Probst Jennifer - Gra o Miłość

Probst Jennifer Gra o miłość

Prolog Wpatrzona w niewielkie ognisko Karina Conte zapewniała samą siebie, że nie zwariowała. Zakochana dziewczyna ma prawo do odrobiny szaleństwa. Ręce jej drżały, gdy sięgnęła po niewielką kartkę. Na trawniku u jej stóp leżała księga zaklęć oprawiona w fioletowe płótno. Karina zerkała na boki, mając nadzieję, że rodzina się nie obudzi. Obiecała wprawdzie swojej bratowej Maggie, że nie odprawi magicznego rytuału, ale czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Maggie się nie dowie, więc nie ma problemu. Zapach dymu z płonącego drewna mieszał się z wonią krokusów rozkwitających w głębi ogrodu. Karina modliła się, żeby nikt nie spostrzegł migotliwych płomieni. Zerknęła na kartkę. Dobra, czas odprawić czary i poprosić o pomoc niebiosa oraz wszystkich świętych. Oby tylko ksiądz Richard nie zajarzył, co się tu wyprawia. Pospiesznie

wypowiedziała formułki, zaklinając moce niebieskie, żeby pomogły jej zdobyć mężczyznę, którego imię i nazwisko zapisała na kartce. Rzuciła ją w ogień. Zrobiło jej się lekko na sercu, więc odetchnęła z ulgą. Zrobione. Teraz musi tylko zdobyć się na cierpliwość. Ciekawe, jak długo niebiosa każą jej czekać na upragniony prezent od losu. Bardzo ułatwiła im zadanie, bo zamiast listy pożądanych cech napisała na kartce tylko dwa słowa - imię i nazwisko mężczyzny, w którym była zakochana od wielu lat. Traktował ją zawsze jak młodszą siostrzyczkę. Wyrafinowany światowiec o nieodpartym uroku, któremu ulegały najpiękniejsze kobiety. Za dnia peszyła się przy nim i nie była w stanie wykrztusić słowa, a nocą wabiła go zmysłowo w erotycznych snach i marzeniach na jawie. Maksimus Gray. Odczekała, aż kartka zmieni się w popiół, i zalała ognisko wodą z przygotowanego wcześniej kubła. Starannie usunęła wszelkie ślady odprawionego rytuału, podniosła magiczną księgę i pobiegła w stronę domu. Miękkie źdźbła trawy łaskotały bose stopy, a powiewna koszula nocna z białego batystu upodabniała Karinę do zjawy. Gdy była już w swojej sypialni, przebiegł ją radosny dreszczyk. Schowała książkę do szuflady i wślizgnęła się pod kołdrę. Nareszcie. Stało się.

Rozdział 1 - Przyjąłem kogoś na staż. Będziecie razem pracować. Zostaniesz nauczycielem i mentorem. Postaraj się, bo to zdolna bestia. Maks spojrzał uważniej na mężczyznę siedzącego po drugiej stronie stołu. Drgnął lekko, gdy usłyszał wiadomość, ale milczał. Rozparł się wygodnie w fotelu, wyciągnął przed siebie długie nogi, skrzyżował ramiona na piersi i uniósł brwi. Przez parę lat harował jak wół roboczy, budując od podstaw La Dolce Maggie, amerykańską filię znakomicie prosperującej firmy rodzinnej La Dolce Famiglia, włoskiej sieci piekarń. Nie zamierzał teraz usuwać się w cień. - Chcesz mnie wymienić na młodszy model, szefie? Michael Conte, który był dla niego raczej przyszywanym bratem niż pracodawcą, uśmiechnął się szeroko. - Zapomnij! Twoja mamuśka skopałaby mi tyłek. Nie zamierzam ryzykować siniaków. A poważnie mówiąc, ktoś ci musi pomóc w rozwijaniu firmy.

Maks uśmiechnął się kpiąco. - Twoja matka też umie postawić na swoim. Moja przy niej wymięka. Kto ci załatwił od ręki ślub kościelny i wesele? Twoje szczęście, że naprawdę durzyłeś się w pannie, bo wpadłbyś jak śliwka w kompot. - Bardzo śmieszne, Gray. Dla mnie ślub nie był żadnym problemem. Prędzej czy później i tak byśmy się pobrali. To ty zwątpiłeś w Maggie i dlatego omal jej nie straciłem. - Masz rację. Moja wina. Ubzdurałem sobie, że muszę ratować kumpla przed interesowną lalunią, ale teraz uwielbiam Maggie. Świetna dziewczyna. Musi być uosobieniem cierpliwości, skoro potrafi z tobą wytrzymać, geniuszu. - Tak, tak, już się zorientowałem, że założyliście klub wzajemnej adoracji. - Lepsze to niż ustawiczne kłótnie. Kogo przyjąłeś na staż? - Karinę. Maksowi szczęka opadła. - Karinę? Mówisz o swojej najmłodszej siostrze? Chyba żartujesz! Młoda jeszcze studiuje. Michael podszedł do dystrybutora, napełnił kubek i upił kilka łyków wody. - Skończyła studia. W maju otrzymała dyplom MBA renomowanej uczelni, a potem odbyła staż w firmie Dolce di Notte. - Posłałeś ją do konkurencji? - Oni się dla nas nie liczą - odparł Michael. - To lokalny biznes. My jesteśmy firmą z wyższej półki. Marzy nam się koncern o światowym zasięgu. Chciałem, żeby Karina uczyła się od Julietty, ale odmówiła, twierdząc, że nie za-

mierza być cieniem starszej siostry. Błagała, żebym ją zabrał do Ameryki i pozwolił tutaj odbyć praktykę. Najwyższy czas, żeby zaczęła pracować w rodzinnej firmie. Capisce? Tak, do cholery. Wszystko jasne, pomyślał Maks. Każą mi niańczyć najmłodszą latorośl rodu. Rzecz jasna, kochał Karinę braterską miłością, ale jej wrodzona skłonność do płaczu, wrzasków i awantur z pewnością nie ułatwi biznesowej współpracy. Maks wzdrygnął się. W interesach bywa różnie. Jeśli zbyt ostro potraktuje Karinę, biedactwo może się załamać. Staż w jego biurze to poroniony pomysł. - Posłuchaj, Michaelu, daj młodą do księgowości. Liczbowe kombinacje to jej specjalność, z zarządzaniem gorzej sobie radzi. Mam teraz w firmie istny kociokwik, prowadzimy bardzo trudne negocjacje. Niech ktoś inny się nią zaopiekuje. Michael pokręcił głową. - Zapomnij. Postanowiłem za jakiś czas powierzyć jej kierowanie amerykańską filią naszej firmy. Musi się nauczyć, jak zarządzać La Dolce Maggie. Jedynym człowiekiem, który potrafi młodą wyszkolić na prezesa, jesteś ty. Należysz praktycznie do rodziny, więc dobrze wiesz, w jaki sposób do niej dotrzeć. Ta odpowiedź przygwoździła Maksa jak osinowy kołek wbity w serce wampira. Prawie rodzina? Zapewne. W pewnym sensie. Michael zawsze stał za nim murem. Maks przez lata udowodnił, że jest tego wart. Dotąd miał nadzieję, że w prowadzonym wspólnie biznesie zajmie należne miejsce i, jak to mówią, zostanie raz na zawsze uwzględniony w porządku dziobania oczywiście w pierwszym szeregu. Nikt dotąd nie kwestionował jego kompetencji umożliwiających

sprawowanie funkcji prezesa, lecz ostatnio zaczęło mu świtać, że brak wspólnych genów może w przyszłości stanowić poważne utrudnienie. Kontrakty podpisywał na trzy lata. Pragnął stabilniejszych zasad współpracy z piekarniczym gigantem, który pomagał budować. Dzięki niemu w Stanach otwarto właśnie trzy nowe placówki, co uważał za swoje największe osiągnięcie. Miał nadzieję, że te sukcesy zapewnią mu najwyższą pozycję, równą tej zajmowanej przez Michaela. Nie chciał być prezesem, tylko wspólnikiem, i dlatego obawiał się, że panna świeżo po dyplomie będzie go rozpraszać, utrudniając osiągnięcie celu. Z drugiej strony jednak... Rytmicznie opukiwał palcem dolną wargę. Należałoby przypomnieć Michaelowi, jak ważne są dla firmy wysiłki obecnego prezesa. Sprytnie dobierając zadania powierzane Karinie, podkreśli jej brak doświadczenia oraz młody wiek, a zarazem perfekcyjnie wywiąże się z obowiązku sprawowania nad nią opieki podczas stażu. Zamierzał porozmawiać z Michaelem o spółce, gdy amerykańska filia okrzepnie. Mentorowanie szykowanej na prezesa siostruni szefa paradoksalnie może mu wyjść na dobre, zwłaszcza że sam będzie raportował o jej postępach. Wszystko jasne. Taki układ był dla niego dość korzystny. - Zgoda, Michaelu, skoro tak ci na tym zależy. - Doskonale. Karina będzie tutaj za niecałą godzinę. Wpadniesz dziś do nas na kolację? Mamy skromną imprezę powitalną z okazji jej przyjazdu. - Maggie gotuje? - Dzięki Bogu dzisiaj nie - poinformował z uśmiechem Michael.

- W takim razie przyjdę. - Mądre posunięcie. - Michael zmiął papierowy kubek, cisnął go do kosza i wyszedł, zmykając za sobą drzwi. Maks spojrzał na zegarek. Był zawalony robotą i musiał się z nią uporać przed przybyciem stażystki. Karina patrzyła na gładkie drzwi opatrzone lśniącą mosiężną tabliczką. Gardło miała ściśnięte. Nerwowo przełknęła ślinę i wytarła spocone dłonie o czarną spódnicę. Dość tych głupstw. Była dorosła, a młodzieńcze zadurzenie dawno wywietrzało jej z głowy. Maksimus Gray przestał być obiektem jej westchnień. Trzy lata to kawał czasu. Przygładziła włosy spięte w klasyczny kok, wsunęła za ucho niesforny kosmyk, wyprostowała się i zapukała do drzwi. - Proszę. Lekko schrypnięty baryton wywołał falę wspomnień i wprawił ją w zakłopotanie. Głęboki, aksamitny, obiecujący grzeszne przyjemności oraz urocze szelmostwa, na które tylko zakonnica pozostałaby obojętna... albo i nie. Karina weszła do gabinetu, nadrabiając miną. Wiedziała, że to wystarczy, bo w świecie biznesu liczą się pozory. Uspokoiła ją ta świadomość. Podczas studiów i praktyk nauczyła się ukrywać prawdziwe uczucia; stała się mistrzynią kamuflażu. Inaczej nie przetrwałaby w tej branży ani jednego dnia. - Cześć, Maks. Mężczyzna siedzący za masywnym biurkiem z tekowego drewna podniósł głowę i spojrzał na nią. Z bystrych nie-

bieskich oczu wyczytała serdeczność pomieszaną z zaskoczeniem, jakby na jej miejscu spodziewał się ujrzeć kogoś innego. Obrzucił ją taksującym spojrzeniem, doceniając zgrabną figurę. Chwilę później jego twarz przybrała wyraz powitalnej życzliwości. Serce Kariny zatrzepotało, zamarło, ale szybko się uspokoiło. Przez ułamek sekundy kontemplowała z zachwytem urodę swego ideału. Sylwetka szczupła, zadbana. Wysoki wzrost w połączeniu z innymi cechami onieśmielał, stwarzając aurę zagrożenia, którą Maks wykorzystywał niemal we wszystkich swoich poczynaniach. Rysy twarzy łączyły anielską łagodność z diabelską przewrotnością. Wyraziste kości policzkowe, kształtny nos i pięknie zarysowane brwi nadawały mu arystokratyczną wyniosłość. Parodniowy zarost na policzkach stanowił przeciwwagę dla zmysłowych ust, a kontrast ten budził erotyczne skojarzenia. Gęste kruczoczarne włosy niesfornymi falami opadały na czoło i podkreślały jasny błękit oczu. Wstając i podchodząc do niej, żeby się przywitać, poruszał się z niedbałą gracją, o której większość takich wielkoludów może tylko marzyć. Karina poczuła powabną, drażniącą zmysły woń jego wody po goleniu. Zagadkowe połączenie drzewnych i korzennych woni z nutą cytrusów sprawiło, że zapragnęła wtulić twarz w zagłębienie szyi i wąchać skórę. Nie pozwoliła sobie na takie ekstrawagancje nawet wówczas, gdy obdarzył ją krótkim powitalnym uściskiem. Położyła dłonie na szerokich ramionach, których nie mogła ukryć marynarka granatowego garnituru szytego na zamówienie. Zauroczenie tym pięknym mężczyzną od lat było największą słabością Kariny. Z jego powodu dostała od ży-

cia bolesną nauczkę. Odkryła swoją pietą achillesową, przyjęła to do świadomości i poszła dalej. Fundamentalne zasady biznesu sprawdzały się we wszystkich sferach jej życia. Uśmiechnęła się do Maksa. - Strasznie długo się nie widzieliśmy. - Zbyt długo, cara. - Przez moment wydawał się nieswój, ale to wrażenie szybko minęło. - Słyszałem, że zdobyłaś dyplom z wyróżnieniem. Podobno byłaś najlepsza na roku. Dobra robota. - Dzięki. - Lekko skłoniła głowę. - Co u ciebie? Wiem od Michaela, że ciężko pracujesz, rozwijając La Dolce Maggie. - Tak. - Maks spoważniał. - Wygląda na to, że masz mi w tym pomagać. Widziałaś się z Michaelem? Karina zmarszczyła brwi. - Nie. Przyjechałam z lotniska prosto do biura, żeby zyskać parę godzin i rozejrzeć się tutaj. Mam nadzieję, że oprowadzisz mnie po siedzibie firmy. Co mi przydzielisz na początek? Księgowość, płatności, budżet, obsługę klienta? Przez chwilę przyglądał się jej twarzy, pieszcząc wzrokiem każdy szczegół. Nie speszyła się i pozwoliła mu się pogapić. Skoro mają pracować w jednej firmie, spotykając się od czasu do czasu, powinna szybko przywyknąć do jego obecności. Dzięki Bogu, że będzie mogła zagrzebać się w raportach finansowych. Potrafiła skupić się na pracy, zapominając o całym świecie, a w rachunkowości była prawdziwą mistrzynią. Wątpliwe, żeby Maks znalazł czas i ochotę, żeby osobiście nadzorować jej pracę. Poczuła się zbita z tropu, gdy lekki uśmiech pojawił się na jego ustach. - Siebie.

- Proszę? - Pytałaś, co ci przydzielę. Siebie. Zostaniesz moją asystentką, a ja twoim mentorem. Wszystkiego cię nauczę. Karina spanikowała. Cofnęła się o krok, jakby rozmawiała z diabłem podsuwającym jej do podpisania piekielny cyrograf. Roześmiała się głupkowato. - Nie chcę ci zawadzać. Pogadam z Michaelem i przekonam go, że powinnam zacząć staż na innym stanowisku. - Nie masz ochoty ze mną pracować? - Uniósł ręce. -Niepotrzebnie się obawiasz. Będzie ci ze mną dobrze. Wyobraziła sobie, że podciąga jej spódnicę, wsuwa dłoń między rozgrzane, wilgotne uda i doprowadza ją do orgazmu, przyprawiając o zawrót głowy oraz utratę przytomności. Nie wątpiła, że potrafił dogodzić kobiecie. Pod każdym względem. Z płonącymi policzkami rozglądała się po gabinecie, udając, że podziwia wystrój wnętrza. Była wściekła, że po pięciu minutach rozmowy dała się zbić z tropu. Stukając obcasami o parkiet, chodziła wzdłuż ścian, z fałszywym zaciekawieniem oglądając oprawione w ramki fotografie z otwarcia piekarni nad rzeką Hudson. Staż był dla niej prawdziwym egzaminem. Nie mogła zawieść. Jako nastolatka bezsensownie podkochiwała się w Maksie, ale nie zamierzała tkwić dalej w uczuciowym potrzasku. Przyjechała do Ameryki, żeby urzeczywistnić dwa cele: udowodnić swoją wartość i wygnać z serca widmo Maksimusa Graya. Na razie w obu tych obszarach zaliczała same wpadki. Odchrząknęła i ponownie stanęła z nim twarzą w twarz.

- Doceniam twoją chęć mentorowania skromnej stażystce zapewniła uprzejmie - ale w księgowości czułabym się bardziej przydatna. Kąciki ust zadrżały mu lekko. - Zapewne, ale twój brat jasno dał mi do zrozumienia, jakie są jego oczekiwania. Oprowadzę cię teraz po naszym biurze i zadzwonię do Michaela. Powiedział, że będziesz tu dopiero za godzinę. - Dobry pomysł. - Wyprostowała się, jakby chciała rzucić komuś wyzwanie. - Najwyższy czas przypomnieć kochanemu braciszkowi, że nie ma prawa mi rozkazywać. Pospiesznie opuściła gabinet. Maks podreptał skwapliwie za pewną siebie, zirytowaną dziewczyną, która śmiało parła do przodu. Próbował zebrać myśli. Nie poznawał jej. Gdzie się podziała rozhisteryzowana, nieśmiała pannica o wybuchowym temperamencie? Zniknęła bez śladu. Wygląda na to, że Karina Conte wreszcie dorosła. Dawniej wciąż czuł na sobie jej zachwycony wzrok i opędzał się od młodzieńczego uwielbienia. Jako nastolatka Karina spuszczała głowę, ilekroć coś ją wprawiło w zakłopotanie. Wyczulona na cudze potrzeby, nadwrażli-wa i milutka; starała się każdego zadowolić. Zawsze próbował ją chronić. Dziś stanęła przed nim kobieta opanowana i kompetentna. Zdumiał się, gdy Karina oświadczyła, że zamierza wygarnąć starszemu bratu, co sądzi o jego pomysłach. Z początku zasmuciły go te zmiany, lecz w końcu machnął na nie ręką. Może ta nowa Karina, bardziej niż sądził, przyda się w firmie?

Musiał przyznać, że figurę ma świetną. Dopiero dziś to spostrzegł. Z trudem oderwał wzrok od jej pośladków, kołyszących się zmysłowo w odwiecznym rytmie, który doprowadzał mężczyzn do szaleństwa. Była niższa od sióstr, więc dodawała sobie wzrostu, nosząc szpilki, dzięki którym zgrabne nogi od razu przyciągały uwagę. Podczas krótkiej tury po siedzibie firmy Maks przedstawiał ją wielu pracownikom. Mimo woli spostrzegł, że w paru miejscach ładnie się zaokrągliła. Dekolt miała boski. Zrobiło mu się gorąco i ciasno, gdy w wycięciu białej bluzki rozpiętej pod szyją mignął skrawek koronki. Pełny biust napierał na cienką tkaninę, jakby próbował się uwolnić spod warstw ubrania. Kobieta w klasycznym kostiumie też potrafi zrobić striptiz. Przerażony nazbyt śmiałym pomysłem wyobraził sobie aseksualną brzydulę w barchanowej bieliźnie i szybko ochłonął. Karina to zakazany owoc. Był jej mentorem i opiekunem, drugim po starszym bracie. Zawsze wydawała mu się ładna, choć dawniej przesadnie się malowała. Tapeta taka, że człowieka nie widać. Teraz na urodziwej twarzy wyróżniały się tylko usta pociągnięte czerwoną szminką. Śniada skóra jaśniała w świetle żarówek; aż chciało się jej dotknąć. Niesforne loki zniknęły, proste włosy były spięte w kok. Gładkie, skromne uczesanie podkreślało wyraźnie zarysowane, ciemne brwi i wysokie kości policzkowe. Rzucał się w oczy włoski nos dodający rysom wyrazu, lecz najbardziej przyciągały uwagę gniewne oczy, które hipnotyzowały rozmówców i trzymały ich na uwięzi. Karina nie była nigdy przesadnie szczupła, co mu się bardzo podobało. Nie rozumiał, czemu inne panie stale się odchudzają. Cudow-

ne okrągłości, nie całkiem ukryte pod biznesowym kostiumem, stanowiły wielką pokusę. Maks zastanawiał się, czy Karina ma kochanka. Cholera, skąd mu to przyszło do głowy? Przetarł oczy i odetchnął z ulgą na widok Michaela idącego korytarzem. Brat Kariny starym włoskim zwyczajem otworzył ramiona, ale Karina nie rzuciła się mu na szyję, tylko uśmiechnięta podeszła wolno i przytuliła się do brata. Otaczała ich aura wzajemnej miłości. Przykładne rodzeństwo. Maks poczuł się nagle samotny i opuszczony. Zawsze marzył o bracie lub siostrze; mogliby nawzajem dodawać sobie otuchy. Michael i siostry Conte stali się dla niego przyszywanym rodzeństwem, lecz mimo to odkąd poznał prawdę o swoim ojcu, miał jeden cel, podsycany stale pragnieniem odwetu, a była nim potrzeba sukcesu. Nie możesz tego schrzanić, szeptał wewnętrzny głos. Przyznał rację owemu doradcy i machnął ręką na sentymentalne mrzonki. Michael objął Karinę ramieniem i ruszył w głąb korytarza. - Tak się cieszę, że przyjechałaś, mia bella. Dlaczego tu jesteś? Poleciłem kierowcy jechać z lotniska prosto do domu. Maggie cię wygląda. Karina z uśmiechem przechyliła głowę na bok. - Co u mojej kochanej bratowej? - Strasznie marudzi. - Nic dziwnego. - Karina wybuchnęła śmiechem. Powiedziałam twojemu kierowcy, że plany się zmieniły. Wolałam od razu przyjechać do firmy, rozejrzeć się, zobaczyć swoje biurko. Potem do was wpadnę. Maks już mnie oprowadził po biurze.

Michael poklepał przyjaciela po ramieniu i spojrzał znów na Karinę. - Jesteś w dobrych rękach. Zajmiesz pokój obok jego gabinetu, dobrze? Stoi pusty, więc zaraz każę usunąć stamtąd pudła i rupiecie. Jutro mamy naradę dotyczącą nowych placówek. Zapadło kłopotliwe milczenie. Michael z niepokojem obserwował nachmurzoną twarz siostry. - Moim zdaniem powinniśmy najpierw wyjaśnić sobie kilka spraw i ustalić zasady współpracy. Możemy pogadać u ciebie w gabinecie? Maks pożegnał się skinieniem głowy i powiedział: - Zostawiam was samych. Zobaczymy się wieczorem. - Nie - rzuciła pospiesznie Karina. - Chciałabym, żebyś był przy tej rozmowie. Dreszcz go przeszedł, gdy spojrzała mu prosto w oczy, ale natychmiast zapanował nad sobą i poszedł z nimi do biura Michaela. Głębokie miękkie fotele służyły wygodzie uczestników wielogodzinnych narad. Maks omal nie parsknął śmiechem, gdy filigranowa Karina nieopatrznie zapadła się w puchatą tapicerkę, a potem szybko przesunęła tyłeczek na sam brzeg. Obrzuciła go karcącym spojrzeniem, złączyła kolana, a stopy w wysokich szpilkach ustawiła równiutko na podłodze. Maks podziwiał kształtne łydki, jakby stworzone do tego, by obejmować biodra kochającego się z nią mężczyzny. Człowieku, ogarnij się! Co też ci chodzi po głowie? Trzy-dziestoczteroletni wapniak nie powinien się tak nakręcać, widząc ślicznotkę w korporacyjnym mundurku. Poza tym Karina była dla niego sporo młodszą przyszywaną siostrzyczką. Żyła pod kloszem i pozostała niewinna. Umarła

by pewnie ze wstydu, gdyby podejrzewała, że swoją wizytą odebrała mu spokój i wywołała niezdrowe podniecenie. Odsunął od siebie grzeszne myśli. - Michaelu, mam kilka wątpliwości dotyczących mego stażu. Powiedz, czego oczekujesz, żebyśmy mogli wprowadzić do twego planu niezbędne poprawki. Michael opadł na oparcie fotela. Nie on jeden był zdumiony rzeczowym nastawieniem Kariny Conte. - Nie zaprzątaj sobie tym głowy, cara. Z czasem będziesz prezesować La Dolce Maggie, lecz na razie zostaniesz asystentką Maksa i będziesz mu pomagała we wszystkim, co dotyczy zarządzania. Musisz sobie przyswoić zasady funkcjonowania firmy na rozmaitych jej poziomach. Rzecz jasna, zamieszkasz ze mną i Maggie. Wydzielimy ci w naszym domu przytulny apartamencik. Możesz go urządzić, jak zechcesz. Gdybyś miała jakiś problem, przyjdź z nim do mnie. Razem znajdziemy rozwiązanie. - Michael puchł z dumy, przedstawiając tę szczodrą ofertę. Maks przeczuwał, że będą kłopoty. Poważne kłopoty. Spodziewał się, że mała kobietka zrobi wielką awanturę. Karina skinęła głową. - Rozumiem. Doceniam twoją dobroć i jestem ci bardzo wdzięczna. Problem w tym, że nie przyjechałam do Nowego Jorku, żeby mieszkać u brata i deptać po piętach prezesowi firmy. Mam inne plany. Podczas weekendu wprowadzam się do dawnego mieszkania Aleksy. Jeśli chodzi o moją pracę w La Dolce Maggie, bardziej się przydam w księgowości lub dziale obsługi klienta. Tam chcę zostać na dłużej. Maks tyle ma na głowie, że nie powinna go teraz rozpraszać żadna stażystka.

Panu prezesowi dosłownie szczęka opadła. Pospiesznie zamknął usta, mając nadzieję, że inni nie spostrzegli jego zacukania. Oczekiwał rodzinnej awanturki z płaczem i trzaskaniem drzwiami. Karina zawsze była przesadnie uczuciowa i wrzeszczała z byle powodu, dając upust wzburzonym emocjom. Dlatego ustawicznie popadała w kłopoty. Przypomniał sobie, że kiedyś wyskoczyła z auta, bo dostrzegła bezdomnego psa uciekającego do lasu. Zostawiła otwarty samochód, pognała za kundlem i zabłądziła. Dio, totalna masakra. Wszyscy byli przekonani, że została porwana. Znaleźli ją po kilku godzinach. Siedziała w prowizorycznym szałasie, tuląc w ramionach brudnego pchlarza. Nie uroniła ani jednej łzy i oświadczyła rezolutnie, że nie uległa panice, bo prędzej czy później na pewno zostałaby odnaleziona, więc się nie martwiła. Spokojnie prowadziła psa, słuchając gniewnej tyrady Michaela. Biedny Maks omal nie zemdlał na jej widok, tak mu ulżyło. - Wykluczone. - Michael zgromił ją spojrzeniem. - Jesteś moją siostrą i zostaniesz u nas. Nowy Jork to okropne miasto. W księgowości i dziale obsługi klienta nie mam teraz wakatów. Zresztą od Maksa więcej się nauczysz. - Nie. - Uśmiechnęła się miło, ale jej odmowa była jak wystrzał z rewolweru. - Proszę? - Dobrze słyszałeś, Michaelu. Jeśli nie zaczniemy rozmawiać jak ludzie cywilizowani, znajdę sobie inną pracę. Dostałam już dwie ciekawe oferty z firm mających siedzibę na Manhattanie, lecz wstrzymałam się z odpowiedzią. Chciałabym tutaj pokazać, na co mnie stać, ale jeśli zamierzasz nadal traktować mnie jak młodszą siostrzyczkę, nie

będę w stanie pracować efektywnie. Taki układ dla wszystkich byłby niewygodny. Podejrzewam, że wymyśliłeś staż u Maksa, żeby miał mnie na oku i uchronił przed robieniem głupstw. Jeśli potrafisz wskazać inne powody, chętnie ich wysłucham. W przeciwnym razie zrobię, co uważam za słuszne, i nie będę miała do ciebie pretensji. Capisce? Maks spodziewał się gniewnego wybuchu szefa obdarzonego prawdziwie włoskim temperamentem, który swą najmłodszą siostrzyczkę chronił przed złym światem na modłę średniowiecznego rycerza. To był zawsze jego priorytet. W arystokratycznej rodzinie Conte zgodnie z odwieczną tradycją słowo Michaela było prawem. To zadziwiające, że Karina tuż po wkroczeniu na terytorium brata odważyła się zakwestionować jego postanowienie. Po chwili świat Maksa zatrząsł się w posadach. Michael spokojnie kiwnął głową i uśmiechnął się lekko. - Dobrze, cara. Chciałem, żebyś u nas zamieszkała, bo Maggie lubi twoje towarzystwo, ale mówi się trudno. Proponuję na początek wspólne zwiedzanie miasta, żebyś poczuła się pewniej. Jeśli chodzi o firmę, wiem, że masz smy-kałkę do liczb, ale powinnaś lepiej poznać inne aspekty działalności biznesowej z naciskiem na zarządzanie. Tylko Maks potrafi skutecznie rozwinąć wszystkie twoje talenty. Czyżby? Co to jest? Reklamowa pokazówka dla mediów? Maks szukał wzrokiem kamer. Na próżno. Karina sprawiała wrażenie zadowolonej z wyniku negocjacji. - Racja. Przyznaję, że Maks jest najlepszy w branży. Stęskniłam się za Maggie, więc posiedzę u was tydzień, ale potem się wyprowadzę. Nie po to przeniosłam się do Nowego

Jorku, żeby koczować u starszego brata. Pora, żebym miała własny kąt. Poddasze Aleksy jest dla mnie idealne. Zgoda? Michaelowi było nie w smak, że jego sukces okazał się połowiczny. Maks oczekiwał, że kumpel spróbuje przycisnąć siostrunię. - Zgoda. Uśmiechnięte rodzeństwo spojrzało na siebie. Maks uznał ponuro, że ktoś ich chyba podmienił. - Skoczę do toalety i możemy jechać do domu. Jestem wykończona i powinnam się przebrać. - Dobra. Wieczorem urządzamy imprezę powitalną, ale przedtem zdążysz uciąć sobie drzemkę. - Świetnie. - Wstała z wdziękiem i podeszła do Maksa. Dzięki, że pokazałeś mi biuro. Zobaczymy się wieczorem? Kiwnął głową, zdumiony, że rodzinny spór toczony w jego obecności nie skończył się totalną awanturą. Gdy Karina wyszła z gabinetu, popatrzył na szefa. - Cholera, co jest grane? Zazwyczaj sam podejmujesz decyzje i egzekwujesz je bez pardonu niczym udzielny władca. Karina też mnie zaskoczyła. Dlaczego nie robi scen? Jest całkiem odmieniona. Michael wstał i włożył marynarkę. - Maggie mnie przekonała, że młodej trzeba okazać więcej szacunku i pozwolić, żeby sama o sobie decydowała. Chcesz pewnie spytać, czy mi to działa na nerwy? Si Ale Karina jest dorosła i musi znaleźć w życiu własną drogę. -Michael sposępniał. - Jestem jej bratem, nie ojcem, więc niewiele mogę, ale będę ci wdzięczny, jeśli zechcesz stale mieć na nią oko, mio amico. Ufam, że dzięki tobie będzie bezpieczna i nauczy się kierować firmą.

Maks wzdrygnął się, słysząc ostatnie słowa. Potwierdziły się jego najgorsze obawy. - Kierować firmą? - powtórzył. - Oczywiście. - Michael roześmiał się głośno. - Nosi nazwisko Conte, więc pewnego dnia stanie na czele La Dolce Maggie. Szykujemy ją na prezesa. Maks przyjrzał się kumplowi i nagle poczuł dziwny chłód. Kiedy stanie się wreszcie prawdziwym partnerem godnym miana wspólnika? Trudno mu chyba zarzucić egoizm i niewdzięczność. Wspólnie z Michaelem rozwijał La Dolce Maggie, lecz w głębi ducha zdawał sobie sprawę, że nie ma ludzi niezastąpionych. Karina zostanie formalnie zatrudniona na stanowisku prezesa firmy, bo jest też jej współwłaścicielką. Maks nie domagał się nigdy, aby Michael wziął go do spółki, z obawy, że ich przyjaźń może przesądzić o decyzji, która powinna wynikać jedynie z przesłanek biznesowych. Czemu stale musi udowadniać, że jest coś wart? Jasne, cholerny tatuś się go wyrzekł, ale ta ciągła walka o akceptację staje się męcząca. - Muszę wyjść. Zastąp mnie tutaj. Widzimy się u nas o siódmej. Dzięki, Maks. Michael wyszedł. Drzwi zamknęły się za nim. Maks został sam w gabinecie szefa. Powróciły wspomnienia i mdlące poczucie niepewności, które w gruncie rzeczy nigdy go nie opuszczało.

Rozdział 2 Karina siedziała po turecku na łóżku i chichotała, obserwując bratową, która z trudem doczłapała do fotela i osunęła się bezwładnie. Spuchnięte bose stopy wystawały spod fałdzistej spódnicy sięgającej podłogi. Z przodu sterczało potężne brzuszysko. Włosy cynamonowej barwy opadły na oczy, więc Maggie wysunęła dolną wargę i zdmuchnęła je niecierpliwie. Kosmyki rozdzieliły się, odsłaniając bystre, szmaragdowe oczy. Chmurne spojrzenie zdradzało irytację i znużenie. - Twój brat działa mi na nerwy - oznajmiła. - Co znowu przeskrobał? - spytała Karina. Starała się zachować powagę, gdy obserwowała ledwie żywą, marudną bratową, która do niedawna była modnie ubraną, zorganizowaną bizneswoman. - Powodów jest mnóstwo. Wybierz dowolny. Śpi jak suseł i na domiar złego chrapie, a ja leżę obok bezsennie jak wieloryb zniesiony falami na plażę. Robi z siebie głupka, wypytując ciągle, czego potrzebuję. Dziś zabronił mi jechać

na kolejną sesję zdjęciową. Twierdzi, że w moim stanie podróż jest zbyt niebezpieczna. Karina parsknęła śmiechem. Maggie była w siódmym miesiącu bliźniaczej ciąży, ale nie przyjmowała do wiadomości, że musi na pewien czas zapomnieć o pracy i dotychczasowym stylu życia. - Dobrze wiesz, że Michael jest nadopiekuńczy - tłumaczyła. Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie, żebyś mogła teraz przyklęknąć, by zrobić zdjęcie. Maggie spojrzała na nią spode łba. - Wiem. Dlaczego nikt mi nie powiedział, że w waszej rodzinie często rodzą się bliźnięta? - Czy to by coś zmieniło? - Być może. O Jezu! Sama nie wiem. Raczej nie. Faceci to dranie. Karina szczęśliwie uniknęła odpowiedzi na to dictum, bo drzwi się otworzyły i wyjrzała zza nich znajoma buzia otoczona burzą czarnych loków. - Hura! Miałam nadzieję, że cię tu zastanę. Karina pisnęła z radości. Uściskała i wycałowała Aleksę, najlepszą przyjaciółkę Maggie. Przypominała jej najstarszą siostrę Wenecję. Emanowała optymizmem i radością życia. Sercem od dawna przylgnęła do rodziny Conte, więc dzięki niej Karina czuła się w nowym miejscu bardziej domowo. Gdy wypuszczała przyjaciółkę z objęć, coś naparło na dłonie dotykające brzucha. Aleksa cofnęła się i zawołała: - O mój Boże! Dzidzia kopie! Aleksa przyciągnęła młodą do siebie, znów położyła jej ręce na swoim zaokrąglonym brzuchu i uśmiechnęła się szeroko.

- Tego malucha zapiszemy chyba na karate. Ona również człapała leniwie. Podeszła do Maggie, cmoknęła ją w oba policzki i usiadła w sąsiednim fotelu. - Dzięki Bogu, że tu jesteście. Potrzebuję fajnej dziew-czyńskiej gadki. Mężulek wkurza mnie cholernie. Maggie prychnęła. - Z ust mi to wyjęłaś. Dlaczego mój braciszek znowu podpadł? - Zabronił mi chodzić do księgarni. Co on sobie wyobraża? Mam zaniedbać firmę, bo jestem w ciąży? Stale powtarza, że kasy nam nie brakuje. - Aleksa prychnęła gniewnie. - Masz pojęcie, ilu zwierzętom można pomóc dzięki moim dochodom? On mi radzi siedzieć w domu i się relaksować. Jaki troskliwy! Łatwo powiedzieć! Relaks przy trzyletniej córci? Już to widzę! A jego zdaniem powinnam leżeć z nogami do góry i pysznościami w zasięgu ręki. Piękna wizja, co? I tak zrobię, jak zechcę. W Bibliofilu panuje błoga cisza, a poza tym mogę się wreszcie do woli nagadać z dorosłymi ludźmi. Maggie wzdrygnęła się gwałtownie. - Gdy ostatnio pilnowałam Lily, zamknęła się ze mną w dziecinnym pokoju i przez cały wieczór bawiłyśmy się w podwieczorek. Pierwsza godzina była super, ale jak długo można udawać, że pijemy herbatę i jemy ciasteczka? Karina wybuchnęła śmiechem. - Ale mnie zdołowałyście! A gdzie szczęśliwe zakończenie, miłość do grobowej deski, idealny związek? Przyjaciółki wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. - Zapomnij! - poradziła Maggie. - Codzienność to makabra.

Aleksa pokiwała głową. - Trzeba znaleźć faceta na dobre i na złe. Tego zła jest od cholery. Karina przyglądała się brzuchatym, wkurzonym męczennicom wydanym na pastwę hormonów. - I jak? Warto było? Maggie westchnęła i burknęła ponuro: - Pewnie. - Na sto procent. - Aleksa się rozpromieniła. - Pogadajmy o tobie. Jakieś nowiny? Przyjmiesz moją propozycję i zamieszkasz na poddaszu? Miły dreszcz przebiegł Karinie po plecach. - Jasne. To idealne rozwiązanie. Wprowadzam się za dwa tygodnie. Na razie muszę pilnować, żeby Maggie nie ukatrupiła mi brata. - Jesteś aniołem, siostruniu - wymamrotała jej bratowa. - Dzięki za dobre słowo - odparła z uśmiechem Karina. Zajrzałam do biura La Dolce Maggie. Maks oprowadził mnie po firmie. - Przemiły facet, czarujący, zawsze chętny do pomocy. Zatroskana Maggie spojrzała na bratową. - Wiem, że masz zostać jego asystentką. Czy to dobry pomysł, żebyś tak blisko z nim współpracowała? Poradzisz sobie? Przed trzema laty Maggie od razu spostrzegła, że Karina jest zakochana po uszy w Maksie Grayu, światowcu i podrywaczu, starszym od niej aż o osiem lat. Młoda nie spała przez niego po nocach i wypłakiwała oczy, zastanawiając się, jak skutecznie zwrócić na siebie jego uwagę. Maggie tłumaczyła Karinie, że powinna najpierw zapanować nad swo-

im życiem i mądrze nim pokierować, ale miłość i wyobraźnia nie dawały za wygraną. Panna opamiętała się dopiero, gdy pewnego wieczoru uświadomiła sobie, że dla Maksa na zawsze pozostanie dobrą kumpelą i przyszywaną siostrą. Wspomnienie tamtego upokorzenia nadal ją bolało, lecz stało się jednocześnie decydującym impulsem niezbędnym do tego, żeby poszukała własnej drogi i rozwijała talenty. Westchnęła głęboko i odpowiedziała na pytanie bratowej. - Tak. Spokojnie mogę pracować z Maksem. Maggie zmierzyła ją badawczym spojrzeniem i mruknęła: - Reszta towarzystwa pewnie już czeka. - Zacisnęła dłonie na podłokietnikach fotela i rozbujała się, próbując wstać. Zdrzemnij się trochę i dołącz do nas, gdy odpoczniesz. Karina opadła na spiętrzone poduchy i gapiła się w sufit. Przez całe życie stale wojowała o swoją pozycję w rodzinie, nieco przytłoczona urodą sióstr i zdolnościami brata. Wydawało się, że w przeciwieństwie do niej każde z nich szybko odnalazło własną drogę. Z drżeniem serca myślała o nowym etapie swego życia. Inny kraj. Odpowiedzialna praca. Własne lokum. Bezkres możliwości otwierających się przed nią jak hojny dar niebios. Miała serdecznie dość uganiania się za facetem, który nigdy jej nie kochał. Zrezygnowała z nierealnych rojeń o ślubie i szczęśliwym pożyciu z tym jednym jedynym, wyśnionym. Marzył jej się teraz szalony, bezpruderyjny romansik. Z wrażenia dostała gęsiej skórki. Wreszcie poczuła się wolna i zamierzała śmiało eksplorować własną seksualność.

Pozna fantastycznego mężczyznę i da się porwać erotycznej przygodzie. Miłość do grobowej deski to pieśń przyszłości. Pora stać się kusicielką. Tak. Najwyższy czas. Ta myśl wprawiła ją w dobry humor. Zeskoczyła z łóżka, zdjęła z wieszaka czerwoną sukienkę i poszła się przebrać. Maks bawił się doskonale. Często przychodził na kolację do Maggie i Michaela, chętnie bywał też u Aleksy i Nicka. Miłe godziny spędzane na sączeniu wina i ciekawej rozmowie przerywanej wybuchami śmiechu przypominały mu o niezliczonych wieczorach, które przesiedział z rodziną Conte w ich domu pod Bergamo. Jego matka od dziecka przyjaźniła się z hrabiną. Razem dorastały, a po odejściu ojca mama Conte traktowała porzuconą przyjaciółkę i jej syna jak najbliższych krewnych. Maks zawsze czuł się raczej bratem Michaela niż przyjacielem domu. Wzdrygnął się, gdy uświadomił sobie, że ma więcej pieniędzy niż kumpel. Nie chciał z nich korzystać... chyba że własną pracą dorobi się milionów. Jego ojciec, szwajcarski bogacz, do spraw damsko-męskich podchodził jak do transakcji biznesowych. Szybko i skutecznie zawrócił w głowie młodej Włoszce. Uwiódł ją, potem był szybki ślub, a gdy na świat przyszło dziecko, tatuś zdeponował na koncie bankowym żony okrągłą sumkę. Wkrótce ulotnił się i ślad po nim zaginął. Maks nie znał ojca. Pieniądze latami obrastały w procenty. Matka nie miała bliskiej rodziny, więc musiała z nich korzystać, żeby przeżyć, ale Maksowi ojcowska kasa stawała ością w gardle. Marzył o tym, żeby wzbogacić się samemu. Nie chciał żyć z łaski faceta, który ledwie raczył

spojrzeć na swego nowo narodzonego syna i odszedł w siną dal, nie oglądając się za siebie. Na domiar złego upokorzył porządną dziewczynę z tradycyjnej katolickiej społeczności, zostawiając ją i syna z piętnem odrzucenia i rozwodu. Maks, rzecz jasna, nie przejmował się takimi bzdurami. Przysiągł sobie tylko, że nigdy, przenigdy nie narazi matki na podobny wstyd, uchylając się od życiowej odpowiedzialności. W jego wypadku nie potwierdzi się porzekadło: jaki ojciec taki syn. Już on tego dopilnuje! Wypił dla kurażu kieliszek chianti i poczęstował się bru-schettą. Machinalnie popatrzył ku schodom. Piekło i szatani! Swobodna, uśmiechnięta Karina z nonszalanckim wdziękiem zbiegła po kręconych schodach. Piękne ciało spowijała ognista czerwień. Nie widział jej dotąd ubranej na czerwono. Rzadko wkładała sukienki. Zwykle nosiła workowate ciuchy, olbrzymie T-shirty; urocze okrągłości kryły się zazwyczaj pod warstwami tkaniny. To już przeszłość. Krój czerwonej kreacji podkreślał bujny biust i kształtne biodra. Ciemne loki opadały na ramiona i plecy, kusząc faceta, żeby wsunął w nie palce. Usta pociągnięte czerwoną szminką wydobywały atramentową czerń oczu. Gdy Karina podeszła i stanęła przed nim, nie był w stanie wykrztusić słowa. Przywykł, że podczas każdego spotkania czuje na sobie jej tęskne spojrzenie. Domyślał się, że przed laty trochę się w nim podkochiwała. Zawsze mu pochlebiało to dziewczęce zauroczenie. Teraz świtało mu niewyraźnie, że dawny podlotek zmienił się w czarodziejkę-kusicielkę.

Mylnie zakładał, że nadal będzie się nim zachwycała, broniła jak lwica jego dobrego imienia i wpatrywała się w niego z zachwytem. Ale teraz odnosiła się do niego tak samo jak do innych ludzi. Ogarnięty poczuciem zawodu zdusił je w zarodku. - Cześć - wyjąkał. Zakłopotany kiepskim powitaniem wziął się w garść i przypomniał sobie, że stoi przed nim znana mu od lat przyszywana siostrzyczka. Nie ma się czego bać, zwłaszcza że poderwał ostatnio prawdziwą arysto-kratkę. - Masz ochotę na kieliszek wina? - Oczywiście. To chianti? - Pochyliła się i dotknęła kieliszka. Niesforny lok zsunął się na czoło i zasłonił oczy. Maks poczuł świeży zapach arbuza i ogórka, który oszołomił go bardziej niż ciężkie zmysłowe perfumy. - Doskonale. Zajął się nalewaniem wina i podał jej pełny kieliszek. - Dzięki. Ich palce zetknęły się, kiedy go przyjmowała. Maks omal nie odskoczył jak oparzony. Mrowienie było ledwie wyczuwalne, ale uporczywe. Tego mu tylko potrzeba! Ogarnął się i powiedział rzeczowo: - Masz pewnie sporo pytań dotyczących życia w tej okolicy. Chętnie cię po niej oprowadzę. Upiła łyk i zachwycona przymknęła oczy. - Zadam ci jedno ważne pytanie. - A mianowicie? - Gdzie jest przyzwoita siłownia? - W naszej firmie. Michael kazał zainstalować niezbędny sprzęt. Ćwiczę codziennie rano. Jeśli chcesz, możesz się przyłączyć.

Obrzuciła go taksującym spojrzeniem, oceniając muskulaturę. - Mam zademonstrować klatę? - spytał z uśmiechem. Dawna Karina spłonęłaby rumieńcem. Nowa wydęła usta i po chwili zastanowienia odparła: - Możesz. - Nie błaznuj. - Maks uniósł brwi. - Do tej pory niechętnie ćwiczyłaś. - Nic się nie zmieniło, ale problem w tym, że kocham jeść i mam skłonności do tycia, a ćwiczenia pomagają utrzymać wagę. - Nie jesteś gruba. - Maks spochmurniał, a Karina westchnęła. - Zapewniam cię, że wiem, co mówię. Większość dobrych ciuchów pasuje tylko na wysokie, długonogie laski o wąskich biodrach, więc śmiało można uznać mnie za grubasa. Maks natychmiast się zirytował. - To idiotyzm. Masz po prostu czym oddychać, pupa też niczego sobie. Mężczyźni lubią pulchne kobiety. Omal się nie zająknął. Co on wygaduje? Jego rozmowy z Kariną nie dotyczyły nigdy ciała i jego atutów. Poczuł, że się rumieni. Policzki go paliły. Do diabła, chyba oszalał! Karina nie wyglądała na zakłopotaną. Stuknęła się z nim kieliszkiem. - Dobrze powiedziane, Maks, lecz mimo to skorzystam chyba z propozycji wspólnych ćwiczeń. Jak się czuje Rocky? - Świetnie. - Uśmiechnął się lekko. - Wyzdrowiał i stał się uroczym pieszczochem. No i kompromitacja! Nie spotkałem dotąd pitbulla, który całkiem ignoruje ludzi, póki nie zaczną go głaskać, najlepiej po brzuszku.

Migdałowe oczy Kariny złagodniały. Bliscy nazywali ją zaklinaczką zwierząt, bo potrafiła się dogadać z każdym stworzeniem. Gdy Maks uratował Rockiego z rąk organizatorów nielegalnych psich walk, natychmiast do niej zadzwonił. Tłumaczyła mu, jak postępować ze skrzywdzonym pitbullem. Mimo dzielącej ich odległości wspólnie leczyli poranioną psią duszę. - Chciałabym go wreszcie zobaczyć na własne oczy -powiedziała Karina. - Zdjęcia to jedynie namiastka. Maks wyobraził sobie Karinę w swoim domu, z psem na kolanach. Zabawne, że tak bardzo pragnął gościć ją pod swoim dachem. Irytowały go kobiety kręcące się po domu, więc unikał kłopotów i zwykle wpraszał się do nich. Karina upiła łyk wina i zaskoczyła go śmiałym pytaniem. - Jak wygląda obecnie twoje życie uczuciowe? Kto aktualnie dzierży tytuł superlaski miesiąca? Zakłopotany Maks przestąpił z nogi na nogę. - Daj spokój. Na razie bez rewelacji. - Dawno stuknęła ci trzydziestka. - Co to ma do rzeczy? - burknął. Nie spodobał mu się obronny ton własnego głosu. - Mam dopiero trzydzieści cztery lata. Karina wzruszyła ramionami. - Ciekawa jestem, czy zamierzasz wkrótce ustatkować się i założyć rodzinę jak oni. Dwie pary stały obok siebie pogrążone w rozmowie. Nick położył dłoń na brzuchu Aleksy, Michael szeptał coś na ucho Maggie. Otaczała ich aura serdecznej bliskości. Maks poczuł nagle dotkliwą pustkę. Jasne, że pragnął takiego szczęścia. Kto by nie chciał? Problem w tym, że do-

tąd żadna kobieta nie zdołała sprawić, aby dobrowolnie zrezygnował z miłej swobody i ustatkował się wreszcie. Zapowiadał nawet, że do końca życia pozostanie kawalerem, chyba że zyska stuprocentową pewność. Mowy nie ma, by niczym ojciec porzucił żonę i potomstwo. W swych przelotnych związkach musiał zachować czujność, a margines błędu równał się zeru. Ilekroć panna nalegała, żeby u niej nocował i jadał śniadanka, albo ciągnęła go na rodzinne uroczystości, zimno i rzeczowo analizował znajomość. Uczucie okazywało się zawsze nazbyt wątłe, a zatem odchodził i szukał dalej. Poszukiwania trwały latami, lecz nie przynosiły rezultatów, bo Maks nie był dotąd w stałym związku. - Kiedyś poznam odpowiednią dziewczynę. - Twoja mama bardzo się niepokoi - droczyła się z nim Karina. - Zaczęła odmawiać z księdzem Richardem dodatkowy różaniec w twojej intencji, bo lęka się, że jesteś gejem. Niewiele brakowało, żeby Maks zakrztusił się winem. Ale zołza! Gdzie się podziała słodka, nieśmiała Karina? Chyba mu ją podmienili! Kpiące miny wrednej smarkuli były dla niego wyzwaniem. Miał ochotę udowodnić jej, że bardzo się myli. - Naprawdę? Ty również tak sądzisz? Obrzuciła go taksującym spojrzeniem. Machinalnie prężył muskuły, czując na sobie jej roziskrzony wzrok. - Przyznaję, że taka myśl nieraz przemknęła mi przez głowę. Ubierasz się gustownie. Rozróżniasz topowe marki. Jak na mój gust jesteś ciut za ładny. Odetchnął głęboko. - Proszę?

- Bez urazy. Po prostu wolę nieco zaniedbanych zimnych drani: luzaków z długimi włosami albo motocyklistów. - Za takie fanaberie brat wygarbowałby ci skórę. Założę się, że ani razu nie jechałaś motorem - burknął, tracąc cierpliwość. Wyszedł teraz na jeszcze większego głupka, bo zdawał sobie sprawę, że Karina się z nim przekomarza. - Doskonale wiesz, że nie jestem homo. - Aha. - Wzruszyła ramionami, jakby przynudzał. -Dobrze. Mów, co chcesz. Zirytował go ten unik. Ciekawe, czy smarkula dała się kiedyś porwać na przejażdżkę napalonemu motocykliście spragnionemu mocnych wrażeń. Maks zadawał sobie pytanie, czemu tak go to interesuje. Na miłość boską, Karina była dorosła, więc nie powinien się o nią troszczyć. Mogła umawiać się, z kim chciała. Wyobraził ją sobie siedzącą na motocyklu z długowłosym frajerem. Oczyma wyobraźni widział, jak obejmuje go w pasie i ściska udami, a wiatr rozwiewa ciemne loki. Upojona szybkością wtula się w gościa, obiecując mu po wspólnej przejażdżce równie przyjemną jazdę. Pora uświadomić Karinie Conte, że z Maksa Graya nie kpi się bezkarnie. Pochylił głowę. Zaskoczona smarkula zrobiła wielkie oczy, gdy niemal dotknął wargami jej ust. Podziwiał z bliska brzoskwiniową cerę i czerwone wargi, czując ciepły oddech. - Mam ci udowodnić, że nie jestem gejem? Na moment zamarła w bezruchu, a potem odparowała: - Kto by pomyślał, że moja opinia w tej kwestii ma jakieś znaczenie?

Trafiony, zatopiony. Maksa zawsze fascynowała ukryta za fasadą niewinnej pensjonarki inteligencja Kariny. Młoda rzadko ośmielała się jej użyć do słownych potyczek. Teraz pozbyła się dawnych skrupułów, a Maksowi coraz bardziej podobało się jej nowe wcielenie. - Sytuacja chyba się zmieniła. - Wiesz co? Chyba mam to gdzieś. - Może nadszedł czas, żebym z twoją pomocą uspokoił mamę. Zyskałaby niezbity dowód. Żyłka u nasady smukłej dziewczęcej szyi pulsowała szaleńczo, ale gdy Karina odpowiedziała, jej głos był spokojny i opanowany: - Chyba nie mam ochoty być w tej sprawie twoją wspólniczką. - Cofnęła się, jakby postanowiła nagle zastopować jego zapędy. Zmieniłam się, Maks. Nie jestem słodką dziewuszką spragnioną twojej pochwały. Wszystko przebolałam i mam to z głowy. Odeszła, wysoko unosząc głowę, i dołączyła do brata. Maks odprowadził ją wzrokiem, niepewny, po jaką cholerę zaczął te dziwne gierki. Odbiło mu? Takie erotyczne podchody były nie do przyjęcia. Dobrze się stało, że Karina go odepchnęła. Mimo woli odtwarzał w głowie niedawną rozmowę. Czyżby naprawdę odnosił się do młodej lekceważąco? Ogarnęło go poczucie winy, bo chyba nazbyt protekcjonalnie traktował dotąd dziewczynę, która była mu ogromnie bliska. Kochał ją z całego serca. Jak siostrę. Pokręcił głową i wyszedł na taras, chcąc zaczerpnąć świeżego powietrza. Musiał natychmiast wziąć się w garść. Koniec ze słownymi gierkami i zmysłowymi przekomarzankami. Będą ich łączyć jedynie więzy służbowe. Zamie-

rzał uczciwie popracować nad zawodowym rozwojem Kariny, łudząc się nadzieją, że uczennica nie przerośnie mistrza, bo wtedy jej przypadnie ciepła posadka prezesa. Sytuacja była niezręczna, więc nie należy jej dodatkowo komplikować erotycznymi aluzjami. Maks wdychał rześkie, czyste powietrze i uspokajał się powoli. To był jednorazowy wybryk spowodowany ciekawością. Na pewno więcej się nie powtórzy.

Rozdział 3 Idiotka! Zachowała się jak idiotka. Karina obserwowała Maksa, który stanowczym głosem przez telefon wydawał dyspozycje jednemu z dostawców. Poprzedniego wieczoru popełniła wielki błąd, prowokując go do erotycznych przekomarzanek. Była na nie za cienka, ale nie potrafiła się oprzeć pokusie. Pierwszy raz w życiu rozmawiała z nim bez zahamowania i ta świadomość jak wino uderzyła jej do głowy. Opamiętała się dopiero, gdy pochylił głowę, jakby chciał ją pocałować. Dolną wargę miał pełną, kuszącą, na policzkach parodniowy zarost, a gorące spojrzenie błękitnych oczu przyciągało i hipnotyzowało. Ubrany w dżinsy, zwykłą białą koszulę i ciemnoszarą sportową marynarkę przypominał jej Jamesa Bonda na wakacjach. Nie pierwszego lepszego Bonda, tylko Piercea Brosnana: męska uroda, swobodna elegancja, lekko potargane ciemne włosy, świetna muskulatura. Gotowa była iść o zakład, że Maks potrafi

biegać po dachach, ścigając wrednych drani, i nawet się nie spoci. Cień obcego akcentu nadawał każdej sylabie osobliwe brzmienie i zachwycał wszystkie panie, które dostąpiły zaszczytu rozmowy z supermenem. Karina też miała wczoraj zamęt w głowie i niewiele brakowało, aby zemdlała jak bohaterka historycznego romansidła, lecz ogarnęła się i była górą w ich słownej potyczce. Odniosła jednak pyrrusowe zwycięstwo, bo gdy odchodziła, znajome mrowienie u nasady ud oraz stwardniałe sutki stanowiły widomy dowód, że nie uodporniła się jednak na zwodniczy urok Maksa. W jego obecności miękły jej kolana. Od lat znała to uczucie i nauczyła się z nim żyć. Wczorajsza rozmowa była tak aluzyjna i wieloznaczna, że Karina wolała o tym nie myśleć. Na szczęście dziś rano skupili się na sprawach zawodowych. Byli wobec siebie uprzejmi, rzeczowi, pełni zapału do pracy. Tego właśnie potrzebowała. Maks zakończył rozmowę i wstał, prężąc niespełna dwa metry bieżące potężnych mięśni. - Chodź. Mamy spotkanie w dziale sprzedaży. Chwyciła teczkę i poszła za nim. Prawie biegła, żeby nadążyć. La Dolce Maggie była teraz osobną firmą, niezależną od działającej we Włoszech La Dolce Famiglia, którą zarządzała Julietta. Gdy Michael przeprowadził się do Nowego Jorku, żeby stworzyć amerykańską filię piekarniczego imperium, postawił sobie ambitne zadanie: co kwartał zamierzał otwierać nową placówkę. Każdą z nich tworzono na podstawie analizy danych statystycznych. Po lekturze biznesowych raportów Karina uznała, że wszystkie lokalizacje są trafione. Prowadzenie takiego biznesu to niełatwe

zadanie. Trzeba stale negocjować z dostawcami i kontrahentami. Maks sprawnie kontrolował firmę na wszystkich poziomach działania. W sali konferencyjnej działu sprzedaży przy lśniącym stole z polerowanego drewna siedziało trzech mężczyzn. Ciemne garnitury i krawaty podkreślały ich elegancję i profesjonalizm. Gdy Maks wszedł z Kariną, wstali i skinęli głowami na powitanie. - Karino, przedstawiam ci Edwarda, Toma i Dawida. To nasi regionalni szefowie sprzedaży. Celem dzisiejszego spotkania jest prześledzenie wzrostu zysków w poszczególnych obszarach. Karina jest nową stażystką i moją asystentką. Panowie powitali ją uprzejmie i wszyscy usiedli. Maks od razu przeszedł do rzeczy i zaczął mówić o udziałach, nakładach finansowych oraz innych zagadnieniach, które poznawała w czasie studiów. Notowała pospiesznie, słuchając menedżerów odpowiadających na uwagi szefa. - Największa trudność polega na tym, żeby się różnić od konkurencji. Firma Panera nadal jest potęgą. Lokalne piekarnie oferują głównie różne rodzaje bułek i chleba. W marketach przeważają ciasta - tłumaczył Edward. - Dla nas kluczowe jest zaspokojenie potrzeb lokalnej społeczności. Wchodzimy teraz do ośrodków uniwersyteckich, gdzie mamy do czynienia z wyjątkową mieszanką tradycji i nowoczesności. Ogłaszamy się w osiedlowych gazetach. Współpracujemy z lokalnymi dostawcami i podwykonawcami, musimy więc szukać nowych sposobów wzmacniania tych więzi. Nie zamierzamy konkurować z kawiarniami czy marketami. Interesuje nas za to obsługa imprez firmowych, wesel, dużych przyjęć. Naszym znakiem

rozpoznawczym jest świeżość, różnorodność, pomysłowość. Wypieki powinny być jak małe dzieła sztuki. To się spodoba. Na tym się skupiamy. Karina odchrząknęła. - Przepraszam, Maks. Bierzesz pod uwagę sezonowe wydarzenia często organizowane na wiosnę: kiermasze, jarmarki, targi, festiwale? - Warto by mieć w takich miejscach nasze stoiska, ale nie wiemy, czy to się opłaca - powiedział Tom. - Ależ tak - potwierdził Maks. - Pracujcie nad tym. Dobry pomysł, Karino. Omal nie podskoczyła z uciechy, kiedy ją pochwalił. - Za dwa tygodnie zaczyna się rolniczy kiermasz. Czasu jest niewiele, sądzę jednak, że zdążymy przygotować stoisko, degustację i materiały promocyjne - oznajmił Tom. - Macie zielone światło. Poszukajcie ochotników do obsługi stoiska, ale nie ujawniajcie zawczasu, jaki szykujemy poczęstunek. Niespodzianki są intrygujące, unikniemy też kopiowania naszych pomysłów. Badania dowodzą, że dzięki nowinkom sprzedaż rośnie, a element zaskoczenia sprzyja marketingowi szeptanemu. - Jasne. Dogadali szczegóły i Maks wstał z fotela. - Mam słówko do Toma i Dawida. Mogę was prosić na chwilę? Gdy Karina porządkowała notatki, podszedł do niej Edward. - Świetny pomysł z tym kiermaszem. Miło panią poznać. Z uśmiechem podała mu rękę.

- Dzięki. Mówmy sobie po imieniu. Jestem Karina Conte. - Siostra Michaela? - Owszem. - Świetnie. Masz uroczy akcent. Przybywasz z Włoch? - Tak, pochodzę z okolic Bergamo. - Byłem tam przed laty. Miasto jest przepiękne. -Edward patrzył z zachwytem na Karinę. Miły dreszcz przebiegł jej po plecach. Miał włosy dłuższe niż większość menedżerów, trochę jak jej brat. W piwnych oczach lśniły złote iskierki dodające mu tajemniczości. Był od niej niewiele wyższy, ale pod eleganckim czarnym garniturem kryło się krzepkie ciało. - Daj mi znać, gdybyś czegoś potrzebowała. Będę zaszczycony, jeśli zdołam ci się na coś przydać. - Dzięki. Trzymam cię za słowo. - Świetnie - odparł z uśmiechem. - Edwardzie - zabrzmiał ostry głos. - Podejdź tu. Jesteś nam potrzebny. - Jasne, szefie. - Edward mrugnął do niej porozumiewawczo. Uśmiechnęła się chełpliwie. Niezły początek. Pierwszy dzień w pracy i randka w perspektywie. Wystarczy kilka zachwyconych męskich spojrzeń, żeby kobieta utwierdziła się w przekonaniu, że dobrze robi, zmieniając swoje życie. Schowała uporządkowane notatki do teczki i ruszyła ku drzwiom. Maks zastąpił jej drogę, krzyżując ramiona na piersi. Rozzłościła się natychmiast. - Co jest?

- Nie kokietuj pracowników, Karino. My tu nie mieszamy pracy z przyjemnością - mruknął półgłosem. Karina nie wierzyła własnym uszom. - Proszę? Miło sobie pogadaliśmy. Edward zaproponował tylko, że pokaże mi okolicę. Wyluzuj, człowieku. Maks zacisnął zęby. Oburzyła ją nagana wyczytana z jego wzroku. Kiedy ten głupek zajarzy, że nie trzeba się nią opiekować? - Edward ma opinię podrywacza - odparł cicho Maks. Karina nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać. Masakra! Postanowiła wykpić opiekuńcze zapędy szefa. - Bogu dzięki, że mnie uprzedziłeś! Randkowanie z facetem, który lubi włóczyć się z laskami po knajpach, to istotnie spore ryzyko. Teraz wiem, czego mogę się po nim spodziewać. Krótki romansik i do widzenia. Maks skrzywił się paskudnie. - Próbuję ci uświadomić, że facet nie jest w twoim typie. Karina spojrzała na niego spode łba. - Nie masz pojęcia, kto jest w moim typie, Maks - odparła drwiąco. - I nigdy się nie dowiesz, ale dzięki za radę. Przemknęła obok niego. - Idę na obiad. Chwycił ją za ramię. Przez tkaninę żakietu poczuła ciepło jego palców. Niech go diabli! Jak śmiał nią komenderować? Miała powyżej uszu ciągłych połajanek ze strony najważniejszych mężczyzn swojego życia. Czas udowodnić, że jest niezależna i samorządna, więc może robić, co jej się żywnie podoba. - Skończyłeś? - rzuciła lodowatym tonem. - Tutaj faceci są inni niż u nas. - Spoważniał, jakby zamierzał wygłosić uświadamiającą pogadankę. - Mogą

chcieć od ciebie tego, na co nasi chłopcy nie śmieliby nalegać. O kurczę, szykował się niezły ubaw. - Masz na myśli seks? - zapytała, marszcząc brwi. Mocniej zacisnął palce na jej ramieniu. - Tak. Wolałbym, żebyś nie pakowała się w dwuznaczne sytuacje. - Rozumiem. Dzięki, że zwróciłeś mi na to uwagę. Gdybym umówiła się z Edwardem na kolację, pewnie chciałby mnie potem... bzyknąć, tak? Na policzki wystąpiły Maksowi ciemne rumieńce. Karina omal nie zagwizdała jak niesforna nastolatka. - Owszem. Amerykanie przywykli, że kobiety często już na pierwszej randce idą z nimi do łóżka, i trudno im zrozumieć, że ty zostałaś wychowana inaczej. Karina poczuła się dotknięta jego słowami, ale ciągnęła rozmowę, przekonana, że jej cierpliwość zostanie nagrodzona. - Mam odrzucać zaproszenia na kolację? - Tak, zwłaszcza jeśli pochodzą od Edwarda. Przyzwoitych chłopaków poznasz w kościele po niedzielnej mszy. Jest tam pewnie grupa modlitewna dla panien i kawalerów. - Nie ma takiej potrzeby, ale dzięki za radę. Oświeciłeś mnie i teraz wiem, czego się trzymać. Odprężony Maks cofnął się o krok. - Doskonale. Byłbym niepocieszony, gdyby jakiś drań skrzywdził cię albo zbałamucił. - Nie ma takiej opcji. Muszę ci wyznać, że przeniosłam się do Ameryki nie tylko po to, żeby odbyć staż w rodzinnej firmie. Obdarzyła go promiennym uśmiechem. - Jestem

tu, aby przeżyć romans. Na moich warunkach. Nie zamierzam wychodzić za mąż ani się ustatkować. W Bergamo wspólna noc oznacza rychły ślub. Sam wiesz, jak to jest. Prowincjonalna pruderia była jedną z przyczyn, które skłoniły cię do wyjazdu i podjęcia pracy u Michaela, prawda? -Aha. - Otóż to. Mam własne mieszkanie, żyję po swojemu i wreszcie mogę spróbować śmiałego, gorącego seksu bez zobowiązań. - Poklepała Maksa po ramieniu. - Zamierzam skorzystać z propozycji Eddiego i rozejrzeć się z nim po okolicy. Ten chłopak jest w moim typie. Maksowi szczęka opadła. Stał w drzwiach nieruchomo jak posąg. Karina odeszła, nie oglądając się za siebie. W drodze do stołówki miło witała się z pracownikami. Wzięła kanapkę z indykiem w waflach ryżowych. Czy to źle, że intymne doznania chce przeżywać bez nadzoru wścibskich krewnych i przyjaciół? W czasie studiów trochę randkowała, ale mama i Julietta stale nad nią czuwały. Ilekroć poszła na zakrapianą imprezkę, spotykała znajomych, którzy mieli kontakty z kochaną rodzinką. Renoma firmy La Dolce Famiglia oraz wpływy starszego brata krępowały swobodę Kariny w Mediolanie i okolicach. Czuła się kusicielką z konieczności ukrytą pod maską słodkiego dziewczątka. Usiadła w ciemnym kącie stołówki, nalała wody do kubka, odwinęła kanapkę i pogrążyła się w ponurych rozmyślaniach. Skąd Maks Gray może wiedzieć, kto jest w jej typie? Uważał ją pewnie za niewinną panienkę o zerowym doświadczeniu w tych sprawach, gotową zemdleć na widok sterczącego męskiego przyrodzenia.

Ha, co on wie? Jasne, że wciąż była dziewicą, ale miała za sobą ciekawe i dość mocne doświadczenia. Nie śmiała dotąd iść na całość, ponieważ zabrakło wśród znajomych mężczyzny, przed którym chciałaby stanąć naga i doprowadzić sprawę do końca. Wśród jej sympatii przeważali chłopcy uprzejmi i łagodni. Obawiała się, że gdyby przyszło co do czego, z nudów przespałaby całą akcję. Nie chciała też tracić dziewictwa po pijanemu lub z przypadkowym kocha-siem. Marzył jej się gorący romans i szalone noce świadomej kobiety, która sama o sobie decyduje. Pragnienia Kariny ustawicznie krążyły wokół zaborczego, władczego mężczyzny, zdolnego ją zaspokoić na wiele różnych sposobów. Formalnie była niewinną panienką, ale szukała kochanka, który ją rozpali i zawładnie nią pod każdym względem: i cieleśnie, i uczuciowo. Miała nadzieję, że znajdzie go w Ameryce, więc brała pod uwagę kandydaturę Edwarda. Dygotała ze złości, wspominając uwagę Maksa, że odpowiedniego chłopca może poznać w kościele. Dio, co za głupek! Sam nie szukał tam przecież tych swoich laseczek. Unikał platonicznych związków. Brukowce wciąż się o nim rozpisywały, bo młody, przystojny i kochliwy milioner to nie lada gratka. Liczne zdjęcia dokumentowały weekendowe podboje Maksa. Serce jej się krajało, gdy na nie patrzyła, lecz dawno pogodziła się z tym, że jest zbyt pospolita dla Maksa Graya. Stanął jej przed oczyma pamiętny wieczór, gdy przeżyła okropne upokorzenie. Skończyła właśnie trzeci rok studiów i przyjechała na wakacje do rodzinnej posiadłości. Michael też był w domu, a Maks przyjechał z nim i miał nocować

u rodziny Conte. Plan był prosty. Karina przetarła się już w wielkim świecie i wyglądała coraz lepiej, więc postanowiła uwieść swego idola. Włożyła seksowną małą czarną, zwinęła siostrze fantastyczne szpilki i poszła na imprezę, gdzie bawił się Maks. To był cudowny wieczór. Ukochany jej nie odstępował. Śmiał się z opowiadanych przez nią dowcipów. Dotykał ramienia. Czuła na sobie przenikliwe spojrzenie niebieskich oczu. Nie ciągnęło go do innych gości. Karina była w siódmym niebie i szykowała się do urzeczywistnienia drugiej części planu. W pewnej chwili musiała opuścić lubego na chwilę, a wracając do ogrodu, gdzie miał na nią czekać, wzięła z tacy dwa kieliszki wina. Łudziła się nadzieją, że lada chwila wymienią pierwszy pocałunek. Ani myślała podglądać Maksa, gdy wpatrzona w niego stała cicho pod szeroką pergolą. Niespodziewanie zobaczyła, że obściskuje inną pannę. Nie byle jaką. Tamta laska też nosiła małą czarną, ale była wysoka i smukła. Chodząca doskonałość. Karina ze zgrozą obserwowała Maksa, który szepnął jej coś do ucha, chwycił za pośladki, przyciągnął do siebie i uniósł lekko. Podekscytowaną Karinę poraził nagły paroksyzm zazdrości, której dotąd nie znała. To ją Maks powinien obejmować, ją kochać! Ciąg dalszy widziała jak na filmie puszczonym w zwolnionym tempie. Wydała zduszone westchnienie. Maks odwrócił głowę i popatrzył w jej stronę. Żal, skrucha i stanowczość w jego spojrzeniu. Karina nagle pojęła, że nie znajdzie się nigdy na miejscu tamtej dziewczyny. Blondyna uśmiechnęła się pobłażliwie, jakby uznała Karinę za milutką kuzyneczkę czy siostrzyczkę kochasia, a panna Conte uświado-

miła sobie, że nie wygra z babsztylami, które uganiają się za Maksimusem Grayem. Nie ta uroda oraz inteligencja. Za mało wyrafinowania, poczucia humoru i seksapilu. Była nieopierzoną studentką, zadurzoną w superfacecie, który, jak przystało na przyjaciela rodziny, poświęcił jej trochę swego cennego czasu. Oparła się pokusie i nie uciekła. Wolnym krokiem podeszła do tamtych dwojga i podała im kieliszki napełnione winem. Palce Maksa musnęły jej dłoń, kiedy sięgnął po cienkie szkło. Omal nie krzyknęła, czując ciepło emanujące z jego skóry, przemogła się jednak i milczała uparcie. Wręczyła blondynie drugi kieliszek. Maks żachnął się, gdy pojął symbolikę tego gestu. Spojrzała na niego takim wzrokiem, jakby chciała utrwalić sobie w pamięci ukochaną twarz. Rezygnowała nie tylko z miłości swojego życia, lecz także z młodzieńczych marzeń i dawnej egzystencji. Po powrocie na uczelnię stała się inną dziewczyną. Spoważniała i rzuciła się w wir pracy. Skończyła studia z doskonałym wynikiem i natychmiast zapisała się na prestiżowy kurs MBA, a po jego zakończeniu rozpoczęła praktykę. Nie przepadała za światem biznesu, ale uznała, że skoro ma w nim tkwić, powinna być perfekcyjna. Spodobało jej się poczucie siły i umiejętność panowania nad sytuacją, zyskane dzięki nowym umiejętnościom. Nie była już bezbronnym dziewczątkiem, które od innych uzależnia swoje szczęście. Zmieniła się w dorosłą kobietę panującą nad swoim życiem i gotową stawić czoło jego wyzwaniom. Stała na własnych nogach, kierowała się zdrowym rozsądkiem i biznesowymi umiejętnościami, miała

trzeźwy umysł. Wytrawna profesjonalistka z pewnością nie będzie się już uganiała za Maksem Grayem. Skończyła kanapkę, popiła wodą i zmięła torebkę. Bliska współpraca z Maksem obudziła dawne wspomnienia. Trzeba się pilnować, urzeczywistniać swoją wizję życia, iść do przodu. Wyrzuciła śmieci i wróciła do pracy. Dwa tygodnie później Maks uznał, że mu odbija. Spojrzał na zegar. Dochodziła pierwsza. W brzuchu mu bulgotało od nadmiaru kawy. Raporty się opóźniały. Był tak spięty, że mięśnie go bolały. Nie rozumiał, co się z nim dzieje. Miewał dawniej w firmie podobne zawirowania, ale nie świrował. Wszystko tak się splatało, że nie widział żadnego wyjścia z tej matni. Kiedy ostatnio pozwolił sobie na małe bzykanko? Cholera, gdzie jest Karina? O wilku mowa, a wilk tu! Uśmiechnięta od ucha do ucha wpadła do jego gabinetu jak burza, trzymając w ręce zatłuszczoną torebkę. Maks miał gonitwę myśli. Przemknęło mu przez głowę, że nie powinna przychodzić do biura w tak krótkiej spódnicy. Wspomniał o tym Michaelowi, który nie widział problemu. Gadał jakieś bzdury o modzie i zmianie obyczajów. Śmiechu warte! Czy długość do kolana poszła w zapomnienie? Dlaczego ta smarkula w ogóle nie nosi spodni? Widok jej odsłoniętych nóg dodatkowo go stresował. Olbrzymie połacie gładkiej obnażonej śniadej skóry sprawiały, że mózg mu się lasował. - Gdzieś ty była? Muszę uaktualnić raporty z dostaw, nim pojadę na inspekcję nowej placówki.

Gęste włosy Kariny spięte były w gładki kok, podkreślający smukłą szyję i piękny owal twarzy. Czoło miała pokryte kroplami potu. Rzuciła papierową torebkę na drugie biurko, a teczkę postawiła obok krzesła. - Przepraszam. Dzwonił Wayne. Zachorował, więc obiecałam go zastąpić. - Znowu? - Zajrzał do kalendarza. - Kurczę, Jankesi grają dzisiaj mecz. Gość ściemnia. Zamiast pracować, dopinguje ulubioną drużynę. Karino, połącz mnie z nim. Usta jej drżały od tłumionego śmiechu. - Nie bądź taki drobiazgowy. Niech się chłopak ucieszy. Za godzinę dostaniesz swoje raporty. Masz, to ci poprawi humor. Podsunęła mu kawałek pizzy ociekającej sosem pomidorowym i pachnącej czosnkiem tak mocno, że wzbudzała nostalgię za rodzinnym domem. Maksowi natychmiast zaburczało w brzuchu. Ostatnio nie miał czasu na posiłki. - Znów harujesz bez śniadania? Zrób sobie przerwę, wkrótce zajmę się tymi raportami. - A ty coś jadłaś? Machnęła tylko ręką i podeszła do drzwi. - Nie jestem głodna. - Poczekaj. - Rozkazujący głos sprawił, że przystanęła. Maks plastikowym nożem przeciął na pół kawałek pizzy. -Zjemy razem, a potem wrócisz do pracy. - Nie ma takiej potrzeby. - Jeśli nie usiądziesz, wywalę cię z roboty. Skwitowała śmiechem jego słowa, ale usłuchała. Przysunęła krzesło do jego biurka, chwyciła serwetkę i odgryz-

ła spory kawałek pizzy. Przez dłuższą chwilę jedli z apetytem w zupełnym milczeniu. Jako dzieci też wcinali bez słowa. Maks wyluzował, a napięte mięśnie ramion przestały go boleć. Pomyślał, że dziewczyny, z którymi chodził, uważały zwykle smaczne jedzonko za wroga numer jeden albo przykrą konieczność powodującą nadwagę. Przed laty często bywało, że oboje z Kariną dłużej od innych siedzieli przy stole, zmiatając pyszności ugotowane przez mamę Conte. Brakowało mu tych miłych, cichych godzin spędzanych wspólnie nad talerzami pełnymi smakołyków. Starsze panny Conte podobnie jak Michael błyskawicznie zmiatały porcje, żeby jak najszybciej wrócić do swoich zajęć. Maks lubił bez pośpiechu delektować się pysznymi daniami. Karina również umiała je docenić, podobnie jak inne życiowe przyjemności. Mimo woli zerknął na jej nogi. Cholerna spódnica podjechała w górę, odsłaniając śniade uda. Diabli nadali wysokie szpilki, znak rozpoznawczy Kariny; w firmie powinny być zakazane. Praca to nie nocny klub. Lekkie sandałki wyglądały aż nazbyt seksownie. A perfumy? Dlaczego nie używa modnych zapachów? Przywykł do ciężkich piżmowych woni i wymyślnych kwiatowych kombinacji innych pań. Karina roztaczała dziś świeżą woń masła kakaowego z dodatkiem cytryny. Maks odgryzł kawał pizzy. - Jak sobie radzisz? - zapytał. - Ostatnio przeze mnie jesteś zawalona robotą. - Nie szkodzi. - Łakomie oblizała wargi, tłuste od aromatycznej oliwy. Maks odwrócił wzrok. - Doceniłam robotę Julietty i Michaela. Jako młoda dziewczyna sądziłam,

że wystarczy upiec chleb czy ciastka, zawieźć je do sklepu i sprzedawać. Ot i cała robota. Max parsknął śmiechem. - Też tak sądziłem. Kiedy Michael mnie zatrudnił, nie miałem pojęcia, na co się porywam. Razem uczyliśmy się wszystkiego od podstaw i rozwijaliśmy firmę. Nadal lubię osobiście nadzorować pracę poszczególnych działów. Mam chyba obsesję na tym punkcie. - Jasne. Okropnie się szarogęsisz. - Karina wzniosła w górę oczy. - Ten typ tak ma. Mówi się trudno. W dzieciństwie doprowadzałeś nas do szału. Wydawałeś polecenia i boczyłeś się na nas, gdy ciebie nie słuchaliśmy. - Bzdura! - Wiem, co mówię. Kiedy dąsy nie skutkowały, zmiękczałeś dziewczyny, gapiąc się na nie tymi swoimi niebieskimi oczętami, i panny się łamały. Nadal tak nimi manipulujesz. Spojrzał na nią zdumiony i trochę zakłopotany. - Bzdura. Robisz ze mnie żigolaka, który używa swojego uroku, by dostać to, czego chce. - Nie chodzi jedynie o ciało. Wykorzystujesz przede wszystkim swój nieodparty urok. - Daj spokój, bo się wścieknę. - Skręcało go na samą myśl, że jej zdaniem wykorzystywał swoje zewnętrzne atuty, by osiągnąć życiowe cele. - Bez sprawnego umysłu nie byłbym współtwórcą biznesowego imperium. - Rozumu ci nie brakuje. Dlatego właśnie trudno ci cię oprzeć, bo świadomie używasz swoich sztuczek. Gdybyś był przeciętnym męskim ciachem, łatwiej można by zbagatelizować inne twoje atuty.

Czemu dał się wciągnąć w tę dziwną rozmowę? Chciał zmienić temat, ale paszcza sama mu się rozwarła i wykłapała kolejną niepotrzebną uwagę: - Okazuję wszystkim paniom należny szacunek. Zawsze tak było. Otarła usta serwetką, rozparła się wygodniej na krześle i skrzyżowała ramiona. Tkanina koszulowej bluzki napięła się lekko na pełnym biuście. - Czyżby? Pamiętasz, jak w szkole Angelina dostała nową grę komputerową? Namówiłeś biedaczkę, żeby ci ją pożyczyła, i oddałeś dopiero po miesiącu. - Angelina sama się napraszała, bo chciała zrobić mi przyjemność - obruszył się Maks. - Tak, jasne. Michael opowiadał, że w szkole łaziła za tobą jak wierna psina. Rozpracowałeś gierkę i oddałeś właścicielce, która od tego momentu przestała dla ciebie istnieć. Ledwie raczyłeś się do niej odezwać. Maks wrzucił papierowy talerz do torby i zmiął ją w rękach. Szkolne wspomnienia wzbudzały złość. Starał się być miły dla Angeliny, lecz nie miał ochoty z nią chodzić. - A Teresa? Namówiłeś ją, żeby przygotowywała za ciebie prezentacje z fizyki i chemii. Wiem od Michaela, jak to było. Przysiadałeś się do niej w stołówce, a ona potulnie odwalała potem za ciebie czarną robotę. - Michael łże jak pies. Ciekawe dlaczego - wymamrotał. - To nie tak, jak myślisz. - Dziś rano zachowałeś się podobnie. - Karina obrzuciła go tryumfującym spojrzeniem. - Co ty gadasz?

- W sobotę wieczorem powinieneś być na imprezie branżowej, prawda? Maks, unikając jej wzroku, porządkował rzeczy na biurku. - Zgadza się. I co z tego? - Zwierzyłeś się Bonnie, że jesteś zawalony robotą i padasz z nóg, więc byłbyś przeszczęśliwy, gdyby ktoś cię zastąpił. Sama zgłosiła się na ochotnika i będzie tam reprezentowała La Dolce Maggie. - To wcale nie oznacza, że jestem draniem - burknął Maks. Karina uśmiechnęła się z wyższością. - Tak, ale gdy poprosiła, żebyś wieczorem poszedł z nią do opery, bo ma wolny bilet, poklepałeś ją po ramieniu i oznajmiłeś, że jesteś okropnie zapracowany, podziękowałeś raz jeszcze, że zamiast ciebie pojawi się na bankiecie, i odszedłeś. Szkoda, że nie widziałeś jej miny. Prawda jest taka, mój drogi, że wykorzystujesz dziewczyny, a one nie mają z ciebie żadnego pożytku. Maks osłupiał. Karina z miną tryumfatorki wstała i wrzuciła do kosza opakowanie po pizzy. - Naprawdę roboty jest teraz od cholery. Nawiasem mówiąc, nie poklepałem Bonnie po ramieniu. Ja się tak nie zachowuję wobec pań. - Przeciwnie. Dyskretnie sugerujesz, że jesteś nimi zainteresowany, a potem, że się tak wyrażę, odchodzisz w siną dal. U ciebie to normalka. Od lat widzę, jak powtarzasz ten sam schemat. Miał tego dość. Wcale nie był takim łobuzem. Pora jej to uświadomić.

- Karino, nie wiem, za kogo mnie uważasz, ale zapewniam cię, że nie odstawiam takich numerów. To nie mój styl. Czego ci ten Michael naopowiadał? - Nie musiał nic mówić. Od lat cię obserwuję i wszystko widzę. Mną również tak manipulowałeś. - Proszę? - wrzasnął, niezdolny panować nad emocjami. Patrzył na nią, dygocąc ze złości. - Wobec ciebie zawsze byłem w porządku. Zero dwuznacznych aluzji. Karina przez chwilę miała dziwną minę. - Oczywiście. Zachowujesz się tak mimo woli. To silniejsze od ciebie. Flirtujesz i czarujesz, aż laska poczuje się boginią wielbioną przez wiernego czciciela. Dajemy się omamić, a potem przeżywamy szok, bo wkrótce okazuje się, że wpadła ci w oko inna panna. - Karina wzruszyła ramionami. - Jako młoda dziewczyna durzyłam się w tobie, ale to minęło. Przebrzmiała sprawa. Za godzinę dostaniesz raporty. Wyszła, zostawiając Maksa samego. Myśli wirowały mu w głowie jak kotu z kreskówki skołowanemu przez sprytną ptaszynę. Szczere wyznanie Kariny sprawiło, że świat zatrząsł mu się w posadach. Ale to wszystko nieprawda! W jego postępowaniu z kobietami nie było przecież nic nagannego, prawda? Myśl o imprezie sprzed lat nie dawała mu spokoju, a sumienie szeptem oskarżało o kłamstwo. Pamiętał ów dawny incydent, choć wolałby go wymazać z pamięci. Po trzecim roku studiów Karina wróciła do domu pełna zapału i młodzieńczej energii. Kiedy ją ujrzał tamtego wieczoru, dech mu w piersiach zaparło z wrażenia. Zamiast workowatego T-shirtu miała na sobie krótką czarną sukienkę i wyglądała

nader apetycznie. Pamiętał jej śmiech, uwielbienie malujące się na twarzy i zadziorne odzywki, które uwielbiał, bo go odprężały. Wmawiał sobie, że opiekuje się nią jak młodszą siostrą balującą na fajnej imprezie, lecz jego cielesne wrażenia dalekie były od braterskich. Czuł się podekscytowany, a wyobraźnia podsuwała mu niedorzeczne wizje. Ich dwoje. Sam na sam. Karina minus mała czarna. Odbiło mu wtedy. Potraktował Karinę jak prawdziwą kobietę i niepotrzebnie dał do rozumienia, że jest nią zainteresowany. Gdy w ogrodzie zaczepiła go ładna blondynka, nie wahał się ani przez chwilę i zadziałał na zasadzie: klin klinem. Tamta laseczka znała dobrze zasady gry i obowiązujące w niej stawki. Pocałunek wiele obiecywał, ale wydał się Maksowi bezbarwny. Właściwie było mu wszystko jedno... aż usłyszał za plecami ciche westchnienie. Odwrócił głowę. Karina patrzyła na niego oczyma pełnymi bólu, jakby poczuła się zdradzona. Spodziewał się awantury z płaczem i wyzwiskami. Przywykł, że młoda ciągle dramatyzuje. Nic z tych rzeczy. Podeszła z wysoko uniesioną głową, spojrzała tak, jakby żegnała się definitywnie, i drżącą ręką podała mu kieliszek wina. Drugi wręczyła blondynce. Potem odeszła. Czuł dziwny żal. Był zdumiony, ale zdusił go w zarodku, wrócił do fajnej laski i nie wspominał więcej tamtego epizodu. Aż do dzisiaj. Sumienie nie dawało mu spokoju. Zastanawiał się, czy Karina ma rację. Czyżby naprawdę traktował kobiety jak potencjalną zdobycz i cynicznie wykorzystywał je do swoich celów? Przywykł do myśli, że je rozpieszcza. Uwielbiał

im dogadzać, komplementować i spełniać rozmaite kaprysy. To prawda, nie angażował się na serio, ale czynił tak, aby po rozstaniu nie zostawały ze złamanym sercem. W przeciwieństwie do swego ojca był przecież człowiekiem honoru. Zachowywał uczuciowy dystans, ale za to spełniał wszelkie zachcianki swych kolejnych sympatii i każdej był wierny. Do chwili rozstania, rzecz jasna. Sądził, że zrywać trzeba stanowczo, nie przeciągając sprawy. Cóż z tego, że szczerość bywa dość bolesna? Karina jest w błędzie, przypisując mu dwuznaczne motywy. Ciekawe, że dziś pierwszy raz wyznała, co do niego czuła. Trochę go dotknęła łatwość, z jaką odcięła się od młodzieńczego zauroczenia, uznając je za życiowy błąd, lecz koniec końców dobrze się stało. Zachowywała się tak, jakby opędzała się od wspomnień niczym od natrętnej muchy, którą zdołała wreszcie pacnąć i ukatrupić. Zabolało Maksa, że nazbyt łatwo wybiła sobie z głowy dziewczęcą miłość. Skąd te pytania i wątpliwości? Pozostaną wszak dobrymi przyjaciółmi. To wystarczy. Idealny układ. Odepchnął natrętne myśli i przez godzinę pracował zapamiętale. Wrócił do rzeczywistości, gdy usłyszał pukanie. - Nie przeszkadzam? Do gabinetu zajrzała Laura Wells, dyrektorka świetnej hurtowni artykułów spożywczych. Poznali się przed kilkoma tygodniami, a że podczas nieformalnego spotkania świetnie im się gadało, ustalili termin kolejnej randki. Maks czuł, że dobrze trafił. Śliczna, szczupła blondynka z burzą falujących włosów, zielonymi oczyma, świetną figurą i długimi nogami niemal dorównywała mu wzrostem, a na dodatek była nader bystra i znała się na robieniu interesów.

- Skądże! Powinienem zrobić sobie przerwę. Miło, że wpadłaś. Podeszła z niewymuszoną gracją. Zielonkawy garnitur pasował do barwy jej oczu i podkreślał wysoki wzrost oraz smukłość sylwetki. - Musiałam się z tobą zobaczyć, bo jedynie ty możesz mnie uratować przed koszmarną nudą. Muszę być na sobotniej imprezie branżowej. Wybierasz się tam? - Nie miałem tego w planach - Maks z poczuciem winy przyznał, że zepchnął obowiązek na barki miłej Bonnie. Laura zrobiła uroczo smutną minkę. - Błagam, chodź ze mną. Ostatnio mam tyle pracy, że muszę w końcu wycisnąć z niej odrobinę przyjemności. W jej spojrzeniu wyczytał, jak się zakończy wieczór. Bingo! Tego mu było trzeba: szalonej nocy z piękną kobietą znającą reguły gry. Może wyniknie z tego coś więcej? W każdym razie spotkanko zapowiadało się dość przyjemnie. - Będę zaszczycony, mogąc ci towarzyszyć. Przyjadę po ciebie o siódmej. Wstał, żeby ją odprowadzić, i w drzwiach omal nie zderzył się z Kariną. Czerwone wargi ułożyły się w małe kółko. Maks odruchowo wyobraził sobie, co te usteczka mogłyby wyczyniać. Uskoczył do tyłu i zaklął cicho. - Ale mnie wystraszyłaś! - Coś taki nerwowy? Dzień dobry pani. Jestem Karina Conte. Laura uśmiechnęła się uprzejmie. Panie wymieniły uścisk dłoni. Maks z przyjemnością stwierdził, że nadarza się doskonała sposobność, by pokazać Karinie, jak szarmancko

odnosi się do kobiet. Dokonał oficjalnej prezentacji i oznajmił: - W sobotni wieczór idę z Laurą na branżowy bankiet. Karina uśmiechnęła się jeszcze promienniej. - Cudownie! Powinna pani wpaść kiedyś na kolację do mego brata. Znajomi Maksa zawsze są u nas mile widziani. Poczuł się nieswojo. Był zaskoczony, bo Laura okazała szczere zainteresowanie wieczorem w rodzinnym gronie. Przestąpił nerwowo z nogi na nogę i powiedział z udawanym zapałem: - Oczywiście. Spróbujemy znaleźć dogodny termin. - Spotykamy się w piątkowe wieczory - szczebiotała Karina. - Doskonały pomysł. Dzięki za zaproszenie. Zakłopotany Maks odchrząknął. Co ta Karina znowu kombinuje? Nie zamierzał przedstawiać Laury przyszywanej rodzince. - Masz do mnie sprawę? - zapytał, marszcząc brwi. Karina podała mu stos kartek. - Przyniosłam sprawozdania finansowe. Wkrótce dostaniesz kolejne. Aha, miałeś rację z tym baseballem. Dziś był mecz. Jankesi wygrali. W biurze na piętrze ludzie oglądali transmisję i wyczaili Waynea na trybunie. Mają fotkę. - Musisz go zrugać. - Jutro z nim pogadam. - Gdy następnym razem będziesz się zastanawiała, czy dać komuś wolny dzień, sprawdź najpierw grafik rozgrywek baseballowych albo upewnij się, że nie chodzi o zwykłego kaca. - Tak jest.

Karina zaskakiwała Maksa zawodową sprawnością i opanowaniem. Bez szemrania wypełniała każde wskazywane przez niego zadanie. Serdecznością i pogodą ducha w ciągu kilku tygodni zyskała sympatię zespołu. - Słyszałem, że dzisiaj pozwoliłaś Tomowi wyjść wcześniej, a mnie niezbędne były te obliczenia. Jaki pretekst podał tym razem? - Nie chciał opuścić występu syna - odparła gładko. -Spiknęłam się z Edwardem i podzieliliśmy się robotą, żeby w godzinę dostarczyć ci wyniki. - Świetnie. Dzisiaj też musisz popracować dłużej. - Jasne. Drzwi otworzyły się znowu i wszedł Edward. W gabinecie Maksa panował ruch jak na stacji przesiadkowej metra. - Cześć, szefie. Mówiono mi, że raporty będą potrzebne dziś po południu. - Powinienem je dostać godzinę temu. - Karina i ja błyskawicznie opracujemy wszystkie dane. Edward uśmiechnął się do Laury, a Karina natychmiast ich sobie przedstawiła. Rozmawiali miło, jakby nie przyszli do gabinetu szefa, tylko na proszoną herbatkę. - Rozumiem, że wszyscy idziemy na sobotni bankiet, więc proponuję, żebyśmy usiedli przy jednym stole - powiedział Edward. - Też się tam wybierasz? - Maks uniósł brwi. - Tak. Idę z Kariną - odparł pogodnie Edward. Prezes spostrzegł, że jego asystentka uśmiecha się słodko do regionalnego dyrektora działu sprzedaży. Można by pomyśleć, że i ona zamierza połączyć pracę z przyjemnością. Maks wściekł się, gdy przyszło mu do głowy, że Karina

planuje przespać się z Edwardem. Na miłość boską, czyżby nie dotarły do niej jego rady? Zapanował nad sobą i uznał, że przyszedł czas na kolejną burę. Tym razem powinien być znacznie bardziej stanowczy. Pozbył się Laury i Edwarda, a Karinie dał znak, żeby została w gabinecie. - Laura wydaje się bardzo miła. Przyglądał się jej, chcąc przeniknąć fasadę zdawkowej uprzejmości. - I taka jest. Zaskoczyłaś mnie. Idziesz na branżową imprezę z kolegą? - Ludzie z biura chodzą razem na takie przyjęcia. Obojętny, rzeczowy ton był dla niego zachętą, żeby bardziej przycisnąć niesforną pannicę. - Dałaś mi jasno do zrozumienia, że mam się nie wtrącać w twoje prywatne życie, ale muszę dbać, żebyś w firmie zachowała nieskazitelną reputację. - I co z tego? Spostrzegł, że szybko opanowała lekkie drżenie rąk. Jej nowa umiejętność kontrolowania emocji zaskoczyła go, a zarazem stanowiła wyzwanie dla dominującego przywódcy biznesowego stada. - Należysz do grona właścicieli tego przedsiębiorstwa. Chyba nie chcesz, aby w biurze plotkowano, że jesteś łatwa. Karina zrobiła się czerwona, ale zachowała spokój. - Łatwa? Sądzisz, że jedna randka zrujnuje mi reputację, a współpracownicy uznają mnie za dziwkę? Żachnął się w duchu, ale nie dał tego po sobie poznać. - Niewiele trzeba, by współpracownicy zaczęli gadać. Ethan z księgowości łazi za tobą jak tresowany psiak. Z nim też się umawiasz?

Uśmiechnęła się szeroko. - Chciałbyś wiedzieć, prawda? Patrzył na przyszywaną kuzynkę i nie poznawał jej. - Mam na względzie twoją karierę. Powtarzam ci do znudzenia, że Amerykanie różnią się od facetów, których znasz. Powinnaś zachować ostrożność. Capisce? - Obraziłeś mnie bardziej niż mężczyźni, którzy chcą zaciągnąć mnie do łóżka, Maks. - Oddech miała płytki i przyspieszony, ale panowała nad sobą. Ani jeden kosmyk włosów nie wymknął się z ciasnego koka. Tylko roziskrzone oczy zdradzały temperament, który Maks chętnie by zgłębił. Błyskawicznie przeszła do natarcia. - Napalonych facetów łatwo jest przywołać do porządku, ty natomiast używasz sprawnego umysłu, żeby prowadzić swoje zmyślne gierki. Stanowisz dla kobiet śmiertelne zagrożenie. Wystawiasz je na ostrzał, lecz pole bitwy masz pod kontrolą, żeby uniknąć własnych strat, prawda? Biedna Laura traci dla ciebie głowę, a ty ani myślisz zaprosić ją na rodzinną kolację. Merda, skąd u niej tyle sarkazmu? - Laura zna zasady. Ty nie. Wybuchnęła śmiechem pozbawionym radości i podeszła bliżej. Palce o ciemnoczerwonych paznokciach chwyciły jego krawat, jakby Karina zamierzała wywalić go z gabinetu na zbity pysk. - Ustalam teraz własne zasady i w przeciwieństwie do ciebie postępuję uczciwie. Maks poczuł jej zapach i nagle ogarnęła go dzika radość. Miał ochotę biegać w kółko jak pies usiłujący złapać własny ogon.

- Nie potrafiłbyś zbudować trwałego związku, nawet gdyby od tego zależało twoje życie, więc odgrywasz się na mnie - ciągnęła Karina. - Sprytne posunięcie, ale tym razem nic z tego nie będzie. - Nic nie wiesz o mnie i moich związkach. A jeśli chodzi o ciebie, próbuję tylko spełnić prośbę Michaela i pokierować młodą dziewczyną, która odbywa u mnie praktykę. Ostatni strzał nie chybił celu. Karina się zagotowała. Jeszcze chwila i wybuchnie gniewem, robiąc awanturę, która była jej znakiem rozpoznawczym. Przygotował się na nieuchronny wybuch i prawie się nim cieszył. Taką Karinę dobrze znał i radził sobie z nią. O dziwo, wzięła się w garść i obrzuciła go niemal współczującym spojrzeniem. Zrobiła parę kroków w tył. Prosty krój czarnego żakietu paradoksalnie podkreślił krągłe biodra i wydatny biust. Urocza sprzeczność mąciła Maksowi w głowie, a gdzie indziej wywoływała niezdrową ekscytację. - Skoro to przekonanie jest ci niezbędne, żeby uniknąć bezsenności, proszę bardzo. Zachowaj złudzenia, ale wiedz, że teraz nie dbam o to, jak żyjesz, Maks. Twoje związki są mi obojętne, bo zamierzam się skupić na własnych. Nie wtrącaj się, jeśli w czasie wolnym od pracy zechcę bzyknąć się z Tomem, Dickiem albo Harrym. Całonocny sen nie jest moim priorytetem. - Uśmiechnęła się. - Teraz mam inne opcje. Szła do wyjścia, stukając obcasami. - Jeśli będziesz mnie potrzebował, jestem w księgowości. Maks długo gapił się na zamknięte drzwi. Zniknęła dobrze mu znana dziewczyna. Stanął twarzą w twarz z prawdziwą Ewą w pełnym rozkwicie i nagle okazało się, że ma większy problem, niż mu się wcześniej zdawało. Zapano-

wał nad sobą, trochę zdziwiony osobliwym uczuciem we wnętrznej pustki. Nie miał pojęcia, jak się od niego uwolnić. Upił łyk wody i wziął się do roboty. Jak zwykle.

Rozdział 4 Karina obeszła mieszkanko. Na podłodze pokrytej wykładziną barwy spiżu stały liczne pudła. W miniaturowej kuchence dziewczyna o szerokich biodrach ledwie mogła się obrócić. Kanarkowożółty materac ożywiał kolorystykę wnętrza. Ścianę zdobiły szalone akwarele. Ich wartość artystyczna była znikoma, ale wprowadzały radosny nastrój; miło się na nie patrzyło. Duże okna były otwarte, a za nimi rosły wysokie drzewa. Karina czuła się jak lokatorka futurystycznego domu, umieszczonego w koronie zielonego olbrzyma. Znała takie widoki z filmów science fiction. Wszystko doskonale się ułożyło. Poczuła wielką radość. Poddasze Aleksy było jej pierwszym samodzielnym mieszkaniem. Wreszcie zyskała poczucie prywatności, za którym zawsze tęskniła. Otwierało się przed nią nieskończenie wiele możliwości, więc nie zamierzała tracić czasu. Jutro wieczorem miała randkę.

Usłyszała kroki. W wąskich, niskich drzwiach stanęli Michael i Maks. Ledwie się w nich mieścili. Opadli na miękki materac. - To już wszystko. Zachichotała na widok dwu postawnych facetów, zdyszanych po mozolnej wspinaczce. - Podobno codziennie bywacie w siłowni, więc nie pojmuję, czemu wniesienie na strych kilku pudeł okazało się dla was takie wyczerpujące. Panowie spojrzeli na siebie z niedowierzaniem. - Chyba żartujesz! Co ty masz w tych pudłach? Kamienie? zapytał jej brat. - Buty. Kupuję ich sporo. To podstawa dobrego wyglądu. Są też akcesoria do malowania. - Tu jest ze trzysta stopni, klatka schodowa kręcona i wąska. Cholera, nie masz klimatyzacji? - Aleksa uprzedziła mnie, że poddasze nie jest przesadnie nowoczesne. Mówiłam ci, że chętnie wynajmę ludzi z firmy przeprowadzkowej. - Nie było takiej potrzeby. Chcieliśmy pomóc. Karina stłumiła westchnienie. - Niech ci będzie. Dzięki, chłopaki. Chyba powinniście się zbierać. Muszę szybko rozpakować rzeczy i zacząć się urządzać, a Maggie wydaje dziś proszoną kolację. Michael jęknął i wstał. - Racja. Będzie rozpaczać, że nie ma co na siebie włożyć, i przebierze się kilkanaście razy, a ilekroć powiem, że wygląda świetnie, usłyszę w odpowiedzi, że jest strasznie gruba. Karina parsknęła śmiechem.

- Tłumacz jej cierpliwie, że to nie otyłość, tylko słodki ciężar dwu dzieciaków. - Próbuję tak robić. Dasz sobie radę? Masz dla nas jeszcze coś do zrobienia? Uśmiechnęła się i cmoknęła go w policzek. - Niente. Z przyjemnością myślę o urządzaniu tego mieszkanka. Niczego mi tu nie brakuje. Kocham cię, braciszku. Twarz mu złagodniała. Pocałował ją w policzek. - Ja ciebie też. Maks, idziesz? - Za chwilę. Nie czekaj na mnie. - Dobra. Zobaczymy się później. Michael wyszedł. Karina popatrzyła na Maksa. O kurczę. Ciemne włosy były rozkosznie potargane, czoło spocone. Wilgotna koszulka przylgnęła do skóry, ukazując piękną muskulaturę: kaloryfer na brzuchu, potężne bicepsy oraz inne fascynujące obszary. Wysłużone dżinsy zwisały nisko na biodrach, zachęcając panny do rozmyślania o zmysłowych igraszkach. Maks zawsze był wobec Kariny uroczo protekcjonalny i patrzył na nią trochę z góry. Nic dziwnego, skoro czubkiem głowy nie sięgała nawet do jego podbródka. Zawsze miał ją za małolatę. Spokojnie zabrała się do otwierania kartonów i rozpakowywania ich zawartości. Była dość biegła w udawaniu, że obecność Maksa nie robi na niej wrażenia. - Nie musisz tu siedzieć. Poradzę sobie z tym bałaganem. - Wiem, ale chce mi się pić. Masz piwo? - Nie. Ani kropli.

Uśmiechnął się, wstał z materaca i poczłapał do kuchni. Gdy wrócił, miał w rękach dwie spotniałe butelki browaru. Mocne, opalone palce musnęły dłoń Kariny. - Prezencik na nowe mieszkanie. - Cudo! - Przytknęła do policzka lodowatą butelkę i przetoczyła ją ku szyi. - Jak przyjemnie! Maks z trudem zdusił jęk. Popatrzyła na niego. Przeszyło ją nagle zaborcze spojrzenie ciemnoniebieskich oczu. Wstrzymała oddech, ale opanowała się szybko i cofnęła o krok. Zabawne, dotąd nie widziała u niego takiej miny. Wyglądał jak... napalony facet. Zapadło krępujące milczenie. Karina upiła łyk z butelki. Odezwała się pierwsza, żeby rozładować napięcie. - Masz jakieś plany na weekend? - Nic szczególnego. - W poniedziałek czeka nas inspekcja nowej placówki, dobrze pamiętam? -Tak. - Jak ci się podoba moje nowe lokum? - Małe. - Czytałeś ostatnio dobrą książkę? - Nie. A ty? - Owszem. Kamasutrę. Ta uwaga wzbudziła jego zainteresowanie. Spojrzał na Karinę spode łba, ale milczał. - Czytałeś? - zapytała. - Nie muszę. - Lekko schrypnięty, zmysłowy głos sugerował, że facet poradzi sobie bez zaglądania do poradników ars amandi.

Karina znieruchomiała z butelką przy ustach. Wściekła się, gdy uświadomiła sobie, że Maks znowu patrzy na nią z góry i chce, żeby wobec jego pierwotnej męskiej siły czuła się malutka. Może i był chodzącym uosobieniem erotyzmu, ale miała dość pozostawania w jego cieniu. Zmrużyła oczy i burknęła gniewnie: - Skoro nie chce ci się ze mną gadać, wynoś się stąd. Mam robotę. Na urodziwej męskiej twarzy pojawił się wyraz zdumienia. Usta Maksa drgnęły. - Przeszkadzam ci... albo coś w tym rodzaju. - Tak Mniej więcej. Jeśli zamierzasz się tu lansować niczym męski model Calvina Kleina, poszukaj innego lokalu. Na pewno znasz mnóstwo lasek gotowych się tobą zachwycać. Zakrztusił się piwem i spojrzał na nią tak, jakby zobaczył ufoludka. - Proszę? - Dobrze słyszałeś. - Trzasnęła butelką o podniszczony stolik i wróciła do otwierania kartonów. Czuła nadal idące od niego ciepło, ale nie zwracała na to uwagi. - Co cię ugryzło? Czemu przeszkadza ci moja obecność? Myślałem, że posiedzimy sobie razem, zamówimy pizzę. Byłoby fajnie. Zacisnęła zęby. Ależ z niego zarozumialec! - Dzięki, że gotów jesteś poświęcić mi trochę swego cennego czasu, Maks, ale robota czeka i wolałabym zostać sama. Dawniej takie miłe nasiadówki organizowaliśmy we trójkę, z Michaelem. I tak trzymać. Bez mojego brata nie będzie imprezy. Daruj, ale muszę się urządzić.

- Masz na to cały weekend. - Jutro wybieram się na bankiet, więc chciałabym mieć w domu porządek. - Ach tak! Impreza branżowa. Idziesz z Edwardem? Rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. Scena w gabinecie nie została zapomniana, ale Karina za nic w świecie by się do tego nie przyznała. Miała dość gierek tego faceta. Pora, żeby i on posmakował tego, czego sama ustawicznie doświadczała. Postanowiła mu urządzić małe przesłuchanie z torturami. - Marzę o kolejnym spotkaniu z Laurą. Powiem Michaelowi, żeby w przyszłym tygodniu zaprosił ją na kolację. Co ty na to? Maks spojrzał na nią i zesztywniał. - Będę wdzięczny, jeśli na przyszłość zechcesz mnie najpierw zapytać o zdanie, gdy przyjdzie ci ochota zaprosić moją znajomą na rodzinną imprezę. - Dlaczego? - Laura jest miła. Lubimy się, ale to nie powód, żeby ją przedstawiać najbliższym. - Kolejny przelotny romansik, tak? - podsumowała z uśmiechem Karina. - Szkoda. Myślałam, że taka superlaska ma dość atutów, żeby wreszcie przywiązać cię do siebie na dłużej. Daremne nadzieje. Maks westchnął, a Karina otworzyła następne pudło. Działała metodycznie i efektywnie. Powtarzała sobie w duchu, że nie powinna się wtrącać w cudze sprawy. Za późno. Maks podszedł i rzucił jej rękawicę. - Co ty możesz wiedzieć o dziewczynach, z którymi się umawiam? Jestem wobec kobiet przezorny i wymagający, ale to nie oznacza, że nigdy się nie ustatkuję.

Karina odrzuciła głowę do tyłu i parsknęła śmiechem. - A to doskonałe! Gdyby mi płacili dolara za każdą twoją pomyłkę w kontaktach damsko-męskich, zbiłabym fortunę. Problem w tym, że nie słuchałeś mnie, kiedy byliśmy młodsi, a i teraz nie bierzesz sobie do serca moich dobrych rad i nadal podrywasz kobitki, które do ciebie nie pasują. - Daj przykład. - Sally Eskerson. - Chodziliśmy ze sobą trzy miesiące. Kawał czasu - odparł nachmurzony. - Aha. Ciekawe, dlaczego zaczęła sypiać z twoim najlepszym kumplem Daleem. Pamiętasz? Zmarszczył brwi i myślał intensywnie. - Racja. Ale wtedy nie byliśmy już parą. - Racja. Zerwałeś z nią, gdy przydybałeś ją w łóżku ze swoim współlokatorem. Następnie przygruchałeś sobie modelkę o ilorazie inteligencji jeden, góra dwa. - Jenna? Nie przesadzaj. Fajnie się nam gadało. Wpatrywała się w niego, aż zaczął nerwowo dreptać w miejscu. - Maks, przyprowadziłeś ją do nas na kolację. Nie miała pojęcia, że w Iraku jest wojna, i nie wiedziała, jak się nazywa aktualny prezydent Stanów Zjednoczonych. - Przesadzasz! Czy każdy musi się interesować polityką? - Przyznała się, że nie czyta książek pozbawionych ilustracji, a najbardziej lubi kolorowe czasopisma. - W Vogue'u jest wiele ciekawych artykułów. - Jasne, a Playboya czytamy, bo publikuje społeczne reportaże.

- Jesteś niesprawiedliwa. Uwielbiam kobiety. Wszystkie mnie kręcą i każda ma u mnie szansę. Nie znalazłem dotąd tej jedynej, ale wciąż próbuję. Karina pokręciła głową. - Odkąd pamiętam, twoje urocze sympatie pojawiały się nagle i szybko znikały. Nie bez powodu ustawicznie wiążesz się z niewłaściwymi kobietami. Masz problem z poczuciem bliskości. Twoje wybranki tak naprawdę są bez szans. U każdej znajdujesz w końcu jakiś feler, który ją dyskwalifikuje. - Zdradliwe serce Kariny zakołatało i na chwilę przestało bić. Dlaczego Maks nie potrafi zrozumieć tego, co dla niej jest oczywiste, ilekroć na niego spogląda? Miał w sobie tyle miłości, ale bał się ją komuś ofiarować. Z jej obserwacji wynikało, że nigdy się nie ustatkuje. Unikał dziewczyn, które naprawdę były go warte, żeby z innymi mieć pretekst do zerwania. Umawiając się z pannami o wrednych charakterach, oszczędzał sobie wyrzutów sumienia wynikających z jego własnych obsesji. Za nic w świecie nie chciał upodobnić się do ojca. W ogóle o nim nie wspominał, ale głęboka rana wynikająca z tego, że jako niemowlę został opuszczony, nigdy się nie zabliźniła. Narzucił sobie mnóstwo surowych zasad i ograniczeń, żeby nie popełnić takiego samego błędu i nie utracić honoru, porzucając najbliższych. Poszedł, rzecz jasna, po linii najmniejszego oporu: żadna dziewczyna nie miała u niego szans. Karina wyciągnęła rękę i dotknęła jego twarzy. Opuszkami palców musnęła szorstki zarost i wciągnęła w nozdrza piżmowy zapach zgrzanego, spoconego mężczyzny.

- Nie masz w sobie nic z twojego ojca, Maks - zapewniła. Odsunął się gwałtownie, robiąc wielkie oczy. Nim ochłonął, dodała: - Dzięki za piwo i pomoc, ale robota czeka. Do zobaczenia w sobotę. Umyślnie odwróciła się do niego plecami. Mijały sekundy. W końcu butelka stuknęła o stolik. Trzasnęły drzwi. Karina poczuła wielką ulgę i obiecała sobie, że nie będzie więcej robić takich eksperymentów. Kiepskie miała szanse, żeby uleczyć i ocalić Maksa, który nie pokocha jej nigdy tak, jak tego pragnęła. Ale na Maksie świat się nie kończył, więc byłaby kretynką, nie korzystając z innych możliwości i rezygnując z randkowania. Sięgnęła do torebki po iPoda, założyła słuchawki, podkręciła dźwięk i zabrała się do pracy. Kiermasz rolniczy i coroczny jarmark przyciągnął nad rzekę Hudson prawdziwe tłumy. Maks szedł przez rozległe błonia zastawione namiotami. Zatrzymywał się co pewien czas, podziwiając wytwory lokalnego rękodzieła. Na straganach oferowano bogaty asortyment towarów - od ręcznie robionych naczyń z gliny, po kolorowe budki dla ptaków i rodzajowe akwarele. Miejscowi przedsiębiorcy uczestniczyli w imprezie, organizując liczne pokazy i degustacje, żeby przywabić klientów. Stawili się przedstawiciele organizacji społecznych, policja i strażacy, adepci szkół walki i jogini. Pogoda dopisała, majowe słońce miło przygrzewało, więc ludzie paradowali w szortach i przewiewnych koszulkach, ciesząc się przedsmakiem lata.

Maks czuł zapach smażeniny i cukru. Napił się domowej lemoniady i ruszył ku namiotowi swojej firmy. Z olbrzymiej nadmuchiwanej trampoliny dobiegało dziecięce szczebiotanie. Ogarnął go błogi spokój. Zabawne, że tak szybko zadomowił się na tym nowojorskim przedmieściu. Imponujące górskie wierzchołki majaczyły w oddali, jakby przypominały, że one tu królują, spychając w doliny rzekę Hudson. Lubił miłych, przystępnych sąsiadów, którzy nie zadzierali nosa przed obcymi. Jeżeli ktoś postanowił się tu osiedlić, od razu stawał się swojakiem. Ruszył na prawo, skręcając w przecznicę. Od czasu do czasu przystawał, żeby pogawędzić z właścicielami rozmaitych firm. Wypatrywał logo La Dolce Maggie. Nie nadzorował osobiście projektu związanego z jarmarkiem, ale był pewny, że Dawid spisze się na medal. Dobrze mu się współpracowało z szefem nowej piekarni, a wybrany na dziś asortyment ciast gwarantował pełny sukces. Dzięki Bogu, że darowali sobie słodkości z polewą czekoladową. W tym upale od razu by się rozpuściła. Dostrzegł ogromny baner i tłum otaczający stoisko. Doskonale. Ich ciastka okazały się prawdziwym hitem, o czym świadczyła wijąca się kolejka. Raz i drugi mignęło mu coś białego. Miły głos z lekką chrypką pieścił uszy. Wkrótce zobaczył, kto się krząta pod namiotem. Nie był to Dawid. Karina miała na sobie króciutkie białe szorty uwydatniające śliczny tyłeczek. Bluzka uchodziłaby za skromną, gdyby jaskrawa żółć nie przyciągała wzroku do wydatnego biustu. Włosy były wciśnięte pod czapkę, na której czarne litery układały się w napis: LA DOLCE MAGGIE. Całości

dopełniały kokieteryjne długie kolczyki. Maks taksującym spojrzeniem obrzucił zgrabne nogi panny Conte i zerknął na stopy. Bingo! Inne babki paradowały w klapkach, ale Karina wybrała żółte sandały na dziesięciocentymetrowych obcasach śmieszne, niewygodne i seksowne jak diabli. A właściwie co ona tutaj robi? Przepchał się przez tłum do prowizorycznej lady. Karina nie spostrzegła go jeszcze. Biegała tam i z powrotem, przynosząc tace z degustacyjnymi porcjami włoskich ciast, które wyglądały apetycznie i świeżo. Dzieciarni najbardziej smakowały pierniczki. Karina gawędziła ze wszystkimi, wybuchała śmiechem, rozdawała tony ulotek i częstowała mrożoną kawą. Z twarzą błyszczącą od potu dzielnie trwała na stanowisku. Dwóch stażystów kręciło się po namiocie, ale Maks od razu poznał, że promocja i sprzedaż to nie ich żywioł. Dreptali tu i tam na patykowatych nogach i bez efektów walczyli z ekspresem do kawy, który odmawiał posłuszeństwa. Ukradkiem gapili się na szefową stoiska.. Karina zatrzymała się w pół kroku i odwróciła głowę, jakby poczuła na sobie wzrok Maksa. Serce mu się ścisnęło jak nigdy dotąd. Zapragnął nagle wziąć ją w ramiona, więc odruchowo ruszył ku niej, ale dzięki Bogu do niczego nie doszło. Karina pomachała mu na powitanie i wróciła do swoich zajęć, jakby nagle zapomniała o jego obecności. Upokorzony nie dał po sobie poznać, że jest mu przykro. Odchrząknął, próbując wziąć się w garść. Przepchał się do Kariny i obrzucił ją karcącym spojrzeniem. - Co jest? Gdzie Dawid?

- Nie mógł przyjść, więc go zastępuję - odparła po dłuższej chwili, nie przerywając pracy. Maks zmiął przekleństwo. - Dlaczego? - Jego żona jest w ciąży - odparła, wzruszając ramionami. Wczoraj był z nią na ostrym dyżurze. Miała niepokojące skurcze. - Nic jej nie jest? - Wszystko dobrze, ale Dawid jest wykończony, poza tym wolał z nią zostać. - A Edward i Tom? Mogliby go zastąpić. - Mieli inne plany na weekend. - Uśmiechnęła się, wręczając klientowi ciastko. - Obiecałam, że przyjdę tu za nich. Tym razem Maks zaklął paskudnie. Karina nie nadawała się na szefa, ponieważ nie umiała stawiać pracownikom wymagań. Pozwalała im wymigiwać się od roboty. Wobec niego nigdy by się nie odważyli na takie wykręty. Była wykształconą dziewczyną, obdarzoną zdrowym rozsądkiem, a robiła z siebie popychadło. - Powinnaś do mnie zadzwonić, Karino. Dio, w poniedziałek dział sprzedaży przyjdzie na dywanik. Oczy Kariny zapłonęły gniewem. - Ani mi się waż! Po pierwsze, chciałam tutaj popracować, żeby sprawdzić, które desery schodzą błyskawicznie, a które nie mają wzięcia. Przez tych parę godzin nauczyłam się więcej niż w twoim biurze, więc daj spokój. Dwóch młodzików odeszło od syczącego parą ekspresu do kawy. - Dzień dobry panu - przywitali się zgodnym chórem.

Skinął im głową i robił dobrą minę do złej gry, żeby nie wyjść na marudnego zgreda. - Cześć, chłopaki. - Karino, nie nadążamy z parzeniem kawy. Ekspres się zacina. - Dobra, Carl. Zaraz się tym zajmę. Chodź tu i rozdawaj ciastka. Pamiętaj o ulotkach. - Jasne. Maks poszedł za Kariną wzdłuż lady w kształcie litery L do olbrzymiego kawiarnianego ekspresu. Pomachała ręką, odganiając obłok pary, i zaczęła manipulować dźwigniami automatu. - Jesteś szefową, a jednak personel cię wykorzystuje. Miałaś wczoraj przeprowadzkę i niewątpliwie padasz z nóg. - Mów za siebie - odcięła się z uśmiechem. - Jesteś ode mnie osiem lat starszy. Mnie nie brak werwy. Zapragnął nagle zerwać z niej ubranie, lec z nią na trawie i pokazać, co to znaczy działać z werwą. Obraz nagiej panny jęczącej pod nim z rozkoszy działał na wyobraźnię. - Uważaj, młoda, bo zaraz ci udowodnię, że jesteś w błędzie. Znajdziemy ustronny kącik. Mnie też nie brak wigoru - rzucił chełpliwie. Zamiast cofnąć się lękliwie, gwizdnęła i wybuchnęła śmiechem. - Kpisz sobie? Superfacet jest mi teraz potrzebny wyłącznie do parzenia kawy. Przydałoby się natychmiast ze sto kubków. Założę się, że nie potrafisz zaparzyć przyzwoitego espresso. Maks postawił na ladzie swoją lemoniadę i spojrzał na Karinę z niedowierzaniem.

- Gadasz bzdury. Jestem Włochem. Przez całe życie przygotowuję w domu świetną kawę. Prychnęła i w tej samej chwili zapanowała nad automatem. Do filiżanki popłynął strumyczek aromatycznego naparu i rozszedł się przyjemny zapach mocno palonych ziaren. - Jasne, parzysz kawkę w swojej cudnej kuchni wyposażonej w najnowocześniejsze urządzenia, szefie. A może raczysz pobrudzić sobie wypielęgnowane rączęta i pokażesz, na co cię stać? - Rzucasz mi wyzwanie? - Zapomnij. - Wzruszyła ramionami. - Szkoda twoich markowych ciuchów. Mogą się pobrudzić. Maks wymamrotał przekleństwo, wyrzucił do kosza kubek po lemoniadzie i stanął przy ekspresie do kawy. Pospiesznie włożył rękawice, chwycił firmową czapkę i położył ręce na ramionach Kariny. Oboje aż podskoczyli, tak między nimi zaiskrzyło. Maks stanowczym gestem odsunął młodą. Automat buchnął kłębem pary i zmysłowy nastrój diabli wzięli. - Zrób mi miejsce - warknął Maks, cofając dłonie. Karina otworzyła szeroko oczy, ale odruchowo uległa władczemu tonowi. Maks poczuł, że robi mu się gorąco... nie od upału czy świeżo zaparzonej kawy. Dziwny błysk w ciemnych oczach poraził go aż do bólu. Trafiony, zatopiony. - Uwaga! Zaczynam. Maks wiedział, że parząc znakomite espresso, należy przestrzegać kilku podstawowych zasad. Potrzebne są ziarna najprzedniejszej arabiki, średnio palonej, bez spalenizny, a także źródlana woda, nieskażona chemikaliami oraz

sprawna maszyna. Wszystko zależy od umiejętności baristy, przede wszystkim od techniki ubijania kawowego proszku, która może utrwalić albo zniweczyć delikatną równowagę składników. Maks odnalazł w parzeniu kawy własny rytm, którym zawsze imponował paniom, między innymi własnej matce. Opróżnić pojemnik. Wsypać świeżą kawę. Ubić ją w wyciągniętym pojemniku. Wyrównać powierzchnię. Napełnić filiżankę. Podać. I tak dalej. Czuł na sobie wzrok Kariny, ale unikał jej spojrzenia, żeby udaremnić sprzeczkę i nie wypaść z transowego rytmu. Jak śmiała kwestionować jego umiejętności? Carl gwizdnął z podziwu, gdy Maks przygotował na raz cztery filiżanki kawy. - O kurczę! Panie Gray, to było super! - Dzięki. Chodź tu, chętnie cię nauczę, jak to się robi. Takie umiejętności mogą ci się przydać, jeśli zechcesz wyrwać fajną laskę. - Mrugnął porozumiewawczo. - To może być decydujący atut. Chłopak natychmiast się zainteresował. - Racja. Zamieniam się w słuch, szefie. Maks urządził młodym krótkie szkolenie z uwodzenia za pomocą świeżej kawy. Karina wyciągnęła rękę za jego plecami, sięgając po cynamon. - Czy facetom wszystko kojarzy się z zaliczaniem kobitek? Kiedy się pochyliła, nagle poczuł, że miękka pierś muska jego plecy. Dłoń ześlizgnęła mu się z drążka. Buchnęła para. - Cholera! Wybiłaś mnie z rytmu! Odpowiedź na twoje pytanie jest prosta. Facetom rzeczywiście wszystko kojarzy się z żarciem i fajnymi laskami.

- Dodałbym jeszcze sport - wtrącił Carl. Karina westchnęła. Przez kilka następnych godzin uwijali się w takim tempie, że Maksa rozbolały wszystkie kości. Dotarli się stopniowo z Kariną i pracowali jak idealnie zgrany duet, a dowcipne odzywki sprawiały, że harówka stawała się przyjemnością. Maks uświadomił sobie, że ma skłonność do nadmiernej powagi. Dowcipne uwagi Kariny zachwycały młodych stażystów, którzy jego uważali za sztywniaka. Nie uszedł też uwagi Maksa długi rząd facetów stojących w kolejce do Kariny; niektórzy ustawiali się powtórnie, by otrzymać dokładkę i zerknąć na zgrabne nogi w białych szorcikach. Zdawała sobie sprawę, że jest obiektem ich westchnień, i obracała to w żart. Faceci opuszczali namiot odrobinę rozmarzeni, co okropnie wnerwiało Maksa. Czy mężczyźni są takimi prostakami, że wystarczy powłóczyste spojrzenie albo kołysanie biodrami, by ich mózgi przestały działać? Owszem. Zwłaszcza gdy chodziło o Karinę. Miała piękne ciało, ale męską uwagę przyciągała głównie poczuciem humoru i życzliwą otwartością. Przy niej czuli się ważni jak aktorzy w świetle reflektorów. Maks podał zagapionemu idiocie kubek z kawą nieco zbyt energicznie i gorący płyn chlusnął na wyciągniętą rękę. Głupek wrzasnął. - Powinnaś włożyć inne ciuchy - oznajmił Maks. - Twoje są zbyt wyzywające. Spojrzała na niego z politowaniem, jakby miała przed sobą marudnego wujaszka.

- Jasne. W czarnym garniturku wyglądałabym godnie i nobliwie. Idealny strój na upalny dzionek. - Musimy dbać o profesjonalny wizerunek. Śmiech Kariny go poraził. - Oj, Maks, ale z ciebie głuptas! Jak myślisz, dlaczego włożyłam takie krótkie szorty? - Dwuznaczne mrugnięcie zaparło mu dech w piersiach. Naprawdę poczuł się jak idiota. Karina dodała: - Uczę się od mistrza. Skoro uroda, wdzięk oraz sprawny umysł mogą skutecznie wesprzeć działania marketingowe, czemu miałabym rezygnować z takich narzędzi? Po raz pierwszy w życiu Maks nie potrafił odciąć się wygadanej pannicy. Zero pokory. Żadnej gotowości do ustępstw. Karina stanowiła dla niego wyzwanie porównywalne z biznesowymi rywalami. Najwyraźniej wyczuła, że uznał się za pokonanego, bo ostatnich klientów obsługiwała, uśmiechając się z tryumfem.

Rozdział 5 Karina spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Wyglądała jak zmysłowa kusicielka. Obróciła się i z jawnym zadowoleniem spojrzała na długą suknię wirującą wokół jej nóg. Ciemny błękit tkaniny podkreślał śniadą karnację oraz czerń włosów. Fason zupełnie inny niż jej dawne workowate, bezkształtne ubrania. Nic z tych rzeczy. Ta kreacja przyciągała uwagę, co nowej Karinie ogromnie się podobało. Z przodu skromniutko, pod szyję. Tył szokujący; każdy zrobi wielkie oczy. Początkowo zamierzała się wcisnąć w koszmarne body podtrzymujące biust, lecz po namyśle postanowiła z niego zrezygnować. Ledwie widoczne sutki, choć zasłonięte, stanowiły zmysłową pokusę. Naga pod błękitną tkaniną czuła się godna pożądania. I frywolna. Tego jej było trzeba przed dzisiejszą randką. Na poddaszu brzmiała głośna muzyka. Karina malowała się, poruszając rytmicznie biodrami w takt piosenki. Miała

nadzieję, że jej strój zrobi na Edwardzie ogromne wrażenie, a iskrzenie między nimi będzie potężne. Wyobraziła sobie, że jego dłoń wsuwa się pod tkaninę, dotyka biustu, pieści sutki, a ona wygina się w łuk, rozsuwa uda i... Twarz Maksa stanęła jej przed oczyma. Karina zamarła w bezruchu, malując rzęsy, i spojrzała karcąco na swoje odbicie w lustrze. Niech go diabli porwą! Jak on śmie być tak cholernie seksowny? Nie spodziewała się, że dołączy do załogi firmowego stoiska podczas jarmarku. Wyglądał czadowo, a zarazem elegancko w prostej koszulce polo z zielonej dzianiny, spodniach khaki i skórzanych mokasynach. Ach, te włosy cudnie zwichrzone lekką bryzą, ta władcza mina, gdy ją beształ! Nie zdołała oprzeć się pokusie i żartowała z niego, choć nie wierzyła, że podejmie wyzwanie. Choć stał na czele dużej firmy, nie zląkł się fizycznej roboty; wiele godzin spędził przy ekspresie do kawy i radził sobie jak doświadczony barista. Udało mu się nawet olśnić dwu zblazowanych stażystów pracujących z nią od rana. Uznali go za świetnego gościa. Karina zadrżała, wspominając tamten dzień. Maks rzeczywiście dużo potrafił. Długimi szczupłymi palcami muskał przyciski i z czułością kochanka zachęcał maszynę, żeby pokazała, co potrafi. Gdy przetrwał szczęśliwie pierwszą godzinę, odprężył się i sprawiał wrażenie, jakby wykonywanie prostych czynności sprawiało mu ogromną przyjemność. Białe zęby błyskały w uśmiechu podczas wesołych pogawędek z tłumem gości, a gra potężnych mięśni zachwycała, kiedy zwijał się jak w ukropie. Karina łapała się na tym, że nazbyt często zerka na opięty miękką tkaniną zgrabny tyłek szefa. Wyobrażała sobie różne rze-

czy, dość frywolne i nieprzyzwoite, które mogłaby robić z Maksem. Zacisnęła powieki. Dio, nie wolno myśleć o nim w ten sposób. Dziś wieczorem zamierzała oczarować Edwarda i liczyła na odrobinę gorącej, namiętnej gry wstępnej. Nową Karinę, dziewczynę samodzielną i niezależną, czekała pierwsza amerykańska randka. Nie chciała jej zepsuć durnymi rojeniami o Maksie. Było, minęło. Skończyła makijaż i chwyciła markowe sandałki. Lśniące paseczki krzyżowały się na stopach i jaśniały szafirowymi kryształkami. Karina miała bzika na punkcie butów. Podczas walki z nadwagą odkryła ich atuty i uroki. Kupując obuwie, nie musiała się przejmować zbędnymi kilogramami. Buty nie pogrubiały, a właściwie dobrane fantastycznie podnosiły samoocenę. Spojrzała na czerwone paznokcie u stóp. Kolor lakieru pasował do szminki. Włożyła kilka cienkich dźwięczących bransoletek oraz długie kolczyki, chwyciła szal i wyszywaną kryształkami wieczorową torebkę. Podeszła do drzwi. Czas zacząć przedstawienie. Maks spoglądał na swoją towarzyszkę i zastanawiał się, dlaczego jest znudzony. Na początku znajomości bardzo mu się podobała. Śmiała odzywka podczas odwiedzin w biurze uświadomiła mu, czego pragnie Laura. Wciąż brzmiały mu w uszach zarzuty Kariny, więc postanowił jej udowodnić, jak bardzo się myli. Laura zdawała się spełniać wszelkie jego oczekiwania, a więc tym razem Karina nie będzie miała podstaw, by

twierdzić, że Maks notorycznie wiąże się z nieodpowiednimi kobietami. Zamówił dla Laury kieliszek wina i znalazł miejsce w zacisznym kąciku. Rozglądał się po sali i jednym uchem słuchając swojej ślicznotki, lustrował wzrokiem innych gości. Czas mijał, a Karina się nie pojawiała. Może zmieniła zdanie i odwołała randkę? Szczerze mówiąc, sam chętnie pozbyłby się cudnej Laury i wrócił do domu. Podczas jarmarku spiekł się w pełnym słońcu, a od wielogodzinnej pracy bolały go plecy. Mniejsza z tym. Bawił go dźwięczny śmiech Laury, podobał mu się głęboki dekolt czarnej sukienki. Nadal martwił się, że dziwnie reaguje na bliskość Kariny, ale uświadomił sobie, że od dawna nie był z kobietą. Za dużo pracy, zbyt mało przyjemności, kolego, żartował z samego siebie. Do sali bankietowej weszła Karina. Dziwne, że choć latami odgrywała istotną rolę w jego życiu, we Włoszech ledwie zwracał na nią uwagę. Po przyjeździe do Ameryki objawiła się niczym słońce, które wygląda zza grubej warstwy chmur i zachęca plażowiczów, aby wygrzewali się w jego gorących promieniach. Przez kilka ostatnich lat zmieniła się, a jej ciało i umysł bujnie rozkwitały. Parła do przodu z energią wyścigowego rumaka i przemykała obok Maksa, który czuł ten jej pęd ku mecie. Uległ pokusie i patrzył. Karina polubiła ostatnio mocne kolory. Dawniej nosiła szarości i burawe zielenie, żeby nie rzucać się w oczy. Dziś wieczorem zapomniała o kamuflażu i stanęła w pełnym świetle jak prawdziwa kusicielka. Dziękować Bogu, nogi ukryła pod długą suknią sięgającą podłogi. Lekka niebieska tkanina układała się mięk-

ko, opływając biodra i biust. Gdy Karina szła roześmiana, z głową odrzuconą w tył, dostrzegł szafirowe szpilki, dopasowane kolorem do barwy jej kreacji. Bujne włosy, ciemne jak gorzka czekolada, upięła wysoko, odsłaniając delikatną szyję. Edward zaborczym gestem trzymał ją za ramię, szepcąc coś na ucho. Znowu wybuchnęła śmiechem i odwróciła się do niego. Maks wstrzymał oddech na widok jej obnażonych pleców. Śniada skóra lśniła w świetle żyrandoli. Zachciało mu się nagle przesunąć czubkiem języka wzdłuż kręgosłupa figlarki, żeby poczuć jej smak. Śmiały dekolt sięgał talii, odsłaniając nazbyt wiele. Czy paradując w takiej sukni, można nosić biustonosz? Maks nie spuszczał oka z Kariny idącej przez salę. Pod cienką tkaniną dostrzegł dwa niewielkie wybrzuszenia stanowiące potwierdzenie jego obaw. Ogarnęła go dzika, obezwładniająca żądza. Karina zrezygnowała dziś ze stanika. Pełne piersi kołysały się lekko i grały w chowanego z facetami obecnymi na przyjęciu. Gruchająca parka zignorowała gości przybyłych na bankiet i ruszyła prosto na parkiet. Edward przytulił mocno Karinę. Nazbyt mocno. Jego ręka zsunęła się po biodrze niemal na pośladek. Co jest, do jasnej cholery? Dopiero przyszli, więc powinien trzymać ręce przy sobie. Są na oficjalnym bankiecie, a nie w nocnym klubie. Powinni krążyć wśród zebranych i witać się uprzejmie. - Kochanie, czemu jesteś dzisiaj taki rozkojarzony? Maks pokręcił głową i powiedział z wymuszonym uśmiechem:

- Daruj, ale dostrzegłem znajomych. Mogę cię zostawić samą na kilka chwil? Rozpromieniła się, błyskając olśniewająco białymi zębami, co z niewiadomych powodów zirytowało Maksa. Uznał tę biel za niepotrzebną fanaberię. - Oczywiście, ale wróć szybko. - Naburmuszona minka wyglądała obiecująco. Z pewnością mógłby dziś przelecieć tę laseczkę, ale teraz nie miał ochoty o tym myśleć. Wmieszał się w tłum. Brzmiały mu w uszach rzewne nuty piosenki Adele. Lawirując wśród wtulonych w siebie par, podszedł do Edwarda i Kariny. Odwróciła głowę. Ich spojrzenia spotkały się. Maks zatonął w ciemnych głębinach. Karina, porażona niemym porozumieniem, otworzyła szeroko oczy. Maks wiedział, co się dzieje; od razu rozpoznał symptomy pożądania. Skóra mu płonęła. Odczuwał przemożną potrzebę, żeby wyrwać Karinę z objęć Edwarda i mieć ją tylko dla siebie. Wyciągnął rękę i... - Maks! Co za niespodzianka! Edward odwrócił się i przywołał na twarz promienny uśmiech. - Cześć, szefie! Nie sądziłem, że się tutaj spotkamy. - Zmiana planów. - Maks uśmiechnął się z przymusem. Mogę wam przerwać na moment? - Jasne. - Edward skłonił się kurtuazyjnie, a Karina zachichotała. - Do zobaczenia za chwilę, łaskawa pani. - Wielkie dzięki, mój rycerzu - odprawiła go rozpromieniona. Maks chwycił drobną dłoń, przyciągnął młodą do siebie i mocno przytulił. Przez koszulę poczuł jędrny biust. Złość

wezbrała w nim natychmiast i w tej samej chwili ożyło uśpione przyrodzenie. - Co to ma być? Podróż w czasie przez mroki średniowiecza? Karina zamrugała powiekami. - Pogięło cię? Nie możesz dojść do siebie po ciężkiej pracy na kiermaszu? Maks zmarszczył brwi. - Skądże. Nie przypuszczałem, że masz zadatki na wytworną damę. - Tak sądził do tej pory. Dawna Karina zawsze kojarzyła mu się z nieśmiałą, rozchichotaną nastolatką zasłaniającą usta, żeby poszeptać o chłopakach. Pewną siebie pannicę, którą trzymał w ramionach, należało okiełznać i posiąść. - Szczerze mówiąc, nigdy się nie zastanawiałeś nad tym, na co mam zadatki. Wzmocnił uścisk i przyciągnął ją bliżej. Świeża woń kobiecej skóry oraz perfum z nutą arbuza i ogórka uderzyła go w nozdrza. Dlaczego ten delikatny, niewinny zapach tak go podnieca? Cholera, czuł się jak wędrowiec zagubiony w Krainie Czarów i daremnie szukający jej bram. - Ładna suknia. - Dzięki. - Odrobinę wyzywająca, nie sądzisz? Latasz bez stanika. Zatrzymała się w tańcu. Uniosła wysoko głowę i spojrzała na niego, robiąc wielkie oczy. Policzki jej się zaczerwieniły. - Chyba się przesłyszałam. Przesunął dłonią po jej plecach i położył ją na obnażonej jedwabistej skórze u nasady dekoltu. Paradoksalnie wściekł się jeszcze bardziej.

- Łudzisz się, że Edward nie uzna tego za zachętę? Jako przyjaciel usiłuję cię chronić. - Ostatnio wciąż się interesujesz moimi ubraniami oraz towarzystwem, z którym chętnie spędzam czas. Próbujesz kontrolować moje życie i jesteś wściekły, bo to nie działa. Nic ci do tego, co noszę pod sukienką i czego nie wkładam. Dlaczego tańczysz ze mną? Gdzie Laura? - Jesteś dla mnie jak rodzona siostra. - Maksa ogarnęło poczucie winy. Jego dziewczyna czekała cierpliwie, sącząc wino. Co on wyprawia? - Laura posiedzi chwilę sama. Nic jej się nie stanie. - Jasne. - Karina prychnęła gniewnie. - Spadaj, Maks. Nie chce mi się z tobą gadać. - Dobra, ale jeśli twój kochaś zacznie się do ciebie dobierać i zażąda więcej, niż chcesz mu dać, nie radzę przybiegać do mnie z płaczem. Przybrała minę i postawę Królowej Śniegu. Czerwone usta wygięły się w uśmiechu. - Nie ma takiej potrzeby. Zamierzam dziś być wyjątkowo szczodra. Niech ją wszyscy diabli! Głową ledwie sięgała jego mostka. Filigranowa kobietka z pozoru nie pasowała do barczystego drągala, a jednak, trzymając w objęciach tę drobną, cieplutką istotę, miał wrażenie, że idealnie się komponują. Pełne piersi napierały na jego tors, długie nogi muskały uda i odsuwały się na przemian jak w kuszącej grze wstępnej. Wyobraził sobie, że rozsuwa je kolanem; zero oporu, dyskretna zachęta. Wiele by dał, żeby czerwone usta rozchyliły się z lekkim westchnieniem, ulegając pieszczocie języka. Chciał, żeby wiła się namiętnie w jego objęciach i krzyczała jedno imię.

- Domyślam się, że zamierzasz dziś uszczęśliwić swoją Laurę. Śmiała uwaga sprawiła, że zachichotał nerwowo. Jeszcze chwila, a ujrzy wśród tańczących Szalonego Kapelusznika. - Słucham? - Poznałam to po twojej minie. Wyglądasz mi na zdeterminowanego i zdobywczego kochanka. Uważasz, że Laura nadaje się do łóżkowych igraszek, ale nie jest dość dobra, by dostąpić zaproszenia na rodzinną kolację, tak? Celny strzał. Zmysłowe przekomarzania zawsze go podniecały niczym gra wstępna. Teraz również tak było. - Błąd. Laura posiada wszelkie zalety, których pragnę u idealnej partnerki, co przeczy twojej śmiechu wartej hipotezie, że z obawy przed bliskością wybieram niewłaściwe kobiety. Ręce Kariny spoczywające na jego szerokich ramionach uniosły się ku szyi. Potem wplotła palce w jego ciemne włosy i zmusiła go, żeby pochylił głowę i spojrzał jej w oczy. - Założymy się? Żądza buzowała jawnie i bezwstydnie. Karina umyślnie oblizała wargi jak wytrawna kusicielka. - Proszę? Wybuchnęła zmysłowym, gardłowym śmiechem, który wywoływał błogość, jakby struga miodu kapała na serce. - Biedny Maks. Nie masz pojęcia, z kim się spotykasz. Laura ma jedną wadę, która ją dyskwalifikuje w twoich oczach. Maks prychnął gniewnie. - Dobra, wal śmiało, moja pytio wieszcząca przyszłość. - Ona nie toleruje zwierząt.

Obserwował przemądrzałą minkę Kariny i walczył z pokusą, żeby ją pocałować. - Nie wierzę. Skąd możesz wiedzieć o niej takie rzeczy? Mącisz mi tylko w głowie. - Mów, co chcesz - odparła beztrosko. - Zapytaj ją później. Sam zobaczysz, co odpowie. Biedny Rocky zostanie wykopany z domu i trafi do schroniska. Wątpię, żeby miała ochotę na towarzystwo pitbulla. - Szybko się zorientuje, że Rocky jest łagodny. Nic jej nie grozi z jego strony. - Zaproś ją do domu, a poznasz całą prawdę. Rocky w najlepszym razie zamieszka w budzie na podwórku. -Rzeczowy, spokojny ton zaniepokoił Maksa. Kusiło go, żeby ją przycisnąć. - Daj spokój. Edward szedł w ich stronę. Taniec się skończył. Maks wypuścił Karinę z objęć, gdy przebrzmiały ostatnie nuty piosenki Adele. Tekst mówił o samotności. Ogarnął go nieokreślony żal pomieszany z innym głębszym uczuciem. - Uważaj na siebie, Karino. Dech mu w piersiach zaparło, gdy nagle się rozpromieniła. Z niewiniątka ponownie zmieniła się w femme fatale. Oczy zalśniły jej tajemniczo, na ustach igrał zmysłowy uśmiech. - Bez obaw. Dziś wieczorem tak samo jak ty chcę się dobrze bawić. Odrzuciła głowę do tyłu, zostawiła go samego na parkiecie i ruszyła prosto w otwarte ramiona Edwarda. Co za prostak, przemknęło Maksowi przez myśl.

Drań! Karina była zagniewana i miała do tego słuszne powody. Uśmiechnęła się do Edwarda, który zajął miejsce Maksa, i próbowała zatracić się w tańcu. Jak ten drań śmiał zachowywać się wobec niej jak prehistoryczny jaskiniowiec? Na domiar złego wcześniej dał jej do zrozumienia, że chce dziś zaciągnąć do łóżka cudną Laurę. Poczuła się jak kumpel, przed którym chełpliwy kochaś chwali się swoimi podbojami. Zakłamane babsko! Gładka buzia i miła rozmowa to zasłona dymna. Laska jest bez serca. Po spotkaniu w gabinecie Maksa Karina przypadkowo zobaczyła na firmowym parkingu Laurę wrzeszczącą histerycznie, bo przy budynku snuł się bezpański pies. Na widok wynędzniałego kundla wyfiokowana paniusia spanikowała totalnie i najwyraźniej zamierzała wezwać ochronę. Karina musiała interweniować, bo w przeciwnym razie biedne stworzenie trafiłoby do schroniska. Ukucnęła i zaczęła go przywoływać. Po chwili psina ostrożnie podeszła i nieśmiało polizała jej dłoń. Urocze stworzenie, niezdolne do agresji. Laura miała to w nosie. Trzęsła się jak galareta i celując paluchem w psa, syczała: Nienawidzę zwierząt. Psocą, brudzą i wymagają ustawicznej opieki. Karino, błagam, nie dotykaj tego pchlarza. Na pewno jest chory. Niech ochroniarze go stąd zabiorą. W tym momencie panna Conte zrozumiała, dlaczego Maks spotyka się z Laurą. Podświadomie wyczuł, że nowy związek kiepsko rokuje, bo Laura ma poważny defekt. Maks uwielbiał zwierzęta, więc nie byłby szczęśliwy z kobietą nie-

zdolną pokochać Rockiego i niechętną domowi pełnemu czworonogów. Ten namolny facet miał serce miękkie jak wosk. Karina stłumiła jęk. O Dio! Wielokrotnie obiecywała sobie, że nie będzie krytykować uczuciowych wyborów Maksa. Zamierzała definitywnie zaniechać mieszania się w jego sprawy, bo zaabsorbowana cudzym życiem zaniedbywała własne. Kiedy wreszcie zrozumie, że nie trzeba go pilnować? Westchnęła głęboko, żeby się uspokoić. Edward położył rękę na jej obnażonych plecach, tak samo jak przedtem Maks. Ciężar ciepłej dłoni sprawiał przyjemność. Rozkoszowała się siłą otaczających ją męskich ramion. Każdą komórką swego ciała pragnęła bliskości. Rzecz jasna trochę jej brakowało nagłego iskrzenia, które pojawiało się, gdy był przy niej Maks. Wątpiła, żeby inni mężczyźni potrafili rozpalić ją tak, żeby jaśniała niczym choinka ustrojona girlandami lampek. Mówi się trudno. Edward był wystarczająco pociągający, żeby miała ochotę jeszcze tego wieczoru zacieśnić nową znajomość. Był przystojny i dowcipny, więc marzyła o namiętnych pocałunkach i namiętnych pieszczotach. Czuła się zakłopotana, ilekroć uświadamiała sobie, jak bardzo pociąga ją niebezpieczeństwo i męska bezceremo-nialność. Faceci postępowali z nią delikatnie, jakby była wątłym kwiatuszkiem, gotowym lada chwila się złamać i ronić płatki. Łagodne dotknięcie języka oraz niespieszne delikatne całuski tak ją irytowały, że szybko wysuwała się z objęć amantów. Miała nadzieję, że Edward zadowoli ciemną stronę jej natury i w przeciwieństwie do byłych chłopaków nie będzie taki... uprzejmy. Fantazjowała o mężczyźnie, który

pragnąłby jej do tego stopnia, że posiadłby ją, nie pytając o zgodę. Na samą myśl o tym dostała gęsiej skórki. Miała nadzieję, że dzisiejszej nocy dowie się, jakie to uczucie. Wieczór mijał szybko na towarzyskich rozmówkach, sączeniu wina i ukradkowych spojrzeniach rzucanych w stronę Maksa. Karina stroniła od niego, a gdy wychodząc z toalety, spostrzegła, że siedzi z Edwardem przy barze pogrążony w rozmowie, poszła w przeciwną stronę i dołączyła do grupki starszych pań, które od lat brylowały w piekarniczym biznesie. Nie miała ochoty na kolejną pogawędkę z Maksem. Wystarczy, że z nim pracuje. Jak śmiał wtrącać się w jej prywatne sprawy? Spłonęła rumieńcem, gdy przypomniała sobie jego uwagi dotyczące biustonosza. - Karino? Odwróciła się, a Edward ujął jej dłoń. - Cieszę się, że przyszłam na ten bankiet. Świetna zabawa. - Dla mnie również. Chcesz już iść czy wolisz zostać? - Chodźmy - odparła z uśmiechem. - Miałem nadzieję, że tak zdecydujesz. Ucieszyła ją zawoalowana obietnica, więc pospieszyła za nim do samochodu. Gdy zapinała pasy, zaczęło padać. Krople deszczu spływały po szybie. Wkrótce rozpętała się burza. Edward milczał, jadąc mokrymi ulicami w stronę jej domu. Zafrasowana Karina zacisnęła dłonie. Czy powinna zaprosić go na górę? Za wcześnie na to? Trochę niebezpiecznie? Żałowała, że ma skromne doświadczenie w kontaktach z mężczyznami. Gdy Edward zaparkował obok krawężnika i zaciągnął ręczny hamulec, była istnym kłębkiem nerwów.

- Ależ paskudna pogoda! Odprowadzę cię do samych drzwi, zgoda? Karina zdała się na instynkt, który podpowiedział, że zaproszenie Edwarda na górę nie byłoby mądrym posunięciem. Słabo go znała. Uznała, że wystarczą jej miłe przytulania w aucie. Deszcz bębnił o blachę, a półmrok spowijał ich jak gruby koc. - Po co masz moknąć? Pożegnajmy się tutaj. - Dobra. Czekała na jego ruch. Wiercił się w fotelu, jakby nagle ogarnęło go zakłopotanie. Karina starała się nie słyszeć natrętnych głosów syczących w jej głowie, że nie jest dość ładna, zmysłowa i kobieca, by Edward chciał ją pocałować. Wyzbyła się nieśmiałości i przysunęła nieco bliżej. - Spędziłam uroczy wieczór. - Zmysłowo oblizała dolną wargę. Edward gapił się na nią. Napięcie rosło. Wydawał się zainteresowany. Czyżby był nieśmiały? Postanowiła go zachęcić. To będzie dla niej nowe doświadczenie. - Ja... też. Przysunęła się bliżej. W piwnych oczach ujrzała tęsknotę pomieszaną z lękiem. Przymknęła powieki i skoczyła na głęboką wodę. Ich usta się spotkały. Na jedną koszmarną chwilę Edward zamarł w bezruchu niczym posąg. Serce waliło jej jak młotem z lęku przed wysyłanymi przez niego sprzecznymi sygnałami. W końcu jednak oddał pocałunek tak ostrożnie, jakby się obawiał, że ją wystraszy. Odprężyła się, czując łagodną pieszczotę ciepłych ust, i dyskretnie zachęcała młodziana, żeby poczynał sobie nieco śmielej. Położyła mu dłonie na

ramionach w nadziei, że zostanie zamknięta w mocnym uścisku. Nie zważając na zachętę, trzymał ręce przy sobie. Spoczywały biernie na kolanach. Całus pozostał słodki i niewinny. Zawiedziona Karina wolniutko rozchyliła wargi, zachęcając do śmielszych karesów. Zarumieniona, rozgrzana, z bijącym sercem jęknęła cicho na znak, że jest gotowa na coś więcej. Edward odsunął się natychmiast. Oddychał z trudem, minę miała niepewną. Parsknął śmiechem. - O rany! Wybacz, Karino, trochę mnie poniosło. - Nie miałeś ochoty mnie pocałować? - żachnęła się, wyprostowana jak struna. Chwycił jej ręce i ścisnął je uspokajającym gestem. - Ależ skąd! Źle mnie zrozumiałaś. Marzyłem o pocałunku, ale Maks ostrzegł mnie, więc... - Maks? - Karina zesztywniała. Szumiało jej w uszach. Potrząsnęła głową, żeby ochłonąć. - Czego ci nagadał? - Nic takiego. - Edward znowu się roześmiał. - Przypomniał, że mieszkasz tu od niedawna. Tłumaczył, że nie powinienem się spieszyć, bo nie jesteś gotowa, żeby się... żeby coś... no... - Żeby uprawiać seks? Puścił jej dłonie, jakby go parzyły. Na jego twarzy znów malowała się panika, tym razem jawna i nieukrywana. Erotyczne rojenia więdły na oczach Kariny jak zapomniana roślina bez wody. - Nie! O tym rzecz jasna nie ma mowy. Maks by mnie udusił!

Karina ukradkiem odetchnęła z ulgą, choć miała wrażenie, że cofnęła się w czasie do lat wojny secesyjnej i jest skrępowaną konwenansami panną z dobrego domu. - Maksowi nic do tego - odparła spokojnie. - To przyjaciel rodziny, co mu nie daje prawa do kontrolowania moich poczynań. Nie musisz także bać się o posadę. Rzecz w tym, czy naprawdę jesteś mną zainteresowany. Jeśli tak, wchodzę w to. Sekundy mijały. Karina czekała, aż facet, który mógł stać się kimś więcej niż jej pierwszym mężczyzną, opamięta się wreszcie. Miała nadzieję, że weźmie ją w ramiona, pocałuje namiętnie i oznajmi, że nie przejmuje się Maksem. Daremnie. W aucie powiało chłodem, ale nie deszczowa pogoda była temu winna. Karina przegrała. Maks znów był górą. - Wybacz, Karino - wymamrotał ponuro Edward. -Uwielbiam moją pracę, a ciebie szczerze polubiłem, lecz Maks postawił sprawę jasno. Uprzedził, że interesuje cię jedynie stały związek, a ja nie jestem na to gotowy. Karina opanowała się błyskawicznie, robiąc dobrą minę do złej gry. Z pogodnym uśmiechem kiwnęła głową. - Rozumiem. Doskonale wiem, o co ci chodzi. Dzięki za uroczy wieczór. Nie czuj się skrępowany, gdy spotkamy się w firmie. Zostańmy przyjaciółmi. Omal nie udławiła się tymi słowami, które stanęły jej w gardle jak zbyt duży kęs. Edward rozpromienił się na takie dictum. - Tak. Przyjaźń jest super. Do zobaczenia w poniedziałek. Wysiadła i pobiegła do drzwi. Przekręciła klucz w zamku, zapaliła światło i weszła do korytarza. Odczekała chwilę,

spoglądając przez szybę na odjeżdżający samochód Edwarda, a potem wyjęła z torebki kluczyki do swego auta, wypadła z klatki schodowej na ulicę i wskoczyła za kierownicę. Ręce jej drżały, gdy uruchamiała silnik. W aucie panował chłód, więc nastawiła ogrzewanie na pełną moc. Sukienka przemokła w czasie krótkiego biegu, więc siedzenie natychmiast zwilgotniało, ale Karina nie zwracała uwagi na tę niedogodność. Była wściekła i miała jeden cel. Stosownym zadośćuczynieniem za koszmar zmarnowanego wieczoru wydawało jej się tylko ukatrupienie Maksimusa Graya.

Rozdział 6 Maks sączył koniak, wsłuchany w miarowe bębnienie deszczu o szyby. Znakomity trunek rozlewał się po języku i wabił ognistą słodyczą. Karina miała rację. Jak zwykle. Rocky wyczuł jego przygnębienie, zaskomlał cicho, sapnął i dorodnym zadkiem usadowił się na stopie pana. Ciepło psiego ciała koiło nerwy. Maks opuścił rękę i pogłaskał kumpla po łebku. Przyjemnie było czuć pod palcami ciepłą paskudną mordkę, która sprawiała, że Rocky był jednym z najbrzydszych zwierzaków, jakie Maks w życiu oglądał. Od pierwszego spojrzenia zachwycił się psim pechowcem. Poszedł na festyn ze swoją ówczesną dziewczyną. Gdy podeszli do zagrody ze szczeniakami rozdawanymi gratis, panna głaskała puchate piękności, a znudzony Maks obserwował strzelnicę, układając strategię działania. Miał nadzieję, że jeśli wygra kilka uroczych maskotek, obdarowana

ślicznotka zechce mu się później odwdzięczyć. Z drugiej strony nie musiał chyba starać się przesadnie, bo w miarę jak wieczór się rozkręcał, panna rzucała coraz śmielsze aluzje. Planował kolejny podbój, gdy wzrok jego padł na krępego brudnego pitbulla, wciśniętego w róg zagrody. Szorstki sznur, którym zwierzak był przywiązany, wrzynał się w szyję i utrudniał oddychanie. Zrezygnowany biedak nie protestował, dysząc płytko, jakby pogodził się z losem i nie liczył na jego poprawę. Z półotwartego pyska spływała gęsta ślina. Na bokach miał liczne blizny, a jedno ucho było naderwane. Gdy biedak wreszcie uniósł łeb i spojrzał Maksowi prosto w oczy, wszelkie myśli i kombinacje uleciały mu z głowy. Poza jedną. Maks był przekonany, że musi uratować tego zwierzaka. Dzielny bojownik, który radził sobie i na arenie psich walk, i poza nią, zasługiwał na lepsze życie niż schroniskowa wegetacja. Dzieciaki prowadzące stoisko ze szczeniakami skasowały od Maksa sto dolarów i wydały psa, używanego zapewne przez organizatorów walk jako worek treningowy dla młodszych zawodników, gdy jego kariera dobiegła końca. Maks odwiązał sznurek, pochylił się nad psem i poinformował go, że idą do domu. Z godnością właściwą swojej rasie, o której przeciętni ludzie nie mają zielonego pojęcia, zwierzak wstał z brudnej podłogi i opuścił festyn. Panna się zmyła, a Maks zyskał dozgonnego przyjaciela. Laurze jego kumpel nie przypadł do gustu. Ledwie przekroczyła próg mieszkania, zapiszczała jak małolata, czym okropnie zirytowała Maksa. Przez kilka minut tłumaczył cierpliwie, że pies jest niegroźny. Miarka

się przebrała, gdy padło stanowcze żądanie, aby zamknął gdzieś psa. Po raz drugi przedłożył kumpla nad fajną laseczkę. Laura wyszła, nie oglądając się za siebie. Co gorsza, Maks wcale się tym nie przejął. O Boże! Czyżby jednak był podobny do ojca? Niezdolny związać się na dłużej i kochać prawdziwie, spełniając kobiece oczekiwania? Wspominał dzień, gdy poznał prawdę. Inne dzieci miały tatusiów, więc zastanawiał się, dlaczego jest wyjątkiem. W końcu zapytał o to mamę. Ze spokojem i godnością opowiedziała mu tę historię. Gdy na koniec zapewniła syna o swojej niezmiennej miłości, uznał, że wszystko będzie dobrze. Nigdy go nie okłamała. Jako nastolatek miał do niej pretensje i wściekał się, że powiedziała mu prawdę. Żałował, że nie zmyśliła jakiejś historyjki. Mogła powiedzieć, że tata zginął na wojnie albo poświęcił się dla rodziny lub zginął w wypadku. Maks mógłby się tym chełpić przed kolegami z klasy. Matka, zamiast kombinować, szczerze wyznała, że wyrodny tata opuścił rodzinę wkrótce po narodzinach syna. W konserwatywnym miasteczku plotkowało się o tym na potęgę. Za życia mieszkańców nie zdarzyło się nic równie ekscytującego, dlatego wszyscy szeptali po kątach. Niedzielna msza w kościele była istną torturą. Rozwody potępiano, a jego matka jako jedyna złamała żelazną zasadę. Rodzina i sprawdzeni przyjaciele chronili matkę i syna przed ludzkim gadaniem. Z czasem Maks nauczył się budować mury obronne, żeby nikt go nie skrzywdził. Matka starała się stworzyć synowi szczęśliwe dzieciństwo, ale potrzeba rozszyfrowania powodów ojcowskiej

decyzji latami dręczyła Maksa i wytworzyła w jego sercu dotkliwą pustkę. Jako chłopiec był świadomy, że większość tatusiów kocha swoje dzieci do szaleństwa. Czego mu brakowało? W czym zawiódł ojca? Dlaczego świeżo upieczony ojciec porzucił rodzinę i odszedł w siną dal? Po dwudziestych pierwszych urodzinach Maks postanowił wreszcie poznać prawdę. Dzięki internetowi oraz niemałym dochodom z funduszu powierniczego dowiedział się, że Samuel Maksimus Gray mieszka w Londynie. Nadal dobrze pamiętał obskurne miasteczko na obrzeżach metropolii. Brud, smród i ubóstwo. Jego tatulek, dawniej wymuskany i nienagannie ubrany, stracił fortunę i stoczył się na samo dno. Maks poszedł za nim do miejscowej knajpy, gdzie Gray senior gapił się w telewizor i żłopał piwsko. Syn w końcu podszedł do niego. Zapamiętał tamtą scenę z najdrobniejszymi szczegółami. - Poznajesz mnie? Stał przed ojcem z bijącym sercem, spocony jak mysz. Ten człowiek bardzo się różnił od roześmianego młodzieńca z fotografii zachowanych przez matkę. Był łysy, twarz miał nalaną. Niebieskie oczy zmętniały, jakby pijaństwo i hulaszczy tryb życia wyssały z nich blask. Samuel Gray podniósł wzrok znad kufla i w przyćmionym knajpianym świetle przyjrzał się natrętowi. Długo wlepiał w niego wzrok. Maks czuł zapach orzeszków, dymu, browaru i zaniedbania. - Kurde, tak. Wiem, kim jesteś - burknął kulawą angielszczyzną. - Ale podobieństwo między nami nieszczególne dodał. Maks czekał, ale ojciec tylko gapił się na

niego. Żadnych usprawiedliwień. Zero wyrzutów sumienia. Obojętność. - Czego chcesz? Maks przestąpił z nogi na nogę. - Muszę wiedzieć, dlaczego... Czemu odszedłeś? Mężczyzna pokręcił głową i upił potężny łyk piwa. Wytarł usta wierzchem dłoni. - Dostałeś kasę? - Tak. Mam te cholerne pieniądze. Ojciec skrzywił twarz. - W takim razie po co mnie nachodzisz? Zostawiłem ci dość kasy, żebyś mógł się fajnie urządzić w życiu. Maksowi zbierało się na mdłości, ale ciągnął rozmowę, zdecydowany jak szybciej doprowadzić ją do końca. - Nie korciło cię, żeby zostać? Dla mamy? Dla mnie? Niebieskie oczy spojrzały wrogo na młodzika. - Kochałem twoją matkę, lecz nigdy jej nie obiecywałem, że z nią zostanę. Rodzina to nie moje klimaty. Zabezpieczyłem wam przyszłość i odszedłem. Prawda była przykra i bolesna. Ojciec go nie chciał. Nie żałował nigdy swojej decyzji. Wcale o nich nie myślał. Otworzyły się stare rany, a cierpienie było nie do zniesienia. Maks stał z wysoko podniesioną głową. Wiedział, że każda rana w końcu się zabliźni, ale przysiągł sobie w duchu, że nic go już tak nie zaboli. - Dzięki za wyjaśnienia, tato. Wyszedł z knajpy w ciemność ulic i ani razu nie obejrzał się za siebie. Maks utkwił wzrok w kieliszku napełnionym bursztynowym koniakiem. Dlaczego właśnie dziś wieczorem przypomniała mu się tamta scena? Rzadko wspominał ojca. Do

tej pory nie miał również żadnych wątpliwości dotyczących relacji z dziewczynami. Karina nie zdawała sobie sprawy, jak wygląda jego życie uczuciowe, a mimo to intuicyjnie wyczuwała, co go kręci. Jedyną kobietą posiadającą tę samą zdolność była jego matka. Maks czuł podświadomie, że pociąga go nieodparty urok młodości i niewinności. Zawsze marzył o siostrze, którą mógłby chronić i rozpieszczać. Problem w tym, że jego uczucia do Kariny wcale nie były już takie braterskie. Przeżywał katusze na samą myśl o tym, że smarkula całuje się z Edwardem. Solidnie postraszył faceta, chcąc zyskać pewność, że tamten nie posunie się za daleko. Czy to wystarczy? Może powinien zadzwonić do Michaela? Albo na komórkę Edwarda? Głupi pomysł. Tamci dwaj uznają go za pomyleńca. Może lepiej wskoczyć do auta, podjechać pod kamienicę Kariny i dyskretnie sprawdzić, czy u niej wszystko gra? Machinalnie głaskał podbródek, bijąc się z myślami. Nagle zabrzmiał dzwonek u drzwi. Maks wysunął stopę spod głowy Rockiego, który zrobił sobie z niej poduszkę. Kogo diabli niosą w sobotni wieczór o tej porze? Czyżby Laura przestraszyła się burzy i postanowiła wrócić? Wyjrzał przez okno wychodzące na ganek, obrzucając badawczym spojrzeniem drobną sylwetkę intruza. Przekręcił klucz i otworzył drzwi. - Karina? Szczęka mu opadła. Najmłodsza panna Conte stała na progu, dygocąc z zimna w cienkiej sukience, która przemokła i przylgnęła do skóry. Potargane wilgotne włosy zwinęły się w pierścionki

i lepiły do policzków. Karina była boso, palce o czerwonych paznokciach kurczyły się z zimna, bo spływała na nie woda z mokrej sukienki. Maks chwycił Karinę za ramię, chcąc wciągnąć ją do holu, ale wystarczyło jedno spojrzenie na śliczną twarz, by osłupiał i zamarł w bezruchu. Wściekłość. Oczy Kariny gorzały pragnieniem zemsty jak u antycznej bogini. Głowę uniosła wysoko, zacisnęła usta, a dłonie miała zwinięte w pięści. Oddychała ciężko jak bokser przed decydującą rundą. - Ty draniu! O cholera! Maks wahał się, czy ją wpuścić. Po chwili zaklął cicho, chwycił młodą za ręce i wciągnął do środka. Strząsnęła natrętne dłonie i spiorunowała go spojrzeniem. Woda lała się z niej na podłogę. - Jak śmiesz wtrącać się do moich osobistych spraw? -syknęła. - Nic ci nie daje takiego prawa! Zwłaszcza tobie. Jesteś związkofobem! Gdybyś przypadkiem spotkał swoją drugą połówkę, wcale byś jej nie rozpoznał, nawet gdyby miłość powaliła cię na kolana! - Trafiłaś w sedno, moja droga. - Maks skrył się za maską opanowania i profesjonalizmu. Jeśli teraz będzie logicznie rozumował i szczerze ujawni wszystkie obawy, młoda się wyciszy. Siądą przy kominku i pogadają rzeczowo. - Edward też unika trwałych związków, więc chciałem ci oszczędzić rozczarowania. W świetle poranka inaczej byś na to spojrzała. Zasługujesz na prawdziwe uczucie. Choć to się wydawało niemożliwe, jego argumenty jeszcze bardziej ją rozwścieczyły. Mocno zarumieniona, ema-

nowała falami energii mordercy. Mokra tkanina oblepiła bujne krągłości, a twarde sutki napierały na okrywającą je suknię, jakby chciały się spod niej uwolnić. Maks zaklął półgłosem, gdy jego ciało z pierwotną skwapliwością zareagowało na ten widok. Pod domowymi szortami widoczna była wyraźna wypukłość. - Nie masz prawa decydować o moim życiu. Nigdy go nie miałeś! - Zrobiła krok w jego stronę, zacisnęła palce na koszulce, stanęła na palcach i warknęła groźnie: - Zasługuję na to, żeby przez jedną noc kochać się do szaleństwa, Maks. Chcesz mi tego zabronić? Sobie folgujesz bez żadnych ograniczeń, prawda? Nie jestem zamkniętą w serwantce porcelanową laleczką, po którą sięga się z najwyższą ostrożnością. Jestem kobietą z krwi i kości, więc potrzebuję odrobiny szaleństwa, namiętności i fantastycznych orgazmów. Ach tak! Wszystko jasne. Maks już wiedział co i jak. Jego męskość pulsowała w rytm słów Kariny. Zapach deszczu, kokosa i kobiety rozbudził zmysły. Maks starał się zapanować nad tym wariactwem, ale rozwydrzona smarkula wciąż bombardowała go słowami. - Nastraszyłeś tego głupka, więc bał się mnie dotknąć. - A widzisz? Dobrze zrobiłem. Szkoda twojego cennego czasu dla faceta, który nie potrafi się postawić gościowi zagradzającemu drogę do celu. - Nie waż się go oceniać, podły draniu. Po pierwsze jesteś szefem tego biedaka, a po drugie wmówiłeś mu, że ma do czynienia z wylęknioną dziewicą, która panikuje za lada dotknięciem. Naparła na tors Maksa. Złość i podniecenie sprawiły, że z trudem nad sobą panował.

- W gruncie rzeczy taka właśnie jesteś, prawda? Poza tym niewinność jest w porządku. Chcesz ją stracić z pierwszym lepszym, który ci wpadnie w oko? - Tak! - Karina jęknęła przeciągle, ogarnięta poczuciem bezradności. - Mam w tych sprawach pewne doświadczenie, choć szanowny pan Maksimus Gray nie raczy tego dostrzec. Robiło się różne rzeczy. Było fajnie, więc zamierzam posunąć się dalej i jeśli będę chciała poderwać któregoś przystojniaka w firmie, nie zdołasz mi w tym przeszkodzić. Nie masz prawa. Te słowa rozległy się echem w obszernym holu. Brzmiały niczym wyzwanie. Maks poczuł się jak samiec alfa. Zapomniał o skrupułach i dobrych manierach. Rozogniona Karina emanowała pożądaniem, które domagało się zaspokojenia. Niech ją wszyscy diabli! Postanowił osobiście rozwiązać problem. Zamierzał dać jej ostatnią szansę, żeby się opamiętała. - Dobra. Jesteś dorosła i możesz sama o sobie decydować. Nie będę się wtrącał w twoje sprawy, nawet jeśli zaczniesz popełniać kardynalne błędy. Wracaj do domu i ogarnij się wreszcie. Wstrzymał oddech. Badawcze spojrzenie czarnych oczu dostrzegło na jego twarzy wyraźne znamiona szaleństwa. Karina zrobiła krok w tył i przyjrzała mu się uważnie. - Spadaj. Nie chce mi się z tobą gadać - odparła z uśmiechem. Maks nie krył zadowolenia i bez żalu runął w otchłań żądzy. Otoczył ramionami talię Kariny, uniósł ją wysoko i przycisnął do piersi. Wystarczyły trzy kroki, żeby przylgnęła

plecami do drzwi. Jego męskość wsunęła się między wilgotne uda, a zaskoczona Karina z wrażenia wstrzymała oddech i otworzyła szeroko oczy. - Sama się o to prosiłaś, młoda, więc masz, czego chciałaś. Pochylił głowę i pocałował ją zachłannie. Mimo woli od lat fantazjował, że gdyby kiedykolwiek całował się z Kariną, będzie to wzniosłe przeżycie duchowe, wprowadzenie do misterium czułości, łagodne dotknięcie warg. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna, a pocałunek niewiarygodnie zachłanny i dziki. Maks uległ diabelskiej pokusie i odczuwał z tego powodu wielkie zadowolenie. Usta Kariny były chętne i miękkie pod jego natarczywymi, zgłodniałymi wargami. Spodziewał się, że panna zaprotestuje, ale postanowił dać jej nauczkę. Ku jego wielkiemu zaskoczeniu jęknęła niecierpliwie, wsunęła palce w jego włosy i szerzej otworzyła usta. Maks skorzystał z zaproszenia i poczuł smak owoców oraz naturalną słodycz. Spragniony mocnych wrażeń nie potrafił zdobyć się na delikatność. W głowie mu się kręciło, jakby był pijany, gdy coraz śmielej wsuwał język w głąb jej gorących ust. Dziewczyna, którą trzymał w objęciach, nie była słodkim niewiniątkiem o zerowym doświadczeniu. Rozkwitała w zaborczym uścisku i żądała więcej, tuląc się do niego, szeroko otwierając usta i pieszczotą języka zachęcając go, żeby poczynał sobie odważniej. Gdy przyparł ją mocniej do drzwi, westchnęła, splotła nogi za jego plecami i zacisnęła uda. Jęknął przeciągle, spragniony mocniejszych doznań, i rozerwał cienkie ramiączka podtrzymujące mokrą sukienkę. Pełna pierś lśniąca od deszczu wyskoczyła spod wilgotnej tkaniny. Sterczący sutek miał kolor rubinów.

Maks nakrył dłonią ciężką pierś, kciukiem pogłaskał sutek. Karina oszalała. Poczuł na skórze głowy jej paznokcie, zęby przygryzły dolną wargę. Jej szaleńcze podniecenie rozgrzało mu krew, więc zaklął cicho i przylgnął ustami do obnażonego biustu. Ssał desperacko, językiem zataczając szybkie kręgi, aż oszołomiona rozkoszą Karina zaczęła cicho mruczeć, domagając się kolejnych doznań. Mocno trzymał w objęciach roznamiętnioną dziewczynę, zasypując ją zmysłowymi pieszczotami, aż poczuł, że z całej siły ciągnie go za włosy. Uniósł głowę i spojrzał na nią. W jasnym świetle ujrzał spuchnięte, lekko rozchylone usta, ciemne oczy zamglone rozbuchaną namiętnością, która była odbiciem jego własnych odczuć. - To za mało - powiedziała urywanym, schrypniętym głosem. Chcę więcej. Napięcie między nimi narastało od dawna. Maks w końcu machnął ręką na kodeks honorowy, zasady dobrego wychowania oraz męsko-damskie rozgrywki. Pochylił głowę i pocałował zachłannie Karinę. Języki zwarły się jak w walce o ostateczne zwycięstwo. Biodra przylgnęły do siebie, a cienkie ubrania stanowiące wątpliwą barierę wzmagały tylko podniecenie. Drugie ramiączko sukienki pękło i Maks mógł teraz dotykać obu piersi. Ścisnął lekko sutki. Zapach rozpalonej żądzą Kariny działał na niego jak najmocniejszy afrodyzjak. Lewą ręką podciągnął wysoko sukienkę. Palce musnęły mokrą napiętą skórę, wsunęły się pod cienką koronkę ledwie okrywającą sekretne miejsca, odchyliły ją i wpełzły głęboko.

Karina krzyknęła głośno jego imię. Była wilgotna i gotowa, rozgrzana i ciasna. Gdy odruchowo zacisnęła mięśnie, miał wrażenie, że fajerwerki wybuchają w jego głowie. Z trudem nad sobą panował. Karina płonęła i lśniła niczym ogień i światłość. Emanowała pierwotną żądzą. Całował ją, gdy jęczała z rozkoszy. Wiedział, że teraz może ją mieć. Tylko dla siebie. Wziąć. Posiąść. Należała do niego. Zabrzmiał dzwonek telefonu. Natarczywy dźwięk przeniknął zmysłową mgłę i wdarł się do głowy Maksa, który oderwał wargi od ust Kariny, dysząc ciężko w nagłej ciszy. Trzeci sygnał. Czwarty. Piąty. Włączyła się automatyczna sekretarka. Potem zabrzmiał głos Michaela. - To ja. Chcę tylko zapytać, jak było na imprezie. Wiem, że jest późno. Daj mi znać, jak wypadła randka Kariny. Twoja zapewne jeszcze się nie skończyła, stary draniu. Ciao. Cichy pisk oznaczał koniec wiadomości. Maks powoli wysunął dłoń spod sukienki i obciągnął niebieską tkaninę. Bez słowa pozwolił Karinie zsunąć się po gładkiej płaszczyźnie drzwi, aż bosymi stopami dotknęła podłogi. Drżała, lecz wbrew swoim pragnieniom zamiast wziąć ją w ramiona, cofnął się ze ściśniętym gardłem. Pod wpływem emocji nie był w stanie wykrztusić słowa, pocieszyć jej ani przeprosić. Dio, jak mógł tak się zapomnieć? Karina wpatrywała się w mężczyznę, którego kochała przez całe życie, i próbowała opanować dreszcze wstrzą-

sające jej ciałem. Mokra sukienka przylgnęła do skóry, potęgując uczucie wychłodzenia. Do niedawna Karina w ogóle nie czuła zimna. Najpierw rozgrzewała ją złość, potem namiętne pocałunki, które sprawiały, że cała płonęła jak czarownica na stosie. Przedpokój zakołysał się jej przed oczyma. Oddychała głęboko, żeby się całkiem nie zblamować przed Maksem. Wdech nosem, wydech ustami. Maksimus Gray najwyraźniej osłupiał, jakby nie wiedział, z kim ma do czynienia. Chyba jej nie docenił. Poczuła miły dreszczyk satysfakcji. Dla niego to również było trzęsienie ziemi. Pewnie chciałby wymazać je z pamięci. Tak czy inaczej ona zapamięta na całe życie, jak naprawdę z nimi jest. Wreszcie poznała całą prawdę. Pocałunki Maksa podnieciły ją bardziej niż najśmielsze fantazje. Opuszkami palców dotknęła spuchniętych warg. Dzisiejsze pieszczoty były namiętniejsze od wszystkich zmysłowych podniet, jakich dotąd zaznała. Maks nie mógł się nią nasycić, a jego palce wsunięte w nią głęboko doprowadziły ją na skraj wszechogarniającego orgazmu. Gdyby nie natarczywe brzęczenie telefonu, Karina wiłaby się teraz z rozkoszy w jego objęciach. Policzki jej płonęły, ale wiedziała, że nie może stchórzyć, bo nadszedł punkt zwrotny ich długoletniej znajomości, który może przesądzić o wszystkim. Jeśli spanikuje i ucieknie, zapewne straci szansę na kolejnego całusa. W jej relacji z Maksem nastąpiło całkiem nowe otwarcie, a on nie umiał sobie z tym poradzić. Mało prawdopodobne, żeby potrafił

udać taką żądzę. Zerknęła w dół, na jego biodra. Ciało nadal go zdradzało. Postanowiła wreszcie postawić wszystko na jedną kartę. - No, no. Chyba nas poniosło. Na szczęście w porę się opamiętaliśmy. Przeszywające spojrzenie niebieskich oczu wyrażało zdumienie. - Co? - wykrztusił z trudem Maks. Karina wybuchnęła perlistym śmiechem i pochyliła głowę, udając zawstydzenie. - Jezu! Maks, czego się spodziewałeś. Byłam na ciebie wściekła, doprowadziłeś mnie do szału, a między nami zawsze coś się tliło. Musieliśmy wreszcie sprawdzić, co to jest. Wszystko jasne, więc możemy pójść dalej. Dobrze mówię? Serce jej się ściskało z żalu, ale rozum podpowiadał, że wbrew smutkowi musi kluczyć i zastawiać sidła. Jeśli Maks utwierdzi się w przekonaniu, że dla niej dzisiejszy epizod był wyjątkowym doznaniem, błyskawicznie wycofa się z jej życia niczym magik znikający ze sceny po jednorazowym spektaklu. Wolała nie ryzykować. Stawka była zbyt wysoka. Karina wiedziała, że nie zadowoli się grą wstępną i pieszczotami. Jej pragnienia były znacznie śmielsze. Maks obrzucił ją badawczym spojrzeniem, jakby usiłował przeniknąć beztroską fasadę, ale trzymała się dzielnie. - To moja wina. Powinienem był nad sobą panować. Wybacz. Ja... Nie mam pojęcia, co mnie opętało. Zbyła go lekceważącym machnięciem ręki, chociaż serce jej krwawiło. - Dość tych przeprosin. Oboje byliśmy napaleni. Koniec dyskusji. Zapomnijmy o sprawie.

- Tego chcesz? - spytał przyciszonym głosem. Uśmiechnęła się promiennie. - Naturalnie. To będzie dla ciebie nauczka, żebyś odtąd nie wtrącał się do mojego osobistego życia. Nie ma mowy o zastraszaniu facetów i udaremnianiu randek. Zrozumiano? Maks skrzywił się, ale kiwnął głową. Karina dodała pogodnie: - Super. W takim razie będę lecieć. - Nie! - żachnął się Maks, a panna Conte zamarła w bezruchu. - Nie możesz prowadzić w czasie takiej ulewy. Protestuję! Dziś przenocujesz u mnie. - Nic mi się nie stanie. Deszcz ustał, a ja prowadzę ostrożnie. - Nie - powtórzył stanowczym głosem i potrząsnął głową, jakby próbował ochłonąć i wrócić do rzeczywistości. -Mam sporo pokoi gościnnych. Przyniosę ci ubranie. Usiądź przy kominku. Zaraz wrócę. -Ale... Maks odszedł w głąb korytarza. Karina ukryła twarz w dłoniach. Nie mogła tu zostać na całą noc. Z pewnością wymknie się z pokoju i na palcach, cichutko pomknie do sypialni Maksa, żeby go uwieść. Teraz, gdy poznała, jak to smakuje, nie oprze się pokusie. Zapamiętała naturalną, piżmową woń jego ciała, zmysłowe dotknięcie lekko zarośniętych policzków na sutkach i piersiach, aksamitną pieszczotę języka, do którego przylgnął bogaty aromat koniaku. Odsunęła na bok cudowne wspomnienia. Nie mogła teraz pozwolić sobie na fałszywy krok. Trzeba w samotności ocenić sytuację i obmyślić plan. Dla jej dobra Maks powi-

nien odzyskać spokój i zrelaksować się, żeby nie nabrał podejrzeń. Weszła do salonu i usiadła przed kominkiem na puszystym białym dywanie o kremowym odcieniu. Rozgrzało ją ciepło bijące od ognia. Stopniowo odprężała się, serce przestało kołatać. Rocky przydreptał do salonu i położył się obok niej. Półgłosem zapewniała go, że jest ślicznym pieskiem, a delikatne skrobanie wrażliwego miejsca za uchem sprawiło, że poczuł się jak w siódmym niebie. Karina ukradkiem mu tego zazdrościła. - Włóż te ciuchy. - Maks podał jej obszerny T-shirt, frotowe skarpetki i flanelowy szlafrok. Rocky zaprotestował, machając łapami. Karina wybuchnęła śmiechem, pogłaskała go po brzuszku i poszła do łazienki zmienić ubranie. Rozglądała się po wytwornej rezydencji Maksa. Podobnie jak Michael, wzbogacił się, budując nową firmę La Dolce Maggie. Wystrój wnętrza świadczył o guście i zamożności. Od razu rzucało się w oczy, że w rezydencji mieszka samotny mężczyzna; świadczyło o tym spartańskie urządzenie domu, obficie zaopatrzony barek oraz pokój bilardowy. Całości dopełniał olbrzymi telewizor zajmujący pół ściany, wygodne kanapy i fotele oraz kolekcja podstawek do piwa. Karina zajrzała także do kuchni; zobaczyła tradycyjne kafelki, szafki z wiśniowego drewna i lśniące urządzenia ze stali nierdzewnej. Pusty zlew. Ani śladu brudnych naczyń. Pan domu miał gosposię albo zwykle jadał na mieście. Karina przebrała się szybko i dołączyła do Maksa czekającego w salonie. Usiadła znów na dywanie przed kominkiem. Polana trzeszczały w ogniu. Podciągnęła kolana pod brodę, otuliła je szlafrokiem i wpatrywała się w płomienie.

Czuła na sobie jego wzrok, ale milczała, czekając, aż odezwie się pierwszy. Rocky przyczłapał bliziutko, ziewnął szeroko i położył ciężki łeb na jej kolanie. - Miałaś rację. Maks wypowiedział te słowa z niechętnym respektem. Odwróciła głowę i obrzuciła go pytającym spojrzeniem. - W jakiej sprawie? Maks rozparł się w fotelu. Na małym stoliku w zasięgu ręki miał kieliszek koniaku. Zwlekał z odpowiedzią, obserwując twarz dziewczyny. - Chodzi o Laurę. Rocky z miejsca jej podpadł. - A nie mówiłam? - Karina ukryła kąśliwy uśmieszek. - Skąd wiedziałaś? - Widziałam ją na parkingu. Wpadła w panikę na widok bezpańskiego psa. Ujawniła się jej prawdziwa natura. Babka unika dzieci, psów oraz nieporządku. Jest powierzchowna, więc psina taka jak Rocky doprowadza ją do szału. Maks wybuchnął zduszonym chichotem i upił łyk koniaku. - Racja. Zawsze perfekcyjnie wyczuwałaś ludzi. Masz w tych sprawach psi węch. Pamiętasz koleżankę Julietty z liceum? Natychmiast ją zdemaskowałaś. Karina uśmiechnęła się do wspomnień. - Całkiem o tym zapomniałam. Panna tylko udawała kumpelę Julietty, żeby się zbliżyć do Michaela. - Chłopak miał radochę, bo to była superlaska. Karina przewróciła oczyma. - Zamknij się. Dla ciebie każda panna w krótkiej kiecce jest fajną laską. Wiem, co mówię, bo dyskrecja nie jest najważniejszą z twoich zalet.

- Nieprawda! A wracając do tamtej historii, pamiętam, że Julietta była wściekła i zabroniła Michaelowi umawiać się z laską, żeby ją ukarać. W rezultacie i brat, i siostra byli poszkodowani. Karina z westchnieniem pochyliła głowę i przylgnęła policzkiem do kolana. - Julietta nie przywykła do tego, że ludzie mogą nią manipulować. Ja doświadczałam tego wielokrotnie i oszustwo wyczuwam na kilometr. - Kto cię okłamywał? - Głupie chłopaczyska. Ilekroć szkolny kolega okazywał mi sympatię i zapraszał na randkę, odkrywałam wkrótce, że chciał się zbliżyć do Wenecji albo Julietty. - Parsknęła śmiechem, chociaż tamte wspomnienia nadal sprawiały jej przykrość. Nie jest miło wiedzieć, że w każdej sytuacji można liczyć jedynie na zaszczytne trzecie miejsce, bo jest się nudziarą w porównaniu z siostrami obdarzonymi błyskotliwą inteligencją, poczuciem humoru czy zmysłową urodą. Raz po raz uświadamiała sobie, że nie może ufać facetom zapraszającym ją na randki i ustawicznie podejrzewa ich o krętactwo. Postanowiła wreszcie położyć temu kres. Ciężko pracowała nad tym, żeby nabrać pewności siebie i stać się taką dziewczyną, jaką zawsze chciała być. Wzruszyła ramionami. - Taka moja dola. Nieuchronny efekt posiadania dwu urodziwych starszych sióstr. - Moim zdaniem dawno przestałaś być rodzinnym Kopciuszkiem. Zaskoczona tą uwagą ciaśniej otuliła się kocem. - Wiem. Dlatego tak mi zależało na przyjeździe do Ameryki. Nie chodzi jedynie o staż w La Dolce Maggie.

Chciałam mieć więcej swobody w poszukiwaniu własnej tożsamości. Ciepło bijące od kominka rozgrzewało ją tak samo jak blask oczu Maksa. Miała wrażenie, że ją rozumie. I stoi za nią murem. - Ilekroć zaczynałam eksperymentować, rodzina zawsze czuwała, żeby mnie ratować w razie ewentualnych kłopotów. Nie mogłam uczyć się życia metodą prób i błędów. Nadzorowali moje randki, zaplanowali studia. Chyba się pogubiłam. Teraz mam szansę gromadzić doświadczenia i dojrzewać po swojemu. Rano otwieram oczy we własnym mieszkaniu i nie muszę się do nikogo dostosowywać. Sama się utrzymuję, płacę rachunki i nie muszę przepraszać ani szukać wykrętów. Maks skrzywił twarz. - Współczuję ci, Karino. Bergamo to moja mała ojczyzna, dobrze wiem, jak się tam żyje. Trudno cokolwiek zmienić w swoim życiu, bo cała okolica zaraz człowieka ocenia. - Trafiłeś w sedno - odparła z uśmiechem. - Urwałyśmy się kiedyś z kumpelą, żeby zaszaleć w nocnym klubie. Zamierzałyśmy się upić, wyrwać paru fajnych chłopaków, zabawić się nieco. Gdy zamawiałyśmy drinki, wypatrzył mnie ksiądz Richard i uświadomił barmanowi, że nie jestem pełnoletnia. - Ściemniasz, co? - Ależ skąd! Nasz księżulo nie nosił sutanny, bo przyszedł zaszaleć. Okazał się niezłym tancerzem. Tamten wieczór zmienił mój sposób myślenia o naszym pasterzu. Kiedy mama usłyszała o tej eskapadzie, omal nie obdarła mnie ze skóry. - Moja biedulka! Zero szans, żeby się stoczyć.

- I żadnego absztyfikanta, który chciałby sprowadzić mnie na złą drogę. Oboje znów poczuli się nieswojo. Rocky zaskowytał, jakby wyczuł podskórne napięcie, i uważnie obserwował dwoje ludzi. Zanosiło się na kolejnego całusa, po niedawnym wybuchu namiętności, równie niestosownego, jak wizyta kurtyzany na garden party u królowej - widocznej jak na dłoni, bez szans na znalezienie dyskretnej kryjówki. Sprzeczne uczucia targające Kariną tego wieczoru przygniotły ją niczym ciężkie brzemię. Poczuła obezwładniające znużenie. Pod powiekami miała palące łzy. Musiała stąd wyjść, nim Maks przejrzy jej grę i pojmie, że nadal jest bezbronna jak mała dziewczynka. Wstała, zacisnęła mocniej pasek szlafroka i powiedziała zduszonym głosem, unikając jego wzroku: - Idę spać. Jestem wykończona. Gdzie mam nocować? - Na górze. Pierwsze drzwi po lewej stronie. - Dzięki. Minęła go, wstrzymując oddech, ale nie próbował jej zatrzymać. Gdy postawiła stopę na pierwszym stopniu schodów, dobiegły ją słowa brzmiące jak najczulsza pieszczota: - Tamci faceci to kretyni. Zawsze byłaś ślicznotką, Karino. Przygryzła usta. Zacisnęła dłoń na poręczy. Nie odważyła się odpowiedzieć. Karina wpatrywała się w płótno stojące przed nią na sztalugach i walczyła z chęcią rzucenia o ścianę pierwszym przedmiotem, który znalazłby się pod jej ręką.

Nie miała wątpliwości, że jest fizycznie i twórczo niezaspokojona. Wbiła zęby w dolną wargę. Latami pracowała nad sobą, nim udało jej się powściągnąć rozbuchaną uczuciowość. Bardziej niż reszta rodziny brała sobie do serca wszystkie sprawy, stąd napady złości i obfite łzy. Zawsze tak reagowała. Teraz była dumna ze swego opanowania i dystansu połączonego z roztropnym zaangażowaniem; nic na siłę, żadnego dramatyzowania. Niestety, odkąd zapanowała nad emocjami, jej malarstwo stało się bezpłciowe i pozbawione wyrazu. Musiała znaleźć sposób, żeby na nowo wzbudzić w sobie natchnioną artystkę. Mamrocąc pod nosem, otworzyła szeroko okna, wpuszczając świeże powietrze. Na cały regulator puściła ulubioną płytę. Chropowate, zmysłowe dźwięki zachęcały do głębszych artystycznych poszukiwań, ale nie wiedziała, czego szuka. Przynajmniej na razie. Ulubione dotąd portrety wydawały się trywialne, a pejzaże w ogóle jej nie pociągały. Odsunęła od siebie wszelkie myśli, gdy rzucała na płótno jaskrawe plamy koloru. Zabawne, że nawet w chwilach twórczej niemocy odczuwała podskórne zadowolenie, którego nigdy nie doświadczała w biurze. Tak długo pracowała, żeby osiągnąć upragniony cel. Chciała olśnić rodzinę biznesowym talentem, zwrócić na siebie ich uwagę i zająć wreszcie należne miejsce w rodzinnej firmie. Zdolności matematyczne bardzo ułatwiały jej karierę, polubiła kolegów z La Dolce Maggie oraz wiele aspektów biznesowego świata, lecz nadal uważała go za nudny. Marzenia o zaistnieniu w świecie sztuki wywoływały zawsze pobłażliwe uśmiechy najbliższych, którzy głaskali ją

po głowie i zachęcali do uprawiania miłego hobby. Intuicja podpowiadała Karinie, że przy odrobinie wysiłku stać ją na dużo więcej, ale nie miała odwagi, żeby przebojem wkroczyć do malarskiego światka. Poszła na łatwiznę, skończyła zarządzanie, wybrała małą stabilizację. Sposępniała niczym Kłapouchy z Kubusia Puchatka. Gdyby po maturze nie zacisnęła zębów, Michael spisałby ją na straty, a reszta rodziny byłaby zawiedziona. W pracy ze wszystkich sił starała się być twarda i wymagająca, ale gdy ludzie opowiadali wzruszające historie, serce w niej miękło. Wiedziała, że dla firmy jej najważniejsze atuty to zdolności matematyczne oraz motywacja do ciężkiej pracy, lecz zalety cenione u dobrych ludzi rzadko są szanowane w biznesie. Maks kierował La Dolce Maggie tak samo sprawnie jak Michael. Uczciwie i bez sentymentów odnosili się do konkurencji, a wobec pracowników byli hojni i przyjacielscy. Nie mogła posądzać chłopców o seksizm, bo Julietta szefująca La Dolce Famiglia była ich żeńską kopią; nosiła szpilki, ale trzymała firmę żelazną ręką. Na samą myśl o życiu spędzonym w eleganckim kostiumie za biurkiem ogarnęło ją przerażenie. Kontakty ze współpracownikami sprawiały jej prawdziwą przyjemność, lecz miłe znajomości kończyły się tym, że była dla ludzi dymną zasłoną albo ratowała ich tyłki. Karinie to nie przeszkadzało, ale Maks stał się podejrzliwy. Wkrótce odkryje, że jej umiejętności w dziedzinie zarządzania są niewystarczające. Maks... Wzdrygnęła się, wspominając niedawny pocałunek, jak bojaźliwa nastolatka w gabinecie strachu podczas wyprawy

do parku rozrywki. Było ostro. I namiętnie. Natrętny język, zaborcze pieszczoty, dłonie śmiało podciągające sukienkę, spojrzenie zuchwałych oczu, kiedy Maks wpatrywał się w nią, jakby oczekiwał, że go powstrzyma. O tym marzyła, wyobrażając sobie miłosny akt. Jak na złość doświadczyła tego wszystkiego z mężczyzną, którym nie zamierzała dłużej zaprzątać sobie głowy. Los wykazał się osobliwym poczuciem humoru. Rzuciła na płótno plamę koloru fuksji i chcąc odzyskać spokój, malowała śmiałymi pociągnięciami pędzla. Maks ani słowem nie wspomniał o pocałunku. Od tygodnia za wszelką cenę unikał sam na sam ze swą osobistą asystentką. Tak ją rozbawiła ta myśl, że musiała się uśmiechnąć. Wielki, groźny Maksimus Gray lękał się spędzić kilka minut z niewinną panienką. Była gotowa iść o zakład, że on też miał co wspominać. Z pewnością nie wyobraziła sobie jego reakcji. Czuła, że był nią zainteresowany i mocno podniecony, ale przestraszył się, że Michael go zabije, gdyby przeleciał mu siostrę. Ale tchórz! Karina doznała olśnienia. Dłoń trzymająca pędzel znieruchomiała w pół gestu. Mały romansik. Wyobraziła sobie nagiego Maksa, który doprowadza ją do orgazmu i zaspokaja wszelkie erotyczne pragnienia. Czemu nie? Trwały związek z panem Grayem nie wchodził w grę, bo Karina już postanowiła, że na stałe znajdzie sobie kogoś innego. Jedna zmysłowa noc uwolniłaby ich oboje od erotycznych tęsknot. Karina była przekonana, że gdy prześpi się z Maksem, wybije sobie z głowy młodzieńcze zauro-

czenie, a jednocześnie urzeczywistni zmysłowe fantazje. Michael nie musi o tym wiedzieć. Maksa trzeba przekonać, że chodzi o jedną, jedyną noc. Żadnych pytań czy pretensji albo wspólnych planów na przyszłość. Skończyła z naiwnymi marzeniami i stała się realistką. Układała plan działania, jak przystało na dorosłą, samodzielną kobietę, jaką teraz była. Szalona noc z Maksem Grayem otworzy przed nią nowe perspektywy i pomoże uwolnić się od młodzieńczej fascynacji. Odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się na cały głos. O tak. Zapowiada się niezła zabawa. Uradowana tą myślą wróciła do pracy nad obrazem, a jednocześnie zastanawiała się nad skuteczną taktyką.

Rozdział 7 Maks nacisnął guzik komunikatora i polecił sekretarce: Proszę mi tu przysłać Karinę. Zdjął marynarkę i powiesił ją na oparciu fotela. Zrobiło mu się gorąco i skóra go swędziała. Pewnie ze złości. Ta dziewczyna była niereformowalna. Poprzedni tydzień obfitował w nieoczekiwane zdarzenia, które wciąż przyprawiały go o ustawiczny ból głowy. Od pamiętnego wieczoru, gdy zapomniał się i pocałował Karinę, wszystko sprzysięgło się przeciwko niemu. Istna masakra. Pewnie sobie na to zasłużył. Upił łyk letniej kawy i zastanawiał się nad rozmaitymi opcjami. Karina świetnie zaczęła staż. Pracowała bez wytchnienia. W kwestiach dotyczących księgowości nie miała sobie równych, ale w innych dziedzinach popełniała fundamentalne błędy. Nie nadawała się na szefową. Ogólnie rzecz biorąc, w biznesie się nie sprawdzała z jednego cholernego powodu.

Miała dobre serce. Bezwzględność i surowość były jej całkowicie obce. Daremnie próbowała zapanować nad rozmaitymi aspektami zarządzania siecią piekarń; nie potrafiła zachować dystansu i pewnej oschłości typowej dla jej siostry Julietty. Ilekroć pracownicy szli na zwolnienie lekarskie, wysyłała im życzenia szybkiego powrotu do zdrowia i odwiedzała chorych. Dział sprzedaży szybko odkrył, że Karina jest łatwowierna. Maks był przekonany, że większości nieobecnych kolegów zamiast odżywczego rosołku przydałaby się aspiryna, zbawienna dla cierpiących na kaca. Szefowie powinni budzić respekt i lęk. Fanklub Kariny uwielbiał ją za pogodne usposobienie, wielkoduszność i talent do pracy w zespole. Niestety, zamiast skupić się na pracy, chroniła tyłki bumelantów i odwalała za nich całą robotę. Drzwi się otworzyły. Karina wpadła do gabinetu ubrana w jedną ze swych charakterystycznych minispódniczek, zestawionych dziś z obcisłą koszulową bluzką. Te jej ciuszki spędzały mu sen z powiek. Od czasu słynnej wpadki starał się ograniczyć czas spędzany sam na sam z Kariną do niezbędnego minimum. Po niej tamten incydent najwyraźniej spłynął jak woda po gęsi. Wcale się nie przejęła. Ich pierwszy pocałunek najwyraźniej nie przypominał trzęsienia ziemi. Ego Maksa bardzo przez to ucierpiało, a wewnętrzny głos nie szczędził złośliwości. Czy wszystkich facetów całowała w ten sposób? Może był jednym z wielu i dlatego ani myślała się rumienić? - Jestem ci potrzebna?

Dysząc ciężko, oparła się biodrem o biurko szefa. Wysokie szpilki budziły w nim ukryte pragnienia. Zachciało mu się przejść do drugiej rundy i pokazać młodej, co potrafi. Odwrócił się pospiesznie, żeby ukryć rumieniec, i jak tonący brzytwy chwycił się własnej złości. - Ustaliliśmy, że przepis na specjalność nowej cukierni zachowujemy w tajemnicy do dnia jej otwarcia, prawda? powiedział lodowatym tonem, jakby chciał sobie wbić do głowy, że chodzi mu wyłącznie o interesy. - Chcieliśmy zaintrygować lokalną społeczność, żeby przyciągnąć klientelę. Mam rację? Spojrzał na Karinę. Zmarszczyła brwi i nieco zbita z tropu wybijała czubkiem pantofelka nieznany rytm. - W takim razie czemu nasi ludzie dzwonią do mnie z informacją, że w cukierni gościa o imieniu Pate pojawiły się nasze firmowe ciastka? Karina wstrzymała oddech. - Które? - Kukurydzianki. Wilgotne żółte ciastko miało konsystencję mamałygi, ale wypełnione było kremem z orzechów laskowych i musem morelowym, a na wierzchu siedział starannie wykonany ptaszek z czekolady. W Bergamo takie słodkości cieszyły się ogromnym wzięciem. Amerykańskie cukiernie unikały wymyślnych włoskich receptur, zadowalając się podstawowym asortymentem, więc ciastko mogło stać się sprzedażowym hitem. - Ściemniają. - Karina pokręciła głową. - Rozmawiałam z Patem kilka dni temu, gdy pojechaliśmy na inspekcję. Gość nie ma talentów cukierniczych. Słodycze to nie jego specjalność.

No i proszę! Trafiona, zatopiona. - Ucięłaś sobie miłą pogawędkę z konkurencją? - Maks przewiercał ją spojrzeniem. - Pate sam do mnie podszedł i grzecznie się przedstawił. Bardzo uprzejmy i sympatyczny pan. Cieszył się, że będziemy sąsiadami. - Nie wątpię. Przypomnij sobie tamtą rozmowę. Gadaliście o specjalności naszej cukierni? - Ależ skąd! Opowiadał mi tylko o wujaszku, który był we Włoszech. Próbował tam różnych ciastek, ale jedno szczególnie przypadło mu do gustu... - Karina zawiesiła głos i zrobiła przerażoną minę. Maks niemal jej współczuł. - O nie! - Wypytywał o nazwę i chciał wiedzieć, czy zamierzamy sprzedawać takie słodycze w nowym lokalu? Karina przygryzła wargę. - Nie do wiary. Dałam się podejść jak pierwsza naiwna. Sprawiał wrażenie szczerego gościa. Wspomniał, że wujaszek choruje i marzy o tamtym ciasteczku, więc powiedziałam, że będziemy je serwować podczas uroczystego otwarcia westchnęła. Maks przypuszczał, że zwiesi głowę i spokornieje, ale spojrzała mu prosto w oczy i powiedziała: - Przepraszam. Spaprałam sprawę. Innych podwładnych zbeształby bez litości i nie odpuszczałby przez kilka dni. Już miał wygarnąć Karinie, co myśli o jej postępowaniu, ale uświadomił sobie, że jej skrucha jest szczera, więc nie da się biedaczki jeszcze bardziej pognębić. Odważnie przyznała się do błędu, więc korciło go, żeby podejść bliżej i przytulić ją mocno. Nie uległ pokusie. Zachował dystans i zdrowy rozsądek.

- Racja. - Przez chwilę obserwował jej twarz. - Karino, dobrze ci się u nas pracuje? Na moment zacisnęła usta. - Tak. Przepraszam, że tak namieszałam. Michael wiąże ze mną wielkie nadzieje. Na pewno się poprawię. Z pięknych oczu koloru czekolady wyzierała stanowczość. Maks chciał dodać Karinie otuchy, lecz na razie trzymał się obranej strategii. - Wiem, że Michael chce w przyszłości powierzyć ci kierowanie La Dolce Maggie. Jesteś bystra i pełna zapału. Twoich kwalifikacji nie stawiałem nigdy pod znakiem zapytania, ale zastanawiam się, czy tego właśnie pragniesz. Na jej twarzy pojawił się cień wątpliwości, lecz szybko zniknął. - Naturalnie. Po to studiowałam. Nie zawiodę rodziny. Maksa rozpierała duma. Miał przed sobą dziewczynę, którą cechowała prawdziwa lojalność oraz troska o firmę i rodzinę. Pod tym względem Karina nie miała sobie równych. Pamiętał jednak o jej artystycznych upodobaniach i malarskim talencie. Mama Conte wieszała w kuchni obrazy córki, dziwiąc się jej zdolnościom. - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Naprawdę chcesz pracować w biznesie? Karina zagryzła usta. Maks natychmiast przypomniał sobie zachłanne pocałunki, swój język wsunięty między czerwone wargi... Omal nie jęknął. - Nie mam innej opcji - odparła cicho. Maks podszedł bliżej i uniósł jej twarz. Dziwna odpowiedź. Jak mogła tak myśleć? Otwierał się przed nią bezmiar możliwości.

Michael zakładał milcząco, że siostra zostanie w firmie i przejmie ster, ale stary kumpel powinien ją wspierać, jeśli pójdzie inną drogą. Wenecja zrobiła karierę w świecie mody, a Michael doceniał jej talent i poczucie niezależności. Maks intuicyjnie wyczuwał, że Karina w przeciwieństwie do Julietty nie jest prawdziwą kobietą interesu i nie sprawdzi się w biznesie. Powinna spróbować swoich sił w innej dziedzinie, ale nie miał pojęcia, co wybierze. Usłyszał ciche pukanie do drzwi. Jim wsunął głowę do gabinetu. W jego uchu tkwiła minisłuchawka telefoniczna. - Szefie, mamy problem. Michael kazał przekazać, że trzeba zaraz jechać do piekarni nad rzeką. Są problemy z dostawcą. Szef kuchni się awanturuje. - Może damy radę załatwić sprawę telefonicznie? - Nie. Potrzebna jest osobista interwencja. - Dobra. Przekaż Michaelowi, że zaraz tam jadę. Potem zdam mu raport, co zdziałałem. - Jasne. - Jim zamknął za sobą drzwi. Maks włożył marynarkę i chwycił aktówkę. - Muszę to załatwić. Potem dokończymy rozmowę. Zastąp mnie tutaj. - Dobra. Wybiegł z gabinetu, obiecując sobie, że po powrocie z nabrzeża będzie drążył sprawę. Dwie godziny później Karina nadal tkwiła w gabinecie Maksa i przeglądała dokumenty piętrzące się na jego biurku. Zdarzenia tego poranka nie dawały jej spokoju, ale odsunęła na bok wyrzuty sumienia, próbując naprawić swój

błąd. Jedno potknięcie nie powinno być pretekstem do samobiczowania. Na początku wszyscy popełniają błędy. Maks i Michael ciągle jej to powtarzali. Poruszyła głową w przód i w tył, żeby rozciągnąć mięśnie, i próbowała skoncentrować się na długich kolumnach cyfr wypełniających ekran komputera. Zadzwonił telefon. -Tak? W słuchawce zabrzmiał głos sekretarki. - Robin chce się widzieć z Maksem. - Ten od Zdrowej Żywności Robina? - Tak. Mówi, że sprawa jest pilna. - W takim razie przyślij go tutaj. Do gabinetu wkroczył szatyn o potarganych włosach, piwnych oczach i rumianych policzkach. Miał na sobie czerwoną koszulkę z napisem TYLKO ROBIN i dżinsy z dziurą na kolanie. Nie przypominał wyfiokowanych menedżerów z wielkich firm dostawczych, które obsługiwały La Dolce Maggie. To był facet pracujący w pocie czoła. Karina wstała i podała mu rękę. - Karina Conte. Dzień dobry panu. Maksa nie ma teraz w biurze. Mogę jakoś pomóc? Zmartwionemu dostawcy rytmicznie drżała powieka. - Przyjechałem, żeby omówić z szefostwem ważny problem. Mam nadzieję, że da się go rozwiązać, pani prezes. - Mówny sobie po imieniu. Zobaczymy, co da się zrobić. Zajrzę do naszych rejestrów. - Wystukała odpowiednie hasło i przejrzała notatki. - Pracujemy razem od powstania La Dolce Maggie, prawda? - Tak. Zawsze mieliśmy opinię firmy dostarczającej najlepsze ekologiczne owoce w dolinie rzeki Hudson, ale ostat-

nio pojawiły się trudności z dowozem fig i malin do piekarni przy nabrzeżu. Jej szef powiedział mi rano, że zrywa współpracę. - Nie on, lecz zarząd firmy ma w takich sprawach ostatnie słowo. - Karina zmarszczyła brwi. - To była jednorazowa wpadka? - Nie. W ciągu ostatniego miesiąca spóźniliśmy się kilka razy. Karina usiadła wygodnie i przyjrzała się rozmówcy, postukując ołówkiem o blat biurka. - Jeśli dostawcy nie przywożą nam produktów na czas, wypiek ciastek też się opóźnia i mamy spore trudności. - Wiem i bardzo mi przykro z tego powodu. Dlatego przyszedłem osobiście, żeby wyjaśnić, co się dzieje. Odchrząknął nerwowo. - Mój syn świetnie prowadzi, więc go wciągałem do pracy w firmie. Jeździ ciężarówką. Na początku doskonale sobie radził. Zrobił nawet licencjat, ale ostatnio zadał się z szemranym towarzystwem i... - Robin zająknął się, ale brnął dalej. - Zaczął ćpać. Podkradał kasę. Zaniedbywał dostawy. Wierzyłem synowi, więc go nie kontrolowałem. Przejęta opowieścią Karina spojrzała na Robina. Najchętniej pogłaskałaby spracowaną dłoń tego biedaka cierpiącego z powodu nałogu syna. - Szczerze współczuję. Co zamierzasz z tym zrobić? - Znalazłem młodemu terapeutę. Obiecuję, że syn nie będzie już dla mnie pracował. Chciałbym prosić o drugą szansę. Pozwólcie mi nadal zaopatrywać piekarnię nad rzeką. Moja firma cieszy się doskonałą opinią. Chciałbym dla was pracować.

Karina przejrzała wcześniejsze raporty. Firma dostawcza Zdrowa Żywność Robina do niedawna miała czyste konto. Kłopoty zaczęły się dopiero przed kilkoma tygodniami. Gdy mężczyzna czekał na decyzję, Karina zastanawiała się, jak w takiej sytuacji postąpiłaby Julietta albo Maks. Okazaliby współczucie, ale górę wziąłby profesjonalizm. Z pewnością daliby też wyraz swemu niezadowoleniu. Karina szła jednak własną drogą i nie musiała się na nikim wzorować. Intuicja podpowiadała jej, że Robin dość już wycierpiał i nie ma potrzeby go besztać. - Muszę usłyszeć stanowcze zapewnienie, że kierownik naszej piekarni nie będzie miał problemów z opóźnionymi dostawami. Możesz mi to obiecać, Robinie? - Tak. Zatrudniłem już pracownika, któremu mogę zaufać. Nie będzie żadnych wpadek. - Rozumiem. Zajmę się tą sprawą i wrócimy do współpracy. Robin najwyraźniej odetchnął z ulgą. Szare oczy zabłysły, gdy wstał i wyciągnął rękę na pożegnanie. - Dzięki, Karino. Bardzo mi pomogłaś. - Drobiazg. Mam nadzieje, że terapia syna przyniesie dobre efekty. Na pewno serce ci się kraje, ale robisz wszystko, żeby z tego wyszedł. Wsparcie rodziny to połowa sukcesu. Robin bez słowa kiwnął głową i opuścił gabinet. Karina westchnęła. Całym sercem była po jego stronie. Wychowanie dzieci to ryzykowne zajęcie. Inwestuje się w nie tyle miłości, a rezultaty są trudne do przewidzenia. Uznała, że Robinowi za odwagę i uczciwość należy się druga szansa.

Kolejną godzinę oczekiwania na Maksa skracała sobie, uzupełniając arkusze kalkulacyjne. Gdy wszedł do biura, od razu poznała, że jest wściekły. Nie po wyglądzie. Fryzurę miał nieskazitelną, ciemny garnitur bez jednej fałdki, węzeł krawata idealny. Gdy postawił teczkę na biurku, zdradziła go twarz stężała jak maska i oczy gorejące szafirowym blaskiem. - Mamy poważne trudności. Muszę spotkać się z przedstawicielem Zdrowej Żywności Robina. Aha. Karina wstała, obeszła biurko, oparła się o nie i powiedziała spokojnym, opanowanym głosem: - Robin przyjechał tu, żeby się ze mną rozmówić. - Proszę? Kiedy? - Zjawił się zaraz po twoim wyjeździe do piekarni na nabrzeżu. W ostatnich tygodniach spóźniał się z dostawami i był w strachu, że straci kontrakt. Długo rozmawialiśmy i udało się znaleźć rozwiązanie. Nie będzie już kłopotów. Maks zacisnął zęby. Mięśnie na policzkach drżały mu rytmicznie. - A ja wysłuchałem długich narzekań szefa piekarni, który nalegał, żebym zerwał z nim umowę. Co Robin miał na swoje usprawiedliwienie? - Syn nawalił. Brakowało pracowników. - Dlaczego miałbym się tym przejmować? - Maks pogardliwie uniósł brwi. - Postraszyłaś go? Wytargowałaś zniżkę, żeby zrekompensować straty? Karina się wściekła. - Uznałam, że to nie jest konieczne. Robin pracuje dla nas od lat i nie sprawiał nigdy kłopotów. Wszyscy mamy

problemy osobiste, a w biznesie liczą się przede wszystkim dobre kontakty. Besztanie faceta albo zmuszanie go do ustępstw nie wyszłoby nam na dobre. Maks tracił cierpliwość. Zaklął szpetnie i przegarnął włosy palcami. Karina z zachwytem patrzyła, jak ciemne kosmyki układają się znowu w idealną fryzurę. Czy to facet, czy android? A może bóg miłości w cielesnej powłoce? Gdy przypomniała sobie, jak uniósł ją i mocno oparł o drzwi, zrobiło jej się słabo, nogi się pod nią ugięły i pragnęła znów poczuć tamtą rozkosz. Odsunęła te pragnienia i słuchała wywodów biznesowego twardziela. - Kontakty są ważne, ale dostawca musi czuć nad sobą bat. Jeśli raz mu odpuścisz, sytuacja się powtórzy. Znowu dałaś się zmiękczyć. Musisz być odporniejsza i nie ulegać naciskom. Karina zacisnęła zęby, urażona protekcjonalnym tonem. - Mam się uodpornić? - zapytała cicho. - Nie chodzi o zmiękczanie, tylko o budowanie zaufania. Robin wierzył, że damy mu drugą szansę, a to wyzwala zaufanie oraz silne pragnienie unikania dalszych kłopotów. Tego uczą na pierwszym roku zarządzania. Powinieneś chyba odświeżyć sobie podstawy biznesu, Maks. Zrobił kilka kroków, aż stanęli twarzą w twarz. Karina oddychała szybko i płytko, starając się zapanować nad złością, która groziła wybuchem. Nie ma mowy, żeby dała się ponieść emocjom tu i teraz, w jego obecności. Pora, żeby zrozumiał wreszcie, z kim ma do czynienia. - Może sama zechcesz poinformować kierownika piekarni, że może zapomnieć o tarcie z figami zamówionej na wieczorny bankiet. Zajmiesz się tym?

Wspięła się na palce i zadarła głowę. - A ty może się wreszcie odważysz przywołać tego gbura do porządku i uświadomić mu, kto w tej firmie podejmuje strategiczne decyzje. Zawsze był cholerycznym dupkiem i ani myśli się opamiętać. - Robi świetne wypieki. - Maks uśmiechnął się lekko. - I zatruwa nam życie, bo jest wredny i przesadnie wymagający. Pobłażasz temu awanturnikowi. Maks chwycił ją za ramiona. Stał tak, że niczym w powiększeniu widziała zmysłowy łuk dolnej wargi, popołudniowy zarost i płonące gorączkowo niebieskie oczy. - Ja tu rządzę i podejmuję wiążące decyzje. - Niestety, błędne. Westchnął z irytacją. Poczuła na ustach ciepłe powietrze i rozchyliła je lekko. Maks mimowolnie wzmocnił uścisk, jakby ze wszystkich sił starał się nad sobą zapanować. - Jak na stażystkę, zrobiłaś się trochę zbyt pyskata. Ogarnęło ją pożądanie. Sutki stwardniały, napierając na cienki jedwab bluzki. Chciała, żeby Maks je gryzł i całował. - Spróbuj mnie uciszyć - powiedziała szeptem. Wahał się przez moment. Potem zaklął i wpił się zachłannie w jej usta. Pocałunek był namiętny i zaborczy. Język wsunął się głęboko. Maks uniósł Karinę i posadził ją na blacie biurka. Poddała się i przylgnęła do niego, uczepiona mocnych ramion. Spódnica podjechała wysoko, a Karina machinalnie zsunęła się na skraj biurka, żeby szerzej rozsunąć uda. Zachęcony przez nią podciągnął spódnicę do talii i chwytając Karinę za kostki, zachęcił, żeby splotła nogi za jego plecami.

Oszołomiona pocałunkami zwilgotniała i zapragnęła mocniejszych doznań. Całował ją zachłannie niczym wygłodzony drapieżnik gotowy pożreć ofiarę. Jego dłoń pieściła wrażliwą skórę po wewnętrznej stronie ud, a następnie przesunęła się wyżej, ku białej koronce. Pocałunkiem stłumił cichy jęk, przygryzł dolną wargę, a następnie przesunął po niej czubkiem języka. - Muszę cię dotknąć - szepnął chrapliwie. - Muszę... - Tak. Teraz. Palce wślizgnęły się pod białą koronkę i wpełzły głęboko. Karina jęczała przy każdym śmiałym dotknięciu i poruszała się, wbijając Maksowi w plecy cieniutkie obcasy szpilek. Kciuk pieścił zwodniczo wrażliwe miejsca. Karina wsunęła palce we włosy Maksa i zacisnęła je mocno, jeszcze szerzej rozsunęła nogi i orbitowała na granicy orgazmu. Zabrzmiał dzwonek telefonu. - Szefie, jest tu gość umówiony na drugą. Maks natychmiast uniósł głowę. Karina omal nie uległa pokusie, żeby przyciągnąć go znowu do siebie, żądając dalszych pieszczot. Minę miał niepewną, więc zlitowała się i odpuściła. Gdy cofnął dłoń, poczuła bolesną pustkę. Zapachniało pożądaniem. Oddech miała urywany i płytki. Zeskoczyła z biurka, obciągnęła spódnicę, wygładziła bluzkę. Potem spojrzała na Maksa. - Jezu! Co ja wyprawiam, do wszystkich diabłów? Nie chciałem... Spojrzała w dół. Spora wypukłość przeczyła tym zapewnieniom. Miała powyżej uszu jego fałszywych usprawiedliwień i zaprzeczania, że iskrzy między nimi na potęgę. Lekko przechyliła głowę i celując palcem w jego krocze, odparła:

- A ja widzę, że chciałeś mi to zrobić. - Karino... - Nieważne, Maks. Idź na spotkanie. Zobaczymy się później. Kolejne przeprosiny i wyrzuty sumienia byłyby dla niej nie do zniesienia, więc opuściła gabinet. Tak, coś jest na rzeczy. Maks pocałował ją dwukrotnie i z pewnością miał ochotę na dużo więcej. Trzeba zachęcić drania, żeby uległ pokusie. Karina zamierzała go zwabić w ustronne miejsce, żeby wspólnie dokończyli to, co zaczęli. Kilka dni później Karina rozstawiała na stole u Maggie wściekle niebieską porcelanę. Tydzień szczęśliwie dobiegł końca. Po niedawnym incydencie Maks za wszelką cenę starał się dowieść, że podobna wpadka już się nie powtórzy. Przez głowę przemknęła Karinie drwiąca myśl, że takie podejście do sprawy może trwale zdołować dziewczynę. Odwróciła się i spostrzegła wielką czarną plamę na wygodnym fotelu. Splotła ramiona przed sobą i cmoknęła karcąco. - Dante, znasz zasady. Won z fotela! Potężne kocisko, myjąc łapę, spojrzało na nią ze znudzeniem. Karina użyła tonu, któremu zwierzęta zawsze się podporządkowywały. - Nie żartuję. Spadaj. Już. Dante poruszył ogonem, uniósł głowę i syknął ostrzegawczo. Maggie krzyknęła przez cały pokój: - Dante, zachowuj się przyzwoicie! - Kot, strzygąc uszami, zeskoczył na podłogę. Z obrażoną miną podszedł do Maggie, otarł się o jej nogi i zaczął mruczeć.

- Jak ty to robisz? - westchnęła Karina. - Ten zwierzak jest wyjątkowo krnąbrny, uparty i wkurzający. On jeden mnie nie słucha. Maggie uśmiechnęła się szeroko. - Tak, wiem. Fajnie, co? Piątkowe kolacyjki w rodzinnym gronie stanowiły nowy punkt w harmonogramie Kariny. Czekała na nie z utęsknieniem. Spotykali się raz u Aleksy i Nicka, raz u Maggie i Michaela. Dla Kariny te domowe spotkania były miłym odpoczynkiem po biurowej harówce. Siedziała na wysokim stołku przy śniadaniowym blacie i szykowała sałatkę. Ciężarna bratowa starała się pamiętać o wydatnym brzuszku i nie uderzać nim o blat. Karina traktowała ją pobłażliwie. Maggie ubrana w modną czerwoną spódnicę i bluzkę z przepastnym dekoltem wyglądała jak modelka prezentująca kolekcję dla zadających szyku przyszłych mam. Zajrzała do piecyka, gdzie rumieniło się pieczywo czosnkowe, i upiła łyk wody. - Opowiedz mi, jak wygląda twoje życie uczuciowe. Pierwsza randka się udała? Facet ma na imię Edward, prawda? Karina omal się nie skrzywiła, więc dla niepoznaki wpakowała do ust garść oliwek. - Nie ma o czym mówić. Miłe spotkanko, ale bez fajerwerków. - Zero iskrzenia to prawdziwa katastrofa. - Maggie skrzywiła się wymownie. - Mogłabym opowiadać godzinami o randkach, podczas których nic nie czułam. Literalnie nic. Masz kogoś w zanadrzu? - Nie wiem, gdzie można znaleźć miłego faceta, więc na razie rozglądam się w biurze. Co robiłaś, gdy nie miałaś nikogo?

Maggie parsknęła śmiechem. - Szłam na całość. Ty również powinnaś tak zrobić. Dam ci listę klubów wartych odwiedzenia w weekendy. Jeśli potrzebujesz moralnego wsparcia, pójdę z tobą, ale obawiam się, że nikt cię nie poderwie, jeśli pojawisz się w towarzystwie przyszłej mamuśki. Karina prychnęła nonszalancko. - Moim zdaniem to ty natychmiast wpadniesz komuś w oko. Wyglądasz rewelacyjnie. - Kochana jesteś, siostrzyczko - odparła z wdzięcznością bratowa Kariny. - Mówię poważnie, Maggie. Zawsze chciałam być taka seksowna. Jak ty to robisz? - Co, skarbie? - Jak wyrywasz facetów? Maggie roześmiała się na całe gardło i położyła na blacie bochenek chleba. - Karino, spójrz na siebie. Co za figura! Masz wszelkie niezbędne atuty. Dam ci tylko jedną radę. Mężczyznom podobają się kobiety zdecydowanie dążące do celu. Jeśli podoba ci się jakiś facet, obudź w sobie czarodziejkę i do boju. Gość jest wtedy bez szans. - Tak sądzisz? - Więcej! Jestem tego pewna. Rozpaliła ją myśl o tym, że dla odmiany mogłaby zostać uwodzicielką. Powinna wreszcie przejąć inicjatywę i urzeczywistnić własne fantazje. Co jej szkodzi? - Naprawdę musisz wybrać się do klubu i zaszaleć, potańczyć, zabawić się. Poznasz mnóstwo facetów, na których możesz się wprawiać w sztuce uwodzenia. Sugestie, że po-

rządnego chłopaka spotkasz w księgarni albo w kościele, doprowadzają mnie do szału. Karina przypomniała sobie dobre rady Maksa i zacisnęła usta, żeby nie parsknąć śmiechem. - Niektórzy proponują, żeby rozglądać się na targu albo w sklepie. Powiedz mi, czy kiedykolwiek jakiś fajny gość podszedł do ciebie i rzucił gadkę na temat świeżego chleba? Każdy sam maca i biegnie do kasy. W siłowni też nie ma szans na podryw. Wyobraź sobie babkę zlaną potem i padającą z nóg po ćwiczeniach, do której podchodzi fajny mięśniak i rzuca taki tekst: „Ile dziś podniosłaś, laluniu?" - Racja, ale do internetowych randek nie mam przekonania. Dla mnie to ostateczność. - Poczekamy, zobaczymy. Aleksa z dziką rozkoszą opracuje ci świetny profil. - Wszystko słyszę. - Z korytarza dobiegł znajomy głos. Zabrzmiał dzwonek. Na ganku rozległy się męskie pokrzykiwania. - O, Maks wreszcie przylazł. Wpuścisz go, Michaelu? -zawołała Maggie. Karina ubawiona rozmową nadstawiła uszu, bo dobiegło ją kobiece szczebiotanie. Zaciekawiona wyjrzała zza ściany oddzielającej salon od holu. Cholera! Maks przywlókł ze sobą nową pannę. Obserwowała mężczyznę, z którym zamierzała wkrótce przeżyć niezobowiązujący romans. Przekroczył próg domu jej brata z dziewczyną u boku. Nie była to zwykła laseczka. Maks umawiał się wyłącznie z kobietami należącymi do towarzyskiej śmietanki, a ostatnia zdobycz pochodziła z rodowej arystokracji i uchodziła za doskonałą partię. Rude

loki opadające na ramiona były prawdziwym dziełem sztuki; figura jak u wychudzonej modelki spacerującej po wybiegach. Skośne zielone oczy o sennym spojrzeniu niejasno sugerującym zmysłowość. Paznokcie ozdobione francuskim manikiurem oraz niebotyczne szpilki niczym ostrzeżenie dla innych dam, żeby trzymały się z daleka od mężczyzny, bo został już usidlony. Tym facetem był dziś Maks. Karina weszła do kuchni, próbując ukryć złość. - Co jest, kochanie? - zagadnęła ją Maggie. - Wyglądasz na wkurzoną. Karina przestała się krzywić i przywołała na twarz promienny uśmiech. - Skądże. Zerknęłam tylko na ostatnią zdobycz Maksa. To chyba poważna sprawa. - Ach tak? Nie sądziłam, że przyjdzie z panną. - Maggie wyjrzała zza ściany i obserwowała gawędzących miło panów. Maks przedstawił swoją lubą. - Aha. Wszystko jasne. To jest Wiktoria Windsor - szepnęła Maggie. - Jej ojciec to książę czy hrabia, więc trafiła się Maksowi rasowa arystokratka. Randkował z nią wcześniej przez jakiś czas. Potem wyjechała, a po jej powrocie znowu się spiknęli. Karina zamrugała powiekami. Natychmiast znienawidziła chudą z rodowodem. - Jasne. Domyślna bratowa obrzuciła ją uważnym spojrzeniem i zatarła ręce. - Mam się pozbyć intruza? Powiedz tylko słowo, a ciężarna kobieta zacznie się awanturować. W odmiennym stanie to normalne.

Karina parsknęła śmiechem. - Nie mów głupstw. Stale ci powtarzam, że wybiłam sobie z głowy Maksa Graya. Maggie prychnęła nonszalancko. - Pewnie. A ja ci zaraz sprzedam Statuę Wolności. - Po co mi ona? - Zapomnij. - Maggie niecierpliwie machnęła ręką. -Włosi nie łapią amerykańskich żartów i powiedzonek. Wzięła z blatu misę sałaty i poszła do jadalni. W ogromnym pomieszczeniu królował stół z drewna w odcieniu wiśni, otoczony krzesłami pokrytymi skórą. Obok stała ciemna serwantka, w której przechowywano porcelanę. Kryształy lśniły w blasku kunsztownie wykonanego żyrandola. Maggie przyniosła kilka butelek wina z barku w kącie i postawiła je na stole. Formalnemu wnętrzu domowej atmosfery przydawały zapalone świece, przyćmione lampy i wiszące na ścianach urokliwe akwarele z toskańskimi pejzażami. Na środku stołu stał bukiet kwiatów. W tym wnętrzu, dawniej ascetycznym, Karina dostrzegała teraz kobiecą rękę. Ogromnie jej się podobał ten kontrast łagodności i siły, prostoty i nadmiaru, którym emanował cały dom. Aleksa przywlokła się z jękiem. - Marzę o kieliszku wina, dziewczyny. Dajcie mi tylko umoczyć usta. Po porodzie obowiązkowo przywieźcie mi butelczynę do szpitala. Co za kociak przyszedł z Maksem? - To chyba najważniejsze pytanie wieczoru - wymamrotała Maggie. - Panna ma na imię Wiktoria. Najnowsza zdobycz Maksa. - Strasznie chuda. Skóra i kości. Nie podoba mi się. -Aleksa wzruszyła ramionami.

Karina przyjęła tę uwagę z zadowoleniem. W tej rodzinie niejadki uchodziły za podejrzane indywidua. Maggie skrzywiła się lekko. - Raz z nią gadałam. Miła jest. Może jednak coś z tego będzie. Karina zacisnęła zęby. Gdyby została uprzedzona, że przyjdzie jej dzisiaj współzawodniczyć z cholerną księżniczką, zamiast zgrzebnych dżinsów, białej koszulki i sandałów włożyłaby przynajmniej jakąś kieckę. Teraz klęła w duchu, bo wyglądała jak nastolatka. Panna, która postanowiła uwieść Maksa, powinna znać zasady gry. Tamta wygrała pierwszą rundę. Zabrzmiał stukot wysokich obcasów i do jadalni wszedł Maks ze swoją dziewczyną. Przedstawił ją przyszywanym kuzynkom, a następnie oznajmił spokojnie, jakby zapomniał o niedawnych pocałunkach. - Karino, to jest Wiktoria. Z Kariną łączy mnie serdeczna przyjaźń. - Owszem. Jesteśmy sobie bardzo bliscy. Cześć, Wieki. Panna skrzywiła się lekko na to zdrobnienie, ale zrobiła dobrą minę do złej gry i powiedziała: - Miło poznać najbliższych Maksa. Poprzednio byłam w Nowym Jorku tak krótko, że zdążyliśmy tylko pokazać się na kilku oficjalnych przyjęciach. Dobrze mówię, prawda, kochanie? - Czerwone pazury musnęły ramię Maksa. - Tym razem mam nadzieję zostać tu na dłużej. Maks uśmiechnął się, ale oczy miał smutne. Wydawał się niemal... urażony, jakby chciał przekonać wszystkich, że w gruncie rzeczy nic go nie łączy z tą wystrojoną pannicą. Nie patrzył jej w oczy. Karina złapała się na tym, że mimo

woli porównuje go z koczującymi na ulicy bezpańskimi psami, które unikają bezpośredniego kontaktu, jakby nie dawały po sobie poznać, że jest z nimi źle. Wszystkie stworzenia duże i małe w trudnych sytuacjach nadrabiały miną. Do jadalni wkroczył Nick z wazą pełną makaronu. - Mam nadzieję, że umieracie z głodu. Karina przygryzła wargi, gdy panie zerknęły ukradkiem na chudą jak tyczka Wiktorię, ale ta zachowała się jak należy i ochoczo zatarła rączęta. - Zaczynamy, kochani. Maggie i Aleksa wymieniły porozumiewawcze uśmiechy i wszyscy usiedli do stołu. Intuicja podpowiadała Karinie, że Maks nie bez powodu zaciągnął swoją pannę na rodzinną kolacyjkę. Zamierzała szybko dowiedzieć się, o co mu chodzi. - Czym się zajmujesz, Wiktorio? - zapytała. - Teraz skupiam się na działalności charytatywnej. Skończyłam prawo w Oxfordzie, lecz praktyka adwokacka nie daje mi tyle zadowolenia, co pomaganie najbardziej potrzebującym. Jestem współzałożycielką młodzieżowego azylu pod Londynem. Maks rozparł się na krześle, jakby zamierzał wygłosić przemówienie. - Wiktoria postawiła na edukację i roztropne wsparcie dzieci ulicy. Jej fundacja pomaga setkom nastolatków, którzy nie mają się gdzie podziać, bo system opieki społecznej ich nie uwzględnia. - W jednej z ekranizacji Batmana też był taki wątek. -Aleksa pokiwała głową. - Pamiętasz, Nick? Bruce Wayne miał podobną fundację. Świetny pomysł. Robi wrażenie.

Nick zachichotał. Jego żona zawsze potrafiła znaleźć ciekawą analogię w powieści, filmie lub tomiku poezji. Wiktoria skromnie pochyliła główkę i powiedziała do Maksa: - Pochlebiasz mi, skarbie. Od dziecka żyłam pod kloszem, a ty doszedłeś do wszystkiego własną pracą, więc nie mnie należą się komplementy. Karinę zęby bolały od nadmiaru słodyczy. Mimo tych pochwał Maks nie lgnął do swojej lubej i jej nie dotykał, choć z natury był dość wylewny wobec bliskich mu osób. Ileż to razy widziała, jak głaskał i obmacywał swoje lalunie. Dziś trzymał łapy przy sobie, jakby to było oficjalne przyjęcie na salonach, a nie domowa kolacyjka. Jego ręce spoczywały na blacie stołu. Patrzył na rudą z szacunkiem i uznaniem, lecz bez śladu żądzy. Bardzo ciekawe. Wiktoria zajęta rozmową o pracy charytatywnej też unikała cielesnego kontaktu. Ci dwoje wyglądali raczej na kumpli niż parę kochanków. Zero erotycznego iskrzenia. Dziewczyna, która nie wykazywała ochoty, żeby wskoczyć Maksowi do łóżka, musiała mieć jakiś feler. Oziębłość? Karina postanowiła zabawić się w detektywa i ustalić, jak się rzeczy mają. Maggie zmieniła temat i zwróciła się do Aleksy. - Wybraliście już imię dla maleństwa? Nick kiwnął głową. - Jeśli urodzi się dziewczynka, nazwiemy ją Maria na cześć mamy Aleksy. - Ślicznie - westchnęła Karina. - Macie też imię dla chłopca?

- Negocjacje trwają. - Nick rzucił Aleksie ostrzegawcze spojrzenie. Spiorunowała go wzrokiem i wyprostowała się dumnie. - Chłopca nazwiemy Han. Nick potarł czoło. Zapadło krępujące milczenie. Przerwała je zdumiona Maggie: - Skąd jej to przyszło do głowy? - Pomyśl - mruknął Nick. - Znasz ją lepiej ode mnie. Karina przyglądała się bratowej i nagle skapowała, o co chodzi. - Oszalałaś? Chcesz nazwać dzieciaka na cześć Hana Solo z Gwiezdnych wojen7. - To świetne imię, a Gwiezdne wojny nie mają tu nic do rzeczy. Maggie zaniosła się histerycznym śmiechem. Po chwili wytarła oczy i powiedziała: - Ściemniasz. Setki razy musiałam z tobą oglądać Imperium kontratakuje. Han Solo to muzealny okaz, ale gość ma klasę. Ja też śliniłam się na jego widok. Karina słuchała tej rozmowy z niedowierzaniem. Jak można się tak awanturować o filmy i aktorów? Obrazy i malarze to całkiem inna sprawa. Gdyby sama miała synka, nazwałaby go Vincent, na cześć boskiego van Gogha. - Przestań się mądrzyć - Aleksa ofuknęła Maggie. - Han Solo to superbohater. Nasz syn będzie dumny, że nadaliśmy mu takie imię. Nick prychnął i dolał wina do kieliszków. - Po moim trupie - mruknął. - Gwiezdne wojny się przeżyły. Proponuję, żeby synka nazwać Anthony... jak brytyj-

ski aktor Anthony Hopkins. Pamiętacie Milczenie owiec? Wielka rola! Nawiasem mówiąc niejedyna! - Wykluczone! Nie zgadzam się, żeby mój synek miał coś wspólnego z podstarzałym brytyjskim maniakiem. Każ się wypchać, ty... anglofilu! Nick westchnął. - Kochanie, później wrócimy do tej sprawy. Próbowałaś kalmarów? Wyszły mi dzisiaj po prostu genialnie. Aleksa, pomrukując gniewnie, wróciła do jedzenia, a Karina ubawiona absurdalną małżeńską sprzeczką usiłowała powstrzymać śmiech. - Załatwiasz w Nowym Jorku sprawy zawodowe czy wpadłaś tylko do Maksa z wizytą? - Michael zwrócił się do Wiktorii. - Tata przyjechał tu w interesach, więc postanowiłam mu towarzyszyć. Chętnie poszłabym do teatru, jeśli Maksio zdoła wyrwać się z pracy. - Czułe zdrobnienie wywołało szmer wśród biesiadników. - Biedaczek zaharowuje się na śmierć, żeby dotrzymać terminu otwarcia nowej placówki. Może zdołam go jednak namówić, żeby zrobił sobie wolne. .. oczywiście za zgodą szefa. - Nie mam nic przeciwko temu, żeby Maks wziął sobie wolne, byle tylko przygotowania na tym nie ucierpiały. Karina go zastąpi. - Cudownie. Współpraca z najlepszymi przyjaciółmi to czysta przyjemność, prawda? - Uśmiech błyskającej bielą zębów Wiktorii był szczery i bezpośredni, więc Karinę ogarnęły wyrzuty sumienia. Nie miała prawa oceniać ludzi powierzchownie. Wiktoria okazała się miłą, ciepłą, rozsądną dziewczyną o urodzie supermodelki. Czy można winić

ją za to, że jest śliczna? Nie. Karina postanowiła dać za wygraną. Maks upatrzył sobie Wiktorię. I bardzo dobrze. Karina z niedowierzaniem obserwowała dotąd paradę kobiet, które podrywał, choć w ogóle do niego nie pasowały. Może postanowił wreszcie udowodnić, że zmienił upodobania. Wiktoria zaczęła opowiadać o znajomym, którego życiowe problemy bardzo ją niepokoiły. - Richard zawsze był dla mnie prawdziwą podporą. Nasi ojcowie przyjaźnili się, więc dorastaliśmy razem. Ten biedak ma za sobą koszmar rozwodu. Poślubił nieodpowiednią kobietę. Robię wszystko, co w mojej mocy, żeby mu pomóc w trudnych chwilach. Maggie i Aleksa pomrukiwały współczująco. Karina spostrzegła, że smutne oczy rudej wyrażają tęsknotę, ilekroć wypowiada imię Richarda. - Co za niefart! - powiedziała, nabijając na widelec kawałek pizzy. - Facet ma szczęście, że jesteś teraz przy nim. - Owszem. Wciąż mu to powtarzam - odparła Wiktoria. Żal przesłonił śliczne oczy. Wszystko jasne. Ruda kochała Richarda, a ten głupek prawdopodobnie nie zdawał sobie z tego sprawy. Nic dziwnego, że zasmucona lalunia szuka pocieszenia w ramionach Maksa, który nie wymaga zbyt wiele od swoich pań. Może zapragnęła ułożyć sobie z nim życie? Albo wzbudzić zazdrość u Richarda? Karinę ogarnęło współczucie. Wiktoria borykała się z tym samym problemem, co ona. Obie wzdychały do facetów, którzy traktowali je niczym bezpłciowe siostrzyczki. Jakie to żałosne. Karina doszła do wniosku, że oddałaby Wiktorii prawdziwą przysługę, gdyby przyczyniła się do zerwania

jej znajomości z Maksem, chroniąc przed tragiczną życiową pomyłką. - Gdzie jest Lily? - zainteresował się Maks, nakładając sobie kopiastą porcję sałatki. Reszta zatwardziałych żarłoków hamowała te zapędy. Czarna ołiwka zsunęła się z talerza i potoczyła w stronę Wiktorii, która ani myślała sięgnąć widelcem po łatwy kąsek i pożreć go natychmiast. Ten brak apetytu zasmucił Karinę. - Mała nocuje u dziadków. Rozpieszczają bachora nieprzytomnie. Nick i ja mamy wolny wieczór - powiedziała Aleksa. Nick pociągnął ją za spiralny loczek i mrugnął porozumiewawczo. - Może dziś nie padniemy oboje przed dziesiątą. Cóż, nadzieja matką głupich. Karina roześmiała się głośno. - Rodzicielstwo całkiem was zmieniło. - Zgadza się - przytaknął ochoczo Michael. - Dlatego radzę wszystkim póki czas korzystać z uroków swobodnego życia. I Karina, i Maks wkrótce też pewnie wejdą w ten kierat. - Skrzywił się, gdy Maggie dała mu potężnego kuksańca. - Żartowałem, cara. Przed ślubem długo trzymałaś mnie w niepewności. To był prawdziwy koszmar. Nie marzy mi się żadna odmiana i muszę przyznać, że nasza obecna egzystencja bliska jest ideału. Maggie z zadowoleniem kiwnęła głową, a Michael uniósł dłoń żony i pocałował czule jej wnętrze. Ogarnięta tęsknotą Karina omal się nie zachłysnęła. Wpakowała do ust kawałek pizzy w nadziei, że smaczne jedzenie zaspokoi przynajmniej fizyczny głód. Wiktoria przytknęła widelec do ust ostrzykniętych botoxem.

- Marzę o gromadce dzieci. Im szybciej, tym lepiej -oznajmiła. - Męczą mnie okropne ciągłe przyjęcia i bale. Mam rację, Maks? Zarumienił się pod czujnymi spojrzeniami towarzystwa. Karina wstrzymała oddech. - Oczywiście - mruknął. Czekała na rozwinięcie tej deklaracji. - W przyszłości chętnie się ustatkuję. - W przyszłości? - żachnęła się Wiktoria. - Co masz na myśli? Wiesz, że tata życzy sobie, abym jak najszybciej wyszła za mąż. Aleksa i Maggie odłożyły sztućce. Nick i Michael pochylili się nad stołem, czekając na odpowiedź. Maks odchrząknął i upił łyk wina. W jadalni zapadła kłopotliwa cisza. Rozejrzał się wokół ogarnięty paniką niczym wilk ścigany przez nagonkę, a potem spojrzał na Karinę. Bystre oczy płonęły błękitnym ogniem. Karina pojęła wreszcie całą prawdę. Pragnął, żeby Wiktoria stała się kobietą jego życia, lecz podświadomie zdawał sobie sprawę, że nie jest mu przeznaczona. Umknęło mu również, że ruda kocha innego faceta. Zapewne wyczuwał jej wewnętrzny chłód i dlatego związał się z nią, bo uznał, że nie musi się przesadnie angażować. Karina odprężyła się, a cały ten spektakl zaczął ją bawić. - Maks uwielbia dzieci - powiedziała. - Jego matka pragnie, żeby się wreszcie ustatkował. Ciekawa jestem, gdzie chcielibyście zamieszkać. Maks wydał kilka nieartykułowanych dźwięków i zamilkł. - Och, na pewno dojdziemy do porozumienia - Wiktoria chętnie podjęła wątek. - Kilka miesięcy powinnam spę-

dzać w Anglii, ale na większą część roku przyjeżdżalibyśmy do Nowego Jorku. Myślę także o wyprawach do Włoch. Chcę jak najszybciej poznać mamę Maksa. To wspaniały plan! Zgadzasz się, kochanie? - Tak, oczywiście. Wkrótce o tym pomyślimy. - Kiedy? Karina stłumiła chichot. Pierwszy raz widziała spanikowanego Maksa. - Za jakiś czas. - Chwycił serwetkę, otarł usta i zerwał się na równe nogi. - Przepraszam na chwilę. Zaraz wrócę. Pomaszerował w głąb holu. Zaskoczona Wiktoria opadła na oparcie krzesła. Karina wstała od stołu. - Darujcie, znikam na moment. Pomaszerowała za Maksem. Wszedł do biblioteki i zamknął za sobą drzwi. Co go napadło? Zacisnął dłonie w pięści i przytknął do oczu. Wiktoria to idealna dziewczyna: piękna, mądra, zdecydowana wyjść za mąż i założyć rodzinę. Ilekroć przyjeżdżała do Nowego Jorku, chętnie się z nią spotykał. Pragnął dowieść Karinie, że się pomyliła. Szydercze słowa dźwięczały mu w głowie jak chichot szalonej wiedźmy. Karina zarzuciła mu, że ugania się za niewłaściwymi kobietami. Bzdura. Od czasu do czasu zaliczał wpadkę, ale znajomość z Wiktorią była najlepszym dowodem, że potrafi się opamiętać. Dlaczego w takim razie nie czuł się zbytnio przywiązany do rudowłosej księżniczki i wcale nie palił się do tego, by zacieśnić więzy?

Wyobraźnia podsunęła mu wspomnienie śmiałych pieszczot, którymi obdarzał rozpaloną Karinę. Plecy miał potem obolałe, bo gdy splotła nogi ponad jego pośladkami, wbiła mu w ciało cieniutkie obcasy szpilek. Pamiętał słodki, wyrazisty smak jej ust i zapach rozpalonej żądzą kobiety. Urzeczywistnił wtedy jedną ze swych erotycznych fantazji, podciągając wysoko kusą spódniczkę panny Conte. Gdyby im nie przerwano, zapewne położyłby ją na biurku i wziął jak swoją. Jednorazowe zapomnienie od biedy można sobie darować, ale powtórka była niewybaczalnym błędem. W piekle szykowano już dla niego diabelski rejestr. Odruchowo zaczął węszyć, bo wyczuł znajomą woń świeżego ogórka i arbuza. Zmysły ożyły natychmiast. Wyciszona, brzemienna wiedzą atmosfera biblioteki naładowana była teraz zmysłową elektrycznością. Gumowe podeszwy tenisówek sprawiały, że Karina poruszała się bezgłośnie, więc nie słyszał jej kroków, ale gdy podeszła, od razu rozgrzało go ciepło jej ciała. Po jaką cholerę zawracała mu głowę? Odwrócił się i stanął z nią twarzą w twarz. - Już idę - mruknął. - Potrzebowałem chwili spokoju. Zrobiła krok w jego stronę. Cofnął się natychmiast. Uśmiechnęła się lekko. - Co cię przeraziło? Wzmianka o ślubie czy rozmowa o dzieciach? Rozchmurzył się i odparł z niefrasobliwością typową dla mężczyzn. - Bo ja wiem? Oczekiwał sarkastycznego komentarza, ale Karina skinęła tylko głową, jakby doskonale wiedziała, w czym rzecz.

- Rozumiem. - Wal śmiało. - Skrzyżował ramiona na piersi. - Zamierzasz rozerwać Wiktorię na strzępy, tak? Ośmieliła się przybrać minę wyrażającą niebotyczne zdumienie. - A po co? Skoro przypadła ci do gustu, życzę wam szczęścia. Wydaje się dość sympatyczna, choć jest okropnym niejadkiem. Zbiła go z tropu, dając przyzwolenie na randki z inną panną, choć niedawno całowali się jak szaleni. Skąd ta nagła potrzeba, żeby zamknąć ją w uścisku i przekonać, że tamte buziaki i pieszczoty były ważne dla nich obojga. - Zdziwiłbym się, gdybyś znalazła w niej jakiś feler. Lubi zwierzęta. To sprawdzona informacja - perorował Maks. - Fantastycznie. - Działa społecznie z potrzeby serca. Zna się na prowadzeniu firmy. Ma kochającą rodzinę. Zapewniam cię, że to prawdziwy ideał. Karina z trudem powstrzymała uśmiech. - Moje gratulacje. Cieszę się ze względu na ciebie. Jest nadzieja, że nareszcie zakochasz się i ustatkujesz. Tobie przyda się to bardziej niż mnie, bo przecież muszę się najpierw wyszumieć. Teraz kręci mnie fajny seks. O dzieciach pomyślę za parę lat. Maks nadstawił uszu. Wzmianka o seksie wypowiedziana przez te słodkie usta była jak struga płynnego miodu. Sama słodycz. Maks poczuł wściekłość. Flaki mu się wywracały. - Gadasz bzdury. - Dlaczego? Ostatnio strasznie się rozigraliśmy, więc po co te skrupuły?

Skrzywił się, bo marzył o powtórce, ale się do tego nie przyznał. - To była pomyłka - odparł zduszonym głosem. - A raczej dwie. - Zapewne masz rację. Jej spokój działał Maksowi na nerwy. W głowie mu się nie mieściło, że ta dziewczyna w tenisówkach panuje nad sytuacją. Jej ciało i umysł zgodnie przypuściły na niego atak. Uciekł się do najmocniejszego argumentu. - Pociąg fizyczny między nami podważa wzajemne zaufanie, nie sądzisz? Dawna Karina dostałaby rumieńców i zaczęłaby się jąkać. Wpatrzona w niego jak w bóstwo, szybko zmieniłaby temat. Panna Conte w nowym wcieleniu podeszła bliżej i uniosła głowę. Półtora metra skoncentrowanej kobiecości. - Czyżby? - szepnęła. Spodnie Maksa zrobiły się dziwnie ciasne. Krew odpłynęła mu z głowy ku biodrom, więc potrzebował kilku chwil, żeby zebrać myśli. - Ależ tak. - Szkoda. - Żadnych sztuczek, młoda. Nie możemy razem sypiać. Gdy pocałowałem cię tamtego wieczoru, popełniłem straszliwy błąd. W biurze też niepotrzebnie dałem się ponieść emocjom. Nadal czuję się winny z tego powodu. Niebieskie oczy skrywały zagadki i tajemnice. Karina chętnie oddałaby życie, aby je poznać. Czubkiem języka oblizała usta. Jej twarz wyrażała rozbawienie. - Przykro mi, ale muszę cię rozczarować, Maksiu. Chciałabym się zabawić, więc marzy mi się zimny drań.

Miał ochotę zerwać z niej tę niewinną białą bluzeczkę oraz zabawne trampki i odsłonić smakowite okrągłości. Kusił go jej zapach i smak. Przysunęła się bliżej, jakby czytała w jego myślach i szepnęła z ustami przy jego ustach: - Zabawimy się? Serce waliło mu jak młotem. Krew zaszumiała w uszach i spłynęła w dół. Miał w tych sprawach spore doświadczenie i był mistrzem sztuki uwodzenia, a jednak ta mała kusicielka błyskawicznie powaliła go na kolana i odebrała rozum. W głowie brzmiała mu odpowiedź: Tak, do jasnej cholery! - Nie mogę - wykrztusił ze ściśniętym gardłem. - Jestem z Wiktorią. Karina cofnęła się wolno i wzruszyła ramionami. - Rozumiem. Uszanuję twój nowy związek i nie będę cię nagabywać. - Ruszyła ku drzwiom, wdzięcznie kołysząc biodrami. Na pożegnanie mignęły mu kształtne pośladki. -Aha. Jeszcze jedno. Powinieneś chyba o tym wiedzieć. - O co chodzi? - Dopilnuj, żeby twoja panna trzymała się z daleka od tego Richarda. - To jej najlepszy przyjaciel. - Maks spochmurniał. -Nic ich nie łączy. Facet się rozwodzi. - Wiktoria go kocha. Tak było, jest i będzie. Zapytaj ją. -Karina puściła oko do Maksa. - No to pa! Osłupiał, a jego życie osobiste po raz kolejny okazało się koszmarem.

Rozdział 8 - Musisz być jutro w Las Vegas. Bez ciebie tego nie załatwię. Maks z jękiem dopił zimną kawę i cisnął kubek do kosza. Wysunął szufladę, w której na wszelki wypadek trzymał butelczynę. Napełnił grappą dwa kieliszki, podał jeden Michaelowi i uniósł swój jak do toastu. Przechylili szkło i alkohol popłynął gładką, palącą strużką. - Dobijasz mnie, kolego. W przyszłym tygodniu otwieramy nową placówkę, a ty każesz mi jechać w delegację. Michael dłońmi przetarł twarz, co zwykle oznaczało, że jest w kropce. - Wybacz, stary, że stawiam cię w sytuacji bez wyjścia. Hotel Wenecki w Las Vegas proponuje nam świetny lokal na cukiernię, więc muszę tam wysłać sprawnego negocjatora, żeby dopiąć transakcję. Hotelem kieruje teraz Sawyer Welles. Wy się chyba przyjaźnicie, co?

- Tak. Znam go od lat. - Doskonale. Zamierzałem sam lecieć, ale mama przylatuje wcześniej i dlatego w tym tygodniu jestem uziemiony. - Coś się stało? - spytał zaniepokojony Maks. - Wszystko dobrze, ale Maggie z powodu zaawansowanej ciąży nie może podróżować. Szczerze mówiąc, nie chcę zostawiać jej w domu samej. Matka przylatuje jutro. Pobędzie z Maggie aż do porodu. - Jak się czuje twoja mama? Nadal miewa kłopoty z sercem? Michael pokręcił głową. - Trzeba jednak na nią uważać. Według Julietty jest w dobrej formie, więc powinna bez problemu znieść długi lot. - Wrócił do tematu: - Będziesz musiał spędzić w Vegas kilka dni, żeby dopilnować transakcji. - Załatwione - odparł Maks. Michael odprężył się i westchnął głęboko. - Dzięki. Przejmę tymczasem wszystkie miejscowe sprawy. Aha, poleci z tobą Karina. Maks zerwał się jak oparzony. - Co? Mowy nie ma. Przyjaciel spojrzał na niego ze zdumieniem. - Dlaczego? Maks zaczął spacerować po gabinecie, żeby rozluźnić napięte mięśnie. - Nie nadaje się jeszcze do takiej roboty, a ja powinienem skoncentrować się na interesach, a nie jej pilnować. Michael usiadł i nonszalancko machnął ręką. - Rozumiem twoje obiekcje, ale nie musisz jej przecież niańczyć. - Uśmiechnął się krzepiąco. - Szkoda, że nie wyszło

ci z Wiktorią, ale idę o zakład, że w Las Vegas szybko poderwiesz ładną girlaskę. Obecność Kariny ci w tym nie przeszkodzi, a młoda sporo się przy tobie nauczy. Powinna od początku wiedzieć, jak się prowadzi negocjacje i zdobywa nowe kontrakty. Niech pozna kolejne etapy takiej roboty. Poza tym będzie odwalać za ciebie papierkową robotę i zbierać informacje. Mogę wysłać też z wami Edwarda. To as sprzedaży. Przekona kontrahentów, że nam zależy na tej umowie. Grappa przepalała Maksowi żołądek. Omal nie puścił pawia. Zaniósł się kaszlem, aż mu się w głowie zakręciło. Michael rzucił się na pomoc i klepał go po plecach. - Dlaczego Edward? - wykrztusił Maks, gdy był już w stanie mówić. - Mam z nim... na pieńku. - Powinienem interweniować? - Nie! Skąd! Panuję nad sytuacją. Wolałbym polecieć bez obstawy. Sam wybadam ludzi z hotelu i dopnę interes. Spec od sprzedaży na tym etapie jest zbędny. - Jasne. Wiem, że dasz radę. - Michael położył dłoń na ramieniu Maksa. - Bez ciebie nie rozkręciłbym tej firmy, przyjacielu. Dzięki, że ze mną pracujesz. Maksowi niespodziewanie przemknęła przez głowę wizja półnagiej Kariny. Kropelki potu wystąpiły mu na czoło. - Drobiazg. - Powiem siostrze, że lecicie wczesnym rankiem. - Michael wyjął z teczki plik dokumentów. - Twoja praca domowa. Mój odrzutowiec o dziewiątej będzie zatankowany i gotowy do startu. Gdy drzwi się za nim zamknęły, Maks jęknął. Nie ulegało wątpliwości, że los się na niego uwziął. To kara za chwilę obezwładniającej rozkoszy z jedyną kobietą, której nie

wolno mu było pożądać. Teraz miał spędzić z nią kilka dni w Las Vegas. Sam na sam. Zdusił w zarodku atak paniki. Niewątpliwie przecenia swoje szanse. Karina nie robiła żadnych aluzji do ich ostatniej, krępującej rozmowy. Nadal nie był w stanie przełknąć, że Wiktoria rzeczywiście kochała się w innym facecie. Maks go znał. Na domiar złego musiał przyznać, że między nim i Wiktorią w ogóle nie iskrzyło. Był zdesperowany, więc pewnie wykrzesałby w końcu z tej znajomości jakiś ogienek, ale małżeńskie naciski potencjalnego teścia wzbudziły w nim strach, więc odbył z panną długą, szczerą rozmowę. Przyznała się w końcu, że kocha Richarda. Maks cmoknął ją w czoło i życzył szczęścia, mając nadzieję, że dała się przekonać i wreszcie postawi wszystko na jedną kartę, aby zdobyć ukochanego mężczyznę. Tymczasem Karina udawała, że między nimi nic nie było. Zachowywała się serdecznie, po przyjacielsku, całkiem zwyczajnie. Nikt by się nie domyślił, że całowali się namiętnie i dotykali zmysłowo. Dość! Lecieli do Las Vegas w interesach, a Karina była żądna wiedzy. Niepotrzebnie panikował na myśl o kilkudniowym wyjeździe. Możliwość zawarcia intratnego kontraktu była dla niego ciekawym wyzwaniem. Niech diabli porwą wszelkie wątpliwości! Uwielbiał Las Vegas, jego pęd, żywiołowość i grzeszne przyjemności. Zamierzał pogadać ze starym kumplem, zagrać w pokera i trzymać się tego, w czym był mistrzem. Obgada kontrakt i wyrwie fajną laseczkę, żeby zapomnieć o Karinie i trzeźwo myśleć podczas negocjacji.

Sięgnął po dokumenty i zabrał się do pracy. Karina niczym mała dziewczynka miała ochotę powiercić się na wygodnej kanapie auta. Coraz trudniej było jej udawać obojętność. Gdy limuzyna wiozła ich ulicami Las Vegas, czuła, że lada chwila eksploduje. To miasto powstało i funkcjonowało w jednym celu: dla przyjemności. Mogła się tu zatracić, zapomnieć o skrupułach i wreszcie zaciągnąć Maksa do łóżka. Witajcie w Las Vegas. Maks obserwował ją z pobłażliwym rozbawieniem, ale nie dbała o to. - Pójdziemy na koncert Celin Dion? - Wykluczone. - Występ Cirque du Soleil bardziej ci odpowiada? - Powiedzmy - odparł z uśmiechem. - Pod warunkiem że jestem dostatecznie pijany. Karina pokazała mu język, więc parsknął śmiechem. - Nie pozwolę, żeby marudzenie zblazowanego tetryka zepsuło mi całą przyjemność. Marzyłam o wyprawie do Las Vegas. Trudno uwierzyć, że tu jestem. Czy rewiowe tancerki rzeczywiście paradują niemal nago? -Tak. - Ile razy tutaj byłeś? Rozparł się wygodnie na siedzeniu auta. Karina starała się nie patrzeć na niego łakomym wzrokiem. Jak przystało na biznesmena, nosił ciemny garnitur, białą koszulę ze złotymi spinkami do mankietów. Nienaganny strój i fryzura oraz pierwotny męski wdzięk ukryty za elegancką fasadą zwracały uwagę wszystkich kobiet. Girlaski też się za nim

oglądały. Czerwony krawat był jedyną oznaką jego dwoistej natury. Karinę wciąż korciło, żeby rozluźnić węzeł, opuścić przegrodę z przyciemnionego szkła i urzeczywistnić jedną ze swych grzesznych fantazji, ale siedziała bez ruchu, czekając na odpowiedź. - Kilkakrotnie w interesach. Parę razy dla rozrywki. - Jasne. Trafił ci się szybki ślubik, który potem unieważniłeś? - Zamknij dziób, smarkulo. Z uśmiechem wychyliła się przez okno, zapominając o rezerwie i opanowaniu. Pęd ciepłego powietrza zwichrzył jej włosy i zniszczył fryzurę, ale nie dbała o to. Gdy dotarli przed Hotel Wenecki, rozpromieniła się na widok eklektycznej budowli stylizowanej na włoski pałac. Lśniące rzeźby z marmuru, liczne fontanny, bujna zieleń wokół alei wiodącej w stronę imponującego portalu i frontowych drzwi. Wewnątrz Karina spodziewała się blichtru i męczącej wierności najnowszym trendom, a ujrzała dyskretną elegancję i wygodne umeblowanie. Maks poszedł do recepcji. Karina rozglądała się na wszystkie strony, jakby chciała ogarnąć spojrzeniem całą okazałość hotelu z kasynem. Olbrzymia złota kula spoczywała na błyszczącym parkiecie, wokół smukłe kolumny, olbrzymie łuki oraz sufit ozdobiony malowidłem równie wyrafinowanym, jak freski Michała Anioła w Kaplicy Syk-styńskiej. Rozszalałe kłębowisko barw oraz kształtów oszołomiło i zachwyciło Karinę. Dostali elektroniczne karty zastępujące klucze do apartamentu, który znajdował się na ostatnim piętrze wieży. Długo jechali windą, aż znaleźli się wysoko nad ziemią. Tylko baśniowe olbrzymy mogłyby zaj-

rzec im w okna. Drzwi windy rozsunęły się, karta magnetyczna otworzyła kodowane drzwi. Wkroczyli do wnętrza penthouseu. Karina wstrzymała oddech. Wiedziała, że Michael i Maks to bogacze. Od skromnych początków obserwowała rozwój firmy, która z czasem przekształciła się w międzynarodowy koncern. Mieli dość pieniędzy na wygodne życie, na markowe buty dla Wenecji, na kosztowną edukację siostrzyczek Conte. Rodzinna rezydencja przeszła gruntowny remont. Ale dla Kariny punktem odniesienia pozostawało wciąż kameralne Bergamo. Zamożność i sukces biznesowy niewiele zmieniły w jej życiu i osobowości. Teraz, olśniona, rozglądała się po hotelowym apartamencie. W salonie stały szaroniebieska kanapa i szezlong oraz stylowe meble z wiśniowego drewna. Barwne włoskie pejzaże wisiały na jasnych ścianach o bogatej fakturze. Okna sięgające od podłogi do sufitu ukazywały panoramę miasta. Oniemiała z podziwu, Karina obeszła hotelowe lokum. Odkryła wspaniale zaopatrzony barek, wannę z hydromasażem, wielkie łoże zarzucone mnóstwem poduszek, zachęcających do pokrzepiającej drzemki. - Muszę poprosić Michaela o podwyżkę. Od dziś zamierzam pławić się w luksusie. Maks wybuchnął śmiechem. - Jesteś współwłaścicielką firmy, cara. Masz prawo korzystać ze wszystkiego, także z firmowej kasy. - Głupio mi sięgać po dobra, na które nie pracowałam -wyznała szczerze. - Wolałabym sama się dorobić.

Twarz Maksa złagodniała. Błękitne oczy przez chwilę wyrażały szczerą dumę. - Wiem. Masz silny charakter. To dzisiaj rzadkość wśród współczesnych dziewczyn. Karina prychnęła gniewnie. - Nieprawda, Maks. Jest mnóstwo wspaniałych kobiet. Ty masz problem, bo stale wybierasz pomylone laseczki. - Odpuść sobie. Wolałbym dzisiaj nie poruszać tego tematu? - Jasne. - Karina spojrzała na niego ze skruchą. - Przykro mi, że rozstałeś się z Wiktorią. Maks wzruszył ramionami. - Miałaś rację. Jak zwykle. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, bo Wiktoria może teraz spełniać swoje pragnienia. - Zmienił temat, wskazując drugą część apartamentu. - Obejrzyjmy twój pokój. Podszedł do ściany, wystukał kod i przesunął drzwi. Karina weszła do bliźniaczego pomieszczenia z łóżkiem i łazienką. Pisnęła radośnie, zrzuciła buty i uległa pokusie, która nie dawała jej spokoju, odkąd przekroczyli próg. Rozpędziła się, wskoczyła na posłanie i legła pośrodku. Zachwycona miękkim łóżkiem i elegancką pościelą westchnęła rozkosznie i przeciągnęła się, wtulona w puchatą kołdrę i poduchy. - Jestem w niebie - oznajmiła. Uśmiechnięty Maks stanął przy łóżku. - Zawsze lubiłaś pohasać. Pamiętasz, jak u twojego Bria-na skleciłem tamto koszmarne ustrojstwo do ćwiczeń, bo chciałaś udawać mistrzynię olimpijską w gimnastyce artystycznej?

Karina zachichotała. - O Boże! Masakra. Usiłowałam przeskoczyć to paskudztwo, ale przesadziłeś z wysokością i złamałam nadgarstek. - Myślałem, że miesiącami przyjdzie mi za to pokutować, ale gdy wróciłaś od lekarza, nikt nie miał do mnie pretensji. Karina oparła się na łokciu z policzkiem wtulonym w dłoń. - Bo nic starszym nie wypaplałam. - Proszę? Karina uśmiechnęła się do wspomnień. - Wiedziałam, że możesz mieć kłopoty. Ciebie i Michaela obarczano stale odpowiedzialnością za moje bezpieczeństwo. Powiedziałam mamie, że sama zbudowałam przeszkodę. Maks wpatrywał się w nią uporczywie. - Skłamałaś, żeby mnie chronić? Pytanie wypowiedziane cichym głosem przyprawiło Karinę o drżenie. Maks patrzył tak, jakby jej nie poznawał. Zastanawiała się, czy to dobrze, czy źle. Rzewne wspomnienia z dzieciństwa nie pasowały do misternego planu uwodzicielki. Trzeba natychmiast zmienić taktykę. - Po powrocie muszę zmienić materac. Żółty koszmarek w mieszkaniu Aleksy jest kiepski. Co sądzisz o tym? Wypróbujesz? Maks drgnął i cofnął się o krok. - Co ci przyjdzie z mojej oceny? - Nie daj się prosić. Miejsca jest dość dla nas obojga. Śmiało. Ja nie gryzę. Połóż się na chwilę i powiedz, czy to łóżko jest wygodniejsze od twojego.

- Odczep się od mojego wyrka, co? - nabzdyczył się Maks. - Jasne, ale wiem, że masz słabość do luksusu, więc zakładam, że sypiasz jak w puchu. Wątpię, żeby cię kręciły okropne kawalerskie sypialnie w czerni i bieli, z ukrytymi w ścianach głośnikami, z których sączy się erotyczna muzyczka. Przerażony Maks cofnął się natychmiast. - Co ty wygadujesz? Mam nadzieję, że nie bywasz w takich garsonierach. To nie jest dobry pomysł. - Oczywiście. Jeden z moich chłopaków tak się urządził. Byłam u niego jeden raz. Ledwie zamknął za sobą drzwi, z głośników dobiegły jęki, westchnienia i jakieś koszmarne brzdąkanie. W ten sposób chciał mnie zmiękczyć. Maks podszedł bliżej. - Mam nadzieję, że nie dopiął swego, używając tanich sztuczek. - Chyba żartujesz! Mnie to nie kręci. - Odsunęła się, poklepała jedną z poduszek i skinęła na Maksa. - Połóż się na moment i powiedz, co myślisz o tym posłanku. - Karino... - Dobra. Zapomnij! Pogniótłbyś kosztowny garniturek. Urażony tą uwagą zmarszczył brwi, jakby rzuciła mu wyzwanie. Zdjął buty. Karina zachichotała, gdy ułożył się na skraju posłania, jak najdalej od niej. - Co sądzisz o moim łóżku? Maks westchnął. - Głupi pomysł! Co ci strzeliło do głowy z tym prywatnym rankingiem wyrek? Czuję się jak ajent handlujący materacami.

Karina zaczęła podskakiwać. - Miękki, ale bez przesady. Dobrze jest, bo się nie zapadam. Poduszki też są fantastyczne. - O nie! Zbyt puchate! Faceci takich nie znoszą, bo czują się przyduszeni. - Naprawdę? - Tak. Ale materac bardzo mi odpowiada. Dostatecznie wysoki, umiarkowanie twardy, ugina się lekko. Idealne miejsce na... - Seks? Osłupiały Maks zamarł w bezruchu. Karina wstrzymała oddech, gdy odwrócił głowę. Patrzyli sobie w oczy. Karina z trudem zapanowała nad pokusą, by przytulić się, przylgnąć ustami do jego warg i ulec mu. Źrenice miał rozszerzone, szczęki zaciśnięte. Karina czekała. Przysunęła się nieco i zerknęła na bluzkę, by sprawdzić, czy jej poły rozchylają się zachęcająco, ukazując dekolt. Niby mimochodem poruszyła nogami i spódnica podjechała w górę, odsłaniając uda. Czuła miłą woń cytrusów, żelu pod prysznic i wody po goleniu. Ta kombinacja była bardziej podniecająca niż markowe perfumy. Napięcie rosło, aż powietrze zdawało się wibrować. Karina czekała. - Miałem na myśli sen. Odsunął się, usiadł i obrzucił Karinę groźnym spojrzeniem. Poczucie zawodu i znajome mrowienie w dole brzucha doprowadzało pannę do szału. Naburmuszona wydęła usta. - Kłamca - szepnęła. Zareagował natychmiast.

Ruchem szybkim jak błyskawica przetoczył Karinę na plecy. Kolanem rozsunął szeroko jej nogi. Bez trudu chwycił oba nadgarstki, uniósł nad głowę, przygwoździł do pościeli i zawisł nad unieruchomioną dziewczyną z ustami przy jej ustach. Niebieskie oczy płonęły wściekłością, która budziła szalone żądze. Karina stała się uległa i pokorna, jakby zachęcała, aby ją zdobył i posiadł. Rozmaite erotyczne fantazje, latami trzymane w sekrecie, ujawniły się nagle. - Igrasz z ogniem, cara - powiedział Maks głosem, który miał delikatność jedwabiu i twardość stali. - Rzucasz wyzwanie wytrawnemu uwodzicielowi. Obyś tego nie pożałowała. Karina czuła szaloną radość. Krew szumiała jej w uszach. Dio, była tak rozpalona, że lada chwila mogła spalić się na popiół. Tego właśnie pragnęła: bliskości władczego, namiętnego Maksa, który zmysłowymi pieszczotami potrafił ją doprowadzić do orgazmu. Śmiało uniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. - Mam dosyć słodyczy. Wytrawny uwodziciel bardzo mi odpowiada. - I kto teraz kłamie? - Pochylił głowę i musnął ustami jej policzek. Zadrżała i niemal jęknęła. Gdy językiem poznawał smak jej skóry, wygięła się w łuk. - Łudzisz się, młoda, że panujesz nad sytuacją, ale bezwstydne kuszenie mężczyzny, któremu wpadłaś w oko, nie jest mądrym posunięciem. Sądziłem, że masz więcej oleju w głowie, dziecino. - A nie przyszło ci do głowy, że dotąd żaden facet nie potrafił sprostać moim pragnieniom? - Słowa wypowiedziane stanowczym tonem straciły nieco na sile, gdy Maks

żartobliwie pociągnął ją za ucho. Sapnęła gniewnie. - Przez cały czas byłeś w błędzie, Maks. To nie ja słabo radzę sobie z mężczyznami. - Uśmiechnęła się, jakby chciała go sprowokować. - Ci biedacy są bezradni wobec mnie. Maks uniósł głowę. Zaiskrzyło między nimi. - Sprawdzimy to? Zamknął śmiałe usta pocałunkiem, jakby chciał ukarać młodą i dać jej nauczkę w sposób, który po latach praktyki doprowadził do perfekcji. Karina postawiła sobie za punkt honoru udowodnić mu, że się pomylił. Palce Maksa zacisnęły się mocniej wokół jej nadgarstków, gdy zagarniał i zdobywał. Karina tuliła się do niego i oddawała namiętne pocałunki, błagając o więcej, o wszystko. Uległa mu skwapliwie i radowała się każdą chwilą ich bliskości. Stwardniałe sutki napierały na tkaninę bluzki. Karina zwilgotniała i zachęcająco rozsunęła uda. Maks w końcu zaklął cicho i podciągnął kusą spódnicę, jakby wbrew woli uległ pokusie. Nie odrywając warg od jej ust, przesunął dłonią po udzie i przycisnął ją do wilgotnej bielizny. Karina jęknęła, przygryzła dolną wargę i przynaglała go, zmysłowo unosząc biodra i... Poczuła chłód i pęd powietrza. Dysząc ciężko, próbowała wrócić do rzeczywistości. Maks stał przy łóżku. Patrzył szeroko otwartymi oczyma, w których czaił się rozbudzony żądzą cień groźby. Karina usiadła, odgarnęła potargane włosy i wygładziła ubranie. - Co to było? - rzucił gniewnie. - Powinnaś mnie odepchnąć, nie zachęcać!

- Kimże ty jesteś, żeby mi rzucać rękawicę, a potem unikać konfrontacji - syknęła jak rozzłoszczona kocica. - Nie przeraziła mnie ta drobna próbka twoich możliwości. Mówiłam ci, że jestem gotowa na coś więcej. - Dio! Chyba ci odbiło! Mam tego dość. Wracaj do domu. Wsadzę cię do pierwszego samolotu. Kierunek: Nowy Jork! Karina, nadal ogarnięta erotycznym podnieceniem, zmrużyła oczy i odcięła się złośliwie. - Jak wytłumaczę swój powrót Michaelowi? Maks odwrócił się i wsunął palce we włosy. - Twój brat ma prawo wiedzieć, co tu zaszło. Zawiodłem go. - Och, na miłość boską! Przestań wygadywać głupoty! Nic mu do tego, z kim sypiam. Zachowujesz się, jakbym była średniowieczną damulką, o której honor trzeba się pojedynkować. Przez takich nadgorliwych obrońców biedne antenatki nigdy pewnie nie doznały orgazmu. Maks jęknął, zarazem ubawiony i przerażony. Karina z zadowoleniem stwierdziła, że przestał wreszcie panować nad sytuacją. Uczył się na nowo, jak ma z nią postępować. Nareszcie! Z uporem traktował ją dotąd jak małą dziewczynkę. Najwyższy czas, żeby przejrzał na oczy i zdecydował, czego pragnie i czy chce ją mieć. - Koniec dyskusji. Wracasz do domu. Sam rozmówię się z Michaelem. - Nie. - Wstała z łóżka, obciągnęła spódnicę i wygładziła bluzkę. - Ani myślę lecieć do Nowego Jorku. Jestem tu, żeby się uczyć. Mam obserwować dopinanie kontraktu, więc odrobię zadaną lekcję. Chciałabym jednak, żebyś

przemyślał inną propozycję. Możemy spędzić razem jedną noc. To wystarczy. Uwolnimy się od wzajemnego zauroczenia, przeżyjemy wspaniałe chwile i pozostaniemy dobrymi przyjaciółmi. Pokręcił głową i odsunął się jakby z obawy, że Karina rzuci się na niego. - Głupi pomysł. Nie pasujemy do siebie. - Wiem. - Zdusiła urazę w zarodku i postawiła wszystko na jedną kartę, żeby go mieć przez jedną noc. Chciała zaspokoić pożądanie, które dręczyło ją latami, i pójść dalej. - Już nie jestem w tobie zadurzona, ale mam erotyczne potrzeby i chcę je zaspokoić. Dotąd żyłam pod kloszem, ale już dorosłam i stałam się prawdziwą kobietą. Najwyższy czas, żebyś to przyjął do wiadomości. Wystarczył rzut oka na biodra Maksa, by nabrała pewności, że jest chętny, choć z oczu wyzierała rozterka. To jej dodało pewności siebie. Postanowiła zaryzykować i powiedzieć mu całą prawdę. - Zdobywam nowe doświadczenia, Maks. Chcę przeżyć mocny, namiętny romans, który da mi prawdziwą rozkosz. Nie myślę o trwałym związku. Dopiero rozwijam skrzydła i nie pozwolę, żeby zaborczy mężczyzna podciął mi je przedwcześnie. My dwoje podobamy się sobie, szanujemy się, wiele nas łączy. Moglibyśmy spędzić razem jedną noc. Tu, w Las Vegas, gdzie nikt nas nie przyłapie na gorącym uczynku. Maks zacisnął zęby. Oczy mu płonęły. Doskonale. Z tego wniosek, że pokusa jest silna. Na razie to jej wystarczało. Podeszła bliżej. Wstrzymał oddech. Czuła wibrującą w niej kobiecą siłę. Uśmiech rozświetlił powoli jej twarz.

- Znikam. Nie masz nic przeciwko temu, prawda? Idę na basen. Zobaczymy się później. Nie czekała na odpowiedź. Minęła zacukanego biedaka, podeszła do drzwi i zamknęła je za sobą. Maks przyglądał się graczowi siedzącemu po drugiej stronie stołu. Gość miał oczy puste i nieprzeniknione jak u rekina. Usta były zaciśnięte. Ręka pewnie trzymała kartę. Zero drżenia. Rozparł się wygodnie na miękkim krześle, sięgnął po cygaro i uśmiechnął się do Maksa. - Wychodź śmiało. Maks puścił mimo uszu kpiącą uwagę i skupił się na trzymanych w dłoni kartach. Rzucił blotki, odwrócił parę asów i czekał. - Wychodź śmiało, stary. Sawyer Welles parsknął śmiechem, naśladując jego ruch. Na stole leżały trzy dwójki. - Cholera. - Strasznie długo się nie widzieliśmy. Brakowało mi twojego poczucia humoru. No i kiepskiej gry w pokera. Maks przyciął cygaro, zapalił. Wymyślny stolik do gry w karty, zarzucony paczkami chipsów, był jednym z charakterystycznych elementów apartamentu przyjaciela Maksa. Rzucał się także w oczy imponujący barek. Mocne alkohole wypełniały długą półkę, żeby można było spełnić wszelkie życzenia gości. Kosztowne obrazy na ścianach zdradzały kolekcjonerską żyłkę właściciela. Żywa czerwień oraz kolory ziemi dominowały w tym wnętrzu. Dla Maksa Sawyer Welles zawsze był facetem, który ceni luksus, sku-

pia się na przyjemnościach i nie ma w tej kwestii żadnych skrupułów. - Próbujesz mnie upić i zmiękczyć, żebym szybko podpisał z twoim hotelem ten szemrany kontrakt. Mężczyzna z dezaprobatą pokręcił głową i strzepnął z cygara obfity popiół. Lniane długie włosy, jasna cera i złotawe oczy upodabniały go do surferów lekkoduchów i zblazowanych arystokratów. Wystarczyło jednak, że odwrócił głowę, ukazując paskudną bliznę, aby jego życie przestało się wydawać lekkie, łatwe i przyjemne. Bruzdę na policzku częściowo zasłaniały włosy. Maks wiedział, że te odczucia nie oddają istoty rzeczy. Jego kumpel sam zbił majątek, odznaczał się też wyjątkowym poczuciem humoru oraz inteligencją, która stanowiła wyzwanie dla naj roztropniej szych przedstawicieli wielkiej finansjery. - To nie jest moja firma. Kieruję Hotelem Weneckim od kilku miesięcy, ale chcę stworzyć nową sieć, która będzie rywalizować z imperium cholernego Trampa - wyznał, a Maks wybuchnął śmiechem. - Ciebie trudno spić. Głowę miałeś zawsze mocną. Z alkoholem radzisz sobie lepiej niż w pokerowych rozgrywkach. - Idę o zakład, że szachrowałeś. Powinienem raczej iść na partyjkę do kasyna. - Wątpię, żebyś zbiedniał, nawet gdybyś przegrał kilka tysiączków. - Maks ujrzał na twarzy kumpla cień wspomnień, których dotąd nie zgłębił. Poznali się w Grecji na jachcie, gdzie Maks upatrzył sobie ładniutką księżniczkę, zbuntowaną przeciwko nadopiekuńczemu tatusiowi. Trudności pojawiły się, gdy Sawyer wpadł na ten sam pomysł. Doszło do bójki. Maks wygrał i zdobył pannę. Rzucił ją

następnego dnia. Niedawni rywale wspólnie liczyli siniaki i kurowali potężnego kaca, a potem zaprzyjaźnili się na całe życie. Gdy okazało się, że Sawyer zna mamę Conte, zwykła sympatia przerodziła się w głęboką zażyłość, która przetrwała wiele lat. Maks bardzo mało wiedział o kumplu. Śledził jego błyskotliwą karierę, słyszał, że nie ma rodziców, i to wszystko. Zero informacji na temat dzieciństwa i młodości. Tak się szczęśliwie złożyło, że tego rodzaju wiadomości nie były dla Maksa istotne. Z doświadczenia wiedział, że przeszłość nie przesądza o dalszym życiu faceta. -Co zamierzasz robić w Vegas... poza trwonieniem kasy na pokera? - zapytał Sawyer. - Niedoczekanie twoje - odciął się Maks. - Moje plany? Kolacyjka, karcięta. Dobrze byłoby się odstresować w miłym towarzystwie. - Upatrzyłeś sobie fajny towar? - Sawyer uniósł brwi. Maks oczyma wyobraźni ujrzał Karinę. Sięgnął po cygaro i wypuścił kłąb dymu. - Nie. Zdam się na przypadek. Tak będzie lepiej. - Popieram. - Sawyer kiwnął głową. - Żadnych pretensji, dużo przyjemności. Daruj, stary, ale wyczuwam, że coś ci leży na wątrobie. Maks prychnął nonszalancko. - Nie czaruj, kolego. Znam twoje wiedźmińskie sztuczki. - I pewnie się ich boisz. Mam cię umówić z fajną kobitką? - Sam poderwę. Stać mnie na to. - Maks uśmiechnął się lekko. - Nie potrzebuję towaru z drugiej ręki, ale dzięki za troskę.

- Moje byłe to dla ciebie marzenie ściętej głowy. Żadna cię nie zechce. Pamiętasz, jak było w Paryżu? Dałem ci namiary na jedną modelkę, ale nie dałeś rady jej poderwać. - Bardziej mi się podobała twoja panna. - I co z tego? Wyszła wtedy ze mną. - Aha. Tydzień później też z nią spałem. - Ty draniu! Maks parsknął śmiechem, bo kumpel wcale nie chciał go obrazić. Sawyer często wyruszał z nim na podryw, szukając łatwej zdobyczy i szybkiej rozkoszy. Powróciło nagle odczucie bolesnej pustki. Odkąd w świecie Maksa pojawiła się Karina, dotychczasowe przygody z kobietami wydawały mu się płytkie i pozbawione sensu. Miał wrażenie, że przy niej życie nabrało znaczenia i barw. Chyba mu odbiło! - Sawyer? -Tak? - Marzy ci się czasem... coś więcej? Kumpel potasował karty i ułożył żetony w zgrabny stosik. - Więcej... czego? Zakłopotany Maks wzruszył ramionami. - No wiesz. Prawdziwa bliskość z kobietami. Inny układ. Sawyer znieruchomiał i zastanawiał się nad odpowiedzią. - Jeszcze nie, ale mam nadzieję, że za jakiś czas obudzą się we mnie takie ciągotki. Czemu pytasz? Ciebie już dopadły? Maks wziął się w garść i zbył go udawanym śmiechem. - Nie. Spytałem z ciekawości. Pójdę już.

- Jasne. Do zobaczenia za parę godzin. Wygram od ciebie resztę kasy. Maks zgasił niedopałek cygara. - Znałem dobre powiedzonko. Jak to leciało? Aha. Tak sobie tłumacz! Sawyer, zamiast odpowiedzieć, wybuchnął śmiechem, aż echo poszło po pokoju. Trzy godziny później Maks dyskretnie poprawił węzeł krawata i poprosił asystentkę o podkręcenie klimatyzacji. Pocił się w markowym garniturze i czuł się nieświeżo. Próbował ogarnąć wszystkie aspekty omawianego kontraktu. Usytuowanie nowej piekarni w Las Vegas otworzyłoby przed firmą nowe rynki zbytu, więc bardzo mu zależało na tym, żeby negocjacje zakończyły się powodzeniem. Był rasowym biznesmenem. W tej jednej, jedynej dziedzinie czuł się spełniony i dumny ze swych osiągnięć. Przez całe życie uporczywie dążył do osiągnięcia tego stanu, starając się udowodnić, że jest coś wart. Odrzucony przez ojca, ani myślał patrzeć na siebie jego oczyma. Matka zawsze okazywała mu wielką miłość i dawała wsparcie. Przysiągł sobie, że jej nie zawiedzie, stając się nieudacznikiem korzystającym ustawicznie z pomocy terapeuty i usprawiedliwiającym porażki brakiem ojca. Dziś miał problemy z koncentracją. Ilekroć skupiał się na interesach albo dla rozrywki szedł do kasyna, brzmiała mu w uszach niedorzeczna propozycja Kariny. Jedna noc. Dyskrecja gwarantowana. Na samą myśl o takich ekscesach mózg się człowiekowi lasuje.

Co mu po dyskrecji, skoro będzie wiedział, jak było? Ma żyć z poczuciem winy? Jedna noc może zapoczątkować ciąg zdarzeń stanowiących karę za to, że kierował się popędami, a nie zdrowym rozsądkiem. Rozpoczęli negocjacje, które przebiegały dość obiecująco. Maks wiedział, że Sawyer i jego ludzie naprawdę chcą sfinalizować umowę, choć mają u siebie świetnego cukiernika, który realizuje pełny pakiet weselnych zamówień. Pomysł utworzenia włoskiej piekarni w Hotelu Weneckim to nowość w biznesie, ale Maks szybko się zorientował, że tutejszy zarząd stawiał raczej na klientelę z miasta niż catering. Zapisał sobie, że trzeba wszystko skonsultować z Michaelem. Z jego kalkulacji wynikało, że ogólnie dostępny sklep pozwoli im rozszerzyć ofertę. Można by poeksperymentować. Przede wszystkim należało starannie przeanalizować informacje dotyczące zachowań konsumenckich oraz natężenia ruchu pieszego na ulicy, przy której stał hotel. Podczas negocjacji Karina milczała, słuchając z uwagą i skrzętnie notując. Maks uznał, że pora kończyć spotkanie, gdy Sawyer nagle zmienił temat i powiedział: - Signorina Conte, miło poznać siostrę Michaela. Mam nadzieję, że w przyszłości dane mi będzie współpracować z panią i Maksem. Karina odpowiedziała uśmiechem, który rozświetlił jej twarz, ujawniając skrywaną uczuciowość. Ta przemiana nieodmiennie zachwycała Maksa. Wydawało mu się, że w ten sposób Karina zaprasza ludzi do swego serca bez względu na to, czy zasługują na takie wyróżnienie, czy też

nie. Czuł się doceniony, ilekroć skupiała na nim uwagę, i zazdrośnie strzegł tego przywileju, niechętnie dzieląc się nim z innymi ludźmi. - Dziękuję panu za miłe słowa. Moim zdaniem La Dolce Maggie jest dla Hotelu Weneckiego idealnym partnerem. Mamy nadzieję, że nasze kontakty będą coraz bliższe. Maks odetchnął głęboko. - Panowie, dziękujemy za owocne spotkanie. Po analizie danych liczbowych wrócimy do rozmów na temat waszej oferty. - Masz rację, Maks. To właściwe podejście do sprawy. Nie chcemy rezygnować ze specjalistycznego cateringu, ale moim zdaniem ogólnie dostępny sklep w naszym hotelu przyniesie wam spore zyski. - Słuszna uwaga. - Maks kiwnął głową, choć minę nadal miał pochmurną. - Zastanawiam się tylko, czy gra jest warta świeczki. Trudno powiedzieć, czy proponowane warunki gwarantują opłacalność. - Główni negocjatorzy doskonale wiedzieli, że wstępną ofertę traktuje się zwykle sondażowo. Byli także świadomi, że interes jest korzystny dla obu stron. Maks zebrał dokumenty i wcisnął je do teczki. - Chwileczkę, moim zdaniem przedstawione warunki są znakomite - wtrąciła z roztargnieniem zamyślona Karina. Maks zesztywniał. Próbował telepatycznie przekazać jej ostrzeżenia. Lękał się, że nieświadomie udaremni transakcję. Pamiętał o jej matematycznych zdolnościach i sądził, że dokonała już w głowie niezbędnych obliczeń. Roześmiał się nieszczerze i chwycił ją za ramię. - Masz rację. Sawyer słynie z otwartego podejścia do biznesu. Chodźmy już. Mamy umówioną telekonferencję.

Sawyer wstał i zwinnie wsunął się między Maksa i Karinę. Rekin przebrany za rybkę Nemo wyruszył na łowy. - Pani ma w głowie komputer, signorinal Inne hotele nie dałyby wam takich forów, prawda? Słyszałem, że godziliście się na gorsze warunki, byle rozpropagować markę, a sklep w Las Vegas to dla was świetna reklama! Maks chciał wtrącić swoje trzy grosze, ale nie zdążył. - Zyski powinny być znacznie wyższe, niż zakładaliśmy. Sądzę, że Michael podobnie jak Maks będzie zadowolony z waszej oferty. Uśmiechnięty Sawyer popatrzył tryumfalnie na kumpla. Merda. Naiwna stażystka odsłoniła się, dając rekinowi sposobność do zadania morderczego ciosu. Negocjacje się skończyły. Nie będzie dodatkowych rokowań. Przekorny uśmiech Sawyera stanowił widome potwierdzenie tego faktu. Karina też rozpromieniła się z radości, jakby osobiście przyczyniła się do powodzenia całej sprawy, choć właśnie ją pogrążyła. - Zobaczymy się później, kolego. - Maks był wściekły. - Jasne. Ostrzegawczym gestem zacisnął palce na ramieniu Kariny. - Idziemy. Kiwnął głową przyjacielowi oraz jego podwładnym i wyciągnął pannę Conte z sali konferencyjnej. Powlókł ją korytarzem do windy. Próbowała zacząć rozmowę, ale wystarczył rzut oka na jego twarz, żeby umilkła. Zbita z tropu milczała, póki nie doszli do apartamentu. Maks otworzył drzwi kartą magnetyczną i weszli do środka.

Rzucił teczkę na fotel, zdjął marynarkę i wybuchnął. - Coś ty narobiła? Na miłość boską, masz dyplom wydziału zarządzania i ukończone studia MBA, a przed chwilą złamałaś podstawowe zasady biznesowych negocjacji. Podczas wstępnych rozmów nigdy, przenigdy nie daje się do zrozumienia kontrahentowi, że jego oferta jest dla nas korzystna. Powiedziałaś Sawyerowi, że akceptujemy jego warunki, i nic już nie utargujesz. Straciliśmy pole manewru. Trzeba podpisać kontakt albo zerwać rozmowy. - Zaklął paskudnie i zaczął chodzić po pokoju. - Michael mnie zabije. Nie ma wyjścia z tej matni. Karina pobladła i odparła zduszonym szeptem: - Dio, mi dispiace. Wybacz. Rozum mi odjęło. Kiedy szybko przeanalizowałam dane, kontrakt wydał mi się tak korzystny, że z radości zapomniałam o zdrowym rozsądku i palnęłam głupstwo. To moja wina, Maks. Poniosę wszelkie konsekwencje. Jęknął przeciągle. - Tobie dzisiejsza wpadka nie zaszkodzi, ale ja będę się musiał gęsto tłumaczyć. Niepotrzebnie cię zabrałem na te negocjacje. Powinienem zapowiedzieć, że masz siedzieć i tylko się przyglądać. Zapomniałem, że akademicka wiedza oraz praktyka to dwie różne sprawy. Karina podeszła bliżej i stanęła z nim twarzą w twarz. - Nie musisz mnie chronić. Popełniłam niewybaczalny błąd i muszę za niego zapłacić. Dzwonię do Michaela. Powiem mu, co się stało. Maks oddychał głęboko, żeby się uspokoić. Wrzaski i awantury niczego już nie zmienią. Michael niedługo do

wie się o wpadce, a za przebieg negocjacji odpowiedzialny był szef, nie stażystka. - Bez paniki. Coś wymyślę - powiedział łagodniejszym tonem. - Na razie nie ma sensu wciągać w to Michaela. Idź na basen, odpręż się, a ja spróbuję zapanować nad sytuacją. Korzystaj z luksusów tego hotelu, skoro tu jesteśmy. Oczekiwał pełnego wdzięczności uśmiechu, a tymczasem został popchnięty tak mocno, że omal nie upadł. Cygańskie ślepia rozświetliła złość, a drobna postać emanowała siłą i energią, którą czuł również tamtej nocy, gdy pierwszy raz całował Karinę. - Jak śmiesz traktować mnie protekcjonalnie? - warknęła, zaciskając dłonie w pięści. - Nie życzę sobie być chroniona i uważana za małolatę, która beczy z lada powodu! Spaprałam sprawę i nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. To nie twoja wina, wiec nie bierz jej na siebie. Mam powyżej uszu takich gierek. - Kpisz sobie? - Zniecierpliwiony Maks pokręcił głową. Powiedziałem, żebyś poszła popływać, a ty wrzeszczysz? Spadaj, młoda! Nie jesteś mi teraz potrzebna. Szkoda czasu na babskie fochy. Dość mam zgadywania, co ci odpowiada. Chcesz być traktowana jak inni pracownicy? Doskonale. Jako szef wykluczam cię z negocjacji. Jutro wrócisz do domu i zajmiesz się codzienną robotą, a ja sam uporam się z tym bałaganem. Zadowolona? - Owszem. - Z kamienną twarzą cofnęła się i splotła ramiona. Przypominała nieszczęsną sierotkę. Wzruszenie ścisnęło Maksa za gardło. Najchętniej wziąłby ją w objęcia. -Przykra sprawa, Maks. - Wybuchnęła ponurym śmiechem.

- Odkąd zaczęliśmy razem pracować, rzucasz mi kłody pod nogi. Chcesz, żebym wyleciała z firmy, prawda? Powinnam się zastanowić, czy dobrze trafiłam. Może czas poszukać innej posady. - Karino... Gwałtownie pokręciła głową i podeszła do drzwi. - Nie teraz. Potrzebuję chwili samotności. Później się zobaczymy. Zwiała, nim zdążył odpowiedzieć. Ukrył twarz w dłoniach i błagał niebiosa, by mu dały siłę. Musiał nad sobą panować, bo inaczej gołymi rękami udusi smarkulę albo wyśle ją na antypody, żeby odzyskać spokój. W jej obecności musiał zmagać się z burzą uczuć, które wytrącały go z równowagi. Jedna noc. Odsunął kuszącą wizję. Odczekał chwilę... i pobiegł za niesforną stażystką. Karina siedziała przy barze w kasynie, bawiąc się rogiem serwetki umieszczonej pod jej kieliszkiem jabłkowego martini. Piękna zielona barwa i aksamitna gęstość płynu pomagały odzyskać spokój. Sączenie drinka w Las Vegas, gdzie jasny dzień mieszał się z nocą, co nikomu nie przeszkadzało, uznała za szczyt elegancji. Postanowiła zafundować sobie przejażdżkę gondolą po sztucznym Canale Grande. Hotel Wenecki oferował i takie atrakcje. Zamierzała poprosić kogoś o zrobienie fotek. Wyśle je mamie i siostrom. W pięknym miejscu należy korzystać z wszelkich dostępnych przyjemności.

Stłumiła szloch i zacisnęła zęby. Boże, tylko nie to. Nienawidziła łez. Przypominały jej dawne lata. Nie potrafiła wówczas panować nad emocjami. Wenecja olśniewała urodą, Julietta chłodnym intelektem, a Karina koczowała na składowisku rozbuchanych uczuć. Była zawsze nazbyt wylewna, przesadnie ufna... po prostu głupia. Snuła się po manowcach życia, patrząc, jak inni brylują i robią kariery. Sądziła, że pracując w biznesie, wyrobi się nareszcie i skieruje na właściwe tory. Zawsze o tym marzyła, szukając dziedziny, która naprawdę by jej pasowała i gdzie naprawdę byłaby sobą. Niestety, jako kobieta interesu odczuwała ustawiczne napięcie graniczące z bólem. Dość tego marudzenia! Z uśmiechem obserwowała przebudzenie nowej silnej Kariny, która przejęła kontrolę i ustawiła do pionu dawną beksę. Popełniła błąd. Poważny błąd. Zamiast chować się za Maksem i szukać u niego pomocy, należy swój błąd naprawić. Poznała gorycz porażki, ale spłucze ją kilkoma łykami martini, podniesie dumnie głowę, jak przystało na dorosłą kobietę, i spotka się z Sawyerem Wellesem. Sam na sam. - Można się przysiąść? Wstrzymała oddech. Usiadł na sąsiednim stołku, zamówił piwo i czekał na odpowiedź. - Maks, zrozum, że nie musisz już mnie chronić. Kiedy to wreszcie do ciebie dotrze? Nie mogę nawet przyjść do baru, żeby sobie golnąć? Siedzę sama. Nie ma tu żadnego natręta. Jest wczesne popołudnie. Idź stąd i zajmij się ważnymi sprawami.

- Właśnie to robię. Zamierzam wyciągnąć cię z bezdennej otchłani depresji. To ważna misja. - Jego niewinny uśmieszek wywołał w niej zduszony chichot. Bliskość tego faceta zawsze sprawiała, że w głowie jej się mieszało. Nie potrafiła się oprzeć jego urokowi. Sięgnęła po kieliszek i upiła łyk. - Na początku wszyscy popełniamy błędy. Nie powinienem na ciebie wrzeszczeć - przyznał Maks. - Dobrze się stało, że sobie pokrzyczałeś. - Uznajmy, że uczysz się na własnych błędach, i nie mówmy już o tym, zgoda? - Co z transakcją? - Przyjmę proponowane warunki albo zdołam je zmienić. Pozwólmy Sawyerowi przetrawiać tę sytuację. Zero reakcji. Facet się ugotuje. Nie widzę powodu do obaw. Jego skupiony wzrok przyprawiał ją o kołatanie serca. Wiedziała, że go zawiodła. Skończyła studia MBA, a mimo to popełniła fundamentalny błąd. Zbyt wcześnie odkryła karty. Tak bywa w Las Vegas. Dłoń Maksa przesunęła się po barze i chwyciła jej palce. Mocny ciepły uścisk koił nerwy. Karina zapomniała o wszelkich mechanizmach obronnych. - Maks, nie jestem pewna, czy to praca dla mnie. - Dopiero zaczynasz, cara. - Nie w tym rzecz. Sporo czasu poświęciłam, żeby się nauczyć koniecznego w biznesie panowania nad uczuciami. Robienie interesów to dla mnie ciekawe wyzwanie, ale obawiam się, że nie będę nigdy dostatecznie twarda, żeby osiągać sukcesy w tej branży. Zamiast myśleć o zarabianiu

kasy, chronię tyłki symulantom albo korci mnie, żeby lecieć z rosołkiem do chorych kolegów. Maks wsunął jej za ucho niesforny kosmyk. Ośmielona czułym gestem spojrzała mu w oczy. Na pięknych ustach igrał lekki uśmiech. - Nikt od ciebie nie żąda radykalnej zmiany postępowania, więc pozostań sobą. W ciągu paru miesięcy podbiłaś serca wszystkich i zyskałaś szacunek współpracowników. Cenią cię, bo nie jesteś karbowym. Ujęłaś ich swoją wyjątkowością. Każdy w firmie tak myśli. - Pochlebiasz mi, żebym nie była taka zdołowana. - Nie. Sądziłem, że podesłali mi rozkapryszonego bachora, którego trzeba pilnować, żeby nie narobił kłopotów, a zjawiła się kompetentna dziewczyna szukająca własnej drogi. Masz nosa do ludzi. Wiesz, czego im potrzeba, i bez obaw potrafisz się tym dzielić. - Spojrzał na ich splecione palce. - Miałaś rację w sprawie Robina. Zrobiło jej się ciepło na sercu, gdy usłyszała pochwałę. - Wierzyć się nie chce, że przyznajesz się do błędu. - Czasami za dużo myślę o interesach i wtedy umyka mi, że pracujemy z ludźmi, którzy też mają prawo do pomyłki. - Racja. Ja ustawicznie jestem tego świadoma. - Łatwo możesz zapanować nad przesadną uczuciowością. Nie decyduj pochopnie. Najlepiej weź głęboki oddech i zyskaj dystans do sprawy. Jesteś z natury szczodra, ofiarna, więc jeśli ktoś odwołuje się do twoich uczuć, wysłuchaj go i poczekaj. Obiecaj zadzwonić później. Odłóż decyzję. Dzięki temu będziesz mogła trzeźwo ocenić sytuację i nie dasz się zepchnąć do narożnika. Dobrze mówię? Karina wolno pokiwała głową.

- Brzmi sensownie. - Gdy zaczynałem pracować dla Michaela, byłem koszmarnym nieudacznikiem. Na krótko przed podpisaniem ważnej umowy pomyliłem teczki i dałem szefostwu niewłaściwy raport dotyczący transakcji. Kontrahent zyskał pół miliona dolarów. Podpisał dokumenty, nim wykryłem swój błąd. - Jak zareagował Michael? W oczach Maksa pojawiły się wesołe iskierki. - Zrobił mi piekło. Czułem się jak tępy gówniarz. Potem nie wracał do tego, ani razu nie wspomniał o wpadce i nie traktował jako straszaka. A ja drobiazgowo sprawdzam dokumenty i wyliczenia. Od tamtej pory nie darowałem nikomu ani centa. Karina poweselała. W kasynie panował coraz większy ruch, ale czuła się tak, jakby była tu sam na sam z mężczyzną, który doskonale wiedział, co powiedzieć, żeby poprawić jej humor. - Jedna rzecz pocieszyłaby mnie na sto procent. Zapomniałabym o porażce. - Mogę spytać, co masz na myśli? - Celinę Dion śpiewa dziś w Las Vegas. Maks wzdrygnął się cały. - Bierz, co chcesz: moje auto, kasę, psa, ale nie każ mi słuchać „My Heart Will Go On". - Proszę, proszę! Skąd znasz tytuł jej hitu? Puścił jej słowa mimo uszu i upił potężny łyk piwa. Cofnął dłoń. Karina nie pokazała po sobie, że zrobiło jej się żal. - Oglądając „Titanica", śledziłem głównie akcję. Muzykę zapamiętałem mimochodem.

Karina roześmiała się głośno. - Nudziarz z ciebie. Idziemy na koncert. Zaczyna się o siódmej. - Skąd pewność, że zdobędę bilety? Mogą być wyprzedane. Karina prychnęła lekceważąco. - Postaraj się. Oczaruj zdesperowaną kasjerkę. Zagraj ciałem. Liczę na ciebie. - Zgoda, ale pod jednym warunkiem: koniec dyskusji. Jesteś nawiedzona. Odhaczymy to i tyle. Umowa stoi? - Pewnie - odparła z uśmiechem. - Dobra. Mam teraz kilka spotkań. Do wieczora będę zajęty. Przed koncertem zapraszam cię na kolację. Zobaczymy, jak tu karmią. - Dobry pomysł. Maks rzucił na bar kilka banknotów i wstał. - Uważaj na siebie. Żadnych kłopotów. - Grzeczne dziewczynki rzadko je miewają, prawda? Rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie i wyszedł. Karina sączyła martini, analizując rozmaite możliwości. Jednego była pewna. Za wszelką cenę musi naprawić swój błąd. Niestety, widziała tylko jeden sposób. Powinna wycofać się z negocjacji. Westchnęła ciężko, wodząc palcem po brzegu kieliszka. Mimo wykształcenia i sporych zdolności miała na swoim koncie więcej błędów niż sukcesów. Najwyższy czas zastanowić się, czego pragnie, zamiast papugować innych. Potrzebowała wolności, chciała tworzyć. A jeśli praca w La Dolce Maggie nigdy nie spełni jej oczekiwań?

Ta myśl nie dawała jej spokoju, ale odsunęła ją, skupiając się na jednej sprawie, którą była teraz w stanie załatwić. Naprawi swój błąd. Dopiła martini, chwyciła torebkę i pobiegła do pokoju, żeby zadzwonić do Sawyera Wellesa.

Rozdział 9 Sawyer pasował do wielkomiejskiej atmosfery Las Vegas. Karina próbowała zapanować nad zdenerwowaniem, gdy chodził po gabinecie niczym wielki dziki kot. Uścisnął jej dłoń i uprzejmie poprosił, żeby usiadła, jakby postanowił zabawić się kosztem ofiary, zanim ją pożre. Boże miłosierny, rzeczywiście wyglądał na rasowego drapieżnika. Emanował zmysłowością, ale otaczała go także osobliwa aura, która budziła w niej paniczny lęk. Przypominał jasnowłosego krwiopijcę, bohatera „Wywiadu z wampirem". Typowy przedstawiciel złotej młodzieży o roziskrzonych piwnych oczach, którymi hipnotyzował bezbronne kobiety. Pięknie wykrojone usta miały wyraz okrucieństwa, rysy twarzy były ostre i wyraziste, kości policzkowe wysokie, a do tego okropna blizna sięgająca od brwi do skraju policzka, która przydawała mu niebezpiecznego uroku. Włosy miał niemal równie długie, jak Michael, ale trudno byłoby związać je w kucyk.

Karina odrobiła pracę domową i zebrała potrzebne informacje, więc przeczytała, że Sawyer Welles chlubił się posiadaniem sieci dochodowych hoteli, które przejmował i doprowadzał do kwitnącego stanu. Potem coś się wydarzyło i znakomicie prosperujący przedsiębiorca zmienił branżę. Hotelem Weneckim zarządzał dla rozrywki, ale swoją pracę traktował poważnie. Chodziły słuchy, że planuje utworzenie ogólnokrajowej sieci luksusowych hoteli. Często bywał we Włoszech. Maksa łączyła z nim bliska znajomość, nie tylko sporadyczne kontakty biznesowe. Usiadła po drugiej stronie ogromnego biurka z tekowego drewna i rozejrzała się wokół. Gabinet mieścił się na ostatnim piętrze Hotelu Weneckiego. Za oknami, sięgającymi od podłogi do sufitu, rozciągała się imponująca panorama miasta. Karina miała wrażenie, że jest w eleganckiej garsonierze, a nie w dyrektorskim biurze. Komplet mebli z egzotycznego drewna, szafy z książkami, doskonale zaopatrzony barek, na ścianach wspaniałe obrazy oraz fotografie - ciekawa kombinacja pejzaży i aktów. Przyglądała się uważnie zarysowi ciał nagiej pary złączonej mocnym uściskiem i skrytej w półmroku. Zauroczona pierwotną zmysłowością fotografii zapragnęła przyjrzeć się jej z bliska. Spłonęła rumieńcem, gdy Sawyer Welles spostrzegł, co ją tak zafrapowało. - Interesuje się pani sztuką, Karino? - Bardzo. Sama maluję. Usiadł w skórzanym fotelu po drugiej stronie biurka i przyglądał się jej badawczo. - To ciekawe - mruknął. - Jest pani dyplomowaną artystką?

- Nie. Zarzuciłam malarstwo, żeby jak najszybciej skończyć studia MBA, lecz tęsknię za sztalugami. - Nie należy rezygnować ze swojej pasji, bo wtedy coś w nas więdnie i umiera albo toczy człowieka jak rak. Czasem niezbędna jest wiwisekcja. - Twarz miał pozbawioną wyrazu; może chciał się odciąć od złych wspomnień. - Życie jest zbyt krótkie, by tracić czas na biadolenie. - Tak. - Osobliwe uwagi rozstroiły Karinę. Mimochodem zastanawiała się, czy do gabinetu przylega sypialnia z królewskim łożem. Czemu nagle pomyślała, że owo pomieszczenie, jeśli tu takie było, nie służy zapewne Sawyerowi do spania i pełni całkiem inną funkcję? - Mam wielu znajomych w świecie sztuki. Jeśli chce pani urządzić wystawę swoich obrazów, proszę o sygnał. Mój marszand ma nosa do młodych talentów. Spojrzała na niego podejrzliwie. - Nie widział pan moich obrazów. - Ale mam wyczucie. - Będę o tym pamiętać. - Karina założyła nogę na nogę. Krzesło stało dość daleko od biurka, więc Sawyer od razu zerknął na odsłonięte uda. Taksującym spojrzeniem zmierzył postać Kariny. Uznanie malujące się w jego oczach dowartościowywało kobietę, zamiast ją obrażać. - Jestem zaszczycony, że zechciała pani się ze mną spotkać. Sekretarka powiedziała, że mamy rozmawiać o transakcji. Maks dołączy do nas? - Chrapliwy męski głos skłaniał do rozmyślań o nagości i wspólnym poranku po szalonej nocy. Karina ukradkiem wytarła spocone dłonie o spódnicę, zebrała się na odwagę i wypaliła:

- Nie. Maks nie wie, że tu przyszłam. Chciałam porozmawiać na osobności. Uniósł głowę. Karina wstrzymała oddech i zastanawiała się, czy ten facet potrafi czytać w myślach. - Ach tak? Jestem zaskoczony. Powinienem w tym momencie zakończyć spotkanie, bo nie jest pani szefem zespołu, ale sytuacja jest intrygująca. Oczekuję wyjaśnień, ale nie mogę obiecać, że zachowam je w tajemnicy przed Maksem, jeśli uznam, że pani podejście do sprawy jest dla mnie nie do zaakceptowania. Karina skinęła głową. - Oczywiście. Chciałam poinformować, że wycofuję się z negocjacji i opuszczam Las Vegas. Sawyer spochmurniał. - Została pani zwolniona z pracy? - Nie, panie Welles. - Proszę mi mówić po imieniu. - Zgoda. Długo milczał, czekając, aż Karina wyjaśni powody swojej decyzji. Daremnie. Po kilku chwilach uśmiechnął się z ociąganiem, a Karina pogratulowała sobie małego zwycięstwa. - Nic więcej nie masz mi do powiedzenia? - Wyliczenia, na których opierałam się w poprzedniej rozmowie, były nieprecyzyjne. Maks już zapowiedział, że zerwie negocjacje, jeśli będziesz nalegał, żebyśmy opierali się na mojej ocenie. Proponowany zysk jest niewystarczający, żebyśmy mogli zaryzykować otwarcie filii w Las Vegas, zwłaszcza że będzie z nami konkurowała wasza firma cateringowa.

Sawyer obserwował ją uważnie. Miała wrażenie, jakby usiłował przeniknąć jej tajemnice, zastanawiając się, czy warto ją prowokować do zwierzeń. - Michael wie o twojej decyzji. - Jeszcze nie. - Rozumiem. Wycofujesz się, żebyśmy mogli kontynuować negocjacje? - Owszem. Nie możesz błędu popełnionego przeze mnie wykorzystać przeciwko Maksowi albo mojemu bratu. - Sądzisz, że próbowałbym zaszachować Michaela, powołując się na ciebie, żeby wycisnąć z tego interesu więcej kasy, i żądałbym, aby trzymał się twojej wersji albo wylał cię z roboty, tak? Uniosła głowę. Ani myślała kluczyć. - Oczywiście. Jesteś biznesmenem. Na twoim miejscu zadzwoniłabym do Michaela i domagałabym się podtrzymania wstępnej deklaracji, grożąc niepodpisaniem umowy. Powiedziałabym, że siostrunia spartoliła robotę, więc niech brat ratuje interes. - Zamilkła na chwilę. - Jeśli spróbujesz go przycisnąć, odejdę z firmy. Po minie Sawyera poznała, że jest zaskoczony. - Naprawdę byłabyś do tego zdolna, żeby ratować transakcję? - Tak. Jeszcze jedno, panie Welles... - Sawyer. Przeszliśmy na ty. - Mówię serio. To nie blef. - Jestem zdumiony. - Uśmiechnął się lekko. - Potrafisz zamącić człowiekowi w głowie i utrudnić życie.

Kamień spadł jej z serca. Firma wreszcie miała z niej jakiś pożytek. Maks zacznie rozmowy z czystym kontem, a Michael nie będzie postawiony w trudnej sytuacji. - Jestem pewna, że natychmiast opracujesz plan B. Wydajesz się bardzo elastyczny. - Mogę cię zapewnić, Karino, że twoja wpadka nie wpłynie na kolejną rundę negocjacji. - Dzięki. - Uważam jednak, że coś mi się za to należy. - Proszę? Uśmiechnął się miło. Karina wstrzymała oddech. Poraziła ją zmysłowość czająca się w zagadkowych oczach. - Umówmy się na randkę dziś wieczorem. - Słucham? - Zaproponowałem randkę. Oczywiście pod warunkiem że ty i Maks nie jesteście parą. Nazbyt skwapliwie pokręciła głową. - Nie. Łączy nas tylko praca. Dlaczego chcesz się ze mną spotkać? - Jesteś piękną kobieta z charakterem. Zapraszam cię na kolację, potem zajrzymy do klubu. Karina usiłowała przeniknąć jego machinacje. Co jest grane? Facet wyglądał super; po prostu ekstraklasa. Czuła się przy nim jak zawodniczka z drugiej ligi. Ciekawe dlaczego. Prychnęła gniewnie. - Chcesz mnie podpytać, wyciągnąć firmowe tajemnice? - Zbyt nisko się cenisz. Spotkamy się o siódmej? - Mam zjeść z Maksem wczesną kolację, a potem idziemy na koncert. - W takim razie zobaczymy się później. O dziesiątej.

Znowu ją przegadał. Emanował porażającą zmysłowością, która falami płynęła ku niej. Czy tego jej było trzeba? Śmiałego, nieustępliwego faceta, któremu wpadła w oko? Zamiast siedzieć z Maksem na widowni i słuchać, jak Celinę Dion śpiewa o upragnionej miłości, mogłaby poznać bliżej przystojnego blondyna o nieodpartym seksapilu. Randka z Sawyerem może spowodować, że Maksa ogarnie zazdrość. Jej rozmówca wybuchnął śmiechem i pokręcił głową. - Jesteś cudowna. Dawno nie musiałem tak długo namawiać dziewczyny, żeby zechciała wypić ze mną drinka. - Zobaczymy się w barze przed kolacją. O szóstej. - Tak jest. Karina wróciła do swojego pokoju, żeby się wykąpać i przebrać. Czekał ją wieczór pełen wrażeń. Nie mogła pojąć, jak to się stało, że dzięki swej najgorszej biznesowej wpadce załapała się na randkę z blond ciachem. To była jej ostatnia noc w Las Vegas przed powrotem do domu, więc zamierzała w pełni wykorzystać liczne uroki tego miasta. Celinę Dion można sobie darować. Karina weszła do słynnego baru Hotelu Weneckiego i rozejrzała się, szukając wzrokiem swego towarzysza. Wystrój wnętrza pasował do jej nastroju. W sali dominowały płynne, zmysłowe linie i skórzane kanapy dla dwojga. Tłumy gości sączyły specjalność lokalu - znakomite martini. Ściany z matowego szkła dawały złudzenie prywatności. Idealne miejsce na drinka przed kolacją z Maksem. Kelner zaprowadził ją od razu do stolika w rogu. Sawyer wstał, żeby się z nią przywitać. Ubierał się na czarno,

w tym kolorze wyglądał doskonale. Sylwetkę miał szczupłą, wysportowaną, włosy sięgające ramion otaczały twarz o ostrych rysach. Karina wyczuwała w nim tajemnicę, która ją ciekawiła. Zamówiła wzmocnione martini. Rozmawiali o błahostkach. - Podoba ci się Las Vegas? Karina rozejrzała się wokół. Spojrzeniu towarzyszył szeroki gest. - Jak można nie polubić tego świata? Do tej pory żyłam w Bergamo niczym w klatce. Czuję się, jakbym przez całe życie żywiła się krakersami i nagle zostałam zaproszona na wytworny obiad. - Często bywam w Mediolanie i znam twoją matkę. Uwielbiam ciszę i spokój panujący w waszym domu. - Bergamo to moja mała ojczyzna i kocham je nad życie, ale mieszkałam tam z trójką starszego rodzeństwa. Oni są nadopiekuńczy, więc nie miałam szans doświadczyć czegoś nowego, emocjonującego. Teraz wyrwałam się na wolność i dobrze mi z tym. - Wolność uderza do głowy. - Oczy zabłysły mu kpiąco. - Jak pierwszy kieliszek dobrego wina. Smak jest porażający, bo nowy i wyczekiwany latami. Karina wyjęła ze swego drinka oliwkę na wykałaczce i wsunęła do ust. Czuła na sobie uważne spojrzenie Sawyera. - Mówisz jak poeta. Kto by pomyślał? Skąd znasz moją matkę? - Spotkaliśmy się dawno temu. Pomogła mi, gdy byłem w kłopotach. Od tamtej pory zawsze może na mnie liczyć.

- Możesz wyrażać się jaśniej? - Karina uniosła brwi. -Nie. - Przyznaj się: czytałeś poradniki na temat kobiecej natury i wiesz, że uwielbiamy tajemnice. - Lubicie też nas reformować i chronić przed nami samymi. - Owszem, ale rzadko mamy na to wasze przyzwolenie. Zmroził ją dziwny blask w jego oczach. Zgadza się. Druga liga kontra ekstraklasa. Ten facet był mistrzem w sztuce uwodzenia, a ona wyjechała na pierwsze ważne zgrupowanie. Czuła się mocno zagrożona, ale jego śmiałe aluzje i wyborne poczucie humoru bardzo ją pociągały. - Wspomnisz Maksowi o naszej randce? To pytanie sprawiło, że wróciła do rzeczywistości. Odruchowo zacisnęła dłonie w pięści. - Tak, jeśli zapyta. Sawyer spostrzegł ten gest i pochylił się ku niej. Poczuła zmysłową woń drewna i piżma. - Opowiedz mi o swojej znajomości z Maksem. - Jest najbliższym przyjacielem mego brata. Dorastaliśmy razem. Potem wyjechał z Michaelem do Nowego Jorku rozkręcać La Dolce Maggie. - Przyjaźń od dzieciństwa? - Tak. Dlaczego wypytujesz o Maksa? - Poderwał cię? - Sawyer przyglądał się jej uważnie. Karina omal nie zakrztusiła się łykiem martini. - Proszę? - Sypiacie razem? - Nie, ale to nie twoja sprawa, więc czemu pytasz?

- Nie należy obawiać się pytań, Karino. Jesteś nie tylko piękna, lecz także rozumna. Niebezpieczna kombinacja. Chcę się upewnić, że jesteś wolna. Niski głos wiele obiecywał. Ten mężczyzna był nią zainteresowany. Może powinna omdlewającym tonem zaprosić go do swojego pokoju? Cholerny Maks. Nie wyleczyła się jeszcze z młodzieńczej miłości i to jej działało na nerwy. - Jestem wolna. Mam dość gadki o Maksie. Sawyer wyciągnął rękę i ujął jej dłoń. Poczuła miły dreszczyk, który jednak nie dał się porównać z burzą uczuć wzbudzanych w niej przez Maksa. Cholera, miała przestać o nim myśleć. - Ja również. Niestety, będę musiał ustąpić mu miejsca, bo jesteście umówieni na kolację. Przechyliła głowę, a włosy ześlizgnęły się na ramię. - Jeszcze nie teraz. - Zgadza się. Mamy czas. Co malujesz? - Portrety rodziny, dzieci, zwierząt. Staram się nie poprzestawać na wyglądzie, zajrzeć do wnętrza moich modeli i uchwycić to, co niewidzialne. Moja bratowa tak samo mówi o swoich zdjęciach. - Nie potrafię malować, ale znam się na dobrych obrazach. Pamiętam pierwszy wyjazd do Włoch. Sztuka mnie oszołomiła. Zanurzyłem się w niej. Omal nie zostałem aresztowany w Galerii Uffizi, bo nie potrafiłem stamtąd wyjść. - Rozumiem cię. Sama włóczę się chętnie po galeriach. Gdy pierwszy raz zwiedzałam Kaplicę Sykstyńską, płakałam jak dziecko.

- Nie korciło cię, żeby na serio wziąć się do malowania i z tego żyć? Poraziła ją nagła bolesna tęsknota. Im mocniej uświadamiała sobie, że jej przyszłość łączy się z La Dolce Maggie, tym bardziej serce jej się krajało, spragnione innego życia. Wahała się, niepewna, czy może mu zaufać. - Tak, ale nie wierzyłam nigdy we własne siły. Sawyer kiwnął głową. - Znam to uczucie. Zapadła cisza nabrzmiała obietnicą przyjaźni oraz innych uczuć. - Opowiedz mi o wspaniałym świecie luksusowych hoteli. Rozmawiali niespełna godzinę, aż nadeszła pora kolacji z Maksem. Sawyer zamknął w rękach jej dłoń. - Karino, chętnie spotkałbym się z tobą późnym wieczorem. Zapraszam cię do klubu. Potańczymy, jeśli masz ochotę. Karina zawahała się. Zauroczenie Maksem walczyło z nową pokusą. - Sama nie wiem - szepnęła. - Będę na ciebie czekał w klubie Tao. Twoja decyzja. Pocałował ją w policzek i odszedł. Dawne fantazje walczyły z nowymi. Pora dokonać wyboru. Karina wróciła do holu, gdzie czekał Maks. Na jej widok zrobił minę, która stanowiła dobrą wróżbę dla nadchodzącego wieczoru. Zmierzył badawczym spojrzeniem postać Kariny. Twarz mu stężała.

- Coś ty na siebie włożyła? - szepnął ze złością. - Karino, na miłość boską, ta kiecka jest... To przecież... - Wystarczyłoby powiedzieć, że mi w niej do twarzy. W cudownej kreacji Versace zakochała się od pierwszego wejrzenia. Karczek stanowiła misterna plecionka z krzyżujących się paseczków opinających biust - dla podglądacza przekorna zabawa w chowanego, podczas której gubił się, bo nie miał pojęcia, gdzie jest kobieca pierś, a gdzie cielista tkanina. Spódnica, suto marszczona w pasie, sięgała podłogi, ale miała liczne rozcięcia od góry do dołu. Brzoskwiniowy kolor pasował do oliwkowej cery. W wolnej chwili Karina wpadła do hotelowej kosmetyczki, żeby wydepilować strefę bikini. Bolało okropnie, więc darła się jak opętana, ale warto było cierpieć. Teraz czuła się bosko. Włosy miała rozpuszczone, a jedyną ozdobę stanowiły ciężkie złote bransolety przypominające kajdany niewolnicy zmysłów. Zdumienie Maksa było bezcenną nagrodą za te wszystkie starania. Kiedy odwróciła się do niego plecami, otrzymała dodatkowy bonus. Maks wstrzymał oddech. Z tyłu spódnica zaczynała się tuż nad pośladkami. Karina świadomie rozpoczęła wieczór od wrednej gierki, bo zamierzała wygrać tę rundę. - Jeśli moja suknia ci się nie podoba, mogę ją zdjąć -rzuciła przez ramię. Milczał. W restauracji Canaletto były tłumy, lecz dla nich natychmiast znalazł się zaciszny stolik w sali noszącej miano „Placu Świętego Marka". Kremowe odcienie bieli oraz wymyślne żyrandole nadawały jej znamiona wytworności. Okna

wychodziły na replikę Canale Grandę, po której pływały gondole. Zewsząd dobiegały przyciszone głosy rozmawiających gości. Karina miała wrażenie, jakby znalazła się nagle w prawdziwej Wenecji. Odprężyła się, zamówiła kieliszek włoskiego wina i rozkoszowała się owocowym posmakiem oraz bogactwem aromatu. Sączyła je wolno z obawy, że pochłaniane większymi łykami pocieknie jej na brodę jak małej dziewczynce pijącej nazbyt łapczywie. Mowy nie ma, żeby wyszła na prowincjonalną idiotkę. Maks nie miał takich problemów. Jak on to robi, że zawsze wygląda... nieskazitelnie? W przeciwieństwie do Sawyera, który sprawiał wrażenie namiętnego brutala o mrocznej duszy, pan Gray przypominał wyrafinowanego playboya, obdarzonego urokiem osobistym i naturalnym wyczuciem stylu. Na wieczór zamiast garnituru wybrał koszulę z ciemnoniebieskiego jedwabiu, proste spodnie i skórzane botki na słupku. Gdy wyciągnął rękę, sięgając po napełniony winem kieliszek, wokół nadgarstka zalśnił srebrzyście markowy zegarek. Plan Kariny był prosty: oczarować przystojniaka w czasie kolacji, a następnie uwieść. Niestety, Maksowi zebrało się na wspominki. - Pamiętasz, jak przygruchałaś sobie w szkole jednego chłoptasia i zaprosiłaś go do domu? Śledziliśmy was z Michaelem aż do kawiarni Sama. - Pokręcił głową, jakby szperał w pamięci, szukając pikantnych szczegółów. - Schowaliśmy się za krzakami, a gdy chłopczyna próbował cię pocałować, Michael wyskoczył, żeby spuścić mu łomot. Ten głupek tak się przeraził, że natychmiast uciekł, a my musieliśmy odprowadzić cię do domu.

Bolesne wspomnienie. Czuła się poniżona, bo starszy brat i jego pomagier bezczelnie ją podglądali. Tamten incydent fatalnie wpłynął na jej licealne życie uczuciowe. - Czemu do tego wracasz? - spytała cierpko. - Daruj, ale pomyślałem, że twój brat rzeczywiście jest nadopiekuńczy. Żadnych podtekstów. Trafiona, zatopiona. Wzmianka o starszym bracie rozwaliła misterny plan uwiedzenia Maksa. Uświadomiła jej również, o jaką stawkę toczy się gra. Musiała zmienić taktykę, inaczej rozłożyć akcenty. Upiła łyk wina, oblizała usta i powiedziała z promiennym uśmiechem: - Miałam dziś randkę z Sawyerem. Osłupienie malujące się na urodziwej twarzy Maksa dodało jej pewności siebie. - O czym ty mówisz? Sawyer zaproponował ci randkę? -Tak. Macho wściekł się i zacisnął zęby. - Kiedy? - Poszłam do jego gabinetu, aby oświadczyć, że z powodu swego błędu wycofuję się z negocjacji, a moje obliczenia są niedokładne. Maks zaklął paskudnie. - Miałaś zostawić to mnie. - Sama naprawiam własne błędy - oznajmiła hardo Karina, prostując się z godnością. - Doskonale wiesz, że tak właśnie postępuję. Maks potarł czoło. - Owszem. Łudziłem się, że tym razem spasujesz, zamiast brać na swoje barki wszystkie problemy tego świata, żeby udowodnić swoją wartość.

Porażająca była trafność tych słów. Maks ją znał lepiej niż inni ludzie. - Tak czy inaczej sprawa załatwiona. Sawyer obiecał, że nie wykorzysta w negocjacjach mojej gafy. - Wymusił na tobie tę randkę? Był nachalny? - Nie. Chciałam się z nim spotkać. - Sawyer to nie twoja półka, Karino - żachnął się Maks. Trzymaj się od niego z daleka. Sama miała podobne obawy, ale wściekła się, gdy je usłyszała z jego ust. - Nie masz pojęcia, jaka półka mnie teraz interesuje. Od dawna się przyjaźnicie? - Dostatecznie długo, abym miał pewność, że to nie jest facet dla ciebie. - A kto jest? Zamyślił się, gdy wprost rzuciła mu wyzwanie. Utkwił wzrok w kieliszku wina. Miała nadzieję, że wzbudzi w nim zazdrość i zbije z tropu, ale zrobił unik i z kpiącą miną wymamrotał: - Możemy zmienić temat? - Dobra. Zrobiłam sobie szybką depilację. Mogę teraz śmiało paradować w bikini... albo w stringach. Zero owłosienia. Maks omal nie zakrztusił się kawałkiem chleba. Zaniósł się kaszlem, aż łzy stanęły mu w oczach, i wycharczał: - Oszalałaś? Nie rozmawia się o takich sprawach. Krople potu wystąpiły mu na czoło, więc od razu wiedziała, że poczuł się niezręcznie nie tylko z powodu wzmianki o stringach. - Dlaczego? Jeśli sugerujesz, że powinnam w rozmowie poruszać kwestie odpowiednie dla małolaty, chciałam ci

przypomnieć, że jestem dorosła. - Puściła do niego oko. -Chcesz zobaczyć? - Nie. - Maks spąsowiał. - Mam nadzieję, że innym osobom nie będziesz składać takich propozycji. - Poprawił się na krześle. - Podpuszczasz mnie, nie myśląc o konsekwencjach. - W takim razie trzeźwo przeanalizujmy sytuację, zgoda? Uniosła dłoń i zaczęła wyliczać rozmaite aspekty sytuacji. Oboje jesteśmy dorośli. Wzajemnie się pociągamy. Chodzi o jedną noc. Potem każde idzie w swoją stronę. Coś pominęłam? Gdzie jest problem? Kelner podał pieczoną solę na porcelanowych talerzach, półmisek ziemniaków pokrojonych w talarki, doprawionych olejem, czosnkiem i ziołami oraz polentę i sałatkę z pomidorów. Karina spróbowała wybornej ryby i jęknęła z zachwytu. Pod chrupiącą skórką kryło się delikatne mięso. - O cholera! Pyszna ta sola! - wykrzyknęła. - Wiem. Polenta to arcydzieło. Idealna. Skosztuj jej z pomidorami. - Dobrze. Długo jedli w milczeniu, skupieni na pochłanianych radośnie smakołykach. Maks pierwszy wrócił do rzeczywistości i podjął rozmowę: - Wymienię po kolei wszystkie powody, dla których nie powinniśmy wdawać się w romans. - Mowa była o jednej nocy. - Nieważne. Po pierwsze, twój brat wierzy, że będę się tobą opiekował, więc straciłbym jego zaufanie. Po drugie, nasze matki są zaprzyjaźnione, więc byłyby w szoku. Po

trzecie, zostałaś zatrudniona jako moja asystentka, więc taki incydent wpłynąłby na nasze relacje biznesowe. - Michael i nasze mamy nie muszą nic wiedzieć. Zachowamy sprawę w tajemnicy. Praca też nie ucierpi, bo działamy w różnych obszarach. Zróbmy sobie małą przyjemność. Dlaczego nie? Moim pierwszym kochankiem powinieneś być ty, a nie jakiś obcy chłop. Maks gotował się ze złości. - Nie lekceważ swojej niewinności! Fakt, na salonach mówi się, że kobiety mogą do woli korzystać z życia, ale twój pierwszy raz powinien być wyjątkowy. Przeżyj go z mężczyzną, którego kochasz. Nie trać dziewictwa z przypadkowym kochasiem, nie marnuj w związku bez przyszłości. Moja odpowiedź brzmi: nie. Możesz się złościć, przymilać, uwodzić do woli. Nie prześpię się z tobą. Mowy nie ma o przelotnym romansie, który postawi pod znakiem zapytania wszystko, co nas łączy. Ani myślę ryzykować. Karina ogarnięta pierwotną żądzą nie potrafiła wykrztusić słowa. Marzenie o szalonej nocy z Maksem pozostanie niespełnioną fantazją. W głębi ducha Karina podejrzewała, że tak naprawdę nie jest warta tego, żeby dla niej wszystko postawić na jedną kartę. Po raz kolejny przekonała się, że nie należy do grona tych wspaniałych pań, które doprowadzają mężczyzn do szaleństwa, dla których łamie się zasady. Roznegliżowana, odarta z własnej dumy, poniosła klęskę. Boże miłosierny, jej uwodzicielskie zapędy zostały skwitowane rzeczową rozmową o aktywach i pasywach ewentualnego romansu. Poczuła się upokorzona. Najchętniej położyłaby się teraz do łóżka, nakryła z głową i płakała rzewnie. Dawniej tak właśnie reagowała, ilekroć przekonywała się,

że Maksimus Gray nie pragnie jej do szaleństwa, jak ona pragnęła jego. Marzenie rozwiało się niczym fatamorgana. Maks z troską obserwował Karinę. Zawsze okazywał jej wyłącznie tę cholerną serdeczność, która w najmniejszym stopniu nie spełniała tajemnych, mrocznych pragnień. Może ktoś inny zdoła ją zaspokoić? Oczyma wyobraźni ujrzała Sawyera. Interesowała go jako kobieta, nie jako towarzyszka dziecinnych zabaw. Z nim spełniłaby wszystkie pragnienia. Może nadszedł czas, by odważnie skoczyć na głęboką wodę. Miała dość samotności w łóżku. Nie chciała dłużej sypiać w pojedynkę. Dwudziestosześcioletnia niezaspokojona singielka to żenada. Wolno otarła usta serwetką i zdobyła się na wymuszony uśmiech. - Twoja decyzja. - Wierz mi. Tak będzie lepiej dla nas wszystkich. Karina pokiwała głową. - Rozumiem. Jedno musisz mi obiecać. -Co? Uniosła głowę i spojrzała mu w oczy. - Odczep się ode mnie. Maks zamrugał powiekami. - Wybacz, jeśli cię zasmuciłem, cara. Zależy mi na przyjaźni z tobą i nie chciałbym jej utracić. Jest dla mnie bardzo ważna. Karina powstrzymała łzy piekące pod powiekami. - Nie obawiaj się. Do pewnego stopnia zawsze będę miała udział w twoim życiu, ale nie mogę dłużej tego ciągnąć. Powinnam zapomnieć o dziewczęcych mrzonkach i świa-

domie dokonywać wyboru na swoich warunkach. Dziś wieczorem postanowiłam zerwać łączące nas więzy. Nie masz prawa dyktować mi, z kim mogę sypiać. Zacisnął zęby i pochylił się do przodu. - Chyba nie chcesz przez to powiedzieć, że przestaniesz się szanować, żeby mi dopiec. Karina wybuchnęła ponurym, urągliwym śmiechem. - Dio! Ależ z ciebie zarozumialec! Masz do tego prawo, bo dałam ci się omotać. Ale dość tego. Dziś nie zasnę sama. Wcale nie dlatego, że się nie szanuję, ty łobuzie. Zamierzam spełnić marzenie, które ukrywam od lat. Potrzebuję mężczyzny, który da mi rozkosz i otworzy przede mną nieznane obszary, weźmie mnie w ramiona, pokaże, czym jest prawdziwy orgazm, i zostanie na całą noc. Ty zrezygnowałeś z tego przywileju. - Nie rób tego, Karino. Odsunęła krzesło i wstała. - Jeśli choć trochę mnie szanujesz, przestań się wtrącać. Zasługuję na to, Maks. - Karina odłożyła serwetkę. - Dzięki za kolację. - Poczekaj. Karina znieruchomiała. Sekundy mijały. Zewsząd dochodziły charakterystyczne odgłosy: brzęk szkła i sztućców, perlisty śmiech, plusk wody bijącej o burty płynących w dole łodzi. Karina wydawała się czekać na ostateczną rozprawę ze swoimi demonami. Maks odruchowo napiął mięśnie. Oboje mieli świadomość, że znajdują się na rozdrożu. Serce jej kołatało, gdy czekała na jego ostateczną decyzję. Twarz o pięknych rysach wykrzywiło cierpienie, gdy otwo-

rzył usta, żeby oznajmić, co postanowił. Karina miała wrażenie, że patrzy na obrazek z komiksu, a biała chmurka nad głową bohatera zaraz wypełni się tekstem. Maks zamknął usta. Kiwnął głową. Karina ujrzała nagle obcego człowieka, który decydował beznamiętnie. - Nie będę ci zawracać głowy. Gardło miała ściśnięte, ale trzymała się dzielnie. Odeszła, nie oglądając się za siebie. Co on narobił? Maks tępym wzrokiem patrzył na talerze z resztkami jedzenia, starając się zachować zdrowy rozsądek. Chwycił kieliszek, wypił do dna i dał znak kelnerowi, żeby dolał mu wina. Wieczór zakończył się katastrofą. Maks nie miał pojęcia, dlaczego ogarnia go paniczny strach. Podjął właściwą decyzję. Nie mógł postąpić inaczej. Krótki, namiętny romans z Kariną nie wchodził w grę. Nie mógłby iść z nią do łóżka, pozbawić dziewictwa, a potem spokojnie zająć się biznesem. Czemu nie potrafiła tego zrozumieć? Powiedziała, że dzisiejszej nocy nie zamierza spędzić samotnie. Sawyer. Z obawą wspominał słowa, które rzuciła mu w twarz pod koniec rozmowy. Czyżby zamierzała spotkać się z jego kumplem, żeby postawić na swoim? Ten łobuz wpadł jej w oko? Jakie pragnienia i fantazje miała na myśli? Zacisnął w pięści dłonie spoczywające na kolanach, gdy zaczął sobie wyobrażać, co to oznacza. Naga Karina z obcym facetem. Karina jęcząca z głową odrzuconą do tyłu w miłosnej eks-

tazie, gryząca piękne usta, bo kochaś ochoczo ją posuwa. Karina szepcząca cudze imię. Doprowadzony do szaleństwa próbował zapanować nad złością i nakazać sobie spokój. Po pierwsze, planowała śmiało, ale wątpił, żeby odważyła się w całości urzeczywistnić swoje zamysły. Poflirtuje, potańczy, zaliczy kilka buziaków, aby zaspokoić ciekawość. Wystarczy zachować stosowny dystans i mieć na nią oko. Jeśli się będzie dobrze maskował, Karina go nie zauważy. Smarkula w końcu ochłonie, a potem wrócą do Nowego Jorku i stopniowo powróci spokój. Karina pozna miłego chłopaka, który będzie jej wart; przyzwoitego młodzieńca bez życiowych obciążeń. Po co jej przechodzony, sterany życiem związkofob? Wszelkie próby zbliżenia się do niej oznaczały nieuchronną katastrofę. Skrzywdziłby ją na sto procent i nie potrafiłby spojrzeć sobie w oczy. Straciłby przyjaźń i szacunek Michaela oraz postawiłby pod znakiem zapytania zawodową karierę. Jedna szalona noc nie była tego warta, nawet jeśli miałby ją spędzić z dziewczyną, która stała się balsamem dla jego duszy i mogła zmienić go na lepsze.

Rozdział 10 - Jak się udała kolacja z Maksem? Karina siedziała w prywatnej salce nocnego klubu Tao, która mieściła się na antresoli, wysoko nad ogólnie dostępną przestrzenią. Sawyer czekał przy drzwiach, gdzie witał gości sześciometrowy posąg Buddy. Dla Kariny szokiem był osobliwy kontrast rozpasanego erotyzmu i łagodnej duchowości, charakteryzujący ten lokal. Skąpo ubrane kobiety pławiły się w ogromnych marmurowych wannach napełnionych różanymi płatkami, a czerwone ściany i światło świec rozpalały zmysły. W takim miejscu można było się zatracić, odrzucając wszelkie zahamowania. Ostre dźwięki hiphopowej muzyki rozgrzewały imprezowiczów, ale Sawyer pospiesznie chwycił Karinę za łokieć i zaprowadził ją na górę, do salki ukrytej za fałdzistymi zasłonami z aksamitu. Czekał tam na nich schłodzony szampan w smukłych kieliszkach, a kwiatowe bukiety nasycały powietrze egzo-

tyczną wonią. Azyl Sawyera bez wątpienia był dźwiękoszczelny; nie docierała tu głośna muzyka. - Miłe spotkanko. - Karina upiła łyk szampana, a mężczyzna pożerał ją wzrokiem. Hipnotyczna moc jego spojrzenia zbijała ją z tropu, ale Karina ani myślała kulić się ze strachu. Sawyer mógł się dziś uważać za szczęściarza, lecz i jej coś się należało od życia. Koniec, kropka. Dziwna mina i stanowcze słowa Maksa zamknęły pewien etap jej życia. Drzwi zostały zatrzaśnięte. - O czym myślisz? Władczy głos wyrwał ją z zamyślenia. - O niczym. - Serio? To się działo naprawdę. Niewinny flirt przyspieszył w ekspresowym tempie. Sawyer cierpliwie czekał na odpowiedź, jakby wiedział, że pytanie z pozoru zdawkowe dotykało znacznie głębszych kwestii. Ta noc pulsowała możliwościami. Karina miała dość mężczyzn stawiających ją na drugim miejscu. Zamierzała delektować się poczuciem siły i wolnością wyboru. Tym razem nie popełni błędu. - Jasne. Z twarzą promieniejącą uśmiechem nagle pochylił się nad nią. - Bardzo mnie to cieszy. Dziś chciałbym dać ci wiele przyjemności. Od dawna żadna kobieta tak mnie nie zafrapowała. Trudno mi sobie przypomnieć podobną fascynację. Karina dostała gęsiej skórki. Po paru kieliszkach szampana miała w głowie miły szmerek i widziała jak przez

mgłę. Przeczuwała, że ten wieczór zakończy się namiętnymi igraszkami w łóżku, więc zebrało jej się na milutką paplaninę. - Wszystkie laski ciągniesz do swojego klubu, żeby je poderwać? - Nie, zwykle to one podrywają mnie. - Jak to robią? Sawyer zachichotał. - Nie uwierzyłabyś. Ale nie mówmy o innych pannach. Lubisz muzykę i taniec? -Tak. - W takim razie chodźmy do klubu. - Bardzo chętnie. - Karina promieniała radością. Minęli aksamitne kotary i zeszli po schodach do głównej sali. Z głośników grzmiały agresywne hiphopowe dźwięki. Alkohol rozgrzał Karinie krew, więc śmiało wzięła go pod rękę, gdy prowadził ją przez tłum gości. Dziewczyny w połyskliwych minispódniczkach i szpilkach kręciły biodrami. Mężczyźni obejmowali je w talii, głaskali po pośladkach i poruszali się zmysłowo, demonstrując swoje walory. Półnagie ciała emanowały pierwotnym erotyzmem, w powietrzu unosił się zapach perfum i potu. Karina miała wrażenie, że uśpiona część jej natury budzi się i odżywa. Podczas tańca wolność pulsowała we krwi, żar rozpalał od środka. Znalazła się nagle w objęciach Sawyera, przylgnęła do niego i zarzuciła mu ramiona na szyję. Ich ciała dotykały się w rytm muzyki, ocierały zachęcająco i znowu do siebie przywierały. Sawyer pachniał bosko; ta woń kusiła, żeby pójść na całość. Karina przymknęła oczy.

Sawyer wsunął palce w jej włosy i szepnął na ucho: - Chodźmy do mojego pokoju. Chętnie by mu przytaknęła. Ciężkie powieki uniosły się wolno. Karina potrzebowała więcej czasu. Nie chciała decydować pochopnie, więc puściła zaproszenie mimo uszu i nadal tańczyła w rytm porywającej muzyki. Jej wzrok błądzący ponad ramieniem Sawyera złowił przeszywające spojrzenie niebieskich oczu. Maks. Ten drań stał przy barze sam jeden, z dala od innych im-prezowiczów, i obserwował ją. Poczuła żal, ale było za późno. Trzeba go sobie odpuścić. - Tak - rzuciła nagle, odpowiadając Sawyerowi. Spodziewała się, że natychmiast ją pocałuje, ale odsunął się i obrzucił badawczym spojrzeniem jej twarz. Potem odwrócił się wolno. - Chodźmy. - Ujęła jego dłoń i ściągnęła go z parkietu. Za późno. Maks stał już przy niej. Czuło się, że jest wściekły. Krew się w niej gotowała, a złości towarzyszyło podniecenie. Zrobiła się wilgotna. Chętne ciało budziło się do życia pod jego władczym spojrzeniem. - Co jest grane? - Zaczepne słowa skierowane były do Sawyera, ale Karina śmiało skoczyła między facetów. - Nie twoja sprawa - syknęła. - Obiecałeś zostawić mnie w spokoju. Sawyer popatrzył groźnie na kumpla. - Wyluzuj, kolego. Nie jesteście parą. Karina jasno dała mi do zrozumienia, że mam u niej spore szanse. - Jezu! Przecież to siostra Michaela!

- I cóż z tego? Jest również piękną dziewczyną i sama wybiera kochanków. Już postanowiła, z kim chce być dziś wieczorem. Maks niespodziewanie chwycił Sawyera za kołnierz. - Zabiję cię, draniu! Nim blondyn zdążył zareagować, rozwścieczona Karina rzuciła się na Maksa i odepchnęła go z całej siły. - Nie masz prawa! - wrzasnęła. - Odczep się od nas. - Karino, zastanów się, co robisz. - Maks potrząsnął kumplem z wściekłością, której dotąd u niego nie widziała. - Dość tego. - Sawyer uwolnił się i uskoczył, żeby udaremnić Maksowi kolejny atak. - Karino, usiądź na chwilę przy barze. Bardzo proszę, kochanie. Zaraz po ciebie przyjdę. Maks i ja musimy pogadać. -Ale... - Bądź tak miła... Drżąc od tłumionych uczuć, nerwowo skinęła głową, odeszła i usiadła na wolnym stołku. Przyglądała się Sawy-erowi, który odciągnął Maksa. Czemu ten drań ją prześladuje? Zachowuje się jak pies ogrodnika. Nie chce jej dla siebie, ale odstrasza też innych facetów. Żałosne gierki, które uprawiali od kilku miesięcy, wpędzały ją w paranoję. Piosenka dobiegła końca. Zabrzmiała następna. Karina obserwowała tłum imprezowiczów zatracających się w muzyce. Zeskoczyła nagle ze swego stołka. Do diabła z Maksem. Niech piekło pochłonie Sawyera. Wszyscy niech idą w cholerę. Postanowiła zatańczyć. Utorowała sobie drogę na parkiet i zatonęła w muzyce.

Maks często doświadczał silnych emocji. Gdy podrósł i wreszcie poznał całą prawdę o swoim ojcu, palił go niszczący gniew. Czarna, skłębiona furia szarpała mu trzewia i z wielką mocą ściskała za gardło. Dlatego w młodości za wszelką cenę starał się udowodnić, że jest wiele wart. Łudził się, że wtedy ojciec go odnajdzie i uzna za syna. Gdy po raz kolejny zawiódł się w swych rachubach, poznał gorycz porażki, rozpacz i pragnienie zemsty. Te wszystkie życiowe doświadczenia były niczym w porównaniu z odczuciami, które targały nim, gdy ujrzał Karinę w objęciach Sawyera. Poszedł za kumplem do służbowej salki, gdzie unosiła się nadal woń perfum Kariny. Zacisnął dłonie w pięści i dyszał jak bokser po dwunastorundowym pojedynku, zdecydowany walczyć do końca. Nie da się powalić na ring. - Co tutaj robisz z Kariną? Sawyer wygładził zmiętą koszulę i rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie. - Raz jeden dałem się sponiewierać, bo się nie broniłem, kolego, więc nie przeciągaj struny. - Nie masz prawa jej dotykać. Jeśli zechcę, skopię ci tyłek jak dziesięć lat temu. Sawyer uśmiechnął się lekko. - Ach tak, pamiętam. Wtedy za dużo wypiłem i odbiłeś mi kobietę, lecz jak zwykle niedługo z nią wytrzymałeś. Obawiam się, że tym razem zreflektowałeś się zbyt późno. Maks chodził po pokoju, żeby nad sobą zapanować. W przeciwnym razie rzuciłby się na starego kumpla i stłukł go na kwaśne jabłko.

- Posłuchaj mnie. Karina jest niewinną panną i młodszą siostrą Michaela. Jeżeli ośmielisz się ją tknąć, on tu natychmiast przyleci i zmieni twoje życie w piekło. Sawyer lekceważąco machnął ręką. - Gdy dziewczyna wpadnie mi w oko, nie dam się łatwo odstraszyć. O kobietę warto zawalczyć. Ty ją sobie odpuściłeś, prawda? Przezornie zapytałem, co was łączy. Karina wiele razy zapewniała mnie, że nie jesteście razem. - Żadna z nas para, to jasne. Za nic w świecie nie chciałbym zawieść Michaela ani zmarnować jej życia. Ty masz całkiem inne zasady, stary, dla niej nie do wyobrażenia. Karina zasługuje na kogoś lepszego niż ty czy ja. Potrzebuje trwałego związku. Sawyer przyjrzał mu się uważnie, a jego ciemne oczy bez trudu oddzieliły ziarno od plew, trafiając w sedno. - Karina nie wspominała, że pragnie związać się na dłużej. Moim zdaniem jest odwrotnie. Chce mi ulec. Sam zawsze lubiłeś dominować. Dlaczego mój wybór tak cię dziwi? - Tym razem wcale nie chodzi o władzę i seks. Merda! Karina jest dziewicą! - Czemu jej dziewictwo tak cię przeraża? Moim zdaniem jesteś do niego bardziej przywiązany niż ona. - Wycelował palec w kumpla. - Przyjrzałeś się tej pannie? Wystarczyło raz pokazać, kto tu rządzi, żeby jadła mi z ręki. Jest skłonna do uległości, więc potrzebuje dominującego partnera, który uwolni ją od zahamowań. Podobają mi się wyzwolone dziewczyny z dużym doświadczeniem, ale Karina ma w sobie mnóstwo naturalnej zmysłowości i chce ją ujawnić. Potrzebuje tylko odpowiedniego faceta.

- Ty się do tego nie nadajesz. Do tej pory zdecydowanie oddzielałeś biznes i te sprawy. Ogarnij się! Prowadzimy negocjacje, mamy ubić interes. Sawyer podszedł do barku i napełnił koniakiem dwa kieliszki. - Karina już przy nim nie pracuje. Wycofała się. - Ale nadal jest zatrudniona w naszej firmie. Sawyer podał Maksowi kieliszek. - Usłyszałem dzisiaj ciekawe wyznanie. Karina nie ma pewności, czy u was zostanie. Poważnie zastanawia się nad wyborem innej drogi, ale wciąż nie jest gotowa do podjęcia ostatecznej decyzji. - Sawyer uśmiechnął się. - To istna piekielnica ukryta za milutką fasadą. Gdy odkryje, co ją kręci, będzie nie do pokonania. Maksa ogarnęło rozdrażnienie, bo nie chciał poruszać z Sawyerem takich tematów. Wydawały mu się zbyt osobiste. Odstawił kieliszek i przegarnął włosy palcami. Do cholery, co tu się dzieje? Chwycił się ostatniego argumentu, który mu pozostał. - Jeśli dzisiaj tkniesz Karinę, zadzwonię do Michaela, a on puści cię z torbami i sprawi, że wylądujesz w szpitalu. Sawyer parsknął śmiechem, czym jeszcze bardziej wkurzył Maksa. - Zastanów się, co ty wygadujesz. Karina nie jest porcelanową lalunią. To dorosła kobieta. Mam wrażenie, że doskonale o tym wiesz, ale wypierasz ze świadomości, bo w przeciwnym razie straciłbyś ostatnią wymówkę. - Sawyer pokręcił głową i mówił dalej: - Kiepsko pogrywasz, Maks. Zwykle nie odpuszczam, aż dopnę swego, choćby to miało mnie wiele kosztować, zwłaszcza gdy chodzi o takie cudo

jak Karina. Mamy tu dwa w jednym: niewiniątko i urodzoną kusicielkę. Jest szczera i otwarta. Warto się o nią bić. -Nagle spoważniał, jakby chciał rzucić Maksowi wyzwanie. Postanowiłem na razie wycofać się, bo widziałem, jak ona na ciebie patrzy. Podobam się jej, ale to przelotne zauroczenie. To ciebie pragnie do bólu. - Sawyer odszedł w głąb pokoju i zaklął półgłosem. - Nie zamierzam być dublerem upragnionego kochanka. Załatwcie to między sobą, bo prędzej czy później zacznę się przy niej kręcić. Sprzeczne uczucia targały Maksem. Nie był w stanie po raz kolejny oprzeć się Karinie. Jeśli znów będzie go wabiła, ulegnie pokusie. Niech diabli porwą skrupuły. Gotów był ponieść wszelkie konsekwencje. Przelecieć ją wreszcie to jedyny sposób, żeby uwolnić się od tego opętania. Zasady moralne i pierwotne żądze wiodły ze sobą zażartą walkę. Sawyer podszedł bliżej, jakby wyczuł ten wewnętrzny spór, i ścisnął Maksa za ramię. - Pragniesz jej? Stojąc twarzą w twarz z przyjacielem, Maks spojrzał mu w oczy i zdobył się na szczere wyznanie: - Tak, ale ulegając pokusie, odrzuciłbym wszystko, w co wierzę. Zero szans. Nie jestem jej godny. Sawyer kiwnął głową. - Przyszłość jest dla nas tajemnicą. Moim zdaniem wszystko zależy od tego, ile jesteś skłonny zaryzykować. Myśli skłębiły się, a Maks był oszołomiony. Demony zwyciężyły, wzbudzając żądzę i podniecenie silniejsze od wszelkich znanych mu doznań. Od kilku miesięcy napięcie stopniowo narastało, aż był w stanie myśleć jedynie o tym, żeby ją wreszcie posiąść. Pragnął się zatracić w jej cieple

i woni, całować chętne usta, wsunąć palce w ciemne włosy, słuchać śmiechu oraz jęków i być tym mężczyzną, który da jej wreszcie poznać wielką rozkosz. Marzył o jednej wspólnej nocy, gdy razem dotkną nieba. W milczeniu opuścił pokój i ruszył na poszukiwanie Kariny. Wkrótce ją dostrzegł. Porzuciła stołek przy barze i wmieszała się w tłum podpitych imprezowiczów, oszołomionych muzyką i półmrokiem, który ich oddzielił od realiów dnia codziennego. W Las Vegas noc zawsze jest górą. Skóra Kariny lśniła w blasku migotliwych lamp. Krople potu spływały po szyi ku piersiom i między nimi. Wirowała z głową odrzuconą w tył. Maks wstrzymał oddech, gdy uświadomił sobie, że Sawyer miał rację. Emanowała uwodzicielską mocą pogańskiej bogini, która ujawniała się w kącikach lekko uśmiechniętych ust, w przymkniętych oczach i falujących biodrach. Podkasana sukienka odsłaniała nagie uda. Maks uświadomił sobie nagle, że padnie trupem, jeśli wyrzeknie się Kariny. Musiał ją mieć. Przez całe życie czekał na tę chwilę i na tę kobietę. Podszedł do Kariny, objął rozfalowane biodra i mocno przyciągnął ją do siebie. Otworzyła oczy i westchnęła spazmatycznie. Był podniecony, czuła to. Przytulił ją, żeby nie miała żadnych wątpliwości. Spotkał go zawód. Daremnie czekał, aż kusicielka uśmiechnie się do niego i otworzy ramiona. Karina wściekła się i dumnie uniosła głowę. - Nic z tego. Spadaj. Poderwij sobie miłą kelnereczkę. Gdzie Sawyer?

Maks uświadomił sobie, że nie będzie łatwo, ale to go bawiło. - Zmył się. Poszedł po rozum do głowy. Prychnęła gniewnie, ale nie odpuściła. - Ja nie muszę. Nie pasujesz do mnie, więc spadaj, Maks. Uśmiechnął się, pochylił głowę i ugryzł ją w szyję. Zadrżała. Dotknął twardego sutka sterczącego pod tkaniną. Fantastycznie! Nie włożyła stanika. - Wyszedłem na głupka. Sawyer mi to uświadomił. Nie chciałem się przyznać, że pragnę cię do szaleństwa. Udawałem, że nic nas nie łączy. - Pogłaskał kciukiem nabrzmiałą pierś. - Już nie uciekam. Ani myślała się poddać. - Kłamca. Zaciągniesz mnie do mojego pokoju, zapakujesz do łóżka, a potem oznajmisz, że rano ochłonę i wszystko będzie dobrze. Na koniec pogratulujesz sobie, że ocaliłeś niewinną Karinę przed złym wilkiem. Taka bajeczka dla grzecznych dzieci. Każ się wypchać, Maks. Poszukam Sa-wyera. Skręciła się w jego ramionach, ale obrócił ją, ujął za pośladki i przycisnął do siebie. Nagrodą za odwagę było spazmatyczne westchnienie, które scałował z jej ust. Muzyka grzmiała, a natarczywy język wciskał się śmiało w każdy załomek, jakby Maks postanowił wreszcie dowieść, kto tu rządzi. Karina uległa od razu i wsunęła palce w jego włosy. Nie spieszył się, żeby pojęła, o co mu chodzi. Po chwili wolno uniósł głowę. Usta jej drżały. - Maks?

- Dopadł cię wielki zły wilk, kochanie. Zbieraj się. Chodźmy do ciebie. Stała nieruchomo. - Dlaczego teraz? Zacisnął powieki, jakby nie chciał spojrzeć prawdzie w oczy, ale Karina zasługiwała na szczerość. Gdy ich spojrzenia znowu się spotkały, z jego wzroku wyczytała wszystko. - Pragnę cię. Zawsze tak było, Karino. Nie jestem ciebie wart i nie zasługuję na tę noc, ale kiedy pomyślę, że inny facet cię obmacuje, mam ochotę go znokautować. Uśmiech, który rozświetlił jej twarz, trafił go prosto w serce. - Dobrze. Idziemy. Zszedł z parkietu, mocno ściskając dłoń Kariny i ciągnąc ją za sobą. Przecięli kasyno, gdzie rozlegał się łomot jednorękich bandytów. Torowali sobie drogę w tłumie otaczającym stół do ruletki. Goście oklaskiwali mężczyznę w brudnych, wystrzępionych dżinsach i T-shircie, przed którym piętrzył się stos żetonów. Okrążyli bar okupowany przez kobiety w połyskliwych kreacjach i mężczyzn w smokingach. Wytworni goście sączyli kolorowe drinki. Weszli do windy. Maks wsunął kartę magnetyczną do otworu i wkrótce znaleźli się przed apartamentem na najwyższym piętrze. Zaprowadził Karinę do jej pokoju. Oboje milczeli. To nie była pora na rozmowę. Trzeba działać. Drżącymi dłońmi odblokował zamek, weszli do środka i kopniakiem zamknął drzwi. Wielokrotnie marzył o uwiedzeniu Kariny Conte. Odkąd niespodziewanie pojawiła się znów w jego życiu, nie-

jedną noc spędził na grzesznych przyjemnościach, ściskając w dłoniach twarde przyrodzenie i przywołując obraz Kariny. Długie godziny poświęcał na obmyślanie subtelnej gry wstępnej. Pieszczoty, czułe buziaki, uważne poznawanie jej ciała, migotliwe płomienie świec, romantyczna muzyka i wielkie miękkie łóżko. Dziś był w stanie myśleć tylko o własnej przyjemności. Gwałtownym ruchem oparł ją o ścianę, podciągnął sukienkę, pocałował w usta. Palce zacisnęły się na rozpalonym ciele. Gdy Karina jęknęła, zamknął jej usta pocałunkiem. Język śmiało szukał jej języka. Poczuł smak szampana, czekolady i grzesznych rokoszy. Przygryzł jej dolną wargę, objął pośladki, uniósł ją i wzmocnił uścisk. Kręciło mu się w głowie. Próbował nad sobą zapanować. Podczas łóżkowych igraszek zachowywał przytomność umysłu i kontrolował sytuację. Po raz pierwszy doznawał przemożnej potrzeby zagarnięcia, posiadania, zawłaszczenia. - Zapłacisz wreszcie z nawiązką za to, że się ze mną droczyłaś. Odchyliła się, prężąc ciało. Poczuł zapach skóry rozgrzanej pożądaniem. Ogarnęła go radość, gdy tak zareagowała na jego słowa. Uwielbiała pikantne rozmowy, które i dla niego stanowiły ulubioną grę wstępną. Całował i gryzł delikatnie wrażliwą szyję, a jednocześnie napierał udem na jej nogi, żeby jeszcze bardziej zbliżyć się do niej. Niewinne dziewczę ugryzło go w ucho. - Za dużo gadasz. Pokaż wreszcie, co potrafisz. Maks uśmiechnął się i zdjął jej majtki. - Pora na orgazm numer jeden. Stawiam jeden warunek: przeprosisz za to swoje pyskowanie.

- No. Jazda. Przyłożył się do roboty. Palec wsunął głęboko, a kciukiem pieścił łechtaczkę. Po chwili w ciasną przestrzeń wpełzł drugi palec. Opuszka nadal krążyła wokół nabrzmiałego punktu. Karina wydała okrzyk i poruszyła się, napierając na dłoń Maksa i żądając intensywniejszej pieszczoty. Jak na pannę o znikomym doświadczeniu doskonale wiedziała, czego chce. Wbiła paznokcie w ramię Maksa, a z jej gardła wyrwał się krzyk, gdy poczuła obezwładniającą rozkosz. Obserwował zachwyconą, bezbronną twarz. Jego męskość pulsowała pragnieniem zakończenia erotycznych podchodów. Chciał posiąść Karinę. Oparł się pokusie i przedłużał jej rozkosz, zachowując rytm i łagodząc intensywność pieszczot. Zawisła bezwładnie w jego ramionach. Zawziął się, starając się za wszelką cenę zachować panowanie nad sobą. - O matko! - jęknęła, drżąc spazmatycznie pod wpływem słabnących powoli doznań. Maks pocałował spuchnięte usta i językiem poznawał bogactwo ich smaku. - Mocna rzecz. - Jeszcze z tobą nie skończyłem. Co z tymi przeprosinami? Na ślicznych ustach pojawił się chełpliwy uśmieszek. - Musisz się bardziej postarać. Po tylu latach czekania mam się zadowolić kiepską namiastką? Dio, cóż to za półdiablę? - Zawsze byłaś urwisem. To jak? Gramy dalej? - Pochylił głowę i przez jedwab sukni objął ustami sutek. Językiem zwilżył tkaninę, cofnął go i ssał. Dłonią głaskał wrażliwą skórę u nasady ud. Delikatna pieszczota graniczyła z tortu-

rą. Po chwili Karina, dysząc ciężko, zaczęła wić się w jego uścisku, spragniona mocniejszych doznań. - Gotowa do przeprosin? -Tak. - Za późno. Dam ci znać, kiedy uznam, że mogę je przyjąć. Ścisnął twardy sutek, polizał go i zajął się drugim, kontynuując zmysłową grę i ponownie doprowadzając Karinę do szaleństwa, aż odrzuciła dumę i błagała o litość. Własne imię powtarzane jej ustami jak mantra wstrząsnęło nim i rozgrzało krew. Poczuł się jak pan i władca. Jeszcze kilka zmysłowych dotknięć i Karina ponownie osunęła się w otchłań namiętności. Drżąc, przylgnęła do niego całym ciałem. Nie miał sił na dalsze erotyczne gierki, więc rozpiął suwak sukienki i pozwolił jej opaść. W niemym zachwycie podziwiał boskie ciało. Ciężkie piersi zwieńczone czerwonymi sutkami. Cudowne krągłości bioder i brzucha. Gładka oliwkowa skóra. Zero włosów w dole brzucha, obnażonego po torturze woskowej depilacji, znoszonej dzielnie z myślą o upatrzonym kochanku. Usta różowe i lśniące pod jego zachłannym spojrzeniem. Wymamrotał przekleństwo, wziął Karinę na ręce, zaniósł do łóżka i ułożył na posłaniu. Sięgnął po kondom i umieścił go w zasięgu ręki. Leżała wpatrzona w niego zachłannymi oczyma. To spojrzenie jeszcze bardziej go rozpaliło. - Jesteś piękny - wyjąkała z trudem. Pokręcił głową i położył się obok niej. - Ściemniasz! Ty jesteś cholerną ślicznotką. Co za widok! Po prostu w głowie się nie mieści. Ale należy ci się nauczka za te woskowe męczarnie.

Karina głaskała jego plecy, uda, pośladki. Czułe dłonie i ostre paznokcie wystawiały męską wytrzymałość na trudną próbę. Obawiał się, że dłużej nie będzie w stanie nad sobą panować, ale zacisnął zęby, bo chciał, aby Karina była tak podniecona i wilgotna, że prawie nie poczuje bólu. To był dla niej pierwszy raz. - Dobrze ci? Wycisnął na jej ustach zaborczego całusa i poczuł zapach kokosowego balsamu do ciała. - Muszę przeprowadzić kolejne doświadczenie - mruknął. Karina zrobiła wielkie oczy. - Orgazm numer trzy. - Maks, nie wydaje mi się... O Boże! Rozsunął jej uda i pochylił głowę nad drobnymi fałdkami. Ani jeden włosek nie zasłaniał cudu kobiecości, więc śmiały kochanek mógł pieścić wybrankę do woli. Maks rozchylił usta i zasypał ją pocałunkami. Zwilgotniały od nich także uda i brzuch. Palce rozchyliły delikatne fałdki. Usta poznały tajemny smak. Coraz głośniejsze okrzyki Kariny brzmiały w jego uszach jak najpiękniejsza muzyka. Oszałamiała ziemna i piżmowa woń żądzy. Raz jeszcze pocałował, głębiej wsunął palce, omiótł językiem wrażliwy guziczek, z góry dziękując w pokorze za hojny dar. Karina szczytowała. Maks czuł, że jego cierpliwość się wyczerpała. Drżącymi palcami chwycił kondom, rozerwał opakowanie, zabezpieczył się i przykrył ją sobą. Spojrzenie ciemnych oczu było nieobecne i zmącone. Ciało wciąż drżało z rozkoszy.

- Spójrz na mnie, dziecino. Karina oprzytomniała. - Wygrałeś. Przepraszam. Całkiem go zawojowała. Cudowna dziewczyna. Nie miała sobie równych. Prawdopodobnie zrujnowała mu życie. Która panna da mu tyle, co Karina? Dla innych nie warto się trudzić. - Gotowa na kolejne doznania? - Tak. Pokaż, co mnie ominęło. Wsunął się w nią ostrożnie. I nieco dalej. Zacisnęła mu dłonie na ramionach, jakby go ponaglała. Napiął mięśnie, cierpiąc okrutnie. Krople potu wystąpiły mu na czoło. Karina była rozgrzana i wilgotna, lecz nadal obawiał się, że sprawi jej ból. Jeszcze chwila i znajdzie się w połowie drogi... o ile wcześniej nie padnie trupem. - Ty draniu! - wrzasnęła Karina. - Śmiało! Nie cackaj się ze mną, Gray! Weź mnie, i to już. Zacisnął zęby i wszedł w nią głęboko. Moja! Zapadł się w ciasną czeluść, jedwabistą i wilgotną. Dotknął nieba i płonął w ogniu piekielnym. Karina splotła nogi za jego plecami i wbiła w nie pięty. Ciemną głowę wcisnęła w poduszkę. Znowu go ponaglała, więc uległ presji. Poruszał się w niej, coraz bardziej rozpalony i spragniony. Ustalił rytm, który wkrótce zmienił się w szaloną galopadę żądzy i nienasycenia. Próbował zwolnić, ale Karina zaprotestowała. Krzykiem, prośbą i żądaniem zmusiła go, żeby zatracił się wreszcie i dał im obojgu to, czego pragnęli. Znieruchomiała w jego objęciach. Miała wrażenie, że eksploduje. Maks szczytował chwilę później. Pod wpływem

najwyższej rozkoszy czuł, że spada w otchłań z imieniem Kariny na ustach. Przetoczył się na bok i zamknął ją w mocnym uścisku. Przykrył ich oboje kołdrą i pocałował zmierzwione włosy. Ta niewinna panienka doprowadzała go do szału. Karina budziła się wolno. Spało jej się cudownie, jak nigdy w życiu. Pokój był ciemny. Straciła poczucie czasu. Mięśnie bolały przyjemnie jak po intensywnym porannym treningu. Przeciągnęła się i natrafiła na mocno umięśniony tors. Maks. W jej łóżku. Tak. Ogarnęła ją radość. Od lat zadawała sobie pytanie, co czuje w sypialni wybranka Maksa. Cholera, rzeczywistość przeszła najśmielsze oczekiwania. Maks był ognistym, dzikim kochankiem, który żądał wszystkiego i odwzajemniał się tym samym. Nic dziwnego, że kierowana intuicją nie paliła się do utraty dziewictwa. Łagodni, czuli uwodziciele jej nie rozpalali. Władczość oraz żar Maksa zaspokoiły jej potrzeby, o które dotąd siebie nie podejrzewała. Niezwykłe doznania przeorały jej sponiewierane ciało na równi z sercem. Dzisiejsza noc stanowiła bezcenny dar. Serce ściskało się Karinie, gdy myślała o poranku. Na pociechę zostaną jej wspomnienia i głęboka znajomość własnej natury. - Nie mów mi tylko, że szykujesz się do rundki numer dwadzieścia cztery - jęknął Maks. Przyciągnął Karinę, zachęcając, żeby położyła się na nim. Jego kruczoczarne wło-

sy sterczały w rozkosznym nieładzie. Wieczorny zarost podkreślał zmysłowy kształt dolnej wargi. O matko, co te usta wyprawiały! Karina ukryła rumieniec, wtulając twarz w jego ramię. Twarde węzły mięśni służyły jej za poduszkę, a zarost łaskotał policzki. Opuszkami palców musnęła potężne bicepsy, wdychając cudowną woń namiętności, mydła i mężczyzny. - Osiem lat czyni wielką różnicę. Starszym panom brak wigoru, prawda? Odchrząknął znacząco i dał jej klapsa. Pisnęła ze złości, ale lekki ból jeszcze bardziej ją podniecił. Otarła się biodrami o jego twardniejącą męskość. - Psotnica. Dasz się w końcu utemperować? - Wątpię, jeśli będziesz stosował takie kary. Maks zmrużył oczy jak drapieżnik budzący się z drzemki. - W przerwach potrzebuję więcej czasu, żeby odzyskać siły, ale za to jestem długodystansowcem i nie odpadam w przedbiegach. Karina poczuła znajome mrowienie. Przeszedł ją dreszcz. Nigdy nie będzie miała dość Maksa - w łóżku i w życiu. - To kwestia doświadczenia. Ile mamy czasu? Z uśmiechem wsunął palce w jej włosy, przyciągnął głowę i całował usta. - Poganiasz mnie jak karbowy. - Całus był namiętny i leniwy, choć czuła, że ciało Maksa się niecierpliwi. - Powinnaś wziąć ciepłą kąpiel, żeby rozluźnić mięśnie. Nie chcę, abyś później narzekała, że wszystko cię boli... - Która godzina? - Jeszcze nie świta. Nie mają tu zegarów w pokojach. Mnie tam wszystko jedno. Do rana jesteś moja.

Ta zdawkowa uwaga ogromnie ją rozpaliła. Świadczyły o tym twardniejące sutki. Maks czule poklepał ją po pośladkach, przetoczył się na bok, wstał z łóżka i poszedł do łazienki. Po chwili dobiegł stamtąd szum wody. - Zawsze lubiłem się popluskać w jacuzzi, ale to wanna dla dwojga. W pojedynkę przyjemność jest umiarkowana. - Nagi podszedł do łóżka i wyciągnął rękę. Wieczorny zarost upodobnił go do egzotycznego hulaki. Przypominał Karinie cudownych piratów opisywanych w historycznych romansach, które uwielbiała. - Chodź ze mną. Owinięta kołdrą wysunęła się z łóżka. - To nie jest dobry pomysł. - Szarpnął poszwę i odsłonił nagą postać. - Jesteś zbyt piękna, żeby się zasłaniać hotelową pościelą. Karina machnęła ręką na spóźnioną wstydliwość i szła za nim ku monstrualnej wannie. Maks poruszał się z męskim wdziękiem. Podziwiała jego pośladki twarde jak kamienie. Miała ochotę klepnąć go albo uszczypnąć. Bose stopy plaskały o płytki z lśniącego marmuru. Maks włączył przyjemną rockową muzyczkę. Łazienka była tak wysoka, że mieli wrażenie, jakby szykowali się do kąpieli w antycznej łaźni. Potoki światła spływały z lamp umieszczonych pod sufitem, a wielkie lustro na ścianie dawało złudzenie ogromnej przestrzeni. Maks pomógł Karinie wejść po kilku schodkach i zanurzyć się w ciepłej parującej wodzie, która przyjemnie rozgrzewała napięte mięśnie. Obfita piana miała zapach lawendy. Zakręcił kran i stał bez ruchu, więc Karina mogła się napatrzeć do woli.

Przypominał jej słynny posąg Dawida dłuta Michała Anioła. Wziął się pod boki, a na lekko uniesionych ramionach wyraźnie rysowały się potężne mięśnie. Śniadą, opaloną skórę pokrywała warstewka potu. Tors porastała gęstwina ciemnych włosów, zwężając się stopniowo w okolicach talii i trochę niżej. Stał na szeroko rozstawionych nogach, napinając mocne uda. Nago, w ubraniu - zawsze emanował siłą i urokiem. Oto człowiek, który czuje się doskonale we własnej skórze. Karina zerknęła na jego biodra, a gdy ujrzała wyraźne znamiona ochoty i gotowości, po raz pierwszy tej nocy spłonęła rumieńcem. - Widzę, że nadal się wstydzisz. Spróbujemy cię z tego wyleczyć przed kolejnym orgazmem. Erotyczna odzywka natychmiast podkręciła atmosferę. Nabrzmiały piersi okryte lawendową pianą. Maks wybuchnął gromkim śmiechem i wszedł do wanny. Objął biodra Kariny, uniósł ją bez wysiłku i posadził na swoich kolanach. Mocno przylgnęła plecami do umięśnionego torsu. Maks głaskał mokre piersi, sporadycznie muskając kciukiem sutki. Karina, pojękując, wierciła się na jego udach. Pieszczota wody spływającej po skórze i pieniącej się między nogami doprowadzała ją do obłędu. - Maks? Zsunął jej włosy na jedno ramię i ugryzł lekko w szyję. - Masz tyle wrażliwych miejsc, że nie chcę żadnego pominąć. Należałoby prawnie zabronić ci noszenia ubrań. Ja nakazałbym, żebyś chodziła nago. Roześmiała się, ale chichot przeszedł w ciche westchnienie, gdy męska ręka wsunęła się między jej uda i zaczęła wyprawiać rozmaite brewerie.

- Za dużo jem. Wenecja i Julietta stosują dietę, żeby zachować szczupłą sylwetkę. Maks ścisnął bujne piersi. - I dlatego brak im takich okrągłości, bez których nie ma dobrej zabawy. Wierz mi, Karino, żadnej kobiety nie pragnąłem tak jak ciebie. Twoje boskie kształty pobudzają zmysły i dają rozkosz. Uznała, że te zapewnienia brzmią szczerze, więc nabrała ufności. Rozsunęła nogi, pozwalając mu na śmielsze pieszczoty. - To jest nagroda za twoje wyznanie. - Sam ją sobie wezmę. Uniósł ją i zachęcił, żeby uklękła. Myśl, że stała się nagle całkiem bezbronna, dodatkowo ją podnieciła. Wielkie lustro odbijało ich postacie. Maks zaklął. W rozświetlonej tafli spotkały się ich spojrzenia. Karina nie poznała własnego odbicia. Naga dziewczyna. Na klęczkach. Mokre zmierzwione włosy przylepione do ramion, spuchnięte usta, zamglone oczy. Maks przypominał wojownika, który zamierza posiąść swoją kobietę. Jak urzeczona obserwowała go, kiedy chwycił i nałożył kondom. - Lubisz się pogapić? - Pytanie zadane schrypniętym głosem przyprawiło ją o stłumiony jęk. Bez słowa kiwnęła głową, zastanawiając się, dlaczego pragnie spróbować z nim wszystkiego, aż zaspokojona padnie wyczerpana. - Brawo. To lubię. Chwyć się brzegu wanny. Zacisnęła mokre palce na śliskim marmurze i zamarła w oczekiwaniu. Maks głaskał mokre pośladki, jakby chciał

ją na coś przygotować. Potem wszedł w nią jednym mocnym pchnięciem. Rozkosz była obezwładniająca. Maks wsunął się jeszcze głębiej, a palce Kariny zacisnęły się kurczowo na marmurowej krawędzi. Falowanie wody, odbicie połączonego z nią kochanka widoczne w lustrze, nieuchronność rychłego orgazmu - wszystko nagle wystrzeliło i zmieszało jak w ogniu piekielnym. Pociemniałe niebieskie oczy zasnuły się mgiełką szaleństwa, gdy napotkały w zwierciadle jej wzrok. - Jesteś moja, Karino. Pamiętaj o tym. Wsunął dłoń między jej uda. Kolejne pchnięcie. Karina szczytowała. Zadrżała w jego uścisku i odpłynęła. Mięśnie napięły się i rozluźniły; granicząca z bólem rozkosz promieniowała od stwardniałych sutków, pulsowała w dole brzucha, a wszelkie odczucia ciągnęły ją w świat nowych doznań, których dotąd nie doświadczała. Desperacko zaciskała dłonie na śliskiej krawędzi wanny, a jej ciało szukało oparcia. Czuła się rozbita i nie miała pojęcia, czy zdoła się pozbierać. Maks całkowicie odmienił jej świat. Od wielu lat marzyła o doznaniach, których nie była w stanie sobie wyobrazić. Słodkie buziaki chłopców, z którymi dawniej chodziła, nie dotykały jej najgłębszej istoty. Podniecały ją pieszczoty, miewała orgazmy, gdy wsuwały się w nią sprawne męskie palce albo gdy sama robiła sobie dobrze. Maks przeniknął do najgłębszych pokładów czucia, dosięgną! mrocznych rojeń ukrytych przed całym światem. Nie zadowolił się przyjemną zmysłowością. Seks z nim był gwałtowny, spływał potem, porażał mnóstwem

cudownych sprzeczności, z których istnienia nie zdawała sobie sprawy. Mało prawdopodobne, żeby w przyszłości zadowoliła się namiastkami. Rozbudzona kobieta potrzebuje namiętnego kochanka. Ogarnięta głębokim znużeniem wtuliła się w Maksa i chłonęła rozkosz. Po kąpieli i wypitej na spółkę butli wody mineralnej naga Karina usadowiła się na kolanach Maksa rozpartego w wygodnym fotelu. Ogień trzaskał na kominku. Spowici kocem czuli się jak w ciepłym kokonie. Karina przytuliła głowę do potężnego ramienia i westchnęła. Nocna cisza rozsnuła między nimi złudne poczucie bliskości i zrozumienia. - Chyba odejdę z La Dolce Maggie - powiedziała słabym głosem. Maks pogłaskał ją po plecach. - Pogadajmy o tym. Chodzi o twoją ostatnią wpadkę? - Nie. Przyczyn jest więcej. Straciłam serce do tej roboty. - Przeze mnie? - Maks zesztywniał. - Ależ skąd, głupku! Problem tkwi we mnie. Mimo starań nie potrafię odnaleźć się w świecie biznesu. Mam zdolności matematyczne, ale to nie oznacza, że do końca życia powinnam się zajmować obliczeniami. Mam dość biura, wyników sprzedaży i arkuszy kalkulacyjnych. W przeciwieństwie do ciebie i Julietty nie nadaję się na rekina biznesu. Maks westchnął przeciągle. Długo milczał. - Wątpię, żeby Michael zaakceptował twoją decyzję. - Tak, wiem. Nic jeszcze nie postanowiłam. Muszę dać sobie więcej czasu. Chcę być wobec siebie uczciwa. - Czym zajęłabyś się po odejściu z firmy?

Westchnęła ciężko i wtuliła się w niego. - Bo ja wiem? Wrócę chyba do malarstwa i zajmę się tym na poważnie. Poszukam sposobu, żeby dobrze wykorzystać swoje umiejętności i podejść do nich bardziej twórczo. Bez obaw będę szukała własnej drogi. - Będę cię wspierać, Karino. Moim zdaniem odwaliłaś w La Dolce Maggie kawał dobrej roboty, ale chcę, żebyś była szczęśliwa. Zasługujesz na to. - Dzięki. Karinę ogarnęło nagle poczucie straty. Odkryła wreszcie mężczyznę, z którym czuła silną więź, bo ją rozumiał, ale ich jedyna noc dobiegała końca. Czas mijał nieubłaganie. Nadchodził świt. Niebo wnet pojaśnieje i trzeba będzie wrócić do rzeczywistości. Wiedziała, że nie ma dla nich przyszłości. Może udałoby się przełamać opory Michaela, ale Maks jasno dał jej do zrozumienia, że nie interesuje go trwały związek, a ona z pewnością nie ma zadatków na jego partnerkę. Krył się za murem obronnym, który budował od dzieciństwa, zasłaniając się różnicą wieku, względami rodzinnymi oraz paroma innymi wymówkami, żeby uzasadnić swoje postanowienie. Zasługiwała na mężczyznę, który dla niej pokona wszelkie przeszkody. Stłumiła uczucie dotkliwej pustki i przysięgła w duchu, że nie będzie się nad sobą roztkliwiać. - Dlaczego nie wspominasz nigdy o swoim ojcu? Ręce Maksa znieruchomiały. Karina cierpliwie czekała na odpowiedź. Po chwili zaczął ją znowu głaskać. - Bo to nadal boli. Poruszyła ją brutalna szczerość tej odpowiedzi. Podniosła głowę i dotknęła jego policzka.

- Wiem, że odszedł zaraz po twoich narodzinach. Szwajcarski biznesmen oczarował twoją matkę. Karina zdawała sobie sprawę, że stąpa po bardzo kruchym lodzie. Oczekiwała, że Maks zamknie się w swojej skorupie, rzucając zdawkową odpowiedź. Unikał rozmów o przeszłości, a mama Conte i Michael w ogóle nie poruszali tego tematu, choć Maks należał do rodziny. Tej nocy po raz kolejny hojnie ją obdarował. - Gdy skończyłem dwadzieścia jeden lat, postanowiłem go w końcu odnaleźć. Latami czekałem na jakiś znak: kartkę, prezent, liścik. W końcu zrozumiałem, że ojciec się do mnie nie odezwie, więc postanowiłem sam to zrobić. Zniknięcie bez śladu bogatego Szwajcara wydawało mi się mało prawdopodobne. Zawsze podejrzewałem, że był zamieszany w jakąś aferę lub skandal i odszedł, bo chciał mnie chronić. A może umarł? Serce się jej ściskało, gdy wsłuchiwała się w monotonny głos. Przytuliła Maksa, ogrzewając swoim ciepłem, i słuchała. - Namierzyłem go w Londynie. Skończył jako sterany wiekiem, zobojętniały pijaczyna. Osobliwy życiorys czy prawnicze wymówki okazały się mrzonką. - Gadałeś z nim? - Tak. Rozpoznał mnie, gdy przyszedłem do pubu, ale byłem mu obojętny. Przed laty olał mnie jako niemowlaka; jako duży chłopak też go nie obchodziłem. Zostawił mi kasę i uznał, że zrobił swoje. Karinie nie mieściło się w głowie, że najbliższy człowiek nie chce syna znać i widzieć. Nic dziwnego, że Maks zamknął się w sobie i jak ognia unikał trwałych związków.

- To spotkanie wyszło mi na dobre, bo mogłem wreszcie pójść własną drogą. Miałem dość życia w cieniu widma, które praktycznie nie istniało. Następnego dnia opuściłem Londyn, nie oglądając się wstecz. Oboje wiedzieli, że kłamie. Wszyscy się oglądamy. Karina przyjęła jego wyjaśnienia za dobrą monetę. - Myślę, że twoja mama mu wybaczyła. Pewnie na swój sposób nadal go kocha. Maks pochylił głowę i spojrzał na nią. - Nie. W ogóle o nim nie wspomina. Dlaczego tak sądzisz? Podniosła rękę i wsunęła palce w jego włosy. - Bo dał jej ciebie, a Maksimus Gray to bezcenny skarb. Oczy mu rozbłysły. Zaskoczył ją ich wyraz; ujrzała go po raz pierwszy. Czułość ogarnęła ją niczym struga miodu opływająca całe ciało. Przycisnęła usta do jego warg. Jęknął cicho. Poczuła śmiałą pieszczotę natarczywego języka. Przesunęła stopą po jego łydce i usiadła wygodniej. Maks się ożywił. - Cholera, kiedyś będzie z ciebie supermąż - wymsknęło jej się niespodziewanie. Zaklęła brzydko. - Wiesz, co mam na myśli, więc się nie nadymaj. Chodzi wyłącznie o seks. - Dzięki, że mi przypomniałaś, do czego się nadaję. Dłoń Kariny zsunęła się po jego brzuchu. Palce objęły męskość i zaczęła się zabawa. Maks jęknął i przesunął się, ułatwiając jej zadanie, aż poczuła napięcie i pulsowanie. Rozkoszowała się własną mocą. - Skarbie, wykończysz mnie. Ześlizgnęła się niżej, dosiadła go i pochyliła głowę.

- Jeszcze nie teraz. Może później - odparła z uśmiechem. Wzięła go i zacisnęła usta. Podniecał ją smak i zapach mężczyzny. Dużo czasu poświęciła, żeby go uszczęśliwić. Przekleństwa wypowiadane przyciszonym głosem rozpalały ją coraz bardziej. Maks odsunął się i przyciągnął ją do siebie, nim zdążyła zaprotestować. - Kondom - syknął. - Już. Ręce jej drżały, ale poradziła sobie błyskawicznie. Jednym płynnym ruchem uniósł ją i opuścił. Wypełniona nim zapomniała o całym świecie. Istniał dla niej tylko on. Pochyliła się i narzuciła swój rytm, aż Maks doprowadzony do ostateczności przejął kontrolę. Oszalał z pożądania i wkrótce oboje zatracili się w rozkoszy. Karina osunęła się bezwładnie i przylgnęła do niego. Rozpływała się ze szczęścia i zadawała sobie pytanie, czy kiedykolwiek zdoła się podnieść, ruszyć albo uwolnić się od myśli o Maksimusie Grayu, który zaabsorbował ją bez reszty. - Gdzie nabrałaś takiej wprawy? Stłumiła chichot, bo powiedział te słowa cierpkim tonem, choć czuła, że jest cudownie zaspokojony. - Nie powiem. To zbyt krępujące. - Zaliczyliśmy orgazm numer dziesięć. Skrępowanie dawno mamy za sobą. - Ćwiczyłam na bananach. Zamiast parsknąć śmiechem, zabawnie poruszył brwiami. - Czadowo! Zachwycona Karina roześmiała się i nagle uświadomiła sobie, że nadal jest prawie zakochana w Maksie. Prawie, lecz nie do końca.

Zdusiła w zarodku wzbierające uczucia. Dość. Żadnych wyznań. Żadnych słów. Ostatni raz zdobyła się na nie tamtej nocy, gdy odprawiała miłosne czary, marząc o poślubieniu ukochanego mężczyzny, któremu chciała oddać serce i duszę. W milczeniu pocałowała go i przytuliła. Czekała, aż nadejdzie świt.

Rozdział 11 Rolety były podniesione. W bladym świetle poranka Maks wspominał noc, która właśnie dobiegała końca. Spojrzał na leżącą obok niego dziewczynę. Uśpiona głęboko, pochrapywała lekko jakby na potwierdzenie, że wykończyła ją ta noc. Maks zachodził w głowę, jak powinien się teraz zachować. Zostawić jej liścik i zniknąć? Przynieść kawę? Pogadać o upojnej nocy? Milczeć? Otwierały się przed nim niezliczone możliwości. Jak na faceta przystało, na sto procent wybierze najgorszą. Ciemne gęste włosy rozrzucone na poduszce kojarzyły mu się z czarnym aniołem. Policzki i szyja były zaczerwienione i podrapane twardym zarostem. Usta nabrzmiały i lekko zsiniały od namiętnych pocałunków. Maksa ogarnęło poczucie winy. Chyba zbyt śmiało poczynał sobie tej nocy. Zapomniał, że Karina jest dziewicą. Okazała się wyjątkowo zmysłową i namiętną kochanką. Była spełnieniem

jego marzeń i erotycznych fantazji: ciało niewiniątka, dusza kusicielki. W łóżku była szczera i prawdziwa, co dowodziło, że potrafi oddać się całkowicie. W życiu postępowała tak samo. Ofiarowała mu rzadki, bezcenny dar. Nie był tego wart. Nigdy więcej jej o to nie poprosi. Ogarnięty bolesnym smutkiem wzbraniał się przed analizowaniem swoich uczuć. Postanowił wziąć prysznic, ubrać się i zejść do baru po kawę. Przypomni Karinie, że jest dla niego bardzo ważna. Przyzna, że długie godziny namiętnych uścisków zmieniły go bezpowrotnie. Potem wyjaśni ponownie, dlaczego nie mogą tego ciągnąć. Z drugiej strony jednak... Rozważał kolejne warianty. Mogliby ciągnąć ten związek. Karina w jego łóżku. Kolacyjki we dwoje. Miło byłoby rozbierać młodą z tych jej biznesowych kostiumików. Praca ramię w ramię. Może się udać. Kto wie? Michael Conte i jego najbliżsi zawsze byli dla niego źródłem inspiracji. Dzięki nim stawiał sobie coraz ambitniejsze zadania. Porzucony przez ojca pragnął wybić się o własnych siłach, aby zyskać wiarygodność, umocnić poczucie honoru, wzbudzić zaufanie. Te wartości były mu najbliższe i stanowiły o jego męskiej tożsamości. Gdyby Michael odkrył, że jego najlepszy kumpel przespał się z Kariną, pewnie już nigdy by mu nie zaufał, a to byłaby prawdziwa katastrofa. Romans był nie do przyjęcia. Maks zastanawiał się, co może zaoferować młodej dziewczynie. Czuł się niezdolny do przeżywania głębokich uczuć, na które zasługiwała. Z czasem da mu do zrozumienia, że

czeka na zaręczynowy pierścionek i obrączkę. Zamarzy jej się wieczna miłość i dozgonny związek. Potem dzieci. Mógł dać Karinie tylko urocze chwile: namiętny seks, miłe towarzystwo, szczery podziw. Za jakiś czas młoda znuży się namiastkami, więc go rzuci. Co gorsza, nie można wykluczyć, że to on ją skrzywdzi. Dawno temu obiecał sobie, że nie złamie serca żadnej kobiecie. Wolał sprytnie zniechęcać je do siebie, żeby nie czuć się odpowiedzialnym za cierpienia tych wrażliwych stworzeń. Karina była cudowna i pod każdym względem nad nim górowała. Podjął decyzję, wymknął się z łóżka i ruszył w stronę łazienki. Pukanie do drzwi zbiło go z tropu. Nasłuchiwał przez chwilę. Znów usłyszał donośne uderzenia, które zabrzmiały echem w cichej sypialni. Cholera, kto się tak dobija przed szóstą rano? Nie chciał, żeby Karina się obudziła, więc włożył bokserki i otworzył drzwi. Nie wierzył własnym oczom. W korytarzu stała mama Conte. - Maksimus? Jak na filmie puszczonym w zwolnionym tempie obserwował zmieniającą się twarz. Mina starszej pani wyrażała zdumienie. Maks odniósł wrażenie, że gra w komedii omyłek i bezwolnie realizuje cudzy scenariusz. Absurdalna intryga rozwijała się niespiesznie. Matka Kariny zmrużyła oczy i spojrzała na numer pokoju, a potem na trzymaną w ręku karteczkę. - Wiem, że jesteś w Las Vegas, ale tu przecież mieszka Karina.

Maks uścisnął ją serdecznie, nie zważając na okropne kołatanie serca. - Mama Conte! Jaka miła niespodzianka! Mylisz się, to mój pokój. Daj mi chwilę. Wskoczę w ciuchy i zaprowadzę cię do pokoju Kariny. Prawie się udało. - Głuptasie. - Mama Conte przechyliła głowę na bok i cmoknęła karcąco. - Myślisz, że nie widziałam nigdy faceta w samych gatkach? - Minęła go zwinnie, weszła do apartamentu, zdjęła rozpinany sweterek, podeszła do kanapy i rzuciła go na oparcie. - Idź się ubrać, chłopcze. Potknęła się o leżące na podłodze szpilki. Spojrzała na ciuchy rozrzucone bezładnie. Poszła dalej ku przeszklonym drzwiom dzielącym salon i sypialnię. Maks śledził ją wzrokiem. Spostrzegł koronkowe podwiązki, skąpe stringi, męską koszulę. Nim zdążył zaprotestować, mama Conte weszła do sypialni. Ciche chrapanie przybrało na sile i przeszło w głośne chrząkanie. Potargane czarne włosy kontrastowały ze śnieżnobiałą pościelą. Mama Conte podeszła do łóżka i spojrzała na córkę. Panna była golusieńka. Akcja nagle przyspieszyła, gdy Maks przyskoczył do gościa i uniósł ramiona, jakby chciał odeprzeć napaść rozszalałej mamuśki. - Och, Dio, to nie tak, jak myślisz. Przepraszam, bardzo przepraszam. - Gadał, aż uświadomił sobie, że paple jak smarkacz. Ciemne oczy sondowały jego twarz. Starsza pani próbowała zrozumieć, co się dzieje. Czas mijał. W końcu skinęła głową, jakby podjęła decyzję.

- Idziemy do twego pokoju, Maksimusie. Natychmiast. Musimy porozmawiać. - Ruszyła ku drzwiom. - Ubierz się. Daję ci minutę. Czekam w korytarzu. Nie budź Kariny. Drzwi zamknęły się za nią. Maks zdesperowany jak wszyscy diabli przegarnął włosy palcami. Spływał potem, siedząc naprzeciwko zamyślonej mamy Conte, najlepszej przyjaciółki swojej matki i troskliwej opiekunki z jego dziecinnych lat. Odkąd weszli do pokoju, ani razu się nie odezwała. Gestem wskazała mu krzesło, każąc usiąść, i nie dbała o to, że przyszywany kuzynek od dziesięciu minut poci się jak mysz. Wychowała czworo dzieci i straciła męża, więc trudy życia przygięły ją do ziemi, ale jej postać nadał emanowała siłą. Dzięki talentowi i ciężkiej pracy stworzyła La Dolce Famiglia - od lokalnej piekarni do jednej z wiodących firm we Włoszech. Siwe włosy zwinięte były w prosty kok. Twarz o szlachetnych rysach tchnęła wrodzonym urokiem. Laskę oparła o ścianę. Nosiła sznurowane trzewiki ortopedyczne na grubej podeszwie, które ułatwiały chodzenie. Maks zląkł się starszej pani jak nigdy dotąd. Po prostu umierał ze strachu. - Jak długo to trwa? Wzdrygnął się na dźwięk jej głosu, ale wyjąkał z trudem: - Od wczoraj. Pierwsza i ostatnia noc. Łudziliśmy się, że nikt nas nie nakryje. Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. - Aha. - Mama Conte zmarszczyła brwi. - Zaplanowałeś to?

- Nie! Ależ skąd! Oboje uważaliśmy, że do siebie nie pasujemy. Oczywiście iskrzyło między nami, ale wydawało się, że nad tym panujemy. Karina wściekła się na mnie, a Sawyer Welles zaczął ją podrywać i... - On tu jest? Maks skinął głową. - Zarządza Hotelem Weneckim. - Ach tak. Mów dalej. -Ja... pokłóciłem się z Sawyerem o Karinę, a potem sprawy wymknęły się spod kontroli. Przepraszam. Zrobię wszystko, żeby naprawić swój błąd. Mama Conte wyciągnęła rękę, poklepała jego dłoń i uśmiechnęła się lekko. - Wiem, Maksimusie. Zawsze byłeś dobrym chłopcem. Jesteś narwany, ale serce masz dobre. Michael się obruszy, ale wszystko mu wyjaśnimy. - On mnie zabije - jęknął Maks. - Bzdura. Ja mu na to nie pozwolę. Musimy działać szybko. Mamy zbyt mało czasu, żeby sprowadzić tutaj twoją mamę, więc postąpimy tak samo, jak w przypadku Michaela. Wesele urządzimy wam za parę miesięcy w naszym ogrodzie pod Bergamo. W głowie Maksa zabrzmiał dzwonek alarmowy. - Zadzwonię do domu i wyjaśnię, że zamarzył wam się szybki ślub, a że jesteście w Las Vegas, okazja sama się nadarzyła, więc grzechem byłoby ją zmarnować. Ludzie wciąż się tutaj pobierają. Bardzo to romantyczne, prawda? Ludzie się pobierają? Co jest grane? - Po południu złożycie niezbędne dokumenty w wybranej kaplicy. Potem weźmiecie ślub. Jutro muszę lecieć do

Nowego Jorku. Michael był zły, że postanowiłam spędzić tu parę dni, zanim przylecę do Nowego Jorku. Zawsze chciałam zobaczyć to miasto. Wiesz, że koncertuje tutaj Celinę Dion? Maks gapił się na nią tępym wzrokiem. Jaki ślub? Czemu gadają o Celinę Dion? Gdyby trzymał się pierwotnego planu, zabrałby Karinę na ten cholerny koncert, odprowadziłby ją do pokoju i nie byłoby tej całej afery. Wzdrygnął się na myśl, że mógłby jej nigdy nie dotknąć, że nie dałby jej tyle rozkoszy. - To najlepsze rozwiązanie. Dobry wybór. Zgodny z zasadami moralnymi. Wszystko się ułoży. Maks nagle zrozumiał, do czego zmierza mama Conte, i pokój zakołysał mu się przed oczyma. Potem zawirował. I znieruchomiał. Mama Conte uznała, że powinien ożenić się z Kariną. Przez moment nie był w stanie wykrztusić słowa. - Chwileczkę. Zaszło nieporozumienie - powiedział w końcu, a mama Conte przechyliła głowę na bok. - Owszem, spędziliśmy razem noc, ale nie jesteśmy we Włoszech. To Ameryka, a tutaj te rzeczy są na porządku dziennym i nikt z tego nie robi problemu. Wybuchnął śmiechem, który zabrzmiał jak wredny chichot bezwzględnego łotra. - Rzecz jasna, nadal będziemy przyjaciółmi, ale nie myśleliśmy o ślubie. Matka Kariny znieruchomiała. Rysy jej stężały, serce zamarło. - Niby dlaczego, Maksimusie? Cholera jasna! - Bo nie nadaję się na męża dla Kariny! Haruję na okrągło, jestem niestały, a ona wciąż szuka własnej drogi. Jeśli

zostanie moją żoną, na pewno poczuje się jak w pułapce. Niech się zwiąże z mężczyzną gotowym się ustatkować, który się nią zaopiekuje i da jej dzieci. Ktoś odpowiedni... ale nie ja. Zapanowało kłopotliwe milczenie. Maksa ogarnęła panika. Nie mógł poślubić Kariny. Zrujnuje jej życie, złamie serce. Nie potrafił związać się na stałe ani prawdziwie zaangażować. Mama Conte wyciągnęła rękę, chwyciła jego dłoń i mocno ścisnęła. - Mylisz się. Idealnie pasujecie do siebie z Kariną. Zawsze tak było. Wczorajsza noc przyspieszyła jedynie to, co nieuchronne. Starsza pani uśmiechnęła się lekko. - Dość tych bzdur. Od lat należysz do rodziny. Przestań gadać o rujnowaniu życia. Pora ustatkować się u boku dziewczyny, która potrafi spełnić wszystkie twoje oczekiwania i jest dla ciebie stworzona. -Ale... - Sprawisz matce zawód z powodu niedorzecznych obaw? Ostry ton przebił się przez opary lęku i trafił w sedno. Jeśli Maks teraz stchórzy, jego mama nie będzie mogła chodzić z wysoko podniesioną głową, bo wyjdzie na jaw, że przespał się z Kariną, ale nie chciał jej poślubić. To zrujnuje mamie reputację, zniszczy wszystko, co osiągnęła ciężką pracą: zaufanie, godność, poczucie przynależności. Zachowałby się tak samo, jak ojciec. Uchyliłby się od odpowiedzialności za swoje postępowanie. Matka po raz kolejny zostałaby upokorzona w małym mieście, które szczęśliwie zapomniało o jej dawnych nieszczęściach. To prawda, że wspólna noc nie jest dziś powodem do ślubu, ale gdy ro-

mans wyjdzie na jaw, wszyscy plotkują na potęgę. Z jego winy nie tylko matka, lecz także Karina byłaby na cenzurowanym. Nie mogłaby potem wrócić do domu z podniesionym czołem. Zapewne unikałaby odwiedzin. A on lękałby się spojrzeć w oczy mamie. Uświadomił sobie, że jedynym wyjściem z sytuacji jest ślub. Musiał ożenić się z Kariną. Tylko tak można wszystko naprawić. Tego wymagało poczucie honoru. Nie miał innego wyjścia. Ogarnął go dziwny spokój. Poznał smak zakazanego owocu, a teraz miał się na zawsze połączyć z Kariną. Zostanie jego żoną. Klamka zapadła. Koniec, kropka. Stając na wysokości zadania, wejdzie do rodziny, którą od lat darzył miłością. Ale za jaką cenę? Cóż z niego za mąż dla Kariny? Nie czuł się jej godny. Czy stać go na to, żeby uniknąć powtórki ojcowskiego błędu? Musiał się na to zdobyć. Wdzięczny losowi, że uchronił się przed upadkiem, skinął głową i podjął decyzję. - Tak, ale pozwól, że zrobię to po swojemu. Karina da mi kosza, jeśli uzna, że próbujemy ją zmusić do ślubu. Wiesz, jaka bywa uparta. - Masz rację. Idź do niej i oświadcz się. Niech się dziewczyna ucieszy. Chodzi nam przecież o jej szczęście. Mama Conte wyciągnęła ramiona i spracowanymi dłońmi objęła jego twarz. Z ciemnych oczu wyczytał pewność i spokój. Tego się trzymał. - Myślisz, że pozwoliłabym Karinie poślubić człowieka, który nie jest jej wart? Powinieneś bardziej w siebie wierzyć, Maksimusie. Musisz utwierdzić się w przekonaniu, że jesteś

dla niej odpowiednim kandydatem na męża, niepodobnym do łobuza, który ciebie opuścił. Patrzyłam, jak dorastasz, i jestem z ciebie dumna. Świetnie sobie radzisz i wzorowo opiekujesz się matką. - Uszczypnęła go w policzek jak słodkiego brzdąca. Wiem, że masz zadatki na wspaniałego człowieka i męża, drogi chłopcze, więc postaraj się i wykorzystaj swoją szansę. Maks drżał, starając się nad sobą zapanować. Nie śmiał protestować. - Idę do restauracji na śniadanie. Dołącz do mnie, gdy zrobisz, co należy. Maks odprowadził wzrokiem starszą panią i westchnął głęboko. Odczekał kilka chwil i poszedł obudzić swoją przyszłą żonę. Karina słyszała głosy dobiegające z oddali, ale była nazbyt rozleniwiona i oszołomiona endorfinami po kilku godzinach nieziemskiego seksu. Jęknęła z głową wtuloną w miękką poduszkę i przeciągnęła się rozkosznie. Maks przemówił głośniej, więc przetoczyła się wreszcie na plecy. - Cześć. Niski, zmysłowy głos pasował do porannego wizerunku. Potargane włosy zasłaniały czoło. Przenikliwe niebieskie oczy lśniły, zdradzając uczucia, których nie potrafiła nazwać, więc zamiast zaprzątać sobie tym głowę, przyciągnęła go do siebie i pocałowała ślicznie wykrojone usta. Poranny zarost cudownie drapał jej wrażliwą skórę. Maks wahał się przez moment, jakby nie był pewny, czy oddać całusa. Po chwili uległ pokusie.

Przycisnął ją do posłania i całował zachłannie, jak przystało na zmysłowego kochanka. Śmiała pieszczota języka, ciało przytulone do ciała. Przypomnienie jego żądzy i jej namiętności po wielu zmysłowych godzinach. Maks w końcu uniósł głowę. - Twój pomysł na powitanie był lepszy od mojego. Roześmiała się i pogłaskała go po policzku. - Słuszna uwaga. Gdzie moja kawa? - Już podaję. Zbiłaś mnie z tropu. Najpierw mam pytanko. - Bez obaw. - Serce jej się krajało, ale chciała uprzedzić najgorsze. - Wypijemy kawkę, wskoczymy w ciuchy i zapomnimy o wczorajszej nocy. Nie martw się, Maks. Tego właśnie chciałam, więc sobie poradzę. - Karina zachichotała. Miło stać się dla odmiany zblazowaną Amerykanką, która wykorzystuje mężczyzn, żeby zakosztować rozkoszy, a potem ich rzuca. Spełniło się kolejne z moich ukrytych pragnień. Zdziwiła się, bo Maks nie sprawiał wrażenia, jakby mu ulżyło, a spojrzenie nadal miał spłoszone. Wzrok utkwił w jej gołych nogach. - Sytuacja się zmieniła, Karino, przynajmniej dla mnie. Karina nie kryła zdumienia. Usiadła i odgarnęła potargane włosy zasłaniające twarz. - O czym ty mówisz? Odchrząknął nerwowo i spojrzał na nią. - Chcę, żebyś za mnie wyszła. - Oszalałeś? - Zamrugała powiekami. Drżącą dłonią potarł czoło. Czy to oznaka zdenerwowania? Może przeżył załamanie nerwowe, bo przeleciał młodszą siostrę najlepszego przyjaciela?

- Nikt poza tobą nie zareagowałby tak na oświadczyny. Zapewniam, że jestem przy zdrowych zmysłach. Ani myślę udawać, że nic się między nami nie zdarzyło. Zrządzeniem losu jesteśmy w Las Vegas. To przeznaczenie, więc pobierzmy się. Od wielu lat pragnęła usłyszeć od niego te słowa. Każda dziewczyna marzy, aby po szalonej nocy wypełnionej rozkoszą usłyszeć oświadczyny kochanka. Tak kończą się komedie romantyczne i powieści o miłosnych uniesieniach. Karina powinna rzucić się Maksowi na szyję, krzycząc: Tak! Czemu tego nie zrobiła? Powód był prosty. Intuicja ostrzegała ją, że coś tu nie gra. Skąd ta nagła wolta? Czy w ciągu niespełna doby można przejść od unikania trwałych związków do szybkiego ślubu? Karina nie słuchała podszeptów swego młodzieńczego wcielenia, gotowego machnąć ręką na takie wątpliwości. Górę wzięła starsza i mądrzejsza wersja jej osobowości. - Naprawdę pochlebiają mi twoje słowa, ale skoro tak ci zależy na ujawnieniu i kontynuowaniu naszego związku, możemy po prostu randkować. Maks pokręcił głową. - To mi nie wystarczy. - Otaczała go znowu władcza aura. Bez słowa dawał Karinie do zrozumienia, że powinna uznać przedstawione racje i z pokorą spełnić jego wolę. Wściekła się, bo próbował jej narzucić swoją wolę. Co on sobie ubzdurał? - Przez całe życie czekałem na uczucie pewności, więc nie chcę zwlekać ani dnia dłużej. Zawsze twierdziłaś, że coś do mnie czujesz. Postawmy wszystko na jedną kartę, weźmy ślub i zacznijmy wspólne życie.

Co on kombinuje? Odchrząknęła nerwowo i powiedziała, nie zważając na głośne kołatanie serca: - Skąd ta nagła zmiana? Ustaliliśmy zasady. Jedna noc i każde idzie w swoją stronę. Powtarzałeś, że nie chcesz się wiązać. Mówiłeś o różnicy wieku, Michaelu, mojej rodzinie, swojej potrzebie swobody. Jednym skokiem znalazł się przy Karinie i uciszył ją pocałunkiem. Unieruchomił jej głowę i śmiało eksplorował chętne usta, aż osłabła w jego objęciach i konwulsyjnie zacisnęła mu dłonie na ramionach. Drżała pod nim z żądzy i niecierpliwości. Zero oporu. Uniósł głowę i spojrzał jej głęboko w oczy. W jego wzroku było żądanie i moc. - Już tak nie myślę. Zmieniłem zdanie. Pragnę cię. Musisz być moja, całkowicie i na zawsze. Nie każ mi błagać na kolanach. Powiedz, że się pobierzemy. Karina uznała, że powie tak. Czemu nie? Spędziła cudowną noc z mężczyzną, którego zawsze pragnęła. Byli w Las Vegas, gdzie zdarzały się cuda, a szybkie śluby były na porządku dziennym. Może tej nocy Maks zrozumiał, że ją kocha? To jedyny powód, który mógłby skłonić go do małżeństwa. Chyba że... Na samą myśl o podejrzeniu, którego nie chciała weryfikować, zrobiło jej się słabo, ale nowa Karina nie była idiotką i uważała za mało prawdopodobne, aby Maks Gray pod wpływem miłosnego impulsu zdecydował się dla niej poświęcić kawalerską wolność. Odepchnęła go, wstała i przyjrzała mu się badawczo. Skurczona twarz wyrażała zdecydowanie. Wyglądał jak

biznesmen przed zawarciem transakcji. Wiedziona intuicją poddała go próbie. - Doceniam twoje oświadczyny, ale wolę, żeby między nami nadal było tak, jak jest. Poczekamy, zobaczymy. Trudno powiedzieć, co z tego będzie. Nie ma powodu, żebyśmy po jednej szalonej nocy natychmiast brali ślub. W niebieskich oczach błysnęła panika. Maks zacisnął zęby. - Słyszałaś, co powiedziałem? Chcę, żebyś za mnie wyszła! Zapewniam cię, że jesteś tą jedyną, więc tu i teraz pragnę to raz na zawsze usankcjonować. Zaszalejmy i pobierzmy się w Las Vegas. Wreszcie zrozumiałem, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Przysunął się bliżej i pochylił głowę. Wiedziała, że postanowił ją uwieść i wymusić zgodę. Jej usta i serce przystałyby na ślub, nim na serio zastanowiłaby się, co jest grane. Dla własnego dobra wymknęła się z jego objęć, wyskoczyła z łóżka i skrzyżowała ramiona na piersi, żeby mu to udaremnić. - Dlaczego teraz? - A czemu nie? - Uniósł ręce, jakby się poddawał. - Dzisiejszej nocy zrozumiałem, że jesteś moją drugą połówką. Ogarnęła ją rozpacz. Kłamał. Mowa ciała przeczyła słowom. Był spięty jak bokser przed walką. Miała wrażenie, że są oddzieleni taflą szkła. Zero cudownego odprężenia, które ogarnia mężczyznę, gdy jest z ukochaną. Zaczął nerwowo chodzić po pokoju. Kolejny niepokojący objaw. Coś jej nie pasowało. Zapewne czuł się winny, ale to nie wszystko. Spanikował, jak zamknięty w pułapce... Pułapka.

Karina westchnęła ciężko. - Kto nas przyłapał? Maks zamarł w bezruchu. Po chwili wsunął palce we włosy i znów zaczął chodzić po sypialni. - Nie mam pojęcia, o co ci chodzi. Ja ci się oświadczam, a ty mnie przesłuchujesz jak aresztanta. Daruj, ale jestem odrobinę zbity z tropu. - To Michael? Zadzwonił do hotelu? - Nie. Posłuchaj. Nie mam ochoty randkować po powrocie do domu. Pragnę od razu zalegalizować nasz związek. Chcę z tobą żyć, sypiać, pracować. Zrobimy to, jak należy, dziecino. Jak należy. Owinęła się kołdrą, starannie zakrywając piersi, i próbowała odzyskać spokój. Ręce jej drżały. - Powiedz mi prawdę, Maks, i to już, bo wyjdę z siebie. Jesteś mi to winien. Odwrócił się do niej plecami, ale widziała napięte do bólu mięśnie pod nagą skórą. Zaklął paskudnie, ale w końcu stanął z nią twarzą w twarz. - Twoja matka tu jest. Przyszła rano do pokoju i nakryła nas na gorącym uczynku. Karina wstrzymała oddech i pokręciła głową. - Dio\ Tylko nie to! Czemu przyleciała do Las Vegas? - Zamierza odwiedzić Michaela, ale postanowiła najpierw lecieć do Las Vegas i zobaczyć się z tobą, więc podał jej numer twojego pokoju. Oszołomiona Karina rozważała koszmarne scenariusze. Nic dziwnego, że Maks natychmiast jej się oświadczył. Skoro matka zażądała, aby w zaistniałej sytuacji zachował

się honorowo, natychmiast przystał na rozwiązanie nakazane zbiorem zasad obowiązujących w ich rodzinach. Karina pomyślała, że los chyba uwziął się na nią. Jednorazowa erotyczna przygoda zakończyła się katastrofą. Czy inne kobiety nurzające się w rozpuście muszą rankiem stawić czoło rozgniewanym mamuśkom? To nie do pomyślenia! Z przejęcia spociła się jak mysz i marzyła tylko o tym, żeby wskoczyć w ciuchy i zamknąć się w swoim pokoju na cztery spusty. - Teraz rozumiem. - Jej śmiech rozległ się echem w obszernym pokoju. - Wizyta nadopiekuńczej mamuni to najlepszy sposób, żeby wymusić oświadczyny. Nie martw się. Pogadam z nią. Gdzie ona jest? - Poszła na śniadanie. - Zejdę na dół, rozmówię się z nią i wyjaśnię to całe nieporozumienie. Daj mi pięć minut, dobrze? Muszę włożyć ubranie. Maks podszedł bliżej i ukląkł przy łóżku. Szczere uczucie i rozżalenie wywołane kamiennym wyrazem twarzy Maksa przyprawiało Karinę o kołatanie serca. Zbyt łatwo dała się obłaskawić miłymi słówkami bez treści. Czy naprawdę miał ją za idiotkę gotową z wdzięczności przyjąć oświadczyny i natychmiast pognać z nim do ołtarza? Może nadal jej nie doceniał? - Musimy się pobrać, Karino. Zrobiła wielkie oczy. - Bzdura! Nie ma przymusu. Mieszkam teraz w Ameryce, a tutaj fajne bzykanko nie oznacza rychłego ślubu. Małżeństwo z tobą wcale mi się nie uśmiecha. Maks żachnął się, ale trwał przy swoim zdaniu.

- Twoja matka nie spocznie, aż postawi na swoim, a reszta rodziny dowie się o tym incydencie i będziesz miała zszarganą reputację. - Doskonale. Była dotąd całkiem bezbarwna. To podrasuje mój wizerunek. - Przestań błaznować. Pomyśl o matce. Ona wie. Łamiemy jej serce. Karinę ogarnęła panika. Niech go diabli porwą! Zacisnęła powieki i modliła się o rychłe przebudzenie. Niech to będzie senny koszmar! - Mama sobie z tym poradzi. Innym wyjaśnimy, w czym rzecz. Ta noc nie wpłynie na nasze życie w Bergamo czy tutaj. - Nie mogę przysparzać mamie Conte takich rozterek. Nie chcę, aby uznała, że odrzucam wszystko, co się dla mnie liczy. Jesteśmy w sytuacji bez wyjścia. Karina otworzyła oczy. - Wręcz przeciwnie. Możemy podjąć inną decyzję. Wyjdź stąd, Maks. Bardzo proszę. Pozwól, że rozmówię się z matką. Wierz mi, szybko i skutecznie uporządkuję ten cały bałagan. Zgoda? Popatrzył na nią w bladym świetle poranka i wolno pokiwał głową. Zwinnie podniósł się z kolan, odszedł od łóżka i na odchodnym rzucił kilka słów, które zabrzmiały jak ostrzeżenie: - Pogadaj z nią, ale wątpię, żeby to coś zmieniło. Drzwi łączące apartamenty zamknęły się za nim. Karina zeskoczyła z posłania, walcząc z paniką. Ubrała się pospiesznie. Zbolałe mięśnie błagały o litość, gdy wkładała dżinsy i prosty czarny top bez ramiączek. Włosy zwinęła

w prosty kok. Stopy wsunęła w klapki, umyła zęby i ruszyła do restauracji. Wytworną jadalnię zdobiły szerokie łuki i wielkie okna, o tej porze szeroko otwarte. Przeszła wzdłuż baru, gdzie piętrzyły się góry śniadaniowych pyszności. Każdy gość mógł znaleźć coś dla siebie. Kucharze w białych czapkach pozdrawiali ją, gdy przemierzała główną salę, szukając matki. Dostrzegła znajomą postać na tarasie, pochyloną nad trzema talerzami z jedzeniem. Masywna laska leżała na stole. Karinie serce się wyrywało do tej drobnej kobiety, na której przez całe swoje życie zawsze mogła polegać. Mama Conte rozpromieniła się, widząc córkę, przyciągnęła ją i ucałowała. Pachniała syropem klonowym i ciastkami z cynamonem. - Moja najmilsza córeńko, ależ tu dobrze karmią. Pyszności! A Canale Grande, choć sztuczny, to cudny. - Cześć, mamo. - Karina usiadła naprzeciwko matki. -Co ty tutaj robisz? - Chciałam się z tobą zobaczyć, nim odlecę do Nowego Jorku. Poza tym zawsze marzyłam o wyprawie do Las Vegas. Nie do wiary, że na pustyni wyrosło takie wspaniałe miasto, prawda? - Aha. Jeśli chcesz, zorganizuję ci wycieczkę, ale najpierw usłyszysz wielką nowinę. -Tak? - Maks i ja bierzemy ślub. Karina z uznaniem patrzyła na matkę, która blefowała jak rasowa pokerzystka. Rozpromieniła się i klasnęła w ręce z udawanej radości.

- Naprawdę? Nie miałam pojęcia, że się spotykacie. Jestem taka szczęśliwa. Muszę jak najszybciej powiadomić twoje siostry. - Gdzie powinniśmy się pobrać? W Włoszech czy tutaj? - Zdecydowanie tu. Rozejrzyj się! Idealne miejsce na ślub i wesele. - Mamo, przestań! Starsza pani zachowała kamienną twarz. - Jak mam to rozumieć? - Wiem, jak było. Przyłapałaś Maksa na gorącym uczynku i kazałaś mu ożenić się ze mną. Jak mogłaś? Dlaczego zmusiłaś faceta, żeby oświadczył mi się z obowiązku? Mama Conte z westchnieniem odsunęła talerz. Bez pośpiechu sączyła mocne espresso. - Nie chciałam cię zwodzić, Karino. Uznałam tylko, że rzecz wypadnie bardziej romantycznie, jeśli Maks sam poprosi cię o rękę. Nie powinnaś wiedzieć, że maczałam w tym palce. Karina wstrzymała oddech. - Przecież tu chodzi o mnie - wybuchnęła. - Powiem ci, jak się sprawy mają. Przespałam się z Maksem, ale w naszym przypadku nie ma szans na trwały związek, bo do siebie nie pasujemy. Nastraszyłaś go, odwołując się do poczucia honoru. Zmuszony przez ciebie, dokonał wyboru wbrew sobie. Możemy temu zaradzić. Jeśli dochowasz tajemnicy, nikt się nie dowie, nikt nie ucierpi. Matka czworga dzieci i twórczyni biznesowego imperium zmrużyła oczy i pochyliła się nad stolikiem. Karina zadrżała, czując na sobie łagodny wzrok.

- Nie rozumiemy się, drogie dziecko. Spałaś z Maksem. Wychowałam was oboje w poczuciu odpowiedzialności za własne postępowanie. Wyjazd do Ameryki nie oznacza, że możecie odrzucić wartości i zasady. Wszystko musi być, jak należy. Serce waliło Karinie jak młotem; w uszach jej szumiało. Oddychała głęboko, starając się prowadzić tę rozmowę jak biznesowe negocjacje, które należy wygrać za wszelką cenę. Niestety, trafiła na twardą zawodniczkę. - Mamo, nie chcę cię martwić, ale to moje życie. Zrozum, nie mogę wyjść za Maksa. - Dlaczego? - Dlatego! To nie jest wielka miłość. Jeśli dwoje ludzi uprawia seks, nie należy oczekiwać, że spędzą razem resztę życia. Mama Conte skinęła głową i skrzyżowała ramiona. - Rozumiem - odparła lodowatym tonem. - W takim razie odpowiedz mi na jedno pytanie. Skoro postanowiłaś mnie zranić i wydrwić wszelkie moje wysiłki związane z twoim wychowaniem, wszystkie zasady moralne, w które tata i ja głęboko wierzyliśmy, obiecaj przynajmniej, że gdy teraz o coś cię zapytam, powiesz mi prawdę. Wstyd ogarnął Karinę. Zacisnęła dłonie w pięści i kiwnęła głową. - Obiecuję. Pytaj. - Spójrz mi w oczy, Karino Conte, i powiedz, że nie kochasz Maksa. Z Kariny uszło powietrze, jakby ktoś ją nagle zdzielił maczugą. Patrzyła na matkę z przerażeniem i ulgą. Wystarczy parę słów. Powie, że nie kocha Maksa, i będzie miała

to z głowy. Poczucie winy pozostanie, matka będzie zawiedziona, ale zniknie groźba niechcianego małżeństwa, zakłamanego związku, fałszywej przysięgi sugerującej uczucia, których oboje nie żywili. Nie. Kocham. Maksa. Karina otworzyła usta. Przypomniała sobie nagle dzieciństwo oraz młodość spędzoną pod czułą opieką matki. Gdy ojciec umarł, świat zadrżał w posadach. Z trudem odzyskała równowagę. Michael bardzo jej pomógł, ale to matka była skałą i opoką, dzięki której przetrwali najgorsze. Trzymała rodzinę żelazną ręką. Miała złote serce. Co wieczór stawała przy łóżku zapłakanej Kariny i opowiadała jej o tacie, nigdy nieznużo-na mówieniem o mężczyźnie, który był miłością jej życia. Nosiła żałobę ze szczerością i odwagą, którą Karina przyrzekła sobie naśladować z szacunku dla matki. Karina miała zbawienne słowa na końcu języka, lecz serce oskarżyło ją o kłamstwo. Znalazła się na rozdrożu. Nagłe odkrycie poraziło ją całkowicie. Rozpacz i beznadzieja zwaliły się na nią jak niszczycielska, obezwładniająca fala tsunami. - Nie mogę - oznajmiła łamiącym się głosem. Matka wyciągnęła ramię, chwyciła jej dłoń i mocno ścisnęła. - Wiem. Zawsze go kochałaś. Skoro jestem tego świadoma, muszę doprowadzić do tego małżeństwa, a wy spróbujecie znaleźć własną drogę. Maks jest do ciebie bardzo przywiązany, córeńko. Nie dopuszczę, żebyście stracili swoją szansę. Gdybyś odmówiła, zadzwoniłabym do matki Maksa. Powiedziałabym też o was Michaelowi. Nastąpiłaby

pewnie spektakularna katastrofa, a jej rozmiarów nie potrafimy sobie wyobrazić. A wszystko dlatego, że złamałabyś mi serce. Karina miała ściśnięte gardło. Była skrajnie wyczerpana. Mięśnie jej osłabły. Zawisła bezwładnie na krześle. Jako dziecko siadała na kolanach mamy i tuliła się do niej. I teraz o tym marzyła. Daremnie. Była dorosła, więc musiała stawić czoło następstwom swoich decyzji. Nie miała wyboru. Musiała poślubić Maksa. Ale nikt jej nie przekona, że powinna się z tego cieszyć. Karina zapukała do drzwi Maksa. Gdy otworzył i odsunął się na bok, jej bezbronne serce wezbrało pożądaniem oraz innymi głębszymi uczuciami. Na szczęście zdążył się ubrać, ale dość skąpo. Szorty biodrówki z niebieskiej dzianiny odsłaniały kawałek brzucha z efektownym kaloryferkiem. Koszulka tego samego koloru była sprana i mocno sfatygowana, a zniszczona tkanina przylgnęła do szerokich barów jak stęskniona kochanka. Karina z trudem zwalczyła pokusę, żeby pochylić się i odetchnąć wonią męskiego ciała, które pachniało mydłem, kawą i odrobiną piżma. Maks wziął prysznic i włosy miał jeszcze mokre. Starannie zaczesał je do tyłu. - I cóż? - Maks oparł jedną bosą stopę na drugiej i obrzucił Karinę badawczym spojrzeniem. - Miałeś rację. Mama chce, żebyśmy się pobrali. Karina spodziewała się, że usłyszy przekleństwo albo będzie świadkiem ataku paniki. Szukała pretekstu, żeby bez

skrupułów złamać matczyne serce i odcierpieć karę. Tymczasem Maks kiwnął głową, jakby wiedział, że tak będzie. - A nie mówiłem? Chcesz kawy? - Wskazał stół zastawiony przez obsługę hotelową. Pod srebrną pokrywą stał półmisek z jajecznicą i grzankami, obok duży dzbanek kawy i wazon z różą na długiej łodyżce. - Nie! - wybuchnęła gniewnie Karina. - Nie będę piła twojej cholernej kawy! Nie potrzebuję również męża, któremu na mnie nie zależy. Naprawdę chcesz się w to pakować? Dasz sobie narzucić ten związek? Chcesz latami tkwić w pułapce? Maks przyglądał się Karinie znad uniesionej filiżanki. Jego twarz, całkiem pozbawiona wyrazu, przypominała maskę. -Tak. - Dlaczego? Maks upił łyk gorącej kawy. - Bo tak trzeba. Karina nie była w stanie dłużej wstrzymywać złości. - Niech cię diabli porwą, Maks! Wyjdę za ciebie, ale nie stanę się twoją maskotką. Zapamiętaj sobie. Nie zależało mi na ślubie. Nie potrzebuję twojej litości ani dobrych intencji. Przeżyłam jedną szaloną noc i kolejnej nie potrzebuję. Wyszła, trzaskając drzwiami. Dzień pełen wrażeń minął błyskawicznie. La Capella, urocza kaplica w toskańskim stylu, zachwycała wystrojem wnętrza. Barwy ziemi, lśniąca podłoga z desek, mahoniowe ławki przypominały Karinie domowe klimaty. Zgrabiałymi palcami wygładziła długą białą suknię

o prostym kroju. Projekt Very Wang. Matka sama ułożyła ciemne włosy Kariny. Niesforne pukle zmieniły się w błyszczące loki, jakby panna młoda szykowała się do upragnionego ślubu. Gdy włożyła tiulowy welon haftowany perełkami i zasłoniła nim twarz, nikt nie spostrzegł łez, które stanęły jej w oczach. Zawsze wyobrażała sobie, że jako druhny będą przy niej rozchichotane siostrzyczki, gdy pójdzie główną nawą do ołtarza. Tam miał na nią czekać zakochany mężczyzna. Nic z tych rzeczy. Gdy pchnęła drzwi kaplicy, zrozumiała obawy swojej bratowej, która wielokrotnie doświadczała ataków paniki i walczyła z nimi zawzięcie. Bolał ją brzuch, była zlana potem, skóra ją swędziała. Głośna muzyka organowa wypełniła kaplicę. Karina cofnęła się odruchowo, drobiąc stopkami w markowych pantoflach na dwunastocentymetrowych obcasach. Korciło ją, żeby zwiać. Byłaby uciekającą panną młodą. Zatrzymałaby ciężarówkę i ruszyła na poszukiwanie przygód. Powinna zmienić imię i nazwisko, zakamuflować się i... Napotkała spojrzenie Maksa. Otaczała go aura pana i władcy. Od razu stało się wiadome, kto tu rządzi. Przeszywające spojrzenie oczu niebieskich jak morskie fale dodało jej otuchy, więc ośmieliła się odetchnąć raz... i drugi. Matka stanowczym gestem wzięła ją pod rękę i stuknęła laską o podłogę. Ruszyły w długą drogę główną nawą. Maks uporczywie patrzył Karinie w oczy, nie pozwalając jej zboczyć ani zawrócić. Wreszcie stanęła z nim przed ołtarzem. Prezentował się znakomicie. Miał na sobie nieskazitelny czarny smoking z czerwonymi dodatkami, a w kla-

pie purpurową różę. Był uosobieniem elegancji i męskiego uroku. Mocnym głosem wypowiadał słowa małżeńskiej przysięgi. Powaga chwili kontrastowała z sytuacją, która wymusiła na Karinie niechcianą decyzję. Trudno jej było uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę, póki nie zaczęła powtarzać uroczystych obietnic. Język stanął jej kołkiem. Jak zdoła przez to przebrnąć? Czy poślubi mężczyznę, który jej nie kocha? Pytania jak oszalałe wirowały jej w głowie. Pełna napięcia cisza ogarnęła kaplicę. Mama Conte czekała z głową przechyloną na bok. Karinie szumiało w uszach. Zachwiała się, jakby miała zemdleć. Lekki uścisk palców Maksa pomógł jej odzyskać równowagę. Pan młody powoli kiwnął głową. Zachęcał ją do wypowiedzenia najważniejszych słów. Żądał, by śmiało skoczyła na głęboką wodę. -Tak. Zamiast obrączki wsunął jej na palec pierścionek z trzy-karatowym brylantem rzucającym świetlne skry. Mamy cię! Jego usta były ciepłe, a pocałunek niewinny. Przepisowe zakończenie ceremonii, która na zawsze odmieniła życie ich obojga. Sawyer oddał im swoją prywatną jadalnię. Modna kapela grała złote przeboje ze słonecznej Italii. Nowożeńcy i goście raczyli się specjałami włoskiej kuchni i doskonałym winem. Szef cukierników Hotelu Weneckiego własnoręcznie przygotował tort weselny dla młodej pary. Przez kolejnych parę godzin Karina miała wrażenie, jakby stała z boku, obserwując swoje poczynania. Zadzwoniła

do matki Maksa, żeby jej oznajmić nowinę o ślubie. Potem musiała wysłuchać radosnych pisków i okrzyków sióstr, zmyślając romantyczne sceny z ich rzekomego narzeczeństwa, ukrywanego przed całym światem. Z trudem wydusiła z siebie te kłamstwa. Maks ani razu nie dotknął jej z własnej woli. Podczas obowiązkowego tańca unikał wzroku żony, która raczyła się szampanem, żeby o tym zapomnieć. Wesele dobiegło końca i wylądowali w swoim apartamencie. Wielkie łoże drwiło z niej. Miała wrażenie, że w powietrzu nadal unosi się zapach rozgrzanych żądzą ciał, ale uznała, że wyobraźnia płata jej figle. Maks stał przed nią w nienagannym smokingu. Był tak blisko, a jednak dzieliły ich lata świetlne. Pod rozognionym spojrzeniem niebieskich oczu miękła niczym wosk. - To nasza noc poślubna. Wyobraziła sobie, że Maks rozbiera ją z białej sukni i bielizny. Rozsuwa uda, całuje wszędzie, potem wchodzi w nią, doprowadzając do całkowitego zatracenia w zmysłowych doznaniach. Chwyciła kieliszek i butelkę szampana chłodzącą się w wiaderku napełnionym kostkami lodu. Zdjęła szpilki. Uśmiechnęła się drwiąco. - Wypiję za nas, Maksiu. Dobranoc. Rozzłoszczona, pomachała mu i poszła do siebie, zabierając szampana. Trzasnęła drzwiami i zamknęła je na klucz. Nie zdejmując sukni ślubnej, oparła się plecami o ścianę. Wybuchnęła płaczem.

Rozdział 12 Po dwóch tygodniach Maks uświadomił sobie, że jego życie się zmieniło. Do tej pory było skromne i uporządkowane. Wystrój jego sypialni stanowił odzwierciedlenie stylu życia właściciela. Solidne meble z wiśniowego drewna, oszczędne dekoracje. Teraz na ciemnym tle wybuchały plamy kolorów. Pomarańczowe dywaniki przykryły lśniący parkiet, zmięty różowy szal zawisł na wieszaku przy drzwiach, półkę zdobiły flakony perfum, a w rogu stało kilka par szpilek. Łazienka pachniała ogórkiem, arbuzem, melonem i egzotycznym żelem pod prysznic. Zamiast męskich przyborów do golenia w szafce panoszyły się damskie toniki, mleczka i kremy. Idąc po schodach do salonu, dostrzegł na kanapie kilka barwnych czasopism oraz gorących romansów z ekscytującymi okładkami. Sięgnął po jedną z książek, żeby ją umieścić w biblioteczce, i otworzył na chybił trafił. Po przeczytaniu sceny erotycznej oblał się ciemnym

rumieńcem, pospiesznie odłożył romansidło na półkę i podreptał do kuchni. Była pusta. Jedyny ślad życia stanowiły okruchy rozsypane na blacie i podłodze. Trop prowadził w głąb korytarza, ku tylnym drzwiom i oszklonej werandzie. Karina szybko odkryła uroki słonecznego pomieszczenia, zaanektowała je dla siebie jako pracownię i spędzała tu długie godziny. Maks zapukał i wszedł. Stała przy sztalugach wpatrzona w jasne płótno. Rzadko zaglądał na werandę, którą wykorzystywał dotąd jako gra-ciarnię, ale Karina błyskawicznie zaprowadziła tu własne porządki. Zniknęły tekturowe pudła, rolety zostały usunięte, a stare tapety zerwane. Weranda przekształciła się w artystyczny raj zalany światłem sączącym się przez wielkie okna. Wzdłuż ścian pomalowanych na kolor brzoskwini stało wiele regałów z półkami, na których leżały malarskie akcesoria. Maks podszedł do wieży i podkręcił dźwięk. Rozległy się zmysłowe dźwięki przeboju Beyonce. Karina ścisnęła w dłoni pędzel umoczony w mchowej zieleni. Malarski kitel był poplamiony czarnymi smugami węgla oraz barwnymi farbami. Ściany pracowni obwiesiła szkicami postaci i przerwanymi w połowie studiami krajobrazu. Niedbale spięła potargane włosy na czubku głowy. Zaabsorbowana obrazem, zacisnęła usta. Szukała po omacku właściwej drogi do nowego dzieła, próbując chwycić ulotną wizję. Maks z zachwytem poznawał nowe oblicze żony. Rocky chrapał, leżąc w plamie słońca przy oknie. Najlepszy przyjaciel pana domu błyskawicznie dał się przekabacić i przeszedł na ciemną stronę mocy. Zaklinaczka zwierząt całkiem go zauroczyła. Łaził za nią wier-

nie po całej rezydencji, pokazując, kto jest dla niego najważniejszy. W ciągu dwóch tygodni Karina wywróciła życie Maksa do góry nogami. Okazała się umiarkowaną bałaganiarą. Nie zakręcała tubki z pastą do zębów, buty zrzucała przy drzwiach, a papiery rzucane jej ręką rzadko trafiały do kosza. Odkrył, że tak samo jak on uwielbia kryminały i obyczajowe historie o powikłanych ludzkich losach. Niekiedy siedzieli z Rockim przed telewizorem, sącząc wino w błogiej ciszy. Wymyślne dania, które uwielbiał gotować, znalazły oprócz kucharza kolejną chętną amatorkę, więc Maks pichcił coraz chętniej. Spodziewał się, że wkrótce ogarnie go panika wynikająca ze świadomości, że dawne życie diabli wzięli, bo związał się na zawsze z jedną i tylko jedną kobietą. Sądził, że poczuje złość, urazę lub paniczny strach. Po niezapomnianej nocy poślubnej, gdy rozwścieczona Karina rzuciła mu w twarz jego własne słowa, zachowywał bezpieczny dystans. Zawarli tymczasowy rozejm i odnosili się do siebie z szacunkiem i wyszukaną uprzejmością. Maks wmawiał sobie, że odczuwa ulgę, bo żona nie domaga się od niego fałszywej bliskości. Zaskoczyła go niechęcią do małżeńskiego pożycia. W ogóle przestał jej być potrzebny. Teraz absorbował ją całkowicie życiowy dylemat: pracować dalej w La Dolce Maggie czy rzucić tę robotę. Ostatnio przestała o tym mówić, więc może postanowiła zacisnąć zęby i zostać. - Karino? Odwróciła się natychmiast, a Maks oniemiał. Z włosami w nieładzie opadającymi na ramiona, z ciemną smugą

węgla na policzku, w kitlu poplamionym farbami wyglądała inaczej niż wówczas, gdy przychodziła do biura. Krótkie szorty odsłaniały długie nogi opalone na brąz. Paznokcie bosych stóp pomalowane były wiśniową czerwienią. - Co? - mruknęła, obrzucając go ponurym spojrzeniem. Przestąpił z nogi na nogę i nagle poczuł się jak nastolatek. - Nad czym pracujesz? - Sama nie wiem. - Zmarszczyła nos, robiąc charakterystyczną minę, którą już rozpoznawał. - Znudziły mi się portrety. Korci mnie, żeby poeksperymentować, ale wciąż nie mam pojęcia, w jakim kierunku pójdę. - Dasz radę. - Jasne. To kwestia czasu. - Zamilkła na chwilę. - Masz do mnie sprawę? Jezu, dlaczego poczuł się nagle jak idiota? Łasił się do własnej żony w nadziei, że przestanie go ignorować. Chrząknął nerwowo. - Ugotowałem obiad. Może zrobisz sobie przerwę. - Zostaw mi trochę tych swoich pyszności. Teraz nie mogę odejść. - Jasne. Nie przemęczaj się. -Aha. Jej zniecierpliwienie i brak zainteresowania mocno go zirytowały. Czemu tak się boczy, że musieli się pobrać? On też zdobył się na wielkie wyrzeczenie. - Jesteś przygotowana do otwarcia kolejnej placówki? Za dwa tygodnie puszczamy ją w ruch. Odwaliłaś kawał dobrej roboty. Przez kilka kolejnych dni czeka nas harówka po godzinach.

Spojrzała na niego, jakby coś jej się przypomniało, a potem zamachała rękami i wymamrotała: - Och, zapomniałam ci powiedzieć. Odchodzę z firmy. Maks tracił grunt pod nogami. - Proszę? Karina odgarnęła włosy palcami umazanymi farbą, więc na paru kosmykach pozostały czerwone smugi. - Wybacz. Zamierzałam wcześniej ci o tym powiedzieć. Biznes już mnie nie kręci. Jutro pogadam z Michaelem. Zostanę, aż znajdziesz nową asystentkę. Maks znieruchomiał. Był w szoku. Kiedy podjęła decyzję? Od powrotu z Las Vegas codziennie przychodziła do biura, ale nie zostawała po godzinach. Starannie wykonywała przydzielone zadania, lecz nie uszło jego uwagi, że robi to bez entuzjazmu. Ścisnęło go w dołku na myśl, że w firmie nie będą się widywali, zarazem jednak odczuwał prawdziwą dumę. Przez głowę przemknęło mu wspomnienie wspólnej nocy. Naga w jego ramionach dała wyraz uczuciom w taki sposób, że poczuł się doceniony niczym bezcenny skarb. Teraz śmiało podjęła decyzję. Ogarnięty głęboką tęsknotą nie miał pojęcia, jak zareagować. - Masz pomysł na nową pracę? Karina uśmiechnęła się, a oczy zabłysły jej z radości. - Zatrudnię się u Aleksy w Bibliofilu. - Ciekawe. Słyszałem, że szuka kogoś na zastępstwo, bo wkrótce urodzi drugie dziecko, ale nie miałem pojęcia, że byłaś u niej w księgarni. - Zajrzałam na początku tygodnia, żeby trochę pomóc. Księgowość szwankuje i dlatego interes nie kręci się, jak powinien. Obiecałam Aleksie, że zajmę się jej

finansami, a po kilku godzinach zakochałam się w tym miejscu. Uśmiechnął się, słysząc w jej głosie szczery zachwyt. Stale go zaskakiwała umiejętnością przeistaczania się z chłodnej kobiety interesu w radosną, serdeczną dziewczynę z sercem na dłoni. - Nic dziwnego. Księgarnia to idealne połączenie biznesu i twórczych zapędów. - Dobrze powiedziane! Kilka tygodni popracuję z Aleksą, żeby się poduczyć i sprawdzić, czy mi to pasuje. Maksa rozpierała duma. - Poradzisz sobie znakomicie, tak samo jak w innych dziedzinach. - Dzięki. Stali, patrząc na siebie. Maks chciał zbliżyć się do niej w sensie dosłownym i przenośnym, fizycznie i emocjonalnie. Byli po ślubie, razem na dobre i na złe. We dwoje potrafili wywołać erotyczne trzęsienie ziemi. Czemu więc zrezygnowali z małżeńskiego pożycia? Wzajemny pociąg nagle ożył, a Karina wstrzymała oddech. Napięcie rosło. Maks był gotowy do czynu. Miał ochotę położyć ją na stole w pracowni i dotykać zmysłowo. Na samą myśl o tym omal nie rzucił się na nią. Oczy pociemniały mu obiecująco, gdy zrobił krok w jej stronę. Odwróciła się do niego plecami. - Dzięki za odwiedziny. Wracam do pracy. Zaklął półgłosem, bo znów odprawiła go z kwitkiem. Jak długo zamierzała tak z nim pogrywać? Czyżby karała ich oboje za wymuszony ślub? Może powinien jej uświadomić, co traci, i przypomnieć, jak dobrze bywa im w łóżku.

Powinien uwieść własną żonę. Najwyższy czas. Odczekał chwilę, ale Karina pochłonięta malowaniem naznaczyła białe płótno kilkoma śmiałymi smugami barw. Odszedł, zostawiając ją skąpaną w słońcu. Układał plan działania. Czego mu brakuje? Karina patrzyła na swój nowy obraz. Gra światła i cieni była poprawna, kompozycja właściwa, lecz najważniejsze wciąż jej umykało. Powinna odkryć to coś. Ale co? Ostrożnie pokręciła głową, żeby rozruszać zdrętwiałą szyję. Która godzina? Dawno zapadł zmierzch. Maks zajrzał do niej w porze kolacji. Rzuciła okiem na zegarek. Malowała od kilku godzin. Ogarnęło ją irytujące poczucie bezradności. Powrót do sztuki zarzuconej kilka lat temu nie był łatwy. Odkąd zdała na wydział zarządzania, z braku czasu przestała malować i miała nadzieję, że absorbująca praca zagłuszy potrzebę tworzenia. Nic z tych rzeczy. Powróciła zwielokrotniona, lecz brakowało wprawy, a dawne tematy wydawały się nudne. Karina zapisała się na lekcje malarstwa, które pomogły jej odzyskać dawne umiejętności i określić zainteresowania. Były trampoliną ułatwiającą skok na głęboką wodę. Dzięki nowej posadzie w Bibliofilu i twórczej pracy jej życie skierowało się na właściwy tor. W samą porę! Szwankowały jedynie sprawy małżeńskie. Gra o miłość przynosiła same straty. Karinę zapiekły oczy, gdy przypomniała sobie Maksa stojącego w pracowni. Atrakcyjny jak diabli, mocny, sku-

piony. Wolała nie odwracać głowy, żeby na niego popatrzeć. Musiał zostać odepchnięty, bo w przeciwnym razie nadal będzie ją uważał za milusią smarkulę przybiegającą ochoczo, gdy pan i władca raczy kiwnąć palcem. Nie mógł znać prawdy. Uganiała się za nim przez całe swoje życie i była już tym bardzo zmęczona. Pora stanąć pewnie na własnych nogach i zdecydować, jak będzie się rozwijał ten związek -tym razem na jej warunkach. Karina z westchnieniem spojrzała na siebie. Ohyda. Wyglądała jak czupiradło. Rocky obudził się z wielogodzinnej drzemki, podniósł głowę i ziewnął. Parsknęła śmiechem, uklękła obok psiaka i głaskała go po brzuszku, aż zaczął sapać z radości. - Szczęściarz. Zazdroszczę własnemu psu - wymamrotała. Podniosła wzrok. Domowy supermen wszedł do pracowni z dzbankiem w ręku. Sprane levisy wisiały nisko na biodrach, a prosta biała koszulka podkreślała muskulaturę. Przyszedł boso. Ciało Kariny ożywiło się natychmiast, gotowe do gry. Spojrzała podejrzliwie na męża. - Rocky był, jest i będzie najważniejszy. Co tam masz? Oczy rozświetlił mu figlarny błysk. Serce Kariny zabiło szybciej. - Tak cię pochłonęło malowanie, że zapomniałaś o kolacji. Pomyślałem, że trzeba cię nakarmić, bo spadł ci poziom cukru we krwi. - Bardzo jesteś troskliwy. - Zgadza się. Spróbujesz?

Spojrzała na dzbanek, a potem obrzuciła męża badawczym spojrzeniem. - Co to jest? - Gorąca czekolada. Wypowiadając te słowa, omal się nie oblizał, jakby miał w ustach pysznego cukierka. Przybrał swobodną pozę i zlustrował ją spojrzeniem od czubka głowy do bosych stóp. Karina chciała odchrząknąć, ale nie zdołała, ponieważ zaschło jej w gardle. Tego drania należało trzymać pod kluczem. - Nie mam ochoty - wykrztusiła z trudem. - Kłamczucha. Wściekła się na niego. - Nie mam ochoty na twoje gierki, Maks. Spadaj! Zajmij się tym, w czym jesteś mistrzem. Szukaj fajnych lasek w potrzebie. - Nie potrzebuję ich. Jego słowa rozgrzewały i paliły jak płomień. Karina dumnie uniosła głowę i zacisnęła zęby. - W takim razie czego ci potrzeba? - Ciebie. Tu i teraz. Rozbierz się. Karina osłupiała. -Co? Podszedł czujnym krokiem drapieżnika, poruszając się z leniwą gracją. Nie spuszczał z niej wzroku. Zacisnęła dłonie w pięści i starała się oddychać regularnie. Stali twarzą w twarz. Fale energii pulsowały w niej, nakłaniając do posłuchu. Dlaczego tak bardzo pragnęła mu się podporządkować?

- Pozwól, że opowiem ci o wszystkich swoich pragnieniach, Karino. Od kilku tygodni do rana leżę podniecony w łóżku i przez cały czas wspominam tamtą noc, obmyślając najróżniejsze sposoby, żeby cię zaspokoić. Zrobiło jej się gorąco. Nabrzmiałe piersi ledwie mieściły się w staniku, a stwardniałe sutki niemal bolały. Poddała się całkiem jego urokowi, gdy pochylił głowę i znieruchomiał, wargami prawie dotykając jej ust. Jego zapach oszałamiał. - Wiem, że jesteś wściekła - szepnął, przesuwając kciukiem po dolnej wardze żony. - Zdaję sobie sprawę, że wszystko popsułem. Ale pragnę cię tak bardzo, że tracę rozum. Możemy dać sobie nawzajem odrobinę rozkoszy? Mówił szczerze. Czuła to i w głębi ducha pragnęła uwierzyć. W tej sferze mogła mu zaufać. Wiedziała, że jest podniecony, i sama też pragnęła uwolnić się od erotycznego napięcia. Marzyło jej się szalone zbliżenie zakończone kosmicznym orgazmem. Ani więcej, ani mniej. Jak tamtej nocy. Wahała się, stojąc nad otchłanią. Czy odważy się rozpocząć niebezpieczną grę wbrew świadomości, że nadal jest do Maksa głęboko przywiązana? Wyciągnął rękę i wziął leżący na sztalugach czysty pędzel. Wolno i delikatnie przesunął nim po jej policzku. Skóra paliła, jakby zamiast włosia poczuła na twarzy żywy ogień. - Zgódź się. Jestem dziś w zabawowym nastroju. Kolana jej zmiękły, gdy usłyszała tę śmiałą deklarację. Gdy Maks w końcu zabrał się do całowania, nie wiedziała, czy zemdleje z wrażenia, czy zdzieli go po łbie. Rozpalił ją

natychmiast. Oszołomiona, nie zastanawiała się dłużej nad odpowiedzią. - Zgoda. Rozpiął malarski kitel i rzucił go na podłogę. Koszulkę ściągnęła przez głowę. Maks zachłannym wzrokiem notorycznego uwodziciela gapił się na czarny stanik. Rękoma sięgnął za jej plecy. Syknęła przeciągle, gdy zręcznym ruchem rozpiął haftki i odrzucił skąpy koronkowy fatałaszek. Dłońmi objął piersi, zważył je w dłoniach i pieścił, aż jęknęła. Natychmiast sięgnął do suwaka szortów, pociągnął zamek w dół i zsunął je na podłogę. Karina próbowała zapanować nad oddechem, gdy stała przed nim prawie naga, z rumieńcami na policzkach. Gdy pochylił głowę i pocałował ją leniwie, zaborczo, bez pośpiechu wsuwając język między wargi, poczuła obezwładniający smak kawy i mięty. Przylgnęła do Maksa i za karę ugryzła go lekko. Uniósł głowę, a niebieskie oczy rozjarzył dziki blask. - Cholera jasna! Aleś ty śliczna! Chcę zobaczyć cię nagą. Roznamiętniona palącym spojrzeniem, zsunęła czarne majtki. Maks długo wpatrywał się w nią, niecierpliwie gładząc gładką skórę. Widok męża ubranego od stóp do głów dodatkowo podniecał Karinę. Czuła się zdobyta i podporządkowana. Maks z uśmiechem tryumfu wyjął z kieszeni długi jedwabny szal. - Przerabiamy „Pięćdziesiąt twarzy Graya"? - spytała, robiąc wielkie oczy. - Boże, jesteś niesamowita! Uwielbiam cię za takie odzywki. Warto się zastanowić nad twoim pomysłem, ale dziś

zamierzam tylko zawiązać ci oczy, bo zaplanowałem małą zgadywankę. Ufasz mi? Po chwili wahania upewniła się, że chodzi jedynie o sprawy ciała i fajny seks. -Tak. Poczuła chłód, gdy Maks zasłonił jej oczy i zawiązał końce szala na luźny supeł. Otoczyła ją ciemność. Po kilku sekundach powróciła orientacja w przestrzeni. Kierując się węchem i dotykiem, Karina ustaliła, gdzie jest Maks. Usłyszała chrzęst zdejmowanej zakrętki, cichy syk powietrza, a potem szelest zdejmowanych ubrań. Spokojny, niski głos zabrzmiał jej w uszach. - Wyluzuj i baw się dobrze. Powiedz, co tak pachnie. Zrobiła głęboki wdech i poczuła boską woń. - Czekolada - jęknęła z zachwytem. - Bardzo dobrze. A teraz spróbuj. - Wlał jej do ust odrobinę płynnego smakołyku. Cudowny smak z odrobiną goryczki eksplodował na języku bogactwem słodyczy. - Ach! - Karina oblizała usta. - Pycha. Maks wstrzymał oddech, a potem mruknął: - Moja kolej. Otworzyła usta i czekała. Daremnie. Nic się nie działo. Nagle poczuła łaskotanie włosia. Pędzel zataczał kręgi wokół sutka. Cofnęła się odruchowo, ale delikatna pieszczota trwała tak długo, aż został pokryty ciepłą, gęstą czekoladą. Karina westchnęła, a jej piersi nabrzmiewały w oczekiwaniu. - Piękny widok - szepnął Maks. Język miał gorący i wilgotny. Zlizywał z piersi brunatną słodycz, aż Karina wygięła się do tyłu i chwyciła go za ramiona, żeby nie upaść. Fala żądzy pochłonęła jej ciało, rozgrzane i spragnione rozkoszy.

- Masz rację, skarbie. Czekolada jest pyszna. - Drań. Stłumiony chichot działał jej na nerwy. - Zapłacisz mi za to. Drugi sutek też został pomalowany na brązowo, a słodycz zlizana dokładnie. Język zataczał koła, aż Karina zaczęła błagać o litość. Pędzel stał się narzędziem tortur, a zarazem obietnicą niebiańskiej rozkoszy. Maks namalował linię między piersiami Kariny i kółko wokół jej pępka, a potem zlizał czekoladę. Czuła jego usta i delikatne ugryzienia na brzuchu i udach. Gorący oddech doprowadzał ją do szaleństwa. Maks puszczał mimo uszu wszelkie błagania i spokojnie eksplorował wrażliwe kolana, łydki i kostki. Karina drżała z rozkoszy. W głowie jej się mąciło. Pogrążona w ciemności za przewodnika miała tylko jego głos i dotyk w długiej wędrówce po górach i dolinach zmysłowości. Dyszała ciężko bliska orgazmu, zawieszona nad przepaścią i spragniona kolejnej pieszczoty. - Błagam. Nie zniosę tego dłużej. Maks łagodnie uciszył żonę i pomalował jej usta ciepłą płynną czekoladą, a potem całował je mocno i zachłannie, więc oboje zakosztowali słodyczy. Zniecierpliwiona Karina omal się nie rozpłakała. Nagle porwał ją na ręce i niósł. Usłyszała klekot pędzli i brzęk słoików. Przycisnął ją do twardej powierzchni. Domyśliła się, że leży na stole, gdzie stały malarskie przybory. - Jeszcze chwilka. Pozostało jedno miejsce do skosztowania. -Nie!

- Ależ tak. - Rozsunął uda Kariny. Gdy pędzelek musnął najwrażliwsze miejsca, zacisnęła dłonie, wbijając paznokcie w ciało. Była u kresu wytrzymałości. Wtedy poczuła dotknięcie śmiałych ust. Krzyknęła pod wpływem szalonej rozkoszy powracającej raz po raz. Miała łzy w oczach i drżała, leżąc na stole w objęciach Maksa, który odczekał, aż minie ostatni spazm, i wszedł w nią. Gdy poczuła go w sobie, szczytowała ponownie. Dołączył do niej i razem odpłynęli. Czas się zatrzymał. Godziny, minuty i sekundy trwały w zawieszeniu. Jedwabny szal zsunął się z oczu. Zamrugała powiekami. Ujrzała twarz Maksa. Gęste brwi. Wyraziste kości policzkowe. Mocny zarys policzków i zmysłowe, pełne usta, które zachwyciłyby Michała Anioła. - Dobra była czekolada? - spytał z uśmiechem. Karina zaczęła chichotać. - Ależ z ciebie drań! Christian Gray jest przy tobie prowincjonalnym lowelasem. Maks także się roześmiał. - Noszę to samo nazwisko, ale nie odkładam tych rzeczy na później, jeśli dziewczyna jest chętna. - Czytałeś książkę? - Karina zrobiła wielkie oczy. - Nie przesadzajmy - obruszył się Maks. - Śledzę wpisy na tweeterze. A teraz przestań mnie denerwować, bo dostaniesz lanie, mała. Karina z niedowierzaniem pomyślała, że chyba traci rozum, bo taka perspektywa wydała jej się całkiem interesująca.

Maks pomógł żonie zsunąć się ze stołu i przygładził jej potargane włosy. Uświadomiła sobie z całą wyrazistością, na co dała swoją zgodę. Nie działała teraz pod dyktando rozpalonego żądzą ciała, więc przyszło jej do głowy, że zawarła pakt z diabłem. Nadal była naga, co ją czyniło całkiem bezbronną. Czy mogła się łudzić, że potrafi oddzielić namiętność od uczuć, które żywiła dla tego mężczyzny? Ogarnęła ją panika. - Maks, ja... - Nie dziś, kochanie - przerwał, jakby wiedział, co jej leży na sercu. Wziął ją na ręce. - Teraz zabieram cię do łóżka. Pokażę ci inne sztuczki, których nauczyłem się, kartkując gorące romanse. Przytuliła się do niego i uznała, że nie warto teraz drążyć sprawy. - Ty i Karina nie możecie się dogadać? Przyjaciele spotkali się w bibliotece wychodzącej na starannie utrzymany ogród. Zza otwartych okien dobiegało brzęczenie pszczół i szmer wody. Michael podał Maksowi kieliszek koniaku. Usiedli w ogromnych fotelach pokrytych skórą. W bibliotece panowała atmosfera spokoju i wyciszenia. Szafy sięgające sufitu wypełnione były książkami, lampy w stylu art deco miały czerwone abażury, a pod ścianą stał salonowy fortepian. Czuło się woń skóry, papieru, wosku do polerowania mebli i olejku pomarańczowego. Gdy Karina oznajmiła bratu, że odchodzi z rodzinnej firmy, poprosił szwagra i przyjaciela w jednej osobie, żeby po pracy odwiedził go w domu. Ustalili godzinę, a Maks uznał,

że najwyższa pora, by wyjaśnili sobie kilka spraw. Przybywało kłamstw i miał tego dość. - Dlaczego pytasz? - Karina jest współwłaścicielką rodzinnej fortuny. Nie naciskałem jej dotąd, bo chciałem, żeby wybiła sobie z głowy artystyczne fanaberie. Jestem zaniepokojony, bo chce rzucić pracę u nas i zatrudnić się w księgarni Aleksy. Zamierzałem ją zrobić prezesem La Dolce Maggie. To się jej należy. Maks miał ściśnięte gardło. Związki krwi okazały się najważniejsze. Maks Gray nie był spokrewniony z rodziną Conte. Mniejsza z tym, że harował jak wół i rozkręcił firmę. Rodzina Conte traktowała go życzliwie, ale nie został do niej przyjęty, chociaż poślubił Karinę. Skoro Michael nie chciał powierzyć mu firmy, czas rozejrzeć się za innym biznesem, założyć coś własnego. Nie mógł jednak pozwolić, żeby przyjaciel komenderował jego żoną. - Daj spokój, Michaelu - powiedział głosem zimnym jak schłodzona butelka szampana. - Karina nie ma ochoty zajmować się interesami i nie będzie tego robiła. Michael lekceważąco machnął ręką. Przywykł do tego, że wszystko idzie po jego myśli. - Pomóż mi ją przekonać, żeby została w firmie. - Odmawiam. - Proszę? - Michael spojrzał na niego z niedowierzaniem. Maks wstał z krzesła i podszedł do Michaela. - Nie zgadzam się z tobą. Karina czuje się szczęśliwa, kiedy maluje. Wierz mi, jest niesamowita. Ma ogromny talent i mnóstwo zapału, a my wszyscy stale jej powtarza-

liśmy, że to jedynie miła rozrywka. Karina szuka własnej drogi, a ja patrzę na to z zachwytem. Skoro nie jestem dla ciebie dość dobry, bo nie łączą nas bezcenne więzy krwi, pora się rozstać. - Scusi? - żachnął się Michael. - O czym ty gadasz? - Oddaj swoje ukochane piekarnie Maggie albo dzieciakom. Mam dość czekania, aż zostanę doceniony. - Roześmiał się jak szaleniec. - Zabawne. Wreszcie rozumiem, jak Karina czuła się przez te wszystkie lata, daremnie próbując spełnić wasze oczekiwania. Zawsze coś było nie tak. Pozwólmy jej być sobą i przestańmy dyktować, czego powinna chcieć od życia. Michael odstawił kieliszek i przyglądał się przyjacielowi. - Nie wiedziałem, że tak na to patrzysz. Dlaczego nie przyszedłeś, żeby pogadać? - Sukces chciałem zawdzięczać sobie, nie przyjaźni z tobą. Michael puścił malowniczą wiąchę. - Przez cały czas liczyłem na ciebie. Miałeś pełną swobodę. Ani mi w głowie kwestionować twoje decyzje. Należysz do rodziny, Maks. Jesteś przyjacielem, bratem, prawą ręką. To dla mnie oczywiste, że jesteś w firmie. Nie pomyślałem tylko, że należy to sformalizować. Mi dispiace. Naprawię swój błąd. Poraziła Maksa prostota tego wyjaśnienia. Niepotrzebnie się zamartwiał, że szef i przyjaciel kwestionuje jego kompetencje. Michael jak typowy facet parł do przodu, urzeczywistniając wyznaczone cele, i z braku czasu niewiele mówił o swoich odczuciach. Spełniały się marzenia Maksa, które pragnął urzeczywistnić, harując do upadłego.

Czas powiedzieć całą prawdę. - W Las Vegas spałem z twoją siostrą. Wyznanie zabrzmiało jak wystrzał z pistoletu podczas niedzielnego nabożeństwa. Michael przechylił głowę na bok. Zza otwartego okna dobiegł przenikliwy ptasi trel. - Co jest grane? Tam się pobraliście. Maks wcisnął ręce w kieszenie i spojrzał na faceta, którego kochał jak brata. - Poszliśmy do łóżka przed ślubem. To miał być przelotny romans. Michael podniósł się ze skórzanego fotela i przeszedł po bordowym perskim dywanie. Śniada twarz pozostała spokojna, ale z oczu wyzierał gniew. - Spałeś z Kariną przed ślubem? Podczas delegacji, w którą was razem wysłałem? - Zgadza się. - Ale kochasz ją, więc natychmiast się pobraliście, tak? - Nie. Twoja matka przyłapała nas rano i nakłoniła do ślubu. Michael syknął, wciągając powietrze. - Mam rozumieć, że nie byłeś zakochany w mojej siostrze? Młoda zaufała ci, a ty potraktowałeś ją tak samo jak inne swoje kochanice? - Zamilkł na chwilę, a potem dodał władczym głosem: - Opowiedz mi wszystko ze szczegółami. -Nie. - Coś ty powiedział? - huknął Michael. - Przestań się wtrącać w nasze sprawy. - Maks nie dał się zastraszyć. - Nic ci do tego, co się dzieje między Kari-

ną i mną. Należało ci się tamto wyjaśnienie, ale nie licz na moją pomoc, gdy będziesz namawiał mi żonę do zmiany postanowienia dotyczącego pracy w firmie. Karina musi znaleźć własną drogę, a ja będę ją w tym wspierał. Michael spojrzał tak, jakby Maks nadużył jego zaufania. - Jak śmiesz mówić do mnie w ten sposób? Ufałem, że będziesz chronił moją siostrę. Przez myśl mi nie przeszło, że ją wykorzystasz. Ożeniłeś się z nią bez miłości. To kpina z naszej przyjaźni. - Michael drżącą ręką odgarnął włosy. -Złamałeś mi serce. Maksowi stanęła przed oczyma scena z „Ojca chrzestnego". Nagle uświadomił sobie, co w podobnej sytuacji czuł Fredo. Merda! Ale masakra. Spojrzał kumplowi prosto w oczy i stawił czoło jego wściekłości. Nie miał wyboru. W głębi duszy żywił niezłomne przekonanie, że musi bronić Kariny i stać za nią murem. - Wybacz, stary. Nie chciałem cię urazić, ale to naprawdę nie twoja sprawa. - Zamierzałem zrobić cię wspólnikiem i powierzyć sporą część majątku. Tak mi się odpłacasz? To ma być dowód przywiązania i szacunku do mojej rodziny? Maks nie dał się sprowokować i zachował spokój. - Teraz i ja do niej należę, skoro Karina jest moją żoną. - Nie wiem, Maks, czy możemy nadal współpracować. Sytuacja się zmieniła. Nadużyłeś mego zaufania. Marzenia o spółce rozpadły się w pył i proch. Maks widział oczyma wyobraźni ruinę swoich planów i zamysłów. Zastanawiał się, czy warto dalej wyjaśniać sprawę, żeby Michael lepiej go zrozumiał. Mogliby przegadać rozmaite warianty i...

Nie. Ubiegłej nocy kochał się namiętnie z Kariną i do rana trzymał ją w objęciach. Złościła go, wzbudzała żądzę i śmiech, pocieszała, gdy opowiadał o swoim ojcu. Przy niej czuł, że naprawdę żyje pełnią życia. Uwielbiał wspólne posiłki ciągnące się w nieskończoność i rozmowy o pracy. Uwielbiał patrzeć, jak Karina zajmuje się psem. Ani myślał niszczyć tę kruchą ufność, która się między nimi rodziła, tylko po to, żeby zostać wspólnikiem w La Dolce Maggie. Michael nie miał już prawa kierować życiem młodszej siostry. Ani dyktować jemu, jak należy postępować. Maks wybuchnął ponurym śmiechem. Przeżył wstrząs, gdy uświadomił sobie, że stanowisko wspólnika przestało go interesować. - Jest mi wszystko jedno. - Scusi? - Rozumiem, że nie możemy dłużej współpracować, lecz dla mnie Karina jest ważniejsza. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Michael zmrużył oczy. - Nie rób mnie wspólnikiem, tylko zwolnij. To bez znaczenia. Mam jedną prośbę: przestań się wtrącać do życia Kariny i pozwól jej samodzielnie decydować. Nie mieszaj się także do naszego małżeństwa. Maks wypowiedział te stanowcze słowa i opuścił bibliotekę, nie oglądając się za siebie. Niech to wszyscy diabli! Miał dość kłamstw i usprawiedliwiania swych ryzykownych postępków. Miarka się przebrała.

Rozdział 13 Karina przespała się z Maksem. Znowu uległa pokusie. A zarzekała się, że więcej tego nie zrobi. Wracała autem do domu po kilku godzinach przepracowanych w Bibliofilu. Machinalnie bębniła palcami o kierownicę, próbując ułożyć sobie w głowie wszystkie sprawy i nadać im sens. Idiotyczne, po części wymuszone przez matkę, oświadczyny Maksa bardzo ją uraziły. Z drugiej strony jednak pożądanie, które rozświetlało jego oczy, wyłączało jej mózg i sprawiało, że poza uległością nie widziała innej opcji. Jego ciało było szczere; nie kłamało. Mogłaby spokojnie cieszyć się tym aspektem ich związku. Na miłość boską, byli przecież małżeństwem. Wewnętrzny głos domagał się całej prawdy. Dlaczego miała problemy? Bo nadal kochała Maksa. Zawsze tak było. I tak pozostanie. To jej krzyż. Nigdy się nie uwolni od tej miłości. Erotyzm i małżeńskie pożycie dodatkowo komplikowały sprawy. Z tego powodu nie

potrafiła stawiać granic i bronić ich, jak przystało na silną kobietę panującą nad swoim życiem, czego tak bardzo pragnęła. Dziwne, że w pozostałych aspektach swego życia czuła się... inna, odmieniona. Silniejsza. Nie bez wątpliwości opuściła La Dolce Maggie. To była dla niej bardzo trudna decyzja. Mogła się założyć, że według Michaela jej powrót do firmy nadal jest prawdopodobny; wystarczy drobna zachęta. Julietta wydzwaniała do siostry, próbując skłonić ją do zmiany decyzji. Malarstwo Kariny zmieniało się skokowo i spektakularnie, a podczas lekcji upewniła się, że musi przekroczyć dotychczasowe granice i tworzyć obrazy, których domaga się jej dusza. Przemówiły do niej zmysłowe fotografie na ścianach gabinetu Sawyera, a malowidła wychodzące teraz spod jej pędzla w niej samej wzbudzały jednocześnie zażenowanie i dumę. Kto by pomyślał, że silnej kobiecie marzy się władczy kochanek, a w sztuce pociąga ją głównie erotyka. Posada w Bibliofilu także zaspokajała ukryte tęsknoty. Pracując wśród książek, Karina odnalazła wreszcie idealną równowagę między zarobkowaniem i kreatywnością. Cieszyła się, że dzięki finansowym umiejętnościom może pomóc Aleksie. Szkoda, że jej małżeństwo zbudowane zostało na oszustwie. W przeciwnym razie życie byłoby niemal idealne. Jak mogła trwać w tym koszmarze? Chyba jej rozum odjęło! Powinna spakować swoje rzeczy i odejść. Bliskość Maksa - bez szans na spełnienie marzeń - była dla niej ustawiczną brutalną torturą. Do diabła! Pora odejść. Trzeba się wyprowadzić. Miała już plan. Włączy głośno muzykę

zbuntowanych kobiet, nakręci się umiarkowanie i skoczy w przyszłość jak w głęboką wodę. Kłamczucha. Wewnętrzny głos kpił z niej pogodnie. Nie była jeszcze na to gotowa. Słaby przebłysk nadziei trzymał ją w tym domu, w świecie Maksa. Taką ułudą żyli skazańcy, latami poddawani okrutnym torturom. Karmili się nadzieją ucieczki i ocalenia. Jej serce też nie chciało wyrzec się marzeń o ukochanym mężczyźnie. Trudno pogodzić się z myślą, że nie spojrzy więcej na ukochaną twarz; dlatego odwlekała decyzję. Na razie. Z westchnieniem skręciła w stronę domu, zaparkowała na kolistym podjeździe i brukowaną alejką ruszyła ku drzwiom. Bujnie rosnące krzewy różane oraz iglaki tworzyły piękny, tajemniczy gąszcz wokół rezydencji Maksa. Ścieżka wiodąca do ogrodu obramowana była niskimi fontannami. Szum wody koił stargane nerwy. Karina chętnie ustawiała sztalugi nad basenem i malowała z natury. Pomyślała o tym, co ją czeka tego popołudnia, i uznała, że ma godzinkę, żeby porysować, nim wróci do Bibliofila na drugą zmianę. Szperała w torebce, szukając kluczy. Nagle gołąb opadł na ścieżkę u jej stóp. Wystraszona uskoczyła w tył, wpatrzona w ptaka białego jak śnieg, który spadł na ścieżkę z wysoka. Łapki drgnęły, główka się uniosła, lecz po chwili opadła na kamienną płytę i znieruchomiała. - Boże drogi! - Karina uklękła. Ptak oddychał, a więc przeżył. Na łapce miał obrączkę. Karina zbadała go ostroż-

nie. Złamane skrzydło zwisało bezwładnie. Łapki i pazurki wydawały się całe. Na kamiennych płytach Karina nie dostrzegła śladów krwi, ale oczy gołębia były zamknięte. Podniosła go ostrożnie i trzymając w dłoniach, zaniosła do domu. Wzięła miękki, sprany ręcznik i ułożyła na nim biedne stworzenie. Łzy stanęły jej w oczach, gdy dzwoniła do weterynarza. Pospiesznie odpaliła komputer i wyszukała w internecie strony dotyczące gołębi. Wkrótce znów sięgnęła po komórkę i wybrała numer. - Maks, przyjedź do domu. Potrzebuję twojej pomocy. - Zaraz ruszam. Przerwała połączenie i czekała. - Jak sądzisz? Wydobrzeje? Karina obserwowała gołębia umieszczonego w obszernej klatce. Skrzydła miał unieruchomione specjalną taśmą. Oczy otwarte, lecz nieco szkliste, jakby ptak nie zdawał sobie sprawy, co się z nim dzieje. Maks odczytał i zapisał numer wygrawerowany na obrączce. - Zrobiliśmy dla tego biedactwa wszystko, co w naszej mocy. Weterynarz nie stwierdził żadnych urazów wewnętrznych, a skrzydło pewnie się zrośnie i będziemy mogli oddać gołębia. Wstukam ten numer do wyszukiwarki i poszukam namiarów właściciela, żeby się z nim skontaktować. Karina zacisnęła dłonie i obserwowała oddychające płytko stworzenie. Maks objął ją i mocno przytulił. Westchnęła, czując znajomy zapach. - Wszystko będzie dobrze. Nie bez racji nazywają cię zaklinaczką zwierząt. Rzuciłaś urok na tego ptaszka i dzięki temu dał sobie zrobić zastrzyk.

Uśmiechnęła się, słysząc przezwisko nadane jej przez rodzinę, gdy ujawniła osobliwy talent do opieki nad braćmi mniejszymi. Odprężyła się, uspokojona ciepłem i siłą mężowskiego ciała. - Wybacz, że wyciągnęłam cię z pracy. - Cieszę się, że do mnie zadzwoniłaś - mruknął, całując ją w czubek głowy. Poczucie bezpieczeństwa niepostrzeżenie przeszło w erotyczną ekscytację. Karina nie miała wątpliwości, że Maks jest podniecony i gotowy do czynu. Znieruchomiała w jego objęciach. Atmosfera gęstniała z każdą sekundą. Karina przyznała w duchu, że pragnie męża. Najchętniej ściągnęłaby mu ten wyzywający czerwony krawat i prążkowany garniturek, zapędziła drania do łóżka i dosiadła, żeby kochać się do całkowitego zapomnienia. Nie chciała pamiętać, że poślubił ją pod przymusem i nie pokochał tak mocno, jak tego pragnęła. Łzy stawały jej w oczach, gdy wspominała, jak zlizywał ciepłą czekoladę z jej piersi i ud albo czule tulił w ramionach przez całą noc, jakby wiedział, że jest spragniona nie tylko mocnych wrażeń, lecz także ukojenia. Westchnęła głęboko i odepchnęła go. -Nie. Zacisnął pięści i odwrócił wzrok. Napiął mięśnie. Spodziewała się, że wyjdzie natychmiast. -Daruj. Poczekam, aż będziesz gotowa, ale... tęsknię i brak mi ciebie. Serce jej zakołatało. Niech go wszyscy diabli! Wściekła się. - Bzdura! Nie chodzi o mnie. Brak ci poczucia władzy. Żałujesz, że nie jestem już na ciebie taka napalona i przesta-

łam być marionetką w twoim ręku, więc nie możesz bezkarnie pociągać za sznurki. Przestań mną manipulować i nie udawaj, że łączy nas coś więcej niż łóżko. Maks zmarszczył brwi. - Zabraniam ci tak o sobie mówić - odparł chłodno. -Masz prawo złościć się na mnie, ale nie waż się poniżać nas obojga. Wiele się zmieniło. Karina z niedowierzaniem pokręciła głową. - Nieprawda. Jedyna zmiana dotyczy łóżka. Reszta jest totalną ścierną. Maks znieruchomiał i sposępniał. - Wzięliśmy ślub, więc powinniśmy zapomnieć o przeszłości i zadbać o nasz związek. Nie jesteśmy sobie obcy, wiele nas łączy. Karina straciła cierpliwość i wybuchnęła. - Do jasnej cholery! Gdzie jest wielkie szczęście, Maks? Co się stało z marzeniami? Pragnęłam romantycznych oświadczyn. Chciałam, żeby ukochany na kolanach prosił mnie o rękę i z głębi serca wypowiedział słowa małżeńskiej przysięgi. Wiesz, co dostałam? Dobre intencje, poczucie odpowiedzialności i kilka orgazmów. - Nakręcała się coraz bardziej. - Taki jesteś napalony? Moja matka trzyma cię w szachu? Kolejny szantażyk? A może chcesz mnie przelecieć, żeby pokazać, kto tu rządzi, i spłodzić dziedzica swojej fortuny? Spojrzenie pociemniałych od złości niebieskich oczu było tak okrutne, że wzdrygnęła się, czując na sobie wzrok Maksa. - Dziś wybaczam ci tę uwagę, ale na przyszłość radzę uważać na słowa. Odchodzę, ale uprzedzam, że za jakiś czas

wrócę po ciebie. - Uśmiechnął się wrednie. - Wtedy role się odwrócą i ty mnie poprosisz o zmiłowanie. Wyszedł, trzaskając drzwiami. Ależ z niego dupek! Maks stał z zadartą głową. Patrzył na schody i słuchał wibrującego w powietrzu utworu Rihanny. Dwa dni minęły, odkąd poróżnili się z Kariną. Zachowywała dystans i okazywała mężowi lodowatą uprzejmość, która doprowadzała go do szału. Całymi dniami przesiadywała w Bibliofilu, a wolne chwile spędzała w pracowni. Unikała też wspólnych posiłków. Maks dotąd nie czuł się nigdy samotny. Teraz miał wrażenie, że dom opustoszał. Nadal wyczuwało się tutaj żywiołową energię, którą emanowała Karina, ale Maks pragnął towarzystwa żony i prawdziwej rozmowy. Brakowało mu jej śmiechu, zapału i poczucia humoru. Tęsknił za wszystkim, do czego przywykł, a co się łączyło z jej obecnością. Teraz Rocky spędzał z nią więcej czasu niż ślubny małżonek. Szkoda, że dał się ponieść. Gdy odruchowo przytuliła się do niego, oszołomiony znajomym zapachem, uległ pokusie, czując tak blisko mięciutkie krągłości i jedwabiste muśnięcie włosów. Chciał zaciągnąć Karinę do sypialni i znów posiąść całkowicie. Teraz zdawał sobie sprawę, że to nie była odpowiednia chwila. Jęknął cicho. Zachował się jak głupiec. Zamiast postępować rozważnie i dać Karinie czas, którego potrzebowała, próbował ją zastraszyć. Nie ulegało wątpliwości, że wtedy całkiem zgłupiał. Szczere narzekania żony, bolejącej nad życiowym rozczarowaniem, chwytały za serce. Czy to

jego sprawka? Czy pozbawił ją złudzeń i podeptał marzenia? Zawsze się obawiał, że pewnego dnia złamie jej serce. Faktem jest, że został zmuszony do ślubu. Dlaczego zatem nie odczuwał wspólnego życia jako przykrego obowiązku? Czemu nie mógł się doczekać powrotu do domu i przelotnego spotkania z żoną? Z ponurą miną przyznał w duchu, Karina zasługiwała na wielkie szczęście, a zamiast tego dostał jej się Maks Gray. Ogarnęło go przygnębienie. Niech to wszyscy diabli. Trzeba przygotować kolację i zmusić Karinę, żeby się do niego odezwała. W sypialni zdjął garnitur, przebrał się w dżinsy i czarny T-shirt. Napełnił winem dwa kieliszki i zabrał się do przygotowywania jej ulubionej sałatki z kurczaka. Kucharzenie zawsze go uspokajało. Kuchnia była urządzona tradycyjnie: blaty z jasnego granitu, stylizowany piekarnik z nowoczesnym wsadem, ceglany piec do pizzy, staromodny grill. Pośrodku obszernego pomieszczenia znajdowała się wyspa z dodatkowym blatem, zlewem i barowym stolikiem śniadaniowym oraz wyściełanymi stołkami krytymi skórą. Maks wyjął kilka miedzianych rondli, wlał do nich trochę oliwy, a potem zaczął kroić cebulę i pomidory. Po dziesięciu minutach Karina zbiegła po schodach, stukając obcasami, i stanęła w drzwiach kuchni. - Wychodzę. Nie czekaj na mnie. Maks odłożył nóż i oparł się biodrem o blat. - Kolacja prawie gotowa. Dokąd idziesz? - Do księgarni. - Poczekaj chwilę. Przed pracą musisz coś zjeść.

Przestąpiła z nogi na nogę, najwyraźniej walcząc z pokusą. - Nie mogę. Zjem coś w kawiarence. - Mają tam jedynie przekąski, a ty potrzebujesz białka. Bóg mi świadkiem, że nie każę ci przesiadywać godzinami w moim towarzystwie. Siadaj. - Nie mogę... - Siadaj. Odsunęła krzesło i klapnęła na nie. Machinalne posłuszeństwo skojarzyło mu się natychmiast z jej uległością w łóżku. Ogarnęło go podniecenie. Zsunął na talerz kawałki kurczaka, polał obficie sosem salsa, sięgnął po widelec i podał żonie posiłek. Rzuciła się na jedzenie z typowym dla siebie apetytem, wzdychając i mlaszcząc z ukontentowania. Maks wiercił się, próbując zapanować nad niesfornym ciałem. - Dowiedziałaś się czegoś o gołębiu? - zapytał. - Tak. Właściciel mieszka w okolicy, jakieś pięćdziesiąt mil stąd. Nasza pacjentka to samiczka, gołębica rzadkiej rasy. Ma na imię Gabby. Rzadko uczestniczy w wyścigach, ale od czasu do czasu właściciel zgłasza ją na dłuższe trasy, żeby nie straciła formy. Z grupą innych hobbystów zawiązał stowarzyszenie. Wszystkie gołębie wróciły do domu... z wyjątkiem Gabby, więc bardzo się o nią niepokoił. Maks nałożył sobie porcję kurczaka i usiadł naprzeciwko Kariny. - Nie miałem pojęcia, że organizuje się wyścigi gołębi. Opiekun Gabby przyjedzie po nią? - Nie. Opowiedziałam mu, co i jak. Ustaliliśmy, że Gabby zostanie tu pod moją opieką, aż skrzydło się zroś-

nie. Potem ją wypuszczę i sama wróci do domu. Gdyby pojawiły się jakieś komplikacje, zabierze ją, lecz na razie wszystko idzie dobrze. Gabby się ożywiła i wie, co się z nią dzieje. - Kiedy będzie można ją wypuścić? - Za jakieś dwa, trzy tygodnie. - Karina nagle się rozpromieniła. - Właściciel powiedział, że Gabby służyła jako listonoszka parom, które na jakiś czas musiały się rozstać. Urocze, prawda? - Owszem, bardzo. - Maks także się uśmiechnął. - Uważaj, skarbie. Nie angażuj się za bardzo. Szybko się przywiązujesz. - Wiem. - Karina skrzywiła twarz. - Ale to zwykły ptak, więc dam radę. Będzie dobrze. - Aha. Tak sobie tłumacz. Pamiętasz wiewiórkę? Karina parsknęła śmiechem. - Całkiem zapomniałam! Wybryk małolaty! Maks prychnął i dziobnął widelcem kawałek kurczaka. - Nazwałaś ją Roszpunką na cześć baśniowej księżniczki. Moim zdaniem tylko udawała, że ma bezwładną łapkę. Urządziłaś jej w komórce prawdziwy apartament. Wredna bestia ani myślała odejść. - Nie nazywaj jej tak. Była milutka. Wcale długo u nas nie siedziała. - Złośliwa paskuda. Gryzła Michaela i mnie, ilekroć próbowaliśmy się z nią bawić. W końcu sprowadziła do komórki całą rodzinę, a my baliśmy się wchodzić tam po rowery. Ciemne oczy Kariny rozbłysły, a śliczna twarz złagodniała.

- Tata się wściekł, bo wiewiórki powygryzały dziury w deskach i zmagazynowały w komórce mnóstwo orzechów na zimę. Kazał mi wyeksmitować Roszpunkę. - Przepłakałaś kilka dni. - Trudno mi się rozstać z tymi, których kocham. Szczere wyznanie odbiło się echem w obszernej jadalni. Karina skuliła się na krześle, żałując wypowiedzianych słów. Utkwiła wzrok w talerzu. - Wiem - odparł cicho Maks - ale oni zawsze do ciebie wracają. Karina nie podniosła wzroku. Maks zwalczył pokusę, żeby dotknąć jej policzka i pocałunkiem rozproszyć smutek. Dolał wina i zmienił temat. - Jak ci się pracuje? Nadal malujesz portrety? - W pewnym sensie - odparła z dziwną miną. - Próbuję nowych motywów. - Mam znajomości w świecie sztuki. Chętnie umówię cię z wpływowym kuratorem albo marszandem. Jeśli twoje prace spodobają się znawcom, może uda się zorganizować wystawę. Pokręciła głową, żując kawałek kurczaka. - Nie, dziękuję. Poradzę sobie. Ukrył poczucie zawodu, świadomy, że chce sama do czegoś dojść. Wierzył w jej talent. Teraz ona musiała w siebie uwierzyć. - Dobra. Rozumiem i nie nalegam. Moim zdaniem niepotrzebnie harujesz godzinami w Bibliofilu. Aleksa zachwycała się tobą, rozmawiając z Michaelem. Od pewnego czasu pracujesz u niej w podwójnym wymiarze godzin. W ogóle cię nie widuję.

- Muszę zarabiać. Potrzebuję pieniędzy. - Pochodzisz z bogatej rodziny. We Włoszech należycie do finansowej elity. Ja też nie jestem biedakiem, a ty jako moja żona masz prawo korzystać z tych zasobów, więc po cholerę tak harujesz? Uniosła dumnie głowę ruchem, który zawsze doprowadzał go do szału. - Michael jest bogaczem, ty również... w przeciwieństwie do mnie. Mam wprawdzie tłuściutki fundusz powierniczy, lecz wolę sama do czegoś dojść, tak jak inni ludzie, i ani myślę narzekać, skoro w tym celu muszę tyrać na dwa etaty. Maks miał ochotę zakląć szpetnie. - Masz rodzinę, która chętnie zatroszczy się o twoje potrzeby. Nie słyszałaś nigdy o małżeńskiej wspólnocie majątkowej? Dlaczego nie chcesz tego przyjąć do wiadomości? Karina prychnęła niezbyt elegancko. - A ty nie potrafisz się wczuć w sytuację osoby, która zawiodła pod każdym względem. - Jak to zawiodła? Czegokolwiek tkniesz, wszędzie odnosisz sukcesy. - Maks, nie jestem idiotką - odparła lodowatym tonem. Pochlebiasz mi, bo chcesz mnie zaciągnąć do łóżka, ale kłamstwo niczego nie zmieni. W kuchni nie dorastam mamie do pięt. Julietta i Michael biją mnie na głowę w biznesie. Nie dorównam nigdy Wenecji w sprawach mody, urody i wizerunku. Bardzo proszę, nie obrażaj mnie. Serce mu się krajało. Ta ślicznotka obdarzona wieloma talentami i życzliwa ludziom uważała się za bezwartościową. Miał ochotę zasypać ją pocałunkami albo udusić.

Wzruszenie ścisnęło mu gardło, ale przemógł je i wygarnął jej całą prawdę: - Jesteś świetna we wszystkim, co się naprawdę liczy, Karino. Mam na myśli ludzi, zwierzęta i miłość. Zrozum, że inne sprawy są bez znaczenia. Tego właśnie nie chcesz przyjąć do wiadomości. Zamarła w bezruchu. Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. Świetlista iskra przebiegła między nimi, powietrze zgęstniało od niewypowiedzianych uczuć. Maks odłożył widelec i wyciągnął rękę. Karina zerwała się na równe nogi i zrobiła kilka kroków wstecz. - Muszę już iść. Dzięki za obiad. Umknęła z kuchni. Zawiedziony Maks został sam. Kilka dni później Karina stała przed obrazem i przyglądała mu się krytycznym wzrokiem. Lekcje malarstwa pomogły jej znaleźć właściwą formę. Nauczyła się także rozmaitych technicznych sztuczek, które pomogły jej wspiąć się na wyższy poziom. Nauczyciel radził jej zawczasu pomyśleć o zaangażowaniu agenta, który reprezentowałby artystkę, gdy powstanie kilka serii obrazów. Karina wzdrygnęła się na samą myśl o wystawie, która oznaczałaby dla niej nie tylko artystyczny debiut, lecz także wystawienie siebie i swojej osobowości na widok publiczny. Prawdziwym problemem była jej rodzina, pomocna, wspierająca, pełna dobrych intencji i przekonana o jej talencie, ale traktująca malarstwo jak hobby. Do tej pory Karina nie ujawniła swego pragnienia, żeby zostać zawodową artystką. W Bergamo sztuka była ceniona, ale liczył się biz-

nes, przede wszystkim zaś słynna sieć piekarń i cukierni La Dolce Famiglia, firmowana przez rodzinę Conte. Karina przygryzła dolną wargę i podpisała się w rogu. Jej pierwszy obraz został oficjalnie ukończony. Kontury rozmywały się na tle ciemnej szarości, ukazując parę skrytą w cieniu. Nabrzmiałe piersi kobiety świadczyły o rozbudzonej żądzy, a wyraz twarzy przyciągał uwagę i sugerował bliskość orgazmu. Męskie plecy zasłaniały jej nagą postać. Mięśnie były napięte, a ramię zdobił tatuaż w kształcie węża. Okno naszkicowane po prawej stronie obrazu sugerowało podglądanie. Jasne światło dnia i zdrowy rozsądek zdawały się pozostawać po drugiej stronie szyby. Karina zacisnęła dłonie w pięści, a następnie wolno rozprostowała palce. Ból nadgarstka uświadomił jej, że od wielu godzin stoi z pędzlem w dłoni. Ogarnęła ją radość przenikająca całe ciało. Obraz był świetny. Czuła to podświadomie. Rzadko doznawała satysfakcji. Od rozpoczęcia studiów ani razu jej nie doświadczyła. Pod wpływem natchnienia nadal malowała portrety, które jednak wydawały jej się płaskie i pozbawione życia, więc nie budziły emocji. Własna pierwotna zmysłowość całkiem ją zaskoczyła. Któż mógłby przypuszczać, że Maks wyważy bramy jej duszy zamknięte dotąd na cztery spusty? Nie było powrotu do płytkiego, zachowawczego malowania. Odkąd w gabinecie Sawyera ujrzała akty wiszące na ścianach, wiedziała, że musi drążyć temat i malować podobnie. Mniejsza z tym, jak obrazy zostaną przyjęte. Chciała dać prawdziwe świadectwo dotyczące własnej osobowości, pragnień, potrzeb, fantazji. Najwyższy czas.

Wypłukała pędzle, odłożyła na miejsce farby i zdjęła malarski kitel. Pora zająć się Rockim i zajrzeć do Gabby. Zaprosiła krewnych na kolację, ale miała nadzieję, że zdąży jeszcze zdrzemnąć się na zalanym słońcem tarasie. Gabby jak zwykle przywitała się chwytającym za serce gruchaniem. Karina z obawą myślała o nieuniknionej chwili, gdy będzie musiała ją wypuścić. Błyszczące ptasie oczy patrzyły mądrze, jakby dawały do zrozumienia, że oglądały rzeczy niezwykłe, o których Karina chętnie by posłuchała. Przemknęło jej przez myśl, że przed wypuszczeniem gołębicy warto porozmawiać z jej opiekunem. Zmieniła opatrunek, nakarmiła Gabby i wyniosła klatkę na taras za domem. Wokół basenu rosły bujnie krzewy, egzotyczne palmy oraz czerwone i fioletowe lilie. Pływakom mogło się wydawać, że kąpią się w wodach tropikalnej laguny. Rocky przydreptał na taras i zupełnie ignorując gołębicę, spoczął obok wygodnego leżaka. Karina umieściła na stoliku kieliszek białego wina i ułożyła się między zwierzętami, wsłuchana w szum wody oraz szelest liści poruszanych wiatrem. Ogarnął ją przyjemny spokój. Z rzadka odzywała się do Gabby lub Rockiego. Oczy jej się kleiły. - Karino? Imię wypowiedziane głosem Maksa miało słodycz miodu i karmelu, łagodność gołębiego gruchania. Czysta przyjemność. Karina uśmiechnęła się i zwróciła twarz w jego stronę, zbyt rozleniwiona, żeby wyciągnąć ręce. Wiatr przyniósł cudowny zapach mężczyzny, żelu pod prysznic i odrobiny korzennej wody po goleniu. -Tak?

Delikatne palce głaskały ją po policzku. Wtuliła usta w ciepłą dłoń i pocałowała ją. Usłyszała cichy pomruk. - Kochanie, idzie burza. Wracaj do domu. - Dobra. - Przeciągnęła się, mając nadzieję, że Maks rozbierze ją, ułoży się między jej udami i wsunie głęboko. Napięła mięśnie w rozkosznym oczekiwaniu. Lekko przygryzła jego nadgarstek i westchnęła. - Ładnie pachniesz i pysznie smakujesz. - Dio, dziewczyno, przez ciebie wkrótce się wykończę. Senność oszołomiła Karinę i zaćmiła jej umysł. Diabli wzięli solenne postanowienia. Zamrugała powiekami, uniosła rękę i odgarnęła kosmyk włosów opadających mężowi na czoło. Opuszkami palców musnęła dumny orli nos i miękkie, pełne usta. - Jesteś taki piękny - mruczała. - Zbyt piękny dla mnie, prawda, Maks? - Cholera jasna. Święty by uległ pokusie. Pocałował ją. Ciepłe, zachłanne wargi piły słodycz z jej ust niczym z kielicha napełnionego winem. Karina na języku poczuła znajomy smak, jęknęła i zapomniała o wszelkich skrupułach. Całował ją leniwie, bez pośpiechu i tak długo, aż zatraciła się całkowicie i zapragnęła mocniejszych doznań. Gdy w końcu uniósł głowę, czuła się słaba i bezbronna. Maks zwyciężył. Czekała, aż weźmie ją na ręce i zaniesie do sypialni. Niech się dzieje, co chce, i mniejsza o inne sprawy. Zabrzmiał dzwonek. Ułożony wygodnie Rocky zerwał się na równe nogi i warknął. Karina oprzytomniała i wzięła się w garść. Po-

wrót do rzeczywistości był nagły i dość brutalny. Maks pokręcił głową. - Zabiję natręta - mruknął. Raz jeszcze spojrzał tęsknie na żonę i zniknął za przeszklonymi drzwiami. Karina wstała z leżaka. Bóg ją strzegł. Uniknęła wpadki. Jak długo zdoła się bronić, nim znów pójdzie z Maksem do łóżka? Zza balkonowych drzwi dobiegł głos bratowej. Karina wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić. Oparła się pokusie. Znów czuła się bezpieczna. Na razie. Maggie wparowała na taras. Była wielka jak szafa, zmęczona i totalnie wkurzona. Sukienka z czarnej dzianiny sięgała kolan. Klapki ozdobione kryształkami stukały o kamienną podłogę. - Jeśli te wredne bachory natychmiast ze mnie nie wylezą, przysięgam ci, Karino, że wywalę je z brzucha na zbite pyski. Wróciła z bratową do salonu, gdzie mama Conte usadowiła się już na kanapie, podeszła do wygodnego fotela i osunęła się na poduszki ciężko jak worek ziemniaków. Karina obawiała się, że biedna Maggie utknęła w nim na dobre. Trzeba będzie sprowadzić dźwig, żeby zdołała się podnieść. Cmoknęła współczująco i trochę żartobliwie. - Mam nadzieję, że w przyszłym tygodniu przyjdą wreszcie na świat. Maggie obrzuciła ją posępnym spojrzeniem i sięgnęła po szklankę wody, którą przyniósł jej Maks. - Wątpię. Byłam wczoraj u lekarza. Powiedział, że nie widzi żadnych symptomów rychłego porodu. Zero. Ani

śladu. Małe dranie siedzą w moim brzuchu jak w komfortowym apartamencie. Mają świetny wikt, śpią godzinami, a dla rozrywki trenują karate. Po co mieliby opuszczać takie fajne lokum? - Maggie jęknęła. - Wolałabym uniknąć cesarki. Dla mnie to ostateczność, ale chyba nie mam innego wyjścia. Muszę postraszyć łobuzów, bo inaczej nigdy się ich nie pozbędę. Karina poklepała dłoń bratowej. - Założę się, że za dwa dni będziesz piastować dwa śliczne, zdrowe bobasy. Pamiętasz, jak było z Aleksą? Pierwsze dziecko przenosiła niemal dwa tygodnie. - Tak. Wyszła z tego prawdziwa afera. Nick omal nie pognał do szpitala bez żony. Maks przyniósł mamie Conte filiżankę herbaty. Wszyscy rozsiedli się wygodnie, patrząc na ogień buzujący w kominku. - Znam tę historię. Klasyka gatunku. Jak się czuje Aleksa? zapytał Maks. - Dobrze. Na cały weekend pojechała z Nickiem i Lily do parku rozrywki „Ulica Sezamkowa". Mała jest wielką fanką Elmo. - Błyskawica rozświetliła niebo, a potem zadudnił grzmot. - Obawiam się, że czeka nas dzisiaj straszna burza. Mam nadzieję, że Michael dotrze tu, nim rozpada się na dobre. Już jest spóźniony. - Aha. Miał jechać na spotkanie autem, ale z powodu demonstracji na Wall Street wybrał pociąg, żeby nie utknąć dziś w korku na Manhattanie. Wszystko będzie dobrze. Poradzi sobie. Maggie głaskała się po wydatnym brzuchu.

- Nie wiem, czy dam radę coś zjeść. Przez cały dzień dokucza mi niestrawność. Zabrzmiała wesoła melodyjka. Maggie sięgnęła po torebkę. - To Michael. Nie dosięgnę. Karina chwyciła wściekle różową komórkę i podała bratowej. Podczas rozmowy z mężem Maggie na przemian klęła i pomrukiwała współczująco. Gdy Michael się wyłączył, oznajmiła rodzinie: - To się w pale nie mieści! Całe miasto jest zablokowane. Pociągi mają spore opóźnienia. Michael utknął tam na parę godzin. Zaniepokojona Karina zagryzła wargi. - Jest bezpieczny? Gliniarze panują nad sytuacją? Gdzie przeczeka korki? - Poszedł coś zjeść do La Casa Mia. To przytulna włoska knajpka. Moja ulubiona. Michael też się od niej uzależnił. Gavin, właściciel lokalu, to mój dobry znajomy. Na pewno zadba o mojego faceta. - Bogu dzięki. Jeśli chcesz, możesz u nas przenocować. Rano zrobię ci pyszne domowe śniadanie. Mama Conte prychnęła lekceważąco. - Ja się tym zajmę, córciu. Dawno nie gotowałam dla rodziny. Niedługo zapomnę, jak to się robi. Ale dziś się polenimy. - Obejrzymy „Goło, ale wesoło"? Maks uniósł brwi. - Obawiam się, że mama Conte może kręcić nosem. - Niby dlaczego? - zapytała starsza pani. - O czym jest ten film?

- O górnikach, którzy zostali striptizerami - wyjaśniła Maggie. - Świetne tyłki. Fajna komedia. - Zaryzykuję - odparła po namyśle mama Conte. Maks jęknął przeciągle. - Trzy na jednego. Zabiję tego cholernego Michaela. Godziny mijały szybko przy wartkiej rozmowie i smacznym jedzeniu. Michael zadzwonił powtórnie, aby powiedzieć, że jest bezpieczny, ale z miasta wydostanie się dopiero wczesnym rankiem. Otulona pledem Maggie oparła stopy na poduszce. Maks przestał marudzić i włączył film, lecz wkrótce tego pożałował, bo trzy panie zaczęły piszczeć z zachwytu na widok roznegliżowanych chłopaków. Rzucał prażoną kukurydzą w ekran telewizora, żeby je przywołać do porządku. Gdy pojawiły się napisy końcowe, Maggie westchnęła radośnie. - Uwielbiam ten film - oznajmiła. - Jest taki mądry. - Babski pornol - szydził Maks. - Gorszące widowisko. Jak można oglądać taką chałę! - Jesteś wściekły, bo żadna laseczka się nie rozebrała. - Bzdura! Mam po prostu więcej szacunku dla kobiet niż wy dla facetów. - Tak, jasne. Moim zdaniem... O Boże. Karina popatrzyła na Maggie, która zmieniła się na twarzy. W panice odetchnęła głęboko i zszokowana spojrzała w dół. - Chyba mi wody odeszły. Mokra plama na siedzisku kanapy była widomym potwierdzeniem jej słów. Maggie położyła dłonie na brzuchu.

- Myślałam, że dokucza mi niestrawność, a tymczasem zaczęłam rodzić. - Rozejrzała się z przerażeniem. Karina zamarła w bezruchu. Maks wstrzymał oddech. Łagodnie uśmiechnięta mama Conte podniosła się z kanapy. Ciemne oczy rozbłysły. - Wkrótce przytulisz swoje dzieciątka, Margherito powiedziała. - Wszystko będzie dobrze. Ze szmaragdowych oczu Maggie płynęły łzy. - Gdzie jest Michael? - szepnęła. - Potrzebuję go. Mama Conte ujęła jej dłonie i ścisnęła mocno. - Wiem. To ciąża bliźniacza, więc poród może potrwać kilka godzin. Znam swego syna i wiem, że będzie przy tobie, nim dzieci przyjdą na świat. - Boję się. Teściowa roześmiała się krzepiąco. - To zrozumiałe! W takiej chwili trudno opanować strach. Jesteśmy z tobą, Margherito. Teraz masz rodzinę, która nie opuści cię w potrzebie. Maggie westchnęła głęboko. Kiwnęła głową. Chwyciła komórkę. - Dobra. Dzwonię do Michaela, potem do lekarza. Maks, uruchomisz auto? Karino, możesz pójść na górę i spakować trochę rzeczy? Weź szczoteczkę do zębów, szlafrok, kilka T-shirtów i co tam ci wpadnie w rękę. - Tak jest. - Karina zerwała się z kanapy i pociągnęła za sobą Maksa, który miał taką minę, jakby chciał zwiać, gdzie pieprz rośnie. Pewnie obawiał się, że lada chwila Maggie zacznie wrzeszczeć z bólu. - Maks?

-Co? - Nie panikuj jak Nick, dobrze? Wyprowadź samochód, a potem zadzwoń do Aleksy i jej męża. Wyjaśnij im, co się dzieje. Dasz radę? - Jasne. - Nie odjeżdżaj bez nas. - Przerażona mina twardego faceta trochę ją rozczuliła. Chwyciła jego dłoń i splotła palce. Uśmiechnęła się, gdy zdumiony zamrugał powiekami. - Dziś przyjdą na świat nasze bratanice albo bratankowie. Pamiętaj o tym, dobrze? Pochylił głowę i pocałował ją czule, delikatnie, jakby lekkim muśnięciem warg chciał jej dać do zrozumienia, że razem się z tym uporają. - Masz rację. Dzięki za przypomnienie. Wypuścił ją z objęć i wkrótce zniknął w głębi korytarza.

Rozdział 1 4 - Żądam znieczulenia! Maggie nienawidziła jęków, płaczu, narzekań. Wściekła i rozdrażniona tak musztrowała pielęgniarki z oddziału, że bały się zaglądać do porodówki. Maks wcisnął jej do ręki kostkę Rubika, żeby miała się na czym skupić. Karina spojrzała na niego z uznaniem. Ilekroć wykresy na ekranie komputera zapowiadały kolejne skurcze, zachęcał ją do ćwiczeń oddechowych, ułatwiających znoszenie bólu. Trwał przy niej, cierpliwie znosząc obraźliwe uwagi i przekleństwa. Kiedy odszedł na chwilę, żeby przynieść rodzącej szklankę wody z lodem, ta chwyciła kostkę i rzuciła nią o ścianę. Tylko mama Conte była w stanie przywołać ją do porządku. Nie pobłażała jej i śmiało karciła za grubiaństwo, lecz zarazem ani na chwilę nie opuszczała porodówki i uspokajała, przemawiając cichym głosem. Opowiadała ciekawie o swoich czterech porodach. Między skurczami

Maggie uspokajała się i z jawnym zainteresowaniem słuchała tych historii. Złość powracała z kolejnym skurczem. Karina na chwilę wyciągnęła Maksa z sali porodowej. - Gdzie Michael? Zdąży chociaż na finał? Minęło kilka godzin. Maggie wkrótce zacznie przeć. Maks przeczesał włosy palcami i przestąpił z nogi na nogę. - Przyszedł esemes od niego. Powinien tu dotrzeć w ciągu godziny. Co za koszmar! Cholera jasna, akurat dziś nie ma przy Maggie ani Michaela, ani Aleksy. Jestem u kresu wytrzymałości. Ona chętnie by mnie ukatrupiła. - Nieprawda. Jest zbolała i przerażona, a na domiar złego tęskni za mężem. Musisz go tu zastąpić, Maks. Przyjaźnisz się z Michaelem od dzieciństwa. - Dlaczego nie może być tak jak dawniej? - jęknął Maks. - Facet czekał w sąsiednim pokoju, aż będzie po wszystkim. Nie każą mi patrzeć, kiedy będzie parła, co? - Słuchaj, kolego! Nie histeryzuj! To nie ty masz wypchać z siebie dwa bachorki. Przestań się mazać. Ona cię potrzebuje. Te słowa trafiły Maksowi do przekonania. Wyprostował się i kiwnął głową. - Przepraszam. Będzie dobrze. - Zapłaciłam za to cholerne znieczulenie i chcę je teraz dostać. - Maggie klęła siarczyście między częstymi skurczami. Wykresy na monitorach szalały. - Margherito, jak ty się wyrażasz? - skarciła ją teściowa. - Jest na to za późno. Zaraz będziesz musiała przeć. - Nie! Poczekam na Michaela. Nie urodzę bez niego! Teściowa otarła jej spocone czoło.

- Wkrótce tu będzie. - Rzucam seks. Nigdy więcej. Nienawidzę bzykania! Karina zagryzła usta i odwróciła głowę. Mama Conte pokiwała głową. - Wcale się nie dziwię. Władczy baryton Maksa zagłuszył kobiece pogaduszki. - Maggie, spójrz na mnie. Gdy zacznie się skurcz, patrz na mnie. Opowiem ci pewną historię. - Chrzanić bajki! - warknęła. - To będzie raczej opowiastka łotrzykowska o moim pierwszym spotkaniu z Michaelem i początku naszej przyjaźni. Maggie spojrzała na niego z ciekawością. Usiadł na krześle stojącym obok łóżka i pochylił się lekko w jej stronę. Opowiadał przy wtórze pikania monitorów. - Nasze mamy przyjaźniły się od lat, można powiedzieć, że razem dorastały. Pewnego dnia zaprowadziły nas na plac zabaw. Była tam fajna ścianka wspinaczkowa dla maluchów. Mieliśmy wtedy po sześć lat. Założyliśmy się, kto pierwszy dotrze na szczyt. Każdy chciał wygrać. Michael był ode mnie niższy, ale zwinniej szy, więc mieliśmy równe szanse. Pełzliśmy w górę, kopniakami próbując unieszkodliwić przeciwnika i wyeliminować go z rywalizacji o tytuł młodocianego spidermana. Szliśmy łeb w łeb i jednocześnie dotarliśmy na samą górę. - Maks pokiwał głową, uśmiechając się do wspomnień. Spojrzeliśmy sobie w oczy i od razu stało się wiadome, że to przyjaźń na całe życie i odtąd będziemy iść ramię w ramię. Potem zaczęliśmy się mocować, próbując zepchnąć rywala ze ścianki. Maggie dyszała ciężko.

- Nie rób mi wody z mózgu! Odbiło wam? Co było dalej? - Michael i ja spadliśmy i połamaliśmy ręce. Obaj te same. Mama Conte prychnęła urażona. - Wystarczyło, że na moment odwróciłam głowę, żeby coś powiedzieć mamie Maksa, i chłopcy leżeli brudni, pokrwawieni. Istna plątanina rąk i nóg. Omal nie zemdlałam. Podbiegłyśmy do nich, a ci mali dranie płakali i śmiali się jednocześnie, jakby ich spotkała niesamowita przygoda. - Poddaliśmy się próbie i obaj pokazaliśmy, co potrafimy odparł rozpromieniony Maks. - Od tej pory z powodu pamiętnego złamania mówiliśmy zawsze, że nie jesteśmy braćmi krwi, tylko braćmi kości. Karina powiodła wokół umęczonym spojrzeniem. - Zajarzyłam. Fakt, połączyła was nie krew, tylko złamane łapska. Moim zdaniem za taką głupotę warto by wam pogruchotać kości. Łzy spływały po policzkach Maggie. Karinie serce się krajało. Wiele by dała, żeby wszystko było, jak należy. - Michael nie zdąży, prawda? Maks pochylił się nad Maggie i spojrzał jej w oczy. Błękitne ślepia płonęły jak w gorączce. - Mniejsza z tym, dziewczyno. Ja tu jestem w jego zastępstwie. Możesz na mnie polegać. Myśl, że jestem dla niego jak brat bliźniak. Zdaj się na mnie i urodź wreszcie te dzieciaki. Nie ruszę się stąd na krok. Położna zbadała Maggie. - Pokaż no, kochanie, jak sprawa wygląda. Możesz teraz przeć?

Maggie żałośnie pociągnęła nosem i chwyciła rękę Maksa. - Nie odchodź, dobra? - Ani myślę. - Tak, jestem gotowa. Karina stanęła z matką po jednej stronie łóżka, Maks zajął stanowisko po drugiej. Czas odpłynął. Sekundy przechodziły w minuty, a te rozsypywały się ponownie w dziesiątki sekund. Maggie parła i klęła. Bliźnięta z każdą chwilą przesuwały się nieco dalej. Wyczerpana Maggie opadła na poduszkę. Twarz poczerwieniała jej z wysiłku, czoło pokryło się potem, oddech był nieregularny. - Nie mogę. Brak mi sił. - Nieprawda, mi amore. No, dalej. Karina przycisnęła dłoń do ust, gdy do porodówki wpadł jej brat. Stanowczym gestem odsunął Maksa, zajął jego miejsce i ujął dłonie żony. Całował jej policzki i skronie, szepcząc coś do ucha. Skinęła głową, zebrała się w sobie i zaczęła przeć. - Widać główkę pierwszego dziecka. Jeszcze raz, Maggie, z całej siły. Przyj mocno! Rozległ się płacz i Karina ujrzała pomarszczonego noworodka, który pojawił się wreszcie na świecie. Oślizłe zaczerwienione maleństwo poruszyło się niespokojnie i ponownie wrzasnęło. - Macie syna. - Położna umieściła chłopca na maminym brzuchu. Zabrzmiały ochy i achy. Maggie zaszlochała, dotykając syneczka. - Jest śliczny. O Boże! - To jeszcze nie koniec, skarbie - szczebiotała położna. -Drugie dziecko już wychodzi. Przyj, Maggie. Raz a dobrze.

Maggie wrzasnęła, a potem zacisnęła zęby. Drugie dziecko wyskoczyło jak z procy. - Znowu syn! Gratuluję rodzicom. Macie dwóch ślicznych chłopaków. Zachwycona Karina obserwowała brata, który ze łzami w oczach niepewnie dotykał synków. Jego matka śmiała się radośnie. W porodówce nagle powstało wielkie zamieszanie, bo noworodki musiały być zważone, zmierzone, owinięte kocykami i ubrane w identyczne włóczkowe czapeczki. Michael przemówił czule do dzieci i wziął je na ręce. - Oto Lukę i Ethan. Mama Conte przejęła Lukea i kołysała go, szepcząc po włosku. Karina cmoknęła bratową w policzek. - Świetnie się spisałaś, Maggie - szepnęła. - Szkoda, że Aleksa nie mogła tu być. Wiem, że ci jej brakuje. - Nie, Karino - odparła Maggie. - Cieszę się, że ty mnie wspierałaś. Tak zapewne miało być. Szczęśliwy zbieg okoliczności. Od pierwszej chwili pokochałam cię jak siostrę. Z radością patrzyłam, jak rozkwitasz i stajesz się piękną kobietą. Chciałabym, żebyś została chrzestną matką Lukea. Karina popatrzyła na pomarszczoną buźkę. Noworodek ziewnął i prześliczne usteczka otworzyły się szeroko. Spod dzianinowej czapeczki w różowe i niebieskie paski wystawały kosmyki ciemnych włosów. Dłonie jej drżały, gdy szepcząc słodkie słówka, głaskała jedwabisty policzek. Ten chłopczyk był istnym cudem, prawdziwym dowodem miłości dwojga kochających się ludzi. Zamrugała powiekami, starając się powstrzymać łzy, i podniosła wzrok.

Maks popatrzył na nią. Niebieskie oczy pociemniały mu od pierwotnej żądzy, którą wyczuła, choć siedzieli daleko od siebie. Jego spojrzenie chwytało za serce. Wstrzymała oddech. Czekała. Maks uświadomił sobie, że kocha nad życie Karinę. Obserwował żonę, gdy przemawiała pieszczotliwie do noworodka i przestępowała z nogi na nogę w swoich superszpilkach, kołysząc dziecinę z wprawą, która zdawała się u kobiet wrodzona. Targały nim osobliwe uczucia, a gdy ochłonął, był całkiem wyczerpany. Głowa go bolała i czuł suchość w ustach jak po ostrym piciu. Nagle doznał olśnienia. Ziemia usunęła mu się spod nóg, gdy nastąpiło to porażające objawienie. Kochał ją. Zawsze tak było. Dlatego nie potrafił się związać na dłużej z żadną kobietą. Winą obarczał rozmaite aspekty swego życia: intensywną pracę i karierę zawodową, pragnienie swobody i zamiłowanie do przygód, swój wiek. Wymówek miał bez liku; kobiet również. Zmieniał je ustawicznie. Karina stale była w pobliżu jako powiernica, kochanka, bratnia dusza. Asystowanie przy porodzie Maggie wstrząsnęło nim do głębi, stawiając pod znakiem zapytania wszystkie dyrdymały na temat fałszywego poczucia honoru, dumy i tak zwanej przyzwoitości. Nagle zrozumiał, że zamiast uporczywie zwalczać w sobie wszelkie symptomy podobieństwa do ojca, powinien walczyć o kobietę swego życia, przyjąć jej warunki i stawać na głowie, żeby wreszcie dokonała wyboru.

Nigdy nie dał jej szansy. Przez te wszystkie lata przestrzegał absurdalnych zasad, chcąc zachować bezpieczny dystans. Nawet ich małżeństwo bazowało na wymuszonych oświadczynach, które urągały wszelkim uczuciom żywionym do tej jednej jedynej dziewczyny zdolnej uczynić go szczęśliwym. W głowie mu się kręciło, gdy powoli obchodził łóżko. Spojrzał na dziecko, które trzymała w objęciach, i dotknął jej podbródka, zachęcając, żeby spojrzała mu w oczy. - Jedź ze mną do domu. - Po co? - Zamrugała powiekami. - Błagam, zrób to dla mnie. Bardzo proszę. Westchnęła spazmatycznie i podała noworodka mamie Conte. Michael podszedł do Maksa i położył dłoń na jego ramieniu. - Dzięki, przyjacielu. Miałeś rację. Nie będę się wtrącać. Jesteś nie tylko moim wspólnikiem, lecz także bratem. Zawsze tak było. Wybacz mi. Uściskał kumpla i poklepał go po plecach. - W rodzinie niepotrzebne są takie ceregiele. Gratuluję, tatuśku. Zobaczymy się później - odparł Maks. -Si. Opuścił szpital z Kariną. Oboje milczeli, jadąc autem do domu. Obserwował ukradkiem profil żony, która wydawała się spokojna, daleka i w zadumie spoglądała przed siebie. Gdy przed kilkoma godzinami znalazł ją przy basenie, śpiącą wśród zwierzaków, omal nie padł na kolana. Piękna twarz była odprężona, wilgotne usta rozchylone, a uroda porażała jak niespodziewany cios. Karina odruchowo zare-

agowała wtedy na dotyk i głos męża. Podświadomie uznała, że należy do niego. Gdyby Maggie im nie przerwała, wziąłby ją jak swoją i przekonał, że jej miejsce jest przy nim. Pod nim. W nim. Z nim. Na zawsze. Musiał jej uświadomić tę prawdę. Znów staną się jednym ciałem, a następnie przekona ją, żeby nie odchodziła, wybłaga przebaczenie. Czekała go ostateczna rozgrywka, a stawką było małżeńskie szczęście. Trzeba się rozwieść. Karina utkwiła wzrok w szybie auta. Cała prawda o jej obecnej sytuacji zwaliła się na nią w chwili, gdy Lukę i Ethan pojawili się na świecie. Żyła w kłamstwie. Też pragnęła dzielić z Maksem wszystko, ale nie miała na to szans z jednego prostego powodu: on jej nigdy nie pokocha tak, jak tego pragnęła. Nadszedł czas, żeby wreszcie pozwoliła mu odejść. Czuła, że postanowił jej dziś zakomunikować swoje postanowienie. Może zdołają się wreszcie porozumieć, rozstać po przyjacielsku i uporać z następstwami tych decyzji najlepiej, jak potrafią. Maks jechał zbyt szybko i zahamował ostro, parkując przed domem. Poprowadził ją alejką aż do wejścia. Gdy przekroczyli próg, jednym słowem uciszył Rockiego, który natychmiast przestał szczekać. Zaskomlał, usiadł i popatrzył smutno na swoją panią, jakby wiedział, że ma kłopoty. Nie wiedział, jak jej pomóc. Karina z bijącym sercem wzięła głęboki oddech i zaczęła: - Maks, sądzę...

- Chodźmy na górę. Lekko oszołomiona pomyślała, że jej mąż jest niezwykle pociągający. Z rozdętymi nozdrzami i zmysłowym blaskiem w niebieskich oczach przypominał barbarzyńskiego zdobywcę. Ogarnięta nagłą żądzą czuła, jak twardniejące sutki napierają na tkaninę koszuli. - Nie. Musimy porozmawiać. To wszystko nie ma sensu. - Wiem i zamierzam nad tym popracować. Idziemy na górę. Karina dostała gęsiej skórki. Chwycił ją za ramię i pociągnął ku schodom. Jej stopy przesuwały się posłusznie, aż dotarli do sypialni, w której królowało ogromne łoże. Karina, nie zwracając uwagi na kołatanie serca, stanęła z nim twarzą w twarz, założyła ramiona na piersi i powiedziała: - Zadowolony? Powiesz mi wreszcie, na czym polega twój wspaniały plan? Chcesz w sypialni ratować nasze dziwne małżeństwo i uleczyć ten związek? Maks zdjął koszulę. Na widok potężnych mięśni Karina wstrzymała oddech. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć. Tak, miała przed sobą superfaceta: wypasiony męski sześciopak. Ciacho z fantastycznym kaloryferkiem na brzuchu. Co ona robi? Co on wyprawia? O nie! Mowy nie ma, żeby znów się z nim kochała. Chyba mu odbiło! Czyżby miał ją za kompletną idiotkę? - Nie pójdę z tobą do łóżka. Jesteś naiwny, jeśli sądzisz, że możemy zacząć wszystko od początku. Maks zrzucił buty. - Mimo wszystko proponuję małe bzykanko. Tu i teraz. Zachowałem się jak kretyn, czekając zbyt długo i nie okazując, co czuję. Moglibyśmy odbyć miłą, spokojną rozmo-

wę przy kuchennym stole, lecz obawiam się, że nie uwierzyłabyś w ani jedno moje słowo. - Rozpiął spodnie, które opadły do kostek. Odrzucił je zręcznym kopnięciem. Pod bokserkami rysowała się wyraźna wypukłość. - Załatwimy to inaczej. - Przycisnął ją do ściany. - Rozbierz się. Karina wstrzymała oddech. Ciało ożyło, szykując się do zabawy ze stojącym przed nią prawie nagim kochankiem, ale umysł natychmiast je spacyfikował. Karina obrzuciła męża obojętnym spojrzeniem, świadoma, że jej rezerwa to pusta gra. - Nie, dziękuję. Daj mi znać, gdy będziesz gotów do rzeczowej rozmowy. Roześmiał się gardłowo i urągliwie. - Moja słodka Karina! Kto by pomyślał, że potrafisz być taka uparta i twarda? Mówię całkiem serio. To kolejny dowód, że jesteś dla mnie stworzona, że jesteśmy jak dwie połówki jabłka. Marzyłem o żonie, która nie panikuje z byle powodu i jest dla mnie wyzwaniem pod każdym względem, zwłaszcza w sypialni. Przycisnął ją do ściany i leciutko ugryzł w ucho. - Pragnę kobiety o czystej duszy, zniewalającej, obdarzonej poczuciem humoru. Położył dłonie na jej ramionach, wsunął palce pod kamizelkę. Tu rozpiął, tam pociągnął. Karina stłumiła zmysłowy jęk i zesztywniała. Jeśli wygra tę potyczkę, będzie mogła iść z podniesioną głową i ocali swoją dumę. - Zamierzam ci uświadomić w jedyny znany mi sposób, że tylko ciebie pragnę i potrzebuję. Oddzieliłaś się ode mnie siedmioma płotami. Czuję się, jakbym szedł po polu minowym, i wiem, że to moja wina. Ale twoje ciało nie potrafi mnie oszukać. Moje ciebie też nie kłamie.

Szarpnął biustonosz i rozerwał go pośrodku. Objął dłońmi uwolnione piersi i głaskał twarde sutki, namiętnie całując żonę. Jednym pociągnięciem silnych rąk zsunął jej szorty i bieliznę. Stała przed nim naga. Erotyczne napięcie sprawiło, że podnieciła się natychmiast i poczuła, że wilgotnieje, ale opamiętała się i przygryzła dolną wargę Maksa. Odsunął się, a niebieskie oczy pociemniały jak burzowe chmury. W odwecie umyślnie ścisnął jej sutki, aż odruchowo jęknęła z bólu. - Nie zamierzasz mi niczego ułatwiać, prawda? - mruknął. Dobra. Uwielbiam wyzwania. Odwrócił ją i przycisnął do siebie, blokując między udami. Przylgnął do jej pleców. Poczuła jego męskość wsuniętą między swoje pośladki. - Drań. - Rozsuń nogi - Spadaj. Kolanem rozepchnął jej uda, aż stanęła przed nim uległa i bezbronna. Zarumieniła się, świadoma narastającego w niej pożądania. Męskie dłonie przesunęły się po jej plecach i ścisnęły okrągłe pośladki. Próbowała się odsunąć, ale nie pozwolił jej i wybuchnął śmiechem. - Podnieca cię to? - Nie, do cholery. - Kłamczucha. - Głęboko wsunął palce. Zacisnęła dłonie w pięści i oddychała głęboko, próbując zapanować nad sobą. Policzkiem dotykała chłodnej ściany, a poczucie bezradności sprawiało, że nagle zapragnęła mocniejszych doznań. Pogodziła się z tym, że mąż zagarnął jej serce i duszę,

ale nie pojmowała, jakim sposobem wniknął do świata jej erotycznych fantazji. Pieścił ją i droczył się, doprowadzając do szaleństwa, aż wiła się, spragniona ulgi i spełnienia. Całował i gryzł wrażliwy kark, plecy. Ocierała się o niego w rytm pieszczot, którymi ją rozpalał. - Chcę... muszę... - Wiem, kochanie. Prawda jest taka, że należysz do mnie. Zawsze tak będzie. -Nie. Kolana się pod nią ugięły, gdy wsunął rękę między jej uda. Pieszczota była obezwładniająca. Maks podtrzymywał żonę, a jego bezlitosne palce krążyły uparcie wokół źródła rozkoszy, wywołując cudowny spazm. - Mów do mnie. Szloch wyrwał się z jej gardła. Jeszcze chwila. Spełnienie olśniło Karinę swoją potęgą, aż do całkowitego zatracenia uczuć i myśli. Przylgnęła biodrami do swego dręczyciela. - Nienawidzę cię, Maks, nienawidzę z całego serca. Musnął wargami jej policzek. - A ja cię kocham, Karino. Słyszałaś? Kocham cię. -Uniósł ją, aż stanęła na palcach. - Chodź do mnie. Wsunął palce głęboko, od razu trafiając w punkt. Krzyczała, zalewana falami rozkoszy, i zatraciła się w niej bez reszty. Maks wziął żonę na ręce i położył na łóżku, sięgnął po kondom i wszedł w nią. Jesteś tylko moja, pomyślał. Karina wbiła pięty w jego plecy i uległa mu. Posiadł ją bez reszty; poza nim nic już nie istniało. Pierwotna dzikość tego aktu odarła ich z czułości. Błyskawicznie doprowadził Karinę na sam szczyt i zepchnął w otchłań namiętności.

Jego żar i siła obezwładniły ją. Oszołomiona, ledwie czuła, że i on szczytuje. Przylgnęła do niego, zanim ciemność pochłonęła ją, odbierając resztkę świadomości. Maks głaskał Karinę po włosach wilgotnych od potu, gdy leżał, tuląc policzek do jej policzka. Jego dłoń spoczywała na żoninej piersi, a kolano wsunięte było między smukłe nogi. Skóra emanowała jej wonią. Zastanawiał się, dlaczego potrzebował tyle czasu, aby sobie uświadomić, że ją kocha. Rozumiał, z jakiego powodu unikał dawniej trwałych związków. Powodem była niechęć do powtórzeniem ojcowskiego scenariusza. Nie mógł wykluczyć, że ma w genach podobne skłonności, a nie chciał, żeby jakaś kobieta latami cierpiała przez niego tak, jak jego matka za sprawą ojca. Pierwotna przyczyna była jednak bardzo prosta. Strach. Oddał serce Karinie. Już do niego nie należało. Teraz wiedział, jak się czuła przez te wszystkie lata: cierpienie, obawy, radość czerpana z czyjejś obecności. Oddałby za nią życie, lecz nie miał wpływu na jej ostateczną decyzję. Leżała obok; ciałem należąca do niego, lecz wciąż daleka i nieobecna duchem. - O czym myślisz? - zapytał. Uniosła mężowską dłoń i przycisnęła do ust. - Zastanawiam się, jak wiele dla mnie znaczysz. Ilekroć przychodziłeś do nas z Michaelem, zadawałam sobie pytanie, co bym czuła, gdybyś mnie pokochał i posiadł. Obserwowałam defiladę twoich pań i marzyłam, że i na mnie przyjdzie kolej. Udało się, ale lękam się przyjąć ten dar.

Ułożył ją tak, że znaleźli się twarzą w twarz. Oczy barwy gorzkiej czekolady wyrażały taki smutek i poczucie bezradności, że serce ścisnęło mu się z żalu. - Kocham cię. Nie chodzi o przyzwoitość ani o unikanie życiowych błędów ojca. Pragnę dzielić z tobą życie. Inne kobiety się dla mnie nie liczą. Leżała bez ruchu. Nie zareagowała na jego wyznanie. Ciemne włosy opadły jej na ramiona, odsłaniając wyrazisty podbródek znamionujący upór, pełne policzki i wąski nos. Była silna, piękna, doskonała. Maks czuł, że ogarnia go panika. Krew mu pulsowała, w oczach pociemniało. - Karino, zrozum, uważałem dotąd, że nie jestem ciebie godny. Mój wiek i życiowe zasady, a także więź łącząca nasze rodziny utrudniały mi zrozumienie istoty rzeczy. Teraz wiem, że mogę spędzić resztę swoich dni, próbując cię uszczęśliwić i przekonać, że dobrze zrobiliśmy, biorąc ślub. Uczynię wszystko, żeby na ciebie zasłużyć. - Ja również tego pragnę, ale... - Przerwała niespodziewanie. - Co? - Jej milczenie działało mu na nerwy i stawiało pod znakiem zapytania nadzieję, że będą żyć razem długo i szczęśliwie. Co jeszcze mógłby jej ofiarować? Czego pragnęła? Wpatrzony w jej twarz, zajrzał głęboko w ciemne oczy. Wiedział już, co się dzieje. - Nie wierzysz mi. - Chciałabym. - Spochmurniała. - Myślę, że dziś mówisz szczerze. Problem w tym, że od wielu lat czekam na te słowa. Obawiam się, że stale będę się zastanawiała, dlaczego mnie wybrałeś. Patrzę na ciebie i ze szczęścia serce we mnie

topnieje pod wpływem tych wszystkich uczuć, z którymi sobie nie radzę. Nadal czuję się jak szesnastolatka, która pragnie ci się przypodobać albo zasłużyć na uśmiech. Maksowi zrobiło się zimno. Przeszedł go dreszcz. W gruncie rzeczy nie chodziło o niego, tylko o jej własne zahamowania i kompleksy. Czy potrafi żyć pod presją ciągłego rozwiewania obaw oraz lęku przed jej ucieczką spowodowaną poczuciem niepewności? Dio, to jakiś absurd. Czemu Karina nie rozumie, że jest wspaniałą kobietą? Kiedy wreszcie zrozumie, że to on na nią nie zasługuje? - Karino, pierwszą młodość oboje mamy za sobą. Najwyższa pora skończyć z tą dziecinadą i spojrzeć na siebie oczyma innych ludzi, prawda? - Nagle uświadomił sobie, na czym polega ich problem. - W jednej sprawie masz rację. Musimy spotkać się w połowie drogi. Marzy mi się żona, która uwierzy w moją miłość, stanie u mego boku i nie będzie się zadręczać obawami, że może mnie kiedyś utracić. - Zacisnął zęby i podjął decyzję. - Ty posiadasz te wszystkie atuty. Oraz wiele innych. Ale dopóki sama w to nie uwierzysz, jesteśmy bez szans. - Wiem. - Głos jej się załamał. Płynnym ruchem wstała z łóżka i stanęła przed nim całkiem naga. Błysk determinacji rozświetlił czarne oczy zasnute mgiełką smutku chwytającego za serce. Właśnie dlatego na razie nie mogę z tobą być. Muszę nabrać pewności siebie, nim znów postawię wszystko na jedną kartę. Wybacz, Maks, ale muszę cię opuścić. Poszła sobie. Został sam w sypialni, wpatrzony w zamknięte drzwi. Zwątpił, czy kiedykolwiek poczuje się znowu szczęśliwy. Nie miał pojęcia, co z nim dalej będzie.

Rozdział 15 Aleksa z małym Ethanem w objęciach usiadła na kanarkowożółtym materacu i z przyjemnością rozejrzała się po swoim dawnym mieszkaniu. - Nie do wiary, jak ten czas szybko mija - powiedziała. Ciążowy T-shirt z napisem „Mamuśka bibliofilka" wzdymał się na okazałym brzuchu. - Nie macie pojęcia, ile flaszek wina poszło w tym lokalu. Maggie karmiła i kołysała Lukea. Jej bratowa prychnęła z irytacją. - Nic dziwnego. Randki Aleksy kończyły się zwykle spektakularną katastrofą, więc butelka wina zawsze była pod ręką. Dziewczyny parsknęły śmiechem. Karina przesunęła obraz, nad którym właśnie pracowała. - Przebiję was. W piątkowe wieczory sączę czerwone wino i oglądam komedie romantyczne.

- Karino, nie musisz rezygnować z naszych piątkowych kolacyjek - powiedziała Aleksa. - Maks stał się okropnie drażliwy, odkąd go zostawiłaś. Michael opowiadał, że w biurze piekli się o byle co, a wieczorami snuje się jak widmo po swoim stylowym dworzyszczu. Karina zdecydowanie pokręciła głową. - Mnie ta rozłąka wyszła na dobre. Namalowałam mnóstwo obrazów. - Przyjrzała się swojemu dziełu, ostatniemu z nowej serii. Łzy stanęły jej w oczach. - Ale tęsknię za nim. - Wiem, skarbie. - Maggie westchnęła. - Moim zdaniem dobrze zrobiłaś. Od lat o nim marzyłaś, zastanawiając się ciągle, jak mu dogodzić, a w małżeństwie to musi działać w obie strony. Żeby stworzyć zgrany duet, trzeba się najpierw dogadać z samą sobą. Karina spojrzała na przyjaciółkę, jakby doznała olśnienia. - Kurczę, trafiłaś w sedno. - Dzięki - odparła Maggie z uśmiechem. - Robię się dociekliwa jak prawdziwa mamuśka. - Przemyślałaś moją propozycję? - zaczęła Aleksa z innej beczki. - Potrzebuję wspólniczki, która poprowadzi ze mną Bibliofila. Jesteś idealną kandydatką. Zgódź się, bo inaczej Maggie zgłosi się na ochotnika i wypłoszy mi wszystkich klientów. Rozmawiałam już z prawnikiem. Jeżeli się zdecydujesz, możemy natychmiast podpisać umowę. Karinę ogarnęła wielka radość. Nareszcie odkryła w sobie umiejętności, które pozwalały jej zarobić na życie i zarazem uszczęśliwiały. Kończyła serię obrazów i była gotowa skoczyć na głęboką wodę. Zadzwoniła do Sawyera, który umówił ją na spotkanie z marszandem, uprzedzając, że jeśli facet uzna, że obrazy nie znajdą uznania publiczności

i raczej się nie sprzedadzą, powie jej to prosto w oczy. Te słowa zelektryzowały Karinę. Pragnęła usłyszeć kompetentną i szczerą ocenę. Jeśli okaże się negatywna, trzeba będzie pracować jeszcze usilniej. Życie nabrało sensu; wyraźnie widziała swój cel. Do pełni szczęścia brakowało jej tylko męża. W głębi ducha stale była zasmucona, bo nie miała go przy sobie. Od chwili rozstania ani razu się do niej nie odezwał. Minęło już dziesięć dni, które wlekły się niemiłosiernie. Karina myślała chwilami, że zwariuje, jeśli natychmiast nie zobaczy ukochanej twarzy. Marzyła o Maksie na jawie i we śnie. Wszystkie lęki przelewała na obrazy i miała nadzieję, że widzowie zrozumieją, co się kryje za chropowatą fakturą jej płócien. Uśmiechała się na myśl, że złamane serce bywa dla artystki prawdziwym źródłem inspiracji. - Z radością zostanę twoją wspólniczką i poprowadzę z tobą Bibliofila - powiedziała, wracając do rzeczywistości. - Dzięki za zaufanie, Alekso. - Nie rozśmieszaj mnie, dziewczyno. Tyrałaś u mnie jak niewolnica. Wiem, na co cię stać. W interesach nie uznaję sentymentów. Maggie pokiwała głową. - Racja. Ma fioła na punkcie dzieciaków i psów, ale w interesach jest drapieżna jak rekin-ludojad i nie odpuszcza. - Dobrze wiedzieć. - Karina wybuchnęła śmiechem. - Jak się miewa Gabby? - spytała Maggie. - Wygląda na wyleczoną. Karina przyjrzała się gołębicy wesoło gruchającej w klatce. Gabby sprawiała wrażenie, jakby chętnie słuchała ptaków ćwierkających za oknem w koronach drzew, ale wolała

na razie zostać pod opieką swej wybawicielki. Karina przeczuwała jednak, że wkrótce trzeba będzie wypuścić gołębicę. Złamane skrzydło pięknie się zrosło, a właściciel upominał się o swego ptaka. Karinę ogarnęły wątpliwości. Gabby potrzebowała jednak dłuższej rekonwalescencji. Nie była jeszcze gotowa, żeby szybować w powietrzu. - Nie jest gotowa do lotu. - Chętnie trzymałabym w domu gołąbka, ale psy byłyby pewnie zazdrosne. Maggie prychnęła. - Ptak w domu mego brata? Czarno to widzę. Omal nie zagłodził rybki. Istna masakra! Aleksa pokazała jej język i powiedziała: - Musimy już iść. Wpadłyśmy tylko na chwilę, żeby sprawdzić, czy u ciebie wszystko w porządku. Karina ucałowała na pożegnanie bratanków i przyjaciółki. Maggie ścisnęła jej rękę. - Nie zapominaj o nas, gdybyś czegoś potrzebowała. Czekamy na sygnał. - Dzięki serdeczne, dziewczyny. Karina patrzyła za nimi z ciężkim sercem. Potem wróciła do malowania. Karina drżącymi palcami nacisnęła guzik komórki, kończąc rozmowę. Będzie wystawa. Wydała radosny pisk i zaczęła tańczyć po całym mieszkaniu, naśladując hiphopowe kroki i kręcąc tyłeczkiem. Marszand zmasakrował jej obrazy, wskazując mnóstwo usterek, które mogły utrudnić sprzedaż. Wysłuchała kry-

tycznych uwag z podniesioną głową i niezłomnym postanowieniem, że następna seria będzie lepsza. Zapewniła o tym swego rozmówcę. Kiwnął głową, dał jej swoją wizytówkę i wyszedł. Po tygodniu Sawyer zadzwonił z wiadomością, że znajomy nie może zapomnieć o jej płótnach. Zaproponował, żeby poprawiła część prac oraz namalowała jedną dodatkową, a wtedy dostanie zielone światło. Karina poczuła się jak napełniona gazem rozweselającym. Miała wrażenie, że zaraz uleci w powietrze. Popatrzyła na komórkę i wybrała numer. Chciała zadzwonić do Maksa. Nie do matki, nie do Michaela czy Maggie. Do męża, który chyba wkrótce przestanie nim być. Do jedynego człowieka, który namawiał ją, żeby malowała, bo to ją uszczęśliwia, i przekonywał, że stać ją na więcej, niż sądziła. Usłyszała pukanie. Z bijącym sercem pomyślała, że przeznaczenie zsyła jej odpowiedź na wszelkie pytania. Jeśli za drzwiami stoi Maks, rzuci mu się na szyję i poprosi, żeby jej przebaczył. Podeszła do drzwi i otworzyła je szeroko. Na progu stała matka. Ramiona jej opadły, ale zdobyła się na radosny uśmiech. - Cześć, mamo. Miło, że wpadłaś. Mam wspaniałą nowinę. Pani Conte weszła do mieszkania, stukając laską o zniszczony parkiet. - Słucham. Wyglądasz na uszczęśliwioną. Karina powiedziała o wystawie. Wyraz dumy malujący się na matczynej twarzy napełnił ją ogromną radością.

- Wiedziałam, że będziesz wspaniałą malarką. Ostatnio ta praca bardzo się absorbowała. Mogę obejrzeć twoje obrazy? Karina spanikowała. - Wolałabym... Poczekaj, aż będą skończone. Zobaczysz je na wernisażu. Mama Conte pokręciła głową. - Wybacz, Karino, ale to się nie da zrobić. O tym chciałam z tobą porozmawiać. Chcę wrócić do domu. Wylatuję pod koniec tygodnia. - Och! - Karinie to westchnienie wydało się infantylne. Szybko przywykła do tego, że mama znów jest w pobliżu. Piątkowe kolacyjki tętniły życiem. Karina i Maks niczym rozwodnicy uczestniczyli w nich na zmianę, żeby oboje mogli pobyć z rodziną. Matka westchnęła głęboko, oparła laskę o bok kanapy i usiadła na wytartych poduszkach. - Dobrze się czujesz, mamo? - Oczywiście. Jestem tylko zmęczona i chciałabym już być w domu. Karina uśmiechnęła się, usiadła obok matki, ujęła jej dłonie i ścisnęła mocno. Te spracowane ręce piekły chleb, niańczyły dzieci i ocierały łzy. Dzięki nim powstała rodzinna firma, bo zagniatały ciasto i żonglowały sprawnie życiowymi brzemionami. - Rozumiem. Będę za tobą tęskniła. - Dasz sobie radę beze mnie? Może wolałabyś także wrócić do domu. Karina ucałowała dłoń mamy. - Nie. Tu osiadłam i teraz układam wszystko po swojemu. Czuję się silniejsza. Już nie jestem młodą dziewczyną, tylko kobietą, która wie, czego jej potrzeba.

- Pewnie dlatego, że masz złamane serce. Cierpienia zawsze przyspieszają dojrzewanie. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Tak po prostu jest. - Racja. - Muszę ci coś powiedzieć o Maksie. - Mamo... - Cicho. Wysłuchaj mnie. Gdy byliście dzieciakami, gapił się na ciebie z wielką czułością. Od razu wiedziałam, że to nie jest szczeniackie zauroczenie, tylko prawdziwa miłość. Byłaś wtedy młodziutka, a Maksimus to przyzwoity chłopak. Postanowił cię chronić, aż dojrzejesz. I tak robił. Mama Conte uśmiechnęła się do wspomnień. - Często wpatrywał się w ciebie jak w obraz, gdy sądził, że nie jest obserwowany. To jego tęskne, kochające spojrzenie chwytało za serce. Wiedziałam, że upłynie sporo czasu, nim się porozumiecie. Nie obeszło się bez sercowych cierpień, ale one pomogły ci dojrzeć. Tego ranka, kiedy zastałam was razem, miałam powód, żeby nalegać na ślub. Wiedziałam, że Maksimus sam nie podejmie takiej decyzji. Trzeba go było przycisnąć, bo strasznie bał się Michaela i waszych dawniejszych, niemal rodzinnych więzi. Należało obalić te zapory. Nalegałam na ślub, ale każdy człowiek ma wolną wolę i nawet poczucie honoru nie skłoniłoby go do małżeństwa, gdyby w ogóle nie miał na nie ochoty. Westchnęła głęboko i dodała: - Maks cię kocha, ale teraz sama musisz zdecydować, co z wami będzie, i znaleźć w sobie siłę, żeby stanąć przed nim i prosić, żeby cię darzył miłością. Dla dobra was obojga powinnaś teraz podjąć takie ryzyko. Wszyscy w ciebie wierzymy. Najwyższy czas, żebyś i ty doceniła samą siebie, prawda?

- Nie wiem, mamo. Po prostu nie wiem. Mama Conte westchnęła głęboko i spojrzała w okno. - Miałam nadzieję, że wszystko się ułoży, ale nie wzięłam pod uwagę twojego uporu. Taki sam problem miałam z Maggie i Michaelem, lecz moje pomysły wyszły im na dobre. Karina przechyliła głowę na bok. - O czym ty mówisz? Mama Conte cmoknęła zabawnie. - Kochanie moje, od pierwszego dnia wiedziałam, że kłamią. Wcale nie byli małżeństwem, ale miałam świadomość, że są dla siebie stworzeni, więc sprowadziłam księdza i doprowadziłam do ich ślubu. Karina osłupiała. Jak to? Mama przecież zachorowała; dlatego ubłagała Michaela i Maggie, żeby w jej obecności wzięli ślub kościelny. Włoska mamuśka ściemniała! Niesamowite. Jak zwykle przejrzała sprytne machinacje i przeprowadziła swoją wolę. - Dobry z ciebie numer. Czemu nic mi nie powiedziałaś? - Skarbie, jestem matką, więc robię to, co jest najlepsze dla moich dzieci, nawet jeśli muszę je trochę przycisnąć. Teraz marzy mi się, żeby Julietta znalazła męża, zamiast ślęczeć nieustannie nad arkuszami kalkulacyjnymi. - Życzę powodzenia, ale czarno to widzę. - Karina wybuchnęła śmiechem. Objęła matkę i uściskała mocno. Poczuła znajomą woń ciasta, talku i rodzinnego domu. Natychmiast ogarnął ją błogi spokój. - Kocham cię, mamo. - A ja ciebie, moja słodka dziewczyno.

Długo tuliły się do siebie. Karina nieprędko poczuła się dostatecznie silna, żeby wysunąć się z matczynych ramion. Już czas. Karina stała przed domem, trzymając w dłoniach Gabby. Ciepłe promienie słońca pieściły jej skórę. W jego blasku lśniły pióra gołębicy. - Bardzo cię kocham, moja piękna - szepnęła Karina, gładząc szyję porośniętą puchem. Gabby przechyliła głowę i zagruchała, jakby czuła, że to pożegnanie. Karina wahała się, bo wiedziała, że więcej nie zobaczy uleczonej gołębicy, która pofrunie prosto do domu. Niespodziewanie doznała olśnienia. Uwierzyła, że Maks ją kocha. Za długo w siebie wątpiła. Pora schwytać własne szczęście, jasno i wyraźnie uświadamiając sobie, że warta jest Maksimusa Graya oraz wszystkiego, co on ma do zaoferowania. Kilka tygodni przeżytych bez niego to widomy dowód, że stanęła wreszcie na własnych nogach, potrafi urzeczywistnić swoje marzenia, a także radzić sobie z porażkami. Mogła obejść się bez Maksa, ale nie miała na to ochoty. Mąż ją kochał, ale pragnął dzielić życie z kobietą świadomą swojej wartości. Do tej pory brakowało Karinie wiary w siebie, więc nie potrafiła wszystkim się z nim dzielić. Zawsze dręczyła ją obawa, że Maks odkryje, jak niewiele reprezentuje sobą jego żona. Zakręciło jej się w głowie, gdy przypomniała sobie matczyne słowa. Najwyższy czas, żebyś doceniła samą siebie.

Tak. - Pora wzlecieć, Gabby. Karina uniosła wysoko ramiona. Gołębica zatrzepotała skrzydłami i uniosła się w powietrze. Szybowała wdzięcznie w przestworzach, a jej białe skrzydła odcinały się na tle zielonych koron drzew. Karina odprowadziła spojrzeniem ocalonego ptaka, aż zniknął jej z oczu. Widziała tylko białe obłoki. Uspokoiła się i nabrała pewności. Wierzyła swojej intuicji i wiedziała, że czas na kolejne posunięcie. Najwyższy czas stać się kobietą, jaką zawsze chciała być. Na początek musiała odzyskać ślubnego małżonka.

Rozdział 16 Maks stał przed modną galerią na Manhattanie i przyglądał się banerowi. Fantazyjnymi literami było na nim wypisane imię i nazwisko Kariny. Fasadę budynku rozświetlały szeregi białych minireflektorów, przyciągające uwagę gapiów. Odetchnął głęboko, mając nadzieję, że starczy mu sił, żeby przetrwać ten wieczór. Zaproszenie na pierwszą wystawę Kariny przyjął ze zdziwieniem i poczuciem ironii losu. Rozpierała go duma. Zdolna, piękna małżonka odkryła nareszcie swoją wartość, ale nie mógł tego z nią uczcić. Odczuwał jednak przemożną potrzebę uczestniczenia w jej tryumfie i pragnął raz jeszcze ją zobaczyć. Chciał także obejrzeć wystawione prace i wspominał dzień, gdy kochał się z nią w pracowni i malował jej ciało płynną czekoladą. Z żalu i tęsknoty ścisnęło go w dołku. Otworzył drzwi i wszedł do galerii.

Szerokie kolumny dzieliły wielką otwartą przestrzeń na mniejsze salki wystawowe. Bar serwował napoje, kelnerzy roznosili przekąski, szampana i rozmaite wina. Goście przybyli na wernisaż spacerowali po galerii, łącząc się w grupy. Zewsząd dobiegał szmer rozmów i śmiech. Maks spojrzał na prawo; natychmiast wyczuł obecność żony. Rozmawiała z jakimś facetem. Odrzuciła głowę do tyłu i wybuchnęła śmiechem. Długa czarna suknia mieniła się w świetle lamp. Ciemne loki zostały ujarzmione i spięte wysoko, ale Maks wiedział, że wystarczy wysunąć jedną spinkę, aby wzburzoną kaskadą opadły na ramiona. Ciemne oczy lśniły wewnętrzną radością i pewnością siebie, których dawniej nie dostrzegał. Tak. Bez niego była szczęśliwa. Ukrył swoje odczucia, odwrócił się, podszedł do pierwszego obrazu i... zamarł w bezruchu. Zamurowało go. Spodziewał się ujrzeć portrety malowane z empatią, talentem i ludzkim ciepłem, którym emanowały wcześniejsze jej obrazy, które miał szczęście widzieć. Odniósł wrażenie, że patrzy na dzieło całkiem innej artystki. Płótna malowane gwałtownymi, wyraźnymi pociągnięciami pędzla, utrzymane w ciemnych kolorach z przewagą szarości ożywionej smugami czerwieni, ukazywały spowite cieniem pary w rozmaitych miłosnych pozach. Kobieta wygięta w łuk przy ścianie w objęciach kochanka całującego jej obnażone piersi... Malowane ciała emanowały pierwotnym erotyzmem, balansując na granicy rzeczywistości, a okno zaznaczone po prawej stronie było niczym lustro oddzielające ich prywatność od reszty świata. Widz czuł się

jak podglądacz. Ukazana na płótnie scena pobudzała wyobraźnię tak bardzo, że obraz żył własnym życiem, nawet gdy przestało się na niego patrzeć. Maks oglądał płótna, poznając kolejne fazy skomplikowanego związku. Jeden z obrazów przedstawiał bezbronność i pożądanie kobiety wpatrzonej w twarz mężczyzny. Jego ostry profil nakreślony mocną linią znamionował bezwzględną stanowczość. Na kolejnym płótnie czoła kochanków się dotykały, usta dzielił tylko szept, ale oczy okrył cień, więc trzeba się było domyślać, co wyrażają. Maks oglądał obrazy z rzadko odczuwaną zachłannością. Były porywające. Uświadomił sobie, że talent jego żony rozbłysnął z mocą i głębią zdolną wstrząsnąć artystycznym światem. Patrzył na dzieła malarki, którą czekała długa, wspaniała kariera. Nic dziwnego, że Sawyer tak się zachwycał jej pracami. Odkrył niespodziewanie prawdziwy brylant. Goście krążyli wokół Maksa, niektórzy próbowali go zagadywać. Kelnerzy proponowali napoje i przekąski. Milczał uparcie, chłonąc malarstwo Kariny, jakby poznawał ostatnią z tajemnic skrywanych w jej duszy, która obnażyła się przed nim w całej wspaniałości. Dio, kochał ją do szaleństwa. Przyjechał na początek wernisażu, chcąc uniknąć spotkania z Aleksą, Nickiem, Michaelem i Maggie. Śmieszny pomysł. Iście po męsku! Wślizgnąć się niepostrzeżenie, zobaczyć obrazy, rozdrapać rany i zwiać. Po powrocie do domu schlać się do nieprzytomności w towarzystwie wiernego psa warującego u nóg. - Maks?

Usłyszał jej głos, niski, zmysłowy, wabiący i słodki jak anielskie pienia. Odwrócił się, zaciskając pięści. Uśmiechnęła się promiennie i ciepło. Miała w sobie blask, który niemal oślepiał. Maksa ogarnęła żądza, ale zwalczył ją i odpowiedział miłym uśmiechem. - Cześć, Karino. - Przyszedłeś. Wzruszył ramionami. - Musiałem to zobaczyć. Czemu gapi się na niego tak zachłannie? Żeby mu jeszcze bardziej dokopać? - Bardzo się cieszę. Co myślisz? - Tu jest... wszystko - odparł rwącym się głosem. Zamrugała powiekami, jakby usiłowała powstrzymać łzy. Serce mu się krajało. Nim ta rozmowa dobiegnie końca, zostanie z niego krwawa miazga. - Musisz zobaczyć ostatni. Wisi tam, w osobnej sali. - Nie mogę, Karino. Muszę już iść. - Nie. Maks, proszę. Muszę ci pokazać ten obraz. Czy miłość to przejmujący ból, spychający człowieka w ciemną topiel, z której nie zdoła się wynurzyć? Maks zaniechał oporu i skinął głową. - Dobrze. Ruszył za nią w głąb ekspozycji i wszedł po kilku schodkach. Na tyłach galerii znajdowała się niewielka salka oświetlona punktowymi reflektorami. Jeden jedyny obraz zwieszał się z sufitu. Maks podszedł bliżej i spojrzał. To był jego portret.

Tytuł wypisany był u góry. Maksimus. Mężczyzna bosy, obnażony do pasa. Dżinsy opuszczone nisko na biodra. Rysy twarzy zatarte i ukryte w cieniu. Uporczywie patrzył widzowi prosto w oczy. Twarz ujawniała burzę sprzecznych uczuć i siłę, która poraziła Maksa. Jednym spojrzeniem przeniknął wszystko: bezradność, stanowczość, odrobinę zarozumiałości, pożądanie i potrzebę miłości. Odwrócił się ze ściśniętym sercem. Karina stała przed nim, a z oczu czarnych jak atrament wyczytał uwielbienie, miłość i moc, której przedtem nie widział. - Kocham cię, Maks. Zawsze tak czułam, ale najpierw musiałam poznać siebie, żeby dać ci to, czego potrzebujesz. Może jest już za późno na taką deklarację, ale przysięgam, że jeśli dasz nam drugą szansę, stanę u twego boku jako żona, na którą zasługujesz, bo odnalazłam w sobie tę kobietę. Twoją drugą połówkę. Nie w tym rzecz, czy ja do ciebie wrócę. Chodzi o to, czy ty wrócisz do mnie. Ogarnęła go szalona radość. Wybuchnął urywanym śmiechem i porwał ją w ramiona. - Nigdy cię nie opuściłem, cara. Pocałował ją namiętnie i czule, jakby chciał w ten sposób przypieczętować małżeńską przysięgę złożoną w Las Vegas przed kilkoma miesiącami. W salce zaroiło się nagle od rodziny i przyjaciół. Otoczyli Karinę i Maksa ciasnym kręgiem. Michael i Nick poklepywali go po ramieniu, Aleksa i Maggie ocierały łzy. Maks poczuł wreszcie, że wśród nich znalazł swoje miejsce na ziemi.

- Był już najwyższy czas, żebyście się zeszli. - Aleksa wytarła nos. - Kończyła nam się cierpliwość i mieliśmy po kokardę tych waszych życiowych dramatów. Piątki zaczynały się sypać. Maks przytulił mocno Karinę i wybuchnął śmiechem. - W tym tygodniu wszystko wróci do normy. Imprezujemy u nas w pełnym gronie. Właściciel galerii podbiegł do nich i przecisnął się przez roześmiany tłum. Zwykle miał pokerową twarz, ale teraz był wyraźnie poruszony. Odchrząknął nerwowo. - Karino, mogę prosić na słówko? - Oczywiście. - Wycisnęła na ustach męża siarczystego całusa i odeszła na bok. Poszeptała chwilę z galernikiem. Kiedy powróciła, wzrok miała błędny. - Sprzedałam wszystkie płótna. Maks uśmiechnął się szeroko. - Nic dziwnego. Twoje prace są powalające. Byłem jak porażony, kiedy je oglądałem. Powinnaś więcej malować, a ja będę twoim źródłem inspiracji. Roześmiana Karina wsunęła palce w jego włosy. - Trzymam cię za słowo - szepnęła. Maks spojrzał na ukochaną, żonę, swoją drugą połówkę i wieczną miłość. - Wracajmy do domu. Karina leżała na zmiętej pościeli. Była wyczerpana, zaspokojona i szczęśliwa jak nigdy przedtem. - Wystarczy? Uniosła lekko głowę i zaraz opadła bezwładnie na poduszkę. - Zapomnij. Potrzebuję tylko chwili oddechu.

Parsknął śmiechem i wyskoczył z łóżka. Słyszała plaskanie bosych stóp o podłogę, gdy szedł do garderoby i wracał pospiesznie. Wciągnęła w nozdrza piżmowy zapach jego ciała i natychmiast się ożywiła. Za sprawą ślubnego małżonka zmieniała się w nimfomankę i była z tego powodu przeszczęśliwa. - Mam dla ciebie prezent. Karina natychmiast usiadła na posłaniu. Dziewczęca cząstka jej natury rozpływała się z radości, że mężuś kupił jej upominek. - Naprawdę? - Tak. Schowałem go. Miałem nadzieję, że wrócisz i będę mógł ci go dać. Wręczył jej spory prostokątny pakunek owinięty jaskra-woczerwonym papierem. - Co to jest? - Otwórz i zobacz, skarbie. Szarpała papier niecierpliwie jak mała dziewczynka oglądająca gwiazdkowy prezent. Uniosła wieczko pudełka i wstrzymała oddech. Na podściółce z białej bibułki spoczywała para szpilek. Nie były to zwykłe buty, tylko wysadzane brylantami pantofelki o dwunastocentymetrowych obcasach, wykonane z kryształowego szkła. Wyjęła je z pudełka i podziwiała tęczowy blask drogocennych kamieni. Odkryte noski nadawały pantofelkom zalotny urok, a gładkie szkło było przyjemne w dotyku. - Boże! Maks, przeszedłeś samego siebie. Są przepiękne. - Powiedziałaś mi kiedyś, że twoja bajka nie ma szczęśliwego zakończenia, którego zawsze pragnęłaś. Chciałem ci

to wynagrodzić, ofiarowując kryształowe pantofelki Kopciuszka. Karinie łzy stanęły w oczach. Pociągnęła nosem. - Cholerny Maksimus Gray. Kto by pomyślał, że są w tobie ukryte olbrzymie pokłady romantyzmu, choć z pozoru jesteś taki szorstki? - Kocham cię, Karino. - Ja też cię kocham. Przytulił czoło do czoła żony i przysiągł w duchu, że nie pozwoli, żeby ta słodka dziewczyna kiedykolwiek ponownie zwątpiła w jego uczucie.

Epilog Maggie z westchnieniem rozejrzała się po salonie. - Mam jakieś omamy czy w tym pokoju rzeczywiście nazbierało się tyle tego drobiazgu? Karina wybuchnęła śmiechem i wsunęła smoczek do rozwartej buźki Marii. Wrzaski ucichły, jak nożem uciął. Dziecina ssała zawzięcie. Lily niestrudzenie biegała po salonie, rozstawiając po kątach ulubione maskotki przy akompaniamencie krzyków Nicka juniora. Ethan i Lukę, przewinięci i nakarmieni przed chwilą, siedzieli w kojcach. - Zobaczysz, co się będzie działo, gdy Maks i ja zaczniemy się rozmnażać. Trzeba zawczasu stworzyć grupę wsparcia i na zmianę opiekować się tym dziecińcem, bo inaczej zbyt rzadko będziemy się cieszyć naszymi mężusiami. - Jesteś w ciąży? - pisnęła radośnie Aleksa, udając, że trzyma filiżankę i raczy się herbatką. Lily chichotała radośnie.

- Nie. Jeszcze nie czas. Pracuję nad kolejną wystawą, a Maksa czeka otwarcie nowej piekarni. Na razie chcemy nacieszyć się sobą. Za miesiąc lecimy do Włoch. Spędzimy tam parę tygodni, stęskniliśmy się za naszymi mamami. - Mnie też brakuje mamy Conte - westchnęła Maggie -ale chłopcy są za mali na taką podróż. Co u Julietty? Nadal nie ma faceta? - Moja siostra jest uprzedzona do mężczyzn. Wmówiła sobie, że ewentualny absztyfikant będzie chciał ją sobie podporządkować i zniechęcić do kariery w biznesie. Jest strasznie uparta. Aleksa parsknęła śmiechem. - Przydałoby się jej miłosne zaklęcie. Dla mnie i Maggie moce niebieskie były nader łaskawe. Maggie cisnęła w nią wypchanym pieskiem, trafiając w głowę. Aleksa pokazała jej język. Miłosne czary. Karinę przebiegł dreszcz, jakby czuła, że przeznaczenie włącza się do gry. Zrobiła wielkie oczy, bo nagle przypomniał się jej tamten wieczór, gdy rozpaliła ognisko i rzuciła w płomienie wiadomy karteluszek, na którym wypisała dwa słowa: Maksimus Gray. Gęsia skórka wystąpiła jej na ramiona, więc żeby się ogrzać, przytuliła mocniej cieplutką Marię. - O czym wy gadacie, dziewczyny? Gdy Maggie dała mi księgę czarów, powiedziała, że to same bzdury, więc nikt jej nie traktuje serio. Aleksa zaniosła się głośnym śmiechem. - Ale numer! Nasza kochana Maggie przyznała się w końcu, że nim hajtnęła się z Michaelem, odprawiła jednak magiczny rytuał. Sceptycyzm diabli wzięli.

- I co z tego? - Maggie wzruszyła ramionami. - Zbieg okoliczności. Karina wyrzuciła tę książczynę, a jednak szczęśliwie poślubiła Maksa. To czysty przypadek, że złapałyśmy mężów po odprawieniu rytuału. Karina odchrząknęła. - Okłamałam cię, Maggie. - Jak to? - Ja też rzuciłam miłosne zaklęcie. Wkrótce po tym, jak dałaś mi książkę, wymknęłam się do parku i odprawiłam rytuał. Spaliłam kartkę w ognisku. W salonie zapadła cisza. Nawet dzieciarnia wyczuła, że coś się święci. Ciszę przerywała jedynie wesolutka paplanina postaci z kreskówki. - Wypisałaś zalety potencjalnego małżonka? - szepnęła Aleksa. - Maks pasuje do twojego ideału? Karina spojrzała na przyjaciółki i westchnęła nerwowo. - Nie zrobiłam listy zalet. Napisałam tylko jego imię i nazwisko. Maggie wzdrygnęła się, jakby ujrzała ducha. Aleksa opadła na oparcie szaroniebieskiej kanapy i pokręciła głową. - Cholerka! To działa. Maggie wybuchnęła wymuszonym śmiechem. - Niemożliwe. Gadamy jak nawiedzone kretynki. Przestańcie mnie straszyć. - Gdzie jest księga, Karino? Oddałaś ją komuś? - Nie, stoi u mnie na półce z innymi ramotami. Nie wyrzuciłam jej. Oczy Aleksy zabłysły. - Myślę, że powinnyśmy ją komuś dostarczyć. Mam na myśli twoją siostrę.

- Proszę? Julietta nie będzie się zajmować magicznymi zaklęciami. Ona jest racjonalna do szpiku kości. Ten numer nie przejdzie. - Karina zamilkła na chwilę. - Bo ja wiem? Może jednak warto spróbować? Zaintrygowana Maggie stukała palcem w podbródek. - Ciekawy pomysł. Karina za miesiąc leci do Włoch. Może uda jej się skłonić Juliettę do odprawienia rytuału. Wtedy dowiemy się, jak to jest z tymi czarami. Dwie mężatki to zbieg okoliczności. Trzy dają do myślenia, ale to jeszcze nie dowód. Cztery stanowiłyby potwierdzenie tezy. Karina popatrzyła na przyjaciółki i przyznała im rację. Julietta zasługiwała na małżeńskie szczęście. Jeśli miłosna magia okaże się dla niej dobroczynnym impulsem, gra jest warta świeczki. - Dobra, spróbuję. Maggie napełniła trzy kieliszki znakomitym chianti i podała dziewczynom. Uniosły szkło i stuknęły się z uśmiechem. - Salute. Karina spełniła toast. Dzieci znużone zabawą posnęły. Trzy przyjaciółki gawędziły wesoło. Ich mężowie podchodzili co chwila, żeby dać swoim paniom całusa albo żartobliwie włączyć się do rozmowy. Karina zerknęła na Maksa. Napotkała jego spojrzenie, serdeczne i zaborcze; byli jednością. W grze o miłość zgarnęła najwyższą stawkę i doczekała się szczęśliwego zakończenia.