χτύπημα. «Θέλω να σ’ αγαπώ», ψιθύρισε. «Μην το λες αυτό. Αν ήξερες όσα έχω κάνει...» «Δε μιλάς ποτέ γι’ αυτά». Έγειρε το μέτωπό της στο στήθος του. «Και ξέρω ότι αυτό σε βασανίζει». Ο Μπραμ την απομάκρυνε από πάνω του, αλλά εκείνη πλησίασε και πάλι. «Τι έχει συμβεί, Μπραμ;» Εκείνος γύρισε και κοίταξε το σπίτι τους και τους λόφους τριγύρω τους. Για πολλή ώρα δεν είπε τίποτα, διερωτώμενος αν θα έπρεπε να παραδεχτεί την αλήθεια. Η Νέιρνα ήθελε να τον αγαπά. Έπρεπε να της δώσει να καταλάβει πως δεν ήταν ο άντρας που εκείνη νόμιζε. «Όλο το καλοκαίρι παρατηρούσα τους φρουρούς. Μάθαινα τις συνήθειές τους», άρχισε να λέει. «Τι ώρα έτρωγαν, τι ώρα πήγαιναν για ύπνο. Έσκυβα το κεφάλι και προσπαθούσα να περνάω απαρατήρητος». Η Νέιρνα τον άκουγε με προσοχή, με υπερβολική συμπόνια στην έκφρασή της. Ο Μπραμ ανάγκασε τον εαυτό του να συνεχίσει, επειδή της όφειλε την αλήθεια. Είχε κάνει μια ασυγχώρητη επιλογή. Κι αυτό τον στοίχειωνε ακόμα. «Μια νύχτα, μετά το χτίσιμο ενός τοίχου, προσποιήθηκα πως λιποθύμησα. Ένας από τους φρουρούς ήρθε να δει τι συνέβη... Του τσάκισα το πρόσωπο με μια πέτρα κι έτρεξα προς το άνοιγμα που είχαμε αφήσει στο τείχος». Έτριψε τα μάτια του πριν συνεχίσει. «Φώναξα στον Κάλεμ να με ακολουθήσει. Αλλά δυο φρουροί τον είχαν κιόλας αρπάξει και απειλούσαν να ~ 132 ~
τον σκοτώσουν». Η Νέιρνα πήρε το χέρι του και το έσφιξε, σαν να προσπαθούσε να εξαλείψει τις ενοχές του. «Διάλεξα τη δική μου ζωή αντί για τη δική του», ομολόγησε ο Μπραμ. «Έφυγα τη στιγμή που μπορούσαν να τον σκοτώσουν». «Αλλά δεν το έκαναν. Η Μαργκερίτ είπε πως είναι ακόμα ζωντανός». «Χίλιες φορές αναρωτήθηκα αν πήρα τη σωστή απόφαση. Έβαλα σε κίνδυνο τη ζωή του. Δεν ήξερα αν θα πραγματοποιούσαν την απειλή τους ή όχι. Αν, όμως, δεν έφευγα, θα ήμαστε κι οι δυο νεκροί». Σταμάτησε να πάρει μια ανάσα. «Τον άφησαν να ζήσει, επειδή έπρεπε να κυνηγήσουν εμένα. Έτρεχα δύο μέρες, ώσπου έφτασα στο Μπάλαλοχ». Περίμενε να δει τη Νέιρνα να αποτραβιέται. Να δει απογοήτευση ή αποστροφή στα μάτια της για τη δειλία του. Αντί γι’ αυτό, την άκουσε να τον καθησυχάζει. «Δε φταις εσύ. Και ξέρω πως θα τον ελευθερώσεις». Την κοίταξε κατάματα. «Δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου που τον εγκατέλειψα». Χάιδεψε την απαλή επιδερμίδα του λαιμού της. «Πρέπει να τον βρω, Νέιρνα». Ο Μπραμ τράβηξε το χέρι του. Δεν ήθελε τον οίκτο της. Ούτε ήθελε να ξέρει ποια γνώμη είχε τώρα γι’ αυτόν. *** «Είσαι σίγουρη;» ρώτησε η Λάρεν. Κρατούσε το τυλιγμένο γυαλί σαν να ήταν το πρωτότοκο παιδί της. «Δε νομίζω πως θα θέλει κανείς να το αγοράσει». «Χτίζουν μια καινούρια εκκλησία στο Ινβέριστον», την πληροφόρησε η Νέιρνα. «Όλοι οι ιερείς στα Χάιλαντς θα ζηλέψουν τους υαλοπίνακές σου». «Κι αν δεν είναι αρκετά καλό;» Η Λάρεν κοίταξε φοβισμένη τη Νέιρνα καθώς έπαιρνε το γυαλί από τα χέρια της. «Τα έργα σου θα ενθουσιάσουν τους καλόγερους», είπε η Μαργκερίτ. «Είναι άξια να στολίσουν ένα μοναστήρι». Αν και η Λάρεν δε φαινόταν να έχει πειστεί, η Νέιρνα έκρυψε το δερμάτινο δέμα κάτω απ’ το μανδύα της και πήγε εκεί όπου την περίμενε ο Ντούγκαλ. «Θα είσαι πίσω πριν πέσει το σκοτάδι;» «Άνετα». Ο νεαρός φάνηκε να εκνευρίζεται με την ερώτησή της. «Δεν είναι και τόσο μακριά η ενορία». Η Νέιρνα του έδωσε τον τυλιγμένο υαλοπίνακα, ελπίζοντας ότι το σχέδιό της θα πετύχαινε. «Να ζητήσεις εβδομήντα πένες. Όταν σου προσφέρει είκοσι, πάρε τον πίνακα και άρχισε να απομακρύνεσαι με το άλογο. Θα έρθει πίσω σου». ~ 133 ~
Ξεκαθάρισε στον Ντούγκαλ ποια ήταν η σωστή τιμή και ευχήθηκε ο νεαρός να μην έφερνε πίσω λιγότερα. «Θα φέρω τα χρήματα», υποσχέθηκε ο Ντούγκαλ. «Αν τα καταφέρεις, μπορείς να πάρεις το πουλάρι που θα γεννήσει η φοράδα μου η Αντέρια». Ο Ντούγκαλ ενθουσιάστηκε και η Νέιρνα ήξερε πως θα κινούσε γη και ουρανό για να πουλήσει το γυαλί. «Θα είμαι πίσω πριν σκοτεινιάσει», επανέλαβε ο νεαρός. «Πρόσεξε μη σπάσει», τον ικέτεψε η Λάρεν. Μετά φάνηκε έτοιμη να τρέξει πίσω του για να του το πάρει. «Όλα θα πάνε καλά, έτσι;» «Ο ηγούμενος θα θελήσει να αγοράσει κι άλλα μόλις δει αυτό», προφήτεψε η Νέιρνα. «Μπορείς να τα φτιάξεις;» «Φυσικά». Η Νέιρνα είδε τους ώμους της να κυρτώνουν και την πήρε στην αγκαλιά της. «Έλα, μη φοβάσαι. Έχεις ταλέντο και πιστεύω σ’ εσένα». Η Λάρεν χαμογέλασε. «Ελπίζω να πετύχει καλή τιμή». Η Μαργκερίτ πήρε το χέρι της Λάρεν. «Σίγουρα». *** Το σπίτι είχε τελειώσει και ο Μπραμ έκανε μερικά βήματα πίσω για να το κοιτάξει. Αν και είχε σκοτεινιάσει από ώρα, οι άντρες είχαν ανάψει δαυλούς και δούλευαν ώσπου τοποθετήθηκε και το τελευταίο άχυρο στη σκεπή. Απόψε θα κοιμόταν κάτω από τη δική του στέγη μαζί με τη γυναίκα του. Είχε φτιάξει, επίσης, ένα ξύλινο κρεβάτι και είχε συνεννοηθεί με τον Άλεξ να φέρουν το στρώμα από την αποθήκη. Ίσως, όμως, η Νέιρνα να μην ήθελε να βρίσκεται κοντά του, ύστερα από όσα της εξομολογήθηκε σχετικά με τον Κάλεμ. Ο Μπραμ κοίταξε το κρεβάτι κι αναρωτήθηκε μήπως εκείνος θα κοιμόταν στο πάτωμα. Άκουσε ένα θόρυβο και γύρισε να δει τις γυναίκες που πλησίαζαν. Ήταν η Λάρεν με τις κόρες της, η λαίδη Μαργκερίτ και η Νέιρνα. Όταν η γυναίκα του πλησίασε περισσότερο, ο Μπραμ τα έχασε. Φορούσε ένα χιτώνα κι ένα μανδύα από πράσινο μετάξι κεντημένο με πέρλες. Τα μαλλιά της ήταν πλεγμένα σε κοτσίδα και ένα μικρό κεντητό σκουφί κάλυπτε την κορυφή του κεφαλιού της. Πάνω του ήταν στερεωμένο ένα μακρύ πέπλο. Δεν είχε ξαναδεί αυτή τη φορεσιά που κολλούσε στο κορμί της διαγράφοντας κάθε καμπύλη της. Τα στήθη της πίεζαν το ύφασμα και φαινόταν καθαρά το πλούσιο περίγραμμά τους κάτω από το μετάξι. Ήταν σίγουρος ότι επρόκειτο για ένα από τα φορέματα της λαίδης Μαργκερίτ. Και μολονότι τον ευχαριστούσε που η Νέιρ-να είχε απαλλαγεί από τα άχαρα, γκρίζα ρούχα που συνήθιζε να φοράει, τον ενοχλούσε που η γυναίκα ~ 134 ~
του δεν είχε ένα δικό της ρούχο τέτοιας ποιότητας. «Νέιρνα...» Εκείνη πήγε κοντά του αργά, ενώ το σκυλί ακολουθούσε πίσω της. Στα χέρια της κρατούσε ένα χρυσό κέρας. Τα χείλη της ήταν μισάνοιχτα και τα πράσινα μάτια της έλαμπαν στη λάμψη των δαυλών. Ο Μπραμ ετοιμάστηκε να πάρει το κέρας από τα χέρια της, αλλά η Νέιρνα δεν το άφησε. Αντί γι’ αυτό, σήκωσε το καπάκι και το πλησίασε στα χείλη του. Η μπίρα ήταν δροσερή, σαν να ήταν φυλαγμένη στο υπόγειο. Μετά από μιας μέρας σκληρή δουλειά τίποτα δεν είχε γλυκύτερη γεύση. Η Νέιρνα τον άφησε να πιει με την ψυχή του κι ύστερα απομάκρυνε το κέρας. «Σου αρέσει το σπίτι σου;» τη ρώτησε ο Μπραμ. Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και κοίταξε το νεόκτιστο οικοδόμημα. «Χαίρομαι που μπόρεσαν να το τελειώσουν απόψε», απάντησε. Του χαμογέλασε αδιόρατα και απομακρύνθηκε προς τις άλλες γυναίκες, αφήνοντάς τον να θαυμάσει το λίκνισμα των γοφών της καθώς περπατούσε. Ο τρόπος της τον έκανε να αναρωτηθεί μήπως η Νέιρνα είχε σχέδια για τη νύχτα. Χιλιάδες δελεαστικές σκέψεις στριφογύρισαν στο νου του. Η ανάμνηση της γεύσης της, οι κραυγές της όταν την άγγιζε, ήταν αρκετά για να κάνουν τον πόθο του να φουντώσει. Οι γυναίκες άνοιξαν τους μπόγους με τα τρόφιμα, αλλά η Νέιρνα κάθισε παράμερα και παρατηρούσε τον άντρα της. Ο Μπραμ έφαγε το ψητό κρέας ελαφιού που περνούσε από χέρι σε χέρι και η γεύση του ήταν εξαίσια, όμως η προσοχή του ήταν στραμμένη στη Νέιρνα. Την είδε να πηγαινοέρχεται ανάμεσα στους άντρες, ευχαριστώντας τους για τη δουλειά που έκαναν στο σπίτι τους. Ορισμένοι από αυτούς της φέρονταν με υπερβολική οικειότητα. Ο Μπραμ σηκώθηκε να πήγε να σταθεί δίπλα της, δείχνοντας στους υπόλοιπους Μακίνλοχ πως ήταν δική του και δεν ανεχόταν να την κοιτούν έτσι. «Γιατί το κάνεις αυτό, Μπραμ;» τον ρώτησε η Νέιρνα, μετά τις παρατηρήσεις στον τελευταίο άντρα. «Για να σε προστατεύσω». Εκείνη τον κοίταξε ανασηκώνοντας τα φρύδια της. «Δε νομίζω πως ήταν απαραίτητο». «Θα μας αφήσουν μόνους αμέσως μόλις τελειώσουν το φαγητό τους», της δήλωσε ο Μπραμ. Η Νέιρνα ανασήκωσε τους ώμους της. «Μήπως είδες τον Ντούγκαλ πουθενά;» Ο τόνος της ήταν ουδέτερος, αλλά διακρινόταν μια ανησυχία στη φωνή της. «Όχι». Ο Μπραμ συνειδητοποίησε ότι δεν είχε δει τον αδερφό του όλη τη μέρα. «Γιατί ρωτάς;» «Έτσι, χωρίς λόγο». Η Νέιρνα ανασήκωσε πάλι τους ώμους της, αλλά το βλέμμα της έψαχνε ~ 135 ~
τριγύρω. Διασταυρώθηκε με τη ματιά της Λάρεν, η οποία επίσης φαινόταν ανήσυχη. Κάτι του έκρυβαν και στον Μπραμ δεν άρεσαν καθόλου τα μυστικά. «Νέιρνα, τι τρέχει; Πού είναι ο αδερφός μου;» Η Νέιρνα κάθισε πάνω σ’ ένα κούτσουρο καλώντας το σκύλο να πλησιάσει. Ο Καν πήγε κοντά της και βολεύτηκε στα πόδια της σαν πιστός φύλακας. Ο Μπραμ κάθισε δίπλα της και χάιδεψε το χέρι της που ακουμπούσε το κεφάλι του σκύλου. «Νέιρνα, πες μου». Δεν ήταν παράκληση. Ήταν διαταγή. «Πήγε στο Ινβέριστον». Έξυσε τα αυτιά του Καν και το σκυλί έγλειψε το χέρι της. «Λείπει αρκετές ώρες». «Μόνος;» Η Νέιρνα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. «Είπε πως μπορούσε να το κάνει. Ήξερε πού είναι αυτό το μέρος και υποσχέθηκε να γυρίσει πριν πέσει το σκοτάδι». Ο Μπραμ πέταξε μια βρισιά. «Είναι δεκατεσσάρων χρονών, Νέιρνα. Παιδί. Σίγουρα όχι αρκετά μεγάλος για να πάει οπουδήποτε μόνος του». Σηκώθηκε όρθιος, θυμωμένος. Δε σκόπευε να χάσει κι άλλον αδερφό από τους Άγγλους και μάλιστα εξαιτίας μιας ανόητης οικονομικής συναλλαγής. «Μπραμ», είπε η Νέιρνα και τον έπιασε από το μανίκι του. «Ίσως άργησε, απλώς. Δεν υπάρχει λόγος να σκεφτόμαστε πως έπαθε κάτι». «Δεκάδες Άγγλοι στρατιώτες περιπολούν στην περιοχή μόλις λίγα μίλια από δω», της πέταξε. «Καθένας απ’ αυτούς θα χαιρόταν πολύ να πιάσει αιχμάλωτο έναν Μακίνλοχ». Του φαινόταν απίστευτη η ενέργειά της. Ο αδερφός του δεν ήταν κανένας έμπορος! Ο Μπραμ στράφηκε στον Άλεξ που είχε πλησιάσει. «Έλα μαζί μου. Πρέπει να βρούμε τον Ντούγκαλ». Ο αδερφός του κοίταξε τη Νέιρνα. «Τι συνέβη;» Ο Μπραμ του έκανε ένα νεύμα προς τη Λάρεν. «Ρώτα τη γυναίκα σου». Οι δυο γυναίκες κοιτάχτηκαν και η Λάρεν χλόμιασε, αποφεύγοντας να κοιτάξει τον Άλεξ. «Πού είναι ο Ντούγκαλ;» απαίτησε να μάθει ο αρχηγός. Η Λάρεν κοίταξε τη Νέιρνα με απόγνωση, τελικά όμως απάντησε η ίδια. «Πήγε στο Ινβέριστον για να πουλήσει κάποια πράγματα που του δώσαμε εγώ και η Νέιρνα». «Τι είδους πράγματα;» Ο αρχηγός κοίταξε τις δυο γυναίκες και ο Μπραμ αναγνώρισε στο ύφος του τη συγκρατημένη αγανάκτησή του. «Κάποια πράγματα... που φτιάξαμε», αποκρίθηκε η Νέιρνα. «Δικό μου ~ 136 ~
ήταν το λάθος. Ζητώ συγνώμη που έβαλα τον Ντούγκαλ σε κίνδυνο. Δε σκέφτηκα πως θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε μέχρι την εκκλησία της ενορίας». «Πιστεύεις ότι τον αιχμαλώτισαν;» ρώτησε τότε ο Άλεξ τον Μπραμ. Ο Μπραμ κούνησε το κεφάλι του. «Δεν ξέρω. Αλλά πρέπει να τον βρούμε γρήγορα, πριν από τους άλλους». Οι δυο άντρες απομακρύνθηκαν κι ο Άλεξ έδωσε εντολή να ετοιμαστεί μια ομάδα αντρών για να αναζητήσουν τον Ντούγκαλ. Οι άντρες συγκέντρωσαν όπλα και δαυλούς. Ο Μπραμ ετοιμαζόταν να φύγει, όταν τον πλησίασε η Νέιρνα. Το πρόσωπό της ήταν ωχρό και στα μάτια της καθρεφτιζόταν η μεταμέλεια. «Λυπάμαι», του είπε σιγανά. «Νόμιζα πως θα κερδίζαμε αρκετά χρήματα για να πληρώσουμε τα λύτρα για τον Κάλεμ». Ήταν φανερό πως δεν είχε σκεφτεί τις συνέπειες. Όμως η αφέλειά της μπορεί να στοίχιζε τη ζωή του μικρότερου αδερφού του. Χωρίς να πει λέξη, ο Μπραμ γύρισε κι έφυγε.
~ 137 ~
Κεφάλαιο 16 Το σπίτι ήταν αφόρητα σκοτεινό και κρύο, αλλά η Νέιρνα δεν τολμούσε να ανάψει φωτιά. Η αναπνοή της άχνιζε στην παγωνιά καθώς κούρνιαζε τυλιγμένη σε μια μάλλινη κουβέρτα. Ο Καν ήταν ξαπλωμένος στα πόδια της. Είχαν περάσει πολλές ώρες από τότε που έφυγαν οι άντρες και τα δάκρυά της είχαν κι αυτά στεγνώσει προ πολλού. Ποτέ της δε θα έκανε κάτι που θα έβλαπτε τον Ντούγκαλ, αλλά μόνο τώρα καταλάβαινε πόσο μεγάλο λάθος ήταν να στείλει το αγόρι μόνο του στο Ινβέριστον. Ο φόβος έκανε το στομάχι της να σφίγγεται. Αν είχε συμβεί κάτι κακό στον Ντούγκαλ, ο Μπραμ θα έριχνε σ’ αυτή το φταίξιμο και ο ήδη εύθραυστος γάμος τους θα γινόταν συντρίμμια. Η Νέιρνα είχε ελπίσει ότι την πρώτη βραδιά που θα κοιμόταν με τον άντρα της στο σπίτι τους, θα της δινόταν η ευκαιρία να κάνει τη σχέση τους πιο στέρεα. Η Μαργκερίτ της είχε δανείσει το υπέροχο μεταξωτό φόρεμα και η Λάρεν είχε χτενίσει τα μαλλιά της. Πριν αρχίσουν το έργο της μεταμόρφωσής της, η Τζένι την είχε οδηγήσει μπροστά σ’ έναν καθρέφτη. Η Νέιρνα δεν είχε συνειδητοποιήσει πως φαινόταν σαν φάντασμα, ντυμένη στα γκρίζα λες και δεν είχε πάψει να πενθεί. Κανένας άντρας δε θα ήθελε μια γυναίκα παραμελημένη. Τώρα μάζεψε τα γόνατά της κάτω από το μεταξωτό φόρεμα. Η Τζένι και η Μαργκερίτ την είχαν βοηθήσει να το φορέσει, έτσι εφαρμοστό που ήταν. Δε θα μπορούσε να το βγάλει χωρίς τη βοήθεια του Μπραμ και δεν ήταν καν βέβαιο πότε θα επέστρεφε εκείνος. Ούτε αν θα επέστρεφε. *** Κοιτούσε την πόρτα για ώρες, με μάτια στεγνά και καρδιά σφιγμένη από φόβο. Κι όταν επιτέλους η πόρτα άνοιξε, η Νέιρνα τινάχτηκε τρομαγμένη καθώς ο Μπραμ πετούσε στα πόδια της ένα μεγάλο σακί. Ήταν γεμάτο με νομίσματα που κουδούνισαν δυνατά. Κι όμως, ο άντρας της δε φαινόταν καθόλου ευχαριστημένος. «Είναι καλά ο Ντούγκαλ;» τον ρώτησε. «Γύρισε στο Γκλεν Άριν. Ο Άλεξ θα τον τιμωρήσει». Η Νέιρνα δεν μπόρεσε να κρύψει την έκπληξή της. «Γιατί θα τον τιμωρήσει; Εμείς του ζητήσαμε να πάει. Δεν έφταιγε εκείνος». «Ήταν αρκετά ανόητο από μέρους του να παρασυρθεί από γυναίκες. Αυτό ήταν το φταίξιμό του». Η Νέιρνα σηκώθηκε έξαλλη από θυμό. «Μην τολμήσετε να απλώσετε χέρι επάνω του. Έκανε αυτό που του ζητήσαμε και, απ’ ό, τι φαίνεται, τα κατάφερε μια χαρά». Κλότσησε το σάκο στην άλλη άκρη της κάμαρας. «Μπορεί αυτά τα νομίσματα να γίνουν το τίμημα για τη ζωή του Κάλεμ». ~ 138 ~
«Τα νομίσματα είναι κάλπικα», της πέταξε ο Μπραμ. «Αξίζουν όσο κι οι πέτρες στην αυλή μας». Κάλπικα; Η Νέιρνα ένιωσε τα γόνατά της να λύνονται κι αναγκάστηκε να καθίσει ξανά. Ο Μπραμ έλυσε το κορδόνι του σάκου και έβγαλε από μέσα μια χούφτα ασημένια νομίσματα. Τα έβαλε στη χούφτα της και από το ελαφρύ βάρος τους η Νέιρνα κατάλαβε πως ήταν πράγματι ψεύτικα. Στον πάτο του σάκου βρήκε μερικά άχρηστα κομμάτια σίδερο. Αρρώσταινε στη σκέψη πως κάποιοι ιερείς είχαν προσπαθήσει να υφαρπάξουν τα έργα της Λάρεν. Τα όμορφα γυάλινα κομψοτεχνήματα είχαν κάνει τώρα φτερά και οι προσπάθειες του Ντούγκαλ είχαν πάει στράφι. Ήταν τόσο άδικο, που η Νέιρνα ήθελε να βάλει τις φωνές. Τι θα ωφελούσε όμως; «Λυπάμαι», μουρμούρισε. «Νόμιζα πως αυτό θα βοηθούσε το κλαν σας». Η βλοσυρή έκφραση του άντρα της την έκανε να νιώσει ακόμα χειρότερα. Χαμήλωσε τα μάτια της, μη ξέροντας τι άλλο να πει. «Βρήκαμε τον Ντούγκαλ μερικά μίλια ανατολικά από το μοναστήρι. Ετοιμαζόταν να κατασκηνώσει για τη νύχτα». «Δεν του είχε συμβεί κάτι, ελπίζω». «Όχι. Αλλά δεν έπρεπε να τον στείλεις. Σου είπα να μην ανακατευτείς». Η επιμονή του Μπραμ και η άρνησή του να ακούσει τη γνώμη της είχαν αρχίσει να εξαντλούν την υπομονή της. «Δε μετανιώνω που έστειλα τον Ντούγκαλ να πουλήσει τα έργα. Εύχομαι μόνο να μην τον είχαν εξαπατήσει». «Δεν μπήκε ποτέ ζήτημα να πληρωθούν λύτρα για τον Κάλεμ. Θα δώσουμε μάχη και θα τον ελευθερώσουμε». Ο Μπραμ άρχισε να λύνει τη ζώνη με το ξίφος του. «Μάθατε πού βρίσκεται τώρα;» τον ρώτησε η Νέιρνα, προσέχοντας την αλλαγή στο πρόσωπό του. «Ναι. Ο κατάσκοπός μας γύρισε πριν από μία ώρα και μας είπε πού τον κρατούν. Αύριο θα πάμε να τον βρούμε». «Πού βρίσκεται; Ποιος τον πήρε;» «Ο Ρόμπερτ Φίτσροϊ. Ο βαρόνος του Χάρκερκ». Η Νέιρνα έμεινε εμβρόντητη, ανήμπορη να πιστέψει αυτό που άκουσε. Το κάστρο του Χάρκερκ ήταν ένα από τα πιο ισχυρά, χάρη στους φόρους που πλήρωνε ο πατέρας της. «Τότε έχουμε έναν κοινό εχθρό». Του εξήγησε τι είχε κάνει ο πατέρας της για να αποφύγει την αιματοχυσία. «Πίνουν το αίμα των Μακφέρσον για να συντηρούν το στρατό τους». Ο Μπραμ την κοίταξε με σκληρό βλέμμα. «Δε θα γίνεται για πολύ ακόμα αυτό». Βγήκε από το σπίτι και πήγε στη φωτιά που είχαν ανάψει νωρίτερα οι ~ 139 ~
άντρες. Οι φλόγες είχαν σβήσει, αλλά ο Μπραμ πήρε ένα μακρύ ξύλο και έσπρωξε μερικές από τις καυτές πέτρες ως το σπίτι τους. Όταν έκλεισε πίσω του την πόρτα, η Νέιρνα ένιωσε αμέσως τη ζέστη που ακτινοβολούσαν οι πυρωμένες πέτρες. Όμως η ψυχρότητα στο ύφος του Μπραμ παρέμενε και η Νέιρνα αμφέβαλλε πολύ αν η απολογία της θα άλλαζε την κατάσταση. Αλλά έπρεπε να προσπαθήσει. «Δεν ήθελα να πάθει κακό ο Ντούγκαλ», επανέλαβε. Ο Μπραμ έδειχνε να συγκρατεί με μεγάλη δυσκολία τα νεύρα του. Ναι, ήταν λάθος της να πιστέψει πως μια τέτοια αγοραπωλησία ήταν απλή υπόθεση. Τώρα, όμως, που είχαν ένα τσουβάλι κάλπικα νομίσματα στα πόδια τους, η Νέιρνα συνειδητοποιούσε πως παρουσιαζόταν μια νέα ευκαιρία. Μπορούσαν να πληρώσουν λύτρα για τον Κάλεμ. «Πάρε τα νομίσματα μαζί σου το πρωί», τον συμβούλεψε. «Ο λόρδος Χάρκερκ μπορεί να μην καταλάβει πως είναι κάλπικα, παρά μόνο κατόπιν εορτής». «Γιατί επιμένεις στα λύτρα, Νέιρνα; Δε μας θεωρείς ικανούς να τον φέρουμε πίσω;» Διέκρινε την πληγωμένη περηφάνια στον τόνο του άντρα της και ξαφνικά ένιωσε κουρασμένη από τη συζήτηση για τις δυνάμεις του. «Δεν έχει σχέση αυτό», του απάντησε με ειλικρίνεια. «Αν υπάρχει κι άλλος τρόπος να φέρετε πίσω τον Κάλεμ, γιατί να μην τον δοκιμάσετε; Τόσο πολύ θα πληγωθεί η τιμή σας;» Ο Μπραμ δεν της απάντησε και η Νέιρνα κατάλαβε πως είχε πετύχει ένα ευαίσθητο σημείο του. Αν και δεν ήξερε πόσο έτοιμος ήταν ο άντρας της να μπει στη μάχη, η ίδια προτιμούσε να μη συμβεί κάτι τέτοιο. «Βρίσκω δίκαιο να πληρωθεί ο Χάρκερκ με κάλπικα νομίσματα. Του αξίζει», επέμεινε. Κατά την άποψή της, έτσι θα απελευθέρωναν τον αδερφό τους, χωρίς να κινδυνέψουν οι άντρες του κλαν τους. «Εγώ δεν παίζω παιχνίδια με τη ζωή του Κάλεμ», αντέτεινε ο Μπραμ. Τα μάτια του στένεψαν. «Ο κίνδυνος είναι μεγάλος». Η Νέιρνα ευχόταν να βρεθεί ένας τρόπος να απελευθερωθεί ο Κάλεμ χωρίς να χυθεί αίμα. «Και δε σκέφτεσαι τον κίνδυνο να σκοτωθούν κάποιοι αν δώσετε μάχη; Γιατί δε θέλεις να δοκιμάσεις τα λύτρα;» Ο Μπραμ την πλησίασε, αγνοώντας τη συμβουλή της. «Επειδή εμείς δεν είμαστε σαν τον πατέρα σου που εξαγοράζει τη ζωή των ανθρώπων του». Σ’ αυτό δεν μπορούσε να του απαντήσει. Κάποτε είχε κατηγορήσει και η ίδια τον πατέρα της ότι παραδίνεται αμαχητί. Δεν της άρεσε η τακτική να πληρώνουν διαρκώς τους Άγγλους. Άραγε είχε αλλάξει τόσο πολύ μέσα σε ~ 140 ~
μερικές εβδομάδες; Ναι, είχε αλλάξει. Και η αλλαγή της είχε άμεση σχέση με τον άντρα που βρισκόταν μπροστά της. «Δε θέλω να πληγωθείς», του ψιθύρισε. «Ούτε να σκοτωθείς». Έκλεισε τα μάτια της και γύρισε να ζεστάνει τα χέρια της στις πυρωμένες πέτρες. Άκουσε τον Μπραμ να βγάζει τα παπούτσια και το χιτώνα του κι ένα ρίγος τη διαπέρασε. Θα μοιραζόταν το ίδιο στρώμα μ’ έναν άντρα που περιφρονούσε τη γνώμη της; Εκείνος πήγε κοντά της και την έπιασε από το χέρι. «Ασκούμαι βδομάδες τώρα, Νέιρνα. Δε θα μπω στον κόπο να σε πείσω ότι είμαι ικανός να πολεμήσω». Η Νέιρνα ακούμπησε τα χέρια της στο στέρνο του και ένιωσε την αλλαγή. Ο Μπραμ δεν ήταν πια λιπόσαρκος και αδύναμος. Οι μύες του διαγράφονταν καθαρά κάτω από τα δάχτυλά της. «Το ξέρω ότι μπορείς να πολεμήσεις», του είπε. «Απλώς, δε θέλω να το κάνεις». Δεν ήταν θέμα εμπιστοσύνης στις ικανότητές του. Είχε σχέση με το φόβο της μήπως ο Μπραμ έφευγε ένα πρωί και δεν ξαναγύριζε ζωντανός κοντά της. Ήξερε καλά το λόρδο Χάρκερκ και τον πολυάριθμο στρατό που υπερασπιζόταν το οχυρό του. Θα τους έσφαζαν μέσα σε λίγα λεπτά αν αντιλαμβάνονταν την παρουσία τους εκεί. Ο Μπραμ κάλυψε τα χέρια της με τα δικά του και η καρδιά της σκίρτησε. Το κορμί του είχε τη μυρωδιά του ξύλου και, παρά το θυμό του, ήταν φανερό πως είχε διεγερθεί. Εκείνος την έσφιξε στην αγκαλιά του. «Δεν είμαι αδύναμος, Νέιρνα. Δεν το νιώθεις;» «Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο. Αλλά τι θα γίνει αν κάτι δεν πάει καλά στο οχυρό; Ακόμα κι αν φέρετε πίσω τον Κάλεμ, θα ακολουθήσει πόλεμος». «Ναι. Μέχρι να διώξουμε τους Άγγλους». Η αγωνία της έκανε τα μηνίγγια της να σφυροκοπάνε. Απομακρύνθηκε από την αγκαλιά του Μπραμ και πήγε να καθίσει στην άλλη άκρη του δωματίου, πάνω σ’ ένα κούτσουρο που χρησίμευε για σκαμνί. Έπειτ’ από λίγο τον άκουσε να ξαπλώνει στο στρώμα. Η Νέιρνα χάιδεψε το μεταξωτό φόρεμα της λαίδης Μαργκερίτ και της ήρθε να βάλει τα κλάματα. Η σιωπή του σπιτιού την έπνιγε. Το βλέμμα της πήγε στο τσουβάλι με τα νομίσματα. Θα πρέπει να υπήρχε κάποιος τρόπος για να τα χρησιμοποιήσουν. Κοίταξε τον Μπραμ, στο στρώμα, και αποφάσισε πως εκείνος δεν είχε σκοπό να τα χρησιμοποιήσει. Ούτε εκτιμούσε την ανάμειξή της. Αν απευθυνόταν στον πατέρα της για βοήθεια; Αν ο Χάμις μπορούσε να πείσει το λόρδο Χάρκερκ να απελευθερώσει τον Κάλεμ; Κάτι τέτοιο σίγουρα θα απέτρεπε την αιματοχυσία. ~ 141 ~
*** Οι ώρες κυλούσαν. Η Νέιρνα καθόταν στο σκαμνί και άκουγε τη σταθερή αναπνοή του Μπραμ. Αναρωτήθηκε αν ο Άλεξ θα άκουγε την πρότασή της. Αν πήγαιναν στο Μπάλαλοχ και έμεναν στο κάστρο του πατέρα της, θα μάθαιναν περισσότερα για τη στρατιωτική δύναμη του Χάρκερκ. Αυτό θα βοηθούσε τα σχέδιά τους. Δεν ήξερε αν ο άντρας της κοιμόταν, αν και η ανάσα του ακουγόταν σταθερή. Ο Μπραμ δεν κουνήθηκε όταν η Νέιρνα πλησίασε στην πόρτα. Ο σκύλος της, όμως, την άκουσε και πήγε κοντά της. Η Νέιρ-να έσκυψε και τον χάιδεψε, ευγνώμων που ο Καν δεν άρχισε να γαβγίζει. Σκόπευε να επιστρέψει στο Γκλεν Άριν και να περιμένει μέχρι να ξυπνήσει ο Άλεξ. Αν του μιλούσε πριν ξεκινήσουν, ίσως να της επέτρεπε να τους συνοδεύσει. Η σκέψη της επιστροφής στο Μπάλαλοχ δημιούργησε στη Νέιρνα ένα συναίσθημα νοσταλγίας. Είχε πολύ καιρό να δει την οικογένεια και τους φίλους της. Σίγουρα ο πατέρας της θα προθυμοποιούνταν να βοηθήσει τον άντρα της και το κλαν του, αν η Νέιρνα του το ζητούσε. Το φεγγάρι είχε χαμηλώσει στον ουρανό και η Νέιρνα δίστασε για μια στιγμή, μη ξέροντας αν ο Μπραμ κοιμόταν ή όχι. Μετά πήρε το σάκο με τα ψεύτικα νομίσματα, φόρεσε την κάπα της και γλίστρησε έξω. Άρχισε να κατηφορίζει το λόφο από το μονοπάτι που περνούσε μέσα από το δάσος, έχοντας δίπλα της τον Καν. Προχωρούσε μέσα στο σκοτάδι, αλλά έβλεπε από μακριά τους αναμμένους δαυλούς στα τείχη του Γκλεν Άριν. Στον ορίζοντα χάραζε το γκρίζο φως της αυγής. Δε θα περνούσε πολλή ώρα πριν ξυπνήσει ο Μπραμ. Προχώρησε αγνοώντας το σφίξιμο στο στομάχι της. Όταν ο Μπραμ αντιλαμβανόταν την απουσία της, η Νέιρνα θα μιλούσε ήδη με τον αδερφό του. Ήλπιζε μόνο ότι ο αρχηγός θα την άκουγε. *** Ο Μπραμ αναρωτήθηκε εκνευρισμένος τι μπορεί να σχεδίαζε η Νέιρνα. Την είχε δει να παίρνει το σάκο με τα νομίσματα και να βγαίνει από το σπίτι. Πού πήγαινε νυχτιάτικα; Χρειάστηκε μερικά λεπτά για να ετοιμάσει το άλογό του. Θα την έφτανε γρήγορα, αφού εκείνη είχε φύγει πεζή. Διχαζόταν μεταξύ της οργής του για το γεγονός ότι τον αψηφούσε και της ~ 142 ~
ανησυχίας του που είχε φύγει μόνη της. Εκείνος έπρεπε να παίρνει ρίσκα, όχι η γυναίκα του. Σε λίγο, τη διέκρινε να πλησιάζει στο κάστρο, έχοντας το σκύλο δίπλα της. Η Νέιρνα απείχε μερικά μέτρα από την πύλη κι ο Μπραμ σπιρούνισε το άλογο για να την προλάβει. Εκείνη κοίταξε πίσω της και μόλις τον είδε σταμάτησε να περπατάει. Αυτό τον ξάφνιασε, επειδή περίμενε πως θα την έβλεπε να τρέχει μακριά του. Όταν έφτασε δίπλα της έσκυψε, τη σήκωσε στον αέρα και την έβαλε να καθίσει μπροστά του. Το πρόσωπό της ήταν κόκκινο από τις ενοχές, αλλά κρατήθηκε από τη μέση του για να μην πέσει. Ο Μπραμ την έσφιξε στην αγκαλιά του. «Για πού το έβαλες;» *** Η Νέιρνα σκέφτηκε πως, αν του εξηγούσε τι σκόπευε να κάνει, θα τον εξόργιζε περισσότερο. Αλλά δεν είχε άλλη επιλογή παρά να του πει την αλήθεια. Όμως, ο Μπραμ δεν περίμενε την απάντησή της. Γύρισε το άλογό του και πήρε το μονοπάτι για το σπίτι τους. Η Νέιρνα ήταν πολύ κουρασμένη για ένα νέο καβγά. Και δεν ήθελε να ακούσει άλλο ένα κήρυγμα για τους λόγους που μια γυναίκα έπρεπε να μένει ασφαλής στο σπίτι της. Η γυναίκα έχει τη δική της δύναμη, της είχε πει η Τζένι. Τη δύναμη να δίνει στον άντρα ηδονή. Και μολονότι τη φόβιζε λίγο η ιδέα να εφαρμόσει πάλι την υπόδειξη της καμαριέρας της, φαινόταν πως ήταν το μοναδικό όπλο που διέθετε. Ο Μπραμ ξεπέζεψε και την οδήγησε μέσα στο σπίτι κρατώντας τη πάντα από τη μέση. «Νόμιζες πως δε θα έπαιρνα είδηση πως είχες φύγει;» Η Νέιρνα δε θα έμπαινε στον κόπο να τον πείσει για οτιδήποτε. Ήταν ξεκάθαρο ότι ο Μπραμ δε θα άκουγε ούτε λέξη. Έτσι ύψωσε το πρόσωπό της και τον φίλησε στο στόμα, σαν να προσπαθούσε να εξημερώσει ένα θηρίο. Τα χείλη του Μπραμ έμειναν ακίνητα και η ψυχρότητά του την έκανε να αμφισβητήσει την πράξη της. Η Νέιρνα αποτραβήχτηκε και στα μάτια του είδε την αγανάκτηση. «Δεν πρόκειται να με μαλακώσεις μ’ ένα φιλί, Νέιρνα». Μάλλον είχε δίκιο ο Μπραμ. Ήταν αφελές από μέρους της να σκεφτεί κάτι τέτοιο. Έτσι, άφησε τα χέρια της να χαϊδέψουν το τραχύ πρόσωπο και το δυνατό λαιμό του. «Πού σκόπευες να πας;» τη ρώτησε. «Ήθελα να μιλήσω στον Άλεξ», του απάντησε. ~ 143 ~
Η Νέιρνα ένιωσε τη συγκρατημένη έντασή του και πέρασε τα χέρια της μέσα από το χιτώνα του. Η ζεστασιά του στέρνου του την ξάφνιασε ευχάριστα. Ο Μπραμ τινάχτηκε ελαφρά και τράβηξε τα χέρια της πίσω του. Αντί όμως να νιώσει παγιδευμένη, έτσι κολλημένη που βρέθηκε στο στήθος του, η Νέιρνα ένιωσε τις θηλές της να σκληραίνουν. «Και γιατί κουβαλούσες τα νομίσματα;» Τον κοίταξε στα μάτια. «Ξέρεις γιατί». Η βλοσυρή έκφρασή του την έκανε να φοβηθεί πως ο Μπραμ σκεφτόταν ότι η Νέιρνα τον είχε προδώσει. Στα μάτια του, όμως, διάβασε κάτι άλλο. Ο άντρας της πάλευε με τον εαυτό του και η Νέιρνα ένιωσε πως ο αυτοέλεγχός του χανόταν. «Θα με τρελάνεις», της είπε, αφήνοντάς τη ξαφνικά. «Δε σε καταλαβαίνω». «Ούτε καταλαβαίνεις πώς είναι για μένα να μείνω πίσω». Ο Μπραμ φάνηκε σαν να ήθελε να πει κάτι, αλλά δεν μπορούσε να το διατυπώσει σωστά. Η Νέιρνα πήγε πάλι κοντά του. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τις φτερούγες ενός πουλιού. Αν τον άφηνε να τη διώξει τώρα, ο γάμος τους θα ήταν όπως πριν. «Νιώθω ανήμπορη όταν κάθομαι σπίτι και αγωνιώ για το τι πρόκειται να συμβεί». Τον πλησίασε περισσότερο και τα δάχτυλά της διέτρεξαν τις ουλές στην πλάτη του. «Δε θέλω να υπάρχει θυμός μεταξύ μας. Ιδίως τώρα». Ο Μπραμ δεν είπε τίποτα. Αλλά η Νέιρνα ανασήκωσε το πρόσωπό της προς το δικό του, ελπίζοντας πως θα τη φιλούσε. Ο Μπραμ έμεινε ακίνητος, την άφηνε απλώς να τον αγγίζει. Για μια ατελείωτη στιγμή, η Νέιρνα συνέχισε να χαϊδεύει τη σημαδεμένη σάρκα του. Τότε, ο Μπραμ έγειρε το μέτωπό του στο δικό της και η Νέιρνα τον ένιωσε να παλεύει με τον πειρασμό. «Δεν έχουμε πολλή ώρα στη διάθεσή μας, Νέιρνα». «Τότε, ας την εκμεταλλευτούμε όσο καλύτερα γίνεται». Η Νέιρνα φίλησε τον άντρα της με πάθος, χωρίς να περιμένει πια από αυτόν να πάρει την πρωτοβουλία.
~ 144 ~
Κεφάλαιο 17 Το απαλό άγγιγμα των χειλιών της Νέιρνα στα δικά του ήταν μια πρόσκληση που ο Μπραμ δεν ήθελε να αποδεχθεί. Ήθελε να τη μαλώσει που έφυγε, να της εξηγήσει ότι προσπαθούσε να την προστατεύσει κι όχι να τη φυλακίσει. Όταν όμως τα μπράτσα της τυλίχτηκαν γύρω από το λαιμό του, ο Μπραμ άρχισε να λύνει τα κορδόνια του φορέματός της. Το ύφασμα ήταν τόσο εφαρμοστό πάνω στα στήθη της που μπορούσε να διακρίνει τις ορθωμένες θηλές της. «Αυτό το φόρεμα δε σου έρχεται καλά», μουρμούρισε χωρίς να πάρει το στόμα του από το δικό της. Τα μαλλιά έπεφταν ατίθασα στους ώμους της και η κάπα είχε τώρα σωριαστεί στο πάτωμα. Τα πράσινα μάτια της Νέιρνα ήταν θολά από πόθο και λαχτάρα. «Τότε θα πρέπει να το βγάλεις». Αλλά όταν τα ανυπόμονα δάχτυλά του πήγαν στα κορδόνια, τον σταμάτησε. «Είναι της Μαργκερίτ. Πρόσεχε». Ο Μπραμ ήθελε να σκίσει το φόρεμα και να ελευθερώσει το κορμί της από τα μεταξωτά δεσμά του. Αντί γι’ αυτό, το έπιασε από τις άκρες της φούστας και το ανέβασε ψηλά. Η Νέιρνα δε φορούσε τίποτα κάτω από το μεταξωτό φόρεμα, ούτε καν μεσοφόρι. Η θέα του γυμνού κορμιού της έβαλε φωτιά στο αίμα του. Εκείνη ύψωσε τα χέρια της για να τον βοηθήσει να περάσει το φόρεμα πάνω από το κεφάλι της. Η ανάσα του Μπραμ κόπηκε μόλις εκείνος αντίκρισε γυμνό το πλούσιο, στητό στήθος της. Πέταξε το ρούχο στο πάτωμα και η Νέιρνα στάθηκε ολόγυμνη μπροστά του. Ο Μπραμ έσκυψε να φιλήσει τη λεία επιδερμίδα του λαιμού της ενώ τα χέρια του αγκάλιαζαν τα στήθη της. «Μπραμ...» «Ακόμα δεν άρχισα». Μέσα στο αχνό φως της αυγής, το πρόσωπό της παρέμενε ακόμα σκοτεινό. «Δεν μπορώ να σε δω όπως θέλω. Γι’ αυτό θα σε βρω με την αφή». Την οδήγησε ως το κρεβάτι και την έβαλε να καθίσει εκεί. «Θα ευχηθείς να μην είχες φύγει ποτέ από το σπίτι μας», της είπε, βγάζοντας και τα δικά του ρούχα. Είχε ανάγκη να τη νιώσει γυμνή επάνω του, να δει την αντίδρασή της σε όσα της έκανε. Η Νέιρνα έτρεμε, αλλά ο Μπραμ τη ζέστανε με το κορμί του. Ήθελε να βρεθεί μέσα της. Ήθελε να εγκλωβιστεί στο υγρό βελούδο του κορμιού της, να αισθανθεί τους σπασμούς της ηδονής της να σφίγγουν το ερεθισμένο φύλο του. «Δε θα μ’ αφήσεις πίσω αυτή τη φορά», δήλωσε η Νέιρνα. «Θα μείνω στο ~ 145 ~
Μπάλαλοχ, όταν εσείς θα πάτε να βρείτε τον Κάλεμ στο Χάρκερκ». «Δεν πρόκειται να πας πουθενά, Νέιρνα». Κράτησε τα χέρια της παγιδευμένα, ενώ φιλούσε το λαιμό και τα στήθη της. Η γλώσσα του έπαιξε και πάλι με τις ερεθισμένες θηλές της. Το κορμί της ανταποκρίθηκε μ’ ένα σπασμό και αμέσως το χέρι του Μπραμ κάλυψε το φύλο της. «Αν φύγετε χωρίς εμένα, θα σας ακολουθήσω», είπε η Νέιρνα με σπασμένη φωνή. Το χέρι της βρήκε το σκληρό ανδρισμό του κι άρχισε να τον χαϊδεύει. «Δε θα τολμήσεις να με δέσεις όπως έκανες με τον Ντούγκαλ». «Μη με βάζεις σε πειρασμό». Πίεσε με τον αντίχειρά του το ερεθισμένο μπουμπούκι της ηδονής της και οδήγησε δυο δάχτυλά του μέσα της. Σε απάντηση, τα δικά της δάχτυλα τον τύλιξαν και άρχισαν να κινούνται ρυθμικά σε όλο το μήκος του. «Δε θα σου επιτρέψω να βάλεις σε κίνδυνο τον εαυτό σου». Ο Μπραμ έσφιξε τα δόντια του για να αντέξει την αβάσταχτη ηδονή. «Δεν είναι ασφαλές». Η Νέιρνα δε σταμάτησε να τον χαϊδεύει. «Νομίζεις ότι θέλω να σε δω να ρισκάρεις ξανά τη ζωή σου;» Ο Μπραμ απομάκρυνε το χέρι της. «Εγώ είμαι προετοιμασμένος, Νέιρνα. Εσύ όχι». Την έγειρε στο στρώμα και χώρισε τους μηρούς της. Τα χέρια του αγκάλιασαν τους γοφούς της και το στόμα του γεύθηκε την απόκρυφη σάρκα της. Η γλώσσα του κύκλωνε το κέντρο της ηδονής της, το κορμί της ριγούσε. Παρά τις προσπάθειές του, όμως, να τη φέρει σε οργασμό, η Νέιρνα δεν αφηνόταν. Ο Μπραμ ανέβηκε στο κρεβάτι και ξάπλωσε στο πλευρό της. «Άγγιξε τον εαυτό σου», πρόσταξε κατεβάζοντας τα δάχτυλά της χαμηλά. «Δείξε μου πού σε ευχαριστεί». Η Νέιρνα δοκίμασε να αρνηθεί, αλλά εκείνος δεν την άφησε. Κράτησε γερά το χέρι της και το οδήγησε ως την απόκρυφη σάρκα της. «Θέλω να ξέρω». Τα δάχτυλά της απλώθηκαν, αλλά έμειναν ακίνητα. Η Νέιρνα συνειδητοποίησε ότι δεν ήξερε τι να κάνει. Ποτέ δεν είχε εξερευνήσει τον εαυτό της. Θα έπρεπε να της δείξει εκείνος. Ο Μπραμ οδήγησε τα δάχτυλά της στο κέντρο της θηλυκότητάς της και της υπέδειξε πώς να τα κινήσει. Η Νέιρνα φαινόταν αμήχανη, εκείνος όμως δε θα την άφηνε να νικηθεί απ’ την ντροπή της. Στο τέλος, έκλεισε τα μάτια της και άρχισε να κινεί μόνη το χέρι της, ενώ ο Μπραμ παρακολουθούσε. «Συνέχισε», την παρότρυνε συνεπαρμένος όταν την είδε να ανασηκώνει τους γοφούς της με μια μικρή κραυγή. Η θέα της τον διέγειρε όλο και περισσότερο. Οι ερεθισμένες θηλές της τον δελέαζαν και έσκυψε να πάρει μία από αυτές ~ 146 ~
στο στόμα του. Η Νέιρνα άφησε ένα βογκητό και ο Μπραμ πίεσε ανάμεσα στα δάχτυλά του την άλλη θηλή της. Η αναπνοή της έβγαινε γρήγορη, κοφτή, ενώ ο ρυθμός της είχε ανέβει, σε απομίμηση των δικών του ωθήσεων. «Μη σταματάς», τον ικέτεψε, όταν τον ένιωσε να αφήνει το ένα από τα στήθη της. Ο Μπραμ συνέχισε το άγριο παιχνίδι του με τις θηλές της. Το κορμί της Νέιρνα τεντώθηκε προς το μέρος του και συγκλονίστηκε από ρίγη. Εκείνος κόντεψε να χάσει τον έλεγχο, καθώς την παρακολουθούσε να σπαράζει. Κι όταν εκείνη τράβηξε το χέρι της, το στόμα του το αντικατέστησε για να συνεχίσει το ίδιο παιχνίδι. Η Νέιρνα συγκλονίστηκε από καινούριους, βίαιους σπασμούς. «Μπραμ, δεν το αντέχω...» «Πάλι», απαίτησε εκείνος, απομυζώντας τις μυστικές πτυχές της ώσπου το κορμί της συσπάστηκε ξανά. Η Νέιρνα άπλωσε τα χέρια της και τον τράβηξε πάνω της. Την επόμενη στιγμή, ο Μπραμ βρέθηκε φωλιασμένος μέσα στη σφιχτή, υγρή ζεστασιά του κορμιού της. Τα στήθη της ήταν σκληρά σαν πέτρες. Κι όταν εκείνος αποτραβήχτηκε και μετά μπήκε ξανά μέσα της, η Νέιρνα έβγαλε μια κραυγή και πίεσε αυτά τα στήθη πάνω του. Ήταν κάτι ανεπανάληπτο. Ο Μπραμ ένιωθε πως την έκανε δική του με κάθε ώθηση, πως εισχωρούσε όλο και βαθύτερα. Η Νέιρνα έκανε το κορμί της τόξο και τύλιξε τα πόδια της γύρω από τη μέση του. «Πιο γρήγορα», τον διέταξε αρπάζοντας γερά τους γλουτούς του. «Μη σταματάς». Ο Μπραμ υπάκουσε στις παραινέσεις της, ανεβάζοντας το ρυθμό των ωθήσεών του. Δεν ήξερε πόσο ακόμη θα άντεχε, όταν είδε τη Νέιρνα να γέρνει πίσω το κεφάλι της και να αφήνει μια κραυγή ηδονής. Βαθιά μέσα της, ο Μπραμ συντονίστηκε με το δικό της πάθος και ελευθερώθηκε με ένα βαθύ βογκητό. Τα πόδια της Νέιρνα σφίχτηκαν περισσότερο γύρω του, σαν να ήθελε να τον κρατήσει για πάντα εκεί. Ο Μπραμ την κράτησε κι αυτός σφιχτά στην αγκαλιά του, χωρίς να μιλάει. Δεν υπήρχαν λέξεις. Μόνο σιωπή. *** Η Νέιρνα έμεινε ακίνητη. Το κορμί της έτρεμε ακόμα. Ήθελε να μείνουν για πάντα έτσι ενωμένοι. Ήθελε, τουλάχιστον, να κρατήσει μέσα της ένα μέρος του άντρα της, αν η μήτρα της είχε την ευλογία να καρποφορήσει. Ένας ήχος ακούστηκε στην πόρτα και η Νέιρνα είδε το σκύλο της να την ~ 147 ~
κοιτάζει σαν να τη μάλωνε που τον άφησε μόνο του. Ύστερα, ο Καν έκανε δυο κύκλους και τελικά ξάπλωσε μπροστά στην πόρτα. Ο Μπραμ ανασηκώθηκε στον αγκώνα του. «Δεν είναι και φοβερός φύλακας. Συμφωνείς;» «Δεν ξέρω. Αλλά, αν μπει κάποιος μέσα, μάλλον θα σκοντάψει πάνω του». Ο Μπραμ χάιδεψε τα πλευρά της, πριν αποτραβηχτεί από το κορμί της. Ο πρωινός ήλιος τρύπωνε μέσα από τις χαραμάδες του σπιτιού τους, όταν εκείνος σηκώθηκε για να ντυθεί. Η Νέιρ-να είδε την αποφασιστικότητα στο πρόσωπό του. «Θα πάμε μαζί, Μπραμ», του θύμισε. Αν έφευγε πάλι χωρίς αυτή, θα κλεινόταν ξανά στον κόσμο του. Ακόμα χειρότερα, αν δεν έβρισκε ζωντανό τον Κάλεμ, δε θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό του. Ο Μπραμ ήταν ανυποχώρητος. «Δεν πρόκειται να σε βάλω σε κίνδυνο, Νέιρνα». «Το καταλαβαίνω. Και σου υπόσχομαι πως δε θα σας ακολουθήσω ως το κάστρο του Χάρκερκ. Θα μείνω με τον πατέρα μου». «Δε θα φτάσουμε ως το Μπάλαλοχ», ήταν η απάντησή του. Την κυρίεψε ο φόβος. Μέσα της διαισθανόταν ότι η ψυχρή εκδικητικότητα του άντρα της είχε επιστρέψει. Δεν μπορούσε ακόμα να εγκαταλείψει την επιθυμία της να παρέμβει με κάποιον τρόπο. Ο πατέρας της είχε συνάψει μια ιδιότυπη συμμαχία με τον Χάρκερκ. Γιατί να μη διαπραγματευόταν εκείνος την ασφαλή επιστροφή του Κάλεμ; Ο ήχος αλόγων που πλησίαζαν την έκανε να πιάσει γρήγορα ένα από τα παλιά της φορέματα. Ντύθηκε και άνοιξε την πόρτα για να δει μπροστά της τον αρχηγό και μια ντουζίνα βαριά οπλισμένους άντρες. Ο Άλεξ κοίταξε απορριπτικά τον Μπραμ. «Είπαμε πως θα ήσουν έτοιμος να φύγουμε το χάραμα». Ο Μπραμ κοίταξε τη Νέιρνα κι αυτή κοκκίνισε, μη θέλοντας να παραδεχτεί την αιτία για την καθυστέρηση του άντρα της. «Θα έρθω κι εγώ μαζί σας», τόλμησε να πει. «Θα μείνετε στο σπίτι του πατέρα μου, στο Μπάλαλοχ. Εκεί θα πληροφορηθείτε όλα όσα χρειάζεστε για τον Χάρκερκ, πριν μπείτε στο κάστρο του». Η έκφραση του Άλεξ παρέμεινε ουδέτερη, καθώς σκεφτόταν την πρότασή της. «Η Νέιρνα δε θα φύγει από το Γκλεν Άριν», είπε ο Μπραμ. «Δε θα το επιτρέψω». «Δε μας ζητάει να έρθει για να πολεμήσει τον Χάρκερκ», είπε ο Άλεξ. «Ζητάει να επισκεφθεί την οικογένειά της και μας προσφέρει ένα μέρος για να καταστρώσουμε τα σχέδιά μας». Αντάλλαξε μια ματιά με τον Μπραμ. «Δε θα ήταν άσχημα να έχουμε την προστασία του Χάμις Μακφέρσον». ~ 148 ~
«Δε θα εμπλακεί η Νέιρνα σ’ αυτή την αποστολή», επέμεινε ο Μπραμ. «Ο πατέρας μου μπορεί να βρει τρόπο να πάρει περισσότερες πληροφορίες για τον Κάλεμ. Αυτό θα σας έδινε ένα πλεονέκτημα», σημείωσε η Νέιρνα. Ο Άλεξ την κοιτούσε συλλογισμένος. Σε παρακαλώ, πίστεψέ με, προσευχήθηκε μέσα της η Νέιρνα. Τελικά ο αρχηγός έκανε ένα κοφτό νεύμα. «Θα έρθει μαζί μας, Μπραμ. Είναι πιο λογικό να μείνουμε με τον Χάμις παρά να στρατοπεδεύσουμε μόνοι μας. Αυτό θα τραβούσε αμέσως την προσοχή των αντρών του Χάρκερκ». Η Νέιρνα τον κοίταξε με ευγνωμοσύνη, ο αρχηγός όμως δεν έδειξε να ενδιαφέρεται για τα προσωπικά αισθήματά της. Έγνεψε απλώς στους άντρες του να φέρουν ένα άλογο για τη Νέιρνα, ενώ ο Μπραμ ετοίμαζε το δικό του. *** Μετά από μισή ώρα, ο Ντούγκαλ ήρθε κρατώντας τα χαλινάρια μιας φοράδας την οποία η Νέιρνα δεν είχε ξαναδεί. «Δεν ήθελα η δική σου φοράδα να ταλαιπωρηθεί αφού είναι έγκυος στο πουλάρι της», είπε ο νεαρός όταν πλησίασε κοντά της. «Αυτή είναι η Γκαβίνα κι είναι πολύ ήρεμη». Δεν την κοιτούσε στα μάτια και η Νέιρνα καταλάβαινε πως ένιωθε ένοχος για την απώλεια των έργων της Λάρεν. «Σ’ ευχαριστώ Ντούγκαλ». Πήρε τα χαλινάρια του αλόγου. «Και λυπάμαι για ό,τι έγινε χτες». Ο νεαρός έσμιξε τα φρύδια του. «Κι εγώ». Η Νέιρνα άγγιξε τον ώμο του. «Ξέρω πως θέλεις να έρθεις μαζί μας, αλλά χρειάζεται να μείνουν εδώ κάποιοι άντρες. Ιδίως μετά από όσα έγιναν στο Κέρνρος». Τον ανάγκασε να την κοιτάξει. «Θα προστατεύσεις το Γκλεν Άριν;» Ο νεαρός χαμήλωσε το βλέμμα του και έγνεψε καταφατικά. Η Νέιρνα τον αγκάλιασε. «Ωραία. Υπάρχει και κάτι ακόμα που θέλω από εσένα». Του έδειξε το σκύλο που τους κοιτούσε με μισόκλειστα μάτια. «Θα προσέχεις τον Καν;» Ο Ντούγκαλ κοίταξε το σκύλο. «Στην πραγματικότητα είναι πολύ άγριος», πρόσθεσε η Νέιρνα. «Θα ξεσκίσει όποιον τολμήσει να απειλήσει έναν Μακίνλοχ». Ο νεαρός χαμογέλασε, ενώ το σκυλί χασμουρήθηκε κι έκλεισε ξανά τα μάτια του. Όταν η Νέιρνα μάζεψε τα πράγματά της, ο Καν ξύπνησε και ήρθε κοντά της. «Να είσαι καλό παιδί όσο λείπω», του είπε εκείνη. Ο Ντούγκαλ έσκυψε να τον χαϊδέψει και ο Καν έγλειψε το χέρι του. Ικανοποιημένη και για τους δύο, η Νέιρνα ανέβηκε στο άλογό της και πήγε κοντά στους άλλους. Καθώς όμως ακολουθούσε τους άντρες, προσπαθώντας να βρίσκεται ανάμεσά τους, δεν μπόρεσε να μην επισημάνει τη δυσφορία του Μπραμ για την παρουσία της. ~ 149 ~
*** Κάστρο Μπάλαλοχ, δυο μέρες αργότερα «Οι δυνάμεις του Χάρκερκ έχουν ενισχυθεί», είπε ο Χάμις. «Απαιτεί περισσότερα χρήματα από τα κλαν και ελάχιστοι μπορούν πια να τον πληρώσουν. Η απληστία του είναι απίστευτη». «Και το δικό σου κλαν;» ρώτησε κοφτά ο Μπραμ. Ήξερε πόσο ενοχλούσε τη Νέιρνα το γεγονός ότι ο πατέρας της είχε διαλέξει να δωροδοκεί το λόρδο Χάρκερκ αντί να πολεμάει εναντίον του. «Ομολογώ πως μου έχουν απομείνει ελάχιστα να δώσω». Ο Χάμις του έγνεψε να έρθει κι αυτός στο τραπέζι. «Ευτυχώς, ο Μακντόνελ μου έδωσε πίσω το μεγαλύτερο μέρος από την προίκα της Νέιρνα. Οι προμήθειες θα μας βοηθήσουν να βγάλουμε το χειμώνα». Η αναφορά στον προηγούμενο γάμο της Νέιρνα έκανε τον Μπραμ να σφίξει τις γροθιές του. Αλλά ο Άιβερ Μακντόνελ ήταν πλέον νεκρός. Έπρεπε να χαίρεται που αυτό το κομμάτι της ζωής της γυναίκας του ανήκε οριστικά στο παρελθόν. Η Νέιρνα είχε αποσυρθεί στην παλιά κάμαρά της, ισχυριζόμενη πως ήταν κουρασμένη. Ο Μπραμ δεν την εμπιστευόταν και τη θεωρούσε ικανή να κρυφακούει. Στη διάρκεια του διήμερου ταξιδιού δεν του είχε μιλήσει παρά ελάχιστα. Ήταν σίγουρος ότι η απόμακρη στάση της έκρυβε κάποιο σχέδιο. Μπορεί η Νέιρνα να είχε πείσει τον Άλεξ πως δεν είχε σκοπό να ανακατευτεί στην απελευθέρωση του Κάλεμ, εκείνος όμως την ήξερε καλύτερα. Τα ψεύτικα νομίσματα είχαν εξαφανιστεί. Ο Μπραμ δεν αμφέβαλλε πως η Νέιρνα είχε σκοπό να τα χρησιμοποιήσει. Είχε υποστηρίξει ότι θα βοηθούσαν στην αναίμακτη απελευθέρωση του αδερφού του, εκείνος όμως αναρωτιόταν αν η γυναίκα του εξακολουθούσε να αμφισβητεί τις δυνάμεις του. Η διάθεσή του χειροτέρεψε την επόμενη μισή ώρα, ακούγοντας τον Άλεξ και τον Χάμις να συζητούν για τον Κάλεμ. Είχε κουραστεί να περιμένει και οι διαπραγματεύσεις σήμαιναν γι’ αυτόν την παράταση του μαρτυρίου του αδερφού του. Τέλος αποφάσισαν πως θα πήγαιναν στο λόρδο Χάρκερκ το πρωί, ζητώντας την απελευθέρωση του Κάλεμ. Ο Μπραμ και ο Ρος θα μελετούσαν τις συνθήκες της άμυνας του κάστρου και θα συγκέντρωναν τις πληροφορίες που χρειάζονταν για να οργανώσουν την επίθεση. Ικανοποιημένος, ανέβηκε στην κάμαρα της Νέιρνα και τη βρήκε κουλουριασμένη στο πλευρό της. Αλλά αμφέβαλλε αν εκείνη κοιμόταν. Τράβηξε το σκέπασμα και αντίκρισε τη γυμνή επιδερμίδα της πλάτης της. Το κορμί του αντέδρασε αμέσως και ο Μπραμ έβγαλε τα ρούχα του και ξάπλωσε κοντά της. Η Νέιρνα γύρισε και τον κοίταξε σκεφτική. «Αύριο φεύγουμε για το κάστρο του Χάρκερκ», της είπε. ~ 150 ~
Εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά και γύρισε ανάσκελα, κοιτάζοντας το ταβάνι. «Ελπίζω να φέρετε πίσω τον Κάλεμ σώο και ασφαλή». «Δεν θέλεις να πολεμήσουμε γι’ αυτόν, έτσι δεν είναι;» Η Νέιρνα έμεινε σιωπηλή για λίγο, πριν απαντήσει. «Κάποτε πίστευα ότι ο πατέρας μου ήταν δειλός που δεν τους αντιμετώπιζε με τα όπλα. Ήθελα να πολεμήσει για την ελευθερία μας και όχι να παζαρεύει με τον εχθρό. Τώρα καταλαβαίνω γιατί έκανε αυτή την επιλογή. Θα έδινα και το τελευταίο μου νόμισμα για να είσαι ασφαλής». Τα λόγια της συγκίνησαν τον Μπραμ. Του μιλούσε σαν να ήξερε πως εκείνος επρόκειτο να σκοτωθεί. Ο φόβος της ήταν αληθινός και ο Μπραμ έπλεξε τα δάχτυλά του με τα τα δικά της για να την καθησυχάσει. «Θα γυρίσω πάλι κοντά σου, Νέιρνα». «Δεν το ξέρεις αυτό». Τα μάτια της είχαν βουρκώσει. «Έχουν πολύ μεγάλο στρατό». Φίλησε τις άκρες των ματιών της σαν να ήθελε να διώξει τα δάκρυα. «Δε θα γίνει μάχη. Ο Άλεξ και ο πατέρας σου θα διαπραγματευτούν με τον Χάρκερκ, ενώ ο Ρος κι εγώ θα προσπαθήσουμε να βρούμε τον Κάλεμ». «Υποσχέσου μου πως δε θα πάρεις κανένα ρίσκο», είπε η Νέιρνα και χάιδεψε το πρόσωπό του. «Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ πως δε θα είναι επικίνδυνο», παραδέχτηκε ο Μπραμ. «Αλλά έχω έναν πολύ καλό λόγο για να γυρίσω πίσω». Όμως ο φόβος της δεν έλεγε να υποχωρήσει και η Νέιρνα αναρωτήθηκε μήπως ήταν η τελευταία νύχτα που θα περνούσαν μαζί. Σκέφτηκε το λουλούδι που της είχε χαρίσει. Τον Καν. Το σπίτι που είχε χτίσει γι’ αυτή. Ο Μπραμ είχε κάνει τα πάντα για να γίνει ευτυχισμένη. Η ζωή της κοντά του ήταν καλύτερη απ’ ό,τι είχε ονειρευτεί ποτέ και η καρδιά της πάγωνε στη σκέψη πως θα τον έχανε. «Τι είναι, α γκέολ;» Η Νέιρνα πάλεψε να καταπιεί τα δάκρυά της. «Δε θέλω να πας στη φυλακή ξανά». Άγγιξε την ουλή που διέτρεχε το λαιμό του. «Δεν μπορώ να ξεχάσω τι πέρασες». «Δε θα με πιάσουν ποτέ ξανά αιχμάλωτο», δήλωσε ο Μπραμ. «Προτιμώ να πεθάνω». Η Νέιρνα το ήξερε, κι αυτό την έκανε κομμάτια. Τον αγκάλιασε σφιχτά και το χέρι της κατέβηκε χαμηλά στο κορμί του. Τον χάιδεψε μέχρι που τον ένιωσε να σκληραίνει και μετά μετακινήθηκε έτσι ώστε να τον δεχτεί μέσα της. «Νέιρνα», μουρμούρισε ο Μπραμ. «Χαλάρωσε», του ψιθύρισε εκείνη. Είχε πάρει την πρωτοβουλία να του χαρίσει ηδονή, επειδή αυτός ήταν ένας τρόπος να του δείξει την αγάπη της. «Νομίζεις ότι μπορώ να χαλαρώσω όταν το κάνεις αυτό;» Λικνίστηκε επάνω του και τον ένιωσε ακόμα πιο βαθιά. «Εσύ μην κάνεις ~ 151 ~
τίποτα. Θα σε φροντίσω εγώ». Η απάντησή του ήταν να αποτραβηχτεί και να τη γυρίσει μπρούμυτα στο κρεβάτι, με τα πόδια της να αγγίζουν το πάτωμα. Πίσω της, ο Μπραμ χώρισε τα πόδια της. «Όχι. Εγώ θα σε φροντίσω». Τον ένιωσε να μπαίνει μέσα της απότομα και το μυαλό της άδειασε από κάθε σκέψη. Παραδόθηκε στη μεθυστική ηδονή, όταν εκείνος την τράβηξε πάνω του. Και άφησε να της ξεφύγει ένα βογκητό όταν ο ρυθμός του ανέβηκε. «Σ’ αγαπώ», μουρμούρισε, σοκαρισμένη απ’ το δυνατό σπασμό που τη συγκλόνισε. Δεν είχε σκοπό να πει κάτι τέτοιο, τα λόγια της όμως είχαν αντίκτυπο στον άντρα της. Οι ωθήσεις του έγιναν πιο ήπιες, σαν εσωτερικό χάδι. Αν και δεν της αποκάλυψε τα δικά του αισθήματα, η Νέιρνα ένιωθε πως τη νοιαζόταν. Τη φίλησε στον ώμο. «Θέλεις να σε παίρνω έτσι;» μουρμούρισε γεμίζοντάς τη με μια προσεκτική ώθηση. «Ή έτσι;» Υιοθέτησε ένα γρήγορο ρυθμό που της έκοψε την ανάσα. «Πιο γρήγορα», είπε η Νέιρνα αγκομαχώντας. Ο Μπραμ την πήρε δίχως έλεος, τόσο γρήγορα και δυνατά, που η Νέιρνα δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την κραυγή της, όταν πέρασε τα όρια της ηδονής. «Πες μου το ξανά», απαίτησε ο Μπραμ. Οι παλάμες του κάλυψαν τα βαριά στήθη της και τα δάχτυλά του άρχισαν να βασανίζουν τις θηλές της. Αλλά δεν υπήρχε πόνος, μόνο μια εξαίσια απόλαυση που κύλησε από τα στήθη ως τη μήτρα της. «Σ’ αγαπώ», είπε εκείνη πάλι. Με κάθε δυνατή ωθησή του, η καρδιά της Νέιρνα χτυπούσε όλο και πιο δυνατά. Κι όταν τον ένιωσε να απελευθερώνεται μέσα της, ένιωσε σαν να της είχε κλέψει το νου και την καρδιά της. Ο Μπραμ έγειρε πάνω της εξουθενωμένος. «Θα γυρίσω πίσω κοντά σου, α γκέολ», ψιθύρισε στο αυτί της. Η Νέιρνα προσευχήθηκε να μπορέσει ο άντρας της να κρατήσει την υπόσχεσή του.
~ 152 ~
Κεφάλαιο 18 Κατά μήκος του εξωτερικού τείχους του αγγλικού φρουρίου υπήρχε πυκνή φρουρά. Στην πύλη στέκονταν τοξότες με αλυσιδωτούς θώρακες κι ο Μπραμ εντόπισε κι άλλους στρατιώτες να περιπολούν το οχυρωμένο φρούριο. Καθώς ο Χάμις τους οδηγούσε μέσα, ο Μπραμ ένιωσε την ψύχρα να δυναμώνει. Το ξίφος του ήταν κρυμμένο κάτω απ’ το μανδύα του και οι ώμοι του χαμηλωμένοι, σε μια προσπάθεια να μην τραβά την προσοχή των φρουρών. Την ίδια στιγμή μετρούσε στρατιώτες και απομνημόνευε τις θέσεις τους. Ένα δεύτερο, εσωτερικό τείχος περιέκλειε μια ξύλινη κατασκευή που μόλις άρχιζε να μοιάζει με κάστρο. Από τον τρόπο της κατασκευής της, ο Μπραμ μάντεψε ότι γι’ αυτή τη δουλειά χρησιμοποιούνταν οι αιχμάλωτοι. Κράτησε το βλέμμα του καρφωμένο στο έδαφος, αναζητώντας κάπου την είσοδο της φυλακής. Θα ήταν μονάχα μια μικρή καταπακτή, πιθανόν κάπου κοντά στο κέντρο του οχυρού. Μολονότι, προς το παρόν, προχωρούσε δίπλα στους υπόλοιπους, σκόπευε να ξεγλιστρήσει με πρώτη ευκαιρία. Ίσως τα κατάφερνε, όσο ο Χάμις θα μιλούσε με τον Χάρκερκ. Ο Χάμις ξεπέζεψε απ’ το άλογό του και προπορεύτηκε. Είχε φορέσει τον καλύτερο χιτώνα του κι ένα μανδύα με γούνινη επένδυση, υποδηλώνοντας έτσι ότι αυτή η συνάντηση είχε πράγματι διαπραγματευτικό χαρακτήρα. Μόλις μπήκαν στην αίθουσα όπου τους περίμενε ο Άγγλος λόρδος, το βλέμμα του Μπραμ καρφώθηκε πάνω του. Η σκληρότητα στα μάτια του του θύμισε τον Κέρνρος. Το ύφος του μαρτυρούσε την πεποίθησή του ότι του ανήκαν οι ψυχές των αντρών γύρω του. «Ήρθα με τον αρχηγό του κλαν των Μακίνλοχ», άρχισε ο Χάμις. «Επιθυμεί να διαπραγματευτεί για την επιστροφή του νεότερου αδερφού του, του Κάλεμ, ο οποίος πιστεύουμε ότι κρατείται αιχμάλωτος εδώ». Το πρόσωπο του Άγγλου παρέμεινε ανέκφραστο. «Υποθέτω ότι μιλάτε γι’ αυτόν που μεταφέρθηκε σε τούτο το φρούριο από το Κέρνρος». «Ναι», επενέβη ο Άλεξ. Έκανε ένα βήμα μπροστά και κοίταξε θαρρετά τον Χάρκερκ στα μάτια. «Θέλω να μας επιστραφεί ο Κάλεμ». «Και τι είστε διατεθειμένοι να πληρώσετε σε αντάλλαγμα;» ρώτησε ο λόρδος. «Θα πάρει κάποιος άλλος όμηρος τη θέση του;» Ένα παγερό ρίγος κύλησε στη ραχοκοκαλιά του Μπραμ, όμως δεν έκανε την παραμικρή κίνηση. Μόνο κοίταξε επίμονα τον Χάρκερκ, αφήνοντάς τον να δει όλο του το μίσος. Πολλοί άντρες είχαν βασανιστεί και είχαν πεθάνει αλυσοδεμένοι, αθώα θύματα που είχαν επιλεγεί για να τιμωρηθούν διάφορα μέλη από τα κλαν. «Θα τον ελευθερώσεις», είπε ήρεμα ο Μπραμ. «Τα κλαν προστατεύουν ~ 153 ~
τους ανθρώπους τους». «Έτσι, ε; Τότε γιατί αποτραβήχτηκαν στο βορρά, λουφάζοντας στην ερημιά;» «Περιμένουν», απάντησε ο Μπραμ. «Ενώνουν τις δυνάμεις τους». Κοίταξε κατάματα τον Άγγλο. «Κρατώντας τους ανθρώπους μας φυλακισμένους, μας δίνετε μια αφορμή για να ενωθούμε εναντίον του κοινού εχθρού». Ο Χάρκερκ ξέσπασε σ’ ένα τραχύ γέλιο. «Με τα ξεπερασμένα όπλα που διαθέτετε, δεν έχετε καμιά ελπίδα μπροστά στο ιππικό μας. Θα σας νικήσουμε, όπως νικήσαμε και τους άντρες του Γουάλας στο Φόλκερκ». Ένα ειρωνικό χαμόγελο φάνηκε στα χείλη του. «Και ξέρετε τι έκαναν στον Γουάλας. Τον έκοψαν κομματάκια...» Έκανε ένα νόημα με το χέρι του και τρεις φρουροί πλησίασαν απειλητικά. «Μακφέρσον, δεν έχουμε τίποτ’ άλλο να συζητήσουμε». «Δώσε μου τον αιχμάλωτο», είπε ο Χάμις και σήκωσε ψηλά το σάκο με τα κάλπικα νομίσματα. «Είμαι έτοιμος να προσφέρω χρήματα για την απελευθέρωσή του». Οι γροθιές του Μπραμ σφίχτηκαν κάτω από το μανδύα του και κράτησε την ανάσα του. «Μια συνεισφορά του κλαν μας», εξήγησε ο Άλεξ. «Είστε διατεθειμένοι να πληρώσετε λύτρα;» «Για τον αδερφό μας, ναι. Όσο αφορά τους υπόλοιπους αιχμαλώτους, θα έχετε να κάνετε με την οργή των άλλων κλαν». Ο Χάρκερκ έκανε νόημα σ’ έναν από τους άντρες του να πλησιάσει. Ο Χάμις έβαλε το χέρι του μέσα στο σάκο κι έβγαλε μερικά νομίσματα ως δείγμα. Ο άντρας τα κοίταξε και έγνεψε καταφατικά στο λόρδο. Ο Άγγλος φάνηκε να το συλλογίζεται για μερικά λεπτά πριν απαντήσει. «Φέρτε μου τον κρατούμενο του Κέρνρος», είπε τελικά. *** Η Νέιρνα τους περίμενε στην αυλή του Μπάλαλοχ. Η καρδιά της πλημμύρισε από αγαλλίαση όταν είδε τον Μπραμ, αλλά προπαντός τον άντρα που έφερναν μαζί τους. Δεν αμφέβαλε στιγμή πως ήταν ο Κάλεμ Μακίνλοχ. Έμοιαζε με τα αδέρφια του παρά τα σημάδια της αιχμαλωσίας του. Κούτσαινε και είχε ένα άδειο βλέμμα που την ανησύχησε. Έτρεξε κοντά στον Μπραμ, ο οποίος όμως δεν έκανε τον κόπο να τη χαιρετήσει. Φαινόταν εξαγριωμένος. «Μάζεψε τα πράγματά σου. Φεύγουμε αμέσως», την πρόσταξε. Η Νέιρνα δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Δεν είχαν πάρει τον Κάλεμ; Ο Μπραμ προχώρησε με γρήγορο βήμα προς το κάστρο χωρίς να την περιμένει. Η Νέιρνα παρήγγειλε να της ετοιμάσουν φαγητό και φρέσκα ρούχα για τον Κάλεμ ενώ ο άντρας της είχε ήδη εξαφανιστεί στην κάμαρά τους. ~ 154 ~
Όταν μπήκε η Νέιρνα, τον βρήκε να βηματίζει νευρικός. «Τι συμβαίνει, Μπραμ;» «Ήταν πολύ εύκολο, Νέιρνα. Δεν τους εμπιστεύομαι». «Θύμωσες για τα νομίσματα που έδωσα στον πατέρα μου; Τα χρησιμοποίησε τελικά;» «Ναι, μ’ αυτά πλήρωσε τα λύτρα. Όταν όμως μάθουν ότι τα νομίσματα στον πάτο του σάκου είναι κάλπικα...» «Πάνω πάνω υπήρχαν αληθινά. Κι αυτά ήταν αρκετά για να σωθεί μια ζωή». Ο Μπραμ πήρε μια ανάσα και έγειρε στον τοίχο. «Εύχομαι να μην το ανακαλύψουν πριν φύγουμε». Προβληματισμός και αγανάκτηση υπήρχαν στο πρόσωπό του. «Δε θα με ξάφνιαζε αν μας επιτεθούν καθώς θα πηγαίνουμε για το Γκλεν Άριν», της είπε. «Καλύτερα να ταξιδέψουμε νύχτα. Θα είναι πιο δύσκολο να βρουν τα ίχνη μας». «Εντάξει», συμφώνησε η Νέιρνα. «Ας φύγουμε απόψε». Πλησίασε κοντά του και έδεσε τα χέρια της στον αυχένα του. «Κάτι άλλο σε βασανίζει, όμως». «Ο Κάλεμ δεν έχει πει λέξη από τη στιγμή που φύγαμε». Την τράβηξε στην αγκαλιά του. «Σαν να μη μας γνώρισε». «Αυτό θα αλλάξει όταν γυρίσει στο σπίτι του. Θα δεις». «Τον εγκατέλειψα πολύ καιρό». Η Νέιρνα ευχήθηκε να μπορούσε να τον απαλλάξει από το βάρος των ενοχών. «Θα γιατρευτεί. Χρειάζεται μόνο λίγο καιρό». «Το ελπίζω», αποκρίθηκε ο Μπραμ συλλογισμένος. Την άφησε για να πάει στην πόρτα. «Ετοιμάσου», της είπε πάλι. «Πάω να δω τον αδερφό μου». Όταν ο Μπραμ έκλεισε πίσω του την πόρτα, η Νέιρνα ένιωσε να ανεβαίνει στο λαιμό της ένας κόμπος λύπης. Ήξερε πως δεν μπορούσε να έχει κάνει τίποτα περισσότερο. Ο Κάλεμ ήταν σώος. Κάθισε μόνη στην παλιά κάμαρά της και αναρωτήθηκε αν οι δαίμονες του παρελθόντος θα έφευγαν ποτέ από τη ζωή του άντρα της. *** Δε σταμάτησαν για διανυκτέρευση ούτε καθυστέρησαν πάνω από μερικά λεπτά για ξεκούραση ή φαγητό. Η Νέιρνα νόμιζε ότι θα πέθαινε από την κούραση, αλλά οι άντρες ήταν πεισμένοι ότι ο Χάρκερκ θα τους ακολουθούσε. Κόντευε να αποκοιμηθεί πάνω στην πλάτη του αλόγου της, όταν έφτασαν στην περιοχή του Γκλεν Άριν. Ψηλά πράσινα βουνά υψώνονταν τριγύρω και μια ψιλή βροχή έπεφτε επάνω τους. Τα ρούχα της Νέιρνα είχαν μουσκέψει εντελώς, αφού δεν είχε σταματήσει να βρέχει από τη στιγμή που έφυγαν από το Μπάλαλοχ. ~ 155 ~
Όμως, δεν ήταν η βροχή που απασχολούσε τη Νέιρνα. Ο άντρας της δεν της είχε μιλήσει καθόλου στη διάρκεια του ταξιδιού. Κάλπαζε συνεχώς στο πλευρό του Κάλεμ. Με τα μακριά μαύρα μαλλιά και τη γενειάδα, ο Κάλεμ δε διέφερε από τα αδέρφια του. Μόνο το άδειο βλέμμα του μαρτυρούσε πως είχε υποφέρει περισσότερο από τον Μπραμ. Σταμάτησαν σ’ ένα ποτάμι για να ποτίσουν τα άλογά τους και τότε η Νέιρνα πλησίασε τους άντρες. Ήθελε να συστηθεί στον Κάλεμ, αλλά τον περιστοίχιζαν τα αδέρφια του. Μόνο καθώς επέστρεφαν στα άλογά τους, είδε φευγαλέα την πλάτη του. Ο κουρελιασμένος χιτώνας του είχε το χρώμα της σκουριάς και τότε η Νέιρνα κατάλαβε, με συντριβή, γιατί δεν είχε φορέσει τα καθαρά ρούχα που του έδωσαν. Το ρούχο του ήταν βουτηγμένο σε ξεραμένο αίμα. Η απόπειρα να το βγάλει, θα του προκαλούσε τρομερό πόνο. Θυμήθηκε τις πληγές στην πλάτη του Μπραμ. Ο άντρας της δε μιλούσε γι’ αυτές, ούτε για την εμπειρία της αιχμαλωσίας του. Ήταν, όμως, ολοφάνερο πως ο Κάλεμ είχε υποστεί πολύ περισσότερα. Μόλις ξεκίνησαν, οδήγησε το άλογό της δίπλα στον Μπραμ. «Ο αδερφός σου χρειάζεται γιατρό», του είπε. «Το ξέρω». «Τα ρούχα έχουν κολλήσει πάνω του...» Ο Μπραμ κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Προσπαθήσαμε χτες να τα βγάλουμε, αλλά δε μας άφησε. Δεν είναι στα καλά του. Δεν καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του». «Είναι ζωντανός, Μπραμ. Αυτό μετράει μόνο. Θα τον βοηθήσουμε όλοι να συνέλθει». Ο άντρας της κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένος. «Κάποιες πληγές δε γιατρεύονται ποτέ, Νέιρνα». *** Εκείνη τη νύχτα, αφού έφτασαν στο Γκλεν Άριν, ο Μπραμ προσπάθησε πάλι να μιλήσει στον αδερφό του. Ο Κάλεμ καθόταν σ’ έναν πάγκο και κοιτούσε με απλανές βλέμμα, ενώ το νερό κρύωνε μέσα στην ξύλινη μπανιέρα. «Λυπάμαι», είπε ο Μπραμ, αν και ήξερε πως τα λόγια του δε σήμαιναν τίποτα. «Προσπαθήσαμε να σε βρούμε νωρίτερα. Για ένα διάστημα δεν ξέραμε πού βρισκόσουν». Σιωπή. Ο αδερφός του δεν έδωσε καμία απάντηση. Ούτε κάποια ένδειξη πως είχε ακούσει έστω και μία λέξη. Ένας κόμπος έσφιγγε το λαιμό του Μπραμ, καθώς προσπαθούσε να σκεφτεί κάτι άλλο για να κάνει τον αδερφό του να μιλήσει. Το πρόσωπο του Κάλεμ ήταν βρόμικο, τα μαλλιά του κολλημένα από λάσπη. Μελανιές και αμυχές υπήρχαν σ’ όλο του το σώμα και τα ρούχα του ~ 156 ~
μύριζαν αίμα και σήψη. «Άσε με να σε βοηθήσω, αδερφέ», ικέτεψε ο Μπραμ. Έκανε ένα βήμα μπροστά, ελπίζοντας ότι ο Κάλεμ θα τον άφηνε να πλησιάσει. Μόλις όμως έπιασε το χιτώνα του, εκείνος στράβωσε το στόμα και έβγαλε ένα γρύλισμα, σαν παγιδευμένο αγρίμι. Ο Μπραμ άπλωσε το χέρι του να τον αγγίξει και δέχτηκε μια γροθιά στο πρόσωπο. Ο πόνος ήταν οξύς και ο Μπραμ ξέσπασε. «Διάολε, γιατί δε μ’ αφήνεις να σε βοηθήσω;» Όμως ο Κάλεμ αρνιόταν να μιλήσει. Ο Μπραμ κάθισε αποκαρδιωμένος σ΄ένα σκαμνί και χαμήλωσε το κεφάλι του. Η πόρτα άνοιξε και η Νέιρνα μπήκε στο δωμάτιο. «Έφαγε τίποτα;» «Ελάχιστα. Πρέπει να κάνουμε κάτι γι’ αυτές τις πληγές, πριν χειροτερέψουν». «Θα με αφήσεις να βοηθήσω;» Ο Μπραμ ανασήκωσε τους ώμους του παραιτημένος. Ο ίδιος είχε κάνει ό,τι μπορούσε. Μακάρι η γυναίκα του να κατάφερνε κάτι περισσότερο. «Περίμενε εδώ», είπε η Νέιρνα. «Θα γυρίσω αμέσως». Ο Μπραμ άφησε δίπλα στον Κάλεμ μια κούπα με υδρόμελι που όμως έμεινε ανέγγιχτη. Η Νέιρνα επέστρεψε μαζί με τη λαίδη Μαργκερίτ. Ο Μπραμ δεν κατάλαβε το λόγο, όταν όμως ο αδερφός του αντίκρισε τη Μαργκερίτ άλλαξε έκφραση. Χωρίς να μιλήσει, άρχισε να κοιτάζει επίμονα εκείνη αντί για το κενό. «Άφησε τη Μαργκερίτ να προσπαθήσει», είπε η Νέιρνα. «Τον γνώρισε πριν από μερικές βδομάδες, στο Κέρνορς». Η Μαργκερίτ φορούσε ένα μεταξωτό φόρεμα στο χρώμα του ζαφειριού, γαρνιρισμένο με γκρι γούνα. Τα μαλλιά έπεφταν πάνω από τους ώμους της και ήταν καλυμμένα με ένα διαφανές πέπλο. Ο Κάλεμ την κοίταζε σαν ονειροπαρμένος. Η Νέιρνα πήρε τον Μπραμ από το χέρι και τον οδήγησε έξω. *** «Πώς γνωρίστηκαν;» Ο Μπραμ κοντοστάθηκε και κοίταξε πίσω του, από τη μισάνοιχτη πόρτα. «Όταν δραπέτευσες, οι φρουροί τον χτύπησαν. Η Μαργκερίτ τον βρήκε πληγωμένο και φρόντισε τις πληγές του. Την επόμενη μέρα, ο Κέρνορς τον έστειλε στο Χάρκερκ». Η Νέιρνα πλησίασε τον Μπραμ και έγειρε το κεφάλι της στο στήθος του. «Τότε την άφησε να τον βοηθήσει. Ίσως την αφήσει και τώρα», πρόσθεσε. Η Μαργκερίτ μιλούσε στον Κάλεμ με απαλή φωνή, καθισμένη απέναντί του. Στο τρεμουλιαστό φως ενός δαυλού ο Μπραμ είδε ένα δάκρυ να κυλάει στο πρόσωπο της κοπέλας. Εκείνη συνέχισε να του μιλάει και ύστερα από μερικά λεπτά ο Κάλεμ γύρισε την πλάτη του προς το μέρος της. Η λαίδη ~ 157 ~
Μαργκερίτ πλησίασε, χωρίς να πάψει να του μιλάει, και ακούμπησε τα χέρια της πάνω στους ώμους του. Σαν να ήθελε να μιμηθεί τις κινήσεις της Μαργκερίτ, η Νέιρ-να έβαλε το χέρι της μέσα από το χιτώνα του Μπραμ και χάιδεψε τρυφερά τις ουλές στην πλάτη του. Ήταν και ο Μπραμ κάποτε όπως ο Κάλεμ τώρα, συλλογίστηκε. Ο άντρας της είχε δυσκολευτεί πολύ να αντιμετωπίσει τον εξωτερικό κόσμο. Να αφήσει πίσω του το σκοτάδι, το ξύλο, τις μαχαιριές. «Είσαι καλά; Το μάτι σου είναι πρησμένο», του είπε. «Τον πλησίασα υπερβολικά», απάντησε ο Μπραμ. Παρακολούθησαν και οι δύο τη Μαργκερίτ να αφαιρεί επιτέλους τον αιματοβαμμένο χιτώνα. Η ανάσα του Κάλεμ βγήκε σαν ένας οξύς συριγμός, μόλις το ύφασμα άρχισε να ξεκολλάει από το δέρμα του. Όταν η πλάτη του Κάλεμ έμεινε γυμνή, η Νέιρνα έσφιξε το χέρι του Μπραμ. Το άρωμα των μαλλιών της, η τόσο κοντινή επαφή της τον βοηθούσαν να αντικρίζει το θέαμα του μαρτυρίου του αδερφού του. Οι ανοιχτές πληγές στη σάρκα του ήταν τόσο φριχτές που έκαναν το στομάχι του να ανακατευτεί. Μολονότι είχε γίνει κάτωχρη, η λαίδη Μαργκερίτ δεν είπε λέξη. Βούτηξε απλώς ένα καθαρό πανί στο νερό της μπανιέρας και καθάρισε μ’ αυτό απαλά το πρόσωπο του Κάλεμ. Ύστερα το έβρεξε πάλι και αφού το έστυψε το ακούμπησε απαλά στην πλάτη του Κάλεμ. «Τα πηγαίνει καλά μαζί του», ψιθύρισε η Νέιρνα. «Ας τους αφήσουμε ήσυχους». «Είναι ανύπαντρη. Δεν είναι σωστό να μένουν μόνοι». «Δε θα της κάνει κακό. Κοίτα». Ο Κάλεμ κοιτούσε τη Μαργκερίτ. Στο βλέμμα του υπήρχε πόνος αλλά και ανακούφιση. Η Μαργκερίτ δεν τον απειλούσε με κανένα τρόπο και ο Κάλεμ δεχόταν το άγγιγμά της. «Μπραμ, έλα μαζί μου», επέμεινε η Νέιρνα. Απρόθυμος, ο Μπραμ άφησε τη γυναίκα του να τον οδηγήσει στη σκάλα. Βγήκαν έξω. Η βροχή είχε σταματήσει και το χώμα ήταν μαλακό κάτω από τα πόδια τους. Η Νέιρνα τον οδήγησε στην αποθήκη όπου είχαν περάσει τις πρώτες νύχτες τους. Η καλύβα ήταν σκοτεινή και μύριζε κριθάρι. «Ο Κάλεμ θα γίνει καλά», είπε η Νέιρνα. «Κι εσύ κράτησες την υπόσχεση που έδωσες στον εαυτό σου». «Γιατί με έφερες εδώ;» Ο Μπραμ τύλιξε τα χέρια του γύρω από τη μέση της, απορώντας με αυτή την κίνησή της. «Ξέρω ότι απόψε θέλεις να μείνεις κοντά στον Κάλεμ. Καλύτερα, λοιπόν, να κοιμηθούμε εδώ». Αλλά ο Μπραμ δεν μπορούσε να αφήσει τον αδερφό του μόνο του, όλη τη νύχτα. Δεν ήξερε πώς θα αντιδρούσε ο Κάλεμ, ούτε αν είχε γλιτώσει από την ~ 158 ~
τρέλα που στοίχειωνε τους περισσότερους από τους φυλακισμένους. «Εσύ μπορείς να κοιμηθείς εδώ, αν θέλεις», της αποκρίθηκε. «Εγώ θα επιστρέψω στον πύργο. Θα κάνουμε βάρδιες, με τον Άλεξ, για να προσέχουμε τον αδερφό μας τη νύχτα». Η Νέιρνα άγγιξε τα χείλη του με το δείκτη της κι ύστερα τα φίλησε τρυφερά. «Σ’ αγαπώ». Είδε στα μάτια της μια λαχτάρα που τον πλημμύρισε με ζεστασιά. Όμως, δεν μπόρεσε να προφέρει την ανάλογη απάντηση. Δεν του άξιζε η αγάπη της Νέιρνα. Αν μπορούσε να γυρίσει στο παρελθόν, θα απελευθέρωνε τον Κάλεμ αντί να αδράξει την ευκαιρία για τον εαυτό του. Ο στιγμιαίος εγωισμός του μπορεί να είχε καταστρέψει τον αδερφό του. «Θα σε δω το πρωί», είπε. Τη φίλησε στο μέτωπο και η Νέιρνα τον κοίταξε σαν να της είχε μαχαιρώσει τα σωθικά. Ο Μπραμ ένιωσε τον πόνο της σαν να ήταν δικός του. Αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τον απαλύνει.
~ 159 ~
Κεφάλαιο 19 Το επόμενο πρωί η Νέιρνα έφυγε από την καλύβα γεμάτη ανησυχία. Ήταν νωρίς το πρωί και ο ουρανός είχε ακόμα το μπλε-μαύρο χρώμα της νύχτας. Ο αέρας ήταν βαρύς και η ψύχρα την περόνιαζε κάτω από το μανδύα της. Ο Μπραμ δεν είχε επιστρέψει στην καλύβα τη νύχτα. Αν και η Νέιρνα κατανοούσε πως ήθελε να βρίσκεται κοντά στον αδερφό του για να τον φροντίζει, αυτή η απελπισμένη ανάγκη του φαινόταν περισσότερο σαν εξιλέωση. Ο σύζυγός της δεν μπορούσε να απαλλαγεί από τις ενοχές που τον κατέτρωγαν σαν κρυφή αρρώστια. Είχε δίκιο όταν της είπε ότι μερικές πληγές δε γιατρεύονται. Όσο κι αν εκείνη προσπάθησε να τον παρηγορήσει τις τελευταίες εβδομάδες, τίποτα δεν έσβηνε τις μνήμες του από τη φυλακή. Η Νέιρνα αγωνιούσε μήπως η αγάπη της δεν ήταν αρκετή για να διώξει τις ενοχές του. Αντί να δεχτεί τα αισθήματά της, ο Μπραμ είχε αποτραβηχτεί σαν να έβλεπε σ’ αυτά μια καινούρια φυλακή. Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της ότι η στάση του δεν είχε μεγάλη σημασία. Με τον καιρό ο άντρας της θα νοιαζόταν και πάλι γι’ αυτή, όπως παλιά. Δε θα είχαν ένα σκιώδη γάμο όπως η Λάρεν και ο Άλεξ. Η Νέιρνα δε θα μπορούσε να ζήσει δίπλα σ’ έναν άντρα αδιάφορο απέναντί της. Προχωρούσε μόνη, τυλίγοντας σφιχτά γύρω της το μανδύα. Πέρασε μπροστά από τις σειρές των σπιτιών αφήνοντας το μυαλό της να περιπλανιέται. Είχαν επιστρέψει κι άλλες γυναίκες στο κάστρο και η Νέιρνα είδε μια νεαρή μητέρα να ησυχάζει με τρυφερή φωνή το μωρό που κρατούσε στην αγκαλιά της. Το θέαμα της προκάλεσε ένα βαθύ, βουβό πόνο κι αναρωτήθηκε αν θα κρατούσε ποτέ στην αγκαλιά της ένα δικό της παιδί. Ακούμπησε την επίπεδη κοιλιά της και άφησε τον εαυτό της να ονειρευτεί για λίγο. Η σκέψη τής έφερνε μια γλυκιά λαχτάρα. Ο Μπραμ δεν την είχε αγγίξει τις τελευταίες μέρες κι ούτε ήξερε η Νέιρνα πότε θα το έκανε. Απορροφημένος καθώς ήταν με τον αδερφό του, είχε ξεχάσει όλα τα άλλα. Όταν έφτασε στον περίβολο του Γκλεν Άριν, είδε τα μέλη του κλαν να ξεκινούν τις πρωινές δουλειές τους. Ο αέρας μύριζε καπνό καθώς πρόσθεταν περισσότερες πλίνθους στις φωτιές. Το μάτι της έπιασε μια στιγμιαία λάμψη στην κορυφή του λόφου. Κοίταξε επίμονα, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν. Ίσως δεν ήταν τίποτα, φαινόταν όμως σαν λάμψη από δαυλούς. Η καρδιά της Νέιρνα σφίχτηκε από αγωνία κι άνοιξε το βήμα της να μπει στον πύργο. Αν έρχονταν εισβολείς, ο Μπραμ και ο Άλεξ έπρεπε να το μάθουν. Μέσα στην αίθουσα βρήκε τη Μαργκερίτ να ξεκουράζεται. Φαινόταν εξαντλημένη και καθώς καθόταν σ’ έναν πάγκο είχε γείρει το κεφάλι της πάνω στο τραπέζι. Δίπλα υπήρχε ένα ανέγγιχτο πιάτο με φαγητό. Είδε τη Λάρεν να κατεβαίνει τη σκάλα, ακολουθούμενη από την κόρη της, ~ 160 ~
τη Μέριν. Η Αντάρα κοιμόταν στην αγκαλιά της. Χαιρέτησε τη Νέιρνα μ’ ένα χαμόγελο, αλλά τα μάτια της πρόδιδαν την ανησυχία της. «Ο Κάλεμ δεν έχει πει ούτε μία λέξη ακόμα. Ο Άλεξ και ο Μπραμ αναγκάστηκαν να τον ναρκώσουν. Έπαθε κρίση όταν έφυγε από κοντά του η Μαργκερίτ». «Θα πάρει χρόνο», αποκρίθηκε η Νέιρνα. «Τουλάχιστον όμως περιποιήθηκαν τις πληγές του». Κοίταξε γύρω της. «Πού είναι τώρα ο Άλεξ και ο Μπραμ;» Η Λάρεν κοίταξε προς τη σκάλα. «Επάνω, μαζί με τον Κάλεμ». Έβαλε την κόρη της να καθίσει και χαμήλωσε τη φωνή της. «Δεν αποκάλυψα στον Άλεξ ότι φτιάχνω έργα από γυαλί. Του είπα πως πουλήσαμε έναν τάπητα». «Έμαθες ποιος ξεγέλασε τον Ντούγκαλ;» Η Λάρεν αναστέναξε. «Ένας πλανόδιος έμπορος. Ο Ντούγκαλ ξεγελάστηκε απ’ τα παινέματά του, ελπίζοντας ότι θα έφερνε πίσω πολλά χρήματα». «Τουλάχιστον τα κάλπικα νομίσματα έπιασαν τόπο». Μίλησε στην Λάρεν για τα λύτρα αλλά και για τους πυρσούς που διέκρινε λίγο νωρίτερα στο λόφο. «Ανησυχώ μήπως έρχονται οι άντρες του Χάρκερκ. Μπορεί να ανακάλυψε ο λόρδος ότι τον εξαπατήσαμε». Η σύζυγος του αρχηγού χλόμιασε, όμως έγνεψε καταφατικά. «Πήγαινε να τους το πεις. Εγώ θα μαζέψω τις γυναίκες και τα παιδιά για να κρυφτούμε». Η Νέιρνα ανατρίχιασε στη σκέψη μιας επικείμενης επίθεσης. Ο πατέρας της απέφευγε τις συγκρούσεις και η ίδια δεν είχε βρεθεί ποτέ σε μάχη. Η ιδέα της κρυψώνας δεν την παρηγορούσε, επειδή θα άφηνε τον Μπραμ να παλέψει μόνος. Την τελευταία φορά που τον είχε δει να αγωνίζεται με τον Ρος, είχε τραυματιστεί. Δεν ήξερε αν ο άντρας της είχε πράγματι δυναμώσει αρκετά και ο φόβος επισκίασε την ελπίδα της πως όλα θα πήγαιναν καλά. Η Λάρεν ξυπνούσε ήδη τη Μαργκερίτ και οι δυο γυναίκες με τα παιδιά βγήκαν από τον πύργο. Η Νέιρνα ανέβηκε την πέτρινη σκάλα και στάθηκε έξω από την κάμαρα του Κάλεμ. Χτύπησε σιγανά και την άνοιξε. Το πρώτο πράγμα που είδε μόλις μπήκε μέσα ήταν οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια του Μπραμ. «Δεν κοιμήθηκες καθόλου;» Ο Μπραμ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Κανείς από τους δυο μας δεν κοιμήθηκε. Ο Κάλεμ ξυπνούσε διαρκώς και προσπαθούσε να διώξει κι εμένα και τον Άλεξ. Δεν ξέρω αν έχει καταλάβει πού βρίσκεται». Η Νέιρνα ήθελε να πάρει το χέρι του, να τον καθησυχάσει, αλλά κάτι στην έκφρασή του τον έκανε να διστάσει. Ο Άλεξ τεντώθηκε και τη χαιρέτησε μ’ ένα νεύμα. «Καθώς ερχόμουν από την καλύβα, είδα κάτι σαν αναμμένους δαυλούς, στο λόφο», τους είπε. ~ 161 ~
«Μπορεί να μας έχουν ακολουθήσει άντρες του Χάρκερκ ως εδώ;» Το πρόσωπο του Μπραμ σκοτείνιασε και ο άντρας της αντάλλαξε μια ματιά με τον Άλεξ. «Είναι πιθανό», της είπε. «Θα ενημερώσω τους άντρες», δήλωσε ο Άλεξ. «Αν πρόκειται για επίθεση, στείλε αγγελιοφόρο στο κάστρο του Λόχαρ. Πρέπει να ειδοποιηθεί ο βαρόνος ότι ίσως χρειαστούμε τη βοήθειά του». Γύρισε στη Νέιρνα. «Πες στη Λάρεν...» «Πήγε να συγκεντρώσει τις γυναίκες και τα παιδιά». «Ωραία». Ο αρχηγός κοίταξε προς τον Κάλεμ. Ο μικρός αδερφός του είχε τα μάτια του ανοιχτά κι έσφιγγε τα χέρια μεταξύ τους. Η έκφρασή του έλεγε ότι δεν είχε αντιληφθεί τίποτα. «Θα χρειαστεί να προσέχεις τις γυναίκες και τα παιδιά», του είπε ο Άλεξ. «Και τη λαίδη Μαργκερίτ». Ο Κάλεμ κούνησε ελαφρά το κεφάλι του για να δείξει ότι κατάλαβε. Μετά, παρ’ όλο που τα χέρια του έτρεμαν, κατάφερε να πάρει το ξίφος που του έδωσε ο μεγαλύτερος αδερφός του. Η Νέιρνα δεν ήταν σίγουρη αν ο Κάλεμ ήταν σε θέση να φροντίσει οποιονδήποτε, καταλάβαινε όμως ότι ήταν ένας τρόπος για να προστατευθεί ο ίδιος ο Κάλεμ, μένοντας μαζί με τους άλλους. Η Νέιρνα οδήγησε τους άντρες στο σημείο από όπου είχε δει τη λάμψη των δαυλών. Ο ήλιος είχε ανατείλει, αλλά ο ουρανός παρέμενε βαρύς και συννεφιασμένος. Ο Μπραμ και ο Άλεξ ανέβηκαν πάνω στο οχυρό της πύλης, αλλά η Νέιρνα μπορούσε να δει την απειλή κι από τη δική της θέση, στο έδαφος. Δεν ήταν απλώς λίγοι καβαλάρηδες, όπως είχε υποψιαστεί. Ένας ολόκληρος στρατός είχε κατέβει από το λόφο και είχε απλωθεί στην κοιλάδα. Οι αλυσιδωτοί θώρακες των αντρών αντανακλούσαν στο φως των δαυλών σαν εκατοντάδες ασημένια νομίσματα. Ο λόρδος Χάρκερκ είχε οδηγήσει ως το Γκλεν Άριν τους στρατιώτες του. Μαζί τους ίππευαν και οι δυνάμεις του λόρδου Κέρνρος. *** Ήταν αυτό που περίμενε. Ο Ντούγκαλ έσφιξε το ξίφος του, κρυμμένος πίσω από μια καλύβα ενώ οι τοξότες των Μακίνλοχ άρχισαν να εκτοξεύουν τα βέλη τους στους Άγγλους. Οι μητέρες ησύχαζαν τα τρομαγμένα παιδιά τους, καθώς η Νέιρνα και η Λάρεν τους βοηθούσαν να κρυφτούν. Βαριά μυρωδιά καπνιάς πλημμύριζε τον αέρα και ένα φλεγόμενο βέλος διέγραψε μια μεγάλη καμπύλη στον ουρανό. Προσγειώθηκε πάνω σε μια αχυροσκεπή και τα ξερά χόρτα άρπαξαν φωτιά. Ο Ντούγκαλ έτρεξε γρήγορα σε μια άλλη κρυψώνα. Την τελευταία φορά που τους είχαν επιτεθεί οι Άγγλοι, ο αδερφός του ο ~ 162 ~
Άλεξ τον είχε στείλει στην υπόγεια αποθήκη μαζί με τη Λάρεν και τα κορίτσια. Λες και ήταν παιδί. Σαν να μην τον θεωρούσαν ικανό να πάρει μέρος στη μάχη. Αυτή τη φορά ο Ντούγκαλ δε θα κρυβόταν μαζί με τις γυναίκες. Μπορούσε να καρφώσει το ξίφος του στα πλευρά του εχθρού όπως όλοι τους. Τώρα, στα δεκατέσσερά του, ήταν αρκετά μεγάλος για να βοηθάει τα αδέρφια του. Αν έσφαζε καμιά ντουζίνα Άγγλους, εκείνοι δε θα τον έβλεπαν πια σαν παιδί. Οι φλόγες άρχισαν να εξαπλώνονται μέσα στα ουρλιαχτά και την κλαγγή των σπαθιών. Ο Ντούγκαλ βρήκε μια κρυψώνα πίσω από ένα ξύλινο κάρο, εκτός εμβέλειας, ώσπου να αποφασίσει ποιο ήταν το καλύτερο σημείο για να κάνει την επίθεσή του. Ήταν καλύτερα να περιμένει, κρυμμένος, την κατάλληλη στιγμή. Οι άλλοι άντρες είχαν αρχίσει κιόλας να ορμούν στους Άγγλους και οι ιαχές τους αντηχούσαν στην κοιλάδα. Κάτι έσφιγγε τα πνευμόνια του και οι παλάμες του είχαν ιδρώσει. Όμως δε φοβόταν να πολεμήσει. Από στιγμή σε στιγμή θα πεταγόταν από την κρυψώνα του και θα ορμούσε στο εχθρό μαζί με τους άλλους άντρες του κλαν του. Προς το παρόν ήταν προτιμότερο να περιμένει να τον πλησιάσει κάποιος Άγγλος. Μια ξαφνική κίνηση τον έκανε να σαστίσει. Ένα βέλος πέρασε ξυστά από το πρόσωπό του και καρφώθηκε στο κάρο. Ο Ντούγκαλ έκανε βουτιά κάτω από το κάρο με την καρδιά του να βροντοχτυπάει. Δεν είχε δει τον Άγγλο που τον πλησίασε από την πίσω πλευρά του κάστρου. Πώς είχε τρυπώσει μέσα ο στρατιώτης; Έπρεπε να πάρει μια απόφαση, αλλά ο φόβος τον είχε παραλύσει. Τότε, άκουσε το γάβγισμα ενός σκύλου και είδε το στρατιώτη να σωριάζεται στο έδαφος. Ο Ντούγκαλ βρήκε την ψυχραιμία του και κύλησε έξω από το κάρο. Είδε τη γυναίκα του Μπραμ να κρατάει μια πέτρα στο χέρι, έχοντας δίπλα της τον Καν. Η Νέιρνα είχε χτυπήσει τον Άγγλο στο κεφάλι και ο άντρας τώρα κειτόταν ακίνητος, ενώ αίμα έτρεχε από τον κρόταφό του. «Πάρε το ξίφος του», τον πρόσταξε η Νέιρνα. «Πάρε όλα τα όπλα του. Γρήγορα, πριν συνέλθει!» Το πρόσωπό της ήταν άσπρο σαν πανί και φαινόταν έτοιμη να κάνει εμετό. «Πήγαινε με τις άλλες γυναίκες», της είπε ο Ντούγκαλ, αρπάζοντας το ξίφος του αναίσθητου στρατιώτη. «Δεν έπρεπε να βρίσκεσαι στη μάχη». «Ούτε κι εσύ», αντέτεινε η Νέιρνα. «Έλα μαζί μου». Ο Ντούγκαλ ετοιμαζόταν να αρνηθεί όταν μια νέα κίνηση τράβηξε την προσοχή του. Ένας άλλος στρατιώτης έτρεχε προς το μέρος του σημαδεύοντας τη Νέιρνα. Ο Ντούγκαλ προσπάθησε να φωνάξει για να την προειδοποιήσει, αλλά η φωνή δεν έβγαινε από το λαιμό του. Το ένστικτό του ανέλαβε δράση. Ο Ντούγκαλ όρμησε και κάρφωσε το ~ 163 ~
ξίφος στην κοιλιά του στρατιώτη. Η λεπίδα βυθίστηκε βαθιά και ο Ντούγκαλ παραπάτησε προς τα πίσω, συνειδητοποιώντας ξαφνικά τι είχε κάνει. Δεν άκουγε πια τι γινόταν γύρω του. Τα χέρια του ήταν σκεπασμένα με αίμα. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Τα αυτιά του βούιζαν, η όρασή του είχε θολώσει. Έτρεξε σε μια γωνιά του τείχους και άδειασε το περιεχόμενο του στομαχιού του. Αυτή η αντίδραση μπροστά στη Νέιρνα τον έκανε να νιώσει ταπεινωμένος. Εκείνη ήρθε και ακούμπησε το χέρι της στον ώμο του. «Δεν πειράζει, Ντούγκαλ». Όμως πείραζε. Ο Ντούγκαλ δεν είχε σκοτώσει ποτέ άνθρωπο, ούτε είχε δει το σοκ του θανάτου στα μάτια κάποιου. Τώρα καταλάβαινε γιατί τα αδέρφια του ήθελαν να τον κρατήσουν μακριά από τη μάχη. Δεν ήταν ένας ένδοξος αγώνας για την τιμή τους, αφού ο θάνατος μπορούσε να έρθει από στιγμή σε στιγμή, χωρίς προειδοποίηση. Σκούπισε το στόμα του και ήξερε πως τώρα το καθήκον του δεν ήταν να πολεμήσει για το κλαν τους αλλά να οδηγήσει τη Νέιρνα σε μια ασφαλή κρυψώνα. «Θα σε πάω στις άλλες γυναίκες και τα παιδιά», της είπε. Αυτό θα ήθελαν και τα αδέρφια του. Ύστερα θα έβρισκε τον Κάλεμ και μαζί θα οργάνωναν την υπεράσπιση των πιο αδύναμων μελών του κλαν τους. *** Ο Μπραμ πάλευε με τον πολυάριθμο στρατό και με δυσκολία έλεγχε τις κινήσεις του μουδιασμένου κορμιού του. Σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε οι εισβολείς να καταλάβουν το κάστρο τους. Η οργή του δυνάμωνε με κάθε στρατιώτη που σκότωνε για να υπερασπιστεί το κλαν του. Το εχθρικό στράτευμα είχε αναπτυχθεί περιμετρικά, περικλείοντας σχεδόν το κάστρο τους. Αν κατάφερναν να κυκλώσουν το Γκλεν Άριν όλα θα είχαν τελειώσει. Ο Μπραμ δεν ήξερε αν οι Άγγλοι σκόπευαν να τους σκοτώσουν όλους ή αν θα έδειχναν έλεος στα γυναικόπαιδα. Έπρεπε να τα διώξει μακριά από το Γκλεν Άριν. Ο Μπραμ κατέβασε με δύναμη το ξίφος του και άλλος ένας Άγγλος στρατιώτης σωριάστηκε στο έδαφος. Τώρα είχε μια ευκαιρία να φύγει από τη μάχη και να τρέξει προς την κρυψώνα του κάστρου για να βοηθήσει τις γυναίκες και τα παιδιά να φύγουν, μαζί με τον Ντούγκαλ και τον Κάλεμ. Κοντοστάθηκε, όμως, βλέποντας τον Γκίλμπερτ ντε Μπους, κόμη του Κέρνρος, να περνάει τις πύλες. Ο Κέρνρος βάδιζε προς τον πύργο τους με την αλαζονεία του νικητή αποτυπωμένη στο πρόσωπό του. Κοίταζε γύρω του ικανοποιημένος τις καμένες καλύβες και τα πτώματα. ~ 164 ~
Ο Μπραμ έμεινε ακίνητος στη θέση του. Στο πρόσωπο του εχθρού του είδε τον άνθρωπο που τον είχε βασανίσει. Το ξίφος τον βάραινε, η κούραση πότιζε τα κόκαλά του. Αυτός ο άνθρωπος είχε διατάξει να μαστιγωθούν νεαρά αγόρια, επειδή ήταν πολύ αδύναμα για να σηκώνουν πέτρες. Είχε φερθεί στους Σκοτσέζους σαν να ήταν σκλάβοι του. Σαν να μην ήταν ανθρώπινα όντα. Ο Μπραμ είδε τον Άλεξ να πολεμάει με λύσσα δίπλα στον Ρος. Ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για να μην παραδοθούν. Το ίδιο θα έκανε και ο Μπραμ. Αλλά δε θα άφηνε τον Κέρνρος να βρει τη Νέιρνα. «Αναρωτιόμουν αν είσαι ζωντανός», είπε ο Κέρνρος υψώνοντας το σπαθί του, πλαισιωμένος από δυο στρατιώτες που τον φρουρούσαν. «Ήσουν πολύ μεγάλος μπελάς». Ο Μπραμ λαχταρούσε να συγκρουστεί μαζί τους, όμως έπρεπε να περιμένει. «Τι θέλεις από μας;» Ο Κέρνρος κοίταξε αυτάρεσκα τριγύρω. «Ο Χάρκερκ σκοπεύει να διεκδικήσει τα νόμιμα δικαιώματά του στην περιουσία σου, αφού προσπάθησες να τον εξαπατήσεις με κάλπικο χρήμα. Όσο για μένα...» Έγνεψε στον ένα από τους φρουρούς του να φύγει. «Έχασα πολλούς σκλάβους τη νύχτα που μου επιτεθήκατε και θέλω να αποζημιωθώ». «Δε σε ενδιέφερε να τους κρατήσεις ζωντανούς. Τους έβαζες να δουλεύουν μέχρι θανάτου». Ο Κέρνρος ανασήκωσε τους ώμους του. «Είχαν εξυπηρετήσει το σκοπό τους». Κοντά στις πύλες του κάστρου οι Άγγλοι στρατιώτες πολεμούσαν με τους Μακίνλοχ. Η καρδιά του Μπραμ σφίχτηκε στη σκέψη πως δεν υπήρχε τρόπος να κερδίσουν αυτή τη μάχη. Ο εχθρός υπερτερούσε σε αριθμό και όπλα. «Η προδοσία πληρώνεται», είπε ο Κέρνρος. «Και έχουμε εντολές να καταπνίγουμε κάθε εξέγερση». Αυτό ήταν, λοιπόν. Δε θα άφηναν κανέναν ζωντανό. Ο Μπραμ έσφιξε το ξίφος του. Μπορεί να πέθαινε αυτή τη μέρα, αλλά ήταν αποφασισμένος να πάρει μαζί του τον Κέρν-ρος για όσα είχε κάνει στους αιχμαλώτους του. «Τότε, θα πεθάνω πολεμώντας». Ο Μπραμ ύψωσε το ξίφος του, όταν ένας από τους φρουρούς πλησίασε καλπάζοντας τον Κέρνρος. «Δεν είναι εδώ, μιλόρδε. Ψάξαμε παντού. Οι γυναίκες και τα παιδιά δε βρίσκονται στο κάστρο!» «Τότε, κάπου κρύβονται», αποφάνθηκε ο Κέρνρος. «Κάψτε τα πάντα!» Ο Μπραμ πάγωσε. Ο πύργος ήταν φτιαγμένος σχεδόν αποκλειστικά από ξύλο. Αν τον πυρπολούσαν, θα κατέρρεε πάνω στην υπόγεια αποθήκη, θάβοντάς τους όλους ζωντανούς. ~ 165 ~
Μια κραυγή απόγνωσης βγήκε από μέσα του και το ξίφος του έκανε έναν κύκλο στον αέρα. Οι δυο φρουροί κάλυψαν τον Κέρνρος και η λεπίδα του Μπραμ χτύπησε πάνω στις ασπίδες τους. Ο Κέρνρος απομακρύνθηκε, επαναλαμβάνοντας την εντολή να πυρποληθεί το κάστρο, ενώ ο Μπραμ πάλευε άγρια με τους δυο φρουρούς. Δεν ένιωθε πια κούραση. Ο Ρος πλησίασε και χτύπησε τον ένα στρατιώτη, ρίχνοντάς τον από το άλογο. Ο Μπραμ αποτελείωσε τον δεύτερο, τη στιγμή που γύρισε να κοιτάξει το νεκρό σύντροφό του. Όμως ήταν πολύ αργά. Πυκνοί καπνοί υψώνονταν στον αέρα, καθώς το κάστρο είχε παραδοθεί στις φλόγες. Ο Μπραμ είδε να ρίχνουν λάδι στη φωτιά και η πυρκαγιά εξαπλώθηκε αστραπιαία. Κατάλαβε πως δεν υπήρχε πια καμιά ελπίδα σωτηρίας. «Θεέ μου», είπε ο Ρος κι άρχισε να τρέχει. Ο Μπραμ τον ακολούθησε. Ήταν ζήτημα λίγων λεπτών για να καταρρεύσει ο πύργος.
~ 166 ~
Κεφάλαιο 20 Ο καπνός είχε πλημμυρίσει τον πύργο. «Δεν μπορούμε να περιμένουμε», είπε η Νέιρνα. «Πρέπει να τους πάρουμε όλους από εδώ». Η Λάρεν την κοίταξε με απόγνωση. «Θα μας δουν να φεύγουμε και θα μας ακολουθήσουν. Θα πεθάνουμε σίγουρα αν προσπαθήσουμε να φύγουμε». Ο τρόμος έσφιγγε τα σωθικά της, αλλά η Νέιρνα ήξερε πως δεν υπήρχε άλλη επιλογή. «Θα προτιμούσα να το διακινδυνεύσω παρά να καούμε ζωντανοί. Ντούγκαλ, χρειάζομαι τη βοήθειά σου», πρόσθεσε. Γύρισε και άγγιξε τον ώμο του εφήβου, ευχόμενη να μην είχε χρειαστεί να του φορτώσει ένα τόσο βαρύ καθήκον. Όμως, ο κίνδυνος ήταν πλέον ορατός. «Πρέπει να βγάλουμε από δω τις γυναίκες και τα παιδιά», του είπε η Νέιρνα. «Μπορούν να πάνε στο σπίτι μας πάνω στο λόφο, όμως χρειάζομαι βοήθεια για να τους καλύψω, κρατώντας μακριά τους στρατιώτες. Έχεις κανένα τόξο;» Ο Ντούγκαλ έδειξε στο βάθος της υπόγειας κρυψώνας. «Εκεί μέσα υπάρχουν αρκετά όπλα». «Ωραία». Δεν ήταν ιδιαίτερα ικανή στο τόξο, αλλά μαζί με τον Ντούγκαλ θα έκανε ό, τι μπορούσε. Την επόμενη στιγμή, στάθηκε μπροστά της ο Κάλεμ, κρατώντας δυο τόξα και φαρέτρες με βέλη. Η Νέιρνα προσπάθησε να πάρει ένα βέλος, αλλά εκείνος τα κράτησε σφιχτά. Το σκοτεινό βλέμμα του την τρόμαξε. «Μπορείς να μας υπερασπιστείς;» τον ρώτησε. Της απάντησε μ’ ένα καταφατικό νεύμα, όμως η Νέιρνα δεν ήταν σίγουρη αν έπρεπε να τον εμπιστευθεί ή όχι. Όταν, όμως, η Μαργκερίτ άρχισε να συγκεντρώνει τις γυναίκες, ο Κάλεμ πήγε και έπιασε το χέρι της νεαρής λαίδης. Την κοίταξε στα μάτια και τα μάγουλα της Μαργκερίτ κοκκίνισαν. Του έγνεψε καταφατικά. «Ξέρω», του ψιθύρισε. Η κρυψώνα είχε μια μοναδική έξοδο που οδηγούσε στο πίσω μέρος του κάστρου. Ήταν μια φαρδιά τάφρος μισογεμάτη με νερό βροχής. Η Νέιρνα ετοιμάστηκε να βγει πρώτη, αλλά η Μαργκερίτ τη σταμάτησε. «Ξέρω το δρόμο για το σπίτι σου, Νέιρνα. Θα οδηγήσω εγώ. Εσύ βοήθησε τη Λάρεν να συγκεντρώσει τις υπόλοιπες γυναίκες». Στο πρόσωπο της νεαρής κοπέλας ήταν ζωγραφισμένος ο φόβος αλλά και η αποφασιστικότητα. «Εντάξει», συμφώνησε η Νέιρνα. Γύρισε και πήγε πίσω στα όπλα, ελπίζοντας να βρει ένα τόξο κατάλληλο γι’ αυτή. Διάλεξε τη μοναδική βαλλίστρα με μονό στρόφαλο που υπήρχε. Ο Ντούγκαλ και ο Κάλεμ θα χρειάζονταν βοήθεια και, παρά την απειρία της, θα έκανε τα πάντα για να προστατεύσει τις γυναίκες και τα παιδιά. ~ 167 ~
Ο καπνός γινόταν ολοένα πιο πυκνός και έκανε τα μάτια και τα πνευμόνια της να τσούζουν. Τα παιδιά άρχισαν να βήχουν και η Λάρεν τα οδήγησε γρήγορα έξω. Τα δυο αδέρφια πήραν τις θέσεις τους αντικριστά μέσα στην τάφρο, ο Κάλεμ κοντά στην έξοδο και ο Ντούγκαλ στην απέναντι όχθη. Η Νέιρνα ανασήκωσε τη φούστα της και μπήκε στο νερό. Όταν όμως έφτασε στην απέναντι όχθη, κατάλαβε πως κάποιος θα έπρεπε να μείνει εκεί για να βοηθήσει τις γυναίκες να βγουν από το νερό. Ιδίως όσες κουβαλούσαν παιδιά. Ακούμπησε τη βαλλίστρα στο χώμα και έστειλε τη Μαργκερίτ να κρυφτεί ανάμεσα στα δέντρα. Παρ’ όλο που το μονοπάτι προς το σπίτι της περνούσε από το μπροστινό μέρος του κάστρου, μια πυκνή συστάδα από έλατα το έκρυβε. Ο Κάλεμ πήρε τη θέση του στην όχθη της τάφρου και όπλισε το τόξο του. Τα χέρια του όμως έτρεμαν. «Μπορεί να ρίξει;» ρώτησε σιγά η Νέιρνα τον Ντούγκαλ. «Δεν ξέρω», απάντησε το αγόρι, κουνώντας πέρα δώθε το κεφάλι του. Αυτό δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικό. Η Νέιρνα γονάτισε μπροστά στην τάφρο κι άρχισε να παίρνει τα παιδιά από τις αγκαλιές των μανάδων τους. Ο σκύλος της, ο Καν, καθόταν δίπλα στον Ντούγκαλ. Τότε ξεπρόβαλλε μια ομάδα στρατιωτών και η Νέιρνα πάγωσε. Έδωσε το μωρό που κρατούσε στη μητέρα του κι άρπαξε τη βαλλίστρα. Δεν ήξερε πώς να σκοπεύει, πολύ λιγότερο πώς να εκτοξεύσει το βέλος. Και είχε μόνο μία βολή. Πριν ακόμα προλάβει να σκοπεύσει, ο Κάλεμ έστειλε το δικό του βέλος στο λαιμό του πρώτου στρατιώτη. Ακολούθησε ένα δεύτερο που βρήκε τον Άγγλο κατάστηθα. Η Νέιρνα κοίταξε τον Κάλεμ, κατάπληκτη που είχε διατηρήσει τέτοια ευστοχία μετά από τόσα χρόνια εγκλεισμού στις φυλακές. Όμως, το βλέμμα που εκείνος έριξε στη Μαργκερίτ και το δικό της γλυκό χαμόγελο, πριν εξαφανιστεί ανάμεσα στα δέντρα, έκανε την καρδιά της Νέιρνα να πονέσει. Ο Ντούγκαλ έβαλε μια φωνή, προειδοποιώντας για μια δεύτερη ομάδα στρατιωτών που εμφανίστηκε στην απέναντι πλευρά. Το βέλος που εκτόξευσε προσγειώθηκε στο χώμα. Η Νέιρνα σήκωσε τρέμοντας το όπλο της, Τα βέλη του Κάλεμ σώριαζαν τον ένα άντρα πίσω από τον άλλον και κάποιοι από τους Αγγλους έπεφταν στο νερό. Οι περισσότερες γυναίκες είχαν ήδη εξαφανιστεί στο δάσος. Η Νέιρνα ακούμπησε το τόξο της στα πόδια του Ντούγκαλ και μπήκε στην τάφρο για να βοηθήσει τις υπόλοιπες. Ξαφνικά, είδε τον Μπραμ και τον Άλεξ να πλησιάζουν τρέχοντας. Τα χέρια ~ 168 ~
του άντρα της ήταν γεμάτα αίμα. Όταν βγήκε και η τελευταία γυναίκα από το νερό, ο Μπραμ βοήθησε τη Νέιρνα να βγει στην όχθη. Την έσφιξε στην αγκαλιά του, καθώς εκείνη έτρεμε σύγκορμη από το κρύο. Την ίδια στιγμή ο πύργος του κάστρου άρχισε να καταρρέει. «Κάλεμ, πέσε στο νερό», φώναξε ο Μπραμ. Ο Κάλεμ ρίχτηκε στην τάφρο μια στιγμή πριν το ξύλινο οικοδόμημα σωριαστεί πίσω του σε συντρίμμια. «Πάρε τις γυναίκες πάνω στο λόφο», της είπε ο Μπραμ. «Σε λίγο θα στείλω και τον Κάλεμ». Ο Μπραμ βοήθησε τον αδερφό του να βγει από το νερό, ενώ η Νέιρνα επέστρεψε κοντά στον Ντούγκαλ. Ο νεαρός είχε ένα βέλος έτοιμο στη χορδή του τόξου, αλλά φαινόταν τρομοκρατημένος μπροστά στους στρατιώτες. Η Νέιρνα τον έστειλε να κρυφτεί μαζί με τις γυναίκες. Καθώς όμως ο Ντούγκαλ εξαφανιζόταν, οι στρατιώτες ξεχύθηκαν και από τις δύο γωνίες του κάστρου. Ένας τοξότης έριξε μερικά βέλη προς το δάσος, πριν ο Κάλεμ τον σκοτώσει. Η Νέιρνα έβαλε μια φωνή για να ειδοποιήσει τον Μπραμ και τον Άλεξ. Εκείνοι χωρίστηκαν για να αντιμετωπίσουν τους στρατιώτες, έχοντας έτοιμες τις ασπίδες και τα όπλα τους. Η Νέιρνα σήκωσε τη βαλλίστρα της και η καρδιά της πάγωσε όταν είδε ένα στρατιώτη να κατεβάζει το ξίφος του στο κεφάλι του Μπραμ. Με μια κραυγή που ξέφυγε από μέσα της, έριξε το βέλος της. Το βέλος χτύπησε έναν άλλο στρατιώτη. Ο Μπραμ βούτηξε στο έδαφος και η Νέιρνα έτρεξε κοντά του για να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Οι στρατιώτες τούς είχαν περικυκλώσει, περιμένοντας τη διαταγή του διοικητή τους για να τους σκοτώσουν. Η Νέιρνα κατάλαβε πως δε θα γλίτωναν και αγκάλιασε τον άντρα της, ξέροντας πως θα πέθαιναν μαζί. Ο λόρδος Χάρκερκ ήρθε έφιππος από τα δεξιά ενώ ο λόρδος Κέρνρος εμφανίστηκε από τα αριστερά τους. Ο Μπραμ την αγκάλιασε σφιχτά κι έσκυψε στο αυτί της. «Όταν σου πω, θέλω να τρέξεις προς το δάσος. Εγώ θα σε καλύψω όσο μπορώ». Θυσίαζε τη ζωή του για τη δική της. Τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρυα. «Μπραμ... Αν φύγω, θα οδηγήσω τους στρατιώτες στις γυναίκες και τα παιδιά. Πρέπει να μείνω εδώ». Ο Μπραμ δε μίλησε. «Προτιμάω να πεθάνω στο πλευρό σου, παρά να ζήσω ξανά χωρίς εσένα», πρόσθεσε η Νέιρνα. Κι άφησε τα δάκρυά της να κυλήσουν στα μάγουλά της. ~ 169 ~
*** «Δε θα σ’ αφήσω να πεθάνεις, Νέιρνα», είπε ο Μπραμ με αποφασιστική φωνή. Έκανε ένα βήμα μακριά της και σήκωσε τα χέρια του για να παραδοθεί. «Αν μαθευτεί αυτό που κάνατε εδώ σήμερα», είπε απευθυνόμενος στον Χάρκερκ και τον Κέρνρος, «τα άλλα κλαν θα ενωθούν εναντίον σας. Θα τους δώσετε την αφορμή να εκδικηθούν για λογαριασμό μας». Κοίταξε το λόρδο Κέρνρος. «Αν αφήσετε τους άντρες μας να ζήσουν, θα επιστρέψω στο φρούριο ως αιχμάλωτός σου». Κοίταξε τη γυναίκα του σαν να ήξερε πως ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπε. Ακόμα και αυτή τη στιγμή, η όψη της ήταν βάλσαμο στην τσακισμένη ψυχή του. Η Νέιρνα σήμαινε τα πάντα γι’ αυτόν. Και δεν τους είχε μείνει πια καθόλου χρόνος. Δεν της άξιζε, τα λάθη του ήταν πολλά. Όμως την αγαπούσε. Τα αισθήματά του για κείνη υπερίσχυαν όλων των άλλων. Ο Κέρνρος έκανε ένα σινιάλο και δυο στρατιώτες τον έπιασαν από τα μπράτσα. Ο Μπραμ δεν αντιστάθηκε. Δεν τον ενδιέφερε ποια θα ήταν η τύχη του. Φτάνει να έσωζε τη Νέιρνα και τους ανθρώπους που αγαπούσε. Την επόμενη στιγμή, όμως, δυο άλλοι στρατιώτες έπιασαν τη Νέιρνα. Ο Κέρνρος πλησίασε τον Μπραμ. «Πήρες τη γυναίκα μου. Είναι δίκαιο να πάρω κι εγώ τη δική σου». «Μην τολμήσεις να την αγγίξεις», του φώναξε ο Μπραμ κοιτώντας τον με μίσος. «Θα σε αφήσω να κοιτάζεις», είπε χαιρέκακα ο Κέρνορς. «Κι όταν τελειώσω μαζί της, θα τη δεις να πεθαίνει». Ο τρόμος στο πρόσωπο της Νέιρνα ήταν για τον Μπραμ η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι τής αντοχής του. Άφησε όλη την οργή του να ξεσπάσει, χτυπώντας με ορμή το κεφάλι του πάνω στη μύτη του στρατιώτη που τον κρατούσε αιχμάλωτο. Στο χέρι του κρατούσε ακόμα το ξίφος του και άρχισε να παλεύει γενναία, με τις τελευταίες δυνάμεις που του απέμεναν. Ο Μπραμ μοίραζε τριγύρω λυσσαλέα χτυπήματα, χωρίς να καταλαβαίνει τι έκανε. Πάλευε για τη γυναίκα που αγαπούσε, διψώντας για αίμα, χτυπώντας ανεξέλεγκτα, αδιαφορώντας για όλα. Θα πέθαινε, προκειμένου να την αγγίξει οποιοσδήποτε. Ιδίως ο Κέρνρος. Κι όταν ένιωσε κάποια χέρια να τον παίρνουν, το τελευταίο πράγμα που αντίκρισε ο Μπραμ ήταν το πανικόβλητο πρόσωπο της Νέιρνα.
~ 170 ~
Κεφάλαιο 21 Ο άντρας της πάλευε με τέτοια λύσσα που η Νέιρνα φοβήθηκε πως είχε τρελαθεί. Τα μάτια του είχαν ένα άγριο βλέμμα και τα χέρια του ήταν γεμάτα αίμα. Ο λόρδος Κέρνρος κειτόταν στο χώμα. Μανιασμένος, ο Μπραμ είχε ξεφύγει από τα χέρια των φρουρών του, για να τους σφάξει μέσα σε αληθινό αμόκ. Ο Άλεξ κάλυπτε τον Μπραμ, καθώς μάχονταν και οι δυο. Σε μια στιγμή, ο άντρας της όρμησε πάνω στον Κέρνρος, τον τράβηξε από το άλογό του στο έδαφος και τον σκότωσε. Τώρα ο Μπραμ κρατούσε το ξίφος και με τα δυο του χέρια, σαν να προκαλούσε να τον πλησιάσει όποιος τολμούσε. Οι τοξότες όπλισαν τα βέλη τους και ετοιμάστηκαν να πάρουν τη ζωή του άντρα της. Η Νέιρνα έτρεξε και στάθηκε μπροστά του. «Μη», τους ικέτεψε με δάκρυα στα μάτια. Δεν την ένοιαζε να πεθάνει, προκειμένου να τον προστατεύσει. Τα μάτια του Μπραμ ήταν θολά, σαν να μην έβλεπε τι συνέβαινε. Η Νέιρνα έκλεισε τα δικά της μάτια και περίμενε το βέλος που θα τρυπούσε και τους δυο. Αντί γι’ αυτό άκουσε φωνές από άντρες που πλησίαζαν. Άνοιξε τα μάτια της και είδε τοξότες να περικυκλώνουν τον εχθρό με τόξα οπλισμένα. Ο λόρδος Λόχαρ ορμούσε στους Άγγλους, επικεφαλής του κλαν των Μακίνον. Στην απέναντι πλευρά εμφανίστηκε ένας άλλος ευγενής, ντυμένος με φορεσιά αρχοντική. Τον πλαισίωναν τουλάχιστον είκοσι άντρες και πίσω τους ακολουθούσαν στρατιώτες με βαρύ οπλισμό, τοξότες και ιππικό. Η λαίδη Μαργκερίτ ξεπρόβαλε απ’ την κρυψώνα της στο δάσος και έτρεξε προς τον άντρα. Από την ομοιότητα στα χαρακτηριστικά τους, η Νέιρνα κατάλαβε πως ήταν ο πατέρας της. Ο άρχοντας έγνεψε σε δυο από τους άντρες του να φρουρήσουν τη λαίδη Μαργκερίτ και να την απομακρύνουν από εκεί με ασφάλεια. Ύστερα κοίταξε το λόρδο Χάρκερκ που λούφαζε πίσω από τους στρατιώτες του. «Είμαι ο Γκι ντε Μονπιέρ, δούκας Ντ’ Αβινιουά», είπε. Προχώρησε πάνω στο άλογό του και κοίταξε από ψηλά τον Χάρκερκ σαν να έβλεπε ένα ζωύφιο. «Σε συμβουλεύω να γυρίσεις στο φρούριό σου, εκτός αν προτιμάς να μιλήσω γι’ αυτή την επίθεση με το βασιλιά σου. Υποθέτω πως θα ακούσει με ενδιαφέρον ότι έχεις ξεσηκώσει κι άλλες ταραχές στη Σκοτία». Ο λόρδος Χάρκερκ έγνεψε στους άντρες του να υποχωρήσουν, έχοντας τη σύνεση να μην αντιμιλήσει. Μέσα σε λίγα λεπτά, οι επιζώντες Άγγλοι είχαν απομακρυνθεί. Μόνο όταν εξαφανίστηκαν μπόρεσε να αναπνεύσει πάλι η Νέιρνα. Ο Άλεξ βγήκε μπροστά να χαιρετήσει το δούκα καθώς και το λόρδο Λόχαρ. Η Νέιρνα τους άκουσε να συζητούν για πιθανές συμμαχίες, εκείνη ~ 171 ~
όμως ήθελε να μιλήσει για κάτι άλλο με το δούκα. Άφησε τον Μπραμ και προχώρησε μπροστά. «Εξοχότατε», είπε κάνοντας μια υπόκλιση. Ο άρχοντας γύρισε με περιέργεια προς το μέρος της. «Τι θα γίνει με το θάνατο του λόρδου Κέρνρος;» Η Νέιρνα ανησυχούσε μήπως οι Άγγλοι κατηγορούσαν τον Μπραμ για φόνο. Ο δούκας κοίταξε το πτώμα του Κέρνρος. «Αν ρωτήσει κανείς, θα επιβεβαιώσω ότι ο κόμης σκοτώθηκε στη μάχη». Η Νέιρνα έκλεισε τα μάτια της ανακουφισμένη και ο Άλεξ της έστειλε ένα καθησυχαστικό βλέμμα. «Υπάρχει και κάτι άλλο», είπε η Νέιρνα χωρίς να το σκεφτεί, παρά την εμφανή ανυπομονησία του δούκα. «Ο λόρδος Χάρκερκ απαιτούσε πληρωμές από τα κλαν της περιοχής, με αντάλλαγμα την εξασφάλιση ειρήνης. Θα κερδίζατε την υποστήριξη πολλών ανθρώπων αν επεμβαίνατε για να σταματήσουν οι δωροδοκίες». «Θα δω τι μπορώ να κάνω», απάντησε ο δούκας. Η Νέιρνα του έστειλε ένα χαμόγελο γεμάτο ευγνωμοσύνη και, ξέροντας πως είχε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε, γύρισε πάλι κοντά στον Μπραμ. Εκείνος κρατούσε ακόμα σφιχτά το ξίφος του με πέτρινο ύφος. Η Νέιρνα έπεσε στην αγκαλιά του ανακουφισμένη, αλλά ο Μπραμ δεν αντέδρασε. Δεν άφησε το ξίφος από το χέρι του, ώσπου ο Άλεξ ήρθε να το πάρει. Η Νέιρνα τον οδήγησε στο σπίτι του λόφου, με τον Άλεξ να τους ακολουθεί. Βρήκαν τον Κάλεμ καθισμένο σε μια πέτρα, με το βλέμμα του καρφωμένο στη λαίδη Μαργκερίτ. Η λαχτάρα που διάβασε στο πρόσωπο της κοπέλας, έφερε θλίψη στη Νέιρνα. Δεν υπήρχε περίπτωση να επιτρέψει ο δούκας το γάμο της κόρης του μ’ έναν τριτότοκο γιο. Οι γυναίκες άκουσαν τη Νέιρνα να τους διηγείται τι είχε συμβεί. Έκλαψαν με ανακούφιση και πήραν το μονοπάτι προς το κάστρο, μαζί με τα παιδιά τους. Ο Άλεξ κοίταξε τη γυναίκα του σαν να ήθελε να την κλείσει στην αγκαλιά του, όμως η Λάρεν παρέμενε ψυχρή. Μόνο η Νέιρνα είδε τον πόνο στο πρόσωπο του αρχηγού. «Θα είσαι εντάξει μαζί του;» τη ρώτησε ο Άλεξ κοιτώντας τον Μπραμ που είχε καθίσει στο κρεβάτι τους. «Ναι. Πήγαινε στη Λάρεν. Σε χρειάζεται». Όταν έμεινε μόνη με τον Μπραμ, η Νέιρνα έβρεξε ένα πανί και καθάρισε το πρόσωπο του άντρα της από τις λάσπες και το αίμα. Ύστερα έβγαλε το χιτώνα του κι έπλυνε το ξεραμένο αίμα από την πληγή του μπράτσου του. «Νέιρνα», τον άκουσε να μουρμουρίζει, όταν εκείνη άρχισε να σφουγγίζει την πλάτη του. «Είσαι εντάξει;» «Ναι». Η Νέιρνα αγκάλιασε το πρόσωπό του με τις παλάμες της και τον φίλησε στο στόμα. ~ 172 ~
«Είμαστε ασφαλείς πια. Όλα θα πάνε καλά». «Ήμουν έτοιμος να πεθάνω για σένα, Νέιρνα. Πρόθυμα». «Δεν ήθελα να πεθάνεις». «Δε μετανιώνω που σκότωσα τους Άγγλους. Ιδίως τον Κέρν-ρος». Την πήρε στα γόνατά του και την έσφιξε στην αγκαλιά του. «Ίσως με εκτελέσουν γι’ αυτό». «Ο δούκας Ντ’ Αβινιουά θα μιλήσει για λογαριασμό σου. Νομίζω πως στο εξής θα προστατεύσει το κλαν μας απ’ τους Άγγλους. Θα συμμαχήσουμε με την οικογένεια της Μαργκερίτ και θα προστατεύουμε οι μεν τους δε». Ο Μπραμ ανασήκωσε απλώς τους ώμους, σαν να μην πίστευε αληθινά ότι ο κίνδυνος είχε περάσει. «Μπραμ, τι σου συμβαίνει;» Εκείνος έκλεισε τα μάτια του. «Απόψε δε φοβήθηκα για τον δικό μου θάνατο. Φοβήθηκα για τον δικό σου». Πήρε το χέρι της και το έφερε στο πρόσωπό του, σαν να αντλούσε δύναμη από το άγγιγμά της. «Όταν σκέφτηκα πως ο Κέρνρος θα σου έκανε κακό...» «Δε μου έκανε, όμως. Εσύ τον εμπόδισες». «Με ρώτησες πώς ήταν στη φυλακή», της είπε ήσυχα. Η Νέιρνα πήρε βαθιά ανάσα. Δεν ήθελε να ανοίξουν τώρα μια τέτοια πληγή. «Θα μου μιλήσεις γι’ αυτό αργότερα, Μπραμ». «Όχι. Πρέπει να μάθεις τα πάντα. Κι ύστερα θα αποφασίσεις αν θέλεις να μείνεις ακόμα μαζί μου». Μισογύρισε την πλάτη του, δείχνοντας τις πληγές του. «Πριν έξι χρόνια χτύπησαν τόσο πολύ τον αδερφό μου ώστε δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Εκείνη τη νύχτα έχασα την ψυχραιμία μου και χρησιμοποίησα τις αλυσίδες μου για να στραγγαλίσω ένα φρουρό. Για τιμωρία, με χάραξαν με τα μαχαίρια τους». Η Νέιρνα αρρώστησε στη σκέψη ενός τέτοιου βασανιστηρίου. «Επέζησες, όμως». «Στην αρχή προσευχόμουν να πεθάνω. Μετά, όταν γιατρεύτηκα, ορκίστηκα ότι θα κυριαρχούσα στο θυμό μου και θα καιροφυλακτούσα. Όταν όμως μου δόθηκε η ευκαιρία να δραπετεύσω έπαιξα τη ζωή του Κάλεμ κορόνα γράμματα». «Δε νομίζω πως εκείνος σε κατηγορεί για τίποτα». «Εσύ με κατηγόρησες όταν έφυγα μετά το γάμο μας;» «Κατανοούσα το λόγο που σε έκανε να φύγεις. Έπρεπε να ακολουθήσεις την οικογένειά σου για να υπερασπιστείς το Γκλεν Άριν. Δεν περίμενα όμως πως θα χήρευα τόσο σύντομα μετά το γάμο μας». «Όταν δραπέτευσα από το Κέρνρος, σκέφτηκα να μη γυρίσω κοντά σου», ομολόγησε ο Μπραμ. «Σκέφτηκα πως ίσως ήσουν καλύτερα χωρίς εμένα». «Γιατί γύρισες;» ~ 173 ~
«Επειδή είχα ανάγκη να σε δω. Η εικόνα σου, το χαμόγελό σου μου έδιναν μια αιτία για να ζω». Εκείνη τον αγκάλιασε και τα δυνατά μπράτσα του τυλίχτηκαν γύρω της. «Σήμερα που κινδύνεψα να σε χάσω, συνειδητοποίησα πόσο πολύ σε χρειάζομαι. Σ’ αγαπώ, Νέιρνα. Και μπορεί να μην είμαι ο άντρας που ήμουν παλιά, όμως θέλω να γίνω ένας καλός σύζυγος για σένα». «Είσαι ήδη», ψιθύρισε η Νέιρνα και έσκυψε για να φιλήσει το γυμνό στέρνο του. «Είσαι ό,τι χρειάζομαι». Ο Μπραμ την έγειρε στο κρεβάτι και η Νέιρνα καλοδέχτηκε το ερεθισμένο κορμί του πάνω στο δικό της. Της έβγαλε τα ρούχα και σκέπασε το στόμα της με το δικό του. «Θέλω να σε αποζημιώσω για τα χαμένα χρόνια, Νέιρνα». Τα χέρια του χάιδεψαν την επιδερμίδα της. Τα χείλη του έκλεισαν γύρω από τις θηλές της κι ύστερα κατέβηκαν πιο χαμηλά, ενώ τα χέρια του κάλυπταν τα στήθη της. «Τις προάλλες, σε παρακολούθησα να χαϊδεύεις το σώμα σου», της είπε αφήνοντας μικρά φιλιά στην κοιλιά της. «Αναρωτιέμαι αν έμαθα κάτι». Άφησε τα δάχτυλά του να χαϊδέψουν το μπουμπούκι της ηδονής της. Η Νέιρνα έβγαλε μια μικρή κραυγή και ανασήκωσε τους γοφούς της προς το μέρος του, όταν ο Μπραμ τράβηξε τα δάχτυλά του. «Δε θα χρησιμοποιήσω τα χέρια μου, όμως». Της χαμογέλασε με νόημα και, πιάνοντας τους γλουτούς της την έφερε πάνω του. Μπήκε μέσα της και απόλαυσε τη ζεστή, υγρή σάρκα της να τον αγκαλιάζει σφιχτά σε κάθε ώθησή του. Έπαιξε για λίγο μαζί της, με κυκλικές κινήσεις στις οποίες εκείνη απάντησε κάνοντας το κορμί της τόξο. «Δεν τελείωσα ακόμα μαζί σου», της είπε αργά. «Όχι;» Πήρε τη γλώσσα του στο στόμα της κι εκείνος τη μιμήθηκε με αργές, βαθιές ωθήσεις μέσα της. Ξαφνικά, ο Μπραμ αποτραβήχτηκε τελείως και αναζήτησε το ερεθισμένο κέντρο της ηδονής της. Τη χάιδεψε ρυθμικά και καθώς οι κινήσεις του γίνονταν πιο γρήγορες, η Νέιρνα γινόταν όλο και πιο υγρή. Μόλις την ένιωσε να τρέμει πάνω στο χέρι του, μπήκε μέσα της. Ο οργασμός της ξέσπασε με απανωτά κύματα. Η Νέιρνα ένιωσε και τη δική του ηδονή να κορυφώνεται καθώς την έπαιρνε με γρήγορες ωθήσεις. «Δε θα σε αφήσω ποτέ πια, Νέιρνα. Είσαι δική μου, για πάντα», μουρμούρισε ο Μπραμ βραχνά. Η ένταση του έρωτα και ο τρόπος που την κρατούσε την έκανε να χάσει τον έλεγχο του κορμιού της. Έπαψε να σκέφτεται και απλώς άφησε τον εαυτό της ελεύθερο. Όταν έφτασε και πάλι στην κορύφωση, πήρε το στόμα του σ’ ένα φιλί. Ο ~ 174 ~
Μπραμ το ανταπέδωσε με πάθος ώσπου η Νέιρνα άφησε να της ξεφύγει ένα βογκητό, χαμένη μέσα στον δικό του οργασμό. «Σ’ αγαπώ», του ψιθύρισε. «Περισσότερο από ποτέ». Ο Μπραμ σωριάστηκε ξέπνοος πάνω της. Σε λίγο οι ανάσες τους ηρεμούσαν μαζί. «Θα πάρει χρόνο για να γίνω ο άντρας που θέλεις», της είπε ο Μπραμ. «Είσαι ήδη ο άντρας που θέλω», δήλωσε η Νέιρνα. «Όλα όσα υπέφερες σε έκαναν απλώς πιο δυνατό». Η απάντηση του Μπραμ ήταν να την πάρει στην αγκαλιά του και να της κάνει έρωτα άλλη μία φορά.
~ 175 ~
Κεφάλαιο 22 Ο χειμώνας ήρθε και πέρασε. Παρ’ όλο που οι ταραχές δεν είχαν κοπάσει ακόμα στη Σκοτία, τα κλαν είχαν όλα ενωθεί εναντίον ενός κοινού εχθρού. Του βασιλιά Εδουάρδου του Μακροσκελούς. Ο Μπραμ και ο Άλεξ είχαν υποστηρίξει τον Ροβέρτο Μπρους και εκείνη την άνοιξη τον είδαν να στέφεται βασιλιάς της Σκοτίας. Ο πόλεμος για την ανεξαρτησία της Σκοτίας δεν είχε τερματιστεί, όμως είχε αρχίσει να εξελίσσεται πιο ευνοϊκά. Όταν ο Μπραμ επέστρεψε από το Σκουν, πρόσεξε κάποια αλλαγή στη γυναίκα του. Η Λάρεν την είχε αφήσει να διαχειρίζεται τα οικονομικά του πύργου και η Νέιρνα είχε περάσει τους τελευταίους μήνες τακτοποιώντας λογαριασμούς και συναλλασσόμενη με εμπόρους. Χάρη στις δικές της προσπάθειες είχαν αρχίσει να ξαναχτίζουν το Γκλεν Άριν, το οποίο σύμφωνα με τα σχέδια του Άλεξ θα είχε πλέον τη δομή ενός ισχυρού κάστρου. Ο Μπραμ σκίασε τα μάτια του κόντρα στο πρωινό ηλιόφως, παρακολουθώντας τον Κάλεμ και τους άντρες του κλαν του να σηκώνουν πέτρες και να τις χτίζουν. Η Γκρίζελ είχε την επίβλεψη των παιδιών που έπαιζαν τριγύρω. Είχε φανεί αρκετά χρήσιμη στο νοικοκυριό και η Νέιρνα κατάφερνε να τη χειριστεί, δίνοντάς της την εντύπωση πως έκανε κουμάντο. Παρ’ όλο που τα πράγματα βελτιώνονταν στο Γκλεν Άριν, ο Μπραμ δεν παρατηρούσε καμιά βελτίωση στον Κάλεμ. Ο μικρότερος αδερφός του είχε κλειστεί ακόμα περισσότερο στον εαυτό του και όταν δε βοηθούσε στο χτίσιμο των τειχών ή δεν ασκούνταν στην τοξοβολία, εξαφανιζόταν. Ο Μπραμ έλπιζε ότι ο αδερφός του μια μέρα θα γιατρευόταν. Δεν ήξερε όμως αν και πότε θα συνέβαινε αυτό. Μόνο ο χρόνος θα το έδειχνε. Στο μεταξύ, ο Μπραμ είχε φέρει ένα δώρο στη Νέιρνα από το Σκουν, κάτι που του είχε δώσει ο καινούριος βασιλιάς της Σκοτίας. Ο Ροβέρτος Μπρους είχε μοιράσει πολλά δώρα στους αρχηγούς των κλαν τα οποία του είχαν προσφέρει την υποστήριξή τους. Αν και είχε επιστρέψει από την προηγούμενη νύχτα, ο Μπραμ δεν είχε προλάβει να δώσει το δώρο στη Νέιρνα. Είχαν περάσει όλη τη νύχτα αγκαλιασμένοι και κανείς από τους δύο δεν είχε κοιμηθεί αρκετά. «Σε έψαχνα», του είπε εκείνη μ’ ένα ζεστό χαμόγελο. Τα μαλλιά της ήταν σκεπασμένα από ένα πέπλο και δίπλα της ο Καν κουνούσε την ουρά του καλωσορίζοντάς τον. «Ήθελα να σε ρωτήσω για τα πρόβατα». «Πρόβατα;» «Ναι. Σκέφτομαι να μεγαλώσουμε το κοπάδι μας. Με το επιπλέον μαλλί οι γυναίκες θα μπορούσαν να υφαίνουν ρούχα για να τα πουλάμε. Τα πρόβατα ζευγαρώνουν καλά, όχι όμως αρκετά γρήγορα και...» ~ 176 ~
«Όχι αρκετά γρήγορα;» Μια πονηρή σκέψη πέρασε από το μυαλό του και θέλησε να την πειράξει. «Μήπως θέλεις να τα εκπαιδεύσω πώς να ικανοποιούν τα θηλυκά τους; Το γρηγορότερο είναι πράγματι καλύτερο;» Η Νέιρνα κοκκίνισε σοκαρισμένη. «Δεν εννοούσα αυτό και το ξέρεις». «Μήπως θα πρέπει να ζευγαρώνουν συχνότερα;» «Πάψε. Εσύ πάντως είσαι αρκετά καλός στο να ικανοποιείς μια γυναίκα, το παραδέχομαι. Αλλά δε νομίζω πως χρειάζεται να μοιραστείς τις γνώσεις σου με τα πρόβατα». «Θα μοιραστώ όλα όσα ξέρω μαζί σου, Νέιρνα». Της έδωσε το δώρο. «Σου έφερα κάτι από το βασιλιά». Η Νέιρνα άνοιξε το πακέτο και είδε ένα κόκκινο μεταξωτό φόρεμα και ένα περιδέραιο από μαργαριτάρια. «Μπραμ, έχεις ιδέα πόσο κοστίζουν αυτά;» Έσφιξε στο στήθος της το πακέτο σαν να ήταν η σωτηρία του κλαν. Ο Μπραμ διάβασε τις σκέψεις της. «Δεν μπορείς να πουλήσεις το δώρο του βασιλιά. Πρέπει να τα φορέσεις εσύ. Θα φορέσεις το φόρεμα και τα μαργαριτάρια όταν παρουσιαστείς μπροστά του». Ο Μπραμ πέρασε το κόσμημα γύρω από το λαιμό της. «Ξέρω πως προσπαθείς να φροντίσεις το κλαν μας. Αλλά δεν έχεις τίποτα δικό σου. Πριν από χρόνια, σου χάριζα βότσαλα και όμορφες πέτρες. Τώρα, όμως, θέλω να σου χαρίσω αυτά τα μαργαριτάρια». «Μπραμ, δεν τα χρειάζομαι». «Θέλω να τα φοράς για μένα. Θέλω να σε βλέπω με τα φορέματα και τα κοσμήματα που σου αξίζουν. Είσαι σύζυγός μου κι αυτά είναι μια ένδειξη της θέσης σου. Δώσε στο κλαν ένα λόγο για να υπερηφανεύεται για την κυρά του». «Δεν είμαι η κυρά τους». «Είσαι. Με τρόπο που δεν μπορεί να είναι η Λάρεν. Γιατί σ’ εσένα αρέσει να έχεις την ευθύνη του νοικοκυριού περισσότερο απ’ όσο αρέσει σ’ εκείνη». «Σ’ ευχαριστώ, Μπραμ». Την κράτησε στην αγκαλιά του χαϊδεύοντας τα μαλλιά της. «Εύχομαι μόνο να μπορούσα να σου χαρίσω όσα επιθυμεί η καρδιά σου. Ίσως μια μέρα να μπορώ». «Έχω ήδη ό,τι επιθυμεί η καρδιά μου. Είσαι εδώ, ζωντανός. Και είσαι καλά». «Νομίζω πως θέλεις επίσης ένα παιδί». «Υπάρχει ελπίδα. Είναι πολύ νωρίς ακόμα... Αλλά είναι πιθανό, τον ερχόμενο χειμώνα...» Το χέρι της ακούμπησε στην κοιλιά της και ο Μπραμ σκέπασε το χέρι της με το δικό του. Ο Μπραμ είδε το πρόσωπό της να λάμπει και της έδωσε ένα φιλί. Δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από το να βλέπει τη Νέιρνα ευτυχισμένη. Την αγαπούσε τόσο πολύ, που δεν έβρισκε λόγια να το εκφράσει. Αλλά θα ~ 177 ~
προσπαθούσε να της το δείχνει κάθε μέρα, σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
~ 178 ~
