Wyzwolenie - Z.J.popko

SKANOWAŁ DLA DOBRA LUDZKOŚCI:

„JEZUS”

JEŚLI KORZYSTASZ Z E-BOOKÓW ZESKANUJ KSIĄŻKĘ KTÓRĄ WG. CIEBIE WARTO SIĘ PODZIELIĆ.

STRONA DOMOWA AUTORA http://popko.pl/

...Na drodze ku wyzwoleniu można odrzucić wszystko, czego się nie pojmuje. Nie trzeba się w nic bawić ani do niczego przymuszać. Nie trzeba nikogo słuchać ani też naśladować. Wszystko, co służy poznaniu świata i siebie, skryte jest w sercu każdego człowieka. Wystarczy tylko sięgnąć po ów dar, by cieszyć się szczęściem po kres żywota... Wyzwolenie...

Zbigniew Jan Popko Wyzwolenie (zapiski medium) Prawdziwa droga do urzeczywistnienia Wydawnictwo „Oliyia"

Wydawnictwo „01ivia" Rusinowice Ul. Piaskowa 1 Tel./fax.: (034) 357-06-74 604 110-732 509 580-042 Projekt okładki: Jessica Popko Korekta: Klaudia Peszek ISBN 83-921743-1-3 Wydanie I Druk i Oprawa: Top-Pol 42-674 Zbrosławice, ul. Słowackiego 1

SPIS TREŚCI 1. Ostrzeżenie - najpierw pomyśl dwa razy ...................... 9 2. Czakry .....................................................................................24 3. Otwieranie czakramów .....................................................51 4. Koncentracja..................................................................... 115 5. Medytacja ........................................................................... 165 6. Wyzwolenie........................................................................ 186

Książkę dedykuję tym wszystkim, których zwodzono, których mamiono, którym wskazywano niewłaściwe drogi...

10 „ Ludzie biegną podziwiać wysokie góry, skłębiony przestwór mórz, potężne prądy rzek, obszar oceanu i ruchy gwiazd - a opuszczają samych siebie ". Św. Augustyn 1. Ostrzeżenie - najpierw pomyśl dwa razy Po brutalnym zajęciu Tybetu przez Chińczyków w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych do Indii i Nepalu uciekło przed prześladowaniami około stu tysięcy Tybetańczyków. Wśród nich wielu wybitnych uczonych, joginów, łamów. Kultura i religia Kraju Śniegów powoli zapuszczały korzenie w nowej ziemi Zachodu. Masowo zakładano klasztory, szkoły i ośrodki medytacji. Tradycja Tybetu otworzyła się na świat. Zapanowała moda na buddyzm w pigułce. Praktykowano wszystko, co było tantryczne, sekretne, rytualne, takie oświeceniowe. Pominięto przy tym obowiązek wnikliwego studiowania nawet tak podstawowych tekstów źródłowych, jak dżataki czy sutry, nie mówiąc już o bagatelizowaniu cennych wskazówek mistrzów. Zachodni entuzjaści buddyzmu nie mieli na to czasu ani ochoty. Liczyło się samo postanowienie dążenia do oświecenia. A i sam termin oświecenie stał się synonimem niewiadomego. Liczyła się moda, taki owczy pęd ku nowemu. Oprócz aszramów wielkich mistrzów jak grzyby po deszczu mnożyły się szkoły powołujące się w swoim statucie na związki z buddyzmem, a w rzeczywistości propagujące sekciarską odrębność, gdzie o randze nauczyciela decydowały dyplomy, nie zaś autentyczna wie-

10 „ Ludzie biegną podziwiać wysokie góry, skłębiony przestwór mórz, potężne prądy rzek, obszar oceanu i ruchy gwiazd - a opuszczają samych siebie ". Św. Augustyn 1. Ostrzeżenie - najpierw pomyśl dwa razy Po brutalnym zajęciu Tybetu przez Chińczyków w łatach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych do Indii i Nepalu uciekło przed prześladowaniami około stu tysięcy Tybetańczyków. Wśród nich wielu wybitnych uczonych, joginów, łamów. Kultura i religia Kraju Śniegów powoli zapuszczały korzenie w nowej ziemi Zachodu. Masowo zakładano klasztory, szkoły i ośrodki medytacji. Tradycja Tybetu otworzyła się na świat. Zapanowała moda na buddyzm w pigułce. Praktykowano wszystko, co było tantryczne, sekretne, rytualne, takie oświeceniowe. Pominięto przy tym obowiązek wnikliwego studiowania nawet tak podstawowych tekstów źródłowych, jak dżataki czy sutry, nie mówiąc już o bagatelizowaniu cennych wskazówek mistrzów. Zachodni entuzjaści buddyzmu nie mieli na to czasu ani ochoty. Liczyło się samo postanowienie dążenia do oświecenia. A i sam termin oświecenie stał się synonimem niewiadomego. Liczyła się moda, taki owczy pęd ku nowemu. Oprócz aszramów wielkich mistrzów jak grzyby po deszczu mnożyły się szkoły powołujące się w swoim statucie na związki z buddyzmem, a w rzeczywistości propagujące sekciarską odrębność, gdzie o randze nauczyciela decydowały dyplomy, nie zaś autentyczna wie-

10 dza. Samozwańczy przywódcy zaczęli głosić poglądy często sprzeczne z zasadami buddyzmu. Stawiali się na równi z inkarnowanymi lamami i jak tylko mogli, zabiegali o wpływy wielkich tego świata i skutecznie pomnażali majątek swoich szkół. Rozpropagowano hasło, że do zerwania zakazanego owocu poznania nie trzeba żmudnego terminowania u znanych mistrzów, nudnego poznawania tradycji i szeregu wyrzeczeń, a wystarczy mały dywanik w zacisznym kącie i szczere chęci. Co tak na dobrą sprawę nie jest do końca pozbawione sensu, jeśli ów dywanik leży nie w jakimś rozreklamowanym i suto opłacanym ośrodku, ale w domowym zaciszu, które jak nic w świecie sprzyja postrzeganiu własnych duchowych mocy. Wydawnictwa ezoteryczne przeżywały boom. Prasa pękała od natłoku artykułów o treści mocno podejrzanej, w których ogłaszały się dziesiątki szkół rozwoju duchowego. Ich adresy na stałe wpisały się w koloryt prasy codziennej. Każdy, kto chciał, mógł do woli eksperymentować. Starożytna tradycja rozlicznych odmian jogi i medytacji ugięła się pod zachłannością konsumpcyjnego społeczeństwa. Dopasowała się do norm kulturowych najbardziej uprzemysłowionych państw świata i masowy ruch New Age eksplodował radosnym krzykiem bezkrytycznego zaufania. Nastawione na szybki zysk ezoteryczne wydawnictwa, nowo powstałe centra duchowego wsparcia, wszelkiej maści terapeuci i odro- dziciele oraz media nie zauważały drugiej strony medalu, kiedy to po początkowej ekstazie i oczarowaniu metodami cudownych terapii dochodziło u eksperymentujących do zrywania związków z otoczeniem, a nawet do licznych samobójstw. Dopiero po czasie zdano sobie sprawę z tego, że nie istnieje droga na skróty, że nie osiągnie się niczego bez podporządkowania ciała i umysłu jednemu celowi, że chcąc zjeść owoc, trzeba go najpierw zerwać. Kłopot w tym, że nie bardzo było wiadomo, jak ów owoc wygląda i jak go zerwać. Liczba szkół szła w tysiące, a treści książek wzajemnie się znosiły, tylko świadomość istnienia owocu zdawała się faktem niepodważalnym. I dzisiaj na drodze poszukiwań równie łatwo wpaść w tę samą pułapkę, co trzydzieści lat temu w Ameryce. Wygodniej jest bowiem naiwnie wierzyć w deszcz upajających wzniosłych idei, niż cierpliwie pracować nad sobą. Tymczasem cudownego, wewnętrznego spokoju nie

10 osiągniemy po piętnastominutowym seansie. To jest wykluczone. Nadto na szukających czeka strach, depresja, rozpacz i bardzo aktywne siły ujemne. Droga poznania jest pełna wyrzeczeń, długa, kamienista i niebezpieczna. Tu nawet prosta koncentracja może zakończyć się uszkodzeniem ciała. Bardzo dużo mówi się ostatnio o czakramach i Kundalini. Niemal w każdej takiej relacji autor z entuzjazmem wysmaża niezawodny przepis na rozbudzenie tej siły, mającej zagwarantować pełne oświecenie. Przemilcza jednak, jacy ludzie i po ilu latach duchowej ascezy dostąpili łaski oświecenia, oraz jakich technik używali w tym celu. Wielu wręcz nie rozumie, że obudzenie Kundalini bez ćwiczeń oczyszczających potrafi w krótkim czasie zniszczyć cały układ nerwowy i sprowadzić ciężkie choroby umysłowe. A przecież pozostaje jeszcze do omówienia wątek moralnej odpowiedzialności za krzywdzenie drugiego człowieka - za umyślne wprowadzanie go w błąd. Równie szkodliwym jest pogląd, że uprawianie wadżrajany doprowadza do oświecenia w ciągu kilku lat. Zapomina się przy tym, że wa- dżrajana jest praktyką totalną całkowicie podporządkowującą sobie ciało, mowę i umysł adepta, wymagającą od niego niezwykłej determinacji. Jest to ceł tylko dla zdecydowanych, zaawansowanych duchowo buddystów. Buddystów prowadzonych przez mistrza. „Jest to - ostrzega M. Kalmus - droga dla nielicznych i naprawdę zaawansowanych buddystów. By na nią wkroczyć, potrzeba wielu lat wstępnych ćwiczeń, studiów i rozmyślań oraz właściwej postawy życiowej. Wielu zachodnich entuzjastów buddyzmu nie ma na to ani czasu, ani chęci. Z drugiej strony z niekłamanym podziwem, a nawet czcią otaczają oświeconych mistrzów i wielkich joginów tybetańskich. Dziwnie tylko, że nie zwracają uwagi na te fragmenty biografii mistrzów, które opisują długie lata poświęcone studiom, lata totalnej praktyki, np. w odosobnieniu, w niezwykle trudnych warunkach - a przecież wszystko to oczyszczało umysł i hartowało ducha, stanowiąc konieczne etapy na drodze do oświecenia ". Strzał w dziesiątkę. Jeżeli dodamy do tego obrazu zagrożenia związane z niewłaściwym stosowaniem technik, wizja sukcesu zaciemnia się jeszcze bardziej. Sprawa jest poważna i jest o co się bić, bo na szali sukcesu stoi ludzkie dobro, a nierzadko i życie. Takie i im podobne nie-

10 bezpieczeństwa, czyhające na mało odpowiedzialnych adeptów, sąjed- nąz przyczyn osłaniania jogi woalem tajemnicy. Całe tysiąclecia była ona praktykowana i przekazywana uczniom w cichych ustroniach i zamkniętych aszramach jako wiedza tajemna. Ponieważ joga prowadzi do zjednoczenia świadomości indywidualnej ze świadomością kosmiczną zamykając w sobie całość spraw ludzkiego żywota, wzbudzone siły duchowe przeobrażają całą psychikę ucznia. Nowo powstałą harmonię i równowagę wewnętrzną utrzymuje się poprzez podniesienie poziomu wibracji we wszystkich komórkach ciała. Jakakolwiek destabilizacja, chociażby poprzez uczestnictwo w wątpliwej moralnie sprawie, grozi poważnymi konsekwencjami na wielu poziomach egzystencji. Tu dopiero staje się jasne, jak ważna jest ochraniająca rola mistrza, który uczy jedynie techniki potrzebnej do osiągnięcia bezpośredniego poznania, że nie ma tu miejsca na wątpliwości czy roztrząsanie zasadności doktryny (ktoś albo doświadczył i wie, albo nie doświadczył i nie wie), że uczeń sam musi stawić czoła rozlicznym niebezpieczeństwom i sam wypracować własną indywidualną technikę treningową skuteczną w stu procentach jedynie w jego przypadku. Wiele nieścisłości, przebarwień, a wręcz nieporozumień narosło wokół samej technicznej strony pracy nad przemianą. Gorąco propagowane sposoby przenikania do świadomości, choć bardzo popularne, przynoszą więcej szkody niż pożytku. Ich fragmentaryczne, eklektyczne i niespójne opisy jedynie ocierająsię o wiedzę, na jaką się powołują. Stanowią ledwie echo tego, co ktoś gdzieś usłyszał u prawdziwego źródła. Dziesiątki sposobów prowadzenia oddechu, różne wizje sił Jing i Jang, nieporozumienia wokół wizualizacji kolorów czy czakr - cały ten ułomny kościec tworzy niezdrowy melanż tradycji chińskiej, indyjskiej, tybetańskiej i bliskowschodniej pomieszanych z praktykami południowoamerykańskimi. Byle szata wyglądała atrakcyjnie i dawała się przeszczepić na określony grunt kulturowy. Istny kogeł-mogel. Byle łatwiej i szybciej... Tylko po wierzchu całość zdaje się wyglądać prawdziwie. Jasnowidzenie, wizjonerstwo i rozumienie głosu wewnętrznego nęci każdego samotnego wędrowca. Nie mówi się mu jednak o tym, że od poziomu Trzeciego Oka człowiek bardzo, ale to bardzo potrzebuje mistrza. Żeby było ciekawiej - samo mechaniczne dojście do Trzeciego Oka jest nie

10 możliwe dla człowieka, któremu nie było to pisane. Rozwój wszystkich niższych ciał duchowych postępuje nie tylko zgodnie z arkanami starożytnej wiedzy, jest nie tylko wspomagany niezwykłą wręcz duchową intuicją ale został starannie zaplanowany jeszcze przed narodzeniem człowieka. I tego obejść się nie da. Ale jak tu nie mieć złudnych nadziei, skoro na każdym kroku słyszymy, że Trzecie Oko to szósta czakra, że wystarczy wprowadzić do niej Kundalini, wpaść w rytm alfa i czekać, a sprawa załatwi się sama. Co niektórych muszę zmartwić, ale Trzecie Oko nie jest szóstą czakrą. Owszem, w momencie doskonałej koncentracji, uzyskanej przez wyłączenie ciała i umysłu, wytrenowana świadomość nie ma trudności z odnalezieniem tego centrum, mieszczącego się około pięć centymetrów w głąb czaszki na wysokości nieco powyżej brwi, będącego przejściem między ciałem fizycznym i astralnym człowieka. Nadto dotarcie tutaj prowadzi jeszcze przez Chardal Kanw al, ośrodek leżący pomiędzy Trzecim Okiem a szóstą czakrą współpracujący z sześcioma czakrami i pięcioma fizycznymi zmysłami ciała. Dlatego między bajki należy włożyć wydumaną przez T.L. Rampę (w rzeczywistości C.H. Hoskina) w „Trzecim oku" operację, w wyniku której delikwent zyskał zdolność jasnowidzenia. Jest to jedynie naiwne nawiązanie do trzeciego oka odkrytego przez F. Leydiga u pewnego gatunku jaszczurki. Koncentracja na szóstej czakrze, a następnie przenoszenie uwagi wyżej i w głąb zbiera rozproszoną w ciele świadomość, która uwolniona w ChardalKanwal - samoistnie odnajduje Trzecie Oko i przechodzi do ciała astralnego, wywołując prawdziwy stan śmierci. Dlatego autentycznych medytacji, jak i tych podszywających się pod nie, od których pękają ezoteryczne podręczniki, powinien poniechać każdy uczeń, którego nie ochrania osoba mistrza. W przeciwnym razie igranie z ogniem może zakończyć się przejściem na drugą stronę życia lub psychicznym kalectwem. Arkana wiedzy tajemnej zwracają uwagę na rzekomo niepodważalną prawdę, że koncentrowanie się na niższych czakrach opóźnia rozwój duchowy, że ściąganie uwagi w dół, do zmysłów i związanych z niższymi czakrami organów ciała, jest procesem odwrotnym do mistycznie pojmowanej koncentracji, co ma poniekąd wywoływać bałagan emocjonalny i rozpraszać, a nie konsolidować świadomość w ciele. I jak

10 pogodzić te książkowe i kursowe zalecenia z prawdziwą wiedzą? Dlaczego autorzy mieszająnazewnictwo, tworzą ciekawe hybrydy semantyczne, plątają filozofie i pojęcia? Przecież błędna interpretacja przekazów prowadzi do złego i w konsekwencji szkodzi obu stronom. Owszem, dotarcie do granicy Trzeciego Oka zmienia światopogląd, poszerza horyzonty, wyrabia współczucie, zrozumienie i tolerancję. Znalezienie się tutaj nie jest jednak dane każdemu. Nam pozostaje raczej skromniejszy wybór. Nie tyle nieustanna praca nad sobą co odnajdywanie sensu życia, właściwe rozumienie indywidualnej egzystencji i troska o ciało fizyczne. Niby rzecz prosta, a jednak... a jednak i ona najeżona licznymi niebezpieczeństwami. Ponieważ operowanie energiami subtelnymi wiąże się z silną ingerencją w ciało fizyczne, w podświadomość i świadomy umysł, trzeba zdawać sobie sprawę z ryzyka, jakie wynika z takich eksperymentów. Są to jednak jedyne dopuszczalne eksperymenty, jakie wspierają osobniczy rozwój. Kształtują one optymistycznie przyszłość, utrzymują ciało w idealnym zdrowiu i formują właściwie stosunki interpersonalne. Wysiłkiem, samozaparciem i samodyscypliną na nowo odkrywamy pojęcie przyjemności i radości, analizujemy spontanicznie i świadomie każdą z naszych zdolności, gdzie uczucie stawania się doskonalszym tworzy nową wartość. Ale i te najprostsze ćwiczenia, jak sesje oddechowe i afirmacje, potrafiąbyć dla nas równie zgubne, jak dla zaawansowanego guru niepohamowane pragnienie osiągnięcia Brahmana. Wielu z nas przyzwyczaiło się do pozycji lotosu, do otwierania czakr poprzez wizualizację, ich oczyszczania potęgą kolorowej prany oraz do przesyłania Kundalini w coraz to wyższe rejony. Jednak zapytani o czakry, o ich energetyczną i tzw. świadomościową strukturę, z pamięci recytujemy wyuczone formułki i pewni swego dalej wierzymy w uświęconą prawdę odkrywcy, pomijając zdroworozsądkowe myślenie. Prawdę odkrywcy cechuje jednak widzenie nowej rzeczywistości oczami starego świata. By nie wdawać się w zbędne dywagacje, przyjrzyjmy się krótko czakrze serca, do której schodzi przez szczyt głowy kryształowo- czysta boska energia. Dopiero stąd płynie ona do pozostałych czakr, a nie odwrotnie, jak się powszechnie uważa. Czakra sercowa jest ośrodkiem wyższych, oczyszczonych uczuć. Powszechnie panuje opinia, iż jej kolorem jest zieleń, dlatego zasila się ją wyobrażeniem zieleni i spra

10 wę uważa za zamkniętą. Więcej czasu poświęca się już gromadzeniu Kundalini w ośrodku podstawowym. Tymczasem poznanie tajemnicy serca jest pierwszym wtajemniczeniem Białego Braterstwa. To właśnie serce jest centrum Chrystusowej świadomości. Docierający doń kryształowy sznur spływa czakrą korony aż z czterech wyższych ciał. Jego aktywność widać w pulsacji ciemiążkau niemowlaka. To on rozpala troisty, półtoramilimetrowy płomień w fizycznym sercu. Kiedy ciemiążko zarasta w drugim roku życia dziecka, zanika dziewiczy kontakt z Bogiem i grubość kryształowego sznura drastycznie maleje. „ Ten właśnie płomień - tłumaczy mistrz Kuthumi - jest dla człowieka katalizatorem umieszczonym w jego wnętrzu, iskrownikiem, który może pobudzić go do takiego zestrojenia z Obecnością, że wspaniałe wpływy naszego Braterstwa będą mogły przeświecać przez jego aurę, a on będzie mógł stać się przyczółkiem nieba na ziemi". Przenikający wszystkie ciała troisty płomień siłą Oj ca, Syna i Ducha Świętego jaśnieje w sercu każdego człowieka, dając mu prawo do życia. „Nałegam - pisał Saint Germain - by wszyscy ludzie strzegli tego punktu kontaktu, który mają z Życiem świadomie o nim myśląc. Nie musisz rozumieć zasady jego działania na podstawie skomplikowanego opisu czy postulatów naukowych. Niech ci wystarczy wiedza, że Bóg jest tam i że masz w sobie punkt kontaktu z Bogiem, iskrę ognia w sercu Stwórcy, zwaną troistym płomieniem Życia. Płonie tam jako trójje- dyna esencja Miłości, Mądrości i Mocy. Każdy hołd złożony temu płomieniowi wewnątrz serca powiększy moc i iluminację Miłości w twej istocie. Każde zwrócenie uwagi na niego przyniesie ci nowe poczucie wymiaru, jeśli nie postrzeganego zewnętrznie, to przejawiającego się podświadomie pośród trzody twych wewnętrznych myśli. Nie lekceważ zatem serca jako ołtarza Boga. Nie lekceważ go jako słońca twej przejawionej istoty. Przyciągnij od Boga moc Miłości i powiększ ją wewnątrz twego serca. Potem obficie wyślij ją w świat jako przedmurze tego, co przezwycięży ciemność planety, mówiąc: Jam Jest Światłością Serca płonącą w ciemnościach stworzenia i przemieniającą wszystko w złoty skarbiec Umysłu Chrystusa. Jam Jest tym, który wysyła miłość na zewnątrz w świat, by zmazać wszelkie błędy i obalić wszelkie bariery. Jam Jest mocą Nieskończonej Miłości, potęgującą się aż do zwycięstwa, na wieki wieków ".

10 Nauka wedyjska wyjaśnia, że w sercu jest usadowiona żywa istota, która nie reaguje bezpośrednio z fizycznymi strukturami ciała, tylko oddziałuje na nie poprzez wpływy ciał subtelnych. Według „Wed" ta mała iskra duchowa stanowi podstawę ciała materialnego, a działanie jej rozprzestrzenia się poprzez własną energię, odczuwaną jako świadomość. Nadto świadomość ta nie podlega wpływowi czasu. Wyobraźmy sobie gwiazdę zbudowaną na planie trójkąta równobocznego, emitującą ze swego środka trzy promienie: żółty, czerwony i niebieski, wychodzące - po rozbiciu pierwotnie białego światła serca - na zewnątrz poprzez jej wierzchołki. Zanurzoną w kuli gwiazdę o kształcie dwunastopłatkowego lotosu zasila białe światło zstępujące z wyższych wymiarów od wewnątrz, jak i biały strumień płynący od zewnątrz, gdzieś z punktu mieszczącego się na plecach na wysokości mostka. Stąd bierze się częste dzielenie czakry serca na przednią i tylną gdzie przednia stanowi esencję duchowej wrażliwości, tylna zaś, połączona z czakrą podstawy kręgosłupa, pełni rolę akumulatora. Układ ten symbolizuje dwie drogi duchowego rozwoju: z wnętrzem i przez wnętrze oraz drogę zewnętrznych przeobrażeń: wnętrzem przez zewnętrze. Na kuli ośrodka serca znajdują się cztery płatki lotosu: przedni - biały, dolny - żółty, prawy - niebieski i lewy - czerwony. Taka przestrzenna konfiguracja z czterema płatkami powtarza się trzykrotnie, wpisując je w siebie z nieznacznym przesunięciem. Drugi rząd płatków posiada białe światło z przodu, żółte z dołu, czerwone z prawej strony a niebieskie z lewej. Trzeci pąk ułożony jest identycznie jak pierwszy. Takie przestrzenne ułożenie komnaty serca oznacza trzy poziomy rozwoju świadomości duchowej, trzy poziomy wibracji i trzy stopnie inicjacji pierwszego wtajemniczenia. Pierwszy pąk płatków lotosu oznacza plan fizycznej i eterycznej realności, drugi świadomość ciała astralnego, trzeci oznacza poziom ciała mentalnego. Właściwie przebiegający rozwój duchowy wymaga przepracowania wszystkich poziomów, najlepiej według przedstawionej kolejności. W pierwszym kręgu wizualizujemy ośrodek serca w kolorze żółtym lub złotawym, w drugim kręgu w barwie czerwonej, trzeci krąg nasycamy energią niebieską. Po pracy z tymi aspektami energii następuje kontakt z energią białą która - proszę zauważyć - jakby nie podlegała własnej pracy, a była formułą nawiązywania kontaktu z mi

10 strzem, który od tej pory bierze na siebie odpowiedzialność za efekty naszego dalszego rozwoju. Cała praca z sercem zaczyna się i kończy przekształcaniem świetlistej energii przepływającej falą Kundalini przez trzynaście ośrodków świadomości umieszczonych wzdłuż centralnej osi ciała. Zrywając zasłonę osobowości, odkrywa przed nami istnienie niższego Ja, potem świadomości, by na końcu odsłonić potęgę Wyższego Ja, dodatkowo, jakby w rozpędzie pobudzając szóstączakrę i Trzecie Oko. W tym samopoznaniu sprawnie posługuje się anatomią kolorów, ich duchowymi odpowiednikami. W pierwszym wtajemniczeniu kolor czerwony oznacza na planie fizycznym uczuciowy aspekt duszy, a na planie eterycznym duchową intuicję przejmującą kontrolę nad niższym Ja. Kolor niebieski wypełnia duszę wpływami ciał zewnętrznych, przynosząc cierpliwość i harmonię, otwiera także Trzecie oko. Kolor żółty intuicyjnie przeprogramowuje umysł na postrzeganie wartości duchowych, takich jak altruizm, miłość i odpowiedzialność. Tak spreparowany ośrodek serca czeka na łaskę, na rozbudzenie duchowej świadomości. Tak pokrótce wygląda najbardziej uproszczony model serca, nadto model pomniejszony o sekwencję rozłożenia wtórnych płatków lotosu, wyrżniętych ze świateł barw zasadniczych. Płatki te, pomarańczowe w pierwszym pąku, w drugim są zielone, a w trzecim fioletowe. Po połączeniu wszystkich aspektów odsłania się krąg żółtopomarańczo- wy, czerwono-zielony i niebiesko-fioletowy. Płatki wtórne otwierają się w odwrotnej kolejności niż płatki pierwotne, a praca z nimi zwie się drogą prawoskrętną żeńską w przeciwieństwie do łewoskrętnej z barwami pierwotnymi. Kiedy serce przenika męski i żeński pierwiastek, człowiek staje się pełny, przygotowany czystością serca na przyjęcie światła łaski. Pierwszy stopień wtajemniczenia to otwarcie pomarańczowych płatków inteligencji i abstrakcyjnego myślenia, zielonych - mądrości płynącej ze zrozumienia, zaś otwarcie fioletowych płatków mocy to zapowiedź wolności i potęgi. Drugi etap rozpoczyna zieleń, a kończy pomarańcz. Trzeci jako pierwsze przysposabia źródło wolności i mocy, by poprzez aspekt inteligencji zatonąć w zieleni mądrości. Praca z płatkami czerwonymi i zielonymi rozwija intuicję, pogłębia zrozumienie, boską wiedzę i miłosierdzie, roztacza duchowy spokój.

10 Płatki niebieskie i fioletowe realizują w tożsamości z Duchem zamiar Najwyższego. Rozkwit płatków żółto-pomarańczowych rozpoczyna proces duchowego oczyszczenia i zmianę mentalności, wyrabia nawyk kontaktu z duchowymi siłami. Kryształowa energia serca, reprezentowana przez sześć płatków, wspomaganych mocą czwartego promienia - to naturalne światło Ducha, to nasze osobowe Jam Jest. Jednak i takie odrysowanie kolorowej mapy świadomości serca stanowi zaledwie ramę dla obrazu dużo bardziej skomplikowanej rzeczywistości. A jak przebudować ciało fizyczne i dostosować je do wyższych wibracji, ile wysiłku i umiejętności to pochłania, wiedzą jedynie wtajemniczeni. Jak wynika z tego prostego przykładu, rozwijanie czakry serca przez wizualizowanie modnej zieleni nie jest raczej wskazane. Co dopiero mówić o całej reszcie. Ostrzeżeniem jawi się historia Sandhu Singha, uważanego przez Hindusów za świętego, który popełniwszy błąd w pracy z energiami - spłonął żywcem w pozycji lotosu. Nadto nieumiejętne energetyzowanie czakry serca zadzierzga ją często z niższymi centrami, tworząc pomost na stałe zakotwiczony w negatywnych emocjach, co przeczy samej idei duchowej inicjacji ośrodka serca. Zresztą podobne ryzyko wiąże się z wizualizacją każdej czakry. Praca nad pierwszą czakrą mającą rozniecać nadludzkie siły, częściej kończy się niekontrolowanymi wybuchami agresji i złości oraz chronicznym napięciem układu nerwowego, spalanego nadwyżką energii. Stymulacja energetyczna czakry drugiej prędzej rozbudzi nieposkromione żądze cielesne, niż zaktywizuje nudne życie. Wypaczenie trzeciej sprowadza się do generowania negatywnych cech osobowości. Przedwczesne obudzenie piątej zabija miłość i współczucie. Błąd przy szóstej pogrąży śmiałka w bezlitosnym egoizmie, a niewłaściwe podejście do sahasrary pozbawi inteligencji i zdolności racjonalnego myślenia, może też zatopić umysł w wodach szaleństwa. „ Bez właściwego bowiem przygotowania za pomocą wypróbowanych przez tysiąclecia metod nie można spodziewać się osiągnięcia żadnych pozytywnych efektów - przyznaje P. Listkiewicz. - Zapewne niewielu zainteresowanych posiada np. pełną informację na temat ćwiczeń joginów, wykorzystujących siły wynikające z koncentracji na tych centrach. Zanim przystąpili oni do praktyk medytacyjnych poprzez sku

10 pianie uwagi na najniższej czakrze, musieli przejść przez cały, bardzo skomplikowany proces oczyszczania ciała, psychiki i umysłu, bez którego osiągnięcie pozytywnych efektów było i jest niemożliwe ". Na kim polegać, skoro rozliczne szkoły opierają swoje nauki na odmiennych prawidłach? Zaczynające się u podstaw różnice powinny skłaniać do refleksji, zwłaszcza że ezoteryka nie jest nauką dla laików i że tak na dobrą sprawę wciąż nie wiadomo, kto ma rację. Nawet taki fundament, jak barwy czakramów, budowany jest z różnorodnych dostępnych materiałów źródłowych. Wiele szkół jogi przyjmuje następującą kolejność kolorów, licząc od ośrodka podstawowego: czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, błękitny, indygo i fiolet. Ale już krija joga wprowadza pewne zmiany: żółty, srebrny, czerwony, niebieski i fioletowy. Dwie pozostałe barwy, czyli poziomy wibracji, sąraczej dyskusyjne. Z kolei członkowie Białego Braterstwa, będącego duchowym centrum dowodzenia, istniejącym na planie astralnym, jednoznacznie opowiadają się za bielą fioletem, purpurozłotem, różem, niebieskozielenią i żółcią. Idźmy dalej. Joga tybetańska, wspominając o nadi, wymienia na szczycie głowy sześć białych nadi, które zarządzają układem sensory cz- nym, pięć czerwonych nadi ulokowanych w czakrze gardłowej, odpowiadających za mowę, osiem niebieskich nadi w sercu, związanych z tworzeniem pojęć i postrzeganiem przedmiotów, sześć żółtych nadi w czakrze pępka, formujących egzystencję, i trzy zielone nadi w sekretnym miejscu, transformujące substancje czyste (i czynne) i wydalające substancje szkodliwe. „ Wszystkie znane nam koloiy i wiele jeszcze takich, których na Ziemi nie ma wyjawia Ch.W. Leadbeater - istnieją na wyższych planach natury, z tym że na każdym wyższym planie są one coraz bardziej subtelne i błyszczące. Można by powiedzieć, że z każdym następnym planem zmienia się gama odcieni kolorów ". ,, Proszę przypuścić - A.P. Sinnett cytuje fragment listu mistrza Kout- Houmiego - iż chcą wam opisać zabarwione pasy przestrzeni, znajdujące się za tym, co wy nazywacie widmem słonecznym, niewidzialne dla ogółu ludzi z wyjątkiem niektórych spośród nas; gdybym chciał wam wyjaśnić, w jaki sposób możemy znaleźć w przestrzeni barwy zwane

10 subiektywnymi lub też przypadkowymi, a dalej - dopełnienie każdego koloru wytworzone przez ciało dichromatyczne (sam wyraz wydaje się wam absurdem), czyżbyście pojęli, jakie wrażenie optyczne one dają, a nawet, czy zrozumielibyście, co mówiłem? Ponieważ nie możecie widzieć tych pasów ani mieć o nich należytego pojęcia, a nauka wasza nie ma dla nich nazwy, gdybym wam powiedział: ,, Starajcie się, nie wstając z miejsca, znaleźć i pokazać przed swoimi oczami widmo słoneczne, rozłożone na czternaście kolorów tęczy (w tym siedem dopełniających), gdyż tylko za pomocą tego tajemniczego światła możecie mnie ujrzeć na odległość, takjak ja was widzę " - co byście na to odpowiedzieli? Prawdopodobnie odrzeklibyście, że nie było nigdy więcej kolorów tęczy niż siedem; obecnie zaś uznaje się tylko trzy zasadnicze, których nigdy nie można było rozłożyć na więcej barw niż siedem, a zatem moja propozycja jest bezsensowna i sprzeciwia się nauce. A może dodalibyście jeszcze, iż poszukiwanie tych dopełnień nie dowodzi bynajmniej praw fizyki i że lepiej byłoby, abym się udał do Tybetu na poszukiwanie mych bajecznych par dichromatycznych i słonecznych. Dotąd bowiem wasza nauka nie umiała ująć zjawiska tak zwykłego, jak kolory tych ciał dichromatycznych. A jednak prawdąjest, iż barwy te istnieją ". Komu dać wiarę? A może każdy ma rację, jeśli bezwzględnie przestrzegać wypracowanych przezeń żelaznych, przypisanych konkretnej technice prawideł? Może całe to zamieszanie wygląda zupełnie inaczej? Jedno jest pewne, należy bezwzględnie wystrzegać się rzeczy niezrozumiałych i w swoich dążeniach korzystać z podpowiedzi intuicji. Żadnego zamieszania i zbędnych dywagacji. Prostota i pewność. Możemy się tylko domyślać, iż powodem wielu pozornie niedopuszczalnych różnic jest nieuczciwość autorów sprzedających ezoteryczne nowinki na wyposzczonym rynku informacji. A ponieważ zamieszania nie pomniejsza rozległa tradycja szkół, należy wystrzegać się rzeczy niepojętych. Mamy wątpliwości - poczekajmy, może rozwiązanie przyjdzie samo w podszepcie Naszego Opiekuna, lub zbawiennego głosu nadświadomości. Każdy, kto z uporem znawcy twierdzi, iż w krótkim czasie - stosując amatorskie ćwiczenia oddechowe i wizualizację - pokieruje energią życia od dołu do góiy wokół sześciu ośrodków stosu pacierzowego, kiedy to

10 trzydziestosekundowy obieg odpowiada pełnemu rokowi duchowego rozwoju - ten jest w błędzie. Sama wiedza o transcendentnym postrzeganiu boskiego światła, dźwięku i wibracji nie wystarczy do osiągnięcia oświecenia. Dla wielu jest to jedynie wstydliwa ucieczka przed odpowiedzialnością za dzień dzisiejszy, który potrafi nas przerosnąć. To próba zrzucenia odpowiedzialności za własną nieporadność i lenistwo. To zamykanie się w kręgu zgubnej tajemnicy, która ma odwrócić uwagę od rzeczy istotnych. Niestety, przestając zwracać uwagę na rangę i wiarygodność owej tajemnicy, pogrążamy się w matni życiowej nieudolności, stając się łatwym łupem własnej słabości i przedmiotem bezwzględnych zabiegów hochsztaplerów wszelkiego autoramentu, dla których stanowimy kolejne odhaczenie w wyśrubowanym planie budżetowym. Szkoda również, że nie podaje się do publicznej wiadomości, iż medytacja jest jedynie techniką przymuszającą nas do pracy nad sobą, do zapanowania nad popędami, które spalają się w ogniu karmy. I czy doznamy oświecenia tu, na Ziemi, czy po śmierci, nie zwolni ono nas z obowiązku doskonalenia się. Jak dalece sama medytacja jest zwykłą techniką mówią losy wielu tych, którzy pokonali barierę schematycznego myślenia. I nie byli to wcale wielcy myśliciele czy święci. Na przykład bezdomny leń Tsaluka za namowąjogina wyobraził sobie, że wszystko, co istnieje na świecie, jest przyciągane przez jego duszę, potem pomyślał o oceanie i odnalazł siebie w nim jako pływającą kaczkę. Dzięki tej dopasowanej do jego psychiki medytacji osiągnął nirwanę. Tilopa aż dwanaście lat na próżno spędził w jaskini. Znudzony brakiem efektów kontemplacji, zszedł do ludzi i stał się alfonsem. Kiedy jego dziewczynki pracowały na ulicy, on dodatkowo dorabiał deptaniem ziaren sezamu. I właśnie wtedy niespodziewanie osiągnął oświecenie. Kodalipa, dobrze zbudowany wieśniak, czując niechęć do możnych tego świata, a także z potrzeby zapewnienia sobie bezpieczeństwa, postanowił wybudować sobie okazały dom. Napotkany wtedy guru zapewnił go, iż tylko pozbycie się złych myśli zapewni mu spokój. Kodalipa tak bardzo przejął się słowami guru, iż pracując nad tą ciążącą mu niedoskonałością osiągnął w końcu nirwanę. Jak podaje starożytna przypowieść, pewien złodziej spotkał raz mistrza tantry, lecz jako niegodny, nie odważył się prosić go o radę, zapewne ze strachu, że chcąc się nawrócić, będzie musiał porzucić swoje

10 dotychczasowe zajęcie, będące jedynym jego źródłem utrzymania. Tymczasem mistrz, sam od siebie, nakazał mu osobliwą formę praktyki. Polecił mu ukraść cały wszechświat, wprowadzić do brzucha i rozpuścić. Złodziej medytował z takim oddaniem, że zrealizował zadanie w trzy tygodnie, osiągając poznanie. Potem głosił, że wszystko jest projekcją umysłu, a rzeczy zewnętrzne odzwierciedlają tylko wewnętrzne pragnienia. Kiedy to sobie uświadomił, wszelkie tęsknoty zniknęły. Kolejna klasyczna opowieść dotyczy pewnego króla, który chciał medytować, ale za nic nie chciał porzucać królestwa i klejnotów. Doradzono mu, by medytował właśnie nad tymi klejnotami, dodając, że jego umysł także przypomina klejnot i że jest tak samo niezniszczalny. Nurzając się w obrazie klejnotów król osiągnął oświecenie, zrozumiał, że wszystko na tym świecie ma taką samą naturę, świetlistą jak klejnot. Studiując takie i podobne przypadki z całym przekonaniem można rzec, iż każde oświecenie ma indywidualny charakter i często polega na zaprzeczeniu temu, co w umyśle najaktywniejsze, na dotarciu do tego, co stanowi wewnętrzny świat. Tyle odnośnie samej pracy z umysłem. Samo mówienie o dążeniu do doskonałości nie zwolni nas z obowiązku spalania szkodliwych pragnień, które w niekontrolowanym pędzie tworzą tak silne wzorce zachowań, iż dopiero wielokrotne narodziny pozwalają nam nad nimi zapanować, przerywając łańcuch zależnego od nich trwania. Nirwana pomaga to nam zrozumieć, lecz nie uwalnia od pracy nad sobą i od obowiązku naprawienia krzywd, co wielu widzi jako niemodne, a nawet bezzasadne. Jak specyficzne to rozumowanie, wyraźnie widać na przykładzie Dharmy Buddy, gdzie mamy do czynienia z praktyką Hinajany, czyli Małego Pojazdu, i Mahajany, czyli Wielkiego Pojazdu, gdzie oba dążą do nirwany. Lecz o ile celem Małego Pojazdu jest wyzwolenie samego siebie, o tyle wielki Pojazd zakłada wyzwolenie z cierpienia wszystkich istot. To ostatnie oznacza rozwijanie umysłu pod kątem miłości, współczucia, radości i bezstronności, co wyraża się w życiu hołdowaniem sześciu zbawiennym cnotom: szczodrobliwości, moralności, cierpliwości, męstwu, medytacji i mądrości. Kiedy człowiek pokona te stopnie własnej ułomności, osiągnie całkowite oświecenie i przejdzie na wyższy poziom istnienia. I żadne sekty w tej robocie go nie wyręczą. Droga łatwizny jest oszukiwaniem samego siebie.

10 Proszę, zachowajmy szczególną ostrożność wszędzie tam, gdzie pada choć słowo o duchowym rozwoju, zwłaszcza że tysiącletnie tradycje uznanych szkół także nie są do końca dopracowane. Nie wolno ogólnych trendów jednoznacznie przypisywać każdemu człowiekowi, zwłaszcza że z każdym nowym pokoleniem zmienia się poziom wibracji ludzkiego ciała, co oznacza, iż pożytkowane przez naszych antenatów techniki mogą ponieść sromotną klęskę w zetknięciu ze współczesnością. Im większy dystans czasowy, tym większe ryzyko niepowodzenia. Przypinanie zaś łatek wykreowanym współcześnie metodom rozwoju duchowego również nie ograniczy zakresu ich działania, a nas nie pozbawi wątpliwości - tylko przyszłość pokaże, które wytrzymają próbę czasu, które są rzeczywiście coś warte. Zadbajmy więc o to, byśmy znaleźli się w tej przyszłości w pełni sił i zdrowia.

10 „Poznaj siebie samego, a poznasz wszechświat i bogów". Napis na świątyni w Delfach 2. Czakry Czary sąnie tylko aspektami świadomości człowieka, sątakże ośrodkami energetycznymi łączącymi ciało eteryczne z fizycznym. Wiele teorii głosi, iż czakry to centra spajające w jedną całość pierwsze cztery ciała człowieka, przy czym Troisty ogień podtrzymujący Ducha w sercu płynie aż wprost z ciała przyczynowego. Energia docierająca do czakr rozprowadzana jest po ciele 72 tysiącami kanałów-nadi (lub 360 tysiącami - jak postulują współczesne teorie). Obwody te utrzymująw zdrowiu wszystkie komórki ciała, zapewniając mu tym samym sprawne funkcjonowanie. Dlatego podstawowe ćwiczenia jogi polegają na odblokowywaniu nadi, aby energia mogła swobodnie przepływać przez wszystkie ciała. Według przekazu Białego Braterstwa czakry są ośrodkami światła zakotwiczonymi w ciele eterycznym, zawiadującymi spływem energii do ciała fizycznego, eterycznego, astralnego i mentalnego. Ciało człowieka zawiera siedem czakr głównych, odpowiadających siedmiu głównym promieniom tajemnym, i pięć czakr mniejszych, odpowiadających promieniom drugorzędnym. A w sumie zawiera ono 144 ośrodki światła. W chińskiej medycynie panuje przekonanie, iż ciało wyposażone jest w dwanaście kanałów głównych i osiem naczyń, którymi krąży energia (Chi). Gdy energia w ośmiu zbiornikach jest pełna i silna, również Chi jest silna i można ją kierować do sześciu rzek (kanałów) w rękach i sześciu w nogach.

10 System tantryczny rozumie czakrę (w sanskrycie pojęcie czakra oznacza koło) jako ośrodek przenoszący i przekształcający energię między dwoma sąsiednimi wymiarami człowieka, jak również jako ośrodek ułatwiający przekształcanie energii między ciałem i umysłem. Czakra pracuje więc na planie fizycznym, energetycznym i duchowym. Układ siedmiu czakr podstawowych jest hierarchiczny, co znaczy, że przejście do ośrodka wyższego możliwe jest po pełnym urzeczywistnieniu funkcji ośrodka niższego. „Pod tym względem i na tej ścieżce własnego rozwoju - przyznaje Aadhar M. Włoczysiak - nie ma dróg na skróty. Każdy człowiek musi przebyć pełną drogę. Czas potrzebny na przebycie tej drogi jest natomiast zależny od zdeterminowania i zaangażowania konkretnego człowieka. Także stopień przeżywania i doświadczania poszczególnych ośrodków, głębokość zachodzących przemian i rozległość ich oddziaływania na życie zależą od cech indywidualnych człowieka. Możliwe jest pominięcie w rozwoju któregoś z ośrodków, nawet kilku z nich. W efekcie takiego postępowania powstaje człowiek niepełny, fragmentaryczny, o wydatnie rozbudzonych funkcjach jednego ośrodka (zazwyczaj tak jest), z widocznie zubożonym postrzeganiem światła na innych płaszczyznach. Człowiek taki może być łatwo zauważałny, może być nawet pewnego rodzaju wzorcem dla innych, ale jego przeżywanie nie pozwoli mu na doznawanie pełni światła. Możliwe jest także dysponowanie dostępem do -wszystkich ośrodków równocześnie, ale tylko powierzchownie. Tak żyje ogromna większość ludzi. Nie mając poczucia ukierunkowania i celu, przemieszczają się z jednego miejsca do innego, szukają to tu, to tam, próbują tworzyć własne systemy przekonań, których nawet nie sprawdzają, nie mówiąc już o wykorzystaniu. Efektem jest odczucie płytkości życia, które nie daje satysfakcji". Tak przedstawiona mapa świadomości-czakr pokrywa się z pojmowaniem duchowej drogi rozwoju człowieka w ezoteryce i okultyzmie. W tym kontekście ściśle ustala zakresy funkcjonowania czakr. Dostrzega możliwość łączenia ośrodków bez nadmiernej aktywności któregoś z nich, jak i eksponowanie funkcji charakterystycznej tylko dla jednego. W ujęciu energetycznym mówi o zwiększonym poziomie wibracji jednego z nich bądź o jego niedoenergetyzowaniu.

10 Słowem - każdy z poziomów fizycznej, emocjonalnej, psychicznej i duchowej równowagi naszego ciała znajduje odzwierciedlenie w pracy czakramów. Czakram jest przestrzenną figurą, wyglądającą jak wylewające się z siebie koło. Ma właściwy sobie stopień wibracji określony kolorem. Zdrowe otwarte czakramy obracają się w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Zaburzenia powodują nadmierny wzrost rotacji bądź jej spadek, zatrzymanie, a nawet zasysający energię z innych ośrodków bieg w przeciwną stronę. Mówimy wtedy, że zanieczyszczony czakram gromadzi cząstki brudu. Energia przestaje wtedy krążyć prawidłowo i zaburza pracę sąsiedniego rejonu. Także przeenergetyzowany, powiększony, wytrącony z równowagi czakram, wysyłając nadmiar energii, zaburza pracę najbliższego ośrodka. Tylko odpowiednio przebudzone i zasilone czakramy wprowadzają ciało w emocjonalną i duchową harmonię. Rozmiary czakr różnią się u poszczególnych ludzi w zależności od stopnia ich rozwoju. U ludzi opóźnionych w rozwoju umysłowym nie przekraczają one średnicy 5 cm, u prawie przeciętnych osiągają wartość 6 cm, u zwyczajnych ludzi to 7,5 - 10 cm, inteligencja - 10-15 cm, jednostki wybitne -15 cm, prawdziwi jogini - 45 cm i więcej, nadludzie - powyżej 2 metrów. Tak przynajmniej wynika z popularnych zapisków ezoterycznych, z czym się nie zgadzam, mówię oczywiście o dwóch ostatnich wartościach. Zresztą dane są matematyczne, a szacunkowe ujęcie człowieka - względne. Człowiek uchodzący za ideał świętości, podobnie jak praktykujący od pięćdziesięciu lat jogin mogą mieć czakry nie większe niż koło o średnicy 10 cm, co dowodzi ich ubogiego życia duchowego, nie mającego nic wspólnego z uznaniem i szacunkiem, jakim się cieszą. Każda troskliwa matka i dobra żona, będąc prawdziwą opatrznością strzegącą dobra rodzinnego, w tym duchowym wyścigu łatwo ich wyprzedzi. Każdy czakram odzwierciedla pewne charakterystyczne cechy. Na przykład człowiek intensywnie uprawiający sport, mający zdrowe, ustabilizowane życie seksualne, wykazujący pewne zamiłowanie do nauki, ale pozbawiony inklinacji duchowych - jest z pewnością zakotwiczony na bazie niższych czakramów. Z dużą dozą prawdopodobieństwa moż

10 na założyć, iż stoi on na początku ewolucyjnej drogi, choć biegnie ona zgodnie z boskim planem stworzenia. Kto inny, obdarzony przez naturę pewnymi zdolnościami paranormalnymi, jeśli jest nadwrażliwy, więc i chwiejny emocjonalnie - bazuje najprawdopodobniej na wyższych, nadmiernie podkręconych czakra- mach, co powoduje nałożenie blokady na ośrodki emocjonalne, pozostające w stanie dysharmonii. Osoba medialna dostrzeże tam ciemne, zabrudzone barwy. Po zrównoważeniu ośrodków blokady znikają, umożliwiając swobodny ruch energii, co przy pewnym podkręceniu psychiki może doprowadzić takiego człowieka do wyzwolenia spod dominacji ego. Wraca spokój, ześrodkowany w kreatywnej, silnej czerwieni, i pomarańczowo-żółta pewność siebie ośrodka drugiego i trzeciego. Ponieważ barwa jest wibracją, a ciało rozwija się na pożywce wibracji, należy przyznać rację joginom uznającym kolory za energetyczny pokarm ciała. Kolor wywiera silny wpływ nie tylko na umysł i emocje, potrafi on także przebudować fizyczną, materialną strukturę organizmu, niwecząc ataki choroby i usuwając zastane stany zapalne. Powinniśmy również pamiętać o tym, że myśli także są wibracjami. Tak więc wszystko to, co sobie wyobrazimy, wywołuje również poruszenie w naszych ciałach. Za pomocą umysłu możemy nie tylko dotykać składników naszego ciała, ale także im szkodzić. Grona myśli sąjak niewidzialna dłoń, sięgająca tam, gdzie skieruje ją umysł. Do osiągnięcia zdrowia potrzebna jest wyobraźnia, gdzie o jej skuteczności decyduje właściwy wgląd w rzeczywistość. Czakra podstawowa, muladhara, mieści się w kroczu, między odbytem a genitaliami u mężczyzny i w pobliżu szyjki macicy u kobiety (tzw. punkt G). Mula oznacza korzeń, adhara - podporę. Jej energią jest energia Ziemi, wychwytywana przez małe czakry stóp. Kiedy działa normalnie, człowiek ma świadomość aktywnego uczestnictwa w życiu planety. Jest siedliskiem Kundalini, w niej też zbiega się Ida z Pin- galą. Jest to energia uziemienia, mająca charakter dodatni. Od niej zaczynają się problemy energetyczne budowli ludzkiego organizmu. Otwarta, zmienia charakter naszych wibracji, doprowadzając do zespolenia ich z wibracjami kosmosu. Wielu uważa, że - mając na uwadze zbieg

10 Kundalini z trzema głównymi kanałami energetycznymi - stanowi ona centrum systemu krążenia energii subtelnych, co jest rozumowaniem z grubsza poprawnym. Dominujący kolor w tym czakramie stanowi odbicie naszego aktualnego stanu energetycznego. Kolor jasnoczerwony jest najodpowiedniejszy i symbolizuje pełną kreatywność. Zmętniały czerwony jest oznaką niezdrowego seksu i nastawienia na branie. Obecność brązu w ośrodku czerwieni wskazuje na potrzebę odświeżenia energii seksualnych, które zubożone i wycofane - hamujążycie erotyczne, stawiając pierwsze trwałe blokady emocjonalne. W przypadku braku partnera seksualnego masturbacja, wbrew nowoczesnym poglądom psychologii, nie rozwiązuje problemu z powodu braku wymiany energetycznej. Z kolei wyobrażeniowe, myślowe podłączanie się pod obiekt pożądania uszkadza jego biopole. Szkodliwe jest również skierowanie energii do wewnątrz - gdy koncentrujemy się na sobie, cenna energia jest bezproduktywnie tracona. Dążenie do zrównoważenia energii przejawia się zwłaszcza na poziomie nieświadomości, stąd częste niewytłumaczalne ataki agresji. Próby siłowego przywrócenia równowagi piętrzą tylko kłopoty. Ale i uprawianie seksu z licznymi partnerami kończy się po czasie porażką: pozbawione głębokiego różu energie (kolor miłości duchowej) stają się niepełne. Główną troską ludzi zorientowanych na pierwszym czakramie jest zaspokojenie potrzeby bezpieczeństwa, co najmniej utrzymanie istniejącego stanu rzeczy. Przetrwanie stanowi główny cel życia. Pod tym kątem analizowane są wszelkie reakcje. Zawężone postrzeganie rzeczywistości funkcjonuje na zasadzie bodziec - reakcja. Typowe przeniesienie do świata ludzkiego zwierzęcych nawyków. W dramatycznych sytuacjach emocje całkowicie przejmują kontrolę nad umysłem. Na tym poziomie rozumienia nawet cień wątpliwości i odmienności przyjmowany jest jako przejaw zagrożenia dla własnego istnienia, co wyzwala działania autodestrukcyjne. Niemożność zapewnienia sobie bezpieczeństwa i status quo wzbudzają reakcje lękowe typu walka - ucieczka. Tolerancja, akceptacja, poszanowanie innego stylu życia, hierarchii wartości czy upodobań - to tylko pusto brzmiące terminy. Wszystko jest albo czarne, albo białe, nie ma tonacji pośrednich. Korzeni się fanatyzm i kołtuństwo. Pojęcie wolności w ogóle nie istnie

10 je. Charakterystyczne jest powielanie sprawdzonych wzorów dla samej idei rozpędzonego koła. Bez zrozumienia. Bez kreacji. Totalne osamotnienie. Lęk przed emocjonalnym zaangażowaniem się w ludzką odmienność do tego stopnia spłyca psychikę, iż nawet kontakt z dziećmi tkwi w mroku twórczego zastoju i emocjonalnej nieporadności, obracając się wokół systemu nakazowo-zakazowego. Żadnej elastyczności i ustępstw. Bezkrytyczne przyjmowanie wszystkiego na wiarę ułatwia życie i oszczędza wydatkowaną w procesie myślenia energię, traconą z kolei na pokrycie deficytu spowodowanego ustawicznym napięciem i pracą. Jedną z metod wyjścia poza zaklęty krąg ciemnej czerwieni jest zrozumienie potrzeby uduchowienia i spełnienia się, inną - oswojenie z lękiem i zaakceptowanie jego obecności w życiu codziennym, co w przypadku braku kreatywności jest częstokroć niemożliwe do osiągnięcia bez czyjejś pomocy. Skuteczniejszym wyjściem wydaje się rozwijanie altraistycznej miłości, której róż przysposabia dolny czakram do przyjmowania energii kosmicznej, jaka zmienia z czasem ogólny charakter wibracji, przepompowując nadmiar energii do wyżej położonych ośrodków. Przypisane niższemu czakramowi uczucia ewoluują, przeobrażając osobowość w korzystnym aspekcie. Na poziomie eterycznym czakra podstawowa ma cztery płatki i zawiera czerwoną oraz pomarańczową pranę. Znajduje się w niej również niedostrzegalna ilość prany żółtej. Kontroluje i zasila tkanki całego ciała oraz steruje procesem wzrostu komórek. Ma też swój udział w prawidłowym funkcjonowaniu serca i narządów płciowych. Dlatego między innymi zwalczanie chorób serca powinno się zaczynać od ener- getyzowania czakry podstawowej, która w patologicznych przypadkach może być całkowicie pozbawiona czerwieni. Czakra ta normalnie wibruje u osób dynamicznych. U leniwych, zmęczonych, nierealistycznie patrzących na świat ma ona niską wibrację. W skrajnych przypadkach dochodzi do zerwania kontaktu z rzeczywistością. W skrócie: czerwień jest oznaką witalności, ożywia i wspomaga krążenie i stymuluje procesy rozmnażania, w wymiarze duchowym aktywizuje dążenia twórcze. Zwalcza choroby krwi i przeziębienia. Jest antydesperantem i wrogiem ospałości. Jej zwiększona rotacja wzmaga dolegliwości nerwowe.

10 Svadhisthana, czakra genitalna, związana z jądrami lub jajnikami, ma do czynienia z popędem seksualnym. Sva oznacza to, co jest własne, co należy do siebie, a dhisthana jego obecne miejsce. Przyporządkowana jest żywiołowi wody, z którego pochodzi całe biologiczne życie i który odpowiada w astrologii obszarowi uczuć. Uważana jest za faktyczną siedzibę Shakti - żeńskiego aspektu Boga. Jest centrum pierwotnych, nieoczyszczonych emocji, energii seksualnej i sił twórczych. Przez tę czakrę człowiek doświadcza głębokich uczuć związanych z ich fizycznymi objawami. Ujmuje świat w kategoriach przyjemności. Sva- dhisthana jest także wezwaniem do czynu, kształtuje ją bowiem twórcza energia seksualna, najpotężniejsza energia, jaką znamy, ogromny rezerwuar, z którego można czerpać do woli. Jednak kulturowe ograniczenia i środowiskowe normy związane z seksem upośłedzająten ośrodek, przez co rzadko się obserwuje właściwe gospodarowanie tą energią. Otwarta i czysta czyni z człowieka istotę pełną samorealizującą się, pojmującą sens bycia mężczyzną czy kobietą. Tworzy ją czerwona energia seksualna i uważana za ważniejszą od niej pomarańczowa energia trawienna (przyswajanie pokarmów utrzymuje organizm przy życiu). Obszar ten jest bardzo podatny na wpływ gromadzonych latami życiowych doświadczeń. Nasączony obcymi kolorami, często traci zwartość, reagując niewłaściwie na lęki i stresy, co sprowadza choroby wrzodowe i powikłania gastryczne. Jak mówi stare porzekadło, nawet żołądek ma swój rozum. Jest to z pewnością słuszne spostrzeżenie i już starożytni poświęcali ośrodkowi trawiennemu wiele uwagi, identyfikując go z receptorem parapsychicznym związanym z intuicją. Niewłaściwe funkcjonowanie czakry genitalnej uszkadza po czasie ośrodek splotu słonecznego. Wprowadzanie doń pasma pomarańczu, będącego synonimem umysłowej nadaktywności, blokuje nadmiar czerwieni. Osłabia to co prawda pobudzenie seksualne, ale z czasem spowalnia wibracje wyższego ośrodka. Powoduje to zaburzenia żołądkowe. Nadto pozbawione wyższych racji życie płciowe staje się aktem czysto kopulacyjnym, narastającym i przejmującym inicjatywę w obu niższych ośrodkach, w konsekwencji czego spowolniona czakra podstawowa potrafi zasysać energie z wyższego ośrodka, do reszty osłabiając żołądek, zmuszony do wytwarzania coraz większej ilości prany pomarańczowej. Koło się zamyka.

10 Podczas gdy dobrze zestawiona mieszanka czerwieni i żółci wznosi umysł na wyższy poziom świadomości, a jasny pomarańcz z bielą pośrodku przynosi ukojenie w zaburzeniach psychicznych, uwalniając stłumione napięcia, to nadmiar żółci wypacza odruch współczucia, którego nie staje wówczas nawet dla najbliższych. Z tego powodu wiele osób odczuwa chroniczny lęk przed zawarciem małżeństwa. Mając na myśli własną niedojrzałość emocjonalną, próbują oszczędzić bólu innym. Jeśli już zdecydują się na ten krok, to wychowanie dzieci ustąpi z reguły miejsca tysiącom ważniejszych spraw. Dopływ zieleni do ośrodka pomarańczowego uruchamia mechanizm empatii. Takie osoby reagują nie tylko na zmiany emocjonalne innych osób, ale nierzadko odbierająecha emocji zapisanych w materii. Ale nie ma nic za darmo. Stan podwyższonej wrażliwości dysharmoni- zuje pracę ośrodka trawiennego, dlatego tacy ludzie powinni szczególnie dbać o dietę. Nie sprzyja temu obecność błękitu, który czyni zjedzenia mało istotny, pozbawiony fantazji obowiązek. Korzystniejszy układ stanowi obecność indygo, ale to aż tak bardzo nie polepsza sprawy. Dopiero fiolet zestraja energie kosmiczne, domagając się traktowania pożywienia z należnym mu szacunkiem. Brąz w drugiej czakrze to oznaka choroby, metaliczny pomarańcz - przeciążenia ośrodka, wtedy przemęczony obszar brzucha staje się łatwym łupem dla bakterii. Organizm próbuje zapobiegawczo doenerge- tyzować dwie pierwsze czakry, kierując zainteresowania w stronę sztuki kulinarnej bądź sztucznie zaspokoić głód cukrem, co w konsekwencji kończy się tyciem. Ludzie ześrodkowani na czakrze drugiej są niewolnikami pragnienia przeżywania silnych emocji. Przepracowanie czakry pierwszej, zapewniającej stabilność, wywołuje u nich nudę, frustrację i marazm. Dla ukojenia ego, w nagrodę za owocną pracę, bez reszty angażują się w sfery przyjemnych przeżyć. A ponieważ rozwój świadomości nie stoi jeszcze na wysokim poziomie, zabijają czas ciągłym powtarzaniem przyjemności. Raz puszczona karuzela kręci się bez końca. Świat wydaje się płytki i bezsensowny. Narasta potrzeba ciągłego podkreślania własnej indywidualności i tłumienia kompleksów. Pogłębianie relacji międzyludzkich, rozumne wędrówki w głąb siebie, stawianie na jakość, a nie ilość - to pierwsze symptomy wychodzę-

10 nia poza obszar silnych wrażeń i przyjemności. To pierwsza próba postawienia się egocentryzmowi, to także bardziej pokojowe nastawienie do świata. Czakra płciowa ma sześć płatków i zawiera czerwoną i pomarańczową pranę. Kontroluje i energetyzuje narządy płciowe, pęcherz moczowy i macicę, okolice gardła i głowy, a po części i nogi. Niewłaściwe funkcjonowanie tej czakry może przejawić się w postaci chorób układu moczowego, impotencji, bezpłodności lub innych zaburzeń układu rozrodczego. Przekształcana tutaj energia seksualna jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania czakry gardłowej oraz czakr znajdujących się w obrębie głowy, z czego nie zdaje sobie sprawy wiele osób. Jest to ważna informacja zwłaszcza dla osób obdarzonych darem jasnosłyszenia. Osłabienie dwóch pierwszych czakr kończy się w podeszłym wieku uwiądem starczym i upośledzeniem komórek mózgowych, 0 czym powinni pamiętać wszyscy usiłujący niewłaściwie ograniczać popędy. To, co dobre jest dla mistrza jogi, w ogóle nie sprawdza się w życiu zwykłego śmiertelnika. Czakra meng-mein, położona po tylnej stronie pępka, nie jest brana pod uwagę jako centrum rozwoju świadomości, dlatego wielkie tradycje zwykle o niej nie wspominają. Ponieważ jest powiązana z nerkami, gruczołami nadnerczowymi i ciśnieniem krwi, wiedza o niej pozostaje domeną wschodniej medycyny. Ma osiem płatków, zawiera pomarańczową pranę, trochę czerwonej, jeszcze mniej żółtej i niebieskiej. Przesyła energię pranicznąz czakry podstawowej w górę kręgosłupa. Osiąga rozmiary połowy wielkości pozostałych czakr. Przeenergetyzowana, zwiększa ciśnienie krwi, 1 odwrotnie: niedoenergetyzowana - powoduje jego spadek. Współpracuje ściśle z małą czakrą śledzionową, odpowiedzialną za wchłanianie prany z powietrza, i chociażby z tego powodu jest bardzo ważna w transmisji energii subtelnych. Czakra pępkowa przednia położona jest w okolicy pępka i równie jak jej lustrzane odbicie składa się z ośmiu płatków. Zawiera pranę żółtą, zieloną, niebieską, czerwoną i fioletową oraz nieco pomarańczowej. Wytwarza tzw. sztuczną Chi, która poprawia krążenie prany w me- ridanach oraz usprawnia czynność wchłaniania prany przez ciało ete

10 ryczne. Kontroluje i energetyzuje jelito cienkie, jelito grube i wyrostek robaczkowy. Wpływa na ogólny poziom sił witalnych. Czakra śledzionowa przednia położona jest pośrodku długości najniższego lewego żebra, zaś tylna (czakra śledzionowa) - jak sama nazwa wskazuje - pracuje po stronie przeciwnej. Obie wspierają się w działaniu i obie mają po sześć płatków Wchłaniają białą pranę powietrzną rozbijają ją na pranę czerwoną, pomarańczową żółtą zieloną niebieską i fioletową a w dalszej kolejności doprowadzają rozbite składniki do głównych centrów. Rozmiary czakry śledzionowej utrzymują się w granicach 1/2 - 2/3 wielkości pozostałych czakr. Kontroluje ona i energetyzuje śledzionę, wpływa bezpośrednio na poziom energii pranicznej w ciele, na jakość krwi i stymuluje układ obronny. W swoim działaniu współpracuje wydatnie z czakrą pępkową. Kiedy jedna z nich jest naładowana, silna jest i druga. Stąd zastrzeżenie, by pacjenci z nadciśnieniem omijali ten rejon w czasie koncentracji. Czakra splotu słonecznego, manipura, co w sanskrycie znaczy miasto klejnotów, to kolejne po czakrze pępkowej siedlisko świadomości. Związana jest ona z ogólną żywotnością energią i władzą Pozwala kontrolować emocje zarówno w obszarze niższym, jak i wyższym, mówimy oczywiście o sercu. Połączenie z sobą umysłu, emocji i pożywienia owocuje wglądem, zwłaszcza gdy żółć przekształca się w złoty promień mądrości. Od tej chwili obie półkule mózgowe zaczynają kooperować, ułatwiając osiągnięcie sukcesu, znaczenia i zwycięstwa. Zakotwiczenie uczucia miłości w ośrodku serca i splotu słonecznego utrwala związek wzajemnym zaufaniem i zaangażowaniem, podczas gdy miłość pochodząca z serca, choć ideowo wzniosła, nie jest na tyle silna, by wytrzymać próbę czasu. Gdy czakra jest otwarta i normalnie funkcjonuje, człowiek zachowuje spokój i opanowanie nawet w kryzysowych sytuacjach. Ale już nadmiar żółci przyćmiewa serce i dowodzi osobowości ekscentrycznej, skoncentrowanej wyłącznie na sobie, dążącej bezwzględnie do celu. Średni, wyważony poziom wibracji to z kolei zapowiedź bezstronnych sądów, umiejętności przyswajania i magazynowania informacji. Dlatego żółty nie przez przypadek został mianowany kolorem nauki. Niedo-

10 stateczne poświęcanie mu uwagi może załamać ten ośrodek i w efekcie doprowadzić do zaburzeń umysłowych. Odrobina żółci, barwy metodycznej analizy, przydaje się w każdym ośrodku, gdyż każda dziedzina działalności człowieka wymaga przynajmniej odrobiny wiedzy. Czerwień w ośrodku żółtym oznacza często nadmierne uleganie fantazjom erotycznym, co upośledza czynności intelektualne i w efekcie takich przedłużających się praktyk uszkadza mózg. Czerwień to widmo powtarzających się porażek w pracy nad sobą i symbol niemożności zapanowania nad własnymi emocjami. Obecność pomarańczu zwiastuje niestrudzony umysł, dobre przygotowanie do intelektualnych rozgrywek. Delikatny rozmaz zieleni to forpoczta dobroci, serdeczności i umiejętności kształtowania wartościowych układów partnerskich i koleżeńskich. Dodatek błękitu wycisza fale napięć umysłowych, osadzając umysł w chłodzie bardziej logicznego myślenia. Przy dodatku indygo ośrodek umysłu staje się całkowicie zawieszony i niezaangażo- wany, obserwujący. Tacy ludzie często nieświadomie sięgają do kont banku zdolności paranormalnych. Fioletowa poświata rozkwita artyzmem, umiłowaniem piękna i twórczością czystej wody, która wsparta dobrym przygotowaniem warsztatowym może zdziałać cuda. Pojawienie się brązu oznacza zawsze jakieś odcięcie się od świata, tak charakterystyczne dla mnisich habitów, to instrumentalne podejście do wiedzy i twórczy egoizm. Czerń to zwiastun depresji. Czysta, niezmącona żółć okrutnej obojętności topi jednostkę w skrajnym egocentryzmie, niemożliwym czyniąc utworzenie jakiegokolwiek związku opartego na uczuciu, zaś przybrudzona żółć zejścia na złą drogę umacnia tylko chęć wykorzystywania zdolności do niecnych celów. Ośrodek splotu słonecznego dookreślony potrzebą dominowania jest przyporządkowany żywiołowi ognia. Ogień tchnie światłem, ciepłem, energią i aktywnością oczyszcza na poziomie duchowym. Doprowadza człowieka do spełnienia się we wszystkich dziedzinach życia, roztapia popędy i negatywne emocje niższych czakr, wypala drogę twórczego działania i manifestuje w obszarze materialnym bogactwo duchowe wyższych ośrodków. Niestety, ludzie skoncentrowani na manipurze dążą wyłącznie do zwiększania własnego prestiżu w świecie. Otwarcie i bez ogródek podnoszą kwestię dobrobytu, pozycji i cenzusu. Duma, arogancja, opry-

10 skliwość i manipulowanie innymi to dla nich chleb powszedni. Napotkane przeszkody wywołująu nich agresję pod różnymi postaciami: złości, niechęci, obmowy, krytykanctwa. Strach stanąć takiemu wykształconemu i pozbawionemu prospołecznych odruchów człowiekowi na drodze. Potrafi zniszczyć dla samej przyjemności udowodnienia swoich racji. Tu wykuto podstawy struktur politycznych, religijnych i gospodarczych, dając przedsiębiorczym żółtym osobom prawdziwe pole do popisu w walce o awanse. Potrzeba dominacji przenika każdą sferę egzystencji - zatruwa życie rodzinne, osobiste i zawodowe. Staje się celem samym w sobie. Odnoszone sukcesy są często okupione krzywdą drugiego człowieka. Całość stosunków interpersonalnych bazuje na układzie pan - poddany. Tolerowanie odmiennych poglądów, systemów, form istnienia itd. w ogóle nie wchodzi w rachubę. Podmiotowe traktowanie ludzi, służących zaspokajaniu własnych potrzeb, kończy się w chwili uruchomienia energii serca. Powoli i nieśmiało ukazuje się tolerancja, potrzeba współpracy z innymi, rozmyślanie o współpracownikach nie tylko w kategoriach wyzysku, ale i poszanowania i pomocy. Tworzą się pierwsze związki partnerskie oparte na uczuciu miłości, a świat zaczyna być postrzegany w kategoriach interaktywnej całości. Manipura leży w dołku między żebrami i złożona jest jak gdyby z dwu części, przy czym ta druga umiejscowiona jest symetrycznie z tyłu pierwszej. Ma dziesięć płatków i zawiera pranę czerwoną żółtą zieloną niebieską i niewielkie ilości prany pomarańczowej i fioletowej. Zawiaduje przeponą wątrobą trzustką i żołądkiem. Ma swój udział w kontrolowaniu jelita grubego i cienkiego, serca, płuc i wątroby. Jej sprawne funkcjonowanie dość łatwo zakłócają wszelkiego rodzaju zaburzenia emocjonalne, choć energia tej czakry jest najbardziej spójna. Anahata, niepokonana, czwarta czakra główna, wiruje na wysokości ósmego kręgu piersiowego kręgosłupa po stronie grzbietowej. Przynależy miłości i oddaniu. W niej ego zatraca swą moc. Budzi się poczucie jedności ze światem. Przyporządkowana jest żywiołowi powietrza i zmysłowi dotyku. Kreuje zdolność wczuwania się, współodczuwania, zestrojenia i współbrzmienia. Pozwala dostrzec piękno natury i harmonię w sztuce. Przemienia obrazy, słowa i dźwięki w uczucia.

10 Jest to dość dobrze strzeżony ośrodek. Jogowie przyznają, iż scen- trowanie na nim świadomości bytu jest trudne i trzeba najpierw przejść obszar bólu, zanurzyć się w czasie, kiedy bezskutecznie poszukiwaliśmy miłości. Poszukujący prawdy nareszcie pokonuje zewnętrzny dziedziniec i wkracza do Chrystusowej Świątyni Serca. W jasnej szmaragdowej poświacie splata się z sobą światło i miłość, a uskrzydlona intu- icj a przenika pola innych ludzi. Ową radosną zieleń otwarcia ceniła sobie szczególnie św. Hildegarda, dla której była ona symbolem metamorfozy: ducha i energii wspomagających ludzkie przedsięwzięcia, co wyraża się obecnością Boga w ludzkich poczynaniach. Czyste serce to siedlisko duszy, dlatego duchowość nie przez przypadek zespolono z elementem powietrza. Oczyszczona w świetle splotu słonecznego energia słoneczna (intelektualna) nawiązuje łączność z duchowym atrybutem świata, tak z energiami pierwotnymi, jak i z wyższymi siłami duchowymi. Czyste serce obala fałszywy mit o bezpieczeństwie. Uzyskawszy zgodę na wgląd w istotę związków z innymi ludźmi, człowiek dostępuje łaski kontaktu z wyższą świadomością. Od tej pory uczucie miłości nabiera nowego znaczenia. Pisma święte różnych tradycji podają iż utrzymywany w czasie medytacji w sercu umysł niszczy wypełniające go ego, co prowadzi do osiągnięcia stanu najwyższej mądrości. Reszta technik to tylko puste kazania. O wielkości człowieka stanowi tożsamość z sercem, nie z ciałem. Niszcząc stopniowo ego, człowiek otwiera się na odczuwanie Jaźni, która jest prawdziwym człowiekiem - Duchem. Umysł stanowi tu ledwie wiązkę przewidywań. Tylko tutaj można unicestwić ego, spalić umysł w troistym płomieniu ciała przyczynowego i osiągnąć stan wyzwolenia. Niedobór zieleni występuje u ludzi lękających się bólu. Każdy człowiek cierpi lub cierpiał na tę przypadłość. Każdy doświadczył kiedyś opuszczenia, odrzucenia przez kogoś, kogo darzył szczerym uczuciem. Potrzeba wyjątkowej ostrożności w postępowaniu z takimi i im podobnymi skazami odciśniętymi w sercu. Oddziaływanie trzech niższych czakr uwidacznia się poprzez tworzenie pragnień i przyzwyczajeń, przez przesadne odczuwanie przyjemności i bólu, smutku i radości, sympatii i awersji, miłości zmysłowej i nienawiści, etc. Zazdrość i zaborczość oznacza obecność ciemnej zieleni.

10 Serce dotknięte głębokim cierpieniem na pewno oddycha brązem i czernią W pewnym stopniu można temu zaradzić poprzez intensywny kontakt z przyrodą tym niewyczerpywalnym źródłem uzdrowicielskich mocy Natura sama będzie wygładzać skazy, napełniając serce właściwym kolorem. Na przykład połączone siły błękitu i żółci poślą do umysłu i ciała uzdrawiające wibracje. Nadmierna ilość czerwieni może oznaczać namiętną pełną pożądania miłość, bądź też miłość zranioną. Wtedy czerwień wygląda jak brocząca z rany krew. Pomarańcz w sercu to nieczęste zjawisko i jeśli już wystąpi, to przede wszystkim u ludzi intensywnie uprawiających sport, przyzwyczajonych do przepychania w górę energii zalegających dolne partie. Forsowne treningi mogąjednak tak dalece wyczerpać zapasy ośrodka pomarańczowego, iż nastąpi samoczynne zasysanie energii z mula- dhary, co w przypadku sukcesywnie powtarzającego się zjawiska, wywołującego również orgastyczne doznania, może zakończyć się zawałem. Obecność żółci znamionuje osoby usiłujące podporządkować intelektowi uczucia, czy to z obawy przed ponownym zranieniem, nieszczęśliwą miłością lub przyjaźnią czy to z obawy przed eksplozjąniepożąda- nych emocji, z którymi dana osoba zaciekle walczy. Żółć cechuje tchórza, zaś serce skute zimnym błękitnym lodem unika gorących związków. Odrobina indygo pozwala na ucieleśnienie związków z naturą mocą uzdrawiających energii. Spływa nią spokój wiekuistej otchłani Ducha. Ludzi skoncentrowanych na sercu zajmuje harmonijne współdziałanie i akceptacja. Nawet jeśli dająsię zauważyć oznaki intelektualnego cenzurowania, to nie niesie ono zagrożenia. Właśnie od tego poziomu rozpoczyna się wychodzenie z zaklętego kręgu życia i śmierci. Od tej chwili rzadziej występują choroby i narkotyzowanie się przed lękiem. Neurotyczne zachowania sterujące wcześniejszym życiem odchodzą w niepamięć. Pojawia się wgląd we własne wnętrze, a także wyrozumiałość dla własnej niedoskonałości. Bierny, ale i spokojny udział w cyklu karmy. Tu zanika potrzeba ingerencji w cudze życie, wikłania się w zależności i kompleksy. Wyrzyna się młoda świadomość duchowa, hołdująca niepisanemu prawu bycia potrzebnym. Służba dla innych, dawanie - oto cechy wynoszące wibracje na wyższe poziomy Z ezoterycznego punktu widzenia ta dwunastopłatkowa czakra jest ukształtowana podwójnie. Przednia czakra sercowa zawiera mnóstwo

10 złotej i jasnoczerwonej prany. Kontroluje i wspomaga grasicę i serce. Tylną wypełnia prana złota, czerwona, pomarańczowa i żółta. Jest dodatkowo odpowiedzialna za pracę płuc. Przez nią powinno się odbywać każde doenergetyzowanie serca; tylko w ten sposób prana swobodnie dopływa do serca, płuc i pozostałych części ciała. Piąta czakra nosi nazwę visuddha, co w wolnym przekładzie oznacza czysty. Rozciąga się od podstawy karku w okolicy trzeciego kręgu szyjnego, tuż poniżej rdzenia przedłużonego, do okolicy jabłka Adama. Służy jako centrum oczyszczania: zapobiega krążeniu toksyn w organizmie. Jej związki ze słuchem pozwalają rozbudzić dar jasnosłysze- nia. W niej po raz pierwszy objawia się ciało mentalne, światy wewnętrzne przyoblekają szatę rzeczywistości. Postępuje dalsza integracja osobowości, a zarazem wzrasta siła ciała duchowego i otwiera się wyższy ośrodek tworzenia. Stąd przypisanie eterowi. Wykształca się umiejętność manipulowania pierwotnymi siłami przyrody, dlatego obszar gardła silnie reaguje na nasze samopoczucie i ekspresje. U osób pracujących nad przebudzeniem duchowym spadek energii doprowadza często do stanów zapalnych gardła, a czasami wywołuje choroby oczu, uszu czy chroniczny stan napięcia w karku i tyle głowy. Ogólnie czakra gardłowa to centrum ludzkiej zdolności wyrazu, komunikacji i inspiracji. To pomost między myśleniem i uczuciami, między impulsami a reakcjami na nie. Poprzez nią wyrażamy wszystko, co w nas istnieje. Czerwień w błękitnym ośrodku gardła dostarcza pokarmu wielkim oratorom, pomarańcz ma w tym przypadku mniej do zaoferowania, lecz i on na tyle uaktywnia ów obszar, iż potrafi sprostać wymogom nietuzinkowego elokwenty. Pasmo jasnej żółci zabarwia proces rozumowania siłą chłodnej kalkulacji, co czasami nadaje wypowiedzi ton analityczno- naukowy, pozornie pozbawiony błyskotliwości. Szczypta zieleni pozwala dostrzec potrzeby innych, lecz jej nadmiar czyni podatnym na wykorzystanie. Domieszka indygo może oznaczać obecność daru uzdrawiania głosem. Brąz, oznaka schorzeń, stanowi atrybut osób nieśmiałych. Biel, ochładzając błękit, chroni organizm przed infekcjami. Dość skutecznie likwiduje stresy i niepokoje oraz związaną z nimi bezsenność i nerwowość. Pozwala zwalczyć gorączkę i podrażnienia skóry. Szesnastopłatkowa czakra gardłowa zawiera głównie pranę niebieską i tylko niewielką ilość prany zielonej i fioletowej. Duże ilości zielonej

10 prany wytwarza się podczas spożywania pokarmu. Visuddha wpływa na gardło, krtań, tchawicę, przytarczyce, układ limfatyczny i czakrę płciową. Jej niewydolność jest przyczyną bólu gardła, utraty głosu, astmy i powstania wola. Może spowodować bezpłodność. Czakra adźna, dowództwo, oko mądrości ulokowane między brwiami, składa się z dwóch części, z których każda ma 48 płatków. Jedna połowa jestjasnożółta, druga jasno fioletowa; kiedy indziej charakteryzuje je pastelowa zieleń i jasny fiolet. Barwy ulegają zmianom w zależności od stanu psychicznego osoby. Odpowiadającym jej elementem wszechświata jest manas. Utożsamiana jest z szyszynką której uaktywnienie prowadzi do Małżeństwa Tantrycznego. To ośrodek intuicji i inspiracji funkcjonujący na planie niematerialnym. Ponieważ ma bezpośrednie połączenie z najniższą i najwyższą czakrą zwie się okiem świadomości, które scala umysł z Duchem. Człowiek widzi wtedy rzeczy i zjawiska takimi, jakimi są naprawdę. Otwartej, nic nie jest w stanie zwieść. Czasami określa się ją mianem zbiorowej świadomości. Stan silnego rozbudzenia pojmowania obiektywnej rzeczywistości umożliwia jednoczesne skupienie energii świadomości, duszy i umysłu. Ową rzeczywistość obiektywną przenika świat zdolności paranormalnych, od intuicji począwszy, a na jasnowidzeniu skończywszy. Między świadomością a nieświadomością zanika przepaść. Integracja staje się całkowita i człowiek wychodzi poza ziemskie cele. Odzyskuje pamięć siebie na każdym etapie życia, poczynając od narodzin, i aktywnie spala karmę. Nadmiar kolorów bywa oznaką silnych powiązań z przeszłymi wcieleniami i nadmiernym angażowaniem się w związki z ludźmi. Czasami może to być wytłumaczone rozdwojeniem czy zwielokrotnieniem jaźni. Równowagę energetyczną utrzymuje w czakrze naturalny odcień indy go lub czysta biel. Każde obciążenie ośrodka niższymi wibracjami upośledza jego czynność. Czerwień to zdominowanie psychiki agresywnością i nadmierną wrażliwością. Warto zauważyć, że u osób chorych psychicznie i narkomanów czerwień występuje prawie w każdym ośrodku energetycznym. Ciemny róż przemienia miłość w twórcze uduchowienie i umiłowanie ludzkości. Pomarańczowy rzadko pojawia się w ośrodku brwiowym. Występuje u ludzi, u których dążenie do wyzwo

10 lenia duchowego nie przychodzi łatwo. Powinni oni bardziej skupić się na wspieraniu bliźnich, niż na samotnej kontemplacji. Żółty wzbogaca zdolności paranormalne trzeźwym osądem i we wszystkim pozwala zachować chłodny dystans. Podsyca też potrzebę zrozumienia zjawisk na planie fizycznym. Nie wystarczy orientować się w skutkach działania prany, trzeba też wiedzieć, jak tworzą się siły eteryczne na wzór każdej komórki. Analityczna wiedza i odrobina trzeźwego osądu przydaje się zwłaszcza podczas napływu zieleni, przymuszającej ludzi do brania na swoje barki ciężarów przekraczających ich siły Domieszka błękitu to uzdrawiająca moc głosu, zaś dodatek fioletu na pewno pozwoli odnaleźć się człowiekowi w tańcu, muzyce i malarstwie. Na mapie świadomości piątą czakrę najtrafniej określa słowo obfitość. Nareszcie rozumiemy, że świat daje nam wszystko, czego potrzebujemy. Nawet nieszczęścia prędzej czy później okazują się mieć swoją drugą stronę, przynosząc swoiste korzyści duchowe i materialne. Przestaje być ważne komu, liczy się rozwój całej społeczności i duchowy awans. Świat jawi się miejscem przyjaznym, emanuje spokojem i komfortem. Jeśli już oceniamy i krytykujemy, to bardziej siebie niż innych. W przeciwnym razie czujemy to całym swoim jestestwem - staczamy się w niższe rejony istnienia, wpadając w pułapkę samowystarczalności, gdzie zaspokajanie indywidualnych potrzeb przekształca się w nadrzędną dewizę życiową. Spontanicznie eksplodują ognie radości istnienia, wypala się ból i wszelkie zahamowania. Życie toczy się samo z siebie, unosząc nas falą wytłumaczalnego przypadku na bezkresne morze prostoty i efektywności. Świat postrzegany jest jako logiczny ciąg zdarzeń, a relacje międzyludzkie są tłem pozbawionym osobistych preferencji. Poczynania stempluje pieczęć logiki i harmonii. Medyczna strona zagadnienia to energetyzowanie i wywieranie wpływu na przysadkę mózgową. Adźna nosi też miano czakry władającej, gdyż steruje pracą czakr głównych i układem wydzielania wewnętrznego. Ma pośredni, choć istotny wpływ na różne ważne narządy. Nieprawidłowe funkcjonowanie ośrodka zakłóca pracę gruczołów wydzielania wewnętrznego i oczu. W ciężkich przypadkach dochodzi do powstania chorób nowotworowych.

10 Adźna, trochę niefortunnie zwana Trzecim Okiem, wywiera przez szyszynkę dość szczególny nacisk na znajdującą się pośrodku czoła 144-płatkową czakrę czołową. Zawiera ona pranę jasno fioletową niebieską czerwoną pomarańczową żółtą i zieloną. Jej niewłaściwe funkcjonowanie uszkadza układ nerwowy. Tu mieści się niższa świadomość Buddy, czyli niższa świadomość kosmiczna. Z umiejscowieniem siódmej czakry, biorąc pod uwagę hierarchię centrów świadomości, wynikają pewne trudności. Niektóre tradycje uznająw tym obszarze istnienie dwóch ośrodków świadomości: saha- srary i bindu, podczas gdy inne wspominają tylko o jednym. Jeśli założyć, że słowo „sahasrara" odnosi się rzeczywiście do hermetycznego słownictwa akceptowanego przez prawie wszystkie tradycje, i uznać, że ośrodek bindu leży powyżej pierwszego, co sprawia, iż bywa sukcesywnie pomijany w ustalaniu ośrodków duchowych, to jednak i takie rozumowanie jest niespójne. Wiele bowiem technik, które nie uznają bindu, związanego z podwzgórzem, identyfikuje sahasrarę z jego położeniem. Tradycje przyjmujące za naturalny stan istnienie dwóch czakr na szczycie głowy są zgodne co do tego, że bindu nie wisi nad człowiekiem, lecz wibruje w okolicy czubka i tyłu głowy, tam gdzie znajduje się zawirowanie włosów, a więc miejsce, przez które dusza uchodzi z ciała po jego śmierci. Niższa czakra zalega zaś w okolicach ciemienia. Ale wszystkie tradycje sązgodne co do jednego: ów najważniejszy ośrodek, najczęściej zwany sahasrara, włada gruczołem przysadki i jest siedzibą Sziwy. W nim też zbiega się energia żeńska z męską kosmiczna z ziemską Szakti z Sziwą Pingala z Idą. I takie rozumowanie wydaje się prawdziwe. Jeszcze słuszniejszym twierdzenie, iż bindu nie jest typową czakrą ośrodkiem świadomości, ale sznurem srebrnej energii, czyli antakharany, który łączy czakry z energią kosmiczną. Grubość duchowego sznura jest niewielka, a gama barw operuje tak subtelnymi odcieniami, iż tylko najlepsi jasnowidzowie mogąje dostrzec. Wspomniana grubość sznura u przeciętnego człowieka oscyluje w granicach średnicy ludzkiego włosa, a długość nie przekracza 3 centymetrów. Według jogicznych standardów oznacza to, że taki człowiek znajduje się dopiero w duchowym żłobku. W uzasadnionych przypadkach średnica sznura boskiej energii może wynosić kilka centymetrów,

10 co wydaje się niezbędne przy prowadzeniu masowych uzdrowień. W pismach Towarzystwa Teozoficznego natrafiłem na informację, która opisuje dwa typy ludzi. U pierwszych szósta i siódma czakra spotykają się w przysadce, będącąpraktycznie jedynym bezpośrednim łącznikiem między fizyczną a astralną sferą bytu. U drugich szósta czakra jest połączona z przysadką podczas gdy siódma nieco się odchyla, tak iż jej wir spotyka się z szyszynką. Ożywiona szyszynka bezpośrednio łączy się z niższym umysłem, pomijając dłuższą drogę przez sferę astralną. Jeśli taki tok rozumowania uznamy za słuszny, to 960-płatkową czakrę sahasrara należy uznać za najwyższe centrum świadomości. Nazywana jest Lotosem Tysiąca Płatków i słusznie należy się jej pisownia dużą literą. Jej odpowiednikiem materialnym są czekające w mózgu na przebudzenie neurony. Właściwy oddech i podnoszenie Kundalini dostarcza do mózgu tlen i pranę, otwierając jego komórki, dzięki czemu przez wzrost mocy intelektualnej i intuicyjnej wiedzy świadomość duchowa może się właściwiej wyrazić na planie fizycznym. Z eterycznego punktu widzenia sahasrara jest bramą którą dusza wkracza do ciała i przez którą je opuszcza. To piec, w którym spala się dwoistość człowieka. Ogień stapiający w jedność pole energetyczne jednostki z polem powszechnym. Odnalezione w szóstej czakrze jestem osiąga stan duchowej identyfikacji z wszechświatem. W ujęciu siedmiu żywiołów, które są odpowiednikami siedmiu sfer wszechświata, siedmiu powłok Brahmana, odpowiada jej prana. „ Osiągnąwszy ten stan - pisze Keith Sherwood - człowiek wychodzi poza granice czasu sekwencyjnego i znajduje się na zawsze w środku niezmieniającego się, wiecznego „teraz". Wychodzi poza stan, w którym w każdej chwili nieświadomie wybiera jaźń; osiąga stan, w którym jaźń nie istnieje, gdzie jaźń staje się całym wszechświatem, który jest w niej zawarty. Będąc wszechświatem, człowiek przestaje rozumieć swój wszechświat, gdyż rozumienie oznacza zaprzestanie istnienia". Komunia z Bogiem i ludźmi to świadomość Buddy. Jeżeli przysłowiowy umysł przyrównamy do ślepca, to świadomość Buddy jest odpowiednikiem człowieka widzącego na wskroś, pojmującego rzeczywistość metodą bezpośredniego wglądu, bez uciekania się do naukowych sztuczek: empirii i dedukcji. Trudności życiowe, wzloty i upadki postrzegane są jako cień przesuwających się w dali kadrów. Harmonii

10 i spokoju nic nie jest w stanie zakłócić. Świadomość gry karmicznej przestaje przerażać, teatr życia toczy swojąopowieść z nami w roli głównej przy całkowitej aprobacie z naszej strony. To koniec gry ze świadomością, gdyż nie istnieje pojęcie świadomości świadomości. Zanikają uniwersalia, zanikają oceny systemów wartości. Wszystko służy ewolucji. Nie ma dobrego i złego, gdyż jedno wynika z drugiego. To, co zniszczone, daje sobą podkład nowemu. Carrelowskie podsumowanie: „człowiek istota nieznana"- traci swój sens. Jezus powiedział: „Jeśli tedy oko twoje jest pojedyncze, całe ciało twoje będzie pełne światła ". Jeśli patrzymy duchowym okiem, to spostrzegamy, że całe stworzenie uczynione jest z jednej substancji - Jego światła. Dystans w widzeniu siebie i świata często doprowadza do usunięcia się na bok z głównego nurtu życia. W innych przypadkach odwrotnie - duchowe przewodnictwo ułatwia kontakt z rzeczywistością. Wygasa potrzeba magazynowania energii dla utrzymania własnego statusu i obrony tak z trudem zdobytego terytorium. Nie ma bowiem dokąd iść i po co. Pozostaje pojmowanie siebie do momentu, gdy zostanie z nas to, czym jesteśmy. Czakra ciemieniowa nadzoruje i energetyzuje mózg i szyszynkę. Nieprawidłowe jej funkcjonowanie powoduje schorzenia tychże narządów. Zawiera pranę jasnofioletową niebieską żółtą zieloną pomarańczową i czerwoną. Tędy olśniewająca fioletowa energia praniczna wchodzi do ciała. Fiolet jest najbardziej pożądaną wibracją. Jego wystąpienie w jakimkolwiek ośrodku żelazną regułą boskiej mocy automatycznie ten ośrodek uduchowią. Fiolet reprezentuje szczytowe możliwości uzdrawiania - łącząc energię czerwieni z wpływem leczniczym duchowego błękitu, gwarantuje całkowitą regenerację. Szczególnie mocno pobudza system nerwowy, uaktywnia i ochrania mózg, uwalnia od nerwic, a także chroni przed uszkodzeniem układu nerwowego i oka. Jest przydatny przy zwalczaniu wszelkich postaci reumatyzmu i neuralgii. Fiolet w czerwonym ośrodku rozrodczym ruguje wulgarność i zwierzęce pożądanie, wynosząc seks do rangi sztuki, kultywując w nim piękno i subtelność. Fiolet w drugim ośrodku występuje u osób dbających o es

10 tetykę posiłków i błogosławiących pokarm. Przez dobre zestrojenie z energią kosmiczną ludzie ci jedzą znacznie mniej od pozostałych. Fiolet w ośrodku splotu słonecznego uplastycznia artyzmem każdą formę myślenia. Fiolet w zielonym przesyca związki międzyludzkie pierwiastkiem duchowym, a w błękitnym ośrodku gardła umożliwia subtelne, zgoła artystyczne wykorzystanie głosu. W ośrodku indygo czyni atrybuty uzdrowicielskie bardziej kreatywnymi, wyrażającymi się poprzez ekspresję (na przykład w terapii poprzez bazowanie na wibracjach zawartych w tańcu, muzyce czy malarstwie). Oczywiście istnieje także szereg innych kolorów, tzw. kolorów eterycznych (przyległych wyższym światom), nie postrzeganych przez ludzkie oko, których wpływ na ludzki organizm jest równie istotny. Są one jednak manifestacją świadomości wykraczającej poza poziom ciała fizycznego i wyobrażeniowe posługiwanie się nimi jest niemożliwe, co czyni z koncentracji posługującej się wibracją barw bardzo niepewny mechanizm. Dlatego zasilanie czakramó w jedynie znanymi nam barwami wcale nie zapowiada niczego dobrego, a w wielu przypadkach, tych dotyczących subtelnej materii psychiki, może wręcz spowodować groźne powikłania. Jedyną bezpieczną metodą jest korzystanie z usług osób będących w bezpośrednim kontakcie z istotami stamtąd, które nie tyle same, co z poruczenia sił wyższych potrafią wszelkim wibracjom utorować drogę do naszego, czy raczej do naszych ciał. Trzeba zdawać sobie sprawę z jeszcze jednego niebezpieczeństwa: otwieranie czakr, także najprostszą metodą wizualizacyjną harmonizuje ciało nie tylko z wyższymi wibracjami, ale czyni je także bezbronnym wobec wrogich sił egzystujących po drugiej stronie życia. Sił, które - proszę pamiętać - otaczają nas stale. I to nie tylko dlatego, że nasz poziom wibracyjny leży na styku z najniższym poziomem astralnym, wypełnionym wszelkiego rodzaju niedoskonałymi istotami, ale przede wszystkim dlatego, że człowiek sam, zupełnie nieświadomie, wielokrotnie prowokuje te siły do szkodliwego działania. Ba! Ustawicznie wyposaża je w moc i prawo moralne do ataków na nas samych! Miałem do czynienia z wieloma tragicznymi przypadkami, gdzie nawet niewinne ćwiczenia jogi kończyły się uszkodzeniem mózgu. Przerabianie czakr to sprawa poważna i dana tylko wybranym. Jedynie hatha joga, rozpoczynająca pracę od czakry podstawowej, choć

10 najprostsza, wydaje się najbardziej godną polecenia. Pozwala bowiem wniknąć w klimat zagadnienia i dobrze rozpoznać charakter zmian jeszcze przed wprowadzeniem w ciele i psychice nieodwracalnych zmian. Manipulowanie określonymi wibracjami wymaga nie tylko mistycznej intuicji, ale również wielkiego doświadczenia. Nadto to, co dobre jest dla jednego, drugiemu może wręcz zaszkodzić. Nieco odmienne funkcje pełni, przykładowo, dany kolor w czakramie, inne w aurze, jeszcze inne w leczeniu, a często zupełnie odmienną rolę odgrywa w tworzeniu wzorca osobowego, czy to na planie eterycznym, czy astralnym. Może być i tak, że określona barwa, pożyteczna dziś, kiedy indziej okaże się szkodliwa. Mało tego, to samo oddziaływanie mogą w różnych okresach wykazywać zupełnie różne wibracje. Nawet te pozornie anta- gonistyczne. Tylko prawdziwy jasnowidz potrafi w sprzyjających mu okolicznościach zaordynować metodę harmonizującą człowieka na wszystkich trzech poziomach: ciała, umysłu i ducha, kiedy to następuje pełna konsolidacja ciał, od eterycznego począwszy, a na przyczynowym skończywszy. „Każdy człowiek jest bowiem inny - przyznaje znana terapeutka E. Marciniak - i odmienne są również przyczyny jego dolegliwości. Dlatego też ta sama choroba, zdiagnozowana medycznie jako np. cukrzyca, u jednego pacjenta będzie wymagała, dla zharmonizowania energii, zastosowania takiej fali, u drugiego innej. W każdym przypadku dobieram właściwą folię (z naniesioną barwą) na podstawie specjalnych diagramów metodą radiestezyjną". Do ciekawych wniosków doszli psychologowie, starający się wyjaśnić zasady rządzące światłem i kolorem. Otóż opracowane przez nich studium dziejów wykazało, iż nie tylko człowiek, ale każda epoka wykazuje zapotrzebowanie na określony kolor. W latach pierwszej wojny światowej wzrosła sympatia do czerwieni. To znaczy taki a nie inny kolor stanowił wypadkową kolorów osobistych. Każdy naród, każdy region, każde miasto a nawet każde siedlisko posiada charakterystyczną barwę, poziom wibracji kształtujący indywidualną aurę ludzką (więc modyfikujący jego przestrzeń życiową). Tysiące badań psychiatrycznych i diagnoz emocjonalnych pacjentów przyczyniło się do rozwoju terapii barw, które w latach sześćdziesiątych skutecznie wykorzystywano w leczeniu. Z biegiem lat introspek-

10 tywne zainteresowanie zaletami kolorów rozwinęło się w powszechnie dziś znaną Kolorową Analizę Własnego Wizerunku (SICA), w głównych założeniach opartą na doświadczeniach doktora Maxa Luschera. Wybór barwnych kart tworzy indywidualny autoportret danej osoby i otoczenia. Uzmysławia cybernetyczne relacje i ciągłość zmian, jakim podlega człowiek. Dostrzega, iż wraz z rozwojem jednostki przeobrażeniu ulega także odpowiadające tym zmianom tło barw. O ile kolor podstawowy nie poddaje się tak łatwo działaniu czasu, o tyle kolory wspomagające przeskakują jak w kalejdoskopie. W starannie przeprowadzonym badaniu typuje się, prócz trudno zmieniającej się barwy dominującej, kolory uzupełniające, stanowiące źródło inspiracji, dostarczające duchowego wsparcia i wprowadzające w dobre samopoczucie, kolory równowagi, dające poczucie pewności i bezpieczeństwa, kolory poszerzające wizerunek oraz kolory motywacji. Kolory te powinny być wpasowane w całe otoczenie, powinny znaleźć odzwierciedlenie w noszonej odzieży, w barwie ścian mieszkania, a nawet tapicerki samochodu. Ich stały wpływ na biopole wykazuje zadziwiającą skuteczność. W każdym razie kolory są czymś osobistym, są aspektem naszej istoty i odpowiadają na coś wewnątrz nas samych. Pozwalają na świadome kreowanie zewnętrznego wizerunku. „ Tak więc kolor komunikuje się za pomocą sygnałów pozajęzyko- wych - stwierdza D.L. Mella. - Kiedy go nosimy, pokazujemy innym nasze potrzeby. Na przykład ludzie, którzy często ubierają się na czerwono, mogą dążyć do nawiązania romansu lub do odzyskania wytrzymałości fizycznej. Czy trzeba wiedzieć, co dany kolor oznacza, zanim się go na siebie włoży? Wielu ludzi nosi przecież rzeczy w jednej gamie barw, nie wiedząc wcale, co te barwy oznaczają. Jeśli chcesz odpowiedzi na to pytanie, porównaj tylko język kolorów do języka gestów. Jeżeli ktoś krzyżuje ramiona w czasie dyskusji, to w sposób całkowicie nieświadomy daje znać rozmówcy o swojej niechęci do przedstawionych przezeń tez. Tak samo jest z barwami. Jeżeli odczuwasz szczególne zapotrzebowanie na jakiś kolor, to wiedz, że i w tym pragnieniu zawarta jest informacja dla ciebie ". Znany jest przypadek pewnej pani, którą wewnętrzny pesymizm pozbawił dochodowej pracy i chęci do życia. Chcąc zaradzić nieszczęściu, w ostatnim porywie nadziei udała się po poradę do psychologa.

10 Test kart SICA całkowicie zmienił jej wizerunek. Poważne ciemne stroje trafiły do lamusa, a w mieszkaniu i garderobie pojawiły się: żółć (komunikatywność), pomarańcz (zorganizowanie) i złoty (realizacja ambitnych zamierzeń). Nowo stworzony obraz odmienił zagubioną osobę tak skutecznie, iż wkrótce zaoferowano jej stanowisko sprzedawcy, z którego szybko awansowała na sekretarkę dyrektora dużej agencji. Zaakcentowane zdolności i pobudzona wiara we własne siły znalazły w końcu odzwierciedlenie w sukcesach zawodowych, szczególnie w tak mile widzianych gratyfikacjach pieniężnych. Karty SICA przyniosły szczęście. Zaproponowane przez SICA kolory zdały egzamin w praktyce, okazały się rewelacyjne w tym konkretnym przypadku, co bynajmniej nie przesądza o ich uniwersalności. W innym przypadku mogłyby nie być aż tak skuteczne. Chociaż podobieństwo kolorów objawienia w Apokalipsie do kolorów czakramów nie jest przypadkowe, to jednak podczas wizualizowania prany należy zachować ze wszech miar polecaną ostrożność. Zasilając przeładowany czakram podstawowy czerwienią nawet bardzo jasną łatwo rozbudzić impulsywny, gwałtowny charakter i skłonności egocentryczne. Operowanie uduchowionym różem może zagęścić roztwór do konsystencji szkarłatu rozdmuchanego ego, co w przypadku dzieci opóźni ich rozwój fizyczny. Żółty ma także negatywne oblicze: hamuje rozwój i przyczynia się do wielu zaburzeń umysłowych. Poleganie na kolorze pomarańczowym, który sprawdził się w przypadku pozbawionej pracy kobiety, może przynieść skutki wręcz przeciwne do oczekiwanych: stłumić ambicję, rozbudzić lenistwo i upodatnić nerki na schorzenia. Nawet boski fiolet, emanacja czystej miłości, który przy zbliżaniu się do zakresu barwy niebieskiej ustala wartość uczuć religijnych, posiada biegun ujemny zakotwiczony w kręgu miłości własnej i egoizmie. Przepompowywanie Kundalini w górę przepycha często nadmiar energii gęstszej do wyżej położonego ośrodka, upośledzając tym samym jego czynności. Na przykład intelektualna żółć w ośrodku zieleni czasami całkowicie wytłumia chęć niesienia pomocy i wyrabia nawyki typowe dla... oszusta. Osłabienie ośrodka niebieskiego przesuwa próg dojrzałości i utrudnia wykorzystanie nawet wrodzonych talentów. Także ogólne wprowadzanie energii do ciała, bez zbędnego koncentrowania się na wybranych czakramach, można przyrównać do igra

10 nia z ogniem. Jednoczesne przesyłanie czerwieni i fioletu, dwu potężnych uzdrawiających wibracji, jest niszczące w skutkach - energetyzo- wane komórki stają się gorące, pęcznieją i rozrywają się. Mieszanka prany fioletowej z pomarańczową doprowadza dosłownie do eksplozji komórek. Fioletowa z żółtą wywołuje z kolei ich chaotyczny podział. Boska fioletowa prana, wielokrotnie silniejsza od zwykłej fioletowej energii pranicznej, choć potrafi błyskawicznie zregenerować uszkodzone narządy i nerwy, to na większość ludzi działa destrukcyjnie. A mówimy o pranie mającej - jako jedyna - własną świadomość. Wokół złotego koloru, przypisanego słusznie jednostkom zawzięcie podążającym ścieżką duchowego rozwoju, na której końcu zostają przemienieni w złoto - również narosło wiele niedomówień. Złota prana, wchodząc do ciała fizycznego, ulega przemianie na jasną czeiwień i manipulowanie nią wymaga już wielkich umiejętności. Najbezpieczniej używać do udrażniania kanałów energetycznych prany białej, ale skuteczność tak przeprowadzanych zabiegów rozciąga się w czasie. Czakrę ciemieniową czołową adźnę, potyliczną szczękowe, gardłową sercową splotu słonecznego, śledzionową i pępkową z dobrym skutkiem oczyszcza wykonywane na przemian wymiatanie złogów zapomocąbiaławej prany jasnozielonej i zwykłej białawej prany jasnofioletowej lub też użycie samej białawej prany jasnozielonej. Bioenergoterapeuci posługujący się w leczeniu kolorami pouczają by wizualizując konkretną barwę, mieć zawsze na uwadze mieszankę tej barwy z bielą. Przy czym jasna biel powinna stanowić aż 70% zestawu, a tylko 30% pożądana barwa, i to w jak najjaśniejszej postaci. Tych ograniczeń i wątpliwości jest tyle, iż wszelkie metody operowania kolorami wydają się naprawdę ryzykowne. „ Każdy kolor posiada swój własny wzorzec wibracji i swoją własną specyficzną energię - wyjaśniał Cayce - którą wam ukazuje, przynosząc tobie i twoim bliskim cud uzdrawiania metafizycznego. Kolory są jak płatki śniegu - każdy jest inny. Niektóre przynoszą ci wzrost energii, podczas gdy inne ofiarują dar spokoju. Używając swego pobudzonego umysłu, możesz otoczyć się energiami w kolorze, który oferuje ci najszybszą drogę do doskonałego zdrowia. Wspomagany przez twoje Wyższe Ja możesz także wybrać ubranie w kolorach, które przyniosą ci największy pożytek w sferze uzdrawiania metafizycznego ".

10 „Zasadnicza technika metafizyczna jest sposobem takiego kierowania ciałem, aby stało się bardziej podatne na uzdrawianie - przyznaje Dan Campbell. - Relaksacja, wizualizacja i afirmacja używają mocy umysłu do aktywowania wibracji ciała, by były zgodne z wibracjami konkretnego koloru. Kiedy już umysł włączy się w holistyczną świadomość koloru, ciało zaczyna reagować zgodnie z nią. Więc czy widzą go oczy, czy też umysł tylko go wizualizuje, postrzegany kolor powoduje fizyczne dostrojenie wibracji dla uzyskania efektu uzdrawiającego ". Zgoda, z małym sprostowaniem. Otóż ludzkie oko postrzega ledwie 40 procent barw, podczas gdy ciało na poziomie eterycznego spektrum dwa i pół raza więcej. Jak wyobrazić sobie światło ultrafioletowe leczące krzywicę i łuszczycę czy boski fiolet, tak odmienny od normalnego? Jest to po prostu niemożliwe. Dodając do tego brak gruntownej wiedzy, możemy zaryzykować stwierdzenie, że lepiej zrezygnować z wykorzystywania kolorów w grze o wzrastanie ducha, niż później tego ciężko żałować. Owszem, wibracje niższe, przynależne ciału fizycznemu, są w większości znane i stąd często wykorzystywane w leczeniu z pozytywnym skutkiem, jednak obszar duchowy wraz z wibracjami wyższymi to zupełnie inna parafia i lepiej go od tej strony nie ruszać. Prawdziwych fachowców w tej dziedzinie też nie ma. Nawet wielkie tradycje są sprzeczne w przekazach. Na naszej niewiedzy majątek zbi- jająjedynie nieuczciwi interpretatorzy aury, którzy często nie potrafią profesjonalnie ujrzeć pola eterycznego, nie mówiąc już o ciałach wyższych, które to razem złożone mówią dopiero coś o człowieku. Żeby prawidłowo interpretować ludzką aurę, trzeba umieć odczytywać zapiski karmiczne i mieć pewien wgląd w całą istotę człowieka. Także stosowanie aparatów do zdjęć aury mówi jedynie o chwilowym stanie ciała eterycznego, i nic więcej. „ Skala kolorów, które możemy widzieć i używać, jest bardzo małą częścią całości. Wydaje się więc, że wszelkie kolorowe wibracje, których możemy używać, są ograniczone do tej skali. Nie wydaje się logiczne, żeby ograniczona skala fizycznych wibracji kolorowych mogła być porównana do wibracji kosmicznych sił czy emanacji aurycznych. Gdyby tak było, siły kosmiczne widziałoby się w widmie.

10 Nie mamy pojęcia o charakterze czy skali wibracji sił leczniczych. Próba odtworzenia ich za pomocą światła elektrycznego, świecącego przez kolorowe szkło, czy innąprzezroczystą substancję, wydaje się nie mieć praktycznego zastosowania. Gdybyśmy znali charakter jakiejkolwiek siły leczniczej, moglibyśmy eksperymentować, ale póki nie mamy tej podstawowej wiedzy, radzi się na razie zarzucić próby duchowego leczenia kolorami światła ". Harry Edwards i 01ive Burton Dam konia z rzędem temu, kto wie, jak naprawdę ma wyglądać manipulowanie wibracją (barwami). Dorzucę wóz temu, kto w tej praktyce - mimo wiedzy - nie pobłądzi...

10 3. Otwieranie czakramów Nim przejdziemy do tantry, zatrzymajmy się przez chwilę przy zamieszaniu, jakie w zachodniej kulturze robi wzorzec powstały z przemieszania wielu tradycji zajmujących się rozwojem duchowym które czyni wiele szkody w rękach niedoświadczonych poszukiwaczy prawdy. Ba, wielu znanych terapeutów tworzy na jego kanwie coraz to bardziej kontrowersyjne i nowatorskie techniki ingerujące w świat psychiczny i duchowy człowieka. Nierzadko ze szkodą dla samych zainteresowanych. Takąniespójność można spostrzec w kwestii prawidłowego prowadzenia oddechu czy otwierania centrów energetycznych, gdzie po otwarciu czakr zgodnie z zaleceniami tantry, kończy się doświadczenie wzmożoną koncentracją na taoistycznym punkcie hara, będącym przecież niczym innym, jak tylko jedną z już przerobionych czakr, co w konsekwencji prowadzi do ścisłego zintegrowania stanów psychicznych z tym ośrodkiem. Mało tego, liczne grono autorów książek ezoterycznych uparcie ten błąd powtarza. Wypada więc tę rzecz sprostować. Przyjmuje się, iż we wszechświecie istnieją dwa pierwiastki: siła, która musi być kontrolowana, i inteligencja kontrolująca tę siłę. W najprostszej formie sprowadza się to do bioenergii i umysłu. W chińskiej filozofii medycyny mówimy o sile, jako o Chi. Najczęściej określa się ją mianem energii witalnej, energii wewnętrznej, strumieniem energii, wypływem energii, uwalnianiem energii, a także duchem czy wolą. W zachodnim poznaniu: sumą bliżej nie określonych procesów towarzyszących życiu. Człowiek uzupełnia jej zasoby stale, czerpiąc ją z takich źródeł, jak powietrze czy pokarm, to jest w procesie oddychania i trawienia. Chi jest także wchłaniana wprost z kosmosu całą powierzchnią ciała. Tworzy ją jako całość Chi męskie, związane z siłami kosmicznymi, i Chi żeńskie,

10 czerpane z Ziemi i pożywienia. Tak uformowane Chi uważane jest za podstawowy czynnik życiowy. Obecności dużej ilości Chi lub jej wyczerpaniu przypisywano większą lub mniejszą żywotność człowieka. Do tej pory sprawa wydaje się klarowna, spory zaczynają się dopiero w momencie ustalania zasad krążenia Chi w organizmie. Według taoistycznych koncepcji mistycznych krążenie Chi nierozerwalnie związane jest z centrum hara, usytuowanym dwa palce poniżej pępka. Centrum hara nie jest ograniczone ciałem. Energiami w nim zawartymi można kontrolować bliższe i dalsze otoczenie. Stąd Chi rozprowadzana po ciele specjalnymi kanałami, meridanami, dociera do każdego fizycznego organu. Umiejętne posługiwanie się tą mocą stanowiło i stanowi do dziś główną siłę mistrzów walk wschodnich. Z kolei mistycy dążyli do utrzymania takiej równowagi Chi w ciele, by osiągnąć stan fizycznej nieśmiertelności. Jak łatwo zauważyć, zaproponowany model jest równie prosty jak koncepcje jogi, a w generowaniu energii na planie fizyczno-astralnym tak samo skuteczny. I bardzo zbliżony do wierzeń hawajskich. Błąd w sztuce polega na dodaniu do czakr tantrycznych ośrodka taoistycznego zawieszonego gdzieś na wysokości nieco powyżej czakry genitalnej, albo kiedy indziej całkowite odrzucenie czakry genitalnej. I to jest nie do przyjęcia, bo tantra spaja świadomość ideą współzależnych poziomów, podczas gdy hara pełni funkcję znacznie uboższą więc nie sposób w niej usadawiać całej świadomości człowieka. Tego wykonać się nie da. Stąd nieudane próby pogodzenia, czy raczej pożenienia obu konceptów, chociaż oddzielne traktowanie obu systemów jest rzeczą normalną zwłaszcza że dolny rejon brzucha jest rzeczywiście siedzibą wielkich energii, które mocą wyobraźni można umiejętnie generować i kierować potem także w obszary pozacielesne. Chińska koncepcja pracy z ciałem w kategoriach zdrowia fizycznego sprawdza się równie dobrze jak tantryczne prowadzenie ośrodków świadomości i wytyczne Huny w tej materii, co niejako dowodzi, iż moc wyobraźni może być w pewnych okolicznościach ważniejsza od wiedzy o rzeczywistym położeniu międzywymiarowych centrów energetycznych. Z tego wynika, iż to umysł - przy współudziale ducha - jest jedynym sprawcą sukcesu, a otwieranie czakr metodami jogi - jedną z manifestacji jego działania. Znajomość tego faktu pomaga w poszu-

10 kiwaniu własnej drogi i jest jednym z warunków koniecznych do roz- ruszenia Kundalini. Poza tym oba systemy filozoficzne uznają podział energii na męską i żeńską oba wspominają o silnej energii pourodzeniowej, jednorodnej, która śpi u podnóża kręgosłupa, i oba podejmują z nią pracę. Nawet różnorodność terminów nie wprawia w zakłopotanie i pozwala skupić się na tym, co wspólne. Ta znamienna prawidłowość wskazuje, iż w rozwoju ciała i umysłu nie ma jednego autoiytatywnego rozwiązania i że stosowanie wielu technik pasywnych i aktywnych wraz z całym przynależnym im repertuarem ćwiczeń kontemplacyjnych i fizycznych może przynieść pożądany skutek. Operowanie w obszarze energii subtelnych wymaga zachowania ustalonych reguł; poruszanie się po obszarze niematerialnym jest niewykonalne bez wyciszenia organizmu, bez zmiany rytmu fal mózgowych i chemizmu kiwi. Trzeba tylko doskonale znać cel naszych wysiłków: albo dążymy do poprawy stanu zdrowia, albo do poszerzenia świadomości. W tym drugim przypadku nie wolno polegać na nie sprawdzonych, łączonych eklektycznie metodach. O jednej rzeczy warto przy tym pamiętać. Wszelkie formy pracy z ciałem duchowym pochłaniają ogromną ilość energii psychicznej. Bez silnego ciała, bez dużej dawki rozprowadzonej w nim prany nie sposób osiągnąć sukcesu. Energii wymaga każda, choćby najkrótsza koncentracja i - w co wielu nie wierzy - tak pozornie energooszczędna medytacja. Do takich spostrzeżeń prędzej czy później każdy musi dojść, o ile oczywiście dotrwa do końca i wcześniej nie ulegnie atakom choroby. Ponieważ pierwsze trudności pojawiają się przy stosowaniu technik oddechowych, należy je dobrze poznać z racji ścisłego powiązania oddechu z gromadzoną w ciele energią. W nim biorą swój początek wszystkie techniki relaksacyjne; oddech jest jak brama prowadząca do wieczności. Wiąże się z działaniem Jing i Jang i każde jego spłycenie jest katastrofalne w skutkach. Od dawna znane jest i wykorzystywane fizjologiczne zjawisko tzw. cykli nosowych, polegające na tym, że oddech jedną dziurką jest zawsze silniejszy od przepływu powietrza drugą przy czym zmiana dominującej dziurki następuje regularnie co półtorej godziny. Dopiero na początku lat osiemdziesiątych ustalono naukowo, iż intensywniejszy

10 przepływ powietrza lewą dziurką uaktywnia prawą półkulę mózgową (odpowiedzialną za intuicję, emocje, pamięć form i barw oraz wrażliwość na piękno) i związany jest z Idą Jing, żeńską energią Ziemi, która włada dolną połową ciała, plecami i lewą stroną korpusu. Oddychanie prawą dziurką nosa wzmacnia zaś aktywność lewej półkuli mózgowej. Zasila, pobudza abstrakcyjne Ciało Idealne i wytwarza ładunek dodatni, nazywany męskim, kosmicznym, Jang, Pingalą. Jest to energia Słońca. Włada górnąpołową ciała, przodem i prawą stroną. Lewa część mózgu związana jest z aktywacją werbalną intelektualną z nastawieniem racjonalnym i pełną analizą. Przeciwstawienie pierwiastka męskiego żeńskiemu tworzy układ: Ojciec Kosmiczny Matka Kosmiczna, zewnętrze - wnętrze, wysyłanie - odbieranie, aktywność - bierność, ogrzewanie - oziębianie, sympatyczny układ nerwowy - parasympatyczny układ nerwowy, kwasowość - zasadowość, wyładowanie energii - zachowanie energii, logika emocje, seks fizyczny - seks uczuciowy, konkretność - rozwlekłość, górnolotność praktyczność. Cykle nosowe wyznaczane są fazami księżyca i wschodami słońca. Ustalono, że cykl męski zaczyna się o wschodzie słońca pierwszego dnia po pełni księżyca, zaś cykl żeński o wschodzie słońca pierwszego dnia po nowiu. Praktycznie, skondensowanie konkretnej energii w ciele polega na oddychaniu przez zaciśnięcie palcem dziurki bądź na leżeniu bokiem tak, aby akcentowana, udrażniana dziurka leżała wyżej. Jest to proste i nie wymaga komentarza. Dopiero obeznaj amianie się z różnorodnością technik oddechowych nastręcza pewne trudności. Jedne ze szkół ujmują oddychanie Jing jako mocniejsze i dłuższe wdychanie powietrza, inne odwrotnie - jego siłę upatrują w wydechu. Jedne techniki nakazują wciąganie ziemskiej energii żeńskiej przez stopy (aż do serca) podczas wdechu, inne tak samo, tyle że wizualizacja zasysa energię podczas wydechu, co zdaje się potwierdzać tezę o przewodniej roli myśli. W szacowaniu technik warto zachować zdrowy rozsądek i polegać tylko na technikach równoważących w ciele obie energie. Według „Su Wen" Jing i Jang oznaczają prawo nieba i ziemi: władcę wszystkiego, co istnieje, i matkę przemian, praprzyczynę narodzin i śmierci. Co oznacza, iż każda choroba i psychiczna dysfunkcja, tak jak i zdrowie, zależy od równowagi tych sił w organizmie.

10 Skoro energia żeńska-ziemska-Jing-Ida włada prawą częścią mózgu, lewą i dolną częścią ciała oraz plecami, to - tak rozumując - powinno się ją w czasie wydechu podciągać okiem wyobraźni do wysokości pępka, z czasem serca, by po miesiącach praktyki dojść aż do czubka głowy. Zaś w czasie wdechu wprowadzać przez środek głowy energię męską-kosmiczną-Jang-Pingalę, spuszczaną potem spokojnie na poziom brzucha bądź splotu słonecznego i wyprowadzaną czakrami stóp i rąk. W większości przypadków takie rozwiązanie doskonale zdaje egzamin. Oczyszcza ono ciało ze złogów, równoważy energie i dobrze przygotowuje do kumulowania energii niezbędnej do podtrzymania koncentracji. Nadto pozwala ono odciąć się od mniej elastycznych technik tam, gdzie mogą one wbrew pozorom zawieść. Otóż - z czym nie spotkałem się w żadnym z ezoterycznych pism, a czego dowiedziałem się przebywając na planie astralnym - ludzie dzielą się na jednostki zorientowane na czerpanie energii bezpośrednio z Ziemi, z kosmosu, bądź z pola powszechnego, gdzie jest zakotwiczona ich Kundalini (to ostatnie jest cechą wyróżniającą prawdziwych mistrzów). I chociażby dlatego, jak i z innych powodów, warto w pracy z własnym ciałem zdać się na intuicję, na podszept naszego Opiekuna z zaświatów, który doskonale zdaje sobie sprawę z naszych potrzeb i predyspozycji. Praktyka. Jako zwolennik eksperymentów statycznych, przyzwyczajony do wygodnego leżenia na plecach, proponuję wykonywanie głębokich oddechów, podczas których biała energia kosmiczna opada wraz z wdechem, zaś czerwona wznosi się od stóp aż po szczyt głowy przy wydechu, co do złudzenia przypomina sekwencję pracy tłoka parowego. Baczną uwagę należy zwracać na przerwy między wdechem a wydechem, by były długie, ale nie męczące. Właśnie w czasie takich przerw Chi odkłada się w komórkach. Proces ten następuje gwałtowniej, gdy wyobrażamy sobie, że spadająca do stóp energia Jang i podchodząca do czubka głowy energia Jing nie opuszczają ciała. Należy oddychać z częstotliwością pozwalającą na wykonywanie najwyżej czterech oddechów na minutę. Spada wówczas rytm fal mózgowych. Nawet w czasie nieświadomego oddychania człowiek pozostaje uzależniony od energii zewnętrznych: opadająca z niebios Jang płynie

10 wzdłuż kręgosłupa, po czym zawraca brzuchem i wydostaje się na zewnątrz. Jing w pierwotnym założeniu dąży w przeciwną stronę: pnie się w górę kręgosłupa, po czym zawraca dookoła głowy i ustami wydostaje się na zewnątrz. Przechylając język do tyłu tak, by dotykał podniebienia, zamykamy ten obieg, czyniąc oddech wewnętrznym, embrionalnym. Technika oddychania embrionalnego jest trudna. Chodzi w niej o rozpuszczenie oddechu, o ustalenie pewnego rodzaju wewnętrznej cyrkulacji zasad witalnych, tak by wprowadzić ciało w stan doskonałej izolacji, by oddychać w cyklu zamkniętym, a oddech zewnętrzny powtarzać raz na tysiąc normalnych oddechów. Nieco inną technikę ograniczania zapotrzebowania na tlen odnajdujemy w islamskiej doktrynie hezychastów: „Dlaczego trzeba wstrzymywać oddech w czasie modlitwy ? Wskutek powstrzymania oddechu serce poczuje się skrępowane i ściśnięte - tłumaczył Hagioryta - a zatem doświadczy bólu nie otrzymując powietrza; wtedy duch dzięki tej metodzie łatwiej skoncentruje się i zwróci do serca ". Podobną technikę stosują niektórzy jogowie - najpierw dotleniają każdą komórkę ciała długim intensywnym, niemal wyczerpującym siły oddychaniem, łącząc wdech z wydechem w jedną całość, a następnie całkowicie przerywają oddech, spalając tlen w obiegu zamkniętym, dzięki czemu bez trudu podtrzymują funkcje organizmu w beztlenowym środowisku w czasie do siedmiu dni. W stanie tzw. statycznej medytacji, zwanej też autoregulacją emocjonalną szybko dochodzi do odprężenia aż do poziomu organów wewnętrznych, co przy okazji udrażnia nadi, i Chi płynie już silnym strumieniem, usuwając wszelkie przeszkody w kanałach. Łatwo wtedy dochodzi do harmonijnego współbrzmienia z mocami umysłu. Ten, wyciszony, może już bez ograniczeń korzystać z pokładów zgromadzonej energii. Kiedy Chi rozpływa się po ciele, wystarczy to odczuć i zrozumieć. Regulacja zależy od siły wyobraźni. Najtrudniejszą rzeczą jest wytworzenie Chi, wypełnienie nią ośmiu naczyń i dotarcie do szpiku kostnego celem jego przemycia. Utrzymanie krążenia Chi w szpiku czyni go czystym i zdrowym. Czysta i zdrowa krew regeneruje cały organizm, opóźniając proces starzenia. Energetyzowanie mózgu to już wchodzę-

10 nie w stan Buddy, wyjście ponad normalne ludzkie cierpienie, to ucieczka z ciągłego koła inkarnacji. Ciało i umysł są wzajemnie z sobąpowiązane. Zrelaksowane i zrównoważone ciało pomaga uspokoić się i skoncentrować umysłowi. Tylko w czasie odprężenia wszystkie mięśnie sąrozluźnione, a kanały energetyczne otwarte. Skoncentrowany umysł posługuje się oddechem do wyciągania Chi z powietrza i napełniania nią całego ciała. Dopiero potem następuje kierunkowe uderzenie. I jeszcze jedno: Chi zachowuje się jak woda - nie można jej pchać, ale można ją ciągnąć. Wtedy ruszy spokojnie i bez zastojów. Ruszy tam, gdzie rozkaże jej oko wyobraźni. Jeśli wyobraźnię zogniskujemy na Chi, ona się zatrzyma. Dobrze jest nauczyć się wyczuwać przepływ energii oraz określać jej płynność i siłę. Gdy umysł jest silny, silna jest i Chi. Aby przepływ Chi był naturalny i swobodny, umysł musi być zrelaksowany i skupiony. Tylko w odprężonym ciele otwierają się kanały Chi. Teraz wystarczy tylko zharmonizować ruch Chi z techniką oddechu. Gromadzenie energii odbywa się w dwojaki sposób, albo przez magazynowanie jej w kończynach, a następnie przesyłanie do ośmiu zbiorników w ciele, albo odwrotnie najpierw poprzez skoncentrowanie jej w ciele, a potem wprowadzenie do kończyn. Nie wchodząc w spory z różnymi szkołami, trzeba rozumieć potrzebę energetyzowania całego ciała. Zwłaszcza w trzy miejsca należy Chi bezwarunkowo wprowadzić. Sąto: czoło, splot słoneczny i podbrzusze. Czoło jest intuicyjną siedzibą umysłu, kiedy tu skumulujemy Chi, umysł pokieruje jej krążeniem w obrębie ciała. Z kolei splot słoneczny jest siedzibą Chi pouro- dzeniowej, czerpanej wprost z powietrza i pokarmu, a przekazywanej przez nerki (joga mówi o śledzionie). Gdy energia w splocie słonecznym jest pobudzona i pełna, ciało jest naenergetyzowane. Przeduro- dzeniowa Chi, synonim Kundalini, mieści się w podbrzuszu. Jest to chyba najistotniejsze spostrzeżenie, jakie wynika z zainteresowania ezoteryką taoistyczną. W czasie wypełniania energią wzmiankowanych ośrodków, zwanych Polem Eliksiru, Chi ulega pobudzeniu i stopniowo rozlewa się, opanowując ciało. To rozlewanie się może mieć trojaki charakter: Ścieżki Ognia, Ścieżki Wiatru i Ścieżki Wody.

10 Ścieżka Ognia, najprostsza z trzech technik, jest jednocześnie najniebezpieczniejsza. Często odwołująsię do niej osoby uprawiające sztuki walki. Najpierw gromadzi się energię w czole (Shang Dan Tien), potem w splocie słonecznym (Jong Dan Tien) i podbrzuszu (Shiah Dan Tien). Prawidłowo to splot słoneczny jest najważniejszym, najsilniejszym centrum pourodzeniowej Chi i to od niego często zaczyna się jej gromadzenie. Jednak, o czym się nie mówi, nie jest to w pełni możliwe bez wstępnego naenergetyzowania mózgu. Dlatego najlepszym rozwiązaniem jest rozpoczynanie treningu od całkowitego rozluźnienia ciała i wstępnej sesji z oddechem oczyszczającym, który uczula mózg na czekające go zadanie. Taki delikatny stan naenergetyzowania mózgu jest wystarczający do pracy z umysłem i do efektywnego koncentrowania się na splocie słonecznym. W Ścieżce Ognia energia rozpoczyna swój bieg w Naczyniu Poczęcia, umiejscowionym w podbrzuszu, zatacza następnie dołem koło, przodem do kości ogonowej, wspina się przez Naczynie Zarządzające wzdłuż kręgosłupa i przez szczyt głowy schodzi brzuszną stroną tułowia z powrotem do Naczynia Poczęcia. Naczynie Zarządzające to główny rezerwuar Chi wprowadzanej do kończyn. Niebezpieczeństwo kryje się nie tylko w zachwianiu równowagi między Jang i Jin, ale także w nadmiarze zrównoważonej energii. Jeżeli organy otrzymajązbyt dużą dawkę energii, ulegają przegrzaniu i degeneracji. W przypadku gdy ćwiczący nie ma wprawy w ustalaniu poziomu rozprowadzanej Chi w narządach wewnętrznych, powinien poszukać innej metody. Jeśli jednak udało mu się opanować to tzw. Małe Krążenie (Shao Jou Tian), może z powodzeniem przesyłać Chi do koniuszków palców celem otworzenia kanałów w kończynach, a nawet doprowadzać energię do skóry i szpiku kostnego. Mówimy wtedy o Dużym Krążeniu (Da Jou Tian). Ścieżka Wiatru prowadzi energię w odwrotnym kierunku, niż ma to miejsce w przypadku Ścieżki Ognia. Zapewnia to zredukowanie nadmiaru Chi wpływającej do organów wewnętrznych oraz spowalnia samo krążenie energii w naczyniach opanowanych przez chorobę, które są wówczas pozytywne. Dlatego często wykorzystuje się przedurodzeniową Chi do ochładzania Chi pourodzeniowej. Ścieżka Wody jest tą formą pracy z energiami, która jest najbardziej spowinowacona z założeniami jogi. Jest ona prawdopodobnie najwyż-

10 szym osiągnięciem w systemie nauk taoistycznych. Jest bardzo podobna do Ścieżki Wiatru. Różnica polega na wprowadzeniu energii bezpośrednio do kanału centralnego, który jest zbiornikiem Chi mającym swą siedzibę w szpiku kostnym kręgosłupa. Energia potrzebna do przemywania szpiku jest wytwarzana przede wszystkim z przekształconego w Chi nasienia. Chi, wprowadzona wnętrzem kręgosłupa do mózgu, zapewnia wystarczające zasilenie Ducha (Shen), by mógł on wyrównać poziom energii w poszczególnych organach, co znacznie opóźnia proces starzenia się. Metody przemywania szpiku kostnego stowarzyszenia taoistyczne i buddyjskie utrzymywały w tajemnicy z powodu niebezpieczeństw, jakie niesie ich stosowanie. Co prawda Ścieżka Wody skutecznie usuwa nadmiar ognia wytwarzany przez większość ludzi, jednakże posługiwanie się niąjest najtrudniejsze. Z całego zainteresowania chińską tradycją wysuwają się dwa bardzo istotne wnioski. Po pierwsze, by podnieść poziom przedurodzenio- wej Chi, należy do niej doprowadzić Chi pourodzeniową. Po drugie, istotnym jest w czasie oddechu właściwe manipulowanie siłami Jang i Jin. Jak ważne to stwierdzenie przekonamy się wkrótce, lecz nim do tego dojdzie i nim skupimy się na Kundalini, zwróćmy jeszcze raz uwagę na krążenie energii w czakramach, tym razem w ujęciu teozoficz- nym, opracowanym przez Bławatskąi Leadbeatera na potrzeby Towarzystwa Teozoficznego, co zresztąpotwierdzająbadania naukowe i spostrzeżenia współczesnych j asnowidzów. Czakry jako ośrodki energetyczne mają swoje odpowiedniki zarówno w sferze eterycznej, jak i astralnej, i chociaż cztero wymiarowy wir ośrodka astralnego rozciąga się w innym kierunku, to jednak zawsze ma część wspólnąz ośrodkiem eterycznym. Istnieje, z grubsza rzecz ujmując, siedem odmian prany postrzeganych jako barwy, i jedna z nich zawsze dominuje w czakrze. Gdy prana dostarczona przez świat astralny wytryska z centrum ośrodka eterycznego, promieniuje ona prostopadle do swojej pierwotnej rotacji, to znaczy w płaszczyźnie powierzchni ciała eterycznego po liniach prostych. Liczba kierunków zgodna jest z liczbą szprych w poszczególnych czakrach. Filozofia buddyjska postrzega szpiychy jako płatki lotosu. Przepływająca prana indukuje, wzbudza w czakrze siłę wtórną która wiruje dookoła czakry, nad i pod szprychami. Każda z sił wtórnych krążąca dookoła czakry ma właściwą so

10 bie długość fali. Jest emitowana falami, z których każda stanowi wielokrotność długości fali wewnątrz niej. Przepływ tej siły nie powoduje rozwoju czakry jako ośrodka świadomości i nie ma generalnie nic wspólnego z Kundalini. Korelacja kolorów i częstotliwości wygląda następująco: Niebieski Zielony Żółty Pomarańczowy Czerwony Fioletowy Biały 250-275 Hz oraz 1200 Hz 250-475 Hz 500-700 Hz 950-1050 Hz 1000-1200 Hz 1000-2000 Hz oraz 300-400 i 600-800 Hz 1100-2000 Hz Przedziały częstotliwości postępująw odmiennej kolejności niż sekwencja kolorów tęczy interpretowana przez centra analityczne oka i mózgu. Przypomina to raczej układ barw, jaki można ujrzeć w wyższych sferach ciała mentalnego i przyczynowego. Pomiary wykonane przez Valerię Hunt wykazały, iż płynące z cza- kramów siły mająnaturę cząsteczkowąi stosująsię do praw ruchu falowego; zachowują się rzeczywiście jak prądy wodne czy powietrzne. Przyjrzyjmy się teraz sposobowi, w jaki centra energetyczne przechwytują pranę. Swadhisthana (ośrodek śledziony) kuleczki siły życiowej rozbija na siedem atomów, z których każdy jest naładowany jedną z siedmiu odmian prany. Atomy te wychwytują siły wtórne krążące wokół czakry. Siedem odmian prany ma następujące barwy: • fioletową • niebieską • zieloną • żółtą • pomarańczową • ciemnoczerwoną i • różowoczerwoną.

10 Każda z sześciu szprych czakry śledzionowej wyłapuje jeden rodzaj atomów i przesyła go do właściwej czakry. Tu różowoczerwona prana wpada w sam środek piasty czakramu, skąd trafia do całego systemu nerwowego. W miarę wnikania w układ nerwowy prana stopniowo blednie, wytraca się, a jej resztki wydalane są przez pory skóry, wokół której tworzy powłokę ochronną. U człowieka zdrowego, mającego zdrową śledzionę i nadmiar siły życiowej, również aura jest zwarta i silna, nadto zawiera ona prócz zużytych cząstek cząstki zdrowe, wychwytywane z kolei przez aurę organizmów chorych. Zdrowa aura skutecznie chroni przed zarazkami chorobowymi, a nawet osłabia działanie szkodliwych myślokształtów. Wysyłany z ośrodka śledziony strumień fioletowo-niebieskiej barwy zasila ośrodek gardła, strumień zieleni - ośrodek pępka i jamy brzusznej, żółć dociera do serca, a prana pomarańczowo-czerwona i ciemno- purpurowa aktywizuje ośrodek u podstawy kręgosłupa. Silny ośrodek śledziony jest ściśle powiązany ze sferą astralną i pozwala na zachowanie w pamięci wędrówek astralnych odbytych w czasie snu. Ośrodek ten na planie astralnym zaopatruje w siłę życiową zależne odeń ciało astralne. Na planie eterycznym energia zostaje rozbita na siedem rodzaj ów prany, z których prana różowa zasila układ nerwowy, a niebieska z fioletową łączą się w j eden potężny duchowo strumień. Powstałe w ten sposób pięć głównych strumieni podąża do kolejnych ośrodków. Trzeba pamiętać, iż każdy ośrodek zasilany jest od wewnątrz siłą pierwotną podchodzącą z obszaru astralnego, jak i praną wytwarzaną przez śledzionę na planie eterycznym, czyli fizycznym w aspekcie energii subtelnych. Muladhara, ośrodek u podstawy kręgosłupa, wypromieniowuje siłę pierwotną czterema wirami (szprychami), gdzie pomarańczowo-czer- woną barwę tworzy ciemnoczerwony i pomarańczowy strumień siły życiowej, dostarczanej przez śledzionę, zmieszany z ciemnopurpurowym prądem astralnej siły życiowej. Powoduje to jakby obniżenie siły życiowej o jeden poziom wibracji. Pomarańczowoczerwony promień zasila organy płciowe i wytwarzającą ciepło krew. I tu uwaga: człowiek intensywnie pracujący nad rozwojem duchowym może odwrócić bieg promienia pobudzającego organy płciowe i wykorzystać jego moc w zupełnie innym celu. Opierając się popędom niższej natury, skierowuje tę

10 potęgę w górę, w stronę kręgosłupa i wiedzie ją wprost do mózgu. Tu barwa pomarańczowa ulega przemianie w czysto żółtą co wzmacnia zdolności intelektualne, ciemnoczerwona przeistacza się w szkarłat bezinteresownej miłości, a ciemnopurpurowa przybiera blady odcień fioletowego uduchowienia. Tak więc zmiana biegu promienia pomarańczowoczerwonego przez sprowadzenie go wprost do podstawy kręgosłupa uderza niejako w Kun- dalini, wypychając ją na zewnątrz, skąd kanałem kręgosłupa pnie się ona aż do mózgu. Jest to jednak możliwe dopiero po opanowaniu żądz niższego rodzaju, w przeciwnym razie Kundalini rozdmuchuje prymitywne zachowania do niewyobrażalnych rozmiarów, wtrącając człowieka w krainę bolesnego zezwierzęcenia, gdzie nie jest on w stanie w ogóle zapanować nad niższym Ja. W szponach takiej nieukierunko- wanej siły człowiek staje się bezwolnym narzędziem, żywą marionetką. Nadto siła ta wpływa do ośrodka pępkowego, uaktywniając w nim kolejną sferę instynktów. Ale do tego jeszcze powrócimy Drugi czakram, manipura, otrzymuje siłę pierwotną wypromienio- wywanąaż dziesięcioma wirami. Dominującą barwą jest mieszanina różnorakich odcieni czerwieni ze sporą domieszką zieleni. Z czakry śledziony dociera tu zielony promień, choć jego największe odwody są usadowione w splocie słonecznym. Ośrodek astralny czakry pępkowej odpowiada za wrażliwość i czucie. W żadnych dostępnych materiałach nie spotkałem się ze szczegółowym omówieniem ośrodka splotu słonecznego, co zdaje się wskazywać na trudności, na jakie natrafiono przy próbie jego opisu. Zasadniczo powiązano go ze śledzioną tzn. polecono podczas wizualizacji traktować obie czakry jako jeden obszar gromadzący energię. Ośrodek serca, ananhata, ma dwanaście wirów promieniowania i świetlistożółtąbarwę przypominającą żarzące się złoto. Otrzymuje on z czakry śledziony złoty promień, który przenika do krwi, rozpuszczając się tą drogą w całym ciele. Dociera także do mózgu i na końcu wędrówki do dwunastopłatkowej części najwyższej czakry, co obdarza mózg zdolnością filozoficznego i metafizycznego myślenia. Funkcja ośrodka serca sprowadza się do rozumienia drgań astralnych. Wisuddha, ośrodek gardła, ma szesnaście głównych wirów. Wygląda jak srebrzysty blask księżyca rozjaśniający nocą ciemną powierzch-

10 nię jeziora. Rozszczepia on błękitno-fioletowy promień idący ze śledziony na jasnobłękitny, posyłany do ożywienia gardła, i ciemnobłękit- ny o fioletowym dodatku, przeznaczony do zasilenia mózgu. W rzeczywistości tablica kolorów jest dużo bardziej złożona, zwłaszcza że ciemnobłękitny łączy się z żółtym nadciągającym od strony serca. W najprostszym ujęciu fioletowy wspomaga zewnętrzną warstwę najwyższej czakry, zaś niebieski z domieszką żółci energią psychiczną wzmacnia proces myślenia. U ludzi uduchowionych myśli są zasilane promieniem fioletowym. Przebudzenie tego ośrodka na płaszczyźnie astralnej wyposaża człowieka w zdolność słyszenia dźwięków świata astralnego. Mówimy wtedy o jasnosłyszeniu. Adźna, ośrodek międzybrwiowy, ma 96 wirów podzielonych na dwie równe części. W pierwszej dominuje róż z dużą domieszką żółtego, w drugiej przeważa pewien rodzaj barwy purpurowoniebieskiej. Omawianie tego ośrodka w powiązaniu z innymi centrami mocy jest w teo- zofii nie lada problemem. Nawet u Leadbeatera zagadnienie to jest ledwie wzmiankowane. Przyrównuje on jedynie niebiesko fioletowy kolor jednej połowy tego ośrodka do barw ożywiających go przez szczególne typy siły życiowej, która przenika go w drodze z ośrodka gardłowego do mózgu. Tymczasem starożytne koncepcje mocy każą się domyślać, iż adźna nie przynależy bezpośrednio do stopniowanej drabiny ośrodków mocy i świadomości, ale jest zupełnie wyjątkowym centrum, leżącym poza główną strefą czakry czołowej, które ożywia się dopiero po naenerge- tyzowaniu podwzgórza, kiedy szyszynka i przysadka zostają uaktywnione. Wówczas to zaczyna funkcjonować Trzecie Oko i bez trudu pojawia się umiejętność jasnowidzenia. Aby to nastąpiło, należy w podwzgórzu rozniecić złoty ogień, w czym Kundalini okazuje się niezastąpiona. Takich też wskazówek udzielają obeznane z tematem istoty z wyższych planów astralnych. Niedopuszczanie myśli o samodzielności Trzeciego Oka było prawdopodobnie przyczyną błędnego zawiązania tego centrum z wpływami pozostałych ośrodków. Trzeba schylić czoło przed uczciwością skonfundowanych teozo- fów, którzy nie chcąc nikogo wprowadzać w błąd, woleli ten temat po prostu przemilczeć. Stąd brak omówienia związków tego ośrodka ze śledzioną. Jedno pozostaje pewne - Trzecie Oko (choć będące przeja

10 wem obecności Ducha) zasila pierwotna siła pochodząca ze strefy astralnej, a uaktywnia Kundalini, jedyna siła istniejąca wraz z troistym płomieniem serca we wszystkich ciałach człowieka. Dlatego prowadzenie Kundalini przez czakrę czołową (mylnie zwaną Trzecim Okiem) celem rozbudzenia paranormalnych zdolności jest zwyczajnym błędem. Sahasrara, otwarte wrota, składająca się z 960 zawirowań, ma w swoim środku wspomniany wcześniej dodatkowy krąg o dwunastu zawirowaniach. Ten najwspanialszy czakram wiruje z niepojętą szybkością i jaśnieje nie dającymi się opisać barwami. W głównej części zniewala bielą oplatającą złote, wspomagane przez serce centrum, a prąd dochodzący wprost z ośrodka gardłowego tworzy tu fioletowy otok zewnętrzny. Czakry astralne odpowiadające szóstemu i siódmemu ośrodkowi eterycznemu zbiegają się czasami na planie fizycznym w przysadce mózgowej, ale bywają też rozdzielone: szósty czakram zostaje przypisany do przysadki, a siódmy współpracuje z szyszynką. Dlatego wiele technik kładzie szczególny nacisk na pobudzanie szyszynki i tworzenie pomostu psychicznego między tymi organami. Może to doprowadzić do przebudzenia ośrodka eterycznego, co procentuje wyjściem poza ciało bez tracenia świadomości tego faktu. Z tej krótkiej prezentacji nasuwają się konkretne wnioski. Centrum mocy, w którym gromadzimy energię w czasie koncentracji, nie ma bezpośredniej łączności z niektórymi czakrami, a kontakt z nimi nawiązuje drogą pośrednią przez inne centra, co oznacza, iż docierająca do tychże czakr energia pierwotna zostaje przez pośrednie ośrodki wstępnie przerobiona, co ma często niekorzystny wydźwięk. Po drugie można utworzyć aż dwa kanały łączące ośrodek mocy z najwyższą czakrą. Pierwszy dociera do czakry siódmej przez ośrodek serca, drugi, również rozpoczynając podróż od czakry podstawowej, wykorzystuje do transportu stację ośrodka gardłowego. Potwierdza to wcześniejszy wniosek, że czakra międzybrwiowa nie jest Trzecim Okiem i że płynący z serca żółty promień zasila mózg właśnie na wysokości Trzeciego Oka. Wówczas należy pierwszy kanał poprowadzić przez podwzgórze. I rzeczywiście, pierwszy cykl otwierania czakr w krija jodze potwierdza tę koncepcję. Tu kolejność otwierania czakr jest następująca: ośrodek mocy, serce i Trzecie Oko. Chodzi tu nie o pozostającą na uboczu czakrę międzybrwiową ale o istotny rej on podwzgórza, szyszynki i rdze-

10 nia przedłużonego, który przekształca Kundalini. Przy czym przestrzega się przed pochopnym nadmiernym energetyzowaniem czakry podstawowej w celu uniesienia Kundalini. Wręcz przeciwnie - roztropnie się tego wystrzega, tłumacząc to niebezpieczeństwem rozbudzenia pierwotnych żądz. Usadowioną na planie pierwszej czakry Kundalini zaleca się podnosić hydraulicznie do wysokości centrum mocy, skąd łatwiej ją kontrolować i odkąd nawet jej rozpuszczanie się w polu czakramów nie jest już tak niebezpieczne, czego i tak wiele szkół nie popiera. Nadmierne angażowanie Kundalini w dwóch pierwszych ośrodkach topi jąw bezmiarze prymitywnej potęgi, której nawet ona nie jest w stanie się oprzeć. Miast płynąć ku górze - zatrzymuje się, by z czasem cofnąć się i spłynąć w dół do ośrodka zwierzęcych pragnień, gdzie prymitywny seks i agresja to tylko część zła, jakie staje się udziałem ćwiczącego. Inna metoda zaleca najpierw otwieranie czakry splotu słonecznego, gardła i Trzeciego Oka, a dopiero potem czakry podstawowej, gdzie - bez energetyzowania zmusza się Kundalini do ruchu w górę. Jak widzimy, otwieranie ośrodka podstawowego odbywa się dopiero po uaktywnieniu ośrodków wyższej świadomości. Kiedy Kundalini dotrze do rejonu podwzgórza, następuje otwarcie wrót, o ile oczywiście dany człowiek jest na to karmicznie przygotowany. Ciekawych informacji udzielił na ten temat w czasie jednego ze spirytystycznych seansów byt duchowy występujący pod imieniem Karol. Poparł otwieranie w pierwszej kolejności czakr duchowych, lecz co istotne - całemu procesowi nadał on charakter indywidualny, zależny od cech osobniczych. Wiele zależy od tego, w którym ośrodku zakorzeniony jest umysł poszukującego. Jeśli jest on ześrodkowany w obszarze pierwszej, drugiej czy trzeciej czakry, takiej osobie nie wolno pobudzać Kundalini. Jeśli umysł wibruje w przestrzeni piątej i szóstej czakry, należy najpierw zrewidować poglądy co do własnej doskonałości i pracując nad sobą sprowadzić jeszcze umysł do serca, jego duchowego domu. Karol podał przykłady ludzi posiadających umysł unoszący się w świadomości trzeciej czakry, którzy intelektualizując zagadnienie, na siłę, bez przygotowania otwierali serce, by w ten brutalny sposób przepchnąć świadomość na wyższe piętro, co okazało się rozwiązaniem ryzykownym, które przyniosło negatywne skutki karmiczne.

10 Karol poparł oczyszczanie ośrodków duchowych w celu stopniowego przygotowywania ośrodków niższych na przepływ Kundalini, ale zarazem ostrzegł przed robieniem tego na siłę. Wielokrotnie akcentował znaczenie serca, które powinno w potędze miłości być oparte na dojrzałej wiedzy, na czystym i zdyscyplinowanym intelekcie ośrodka słonecznego. Bowiem miłość powinna mieć uzasadnione źródło i moralnie sprawiedliwy prąd (kierunek). „ Miłość ma być bezwarunkowa, ale nie ślepa. Miłość jest dawaniem, ale nie rozrzutnością". Gurdjieff mawiał: „ Wszystko, co gromadziłem, straciłem, a wszystko, co dawałem, moim jest. Wszystko, co dawałem, nadal jest ze mną, a wszystko, co gromadziłem, zaginęło, zostało stracone ". Serce jest najsilniejsze, kiedy w poprzednich żywotach człowiek przepracował trzy niższe poziomy świadomości. Podobne przesłanie niesie zawarta w tradycji esseńskiej przypowieść o Jezusie, który jako dziecko odmówił uczenia się alfabetu liter. Nie pozwolił omawiać nauczycielom znaczenia beta (dwa, dwoistości) bez wcześniejszego wyjaśnienia sensu alfa (jedności) tak, by go zaspokoić. Kiedy nie byli w stanie wyjaśnić, iż na alfie opiera się cała arytmetyka, wszechświat, koncepcja Boga i rzeczywistość - Jezus odmówił pójścia do szkoły. Niewątpliwie należy zachować szczególną ostrożność przy integrowaniu seksualności z duchowością. Generalnie joga za centrum energii seksualnych w ciele subtelnym uznaje drugą czakrę, co stoi w opozycji do założeń niektórych szkół teozoficznych. Jak poważny jest udział seksu (kreatywności) w rozwoju świadomości świadczą nauki oneironautów, z których przytłaczająca większość przechodzi przez etap doświadczeń erotycznych. Mało tego, za winowajcę rozbudzania niskich instynktów wielu uznaje umysł świadomy, a nie podświadomy. Temat ten wywołuje wiele kontrowersji, dlatego narosło wokół niego wiele sprzecznych opinii. Kiedy jedni dla odcięcia ognia w obszarze instynktów i emocji wprowadzają tam zimne kolory, inni wręcz przeciwnie - stosują techniki wzmacniające napięcie w gruczołach płciowych, co wytwarza ogromne ciśnienie i temperaturę. A wszystko w trosce o jak najefektywniejsze wykorzystanie Kundalini. Najprawdopodobniej wszyscy mają rację, przede wszystkim dlatego, iż wokół każdej z metod narósł cały repertuar specyficznych, charakterystycznych tylko dla tej konkretnej metody ćwiczeń wspomagających.

67 To, co dociera do świata zachodniego, jest z reguły dziwnym, niekonsekwentnym w przekazie melanżem. Nadto to, co dobre dla statycznego mieszkańca wschodu, może w ogóle nie sprawdzić się w przypadku członka społeczeństwa dynamicznego. Poza tym wiele uznanych technik tylko pozornie odnosi sukcesy, podczas gdy prostsze metody pozwalają czasem zajść o wiele dalej. Tak czy owak nie ma i nie będzie idealnej recepty dla konkretnego człowieka. Każdy przypadek jest niepowtarzalny. Podczas gdy u jednego już w poprzednim żywocie właściwie rozwinęły się ośrodki niższe, u innego mogła się jeszcze w ogóle nie wytworzyć taka potrzeba. Dlatego w obu przypadkach należałoby posłużyć się odmiennymi sposobami sterowania energiami subtelnymi. Takie samo zamieszanie jak w jodze spotykamy w tradycji taoistycznej oraz w wielu misteriach greckich, w gnostycyzmie i europejskich systemach magicznych. Wystarczy tu wspomnieć o misteriach i świętach dionizyjskich, które kończyły się seksualnym szaleństwem, lub o świętach płodności w kulturach dawnych Słowian. Niewątpliwie, afirmując znaczenie ciała, tantra zintegrowała praktykę duchowąz rozwojem ośrodka seksualnego. Mircea Eliade, wybitny znawca tego zagadnienia, uważa tantrę za najwłaściwszą drogę dla ludzi tkwiących w wieku ciemności, czyli Kalijudze, w którym percepcja umysłu nie dorównuje możliwościom starożytnych joginów. Buddyjska literatura dostarczyła wiele perełek wspierających tę myśl. Jeden z tekstów tantry, Kałaczakratantra, opowiada o tym, jak król Suczandra prosił Buddę o jogę zdolną uratować ludzi w Kalijudze. I co objawił mu Budda? - że kosmos znajduje się w ciele człowieka, a seks jest w nim siłą sprawczą. I nauczył go opanowywać rytmy czasowe przez zdyscyplinowanie oddechu z tą potężną energią. Tę ideę, z troską godną przekazom Babadżiego, kultywuje owocnie tantra krija joga, dzieląca świat na cztery epoki: Satya, Treta, Dva- para i Kali. W pradawnej erze prawdy, Satya Yoga, kiedy nie pojawił się jeszcze ani Rama, Kriszna, Chaitanya, Mahaprabha, Ramakriszna czy Jezus, Mojżesz i Mahomet, kiedy dopiero prorokowano Biblię i Bhagawadgitę, Torę i Koran - ludzie praktykowali jedynie krija jogę Gedy- ną prawdziwą szkołę). W przekazie tym z pewnością jest sporo racji, jest także wskazówka, by każdy z poszukujących wybierał najodpowiedniejszą dla siebie technikę.

68 W moim przypadku polegała ona na rozpoczęciu koncentracji od energetyzowania czakramu gardłowego wstępną sesją oddechową. Dopiero potem, po potwierdzeniu niepodzielności, wzmacniałem oddechami czakram mocy, przez który zasilałem pozostałe ośrodki, o ile pracowały normalnie, a na końcu pobudzałem mózg kolejnymi długimi oddechami. Po umieszczeniu oddechu w czakramie podstawowym podciągałem Kundalini do wysokości kręgów krzyżowych, skąd już bez oporów pięła się ona aż do podwzgórza, zatrzymując się na dłużej w splocie słonecznym, sercu, gardle i Trzecim Oku. Jeśli wszystko szło zgodnie z planem, doznawałem uczucia rozbicia, wibrowania w rytm ogłuszającego dźwięku, który zakłócał wszystkie docierające do mnie odgłosy z zewnątrz, a w środku głowy, gdzieś między uszami powoli zaczynała się wytwarzać strefa autentycznej ciszy, którą zamykało pojawienie się ciągu wyraźnych i kolorowych jak film obrazów i scen. Znajdując się w tym stanie, łatwo sprawdzić oddziaływanie na siebie wszelkich dźwięków czy mantr. Każda niewłaściwa w danym czasie i miejscu wibracja, choćby uniwersalne Om, natychmiast niszczy harmonię. Zaś każdy właściwie indukowany dźwięk pogłębia poczucie zewnętrznej izolacji, a wewnętrznej harmonii z całością. Była to jednak tylko moja osobista metoda. Ale o jednym warto pamiętać. Otóż w procesie koncentracji, jak i w czasie rozniecania ognia Kundalini - to właśnie oddech stanowi klucz do sukcesu. O ile w medytacji istotną rolę odgrywa bezdech, to misterium śmierci, i o ile jest on pożądany pod koniec koncentracji, umożliwiając przejście w inne wymiary, o tyle ani koncentracja, ani ruch Kundalini nie obejdzie się bez potężnego ładunku energii życia, jaką potrafi dostarczyć jedynie wstępna sesja oddechowa. Energia ukryta w oddechujest tak wielka, iż samo jego bezustanne obserwowanie już w ciągu kilku dni może do tego stopnia odrodzić ciało materialne, iż nie będzie ono potrzebowało snu. Na tym właśnie opiera się sekret buddyjskiej Anapansati - ustawiczne obserwowanie oddechu, jego wchodzenia i wychodzenia, co wywołuje z czasem stan oddzielenia się od oddechu, bycia poza nim i poza ciałem. Energia to dynamizm, który jest ukryty w tlenie. Dopiero kiedy drgnie Kundalini, można wyłączyć oddech i zacząć podróż do wnętrza. Wówczas pojawia się stan równowagi. Kiedy oddech samoistnie zamiera, kiedy przestajemy zwracać nań uwagę, kiedy Kundalini rządzi się już

69 sama, a my, pozbawieni myśli, trwamy zawieszeni w egzystencji - wtedy pojawia się świadomość, wtedy stojąc na granicy życia i śmierci, na granicy życia i egzystencji odnajdujemy Jaźń, Jaźń, która nie ma życia, tylko istnienie. Doznanie egzystencji jest pierwszym aktem oświecenia. Jest także najniebezpieczniejszym krokiem człowieka w wyprawie po samego siebie. Kiedy pojawia się cisza istnienia, pojawia się także niewysłowiona błogość i życie przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Człowiek po prostu o nim zapomina. I nie mogąc wyrwać się z tego stanu - ginie, uśmierca ciało. Wielu, wielu ludzi opuściło ten świat w pierwszym akcie przebłysku świadomości-istnienia. A ci, którzy wrócili, zawdzięczają to bliskim, którzy nierzadko całymi dniami przywracali ich ciała temu światu. Etap medytacji jest łatwy, ale prawda oświecenia należy do umarłych. By powrócić, trzeba mieć opiekuna. Sam wysiłek nie wystarczy. Najważniejszą zaletą mojej metody było uniknięcie bólu, jaki ogarniał mnie na kilku płaszczyznach świadomości-egzystencji. O jaki ból chodzi, wiedzą wszyscy, którzy często latami ciężkiej pracy nad sobą i tonami leków próbowali usunąć skutki korzystania z usług nawiedzonych guru. W moim przypadku okazała się to bezpieczna i pożyteczna metoda. Sądzę jednak, że o skuteczności jakiejkolwiek z metod stanowią indywidualne predyspozycje, wewnętrzne zapotrzebowanie, a nawet rodzaj zdobytej informacji, często przecież niesprawdzalnej. Mimo to każdy z praktykujących powinien wiedzieć, czy się stacza, pogrążając w mroku rozpadu, czy ewoluuje zgodnie z podpowiedzią Wyższego Ja. Bez komentarza pozostawiam przypadki pozostawania pod władzą wszelkiego rodzaju pseudonaukowych sekt, które pod płaszczykiem kursów rozwoju duchowego potrafią uzależnić od siebie każdego człowieka, przeprogramowując jego świadomość zgodnie z własnymi celami, a co najmniej potrafią wyciągnąć z niego pieniądze. A z takimi organizacjami miałem sposobność zetknąć się także i w naszym kraju. Pamiętajmy, by angażując się w otwieranie czakramów i ruch Kundalini - nie zapominać, iż grzebanie w ciałach subtelnych jest bardziej niebezpieczne niż ingerencja w ciało materialne. Ludzkość znajduje się dopiero na etapie doskonalenia ciała mentalnego, odwzorowanego w czwartym czakramie, a to znaczy, iż za każdym razem, kiedy się odra

70 dzamy, musimy na nowo przerabiać trzy niższe ośrodki, które tak na dobrą sprawę wciąż nie są doskonałe. Dopiero od czwartego ciała, a więc po śmierci ciała materialnego, o ile osiągnięty poziom wibracji nie wymusza powtórnych narodzin, można bez ryzyka kontynuować grę w Sa- madhi. Gdyby uzyskanie oświecenia było sprawą prostą to z racji jego ogromnych dobrodziejstw uczono by tego już w szkole podstawowej. Kundalini, pnąc się w górę, aktywizuje każdy ośrodek. W czakrze podstawowej, wykładni ciała fizycznego, roznieca pragnienia seksualne. Chcąc tego uniknąć, wielu po prostu walczy z narastającym pożądaniem. Niestety, zwalczanie popędu płciowego blokuje postęp. Nie tylko nie następuje przebudzenie, ale zaczynają się poważne kłopoty natury psychicznej, a życie zaczyna się toczyć wokół spraw seksualnych. Dopiero całkowite zrozumienie roli seksu w życiu i zaakceptowanie go z całą gamą pochodnych uczuć, przynosi wyzwolenie. Kundalini może teraz spokojnie pracować. Druga czakra, w której według kolejności zatrzymuje się Kundalini, to oko ciała emocjonalnego, którego naturalnym potencjałem jest lęk, nienawiść, złość czy miłość. Zatrzymanie się na tym etapie powoduje zahamowanie rozwoju emocji przeciwnych do już wspomnianych. Ani tłumienie ich, ani ukrywanie nie doprowadzi do przemiany, tylko zrozumienie ich funkcji w odniesieniu do gatunkowej ewolucji, kiedy to strach i agresja ratowały życie, a nienawiść potrafiła lepiej inspirować niż miłość. A wszystkie razem zapewniały przetrwanie tak pojedynczemu osobnikowi, jak i grupie. Uszanowanie emocji, przeżycie ich doprowadza w końcu do punktu, poza którym są niepotrzebne. Zrozumienie tej prawidłowości kończy wszystkie problemy z drugim ciałem. W rzeczywistości drugie ciało, troszkę niefortunnie zwane tu eterycznym, jest dolną warstwą ciała astralnego. Ciało trzecie wyraża się czakrą splotu słonecznego, to ciało astralne (właściwie to ciało astralne i gęstsza część ciała mentalnego). To piętro emocji, wylęgarnia myśli, które starają się zapanować nad emocjami. Jednak tłumienie emocji i związanych z nimi myśli prowadzi do zguby. Przeżycie ich i zrozumienie odradza wiarę w sens życia. Zgubne i fałszywe wizje i idee sąz wolna coraz lepiej rozpoznawalne. A gdy świadomość uważności wprowadza Kundalini do serca, bramy poznania stają otworem. Taki człowiek zachowuje pełną świadomość istnienia bez

71 względu na to, czy jest pogrążony we śnie, czy też boryka się z życiem na jawie. Od tej chwili Kundalini obdarza go mocą a w piątym ciele łaską. Wtedy wątpliwości znikają na zawsze i człowiek staje się przebudzonym. Tylko trzy pierwsze czakry są odpowiednikami minionej drogi, drogi kształtowania się człowieka. Tej drogi nie sposób pokonać na skróty - opuszczoną lekcję trzeba przerobić. A nawet ten, kto tędy przeszedł, musi uważać, bo dzisiaj jest nieco inne niż jutro. Niewątpliwie technicznym atrybutem rozwoju świadomości jest joga. Rozpoczyna jąhatha joga, zajmująca się stanem zdrowia, której wymogi dietetyczne niejednego potrafią wprawić w zakłopotanie, a kończy krijajoga, prawdziwy system mistyki ascetycznej, traktujący ciało i jego sprawy marginalnie, jako maszynerię, jako chwilowe opakowanie dla nieśmiertelnej duszy. Chociaż joga nie jest nauką, gdyż nie posiada własnej metodologii, jest niewątpliwie empirią przyobleczoną w system holistyczny. Obejmuje ona wszystkie zagadnienia związane z psychicznym rozwojem człowieka, dba zarówno o ciało, jak i o jego duszę. Niewątpliwym osiągnięciem jogi jest kontrolowanie autonomicznego systemu nerwowego poprzez układ podwzgórzowo-limbiczny, który steruje równowagą pomiędzy sympatycznym a parasympatycznym systemem nerwowym. W ten sposób łatwo uzyskuje się kontrolę nad umysłem, podległym autonomicznemu systemowi nerwowemu. Z pewnościąjoga jest zbawieniem w zaburzeniach stresowych. Stres psychiczny to główna przyczyna zakrzepów w naczyniach wieńcowych, nadciśnienia, wrzodów przewodu pokarmowego i innych psychosomatycznych dolegliwości. Potrafi nawet o sto procent zwiększyć ilość krwi wyrzucanej z serca i rozprogramować funkcje autonomiczne i wydzielania dokrewnego. Impulsy stresowe przechodzące przez mostpodwzgó- rzowoprzysadkowy aktywizują sympatyczny układ nerwowy, co wpływa na funkcje wszystkich podstawowych narządów ciała. Bez zapanowania nad takim energetycznym rozchwianiem niemożliwe jest pełne korzystanie dobrodziejstw koncentracji. Joga jest w tych okolicznościach uzasadnionym środkiem zaradczym. Jest poza tym dobrym sposobem na życie - opóźnia proces starzenia się, sprzyja rozwojowi świadomości, ale wymaga też spełnienia określonych warunków.

72 Zasadniczo jogę tworzy osiem działów: Jama - moralna samokontrola (nie kraść, nie zadawać gwałtu, przestrzegać prawdy, przestrzegać wstrzemięźliwości lub celibatu, nie być zachłannym etc.) Nijama - osobiste zasady etyczne (czystość, zadowolenie, panowanie nad sobą, zastanawianie się nad sobą, poświęcenie) Assana - fizyczne pozycje do kontrolowania ciała i umysłu Pranajama - świadoma kontrola oddechu Pratiahara - powstrzymanie funkcji zmysłów Dharana - skoncentrowana myśl w ustalonym kierunku Dhjana medytacja (skupianie myśli na ustalonym punkcie) SAMADHI - utożsamienie się z Atmanem. Można rozróżnić jogę zewnętrzną wykazującą podejście psychosomatyczne, oparte na pozycjach, ćwiczeniach oddechowych i koncentracji, oraz jogę wewnętrzną zorientowaną na medytacji i kontemplacji. Przedstawiciel tej ostatniej, Patańdżali, kreujący głównie radża-jogę, sprawę assan i pranajam traktował marginalnie, rezygnując z rozwoju ciała na korzyść aspektu duchowego. Odmienne stanowisko prezentują hinduskie księgi święte (Purany, Ramajana, Mahabharata), zachęcające wręcz do pełnego wykorzystania zalet jogi zewnętrznej w przedłużaniu młodości i sięganiu po długowieczność. Czemu o tym piszę? Czemu dywaguję? Aby podkreślić, że joga, nie ma co tu ukrywać, wymaga od adepta czasu i poświęcenia. I nie ma tu znaczenia, czy zajmujemy się tylko ciałem, czy przerabiamy już temat ewolucji ducha. Podczas gdy rozwój świadomości poprzez praktyki z czakrami i Kundalini wydaje się logicznym i zwartym systemem, którego niczym równie przekonującym zastąpić się nie da, o tyle jogę zewnętrzną możemy z dobrym skutkiem zastąpić tajemną wiedzą Kahu- nów. Huna wydaje się nie tylko zdecydowanie prostsza, stawia bowiem łatwe dla człowieka Zachodu warunki do spełnienia, ale - co bardzo istotne - działa szybko i niezawodnie. Jest na tyle ważna, że poświęcimy jej trochę miejsca w dalszej części tego rozdziału. To również najważniejsza przyczyna, dla której pominąłem bardziej szczegółowe omawianie jogi. Nie można jednak nie doceniać zasług jogi w tworzeniu technik oddechowych i pobudzających Kundalini.

73 Wracając do prany... Badania przeprowadzone przez G.H. Eggetsbergera w Instytucie NaukowoBadawczym Biocybernetyki i Feedbecku w Wiedniu wykazały, iż podczas orgazmu w mózgu człowieka gromadzą się nowe ładunki elektryczne, spowodowane wzrostem aktywności mięśni PCE (Pu- bococcygeus-Muskel), które swoją wędrówkę do mózgu rozpoczynają od kości ogonowej (guzicznej). Odkrytą energię zespół Eggetsbergera nazwał energią życia. Charakterystyczne było to, że testowane osoby odczuwały tę energię wyraźniej, gdy mogły ją śledzić na ekranie monitora (głęboki ukłon w stronę tantry i wizualizacji). Dalsze eksperymenty wykazały, iż podnosząca się wężowa Kundalini spotyka się w szóstym czakramie z podobną energią idącą od góry z cza- kramu siódmego, co stanowi niewątpliwie ważkie odkrycie dla cywilizowanego świata. W toku dalszych prac wyszło na jaw, iż podnoszenie Kundalini siłą woli, przy rytmicznym skurczaniu i rozkurczaniu zwieracza odbytu, zawsze wychodzi. Nadto u kierowców trenujących w czasie jazdy tylko mięśnie PCE stwierdzono wzrost koncentracji o 30% i znaczną redukcję zmęczenia i stresu. Przekonano się także, że Kundalini uaktywnia najpierw prawąpółkulę mózgu, a dopiero potem lewą. Przy dłuższych treningach zaobserwowano powiększenie mózgu, bardziej równomierne uaktywnienie się obu półkul mózgowych i wzrost synchronizacji między nimi. Wysunięto więc wniosek o naturalnym dążeniu organizmu do tego, aby obie półkule pracowały jednocześnie i z jednakową intensywnością. W trakcie eksperymentów zauważono w grupach kontrolnych zdecydowany wzrost uzdolnień paranormalnych, co tłumaczono uaktywnieniem się biernych obszarów mózgu, będącym odpowiedzią na bezpośredni kontakt z wysokim potencjałem energii. Tradycyjny opis przebudzenia przedstawia rozwijającego się i wystrzeliwującego w Suszumnę węża (centralny kanał kręgosłupa), który wznosząc się, otwiera kolejno wszystkie czakry. Brahmachavi Swami Vyasdev tak to opisuje: „Praktykujący sadhanę widzą suszumnę w formie świetlistego pręta lub filaru, złotego węża lub czasami jako promieniującego czarnego węża o długości 10 cali, z krwawoczerwonymi, żarzącymi się jak węgiel oczami, o języku wibrującym i świecącym jak błyskawica, który wznosi się w kręgosłupie ".

74 Liczba trzech i pół zwoju oznacza: trzy elementy mantry OM, odnoszące się do przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, trzy guny - ta- mas, radżas i sattwę, trzy stany świadomości - jawę, sen i głęboki sen, trzy typy doświadczeń - subiektywne, zmysłowe i brak doświadczenia. Oznacza to całkowite doświadczenie wszechświata i wyzbycie się wszelkich ograniczeń. Pozostałe pół zwoju odnosi się do stanu zawieszenia, gdzie świadomość traci starą tożsamość. Kundalini, jak już wspomnieliśmy, ma swoje źródło w ciele przyczynowym, gdzie nie istnieje pojęcie czasu i przestrzeni, dlatego medytując, można usłyszeć boski dźwięk ciała przyczynowego, ujrzeć boskie światło ciała mentalnego i poczuć wibracje ciała astralnego. Percepcja Boga obejmuje cały organizm. W „Upaniszadach" napisano, że człowiek urodził się po to, aby urzeczywistnić w sobie Boga. Kundalini śpi na skrzyżowaniu Idy, Pingali i Suszumny. Wspinając się w górę kręgosłupa, przenika sześć czakr, ożywiając je wraz z siłami psychicznymi, kreowanymi przez te ośrodki. Aby Kundalini popłynęła Su- szumną Ida i Pingala muszą być zrównoważone. Zasilony energią płyn rdzeniowy wspina się środkowym kanałem kręgosłupa do trzeciej komory, zwanej Jamą Bramina. Narastające w rdzeniu przedłużonym ciśnienie podnosi się do podwzgórza, gdzie wystrzeliwuje energię pobudzającą szyszynkę. Między podnieconą i naprężoną szyszynką (męską energią Sziwą) a przysadką (żeńską energią - Szakti) tworzy się łuk elektromagnetyczny, który rozświetla jamę. Między oboma biegunami, Sziwąi Szakti, tryska światło jednoczące dwie półkule mózgowe. Wytworzony w szyszynce hormon, duchowa sperma, zapładnia przysadkę. Dokonuje się boski ślub. Po połączeniu świadomości z energią otwiera się wejście w Świadomość Kosmiczną. Z duchowego związku rodzi się dwupłciowe ego, skończona istota duchowa będąca własnym przewodnikiem. Aby zmusić do aktywności Kundalini, trzeba naładować płyn rdzeniowy dodatnią i ujemną energią co umożliwia równoczesne oddychanie Idą i Pingala, lewym i prawym nozdrzem. Kiedy zimna księżycowa Kundalini dociera do głowy, następuje w Jamie Bramina (Trzecim Oku) zmiana biegunów. Wzmocniona, ogrzana do stanu kipiącej energii słonecznej Kundalini zbiega w dół do podstawy kręgosłupa. Można też Kundalini odprowadzić w przestrzeń kosmiczną Drzwiami Brahmy, bądź też spróbować poruszyć kolejne czakramy, do dwunastego włącznie.

75 Przy prowadzeniu Kundalini stosuje się technikę wizualizacji, oddech i koncentrację. Całość poprzedza się oddechem oczyszczającym, usuwającym z organizmu wszelkie złogi, i następnie oddechem zasilającym. Jak wykazują badania naukowe, tylko 3% ogólnej ilości produktów przemiany materii usuwa się przez defektację, 7% odprowadza mocz, 20% wydala skóra, a oddech usuwa aż 70%. Dlatego powinien być one jak najgłębszy, oczywiście w granicach swobody, angażujący górną środkową i dolną część płuc. „Przy nie dość głębokim oddychaniu - pisze Rama-Czaraka - działa aktywnie tylko niewielka część komórek płucnych i w ten sposób znaczna część obwodu płuc jest nieużytkowana. Zwierzęta oddychaj ązawsze prawidłowo i podobnież oddychał człowiek pierwotny. Lecz nienormalny tryb życia, jaki prowadzi człowiek cywilizowany, odebrał nam nawyk oddychania głębokiego i prawidłowego i ludzkość wiele przez to cierpi". Już zwykły, ale rytmiczny oddech przekształca środowisko krwi z zasadowego w kwaśne, w efekcie czego następuje zwolnienie rytmu serca, obniżenie ciśnienia tętniczego oraz poprawa funkcjonowania całego układu krwionośnego W ślinie wzrasta zawartość immunoglobuli- ny, a psychiczne toksyny są wydalane na zewnątrz. Słowem następuje gwałtowna odnowa ciała na poziomie komórkowym i przywrócona zostaje naturalna harmonia organizmu. ,,Istniejąpewne wzorce rytmiczne w całym przejawionym, świecie - wyznaje Sri Sri Ravi Shankar (Guruji). - Ciało też rządzi się szczególnym rytmem, życie ma szczególny rytm. Twój oddech także płynie w pewnym rytmie, twoje emocje i myśli pojawiają się cyklicznie. I wszystkie te rytmy, na różnych poziomach istnienia, biorąpoczątek z Bytu. W czasie Sudarshan Kriyi wchodzimy M; rytm tego Bytu i obserwujemy, jak zaczyna on ogarniać wszystkie inne poziomy naszego istnienia: oddychanie, umysł, ciało... W krótkim czasie zachodzi ogromne oczyszczenie na poziomie każdej komórki, która wypełnia się życiodajną energią i pozbywa toksyn i ujemnych emocji nagromadzonych od niepamiętnych czasów, także doznajemy całkowitej odnowy psychicznej i fizycznej. Pojawia się radość wytryskająca z głębi nas samych i ogromny spokój nas ogarnia, spokój, którego nic nie jest w stanie naruszyć ".

76 Słowa te należy traktować z nadzwyczajną uwagą nie dlatego, że wypowiada je jeden z dwunastu żyjących avatarów, ale dlatego, że objawiona przezeń unikatowa technika oddechowa jest doświadczeniem, podczas którego za pomocą oddechu i energii życia dochodzi do spotkania z Wyższą Jaźnią. Choć Guruji nie czyni cudów na zawołanie i tylko nieliczni byli świadkami uciszania burz czy cielesnego rozmnożenia się mistrza, to właśnie on doprowadził tysiące ludzi do zrozumienia ich własnej istoty. Narzędziem tej przemiany jest oddech zwany Sudarshan Kriya, gdzie pierwszy człon nazwy oznacza lepsze widzenie (tego, kim się jest), a drugi działanie oczyszczające. Tymczasem za tą tajemniczo brzmiącą nazwą kryje się po prostu naturalny, rytmiczny oddech prowadzony pod okiem mistrza, oddech poprzedzony serią ćwiczeń energetyczno-zasi- lająco-oczyszczających (po prostu oddech świadomy). W jego trakcie harmonizuje się wewnętrzny mikrokosmos ciała i wszystkie poziomy świadomości zaczynają drgać wspólnie z odwiecznym rytmem wszechświata. Całkowita odnowa obejmuje także głębokie pokłady psychiki. „ Wdech to pierwsze, co zrobiłeś, pojawiwszy się na tej Ziemi - kontynuuje gum wydech to ostatnie, co zrobisz na tej Ziemi. Między tym pierwszym wdechem a ostatnim wydechem jest więc zawarte całe Twoje życie. Jest ono, tak jak życie każdej żywej istoty, wyznaczane i ilustrowane rytmem wdechów i oddechów. Odwieczny rytm rozszerzania się i kurczenia, pobierania i wydalania, wdychania i wydychania. .. Rytm bytu mikrokosmosu Twojego ciała i rytm bytu makrokosmosu na zewnątrz Ciebie. I właśnie Ty, właśnie w tej chwili, kiedy uświadamiasz sobie moc i znaczenie Twojego własnego oddechu - otrzymujesz tym samym do rąk cudowne narzędzie przemiany. Budzisz nieograniczone możliwości sprawcze własnego organizmu ". Oddech to sztuka życia, to powrót do wewnętrznej równowagi po wszelkich trudnościach życiowych To przeczenie tezie o wyobcowaniu. Oddech to uważność, to bycie świadomym na każdym poziomie. Równoważenie Idy i Pingali polega na równoważeniu wdechu z wydechem, na zachowaniu właściwych proporcji i rytmu. Nie wolno opierać się na sutrach, gdzie zaleca się równać wdech z wydechem, a zatrzymanie czynić dwukrotnie dłuższym, czy polegać na wskazówkach

77 jogi królewskiej, gdzie zatrzymanie oddechu jest cztery razy tak długie jak wdech, a dwa razy tak jak wydech. Tak ukierunkowana kontrola ścieżki oddechu spełnia inne zadania. Warto się zastanowić nad tym, co miał na myśli Patańdżali, autor traktatu „Jogasutry", nakazujący zawieszenie oddechu na jak najdłużej, najpierw na 16,5 sekundy, potem na 35 sekund, wreszcie na 50 sekund, 3 minuty, 5 minut itd. Osobiście spotkałem się z innymi tragicznymi w skutkach praktykami polegającymi na swobodnym wdychaniu powietrza nosem i szybkim wydychaniu ustami, gdzie dochodziło do zrywania pęcherzyków płucnych i wiązania cząsteczek powietrza w skórze. Z pewnością re- birthing nie kończy się tak bolesnymi skutkami, jakie są efektem wystąpienia syndromu Valsalvy, jednakże i on jest z gruntu sprzeczny z wieloma zasadami zdrowego rozsądku i w jego praktykowaniu należy zachować umiar. W celu osiągnięcia wyższych stanów świadomości tylko oddychanie co najwyżej cztery razy na minutę pobudza przysadkę i szyszynkę i obniża częstotliwość fal mózgowych do 7-14 drgań na sekundę. Przy czym oddech powinien być całkowicie naturalny, swobodny i w miarę możliwości rytmiczny, dosłownie - dopasowany do wewnętrznej potrzeby. Warto o tym pamiętać, zwłaszcza że częstotliwość fal mózgowych jest ściśle związana z rezonansem Szumanna, najważniejszym naturalnym (wyznaczanym przez obwód planety) polem elektromagnetycznym oddziaływującym na organizm człowieka. Dlatego nie przypadkiem wznawiane przez przyrodę 1 -2-3 razy na sekundę drgania o częstotliwości 8-14-20 Hz są identyczne z falami elektroencefalograficz- nymi ludzkiego mózgu, co wykazuje analiza spektralna. Kolejną rzeczą godną odnotowania jest charakterystyka obwodu słonecznoksiężycowego. Otóż energia słoneczna porusza się w Pinga- li, kanaliku leżącym po prawej stronie kręgosłupa, z góry na dół. Ale także spływa w dół po tylnej stronie kręgosłupa zgodnie z ruchem płynu mózgowo-rdzeniowego. W Idzie, delikatnym kanaliku znajdującym się z lewej strony kręgosłupa, energia księżycowa wznosi się tak samo jak z przodu ciała, i również zgodnie z kierunkiem krążenia płynu mó- zgowordzeniowego. To istotna informacja, przydatna zwłaszcza przy wizualizowaniu ruchu energii. Do jej regulowania przydaje się także język, organiczny przełącznik, który przyciśnięty do podniebienia i prze

78 chylony w głąb gardła w naturalny sposób zamyka obwód, ograniczając straty energii do minimum. Medytacja Hong-Sau, która zasady te umiejętnie wykorzystuje, nie tylko oczyszcza ciało i uspokaja umysł, ale doprowadza także do otwarcia Trzeciego Oka i przyucza ciało eteryczne do zwiększonej produkcji prany. Hong-Sau polega na skoordynowaniu oddechu z mantrą na postrzeganiu tak zachodzących zmian, kiedy to podczas wdechu przenosi się dźwięk Hong z wysokości Trzeciego Oka kręgosłupem do krocza, a podczas wydechu intonuje w myślach Sau, podciągając jednocześnie energię kręgosłupem do obszaru Trzeciego Oka. Tam zwiększa on swoją wibrację, pobudzając przysadkę. Podobne zjawisko zachodzi podczas medytacji zwanej Checzari Mudra: wyciskana przez mięsień zwieracza energia wzbiera coraz silniej, a nie mogąc swobodnie ujść szczytem głowy (gdzie język tworzy układ zamknięty), eksploduje ostatecznie w Trzecim Oku. Checzari Mudra wywiera wystarczający nacisk na tył gardła, by skutecznie zmobilizować rdzeń przedłużony. Cofając język w normalne położenie, można wyczuć ogarniającą kark zniewalającą falę odprężenia. W tradycji taoistycznej omawiane połączenie językowe stanowi zwieńczenie mikrokosmicznej orbity energetycznej. Jogowie praktykujący medytację Hong-Sau doprowadzająz czasem do zaistnienia stanu bez oddychania, uznawanego za stan wolny od umierania. Nie tyle jest to równoznaczne ze wstrzymaniem oddechu, co z zastąpieniem oddychania zewnętrznego oddychaniem wewnętrznym, gdzie zawieszamy oddech, czerpiąc tlen nie z powietrza, ale z tlenu zawartego w mięśniach. A gdy ustaje oddech, łatwiej osiągnąć Sa- madhi - stan bez myśli. Ćwiczenia te pobudzają układ nerwowy i oczyszczajągo z psychicznych brudów, które blokująkanały praniczne. Lęki i kompleksy zostają wtedy usunięte z umysłu (źródła chorób fizycznych i psychicznych) i zapomniane. Usunięte, to znaczy wydobyte z podświadomości i przetworzone, chociażby w procesie akceptacji. Kiedy błysk światła roziskrza Suszumnę, kończy się proces oczyszczania. Białe światło wykracza poza sztywne granice umysłu, wracając do duchowych pieleszy. Technika Hong-Sau należy do najbezpieczniejszych technik oddechowych i można jąpolecić każdemu. Choć prosta, wielkością efektów potrafi

79 dorównać najbardziej agresywnym technikom oddechowym, jakie wymyślił człowiek. Przy tym nie roznieca żądz i prymitywnych instynktów. Uważa się, iż medytacja przynosi najlepsze efekty między wdechem a wydechem, kiedy ustaje przepływ sił astralnych. Jogowie zalecają w czasie Hong-Sau oddychać naturalnie i bez wysiłku, tak by długość wdechu i wydechu wraz z przerwami między nimi była spontaniczna, wynikająca z chwilowej potrzeby. Jeśli po wydechu poczujemy chęć zawieszenia oddechu, należy to uhonorować i cieszyć się takim stanem aż do wystąpienia potrzeby ponownego zaczerpnięcia powietrza. Taka swoboda wytwarza skłonność do utożsamiania się z ciałem i oddechem. Hong-Sau daje odpoczynek sercu i uwalnia ogromną ilość energii, która skierowana zostaje do regenerowania komórek organizmu. Właśnie dlatego metoda ta uważana jest za największy dar hinduskiej wiedzy duchowej dla świata. Ze względu na ścisły związek wibracyjny rytmów dnia z porami roku zaleca się przeprowadzanie Hong-Sau w pewnych ustalonych porach: miedzy 5 a 6 rano wiosną między 11 a 12 w południe latem, 17 a 18 wieczorem jesienią i 22 a 23 lub 23 a 24 w okresie zimy. Po oddechu oczyszczającym należy zastosować oddech zasilający, który gromadzi energię w okolicy splotu słonecznego. Technik jest tu bardzo dużo i nie trzeba się nad nimi rozwodzić. Zasadą jest nagromadzenie w ciele znacznego zasobu sił życiowych i nadanie im wysokiej wibracji. Potem następuje otwarcie czakr i wypychanie Kundalini. W czasie energetyzowania warto posłużyć się Mantra-jogą, która - choć nie doprowadza do oświecenia - idealnie nadaje się do równomiernego rozprowadzania prany w ciele i do równoważenia czakramów. Należy jednak ostrzec przed nuceniem niewłaściwych przydźwięków, co stwarza ich mentalne substytuty. Jeśli już, kierowani wewnętrzną potrzebą decydujemy się na ten krok, powinniśmy zapoznać się z dorobkiem szkół buddyjskich, a nie korzystać z olśnień dorabiających się na New Age muzyków. Dźwięk to broń naruszająca głębsze poziomy ludzkiego istnienia, niż to sobie można w ogóle wyobrazić. Jeśli ktoś nie wierzy, to powiem tylko, iż sądźwięki, trwające nie dłużej niż 30 sekund, które potrafią stworzyć istotę prawie tak doskonałą jak człowiek. Możemy więc sobie tylko wyobrazić, jak wieloprzestrzenną strukturę ma ta wiązka energii i jak ryzykowana jest zabawa z nią.

80 Podobnie jak dźwięk, tak samo zapach, barwa i kształt są ośrodkami aktywnych mikro wibracji rezonansowych, które w zależności od własnych częstotliwości „wywierać mogą - przyznaje T. Piaskowski - bardzo znaczący wpływ nafunkcjonowanie różnych narządów wewnętrznych i ich komórek oraz na procesy psychiczne ". Dlatego Robert Johnson, dziennikarz czasopisma „L" Actuel" zaczął leczyć stany depresyjne i migrenę słuchając „Sonaty Kreutzerowskiej" Bethowena w wykonaniu Yehudi Menuhina i „Pieśni Ziemi" Gustave'a Mahlera w interpretacji Kathlen Ferii er. Muzyko terapeuci odsłuchują na zajęciach z osobami mającymi niskie poczucie wartości „Romans F-dur na skrzypce i orkiestrę" Ludwiga van Bethovena czy antydepre- syjny „Pacific 231" Artura Honeggera. Przy okazji warto zapamiętać, że „Marsz torreadora" z opery „Carmen" George'a Bizeta pomaga zwiększyć muskulaturę, „toccata i fuga d-moll" J.S. Bacha wzmacnia skupienie i koncentrację, a „Der Schall" Mauricia Kagela stabilizuje pracę układu krwionośnego. Soniczna metoda Dana Carlsona powoduje aż dwukrotnie większy wzrost pszenicy, 150% wzrost uprawy ziemniaków, 85% - kukurydzy, 102% wzrost witaminy C w pomarańczach i 13% wzrost mleczności krów przy jednoczesnym zmniejszeniu ilości podawanej im karmy o 25%, itd... Choć słyszalne dla przeciętnego człowieka dźwięki mieszczą się w granicach 16 do 16 000 Hz, to świat dźwięków posiada zakres znacznie szerszy i sięga od 1 Hz do 200 milionów Hz. Przy czym niesłyszalne drgania podlegają takim samym prawom fizycznym jak dźwięki słyszalne i są równie, jeśli nie bardziej niebezpieczne. Przykładem jest skonstruowany przez profesora Gavreaux generator poddźwięków, który już przy mocy 110 W wprawiał w drgania ściany laboratorium. A przecież te same poddźwięki interferująz materią ludzkiego ciała, wywołując niczym nieuzasadniony ból czy stany psychicznego dyskomfortu. Mogą one także uśmiercić człowieka, i to z dużej odległości. Ale te same dźwięki, o innej naturalnie częstotliwości, mogą doprowadzić do głębokich przeżyć wewnętrznych, do osiągnięcia odmiennych stanów świadomości. Do takich dźwięków zalicza się alikwoty, których mechanizm oddziaływania na człowieka nie do końca został poznany. Owe harmoniczne tony, których częstotliwość drgań jest wie-

81 lokrotnością liczby drgań najniższego składnika dźwięku, który słyszymy, wydobywane przez odpowiednie instrumenty dęte i strunowe, potrafią nie tylko wyleczyć z dolegliwości na tle nerwowym, ale także wprowadzić w stan bliski mistycznemu olśnieniu, o czym doskonale wiedzą zwolennicy alikwotycznych chorałów gregoriańskich czy man- trowania. Dlaczego aż tak istotne jest znaczenie dźwięków w koncentracji? Ano dlatego, że mamy tu do czynienia z oddziaływaniem energii na energię, z oddziaływaniem wibracji na pole powszechnej świadomości. Manipulując słowem możemy świadomie wprowadzać trwałe zmiany w otoczeniu. Jak bardzo prawdziwe to stwierdzenie, udowodnił Aleksander Markus, który opracował metodę zapisywania stanu każdej komórki ciała w postaci dźwiękowej. Ta najbardziej rewolucyjna terapia naszych czasów polega na wprowadzeniu do ciała lub do konkretnego organu substancji leczniczych w postaci dźwięków. I właśnie fala dźwiękowa jest tu nośnikiem informacji, zapisanym cyfrowo. AWDP (analizator wewnętrznych danych polowych), będący detektorem energii subtelnych, tworzy dane polowe ludzkiego ciała, które zawierają informacje o wszelkich zakłóceniach, nawet tych, które się jeszcze nie ujawniły. Potem program preparuje odpowiedni dźwięk, będący cyfrowym zapisem najskuteczniejszego w danym przypadku leku. Lek, zapisany na przykład na płycie CD albo przesłany Internetem odsłuchujemy potem przez głośniki. Leczenie jest tak skuteczne, iż regeneruje ono nawet rzekomo nieodwracalnie zniszczony system odpornościowy. Oszczędza się przy tym czas i pieniądze. A stworzone w tym celu tablice leków są tylko zapisem binarnym na martwym plastykowym krążku. Jest jednak i druga strona medalu. Elektroniczne ingerowanie w biopole człowieka zapewnia również możliwość ingerencji w ludzki umysł. Opracowany na początku lat dziewięćdziesiątych system cichej prezentacji podświadomościowej umożliwił analizę ludzkich stanów emocjonalnych, ich zreplikowanie a następnie przesłanie. Klonowanie to obejmuje charakterystyki nawet najsłabszych fal mózgowych. Taki działający na podświadomość sygnał, przemycony jako komponent innych dźwięków, wtopiony na przykład w linię muzyczną jakiegoś utworu,

82 bez żadnych problemów wywołuje u odbiorcy pożądane stany emocjonalne, takie jak strach, niepewność, rozpacz czy beznadziejność, jak to miało miejsce podczas wojny w Zatoce Perskiej. I choć takie rozbrajanie przeciwnika bez konieczności zabijania go ma z pewnościąpodłoże humanitarne, to jest jednak pierwszym poważnym krokiem do masowej kontroli umysłów. Nas interesuje jednak co innego - sama umiejętność manipulowania biopolem, skutki tej ingerencji. Skoro z taką łatwością mogą to czynić urządzenia techniczne, tym bardziej może to czynić ludzki umysł. I to jest najważniejsze odkrycie. Zasadny powód całej listy wtrętów w tym rozdziale to uświadomienie sobie, jak niesłychanie prosto za pomocą energii wywołać zmiany w psychice. I choć wielu naukowców przestrzega przed sztucznym uruchamianiem wewnętrznych kodów mózgu (nazywa się to bezpośrednią stymulacją kodu zawartego w płatach skroniowych lub limbicznych poprzez przyłożenie pól elektromagnetycznych), które inicjują określone wrażenia zmysłowe, co jest kolejnym etapem rozwoju broni masowej zagłady (kolejny etap po wynalezieniu broni jądrowej), to nie wolno nam zapominać, że podobne techniki są od tysiącleci wykorzystywane także w celu uzyskania oświecenia, z tym że rolę generatora sterującego temperaturą mózgu stanowi tam świadoma jaźń. Bardzo ważne dla uzmysłowienia sobie prawdy o potędze koncentracji są tu również osiągnięcia Masaru Emoto, który potrafi magazynować w wodzie informacje, na przykład zdjęcia czy uczucia i różne stany świadomości. Poddaną działaniu informacji wodę schładza do temperatury 5 stopni Celsjusza, po czym z powiększeniem 200-500-krotnym fotografuje jej kryształy. Wychodzi przy tym, że woda znajdująca się w jednym miejscu przekazuje zawarte w sobie informacje wodzie znajdującej się w innym miejscu, że obraz kryształów bombardowanych słowami uważanymi za złe, negatywne diametralnie różni się od obrazu kryształów wody poddanej działaniu słów pozytywnych. To kolejny dowód na poprawność twierdzenia, iż słowa i myśli sąpotęgąmogącąwprowadzać istotne zmiany w polu powszechnej informacji. I proszę nie zapominać, iż woda jest tu szczególnym nośnikiem informacji, jest wręcz wyjątkowo podatna na wibracje. Zresztą co się dziwić, skoro wodór jest podstawowym pierwiastkiem we wszechświecie. Także przenikające go promie-

83 niowanie (fale radiowe o długości 1.35 cm) wytwarza woda znajdująca się w gigantycznych obłokach wypełniających cały kosmos! Naukowe wytłumaczenie tego zjawiska także jest proste: po pochłonięciu przez parę wodną podczerwonej części widma gwiazd cząsteczki wodoru osiągają stan wzbudzenia i następuje nieodwracalny wzrost energii ruchu obrotowego. Gdy cząsteczki wody wracajądo stanu wyjściowego, wypromieniowują energię na fali 1.35 cm. I ta energia jest stale wypromieniowywana. To właśnie ona jest główną składową energetycznego odżywiania się ludzkiego organizmu, organizmu składającego się prawie wyłącznie z wody. Dlatego w Księdze Rodzaju czytamy, że Wszechświat jest bezmiarem wód. Jakże słuszną wydaje się decyzja Boga: „Niechajpowstanie sklepienie w środku wód i niechaj ono oddzieli na zawsze jedne wody od drugich ". Ta zaakcentowana różnica potencjałów energetycznych jest ową przysłowiową granicą dzielącą człowieka materialnego od jego pozostałych ciał subtelnych. I właśnie w czasie koncentracji można te granice przekraczać. Tak na marginesie przypomniała mi się książka Swami'ego Ramy „Żyjąc wśród himalajskich mistrzów", w której autor krok po kroku przedstawia technikę porzucania życia przez medytację na splocie słonecznym, co doprowadza do samospalenia. Jak czytamy, technikę tę przekazał Jama, król śmierci, swojemu ukochanemu uczniowi Naczi- kecie, co opisano w „Upaniszadzie Katha". Dygresja ta jest zarazem ostrzeżeniem przed pochopnym zabawianiem się technikami, których do końca nie rozumiemy. Jest także kolejnym potwierdzeniem istnienia systemu naczyń połączonych w całym uniwersum. I nie ważne jest, czy komunikacja między poszczególnymi elementami przebiega z prędkością 5m/sek, jak to ma miejsce w świecie roślin, czy jest wręcz natychmiastowa, co obserwujemy podczas eksperymentów z teleportacją i jasnowidzeniem. Ważne, by przyjąć tezę o harmonicznym wibracyjnym współbrzmieniu. Wtedy wielu zgodzi się ze stwierdzeniem, że skoro rośliny są wytworem ewolucji kosmologicznej, odżywiającym się energią czerpaną z odległych gwiazd, to i w przypadku człowieka takie energetyczne odżywianie również jest możliwe. I okazuje się to prawdą, gdyż organizm nasz zawiera w materiale genetycznym konkretny zapis, który w ekstremalnych warunkach otwiera kody uruchamiające produkcję substancji uznawanych za egzogenne!

84 Posiłkując się tą wiedzą, nie musimy dzisiaj, jak Św. Teresa Naumann, modlić się do Św. Teresy z Lisieux, by żyć, nie jedząc. W założonej przez Australijkę Jasmuheen „Movement of Awakened Positive Society" uczą, jak odżywiać się tylko za pomocą oddechu pranicznego, jak w miłości i radości rozwijać się i realizować swoje wizje, a poprzez nie wpływać pozytywnie na wizje innych ludzi. A jest co robić, skoro po Korei, Wietnamie i Afganistanie przybyła nam Kambodża, Ruanda, Iran, Palestyna, Algeria, Jugosławia i Irak. Wkroczenie na drogę breatharianizmu oznacza daleko idące zrozumienie siebie i powiązań z innymi zależnymi od nas istotami, choćby naszymi planetarnymi braćmi: zwierzętami. Proszę także pamiętać, że w przypadku pranicznego odżywiania organizm samoistnie przeskakuje na wyższy poziom wibracji. Wiele domniemanych uzdolnień, jak empatia i jasnowidzenie, staje się wtedy dostępnych, a intuicja w manifestacji ducha czymś naturalnym. Nadto kobiety-breatharianki nawet w ciąży nie muszą rezygnować z raz obranego postanowienia, a ich pokarm będzie należał do najwartościowszych. Sądzę, że zaakceptowanie jedności z materią wibracyjną istotą świata, może u niejednego przełamać wewnętrzne opory i pomóc uwierzyć mu w to, że słowo wzięło się od Boga i że może ono wespół z myślą zmienić wszystko. Chwilę uwagi poświęćmy teraz mantrom. Zasadniczo mantry są dźwiękami mocy doprowadzającymi wibracje eteru do jedności z wibracją kosmosu. Należy je stale uważnie powtarzać. W starożytnych „Wedach" słowo to oznaczało modlitwę. Ciągłe powtarzanie dźwięków zagłusza inne bodźce, kierując uwagę umysłu do wewnątrz. Technika powtarzania mantry nazywa się Dżapa-joga. Należy do najstarszych i najbezpieczniejszych dróg rozwoju. Mantry mają charakter uniwersalny i mogą być wykonywane przez każdego, o ile jest on w stanie dobrać w danej chwili odpowiedni dla siebie dźwięk. Powiem inaczej: wszystkie przedstawione przeze mnie informacje dotyczące mantr i systemów posługiwania się dźwiękiem podczas tzw. praktyk duchowych należy traktować jako ciekawostkę, jako bogactwo ludzkiego doświadczenia, z którego nie musimy korzystać, ale z którym warto się zapoznać. Można je wypróbowywać, interpretować, porównywać, ale

85 nie musimy w to wchodzić głębiej, jeśli nie czujemy się z tym dobrze. Wiadomo bowiem, iż każdemu człowiekowi, każdemu medytującemu może być przypisana tylko jedna, właściwa do poziomu jego wibracji mantra, która na dodatek nigdy nie może być ujawniona. Mantrę taką przekazuje uczniowi mistrz we właściwym czasie. Problem w tym, że ludzi zdolnych do rozumienia tak zawiłych związków wibracyjnych jest tylko garstka. Nie oznacza to jednak, że ogólne naświetlenie tego zagadnienia jest zwykłą stratą czasu. Wierzę bowiem, że zapoznanie się z ogólną charakterystyką zjawiska znanego jako dźwięki mocy pomoże nam uchronić się przed zgubnymi skutkami zabawiania się z własnymi ciałami subtelnnymi. Pomoże nie tylko zorientować się w temacie, ale i uczuli na niebezpieczeństwa związane ze stosowaniem różnych form energii, do których zaliczają się również dźwięki. Nie należy także przeceniać ani nie doceniać siły oddziaływania mantr na ludzki organizm, więc j eśli już zdecyduj emy się na korzystanie z jakiejś dźwiękowej matrycy, to wystarczy pamiętać, że dowolność w ich wyborze, jak i ustawiczna zmienność jest tu cechą nader wskazaną. Jedynym wyjątkiem jest mantra „OM", będąca słowem uniwersalnym, przyspieszającym każdy etap rozwoju świadomości. Podnosi ona wibrację wszystkich ciał i doskonale nadaje się do aranżowania kontaktu z Wyższym Ja. Jednym z niezbędnych warunków stosowania mantry OM jest jej poprawna wymowa, przez co osiąga się określoną wibrację. Istnieje około 200 sposobów nucenia mantry OM, przy czym każdy z nich osiąga inny efekt. Ogólnie nucenie rozpoczyna się podczas brzusznego wydechu: krótko wyrzucamy „oo...", a kończy je niesione resztką tchu nosowe „mm...". Istotne jest jej uważne powtarzanie, anie siła dźwięku, jego długość, czy zachowanie niezmiennych proporcji między „o" a „m". Nucąc, wsłuchujemy się w dźwięki. Po jakimś czasie słyszalny zaśpiew przechodzi na poziom wewnętrznego powtarzania mantry OM. Niektórzy jogini propagują tylko mantrowanie w otchłani umysłu, postrzegając ten proces w aspekcie jedynie głęboko duchowym, inni opowiadają się za nuceniem na wydechu, zaś przy wdechu za powtarzaniem mentalnym, bez uruchamiania strun głosowych. „Łudziłem się kiedyś, że nucąc OM-OM, pogrążyłem się w niej. Odkryłem wówczas, że dopiero wtedy, gdy przestałem śpiewać, usłyszałem ,, OM" naprawdę. Dopiero to była medytacja ". Sunyata Saraswati

86 Jedną z ciekawszych inkantacji sylaby OM (AUM) jest Pranara, nucenie na trzy i pół taktu. „A" odnosi się to do stanu czuwania, fizycznego ciała i powstawania, „U" podnosi byt do stanu subtelnego śnienia i trwania, „M" wprowadza w stan głębokiego snu i zanikania, a ostatnie pobrzmiewające półtaktowe „M" wibruje zgodnie z naszym prawdziwym Ja. Jeśli wszystko idzie zgodnie z planem, wytwarza się krąg milczącej energii, w której rozpuszczają się dźwięki i postępujązmiany w Jaźni. Osiągnięcie prawdziwego doświadczenia OM uznaje się za najwyższą formę medytacji, podczas gdy korzystanie z innych mantr tylko za towarzyszące tej praktyce dopełnienie, z którego można zrezygnować, jeżeli umysł jest wystarczająco silny i dojrzały. Pisma podają że medytacja na Jaźń jest najlepsza, gdyż Jaźń istoty medytującej jest również Jaźnią wszystkich Bogów. Yogananda, wielki mistrz duchowy, poleca śpiewać mantrę OM jak AUM co najmniej 30 minut rano i wieczorem. Im dłuższe medytowanie, tym szybszy postęp duchowy. Zalecał on skupiać uwagę umysłu i wzrok na oku duchowym, napełnianie serca miłością i radością i stopniowe poszerzanie świadomości, ogarniającej coraz większe przestrzenie, od podwórka i miasta poczynając, a na penetracji kosmosu kończąc, tam gdzie czeka na podróżnika sfera światła pozbawiona wszelkich ograniczeń. Podczas takiego obcowania z Panem Stworzenia możemy odnaleźć Jego cząstkę - nas samych w naszym sercu. Yogananda przestrzega przy tym przed podsycaniem zgubnej myśli o równaniu się z Bogiem. Bóg jest jeden, nie może ich być dwóch. My Bogiem nie jesteśmy. To Bóg stał się nami. Dusza jest falą na oceanie Ducha, fala Duszy jest jednym z oceanem, lecz fala nie jest Oceanem. Kolejną polecaną przez duchowych przewodników mantrą jest zbitka sylab „OM-AHHUM", mających swój chwalebny odpowiednik w mantrze chrześcijańskiej: MARANATHA - Przyjdź Panie Jezu. Zresztą w religii chrześcijańskiej Duch Święty jest mistrzem medytacji, który nas przekracza, a zarazem znajduje się w nas. Mantrę OM-AH-HUM wymawiamy bez „h". Wdychając powietrze, przedłużamy sylabę OM, wydychając powietrze z płuc - recytujemy sylabę „Ah". Niektórzy jogini namawiajądo rozciągania wydechu względem wdechu. Po wydechu, kiedy następuje stan zawieszenia, pauza, intonujemy „Hum". Często „Hum" wymawia się dwojako, jako „Um", z naciskiem na „Uu...", albo typowo po tybetańsku: „Hung".

87 W duchowości Zachodu najlepiej przyjęły się mantry krótkie, bardziej dopasowane do racjonalnej, szybkiej kultury społeczeństwa aktywnie tworzącego czas rzeczywisty, niż przydługie związki frazeologiczne, mające niczym hasło wywoławcze nawiązywać do przemyśleń stwarzających je awatarów. Jednak mimo oporów natury racjonalnej, mimo trudnej do przełknięcia otoczki obcego mistycyzmu niektóre z nich na stałe zagościły i u nas. Wśród nich na szczególne wyróżnienie zasługuje mantra wibrująca błogosławieństwem mowy buddów, której każdą sylabę przesyca duchowa moc, będąca esencją istotą dźwięku, ucieleśnieniem prawdy w postaci dźwięku, która zwiastuje pokój, uzdrowienie, przeobrażenie i ochronę. Mowa, oczywiście, o mantrze Padmasambhawy, o mantrze wszystkich buddów, mistrzów i urzeczywistnionych: OM AH HUM WADŻRA GURU PADMA SIDDHI HUM, co Tybetańczycy wymawiają: Om Ah Hung Benza Guru Pema Siddhi Hung. (Prywatnie powiem, że kilka razy odwoływałem się do potęgi tej mantry, gdy zmieniałem przyszłość. W kwestiach kształtowania nowych związków uczuciowych pozwalała ona łamać nawet punkty węzłowe, które z racji kar- micznych obciążeń i przeznaczenia wydają się nienaruszalne). Padmasambhawa, który przyniósł do Tybetu nauki Buddy, uznawany jest powszechnie za spadkobiercę najwyższej mądrości, za Drogocennego Mistrza, i choćby z tego względu można w omawianej mantrze doszukiwać się wartości ponadczasowych. „Było wielu niewiarygodnych, niezrównanych mistrzów ze świętego kraju Indii i Tybetu, Krainy Śniegów - pisał Dilgo Khjentse Rinpo- cze, mistrz równie sławny jak rzeczony przywódca duchowy - niemniej dla istot tego trudnego wieku największe współczucie ma Padmasambhawa, niosący błogosławieństwo i ucieleśniający mądrość i współczucie wszystkich buddów. Jedną z jego właściwości jest moc udzielania natychmiastowego błogosławieństwa każdemu, kto się do niego modli, i moc natychmiastowego obdarzania nas wszystkim, o co się modlimy ". W trakcie intonowania świętej mantry wielu joginów doświadcza obecności wspierających ich mistrzów. Niektórzy doświadczają czegoś w rodzaju zjednoczenia własnych umysłów z mądrością wielkich przodków. Odczuwająmoc, która z osoby mistrza tryska tysiącami olśniewających promieni światła. Chcąc uczynić praktykę bogatszą i bardziej

88 inspirującą, wyobrażają sobie przepływ kryształowobiałego światła między czołem mistrza a ich własną czakrą czołową. Błogosławione mocą buddów światło oczyszcza negatywną karmę, udrażnia subtelne kanały i przygotowuje do urzeczywistnienia współczującej natury Wszechumysłu. A kiedy prąd rubinowoczerwonego światła połączy czakrę gardłową mistrza z ich własną zostaje oczyszczone całe ciało i psychika, co umożliwia poznanie promiennej natury Rigpy, umysłu manifestującego się we wszystkim. Następnie drgające serce mistrza wstrzeliwuje w serce medytującego energię koloru lapis lazuli, skąd rozlewa się ona po całym ciele. Niebieskie światło, symbolizujące błogosławieństwo umysłu buddów, oczyszcza negatywną karmę nagromadzoną poprzez negatywną aktywność umysłu, oczyszcza twórczą esencję i energię układu psychofizycznego oraz udziela pozwolenia na wykonywanie zaawansowanych praktyk jogicznych, a także doprowadza do kontaktu z pierwotną czystością esencji Rigpy. Z kolei mantra „Om Nama Sziwaja" wzywa energię słoneczną. „Om Sziwa Um" apeluje do świadomości Sziwy, prosząc o pojednanie z Szakti. Tradycyjne „Om" to odpowiednik kosmicznego nasienia, „Um" to dźwięk mocy, a „Om Mane Padnie Um" to Perła w kwiecie Lotosu, oświecenie stające się rzeczywistością. Jak twierdzi Lama Anagarika Govinda, działanie tej mantry nie sprowadza się tylko do oddziaływań typowo fizycznych, ale warunkuje zwłaszcza psychiczne nastawienie i dojrzałość duchową. Podobnego zdania był Cayce, twierdząc, iż jednym z najważniejszych celów mantrowania jest poszukiwanie jaźni, gdyż tylko wtedy „ otrzymamy postrzeganie, wiedzę i rozum ". Cayce przyznawał, że monotonne wydawanie takich dźwięków jak 000... aaa... ummm... ooo... uruchamia moc Kundalini i zwiększa poziom sił życiowych. „Om Mati Muje Saledu" to mantra o uniwersalnym przeznaczeniu. Jeśli tylko wpadnie w ucho, bardzo pomaga. „Om Wadźra Sattwa" - doprowadza do wewnętrznej przemiany tego, co nucący uważa w sobie za wadliwe. „Dźai Maha Majaki Dźai" - mantra oczyszczająca pole i umysł adepta, przygotowująca go na przyjęcie mocy. „Bhole Baba Ki Dźai" - mantra ta oznacza oddanie się pod opiekę Stwórcy. „Om Namo Bhaga- wate" recytowanie tej współczesnej mantry umożliwia dotarcie do własnego wnętrza, nawiązanie kontaktu z tym, co w człowieku jest wieczne.

89 Wibracja mantry stwarza wewnętrzną harmonię, która pomaga dostroić się do Twórczej Siły wszystkim pozbawionym tej harmonii składnikom otoczenia, także ciału medytującego, co można przyrównać jedynie do uświęconego działania ogni Yajnya, których Agnihorta jest najskromniejszym odpowiednikiem. Rezonansu)ący dźwięk przenika cząstki atomowe i komórki naszych ciał, odbijając w nich rytm całego wszechświata. John G. Fuller tak opisuje spotkanie z medytującymi mnichami w jednym z buddyjskich klasztorów: „ Kilkudziesięciu mnichów ubranych w długie szaty siedziało na ziemi ze skrzyżowanymi nogami, pochylonymi głowami i wyprostowanymi kręgosłupami. Nie przeszkadzała im moja obecność. Mruczeli swe mantry, a echo ich głosów wprawiało w wibrację pomieszczenia klasztoru. Kiedy usiadłem razem z nimi i zacząłem nagrywać dźwięki, które wydawali, poczułem się jak sparaliżowany, odniosłem wrażenie, że unoszę się ponad ziemią, a monotonny śpiew zanika ". Choć mantry nuci się na wiele sposobów, to jednak Wielka Tajemnica Mocy stoi nieubłaganie na stanowisku, że podczas śpiewania mantry, także w celu uaktywnienia konkretnego czakramu, należy to czynić bezdźwięcznie podczas wdechu, głośno zaś przy wydechu. Milcząca mantra podnosi wibracje ciała eterycznego, głośna zaś zmusza do ruchu Kundalini. Jednostajny zaśpiew przy wdechu i wydechu osłabia jej moc. I proszę pamiętać o sile, jaką wytwarza gotująca się energia w obiegu zamkniętym, kontrolowanym przez zawór języka. Niewprawnych, nie umiejących właściwie wyczuć temperatury narządów wewnętrznych, należy ostrzec przed nadmiarem ognia, który może zniszczyć, wręcz spalić tkanki. Także współcześni wychowani w duchu tradycji zachodniej specjaliści od czakroterapii Shalila Sharamon i Bodo J. Bagiński polecająnu- cić dźwięki na wydechu. Polecają śpiewać trzykrotnie u dla pierwszej czakry, zamknięte o dla drugiej, zwykłe o dla trzeciej, a dla czwartej, e dla piątej, i dla szóstej i m dla ostatniej czakry. Prócz uniwersalnych dźwięków system buddyjski stworzył swoisty katalog mantr ijantr (wizualnych symboli) odpowiadających każdej czakrze z osobna, dzięki czemu zamierzone uderzenie w określone centrum świadomości przynosi lepsze efekty. Jednak zaskakująca różnorodność opracowanych w tym celu dźwięków i symboli sprawia po

90 czątkującym niemało kłopotów, zwłaszcza kiedy korzysta się także z bogatych osiągnięć świata zachodniego. Można zaryzykować stwierdzenie, iż taka dowolność, bazująca zwłaszcza na starożytnych schematach, nie dopasowanych do poziomu wibracji współczesnego człowieka, oraz na wielce swobodnych pomysłach dzisiejszych naturopsycho- terapeutów - przynosi więcej szkody niż pożytku. Dla przykładu spójrzmy na symbolikę Krija-jogi, w której spotykamy następujące zestawienie (licząc od dołu w górę): Lam i kwadrat, Vam i półksiężyc, Ram i trójkąt, Yam i gwiazdkę, Ham i owal, Aum i Sri Jantra (punkt między brwiami), a przyznamy po głębszym zastanowieniu, iż zawarty w niej standard, idealny dla naszych przodków, ześrodkowanych na drugim i trzecim czakramie, powoli odchodzi w niepamięć. Ba! W wielu przypadkach może nawet znacznie spowolnić postęp. Mało tego, jesteśmy świadkami wyłaniania się nowej rasy ludzi, ludzi obdarzonych nowym rodzajem umysłu, dla których wszelkie doświadczenia z tego typu praktykami mogą wręcz zakończyć się obniżeniem ich własnego poziomu wibracji. Także metody wizualizacji są lekko przestarzałe, choć jeszcze nie sprzeczne z obowiązującym kanonem. Czasami zaleca się wizualne odtwarzanie dźwięku w czakrze, kiedy indziej dźwięk płynie na fali oddechu, a kształt utrzymuje się w jakiejś ustalonej z góry odległości, na przykład około jednego metra przed medytującym na wysokości na przykład oczu. Raz z zamkniętymi oczami, to znów z otwartymi, bądź wykorzystując połączenie obu wariantów. Wydaje się jednak, iż w tej różnorodności można wychwycić jeden zasadniczy motyw - koncentrację, skupienie umysłu na jednej rzeczy, co nazywa się popularnie wykorzystaniem przedmiotu. I jest to rzeczywiście potężna koncentracja, choć pusta, atakująca jedynie rzeczywistość wewnętrzną to jest ona jednak dla wielu warunkiem koniecznym do wejścia w medytację. Zresztą w dochodzeniu do tego stanu wcale nie sąpotrzebne techniki bazujące na mantrze i jantrze. W niektórych wytłumaczalnych przypadkach mogą być one wręcz tego hamulcem. A przecież mówimy zaledwie o początku drogi poznania. Krok dalej czekają na poszukujących pułapki innego rodzaju. Tu, prócz automatycznego sprzężenia powtarzanej w myśli mantry z rytmem oddechu, prowadzonym swobodnie, bez zwracania nań uwagi, pojawiają się zalewające nas wyobrażenia,

91 myśli i uczucia, których nie wolno nam odrzucać ani pod żadnym pozorem się im przeciwstawiać. Należy im się przypatrywać, ale ich nie analizować. To ustala granicę między myślami a umysłem i zapoczątkowuje proces wychodzenia poza fizyczną świadomość. „ Niezależnie od tego, jakie myśli i uczucia się pojawiają, pozwólcie im wyłonić się i zniknąć jak falom w oceanie. Niezależnie od tego, 0 czym zdarzyło się wam pomyśleć, pozwólcie myśli pojawić się i rozproszyć, swobodnie, bez żadnego napięcia. Nie chwytajcie jej, nie podsycajcie ani nie folgujcie, nie lgnijcie do niej ani nie próbujcie utrwalić. Nie podążajcie za myślami ani ich nie wyglądajcie: bądźcie jak ocean przyglądający się własnym falom, jak niebo obserwujące płynące po nim obłoki". Sogjal Rinpocze Dzięki temu, niejako przy okazji, bez kategoryzowania, bez egoistycznej chęci ich tłumienia, bez chorobliwie wstydliwego usuwania ich ze świadomości, nauczymy się akceptować samych siebie. Postrze- żemy w końcu siebie takimi, jakich stworzył nas Pan. To rozładuje stare urazy i stresy, pozwoli właściwie zrozumieć rangę ludzkiego cierpienia 1 ludzką niedoskonałość. Przecież, gdybyśmy byli tacy wspaniali, jakich udajemy z wielką wprawą, nasza dusza nie potrzebowałaby powracać na Ziemię, ten okres nauki byłby już dawno za nami. Skoro więc wspólnie z innymi zaliczamy kolejne stopnie w szkole życia, to znaczy, że nikt z nas nie jest jeszcze doskonały i że nie powinniśmy się wstydzić własnego oblicza. Takie oblicze miało, ma i będą mieć jeszcze miliardy ludzkich istnień. A czy one się do tego przyznają to zupełnie inna historia. Wstyd i międzyludzkie rozgrywki to przecież tylko jedna z form manifestowania się umysłu, ani zła, ani dobra. To cząstka nas samych, taka malutka, która pomogła nam zaistnieć ewolucyjnie, a zarazem którą przyjdzie nam z czasem odrzucić jak bezużyteczną wylinkę. Energie (zawory energetyczne). Równie wiele wątpliwości nagromadziło się wokół kumulowania i wykorzystania bioenergii. Kiedy jedni mówią o jej gromadzeniu w ciele w jednym zbiorniku, inni z przekonaniem rozprawiają o trzech. Gdy taoizm wykorzystuje aż osiem rezerwuarów, Huna stanowczo rozpa

92 truje ludzki organizm w kategoriach energetycznej jednorodności, do którego energia wlewa się niczym woda do basenu. Niewątpliwie wiele zależy tu od wewnętrznego nastawienia, od zadziałania mechanizmu ślepej wiary, gdzie sama wiara wydaje się jedyną siłą usuwającą z drogi przeszkody. Do takich przeszkód zaliczają się zawory energetyczne, które blokują swobodny przepływ Kundalini. To chyba ostatnia rzecz, jaka po opanowaniu oddechu oczyszczającego i zasilającego może jeszcze zniweczyć wysiłek zmierzający do osiągnięcia Samadhi. I chociaż i ta praktyka wydaje się zbędną w Hunie (co warte jest podkreślenia, bo przecież osiągnięcia Huny są porównywalne z sukcesami wielkich sióstr), to jednak przydaje się w czasie budzenia ognistego węża Kundalini. Otóż w organizmie człowieka funkcjonują trzy naturalne zawory regulujące krążenie energii: podbródek (Dżalandhara Bandha), przepona (Uddiyana Bandha) i krocze (Moola Bandha). Bez ich udrożnienia Kundalini nie popłynie. A ponieważ niewielu miało sposobność uczynienia tego intuicyjnie, zasadnym wydaje się stosowanie specjalnych ćwiczeń zwiększających przepustowość newralgicznych punktów. Należy także nadmienić, że w okresie podnoszenia wibracji ciała powinno się to robić także przed stosowaniem całej gamy oddechów oczyszczających i zasilających. Same ćwiczenia wykonujemy w jednej serii, jedno po drugim, zaczynając od góry, od zaworu podbródkowego. Zawór podbródkowy. Ćwiczenie rozpoczynamy od wprowadzenia ciała w stan pełnego relaksu. Pozycja jest obojętna, o ile kręgosłup jest unieruchomiony i wyprostowany. W trakcie tego pierwszego wysiłku zostają uwolnione energie, zwłaszcza Jang, które mają tendencję do zalegania w górnym rejonie klatki piersiowej, ramionach i karku, oraz zostają zlikwidowane złogi w czwartej i piątej czakrze. Zostaje zapoczątkowany proces łączenia się i uwalniania energii męskiej i żeńskiej, które ulegają siłom grawitacji ośrodków. Nadmiar czy niedomiar którejkolwiek z tych energii jest stanem patologicznym, obserwowanym na planie fizycznym jako zespół negatywnych cech. Na przykład przewaga energii męskiej czyni osobę niewrażliwą na cierpienie innych i zbyt pewną siebie, a jej niedobór doprowadza do bierności i depresji. Poza tym energia ta zasila tarczycę, a więc niejako pośrednio wpływa na wiele życiowych funkcji organizmu.

93 Ćwiczenie rozpoczynamy od ześrodkowania uwagi na czakrze gardłowej. Robimy głęboki wdech, wstrzymujemy powietrze i przyciskając podbródek do klatki piersiowej, napinamy mięśnie szyi i podciągamy barki mocno do góry w taki sposób, jakbyśmy zamierzali schować w nich szyję. Głowę trzymamy prosto i nie poruszamy nią. Teraz kierujemy uwagę na odcinek kręgosłupa poniżej szyi. Po jakimś czasie doznamy wrażenia pulsowania w tym obszarze, które rozciągnie się na kark i szyję. Będzie ono narastało i rozchodziło się we wszystkich kierunkach. Czasami ma ono postać wyraźnie odczuwalnej fali ciepła, czasami mrowienia. Obserwujemy ten stan kilka sekund, po czym rozluźniamy wszystkie mięśnie i po zwolnieniu zaworu podbródkowego wydychamy (!) powietrze. Kiedy wrażenie wibracji na trwale rozluźni kark i ramiona, co oznacza, że puściły bloki, przechodzimy do kolejnego etapu ćwiczeń. Z reguły czas poświęcony jednemu zaworowi nie wynosi więcej niż 2-3 minuty. Zależy to zresztą od wewnętrznego impulsu. W odblokowywaniu zaworu przeponowego konkumjąz sobą dwa rozwiązania. Jedno zaleca wykonywanie tego ćwiczenia równocześnie z udrażnianiem zaworu podbródkowego, drugie nakazuje je potraktować oddzielnie. Raz wykonuje się je na wdechu, kiedy indziej na wydechu (krija-joga). I znowu o rodzaju zastosowanej techniki decyduje wewnętrzne przekonanie. Godne polecenia wydają się oba sposoby, choć mnie osobiście bardziej przypadła do gustu metoda oparta na wdechu, stosowana notabene z powodzeniem przez Sherwooda. Na głębokim wdechu wciągamy mięśnie podbrzusza do środka i w górę, i do tyłu w kierunku kręgosłupa. Z tak wciągniętym brzuchem wytrzymujemy kilka sekund, po czym rozluźniamy mięśnie i wypuszczamy powietrze. Zasadniczo, prócz spraw wyjątkowych, oddech zawsze prowadzimy przez nos. Podciągnięta przepona uciska organy wewnętrzne, masując wątrobę, trzustkę, śledzionę, żołądek i dwunastnicę, co poprawia ich wydolność i zwalcza wiele przykrych dolegliwości, takich jak zaparcia, cukrzycę, zarobaczenie itd. Ćwiczenie to możemy jednak wykonywać tylko przy pustym żołądku, Szczególną ostrożność powinny zachować kobiety w ciąży i wrzodowcy. Oznaką skuteczności tego ćwiczenia jest pojawiające się na wysokości splotu słonecznego mrowienie, któremu po czasie zaczyna towa

94 rzyszyć narastająca fala ciepła, rozprzestrzeniająca się aż do wysokości serca. Postrzeganie ruchu energii w splocie słonecznym pobudza sferę emocjonalną, która wyzwala empatię i współczucie oraz sprzyja utrzymywaniu trwałych związków i przyjacielskiemu nawiązywaniu kontaktów z innymi. Po wydechu robimy krótkąpauzę i rozluźniając ciało, wsłuchujemy się w pracę serca, co na planie eterycznym harmonizuje pracę całego czakramu. I znowu: wdech, zatrzymanie powietrza i kontrolowany skurcz mięsni. Po kilku takich próbach dobrze jest troszkę odpocząć... Zawór kroczowy. Najbardziej całościowe ćwiczenie. Jeśli lubimy pozycję siedzącą, dobrze jest naciskać kroczem lub łechtaczką na pięty, dłonie trzymając na udach. Ogniskujemy uwagę na czakrze podstawowej i wypuszczając powietrze, zaciskamy zwieracz odbytu, wciągając go tak, jakbyśmy zamierzali zatrzymać ruch jelit, po czym podciągamy narządy płciowe w celu wywołania skurczu wzdłuż układu moczowego i w dolnej części tułowia oraz wsysamy dolną część brzucha na wysokości pępka aż do samych lędźwi. Po takim wysiłku można zauważyć ruch energii w dolnej i górnej części brzucha - to puszczają bloki. W miarę nabierania wprawy opisane tu ćwiczenia wykonujemy jednym ciągiem, na wydechu odblokowując zawór kroczowy i przeponowy, na wdechu gardłowy. Wybór i kombinacje, wbrew różnorakim założeniom, zależą od indywidualnych predyspozycji i chwilowych upodobań. Jednak z silniejszym pobudzeniem Kundalini (nie zawsze wskazanym) mamy do czynienia zwłaszcza wtedy, gdy rozpoczynamy wykonywanie bandha od dołu. Czas trwania ćwiczeń wynosi z reguły kilka minut, choć i tutaj zostawia się ćwiczącemu daleko idącą swobodę. Ważne, by niczego nie robić na siłę. Manipulowanie systemem energetycznym grozi bowiem uszkodzeniem ciał subtelnych. Inna wersja tego ćwiczenia wygląda następująco: po głębokim wdechu przyciskamy brodę do piersi i podnosimy barki w przód i do góry, chcąc w nich schować szyję, zaciskamy jednocześnie mięśnie odbytu, prąc w dół i w przód, aż do wywołania w pochwie drgań czy odczucia ściągania w jądrach. Trwamy w tym stanie możliwie jak najdłużej, po czym rozluźniamy wszystko, wciągając na siłę jeszcze nieco powietrza, i dopiero wówczas robimy wydech, śledząc ruch energii od czakry podstawowej do mózgu.

95 W całej technice zaworu potrójnego tak na dobrą sprawę chodzi tylko o jedno, by zaciśnięcie zwieracza odbytu wymusiło ruch prany, by przecisnęło ją wzwyż poprzez zawór przeponowy i podbródkowy, nie pozwalając wydostać się jej poza ciało. Siadamy w wygodnej pozycji i wykonujemy Gyana mudra, gdzie kciuki i palce wskazujące wzajemnie się dotykają. Lewa pięta uciska odbyt, a w przypadku kobiet łechtaczkę. Podeszwa prawej stopy dotyka lewego kolana. Robimy wdech, licząc do siedmiu, wydech nieco dłuższy - licząc do dziewięciu. Wstrzymujemy oddech, wciągamy mięśnie podbrzusza, podciągamy przeponę do góry i w tył, podbródek przyciskamy do klatki piersiowej i zwieramy odbyt. Liczymy do szesnastu i rozluźniamy się. Potem mamy chwilę wytchnienia na trzy swobodne oddechy, po których ponownie podejmujemy wysiłek przepompowywania Kundalini. I tak cały cykl powtarzamy siedem razy. Joga dużo i precyzyjnie mówi o roli ciśnienia hydraulicznego w ruchu Kundalini. Stworzyła cały dział poświęcony generowaniu tej energii. Ze względu na poważny charakter tych ćwiczeń pozwoliłem sobie na zaprezentowanie dwóch takich wariantów. Aswini mudra jest skuteczne w pompowaniu energii w górę mani- pury. Siadamy na piętach lub na czymkolwiek wywierającym stały nacisk na czakrę muladhara (między genitaliami a odbytem u mężczyzny, a odbytem i łechtaczkąu kobiety). Napełniamy płuca do jednej trzeciej objętości i zaciskamy i rozluźniamy na przemian odbyt dwadzieścia razy w ciągu około dziesięciu sekund. Dopełniamy płuca do dwóch trzecich objętości i ponawiamy zwieranie odbytu. Znowu wciągamy powietrze, tym razem wypełniając nim pozostałą objętość płuc i kolejne dziesięć sekund poświęcamy na skurcze i rozkurczę. Wstrzymujemy oddech, przyciskamy brodę do piersi, chowając szyję, i staramy się odczuć, jak narasta w nas temperatura i ciśnienie hydrauliczne. Resztką sił wprowadzamy do płuc choćby drobinę dodatkowego powietrza i... już na spokojnie robimy wydech. Przy rozluźnionym ciele śledzimy wewnętrznym okiem podnoszącą się w górę kręgosłupa energię. Pozornie wydaje się, iż wydech przy zaciśniętym zwieraczu wypycha w górę większąporcję energii niż wydech przy rozluźnionym zwieraczu, więc powinno się korzystać właśnie z tego sposobu. Nie jest to jednak takie oczywiste, bo w pierwszym przypadku szybciej wzrasta

96 temperatura organów wewnętrznych, a to jest zawsze lyzykowne. Natomiast zaciskanie odbytu przy jednoczesnym wciąganiu powietrza nosem i wyobrażeniowym kierowaniu energii aż do Trzeciego Oka przebiega łagodniej, zwłaszcza gdy przy wydechu i rozluźnianiu odbytu nucimy w myślach mantrę ,, ee-aa-oo " (co jednak czasem nadmiernie rozprasza energię po całym ciele). Mamy tu więc do czynienia z aktywnym ruchem energii w dół i wyobrażeniowym do góry. Jeśli tym samym sposobem przy zamkniętym zwieraczu prowadzimy podczas wdechu energię do Trzeciego Oka, a przy wydechu nucimy mantrę „OM", to szybko ożywimy umysł. Jednak te dwa ostatnie sposoby są bardziej wskazane przy pracy z praną, przy równoważeniu czakr i energetyzowaniu mózgu. Przy wzbudzaniu aktywności Kundalini należy raczej podciągać energię i spinać zwieracz przy wydechu. Jednak i tutaj lepiej zdać się na podpowiedź własnej podświadomości, niż bezkrytycznie polegać na cudzych formułkach. Przeprowadziliśmy w stanie relaksu oddech oczyszczający, oddech zasilający, bandha (o ile to było konieczne), nadszedł teraz czas na otwarcie i równoważenie czakr. Proszę pamiętać, że tego typu praktyka nie jest synonimem rozwoju duchowego, ani go nie wspomaga w takim zakresie, jakby to niektórzy chcieli widzieć. Medytacja z wykorzystaniem Kundalini jest sztuką dla sztuki i tylko kilka tysięcy ludzi na stulecie planuje jej praktykowanie. Pozostali błądzą. Całkowite wyciszenie, harmonia czakramów, stabilna myśl kształtująca rzeczywistość ponadwymiarową i próba zrozumienia wiecznego status quo - zgoda. Ale ryzykowne zatracanie się w wizjach będących udziałem wielkich mistyków kłóci się ze zdrowym rozsądkiem. Zaś wszelkie próby mechanicznego naśladownictwa to więcej niż utrata osobowości Jednak ostrożne pobudzanie Kundalini może przynieść ciału pewien pożytek. Może także odsłonić ukryte talenty, o ile były pisane nam w tym życiu, a do tej pory tylko trud i codzienna walka o byt nie pozwoliły na ich ujawnienie. Lecz są to związki Kundalini z koncentracją, nie medytacją. Takie też jej ujęcie przekazała światu B. Marciniak, interpretator- ka ducha, niosąca przesłanie Plejadian: „ Wciągnij kilka głębokich oddechów, świadomie podążając za nimi do wnętrza i na zewnątrz swojego ciała. Wciągając oddech wyobraź sobie, jak twoje płuca wypełniają się powietrzem przesyconym tlenem,

97 wirującym niczym molekuły światła. Wyobraź sobie, że twoje płuca wchłaniają te cząsteczki i wysyłają do twojego układu krążenia falę światła, napełniając energią całe ciało. Oczyma wyobraźni ujrzyj siebie u podstawy własnego kręgosłupa. Wyobraź sobie tę okolicę oraz cały swój układ kostny wypełniony światłem. Patrząc na zewnątrz zobacz siebie jako istotę mikroskopijnych rozmiarów. Teraz wyobraź sobie wejście do mrocznej i tajemniczej jaskini u podstawy własnego kręgosłupa. Idź odważnie naprzód, coraz dalej i dalej w głąb jaskini. Wiesz, że zamieszkuje w niej ogromny wąż. Poczuj, jak stawiasz kolejne kroki. Wjaskini panuje całkowita ciemność. Czujesz mrowienie, jeżą się włoski na twoim ciele. Twoja jaskinia wciąga cię do swego wnętrza. Wyobraź sobie ogromnego węża. Wydaje z siebie przeciągły syk, a jego oczy wyglądają w mroku jak zielone okruchy żaru. Wyobraź sobie, że wąż rozwiera paszczę. Niczym jaśniejąca blaskiem postać wchodzisz w paszczę gada. Zagłębiając się w paszczę węża, który jest kolejną jaskinią w twoim wnętrzu, poczuj, czym jest wejście do samego rdzenia własnej twórczej energii. Teraz przejdź do brzucha węża. Wąż jest Boginią Matką. Przejdź przez jej jelita do okolicy rozrodczej i sarn stań się jajem, przypominającym kulę światła. Z tej mrocznej jaskini, siłą swojego zamiaru i woli, wypchnij na zewnątrz węża, mającego legowisko mocy w twojej pierwszej czakrze. Poczuj, jak zaczyna się zwijać i uwalniać swoją moc. Poczuj, jak lśnią i prześlizgują się jego łuski, jak wąż zwija się w spiralę, a potem rozwija i podnosi się od podstawy twojego kręgosłupa. Poczuj teraz, jak wąż się wspina. Poczuj narastanie jego energii. Poczuj, jak twoja kundalini powstaje, przesuwa się ku górze w twoim ciele i wydostaje się z głowy. Poczuj, jak owa energia wznosi cię do góry, łącząc cię z siecią istnienia. Spróbuj przywołać tę energię i wyobraź sobie, jak płynie w górę twojego kręgosłupa - wąż twojej kundalini, pasja życia, która jest twoją wersją życiowej siły istnienia - siła, dzięki której możesz czuć więź i tworzyć. Żądaj należnego ci dziedzictwa i czuj uniesienie ". Czas trwania medytacji trudno zamknąć w ustalonych ramach. Jedni szkoleniowcy proponują poświęcić na każdą z czakr z osobna dzie

98 sięć minut dziennie przez dziesięć dni, inni, zwolennicy szybkiego działania czy też drogi na skróty - dzień na każdy ośrodek. Prawda jest taka, że nie sposób ustalić tu uniwersalnych zasad. Ostatecznie każdy człowiek, bacznie obserwując reakcje własnego organizmu, sam musi podjąć decyzję, co jest dla niego lepsze. Tylko on sam potrafi właściwie ocenić skutki ingerowania w ośrodki świadomości. Ogólnie przyjęło się mówić o medytacji czakry (wyjątkowo nieszczęśliwe sformułowanie) jako o mentalnym integrowaniu się z energią i świadomością danego ośrodka w trakcie głębokiego relaksu, kiedy to wchodzi się w interakcję z tymi przejawami umysłu, które są funkcjami danej czakry. Na przykład podczas obecności w czakrze serca staramy się odczuć transcendentalną miłość, która promieniuje poprzez szmaragdowozielone światło, dzięki czemu doświadczamy współczucia i bezwarunkowej miłości. Natomiast przy wchodzeniu w pomarańczowe rozbłyski czakry svadhisthana zwracamy uwagę na twórcze pobudzenie tych sił umysłu, które wspomagają kreatywną energię witalną. Ale nikt nigdy nie dostrzeże takich właśnie ruchów umysłu i emocji bez wmówienia sobie, że tak właśnie powinno być. Jest to po prostu niemożliwe. Mało tego, najczęściej odczuwamy zupełnie co innego. Tu musimy zdać się na sugestie wielkich mistyków. Nam pozostaje jedynie uznanie siły tradycji i subtelny wgląd w niuanse własnej duchowości. Z kolei fizyczna strona eksperymentu, ta tycząca się manipulowania energiami, jest raczej znana i w swoich treściach nawet naukowo uzasadniona. Skoro już zdobędzie się minimum wiedzy o czakrach, można przystąpić do ćwiczeń. Można wyobrażać sobie czakrę jako kulę energii, można samemu być tą kulą można wibrować w niej indywidualną mantrą lub jantrą. Łącząc wizualne postrzeganie z wibracją dźwięku, zwiększamy dynamikę układu nerwowego i otwieramy się na inny (mało dostrzegany) aspekt swojej istoty. Można robić wszystko, byle odwoływać się do cechy wyróżniającej tę czakrę i w miarę ekspresyjnie to powtarzać. Medytację rozpoczynamy od wejścia w stan głębokiego relaksu, w czasie którego prowadzimy płynny, nieprzerwany oddech wprost do centrum ćwiczonej czakry. Zasilona kulą otokiem, błyskami, chmurą energii subtelnej czakra zaczyna pobrzmiewać tonem właściwym jej

99 wibracji. Słowem - reaguje, kiedy ją umiejętnie dotknąć. Tam odnajdujemy przypisane temu miejscu kolory i stany, które promieniując, wydostając się z tego ośrodka, czynią go jednocześnie pełnym, całkowitym, a więc tożsamym z nami i kosmiczną świadomością poziomu, na jakim on wibruje. Po kilkuminutowym pobycie w czakrze stopniowo wycofujemy się, pozwalając oddechowi wrócić do normy, i odpoczywamy jeszcze jakiś czas, starając się odczuć kojący, twórczy wpływ tego ośrodka na nas. Dla lepszej orientacji przećwiczmy medytację jednej z czakr, czakry adźna, dzięki czemu wchodzimy w bezpośredni kontakt z siłami, które harmonizują wszystkie składowe człowieka. Załóżmy, że jesteśmy głęboko zrelaksowani, że oddech niknie jeden za drugim w nieprzerwanym kole życia. Nie spieszymy się. Kiedy samo fizyczne oddychanie przestanie skupiać naszą uwagę, przenosimy jego ideę między brwi, gdzie każdy nurkujący tu haust powietrza wzmacnia ten ośrodek. Wzrasta ciepło i siła. Ruchomy wir w kolorze indygo zaczyna promieniować w pełnej krasie. Całkowicie pochłania naszą świadomość. Nastaje czas absolutnej jedności, ponadczasowego pojednania z tym radosnym otokiem i ekspansji jego mocy w otoczenie. Im głębiej wciąga nas ten wir, tym bardziej nierozerwalny staje się związek świadomości z nieświadomością prawdy naturalnej z prawdą utajoną. Jego harmonia spaja obie półkule mózgowe. Gdzieś w środku głowy eksplodują sztuczne ognie i brama poznania staje otworem. Wdech i wydech, bliżej i bliżej. Bliżej prawdy i bliżej siebie. Z każdym ruchem płuc nasza świadomość rozprzestrzenia się coraz bardziej. Wdech i wydech... Uwalniamy wir i związane z nim obrazy... Powoli wracamy do siebie... Jak łatwo zauważyć, tak zwana medytacja czakry jest w rzeczywistości dobrze przeprowadzoną koncentracją. Po odrzuceniu zawiłości semantycznych zostaje cel i technika. Technika zaś pozostaje tu niewątpliwie kwestią sporną bo nie wolno zapominać, że wszystkie formy pracy z energiami subtelnymi, a do tych należy zaliczyć otwieranie czakr, mogą okazać się przykre, a nawet niebezpieczne w skutkach. Nie tylko dlatego, że ćwiczenie duchowe uwypukla każdą wydobytą z czakry cechę, a więc także i tę złą ale także z powodu otwarcia się na oddziaływanie niewidzialnych sił z drugiej strony, tak dobrych jak i złych. A ponieważ egzystujemy na granicy eteru i niższego astralu, najszybszy do

100 stęp mają do nas istoty mniej doskonałe, dla których bezbronny energetycznie człowiek stanowi nie lada pokusę. A wiele z nich, proszę mi wierzyć, z uporem będzie grzebać w tej gorszej stronie naszej natury. Aby temu zapobiec, należy bardzo uważnie śledzić przebieg naszego przeobrażania się. Każdy wzrost nerwowości, pobudliwości, niezborności w myśleniu, rozwoju złych cech i reakcji musi spotkać się z naszym bezwzględnym przeciwdziałaniem. Negatywne objawy musimy bezwzględnie zwalczać. Wielkąpomocą w tych wysiłkach będzie wsparcie ze strony naszej podświadomości. I choć potrafi ona sprawić wiele zamieszania, to w porozumieniu z naszym opiekunem zawsze wyprowadzi nas na właściwą drogę. Dobrym testerem skuteczności otwierania czakr jest obserwowanie świata naszych uczuć i pragnień. Zło poruszy z pewnością nienawiść i agresję, akcentując to w myślach i w naszym działaniu. Również dobro w podobny sposób ukaże całą swoją krasę, zmuszając nas do coraz większej pracy na rzecz własnego odrodzenia. Będziemy przeżywali prawdziwą huśtawkę nastrojów i gwałtowne zmiany osobowości, a przy sile Kundalini - dziwne stany duchowego rozkojarzenia, wizje i fizyczne dolegliwości. To krzyk stłumionych emocji, dawnych urazów i różnych nieczystości, które zalegały pokłady naszego umysłu, nie dopuszczając do siebie oczyszczającego ognia kosmicznych energii. Wracając do tematu. Załóżmy, że mamy już za sobą oddech oczyszczający i zasilający, że odblokowaliśmy zawory tamujące ruch Kundalini i że otworzyliśmy czakry, czekając na dostawy energii, jaka powinna przetoczyć się otwartymi ośrodkami i kanałami. Ale otwarcie tych ośrodków nie może być przypadkowe. Obowiązują tu pewne zasady, które powinniśmy przestrzegać. Zacznijmy od mózgu, który jest fizycznym przejawieniem się umysłu i w którym wszystko ma swój początek. To, co jest zrodzone bez jego udziału, tworzy konflikty emocjonalne. By tego uniknąć, otwieranie czakr należy rozpocząć od czakry mózgowej. W ten sposób najłatwiej usunąć zanieczyszczenia psychiczne. Również tutaj ma swój odpowiednik każdy kręgosłupowy ośrodek. Dopiero uaktywniony mózg (rozbudzony i dobrze nakarmiony) jest w stanie przesłać energię w dół kręgosłupa, skąd rozpoczyna ona swoją wędrówkę, otwierając kolejne czakry. Takie ich otwieranie oznacza postrzeganie siebie bez fałszywych zniekształceń.

101 Jak przyznaliśmy, mózg jako organ fizyczny jest tylko materialnym przedłużeniem organu nadrzędnego, jakim jest umysł. Mówiąc potocznie mózg, mamy na myśli umysł. To pobudzany umysł, składowa ciała astralnego, umożliwia nam dotyk ciał subtelnych. Już w 1975 roku Penfield odkrył, że umysł pracuje, nawet gdy mózg znajduje się w stanie głębokiej narkozy. Umysł pozostawał aktywny nawet wówczas, gdy fale mózgowe zanikały. Potem wielu naukowców poszło tym tropem i zgodnie stwierdzono, iż człowiek odznacza się pełnią świadomości nawet w stanie... śpiączki! My odwrotnie, dążymy do zredukowania pobudzenia kory mózgowej przy zachowaniu pełnej świadomości umysłu. Medycyna zna liczne przypadki ludzi, którzy żyli w nienagannym zdrowiu, zachowując przy tym pełnię władz umysłowych, choć nie posiadali mózgu, lub stracili jego znaczną część w wyniku tragicznego wypadku. Na przykład dr J.W. Bruella i G. W. Albee przedstawili w Amerykańskim Towarzystwie Psychologicznym sprawozdanie z leczenia pacjenta, który - pozbawiony operacyjnie prawej połowy mózgu - żył dalej normalnie z nienaruszonymi zdolnościami intelektualnymi. „Bodziec, wrażenie trwa czasem ułamek sekundy - konkluduje M. Kuczyński. Zapamiętujemy na długo upiorną twarz w świetle błyskawicy, której obraz padał na siatkówkę oczu przez 1/10 sekundy. Z doświadczenia wiadomo, że zapamiętujemy kształt, który mignął na ekranie przez 1/20 część sekundy. Co zapamiętuje, skoro odpowiedni obwód neuronowy jeszcze nie istnieje? Co się dzieje z obrazem w tym czasie, gdy synapsy dopiero się tworzą? Mechaniczny model pamięci bezwzględnie wymaga bezpośredniego podziałania bodźca na kliszę pamięciową. Kłopot w tym, że już wiemy, iż takiej „ kliszy " nie ma ". To umysł zawiaduje tworzeniem obwodów neuronowych, to on wzbudza mikrowibracje w nowych układach przestrzennych. Dlatego zanik synaps w mniej aktywnych częściach mózgu wcale nie oznacza utraty pamięci, gdyż nic nie przepadło, wszystko jest, tyle że znajduje się w umyśle podświadomym, w polu elektromagnetycznym człowieka. Potwierdzają to zresztą najnowsze osiągnięcia fizyki kwantowej, której badacz prof. Amit Goswami przyznaje bez żenady, że kwanty są jedynym znanym nam łącznikiem z przestrzeniami transcendentalnego bytu oraz że wszystko, dosłownie wszystko ma swój początek właśnie

102 w świadomości, której wola odzwierciedla się z kolei na poziomie materialnym. Również John Eccles, laureat nagrody Nobla, potwierdza to przypuszczenie, uważając, że mózg jest jedynie maszyną komputerem wykonującym polecenia umysłu, niczym więcej. A skoro tak, to można mu te polecenia wydawać także za pomocą maszyny. O dziwo, już w 1978 roku prof. James Rae z Algonąuin College w Ottawie odkrył ciekawe zjawisko psychokinetyczne, polegające na zarejestrowaniu myślowego polecenia na taśmie magnetofonowej, a następnie na odtworzeniu nagrania w innym otoczeniu. Utrwalone impulsy myślowe działały na martwe otoczenie i ludzi z taką samą siłą jak gdyby pochodziły z umysłu żywego medium. Dr Montaąue Ullman i dr Stanley Krippner udowodnili, że człowiek jest w stanie regularnie i wielokrotnie przekazywać obrazy i związane z nimi emocje także śpiącej osobie, co oznacza istnienie astralnego pomostu między ludzkimi umysłami; a jeszcze prościej rzecz ujmując: każdy z nas posiada nieuświadamianą zdolność manipulowania polem morfogenetycznym. W 1975 roku, przeprowadzając badania w laboratorium Wydziału Medycyny i Stomatologii Uniwersytetu w Rochester, Dawid Falten odkrył pod mikroskopem miejsca, w których neurony spotykały się z komórkami systemu odpornościowego, a więc miejsca, w których pojawia się impuls elektromagnetyczny kierujący zachowaniem naszego ciała. Jeśli więc udałoby się skonstruować przyrząd wytwarzający pole elektromagnetyczne o odpowiedniej częstotliwości drgań, można byłoby skutecznie wzmacniać organizm bez udziału umysłu czy układu odpornościowego. Wystarczyłoby tylko usunąć z ludzkiego pola elektromagnetycznego tzw. drgania nieharmoniczne. To znaczy wpływać na zmiany chorobowe poprzez normalizację drgań im towarzyszących za pomocą prostego urządzenia elektrotechnicznego, będącego w stanie wygaszać lub wzmacniać sygnały elektromagnetyczne w dowolnym przedziale częstotliwości. Taką ideę, przyświecającą pracy niemieckiego uczonego Franza Morella, wykorzystali w praktyce angielscy uczeni, tworząc pierwsze na świecie urządzenie o nazwie BICOM. Zgadza się to z bioelektroniczną teorią profesora Sedlaka, z doświadczeniami Jacobo Grinberg-Zylberbauma i Juliety Ramos, którzy odkryli, że mózgi patrzących na siebie ludzi zaczynają po dłuższym czasie

103 pracować na tych samych częstotliwościach, oraz zgadza ze współczesną koncepcją pól morfogenetycznych, mówiącą o elektronicznej pamięci Uniwersum, której autor, ceniony w świecie nauki angielski biochemik R. Sheldrake, twierdzi, że „Podobną funkcję łącznika, jaką spełnia pomiędzy połami materii a umysłowymi, psychicznymi i mor- ficznymi aspektami ludzkich istot, pole elektromagnetyczne odgrywać może również w strukturze duszy świata. Jeśli istnieje dusza świata przenikająca cały kosmos, cieleśnie może się wyrażać przede wszystkim przez pole grawitacyjne, zaś na szczeblu myślowym przez swego rodzaju łącza z polem elektromagnetycznym. Byłyby one znakomitym nośnikiem wszechwiedzy duszy świata oraz boskiej wszechwiedzy za pośrednictwem duszy świata. Na pole elektromagnetyczne oddziaływuje wszystko, co się dzieje. Jego holograficzna rzeczywistość w każdej chwili dokładnie oddaje to, co właśnie ma miejsce. Powszechne pole elektromagnetyczne to łącze duszy świata z płaszczyznami rzeczywistości". Byłoby to poszukiwane przez Davida Bohma ukryte źródło porządku, którego doświadczany przez nas świat byłby ledwie jego skąpym i tymczasowym przejawem. Jest to także kolejna próba pogodzenia współczesnej nauki z duchowością Wschodu, klucz do istoty świadomości, narzędzie poznania, które próbuje uchwycić Fritzof Carpa. Dostarczając do mózgu (czytaj: aktywizując umysł) więcej tlenu, pracujemy nad stopniami świadomości jako zjawiskami niekoniecznie fizycznymi. Tylko roboczo mówiąc o czakrach, mówimy o mózgu, od którego wszystko się zaczyna. Podczas otwierania czakr nie ma znaczenia rodzaj zastosowanej pozycji, chociaż - no właśnie - zauważono, że pozycja lotosu lub półlo- tosu sprzyja pompowaniu krwi w górę. Wystarczy upewnić się, że mamy wyprostowany kręgosłup. Oczy powinny być zamknięte, a ciało pogrążone w relaksie. Kiedy tylko zwrócimy uwagę na którąkolwiek z czakr, to zaczyna ona niemal natychmiast szybciej wibrować, co wywołuje uczucie mrowienia. Z czasem bogactwo odczuć wzrasta i zaczynamy się dobrze orientować, kiedy energia wpływa bądź wypływa z czakry, kiedy czakra jest niedoenergetyzowana i kiedy posiada nadmiar prany. Już mentalne skierowanie uwagi na czakrę pobudza ją i otwiera. Intonowanie mantry OM równoważy w niej energie Jing i Jang. Niektóre techniki zakładają podnoszenie wibracji mantry OM o jedną okta

104 wę dla każdego kolejnego ośrodka. Dobrze jest wypróbować tony o różnej wysokości, aby znaleźć ten, który najlepiej rezonuje z danym centrum. Przy czym niższe tony rezonująnajskuteczniej w dolnych ośrodkach, wyższe zaś lepiej spisują się w centrach położonych wyżej. Już sama zmiana sylaby mm... na brzmiące nng... podnosi dźwięk o jedną oktawę. Innym sposobem nasilenia wibracji dźwięku jest korzystanie z muzycznej gamy, licząc według kolejności: sol, la, si, do, re, mi, fa. Po wstępnym naenergetyzowaniu mózgu schodzimy do manipury, ośrodka słonecznego, zbiornika życiodajnej energii, skąd owa energia wartkim strumieniem rozpływa się kanałami po ciele, by wytworzyć ogromną siłę i temperaturę psychiczną u podstawy kręgosłupa celem obudzenia Kundalini. To właśnie zakumulowana w splocie słonecznym siła życiowa, kierowana potęgą umysłu, uruchamia cały proces. Część tej energii zasila serce, centrum człowieczeństwa, dzięki czemu uzyskujemy bezpośrednie dojście do ciała pranicznego, które drga z częstotliwością dużo większą niż ciało pospolite. Przybieramy wtedy nową bardziej rozwiniętąpostać. Następny krok to dotarcie do adźny, ośrodka umysłowego. Chcąc oszczędzić sobie trudności z umiejscawianiem Trzeciego Oka, wyobrażamy go sobie jako kulę energii wypełniającą całą głowę. Poruszony umysł intuicyjnie przeniesie energię w sfery promieniowań kosmicznych. Nareszcie możemy, manipulując zwieraczem odbytu, oddechem i wyobraźnią zwiększyć ciśnienie w kosmicznym palenisku i doprowadzić Kundalini kręgosłupem do podwzgórza. Kiedy Kundalini obejmuje szyszynkę, co znamionuje iskrzące się światło wewnątrz mózgu, wszystkie ośrodki duchowe zaczynająwibrować, tworząc wokół naszego ciała złotawe pole. Taka kolejność otwierania czakr była skrzętnie skrywana przed uczniami. Mistrzowie starali się ukryć prawdę przed zbyt wojowniczo nastawioną ludzkością dla której nowe źródło energii mogło stanowić kolejny bodziec do wzniecania wojen i agresji. Także metoda antropozoficzna budzi czakry od najwyższej do najniższej. I chociaż nie jest to najkorzystniejsze rozwiązanie, to trzeba przyznać, iż sama idea jest z grubsza poprawna, czego nie można powiedzieć o interpretacji steinerowskiej. Nie na miejscu jest także sztywne przyporządkowanie kolejnych etapów otwierania czakr układowi planetarnemu, jak to ma miejsce u Gichtela.

105 Początkującym wiele trudności sprawia prowadzenie energii w Idzie i Pingali, jak to ma miejsce chociażby w medytacji Hong-Sau. Kłopotu pozbywamy się, oddychając całym kręgosłupem, który niczym rozgrzana rura stapia w sobie trzy główne nadi: Idę, Pingalę i Suszumnę. Nadto wspinająca się kanałem centralnym Kundalini jest energią żeńską co niekiedy psuje pewne założenia. Tu bardziej liczy się idea niż jej wykonanie. Na przykład w medytacji Tumo Idę i Pingalę wyobrażą się jako dwa boczne kanały, zaczynające się w lewej i prawej dziurce nosa, wznoszące się do góry aż po wierzchołek głowy, gdzie zawracają w dół, biegnąc po obu stronach kanału centralnego, by cztery palce poniżej pępka skręcić i połączyć się z kanałem centralnym. I choć na pierwszy rzut oka mamy tu rzeczywiście wizerunek kobry, to do końca nie wiadomo, czy wdychane powietrze schodzi jednym kanałem, jak być powinno, czy dwoma. A jak się wznosi: Suszumnąi Idą czy tylko kręgosłupem? A jeśli Suszumną to co z Idą? Odpowiedź znajdujemy w wa- dżrajanie, która zakłada, iż energia psychiczna może funkcjonować tylko w kanale centralnym, podczas gdy wprowadzająca w iluzję energia płynie wszystkimi pozostałymi. I tak medytacja Tumo prowadzi wdech w dół oboma bocznymi kanałami, a wydech kręgosłupem. Poza tym medytacja Tumo, miast budzić węża u podstawy kręgosłupa, robi coś zupełnie nieoczekiwanego - unosi ciepło promieniujące z żarzącego się węgielka zamkniętego w kręgosłupie od wysokości pępka, a więc w płaszczyźnie drugiej czakry. I także odnosi sukcesy, co pozwala domyślać się, iż największe znaczenie ma tutaj siła wyobraźni. Iluzja przez duże „I". I rzeczywiście, praca z Kundalini z pominięciem obszaru pierwszej czakry także przynosi pozytywne rezultaty. Pytanie tylko, czy są one porównywalne z efektami osiąganymi przez pobudzanie wszystkich ośrodków? Warto wspomnieć o oświeceniu, celu praktyk zaawansowanego jo- gina, które zachodzi w mózgu w rejonie szóstego i siódmego czakra- mu, a więc na najwyższym piętrze świadomości. Przecież niektóre szkoły jogi rozpoczynająpracę ze świadomością od wyższych ośrodków, z góry zakładając, że profity wynikłe z rozwoju czakr wyższych zdecydowanie pokryją straty ponoszone w wysiłku traconym na opanowanie pierwotnych instynktów. I choć przychodzi w końcu potrzeba przerobienia rejonu popędów, to odbywa się to już pod opieką nadświadomości.

106 To z pozoru słuszne podejście dzieli niejako techniki medytacyjne na dwie grupy, na te, które wykorzystują energię Kundalini, i na te, które z obawy przed jej niszczącą potęgą po prostu z niej rezygnują Ale i to nie tłumaczy wszystkiego. Wracając do roli kręgosłupa w procesie oddychania i gromadzenia sił psychicznych, możemy założyć, iż to on właśnie pełni tu najważniejszą rolę i od niego zależy w dużej mierze powodzenie całego eksperymentu. Ostatecznie to w nim ukryte są siły zdolne zregenerować nasz organizm, a nawet odbudować utracone tkanki. To właśnie w nim jest ukryta tajemnica przemywania szpiku kostnego, a więc tajemnica wiecznego zdrowia i długowieczności. To dlatego modny dzisiaj Szer- stiennikow tyle czasu poświęcił mu i mózgowi w „Wewnętrznym świetle". A przecież jego teoria o kierowaniu do kręgosłupa dwóch strumieni oddechu, które spotykają się gdzieś w połowie drogi, może wydawać się objawem dyletantyzmu. Tymczasem poruszył on zasadniczą kwestię nadrzędności Kundalini i sił psychicznych skupionych w kość- cu (zwłaszcza w kręgosłupie) w procesie odzyskiwania fizycznej i świadomościowej samo integracji. Mała dygresja. Gdyby przyszło nam dotrzeć do skarbów ukrytych w zatopionej grocie, którą od milionoleci zasila podziemna rzeka, to naprawdę bezcelowym jest kruszenie skał dynamitem, gigantyczne odwierty i zakładanie w tym celu kopalni. Najistotniejsze jest uświadomienie sobie powiązania wodnego żywiołu z grotą i skarbem oraz wykorzystanie go w ten czy inny sposób. Tą grotą jest mózg, rzeką kręgosłup, a skarbem my sami. I tylko duchowi sportowcy, jak czasami nazywam mistyków, mogą się między sobą spierać o rodzaj wodnego transportu. Nas interesuje skarb i nic więcej. O ile klasyczne otwieranie ośrodków świadomości w dużej mierze zależy od intuicji praktykującego, o tyle przy pracy z Kundalini należy zachować maksymalną ostrożność i kierować się pewnymi ogólnymi zasadami, przyjętymi za istotne we wszystkich kulturach. Wiemy, jak ważne jest zestrojenie pracy mózgu z obszarem splotu słonecznego, jak zasadne jest dostarczenie energii umysłowi, aby miał siłę zarządzać mocą i zgromadzenie energii w centrum brzucha, aby wibrujący umysł miał czym zawiadywać. Tę osobliwą zależność uwydatniają kryteria naturalnego ruchu energii słonecznej i księżycowej oraz

107 sam podział czakramów na ośrodki wyższej i niższej świadomości. Logiczne kryteria każą energii słonecznej spadać z góry, pobudzając po drodze wyższe ośrodki świadomości, od sahasrary do anahaty, zaś sile Ziemi piąć się od dołu. Kontrowersję budzi ustalenie właściwego miejsca spotkania się tych dwu energii. Wiemy, iż zwyczajowy cykl dwubiegunowej prany kończy się i zaczyna u podstawy kręgosłupa, ale świadomościowy ruch tej energii wskazuje na daleko posuniętą dowolność. Chcąc uniknąć błędu w ustalaniu punktu zbiegu obu potęg, wiele technik omija ten problem poprzez energetyzowanie ciała jeszcze przed rozpoczęciem ćwiczeń z czakrami i Kundalini. Gromadzą one najpierw energię albo w kończynach, by potem swobodnie wprowadzić złote światło do splotu słonecznego, albo odwrotnie - ciepłą zasilaną oddechem wibrację splotu słonecznego rozprowadzają po pozostałych organach. Takie postępowanie usuwa wątpliwości, czy dyskusyjną przypisaną ludzkości granicą jest splot słoneczny czy serce. To kończy spory, bowiem ośrodek mocy i tak zostaje otwarty. Wiele pizekazów z czasów jeszcze wcześniejszych niż starożytność większą uwagę poświęca otwieraniu serca, niż energetyzowaniu splotu słonecznego. Dlatego następne pokolenia mistyków wypracowały sposób wyłączania energii z serca bez powodowania śmierci. Oczywiście opanowanie siły życiowej nie polega na zaniechaniu oddychania łączącego duszę z ciałem, ale na jego tłumieniu poprzez wstrzymanie procesu rozpadu komórek w organizmie. Okazuje się bowiem, iż samo uspokojenie pracy serca może wyłączyć siłę życiową z pięciu zmysłów, czego doświadczamy podczas snu. Siła życiowa rządzi bowiem oddechem, pracą serca, wrażeniami uczuciowymi i refleksami ruchowymi. Dlatego praktyki oddechowe, opanowując siłę życiową przejmująwładzę nad wszystkimi funkcjami ciała. Godną polecenia jest tutaj wzmiankowana metoda Hong-Sau, która wycisza serce i uwalnia płuca od krwi żylnej. A im mniejsza ilość krwi żyl- nej, tym mniej sza potrzeba oddychania. Powstrzymanie rozpadu komórek i utrzymanie wskutek tego stanu bezoddechowego opanowuje siłę życiową w sercu. A zapiski starożytnej wiedzy wskazują iż zasilający serce fioletowy płomyk ma to samo źródło pochodzenia i naturę co Kundalini, to znaczy, że jest on bezpośrednio połączony z ciałem przyczynowym. Pomocne w utrzymaniu siły życiowej w sercu jest oparcie naszych myśli i czynów na zdrowych zasadach moralnych (mówimy wówczas

108 0 człowieku czystego serca) oraz na czystym pożywieniu, pozbawionym niższych wibracji i toksyn. Dla jogina, który uspokoił serce, oddychanie staje się niepotrzebne. Brak oddechu przy jednoczesnym pozostawaniu wśród żywych to brak śmierci. Całkowite Hong-Sau, wsparte naenergetyzowanym ośrodkiem splotu słonecznego, pozwala skupić uwagę na obszarze gardła, skąd można część energii przesłać w dół, do czakry podstawowej. Wówczas wąż obraca głowę i powoli wspina się w górę, przechodząc przez otwarte centra świadomości. Wielokrotnie można spotkać się z opinią iż przechodząc przez otwarte czakramy, Kundalini nie zatrzymuje się w nich, gdy nie ma tam pracy do wykonania, tylko biegnie wprost do podwzgórza, gdzie całą swoją potęgę wyładowuje w stawianie mostu między szyszynką a przysadką którym spokojnie już dociera do szczytu głowy i uchodzi na zewnątrz, torując przejście Brahmanowi, który - według myśli hinduskiej opartej na „ Jogasutrach " Riszi Patańdżaliego - jest jedyną realną rzeczywistością. Ma on być podstawą ludzkiego bytu, ludzkiej myśli i ludzkiego błogostanu, gdzie cała różnorodność świata jest tylko złudnym pozorem, Mają. Jak mówi Kriszna: ,,Ja w nich nie jestem, ale oni są we mnie ". Doskonałość jest dookoła nas i w nas samych. Ta boska cząstka prawdziwej istoty człowieka nazywa się Duch-Atman. To on jest rzeczywistym bytem. Cała reszta (my, dusze indywidualne, i osobowy Bóg) jest tylko złudnym zjawiskiem w wibracji DuchaAtmana. Powiedzenie Ramakriszny: ,,Jest on jednym i tym samym Zbawicielem, który zanurzywszy się w oceanie życia, wypływa w jednym miejscu i znany jestjako Kriszna, a zanurzywszy się powtórnie, wypływa w innym miejscu i znany jest jako Chrystus" dowodzi równoważności wszystkich religii i wszystkich ludzi. Zgodnie z tą myślą uczniowie Ramakriszny głosili na całym świecie, iż każdy powinien iść za swoją własną religią byleby była ona jedną z dróg wewnętrznego spokoju 1 rozwoju, a nie czymś w rodzaju bawolego zaślepienia. A czym jest sam Brahman? „Absolutny Brahman jest milczeniem absolutnym i nie da się zgoła opisać ludzkimi słowami. Poznanie zaś Absolutnego Brahmana może być osiągnięte w stanie Samadhi (ekstazy); w tym stanie świadomości można pojąć Brahmana. Wówczas to prąd myślowy zostaje przerwany całkowicie i zupełne milczenie króluje w duszy".

109 Jednym z kluczy otwierających wrota do Samadhi jest chrześcijańska „Księga Objawienia", gdzie znajdujemy wszystkie niezbędne informacje o kolejności otwierania czakramów. Według Cayce'a Księga Objawienia stanowi symboliczny opis przemian, jakie zachodzą w ciele medytującego, w systemie wewnątrzwydzielniczym, gdzie system endokrynologiczny i krążenia rządzą się własnymi prawami. Co prawda gruczoły są połączone przez system nerwowy i system krążenia, ale jak dotąd wiedza ta opiera się tylko na spekulacjach. Co prawda mówi się już o psychoneuroimmunologii, gdzie emocje i postawy wpływają bezpośrednio na system odpornościowy człowieka, ale wiedza ta ciągle jest w powijakach. Cayce przyrównał system wewnątrzwydziełniczy do transduktora przetwarzającego energię z jednej postaci w drugą czyli wzorce energii duchowej i umysłowej we wzorce funkcjonujące w ciele człowieka na poziomie fizycznym. Cayce zapewniał całym swoim niekwestionowanym autorytetem, iż gruczoły endoktrynalne są punktami fizycznymi, przez które dusza wyraża się w ciele i przemawia do świadomości, co na planie materii przejawia się w postaci intuicji i snów. Cayce rozpoznał to w opisie przeżyć medytującego Św. Jana, który koncentrując się na ideale Świadomości Chrystusowej, aktywizował przy okazji swój własny system endokrynologiczny, co z kolei pobudzało Kundalini. Cayce zauważył, iż tradycja chrześcijańska także wspomina o ośrodkach duchowych, choć nie czyni tego wprost. Symbolika Objawienia przedstawia te ośrodki jako siedem kościołów, siedem głów smoka itd. Sposób uaktywniania tych ośrodków zakodowany jest według Cayce^ w „Modlitwie Pańskiej", której słów nauczał sam Jezus. Modlitwa rozpoczyna się od otwarcia górnych ośrodków świadomości, co już samo w sobie stanowi dla wielu sensację. Słowa „ Ojcze nasz" aktywizują czakram korony i płynąc w dół, uruchamiają następne, aż do wysokości serca, skąd przeskakują bezpośrednio do ośrodka podstawowego, by stamtąd ponownie piąć się w górę. Modlitwa Pańska podkreśla istniejącą zależność między szyszynką a nadnerczami, traktowanymi jako zbiornik energii i stację nadawczą od mocy której zależy jakość przesyłania i wzmacniania sygnałów między gruczołami. Właściwa kolejność słów otwiera świadomość modlącego się na przyjęcie prawdy o Rzeczywistości, na odnalezienie w sobie Chrystusa.

110 Cayce, podobnie jak tradycja buddyjska, przypomina o obowiązku uczynienia z ciała świątyni, której mury należy wzmacniać postem, zdrowym odżywianiem się, dbałościąo kondycję fizycznąi poprawą moralności. Cierpliwie oczyszczane ciało i umysł niezawodnie dostroją się z czasem do boskich wibracji. Cayce pragnął, by medytujący za każdym razem zwracał się ku własnemu wnętrzu, by zawsze dążył do wyrażania Boskiej Świadomości w życiu codziennym. „ Poddając Świadomości Chrystusowej moje ciało, cel, pragnienie, doznają oczyszczenia i mogę stać się przekazem, dzięki któremu On może mną kierować, dzięki któremu wiem, co On, Chrystus, pragnie, bym uczynił w kwestii jednostki, mając na względzie jej sytuację i położenie, Igdy będziecie na Niego czekać, otrzymacie odpowiedź''. Edgar Cayce Modlitwa Pańska: Czakra Gruczoł Kolor dokrewny 1. Ojcze Nasz, któryś jest w 7 przysadka fiolet niebie 2. Święć się Itnię Twoje 6 szyszynka indygo 3. Przyjdź Królestwo Twoje, 5 tarczyca niebieski Bądź Wola Twoja 4. Jako w Niebie tak i na 4 grasica zielony Ziemi 5. Chleba naszego 1 gonady czerwony powszedniego daj nam dzisiaj 6. 1 odpuść nam nasze winy, 2 Leydiga pomarańcz jako i my odpuszczamy owy naszym winowajcom 7. I nie wódź nas na 3 nadnercza żółty pokuszenie 8. Ale nas zbaw ode złego 4 grasica zielony 9. Bo Twoje jest królestwo 5 tarczyca niebieski 10. I potęga 6 szyszynka indygo 11. 1 chwała na wieki, amen. 7 przysadka fiolet Cayce przestrzega przed posługiwaniem się kolorami w czasie odprawiania modlitwy. Każde takie wyobrażenie proponuje zastąpić kolorem białym, a w końcu i ten rozproszyć, skupiając uwagę na świadomości danego ośrodka. Zaleca spokojne, uważne, ciche powtarzanie

111 strof, przy jednoczesnym wizualizowaniu ich współbrzmienia z danym centrum. Modlitwę powinien zakończyć krótki, dwuminutowy odpoczynek i odmówienie Psalmu dwudziestego trzeciego. „ Duch jest życiem, umysł budowniczym, a ciało fizyczne rezultatem. Ojcze Nasz zdaje się być potwierdzeniem tej prostej prawdy". Cayce Ćwiczenia na kolory endoktrynowe można - według Cayce'a - przeprowadzać przed rozpoczęciem modlitwy. Cayce polecał koncentrowanie myśli na danym ośrodku (również w powiązaniu z obrazem podległego mu gruczołu) jako wyobrażanie sobie intensywnego promieniowania o określonej barwie przez około 30 sekund. Kiedy wyobrażona barwa zanika, rozpływając się całkowicie, należy przyjrzeć się myślom docierającym do umysłu. Kiedy przepływ informacji ustanie lub ustabilizuje się na określonym poziomie, tę samą procedurę stosujemy przy następnych ośrodkach. Ćwiczenie to pozwala odkryć tajemnicę gruczołów, wyrażającą się poznaniem dominujących w nich cech osobowych, a więc umożliwia osiągnięcie większej kontroli nad myślami i emocjami, a więc i nad działaniem. W „Wewnętrznej drodze", opartej na naukach Jezusa, spotykamy w tekście trzecim jakże podobne przesłanie: ,, Kanały energetyczne, którymi płynie w nas życiodajna siła, możemy sobie wyobrazić jako duchowe drzewo życia, którego korzeń znajduje się w naszej głowie, a pień przebiega od góry do dołu wzdłuż kręgosłupa. Ten pień obejmuje siedem ośrodków świadomości, które są stacjami rozdzielczymi dla wpływającej w nas duchowej siły. Z tych siedmiu ośrodków czysta energia życia płynie przez delikatne duchowe rozgałęzienia do wszystkich narządów naszego fizycznego ciała, do każdej pojedynczej komórki. Siedziba duszy, jej sedno, znajduje się w pobliżu przysadki mózgowej. Poprzez sedno duszy siła duchowa wpływa w duszę, a z niej poprzez duchowe drzewo życia - w materialne ciało. Z korzeniem naszego drzewa życia ściśle związane jest najwyższe centrum świadomości, centrum Miłosierdzia, siódme centrum. Stamtąd siła duchowa płynie do szóstego ośrodka świadomości, do centrum boskiej miłości, znajdującego się u nasady nosa pomiędzy brwiami, a stąd do piątego cen- trum, do ośrodka boskiej Cierpliwości, położonego w okolicy karku.

112 Czwarte centrum świadomości, centrum boskiej Powagi, leży w pobliżu serca, pomiędzy łopatkami. Nazywa się ono również centrum Chrystusowym, ponieważ w nim działa światło zbawcze. Tu, w czwarte centrum, Chrystus, nasz Zbawiciel, siła częściowa z Prasiły, wniknął jako siła, która wspiera naszą duszę i prowadzi jąz powrotem do domu Ojca. Z tego względu czwarte centrum świadomości w nas, jak również szóste centrum, ośrodek boskiej Miłości, mają szczególne znaczenie, obydwa ośrodki bowiem są stacjami rozdzielczymi o wzmożonej aktywności w obiegu duchowych sił w nas. W okolicy lędźwiowej znajduje się trzecie centrum świadomości, centrum boskiej Mądrości. Z niego, poprzez drugie centrum świadomości, centrum boskiej Woli, znajdujące się w obrębie kości krzyżowej, życiodajne strumienie energii płyną dalej, do pierwszego ośrodka świadomości, leżącego w okolicy kości ogonowej, do centrum boskiego Porządku, i zbierają się w miednicy, w zbiorniku boskiej siły eterycznej, siły Ducha. Z tego zbiornika siła duchowa płynie znowu do góry, przez pień naszego duchowego drzewa życia, aż do centrum duszy, do jej sedna. W ten sposób zamyka się obieg duchowych sił: od Ojca, od Prasiły, życie pochodzi - do Ojca, do Prasiły, znowu powraca. Ażeby dusza i ciało stały się bardziej przepuszczalne dla siły promieniowania Praświata, Boga, abyśmy mogli uduchowić się, a nasze ciało osiągnąć rześkość i zdrowie, potrzebny jest wzmożony przepływ wysoko wibrującej boskiej energii. Wtedy nasza dusza i nasze ciało osiągną wyższy poziom wibracji, która zbliży naszą świadomość do naszego boskiego prapoczątku. Warunkiem tego ożywienia i udoskonalenia wewnętrznego życia jest ukierunkowanie się na Boga, na naszego Ojca, które dokonuje się jedynie przez urzeczywistnianie boskich praw". Na zakończenie, niejako z obowiązku, pragnę przypomnieć, że praca z czakrami jest pracą z ciałem i umysłem. Nie wolno nam zapominać tak o wszelkich sposobach dbania o ciało, jak i o szerokiej gamie czynników psychoterapeutycznych wzmacniających umysł, czyli nasze dobre samopoczucie. Z jednej strony mamy kontrolowany wysiłek fizyczny: taniec, spacer czy bardziej aktywne uprawianie sportu, z drugiej zaś psychoanalizę w jej rozlicznych odmianach, modlitwę czy zabawę w du-

113 chowość. W tym wszystkim chodzi o całościowe ujęcie naszego życia, jako siły podążającej ku prawdziwemu człowieczeństwu. Po drugie, otwierając czakry, powinniśmy akceptować wszelkie pojawiające się w nas zmiany i ustawicznie zgłębiać je. Jeśli wylęga się gniew, odkryć jego przyczynę, jeśli wynurzyły się wspomnienia wywołujące poczucie winy i wstydu, spróbować je zrozumieć i jeśli potrafimy - przerobić. Pamiętajmy, że poznajemy nie jakiś obcy twór, ale nas samych, nas wielowymiarowych. Jeśli z kolei pojawi się cielesny ból, podziękujmy ciału, iż bólem tym daje nam wiedzę o sobie. I najważniejsze: chociaż omawiane tu czakry w odniesieniu do poziomu rozwoju duchowego są rozpatrywane jak ośrodki przenikające przez wszystkie nasze ciała, to pamiętajmy jednak, że każde nasze ciało posiada także właściwe jego poziomowi odpowiedniki w ciele materialnym i na pozostałych płaszczyznach. Znając je, można łatwiej wpływać na ruch i organizowanie się krążących w ciele energii. Jednak podanie tych faktów znacznie przekracza ramy niniejszej pracy i nie jest konieczne. Może też wprowadzić niepotrzebne zamieszanie. Dla przykładu: ciało intuicyjne na poziomie fizycznym wyraża się w czakrze wątroby, która dostarcza energii do zadań, jakie realizujemy zgodnie z naszym przekonaniem. Zablokowana, powoduje rozdźwięk między naszą wiarą a czynami. Na poziomie emocjonalnym ciało intuicyjne wyraża się aż w czterech miejscach usytuowanych na środku zewnętrznych linii ramion i nóg. Funkcją ich jest regulowanie ruchu energii przepływającej miedzy nami a innymi ludźmi. Otwarte, właściwie oceniają uczucia i nastroje innych. Zablokowane, odcinają nas od innych i zamykają w świecie niekończących się wątpliwości. Na poziomie mentalnym ciało intuicyjne wyraża się w czakrze wierności, usytuowanej w dolnej krawędzi mostka, powyżej wyrostka mieczykowate- go. Odpowiada ona za stopień naszej uczciwości, za wywiązywanie się z przyjętych wcześniej zobowiązań. Zamknięta, odcina nas od emocjonalnych związków z wcześniej danym słowem czy już realizowanym zadaniem. Zbyt otwarta, przywiązuje nas nadmiernie do otoczenia i idei. Na poziomie intuicyjnym ciało intuicyjne reprezentuje główna czakra serca, zwana czakrą miłości do bliźniego. Wielu uważa ją za miejsce pobytu świadomości Chrystusowej. W kabale zwie się jąpieczęciąSalomona, która wygląda jak dwa trójkąty ułożone na kształt pieczęci

114 Dawida. Ona to łączy nas z innymi, i odwrotnie. Na poziomie atmicz- nym ciału intuicyjnemu odpowiadają dwie czakry położone po obu stronach nosa poniżej kącików oczu. Te czakry mocy, łączące energie ziemi i nieba pozwalają nam praktycznie rozwiązywać wiele życiowych problemów. Są symbolem złączenia się w jedno podświadomości z nadświadomością niższego Ja z Wyższym Ja, naszej boskiej intuicji z naszą egzystencją tu i teraz. Na poziomie monadycznym odbicie ciała intuicyjnego znajdziemy w źrenicy oczu. Przez nie można wejrzeć w duszę drugiego człowieka. Odnajdując w nich duchowe powinowactwo, można natychmiast stracić głowę w przyjaźni lub z miłości. Zbyt otwarte czakry pchają nas do emocjonalnych doświadczeń często w niewłaściwych ku temu miejscach. Zablokowane, zamykająnas także przed wglądem w samych siebie. Na poziomie boskim ciało intuicyjne reprezentuje czakra z tyłu głowy, umiejscowiona tuż u podstawy czaszki. Ona otwiera nas na doświadczenie Boga. Zablokowana, czyni z człowieka istotę niewrażliwą na odczuwanie duchowych aspektów życia. Dużo tego, a przecież tylko wspomniałem o ciele intuicyjnym, i to wyrywkowo. Poza tym niewielu ezoteryków, z którymi zetknął mnie los, przykładało znaczenie do znajomości tych faktów. Panuje bowiem przekonanie, iż jest to rozmienianie się na drobne. Wielu idzie jeszcze dalej, uznając tzw. medytację czakr podstawowych zasadną tylko w przypadku ich energetycznego równoważenia, a bagatelizując oddziaływania duchowe. I nie sposób odmówić im racji, oczywiście tylko po części. Tracenie bowiem cennego czasu na niekończące się zabawy w świecie subtelnych energii może zgubić nadrzędny cel tych zabaw, którym jest doskonalenie się w rozumowaniu i postępowaniu. Co nie oznacza bynajmniej lekceważenia poznania niewidzialnych aspektów naszej istoty, jej wielowymiarowości, zwłaszcza jeśli taka potrzeba zaistnieje. W tym stwierdzeniu chodzi jednak o najważniejsze, o uzmysłowienie sobie, jak ogromnej wiedzy trzeba, by bez ryzyka niepowodzenia majstrować przy ośrodkach świadomości. Nadto pytanie: czy istnieją prostsze i mniej inwazyjne metody poszerzania własnej świadomości? - zawsze spotka z przytaknięciem. Dam konia z rzędem temu, kto wie, jak naprawdę powinno wyglądać otwieranie ośrodków świadomości. Dorzucę wóz temu, kto w tej praktyce mimo wiedzy nie pobłądzi...

115 4. Koncentracja Koncentracja to silnie kreatywne spojrzenie na siebie poprzez pryzmat materialnej i duchowej rzeczywistości. To umiejętność manipulowania energią na poziomie materii i ducha. Wypracowane w tym celu techniki sąbardzo proste, bardzo szybkie i bardzo skuteczne. A techniki Huny zdecydowanie prostsze, zdecydowanie szybsze i zdecydowanie skuteczniejsze od możliwości jogi, której prawdziwym obszarem zainteresowania jest rozwój duchowy, a nie kształtowanie materii według własnego uznania. Mówiąc rozwój duchowy, mam raczej na myśli usilne dążenie do osiągnięcia stanu oświecenia. Medytacja daje wgląd, pozwala wiele zrozumieć, chociażby poprzez sam fakt zapoznania się z jej założeniami, ale nie potrafi wyręczyć koncentracji w kształtowaniu naszej fizycznej rzeczywistości. Tui teraz jest tylko nasza obecność, nasz ból i nasza miłość. Medytacja to ledwie jedna z wielu form zdobywania wiedzy, bez której można się obyć. Koncentracja to coś więcej niż tu i teraz: choć nie sięga kresu poznania, dopasowuje ramy świata do naszych wyobrażeń. Modyfikuje materię i światy tajemne. Jest potężna i niebezpieczna, a jej niewłaściwe zastosowanie wprowadza często nieodwracalne zmiany. To ona zmienia aktywnie treść życia, to ona potrafi wydobyć z nieszczęścia i to ona wreszcie może sprowadzić kataklizm. Oczywiście aspekt duchowy jest wspólny obu tradycjom. W Hunie bazuje on na poziomie egzystencjalnej zborności wewnętrznej, takiego rozumienia aktywnej istoty człowieka, która - zawracając go ze złej drogi - umożliwia mu dokonywanie twórczych zmian w otoczeniu. Nie ma tu miejsca ani czasu, przynajmniej na początku, na bezwzględne podporządkowywanie życia wyższym ideałom, które stanowią główny nurt dociekań systemów jogi. Dążenie człowieka do stawania się lepszym jest dla Huny tak naturalne, iż nie poświęca ona temu zagadnieniu zbyt wiele miejsca. Człowiek jest z natury dobry, a jeśli czyni zło, to

116 powinien to zrozumieć i naprawić. Prędzej czy później stanie się mądry i potężny. Krótko i rzeczowo. I jakże zgodnie z prawem moralnym w zaświatach. Ale o tym później. Trzeba uczciwie przyznać, iż wszystkie współczesne interpretacje prastarego dziedzictwa Huny są mniej lub bardziej kolorowymi odwołaniami do zaginionej tradycji, której kolebką była Atlantyda i kontynent Mu. Przeto mało istotną jest kwestia przypomnienia, czy współcześnie spopularyzował ją Silva, bądź jego uczniowie, jak Simonton czy Stone, czy ratowała się nią Monahan, czy wykorzystywał w pracy Schultz, Jacobson i Jogananda, czy wreszcie propagował Svedenborg i pani Cali. Bardziej znaczący jest fakt docenienia przez nich walorów zapomnianej tradycji. Zawdzięczamy im, iż ponownie zerwany przez Longa kwiat prastarej wiedzy wciąż oszałamia czarodziejskim aromatem, wyrywając z niewoli stresu i objęć choroby wciąż nowe tysiące osób na świecie. Huna, cicha eminencja, rezygnując z pretendowania do miana nauki XX wieku, służy dzielnie nam wszystkim, wnosząc trwały wkład w dorobek ezoterycznej wiedzy i wielkiej psychologii. Także wszystkim jej krzewicielom wypada złożyć głęboki ukłon szacunku i podziękowania. Znaczenie ich wysiłku doceniłem przed wielu laty, kiedy to po raz pierwszy sięgnąłem po „The miracle of metaphysi- cal healing" autorstwa E.M. Monaham. Użyte przez autorkę określenia odsłoniły przede mną piękny świat terapeutycznych formuł, tak przekonujących i głęboko wpadających w pamięć, iż wprost zniewalających swoją prostotą. Tak osobliwe łączenie słów mogło powstać jedynie w trakcie mistycznego olśnienia, procesu kształtującego twórcze umysły artystów, którzy jako nieliczni z udzkiego grona są zdolni przekraczać granice czasu i przestrzeni. Zrodzona wówczas myśl czy idea potrafi pokonać ignorancję i natchnionym słowem przemówić do każdego. Trudno się więc dziwić, iż kolejne pokolenia wciąż powielają wyryty w pamięci schemat trafnie zestawionych słów. Stworzyłem w swoim życiu wiele koncentracji dopasowanych do wymogów chwili, ale wielokrotnie były one przesycone ziarnami podobnych lub identycznych zwrotów, które barwnym obrazem podanej przez innych sugestii na dobre zadomowiły się w moim umyśle. Podejmowane czasami na przekór sobie wysiłki zastępowania tamtych słów własnymi pozbawiały całe przedsięwzięcie jakiejś iskry i kończyły się

117 niejednokrotnie fiaskiem. Kiedy indziej odwrotnie - słowa innych raziły szorstkością, niedopasowaniem czy wręcz intelektualnym chłodem. Wtedy modyfikowałem je po swojemu. Po czasie wykształcił się u mnie pewien rytuał, gdzie słowa i związki zdaniowe przestawały odgrywać pierwszoplanową rolę, a zaczynały dominować specyficzne uczucia i stworzona konwencja mentalna. Radiesteci wiedzą, o czym mówię. Gdyby nie zakodowane w umyśle skale, każdorazowe przystępowanie do odczytów musiałoby się rozpoczynać od ponownego a żmudnego opracowywania takiego schematu badania, aby mógł on być bez oporów przyjęty przez podświadomość. Lecz kiedy taką skalę odczytywało się dziesiątki czy setki razy, jedno przelotne spojrzenie, jedna powiązana z nią myśl wystarcza, by odczyt postępował samorzutnie. W ten sposób wykształca się niewiarygodnie skuteczna umiejętność korzystania z osobistych formuł. Są słowa, które przyszły nie wiadomo skąd, są myśli podrzucane przez nawiedzone umysły, które w naszej duszy potrafią odmalowywać piękne obrazy Są jak aktywatory, jak nadzieja, która wzrasta i którą należy pokochać, są jak muzyka, której ulegamy i którą przejmujemy na własność jako dziedzictwo ludzkości. Koncentracja jest jak torpeda mknąca do celu po torach umysłu, gdzie siłę jej rażenia określa moc słowa i jasność myśli. Należy tylko zachować umiar w dobieraniu elementów składowych. Jeśli będzie nadmiernie rozbudowana, może niepotrzebnie zająć cały dzień, a mimo to nie przyniesie oczekiwanych rezultatów. Jednak jej składowe można łączyć wedle własnego upodobania i potrzeb, o ile tylko będziemy pamiętać o kilku podstawowych zasadach. Po pierwsze koncentracja operuje energią więc tę energię należy uprzednio zgromadzić. Po drugie proces gromadzenia prany, uzależniony od pracy umysłu, zachodzi efektywnie jedynie w stanie głębokiego relaksu. Po trzecie należy stale oczyszczać ciało z fizycznych i duchowych toksyn. Po czwarte żadna z trzech pierwszych zasad nie może być pominięta. Sugestia jest niezwyciężona. Sugestia zrobi wszystko. Sugestia jest naszą ukrytą siłą wewnętrzną. To ona kształtuje wytwory ludzkiego umysłu - uczucia, myśli i pragnienia. To ona pozwala zapanować nad zwierzęcymi popędami. Każdy z nas wielokrotnie w życiu doświadczał

118 bolesnej porażki w konfrontacji z potęgą instynktów, namiętności, nałogów i chęci i przez to każdy zdaje sobie doskonale sprawę z tego, że nawet dobrze zaplanowana praca nad sobą niekoniecznie musi zakończyć się sukcesem. Łatwo wielkim nazwać każdego podporządkowującego własne ułomności woli i rozumowi, jeszcze większym tego, kto potrafi przekształcać takie ułomności z korzyścią dla siebie, ale jakim mianem określić ludzi wciąż bez powodzenia toczących ów odwieczny bój o siebie? Jak pomóc im osiągnąć przewagę nad zwierzęcymi pozostałościami? Odpowiedzi na te i podobne pytania dostarczają nam właśnie systemy wierzeń wykorzystujące koncentrację do uzdrawiania duszy i ciała.. Słaby duch, słabe ciało, małe szansę na poprawę. Silny duch, silne ciało, duże szansę na poprawę. Ale bez motywacji, bez pozytywnej autosugestii rozum i dusza nie podążą ku upragnionym zmianom. Dlaczego? Dlatego że pozytywne myślenie jest - prócz techniki koncentrowania się - jedynym i ostatecznym warunkiem powodzenia. Każda, choćby krótka chwila zwątpienia potrafi zniszczyć efekt całej mozolnej pracy. Pesymizm i brak woli jest tutaj naszym głównym wrogiem. Zwalczając wiarę w niepowodzenie, sięgamy po swoje, po to, co przygotowano dla nas w zaświatach. „Kto myśli o swoim cierpieniu, ten trzyma je mocno " - ostrzegał B. Gróning. Taką samą zasadę wyznają mieszkający we wschodnim Pakistanie Hunzowie. Pozytywny stosunek do życia rozwinęli w sposób wręcz niezwykły. Do każdego zadania podchodzą spokojnie, bez martwienia się 0 rezultat pracy, natomiast w jego realizację wkładają cały entuzjazm 1 wszystkie swoje siły. A przecież każdy członek tej społeczności od chwili przyjścia na świat przechodzi ciężką szkołę życia i nie jest nigdy rozpieszczany. Wiodą za to życie pełne miłości, aprobaty dla świata, życie bez udręk i rozczarowań. Być może dzięki temu zachowują psychiczną i fizyczną aktywność aż do śmierci. Renee Taylor, propagatorka idei przyjaźni z życiem, która wiele lat spędziła z pracującymi przeszło-stulatkami, zauważyła, że bezczynność jest większym wrogiem człowieka niż praca, a zamartwianie się o takie rzeczy jak dziurawe wiadro czy krzyczące dziecko - wręcz brakiem szacunku dla życia. Podszeptem złego. Stałe utrzymywanie pozytyw-

119 nego nastawienia stanowi przeciwwagę dla ciemnej strony podświadomości, która lepiej pamięta złe rzeczy, złe słowa, złe zachowania i złe myśli, niż cokolwiek dobrego. Przeprowadzone przez Felicję Pratto z Uniwersytetu Stanford oraz przez 01ivera Johna z Berkeley badania nad podświadomością wykazały biologiczną skłonność podświadomości do kodowania złych wzorców. Okazuje się bowiem, że sam człowiek myślą i słowem najczęściej sięga właśnie do zasobów pamięci związanych z negatywnymi emocjami czy wydarzeniami. Także repertuar słów i pojęć odnoszący się do zła jest znacznie obszerniejszy niż ten, który odnosi się do rzeczy dobrych. Potwierdza to znana w psychologii reguła wiecznego, niewyma- zywalnego pamiętania o wyrządzonych nam krzywdach i całkowitego zapominania o rzeczach dobrych, uczynionych przez innych. I racja. Chcąc zmienić ten niewłaściwy stan, należy bardziej pozytywnie określić nasz stosunek do świata. Dość dobrze udaje się to podczas analizy sofronicznej, która wybiegając poza obszar psychoanalizy, posługując się wibracją dźwiękową i wizualizacją przeprogramowuje nasze pojmowanie świata już na poziomie podświadomości. Sofrologia, zwana potocznie córką hipnozy (bazuje na hipnozie płytkiej), jest psychoanalizą i zarazem czymś więcej . Huna wybiega dalej, ale sofrologia również dobrze sobie radzi z przeprojektowywaniem podświadomości, robi to, z czym w Hunie musimy uporać się sami. Nie wolno nam się załamywać, mówić i myśleć źle o sobie i o przyszłości. W przeciwnym razie podatna na takie nastawienie podświadomość uwierzy w chorą wizję i tę wcieli w życie, używając wszelkich sposobów, byśmy w życiu codziennym dopasowali nasze zachowanie i działanie do tworzonego przez nią wzorca. Wielu z nas stosuje koncentrację, wielu potrafi nawet umiejętnie zaprogramować sukces, lecz zdecydowana większość z nas po powrocie z krainy marzeń ulega niewierze w takie realizacje, niszcząc w ten sposób własne cudowne zamierzenia. Życie to czara pełna wody doświadczeń, czara masywna, ozdobiona wzorami poprzednich wcieleń, czara posiadaj ąca jedną jedyną skazę - maleńką dziurkę na dnie, którą wybił pesymizm. Dlatego kolorowe wody życia wyciekają z niej, pozostawiając na ściankach boskiego na-

120 czynią brudny osad niepowodzeń. Dopiero silna wiara w człowieczą wielkość uszczelnia naczynie, nadając życiu nowy sens. Inne zagrożenie niesie wizja szczelnego naczynia i zmąconej wody, gdzie przekonanie o skuteczności czynu nie ma nic wspólnego z jego wartością moralną. Po latach takiej egzystencji brudna woda zżera rdzą egoizmu ściany czary, czyniąc z doczesnego bytu wybryk natury, zaprzepaszczoną lekcję w szkole życia. Tak jak poprzednio optymizm skutecznie łatał dziury, tak teraz przemożne postanowienie poprawy potrafi przemienić cuchnącą alchemię zepsucia w tęczowy płyn duchowego zmartwychwstania. Suma sumarum - człowiek powinien starać się wedle własnych możliwości i zgodnie z własnym sumieniem tak kształtować rzeczywistość, by przyniosła ona wiele pozytywnych doświadczeń i jemu, i bliźnim. Bowiem koncentracja wsparta moralnością i optymizmem jest metodą totalną i bezwarunkową metodą uderzającą w zunifikowane pole czystej inteligencji, które „ nie jest bezwładne jak materia - wyjaśnia John Hagelin, największy specjalista od fizyki kwantowej zunifikowanego pola - lecz wyraża wartości łączone zazwyczaj ze świadomością". Takie zunifikowane pole, zwane przez innych polem morfoge- netycznym, jest sprawcą wszystkich fenomenów, jakie może wywołać skupiony umysł. Fenomenów dotyczących tak indywidualnej świadomości, jak i świadomości zbiorowej. Doktor Konstantin Korotkow z Uniwersytetu Technicznego w Sankt Petersburgu wieloletnimi badaniami swoimi i osiągnięciami poprzedników potwierdził zdolność człowieka do wymiany energii i informacji z otaczającym go środowiskiem, przyznając, iż szkielet informacyjny człowieka bytuje niezależnie od jego cielesnej powłoki. Badania zaszły tak daleko, iż prace zespołu Korotkowa zostały zastopowane przez byty egzystujące po drugiej stronie życia. Maharishi Mahesh Yogi już przed z górą trzydziestu laty przepowiedział, że aktywne uczestnictwo niewielkiej grupy ludzi w programie Medytacji Transcendentalnej (będącej w rzeczywistości masową koncentracją) może już przynieść korzystne zmiany o globalnym charakterze. Ściślej rzecz ujmując: pozytywny efekt tak zaplanowanego działania wystąpi, jeśli ilość uczestników grupy wyliczymy jako pierwiastek kwadratowy i po takim wyliczeniu osiągnie ona wartość jednego pro-

121 centa liczby danej społeczności, którą mają objąć zamierzone zmiany, z zastrzeżeniem, że stosuje się Medytację TranscendentalnąShidhi (specjalnie przygotowaną przez Maharishiego odmianę MT), lub jeden procent przy wykorzystywaniu typowej MT. I tak obliczenia te dla populacji 10 milionów osobników wskazują na potrzebę zaangażowania 300 medytujących, dla społeczności o 250 milionach członków - 1600 medytujących, a dla 5 miliardów - 7 tysięcy praktykujących dwa razy dziennie w tym samym miejscu... 430 badań przeprowadzonych wciągu dwudziestu lat na 160 uniwersytetach w 27 krajach całkowicie potwierdziło tę niewiaiygodną wręcz tezę. Pierwsze oficjalne wyliczenia skuteczności TM przeprowadzono w 1974 roku w miastach amerykańskich, gdzie zauważono spadek przestępczości (w Waszyngtonie przekroczył 20%) oraz wzrost pozytywnego nastawienia do codziennego życia. Dziewięć lat później odbyło się z kolei w Maharishi International University w USA pierwsze globalne zgromadzenie na rzecz pokoju na świecie, które przeszło do historii pod nazwą „Zgromadzenia do Spróbowania Utopii". A wszystkie zakończyły się całkowitym sukcesem: redukcją konfliktów międzynarodowych i terroryzmu oraz korzystniejszymi tendencjami w gospodarce światowej (tworzącymi się podczas trwania sesji). Powodzenie przedsięwzięcia znalazło swój wyraz w powstaniu specjalnych grup medytacyjnych na całym świecie, które regularnie wprowadzają trwałe zmiany w zbiorowej świadomości, tworząc harmoniczną zgodną z prawem naturalnym podstawę, przede wszystkim dla pracy rządów i przywódców państwowych. W tym kontekście harmonia oznacza postęp, który kształtuje zbiorową myśl i zbiorowe zachowanie. Kolejne znane mi a przeprowadzane badania nad wpływem myśli na materię przeprowadzono 23 stycznia 1997 r. Między 17.30 a 17.35 duża liczba osób z całego świata wzięła udział w ogólnoświatowej medytacji. Trzy generatory losowe w Holandii, trzy w Niemczech, jeden w Wielkiej Brytanii i siedem w Stanach Zjednoczonych potwierdziły, że człowiek może tworzyć spójnię myślową a więc energetyczną siłę, potrafiącą oddziaływać na materialną strukturę świata. Do identycznych wniosków doszli naukowcy Wydziału Badań Świadomości na Uniwersytecie Nevada w Las Yegas.

122 Podobne eksperymenty przeprowadzano i u nas. Powtarzane medytacje czytelników „Nieznanego Świata" niejednokrotnie kołysały rzeczywistością, co odnotowała aparatura badawcza na całym świecie. Z efektami tych zmagań w postaci pełnej analizy statycznej pracy generatora przypadku można było zapoznawać się w Internecie. I o ile mniej interesuje nas synchronizacja kanałów Wheelera, nawiązująca do komunikacji międzyludzkiej na poziomie DNA, bo i tak podejrzewamy, że świadomość i grawitacja to jedno i to samo, o tyle bardziej interesuje nas sama skuteczność MT, jej wpływ na życie codzienne, na stres oraz na wywoływanie wyższych stanów świadomości i rozwój zdolności paranormalnych, słowem: manipulowanie na poziomie pola morfogenetycznego (koherencja ludzkiej świadomości z fizjologią człowieka). Ów stan hipometabolicznego czuwania obejmuje takie efekty fizjologiczne, jak spadek zużycia tlenu, osłabienie tętna, minimalne utlenianie krwi, zanikanie kwasu mlekowego i kortyzonu we kiwi, wzrost odporności skóry, lepsze ukrwienie kory mózgowej i wystąpienie stanu alfa. Można to zjawisko podsumować jako zmiany fizjologiczne obejmujące zwiększenie równowagi autonomicznej, spadek reakcji stresowych oraz wzrost aktywności fizycznej całego ciała. Z kolei wzrost percepcji obejmuje lepszą koncentrację, kreatywność, zwiększenie poziomu inteligencji oraz zdolności adaptacyjnych, takich jak redukowanie niepokoju, nerwowości i depresyjności, oraz wzrost samooceny. Ogólnie - głębokie zmiany fizjologiczne idąw parze ze stabilizacjąemo- cjonalną. Zaś osiąganie wyższych stanów świadomości nieodmiennie oznacza wkraczanie w obszary świadomości kosmicznej. I tylko wtedy, w doświadczeniu bycia poza granicami myśli, mamy do czynienia z prawdziwą medytacją z poznaniem świadomości transcendentalnej (TC), co potwierdzają testy Torrance'a. Rozwijanie zdolności paranormalnych oznacza stosowanie specjalnych technik przy jednoczesnym zachowaniu stanów czystej świadomości. TM-Sidhi opracowano na podstawie Jogasutr Pantandżaliego. Taka koordynacja umysłu z ciałem wykształca mechanizmy integrujące obszary sensomotoryczne (pozostające jakby na uboczu pracy systemu nerwowego) z intencją wyrażoną obrazem w polu wszechwiedzy. Stąd krok do wyrażenia w sobie wewnętrznej pełni i widzenia rzeczy ukrytych, do rozwinięcia umiejętności bazujących na uaktywnieniu sił we-

123 wnętrznych. Kiedy to się stanie, kiedy umysł wyłoni się całkowicie jako organ niezależny, podobne techniki przestaną być potrzebne i spełnione zostanie wszystko, czego tylko zapragniemy Oznacza to, iż nauczymy się manipulować powszechnym polem energii, co wydaje się uzasadnione naukowo, jeśli tylko założymy, że mózg jest komputerem kwantowym i że jako taki może przesyłać ludzką myśl. Najnowsze badania fizyki kwantowej potwierdzają te założenia. Skoro przestrzeń może zawierać mniej niż nic, to znaczy, że istniejąteż energie ujemne oraz tunele czasoprzestrzenne. Zasada nieoznaczoności Heisenberga oraz efekt Casimira, udowodnione naukowo (choćby w Los Alamos National Laboratoiy, w University of California w Ri- verside oraz w King's College w University of London), potwierdzają istnienie ezoterycznych zwierciadeł, czyli miejsc będących bramami prowadzącymi do innych światów. Okazuje się, że świat materii i świat odczuć i wyobraźni podlegajątej samej zasadzie, że istnieją zanurzone w morzu powszechnej energii, że mogąporuszać się szybciej niż światło oraz że możliwe są podróże w czasie. Eksperymenty naukowców pod kierownictwem Ljuna J. Wanga z NEC Research Institute w Prin- centon w New Jersey, dotyczące wytworzenia impulsów elektromagnetycznych biegnących z szybkościami ponadświetlnymi tylko wzmocniły tezy ezoteryczne, wykazując, iż jasnowidzenie i telepatia są wibracjami mogącymi poruszać się z nieograniczonymi prędkościami. Skoro więc właściwie prowadzona myśl jest w stanie ingerować w bieg wydarzeń na całym globie, to tym bardziej można je stosować w warunkach domowych, ku własnemu i najbliższych pożytkowi? Pentagon od lat stosuje specjalny system zabezpieczania kolejnych prezydentów przed destrukcyjnymi oddziaływaniami wrogich telepatów. Wystarczy przypomnieć sobie chociażby pokazy telepatycznej hipnozy Kaszpirowskiego, by zdać sobie sprawę z niebezpieczeństwa, jakie może stanowić niewłaściwe wykorzystanie ludzkiej myśli. Zespół naukowców pod kierunkiem E. Naumowa i G. Siergiejewa już w latach siedemdziesiątych ustalił, jak zmienia się rytm fal mózgowych pod wpływem obcych myśli. Transmisja negatywnych emocji wywoływała początkowo nieznaczny wzrost aktywności mózgu, by następnie spowolnić jego pracę zbyt mocną synchronizacją fal theta (6- 7 Hz) i delta (1,5 Hz). Złe samopoczucie, zmęczenie i stany lękowe

124 ustępowały w trzy minuty po otrzymaniu ładunku optymizmu. Naukowcy z Newark College of Engineering potwierdzili osiągnięcia kolegów, wykazując na dodatek, iż siła oddziaływania myśli wydaje się nie maleć wraz ze wzrostem odległości. Oznacza to, iż dla telepatii duże odległości nie są przeszkodą, co potwierdziły eksperymenty z przekazywaniem myślowych obrazów między ludźmi znajdującymi się w tak różnych środowiskach, jak ziemia-woda i Ziemia-Księżyc. Nie są nią również bariery językowe, co na I Międzynarodowej Konferencji Psychotronicznej w Pradze udowodnił znany telepata i jasnowidz T. Daszew. Jak wielką wagę mają tego typu eksperymenty dla bezpieczeństwa narodowego, świadczy chociażby zaangażowanie w tego typu prace w byłym Związku Radzieckim aż 40 dużych uniwersytetów i ponad 300 znanych naukowców, co wyjawił w swoich książkach niemiecki specjalista zjawisk paranormalnych Ernst Meckelburg. Jak wielki krok wykonała nauka w rozwoju psychotroniki widać na przykładzie prof. A.L. Czyżewskiego, który już w 1936 roku, udowadniając ścisły związek aktywności słonecznej z częstotliwością występowania chorób i wzrostem liczby zgonów - wyszydzony, trafił do gułagu. Z kolei o amerykańskich badaniach w dziedzinie postrzegania po- zazmysłowego było, jest i będzie głośno. Najważniejszym ośrodkiem badawczym jest kalifornijski Stanford Research Institute International w Menlo Park, w któiym Ingo Swann i Pean Price opisywali z niewiarygodną dokładnością obiekty militarne odległe od nich o tysiące kilometrów. Takie szpiegowanie na odległość wzmacnia się umiejętnościami psychokinetycznymi, czyli oddziaływaniem na materię, co wyraża się na przykład umiejętnością kasowania przeciwnikowi danych zawartych na nośnikach magnetycznych. Ekspert wojskowy John B. Alexan- der wyraził zadowolenie z niezliczonych taktycznych i strategicznych obszarów zastosowania broni psychotronicznej. Podobny entuzjazm przewijał się w wypowiedzi Thomasa E. Beardena, znanego stratega wojskowego. Wszyscy są zgodni co do tego, iż manipulowanie polem elektromagnetycznym powoduje zmiany w samej materii. Także działanie ludzkiego mózgu wystawionego na działanie takiego pola ulega poważnym zmianom. Człowiek traci wtedy pamięć, doznaje halucynacji, a nawet przenosi się w czwarty wymiar. Badania wykazały, iż najwrażliwsze na

125 zmiany pola magnetycznego i elektrycznego są płaty skroniowe kory mózgowej. Podrażnianie ich pozwala uaktywniać się zmysłom w innych wymiarach. Dr Michael Persinger z Uniwersytetu Ontario dowiódł niezbicie, iż pobudzanie płata skroniowego i ciemieniowego prawej półkuli mózgu wywołuje u badanych wizje podobne do doznań typowych dla stanu śmierci klinicznej. Wydaje się, iż pole elektromagnetyczne uruchamia połączenia między komórkami nerwowymi obu płatów ciemieniowych, które z natury sąodgrodzone bruzdąSylwiusza. Właśnie dlatego Majowie tak formowali dzieciom głowy, nakładając na czoło, potylicę i skronie niemowlęcia deseczki, aby stożkowy kształt czaszki przesunął substancję mózgową ku górze, ścieśniając bruzdę pomiędzy płatami. Tak poszerzona sieć neuronów umożliwiała bezpośrednie wejście w pole powszechnej informacji. Stąd brała się u Majów znajomość astronomii, ruchów planet matematyki, ziołolecznictwa i rolnictwa. Także odkryte już w 1839 roku przez H.W. Doev'a dudnienia różnicowe okazują się efektem ewolucyjnego przystosowania, uzależnionego od rozmiarów czaszki. W 1873 roku Oesterd wykazał, że długość fali dźwiękowej poniżej 1000 Hz jest dłuższa niż średnica ludzkiej czaszki. Dlatego sygnały zaginają się wokół czaszki poprzez dyfrakcję. A ponieważ człowiek posiada uszy umieszczone w pewnej odległości od siebie, mózg odbiera te informacje tak, jakby te nie współgrały z sobą A ponieważ mózg posiada wrodzoną umiejętność określenia różnicy tego współgrania, to zwyczajnie wpada w częstotliwości tej różnicy. A więc synchronizacja półkulowa jest naszym oknem na świat, a pole magnetyczne środkiem do jego wstawienia. Mało tego, ludzki organizm sam potrafi uczynić z mózgu antenę nadawczo-odbiorczą. Fritz A. Popp wykazał w 1992 roku, iż ludzkie DNA emituje fotony, a więc światło, czyli fale elektromagnetyczne, i to w paśmie widzialnym. Słabe, lecz o laserowej koherencji. Ale i od strony biochemicznej ludzki mózg wyposażony jest w substancje działające kto wie czy nie lepiej od znanych ludzkości substancji halucynogennych. Otóż ludzki mózg sam wydziela niewielkie ilości dimethyltryptaminy i serotoniny, hormonów identycznych i podobnych w składzie do psylocybiny, składnika kaktusów peyote. Znaczy to, że każdy z nas od chwili narodzin

126 wyposażony jest w zdolność jasnowidzenia, tyle że nie każdy z nas potrafi ją uruchomić. Ale są i tacy, co potrafią z takich zdolności korzystać w niecodzienny sposób. Chińczyk Tang Yu potrafi czytać uszami, a jego dwie rodaczki Xion Jie i Li Hong Wu odczytują kartki włożone pod pachy i kolana. Chyba na miejscu jest przypomnienie o synestezji, zdolności, jaką posiada jedna na 25 tysięcy osób, w wyniku której człowiek odbiera rzeczywistość dużo pełniej: potrafi smakować kształty, smaki widzieć, a kolory słyszeć. Ciekawe, że osoby obdarzone synestezją stwierdzają u siebie dodatkowo inne zdolności parapsychiczne, takie jak jasnowidzenie, psychokinezę czy umiejętność uzdrawiania. Profesor Puthoff po dwuletnich badaniach jedenastu najsłynniejszych chińskich ekstrasensów odkrył, że w znajdujących się w płatach skroniowych tak zwanych komórkach CA3 zachodzą wyładowania elektryczne tworzące nie notowane w normalnych mózgach pole elektromagnetyczne. Problem w tym, że tylko niektóre z osób majątak niecodzienną budowę mózgu. Owe komórki ulegają przeobrażeniu najczęściej pod wpływem silnego bodźca, na przykład gwałtownego stresu wywołanego nieprzyjemnym zdarzeniem. Oznacza to jednak, iż ich budowę można w jakiś sposób ukształtować. Zresztą według doniesień Instytutu Badawczego Stanforda, aż jeden procent ludzkiej populacji posiada mniejsze łub większe zdolności paranormalne, kiedy to ludzki mózg reaguje nie tylko na zewnętrzne pole, lecz także odwrotnie - sam wytwarza pole modyfikujące tzw. powszechne pole morfogene- tyczne, a przy tworzeniu zbiorowej świadomości doprowadza do powstania rezonansu morficznego, siły zdolnej niszczyć i budować świat. Kiedy przez sześć miesięcy w brazylijskim stanie Roraima nie spadła ani kropla deszczu i szalejące pożary zdążyły zniszczyć aż 15 procent powierzchni całego regionu (obszar porównywalny z powierzchnią Belgii), Indianie ze szczepu Yanomami wraz z przedstawicielami plemion Caiapo i Xavante 30 marca 1998 r. zorganizowali wielki rytuał deszczu, w efekcie którego rozszalała się czterogodzinna ulewa, która ugasiła prawie cały pożar. Podobnie magicznych zaklęć powszechnie używają Aborygeni. Uważająbowiem, że marzący człowiek jest w stanie rozkazywać przyrodzie. Potwierdzają to ekstrasensi amerykańscy, którzy zdążyli już opanować umiejętność przywoływania chmur desz-

127 czowych. Wyćwiczeni, są w stanie zmiennej świadomości modelować różnorodne pola elektromagnetyczne. Do historii przeszły już badania sztucznie wzmacniające telekinezę. Przy pomocy generatorów wytwarzających silne pole magnetyczne uodporniono ogromne obszary Kanady na działanie mszyc. Tę samą metodę wykorzystuje się w Związku Radzieckim do modyfikowania świadomości. W ten sam sposób wywołano kilka trzęsień i powodzi w Azji Większej i tą samą metodą doprowadzi się zapewne do przebie- gunowania Ziemi. Na większości obszarów kuli ziemskiej prowadzi się doświadczenia z falami elektromagnetycznymi o ultraniskich częstotliwościach, wykorzystywanych w tzw. broniach wirtualnych, a także w urządzeniach wpływaj ących na pogodę oraz... ludzki mózg. Długotrwałe oddziaływanie takich fal na ludzki organizm zaburza całkowicie ludzkie biopole, powodując powstanie wielu nieuleczalnych schorzeń. Mówimy wówczas o cielesnej reakcji na zmianę warunków środowiska. Jest to bardzo ważne spostrzeżenie - mamy tu do czynienia z nałożeniem się elektrosmogu na naturalne zmiany pola elektromagnetycznego Ziemi, które się zmniejsza, podczas gdy rezonans ziemski (frekwencja Schumanna) rośnie. Syndrom chronicznego zmęczenia (CFIDS), który obejmuje już większość mieszkańców ziemi, jest przyczyną powstania takich chorób, jak nowotwory, ataki serca, bezsenność, bóle głowy, zaburzenia w pracy wszystkich układów wewnętrznych oraz powstanie typowo psychicznych przypadłości, takich jak depresje, zaburzenia pamięci czy nawet fizyczne uszkodzenia mózgu. Co najbardziej szokujące, medycyna konwencjonalna nie jest w stanie przeciwdziałać tego typu zjawiskom. Za to paramedycyna przedstawia szereg rozwiązań mogących znacznie ograniczyć negatywne skutki oddziaływania mikrofal na ludzki organizm. Terapia dotyczy wzmacniania aury metodami sugestywnymi i żywieniowymi, uświadamiania sobie zwartości biopola, działań bioenergetycznych, pracy nad sobą w aspekcie duchowym jak i energetycznym, dotyczącym zwłaszcza pracy z czakramami. Nieżyjący już Wilhelm Reich skonstruował całą serię urządzeń opierających swoją zasadę działania na zjawiskach dotąd niewytłumaczalnych, zwanych przez niego urządzeniami orgonalnymi, czyli wykorzystującymi orgon, uniwersalną energię świata. Te szokująco proste ma

128 szyny, składające się przykładowo z siatki na muchy i kilku warstw różnych substancji (np. wełna szklana, mineralna i stalowa), potrafią nie tylko błyskawicznie naładować organizm człowieka bioenergią (orgo- nem), ale potrafią też na zawołanie wywoływać zmiany klimatyczne. Bazujący na tych dokonaniach berliński Instytut Wilhelma Reicha odnosi znaczące sukcesy w zwalczaniu chorób uznawanych dotąd za bardzo ciężkie lub nieuleczalne. Już najprostsze emitery orgonu leczą chore organy, uzdrawiają żywność i aktywizują wodę. Komory orgo- nalne, do których wchodzi cały człowiek, mają większą skuteczność niż działanie osławionej piramidy Cheopsa. Większe urządzenia, potrafiące wywoływać zmiany klimatyczne i ingerujące w pole elektromagnetyczne Ziemi, otoczone są skuteczną tajemnicą. Jak mi wiadomo, tylko jeden człowiek na świecie uzyskał dotąd naukowy tytuł doktora z teorii Reicha. Ale to też mówi samo za siebie. Sąjednak ludzie, którzy sami skonstruowali prawdziwe działa orgono- we i przy ich pomocy manipulują pogodą. Na przykład w Erytrei już od 1994 roku pogodę planuje się odgórnie. James Cotable, kolejny badacz orgonu, który na swoim statku SS Maui zainstalował działo orgonowe, wywołuje zmiany pogody na całym świecie. I choć zasada budowy i działania takiego działa jest dziecinnie prosta, to jednak wytwarzane w czasie jego pracy pole elektromagnetyczne jest bardzo niebezpieczne. Jeśli chodzi o stosowanie urządzeń orgonalnych w instytutach badawczych, to okryte są one ścisłą tajemnicą. Wiadomo tylko, że w 2007 roku ma być udostępnione archiwum Reicha, które zgodnie z ostatnią wolą zmarłego wynalazcy znajduje się w pilnie strzeżonych sejfach Uniwersytetu Harvardzkiego w USA. Miejmy nadzieję, że kiedy dobiorą się do nich uczciwi naukowcy, świat ruszy znacząco naprzód, przynajmniej w dziedzinie medycyny. Bo przecież nie kto inny, tylko Wilhelm Reich stwierdził naukowo, że energia tryskająca w czasie orgazmu jest tą samą, która tworzy u Shełdrake«a pole morfogene- tyczne, a u Nikoli Tesli falę skalarną, to znaczy coś będącego jednocześnie materią, informacją i czasem. Potrafi ona nie tylko przesyłać komunikaty, ale i tworzyć nowe światy. Równie wielkie nadzieje wiąże ludzkość z wynalazkami Tesli dotyczącymi stworzenia całkowicie nowego systemu energetycznego, który jako jedyny może nas uchronić przed zagładą ekologiczną.

129 Idea zapewnienia światu niekończących się dostaw energii elektrycznej, która naszym przodkom wydawała się nie do pomyślenia, dla naszych wnuków będzie stanowić jedyne rozwiązanie. Przełomowa idea Tesli głosi, że odpowiednio skonstruowane nadajniki mocy, zasilane energią elektrowni wodnych, mogą obrócić skorupę ziemską w jedno gigantyczne gniazdko elektryczne. Wystarczy wetknąć przewód w ziemię i podłączyć go do transformatora, a użytkownik otrzyma dostęp do nieograniczonej ilości energii i przekazywanej za jej pośrednictwem informacji. Jeden nadajnik może według obliczeń genialnego wynalazcy bez problemu wytwarzać moc na poziomie 100 mld watów! Ogłoszenie światu tak fantastycznych wizji ośmieszyło Teslę w świecie naukowym. Dopiero opracowanie przez Rosjan systemu obrony przeciwlotniczej opartej na elektromagnetyzmie przyniosło mu sławę. Niestety, po jego śmierci wszystkie znaczące wynalazki dziwnym zbiegiem okoliczności zaginęły, a laboratorium spłonęło. Przepadły także plany zapowiedzianej przez Teslę najgroźniejszej broni, jaką dotąd opracował ludzki geniusz zbrodni, broni mogącej wyrwać Ziemię z jej orbity. Tesla nie był osamotniony w swoich wysiłkach. Miał kilku antenatów i tym bardziej naśladowców. Dość wspomnieć o oscylatorach (rezonansowych obręczach) G. Lakhovsky«ego (prostych i niebywale skutecznych spiralach utworzonych z miedzianego drutu), o aparatach leczniczych prof. Korschelta (będącymi zwykłymi spiralami miedzianymi umieszczonymi na drewnianych walcach), o tarczy obronnej braci Sevraux, o maszynie G. Hieronimusa (skrzynce, do której wkłada się zdjęcie przedstawiające zagrożony obiekt: na przykład chorego człowieka czy opanowany przez szkodniki sad owocowy, które są potem uzdrawiane), o akumulatorze G. Kinga (który jest dosłownie ładowany modlitwą typu kahuańskiego, a jego moc sprawcza kierowana na dowolny punkt na ziemi uzależniona jest od modlitwogodzin) czy o radionicznych urządzeniach R. Pavlity: biogeneratorach i kamerze telepatycznej. Nazwisk jest wiele i można by je mnożyć, tak jak i przykłady zastosowań tych urządzeń do zwalczania terroryzmu i rzekomo współczesnych zagrożeń militarnych. Podkreślenia godna jest jedynie niesłychana skuteczność owej zadziwiającej aparatury radionicznej, i jej prosta budowa, tak prosta, że z jej konstrukcją radzi sobie każdy majsterkowicz na szkolnych lekcjach z zajęć praktycznych.

130 „Niestety - z żalem stwierdza Leszek Matela - pomimo wielkiej popularności radioniki w krajach anglosaskich, w Polsce pozostaje ona nawet z nazwy nie znana, a szkoda. Z pewnością warto wypróbować niezwykłe urządzenia również na naszym rodzimym gruncie ". Rzeczywiście szkoda. Wiele aparatów pomaga bowiem synchronizować pracę obu półkul mózgowych, a nawet tworzyć warunki do powstania tzw. okienka delta, co umożliwia przeprogramowanie sterowników energetycznych organizmu. Niektóre z dziwnych konstrukcji powodują wzrost pola elektromagnetycznego do wartości 10000 miłi- woltów, podczas gdy siła przeciętnego człowieka mieści się w granicach 0,01 miliwolta. Różnica zdumiewająca. Skoro takie rzeczy potrafią maszyny, potrafi i ludzki mózg. Mówię o tym nie przez przypadek, bowiem po pewnej dawce emocji wywołanej wzmiankami o urządzeniach modyfikujących pole morfogenetycz- ne nadszedł wreszcie czas na ponowne zajęcie się potęgą ludzkiego umysłu, który w grze zwanej koncentracją potrafi naprawdę dużo. Zacznijmy eksperyment. Koncentrację rozpoczyna przyjęcie jak najwygodniejszej pozycji. Najlepiej takiej, która na co najmniej kilkanaście minut zagwarantuje nam bezruchowość. Najczęściej są to pozycje podobne do typowo medytacyjnych, gdzie kręgosłup pozostaje w linii prostej, ale zawsze są to pozycje wygodne dla ciała. Proszę zauważyć, że skomplikowane i niepraktyczne dla nas pozycje jogi są czymś naturalnym tylko dla przedstawiciela kultury wschodniej. Przeto wiele szkół stworzyło na użytek Zachodu wiele znacznie łatwiejszych, ale równie skutecznych pozycji. A i joga ma w swoim repertuarze tzw. swobodne ułożenie ciała, o czym głośno się nie mówi, chcąc utrzymać jogę w otoczce atrakcyjnej mistyki. Ogólnie dzielimy asany (pozycje) na swobodne oraz medytacyjne, gdzie specyficzne ułożenie ciała ma pewien wpływ na wzmożone odczuwanie zachodzących w ciele reakcji. W tej ostatniej grupie na szczególną uwagę zasługują cztery asany: padmasana, siddhasana, swastika- sana i sukhasana. Padmasana - pozycja lotosu. Prawa stopa leży na lewym udzie, a lewa stopa na prawym (w tej kolejności). Kręgosłup wyprostowany, a dłonie ułożone jedna na drugiej pomiędzy piętami lub na kolanach.

131 f Siddhasana - nogi wyciągnięte przed siebie. Lewą zginamy w kolanie, a piętę umieszczamy pod kroczem, między odbytem a moszną. Następnie zginamy prawą nogę, kładąc piętę na kości łonowej. Ręce trzymamy podobnie. fSwastikasana - zgiętą prawą nogę unosimy tak, by podeszwa stopy dotykała uda. Następnie zginamy lewą nogę, kładąc stopę na prawym udzie tak, by niemal dotykała pachwiny. Palce lewej nogi umieszczamy pomiędzy prawą łydką a mięśniami uda. Ręce przyjmują układ identyczny jak w padmasanie. ISukhasana - dowolny sposób siedzenia ze skrzyżowanymi nogami. Tu z bardziej znanych jest pozycja birmańska z równolegle zgiętymi nogami: piszczele spoczywająna macie. Dla utrzymania tzw. trójkątnej postawy pod pośladki podkładamy poduszkę. Siedzenie na łydkach jest charakterystyczną cechą układu japońskiego. Odległości między kolanami sąrówne jednej pięści. i Yogananda zalecał ludziom zachodu spoczywanie na krześle o prostym oparciu i bez podłokietników. Stopy są ustawione płasko na ziemi, kręgosłup prosty, nie dotykający oparcia, brzuch wciągnięty, pierś lekko wypięta do przodu, wewnętrzne brzegi łopatek zbliżone do siebie, podbródek równolegle ustawiony do podłoża, ręce odwrócone dłonią do góry i złożone na udach w miejscu połączenia ich z brzuchem. Wspólną cechą wszystkich tych i im podobnych pozycji jest utrzymanie prostego kręgosłupa, gdzie głowa i barki są zawieszone jak gdyby na nitce. Oczy naturalnie otwarte, a wzrok skierowany na określony punkt w podłodze. Ręce złączone, przy czym lewa dłoń najczęściej przykrywa prawą tak, że główne stawy palców środkowych dotykają jeden drugiego. Kciuki pozostająsklejone swoimi końcami. Tak spłaszczony układ dłoni trzymamy na brzuchu w odległości trzech palców poniżej pępka. Ciało ani zbyt napięte, ani zbyt rozluźnione. W pierwszym przypadku ciągły kurcz boleśnie szarpie mięśnie i ścięgna, w drugim - krzywy kręgosłup uciska wewnętrzne organy. łŚposób leżenia na plecach jest równie przyjęty co i skuteczny. A dla nas bardzo wygodny. Niezawodny w koncentracji i przydatny w medytacji. Szybko powoduje spadek napięcia naczyń krwionośnych, zmianę natężenia pola magnetycznego poszczególnych narządów, np. serca i mózgu, zmianę chemizmu krwi i właściwości elektromagnetycznych

132 płynu mózgowo-rdzeniowego, zanik bioprądów w mięśniach etc. Słowem, przy całkowitym rozluźnieniu ciała, wywołuje wszystkie charakterystyczne dla głębokiego relaksu zmiany w dynamicznej równowadze biopola, co odpowiada współczesnej koncepcji relaksu, ujmowanej jako proces dynamiczny, w czasie którego pobudzony umysł wraz z całym aparatem wyobrażeniowym i rozszerzoną sferą świadomości przejmuje kontrolę nad bioenergią, praną. Potocznie obwiązują dwa wzorce relaksacji, znane pod roboczą nazwąmtod Jacobsona i Schultza. O ile pasywna metoda Szultza nadaje się znakomicie do wyciszenia organizmu i szybkiego wchodzenia w medytację, o tyle relaks Jacobsona (wywodzący się od Joganandy i żarliwie propagowany przez Szerstiennikowa) pasuje bardziej do pracy z fizycznym ciałem. W zmniejszaniu chronicznego napięcia poszczególnych obszarów organizmu doskonale zdają egzamin oba sposoby. Każda emocja mobilizuje organizm, wzmagając i kumulując napięcie w poszczególnych obszarach ciała, co wyraża się najczęściej bezsennością nadpobudliwością i stanami określanymi jako kompulsywne myślenie o własnych problemach. Poirytowanie, niecierpliwość, krótki przerywany sen, kłopoty z zaśnięciem, płytki oddech, tiki nerwowe, zaburzenia rytmu pracy serca i dziesiątki innych przypadłości są symptomami ciągłego pośpiechu, zmęczenia i zagubienia. Człowiek jest tak dziwnie skonstruowany, że aparat fizjologiczny i psychiczny na każde dostrzeżone niebezpieczeństwo reaguje automatycznie, mobilizując cały organizm. Z badań współczesnych fizjologów wynika, że już samo myślenie 0 jakimś działaniu, zwykłe wyobrażanie go sobie, powoduje napięcie w określonych grupach mięśni, co wyraża się wzrostem natężenia prądu we włóknach nerwowych sterujących tymi mięśniami. Mięsień napięty to mięsień obciążony większym potencjałem elektrycznym. Mięsień rozluźniony sygnalizuje zaś brak lub tylko niewielki potencjał elektryczny, a co za tym idzie - stan wewnętrznego spokoju, wolności, ucieczki od bodźców stresogennych. Wzorowana na Joganandzie technika Jacobsona uczy, jak przez zmianę napięcia mięśni i stanu ogólnej mobilizacji organizmu przeciwdziałać przeżyciom i reakcjom stresowym, jak regenerować organizm 1 jak przekraczać granicę fizycznej wytrzymałości. Stąd wielkie zainte-

133 resowanie tą metodą wśród trenerów sportu wyczynowego. Poza tym człowiek odprężony, to człowiek wyciszony, wypoczęty, budujący z łatwością swój pozytywny wizerunek. Nauka odczuwania wrażeń powodowanych napięciem mięśni to podstawa treningu Jacobsona. Poprzez naprzemienne napinanie i rozluźnianie określonych grup mięśni dochodzi do obniżenia napięcia spoczynkowego mięśni. Długotrwała praktyka przekształca się z czasem w nawyk i zapewnia automatyczne, bez udziału świadomości uruchamianie wyuczonych reakcji motorycznych, gdzie w chwilach względnego spokoju organizm sam potrafi w znacznym stopniu likwidować napięcie. To dobroczynne działanie daje się odczuć zwłaszcza przy rozluźnieniu grupy mięśni trzewnych i wewnątrzklatkowych, a więc tych mięśni, które funkcjonują poza naszą świadomą kontrolą a które są rejestratorem takich reakcji emocjonalnych, jak pobudliwość, złość, lęk czy poirytowanie. Zmniejszenie napięcia w tym obszarze tonuje pobudzenie nerwowe, a co przy tym istotne - i pobudzenie emocjonalne, będące wyrazem tej fizjologicznej reakcji organizmu. Metoda Schultza wydaje się bardziej przyjazna dla koncentracji kontemplacyjnej, jednakże w przypadkach nadmiernej pobudliwości i zwiększonego napięcia spoczynkowego mięśni dobrze jest na samym wstępie spalić złogi i oczyścić organizm intensywnymi skurczami mięśni i głębokim oddychaniem. Trening autogenny Schultza polega na wyzwoleniu reakcji odprężenia przez zwolnienie rytmu pracy organizmu i zamknięcie dopływu bodźców docierających z zewnątrz, na uczeniu się skupiania uwagi na reakcjach ciała i życia psychicznego, na wykształceniu umiejętności sterowania reakcjami własnego organizmu oraz przestawiania rytmu pracy organizmu i życia psychicznego; i polega wreszcie na nabywaniu umiejętności modyfikowania i formowania własnej osobowości zgodnie z postawionymi celami. Mamy więc tu do czynienia z koncentracją psychosomatyczną w klinicznej niemalże postaci. Każda koncentracja składa się z modułów, które można zestawiać z sobą wedle upodobań, potrzeb czy limitu czasowego. Niektóre z nich można ominąć, inne stanowią tło wspólne wszystkim kombinacjom. Przynależy do nich składowa wejścia w stan alfa, składowa oddechu, składowa gromadzenia prany i wizualizacja.

134 Samo ćwiczenie winno się odbywać (raczej) w ciemnym i wyciszonym pomieszczeniu, niezbyt przegrzanym i zapewniającym tzw. komfort odosobnienia. Dużym ułatwieniem jest korzystanie z nagranego na podkładzie muzycznym prowadzenia słownego, co skuteczniej i szybciej zawiesza umysł. Ciało układamy w wygodnej pozycji siedzącej, półleżącej lub leżącej. Istotą nie jest wymyślanie skomplikowanych figur, ale utrzymanie wyprostowanego kręgosłupa i zagwarantowanie sobie braku konieczności wykonywania jakichkolwiek ruchów spowodowanych niewygodą. Oczy najlepiej zamykamy, kończyny nieco rozsuwamy na boki. Nauka koncentrowania się na reakcjach ciała polega na sterowaniu pracą organizmu przez skupianie uwagi na wrażeniach płynących z mięśni (przez rozluźnianie i odczuwanie ciężkości poszczególnych kończyn i całego tułowia) oraz z narządów wewnętrznych (poprzez wsłuchiwanie się w pracę serca, płuc oraz aktywność splotu słonecznego). Wywoływanie wrażenia ciężkości i ciepła lub chłodu jest istotnym etapem poznawania energetyki własnego organizmu, warunkuje bowiem wystąpienie określonych reakcji emocjonalnych i postaw wobec samego siebie. Podparte silną sugestią-przestraj aj ą one cały aparat psychiczny. Zainicjowane w dowolnym czasie wrażenie odczuwania ciężaru ciała rozprzestrzenia się w miarę trwania doświadczenia. Postrzeganie owej ciężkości to oznaka postępującego rozluźnienia mięśni, zaś odczuwanie ciepła to dowód na to, że naczynia krwionośne rozszerzyły się i serce pracuje wolniej. Przy tego typu zjawiskach często mamy do czynienia z autentycznym i znacznym wzrostem temperatury w wizualizowanej części ciała. Wrażenie ciepła i niezwykłej świeżości w okolicy splotu słonecznego oznacza, iż do gromadzenia prany zagoniono też ciała subtelne (zwłaszcza eteryczne). Zaś uspokojenie i spowolniony oddech, co odbieramy jako zmianę pulsu i zaprzestanie oddychania po wydechu, oznacza, że serce zwolniło swój bieg. Kłujące igiełki zimna na czole, odczuwane jako delikatne muśnięcie fali chłodniejszego powietrza, potwierdzają nie tylko stan odprężenia mięśni głowy i karku, ale mówią przede wszystkim o nawiązaniu kontaktu z wyższą świadomością kierującąw rejon głowy zimny strumień fioletowej energii. Najtrudniej osiągnąć stan całkowitego zwiotczenia mięśni okolicy szyi i obręczy barkowej, będących składowiskiem reakcji lękowych.

135 A dobrze wiemy, że przeciwstawianie się niekorzystnym reakcjom emocjonalnym nie zawsze kończy się pomyślnie. Tymczasem trening auto- genny skutecznie regeneruje psychikę na poziomie fizjologicznym, tłumiąc niejako reakcje emocjonalne w zarodku. W ten sposób otwieramy również bramy do podświadomości, do niższego Ja, z którym każdy kontakt wypala jakieś tam emocjonalne złogi. Stanu całkowitego rozluźnienia nie sposób osiągnąć bez prawidłowego oddychania. Wdech powinien trwać mniej więcej tyle co wydech, zaś przerwy między nimi tyle, by można było czuć się komfortowo. Oddychanie co najwyżej cztery razy na minutę, przy jednoczesnym podniesieniu oczu w górę o dwadzieścia stopni ponad patrzenie na wprost, synchronizuje pracę obu półkul mózgowych i wywołuje stan alfa. Ten mierzony elektroencefalografem cykl fal mózgowych, wahających się w granicach 7-14 cykli na sekundę, ten stan snu na jawie otwiera świadomość wewnętrzną na poziomie subiektywnym, co sprzyja rozwojowi takich zdolności, jak intuicja, prekognicja, telepatia, etc. Teksańscy naukowcy odkryli, iż w stanie alfa umysł odzyskuje kontrolę nad wieloma funkcjami uważanymi dotąd za nieświadome. Nawet jeśli umysł odrzuci potrzebę ingerencji w nadwerężone stresem narządy wewnętrzne, to wówczas one same powracają do normy (mamy wtedy do czynienia ze znanym u mistyków procesem regeneracji poszarpanych ciał subtelnych). Normalizuje się poziom ciśnienia krwi, stabilizuje puls i zanika napięcie elektryczne w układzie nerwowym. Także umysł przechodzi swoistą metamorfozę: pracuje na wyższych obrotach i w rozwiązywaniu problemów osiąga poziom Jaźni, tzn. ulega wpływowi ciała mentalnego i duchowego. (Stan alfa jest stanem integrującym świadomość człowieka z oddechem Ducha Ziemi). Badania nad poszerzaniem świadomości prowadzone w założonym przez E. Mitchela Instytucie Nauk Intelektualnych tak zostały podsumowane w specjalnym raporcie, przyjętym z pełnąaprobatąprzez kręgi lekarskie: 1. Każdy człowiek ma wrodzone możliwości kontrolowania własnych procesów fizjologicznych w znacznie większym stopniu, niż do tej pory przypuszczano. 2. W procesie zdrowienia zaangażowane są zawsze umysł i ciało człowieka, jak również to, co wielu ludzi nazywa „siłą ducha".

136 3. Negatywne emocje mogą powodować negatywne skutki psychofizjologiczne. 4. Pozytywne emocje mogą powodować pozytywne skutki psychofizjologiczne. 5. Umysł stosuj e wiele dróg komunikowania się z cielesnymi procesami wewnętrznymi. Niektóre z nich są w stanie przeważyć szalę na rzecz uzdrawiania. Są to fakty sprawdzone naukowo. Ostatnią do omówienia kwestią jest wizualizacja. Obraz to myśl uzbrojona w energię, którą umysł świadomie powołuje do życia. To właśnie grona myśli sąnajszybszym sposobem komunikowania się z Wyższym Ja. Wyższe Ja nie rozumie nawet najważniejszych dla człowieka słów, dlatego żadna pozbawiona obrazu modlitwa nie zostanie wysłuchana. Każde pragnienie musi być przedstawione przez wyobraźnię jako czytelna wizja. Dopiero ona stanowi pomost dla potężnych sił duchowych schodzących w dół. Także praca z ciałem fizycznym wymaga umiejętności plastycznego odrysowywania spodziewanych efektów. Udowodnił to dr D. Ornish z Akademii Medycznej w Harvardzie oraz Carl i Stephanie Simontonowie z Pacific Palisades w Kalifornii. Stosowana przez Simontonów tzw. medytacja dynamiczna wykazała niewątpliwą skuteczność pozytywnego myślenia w regeneracji systemu immunologicznego. Siły obronne mają bowiem naturę psychofizyczną i zależą nie tylko od biologicznych właściwości organizmu, ale w dużym stopniu także od potencjału psychicznego. Prace prowadzone w ośrodku Simontonów wykazały, że powstanie i rozwój nawet chorób nowotworowych ma podłoże emocjonalne (psychiczne) związane z przykrymi doświadczeniami zaistniałymi we wcześniejszych etapach życia człowieka, także w okresie dzieciństwa. Na przykład pojawienie się objawów raka poprzedza bezpośrednio jakaś strata, żałoba czy inna tragedia życiowa. Wyszli więc z logicznego założenia, iż odwróciwszy proces, można pozytywne emocje, relaks i wizualizację zaprząc do walki z fizycznymi objawami zaburzeń homeostazy. Sama metoda od strony technicznej okazała się niebywale prosta, a rezultaty zadziwiające. Oto zalecane postępowanie w przypadku walki z nowotworem:

137 1. Zastąpić wyobrażenie sylwetki raka-skorupiaka ze szczypcami i pancerzem pozytywnymi wizjami: a) wyobrazić sobie komórki nowotworowe jako kruche, niestałe i łatwe do zniszczenia, b) wyobrazić sobie skuteczne działanie leczenia, które niszczy komórki nowotworowe, rozpuszczając je i wydalając z organizmu, c) wyobrazić sobie w swoim organizmie olbrzymią ilość krwinek białych, które docierają wraz z krwią do tkanki nowotworowej, niszcząc ją, trawiąc posiadanymi enzymami, d) wyobrazić sobie w miejsce zniszczonej i usuniętej tkanki nowotworowej tkankę prawidłową odporną na wszelkie toksyczne i mechaniczne działanie uszkadzające. 2. Wyobrazić sobie siebie w doskonałym zdrowiu, jako osobę pełną energii, woli życia, uśmiechniętą i szczęśliwą. 3. Stworzyć we własnej wyobraźni wizję siebie jako osoby stanowczej, zdecydowanej, dążącej uparcie do celu i osiągającej wszystko, czego zapragnie. Równie skutecznie stan psychiczny człowieka modeluje umiejętne operowanie obrazami katatymicznymi. Profesor H. Leuner, kierownik Wydziału Psychoterapii i Psychosomatyki Uniwersytetu w Getyndze, już w 1954 roku opracował specjalny program psychoterapii, wykorzystujący w leczeniu wszelkich lżejszych dysfunkcji psychicznych przypominanie sobie i następnie przeżywanie obrazów naładowanych emocjami, obrazów będących odtworzeniem w wyobraźni takich elementów przyrody, jak łąki, lasy, góry, domy, morza, rzeki itd. Wprowadzonemu w stan głębokiego relaksu pacjentowi terapeuta sugeruje ciąg podobnych wizji, zaś pacjent ma obowiązek opisywania kojarzących się z nimi scen. Na przykład jeśli pacjent widzi żółwia daremnie usiłującego dotrzeć do wody, z którym podświadomie się identyfikuje, sugeruje mu się delikatnie, bez wywierania nacisku, aby zmienił całą wizję, nie pozwalając zwierzęciu dłużej się męczyć. Kiedy żółw dociera do wody, u pacjenta puszczają bloki psychiczne i następuje powrót do zdrowia. Często proces oczyszczania ciała emocjonalnego przebiega dosyć gwałtownie i odreagowanie wyraża się płaczem, poceniem się czy innymi nieprzyjemnymi reakcjami psychofizycznymi. Metoda zdaje eg

138 zamin w przypadku chorób psychosomatycznych, których podłoże stanowią wszelkiego rodzaju konflikty wewnętrzne. „ Wizualizując naturą - przyznaje naturoterapeutka Nora Nix - czerpiemy z niej wartości mentalne sprzyjające ozdrowieniu. Na przykład: leczenie łanem kwitnącego lnu może nas napełnić spokojem, a krzew dzikiej róży - poproszony przez nas o pomoc może ofiarować siły mentalne, które poprzez swoją biochemię pomogą organizmowi uporać się z niedomaganiami serca. Ważną funkcją wizualizacji jest wywołanie mentalnego relaksu. Kolejny krok, jaki może uczynić nasz umysł, to materializowanie energii. Wizualizacja chirurgiczna to metoda zupełnie nowa w naszej medycynie niekonwencjonalnej. Polega ona na wykorzystaniu siły umysłu do emanacji poprzez organizm określonego rodzaju upostaciowionej energii, dzięki której możliwe jest połączenie zabiegów mentalnych na ciele i duszy". Równie sławnymi healerami wykorzystującymi koncentrację w procesie uzdrawiania są Harry Edwards i 01ive Burton, którzy metodę swą nazwali po prostu leczeniem wiarą. Należy podkreślić, iż ogromna skuteczność tej i podobnych im technik zyskała przychylność całego świata medycznego i została oficjalnie przyjęta przez izby lekarskie wielu państw. Edwards mówi o leczeniu wiarą jako o leczeniu duchowym, którym sterują przewodnicy zza światów, gdzie człowiek jest tylko odbiornikiem i przekaźnikiem sił uzdrawiających chorego. Podobnego zdania jest Choa Kok Sui, healer stosujący tzw. praniczne uzdrawianie, który gorąco poleca metodę kryształowego sznura, w czasie której uzdra- wiacz nie emituje własnej energii, tylko całkowicie zdaje się na działanie boskiej mocy: ,, W tej metodzie uzdrawianie następuje przy udziale boskiej energii. Ta energia pochodzi od Boga - źródła wszelkiego życia. Przepływa następnie przez wyższe istoty: archaniołów, potężnych proroków lub awata- rów, świętych mistrzów, ludzi świętych, wielkich nauczycieli duchowych i inne istoty, by wreszcie dotrzeć do duszy terapeuty, stamtąd do jego ciała eterycznego oraz do ciała eterycznego i fizycznego pacjenta. Energia lecznicza może też być przesłana z duszy uzdrowiciela bezpośrednio do duszy pacjenta, a stamtąd przechodzi do jego ciała eterycznego i fizycznego. Uzdrawianie przy udziale boskiej mocyjest praktykowane w róż-

139 nych religiach: chrześcijaństwie, buddyzmie, islamie, taoizmie, judaizmie, hinduizmie i in. Żadna religia nie ma monopolu na boską energię. Jest to wyższa forma uzdrawiania pranicznego ". Choa Kok Sui uznaje zwłaszcza leczniczą postać boskiego fioletu i olśniewającej bieli, choć z boskiego przewodnictwa korzysta jedynie w przymusowych sytuacjach lub podczas leczenia masowego. „Posługiwanie się boską energią do leczenia lekkich dolegliwości przypomina używanie diamentów zamiast węgla jako materiału opałowego ". W trakcie uzdrawiania wiarą leczenie rozpoczyna się z poziomu ciał duchowych, które narzucają ciału fizycznemu właściwy stan. Potwierdzają to badania współczesnej fizyki, mówiącej, iż cząstki elementarne, z których zbudowana jest materia, są jednocześnie ładunkami energii, którą człowiek może w pewnym stopniu kierować. Musimy jednak zdawać sobie sprawę z tego, iż uzdrawiacz nie jest wszechpotężny i nie posiada władzy nad życiem. Jego ograniczone możliwości wystarczają jednak do zapoczątkowania procesu, jaki kontynuują potem moce duchowe. To moce duchowe korygują częstotliwość drgań ciał człowieka, harmonizując je z rytmem przyrody, zgodnie zresztą z założeniami filozofii hermetycznej, przyznającej, iż nic nie znajduje się w stanie spoczynku - wszystko jest w mchu, wszystko drga. Wiara i precyzyjna wyobraźnia to najważniejszy element w rozwijaniu zdolności pozazmysłowych, wśród których jasnowidzenie uważane jest za najcenniejszy dar. Według W.E. Butlera przyszły jasnowidz odczuwa początkowo emocjonalną otoczkę wokół ukierunkowujących go zainteresowań. W miarę rozwoju uzdolnień psychicznoemocjonal- na atmosfera staje się coraz bardziej wyczuwalna i wyobrażeniowo określona, by ostatecznie stworzyć niemal nowy wzór postrzegania rzeczywistości, który przyjmuje formę receptywnego oglądu świata, gdzie zdolności parapsychiczne sątylko techniką operującą na głębszych pokładach umysłu. Również znana chyba wszystkim Evelin M. Monahan w opracowanej przez siebie metodzie, nazwanej psychotronicznym leczeniem, postawiła całkowicie na wizualizację i programowo pozytywne myślenie. Dzięki temu zwalczyła u siebie ślepotę, padaczkę i paraliż; nadto stworzyła jeden z najpiękniejszych tekstów poświęconych wprowadzaniu w leczniczą koncentrację. To o niej myślimy, gdy czytamy, że człowiek

140 jest wspaniałą istotą, która przychodzi na świat z bogactwem nieograniczonych sił utajonych, dzięki którym jest w stanie usuwać ze swojego życia choroby, kalectwo, zmieniać przykre sytuacje życiowe itd., gdyż z natury rzeczy należy mu się szczęście, radość i doskonałe zdrowie. „Na nieszczęście człowiek jest nieświadomy swego wspaniałego wyposażenia w potęgę iście boską. Cierpi, choruje, męczy się, narzeka, szuka rozpaczliwie ratunku i ani się domyśla, że on sam posiada moc uzdrawiania. Jestjak król, który zapomniał, że jest królem, że ma płaszcz królewski na ramionach i złotą koronę na głowie, który uznał się za żebraka, więc siedzi w pyle drogi i żebrze u przechodniów o wsparcie ". Świadomość własnej mocy, własnych nieograniczonych możliwości nazwała E.M. Monahan naszym Wyższym Ja, zaś moc realizowania życzeń, zaspokajania potrzeb, zmieniania niekorzystnych okoliczności życiowych - nadświadomością. Nie są to nazbyt szczęśliwe porównania, jednak - po odrzuceniu ezoterycznej terminologii, która i tak charakteryzuje się kłopotliwą swobodą - w tej koncepcji zdają egzamin. Równie osobliwe jest identyfikowanie umysłu świadomego z rolą przypisanąpodświadomości. Umysł świadomy rejestruje według autorki psychotronicznego leczenia wszystkie nasze spostrzeżenia, odczucia i wydarzenia, on zarządza pamięcią on wyciąga wnioski i planuje etc. I wreszcie on ulega chorobom, cierpieniom, odczuwa radość, szczęście, strach, rozpacz. Umysł świadomy jest ograniczony w swoich możliwościach, on też jest ślepy na istnienie naszego Wyższego Ja. I choć trudno zgodzić się z takimi założeniami, bo przecież podświadomość pozostaje w bezpośrednim kontakcie z Wyższym Ja, to trzeba przyznać, że i w tym przypadku znowu zwycięża pozytywne nastawienie. Istotne j est dotarcie z prośbą do sił wyższych. Reszta wyskakuje sama, o ile... no właśnie, o ile nie prosi się, lecz wysuwa ostro sprecyzowane żądanie, o ile twardo upomina się o swoje. I słusznie, bowiem z psychologicznego punktu widzenia każda prośba to nic innego, tylko jedno z obliczy zwątpienia. Każda, dosłownie każda prośba o wsparcie z góry ma wkalkulowany wariant porażki. „Żądanie" jest więc poważnym odkryciem psychoterapii. Dlatego autorka świadomie rezygnuje ze stosowania takich słów jak proszę czy błagam, wprowadzając na ich miejsce żądanie, rozkazywanie i świadome pragnienie. Wychodzi ona ze słusznego założenia, że „ sięgamy po

141 swoje, że odbieramy dobra zaprogramowane dla nas od początku świata, utracone przez niewiedzę, ograniczoność i typową ludzką słabość. W ufnym, żądaniu tych wszystkich dobrodziejstw jestjakieś odcięcie się od dotychczasowego mylnego, tragicznego w skutkach stanowiska ludzkości, a powrót na właściwe miejsce, wyznaczone nam od wieków ". Negatywne myślenie to nie tylko pesymizm, zwątpienie, rozpacz, to także wrogie uczucia szkodzące naszym bliźnim. Negatywne myślenie jest chorobą samą w sobie, od której należy się odwracać. Nie wolno pozwolić, by negatywne myśli zagnieździły się w umyśle " - ostrzega E.M. Monahan, dodając, że zerwanie z negatywnym myśleniem zawsze kończy się sukcesem. Wyciszony, wyzbyty pesymizmu umysł odzyskuje kontakt z drzemiącą w nas potęgą, wystarczy tylko poprawnie sformułować żądanie i głośno oznajmić nasz zamiar skorygowania rzeczywistości. Jak mawiał Św. Augustyn: „ Cud nie dzieje się w sprzeczności z naturą, lecz w sprzeczności z tym, co nam o naturze wiadomo ". Typowa koncentracja to maksymalnie uproszczony sposób psychofizycznego zharmonizowania organizmu z siłami przyrody. Odrzucając zbędne akcesoria (techniki) Wschodu i Zachodu, dość wspomnieć 0 skomplikowanej metodzie Duplex-sfera Michaiła Pierepielcyna, wprowadza nas ona od razu w kontakt z siłami odpowiedzialnymi za naszą egzystencję. Nie mówiąc już o integracji wszystkich ciał człowieka 1 o poruszeniu mocy ciała duchowego. Nie trudno zgodzić się ze stwierdzeniem, iż współczesny człowiek zatracił w toku ewolucji naturalny mechanizm odczuwania tej ukrytej w sobie potęgi. Czas trwania koncentracji wynosi z reguły 20-30 minut i mało kto decyduje się na przekraczanie tej granicy. Co gorsze, u wielu osób pojawia się kłopotliwe zjawisko podświadomego kontrolowania czasu. Kiedy sesja ulega przedłużeniu, wzrasta napięcie spoczynkowe mięśni i dochodzi do zaburzeń w rejonie splotu słonecznego, co objawia się między innymi nierytmicznością oddechu. Symptomy te nie występują, kiedy relaksujący się dysponuje sporym zapasem czasu i świadomie się nie spieszy. Także nagrane na magnetofonie słowa prowadzące koncentrację w znacznym stopniu eliminują te niekorzystne zjawiska. Wówczas ćwiczący czuje się bezpiecznie i odczuwa silny związek z rzeczywistością.

142 Tę potrzebę stałej łączności ze światem materialnym podkreślają osoby nękane obawą zejścia w nieświadomość. Choć czystej koncentracji (w ujęciu psychoterapii) daleko do zrywania łączności z rzeczywistością wielu ćwiczących zupełnie niepotrzebnie obawia się spłynięcia w niekontrolowane obszaiy świadomości, takie które mogłyby ich odciąć od znanej im czasoprzestrzeni. Równie istotne jest zapanowanie nad fizjologią organizmu, musimy wiedzieć, że: • odczuwanie ciężaru ciała prowadzi do stopniowego bezwładu i zwiotczenia mięśni szkieletowych, • odczuwanie ciepła powoduje stopniowe zwiotczenie mięśni gładkich i rozszerzenie się naczyń krwionośnych, • opanowanie czynności płuc przez regulację tempa oddychania i powtarzanie mantry to przejście na wyższy poziom wibracji i pierwsza próba pokonania napotkanych tam bloków, • zniesienie napięcia w narządach jamy brzusznej powoduje gwałtowne zasysanie energii kosmicznej, • opanowanie regulacji naczyniowo-ruchowej w obrębie głowy to uczucie chłodu na czole, • rozpoznanie tętna to znak, że nasz system mięśniowy i krwionośny jest w pełni rozluźniony. Ponieważ niżej przedstawiony schemat koncentracji odzwierciedla wszystkie wcześniej zasygnalizowane elementy, łatwo zrozumieć, iż jest nienaturalnie rozciągnięty i choćby z tego powodu ma charakter bardziej teoretyczny niż praktyczny. Kwestia doboru, czyli wykorzystania określonych modułów zależy od indywidualnych potrzeb ćwiczącego. Wszystkie przedstawione niżej składowe są w pełni wartościowe i łatwo dają się skomponować w harmonijną całość. Ich opis daje przedsmak twórczych możliwości, jakie każda wrażliwa osoba z powodzeniem może wykorzystać w praktyce. Powstały one nie tylko drogą ezoterycznej kompilacji, nie tylko zostały wytworzone w kuźni praktycznych działań autora, częstokroć modyfikowanych podpowiedziami z zaświatów, ale wylęgły się ze wszystkich pokładów ludzkiej myśli, jakie tworzą prawdy uniwersalne. Oczywiście nie należy sztywno odnosić się do ustalonego przeze mnie porządku, gdyż nie nosi on piętna bezwzględnej wykonalności, ale po

143 swojemu go interpretować. Co bynajmniej nie oznacza, iż zachęcam do bagatelizowania ogólnych założeń. Pragnę także zauważyć, że wiele poruszonych tu kwestii ma charakter powtórzeniowy, bazujący na treściach omówionych wcześniej, a więc niejako już i przyswojonych. Zaczynamy... • Ułóż się najwygodniej jak potrafisz, zamknij oczy i rozluźnij całe ciało, oddychaj głęboko, ale swobodnie, nie kontrolując rytmu oddechu... oddech staje się coraz dłuższy i głębszy... • weź głęboki wdech przez nos i zatrzymaj powietrze w płucach... wszystkie toksyny twego ciała i brudne ziarna emocji przyklejają się teraz do wciągniętych cząsteczek powietrza... • powoli wydychaj powietrze przez usta, do oporu wciągnij przeponę i skurcz płuca... cały szlam uchodzi w przestrzeń, ciało staje się czyste i chętne na przyjęcie mocy... • wykonaj jeszcze dwa długie, bardzo długie oddechy oczyszczające... oddech to boski sznur energii łączący wszystkie jednostki ludzkie, wiążący je w jedno życie... oddech to nigdy nie zanikające promieniowanie... oddech nasączony śnieżną i złotą bielą staje się oddechem ciszy... w tej ciszy rodzi się nieznana siła... • oddychaj teraz normalnie i zwracaj uwagę na pojawiające się przyjemne wrażenie ociężałości... powietrze wchodzi i wychodzi przez nos... jesteś coraz bardziej rozluźniony i spokojny... troski dnia codziennego odpływają, za zasłoną prawdziwego życia stają się kruche i mało istotne, tak naprawdę przestają się liczyć... spokojny oddech samoistnie się wydłuża, a z każdym wdechem w twoje ciało wnika spokój całego wszechświata... ,,...0 to mi właśnie chodzi, kiedy mówię, że przeciętnemu człowiekowi brakuje energii, by zajmować się magią - informuje Carlos Casta- neda słowami swojego bohatera Don Juana. - Jeśli będzie używał tylko własnej energii, nie dostrzeże światów dostępnych czarownikom. Aby je dojrzeć, czarownicy posługują się pękiem pól energetycznych zazwyczaj nie używanych. Jest zrozumiałe, że gdyby zwykły człowiek chciał widzieć te światy i rozumieć doznania czarowników, musiałby się posługiwać tym samym pękiem co oni. Nie jest to możliwe, bo zwykły człowiek zużywa swoją energię bardzo szybko.

144 (,..)Nie potrzebujemy osoby uczącej się magii, ponieważ tak naprawdę nie mamy się czego uczyć. Nauczyciel jest po to, by przekonać nas, że niezmierzoną władzę mamy w zasięgu ręki. Cóż za paradoks! Każdemu wojownikowi podążającemu drogą do wiedzy wydaje się nieraz, że uczy się magii. Prawdziwy sens jego drogi polega na przyzwoleniu po pewnym czasie wojownik przekonuje się, że w jego wnętrzu drzemie moc, którą można wykorzystać ". • ciało staje się coraz bardziej ciężkie... zauważ, że kiedy tylko wyobrażasz sobie wzrastającą ociężałość, pojawia się przyjemne uczucie spokoju i wewnętrznego rozluźnienia... • leżysz spokojnie, wyprostowany, a twoje nogi stają się coraz bardziej ciężkie... nie tylko nogi stają się coraz bardziej ciężkie, ale także ciężkie stają się ramiona, plecy i głowa... całe ciało staje się ciężkie i odprężone... • wyobraź sobie, że twój przyjaciel podchodzi do ciebie i chce unieść twoje lewe ramię, ale ramię to jest zbyt ciężkie i przyjaciel nie może go udźwignąć... • wszystkie mięśnie są odprężone... twoje ciało jest coraz bardziej rozluźnione i ciężkie, ale twój umysł jest niezwykle ożywiony i wyostrzony... • twój duch jest lekki, może się poruszać i kołysać... jesteś okiem świadomości, która tylko na czas ziemskiego życia przyjęła cielesną powłokę... • twoje ciało nadal spoczywa na podłodze, lecz twój duch wcale jej nie dotyka... unosi się nad podłogą, wznosi pod sufit, przepływa przezeń i mknie poprzez dach w otwartą przestrzeń kosmosu... trafia do bajkowej krainy wiecznych myślicieli i odnajduje własną kanapę, na której zwykł odpoczywać w czasie radosnych snów i astralnych wędrówek... • leżysz miękko na tej własnej kanapie, a wokół rozpościera się wspaniałe białe światło... światło to jest bardzo silne i czyste, wszystko staje się jaśniejsze i promienniejsze... w twoim splocie słonecznym wibruje kula złotego światła... z każdym wdechem zwiększa ona swoją objętość, a jej świetliste serce tańczącymi promieniami wymiata z twojego ciała resztki zanieczyszczeń... fale energii świa-

145 tła napełniają twojego ducha siłą, lekkością i spokojem, roztapiają wszystkie negatywne emocje i myśli... • złota osoba nie ma żadnych potrzeb, wypełniona niewzruszonym spokojem i mądrością rozdaje miłość wszystkim, nie oczekując niczego w zamian... • ogarnia cię zupełny spokój wewnętrzny... spokój ogarnia umysł, spokój ogarnia ciało, spokój ogarnia ducha... poznając tajemnicę spokoju, poznajesz najważniejszą tajemnicę wszechświata... w poznaniu tej mądrości ustaje prawo wędrówki dusz, ponieważ prawda ta zawarta jest w tobie... • ciało i umysł odświeżone głębokimi oddechami wyrażają stan wolny od napięć, stan godny kontaktu z wyższymi siłami... • zauważ, że gdy tak spokojnie spoczywasz na swojej kanapie, gdzieś tam w świecie żyjących, niczym w innym wymiarze, spoczywa twoje materialne ciało, uwikłane w rozliczne konflikty... przyjrzyj im się z oddali, z dystansem, gdyż są to konflikty tamtego ciała i tamtych emocji, spój rz j ak wiele spraw i sporów j est mało istotnych i bzdurnych... przyglądaj im się przez chwilę, nie zapominając o swojej świetlistej kanapie, którą utkałeś onegdaj z fal duchowego spokoju... Okazuje się, że sugestie oddzielenia się od ciała fizycznego wywołują silne wrażenie dystansowania się od codziennych problemów. Wzrasta trzeźwy osąd i co najważniejsze - w miarę praktyki wykształca się nawyk oglądania rzeczywistości niejako z boku, co zapewnia nam wystarczająco dużo czasu na refleksję. Jedna z osób stosująca tę wizualizację osiągnęła zdumiewająco szybkie efekty, wyobrażając sobie, iż zostawione w dole, w świecie materialnym ciało jest szczurze, równie jak i cała jej rodzina, a całąplanetę zamieszkują właśnie tylko szczury. Spowodowało to tak silne odcięcie się od negatywnych emocji, tak ironiczne potraktowanie spraw pozornie nierozwiązywalnych, iż osoba ta w ciągu zaledwie dwóch tygodni pozbyła się neurastenii. Jak już zostało powiedziane, ciało emocjonalne jest tym ciałem, które w toku ewolucji pozostało w tyle. Niemniej to ono włada ciałem fizycznym, zapisując w nim biochemicznie i elektromagnetycznie każde przeżyte doświadczenie.

146 W pewnym stopniu możemy przy pomocy wyuczonych sposobów tłumić ekspresję takich zapisów poprzez na przykład opanowanie frustracji czy gniewu, ale ich nie usuniemy. Kiedyś znowu powrócą. Skomasowane, mogą uderzyć jeszcze mocniej. Dlatego 90% chorób ma swoje źródło właśnie w ciele eterycznym i astralnym, tej swoistej przechowalni emocji. Jak powiedział Platon: „ największym błędem w leczeniu chorób jest to, że jedni leczą ciało, a inni duszę, choć ciało i dusza stanowią niepodzielną całość ". Miał słuszność w stu procentach. Można błędów uniknąć, przeciwdziałając grupowaniu się emocji, wpuszczając je pojedynczo do świadomości i odsłuchując. Wtedy łatwiej zrozumieć przesłanie niższego Ja i przekonać go umiejętnym dialogiem do naszych zamiarów. Ostatecznie już sam proces otwierania, uwalniania ciała emocjonalnego podnosi częstotliwość jego drgań, wyzwalając w pozostałych ciałach zmianę nastrojów, poglądów, uczuć i sposobów reagowania. Ten dialog należy przeprowadzać w atmosferze wzajemnego zaufania, gdzie przychylność ciała emocjonalnego pozyskujemy umiejętnością wysłuchiwania jego zażaleń. Tymczasem metoda oglądu, przypatrywania się emocjom z dystansu, jak to ma miejsce w metodzie „szczura", jest szybsza i bardziej skuteczna. Z ostrożnym zachwytem mógłbym powiedzieć: wskazana. I ma tę zaletę, że nie wymaga intełektualizowania. • wykonaj jeszcze raz trzy pełne, długie oddechy, za każdym razem świadomie pogłębiając relaks... • zauważ, jak wciągana oddechem energia wpływa do twojego mózgu, zwiększając jego wibracje... myśli gdzieś ulatują, a cała twoja uwaga skupia się na odczuwaniu tętna i wibracji w obrębie głowy... głowa coraz bardziej powiększa się, rośnie, puchnie jak balon, aż w końcu zatraca swoje sztywne granice i wchodzi w bezpośredni kontakt z energiami kosmosu... W treningach relaksacyjnych często popełnia się błąd polegający na zapominaniu o wstępnym naenergetyzowaniu mózgu i o uspokojeniu go poprzez poniechanie zbędnych myśli. Zapomina się, że myśli pochłaniają ogromne ilości energii, która jest teraz potrzebna do innych celów.

147 • spokój wewnętrzny ogarnia każdą cząstkę twojego istnienia... • powoli powracasz do ciała, zauważ jak bardzo jest odprężone i podatne na sugestię... • oddychanie przestaje zajmować twoją uwagę, istnieje już poza tobą, wolno i nieustępliwie zasilając ciało czystą energią... • jest ci wygodnie, bardzo wygodnie... odczuwasz niezmącony spokój, głęboka cisza zalega wszędzie... • zauważ, jak rozluźniają się mięśnie lewej stopy... lewa stopa staje się cieplejsza, bardziej rozluźniona i elastyczna... zauważ, jak powiększa się, jak rośnie... rozluźnienie przechodzi na łydkę... mięśnie łydki wiotczeją na dobre... ciepło wypełnia łydkę... lewa łydka zaczyna puchnąć, to powiększa się jej eteryczna powłoka, powłoka zwolniona od ucisku ciała materialnego... stopa z łydką stają się jeszcze bardziej rozluźnione i większe... z wolna zagłębiają się w podłoże, wnikają w nie ciężko na poziomie energetycznym... teraz ciężar wlewa się w lewe udo... cała lewa noga staje się ciężka i duża, znacznie większa od nogi prawej... krew w niej swobodnie cyrku- luje, stapiając wszystko w jedną całość... • staraj się gdzieś wyczuć puls... nieważne, w którym miejscu: w palcu, w łydce czy w udzie - tylko go znajdź... • teraz skup uwagę na prawej nodze... • zauważ, że kiedy tylko o niej pomyślałeś, twoja prawa noga stała się automatycznie większa - to odpręża się ciało eteryczne, sobowtór fizycznej nogi... za chwilę i ty staniesz się wielkim owalem energii i odczujesz, kim tak naprawdę jesteś... • prawa stopa staje się coraz cięższa... ciepło wlewa się w nią... palce rosną, pięta rośnie... zaczyna pęcznieć łydka... łydka staje się cięższa, bardziej rozluźniona, wtapia się w podłoże... twoja prawa noga powoli dorównuje wielkością nodze lewej... postaraj się odszukać miejsce, gdzie przepływ krwi jest najwyraźniejszy... • teraz obie nogi są równie ciężkie i wielkie, są wielkie jak balony... • teraz zwróć uwagę na twoją lewą dłoń... palce lewej ręki stają się ciężkie i ciepłe... rosną, a obrzmiewanie to ogarnia całą dłoń i dociera aż do łokcia... tak, całe przedramię jest ciężkie niczym ołów, krew wyraźnie w nim pulsuje... stopniowo cała ręka staje się ciężka, coraz bardziej rozluźniona... mięśnie wiotczeją, zanikają... lewa

148 ręka jest znacznie większa od ręki prawej... odnajdź gdzieś puls i rozprzestrzeń go... • teraz zajmiemy się ręką prawą... zobacz, jak ręka prawa staje się tak samo wielka jak ręka lewa... palce się rozluźniają... dłoń się rozluźnia, wszystko staje się cięższe i większe... przedramię ogarnia znużenie, a pozbawione ruchu mięśnie nikną... ręka staje się ogromna niczym balon i ciężka niczym ołów... postaraj się wyobrazić sobie ocean rozlanej w niej energii... • zauważ, jak tajemnicza ociężałość obejmuje biodra, jak podchodzi do pępka, do klatki piersiowej, do szyi... • twój brzuch staje się gorący, a kula energii w splocie słonecznym jeszcze bardziej promienna... • cały tułów wespół z nogami i rękami stapia się w jedno drgające ciało... • wypuść całkowicie powietrze i przez chwilę zostaw płuca całkowicie opróżnione... słuchaj, jak w tej ciszy spokojnie i głośno bije twoje serce... jest silne niczym młot kowalski i potężne niczym reaktor... serce, zasilane energią kosmiczną, to jedyna skromność twojego człowieczeństwa w wiekuistym spojrzeniu ducha... • możesz już swobodnie oddychać, lecz ilekroć zapragniesz posłuchać w sercu głosu własnego ducha, wystarczy tylko w czasie rozluźnienia wyrzucić powietrze z płuc i wstrzymać oddech, wówczas skryta w sercu Świątynia Chrystusowa z radością przyjmie cię w swoje mury... • ujrzyj, jak krew leczniczo obmywa żołądek, wątrobę, dwunastnicę, jelita, nerki, pęcherz moczowy, nadnercza, trzustkę, śledzionę i pozostałe narządy, jak w odprężeniu stapiają się one z całym organizmem w jedną pulsującą całość... Ta krótka wzmianka o narządach wewnętrznych, choć jednozda- niowa, wyraźnie zwiększa odprężenie w strefie brzusznej i pod- regulowuje czakramy. Słowo o sercu czyni ćwiczącego obojętnym wobec burz emocjonalnych, które nim wstrząsały. Cierpienia zostają zapomniane, a ich miejsce zajmuje potrzeba zrozumienia i miłości. Kiedy żyjemy niesprzecznie z prawami natury, rytm serca zgodny jest z pulsacjąkosmiczną, bowiem jedyny związek substancji organicznej naszego

149 ciała z boskim rytmem przejawia się właśnie w biciu serca. Poza tym między żołądkiem, sercem a umysłem istnieje nierozerwalny związek: są to stacje przekaźnikowe naszej duchowej mocy. • stan odprężenia pogłębia się, ogarniając barki, plecy i szyję... • odprężenie jest tak intensywne, że już zaczynasz wyczuwać przepływ krwi, jesteś głęboko odprężony... odczuwasz wewnętrzny spokój... moc nieznanego przepełnia całe twoje ciało... • twoja głowa zaczyna się odprężać... wiotczeją mięśnie szczytu czaszki, czoło twardnieje, wygładza się, powieki i mięśnie oczu zamierają w bezruchu, opadające policzki nieruchomieją, nos sztywnieje, usta stają się grubsze... broda opada... jeśli masz kłopoty ze śliną, możesz brodę unieść nieco w górę... uszy się rozdymają, przylegają ciaśniej do czaszki... głowa ciąży niczym kamień, a zastygła w bezruchu twarz wygląda niczym gipsowy odlew... • postaraj się teraz wyczuć chłód na czole, taki słabiutki powiew zimniejszego powietrza... • jesteś teraz idealnie odprężony... • pulsująca krew z głuchym łoskotem rozlewa się po całym twoim ogromnym ciele... • zauważ, jak przy każdym wdechu w twoje odprężone ciało wpływa niczym do zbiornika niekończąca się fala energii, jak wypełnia stopy, jak burzy się i wznosi ku górze, jak podchodzi do łydek, do kolan, jak wlewa się w uda i nimi pnie aż do bioder, wzbiera, kipi, wytryska po pępek, opanowuje cały brzuch i dół klatki piersiowej, zalewa płuca, przedostaje się do barków i nimi spada kaskadą w ramiona, wypełnia dłonie, przedramionami dociera do łokci, burzy się w ramionach, kipi, rozsadzając barki, wpływa do szyi i do głowy, jest jej coraz więcej i więcej, zalewa oczy i mózg, w końcu dociera do szczytu głowy... • jesteś teraz przepełniony ożywczą energią, jest jej dużo, bardzo dużo, możesz dysponować nią do woli, raz wypełnionego rezerwuaru nie sposób wyczerpać, gdyż jego zasoby będą stale odnawiane... Gromadzenie prany jest jednym z najistotniejszych elementów całego doświadczenia. Bez tego nie sposób odbudować uszkodzonych ko

150 mórek ani nawiązać kontaktu z Najwyższym Ja. W trakcie swojej praktyki miałem możliwość zetknięcia się z różnorodnymi sposobami wyobrażania sobie gromadzenia energii. Prezentowany sposób, choć najprostszy, jest bardzo skuteczny. Często ćwiczący świadomie czerpią energię z Ziemi i z kosmosu. Dopływ potencjału ziemskiego wizualizująjako strumień jaskrawoczerwonego gejzeru wytryskującego wprost z jądra planety, który uderza łagodnie w okolicę krzyża, rozprzestrzeniając się stąd na całe ciało. Energia kosmiczna to strumień białego światła wnikający przez czubek głowy. Dobrze jest też wzmocnić proces gromadzenia energii przez wyobrażenie sobie wchodzącego do ciała przez czubek głowy światła fioletowego, które następnie filtruje ten cielesno-energetyczny kokon, dostarczając w błyskach wyładowań te rodzaje energii, na które jest właśnie zapotrzebowanie. Jeden taki półgodzinny seans potrafi spowodować wzrost bioenergii nawet o 12 procent. • przyjrzyj się teraz swoim wewnętrznym okiem całemu systemowi krwionośnemu... wyobraź sobie wszystkie naczynia krwionośne: tętnice, żyły i naczynia włoskowate... uświadom sobie przepływ krwi przez ciało i powtarzaj w myśli: chcę, aby cały mój system krwionośny pozostawał w harmonii z sobą samym i z pozostałymi systemami mego ciała, chcę, aby usunął wszystkie zanieczyszczenia z mego organizmu i wniósł nową energię do wszystkich jego komórek... • wyobraź sobie teraz własny system oddechowy... pozwól, aby uformował się wyraźny obraz płuc: niech się rozszerzają i kurczą, niech zaopatrują w tlen twój organizm... powtarzaj w myśli: rozkazuję, aby mój układ oddechowy doskonale pracował i pozostawał w harmonii z sobą samym i wszystkimi pozostałymi systemami mego ciała... « przedstaw sobie teraz system trawienny... stwórz żywy obraz żołądka, jelit cienkich i grubych oraz pozostałych jego elementów... powtarzaj sobie w myśli słowa: pragnę, aby cały mój system trawienny wyciągał maksimum korzyści z pożywienia oraz by pozostawał w całkowitej harmonii z sobą samym i całym moim organizmem...

151 • wytwórz w swym umyśle obraz swego serca i powtarzaj: rozkazuję, by serce moje pracowało wydajnie i bez zakłóceń, by trwało wiecznie w boskim konsonansie z sobą samym i resztą mojego organizmu... • ujrzyj w umyśle obraz właściwego szkieletu, wszystkie kości i stawy... żądaj, aby wszystkie schorzenia szkieletu natychmiast zostały usunięte, a chore komórki odłączone, zastąpione zdrowymi i wydalone z organizmu jako obciążenie burzące harmonię ciała... • teraz ujrzyj swoim wewnętrznym okiem własny system nerwowy, taką grzybnię, delikatną pajęczynkę spowijającą każdą cząstkę ciała... powtarzaj: chcę, aby cały mój system nerwowy został natychmiast zregenerowany, aby funkcjonował spokojnie, stonowanie, ale stanowczo i rzetelnie, aby jego równowagi nie zdołały zakłócić żadne wybuchy emocji... • stwórz teraz obraz siebie samego - portret człowieka w doskonałym zdrowiu, cieszącego się nadto doskonałą kondycją psychiczną... powtarzaj: zarządzam, aby wszystkie systemy mego ciała egzystowały w doskonałej zgodności z samymi sobą, aby moje ciało cieszyło się idealnym zdrowiem, a wszystkie choroby i psychiczne niedyspozycje zostały usunięte jako dysharmonia... Kolejnym punktem tego poświęconemu zdrowiu modułowi jest przejście do likwidowania chorób i odtwarzania uszkodzonych tkanek. Przy czym wizualny sposób prowadzenia samouzdrawiania jest zupełnie dowolny i zależy wyłącznie od plastyczności umysłu. Jedni wysyłajądo walki z chorobami i uszkodzeniami tkanek energię czerpaną wprost ze złotej kuli jarzącej się w splocie słonecznym, inni korzystająz usług nietypowych pomocników, jak chociażby księżycowych ludzików starannie rozkruszających zwapniałe arterie układu krwionośnego, jeszcze inni instrumentalnie wyobrażają sobie natychmiastowy powrót do zdrowia. Ważne, by cały proces samoleczenia zakończyć silnym przekonaniem o odniesionym sukcesie. Każde zwątpienie, każda brudna plama pozostawiona na tkankach ropieje w eterycznym wymiarze, przenosząc potem to uszkodzenie w fizyczne obszary. Kiedy dręczy nas niepewność, cenna prana potrafi wylać się na dobre. Jedna z pań, którą spotkałem na praktyce w „Grupie Mateusza", pozbyła się w ciągu trzech miesięcy raka piersi, wyobrażając sobie, jak biała energia Anioła Stróża rozpuszcza chorą tkankę.

152 Mój bliski znajomy, nauczyciel matematyki, pozbył się wrzodów żołądka, rzucając do walki z nimi całą armię minirobotów, które w zrujnowanej grocie żołądka ustawiły rusztowanie, po którym biegały, od- pukując od zmurszałych ścian wrzodowe narośla, a puste po nich miejsca zastępując nowym tynkiem. Takie wyobrażeniowe manipulowanie ciałem zdaje doskonale egzamin zwłaszcza podczas modelowania masy mięśniowej i tłuszczowej. I tutaj przyrost masy mięśniowej, jak i spadek ilości tłuszczu, wydaje się być niezależny tak od j akości i ilości treningów, j ak i od przestrzegania sztywnych reżimów żywieniowych. Szczególne pole do popisu mają tu osoby z nadwagą, u których nadmiar tkanki tłuszczowej samoistnie ulega spaleniu, i to bez zmiany sposobu odżywiania się, chociaż - no właśnie - prędzej czy później daje się u takich ludzi zauważyć zmianę w sposobie żywienia i utrzymania kultury fizycznej. Wielu z nich odkrywa w sobie nieuświadamiane dotąd zainteresowanie sportem i niechęć do ulubionych dotąd potraw. Mało tego, niektórzy z pełnym zrozumieniem ograniczają pułap sytości, który z czasem przekształca się w biologiczną normę. Jedna z moich przyjaciółek, szanowana kobieta interesu, zadbana, samotna pani przed czterdziestką, która nadmiar wagi rekompensowała kosztowną garderobą, po siedmiomiesięcznej kuracji zeszczuplała przeszło trzydzieści kilogramów, choć prócz brydża sportu jak nie uprawiała, tak i nadal nie uprawia. Zachęcona pierwszym sukcesem, wykorzystała metodę do zmiany warunków życiowych i jest dzisiaj szczęśliwą mężatką i matką uroczej Agnieszki. Co to znaczy w tym wieku, wie z pewnością każda kobieta. • jesteś niezwykle odprężony i spokojny... ciało zaczyna nadzwyczajnie drgać i pulsować... energetyczne ciała rozszerzają się jeszcze bardziej... • oddech jest oddzielony od ciała i nie absorbuje twojej uwagi... twoje energetyczne ciało samo pobiera energię, którą mu przekazują wszystkie siły przyrody... przesyła ją niebo, przesyła ziemia, przesyłają kwiaty, pola i łąki, uliczne kamienie i mury twego domu, przesyła ją także przyroda z innych światów... • ciało i umysł, ożywione napływem energii, wyrażają stan wolny od napięć, stan godny kontaktu z wyższymi siłami...

153 • gdy odliczę od dziesięciu, twój stan odprężenia sięgnie kresu snu i głębokiej hipnozy, ale twój świadomy umysł będzie nadzwyczaj trzeźwy i rozbudzony... • 10 - obie półkule mózgowe jeszcze bardziej synchronizują swoją pracę... • 9, 8, 7 - jesteś idealnie odprężony, a twoje wyostrzone zmysły zaczynają sięgać do innych wymiarów... nareszcie odczuwasz obecność sił duchowych... • 6,5,4 - tajemne siły duchowe są już przy tobie i radośnie ci się przyglądają... są jedną wielką miłością, taką samą, jaką był każdy z nas przed przyjściem na ten świat... • 3, 2,1 - pamiętaj, że dla nich małe rzeczy są tak samo istotne jak wielkie, pytanie tylko, co ważne jest dla ciebie... porozmawiaj z nimi, to twoi przyjaciele, i powiedz im, czego potrzebujesz... • nie zapomnij, że wstanie, w jakim się obecnie znajdujesz, pozostajesz pod stałą opieką twojego Anioła Stróża, on wszystko widzi i słyszy... kocha on ciebie tak bardzo, że nie jesteś w stanie tego sobie nawet wyobrazić... jego także możesz prosić, o co tylko chcesz, on jest właśnie po to, by wspierać cię w tym życiu... • był on z tobą wtedy, gdy zaczynałeś wędrówkę po świecie, dzisiaj towarzyszy każdemu twojemu spojrzeniu i będzie także wówczas, gdy nadejdzie czas twojego upragnionego powrotu... • pamiętaj, że jest on potężną istotą, która na to spotkanie może przyprowadzić każdą osobę stamtąd, jeśli tylko tego zapragniesz i jeśli ta osoba może znaleźć dla ciebie czas... zaczynaj... Ten dział koncentracji wprowadziłem po nieoczekiwanym spotkaniu ze zmarłym ojcem. Przedstawiona formuła skutkowała zawsze, ilekroć miałem kłopoty z jasnosłyszeniem (w pewnym okresie było ono dla mnie jedyną furtką w zaświaty). Z czasem zaczęli przychodzić inni, aż nastał niezapomniany dzień spotkania z Aniołem Stróżem. W tamtej pamiętnej chwili stałem się kimś zupełnie innym, a radość ze spotkania wywołała potoki łez. Wtedy wiele się we mnie zmieniło. Dziś każdego gorąco zachęcam do podjęcia próby spotkania z Opiekunem, a muszę przyznać, iż na prawie trzysta osób, które przychyliły się do mojej sugestii, wiele przeżyło spotkanie z kimś w rodzaju Anioła

154 Stróża, a jeszcze więcej weszło w pole świadomości innych istot duchowych, także swoich bliskich zmarłych. Komunikowanie się z siłami duchowymi sprawdza się także jako alternatywny sposób uzdrawiania. Jeden z panów, przypadkowo zainteresowany relaksacją, widział wyraźnie, jak prośbę uleczenia wnuka przekazał jego Anioł Stróż Aniołowi opiekującemu się dzieckiem. Było to jedyne tak wyraźne potwierdzenie założeń Huny, z jakim spotkałem się w czasie mojej blisko dwudziestoletniej ezoterycznej praktyki (pole aumakua, starszy rodzicielski duch, pozostaje w bezpośrednim kontakcie z innymi Opiekunami). O podobnych przeżyciach, choć nie tak jasno przedstawionych, donosząbioterapeuci wykorzystujący w leczeniu sznur boskiej energii, którym kierują inne potężne istoty, dzięki czemu proces uzdrawiania odbywa się już bez udziału człowieka. W metodzie doświadczeń hipnotycznych częściej dochodzi do spotkania ze zmarłymi, kiedy redukuje się drgania fal mózgowych do poziomu teta, co niejako zawiesza umysł w szerszym spektrum duchowej świadomości. W takich przypadkach doskonale sprawdza się regresyj- na hipnoza dr Wambach: ,, Proszę, wyobraź sobie, że jesteś okiem świadomości, która tylko na czas doczesnego życia zagościła w śmiertelnej skorupie ciała. Spoczywasz dalej na podłodze, ale, zauważ, prawie jej nie dotykasz. Unosisz się nad nią niczym na chmurce, a wokół rozpościera się wspaniałe białe światło. Światło to jest bardzo czyste i silne, wszystko staje się jaśniejsze i promienniejsze. W twoim splocie słonecznym znajduje się szczelnie zamknięta róża. Promienie energii światła rozkładają łagodnie płatki róży i poprzez różę wnikają w twój splot słoneczny. Powstaje w twoim ciele nowe centrum energii życia. Fale energii światła zmiotą całe negatywne działanie twoich przykrych przeżyć ze wszystkich minionych lat życia. Fale energii świetlnej wprowadzą do twojego ducha i ciała lekkość, spokój i wesołość. Twoja świadomość nie zrozumie tego, co teraz powiem. Mówię to do twojej podświadomości. Chcę, byś zredukował swoje elektryczne fale mózgu do pięciu drgań na sekundę. W tym stanie, przy słabych falach, osiągniesz głębsze warstwy astralnej świadomości i odczujesz obecność swoich duchów opiekuńczych. Gdy policzę do pięciu, zmniejszy się aktywność twoich fal mózgowych do pięciu drgań na sekundę. Raz, głę-

155 biej i głębiej. Dwa, jesteś coraz bardziej odprężony, gdybyś zechciał, uniósłbyś się do góry, przenibtąłbyś sufit i dach i w szaleńczym pędzie opłynąłbyś całą kulę ziemską dookoła. Trzy, cztery, pięć... " • twoje odprężone i spokojne ciało pozostaje wciąż w letargu... • skup teraz uwagę na splocie słonecznym... wypełnij złocistą energią pulsującą w nim kulę światła... • zauważ, że w kuli tej znajduje się piękna istota... to twoje niższe Ja, to twoja pamięć, to źródło twoich emocji i pragnień... pokochaj ją... widzisz, jak z szacunku dla ciebie wyciąga w twoim kierunku swoje dłonie, jak się cieszy, że ją odnalazłeś, że ją widzisz i szanujesz... nadaj jej imię, które po wieki wieków będzie ci przypominać o tym wydarzeniu... w tej chwili pokonałeś swoje słabości... teraz już wiesz, że to, co stworzył Bóg, jest doskonałe... to tylko ty błędnie upatrywałeś w niektórych swoich cechach rzekomych słabości... • akceptując swoją istotę światła, akceptujesz siebie samego... • obejmij ją i serdecznie porozmawiaj, pozyskaj dla swojej sprawy, by dzielnie wspierała cię w twoich wysiłkach... • a teraz poleć jej skontaktować się z Wyższym Ja, by przekazała mu obraz zmian, jakie zamierzasz wprowadzić we własnym życiu, niech będą to zmiany korzystne dla ciebie i innych... • bądź świadom tego, iż to ty sam jesteś jedynym i nieskończonym źródłem wszelkiego bogactwa, że wszystko, czego potrzebujesz, jest zawarte w twojej boskiej naturze... Wyższe Ja przeniesie cię jedynie do twojej własnej komnaty snów... Ten ponowny powrót do ciała emocjonalnego nie jest przypadkowy. Poza tym jest mile widziany przez zwolenników Huny, których nie przekonuje jakoś idea Anioła Stróża. „ Ważne jest także i to - stwierdza Chris Griscom - że kiedy na płaszczyźnie ciała emocjonalnego doświadczamy duchowej, kreatywnej energii, czyli chwilowo przeżywamy stan wypełnionego boskościązachwytu - ma to pozytywny wpływ, wykrywalny później we wszystkich sferach życia. Jeśli doznamy takiego doświadczenia, nasze ciało emocjonalne zechce je powtarzać, gdy tylko będzie to możliwe. Zaczynamy stwier

156 dzać, że wszystko: piękno, talent artystyczny, przepojony miłością stosunek do ludzi, wiedza naukowa, pokonywanie trudności itd. - potrafimy zrealizować, jeśli tylko poddamy się działaniu strumienia kreatywnej energii. A jeśli już kiedyś raz w ten sposób właśnie się ukierunkujemy, ów nurt kreacji automatycznie się wzmocni i poniesie nas dalej". W czasie gromadzenia prany, w czasie manipulowania energiami zachodzi pewne niebezpieczne zjawisko, które wymaga omówienia. Otóż nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, iż każda koncentracja powoduje zmiany w oceanie energetycznym, który nas otacza, albo raczej, którego jesteśmy składową. Ocean ten tworzy promieniowanie Ziemi i kosmosu, pola wszystkich istot żywych, tych widzialnych i niewidzialnych, energie myślokształtów i emocji etc. Cały ten wir energii aż wre. Każdy nacisk na jego strukturę (mówimy o modyfikowaniu jej pierwotnego stanu) powoduje przeciwdziałanie, którego celem jest powrót do stanu równowagi. Nadto otaczają nas stale wrogie, nieżyczliwe nam istoty i myśli innych ludzi, które całą swoją naturą zawsze będąprzeciwdziałać naszym zbożnym wysiłkom. Wrogie siły wykorzystają każdą broń przeciwko nam, od niewiary, ignorancji i zwątpienia począwszy, a na fizycznym ataku skończywszy (byle tylko się nam nie udało). Pamiętajmy trwać w uporze, w pozytywnym nastawieniu. Nie dajmy się nabrać podszeptom pochodzącym rzekomo z naszego wnętrza. Nasz umysł działa w wielu wymiarach, a w każdym z nich narażony jest na mało znane nam formy agresji. Warto kierować się tutaj jedną zasadą: jeśli zauważymy u siebie wzrost zniecierpliwienia i brak chęci do kontynuowania terapii, jest to niewątpliwy znak działania nieprzyjaznej nam mocy i dowód na to, że podążamy właściwą drogą. • leżysz wygodnie i w ogóle nie odczuwasz ciała... twoje ciało znikło, a ty przeszedłeś w wymiar duchowy... • wyobraź sobie, jak wokół ciebie grupują się zawiązki białej materii, jak krążą coraz szybciej, jak zderzają się z sobą, tworząc białą księgę, na której stronach przemykają obrazy z twojej przyszłości... spróbuj mocą ducha przyjrzeć się im teraz, spróbuj je właściwie odczytać... spróbuj rozwikłać kolejną zagadkę własnej egzystencji...

157 Pomysł z odczytywaniem przyszłości nie narodził się sam. Wpadłem nań po przeczytaniu „Wzorców wizji profetycznych" Alana Vaughana, który odwołując się do wewnętrznej „odbitki" losu, udowadniał, jak ludzie o dużej receptywności mogą wydobyć z pokładów psychiki pewien wewnętrzny rysunek, zawierający między innymi informacje o przyszłych losach danej osoby. Autor radzi, by w stanie odprężenia z czcią prosić naszq źródło o wprowadzenie do naszej świadomości wszelkich aktualnie formujących się wydarzeń, co zagwarantuje ich wystąpienie w przyszłości. Następnie poleca zaprogramować swojąpodświadomość w taki sposób, by można było później przypomnieć sobie zaobserwowane wydarzenia. Należy sobie zasugerować, że można je łatwo zapamiętać i przypomnieć po wyjściu ze stanu transu. Vaughan zachęca do prowadzenia szczegółowego spisu wizji i przeczuć i ustalania tym sposobem czasu ich spełniania się oraz do odnotowywania osobliwych stanów towarzyszących powstawaniu proroczych sekwencji. Trudno mi ustosunkować się do propozycji Vaughana, gdyż obrazy z przyszłości nawiedzają mnie często w czasie modlitwy, a próby wywołania podobnych wizji u innych (bez stosowania hipnozy) kończyły się zasadniczo niepowodzeniem, niemniej sprawa nie jest przesądzona i wydaje się możliwe, że pełne zaangażowanie mogłoby przynieść pożądany efekt, zwłaszcza u osób przygotowanych do tego karmicznie. ,,Rozwój zdolności mediumicznych może mieć znakomity wpływ na ciało i psychikę dzięki osiąganym kontaktom ze Światem Duchowym. Szczere pragnienie, by dawać z siebie tylko to, co najwyższe i najlepsze, a także chęć służenia ludziom - oto pobudki, jakimi powinna się kierować osoba rozwijająca mediumiczne talenty. Należy także starać się wniknąć w Filozofię i Prawa Mediumiczne, by nauczyć się stosować je praktyce " medium Artur Ford. • już czas pożegnać przyjaciół i wrócić do normalnego życia... • wyobraź sobie słońce, tę ogromną kulę życiodajnej mocy, która w tej chwili wysyła w twoim kierunku strumień ożywczego światła... kiedy strumień przejdzie przez sklepienie twojej czaszki i rozproszy się po całym ciele, energia twojego ciała odtworzy się w całości... • raz - promień energii wchodzi w twoją głowę... dwa - promień energii wchodzi w mięśnie twojej szczęki i karku... trzy - energia

158 wpływa w twoje ramiona... cztery - energia przechodzi przez twoje ramiona do łokci, do przegubów, do palców dłoni... pięć - energia płynie z twoich barków przez tułów do pasa... sześć - energia przechodzi do twoich bioder... siedem - energia płynie przez uda do kolan... osiem - energia przesuwa się wzdłuż nóg do kostek, do stóp, do palców... dziewięć - twoje ciało jest ożywione wibrującą energią i jesteś przygotowany do wstania... aktywność fal mózgowych powraca do normy i zaczynasz odczuwać wspaniałą świeżość i radość... dziesięć - stałeś się znowu cudownym dzieckiem natury... • jesteś zbudzony, możesz otworzyć oczy i wstać... Zaprezentowaną powyżej sugestię zwiększania witalności z powodzeniem stosowała dr Kiibler-Ross przy wychodzeniu z głębokiego transu. Tylko sugerowana złota kula energii promieniująca z odległego miejsca kosmosu nie nasyca tak ciała kosmiczną energią jak wyobrażenie sobie Słońca, w którego spektrum promieniowania znajdują się wszystkie składniki stanowiące, a więc i regenerujące nasze biopole. Standardowe odliczanie od jednego w górę delikatnie aktywizuje organizm do wyjścia z relaksacyjnej zapaści. Mam nadzieję, że przedstawiony schemat koncentracji pozwoli Państwu nie tylko na wstępną analizę samego zjawiska, jakim jest psychoterapia i operowanie na energiach subtelnych, ale pozwoli także zrozumieć relacje zachodzące pomiędzy poszczególnymi składnikami koncentracji. Dla lepszego unaocznienia prostoty tej techniki odtworzę teraz przebieg koncentracji, jaką przeprowadziło ze mnąpod dyktando istoty z planu astralnego medium obdarzone darem jasnosłyszenia. Choć prostota i powielenie wypowiadanych słów mogą wydać się zastanawiające, bo wolelibyśmy raczej spodziewać się jakiś rewelacji, to jednak - operując na moim osobistym doświadczeniu i wypracowanych latami nawykach - słowa owe totalnie wygasiły tlące się we mnie wątki wewnętrznego lęku, oporu i wątpliwości. Odniosły prawdziwy sukces. Potwierdziły również, iż wszystkie wcześniej prowadzone przeze mnie poszukiwania szły właściwym tropem, że ogromne znaczenie dla skuteczności koncentracji mają tzw. słowa klucze, które automatycznie otwierają pokłady podświadomości.

159 Jak istotne znaczenie ma ścisły związek słowa z podświadomością, tłumaczy historia pewnego pana, którego leczono przy pomocy hipnozy werbalnej. Pacjent ten wchodził w stan głębokiego odprężenia za każdym razem, kiedy lekarz doliczał do dwudziestu. Tylko jeden raz prowadzący odstąpił od tradycyjnej wyliczanki i widząc u pacjenta objawy głębokiego rozluźnienia, po wymówieniu cyfry piętnaście przeszedł od razu do dziewiętnastki. Pacjent doznał totalnego szoku i nigdy więcej nie potrafił wejść w stan alfa za pomocą wyliczanki. Nie przez przypadek wypada więc szanować stare, oklepane formułki, bo wiara w ich moc jest niemalże wiarą w moc samego siebie. Także zwyczajność, nawet pewna trywialność wypowiadanych przez medium słów, tak daleka od wyszukanego słownictwa mistrzów, okazała się w moim przypadku w pełni uzasadniona. Karol, duch kierujący głosem medium, koncertowo grał na moich uczuciach i doskonale wiedział, jak się czułem w tamten sobotni wieczór. . ..Połóż się teraz wygodnie, tak wygodnie, jak tylko to jest możliwe. Chcę, abyś się potem więcej nie poruszał. Zamknij oczy i odczuwaj to za przyjemne. Kiedy będę mówił, twoje ciało z wolna ogarnie niemoc i łagodne rozluźnienie. Twój oddech stanie się spokojny, myśli mniej rozbiegane. Nieznacznie wzrośnie ciepłota ciała i rozprężona krew głuchym echem wypełni ciszę twojego wnętrza... Wszystko, co teraz słyszysz, pogłębia twój trans... I niby mówię to ja, a jednaj nie ja... Kieruje mną twój Anioł Stróż, twoje i moje Wyższe Ja... Zawiązuje się coś, czego obaj tak długo pragnęliśmy, coś, co jest piękne, co jest nie tylko sukcesem, ale jest także wielkim duchowym osiągnięciem... Staniesz na nogi, będziesz silny, a potem, a potem pomożesz innym... Ktoś by powiedział, pomagając innym, pomagasz sobie, ale to jest coś więcej, to jest dojrzałość, to jest miłość, to jest rozkwit, to jest mądrość... Wiesz, co mam na myśli (wiedziałem)... Leż wygodnie (trochę się wierciłem), tak wygodnie, jak to jest tylko możliwe... Oddychaj spokojnie, równo. Pozwól, aby twój organizm wykonywał to za ciebie... I uspokój się, rozluźnij, przestań myśleć o mnie... Stań się taki rozmamlany, taki rozmarzony. Czuj nadchodzącą burzę, chłód chmur, które zaczynają krążyć nad tobą... Twarze, które odeszły, przemykają w ich kształtach... wszystko powoli zawiązuje się wokół ciebie.

160 Energia napływa i coraz bardziej się krystalizuje. Dzięki niej przyjdą do ciebie bliscy i ci, którzy będąprzez ciebie przepowiadać. Musisz do tego dążyć. Dlatego twoje ciało musi przeistoczyć się w marmurowy blok. Będzie on stanowić podstawę rozwoju twojej duszy. Wszyscy stąd przychodzący będą wnikali w piękne kolory twojej aury, będą się czuli przy tobie doświadczeni, wtedy i ty odczujesz piękno istnienia... Oddychaj głęboko i myśl o tym, o czym chcesz... O wszystkim tym, co jest związane z twoim życiem i rozwojem... Oddychaj spokojnie, przeciągle... Powtórz sobie parę razy mantrę OM i myśl o swoim Sai Babie... Myśl o innych wielkich, którzy pracują na całym świecie... Pamiętaj, że i ty możesz stać się kiedyś jednym z nich... A może nim jesteś, tylko nie potrafisz się obudzić?... Trzeba się ograniczać, odgradzać... Musisz przejść metamorfozę, musisz otworzyć oczy... (Dłuższa przerwa). A teraz, panie Zbigniewie, wykonaj trzy odstające oddechy (mam wypracowany własny sposób prowadzenia oddechu, trochę odbiegający od przyjętych zasad, i muszę przyznać, że użyte słowo trafnie je zdefiniowało). Zaczynaj... (Dłuższa przerwa. Karol obserwował dokładnie moje reakcje i długość przerw w wypowiedzi doskonale dopasowywał do zachowania ciała). Z każdym oddechem przybywa coraz więcej energii... Ta energia gromadzi się w tobie, ta energia gromadzi się w polu... Dzieje się coś, czego jeszcze nie widzisz, a co zaczynasz stopniowo odczuwać... Wyobraź sobie żyjącą daleko w kosmosie wielką gwiazdę, to twój Planetarny Anioł Stróż. Wysyła ona piękne światło, które wnika do twojej głowy, a stamtąd do splotu słonecznego, gdzie budzi złocistą różę błogosławionego istnienia (reminiscencje do żywych w moim umyśle technik dr Kiibler-Ross). Róża rozchyla swoje płatki i głosem Twojego Planetarnego Anioła Stróża otacza cię pięknym złocistym kokonem, przez który może wniknąć tylko wyższa wibracja, przez który skontaktujesz się z przyjaciółmi, a który nie dopuści do ciebie żadnych obcych sił. (Osobiście jestem przeciwnikiem tego typu praktyk. Wewnętrzne przekonanie sugeruje mi, iż energetyczna zapora może być także tamą broniącą dostępu pożytecznym i poszukiwanym energiom. Lecz słowa Karola miały ukryty sens. Skoro sama jego obecność stanowiła wystarczająco skuteczną ochronę przed niekorzystnymi wpływami, posiadającymi niskie wibracje, i skoro znał moje w tej sprawie stanowisko, to

161 z pewnością sugerował rozpatrzenie moich przekonań w innym kontekście). I choć czakry będą otwarte, spokojnie, bez obaw będziesz mógł kontaktować się z bliskimi... Leżysz wygodnie... Stajesz się coraz cięższy, wydaje ci się, że coraz bardziej zagłębiasz się w podłoże. Pamiętasz, jak robiłeś to w Mrowisku? (Akademik). Spokój ogarnia całe ciało... Twoja prawa noga staje się coraz bardziej ciężka (ponieważ przestrzegam raczej uzasadnionego stereotypu, uzależniającego postępujące odprężenie od specyficznej pracy układu krążenia, Karol ze stoickim spokojem zdruzgotał tę moją ostentacyjną pewność siebie i przyzwyczajenie do rozpoczynania relaksu od nogi lewej; i było to dobre posunięcie)... krew żywiej w niej cyrkuluje.. Mięśnie prawej nogi są coraz bardziej ciężkie i rozluźnione... Ciało przenika fala gorąca i już w łydce odczuwasz miarowy rytm płynącej krwi... Mrowienie to ruch eterycznej części, zaczynasz czuć po prostu siebie... Odkrywasz się na nowo... Ciekawe, kiedy odkryjesz się całkowicie? Musimy do tego usilnie dążyć... Idziemy dalej: lewa noga... Zauważ, że kiedy tylko wspomniałem o niej, natychmiast urosła do rozmiarów nogi prawej... Naczynia krwionośne się rozluźniają, energia się rozprasza... doskonale... Ręka prawa... Twoja prawa ręka staje się coraz bardziej rozluźniona, ciepła i ciężka... zauważ, jak drętwieją ci palce, jak mrowienie ogarnia nadgarstek, jak pochłania przedramię, jak rozdyma łokieć i spływa po bark... Nareszcie mamy tętno... Dobrze twoje ciało zaczyna się zatracać. Kiedyś odejdzie i staniesz się duchowo niepokałany... Lewa ręka jest już rozpalona i wrażliwa na ruch eteru... Cała jest wibrująca i słoneczna... Spójrz, co się dzieje z brzuchem: powstały tam zawirowania - to energia podstaw próbuje przedostać się w górę. Przepuść ją... Udało się... Energia wznosi się do klatki piersiowej i nad sercem przelewa w barki i ramiona... Głowa zaczyna ciążyć, jest jak balon podwieszony do szyi, z którego zeszła świadomość... Włosy stają ci dęba... (W czasie wzmianki o balonie podwieszonym do szyi przemknęła mi w wyobraźni makabryczna scena, w której Frankenstein traci głowę, a z postacią tą czułem się dziwnie tożsamy. Wzbudzone w tej sposób emocje, choć podbarwione zabawą samym przywołaniem grozy śmierci, do której niezręcznie pod

162 piąłem schodzenie w głęboki trans, wywołały u mnie krótkotrwały stan zawieszenia, dezorientacji, w czasie którego nie potrafiłem określić, co jest prawdą a co grą odmiennie postrzegającego rzeczywistość umysłu. Swoiste poczucie humoru Karola, chcącego scentrować mojąuwa- gę wyłącznie na głosie medium, dodało mojej dezorientacji troszkę pikanterii i rzeczywiście wyprostowało czuprynę). Twarz tężeje w bezruchu. Jest jak kamienny odcisk... Sztywnieje nos... Sztywnieją policzki... Czoło się wygładza... Gdzieś w potylicy i w karku pojawia się ociężałość. .. Wszystko puszcza i jednoczy się z resztą ciała... Nicość jest w tobie i ty jesteś nicością... (Najwyższy stan istnienia, który pozornie - w grze słów - zwykło się uważać za kres istnienia świadomości w ziemskim wymiarze pojęć. Przyrównanie mnie do nicości już do końca pozbawiło mnie oporu przed potrzebą utrzymywania ciała przy życiu). Wykonaj jeszcze raz trzy głębokie oddechy. Nie muszą być tak głębokie jak na początku, są one tylko symbolem pojednania... Zauważ, jak ciepła energia przemywa twoje ciało, jak stapia je w jedno dźwięczne brzmienie... Chociaż spoczywasz w złocistym kokonie, energia ta gromadzi się też w tobie... Jest jak woda, która z każdym wdechem zwiększa swoje ciśnienie... Jej moc jest utajona. A wiesz od kogo pochodzi? Od twojego Anioła Stróża (po tej sugestii moje ciało eksplodowało rojem wielobarwnych ogni, których ruchem kierowało właśnie opiekuńcze spojrzenie Anioła; niezmącona, zniewalająca poznaniem nieznanej mi części mojej własnej natury radość niemal rozerwała mi serce i jasnym łukiem elektrycznego wyładowania poraziła umysł). Przenika ciebie cała Jego obecność... Stoi na wysokości twoich stóp i pochyla się nad tobą. Składa twoje pole, mówi, że wracasz do niego, że stało się to, w co przestałeś wierzyć... Dzisiaj zapisze cię do grona wyzwolonych... Twoje ciało zespala duchowy ogień. Milknie bunt i stajesz się jednością. Zaistniałeś w tym doświadczeniu. Powstanąw tobie nowe obowiązki... Stało się coś, czego chyba nie oczekiwałeś - zostało ożywione twoje serce i otworzyło się sumienie. Możesz teraz określać własną istność. To dar, którego nie możesz zmarnować, przywilej otrzymywany u kresu drogi. W ciągu najbliższych kilku lat przebudzi się twoja duchowa świadomość i zjednoczysz się z naszym światem. W jedności tej odnajdziesz pragnienie bycia bardziej sobą niż iluzją... Co się stopi - trwa, co się stopiło - także jest... Koło istnienia nie

163 ma początku ani końca. Każda radość i cierpienie to tylko narządzie stawania się prawdziwym. Jednak ,,tu i teraz" podnoszą materię do stanu wyświęcenia. Potrafiąc zrozumieć oba stany, można ustalić granicę między tym, co stanowi ciebie, a co ciebie stanowiło. Co jest egzystencją, a co istnieniem. I choć całość tworzy ciebie, to powstaje nowa jakość, jakość przebudzonego... Twoja ziemska materia się rozsypała... Z każdym pulsem jednasz się na wieki z energią czakramów... Czujesz, jak Anioł rozpościera dłonie na (twoim) brzuchu i głowie? Czujesz, jak drenuje czakry i jak je wzbogaca? (Anioł się uśmiechał, bawił mną i mrugał okiem. Nie dostrzegłem nic charakterystycznego dla ceremonii i uzdrawiania). To, co uważałeś w sobie za niegodne, wcale nie jest takie złe. To tylko człowiek nadał niewłaściwe brzmienie wielu obrazom tego samego, które nazywa się życiem. Wiele wyniesionych prawd moralnych jest mniej godnych polecenia. Ale to wszystko jest treścią twojego świata i nie powinieneś ich rozpatrywaniu poświęcać całej swojej uwagi. One zostały rozpatrzone jeszcze przed stworzeniem ciebie. Masz obowiązek odnaleźć siebie, a nie iluzję praw. Bo ty jesteś prawem najważniejszym... Wiele czasu poświeciłeś na poznanie historii czakr. Nadałeś im miano centrów świadomości, podejrzewając, iż to one tworzą nową wartość, a zapomniałeś o prostym stwierdzeniu, że to nowa wartość tworzy nową rzeczywistość. A nie odwrotnie. Usuwając bloki, nie staniesz się lepszy, lecz stając się lepszym, usuniesz wszystkie bloki. Chęć otwarcia czakr to ledwie pragnienie. Choć istotne dla żywych, dla nas mniej przydatne... Serce pachnie lasem, smakiem wód jeziornych, szepce nawoływaniem duchów przyrody, z którymi tak nieładnie zadarłeś. Zaskarb sobie ich nieprzemijający szacunek... Twoje gardło jest błękitem, przestrzenią, skąd dopływają nasze głosy, nie zgub tej czystości... Powstrzymaj się (chciałem uruchomić jedną z sekwencji postrzegania zmysłowego), nie jesteś na to jeszcze przygotoM>any... Potrzebuję pomocy... (tę prośbę Karol skierował pod adresem Anioła; wydało mi się, że w otoczeniu zaszły jakieś nieoczekiwane zmiany). Złociste światło spokoju pada na twoje serce (nie: splot słoneczny, lecz serce, ta różnica zdaje się świadczyć o tłumieniu karmicznych wspomnień - przynajmniej tak to wtedy odebrałem)... Co to za obecność? (Pytanie i do mnie i do Anioła). Oko

164 nas pochłania... (głos medium stał się spokojniejszy). To twoja skaza, która dopiero się objawi... (Wiedziałem, że przyjdzie czas zadośćuczynienia krzywdom, których byłem sprawcą w średniowieczu; choć pokuta była mi oszczędzona w poprzednich wcieleniach, prawo przyczyny i skutku miało wkrótce o sobie przypomnieć). Nie wiem, jak ci pomóc, twoja droga ma inne wymiary... Daje znak, byś powiedział... (Anioł odchodził i czekał na słowa, których jeszcze nie potrafiłem z siebie wydobyć, ale jego miłość dała mi pewność, że kiedyś je wypowiem.). (Po dłuższej chwili, kiedy zatarło się echo wydarzeń z dalekiej przeszłości, przyszli moi znajomi z zaświatów). ...Jest ojciec, matka, ale sąteż inni. Oni oczekują, sązwiązani z pewnym wariantem twojej przyszłości i mają nadzieję, że wasze plany niebawem się ziszczą... (Tu nastąpiła cała feeria moich osobistych obrazów i wizji potwierdzających związki i plany z przybyłymi). Przyrzeczenie poprawy to nie wszystko... (Karol, czytaj ąc we mnie, j ak w otwartej księdze, doskonale wiedział, co było moją słabością). Jeśli się postarasz, Jessica (córka)pójdzie w twoje ślady... Odchodzą (widziałem to), ale są zadowoleni z twoich postępów. Muszą wracać... Skup się, twoje rozbiegane myśli ukazują ci teraz niewłaściwą drogę. .. Ja również odchodzę. Postaraj się sam odzyskać nadchodzący czas, zaczynaj... (Karol miał na myśli moje specyficzne wychodzenie z transu, którego zresztą nikomu nie polecam, a które trafnie określało pojęcie „nadchodzący czas"). Po odejściu Karola jeszcze dłuższą chwilę nie mogłem się podnieść. Ciało trwało nieruchomo, pozostawało całkowicie poza moją kontrolą żyło jakby własnym życiem. Jakiś czas potem, wysunięty nieco poza obręb ciała fizycznego, obserwowałem potoki bieli wygładzające tę część świadomości, która wiązała mnie z troskami i przeszłością. Całe moje ego stopniało, odrzucając balast czasu, i ujrzałem sceny, jakie miały stać się moim udziałem w przyszłości. Wyraźnie widziałem skazę, którą wyniosłem z poprzednich wcieleń, a która mogła przekreślić część moich przyszłych dokonań...

165 „Medytacja to kierowane motywacją poszukiwanie prawdy ". Karol 5. Medytacja Wielu ludzi obawia się medytacji, uważając ją za praktykę mogącą zaszkodzić ciału. Tymczasem medytacja jest niczym innym, tylko jedną z form pracy z umysłem. Jest próbą zrozumienia siebie przez odwołanie się do skarbnicy wiedzy, jaką jest odnaleziona Jaźń. „Kiedy jaźń umysłu staje się rozluźniona w ciszy - czytamy w przekazie Cayce'a umysł (...) staje się świadomy obecności duchowej jaźni, która jest cząstką jaźni wewnętrznej i jest ukryta. Wówczas ku tej wewnętrznej świadomości płynie energia (...) A zatem jeźełijaźń umysłu (...) jest w harmonii z Wolą Boga (...) wtedy przychodzi świadomość Jego ducha ". Odnalezienie prawdziwej świątyni w sobie jest jednym z największych odkryć, jakich może dokonać człowiek. To właśnie w Świątyni Serca promienieje Chrystus każdego człowieka. Według nauk Yoga- nandy w enklawie serca możemy poprzez pobożność, naukę i miłość otworzyć prawdziwy wzrok, rzeczywistą intuicję, które odsłoniąprzed nami duchową naturę stworzenia. „Powinieneś odejść od praktyki opartej na rozumieniu intelektualnym - naucza Kaisen Krystaszek - odrzucić słowa i to, co za nimi idzie, nauczyć się kroku wstecz, który odwróci światło do wewnątrz, aby oświetlało twojąprawdziwą naturę. Ciało i umysłodpadnąsamez siebie i ukaże się Twoja prawdziwa twarz ".

166 Ramakriszna, święty indyjski, powiedział jednemu ze swoich uczniów: „ Gdybyś poświęcił praktyce duchowej dziesiątą część czasu, jaki przeznaczasz na uganianie się za kobietami i robienie pieniędzy, w ciągu kilku lat osiągnąłbyś oświecenie ". To prawda, że medytacja przeżywa obecnie prawdziwy renesans. Głośno o niej w prasie i w telewizji, szepcą o niej kochankowie i pary ze stażem. Nosi piętno sekretu i duchowej dojrzałości. Każdy chce jej posmakować, chce poszerzyć świadomość, zrozumieć człowieka i prawa nim rządzące, słowem - odkryć tajemnicę świata. Sięgnąć po to, co nieosiągalne. Jednak tylko nieliczni wiedzą, jak taki stan można osiągnąć. „Medytacja to stan nie-umysłu" - mówi Osho. I tak i nie. Medytacja to z pewnością nie koncentracja. To stan czystej świadomości. To stan świadomości osiągany nie przez odrzucenie umysłu, lecz przez przeniknięcie jego punktowości, ukierunkowania, to roztopienie się w bezmiarze nadświadomości. Nadświadomość to synonim Jaźni. Medytacja to poznanie prawd ukrytych w Jaźni. Poznanie samej Jaźni jest dla zwykłego śmiertelnika niemożliwe. Dokonało tego niewielu, w tym Jezus, Budda i Sai Baba, i niewielu o tym głosiło. Medytacja to poszukiwanie prawdy wewnątrz umysłu, które nie wymaga specjalnych obrzędów. „Istota medytacji, istota modlitwy nie leży w ceremoniale, skomplikowanej pozycji ciała czy też w przyjmowaniu jakiś określonych postaw umysłu " - wyjawił Cayce. Nie musisz unikać wszystkiego, co dotyczy Jaźni, ani też tego, co robisz dla zaspokojenia swych materialnych potrzeb. Pozwól raczej, aby wszystko stało się efektem pracy umysłu, nie zaś jego celem. W ten sposób osiągniesz radość, iż jesteś dobry, iż kochasz i że serce masz otwarte. Mistrz medytacji J. Krishnamurtii wyjawia, iż „ Medytacja jest właściwie bardzo prosta. To my ją komplikujemy. Krępujemy ją siecią naszych pojęć - czym ona jest, a czym nie jest - pojęć nieprawdziwych. Właściwie dlatego, że jest ona tak bardzo prosta, wymyka się nam, umysł bowiem jest ogromnie przywiązany do myślenia - zagmatwany i znużony. A gdy kieruje sercem, wtedy powstają problemy. Medytacja przychodzi łatwo i naturalnie, gdy chodzisz po piasku na plaży, wyglądasz oknem, albo patrzysz na te śliczne wzgórza wypalone słońcem ubiegłego lata ".

167 „ Medytacja jest całkowitym wyciszeniem całego wewnętrznego ja - tłumaczy A. Kirkwood. - W ten sposób dusza staje wobec bezruchu umysłu i ciała. Osiągnięcie stanu medytacyjnego wymaga wielu ćwiczeń. Zabiera czas, wymaga hartu ducha, ponieważ umysł jest bardzo przebiegły i po prostu zaleje cię myślami, obrazami i wizjami. Nie tylko będziesz miał wizje, ale również usłyszysz dźwięki i doznasz wielu nowych odczuć. Zapewniam cię, że nie doprowadzi to do opanowania twego umysłu przez jakiegoś ducha, gdyż nie ma żadnej zasady ani mocy potężniejszej od Boga. W akcie medytacji zapraszasz Jego Wielkiego Ducha, aby stał się Jednym z całym twoim życiem. Nie znaczy to, że Bóg nie ma dostępu do twojego życia, ale że po prostu pozostawia wszystkim wolną wolę. Wolna wola obejmuje również wolność w komunikowaniu się z Nim ". Właśnie dzięki temu wewnętrznemu skupieniu, i to zupełnie przypadkowemu, w roku 1600 Jakob Boeheme podczas oglądania zwykłego kubka cynowego przeżył oświecenie. I choć akt ten trwał zaledwie kilkanaście minut, zmienił on całkowicie życie tego znanego później ezoteryka. ,,Bo to w sobie samym ukształtowane nie jest ani wielkie ani małe - próbował Boeheme tłumaczyć współczesnym przeżyte doznanie - i nigdzie nie ma początku ani końca, jak tylko tam, gdzie boska żądza wprowadza się w istotę swej kontemplacji jak kreacji; ale w sobie samym to kształtowanie jest nieskończone a formułowanie nie do opisania. Podobnie jak wymodelowanie umysłu człowieka znajduje się niewymiernie w pewnej nieustającej formie, gdzie niezliczone obfitości seansów mogą modelować i ujmować się w tym jednym umyśle, które w ziemskiej kreaturze mają przecież po większej części stan pierwotny z fantazji gwieździstego umysłu, a nie z sił wewnętrznego podłoża boskiej mądrości". Wszystkim wypowiedziom można przytaknąć i wszystkim postawić te same zarzuty. Podejść do medytacji jest bowiem tyle, ilu medytujących. Jednak zawsze musimy uporać się z tajemniczą niezdyscyplinowaną naturą umysłu. Bez poznania umysłu nie poznamy „zasad" medytacji. Wszystkie formy medytacji wewnętrznej i zewnętrznej kierują uwagę ku środkowi, na umysł. To on odcina zewnętrze od wnętrza i skupia uwagę na punkcie, poza którym znajduje się obszar doświad

168 czeń pozarozumowych, gdzie nie istnieje logiczne myślenie. Medytacja to rozpuszczenie trzyistności umysłu: Ego, Boga, Świata. Wtedy zanika dwoistość wnętrze-zewnętrze, która odnosi się do ciała i która nie posiada żadnego znaczenia w Absolucie. Kształt lotosu serca wyobraża prawdę kosmosu zamkniętą w obiektywnym świecie wewnętrznym, odrzucającym subiektywny świat zewnętrzny. Kiedy zanika ego, pojawia się nadświadomość. Istnienie dwoistości przedmiotu i podmiotu poznania jest z gruntu fałszywe. Występujące w myśli zachodniej dwa aspekty doświadczenia, gdzie mamy pustkę i formę, prawdę relatywną i prawdę absolutną, okazująsię nie istnieć. Innymi słowy, medytacja to zanik wrażenia oddzielenia podmiotu od przedmiotu doświadczenia. Tak samo buddyzm poszukuje rozwiązania problemu cierpienia poprzez zniesienie poczucia oddzielenia. Ten punkt widzenia wypacza naturalnie duchowy i psychologiczny charakter zachodniej indywidualności. „Przeobrażeniom ulega aspekt przedmiotowości. Pojęcie rzeczy i rzeczywistości zaczyna być inaczej odbierane, a ich związek z tzw. Rzeczywistością potoczną zachwiany. Liczyć zaczynają się związki między rzeczami, a indywidualne ich atrybuty tracą znaczenie. Doszedłem do wniosku, że człowiek żyje zawsze w dwóch sferach doświadczenia: w sferze, w której przedmiot i podmiot są doświadczane jako osobne i wtórnie powiązane między sobą byty, oraz w sferze, gdzie doświadcza jedności ze światem(...) Ponieważ obserwujemy doświadczenia te u łudzi normalnych, musimy stwierdzić, że oni i świat, w którym się pojawiają, należy do ludzkiej natury. Kurt Goldstein Dwoistość, doktrynę oddzielenia, sfundamentalizowała teologia i klasyczna psychologia, która na bazie myśli Newtona i Kartezjusza przyjęła separację jako naturalne ludzkie uwarunkowanie. Kościół Chrześcijański, bazując na tradycji Arystotelesa, Sokratesa i Platona, z wielkim znawstwem i wyrachowaniem przeciął człowieka, tworząc zewnętrzny i wewnętrzny jego obraz, na czym zbudował swojąpotęgę. U Platona spotykamy człowieka jako istotę szamoczącą się między tym, co w naturze złe, a tym, co szlachetne. Między boskim powinowactwem a zwierzęcymi instynktami. Platon utknął na próbie zrozumienia dwoistej natury człowieka, Arystoteles podniósł go do rangi ustawicznej

169 walki dobra ze złem. W te koleiny pchali wózek średniowiecznego materializmu kolejni myśliciele. Nowy racjonalizm Kartezjusza i Newtona pozbawił Boga dominującej roli, poddał przyrodę myśleniu analitycznemu, dzieląc świat na rozumne fragmenty, ale było to zastąpienie błędnego obrazu dwoistości innym fałszywym wizerunkiem, gdzie wyzbyta ducha ludzka istota została postawiona przeciwko samej sobie. Freud i jego współcześni przyjęli ten wzór, tłamsząc jednorodność człowieka segmentowaniem go na id, ego i superego. Nietschego „Bóg umarł" i antyreligijny zaśpiew Marksa z leninowskim komunizmem odcięły rozum od świadomości boskiej, czyniąc z człowieka samotną skończoną maszynę. Ta zimna logika dzielnie współgrała z ideologią chrześcijańską i założeniami klasycznej psychologii, radośnie i we własnym interesie niszcząc naszą duchowość. Tak kulturowo uwarunkowanemu rozumowi nie łatwo jest przeskoczyć w ideę jedności i posiąść ją chociażby na poziomie akceptacji. Nie jesteśmy, jak głosili Faryzeusze, istotami oddzielonymi od urodzenia, nie jesteśmy obarczeni grzechem pierworodnym, jak chce to widzieć judaizm i świat chrześcijański. Jesteśmy zintegrowanym z polem powszechnej świadomości jego psy chiczno-duchowym elementem. Akt stworzenia zagwarantował nam dostęp do jego obfitości. Koncentracja i medytacja są ledwie narzędziami ułatwiającymi to zadanie. „ Każdy człowiek istnieje w tym polu i korzysta z niego jak Jezus i wszyscy oświeceni mistrzowie. Jedyna różnica polega na tym, że mistrz doświadcza swego związku z powszechnym polem zarówno świadomie, jak i nieświadomie. Uwolnił się on od iluzji, że rzeczywiste jest tylko to, co istnieje w świecie fizycznym. Rozumie, kim jest w stosunku do pola powszechnej energii i przenikającej je świadomości, gdyż bezpośrednio doświadcza zarówno tego pola, jak i Wszystkiego - powszechnej świadomości, która je wspiera. Świadome doświadczenie powszechnego pola jest możliwe dzięki przeciwstawieniu się tendencji do utożsamiania się ze swym świadomym umysłem i fizycznymi zmysłami, aż do osiągnięcia odłączenia się od nich. Scalając wszystkie fragmenty siebie, przekształcamy JESTEM będące syntezą jaźni, a przez JESTEM właściwie postrzegamy nasz związek ze Wszystkim i zawartymi w nim formami". Keith Sherwood

170 Proste. Jednak i świat naszej kultury ma ważne do spełnienia zadanie. Jest nim transpersonalna przemiana jednostki, która w modelu Wilbera stanowi najwyższą formę rozwoju, formę wykraczającą poza osobnicze odczucie siebie, gdzie rozwój duchowy idzie w parze z dojrzałością psychologiczną. Może się bowiem zdarzyć, iż jednostka o głębokim duchowym wglądzie będzie niedojrzała psychologicznie. I odwrotnie: bywa, że wyrafinowana i społecznie rozwinięta osoba za nic ma wartości królestwa duchowego. Na pocieszenie pozostaje fakt, iż są ludzie celujący w obu domenach. Przykładem tych rozbieżności sąprzybyli ze Wschodu kapłani, którzy nie mogąc się przystosować do nowego, bogatego w akty psychologiczne świata - nie potrafią się odnaleźć w nowej ideologii. Nie zdoławszy opanować wielu obszarów związanych z przetwarzaniem energii na niższych poziomach (seks, władza, pieniądze), gubią się, zatracają i co najgorsze - tworzą nowe, kaleczące psychikę uczniów wzorce. Eksponują chorą wizję świata, wizję w której człowiek, będący istotą społeczną odrzuca normy obowiązujące w jego kulturze (środowisku). Taki człowiek bez dobrze wykształconego aparatu psychicznego, opartego na zdrowych reakcjach psychologicznych, nawet rozumiejąc ideę Boga, nie odnajdzie siebie jako jego części. To przynosi z czasem ból, frustrację, pchnie w otchłań szaleństwa i bezskutecznie podejmowanych prób wyrwania się z matni. W ogóle pozbawi go cech ideału. Zwyczajnie: zepchnie w wymiar nieprzystosowania i niezrozumienia tak samego siebie, jak i prawideł rządzących tym światem. A my powinniśmy robić po prostu to, co powinniśmy - brzmi główna zasada buddyzmu. „ Celem studiowania buddyzmu nie jest poznanie buddyzmu, ale poznanie siebie. Jest rzeczą niemożliwą poznać siebie bez pomocy jakichś nauk. Jeśli chcecie wiedzieć, czym jest woda, potrzebujecie nauki, a naukowiec potrzebuje laboratorium. W laboratorium są różne sposoby studiowania tego, czym jest woda. Dzięki temu możliwe jest zarówno poznanie, z jakich elementów składa się woda, jakie przybiera formy, jak i poznanie jej natury. Ale nie da się w ten sposób poznać wody samej w sobie. Podobnie jest z nami". Shunryu Suzuki

171 „Myślenie czysto logiczne nie może dostarczyć nam wiedzy o świecie empirycznym. Wszelka wiedza o rzeczywistości ma swój początek w rzeczywistości i na niej się kończy. Reguły proponowane przez logikę są całkowicie puste ". Albert Einstein I słusznie, że cywilizacja zachodu dodała do obrazu człowieka psychologię wschodu, to mocno określiło jego jednostkową i społeczną świadomość. „Poznawanie buddyzmu jest poznawaniem siebie. Poznawanie siebie jest zapominaniem o sobie ". Zendzi Dogen Jaka jest natura umysłu, jego stany i umiejscowienie? Z pewnością jest tym, czym my nie jesteśmy, obiektywizuje się jako przedmioty przez nas poznawane. To właśnie on znajduje się w kontakcie ze wszystkimi zmysłami. Zmysły tworzą hermetyczny świat zewnętrzny, umysł hermetyczny świat wewnętrzny. Tyle powie każdy ezoteryk, ale nawet on nie wprowadzi nas w prawdziwą naturę umysłu. Dokonać tego może tylko ten, kto ją w pełni urzeczywistnił. Istnieje tyle sposobów jej urzeczywistnienia, ilu mamy mistrzów, a każdy opis prób prowadzących do oświecenia brzmi zupełnie inaczej. Nauki buddyjskie odsłaniają dwa aspekty umysłu. Pierwszy z nich to umysł zwykły, określany przez Tybetańczyków mianem sem. To świadomość rozróżniająca, która chwyta bądź odrzuca zewnętrzne, to co wchodzi w relacje z innym, z każdą rzeczą postrzeganą jako inną od obserwującego. To myślący organ funkcjonujący z rozpędu, fałszywie, w zewnętrznym punkcie odniesienia. To on uznaje i zatwierdza, doświadcza i zapamiętuje, miotając się bezradnie w zewnętrznym morzu wpływów, nawyków i uwarunkowań. Drugi aspekt to prawdziwa natura umysłu - nie tknięta przez śmierć, absolutna, najgłębsza istota ukryta wewnątrz sem, przesłonięta chaosem myśli i emocji. Intuicja czasami ociera się (ledwie) o potęgę zrozumienia daną prawdziwemu umysłowi, jakim jest wewnętrzne.

172 Sogjal Rinpocze przestrzega przed porównywaniem natury umysłu z naturą innych umysłów. „ W istocie jest ona naturą wszystkiego. Zapamiętajcie więc, że poznając czy też urzeczywistniając naturę umysłu, poznaje się naturę wszystkich rzeczy i zjawisk". Dlatego Budda, osiągnąwszy oświecenie, pragnął ukazać nam naturę umysłu. Rozumiał jednak, że nie może podzielić się swoją mądrością że nie nadszedł jeszcze dla ludzkości odpowiedni czas, a objawioną prawdę sami ludzie zamkną w więzieniu sceptycyzmu. Nauki wspominają o czterech błędach popełnianych w poznawaniu umysłu. Po pierwsze umysł jest tak blisko nas, iż trudno go zobaczyć. Po drugie jest zbyt głęboki, by go pojąć. Jeśli choć raz upuścimy sondę na jego dno, otworzy się sam. Po trzecie natura umysłu jest zbyt prosta, by jąuchwycić od razu. W istocie wystarczy zanurzenie się w nim i spokojne oczekiwanie (bez czekania). Po czwarte umysł jest zbyt doskonały, by go zinterpretować sposobami wymyślonymi przez inteligencję. Jego bezmiar przekracza naszą wyobraźnię. Poza tym wielu nie wierzy w oświecenie, które jest prawdziwą naturą umysłu. A przecież natchnienie i orgazm sąjego skromnymi przebłyskami. "Mimo że to, co zwykłe nazywa się umysłem, cieszy się powszechnym szacunkiem i jest szeroko dyskutowane, Jest nie rozumiane, rozumiane niewłaściwie bądź jednostronnie. Ponieważ nie rozumie się go poprawnie takim, jakim jest, pojawiają się niezliczone idee, hipotezy i filozofie. Ponieważ nie rozumieją go zwykłe istoty, Nie rozpoznają własnej natury. Wędrują więc między sześcioma odrodzeniami w trzech światach, doświadczając wyłącznie cierpienia. Jakże smutne konsekwencje ma zatem niezrozumienie własnego umysłu ". Padmasambhawa Tę opinię podzielają wszystkie nauki buddyjskie, upatrujące w spojrzeniu na naturę umysłu uwolnienie się od strachu przed śmiercią i potrzebę urzeczywistnienia prawdy o życiu. Spoglądanie na umysł od wewnątrz, a więc poprzez pozostawanie w jego bliskości, odcina wszyst-

173 ko to, co zewnętrznym postrzeganiem przytłumia jego blask. Wielu błądzi w gąszczu wrażeń zmysłowych, sądząc, iż ocierają się o umysł. Tak jak spoglądający na rozżarzoną żarówkę upatruje w niej idei rozpalonego słońca, nic nie wiedząc o teorii elektryczności. Medytowanie wielu przeraża, pobudzając niezdrowo wyobraźnię wizją bezdennej pustki. Sądzą że dojście do Jaźni prowadzi przez bez- wymiarowość, przez niemal lodowatą próżnię. Nic bardziej błędnego. To Jaźń jest dla umysłu próżnią. Tam koniec jest początkiem, a początek końcem wszystkiego, tam myśl tradycyjnego umysłu teraźniejszego rozbiega się, istniejąc w czasie, którego nie ma. „ (.. ,)dwa sposoby myślenia, droga czasu i historii oraz droga wieczności i bezczasowości, stanowią część ludzkiego wysiłku, zmierzającego do zrozumienia świata, w którym żyje. Żaden z nich nie daje się pojąć przez drugi ani doń zredukować. Stanowią one, jak to mawiamy w fizyce, komplementarne punkty widzenia, każdy z nich jest dopełnieniem drugiego, żaden nie daje pełnego obrazu ". J. Oppenheimer Chlubiąc się cywilizacyjnym dorobkiem, dumni z cenzora politycz- no-gospodarczoreligijnego, na piedestale rozważań o człowieku stawiamy święte prawo dwoistości ludzkiej natury, gdzie niemal maniakalnie wyszczególniono to, co jest dobre, i to, co jest złe. Nic bardziej pokrętnego. Zło i dobro są tylko różnymi formami opisującymi zamknięcie jednostki w strukturach społecznych. Tak na dobrą sprawę to nikt nie potrafi powiedzieć, co będzie dobrem i złem za lat tysiąc. Dobro i zło są jedynie łańcuchem zmian moralnych zachodzących aktywnie w świecie zewnętrznej rzeczywistości. Dlatego Bóg nigdy nie potępia ani nie gloryfikuje jakiejkolwiek postawy. Dlatego nie przerwie żadnej wojny, jakie toczy człowiek od zarania dziejów. Z takiego wolnego wyboru, przez destrukcję tworząc nową wartość, mamy prawo korzystać my wszyscy. „ To umysł nadaje rzeczom ich jakości, ich podstawy i ich istnienie ". Dhammapada Czy to oznacza, iż prawa rządzące zewnętrzem są ułudą że można bezkarnie kraść, zabijać, niszczyć, by w ten barbarzyński sposób tworzyć nową wartość? Bynajmniej. Nawet zewnętrze kieruje się prawami, które przenika

174 duch wyższej świadomości, dzięki czemu możemy tworzyć coraz doskonalsze, bliższe słowu duchowemu prawa. Dlatego Jezus, Budda czy Babadżi żyli wśród nas na tym poziomie (jedli, spali i głosili). Ich przyj ście miało wymiar ponadczasowy - wskazywało najwłaściwszy kierunek ludzkiego rozwoju i znaczenie istności, którą jesteśmy pospołu i z osobna, a której, o ironio, nie potrafimy obj ąć całkowitąpercepcją. Drżymy niczym powietrze w balonie, które nie dostrzega ogromu wolnego nieba, gdzie piekło i czyściec są jedynie naturalnymi i jakże wstydliwymi powłokami ignorancji. „Myślenie czysto logiczne nie może dostarczyć nam wiedzy o świecie empirycznym. Wszelka wiedza o rzeczywistości ma swój początek w rzeczywistości i na niej się też kończy. Reguły proponowane przez logikę są całkowicie puste ". A. Einstein Ezoteryczna koncepcja poszukiwań daje impuls do poszukiwania pierwotnej substancji świata, która jest z nami jednością. Ten impuls czyni nasz poziom wrażliwy na przekazy Jaźni. Owszem, stanowimy część oceanu świata, ale nadal nie jesteśmy nim w pełni, nie jesteśmy, gdyż nie posiadamy jego rozmachu w tworzeniu zjawisk. Pewne uniwersalne zasady oceanu tycząsię również naszej egzystencji (istności), jego fali, ale musimy przyznać, iż wiedza ta - w ogólnej interpretacji oceanu - nadal formułowana jest zgodnie z prawami obowiązującymi dla fal. Mówienie zgodnie z prawami oceanu na poziomie fali jest niemożliwe, gdyż jednym z praw oceanu jest brak wszelkich praw. Jakakolwiek próba kategoryzowania myślenia nawet według kryteriów ezoterycznych musi zakończyć się połowicznym sukcesem. „ Owe dwa sposoby myślenia (...) stanowią część ludzkiego wysiłku, zmierzającego do zrozumienia świata, w którym żyje. Żaden z nich nie daje się pojąć przez drugi ani doń zredukować. Stanowią one, jak to mawiamy w fizyce, komplementarne punkty widzenia, każdy z nich jest dopełnieniem drugiego, żaden nie daje pełnego obrazu ". J. Oppenheimer „Zaiste wszelkie zjawiska są naszym wytworem, tkwią w naszym umyśle jak odbicie zwierciadła ". Padma Sambhava

175 Niewątpliwie umysł jest częścią wszechogarniającej Jaźni, której poszukujemy, ale częścią ograniczoną do czterowymiarowego doświadczenia. Ponieważ tworzy z Jaźnią jedno, w rozwiązywaniu doświadczeń może korzystać i z uniwersalnego punktu widzenia. To, iż doświadczenie i punkt widzenia są jedne, wie tylko Jaźń. Mówiąc o jedności nie mamy na myśli tego, iż wszystko, co widzimy w materialnym świecie, jest iluzją (Mają w hinduizmie). Oznacza to, że duch, rozumiany jako źródło, jako korzeń kosmiczny wszystkiego co żyje i nie żyje, jako nieskończony duch Stwórcy - jest we wszystkim. Manifestuje się także wewnątrz ludzkiej istoty. Kabała mówi wyraźnie: chociaż wszystko istnieje we Wszechjed- nym, niemniej prawdziwe jest to, że Wszechjedne jest we wszystkim, kto rzeczywiście rozumie tę prawdę, ten posiadł wielką wiedzę. Pierwiastek duchowy tworzy wszechświat i nie wyczerpuje się w swoim przejawieniu. Świat nie jest Bogiem, jak naucza panteizm. Niemniej Bóg przenika świat, jest jego Domeną a zarazem przerasta go nieskończenie. Wszechjedne stanowi z kosmosem Jedność. Wszechjedne znajduje się we wszystkim, ale to „wszystko", będąc jednością nie jest Wszechjedne (choć jest we Wszechjednym). Z więzienia umysłu nikt nie jest w stanie wyrwać się w sposób całkowity, ale samo dążenia do osiągnięcia tego stanu jest już częścią wyzwolenia i podstawą wewnętrznego dialogu. Kiedy dążenie się już rozpocznie, stanie się celem samym dla siebie. Mówiąc słowami Bhagvad Gity - „Niechaj celem czynu będzie czyn sam w sobie, a nie zdarzenie". Medytacja daje możliwość oświecenia umysłu, lecz nie gwarantuje uzyskania potęgi jedności, tak jak fala nigdy nie posiądzie siły oceanu. Już sam akt poszukiwania oświecenia zmienia umysł, unicestwiając takie negatywne cechy, jak zazdrość, chciwość, mściwość, okrucieństwo, żądzę, strach, lęk etc. - wszystko to, co tłumi w człowieku wyższe racje. Duchowa prawda nie jest ani zawiła, ani naiwnie prosta. Jedna z największych tradycji buddyjskich określa naturę umysłu jako mądrość zwyczajności. Wystarczy z wyczuwalnym dystansem podejść do intelektu i odrzucić logiczny umysł, który jest ziarnem iluzji. „ Oświecenie jest realne i każdy z nas, dosłownie każdy, we właściwych okolicznościach, dzięki właściwemu treningowi, może urzeczywistnić naturę umysłu i poznać tę nieśmiertelną i odwiecznie czystą część

176 siebie. Oto obietnica wszystkich mistycznych tradycji świata, spełniona i nadal spełniana w tysiącach ludzkich istnień ". Sogjal Rinpocze Yasuntani Rosi zapytany przez ucznia o przeszkody blokujące jego rozwój, odparł, iż wrogiem jest dyskursywne myślenie, które po jednej stronie stawia człowieka, a po drugiej to wszystko co nim nie jest. Także Plotinus, mistyk rzymski, nie postrzegał w widzeniu różnic i dwoistości. Zadaniem medytującego umysłu jest odrzucenie pojęcia dualizmu. Wyjście poza czas i przestrzeń. Odszukanie domu. Pogrążenie się w wiedzy, która jeśli nawet zostanie zrozumiana - i tak przejdzie przez sito oddzielające umysł od Jaźni. Umysł musi walczyć o to, co zostanie po przecedzeniu. „Zniszczone bariery mówią o dwoistym procesie (...) osaczania poprzez oddzielenie zlokalizowanej jaźni. Wszystko to jest jednym procesem. Jeśliby to odwrócić i nazwać ucieczką zunifikowanej delokali- zacji duszy, to wówczas przybliży się myśl jasno świadczącą o istnieniu całości..." Willett „Duszaposiada coś, iskręponadzmysłowej wiedzy, której nigdy nie można ugasić. Jest jednakjeszcze inna wiedza o naszych duszach, która kierowana jest na zewnątrz ku przedmiotom; jest to mianowicie wiedza naszych zmysłów i rozumienia. Ukrywa ona nam tę nową wiedzę przed nami. Owa intuicyjna, wyższa wiedza jest poza czasem i poza przestrzenią, poza tu i teraz ". Mistrz Eckhart Medytację można przedstawić na wiele sposobów. Budda znał ich 84 tysiące. Za równie zaskakujące i przemawiające do wyobraźni zaliczyłbym techniki prezentowane przez Osho. Można mówić o nich tysiące razy i zawsze będą inaczej postrzegane, bo za każdym razem interpretuje je umysł znajdujący się w innym stanie. Dlatego zawsze są świeże i przystępne. Medytacja to smakowanie bytu ponad wszelkimi ograniczeniami. Sprowadzony do domu umysł, cichy i rozluźniony,

177 umyka chaosowi dnia, wprowadzając nas w świat wolności i niepojętego spokoju, w świat snów dziecięcych, gdzie wszystko jest znowu razem i gdzie wszystko jest możliwe. Po przejęciu władzy nad zmysłami umysł uzyskuje dostęp do ogromnych pokładów energii, niszczonych bezpowrotnie w czynnościach per- cepcyjnych. Ujarzmione i skierowane do wnętrza, torują drogę nowemu, które już nie wyczerpuje. Celem medytacji jest przebudzenie, dostrzeżenie traconej na rzecz życia głębi własnej natury, powrót do niej. I słusznie. Jednak najważniejszym etapem całego tego duchowego eksperymentu jest - zaznajomienie się z techniczną stroną zagadnienia. „Pierwszą rzeeząjest poznanie medytacji. Wszystko inne jest wtórne. Nie mogę ci powiedzieć, że powinieneś medytować, mogę ci tylko wyjaśnić, co to jest. Jeśli mnie zrozumiesz, jesteś w medytacji - nie ma w tym żadnego nakazu. Jeśli mnie nie zrozumiesz, nie będziesz w medytacji ". Osho Jednym słowem, medytacja jest pełnią zrozumienia czegoś, nad czym pracuje umysł, a ponieważ umysł sam nie potrafi tego dokonać, należy go maksymalnie wykorzystać, a potem... odrzucić, sięgnąć po kolejne narzędzie poznania. Druga prawda - gdyby jedna medytacja pomagała wszystko zrozumieć, świat znałby tylko tę jedną medytację. Tymczasem medytacja to osobisty sposób dochodzenia do Wyższego Ja, albo raczej wykorzystania go do przekraczania granic umysłu, a nawet granic Wyższego Ja. I tak jak w koncentracji, której siła płynie przez ciało, serce i umysł, tak i w medytacji trzeba zaczynać od uspokojenia ciała i serca, by przez umysł dotrzeć tam, gdzie nie ma umysłu i nas. Jeśli choć raz w tam- gdzie-nie-ma-nas zagości myśl z obszaru tam-gdziejesteśmy - medytacja znika. Należy być biernym obserwatorem odbieranych wrażeń, człowiekiem nieczłowieczo rezygnującym z ich interpretacji. W przeciwnym razie igranie z subtelną materią umysłu, który przez lata raniliśmy i ugniataliśmy na własną modłę, może się zakończyć bezpowrotnym utraceniem wiary w sprawę, której nie potrafimy zrozumieć ani doprowadzić do końca.

178 Wszystko, co odbieramy, wchłaniamy jak gąbka i zostawiamy w spokoju. Wszystkie rzeczy i zjawiska sąpuste i złudne jak zły sen. Ta gąbka to praktyka uważności, która zbiera rozproszone myśli i opieczętowuje je. Kiedy emocje zanikają umysł nie krzyczy. Normalne staje się normalnym. W spokojnym trwaniu roztapiają się wszystkie walczące i kłócące się z sobą aspekty naszego ja. W uważności zanikają negatywne stany umysłu. W tej pustce pojawia się pierwszy promień serca, potem drugi i następne, aż fala miłości i szczęścia przeniknie nas na wskroś. Dlatego medytację często określa się mianem praktyki spokoju. Zręczność utrzymywania wizji na jednym poziomie zrównoważonego umysłu wyostrza postrzeganie. A sam umysł zostaje natchniony duchem wolności: spływa nań naturalne, stopniowe przyswojenie. Pojawia się delikatna równowaga, ciało zanika we własnym naturalnym rytmie, umysł zasypia i zapomina, że bierze udział w rytuale. Myśli przestają manifestować się jedna po drugiej. Bezstronność, bezemocjonal- ność, spokój i cierpliwość uwalniają w końcu umysł od związków z czymkolwiek. I właśnie w tym spokoju można zejść głębiej: w materię oceanu, w naturę samego umysłu. Medytacja to przedłużanie takich przerw, co techniczną stroną wyraża się jako umiejętność nieanalizowania myśli. To tak proste, że aż niewykonalne. A kiedy budzimy się, budzimy się w ciszy. Tu nie istnieje gniew, nienawiść, złość, chciwość i pycha. Tu budzi się czystość. Tu serce jest sługą który wyzbywa się nieczystej myśli czegoś za coś, uznając prawa wszystkich i wszystkiego za równe. „ Zycie nie stanie się lepsze, jeśli nie będziemy umieli żyć w każdej chwili w spokoju i radości. Istniejemy na różnych poziomach: ciała, oddechu, umysłu, pamięci, intelektu, ego (małego ja) i Bytu (Wyższej Jaźni). Ale jesteśmy świadomi tych swoich władz". Guraji Taki jest ocean Jaźni. Miejsce, w którym słowa Goethego: „ Uciekłbym, gdybym znał siebie samego " - tracą się w nicości Wszechjedne- go. Jezus zapewniał, że „Kto straci swe życie z Jego powodu, znajdzie je ". Kiedy porzuca się starą tożsamość na rzecz tożsamości-Jedności, odnajduje się wtedy swoje prawdziwe życie.

179 Medytacja... poznanie własnej istności... powrót do dzieciństwa... „Nie poruszaj się ani o cal, podróż już się zaczęła. (Jeśli się poruszysz, oddalisz się o lata świetlne). Rozpoczęła się dla nas najpiękniejsza i najdalsza podróż w nieznane, ku najgłębszej tajemnicy Bytu, największa przygoda naszego życia - podróż z głowy do serca ". Sri Sri Ravi Shankar Medytacja wglądu przypomina pokoje, które przemierzamy w celu przekroczenia kolejnych drzwi poznania, gdzie każde pomieszczenie posiada swój osobliwy charakter. Tu pojmowanie ma charakter liniowy i przejście do kolejnych części umysłu bez poznania poprzednich jest niewykonalne. Pierwotnym źródłem napięcia w ciele fizycznym jest chęć stania się kimś innym. Człowiek, próbując być kimś innym, żyje w ciągłym strachu, trwa w bezodprężeniu. Dążenie do bogactwa, sławy, uciech, wyzwolenia, boskości i do zbawienia spoczywa na oczekiwaniu. Niepewność skutków oczekiwania jest napięciem. Bogaty i biedny, materialista i człowiek religijny, wszyscy razem wzięci, chociażby tylko częściowo żyją w iluzji nowej rzeczywistości, w pragnieniu ziszczenia się wymarzonej przyszłości. Wówczas ciało staje się napięte. Na poziomie psychicznym pułapką jest chęć wprowadzenia umysłu w stan cechujący się nadzwyczajnym sprytem, inteligencją, mądrością itd. Nikt siebie do końca nie akceptuje. Każdy podejrzewa, że może być lepszy, że gdzieś ukryty jest kluczyk do skarbów duchowych i że on go odkryje. Niedosyt i ustawiczne pragnienie poprawy wzmaga napięcie. Cała egzystencja człowieka na poziomie fizyczno-psychicznym skażona jest chorobliwą żądzą przemiany na lepsze. To przymusza do zwiększenia wysiłku na rzecz kreowania przyszłości. To jest podstawą napięcia. Ale kiedy zanika przyszłość, niknie z nią napięcie. Rozluźniasz się. Trwasz. Bez żądań. Zawieszony, wolny, akceptujący siebie. Pierwszą rzeczą, jaką masz do zrobienia po rozluźnieniu, jest zaprzeczenie koncentracji. Koncentracja to głos zmian. Ty zmian nie chcesz. Wyobraźnia zamiera, a jedyną rzeczywistością, jaką postrzegasz, jest rzeczywistość tu i teraz. To cisza, ale nie martwa cisza. Ta cisza wy

180 raża teraźniejszość. W teraźniejszości nie ma dobra i zla, cierpienia i ekstazy, żadnych kompleksów. Często medytacja wywołuje nieuzasadniony lęk. Podejrzewamy, że powinno być odwrotnie, a nie jest. To zgrupowane w ciele astralnym pragnienia z poprzednich żywotów dają znać o sobie. Skumulowane na trzecim poziomie przypominają o sobie bólem własnej obecności. Czasami można je przeżyć i poznać. Trzeba je przyjąć takimi, jakimi są. Przecież stanowiły kiedyś treść naszego żywota. I są po części nią nadal. Trwają uśpione w otoczce napięcia. To napięcie zanika, kiedy ustaje przepływ czasu. Czas się zatrzymuje. Ciało astralne nareszcie odpręża się. Ciało eteryczne już zostało odprężone. W fizycznym dokonały tego oddech i rozluźnienie. Dlatego w ciszy teraźniejszości objawił się świat bez pragnień. Takie pokonanie poziomu ciała fizycznego, eterycznego i astralnego jest wkroczeniem do komnaty nadświadomości, jest wglądem w rzeczywiste poznanie nurtujących nas zagadnień. To główny cel zdecydowanej większości medytacji. Jest także celem reinkarnacji. Przejście na poziom mentalny oznacza przepracowanie ciała astralnego i wyrwanie się z zaklętego kręgu powrotów. Pokonanie umysłu i pragnień jest najwyższym osiągnięciem medytacji. W przeciwnym razie staniemy naprzeciw własnych, wrogo do nas nastawionych my- ślotworów. Przychodzi pora na myśli, na cały ich nawał. A każda przeciwstawna drugiej, skażona chęcią przewodzenia. Sprzeczne myśli, sprzeczne przeżycia, sprzeczne oczekiwania trwamy w zawieszeniu. Chcemy ochłonąć, przetrwać, ale nie potrafimy tego dokonać, nie wiemy, jaka myśl ma siłę spełnienia. Sama myśl o wyborze jest już kolejną myślą. Można temu zaradzić, nadając myślom znak równości. Niczego nie analizujemy, tylko przypatrujemy się. Kiedy zanika wybór, ustają spekulacje i stan napięcia rozprasza się. Przestaje być istotne, za jaką opowiadamy się racją, czy bronimy teistów, czy skrycie popieramy ateizm, czy chcemy być chorzy, czy zdrowi. Wszystko w nas jest chłodną kalkulacją. Po co się nią podniecać. Raz jesteśmy tacy, to znów inni. Będąc tego świadomi, przestajemy utożsamiać się z wyborem, z całym magazynem informacji, jaki zaśmieca nasz umysł. Wtedy odkrywamy, czym jest umysł. Odrzucając umysł, stajemy się świadomością. Wychodzimy poza ciało men-

181 talne. Proces myślowy brany jest w całości. Przestajemy wybierać, decydować i osądzać. Jesteśmy tylko świadomi. Ale nasza świadomość i nasze jestem wciąż trwa przy nas. Wciąż uciekamy od siebie. Jesteśmy, ale tak na dobrą sprawę nie znamy samych siebie. Wiemy, że życie ma swoje wymagania, że uparcie stawiamy im opór, ale takie zachowania nie są naszym wyborem. Ponad tym wszystkim istnieje coś, czym prawdopodobnie jesteśmy. Chcemy wiedzieć, co to takiego jest, podejrzewamy, że to coś zmieni. Napięcie balansuje na granicy między chęcią poznania a niewiedzą. Jak się w tym rozeznać, skoro inni mogą przekazać tylko kalkulacyjną wiedzę. Poznanie jest osobiste. Zatem należy rozpocząć poszukiwania siebie od wewnątrz. Jesteśmy w poszukiwaniu. I nagle odkrywamy sens własnego istnienia. Swoją błogość. I wychodzimy z ciała duchowego. Jesteśmy sobą. Ale posiadamy granice ciała kosmicznego. Między tym, co jest nami, naszą indywidualnością, a nieograniczonym, powstaje napięcie. Chcąc je zniszczyć, musimy przestać istnieć jako oddzielne jednostki. Powtórzmy: Ktokolwiek siebie zatracił, odnajdzie siebie. To cały sens odczytywania kolejnego pokoju. Indywidualna dusza, Jaźń i cała opoka duchowego wzrostu pryska jak bańka mydlana. Tu istniejemy bardziej realnie - kosmicznie. Odrębność zanika. Zanika nasze „ja". Wykraczamy poza czas i przestrzeń. Napięcie w siódmym ciele istnieje między egzystencją inie-eg- zystencją. Zatracając egzystencję wchodzimy w nicość. Tylko nicość może poznać całość. Bóg jest całością, jest tylko życiem. Bóg nie jest ciemnością, Bóg jest światłem. Nicość jest większa od Boga. Jest totalnością. Całość nicości jest jedyną całością dla siódmego ciała. Przedstawiona powyżej medytacja wzrostu, ujmująca poszczególne etapy poznawania siebie, nie ma nic wspólnego z narzuconym wysiłkiem, gdyż nawet najmniejszy umysłowy wysiłek oznacza napięcie, które zniweczy każdą medytację. Powinno się wybrać taki rodzaj medytacji, który przemawia do naszej wyobraźni, na który zdajemy się być ukierunkowani. A i tak w tym ufnym poszukiwaniu będziemy się przesiadać z pociągu na pociąg. Każda medytacja ma swój sens (swoją odpowiedź) w danej chwili i na danym poziomie interpretowania rzeczywistości. Potem się

182 kończy i nadjeżdża kolejny pociąg. I następny... A każdy zabiera w daleką podróż do naszej osobistej głębi. I każdy wzbogaca życie. „ Większość z nas czuje się, jak gdyby rodzaj chmury przygniótł nas, trzymając poniżej naszych najwyższych osiągnięć... jesteśmy tylko na poły zbudzeni... życie jest skurczone... " Wiliam James Medytacje rozpędzają chmury. Mamy siedem ciał: fizyczne, eteryczne, astralne, mentalne, duchowe, kosmiczne i nirwaniczne. Każde z tych ciał ma własny poziom wibracji i świadomości. Przechodzenie z niższego poziomu na wyższy odbywa się stopniowo, przez otwieranie kolejnych drzwi. Przeskok z pominięciem któregokolwiek etapu jest niemożliwy. Zachodzi to jedynie w spontanicznych sytuacjach. Od pierwszego do czwartego ciała przechodzimy od zewnątrz do wewnątrz, gdzie ruch ku środkowi oznacza poznanie danego ciała od wewnątrz i znalezienie się na zewnętrznym obszarze kolejnego poziomu. Z czwartego do piątego następuje zmiana kierunku ruchu od zwróconego w dół na zwrócony do góry. Do piątego ciała człowiek nie ma centrum. Piąte jest jednorodnością, krystalizacją. Na nim kończy większość technik duchowego rozwoju. Do czwartego i piątego ciała sięgają medytacje usiłujące zgłębić tajemnicę indywidualnego życia i znaleźć odpowiedzi na wszystkie pytania dotyczące naszej rzeczywistości. „Zacznij odfizycznego - radzi Osho - i pracuj z eterycznym. Potem astralne, mentalne, duchowe. Do piątego możesz pracować, a potem, od piątego, bądź tylko świadomy. Działanie nie jest istotne - świadomość jest istotna. I w końcu, z szóstego do siódmego, nawet świadomość nie jest istotna. Tylko jest istnienie. Taka jest potencjalność naszych nasion. Taka jest możliwość przed nami". Pierwszy krok to praca z ciałem fizycznym, którego istnienie uświadamiamy sobie dopiero wówczas, gdy zaczyna chorować. Trzeba się nauczyć być jego świadomym. Dbać o jego czystość i rozwój. Przynajmniej z takim zacięciem, z jakim dbamy o samochód czy ulubioną rzecz. To wystarczy. Teraz przypatrzmy się tej fizjologicznej górze, by dostrzec urok tak zorganizowanej materii. Rozluźniona, dostrzeżona, powiedzie nas wprost do ciała eterycznego.

183 Dla ciała fizycznego ciało eteryczne jest nieświadome, jest snem. To ono reaguje na kolory, zapachy i dźwięki. Dlatego mantra i zapach stymulują je. Dostarczając energię ciału fizycznemu, postrzegamy je niejako od podszewki. Widziane od wewnątrz staje się subiektywną rzeczywistością. Parametr eteryczny wpływa na poczucie obiektywności. Drugie ciało może wychodzić poza pierwsze i swobodnie pokonywać przestrzeń. Dla niego nie istnieje grawitacja i przeszkody świata materialnego. To ono dostarcza energię w czasie eksperymentów psychotronicznych. To w nim sugestia przekształca pragnienie w fakt. W tej chwili znajdujemy się w rozluźnionym ciele fizycznym i jesteśmy świadomi ciała eterycznego. Jeżeli siłą woli zapragniemy wyjść poza nie, automatycznie ruchem downętrznym przedostaniemy się do ciała astralnego. Wystarczy samo chcenie. Ciało astralne ma ten sam wymiar co dwa poprzednie. Tak dzieje się aż do piątego. Ciało eteryczne pokonuje odległości. Ciało astralne potrafi jeszcze pokonać barierę czasu, ale tylko wstecz. Potrafi odsłonić tajemnicę naszej egzystencji wraz z karmicznymi zależnościami. Jednak zawsze jest to indywidualna historia żywotów. Ciało astralne jest wyzbyte lęku przed śmiercią. To ciało fizyczne i eteryczne lęka się totalnego rozpadu. Ciało astralne już wie, że dusza jest nieśmiertelna. To ono kontynuuje lekcje między wcieleniami. To ono oczyszcza wszystkie pragnienia, emocje i dążenia z osadu zwierzęcości. Wyjście poza ciało astralne jest kolejnym aktem woli. Tu sama myśl prowadzi do celu. Bo ciało mentalne jest siedzibą myśli. To nasz umysł. Dojście tutaj oznacza możliwość poznania osobniczej przeszłości. Tu przyszłość, teraźniejszość i przeszłość stają się jednoczesnością. Jedno- czesność i przestrzeń stają się jednorodnością. Jednak zawsze jest to nasza wiedza i nasza jednorodność. Każda próba rozczepienia jedności przez analizę przyszłości lub przeszłości niszczy medytację. To kraina bezgranicznej twórczości, gdzie przebywają artyści wszystkich epok równocześnie ze stworzonymi przez siebie dziełami. Z niestrudzonym godnym podziwu uporem wciąż je barwią i doskonalą. Ludzki geniusz eksploduje, poznając potęgę wiedzy zaangażowanej w kreowanie świata. Ciało mentalne to ostatni bastion umysłu. Ponad nim, poza nim jest już tylko świadomość. Dlatego należy wznosić się ku górze Jak ogień. Skierowane na czakrę adźna spojrzenie wyprowadza poza człowieczeń

184 stwo, poza poziom ludzkiej cywilizacji. Rozbudzone Ja staje się centrum wszechświata. Tu jest się panem kosmosu. Wykracza poza indywidualność i jednostkowy czas. Poznaje przeszłość całej egzystencji, ale nie przyszłość. To właśnie na tym poziomie usadowiły się wielkie koncepcje teologiczne. Tu dysząośrodki wielkich religii. Wielu tu dociera, i wielu poznaje te same mity stworzenia. To świat ludzkiej zamierzchłości, gdzie przeszłość ludzi, zwierząt i roślin posiada wspólnąpamięć. Dlatego w regresji hipnotycznej wielu powołuje się na identyczne doznania i fakty. Na tym planie pierwszy raz dostrzega się przerwy między myślami, dostrzega się także, że myśli nie są wcale nami, że my i myśli to zupełnie dwie różne rzeczy. To doprowadza do zrozumienia. Tu zachodzi pierwszy akt oświecenia (Atma Samadhi), zwany dostąpieniem Jaźni. Oświecenie oznacza przejście na wyższy poziom, to schody prowadzące na wyższe piętro, to zdarzenie między dwoma planami, nie należące trwale do żadnego z nich. Ale uwaga, na tym planie mamy do czynienia z tak zwanym fałszywym oświeceniem, znanym w Zen jako satori, będącym olśnieniem łączącym podmiot z przedmiotem kontemplacji. Ta mistyczna intuicja wielkich twórców i myślicieli, na której zatrzymuje się wielu medytujących, nie ma nic wspólnego z właściwym poznaniem Jaźni (Atma Samadhi). Może je wywołać zauroczenie zmierzchem słońca, zatopienie umysłu w dźwiękach instrumentu czy zastosowanie narkotyków. To zachodzące tylko w obrębie ciała czwartego psychiczne doświadczenie nie jest jednak tak mało ważne, gdyż ma jednak w sobie coś z przebudzenia. Należy o tym pamiętać. Stanie się prawdziwą rzeczywistością na tym poziomie to jedyna droga do poznania rzeczywistości wyższego poziomu. Nie wyręczy nas w tym żadna inna metoda. Dlatego głos mistrzów podaje tyle różnorodnych tłumaczeń sensu medytacji, nie wspominając o tym, że medytacja tak naprawdę jest tylko techniką. Techniką która opiera się na braku techniki. Techniką zależną od myślenia, które funkcjonuje dopiero na piątym planie (i tylko tutaj). Niżej sąmyśli obce, ledwie okraszane okresami naszego prawdziwego myślenia. Piąte ciało jest szczytem indywidualności. Jest kulminacją rozwoju człowieka. Jest zupełnym poznaniem siebie. Tu zanika napięcie między

185 poznaniem i niewiedzą. Dlatego wielu, którzy tutaj doszli, sądzą iż osiągnęli wszystko. Tutaj więź między człowiekiem a myślami zostaje zerwana. To tryumf osobistego myślenia. Człowiek staje się panem siebie samego. Może wyrażać się w osobistym myśleniu, a może także dopuszczać do siebie myśli innych. Może także wywoływać różne stany emocjonalne, jak gniew czy miłość, i wedle życzenia wchodzić w nie i wychodzić z nich. Po odnalezieniu osobistego zrozumienia i intuicji, kiedy przychodzi do nas tylko to, co chcemy, kiedy stajemy się panami Jaźni, przychodzi w uroku myślenia i mądrości kolejne oświecenie (Brahma Samadhi). To pomost między piątym a szóstym planem. W szóstym ciele wychodzimy poza indywidualność, poza świadomość, poza czas i przestrzeń. Materia i umysł stają się jednością. Umysł wchodzi w etap kosmicznej całości. Nie ma człowieka, nie ma świadomości indywidualnej, jest Brahma. Cały świat jest snem, Mają. Snem całości, nie pojedynczego człowieka. Przestają obowiązywać podziały. Wszystko się zatraca... Ponieważ zanikły wszelkie podziały, zbędne są myśli i myślenie oceniające te podziały. Nie ma niewiedzy o świecie i o sobie samym, więc nie ma podstaw do istnienia narzędzi ograniczających tę niewiedzę. Nastaje Kosmiczna Rzeczywistość, w której nie ma myśli. Jest tylko wiedza, nie myśl. Zewnętrze i wnętrze tworzą całość, wypełnia się akt kolejnego oświecenia (Nirwana Samadhi). Ciało siódme wykracza poza totalną jedność i rozprasza się w nicości. Ta nicość nie jest niczym, ale czymś bardziej nieskończonym. „ To, co pozytywne - zaznacza Osho musi mieć granice, nie może być nieskończone. Tylko to, co negatywne, nie ma granic. Ustały przyczyny. Jest to, co było i będzie. Czyli nie ma nic ". Mówiąc „poznałem", uznajemy za fakt własną nieumiejętność wyjścia z szóstego. W siódmym nic nie wiemy. Jeśli poznania nie można wyrazić doznaniem żadnego z niższych poziomów, mamy negatywność. Siódme jest ich zaprzeczeniem. Negatywnością. Pustką. Ale to nie stan pustki i niewiedzy, tylko stan bycia ponad wszystkim, co znane, i poza wiedzą. Mechanizm wiedzy przydaje się tylko tam, gdzie znajduje się przedmiot i podmiot poznania. A to było piętro niżej.

186 6. Wyzwolenie Tu kończy się stare i zaczyna nowe. Tu jest kres tego, czego nas uczono, co nam wpajano i w co kazano nam wierzyć.... Za tą stroną znajduje się brama poznania, która prawdziwym czyni to, co jest prawdziwe, a co jako prawdziwe nie było postrzegane... Tam znajduje się to, co jest najprostsze, to, co jest na wyciągnięcie ręki, to, co w prostych czynnościach uzewnętrzni wewnętrzne, co stanowi kulminację naszych poszukiwań: my sami i Nasz Osobisty Anioł Stróż... Zapewne wielu teraz zapyta, czy zdaję sobie sprawę z tego, co mówię, czy wiem, czym jest tajemnica życia? Wiem, misterium życia to nic innego, jak poszukiwanie samego siebie, jak zrozumienie więzi spajających nas z każdą cząstką Wszechświata. Owo prawo jest tak oczywiste, że tylko nieliczni potrafią sobie uświadomić jego prawdziwe znaczenie...

187 Proszę zapomnieć o wszystkim, co było do tej pory wyrzeczone. Medytacja, koncentracja, ośrodki świadomości, cały ten informacyjny chaos możemy z powodzeniem wyrzucić do kosza. Te informacje są całkowicie zbyteczne... Wprowadzają tylko zamieszanie i utrudniają właściwą ocenę sytuacji. Są pułapką. Są w ogóle niepotrzebne... Zapewne wielu zapyta teraz, to po co były tamte strony, dlaczego tyle wysiłku włożyłem w napisanie czegoś, co z założenia jest bezużyteczne? Dlaczego kazałem zapłacić za strony, które nic nie wnoszą, które są zwyczajną makulaturą? Odpowiem: gdybym tego nie zrobił, gdybym nie ukazał drogi, którą i ja szedłem, gdybym nie wskazał na drogę, którą zamierzacie kroczyć, gdybym nie wykazał się dostateczną wiedzą w tej materii, każdy, kto znajdzie się za bramą następnej strony, mógłby mi zarzucić, że poszedłem na łatwiznę, że nic nie wiem o przekazach wszyt- kowiedzących guru, że moje doświadczenia są niczym wobec wiedzy oświeconych. Wówczas nikt nie potraktowałby moich doświadczeń poważnie, nikt nie przeczytałby moich słów z należytym im szacunkiem, nikt by nie zrozumiał, że właśnie w nich ukryta jest droga do nas samych...

Brama (za nią jest wszystko to, czego potrzebujemy)

189 Jestem tym, który słucha własnego Anioła Stróża, jestem tym, który dostał Przewodnika, jestem tym, który pokaże Wam, jak tego dokonać... Wskażę Wam drogę, tę samą, na której stoicie...

190 Całe życie szukałem prawdy Całe życie wiedziałem, że ją znajdę, ale nigdy nie przypuszczałem, że prawda jest tak blisko, że prawda jest we mnie. Jak przyznałem w poprzedniej książce („Duchy - kosmiczne niewolnictwo człowieka "), otrzymałem dar poznania sekretnego, dar, który kreślił mój świat poznaniem, dar, który ukazał mi światy, jakie są niedostępne człowiekowi nawet po śmierci. Nie ze swojego wyboru krążyłem po światach tajemnych. Moim przeznaczeniem nie było zostanie astralnym podróżnikiem. Z własnego przyzwolenia zostałem jednak tym, który zechciał przekazać bliźnim to, co odkrytym już być może. Ukazano mi świat, który jest niemal niepojęty, ukazano mi reguły, których do dzisiaj nie potrafię zaakceptować. Pojąłem, jakbardzo rzeczywistość jest odmienna od tego, w co Panowie Tego Świata każą nam wierzyć. To, że istnieją światy równoległe, to, że istnieją światy wielowymiarowe to, że kosmos jest przeładowany rozumnym istnieniem, to, że naszą planetę od zarania dziejów zamieszkują obce cywilizacje, to, że w tym wymiarze jesteśmy kosmicznymi niewolnikami, to, że Człowiek jest cudem stworzenia, któremu odmówiono prawa do wolnosta- nowienia - to wszystko razem wzięte zostanie w najbliższym czasie masowo udostępnione. Ja jestem tylko jednym z ogniw łańcucha poznania, które poświęciło cześć swojego życia na walkę z okresem ciemności. To, czego mnie nauczono, to, co mi ukazano, to, co zostało przeze mnie zaakceptowane, polecono mi objawić w czteroksięgu. Reszta, której wciąż nie pojmuję, ma doczekać się kolejnej odsłony, gdy skończę sześćdziesiąt lat, o ile mój rozwój duchowy pójdzie zgodnie z planem. Niniejsza pozycja dotyczy tylko i wyłącznie wskazania drogi do urzeczywistnienia. Nie ma tu miejsca na rozprawy filozoficzne o sensie życia, na ezoteryczne dysputy o prawidłach, wedle których zrodzono

191 człowieka, i nie ma miejsca na omawianie roli obcych cywilizacji w przemianie duchowej naszego gatunku. Jest tylko miejsce na słowo o naszym wyzwoleniu, o prawdzie o nas samych. To, że żyjemy w świecie specjalnie dla nas spreparowanym, omówiłem w poprzedniej książce i nie chcę do tego wracać. Wspomnę tylko, iż walka o wyzwolenie toczy się od chwili powstania naszego gatunku i że jednym z największych bojowników był tu niewątpliwie Jezus. On dokładnie pokazał, co należy robić, by nie zatracić się w świecie iluzji, by świadomie egzystować w wielu wymiarach i poprzez własny rozwój duchowy wspierać nie tylko siebie, ale i zagubionych braci. Każdy kroczący śladem Jego nauk szybko pojmuje, iż ludzkie dążenie do doskonałości oznacza nie tylko wzrost duchowy poprzez doskonalenie się w mowie, myśli i uczynku, ale oznacza również zdobycie mocy, która zezwala na poznanie zasad gry, w myśl której toczy się nasze życie na planecie Ziemia. Moje zadanie w tej chwili jest sprecyzowane: mam pokazać, w jaki sposób człowiek ma odzyskać pełnię władzy nad sobą. Mam ostrzec przed stosowaniem złudnych technik rzekomo prowadzących do oświecenia i przypomnieć, że bez pracy nad sobą żadne zbawienie ani zrozumienie nie będzie człowiekowi dane. Czy mam prawo tak mówić? Owszem, każdy człowiek może głosić o obowiązku wzrastania poprzez praktyczne stosowanie praw duchowych. Spis tych praw znajduje się w sercu każdego człowieka i w chwilach szczególnej ciszy można je w sobie usłyszeć. Nie wyręczą go w tym odsłuchu kościelne prawidła, blask guru, wzorce moralne, prawo zwyczajowe i przeróżne inne normy współżycia społecznego, bo owe stoją w opozycji do tego, co duch ludzki czynić zamierza. Odradzam też stosowanie technik przyspieszających rozwój duchowy, gdyż takowe nie istnieją są jedynie iluzją pokaleczonych umysłów. Proszę mi wierzyć, że medytacja doprowadza do oświecenia tylko tych, którym było to pisane. Oświecenie jest ponadto niczym więcej, jak zrozumieniem, iż bez pracy nad sobą wolność nie będzie nam dana. Wiem, bycie mądrym i dobrym jest przekleństwem w życiu i błogosławieństwem po śmierci. To samo dotyczy wzrastania poprzez nabywanie szacunku dla wszelkich objawów życia. Trudno jest śnić, gdy ważymy każde słowo, gdy nie oddajemy ciosów, gdy wyciągamy rękę

192 do tego, który nas skrzywdził. Nie każdy chce poprzez własny ból wskazywać drogę innym. Nie każdy ma na tyle siły, by oprzeć się pokusom rzeczywistości, by szczęście innych budować własną pracą. To przecież takie niemodne. Jednak nie ma innej drogi prowadzącej do zbawienia, do zrozumienia i do urzeczywistnienia. Droga do tak pojętej wolności biegnie poprzez nasze serce i poprzez serce drugiego człowieka. Jakiekolwiek inne stanowisko w tej sprawie jest... oszustwem. Każdy, kto usilnie pracuje nad sobą prędzej czy później zostanie zbawiony, pojmie i stanie się urzeczywistnionym. Tego nie osiągniemy, siedząc na dywaniku w domowym zaciszu. Jednak każda rzecz jest wskazana, która nas zbliża do prawdy, która wycisza nas, która wyczula na głosy stamtąd, przymuszając nas tym samym do zwiększenia wysiłków na rzecz uzdrawiania relacji z bliźnim. A medytacja potrafi odtworzyć w nas harmonię ze światem, wyczulić na to, co niepostrzegalne, i podpowiedzieć, że prawdziwe życie toczy się nie na zewnątrz, ale wewnątrz człowieka. Medytacja i koncentracja to jedyne techniki, jakie mają formę modlitwy, komunii z Bogiem, tożsamości z tym, co duchowe. Właściwie są one składową każdej prawidłowo przeprowadzonej modlitwy. Nie wyznaczają jej ram, ale stanowią jakby jej kościec. Odradzam przy tym jakiekolwiek manipulowanie energiami tworzącymi nasze biopole. Operowanie barwami, mantrami i jantrami, jak i grzebanie w centrach duchowych jest tu bardzo niebezpieczne, i to starałem się wykazać na przykładzie rozkładu energii tworzących cza- kramy. Żaden człowiek nie jest bowiem w stanie poznać charakteru i fluktuacji wiązek energetycznych tworzących nasze biopole z tej prostej przyczyny, że nie posiada zmysłów umożliwiających mu to zadanie. Także otwieranie czakramów jest naigrywaniem się z własnej niewiedzy. Wiele stron poświęciłem na to, by dać do zrozumienia, że nikt nie posiada stosownej wiedzy w tej materii, a wszystko to, co ktokolwiek będzie miał w tej sprawie do powiedzenia, i tak będzie w sporej części domniemaniem... I najważniejsze: żadna z tych technik i tak nic nam nie da, dopóki nie zejdziemy z dywanika i nie weźmiemy się ostro za siebie. One są zaledwie odczytem przeobrażeń, jakie zachodzą pod wpływem świadomych zmian w naszym postrzeganiu świata. A nie odwrotnie...

193 Była to najsmutniejsza nauka, jaką otrzymałem w zaświatach. Wiele lat łudziłem się, że istnieje droga na skróty, że można tak bardzo właściwie pojąć świat, tak wniknąć w prawdy uniwersalne, iż one same swoją siłą będą zdolne przekształcić człowieka w jednostkę uduchowioną która po takiej modyfikacji jakby z rozpędu i bez wysiłku stanie się nosicielem praw duchowych. Myliłem się, tylko świadome dążenie do uduchowienia, co się wyraża cnym życiem, doprowadza do urzeczywistnienia... To nie jest tak, że zjedzenie lodów umożliwia nam wyczarowanie pieniędzy na ich zakup, ale jest tak, że posiadanie stosownej kwoty jest gwarancją poznania ich smaku... Wiem, wielu teraz z pewnością się zamyśli, co niektórzy sapną zniechęceni, bo chyba żaden z nich się nie spodziewał usłyszeć, że nie istnieje czar, który by ich zwalniał z przestrzegania praw duchowych. Wiem, jakie to przykre, uświadomić sobie, że emerytura sama nie przyjdzie, że trzeba sobie na nią rzetelnie zapracować, a co gorsze: że w kwestiach wędrówki dusz i zbawienia nie istniejąprzekupni lekarze i fałszywe świadectwa zdrowia, które by pozwalały kiedyś podmienić rentę na pokaźną emeryturę. Ale jest coś, jest ktoś, kto każdego z nas wysłucha i powiedzie wprost ku prawdzie, ktoś, kto nigdy żadnego z nas nie opuści, ktoś, kto nas kocha i rozumie, kto w każdej chwili wyciągnie do nas pomocną dłoń, jeśli go tylko o to poprosimy. Ktoś, kto nigdy nie zawiedzie, ktoś, kto jest wieczny i niezniszczalny, ktoś, kto czeka cały czas, byśmy skierowali na niego swojąuwagę i poprosili go o wsparcie. Tym kimś jest nas Osobisty Anioł Stróż. Największy przyjaciel naszego ciała i duszy, nasz cichy powiernik. Istota nie wyśniona, ale bardziej realna niż cokolwiek istniejącego na tym świecie. Istota potężna, znacznie bardziej potężniejsza od bogów ze Starego Testamentu, która za naszym pośrednictwem może dokonywać cudów. Także cudu przemiany. I choć nie zwolni nas ona z obowiązku pracy nad sobą to dzielnie wesprze nas w tym postanowieniu, doda otuchy i pomoże wytrwać. Wielu czytających te słowa pewno nie uwierzy w moje zapewnienie, że Anioł jest tym, co w naszym życiu najlepsze, że to istota tak samo realna, jak nasz ojciec i matka. Wielu nie tylko zaneguje moje słowa, ale i podważy istnienie Sił Wyższych. Podważą ci, którzy nie widzieli, którzy sami nie mogli stać się wiedzącymi, którym kazano wierzyć w co innego.

194 Ja jestem wiedzącym i pokażę, co należy uczynić, by każdy czytający te słowa mógł nie tylko doświadczyć obecności własnego Anioła Stróża, ale i by nauczył się z nim rozmawiać. Dzięki temu każdy nabędzie umiejętność doskonalenia się i każdy prędzej czy później będzie mógł otrzeć się o największe tajemnice wszechświata. Dzięki temu opadnie kurtyna niewiedzy i umilkną fałszywe głosy. Dzięki temu siła Chrystusowa przejmie całkowitą władzę nad ciałem i duchem, by już nigdy człowiek nie odczuł własnej małości w starciu z siłami wrogo do niego nastawionymi. W wyjaśnianiu zasad, które należy spełnić, by uzyskać stały kontakt w własnym Aniołem Stróżem, nie będę się powoływać na własne przeżycia, gdyż w czasie swoich astralnych wędrówek wiele razy mogłem obserwować Anioły nie tylko poprzez skutki ich działań, ale także osobiście. Jednak tylko raz dane mi było być w kontakcie z moim osobistym Aniołem. Dopiero kiedy po wielu latach próśb udało mi się zamknąć bramy do zaświatów, kiedy nareszcie nie musiałem zastanawiać się nad tym, czy widziane postacie są z tego czy z tamtego wymiaru, wtedy (w dniach mojej życiowej porażki) skorzystałem z całej posiadanej wiedzy, by podjąć rozmowę z moim Duchem Opiekuńczym. Wtedy nasze drogi zeszły się w blasku pełnej świadomości i od tej pory nie jestem sam. Jednak moje doświadczenia w tej materii sąkuriozalne, nietypowe i nie mogę ich przedstawiać jako wzoru, jako reguły. Za to zaprezentuję schemat, według którego wielu moich znaj ornych porozumiało się ze swoimi Aniołami. I choć miało to miejsce kilkanaście lat temu, w czasie gdy aktywnie uczestniczyłem w zajęciach „Grupy Mateusza", to jednak ta sama metoda uratowała mnie z opresji w dniach mojej próby. Najpierw opiszę metodę, a potem zaprezentuję stany, jakie muszą stać się udziałem szukającego, by zmiany zachodzące w jego świadomości pozwoliły mu usłyszeć głos Opiekuna. To, że Anioł słyszy nas ustawicznie, to, że śledzi każdy nasz krok, jest oczywiste, ale już niewielu wie, iż bez naszego przyzwolenia nie wolno mu ingerować w nasze życie. Można także osiągnąć stan wewnętrznego wyświęcenia, który pozwoli nam nie tylko widzieć Anioła, ale i odbierać od Niego infor- macje. I nie jest to wcale takie trudne. Na 64 osoby, które osobiście uczyłem kontaktu z Aniołem, tylko 3 niczego nie odczuły, za to aż 16 po paru miesiącach „zawieszeń", jak

195 określam Jezusowy rodzaj modlitwy, nauczyło się właściwie odczytywać przekazy płynące z Góry. Informacje te dotyczyły nie tylko rodzaju wewnętrznych przemian, ale także nadchodzących wydarzeń. Wieściły więc przyszłość. Reszta grupy odkryła w sobie duchowąnaturę, zmieniła radykalnie sposób życia i swój stosunek do ludzi, zaczęła doświadczać nieustannej obecności Pocieszyciela i choć nie potrafi bezpośrednio z Nim rozmawiać, przeczuwa i trafnie ocenia Jego sugestie dotyczące ich działań i zamiarów. Powiem też, co należy zrobić, by Anioł pomagał nam zrozumieć nas samych, by wskazywał kierunek zmian, by odsłaniał przyszłość i by wreszcie wspierał nas w takim modyfikowaniu przeznaczenia, aby było ono dla nas jak najkorzystniejsze. Od razu wyjaśniam, że przyszłość można zmieniać, od razu dorzucam, iż w tej i kolejnej książce („Astralne skale rozwoju i uczuć człowieka") przedstawię sposób poznawania owej przyszłości i wprowadzania w niej zmian. A wszystko pod patronatem Opiekuna, a wszystko za jego przyzwoleniem, a wszystko z wielką korzyścią dla nas samych i naszych bliźnich. Proszę pamiętać, że naszemu Opiekunowi bardzo zależy na tym, by nasze serca stawały się coraz bardziej otwarte i by wprowadzane zmiany zataczały jak najszersze kręgi. Chyba nikomu też nie muszę przypominać, że nasi Opiekunowie uczestniczą tylko w tych zmianach, które służą nam wszystkim. Jeśli postawimy na egoistyczne zachcianki, to nie tylko nic nie osiągniemy, nie tylko cofniemy się w rozwoju, ale i na długi czas utracimy kontakt z Aniołem. Za to możemy prosić Go o wsparcie we wszystkich naszych poczynaniach, które nasz interes łączą z interesem drugiego człowieka. Aby zawieszenia były skuteczne, aby modlitwa przyniosła nam korzyści duchowe i materialne, musimy zmienić nasze zapatrywanie na świat, musimy stać się jednością z tym światem, musimy otworzyć się na drugiego człowieka. I wcale nie musi to być od razu radykalna zmiana w naszym postępowaniu, nie musimy od razu być świętymi, by wyzwolić w sobie moce zdolne kruszyć kamienie. Wystarczy ukierunkowanie na owe zmiany i ustawiczne trwanie w postanowieniu poprawy. Każdy, komu jest bliskie szczęście drugiego człowieka, jest w stanie tak podnieść poziom własnej wibracji, by usłyszeć głos Anioła, by

196 skorzystać z Jego wskazówek, z Jego pomocy. I nie trzeba wcale wiele, by rozpocząć cudowną podróż ku wewnętrznemu, by przeciwstawić się złu tego świata i wynieść z tego korzyści. Wystarczy chęć poprawy, mała, najmniejsza, na jaką nas stać, byle tylko w niej wytrwać, byle tylko nie zawrócić, byle tylko się modlić. W czasie modlitwy prosimy o wsparcie dla naszego postanowienia poprawy i uczymy się właściwie interpretować otrzymywane przekazy, które nie są ani głosem, ani przeczuciem, ani pewnością ani obrazem, ale tym wszystkim razem i jakby czymś jeszcze zupełnie innym. Sztuka rozmawiania z Aniołem dotyczy spełnienia dwóch rzeczy. Po pierwsze poprzez zmianę sposobu myślenia i działania podnosimy wibrację naszego ciała, dzięki czemu nasze serce staje się wrażliwe na odbiór sygnałów stamtąd; po drugie uczymy się odczytywać te przekazy. Owszem, wiele osób dostępuje łaski jasnosłyszenia, a nawet fizycznej obecności Sił Wyższych, ale są to rzadkie przypadki. Na co dzień musimy posługiwać się nowo wykształconym zmysłem, który będzie naszym pomostem pomiędzy wymiarami. I w tę zdolność natura wyposażyła każdego z nas. Wiem, wielu się teraz zastanowi i zapyta, skąd mają mieć pewność, że przekazy stamtąd są prawdziwe, skoro odczytuje się je jakimś obcym ludzkiej naturze zmysłem? Otóż zmysł ten nie jest obcy naszej naturze, jest jej bliższy, niż wszystkie zmysły fizyczne. Jednak jest on zupełnie nowym doświadczeniem, na dodatek zanika, gdy tylko człowiek przestaje podążać drogą duchowego wzrostu. Tak, on funkcjonuje tylko u ludzi prawych, a przynajmniej do tego dążących. Jeśli ktoś myślał, że tą drogą podąży niegodziwiec, by zyskać kolejną przewagę nad drugim człowiekiem, to jest on w błędzie. To droga dla sprawiedliwych, dla tych, którzy chcą się zmienić na lepsze. Droga technicznie i logicznie bardzo prosta, a duchowo jedyna, bo i tak każdy kiedyś musi jąprzejść. Tu nikt nikogo nie zmusza do oddania majątku, do nastawiania drugiego policzka, do bicia pokłonów przed kościelnymi bożkami, nic bardziej błędnego. Chcesz się bogacić? - bogać, to twoja praca i twoje pieniądze. Chcesz być twardym i się nie dać? nie dawaj się, tylko nie czyń drugiemu tego, co tobie niemiłe. Mierżą cię kościelne intrygi, to przypomnij sobie życie Jezusa, który zawsze występował przeciwko

197 instytucjom kościelnym. Ale tym, którym pomaga wizja kościelnego pośrednictwa, zostaw wolny wybór. Oni też kiedyś pojmą wszystkie prawidła... W czym więc tkwi trudność? W tobie, w przełamaniu obiegowej opinii, że dążącym ku dobru jest źle, że jak się ma miękkie serce, to trzeba mieć twarde siedzenie... Jak się nad tym zastanowić, to łatwo odkryć w tym rozumieniu fortel, który stereotypem zamyka umysł w ciasnym więzieniu egoizmu. Bo ów fortel sprokurowano specjalnie dla tych, którzy wyręcza- j ą się nim w czynieniu zła, w zamykaniu serca przed drugim człowiekiem, w tworzeniu iluzji spokoju, która to iluzja tak naprawdę powoduje tylko powstanie kolejnych wewnętrznych napięć. Tam gdzie umysł jest jedynowładcą, dusza zawsze jest zniewolona... Chcesz poznać prawdę, siądź w ciszy i posłuchaj tego, co podpowiada ci twoje własne serce... Chcąc rozmawiać z Opiekunem, musimy podjąć wysiłek duchowej przemiany, musimy ewoluować. Kiedy chcemy zjeść zupę, używamy rąk, kiedy chcemy doświadczyć obecności Jedynego, musimy wzrastać w człowieczeństwie. I jest to logiczne i bardzo proste, wystarczy tylko dokonać właściwego wyboru, wystarczy tylko powiedzieć sobie, że od dziś stajemy się prawdziwi... Nic więcej... naprawdę nic więcej... Reszta dokona się sama... Jak obiecałem, najpierw ukażę sposób, w jaki trzeba się modlić, a dopiero potem, jakby ku zwieńczeniu całości, pokuszę się o słowo komentarza dotyczące sposobu, sensowności, kreatywności podtrzymywania przemian duchowych. Najpierw technika, potem słowo o wzrastaniu. Może tak będzie lepiej... Sposób modlenia się ukazano mi w domu, czyli w tym świecie astralnym, który jest odpowiednikiem naszej Ziemi w tamtym wymiarze, czyli miejscem, w którym przebywa większość inkarnujących dusz. Ukazano mi go wówczas, gdy w miarę dobrze poznałem sekrety koncentracji i medytacji i byłem już w stanie zrozumieć nie tylko sens, ale i sposób prowadzenia modlitwy. I proszę uważnie czytać wszystko, co teraz napiszę, gdyż każde tu wypowiedziane słowo może mieć swoje ukryte znaczenie. Każde jest prawdą która zabierze wielu w krainę urzeczywistnienia. Każde jest proste, niemal banalne, jednak ma moc, która zdolna j est nie tylko wynieść ludzką duszę na wyżyny, ale i sprowadzić niebo na ziemię.

198 W świątyni astralnej, która jest wolnym kościołem, miejscem zadumy, nie ma żadnych krzyży ani symboli innych religii. Jednak, co zdumiewa, każdy, kto szuka w niej ukojenia, może widzieć to, czego zapragnie, choćby inny tego nie widział. Ja mogę widzieć tam piękne obrazy przedstawiające drogę krzyżową, ktoś inny w tym samym czasie będzie widział ociekające złotem posągi Buddy. Tu nic nie zdumiewa, tu wszystko jest możliwe, byle tylko wywołać stan ukojenia, takiego wewnętrznego dialogu z sobą samym, kiedy to jednocześnie rozmawia się z Bogiem... Więc opis tej świątyni jest iluzyjny, nietypowy i każdy astralny podróżnik może go przedstawić inaczej. Nas interesuje jednak co innego. Nas interesuje mężczyzna, który w tej świątyni pokazał mi, jak się modlić. Miał ok. trzydziestu lat, jak wszyscy w tamtym wymiarze, był ubrany w szaty przypominające egipskie misteria i sprawiał wrażenie człowieka nieobecnego, jakby nie zdawał sobie sprawy z tego, że jest obserwowany. Było to oczywiście złudzenie, taki ukłon w moją stronę, bym nie czuł się skrępowany jego obecnością. Mężczyzna jednocześnie klęczał, siedział w wygodnym fotelu i tkwił w pozycji swobodnego lotosu. Wyglądało to tak, jakby wyjściowa pozycja nie była istotna i tylko od modlącego się zależało, jaką zechce przyjąć. Po prostu wystarczyło kliknąć i zaczynała się gra. Ustawienie opcji i tak prowadziło do jednego: do wywołania stanu skupienia. Nie jestem zwolennikiem Kościoła, ale tradycyjne naleciałości sprawiły, że nie wiedziałem, na co się zdecydować: na pozycję klęczącą czy na wygodne ułożenie ciała w fotelu. Reżyser przedstawienia automatycznie dopasował widowisko do moich potrzeb i pozycja lotosu wypadła. Podejrzewam, że kto inny na moim miejscu obserwowałby jeszcze inne sceny, ale skoro dla mnie były one obojętne, to się w ogóle nie pojawiły. Mamy więc pozycję wyjściową w czasie której przychodzi odprężenie, wyciszenie organizmu. Ten na klęczkach żegna się i stara się zapanować na chaosem myśli, ten w fotelu postępuje podobnie, tyle że nie korzysta z religijnego rytuału. Obaj skupiają uwagę na wnętrzu. Mamy więc stan całkowitego rozluźnienia organizmu, typowe wejście w koncentrację, kiedy to spada napięcie spoczynkowe mięsni, normuje się oddech, a umysł coraz mniej uwagi poświęca otoczeniu, ogranicza-

199 jąc się do obserwowania myśli. Wystarczy przeczytać rozdział poświęcony koncentracji, by wiedzieć, o co chodzi. Kiedy organizm się uspokoił, kiedy bodźce docierające z zewnątrz przestały angażować całąuwagę, obaj, i chrześcijanin i ten modlący się w fotelu, składają ręce do modlitwy. To mnie zastanowiło. Obaj tym samym rytuałem nawiązują kontakt z wyższymi siłami duchowymi, choć obaj pochodzą z różnych tradycji kulturowych. Złożone w szpic dłonie niczym ostrze miecza rozdzierają wyzwoloną w trakcie modlitwy energią wielowymiarową przestrzeń. Owe wycelowane wprost w niebo dłonie, tworzące z przedramionami linię prostą a zarazem trójkąt, którego podstawę wyznaczał pas brzucha (z przyciśniętymi doń łokciami), w niewidzialny sposób łączyły się z niebem. Ich ułożenie spełniało to samo zadanie, co skupienie sposobiącego się do seansu medium zwyczajnie inicjowało połączenie. O rozkładzie energii wyzwolonej tym układem ciała, zależnej od specyficznego stanu umysłu, osiągalnego właśnie dzięki modlitwie, nie będę się rozpisywać, dość dodać, że każdy człowiek skupiony na modlitwie jest widoczny po drugiej stronie niczym latarnia. Chrześcijanin wzmacniał ten związek pacierzem, medytujący wolnym słowem, w którym składał hołd Siłom Wyższym, jakie się nim opiekowały. Intensywna próba wniknięcia w zaświaty rozdzierała zasłonę. Trwało to kilka minut, nie dłużej... Potem następował kolejny etap modlitwy: chrześcijanin pochylał się do przodu, opierając łokcie na wyrosłej nie wiadomo skąd pufie, a medytujący na powrót zagłębiał się w fotelu. Obaj zaś popadali w zadumę nad czasem przeszłym. Spokojnie zastanawiali się nad swoimi ostatnimi dokonaniami: nad czynami i myślami, jakie kształtowały ich rzeczywistość od czasu ostatniej modlitwy. Przyglądali się minionym dniom pod kątem zgodności czynów i myśli z własnym sumieniem. Nie muszę chyba dodawać, że ustawiczne dążenie do doskonałości jest tu rzeczą niesłychanie ważną bo to ono właśnie nadaje ton naszym relacjom z Siłami Wyższymi. Ono nas uwzniośla, ono podwyższa naszą wibrację, ono czyni nas godnymi do rozmów z nadświadomością i Opiekunem. Rozpamiętując czas przeszły, potrafimy dokonać właściwej oceny naszego postępowania, potrafimy zrozumieć, co mogliśmy

200 wykonać lepiej i co powinniśmy zrobić następnym razem, gdy znajdziemy się w podobnej sytuacji. Nie muszą to być drastyczne zmiany w naszym zachowaniu, wystarczy nawet samo prawidłowe odczytanie naszej błędnej postawy; chodzi raczej o to, byśmy nie robili niczego na siłę, bo to nie jest gra 0 nasze przetrwanie, ale o nasz wzrost. Tu pośpiech jest niewskazany. Raczej zaduma, raczej trafny osąd, raczej wolny kroczek, byle stale iść do przodu, byle nie zawracać. W dziele poprawy zawsze nas wesprze Opiekun, pomoże wytrwać, da siłę, byśmy tylko nie zapominali o modlitwie. Nasze wzrastanie to proces powolny, który nie zachodzi w ciągu jednego tygodnia, lecz przebiega całe życie. Ale kiedy Anioł spostrzeże, że jesteśmy wierni swojemu postanowieniu, że wierzymy w Niego, to nawet najmniejsze postępy potraktuje On z szacunkiem i głośno się w nas odezwie. Było rozluźnienie ciała fizycznego i uspokojenie umysłu, było rozdarcie zasłony między wymiarami i rozmowa z własnym wnętrzem, przyszła teraz kolej na kształtowanie przyszłości pod kątem zaplanowanych zmian. Obaj modlący się nie zmieniają pozycji. Sąbardzo rozluźnieni. Głęboko oddychają gromadząc w ciele energię, którą następnie wykorzystują do myślowego formowania obrazu kształtującej się podług ich własnych zamysłów przyszłości. Typowa przejęta z ezoterycznej literatury koncentracja.. Po stworzeniu nowego obrazu przyszłości obaj modlący się przyj- mująpostawę klęczącąwyprostowanąi wyciągająręce do góry tak, by powstało coś w rodzaju trójkąta, którego szpic spoczywający w cza- krze serca ma jednocześnie dno skierowane w niebiosa. Ręce są więc rozpostarte, uniesione w górę, lekko zgięte w łokciach, a głowa przechylona nieco w tył, aby wzrok mógł być swobodnie skierowany w górę. Oczy nie muszą być otwarte, byle swoim położeniem symbolizowały kierunek działania sił duchowych. To, co wtedy ujrzałem, przerosło moje najśmielsze oczekiwania: z góry uderzył w modlących się snop kryształowego, iskrzącego się bielą 1 delikatnym srebrem światła. Szerokość owego strumienia odpowiadała rozpiętości rąk, więc modlący się zostali cali skąpani w boskim świetle. Światło to regenerowało wszystkie komórki organizmu, które były już przygotowane na przyjęcie wyższych wibracji. Wewnętrzne

201 przyrzeczenie poprawy otwierało kanał dla spływu sił uzdrawiających, którymi kierował Anioł. Wyłaniał się On w całej swojej cudowności i kierował do klęczących postaci pocieszenie. Były to wskazówki związane z przyszłością były to też pouczenia dotyczące pożądanych zmian w zachowaniu, ale całość i tak sprowadzała się do jednego: Anioł niczym wielki ojciec pokazywał, jak powinno wyglądać ich życie. Na ile oni sami byli gotowi zaakceptować jego wskazówki, zależało tylko od ich woli - Anioł zostawiał im wolny wybór, byle tylko trwał i w Bogu. Podsumujmy więc składowe modlitwy: uspokojenie ciała i umysłu, żal za grzechy i zrozumienie sensu poprawy, kształtowanie przyszłości i zmiana energetyki naszego organizmu (np. podczas samoleczenia) oraz - reakcja zaświatów. Bardzo podobne do koncentracji, zawierające wiele elementów typowych dla medytacji, ale poprzez dwa techniczne chwyty znacznie od nich mocniejsze. Pierwszy chwyt to rozdzieranie zasłony między światami, drugi to kanał energetyczny, jaki otwiera się poprzez uniesienie rąk do góiy i ich rozłożenie na kształt trójkąta. Tu chyba tkwi wyjaśnienie przyczyn, dla których dawni malarze często przedstawiali patriarchów właśnie z tak uniesionymi rękoma, kiedy owi odbierali przesłanie wprost z niebios. Sens obrazu zawierał się w prośbie o uzyskanie boskiego wstawiennictwa... Ale to wszystko działa tylko wówczas, gdy dążący do kontaktu z Opiekunem człowiek świadomie kroczy po ścieżce duchowego wzrostu. Tylko taki posiada ciało zdolne odebrać sygnały z innych przestrzeni, tylko taki rozwija zmysły przynależne ciału astralnemu. Tylko takiemu Góra udostępni wiedzę, która pomoże mu zrozumieć świat, a jednocześnie go nie zmanieruje, nie zamknie w egoistycznym zadufaniu. Dobrze, tyle teorii, albo raczej praktyki ukazanej w zaświatach. Nie będę już epatował opisami przeżyć, jakich doświadczali moi znajomi, którzy w Grupie Mateusza uczyli się modlić. Całkowita zmiana sposobu życia, uzdrowienia, poznawanie przyszłości i stałe odczucie obecności Opiekuna to najważniejsze ze zjawisk, jakie zaczęły kształtować ich świat. Sądzę, że bardzo istotnym novum w tej całej sprawie jest nabycie umiejętności poznawania przyszłości, ale do tego jeszcze wrócę, i o tym będzie wspomniana kolejna książka o skalach astralnych. Teraz szczegółowo opiszę swój własny sposób modlitwy, który niektórym czytającym te słowa pomoże pozbyć się wątpliwości przy two-

202 rżeniu najlepszej dla nich formuły, jeśli takowe się pojawiły. Ale powtórzę po raz setny: droga prawdy jest drogą do urzeczywistnienia, droga urzeczywistnienia jest drogą do nas samych i wymaga z naszej strony pewnego wysiłku, wysiłku stania się człowiekiem. Kiedy na początku lat dziewięćdziesiątych ostatecznie rozpadła się Grupa Mateusza, kiedy nareszcie zamknęły mi się bramy w zaświaty i mogłem żyć jak każdy normalny człowiek, kiedy przestałem udawać kogoś innego, niż w rzeczywistości byłem, wtedy mimo wszystko czegoś mi zabrakło. Zyskałem spokój, tracąc co innego. Wcale nie żałuję niepostrzegania tamtego świata, bo z czasem stało się to dla mnie niesamowitą udręką jedyna rzecz, której mi zabrakło, a na którą wcześniej nie zwracałem uwagi, to było poznawanie przyszłości. Wcześniej, j ak poj awiały się problemy w moim życiu, zawsze odbywałem ich rozliczne warianty po tamtej stronie, a dopiero potem wybierałem najbardziej mi pasujące rozwiązanie. Z tego powodu moim znajomi nazywali mnie „mieszalnikiem". I nie ma co tu ukrywać, mieli rację. Grzebanie w przyszłości bardziej mnie zajmowało, niż tworzenie wzorów w rzeczywistości. Bawiło mnie tworzenie świata na z góry przyjętych założeniach. Kiedy więc straciłem dostęp do bezpośredniego źródła informacji, poczułem się jak ryba bez wody, jak ktoś, komu odcięto rękę. Właśnie dlatego wiele uwagi zacząłem poświęcać skalom astralnym, przy pomocy których odczytywałem związki łączące ludzi oraz moją własną przyszłość. Jednak początkowo była to sztuka dla sztuki i jakoś nie odczuwałem potrzeby codziennego modlenia się. Uważałem, że żyję zgodnie z Bożym Słowem, że rozwijam się w duchu i że nic mnie nie może złamać. Życie podważyło moją pewność siebie, podcięło mi nogi i zmusiło do zweryfikowania poglądów o mojej domniemanej samosile. Boleśnie doświadczyło. Zrozumiałem, że z powodu pychy zacząłem gubić drogę do samego siebie, że zatraciłem w dumie własną godność, że zachłystując się własną wyjątkowością albo raczej wspomnieniem owej wyjątkowości, odszedłem od prawdy. Nie byłem jednak na tyle nieopierzony, by nie dostrzec tych negatywnych zmian w sobie. Nie było aż tak źle. Bez wstydu ukorzyłem się i sam zacząłem robić to, czego wcześniej uczyłem innych: zacząłem się modlić. Wróciłem do domu (do źródła)... Jak ów powrót wyglądał, nie będę opisywał, bo nie to jest tutaj istotne. Ważnym jest zapoznanie czy-

203 telnika ze sposobem mojej modlitwy i odczuciami, jakie się pojawiają w jej trakcie, bo to z pewnościąprzybliży mu zagadnienie, uwiarygodni i uczyni bardziej praktycznym, innymi słowy sprawi, że wszystko stanie się klarowne i bezproblemowe. Mnie modlitwa uratowała, otworzyła mi oczy na prawdy wewnętrzne, które wcześniej zaledwie pojmowałem. A byłem przecież tym, który namacalnie ocierał się o prawdę stworzenia, który przebywał na planach astralnych i widywał istoty, o których nie wzmiankują żadne księgi. A jednak byłem na tyle zaślepiony, że nie potrafiłem tej wiedzy przerobić w sobie, nie potrafiłem jej odczuć wewnętrznie. Byłem zwyczajnym obserwatorem, który nie łączył tego, co postrzega, z własną duchowością któremu wydawało się, że jest ponad wszystkie te bolączki i utrapienia. Cios, jaki zadało mi życie, pozbawił mnie złudzeń co własnej nieomylności. Spokorniałem i bez wstydu rozpocząłem pracę nad sobą... Początkowo było mi trudno. Z jednej strony musiałem zwalczyć w sobie wiele uprzedzeń, a nawet nienawiść, bo ktoś przecież zrujnował moje życie, a ból w takich przypadkach potrafi przyćmić zdrowy rozsądek, z drugiej zaś strony doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że kto jak kto, ale ja nie uczynię bliźniemu żadnej krzywdy. Pragnienie oddania ciosu walczyło u mnie z wiedzą o prawie duchowym. Powstało ogromne napięcie wewnętrzne, które niszczyło mnie od środka, nad którym nie potrafiłem zapanować. Ponieważ nie musiałem chodzić do pracy, a więc miałem sporo czasu na zastanawianie się nad sobą samym i przedsięwzięcie stosownych kroków, zrobiłem rozpiskę, plan, według którego zamierzałem odzyskać kontrolę nad swoim własnym życiem. Według przedstawionego wcześniej schematu modliłem się początkowo sześć razy dziennie, prosząc o wsparcie, o wytrwanie w samej chęci poprawy. Przerwy między modlitwami wypełniałem rugowaniem z umysłu negatywnych myśli o tych osobach, które mnie skrzywdziły. Prosiłem Boga o pomoc, błagałem, by pozwolił mi wypalić nienawiść, by nauczył mnie wybaczać, by dał zrozumienie, by obdarował mnie spokojem. I stało się - doświadczyłem niemalże tego samego, co moi znajomi przed laty, którzy zanosząc się łzami, klęczeli i wznosząc modły do Boga, prosili Go o łaskę, prosili o pomoc.

204 Proszę zauważyć, że mechanizm wewnętrznej przemiany opiera się nie tyle na modlitwie, która jest początkowo aktywatorem, co na gruntownej zmianie własnego wizerunku. Uczymy się wybaczać, przestajemy się dopatrywać win tylko w drugiej stronie i prosimy Siły Wyższe 0 takie kształtowanie rzeczywistości, by nasi prześladowcy zrozumieli swoje czyny i stali się lepsi. I nie ważne, że my ponieśliśmy już stratę, ważne, by oni swój błąd zrozumieli, by się poprawili i by więcej nic złego z ich strony ani nas, ani kogokolwiek innego nie spotkało. Prosimy Boga o harmonię... O wybaczenie i własną poprawę... Na modlitwę przeznaczyłem fotel stojący w bibliotece. Jest stary 1 wygodny, a całe miejsce po kilku tygodniach medytacji zmieniło swój charakter: znikły wizje poszukiwawcze, wyciszyły się twórcze uniesienia, zapanował spokój i życie przeniknęło wszystkie te pozornie martwe sprzęty. Całe pomieszczenie podniosło poziom swojej wibracji, stało się platformąposiadającąbezpośrednie połączenie z zaświatami. To się wyczuwało, gdy tylko przekraczałem próg biblioteki. W takiej wypracowanej atmosferze wystarczyła sama myśl o modlitwie, samo pragnienie wyciszenia, a automatycznie popadałem w stan kontemplacji. Bardzo mi to ułatwiało wchodzenie w stany wewnętrznego odprężenia. Działo się to jakby poza moją świadomością i było bardzo efektywne. Rozpostarty wygodnie w fotelu, z rękoma ułożonymi na pufiastych podłokietnikach, zapadam w coś w rodzaju drzemki, takiego osobliwego zawieszenia, gdzie umysł egzystuje na równych prawach ze wszystkimi funkcjami organizmu. Tu nowa myśl na chwilę zajmuje postrzeganie, to znów ruch jelit bardziej zaprzątnie uwagę, słowem moje ciało i umysł zaczynają żyć jakby oddzielnie i jakby obok mnie, jakby były ledwie skromną cząstką mojej całości. W tym stanie łatwiej mi się wyizolować. A gdy zamknę oczy, odnoszę wrażenie przeniesienia się na moją osobistą wyspę marzeń, gdzie leżąc na rozpalonym piasku, pozwalam przyrodzie przejmować mnie całego. Rozluźnienie postępuje, ciało przestaje stanowić moją prywatną własność, myśli wykruszają się jedna po drugiej, a uwaga skupia na oddechu, który wchodząc przy wdechu przez czubek głowy, sprowadza wolno powietrze aż do podstawy kręgosłupa, by przy wydechu pokierować powietrzem w odwrotnym kierunku. Kiedy zaczynam wąt-

205 pić w swoją cielesność, kiedy zapadam się w otchłanie bezkresu i bez- czasowości, robię rzecz przeciwną temu, co nakazują zasady wchodzenia w trans: miast postąpić krok naprzód i zamknąć się w obszarach wielkich energii, ja zwyczajnie mobilizuję się, odzyskuję świadomość i klękając, składam ręce do modlitwy i rozpoczynam indywidualny rytuał magii. Zawsze odmawiam trzy pacierze, do Matki Boskiej, do Anioła Stróża i do Jezusa, przywołując Ich niejako ku sobie, obwieszczając wszem i wobec, że kolejny raz podejmuję wysiłek wzrastania w Duchu Bożym. Jestem przeciwnikiem instytucji kościelnych, które podzieliły człowieka na część duchową i fizyczną, czerpiąc z tego niebagatelne korzyści, ale Jezus, Anioł Stróż i Maria są Siłami Uniwersalnymi przynależnymi człowiekowi, a nie jakiemukolwiek Kościołowi. Kiedy kieruję do Nich słowa pozdrowienia, kieruję je do Sił Stojących Za Tymi Hasłami. I te Siły zjawiają się natychmiast po złożeniu rąk do modlitwy. Potem towarzyszą mi do samego końca, a często i dłużej, bo zawsze chętnie wspieram się ich sugestiami dotyczącymi zmian w moim życiu. Do czego jeszcze wrócę... Po trzech standardowych pacierzach, którym jestem wciąż wiemy, a które żelazną regułą rytuału wyrywają mnie z posad materializmu, krzesani jeszcze wiele swoich własnych słów pozdrowienia, które z bogobojną czcią niewiele mają wspólnego, gdyż Siły Duchowe reprezentujące Jezusa, Opiekuna i Marię są mi bardzo bliskie. Czasem Oni powiedzą coś żartobliwego, czasem ja, kiedy indziej padnie krótkie ostrzeżenie, a wszystko w przyjacielskim słowie. Co zaskakujące, mój stan odprężenia mimo aktywności ciała i umysłu nie zmniejsza się, jakby niewidzialna siła czuwała, bym wciąż pozostawał zawieszony na granicy dwóch światów. Dlatego kiedy wracam na fotel, wydaje mi się, że wcale się z niego nie podnosiłem. Teraz z kolei następuje faza rozliczania się z własnych uczynków, próby takiego ujęcia rzeczywistości, by moje działania przynosiły korzyści wszystkim, nie tylko mnie. A każdemu mojemu przemyśleniu przyglądają się moi Pocieszyciele stamtąd. Po ekspiacji, po refleksji chwilę doładowuję się energią zawartą w oddechu, po czym obrazowo, gronami myśli przedstawiam moim Opiekunom, jak chciałbym, by wyglądała moja przyszłość. Kiedy wizje

206 się zamkną, kiedy mam pewność, że wszystko zrobiłem, jak należy, znów opadam na kolana, rozkładam ręce nad sobą i rozchylając je na boki, przyjmuję to, co już działa bez mojej woli: wymiary się otwierają i fizycznie odczuwalny strumień boskiego światła spływa na mnie z góry, jednocząc mnie na wszystkich poziomach. Jest to odczucie tak wyraźne, tak namacalne, że niemal fizyczne. W tej jednej krótkiej chwili coś się we mnie zmienia, coś mnie uskrzydla, coś przeobraża w istotę w pełni świadomą siebie i związków ze światem, w kogoś nadzwyczajnego, w - Człowieka... I pojawia się wtedy postać mojego Opiekuna, który wyjawia, czy jest zadowolony z moich postępków, czy też doradza pewne zmiany. Są to krótkie spotkania, po których On znika, a jego miejsce zajmują moi znajomi z zaświatów, jeśli takie jest życzenie którejś ze stron. Czasami są to moi zmarli rodzice lub krewni, czasami poznane wiele lat temu byty, z którymi zaprzyjaźniłem się podczas astralnych wędrówek, czasami nie ma nikogo. Kiedy i oni odchodzą dzieje się najważniejsze, coś, co mnie zawsze intryguje, coś, na co zwyczajowo czekam: pojawiająsię świetliste postacie, ni to Anioły, ni to Stare Duchy, ni to dusze, które zakończyły czas powrotów i czekająjuż tylko na przejście w wyższe plany istnienia. Wiem tylko tyle, że są to istoty pełne światła i miłości, które mnie wspierają. Zawsze są to jednak te same osoby. Jest ich kilkanaście. Ukazują mi się na wysokości sufitu i muszę zadzierać głowę, by ich lepiej widzieć. Oczywiście zadzieranie głowy tu nic nie daje, bo byliby tak samo widoczni, nawet gdybym miał zamknięte oczy i głowę zwróconąw przeciwną stronę. Działa tu raczej typowy dla żyjących nawyk kierowania wzroku tam, gdzie chcemy coś zobaczyć. Tymczasem ani Aniołów, ani zmarłych, ani owych Przybyszy nie postrzega się typowo fizycznym wzrokiem, lecz zmysłem przynależnym tylko duszy, zmysłem wykształconym z powłok ciała astralnego, zmysłem, który musimy w sobie krok po kroczku wykształcić, albo raczej: z którym musimy się od nowa zapoznać, bo działa on zupełnie inaczej, niż cokolwiek nam znanego. To jest i domniemanie, i grubomaterialne postrzeganie, i pewność, i subtelne odczuwanie czyjejś obecności, a wszystko przy wsłuchiwaniu się w podpowiedzi naszego materialnego ciała, które podszeptem podświa-

207 domości informuje nas, że to, czego się domyślamy, zachodzi naprawdę. Im częściej się modlimy, tym większą mamy pewność, że to, czego doświadczamy, jest realne, że naprawdę zachodzi. Jest też inny, materialny sposób przekonania się, czy nie ulegamy iluzji, czy nasze zmysły nas nie zwodzą. Są to skale astralne, albo raczej: skale radiestezyjne, na których możemy odczytać, czy zachodzące w naszym domniemaniu zjawiska rzeczywiście mająmiejsce. Zwyczajne wahadło, zwyczajna podziałka, ale ujęta w odpowiednie konwencje, i już wiadomo, jak sprawy się mają. Ale o tych odczytach, jak i o wielu innych, do których skale pokazano mi w astralnej bibliotece, a które umożliwiają poznanie nie tylko związków łączących różnych ludzi, ale również odczytywanie zdarzeń z przyszłości, opowiem następnym razem. Tam też, na co mi zezwolono, ukażę po raz pierwszy rytuał ognia, który pozwała oczyścić się, wejść w przemienienie i wyreżyserować przyszłość, jeśli swoimi modyfikacjami nikomu ona nie zaszkodzi. I dotyczy to także zmian w polu świadomości innych ludzi. Wszystko, co sprzyja innemu człowiekowi, może być bowiem przez nas zaplanowane i mu narzucone, wszystko, na co zgodzą się zaświaty. Ale proszę pamiętać o jednym: zmiany te może wprowadzić osoba predestynowana do tego, osoba pozostająca pod auspicjami Sił Wyższych, ktoś, kto usilnie nad sobąpracuje, ktoś, kto się modli... Tylko on ma prawo wesprzeć się rytuałem ognia, innego owa energia zniszczy na wszystkich poziomach... Wiem, rytuał ognia pasuje akurat do podnoszonych w tej chwili treści, do tego rozdziału, do tej książki, ale wiem również, iż bez uwiarygodnienia własnych odczuć na skalach astralnych uwierzenie w jego sprawczą moc jest bardzo trudne nie tylko dla laika w sprawach duchowych, ale także dla poszukiwacza prawd uniwersalnych. A i wielu obeznanych z tematyką ezoteryków gotowych jest zaprzeczyć istnieniu sposobów umożliwiających wpływanie na życie drugiego człowieka za zgodą Sił Wyższych. Tymczasem to właśnie te Siły Wyższe wesprą w wysiłku każdego, kto czyni zmiany pożądane dla wielu, bowiem tylko One wiedzą jak wygląda sceneria przyszłości... Jednak i my musimy być pewni, że wprowadzane zmiany idą po linii przeznaczenia lub jego zgodnej z wolą zaświatów modyfikacji, a te

208 go nie sposób odczytać bez skal astralnych lub bez niemal fizycznego kontaktu z naszymi Opiekunami. Jednak owa subtelność w odczuwaniu Ich obecności jest tak odmienna od tego wszystkiego, do czego przyzwyczaiły nas fizyczne zmysły, iż uzyskanie potwierdzenia co do wzajemnej interakcji jest tu niemal sprawą kluczową, sprawą wiary i zaufania, sprawą-wiedzy. Jak powiedziałem, gdy ukazują mi się świetliste postacie, jest to dla mnie sygnał, że przyszłość odsłania przede mną swoje tajemnice. Najczęściej jest tak, że naszą uwagę zaprząta jakiś jeden problem, od którego zależne są pomniejsze sprawy. Jeśli wszystko idzie zgodnie z moim życzeniem, postacie informująmnie o tym swoim zachowaniem: są radosne, uśmiechnięte, a nawet fizycznie poklepują mnie po ramieniu. Gdy sprawy nie biegnąpo mojej myśli, postacie sązamyślone, jak gdyby zastanawiały się, czy uda mi się zrealizować moje plany. Gdy wszystko się wali, są zmartwione i pokazują mi, bym pytał się szczegółowo na skalach. Bywają też takie dni, kiedy Oni w ogóle nie przychodzą ale zdarzają się też takie chwile, gdy ukazują mi się o dowolnej porze dnia i polecająjak najszybciej udać się do biblioteki, bym na skalach precyzyjnie odczytał kierowane do mnie przesłanie. Technika odczytywania skal jest poważną sprawą i przekracza ramy niniejszej pozycji, jednak w tej chwili najważniejszym jest uświadomienie sobie, iż każdy z nas może wejść w kontakt z Siłami Wyższymi, jeśli tylko tego zapragnie. Cała zaś trudność sprowadza się do tego, by być naprawdę przekonanym, że owa łączność nie jest wymysłem. Wygląda to tak, jakby w czasie testu psychotronicznego ktoś polecił nam zbadać, czy w pokoju obok przebywa jakaś inna osoba, a jeśli tak, to czy jest sama, czy też w towarzystwie. Nawet gdyby wewnętrzny głos podpowiadał nam, że tak, i owszem: sątam dwie osoby, to i tak trzeba by było wielu miesięcy treningu, byśmy utwierdzili się w prawidłowej interpretacji owych podświadomych sygnałów, byśmy za każdym razem wiedzieli, że tam rzeczywiście ktoś jest. A kto nas ma tego nauczyć, skoro prowadzących jest niewielu, a oszustów całe mrowie? Komu zaufać? Kto nie wpuści nas w maliny? To proste: ufamy tylko sobie. Na tej drodze nie potrzeba nam żadnych nauczycieli. Nasz własny Chrystus, nasza własna siła duchowa

209 poprowadzi nas ku poznaniu krok po kroku. Ona nauczy nas właściwie rozpoznawać przekazy płynące od naszych astralnych przyjaciół. Nauczy nas za pomocą skal astralnych i wydarzeń-nauk, jakie od tej pory będą nam wskazywać kierunek naszego rozwoju i naszych układów z rzeczywistością. W tej książce omawiam modlitwę, w następnej przedstawię skale astralne, w poprzedniej opowiedziałem o naszym kosmicznym niewolnictwie, a wszystko po ty, byśmy mogli się wspierać w dziele wzrastania w sobie bez konieczności układania się z siłami wrogimi człowiekowi. Pamiętajmy: jesteśmy wielcy w swoim duchowym wymiarze, tylko energie nam przeciwne tak skonstruowały świat, byśmy tkwili w nim nieświadomi własnej mocy, by łatwo było nami kierować, byśmy nie potrafili o własnych siłach wyrwać się z amoku niewolniczego zaślepienia. Ale kiedy odczujemy bliskość Opiekuna, kiedy zaczniemy z nim rozmawiać, wtedy spłynie na nas wiedza, która uczyni nas potężniejszymi od wszystkiego tego, co nam rzuca kłody pod nogi. Mało tego: staniemy się na tyle silni i wiarygodni, że zechcemy wesprzeć w wysiłkach wszystkich zmierzających ku wyzwoleniu. I to jest cel naszego tu pobytu: doskonalenie się w człowieczeństwie... Modlitwa, choć bardzo prosta, choć nawiązująca do prawideł wspólnych koncentracji i medytacji, jest tu siłą napędową naszych zmian, zmian, które zaczną modelować naszą psychikę pod kątem wzrastania w duchu. Ten powolny proces będzie postępował samoistnie, a o jego charakterze ustawicznie będzie nas informować nasz Opiekun. Jak powiedziałem kilka stron wcześniej, ukazujące mi się Świetliste Postacie swoim zachowaniem przekazują mi informacje dotyczące moich wewnętrznych przemian, rozterek i dni przyszłych. Wszystko systemem kina niemego, gdzie gest, mimika określająrodzaj informacji i jej gradację. Kiedy na przykład zajmuje mnie troska o dziecko, które jest chore, Oni mogą pozdrowić mnie z radosnymi minami albo w minorowym nastroju nakazać kolejną wizytę u lekarza. Kiedy jedna z sieci hurtowych zwlekała z podpisaniem umowy, Oni uśmiechając się, wskazali na osobę, przez którą cała sprawa utknęła w miejscu. Ale czasem ukazanie prawdy wcale nie rozwiązuje problemu. Dotyczy to zwłaszcza wszelkiego rodzaju domniemań. Pytając się o sto

210 sunek kogoś do mnie, widzę tylko, czy ów ma charakter pozytywny, obojętny czy negatywny. Chcąc się zagłębić w związki uczuciowe, muszę korzystać ze skal. Zresztą Oni sami wskazują mi palcem biurko, na którym leżą wahadła i sami nimi poruszają. Jest to zupełnie inna historia niż z odczytem za pośrednictwem podświadomości, którą radiesteci wykorzystują w swojej pracy, bo tu często nie występują żadne mimowolne skurcze mięsni, a wahadło kręci się jednak jak szalone, precyzyjnie wskazując to, o czym mam się dowiedzieć. I właśnie wahadłu zadajemy na początku naszej przygody z Aniołami pytanie, czy nasze widzenia są autentyczne, czy widziane duchowymi oczyma postacie istnieją naprawdę, ile ichjest, jak wyglądają etc. Konfrontujemy wrażenia ze wskazaniami wahadła i w ten sposób poznajemy działanie naszych astralnych zmysłów. Nabieramy pewności i biegłości we własnych poczynaniach... Kwestii Przewodnika, którego nieliczni dostają gdy ich losy zostają sprzęgnięte z linią Prowadzących, a który działa niezależnie i w porozumieniu z Opiekunem, nie będę omawiał, bo ledwie jedna osoba na milion staje się adeptem, a gdy to się staje, owa osoba doskonale o tym wie, zna też relacje, jakie wiążą ją z Przewodnikiem na kilku poziomach. Raczej chciałbym jeszcze poruszyć osobliwy temat poznawania życia poprzez właściwe owemu życiu doświadczenia. Bo trzeba wiedzieć, że rola Opiekuna nie sprowadza się tylko do biernej obserwacji naszych poczynań, ale staje się On aktywnym animatorem naszych zmian, jednak takim, który zawsze daje nam prawo wyboru. On zgodnie z naszą wolą wskazuje, co wypada uczynić, ale podjęcie decyzji pozostawia tylko nam. Jak działa, jak nas informuje o potrzebie uzdrowienia związków ze światem, przedstawię na przykładach zaczerpniętych z życia Andrzeja, którego niefortunne losy, jak i zmaganie z siłami zła opisałem w „Duchach - kosmicznym niewolnictwie człowieka". Kiedy Andrzej pogodził się już z utratą rodziny, kiedy oddał swoją wolę Bogu po dramatycznym spotkaniu z inteligencją potężniejszą od Anioła, wtedy stanął przed nowym: przed swoją przyszłością, której nie znał. Opiekun podpowiedział mu podczas modlitwy, że spotkanie z Bogiem (tym, co Boga tu reprezentowało) było nie tylko darem łaski, ale było także ukłonem w stronę żarliwego dążenia Andrzeja do stania

211 się prawdziwym człowiekiem. Potwierdził, że Andrzej nareszcie będzie mógł rozwijać się poprzez twórczość i że w niej odnajdzie swoją drogę do innych. Ale Andrzej, wciąż zawieszony w bezsile, wciąż odczuwający skutki depresji, miast ostro wziąć się do pracy, podświadomie zastosował szereg uników, które miały usprawiedliwić w jego oczach jego własną niemoc w odzyskiwaniu kontroli nad swoim własnym życiem. Miast pisać, miast tworzyć artystyczne światy dla innych, zamknął się w świecie własnych obsesji i z wolna popadał w twórczy marazm. Aż głos Opiekuna poparł w trakcie modlitwy jego chęć wyjazdu do pracy za granicę. Zaprzyjaźniona z nim wróżka z Lublińca i pani jasnowidz z Tychów potwierdziły wyjazd. Nie namyślając się długo, Andrzej spakował manatki, wsiadł w auto i dwa dni później pukał do drzwi brata w Losheim w Saarlandzie. Uściskał go w piątek wieczorem, a już w poniedziałek pracował jako tynkarz. Grudzień, zimno, małe stawki, ale to go nie zrażało. Uroił sobie, że zarobi sam na pierwszą edycję, że nie będzie liczyć na obietnicę byłej małżonki, która jakoś zwlekała ze spłatą części należności, jakie przypadły mu po podziale majątku. Miast pisać, uczyć się i doskonalić warsztat, on uciekał przed przeznaczeniem. Bał się odpowiedzialności. Bał się nowego... Bał się zaczynania życia od nowa, zwłaszcza jako pisarz... Nie znał tego, o czym marzył, za czym tęsknił wiele, wiele lat... Pierwszy dzień przepracował bezproblemowo. Drugi był znacznie gorszy, bo zapomniał zabrać leki na chore kolano. Przeciwbólowy meloksam i sirdalud zostały w domu. Trzeciego dnia już nie potrafił ukryć bólu: kuśtykał na lewąnogę i z wielkim wysiłkiem wspinał się po rusztowaniach. Ale nie dawał za wygraną. Szefowi powiedział, że spadł z drabinki i stłukł sobie biodro. Z bratem uzgodnił, że pójdą do lekarza i na niego wezmą receptę, by zaoszczędzić na ubezpieczeniu. Piątego dnia pracy, w piątek, noga zesztywniała tak bardzo, że poruszanie się po rusztowaniu stanowiło nie lada problem. Andrzeja dopadły czarne myśli, Andrzej zwątpił w siłę swojego organizmu, rozumiał, że jest poważnie chory. Właśnie tynkował ścianę, gdy odczuł obecność swojego Pocieszyciela. Obolały, uśmiechnął się w kierunku Anioła. Od razu zrobiło mu się cieplej w to grudniowe zimne popołudnie. Lecz ani on, ani chyba

212 nikt inny na świecie nie spodziewał się usłyszeć: „I co ty tu jeszcze, głupku, robisz? ". Takie obrazoburcze słowa nie mogły przecież paść z usta Anioła! Tylko zło mogło pokusić się o tak perfidną prowokację! Ale to jednak na pewno przemawiał Anioł! Jego Osobisty Anioł Stróż! W głowie Andrzeja zaroiło się od domysłów, tysiące myśli pojawiało się i znikało, tworząc w umyśle prawdziwą degrengoladę. Owo „głupku" zrobiło jednak swoje: uderzyło w najpotężniejsze narzędzie poznania, jakim posługiwał się ten zagubiony w swoich działaniach człowiek, uderzyło w jego - umysł! Przenicowało go, zmiażdżyło, usunęło poza nawias logiki! I stało się: druga połowa umysłu ukazała swoje istnienie w świetle prawdziwego pojmowania. W przebłysku duchowej inteligencji Andrzej pojął niewłaściwość własnego zachowania, absurdalność własnych poczynań, odnalazł w głębi serca zagubioną potrzebę kreacji świata podług własnych przemyśleń. W tamtej sekundzie rozliczania się ze swojąprzeszłościąi swoim zagubieniem nagle stał się artystą. Urodził się powtórnie. Sam nie wiedział, kiedy zszedł na dół, tak bardzo był pochłonięty myślami. Sam nie wiedział, jak tego dokonał, gdyż ból nogi powinien go wyrywać z tego letargu przy pokonywaniu każdego szczebla drabinek. Lecz noga nie tylko że przestała boleć, ale stała się tak samo sprawna, jak noga zdrowa. W ogóle o niej zapomniał. Jej niedowład był rozpaczliwym głosem podświadomości, chcącej wymusić na Andrzeju stosowne zachowanie. Kiedy to, co miał Andrzej zrozumieć, dotarło w końcu do niego, rola chorej nogi się skończyła i mogła ona znów być zdrowa. Na drugi dzień rano, w sobotę, Andrzej wracał już do kraju. Nic nie zarobił, a na podróży wiele stracił. Zyskał jednak najważniejsze: cel w życiu. Kilka miesięcy później wydał własnym sumptem swo ją pierwszą książkę... Kolejny przykład z tego samego podwórka... Kiedy Andrzej po stracie rodziny został sam w domu, opuszczony, żyjący wspomnieniami, cieniami minionych dni, szybko popadł w rozpacz i w odrętwienie. Piękny dom bardziej przypominał mu trumnę, niż miejsce, które powinno tętnić życiem. Każda ściana, każdy kąt przywoływał w jego pamięci echa dni spędzonych wspólnie z rodziną Starał się uciec od tego stanu ustawicznych retrospelccji, ale w żaden sposób nie potrafił się ich pozbyć. Wydawało mu się nawet, że został po-

213 grzebany żywcem, że ktoś go tu zamurował, że przez omyłkę zostawił w tym domu na wieczność, na wieczne potępienie. Sam już nie wiedział, czy umarł, czy tli się w nim jeszcze życie... A może tkwił w stanie pośrednim pomiędzy życiem i śmiercią?... Całą złość za własną nieudolność, za niepokoje, za cierpienie usadowił w przeszłości i siłą rzeczy w domu, w jego murach i zastygłych w ścianach wspomnieniach. Znienawidził dzieło własnych rąk. Nienawidził je, myjąc posadzki i czyszcząc okna, nienawidził, siedząc na balkonie i kładąc się spać. Pomstował, klął, a potem się wstydził własnej słabości. Był zagubiony, ale nie potrafił zmienić tego stanu rzeczy... Dusił się... Konał każdego wieczoru, by znów poderwać się do pracy następnego ranka... Niedługo potem nastał jego czas poszukiwania Boga, czas przebaczania i tworzenia nowych wartości, czas pojednania ze światem. Zaczął się żarliwie modlić i w końcu usłyszał głos Opiekuna. Lecz przeobrażenia, jakie w nim wkrótce zaszły, tylko wyciszyły niechęć, jaką po staremu żywił do domostwa, jaką przelewał w ceglane mury, by zapomnieć o własnym udręczeniu. To małe zło snuło się gdzieś w zakamarkach jego duszy, ale nie odchodziło. Aż pewnego ranka Andrzej poczuł nieodpartą chęć odwiedzenia mieszkającej pod Wałbrzychem ciotki, jego jedynej żyjącej krewnej, którą starał się odwiedzać co parę miesięcy. Gnany nieuświadamianą potrzebą spakował manatki, odpalił silnik i czteiy godziny później witał w progu zdumioną jego widokiem krewną. Po serdecznym przywitaniu ciotka Jadzia natychmiast przystąpiła do przyrządzania posiłku, a Andrzej jak nigdy dotąd skupił całą uwagę na schludnie utrzymanym mieszkaniu. Wszystko było zadbane, czyste, mające swoje stałe miejsce. Atmosfera spokoju i harmonii wyzierała z każdego kąta. To mieszkanie posiadało swój osobliwy charakter, ono żyło, ono było oazą spokoju i nadziei... I nagle Andrzej ujrzał oczyma wyobraźni swój własny dom. Jego zwaliste dachy, drewniane schody, brązowe okna i schowane pod balkonem wejście. Poczuł gwałtowne ukłucie w sercu i usłyszał podpo- wiedź własnej duszy: On umrze, jeśli go nie pokochasz... Z rozwartych wrót czasu wyłoniły się dramatyczne sceny, w których powoli, ale nieubłaganie niszczały wszelkie magiczne zakamarki, w jakie zwykł za

214 glądać: drewniane antresole w dziecinnych pokojach, stylizowane na ludowo poddasze, zawieszona w przestrzeniach kuchnia czy schowane za grubymi deskami pawlacze. Wszystko to murszało, staczało się w pleśni, odchodziło w niepamięć. Wszystko to krzyczało w rozpaczy: Ratuj! Kochaj! Dbaj! Tęsknota za utraconym rajem, pragnienie spokoju, potrzeba wtulenia się w puchowe pierzyny i głęboka cisza, które wypełniły jakąś dziwną pustkę w sercu Andrzeja, to wszystko razem sprawiło, że kamienne mury i ceglane dachówki ożyły, nabrały barw i wypełniły się gwarem przyszłych dni, wzbudzając w zagubionym człowieku najszlachetniejsze uczucia. Coś, co Andrzej odrzucał, co tłumił w sobie, eksplodowało teraz feerią kolorów miłości... Ciocia nie zrozumiała jego tłumaczeń, nie potrafiła pogodzić się z faktem, że wyjeżdża, że znów zostawia ją samą ale widząc błysk radości w jego oczach, udała, że pojmuje, że wierzy, iż jakiś tam martwy kawałek materii może być przesiąknięty duchem i nawoływać jak czuła kochanka. Po dwudziestominutowych odwiedzinach Andrzej wracał w domowe pielesze pełen nadziei na lepsze jutro, pełen pomysłów twórczych i pełen zapału do pracy, której efekty miały w niedalekiej przyszłości zapewnić byt nowym członkom jego rodziny... Proszę mi wierzyć, że od chwili powierzenia się Opiekunowi, każdy z nas otrzymuje od Niego wiele cennych wskazówek dotyczących naszego postępowania i naszych związków z czasoprzestrzenią którą tworzą rzeczy żywe i pozornie martwe. Bo tak naprawdę w otaczającym nas świecie nic nie jest pozbawione duchowej iskry, wszystko tętni życiem, wszystko jest z sobąpowiązane i wszystko wywiera na siebie nacisk. Kiedy to zrozumiemy, świat przestanie być taki sam jak dawniej. Potem pozostanie już tylko jedno: pozwolić, by Duch Boży mógł po tym świecie swobodnie się rozprzestrzeniać, by prawda o nas samych nie została zakopana w dole ignorancji, złości, bólu i nienawiści. I takie jest obecnie moje pojmowanie świata, takie słowa wychodzą z ust człowieka, który otarł się o misterium śmierci, któremu odsłonięto nieco więcej, niż zwyczajowo jest ustalone. Proszę o to, by każdy zechciał odkryć w sobie Chrystusa, by nawiązał kontakt z własnym Opiekunem, by uwierzył we własną duchowość i by wreszcie w tym

215 samym kierunku pomógł podążać innym. Bo to jest prawdziwa droga do wyzwolenia, do urzeczywistnienia się, do poznania siebie samego. Proszę przestać zawierzać wszelkim nawiedzonym tego świata, stosować techniki mające uczynić nas oświeconymi, bo takich ludzi ani technik nie ma i nigdy nie było. One były dopełnieniem, wyrazem już zachodzących w człowieku zmian. Nic, co przynależy duchowi, bez udziału tego ducha poznane ani przerobione być nie może. Bez usilnej pracy nad sobą bez wzrastania w miłości nikt z nas nie osiągnie zbawienia. Droga do poznania jest bowiem drogą wewnętrzną. Rozszerzenie duchowej świadomości bez zjednoczenia z Chrystusem jest niemożliwe. Bez rozpoznania i oczyszczenia tego, co nas niegodne, urzeczywistnienie nas samych pozostanie poza naszym zasięgiem. Bez konsekwentnego skierowania swojego życia na mistrza, który jest w nas, nikt nie rozbudzi się w Boskiej Świadomości w takim stopniu, w jakim rozwija się zwyczajna świadomość. Dusza i umysł muszą dojrzewać jednocześnie, gdyż choć zawiadują różnymi cząstkami człowieka - są jednością. Uświadomienie uwewnętrznienia kieruje człowieka w stronę Boga, pozwala mu rozpoznać wszystkie słabości, niezgodne z prawem skłonności i wszelkie fałszywe wyobrażenia o tym świecie i panujących w nim stosunkach. Po skąpaniu ludzkiego jaw potędze Chrystusa przeistaczamy się w miłość i prawdę, stajemy się jednocześnie odbiornikiem i nadajnikiem wirów energetycznych pochodzących z wszystkich serc. Stajemy się sobą tym czymś, czym naprawdę jesteśmy, a w co nie pozwolono nam wierzyć. Panowie Tego Świata ukryli przed nami prawdę o wewnętrzności, co zamknęło duszę ludzką w śmiertelności ciała, gdy tymczasem jest ona nieśmiertelna i obdarzona prawem do oczyszczania się i uszlachetniania. Zrobiono wszystko, by zapobiec uwolnieniu się ludzkiej duszy, by zamknąć ją poprzez Niegodne Prawo w kole wiecznych powrotów. Tymczasem każdy z nas od chwili narodzin stoi na drodze powrotu, stoi u wrót boskiego prapoczątku i w każdej chwili swojego życia ma wpływ na wydarzenia, w których uczestniczy. Jednak zabrano nam tę podstawową wiedzę duchową oduczono nas kontaktu z Opiekunem i innymi Siłami Wyższymi, wpojono absurdalną wiedzę o nieuchronności przeznaczenia i wmówiono, że jeste

216 śmy bezbronnym narzędziem w rękach Panów Tego i Tamtego Świata. Nic bardziej mylnego. Mamy nie tylko wpływ na nasze życie, ale zgodnie z założeniami prawa duchowego posiadamy moc kształtowania działań i przyszłości naszych bliźnich. Możemy też wystąpić przeciwko temu, co godzi w człowieczeństwo, i nie tylko że nie pozostaniemy w tej walce osamotnieni, ale i na pewno zwyciężymy. Dziś, kiedy koło czasu obraca się coraz szybciej, kiedy przyroda z wolna umiera, kiedy technika podporządkowuje sobie człowieka, kiedy Nowe Prawo ogranicza naszą samorealizację, zamykając w chorej wizji rywalizacji i bzdurnych dążeń, gdzie miejsce miłości zajmuje ukierunkowanie się na ziemski byt, to właśnie teraz nastał najwyższy czas, by stłumić te wynaturzone ograniczenia i zafałszowania i by prawo spełnienia zatryumfowało poprzez utożsamienie się z duchem, a nie z materią. Bo człowiek przynależy duchowi, a nie prawu materialnemu, bo człowiek wraca do ducha, a nie obraca się w proch, by przestać istnieć. W zewnętrznym świecie człowiek nigdy nie znajdzie tego, co go stanowi, co mu przynależy, co go wzmacnia, do czego się tęskni. Miłość to bogactwo, które wypełnia nas od wewnątrz, które jest radością i prawdą zawartą w naszych sercach, które szczęściem obdarza cały ludzki ród, jednocząc go w harmonii. Intelekt, samolubne ego, które nam domontowano, i nakaz przestrzegania Nowego Prawa to rzeczy, które odciągają nas od prawdy, które zamykają nas w mroku tej planety, które odrywają nas od świetlistych mocy Prasiły, jaka jest naszą prawdziwą ojczyzną Czas najwyższy ku temu, by nasze zamroczone duchowe powłoki oswobodzić z Nowego Prawa poprzez odrzucenie niezgodnych z naszym sumieniem uczuć, myśli i czynów, by zacząć się wyrażać poprzez miłość, a nie poprzez wrogie nam uczucia. Tylko w ten sposób oczyścimy myślenie, nadamy nowy sens naszym działaniom i poprzez urzeczywistnienie w Boskim prawie wspólności uwolnimy w końcu naszą duszę od obciążeń, na jakie nałożyli nas Władcy Tego Świata. Wraz z ofiarną miłością wraz z wkroczeniem na drogę braterstwa z bliźnim pojmiemy w końcu, kim jesteśmy, czym jest nasz nieprzemijający byt i jaka naprawdę jest moc, która nas wypełnia. Modlitwa jest tu darem łaski, a zarazem prawem, które odkrywa nasze duchowe jestestwo w szkole życia. W zasadzie jest początkiem

217 nowego, jest pomocą w pojmowaniu Prawa Absolutnego, pomaga wytrwać w czasie oczyszczania i wesprzeć, gdy wrogie człowiekowi siły starają się zawrócić go z drogi do urzeczywistnienia. Jest drogowskazem i kołem ratunkowym na naszej wewnętrznej drodze. Jest namacalnym łącznikiem z Wszechobejmuj ącym. Ona pozwala poznać wolę Naszego Ojca, stłumić ludzką samowolę i przejść na wyższy poziom świadomości. Ona pozwala nam zaistnieć... Ten, kto kieruje się na miłość, kto świadomie i mocno podąża ku prawdzie, kto ufnie zwraca się do Opiekuna, ten zawsze odnajdzie się w Chrystusie i zatopi w wiecznym polu duchowych energii. Spełniając Prawo Życia, każdego dnia będzie wspierany przez Zasadę Wszelkiego Bytu. W drodze ku urzeczywistnieniu musimy pamiętać o jednym, o nieustannym boju z narzuconymi nam wzorcami, mechanizmami sterującymi naszym zachowaniem, które wkomponowane w strukturę intelektu, narzucają naszym myślom i słowom określone uczucia. Nie wolno nam zapominać, że intelekt jest składową ciała, nie duszy, że dąży on do zupełnie innych celów, że służy jedynie naszemu chceniu i jak najwygodniejszemu ułożeniu naszych relacji w materialnym bycie, że jest najczęściej fałszywym doradcą. To on podtrzymuje naszą samowolę i broni przed usłyszeniem cichego głosu sumienia. On zabija naszą duchowość. Jest kusicielem, twórcą takiej osobowości, jaka odpowiada życzeniom Panów Tego Świata. On nas wmanewrowuje, wtłacza w chore struktury społeczne i każe wierzyć, że są to struktury właściwe i jedyne. Do tego stopnia zawiaduje naszymi procesami myślowymi, iż sam staje się fabryką wrogich naszemu duchowi myśli i wynikłych z nich uczuć i czynów. Wraz z ego wprowadza w nas zewnętrzne. Jeśli chcemy, by modlitwa przyniosła odnowienie z głębi wnętrza, musimy nauczyć się kontrolować własne myśli, słowa i czyny. Wtedy nasza duchowa świadomość rozpromieni się na zewnątrz i zostanie wyrażone tylko to, co w nas najszlachetniejsze: boska świadomość w nas, czyli my sami... „ Wielu ludzi szuka właściwego lekarstwa na swoje dolegliwości i cierpienia. Mimo że człowiek jest dzieckiem Bożym i nosi w sobie wszystkie siły miłości, pokoju i zdrowia, nie wie jednak, jak mógłby

218 uaktywnić wzniosłe siły i zastosować je z pożytkiem dla siebie. Aby duchowa siła, siła zdrowia, radości, szczęścia i harmonii mogła zadziałać w duszy i ciele, człowiek musi zwalczyć najpierw swoje negatywne myśli, sprzeczne z Prawem, odczucia i czyny. Pozytywne, potwierdzające życie myśli, myśli siły, zdrowia, radości i szczęścia są najlepszym lekarstwem dla waszej duszy i całego organizmu. Niskie myśli, myśli pełne nienawiści, złości, zazdrości, zawiści i im podobne zatruwają wasze komórki i wasze narządy. One zatruwają też wasz humor i obciążają waszą duszę. Wystrzegajcie się więc sprzecznych z Prawem myśli, gdyż są one zagrożeniem dla waszego zdrowia i przeszkodą na drodze do świadomości Wszechojca. Każda sprzeczna z Prawem, bezcelowa i ponura myśl zmniejsza przepływ pozytywnych sił w was. Natomiast każda szlachetna, a więc dobra, czysta i ofiarna myśl poszerza strumień siły. On przynosi pokój i radość, ofiarną miłość i zdrowie. Myśli są siłami. W każdej komórce waszego ciała jest Moja siła. Potwierdzajcie siły życia, Moje uzdrawiające i życiodajne siły w waszej duszy i w waszym, ciele, przezwyciężając myśli o przeszłości i przyszłości i przeciwstawiając bezcelowym, pomnym, wypełnionym zazdrością i zawiścią myślom i słowom siłę ofiarnej miłości. Wtedy wasze wnętrze stopniowo się prześwietli, a rytm waszego ciała będzie harmonijny i zrównoważony. Komórki waszego ciała będą wtedy przepromieniowane Moim światłem, a organizm będzie zdrowy. W tym uwewnętrznieniu dotykacie czwartej siły świadomości, w której płonie światło Chrystusowe, światło Zbawiciela. To światło Chrystusa Zbawiciela jestjednocześnie Wewnętrznym Lekarzem i Uzdrowicielem "... Słowa Jezusa, objawione przez brata Emanuela, cherubina boskiej Mądrości, przekazane i wyjaśnione przez prorokinię Boga Gabrielę z Wurzburga Nie dopuśćmy do tego, by myśli żyły w nas swoim życiem, by wywierały na nas nacisk, by nami kierowały, ponieważ nie zawsze są one zharmonizowane z naszym wnętrzem, ponieważ nie wszystko, co mówimy i o czym myślimy, odpowiada naszej prawdziwej istocie. Prośmy

219 Opiekuna, by pomógł nam wyzwolić się z chęci posiadania i bycia kimś, kim naprawdę być nie chcemy Uświadommy sobie, że my już jesteśmy, i to prawdziwi w każdym calu, że nie musimy być wpasowywani w ramy tworzone przez różnego rodzaju systemy, czy to polityczne, czy to gospodarcze, czy to religijne, czy to jakiekolwiek inne, chociażby środowiskowe, bo one kształtują nasz wizerunek podług Obcych Praw. Prośmy o wyzwolenie spod władzy intelektu i ego i o ufność wobec naszego własnego jestestwa, wobec naszego serca, naszego wnętrza, naszego Chrystusa. Nasz Osobisty Opiekun nie opuści nikogo, kto zacznie przestrzegać praw wnętrza, jeśli tylko ten będzie się modlić i wypełniać życie właściwymi myślami, odczuciami i czynami. Takiemu zostaną otworzone wrota do raju, ukazana wiedza i zesłana pomoc w chwilach próby... I taka jest droga, na której stoicie... Droga życzliwości, dobroci i braterskiej miłości... Droga do urzeczywistnienia... Wasze i nasze wyzwolenie...

220

Autor, medium eksplorujące światy niedostępne człowiekowi nawet po śmierci, zawarł w tej pozycji wstrząsający obraz ludzkiej ewolucji, ewolucji wyreżyserowanej przez siły wrogie naszemu gatunkowi. A co najbardziej zdumiewające, w walce o nasze wyzwolenie i duchowy wzrost zaangażowane są nie tylko ośrodki z planów astralnych, którym przewodzą najwięksi przywódcy duchowi, jacy pojawiali się na Ziemi od zarania naszych dziejów, ale także obce cywilizacje i wielu samotnych bojowników, którzy rozumiejąc istniejący stan rzeczy, z determinacją walczą o nasze wybawienie. Wszystko podparte faktami naukowymi, wszystko w trybie teorii spiskowej, wszystko zaklęte w słowie, które ma moc ukazywania prawdy. A prawda jest koszmarna, a w prawdzie tej jesteśmy niszczeni, ograbiani z własnej duchowości i energetycznie wykorzystywani nie tylko przez naszych biologicznych stwórców, ale także przez istoty stojące na szczycie ewolucyjnej drabiny, które zarówno nas, jak i Panów Tego i Tamtego Świata bezwzględnie ograbiają z energii... Autor odsłania mechanizmy sprawowania nad nami bezpośredniej kontroli oraz ukazuje sposoby, które pozwalają wyłamać się

221 spod Lewego Prawa. Unosi też woal tajemnicy, jaki skrywa całą prawdę o reinkarnacji, o naszym doskonaleniu się w zaświatach, których zaledwie pewien obszar jest przynależny sferom, w jakich wzrastają ludzkie dusze. Ale - co istotne - w tej walce o wyzwolenie nie jesteśmy sami, mało tego: wiele obcych cywilizacji przygląda się temu, w jaki sposób wychodzimy z niewoli, by w ten sam sposób zapalić światło wolności na własnych planetach... Oto fragment tej wstrząsającej pozycji: ...Gra toczy się w wielu wymiarach i na różnych poziomach świadomości. Są zaangażowane w nią siły stojące niemal u kresu doskonałości. Dla człowieka już samo uczestnictwo w tej grze oznacza awans. Na szczęście siły opiekujące się ludzką rasą mają cele zbieżne z naszymi. Oczy całego wszechświata są teraz zwrócone na Ziemię. W ostatnim czasie dokonał się przełom w rozumieniu zasad gry i nawet nasi przeciwnicy odstępują od swoich idei i przez człowieka usiłują wzmocnić własną świadomość... ...Prawda jest taka, że nasz rozwój na planecie Ziemia podlega potrójnemu systemowi kontroli. Pierwszy stanowi nieformalny rząd (Dyrygenci), który z marionetkowymi rządami państw niewiele ma wspólnego. W tym kontekście rzekomy nad- światowy rząd masonów to czysta kpina. Prawdziwi rządzący dysponują mocami i techniką wyprzedzającą to, z czym spotykamy się na co dzień o całą erę technologiczną albo i dwie. Posiadajątu, wśród nas, swoje agendy, skąd sprawują nieograniczoną władzę. Są ludźmi w pełnym tego słowa znaczeniu, lecz są również przedstawicielami różnych ras ewolucyjnych. Najstarsi z nich liczą30 tysięcy lat. Sąbezkar- ni, okrutni jak starożytni bogowie, jednak na swój cyniczny sposób identyfikują się z nami. Nigdy nie kontaktują się z ludźmi w sposób bezpośredni, do tego celu wykorzystują ludzkich posłańców, którym podtrzymują biologiczne życie do 300-400 lat. Kolejnym ogniwem w tej zagadce są traktowani na równi z nimi obcy. Aż trzy cywilizacje mają tu swój dom. Z czego jedna z nich zamieszkiwała ziemię jeszcze w czasach przedludzkich. Wszystkie one miały swój udział w biologicznym stwarzaniu drugiej i trzeciej rasy ludzkiej. Są apolityczni i neutralni wobec biegu wydarzeń, jakie prowokujemy. Zainteresowani po części długofalowym ekspeiymentem naszej ewolucji, doskonalszym od ich wzorca, więcej uwagi poświęcają mistykom i artystom niż naukowcom i politykom. Czasami prowadzą wśród nas normalne ży

222 cie i piastują wysokie urzędy, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych. Jedna z ras obcych do złudzenia przypomina nasz gatunek. Część mieszkańców USA nosi ich genetyczne dziedzictwo. Dość często wchodzą w konflikt z Dyrygentami. Robert II był świadkiem, jak obcy likwidowali umieszczoną na Saharze aparaturę, która wespół z dziesiątkami podobnych urządzeń emitowała fale zmieniające częstotliwość drgań ludzkiego biopola (po to, by nasze drgania nie wchodziły w rezonans z drganiami Ziemi). Jednak i jedni, i drudzy dalecy są od otwartego konfliktu między sobą... Książkę można zamawiać bezpośrednio w wydawnictwie: (034) 357 06 74 (można również otrzymać dedykację)

...otrzymałem dar poznania sekretnego, dar, który kreślił mój świat poznaniem, dar, który ukazał ni światy, jakie są niedostępne człowiekowi nawet po śmierci. Nie ze swojego wyboru krążyłem po światach tajemnych Moim przeznaczeniem nie było zostanie astralnymMqpgW»|ZwłasQe(|0 przyzwolenia zostałem jednak tym, który zecfcdaT^^^^^^^^^^^ odkrytym już być może. Ukazano mi świat, który jest niemal niepojęty, ukazano mi reguły, do dzisiaj nie potrafię zaakceptować. Pojąłem, jak bardzo rzeczywistość jest odmienna od tego, w co Paeowie lego Świata każą nam wierzyć. To, że istnieją światy równoległe, to, że istnieją światy wielowymiarowe, to, że kosmos jest przeładowany lowiiy istnieniem, to, że naszą planetę od zarania dziejów zamieszkają obce cywilizacje, to, że w tym wymiarze jesteśmy kosmicznymihttp://popko.pl/