Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis

www.misraimmemphis.org

www.misraimmemphis.gr



Περιεχόμενα Σελίδα

3 11

Πρόλογος Εισαγωγή

Μέρος 1ο

Ο Τεκτονικός Τύπος Μισραΐμ Seu Aegypti

Μέρος 2ο

Ο Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος Μέμφις

Κεφ Κεφ Κεφ Κεφ

Κεφ Κεφ Κεφ Κεφ

Ι ΙΙ ΙΙΙ IV

Ι ΙΙ ΙΙΙ IV

Μέρος 3ο

O Τύπος Μισραΐμ στη Γαλλία Τα Arcana Arcanorum Οι ιστορικές πηγές του Μισραΐμ Ο Τύπος Μισραΐμ μετά τους Bédarride στην Ιταλία και την Γαλλία

Ο Etienne Marconis de Négre και ο Τύπος Μέμφις Oι Πυραμίδες της Menfi Από τις Πυραμίδες στην Γνωστική Εκκλησία Ο Ιταλικός Φιλοσοφικός Τύπος και ο Τύπος Μέμφις του Παλέρμο

Μέμφις και Μισραΐμ μετά τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο

Κεφ Ι Από την Γνωστική Εκκλησία στον Αθεϊσμό; Κεφ ΙΙ Παλέρμο και Μιλάνο Κεφ ΙΙΙ Το Κυρίαρχο Μεγάλο Θυσιαστήριο της Αδριατικής Επίλογος Βιβλιογραφία Λίγα λόγια για τον συγγραφέα Ευρετήριο

«Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

14 22 30 39 45 53 67 78 89 96 102 112 116 118 119

Σελ 2/123



Πρόλογος Το βιβλίο αυτό, περιγράφει με τον πλέον αυστηρό ιστορικό τρόπο τα γεγονότα που σηματοδότησαν την εμφάνιση των Τύπων Misraim και Memphis στο διεθνές Τεκτονικό στερέωμα. Θεωρώ επιβεβλημένο, παράλληλα με την επιμελέστατη και ακριβή ιστορική καταγραφή, την οποία μας παρουσιάζει ο συγγραφέας, να παραθέσω ορισμένα επεξηγηματικά στοιχεία, παράλληλα με τα γεγονότα, τα οποία θα βοηθήσουν τον αναγνώστη να σχηματίσει μία ολοκληρωμένη εικόνα της φιλοσοφίας αυτών των δύο Τεκτονικών Τύπων. Επεξηγηματικά στοιχεία, τα οποία είναι απαραίτητα για την κατανόηση των λόγων που αυτοί οι δύο Τύποι, μετά από πολλά χρόνια ταλαιπωριών, έφτασαν να λειτουργούν, αυθεντικά, σε πείσμα πολλών, και να έχουν κερδίσει τον σεβασμό όλων των Τεκτονικών κύκλων διεθνώς. Ο Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος των Misraim-Memphis γεννήθηκε από την συγχώνευση του Τύπου Misraim ή Αιγυπτιακού και του Τύπου Memphis ή Ανατολικού. Οι διαθέσιμες ιστορικές πληροφορίες για τους δύο αυτούς πολύ σημαντικούς και Εσωτερικούς Τεκτονικούς Τύπους είναι αποσπασματικές. Τα μέσα για την καταγραφή ιστορικών δεδομένων των δύο περασμένων αιώνων απείχαν πολύ από τα σημερινά. Επιπλέον δε, στο γεγονός αυτό συνέβαλαν οι ιστορικές συνθήκες που επικράτησαν κατά τον 19ο αιώνα και η διαίρεση της τότε Ιταλίας σε κρατίδια. Σε όλα αυτά ήλθαν να προστεθούν οι διαμάχες του Τεκτονισμού με την πολιτική εξουσία, αλλά και οι έριδες με εκείνες τις Τεκτονικές δυνάμεις που στο μεταξύ είχαν «εξελιχθεί» σε λέσχες οικονομικής συναλλαγής, και κοινωνικών και πολιτικών συμφερόντων. Αυτές οι τελευταίες, δεν σταμάτησαν δυστυχώς καθόλου να προσπαθούν να απορροφήσουν αυτούς τους δύο Τύπους, όχι για να διδάξουν κάτι καλύτερο ή έστω διαφορετικό, αλλά για να μπορέσουν να ανακτήσουν την χαμένη τους παραδοσιακή αυθεντικότητα, την απώλεια της οποίας οι ίδιοι είχαν προκαλέσει. Και αυτό εξαιτίας του ότι τα χαρακτηριστικά και του Μισραΐμ και του Μέμφις αποτελούσαν εγγύηση παραδοσιακότητας και πόλο έλξης σημαντικών προσωπικοτήτων από τον χώρο του εσωτερισμού. Δυστυχώς, οι προσπάθειες αυτές απορρόφησής τους, τις πιο πολλές φορές πέτυχαν, με αποτέλεσμα την αλλοίωση της φυσιογνωμίας τους. Αλλοίωση η οποία συνοδεύθηκε από αλλαγή των Τυπικών και του τρόπου λειτουργίας τους. Ο Τύπος Μισραΐμ Τα πρώτα στοιχεία που γνωρίζουμε για τον Τύπο Μισραΐμ, μάς βεβαιώνουν ότι λειτουργούσε στην Νήσο Ζάκυνθο το 1782. Εκείνη βεβαίως την εποχή η Ζάκυνθος ήταν κάτω από την Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας. Στοιχεία για την προέλευσή του έχουμε από τον Marco ή Marc Bédarride, ο οποίος μυήθηκε από τον πατέρα του Gad Bédarride και ο οποίος με την σειρά του μυήθηκε από τον σοφό Πατριάρχη Ananiah, στα μισά του 18ου αιώνα. Ο Marc Bédarride είναι και ο συγγραφέας του βιβλίου «De l’Ordre Maçonnique de Misraim, de son antiquité, de ses luttes et de ses progress» (Σ.τ.Μ.: «περί του Τύπου Μισραΐμ, της αρχαιότητάς του, των αγώνων του, και της προόδου του»), στο οποίο εξιστορεί την


Σελ 3/123



προέλευση του Τύπου. Το βιβλίο ξεκινά με την εξής εισαγωγή: «ο Τεκτονισμός του Μισραΐμ,

δεν είναι ένας ανθρώπινος θεσμός, όπως τον φαντάζονται πάρα πολλοί. Αρκεί να μυηθεί κανείς σε αυτόν και να τον μελετήσει, για να αναγνωρίσει σύντομα ότι αυτός, δεν μπορεί να είναι παρά έργο του Παντοδύναμου» Το 1801, χάρις στις προσπάθειες του Filalete Abraham (βαρώνος Tassone di Modena), ο Τύπος Μισραΐμ αναβίωσε στην Βενετία και διαδόθηκε αμέσως στην υπόλοιπη Ιταλία και την Γαλλία. Από τα αναφερόμενα στο βιβλίο του Marc Bédarride προκύπτει ότι ένα μεγάλο μέρος των βαθμών του Ιλλουμινατικού Τύπου, Τυπικά, κεραμώσεις κλπ., προέρχονται από τον Τύπο Μισραΐμ. Μετά την εμφάνισή του Τύπου στην Γαλλία, ο Jean Marie Ragon υπήρξε ο πρώτος ο οποίος προσπάθησε και πέτυχε την «απορρόφησή» του από την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (GOdF), «απορρόφηση» η οποία ήταν καταστροφική, ευτυχώς προσωρινά. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το 1889 ο Henri Chailloux τότε Γραμματέας του Τάγματος, διακήρυξε τον «μετασχηματισμό» των Τυπικών και την «εκδημοκρατικοποίηση» των λειτουργιών του Τάγματος, απαρνούμενος παράλληλα τον Κυρίαρχο Κτίστη των Κόσμων..., με δηλώσεις του οι οποίες αποτελούν όνειδος για τον ίδιο και τους συνεργάτες του. Είναι ευκαιρία να τονίσουμε ότι «αυθεντικό Τυπικό» και «Τεκτονισμός» είναι δύο έννοιες ταυτόσημες. Συμμετοχή στον Τεκτονισμό σημαίνει συμμετοχή στο Τυπικό. Το Τυπικό που διαδραματίζεται μέσω ενός Τύπου, επιτελεί μία ύψιστη λειτουργία της οποίας τίποτα δεν φαίνεται, ούτε ακούγεται. Η αυστηρότατη τήρηση του Τυπικού, είναι μονόδρομος. Αποτελεί τον ουσιαστικό σκοπό μιάς Τεκτονικής συνεδρίας, μέσω της οποίας, τα παρευρισκόμενα μέλη, με την θέλησή τους, συμμετέχουν στην σύνδεση, ομαδικά, με την ενεργειακή οντότητα που αποκαλείται Εγρηγορός και το οποίο διατηρούν εν ισχύ με την παρουσία τους, και το οποίο με την σειρά του, αμφίδρομα τροφοδοτεί τα μέλη με την Ισχύ του. Γι’ αυτό το λόγο, κάθε προσπάθεια να καταλάβει κανείς ή να εξηγήσει την τελετουργία μόνον συγκινησιακά ή ορθολογιστικά, είναι καταδικασμένη προκαταβολικά σε αποτυχία. Η Τελετουργία δεν είναι παρά ο «μεταφραστής» της ενέργειας του Τύπου στο ανθρώπινο Ον. Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό ότι «μετασχηματισμός» των Τυπικών ενός Τεκτονικού Τύπου, σημαίνει ακύρωση της μυητικής του δύναμης. Ο μετασχηματισμός αυτός πραγματοποιόταν για να γίνει το Τάγμα πιο «προσβάσιμο» και πιο «κοινωνικά αποδεκτό». Και φυσικά ακύρωνε ουσιαστικά το Τεκτονικό έργο, μετατρέποντάς το σε μία απλή συνεδρίαση με κάποιο συγκινησιακό περιεχόμενο στην καλύτερη περίπτωση. Ο Τύπος Μισραΐμ (όπως και ο Μέμφις) πίστευε και πιστεύει ότι η κοινωνία οφείλει να προσαρμοσθεί στις αρχές της Παραδοσιακότητας και της Μύησης, και όχι η Μύηση να προσαρμοσθεί στην κοινωνία. Ο Τέκτων οφείλει να μετασχηματίσει τον εαυτόν του, προκειμένου να επηρεάσει το άμεσο περιβάλλον του. Με τον μετασχηματισμό κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, με την βελτίωση κάθε κυττάρου, βελτιώνεται το σώμα της ανθρωπότητας. Από την άλλη πλευρά, ο «εκδημοκρατισμός» που επιδιώχθηκε, συμπλήρωσε δυστυχώς την καταστροφική πορεία που είχαν πάρει τα πράγματα. Η Δημοκρατία, είναι το απαραίτητο στοιχείο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του πολιτισμένου ανθρώπου. Είναι το στοιχείο εκείνο που εξασφαλίζει, έστω και με αδυναμίες ή ελλείψεις, την ισότητα ευκαιριών στα μέλη της κοινωνίας, την πρόσβαση στις αποφάσεις και την αποφυγή αδικιών. Η Μύηση, όμως δεν «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 4/123



είναι ούτε κοινωνικό ούτε πολιτικό γεγονός. Είναι πορεία προς το Φως. Ο μυημένος αλλάζει την συνειδητότητά του. Μεταβάλλεται. Γνωρίζει και αντιλαμβάνεται πράγματα τα οποία δεν είναι δυνατόν να αντιληφθεί ένας λιγότερο έμπειρος. Είναι απολύτως αδύνατον ένας πνευματικός οργανισμός όπως ο παραδοσιακός Τεκτονισμός, να επιλέγει με εκλογές τους αξιωματούχους του. Η αναπόφευκτη συναλλαγή και ο παρασκηνιακός φατριασμός, που θα συνοδεύσουν τις εκλογικές διαδικασίες, θα αποτελειώσουν ακόμη και τα τελευταία ψήγματα πνευματικού προσανατολισμού. Δυστυχώς αυτή η δημοφιλής «Δημοκρατία» ευθύνεται ακόμη και σήμερα για την πορεία πολλών Τεκτονικών Ταγμάτων που «εξελίχθηκαν» σε λέσχες φίλων, όπου εισέρχονται όλοι αδιακρίτως, είτε ενδιαφέρονται για αυτοβελτίωση είτε όχι, ακόμη και άθεοι, προκειμένου η ποιότητα να αντικατασταθεί από την ποσότητα. Ποσότητα η οποία είναι απαραίτητη για την δημιουργία Δύναμης. Κι’όμως! Τεκτονισμός σημαίνει απάρνηση της δύναμης που προκαλεί ο εγωϊσμός, προκειμένου να αναδυθεί η εσωτερική εκείνη δύναμη που προκύπτει από το «κατ’εικόνα και ομοίωσιν». Ο εγωϊσμός διαιρεί τους ανθρώπους. Η ταπεινότητα τους ενώνει. Ολα αυτά γινόντουσαν εκείνη την εποχή (δυστυχώς γίνονται και σήμερα σε ορισμένα Τάγματα), προκειμένου ο Τεκτονισμός να πάρει την μορφή μιάς οργάνωσης στην οποία θα μπορούσε να εισέλθει ο οποιοσδήποτε, απλά για να αυξηθεί ο εγωϊσμός και η ματαιοδοξία των μελών. Καμμία μέριμνα για το εάν ενδιαφερόντουσαν για απαντήσεις στα προαιώνια ερωτήματα «Ποιός είμαι, Από πού έρχομαι, Πού πηγαίνω». Και αυτό, όχι από διάθεση απόδοσης ευκαιρίας σε όλους, αλλά προκειμένου να εξυπηρετηθούν ιδιοτελείς βλέψεις. Με την εισαγωγή πολλών μελών (από τους οποίους οι περισσότεροι, διόλου δεν ενδιαφερόντουσαν για Τεκτονικό έργο) αυξανόταν η δύναμη των διοικούντων. Κι’όμως, ο ιστορικός και μελετητής του Τεκτονισμού Albert Lantoine βεβαιώνει: «Ενας οργανισμός που όντας μυητικός, επιθυμεί να θέσει τα μέλη του σε μία ηθική και

πνευματική Πειθαρχία, δεν δύναται να αποδεχθεί τίποτε άλλο παρά μόνον στοιχεία πρόθυμα στο να αφομιώσουν τις διδασκαλίες του. Επιλέγοντας τους καλύτερους, γίνεται από μόνος του αριστοκρατικός. Και ακόμη και εάν δεν ήταν, τουλάχιστον κατά ένα μέρος, αριστοκρατικός εξαιτίας κοινωνικής θέσης των μελών του, θα ήταν αριστοκρατικός εξαιτίας της ύπαρξής του και μόνον».

Μέσα σ’αυτό το κλίμα οι Cagliostro, Althotas και Ιππότης D’Aquino δημιούργησαν ένα ιδιαίτερο είδος Τυπικών, τα Τυπικά της «κλίμακας της Νάπολης» ή «Arcana Arcanorum», που αποτελούν τα Τυπικά των 4 τελευταίων βαθμών του Μισραΐμ. Τυπικά τα οποία απευθυνόντουσαν σε πολύ λίγες οργανώσεις, και ακόμη λιγότερα μέλη τους. Οι αδελφοί Bédarride, συναισθανόμενοι τον κίνδυνο εκφυλισμού αυτών των Τυπικών, επέλεξαν να τα αλλοιώσουν σκόπιμα, προκειμένου αυτό το τελευταίο προπύργιο παραδοσιακότητας να μην εκφυλισθεί ούτε εκλαϊκευθεί στα χέρια και τις πρακτικές ψευτοτεκτόνων. Ετσι σήμερα, τα Τυπικά αυτά, που είναι ένας ιδιαίτερος Τύπος Τυπικών, τελούνται με την αυθεντική τους μορφή μόνον σε πολύ λίγες οργανώσεις. Μεταξύ αυτών και ο Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος Μισραΐμ-Μέμφις. Είναι πολύ πιθανόν μάλιστα, την εποχή εκείνη, τα «Arcana Arcanorum», να επιφυλασσόντουσαν μόνον για Μαρτινιστές μυημένους στον βαθμό του «Ανωτέρου Αγνώστου», όπως ο Parenti της Στοάς της Ζακύνθου. «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 5/123



Δεν πέρασε πολύς καιρός, και το επόμενο «χτύπημα» ήλθε με την περίφημη τριλογία «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα». Η Γαλλική Επανάσταση, εμπνεύσθηκε μεν για την αποτίναξη της δικτατορίας από την τριλογία αυτή, όμως ο εκφυλισμός δεν άργησε κι’εδώ να αλλοιώσει κάθε ανιδιοτελή προσπάθεια. Τέκτονες παραδοσιακοί, που γνώριζαν πολύ καλά το βαθύτερο νόημα κάθε λέξης, την υιοθέτησαν μέχρι του σημείου να γίνει Τεκτονικό σύνθημα. Αλίμονο όμως. Αντί η έννοια της «Ελευθερίας» να εμπνεύσει την απ-ελευθέρωση του ανθρώπου από τα ελαττώματά του, μεταξύ των οποίων και την κακή χρήση της Ελευθερίας που του δίδεται, τον οδήγησε πολλές φορές στην ανεξέλεγκτη «ασυδοσία» στο όνομά της. Αντί η «Ισότητα» να οδηγεί σε ισότητα ευκαιριών, κατέληξε στην «ισοπέδωση» των υπηρετών του πνεύματος με τους καταπατητές κάθε πνευματικής ιδέας, στο όνομα της Ισότητας. Ο εργαζόμενος έγινε ίσος με τον αριβίστα, ο ανιδιοτελής με τον ματαιόδοξο, και όλα αυτά στο όνομα της Ισότητας. Αν μιλήσουμε δε για «Αδελφότητα», αλίμονο. Τότε, απλά ανακαλύφθηκε ότι αδέλφια μας είναι μόνον οι «δικοί μας». Τέτοια ερμηνεία της τριλογίας, δεν ήταν δυνατόν να ταιριάξει με τις αρχές του Τεκτονισμού. Τουλάχιστον του Τεκτονισμού που πρέσβευαν ο Μισραΐμ και ο Μέμφις. Αυτά ήταν που οδήγησαν τον Arturo Reghini να γράψει ότι η Τριλογία «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα» ήταν τρείς όμορφες λέξεις που συμβάδιζαν με τον Γαλλικό Εθνικό Υμνο. Δεν έλειψαν δυστυχώς, και προσπάθειες ένταξης άθεων στον Τεκτονισμό. Ηταν μία σκοτεινή εποχή για τον Τεκτονισμό. Οι Στοές είχαν απαρνηθεί κάθε μυητική διδασκαλία, ενώ δίχως να το αντιληφθούν υιοθετούσαν τον υλισμό. Η ιδιοτέλεια είχε καταλάβει την θέση της ανιδιοτέλειας. Οι Στοές χρησιμοποιόντουσαν μόνον για κοινωνική και πολιτική προβολή. Οι έριδες ήσαν καθημερινό φαινόμενο. Ακόμη και η ύπαρξη Θεού τίθετο υπό αμφισβήτηση, εντός των Στοών. Με όλα αυτά, ο Τεκτονισμός είχε χάσει τον Παραδοσιακό του χαρακτήρα. Ομως, παρόλα αυτά, δεν έλειψαν οι λίγοι εκείνοι που απαρνήθηκαν όλες αυτές τις προαναφερόμενες παρεκτροπές. Απαρνήθηκαν τα «μεγαλεία» των μεγάλων Ταγμάτων, την «κοινωνικοποίηση» και τον «εκδημοκρατισμό» για την προσέλκυση μελών. Ο Jules Osselin, ήταν από τους πρώτους που αποστασιοποιήθηκαν από αυτές τις παρεκτροπές και συνέχισαν στις αρχές του Τύπου Μισραΐμ, διαφοροποιούμενοι από τους παραχαράκτες. Συνέχισαν να εργάζονται παραδοσιακά και αθόρυβα. Από τους διαδόχους του προήλθε η μυητική διαδοχή που έφτασε μέχρι τον Giuseppe Darresio και κατόπιν διαδοχικά μέχρι τον Marco Egidio Allegri. Ο Τύπος Μέμφις. Τα πρώτα στοιχεία που γνωρίζουμε για τον Τύπο Μέμφις είναι από τον Etienne Marconis de Négre ο οποίος στα γραπτά του διαβεβαιώνει ότι ο Τύπος Μέμφις είχε ως δημιουργούς του τους Ναΐτες. Πλέον επιβεβαιωμένο είναι ότι προήλθε σε μεγάλο μέρος από την Στοά των οπαδών της Μέμφιδας του Montauban, της οποίας δημιουργός ήταν ήταν ο πατέρας του, από τον Σκωτικό Τύπο και από τον Τύπο Μισραΐμ.


Σελ 6/123



Και αυτός ο Τύπος, το 1862 «απορροφήθηκε» από την τότε Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας, με ανάλογα αποτελέσματα με εκείνα του Μισραΐμ. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ένας τέτοιος Τύπος όπως ο Μέμφις, στην αυθεντική του μορφή, δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει μέσα σε Τάγματα – Λέσχες. Στα Τυπικά του υπήρχε η υποχρέωση επίκλησης στον Υπέρτατο Κτίστη των Κόσμων κατά το άνοιγμα και κλείσιμο των εργασιών, επίκληση η οποία «κλειδώνει» την συμμετοχή σε καθαρά πνευματικό επίπεδο. Η επίκληση αυτή, έχει πάρα πολλά κοινά σημεία με την αντίστοιχη του Τύπου Μισραΐμ. Δυστυχώς, όπως προαναφέραμε, και ο Μέμφις δεν έτυχε καλύτερης μεταχείρησης. Ευτυχώς, δεν έλειψαν και από τον Τύπο Μέμφις οι λίγοι εκείνοι που ακολούθησαν πάντοτε την αυθεντική γραμμή, φτάνοντας στην μυητική διαδοχή μέχρι τον Reginald Gambier Mac Bean, και διαδοχικά στον Marco Egidio Allegri. Οι δύο Τύποι. Ενωση και δημιουργία του «Α.Α.Α.Τ.Μ.Μ.» Πολλοί ήσαν εκείνοι οι οποίοι, σε εκείνα τα δύσκολα για την ανθρωπότητα χρόνια (διαιρημένη Ιταλία σε κρατίδια, έριδες πολιτικές, θρησκευτικές διαμάχες) είτε αυτοανακηρύσσονταν, είτε εκμεταλλευόντουσαν άλλους, είτε μπέρδευαν τον Τύπο Μισραΐμ ή τον Μέμφις με άλλους Τύπους, ή τους ένωναν χωρίς καμμία εξουσιοδότηση. Ετσι, εκμεταλλευόμενοι τα λιγοστά μέσα επαλήθευσης και ελέγχου δεδομένων της εποχής εκείνης, την δύσκολη επικοινωνία, και τα πενιχρά οικονομικά μέσα, κατόρθωναν να αποσπάσουν την μία ή την άλλη διαδοχή. Οι δύο Τύποι, ο Μισραΐμ και ο Μέμφις μπερδεύονταν όλο και περισσότερο μέχρι που βρέθηκαν ενωμένοι σε ένα νοθογενές σώμα. Το νοθογενές αυτό σώμα, ο Τύπος Μέμφις-Μισραΐμ αφού έγινε γνωστός στους Τέκτονες της εποχής, εδραιώθηκε στα διάφορα συνέδρια και συναντήσεις, λειτουργώντας δυστυχώς με Τυπικά μιας επινόησης Σκωτικο-ΜισραΐμιτικοΜεμφιτικής, και με διαδικασίες που δεν είχαν ποτέ σχέση με παραδοσιακό Τεκτονισμό (εκλογικές διαδικασίες, ανάμιξη με την πολιτική, εξαγορά βαθμών κ.α.). Σε αυτό το «δημιούργημα» ενεπλάκησαν και πολλοί σοβαροί Τέκτονες, οι οποίοι με όλη την καλή τους διάθεση εντάχθηκαν σε κάτι το οποίο θεωρούσαν αυθεντικό ή έστω ως μία διέξοδο από την άπωση που τους δημιουργούσαν οι άλλοι Τεκτονισμοί, εξαιτίας της εξωτερικότητάς τους. Δεν έλειψαν και οι Τεκτονικές δυνάμεις που τον αναγνώρισαν, αφού είχε στο μεταξύ δημιουργήσει την δική του ύπαρξη και ιστορία. Από τον Giovan Battista Pessina με τον δικό του Μέμφις μέχρι τον Jean Bricaud με την δημιουργία Τύπου Μέμφις-Μισραΐμ της (πολύ σημαντικής κατά τα άλλα) Γνωστικής Εκκλησίας... οι δύο Τύποι υπέφεραν. Τα κοινά χαρακτηριστικά και των δύο Τύπων με την αυθεντική τους μορφή, η αυθεντικότητά τους, ο εσωτερικός τους χαρακτήρας και η λειτουργία τους μέσα σε ένα πλαίσιο έξω από κάθε προσπάθεια εκφυλισμού τους, είναι προφανές ότι και ενόχλησαν πολλούς και δεν ενέπνευσαν πολλούς. Οι περισσότεροι, έλβεπαν στον Τεκτονισμό άλλη μία κοινωνική, επαγγελματική ή πολιτική επιβεβαίωση. Ετσι, η αυθεντική μυητική διαδοχή δεν άργησε να φτάσει στα χέρια πολύ λίγων αλλά σημαντικών προσωπικοτήτων, και τελικά να βρεθεί στα χέρια μιας φωτισμένης προσωπικότητας. Του Marco Egidio Allegri.


Σελ 7/123



Ο Τύπος Μισραΐμ, ήδη από το 1867 δια του επικεφαλής του Giovanni Pallesi D’Altamura, είχε εγκαταστήσει, προκειμένου να διατηρήσει τον Τύπο εν ζωή, ένα Τρίγωνο από τρείς Μεγάλους Συντηρητές (Giuseppe Darresio, Antonio Zecchin και Luigi della Migna). Aπό αυτούς, οι ισχείς, πέρασαν στον Alberto Francis, ο οποίος με την σειρά του τις πέρασε στον αδ.·. Luigi Bo και το 1925, πέρασαν από αυτόν στον Marco Egidio Allegri. Το 1923, το Κυρίαρχο Θυσιαστήριο του Τύπου Μέμφις ανέθετε στον Marco Egidio Allegri την εξουσιοδότηση για την ίδρυση Τεκτονικών σωμάτων του Τύπου όποτε αυτός θα έκρινε κατάλληλο, αποδίδοντάς του τον τελευταίο βαθμό ως Ισόβιο Μεγάλο Συντηρητή του Τύπου Μέμφις. Με την ιδιότητα του επικεφαλής και των δύο Τύπων πλέον, ο Marco Egidio Allegri, το 1945, δημιουργούσε τον «Αρχαίο και Αρχέγονο Ανατολικό Τύπο Μισραΐμ και Μέμφις». Αυτή ήταν η πράξη ένωσης των δύο Τύπων. Ακολούθησαν οι δημιουργίες των κατάλληλων Σωμάτων που θα τον αποτελούσαν, δηλαδή Στοών, Συνόδων, Κονσιστορίων κλπ. Σιγά-σιγά όλοι οι εναπομείναντες πιστοί ακόλουθοι του Τεκτονισμού που πρέσβευε τόσο ο Μισραΐμ όσο και ο Μέμφις εντάχθηκαν στον «Α.Α.Α.Τ.Μ.Μ.». Βλέπουμε, επομένως, ότι η δημιουργία του «Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ και Μέμφις», δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας έριδας μεταξύ προσώπων για την κατάληψη κάποιων αξιωμάτων, ούτε προήλθε από την δυσαρέσκεια ορισμένων επειδή ενδεχομένως δεν τους δόθηκε κάποιο αξίωμα, ούτε επειδή κάποια «ομάδα» θέλησε να κάνει τον δικό της αρχηγό. Η δημιουργία του «Α.Α.Α.Τ.Μ.Μ.» ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας ορισμένων παραδοσιακών και αληθινών Τεκτόνων οι οποίοι ήσαν προσηλωμένοι στον Εσωτερικό χαρακτήρα του Τεκτονισμού και στις πανάρχαιες αρχές του. Ηταν αποτέλεσμα ιδεολογικό. Μία διαδρομή ετών μέσα από περιπέτειες έμπαινε επιτέλους στην τελευταία της ευθεία. Η προσδοκία λίγων αλλά αφοσιωμένων αληθινών Τεκτόνων οι οποίοι, ήθελαν τον Τεκτονισμό, στην μορφή από την οποία ξεκίνησε, άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Η μετέπειτα δημιουργία του Γυναικείου Αιγυπτιακού Τύπου Υιοθεσίας (μέσα στους κόλπους του «Α.Α.Α.Τ.Μ.Μ.»), με Γυναικείες Στοές οι οποίες θα λειτουργούσαν αποκλειστικά με Γυναικεία Τυπικά βασισμένα στα Τυπικά του Cagliostro, ήρθε να συμπληρώσει το όλο εγχείρημα. Η γυναίκα έβρισκε πλέον την δική της θηλυκή θέση στον Τεκτονισμό, με δικά της Τυπικά, σύμβολα και διδασκαλίες, και το κυριότερο, χωρίς να χρειάζεται να μιμηθεί τον άνδρα και να ισοπεδωθεί, κάτι στο οποίο την είχαν καταδικάσει προκειμένου να της προσφέρουν μία «προσομοίωση» ισότητας. Ο «Α.Α.Α.Τ.Μ.Μ.» σήμερα σε όλον τον κόσμο Ο «Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος Μισραΐμ-Μέμφις» λειτουργεί από τότε μέχρι σήμερα, προσηλωμένος σε εκείνες τις αρχές. Με πλήρη προσήλωση στον παραδοσιακό τρόπο λειτουργίας μακράν κάθε «λεσχιακής» νοοτροπίας. Χωρίς εκλογικές διαδικασίες. Με απαγόρευση συζήτησης για πολιτική. Χωρίς θρησκευτικές διαμάχες. Χωρίς εξαγορά βαθμών και αξιωμάτων, αφού κάθε σύνδεση με χρηματική αμοιβή απαγορεύεται αυστηρά. Χωρίς


Σελ 8/123



ομαδικές μυήσεις. Με λειτουργία αυστηρά προσηλωμένη στην αφύπνιση του ατόμου προκειμένου να επανασυνδεθεί με την αρχέγονη πηγή του. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι και ο Marco Egidio Allegri, αλλά και οι διάδοχοί του, μέχρι σήμερα Γενικοί Ιεροφάντες του «Α.Α.Α.Τύπου Μισραΐμ και Μέμφις», υπήρξαν και Μεγάλοι Διδάσκαλοι του «Μαρτινιστικού Τάγματος». Ενός Τάγματος το οποίο πάντοτε εργάσθηκε παραδοσιακά (με ελάχιστες αλήθεια εξαιρέσεις). Η παραδοσιακότητα του Μαρτινισμού, και η παραδοσιακότητα του Τύπου Μισραΐμ και του Τύπου Μέμφις, βρήκαν τους καλύτερους υποστηρικτές τους στα πρόσωπα αυτά. Γι’αυτόν τον λόγο, ο Μαρτινισμός αναφέρεται συχνά στο παρόν βιβλίο. Οφείλουμε, επίσης να επισημάνουμε ότι , όποτε οι επικεφαλής των Τύπων αυτών, είτε ως ξεχωριστών είτε ως ενωμένων έκριναν ότι οι συνθήκες της εποχής δεν ήσαν κατάλληλες (πόλεμοι, έριδες πολιτικές και θρησκευτικές, Φασιστική Ιταλία), τους έθεταν «εν ύπνω». Κατά την διάρκεια της Φασιστικής Ιταλίας για παράδειγμα, ο Τεκτονισμός ήταν υπό απαγόρευση. Σήμερα, ο «Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος Μισραΐμ-Μέμφις», με την αυστηρά παραδοσιακή του μορφή λειτουργεί σε 11 χώρες. Ανάμεσά τους, από το 1989, και η Ελλάδα, με πρώτο του Εθνικό Μεγάλο Διδάσκαλο – Εθνικό Μεγάλο Ταξιάρχη τον Τριαντάφυλλο Κοτζαμάνη. Θεωρούμε ότι, ο κακοτράχαλος και υπεράνθρωπος αγώνας, που περιγράφεται στο παρόν πόνημα, τον οποίο έδωσαν όλοι αυτοί οι Μύστες και Αληθείς Ελεύθεροι Τέκτονες, για την πνευματική και παραδοσιακή επανόρθωση και αποκατάσταση του ΕλευθεροΤεκτονισμού, τελεσφόρησε και καρποφόρησε κατά τον καλύτερο δυνατόν τρόπο, με την ορθή επαναλειτουργία, ως ενιαίου πλέον Τύπου, του «Α.Α.Α.Τ.Μ.Μ.». O συγγραφέας Gastone Ventura, διαδέχθηκε το 1966 στην Μεγάλη Ιεροφανεία τον Ottavio Ulderico Zasio, ο οποίος είχε διαδεχθεί το 1949 τον Marco Egidio Allegri θεμελιωτή του «Α.Α.Α.Τ.Μ.Μ.». Τον Gastone Ventura, διαδέχθηκε το 1981 ο Sebastiano Caracciolo. Ο «Α.Α.Α.Τ.Μ.Μ.», είναι πλέον, ο μοναδικός ίσως εν ζωή και εν λειτουργία, αυθεντικός ΕλευθεροΤεκτονικός Τύπος, που λειτουργεί με στόχο την αυθεντική και παραδοσιακή πνευματικότητα, με αντικειμενικό σκοπό τον Αληθινό Ελεύθερο Τέκτονα - Μύστη, τον Φίλο του Θεού και των Ανθρώπων! Το βιβλίο Ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού Gastone Ventura, ο οποίος διετέλεσε Κυρίαρχος Μεγάλος Γενικός Ιεροφάντης του «Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου των Μισραΐμ-Μέμφις» από το 1966 μέχρι το 1981, συμβουλεύθηκε το αρχείο αυτού του Τύπου, εξετάζοντας τις πηγές, την ιστορία και την εξάπλωση των Τεκτονικών Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις μέσα από την έρευνα και ερμηνεία πολυάριθμων εγγράφων διαφόρων Μυητικών Οργανισμών (Τεκτονικών, Μαρτινιστικών κ.α.), αποσαφηνίζοντας πολλά ερωτήματα που για μεγάλο χρονικό διάστημα είχαν μείνει αναπάντητα, προσφέροντας σαφείς και αυστηρές ερμηνείες.


Σελ 9/123



Η αυστηρότητα και η αντικειμενικότητα με την οποία αντιμετώπισε τα γεγονότα, είναι εμφανέστατη σε όλα τα σημεία του βιβλίου. Στόχος του υπήρξε η αντικειμενική ιστορική καταγραφή των γεγονότων, τοποθετώντας ξεχωριστά την κριτική του ματιά. Οι πολλές παραπομπές και σημειώσεις ήσαν αναγκαίες προκειμένου να διευκρινισθεί η πηγή των πληροφοριών που παρουσιάζονται. Σε αρκετά ιστορικά έγγραφα προγενέστερα της εποχής του βιβλίου, τα επώνυμα εμφανιζόντουσαν μόνον με το αρχικό τους γράμμα για λόγους προστασίας, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της Φασιστικής Ιταλίας κατά την οποία ο Τεκτονισμός είχει κηρυχθεί εκτός Νόμου. Στην μετάφραση του βιβλίου, παρατίθενται τα πλήρη ονόματα όπου αυτά είναι γνωστά. Σε πολλά σημεία, επίσης, ο αναγνώστης θα πρέπει να λάβει υπ’όψη του ότι η συγγραφή του βιβλίου έγινε το 1975. Τέλος, με την ένδειξη Σ.τ.Μ. προστέθηκαν σημαντικές επεξηγήσεις που υποβοηθούν το έργο του μελετητή. Συμπερασματικά, ο αναγνώστης του βιβλίου αυτού, θα μπορέσει να κατατοπισθεί πάνω στην σύγχρονη ιστορία των Τύπων Misraim και Memphis, οι οποίοι εξαιτίας του Εσωτερικού και Μυητικού τους πλούτου, κατέλαβαν περίοπτη θέση στο εσωτερικό της Παγκόσμιας Τεκτονικής Παράδοσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την δημιουργία τους μέχρι σήμερα, οι Τύποι Misraim και Memphis, απολαμβάνουν του σεβασμού όλων των Τεκτόνων, όλων των Τύπων.

Παναγιώτης Λιβιεράτος Αθήνα 2012


Σελ 10/123



Στην μνήμη του προθείου μου, κόμη Giovanni Battista Eugenio Ventura των Μαρκησίων της Gallinella, αξιωματικό “των χιλίων”, Ιππότη του Αστέρα του Misraim, παρασημοφορημένο με χάλκινο μετάλλιο και προβιβασμένο στο πεδίο του Calatafimi.

Gastone Ventura

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

[*]

Για τους Τύπους Misraim και Memphis, έχουν γράψει, πάντα πολύ επιφανειακά και σχεδόν πάντα συνοπτικά, ένας μεγάλος αριθμός Τεκτόνων και αντιΤεκτόνων συγγραφέων, χωρίς να μπορέσουν ποτέ να τους παρουσιάσουν καθαρά, εξαιτίας είτε της πενιχρότητας των υπαρχόντων στοιχείων, είτε εξαιτίας της δυσκολίας ανεύρεσής τους, είτε ακόμη περισσότερο, εξαιτίας της δυσκολίας απόκτησης άδειας δημοσίευσής τους. Επίσης, για λόγους που θα αποσαφηνισθούν σε όσους θα έχουν την υπομονή να μελετήσουν και να προβληματισθούν. Αυτό θα πρέπει, επίσης, να αποδοθεί και στην διακριτικότητα με την οποία αυτοί οι δύο Τύποι έδρασαν, εξαιτίας και των διώξεων – σπανίως Τεκτονικών – καθώς επίσης και εξαιτίας των συκοφαντιών που τους έγιναν, οι οποίες υπάρχουν ακόμη εν δυνάμει από Τεκτονικές οργανώσεις πιο ισχυρές, αριθμητικά, και πιο επιρρεπείς στα εγκόσμια. [*]

Σ.τ.Μ.: η λέξη «Τύπος» με «Τ» Τύπου=Ρυθμού=Rite=Rito κλπ.

κεφαλαίο, αφορά την έννοια του

Μερικοί συγγραφείς, σχεδόν πάντα υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι αυτών των δύο Τύπων, όπως για παράδειγμα οι Bédarride, Vernhes, Mallinger για τον Μισραΐμ, και Etienne Marconis de Négre, Bricaud, Frosini, Reginald Gambier Mac Bean για τον Μέμφις (απλώς για να

αναφέρουμε κάποιους και εξαιρώντας προς το παρόν τον Jean Marie Ragon, για λόγους που θα εξηγήσουμε αργότερα,) αποπειράθηκαν να παρουσιάσουν κάποιο ιστορικό δεδομένο (πιο συχνά μυθώδες ή ακόμη και φανταστικό) χωρίς να κατορθώσουν (και σχεδόν πάντοτε με σκοπούς όχι και τόσο κρυφούς αφού προσπάθησαν να αποδείξουν την αρχαιότητα του Τύπου) να «βάλουν το νερό στο μύλο».

Και αυτό το έκαναν, χωρίς να υπολογίσουν το γεγονός ότι, όσον αφορά την αρχαιότητα των Τεκτονικών Τύπων, καθώς και των καταλοίπων του κερδοσκοπικού Τεκτονισμού, οι ημερομηνίες είναι πολύ πρόσφατες, και ότι ο πιο σημαντικός από αριθμητική άποψη Τύπος, δηλαδή ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός, αναδύθηκε το 1801 και ακολούθως ο Μισραΐμ θα έπρεπε να είχε προηγηθεί για κάποιο έτος και ο Μέμφις να ακολούθησε για μία δεκαετία και λίγο περισσότερο. Καθ’όσον, όπως ορθά επεσήμανε ο μαρκήσιος Savalette de Lange, σε ένα δημοσιευμένο φυλλάδιο του 1777 και επαναδημοσιευμένο το 1780 με την φροντίδα της Σεβαστής Στοάς «des Amis Réunis» (πρόκειται για την φημισμένη Στοά των Filaleti): «Oι αξιώσεις αρχαιότητας δεν ωφελούν σε τίποτα».

Ανακεφαλαιώνοντας, κάτω από την πίεση μερικών φίλων του Διεθνούς Κέντρου Παραδοσιακών Σπουδών, η αναζήτηση ντοκουμέντων για τους δύο Τύπους, δεν προσέθεσε καμμία βαρύτητα στο ερώτημα της λιγότερο ή περισσότερο αρχαίας πηγής τους, διότι, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι η ημερομηνία ίδρυσης ενός Τεκτονικού ή όχι Τεκτονικού Τάγματος που το ορίζει, ούτε αποδεικνύει την ορθοδοξία ή την παραδοσιακότητά του (πολύ περισσότερο δε την εγκυρότητά του), αλλά αντιθέτως, αυτό αποδεικνύεται από την ορθή


Σελ 11/123



διδασκαλία των Τεκτονικών διδαχών (ή ανάλογων σχετικών με τον τομέα της οργάνωσης), και τον σεβασμό του γράμματος και του πνεύματος. Δυστυχώς, η ανεπάρκεια στοιχείων για τους δύο Τύπους, ελευθέρωσε τα χέρια στους κερδοσκόπους και τους ψευδοπροφήτες, ως επακόλουθο δε, οι καταγόμενοι από πολυάριθμες ομάδες που αποκαλούνται Μισραΐμ ή Μέμφις, ή και τα δύο, είναι όπως πάντα αμφίβολοι και συχνά απολύτως αναληθείς. Αυτοί που κάθε τόσο αφυπνίζουν το Μισραΐμ ή το Μέμφις, ή δηλώνονται κάτοχοι, λίγο ή πολύ νόμιμων δικαιωμάτων αφύπνισης, είτε εξαιτίας έλλειψης κανονισμών ή αυθεντικών (κατά ένα μέρος τουλάχιστον) Τυπικών, είτε εξαιτίας άλλων λόγων, λησμόνησαν αυτά τα Τυπικά, αντικαθιστώντας τα, (δήθεν παραδοσιακά) με Τυπικά άλλου Τύπου πιο κοινού, ή επινόησαν ψευδοαιγυπτιακά Τυπικά (ή ανατολικά) των τριών πρώτων βαθμών (δίδοντάς τα και στο εμπόριο), ενάντια σε κάθε Τεκτονικό κανόνα, διότι τα Τυπικά των πρώτων τριών βαθμών όλων των Τύπων είναι όμοια – εκτός από κάποιες μερικές φορές μικρές ασήμαντες διαφορές – για όλους τους Τέκτονες του κόσμου. Κατά την σύνθεση της παρούσας μελέτης, κατέφυγα όσον αφορά τις πηγές, σε έναν βασικό κανόνα, ο οποίος ισχύει για όποιον «διεκδικεί» ή απλά «νομίζει» ή τέρπεται να κάνει ιστορία: Κανόνας ο οποίος δίδει εγγύηση σοβαρότητας και ακρίβειας βάσει των υλικών που κατέστη δυνατόν να συλλεχθούν και που βασίσθηκε σε: 1) Υπάρχουσες αποδείξεις στα δημόσια και στα ιδιωτικά αρχεία των Ταγμάτων και Τύπων, καθώς και αυτές που έχουν προκύψει από έργα ιστορικού χαρακτήρα. 2) Αποδείξεις που έχουν προμηθεύσει ιδιώτες μεμονωμένοι που ανήκουν σε Τύπους (αλληλογραφίες, σημειώσεις κλπ.) και η εξέταση των δικαστικών αποφάσεων που μπορούν να αντιστοιχούν σε αυτές τις αποδείξεις. 3) Ανάλυση των διαφορετικών ερμηνειών και των διαφορετικών αφηγήσεων ή ιστορικών ενδείξεων, αληθών η ψευδών. Από κάθε πηγή φρόντισα να εφοδιασθώ με τα αυθεντικά και ακριβή δεδομένα που είχα στην διάθεσή μου εις τρόπον ώστε ο καθένας, εάν το επιθυμεί, να μπορέσει να διαπιστώσει την ακρίβεια των παραπομπών. Και, φροντίζοντας να είμαι αμερόληπτος, αναφέρθηκα απλόχερα ακόμη και σε συγγραφείς αντίθετους με τους δύο Τύπους, που τους παρουσίασαν με δυσφημιστικό τρόπο. Η αναφορά σε αυτούς απλόχερα, βοήθησε στο να τους παρουσιασθεί η λανθασμένη τοποθέτησή τους, κυρίως αναλύοντας τα γραπτά τους και τις αντιφάσεις τους. Προφανώς, θα ήταν άτοπο και γελοίο να είχα την αξίωση να έχω συλλέξει και ελέγξει όλες τις υπάρχουσες πληροφορίες. Βεβαίως όμως, αυτός ο έλεγχος έγινε για εκείνες τις πληροφορίες οι οποίες στα πλαίσια μιας σοβαρής ιστορικής αναζήτησης, απεμπλέκουν την πηγή, (την εξέλιξη ή την εμπλοκή καθώς επίσης την πραγματική κατάσταση των δύο Τύπων), από την αοριστία στην οποία ήταν μέχρι σήμερα, για τους γνωστούς ήδη λόγους, και που ανοίγουν τα μάτια στα προσχήματα των αυτονομαζόμενων Μεγάλων Διδασκάλων και στην «κανονικότητα» ομάδων οι οποίες, αν και με καλή πρόθεση, παραπέμπουν στους Τύπους του Μισραΐμ ή του Μέμφις, ή και στους δύο μαζί, χωρίς να έχουν από αυτούς καμμία πραγματική τεκμηρίωση ή μυητική ή ιστορική σύνδεση.


Σελ 12/123



Θεωρώ καθήκον μου να ευχαριστήσω όλους αυτούς που συνεργάσθηκαν μαζί μου στις αναζητήσεις μου, και που μου έδωσαν την δυνατότητα να έρθω σε επαφή με σπανιότατα ντοκουμέντα, κυριολεκτικά αδημοσίευτα, ιδιαιτέρως δε την Μεγάλη Γραμματεία των ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις, τον Γενικό Μεγάλο Ιεροφάντη του Τύπου Μισραΐμ «κλίμακα της Νάπολης» ή «Arcana Arcanorum», τον Μεγάλο Διδάσκαλο του Μαρτινιστικού Τάγματος, την Μεγάλη Καγκελαρία του Τάγματος του Ναού, τον Συντηρητή του αρχείου της Σεπτής Στοάς «Concordia Veneta» της Ανατολής της Βενετίας, του μικτού Τεκτονικού τάγματος «Le Droit Humain» (Το Ανθρώπινο Δίκαιο) και Τέκτονες άλλων Τύπων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μου και έθεσαν στην διάθεσή μου σπάνια κείμενα, αυθεντικές επιστολές, σφραγίδες, ταυτότητες κ.ο.κ. Καταλήγω αποσαφηνίζοντας ότι εάν στο κείμενο που ακολουθεί καταλήγω μερικές φορές σε συμπεράσματα, αυτά συναρτώνται μόνον από τη εξέταση των ντοκουμέντων και όχι από εκτιμήσεις. Πρόκειται δηλαδή για ιστορικά συμπεράσματα τα οποία, ωστόσο, έχουν μία θεμελιώδη σημασία.

Βενετία, Ιανουάριος 1975 Ο συγγραφέας


Σελ 13/123



Μέρος 1ο Ο Τεκτονικός Τύπος Μισραΐμ Seu Aegypti [*] [*]

(Σ.τ.Μ.: στα Λατινικά «της Αιγύπτου»)

-ΙO Τύπος Μισραΐμ στη Γαλλία

«Ηταν ακριβώς στις 14 Μαΐου 1814 – γράφει ο "ιερός" συγγραφέας του Γαλλικού Τεκτονισμού, και ιδιαιτέρως της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, Jean Marie Ragon [*] – όταν

Τέκτονες προερχόμενοι από την Ιταλία, οι αδελφοί Bédarride, έμποροι - περνούσαν ως Πορτογάλλοι Εβραίοι - εγκατέστησαν στην διαμονή τους, Rue des Bons Enfants 27, μία Μεγάλη Σύνοδο του Τύπου του Μισραΐμ, για την οποία θα δοθεί αργότερα μία πλήρης κάλυψη». [*]

Στο έργο του «Tuileur Général de la Francmaçonnerie ou Manuel de l’initié». Δηλ. Γενικός κεραμιστής του Ελευθεροτεκτονισμού ή Εγχειρίδιο του μυημένου. Σελίδες 234-252. Εκδόθηκε στο Παρίσι το 1861.

Ο Jean Marie Ragon εξιστορεί τις επαφές του με τους αδελφούς Bédarride, οι οποίοι σύμφωνα με όσα έγραφε: «Εξυμνούσαν την υπεροχή του Τύπου τους, χωρίς όμως να μπαίνουν σε λεπτομέρειες. Τους αντέταξα – συνεχίζει ο Jean Marie Ragon – ότι από την

ονοματολογία των 90 βαθμών του, που είχα διαβάσει, εγνώριζα τους πρώτους 68 και τους παρακαλούσα να μου υποδείξουν το πνεύμα και τον σκοπό των υπόλοιπων 22. Η απάντησή τους ήταν ασαφής και αποδόθηκε στην δυσκολία που είχαν να εκφρασθούν στα Γαλλικά τα οποία ψέλλιζαν τότε με κόπο».

Δεν είναι αληθές το ότι οι αδελφοί Marco, Giuseppe και Michele Bédarride, δεν γνώριζαν Γαλλικά. Ο Marco Bédarride συγγραφέας του «De l’Ordre Maçonnique de Misraim» (Σ.τ.Μ.: «Ο Τεκτονικός Τύπος του Μισραΐμ») που δημοσιεύθηκε στο Παρίσι το 1845, το έγραψε σε πολύ καλά Γαλλικά. Αφετέρου, ο Marco (ή Marc) Bédarride ήταν αξιωματικός του ανώτερου Επιτελείου του Ιταλικού Στρατού. Ηταν γεννημένος στην Γαλλία (Cavaillac), και ως εκ τούτου, τα Γαλλικά ήταν η μητρική του γλώσσα. Ετσι καταπίπτει η πληροφορία του Jean Marie Ragon ότι επρόκειτο για Πορτογάλλους. (βλέπε Κεφ. «Επίλογος»)

Σύμφωνα με το «Histoire pittoresque de la Fran-Maçonerie», Παρίσι 1843, του Clavel (Σ.τ.Μ.: «Εικονογραφημένη Ιστορία του Ελευθεροτεκτονισμού») ο Marc Bédarride το 1811, υπήρξε ένας εκ των υπογραφόντων με βαθμό 77ο, ενός διπλώματος του Τύπου Μισραΐμ, το οποίο χορηγήθηκε από την Σύνοδο «La Concordia» (Σ.τ.Μ.: «Η Ομόνοια») που είχε έδρα το Abruzzo, στον Γάλλο βαθμοφόρο του Πολέμου B. Clavel, πατέρα του συγγραφέα Clavel. Ακόμη και εάν η διήγηση του Jean Marie Ragon αφήνει να κατανοηθεί, με τον ορθό τρόπο του, αλλά και με ένα ειρωνικό στυλ, ένα αίσθημα κακεντρέχειας ενάντια στους αδελφούς Bédarride και τον Τύπο του Μισραΐμ, παραμένει πάντοτε ζωντανό το ενδιαφέρον του για αυτόν τον Τύπο, του οποίου την αίγλη δεν μπορούσε να αποφύγει, παρ’όλη την εξωτερική καταφρόνηση για τους υψηλούς βαθμούς και την προσπάθειά του (για την οποία πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν) να τον κάνει να αναγνωρισθεί από την «Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας» (GOdF).


Σελ 14/123



Ο Jean Marie Ragon, είχε οριστικά καταδικάσει τον Τύπο Μισραΐμ, διότι όπως έγραφε στο «Tuileur Général» (Σ.τ.Μ.: «Γενικός Κεραμιστής») σελ. 234: «Αντιπροσωπεύει την αριστοκρατία:

ένας μόνος με τον τίτλο του Κυρίαρχου Μεγάλου Απόλυτου Διδασκάλου, κυβερνά τα Εργαστήρια και είναι ανεύθυνος. Αυτή η ανωμαλία, παντελώς βέβηλη, θυμίζει το «ελέω Θεού». Αυτό το καθεστώς, που από Τεκτονισμό διαθέτει μόνον ό,τι δανείσθηκε από τις ονοματολογίες και τους κοινούς Τύπους, δεν είναι Τεκτονικό στην δομή του».

Η «ανωμαλία» βρισκόταν αντίθετα στην δημοκρατικοποίηση που ήθελε να εισαγάγει στον Τεκτονισμό, δημοκρατικοποίηση με την οποία επενδύθηκε από την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας, αμέσως μετά την επανάσταση με τις Ιακωβινικές Στοές. Είναι γεγονός, χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε άσκοπες περιπλανήσεις ότι ο όρος «Κυρίαρχος» που χρησιμοποιείται στους Τεκτονικούς βαθμούς, έχει την ακριβή ερμηνεία αυτού που είναι πάνω από τους άλλους και έχει την κυριαρχία, δηλαδή το σύνολο του καθεστώτος, και την ισχύ να επιβάλλει εντολές, δηλαδή να κανονίζει και να διευθύνει την δράση των μεμονωμένων μελών με τρόπο δεσμευτικό. Σε ένα άλλο έργο του «Τεκτονική Ορθοδοξία», ο Jean Marie Ragon, επανερχόμενος στον Τύπο Μισραΐμ γράφει: «Ο Τύπος των αδελφών Bédarride είναι από τον 1ο μέχρι τον 66ο

βαθμό μία ενδυνάμωση φτιαγμένη από τον αδιαμόρφωτο Αρχαίο και Αποδεδεγμένο των 33 βαθμών και από διαφορετικές συλλογές βαθμών επινοημένες στην Γαλλία και αλλού, αρχής γενομένης από το 1730. Πράγματι, αυτός ο Τύπος ξεκινάει αληθινά με τον βαθμό 67ο και βασίζεται ιδιαιτέρως σε Βιβλικά στοιχεία με τα οποία ο αληθινός Τεκτονισμός δεν έχει καμμία σχέση, ούτε και στοιχεία να πάρει, καθώς και σε στοιχεία σχετικά με τον Ισραηλισμό. Αυτό δεν έχει καμμία σχέση με την Αίγυπτο που είναι προγενέστερη σε όλα αυτά. Ιδού γιατί εμείς τον αποκαλούμε Ιουδαϊκό Τύπο».

Εκτός από τις αντιφάσεις στις οποίες πέφτει ο Jean Marie Ragon, και τις αυθαίρετες διαπιστώσεις του για την απόλυτη έλλειψη συνδέσμων μεταξύ Τεκτονισμού (του αληθινού κατ’αυτόν) και της Βίβλου [*], η πραγματικότητα είναι ότι τέρπεται από τα θέματα της Αιγύπτου, αφού ανακάλυψε ότι οι τελευταίοι τέσσερις βαθμοί του Μισραΐμ του καθεστώτος Bédarride (βαθμοί τους οποίους θεωρεί Καμπαλιστικούς) θα μπορούσαν να έχουν αντικατασταθεί από άλλους τέσσερις, επονομαζόμενους «Arcana Arcanorum», ή «κλίμακα της Νάπολης». [*]

Ο Μύθος του Χιράμ, ο οποίος είναι όμοιος με εκείνον του Οσίριδος, προέρχεται από ένα βιβλικό γεγονός, αν και αλλοιωμένο. Οι ιερές λέξεις και οι λέξεις περάσματος των τριών πρώτων βαθμών είναι Εβραϊκές και προέρχονται από την Βίβλο, και πάει λέγοντας. Αυτό, ο Ragon, φαίνεται ότι το είχε λησμονήσει.

Πράγματι, σε μία από τις διηγήσεις του για τις σχέσεις του με τους Bédarride και άλλους Τέκτονες του Τύπου του Μισραΐμ (βλ. έργο του «Τεκτονική Ορθοδοξία») διαβεβαιώνει ότι : «Το 1816, ένδεκα αδελφοί που ανήκαν στον Τύπο απογοητευμένοι και σκανδαλισμένοι από

τις ενέργειες διαφόρων τσαρλατάνων, θέλοντας με αξιέπαινο και αλτρουϊστικό σκοπό να δώσουν ένα τέλος σε αυτήν την κατάσταση, έδωσαν μία εξαγνιστική για τον χώρο λύση, δημιουργώντας μία νέα Υπάτη Αρχή του Τύπου και έτσι έφτιαξαν το Ύπατο Συμβούλιο του βαθμού 90ο. Τα μέλη που κλήθηκαν να αναλάβουν καθήκοντα ήσαν οι αδελφοί: Jean Marie Ragon επικεφαλής Σεβάσμιος ιδρυτής της Στοάς “Trinosophes”, Gaborria Απόλυτος Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος του 90ου βαθμού της Κοιλάδας [*] της Νάπολης, Meallet «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 15/123



γραμματέας της Ακαδημίας των Επιστημών κάτω από την προεδρία του αδελφού Joly, εξουσιοδοτημένου να δημιουργήσει, να ιδρύσει και να εγκαταστήσει στην Γαλλία τον Τύπο Μισραΐμ στις τέσσερις σειρές του και σε όλους τους βαθμούς που τον συγκροτούν βάσει των ισχύων που του είχαν δικαιοδοτηθεί στην Νάπολη στα 1813, από την εκεί εγκατεστημένη Υπάτη Αρχή». [*]

Σ.τ.Μ.: Στην Ιταλία, ειδικά εκείνη την εποχή, χρησιμοποιείτο πολύ η έκφραση «Κοιλάδα τ...» θέλοντας να υποδηλώσει τον τόπο λειτουργίας μιάς Στοάς ή ενός Τάγματος.

Με άλλα λόγια, ο Τύπος ήταν αυθεντικός, Τεκτονικός και κανονικός. Ομως, σύμφωνα με τον Jean Marie Ragon, έπρεπε να έχει τεθεί κάτω από την αιγίδα της «Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας», αφού οι τρείς προσωπικότητες που αναφέρθησαν, με τον πρόεδρό τους Joly (αχυράνθρωπος όπως θα αποδειχθεί πιο κάτω), στους Κανονισμούς που οι ίδιοι είχαν θεσπίσει, παρά την αντίθετη γνώμη της Νάπολης και του Τύπου, ανακήρυσσαν «να μην

αναγνωρίσουν στην Γαλλία, καμμία άλλη νόμιμη Τεκτονική ισχύ, έξω από την “Μεγάλη Ανατολή...” ». Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Marc Bédarride, στο έργο του «De l’Ordre Maçonnique de Misraim...» τόμος ΙΙΙ, σελίδα 165, αναφέρει ότι ο Αδελφός Joly, κάτοχος του βαθμού 77ο,

συστημένος από τον Αδελφό Lassalle της κοιλάδας της Νάπολης, ανυψώθηκε στον βαθμό 81ο και μετά στον βαθμό 87ο στις 31 Μαρτίου 1814. Πάντοτε στον ίδιο τόμο και στην σελίδα 207, σημειώνει ότι οι Αδελφοί Richard, Beaureprove, Meallet, Joly και άλλοι σύντροφοι, αποβλήθηκαν στις 15 Αυγούστου 1818, εξαιτίας αυτών που θέλησαν να κάνουν ενάντια στον Τύπο. Στο βιβλίο του «Tuileur Général» («Γενικός Κεραμιστής» ή «το εγχειρίδιο της μύησης») ο Jean Marie Ragon διηγείται μία ιστορία λίγο διαφορετική. Επειδή στις 16 Οκτωβρίου 1816, οι Μισραϊμίτες ψήφισαν ενάντια στην πρόταση να ζητηθεί η αναγνώριση από την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (GOdF), ο Jean Marie Ragon έφυγε βιαστικά και εγκατέλειψε αγανακτισμένος την συνεδρίαση της Μεγάλης Συνόδου του Μισραΐμ «L’arc en ciel» (Σ.τ.Μ.: «το Ουράνιο τόξο»). Έχοντας όμως παρατηρήσει ότι ο Ρήτορας της Συνόδου, φορούσε ήδη την ταινία της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, πήγε να τον βρεί, και όπως γράφει: «του έκανε καυτές

επιπλήξεις για το ότι συναθροιζόταν, εκείνος και η ταινία του, με εκείνο το άνευ ηθικής κοινό, το οποίο όφειλε να γνωρίζει πολύ καλά. Αυτός, μου εξομολογήθηκε τα λάθη του, βεβαιώνοντάς με, ότι η συγκίνηση από την έξοδό μου, η οποία διέκοψε την συνεδρίαση, τον είχε κάνει ήδη να διαχωρίσει τη θέση του από τους Bédarride. Με παρεκάλεσε να τον εντάξω στην Στοά μου, προσθέτοντας ότι και άλλοι Αδελφοί θα ερχόντουσαν να μου ζητήσουν την ίδια χάρη. Του έτεινα το χέρι, ονομάζοντάς τον πρόσθετο Ρήτορα της Στοάς μου. Μου διηγήθηκε ότι είχε δεσμεύσει ένα δάνειο 300 φράγκων από λαθροτέκτονες που κατείχαν μία μεγάλη ονοματολογία βαθμών χωρίς Τυπικά. Τώρα, όμως, το είχε αποδεσμεύσει, δεδομένου του ότι γι’αυτό το ποσό είχε εκδώσει τους κανονισμούς τους που ήταν πολύ φιλελεύθεροι, και ότι κατά την διάρκειας μιας ασθένειάς του, είχαν αλλοιωθεί σε κάτι το απόλυτα παράλογο». («Γενικός Κεραμιστής», σελίδα 243)

Από τα παραπάνω προκύπτει πεντακάθαρα, η «σοβαρότητα» και η «εντιμότητα» αυτών των δύο αυτοαποκαλούμενων αμείλικτων Τεκτόνων. Ο ένας από αυτούς, θεωρούσε, αυτοβούλως, ότι είχε αποδεσμευθεί από τους όρκους και τις υποχρεώσεις του, διότι, σύμφωνα με


Σελ 16/123



λεγόμενά του, ήταν δημιουργός των Κανονισμών και μπορούσε έτσι να μεταπηδά από μία Στοά σε μία άλλη, χωρίς καμμία συνειδησιακή κρίση. Ο άλλος, ο καθαρός, αγανακτούσε καταγγέλοντας για ανηθικότητα εκείνους που του είχαν απονείμει τον βαθμό 88ο κάτω από δική του πίεση, μόνο και μόνο επειδή σε μία κανονική ψηφοφορία είχε καταψηφισθεί η πρότασή του να ζητηθεί η αναγνώριση από την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας. Επιπλέον δε, είχαν συμφωνήσει, όπως και πράγματι είχαν προσπαθήσει, να κυριαρχήσουν επί του Μισραΐμ. Ο Jean Marie Ragon, στο βιβλίο του «Tuileur Général» («Γενικός Κεραμιστής» ή «το εγχειρίδιο της μύησης») , μεταφέρει την επιστολή που έγραψε στους αδελφούς Bédarride, προκειμένου να γίνει δεκτός στον Τύπο Μισραΐμ. Στην επιστολή (αφού υπογραμμίζει ότι οι 35 Διδάσκαλοι της

ομάδας του, στους οποίους θα προστίθοντο άλλοι 11, μερικοί των οποίων κάτοχοι του βαθμού 18ο, άλλοι του 30ο, άλλοι του 31ο και ένας του 33ο του Σκωτικού Τύπου, και οι οποίοι αυτοί οι τελευταίοι βρισκόντουσαν να λαμβάνουν μέρος στην 10η σειρά, 66ο βαθμός του Μισραΐμ) συνέχιζε: «Ακολούθως αυτοί οι Αδελφοί επιθυμούν, εάν αυτό είναι δυνατόν, να αποκτήσουν τον βαθμό 77ο. Ενας άλλος Αδελφός, ο Wilhelm de Héinkelbein ο οποίος αξίζει τον βαθμό 87ο, θα είναι το δέκατο μέλος, αριθμός που προβλέπεται για την σύσταση ενός Συμβουλίου της 3ης σειράς».

Βεβαίως, θα μπορούσε ποτέ να δοθεί σε εκείνον τον προτείνοντα, κάποιος βαθμός μικρότερος από εκείνον που δόθηκε στους εξαρτώμενούς του; Θα γινόταν ρεζίλι. Και πράγματι, του δόθηκε ο βαθμός 88ο. Κάτι το οποίο αποδεικνύει ότι ο προσηλυτισμός συμφώνησε με λίγο μυητικές και καθόλου παραδοσιακές μεθόδους. Ο Jean Marie Ragon πράγματι συνέχιζε - χωρίς να υπολογίζει ότι όσα έγραφε θα κατέληγαν εις βάρος του – ότι στις 20 Οκτωβρίου κατέφθασαν στο σπίτι του «οι Aδελφοί Joly, Ρήτορας

της Στοάς “Trinosophes”, Meallet, πρόσθετος Ρήτορας, και Wilhelm de Héinkelbein πρώτος Τελετάρχης. Οι δύο τελευταίοι, μου παρουσίασαν τους αδελφούς Decollet και Pignière, Θησαυροφύλακα και Στεγαστή αντίστοιχα, οι οποίοι έχοντας διασπασθεί από τους Bédarride επιζητούσαν μία σύνδεση με την Στοά “Trinosophes”. Ονόμασα τον Decollet ως Γραμματέα και τον Pignière πρώτο Δοκιμαστή. Αυτοί οι Αδελφοί, κατενθουσιασμένοι με ευχαρίστησαν και μου εξήγησαν το αίνιγμα της ομοφωνίας των μαύρων σφαιρών για το οποίο είχαν μείνει όλοι άφωνοι.» (Σ.τ.Μ.: μαύρες σφαίρες είναι οι αρνητικές ψήφοι). Eάν όπως ο Jean Marie Ragon υποστηρίζει, μόνο 4 από τις 36 ήσαν λευκές/θετικές, πώς και ήσαν όλοι ευχαριστημένοι; Και πώς ήσαν ευχαριστημένοι οι Decollet, Pignière, Gaborria και Garcia, άγνωστοι στον Jean Marie Ragon, αφού ο ίδιος βεβαιώνει ότι οι τέσσερις λευκές ήσαν η δική του και τριών φίλων του; Και συνεχίζει: «Ο αδελφός Joly συνοδευόταν από τους αδελφούς Gaborria και Garcia. Και οι

τρείς είχαν μαζί τους τις ταυτότητές τους του βαθμού 90ο [*] που τους έδιδε το δικαίωμα να ιδρύσουν, εκτός Ιταλίας τον Τύπο Μισραΐμ. Μας πρότειναν να ιδρύσουμε μία Υπάτη Αρχή, προκειμένου να θέσουμε αυτόν τον Τύπο κάτω από την προστασία της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας και μου προσέφεραν το αξίωμα του Μεγάλου Καγκελαρίου. Όλοι συμφωνήσαμε σε αυτό το εγχείρημα που συμφωνούσε με την ψήφο μας». [*]

Σ.τ.Μ.: ο βαθμός 90ο ήταν ο τελευταίος του Τύπου Μισραΐμ


Σελ 17/123



Πώς έτσι ξαφνικά, η αναγνώριση από την Μεγάλη Ανατολή συμφωνούσε με τις ψήφους τους, αφού δύο ημέρες πριν είχαν ψηφίσει εναντίον; Η θεμελίωση αυτής της αυτοαποκαλούμενης Υπάτης Αρχής για την Γαλλία, αυθεντική πράξη προδοσίας προς τους Bédarride που είχαν φέρει και ιδρύσει τον Τύπο στη Γαλλία, έλαβε χώρα στις 11 Νοεμβρίου 1816 με μία πράξη υπογεγραμμένη από τους Joly, Κυρίαρχο μεγάλο Πρόεδρο 90ο, Richard 90ο, Jean Marie Ragon Κυρίαρχο Μεγάλο Καγκελάριο 90ο, Meallet Κυρίαρχο Μεγάλο Επιθεωρητή 90ο, Gaborria Κυρίαρχο Μεγάλο Συντηρητή των Σιγιλίων 90ο, Pignière 90ο, Decollet 90ο κλπ. Όπως φαίνεται, όλοι αυτοί οι κύριοι, αυτοανακηρύχθησαν κάτοχοι του βαθμού 90ο, ενός Τύπου ο οποίος, στα μάτια τους ήταν παράσιτο. Τον παρουσίασαν στην Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (GOdF), όμως εκείνη την συνάντηση, (μετά τις μασκαράτες τις οργανωμένες από τον

Jean Marie Ragon και για τις οποίες ο ίδιος μας πληροφορεί στο βιβλίο του «Tuileur Général» στις σελίδες 250, 251, 252) δεν θεώρησε ενδεδειγμένο ούτε συνετό να την παρουσιάσει.

Ετσι λοιπόν δημιουργείται ο αυτοαποκαλούμενος Τύπος Μισραΐμ του Jean Marie Ragon και των σκόρπιων συντρόφων του, δίδοντας επί πλέον αφορμή για συκοφαντίες, διώξεις και καταγγελίες προς τους Bédarride και τους Μισραϊμίτες από την πλευρά μελών της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας (GOdF) μεταξύ των οποίων και του Richard, μέλους της Ακαδημίας των επιστημών, ο οποίος στις 24 Ιουνίου 1822, ως Ρήτορας της Μεγάλης Ανατολής, θεώρησε καλό «...να υπενθυμίσει ότι ο Τύπος Μισραΐμ είχε παρουσιασθεί στην Μεγάλη Ανατολή από

μερικούς Aδελφούς οι οποίοι, προβλέποντας την αυθαιρεσία που θα γινόταν, θεώρησαν καλό για λόγους Τεκτονικής αυθεντικότητας να τον υιοθετήσουν...».

Και δόθηκε η εξής απάντηση, κάτι περισσότερο από σωστή, από την πλευρά του αδ.·. Vernhes, του Montpeller, 87ο του Μισραΐμ: «Μπορούμε να σας προκαλέσουμε, αδ.·. Richard, να επινοήσετε ή να καταθέσετε μία μόνη

επίσημη αίτηση της Υπάτης Αρχής του Μισραΐμ στην Μεγάλη Ανατολή για μία ανάλογη αναγνώριση, μόνο που δεν θα πρέπει αυτή η αίτηση να είναι το έργο κάποιου επίορκου του είδους σας ο οποίος, χωρίς καμμία εκπαίδευση, χωρίς καμμία ισχύ, υπερηφανεύεται για αυτό το κατόρθωμα.» (σελίδα 248 του έργου του Jean Marie Ragon).

Οφείλουμε, όμως, να διευκρινήσουμε με ακρίβεια κάτι ιδιαίτερο: Αυτό της επιβεβαιωμένης εξουσιοδότησης του αδ.·. Joly να εγκαθιδρύσει μία Υπατη Αρχή στη Γαλλία. Λέει, πάντοτε ο Ragon στο «Tuileur Général» στην σελίδα 243, και το μεταφέρουμε: «Την επαύριο, Κυριακή 20 Οκτωβρίου, ήρθαν στο σπίτι μου οι αδδ.·. Joly Ρήτορας, άλλα μέλη της “Trinosophes”, ο Meallet Πρόσθετος Ρήτορας κλπ». O Joly τώρα, κάτοχος των καθηκόντων του Ρήτορα της εγκατεστημένης και εγκαθιδρυμένης Στοάς από τον Ragon, ήταν προφανώς γνωστός σ’αυτούς. Τί έγινε λοιπόν, και ο Jean Marie Ragon εξαπατήθηκε - όπως αυτός συμπερασματικά βεβαιώνει – από τους Bédarride, εάν είχε ήδη στην Στοά του, και μάλιστα ως Ρήτορα, τον νόμιμο αντιπρόσωπο του Τύπου του Μισραΐμ, εξουσιοδοτημένο να δημιουργήσει και να εγκαταστήσει στη Γαλλία τον Τύπο Μισραΐμ στις τέσσερις σειρές του και σε όλους τους βαθμούς που τον αποτελούν βάσει των εξουσιών που του είχαν απονεμηθεί στην Νάπολη στα 1813, από την ήδη εγκατεστημένη Αρχή; (βλέπε βιβλίο του Ragon: «Orthodoxie Maçonnique» σελ 185,6). Και πώς είναι δυνατόν ο Joly, που έβλεπε τον Σεβάσμιό του να διαπραγματεύεται με τους Bédarride, κάλπικους και


Σελ 18/123



κερδοσκόπους κατ’αυτόν, να έμενε απαθής για όλο το διάστημα των διαπραγματεύσεων και μετά να αποκαλυφθεί ως Κυρίαρχος Μεγάλος Συντηρητής του Τύπου μόνον στις 20 Οκτωβρίου 1816; Μυστήρια, τα οποία ο Jean Marie Ragon δεν εξηγεί και τα οποία σε έναν προσεκτικό αναγνώστη (εκτός της διάψευσης του Bédarride για τις μυήσεις του Joly) δεν είναι και τόσο δύσκολο να ανακαλυφθούν. Θεωρείται, επίσης, σημαντική η ιστορία του κουτιού που έχασε... ο Jean Marie Ragon στην θάλασσα, κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού του στις Ηνωμένες Πολιτείες στα 1820 και στο οποίο κουτί (...), ήσαν διατηρημένα μερικά σημαντικά ντοκουμέντα του Μισραΐμ, μεταξύ των οποίων οι αναλύσεις και οι εξελίξεις των βαθμών 87ο , 88ο, 89ο της «κλίμακας της Νάπολης», που αντίθετα ακριβώς, κατείχαν οι Bédarride, όπως είναι βεβαιωμένο από ένα χειρόγραφο που υπήρχε στις Βρυξέλλες μέχρι το 1817, και ίσως και νωρίτερα, κάτι που θα αποδείξουμε αργότερα. Αυτή είναι η ιστορία της εμφάνισης του Τύπου Μισραΐμ στην Γαλλία, όπου αυτά τα γεγονότα είχαν την μέγιστη δημοσιότητα ακόμη και μετά την Παλινόρθωση ενώ στην Ιταλία, (την εποχή εκείνη) ό,τι ανέδυε άρωμα Τεκτονισμού έπρεπε να παραμείνει κρυφό. Η ιστορία, όπως φάνηκε, ανασκευάσθηκε από εμάς πάνω στις διακηρύξεις εκείνων οι οποίοι κακολογούσαν τον Τύπο Μισραΐμ, αφού προσπάθησαν να του επιβληθούν, ενώ θα μπορέσουμε να την αποκαταστήσουμε σύμφωνα με όσα γραπτά μας άφησε ο Marc Bédarride, από τα οποία κατ’ελάχιστον θα χρησιμοποιήσουμε στοιχεία στη συνέχεια. Ο J. Mallinger, ένας σύγχρονος συγγραφέας πολύ τεκμηριωμένος, γράφει στο: «Les rites dits Egyptiens de la Maçonnerie» ή «Οι ονομαζόμενοι Αιγυπτιακοί Τύποι του Τεκτονισμού»: «Η Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας, καταδίωξε τον Τύπο φτάνοντας μέχρι του σημείου να τον

καταγγείλει στην Πολιτική εξουσία, προκαλώντας λεηλασίες και καταδιώξεις εναντίον του, μέχρι του σημείου να καταστεί αδύνατη η ύπαρξή του». Ο J. Mallinger μνημονεύει και το έργο «Acta Latomorum» του Thory, 2ο τόμο, όμως είναι

καλύτερα να επιστρέψουμε στον Jean Marie Ragon και στο προαναφερθέν έργο του στο οποίο (φυσικά παρουσιάζοντας την καταδίωξη ως λογική συνέπεια πράξεων ενάντια στους κανονισμούς από την πλευρά των Μισραϊμιτών) στην σελίδα 248 υποδεικνύει την εγκύκλιο της 22ας Ιουνίου του 1818, του Υπάτου Συμβουλίου των Κάτω Χωρών που απαγόρευε τον Τύπο Μισραΐμ, το κλείσιμο της Στοάς «Bonne foi» (Σ.τ.Μ.: «Καλή πίστη») του Montauban του 1821 και την εισβολή της αστυνομίας σε μία άλλη Μισραϊμιτική Στοά της Tarara την 1η Οκτωβρίου 1822. Οταν επρόκρειτο να εξυπηρετηθούν οι σκοποί του, ο Jean Marie Ragon συμφωνούσε με τα αναγραφέντα στα πρακτικά του Σκωτικού Τύπου τον οποίο δυσφημούσε πάντοτε, όπως φαίνεται από τα έργα του. Φυσικά ο Σκωτικός Τύπος δεν μπορούσε παρά να απαγορεύσει τον Τύπο Μισραΐμ, αφού δεν επέτρεπε στα μέλη του να συμμετέχουν σε άλλους Τύπους, ενώ αντίθετα το Σύνταγμα και οι Κανονισμοί του Μισραΐμ αναγνωρίζουν τους Τέκτονες όλων των Τύπων. (βλ. άρθρα 2,3,4 του Συντάγματος του Τύπου Μισραΐμ) Όλα αυτά γινόντουσαν στην Γαλλία για 74 ολόκληρα χρόνια, μέχρις ότου ο Τύπος Μισραΐμ, με ελάχιστη παρουσία, δια στόματος του Μεγάλου Γραμματέα Henri Chailloux, παραιτήθηκε από τα προνόμιά του και την ορθότητά του, με ένα σχόλιο της 4ης Αυγούστου 1889 στο Παρίσι, κατά την διάρκεια μιας εορτής του Τάγματος του Μισραΐμ, το οποίο σχόλιο


Σελ 19/123



μεταφέρθηκε από τον J. Mallinger, και του οποίου θεωρούμε απαραίτητο να μνημονεύσουμε ορισμένα σημεία: «Φτάνει η στιγμή κατά την οποία επιτρέπεται επιτέλους να διαθέσουμε τις ζωντανές δυνάμεις

μας στην υπηρεσία των ιδεών της προόδου. Αυτός ο θεσμός έχει επέλθει για την ενίσχυση των πραγμάτων, για να τα μετασχηματίσει, να τα εξελίξει προοδευτικά. Η αναδιοργάνωση έχει ξεκινήσει από εμάς με την ανάπλαση των Τυπικών που τέθησαν σε αρμονία όχι μόνον με τις Τεκτονικές και δημοκρατικές αρχές αλλά με τα πλέον σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα (..) Ακυρώνοντας οριστικά ο,τιδήποτε μπορούσε να συνδεθεί με θρησκευτικό χαρακτήρα, μη έχοντας και μη οφείλοντας να έχει τίποτα κοινό με τη θρησκεία (...). Τα αναφερόμενα στην διακήρυξη αρχών του 1885: “Βασικό και σταθερό θεμέλιο η ύπαρξη του Κυρίαρχου Οντος, η αθανασία της ψυχής, η αγάπη προς τον πλησίον”, μπορούν να μετατραπούν σήμερα στο αναμορφωμένο Σύνταγμά μας ως εξής: “Αυτονομία της ανθρώπινης προσωπικότητας, δικαιοσύνη, αλτρουϊσμός”». Φυσικά, o Henri Chailloux και η συντροφιά του έθεσαν ουσιαστικά με τις πράξεις τους, εαυτούς εκτός Τύπου, ακυρώνοντας την βασική και αμετάβλητη βάση του Τύπου δηλαδή την διαβεβαίωση περί ύπαρξης ενός Κυρίαρχου Κτίστη των Κόσμων. Οσον αφορά δε τις «δημοκρατικές αρχές» ο Τεκτονισμός, εάν θέλει να είναι μυητικός οργανισμός δεν δύναται να είναι δημοκρατικός. Το βεβαιώνει ο ιστορικός και μελετητής του Τεκτονισμού Albert Lantoine στο βιβλίο του «Οι μυστικές εταιρίες στην Ευρώπη και την Αμερική», σελ. 41: «Ενας οργανισμός που όντας μυητικός, επιθυμεί να θέσει τα μέλη του σε μία ηθική και

πνευματική Πειθαρχία, δεν δύναται να αποδεχθεί τίποτε άλλο παρά μόνον στοιχεία πρόθυμα στο να αφομιώσουν τις διδασκαλίες του. Επιλέγοντας τους καλύτερους, γίνεται από μόνος του αριστοκρατικός. Και ακόμη και εάν δεν ήταν, τουλάχιστον κατά ένα μέρος, αριστοκρατικός εξαιτίας κοινωνικής θέσης των μελών του, θα ήταν αριστοκρατικός εξαιτίας της ύπαρξής του και μόνον».

Αυτή η διακήρυξη θέσεων (του Henri Chailloux) που προσέβαλε το Σύνταγμα, τους Κανονισμούς και τις διακηρύξεις αρχών του Τύπου, και που εξαιτίας της τον αλλοίωνε και δημιουργούσε ουσιαστικά έναν άλλον Τύπο, προκάλεσε ένα σχίσμα. Αυτοί που ήσαν πιστοί στην ορθοδοξία του Τύπου, αποσχίσθησαν ακολουθώντας τον Jules Osselin. Οι άλλοι, επιρρεπείς στις δημοκρατικές καινοτομίες και αντίθετοι στον Κυρίαρχο Κτίστη των Κόσμων και στην αθανασία της ψυχής, ακολούθησαν τους ιδρυτές της Μεγάλης Μισραϊμιτικής Στοάς. (βλέπε: Cfr. Philippe Encausse: Μυστικές επιστήμες. Παρίσι εκδ. Ocia 1949, σελίδα 126). Θα είχαν πράξει πολύ καλύτερα οι Γάλλοι, οι οποίοι ταλαιπωρήθηκαν για τρία τέταρτα του αιώνα, εάν μιμούντο τους Ιταλούς αδελφούς τους που ετέθησαν εν ύπνω μέχρι το 1867, οι οποίοι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για τις επανεμφανίσεις των πλαστών αυτονομαζόμενων Μισραϊμιτικών αρχών ή άλλων παρόμοιων άνευ Τυπικών και Παραδοσιακότητας, ή εάν προσαρμόζονταν στο να ακολουθήσουν τους Σκωτικούς βαθμούς και τους νέους κανονισμούς. Αυτά, όμως όλα θα εξετασθούν πιο κάτω.


Σελ 20/123



Τώρα μας ενδιαφέρει να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να αποσαφηνίσουμε το θέμα της «Κλίμακας της Νάπολης» ή «Arcana Arcanorum» τα οποία σύμφωνα με τον Jean Marie Ragon (που τα είχε χάσει στη Θάλασσα κατά το ταξίδι του στις ΗΠΑ) αποτέλεσαν προνόμιο του Joly ενώ οι Bédarride είχαν επινοήσει την κεράμωση των τελευταίων βαθμών του Τύπου. Εμείς υποστηρίζουμε ότι η κεράμωση των τελευταίων τεσσάρων βαθμών που παρουσιάσθηκε από τους Bédarride, ήταν μία κεράμωση διαστρεβλωμένη επιδέξια, διότι τα «Arcana Arcanorum» εφόσον θέλουν να τιμούν τον τίτλο τους είναι «Arcana» δηλαδή απόκρυφα. Αυτή η διαβεβαίωση έχει πιστοποιηθεί από το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα εκείνες οι κεραμώσεις και οι επεξηγήσεις τους είναι αυστηρά μυστικές, και εξαιτίας του ότι, στις Βρυξέλλες, όπου ο Τύπος παρουσιάσθηκε στα 1817, υπάρχει ακόμη και σήμερα ένα μέρος των αρχείων, που περιλαμβάνει το δημοσιευμένο Σύνταγμα της 5 Απριλίου 1818 από τον Remy, στην Rue des Escaliers, μερικά διπλώματα, και μία χειρόγραφη κεράμωση σε περγαμηνή που περιέχει μεταξύ άλλων τα «Arcana Arcanorum», με μία γραφή που ταιριάζει σε ντοκουμέντο πιο παλιό, και που αναδύθηκε τουλάχιστον στα 1780-1785. Στο έργο του Marc Bédarride, «De l’Ordre Maçonnique de Misraim, de son antiquité, de ses luttes et de ses progress» (Σ.τ.Μ.: «περί του Τύπου Μισραΐμ, της αρχαιότητάς του, των αγώνων του, και της προόδου του»), αναφέρει το έτος 5786 (πρέπει να αντιστοιχεί στο 1782) και το ταξίδι του μυημένου Parenti, 66ο της Στοάς της Ζακύνθου. Όσον αφορά τα Τυπικά, ο Marc Bédarride αναφέρει στο ίδιο έργο του (σελ. 160,161) ότι ο Lacoste και όχι ο Joly κατείχε τις ισχείς και τα χειρόγραφα των βαθμών. Ο περίφημος, κατόπιν, Thory, στο έργο του «Acta Latomorum», γράφει όσον αφορά το Μισραΐμ: «... ήταν πολύ διαδεδομένος στην Βενετία και τα νησιά του Ιονίου, πριν την Γαλλική

επανάταση του 1789. Υπήρχαν επίσης, μερικές Σύνοδοι του Μισραΐμ στο Abruzzo (ανατολική Ιταλία) και την Puglia (νότιο ανατολική Ιταλία). Ολοι αυτοί οι βαθμοί, εξαιρουμένων των 88ο, 89ο και 90ο, έχουν διαφορετικά ονόματα. Όσον οι άλλοι τρείς υποδεικνύονταν ως μυστικοί, στο χειρόγραφο δεν αναφερόταν τίποτα». (βλ. σελίδα 23 του έργου του Thory) Συμπεραίνεται, σύμφωνα με όσα έγραφε ο πιο διάσημος ιστορικός του Τεκτονισμού, ότι εάν οι τρείς τελευταίοι βαθμοί του Τύπου ήσαν μυστικοί γι’αυτόν που ήταν συγγραφέας, αυτό οφείλετο στο ότι υπήρξε φόβος εκλαΐκευσης.


Σελ 21/123



-ΙΙArcana Arcanorum Ο Κωνσταντίνος Φωτιάδης στο βιβλίο του «Les vies du Comte de Cagliostro» Grasset, Paris 1932 (Σ.τ.Μ.: «οι ζωές του Κόμη Καλιόστρο») ενθυμούμενος το επεισόδιο που είχε αφηγηθεί ο Goethe στο «Italienische Reise» Palermo 13 & 14/4/1787 (Σ.τ.Μ.: «Ιταλικά ταξίδια», έκδοση στην οποία ο Wolfgang von Goethe's αναφέρθηκε στα ταξίδια του στην Ιταλία) στο οποίο ο μεγάλος Γερμανός ποιητής γνωστοποιούσε το ταξίδι του Giuseppe Balsamo (ή Κόμη Alessandro Cagliostro) και της Lorenza Feliciani στην Μάλτα, με το οποίο τελειώνει η δεύτερη κακοτυχία του φημισμένου μυσταγωγού στο Παλέρμο το 1775, γράφει: «Οπως ο πρώτος σταθμός στην Μάλτα και στον Μεγάλο Διδάσκαλο Pinto d’Alfonseca [*]

φαίνεται ότι ήταν προβληματικός, έτσι αυτός ο δεύτερος κόστισε και σημάδεψε την καριέρα του Giuseppe Balsamo. Κατά την διάρκεια της παραμονής τους στη Βαλέτα, περίπου για ένα τρίμηνο, είχαν την τύχη να συνάψουν φιλία με έναν μικρότερο αδελφό του Πρίγκηπα του Caramanico που επρόκειτο να ονομασθεί αντιβασιλέας της Σικελίας. [*]

Το πρώτο ταξίδι του Giuseppe Balsamo στην Μάλτα, έγινε το 1766, και τότε γνωρίσθηκε με τον Ιππότη D’Aquino. Πιθανόν, δεν έκανε ποτέ λόγο για το δεύτερο ταξίδι του κατά το οποίο έφερε το όνομα «Pellegrini».

»Τώρα ο Ιππότης d’Aquino di Caramanico

[*]

δικαίωνε τον τίτλο του ως δείγμα ευγένειας, ανθρωπιάς και σοφίας. Η φιλία του ήταν μία εγγύηση τιμής για την ευγενή τάξη. Χάρις σε αυτήν την προστασία, οι Pellegrini (ο Giuseppe Balsamo και η σύζυγός του Lorenza Feliciani κατείχαν εκείνη την εποχή τον τίτλο του/της Μαρκησίου/ας Pellegrini) έκαναν στην Νάπολη μία εντυπωσιακή επανεμφάνιση. Ο Μαρκήσιος Pellegrini ιδιαίτερος συνεργάτης του Ιππότη d’Aquino, δεν θυμόταν καθόλου τον άγνωστο σχεδιαστή. Παρουσιαζόταν στους Ναπολιτάνους ως ένας βαθύς γνώστης, σπουδασμένος μοναδικά στην φυσική, την χημεία την βοτανική, χωρίς να μιλά για τις απόκρυφες τέχνες. Στην ιππότι κή σχολή είχε αποκομίσει μία φυσιογνωμία και μία γλώσσα που καθόλου δεν άφηναν να γίνουν γνωστές, ούτε απο μακρυά, οι δυσκολίες του Παλέρμο». (βλέπε αναφερόμενο βιβλίο του Κωνσταντίνου Φωτιάδη σελ.124,125) [*]

Ιππότης d’Aquino di Caramanico: μία από τις μεγαλύτερες οικογένειες του βασιλείου της Νάπολης, απόγονη των αρχαίων βασιλέων, στην οποία ανήκε ο San Tomaso d’Aquino. Ήταν κάτοχος τριών Πριγκηπικών τίτλων (Caramanico, San Severo, Castelfranco), δύο Δουκικών, δύο Μαρκησιακών, ενός Κομητιακού, και πολλών ευγενικών και αριστοκρατικών.

Είχε ήδη επέλθει το 1775 και τα πράγματα πήγαιναν εξαιρετικά καλά για τον Giuseppe Balsamo και μελλοντικό κόμη Alessandro Cagliostro ο οποίος παρέδιδε μαθήματα Καμπαλά, απόκρυφων επιστημών και λίγης ιατρικής. Αλλά, όλως αναπάντεχα, όπως γράφει ο Φωτιάδης:

«...όλα είναι αίνιγμα και μυστήριο... Πλούσιος από κέρδη με τα μαθήματα της Καμπαλά και της Αλχημείας, ενεργητικά υποστηριζόμενος από τον Ιππότη d’Aquino, γιατί ο Balsamo / Pellegrini δεν μένει στην Νάπολη; (...). Πριν το τέλος του 1775, ο Balsamo επιβιβάσθηκε στην Νάπολη με προορισμό την Τουλόν, μαζί με την Lorenza και τον καλό κουνιάδο Francesco». Πλησιάζοντας πήγαν στην Μασσαλία.

Ούτε ο Φωτιάδης, επιμελής και τεκμηριωμένος, ούτε άλλοι βιογράφοι (ή θεωρούμενοι βιογράφοι) του Cagliostro, έδωσαν ποτέ αφορμή να μαθευτεί ποιός ήταν πραγματικά ο Πρίγκηπας του Caramanico, αδελφός του Ιππότη d’Aquino, δηλαδή ο Εθνικός Μεγάλος


Σελ 22/123



Διδάσκαλος του Τεκτονισμού του «Βασιλείου της Νάπολης» και ότι ο ξάδελφός του, ο Πρίγκηπας Raimondo de Sangro «του San Severo» (τίτλος που πέρασε μετά στους d’Aquino) ήταν ο Μεγάλος Διδάσκαλος αυτού του Τεκτονισμού της Νάπολης. Σημ.: Ο Ναπολιτάνικος Τεκτονισμός ήταν προστατευμένος και συχνά επισκεπτόμενος από την Βασίλισσα Μαρία Καρολίνα, αδελφή του Ιάκωβου του ΙΙ του Asburgo-Lorenza, διαβόητου Τέκτονα. Στην Νάπολη η Στοά «Eguaglianza» προεδρευόταν από τον Πρίγπηπα του Ferolito, η Στοά «Amicizia» από τον Δούκα Antonio Maresca di Serracarpiola. Μία γυναικεία Στοά είχε ως Διδασκάλισσα την Πριγκήπισσα του Οκταβιανού.

Ο Giuseppe Balsamo ή Alessandro Cagliostro (ο οποίος είχε μάθει την Καμπαλά και άλλα

απόκρυφα θέματα από εκείνους που εκείνος είχε υποδείξει, όπως ο παιδαγωγός και διδάσκαλός του Althotas [*], θεωρούμενος από κάποιους, χωρίς αποδείξεις ως ένας Ελληνας ή Λεβαντίνος τυχοδιώκτης) κατά το πρώτο του ταξίδι στην Μάλτα, στα 1766 ή 1767, έγινε δεκτός ως Τέκτων στην Στοά «Discrezione e Armonia» (Σ.τ.Μ.: Διακριτικότητα και Αρμονία) που ιδρύθηκε στο νησί της Μάλτας το 1738 και μετά ανασυστάθηκε στα 1789 με αριθμό χάρτας Στοάς 539 από την Μεγάλη Στοά της Αγγλίας. [*]

Ο Eliphas Levi, στο «Ιστορία της Μαγείας», χωρίζει το όνομα «Althotas» σε τρείς συλλαβές. AL THOT AS. Διαβάζοντας την πρώτη και Τρίτη από δεξιά (καββαλιστικά σύμφωνα με τον Levi) προκύπτει η λέξη SALA, η οποία σύμφωνα με αυτόν σημαίνει «αγγελιαφόρος». Αρα, «Althotas» θα μπορούσε να σημαίνει «Αγγελιαφόρος του Θωθ», δηλαδή της Γνώσης.

Σε αυτή την Στοά είχε συμμετάσχει και ο Ιππότης d’Aquino. Τυπικά και κανονισμοί της Στοάς είχαν μεταφερθεί στη Νάπολη στα 1767[*] και σε αυτά, προστέθηκαν μετά χάρις στον Luigi d’Aquino και ίσως του Giuseppe Balsamo, και χάρις στις προσθήκες του Althotas τρείς άλλοι βαθμοί ονομαζόμενοι Arcana Arcanorum και αναφερόμενοι μετά, στη Γαλλία και στο Βέλγιο ως «κλίμακα ή Βασίλειο/καθεστώς της Νάπολης». [*]

Η ημερομηνία 1767 προκύπτει από μία περγαμηνή του Αρχείου των Μισραΐμ και Μέμφις, όπου γίνονται και οι απαραίτητες βεβαιώσεις για την αξιοπιστία της. Ωστόσο, η ημερομηνία συμφωνεί με εκείνη της επανεμφάνισης του Giuseppe Balsamo στην Ιταλία μετά από τρία χρόνια απουσίας, για το οποίο διάστημα λείπουν ακριβείς ειδήσεις. Υποθέτουμε ότι το διάστημα αυτό ταξίδευε στην Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο.

Κατά την επιστροφή του στη Νάπολη, στηριζόμενος στον φίλο του τον d’Aquino, ο Giuseppe Balsamo-Pellegrini, είχε παρακολουθήσει εργασίες της Στοάς γινόμενος ένας εκ των Αξιωματικών. Δυστυχώς, τον Απρίλιο του 1775, ο πρίγκηπας Francesco Pignatelli, λαμβάνοντας γνώση ότι μία Τεκτονική Στοά είχε ιδρυθεί στο βασιλικό στρατιωτικό τάγμα των Cadetti, θεώρησε ευκαιρία και καθήκον να ειδοποιήσει τον Βασιλέα. Ο Ferdinando di Borbone (βασιλιάς της Νάπολης) πληροφόρησε τον πατέρα του, Κάρολο τον ΙΙΙο Βασιλέα της Ισπανίας, που είχε ανέκαθεν επιδείξει τον απόλυτη αντίθεσή του στον Τεκτονισμό, ζητώντας του την συμβουλή του. Ο Βασιλέας της Ισπανίας εισηγήθηκε να συλληφθούν οι αρχηγοί αιφνιδιαστικά. Ο Ferdinando di Borbone, μίλησε με τον Υπουργό του Μαρκήσιο Bernardo Tanucci οποίος έθεσε σε ισχύ ένα διάταγμα θεσμοθετημένο στα 1751 από τον ίδιο τον Κάρολο ΙΙΙ της Ισπανίας όταν ακόμη ήταν Βασιλέας της Νάπολης, με το οποίο ο Τεκτονισμός ετίθετο σε παρανομία. Σε συνέχεια αυτού του διατάγματος, (για το οποίο οι Τέκτονες, προστατευμένοι από την Βασίλισσα, αδιαφόρησαν) ο Βασιλέας Ferdinando di Borbone, εξέδωσε άλλο με το οποίο οι Τέκτονες ορίζονταν ως εχθροί και στασιαστές. Αλλά, κι’αυτό δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Οι Στοές εξακολούθησαν να εργάζονται κανονικά, ενώ η Βασίλισσα, «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 23/123



αδιαφορώντας για τις εξαγγελίες του συζύγου της, συμμετείχε στις συνεστιάσεις των γυναικείων Στοών, όπου πήγαινε συνοδευόμενη από την δούκισσα του Termoli. (βλέπε: «I Borboni di Napoli» του Acton, σελ. 191). Ο Μαρκήσιος Bernardo Tanucci, ο οποίος εγνώριζε πολύ καλά πώς είχαν τα πράγματα, τα άφηνε να εξελιχθούν, προκειμένου να προκαλέσει τριβές με την Βασίλισσα και μεγάλα σκάνδαλα μεταξύ της αριστοκρατίας όμως, σε μία δεδομένη στιγμή, μπροστά στις διαμαρτυρίες του Βασιλέα, θεώρησε αναγκαίο να δώσει τουλάχιστον ένα δείγμα. Αφού ειδοποίησε προηγουμένως τους φίλους του που εγνώριζε ότι ήσαν Τέκτονες, ώστε να μην δραστηριοποιηθούν για κάποιο διάστημα, διαμήνυσε στον αρχηγό της αστυνομίας Pallante να προκαλέσει αιφνιδιασμό σε μία Στοά μικρής σημασίας. Στο πρακτικό που καταρτίσθηκε από τον Pallante μετά την σύλληψη των Τεκτόνων που αιφνιδιάσθηκαν απ’αυτόν “col lardo in collo” (Σ.τ.Μ.:Με το λαρδί στον λαιμό. ιδιωματισμός που ερμηνεύεται: «στα πράσα»), διαβάζουμε ότι : «Σε ένα δωμάτιο ονομαζόμενο Αίθουσα των Στοχασμών βρήκαμε μία λάμπα ελαίου

αναμμένη, ένδεκα μαύρα χαρτιά κομμένα σε σχήμα κεφαλιού τοποθετημένα στον τοίχο και από κάτω δύο οστά διασταυρούμενα, ένα ματωμένο πουκάμισο που κρεμόταν από μία καρέκλα. Στο τραπέζι υπήρχαν δύο δοχεία με αίμα και ένα ξύλινο κρανίο με ένα σημείωμα που έγραφε “σκέψου τον θάνατο, τρέμε γιατί αυτός είναι νεκρός”. Στον νεόφυτο που ήταν έτοιμος για την εισδοχή, του είχαν καλύψει τα μάτια. Στο “δωμάτιο του φωτός” βρέθηκαν οι έδρες για τον επικεφαλής της Στοάς και τον Γραμματέα, τέσσερις ιμάντες από άσπρο δέρμα, οκτώ ή δέκα ζευγάρια γάντια ανδρικά δερμάτινα και άλλα γυναικεία, η Τεκτονική κατήχηση.......».

Η εξέλιξη είχε μεθοδευθεί. Οι Τέκτονες είχαν αποκαλυφθεί και επομένως, έπρεπε να καταδικασθούν βάσει των διαταγμάτων. Όμως ο Υπουργός Μαρκήσιος Bernardo Tanucci, ξεγλιστρούσε αναζητώντας έναν Τέκτονα, που να είναι ασήμαντος, και ο οποίος να είχε κάποια εκκρεμούσα υπόθεση με την δικαιοσύνη, και που να μην ήταν εντελώς εντάξει με τον Νόμο, προκειμένου να θυσιασθεί στις διαταγές του Καρόλου του ΙΙΙου και στην υπερηφάνεια του Βασιλέα Ferdinando di Borbone. Κάποιος υπέδειξε τον αυτοαποκαλούμενο Μαρκήσιο Pellegrini (Alessandro Cagliostro), στου οποίου το παρελθόν ίσως υπήρχε κάποια κηλίδα. Όμως η φιλία του με τον Ιππότη d’ Aquino, και ένα αίτημα χάριτος για τους φυλακισμένους που στάλθηκε από τον Πρίγκηπα του Caramanico προς την Βασίλισσα, έσωσαν τον Pellegrini – Balsamo από την σύλληψη. Εγκαιρα ειδοποιημένος, ο καθηγητής του αποκρυφισμού Giuseppe Balsamo (Μαρκήσιος Pellegrini, ή Κόμης Alessandro Cagliostro), και φοβούμενος τα χειρότερα, μάζεψε χρήματα και τιμαλφή, και με την σύζυγο και τον νεαρό κουνιάδο Francesco, επιβιβάσθηκαν απρόσμενα για την Γαλλία. Ωστόσο, τα ηχηρά ονόματα του Τεκτονισμού της Νάπολης προσπαθούσαν να πείσουν τον Βασιλέα να αλλάξει γνώμη. Ο κουνιάδος και η αδελφή της Μαρίας Καρολίνας, Δούκες του Saxe-Teschen, και άλλα ηχηρά ονόματα της ευγενικής αριστοκρατίας ενεργούσαν προς την Βασίλισσα για να πείσει τον Βασιλέα να διακόψει την δίωξη. Και ο Βασιλέας αφέθηκε να «μαλακώσει». Ο Pallante, (αρχηγός της αστυνομίας) θεωρήθηκε ονειροπόλος. Θεωρήθηκε ότι επρόκειτο για συναντήσεις σοβαρών προσώπων που συνεδρίαζαν, όπως είχε αναγγείλει καιρό


Σελ 24/123



πριν ο Πρίγκηπας του San Severo στον Πάπα, για να απασχοληθούν με την φιλανθρωπία και με αθώες διασκεδάσεις. Και έτσι οι συλληφθέντες αθώθησαν. (όλα τα προαναφερθέντα εξιστορούνται στο «I Borboni di Napoli» του Acton, σελ. 191,2,3) Η θύελλα είχε περάσει, και οι Τέκτονες είχαν πάρει έγκαιρα την εκδίκησή τους. Ο Υπουργός Μαρκήσιος Bernardo Tanucci, πέφτοντας σε δυσμένεια μετά από πιέσεις της Μαρίας Καρολίνας προς τον Βασιλέα Ferdinando di Borbone, απομακρύνθηκε ένα χρόνο μετά. Τα διατάγματα εναντίον των Τεκτόνων ξεχάσθηκαν και οι «Αδελφοί» μπορούσαν πια να εξακολουθήσουν να παρακολουθούν τις συνεδρίες των Στοών τους. Οι συνεδρίες αυτές, όμως, γινόντουσαν όλο και πιο λαϊκές και πιο ανοιχτές σε νέες και προοδευτικές ιδέες. Αυτό πραγματοποιήθηκε σε συνέχεια της διείσδυσης στις Στοές νέων Αδελφών ανοιχτών σε φιλελεύθερες ιδέες καθώς και εξαιτίας της διαμόρφωσης νέων ομάδων των οποίων οι διδασκαλίες δεν ήσαν και τόσο ορθόδοξες. Οι διδασκαλίες αυτές ήσαν, αντίθετα, επιρρεπείς από την επονομαζόμενη διανοητική μεσαία τάξη και από ευγενείς που ήθελαν να παρουσιασθούν ανοιχτοί στο δημοκρατικό πνεύμα. Το 1790 ονομάσθηκε ΑντιΒασιλέας της μεγάλης αυλής της Vicaria (έδρα της αντιβασιλείας), δηλαδή αρχηγός ή Υπουργός της Αστυνομίας, ένας νέος αξιωματούχος, αδελφός της Μαρκησίας του San Marco, εκλεκτής φίλης της Βασίλισσας, ο Ιππότης Luigi de’ Medici από τους πρίγκηπες του Οκταβιανού, Γαλλόφιλος και συνδεδεμένος, όπως τουλάχιστον όλα τα μέλη της οικογένειάς του, με τις Τεκτονικές Στοές. Ο νέος αυτός, πολύ αρχομανής, με μεγάλη ακολουθία, στόχευε την θέση του Υπουργού του Κράτους και στο να εκτοπίσει τον Αγγλο Acton, που είχε αντικαταστήσει τον Υπουργό Μαρκήσιο Bernardo Tanucci μετά την σύντομη σχετικά περίοδο της υπουργείας του Σικελού Μαρκήσιου της Sambuca (διαδόχου του Bernardo Tanucci). Κατά την διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης και της τρομοκρατίας και μετά, κατά την διάρκεια του Διευθυντηρίου, οι παλαιές Τεκτονικές Στοές κατακλύσθηκαν από πολυάριθμες άλλες ομάδες υπό την καθοδήγηση της τριλογίας «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα» που είχε έρθει από την Γαλλία με τα πλοία του ναυάρχου Latouche-Tréville στις 12 Δεκεμβρίου 1792 [*], τριλογία που αποδιδόταν κακόπιστα σε ένα κρυφό Τέκτονα, τον ευγενή Louis Claude de Saint Martin. [*]

Η αρμάδα του ναυάρχου Latouche-Tréville, σταλμένη στην Νάπολη για να δώσει ένα μάθημα στον Βασιλέα Ferdinando, έφτασε στις 12 Δεκεμβρίου και έφυγε 28 ώρες μετά για την Σαρδηνία, αφού πρώτα εισέβαλε στην πόλη των προπαγανδιστικών φυλλαδίων των επαναστατικών ιδεών. Κτυπημένη από μία καταιγίδα, η ομάδα πρέπει να επέστρεψε στην Νάπολη όπου σταμάτησε για τις απαραίτητες επισκευές. Στις 12 Ιανουαρίου 1793, μετά από ένα γεύμα που προσέφερε ο ναύαρχος στο πλοίο του, για τους συμπαθούντες Ιακωβίνους, αποφάσισε να ιδρύσει στην Νάπολη μία Εταιρία Φίλων της Ελευθερίας και της Ισότητας. Η αποστολή προς τούτο ανατέθηκε στον Ναπολιτάνο ιερέα Carlo Lauberg ο οποίος μαζί με τον Πρίγκηπα Pignatelli di Strongoli και τον Ettore Carafa, δημιούργησαν μία νέα Τεκτονική Στοά την οποία ο ίδιος θεώρησε ως «γνήσιο Ιακωβινισμό»

Πολλοί είναι οι συγγραφείς που απέδωσαν στον εμπνευστή του Μαρτινισμού Louis Claude de Saint Martin την επινόηση της τριλογίας «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα» και την σύνδεσή


Σελ 25/123



της με τον Τεκτονισμό πολύ πριν την Γαλλική επανάσταση. Ο πιο διάσημος ήταν ο Oswald Wirth ο οποίος βασίσθηκε στα γραφόμενα του Louis Blanc στο βιβλίο του «Ιστορία της επανάστασης» (Παρίσι 1948) στο κεφάλαιο «Μυστικοί Επαναστάτες». Ομως, ο Blanc βάσισε τα γραφόμενά του στο ότι ο Saint Martin μίλησε για τριαδικότητα σε όλο το σύμπαν, και ότι δεν μπορούμε να βρούμε τίποτα έξω από τον αριθμό τρία. Από την άλλη ο Arturo Reghini έγραψε ότι : «προς αποκατάσταση της αλήθειας, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η

περίφημη τριλογία Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα, είναι μία Γαλλική καινοτομία. Πρόκειται για τρείς όμορφες λέξεις που βάδισαν στην ιστορία μαζί με τον Γαλλικό Εθνικό ύμνο».

Για να επανέλθουμε, όμως, η διδασκαλία των νέων αυτών Στοών δεν ήταν πια η παραδοσιακή. Δεν διδασκόταν πλέον ο συμβολισμός, ούτε η Καμπαλά, η Αλχημεία και οι άλλες απόκρυφες επιστήμες στους υψηλούς βαθμούς. Αντίθετα γινόταν συζήτηση για πολιτική, για ελευθερία, για μάχη εναντίον των τυράννων και πάει λέγοντας. Λίγο-λίγο ο Τεκτονισμός επωμιζόταν μία φυσιογνωμία που ήταν σε αντίθεση με το παρελθόν. Αυτό είχε ως επακόλουθη συνέχεια όλο αυτό που ήταν το αντικείμενο ενδιαφέροντος για μελέτη και ίσως καμμιά φορά έστω και από περιέργεια, να έχει εγκαταληφθεί. Ο Τεκτονισμός αποσυναρμολογείτο, ειδικά στους υψηλούς βαθμούς και ως επακόλουθη συνέχεια, οι Στοές δεν ασχολιόντουσαν πιά με τον «εσωτερικό τους Ναό». Σταμάτησαν να είναι Στοές τελειοποίησης, ξέχασαν τον συμβολισμό των τριών πρώτων βαθμών για να γίνουν - όπως πολλοί βεβαίωσαν – Στοές λειτουργικές όπου εκτός των άλλων δεν ασχολιόντουσαν καθόλου με τον συμβολισμό, αλλά αντίθετα με την πολιτική, και τις μηχανοραφίες. Σε αυτό το κλίμα, ήταν προφανές ότι βαθμοί όπως εκείνοι των «Arcana Arcanorum» δεν έβρισκαν πλέον ζηλωτές, ειδικά μετά την αναχώρηση του Balsamo – Pellegrini ή Cagliostro, στα τέλη του 1775 και τον θάνατο του Ιππότη d’Aquino στα 1783 αλλά και του Cagliostro το 1795, στον Πύργο του San Leo της Romagna στην Βορειοανατολική Ιταλία. Λείπουν δεδομένα που θα μπορούσαν με απόλυτη βεβαιότητα να απεικονίσουν τον μίτο της Αριάδνης στον λαβύρινθο των περιπετειών εκείνων των χρόνων, ειδικά σε μία χώρα όπως η Ιταλία, διαιρεμένη σε πολλά κράτη και κρατίδια. Η αναστάτωση του Ιακωβινισμού που είχε εισβάλει στις Στοές, είχε προκαλέσει επιδείνωση των κυρώσεων και των αφορισμών που κατευθυνόντουσαν ενάντια στον Τεκτονισμό, αλλά και μία πιο προσεκτική εγρήγορση, λαμβανομένης υπόψη της μείωσης της ανοχής που είχε επιδειχθεί μέχρι τότε από τους πρίγκηπες και τα πριγκηπόπουλα οι οποίοι διαμοίραζαν τη χώρα και που έβλεπαν στην αθόρυβη και πολυμήχανη συναίνεση για την ύπαρξη αφορισμένων Στοών, ένα είδος επίδειξης της ανεξαρτησίας του Παπισμού. Ήσαν δύσκολα χρόνια για έναν ορθόδοξο Τέκτονα, αμερόληπτο, που σεβόταν την κυβέρνηση της χώρας του και, ο οποίος παρόλο που ενδιαφερόταν για τον αποκρυφισμό, πήγαινε στην λειτουργία, πίστευε στην κόλαση και τον παράδεισο – καθώς επίσης και στην αθανασία της ψυχής και τον Αδη – και ούτε του πέρασε ούτε και θα του περνούσε ποτέ από το μυαλό, παρακολουθώντας τις εργασίες μιας Στοάς, να διαπράξει βεβήλωση ή να υπονομεύσει τις ισχείς του Κράτους. Άνθρωποι οι οποίοι, κατά το άνοιγμα των Τεκτονικών εργασιών όχι μόνον επικαλούντο την Θεότητα αλλά και ενώνονταν σε επίκληση [*].


Σελ 26/123


www.misraimmemphis.gr [*]

Βλέπε τα «Αρχαία καθήκοντα των Τεκτόνων» σύμφωνα με τα οποία το πρώτο καθήκον ενός Τέκτονα είναι η πίστη στον Θεό και την Αγία Εκκλησία, η εγκατάλειψη της αίρεσης και του λάθους. Κάθε μέλος πρέπει να ικετεύει ταπεινά τον παντοδύναμο Θεό, και να είναι πιστός στα καθήκοντά του. Το 1762, το Συμβούλιο των Αυτοκρατόρων, Πριγκήπων του Βασιλικού Μυστικού, με το οποίο επρόκειτο κατόπιν να εμβοληθεί ο ενεργός Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος, διαμήνυσε: «Επειδή η Θρησκεία είναι ένα δόγμα αναγκαία οφειλόμενο στον Παντοδύναμο Θεό, κανείς δεν θα μυηθεί στα ιερά μυστήρια αυτού του διαπρεπούς βαθμού εάν δεν έχει τεθεί κάτω από τα καθήκοντα της θρησκείας της χώρας του απ’όπου οφείλει να έχει λάβει τα σεβαστά καθήκοντα κλπ κλπ.» Στην Σύνοδο του Wilhemsbad του 1782, όπου συμμετείχαν εκλεκτοί Τέκτονες, οι παρευρισκόμενοι έδιδαν τον ακόλουθο όρκο: «Αποφασίσαμε να επιβεβαιώσουμε, όπως επιβεβαιώνουμε και διακηρύσσουμε, ότι ο μοναδικός σκοπός του οργανισμού μας είναι να τον μεταχειρισθούμε όπως ο καθένας από τα μέλη του, ως φρόνιμο και χρήσιμο προς την κοινωνία για την αγάπη και την μελέτη της αλήθειας, για την πλέον ειλικρινή προσήλωση στα δόγματα, τα καθήκοντα και τις πρακτικές της Αγίας Χριστιανικής Θρησκείας, για την υποταγή και πειθαρχία στους Κυρίαρχους και τους νόμους των σεβαστών πατρίδων μας, για την φωτεινή και παγκόσμια αγαθοεργία, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τέλος δε, για την αταλάντευτη πρακτική όλων των θρησκευτικών αρετών, πατριωτικών και κοινωνικών.

Άνθρωποι διαφορετικής κοινωνικής καταγωγής, άνθρωποι ελεύθεροι και χρηστών ηθών, όπως τουλάχιστον εννοείτο η έννοια της «Ελευθερίας», οι οποίοι στις συνεδριάσεις της Στοάς δεν είχαν ποτέ αντιμετωπίσει το θέμα της τριλογίας «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα». Και τόσο το λιγότερο, εάν το είχαν αντιμετωπίσει ή εάν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν, οι Τέκτονες των Arcana Arcanorum που αναγνώριζαν την κυρίαρχη εξουσία του Μεγάλου Διδασκάλου τους, δεν επιθυμούσαν να την αντικαταστήσουν με την ονομαζόμενη λαϊκή εξουσία για την οποία ο Τεκτονισμός έπρεπε μετά να καταπέσει στην δημαγωγική παρεκτροπή των εκλογών του Σεβασμίου Διδασκάλου από την βάση, δηλαδή από τους Μαθητές Ελευθεροτέκτονες οι οποίοι «δεν γνωρίζουν ανάγνωση και γραφή, παρά μόνον να συλλαβίζουν». Οι ζηλωτές των «Arcana Arcanorum» - δηλαδή εκείνων των βαθμών που ο ίδιος ο Jean Marie Ragon, μανιώδης εχθρός των υψηλών βαθμών και διαβολέας του Τύπου του Μισραΐμ βεβαιώνει αδήριτα ότι «είναι εκείνοι οι οποίοι αποτελούν όλο το φιλοσοφικό σύστημα του

αληθινού Τύπου Μισραΐμ, ο οποίος ικανοποιεί το πνεύμα όλων των εκπαιδευμένων Τεκτόνων......» (βλέπε βιβλίο του Ragon «Tuileur Général») - εγνώριζαν πολύ καλά, έχοντας

μελετήσει το αντικείμενο κάτω από άλλη δομή, ότι όπου υπάρχει Ελευθερία δεν δύναται να υπάρχει Ισότητα και ότι οι όροι της επαναστατικής τριλογίας της εισαχθείσης από την Γαλλία, όπου είχε αναγγελθεί αυθαίρετα, είναι μεταξύ τους αντιθετικοί. Η ευτυχής συνθήκη της ισότητας του πλούτου, του διαμερισμού των κοινών αγαθών, της απόλαυσης των αγαθών που προσφέρει η φύση, λαμβανομένης υπ’όψη της συλλογικής ιδιοκτησίας της γυναίκας για την οποία ομιλεί η Γνώση του Καρποκράτη (βλέπε βιβλίο «Γνωστικές Κοσμογονίες», του Gastone Ventura) ανευρίσκονται σε μία φημισμένη κωμωδία του Αριστοφάνη, στην οποία εισχωρεί ακόμη και ο άνδρας που έρχεται από μακρυά και μένει γοητευμένος από όλα όσα βλέπει, όλα τέλεια, όλα καταπληκτικά, όλα πανέμορφα, σαν ένα αυθεντικό όνειρο. Όμως σε μία δεδομένη στιγμή, ενθυμούμενος ότι κάτι απουσιάζει από αυτό το καταπληκτικό σύστημα ζωής που έβλεπε λέει: «Ομως, από δουλειά τί κάνετε;». «Δουλειά;» απαντούν έκπληκτοι και


Σελ 27/123



έκθαμβοι οι κάτοικοι αυτής της καταπληκτικής χώρας, άναυδοι εμπρός σε μία ερώτηση που γι’αυτούς, δεν έχει κανένα λόγο να έχει γίνει, και που έτσι κι αλλιώς η απάντηση είναι προφανής: «Και τί σημαίνει δουλειά; Για την δουλειά προβλέπονται οι σκλάβοι». Σήμερα, εάν μας επιτρέπεται μία εκτροπή, η οποία οπωσδήποτε έχει την σημασία της σε αυτήν την μελέτη, δεδομένου του ότι οι ενωμένοι Τύποι Μισραΐμ και Μέμφις συνεχίζουν να σέβονται το κλασσικό και παραδοσιακό αξίωμα της ανωτερότητας ή κυριαρχικότητας, και τις συμβολικές σπουδές που διενεργούνται σύμφωνα με τις διατυπώσεις του Louis Claude de Saint Martin για την αξία της τριαδικότητας΄ σήμερα που η επαναστατική και ανυπόστατη τριλογία έχει εισέλθει αποφασιστικά στον Τεκτονικό συμβολισμό (κακώς βέβαια χρησιμοποιείται η φράση «συμβολισμός»), σήμερα όλο αυτό μπορεί να εξηγηθεί ως εξής: «Ελευθερία είναι μόνον για τον ολοκληρωμένο, για εκείνον που έχει μεταφερθεί σε μία

ανώτερη κυριαρχία και έχει έτσι ελευθερωθεί από τις σκουριές της ύλης. Ισότητα, μπορεί να υπάρξει μόνον μεταξύ μυημένων ίσων βαθμών και ίσης γνώσης. Αδελφότητα τέλος, μπορεί να θεωρηθεί μόνον ως μυητική». Προκειμένου να θυμηθούμε την όχι καλή πίστη των θιασωτών της τριλογίας δηλαδή της «παγκόσμιας αδελφότητας», (όμορφο να ακούγεται αλλά θεωρητικό και ουτοπικό), είναι ευκαιρία να θυμηθούμε εκείνον, ο οποίος ως Διδάσκαλος και μυημένος, έπρεπε να γνωρίζει τον περιβόητο νόμο της 14/6/1791, και να τον κάνει γνωστό σε όσους αφέθηκαν να εξαπατηθούν από τις δήθεν καλόπιστες ανακρίβειες και τα μυθεύματα. Νόμο του Chapelier all’Assemblea, Γάλλου πληρεξουσίου επιτρόπου ο οποίος ακύρωσε (ακριβώς εν ονόματι της Ελευθερίας και της Αδελφότητας) όλες τις συνελεύσεις συμπεριλαμβανομένων των συνελεύσεων των τεχνών και των επαγγελμάτων ακόμη και των Γαλλικών. Ο ιστορικός Lantoine, ενθυμούμενος κι’εκείνος εκείνη την «αδελφική» απόφαση της επαναστατικής επιτροπής, προσέθεσε ότι : «ο Τεκτονισμός, καταγγελμένος από τον Αββά Barruel ως άντρο συνομοτών, δεν έχει πιά καμμία πιθανότητα επιβίωσης. Οι «Αδελφοί» δεν τολμούν πλέον να συγκεντρωθούν...». Και ο Audiger (στο «Ενθύμια και ανέκδοτα των επαναστατικών επιτροπών») συνεχίζει πιο έντονα: «τα λόγια, τα σημεία, οι χειραψίες, φαινόντουσαν στους Iακωβίνους [*] ως μέσα με τα οποία οι Τέκτονες μηχανορραφούσαν ενάντια στην δημοκρατία». [*]

Η «Λέσχη των Ιακωβίνων» ιδρύθηκε το 1788, λίγο πριν την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης, από τους Jean - Denis Lanjuinais και Isaac Renée Guy Le Chapelier, αρχικά με με την ονομασία «Εταιρεία των Φίλων του Συντάγματος» («Societe des Amis de la Constitution seants aux Jacobins a Paris»), με σκοπό να διαδώσει στον λαό τις ριζοσπαστικές κοινωνικές και πολιτικές ιδέες της εποχής. Η Εταιρεία μετονομάστηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1792 σε «Ιακωβινική Εταιρεία, Φίλοι της Ελευθερίας και της Ισότητας» («Societe des Jacobins, Αmis de la Liberte et de l'Egalite») ή επί το συντομότερο «Λέσχη των Ιακωβίνων» από την έδρα όπου αυτή συνεδρίαζε, ένα μοναστήρι δομινικανών μοναχών οι οποίοι ονομάζονταν ενίοτε και «Ιακωβίνοι» επειδή ο Φίλιππος Αύγουστος τους είχε παλαιότερα αναθέσει την φιλοξενία των προσκυνητών του «Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα»).

Οι Iακωβίνοι, εξουσιάζοντας τις Στοές, τις συντηρούσαν για την χρησιμοποιήσή τους για τις επαναστατικές τους αρχές, φυτεύοντας τον σπόρο από τον οποίο θα αναδυόταν ο επονομαζόμενος «σύγχρονος Τεκτονισμός», εκφυλισμένος και αγνώριστος και από πλευράς


Σελ 28/123



κανονισμών, και από πλευράς Τυπικών, όπως επίσης και από πλευράς διακηρύξεων αρχών και μυητικού συστήματος που αυτός θα χρησιμοποιούσε. Είναι σαφές ότι , με αυτήν την κατάσταση και αυτές τις αρχές, οι Τέκτονες που ακολουθούσαν την «κλίμακα της Νάπολης» εργαζόντουσαν με μία εμπιστευτικότητα αρκετά πιο ελεγχόμενη από εκείνη των Στοών των συμπαθούντων προς την νέα μόδα. Την εμπιστευτικότητα αυτή την είχαν υιοθετήσει για την προστασία τους. Οι Ναπολιτάνοι αυτοί, πρότι μούσαν να θέσουν «εν ύπνω» τις υπάρχουσες Στοές της πόλης, μεταφέροντάς τες στα φέουδά τους της Σικελίας, της Basilicata, της Puglia και των νήσων του Ιονίου, που ήσαν υπό την κυριαρχία της Δημοκρατίας της Βενετίας, όπου πολλοί από αυτούς κατείχαν γη. Ένα συγκεκριμένο δεδομένο που συμπίπτει με όσα έχουν βεβαιωθεί από τον Thory, βρίσκεται στην σελίδα 125 της ιστορίας του Μισραΐμ του Bédarride (με την οποία θα ασχοληθούμε στο επόμενο κεφάλαιο) όπου επιβεβαιώνεται ότι στα 1782 «ο μυημένος Parenti της Στοάς της Ζακύνθου, πήγε στις Βρυξέλλες». Εκείνη την εποχή, η νήσος Ζάκυνθος ήταν κάτω από την κυβέρνηση της Βενετίας και οι γαλέρες της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας ταξιδεύοντας για εκείνα τα νησιά του Ιονίου προσάραζαν στα λιμάνια της Puglia αφού διαπερνούσαν την Αδριατική. Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει πώς η «κλίμακα της Νάπολης» έφτασε στην Βενετία όπου (σύμφωνα με τον Thory) ήταν σε ακμή πριν την Γαλλική επανάσταση του 1789.

Althotas

d’Aquino di Caramanico

Alessandro Cagliostro «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 29/123



-ΙΙΙΟι ιστορικές πηγές του Μισραΐμ Εάν εξετάσουμε την βιβλιογραφία που αφορά τον Τύπο Μισραΐμ, συμπεραίνουμε ότι υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα, και ότι το μεγαλύτερο μέρος από αυτά είναι μικρής αξίας, εξαιτίας και του ότι οι συγγραφείς, γενικά, επαναλαμβάνουν όσους προηγήθηκαν από αυτούς και, πολύ συχνά, με λίγη ή καθόλου αντικειμενικότητα, επηρεάζονται από την συμμετοχή τους στην μία ή την άλλη «αδελφότητα» ή επαναλαμβάνουν τα γεγονότα όπως τους έχουν υποδειχθεί από τρίτους. Δεν είμαστε σε θέση να δώσουμε εδώ, μία πλήρη σχετική βιβλιογραφία και θα ήταν παράλογο να το ισχυριζόμασταν. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι θα μπορέσουμε να φωτίσουμε εκείνο το μέρος της που είναι πιο κοντά στην υπόθεση του Μισραΐμ και το οποίο, στην συνέχεια, θα κρατήσουμε σε πρώτη αναφορά. Αυτή η ακολουθία, όπως μνημονεύεται, δεν θα μπορούσε να δώσει τίποτα το νέο. Όμως, θα ανακύκλωνε προηγούμενα γεγονότα, συχνά διαστρέφοντάς τα εξαιτίας και των κακών μεταφράσεων αυθεντικών έργων, αιρετικών συμφερόντων ή άλλου είδους. Σε αυτήν την ερευνητική ματιά, θα είναι σκόπιμο να θεωρήσουμε ως δεδομένες τις ειδήσεις που επαναλαμβάνονται και να διατηρήσουμε εκείνες τις νέες ενδείξεις οι οποίες παρ’ότι μιμούνται με κάποιο τρόπο τις ήδη υπάρχουσες, τις παρουσιάζουν με ένα διαφορετικό φως, ή με κάποια μικρή ιδιαιτερότητα που είχε προηγουμένως αγνοηθεί, με σεβασμό στο ότι το όλο εγχείρημα πρέπει να έχει ως αυτοσκοπό του τον έλεγχο της ακρίβειας των ειδήσεων ιστορικού χαρακτήρα, ή να τις διατηρήσει σύμφωνα με τα δεδομένα του μεταδότη του Τάγματος στην Γαλλία Marc Bédarride, στο έργο του «De l’Ordre Maçonnique de Misraim, de son antiquité, de ses luttes et de ses progress» 2 τόμοι, Παρίσι 1845.(Σ.τ.Μ.: «περί του Τύπου Μισραΐμ, της αρχαιότητάς του, των αγώνων του, και της προόδου του»).

Marc Bédarride


Σελ 30/123



Η έκδοση η οποία αρχικά, τουλάχιστον κατά το διάστημα των ερευνών, σκιαγράφησε τον Τύπο Μισραΐμ, είναι μία τετράστηλη εμφανισθείσα στο Λονδίνο το 1805, για την οποία γίνεται λόγος σε ένα εγχειρίδιο που δημοσιεύθηκε στις Βρυξέλλες στα 1818 με τίτλο «Réponse à un libelle» (Σ.τ.Μ.: «Απάντηση σε ένα λίβελλο»). Δυστυχώς από αυτό το τετράστηλο έργο δεν βρέθηκαν άλλα στοιχεία. Ακολουθεί το μνημιώδες έργο του Thory για το οποίο έχουμε ήδη μιλήσει, και αμέσως μετά, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, το «L’Aperçu Général et historique des sectes Maçonniques» του Levesque το 1821 (Σ.τ.Μ.: «Γενική και ιστορική ανασκόπηση των Τεκτονικών ομάδων») το οποίο στην σελίδα 105 έγραφε: «Είναι 5 ή 6 χρόνια νομίζω που αυτός ο Τύπος ήρθε να εγκατασταθεί στο Παρίσι. Ήρθε από

τα νότια της Γαλλίας και πέρασε από τα νησιά του Ιονίου στον κόλπο της Αδριατικής. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο». Έτσι, φτάνουμε στα 1822 και στο «a Dèfense de l’Ordre de Misraim et quelques aperçus sur les divers Rites Maçonniques en France» του Vernhes (Σ.τ.Μ.: «Υπόμνημα για τον Τύπο Μισραΐμ και κάποιες πληροφορίες για τους διαφορετικούς Τεκτονικούς Τύπους στην Γαλλία»), που δημοσιεύθηκε στο

Παρίσι, και μετά στα 1843, όταν ο F.T.Clavel, στο «Histoire pictoresque de la Franc Maçonnerie» (Σ.τ.Μ.: «Γραφική ιστορία του Ελευθεροτεκτονισμού»), αναφορικά με τον Τύπο Μισραΐμ έγραφε: «Ηταν στα 1805, όταν αρκετοί κακόφημοι Αδελφοί, επειδή δεν έγιναν δεκτοί από το Υπατο

Συμβούλιο του Σκωτικού Τύπου, που είχε δημιουργηθεί εκείνη την χρονιά στο Μιλάνο, επινόησαν το Μισραϊμιτικό καθεστώς. Ένας τέτοιος Αδελφός, ο Lechangeur, εξουσιοδοτήθηκε να συγκεντρώσει στοιχεία, να τα ταξινομήσει, να τα συνδέσει και να καταρτίσει ένα σχέδιο γενικού Κανονισμού. Εκείνο το διάστημα, τα μέλη δεν μπορούσαν να φτάσουν παρά μέχρι τον 87ο βαθμό. Οι υπόλοιποι τρείς βαθμοί που συμπλήρωναν το σύστημα, επιφυλάσσονταν για “Ανώτερους Αγνωστους” (Σ.τ.Μ.: Τίτλος υψηλού Μαρτινιστικού βαθμού) και οι τίτλοι αυτών των βαθμών δεν κοινοποιούντο στους Aδελφούς κατωτέρων βαθμών. Με αυτήν την οργανωτική δομή ο Τύπος Μισραΐμ λειτουργούσε στο βασίλειο της Ιταλίας και το βασίλειο της Νάπολης. Ο Τύπος είχε εμφανώς υιοθετηθεί από μία Ροδοσταυρική Σύνοδο επονομαζόμενη “La Concordia” (Σ.τ.Μ.: «η Ομόνοια») που είχε έδρα το Abruzzo. Στο κάτω μέρος ενός διπλώματος, που είχε απονεμηθεί από αυτήν την Σύνοδο στον αδελφό B. Clavel, που ήταν στρατιωτικός, εμφανίζεται η υπογραφή ενός εκ των ενεργών επικεφαλής του Τύπου Μισραΐμ, του αδελφού Marc Bédarride ο οποίος τότε κατείχε τον βαθμό 77ο». Αυτό το δημοσίευμα του 1843, χρησιμοποιήθηκε από τον Ragon το 1853, στο βιβλίο του «Τεκτονική Ορθοδοξία», στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρει για κάποιο δίπλωμα του Αδελφού B.Clavel, ενώ εκμεταλλεύεται την συνωνυμία του B.Clavel με τον συγγραφέα του «Histoire pictoresque de la Franc Maçonnerie» που δεν ήταν ο B.Clavel, αλλά ο F.T.Clavel. Αυτό το απόσπασμα, είναι ιδιαιτέρως σημαντικό, παρά τον δυσφημιστικό του ύφος («...κακόφημοι Αδελφοί...κλπ») για κάποιες ενδιαφέρουσες ειδήσεις καθώς και για την αναγνώριση ότι ο Marc Bédarride κατείχε το 1811 τον βαθμό 77ο του Τύπου Μισραΐμ.

Φτάνουμε, έτσι, στα 1845, και στην εμφάνιση, από τον Marc Bédarride, του έργου του στον Τύπο Μισραΐμ και στις πηγές του Τεκτονισμού, τις οποίες αναγάγει απευθείας στον Αδάμ, βεβαιώνοντας ότι ο Χάμ (γυιός του Νώε), μετά την κατάρα του Νώε τον μεταφύτεψε στην Αίγυπτο κάτω από την επωνυμία Μισραΐμ ή «οι Αιγύπτιοι». Γι’αυτόν τον λόγο θεωρήθηκε ότι η μυστική παράδοση του εσωτερισμού καταγόταν από την Αίγυπτο και τους Αιγύπτιους.


Σελ 31/123



Ακολούθησαν οκτώ χρόνια μέχρι την πρώτη «απάντηση» του Jean Marie Ragon με το «Orthodoxie Maçonnique» (Σ.τ.Μ.: «Τεκτονική Ορθοδοξία») το 1853, και μετά με την δεύτερη το 1861 με το «Tuileur Général» (Σ.τ.Μ.: «Γενικός Κεραμιστής» ή «το εγχειρίδιο της μύησης»), από τα οποία αυτά έργα, όπως προκύπτει, άντλησε στοιχεία και εμπνεύσθηκε το μεγαλύτερο μέρος των Τεκτόνων συγγραφέων, αμέσως μετά την δημοσίευση του «Τεκτονική Ορθοδοξία», και του «Γενική ιστορία του Ελευθεροτεκτονισμού, βασισμένη σε πηγές από το 715 π.Χ. μέχρι το 1850» του Emmanuel Rebold. Αναφέρει ο συγγραφέας σε αυτό: «η Μητέρα Στοά του Τύπου του Μισραΐμ, είναι μία αρχή, από την οποία εξαρτώνται τέσσερα

Εργαστήρια στο Παρίσι. Ο Τύπος Μισραΐμ είναι μία ζωντανή αναπαράσταση απολυταρχίας. Ένας μόνον κυβερνά τα Εργαστήρια και είναι ανεύθυνος».

Κατόπιν δε, απλά για να αναφέρουμε ένα ακόμη παράδειγμα, στο «Ιστορία του Ελευθεροτεκτονισμού από τις πηγές του μέχρι σήμερα» του J.G.Findel, (2 τόμοι του 1866), αναφέρεται: «Το Τάγμα του Μισραΐμ, Τεκτονικό τερατούργημα 90 βαθμών, είχε την αξίωση να διοικήσει

όλους τους Τύπους, ακόμη και εκείνους που δεν υπήρχαν. Αυτός ο Τύπος είναι απόλυτα απολυταρχικός, η διοίκηση ανήκει σε έναν μόνον ο οποίος διοικεί όλες τις Στοές, με την ιδιότητα του Κυρίαρχου Μεγάλου Διδασκάλου, και συνεπώς είναι ανεύθυνος. Ο Τύπος, επονομαζόμενος Αιγυπτιακός, και τον οποίο, ορθά ο Ragon ονομάζει Εβραϊκό, είναι χωρισμένος σε τέσσερις σειρές και δέκα επτά τάξεις (...). Οι επικεφαλής και θεμελιωτές αυτού του Τεκτονικού συνονθυλεύματος, ήσαν οι αδελφοί Michele και Marc Bédarride, έμποροι της Αβινιόν, και ένας λογοτέχνης, ο A. Meallet, ο οποίος θεωρήθηκε ως ο οργανωτής αυτού του συστήματος και συγγραφέας των πρώτων Κανονισμών/Συνταγμάτων, που έγιναν στις 10 Μαρτίου του 1816. Αυτοί κληροδότησαν κατόπιν στο Παρίσι μία μεγάλη Σύνοδο του Τύπου...». Ανακεφαλαιώνει κατόπιν τα αναφερόμενα από τον Jean Marie Ragon στο «Τεκτονική Ορθοδοξία» και αναδημοσιευμένα στο «Tuileur Général». Λέγοντας αυτά με αντικειμενικότητα, είναι πολύ ενδιαφέρον να συσχετίσουμε κάποια δεδομένα του Τύπου Μισραΐμ σύμφωνα με τον Bédarride, μεταφέροντας τα αποτελέσματα από το βιβλίο του «Περί του Τεκτονικού Τύπου Μισραΐμ» από έναν επιφανή σύγχρονο εκπρόσωπο του Τύπου του Μισραΐμ, Βασίλειο της Νάπολης. Πρόκειται, ειδικά για το μέρος εκείνο που αναφέρεται στην ιστορία του Τεκτονισμού του ΧVIIIου αιώνα, ένα έργο φανταστικό και απολογητικό που δεν είναι και τόσο σοβαρό. Ειδικά, όσον αφορά την περίοδο εκείνη της ιστορίας του Τεκτονισμού που έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης, και στην οποία θα αναφερθούμε διεξοδικά. Ο Bédarride, ξεκινά την ιστορία του με αυτού του είδους την εισαγωγή: «ο Τεκτονισμός του

Μισραΐμ, δεν είναι ένας ανθρώπινος θεσμός, όπως τον φαντάζονται πάρα πολλοί. Αρκεί να μυηθεί κανείς σε αυτόν και να τον μελετήσει, για να αναγνωρίσει σύντομα ότι αυτός, δεν μπορεί να είναι παρά έργο του Παντοδύναμου» Στον 1ο τόμο του έργου του, ο συγγραφέας, χαράσσει τον μύθο του Τύπου, του οποίου ο πρώτος Μεγάλος Συντηρητής δηλαδή Κυρίαρχος Απόλυτος Μεγάλος Διδάσκαλος, ήταν ο Αδάμ. Κατά το 4720 έτος Αληθούς Φωτός, δηλαδή σύμφωνα με τον Μισραΐμ αυτό που αντιστοιχεί στο 716 μ.Χ., (χωρίς να λάβουμε υπόψη μία απόκλιση τεσσάρων ετών, καθώς και τους Αιγυπτιακούς μήνες) ένας απόγονος του Αδάμ, τον οποίο ο συγγραφέας ταυτοποιεί ως


Σελ 32/123



τον προπάτορα Πατριάρχη Balaam, μυστικιστής μεγάλης ικανότητας, ένας εκ των Μεγάλων Συντηρητών του Τάγματος της Κοιλάδας του Bélegde, είχε εγκατασταθεί στην Ετρουρία (Γη των Ετρούσκων), και συγκεκριμένα στην πόλη της Φλωρεντίας. Ο γυιός του ο Σαμουήλ, Μεγάλος Διδάσκαλος της Υπάτης Αρχής της Ετρουρίας, δημιούργησε Τεκτονικά Εργαστήρια στην Ραβέννα, Βενετία, Τεργέστη, Τορίνο, Βιέννη και στην Γερμανία. Σημείωση: Η αφέλεια των πληροφοριών του Bédarride, αποδεικνύει την άγνοια που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στο μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων συμπεριλαμβανομένων των συγγραφέων.

Εξώφυλλο του βιβλίου του Marc Bédarride: «De l’Ordre Maçonnique de Misraim» (Σ.τ.Μ.: «περί του Τύπου Μισραΐμ»)

Σκιαγραφεί στην συνέχεια την συμμετοχή στην πρώτη Σταυροφορία μέρους των Μισραϊμιτών, και αμέσως μετά την επιστροφή των Σταυροφόρων. Ο 2ος τόμος ξεκινά με την αναφορά στο ότι στα 1162, ο Majoragro, ένας εκ των τεσσάρων υιών του Χάμ, απόγονος του Σαμουήλ, μυημένος σε Στοά του Μιλάνου, μετά την καταστροφή της πόλης η οποία διατάχθηκε από τον Federico Barbarossa, δραπέτευσε στην ακτή της Αδριατικής, όπου τον περισυνέλεξαν και τον βοήθησαν στην Βενετία, προσεγγίζοντας κατόπιν το Παλέρμο, όπου επιβιβάσθηκε για την Αίγυπτο. Στο μεταξύ μερικοί Σταυροφόροι μυήθηκαν στον Αδωνιραμικό Τύπο. Ας αναφέρουμε λίγα λόγια γι’αυτόν τον Τύπο, πριν προχωρήσουμε. Ο Bédarride, αναφέρεται συχνά σε αυτόν τον Αδωνιραμικό Τύπο, τον οποίο θεωρεί ότι αρχίζει από την εποχή του Σολομώντα. Ομως, ελάχιστα δεδομένα είναι γνωστά. Ο Ragon τον παρουσιάζει ως επινόημα του Βαρώνου Tschoudi περιγραφόμενο στο έργο του «Recueil Precieux de la Maçonnerie Adonhiramite» (Σ.τ.Μ.: «Χρήσιμη ανθολογία του Αδωνιραμικού Τεκτονισμού») που δημοσιεύθηκε στα 1787. Εκείνο το οποίο αφήνει να εννοηθεί είναι ότι δεν προκύπτει μύηση του Gad Bédarride σε αυτόν τον Τεκτονισμό, το 1771. Μάλλον πρόκειται για μία ομοιότητα Τυπικών, με τους Ιλλουμινάτους της Αβινιόν του ευλογημένου Dom Pernetty, (δεδομένου ότι ο Bédarride υποδεικνύει ως έδρα την Αβινιόν). Εναν Τεκτονισμό 6 βαθμών, δημιουργημένο στα 1765, μυστικο-ερμητικό, που ακολουθούσε τις θεωρίες του


Σελ 33/123



Swedenborg (θεουργία) και αναμορφωμένο κατόπιν σε Ακαδημία των γνησίων Τεκτόνων του Montpellier, με την ίδια ονοματολογία: 1. Αληθής Τέκτων 2. Αληθής Τέκτων της ορθής οδού 3. Ιππότης της χρυσής κλείδας 4. Ιππότης της Ίριδας 5. Ιππότης των Αργοναυτών 6. Ιππότης του Χρυσόμαλου δέρατος Βαθμοί, οι οποίοι, προήρχοντο από την Μητέρα Στοά της Μασσαλίας (1750) που ήταν το κέντρο ενός σημαντικού Φιλοσοφικού Τύπου 18 βαθμών. Ενα μέρος των Τυπικών των Ιλλουμινάτων της Αβινιόν, μεταφέρθηκε από τον Robert Ambelain στο έργο του «ο Μαρτινισμός», ενώ μερικοί βαθμοί μαζί με ένα μέρος των Τυπικών των «Ιπποτών Εκλεκτών Ιερέων του Σύμπαντος Elus Cohen» του Martines de Pasqually, χρησίμευσαν στην ίδρυση του Τάγματος των «Filaleti» ή «Φίλων της Αλήθειας», εγκαθιδρυμένου στην Στοά «Les amis reunis» (Σ.τ.Μ.: «οι συγκεντρωμένοι φίλοι») του 1773 στο Παρίσι. [*] [*]

Πηγές: «Tuileur Général» του Ragon, «Το Ευαγγέλιο του Cagliostro» του Maruzzi, «To μεγάλο βιβλίο της Φύσης» του Soro, «Οι Ελευθεροτέκτονες» του Hutin.

Αυτοί είναι οι βαθμοί του Αδωνιραμικού Τεκτονισμού: 1. Μαθητής 2. Εταίρος 3. Διδάσκαλος 4. Πρεσβύτερος Τέκτων 5. Εκλεκτός των Εννέα 6. Εκλεκτός του Perignan 7. Εκλεκτός των δεκαπέντε 8. Μικρός Αρχιτέκτων 9. Μέγας Αρχιτέκτων 10. Σκώτος Διδάσκαλος 11. Ιππότης της Ανατολής 12. Ροδόσταυρος 13. Νοαχίτης Συνεχίζοντας, κατόπιν, γίνεται λόγος για μία επίσκεψη στο σπήλαιο του Προφήτη Ηλία στο όρος Carmelo, δίπλα στην Ιερουσαλήμ, και στην συνάντηση του Majoragro με τον Saladino και την επιστροφή του στην Ευρώπη, κατά την διάρκεια του ταξιδιού του από την Ρόδο στην Λυγκουρία. Επίσης για την συνοδεία του από έναν Σταυροφόρο μυημένο στον Αδωνιραμικό Τύπο, ο οποίος είχε διδαχθεί από τον Σοφότατο Σολομώντα. Μετά από κι’άλλες ευχάριστες κουβέντες του είδους που ανάγονται στην φαντασία του Bédarride και όχι στην σοβαρότητά του, όπως για παράδειγμα η συνάντησή του στην Στοά του Παλέρμο με τον Arnaldo da Villanova, καθώς επίσης και του Μεγάλου Συντηρητή Giotto, φτάνουμε στα 5775 (1771 Χρονολογία κοινή, 4004 έτη διαφοράς με το Αιγυπτιακό ημερολόγιο), όπου σύμφωνα με τον συγγραφέα, ο Δούξ του Λουξεμβρούργου ίδρυσε την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (GOdF), σε αντικατάσταση της Μεγάλης Στοάς.


Σελ 34/123



Προφανώς ο Bédarride, έχει κάνει λάθος στις ημερομηνίες, αφού η Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας ιδρύθηκε το 1773. Στην σελίδα 124, βεβαιώνεται ότι ο Πατριάρχης Gad Bédarride (πατέρας του Marc Bédarride), το 5775 (1771) έλαβε το φως στην Αβινιόν, από τον Israel Cohen τον επονομαζόμενο Carosse. Επίσης, στην σελίδα 125, αναφέρεται ότι στα 5786 (1782) [*] ο «σοφός πατριάρχης Ananiah», Μέγας Συντηρητής Αιγύπτιος, φτάνοντας στην πόλη της Cavaillac, έγινε δεκτός από τον Gad Bédarride ο οποίος μυήθηκε από αυτόν στον Τύπο Μισραΐμ. [*]

Και εδώ μάλλον πρόκειται περί λανθασμένης ημερομηνίας.

Εκείνη την εποχή, ο Parenti της Στοάς της Ζακύνθου (66ο) πήγε στις Βρυξέλλες και μετά στην Λυών, όπου έγινε δεκτός από τον Μαρτινισμό. Στην σελίδα 126, αναγράφεται ότι εκείνη την εποχή ο Alessandro Cagliostro, Σικελός ο οποίος είχε αποκτήσει πείρα στην Αίγυπτο και είχε λάβει εκεί κάποιο Τεκτονικό βαθμό, τα αλλοίωσε όλα δημιουργώντας έναν επονομαζόμενο Αιγυπτιακό Τύπο. Ορμώμενος από αυτά, ήλθε στην Γαλλία όπου συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό μαθητών. Όμως, στα 5790 (1786), υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το Παρίσι. Αφού έμεινε σε πολυάριθμες άλλες πόλεις, συνελήφθη στα 5793 (1789) στην Ρώμη και φυκακίσθηκε στον πύργο του Sant’Angelo όπου και πέθανε. «Εμείς, συνεχίζει ο Bédarride,

διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας για τα λάθη αυτού του μάγου. Η βέβηλη ιστορία αναφέρεται αρκετά σε αυτά». Στην σελίδα 127, αποκαλύπτεται ότι ο Gad Bédarride (πατέρας του Marc Bédarride),

τιτλοφορημένος επικεφαλής του πυροβολικού του Ιταλικού στρατού, ήδη κάτοχος του βαθμού 87ο του Τύπου του Μισραΐμ, διέσχισε το Αμπρούζο, ακολουθώντας, τον στρατηγό Championnet και έφτασε στην Νάπολη, όπου ο πατριάρχης Palombola [*], Μέγας Συντηρητής και κοσμήτωρ του Τάγματος σε εκείνη την περιοχή, τον δέχθηκε και τον ανακήρυξε Μεγάλο Διδάσκαλο 90ο. [*]

Πρόκειται για τον αδ.·. Palombo, του οποίου ο Marc Bédarride γράφει λανθασμένα το όνομα. O Palombo κάλυπτε εκείνη την εποχή αρκετά Τεκτονικά αξιώματα στην Νάπολη. Ακόμη και ο ανηψιός του (Alessandro Palombo), κάλυψε σημαντικά αξιώματα στο Υπατο Συμβούλιο του 33ο στην Νάπολη τον προηγούμενο αιώνα.

Στις επόμενες σελίδες γίνεται αναφορά στον θάνατο του Gad Bédarride στο σπίτι του, και στην γέννηση του Marc στην πόλη Cavaillac, στην ανάδειξή του ως αξιωματικού των ρεπουμπλικανικών Ναπολιτάνικων ορδών στις 14 Μαΐου 1799, στον 70ο βαθμό που του δόθηκε, στα ταξίδια του στην Σικελία και μετά στην Φλωρεντία όπου συναντάται με τον αδελφό Tassoni, πρεσβευτή του Βασιλείου της Ιταλίας στην ακολουθία των Βουρβόνων της Ετρουρίας, περνώντας μετά στο Λιβόρνο όπου φιλοξενείται από τον αδελφό Mathieu de Lesseps, γενικό πρόξενο της Γαλλίας [*]. [*]

Ο βαρώνος Tassoni, είναι στον κατάλογο των Μεγάλων Ταξιαρχών του Τάγματος των Ιπποτών υπερασπιστών του Τεκτονισμού. Ο Κόμης Mathieu de Lesseps (πατέρας του Ferdinando που άνοιξε το κανάλι του Σουέζ) είναι στον κατάλογο των Ταξιαρχών, σύμφωνα με τον L.Taxil.

Λαμβάνει, κατόπιν, μέρος στην αποστολή του Gioachino Murat εναντίον της Σικελίας. Κατά την επάνοδό του στην Νάπολη, ανήλθε στον βαθμό 90ο. Πήγε κατόπιν στο Μιλάνο κι εκεί, παρασημοφορήθηκε με το μεγάλο αστέρι του Μισραΐμ από τον πατριάρχη Teodoro Cerbes [*]


Σελ 35/123



Κυρίαρχο Μεγάλο Συντηρητή Αιγύπτιο της Υπάτης αρχής για το βασίλειο της Ιταλίας, και διορίσθηκε Μεγάλος Συντηρητής και επίτιμο μέλος της ίδιας Υπάτης αρχής. [*]

Ο Κόμης Teodoro Cerbes ήταν εκ των Μεγάλων Ταξιαρχών.

Το 1814, επανερχόμενος στην Γαλλία ληστεύθηκε. Ακολουθούν οι διηγήσεις της σύστασης στο Παρίσι του Υπάτου Συμβουλίου, των αγώνων με την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας, των αδικιών και των ερευνών που έγιναν αμέσως μετά τις καταγγελίες εις βάρος του, και της τελικής του νίκης. Παρουσιάζονται, επίσης, βιογραφίες των πιο σημαντικών Μισραϊμιτών. Τα σχόλια που μπορούν να εξαχθούν (από την σύγκριση μεταξύ αφενός μεν αυτών των

αναστατώσεων κατά το μεγαλύτερο μέρος φανταστικών και συγχρόνως αφελών ιστοριών, αφετέρου δε των εσφαλμένων ειδήσεων που μεταφέρθησαν στις Τεκτονικές εγκυκλοπαίδειες εκείνων των καιρών μεταξύ του 1805 και του 1866, δηλαδή για πάνω από μισό αιώνα), είναι λίγα αλλά ενδιαφέροντα. Θα λέγαμε, μάλιστα ακριβή.

Πρώτα απ’όλα, έχουν μεγάλη σημασία, οι αναφορές σε αρκετά σημεία του κειμένου του Bédarride, στον Αδωνιραμικό Τύπο, κάτι που αποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο εκείνος θεωρεί εκείνη την λίγο γνωστή μύηση. Ο Αδωνιραμικός Τύπος εξασκείται όπως κατά την εποχή της διδασκαλίας του από τον Σοφότατο Σολομώντα, διαβεβαίωση που δεν είχε γίνει για τον Τύπο Μισραΐμ, ακόμη και εάν αυτός θεωρήθηκε ότι προέρχεται από τον Αδάμ. Μερικοί Σταυροφόροι, μυήθηκαν σε αυτόν τον Τύπο και όχι στον Μισραΐμ. Ο Majoragro συναντήθηκε με έναν θρησκευόμενο Σταυροφόρο Αδωνιραμικό. Ο Πατριάρχης Gad Bédarride (πατέρας του Marc Bédarride) έλαβε το τεκτονικό φως στην Αβινιόν, κοιτίδα του Τύπου των Illuminati της Αβινιόν που εφάρμοζαν τους βαθμούς της Μητέρας Στοάς της Μασσαλίας, η οποία ονοματολογικά περιελάμβανε τους βαθμούς του Αληθούς Τέκτονα, της Ιππότη της χρυσάς κλείδας, του Ιππότη των Αργοναυτών, του Ιππότη του Χρυσόμαλου δέρατος και του Ιππότη της Ίριδας, δηλαδή όλους τους βαθμούς των Illuminati, πλήν του Αληθούς Ιππότη της ορθής οδού. Βαθμούς τους οποίους ο Marc Bédarride αναμφίβολα μπέρδεψε με εκείνους του Τάγματος του Βαρώνου Tschoudi. Συμπέρασμα: Ο Αδωνιραμικός Τύπος, ή καλύτερα ο Τύπος των Ιλλουμινάτων της Αβινιόν, προερχόμενος από την Μητέρα Στοά της Μασσαλίας, είναι πολύ σημαντικός για τον Τύπο Μισραΐμ. Προφανώς, ένα μεγάλο μέρος των βαθμών του Ιλλουμινατικού Τύπου, τυπικά, κεραμώσεις κλπ., προέρχονται από εκεί. Στα 1782 (5786), ο Gad Bédarride συναντάται με τον «σοφό Ananiah» (Σ.τ.Μ.: «Ananiah» σημαίνει «προστατευόμενος του Θεού»), Μέγα Αιγύπτιο Συντηρητή που τον μυεί στον Τύπο Μισραΐμ. Εκείνη την εποχή λέγεται ότι ο Σικελός Alessandro Cagliostro έφτασε στην Γαλλία (ενώ ο Parenti πήγαινε στις Βρυξέλλες και μετά στην Λυών για να μυηθεί στον Μαρτινισμό). Έγινε μεγάλη συζήτηση πάνω σ’αυτόν, αδικαιολόγητη, πάνω στην γνώση και την μύησή του, για βαθμούς που έλαβε στην Αίγυπτο, και που αλλοιώθηκαν από αυτόν με τον οίστρο που τον διακατείχε (πιθανώς για την εισαγωγή καθολικών προσευχών), και καταλήγει λέγοντας ότι διατηρεί τις επιφυλάξεις του γιαυτόν τον μάγο. Γιατί; Διότι αφού έκανε πολύ συζήτηση, έπρεπε να δικαιολογήσει και τους λόγους. Πράγματι, όμως, εκείνη την εποχή, τον Ιούνιο του 1783 (λαμβάνοντας υπόψη τα λάθη των ημερομηνιών), ο Κόμης Alessandro Cagliostro, ή Giuseppe Balsamo, ή Marchese Pellegrini, ή Conte Foenix, ή Conte Harat, ή Marchese d’ Anna, ή Acharat, διέσχισε την Γαλλία, ακριβώς


Σελ 36/123



στον νότο της, για να επιβιβασθεί πιθανώς στην Μασσαλία ή την Τουλόν, με κατεύθυνση την Νάπολη, όπου ήθελε να επισκεφθεί τον αδελφικό του φίλο και ευεργέτη Ιππότη d’Aquino, που ήταν σοβαρά άρρωστος. Ομως, οι d’Aquino και Alessandro Cagliostro, είχαν φέρει από την Μάλτα στην Νάπολη τους 4 βαθμούς των Arcana Arcanorum. Και ο Gad Bédarride (πατέρας), είχε μυηθεί στην Νάπολη στον βαθμό 90ο. Πριν ήταν 87ο. Και ο Marc Bédarride (γυιός), είχε και αυτός μυηθεί στην Νάπολη στον βαθμό 90ο. O Alessandro Cagliostro έμεινε αρκετά στην Μασσαλία το 1770, και στάθμευσε εκεί και το 1783, κατά την επάνοδό του στην Γαλλία από την Νάπολη. Ο Αιγυπτιακός Τύπος του Cagliostro, επίσης, έχει αρκετά κοινά με το «Βασίλειο ή κλίμακα της Νάπολης» και με τους Ιλλουμινάτους της Αβινιόν (όπου ο Gad Bédarride έλαβε το Τεκτονικό φως) καθώς επίσης και με την Μητέρα Στοά της Μασσαλίας. Ας λάβουμε υπόψη, επίσης και το γεγονός (κάποια γεγονότα έχουν μία ιδιαίτερη σημασία) ότι το Σύνταγμα και οι Κανονισμοί της Μητέρας Στοάς Υιοθεσίας του υψηλού Αιγυπτιακού Τεκτονισμού που δημιουργήθηκε στην Ανατολή Παρισίων από τον Μεγάλο Κόπτη (Alessandro Cagliostro) βρίσκονται κατατεθειμένα (Χειρόγραφο Νο 3067) στην βιβλιοθήκη του Μουσείου Calvet της Αβινιόν. Άλλη εκτίμηση: Οι Thory και Levesque βεβαιώνουν ότι ο Τύπος Μισραΐμ ήλθε από την Ιταλία και ήταν γνωστός στην Βενετία κατα μήκος των ακτών της Αδριατικής. Και ο Bédarride βεβαιώνει ότι στα 1782 (5786) ο μυημένος Parenti της Στοάς της Ζακύνθου πήγε στις Βρυξέλλες και μετά στην Λυών όπου έγινε δεκτός στο Μαρτινιστικό Τάγμα. Έτσι ανατρέπονται τα συμπεράσματα του J.G.Findel και εκείνα του F.T.Clavel, που λένε ο μεν πρώτος ότι ο Τύπος Μισραΐμ επινοήθηκε από τον Bédarride, ο δε δεύτερος ότι οι επινοητές του Μισραΐμ ήσαν κάτι όχι χειρότερο από τον Lechangeur, καθώς και άλλων αδελφών που μιλούν για αδελφούς «κακόφημους» (βλέπε Mέρος 1ο Κεφ. ΙΙΙ «Οι ιστορικές πηγές του Μισραΐμ»). Η αναφορά του F.T.Clavel, όμως, στην μυστικότητα των τριών τελευταίων βαθμών του Μισραϊμιτικού συστήματος, οι οποίοι επιφυλάσσονταν μόνον σε “Ανώτερους Αγνωστους” (Σ.τ.Μ.: Τίτλος υψηλού Μαρτινιστικού βαθμού), θα μπορούσε να ταιριάξει με το ταξίδι του Parenti από την Ζάκυνθο στην Λυών για να γίνει δεκτός στον Μαρτινισμό. Το γεγονός μάλιστα αυτό, υποστηρίχθηκε και από τον Thory, και έγινε επίσης αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον Jean Marie Ragon, στις προσπάθειές του να απορροφηθεί ο Τύπος Μισραΐμ από την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (GOdF). (βλέπε Μέρος 1ο Κεφ. Ι «Ο Τύπος Μισραΐμ στην Γαλλία»). Ο Μαρτινισμός εκείνης της εποχής (1782 ή 1783) αντιπροσωπευόταν από την Στοά των «Αγαθοεργών Ιπποτών» του Jean-Baptiste Willermoz, ενώ είχε αρχίσει να καθιερώνεται ένας ελεύθερος τύπος μύησης κατά τα πρότυπα του Louis Claude de Saint Martin. Κατά πάσα πιθανότητα ο Μαρτινισμός για τον οποίο γίνεται λόγος είναι ο Μαρτινεζισμός του Βιλλερμόζ, αφού εκείνη την εποχή ο Louis Claude de Saint Martin δεν ήταν στην Λυών. Με τα αναφερόμενα γεγονότα ενισχύεται η άποψη, η οποία είναι και δική μας, ότι ο Σκωτικός Τύπος, διαλυμένος κατά ένα μέρος, αποδιοργανωμένος από την επανάσταση και την μετέπειτα Δικτατορία, αναμορφώθηκε από τους Μαρτινιστές των Arcana Arcanorum (όπως


Σελ 37/123



προκύπτει από το «εισαγωγικό σημείωμα» του βαθμού 88ο), οι οποίοι Μαρτινιστές

περιέλαβαν στον Τύπο Μισραΐμ τους 68 σημαντικότερους βαθμούς των Ευρωπαϊκών Στοών, προσθέτοντας σ’αυτούς δύο σειρές βαθμών, μία Μυστικιστική και μία Μαρτινιστική.

Σε ένα δακτυλογραφημένο τετράδιο δέκα έξι σελίδων [*], με τίτλο «Ονοματολογία, λέξεις, σημεία, διάκοσμος κ.α. των Στοών, Συνόδων, Συμβουλίων, Συγκλήτων κλπ του Τύπου των Μισραΐμ και Μέμφις», μετά από μία σύντομη εισαγωγή, αναφέρει: «ο Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος Μισραΐμ και Μέμφις είναι το αποτέλεσμα μιας

εσώτατης εκ νέου επεξεργασίας του Τύπου Μισραΐμ ή Αιγυπτιακού, που εμφανίσθηκε κανονικά στην Βενετία το 1801 με τις προσπάθειες του Filalete Abraham και ο οποίος αμέσως διαδόθηκε στην Ιταλία και την Γαλλία και του Τύπου Μέμφις ή Ανατολικού, που δημιουργήθηκε από τον Etienne Marconis de Négre το 1839 στο Παρίσι με μία ονοματολογία που επεξεργάσθηκε τους βαθμούς του Μισραΐμ, συμπεριλαμβάνοντας μυήσεις και τυπικά Ανατολικού Τύπου». [*]

Ντοκουμέντο το οποίο φυλάσσεται στο Αρχείο των Ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις, του Μυστικού Ναού των Πατριαρχών της Βενετίας και της Λομβαρδίας

Στην σελίδα 4 του ίδιου τετραδίου, γίνεται μία παραβολή μεταξύ του Τύπου Μισραΐμ και του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, βεβαιώνοντας ότι και οι δύο, εμφανισθέντες μετά την Γαλλική επανάσταση, είχαν ως σκοπό τους την αναδιοργάνωση και την συγκέντρωση των διαφορετικών Τύπων που εφαρμοζόντουσαν στις Γαλλικές και Γερμανικές Στοές πριν την επανάσταση, σε έναν ενιαίο Τύπο. Στην σελίδα 5, βεβαιώνει ότι ο Τύπος Μισραΐμ είναι ένα «σύστημα διπλό, τεκτονικο-

ιλλουμινιστικό, που περικλείει εντός του το Μεγάλο δυτικό μυητικό σύστημα, το οποίο ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός, με την επανεπεξεργασία σε τριάντα τρείς βαθμούς των κυρίαρχων ασκούμενων Τύπων, δεν κατόρθωσε να επιτύχει, αφού απέκλεισε τους καββαλιστικούς, Μαρτινιστικούς και Μαρτινεζιστικούς βαθμούς. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος η Τεκτονική οργάνωση σε κάποια δεδομένη χρονική στιγμή εκφυλίσθηκε σε οργάνωση φιλανθρωπική και πολιτική». Ενα άλλο δεδομένο, σε ένα ντοκουμέντο του 1867, αναφέρει ότι ο Τύπος Μισραΐμ ήταν ενεργός στην Νήσο Ζάκυνθο το 1782. Αλλα δεδομένα βεβαιώνουν ότι ήδη το 1796, μία Μισραϊμιτική Στοά λειτουργούσε στην Βενετία [*]. [*]

Από το αρχείο του Κυρίαρχου Μεγάλου Θυσιαστηρίου της Αδριατικής.

Όσον αφορά τον Filalete Abraham και τα αναφερόμενα στο 1801, ο δόκτωρ Gerard Encausse (Papus) στο «Πραγματεία επί των απόκρυφων επιστημών» που δημοσιεύθηκε στο Παρίσι το 1891, επιβεβαιώνει την ημερομηνία, ενώ ο Μισραϊμιτικός αδ.·. Giuseppe Darresio, ο οποίος υπογράφει μαζί με άλλους δύο, την πράξη θέσης «εν ύπνω», στην Ιταλία των πρώτων 16 τάξεων και 86 βαθμών του Τάγματος, βεβαιώνει με μία σημείωσή του ότι ο Filalete Abraham (Μαρτινιστικό μυητικό όνομα «Ανωτέρου Αγνώστου») δεν ήταν άλλος από τον βαρώνο Tassoni της ευγενούς οικογένειας της Μόντενας που κατείχε σημαντικά αξιώματα κατά την διάρκεια της Ιταλο-Ναπολεόντειας βασιλείας, και ότι εκείνη την εποχή, περνώντας από την Βενετία, είχε επανασυστήσει την Στοά του Μισραΐμ, η οποία, μετά την Αυστριακή κατάληψη της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας και την συνθήκη του Campoformido, τέθηκε «εν ύπνω».


Σελ 38/123



-IVΟ Τύπος Μισραΐμ μετά τους Bédarride στην Ιταλία και την Γαλλία

Οδηγία του Υπάτου Μεγάλου Συμβουλίου των Κυρίαρχων Μεγάλων Απόλυτων Διδασκάλων του Τάγματος του Μισραΐμ, της 20ης ημέρας του ΙV μηνός του έτους Αληθούς Φωτός 5863, με την οποία το Τάγμα τέθηκε εν ύπνω στις πρώτες του 16 τάξεις και 86 βαθμούς. Από το αρχείο των Ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις.

Με την πτώση του Ναπολέοντα στην Ιταλία και την επιστροφή στο προεπαναστατικό στάδιο, σχεδόν όλες οι Τεκτονικές οργανώσεις, οργανωμένες κάτω από κεντρική αρχή, διέκοψαν την λειτουργία τους, ή την προσάρμοσαν σε πιο ανεκτά επίπεδα, χωρίς όμως να συμβιβασθούν «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 39/123



με πολιτικές υπερβολές. Τα ακραία στοιχεία καθώς και εκείνοι που απέβλεπαν σε συμμαχίες προκειμένου να εξυπηρετήσουν την πίστη τους στην ελευθεριοποίηση, και που είχαν «τακτοποιηθεί» στα κράτη και κρατίδια της Ιταλίας, είχαν παραμείνει σε παρατεκτονικές οργανώσεις όπως οι Guelfi, Eletti, Adelphi, Εξοχοι τέλειοι Διδάσκαλοι, ή άλλες λιγότερο σημαντικές. Σε μία αναφορά του 1817, η Ποντιφική αστυνομία, ανέφερε ότι έπεσε πάνω στους Καρμπονάρους και τους Guelfi που δραστηριοποιούνταν στην Ρώμη, την Περούτζια, το Φέρμο, την Φερράρα και την Μπολώνια. «Οι Καρμπονάροι», έλεγε η αναφορά, «είναι

τρομεροί, και αριθμητικά και για το κουράγιο τους και την τάση τους για πολιτικά εγκλήματα. Οι Guelfi, αντίθετα, είναι λιγότεροι και λιγότερο βίαιοι, αλλά πρέπει κανείς να τους φοβάται περισσότερο, για τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν. Σκοπός τους είναι η ανεξαρτησία της Ιταλίας, και επιδιώκουν να την πραγματοποιήσουν με επαρκή και διορατική προπαγάνδα». (Πηγή: «οι Καρμπονάροι» του Fabietti) Λιγότερο σημαντικά, αλλά πιο αποτελεσματικά ήταν τα έργα των «αγνώστων φιλοσόφων», μία ομάδα που συνδεόταν με μία «άγνωστη» ισχύ, όπως προέκυπτε από την ονομασία τους και που ο σκοπός τους ήταν η προπαγάνδα. Εντοπίζουμε σε αυτούς τους άγνωστους φιλόσοφους [*], τους απεσταλμένους των Εξόχων Διδασκάλων του Μεγάλου Εργου. Επιθυμία τους ήταν η ανεξαρτησία και η ένωση όλων των Ιταλικών κρατιδίων σε ένα ελεύθερο έθνος. [*]

Ονομασία της 9ης τάξης του «Συμβουλίου των Αγνωστων Φιλοσόφων», πρώτη τάξη της «Sciarpe Bianche» της Στοάς «Les amis reunis», της οποίας πρόεδρος ήταν ο Μαρκήσιος Savalette de Lange. Οι «Les amis reunis» ή «Filaleti» είχαν κληρονομήσει το μεγαλύτερο μέρος των αρχείων των «Ιπποτών Τεκτόνων των Elus Cohen του Σύμπαντος» του Martines de Pasqually, Τάγμα του οποίου διετέλεσε Γραμματέας ο Louis Claude de Saint Martin.

Και πράγματι, σύμφωνα με όσα προκύπτουν από ένα ντοκουμέντο του 1867, που υπάρχει στο Αρχείο του Κυρίαρχου Τάγματος των Ιπποτών του Ναού (Supernus Ordo Equester Templi), υπήρξε κάποια επαφή κατά την διάρκεια των πολέμων της ανεξαρτησίας μεταξύ των δύο ομάδων, η πρώτη εκ των οποίων, δηλαδή οι Εξοχοι Διδάσκαλοι του Μεγάλου Εργου [*], συνδέονταν με τον Τύπο Μισραΐμ, κλίμακα της Νάπολης. [*]

«Εξοχος Διδάσκαλος του Μεγάλου Εργου» είναι ο τίτλος του βαθμού 30ο-90ο των ενωμένων Τύπων Μισραΐμ-Μέμφις, 89ο του Μισραΐμ και 89ο του Μέμφις.

Στην ήδη μνημονευθείσα περγαμηνή που υπάρχει στο Αρχείο των ενωμένων Τύπων ΜισραΐμΜέμφις, αναφέρεται, για τον πρώτο Τύπο, στα 1860 μία Στοά του Παλέρμο και μία Στοά της Νάπολης. Στην πρώτη μυήθηκαν πολυάριθμοι Γαριβαλδίνοι (του Garibaldi) Αξιωματικοί, ήδη Τέκτονες μέλη του Τεκτονισμού της Υψηλής Ιταλίας, στην πλειοψηφία των οποίων είχε απονεμηθεί ο βαθμός του Ερμητικού Φιλοσόφου (12ο-17ο των ενωμένων Τύπων ΜισραΐμΜέμφις). Η δεύτερη τέθηκε εν ύπνω για να αποφύγει τα αντίποινα της αστυνομίας των Βουρβόνων μετά την μάχη του Calatafimi. Στην Βενετία ο Τύπος επανεμφανίσθηκε στα 1848 με την διακήρυξη της Ενετικής Δημοκρατίας, αλλά αμέσως τέθηκε εν ύπνω για να επανεμφανισθεί στα 1865, μένοντας ενεργός μέχρι τις 6 Απριλίου του 1867. Στις 20 Απριλίου 1867 η Υπάτη Αρχή του Τύπου, συνερχόμενη στην Βενετία, εξέδωσε το ακόλουθο έγγραφο:


Σελ 40/123



Δόξα στον Παντοδύναμο ΕΜΕΤ (ΑΛΗΘΕΙΑ) Σεβασμός στο Τάγμα ΥΠΑΤΗ ΑΡΧΗ Από την Ανατολή του Υπάτου Μεγάλου Γενικού Συμβουλίου των Εξοχων Μεγάλων Απολύτων Διδασκάλων του Τάγματος του Μισραΐμ και των τεσσάρων σειρών του, του 90ου και τελευταίου βαθμού, που εδρεύει στην κοιλάδα της Laguna Veneta στο ακριβές σημείο του Πολικού Αστέρα 45ο 26’02’’ N. 12ο 20’33’’. Και την 20η ημέρα του ΙVου μήνα του έτους 5863 Αληθούς Φωτός. Προς όλους τους κανονικούς Τέκτονες Χαιρετισμοί σε όλες τις κορυφές του Τριγώνου Σας πληροφορούμε ότι το Υπατο Μεγάλο Γενικό Συμβούλιο του 90ου και τελευταίου βαθμού του Τύπου του Μισραΐμ, Υπάτη Ιταλική και Παγκόσμια Αρχή, αποφάσισε στην γενική και έκτακτη συνεδρίασή του της 19ης ημέρας του ΙVου μήνα του έτους 5863 Αληθούς Φωτός (1867 Χρονολογία Κοινή) να θέσει εν ύπνω στην Ιταλία τον Τύπο στις τέσσερις σειρές του και στις πρώτες 16 τάξεις και 86 βαθμούς, και αυτό μέχρι την στιγμή που η αφύπνιση των πιο πάνω αναφερόμενων τάξεων θα κριθεί επιβεβλημένη και κατάλληλη από την Υπάτη Αρχή και για λογαριασμό της από τον Κυρίαρχο Μεγάλο Συντηρητή της. Γι’αυτό δημιουργείται ένα Τρίγωνο από τρείς Μεγάλους Συντηρητές που είναι οι έξοχοι Αδελφοί Giuseppe Darresio 90ο , Antonio Zecchin 90ο και Luigi della Migna 90ο , έτσι ώστε να προβλέψουν, όταν θα είναι η κατάλληλη στιγμή να περάσουν τις Υπατες εξουσίες συντήρησης του Τάγματος και του Τύπου σε εκείνον τον Αδελφό που θα θεωρήσουν πλέον κατάλληλο για τη συνέχιση της μετάδοσης των εξουσιών προκειμένου να διατηρηθούν αιώνια. Δυνάμει των αποφάσεων αυτών, το Υπατο Μεγάλο Συμβούλιο των Κυρίαρχων Μεγάλων Απόλυτων Διδασκάλων του 90ου και τελευταίου βαθμού του Τύπου του Μισραΐμ (Seu Aegypti) δίδει στους προαναφερόμους Εκλαμπρότατους και Κραταιότατους αδελφούς Giuseppe Darresio, Antonio Zecchin και Luigi della Migna τις πλήρεις ισχείς για την ανάδειξη του Υπάτου Μεγάλου Συντηρητή του Τάγματος και του Τύπου. Εκδόθηκε στην κοιλάδα της Laguna Veneta την ΧΧη ημέρα του ΙVου μήνα του έτους 5863 του Μισραΐμ. Ο Κυρίαρχος Μεγάλος Συντηρητής Giovannni Palesi d’Altamura 33.66.90 Φέρει σφραγίδες Giuseppe Darresio 33.66.90 με βουλοκέρι Antonio Zecchin 33.66.90 Luigi della Migna 33.66.90 Το έγγραφο φέρει στην πίσω όψη του τις υπογραφές των Κυρίαρχων Μεγάλων Συντηρητών που επακολούθησαν από το έτος 1867 μέχρι το 1966. Το πρωτότυπο βρίσκεται στο Αρχείο των Ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις σε βαρύ αλλά διαφανές χαρτί, διαστάσεων 31Χ22 cm με κομμένη την άνω δεξιά γωνία του. Μεταξύ των λέξεων «Δόξα» και «στον Παντοδύναμο», έχει τοποθετηθεί ένα τρίγωνο που περιέχει ένα Jod (‫)י‬. Το κείμενο είναι γραμμένο από δεξιά στα αριστερά. «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 41/123



Με πράξη που ακολούθησε, κατά την πρώτη ημέρα του μηνός Phemenot του έτους Αληθούς Φωτός 5941, ο τότε Κυρίαρχος Μεγάλος Συντηρητής Marco Egidio Allegri 90ο προέβη στην αφύπνιση: «Κατά το έτος 1867 Χ.Κ. το Τάγμα του Ναού, θέτοντας εν ύπνω την Υπάτη Αρχή του

Αιγυπτιακού Τύπου με έδρα την Βενετία, συγκροτούσε τους τρείς Μεγάλους Συντηρητές του ίδιου Τύπου στα πρόσωπα των Εξόχων Αδελφών Giuseppe Darresio 90ο , Antonio Zecchin 90ο και Luigi della Migna 90ο. Από αυτούς οι ισχείς πέρασαν στον Κραταιότατο Κυρίαρχο Μεγάλο Συντηρητή Alberto Francis 90ο ο οποίος τις πέρασε με την σειρά του στον Εξοχο Αδελφό Luigi Bo… 90ο(μέχρι σήμερα άγνωστο το υπόλοιπο όνομα). Από αυτόν οι ισχείς πέρασαν στον Κραταιότατο αδελφό Marco Egidio Allegri που προήχθη “δια βλέμματος” σε Μεγάλο Συντηρητή 90ο. »Σύμφωνα με τα προνόμια αυτά, επωφελούμενος των ισχύων των προβλεπομένων από τα άρθρα 14 και 15 του Συντάγματος (κεφ.3, παρ. Ι), την 1η ημέρα του μηνός Phemenot του έτους Αληθούς Φωτός 5941, εμείς, ο Marco Egidio Allegri, 33ο του Σκωτικού Τύπου, 33.95 του Τύπου του Μέμφις, ισόβιος Μεγάλος Διδάσκαλος του Τάγματος του Μισραΐμ και Κυρίαρχος Μεγάλος Συντηρητής, αποφασίσαμε την αφύπνισή του και την ανοικοδόμηση του Κυρίαρχου Συμβουλίου του 90ου και τελευταίου βαθμού, ως Υπάτη Αρχή του Τάγματος και του Τύπου, εγκαθιστώντας την ένωση με τον Τύπο Μέμφις και προσκαλώντας του Διακεκριμένους και διαπρεπείς Αδελφούς να λάβουν μέρος» Ακολουθούν τα ονόματα 11 προσώπων [*]. [*]

Από την Χρυσή βίβλο του Μυστικού Ναού των Ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις, σελ. 1.

Σύμφωνα με τον Philippe Encausse (γυιό του Gerard Encausse) μία ταυτότητα και ένα Τεκτονικό δίπλωμα είχε απονεμηθεί στον πατέρα του Gerard Encausse (Papus) από ένα όχι καλύτερο Τεκτονικό Τάγμα Μισραΐμ της Ιταλίας (25 Μαρτίου 1907) το οποίο μας κάνει να υποθέσουμε ότι , εκείνη την εποχή, υπήρχαν δύο επονομαζόμενα Τάγματα Μισραΐμ για την Ιταλία που απένειμαν διπλώματα, δεδομένου του ότι ένα τέτοιο δίπλωμα απονεμήθηκε στον ίδιο τον Papus σε λιγότερο από ένα μήνα μετά (18 Απριλίου 1907), από μία επονομαζόμενη Υπατη Αρχή του Ανατολικού Τεκτονικού Τάγματος του Μισραΐμ για την Ιταλία [*]. [*]Κατά πάσα πιθανότητα επρόκειτο για προσπάθειες αφύπνισης του Τύπου από πρόσωπα, ίσως καλής πίστης, όμως χωρίς καμμία αρμόδια εξουσία για να το πράξουν και χωρίς καμμία πιστοποίηση.

Ένας ανασχηματισμένος Τύπος Μισραΐμ «αφυπνίσθηκε» (κανείς δεν ξέρει με ποιά εξουσία) στην Νάπολη, γύρω στα 1880, από τον Giovan Battista Pessina που τον ένωσε μετά με έναν μετασχηματισμένο Τύπο Μέμφις. Σχετικά με αυτό, θα έχουμε την ευκαιρία να αναφερθούμε πιο κάτω. Σε ό,τι αφορά την Γαλλία, ο Τύπος Μισραΐμ, μετά τον θάνατο των Bédarride, σύρθηκε (πάντα σε πόλεμο από την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (GOdF) και την Μεγάλη Στοά της Γαλλίας)

μέχρι που πρακτικά αναγκάσθηκε να καταθέσει τα όπλα. Ενα μόνον επεισόδιο ανεξαρτησίας παρουσιάσθηκε, που οφείλεται σε μία ομάδα που ακόμη αντιστέκεται (Σ.τ.Μ.: το βιβλίο γράφτηκε το 1975) στις πιέσεις της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, η οποία ομάδα παρ’ότι αριθμητικά ασήμαντη (λογικό, αφού οι άνθρωποι της επιθυμίας είναι ελάχιστοι) ακολούθησε την αρχαία Τεκτονική παράδοση και επομένως την αναζήτηση των «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 42/123



νόμων της φύσης και τις σχέσεις τους με τους ανθρώπους και το θείο πεδίο. Αυτό έγινε στην Γαλλία μετά την πραγματοποιηθείσα απόσχιση, στο τέλος του τρέχοντος αιώνα, στον Τύπο Μισραΐμ μεταξύ του Αδελφού Jules Osselin και των αποστατών της επονομαζόμενης Μεγάλης Μισραϊμιτικής Στοάς, συνδεόμενης με τον Αδελφό Thomas και της οποίας Μεγάλος Γραμματέας υπήρξε ο δόκτωρ Henri Chailloux, συγγραφέας του φημισμένου κειμένου που απαρνιόταν τον Κυρίαρχο Κτίστη των Κόσμων (βλέπε Μέρος 1ο Κεφ. Ι: «Ο Τύπος Μισραΐμ στην Γαλλία»). Οι διάδοχοι του Jules Osselin, ακολουθούσαν ακόμη τον Τύπο τους πριν τον τελευταίο πόλεμο στην Μητέρα Στοά «Arc en ciel» (Σ.τ.Μ.: Ουράνιο Τόξο), δοξασμένο όνομα της πρώτης Συνόδου που ιδρύθηκε στην Γαλλία από τους Αδελφούς Bédarride. Μερικοί υψηλοί βαθμοί αυτής της Στοάς, η οποία αποσχίσθηκε κατά την διάρκεια του πολέμου και της Γερμανικής κατοχής, υποστήριξαν την πρωτοβουλία (βλέπε έκδοση: «La Chaîne d’union» σελίδα 541) του καθηγητή Jean Henry Probst-Biraben [*], σχολαστικού ορθόδοξου και παραδοσιακού Τέκτονα ο οποίος στις 31 Δεκεμβρίου 1956, αφύπνισε τον Τύπο αναμένοντας την επαναξιολόγηση του βασιλείου ή κλίμακας της Νάπολης. [*]

Jean Henry Probst-Biraben: Διδάκτωρ κλασσικών σπουδών, επίτιμος καθηγητής. Στο διάταγμα αφύπνισης του Μισραΐμ του 1956, είχε χαρακτηρισθεί ως: «Jean Henry Probst dit Probst-Biraben, μέλος του Διεθνούς Υπάτου Συμβουλίου των ενωμένων Ανατολικών Τεκτονικών Τύπων Μέμφις-Μισραΐμ 33ο 66ο 90ο και 97ο των ενωμένων Τύπων». Το 1929 είχε συνεργασθεί με το «Le voile d'isis», ή «το πέπλο της Ισιδας» και το 1936 με το «Revue de Folklore» ή «Επιθεώρηση της Λαογραφίας», και το 1939-40 με το «Mercure de France» ή «Ερμής της Γαλλίας». Μάλλον ήταν «Ανώτερος Αγνωστος» του Μαρτινιστικού Τάγματος και μέλος διαφόρων κλειστών Εσωτερικών οργανώσεων. Δημοσίευσε στο περιοδικό «Cahiers Astrologiques» ή «Αστρολογικές σημειώσεις» τα έργα: «Το μυστήριο των Ναϊτών» το 1947, και «Rabelais et les secrets de Pantagruels» το 1949. Σημειώνουμε ότι ο Jean Henry Probst-Biraben υπήρξε ένας εκ των υπογραφόντων, το 1934, στις Βρυξέλλες, την ιδρυτική πράξη της F.U.D.O.S.I. (Federatio Universalis Dirigens Ordines Societatesque Initiationis δηλ. Παγκόσμια Oμοσπονδία Μυητικών Οργανώσεων) της οποίας Ισόβιος Αυτοκράτωρ διετέλεσε ο Spencer Lewis F.R.C. Στο περιοδικό «La Chaîne d’union» (Σ.τ.Μ.: «η ενωτική άλυσος»), τον Ιανουάριο του 1959, στην

σελίδα 231 αναγραφόταν ότι : «το Τάγμα ακολουθεί τις γραμμές του μυητικού και παραδοσιακού Τεκτονισμού... η ύπαρξή του αρκεί για να διαβεβαιωθεί ο κόσμος για την διατήρηση ενός αρχαϊκού μηνύματος πίστης, εμπιστοσύνης και ελπίδας για τον μέλλον του Ανθρώπου».

Λέγεται ότι ο Jean Henry Probst-Biraben, το 1947 είχε αφυπνίσει και τον Τύπο Μέμφις, για τον οποίο θα μιλήσουμε πιο κάτω. Τύπος ο οποίος είχε ενωθεί με τον Μισραΐμ το 1959 (κλίμακα της Νάπολης) άγνωστο με ποίου την πρωτοβουλία, δεδομένου του ότι ο αφυπνιστής των δύο Τύπων ήταν ήδη νεκρός κατά την αξιοσέβαστη ηλικία των 92 ετών, στα τέλη του 1957... Καταλήγοντας, όσον αφορά αυτό το μοναδικό γεγονός αντίστασης μπροστά στην αδιαλλαξία της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, από την ορθόδοξη εκείνη ομάδα του Μισραΐμ (έτσι θα

πρέπει να ονομάζεται οποιαδήποτε ομάδα ακολουθεί τα Arcana Arcanorum ή κλίμακα της «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 43/123



Νάπολης) πρέπει να αποσαφηνίσουμε ότι το αφυπνισμένο Τάγμα του Jean Henry Probst-

Biraben στα 1956, είναι ακόμη ενεργό ακόμη σήμερα (Σ.τ.Μ.: το βιβλίο γράφτηκε το 1975) ως Τύπος Μισραΐμ ή της Αιγύπτου, ιδιαιτέρως στο Βέλγιο, ακόμη και εάν ο Μεγάλος Γενικός Ιεροφάντης είναι ένας Ιταλός, ο οποίος εξαιτίας της Τεκτονικής και βιολογικής του ηλικίας, εξαιτίας της σοφίας του, και εφόσον ήταν ο αρχαιότερος σε βαθμό και ηλικία μεταξύ των αποτελούντων το Υπατο Μεγάλο Μισραϊμιτικό Συμβούλιο μετά τον θάνατο του διαδόχου του Jean Henry Probst-Biraben, κλήθηκε, με ομόφωνη ψήφο, να τον αντικαταστήσει, όντας επιπλέον ο πιο υψηλός αξιωματούχος του ονομαζόμενου Υπάτου Μεγάλου Συμβουλίου.


Σελ 44/123



Μέρος 2ο Ο Αχραίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος Μέμφις -ΙΟ Etienne Marconis de Négre και ο Τύπος Μέμφις Ο γνωστός Jean Marie Ragon, στον οποίο σχεδόν όλοι αναφέρονταν χωρίς να ενδιαφερθούν για άλλα πράγματα, στο έργο του «Tuileur Général» («Γενικός Κεραμιστής» ή «το εγχειρίδιο της μύησης»), και στην σελίδα 309 και επόμενες, αποτελειώνει τον Τύπο Μέμφις μέσα σε 20 γραμμές παρουσίασης, με τον κατάλογο των 7 σειρών του και των 92 βαθμών, μετά άλλες τριάντα γραμμές αφιερωμένες στα διάσημα και άλλες ασήμαντες λεπτομέρειες, και με μία αναπαραγωγή ενός τύπου διπλώματος, και το ακόλουθο σχόλιο: «πώς βρίσκονται, στα μισά του δέκατου ένατου αιώνα, χέρια τόσο θαρραλέα που υπογράφουν παρόμοια πράγματα». Χωρίς να κρατήσουμε εχθρική στάση προς τον ιδρυτή της Στοάς των «Trinosophes» Jean Marie Ragon, ο οποίος, τέτοια μικρής σοβαρότητας κείμενα είχε υπογράψει πολυάριθμα όπως είδαμε, θα πρέπει να αναφερθούμε άμεσα, στο γεγονός ότι ο Τύπος Μέμφις, είχε κατά την εμφάνισή του μία σημαντική επιτυχία, ακόμη και εάν δεν διήρκεσε πολύ, και που ακόμη και σήμερα έχει τους θιασώτες του, όχι πολλούς αλλά εκλεκτούς, και κάποιας ποιότητας τέλος πάντων, όπως εξάλλου είχε προβλέψει ο δημιουργός του όταν δήλωνε ξεκάθαρα τις ακόλουθες αρχές: «Ο Τεκτονικός Τύπος Μέμφις, είναι ο διάδοχος των μυστηρίων της αρχαιότητας΄εκπαιδεύει

τους ανθρώπους να αποδίδουν τιμές στο θείο΄ τα δόγματά του στηρίζονται στις αρχές της ανθρωπότητας΄ αποστολή του είναι η μελέτη της σοφίας που χρησιμεύει για την διάκριση της αλήθειας΄ είναι το ευεργετικό χάραμα της ανάπτυξης του δικαίου και της νοημοσύνης΄ είναι ο σεβασμός των προτερημάτων της ανθρώπινης καρδιάς και η καταδίκη των ελαττωμάτων της΄ είναι, τέλος, η ηχώ της ευλαβικής ανοχής, η ένωση όλων των πεποιθήσεων, ο σύνδεσμος μεταξύ όλων των ανθρώπων, το σύμβολο των τερπνών οπτασιών της ελπίδας που καθοδηγεί την πίστη στον Θεό που σώζει, και στην αγαθοεργία που φέρνει ευλογία».

Etienne Marconis de Négre. «Le Sanctuaire de Memphis», (Σ.τ.Μ.: «Το Θυσιαστήριο της Μέμφιδας»). Paris 1849.

Ακόμη και αυτός ο συγγραφέας, (ο Etienne Marconis de Négre) γυιός ενός Ιταλού αξιωματικού του Ναπολεόντειου στρατού της Αιγύπτου, αντί να ακολουθήσει το μάθημα της μετριοπάθειας και της αλήθειας που δόθηκε σε όλους τους δημιουργούς των Τύπων, περισσότερο ή λιγότερο σημαντικών και που, λίγο πολύ, πάτησαν πόδι σε Ευρώπη και Αμερική από τον Savalette de Lange (βλ.: Εισαγωγή), αισθάνθηκε την ανάγκη να δώσει μία αρχοντική καταγωγή στον Τύπο που είχε επεξεργασθεί και επεκτείνει επάνω στους βαθμούς μιάς Στοάς δημιουργημένης από τον πατέρα του κατά την επιστροφή του από την Αίγυπτο. Σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις του, ο Τύπος προήρχετο κατευθείαν από την Παλαιστίνη, και είχε ως δημιουργούς του τους Ναΐτες. Οι πηγές του, όμως, ήσαν ακόμη πιο αριστοκρατικές. Ο Απόστολος Ευαγγελιστής Μάρκος είχε προσηλυτίσει στον Χριστιανισμό της Αλεξάνδρειας της


Σελ 45/123



Αιγύπτου, έναν ιερέα του δόγματος του Σέραπι, ονόματι Ormus. Αυτός, αφού προσηλύτισε έξι φίλους του, δημιούργησε στην Αίγυπτο την μυητική κοινότητα των Σοφών του Φωτός μυώντας στα μυστήριά της μερικούς προσκυνητές Εσσαίους των οποίων οι απόγονοι μετέδωσαν με την σειρά τους μέρος των μυστηρίων στους Ιππότες της Παλαιστίνης μέσω των οποίων η παράδοση πέρασε στην Ευρώπη, την Ουπσάλα και μετά την Σκωτία όπου μεταδόθηκε με την σύσταση ενός Ανατολικού Τεκτονισμού. Από αυτόν προήλθε ο Τύπος Μέμφις και ο βαθμός του Εξοχου Διδάσκαλου του Φωτός που είναι επίσης ο τίτλος του Πρίγκηπα Πατριάρχη που προεδρεύει στον Μυστικό Ναό του Τύπου [*]. [*]

Αυτά τα γεγονότα έχουν μεταδοθεί από τους 1] Jean Bricaud: «Notes Historiques sur le Rite Ancien et Primitif de Memphis-Misraim», (Paris 1933), 2] Reginald Gambier Mac Bean: «Notes on the A. and P. Oriental Rite of Memphis», (Palermo 1923) και 3] Arthur Waite: «A new Encyclopaedia of Freemasonry», τόμος ΙΙ, (River London 1921). Ο Soro, στο βιβλίο του «Το μεγάλο βιβλίο της Φύσης» (εκδόσεις ΑΤANOR, Ρώμη) στην σελίδα

173, βεβαιώνει αντίθετα ότι ο Μέμφις-Μισραΐμ «δημιουργήθηκε από τους Ροδόσταυρους του Ιταλικού κλάδου». Ισως ο Soro, παρεξήγησε όσα λέει ο Ragon στο «Tuileur Général» σελ. 309, ότι «ο Τύπος Μέμφις αναγνωρίζει ως απευθείας δημιουργούς του, τους Ιππότες της Παλαιστίνης, ή αδελφούς Ροδόσταυρους της Ανατολής».

Etienne Marconis de Négre Όμως, είναι προφανές ότι αυτό το συμπέρασμα, όπως και άλλα, από αρκετούς άλλους συγγραφείς δεν έχει καμμία βάση, όπως δεν έχουν βάση όσα βεβαιώνει ο δημιουργός του Τύπου για να το διακοσμήσει με μία αξίωση αρχαιότητας. Στην πραγματικότητα ο Τύπος Μέμφις, εμφανισθείς στην Γαλλία το 1839, προήλθε σε μεγάλο μέρος από τον Σκωτικό Τύπο και από τον Τύπο Μισραΐμ, καθώς κατά ένα μικρότερο μέρος, όμως βασικό, από την Στοά των οπαδών της Μέμφιδας του Montauban (πόλη της Νότιας Γαλλίας) που ορισμένοι συγγραφείς, άγνωστο με πόση ακρίβεια, την ήθελαν κληρονόμο των Filadelfi di Narbona [*], μέσω μιας σπάνιας σημείωσης, καθώς και από την (για πολύ λίγο «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 46/123



διαρκείσα) Μεγάλη Στοά των Filadelfi της Αιγύπτου που αναδύθηκε στα 1789. Γνωρίζουμε με

βεβαιότητα ότι η Στοά του Montauban δημιουργήθηκε από τον πατέρα του Etienne Marconis de Négre στα τέλη του 1814. [*]

Πρόκειται για ένα Τεκτονικό σύστημα που αναδύθηκε στα 1780, και που χωρίζεται σε τρείς τάξεις από τις οποίες οι δύο πρώτες περιελάμβαναν 17 βαθμούς και η τρίτη, τρείς Συνόδους ή Περιστύλια στα οποία γινόταν μελέτη των διαφόρων κλάδων των απόκρυφων επιστημών.

Ο Τύπος Μέμφις, αποτελούμενος στην αυθεντικότητά του από 91 βαθμούς, οι οποίοι μετά έγιναν 92, και πολύ αργότερα 95, χωρίζεται σε τρείς σειρές, η 1η των οποίων, από τον 1ο μέχρι τον 34ο είναι αφιερωμένη στην ηθική διδασκαλία, η 2η από τον 35ο μέχρι τον 68ο στην μελέτη των φυσικών επιστημών και στην φιλοσοφία της Ιστορίας. Η 3η από τον 69ο μέχρι τον 95ο ασχολείται με την υψηλή φιλοσοφία, μελετά τους θρησκευτικούς μύθους των διαφόρων εποχών και δέχεται τις πιο τολμηρές θεοσοφικές μελέτες. (βλ. Etienne Marconis de Négre. «Le Sanctuaire de Memphis», δηλ. «Το Θυσιαστήριο της Μέμφιδας». Paris 1849.) Εμπιστευόμενοι, πάντοτε τον Etienne Marconis de Négre, μοναδική πηγή από πρώτο χέρι ως δημιουργός, ή τουλάχιστον διαμορφωτής του προηγουμένου Τύπου (ή καλύτερα των υψηλών βαθμών της Στοάς του Montauban) των οπαδών του Μέμφις, και προπαγανδιστής του, οι 92 αυθεντικοί βαθμοί, όπως προκύπτουν από το «Le Sanctuaire de Memphis» είναι οι ακόλουθοι: 1ο Μαθητής 2ο Εταίρος 3ο Διδάσκαλος 1η Σειρά – 1η Τάξη 4ο Απόρρητος Διδάσκαλος 5ο Τέλειος Διδάσκαλος (ή Αρχιτέκτονας) 6ο Απόκρυφος Γραμματέας 7ο Πρωθιερέας και Δικαστής 8ο Επόπτης των Οικοδομών 9ο Εκλεκτός των εννέα 10ο Εκλεκτός των δέκα πέντε 11ο Έξοχος Εκλεκτός Ιππότης 12ο Μέγας Διδάσκαλος Αρχιτέκτονας 13ο Βασιλική Αψίδα 2η Τάξη 14ο Ιππότης του Ιερού Θόλου 15ο Ιππότης της Ανατολής ή του Ξίφους 16ο Πρίγκιπας της Ιερουσαλήμ 17ο Ιππότης Ανατολής και Δύσεως 18ο Έξοχος Πρίγκιπας R+C 19ο Πρίγκιπας της Δύσεως 20ο Ιππότης του Ναού της Σοφίας, Σεβάσμιος Διδάσκαλος όλων των Στοών 21ο Έξοχος και Κραταιός Διδάσκαλος της Τεκτονικής Κλείδας 22ο Νοαχίτης Ιππότης (ή Πρώσος Ιππότης) 23ο Πρίγκιπας του Λιβάνου, Βασιλικός πέλεκυς «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 47/123


24ο 25ο 26ο 27ο 28ο 29ο 30ο 31ο 32ο 33ο 34ο 35ο 36ο 37ο 38ο 39ο 40ο 41ο 42ο 43ο 44ο 45ο 46ο 47ο 48ο 49ο 50ο 51ο 52ο 53ο 54ο 55ο 56ο 57ο 58ο 59ο 60ο 61ο 62ο 63ο


Ιππότης Ιππότης Ιππότης Ιππότης

της Σκηνής του Ερυθρού Αετού του Χάλκινου Όφεως της Χάριτος, Ιππότης της Αγίας Πόλεως 3η Τάξη Πρίγκιπας της Σκηνής, Φρουρός της Κιβωτού Ιππότης του Ηλίου Ιππότης του Αγίου Ανδρέα Ένδοξος και Τρομερός Ιππότης Καδώς Μεγάλος Ιεροεξεταστής Ταξιάρχης Πρίγκιπας του Βασιλικού Μυστικού Ιππότης Μεγάλος Επιθεωρητής 2η Σειρά – 4η Τάξη Μεγάλος Ταξιάρχης του Ναού Ιππότης Φιλαλήθης Πρύτανης των Ουρανίων Σφαιρών Σοφός Σιβαΐτης Πρίγκιπας του Ζωδιακού Έξοχος Ερμητικός Φιλόσοφος Ιππότης των Επτά Αστέρων Ιππότης του Ουρανίου Τόξου Ύπατος Ταξιάρχης των Άστρων Έξοχος Ποντίφικας της Ίσιδας Βασιλέας Ποιμένας Πρίγκιπας του Ιερού Λόφου Σοφός των Πυραμίδων 5η Τάξη Φιλόσοφος της Σαμοθράκης Τιτάνας του Καυκάσου Παιδίο της Χρυσής Λύρας Ιππότης του αληθινού Φοίνικα Έξοχος Άγημα Ιππότης της Σφίγγας Προσφιλής Ποντίφικας του Πελεκάνου Έξοχος Σοφός του Λαβυρίνθου Μεγάλος Ιερέας της Καδμείας Μεγάλος Μάγος Πρίγκιπας Βραχμάνος Ποντίφικας της Ωγυγίας Σκανδιναβός Ιππότης Ιππότης της Αλήθειας 6η Τάξη Σοφός της Ηλιούπολης Ποντίφικας του Μίθρα


Σελ 48/123


64ο 65ο 66ο 67ο 68ο 69ο 70ο 71ο 72ο 73ο 74ο 75ο


Μυστικός Φρουρός του Θυσιαστηρίου Πρίγκιπας Εραστής της Αλήθειας Έξοχος Καβί Σοφότατος Μούνι Έξοχος Αρχιτέκτονας του Μυστηριώδους Πύργου 3η Σειρά Έξοχος Πρίγκιπας του Ιερού Παραπετάσματος Ερμηνευτής των Ιερογλυφικών Ορφικός Πρύτανης Φρουρός των Τριών Πυρών Κουστωδός του Αμετάδοτου Ονόματος Ύπατος Διδάσκαλος της Σοφίας Έξοχος Οιδίπους των Μεγάλων Μυστικών 7η Τάξη Ποιμένας Εραστής της Όασης των Μυστηρίων Έξοχος Διδάσκαλος της Σλόκα Πρύτανης του Ιερού Πυρός Πρύτανης των Ιερών Βεδδών Ιππότης του Χρυσόμαλλου Δέρατος Ιππότης του Φωτεινού Τριγώνου Ιππότης του Τρομερού Shaddai Ιππότης Θεόσοφος Ύπατος Μεγάλος Επιθεωρητής Μεγάλος Υπερασπιστής του Τύπου Έξοχος Διδάσκαλος του Φωτός (του Φωτεινού Δακτυλίου) Μεγάλος Γενικός Ρυθμιστής του Τάγματος Έξοχος Ποντίφικας του Τεκτονισμού Έξοχος Διδάσκαλος του Μεγάλου Έργου Κυρίαρχος Ποντίφηξ της Μέμφιδας Εξοχος Ιππότης του Kneph Κυρίαρχος Ποντίφικας των Μάγων

76ο 77ο 78ο 79ο 80ο 81ο 82ο 83ο 84ο 85ο 86ο 87ο 88ο 89ο 90ο 91ο 92ο Το Τάγμα είχε: - Πέντε Ύπατα συμβούλια: 1. Το Θυσιαστήριο 2. Τον Μυστικό Ναό, Μεγάλη Αυτοκρατορία των Πριγκήπων της Μέμφιδας 3. Το Λειτουργικό Κολέγιο 4. Το Μεγάλο Γενικό Κονσιστόριο των έξοχων Ποντιφήκων του Τεκτονισμού 5. Το Κυρίαρχο Μεγάλο Δικαστήριο των Υπερασπιστών του Τάγματος και του Τύπου - Τρία Ιππότι κά Τάγματα: 1. Το Μεγάλο Αστέρα του Σειρίου 2. Την Λεγεώνα των Ιπποτών της Ελευσίνας 3. Το παράσημο του φοβερού Shaddai - Kαι ένα συμβολικό παράσημο: Του Χρυσόμαλλου Δέρατος.


Σελ 49/123



Είναι προφανής η προσπάθεια των δημιουργών του Τύπου να δυσκολέψει τους Σκωτσέζους και να υποβαθμίσει τους Μισραϊμίτες, συλλέγοντας σε ένα νέο σύστημα , που θα παρουσίαζε κάτι καινούργιο και θα εντυπωσίαζε (όπως για παράδειγμα οι τίτλοι του Σοφού Σίβα,

Πρίγκηπα Βραχμάνου, Μεγάλου Ιερέα της Καδμείας κλπ. οι οποίοι δεν είχαν εμφανισθεί πριν και ήσαν σχεδόν άγνωστοι στις Τεκτονικές ονοματολογίες) όλους ή σχεδόν όλους τους

υψηλούς βαθμούς που είχαν διασκορπισθεί στην Γαλλία και αλλού, πριν και μετά την επανάσταση, ποντάροντας ακόμη και στην ομάδα των επτά βαθμών όπως αυτοί ονομαζόντουσαν στην Αίγυπτο (Ποντίφηξ της Ισιδας, Σοφός των Πυραμίδων, Ιππότης της

Σφίγγας, Ερμηνευτής των Ιερογλυφικών, Σοφός της Ηλιούπολης, Ιππότης του Κνέφ και Ποντίφηξ της Μέμφιδας). Bαθμοί, προερχόμενοι από τους οπαδούς του Μέμφις του Montauban, οι οποίοι, κατά πάσα πιθανότητα, (με τις ενδεδειγμένες βελτιώσεις και αναγκαίες προσαρμογές που οφείλονταν σε εκείνον ο οποίος ευρισκόμενος στην Αίγυπτο, βρήκε τρόπο να ανασύρει διδασκαλίες από την όψη των μνημείων, τάφων, ειδώλων κλπ.) προήρχοντο από τρείς βαθμούς «Αιγυπτιακούς» του Τάγματος των Αρχιτεκτόνων της Αφρικής, που αναδύθηκε στην Γερμανία στα 1767 ή 1768 (4ο = μαθητής των Αιγυπτιακών μυστικών, 5ο = μυημένος των Αιγυπτιακών μυστικών, 6ο = διδάσκαλος των Αιγυπτιακών μυστικών), το οποίο όμως είχε περιορισμένη διάρκεια ζωής και φήμης.

Είναι αναγκαίο να ρίξουμε μια ματιά στην ονοματολογία του Τύπου Μέμφις για να αντιληφθούμε ότι οι πρώτοι 34 βαθμοί (1η σειρά, 1η, 2η, και 3η τάξη) με το διπλότυπο του Ιππότη της Σκηνής και τον Πρίγκηπα της Σκηνής, αντιστοιχούν ακριβώς, με ελάχιστη διαφορά στους τίτλους και την θέση τους, με τους 33 βαθμούς του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, ο οποίος ήταν ήδη σε ακμή το 1804, και του οποίου 25 βαθμοί, και συγκεκριμένα εκείνοι του Τύπου Τελειοποιήσεως του Ερεδώμ της Μεγάλης Ανατολής των Αυτοκρατόρων Ανατολής και Δύσεως, ο οποίος αναδύθηκε στην Γαλλία κατά την περίφημη σύνοδο του Clermont, χρησίμευσαν στον Stefano Morin και τους επιγόνους του στην Αμερική, για να δημιουργήσουν το πρώτο Υπατο Συμβούλιο των 33 στην Charlestown. Μία άλλη οπτική ματιά στην σειρά των βαθμών αποδεικνύει την παραλίγο πλήρη προσάρτηση στην 4η τάξη, των επονομαζόμενων αστρολογικών βαθμών, οι οποίοι υπήρχαν ήδη στις Γαλλικές Στοές πριν την επανάσταση (Πρύτανης των Oυρανίων Σφαιρών, Πρίγκηψ του

Ζωδιακού, Ιππότης των επτά άστρων, Ιππότης του Ουράνιου Τόξου [Ίρις], Υπατος Ταξιάρχης των Αστρων) και στην 5η τάξη, εναλλακτικά προς τους νέους βαθμούς, εκείνων των βαθμών που προερχόντουσαν από την Μητέρα Στοά της Μασσαλίας (Ιππότης του Φοίνικα, της Σφίγγας, του Πελεκάνου, Σκανδιναβός Ιππότης) καθώς και δύο βαθμών «της Αλήθειας» (Ιππότης και Πρίγκηψ) που προερχόντουσαν από τον 29ο βαθμό του Αρχέγονου Τύπου της Namur που δημιουργήθηκε στα 1770. Στην συνέχεια, ενώ στην θέση των οκτώ ισραηλιτικών βαθμών (του Μισραΐμ) των αδελφών Bédarride (από τον 69ο, Ιππότη της Ranuka, μέχρι τον 76ο, Μέγας Πρίγκηψ Hasid), διαβαθμίσθηκαν άλλοι τόσοι βαθμοί, μερικοί των οποίων γνωστοί (Φρουρός των τριών πυρών, Κουστωδός του αμετάδοτου ονόματος και Διδάσκαλος της Σοφίας) και άλλοι νεοσύστατοι, από τον 78ο έως τον 89ο πλην της εισδοχής του Πρύτανη των Ιερών Βεδδών και του Ιππότη του Χρυσόμαλλου δέρατος, ο Τύπος Μέμφις επαναλαμβάνει σχεδόν κατά γράμμα την ονοματολογία του Μισραΐμ στην Τρίτη του σειρά (τελευταίες 3 τάξεις).


Σελ 50/123



Είναι προφανές, ότι ένας Τύπος αυτού του είδους, μετά την αρχική του επιτυχία, την οφειλόμενη περισσότερο στην περιέργεια παρά στην αληθινή επιθυμία μάθησης, πέρασε δύσκολες μέρες, ειδικά στον τόπο όπου γεννήθηκε. Πράγματι, απ’ό,τι φαίνεται, ακόμη και εάν δεν είναι αποδεδειγμένο, ο Τύπος Μέμφις, απορροφήθηκε στην Γαλλία από την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (GOdF) στα 1862, ενώ είχε περισσότερη τύχη στην Ιταλία, ειδικά στο Βασίλειο των δύο Σικελιών [*] και στην λεκάνη της Μεσογείου. [*]

Το Βασίλειο των Δύο Σικελιών, κοινώς γνωστό ως οι Δύο Σικελίες ακόμη και πριν την δημιουργία του επίσημα, ήταν το μεγαλύτερο και πλουσιότερο από τα Ιταλικά κράτη πριν την Ιταλική ενοποίηση.

Μετά το 1862, ο Τύπος Μέμφις καταφεύγει την Γαλλία όπου επανεμφανίζεται ως ΜέμφιςΜισραΐμ, ενώ εμφανίζεται και στην Αγγλία μετά από ενέργειες του John Yarker, και ισχυροποιείται στην Ιταλία και συγκεκριμένα στο Παλέρμο. Από τις Ηνωμένες Πολιτείες, φαίνεται ότι , χάρις σε ένα δίπλωμα της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας (;), ο Τύπος διαδόθηκε στην Νότιο Αμερική. Φαίνεται επίσης ότι , εκτός από ένα μέρος Τυπικών που προήλθαν από βαθμούς του Α.Α.Σκωτικού Τύπου, και από εκείνους του Μισραΐμ, ο Etienne Marconis de Négre και ο E.N.Mouttet, δεν επεξεργάσθηκαν τα Τυπικά όλων των πρόσθετων βαθμών, όπως για παράδειγμα του Σοφού Σιβαΐτη, Βασιλέα Πάστορα, Τιτάνα του Καύκασου, Πρίγκηπα Βραχμάνου κλπ., κάτι το οποίο, σε μία συγκεριμένη στιγμή, αν δεν είχε υποβαθμίσει, θα είχε ασφαλώς διακινδυνεύσει την ανάπτυξη του Τύπου, ο οποίος είχε κατόπιν πολυάριθμες μετατροπές μέσα από τα έργα διαφόρων κανονικών διαδόχων του Etienne Marconis de Négre, αλλά επίσης και ακόμα περισσότερο από αποκαλούμενους Μεγάλους Ιεροφάντες, λίγο ή πολύ Γενικούς, με το επακόλουθο στήριγμα από άλλον Τύπο. Σε μερικές περιπτώσεις, από Τύπους μακροσκοπικά αρνητικούς προς τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό, σε άλλες προς τον Τύπο Μισραΐμ, και δίδοντας, με αυτόν τον τρόπο, χώρο στους διάφορους Τύπους Μέμφις-Μισραΐμ, αλλά και σε μία μόνη περίπτωση στον Τύπο Μισραΐμ-Μέμφις, όπως θα έχουμε την ευκαιρία να αποδείξουμε. Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του Τύπου, ωστόσο, είναι που τον χαρακτηρίζει ορθόδοξο και συνδεδεμένο με την προεπαναστατική Τεκτονική παράδοση. Η υποχρέωση επίκλησης στον Υπέρτατο Κτίστη των Κόσμων κατά το άνοιγμα και κλείσιμο των εργασιών, ακόμη και στους τρείς βαθμούς του Οικουμενικού Τεκτονισμού (Σ.τ.Μ.: με τον όρο Οικουμενικό εννοεί τον Συμβολικό Τεκτονισμό των 3 πρώτων βαθμών). Αυτές οι επικλήσεις, από τις οποίες μεταφέρουμε εκείνη του ανοίγματος του βαθμού του Μαθητή (από το Τυπικό Μαθητή των ενωμένων Τύπων ΜισραΐμΜέμφις του 1945, και το Τυπικό Μαθητή του Τύπου Μέμφις του Παλέρμο 1923), εφαρμόζονται ακόμη στον Τύπο Μισραΐμ-Μέμφις, και απ’ότι προκύπτει, εφαρμοζόταν στον Τύπο Μέμφις, τον εξαρτημένο με την Μεγάλη Ανατολή της Αιγύπτου που είχε Στοές στο Κάϊρο και την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, και που είχε απονείμει διπλώματα στα 1876, όπως θα εξηγήσουμε πιο κάτω, για την αφύπνιση του Μεγάλου Θυσιαστηρίου της Ιταλίας, στο Παλέρμο.


Σελ 51/123



Ιδού αυτή η καταπληκτική επίκληση, όπως μεταφράσθηκε από το Γαλλικό πρωτότυπο της έκδοσης του 1849 στις σελίδες 62 και 63 του βιβλίου «Sanctuaire de Memphis» (Θυσιαστήριο του Μέμφις) του Etienne Marconis de Négre. «Yπέρτατη Iσχύς, που καλείσαι κάτω από διαφορετικά ονόματα και που βασιλεύεις μόνη, παντοδύναμη και αμετάβλητη, Πατέρα της Φύσης, Πηγή του Φωτός, Yπέρτατε Nόμε του Σύμπαντος, σε χαιρετίζουμε. Δέξου, ω Θεέ μου, την προσφορά της Aγάπης μας, του θαυμασμού μας και της Λατρείας μας! Προσκυνούμε τους αιώνιους Nόμους της Σοφίας Σου. Δέησε να κατευθύνεις τις Eργασίες μας, φώτισέ μας με τα Φώτα σου, λύσε το σκότος που κρύβει την Aλήθεια. Eπίτρεψέ μας να διαβλέψουμε κάποιο από τα τέλεια επίπεδα της Σοφίας με την οποία Συ κυβερνάς τους Kόσμους. Έτσι ώστε, καθιστάμενοι ολοένα και πιο άξιοι ενώπιον σου, να εξυμνούμε με ατέλειωτους ύμνους την παγκόσμια αρμονία που η παρουσία σου χαράζει στην Φύση». Αυτή η καταπληκτική επίκληση, θυμίζει εκείνη που έκαναν οι ορθόδοξοι Μισραϊμίτες στο τέλος των εργασιών τους: «Υπέρτατε Κτίστη των Κόσμων, πηγή όλων των υπεροχών και όλων των αρετών, Πνεύμα του σύμπαντος που Εσύ συμπληρώνεις με τις δόξες και τις ευεργεσίες Σου, λατρεύουμε την Υπέρτατη Μεγαλειότητά Σου και υποκλινόμαστε μπροστά στην άπειρη Σοφία Σου που δημιούργησε και συντηρεί τα πάντα. Δέησε να συλλέξεις τις επικλήσεις και την δωρεά της αγάπης μας. Ευλόγησε τις εργασίες μας έως ότου συμμορφωθούν με τον νόμο Σου. Φώτισέ τες με το θείο φώς Σου έτσι ώστε να μην έχουν άλλο σκοπό παρά την Δόξα του ονόματός Σου, την ευημερία του Τάγματος και το καλό της ανθρωπότητας. Ένωσε τους ανθρώπους που το συμφέρον και οι προκαταλήψεις χωρίζουν. Αφαίρεσε το πέπλο του λάθους που καλύπτει τα μάτια τους. Έτσι ώστε, το ανθρώπινο γένος, καθοδηγούμενο από την Φιλοσοφία στην Αλήθεια, να παρουσιαστεί εμπρός Σου ως ένα γένος αδελφών που θα Σου προσφέρει πάντοτε ένα καθαρό και αντάξιό Σου θυμίαμα». Από το βιβλίο του Marc Bédarride: «De l’Ordre Maçonnique de Misraim» (Σ.τ.Μ.: «περί του Τύπου Μισραΐμ») ΙΙ τόμος, σελίδα 419. Εκδοση 1845

Είναι προφανής η συγγένεια με την ρήση του «Τάγματος του Ναού»: «Non Nobis Domine, Non Nobis, Sed Nomimi Tuo Da Gloriam» (Σ.τ.Μ.: Όχι σ΄ εμάς Κύριε, όχι σ΄ εμάς, αλλά στ΄ Όνομά Σου πρόσφερε τη δόξα), η οποία εξάλλου είναι χαρακτηριστικό του ανοίγματος των εργασιών όλων των Τεκτονικών Ταγμάτων που δεν απαρνήθηκαν την πασίγνωστη επίκληση στον Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος («Σε Δόξα του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος») με την οποία άνοιγαν πάντοτε οι εργασίες.


Σελ 52/123



-ΙΙOι Πυραμίδες της Menfi

(Menfi: Πόλη της Δυτικής Σικελίας) Εάν μέχρι τώρα η όλη εξιστόρηση φαινόταν αρκετά απλή, με την επικύρωση όχι μόνο των βαθμών, αλλά και της ιεραρχικής κλίμακας και την διαμόρφωση του Τάγματος που διαδόθηκε από τον Etienne Marconis de Négre, η διάκριση μεταξύ του Τύπου Μέμφις και του Τύπου Μισραΐμ, θα είναι ακόμα πιο δύσκολη. Οι δύο Τύποι, σε μία διαδικασία εκφυλισμού, ιδιαιτέρως από αξιωματούχους προσκείμενους σε τάγματα πολυάριθμα και συγκεκριμένα στον Σκωτικό Τύπο, (ο οποίος αναμφισβήτητα ήταν η βάση των υψηλών βαθμών των διαφόρων Τεκτονισμών) μπερδεύονταν όλο και περισσότερο μέχρι που βρέθηκαν ενωμένοι σε ένα νοθογενές σώμα, χωρίς να μπορέσει κανείς ποτέ να μάθει από ποιόν [*], το οποίο σώμα, αναμεμειγμένο με έναν Αρχαίο και Αρχέγονο Τύπο του Swedenborg, βρήκε αποδοχή για αρκετές δεκαετίες με το όνομα Αρχαίος και Αρχέγονος Τύπος. Αυτός ο Τύπος απονέμοντας διπλώματα αναγνώρισης, προκάλεσε την αναγνώριση και ακόμα την ανάδυση άλλων Τεκτονικών οργανώσεων «Αρχαίων και Αρχέγονων». [*]

Εκτός από το 1945, όπου ο κάτοχος κανονικών δικαιωμάτων για την αφύπνιση του καθενός τους, αφού τους αφύπνισε ξεχωριστά, τους ένωσε δημιουργώντας τον Αρχαίο και Αρχέγονο Ανατολικό Τύπο Μισραΐμ και Μέμφις. (Σ.τ.Μ.: Εννοεί τον Marco Egidio Allegri).

Σύμφωνα με τον Papus (Δόκτωρ Gerard Encausse), όπως έχει γράψει και ο Soro στο «Μεγάλο βιβλίο της Φύσης» στην σελίδα 23, ο Swedenborg είχε φτιάξει ένα σύστημα 10 βαθμών σε τρείς τάξεις: • 1η (Τεκτονική): Μαθητής, Εταίρος, Διδάσκαλος, • 2η (Ιλλουμινιστική) επονομαζόμενη και τμήμα των Cohen: Μαθητής Cohen, Εταίρος Cohen, Διδάσκαλος Cohen. • 3η (ενεργή ή τάξη των Ροδοσταύρων): Μαθητής Ροδόσταυρος, Ιππότης Ροδόσταυρος, Ροδόσταυρος Πεφωτισμένος. Αυτή η πληροφορία, παρουσιασμένη για πρώτη φορά από τον Papus στο «Μαρτινεζισμός, Βιλλερμοζισμός, Μαρτινισμός και Ελευθεροτεκτονισμός» (Παρίσι 1899, σελίδες 5 & 6) είναι αμφισβητήσιμη. Ωστόσο, κατά την επισώρευση συμπερασμάτων των πηγών του Τεκτονισμού και των Ιλλουμινιστικών Ταγμάτων, δεν προσθέτει τίποτε στις υπάρχουσες πληροφορίες. Το σύστημα, αναδημιουργήθηκε κατόπιν σε τρείς βαθμούς (έναν για κάθε τάξη) το 1783, από τον Μαρκήσιο του Thomé, κάτω από τον τίτλο «Τύπος του Swedenborg». (βλέπε: «To

Eυαγγέλιο του Cagliostro» του Maruzzi, σελίδα 54, τον οποίο ωστόσο, οπως φαίνεται πιθανό, τον εμφανίζει να κατάγεται από τους Illuminati της Αβινιόν).

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ο Τύπος Μέμφις, το 1862, απορροφήθηκε στην Γαλλία από την εκεί Μεγάλη Ανατολή (GOdF), η οποία ουσιαστικά οριστικοποίησε την εξαφάνισή του από την επίσημη συνέλευση του Γαλλικού Τεκτονισμού. Κάποια απομονωμένη ομάδα φαίνεται ότι συνέχισε να εργάζεται, περισσότερο για την εξασφάλιση της συνέχειας του Τύπου, ακόμη και


Σελ 53/123



εάν οι αποτελούντες αυτές τις ομάδες δεν είχαν τους προβλεπόμενους βαθμούς για κάτι τέτοιο. Η συνέχεια, όμως εξασφαλίσθηκε στην Ιταλία, όπου, το 1860, κατά την κατάκτηση του Παλέρμο από τους εθελοντές του Giuseppe Garibaldi, αρκετοί αξιωματικοί του είχαν συμμετάσχει στις εργασίες μιάς Μεμφιτικής Στοάς, καθώς και μιάς Μισραϊμιτικής. Είναι γνωστό ότι ο Giuseppe Garibaldi, ο οποίος είχε τον 33ο βαθμό του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, πριν φύγει από το Quarto για την Marsala, ανακηρύχθηκε επίτιμος Μεγάλος Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής του Παλέρμο, στην οποία ήσαν μέλη και Μεμφίτες και Μισραϊμίτες. Μερικοί συγγραφείς βεβαιώνουν ότι το 1856, το Μεγάλο Θυσιαστήριο του Τύπου Μέμφις για την Γαλλία, εξέδωσε δίπλωμα/χάρτα για την δημιουργία ενός Θυσιαστηρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενός Θυσιαστηρίου, το οποίο δημιουργήθηκε μόνον αρκετά χρόνια αφ’ότου αυτό το δίπλωμα πιστοποιήθηκε από την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (GOdF). Φαίνεται, ωστόσο, ότι η είδηση, η οποία αναφέρεται και σε μία πρόσφατη σημείωση της Μεγάλης Γραμματείας των Ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις (βλ. Επίσημο δελτίο Μαρτινιστικού Τάγματος Νο 5, σελ.16), οφείλεται στον John Yarker [*], σημαντικό εκπρόσωπο διαφόρων Τύπων και Τεκτονικών και παρατεκτονικών οργανώσεων, στην οποία και βασίσθηκε η κανονικότητα του «Sanctuary of

the Ancient and Primitive Rite of Masonry, in and for the United Kingdom of Great Britain and Ireland and its Dependences» (Σ.τ.Μ.: Θυσιαστήριο του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου του Τεκτονισμού του Ενωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας και των εξαρτώμενων χωρών τους), του

οποίου οι κανονισμοί και οι τελετουργίες καθώς και ένα γενικό περίγραμμα του Τύπου, δημοσεύθηκαν το 1875 σε δωδεκάστηλο καναβάτσο 224 σελίδων. [*]

John Yarker: «Santone» (Σ.τ.Μ.: Κοροϊδευτική έκφραση για κάποιον ο οποίος παριστάνει τον άγιο) Συγγραφέας πάνω από δέκα έργων πάνω στον Τεκτονισμό

και τον αποκρυφισμό, μεταξύ των οποίων: «Τυπικά του Αραβικού Τάγματος του Ισμαήλ»... καθώς και ένα μπερδεμένο: «Η Σχολή των Μυστικών» 566 σελίδων και «Ανασκόπηση πηγών και αρχαιότητας της γενικής ιστορίας του Ελευθεροτεκτονισμού και των σχέσεών του με την γενική ιστορία Θεοσοφίας, Επιστήμης και φιλοσοφικών μυστηρίων». Δήλωνε επίτιμος ισόβιος Μέγας Διδάσκαλος του Ιταλικού Φιλοσοφικού Τύπου και Μέγας Κουστωδός της Ελλάδας, Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Στοάς της Κούβας, Σύνδεσμος και Στρατηγός του Ναού της Αγγλίας, 33ο του Α.Α.Σκωτικού Τύπου διαφόρων κρατών, Μέγας Διδάσκαλος του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου του Τεκτονισμού, Μέγας Ιεροφάντης των συνομόσπονδων κρατών 97ο, Μέγας Διδάσκαλος του Τύπου του Swedenborg, επίτιμος 9ο της Ροδοσταυρικής Κοινότητας κλπ κλπ κλπ.

Στην πραγματικότητα το δίπλωμα που εστάλη στον John Yarker από τις ΗΠΑ (ο οποίος υπολόγιζε στην ίδρυση του πιο πάνω Θυσιαστηρίου από το 1872) φέρει ως ημερομηνία την 1η Οκτωβρίου 1875 και είναι υπογεγγραμμένο από τον W.J.B. Mc Leod Moore 33ο 90ο 97ο.

Πρόκειται βεβαίως για τον Τύπο του Swedenborg, τον οποίο όλοι οι Αμερικανοί, Αγγλοι και Γερμανοί εκμεταλλεύθηκαν, δημιουργώντας το αμφιλεγόμενο «Κυρίαρχο Θυσιαστήριο» των «Ενωμένων Τύπων» ανακηρύσσοντας αδελφούς με τον 90ο ή τον 97ο βαθμό. Ο Eduardo Frosini (με τον οποίο θα ασχοληθούμε πιο κάτω) αναφέρει ότι :


Σελ 54/123



«ο Τύπος του Swedenborg αναδιοργανώθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά από

τον Αδελφό Samuele Beswick. Τα ιδρυτικά έγγραφα παρουσιάσθηκαν την 1η οκτωβρίου 1875 (...) και τότε αναγνωρίσθηκε [*] η Κυρίαρχη Μεγάλη Στοά και ο Ναός της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας του Τύπου του Swedenborg». [*]

Ο Eduardo Frosini στο έργο του: «Ιταλικός Τεκτονισμός και μυητική παράδοση» στην σελίδα 220, αναφέρει την φράση «α ν α γ ν ω ρ ί σ θ η κ ε» και όχι «ε γ κ α τ α σ τ ά θ η κ ε», δεδομένου ότι λειτουργούσε ήδη τρία χρόνια πριν ως μη αναγνωρισμένη, αφού είχε δημιουργηθεί άγνωστο κάτω από ποιά έγκριση.

Από ποιόν επομένως είχε ανακηρυχθεί 33ο 90ο 97ο ο Leod Moore; Πώς ακόμη και ο John Yarker υπέγραφε με τον ίδιο βαθμό; Τί κρυβόταν κάτω από τον τίτλο «Αρχαίος και Αρχέγονος»; Τί Τυπικά χρησιμοποιούσαν αυτοί οι Τέκτονες;

Η τεκμηρίωση, με την ευκαιρία, θα πρέπει να αναζητηθεί κυρίως στα έγγραφα που εξέδιδαν. Ο Eduardo Frosini, ο οποίος αφιερώνει στον John Yarker (τον οποίο τον αποκαλεί «αγαπημένο του αδελφό και σεβαστό διδάσκαλο») 61 σελίδες στο βιβλίο του «Ιταλικός Τεκτονισμός και μυητική παράδοση» στην σελίδα 218 γράφει: «ο Αρχαίος και Αρχέγονος

Τύπος που περιλαμβάνει δύο κλάδους, τον Ανατολικό ή Μέμφις και τον Μισραΐμ, Δυτικό ή Τύπο του Swedenborg.......» [*] [*]

Θα ήταν πιο σωστό να γράψει: τρείς κλάδους, αφού ο Μέμφις και ο Μισραΐμ ήσαν δύο διαφορετικοί Τύποι, έστω και σε μεγάλο μέρος ίδιοι.

Πρόκειται, επομένως για ένα νοθογενές κατασκεύασμα, το οποίο (όπως γίνεται αντιληπτό από

την ακόλουθη σημείωση της σελίδας 218 του βιβλίου του Eduardo Frosini: «Υπατο Μεγάλο Συμβούλιο για την Μεγάλη Βρετανία και Ιρλανδία του Αρχαίου και Αρχέγονου Τάγματος Μέμφις και Μισραΐμ - Κυρίαρχο Θυσιαστήριο, και Τύπος του Swedenborg - Μεγάλη Στοά») στους τρείς πρώτους βαθμούς ακολουθούσε τον Swedenborg (Μεγάλη Στοά) και στους υψηλούς βαθμούς τον Μέμφις (ή μήπως τον Μισραΐμ;). Ή και το αντίθετο, δεδομένου του ότι δεν γίνεται αντιληπτό πώς ο Μέμφις και ο Μισραΐμ (δύο ξεχωριστοί Τύποι) έγιναν ένα Τάγμα και μία Μεγάλη Στοά έγινε ένας Τύπος.

Όμως, στην σελίδα 219 του βιβλίου του ο Eduardo Frosini, ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα γράφει: «Ηταν ο Κραταιός και λαμπρός αδελφός Harry J. Seymour, Υπατος Μεγάλος Ταξιάρχης του

Υπάτου Συμβουλίου της Νέας Υόρκης («The Cerneau Sovereign Great Council») που απένειμε το 1872, τον βαθμό 33ο του Σκωτικού Τύπου στον John Yarker, ο οποίος κατόπιν, στις 15 Νοεμβρίου 1872, έγινε επίτιμο μέλος του ίδιου Υπάτου Συμβουλίου και “Ομηρος Φιλίας” (Σ.τ.Μ.: Τεκτονική ορολογία για τους Πρεσβευτές μεταξύ Ταγμάτων). Αξιώματα και ισχείς τα οποία επικυρώθηκαν στα 1880 από τον διάδοχο του Harry J. Seymour, τον αδελφό W.H. Peklam, Υπατο Μεγάλο Ταξιάρχη 33ο. Το 1882 ο John Yarker ονομάσθηκε επίτιμο μέλος του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου του Καναδά, Υπάτου Συμβουλίου το οποίο το 1884, ωθήθηκε να ασχοληθεί με το Τάγμα Μέμφις και Μισραΐμ». Από αυτές τις αποσαφηνίσεις, συνάγεται ότι ο John Yarker δεν ήταν 33ο του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου του Charlestown, αλλά του επονομαζόμενου του Cerneau, πιθανόν κανονικότατου, ο οποίος έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από την Θεοσοφική Εταιρία στην


Σελ 55/123



οποία αναφερθήκαμε ήδη, και προκύπτει επίσης ότι ο 33ο 90ο 97ο που του απονεμήθηκε δεν ήταν ο 33ο 66ο 90ο του Μισραΐμ. (στον Τύπο Μισραΐμ ο 33ο 66ο 90ο ήταν ο βαθμός του Απόλυτου ισόβιου Μεγάλου Διδασκάλου), αλλά αντιθέτως ένα νοθογενές σύστημα τριών βαθμών, άλλων τόσων Τύπων ενωμένων μαζί. Νοθογενές σύστημα το οποίο θα πρέπει να προκαλούσε την επιβολή του ενός Τύπου στους άλλους, όπως τελικώς αποδείχθηκε. Πράγματι, το 1882, κατά το πρότυπο της αντικανονικής και αντιπαραδοσιακής αλλαγής, (χωρίς να γνωρίζουμε και εάν ήταν Τεκτονική) που πραγματοποιήθηκε από τον Giovan Battista Pessina στον ανασχηματισμένο Τύπο Μέμφις [*], ο John Yarker κωδικοποίησε τις μετατροπές στα «Rituals of the Ancient and Primitive Rite – The Rite of Memphis (Σ.τ.Μ.: Τυπικά του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου – Τύπος Μέμφις), ως εξής: • 1η σειρά, Σύνοδος 4 έως 11 • 2η σειρά, Σύγκλητος 12 έως 20 • 3η σειρά, Συμβούλιο 21 έως 30 [*]

Ο ανασχηματισμένος Τύπος Μέμφις, δημιουργήθηκε στην Κατάνια το 1876 από τον Giovan Battista Pessina.

Aυτή η κωδικοποίηση συμπληρώθηκε στα 1903 με το «The laws and Regulations of the Grand mystic Temple – Council General 32ο 94ο under the Costitutions of the Sovereign Sanctuary – Supreme Grand Council of Rites 33ο 95ο (Scottish, Mizraim and Memphis); with a Brief History of the Origin and Progress of High-Grade Masonry» (Σ.τ.Μ.: Νόμοι και Κανονισμοί του Μεγάλου Μυστικού Ναού – Γενικό Συμβούλιο 32ο 94ο υπό το Σύνταγμα του Κυρίαρχου Θυσιαστηρίου – Υπάτου Μεγάλου Συμβουλίου των Τύπων 33ο 95ο [Σκωτικού, Μισραΐμ και Μέμφις]΄ με μία σύντομη ιστορία των πηγών και προόδων του υψηλόβαθμου Τεκτονισμού) που δημοσιεύθηκε στο Manchester.

Σε αυτήν την σειρά Τυπικών ο Τύπος Μισραΐμ αγνοήθηκε τελείως. Θα επανεμφανισθεί ακολούθως μετά την αμοιβαία αναγνώριση Yarker – Pessina το 1880.

Από αυτούς τους πειραματισμούς – που δεν δικαιούνται άλλη ονομασία – προκύπτει ότι ο Τύπος Μέμφις, και κατόπιν ο επονομαζόμενος Μέμφις-Μισραΐμ, απλοποιήθηκαν με την διατήρηση λίγων Σκωτικών Τυπικών, που αντιστοιχούσαν σε βαθμούς του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου στα οποία είχε γίνει μία ελαφρά μετατροπή. Αυτή ήταν η γένεση του επονομαζόμενου Τύπου Μέμφις-Μισραΐμ. Είναι πολύ σημαντική η διαφορά μεταξύ του Μέμφις-Μισραΐμ και του Μισραΐμ-Μέμφις για λόγους που θα αναδυθούν από την εξέταση του θέματος σε βάθος. Στην πραγματικότητα, εάν εξαιρέσει κανείς τους τίτλους και τους αριθμούς που τους ακολουθούν, ο Τύπος Μέμφις-Μισραΐμ είναι ένα αντίγραφο των ακόλουθων βαθμών του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου: • Σκωτικός: 4ο Μυστικός Διδάσκαλος, Μέμφις: Σώφρων Διδάσκαλος, • Σκωτικός: 15ο Ιππότης της Ανατολής, Μέμφις: 8ο 15ο Ιππότης του Ξίφους ή της Ανατολής, • Σκωτικός: 18ο Πρίγκηψ Ροδόσταυρος, Μέμφις: 11ο 18ο Ιππότης Ροδόσταυρος, • Σκωτικός: 30ο Εκλεκτός Ιππότης Καδώς, Μέμφις: 18ο 30ο Λαμπρός και Τρομερός Ιππότης Καδώς, • Σκωτικός: 32ο Πρίγκηψ του Βασιλικού Μυστικού, Μέμφις: 32ο 94ο Πρίγκηψ Πατριάρχης της Μέμφιδας, • Σκωτικός: 33ο Κυρίαρχος Μεγάλος Γενικός Επιθεωρητής, Μέμφις: 33ο 95ο Πρίγκηψ Πατριάρχης Μεγάλος ισόβιος Συντηρητής. «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 56/123



Στην πραγματικότητα, επομένως, το Μεγάλο Θυσιαστήριο, «Κυρίαρχο Συμβούλιο των Τύπων» σύμφωνα με την διακήρυξη του 1903 του Manchester, κυβερνιόταν από μία «Σύνοδο» που ακολουθούσε τον 4ο βαθμό, μία «Σύγκλητο» που ακολουθούσε τον 18ο, και ένα «Συμβούλιο» του 30ου βαθμού, όλοι του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου. Ενα «Ναό» όπου γινόταν χρήση του Τυπικού του Πρίγκηπα του Βασιλικού μυστικού, και ένα «Θυσιαστήριο» το οποίο εξυπηρετείτο από Τυπικό των Κυρίαρχων Μεγάλων Γενικών Επιθεωρητών. Αυτά τα τελευταία δύο Τυπικά, χρησιμοποιόντουσαν από τον αρχικό και αυθεντικό Μέμφις, αντίστοιχα στον 33ο και 34ο βαθμό. Αγνοήθηκαν, όλοι οι χαρακτηριστικοί βαθμοί και του Μέμφις και του Μισραΐμ. Για αυτόν τον τελευταίο, ιδιαιτέρως, αγνοήθηκαν οι τέσσερις βασικοί βαθμοί της «Κλίμακας της Νάπολης», προφανώς επειδή ήσαν παντελώς άγνωστοι από τον Yarker και τους συντρόφους και ακολούθους του. Χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κριτική, η οποία θα αποσαφήνιζε αρκετά πράγματα, και η οποία θα μας έβγαζε όμως, εντελώς έξω από το θέμα με το οποίο θέλουμε να ασχοληθούμε, σημειώνουμε ότι , ουσιαστικά, και από τον Μέμφις και από τον Μισραΐμ, χρησιμοποιόντουσαν οι αριθμοί 90ο και 97ο για τον Μεγάλο Ιεροφάντη, και από τον Μέμφις οι 94ο και 95ο, όμως μόνον ως αντίστοιχοι του 32ο και 33ο του Σκωτικού. Συμπερασματικά, αυτό που ενδιέφερε ήταν η αντιστοίχιση με τους Κυρίαρχους Μεγάλους Γενικούς Επιθεωρητές του 33ου και τελευταίου βαθμού της ιεραρχίας του Charlestown, και το να διατηρηθεί, εάν όχι ο 33ο του Charlestown ή των ισοδύναμων συμβουλίων, τουλάχιστον εκείνος του «The Cerneau Sovereign Great Council» (Σ.τ.Μ.: Κυρίαρχη μεγάλη Σύνοδος του Cerneau) της Νέας Υόρκης, καταλήγοντας στον Harry j. Seymour και στον τίτλο του «Ομήρου φιλίας» του Yarker (όπως ήδη αναφέραμε) του 1872. Ουσιαστικά, δηλαδή, όπως γνωρίζουν όλοι οι διευθύνοντες Τεκτονικές οργανώσεις, «δι’ανταλλαγής», και χωρίς μύηση, μεταξύ του ονομαζόμενου “Cerneau Rite” και του Κυρίαρχου Θυσιαστηρίου για την Μεγάλη Βρετανία και Ιρλανδία του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου του Τεκτονισμού. «Αντιστοίχιση», η οποία όπως φαίνεται και όπως θα δούμε, προκάλεσε άλλα παρεμφερή γεγονότα. Είναι ευκαιρία να θυμηθούμε ότι ακόμη και ο Jean Marie Ragon (πριν ασχοληθούμε με την προσπάθειά του να οικειοποιηθεί τον Μισραΐμ προκειμένου να τον «προσφέρει» στην Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας) έλαβε υπόψη του ότι ο αδελφός de Héinkelbein, ο οποίος είχε ήδη τον Σκωτικό βαθμό 33ο, δεν μπορούσε να διεκδικήσει πέραν του 77ο του Μισραΐμ και μόνον εξαιτίας ανάγκης διεύθυνσης μίας καινούργιας συγκρότησης τον 87ο.

Είναι ανάγκη τώρα να γυρίσουμε στο Παλέρμο για να λάβουμε υπόψη μας τα εκεί διαδρατιζόμενα γεγονότα. Προηγουμένως όμως, είναι ευκαιρία να θίξουμε το δίπλωμα του Karl Theodor Reuss, (Μεγάλου Διδασκάλου του Ordo Templis Orientis που δημιουργήθηκε στην Γερμανία στις αρχές του 20ου αιώνα, ίσως στα 1905) για την δημιουργία στο Βερολίνο ενός «Souveränen


Σελ 57/123



Sanctuariums der Scottische, Memphis und Mizraïm Ritus der Freimaurerei» (Σ.τ.Μ.: Κυρίαρχο Θυσιαστήριο των Τύπων Σκωτικού, Μέμφις, Μισραΐμ του Ελευθεροτεκτονισμού). Δίπλωμα κατά πάσα

πιθανότητα, ανταλλαγμένο, και από το οποίο θα αναδυθεί, όπως θα δούμε το Μεγάλο Θυσιαστήριο της Γαλλίας του Μέμφις-Μισραΐμ. To Ordo Templis Orientis (Σ.τ.Μ.: Ανατολικό Τάγμα του Ναού), το οποίο έχει σήμερα (Σ.τ.Μ.: έτος συγγραφής του βιβλίου 1975) κάποια στοιχεία στην Ελβετία, δημιουργήθηκε από τους Franz Hartmann, Heinrich Klein και Karl Kellner, μετά την επιστροφή του τελευταίου από ένα μακρύ του ταξίδι στην Ανατολή κατά την διάρκεια του οποίου, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, μυήθηκε σε ορισμένα αρχαία μυστήρια από ένα δερβίση άραβα Soliman ben Aufa και από τους Ινδούς γκουρού της Ταντρικής γιόγκα Bhime sen Pratap και Sri Amagya Paramahansa. Με τον θάνατο του Karl Kellner, ο οποίος επήλθε μυστηριωδώς στα 1905, ο Karl Theodor Reuss, τον διαδέχθηκε ως Μεγάλος Μάγιστρος. Άνθρωπος περίεργος και συζητημένος ο Karl Theodor Reuss, τραγουδοποιός στο επάγγελμα (το χρησιμοποιούσε ως κάλυψη, γιατί ήταν μέλος των Γερμανικών μυστικών υπηρεσιών) είχε στρατολογηθεί ως μέλος στην Σοσιαλιστική συμμαχία από τον Διευθυντή του, και είχε αποβληθεί στα 1884, ακριβώς επειδή ήταν μέλος των μυστικών υπηρεσιών. (βλέπε: «La Grande Bestia» του John Symonds, σελ. 193). Ο John Symonds, αρκετά πιστοποιημένος συγγραφέας, βεβαιώνει στο προαναφερθέν βιβλίο του, στην σελίδα 195 ότι ο Aleister Crowley αφού μυήθηκε το 1912 από τον Karl Theodor Reuss στο Ordo Templis Orientis, έγινε επικεφαλής του Βρετανικού τμήματος του ίδιου Τάγματος, και ένα χρόνο μετά, «...κατά την διάρκεια μιας έκτακτης σύσκεψης του Κυρίαρχου

Θυσιαστηρίου του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου του Τεκτονισμού που πραγματοποιήθηκε στο μελετητήριο του Aleister Crowley στην Fulham Road στο Λονδίνο, ο A.Crowley εκλέχθηκε Πατριάρχης Μεγάλος Γενικός Διοικητής 33ο 90ο 96ο του Τάγματος».

Ο John Yarker είχε πεθάνει πριν από ένα μήνα περίπου, και ο Karl Theodor Reuss είχε αυτοανακηρυχθεί διάδοχός του. Ακολούθως, για διάφορους λόγους που εξιστορεί ο συγγραφέας John Symonds, ο Karl Theodor Reuss ήθελε το 1914 να αποβάλλει τον Aleister Crowley από το Ordo Templis Orientis αλλά η έκρηξη του παγκόσμιου πολέμου τον εμπόδισε. Όπως αναφέραμε στο πρώτο μέρος του βιβλίου, αλλά και στο επόμενο κεφάλαιο, ο Τύπος του Μισραΐμ, παρών στο Παλέρμο και την Νάπολη στα 1860, τέθηκε εν ύπνω στην Βενετία στα 1867. Ο Τύπος Μέμφις, που ήταν σε ακμή στο «Βασίλειο των δύο Σικελιών», τέθηκε με την σειρά του εν ύπνω στα 1870, όταν μετά την κατάληψη της Ρώμης, οι Μεγάλες Ανατολές και τα Υπατα Τεκτονικά Συμβούλια που υπήρχαν στην Ιταλία, ξεκίνησαν τις διαπραγματεύσεις για την συνένωση σε μία Μεγάλη Ανατολή με έδρα την Ρώμη. Τίθετο σαν θέμα συζήτησης και το θέμα των Τύπων, με υπερίσχυση του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού, του οποίου υπήρχαν ένα Υπατο Συμβούλιο στο Τορίνο και ένα στο Παλέρμο, καθώς και ένας ανεξάρτητος Αρειος Πάγος στην Φλωρεντία. (βλ. Επίσημο δελτίο Μαρτινιστικού Τάγματος Νο 5, σελ.15,16) Κατά την διάλυση της ένωσης, η οποία πραγματοποιήθηκε όπως πάντα χαλαρά στα 1876, αν και θα μπορούσε να είχε γίνει και στα 1874, η Μεγάλη Ανατολή του Παλέρμο, παραχώρησε


Σελ 58/123



άδεια για την δημιουργία στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μιας Μεγάλης Ανατολής της Αιγύπτου, ως χώρας που δίδαξε τον Τύπο Μέμφις. Δύο χρόνια μετά, η δημιουργημένη Μεγάλη Ανατολή της Αιγύπτου, αφύπνισε τον Τύπο Μέμφις στο Παλέρμο, εκδίδοντας το ακόλουθο δίπλωμα: (βλ. Επίσημο δελτίο Μαρτινιστικού Τάγματος Νο 14, σελ.11, Νο 17, σελ.14, Νο21 σελ.11,12,13, Νο 23 σελ.6-12, Νο 24, σελ.14)

Σε δόξα του Εξοχου Αρχιτέκτονα των Κόσμων Μεγάλη Ανατολή της Αιγύπτου Προς όλους τους Τέκτονες, διάσπαρτους στα δύο ημισφαίρια S.·.U.·.P.·.C.·.F.·. (γραμμένο και στα αραβικά) Εν ονόματι του Μεγάλου Ιεροφάντη Μεγάλου Διδασκάλου Πρώτου Κυρίαρχου των Εκλεκτών Πριγκήπων Πατριαρχών 95ο Μεγάλων ισόβιων Συντηρητών του Τεκτονικού Τάγματος του Μέμφις, Ανατολικού Τύπου. Εμείς, ο Μεγάλος Ιεροφάντης, Εξοχος Διδάσκαλος του Φωτός, δυνάμει των Κανονισμών του Τεκτονικού Τάγματος του Μέμφις, βεβαιώνουμε ότι εγκαταστήσαμε και εγκαθιστούμε δια του παρόντος διπλώματος το Κυρίαρχο Διοικητικό Γενικό Συμβούλιο του Τάγματος για την Ιταλία, στην κοιλάδα του Παλέρμο, παραχωρώντας πλήρη δικαιώματα να εγκαταστήσει σε αντιστοιχία Στοές, Συνόδους, Αρειους Πάγους, Συγκλήτους, Κονσιστόρια και Συμβούλια στις κοιλάδες της Ιταλίας, να διασφαλίσει τις αιτήσεις που θα του απευθυνθούν από το Θυσιαστηρίο του Μέμφις, για μία περίοδο πέντε ετών, σύμφωνα με τους Κανονισμούς του Τεκτονικού Τάγματος του Μέμφις, για ό,τι αφορά κάθε μεμονωμένο μέλος, με την εντολή να συμμορφώνεται σε ό,τι προβλέπεται από τους αναφερόμενους Κανονισμούς, αποδεχόμενος όλες τις πράξεις μέχρι εκείνη την στιγμή. Κατατέθηκε στην κοιλάδα της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου την 26η ημέρα του μηνός Epiphi του Ετους Αληθούς Φωτός 000 000 000 Για τον Μεγάλο Ιεροφάντη S.A.Zola Ο πρόσθετος Μεγάλος Ιεροφάντης, Μεγάλος Διδάσκαλος του Θυσιαστηρίου De Beauregard 96.·.33.·. Ο Μεγάλος Καγκελάριος Ferdinando Francesco degli Oddi 95/33 Εγκεκριμένο για το Βασίλειο της Ιταλίας, στην κοιλάδα του Παλέρμο, Ο Μεγάλος Διδάσκαλος του Υπάτου Συμβουλίου του Μεμφιτικού Τύπου Salvatore Sottile 96.·.33.·. O Μεγάλος Γραμματέας Eduardo Roux95.·.33.·.


Σελ 59/123



Δίπλωμα της Μεγάλης Ανατολής της Αιγύπτου (1876) για την εγκατάσταση στο Παλέρμο του Κυρίαρχου Γενικού Διοικητικού Συμβουλίου του Τύπου Μέμφις για την Ιταλία και τις εξαρτώμενες περιοχές. Φωτογραφικό αντίγραφο από το αρχείο των Ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις

Το δίπλωμα υπάρχει σε φωτογραφικό αντίγραφο (μεγενθυμένο στο φυσικό μέγεθος) στο αρχείο των ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις σε μέγεθος 45 Χ 35 εκ. Εχει ένα καταπληκτικό σχέδιο και είναι τυπωμένο στην «Premiata Litografia F.·. V. Permasson» της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου. Προκύπτει ότι έχει χορηγηθεί τις 15 Νοεμβρίου του 1876 όμως, πιθανόν να υπήρχε το 1874, όπως αφήνουν να εννοηθεί τα ακόλουθα δεδομένα που μεταφέρουμε από το περιοδικό «Rivista della Massoneria Italiana» (Σ.τ.Μ.: Περιοδικό του Ιταλικού Τεκτονισμού): 1) Ετος 1874, Νο 14 της 16ης Ιουλίου, σελίδα 11: «Αλεξάνδρεια Αιγύπτου – οι Ιταλικές Στοές

της Αλεξάνδρειας Αιγύπτου, προκάλεσαν μία γενική συνέλευση των αντιπροσώπων όλων των κανονικών Στοών της Κοιλάδας του Νείλου για να αποφασίσουν, ποιά θα ήσαν τα πλέον πρόσφορα μέσα για να αποκρούσουν τους κινδύνους της επιθετικής συμπεριφοράς της ονομαζόμενης Μεγάλης Ανατολής της Αιγύπτου». 2) Ετος 1874 Νο 17, 1η Σεπτεμβρίου, σελίδα 14: «Παλέρμο – Τίποτα δεν έχει αποφασισθεί ακόμη γύρω από τα ερωτήματα που βασανίζουν τον Παλερμικό Τεκτονισμό. Η Σύνοδος, το Κογκλάβιο και οι Στοές “Unita” και “Garibaldi” έχουν τεθεί εν ύπνω κλπ».

3) Νο 21, 1η Νοεμβρίου του ίδιου έτους: (η ημερομηνία φαίνεται να συμπίπτει με την χορήγηση του διπλώματος της Μεγάλης Ανατολής της Αιγύπτου) «... ενώθηκαν με τους

λίγους εναπομείναντες, και αφού κατόρθωσαν, άγνωστο με ποιά μέσα, να εξασφαλίσουν βέβηλη στήριξη και βοήθεια από μία αντικανονική ομάδα, αυτοανακηρύχθηκαν Μεγάλη Ανατολή της Αιγύπτου, ασκώντας τον Τύπο Μέμφις. Δεν έλειψαν οι κανονικές Τεκτονικές ομάδες, οι οποίες, χωρίς να γνωρίζουν την ουσία, τους αναγνώρισαν επισήμως...».

4) Νο 23, 1η Δεκεμβρίου 1874. Το περιοδικό μεταφέρει τις κατηγορίες των τριών Ιταλικών Στοών της Αιγύπτου που συνεργάζονταν με την Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας (GOI), την πολύ διαλλακτική απάντηση της Μεγάλης Ανατολής της Αιγύπτου, τις συκοφαντικές και άδικες αντικατηγορίες των τριών Εργαστηρίων και την συμπερασματική απάντηση της Μεγάλης Ανατολής της Αιγύπτου, χωρίς να διατυπώσει καμμία γνώμη. Η διαμάχη μπορούσε να έχει προκαλέσει την χορήγηση του διπλώματος για την διάσωση του Τύπου Μέμφις.


Σελ 60/123



Σχεδόν ταυτόχρονα με την χορήγηση αυτού του διπλώματος, ο Αδελφός Giovan Battista Pessina «αφύπνισε» (Σ.τ.Μ.: τα εισαγωγικά του συγγραφέα σε αυτό το σημείο δηλώνουν την αντικανονικότητα της πράξης αφύπνισης) αυθορμήτως στην Κατάνια τον ίδιο Τύπο, κάτω από τον τίτλο του «Αιγυπτιακού αναθεωρημένου Τύπου» (13 βαθμών) δημοσιεύοντας ένα περιοδικό με τίτλο: «Οι Πυραμίδες της Menfi». Το «Περιοδικό του Ιταλικού Τεκτονισμού» επίσημο όργανο της ενοποιημένης Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας (GOI) υπό την διεύθυνση του Ulisse Bacci, αναφερόταν σε αυτό στις σελίδες 13, 14 του τεύχους Νο 10/11 της 12ης Ιουλίου 1876, δημοσιεύοντας το ακόλουθο καυστικό άρθρο, κάτω από τον τίτλο «Οι πυραμίδες της Menfi»: «Στην Κατάνια, αναδύονται από το έδαφος, ίσως ανοίγοντας διάπλατα από κάποιο

αναπάντεχο εσωτερικό αναβρασμό οι Πυραμίδες της Menfi. Ο αδ.·. Giovan Battista Pessina, είναι ο παρουσιασθείς σε μας Τέκτων Διδάσκαλος. Για όποιον δεν το γνώριζε, θα πούμε ότι κάτω από τον τίτλο «Πυραμίδες της Menfi» εμφανίζεται στην κοιλάδα του Simeto, ένα Τεκτονικό περιοδικό που μοιάζει πολύ με το δικό μας. Σύμφωνα με το μήνυμα που διαβάζει κανείς στην κεφαλή της πρώτης στήλης, φαίνεται να πρόκειται για κάτι σαν πρόωρη γέννα (...). Εμφανίζεται ως όργανο του Υπάτου Συμβουλίου του Αιγυπτιακού Τεκτονικού Τάγματος του Τύπου της Menfi για το Βασίλειο της Ιταλίας, δηλαδή όργανο το οποίο στην Κατάνια δεν έχει ούτε έναν Αδελφό, και το οποίο έχει μία και μόνη Στοά στην Ιταλία: Την «Αναμόρφωση» στην Ανατολή της Γένοβας. Αυτό το αγαπητό Εργαστήριο γνωρίζει τίποτα σχετικά με το όργανό του; Η Μεγάλη Ανατολή της Αιγύπτου γνωρίζει κάτι; Θα είμασταν πραγματικά περίεργοι να μάθουμε εκείνες τις επίσημες πράξεις που δίδουν στις «Πυραμίδες της Menfi» το δικαίωμα να ονομάζεται όργανο του Μεμφιτικού Τύπου (...). Όσον αφορά τους βαθμούς του Αδ.·. Giovan Battista Pessina εμείς θα σιωπήσουμε με κομψότητα προς αυτόν ο οποίος έκανε διάφορες παρακλήσεις για την βεβαίωση λήψης ενός υψηλού βαθμού του Σκωτικού Τύπου. Εφ’όσον όμως το επιθυμεί, θα μιλήσουμε: Ετσι λοιπόν, ο Αδ.·. Giovan Battista Pessina, κυρίως αυτός, δεν αποκόμισε την αναγνώριση του βαθμού που ζητούσε, και πιστεύουμε ότι δεν τον κατείχε για δύο λόγους: 1) δεν παρουσίασε κανένα επίσημο έγγραφο ότι τον κατείχε 2) διότι, ενώ εκκρεμούσε ακόμη η αίτησή του, εγκατέλειψε τον Σκωτικό Τύπο για να τεθεί επικεφαλής μιάς Στοάς του Συμβολικού Τύπου. Επομένως, αρχικά ο Αδ.·. Giovan Battista Pessina ήταν με τον Σκωτικό Τύπο – μετά πέρασε στον Συμβολικό – μετά ξανά στον Σκωτικό – και σήμερα φαίνεται να έχει περάσει σε εκείνον του Menfi. Εμείς αφήνουμε τα σχόλια στους αναγνώστες. Πιστεύουμε, επιπλέον, ότι εικάζουμε ορθά το γενικό πνεύμα της κατάστασης, ότι δηλαδή, όποιος δεν εισέρχεται από την πόρτα, προσπαθεί να εισέλθει από το παράθυρο (...)». Φαίνεται ότι οι «Πυραμίδες της Menfi» ανταπάντησαν, βλέποντας ότι στο τεύχος 13/14 της 4ης Αυγούστου 1876 στο «Περιοδικό του Ιταλικού Τεκτονισμού» στην σελίδα 5, κάτω από τον τίτλο «Ο Μεγάλος Ιεροφάντης», ο Αδ.·. Bacci έγραφε: «Ιδού, πλέον το γνωρίζουμε με βεβαιότητα. O Μεγάλος Ιεροφάντης του Υπάτου Συμβουλίου της Menfi, που έχει έδρα την Κατάνια, είναι αυτός ο Giovan Battista Pessina ο οποίος από τον Σκωτικό Τύπο πέρασε στον Συμβολικό, και μετά πάλι στον Σκωτικό, τέλος δε στον Menfi. Το ωραίο είναι ότι αυτός έγραφε διάφορα γράμματα στις διάφορες κανονικές Τεκτονικές δυνάμεις της Ευρώπης και της Αμερικής για να γίνει γνωστός ως Μεγάλος Ιεροφάντης. Ακόμα δε, το ωραίο είναι ότι , αυτές οι δυνάμεις, επέστρεφαν αυτές τις επιστολές στην Μεγάλη


Σελ 61/123



Ανατολή της Ιταλίας (GOI), η οποία φυσικά τις πέταγε στα σκουπίδια, ή μάλλον καλύτερα, τις διατηρούσε ως αιώνια μαρτυρία των ανίσχυρων ανθρώπινων φιλοδοξιών, και απαντούσε στις διάφορες Μεγάλες Στοές που την συμβουλεύονταν, απαριθμώντας όλα τα σχετικά με τον Giovan Battista Pessina γεγονότα». Το περιοδικό της Μεγάλης Ανατολής («Rivista della Massoneria Italiana», ή «Περιοδικό του Ιταλικού Τεκτονισμού»), συνέχιζε για άλλες τρείς στήλες, αποκρούοντας διάφορους άλλους ισχυρισμούς του «οι Πυραμίδες της Menfi» στεκόμενο και σε διάφορα άλλα γεγονότα που δεν ενδιαφέρουν το θέμα μας, ούτε τον Τεκτονισμό γενικά. Δεν είναι η κατάλληλη περίσταση να τεκμηριώσουμε όχι μόνο την «κανονικότητα», αλλά ακόμη λιγότερο την τυπικότητα και παραδοσιακότητα της αυτοανακήρυξης του Giovan Battista Pessina ως Μεγάλου Ιεροφάντη του Μέμφις, ο οποίος εκτός των άλλων, παρουσιάζεται και ως «ανασχηματισμένος». Και πραγματικά, μπορούμε να πούμε ότι «ανασχηματισμένος» ήταν όντως από τον Giovan Battista Pessina, με την έννοια όμως του όρου «ανασχηματισμένος» που δίδεται σε νεοσύλλεκτους που απαλλάσσονται από την στρατιωτική θητεία, δηλαδή «ανάπηρος» (Σ.τ.Μ.: η λέξη “riformato” στα Ιταλικά ταιριάζει και στους 2 όρους). Και, πράγματι από τον Giovan Battista Pessina προκύπτει, όπως βεβαιώνει ο Mallinger [*], η προσαρμογή των 95 βαθμών του Μέμφις στους 33 βαθμούς του Σκωτικού Τύπου, τους οποίους ο ίδιος κατόπιν θα υιοθετήσει στον ανασχηματισμένο Μισραΐμ της Νάπολης, και τους οποίους κατόπιν ο John Yarker θα κωδικοποιήσει στο βιβλίο του «Rituals of the Ancient and Primitive Rite» (βλέπε αρχή του κεφαλαίου). [*]

Ο J. Mallinger στο: «Les rites dits egyptiens de la Maçonnerie» («Οι ονομαζόμενοι Αιγυπτιακοί Τύποι του Τεκτονισμού») έγραφε για τον Μισραΐμ: «Οι υψηλοί του βαθμοί δεν εγκρίθηκαν ποτέ. Ούτε η περικοπή του στους 33 βαθμούς του Σκωτικού που παραγγέλθηκε από τον Ιεροφάντη Pessina, και ο οποίος λειτούργησε πρακτικά σε ορισμένες χώρες...»

Δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια, εκτός εάν δεν θέλουμε να πιστέψουμε όσα γράφει ο Domenico Margiotta [*], πώς και ο Giovan Battista Pessina, εγκατέλειψε τις «Πυραμίδες της Menfi», φεύγοντας για την Κατάνια και προσεγγίζοντας κατόπιν την Νάπολη όπου αφού «αφύπνισε» τον «ανασχηματισμένο» Τύπο Μισραΐμ, φαίνεται πως πέτυχε κάτι. [*]

Ο Domenico Margiotta, 33ο σε διάφορα Υπατα Συμβούλια, αποστάτης και λιβελογράφος, αναφέρει στο «Le Palladisme», έκδοση 1895, σελίδα 14, με ποιό τρόπο μετά την δημιουργία του ανασχηματισμένου Μέμφις στην Κατάνια, ο Giovan Battista Pessina, καταγγελμένος για Τεκτονικά σφάλματα, διέφυγε στην Νάπολη όπου, πάντα σύμφωνα με τον Domenico Margiotta, αυτοανακηρύχθηκε κατ’αρχήν Μεγάλος Διδάσκαλος του ανασχηματισμένου Μισραΐμ, και κατόπιν Μεγάλος Ιεροφάντης του Μέμφις-Μισραΐμ. Στο βιβλίο του «Αναμνήσεις ενός 33ο» έκδοση 1895, σελίδα XVI, δημοσίευσε μία επιστολή του προς τον Giovan Battista Pessina, της 6ης Σεπτεμβρίου 1894, από τις Βρυξέλλες, στην οποία τον καθυβρίζει αποκαλώντας μεταξύ άλλων, «δήθεν Μεγάλο Ιεροφάντη» του Μέμφις-Μισραΐμ, απατεώνα, και ότι τον είχε περάσει για τον αδελφό του γερουσιαστή και εκλεκτού νομομαθούς Enrico Pessina. Ωστόσο, οφείλουμε να επισημάνουμε οι δύο αυτές αναφορές του Domenico Margiotta, γράφτηκαν για να προσβάλλουν Τέκτονες και Τεκτονισμούς οποιουδήποτε Τύπου και είδους.


Σελ 62/123



Οι καιροί εκείνοι ήσαν κατάλληλοι για Τέκτονες όχι και τόσο ακέραιους ηθικά, και όχι και τόσο προσηλωμένους στην Τυπικότητα και την παραδοσιακότητα, και οι οποίοι επωφελούντο διαφόρων Ροδοσταυρικών και Ναϊτικών βαθμών, ή άφηναν να εννοηθεί ότι κατείχαν απόκρυφες δυνάμεις και μεγαλοποιούσαν διάφορες σημαντικές σχέσεις τους. Πράγματι, οι δύσκολες προσπάθειες που ξεκίνησαν για την ενοποίηση των Μεγάλων Ανατολών και των Υπάτων Συμβουλίων, και η σύγχυση που δημιουργήθηκε, αρκετές φορές μεταξύ Μεγάλης Ανατολής και Υπάτου Συμβουλίου, είχαν δημιουργήσει ένα κλίμα αδιαλλαξίας την οποία η διακηρυγμένη ένωση των Στοών κάτω από την αιγίδα της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, με έδρα την Ρώμη – που συντελέσθηκε το 1874 – δεν είχε προσφέρει καμμία ανακούφιση. [*]

Οι Μεγάλες Στοές ή Ανατολές κυβερνούν τους 3 πρώτους ή συμβολικούς βαθμούς 1ο 2ο 3ο , ενώ τα Υπατα Συμβούλια κυβερνούν τον Τύπο, δηλ. από τον 4ο και πάνω. Αυτή η σύγχυση που ακόμα και σήμερα γίνεται, πολλώ δε μάλλον εκείνη την εποχή, δημιουργεί παρεξηγήσεις. Οταν για παράδειγμα μία Μεγάλη Στοά διοικεί τις συμβολικές της Στοές οι οποίες όμως εργάζονται κάτω από διαφορετικούς Τύπους η καθεμιά, ουσιαστικά διοικεί με έμμεσο τρόπο και μέχρις ενός ορισμένου σημείου και τους Τύπους.

Ήταν δύσκολο να βάλεις μαζί Τέκτονες με υψηλούς βαθμούς που δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τα προνόμιά τους και τις θέσεις τους, που ήσαν επιπλέον διαφορετικών Τύπων, μερικοί εκ των οποίων ήσαν παγανιστικοί, άλλοι μυστικοί και άλλοι αθεϊστικοί. Υπήρχαν επιπλέον διαφορετικές πολιτικές τάσεις μεταξύ Νότιας, Κεντρικής και Βόρειας Ιταλίας, χωρισμένες σε συμπάθειες προς τον Γαλλικό ή Γερμανικό Τεκτονισμό. Το 1876, πράγματι, το περιοδικό της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας («Rivista della Massoneria Italiana» ή «Περιοδικό του Ιταλικού Τεκτονισμού»), τεύχος 8/9, έγραφε κάτω από τον τίτλο «Notizie Massoniche della Comunione» ή «Τεκτονικές ειδήσεις της Κοινότητας» (Σ.τ.Μ.:Ιταλικής): «Είχε διαδοθεί στην Μεγάλη Ανατολή, από τον αδελφό Giorgio Tamajo, το τί είχε γίνει για

την συγχώνευση σε ένα και μοναδικό σώμα όλων των Υπάτων Συμβουλίων που αρχικά συναγωνιζόντουσαν σε επιρροή από τον Σκωτικό Τύπο. Το Συμβούλιο του Τάγματος δεν μπορούσε παρά να αποδεχθεί όλες αυτές τις επίσημες επικοινωνίες. Τώρα δεν μένει τίποτε άλλο από το να μάθουμε ποιές Στοές ανήκουν στα Υπατα Συμβούλια του Τορίνο και του Παλέρμο, από την στιγμή που δήλωσαν ότι ανήκουν στην Ιταλική (Τεκτονική) Κοινότητα. Μένει δε επιπλέον άλλο ένα πράγμα: μία συμφωνία μεταξύ Μεγάλης Ανατολής και Υπάτου Σώματος του Σκωτικού Τύπου, έτσι ώστε, σύμφωνα με τους Τεκτονικούς κανόνες τους επικυρωμένους από τις συνελεύσεις μας, να συνυπάρξουν με αρμονία και να απολαύσουν χωρίς συγκρούσεις την ανάπτυξη και τον θρίαμβο του Τάγματος». Οι δυσκολίες προερχόντουσαν ακόμη και από την διαφορετικότητα μεταξύ των Τύπων που εφαρμοζόντουσαν στις διάφορες Στοές οι οποίες δεν ήσαν μόνον ο «Συμβολικός Τύπος» ή ο «Σκωτικός Τύπος» όπως η νεοσύστατη Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας νόμιζε.

Οι αποσχίσεις, διακηρύξεις ανεξαρτησίας, οι αφυπνίσεις Τύπων ακόμη και ξεχασμένων μας έφεραν μέχρι το 1881 και στο Τεκτονικό Συνέδριο του Μιλάνου (28/9-3/10). Τότε, το «Περιοδικό του Ιταλικού Τεκτονισμού» στο εναρκτήριο τεύχος 3-4 του Φεβρουαρίου του 1881 και σε αναμονή του επερχόμενου συνεδρίου, δημοσίευσε ένα κείμενο το οποίο θεωρούμε σκόπιμο να μνημονεύσουμε, ως ενθύμιο σε εκείνους που δυστυχώς ακόμη και


Σελ 63/123



σήμερα, διαπνεόμενοι από σεχταριστική νοοτροπία φαίνεται ότι το έχουν ξεχάσει, και εάν δεν το έχουν ξεχάσει δεν το λαμβάνουν υπόψη: «Οποιοσδήποτε και εάν είναι ο Τύπος που αυτή ή η άλλη Τεκτονική οικογένεια θεώρησε καλό

να υιοθετήσει, ένας Τέκτων είναι πάντα άλλος ένας Αδελφός, και μολονότι ο ένας ανήκει στον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό, ο άλλος στον Εθνικό Συμβολικό, ο ένας στον Menfi ο άλλος στον Ναϊτικό, στον της Υόρκης ή στον Μισραΐμ, ο Τεκτονικός χαρακτήρας είναι πάντα ένας, και τα Τεκτονικά δικαιώματα είναι πάντα ίδια για όλους τους Αδελφούς».

Όμως, ακόμη και από το συνέδριο του Μιλάνου, δεν βγήκε η αίσια ένωση, και τα Υπατα Συμβούλια του Τορίνο και της Ρώμης συνέχισαν να χτυπιούνται μέχρι το 1887 όταν ο Κυρίαρχος Μεγάλος Ταξιάρχης του Υπάτου Συμβουλίου και Μεγάλος Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής του Τορίνου Timoteo Ribodi, ήρθε σε συμφωνία με τον Κυρίαρχο Μεγάλο Ταξιάρχη της Ρώμης Giorgio Tamajo, και εξουσιοδότησαν και οι δύο μαζί τον Μεγάλο Διδάσκαλο της Μεγάλης Ανατολής της Ρώμης Andriano Lemmi να διευθύνει, εν’ονόματί τους τον Σκωτικό Τύπο για εννέα χρόνια, αγνοώντας τους άλλους Τύπους, αλλά αγνοώντας και το άρθρο που είχε γραφτεί στο Τεκτονικό περιοδικό, επτά μήνες πριν από το Συνέδριο του Μιλάνου. Αυτό, προκάλεσε την αποστασία πολλών Στοών, οι οποίες με πρωτοβουλία της Μητέρας Στοάς «Αρχιμήδης» του Παλέρμο, προκάλεσαν ένα Συνέδριο στην πόλη εκείνη, όπου στις 29 Μαΐου του 1888, αποφασίσθηκε η δημιουργία μιας Τεκτονικής Ομοσπονδίας των ανεξάρτητων Στοών της Ιταλίας. (βλέπε «Ο Τεκτονισμός» του Dino Bellomo, σελίδες 278-279). Από αυτήν την πρωτοβουλία αναδύθηκαν ακολούθως τρία Υπατα Συμβούλια αντίστοιχα στο Παλέρμο, την Νάπολη και το Λιβόρνο, υπό τους Paolo Figlia, Antonio Marando και Fortunato Savi [*]. [*]

O Domenico Margiotta, στο βιβλίο του «Αναμνήσεις ενός 33ο», σελίδα 322330 αναφέρει ένα γράμμα του Antonio Marando Κυρίαρχου Μεγάλου Ταξιάρχη της Νάπολης με ημερομηνία 3/2/1894, προς τον Domenico Margiotta, όπου διαβεβαιώνει ότι ο Giovan Battista Pessina «κάηκε» στις 4/1/1877 με απόφαση του Υπάτου Συμβουλίου του «Ανασχηματισμένου Τύπου του Menfi» της Κατάνια (δηλαδή από εκείνον που ο ίδιος είχε «αφυπνίσει») και διεγράφη στις 10/3/1878 από τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο. Σύμφωνα πάντα με το ίδιο γράμμα «ακόμη και η Ισπανία τον εξεδίωξε και τον καταδίκασε το 1879». Ο αποστάτης Domenico Margiotta είναι όπως πάντοτε, ελάχιστα αξιόπιστος και ασφαλώς όσον αφορά τις κατηγορίες εναντίον του Τεκτονισμού για Σατανισμό, και στα άλλα παραμύθια περί «Παλλαδισμού» και «Αδελφής Vaugham» (Σ.τ.Μ.: του Leo Taxil).

Μέσα σε αυτό το κλίμα, και μετά την «φυγή» του Giovan Battista Pessina στην Νάπολη, ο ανασχηματισμένος Τύπος Menfi της Κατάνια απέκτησε συνοχή και το «Υπατο Συμβούλιό» του, σύμφωνα με μία δημοσίευση που εμφανίσθηκε στα 1887 με την φροντίδα του Τάγματος των Ιησουϊτών, αποτελείτο από τους, Gaetano Mondino Μεγάλο Διδάσκαλο, και τους Αξιωματικούς Paolo Conti, Eugenio Longo, Pietro Russo, Raffaele Parano, Gaspare Floritta, Giuseppe Noto, Francesco Montesorro και Gaetano Agnini. Αυτή η σύνθεση προκύπτει από την έκδοση του 1888 του «Αποκαλυμμένα Μυστήρια του Ελευθεροτεκτονισμού» του Marie Joseph Gabriel Antoine Jogand-Pagès ή αλλιώς ονομαζόμενο Leo Taxil [*]. [*]

Σ.τ.Μ.: Ο Marie Joseph Gabriel Antoine Jogand-Pagès ή αλλιώς Leo Taxil, υπήρξε Γάλλος συγγραφέας αντι-Τεκτονικών βιβλίων. 1854-1907.


Σελ 64/123



Είχε θέσει ως στόχο του, να αποκαλύψει την ύπαρξη ενός μυστικού Τεκτονικού Τάγματος με τον τίτλο «Παλλαδισμός» (Palladism) και της Ιέρειας του τάγματος αυτού «Diana Vaugham», το οποίο Τάγμα θα ασχολείτο με Σατανισμό. Στις 19 Απριλίου 1897, σε δημόσια διάσκεψη, ομολόγησε τους στόχους του και το έργο του, αποκηρύσσοντάς το δημόσια, λέγοντας ότι όλα αυτά τα έκανε για να προστατέψει τον Καθολικισμό...

Ο «Ανασχηματισμένος Τύπος Menfi» της Κατάνια άρχιζε να λαμβάνει μέρος στην Ιταλική Ομοσπονδία των Υπάτων Συμβουλίων του Παλέρμο στις 7/2/1894.

Όμως, οι παραλήπτες του γνήσιου διπλώματος/χάρτας που απονεμήθηκε στα 1876 από την Μεγάλη Ανατολή της Αιγύπτου, είχαν παραμείνει στην σκιά. Παρ’όλο που φαινόταν ότι όλες οι Τεκτονικές Ιταλικές δυνάμεις είχαν έλθει σε συμφωνία, και παρέμεναν ικανοποιημένοι ασχολούμενοι με τις Στοές τους, βλέποντας την στροφή που είχαν πάρει τα γεγονότα, ήσαν επιφυλακτικοί στο να θεωρήσουν ότι ήταν κατάλληλη στιγμή να επωφεληθούν από το εν λόγω δίπλωμα, όχι μόνον για να εδραιώσουν την αλήθεια, αλλά και διότι η γενική Ιταλική Τεκτονική Ομοσπονδία του Παλέρμο είχε αντικαταστήσει τον τίτλο «Πυραμίδες του Menfi» και δημοσίευε ένα σημείωμα κάτω από τον τίτλο «Πυραμίδες της Αιγύπτου». Αναδύεται έτσι, στα 1890, με Μεγάλο Ιεροφάντη στην Αίγυπτο τον αδελφό Ferdinando Francesco degli Oddi, το Μεγάλο Θυσιαστήριο της Ιταλίας του Τύπου Μέμφις με έδρα το Παλέρμο, και Μεγάλο Διδάσκαλο τον Καθηγητή Salvatore Sottile. Ο Ferdinando Francesco degli Oddi είχε υπογράψει το δίπλωμα ως Μεγάλος Καγκελάριος της Μεγάλης Ανατολής της Αιγύπτου. Είχε διαδεχθεί τον S.A.Zola (που είχε ανακηρύξει τον Garibaldi, ως ισόβιο επίτιμο Μεγάλο Διδάσκαλο) το 1883. Αναγνωρίσθηκε ως Μεγάλος Ιεροφάντης για τις Ηνωμένες Πολιτείες, Αγγλία, Ρουμανία, Ισπανία και Ιταλία στις 30 Μαρτίου 1900. Το δίπλωμα, απονεμήθηκε με μόνη την ημερομηνία των εννέα μηδενικών χωρίς την βέβηλη αντιστοιχία. Αυτό έγινε προκειμένου ο Τύπος να αναδυθεί οποιαδήποτε στιγμή που σημαίνει, όποτε οι παραλήπτες του θα το είχαν θεωρήσει αναγκαίο. Και επομένως, η δημιουργία του Υπάτου Διοικητικού Συμβουλίου ήταν ένα γεγονός πραγματοποιημένο κατά την στιγμή της αποδοχής των καθηκόντων τους από την πλευρά των υπογραφόντων για την Ιταλία, ακόμη και εάν αυτό δεν είχε δημοσιοποιηθεί. Σκωτικοί και «ανασχηματισμένοι» Μενφιτικοί επετέθησαν στο γεγονός ότι το δίπλωμα είχε απονεμηθεί μόνον «για μία περίοδο πέντε ετών» και ήταν προφανές – τουλάχιστον σύμφωνα με τα λεγόμενά τους – με αυτήν την οπτική, ότι αφού ο Zola είχε πεθάνει το 1883, δεν μπορούσαν να διατηρήσουν σε ισχύ το 1890 ένα δίπλωμα που είχε απονεμηθεί από εκείνον, δεδομένου ότι τα πέντε χρόνια είχαν ήδη περάσει από το Νοέμβριο του 1888, και αυτό στην καλύτερη των υποθέσεων. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι ένα δίπλωμα που έχει απονεμηθεί για πέντε χρόνια, με ημερομηνία 000 000 000 χωρίς αντιστοιχία, είναι πάντα έγκυρο – δηλαδή δεν λήγει – εάν αυτός που το απένειμε είχε την κατάλληλη εξουσία να το κάνει, όπως ήταν αναμφίβολο για την Μεγάλη Ανατολή της Αιγύπτου – φτιαγμένο για τον Τύπο Μέμφις με κανονικό δίπλωμα εκείνο του Παλέρμο – τα πέντε χρόνια τα οποία αναφέρει (χωρίς να ληφθεί υπόψη ότι το Θυσιαστήριο της Ιταλίας ήταν ήδη σε λειτουργία όπως έχουμε πεί) δεν αφορούσαν στην


Σελ 65/123



διάρκεια ισχύος του διπλώματος αυτού του ίδιου (που θα ήταν παράλογο), αλλά αντιθέτως στην διάρκεια ισχύος των καθηκόντων των απαρτιζόντων το Υπατο Διοικητικό Γενικό Συμβούλιο για την Ιταλία. Το κείμενο πράγματι ερμηνεύεται «να εγκαταστήσει σε αντιστοιχία

Στοές, Συνόδους, Αρειους Πάγους, Συγκλήτους, Κονσιστόρια και Συμβούλια στις κοιλάδες της Ιταλίας, να διασφαλίσει τις αιτήσεις που θα του απευθυνθούν από το Θυσιαστηρίο του Μέμφις, για μία περίοδο πέντε ετών, σύμφωνα με τους Κανονισμούς του Τεκτονικού Τάγματος του Μέμφις, για ό,τι αφορά κάθε μεμονωμένο μέλος, με την εντολή να συμμορφώνεται σε ό,τι προβλέπεται από τους αναφερόμενους Κανονισμούς, αποδεχόμενος όλες τις πράξεις μέχρι εκείνη την στιγμή». Ωστόσο, το 1905, με την επιστροφή της ομαλότητας στην Ιταλία, και επομένως της Τεκτονικής ειρήνης, ο Τύπος Μέμφις, αποσυρόταν για άλλη μια φορά στην μυστικότητα. Και είναι ευκαιρία εδώ να θυμηθούμε, για όσους δεν είναι ενημερωμένοι (και είναι οι περισσότεροι) του τί έγραφε το 1946, ο Μεγάλος Ιεροφάντης των ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις, Marco Egidio Allegri, στο βιβλίο του «Εισαγωγή στο Τεκτονικό μυστικό», σελίδες 24,25: «ο Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος των Μισραΐμ και Μέμφις είχε στην Ιταλία έναν

κλάδο του, τον Φιλοσοφικό Τύπο της Φλωρεντίας, συγχωνευμένο με τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο, ενώ άλλοι δύο κλάδοι, το Τάγμα Μέμφις του Παλέρμο και ο Αιγυπτιακός Τύπος της Βενετίας, διάδοχος του Αρχέγονου Τύπου του Μισραΐμ, που δημιουργήθηκε το 1801 από τον Filalete Abraham, συνέχιζαν ανεξάρτητα την Ροδοσταυρική Ιλλουμινιστική αποστολή τους στο εσωτερικό κατώτερων Τεκτονισμών, στην Καρμπονερία και στο Τάγμα του Ναού, απαρτίζοντας ένα είδος Τεκτονισμού εντός του Τεκτονισμού» Εχουμε την εντύπωση ότι αυτές οι λέξεις δεν έχουν ανάγκη σχολίων, αφού αναδύεται σαφής η αποστολή των δύο Τύπων.


Σελ 66/123



-ΙΙΙΑπό τις Πυραμίδες στην Γνωστική Εκκλησία Το 1881, ο Τύπος Μέμφις, και ο επονομαζόμενος Μισραΐμ του Giovan Battista Pessina, ανακήρυσαν τον Giuseppe Garibaldi ως Μεγάλο Γενικό Ιεροφάντη (είχε ανακηρυχθεί επίτιμος ισόβιος Μεγάλος Διδάσκαλος από το 1876, από τον Αιγύπτιο Ιεροφάντη S.A.Zola). Σε αυτήν την ανακήρυξη συμμετείχαν εκτός της Αιγύπτου, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Μεγάλη Βρετανία, η Αργεντινή και η Ιταλία. Όμως, αυτός ο τίτλος ήταν πάνω απ’όλα τιμητικός και απόλυτα συμβολικός, χρησίμευε δε για να εξακολουθήσει, ή μάλλον να επικυρώσει την σύγχυση που είχε γίνει και εξακολουθούσε να γίνεται μεταξύ του Ανατολικού Τύπου Μέμφις και του Αιγυπτιακού Μισραΐμ, έτσι ώστε όλοι να έχουν την πεποίθηση ότι οι δύο Τύποι έχουν ενωθεί. Στην πραγματικότητα, ο Μισραΐμ – όπως έχουμε ήδη πεί – ήταν εν ύπνω στην Ιταλία μέχρι το 1867 και εκείνη την εποχή ήταν Κυρίαρχος Μεγάλος Συντηρητής ο Alberto Francis (από το αρχείο διαδοχής των ενωμένων Τύπων. Πηγή: πράξεις διαδοχής). Στην Ιρλανδία, όπου τον είχαν εδραιώσει οι Bédarride, υπήρχε ακόμη, το 1862, μία ομάδα κάτω από τον έλεγχο ενός Υπάτου Συμβουλίου των Τύπων της Ιρλανδίας (Σκωτικός Τύπος της Σκωτίας, Βλέπε: «Ο Σκωτικός Τύπος» του Laval). Κανένα γεγονός του Μισραΐμ δεν καταγράφηκε στην Σκωτία μετά το 1846 και πιθανόν ούτε στην Αγγλία όπου ο Τύπος δεν είχε καμμία τύχη. Στην Γαλλία, όπου οι επίγονοι των Bédarride, παρόλον τον πόλεμο που προκλήθηκε από την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (GOdF) και, κατά ένα μέρος από την Μεγάλη Στοά της Γαλλίας (GLdF), κατάφεραν και διατήρησαν σε λειτουργία μερικές Στοές [*]. [*]

«L’arc en ciel» και «Le Buisson ardent» στο Παρίσι, «L’esperance misraimite» στην Ciotat, «L’avenir» στην Μασσαλία, «L’etoile du Sud» στην Μαρτινία, «Les enfants de la Verite» στην Τουρ.

Την 1η Νοεμβρίου 1885 οι Μεγάλοι Αξιωματικοί (όπως προκύπτει από ένα κατάλογο ονομάτων του αρχείου των Ενωμένων Τύπων) ήσαν: Osselin ο Πρεσβύτερος ως Κυρίαρχος Μεγάλος Συντηρητής, Couly Μεγάλος Καγκελάριος, Picard Μεγάλος Ρήτορας, Rode Μεγάλος Δοκιμαστής, Studer Μεγάλος αρχηγός των φρουρών, Henry Burck Μεγάλος Τελετάρχης, Osselin ο νεώτερος Μεγάλος γενικός Γραμματέας. Τα Εργαστήρια έκαναν καταπληκτικές εργασίες σε Δόξα του Υπέρτατου Κτίστη των Κόσμων. [*] [*]

Η Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (GOdF) είχε προ πολλού απαλείψει την επίκληση στον Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, και η Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας (GOI) που αναδύθηκε στην Ρώμη το 1872, είχε ανοικτές τις πόρτες της στους άθεους. O Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος, στην διακήρυξη της Λωζάννης του 1875, είχε με την σειρά του, ανανεώσει τον κανόνα της υποχρέωσης επίκλησης στον Μεγάλο Αρχιτέκτονα, ως Θεό Δημιουργό του Σύμπαντος, με την ακόλουθη σύσταση: «ο Τεκτονισμός διακηρύσσει, όπως πάντοτε διακήρυσσε από την ίδρυσή του, την ύπαρξη ενός πρωταρχικού Δημιουργού, υπό την ονομασία του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος». Πιο κάτω, πέραν αυτού, βεβαίωνε ότι «δέχεται στις τάξεις του οποιονδήποτε βέβηλο είναι ελεύθερος και καλής πίστης». Σε όλο τον Γαλλικό Τεκτονισμό, μόνον ο Τύπος Μισραΐμ του Αδελφού Osselin, είχε μείνει να υπερασπίζεται την Τεκτονική πίστη περί θεότητας και αθανασίας της ψυχής.

Ο Garibaldi, πέθανε στις 2 Ιουνίου 1882, και ο Giovan Battista Pessina, αυτοανακηρυσσόταν Μεγάλος Ιεροφάντης. O πρώην διευθυντής του «οι Πυραμίδες της Menfi» και δημιουργός του Κατανέζικου ανασχηματισμένου Menfi (βλέπε Μέρος 2ο Κεφ.ΙΙ), είχε κατορθώσει να


Σελ 67/123



παρεισφρύσει για τα καλά στο Τεκτονικό σώμα εκείνων των εποχών. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1880, χάρις σε μία ανταλλαγή αναγνωρίσεων, είχε εξασφαλίσει την αντιπροσώπευση στην Ιταλία του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου του John Yarker για την Μεγάλη Βρετανία και Ιρλανδία, και επωφελούμενος από αυτό το δίπλωμα, είχε διαμορφώσει στην Νάπολη τον ανασχηματισμένο Τύπο του Μισραΐμ, τον «αφυπνισμένο» από τον ίδιο, σε Αρχαίο Ανατολικό Τύπο Μέμφις-Μισραΐμ [*]. [*]

Επιστολή από το προσωπικό αρχείο του Κ.Μ.Γ.Ιεροφάντη του Α.Α.Α.Τ. των Μισραΐμ και Μέμφις: «Το 1887, στην Κατάνια, ο ανασχηματισμένος Τύπος Menfi και στην Νάπολη ο Τύπος Μέμφις-Μισραΐμ. Ο Giovan Battista Pessina, τον μετασχημάτισε σε 33 βαθμούς. Ηδη το 1880 ο Giovan Battista Pessina είχε λάβει την αντιπροσώπευση του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου του Κυρίαρχου Θυσιαστηρίου για την Μεγάλη Βρετανία και Ιρλανδία, που προεδρευόταν από τον John Yarker με διάταγμα από τις Η.Π.Α. Το 1880 ο Giovan Battista Pessina ήταν Μεγάλος Διδάσκαλος του Ανασχηματισμένου Τύπου Μισραΐμ».

Ήταν τότε που ξεκίνησε η εμπεριστατωμένη απάτη από τον Γάλλο δημοσιογράφο και συγγραφέα Marie Joseph Gabriel Antoine Jogand-Pagès ή αλλιώς αποκαλούμενο Leo Taxil (εφευρέτη του ακτινοβόλου και Σατανικού Παλλαδισμού και της περίφημης Diana Vaugham), ο οποίος ξεκίνησε την επικράτησή του δημοσιεύοντας τα Τυπικά του Σκωτικού Τύπου της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας και άλλων Τεκτονικών οργανώσεων, περνώντας μετά στην ευθεία επίθεση με δημοσιεύματα απευθυνόμενα σε έναν όχι καλύτερο Δόκτωρα Bataille καθώς και στην ίδια την Diana Vaugham. (βλέπε Μέρος 2ο Κεφ.ΙΙ) Οι Taxil, Bataille και Vaugham διέδιδαν ότι ο Albert Pike ήταν ο Κυρίαρχος Ποντίφηξ του Παγκόσμιου Τεκτονισμού, ότι είχε ραντεβού με τον Σατανά προσωπικώς κάθε Παρασκευή, και ότι ο Adriano Lemmi, Μεγάλος Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας (GOI) και μετέπειτα Κυρίαρχος Μέγας Ταξιάρχης του Σκωτικού Τύπου, κατ’εντολή του Riboli και του Giorgio Tamajo, ήταν ο Κυρίαρχος Επικεφαλής της πολιτικής εξουσίας και ότι με τον θάνατο του Albert Pike, τον διαδέχθηκε. Υπενθυμίζουμε αυτήν την απάτη, διότι αποτέλεσε μία σκοτεινή μάλλον σκιά στην ιστορία του παγκόσμιου Τεκτονισμού, και ειδικά στους λειτουργούντες τον Σκωτικό Τύπο, και τροφοδότησε την διαμάχη, τα μίση και τους σεχταρισμούς μεταξύ των διαφόρων Τεκτονικών Αδελφοτήτων οι οποίες, μέχρι το 1867 στην Ιταλία, μετά την προσάρτηση της Βενετίας στο νεογέννητο Βασίλειο της Ιταλίας ήσαν πλήρεις εμποδίων στην ενοποίησή τους. Μέσα σε αυτό το πολεμικό κλίμα στην Ιταλία μεταξύ των Τεκτονικών αδελφοτήτων, όταν η επονομαζόμενη Diana Vaugham έλαβε θέση εναντίον του Adriano Lemmi, το Υπατο Γενικό Συμβούλιο της Ιταλικής Ομοσπονδίας του Σκωτικού Τύπου, που έδρευε στο Παλέρμο, αυτογελοιοποιούμενο, απένειμε δίπλωμα σε αυτήν την άγνωστη και μηδέποτε εμφανισθείσα Diana Vaugham. Το δίπλωμα την ανακήρυσσε Κυρίαρχη Ναϊτική Διδασκάλισσα, Μεγάλη Διδασκάλισσα του Τέλειου Τριγώνου «Phebe La Rose» «…εξαιτίας των διακεκριμένων υπηρεσιών της στον υψηλό Τεκτονισμό…». Επίσης την ανακήρυσσε «επίτιμο προστατευτικό μέλος του Υπάτου Συμβουλίου μας». Το διάταγμα είναι υπογεγγραμμένο από τους Paolo Figlia, A. Battaglia, F. Gilberto, Giuseppe Militello, με ημερομηνία 8 Απριλίου 1894. Από αυτό το κλίμα επωφελήθησαν όσοι δεν είχαν καθαρά χέρια. Ο επακόλουθος προσηλυτισμός, όταν πιά είχε αποκαλυφθεί η απάτη και επανέλθει η ηρεμία, δεν έδωσε και


Σελ 68/123



τόση σημασία στην τυπικότητα και συνέβαλε στο να δίδονται διπλώματα ακόμη και σε άτομα που δεν είχαν τα προσόντα. Ενώ στην Ιταλία ο Τεκτονισμός σπάραζε κάτω από τις πολεμικές και τις αμοιβαίες κατηγορίες, στην Ισπανία, στις 18 Φεβρουαρίου 1887, άγνωστο με ποιό δίπλωμα, ο Manuel Gimeno y Catalan, δημιουργούσε το Υπατο Συμβούλιο του Εθνικού Ισπανικού Τύπου, ένα σύστημα επτά βαθμών (πιθανόν επηρεασμένος από τον Γαλλικό Τύπο επτά βαθμών της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας). Τον Manuel Gimeno y Catalan διαδέχθηκε το 1889 ο Fernando Lozano ο οποίος κατείχε ένα δίπλωμα από τον Giovan Battista Pessina με το οποίο, μάλλον το 1894, ο Villarino del Vilar, διαδεχθείς τον Lozano, εγκατέστησε τον ανασχηματισμένο Μέμφις-Μισραΐμ ως βάση του Εθνικού Ισπανικού Τύπου (το δίπλωμα του G.B.Pessina ανέφερε τον Τύπο ώς έναν από τους ορθόδοξους Τεκτονικούς). Στην Ρουμανία, το 1892, γινόταν Μεγάλος Διδάσκαλος εκείνου του Θυσιαστηρίου ο Αδελφός C.Moroiu που υπέγραφε ως 33ο 97ο όπως εξ’άλλου έκαναν οι Giovan Battista Pessina και John Yarker. (από το αρχείο του Τύπου Μέμφις του Παλέρμο) Στις 30 Μαρτίου του 1900, όλοι αυτοί οι Τύποι, λίγο ως πολύ Μενφιτικοί, ξεκκινώντας από τον John Yarker, αναγνώρισαν ως απόλυτο και γενικό αρχηγό τους τον Ferdinando Francesco degli Oddi, Μεγάλο Ιεροφάντη του Κυρίαρχου Μεγάλου Θυσιαστηρίου της Αιγύπτου, και με αυτόν τον τρόπο, και αυτόν τον εναγκαλισμό, φάνηκε ότι όλα τακτοποιήθηκαν με την αναγνώριση της Τεκτονικής Δύναμης εκείνης (Μεγάλη Αιγυπτιακή Ανατολή του Τύπου Μέμφις) που από την ίδρυσή της ήταν άσχετη με έριδες. Εξ’ού και η άνοδος, χάρις στους νοθογενείς του John Yarker, του επονομαζόμενου ΜέμφιςΜισραΐμ, ο οποίος, αφού όπως αποδείξαμε ήδη οργανώθηκε πάνω στο πρότυπο των κανονισμών του Μέμφις, διατηρώντας την θεωρητική ονοματολογία των βαθμών, ακολούθησε τον Σκωτικό Τύπο. Προκύπτει επίσης (επιστολή 10/3/1966, φύλλο 3 του Μεγ. Ιεροφάντη του Τύπου Μισραΐμ, Κλίμακα της Νάπολης) ότι ο Giovan Battista Pessina είχε μυήσει τον αδελφό Guarino Troilo di Rosario (από την Αργεντινή) ο οποίος το 1934, ήταν Γενικός Μεγάλος Ιεροφάντης του Μέμφις-Μισραΐμ, όταν στις Βρυξέλλες, στο επονομαζόμενο Διεθνές Συνέδριο των πνευματικών Ταγμάτων, αποφασίσθηκε (βλέπε Πρωτόκολλο επίσημης συνάντησης 1966 της Μεγάλης Συμβ.Στοάς Μέμφις-Μισραΐμ του Παρισιού, υπό R.Ambelain) η πρόσθεση 3 βαθμών στους 97 ήδη υπάρχοντες, έτσι ώστε η ανώτατη ιεραρχία να διαμορφωθεί ως εξής: • 96ο βαθμός των Εθνικών Μεγάλων Διδασκάλων • 97ο βαθμός για μέλη του Διεθνούς Συμβουλίου • 98ο βαθμός για τον Μεγάλο Γενικό Ιεροφάντη • 99ο βαθμός για τον Υπατο Αγνωστο Διδάσκαλο. Στο συνέδριο παραβρέθηκαν οι: Boge de Lagreze, Jean Henry Probst-Biraben, Victor Blanchard, Rombaute, Martin, J. Mallinger. Μάλλον κανείς Ιταλός. Μοιάζει λές και αποφάσισαν να αποδώσουν τον βαθμό 100ο στον Κυρίαρχο Κτίστη των Κόσμων. Ευτυχώς για την σοβαρότητα των δύο Τύπων επονομαζόμενων Ανατολικών, ο Μεγάλος Ιεροφάντης Guarino Troilo δεν δέχθηκε πάνω από αυτόν, τον Υπατο Αγνωστο Διδάσκαλο και όλα πήγαν σύμφωνα με το πρόγραμμα, καίτοι φαίνεται ότι με διάφορες πρωτοβουλίες δοκιμάσθηκε η αρμονία.


Σελ 69/123



Με τον θάνατο του Αδ.·. Ferdinando Francesco degli Oddi φαίνεται ότι η Μεγάλη Γενική Διδασκαλεία, αναλήφθηκε από τον John Yarker, ο οποίος απένειμε ένα δίπλωμα στον Theodor Reuss για την δημιουργία στο Βερολίνο, μετά την συνεργασία του στο περιοδικό «Oriflamme» (Σ.τ.Μ.: «Λάβαρο») που ήταν όργανο του Ordo Templi Orientis, ενός «Gross Orient und Souveränen Sanctuarimus für Deutsche Reich» (Σ.τ.Μ.: «Μεγάλη Ανατολή των Κυριάρχων Θυσιαστηρίων για το Γερμανικό Ράϊχ»). Το 1905 το Μεγάλο Θυσιαστήριο του Παλέρμο, παραμένοντας πιστό στον τίτλο του Μέμφις, τίθετο εν ύπνω. Το ίδιο Θυσιαστήριο επρόκειτο να αφυπνισθεί όπως θα δούμε, στο Παλέρμο το 1921, με πρωτοβουλία μιάς ομάδας Τεκτόνων της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας (των εδρευόντων στο Μέγαρο Giustiniani) αποφασισμένων να αποξενωθούν από τις έριδες μεταξύ των δύο Υπάτων Σκωτικών Συμβουλίων που συνδεόντουσαν το ένα με την Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας του μεγάρου Giustiniani, το άλλο με την Piazza del Gesù [*]. [*]

Οι Τέκτονες της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, κάποια στιγμή χωρίσθηκαν σε δύο ομάδες οι οποίες εξαιτίας της διεύθυνσης της έδρας τους επωμίσθησαν τους τίτλους: «Piazza del Gesù» (ή «Πλατεία του Ιησού») και «Palazzo Giustiniani» (ή «Μέγαρο Giustiniani»).

Φτάνουμε, έτσι στα 1908 και στο πνευματιστικό Τεκτονικό συνέδριο του Παρισιού, όπου έλαβαν μέρος πολυάριθμοι αντιπρόσωποι λίγο ως πολύ πνευματικών οργανώσεων, ή μάλλον πνευματιστικών καθώς και Τεκτονικών ομάδων. Ελαβαν μέρος οι ακόλουθες δυνάμεις και οργανώσεις: Μεγάλη Ανατολή και Κυρίαρχο Θυσιαστήριο των 33 για την Γερμανία, Αραβικός Τεκτονισμός «οι Υιοί του Ισμαήλ», Μεγάλη Συμβολική Στοά του Εθνικού Ισπανικού Τύπου, Υπατο μεγάλο γενικό Ιβηρικό Συμβούλιο του ίδιου Τύπου, Αρχαίος και Αρχέγονος Τύπος του Τεκτονισμού για την Μεγάλη Βρετανία, Μεγάλη Στοά της Αγγλίας του Τύπου του Swedenborg, Τύπος Azul της Αργετινής, Αντιπροσωπείες του Εθνικού Ισπανικού Τύπου για την Ιταλία και την Πορτογαλλία, Μεγάλη Στοά των Νήσων Capo Verde, Μεγάλη Στοά των Αμερικανικών Πολιτειών του Οχάϊο και της Μασσαχουσσέτης, Μεγάλη Στοά του Swedenborg για την Γερμανία, Ordo Templi Orientis, Υπατο Συμβούλιο των 33ο του Μεξικού, Υπατο Συμβούλιο του Μέμφις-Μισραΐμ της Ιταλίας, Υπατο Μεγάλο Συμβούλιο και Μεγάλη Ανατολή του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου για την Γαλλία, Εσωτερικό Τάγμα του Ρόδου και Σταυρού, Καββαλιστικό Τάγμα R+C, Μαρτινιστικό Τάγμα, Παγκόσμιο Συμβούλιο Μικτού Τεκτονισμού (το οποίο και φιλοξένησε το Συνέδριο στην έδρα του). Όπως είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς, τα αναφερόμενα Τάγματα ήσαν καμμιά εικοσαριά και πλέον, όμως κάθε διορισμένος αντιπρόσωπος αντιπροσώπευε τρία ή τέσσερα Τάγματα, όπως για παράδειγμα ο Yarker ο οποίος συνδεόταν με την Μεγάλη Στοά του Swedenborg και τον Αρχαίο και Αρχέγονο Τύπο για την Μεγάλη Βρετανία, καθώς επίσης και με τον Αραβικό Τεκτονισμό. Ή την Μεγάλη Στοά και τα Υπατα Συμβούλια του Εθνικού Ισπανικού Τύπου, αντιπροσωπευόμενα στην Γαλλία από την Στοά Humanidad που συνδεόταν με τον Papus που αντιπροσώπευε επιπλέον το Μαρτινιστικό Τάγμα καθώς και το Καββαλιστικό Τάγμα R+C. Ή ακόμη τον Ιταλό γιατρό Hermes (E. Frossini) που αντιπροσώπευε τον Ισπανικό Τύπο για την Ιταλία, τον Τύπο Azul, το ονομαζόμενο Υπατο Συμβούλιο του Μέμφις-Μισραΐμ για την Ιταλία (που ο ίδιος βεβαίωνε ότι είχε απορροφηθεί από τον Ιταλικό Φιλοσοφικό Τύπο του οποίου απένειμε ορισμένους υψηλούς βαθμούς, αποσπώντας άλλες τόσες «αναγνωρίσεις»). Ή ο Karl Theodor Reuss ο οποίος πλήν του Ordo Templi Orientis (OTO), αντιπροσώπευε και άλλα Γερμανικά Τάγματα. «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 70/123



Με δεδομένα όλα αυτά, γίνεται αντιληπτό ότι η σπουδαιότητα αυτού του Συνεδρίου, προεδρευομένου τιμητικά από τον Μέγα Δερβίση της Αγγλίας και πρακτικά από τον δόκτωρα Gerard Encausse (Papus) Μεγάλο Διδάσκαλο του Μαρτινιστικού Τάγματος και του Καββαλιστικού R+C, ήταν λιγότερο σημαντική απ’ότι θέλησαν να φανεί. Από το Συνέδριο προέκυψε μία Παγκόσμια Τεκτονική Ομοσπονδία (που τέθηκε κάτω από τις αρχές όσων αναγνώριζαν τον Μ.Α.Τ.Σ.) και αποφασίσθηκε ένα Σύνταγμα επτά άρθρων. Η Γενική Γραμματεία ανατέθηκε στον αδελφό Teder (αναγραμματισμένο ψευδώνυμο του Charles Detré) τότε Γραμματέα του Μαρτινιστικού Τάγματος. Η δημιουργία της Ομοσπονδίας και το άρθρο 7 του Συντάγματός της επέτρεπαν την παρουσία της οπουδήποτε και ακολούθως την ανάπτυξη των Τεκτονικών Τύπων που λάμβαναν μέρος σ’αυτήν. Και έτσι, αναγεννήθηκε μέσα στο Συνέδριο η ανταλλαγή διπλωμάτων, ταυτοτήτων και πιστοποιητικών (μέσα στον ίδιο τον συνεδριακό χώρο) μεταξύ των μελών, δημιουργώντας μία σύγχυση που η προσπάθεια των Βρυξελλών του 1934 η οποία απέτυχε οριστικά το 1951, ήταν πλέον πολύ καθυστερημένη για να αποδώσει. Σύμφωνα με τον Jean Bricaud, (βλέπε βιβλίο του: «Ιστορικές σημειώσεις του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου Μέμφις-Μισραΐμ» του 1933) με την ευκαιρία αυτού του Συνεδρίου έλαβε χώρα στο Παρίσι, η δημιουργία ενός Κυρίαρχου Μεγάλου Συμβουλίου του Τύπου Μέμφις-Μισραΐμ για την Γαλλία και τις εξαρτώμενες χώρες. Η Χάρτα εγκατάστασης (σύμφωνα πάντοτε με τον Jean Bricaud) απονεμήθηκε από το Κυρίαρχο Θυσιαστήριο της Γερμανίας, υπογεγραμμένο και σφραγισμένο στις 24 Ιουνίου στο Βερολίνο από τον Μεγάλο Διδάσκαλο Karl Theodor Reuss (Pelegrinos) που είχε ευεργετηθεί στο Συνέδριο στο Παρίσι. Μεγάλος Διδάσκαλος και πρόσθετος Μεγάλος Διδάσκαλος ήσαν αντίστοιχα οι, δόκτωρ Gerard Encausse (Papus) και Charles Detré (Teder). Η Στοά Humanidad, που προηγουμένως εξαρτιόταν από τον Εθνικό Ισπανικό Τύπο, έγινε Μητέρα Στοά για τον Τύπο Μέμφις-Μισραΐμ της Γαλλίας. Ομως, μέχρις εδώ οι ισχυρισμοί του Jean Bricaud. Τουλάχιστον απ’ότι προκύπτει από το περιοδικό «L’initiation» (Σ.τ.Μ.: Η Μύηση), του Ιουνίου 1909, κάτω από τον τίτλο «Ordre Martiniste, et Grand Loge Symbolique Espagnole» (Σ.τ.Μ.: Μαρτινιστικό Τάγμα και Μεγάλη Συμβολική Ισπανική Στοά), φαίνεται ότι ο Μέμφις-Μισραΐμ ήταν μόνον Μεγάλη Στοά του Εθνικού Ισπανικού Τύπου, και ότι η Στοά Humanidad ήταν μόνον Σεβασμία και όχι Μητέρα. Και αυτά μετά από περισσότερο από ένα χρόνο μετά την κατάθεση της περίφημης Χάρτας από τον Karl Theodor Reuss. Ωστότο, από τον κατάλογο των διπλωμάτων και των χαρτών λίγο ως πολύ προνομιακά τιμητικών προς τον Papus, τέτοια χάρτα δεν προκύπτει. (βλέπε βιβλίο του Papus: «Sciences occultes» ή «Απόκρυφες επιστήμες» σελ. 128/129). Εμφανίζεται μία, του Μαρτίου 1908, καταχωρημένη στην «Grosso Orient des Alten und Angenommen schottischen Ritus der Freimaurer Supreme Grand Loge des Swedenborg Ritus in Paris» (Σ.τ.Μ.: Μεγάλη Ανατολή του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου του Τεκτονισμού, Υπατη Μεγάλη Στοά του Τύπου Swedenborg στο Παρίσι), υπογεγγραμμένη, ακριβώς από τον Karl Theodor Reuss.

Ο Papus, είχε, αντίθετα, αποκτήσει χάρτα από το 1906 από το «Antiguos Primitive Rite Oriental de Memphis y Misraim» (Σ.τ.Μ.: Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος Μέμφις-Μισραΐμ), της Μαδρίτης, πιθανόν απονεμημένη από τον Εθνικό Ισπανικό Τύπο, συνδεδεμένο με τον


Σελ 71/123



Villarino Del Vilar ο οποίος, όπως είδαμε πιο πριν, είχε επωφεληθεί από τις χάρτες του Giovan Battista Pessina στους προκατόχους του. Ως χρέος στην αντικειμενικότητα, υπενθυμίζουμε ότι ο Papus (Gerard Encausse) είχε αποκτήσει στις 25 Μαρτίου 1907, μία χάρτα από το Τάγμα Μισραΐμ της Ιταλίας και στις 18 Απριλίου, μία άλλη χάρτα από την Υπάτη Ισχύ του ίδιου Τάγματος για την Ιταλία. Άγνωστο με ποιόν τίτλο, ούτε εάν ο ίδιος γνωρίζει το κείμενο. Ωστόσο, παραδεχόμενοι ότι η τελευταία χάρτα απονεμήθηκε από τον Κυρίαρχο Μεγάλο Συντηρητή του Τύπου για την Ιταλία, αναζητήσαμε στα αρχεία που είχαμε στην διάθεσή μας, χωρίς όμως να βρούμε κάτι. Θα πρέπει να καθορισθεί ποιός υπέγραψε την χάρτα, και αυτό μπορεί να γίνει από τον γυιό του Papus (Philippe Encausse) που την κατείχε. Πιθανόν, μάλιστα να επρόκειτο για κάποια απομονωμένη ομάδα, ακόμη και καλών προθέσεων. Από την άλλη, ο ίδιος ο Papus, γράφοντας για τα διπλώματα που κατείχε και για τις σχέσεις του με τις Τεκτονικές δυνάμεις του εξωτερικού, συγκεκριμένα μάλιστα με τον John Yarker, βεβαίωνε: «Κατά τις συνομιλίες μου με τον εκλαμπρότατο αδελφό John Yarker, Υπατο ηγέτη του

Αυθεντικού και Αρχέγονου Τύπου, με τον δόκτωρα Wescott της Ροδοσταυρικής κοινότητας της Αγγλίας, με τον Villarino Del Vilar εκλαμπρότατο Ισπανό Τέκτονα, πολλά ξένα Ύπατα Συμβούλια μου έκαναν την μεγάλη τιμή να με εγγράψουν μεταξύ των επίτιμων μελών τους, ή να με συγκαταλέξουν μεταξύ των Αντιπροσώπων τους στην Γαλλία. Τούτο με άγγιξε πολύ περισσότερο απ’ότι βίαιες επιθέσεις μερικών Γάλλων Τεκτόνων, των οποίων τις ύβρεις περιφρονώ» (Papus: «Τί οφείλει να γνωρίζει ο Διδάσκαλος Τέκτων»). Επομένως, σύμφωνα με τον Papus, που έγραφε τα πιο πάνω το 1910 (δύο χρόνια μετά την λήψη της χάρτας από τον Karl Theodor Reuss, σύμφωνα με τον Bricaud), ο John Yarker, από τον οποίο ο Karl Theodor Reuss ονομάσθηκε υπεύθυνος για την Γερμανία, ήταν Υπατος ηγέτης του Αρχέγονου και Αυθεντικού Τύπου, και ο Villarino Del Vilar, εκλαμπρότατος Ισπανός Τέκτων. Δεν προκύπτει πoυθενά γιατί ο Papus αγνοούσε ότι ο John Yarker ήταν ο Μεγάλος Γενικός Ιεροφάντης του, ούτε γιατί έκανε ότι δεν γνώριζε ότι ο Villarino Del Vilar ήταν ο Μεγάλος Διδάσκαλος του Μέμφις-Μισραΐμ στην Ισπανία και του είχε δώσει χάρτα για την Στοά Humanidad. Εξ΄άλλου, σύμφωνα με τα γραπτά του, δηλωνόταν επίτιμο μέλος ή αντιπρόσωπος στην Γαλλία εκείνων των Ταγμάτων. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Δεν θα σταθούμε εδώ να εξηγήσουμε το τί σημαίνει επίτιμο μέλος ή αντιπρόσωπος, όμως είναι βέβαιο ότι ούτε η μία ούτε η άλλη ιδιότητα, ούτε και τα ανάλογα διπλώματα εξουσιοδοτούν τον κάτοχο να δημιουργεί Μεγάλα Θυσιαστήρια ή Υπατα Συμβούλια. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Papus, θα ήταν ο πλέον άξιος να εξασκήσει την Μεγάλη Διδασκαλεία που ο Jean Bricaud βεβαίωνε ότι του είχε δοθεί στην Γαλλία από τον Karl Theodor Reuss (ακόμη κι αν αληθεύουν οι ισχυρισμοί ότι ποτέ δεν έγινε κανονικά δεκτός στον Τεκτονισμό). Ο ίδιος ο γυιός του Papus (Philippe Encausse) στο βιβλίο του (σελ. 124) αναγνωρίζει ότι ο πατέρας του, δεν έλαβε ποτέ μέρος διοικητικά στην Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας ή την Μεγάλη Στοά της Γαλλίας. Ωστόσο, δεν πρόκειται για την συμμετοχή ή μη σε κάποιο Τάγμα από αυτά που αυτονομάζονται «κανονικά», που είναι ενδεχομένως πολιτικοποιημένα ή και επιχορηγούμενα από το κράτος, όπως στην Γαλλία η Μεγάλη Ανατολή ή και στην Ιταλία, ειδικά την εποχή του Zanardelli και του Nathan, Δημάρχου της Ρώμης. Πρόκειται για την


Σελ 72/123



κανονική μύηση που δίδεται στους τρείς πρώτους Τεκτονικούς βαθμούς (Μαθητής, Εταίρος, Διδάσκαλος). Εάν αυτές δεν έχουν πραγματοποιηθεί, όλα τα διπλώματα βαθμών ακόμη και ανωτέρων, δεν έχουν καμμία αξία. Αυτό είναι το πλέον σημαντικό, και απ’ότι προκύπτει ο Papus, δεν έλαβε ποτέ αυτές τις μυήσεις. Με τον θάνατο του Papus, που επήλθε στα 1916, τον διαδέχθηκε ο Teder (αναγραμματισμένο ψευδώνυμο του Charles Detré), και μετά τον θάνατο και του Teder, το 1918, ο Jean Bricaud, ισχυρίσθηκε ότι είχε λάβει την διαδοχή δια βοής, και το 1933, δημοσίευσε το φυλλάδιο του Μέμφις-Μισραΐμ, που αναδημοσιεύθηκε το 1938, από τον διάδοχό του Constant Chevillon. Ο Robert Ambelain, ο οποίος κατείχε μία αναγνώριση ή τουλάχιστον ένα δικαίωμα επίσκεψης στην Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας, ανακηρύχθηκε Μεγάλος Γενικός Ιεροφάντης (για τον οποίο θα έχουμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε), και βεβαιώνει (βλ. Βιβλίο του Robert Ambelain «ο Μαρτινισμός») ότι το 1909 ο John Yarker απένειμε μία χάρτα Μεγάλου Διδασκάλου για την Γαλλία και τις εξαρτώμενες χώρες, σε έναν Ανώτερο Αγνωστο του Μαρτινιστικού Τάγματος που το μυητικό του όνομα ήταν Mikaël. Ο ίδιος, πάντα σύμφωνα με τον Robert Ambelain, εκτός από το δίπλωμα του John Yarker είχε άλλο ένα υπογεγγραμμένο από τον Jean Bricaud και απονεμημένο το 1921. Αυτό σήμαινε, ότι ο Constant Chevillon, διάδοχος του Jean Bricaud, ήταν αντικανονικός, ή ότι ήταν αντικανονική η χάρτα που είχει απονεμηθεί στον Papus από τον Karl Theodor Reuss το 1908 στο Παρίσι (ή επρόκειτο για μία χάρτα που δεν προέβλεπε Μεγάλο Θυσιαστήριο για την Γαλλία), και η οποία αναφερόταν ως εν ισχύ από τον Jean Bricaud. Πράγματι, εάν ο Jean Bricaud είχε απονείμει, χάρις στο δίπλωμα του Karl Theodor Reuss του 1908, ένα δίπλωμα στον Mikaël το 1921, τότε ο Constant Chevillon, ζώντος του Mikaël, δεν μπορούσε να διαδεχθεί τον Jean Bricaud. Εάν ο John Yarker είχε καταθέσει δίπλωμα το 1909 για την Γαλλία, τότε ο Karl Theodor Reuss δεν είχε καταθέσει κανένα δίπλωμα το 1908, ή το είχε καταθέσει χωρίς να ειδοποιήσει τον John Yarker που ήταν ο Μεγάλος Γενικός Ιεροφάντης. Εξαιτίας αυτού υπήρχαν στην Γαλλία δύο Μεγάλες Διδασκαλείες του ίδιου Τύπου. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μία πλήρη σύγχυση. Εν τέλει, ποιός ήταν ο Mikaël; Εάν – όπως φαίνεται – επόκειτο για τον Lagreze, τότε υπάρχει θέμα συζήτησης πάνω στην κανονικότητα άλλων ομάδων, δεδομένου του ότι, με ένα ίδιο δίπλωμα στην Γαλλία, το οποίο είναι αβέβαιο, αφού υπήρχε προγενέστερο απονεμημένο στην Γαλλία σε άλλο πρόσωπο, δημιουργήθηκαν περισσότερα του ενός Μεγάλα Θυσιαστήρια. Η ενασχόληση των Jean Bricaud, Mikaël, Chevillon, Dupon, Constantine της Λυών, όλοι τους οπαδοί της Συμπαντικής Γνωστικής Εκκλησίας (μετέπειτα αποστολικής), κατ’αρχήν πνευματικής (κατόπιν καθολικής), δεν σταμάτησε στο ζήτημα του εάν ήταν αυθεντικό το δίπλωμα του 1909 του John Yarker, ή εκείνο του 1908 του Karl Theodor Reuss, ή και τα δύο. Ολα αυτά δημιούργησαν έναν μύθο: Τον μύθο του Τύπου Μέμφις-Μισραΐμ των Χριστανών Τεκτόνων. Προκειμένου να αιτιολογηθεί η κανονικότητα κάποιων κατιόντων, υπήρχαν δύο ή τρείς Τύποι Μέμφις-Μισραΐμ, πρώτα εκείνος της Γνωστικής Εκκλησίας των Μαρτινιστών, μετά εκείνος των ελευθεροτεκτόνων χριστιανών, μετά κάποιος άλλος άγνωστο ποιανού, και τέλος εκείνος που δεν είναι ούτε Γνωστικός ούτε Χριστιανικός και ο οποίος εφόσον δεν εξαρτιόταν από Γάλλους, δεν ήταν κανονικός.


Σελ 73/123



Επρόκειτο για μία επινόηση του Jean Bricaud (Γνωστικό όνομα: Tau Jean II [*]), καθόσον ο Μαρτινισμός, ανοιχτός σε όλες τις θρησκείες, δεν είχε, και ούτε θα μπορούσε να έχει δική του καμμία συγκεκριμένη εκκλησία. Αυτό είναι σαφέστατα αποδεικνυόμενο από τις διακηρύξεις αρχών του Μαρτινιστικού Τάγματος, ιδιαιτέρως δε εκεί όπου βεβαιώνει: «το Μαρτινιστικό

Τάγμα δεν ασχολείται ποτέ με πολιτική και ακόμη περισσότερο με ζητήματα θρησκευτικού δόγματος». [*]

Σ.τ.Μ.: Tau είναι παραδοσιακός τίτλος Γνωστικού Επισκόπου.

Προκύπτει το ερώτημα: Ο Ivan Drouet de la Thibauderie, πτυχιούχος της θεολογίας και της φιλοσοφίας, οπαδός της Γαλλικής καθολικής εκκλησίας, συγγραφέας με πιστοποιημένη ύλη, αφέθηκε ακόμη κι’εκείνος να εξαπατηθεί από τις επιμένουσες φωνές που εκτόξευαν στην Γαλλία και αλλού τις ιδέες περί Τύπου Μέμφις-Μισραΐμ της Γνωστικής Εκκλησίας; Φαίνεται πως ναι, εάν κρίνουμε από αυτά που έγραφε: «Ο Jules Doinel πρώτος Πατριάρχης της Συμπαντικής Γνωστικής Εκκλησίας διέθετε μήπως

κάποια επισκοπική Αποστολική διαδοχή; Γνωρίζουμε ότι ισχυριζότανε για μια εμφάνιση του Ιησού κατά τη διάρκεια μιάς πνευματιστικής συνεδρίας παρουσία τριών Βογομίλων επισκόπων. Δεν θα σταθούμε σ’αυτές τις απαράδεκτες προφάσεις. Ομως, θα μπορούσε να υπάρχει μια μη αναγνωρισμένη διαδοχή που ίσως να έχει κάποια εξήγηση εξαιτίας κάποιου μυητικού μυστικού που προέρχεται από την ανάμειξη μεταξύ του Τάγματος των Ναϊτών από τη μια πλευρά και του Τύπου Μέμφις-Μισραΐμ απο την άλλη. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η Γνωστική Εκκλησία και ο Μαρτινισμός γίνονται γνωστά περίπου στα 1860-1880 την εποχή που το Τάγμα των Ναϊτών και η Ιωαννιτική Εκκλησία των Πρώτων Χριστιανών τέθηκαν εν ύπνω. Άρα ο παραδοσιακός και χριστιανικός Τύπος Μέμφις-Μισραΐμ που περιλαμβάνει Μαρτινιστές και Γνωστικούς έχει έναν βαθμό τον 66ο που είναι του Καθαγιαστή Πατριάρχη που το χαρακτηριστικό του είναι ένα βιολετί περιλαίμιο. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να βρούμε στα παλαιά αρχεία αυτών των διαφορετικών ομάδων αν τα πρόσωπα που γνωρίζουμε κατείχαν την Ναϊτική Επισκοπή με καθολική εγκυρότητα σύμφωνα με την παραδοσιακή Εκκλησία και που δεν υπάρχουν στη Γνωστική γραμμή δίνοντάς της έτσι κάποια σιγουριά. Η επισκοπική νομιμότητα είναι πέρα απο κάθε αμφιβολία για τους Ναΐτες Επισκόπους. Αν σε αυτή την επανεμφάνιση αναγνωρίζουμε ονόματα όπως (...) δεν θα έπρεπε να μελετηθεί σοβαρά η αποστολική διαδοχή σε αυτά τα τάγματα και τις Εκκλησίες; Ετσι είναι απαραίτητο να βεβαιωθούμε για τη παραχώρηση του τύπου του 66ου βαθμού του Μέμφις-Μισραΐμ που είναι ο Καθαγιαστής της Γνωστικής Εκκλησίας, και αν οι τελετουργίες συμφωνούν με την παράδοση του Ποντίφηκα ίσως να υπάρχει μια λογική υπόνοια της καθολικής διαδοχής στο Τεκτονισμό του Μέμφις-Μισραΐμ». Εκτός του γεγονότος των πνευματιστικών συγκεντρώσεων του Jules Doinel (πρώτου Πατριάρχη της Συμπαντικής Γνωστικής Εκκλησίας) και άλλων πνευματιστών για τις οποίες παραπέμπουμε τους αναγνώστες μας στο διδακτικό βιβλίο του Renée Guenon «Το σφάλμα του πνευματισμού», θα πρέπει να πούμε ότι πολύς κόσμος εντυπωσιάζεται από στοιχεία τα οποία κατά κάποιο τρόπο «φέρνουν το νερό στον μύλο τους», χωρίς να υπολογίζουν ότι η πραγματικότητα, εύκολα αποδεικνυόμενη, είναι αρκετά διαφορετική από αυτά που υποστηρίζουν και βεβαιώνουν, ακόμη και ως απλή υπόθεση. Στους Τύπους Μισραΐμ και Μέμφις δεν υπάρχει βαθμός «Πατριάρχη Καθαγιαστή» και άλλο τόσο δεν υπάρχει στον 66ο βαθμό της ιεραρχίας. Στον Μέμφις ο βαθμός 66ο είναι εκείνος του


Σελ 74/123



«Εξοχου Καβί», και είναι ο πέμπτος της 6ης τάξης και ο προπροτελευταίος της δεύτερης σειράς ο οποίος, σύμφωνα με τον Etienne Marconis de Négre, «διδάσκει τις φυσικές

επιστήμες, την φιλοσοφία και την ιστορία και ερμηνεύει τον ποιητικό μύθο της αρχαιότητας. Ο σκοπός του είναι να προκαλέσει την αναζήτηση των αιτίων και των απαρχών, και να αναπτύξει τα αισθήματα ανθρωπισμού και συμπάθειας» Στον Μισραΐμ, ο βαθμός 66ο είναι

εκείνος του Ταξιάρχη Μεγάλου Ιεροεξεταστή, αρχηγού της 2ης σειράς, βαθμός που αντιστοιχεί στον 31ο βαθμό του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου. Τα μέλη του απαρτίζουν το Κυρίαρχο Δικαστήριο. Στον ανασχηματισμένο Μέμφις ο βαθμός 66ο δεν υπάρχει από την στιγμή που φτάνει μέχρι τον 30ο και μετά ανεβαίνει στον 91ο (Μεγάλος Υπερασπιστής του Τύπου) ο οποίος αντιστοιχεί στον 31ο του Σκωτικού Τύπου, και του οποίου οι κάτοχοι αποτελούν το Μεγάλο Δικαστήριο των Υπερασπιστών του Τύπου (βλ. Σύνταγμα Τύπου Μέμφις, αρθ.82,83). Στον Μέμφις-Μισραΐμ των John Yarker και Giovan Battista Pessina υιοθετήθηκαν οι βαθμοί του ανασχηματισμένου Μέμφις. Δεν υφίσταται επομένως ένας βαθμός 66ο που θα αντιστοιχούσε στα γραφόμενα – πιθανόν απλά για να ειπωθούν – του Iban de la Thibauderie. Ακόμη πάντως και εάν εξετάσουμε εξονυχιστικά τους ονομαζόμενους βαθμούς των Πατριαρχών, που εφαρμόσθηκαν στον ανασχηματισμένο Μέμφις και στο νοθογενές κατασκεύασμα των John Yarker και Giovan Battista Pessina καθώς και των διαδόχων τους, δεν θα βρούμε έναν Πατριάρχη καθαγιαστή. Τα Τυπικά αυτών των βαθμών πάντως ποτέ δεν δημοσιεύθηκαν. Αυτοί είναι οι ακόλουθοι: 21ο Πατριάρχης Μεγάλος Εγκαταστάτης, 22ο Πατριάρχης Μεγάλος Συντηρητής, 23ο Πατριάρχης Μεγάλος Θεολόγος, 24ο Πατριάρχης της Αλήθειας, 25ο Πατριάρχης των ουρανίων Σφαιρών, 26ο Πατριάρχης των Ιερών Βεδδών, 27ο Πατριάρχης της Ίσιδας, 28ο Πατριάρχης της Μέμφιδας, 29ο Πατριάρχης της Μυστικής Πόλεως, 30ο Τέλειος Ποντίφηξ του Μεγάλου Εργου. Αυτοί οι Πατριάρχες δεν προκύπτουν στον αυθεντικό Μέμφις και βρίσκουν την αντιστοιχία τους σε άλλους τίτλους και βαθμούς: Ο 21ο αντιστοιχεί στον Ιππότη Μεγάλο Επιθεωρητή, ο 22ο στον Μεγάλο Γενικό Ρυθμιστή του Τάγματος (87ο), ο 23ο στον Μεγάλο Διδάσκαλο των Μυστηρίων (76ο), ο 24ο στον Πρίγκηπα της Αλήθειας (65), ο 25ο στον Πρύτανη των ουρανίων Σφαιρών (37ο), ο 26ο στον Πρύτανη των Ιερών Βεδδών (79ο), ο 27ο στον Εξοχο Ποντίφηκα της Ίσιδας (44ο), ο 28ο στον Κυρίαρχο Ποντίφηκα της Μέμφιδας (91ο), ο 29ο στον Ιππότη της Αγίας Πόλεως (27ο), ο 30ο στον Εξοχο Διδάσκαλο του Μεγάλου Εργου (89ο). Από τις ίδιες τις ονομασίες των βαθμών των επονομαζόμενων Πατριαρχών, προκύπτει προφανώς ότι δεν πρόκειται για κάποιο Τάγμα ή καλύτερα για έναν Τεκτονισμό Χριστιανικό. Ίσως Γνωστικό, αλλά όχι με την έννοια που θα ήθελε ο αναφερόμενος συγγραφέας να δώσει καθώς και εκείνοι από τους οποίους πληροφορήθηκε ή μετέφερε μία τέτοια υπόθεση. Γνωστικό δηλαδή με την έννοια ότι είναι ανοιχτό σε αναζήτηση της Γνώσης, μέσα στην βεβαιότητα της ύπαρξης ενός Υπέρτατου Όντος στο οποίο οφείλεται αγάπη, σεβασμός, αφοσίωση, καθώς και στην βεβαιότητα της αθανασίας της ψυχής. Όμως, οι διαβεβαιώσεις μας μπορούν να ισχύσουν όσο και εκείνες του Iban de la Thibauderie ή οποιουδήποτε άλλου. Ας δούμε επομένως, τί μας μεταφέρει το δελτίο Νο 4 του Μαρτινιστικού Τάγματος (Νοέμβριος Δεκέμβριος 1972) στην σελίδα 26, σημείωση 4 κάτω από τον τίτλο «Και πάλι περί Μαρτινισμού και Γνωστικής εκκλησίας»:


Σελ 75/123



«Με την ευκαιρία ακούσαμε την γνώμη ενός υψηλού αξιωματούχου του Τύπου Μισραΐμ και

Μέμφις ο οποίος λαμβάνει μέρος στο Μεγάλο Λειτουργικό Κολέγιο του Κυρίαρχου Μεγάλου Θυσιαστηρίου για την Ιταλία και τις εξαρτώμενες χώρες, και ο οποίος απέκλεισε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι υπήρξε ποτέ οποιοσδήποτε σύνδεσμος μεταξύ του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ και Μέμφις και της Γνωστικής Εκκλησίας». Μας διευκρίνησε μάλιστα ότι «Το Σύνταγμα του Τύπου Μισραΐμ λέει στο άρθρο 2: Ο Τύπος Μισραΐμ δέχεται στους κόλπους του όλους τους άνδρες οποιασδήποτε χώρας, θρησκείας ή κατάστασης, αρκεί να είναι ελεύθεροι, καλής φήμης και να μην υπάρχουν κατηγορίες εις βάρος τους». (βλέπε Σύνταγμα του Τύπου Μισραΐμ του 1867). Το Σύνταγμα του Τύπου Μέμφις στο άρθρο 4 λέει: «Ο Τέκτων ανέχεται κάθε θρησκεία και δεν ασχολείται με την πολιτική. Δεδομένης της υψηλής βαθμίδας στην οποία βρίσκεται ο Τεκτονισμός, σέβεται την θρησκευτική πίστη των μελών του, οποιαδήποτε και εάν είναι αυτή». Το Σύνταγμα των ενωμένων Τύπων στο άρθρο 2 λέγει: «Ο Τύπος δέχεται στους κόλπους του όλους τους άνδρες, οποιαδήποτε και εάν είναι η χώρα τους και η θρησκεία τους, αρκεί να είναι ελεύθεροι, καθαροί και καλής φήμης δεν ασκούν δουλικό ή υποβαθμιστικό επάγγελμα, γνωρίζουν τουλάχιστον να διαβάζουν και να γράφουν ορθώς και έχουν επαρκή έσοδα για την συντήρηση και τις ανάγκες του εαυτού τους και της οικογένειας τους». Επανερχόμενοι στο δελτίο του Μαρτινιστικού Τάγματος, η σημείωση συνεχίζει: «Φαίνεται, ότι το θέμα της Γνωστικής Εκκλησίας εξαιρέθηκε. Σε κάθε περίπτωση, αφού η Γνωστική Εκκλησία αναδύθηκε το 1890 με τον Jules Doinel, ενώ οι Τύποι Μισραΐμ και Μέμφις πολύ πιο πριν, δεν φαίνεται ποιά σύνδεση θα μπορούσε να υπάρχει...» Όλα αυτά θα μπορούσαν να φτάνουν, όμως μπαίνουν στο προσκήνιο οι Ναΐτες που ήσαν συνδεδεμένοι με την συνταγματική Γαλλική Εκκλησία (και που θα μπορούσαν να είναι και Γνωστικοί εάν είχαν περάσει τον 66ο βαθμό του Μέμφις-Μισραΐμ). Εδώ θα μπορούσε να γίνει μία μακρά συζήτηση για τους Ναΐτες, τον Ναϊτισμό, τον Εσωτερισμό, αλλά αυτό θα ξέφευγε από το αντικείμενό μας. Ωστόσο, φθάνει να περιγράψουμε το γεγονός ότι όλο το θέμα των Ναϊτικών ψευδοεκκλησιών (ή μάλλον νεο-ναϊτικών) ξεκίνησε με το Ordre d’Orient (Σ.τ.Μ.: Τάγμα της Ανατολής), μία εξωτερική αλυσίδα των Γάλλων νεο-Ναϊτών από την οποία προέκυψε κατόπιν η «Αυστηρή Ναϊτική Τήρηση» του von Hund, το «Κληρικάτο» του Johann Auguste Starck και οι Σουηδοί Ναΐτες. (βλ.: «Ιππότες και Ιππότι σμός» του ίδιου συγγραφέα, και «Ιππότι κές ανέκδοτες ιστορίες» του Norberto De Castro) Επρόκειτο, πάνω απ’όλα, για μία ιδιαίτερη αφοσίωση των νεο-Ναϊτών για τον Απόστολο Ιωάννη την οποία ο Fabré Palabrat, ονομαζόμενος και ηγούμενος (Ιωαννίτης) Bernard Reymond, Μεγάλος τους Διδάσκαλος κατά την Ναπολεονική περίοδο αλλά και κατόπιν, και οι Ναΐτες της Λυών (ΝεοΝαϊτική Ιππότι κο-τεκτονική ομάδα συνδεδεμένη με τους Ιωαννίτες), θεώρησαν ως εσωτερισμό εμπιστευόμενοι δύο χειρόγραφα, φαινομενικά αρχαία, γραμμένα στα Ελληνικά: Το Λευϊτικόν και ένα Ευαγγέλιο του Αγίου Ιωάννη, απόκρυφο με αρκετές παραλλαγές από το κανονικό, μεταξύ των οποίων την εξαφάνιση των δύο τελευταίων κεφαλαίων. Σύμφωνα με όσα γράφει ο Norberto de Castro y Tosi, το 1832, ο J.C.Thilo, πρόσωπο μιάς κάποιας κακής φήμης, βεβαίωσε ότι αυτό το «Ευαγγέλιο» χρονολογείτο από την αρχή του 18ου αιώνα. Μία παλαιογραφική εξέταση του αυθεντικού, διατηρημένου μέχρι σήμερα στα Εθνικά αρχεία της


Σελ 76/123



Γαλλίας (πηγή 3ΑS: Ναϊτικό Τάγμα), επιβεβαίωσε αυτόν τον ισχυρισμό. Πρόκειται για την ίδια ημερομηνία που αποδίδεται στο «Λευϊτικόν», γραμμένο απ’ότι φαίνεται από παρόμοιο χέρι με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα. Σήμερα, είναι γνωστή η συμπάθεια που είχε ο Fabré Palabrat ή Bernard Reymond για τον συνταγματικό κλήρο και από αυτόν είναι που αναδύεται η «Ναϊτική εκκλησία» και οι επονομαζόμενοι επίσκοποί της. Για να ολοκληρώσουμε, πάνω σε αυτό το σημείο (στο οποίο πρόκειται να επιστρέψουμε αργότερα) οφείλουμε να αμφισβητήσουμε τον ισχυρισμό ότι η Γνωστική εκκλησία έγινε γνωστή γύρω στα 1860/1880, ακριβώς όταν το Τάγμα του Ναού και η Ιωαννιτική Εκκλησία τέθησαν εν ύπνω και ο Μαρτινισμός έλαβε έναν πρωτόγνωρο δυναμισμό. Είναι πολύ εύκολο να υποδείξουμε μία ημερομηνία που να περιλαμβάνεται σε μία τροχιά είκοσι ετών... Αυτό θα ήταν κατάλληλο για ξένοιαστους ανθρώπους, αλλά όχι για όσους θέλουν να κάνουν ιστορία και γι’αυτό πριν μιλήσει κανείς πρέπει να λάβει υπόψη του σοβαρά τα δεδομένα και τις ημερομηνίες. Σήμερα, είναι γνωστό σε όλους αυτούς που ασχολούνται με τον αποκρυφισμό ότι ο Μαρτινισμός, μεταξύ 1860 και 1880, ήταν σχεδόν λησμονημένος. Και εξετάζοντας σοβαρά τις διαβεβαιώσεις του Robert Ambelain για τους Ιππότες της Αγίας Πόλεως, δεδομένου του ότι αυτός αναγνώριζε ότι όλα αυτά ήσαν εν ύπνω τουλάχιστον μέχρι την αφύπνισή τους, κάτι που έγινε στα 1950, αυτά όλα επιβεβαιώνονται. (βλ. βιβλία του Robert Ambelain: «Ο σύγχρονος Μαρτινισμός και οι αυθεντικές πηγές του» και «το Τάγμα των Elus Cohen και οι απόγονοί του»)

Η αναβίωση επήλθε μετά το 1887, όπως προκύπτει από όλες τις δημοσιεύσεις, από τους Papus, De Guaita, Auguston Chaboseau, Péladan και Chamuel. Όσον αφορά την Ιωαννιτική εκκλησία, αυτή τέθηκε εν ύπνω πρακτικά μετά τον θάνατο του Fabré Palabrat και συνέχισε για κάποιο χρόνο με διακοπές, μνημονευόμενη μεταξύ των ονομαζόμενων Ναϊτών της Λυών. Δεν συνέβη το ίδιο με το Τάγμα του Ναού, ακόμη και εάν άλλα ενδιαφερόμενα Τάγματα υποστήριξαν αυτή τη θεωρία, εξετάζοντας σοβαρά – όπως πάντοτε κάνουν οι Γάλλοι – μόνον ό,τι συμβαίνει στην Γαλλία. Σύμφωνα με αυτήν την θεωρία της Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας (Σκωτικού Τύπου) οι Γάλλοι Νεο-Ναΐτες το 1840 πέρασαν στον Τεκτονισμό δημιουργώντας μία Στοά ονομαζόμενη «των Σταυροφόρων». Ακόμη και εάν αυτό είναι αληθές, θα είναι μόνον κατά μέρος, δεδομένου του ότι το Τάγμα του Ναού δεν τέθηκε εν ύπνω. Οι Καθολικοί Ιππότες, πράγματι, χάρις στην διαμεσολάβηση του Κόμη του Αγίου Cesan, ξανάσμιξαν με τους Γάλλους Ιωαννίτες που έμειναν πιστοί στο Τάγμα, εμπαιδώνοντας ότι όλοι οι Χριστιανοί, οποιασδήποτε ομολογίας, μπορούσαν να γίνουν δεκτοί, διατηρώντας όμως ως επίσημη θρησκεία την Ρωμαιοκαθολική. (βλ.: «Ιππότες και Ιππότι σμός» του ίδιου συγγραφέα) Όμως εδώ πρόκειται να αποκεφαλίσουμε ταύρο (Σ.τ.Μ.: Ιταλικός ιδιωματισμός που σημαίνει «να λύσουμε οριστικά το αίνιγμα»). Πότε έγινε γνωστή η Γνωστική Εκκλησία? Το λέει ο ίδιος ο Ivan Drouet de la Thibauderie: «Το 1890, μετά το όραμα του Doinel και την πνευματιστική συνάντηση με τους Βογομίλους επίσκοπους...».


Σελ 77/123



-IVΟ Ιταλικός Φιλοσοφικός Τύπος και ο Τύπος Μέμφις του Παλέρμο «Το 1906, πέθανε ο Andriano Lemmi (βλέπε Μέρος 2ο Κεφ ΙΙ) ο οποίος αφού απαλλάχθηκε των καθηκόντων του Μεγάλου Διδασκάλου της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας το 1895, διατήρησε το αξίωμα του Υπατου Μεγάλου Ταξιάρχη του Σκωτικού Τύπου. Σε αυτήν την θέση τον διαδέχθηκε ο Achille Ballori, ο οποίος είχε ως αναπληρωτή του τον Saverio Fera. Η Μεγάλη Διδασκαλεία της Μεγάλης Ανατολής είχε ανατεθεί, μέχρι το 1904, στον Ettore Ferrari. Στο βιβλίο «Ο αποκαλυμμένος στους Ιταλούς Τεκτονισμός», Μιλάνο 1946, διαβάζουμε: «Κατά το ίδιο έτος (1906) η Εθνική Συνέλευση των Ιταλικών Στοών ψήφισε την ακόλουθη

διακήρυξη για την βελτίωση του πρώτου και δεύτερου άρθρου του γενικού Συντάγματος: “Ο Τεκτονισμός στην Ιταλία ακολουθεί την δημοκρατική γενική κατεύθυνση, σύμφωνα με την πολιτική και την κοινωνική τάξη”. Αυτό ήταν ένα σάλπισμα εναντίον του ορθόδοξου Τεκτονισμού που επιτάσσει την ανοχή σε όλες τις πολιτικές γνώμες» [*]. [*]

Από το βιβλίο του Franco Massimo «Προς το φώς», έκδοση 1968, εκτός κυκλοφορίας, εμπιστευμένη στους ελεύθερους Τέκτονες της «Πλατείας του Ιησού» (Σ.τ.Μ.: Του Τάγματος που είχε έδρα στην ομώνυμη πλατεία).

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ηχούσε η σάλπιγγα εναντίον του ορθόδοξου Τεκτονισμού. Αυτό είχε ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες. Φυσικά αυτή η διακήρυξη προκάλεσε εναντιώσεις και εσωτερικές μάχες, μέχρις ότου δεν κατέστη δυνατόν να αποφευχθεί η έκρηξη της βόμβας. Χωρίς να εισέλθουμε στο θέμα, το οποίο μας ενδιαφέρει μόνον διότι αποτέλεσε την γέννηση του «Ιταλικού Φιλοσοφικού Τύπου», μεταφέρουμε χωρίς σχόλια τις περιληπτικές νύξεις που κάνει ο ανώνυμος συγγραφέας που αναφέρει ο Franco Massimo: «Δεν αμφισβητείται στον Ettore Ferrari το γεγονός αυτό καθ’εαυτό, όσο η άκαιρη επέμβαση

και η κατάχρηση εξουσίας της συνείδησης των Τεκτόνων, σε θέματα που δεν είχαν να κάνουν απευθείας με την ζωή του Τάγματος. Γι’αυτό, το Ύπατο Συμβούλιο, προστάτης της κανονικότητας του Σκωτικού Τύπου, απείλησε να διαλύσει την Μεγάλη Ανατολή. Ο Ύπατος Μεγάλος Ταξιάρχης Achille Ballori συντάχθηκε εξ’αρχής εναντίον του Ettore Ferrari, όμως σε δεύτερο χρόνο αφέθηκε να μεταπεισθεί από εκείνον και, έχοντας εναντίον του όλο το Υπατο Συμβούλιο, παραιτήθηκε, αφήνοντας το αξίωμα στον αναπληρωτή Saverio Fera. Τότε η Μεγάλη Ανατολή, δημιούργησε ένα νέο Υπατο Συμβούλιο, στο οποίο Υπατος Ταξιάρχης ήταν ο παραιτηθείς Achille Ballori. Όλα αυτά ενώ ο Saverio Fera, σύμφωνα με το Σύνταγμα του Σκωτικού Τύπου, δημιουργούσε μία Μεγάλη Στοά της Ιταλίας της οποίας ονομάσθηκε Μεγάλος Διδάσκαλος. Έτσι είχαμε δύο Τεκτονισμούς, του Saverio Fera και του Achille Ballori, οι οποίοι, εξαιτίας της διεύθυνσης της έδρας τους επωμίσθησαν τους τίτλους: «Piazza del Gesù» (ή “Πλατεία του Ιησού”) και “Palazzo Giustiniani” (ή “Μέγαρο Giustiniani”)». Και έτσι – προσθέτουμε εμείς – αναδύθηκαν διάφορες ομάδες που δεν ήθελαν να πάρουν θέση ούτε υπέρ του ενός ούτε υπέρ του άλλου. Μεταξύ αυτών – και εδώ είναι αυτό που μας ενδιαφέρει – ήταν ο αδελφός Eduardo Frosini, ονομαζόμενος και Δόκτωρ Hermes, δημιουργός μιας Στοάς συμβολικού Τύπου της Φλωρεντίας, ήδη ανήκων, μάλλον με κάποιο υψηλό τιμητικό βαθμό, στον κανονικό Τύπο Μέμφις του Παλέρμο (Σεβασμία Στοά «Rigeneratori» ή «των Αναμορφωτών» του Palermo), «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 78/123



παραιτηθείς στις 25 Δεκεμβρίου του 1907 από την Στοά «Lucifero» ή «Φωσφόρος» της Citta del Fiore (San Remo), για τις οποίες παραιτήσεις του, είχε πληροφορήσει την Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας (GOI) στις 25 Ιανουαρίου του 1908, μετά από «ένα χρόνο ανώφελης ευγενικής αναμονής» όμως, ωστόσο, αφού είχε λάβει μέρος, στο «Πνευματιστικό Συνέδριο» του Παρισιού τον Ιούνιο του 1908. Ο Eduardo Frosini, παρουσιάσθηκε στο Παρίσι ως αντιπρόσωπος στην Ιταλία του «Εθνικού Ισπανικού Τύπου», και εξασφάλισε από τον John Yarker ένα δίπλωμα που αντιστοιχούσε σε πληρεξούσιο αντιπροσωπεύοντα μία Μεγάλη Στοά στο Υπατο Συμβούλιο (Appointment of proxy to represent a Gran Lodge in the Supreme Council) και σύμφωνα με όσα βεβαιώνει, επιπλέον την αντιπροσώπευση των Τύπων λίγο ως πολύ ενωμένων στην Γερμανία, των οποίων ήταν αρχηγός ο Karl Theodor Reuss [*]. [*]

Οσον αφορά τον Karl Theodor Reuss και το περιοδικό «ORIFLAMME» («Λάβαρο»), όργανο του Ordo Templi Orientis, μεταφέρουμε όσα δημοσιεύθηκαν σε αυτό το 1912: «Το Τάγμα μας κατέχει το κλειδί που ανοίγει όλα τα Τεκτονικά και Ερμητικά μυστήρια. Πρόκειται για την διδασκαλία της σεξουαλικής μαγείας, μιας διδασκαλίας που εξηγεί χωρίς να αφήνει τίποτε το σκοτεινό, όλα τα αινίγματα της φύσης, όλη την Τεκτονική συμβολολογία, και όλα τα θρησκευτικά συστήματα» Βλέπε βιβλίο του Renée Guenon: “Erreur Spirite” («Το σφάλμα του πνευματισμού»).

Στην ουσία, οι υπογράφοντες την δημιουργία της Παγκόσμιας Τεκτονικής Ομοσπονδίας, είχαν θέσει άμεσα σε εφαρμογή τα άρθρα 6 & 7 του Συντάγματος που είχαν οι ίδιοι ψηφίσει, τα οποία ανέφεραν: Αρθρο 6: Εάν ουδείς ομόσπονδος Τύπος δεν υπάρχει σε ένα Εθνος, η Παγκόσμια Τεκτονική Ομοσπονδία, διατηρεί το δικαίωμα να εγκατασταστήσει δεσμούς φιλίας με συνδεόμενους με έναν εκ των Ομόσπονδων Τύπων, χωρίς να λάβει υπόψη τις τυχόν διαμαρτυρίες των μη Ομόσπονδων που είναι ήδη εγκατεστημένοι στο Εθνος. Αρθρο 7: Εάν ένας Τεκτονικός Τύπος εγκατεστημένος σε μία οποιαδήποτε χώρα, αρνείται να έλθει σε επαφή με την Παγκόσμια Τεκτονική Ομοσπονδία, τότε η Ομοσπονδία διατηρεί το δικαίωμα να εγκαταστήσει σε εκείνη την χώρα, Τεκτονικά Σώματα ενός εκ των Ομόσπονδων Τύπων. Με αυτόν τον τρόπο, η Παγκόσμια Τεκτονική Ομοσπονδία στρατοπέδευε αποφασίζοντας και διατάζοντας. Και φυσικά ήταν ευκολότατο να δημιουργείς Τάγματα οποιουδήποτε είδους.

Λίγες ημέρες μετά τις οριστικές παραιτήσεις του από την Μεγάλη Ανατολή, ο Eduardo Frosini, εφαρμόζοντας το άρθρο 7 που προαναφέραμε, δημιουργούσε στις 10 Μαρτίου του 1909, μαζί με «έναν πυρήνα μελετηρών και έμπιστων ελεύθερων Τεκτόνων» καθώς και «αφοσιωμένων και συναινετικών Αδελφών διάσπαρτων στις διάφορες πόλεις της Ιταλίας», την Κεντρική Στοά «Ausonia» ονομαζόμενος Πρόεδρός της. Γράφει ο ίδιος στην σελίδα 180 του έργου του: «Η Κεντρική Στοά “Ausonia”, βαπτισμένη από

την γενική αντιπροσωπεία για την Ιταλία του Εθνικού Ισπανικού Τύπου, έλαβε δικαιοδοσία ως κανονικός οργανισμός υπό την αιγίδα του Κυρίαρχου Μεγάλου Γενικού Ιβηρικού Συμβουλίου της Κυρίαρχης Μεγάλης Συμβολικής Στοάς του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου του Μέμφις-Μισραΐμ που εδρεύει στην Μαδρίτη και της Παγκόσμιας Τεκτονικής Ομοσπονδίας, οριστικώς εγκατεστημένης στο Παρίσι. Στο μέλλον από αυτόν τον δεσμό φιλίας θα προέλθει ένα Υπατο Ιταλικό Συμβούλιο για να κάνει κανονικές τις εργασίες των εργαστηρίων και των «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 79/123



ανώτερων δωμάτων του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου του Μέμφις-Μισραΐμ, όμως, με τα χαρακτηριστικά και κάτω από την ονομασία του “Ιταλικού Φιλοσοφικού Τύπου”».

Ως τιμητικό μέλος του εν ύπνω Μέμφις του Παλέρμο ο Eduardo Frosini, και προκειμένου να αποφύγει τις συνέπειες από ήδη κατόχους νόμιμων δικαιωμάτων και διπλωμάτων, άλλαξε το όνομα του Τύπου. Από μία σημείωση στα άκρα της σελίδας προκύπτει ότι αυτός ο Τύπος (Δεκέμβριος 1910) ήταν ήδη ένα ολοκληρωμένο γεγονός και ότι «αυτό το ανώτερο Σώμα που εργάζεται στο

όνομα του «Αρχαίου και Αρχέγονου Τάγματος του Μέμφις-Μισραΐμ, διαχειρίζεται και διοικεί τον Ιταλικό Φιλοσοφικό Τύπο (σε επτά βαθμούς συνθέτοντας τους παραδοσιακούς 33ο 90ο 95ο και με χαρακτήρα Πυθαγόρειο) και τους ενωμένους Τύπους που ακολουθούν την Τεκτονική ορθοδοξία». Στο περιοδικό ελεύθερων σπουδών εσωτερισμού «Hermes», παρουσιάσθηκε τον προηγούμενο Μάϊο, ένα εκτενές προγραμματικό άρθρο από το οποίο μεταφέρουμε μόνον το μέρος που ενδιαφέρει το θέμα μας: «Η δοξασμένη οικογένεια των ελεύθερων Τεκτόνων δεν μπορούσε για πολύ ακόμα να

ανέχεται ότι στην Ιταλία ο Παγκόσμιος Τεκτονισμός υφίστατο χωρίς κανονική και νόμιμη αντιπροσώπευση, όταν οι ξένες δυνάμεις γνώριζαν ότι η μεγάλη αντιπροσωπεία του Ιβηρικού Υπάτου Συμουλίου, μετά την δημιουργία της «Κεντρικής Στοάς Ausonia» με εσωτεριστικό πρόγραμμα των Filaleti και, προκειμένου να ενώσει σε ισχυρή μαγνητική και πνευματική άλυσο τους Αδελφούς που ακολουθούν στην Ιταλία την Βασιλική Τεκτονική Τέχνη, θα είχε ενθαρρύνει την δημιουργία ενός Υπάτου Συμβουλίου, κάνοντας παντού γνωστούς τους διακαείς πόθους τους και τις Αδελφικές τους ελπίδες για την ανακαίνηση του Αρχαίου και Αρχέγονου Τεκτονισμού, ακόμη και δια μέσου πιο σύγχρονων μεθόδων και με μειωμένη ιεραρχική κλίμακα». Οι «επτά συντεθειμένοι βαθμοί κλπ» και το «εσωτεριστικό πρόγραμμα των Filaleti» με Πυθαγορικό χαρακτήρα, εκδηλώθηκαν με τον ακόλουθο τρόπο: Από τον 1ο μέχρι τον 3ο βαθμό, όπως όλοι οι άλλοι Τεκτονικοί Τύποι. 4ο : Ροδόσταυρος (4ο -18ο Σκωτικού Τύπου). 5ο : Ιππότης Καδώς (19ο -30ο). 6ο : Κυρίαρχος Διδάσκαλος του Μεγάλου Εργου (31ο 32ο 33ο του Σκωτικού Τύπου, 90ο – 95ο του Τύπου Μέμφις-Μισραΐμ). 7ο : Διοικητικός βαθμός επιφυλασσόμενος μόνον για τον Γενικό Μεγάλο Διδάσκαλο και το Κυρίαρχο Μεγάλο Παγκόσμιο Συμβούλιο. Στο Συμβούλιο αυτό λάμβαναν μέρος μόνον 9 Αδελφοί πλην του Μεγάλου Διδασκάλου, και από αυτούς μόνον οι 7 ήσαν γνωστοί, οι δε άλλοι 2 άγνωστοι, πραγματικοί και ιδιαίτεροι Ανώτεροι Αγνωστοι, έτοιμοι να σηκώσουν το λάβαρο του Τύπου, κάθε φορά που παρίστατο ανάγκη. Ο Κυρίαρχος Απόλυτος Μεγάλος Διδάσκαλος ήταν η απόλυτη εξουσία, επικουρούμενος στα καθήκοντά του από το Κυρίαρχο Μεγάλο Συμβούλιο των Εννέα, λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτός διόριζε πέντε μέλη ισόβια και τέσσερα με επταετή θητεία. (Βλέπε: «To μεγάλο βιβλίο της Φύσης» του Soro)

Το πώς πιστοποιείται ότι οι Ροδοσταυρικοί βαθμοί καθώς και εκείνος του Ιππότη Καδώς του Σκωτικού Τύπου συνθέτουν (με Πυθαγορικό χαρακτήρα) τους παραδοσιακούς 33ο , 90ο , 95ο


Σελ 80/123



του Μέμφις-Μισραΐμ και το εσωτεριστικό πρόγραμμα των Filaleti, είναι υπόθεση που δεν μας αφορά και πάνω στην οποία δεν είμαστε σε θέση να εκφράσουμε κρίσεις, εκτός και εάν όλος ο Εσωτερισμός, ο Πυθαγορισμός και η σύνθεση δεν φανερώνονται στο Τυπικό του Κυρίαρχου Διδασκάλου του Μεγάλου Εργου. Όμως, εάν όλο αυτό αντιστοιχούσε, τουλάχιστον σύμφωνα με τον Soro, στον 31ο στον 32ο και στον 33ο του Σκωτικού Τύπου, εκτός από του να είναι μία σύγχυση, σίγουρα δεν μπορούσε να απαλλάξει το θέμα. Και δεν πιστεύουμε ότι γινόταν χρήση του ακριβούς Τυπικού σε εκείνον τον βαθμό, διότι συμβουλευθήκαμε το Τυπικό και συγκρίνοντάς το με τους βαθμούς του Σκωτικού Τύπου που υποδεικνύονται και δημοσιεύονται από τον Salvatore Farina στο βιβλίο του «Βιβλίο των Τυπικών του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου» (1946), δεν βρήκαμε καμμία αντιστοιχία. Όπως και να έχει, ο Ιταλικός Φιλοσοφικός Τύπος, είχε μία κακή στιγμή και, με κάποιο τρόπο ανέλαβε την αποστολή να γίνει κατά κάποιον τρόπο ο τρίτος πόλος μεταξύ των δύο Υπάτων Συμβουλίων των Achille Ballori και Saverio Fera. Κατόπιν, ξέσπασε ο μεγάλος πόλεμος και οι Τέκτονες είχαν αλλού στραμμένη στην προσοχή τους. Μία παντελώς αντικανονική απόπειρα αφύπνισης αυτού του Τεκτονικού σχηματισμού, ο οποίος αν και αναφερόταν στον Μέμφις-Μισραΐμ, δεν είχε τίποτε να χωρίσει με αυτούς, πραγματοποιήθηκε μάλλον στα 1973 ή 1974, από τον Savona ο οποίος παρουσίασε διπλώματα που θεωρήθηκαν αντικανονικά από την Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας (GOI). Ενα φυλλάδιό του, έφερε στο εξώφυλλο την επιγραφή Bêt-Léhém (Βηθλεέμ). Στην σελίδα 43, και κάτω από την αιγίδα του Μέμφις-Μισραΐμ, κατονόμαζε τον Savona και την ημερομηνία του διπλώματός του (19/6/1973) το οποίο του είχε απονεμηθεί από έναν Gedeone Gandolfo, αυτότι τλοφορούμενο 97ο του Μέμφις-Μισραΐμ. Με την νίκη και την επιστροφή στις Στοές, ο Φιλοσοφικός Τύπος θεώρησε ότι εξετέλεσε την αποστολή του και διαλύθηκε. Ο Soro (βλ.: «To μεγάλο βιβλίο της Φύσης») βεβαιώνει πανηγυρικά: «Τα μέλη του επανασυνδέθηκαν στο Υπατο Συμβούλιο του Αρχ. και Αποδ. Σκωτικού Τύπου

της Ιταλίας και των παροικιών της (Ρώμη, “Πλατεία του Ιησού αρ.47”) βεβαιώνοντας με δημόσια διακήρυξη ότι διαμέσου εκείνου του Υπάτου Σώματος, η ροδοσταυρική αποστολή που στηρίχθηκε από τον Αγνώστους Διδασκάλους της Ιερής Ιταλικής Σχολής στον Ιταλικό Φιλοσοφικό Τύπο, μπορούσε πλέον να θεωρηθεί εκπληρωμένη»...

Αν σταθούμε στις διαβεβαιώσεις του υιού του Frosini ο οποίος ζούσε στο Παλέρμο, προκύπτει ότι δεν παραδόθηκαν όλα στην «Πλατεία του Ιησού» όπως διαβεβαιώνει ο Soro. Ο υιός Frosini, ενώ αρνιόταν ότι είχε δώσει διπλώματα οποιουδήποτε τύπου στον Savona, υποστηρίζει ότι είχε από τον πατέρα του την κανονική διαδοχή στον Τύπο και ότι μπορούσε να το αποδείξει. Ωστόσο, προς το παρόν, τουλάχιστον απ’ότι προκύπτει από άτομα που τον πλησίασαν, δεν είχε καμμία πρόθεση να τον αφυπνίσει. Σύμφωνα με τον Arturo Reghini, ο οποίος είχε συνεισφέρει με την παρουσία του την ενίσχυση του Ιταλικού Φιλοσοφικού Τύπου, ο Frosini είχε δημιουργήσει το 1924 έναν Τεκτονισμό εθνικιστικό (βλέπε περιοδικό Athanor, με διευθυντή τον Arturo Reghini No 10/11, Οκτωβρίου και Νοεμβρίου 1924, σελίδα 347).


Σελ 81/123



Το 1921, ο Τεκτονισμός είχε επανεκκινήσει τις εργασίες του με ενθουσιασμό. Στο Παλέρμο, οι διάδοχοι των Μεμφιτικών του 1890, (τρείς Μεγάλοι Πατριάρχες συντηρητές του Τύπου, ο

δικηγόρος Giuseppe Sulli-Rao, ιδιοκτήτης του εκδότι κού οίκου Ars Regia του Μιλάνου, [διέμενε στο Παλέρμο], ο δικηγόρος Giovanni Sottile, γιός του εκλιπόντος Ιεροφάντη Salvatore Sottile, και ο γενικός πρόξενος της Μεγάλης Βρετανίας στο Παλέρμο Reginald Gambier Mac Bean [γεννημένος στην Ιταλία, στο Bagni di Lucca] του οποίου ο πατέρας είχε λάβει μέρος στην Μεμφιτική Στοά του Μιλάνου το 1905, λίγο πριν την ειρήνη μεταξύ εκείνης της Μεγάλης Ανατολής και εκείνης της Ρώμης, καθώς και της θέσης εν ύπνω του Τύπου), τον αφύπνισαν. Την Τεκτονική Ιταλική Ομοσπονδία που δημιουργήθηκε το 1889 στο Παλέρμο, ακολούθησε η Μεγάλη Ανατολή του Μιλάνου (1899) στην οποία έδωσε την υποστήριξή του το Θυσιαστήριο του Μέμφις του Παλέρμο. Ο Reginald Gambier Mac Bean, εκλέχθηκε Ιεροφάντης, αλλά, ενδιαφέρον για την οργάνωση έδειξε ο στρατηγός του πυροβολικού Adelchi Borzi [*], ο οποίος στο Θυσιαστήριο κατείχε την θέση του Μεγάλου Δοκιμαστή. [*]

O στρατηγός Adelchi Borzi ήταν ο συντάκτης του διπλώματος που ο Τύπος απένειμε στους υποστηρικτές του. Μόλις έλαβε τον βαθμό του στρατηγού πέθανε, το 1945, ή 46 σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

Στον Τύπο προσκολλήθηκε ένας αριθμός Τεκτόνων της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας (GOI) που ανήκαν στην ομάδα του «Μεγάρου Giustiniani», και οι οποίοι επιθυμούσαν να μείνουν έξω από τους φανατισμούς που επανήλθαν μετά τον πόλεμο, μεταξύ των δύο Υπάτων Συμβουλίων του Σκωτικού Τύπου («Μεγάρου Giustiniani» και «Πλατείας Ιησού»). Οι απαρχές ήσαν δύσκολες: Ήδη, μία ομάδα από το Παλέρμο είχε προσπαθήσει να αφυπνίσει τον «Ανασχηματισμένο Μέμφις» που είχε δημιουργηθεί από τον Giovan Battista Pessina το 1876 στην Κατάνια (βλ. Μέρος 2ο Κεφ ΙΙ), όμως σύντομα βρέθηκαν σε καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν. Νέα τους δεν κυκλοφορούσαν ούτε από τους οπαδούς τους και αυτό είχε ως επακόλουθο οι Τέκτονες να είναι μάλλον επιφυλακτικοί. Υπήρχαν άλλοι που είχαν κουραστεί από τις διαμάχες που είχαν καταθρυμματίσει τον Ιταλικό Τεκτονισμό για τουλάχιστον πενήντα χρόνια και έβλεπαν στην Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας (GOI) την μόνη δυνατή λύση μιάς κρίσης που συνέχιζε να κτυπά τον Σκωτικό Τύπο, και φοβόντουσαν ότι η αναζωογόνηση ενός Τύπου που είχε και δοξασμένες στιγμές (και ο οποίος είχε συνδεθεί με το δοξασμένο όνομα του Giuseppe Garibaldi) και που είχε θεωρηθεί ορθόδοξος, ίσως να γινόταν αφορμή για νέα σχίσματα και επακόλουθες διαμάχες. Δεν έλειψαν κατόπιν, ειδικά μεταξύ των αρχαιοτέρων, οι ολιγόπιστες αναφορές από τις εμπειρίες των διαφόρων «ενωμένων τύπων» της Αγγλίας, Γερμανίας και Ισπανίας, και η αφύπνιση, στην Γαλλία, με ενέργειες του Jean Bricaud, του επονομαζόμενου «ΜέμφιςΜισραΐμ της Γνωστικής Εκκλησίας». Οφείλεται κυρίως στις ακατάπαυστες ενέργειες του Adelchi Borzi το γεγονός ότι βρήκε δυνατούς συμμάχους σε διάφορες Ιταλικές πόλεις και στην Τρίπολη. Επίσης, στα πρόσωπα των Adolfo Banti, Alessandro Sacchi, Tom Virzi, Riccardo Debenedetti, Amedeo La Porta, Oliviero Boggiani, Giuseppe Chiaramonte, Angelo Musso, F. Zavoli, Constantino De Simone Minaci, και Marco Egidio Allegri, το ότι Σύνοδοι/Περιστύλια του Τύπου δημιουργήθηκαν στις πόλεις Τορίνο, Νάπολη, Ρώμη, Ανκόνα, Μιλάνο, Γένοβα, Πίζα, Φλωρεντία και σε κάποια άλλα μικρά κέντρα, ενώ ένας Μυστικός Ναός για την Βενετία και την Λομβαρδία δημιουργείτο στα


Σελ 82/123



μισά του 1924, μετά το Ύπατο Συμβούλιο του Σκωτικού Τύπου στο Palazzo Giustiniani, η συνεδρίαση του οποίου τον Δεκέμβριο του 1923, απέρριψε με ψήφους 15 έναντι 14, την πρόταση να δεχθεί τον Τύπο Μέμφις στο Μεγάλο Κολέγιο των Τύπων. Τα πιο πάνω ονόματα προκύπτουν από την αλληλογραφία του 1923-24 μεταξύ του Μεγάλου Δοκιμαστή του Τύπου στρατηγού Adelchi Borzi και των αναφερόμενων αδελφών. (βλ. Αρχείο του Α.Α.Α.Τ.Μ.Μ., πηγή: Παλέρμο 1921-25). Επίσης, τα πιο πάνω γεγονότα προκύπτουν από το αρχείο του Μαρτινιστικού Τάγματος. Πηγή: Πρώτη εμφάνιση στην Ιταλία και ενδυνάμωσή του (1898-1925). Καρτέλα έτους 1923 – Αυθεντική επιστολή του Adolfo Banti στον Marco Egidio Allegri, της 16ης Δεκεμβρίου 1923, σε επιστολόχαρτο του Τάγματος του Ναού, Μεγάλο Πριοράτο των περιοχών Marche και Abruzzo, όπου αναφέρεται: «Το Τάγμα του Μέμφις είναι καταπληκτικό. Θα το διαδώσουμε.

Είναι ορθόδοξο, εσωτερικό, σοβαρό, κανονικό (κάτι που δεν ισχύει για το Υπατο Συμβούλιο του 33ου του “Μεγάρου Giustiniani”). Ο Μεγάλος Διδάσκαλος Torrigniani και ο Bacci είναι μαζί μας. Για τα υπόλοιπα η απόφαση πάρθηκε με ψήφους 15 έναντι 14 και ψήφισαν οι αξιωματικοί που κατέστρεψαν τον Τύπο».

Η είδηση της απόφασης του Σκωτικού Υπάτου Συμβουλίου (με ψήφους 15 έναντι 14) είναι επιβεβαιωμένη στο τεύχος υπ.αριθμ 1/2 Ιανουαρίου/Φεβρουαρίου 1924, του περιοδικού «Athanor» που διευθυνόταν από τον Arturo Reghini, στην σελ. 59, όπου ο ίδιος ο Reghini χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Maximus, επιτίθεται βίαια στον Μαρτινισμό, ενώ δίδει και την είδηση ότι το Μεγάλο Μαρτινιστικό Συμβούλιο της Ιταλίας είχε απαγκιστρωθεί από το Γαλλικό το οποίο συνδεόταν με τον Jean Bricaud. Ο Τύπος, ο οποίος θα τίθετο και πάλι εν ύπνω το 1925, εξαιτίας των αντιτεκτονικών θέσεων της τότε κυβέρνησης, διαβλέποντας τις συμφωνίες του Laterano, αναγνωρίσθηκε από την Ρουμανία, την Ελβετία και την Γαλλία (οι οπαδοί του, όπως προείπαμε, υπηρετούσαν τις Στοές της Μεγάλης Ανατολής) και αρχικά, είχε ζητήσει πληροφορίες από τον Jean Bricaud (1921-22) ο οποίος βεβαίωνε ότι είχε λάβει ένα νέο δίπλωμα από τον Karl Theodor Reuss στις 10 Σεπτεμβρίου του 1919, με αναγνώριση από τις Η.Π.Α. (ΣυνΟμοσπονδούμενοι Τύποι) την 30η του ίδιου μηνός. Όμως, το θέμα της Γνωστικής Εκκλησίας και οι τροποποιήσεις που έφερε ο Jean Bricaud στα Μαρτινιστικά Τυπικά δεν άργησαν να προκαλέσουν την απόσπαση των Ιταλών Μαρτινιστών από το Γαλλικό σχήμα του Jean Bricaud (με το Γνωστικό όνομα Tau Jean II) με επακόλουθη ρήξη των σχέσεων μεταξύ των δύο Τεκτονικών Τύπων: Borzi, Banti, Allegri, De Simone Minaci και άλλοι ήσαν Μαρτινιστές και ο δικηγόρος Alessandro Sacchi, κάτω από το μυστικό όνομα Sinesius, ήταν ο Μεγάλος Διδάσκαλός τους. Με την έκρηξη του μεγάλου πολέμου, το 1914, ο Papus (δόκτωρ Gerard Encausse), ήταν ακόμη ο Μεγάλος Διδάσκαλος του Διεθνούς Μαρτινισμού. Όταν πέθανε το 1916, (χωρίς να υποδείξει τον διάδοχό του) μία ομάδα τριών ανθρώπων, ανακήρυξε Μεγάλο Διδάσκαλο τον Charles Détré (Teder), τότε Μεγάλο Γραμματέα του Τάγματος, στην επίδραση του οποίου ο Jean Bricaud όφειλε την συνθήκη φιλίας, που είχε πραγματοποιηθεί το 1911, μεταξύ αφενός της Συμπαντικής Γνωστικής Εκκλησίας, της οποίας ο Jean Bricaud είχε ανακηρυχθεί Αρχιεπίσκοπος, και αφετέρου του Μαρτινιστικού Τάγματος. Το 1918 ο Charles Détré (Teder) πέθανε σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο, όπου εργαζόταν ο Jean Bricaud, κάτι σαν νοσοκόμος και ο Jean Bricaud βεβαιώνει ότι έλαβε κανονικά την διαδοχή. Με το που ανακηρύχθηκε Μεγάλος Διδάσκαλος (παρ’όλες τις διασπάσεις), ο Jean


Σελ 83/123



Bricaud (Tau Jean II), ετοίμασε νέα Τυπικά, και ανακήρυξε την Γνωστική Εκκλησία, επίσημη Εκκλησία του Μαρτινισμού. Οι πρώτοι υπαινιγμοί γύρω από έναν θεωρούμενο «Τύπο Μέμφις-Μισραΐμ της Γνωστικής Εκκλησίας», ανήκουν σε εκείνη την εποχή. Στα 1925, ακόμη και ο Μαρτινισμός, διέκοψε την ελεύθερη λειτουργία του. Για να εγγυηθεί την ύπαρξή του ο Μεγάλος Διδάσκαλος δικηγόρος Alessandro Sacchi, διόρισε περιφερειακούς Μεγάλους Διδασκάλους με δικαιοδοσίες σε συγκεκριμένο χώρο, οι οποίοι όφειλαν να λειτουργούν ξεχωριστά ο ένας από τον άλλον. Ιδού ο κατάλογος των Μεγάλων αυτών Διδασκάλων: Sacchi (Lazio), Chiarappa, στην διάθεση του Sacchi, Moresco (Abruzzi), Bianchini (Toscana), Banti (Marche), Mori (Emilia), Boggiani (Piemonte), Caracausa (Liguria), Allegri (Venezia), Caracciolo, στην διάθεση του Allegri, Bozzi (Sicilia). (Πηγή: Αρχείο Misraim Memphis. Αρχείο Allegri 1945. Επιστολή 8/10/1945, με αρ.πρωτ. Ur 0351, με απάντηση 1037 απευθυνόμενη κατευθείαν στον πληρεξούσιο Κυρίαρχο Μεγάλο Ταξιάρχη του Αρχ. και Αποδεδ. Σκωτικού Τύπου Tito Signorelli, από τον Μεγάλο Ιεροφάντη M.E.Allegri για μία Ομοσπονδία των Τύπων).

Δυστυχώς, ακόμη και ο Τύπος Μέμφις δεν είχε αυθεντικά Τυπικά για αρκετούς βαθμούς, ειδικά τους πλέον υψηλούς, και σύμφωνα με μία διαβεβαίωση του Μεγάλου Δοκιμαστή Adelchi Borzi, ξαναφτιάχτηκαν σύμφωνα με τα δημοσιευμένα από τον Yarker. «Μία φορά, έγραψε ο Borzi, ο Τύπος αποτελείτο από 95 βαθμούς που ήσαν η έκφραση όλων των

Αιγυπτιακών, Ινδικών, Περσικών και Σκανδιναυϊκών παραδόσεων των αρχαίων χρόνων. Κατόπιν συντέθηκε σε 33 βαθμούς από τον Μεγάλο Ιεροφάντη Etienne Marconis de Négre, χωρίς όμως αυτοί οι 33 βαθμοί να έχουν καμμία σχέση με τους 33 βαθμούς του Σκωτικού Τύπου. Ο 20ο του Μέμφις αντιστοιχεί πράγματι στον 33ο του Σκωτικού. Οι πρώτοι 20 βαθμοί αντιπροσωπεύουν την Σκωτική παράδοση, οι τελευταίοι δέκα είναι μορφωτικοί βαθειάς εξελικτικής φιλοσοφίας και οι τελευταίοι τρείς διοικητικοί. Το Κυρίαρχο Θυσιαστήριο κατέχει τα Τυπικά που δημοσιεύθηκαν από τον Μεγάλο Ιεροφάντη John Yarker και η μετάφρασή τους είναι κανονική. Εχουμε στα Ιταλικά τα Τυπικά της Συνόδου και έχουμε αρχίσει να τυπώνουμε του τετάρτου βαθμού. Είναι μία εργασία που απαιτεί οικονομικούς πόρους». O στρατηγός του πυροβολικού Adelchi Borzi, πρόσωπο αναμφίβολα καλής πίστης, πήρε στα σοβαρά τις ανοησίες των συνθετικών αναγωγών που ο Etienne Marconis de Négre έκανε στο ίδιο του το δημιούργημα!! Και έτσι, στο Παλέρμο, ξεκίνησαν την μετάφραση των Τυπικών του John Yarker. Στην πραγματικότητα, ακόμη και με αυτήν την αφύπνιση, όπως προκύπτει από τα τυπωμένα Τυπικά του 1922 και 1923, χάθηκε η ευκαιρία (ίσως από τεμπελιά, ίσως

από πραγματική δυσκολία αναζήτησης, ίσως γιατί ο Reginald Gambier Mc Bean, ως Αγγλος κράτησε ενεργή την γραμμή του συμπατριώτη του) να γίνει επεξεργασία του Τύπου πάνω σε Τυπικά αυθεντικά, και εάν όχι με όλα (που ίσως και να μην υπήρχαν) τουλάχιστον με εκείνα

που ο Etienne Marconis de Négre και ο E.N.Mouttet και οι απευθείας διαδοχοί τους, είχαν επεξεργασθεί ή συλλέξει από τις διάφορες παραδόσεις. Αρκέσθηκαν να αντιγράψουν τα Σκωτικά υιοθετώντας μία ορθόδοξη μέθοδο εργασίας στο επίπεδο της εσωτερικής και συμβολικής διδασκαλίας. Ο Τύπος πράγματι, διακήρυσσε ότι οι σκοποί και μέθοδοι μελέτης του ήσαν: «Να διατηρήσει ακέραιες όλες τις φιλοσοφικές και μυστικές αρχές καθώς και την

ακλόνητη πίστη όλων των μεγάλων διδασκάλων της ανθρωπότητας. Να ολοκληρώσει και ενοποιήσει τον Τεκτονικό συμβολισμό με τα δεδομένα των πνευματικών επιστημών και των μυητικών παραδόσεων των αρχαίων μυστηρίων. Να εναρμονίσει τις εσωτερικές γνώσεις εις


Σελ 84/123



τρόπον ώστε να εδραιωθεί μία αδελφική αρμονία εις όφελος της ανθρωπότητας. Να διατηρήσει σταθερή και πάντοτε παρούσα την ιδέα ότι οι Ελευθεροτέκτονες οποιουδήποτε Τύπου θεωρούνται μέλη μίας μεγάλης οικογένειας. Να θεωρείται ως σημαντικό χαρακτηριστικό του Τύπου ο σεβασμός κάθε θρησκείας, και να μην ασχολείται με την πολιτική». Σε μία άλλη επιστολή της 10ης Απριλίου 1923 ο Adelchi Borzi βεβαίωνε: «Στο Παλέρμο αφυπνίσθηκε το Κυρίαρχο Θυσιαστήριο του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μέμφις για την Ιταλία και τις εξαρτώμενες χώρες, ακολουθώντας την ορθόδοξη γραμμή. Αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με άλλες οργανώσεις που αναδύθηκαν στο Παλέρμο με ιδεολογικά μανιφέστα αποκλειστικά πολιτικά και ιδιαιτέρως αυτονομιστικά».

Ισως ο Adelchi Borzi να εννοούσε με αυτό, ένα ονομαζόμενο Εξοχο Θυσιαστήριο της Ιταλίας για τους Εκλαμπρότατους Επιθεωρητές 33ο και Κραταιότατους 99ο του Τύπου Μέμφις που έδρευε στην Σικελία στην Κοιλάδα του Ορέτο, και που αναδύθηκε στο Παλέρμο εκείνη την περίοδο και στο οποίο αναφερθήκαμε ήδη. Και όλα αυτά, ενώ, το Κυρίαρχο Θυσιαστήριο για την Ιταλία, (το οποίο βασίζει τα δικαιώματά του σε μία αυθεντική χάρτα απονεμημένη το 1876 από τον Μεγάλο Ιεροφάντη της Αιγύπτου) διεκδικεί για τον εαυτόν του όλες τις πνευματικές και πολιτιστικές αρχές που περικλείονται στην παράδοση και τις οποίες ο υλισμός των σύγχρονων καιρών τείνει να ενταφιάσει οριστικά. (βλ. Αρχείο Α.Α.Α.Τ.Μισραΐμ-Μέμφις, επιστολή του Μεγάλου Δοκιμαστή Adelchi Borzi στον αδελφό Angelo Musso στην Τρίπολη). Όπως ήδη αναφέραμε, και παρ’όλη την κωλυσιεργεία των δύο Υπάτων Σκωτικών Συμβουλίων του «Palazzo Giustiniani» (Μέγαρο Giustiniani) και της «Piazza Gesu» (Πλατείας Ιησού), τα οποία έβλεπαν στον Τύπο Μέμφις έναν τρομερό ανταγωνιστή, ο Τύπος αποσπούσε κολακευτικά σχόλια. Ήδη από τον Νοέμβριο του 1923, το Κυρίαρχο Θυσιαστήριο, δια των Αδελφών Adelchi Borzi και Adolfo Banti, είχε αναθέσει στον Marco Egidio Allegri, 33ο του Σκωτικού Τύπου του «Μεγάρου Giustiniani» και Μεγάλο Διδάσκαλο του Τάγματος του Ναού, να δημιουργήσει στην Βενετία Τεκτονικά Σώματα του Τύπου, και την 23η Νοεμβρίου, επικύρωνε την ανάθεση με την ακόλουθη χάρτα/δίπλωμα: (από το Αρχείο των Ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις, πηγή Allegri/διπλώματα. Χρυσή βίβλος του Μυστικού Ναού). «Αναθέσαμε στους Κραταιότατους Αδελφούς Adolfo Banti 33ο 95ο και Achille Borzi (;) 33ο 95ο

ισόβιους Κυρίαρχους Πατριάρχες Μεγάλους Συντηρητές, και Κουστωδούς του Κυριάρχου Θυσιαστηρίου, να επενδύσουν με ευρείες ισχείς τον Κραταιότατο Αδελφό Marco Egidio Allegri 33ο 95ο Πρίγκηπα Πατριάρχη ισόβιο Μεγάλο Συντηρητή, για την εν πράξει ίδρυση στο προσεχές χρονικό διάστημα, εκείνων των Τεκτονικών Σωμάτων για τα οποία θα καταστεί, μέσα στις δύσκολες περιστάσεις, δυνατό να ιδρυθούν, για την περιοχή της Βενετίας και της Λομβαρδίας. »Αυτήν την αποστολή επικυρώνουμε σήμερα με την παρούσα χάρτα, στις 23 Νοεμβρίου 1923, Χρονολογία Κοινή. »Παραδόθηκε κατά την ίδια ημερομηνία, σε τριπλό δακτυλογραφημένο αντίγραφο και ένα αντίγραφο για το Αρχείο της έδρας μας στην Κοιλάδα του Ορέτο, στο Ζενίθ του Παλέρμο. Ο Κυρίαρχος Γενικός Μεγάλος Διδάσκαλος Reginald Gambier Mac Bean 33ο 96ο Ο Μεγάλος Γενικός Γραμματέας Tom Virzi 33ο 95ο Ο Μεγάλος Γενικός Καγκελάριος F. Benintende 33ο 95ο »


Σελ 85/123



Δίπλωμα του Κυρίαρχου Θυσιαστηρίου του Μέμφις για την Ιταλία και τις εξαρτώμενες περιοχές, απονεμημένο στις 23 Νοεμβρίου 1923 στους Αδελφούς A.Banti και A.Borzi για να επενδύσουν τον Marco Egidio Allegri με το αξίωμα της δυνατότητας εγκατάστασης των Τεκτονικών Σωμάτων στην περιοχή της Βενετίας και της Λομβαρδίας. Αρχείο των Ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις.


Σελ 86/123



Δίπλωμα του βαθμού 33ο 95ο (Ισόβιος Μεγάλος Συντηρητής του Τάγματος και του Τύπου), απονεμημένο στις 23 Δεκεμβρίου 1923 στον Marco Egidio Allegri, από το Κυρίαρχο Θυσιαστήριο του Τύπου Μέμφις για την Ιταλία και τις εξαρτώμενες περιοχές. Αρχείο των Ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις. Η χάρτα παραδόθηκε στην Βενετία, δια του Adolfo Banti, τον Φεβρουάριο ή ίσως τον Μάρτιο του 1924, μαζί με το δίπλωμα του 33ο 95ο που απονεμήθηκε στον Egidio Marco (;) Allegri. Φαίνεται πάντως, (τουλάχιστον σύμφωνα με όσα εν καιρώ είχε διαβεβαιώσει ο Μεγάλος

Διδάσκαλος και Υπατος Μεγάλος Ταξιάρχης του Μικτού Τάγματος «Le Droit Humain» (Σ.τ.Μ.:Το Ανθρώπινο Δίκαιο) για τη Ινδία, και εξέχον στέλεχος της Θεοσοφικής Εταιρίας, Janarajadasa), ότι το 1925, (που ο Τύπος τέθηκε εν ύπνω, λόγω της κατάστασης στην Ιταλία εξ αιτίας της οποίας ο Τεκτονισμός τέθηκε υπό διωγμό για αρκετό χρονικό διάστημα), ο

Μεγάλος Διδάσκαλος Reginald Gambier Mc Bean και άλλοι αξιωματούχοι απένειμαν μία χάρτα στον ίδιο Ινδό Θεοσοφιστή (Janarajadasa) και σε άλλους δύο Αγγλους 33ο 95ο που ήσαν οι Kollestroom και Wodgerrood (πιθανόν να υπάρχει κάποιο ορθογραφικό λάθος στα ονόματα), με την εξουσιοδότηση να αναβιώσουν το Θυσιαστήριο του Παλέρμο, σε όποιο μέρος θα τους διδόταν η ευκαιρία. Το 1945, οι τρείς προαναφερθέντες, αντιληφθέντες ότι αφυπνίσθηκε στο Παλέρμο το Κυρίαρχο Θυσιαστήριο, το αφύπνισαν ξανά με την σειρά τους στο Λονδίνο, με δικαιοδοσία για την Ιταλία. Πιθανόν οι τρείς υπήκοοι του Βρετανικού Κυρίαρχου Θυσιαστηρίου, λησμόνησαν τους ακριβείς λόγους για τους οποίους τους δόθηκε η χάρτα, δηλαδή για να δημιουργήσουν Ιταλικό Κυρίαρχο Θυσιαστήριο έξω από τον Ιταλικό χώρο, σε μία χρονική περίοδο κατά την οποία ο Τεκτονισμός στην Ιταλία ήταν εκτός νόμου, εις τρόπον ώστε να δοθεί η ευκαιρία στους Ιταλούς Τέκτονες που θα βρίσκονταν ή θα περνούσαν από πόλεις όπου το Κυρίαρχο Θυσιαστήριο έδρευε, να συναντηθούν με άλλους Ιταλούς Τέκτονες στην έδρα μιας Ιταλικής Τεκτονικής δύναμης.


Σελ 87/123



Ολα μετά έμειναν στο περιθώριο και τα διάφορα ντοκουμέντα διαμοιράσθηκαν στους πιο σημαντικούς και έμπιστους αδελφούς, είς τρόπον ώστε να αποφευχθεί η καταστροφή και δήμευσή τους. Ετσι, διασώθηκε η χάρτα του 1876 (βλ. Μέρος 2ο Κεφ. ΙΙ) της Μεγάλης Ανατολής της Αιγύπτου, η οποία φωτογραφήθηκε και αναπαράχθηκε με μεγένθυση στο φυσικό μέγεθος, διανεμηθείσα σε εκείνους τους Αξιωματούχους και Μεγάλους Συντηρητές οι οποίοι διέθεταν χάρτες ή τίτλους για την δημιουργία Τεκτονικών σωμάτων του Μέμφις και την αφύπνισή του σύμφωνα με τους όρους του Συντάγματος. Το πρωτότυπο, βρέθηκε, (εκτός αν επρόκειτο για άλλη χάρτα της οποίας το κείμενο υπάρχει

εκτυπωμένο στο αρχείο Μισραΐμ-Μέμφις και στο αρχείο του Παλέρμο, υπογεγγραμμένο κατ’εντολή του Μεγάλου Ιεροφάντη από τον Πρόσθετο Μεγάλο Γραμματέα Raffaele Scarrozza και τον Μεγάλο Γραμματέα Eduardo Roux), στα χέρια ενός προσώπου επονομαζόμενου «Συντηρητή», μέχρι το θάνατο εκείνου ο οποίος του το είχε εμπιστευθεί (γιατί άραγε σε κάποιον ξένο) και του οποίου δεν κατορθώσαμε να μάθουμε το όνομα. Σχετικά με την τύχη της παγκόσμιας Τεκτονικής Ομοσπονδίας του Παρισιού, ο πόλεμος την είχε καταστρέψει ακόμη και εκείνη, ενώ για ό,τι αφορούσε τους ονομαζόμενους Τύπους Μέμφις-Μισραΐμ σε άλλα έθνη (οδυνηρό να το παραδεχθούμε) έχουμε μία μαρτυρία από όσα έγραψε ο Adelchi Borzi στην Ελβετία στον υπότι θέμενο Μεγάλο Γενικό Διδάσκαλο του Τύπου για εκείνη την χώρα (σύμφωνα με τα όσα του είχε προτείνει ο Jean Bricaud), ως απάντηση στις πληροφορίες που του δόθηκαν για την κατάσταση του Τύπου στην Ευρώπη και την Αμερική. Δυστυχώς η επιστολή του Ελβετού, αδελφού Hilfiker-Dunn χάθηκε (δεν βρέθηκε στα αρχεία που τέθηκαν στην διάθεσή μας, εκτός και εάν δεν έπρεπε να λάβουμε γνώση). Όμως η απάντηση του Adelchi Borzi είναι περισσότερο από αρκετή για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα: «Λυπάμαι για όσα μου λέτε – έγραφε ο Adelchi Borzi – για τις άλλες ομάδες του Μέμφις.

Σκέφτομαι ότι κάτι θα έπρεπε να κάνουμε για να βελτιώσουμε την μοίρα αυτού του δοξασμένου Τύπου, και είμαι σίγουρος ότι τα πράγματα μπορούν να τακτοποιηθούν εάν εργασθούμε σταθερά και με ευφυΐα. Όταν η διεθνής Τεκτονική Ομοσπονδία θα αναδιοργανωθεί, τότε θα μπορέσει να κάνει πολλά για να αποφευχθεί να γίνει ο Τύπος Μέμφις ένα αντικείμενο επαίσχυντης εκμετάλλευσης». Αναφέρουμε την επιστολή της 9ης Μαρτίου 1923: «Δυστυχώς, οι κερδοσκοπικές κινήσεις δεν έχουν ακόμη τελειώσει και υπάρχουν

επονομαζόμενοι Τέκτονες ή ανάξιοι να φέρουν αυτόν τον τίτλο, οι οποίοι χωρίς κανένα δικαίωμα, αφυπνίζουν όχι μόνον τον Μέμφις-Μισραΐμ, αλλά και άλλους Τύπους, θαμμένους εδώ και αιώνες, πωλούν κάλπικους βαθμούς σε ανόητους, αγαθούς και ανέτοιμους, δυστυχώς όμως πιο συχνά σε άρρωστους μεγαλομανείς που κορδώνονται, λαίμαργους για κεντημένες ταινίες και τίτλους, οι οποίοι κατόπιν, δημιουργούν επαίσχυντες καταστάσεις για τους ίδιους και τον Ελευθεροτεκτονισμό. Όμως, αυτό που είναι σοβαρότερο είναι το ότι οι Ύπατες συσκέψεις από τις οποίες εξαρτώνται αυτοί οι αυθεντικοί απατεώνες, παρ’όλον ότι έχουν επίγνωση του τί συμβαίνει, δεν λαμβάνουν τις προφυλάξεις που θα όφειλαν όσον αφορά τον σεβασμό στους υπόλοιπους Τέκτονες. Αντίθετα, αξιώνουν, ενώπιον αναμφίβολων γεγονότων να προέλθουν οι κατηγορίες από άλλους, και σε αναμονή αυτής της κατηγορίας, δήθεν στο όνομα της ανοχής, κάνουν ότι δεν βλέπουν και δεν ακούν».


Σελ 88/123



Μέρος 3ο Μέμφις και Μισραΐμ μετά τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο -IΑπό την Γνωστική Εκκλησία στον Αθεϊσμό; Η παρουσίαση από την πλευρά μας των ιστορικών γεγονότων που αφορούν τους δύο Τύπους, πλαισιώνεται τώρα σε διάφορους τομείς, και θεωρούμε κατάλληλη την ευκαιρία να αρχίσουμε με εκείνον που αφορά – μετά τον θάνατο του Karl Theodor Reuss το 1924 – τον τελευταίο κλάδο που επιβίωσε στην Ευρώπη μετά την θέση εν ύπνω του Μέμφις του Παλέρμο, δηλαδή τον Γαλλικό – νόμιμο ή μη – ο οποίος συνδεόταν με τον Jean Bricaud. Ωστόσο, προκειμένου να αποσαφηνίσουμε τον συνασπισμό μεταξύ της αυτότι τλοφορούμενης Γνωστικής Εκκλησίας, του Μαρτινισμού και του Μέμφις-Μισραΐμ, είναι απαραίτητη κάποια νύξη πάνω σε όσα συνέβησαν μεταξύ Gerard Encausse (Papus) και Jean Bricaud. Εχουμε ήδη αναφερθεί στις πνευματιστικές πηγές της Γνωστικής Εκκλησίας και δεν θεωρούμε σκόπιμο να επανέλθουμε δεδομένου του ότι όποιος επιθυμεί να εμβαθύνει στο θέμα μπορεί να το πράξει διαβάζοντας το έργο του Ivan Drouet de la Thibauderie. Θα λέγαμε αντιθέτως, ότι ο Jean Bricaud, μυημένος στον Μαρτινισμό το 1903, «καθιερώθηκε» κατά κάποιο τρόπο αργότερα ως Γνωστικός επίσκοπος από κάποιον εκ των διαδόχων της πνευματιστικής ομάδας. Και έτσι πρέπει να είναι, διαφορετικά, το περίφημο σύμφωνο φιλίας δεν θα ήταν έγκυρο (βλ. Μέρος 2ο Κεφ. IV), αφού ο Jean Bricaud που το υπέγραψε, ως εξουσιοδοτημένος αξιωματούχος της Υψηλής Συνόδου της Συμπαντικής Γνωστικής Εκκλησίας της Λυών, εάν δεν ήταν καθιερωμένος, δεν θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει κανέναν. Ας τα πάρουμε όμως, με την σειρά. Σύμφωνα με το μοναδικό ντοκουμέντο εν ισχύ που γνωρίζουμε, δηλαδή το έργο του Ivan Drouet de la Thibauderie, πάνω στις μη ρωμαϊκές καθολικές εκκλησίες, ο Jean Bricaud, καθιερώθηκε επίσκοπος (και ίσως χωρίς να έχει προηγουμένως γίνει, κανονικός ιερέας), από τον Πρελάτο Giraud στις 21 Ιουλίου 1913 στην εκκλησία Gallicana [*] της Mine Saint-Amand Roche. Τα δεδομένα είναι ακριβή και αναμφίβολα, και κανείς δεν τα αμφισβήτησε μέχρι σήμερα. Επομένως, θα πρέπει να τα λάβουμε υπόψη μας. Ωστόσο, ο Jean Bricaud, στα 1911, ως εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος της Υψηλής Συνόδου της Λυών, υπέγραψε το σύμφωνο με το Μαρτινιστικό Τάγμα. Σύμφωνο το οποίο κατόπιν ερμηνευόμενο με τον δικό του τρόπο, του χρησίμευσε ώστε να κηρύξει την Γνωστική Εκκλησία ως επίσημη εκκλησία του Μαρτινισμού, και ακολούθως να δημιουργήσει με αυτήν την ενέργεια το ψέμα του «Χριστιανικού Τεκτονισμού Μέμφις-Μισραΐμ». [*]

Gallicana ονομαζόταν η Εκκλησία των υποστηριζόντων το 1682 την αυτονόμηση των Γάλλων Καθολικών από το Βατικανό.

Σήμερα δεν μας ενδιαφέρει να ξέρουμε εάν το 1911 ο Jean Bricaud ήταν ή δεν ήταν πράγματι επίσκοπος της Γνωστικής Εκκλησίας, καθώς επίσης και εάν είχε την εξουσία να υπογράψει ένα τέτοιο σύμφωνο. Είναι προφανές ότι εάν δεν είχε τέτοια εξουσία, το σύμφωνο είναι άκυρο και επομένως όλο αυτό που έγινε ως συνέπεια αυτού του συμφώνου είναι άξιο της τύχης του και άλλο τόσο άκυρο, για να μην αναφερθούμε με σκληρότερα λόγια.


Σελ 89/123



Επιπλέον, όπως προκύπτει από το κείμενο αυτό καθ’εαυτό του συμφώνου, ο Jean Bricaud είχε ονομασθεί Πατριάρχης της Συμπαντικής Γνωστικής Εκκλησίας, κανονικά καθιερωμένος και με όλα τα δικαιώματα που προέκυπταν από την καθιέρωση. Και όχι μόνον αυτό, αλλά επί πλέον, όταν πέθανε το 1934, το βιογραφικό δοκίμιό του που δημοσιεύθηκε στο «Annali Iniziatici» (Σ.τ.Μ.: «μυητικά χρονικά») βεβαίωνε: «Διετέλεσε Συμπαντικός Γνωστικός Πατριάρχης από το 1908 μέχρι το 1934». Πώς όμως άραγε, καθιερώθηκε Επίσκοπος μόλις το 1913, και ίσως αντικανονικά, χωρίς να έχει ποτέ λάβει την ιερατική χειροτονία; Αφήνουμε να λυθεί αυτό το μυστήριο από άλλους, ακόμη και εάν σύμφωνα με την μετριοπαθή άποψή μας, το σύμφωνο, καθώς και ό,τι το επακολούθησε, είναι άκυρο εκτός και εάν η καθιέρωσή του ήταν ίδια με αυτήν την Jules Doinel. Όμως, ακόμη και αν ήταν έγκυρο, αρκεί να το διαβάσει κανείς για να δεί καθαρά ότι δεν υπάρχει κανένα άρθρο, παράγραφος, όρος ή λέξη που θα μπορούσε κατά κάποιο τρόπο να δικαιολογήσει την απαίτηση του ότι, με εκείνο το σύμφωνο, η Συμπαντική Γνωστική Εκκλησία του Κυρίου Jean Bricaud, ή κάποια άλλη Γνωστική Εκκλησία, κάποιου άλλου τύπου, έγινε η επίσημη Εκκλησία του Μαρτινισμού, και κατόπιν των «Χριστιανών Τεκτόνων του ΜέμφιςΜισραΐμ» [*]. Επομένως, επρόκειτο απλά για μία «ερμηνεία» του Jean Bricaud (Tau Jean II) – προφανώς μετά την ανάληψη της διοίκησης του Μαρτινισμού και της διοίκησης του ΜέμφιςΜισραΐμ – η οποία προκάλεσε διασπάσεις στην Γαλλία και την Ιταλία. Σήμερα πρόκειται για αυτούς που συνεχίζουν ακόμη να ισχυρίζονται τέτοια θέματα, και τα θέτουν στο εσωτερικό του Μαρτινισμού ή του Τεκτονισμού, για ερμηνείες για τις οποίες αποφεύγουμε να εκφέρουμε κρίση. [*]

Δυστυχώς, παρά την αποκατάσταση την οποία κατόρθωσε να επιτύχει το Ιταλικό Μαρτινιστικό Τάγμα εκ μέρους του Μαρτινιστικού Τάγματος του Papus στην Γαλλία (βλ. Περιοδικό «Intiation 1968», τεύχος 1, σελ 1), τέτοιες διδασκαλίες συνεχίζουν να δίδονται στους μυημένους από την πλευρά κάποιας ομάδας «Μαρτινιστών», αναμφίβολα κακώς πληροφορημένων.

Έχοντας έτσι τα πράγματα (και έτσι έχουν για όποιον γνωρίζει ανάγνωση) ο καθένας μπορεί να κατανοήσει εύκολα πώς η Γνωστική Εκκλησία των Μαρτινιστών και των Χριστιανών ελευθεροτεκτόνων του Μέμφις-Μισραΐμ ήταν απλά ένα επινόημα ενός Πατριάρχη μιας «Εκκλησίας», κατ’αρχήν «Συμπαντικής» μετά «Καθολικής» και ακολούθως οποιασδήποτε διαδοχής «Γνωστικής», η οποία συσχετιζόταν με τον Μαρτινισμό και, όσον αφορά στενά την δική μας μελέτη, με τα Τάγματα του Μισραΐμ και του Μέμφις. Όλο αυτό δε, στην καλύτερη των υποθέσεων μπορεί να χαρακτηρισθεί ως φάρσα. Σε αυτήν την εκτίμηση συναινεί, όσον αφορά το Μέμφις-Μισραΐμ, το θέμα των ταυτοτήτων των Karl Theodor Reuss και John Yarker που αναφέραμε στο κεφάλαιο «Από τις Πυραμίδες στην Γνωστική εκκλησία». Ποιός ήταν στην ουσία ο Μεγάλος Ιεροφάντης για την Γαλλία; Ο Jean Bricaud ή ο Mikaël (Lagreze); Ή και οι δύο; Ή κανείς από τους δύο; Ήταν αυθεντικό το δίπλωμα/χάρτα του Karl Theodor Reuss του 1908, ή επρόκειτο για ένα άλλο Τάγμα όπως εμείς υποθέσαμε; Και εάν ήταν αυθεντική, τότε γιατί τότε ο Jean Bricaud αποτάθηκε στον Karl Theodor Reuss το 1919, και τον έκανε να του παραδώσει ένα άλλο; Όμως, εάν ο Mikaël είχε την ταυτότητα του John Yarker από το 1909, πώς το ερμηνεύουμε; Και γιατί παρέλαβε το 1921 μία άλλη από τον Bricaud;


Σελ 90/123



Πρόκειται για «μυστικά» τα οποία στην δική μας οπτική είναι εύκολα επιλύσιμα. Όμως όλα αυτά, με όλη αυτήν την σύγχυση, δεν μας ενδιαφέρουν. Δυστυχώς, υπήρξαν κάποιοι, και υπάρχουν ακόμη και σήμερα, οι οποίοι είτε άρρωστοι για επίδειξη είτε ανίκανοι να διακρίνουν το εσφαλμένο από το ορθό, ή σκλάβοι του εντυπωσιακού (και οι οποίοι τουλάχιστον δεν υπηρέτησαν έστω και ασυνείδητα σκοτεινές δυνάμεις για τις οποίες ο Renée Guenon έχει αναφερθεί στα έργα του) ενίσχυσαν και ενισχύουν αυτον τον δεσμό με την «Γνωστική διαδοχή». Έτσι, με τον θάνατο του Jean Bricaud (Tau Jean II), τον διαδέχθηκε ο Constant Chevillon, ο οποίος μέσα στην αμφιβολία του περί της κανονικότητος του προκατόχου του, προκάλεσε την επανακαθιέρωσή του από τον Πρελάτο Giraud η οποία έγινε στις 5 Ιανουαρίου 1936, δύο χρόνια μετά την ανάληψη της προεδρίας της Συνόδου και της Μεγάλης Διδασκαλίας όλων των Ταγμάτων τα οποία ο Jean Bricaud είχε συνδέσει με την Γνωστική Εκκλησία. Και εδώ προκύπτει ένα άλλο νομικό ερώτημα: Δύναται να είναι νόμιμη μία διαδοχή στην οποία ο δικαιούχος δεν έχει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να την λάβει; Όπως και να έχει, με τον θάνατο του Constant Chevillon, ο οποίος σκοτώθηκε από δοσίλογους γερμανόφιλους πολιτοφύλακες τον Μάρτιο του 1944, τον διαδέχθηκε ο Charles Dupont. (βλέπε βιβλίο του Gerard Encausse ή Papus) Και εδώ άρχισαν νέες δυσκολίες για να ξεδιπλωθεί το κουβάρι. Ο Jean Chaboseau, γυιός του Augustin ο οποίος μαζί με τους Papus, Péladan, De Guaita και Chamuel δημιούργησε τον πρώτο σύγχρονο Μαρτινιστικό πυρήνα το 1887, έγραφε το 1947: «Ο Jean Bricaud όρισε ως διάδοχό του τον Constant Chevillon. Όταν αυτός δολοφονήθηκε,

το νέο Μαρτινιστικό Τάγμα όρισε ως συνεχιστές του τους αδελφούς Dupont και Debeauvais. Σήμερα δεν γνωρίζουμε επακριβώς ποιοί είναι οι διάδοχοι».

(βλέπε Επιστολή του Μεγ.Διδασκάλου του Μαρτινιστικού Τάγματος Jean Chaboseau, του Σεπτεμβρίου 1947, σελίδες 70/78) Στο βιογραφικό δοκίμιο του Jean Bricaud που δημοσιεύθυκε στο «Annali Iniziatici» (Σ.τ.Μ.: «μυητικά χρονικά»), έγινε αναφορά σε όλους τους τίτλους που είχε εν ζωή: «Πρύτανης

Ροδόσταυρος, Μεγάλος Διδάσκαλος του Μαρτινιστικού Τάγματος, Μεγάλος Ιεροφάντης για την Γαλλία του Μέμφις-Μισραΐμ». Εκτός αυτών είχε εντάξει στα τυπικά, τις μυήσεις και τις Μαρτινιστικές τελετουργίες, Τεκτονικές τάσεις με παρεμβολές επικλητικές και συχνά εξορκιστικές. Ωστόσο, μένοντας στο θέμα της «Γνωστικής διαδοχής», ο Charles Dupont προερχόμενος από την διαδοχή Chevillon – N.Fay, καθιέρωσε το 1950 τον N.Constantin της Λυών ο οποίος, με την σειρά του καθιέρωσε την ίδια χρονιά τον Mario De Conca του Μιλάνου. Φαίνεται, όμως, ότι ο Dupont είχε αποστασιοποιηθεί για λογαριασμό του Robert Ambelain (Γνωστικό όνομα Tau Jean III) από την διαδοχή Bricaud-Blanchard-Menard, αιτία για την οποία το ΜέμφιςΜισραΐμ το επονομαζόμενο της Γνωστικής Εκκλησίας, πέρασε σε αυτόν τον τελευταίο. Ο N.Constantin της Λυών, εξάλλου, διεκδίκησε τον τίτλο στην Γαλλία για τον εαυτόν του και έτσι προέκυψαν δύο διεκδικητές του τίτλου του Πατριάρχη της Γνωστικής Εκκλησίας καθώς επίσης και δύο Μεγάλοι Γενικοί Διδάσκαλοι του Μέμφις-Μισραΐμ της ίδιας περιοχής. Με την σειρά του, στην Ιταλία ο Mario De Conca διεκδίκησε το Γνωστικό Μέμφις-Μισραΐμ καθώς και τον Μαρτινισμό, ως Γνωστικό κλάδο της Λυών και ως αντιπρόσωπος του Constantin. Με την σειρά του ο T. Francesco, επονομασθείς Πριμάτος της Ετρουρίας από τον


Σελ 91/123



Robert Ambelain ανακηρύχθηκε Ιταλός Πατριάρχης, τίτλο τον οποίο κατόπιν αποποιήθηκε για λογαριασμό του Imm….., και με την αποποίηση από αυτόν εξαιτίας μυητικών αποκλίσεων, πέρασε πρώτα στον Aloysio της Ρώμης, και μετά τον θάνατό του στον Loris Carlesi της Φλωρεντίας με το Γνωστικό όνομα του Tau Johannes. Αυτοί οι τέσσερις τελευταίοι δεν διεκδίκησαν τον Μέμφις-Μισραΐμ, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, έστω και άν ο Robert Ambelain τους είχε δώσει από το 1966 και μετά, μία κατεύθυνση καθόλου Γνωστική. (Σ.τ.Μ.: ο συγγραφέας αναφέρεται στο 1975 που γράφτηκε το βιβλίο). Αντιθέτως, ο Robert Ambelain το είχε ουσιαστικά τοποθετήσει δίπλα στην Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (GOdF), αφού παραιτήθηκε από την Γνωστική Εκκλησία για λογαριασμό του T.André (André Mau…) που ήταν ήδη Πριμάτος της Γαλλικής Αποικίας. Η παραίτηση του Robert Ambelain (Tau Jean III) πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1967, μετά από μία κρίση συνείδησης βάσει της οποίας επανεξέτασε τις Χριστιανικές του αντιλήψεις, καθώς και τις προηγούμενες θεωρίες του περί εσωτερισμού και μεταφυσικής. Επί του παρόντος, το Μέμφις-Μισραΐμ της Γνωστικής Εκκλησίας (διαδοχή Dupont – Ambelain μετά την παραίτηση του Dupont για λογαριασμό του Ambelain) δεν ανέκτησε τις δυνάμεις του μόνον από αυτήν την διαδοχή (απαρνημένη εξ’άλλου από τον Ambelain, ακόμη και εάν ο T.André δεν έχει μέχρι τώρα διεκδικήσει το Γνωστικό Μέμφις-Μισραΐμ ! ) αλλά και από το δίπλωμα του John Yarker που απονεμήθηκε στον Mikaël. Πράγματι ο Robert Ambelain έγραψε (βιβλίο του «Ο Μαρτινισμός»): «ο Aurifer (Μαρτινιστικό όνομα του R.Ambelain) ήταν ήδη Τέκτων στο Μέμφις-Μισραΐμ και ο

εκλαμπρότατος αδελφός Mikaël του είχε δώσει τους βαθμούς 4ο, 12ο, 14ο, 18ο, 32ο και 33ο του Μέμφις-Μισραΐμ, κατόπιν δε τους 66ο, 90ο, 95ο του ίδιου Τύπου, δίδοντάς του τις ισχείς του αναπληρωτή Μεγάλου Διδασκάλου, δυνάμει του Συντάγματος ενός Κυρίαρχου Θυσιαστηρίου του Yarker του 1909». Θα ήταν χρήσιμο πάντως, να γνωρίζαμε τα Τυπικά του

32ο και 33ο του Μέμφις-Μισραΐμ. Δεν κάνουμε σχόλια, όμως παρατηρούμε ότι από εκείνη την στιγμή και μετά, στην Γαλλία υπήρχαν δύο Κυρίαρχα Θυσιαστήρια για την Γαλλία, με δύο διαφορετικές χάρτες/διπλώματα που όμως προερχόντουσαν από την ίδια γραμμή, δηλαδή του John Yarker, δεδομένου του ότι ο Karl Theodor Reuss ήταν (εάν ήταν) Μεγάλος Διδάσκαλος για την Γερμανία, χάρις σε ένα δίπλωμα που του είχε δώσει ο John Yarker. Όπως και ν’άναι, ο Robert Ambelain συνεκάλεσε το 1964 μία Σύνοδο του Μέμφις-Μισραΐμ, και το 1965 συνεκάλεσε μία Σύνοδο της Μεγάλης Συμβολικής Στοάς, και το 1966 μία Τρίτη στην οποία ονομάσθηκε Μεγάλος Ιεροφάντης 33ο 90ο 97ο (βλέπε αρχείο της Συνόδου). Σε αυτήν την Σύνοδο αποφασίσθηκε η δημιουργία μιάς Μεγάλης Γυναικείας Στοάς του Μέμφις-Μισραΐμ, με Μεγάλη Διδασκάλισσα την Εκλαμπρότατη Αδελφή W.J.Vermeleun-Kool και Πρόσθετη Μεγάλη Διδασκάλισσα την Εκλαμπρότατη L ……(βλέπε αρχείο της Συνόδου, σελίδα 3, 3η παράγραφος). Ανακαλύφθηκε, κατόπιν ότι η Μεγάλη Διδασκάλισσα, διαμένουσα στις Κάτω Χώρες, ήταν περικοσμημένη με τους βαθμούς 33ο 66ο 97ο. Ο ίδιος ο Robert Ambelain, μπαίνοντας στο κλίμα αυτής της απάτης, πρότεινε να κρατήσουν σιωπηρή στάση. Σύμφωνα με την επιστολή που έστειλε η ίδια η W.J.Vermeleun-Kool στον Robert Ambelain, στις 12 Ιανουαρίου 1971, δεν γνώριζε ποιός της είχε δώσει αυτούς τους βαθμούς. Εντούτοις τους είχε αποδεχθεί.


Σελ 92/123



Θα ήταν ενδιαφέρον να δημοσιευθεί ό,τι είχε αποσταλλεί στην Ιταλία, και να διαφανεί η διάσπαση που συνέβη στην Γυναικεία Μεγάλη Γαλλική Στοά του Μέμφις-Μισραΐμ του αδελφού Robert Ambelain, η οποία εξ’άλλου αποτελείτο από ένα μόνο ολιγομελές Εργαστήριο. Όμως, θα αδικούσαμε αυτούς που μας έφεραν σε επαφή με αυτά, αφού μας δόθηκαν υπό τον όρο να μην δημοσιευθούν λεπτομέρειες πολεμικού χαρακτήρα. Δεν έχουν δε, κατά την γνώμη μας σημαντικό ιστορικό ενδιαφέρον. Θεωρούμε, ωστόσο, κατάλληλη την ευκαιρία να μεταφέρουμε ένα απόσπασμα από μία επίσημη επιστολή η οποία έχει ιστορική αξία, και η οποία στάλθηκε από τον Γενικό Μεγάλο Διδάσκαλο της Μεγάλης Συμβολικής Στοάς του Τύπου Μέμφις-Μισραΐμ, Κυρίαρχο Θυσιαστήριο της Γαλλίας και εξαρτώμενων χωρών, προς την Εκλαμπρότατη L …… και της οποίας προς χάριν κανονικότητος εστάλη αντίγραφό της στις Αδελφές της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, στην Μεγάλη Στοά τη Γαλλίας, στο «Le Droit Humain» (Το Ανθρώπινο Δίκαιο), στην Μεγάλη Γυναικεία Στοά της Γαλλίας, την Εθνική Μεγάλη Στοά της Γαλλίας, την Μεγάλη Γαλλική Στοά Opera, τις Αδελφές της αρχαίας Στοάς «Hator» και τις Αδελφές της Στοάς του Δέλτα. (βλ. επίσημο πρακτικό 16/12/1970, Ζενίθ Παρισιού, με υπογραφή του Γενικού Μεγάλου Διδασκάλου Robert Ambelain). Πρόκειται για μία απόσχιση της Μεγάλης Γυναικείας Στοάς Μέμφις-Μισραΐμ: Στην επιστολή αυτή ο Robert Ambelain έγραφε: «Ζητώ να προσέξεις διαφορετικά πράγματα. 1) δεν πρέπει να χρησιμοποιείτε το όνομα

Μέμφις και το όνομα Μισραΐμ, διότι αυτές οι ονομασίες είναι ιδιοκτησία της δικής μας Πειθαρχίας [*], μετά την διακήρυξη της 20ης Ιανουαρίου 1969, σύμφωνα με τον νόμο για τις οργανώσεις. Θα διεκδικήσουμε πλήρως τα δικαιώματά μας. 2) η Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας με την εγκύκλιο με αριθμό 8 της 17ης Νοεμβρίου 1970, που απευθυνόταν από το Συμβούλιο του Τάγματος προς τους Σεβασμίους των Εργαστηρίων, έκρινε σκόπιμο να επαναλάβει ότι δεν διατηρεί σχέσεις με τις πιο κάτω Πειθαρχίες: Μεγάλη Στοά τη Γαλλίας, Μεγάλη Γαλλική Στοά Opera, Le Droit Humain (Το Ανθρώπινο Δίκαιο), Αρχέγονος Τύπος Μέμφις-Μισραΐμ». [*]

Σ.τ.Μ.: Ο όρος «Πειθαρχία» χρησιμοποιείται στους Μυητικούς Οργανισμούς με την έννοια της «Δικαιοδοσίας».

Πιστεύαμε ότι θέματα μυητικού χαρακτήρα, θα λυνόντουσαν με μυητικό τρόπο και σε συνεδριάσεις μυητικών ταγμάτων, και ότι τα βέβηλα δικαστήρια δεν θα ήσαν σε θέση να λύσουν τέτοιας φύσης θέματα. Αλλά ακόμη και εάν ήταν θα πρότι μούσαν να απόσχουν. Το να διεκδικεί κάποιος την κυριότητα ενός Τάγματος, επειδή προβλέφθηκε με κάποια καταχώρηση στα αρμόδια γραφεία, ή διότι κατατέθηκε η σφραγίδα τους στο Επιμελητήριο, μας φαίνεται αλαζονικό. Θα είχαν λυθεί με κατάθεση του πρώτου που θα έφτανε στο αρμόδιο γραφείο κατοχύρωσης, όλα τα θέματα νόμιμης διαδοχής, καθώς επίσης, και αυτό μετράει πάνω απ’όλα, της αυθεντικότητας και των δικαιωμάτων που προκύπτουν από την Τυπική και Παραδοσιακή μύηση. Φαίνεται, εκ των πραγμάτων, ότι ο Robert Ambelain δυστυχώς σκεφτόταν κάπως έτσι. Όσον αφορά τις σχέσεις με την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας και τις άλλες αναφερόμενες Αδελφότητες, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις σχέσεις που επιθυμεί να έχει. Και η προανεφερόμενη Μεγάλη Ανατολή φαίνεται ότι επέλεξε να απαρνηθεί τον Υπέρτατο Κτίστη των Κόσμων προς χάριν του προσηλυτισμού μεταξύ των αθέων και των «θετικιστών». Δεν είναι καινούργιος ένας παρόμοιος τρόπος θεώρησης των μυητικών θεμάτων, και στην Ιταλία αυτό έγινε αρκετές φορές δημιουργώντας σχολή. Αναμφίβολα όμως, χρησιμεύει για να


Σελ 93/123



δούμε πώς σκέφτονται τα πράγματα ορισμένοι. Βεβαίως, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις δικές του σκέψεις. Ένα άλλο ρεύμα για το οποίο μιλήσαμε μόνον παρενθετικά, είναι εκείνο το οποίο θίξαμε στο τέλος της αναφοράς μας στον Τύπο Μισραΐμ. Πρόκειται για τον Τύπο Μέμφις που αφυπνίσθηκε το 1947 από τον καθηγητή Jean Henry Probst-Biraben (βλ. Μέρος 1ο Κεφ.IV), με θεμέλια αισθητά διαφορετικά από εκείνα που καθιερώθηκαν από τον Δημιουργό του, τον Etienne Marconis de Négre. Αυτά τα θεμέλια ερμηνευόντουσαν με την «πίστη σε ένα Αιώνιο Πνεύμα, που ζεί μία ζωή

ανέκφραστη στην ουσία της, και της οποίας η αποκάλυψη μεταδίδεται στον άνθρωπο δια του ιερού Λόγου».

2η σελίδα της επιστολής της 16 Δεκεμβρίου 1970 του Robert Ambelain στην πρώην Πρόσθετη Μεγάλη Διδασκάλισσα της Μεγάλης Γυναικείας Στοάς του Γαλλικού Μέμφις-Μισραΐμ, με κοινοποίηση στους Κραταιούς Γάλλους Τέκτονες, Αρχείο των Ενωμένων Τύπων Μισραΐμ-Μέμφις, πηγή: «Γαλλία»

Επρόκειτο ουσιαστικά για έναν Τύπο σε νέες βάσεις (ο οποίος διατηρούσε μόνον το όνομα από τον αρχαίο Μέμφις) που πήγαζε από τον Αρχέγονο Τύπο των Filaleti, που «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 94/123



εκσυγχρονίσθηκε το 1789 από τους Filadelfi di Narbona, και του οποίου οι αρχές ήσαν: «Διδασκαλία της ύπαρξης μας συμπαντικής εσωτερικής παράδοσης αδιόρατης και αθάνατης

κάτω από όλες τις μορφές διδασκαλίας, όλες τις επιστήμες, και κρυμμένης κάτω από όλες τις θρησκείες και τις μεταφυσικές. Να υποδεικνύει αυτό που πραγματικά είναι ο άνθρωπος στις αρχές του και στην ύπαρξή του. Να υποδεικνύει την μελέτη των κυκλικών νόμων που καθοδηγούν τα είδη, τους πολιτισμούς και τις ηπείρους. Να εκθέτει με έναν ακριβή συμβολισμό, του οποίου το κλειδί μεταδίδεται από τις πηγές της ανθρώπινης ύπαρξης, την ατραπό που κάθε όν οφείλει να ακολουθήσει εάν θέλει να συμμετάσχει και να βοηθήσει, στην πνευματική απελευθέρωση. Να διδάσκει αυτό που είναι επανενσωμάτωση του ανθρώπου».

Άλλες κατευθύνσεις πάνω στις διδασκαλίες και τους σκοπούς του Τύπου δημοσιεύθηκαν στο «La Chaine d'union» (Σ.τ.Μ.:«Μυητική άλυσσος»), του οποίου αναφορές έγιναν από τον Naudon στα τεύχη Φεβρουαρίου του 1957 και Ιουνίου του 1958. Αυτός ο Τύπος Μέμφις, έτσι αναμορφωμένος, ενώθηκε με τον Μισραΐμ, «βασίλειο της Νάπολης» το 1959, ο οποίος αφυπνίσθηκε και αυτός το 1956 από τον ίδιο τον Jean Henry Probst-Biraben, ο οποίος περιβλήθηκε τον τίτλο του παγκόσμιου Μεγάλου Ιεροφάντη. Ακόμη και ο Τύπος Μισραΐμ, «βασίλειο της Νάπολης», ανασκευάσθηκε κατά κάποιο τρόπο, δεδομένου ότι ο αδελφός Jean Henry Probst-Biraben, πολυμαθής και καλλιεργημένος, θέλησε να του δώσει ένα φιλοσοφικό νόημα ανεβασμένο, τουλάχιστον κατά την άποψή του. Η οργάνωσή του διακηρυσσόταν διεθνής, και θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ήταν πράγματι. Η διακήρυξη αρχών των δύο Τύπων ως ενωμένων, ανακεφαλαίωνε τις αρχές και του ενός και του άλλου, οι οποίες, πάνω κάτω ήσαν, εάν όχι όμοιες, παρεμφερείς, και οπωσδήποτε τείνουσες στον ίδιο σκοπό. Ιδού οι δύο πρώτες παράγραφοι: «Αυτή η υψηλή δημιουργία είναι η ένωση των Πειθαρχιών των γνωστών με τα ονόματα

Τύπος Μέμφις και Τύπος Μισραΐμ, σύμφωνα με την επίσημη πράξη που έγινε κατά την εαρινή ισημερία του 1959. Οι αντικειμενικοί του σκοποί είναι αυτοί του Ερμητικού Τεκτονισμού, του Μυητικού και Παραδοσιακού. Αρχικά η πνευματικοποίηση του ατόμου και της κοινωνίας. Με τον καιρό, η επανενσωμάτωση στο καθεστώς αρχέγονης κατάστασης».

Ο Jean Henry Probst-Biraben, πέθανε στο τέλος του 1957 και οι δύο Τύποι ενώθηκαν μόνον στην Γαλλία. Ο Μισραΐμ, «βασίλειο της Νάπολης», συνέχισε αλλού, ανεξάρτητα. Συμπερασματικά, και όσον αφορά αυτό το εγχείρημα της μεταπολεμικής Γαλλίας, θεωρούμε κατάλληλη την ευκαιρία να αναφερθούμε σε ό,τι επακολούθησε αυτόν τον ενωμένο Τύπο, σύμφωνα με το Τεκτονικό Ημερολόγιο (Almanac) του 1966: Τύπος Μέμφις-Μισραΐμ, Μητέρα Στοά της Βρετανίας, «Robert Bruce» στο Chateaubriant, «το Διεθνές Δίκαιο» στο Dinard, «Garibaldi» στο Kemper, από τις οποίες η «Robert Bruce» πέρασε στην Πειθαρχία του Robert Ambelain. Τα προηγούμενα προκύπτουν από το πρωτόκολλο της 22ας οκτωβρίου 1966, με το οποίο προκύπτουν οι Γαλλικές Στοές της Μεγάλης Στοάς του Robert Ambelain πλην της «Robert Bruce», «Hermes» (Παρίσι), «Sophia» (Nantes), «Lucidite» (Μασαλλία) και σε διαδικασία δημιουργίας η «Humanidad» στην Λυών.


Σελ 95/123



-ΙΙΠαλέρμο και Μιλάνο Τον Δεκέμβριο του 1944, αφού ρυθμίσθηκαν λίγο τα πράγματα στην Σικελία και αφού ανέκαμψε η ζωή στο Παλέρμο, ο αδελφός Ribolla (παλαιός Μεμφιτικός, μέχρι το 1897) συνδέθηκε με τον Arcara και τον αδελφό Salvatore Mistretta και μαζί, εφαρμόζοντας το Σύνταγμα, αφύπνισαν τον Αιγυπτιακό Τύπο Μέμφις. Oι καιροί ήσαν σκληροί και η αφύπνιση δύσκολη ακόμη και με την παρουσία συμμαχικών στρατευμάτων και της κυβέρνησής τους η οποία ήθελε να τα γνωρίζει όλα και να χώνεται παντού. Πάντως, στο αρχείο «Παλέρμο» του αρχείου των Ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις, ανακαλύψαμε δύο γράμματα με ημερομηνία την 27η ημέρα του μηνός Paymi του έτους αληθούς φωτός 000 000 000, που αντιστοιχεί στι 27 Δεκεμβρίου 1944, κατευθυνόμενα (πρωτόκολλο 001 και 002) στον Κραταιότατο Αδελφό Salvatore Mistretta και υπογεγγραμμένα το μεν πρώτο μόνον από τον εκτελούντα καθήκοντα Κυρίαρχου Γενικού Μεγάλου Διδασκάλου Arcara, το δε δεύτερο και από τον Μεγάλο Γραμματέα Prospero Castiglioni. Στο πρώτο γράμμα ο Αδελφός Arcara έγραφε: «Σύμφωνα με το άρθρο 36 [*]του Συντάγματος του Αρχαίου και Αρχέγονου Τύπου του

Μέμφις, σας απονέμουμε τον βαθμό 33ο 95ο της ιεραρχίας μας και σας ονομάζουμε Πρίγκηπα Πατριάρχη Μεγάλο Συντηρητή ad vitam (ισόβιο) του Τύπου και μέλος του Κυρίαρχου Θυσιαστηρίου». [*]

Το άρθρο 36 του Συντάγματος του Τύπου Μέμφις του Παλέρμο προέβλεπε ότι ο Γενικός Μεγάλος Διδάσκαλος έχει επιπλέον το δικαίωμα να δίδει φως σε οποιονδήποτε βέβηλο έκρινε άξιο και να απονείμει όλους τους βαθμούς του Τύπου σε κάθε Τέκτονα του οποίου ο ζήλος, η ικανότητα και η Τεκτονική κατάρτιση κρινόντουσαν από αυτόν κατάλληλα.

Στο δεύτερο γράμμα έγραφε: «Σύμφωνα με το άρθρο 26 του Συντάγματος σας ονομάζουμε Πρίγκηπα Πατριάρχη Μεγάλο Διοικητή 33ο 95ο του Κυρίαρχου Θυσιαστηρίου». Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι Αδελφοί του Παλέρμο ήσαν κάλλιστης πίστης. Ότι το δίπλωμα της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου του 1876 ήταν πάντοτε εν ισχύ και ότι η εξάρτησή τους από το εν ύπνω (για λόγους ανωτέρας βίας) Θυσιαστήριο του Παλέρμο ήταν πανίερη. Ωστόσο, είναι δυνατόν ένας εκτελών καθήκοντα Κυρίαρχου Μεγάλου Διδασκάλου, άγνωστο από ποιόν ληφθέντα, να λειτουργεί με βάση το άρθρο 36 του Συντάγματος και των Κανονισμών του Τύπου; Είναι βέβαιο ότι τρείς Μεγάλοι Συντηρητές του Τύπου μπορούν να τον αφυπνίσουν, όμως προκύπτει ότι αρχικά υπήρχαν μόνον οι Αδελφοί Ribolla και Arcara, οι οποίοι, προκειμένου να σχηματίσουν την απαραίτητη τριάδα κάλεσαν και τον Αδελφό Salvatore Mistretta. Όπως και νάχει, ο Τύπος αφυπνίσθηκε, και η είδηση αυτής της αφύπνισης, μόλις έφτασε στο Λονδίνο στον Αδελφό Janarajadasa (βλ. Μέρος 2ο Κεφ. IV) προκάλεσε την άμεση δημιουργία εκεί, ενός Κυρίαρχου Θυσιαστηρίου για την Ιταλία και τις εξαρτώμενες χώρες, το οποίο προφανώς έμεινε μόνον στα χαρτιά, ενώ οι κάτοικοι του Παλέρμο, εν αναμονή πιο καθαρών διαρρυθμίσεων, συνέχιζαν να κάνουν μυήσεις και να εργάζονται Τεκτονικά.


Σελ 96/123



Το ότι όλο αυτό είναι αληθινό, αποδεικνύεται από τις προσεγγίσεις που έλαβαν χώρα μόλις αποκαταστάθηκαν οι πρώτες επικοινωνίες μεταξύ Βορρά και Νότου στην Ιταλία, με ένα γράμμα του Αδελφού Leoduca Bellomo, στις αρχές του 1946, το οποίο απευθυνόταν, στο Τορίνο, στον Αδελφό Riccardo Debenedetti, παλαιό Μεμφιτικό, από την εποχή του Reginald Gambier Mac Bean, με το οποίο του ζητούσε να ενδιαφερθεί για τον Τύπο. Εγραφε ο Leoduca Bellomo: «Ασφαλώς μετά από τόσα χρόνια, δύσκολο να μπορέσεις να με θυμηθείς. Συναντηθήκαμε

στην Γένοβα τον Μάρτιο του 1922 με την ευκαιρία ενός συνεδρίου στο οποίο προήδρευε ο γιατρός Valentino di Fabio. Ημουν παρέα με τον δικηγόρο Sottile….κλπ κλπ.» Πιο κάτω συνέχιζε: «Το Κυρίαρχο Θυσιαστήριο, το οποίο όπως γνωρίζεις έχει την έδρα του στο Παλέρμο,

επιθυμεί ώστε ο Τύπος Μέμφις να αναπτυχθεί στα άλλα κέντρα, και για τον σκοπό αυτό, αναζητά Αδελφούς τίμιους και αναμφισβήτητης πίστης... κλπ κλπ».

Η επιστολή στάλθηκε με συστημένο. Το αντίγραφό της διατηρείται στο Αρχείο μαζί με την απόδειξη παραλαβής με αριθμό 835 του Σιδηροδρομικού Σταθμού του Παλέρμο, καθώς και μαζί με μία άλλη επιστολή η οποία δεν στάλθηκε ποτέ, με την υποσημείωση «μη αποσταλλείσα λόγω διαφωνίας του Μεγάλου Διδασκάλου».

Η ιστορία της αφύπνισης αυτής του δοξασμένου Μέμφις του Παλέρμο ήταν όπως πάντα σύντομη ακόμη και αν, με διαφορετική ματιά, κράτησε πάνω από μία δεκαετία, καταλήγοντας σιωπηλά μέσα στον γενικό θόρυβο της Τεκτονικής, ειδικά μεταξύ των Σκωτικών, το 1945 και ακολουθούμενο, μετά την αποτυχία της προσπάθειας ένωσης των τεσσάρων Τεκτονικών ταγμάτων (για τα οποία θα ασχοληθούμε σύντομα στο επόμενο κεφάλαιο) μέχρι την «παράδοση» της ομάδας της επονομασθείσης «Ceccherini» της πλατείας Ιησού [*] , στην αγκαλιά της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, παράδοση η οποία εκτιμάται ότι πραγματοποιήθηκε, με πολλές διαρροές, το 1973. [*]

Όπως προαναφέραμε, είχαμε δύο ομάδες Τεκτόνων Σκωτικού Τύπου στην Ιταλία, οι οποίοι, εξαιτίας του τόπου εγκατάστασής τους επωμίσθησαν τους τίτλους: «Πλατεία Ιησού» και «Μέγαρο Giustiniani».

Τον Αδελφό Arcara διαδέχθηκε ο δικηγόρος Gaetano Sanalitro που διηύθηνε τον Τύπο μέχρι το 1954, όταν παρέδωσε την ηγεσία στον γιατρό Pasquale Ragusa. Πρέπει να επισημάνουμε ότι όλοι σχεδόν οι μεγάλοι Αξιωματικοί του Τύπου, ακολουθώντας την παράδοση του 1924, ήσαν Μαρτινιστές. Μία επιστολή του Αδελφού Leoduca Bellomo που ήδη αναφέραμε, με ημερομηνία 10 Φεβρουαρίου 1947, απευθυνόμενη στον Κραταιότατο Αδελφό Ottavio Ulderico Zasio (Μαρτινιστικό όνομα: Artephius) 33ο 90ο 95ο, αναφέρεται σε ένα έμβασμα προς τον εκδότη του βιβλίου «Εισαγωγή στο Τεκτονικό Μυστικό» του Marco Egidio Allegri. Σε αυτην ο Leoduca Bellomo, ο οποίος υπέγραφε ως «Ανώτερος Αγνωστος» και 33ο 90ο 95ο έγραφε: «Εδώ στο Παλέρμο δημιουργήθηκε ένας πρώτος Μαρτινιστικός πυρήνας και ελπίζουμε να

μεγαλώσει, και να δημιουργηθεί σύντομα μία περιφερειακή διοίκηση στην Σικελία. Θα θελήσουμε, όμως, να αποκτήσουμε άλλα Τυπικά, και παρακαλώ, να μας αποστείλετε κάποια αντίγραφα εάν έχετε διαθέσιμα». (Από το αρχείο του Μαρτινιστικού Τάγματος, Πηγή: Μεγάλη Διδασκαλεία Allegri, Ομάδα C, καρτέλλα 2).


Σελ 97/123



Μία άλλη επιστολή, προερχόμενη από το Castronovo (Παλέρμο) και υπογεγγραμμένη από τον Filaletes Jatricus, ειδικό απεσταλμένο για την Σικελία, απευθυνόμενη στον Μεγάλο Γραμματέα της Διοικητικής Στοάς της Ιταλίας του Μαρτινιστικού Τάγματος, Αδελφό Manas, με ημερομηνία 12 Μαΐου 1947, αναφέρει: «Σου αποστέλλω με εσώκλειστη επιταγή, 500 λιρέττες για 10 Τυπικά για τους πιο κάτω

Αδελφούς: Francesco Landolina, Pietro Landolina, Gaetano Amato, Gaetano Sanalitro, Leoduca Bellomo, Pasquale Ragusa, Vincenso Ingariola συν 3 επιπλέον Τυπικά για την ομάδα που θα σχηματισθεί».

Επιστολή του Filaletes Jatricus στον Manas της 12ης Μαΐου 1947, με τον κατάλογο των Μεμφιτικών που συμμετείχαν στο Μαρτινιστικό Τάγμα. Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Πηγή: Allegri. «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 98/123



Δεν είναι γνωστοί οι λόγοι για τους οποίους το 1956, ο Τύπος τέθηκε εν ύπνω. Πιθανόν, εξαιτίας του μη ενδιαφέροντος για έναν Τύπο ο οποίος δεν προσέφερε (και ποτέ δεν έκανε κάτι τέτοιο) δυνατότητες βέβηλων γνωριμιών για εμπορικούς ή σταδιοδρομικούς λόγους. Ίσως εξαιτίας διαφωνίας με την Στοά που τον φιλοξενούσε στον Ναό της. Ίσως απο έλλειψη πόρων.... Γεγονός είναι πάντως ότι οι Αδελφοί διαχωρίσθηκαν. Κάποιοι πέρασαν στους Σκωτικούς του «Μεγάρου Giustiniani», κάποιοι στα Συμβολικά, κάποιοι στο «Το Ανθρώπινο Δίκαιο» και κάποιοι τελικά, προτίμησαν να τεθούν εν ύπνω μαζί με τον Τύπο. Τα αρχεία διαχωρίσθηκαν μεταξύ εκείνων που τον αφύπνισαν και κάποιων άλλων Αδελφών. Ένας από αυτούς, μεταφερθείς στο Μιλάνο, ήρθε σε επαφή με τον Mario De Conca, ο οποίος το 1947 εμφανιζόταν ως Σφραγιδοφύλαξ του Υπάτου Συμβουλίου του Σκωτικού Τύπου (με αυτόν τον τίτλο είχε υπογράψει επιστολή προς τον Marco Egidio Allegri στις 21/9/1945), και θα πρέπει να έγινε μία απόπειρα αφύπνισης του Τύπου, περισσότερο εξαιτίας των αξιώσεων του Mario De Conca για την Γνωστική ομάδα του Constantine της Λυών, παρά εξαιτίας κάποιας επιθυμίας επανάληψης των εργασιών. Με την ευκαιρία θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ακόμη και εάν ο Αδελφός από το Παλέρμο και ο Mario De Conca διαβεβαίωναν ότι είχαν την διαδοχή, ήταν αντίθετα αληθές και βέβαιο ότι ο Mario De Conca έγινε δεκτός, από το 1945, από τον Marco Egidio Allegri στο ΜισραΐμΜέμφις και στον Μαρτινισμό. Ο τότε Μεγάλος Διδάσκαλος και των δύο Ταγμάτων, (που ήταν

και 33ο στον Σκωτικό Τύπο και κατείχε το αξίωμα του Επιτρόπου Διοικητή του Αρείου Πάγου της Βενετίας) μετά από σύσταση του Tito Signorelli, πληρεξούσιου Υπατου Μεγάλου Ταξιάρχη (του Σκωτικού Τύπου), είχε αποστείλει στο Μιλάνο δύο Αδελφούς. Ιδού, ακριβώς τί έγραφε ο Marco Egidio Allegri στον Tito Signorelli, την 24η Phemenot του 1945: «Υπακούοντας στην συμβουλή σου, έστειλα στον Κραταιότατο Αδελφό Σφραγιδοφύλακά σου Mario De Conca, δύο “Ανώτερους Άγνωστους” (Σ.τ.Μ.: βαθμός του Μαρτινισμού), για να τον

επιφορτίσω με την διοίκηση του Μαρτινιστικού Τάγματος της Λομβαρδίας. Η επίσκεψη ήταν ιδιαιτέρως επιτυχής διότι οι δύο Αδελφοί πείσθηκαν ότι είχαν να κάνουν με έναν άνθρωπο του οποίου η μυητική συνείδηση συνδυάζεται με βαθειά πίστη, κουλτούρα και πρακτική ικανότητα, και γι’αυτό, θα ήμουν πολύ ευτυχής εάν συναινούσες για να ονομασθεί επίσης 33ο 95ο του Τύπου του Μέμφις». Από την πλευρά του, ο Mario De Conca, έγραφε στον Marco Egidio Allegri: «Μη έχοντας μία επίσημη αναγνώριση ισοδυναμίας με τους Ανατολικούς Τύπους, θα

εκτιμούσα εάν μου διδόταν η αναγκαία τακτοποίηση στο Κυρίαρχο Μεγάλο Θυσιαστήριο της Αδριατικής [*]». [*]

Στην χρυσή Βίβλο του Μυστικού Ναού, στην σελίδα «Διπλώματα» προκύπτει: «τον Σεπτέμβριο του 1945... διπλώματα 33ο 90ο 95ο απονεμημένα στους:...,., Mario De Conca, .... ανταποκρινόμενα στους αριθμούς:....,..., 772.»

Το με τέτοια κριτήρια απονεμήθηκε αυτή η επίσημη αναγνώριση ισοδυναμίας, προκύπτει από ένα σχέδιο συμφωνίας το οποίο πρότεινε ο Marco Egidio Allegri, για να ενώσει τις βασικές Τεκτονικές Ιταλικές οικογένειες και που, την πρώτη φορά έγινε δεκτό από τον Tito Signorelli για τον Σκωτικό Τύπο και από τον Valentino di Fabio για το «Le Droit Humain» («Το Ανθρώπινο Δίκαιο»), ενώ η τότε κενή Διοίκηση του Μαρτινισμού προσφέρθηκε στον αδελφό Dunstano Cancellieri.


Σελ 99/123



Επιστολή του Mario de’ Conca (Lychnus) στον Marco Egidio Allegri, με ημερομηνία 21 Σεπτεμβρίου 1945, για την “αναγνώριση ισοδυναμίας” από το Κυρίαρχο Μεγάλο Θυσιαστήριο της Αδριατικής. Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος. Πηγή: Allegri. Το σχέδιο συμφωνίας, απέτυχε, όπως – δυστυχώς – απέτυχαν όλες οι προτάσεις προς αυτήν την κατεύθυνση, για να ενωθεί ο Τεκτονισμός, και αυτό εξαιτίας της έπαρσης μικρών ανθρώπων οι οποίοι – όπως έγραφε ο Artephius (Μαρτινιστικό όνομα του Ottavio Ulderico Zasio) – «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 100/123



«από Τεκτονισμό γνωρίζουν μόνον φλυαρίες και στολίδια τα οποία ο καθένας μπορεί να προμηθευθεί από μία μοδίστρα». (από επιστολή του Ottavio Ulderico Zasio ή Artephius, στον Marco Egidio Allegri ή Flamelicus, στην Βενετία το 1946). Ο Τύπος Μισραΐμ-Μέμφις, σύμφωνα με όσα προκύπτουν από την αξιόλογη αλληλογραφία που ανταλλάχθηκε μεταξύ του Κυρίαρχου Μεγάλου Θυσιαστηρίου της Αδριατικής και των βασικών ηγετών Ιταλών Τεκτόνων της εποχής, επωφελούμενος του γεγονότος ότι ο Μεγάλος Ιεροφάντης του ήταν διατεθειμένος να κάνει σημαντικές θυσίες για την επίτευξη της συμφωνίας, ξεκίνησε μία τεκμηριωμένη συλλογή πληροφοριών γύρω από την αφύπνιση Στοών και Τύπων και τις σχέσεις με τις μεγαλύτερες δυνάμεις. Μία υποσημείωση σε μία έκθεση γύρω από την Τεκτονική και Ιλλουμινιστική κατάσταση στις «Τρείς Βενετίες» (Σ.τ.Μ.:

έκφραση εκείνης της εποχής για τις 3 περιοχές που συνθέτουν την περιοχή της Βενετίας, δηλ. Veneto, TrentinoAlto Adige και Friuli-Venezia Giulia) που πραγματοποιήθηκε στα μισά του 1945 (βλ.: αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος, στοιχείο 1C), και η οποία βρισκόταν τυπωμένη σε χαρτί του

«Μαρτινιστικού Τάγματος ή των Elus Cohen», κάτω από την αιγίδα του Υπάτου Συμβουλίου του Αληθούς και Χρυσού Ρόδου+Σταυρού, ανέφερε: «Να ζητήσουμε από τον Κραταιότατο (εννοεί τον Tito Signorelli) την συμβουλή του για τις βάσεις

μιας συμφωνίας μεταξύ Σκωτικών, Μεμφιτικών, Συμβολικών κλπ. Πιθανές υποδείξεις μας: Η Γαληνοτάτη Μεγάλη Εθνική Στοά θα πρέπει να συγκεντρώσει, σε ένα Δώμα των Τύπων, τρείς Διδασκάλους από κάθε Στοά μη Σκωτικού αλλά συμμαχικού Τύπου. Οι ψήφοι αυτού του Δώματος πρέπει να λαμβάνονται δεόντως υπόψη από την Μεγάλη Ανατολή, για ό,τι αφορά Τυπικά και πρακτικές. Π.χ. θέματα πειθαρχικά, χρήσης του χώρου, μυητικές πράξεις, εκδότι κές δραστηριότητες, συντονισμό των ενδεχόμενων παρεμβάσεων σε βέβηλο επίπεδο (...). Το σημαντικό είναι όλοι οι Ιταλοί Τέκτονες να εξαρτώνται από ένα και μόνο κέντρο. Εμείς υποστηρίζουμε την δυνατότητα, αν όχι και την ευκαιρία, τα τελετουργικά καθήκοντα να είναι σε απόσταση από τα διοικητικά/Ταγματικά». Σε μία επιστολή του ίδιου αρχείου (αρ.πρωτοκ. uv/033, 24 Phemenot 1945) απευθυνόμενη στον Κραταιότατο Αδελφό Tito Signorelli, πληρεξούσιο Υπατο Ταξιάρχη και Μεγάλο Διδάσκαλο, ο Marco Egidio Allegri, επιλαμβανόμενος για τον Τύπο Μέμφις μόνον, θυμόταν: «Στην Βενετία, υπάρχει από την περίοδο του Φασισμού, μία πολύ στενή ενότητα μεταξύ του

Σκωτικού Τύπου και του Τύπου Μέμφις. Οι επικεφαλής είναι κοινοί, και ομόφωνα ενωμένοι στην προσπάθεια ώστε οι βαθμοί να δίδονται σύμφωνα με την αληθινή αξία και Τεκτονική κουλτούρα και όχι στην βάση βέβηλων επιλογών (...). Εχουμε Αδελφούς, οι οποίοι εδώ και εισοσιπέντε χρόνια έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους την μυητική μελέτη και είναι, ως Σκωτικοί, στον 9ο και κάποιοι λιγότεροι στον 18ο βαθμό, χωρίς να τολμούν να ελπίσουν σε κάτι περισσότερο». Θεωρήσαμε σκόπιμο να μεταφέρουμε αυτά τα αποσπάσματα των εγγράφων της εποχής της αφύπνισης, θεωρώντας τα σημαντικά, προκειμένου να πλαισιώσουμε την πραγματική κατάσταση της Ιταλίας το 1945, και να γίνει αντιληπτό, πού βρισκόταν η καλή πίστη και η τιμιότητα, στοιχεία βασικά του Τεκτονικού πνεύματος, του ορθόδοξου Τεκτονικού πνεύματος για να είμαστε σαφείς, δεδομένου του ότι σήμερα αυτό το πνεύμα έχει προσαρμοσθεί στην σημερινή εποχή, ή μάλλον, για να είμαστε ακριβείς και να μην παίζουμε με τις λέξεις, έχει προσαρμοσθεί στις ντιρεκτίβες του εκάστοτε επικεφαλής, προκαλώντας την αναβάθμισή του, ή καλύτερα όπως στην περίπτωσή μας την κατάπτωσή του.


Σελ 101/123



-ΙΙΙΤο Κυρίαρχο Μεγάλο Θυσιαστήριο της Αδριατικής

Marco Egidio Allegri (Μαρτινιστικό όνομα: Flamelicus)

Όπως ήδη αναφέραμε, στις 16 Μαΐου του 1945, o Marco Egidio Allegri, επανασχημάτιζε στην Βενετία το Κυρίαρχο Γενικό Συμβούλιο του 90ου και τελευταίου βαθμού του Τύπου του Μισραΐμ, και την επόμενη ημέρα τον ένωνε με τον Μυστικό Ναό των Πριγκήπων Πατριαρχών της Μέμφιδας επωμιζόμενο έτσι προσωρινά τις ισχείς του Κυρίαρχου Θυσιαστηρίου για την Ιταλία, παρεκκλίνοντας από το Σύνταγμα και τους Γενικούς Κανονισμούς του Τάγματος της Μέμφιδας, παρέκκλιση όμως που προκλήθηκε από την ιδιαίτερη κατάσταση και τις διακριτικές ισχείς για τις οποίες κάνει λόγο το δίπλωμα/χάρτα (Βλέπε Μέρος 2ο , Κεφ. IV) του Κυρίαρχου Θυσιαστηρίου του Παλέρμο της 23ης Νοεμβρίου 1923. Στις 18 Μαΐου, αποδεχόμενος το αίτημα και τον «διακαή πόθο που εκδηλώθηκε από πολλούς

Αδελφούς, Σεβασμίους Διδασκάλους της Ανατολής της Βενετίας, για την δημιουργία ενός Τεκτονικού Εργαστηρίου στο οποίο ειδικά θα ετίθεντο προς μελέτη τα πλέον υψηλά προβλήματα της Τεκτονικής Τέχνης, και στο οποίο οι Αδελφοί, τιθέμενοι εθελοντικά κάτω από την διακυβέρνησή μας, θα είχαν τα απαραίτητα μέσα για να γνωρίσουν και να διασπείρουν τον Τεκτονισμό σύμφωνα με τον Αρχέγονο και καθαρό Τύπο μας», (βλέπε Χρυσή βίβλο του Αρχείου του Τάγματος), δημιούργησε στο διηνεκές, στην Ανατολή της Βενετίας, την Μητέρα και Αρχουσα Στοά «Ο σ ι ρ ι ς», και ονόμασε τους Αξιωματικούς, απονέμοντάς τους, «στο διηνεκές, το δικαίωμα, το καθήκον και την ισχύ όλων των παραδοχών των

Μαθητών, των Εταίρων και των Διδασκάλων σύμφωνα με το Σύνταγμα του Τάγματός μας και του Ελευθεροτεκτονισμού». Στις 17 Σεπτεμβρίου 1945, αποδεχόμενος τα αιτήματα δέκα έξι Αδελφών, κατόχων των απαραίτητων βαθμών, ο Μεγάλος Ιεροφάντης, εγκατέστησε κάτω από τον διακριτικό τίτλο «τ ω ν O ρ φ ι κ ώ ν» την Κυρίαρχη Σύνοδο (Περιστύλιο) στην κοιλάδα του Po (Σ.τ.Μ.: η κοιλάδα «Po» είναι στην βόρεια Ιταλία. Ο ποταμός «Po» ξεκινά από τις Δυτικές Αλπεις και καταλήγει στην Αδριατική), διαιρούμενο σε πέντε Κολέγια ως εξής: 1) στο Ζενίθ του Belluno, 2) στο ζενίθ της Padova, 3) στο ζενίθ του Treviso, 4) στο ζενίθ της Adria, 5) στο ζενίθ της Βενετίας.


Σελ 102/123



Στην σελίδα 5 του αρχείου του Τάγματος, στην πηγή «διατάγματα και πρακτικά» υπάρχει ένα πρακτικό αυθεντικό από την πρώτη συνεδρίαση της Συνόδου (Περιστυλίου) «των Oρφικών» που λέει:

Σε δόξα του Υπέρτατου Κτίστη των Κόσμων, την πρώτη ώρα της 18ης του μήνα Phemenot του 000 000 000 στις 45ο και 26’ βόρεια, και 19ο 20’ ανατολικά, στην κοιλάδα Po, και κάτω από την αιγίδα των Εξόχων Πατριαρχών της Μέμφιδας του Μυστικού Ναού της Βενετίας και της Λομβαρδίας, συνεδρίασαν οι ακόλουθοι Ιππότες R+C ... κλπ κλπ». Επεκτείνοντας τον κύκλο των υποστηρικτών και των παρουσιαζόντων την ανάγκη να γίνουν εργασίες στο Δώμα του 90ου βαθμού, στις 29 Ιουλίου 1948, ο Μυστικός Ναός δημιούργησε στην Κοιλάδα της Piave ένα Εξοχο Κονσιστόριο των Πριγκήπων του Τεκτονισμού του 90ου βαθμού, με διακριτικό όνομα και αριθμό «N e f e r t u m 2 0 0». Το Θυσιαστήριο της Αδριατικής είχε έτσι δημιουργήσει τα απαραίτητα Τεκτονικά Σώματα για την πλήρη λειτουργία του Τύπου, του οποίου το Σύνταγμα και οι Κανονισμοί είχαν εκ νέου επεξεργασθεί σε μία συνεδρίαση του Μεγάλου Λειτουργικού Κολεγίου του 92ου βαθμού. (βλέπε Κεφάλαιο του Συντάγματος του Α.Α.Α.Τ.Μ.Μ. περί Μεγάλου Λειτουργικού Κολεγίου) Εκείνη την εποχή προωθήθηκε η απόπειρα συγχώνευσης των Ιταλικών Τεκτονικών δυνάμεων για την οποία μιλήσαμε. Όμως ο Σκωτικός Τύπος ο οποίος ήταν ο πρώτος που συγκατατέθηκε[*], όπως είχε διαπιστωθεί ήδη από το 1923 (Βλέπε Μέρος 2ο , Κεφ. IV), είχε ουσιαστικά αποκρούσει την ένωση, πρώτα διακόπτοντας τις διαπραγματεύσεις, και μετά προκαλώντας ένα περιστατικό το οποίο δεν θα μπορούσε να έχει άλλη κατάληξη, παρά τον οριστικό διαχωρισμό των δύο Τύπων. [*]

Με την επιστολή υπ.αριθμ. 1037 προς τον M.E.Allegri, της 1/10/1945, πράγματι, ο Αδελφός Tito Signorelli πληρεξούσιος Κυρίαρχος Μεγάλος Ταξιάρχης του Αρχ. και Αποδεδ. Σκωτικού Τύπου, είχε δώσει την συγκατάθεσή του, επιταχύνοντας την πραγματοποίηση του σχεδίου. Έγραφε: «Είμαι ευγνώμων που σχεδίασα στο πινάκιό σου της 24ης Phemenot, το ακόλουθο σχέδιο: Βρίσκω αποδότι κό το γεγονός ότι ο Κραταιότατος Αδελφός Mario De Conca, 33ο, θα λάβει τον βαθμό 33ο 95ο του Τύπου του Μέμφις, γι’αυτό, χωρίς άλλο, δίνω την συγκατάθεσή μου, και εξαιτίας του ότι σε αυτόν τον Τύπο είναι πολλοί Αδελφοί του Α.Α.Σκωτικού Τύπου , καθώς επίσης και διότι οι δύο Τύποι οφείλουν να προσεγγίσουν την αλήθεια και την μυητική ισχύ που ακολουθούν. Δεν έχω τίποτε εναντίον, κάθε άλλο, συγκατατίθεμαι στην τυπική συνθήκη, διότι στην ουσία ήδη υφίσταται μία συμφωνία προκειμένου να οδηγήσουμε δεσμευτικά τους δύο Τύπους σε Τεκτονική Ομοσπονδία. Πράγματι, και εγώ αναγνωρίζω την αναγκαιότητα της Ομοσπονδιακής συνένωσης των διαφόρων Τύπων, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες εγγυήσεις ανεξαρτησίας και σκοπών. Σε σένα απομένει Κραταιότατε Αδελφέ να χαράξεις σε ένα αρχιτεκτονικό τεμάχιο τα βασικά ορόσημα που θα θέσουμε μετά υπ’όψη των Υπάτων Ιεραρχιών των Τύπων που συνηγορούν για την Ομοσπονδία».

Δεν είναι εδώ η κατάλληλη περίσταση για να καταδείξουμε την λίγο Τεκτονική δράση, που προκύπτει από μία δέσμη τεκμηρίων που υπάρχουν σε μία εμπιστευτικότατη πηγή του αρχείου των Ενωμένων Τύπων (και για το οποίο μας ζητήθηκε «με λόγο», να μην δημοσιεύσουμε τίποτα, εν ονόματι της Τεκτονικής αρετής) και η οποία τονίζει την κακή πίστη και τον φατριασμό με τον οποίο επιλέχθηκε ο λανθασμένος σκοπός για την αποτυχία του εγχειρήματος.


Σελ 103/123



Αντίθετα, προωθήθηκε το σύμφωνο φιλίας με το «Le Droit Humain» (Σ.τ.Μ.: Το Ανθρώπινο Δίκαιο), το οποίο ακολουθούσε τον Σκωτικό Τύπο, έτσι ώστε μετά την ανταλλαγή των διαπιστευτηρίων και των «Ομήρων φιλίας», καθορίσθηκε ότι η ζώνη της πρώτης εργασίας του Μέμφις θα λειτουργούσε ως εξαρτώμενη από την Ιταλική Ομοσπονδία του «Le Droit Humain», με εξουσιοδότηση να ακολουθεί όλους τους βαθμούς του Σκωτικού Τύπου, ενώ τα ανώτερα Δώματα του Μισραΐμ και Μέμφις, θα συνέχιζαν το έργο των Ιλλουμινιστικών και Ροδοσταυρικών σπουδών. Η απόφαση, υπογεγγραμμένη από οκτώ Πρίγκηπες Πατριάρχες, και με εξουσιοδότηση, από άλλους πέντε αξιωματούχους, θεσμοθετήθηκε με υπογραφή του Πρίγκηπα Πατριάρχη Μεγάλου Επιθεωρητή του Θυσιαστηρίου Gastone B…. 33ο 90ο 95ο (βλ.: Χρυσή Βίβλο του Μυστικού Ναού σελ.31 και Αρχείο της Σεβ.Μητέρας Στοάς «Concordia Venete» του «Le Droit Humain»). Όμως, η αδυναμία κατανόησης, η εξαγορά βαθμών, οι υποσχέσεις για εύκολη καριέρα και βέβηλη βοήθεια, καθώς και όλα όσα χαρακτήριζαν τις Τεκτονικές οργανώσεις εκείνων των χρόνων, και ο αγώνας που γινόταν ανάμεσα στους πολυμελείς σχηματισμούς για να αποδυναμώσουν εκείνους που δεν είχαν μεγάλη δύναμη, είχαν όμως την ορθοδοξία τους και τα παραδοσιακά τους ιδανικά, άρχιζαν να σκορπίζουν το οικοδόμημα που με θυσία δημιούργησε ο Μεγάλος Ιεροφάντης Marco Egidio Allegri, ο οποίος το 1923 για τον Μέμφις και το 1925 για τον Μισραΐμ, επωμίσθηκε το δύσκολο και επικίνδυνο καθήκον του «κηδεμόνα» των δύο ορθόδοξων ταγμάτων, καταλήγοντας ακόμα και στην φυλακή το 1929, με την κατηγορία της Τεκτονικής προπαγάνδας. (βλ.: επιστολή του Artephius [Ot.U.Zasio] στον συγγραφέα, και το «Ο Μαρτινισμός και η ύπαρξή του» του H.U.Porciatti, Napoli 1946, σελ.17). Η επιζήμια πράξη διευκολύνθηκε από μία προδοσία στο εσωτερικό του Μαρτινιστικού Τάγματος, από μία σοβαρή ασθένεια του Marco Egidio Allegri που τον υποχρέωσε σε νοσηλεία δύο φορές στο νοσοκομείο, και από τις εξ’ίσου βαρειές αναρρώσεις καθώς επίσης και από την αδυναμία του Πρόσθετου Μεγ. Διδασκάλου Ottavio Ulderico Zasio (Artephius) να ανταποκριθεί όπως θα επιθυμούσε, εξαιτίας της απουσίας του από την Βενετία λόγω των επαγγελματικών του υποχρεώσεων ως Δημοσιογράφου.

Κόμης Ottavio Ulderico Zasio (Μαρτινιστικό όνομα: Artephius) Τον Οκτώβριο του 1949, ο θάνατος του Μεγάλου Ιεροφάντη, που έλαβε χώρα στο Crespano del Grappa (Treviso) μετά την δεύτερη σοβαρή χειρουργική επέμβαση, περιέκοψε ακόμη περισσότερο την δραστηριότητα του Τύπου, ο οποίος στις 21 Μαρτίου 1953 περιόρισε την έκφρασή του μόνον στην λειτουργία των Δωμάτων από τον 90ο και άνω, εμπιστευόμενος την


Σελ 104/123



υπόλοιπη Τεκτονική δραστηριότητα στις Στοές και τα άλλα Εργαστήρια του «Le Droit Humain» (Το Ανθρώπινο Δίκαιο). Φτάνουμε, έτσι, στα 1955, όταν στον ορίζοντα των Ενωμένων Τύπων εμφανίσθηκε ο Αδελφός Philalettes (Alfredo Vitali), αξιωματούχος του «Le Droit Humain», στο οποίο Τάγμα είχε φτάσει μέχρι τον βαθμό 18ο του Σκωτικού Τύπου. Φαίνεται ότι ο Philalettes (Alfredo Vitali), είχε ακούσει να μιλούν στην Ρώμη, από κάποιους παλαιούς Αδελφούς του «Le Droit Humain», για κάποιο σύμφωνο φιλίας το οποίο ο αποθανών Κυρίαρχος Μεγάλος Ταξιάρχης Valentino di Fabio (βλέπε Μέρος 3ο Κεφ. ΙΙ) είχε συνάψει με το Μαρτινιστικό Τάγμα και τον Τύπο Μέμφις στην Βενετία. Από το Udine, στην Regina di Laguna (Σ.τ.Μ.: Βασίλισσα της Laguna = Βενετία), ο δρόμος είναι σύντομος, και ο Philalettes (Alfredo Vitali), αξιωματούχος των Κρατικών Σιδηροδρόμων, δεν είχε πρόβλημα για τις επόμενες κινήσεις του. Μένουμε σε αυτές τις λεπτομέρειες διότι ο Philalettes, προσπάθησε και ξαναπροσπάθησε να καρπωθεί την διαδοχή του Μισραΐμ και Μέμφις (και του Μαρτινισμού), ενώ ο Διδάσκαλός του Ottavio Ulderico Zasio (Artephius), ήταν ακόμη εν ζωή, ενώ μετά τον θάνατό του και μετά, συνέχισε να προβάλλει τον εαυτόν του ως μέρος των Ενωμένων Τύπων δια χάρτας, επινοώντας γελοίες ιστορίες, οι οποίες δεν αντέχουν σε καμμία εξέταση. Με την ευκαιρία, θα περιορισθούμε να μεταφέρουμε μέρος μερικών εγγράφων τα οποία αποσαφηνίζουν τις ιδέες επί του επισοδίου της κατάχρησης – το οποίο ξεκίνησε το 1958, και που φαίνεται ότι συνεχίζει μέχρι σήμερα (Σ.τ.Μ.: το βιβλίο γράφτηκε το 1975) – για όλους εκείνους που θα έπεφταν στην παγίδα αυτού του «Αδελφού». Ο Ottavio Ulderico Zasio, ήταν διάδοχος του Marco Egidio Allegri, με το ακόλουθο αυτόγραφο που παραδόθηκε στις 10 Μαρτίου 1949: «Επιβεβαιώνεται, δεδομένου ότι εν καιρώ είχε γίνει αντικείμενο επίσημης απόφασης, ότι ο

Ottavio Ulderico Zasio, 33ο 90ο 96ο, δηλαδή ο Πρόσθετος Μεγάλος Ιεροφάντης-Μεγάλος Διδάσκαλος, έχει όλες τις ισχείς του Τάγματος και του Τύπου για το διάστημα της παραμονής στο νοσοκομείο και στην περίπτωση περάσματος στην Αιώνια Ανατολή τις ισχείς της διαδοχής. 10/3/1949. Ο Γενικός Μεγάλος Ιεροφάντης Marco Egidio Allegri, 33ο 90ο 97ο »Το πρωτότυπο της ιδιόχειρης υπογραφής μου βρίσκεται στην Κιβωτό του Κυρίαρχου Μεγάλου Θυσιαστηρίου της Αδριατικής». Κάτω από το πρίσμα που έχουμε επιλέξει ως οδηγό μας, αντιπαραθέτουμε ότι πρόκειται για πρόσωπο εφυές (ο Philalettes ή Alfredo Vitali), καταρτισμένο στον τομέα του μυστικισμού, τίμιο και εκτιμώμενο στην βέβηλη κοινωνία. Ό,τι έκανε το έκανε από σύγχυση, αφού φαίνεται περίεργο ένας άνθρωπος με τέτοιο ταλέντο και με άμεμπτη εξωτερική ζωή να έτεινε σε παραλογισμό με όσα έκανε εναντίον του Διδασκάλου του, και τελικώς, στον εαυτόν του. Μετά τον θάνατο του Artephius (Κόμης Ottavio Ulderico Zasio), ο οποίος το 1959 είχε επιφορτίσει τον διάδοχό του Aldebaran (Σ.τ.Μ.: δηλαδή τον συγγραφέα του παρόντος βιβλίου Gastone [*] Ventura) να μελετήσει το σχέδιο της συνολικής αφύπνισης των ενωμένων Τύπων , με πλήρη λειτουργικότητα όλων των Τυπικών Δωμάτων και των ζωνών της πρώτης εργασίας, κατέφθασε από την Γαλλία, αίτημα αποσαφήνισης πάνω στην κατάσταση του Μισραΐμ και


Σελ 105/123



Μέμφις της Ιταλίας όπου ο Philalettes, εκινείτο ως αρχηγός πολυάριθμων ψευδομυητικών οργανώσεων. [*]

Από το Αρχείο Μισραΐμ-Μέμφις: Επιστολή του Artephius (Zasio) στον Aldebaran (G.Ventura): «Οπως σωστά παρατηρείς, είναι απαραίτητη για διάφορους λόγους, η τυπική επανασύσταση της διαχείρησης των Τύπων και Ταγμάτων με την φροντίδα των οποίων είμαστε επιφορτισμένοι. Σε παρακαλώ, επομένως, να καταχωρήσεις στις πράξεις του Τάγματος, ό,τι είχε ήδη αποτελέσει αντικείμενο αποφάσεών σου, από μάς πλήρως επικυρωμένων».

Ιδιόχειρη διαθήκη του Marco Egidio Allegri στον Ottavio Ulderico Zasio, με ημερομηνία 10 Μαρτίου 1949, που συντάχθηκε από τον Allegri, στο κρεβάτι του Νοσοκομείου. Αρχείο Ενωμένων Τύπων. Πηγή: Διπλώματα

Σε δύο επιστολές της 20ης Σεπτεμβρίου 1971 και της 6ης Νοεμβρίου 1971, που στάλθηκαν στην Ιταλία στον Μεγάλο Διδάσκαλο του Μαρτινισμού, από τον Philippe Encausse (γυιό του Gerard Encausse ή Papus) και τον Robert Ambelain αντίστοιχα, ζητούντο τα εξής: Στην πρώτη: «Μπορείτε να μου δώσετε το όνομα και την διεύθυνση του Μεγάλου Διδασκάλου του

Μέμφις-Μισραΐμ στην Ιταλία; Ζητώ αυτές τις πληροφορίες. Εσύ προσωπικά, ασχολείσαι με «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 106/123



αυτήν την Πειθαρχία στην οποία συμμετέχει και ο Papus; Είναι σοβαρά ανεπτυγμένος στην Ιταλία;». Και στην δεύτερη: «Τί είναι το Κυρίαρχο Θυσιαστήριο της Βενετίας του Μέμφις-Μισραΐμ; Είναι ακόμη ο ανεκδιήγητος V…; » (Σ.τ.Μ.:εννοεί τον Alfredo Vitali) Οι απαντήσεις ήσαν οι εξής: (βλ.: αρχείο του Μαρτινιστικού Τάγματος) Προς τον Philippe Encausse, γυιό του Papus: «Οσον αφορά το ερώτημά σου για το Μέμφις-Μισραΐμ, έχω την διαδοχή από τον Διδάσκαλό

μου Ottavio Ulderico Zasio που με την σειρά του την είχε από τον Διδάσκαλό του Marco Egidio Allegri. Η γραμμή έρχεται από το Μέμφις του Παλέρμο (Giuseppe Garibaldi Ferdinando Francesco degli Oddi - Reginald Gambier Mac Bean) και του Μισραΐμ της Ιταλίας (1867). Η μορφή είναι πολύ σοβαρή και έστειλα εν καιρώ μία επακριβή δήλωση στον φίλο Robert (εννοεί τον Ambelain) ο οποίος μου υποσχέθηκε ότι θα μου απαντήσει. Ακόμα αναμένω. Αυτήν την στιγμή εκτελούμε πολύ σοβαρές εργασίες στους υψηλούς βαθμούς....». Προς τον Robert Ambelain: «Οσον αφορά το Μισραΐμ-Μέμφις της Βενετίας, γνωρίζετε καλά ότι

έχω επανειλημμένα δηλώσει ότι έχω λάβει την διαδοχή αυτών των δυνάμεων από τον Διδάσκαλό μου Artephius (εννοεί τον Ottavio Ulderico Zasio), ο οποίος με την σειρά του την είχε από τον Διδάσκαλό του (και δικό μου) Flamelicus (Marco Egidio Allegri), και ακολούθως από το Μέμφις του Παλέρμο (διαδοχή Giuseppe Garibaldi - Ferdinando Francesco degli Oddi) τον Μεγάλο Διδάσκαλο Reginald Gambier Mac Bean, και από το Μισραΐμ της Βενετίας (Υπάτη Ισχύς εν ύπνω το 1867). Σας είχα αποστείλει εν καιρώ μία επακριβή δήλωση, την οποία πρέπει να έχετε στο αρχείο σας, και στην οποία δεν απαντήσατε. »Ο V… (Σ.τ.Μ.: εννοεί τον Alfredo Vitali) τώρα - νομίζω για μικρό χρονικό διάστημα - ανήκει στον Τεκτονισμό της «Πλατείας Ιησού» αφού απολύθηκε από τον Αδελφό μου και Αδελφό σας M…., από εσάς, το «Droit Humain», το «Μέμφις-Μισραΐμ», το «CBCS» (Σ.τ.Μ.: εννοεί το «Αγαθοεργοί Ιππότες της Αγίας Πόλεως»), το «Ιταλικό Κοινωνιολογικό Κέντρο». Εξακολουθεί να ανακηρύσσεται Μεγάλος Διδάσκαλος του Μέμφις-Μισραΐμ, του Ναού, του Μαρτινισμού, των Ροδοσταύρων διαφόρων Εκκλησιών κλπ. Ολα αυτά είναι απλά θόρυβος και τίποτε άλλο». Συμπερασματικά, σύμφωνα με όσα προκύπτουν ιδιαιτέρως από αυτήν την τελευταία επιστολή, η Ιταλική Μεγάλη Διδασκαλεία, παρά τους ελιγμούς του Philalettes (Alfredo Vitali), τα θεωρούσε ανοησίες, και δεν είχε καμμία διάθεση να λάβει θέση εναντίον ενός προσώπου, που καταστρεφόταν από μόνος του. Όμως, κάποιες επακόλουθες επιστολές που έφταναν πάντοτε από την Γαλλία με συνημμένα αντίγραφα επινοημένων Τυπικών, κακοφτιαγμένων διπλωμάτων, και μία επιστολή απευθυνόμενη σε κάποιον Monsieur Antoine Branchu στην Nantes (πόλη της Δυτ.Γαλλίας) με αρ.πρωτ. 0272 μιάς επονομαζόμενης «Γαληνοτάτης Κυρίαρχης

Μεγάλης Στοάς των Ανατολικών και Αρχαίων και Αρχέγονων Ελεύθερων Τεκτόνων του Μεγάλου Εξοχου Κυρίαρχου Θυσιαστηρίου Superum του Ανατολικού Τάγματος του Αρχαίου και Αρχέγονου Μισραΐμ και Μέμφις» (βλ.: αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος), καθώς επίσης και η είδηση του περάσματος του Vitali (Philalettes) από την Πειθαρχία της «Πλατείας Ιησού» σε


Σελ 107/123



εκείνη του «Μεγάρου Giustiniani», και των απόπειρων επανεκκίνησης εκείνου του «εξοχότατου» Θυσιαστηρίου, κίνησαν την προσοχή της νόμιμης Μεγάλης Διδασκαλείας η οποία, είχε παρακινηθεί να λάβει θέση από μία ιδιωτική επιστολή απευθυνόμενη στον Μεγάλο Ιεροφάντη, η οποία μεταξύ άλλων έγραφε: «... έπεσαν στα χέρια μου τα ακόλουθα έγγραφα: 1] την 6η Ιουνίου 1949, ο Κυρίαρχος

Μεγάλος Γενικός Ιεροφάντης Marco Egidio Allegri απέβαλε τον Ottavio Ulderico Zasio από όλα τα δικαιώματα των Ενωμένων Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις, για πολύ βαρείς και σοβαρούς λόγους. Το έγγραφο θα ήταν υπογεγγραμμένο από τον Marco Egidio Allegri, Gastone M… (Gastone Marchi), Janarajadasa, Pericle Manuzzi, Umberto Gorel Porciatti, Dario Galimberti, Mario Alimena, Severino Zavagno. 2] Στις 24 Ιουνίου 1954, ο Gastone Marchi. διαδέχθηκε τον Marco Egidio Allegri και αφού έλαβε την γνώμη του Superum (Κυρ.Μεγ.Θυσιαστηρίου) αποκατέστησε τον Z…. στα καθήκοντα του αναπληρωτή Ιεροφάντη για μία περίοδο τριών ετών με δικαίωμα παράτασης. Του δόθηκαν οι βαθμοί 33ο 90ο 96ο. Το έγγραφο είναι υπογεγγραμμένο από τον Gastone Marchi., Severino Zavagno, Pericle Manuzzi, Aldo Lavagnino, Ottavio Ulderico Zasio, D.Galimberti, και άλλους δύο δυσανάγνωστους. 3] Στις 27 Δεκεμβρίου 1958 ο M…… αφού έλαβε την γνώμη του Superum, ακύρωσε στον Z… κάθε διαχειριστική εξουσιοδότηση, τον έκανε επίτιμο μέλος χωρίς κανένα αξίωμα ή καθήκον και εμπιστεύθηκε τα καθήκοντα του αναπληρωτή Μεγάλου Ιεροφάντη στον Gedeone Gandolfo. Ακολουθούν οι υπογραφές των M….. , Mario M…., Mario Alimena, Severino Zavagno, Pericle Manuzzi, δυσανάγνωστο, Gedeone Gandolfo και V….. »Στο ίδιο έγγραφο ο V…..ονομάσθηκε Ισόβιος Γενικός Μεγάλος Συντηρητής. Επειδή πρόκειται σαφώς για ψεύδη και συκοφαντίες, και δεδομένου του ότι έχεις την κατάλληλη τεκμηρίωση για να αντικρούσεις αυτά τα 3 εμφανιζόμενα ντοκουμέντα, θα σε παρακαλούσα να με διαβεβαιώσεις πάνω σε αυτό, προκειμένου τουλάχιστον να τιμήσω την μνήμη του Z….[*] (Σ.τ.Μ.: Ottavio Ulderico Zasio). Εξ’άλλου ο Pericle Manuzzi ήταν γνωστός μου και έχω σοβαρούς λόγους να τον κρατήσω ξένο προς όλη αυτήν την κατάσταση». [*]

Σ.τ.Μ.: Αρκετές φορές εκείνη την εποχή, σε κείμενα Τεκτονικά, τα επώνυμα γραφόντουσαν μόνο με το αρχικό τους γράμμα, για λόγους προστασίας, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της Φασιστικής Ιταλίας, κατά την οποία ο Τεκτονισμός είχει κηρυχθεί εκτός Νόμου.

Επειδή, ακόμη και στην επιστολή που απευθυνόταν στον Monsieur Antoine Branchu στην Γαλλία, η φήμη του Z…. (Σ.τ.Μ.: Ot.Uld.Zasio) είχε συκοφαντηθεί, διαβεβαιώνοντας ότι το 1958 «περιέπεσε στα ίδια λάθη που προκάλεσαν το 1948 την εκδίωξή του από το Τάγμα και τον Τύπο», η απάντηση ήταν άμεση.

Στο «Επίσημο Δελτίο του Μαρτινιστικού Τάγματος» με αριθμό 11, του Ιουλίου, Αυγούστου και Σεπτεμβρίου 1974, στο ευρετήριο «Αρχείο του Τάγματος» και «Εγγραφα», δημοσιεύθηκε το πλήρες δελτίο του θέματος «Philalettes», και ένα τεκμηριωμένο μνημόνιο πάνω στα σφάλματα του Vitali (Philalettes) Σ’αυτό το μνημόνιο, εξετάζοντας την επιστολή την απευθυνόμενη στον Antoine Branchu, επισημαινόταν ότι οι υπογράφοντες έγραφαν στο όνομα κάποιου V… (Σ.τ.Μ.: εννοεί τον Vitali) ή αλλιώς Philalettes, ή αλλιώς Aleph-ra, ή αλλιώς T. Alfredo, ή αλλιώς Hansa-Brahmana, ή αλλιώς Monaco Azzurro, ή αλλιώς Alifridus Johannis, ή αλλιώς Alfredo Maria Bertrando, ή αλλιώς καμμιά δεκαριά τουλάχιστον άλλα ανόητα παρατσούκλια. Υπογραμμιζόταν σαρκαστικά η αδυναμία του Μισραΐμ να ενωθεί στην Βενετία με τον Μέμφις το 1804, δεδομένου του ότι ο «Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis» Gas. Ventura

Σελ 108/123



Μέμφις αναδύθηκε το 1839. Εντοπίσθηκε μία άλλη γκάφα του V…. και των φίλων του οι οποίοι βεβαίωναν ότι ο Marco Egidio Allegri διαδέχθηκε τον Eduardo Frosini το 1921. Τον Eduardo Frosini ο οποίος είχε διαδεχθεί με την σειρά του τον John Yarker το 1909. «Καημένοι εμείς» έγραφε ο συγγραφέας του μνημονίου, «εάν αυτή είναι η ιστορία του

Μισραΐμ-Μέμφις, θα πρέπει να πούμε ότι οι υπογράφοντες την επιστολή, αντί να ασχοληθούν με Τεκτονισμό, έπρεπε να ασχοληθούν με ιπποδρομίες, αρκεί βεβαίως να ξέρουν να ιππεύουν» (Σ.τ.Μ.: Ιταλικός ιδιωματισμός που υποδεικνύει να ασχοληθούν με άλλα πράγματα), αφού έβλεπε ο συντάκτης του μνημονίου ότι ο John Yarker είχε πεθάνει το 1913 (και τον διαδέχθηκε με αυτοανακήρυξη ο Karl Theodor Reuss), και ότι ο Marco Egidio Allegri είχε

λάβει δίπλωμα του Μέμφις το 1923 από τον Reginald Gambier Mac Bean, καθώς και την διαδοχή του Μισραΐμ το 1925 από τον Luigi Bo… (Σ.τ.Μ.:άγνωστο υπόλοιπο όνομα), όταν ο Τεκτονισμός είχε τεθεί σε νόμιμη απαγόρευση. (βλέπε Mέρος 1ο Κεφ. IV) Αφού εξέτασε την θέση του Μ...., το έγγραφο βεβαίωνε ότι : «οι συντάκτες της επιστολής

και ο κύριος V….. (Philalettes) που τους καθοδήγησε, δεν ικανοποιούνταν πιά με το λένε ψέματα, αλλά πάνε να δυσφημίσουν έναν νεκρό, και η δειλία της πράξης αυτής δεν έχει μέτρο, αφού κατηγορούν έναν νεκρό που είχε πάντοτε σχολαστική τιμιότητα και ευγενική συμπεριφορά στην βέβηλη ζωή και απόλυτο σεβασμό στην παράδοση και την Τυπικότητα, ως άνθρωπος ευγενής και μυημένος που ήταν». Μετά από άλλες εκτιμήσεις και τεκμηριώσεις, πάντοτε σε σχέση με την επιστολή, το έγγραφο συνέχιζε: «Αγνοώντας τις ύβρεις που εκτοξεύθηκαν προς τους κυρίους R.A., I.S., P.E., I.M., F.B. οι

οποίες δεν μας ενδιαφέρουν, (είναι εν ζωή και μπορούν να υπερασπισθούν τον εαυτόν τους καθώς έχουν τα μέσα) αξίζει τον κόπο να θεωρήσουμε ότι οι ύβρεις αυτές προέρχονται από το γεγονός ότι ο Philalettes (Alfredo Vitali), με απόφαση του δικαστηρίου του Μαρτινιστικού Τάγματος των Elus Cohen, με ημερομηνία 18 Οκτωβρίου 1961, καταδικάσθηκε με αναγραφή στην στήλη του όνειδους (Σ.τ.Μ.: έκφραση αυστηρής καταδίκης σε Τεκτονικά Τάγματα). Είναι περίεργο που αυτός ο κύριος, άψογος λειτουργός ο οποίος στην βέβηλη ζωή του συμπεριφέρεται κατά πολύ φυσικό τρόπο, μόλις έλθει σε επαφή με Τάγματα και Τεκτονικούς Τύπους, καθώς και με διάφορες Εκκλησίες, χάνει τον έλεγχο και παραδίδεται σε παρόμοια επιλήψιμα γεγονότα και σε προσπάθειες σφετερισμού που γίνονται ποταπές, εφόσον καταφέρονται εναντίον προσώπων που υπήρξαν Διδάσκαλοί του και επιπλέον, εναντίον προσώπων τα οποία μη ευρισκόμενα πλέον εν ζωή δεν μπορούν να αντιδράσουν». Συνεχίζει κατόπιν, βεβαιώνοντας: «... δεν μπορούμε πλέον να επιτρέψουμε στον κύριο V… να συνεχίσει τους σφετερισμούς

του, τους οποίους προκειμένου να τους τεκμηριώσει θεωρεί σκόπιμο να διαβάλλει τον δικό του και δικό μας Διδάσκαλο, θίγοντας την μνήμη του με χαλκευμένες κατηγορίες. Γι’αυτό λέμε: “Aν και για την επιστολή προς τον κύριο Antoine Branchu έχουμε στην διαθεσή μας φωτοαντίγραφο΄ αν και έχουμε επίσης στην κατοχή μας αντίγραφο της αλληλογραφίας από τον V…. (Philalettes) στον κύριο Prevost της Nantes (Σ.τ.Μ.: πόλη της Δυτικής Γαλλίας) και στον Πριμάτο της Εκκλησίας «Chiesa Mariavita» (Σ.τ.Μ.: Εκκλησία «των μιμητών της ζωής της Παναγίας»)΄ επίσης αντίγραφο της απόφασης του δικαστηρίου των Elus Cohen΄ αντίγραφο του


Σελ 109/123



αυθεντικού της εκδίωξής του από το Droit Humain (Το Ανθρώπινο Δίκαιο)΄ αντίγραφο του εντάλματος 117/Gb του Μεγάλου Διδασκάλου της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας΄ ενός δακτυλογραφημένου αντιγράφου του πρακτικού που καταχωρήθηκε στην ονομαζόμενη Σύνοδο της Περούτζια του Δεκεμβρίου του 1958΄ μιας έκθεσης πάνω στην συμπεριφορά του προς τα Γαλλικά Τάγματα του Aurifer (Μαρτινιστικό όνομα του R.Ambelain), Tau Jean III (Γνωστικό όνομα του R.Ambelain) και Ph.E., καθώς επίσης και 45 αυθεντικών επιστολών (πράγματι 45) του V…. γραμμένες από τον ίδιο προς τον Διδάσκαλό του Ζ.... από το 1955 μέχρι το 1958 (στις οποίες ο ίδιος καθηλώνεται στην πραγματικότητα), δεν έχουμε ακόμη δεί τις πράξεις της εκδίωξης του Ζ....., ούτε τις άλλες πράξεις που ο Μέγας Εξοχος κλπ. είχε δημοσιεύσει μετά. Ωστόσο, είμαστε πληροφορημένοι για όλα αυτά” ».

Επιστολή της 24ης ημέρας του μηνός των Ιχθύων 1958 (Σ.τ.Μ.: 16 Μαρτίου) με την οποία ο Philalettes αποποιείται την γενική εξουσιοδότηση που του είχε εμπιστευθεί ο Artephius, και η οποία είχε ανακληθεί με πρακτικό της 8ης Φεβρουαρίου 1958. Αρχείο Μαρτινιστικού Τάγματος και αντίγραφο από το Αρχείο των Ενωμένων Τύπων, Πηγές: Διδασκαλεία Artephius και Διπλώματα


Σελ 110/123



Το μνημόνιο αμφισβητεί το γεγονός ότι ο Marco Egidio Allegri, στις 6 Ιανουαρίου του 1949 είχε εκδιώξει τον Ottavio Ulderico Zasio, καθόσον εκείνη την ημερομηνία βρισκόταν στο νοσοκομείο σοβαρά άρρωστος, και δεν μπορούσε να συμμετάσχει στην συνεδρίαση του «Gran Sublimato» (Σ.τ.Μ.: του αρμόδιου οργάνου) το οποίο θα έπρεπε να είχε συγκληθεί αποκλειστικά από τον Ottavio Ulderico Zasio ως αναπληρωτής του Marco Egidio Allegri και έχοντας την δυνατότητα να διευθετήσει το θέμα της αντιπροσώπευσης η οποία κατόπιν επικυρώθηκε από την αυτόγραφη διαθήκη της 10ης Μαρτίου 1949. Όμως αντέκρουσε και την υπογραφή και την παρουσία του H.U.Porciatti, ο οποίος ήταν μία φωτεινή ύπαρξη του Ιταλικού Τεκτονισμού, και ο οποίος απεβίωσε στην Ρώμη στις 7 Δεκεμβρίου 1948 και, επομένως, δεν μπορούσε να είχε συμμετάσχει ούτε και να έχει υπογράψει την υπότι θέμενη εκδίωξη του Ottavio Ulderico Zasio. Με όσα έχουμε παραθέσει, μας φαίνεται σαφές ότι τα έγγραφα του Alfredo Vitali (Philalettes) που αναφέρονται στην επιστολή του F.B. στον Aldebaran (Σ.τ.Μ.: τον συγγραφέα) της 2ας Φεβρουαρίου 1974 είναι ψευδή και αυτό μας απαλάσσει από το να εξακολουθούμε να αναπαράγουμε άλλα σημεία του Μνημονίου στο οποίο αμφισβητούνται χειρόγραφες επιστολές του Alfredo Vitali. (Philalettes), οι δηλώσεις που αποδίδονται στον Κύριο M….. και αναφέρονται σημεία των πρακτικών της Περούτζια και το διάταγμα της 8ης Φεβρουαρίου 1958, με το οποίο ο Artephius (Μαρτινιστικό όνομα του Ottavio Ulderico Zasio) ανακαλούσε «όλες και όσες πιθανές εξουσιοδοτήσεις είχαν εν καιρώ συμφωνηθεί στον αδελφό Alfredo Vitali. (Philalettes)» και έδινε εντολή για την επιστροφή των χαρτών και διπλωμάτων στο «Μεγάλο Όρος του Μαρτινιστικού Τάγματος» (Σ.τ.Μ.: Διοικητικό οργανο του Μαρτ.Τάγματος), στο «Κυρίαρχο Θυσιαστήριο της Αδριατικής», στο «Εσωτερικό προπύργιο του Ναού», και θέσπιζε την ακύρωση και την αποπομπή από την μυστική άλυσο όλων των πρωτοβουλιών του Alfredo Vitali. (Philalettes), τις οποίες είχε πρόθεση να λάβει εν ονόματι του Τάγματος. Ο Alfredo Vitali με επιστολή της 24ης ημέρας του μηνός των Ιχθύων 1958 (Σ.τ.Μ.: 16 Μαρτίου) του έγραψε επιστρέφοντας τα πάντα στα χέρια του Μεγάλου Διδασκάλου: «Επιστρέφω τα πάντα στα χέρια σου, όπως τυπικά με αυτό το γράμμα κάνω, την γενική εξουσιοδότηση… κλπ κλπ» Ακολουθούσαν λόγια σεβασμού, καλοσύνης και πίστης, τα οποία έληξαν όπως αναφέρθηκε.


Σελ 111/123



Επίλογος Η μελέτη μας ολοκληρώθηκε. Θα έλειπαν ακόμη μερικές αποσαφηνίσεις πάνω στις περιπέτειες του Μεγάλου Θυσιαστηρίου της Αδριατικής που έχουν να κάνουν με μία προσπάθεια, η οποία είναι ακόμη σε εξέλιξη, από μία ομάδα η οποία μετά από μάταιες αιτήσεις κάποιας «αντιπροσωπείας», αγκιστρώθηκε στην Γαλλική «Γνωστική καταγωγή» του Robert Ambelain και διεξάγει εργασίες επονομαζόμενες Μεμφιτικές, και που ωστόσο είναι Σκωτικές της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας (GOI), και που έχει δημιουργήσει μία ιδιαιτερότητα η οποία – τουλάχιστον προς το παρόν – δεν γράφει ιστορία, όμως, στην καλύτερη περίπτωση, απλά κάποιο χρονικό. Και εάν, αυτές οι περιπέτειες από την στιγμή που θα διαπιστωθούν θα μπορούσαν να θεωρηθούν σημαντικές, με την πάροδο του χρόνου θεωρούνται όλο και πιο άθλιες, εσφαλμένες φιλοδοξίες μικρών ανθρώπων οι οποίοι, κρυφά από τον Τύπο στον οποίο συμμετείχαν - και θεωρούμε ότι συμμετέχουν ακόμη (Σ.τ.Μ.: το βιβλίο γράφτηκε το 1975) θέλησαν να δημιουργήσουν και ίσως δημιούργησαν, ζώνες πρώτης εργασίας (Σ.τ.Μ.: Συμβολικά Εργαστήρια). Έχει σημασία αντίθετα, η επιβίωση των δύο Τύπων από άλλες περιπέτειες: επιθέσεις και άμεσες διώξεις κατά την διάρκεια δύο αιώνων για τον Μισραΐμ και ενός και μισού για τον Μέμφις. Απομένει, μόνον, να κάνουμε έναν σεμνό απολογισμό. Λέμε σεμνό, διότι δεν είμαστε απόλυτα σε θέση – και ίσως κανείς δεν είναι – να υπολογίσουμε τον αριθμό των Στοών των δύο Τύπων, είτε ενωμένων, είτε ξεχωριστών, οι οποίες σήμερα που έχουμε 1975, είναι εν λειτουργία στα δύο ημισφαίρια και που όπως φαίνεται η Καθολική Εκκλησία αφαίρεσε, ή τουλάχιστον έχει λησμονήσει τους διάφορους αφορισμούς που εκτόξευσε εν καιρώ προς την Τεκτονική οργάνωση [*]. [*]

Ο πατήρ Caprile και ο πρώην Μεγάλος Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας της γραμμής «Μεγάρου Giustiniani» ασπάσθηκαν ο ένας τον άλλον, στο τέλος μιάς δημόσιας συζήτησης στην Ρώμη. Το περιοδικό «il Settimanale» (Σ.τ.Μ.: «Εβδομαδιαίο») τεύχος 8-22/2/1975, δημοσίευσε ένα έγγραφο της 19ης/7/1974, υπογεγγραμμένο από τον Καρδινάλιο Francesco Seper πρώην Νομάρχη της Αγίας Εδρας (Βατικανό) το οποίο δημοσιεύθηκε στο έντυπο «Civiltà Cattolica» (Σ.τ.Μ.: «Καθολικός Πολιτισμός»), με το οποίο εξουσιοδοτεί τον Καθολικό που το επιθυμεί, να εγγραφεί σε Τεκτονική Στοά εφόσον οι αρχές της Στοάς αυτής δεν είναι αντίθετες με τις αρχές της Εκκλησίας, και εφόσον ο Επίσκοπός του δεν του το απαγορεύει.

Ούτε είναι δυνατόν να πιστέψουμε αυτούς που (όπως ο Bellomo) θεωρούν τον Τύπο Μισραΐμ ως ανύπαρκτο (συγχέοντάς τον με τον Μέμφις), ούτε τις συγκεκριμένες ομάδες που διογκώθηκαν για να εισπράξουν σημασία και προσοχή, ξεχνώντας ότι δεν είναι ο αριθμός που είναι σημαντικός αλλά οι Τεκτονικές εργασίες που πραγματοποιούνται, οι οποίες πρέπει να διεξάγονται με τον μέγιστο σεβασμό στα παραδοσιακά Τυπικά (και όχι στα τροποποιημένα για «αναγκαίους» λόγους) και στους βασικούς κανονισμούς. Δεν είναι ο αριθμός, επαναλαμβάνουμε, που είναι σημαντικός, αλλά η ποιότητα. Και με αυτή τη βλέψη μας επιτρέπεται να αναφέρουμε, για όποιον έχει αυτιά για να ακούει, και νού για να κατανοεί, τον πρώτο στίχο του λίγο γνωστού και κρυμμένου Ρουμπινένιου Πίνακα:


Σελ 112/123



«Δεν είναι βεβαιότατο ούτε αληθέστατο κατά πόσον η νόηση της δημιουργίας κατανοείται.

Ακατάληπτος αληθώς είναι ο Δημιουργός. Αυτό που είναι άνω δεν είναι σαν κι αυτό που είναι κάτω. Ψηλά είναι η αίγλη της Ενότητας, χαμηλά η αθλιότητα της πολλαπλότητας, που εμφανίζεται ως όλον και δεν είναι τίποτα».

Σύμφωνα με μία αισιόδοξη στατιστική, υπάρχουν σήμερα σε όλο τον επίγειο κόσμο, περίπου 500 Στοές και ανώτερα Δώματα των Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις (πότε ενωμένοι, πότε χωρισμένοι) με περίπου 10.000 εγγεγραμμένους. Η πεσιμιστική απαισιόδοξη πλευρά, μιλά για 2.500 πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που συμμετέχουν και σε άλλους μικρότερους Τύπους. Κατά την άποψή μας, το ήμισυ του αριθμού της αισιόδοξης πλευράς, μπορεί να θεωρηθεί ορθό. Υπολογίζοντας ότι από αυτούς τους 5.000 Τέκτονες, οι 3.000 τουλάχιστον είναι κάτοικοι της Λατινικής Αμερικής, απομένουν 2.000 για το υπόλοιπο του πλανήτη, εκ των οποίων 1.000 ή 1.500 για την Ευρώπη, και ιδιαιτέρως για τις λατινογενείς χώρες. Κάποιος θα μπορούσε να πεί ότι πρόκειται για έναν φανταστικό υπολογισμό, καθ’όσον Μισραΐμίτες και Μεμφιτικοί είναι μία αμελητέα μειοψηφία. Εμείς απαντούμε ότι κατά πάσα πιθανότητα, σε αυτούς τους χίλιους ή χίλιους πεντακόσιους Τέκτονες, το ήμισυ είναι πραγματικά αμελητέο δεδομένου ότι μπορεί να πρόκειται για περίεργους ή ράθυμους, ή ακόμη χειρότερα, για «ειδικούς απεσταλμένους» από άλλες Πειθαρχίες με συγκεκριμένο σκοπό να παρακολουθούν κρυφά, αν όχι να δημιουργούν διχόνοιες. Οι άλλοι, όμως, αν και μειοψηφία, είναι κάθε άλλο παρά «αμελητέοι». Μήπως ήσαν αμελητέοι οι Bédarride; Το ότι δεν ήσαν το αποδεικνύουν όλες οι συκοφαντίες που εκτοξεύθηκαν εναντίον τους, ξεκινώντας από εκείνες που τους κατήγγειλαν ως Πορτογάλλους Εβραίους (βλέπε Μέρος 1ο Κεφ. Ι) ενώ ήσαν Γάλλοι και αξιωματούχοι της Δημοκρατίας και μετά της Αυτοκρατορίας, ακόμη και αν ήταν Εβραίοι [*]. [*]

Ο τίτλος «Πορτογάλλοι Εβραίοι» φαίνεται ότι επιλέχθηκε από Τέκτονες συγγραφείς ως ατιμωτικός χαρακτηρισμός, ή πάντως κάτι παρόμοιο. Οι συκοφάντες του Martines de Pasqually τον είχαν χαρακτηρίσει πολλές φορές «Πορτογάλλο Εβραίο». Λές και η ιδιότητα του Πορτογάλλου ή του Εβραίου να ήταν υπότι μητική. Αυτές ήσαν οι αποδείξεις Αδελφοσύνης με την οποία γέμιζαν το στόμα τους οι διάφοροι «ιεροί συγγραφείς του Τεκτονισμού» όπως ο Jean Marie Ragon και άλλοι μιμητές του.

Ησαν αμελητέοι οι διάδοχοί τους στην Γαλλία; Ούτε ο John Yarker με τα μπερδέματά του ήταν αμελητέος. Ούτε ο Giovan Battista Pessina ο οποίος αγωνιζόταν μανιασμένα στην Νάπολη. Δεν ήσαν αμελητέοι οι Manuel Gimeno y Catalan, Fernando Lozano, Villarino del Vilar στη Ισπανία, όπως δεν ήταν αμελητέος ο Frosini με τον «Ιταλικό Φιλοσοφικό Τύπο» του.

Ουδείς από αυτούς, οι οποίοι ωστόσο στηριζόντουσαν σε αμφισβητούμενες διαδοχές και οι οποίοι από ιστορική άποψη δεν ήταν και το πλέον επιθυμητό, ήταν αμελητέος. Και γιατί; Διότι είτε κανονικοί είτε όχι, ακόμη και εάν η καταγωγή/διαδοχή τους προέκυπτε μόνο με φαντασία, πίσω από αυτούς διαμορφωνόντουσαν οι συνταγματικά ορθόδοξοι ενός Τεκτονισμού που στηριζόταν στις αυθεντικές πηγές, που υπενθύμιζε στους έμπορους που είχαν εισβάλει και βεβηλώσει τον Ναό με τις λαϊκίζουσες διδασκαλίες τους τις ριζοσπαστικίζουσες τις ψευδοδημοκρατικές και άθεες, τα κακώς κείμενα, τους


Σελ 113/123



καταπατημένους όρκους, τα νοθευμένα ή λησμονημένα Τυπικά και τους ξαναφτιαγμένους κανονισμούς. Τους υπενθύμιζαν, δηλαδή, παρά τις παρατυπίες τους – πάνω στις οποίες υπάρχει περιθώριο συζήτησης μυητικής αντί ιστορικής – ότι αυτό που γινόταν από την πλευρά των διαφόρων Μεγάλων Ανατολών, δεν ήταν πλέον μία Τεκτονική σχολή, αλλά αντιθέτως μία σχολή πολιτικής, ή γενικού ενδιαφέροντος. Από την άλλη πλευρά, τί να πεί κανείς για εκείνες τις ομάδες που στην ορθοδοξία και στην παράδοση, ένωναν την κανονικότητα της διαδοχής και την ορθότητα των κανονισμών; Όπως για παράδειγμα, το αρχαίο Ναπολιτάνικο Τύπο των Arcana Arcanorum, τον Τύπο Μισραΐμ που τα κάλυπτε για να τα κρύψει περισσότερο, τον, από πρώτο χέρι, Τύπο Μέμφις του οποίου Μεγάλος Διδάσκαλος στο Παλέρμο και την Αίγυπτο ήταν ο Giuseppe Garibaldi. Εκείνον τον Τύπο Μέμφις, ο οποίος, αφού δραπέτευσε στην Αίγυπτο το 1874 για να αποφύγει τις «εξαιρέσεις» που αποφασίσθηκαν στις Ρωμαϊκές συνελεύσεις για την ανακήρυξη της νέας Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, επέστρεψε στο Παλέρμο το 1876 και με σκαμπανεβάσματα έζησε μέχρι το 1956. Και σήμερα, ξαναζεί ενωμένος με τον Μισραΐμ, μέσα σε νομιμότατη και κανονική διαδοχή με βάση το δίπλωμα της Αιγύπτου του 1876. Ομάδες, στις οποίες, παρά τα αναθέματα των Μεγάλων Ανατολών και των Υπάτων Συμβουλίων του Σκωτικού Τύπου στην Ιταλία, οι ίδιοι οι αδελφοί του Σκωτικού Τύπου και των συμβολικών βαθμών αλλά και άλλοι, όχι όλοι προφανώς, πηγαίνουν για να διδαχθούν αυτά που στις ονομαζόμενες κανονικές και «αναγνωρισμένες» (άγνωστο από ποιόν) Στοές, δεν διδάσκονται, αφού εδώ και δεκαετίες έχουν εισαχθεί οι δημαγωγοί και οι άθεοι. Ομάδες που αφήνουν την πολιτική στους πολιτικάντηδες και την δημαγωγία στους δημαγωγούς. Τις εμπορικές υποθέσεις στους εμπόρους. Τα θέματα θρησκείας σε κάθε μεμονωμένο μέλος ως υπόθεση δική του της συνείδησής του και της πίστης του. Ομάδες που ικανοποιούνται να διδάσκουν τον συμβολισμό και κάτι ακόμη περισσότερο, να κάνουν σχολή κατανόησης και αγάπης με την έννοια του ότι δεν δύναται να υπάρχει αγάπη όταν λείπει η δικαιοσύνη ή όταν υπάρχει φατριασμός και σεχταρισμός, και δεν μπορεί να υπάρχει δικαιοσύνη όπου δεν υπάρχει πειθαρχία και ιεραρχική κλίμακα στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο Αιώνιος. Διότι αυτό μας δίδαξε ο αρχαίος Τεκτονισμός, χωρίς να διογκωθεί με τον ανώφελο αέρα της Ελευθερίας και της Ισότητας, τονίζοντας την μάχη στα βάθη των ελαττωμάτων, και υψώνοντας επιβλητικούς Ναούς στην Αρετή! Ομάδες που, με βάση τους Κανονισμούς του Μισραΐμ, «κλίμακα της Νάπολης», που ποτέ δεν άλλαξαν, αναγνωρίζουν και αποδέχονται όλους τους Τέκτονες όλων των άλλων Τύπων, όπως είναι και το σωστό να κάνουν. Διότι είναι ορθό, ο καθένας να μαθαίνει σε μία Στοά ή σε μία Σύνοδο, ό,τι δεν διδάσκεται σε κάποια άλλη Στοά ή Σύνοδο, καθόσον δεν αποτελεί μέρος της προβλεπόμενης ύλης σε έναν Τύπο σε αντίθεση με έναν άλλον. Για παράδειγμα στον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο δεν διδάσκεται αυτό που αποτελεί ύλη του βαθμού του Ταξιάρχη των Αστρων, και έχει επίσης λησμονηθεί εντελώς εκείνος ο σημαντικότατος βαθμός (και που αποτελεί αποκορύφωμα της Τεκτονικής γνώσης)


Σελ 114/123



που είναι ο 28ος του Σκωτικού ή ο 16ος του Μισραΐμ. Η κορωνίδα, όμως, είναι η απόλυτη έλλειψη γνώσης εκείνου του βαθμού – μιλώντας πάντοτε για τον Σκωτικό Τύπο – του οποίου η κεράμωση ζητείται για όλα τα ανώτερα Δώματα του 14ου, και που είναι εκείνος της Μυστικής Αψίδας Τελειοποιήσεως (4ο 7ο των Ενωμένων Τύπων). Για τους Μισραΐμίτες και τους Μεμφιτικούς, όλοι οι Τέκτονες είναι Αδελφοί, έτσι όπως είχε διακηρυχθεί από το μακρυνό 1881 – αλοίμονο, είδαμε με πόση «καλή πίστη» – στο «Περιοδικό του Ιταλικού Τεκτονισμού» (βλέπε Μέρος 2ο, Κεφ ΙΙ, τις αναφορές στο Τεκτονικό Συνέδριο του Μιλάνου), όργανο της Μεγάλης Ανατολής, με εκείνα τα λόγια που θέλουμε εδώ να επαναλάβουμε, διότι ηχούν ως ανάμνηση – όπως ήδη έχουμε πεί, σε όποιον εξακολουθεί να βαδίζει στην οδό της έριδας και του διασυρμού: «Οποιοσδήποτε και εάν είναι ο Τύπος τον οποίο η μία ή η άλλη Τεκτονική οικογένεια έχει

θεωρήσει ως καλύτερο για να υιοθετήσει, ένας Τέκτων είναι πάντοτε ένας άλλος αδελφός, και ακόμη και εάν ένας ανήκει στον Σκωτικό Τύπο, ο άλλος στον επονομαζόμενο Συμβολικό, ο ένας στον Τύπο Μέμφις και ο άλλος σε εκείνον του Ναού, στον Υόρκης ή στον Μισραΐμ, ο Τεκτονικός χαρακτήρας είναι πάντοτε ένας, και τα Τεκτονικά δίκαια πάντοτε όμοια για όλους τους Αδελφούς».


Σελ 115/123



Βιβλιογραφία Harold Acton Marco Egidio Allegri Robert Ambelain C. Ambesi William Anceschi M. Audiger Marc Bédarride Bino Bellomo A.M.Broddley Jean Bricaud Jules Bücher Cagliostro Jaques Cazotte F.T.Clavel De Castro De Castro y Tosi G. De Givry Martinez de Pasqually Louis Claude de Saint Martin Ivan Drouet de la Thibauderie Alles Dumas (πατέρας) Philippe Encausse F. Fabretti Salvatore Farina J.G.Findel Edmond Fleg Eduardo Frosini F.R.Gould Renée Guenon P. Guidi Serge Hutin Juillard A. Lantoine Eliphas Levi Levesque Lusol J.Mallinger Ettiene Marconis de Négre Domenico Margiotta Pericle Maruzzi Franco Massimo Reginald Gambier Mac Bean S. Morenz Paul Naudon

I Borboni di Napoli. Milano 1968 Εισαγωγή στο Τεκτονικό Μυστικό. Βενετία 1946 Le Martinisme, Paris 1946. L’Ordre des Elus Cohen et sa filiation Storia della Massoneria. Milano 1970 La Massoneria. Napoli 1946 Anedocts sur les comités revolutionnaire. 1836 De l’Ordre Maçonnique de Misraim. 1845 La Massoneria. Milano 1960 History of Freemasonry in the descrict of Malta Note historique sur le Rite A.P. de Memphis-Misraim. Paris 1933 Le symbolisme Maçonnique. Paris 1948 Memoire Il diavolo innamorato. Milano 1952 Histoire pictoresque de la Francmaçonnerie Il Mondo segreto AnedoctsTempliers. Paris 1963 Il Tesoro delle Scienze occulte. Milano 1968 Traitè de la reintegration des êtres. Paris 1974 Des erreurs et de la verité. Paris 1782 Eglise et êveques catholiques non romaines. Paris 1962 Giuseppe Balsamo. Milano 1932 Sciences occultes. Paris 1949 I Carbonari. Milano 1942 Τυπικά του Σκωτικού Τύπου. Roma 1946 Histoire de la Francmaçonnerie. Paris 1866 Salomon. Paris 1930 Massoneria Italiana e tradizione iniziatica. Pescara 1911 Histoire abregie de la Francmaçonnerie. Bruxelles 1911 Το σφάλμα του πνευματισμού Το βασίλειο της ποσότητας και το σημείο των καιρών Πνευματική επιρροή και εγκόσμια ισχύς Tradizione Italica (εκτός κυκλοφορίας). 1974 Les franc-maçons. Paris 1961 Le società segrete. Milano 1961 Satan franc-maçons. Αρχεία Juillard 1964 Le società segrete in Europa e in America. Roma 1949 Ιστορία της Μαγείας Aperçu général et historique des sects maçonniques. Paris 1821 L’età Massonica. Milano 1944 Les Rites dits Egyptiens de la Maçonnerie. Lausanne 1956 Le Sanctuaire de Memphis. Paris 1849 L’Hierophant. Paris 1839 Ricordi di un 33ο. Delohomme e Biguet Paris 1895 Le Palladisme Il Vangelo di Cagliostro. Roma 1972 Verso la Luce. (εκτός κυκλοφορίας) Bologna 1968 Notes of the Ancient and Primitive Oriental Rite of Memphis. Palermo 1923 (εκτός κυκλοφορίας) La Religion Egyptienne. Paris 1972 La Francmaçonnerie et le divin. Paris 1960


Σελ 116/123



G. De Nerval N. Nicolini Gerard Encausse (PAPUS) Κωνσταντίνος Φωτιάδης Umberto Porciatti Jean Marie Ragon F. Rebold Arturo Reghini A. Sivieri Vicenzo Soro Spartacus Spartacus J. Symond Leo Taxil (Joseph Gabriel Antoine Jogand-Pagès)

Thory Mary Tibaldi Chiesa W. Tompson Bar di Schoudi Vanni Gastone Ventura

Vernhes A. Waite John Yarker N.N. A. Reghini Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας Le Droit Humain (Ανθρώπινο Δίκαιο) Τύπος Μισραΐμ Τύπος Μέμφις Ενωμένοι Τύποι Μισραΐμ-Μέμφις

Solimano e la regina del mattino. Ricci 1973 La spedizione punitive del Latouche-Treville. Firenze 1939 Πραγματεία επί των αποκρύφων επιστημών Τί οφείλει να γνωρίζει ο Διδάσκαλος Τέκτων Μαρτινισμός, Βιλλερμοζισμός, Μαρτινεζισμός και Ελευθεροτεκτονισμός Οι βίοι του Κόμη Καλλιόστρο. Paris 1932 Il Martinismo e la sua assenza. Napoli 1946 Il Rito Scozzese e la sua essenza. Massoneria Azzurra. Roma 1946 Tuileur Général de la Francmaçonnerie ou Manuel de l’initié. Paris 1861 Orthodoxie Maçonnique. Paris 1853 Massoneria occulta e iniziazione Ermetica. Roma 1948 Histoire Général de la Francmaçonnerie. Paris 1854 Considerazioni sul Rituale dell’Apprendista Libero Muratore. Napoli 1948 Le parole sacre e di passo. Roma 1970 L’anima dei popoli. 1965 Il Gran Libro della Natura. Roma 1921 L’uomo nell’angoscia del suo divenire. 1968 Il Massimo mistero iniziatico. 1961 La grande Bestia. Roma 1971 Le culte du Grand Architect. Paris 1886 Les soeurs maçonnes Les frèrs trios-points I misteri della frammassoneria spiegati al popolo. Genova 1888 Acta Latomorum. Paris 1815 L’oro fatato. Milano 1953 All’orlo della storia. Milano 1972 Recueil prècieux de la Maçonnerie Adonhiramite. 1787 Lezioni di Filosofia del diritto. Bologna 1909 Ιππότες και Ιππότι σμός. 1974 Παραδοσιακή νοοτροπία και Ερμητική Παράδοση. 1975 Οι Μυστικές κοινωνίες στην Αναγέννηση. 1970 Ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος. 1971 Το Δυτικό Μυητικό σύστημα. 1973 Γνωστικές Κοσμογονίες. Roma 1975 Defense de l’Ordre de Misraim. Paris 1822 A new Encyclopaedia of Freemasonry. London 1921 The Arcan School. Belfast 1909 Almanacco massonico d’Europa 1966 Libro d’oro della nobilita Italiana La Massoneria rivelata agli Italiani. Milano 1946 Περιοδικό «ATHANOR» Τυπικά 1ο 2ο 3ο Διδασκαλεία και Τυπικό του 3ου βαθμού Τυπικά 1ο 2ο 3ο των Ανδρογυνικών Στοών Υιοθεσίας (Cagliostro) Σύνταγμα και Κανονισμοί Τυπικό 1ου βαθμού Τυπικό 11ο 18ο , 18ο 30ο Σύνταγμα και Κανονισμοί Τυπικά 1ο μέχρι 33ο 90ο 95ο + 4 Μυστικά Τυπικά (Κλίμακα της Napoli) Σύνταγμα και Κανονισμοί


Σελ 117/123



Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Gastone Ventura γεννήθηκε το 1906 και πέθανε το 1981. Υπήρξε αντιναύαρχος του Ιταλικού Ναυτικού. Διετέλεσε δημοσιογράφος, συγγραφέας, κριτικός, αλλά κυρίως μεταφυσικός ερευνητής βαθειάς τιμιότητας. Κατηύθυνε τις μελέτες του στην ιστορικο-παραδοσιακή έρευνα. Ταξίδεψε στην Αίγυπτο, Υεμένη, Ινδία και Ανατολική Αφρική. Ο θάνατος του, άφησε ένα βαθύ κενό στο πανόραμα του διεθνούς Εσωτερισμού. Εκτός από τον Τεκτονισμό δραστηριοποιήθηκε και στον Μαρτινισμό (με το Μαρτινιστικό όνομα Aldebaran). Υπήρξε από τους πρωτεργάτες στην οργάνωση του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ και Μέμφις. Διετέλεσε Κυρίαρχος Μεγάλος Γενικός Ιεροφάντης, Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος από το 1966 μέχρι το 1981. Ασχολήθηκε με την διάδοση της Γνώσης, όχι ως εκγυκλοπαιδική συλλογή πληροφοριών αλλά ως παραδοσιακής Γνώσης με την απόλυτα πνευματική έννοια. Η παραδοσιακή Γνώση, κατά τον Gastone Ventura, βασίζεται στις παγκόσμιες αρχές της μεταφυσικής. Τα μηνύματα της Παράδοσης καταφθάνουν, σύμφωνα με τον Gastone Ventura με τον δρόμο που αποκαλούσε, οδό του αίματος, κληρονομικότητα, προσκλήσεις από ένα απώτατο παρελθόν, μία ιδιαίτερη κατάσταση συνείδησης, μνήμη και σκέψη. Μηνύματα ασαφή, αποκαλυπτικά και ακατανόητα στους πολλούς. Μηνύματα που περνούν διαμέσου του Τύπου και του Συμβόλου. Εργα του ήσαν τα εξής: • «Οι Τεκτονικοί Τύποι Μισραΐμ και Μέμφις» • «Η Τετρακτύς του Πυθαγόρα» • «Γνωστικές Κοσμογονίες» • «Cagliostro ένας άνθρωπος της εποχής του» • «Ολοι οι άνθρωποι του Μαρτινισμού» • «Ιππότες και Ιπποσύνη» • «Παραδοσιακή Νοοτροπία και Ερμητική Παράδοση» • «Οι Μυστικές κοινωνίες στην Αναγέννηση» • «Ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος» • «Το Δυτικό Μυητικό σύστημα» • «Το Μυστήριο του Θυσιαστικού Τύπου» (Στο βιβλίο αυτό, δόθηκε για πρώτη φορά στην δημοσιότητα ο «Ρουμπινένιος Πίνακας», αγνώστου συγγραφέα). • «Το Μυστικό πνεύμα της Ιπποσύνης» • «Ιστορικές και Παραδοσιακές εκτιμήσεις του μύθου της Βασίλισσας του Σαββά».


Σελ 118/123



Ευρετήριο


Σελ 119/123




Σελ 120/123




Σελ 121/123




Σελ 122/123




Σελ 123/123

Οι Τεκτονικοί Τύποι Misraim και Memphis

Recommend Documents