athlikes-kakosis-apokatas

5Ο ΓΕ.Λ. ΣΕΡΡΩΝ Σχολ. Έτος 2014-15

Τμήμα :Βθ1

ΘΕΜΑ: ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Σ Ε Ρ Ρ Ε Σ 2015

Υπεύθυνος καθηγητής καθηγητής : Καραγκούνης Χρήστος ΠΕ11.

ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

1

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΣΚΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ....................................... ΕΡΓΑΣΙΑΣ.............................................................. .............................................. ......................................5 ...............5 ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ......................................... ΕΡΓΑΣΙΑΣ................................................................. ............................................... ....................................6 .............6 ΠΡΟΛΟΓΟΣ................................... ΠΡΟΛΟΓΟΣ.......................................................... .............................................. .............................................. ..................................7 ...........7 ΕΙΣΑΓΩΓΗ.................................... ΕΙΣΑΓΩΓΗ........................................................... .............................................. .............................................. ..................................8 ...........8 1. ΑΘΛΗΤΙΑΤΡΙΚΉ.................................. ΑΘΛΗΤΙΑΤΡΙΚΉ......................................................... ................................................................ ......................................... ...9 2. ΚΑΚΩΣΗ...................................... ΚΑΚΩΣΗ............................................................. .............................................. ....................................................11 .............................11 2.1 ΟΡΙΣΜΌΣ....................................... ΟΡΙΣΜΌΣ.............................................................. .............................................. ........................................ .........................11 ........11 2.2 ΕΙΔΗ ΚΑΚΩΣΕΩΝ........................................................ ΚΑΚΩΣΕΩΝ............................................................................................... ....................................... 11 2.2.1. ΩΛΩΠΕΣ.................................. ΩΛΩΠΕΣ......................................................... .............................................. .......................................11 ................11 2.2.2 ΘΛΑΣΕΙΣ........................................ ΘΛΑΣΕΙΣ............................................................... .............................................. .....................................12 ..............12 2.2.! ΑΙΜΑΤΩΜΑ Μ"ΩΝ..................................... Μ"ΩΝ............................................................ ............................................ .....................15 15 2.2.# Μ"$ΚΟΙ ΣΠΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΚΡΑΜΠΕΣ......................................................15 2.2.5 ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΣΕΩΝ................................... ΑΡΘΡΩΣΕΩΝ.......................................................... ............................15 .....15 2.2.6 ΔΙΑΣΤΡΕΜΜΑ................................ ΔΙΑΣΤΡΕΜΜΑ....................................................... .............................................. ....................................16 .............16 2.2.7 Ε%ΑΡΘΡΗΜΑ................................ Ε%ΑΡΘΡΗΜΑ....................................................... ............................................................ ..................................... 17 2.2.8 ΚΑΚΩΣΗ ΤΟ" ΓΟΝΑΤΟΣ...................................... ΓΟΝΑΤΟΣ.......................................................................18 .................................18 2.2.9 ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΠΟΝΔ"ΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ.........................................2& 2.2.1& ΚΑΚΩΣΕΙΣ "ΠΕΡΧΡΗΣΗΣ 'Κ()*+,()( 'Κ()*+,()( /03 444 ;<.......22 ;<.... ...22 2.2.11 ΤΕΝΟΝΤΙΤΙΔΕΣ................................. ΤΕΝΟΝΤΙΤΙΔΕΣ........................................................ ............................................ .............................. .........2# 2# !. ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ Σ"ΧΝΟΤΕΡΕΣ =ΛΑ=ΕΣ.................................................25 ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΙΚΗ ΠΑΛΗ....................................... ΠΑΛΗ.............................................................. .......................................25 ................25 ΕΛΕ"ΘΕΡΗ ΠΑΛΗ......................................... ΠΑΛΗ................................................................ ................................................... ............................26 26 !.1 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑΣ 'ΓΕΝΙΚΑ<.....................................................26 Π"ΓΜΑΧΙΑ........................................................................................................27 %Ι>ΑΣΚΙΑ....................................... %Ι>ΑΣΚΙΑ.............................................................. .............................................. .............................................27 ......................27 ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ...................................... ΤΕΧΝΕΣ............................................................. ................................................28 .........................28 !.2 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΕΓΙΣΤΗΣ Δ"ΝΑΜΗΣ...........................................................29 Δ"ΝΑΜΗΣ...........................................................29 ΑΛΜΑ ΕΙΣ "?ΟΣ........................................... "?ΟΣ.................................................................. ....................................... ............................ ............29 29 ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΜΗΚΟΣ.......................................... ΜΗΚΟΣ................................................................. .................................................29 ..........................29 ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ....................................... ΚΟΝΤΩ.............................................................. ....................................................!& .............................!& ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΤΡΙΠΛΟ"Ν...................................... ΤΡΙΠΛΟ"Ν............................................................. ............................................... ........................!& !& !.! ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΕΓΙΣΤΗΣ Δ"ΝΑΜΗΣ...........................................................!1 Δ"ΝΑΜΗΣ...........................................................!1 ΔΙΣΚΟ=ΟΛΙΑ.....................................................................................................!1 ΑΚΟΝΤΙΣΜΟΣ...................................................................................................!2 Σ>"ΡΟ=ΟΛΙΑ.................................. Σ>"ΡΟ=ΟΛΙΑ......................................................... .............................................. ...........................................!! ....................!! !.# ΑΘΛΗΜΑΤΑ Σ"ΝΤΟΝΙΣΜΟ"................................... Σ"ΝΤΟΝΙΣΜΟ"...................................................................... ...................................!# !# ΕΝΟΡΓΑΝΗ Γ"ΜΝΑΣΤΙΚΗ.................................... Γ"ΜΝΑΣΤΙΚΗ........................................................... ......................................... ..................!# !# ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΠΑΤΙΝΑ@.................................................. ΠΑΤΙΝΑ@.................................................................. .......................... ..........!5 !5 ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΑ.................................................................................................!6 ΚΩΠΗΛΑΣΙΑ...................................... ΚΩΠΗΛΑΣΙΑ............................................................. .............................................. .........................................!6 ..................!6 ΚΑΤΑΔ"ΣΕΙΣ................................. ΚΑΤΑΔ"ΣΕΙΣ........................................................ ............................................... .............................................!7 .....................!7 !.5 Κ"ΚΛΙΚΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ.................................... ΑΘΛΗΜΑΤΑ........................................................... .............................................!7 ......................!7 ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΣΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ...............................................................!8 ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ...............................................................!8 ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ................................. ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ............................................... ............................ ..............!9 !9 ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ................................... ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ.......................................................... .............................................. ......................................... ..................#& #& ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

2

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΣΚΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ....................................... ΕΡΓΑΣΙΑΣ.............................................................. .............................................. ......................................5 ...............5 ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ......................................... ΕΡΓΑΣΙΑΣ................................................................. ............................................... ....................................6 .............6 ΠΡΟΛΟΓΟΣ................................... ΠΡΟΛΟΓΟΣ.......................................................... .............................................. .............................................. ..................................7 ...........7 ΕΙΣΑΓΩΓΗ.................................... ΕΙΣΑΓΩΓΗ........................................................... .............................................. .............................................. ..................................8 ...........8 1. ΑΘΛΗΤΙΑΤΡΙΚΉ.................................. ΑΘΛΗΤΙΑΤΡΙΚΉ......................................................... ................................................................ ......................................... ...9 2. ΚΑΚΩΣΗ...................................... ΚΑΚΩΣΗ............................................................. .............................................. ....................................................11 .............................11 2.1 ΟΡΙΣΜΌΣ....................................... ΟΡΙΣΜΌΣ.............................................................. .............................................. ........................................ .........................11 ........11 2.2 ΕΙΔΗ ΚΑΚΩΣΕΩΝ........................................................ ΚΑΚΩΣΕΩΝ............................................................................................... ....................................... 11 2.2.1. ΩΛΩΠΕΣ.................................. ΩΛΩΠΕΣ......................................................... .............................................. .......................................11 ................11 2.2.2 ΘΛΑΣΕΙΣ........................................ ΘΛΑΣΕΙΣ............................................................... .............................................. .....................................12 ..............12 2.2.! ΑΙΜΑΤΩΜΑ Μ"ΩΝ..................................... Μ"ΩΝ............................................................ ............................................ .....................15 15 2.2.# Μ"$ΚΟΙ ΣΠΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΚΡΑΜΠΕΣ......................................................15 2.2.5 ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΣΕΩΝ................................... ΑΡΘΡΩΣΕΩΝ.......................................................... ............................15 .....15 2.2.6 ΔΙΑΣΤΡΕΜΜΑ................................ ΔΙΑΣΤΡΕΜΜΑ....................................................... .............................................. ....................................16 .............16 2.2.7 Ε%ΑΡΘΡΗΜΑ................................ Ε%ΑΡΘΡΗΜΑ....................................................... ............................................................ ..................................... 17 2.2.8 ΚΑΚΩΣΗ ΤΟ" ΓΟΝΑΤΟΣ...................................... ΓΟΝΑΤΟΣ.......................................................................18 .................................18 2.2.9 ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΠΟΝΔ"ΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ.........................................2& 2.2.1& ΚΑΚΩΣΕΙΣ "ΠΕΡΧΡΗΣΗΣ 'Κ()*+,()( 'Κ()*+,()( /03 444 ;<.......22 ;<.... ...22 2.2.11 ΤΕΝΟΝΤΙΤΙΔΕΣ................................. ΤΕΝΟΝΤΙΤΙΔΕΣ........................................................ ............................................ .............................. .........2# 2# !. ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ Σ"ΧΝΟΤΕΡΕΣ =ΛΑ=ΕΣ.................................................25 ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΙΚΗ ΠΑΛΗ....................................... ΠΑΛΗ.............................................................. .......................................25 ................25 ΕΛΕ"ΘΕΡΗ ΠΑΛΗ......................................... ΠΑΛΗ................................................................ ................................................... ............................26 26 !.1 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑΣ 'ΓΕΝΙΚΑ<.....................................................26 Π"ΓΜΑΧΙΑ........................................................................................................27 %Ι>ΑΣΚΙΑ....................................... %Ι>ΑΣΚΙΑ.............................................................. .............................................. .............................................27 ......................27 ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ...................................... ΤΕΧΝΕΣ............................................................. ................................................28 .........................28 !.2 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΕΓΙΣΤΗΣ Δ"ΝΑΜΗΣ...........................................................29 Δ"ΝΑΜΗΣ...........................................................29 ΑΛΜΑ ΕΙΣ "?ΟΣ........................................... "?ΟΣ.................................................................. ....................................... ............................ ............29 29 ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΜΗΚΟΣ.......................................... ΜΗΚΟΣ................................................................. .................................................29 ..........................29 ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ....................................... ΚΟΝΤΩ.............................................................. ....................................................!& .............................!& ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΤΡΙΠΛΟ"Ν...................................... ΤΡΙΠΛΟ"Ν............................................................. ............................................... ........................!& !& !.! ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΕΓΙΣΤΗΣ Δ"ΝΑΜΗΣ...........................................................!1 Δ"ΝΑΜΗΣ...........................................................!1 ΔΙΣΚΟ=ΟΛΙΑ.....................................................................................................!1 ΑΚΟΝΤΙΣΜΟΣ...................................................................................................!2 Σ>"ΡΟ=ΟΛΙΑ.................................. Σ>"ΡΟ=ΟΛΙΑ......................................................... .............................................. ...........................................!! ....................!! !.# ΑΘΛΗΜΑΤΑ Σ"ΝΤΟΝΙΣΜΟ"................................... Σ"ΝΤΟΝΙΣΜΟ"...................................................................... ...................................!# !# ΕΝΟΡΓΑΝΗ Γ"ΜΝΑΣΤΙΚΗ.................................... Γ"ΜΝΑΣΤΙΚΗ........................................................... ......................................... ..................!# !# ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΠΑΤΙΝΑ@.................................................. ΠΑΤΙΝΑ@.................................................................. .......................... ..........!5 !5 ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΑ.................................................................................................!6 ΚΩΠΗΛΑΣΙΑ...................................... ΚΩΠΗΛΑΣΙΑ............................................................. .............................................. .........................................!6 ..................!6 ΚΑΤΑΔ"ΣΕΙΣ................................. ΚΑΤΑΔ"ΣΕΙΣ........................................................ ............................................... .............................................!7 .....................!7 !.5 Κ"ΚΛΙΚΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ.................................... ΑΘΛΗΜΑΤΑ........................................................... .............................................!7 ......................!7 ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΣΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ...............................................................!8 ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ...............................................................!8 ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ................................. ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ............................................... ............................ ..............!9 !9 ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ................................... ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ.......................................................... .............................................. ......................................... ..................#& #& ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

2

!.6 ΧABCBDEB,FG3........................... ΧABCBDEB,FG3.................................................. .............................................. .............................................. .............................#1 ......#1 ΠΑΤΙΝΑ@...................................... ΠΑΤΙΝΑ@............................................................. .............................................. ............................................... ........................#1 #1 ΣΚΙ.......................................................................................................................#2 ΤΡΑ"ΜΑΤΙΣΜΟΙ ΣΤΑ ΧΕΙΜΕΡΙΝΑ ΣΠΟΡ.................................................... ΣΠΟΡ....................................................#! #! !.7 ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ.................................... ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ........................................................... ................................................................ ......................................... #5 Α+0CA)AH ΠBDI(F(.................................................... ΠBDI(F(............................................................................ ................................... ...........#5 #5 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ...................................... ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ............................................................. .................................#6 ..........#6 !.8 ΚBIJ,K................................ ΚBIJ,K....................................................... ....................................................................... .................................................#8 .#8 !.9 Ο,(DA* ΑLIH,()(.................................... ΑLIH,()(........................................................... .............................................. .................................5& ..........5& ΠΟΔΟΣ>ΑΙΡΟ................................. ΠΟΔΟΣ>ΑΙΡΟ........................................................ .............................................. ............................................ .....................5& 5& ΧΕΙΡΟΣ>ΑΙΡΙΣΗ................................... ΧΕΙΡΟΣ>ΑΙΡΙΣΗ.......................................................... .............................................. ......................................5& ...............5& ΠΕΤΟΣ>ΑΙΡΙΣΗ................................... ΠΕΤΟΣ>ΑΙΡΙΣΗ.......................................................... .............................................. .......................................51 ................51 ΚΑΛΑΘΟΣ>ΑΙΡΙΣΗ..........................................................................................52 "ΔΑΤΟΣ>ΑΙΡΙΣΗ................................ "ΔΑΤΟΣ>ΑΙΡΙΣΗ....................................................... .............................................. .......................................52 ................52 ΡΑΓΚΠΙ...............................................................................................................5! ΤE(M,()A,BF )( L(I*A( /BE...................................................................... /BE...................................................................... 5# #.ΝΟΣΉΜΑΤΑ 'ΠΟ" ΕΠΗΡΕN@Ο"Ν ΤΗΝ ΚOΝΗΣΗ<..........................................56 ΚOΝΗΣΗ<..........................................56 #.1 ΜMBGIG)A* ΝBH,()(................................. ΝBH,()(........................................................ .................................................56 ..........................56 ΣM,/)P,()( )0C EGM,()APC /(LHG0C.............................................................56 /(LHG0C.............................................................56 ΚIACA* ,GF( )0C EGM,()APC /(LHG0C........................................................ /(LHG0C........................................................ 59 #.2 ΡGM,()BGADH3 ΑELEF)AD(............................................... ΑELEF)AD(.................................................................................... ..................................... 6& #.! Ο)GB(ELEF)AD( Ο)GB(ELEF)AD( Q,BM.......................................... Q,BM................................................................. ..............................................61 .......................61 ΣJC)B, /GEA+E(RH - BEA,3........................................ BEA,3................................................................ ..................................... .............61 61 ΔA*+C0..................................... ΔA*+C0............................................................ .............................................. .............................................. ...........................61 ....61 ΘGE(/GF(..............................................................................................................61 #.# ΠGEA(LEF)AD( Q,BM.............................................. Q,BM............................................................................................ .............................................. 62 ΣJC)B, /GEA+E(RH - BEA,3........................................ BEA,3................................................................ ..................................... .............62 62 ΚIACAH GAC(...................................... GAC(............................................................. ............................................................... ........................................ 62 ΡIB3 )3 RMABLGE(/GF(3................................ RMABLGE(/GF(3....................................................... ................................................... ............................6! 6! #.5 ΔAB/*LGA(............................ ΔAB/*LGA(.................................................... ............................................... ................................................... ............................65 65 #.6 ΠI()M/BDF(................................ ΠI()M/BDF(....................................................... .............................................. ............................................ ..........................66 .....66 ΠI()M/BDF( (A ΘGE(/GF(........................................... ΘGE(/GF(.......................................................................... ........................................ .........67 67 #.7 ΙCB,M(I+F(.................................... ΙCB,M(I+F(........................................................... .............................................. ...............................................68 ........................68 #.8 ΟRM(I+F(.................................. ΟRM(I+F(......................................................... .................................................................... ................................................68 ...68 ΣM,/)P,()(................................... ΣM,/)P,()(.......................................................... .............................................. ............................................ ........................69 ...69 #.9 ΣIEDGE,(................................. ΣIEDGE,(........................................................ .............................................. ..............................................69 .......................69 ΣM,/)P,()(................................... ΣM,/)P,()(.......................................................... .............................................. ............................................ ........................69 ...69 Ε/A/IBS3....................................... Ε/A/IBS3.............................................................. .............................................. ............................................... ........................7& 7& #.1& ΣJCDEB,B TUVWX.................................... TUVWX........................................................... ........................................................ ................................. 71 #.11 Τ*E(3..................................... Τ*E(3............................................................ ..................................................................... ...............................................7! .7! #.12 ΑMYGCAH DABBFI................................ DABBFI....................................................... ...................................................... ................................7# .7# #.1! >MAH (+0+H (A B)GB/E0.................................... B)GB/E0........................................................... .................................76 ..........76 #.1#. ΠEIZ )0C Π)PG0C...................................... Π)PG0C............................................................. ............................................79 .....................79 5. ΜΕΘΟΔΟΙ ΠΟ" ΕΠΙΔΡΟ"Ν ΘΕΤΙΚΑ ΣΤΗ =ΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ....81 5.1 ΑLI)A Μ(*[......................................... Μ(*[................................................................ .............................................. ................................81 .........81 5.2 Μ(*[ +A( )A3 (PGA3 (A (LSCGAG3 )BM ,MBGIG)ABJ M)H,()B3..........8! 5.! =GIBCA,3.................................... =GIBCA,3........................................................... .............................................. ..............................................86 .......................86 5.# ΡGRIG\BIB+F(................................ ΡGRIG\BIB+F(....................................................... ..................................................................... .............................................. 9& 5.5 =GC)BM[BLGE(/GF(........................... =GC)BM[BLGE(/GF(.................................................. .............................................. ............................................9# .....................9# 5.6 ΠEB/C ΔC3.......................................................... ΔC3........................................................................... ............................... ..............95 95 ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

!

5.7 ΠEBIBLGE(/GF( - ']V^V_]`<......................................................................1&1 6. ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟ" ΕΠΗΡΕΑ@Ο"Ν ΤΙΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ.....................................1&& 6.1 ΘGE,AH ()(/C-ΘGE,AH G\*C)I-ΘGE,AS3 E*,/G3...............1&2-1&5 6.2 ΑRMD*)0...............................................................................................1&6-111 6.! ΛHZ ΤEBRH3............................................................................................111-11! 6.# ΑAC)B/BF G/F ,(EC..............................................................................11! 1. ΑCLEP/AC( ,BC)SI( ,MBGIG)AH3 (YEF(3........................................................11! 2. ΑII(+S3 )( B)* I+0 (AC)B/BF3.................................................................................11! !. ΑII(+S3 ) ,MaH ,*[( I+0 (AC)B/BF3......................................................11# 6.5 >*E,((..........................................................................................................115 ΟA (,RG)(,FCG3.......................................................................................................116 ΑC(KBIA*..........................................................................................................117 6.6 =AEML,B3........................................................................................................119 6.7 ΕE0),()BI+AB......................................................................................121-121 6.8 ΣM,/GE*,()( GE0),()BIB+FBM...........................................................12!-125 Κ()*)( Μ(L)PC......................................................................................126


#

ΣΚΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ Να ανακαλύψουμε αθλήματα που γίνονται σε κάθε μέρος και γωνιά της γης. Υπάρχουν αθλήματα περίεργα, μοναδικά, με διαορετική νοοτροπία, ε!έλι!η και εκτέλεση. "εν μαθαίνουμε απλά για ένα άθλημα αλλά και για κακ#σεις που δημιουργούν τα αθλήματα αυτά και π#ς τις αντιμετωπί$ουμε. %υτή η εργασία προσέρει γν#σεις, εμπειρίες, ομαδικ& πνεύμα και &λα αυτά ταυτ&χρονα με 'διασκέδαση(.


5

ΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΥΠΟΟΜΑΔΕΣ ΑΝΑΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΔΟΜΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΕΛΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ


6

)*++-+ /ργαστήκαμε στα πλαίσια του μαθήματος της ερευνητικής εργασίας, σαν μια ομάδα και ολοκληρ#σαμε τη μελέτη μας στο θέμα των κακ#σεων στον αθλητισμ&. 0έσα απ& αυτή την έρευνα γνωρίσαμε το σ#μα μας, τα αθλήματα που υπάρχουν και τους κινδύνους που κρύ1ονται σε αυτά, τα ατυχήματα που συμ1αίνουν, καθ#ς και τους τρ&πους πρ&ληψής τους. )ολύ εποικοδομητικές αποδείχθηκαν οι συ$ητήσεις περί κακ#σεων στο σχολείο μας με στ&χο τη γν#ση και την παροχή πρ#των 1οηθει#ν. /πιλέ!αμε αυτήν την εργασία, 'οι κακ#σεις στον αθλητισμ&(, δι&τι &λοι σχεδ&ν ασχολούμαστε ή ασχολούμασταν με κάποιο άθλημα στο παρελθ&ν και θέλουμε να είμαστε ενήμεροι για τυχ&ν κινδύνους που διατρέχουμε. /ργαστήκαμε με μεγάλη προθυμία και η συνεργασία μετα!ύ μας ήταν ε!αιρετική 2με τη 1οήθεια του υπεύθυνου καθηγητή κ.3αραγκούνη 4ρ.5 με σκοπ& την επίτευ!η μιας ολοκληρωμένης εργασίας που να περιέχει τις κατάλληλες πληροορίες για τον αθλητισμ& και τους κινδύνους που επιυλάσσει.


7

ΕΙΣΑΓ!Γ" 6α ιατρικά προ1λήματα και οι τραυματισμοί ε!ελίσσονται μα$ί με την κοινωνία. 7 ενασχ&ληση είτε επαγγελματικά, είτε ερασιτεχνικά με τον αθλητισμ&, σε συνδυασμ& με τα καινούργια συνθετικά ή μη 89::9;9, έχουν οδηγήσει στην εμάνιση νέου είδους τραυματισμ#ν, πιο σύνθετων και πιο ε!ειδικευμένων απ& τις παλαι&τερες κακ#σεις ή διαστρέμματα

+ι τραυματισμοί κατά την άσκηση ή κατά την εργασία είναι συνήθως αποτέλεσμα του συνδυασμού υψηλής επι1άρυνσης και χαμηλής υσικής κατάστασης καθ#ς επίσης και στην εαρμογή λανθασμένης τεχνικής.6α τελευταία χρ&νια είναι γεγον&ς &τι έχουν αυ!ηθεί κατά πολύ οι κακ#σεις των μαλακ#ν μορίων των αρθρ#σεων, δηλαδή των μηνίσκων, των χιαστ#ν, των συνδέσμων αλλά και του χ&νδρου του ίδιου που καλύπτει αυτές τις αρθρ#σεις. 6ο γεγον&ς αυτ& οδήγησε στην ανάπτυ!η νέων τεχνικ#ν, λιγ&τερο επεμ1ατικ#ν, που μπορούν να αποκαταστήσουν αυτές τις 1λά1ες. +ι αρθροσκοπικές αυτές τεχνικές έχουν σαν πλεονέκτημα &τι είναι λιγ&τερο αιματηρές, δεν απαιτούν μακροχρ&νια παραμονή στο νοσοκομείο, έχουν λιγ&τερο μετεγχειρητικ& π&νο και σα#ς ταχύτερη επάνοδο στις καθημερινές ή αθλητικές δραστηρι&τητες. 7 ρή!η μηνίσκου, η ρή!η χιαστ#ν καθ#ς και οι οστεοχ&νδρινες 1λά1ες και οι 1λά1ες σε συνδεσμικά στοιχεία του #μου ή της ποδοκνημικής μπορούν να αντιμετωπιστούν με μεγάλη επιτυχία μέσα απ& αρθροσκοπικές τεχνικές που πραγματοποιούνται απο τον γιατρ& .


8

1. Α#$"ΙΑΡΙΚ"

+ι ασαλιστικές εταιρείες, για να ασαλίσουν τα επιχειρηματικά τους κέρδη καλούν την ιατρική επιστήμη να κάνει επίσημα την εμάνιση της, στους αθλητικούς χ#ρους και να αναλά1ει υπεύθυνα την παρακολούθηση της υγείας των αθλητ#ν. 6#ρα αρχί$ει να υπάρχει μια άμεση συνεργασία προπονητή και γιατρού για το καλ& των αθλητ#ν < και οι αθλητές είναι υποχρεωμένοι να πειθαρχούν στις συστάσεις του γιατρού της ομάδας. + ρ&λος του αθλητίατρου και η άμεση συμ1ολή του στα προ1λήματα του αθλητισμού ανέ1ασε σημαντικά τη στάθμη της απ&δοσης των αθλητ#ν.

Συγκεκρ%&'να ο Αθ(ητ)ατρος '*ε% τ%ς ε+ής αρ&ο,%-τητες: 

%ναλαμ1άνει τη 1ασική ιατρική ε!έταση απαραίτητη για κάθε

αθλητή πρωτοεγγρα&μενο σε κάποιο σύλλογο και ακολούθως τον περιοδικ& έλεγχο της υγείας των αθλουμένων. 

)αρακολουθεί υπεύθυνα την υγεία των αθλουμένων και επιλύει

κάθε είδους πρ&1λημα υγείας που μπορεί να προκύψει. 

=ροντί$ει

για την θεραπεία και

την αποκατάσταση του

τραυματισμού των αθλητ#ν και &ταν χρειαστεί συνεργά$εται με γιατρούς δια&ρων ειδικοτήτων 2χειρουργούς, ορθοπεδικούς, ουρολ&γους κ.α5. 

"ίνει εντολές και συνεργά$εται με τους υσικοθεραπευτές και

μασέρ για την υσικοθεραπευτική αποκατάσταση των αθλητ#ν. 

/ίναι ο μ&νος υπεύθυνος να κρίνει αν ο τραυματισμένος ή

άρρωστος αθλητής είναι σε θέση να συνεχίσει την αγωνιστική του δραστηρι&τητα και να καθορίσει το χρ&νο της προσωρινής του αποχής απ> τους αγ#νες και τις προπονήσεις.


9



/ίναι υπεύθυνος για την θεραπευτική αγωγή των αθλητ#ν, &πως

επίσης και για την ενίσχυση του οργανισμού με διαιτητικά συμπληρ#ματα 21ιταμίνες, ηλεκτρολύτες κ.α 5. υγχρ&νως δε, τους ενημερ#νει για τους κινδύνους του ?@AAB;C και ελέγχει κάθε αρμακευτική ουσία που λαμ1άνουν. 

*υθμί$ει την σωστή διατροή των αθλητ#ν. 3αθορί$ει ειδικ&

διαιτολ&γιο με σκοπ& να πετύχει το ιδανικ& 1άρος για κάθε αθλητή και ροντί$ει έτσι #στε αυτ& να διατηρείται σταθερ& σε &λη την διάρκεια της αθλητικής

περι&δου.

)ροτείνει

τη

σύνθεση

2

λευκ#ματα,

λίπη,

υδατάνθρακες 5 των γευμάτων ανάλογα με τις ανάγκες και την εποχή και ορί$ει το ωράριο των γευμάτων 

)ροστατεύει τους προπονούμενους και τους αγωνι$&μενους

λαμ1άνοντας ορισμένα 1ασικά μέτρα απ& ορισμένες περι1αντολογικές συνθήκες 2υψ&μετρο, πολύ κρύο, $έστη, υγρασία κ.α 5.)ρέπει να σημειωθεί &τι οι συνθήκες αυτές δημιουργούν ορισμένα προ1λήματα στην υγεία και την αγωνιστική απ&δοση των αθλητ#ν. %νάλογα της προπ&νησης, της δραστηρι&τητας γενικά

και

των επιδ&σεων των αθλητ#ν ελέγχει

διαγνωστικά την λεγ&μενη Dυπερκ&πωσηD ή Dυπερπροπ&νησηD. 

θεραπείες

)αραπέμπει και ο ίδιος ελέγχει, α!ιολογεί, δίνει λύσεις και εάν

χρειά$εται,

σε

μικρο1ιολογικ&,

1ιοχημικ&,

ηλεκτροκαρδιογραικ&, ηλεκτροεγκεαλικ& και εργουσιολογικ& έλεγχο των αθλητ#ν, που μας 1οηθάει αποτελεσματικά να ελέγ!ουμε τις λειτουργικές δυνατ&τητες και ικαν&τητες των αθλητ#ν. )αράλληλα μπορούμε να δούμε και τις λειτουργικές αδυναμίες τους. 

0ε τον εργουσιολογικ& έλεγχο π.χ. μπορούμε να ελέγ!ουμε την

δύναμη του μυEκού συστήματος των αθλητ#ν. Να διαπιστ#σουμε δηλαδή αν η μυEκή δύναμη είναι επαρκής για το αγ#νισμα τους ή &χι. 

/πίσης ελέγχεται η αναπνευστική λειτουργία 1ασική για την

απ&δοση &λων των αθλητ#ν. 

7 εργουσιολογική έρευνα 1αθμολογεί επίσης τις εεδρείες της

κυκλοορίας και ελέγχει τη συμπεριορά του καρδιαγγειακού συστήματος στην έντονη μυEκή προσπάθεια και καθορί$ει τα &ρια ασάλειας για την λειτουργία της καρδιάς ακ&μα και &ταν εκτελείται ε!αντλητική προσπάθεια. /πίσης σπουδαία εργουσιολογική ε!έταση είναι ο προσδιορισμ&ς της ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

1&

μέγιστης πρ&σληψης ο!υγ&νου. )ρ&κειται για μια δοκιμασία που καθορί$ει με ακρί1εια τις δυνατ&τητες του αερο1ίου μυEκού μετα1ολισμού, απαραίτητο στοιχείο για τα αγωνίσματα αντοχής, &πως επίσης και την εκτίμηση των δυνατοτήτων του αναερ&1ιου μυEκού μετα1ολισμού, μέθοδο πολύτιμη για την εκτίμηση της απ&δοσης των αθλητ#ν που επιδίδονται σε αγωνίσματα ταχύτητας. 6έλος είναι το μ&νο επίσημα αρμ&διο πρ&σωπο που προσέρει



ιατρικές υπηρεσίες μέσα στον αγωνιστικ& χ#ρο. )ράγματι η συχν&τητα και η σο1αρ&τητα του τραυματικού κινδύνου των αθλητ#ν επι1άλλουν την παρουσία του αθλητιάτρου στον αγωνιστικ& χ#ρο. %υτ&ς είναι το μ&νο αρμ&διο πρ&σωπο, να προσέρει έγκαιρα και υπεύθυνα τις ιατρικές υπηρεσίες του στον τραυματισμένο αθλητή. + ίδιος αποασί$ει εάν μπορεί ο τραυματίας να συνεχίσει



ακίνδυνα τον αγ#να ή να αποσυρθεί αμέσως. %υτ&ς ευθύνεται για την μετακίνηση και τον τρ&πο του τραυματισμένου αθλητή μέσα στον αγωνιστικ& χ#ρο και τη μεταορά του, εάν χρειά$εται, στην κατάλληλη νοσηλευτική μονάδα.

. ΚΑΚ!Σ" .1 ΟΡΙΣ/ΟΣ 6ραύμα 2%γγλικά F:GHIG, J;KH:L, M@H;?5 ονομά$εται στην ιατρική Dκάθε 1ίαιη καταστροή ιστ#ν, εσωτερική ή ε!ωτερική, ανε!άρτητα απ& το αίτιο που την προκάλεσεD. %υτ&ς είναι ο ορισμ&ς που επικρατεί στο Νοσοκομείο %τυχημάτων 23%65 και ακολουθεί τον ορισμ& της )αγκ&σμιας +ργάνωσης Υγείας NOP.

. ΕΙ0" ΚΑΚ!ΣΕ! ..1. 2!$!ΠΕΣ +είλονται σε ρή!εις των αγγείων και έ!οδος του αίματος, που ε!απλ#νεται στους υποδ&ριους ιστούς. Qταν


11

έχουμε μεγάλη ε!αγγείωση αίματος, τ&τε η τοπική άθροισή του είναι δυνατ&ν να δημιουργήσει αιμάτωμα. + 1ελονισμ&ς θεραπεύει πλήρως και σύντομο χρονικ& διάστημα τ&σο τους μ#λωπες &σο και τα αιματ#ματα.

.. #$ΑΣΕΙΣ /ίναι η πιο συχνή κάκωση στους μύες και τους τένοντες. )ροκαλείται απ& την 1ίαιη εαρμογή του τραυματικού παράγοντα πάνω στους μαλακούς ιστούς, οι οποίοι δεν μπορούν να αντέ!ουν την επι1άρυνση. %υτ& έχει σαν αποτέλεσμα την ρή!η των μυEκ#ν ιν#ν σε διάορες περιοχές. +ι θλάσεις των μυ#ν προ!ενούνται συνήθως απ& ταχυδυναμικά αθλήματα &που υπάρχει μεγάλη επι1άρυνση σε μικρ& χρ&νο π.χ. δρ&μοι ταχύτητας και άλματα. %π& άποψη 1αρύτητας οι θλάσεις διακρίνονται R

1ου 3αθ&ού R &που δημιουργείται ρή!η μερικ#ν μ&νο μυEκ#ν ιν#ν με αποτέλεσμα την εμάνιση π&νου, οιδήματος ή αιματ#ματος. + αθλητής δεν διακ&πτει την δραστηρι&τητά του αλλά

πρέπει

να

είναι

πολύ

προσεκτικ&ς γιατί υπάρχει ο κίνδυνος υποτροπής. 6ο μικροοίδημα που ερεθί$ει τις νευρικές απολή!εις και προκαλεί π&νο είναι το 1ασικ& σύμπτωμα που πρέπει να ε!ουδετερωθεί. την ο!εία άση χρησιμοποιούμε πάγο. %ργ&τερα η πιο γρήγορη αποκατάσταση γίνεται με 1ελονισμ&.

ου 3αθ&ού: συμ1αίνει ρή!η μεγαλύτερου αριθμού μυEκ#ν ιν#ν. /κτ&ς απ& την αποκ&λληση των ιν#ν γίνεται

και

ρή!η

των τριχοειδ#ν

αγγείων, με συνέπεια την δημιουργία αιματ#ματος. 6α συμπτ#ματα είναι π&νος την στιγμή του τραυματισμού, που αναπαράγεται την στιγμή της συστολής, ευαισθησία στην περιοχή της


12

κάκωσης και οίδημα. /πίσης επηρεά$εται η δύναμη του μυ&ς και ο σπασμ&ς που αναπτύσσετε εμποδί$ει την μυEκή συστολή. υνήθως σε αυτές τις κακ#σεις οι υπεύθυνοι της ομάδος χρησιμοποιούν ψυκτικ&2χλωριούχο αιθύλιο5 για να 1οηθήσουν τον αθλητή να συνεχίσει τον αγ#να. 0ετά τον αγ#να ακολουθεί κρυοθεραπεία. )ροσοχή για ST
4ου 3αθ&ού: συμ1αίνει πλήρης ρή!η των μυEκ#ν ιν#ν, με ταυτ&χρονη ρή!η

των

αιμο&ρων

αγγείων

και

εκτεταμένο αιμάτωμα στην περιοχή. 6α άκρα του μυ&ς διαχωρί$ονται και στην περιοχή του τραυματισμού υπάρχει ένα κεν&. + αθλητής αισθάνεται ο!ύ π&νο στην αρχή, αναπτύσσετε οίδημα στην περιοχή της θλάσης και το μέλος έχει πλήρη λειτουργική ανικαν&τητα. Qταν διαπιστωθεί η ολική θλάση, η κάκωση αντιμετωπί$εται χειρουργικά. την περίπτωση αυτή, το αιμάτωμα ααιρείται και τα άκρα του μυ&ς ρά1ονται, δίνοντάς του την ευκαιρία να επουλωθεί. 0ετά το χειρουργείο τ&σο ο 1ελονισμ&ς

&σο και

η ρελε!ολογία συμ1άλουν στην γρήγορη

αποκατάσταση του αθλητή.

Ο% π%ο συ*ν'ς θ(5σε%ς ε)να% : #(5σε%ς του &ηρού που εμανί$ονται σε &λες τις αθλητικές



δραστηρι&τητες. +ι θλάσεις Oου, Vου 1αθμού αορούν τον τετρακέαλο μύα. +ι θλάσεις Wου 1αθμού αορούν τον ορθ& μηριαίο και τον ραπτικ& μύα. + μηχανισμ&ς κάκωσης είναι ένα κατευθείαν χτύπημα &ταν ο μυς 1ρίσκεται σε μεγάλη ένταση. 6α σπορ που παρατηρούνται τέτοιες θλάσεις είναι το ποδ&σαιρο, το άλμα σε ύψος, η γρήγορη εκκίνηση στα σπρίντ. 

#(5σε%ς στους προσαγ6γούς. )ερισσ&τερο επιρρεπής είναι ο μακρ&ς προσαγωγ&ς. 6α επιρρεπή

αθλήματα είναι η εν&ργανη γυμναστική, το ποδ&σαιρο, το σκι και ο στί1ος.


1!

6α συμπτ#ματα περιλαμ1άνουν ,άλγος στην περιοχή της 1ου1ωνικής χ#ρας και στην η1ική σύμυση , που μερικές ορές είναι τ&σο έντονο που ο επαγγελματίας αθλητής μπορεί να εγκαταλείψη ακ&μη και μια λαμπρή καριέρα. Xτσι για να μην έχουμε καταστροικές συνέπειες στην καριέρα των αθλητ#ν η σωστή διάγνωση και θεραπεία έχουν πρωτεύοντα ρ&λο, #στε η πάθηση αυτή να μην γίνει χρ&νια. )αθήσεις που περιλαμ1άνονται στο σύνδρομο κοιλιακ#ν προσαγωγ#ν είναιR  6ενοντοπάθεια των προσαγωγ#ν.  6ενοντοπάθεια του λαγονοψοίτου.  6ενοντοπάθεια του ορθού κοιλιακού.  3ατάγματα εκ κοπ#σεως η1ικού οστού.  3ατάγματα εκ κοπ#σεως του αυχένα του μηριαίου.  6ραυματική η1ική οστείτης.  )αγίδευση του θυρεοειδούς νεύρου.



#(5σε%ς στους κα&πτήρες του γ-νατος. 3αμπτήρες του γ&νατος είναι ο δικέαλος,

ο ημιτενοντ#δης και ο ημιμεμ1ραν#δης. %υτοί οι τραυματισμοί συμ1αίνουν στους σπρίντερ, στους δρομείς μεσαίων αποστάσεων, στους παίκτες ομαδικ#ν αθλημάτων, αλλά και σε τενίστες, άλτες μήκους, τριπλουνίστες κ.λ.π.



#(5σε%ς στο γαστροκνή&%ο &ύα. 6α αθλήματα με την μεγαλύτερη συχν&τητα αυτού του τραυματισμού

είναι το τένις, το 1&λεE, το μπάσκετ, το χαντμπωλ, και τα άλματα. + μηχανισμ&ς κάκωσης είναι η απ&τομη και γρήγορη κίνηση &ταν η θερμοκρασία του περι1άλλοντος είναι χαμηλή και ο αθλητής !εκινά μια προσπάθεια χωρίς προθέρμανση. + αθλητής νομί$ει &τι κάποιος τον χτύπησε


1#

με κάτι δυνατ& απ& πίσω. 0ετά την αίσθηση αυτή δεν μπορεί να πατήσει κάτω με ολ&κληρο το πέλμα, αού ο γαστροκνήμιος δεν είναι σε θέση να συσπαστεί. 7 αποκατάσταση μπορεί να γίνει με 1ελονισμ&, ορθοπεδικ& YGZ9:, και ρελε!ολογία.

..4 ΑΙ/Α!/Α /Υ! 7 εαρμογή εν&ς 1ίαιου πλήγματος στον μύα μπορεί να προκαλέσει ρή!η ορισμένων αγγείων, τοπική συγκέντρωση αίματος και συνεπ#ς οδηγεί στην δημιουργία αιματ#ματος. 6α πιο συνηθισμένα συμπτ#ματα είναι τοπικ& οίδημα, π&νος και αδυναμία σύσπασης του μυ&ς.

..7 /Υ8ΚΟΙ ΣΠΑΣ/ΟΙ ΚΑΙ ΚΡΑ/ΠΕΣ +ι μυEκοί σπασμοί και οι κράμπες είναι επ#δυνες και μεγάλης διάρκειας μυEκές συσπάσεις. )αρουσιά$ονται κυρίως κατά την άσκηση και μπορεί να προκαλέσει μέχρι και ρή!η του μυ&ς. %ιτίες που οδηγούν στην εμάνισή τους είναι αυδάτωση, τοπικές διαταραχές στην αιμάτωση, κακή διατροή και λανθασμένη προπ&νηση.

..9 ΚΑΚ!ΣΕΙΣ ! ΑΡ#Ρ!ΣΕ! +ι αρθρ#σεις επι1αρύνονται περισσ&τερο απ& τα υπ&λοιπα τμήματα του κινητικού συστήματος. Qπως είναι γνωστ& τα ανατομικά στοιχεία μιας άρθρωσης &πως οι τένοντες, που αποτελούν προέκταση των μυ#ν κατά τις προσύσεις τους στα οστά και συντελούν στην πραγματοποίηση της κίνησης, οι σύνδεσμοι που προσύονται στα άκρα των οστ#ν, τα συνδέουν και συμ1άλουν στην σταθερ&τητα της άρθρωσης, ο χ&νδρος που περι1άλει τις άκρες των οστ#ν και τους προσέρει προστασία και τα αρθρούμενα άκρα των οστ#ν. 7 ρή!η του χ&νδρινου οστού προκαλεί αλλοίωση του οστού, καθ#ς αυτ& τρί1εται ακάλυπτο με τον χ&νδρο του άλλου οστού της άρθρωσης. 6ραυματισμοί στις αρθρ#σεις, είτε αυτοί αορούν τα οστά, τους χ&νδρους, τους συνδέσμους, τους μύες και τους τένοντες, δημιουργούν


15

αστάθεια σε αυτήν, δυσχεραίνουν την κίνηση και συχνά αποτελούν αιτία μ&νιμης ή μακρ&χρονης διακοπής της αθλητικής δραστηρι&τητας. +ι πιο σημαντικές κακ#σεις των αρθρ#σεων είναι R

.. 0ΙΑΣΡΕ//Α "ιάστρεμμα είναι η κάκωση που οείλεται είτε σε υπέρ1αση του υσιολογικού εύρους κινητικ&τητας της άρθρωσης, είτε στην αινίδια εαρμογή εν&ς ε!ωτερικού τραυματικού παράγοντα στην άρθρωση που προκαλεί η αν#μαλη κίνησή της. την κάκωση αυτή προκαλείται διάταση και ρή!η εν&ς ή περισσοτέρων αρθρικ#ν συνδέσμων, χωρίς &μως να παρεκτοπί$ονται οι αρθρικές επιάνειες των οστ#ν. 6α διαστρέμματα μπορούν να διακριθούν σε R

1;υ 3αθ&ού &που παρατηρείται ρή!η μικρού αριθμού κολλαγ&νων ιν#ν. 7 κινητικ&τητα της άρθρωσης ελαττ#νεται και παρουσιά$εται τοπικά οίδημα και π&νος. "εν υπάρχει &μως αστάθεια της 1άδισης.

ου 3αθ&ού εμανί$εται μερική ρή!η των συνδέσμων της άρθρωσης. 7

συστολή

συμμετέχουν

των στην

παρεμποδί$εται

μυ#ν

που

άρθρωση σημαντικά,

εμανί$εται τοπικ& οίδημα και π&νος αλλά δεν παρατηρείται αστάθεια της άρθρωσης.


16

4ου

3αθ&ού εμανί$εται

ολική ρή!η των συνδέσμων, με αποτέλεσμα εκτέλεσης

την των

αδυναμία κινήσεων.

4αρακτηριστικ& γν#ρισμα είναι η αστάθεια

της

άρθρωσης.

6α

συμπτ#ματα είναι τοπικ& οίδημα, έντονος π&νος και περιορισμ&ς των κινήσεων. 7 άρθρωση στην οποία εμανί$ονται σε μεγαλύτερη συχν&τητα διαστρέμματα

είναι

η

ποδοκνημική.

τις

περισσ&τερες

αθλητικές

δραστηρι&τητες &πως το ποδ&σαιρο, το μπάσκετ, το χάντμπωλ οι κακές αγωνιστικές επιάνειες και τα παπούτσια παί$ουν ιδιαίτερο ρ&λο στην πρ&κληση του διαστρέμματος.

..< Ε=ΑΡ#Ρ"/Α στην

κάκωση

αυτή

παρατηρείται

μ&νιμη

απομάκρυνση

των

αρθρικ#ν

επιανει#ν. "ιακρίνεται

σε

πλήρες

ε!άρθρημα

&ταν

παρατηρείται

σημαντική

παρεκτ&πιση

και

πλήρης

διακοπή της κανονικής επαής των αρθρικ#ν επιανει#ν και σε υπε!άρθρημα, &ταν μετα!ύ των αρθρικ#ν επιανει#ν διατηρείται κάποιο σημείο επαής, χωρίς η άρθρωση να διατηρεί τα υσιολογικά ανατομικά [ λειτουργικά στοιχεία της. το ε!άρθρημα παρατηρείται έντονη παραμ&ρωση της άρθρωσης. 7 άρθρωση του #μου εμανί$ει πιο συχνά ε!άρθρημα σε σχέση με τις υπ&λοιπες.


17

..> ΚΑΚ!Σ" ΟΥ ΓΟΑΟΣ 7 άρθρωση του γ&νατος παρουσιά$ει μεγάλη ελευθερία στις κινήσεις και είναι λιγ&τερο σταθερή απ& τις άλλες αρθρ#σεις. /κτ&ς απ& την κάμψη και την έκταση επιτρέπει και στροές. 0ε την συμμετοχή στην αθλητική δραστηρι&τητα το γ&νατο ορτί$εται με δυνάμεις που ισοδυναμούν με \
+ι κακ#σεις της άρθρωσης του γ&νατος, καθ#ς και της σπονδυλικής στήλης θεωρούνται απ& τις πιο συχνές, αλλά και με χειρ&τερη πρ&γνωση αθλητικές κακ#σεις, γιατί αποτελούν συνήθη αίτια διακοπής της καριέρας εν&ς αθλητή. 7 υσιολογική λειτουργία της άρθρωσης του γ&νατος και η ανατομική πληρ&τητά της είναι απαραίτητα στοιχεία για την ορθή εκτέλεση του συν&λου σχεδ&ν των ασκήσεων σε έναν αθλούμενο. /πειδή λοιπ&ν το γ&νατο


18

επι1αρύνεται αδιάκοπα καθημερινά, οι τραυματισμοί αυτής της άρθρωσης είναι συχνοί. +ι κακ#σεις μπορεί να αορούν τους χ&νδρους, τους συνδέσμους, τους μύες γύρω απ& το γ&νατο, την επιγονατίδα καθ#ς και τους τένοντες της επιγονατίδας. 7 επιγονατίδα είναι ένα μικρ& οστ& σχήματος τριγ#νου που παρεμ1άλλεται στον τένοντα κατάυσης του τετρακέαλου μυ&ς. /ίναι σημαντικ& ανατομικ& στοιχείο της άρθρωσης του γ&νατος και συντελεί στην ενδυνάμωση της εκστατικής κίνησης του κάτω άκρου. +!ύς

τραυματισμ&ς

ή

επαναλαμ1αν&μενοι

τραυματισμοί

της

επιγονατίδας προκαλούν χονδρομαλάκυνση δηλαδή αλλοίωση του αρθρικού χ&νδρου. ]ίαιη κάκωση μπορεί να προκαλέσει ε!άρθρημα της επιγονατίδας. +ι μηνίσκοι είναι ινοχ&νδρινοι σχηματισμοί και 1ρίσκονται δύο σε κάθε γ&νατο. υντελούν στην σταθερ&τητα του γ&νατος, απορροούν τους κραδασμούς και συμ1άλουν κυρίως στην εκτέλεση της έσω και έ!ω στροής της κνήμης. 7 ρή!η των μηνίσκων είναι συχνή σε πολλά είδη αθλημάτων. 0πορεί να εμανιστεί με την μορή της περιερικής αποκ&λλησης, ρή!η στο πρ&σθιο ή στο οπίσθιο κέρας και επιμήκους ρή!ης που είναι η συχν&τερη. + έσω μηνίσκος υίσταται ρή!η συχν&τερα απ& τον έ!ω καθ#ς δέχεται μεγαλύτερες πιέσεις.

7 κάκωση των μηνίσκων εμανί$εται συνήθως &ταν η άρθρωση του γονάτου 1ρίσκεται σε κάμψη και εκτελεί απ&τομη απαγωγή προς τα έ!ω. 6&τε ο έσω μηνίσκος συμπαρασύρεται και υίσταται ρή!η απ& τις αιχμηρές επιάνειες των έσω κονδύλων, του μηριαίου και της κνήμης. 6α συμπτ#ματα ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

19

ρή!ης του μηνίσκου είναι τοπικ&ς π&νος, οίδημα και αδυναμία της άρθρωσης του γ&νατος για την εκτέλεση μιας συγκεκριμένης κίνησης, ανάλογα με το είδος της κάκωσης. 6ις περισσ&τερες των περιπτ#σεων ο αθλητής καταλήγει στην χειρουργική επέμ1αση δηλαδή στην ααίρεση των μηνίσκων, γεγον&ς που αλλοι#νει &μως την λειτουργικ&τητα της άρθρωσης. 6έλος δεν είναι σπάνιες οι κακ#σεις που εμανί$ονται στους χιαστούς συνδέσμους του γ&νατος. 3ατά την πτ#ση απ& ύψος και στήρι!η σε λυγισμένο γ&νατο, μπορεί να προκληθεί ρή!η του οπίσθιου χιαστού συνδέσμου. *ή!η του πρ&σθιου χιαστού συνδέσμου προκαλείται, &ταν το άνω άκρο της κνήμης κινηθεί 1ίαια προς τα εμπρ&ς σε σχέση με τον μηρ&.

..? ΚΑΚ!ΣΕΙΣ "Σ ΣΠΟ0Υ$ΙΚ"Σ Σ"$"Σ 7 σπονδυλική στήλη αποτελεί τον απαραίτητο ανατομικ& σχηματισμ& του σκελετού για την στήρι!η, την &ρθια στάση και την μετακίνηση του σ#ματος. 7 σταθερ&τητα της σπονδυλικής στήλης ε!ασαλί$εται τ&σο με τους συνδέσμους και τους μεσοσπονδύλιους δίσκους &σο και με την συστολή των κοιλιακ#ν και ραχιαίων μυ#ν. 7 οσυEκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, επιδέχεται σε σχέση με τις υπ&λοιπες το μεγαλύτερο 1άρος του σ#ματος και επομένως επιορτί$εται σημαντικά στην διάρκεια των ασκήσεων. 7 οσυαλγία δηλαδή ο π&νος στην οσυEκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης των αθλητ#ν αποτελεί πολύ συχν& σύμπτωμα. /ίναι αποτέλεσμα συνήθως διατήρησης λανθασμένης στάσης της σπονδυλικής στήλης στην διάρκεια ασκήσεων ανύψωσης 1αρ#ν, έλλειψης της υσιολογικής λ&ρδωσης ή αντίθετα υπερλ&ρδωσης της σπονδυλικής στήλης. 7 πίεση ή κάκωση του ισχιακού νεύρου προκαλεί π&νο που εκδηλ#νεται σε &λο το κάτω άκρο και ονομά$εται ισχιαλγία. 7 επι1άρυνση της σπονδυλικής στήλης, ε!αιτίας της ανύψωσης πολύ μεγάλου 1άρους σε μια άσκηση μπορεί να οδηγήσει στον τραυματισμ& των συνδέσμων και των χ&νδρινων μεσοσπονδύλιων δίσκων. Xνα συχν& είδος κάκωσης των μεσοσπονδύλιων δίσκων είναι η πρ&κληση κοίλης του, δηλαδή η πρ&πτωση του πηκτοειδούς πυρήνα


2&

του2 )ηκτοειδής πυρήνας είναι μια υδρ&ιλη ουσία που έχει την ικαν&τητα να απορροά ^ ορές περισσ&τερους κραδασμούς απ& τον &γκο της. ]ρίσκεται στο κεντρικ& και οπίσθιο τμήμα του μεσοσπονδύλιου δίσκου και λειτουργεί σαν αμορτισέρ5. 7 οσυαλγία που οείλεται στην κήλη του μεσοσπονδύλιου δίσκου και στην πίεση των νεύρων που διέρχονται απ& τα μεσοσπονδύλια τρήματα, δεν είναι σπάνιο αιν&μενο στους αθλητές. Qταν τραυματιστεί ο μεσοσπονδύλιος δίσκος κατά την εκτέλεση κίνησης κάμψης του αθλητή, προκαλεί οπίσθια κήλη του μεσοσπονδύλιου δίσκου, εν# ο τραυματισμ&ς κατά την εκτέλεση έκτασης οδηγεί στην εμάνιση πρ&σθιας κήλης. 0ερικές ορές οι απαιτήσεις μιας άσκησης

για

υπερεκτάσεις

εκτάσεις της

και

σπονδυλικής

στήλης είναι τ&σο έντονες, που μπορεί

να

οδηγήσουν

μετατ&πιση

σε εν&ς

σπονδύλου2σπονδυλ&λιση5. %υτήν παρουσιά$εται συνήθως στον _ο οσυEκ& σπ&νδυλο και σπανι&τερα στον Wο ή Sο. 7

διατήρηση

της

επι1άρυνσης

μπορεί

να

προκαλέσει

σπονδυλοολίσθηση, μετακίνηση δηλαδή τμήματος της σπονδυλικής στήλης κυρίως πάνω στον _ο οσυEκ& σπ&νδυλο. 7 μετατ&πιση τις περισσ&τερες ορές είναι πρ&σθια. +συαλγία στους αθλητές μπορεί ακ&μα να προκληθεί και απ& θλάσεις μυ#ν της οσυEκής χ#ρας ή απ& ρή!εις συνδέσμων. υγκρούσεις μετα!ύ των παικτ#ν σε αγωνίσματα επαής, &πως το μπάσκετ, το ποδ&σαιρο, το 1&λεE οδηγούν σε συνδεσμικούς ή μυEκούς τραυματισμούς της οσυEκής χ#ρας. %θλήματα &πως η ρυθμική και εν&ργανη γυμναστική επι1αρύνουν ιδιαίτερα την οσυEκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης και συνδέονται με αυ!ημένα ποσοστά εμάνισης οσυαλγίας.


21

..1@ ΚΑΚ!ΣΕΙΣ ΥΠΕΡΧΡ"Σ"Σ AΚατ5γ&ατα κ-π6σης BCDEBB FDGHCIDEJ 6α

κατάγματα

κ&πωσης

είναι

αποτέλεσμα

επανειλημμένων

μικροκακ#σεων του οστίτη ιστού ε!αιτίας σημαντικής επι1άρυνσής του. +ι μικροκακ#σεις αυτές οδηγούν στην εμάνιση μεγαλύτερου αριθμού οστεολυτικ#ν διεργασι#ν και μπορεί να προκαλέσουν πραγματικ& κάταγμα. 6α οστά των κάτω άκρων κυρίως σε δρομείς είναι περισσ&τερο επιρρεπή σε κατάγματα κ&πωσης γιατί υίστανται την μεγαλύτερη επι1άρυνση. τα οστά αυτά τα περισσ&τερο συχνά σημεία εντ&πισης αυτού του είδους κακ#σεων είναι η κεαλή και ο αυχένας του μηριαίου οστού, η κνήμη και τα οστά του μεταταρσίου. /κτ&ς απ& την αυ!ημένη επι&ρτιση του οστού κατά την προπ&νηση, άλλα αίτια που οδηγούν σε κατάγματα κ&πωσης είναι η υπερ1ολική κ&πωση ή η μη ορθή ενδυνάμωση των μυ#ν γεγον&ς που επι1αρύνει περισσ&τερο το οστ&. 6ο χαρακτηριστικ& σύμπτωμα στα κατάγματα κ&πωσης είναι ο π&νος σε &λο το μήκος του οστού, που εντοπί$εται κυρίως στην περιοχή της 1λά1ης. 3ορίτσια στην εη1εία που συμμετέχουν σε μεγάλης έντασης σωματικές δραστηρι&τητες μπορεί να έχουν αυ!ημένο κίνδυνο εμάνισης καταγμάτων κοπ#σεως, σύμωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε διαδικτυακά στα `:abBc9Z @d e9?BG8:BaZ f `?@g9Za9;8 h9?BaB;9. '7 άσκηση με 1άρη διεγείρει την οστική ανακατασκευή και έτσι αυ!άνει την πυκν&τητα της οστικής μά$ας, &μως πολύ υψηλά επίπεδα άσκησης μπορεί να είναι επι$ήμια για την υγεία των οστ#ν και να αυ!ήσουν τον κίνδυνο κατάγματος κοπ#σεως( έγραψαν οι `gBZ@; i. jB9g?, kal, και συνεργάτες. '%ν και τα κατάγματα κοπ#σεως είναι σχετικά σπάνια, μπορούν να επηρεάσουν το Vmn των νέων αθλητρι#ν και στρατιωτικ#ν.( +ι ερευνητές διε!ήγαγαν μια προοπτική μελέτη, που περιελάμ1ανε \.TWO κορίτσια ηλικίας απ& ^ έως O_ ετ#ν. +ι συμμετέχοντες ήταν κ&ρες των γυναικ#ν που συμμετείχαν στη μελέτη oH:Z9Zp q9Gg8b k8H?L JJ, σύμωνα με την ανακοίνωση 6ύπου.


22

Συ((ογή ,ε,ο&'ν6ν κα% συ&περ5σ&ατα /ρωτηματολ&για χρησιμοποιούνταν για τη συλλογή στοιχείων κάθε έτος απ& το O^^\ έως το VmmW, με ε!αίρεση το VmmV. 6ο ιστορικ& των κοριτσι#ν με κάταγμα κ&πωσης, συμπεριλαμ1ανομένης και της θέσης του κατάγματος και της ηλικίας του κοριτσιού κατά τη στιγμή του κατάγματος, αναέρθηκε απ& τις μητέρες τους το VmmS. 7 συχν&τητα των καταγμάτων κ&πωσης που έλα1αν χ#ρα μετα!ύ O^Û και VmmS, ήταν η κύρια μέτρηση της μελέτης. ύμωνα με το δελτίο τύπου, οι ερευνητές διαπίστωσαν &τι V\U κορίτσια 2W,^n5 ανέπτυ!αν ένα κάταγμα κ&πωσης κατά τη διάρκεια Uετούς παρακολούθησης. +ικογενειακ& ιστορικ& οστεοπ&ρωσης ή χαμηλής οστικής μά$ας συνδέθηκε έντονα με τον κίνδυνο κατάγματος κ&πωσης, αού τα κορίτσια που είχαν ένα τέτοιο οικογενειακ& ιστορικ& είχαν σχεδ&ν διπλάσιες πιθαν&τητες να αναπτύ!ουν κάταγμα κ&πωσης. Qσον αορά την άσκηση, τα κορίτσια που ασκούνταν T ή περισσ&τερες #ρες την ε1δομάδα είχαν διπλάσιες πιθαν&τητες να αναπτύ!ουν κάταγμα κ&πωσης σε σύγκριση με αυτές που ασκούνταν λιγ&τερο απ& S #ρες την ε1δομάδα. 7 μελέτη διαπίστωσε μια ανε!άρτητη σχέση μετα!ύ αυ!ημένου κινδύνου κατάγματος κ&πωσης και συμμετοχής σε μπάσκετ, τρέ!ιμο, και γυμναστική r μα$ορέτες. '7 μελέτη μας παρατήρησε &τι μεγάλης έντασης δραστηρι&τητες [ ειδικ&τερα μπάσκετ, τρέ!ιμο και γυμναστική r μα$ορέτες [ αυ!άνουν σημαντικά τον κίνδυνο για κάταγμα κ&πωσης μετα!ύ των εή1ων κοριτσι#ν,s έγραψαν οι συγγραείς. t/πομένως, υπάρχει ανάγκη να καθιερωθούν προγράμματα άσκησης που είναι αυστηρά και ανταγωνιστικά, αλλά να περιλαμ1άνουν ποικιλία ασκήσεων χαμηλ&τερης έντασης #στε να μειωθεί ο συνολικ&ς αριθμ&ς των επιπτ#σεων προκειμένου να ελαττωθεί ο κίνδυνος κατάγματος κ&πωσης(. 3ορίτσια που λαμ1άνουν μέρος σε εντατικές υσικές δραστηρι&τητες είναι δυνατ& να υποστούν κατάγματα κ&πωσης.


2!

7 μελέτη διαπίστωσε επίσης &τι οι χωρίς ένταση και μεσαίας έντασης δραστηρι&τητες

δεν

αύ!αναν τον

κίνδυνο

κατάγματος κοπ#σεως,

προσθέτοντας &τι κάθε #ρα έντονης δραστηρι&τητας 1ρέθηκε να αυ!άνει τον κίνδυνο κατά Tn. + κίνδυνος καταγμάτων κοπ#σεως αυ!αν&ταν επίσης στην περίπτωση έναρ!ης της εμμήνου ρύσεως σε μεγαλύτερη ηλικία, αού κάθε ένας χρ&νος καθυστέρησης στην αρχή της εμμήνου ρύσεως σχετίστηκε με περίπου με Wmn αύ!ηση του κινδύνου. 6ο 1άρος 2κορίτσια λιπο1αρή, υπέρ1αρα, ή που είχαν γενικ&τερα διατροικές διαταραχές5 δεν διαπιστ#θηκε να σχετί$εται με τον κίνδυνο εμάνισης καταγμάτων κ&πωσης. '+ι κλινικοί γιατροί, οι γονείς και οι προπονητές θα πρέπει να συνεχίσουν να προωθούν υσικές δραστηρι&τητες στα νεαρά κορίτσια, αλλά θα πρέπει να 1ε1αιωθούν &τι οι #ρες άσκησης δεν είναι υπερ1ολικές, #στε να μην τίθεται σε κίνδυνο η υγεία των οστ#ν(, συμπέραναν οι συγγραείς.

..11 ΕΟΙΙ0ΕΣ 6ενοντίτιδα είναι η χρ&νια λεγμονή του τένοντα εν&ς μυ&ς ε!αιτίας επανειλημμένων μικροκακ#σεων. υνήθως εμανί$εται ως ο!εία λεγμονή, με τοπική ερυθρ&τητα, π&νο, οίδημα, αύ!ηση της θερμοκρασίας και ελάττωση της κινητικ&τητας της περιοχής. Qταν δεν γίνεται σωστή θεραπεία της κάκωσης με 1ελονισμ& ή ρελε!ολογία στο ο!ύ στάδιο, εμανί$εται χαρακτηριστικ&ς π&νος στην περιοχή του τένοντα κατά την προθέρμανση και μετά την άσκηση. Qταν η πάθηση μεταπέσει σε χρ&νια μορή, τ&τε ο π&νος είναι συνεχής. 6υπικ& παράδειγμα τενοντίτιδας είναι η τενοντίτιδα του επιγονατιδικού τένοντα2KHIA9: u;995 που προσ1άλει αθλητές των οποίων τα προγράμματα προπ&νησης περιλαμ1άνουν σε μεγάλο 1αθμ& πλειομετρικές συστολές των κάτω άκρων &πως οι άλτες και οι καλαθοσαιριστές.


2#

4. Α#$"/ΑΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΧΟΕΡΕΣ K$ΑKΕΣ Ε$$"ΟΡ!/ΑΙΚ" ΠΑ$"

6ο πιο τρωτ& σημείο της ελληνορωμαEκής πάλης είναι η περιοχή της άρθρωσης του γονάτου, της ποδοκνημικής άρθρωσης και της σπονδυλικής στήλης 2αυχενική μοίρα5. 7 ιδιαιτερ&τητα αυτού του αθλήματος είναι ο σημαντικά μεγάλος αριθμ&ς 1αρι#ν τραυμάτων που αποτελούν το UOn &λων των κακ#σεων. %νάμεσά τους στην πρ#τη θέση 1ρίσκονται οι 1λά1ες των μηνίσκων της άρθρωσης του γονάτου, των χιαστ#ν και των πλάγιων συνδέσμων. %νάμεσα στις χρ&νιες κακ#σεις που εμανί$ονται συχν&τερα είναι οι παραμορωτικές αρθρίτιδες των αρθρ#σεων του γονάτου και της ποδοκνημικής άρθρωσης, οι οστεοχονδρίτιδες του οσυικού τμήματος της σπονδυλικής στήλης. + τραυματισμ&ς του αυχένα θεραπεύεται με νευρολελε!ολογικούς χειρισμούς σευ&μενοι πάντοτε την ανατομία της περιοχής. + τραυματισμ&ς του αυχένα αορά κυρίως μυικές 1λά1ες και σε σο1αρ&τερες περιπτ#σεις μπορεί να αορά 1λά1ες στην αυχενική μοίρα του νωτιαίου μυελού. Qποια και άν είναι η σο1αρ&τητα, στην αρχή κάνουμε διάγνωση των νευρικ#ν δομ#ν που έχουν επηρεστεί. την συνέχεια πατάμε τις επηρεασμένες νευρικές δομές δηλαδή νεύρα, γάγγλια, μύες, νωτιαίος μυελ&ς και ίσως αν#τερες νευρικές δομές &πως θάλαμος, υποθάλαμος, λοι&ς αντανακλαστικά στην πατούσα του ποδιού. κοπ&ς είναι να !αναέρουμε σε ισορροπία τον τραυματισμένο αυχένα μέσω της ισορροπίας του συμπαθητικού και παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος. vν ο αθλητής 1ι#νει έντονο π&νο, οι χειρισμοί ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

25

γίνονται πολύ ήπια και επαναλαμ1αν&μενα. /!ηγ#ντας στον τραυματισμένο τον μηχανισμ& του π&νου, η αίσθηση του π&νου 1ι#νεται πολύ ηπι&τερη.

Ε$ΕΥ#ΕΡ" ΠΑ$" +ι περισσ&τερο επικίνδυνες $#νες των παλαιστ#ν της ελεύθερης πάλης είναι η περιοχή του γονάτου και του αγκ#να. 6α 1αριά τραύματα σε αυτ& το άθλημα αποτελούν το TOn &λων των κακ#σεων. την ελεύθερη πάλη παρατηρείται μεγαλύτερος αριθμ&ς εκχυμ#σεων απ& χτυπήματα απ& &τι στην ελληνορωμαEκή πάλη, αλλά ταυτ&χρονα εμανί$εται μειωμένος αριθμ&ς καταγμάτων και ε!αρθρ#σεων. +ι 1λά1ες στους μύες και τα νεύρα κυμαίνονται στο ίδιο επίπεδο με την ελληνορωμαEκή πάλη. %π& τις χρ&νιες κακ#σεις που δημιουργούνται ε!αιτίας των επαναληπτικ#ν τραυμάτων πρέπει να αναέρουμε την παραμορωτική αρθρίτιδα των αρθρ#σεων του γονάτου και του αγκ#να. 3.1 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑΣ (ΓΕΝΙΚΑ)

/ίναι ατομικ& άθλημα δύναμης που χαρακτηρί$εται απ& μέγιστη επι1άρυνση της υσικής κατάστασης, απ& την πολυμορία των ασκήσεων που ποικίλουν ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες της μονομαχίας, οι οποίες αλλά$ουν γρήγορα και ανάμεσα στις οποίες η κυρι&τερη είναι η συμπεριορά του αντιπάλου. 6α αθλήματα της μονομαχίας διακρίνονται α5 σε αθλήματα επαής 2ελληνορωμαEκή πάλη, ελεύθερη πάλη, τ$ούντο5 15 αθλήματα επαής με χαρακτήρα χτυπήματος 2πυγμαχία, τάε κ1ο ντ&5 γ5 αθλήματα επαής με την χρησιμοποίηση !ένου αντικειμένου 2!ίη, σπαθιά5 +ι συχν&τερες 1λά1ες σε αυτά τα αθλήματα είναι οι 1λά1ες των μηνίσκων, των πλάγιων και χιαστ#ν συνδέσμων, ε!αρθρ#σεις του #μου και του αγκ#να, εκχυμ#σεις στην περιοχή του #μου, του μηρού και σπανι&τερα στην περιοχή του κορμού. ημαντικ&ς είναι και ο αριθμ&ς των ε!αρθρ#σεων του #μου. )αρατηρούνται επίσης εσωτερικές αιμορραγίες στις περιοχές των πτερυγίων του αυτιού. τα αθλήματα της μονομαχίας οι παθήσεις των αρθρ#σεων και των συνδέσμων είναι οι οστεοχονδρίτιδες, οι παραμορωτικές αρθρίτιδες, οι περιαρθρίτιδες των #μων και της ωμοπλάτης, παθήσεις των οσυEκ#ν και ιερ#ν σπονδύλων της σπονδυλικής στήλης. 6ο μεγαλύτερο ποσοστ& των τραυματισμ#ν εμανί$εται ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

26

κατά την αγωνιστική περίοδο εν# λιγ&τερο κατά την περίοδο της προετοιμασίας.

ΠΥΓ/ΑΧΙΑ

6α τρωτά σημεία των πυγμάχων είναι το κεάλι, οι αρθρ#σεις των #μων, του γονάτου και η ποδοκνημική άρθρωση. 6α 1αριά τραύματα των πυγμάχων αποτελούν το \\n &λων των κακ#σεων, και αυτ& αδιαμισ1ήτητα διαοροποιεί την δομή των τραυμάτων της πυγμαχίας απ& τα άλλα αθλήματα μονομαχίας. 7 ανάλυση του χαρακτήρα των χρ&νιων παθήσεων των πυγμάχων συνδέεται με την αύ!ηση των θυλακίτιδων, των περιαρθρίτιδων του #μου, των οστεοχονδρίτιδων της σπονδυλικής στήλης και των παραμορωτικ#ν αρθρίτιδων των μικρ#ν αρθρ#σεων.

=ΙLΑΣΚΙΑ

6α τρωτά σημεία των !ιομάχων είναι η περιοχή της άρθρωσης του γονάτου, της ποδοκνημικής άρθρωσης, των καρπ#ν και η περιοχή των οσυEκ#ν και ιερ#ν σπονδύλων της σπονδυλικής στήλης. 7 ιδιαιτερ&τητα της παθολογίας των !ιομάχων σε σχέση με άλλα αθλήματα μονομαχίας, συνίσταται στην σημαντική αύ!ηση των χρ&νιων κακ#σεων και την μείωση του αριθμού των 1αρι#ν τραυμάτων. 6α 1αριά τραύματα στην !ιασκία είναι οι κακ#σεις ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

27

των μηνίσκων και των συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου &πως επίσης και διάορες εκχυμ#σεις. +ι χρ&νιες παθήσεις που δημιουργούνται ε!αιτίας της επανάληψης των τραυματισμ#ν στην !ιασκία είναι οι οστεοχονδρίτιδες της σπονδυλικής στήλης, οι παθήσεις του περιοστέου 2 επικονδυλίτιδα του 1ραχίονα, περιοστίτιδα του κνημιαίου οστού5 οι μικροτραυματικές τενοντίτιδες του επιγονατιδικού συνδέσμου και οι παραμορωτικές αρθρίτιδες.

ΠΟ$Ε/ΙΚΕΣ ΕΧΕΣ

+ι πολεμικές τέχνες οδηγούν πολλές ορές σε ένα ευρύ άσμα τραυματισμ#ν. + τύπος τραυματισμού ε!αρτάται συχνά απ& τη συγκεκριμένη μορή της πολεμικής τέχνης που εκτελείται. )ολλά είδη πολεμικ#ν τεχν#ν 1ασί$ονται στην μη<επαή, προκαλ#ντας τραυματισμούς απ& υπερ1ολική άσκηση. %ντίθετα, οι πολεμικές τέχνες επαής διαθέτουν ευρύτερες τεχνικές, περισσ&τερους καν&νες, καθ#ς και προστατευτικ& ε!οπλισμ&, παράγοντες που επηρεά$ουν τ&σο το είδος, &σο και τα ποσοστά τραυματισμ#ν.7 διάσειση θεωρείται σύνηθες αιν&μενο, κατά 1άση &μως, σε αγ#νες και &χι ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της προπ&νησης. %π&τομα γυρίσματα αθλητ#ν οδηγούν σε μικροτραυματισμούς, &πως κοψίματα, μ#λωπες και ρή!εις. )ολύ πιθανοί &μως, είναι και πιο σο1αροί τραυματισμοί, &πως κατάγματα στην μύτη, το πρ&σωπο ή το κρανίο, καθ#ς και σημαντικές 1λά1ες στα δ&ντια, την γενικ&τερη στοματική κοιλ&τητα ή τα μάτια.0ικρά τραύματα στο λαιμ&, &πως μ#λωπες και εκδορές, είναι είναι επίσης συχνές. wστ&σο, ορισμένες μορές πολεμικ#ν τεχν#ν, &πως το 6$ούντο ή οι 0ικτές πολεμικές τέχνες 200%5, επιτρέπουν τεχνικές πνιγμού που μπορούν να οδηγήσουν σε απ#λεια των αισθήσεων.6ραυματισμοί στα άκρα περιλαμ1άνουν κοψίματα, μ#λωπες, διαστρέμματα και ε!αρθρ#σεις. ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

28

3.2

ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ Α$/Α ΕΙΣ ΥMΟΣ

6ο άλμα εις ύψος είναι ένα απ& τα αγωνίσματα του στί1ου. +ι αγωνι$&μενοι πρέπει να πάρουν &ρα και να περάσουν πάνω απ& τον πήχη 2ορι$&ντια ρά1δος5 χωρίς να τον ρί!ουν κάτω. wς πρ#τος αθλητής στην ιστορία του αγωνίσματος αναέρεται ο vγγλος ". -ου&κερ, ο οποίος το OTWS υπερπήδησε τα O,\Tμ στους αγ#νες D0πρίτσι 0άιλ /!ερσάι$D. 7 επ&μενη αναορά του αγωνίσματος είναι το OT\S στην αθλητική αναμέτρηση των πανεπιστημίων 3έEμπριτ$ < +!&ρδης, στην οποία νικητής αναδείχθηκε ο -κ&ουκ με O,\_μ. 6ο OT\\ στο Oο %γγλικ& πρωτάθλημα στι1ου επικράτησαν οι *ούπελ και ίτλ με την ίδια επίδοση O,U__μ. 6ο επ&μενο ρεκ&ρ ήταν του 0προκς που πήδησε O,Tmμ το OTU_. )άνω απ& O,^m πέρασε πρ#τος ο %μερικαν&ς +. )α$ με O,^W το OTTU. 6ο OÔV ο %μερικαν&ς 6$ορτ$ 4&ριν πέρασε πρ#τος τα δύο μέτρα με V,m\μ. τον ελλαδικ& χ#ρο !εχωρί$ει η παρουσία του 3#στα 0πανι#τη ο οποίος έχει καταέρει να διακριθεί σε ευρωπαEκούς και παγκ&σμιους αγ#νες.

Α$/Α ΕΙΣ /"ΚΟΣ 6ο άλμα εις μήκος είναι ένα κλασικ& αγ#νισμα στί1ου των +λυμπιάδων. )ρ&κειται για ένα απ& τα OV αγωνίσματα του στί1ου που 1ρίσκονται συνεχ#ς στο πρ&γραμμα των αγ#νων απ& την %x +λυμπιάδα του OT^\ της %θήνας. %π& το O^mm ως το OÔV διε!ήχθη και αγ#νισμα μήκους άνευ οράς.7 εκτίνα!η πρέπει να γίνεται μπροστά απ& μια 1αλ1ίδα, που είναι τοποθετημένη μέσα στο έδαος και 1ρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με το διάδρομο της οράς και το σκάμμα. 6ο πάτημα πέρα απ& την μπροστινή κ&χη της 1αλ1ίδας 2γραμμή εκτινά!εως5 σημαίνει, &τι το άλμα θεωρείται άκυρο . -ια τη μέτρηση του μήκους που σημει#θηκα, χρειά$εται κανείς δύο άτομαR το ένα σημει#νει μετά απ& την προσγείωση του άλτη το αποτύπωμα, που έχει τη μικρ&τερη απ&σταση απ& τη 1αλ1ίδα. -ι> αυτ& χρησιμοποιεί μια μεταλλική ρά1δο. /κεί τοποθετείται το ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

29

σημείο μηδέν της μετροταινίας. 6ο άλλο άτομο τεντ#νει τ&τε τη μετροταινία πάνω στη 1αλ1ίδα έτσι, #στε να σχηματί$ει ορθή γωνία με τη γραμμή εκτινά!εως και 'δια1ά$ει( 2μετρά5 το μήκος. 3άθε άλτης έχει το δικαίωμα να κάνει τρεις προσπάθειες σ> έναν αγ#να 2προκριματικ&ς5. τη συνέχεια, ε!ακρι1#νονται οι οκτ# καλύτεροι άλτες, οι οποίοι και έχουν το δικαίωμα γι> άλλες τρεις προσπάθειες 2τελικ&ς5. %ν σ> έναν αγ#να παίρνουν μέρος οκτ# ή λιγ&τεροι αθλητές, επιτρέπεται να εκτελέσει ο καθένας έ!ι προσπάθειες. 7 1αθμολογία γίνεται με 1άση την καλύτερη προσπάθεια που έχει επιτύχει ένας άλτης σ> ολ&κληρο τον αγ#να. %ν δύο αθλητές έχουν την ίδια επίδοση, ο αγ#νας κρίνεται με 1άση τη δεύτερη καλύτερη επίδοση. + καλύτερος έλληνας αθλητής του άλματος εις μήκους είναι ο ούης 6σάτουμας.

Α$/Α ΕΠΙ ΚΟ! 6ο άλμα επί κοντ# είναι κλασικ& αγ#νισμα του στί1ου, στο οποίο ο αθλητής χρησιμοποιεί ευλύγιστο πλέον κοντάρι απ& άιμπεργκλας ή ανθρακονήματα για να υπερπηδήσει ορι$&ντιο πήχυ. 6ο αγ#νισμα έρεται ως γνωστ& κατά την αρχαι&τητα απ& τους 3ρήτες, τους αρχαίους Xλληνες και τους 3έλτες . %ναγνωρίστηκε ως ολυμπιακ& αγ#νισμα στους +λυμπιακούς του OT^\ για τους άνδρες και του Vmmm για τις γυναίκες. + 3#στας =ιλιππίδης η Νικ&λ 3υριακοπούλου και η 3ατερίνα Στεφανίδη είναι οι κορυαίοι Xλληνες αθλητές του άλματος επί κοντού.

Α$/Α ΕΙΣ ΡΙΠ$ΟΥ το άλμα τριπλούν ο αθλητής πρέπει να εκτελέσει τρία άλματα το ένα αμέσως μετά το άλλο. 7 προσγείωση μετά απ& το πρ#το άλμα πρέπει να γίνει στο π&δι εκείνο, με το οποίο έγινε η εκτίνα!η. 6ο δεύτερο άλμα γίνεται στο άλλο π&δι, που αμέσως μετά εκτινά$εται και πάλι. 7 σειρά αυτή των ποδι#ν είναι συνεπ#ςR "ε!ιά, δε!ιά, αριστερά ή αριστερά, αριστερά, δε!ιά. Qσο για τα υπ&λοιπα ισχύουν κι εδ# οι κανονισμοί αγ#νων του άλματος σε μήκος.7 &ρα είναι, 1ασικά, ένας επιταχυν&μενος δρ&μος και αποσκοπεί στην προετοιμασία για την εκτίνα!η, αού επιτευχθεί η μέγιστη ταχύτητα. -ι> αυτ& το σκοπ& ανορθ#νεται το πάνω μέρος του σ#ματος και το μήκος των διασκελισμ#ν γίνεται κάπως μικρ&τερο.


!&

3.3 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

0ΙΣΚΟKΟ$ΙΑ

την δισκο1ολία τα 1αριά τραύματα αποτελούν το \S,Tn των αθλητικ#ν κακ#σεων. %υτά είναι οι 1λά1ες στους μηνίσκους, οι 1λά1ες των χιαστ#ν και των πλαγίων συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου. Xνα μεγάλο ποσοστ& τραυμάτων V,O_n αποτελούν τα τραύματα του κορμού και των #μων. +ι χρ&νιες παθήσεις που δημιουργούνται ε!αιτίας της επανάληψης των τραυμάτων, συναντ#νται στο W_,Vn των περιπτ#σεων τραυματισμού. %υτές είναι οι μικροτραυματικές παθήσεις της ποδοκνημικής, της άρθρωσης του γονάτου και των αρθρ#σεων των #μων. 6ο περισσ&τερο τρωτ& σημείο των δισκο1&λων είναι η σπονδυλική στήλη στην οποία εμανί$ονται χρ&νιες οστεοχονδρίτιδες και μετατραυματικές αρθρίτιδες. τις χρ&νιες κακ#σεις της σπονδυλικής στήλης περιλαμ1άνονται και άλλες δεδομένες μορές κακ#σεων, &πως είναι οι κακ#σεις της θωρακικής και της οσυEκής μοίρας. υχνές είναι επίσης οι κακ#σεις των μυ#ν της πλάτης, του ακρ#μιου και των οπισθίων μηριαίων που αποτελούν το W,_Tn &λης της παθολογίας.


!1

ΑΚΟΙΣ/ΟΣ

τον ακοντισμ& οι τραυματισμοί των αρθρ#σεων του #μου, του γονάτου, του αγκ#να, της οσυEκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης και των μυ#ν της πλάτης είναι οι πιο συχνοί. 6α 1αριά τραύματα αποτελούν το SV,TUn &λων των κακ#σεων. +ι 1λά1ες στην άρθρωση του γονάτου δεν είναι πολύ συχνές και αποτελούν το \n &λων των κακ#σεων. τον ακοντισμ& πολύ συχνά παρατηρούνται ε!αρθρ#σεις 2W,_Un5 στην περιοχή των δακτύλων του άκρου χεριού. +ι χρ&νιες κακ#σεις αποτελούν το _U,OWn &λων των κακ#σεων. %υτές είναι μικροτραυματικές 1λά1ες της άρθρωσης του αγκ#να και των μυ#ν του #μου. ε αυτήν την κατηγορία περιλαμ1άνονται οι χρ&νιες μικροτραυματικές τενοντίτιδες του συνδέσμου της επιγονατίδας που αποτελούν την χαρακτηριστική πάθηση σε αυτ& το άθλημα.


!2

ΣLΥΡΟKΟ$ΙΑ

το άθλημα αυτ& τα τμήματα που τραυματί$ονται συχν&τερα είναι η άρθρωση του γονάτου, η θωρακική και οσυοιερή μοίρα της σπονδυλικής στήλης. 6α 1αριά τραύματα εδ# αποτελούν το W\,T\n &λων των κακ#σεων. %υτές είναι οι κακ#σεις των μηνίσκων, των πλάγιων συνδέσμων και οι κακ#σεις της άρθρωσης του γονάτου. +ι κακ#σεις της άρθρωσης του γονάτου αποτελούν το V^n &λων των κακ#σεων. /δ# συγκαταλέγονται επίσης οι θλάσεις των μυ#ν της πλάτης. +ι χρ&νιες κακ#σεις στο άθλημα αυτ& αποτελούν το \W,OSn &λων των κακ#σεων. Qπως και στον ακοντισμ&, οι συχν&τερες χρ&νιες παθήσεις είναι οι μικροτραυματισμοί των αρθρ#σεων του #μου, του γονάτου, της ποδοκνημικής άρθρωσης και οι μικροτραυματισμοί της σπονδυλικής στήλης 2οστεοχονδρίτιδες, οστεουτικές αλλοι#σεις και μετατραυματικές αρθρίτιδες5.τις χρ&νιες παθήσεις περιλαμ1άνονται οι χρ&νιες κακ#σεις του μυοσκελετικού συστήματος, δηλαδή οι χρ&νιοι τραυματισμοί των μυ#ν του μηρού και της πλάτης.


!!

3.4 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΕΟΡΓΑ" ΓΥ/ΑΣΙΚ"

0ερικοί απ& τους σημαντικ&τερους παράγοντες τραυματισμού είναι η κακή κατάσταση των γυμναστικ#ν οργάνων, οι πτ#σεις απ& ύψος και τεχνικά λάθη κατά την εκτέλεση αλμάτων και στρο#ν. 6α περισσ&τερα τρωτά σημεία είναι η ποδοκνημική άρθρωση, η άρθρωση του γονάτου και η άρθρωση του αγκ#να. την εν&ργανη γυμναστική υπερισχύουν οι 1αριές κακ#σεις που αποτελούν το \Vn &λων των κακ#σεων. %υτά είναι κακ#σεις των μηνίσκων και τραύματα των χιαστ#ν και πλαγίων συνδέσμων. +ι μερικές και ολικές θλάσεις των νεύρων αποτελούν το _,_n &λων των κακ#σεων. +ι θλάσεις αδρανοποιούν τον αθλητή για μεγάλο χρονικ& διάστημα και απαιτούν μεγάλη διάρκεια ανάρρωσης. +ι χρ&νιες κακ#σεις δημιουργούνται ε!αιτίας των επαναληπτικ#ν τραυμάτων και αποτελούν το WTn &λων των κακ#σεων. %υτές οείλονται σε εκυλιστικές αλλοι#σεις των αρθρ#σεων, σε παραμορωτικές αρθρίτιδες, σε οστεοχονδρίτιδες και σε εκυλισμούς του αρθρικού χ&νδρου. +ι παθήσεις αυτές έχουν μικροτραυματικ& χαρακτήρα και εμανί$ονται σαν αποτέλεσμα μακρ&χρονων επι1αρύνσεων. 6ην δεύτερη θέση ανάμεσα στις χρ&νιες κακ#σεις καταλαμ1άνουν οι κακ#σεις της σπονδυλικής στήλης &πως οι οστεοχονδρίτιδες και οι κακ#σεις της άρθρωσης του γονάτου 2KHIA9:pZ u;995.+ι κακ#σεις αυτές είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες, γιατί αποκλείουν τον αθλητή για μεγάλο χρονικ& διάστημα απ& το άθλημα, εν# η κατάσταση που δημιουργείται επιδειν#νεται συχνά.


!#

ΚΑ$$ΙΕΧΙΚΟ ΠΑΙΑN

6α τραύματα στο καλλιτεχνικ& πατινά$ συγκεντρ#νονται ως επί το πλείστον στην περιοχή της ποδοκνημικής άρθρωσης και του πέλματος. το \On των περιπτ#σεων δημιουργούνται 1αριά τραύματα και στο W^n των περιπτ#σεων χρ&νιες κακ#σεις. ]αριά τραύματα εδ# αποτελούν οι 1λά1ες του αρθρικού θύλακα 2VV,TOn5, οι κακ#σεις των μηνίσκων της άρθρωσης του γονάτου2U,\n5, και οι κακ#σεις των πλάγιων συνδέσμων2V,OUn5. το καλλιτεχνικ& πατινά$ είναι πολύ συχνές οι θλάσεις απ& πτ#ση. +ι θλάσεις δημιουργούνται κυρίως στην περιοχή των μεγάλων μυEκ#ν ομάδων του μηρού και στην περιοχή των αρθρ#σεων της ποδοκνημικής και του γονάτου. +ι συχνές πτ#σεις με τεντωμένο χέρι, προκαλούν ε!αρθρ#σεις της άρθρωσης του #μου, εν# ο κακ&ς συντονισμ&ς κατά την εκτέλεση των σύνθετων ασκήσεων, 1λά1ες των μυ#ν του μηρού και της κνήμης. +ι χρ&νιες κακ#σεις που δημιουργούνται ε!αιτίας των επαναληπτικ#ν τραυμάτων στο καλλιτεχνικ& πατινά$ είναι οι οστεοχονδρίτιδες της οσυοιερής μοίρας της σπονδυλικής στήλης που αποτελούν το Omn &λων των κακ#σεων. την κατηγορία των χρ&νιων κακ#σεων περιλαμ1άνονται οι χρ&νιες θυλακίτιδες που δημιουργούνται στην περιοχή του μηρού, στην περιοχή του έ!ω συρού και στην άρθρωση του γονάτου. 6α λάθη τεχνικής κατά την εκτέλεση σύνθετων αλμάτων προκαλούν μικροτραυματικές τενοντίτιδες του συνδέσμου της επιγονατίδας, που είναι χαρακτηριστικές για τους αθλητές που κάνουν πατινά$ μ&νοι τους στην πίστα. +ι χρ&νιες κακ#σεις του μυοσκελετικού συστήματος εντοπί$ονται στις παθήσεις των μυ#ν του μηρού και στις περιτενοντίτιδες του αχίλλειου τένοντα.


!5

ΧΙΟΟ0ΡΟ/ΙΑ

6α τρωτά σημεία των χιονοδρ&μων είναι η περιοχή της κνήμης, η ποδοκνημική και η άρθρωση του γονάτου. ε μικρ&τερο ποσοστ& δημιουργούνται κακ#σεις στους μηνίσκους, στους πλάγιους και χιαστούς συνδέσμους. +ι χρ&νιες κακ#σεις που δημιουργούνται λ&γω επανάληψης των τραυμάτων είναι ο χρ&νιος μικροτραυματισμ&ς του αρθρικού θύλακα και οι παθήσεις του αρθρικού χ&νδρου. +ι κακ#σεις των αρθρ#σεων αποτελούν το Om,Wn &λων των τραυματισμ#ν και αορούν την ποδοκνημική και την άρθρωση του γονάτου. τις χρ&νιες κακ#σεις ανήκουν οι κακ#σεις της σπονδυλικής στήλης.

Κ!Π"$ΑΣΙΑ

6α τρωτά σημεία των κωπηλατ#ν είναι οι αρθρ#σεις και το μυοσκελετικ& σύστημα των άνω και κάτω άκρων, το οσυEκ& τμήμα της σπονδυλικής στήλης και το δέρμα των χερι#ν. 6α 1αριά τραύματα αποτελούν το _On των κακ#σεων και περιλαμ1άνουν ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

!6

τις κακ#σεις των μηνίσκων και των πλαγίων συνδέσμων. +ι χρ&νιες παθήσεις λ&γω επανάληψης τραυμάτων είναι οι χρ&νιες παθήσεις της σπονδυλικής στήλης, οι οστεοχονδρίτιδες, οι σπονδυλοαρθρίτιδες. την δεύτερη θέση μετά τις κακ#σεις της σπονδυλικής στήλης έρχονται οι λεγμονές του περιοστέου και οι τενοντίτιδες του αχίλλειου τένοντα.

ΚΑΑ0ΥΣΕΙΣ

+ι παράγοντες που προκαλούν τραυματισμούς στις καταδύσεις είναι το νερ&2συμπαγές μέσον5, το ύψος, η διαορά της θερμοκρασίας και τα γυμναστικά &ργανα. 6α τρωτά σημεία των καταδυτ#ν είναι η οσυEκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης και οι περιοχές των αρθρ#σεων του #μου, του αγκ#να, του γονάτου και της πυχεοκαρπικής άρθρωσης. 6α 1αριά τραύματα αποτελούν το \Tn &λων των αρθρ#σεων. 6α πιο διαδεδομένα απ& τα 1αριά τραύματα είναι τα τραύματα του αρθρικού θύλακα και οι χρ&νιες υπερεντάσεις στην περιοχή της πυχεοκαρπικής, ποδοκνημικής, της άρθρωσης του γονάτου. Xνα μεγάλο αριθμ& τραυμάτων αποτελούν οι θλάσεις στην περιοχή του κορμού και των άκρων. +ι χρ&νιες κακ#σεις που δημιουργούνται λ&γω των επαναληπτικ#ν τραυμάτων είναι οι οστεοχονδρίτιδες της αυχενικής και οσυEκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, σε συνδιασμ& με τις περιαρθρίτιδες του #μου, τις λεγμονές του περιοστέου της κνήμης και τις τενοντίτιδες του αχίλλειου τένοντα.

3.5 ΚΥΚΛΙΚΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ 6α αγωνίσματα αυτά είναι ο δρ&μος μεγάλων και μεσαίων αποστάσεων, ο μαραθ#νιος, το 1άδην, η κολύμ1ηση, η κωπηλασία, οι χιονοδρομικοί αγ#νες, οι παγοδρομίες και οι ποδηλατοδρομίες. ε αυτήν την ομάδα αθλημάτων είναι πολύ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

!7

διαδεδομένοι οι χρ&νιοι τραυματισμοί της ποδοκνημικής και της άρθρωσης του γονάτου και οι λεγμονές του περιοστέου της κνήμης που εμανί$ονται συχν&τερα στα αγωνίσματα δρ&μου. τις χρ&νιες κακ#σεις συγκαταλέγονται και οι κακ#σεις του μυοσκελετικού συστήματος δηλαδή θλάσεις των μυ#ν του μηρού και του ποδιού. 6α 1αριά τραύματα αποτελούν το S^n &λων των κακ#σεων. %υτά είναι κακ#σεις των μηνίσκων, των χιαστ#ν και πλάγιων συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου καθ#ς και 1λά1ες του αρθρικού θύλακα.

0ΡΟ/ΟΙ /ΕΣΑΙ! ΑΠΟΣΑΣΕ!

6α τρωτά σημεία των δρομέων μεσαίων αποστάσεων είναι η περιοχή της κνήμης, η ποδοκνημική άρθρωση και η οσυEκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης. 7 χαρακτηριστική ιδιαιτερ&τητα των κακ#σεων στο άθλημα αυτ& είναι οι μεγάλοι αριθμοί των χρ&νιων τραυματισμ#ν σε σχέση με τα 1αριά τραύματα. 6α 1αριά τραύματα αποτελούν το VS,U_n &λων των κακ#σεων, εν# τα υπ&λοιπα τραύματα αορούν τις χρ&νιες κακ#σεις. την δεύτερη θέση μετά απ& τα 1αριά τραύματα και τις χρ&νιες κακ#σεις έρχονται οι θλάσεις των μυ#ν του μηρού και οι θλάσεις του τρικέαλου μυ&ς. +ι χρ&νιες κακ#σεις που δημιουργούνται ε!αιτίας της επανάληψης των τραυμάτων αποτελούν το U_,Vn &λων των κακ#σεων. %υτές είναι κακ#σεις των οστ#ν του περιοστέου, τενοντίτιδα οπισθίου κνημιαίου, τραυματισμοί του μυοσκελετικού συστήματος των οπισθίων μηριαίων και του γαστροκνημίου καθ#ς και τενοντίτιδες του αχίλλειου τένοντα. /κτ&ς απ& τις χρ&νιες κακ#σεις δημιουργούνται και κακ#σεις του ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

!8

πέλματος &πως λεγμονή πελματιαίας απονεύρωσης, πτ#ση της ποδικής καμάρας απ& ανεπάρκεια του οπισθίου κνημιαίου και περονιαίου μυ&ς, 1λαισ&ς, μέγας δάκτυλος και παραμορωτικές αρθρίτιδες στις μικρές αρθρ#σεις του μεταταρσίου.

0ΡΟ/ΟΙ /ΕΓΑ$! ΑΠΟΣΑΣΕ!

6α τραύματα σε αυτ& το άθλημα είναι θλάσεις των οπισθίων μηριαίων και του γαστροκνημίου, τα τραύματα του αρθρικού θύλακα της ποδοκνημικής άρθρωσης και οι κακ#σεις των μηνίσκων και των συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου. τους δρομείς των μεγάλων αποστάσεων παρατηρούνται συχνά και κατάγματα κ&πωσης. +ι χρ&νιοι τραυματισμοί που δημιουργούνται στην 1άση της επανάληψης των τραυματισμ#ν αποτελούν το T\n &λων των κακ#σεων και εντοπί$ονται στην περιοχή της ποδοκνημικής άρθρωσης και του πέλματος. τις χρ&νιες κακ#σεις περιλαμ1άνονται οι κακ#σεις του μυοσκελετικού συστήματος των οπίσθιων μηριαίων και του γαστροκνημίου μυ&ς, οι χρ&νιες τενοντίτιδες του αχίλλειου τένοντα που αποτελούν το V^n &λων των κακ#σεων. yδιαίτερα πρέπει να αναερθούν οι εκυλισμοί του αρθρικού χ&νδρου, οι παραμορωτικές αρθρίτιδες, ο χρ&νιος μικροτραυματικ&ς αρθρικ&ς θύλακας της άρθρωσης του γονάτου. τους δρομείς μεγάλων αποστάσεων κατά παράδοση εμανί$ονται τραυματισμοί του πέλματος συχνά με παραμ&ρωση των δαχτύλων. υχνά επίσης παρατηρούνται 1λά1ες στους ιστούς που περι1άλουν τον αχίλλειο τένοντα και τον τένοντα του 1ραχύ καμπτήρα μύα των δακτύλων. /πίσης δημιουργούνται ισχιαλγίες και κατάγματα κοπ#σεως στους Sο,_ο οσυEκούς σπονδύλους.


!9

/ΑΡΑ#!ΙΟΣ

6α τραύματα των μαραθονιοδρ&μων αορούν τον αρθρικ& θύλακα της άρθρωσης του ισχίου, των αρθρ#σεων της ποδοκνημικής και του γονάτου. 6α κατάγματα κ&πωσης δημιουργούνται στην περιοχή του μεταταρσίου. +ι χρ&νιες κακ#σεις αποτελούν το ^m,_Tn του συν&λου. %υτές είναι οι παραμορωτικές αρθρίτιδες της ποδοκνημικής άρθρωσης και του μεσαίου τμήματος του πέλματος. /πίσης στις χρ&νιες παθήσεις περιλαμ1άνονται οι κακ#σεις των μυ#ν και των τεν&ντων.


#&

3.6 ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΕΣ

ΠΑΙΑN

6ο καλλιτεχνικ& πατινά$ ή καλλιτεχνική παγοδρομία είναι άθλημα που διε!άγεται σε παγοδρ&μιο. +ι αθλητές ορούν παγοπέδιλα και κινούνται κατά μήκος της παγοπίστας εκτελ#ντας ιγούρες με μουσική υπ&κρουση σε κάθε πρ&γραμμά τους. +ρισμένα αγωνίσματα του καλλιτεχνικού πατινά$ είναι αγωνίσματα των 4ειμεριν#ν +λυμπιακ#ν %γ#νων. %υτά είναι τα ε!ήςR %τομικ& %νδρ#ν  %τομικ& -υναικ#ν  )αγοδρομία zευγαρι#ν 4ορ&ς στον πάγο.  ε αυτή την κατηγορία συμμετέχουν $ευγάρια εκτελ#ντας μ&νο χορευτικές κινήσεις, εν# είναι η μ&νη κατηγορία &που επιτρέπονται τα ωνητικά στη μουσική του προγράμματος 2εν# στις άλλες κατηγορίες αυτ& απαγορεύεται5. Υπάρχουν ακ&μη άλλες κατηγορίες αγωνισμάτων και παραστάσεων στο πάγο, που δεν ανήκουν στο πρ&γραμμα των 4ειμεριν#ν +λυμπιακ#ν %γ#νων. %υτά είναιR υγχρονισμένη παγοδρομία.  /ίναι ένα ταχέως αναπτυσσ&μενο ομαδικ& αγ#νισμα, &που συμμετέχουν σύνολα απ& OV έως Vm παγοδρ&μους άνδρες και γυναίκες. 6ο αγ#νισμα περιλαμ1άνει χορ& στον πάγο με έμαση στους σχηματισμούς ακρι1είας &λης της ομάδας σαν σύνολο και στις σύνθετες εναλλαγές των σχηματισμ#ν. ]ασικοί σχηματισμοί είναι οι κύκλοι, οι ευθείες, τα τετράγωνα και οι τομές. %π& το Vmmm 


#1

η Jk{ 2"ιεθνής +μοσπονδία )αγοδρομίας5 διοργαν#νει ετήσια παγκ&σμια πρωταθλήματα συγχρονισμένης παγοδρομίας, εν# τα τελευταία χρ&νια γίνεται προσπάθεια #στε να συμπεριληθεί στο πρ&γραμμα των 4ειμεριν#ν +λυμπιακ#ν %γ#νων του VmOT. )αγοδρομία 6ετράδας.  /ίναι μια κατηγορία σαν την συ!"#ν$σ%&νη 'α#δ"#%ία αλλά μ&νο με δύο γυναίκες και δύο άντρες παγοδρ&μους, που παρουσιά$ουν μια ποικιλία απ& ατομικά στοιχεία, στοιχεία $ευγαριού και στοιχεία τετράδας. |έατρο στον πάγο.  -νωστ& επίσης σαν %'α(&τ# στ#ν ')# είναι ένα είδος ομαδικής παγοδρομίας με θεατρικά στοιχεία.

%κρο1ατική παγοδρομία. /ίναι ένα αγ#νισμα συνδυασμού καλλιτεχνικού πατινά$, ακρο1ατικ#ν τσίρκου και ασκήσεων γυμναστικής στον πάγο. 

ΣΚΙ

6ο σκι ή χιονοδρομία είναι ένα χειμεριν& άθλημα.6ο σκι απαιτεί ειδικ& ε!οπλισμ& και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του είναι οι ποικίλες καιρικές συνθήκες σε ορειν& έδαος και οι αντικειμενικοί και υποκειμενικοί κίνδυνοι. "εν υπάρχουν προγραμματισμένες τεχνικές κίνησης &πως σε άλλα αθλήματα. /ίναι ατομικ& άθλημα και ο κάθε αθλητής χρησιμοποιεί ειδική προστατευτική ενδυμασία, παπούτσια και κατάλληλα πέδιλα. Υπάρχει διεθνής χιονοδρομική ομοσπονδία, και στην /λλάδα. 6ο πρ#το οργανωμένο χιονοδρομικ& κέντρο στην /λλάδα είναι αυτ& του ελίου, το οποίο 1ρίσκεται στο &ρος ]έρμιο και λειτουργεί και στις μέρες μας.6ο


#2

άθλημα του σκι περιλαμ1άνεται στο πρ&γραμμα των 4ειμεριν#ν +λυμπιακ#ν %γ#νων.

ΡΑΥ/ΑΙΣ/ΟΙ ΣΑ ΧΕΙ/ΕΡΙΑ ΣΠΟΡ )ερισσ&τεροι απ& SSm.mmm άνθρωποι τραυματί$ονται κάθε χρ&νο στις 7)% με τα χειμερινά αθλήματα 2σκι, Z;@}~@G:?, πατινά$ στον πάγο, έλκηθρα5 και $ητούν ιατρική 1οήθεια, σύμωνα με καταγραή της αμερικανικής /πιτροπής %σάλειας 3αταναλωτικ#ν )ροE&ντων . %νάλογα είναι και τα περιστατικά στην /υρ#πη, αλλά δεν υπάρχει παρ&μοια συστηματική καταγραή.

+ι τραυματισμοί κατά τα χειμερινά αθλήματα 2σπορ5, στις 7)% το VmOm σύμωνα με αναλυτική καταγραή αορούσανR OSS.mmm τραυματισμούς απ& το σκι  OST.mmm τραυματισμούς απ& το Z;@}~@G:?  

 

_T._mm τραυματισμούς απ& πατινά$ στον πάγο Ô.mmm τραυματισμούς με έλκηθρο

)ολλοί απ& τους παραπάνω τραυματισμούς κατά τα χειμερινά αθλήματα απαιτούσαν νοσηλεία σε νοσοκομείο και χειρουργική επέμ1αση και κάποιοι δυστυχ#ς οδήγησαν σε μ&νιμες 1λά1ες και απ#λεια της $ωής. +ι συχν&τεροι τραυματισμοί στα χειμερινά αθλήματα είναι τα διαστρέμματα, τα ε!αρθρήματα και τα κατάγματα στα π&δια. )ολλοί απ& αυτούς τους τραυματισμούς συμ1αίνουν στο τέλος της ημέρας, &ταν υπάρχει κ&πωση και απ#λεια της προσοχής. 7 πλειοψηία αυτ#ν των τραυματισμ#ν μπορούν να προληθούν εάν οι συμμετέχοντες προετοιμαστούν για την άθληση, είναι σε καλή υσική κατάσταση και σταματούν &ταν υπάρχει κούραση, ή π&νος. ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

#!

-ια την πρ&ληψη των τραυματισμ#ν κατά τα χειμερινά αθλήματα καλ& θα είναι να τηρούμε τις παρακάτω οδηγίες, σύμωνα με την %μερικανική %καδημία +ρθοπαιδικ#ν 4ειρουργ#ν 2``•k5R )οτέ μην συμμετάσχεις μ&νος σε ένα άθλημα το χειμ#να.  Να είστε σε καλή υσική κατάσταση πριν τη συμμετοχή σε χειμερινές δραστηρι&τητες.  3αλή προθέρμανση πριν την άθληση.  =οράτε κατάλληλο προστατευτικ& ε!οπλισμ& 2γυαλιά, κράνη και γάντια5.  ]ε1αιωθείτε &τι ο κύριος ε!οπλισμ&ς λειτουργεί σωστά πριν απ& τη χρήση.  Να οράτε πολλά στρ#ματα, άνετων, αντιανεμικ#ν και αδιά1ροχων ρούχων. =οράτε τα κατάλληλα υποδήματα που προσέρουν $εστασιά, καθ#ς και άθονη υποστήρι!η στην ποδοκνημική 2αστράγαλο5.  Να γνωρί$ετε και να τηρείται &λους τους καν&νες του αθλήματος στο οποίο συμμετέχετε.  )άρτε ένα μάθημα, ή περισσ&τερα, απ& έμπειρο εκπαιδευτή , ιδιαίτερα σε αθλήματα &πως το σκι και το Z;@}~@G:? . 0αθαίνοντας π#ς να πέσετε σωστά και με ασάλεια, μει#νεται τον κίνδυνο τραυματισμού.  "#στε προσοχή στις προειδοποιήσεις για επερχ&μενες καταιγίδες και σο1αρή πτ#ση της θερμοκρασίας.  /πιδι#!τε στέγη και ιατρική ροντίδα αμέσως εάν εσείς, ή κάποιος μα$ί σας, 1ι#νει υποθερμία, ή κρυοπαγήματα.  ]ε1αιωθείτε &τι &λοι γνωρί$ουν τις κατάλληλες διαδικασίες για να καλέσουν 1οήθεια , αν συμ1ούν τραυματισμοί. 3αλ& θα είναι να έχετε μα$ί σας κινητ& τηλέωνο για την περίπτωση τραυματισμού.  )ίνετε άθονο νερ& πριν , κατά τη διάρκεια , και μετά τα χειμερινά αθλήματα.  %πούγετε να συμμετέχετε σε αθλητικές δραστηρι&τητες , &ταν πονάτε, ή είστε ε!αντλημένοι.Να θυμάστε πάντα &τι για &σους δεν είναι επαγγελματίες αθλητές τα χειμερινά αθλήματα είναι διασκέδαση, εκτ&ς απ& άθληση, γιp αυτ& δεν πρέπει να υπερεκτιμούμε τις δικές μας δυνατ&τητες και να υποτιμούμε τις δυνάμεις της ύσης.


##

3.7 ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ 7 ποδηλασία είναι η χρήση του ποδηλάτου για μεταορά, ψυχαγωγία και άσκηση, ιδιαίτερα διαδεδομένη σε &λον τον κ&σμο. /πίσης, με τον &ρο ποδηλασία εννοείται και η κίνηση με ανθρ#πινη δύναμη κάθε μορής τρίκυκλων, τετράκυκλων, μον&κυκλων ή άλλων οχημάτων.

ΑΓ!ΙΣΙΚ" ΠΟ0"$ΑΣΙΑ 7 αγωνιστική ποδηλασία περιλαμ1άνει αρκετά αγωνίσματα, αρκετά εκ των οποίων είναι ή υπήρ!αν αγωνίσματα των +λυμπιακ#ν %γ#νων. 7 αγωνιστική ποδηλασία διαιρείται επίσημα σεR € )οδηλασία "ρ&μου, πολύ απαιτητικ&, επίπονο και δύσκολο άθλημα. 2%γ#νες "ρ&μου, %τομική ή +μαδική 4ρονομέτρηση5 € )οδηλασία )ίστας 26αχύτητα, 4ρονομέτρηση, 3αταδίω!η, %γ#νας )&ντων, 0άντισον, κρατς κ.α5 € +ρεινή )οδηλασία 23ρος 3άντρυ, 0αραθ#νιοι, 3ατά1αση, 6ετραπλ& S45uK € 4ωμάτινο ]04 € υκλοκρ&ς 2‚5 € 6ράιαλ


#5

ΚΑ$$ΙΕΧΙΚ" ΠΟ0"$ΑΣΙΑ

ΚΑΚΩΣΕΣ-!Ο"#ΛΑΣΑ

7 ποδηλασία είναι ένα άθλημα με αρκετά μεγάλη συχν&τητα τραυματισμ#ν, είτε πρ&κειται για επαγγελματία αθλητή είτε για ερασιτέχνη. 7 ποδηλασία ανήκει στην κατηγορία των κυκλικ#ν αθλημάτων που χαρακτηρί$ονται απ& μεγάλη και μέγιστη ισχύ των προπονητικ#ν επι1αρύνσεων και απαιτεί την ανάπτυ!η μεγάλων ταχυτήτων, υπ& συνθήκες αυ!ημένης επι1άρυνσης των μυ#ν των κάτω άκρων και της πλάτης. Qλες αυτές οι εντάσεις και οι επι1αρύνσεις συχνά οδηγούν σε τραυματισμούς.

Ο% π%ο συνηθ%σ&'νο% περ%(α&35νουν:

τραυ&ατ%σ&ο)

στην

πο,η(ασ)αO

€ Γ-νατα 7 άρθρωση του γ&νατος συνήθως είναι η περιοχή των περισσ&τερων τραυματισμ#ν στην ποδηλασία λ&γω της ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

#6

καταπ&νησης της. 6ο Dγ&νατο του ποδηλάτηD, τραυματισμ&ς της επιγονατίδας, λαγονοκνημιαίας και κακ#σεις χιαστ#ν είναι οι πιο συχνές παθήσεις. € ραυ&ατ%σ&-ς αυ*'να 6ραυματισμοί στην περιοχή της κεαλής απ& ένα απλ& κ&ψιμο στα μάγουλα μέχρι τραυματισμ& του αυχένα είναι ιδιαίτερα συνηθισμένοι σε &σους ασχολούνται αγωνιστικά με την ποδηλασία. 7 χρήση κράνους μπορεί να μει#σει τον &ποιο κίνδυνο τραυματισμού έως και T_n. )&νος στον αυχένα παρατηρείται συνήθως &ταν οι ποδηλάτες 1ρίσκονται σε μια στάση για μεγάλο χρονικ& διάστημα. υχνές ασκήσεις στους #μους και του λαιμού 1οηθούν στη μείωση της πίεσης στην περιοχή του αυχένα. %ντίστοιχα, η χρήση $#νης στη μέση μπορεί να 1οηθήσει &σους έχουν Dχαμηλά ποδήλαταD. € Π-νος στο 3ρα*)οναO στον καρπ- ή &ού,%ασ&α -ια την απουγή του &ποιου προ1λήματος, οι ποδηλάτες θα πρέπει να έχουν τα χέρια τους σε ελαριά κάμψη και ποτέ τεντωμένα μιας και ο αγκ#νας σε κάμψη μπορεί να απορροήσει καλύτερα το &ποιο τράνταγμα λ&γω λακού1ας του οδοστρ#ματος. 6ο σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα < συνηθισμένο ιδιαίτερα στους ποδηλάτες < μπορεί να αποευχθεί εναλλάσοντας τα χέρια και διατηρ#ντας τους καρπούς στο τιμ&νι. ε αυτ& μπορεί να 1οηθήσει και η χρήση των κατάλληλων γαντι#ν. € /ού,%ασ&α πο,%ού 0ούδιασμα και μυρμήγκιασμα στην περιοχή του ποδιού είναι ιδιαίτερα συνηθισμένα στους ποδηλάτες λ&γω των παπουτσι#ν που χρησιμοποιούν.


#7

/πιπρ&σθετα, η αυ!ημένη πίεση στα π&δια προκαλεί αυ!ημένη συμπίεση στα νεύρα των ποδι#ν < η οποία θεραπεύεται με χειρουργική επέμ1αση

3.8 ΚΟΛΥΜΗΣΗ 7 3ολύμ1ηση είναι άθλημα κίνησης μέσα στο νερ&. wς άθλημα, το κολύμπι, είναι απ& τα πιο παλιά και συνηθέστερα. +ι αρχαίοι Xλληνες του έδιναν πολλή προσοχή και θεωρούσαν άσχημο πράγμα το να μην μπορεί κάποιος να κολυμπά. τους +λυμπιακούς %γ#νες του OT^\ περιλήθηκε ως ιδιαίτερο άθλημα και το κολύμπι κι απ& τ&τε έγινε ένα απ& τα πιο αγαπητά αγωνίσματα. yσχύουν, &πως για &λα τα αθλήματα, διατά!εις και καν&νες της κολύμ1ησης. 6α αγωνίσματα που διε!άγονται είναιR -ια τους άνδρες, Omm μ., Vmm μ., Smm μ., O_mm μ. ελεύθερης κολύμ1ησης, S4Vmm μ. ομαδικ& και S4Omm ατομικ&, Vmm μ. πεταλούδα και Omm μ. ύπτιο κ.ά. -ια τις γυναίκες είναι τα ίδια εκτ&ς απ& τα O_mm μ. που τα έχουν Tmm μ. +ι τρ&ποι με τους οποίους μπορεί κανείς να κολυμπά είναι πολλοί. 



6ο πρ&σθιο κολύμπι, το πιο απλ&, !εκούραστο και συνηθισμένο κολύμπι. > αυτή την περίπτωση ο άνθρωπος μέσα στο νερ& κινείται έτσι ακρι1#ς &πως ο 1άτραχος. 6ο κρ&ουλ ή το ελεύθερο κολύμπι. 6ο σ#μα 1ρίσκεται σ> επίπεδη σχεδ&ν θέση με το νερ&, μπρούμητα δηλ., με το


#8







πρ&σωπο προς το νερ& και τα χέρια κινούνται ελεύθερα κάνοντας κυκλικές κινήσεις, η μισή καμπύλη του κύκλου γίνεται μέσα απ& το νερ& κι η άλλη μισή πάνω απ> την επιάνειά του, στον αέρα. )ρ&σθιο πεταλούδας. + κολυμ1ητής κινείται έτσι που δίνει την εντύπωση της πεταλούδας, &πως αναπηδά πάνω στο νερ&. 6ο ναυτικ& ή το πλάγιο. + κολυμ1ητής κινείται πλάγια μέσα στο νερ&, π&τε απ& τη μια πλευρά, π&τε απ> την άλλη. 6ο ύπτιο κολύμπι, &ταν ο κολυμ1ητής 1ρίσκεται σε θέση ανάσκελη μέσα στο νερ&, με την πλάτη του δηλ. στην επιάνεια του νερού.

3ατάδυση. -ια να κολυμπήσει κάποιος μ> αυτ&ν τον τρ&πο, πρέπει να έχει μάθει να ελέγχει πολύ καλά την αναπνοή του, επειδή χρειά$εται να παραμείνει για ορισμένο διάστημα κάτω απ& το νερ&. )ρέπει να διατηρεί τα μάτια ανοιχτά, για ν> απούγει πιθανά κτυπήματα.


#9

3.! ΟΜΑΔΙΚΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ

ΠΟ0ΟΣLΑΙΡΟ α τρ6τ5 ση&ε)α τ6ν πο,οσPα%ρ%στQν ε)να% η περιοχή της άρθρωσης του γονάτου 2\Un &λων των κακ#σεων5 και της ποδοκνημικής άρθρωσης, καθ#ς και οι αρθρ#σεις των άνω άκρων. 6α 1αριά τραύματα αποτελούν στο ποδ&σαιρο το TV,SOn &λων των κακ#σεων. %υτά είναι τραύματα των μηνίσκων που είναι και τα πιο διαδεδομένα και αποτελούν το _mn &λων των κακ#σεων. /πίσης οι 1λά1ες των χιαστ#ν και πλάγιων συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου. +ι 1λά1ες του μυοσκελετικού συστήματος αποτελούν το \n &λων των κακ#σεων. %υτές είναι 1λά1ες των μυ#ν του μηρού2θλάσεις τετρακέαλου, δικέαλου και εσωτερικής κεαλής του γαστροκνημίου μύα5. 6α αιματ#ματα αποτελούν για τους ποδοσαιριστές το U,_n των γενικ#ν τραυμάτων και δημιουργούνται στην περιοχή της κνήμης. +ι χρ&νιες παθήσεις που δημιουργούνται στην 1άση της επανάληψης των τραυμάτων αποτελούν το OU,_^n &λων των κακ#σεων. %υτές είναι οι παθήσεις των αρθρ#σεων των κάτω άκρων, οι παθήσεις των μυ#ν και των τεν&ντων, και οι παθήσεις του συστήματος ƒνεύρο< μύς<περι&στεο<οστ&„. yδιαίτερα συχνές είναι οι χρ&νιες μικροτραυματικές 1λά1ες του αρθρικού θύλακα της άρθρωσης του γονάτου και της ποδοκνημικής που αποτελούν το OO,_Sn &λων των κακ#σεων. +ι χρ&νιες κακ#σεις του μυοσκελετικού συστήματος συγκεντρ#νονται στην περιοχή των οπίσθιων μηριαίων. +ι χρ&νιες παθήσεις των νεύρων παρουσιά$ονται με την μορή νευρίτιδων και τενοντίτιδων του αχίλλειου τένοντα καθ#ς και θλάσεων του τετρακέαλου μύα.

ΧΕΙΡΟΣLΑΙΡΙΣ" α τρ6τ5 ση&ε)α στους πα)κτες της *ε%ροσPα)ρ%σης ε)να% η περιοχή των άνω άκρων2#μος και άρθρωση του αγκ#να5, η ποδοκνημική άρθρωση και η οσυEκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης. 6α 1αριά τραύματα αποτελούν στους παίκτες της χειροσαίρισης το \\,Un &λων των κακ#σεων που παρουσιά$ονται με την μορή κακ#σεων των μηνίσκων, των χιαστ#ν και πλάγιων συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου, &πως και σύνθετα τραύματα του #μου και του αγκ#να. 6α ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

5&

τραύματα του μυοσκελετικού συστήματος είναι συνήθως 1λά1ες των μυ#ν και των τεν&ντων &πως οι 1λά1ες του αχίλλειου τένοντα. +ι χρ&νιοι τραυματισμοί που δημιουργούνται ε!αιτίας της επανάληψης των τραυμάτων παρουσιά$ονται με την μορή χρ&νιου μικροτραυματισμού του αρθρικού θύλακα και του αρθρικού χ&νδρου 2εκυλισμ&ς5 με την μορή μικροτραυματικής τενοντίτιδας του επιγονατιδικού συνδέσμου. +ι χρ&νιες κακ#σεις των αρθρ#σεων αποτελούν το OWn &λων των κακ#σεων. ε αυτήν την κατηγορία περιλαμ1άνονται οι παθήσεις της σπονδυλικής στήλης &πως οι οστεοχονδρίτιδες, οστε&υτα και σπονδυλοαρθρίτιδες. /πίσης στις κακ#σεις της σπονδυλικής στήλης περιλαμ1άνονται και οι χρ&νιες μυοσίτιδες των οπισθίων μηριαίων και του γαστροκνημίου και οι χρ&νιες περιτενοντίτιδες του αχίλλειου τένοντα. +ι τελευταίες συνήθως καταλήγουν σε ρή!εις ε!αιτίας της ελάττωσης της αντοχής του τένοντα. τις χρ&νιες παθήσεις των παικτ#ν χειροσαίρισης ανήκουν και οι λεγμονές του περιοστέου, οι επικονδυλίτιδες του αγκ#να και οι τενοντίτιδες του #μου που αποτελούν το Sn &λων των κακ#σεων

ΠΕΟΣLΑΙΡΙΣ" α τρ6τ5 ση&ε)α τ6ν αθ(ητQν στην πετοσPα)ρηση ε)να% η περιοχή του #μου, της ποδοκνημικής άρθρωσης, της άρθρωσης του γονάτου, τα δάκτυλα της παλάμης και η οσυEκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης. 6α 1αριά τραύματα αποτελούν το __,\Vn &λων των κακ#σεων. %υτά είναι κακ#σεις των μηνίσκων και των χιαστ#ν και πλάγιων συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου. τους αθλητές πετοσαίρησης τα τραύματα του μυοσκελετικού συστήματος είναι σπάνια. ο1αρά αιματ#ματα παρατηρούνται στο Sn των αθλητ#ν και εμανί$ονται στην περιοχή του ακρωμίου και της άκρας χειρ&ς. +ι χρ&νιες κακ#σεις που δημιουργούνται ε!αιτίας της επανάληψης των τραυμάτων αποτελούν το SS,WTn &λων των κακ#σεων και είναι οι περιαρθρίτιδες του #μου, οι μικροτραυματικές 1λά1ες του αρθρικού θύλακα της άρθρωσης του γονάτου. τις χρ&νιες κακ#σεις ανήκουν οι χρ&νιες κακ#σεις του μυοσκελετικού συστήματος &πως οι λεγμονές του τένοντα του ορθού μηριαίου μύα, οι τενοντίτιδες του αχίλλειου τένοντα και οι κακ#σεις των οπισθίων μηριαίων μυ#ν.


51

ΚΑ$Α#ΟΣLΑΙΡΙΣ" 6α τρωτά σημεία των καλαθοσαιριστ#ν είναι η περιοχή της άρθρωσης του γονάτου και της ποδοκνημικής, η παλάμη και το οσυEκ& τμήμα της σπονδυλικής στήλης. 6α 1αριά τραύματα αποτελούν το Um,m^n &λων των κακ#σεων και αποτελούν τα τραύματα των μηνίσκων, των χιαστ#ν και πλάγιων συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου. ε γενικές γραμμές το _S,^Wn των τραυμάτων στην καλαθοσαίριση αορά 1αριά τραύματα της άρθρωσης του γονάτου. +ι ε!αρθρ#σεις δημιουργούνται στην περιοχή των δακτύλων και της άκρας χειρ&ς. yδιαίτερη θέση στην κατηγορία των χρ&νιων παθήσεων καταλαμ1άνουν οι χρ&νιες παθήσεις της σπονδυλικής στήλης που είναι οι οστεοχονδρίτιδες, τα οστε&υτα και σπονδυλοαρθρίτιδες. +ι χρ&νιες κακ#σεις του μυοσκελετικού συστήματος δημιουργούνται στην περιοχή των γαστροκνημίων μυ#ν και του τετρακέαλου μύα.

Υ0ΑΟΣLΑΙΡΙΣ" 7 έ!ω επικονδυλίτιδα προκαλεί συ…πτ#…ατα πλευρικά του αγκ#να και του πήχη. )ιο συγκεκρι…ένα παρατηρείται ευαισθησία του έ!ω επικ&νδυλου και του εκτατικού …υEκού συστή…ατος του πήχη, π&νος σε περιστροικές κινήσεις και κινήσεις γροθιάς ο οποίος …ει#νεται &ταν κά…πτεται ο αγκ#νας, π&νος στο ~GaubG;? κτύπη…α, συνήθως σε αν#ρι…ους παίκτες. /πίσης, δυσκα…ψία εκτειν&ντων στο αντι1ράχιο και τον καρπ&, …υEκή ανισορροπία και επακ&λουθη αδυνα…ία του αγκ#να …ε κινητικά προ1λή…ατα. 6έλος, προκαλείται λεγ…ονή και …ερικές ορές οίδη…α. + αθλητής εκτελεί την κίνηση …ε έντονη προ1ολή του αγκ#να …προστά, εκτελεί το κτύπη…α πίσω απ& το σ#…α, …ε υπερ1ολική κίνηση του καρπού, …ε δύο χέρια και τέλος, …ε υπερ1ολικ& πρηνισ…& του πήχη. vλλα ενοχλή…ατα, που συνήθως αναέρονται, είναι η πρωινή δυσκα…ψία του αγκ#να και το αίσθη…α νυγ…#ν. 6α συ…πτ#…ατα υποχωρούν …ε την ανάπαυση, επανε…ανί$ονται &…ως …ε την άσκηση καθ#ς ο π&νος αρχικά υποχωρεί …ε κατάπαυση της δραστηρι&τητας αλλά σταδιακά επανέρχεται πιο οδυνηρ&ς και επί…ονος. %π& την κλινική ε!έταση διαπιστ#νεται ευαισθησία στην πί< εση ακρι1#ς επάνω ή ε…πρ&ς και περιερικά του έ!ω επι< κονδύλου, χαλαρ&ς έ!ω επικ&νδυλος και …ειω…ένο εύρος κί< νησης του αγκ#να . ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

52

6α συ…πτ#…ατα αναπαράγονται κατά την έκταση του καρ< πού, …ε τον αγκ#να σε έκταση ή την κά…ψη του καρπού απ& τον ε!εταστή, υπ& αντίσταση.

ΡΑΓΚΠΙ +ι κακ#σεις της σπονδυλικής στήλης ευθύνονται για το Om
R&εση π(ευρ%κή π(ή+η: +ι παίκτες στην υποομάδα της άμεσης πλευρικής πλή!ης υπέστησαν έναν πολύπλοκο μηχανισμ& τραυματισμ#ν στον #μο, με υψηλή συχν&τητα ρή!εων kYè και του οπίσθιου επιχειλίου χ&νδρου. %νέεραν κατά τη στιγμή του τραυματισμού &τι Dάκουσαν ένα κρακ 2A@A5D, μια αίσθηση &τι το χέρι Dνεκρ#θηκεD και την αδυναμία να συνεχίσουν τον αγ#να. τη συνέχεια συχνά ήταν σε θέση να επιστρέψουν, αλλά &χι στο ίδιο επίπεδο παιχνιδιού. 4άνουν την εμπιστοσύνη στον #μο τους, αποεύγοντας τάκλιν στην προσ1ε1λημένη πλευρά. • περιαρθρικ&ς κριγμ&ς είναι ένα ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

5!

κοιν& σύμπτωμα. Xνα άλλο πολύ κοιν& σύμπτωμα είναι ο π&νος στις ορι$&ντιες πιέσεις μπάρας 2στον πάγκο γυμναστηρίου5. + π&νος είναι ιδιαίτερα αισθητ&ς σε θίνουσα ή έκκεντρη &ρτιση του δικεάλου. Υδατοσαιριση +ι κακ#σεις του συγκεκριμένου αθλήματος εντοπί$ονται σχεδ&ν σε &λο το σ#μα. %υτές είναι ο!είες ή υπερχρησίας. + πιο συχν&ς τύπος κακ#σεων είναι @ι συνδεσμικές. +ι συνδεσμικές κακ#σεις των αρθρ#σεων προέρχονται ε!αιτίας κακ#σεων που προέρχονται απ& την μπάλα 2τερματούλακες5 ή απ& διάορες κινήσεις &ταν έρχονται οι αθλητές σε επαή μετα!ύ τους. ο1αρή κάκωση μπορεί να δημιουργηθεί και στην αυχενική μοίρα. το κεάλι εμανί$ονται στο πρ&σωπο, στη στοματική κοιλ&τητα 2κ&ψιμο χειλι#ν5, στα μάτια και στα δ&ντια χωρίς &μως να επιδεικνύουν υψηλή 1αρύτητα. /κτ&ς του #μου στα άνω άκρα οι κακ#σεις εντοπί$ονται στον χέρι, στον αγκ#να, στον καρπ& και στα δάχτυλα. τον κορμ& εντοπί$ονται στη λεκάνη, στα ισχία στην αυχενική και στην οσυEκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης. τα κάτω άκρα οι κακ#σεις εντοπί$ονται στο γ&νατο και στο μηρ&.

ραυ&ατ%σ&ο) στα θα(5σσ%α σπορ

%π& το απλ& κολύμπι ως τα πιο σύνθετα και απαιτητικά θαλάσσια σπορ &πως το σκι, το τ$ετ σκι, η ιστιοσανίδα ή η ιστιοπλο‹α. τα αθλήματα αυτά &ταν δεν τηρούνται οι ιδιαίτεροι καν&νες ασαλείας για κάθε περίπτωση, συνοδεύονται απ& ένα αριθμ& ατυχημάτων τα οποία μπορούν να προκαλούν απ& μικροτραυματισμούς έως και σο1αρούς τραυματισμούς. Xχει υπολογιστεί &τι το Om n αυτ#ν που συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηρι&τητες, οι οποίες σχετί$ονται με το υγρ& στοιχείο θα υποστούν κάποιο τραυματισμ&, ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

5#

ευτυχ#ς μικρού 1αθμού συνήθως. ε ποσοστ& &μως ίσο με On ο τραυματισμ&ς χαρακτηρί$εται ως σο1αρ&ς. +ι παθολογικές καταστάσεις που σχετί$ονται με το υδάτινο στοιχείο είναι συνήθωςR O. 0ετατραυματικές τενοντίτιδες 2#μος, γ&νατο κ.ά.5. V. 0υEκές θλάσεις. W. 0υEκές κράμπες απ& ηλεκτρολυτικές διαταραχές. S. "ιαστρέμματα<3ατάγματα. _. 3ρανιοεγκεαλικές κακ#σεις απ& το ιστίο της ιστιοσανίδας ή απ& 1ουτιές. \. 3ακ#σεις αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης απ& 1ουτιές. U. )νιγμ&ς. 7 πρ&ληψη τραυματισμ#ν στη θάλασσα είναι καθήκον &λων &σων ασχολούνται με τα σπορ σε υδάτινο περι1άλλον ανε!άρτητα απ& την ένταση και τη συχν&τητα της ενασχ&λησης τους με αυτά. %παιτούνταιR O. /παρκής ε!οπλισμ&ς και συντήρηση αυτού. V. /ιδικ& σωσί1ιο σε &λα τα αθλήματα, &που αυτ& απαιτείται 2πχ ιστιοπλο‹α, θαλάσσιο σκι5. W. 3αν&νες ασαλείας για κάθε άθλημα !εχωριστά. -ια παράδειγμα οι λιγ&τερο έμπειροι δεν θα πρέπει να κάθονται κοντά στο κεντρικ& πανί του σκάους στην ιστιοπλο‹α ή στο θαλάσσιο σκι &ταν το ταχύπλοο πλησιά$ει τον σκιέρ που έχει πέσει στο νερ& πρέπει αυτ& να σ1ήνει τη μηχανή. S. Να μην εκτίθεστε σε ακραίες περι1αντολογικές συνθήκες. Να ενημερ#νεστε για τον καιρ&. _. %πουγή έκθεσης στον ήλιο απ& τις OVRmmμ. έως τις Sμμ και προστασία 2αντηλιακ& με υψηλ& δείκτη προστασίας, καπέλο, γυαλιά5. \. )οτέ αλκο&λ στη θάλασσα. 7 κατανάλωση αλκο&λ συνδυά$εται με αυ!ημένα ατυχήματα απ& 1ουτιές ιδιαίτερα σε νεαρά άτομα. Να μη 1ουτάτε σε α1αθή και άγνωστα νερά. )οτέ δεν 7. κολυμπάμε με γεμάτο στομάχι. 0πάνιο κάνουμε τέσσερις #ρες μετά το γεύμα. /παρκής προπ&νηση. υχνά διαλείμματα για να αποεύγονται οι κακ#σεις απ& υπέρχρηση. /παρκής πρ&σληψη υγρ#ν και &χι παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο για να αποεύγονται οι μυEκές κράμπες. vμεση ιατρική 1οήθεια σε περίπτωση τραυματισμού και 1ασικές γν#σεις πρ#των 1οηθει#ν και καρδιοαναπνευστικής ανα$ωογ&νησης απ& &σο το άτομα τα οποία 1ρίσκονται κοντά σε αθλούμενους σε υδάτινο στοιχείο


55

7.ΟΣ"/ΑΑ AΠΟΥ ΕΠ"ΡΕΑNΟΥ " ΚΙ"Σ"J 7.1 /ΥΟΣΚΕ$ΕΙΚΑ ΟΣ"/ΑΑ υμπτ#ματα μιας πάθησης είναι τα υποκειμενικά ενοχλήματα, που αισθάνεται ο ασθενής και τον οδηγούν στο γιατρ&, εν# κλινικά σημεία μιας πάθησης είναι τα αντικειμενικά ευρήματα, που διαπιστ#νει ο θεράπων γιατρ&ς κατά την κλινική ε!έταση του ασθενούς. ε ορισμένες παθήσεις τα σημεία είναι οθαλμοανή ή εντυπωσιακά, #στε μπορεί να τα παρατηρήσει και ο ίδιος ο ασθενής. 6έτοια σημεία, σε &,τι αορά τις ρευματικές παθήσεις, είναι π.χ. η δι&γκωση, δηλ. το πρή!ιμο μιας άρθρωσης, τα διάορα ε!ανθήματα, το κοκκίνισμα των ματι#ν κ.λπ.

Συ&πτQ&ατα τ6ν ρευ&ατ%κQν παθήσε6ν 3οιν& χαρακτηριστικ& πολλ#ν ρευματικ#ν παθήσεων είναι η παρουσία λεγμονής στις αρθρ#σεις ή σε άλλη θέση του μυοσκελετικού συστήματος ή σε άλλα &ργανα. Xτσι &χι μ&νο τα συμπτ#ματα αλλά και τα σημεία των παθήσεων αυτ#ν έχουν συχνά σχέση με τη λεγμονή. =υσιολογικά, η λεγμονή είναι ένας αμυντικ&ς μηχανισμ&ς, που αναπτύσσεται απ& το ανοσοποιητικ& σύστημα κατά την επίδραση ή εισ1ολή στον οργανισμ& διάορων 1λαπτικ#ν παραγ&ντων, &πως π.χ. μικρ&1ια, ιοί, χημικές ουσίες, τραυματισμοί κ.λπ. τ&χος της λεγμονής είναι η ε!ουδετέρωση και ε!άλειψη των 1λαπτικ#ν ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

56

παραγ&ντων και η προστασία του οργανισμού απ& τους παράγοντες αυτούς. το μηχανισμ& της λεγμονής εμπλέκονται αεν&ς μεν πολλά κύτταρα, &πως π.χ. μακροάγα και λευκοκύτταρα, που καταθάνουν στη θέση της λεγμονής μέσω της κυκλοορίας του αίματος, και αετέρου πολλές ουσίες που έχουν συγκεκριμένες 1ιολογικές δράσεις και παράγονται απ& τα κύτταρα της λεγμονής. +ι ουσίες αυτές, &πως π.χ. οι κυτταροκίνες, οι χημειοκίνες, τα προσκολλητικά μ&ρια κ.ά., δρ#ντας σε άλλα κύτταρα τα προσελκύουν στη θέση της λεγμονής ήrκαι τα ενεργοποιούν για την παραγωγή άλλων ουσι#ν με τελικ& αποτέλεσμα την ε!ουδετέρωση και ε!άλειψη του 1λαπτικού παράγοντα. υνέπειες αυτής της λεγμον#δους διεργασίας είναι ορισμένα κλινικά αιν&μενα που είναι χαρακτηριστικά της λεγμονής. 6α αιν&μενα αυτά είναι ο π&νος, το οίδημα 2πρή!ιμο5, η ερυθρ&τητα και η θερμ&τητα στη θέση της λεγμονής. τις ρευματικές παθήσεις, που σχετί$ονται με λεγμονή, υπάρχει για διάορους λ&γους tεκτροπήs των λεγμονωδ#ν μηχανισμ#ν απ& τη υσιολογική τους αποστολή με αποτέλεσμα να προκαλούνται 1λά1ες στους ιστούς και στα &ργανα που λαμ1άνουν χ#ρα οι λεγμον#δεις διεργασίες. +ι ρευματικές παθήσεις είναι πολλές, περίπου Vmm, και τα συμπτ#ματά τους ποικίλλουν. 6α κύρια πάντως και κοινά χαρακτηριστικά συμπτ#ματα αυτ#ν των παθήσεων είναιR €)&νος στο μυοσκελετικ& σύστημα που ανάλογα με τη μορή και την εντ&πιση της πάθησης μπορεί να αορά αρθρ#σεις, τένοντες, ορογ&νους θυλάκους, μυς, οστά, τη μέση ή τον αυχένα. €"υσκαμψία των αρθρ#σεων, δηλ. δυσκολία στην κίνηση των αρθρ#σεων, ιδιαίτερα μετά απ& ανάπαυση. 7 σο1αρ&τητα μάλιστα και η διάρκεια της δυσκαμψίας είναι πολύ χρήσιμες στη διάκριση μετα!ύ ορισμένων ρευματικ#ν παθήσεων. 7 πρωινή δυσκαμψία π.χ. είναι ένα κοιν& χαρακτηριστικ& &λων των λεγμονωδ#ν ρευματικ#ν παθήσεων και έχει διάρκεια μεγάλη, πάνω απ& μισή #ρα. %ντίθετα, η έντονη δυσκαμψία μετά απ& ακινησία, που &μως διαρκεί μ&νο λίγα λεπτά της #ρας, είναι χαρακτηριστικ& γν#ρισμα της οστεοαρθρίτιδας. €)εριορισμ&ς των κινήσεων των αρθρ#σεων ή της μέσης ή του αυχένα.


57

τις λεγμον#δεις ρευματικές παθήσεις μπορεί να εμανιστούν επιπλέονR €-ενικά συμπτ#ματα, &πως πυρετ&ς, κατα1ολή δυνάμεων και αίσθημα κακουχίας. €/!ωαρθρικά συμπτ#ματα. Qταν, εκτ&ς απ& το μυοσκελετικ& σύστημα, έχουν προσ1ληθεί απ& τη ρευματική πάθηση και άλλα &ργανα ή συστήματα, μπορεί ο ασθενής να παρουσιά$ει συνήθως σε συνδυασμ& με π&νους στο μυοσκελετικ& σύστημα και διάορα άλλα συμπτ#ματα, &πως ε!ανθήματα με ή χωρίς κνησμ& 2αγούρα5, ε!ελκ#σεις στο στ&μα, κοκκίνισμα ή π&νο στα μάτια, !ηροθαλμία που εκδηλ#νεται με την αίσθηση &τι υπάρχει !ένο σ#μα ή σκ&νη μέσα στα μάτια, τριχ&πτωση, κεαλαλγία, 1ήχα, δύσπνοια, π&νους στην κοιλιά, μουδιxπασματα στα χέρια ή στα π&δια κ.λπ.


58

Κ(%ν%κ5 ση&ε)α τ6ν ρευ&ατ%κQν παθήσε6ν 6α συνηθέστερα κλινικά σημεία των ρευματικ#ν παθήσεων είναιR €+ίδημα, δηλ. πρή!ιμο, ή δι&γκωση μιας ή περισσ&τερων αρθρ#σεων. 6α χαρακτηριστικά του πρη!ίματος ή της δι&γκωσης της άρθρωσης είναι πολύ χρήσιμα στη διάγνωση των ρευματικ#ν παθήσεων. Qταν η δι&γκωση της άρθρωσης ή των αρθρ#σεων είναι tσκληρήs στην ψηλάηση, είναι δηλ. οστική, τ&τε πρ&κειται για οστεοαρθρίτιδα. %ντίθετα, &ταν το πρή!ιμο ή η δι&γκωση οείλεται σε οίδημα μαλακ#ν μορίων ή σε συλλογή λεγμον#δους αρθρικού υγρού μέσα στην άρθρωση, τ&τε πρ&κειται για κάποια λεγμον#δη ρευματική πάθηση, &πως είναι π.χ. η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η ψωριασική αρθρίτιδα κ.ά. €/υαισθησία στην πίεση των αρθρ#σεων που έχουν προσ1ληθεί απ& την πάθηση. €%π#λεια του εύρους των κινήσεων των αρθρ#σεων ή της περιοχής του μυοσκελετικού συστήματος που έχουν προσ1ληθεί απ& την πάθηση. €)αραμ&ρωση. την οστεοαρθρίτιδα ή σε προχωρημένα στάδια λεγμονωδ#ν ρευματικ#ν παθήσεων, που δεν έχει γίνει έγκαιρη διάγνωση ήrκαι ορθή θεραπευτική παρέμ1αση, μπορεί να αναπτυχθούν παραμορ#σεις των αρθρ#σεων που έχουν προσ1ληθεί απ& τις παθήσεις αυτές. ε ασθενείς με λεγμον#δεις ρευματικές παθήσεις μπορεί να εμανιστούν και επιπλέον κλινικά σημεία, &πωςR €/ρυθρ&τητα, δηλ. κοκκίνισμα, στις αρθρ#σεις που έχουν προσ1ληθεί. %υτ& το σημείο παρατηρείται μ&νο σε ορισμένες λεγμον#δεις ρευματικές παθήσεις, &πως π.χ. στις λεγ&μενες κρυσταλλογενείς αρθρίτιδες 2ουρική αρθρίτιδα, ψευδοουρική αρθρίτιδα5, στη λοιμ#δη αρθρίτιδα, δηλ. την αρθρίτιδα που οείλεται σε μικρο1ιακούς παράγοντες, στο ρευματικ& πυρετ& κ.ά. €|ερμ&τητα, δηλ. αυ!ημένη τοπική θερμοκρασία, στις αρθρ#σεις που έχουν προσ1ληθεί. %υτ& το σημείο παρατηρείται συχνά στις λεγμον#δεις ρευματικές παθήσεις.


59

7. ΡΕΥ/ΑΟΕΙ0" ΑΡ#ΡΙΙ0Α /ίναι μια χρ&νια λεγμονή των αρθρ#σεων. την ρευματοειδή λεγμονή γίνεται πολλαπλασιασμ&ς και διά1ρωση του αρθρικού χ&νδρου και των υποκείμενων οστ#ν. 7 ν&σος είναι πιο συχνή στις νεαρές γυναίκες παρά στους άνδρες. /μανί$εται στις αρθρ#σεις συμμετρικά αλλά πιο συχνή εντ&πιση έχουν οι μεταταρσοαλαγγικές αρθρ#σεις του ποδιού, οι μετακαρποαλαγγικές αρθρ#σεις του χεριού χωρίς να αποκλείεται η εμπλοκή άλλων αρθρ#σεων. + ασθενής πονάει στις αρθρ#σεις, κουρά$εται εύκολα, χάνει 1άρος και περιορί$ει στο ελάχιστο τις κινήσεις του. τις χρονί$ουσες περιπτ#σεις η ρευματοειδής αρθρίτιδα προκαλεί δυσμορίες &πως το δάχτυλο ƒσυρί„. 7 θεραπεία γίνεται με ασπιρίνη ή άλλα μη στεροειδή αντιλεγμον#δη άρμακα τα οποία &μως προκαλούν ως παρενέργεια γαστροεντερική αιμορραγία. 4ρησιμοποιούνται επίσης στην θεραπευτική αρέτρα τα άλατα του χρυσού, η πενικιλαμίνη και τα κορτικοειδή. Qλα τα ανωτέρω άρμακα σκοπ& έχουν να κατευνάσουν την έ!αρση της ν&σου χωρίς &μως να την θεραπεύουν ποτέ.


6&

4.3 ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑ "ΜΟΥ Σύντο&η περ%γραPή S ορ%σ&-ς /ίναι η πάθηση κατά την οποία έχουμε προοδευτική θορά του αρθρικού χ&νδρου της κεαλής του 1ραχιονίου και της ωμογλήνης.

0%5γν6ση 3λινικ#ς χαρακτηρί$εται απ& π&νο στη περιοχή του #μου, τοπική εαυαισθησία στη πίεση κάτω απ& το ακρ#μιο και περιορισμ& &λων των κινήσεων του #μου. + π&νος συχνά είναι εντον&τερος κατά τη διάρκεια της νύχτας. 7 διάγνωση θα 1ασιστεί στον ακτινολογικ& και κλινικ& έλεγχο . #εραπε)α %ν τα συμπτ#ματα είναι ελαρά, ανάρτηση του μέλους με τριγωνικ& επίδεσμο, παυσίπονα και αντιλεγμον#δη άρμακα και ελαρά υσικοθεραπεία μπορεί να 1οηθήσουν. %ν τα συμπτ#ματα επιμένουν η θεραπεία είναι χειρουργική και γίνεται ολική αρθροπλαστική #μου 2αντικατάσταση χ&νδρου ωμογλήνης και κεαλής 1ραχιονίου και τοποθέτηση μεταλλικής πρ&θεσης5 ή μερική αρθροπλαστική 2αντικατάσταση μ&νο της κεαλής του 1ραχιονίου5.


61

7.7 ΠΕΡΙΑΡ#ΡΙΙ0Α !/ΟΥ Σύντο&η περ%γραPή S ορ%σ&-ς 7 περιαθρίτιδα του #μου είναι μία συχνή πάθηση που αορά συνήθως άτομα ηλικίας S_<\m ετ#ν και χαρακτηρί$εται απ& αινίδιο π&νο και περιορισμ& των ενεργητικ#ν και παθητικ#ν κινήσεων της άρθρωσης, χωρίς να υπάρχουν πάντα παθολογικά ευρήματα στις ακτινογραίες.

Κ(%ν%κή ε%κ-να +ι παθήσεις του #μου είναι συχνές στη μέση και μεγάλη ηλικία και έχουν κλινικοδιαγνωστική σημασία λ&γω της μείωσης της λειτουργικ&τητας ολ&κληρου του άνω άκρου. 6α συμπτ#ματα ανάλογα με την αιτία που προκαλεί την πάθηση του #μου συνήθως είναι το άλγος, ο περιορισμ&ς των κινήσεων, η μυική αδυναμία και η παραμ&ρωση. 7 άρθρωση του #μου παρουσιά$ει τη μεγαλύτερη κινητικ&τητα απ& &λες τις αρθρ#σεις του ανθρ#πινου σ#ματος. 7 κινητικ&τητα &μως αυτή είναι δυσανάλογη με τη σταθερ&τητα που έχει λ&γω του χαλαρού αρθρικού θύλακα και των αδύνατων και χαλαρ#ν συνδέσμων της περιοχής που τον ενισχύουν. Xτσι οι μύες της άρθρωσης είναι υποχρεωμένοι να ε!ασαλί$ουν και τη σταθερ&τητα στην άρθρωση. + #μος παρουσιά$ει μία μεγάλη ποικιλία παθήσεων που οείλονται σε 1λά1η στα οστά της ωμικής $#νης, της άρθρωσης, ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

62

τους ορογ&νους θύλακες, τους μύες και τους τένοντες. +ι ενοχλήσεις είναι δυνατ&ν να οείλονται και σε γενικ&τερες παθήσεις με τοπικές εκδηλ#σεις στον #μο 2πχ ρευματοειδής αρθρίτιδα5. 7 περιαθρίτιδα του #μου περνάει απ& τρεις άσεις την ο!εία, την υπο!εία 2άση της αποκατάστασης5 και τη χρ&νια. 7 αντιμετ#πιση της πάθησης με στ&χο την πλήρη αποκατάσταση είναι πολύ ευκολ&τερη στην ο!εία άση εν# στη χρ&νια τα αποτελέσματα είναι συνήθως τωχά. 7 πάθηση αρχί$ει συνήθως με π&νο στον #μο τη νύχτα εν# παράλληλα περιορί$ονται και οι κινήσεις στην άρθρωση. + 1αθμ&ς περιορισμού των κινήσεων της άρθρωσης διαέρει απ& τη μία περίπτωση στην άλλη. + περιορισμ&ς των κινήσεων της άρθρωσης οδηγεί σε μεγάλη δυσκαμψία σε περίπτωση που δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, σε ατροία των μυ#ν και μερικές ορές σε παραμ&ρωση.

Ρ-(ος της Pυσ%οθεραπε)ας την περιαθρίτιδα του #μου η αποκατάσταση είναι δύσκολη και χρειά$εται πολύ χρ&νο. + ασθενής θα πρέπει να ενημερ#νεται για το μακροχρ&νιο της θεραπείας και να ενθαρρύνεται με τη δια1ε1αίωση &τι θα γίνει οπωσδήποτε καλά. &γω της μεγάλης ποικιλίας των παθήσεων που οδηγούν σε περιαθρίτιδα του #μου, ο υσιοθεραπευτής θα πρέπει να είναι ενημερωμένος για την ακρι1ή πάθηση του ασθενούς μιας και το είδος της αποκατάστασης διαέρει στην κάθε πάθηση. + ασθενής είναι σημαντικ& να γνωρί$ει &τι η πάθηση θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει και &τι ο ρ&λος της υσιοθεραπείας είναι να ελαττωθούν τα συμπτ#ματα και να προληθούν δυσάρεστες συνέπειες, &πως η αγκύλωση που χαρακτηρί$εται ως παγωμένος #μος. ε αυτή την περίπτωση ο #μος του ασθενούς καθηλ#νεται σε μία θέση και αδυνατεί να εκτελέσει οποιαδήποτε κίνηση. την ο!εία άση &που οι π&νοι είναι ιδιαίτερα έντονοι γίνεται ανάρτηση του μέλους με τριγωνικ& επίδεσμο και δίδονται παυσίπονα και αντιλεγμον#δη άρμακα. 6α ψυχρά επιθέματα συχνά 1οηθούν στην ανακούιση απ& τον π&νο. vλλοι ασθενείς αναέρουν ανακούιση μετά τη χρησιμοποίηση θερμ#ν επιθεμάτων και διαθερμι#ν ή και εναλλαγή θερμ#ν<ψυχρ#ν επιθεμάτων. το στάδιο αυτ& αποεύγεται η κινητοποίηση του #μου εν# ο ασθενής παροτρύνεται να περιορίσει &λες του τις δραστηρι&τητες.


6!

την υπο!εία άση &που τα συμπτ#ματα έχουν υποχωρήσει γίνεται εαρμογή YGZ9:, υπερήχων σε συνδυασμ& με πάγο ή με διαθερμία, αναλγητικ#ν ρευμάτων, ιοντο&ρεσης κατά την οποία γίνεται μεταορά ι&ντων αρμακευτικ#ν ουσι#ν με τη 1οήθεια συνεχούς ηλεκτρικού ρεύματος μέσα στην άρθρωση και μάλα!η. )αράλληλα !εκινά η κινητοποίηση της άρθρωσης. 6ο πρ&γραμμα περιλαμ1άνει την εκτέλεση κινήσεων αρχικά χωρίς &ρτιση, κινήσεις μέσα στα &ρια του π&νου και διατάσεις ανάλογα με το πρ&1λημα. Qταν αποκτηθεί &λο το εύρος κίνησης της άρθρωσης του #μου ο ασθενής εκτελεί ασκήσεις ενδυνάμωσης. /ίναι σημαντικ& η ενδυνάμωση να γίνει κατά τέτοιο τρ&πο #στε να ε!ασαλισθεί μυική ισορροπία στην περιοχή. ε κάποιες περιπτ#σεις εαρμ&$εται πρ&γραμμα με χειρισμούς για κινητοποίηση της άρθρωσης2IG;BAHgG8B@;5, με ή και χωρίς νάρκωση. 0ε τον τρ&πο αυτ& επιταχύνεται η αποκατάσταση της κινητικ&τητας της άρθρωσης. 4ρειά$εται &μως προσοχή κατά την εκτέλεση των χειρισμ#ν δι&τι υπάρχει κίνδυνος κατάγματος του 1ραχιονίου οστού. ε περίπτωση που τα συμπτ#ματα δεν υποχωρούν συνιστάται ενδαρθρική έγχυση κορτικοειδ#ν. 6έλος εάν η δυσκαμψία επιμένει συνιστάται επέμ1αση.


6#

4.5 ΔΙΣΚΟΠΑΘΕΙΑ

7 3ήλη δίσκου οσύος 2YHI~G: lBZu q9:;BG8B@;5 είναι μια συχν&τατη ν&σος της σπονδυλικής στήλης 2εν προκειμένω στην οσυŒκή μοίρα5, οειλ&μενη σε συγκεκριμένη 1λά1η μεσοσπονδυλιακού δίσκου, η οποία προκαλεί +συαλγία 2π&νο στη μέση,yσχυαλγία π&νο στα κάτω άκρα5 αλλά και άλλα συνοδά

συμπτ#ματα. )έραν της 3ήλης δίσκου οσύος, υίστανται η 3ήλη σίσκου αυχένος 29:cBaGg lBZu q9:;BG8B@;5 και η 3ήλη δίσκου θ#ρακος 2Fb@:GaBa lBZu q9:;BG8B@;5 δηλαδή της |ωρακικής μοίρας σπονδυλικής στήλης 21λέπε σχετικά λήμματα5. 6ο &νομα "ίσκος 2lBZa5 είναι αρχαίο ελληνικ& και εννοεί τη λα!ευμένη πέτρα του αγωνίσματος της δισκο1ολίας, κατ>επέκτασιν δε και τα σκεύη κου$ίνας με ανάλογο σχήμα. Xχει συμωνηθεί στην ορθοπεδική κοιν&τητα διεθν#ς, ο &ρος "ίσκος, &ταν αορά στον μεσοσπονδύλιο δίσκο, να γράεται στα αγγλικά ως #$%& και, για τους άλλους δίσκους π.χ. μουσικής, αγητού, ιπτάμενο δίσκο κλπ, ως #$%' . 7 συμωνία αυτή τηρείται εν μέρει στη 1ι1λιογραία 2h9?gB;9, h9?ZaGA9, περιοδικά kAB;9, ˆk, κλπ5, αλλά &χι πάντα. 0ε τον γενικ& &ρο δισκοπάθεια εννοούμε τη *ν+σ# τ#υ ε,φυ($σ%&ν#υ δίσ,#υ-, σε &λες τις μορές και τα στάδια αυτής. + &ρος αυτ&ς δεν περιλαμ1άνει τις 1λά1ες δίσκου απ& μικρ&1ια 2λέγονται %$,"#.$α,&/ σ'#νδυ(#δ$σ,ίτ$δε/ 5 ούτε τις 1λά1ες δίσκων απ& νεοπλασίες 2&γκους5 της περιοχής σπονδυλικής στήλης. 7 οσυαλγία είναι αρκετά συχνή. 3ατά τον `;?:9} . qGBC, h.l., "ιευθυντή του kAB;9 e:@C:GI, {;Bc9:ZB8L @d hBabBCG; {k`, εκδηλ#νεται στο _mn των ενηλίκων κάθε χρ&νο, και προσ1άλλει τουλάχιστον το U_n
65

προσέλευσης στον γενικ& ιατρ& στις 7)%, μετά τις λοιμ#!εις του αν#τερου αναπνευστικού. Xρευνες στην /λλάδα που έγιναν απ& το 4αράλαμπο -κού1α σε OT.mmm ασθενείς έδει!αν &τι η οσυαλγία απ& νοσήματα των δίσκων αποτελεί το πρ#το αίτιο προσέλευσης στον ορθοπεδικ&, με ποσοστ& Smn των προσερχομένων ασθεν#ν. 3ατά τους ŽB:uGg?L MBggBZ και j:G;u o9889:, παγκοσμίως η οσυαλγία ήταν το OÛ^ το δεύτερο αίτιο π&νου με πονοκέαλο. 7 συχν&τητα της ισχιαλγίας στις 7)% κυμαίνεται απ& το O
)ρ&κειται για την πάθηση του ποδιού &που είτε υπάρχει κατάρρευση της ποδικής καμάρας με σύγχρονη 1λαισ&τητα της πτέρνας είτε η ποδική καμάρα είναι τ&σο ελαττωμένη #στε &ταν στεκ&μαστε στο εσωτερικ& μέρος του ποδιού, αυτ& να εάπτεται σχεδ&ν με το έδαος. 6ις περισσ&τερες ορές είναι κληρονομικής αιτιολογίας, αλλά μπορεί και να οείλεται σε αδυναμία ή σε σύσπαση κάποιων μυ#ν του ποδιού. %ναερ&μενοι στην πολυσυ$ητημένη πάθηση της πλατυποδίας θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί &τι &λα τα μικρά παιδιά έχουν χαμηλή καμάρα οπ&τε δεν χρειά$εται και θεραπεία. ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

66

Qμως για τους ποδιάτρους χαμηλή καμάρα δεν είναι κριτήριο για μη υσιολογικ& π&δι αλλά η έντονη προς τα εσω κλίση της αστραγαλοσκαοειδους αρθρ#σεως, καθ#ς και οι υπερ1ολικές πελματιαίες πιέσεις κατά τη διάρκεια του πελματογραήματος στο τεστ της %νάλυσης της ]αδίσεως για το αν το π&δι είναι παθολογικ& η πρ&κειται να γίνει παθολογικ&. 7 διάγνωση γίνεται μετά απ& κλινική ε!έταση απ& +ρθοπεδικ& yατρ& η )οδιατρο, ακτινογραικ&ς έλεγχος αν είναι απαραίτητο για απουγή ακτινο1ολίας σε περίπτωση που το κλινικ& τεστ δεν είναι αρκετ& και η ε!έταση του πελματογραηματος. 6ο πελματογράημα είναι μια ε!έταση αν#δυνη, χωρίς ακτινο1ολία και μας δείχνει πως περπατάμε και τις πιέσεις που παίρνουμε απ& το έδαος μιας και είναι η 1ασική αιτία των προ1λημάτων που έχουμε στα π&δια μας, στον αστράγαλο, στα γ&νατα, στο ισχίο και στην μέση μας. )ρο1λήματα πιο μικρά &πως κάλοι στην πατούσα ή πιο δύσκολα &πως ασθενείς, με αρθρίτιδα στα π&δια ή στα γ&νατα ή κατάγματα πτέρνας γίνονται επίσης αντιληπτά. "ιάγνωση πλατυποδίας η ραι1οιοποδίας 2ηλή καμάρα5 επίσης είναι μια άλλη εαρμογή της ε!έτασης αυτής. ]άσει του πελματογραήματος και της κλινικής ε!έτασης κάνουμε διάγνωση του προ1λήματος που μας απασχολεί και συνιστούμε αντίστοιχη θεραπεία. %π& το πελματογράημα δίνονται ορθοτικές συνταγές 2πάτοι5 για την αντίστοιχη πάθηση. /πίσης μπορούμε να δούμε αν το π&δι λειτουργεί μετά απ& εγχειρήσεις και π&σο επιτυχής ήταν η επέμ1αση μας.

Π(ατυπο,)α κα% #εραπε)α 6α δυο τρίτα των ποδι#ν με πλατυποδία δεν χρειά$ονται θεραπεία και ούτε αναπτύσσουν κάποιου είδους παραμ&ρωση. /πίσης είναι σημαντικ& &τι η πλατυποδία άσχετα αν προκαλεί π&νο με τη μη σωστή τοποθέτηση των α!&νων των αρθρ#σεων και κοκκάλων στη σωστή θέση, είναι μια απ& τις αιτιολογίες για κολίωση, 3ύωση, &ρδωσηκαι άλλων παραμορ#σεων της σπονδυλικής στήλης, γονάτων και ισχίων. Qσον α&ρα την θεραπεία, κλινικές έρευνες έδει!αν &τι +ρθοπεδικές συνταγές είναι το πρ#το είδος θεραπείας ή ειδικ#ν υποδημάτων &που θεωρείται καλή αλλά και !επερασμένη μέθοδος εκτ&ς απ& συγκεκριμένες περιπτ#σεις. |α πρέπει να τονισθεί &τι η επιτυχία της θεραπείας αυτής ε!αρτάται απ& την εαρμογή της στην κατάλληλη ηλικία &πως O._< ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

67

_ χρον#ν &που και γίνονται οι δραστικές αλλαγές στο π&δι. /ίναι ενδεικτικ& &τι το 1άδισμα εν&ς παιδιού S<_ χρον#ν είναι το ίδιο κινητικά με εν&ς ενήλικα. 0ια τελευταία ευκαιρία μας δίνεται μετα!ύ ^
4.7 ΙΝΟΜΥΑΛΓΙΑ

7 ινομυαλγία είναι ένα μυοσκελετικ& σύνδρομο π&νου που χαρακτηρί$εται απ& διάχυτο χρ&νιο π&νο 2με επίταση κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης, ειδικ&τερα σε αυχένα ωμική $#νη, θ#ρακα, πλευρικούς χ&νδρους, οσύ άκρα5 και ευαισθησία σε ειδικές ανατομικές περιοχές γνωστές με τον &ρο σημεία ευαισθησίας 289;?9: A@B;8Z5. 6ο σύνδρομο συνοδεύεται απ& δυσλειτουργία του νευροενδροκρινικού συστήματος, διαταραχές ύπνου, έντονη σωματική κ&πωση, πρωινή δυσκαμψία και διάορες ψυχογενείς επιδράσεις.

4.8 ΟΣΥΑΛΓΙΑ +συαλγία ή ραχιαλγία είναι ο &ρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον π&νο στην κατ#τερη περιοχή της ράχης. ε αρκετές περιπτ#σεις, χαρακτηρί$εται ως 'μη ειδική ραχιαλγία(, ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

68

αού ο π&νος υποχωρεί με την ανάπαυση και τη λήψη αναλγητικ#ν αρμάκων απ& τον ασθενή πριν προλά1ει να υπο1ληθεί στις ειδικές ε!ετάσεις που του έχει υποδεί!ει ο γιατρ&ς. + π&νος μπορεί να είναι ο!ύς 2π.χ. αινίδιος και έντονος5 ή χρ&νιος 2διαρκεί περισσ&τερο απ& τρεις μήνες5. + ο!ύς π&νος μπορεί να προκληθεί απ& άρση αντικειμένων μεγάλου 1άρους, κατάχρηση κινήσεων ή έλλειψη σωματικής άσκησης ή εκπαίδευσης.

Συ&πτQ&ατα α5 πιος έως σο1αρ&ς π&νος κατά μήκος του κατ#τερου τμήματος της πλάτης, που πολλές ορές επεκτείνεται στους γλουτούς στο πίσω μέρος των μηρ#ν 2ισχιαλγία5 και στη 1ου1ωνική χ#ρα. 15 %ίσθημα αιμωδίας 2μυρμήγκιασμα5 ή νυγμ#ν στους γλουτούς ή στο π&δι. γ5 "υσκαμψία νωρίς το πρωί και π&νος στον αυχένα. δ5 %ν#μαλη στάση του σ#ματος και περιορισμ&ς των κινήσεων.

7.? ΣΚ$"ΡΟ0ΕΡ/Α 6ο κληρ&δερμα είναι μία σπάνια ν&σος με συχν&τητα εμάνισης OROmmmm< ORWmmmm και στην /λλάδα υπολογί$εται &τι υπάρχουν περίπου V._mm ασθενείς. 7 ν&σος συνήθως προσ1άλει γυναίκες ηλικίας Sm<\m ετ#ν, εν# το ποσοστ& εμάνισης είναι S γυναίκες προς O άνδρα. 7 παθογένεια της ν&σου είναι ουσιαστικά άγνωστη, εν# κύρια αίτια θεωρούνται γενετικοί και περι1αλλοντικοί παράγοντες.

Συ&πτQ&ατα 6α συμπτ#ματα του κληροδέρματος μπορεί να διαέρουν μετα!ύ των ασθεν#ν και να μην είναι τυπικά της ν&σου, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια, δυσκολεύοντας τη διάγνωση. "ύο απ& τα πρ#ιμα συμπτ#ματα είναι η διαταραχή της αιμάτωσης στα άκρα με αλλαγή χρ#ματος του δέρματος στα δάκτυλα, με εναλλαγή ωχρ&τητας<κυάνωσης<ερυθρ&τητας 2αιν&μενο ‰GL;GH?5 και τα σκληρά οιδηματ#δη δάκτυλα.


69

Επ%π(οκ'ς "ύο απ& τις σο1αρ&τερες επιπλοκές της ν&σου είναι η )νευμονική %ρτηριακή Υπέρταση, η οποία εμανί$εται σε ασθενείς με κληρ&δερμα σε ποσοστ& T &ρεσε τα γάντια σου για μία ημέρα> απ& την /λληνική *ευματολογική /ταιρεία f /παγγελματική Xνωση *ευματολ&γων /λλάδος με τη συνεργασία της /λληνικής /ταιρείας ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

7&

%ντιρευματικού %γ#να, /./.%Ν.%., και την ευγενική χορηγία της αρμακευτικής εταιρείας 1ιοτεχνολογίας à89gB@;. /ίναι ιδιαίτερα σημαντικ&, να υπάρχει ενημέρωση και αύπνιση για τα πρ#ιμα σημάδια της ν&σου, #στε αυτά να αναγνωρί$ονται εγκαίρως. τη συνέχεια, με μία επίσκεψη στον κατάλληλο γιατρ&, ο οποίος είναι ένας ρευματολ&γος, μπορεί να επιτευχθεί πρ#ιμη διάγνωση και κατά συνέπεια να ελαχιστοποιούνται οι επιπλοκές της ν&σου απ& την πάροδο του χρ&νου. 7 )αγκ&σμια 7μέρα για το κληρ&δερμα στις V^ yουνίου, αποτελεί μία ευκαιρία ενημέρωσης για την σπάνια αυτή ν&σο αλλά και τη σημασία της έγκαιρης διάγνωσης των πρ#ιμων συμπτωμάτων της ν&σου. /νημερωθείτε και εσείς για τη ν&σο και ορέστε κάθε είδους γάντια στις V^ yουνίου, στέλνοντας με αυτ&ν τον τρ&πο ένα μήνυμα συμπαράστασης στους πάσχοντες.

4.10 ΣΥΝΔΡΟΜΟ *+,-/ 6ο σύνδρομο kK‘C:9; είναι μια συστηματική αυτοάνοση πάθηση, που προσ1άλλει κατp ε!οχήν τους ε!ωκρινείς αδένες και προπαντ&ς τους δακρυEκούς και σιελογ&νους. "ιακρίνεται σε πρωτοπαθές, &ταν δεν υπ&κειται άλλη πάθηση, και σε δευτεροπαθές, &ταν εμανί$εται σε άλλες αυτοάνοσες παθήσεις, &πως π.χ. στη ρευματοειδή αρθρίτιδα, στο συστηματικ& ερυθηματ#δη λύκο, στη συστηματική σκλήρυνση κ. ά. %ν και το σύνδρομο kK‘C:9; μπορεί να προσ1άλλει οποιαδήποτε ηλικία, είναι συχν&τερο στις γυναίκες μέσης ηλικίας και η αναλογία γυναικ#ν προς άνδρες είναι ^RO. τα πλαίσια της πρ#της πανελλήνιας επιδημιολογικής έρευνας για τις ρευματικές παθήσεις, που πραγματοποιήθηκε απ& το /λληνικ& ’δρυμα *ευματολογίας ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

71

στο γενικ& πληθυσμ& της χ#ρας μας, ο επιπολασμ&ς του πρωτοπαθούς συνδρ&μου kK‘C:9;, δηλ. η συχν&τητά του, 1ρέθηκε στο επίπεδο του O,_“ των ενηλίκων.

6α κύρια συμπτ#ματα και κλινικά σημεία του συνδρ&μου kK‘C:9; είναιR  ”ηροθαλμία, δηλ. τα στεγνά μάτια. +ι ασθενείς έχουν την αίσθηση &τι υπάρχει !ένο σ#μα, π.χ. σκ&νη ή άμμος, μέσα στα μάτια τους.  7 μειωμένη παραγωγή των δακρύων ελέγχεται με τη δοκιμασία kabB:I9: που είναι θετική &ταν μια μικρή ταινία απορροητικού χαρτιού δια1ρέχεται μ&νο κατά _ χιλιοστ&μετρα ή λιγ&τερο μέσα σε _ λεπτά απ& την τοποθέτησή του στον κάτω επιπευκιτιδικ& σάκο. ”ηροστομία, δηλ. στεγν& στ&μα. +ι ασθενείς  χρησιμοποιούν συχνά υγρά για να διευκολύνουν την κατάποση !ηράς τροής. %ίσθημα !ηρ&τητας και σε άλλους 1λεννογ&νους, &πως  της μύτης, του άρυγγα και του κ&λπου. "ι&γκωση των παρωτίδων ή των υπογνάθιων  σιελογ&νων αδένων που εμανί$εται σε ποσοστ& _mn περίπου των ασθεν#ν. 6α κύρια συμπτ#ματα και κλινικά σημεία του συνδρ&μου kK‘C:9; είναιR ”ηροθαλμία,

δηλ. τα στεγνά μάτια. +ι ασθενείς έχουν την αίσθηση &τι υπάρχει !ένο σ#μα, π.χ. σκ&νη ή άμμος, μέσα στα μάτια τους. 7 μειωμένη παραγωγή των δακρύων ελέγχεται με τη δοκιμασία kabB:I9: που είναι θετική &ταν μια μικρή ταινία απορροητικού χαρτιού δια1ρέχεται μ&νο κατά _ χιλιοστ&μετρα ή λιγ&τερο μέσα σε _ λεπτά απ& την τοποθέτησή του στον κάτω επιπευκιτιδικ& σάκο. ”ηροστομία, δηλ. στεγν& στ&μα. +ι ασθενείς χρησιμοποιούν συχνά υγρά για να διευκολύνουν την κατάποση !ηράς τροής.  %ίσθημα !ηρ&τητας και σε άλλους 1λεννογ&νους, &πως της μύτης, του άρυγγα και του κ&λπου. "ι&γκωση των παρωτίδων ή των υπογνάθιων σιελογ&νων αδένων που εμανί$εται σε ποσοστ& _mn περίπου των ασθεν#ν.


72

τις

συνηθέστερες ε!ωαδενικές εκδηλ#σεις του συνδρ&μου kK‘C:9; περιλαμ1άνονται κατά σειρά συχν&τηταςR  %ίσθημα

κ&πωσης  %ρθραλγίες, δηλ. π&νος στις αρθρ#σεις  %ρθρίτιδα, δηλ. λεγμονή στις αρθρ#σεις, που εκδηλ#νεται με π&νο και άλλα σημεία λεγμονής, &πως δι&γκωση, θερμ&τητα και ευαισθησία στην πίεση των αρθρ#σεων "υσαγία, δηλ. δυσκολία στην κατάποση στερε#ν και κυρίως !ηρ#ν τρο#ν που οείλεται σε !ηρ&τητα των 1λενογ&νων του άρυγγα και του οισοάγου ”ηροδερμία =αιν&μενο ‰GL;GH? Ναυτία, επιγαστραλγία πανι&τερα, μερικοί ασθενείς μπορεί να εμανίσουνR "ι&γκωση

ήπατος ]ήχα λ&γω !ηρ&τητας των 1λενογ&νων του λάρυγγα, της τραχείας και των 1ρ&γχων  %γγειίτιδα, δηλ. λεγμονή στο τοίχωμα μικρ#ν αγγείων που εκδηλ#νεται με διάορες δερματικές 1λά1ες, &πως ένα πορυρικ& ή 1λατιδ#δες ή κνιδωτικ& ε!άνθημα ή ακ&μη και ε!ελκ#σεις +!εία ή χρ&νια παγκρεατίτιδα )ροσ1ολή των νερ#ν

4.11 ΤΣΑΚΡΑΣ 6α τσάκρας αντιστοιχούν σε περιοχές του ενδοκρινικού συστήματος, του νευρικού πλέγματος του υσικού σ#ματος και στο ηλεκτρομαγνητικ& πεδίο του σ#ματος. 7 γν#ση των τσάκρας και η ανάλυσή τους 1οηθά το άτομο να κατανοήσει τον εαυτ& του ως ένα πολυδιάστατο ον, να τα!ινομήσει τη συμπεριορά του και τον τρ&πο λειτουργίας του, να ενισχύσει τη δυνατ&τητά του για αλλαγή, για ε!έλι!η. 6α τσάκρας  

/πηρεά$ουν αντιλήψεις, αισθήματα, επιλογές του ατ&μου /πηρεά$ουν τη ροή και το είδος των σκέψεων που έχει


7!





/πηρεά$ουν τις ενέργειες που μπορεί να συγκεντρ#σει προκείμενου να δράσει πάνω σε αυτές τις σκέψεις και να τις εκδηλ#σει /πηρεά$ουν τη σχέση ανάμεσα στο συνειδητ& και το υποσυνείδητο

0πλοκαρισμένα ονομά$ουμε τα τσάκρας &ταν η ενέργεια δεν ρέει ελεύθερα μέσα απ& αυτά, &ταν η ενέργεια του ατ&μου παγ#νει σε κάποιο ή κάποια τσάκρας. 6&τε παρουσιά$εται και μια έλλειψη αρμονίας μετα!ύ των τσάκρας. Qταν τα τσάκρας είναι μπλοκαρισμένα και δεν υπάρχει ισορροπία μετα!ύ τους τ&τε υπάρχουν συγκεκριμένες πλευρές της προσωπικ&τητας του ατ&μου, συγκεκριμένες στάσεις, συμπεριορές, που απορροούν &λη του την ενέργεια. "εν υπάρχει ανάπτυ!η της προσωπικ&τητας, δεν υπάρχει ε!έλι!η. /παναλαμ1άνονται συγκεκριμένα σενάρια κάθε λεπτ& της $ωής του. 6ο άτομο είναι υλακισμένο, δυστυχισμένο αλλά και ανήμπορο να δράσει. 6ο μπλοκάρισμα των τσάκρας απεικονί$εται και στην ανάπτυ!η και τον τρ&πο λειτουργίας των οργάνων του υσικού του σ#ματος . Α$%ΕΝΚ# "ΣΚΟΚΛ#

7 διάγνωση της πάθησης γίνεται με νευρολογική ε!έταση του ασθενή και επι1οηθητικά με απεικονιστικές ε!ετάσεις, &πως η απλή ακτινογραία, η α!ονική και η μαγνητική τομογραία. τις περισσ&τερες περιπτ#σεις η αρχική θεραπεία είναι συντηρητική, κατά περίπτωση, με τη χορήγηση μη στεροειδ#ν αντιλεγμονωδ#ν σκευασμάτων, αναλγητικ#ν και ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

7#

κορτικοστεροειδ#ν, την ακινητοποίηση με αυχενικ& περιλαίμιο και την τοπική εαρμογή θερμ&τητας. ημαντική 1οήθεια μπορεί να προσέρει και ένας υσιοθεραπευτής με μαλά!εις, ισοθερμίες, διαθερμίες και υπέρηχους. ε μερικούς &μως ασθενείς τα παραπάνω μέσα αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν το πρ&1λημα. Qσον αορά ειδικά την αυχενική δισκοκήλη <δηλαδή την προ1ολή μέρους του δίσκου μέσα στον σπονδυλικ& σωλήνα, η οποία προκαλεί πίεση στο νωτιαίο μυελ& ή και στο νεύρο που περνάει απ& την περιοχή αυτή< ανεπτύχθησαν και εαρμ&στηκαν πολλές χειρουργικές τεχνικές για την επίλυσή της, &πως αντικατάσταση δίσκου με οστικ& αυτομ&σχευμα, με αλλομ&σχευμα και επιπρ&σθετη εάν χρειά$εται σπονδυλοδεσία με πλάκα και 1ίδες.7 τεχνική αυτή οδηγεί σε ενοποίηση των σπονδύλων 2σπονδυλοδεσία5 και ακινητοποίηση αυτ#ν. 7 τοποθέτηση τεχνητού δίσκου τύπου o{oi. + o{oi είναι μία νέα τεχνική που έχει καλύτερα αποτελέσματα. 0πορεί να εαρμοστεί σε αρρ#στους νέας και παραγωγικής ηλικίας, που παρουσιά$ουν πρ&1λημα σε ένα ή δύο και σπανίως τρία επίπεδα. &γω του απολύτως καλά ανεχ&μενου, απ& τον οργανισμ& του ασθενή, υλικ& του, αλλά και της τεχνικής που χρησιμοποιείται για την τοποθέτησή του 2μικροχειρουργική5 αποτελεί μια απολύτως ασαλή και με ε!αιρετικά αποτελέσματα χειρουργική αντιμετ#πιση της αυχενικής δισκοκήλης, που με τη 1οήθεια της ρομποτικής τάνει σε υψηλά επίπεδα ασαλείας και τελει&τητας. ]οηθά στην αποκατάσταση της υσιολογικής κίνησης της σπονδυλικής στήλης, με αποτέλεσμα την ελεύθερη κίνηση γύρω απ& το επίπεδο που έχει τοποθετηθεί ο τεχνητ&ς δίσκος, η οποία δεν ε!ασαλί$εται με άλλες τεχνικές. /πίσης, δεν παρουσιά$ει επιπλοκές &πως έκτοπη οστεοποίηση, με αποτέλεσμα τον π&νο στην περιοχή της αυχενικής μοίρας. vλλες χειρουργικές τεχνικές απαιτούν μετεγχειρητικά τη χρήση κολάρου για V με W μήνες, εν# η συγκεκριμένη απαλλάσσει τον ασθενή απ& αυτή την υποχρεωτική και δυσάρεστη κατάσταση. /πιπλέον, ο χρ&νος επιστροής στην εργασία δεν υπερ1αίνει τις O_ ημέρες, συγκριτικά με τους W μήνες αποχής που επι1άλλονται για την επίτευ!η της σπονδυλοδεσίας.


75

7.14 LΥΣΙΚ" ΑΓ!Γ" ΚΑΙ ΟΣΕΟΠΟΡ!Σ" €/ίδη ασκήσεων πρ&ληψης και θεραπείας +ι πιο σημαντικές ασκήσεις είναι οι ασκήσεις &ρτισης και μυEκής ενδυνάμωσης. Qμως για επιτυχία στο πρ&γραμμα θα πρέπει οι ανωτέρω ασκήσεις να συνδυά$ονται με ασκήσεις ευκαμψίας, ελέγχου της στάσης, ισορροπίας συντονισμού και 1ελτίωσης της λειτουργικής ικαν&τητας. τους παρακάτω πίνακες παρατίθενται αναλυτικά οι ασκήσεις κάθε κατηγορίας, οι στ&χοι του κάθε τύπου άσκησης, τα χαρακτηριστικά των ασκήσεων και πιθανές αντενδεί!εις ή προυλά!εις για καλύτερη και αποτελεσματικ&τερη εκτέλεση των ασκήσεων. "ίνεται έμαση στην αναλυτική παρουσίαση των ασκήσεων &ρτισης και ενδυνάμωσης R )ερπάτημα ,4ορ&ς , ελαριές αερ&1ιες ασκήσεις, 6ρέ!ιμο 2K@CCB;C5 ,"απεδοεργ&μετρο 2κυλι&μενος τάπητας< διάδρομος5,3ηπουρική vλλα είδη ασκήσεων και γυμναστικής που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε προγράμματα για πρ&ληψη και θεραπεία οστεοπ&ρωσης   



%σκήσεις με ελ1ετική μπάλα )ρογράμματα e•Mi‰ •–` %σκήσεις F`J < qJ, που είναι μια νέα μέθοδος γυμναστικής που σχετί$εται με τη μυEκή επανεκπαίδευση και την ισορροπία, η οποία είναι απαραίτητη &σον αορά την απουγή των πτ#σεων στην πρ&ληψη των καταγμάτων )ρογράμματα eJY`Fik


76

Σ*ε,%ασ&-ς 5σκησης )έντε 1ασικές αρχές πρέπει να λαμ1άνονται υπ&ψη &ταν σχεδιά$ουμε ένα πρ&γραμμα άσκησης για την αύ+ηση της οστ%κής &5Uας. 









υγκεκριμενοποίηση 2kA9aBdBaB8L5 6ο πρ&γραμμα πρέπει να έχει σχεδιαστεί για να ορτίσει συγκεκριμένα οστά στ&χους ή μέρη του σ#ματος. -ια παράδειγμα, αν επιθυμούμε αύ!ηση της οστικής μά$ας στο ισχίο και το μηρ&, είναι απαραίτητο ένα πλάνο άσκησης 2π.χ. άλματα, τρέ!ιμο5 που να ορτί$ει τα συγκεκριμένα μέρη. Υπερ&ρτιση 2•c9:g@G?5 -ια να προκαλέσουμε διέγερση για αύ!ηση της οστικής πυκν&τητας μέσω άσκησης σε ένα οστ&, η άσκηση πρέπει να υπερορτίσει αυτ& το οστ&. 6ο οστ& έχει μια 'τεμπέλικη $#νη(—+ποιαδήποτε άσκηση που ορτί$ει και διεγείρει την προσαρμογή του οργανισμού 2καρδιαγγειακ& σύστημα κ.τ.λ.5, &πως ένα προοδευτικ& πρ&γραμμα K@CCB;C, μπορεί να μην διεγείρει την προσαρμογή του οστού για αύ!ηση της οστικής πυκν&τητας. 6ο ορτίο που δέχεται ένα οστ& κατά τη διάρκεια της άσκησης πρέπει να είναι ουσιαστικά μεγαλύτερο απ& αυτ& που '1ι#νει( το οστ& κατά τη διάρκεια των δραστηριοτήτων της καθημερινής $ωής. Υπάρχει σίγουρα ένας ουδ&ς &ρτισης τον οποίο πρέπει να τάσουμε για να παράγουμε κέρδη στην οστική μά$α. %ναίρεση 2‰9c9:ZB~BgB8L5 τους ενήλικες τα οποιαδήποτε κέρδη στην οστική πυκν&τητα κατά τη διάρκεια εν&ς προγράμματος άσκησης θα χαθούν εάν το πρ&γραμμα σταματήσει. %ντιθέτως, σε παιδιά και εή1ους τα οέλη που πέτυχαν απ& την αυ!ημένη μηχανική &ρτιση κατά τη διάρκεια προγράμματος άσκησης παραμένουν ακ&μη και αν το πρ&γραμμα της άσκησης σταματήσει. %ρχ&μενα κέρδη 2J;B8BGg ˜GgH9Z5 7 ανταπ&κριση των οστ#ν σε αυ!ημένη &ρτιση είναι μεγαλύτερη, &ταν η οστική μά$α είναι χαμηλ&τερη του μέσου &ρου. %σθενείς με οστική μά$α κάτω του μέσου &ρου θα εμανίσουν μεγαλύτερα οέλη στην οστική πυκν&τητα με την άσκηση, σε σύγκριση με άτομα που έχουν καλή οστική πυκν&τητα. 0είωση ανταπ&κρισης 2lBIB;BZbB;C ‰98H:;Z5 6α μεγαλύτερα κέρδη στην οστική πυκν&τητα αίνονται πρ#ιμα σε ένα πρ&γραμμα άσκησης. 0ετά την αρχική αύ!ηση, τα οέλη συνεχί$ονται αλλά με πιο αργ& ρυθμ&.


77

/μείς προσθέτουμε την ποικιλία 2˜G:B98L5 που αποτελεί συστατικ& επιτυχίας &λων των προγραμμάτων άσκησης και αίνεται πως ισχύει και στην οστεοπ&ρωσηR )ραγματοποι#ντας ίδιες ασκήσεις, στο ίδιο χρονικ& διάστημα, ο σκελετ&ς συνηθί$ει και δεν θα προσθέσει επιπλέον οστούν.

ΠΑΡΑ0ΕΙΓ/ΑΑ ΠΡΟΓΡΑ//Α! ΑΣΚ"ΣΕ! ΠΡΟ$"M"Σ ΟΣΕΟΠΟΡ!Σ"Σ       

μέρα Oη, Wm IB; γρήγορης 1άδισης μέρα Vη, χορ&ς< S_ IB; ελαρές αερ&1ιες ασκήσεις μέρα Wη, Wm IB; ασκήσεις μυEκής ενδυνάμωσης με λάστιχα ή 1άρη 2ικανά 1άρη, T
3άθε μέρα προσθέστε  

ασκήσεις διατάσεων<ισορροπίας προθέρμανση και την χαλάρωση 2_
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΑΣΚΗΣΗΣ ΓΙΑ ΟΣΤΕΟΠΕΝΙΑ

6ο πρ&γραμμα περιλαμ1άνειR    

%σκήσεις &ρτισης "ιατάσεις 2κυρίως θ#ρακος5 0υEκή ενδυνάμωση 2ραχιαίων, κοιλιακ#ν, απαγωγ#ν του ισχίου5 yσορροπία και σωστή στάση σ#ματος

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΣΚΗΣΕ"Ν ΓΙΑ ΣΟΑΡΗ ΟΣΤΕΟΠΟΡ"ΣΗ ΟΣΤΕΟΠΟΡ"ΣΗ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΟΡΤΙΣΗΣ ΟΡΤΙΣΗΣ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ 

-ιατίR 1.

κίνδυνος πτ#σης σε 1αριά οστεοπ&ρωση απ& μ&νο

του το 1άρος του σ#ματος είναι δύναμη ικανή να προκαλέσει κάταγμα στη σπονδυλική στήλη

2.


78

)ροτείνονταιR  

 



πιες καθιστές ασκήσεις είναι είναι προτιμ&τερες 2αερο1ικές ασκήσεις σε καρέκλα ή ποδήλατο χωρίς αντίσταση5 %ερο1ικές σε νερ& ή κολύμ1ηση είναι ιδανικές 2με το νερ& μει#νεται ο κίνδυνος πτ#σης, αυ!άνεται η ευκαμψία και παρέχεται η δυνατ&τητα κάποιας αντίστασης5 %σκήσεις σωστής αναπνοής τα προχωρημένα στάδια &-νο ασκήσεις επί κλίνης %παραίτητες είναι οι ασκήσεις ελέγχου της στάσης στάσης

υμ1ουλές για το πρ&γραμμα      

3άντε μια άσκηση που σας αρέσει 3άντε την άσκηση διασκέδαση %σκηθείτε με κάποιο ίλο ή σε σε C:@HA =τιά!τε ημερολ&γιο άσκησης )ροσαρμ&στε την άσκηση στην καθημερινή σας $ωή =τιά!τε εναλλακτικ& πρ&γραμμα σε περίπτωση κακοκαιρίας

Xνα σωστ& πρ&γραμμα πρ&ληψης των των πτ#σεων σε συνδυασμ& με ήπιες ασκήσεις για ενδυνάμωση της πλάτης είναι το πιο κατάλληλο.

4.14. ΠΡΟΛΗΗ Τ"Ν ΠΤ"ΣΕ"Ν 7 θεραπεία και η πρ&ληψη της οστεοπ&ρωσης 1οηθούν σε ένα έν α σκοπ&R την πρ&ληψη των καταγμάτων τα οποία απειλούν την ανε!αρτησία, 'κλέ1ουν( την κινητικ&τητα, πυροδοτούν την κατάθλιψη και έχουν ως αποτέλεσμα τον π&νο, την αναπηρία ή ακ&μα και το θάνατο. +ι πτ#σεις αυ!άνουν την πιθαν&τητα για κατάγματα των οστ#ν, και για το λ&γο αυτ& η προστασία απ& τις πτ#σεις είναι σημαντική για ανθρ#πους με οστεοπ&ρωση. +δηγίες για ασαλή κίνηση )ρέπει να γίνεται μεR  "ιαμ&ρωση του χ#ρου εργασίας και κατοικίας 2έπιπλα, δάπεδα, χ#ροι αποθήκευσης, ωτισμ&ς5.


79

4ρήση 1οηθημάτων &που είναι απαραίτηταR α5 1οηθήματα 1άδισης 21ακτηρίες 1άδισης, περιπατητήρες, περπατούρες, μπάρες, υποστηρίγματα5 και ορθοπεδικ#ν υποδημάτων 2ασαλή υποδήματα με πλατιές πτέρνες, πλατιές και εύκαμπτες σ&λες, να μην γλιστρούν5 καλσ&ν με μα!ιλαράκια ισχίων ισχίων και ορθ#σεις κορμού. "ιατήρηση σωστής στάσης και ευθυγράμμισης σε &λες τις  δραστηρι&τητες. )αύση των δραστηριοτήτων ή του προγράμματος &ταν  υπάρχει κούραση, π&νος ή προ1λήματα στην αναπνοή. "ι&ρθωση πιθαν#ν ελλειμμάτων στην &ραση ή την ακοή τα  οποία δημιουργούν προ1λήματα στην σταθερ&τητα του ατ&μου καθ#ς και προ1λημάτων ακράτειας που αυ!άνουν την πιθαν&τητα πτ#σης. 

    

"εν πρέπει να γίνεταιR /κτέλεση γρήγορων και απ&τομων κινήσεων %π&τομες κινήσεις κάμψης του κορμού προς τα εμπρ&ς ή στροές κατά την &ρθια και καθιστή θέση vρση 1αρι#ν αντικειμένων %νέ1ασμα πάνω σε ασταθείς ασταθείς 1άσεις ή στηρίγματα στηρίγματα /κτέλεση δραστηριοτήτων &ταν έχει προηγηθεί λήψη ηρεμιστικ#ν ή υπνωτικ#ν χαπι#ν ή &ταν υπάρχουν επεισ&δια ιλίγγου και αδιαθεσίας.

ΑΣΚ"ΣΕΙΣ ΓΙΑ " ΑΠΟLΥΓ" ! Π!ΣΕ! 0υEκής ενδυνάμωσης, yσορροπίας, υντονισμού



  

+ι στ&χοι της παρέμ1ασης διαέρουν στις ηλικιακές ομάδες και είναι συγκεκριμένοι σε κάθε ομάδα 3ατά την παιδική ηλικία στ&χος είναι να αυ!ήσουμε την ανάπτυ!η και τη μέγιστη οστική πυκν&τητα, #στε οι νέοι να εισέλθουν στην ενηλικίωση με το καλύτερο δυνατ& οστ&. την αρχή της ενηλικίωσης συνεχί$εται η παραγωγή οστού. τη συνέχεια ο στ&χος είναι η μείωση της οστικής απ#λειας. τη γεροντική ηλικία πρέπει να δοθεί έμαση στις ασκήσεις που προυλάσσουν απ& τις πτ#σεις.


8&

9. /Ε#Ο0ΟΙ ΠΟΥ ΕΠΙ0ΡΟΥ #ΕΙΚΑ Σ" KΕ$Ι!Σ" "Σ ΑΠΟ0ΟΣ"Σ 5.1 Α Μ9:;<

6ο μασά$ είναι μία υσική θεραπεία η οποία πιθαν&ν να είναι, και η αρχαι&τερη μορή θεραπείας. 6ο αθλητικ& μασά$ 2ZA@:8Z IGZZGC95, αποτελεί ε!ειδικευμένη μορή μασά$ δι&τι θεμελιωδ#ς, έχει διαορετική προσέγγιση συγκριτικά με &λες τις άλλες μορές θεραπείας, είτε είναι ορθ&δο!ες είτε συμπληρωματικές. 7 συνήθης εμπειρία σε κλασικές συνεδρίες μάλα!ης είναι είτε η στ&χευση στην αποκατάσταση της υσιολογίας &ταν κάποιος έχει τραυματιστεί ή, η χαλάρωση. τον αθλητισμ& &μως δεν υπάρχει αποδοχή της έννοιας tυσιολογική λειτουργιάs σε ορολογίες &πως δύναμη, ταχύτητα, εκρηκτικ&τητα και κίνηση. την πλειον&τητα τους οι αθλητές επιθυμούν να τάσουν σε επίπεδα απ&δοσης αν#τερα απ& αυτά που πραγματικά μπορούν. /πιθυμούν να είναι καλύτεροι, &χι υσιολογικοί και εμείς ως χειριστές 2ρελε!ολ&γοι<μασέρ5 αλλά και ως αθλητές οι ίδιοι, κατανοούμε αυτήν την επιθυμία. + τελικ&ς στ&χος των συνεδρι#ν είναι η ενίσχυση της απ&δοσης τουrης αθλητήrτριάς ανε!άρτητα απ& το επίπεδο στο οποίο 1ρίσκεται. 6ο μεγαλύτερο ρίσκο στην επίτευ!η ενισχυμένης απ&δοσης είναι υσικά ο τραυματισμ&ς, οπ&τε ο πρωτεύον στ&χος των συνεδρίων μας είναι, η πρ&ληψη απέναντι στους τραυματισμούς. 6ο αθλητικ& μασά$ έχει μεγάλες δυνατ&τητες σε αυτ&ν τον τομέα και πιθαν&ν αυτ&ς να είναι ο λ&γος που κορυαίοι αθλητές και ομάδες το έχουν ενσωματ#σει ως απαραίτητο κομμάτι της προπ&νησης τους. Qταν απολαμ1άνουν συνεδρίες σε περιοδικά διαστήματα είναι πιο ικανοί, τους είναι ευκολ&τερο, να διατηρήσουν ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

81

υψηλ&τερα επίπεδα απ&δοσης, μει#νοντας συγχρ&νως την πιθαν&τητα τραυματισμού, η οποία οείλεται συνήθως στην υπερκ&πωση. -ια εμάς στο ˆ•l
82

"ουλεύουμε τα σημεία κλειδιά μέσα στο μυ. υνήθως πιέ$ουμε το σημείο ίσα με τρεις 1αθιές αναπνοές κατά τη διάρκεια που ο μυς !εκουρά$εται κι έτσι ααιρεί την ένταση. <@;;9a8Bc9 FBZZH9 hGZZGC9 2Fh5R 6ο μασά$ αυτ& σπάει τις συμύσεις στους συνδετικούς ιστούς, κι έτσι απελευθερ#νει τη μυEκή ίνα να εργαστεί ελεύθερα κι ανε!άρτητα σε συνεργασία με τις υπ&λοιπες μυEκές ίνες για να παράγουν έργο. )οιοι μπορούν να κάνουν αθλητικ& μασά$š ε &λα τα επίπεδα άθλησης το αθλητικ& μασά$ είναι απαραίτητο σαν κομμάτι της προπ&νησης, παρά σαν πολυτέλεια.

9. /ΑΣΑN ΓΙΑ ΙΣ ΚΑΚ!ΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΣ#ΕΕΙΕΣ ΟΥ /ΥΟΣΚΕ$ΕΙΚΟΥ ΣΥΣ"/ΑΟΣ

 

ε γενικές γραμμές το μασά$ είναι πολύ αποτελεσματικ& για τη θεραπεία πολλ#ν κακ#σεων σε συνδυασμ& με την άσκηση αποκατάστασης. 3άθε ορά που κάποιος παθαίνει μία κάκωση, περνάει συνήθως απ& τα τρία στάδια επούλωσης των ιστ#ν. |α ε!ετάσουμε πως το μασά$ ωελεί σε συνδυασμ& με την άσκηση στην αποκατάσταση των μυοσκελετικ#ν κακ#σεων σε κάθε στάδιο της επούλωσης των ιστ#ν. wς υπενθύμιση εδ# είναι οι τρεις άσεις επούλωσης των ιστ#νR +!εία άση, 0φ(ε%#ν1δη/ αντίδ"αση2φ)ση '"#στασία/3 Υπο!εία άση, 0ε'$δ$+"45ση ,α$ %#ντε(#'#ίηση2ε(ε!+%ενη ,ίνηση3



4ρ&νια άση 0ε'#6(5ση ,α$ αναδ$α%+"φ5ση2ε'$στ"#φ7 στη (ε$τ#υ"ία3

6ο κλειδί εδ# είναι να καταλά1ουμε τι συμ1αίνει σε κυτταρικ& επίπεδο, προκειμένου να επιλεγούν οι κατάλληλες τεχνικές μασά$ που θα ακολουθούνται απ& τις κατάλληλες ασκήσεις.


8!

Ο+ε)α P5ση

o o o o

6υπικά σημεία και συμπτ#ματα του σταδίου αυτού είναι το πρή!ιμο, η αυ!ημένη θερμοκρασία στην περιοχή του τραυματισμού, μείωση της λειτουργικ&τητας,ερυθρ&τητα και π&νος. ε λειτουργικ& επίπεδο υπάρχει π&νος στην προσπάθεια για κίνηση, συνήθως στην αρχή του εύρους κίνησης. +ι πιθαν&τητες είναι το άτομο να μη θέλει καθ&λου να κινήσει το μέλος που έχει τραυματιστεί και αν το κάνει θα είναι σε ε!αιρετικά περιορισμένο εύρος. 7 πιο γνωστή προσέγγιση σε αυτή τη άση είναιR %νάπαυση )άγος υμπίεση %νύψωση 6ο μασά$ θα συμ1άλλει στη διατήρηση και αύ!ηση της κυκλοορίας του αίματος και της λέμου στην περιοχή μει#νοντας έτσι την ποσ&τητα του οιδήματος. %υτ& επιτρέπει την απομάκρυνση των υποπροE&ντων του μετα1ολισμού που προκλήθηκαν απ& τηλεγμον#δη διαδικασία. 6ο μασά$ θα 1οηθήσει επίσης να μειωθεί η ένταση των μυ#ν σε οποιαδήποτε αντιστάθμιση στην εν λ&γω περιοχή ή το αντίθετο άκρο. %υτ& διευκολύνει την επιλογή ασκήσεων κατά την ο!εία άση. 0πορούν να επιλεγούν αν#δυνες ασκήσεις κινητικ&τητας ή χαμηλής έντασης ισομετρικές ασκήσεις 08ευδ#9$σ#%ετ"$,&/3 για να διατηρηθεί το εύρος κίνησης και η δύναμη. %υτ& είναι σημαντικ& επειδή θέλουμε να διατηρηθεί το εύρος και η δύναμη για τηδιαδικασία επούλωσης αργ&τερα. %κ&μη το μασά$ είναι αποτελεσματικ& για τη διατήρηση σε καλή κατάσταση των περιοχ#ν πάνω και κάτω απ& την κάκωση. /πιπλέον το μασά$ παρέχει μια ψυχολογική #θηση στη διαδικασία της επούλωσης των ιστ#ν.

Υπο+ε)α P5ση 6ο κλειδί σε αυτή τη άση είναι η προ#θηση της επούλωσης και η ανάπτυ!η εύκαμπτου ουλ#δη ιστού. Υπάρχει σχηματισμ&ς κολλαγ&νου και ο ιστ&ς είναι εύθραυστος και εύκολο να !ανατραυματισθεί.


8#

6ο μασά$ είναι πολύ αποτελεσματικ& σε αυτή τη άση για την προ#θηση της κυκλοορίας στην πληγείσα περιοχή παρέχοντας τα κατάλληλα θρεπτικά συστατικά για την επούλωση των ιστ#ν. 6ο μασά$ είναι επίσης ευεργετικ& για την αύ!ηση του εύρους κίνησης και τη μείωση του π&νου. 3αι πάλι το μασά$ είναι αποτελεσματικ& για τη διατήρηση σε καλή κατάσταση των περιοχ#ν πάνω και κάτω απ& την κάκωση. 6ο μασά$ προετοιμά$ει τους μυς σε αυτ& το στάδιο για τις ασκήσεις ανοικτής και κλειστής αλυσίδας που θα ακολουθήσουν. +ι ασκήσεις αυτές μπορεί να προχωρήσουν σε ένταση και εύρος κίνησης και πάλι οι ασκήσεις θα πρέπει να εκτελούνται στο εύρος κίνησης και το επίπεδο αντίστασης που προκαλείται π&νος. %υτή η άση είναι μια :,"ί;α: περιοχή για τη θεραπεία και την άσκηση. /άν τ&σο το μασά$ ή και η άσκηση είναι πολύ επιθετικά, το άτομο μπορεί να καταλή!ει και πάλι στο στάδιο της λεγμονής . %π& την άλλη, πάλι, εάν το μασά$ και η άσκηση δεν είναι επαρκείς, δεν θα γίνει η σωστή ευθυγράμμιση του ουλ#δη ιστού που οδηγεί σε μείωση του εύρους κίνησης, καθυστέρηση στην επούλωση των ιστ#ν, μειωμένη λειτουργικ&τητα και αυ!ημένη πιθαν&τητα τραυματισμού στην ίδια περιοχή ή σε πολύ κοντινές περιοχές. 7 αποτελεσματικ&τητα της θεραπείας ε!αρτάται κατά μεγάλο 1αθμ& απ& την επικοινωνία μετα!ύ τραυματία και θεραπευτή. > αυτή τη άση πρέπει να περιλαμ1άνονται ασκήσεις ιδιοδεκτικ&τητας < ισορροπίας που με τη σειρά τους θα οδηγήσουν σε πιο δυναμικές και λειτουργικές ασκήσεις.

Χρ-ν%α P5ση τ&χος είναι η επιστροή στην πλήρη λειτουργικ&τητα, ο συνδετικ&ς ιστ&ς να επουλωθεί και οι ίνες του ουλ#δη ιστού να πάρουν κατεύθυνση για την αναδιαμ&ρωση της ουλής. 6ο μασά$ είναι ε!αιρετικά ωέλιμο τ&σο πριν απ& την άσκηση για την καλύτερη αιμάτωση της περιοχής &σο και μετά την άσκηση για την καλύτερη χαλάρωση. > αυτή τη άση της διαδικασίας επούλωσης των ιστ#ν, οι τεχνικές μασά$ τείνουν να είναι 1αθύτερες και πιο επιθετικές. 6εχνικές, &πως η απελευθέρωση των περιτονι#ν, μπορούν να 1ελτι#σουν την ποι&τητα των ιστ#ν για να προετοιμάσουν πληρέστερα για τις ασκήσεις που θα ακολουθήσουν. )ριν απ& την άσκηση το μασά$ μπορεί να συμπεριληθεί ως μέρος της προετοιμασίας για την άσκηση πριν την προθέρμανση, αλλά και μετά το τέλος της άσκησης ως μέρος της αποθεραπείας.


85

    

"υναμικές ασκήσεις ιδιοδεκτικ&τητας και λειτουργικές ασκήσεις πρέπει να συμπεριληθούν στο πρ&γραμμα άσκησης μα$ί με ασκήσεις ενδυνάμωσης της τραυματισμένης περιοχής, καθ#ς και ασκήσεις που συνδέονται με τη δραστηρι&τητα του ατ&μου. 6α οέλη του μασά$ είναι τα ε!ήςR ]ελτίωση κυκλοορίας 0υEκή χαλάρωση "ιαχωρισμ&ς των μυ#ν απ& το συνδετικ& ιστ& χηματισμ&ς υγιούς ουλ#δη ιστού και ε!ομάλυνση του συνδετικού ιστού %πενεργοποίηση σημείων πυροδ&τησης 0<=>??@= AB>C
5.3 ΕΛΟΝΙΣΜΟΣ ]ελονισμ&ς 2aHAH;a8H:95 ονομά$εται μια μέθοδος εναλλακτικής ιατρικής. + 1ελονισμ&ς δίνει τη δική του προσορά στον αγ#να για τη θεραπεία και την πρ&ληψη ασθενει#ν και συμπτωμάτων που δεν αντιμετωπί$ονται ή δύσκολα αντιμετωπί$ονται με τα μέσα της κλασικής ιατρικής. %υτ& 1έ1αια δεν σημαίνει &τι μπορεί να θεραπεύσει &λες τις παθήσεις. + 1ελονισμ&ς δεν είναι πανάκεια. ε πολλές αρρ#στιες έχει καλά αποτελέσματα, σε άλλες λιγ&τερο καλά και σε άλλες καθ&λου, &πως και η κλασική ιατρική. + 1ελονισμ&ς είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα ιατρικής επιστήμης και &χι απλά μία θεραπευτική μέθοδος. 6ο &τι ο 1ελονισμ&ς είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα yατρικής /πιστήμης τεκμηρι#νεται και αποδεικνύεται δι&τιR α5 έχει αυστηρά καθορισμένο και πλήρες θεωρητικ& υπ&1αθρο και πλαίσιο. 15 έχει δυνατ&τητα διάγνωσης ν&σων και συμπτωμάτων γ5 έχει δυνατ&τητα πρ&ληψης ν&σων και συμπτωμάτων δ5 έχει δυνατ&τητα θεραπείας ν&σων και συμπτωμάτων


86

ε5 έχει δυνατ&τητα περαιτέρω έρευνας στη διάγνωση και θεραπεία των ασθενει#ν αλλά και ε!έλι!η και συμμετοχή στη σύγχρονο επιστημονική έρευνα μα$ί με την κλασική ιατρική, για την )αγκ&σμια yατρική. 7 θεωρητική του υπ&σταση και πολλά απ& τα αποτελέσματα του ερμηνεύονται και αποδεικνύονται σήμερα με σύγχρονες εργαστηριακές μεθ&δους.

+ 1ελονισμ&ς &χι μ&νο μπορεί αλλά και επι1άλλεται να συνυπάρχει με την κλασική ιατρική και να εαρμ&$εται ταυτ&χρονα με αρμακευτικές ή και άλλες θεραπείες, &που και &ταν έχει ένδει!η. -ια να έχουμε τα καλλίτερα αποτελέσματα της ταυτ&χρονης εαρμογής 1ελονισμού και κλασικής ιατρικής πρέπει να αποσαηνίσουμε &τι είναι αναγκαίο η θεραπεία εκλογής για τις πολυποίκιλες ν&σους και συμπτ#ματα του ανθρ#που απ& τους γιατρούς 1ελονιστές ή απ& τους γιατρούς της κλασικής ιατρικής πρέπει να γίνεται χωρίς δογματισμ& ή ανατισμ& ή αλα$ονεία γι> αυτ& που προσέρει ο καθένας -ια παράδειγμα. Xχουμε ασθενή με ο!εία οσυαλγία ισχιαλγία και έλκος στομάχου. 7 θεραπεία μπορεί να γίνει και με 1ελονισμ& και με άρμακα, συνήθως αντι<λεγμον#δη. την περίπτωση αυτή θεραπεία εκλογής πρέπει να είναι ο 1ελονισμ&ς, δι&τι και γρήγορα είναι τα αποτελέσματα και αποεύγονται οι παρενέργειες των αρμάκων που τ&σο επικίνδυνες είναι για τον συγκεκριμένο ασθενή λ&γω του έλκους. "εν πρέπει δηλαδή ο κλασικ&ς γιατρ&ς παθολ&γος ή ορθοπεδικ&ς, δογματικά ή εγωιστικά σκεπτ&μενος να εαρμ&σει αρμακευτική αγωγή αλλά πρέπει να συστήσει 1ελονισμ&.


87

6α οέλη που προκύπτουν απ& την συνύπαρ!η 1ελονισμού και κλασικής ιατρικής είναι σημαντικάR )ρ#το και σημαντικ&τερο &ελος είναι η θεραπεία ή η ανακούιση των ασθεν#ν. "εύτερο επίσης πολύτιμο &ελος είναι η 1οήθεια στην πρ&ληψη ν&σων και συμπτωμάτων π.χ.R <7 διακοπή του καπνίσματος 1οηθάει στην πρ&ληψη καρδιοπαθει#ν και καρκίνου. <7 θεραπεία του άγχους, του Z8:9ZZ 1οηθάει στην πρ&ληψη πολλ#ν ν&σων και συμπτωμάτων που έχουν άμεση σχέση μ> αυτά. <7 θεραπεία του αλκοολισμού προλαμ1άνει γνωστές παθήσεις του ήπατος και του εγκεάλου. <7 θετική επίδραση στη υσιολογική λειτουργία ορμονικού και νευρικού συστήματος συμ1άλλει στην καλή υγεία του ατ&μου. 6ρίτο σημαντικ& επίσης είναι το οικονομικ& &ελος του κράτους απ& την ελάττωση του χρ&νου νοσηλείας στα νοσοκομεία, την ε!οικον&μηση κρε1ατι#ν και το κέρδος απ& την παραγωγικ&τητα των εργα$ομένων. 6έταρτο, ένα ακ&μη &ελος απ& την συνύπαρ!η 1ελονισμού < κλασικής ιατρικής είναι το &ελος της )αγκ&σμιας yατρικής /πιστήμης.

7 σύγχρονη ιατρική τεχνολογία μπορεί να 1οηθήσει τον 1ελονισμ& να έχει περισσ&τερα και καλλίτερα αποτελέσματα.


88

7 α!ιοποίηση γν#σεων που περιέχει το σο& οικοδ&μημα του 1ελονισμού απ& την κλασική ιατρική μπορεί να οδηγήσει την έρευνα σε νέους δρ&μους με πολύτιμα αποτελέσματα. + ανθρ#πινος οργανισμ&ς ήταν και είναι ευάλωτος στις αρρ#στιες και τον π&νο. την /υρ#πη, στην %σίας, στην %ρική, στην %μερική ο άνθρωπος απανταχού της γης ανα$ητούσε, και απ& την ιστορία γνωρί$ουμε, &τι ανακάλυπτε πάντα τρ&πους θεραπείας των πολυποίκιλων ασθενει#ν και των συνεπει#ν τους, απ& τις οποίες κινδύνευε &χι μ&νο η υγεία του αλλά και η ίδια ή ύπαρ!η του. ήμερα δεν υπάρχουν σύνορα που να μπορούν να σταματήσουν την ε!άπλωση της πληρο&ρησης και τη μετάδοση της γν#σης μετα!ύ των δια&ρων λα#ν. %υτ& ισχύει ιδιαίτερα στην yατρική. την yατρική που πρέπει να είναι )αγκ&σμια, και στο οικοδ&μημα της οποίας πρέπει να συνυπάρχουνR

α. +ι σύγχρονες θεραπευτικές και θαυμαστές τεχνολογικές ανακαλύψεις που είναι και τα πανίσχυρα μας &πλα, αλλά &χι &μως πάντα αποτελεσματικά, κατά των ασθενει#ν του ανθρ#που. 1. +ι δοκιμασμένες παραδοσιακές γν#σεις, απ& &που κι αν προέρχονται, οι οποίες χωρίς δογματισμ& και αλα$ονεία πρέπει να είναι σε1αστές και να α!ιοποιούνται και στην πρ&ληψη και στη θεραπεία και στην επιστημονική έρευνα στον 1αθμ& που τους αναλογεί κριτικά και ωέλιμα + 1ελονισμ&ς έχοντας διαγράψει μακραίωνη πορεία και προσέροντας χωρίς παρενέργειες την μικρή ή μεγάλη 1οήθεια στον αγ#να κατά των ασθενει#ν του ανθρ#που, έχει θέση στην )αγκ&σμια yατρική.


89

ΡΕL$Ε=Ο$ΟΓΙΑ +ι ρί$ες της *ελε!ολογίας !εκινούν τουλάχιστον _.mmm χρ&νια π.4., &ταν οι 3ινέ$οι ε!ασκούσαν μια μορή πιεσοθεραπείας με τα χέρια σε διάορα μέρη του σ#ματος και στα πέλματα.

7 %ρχαία /λληνική yστορία έχει να επιδεί!ει σπουδαίες υσιογνωμίες που σχετί$ονται με την συμπληρωματική θεραπευτική. )ρ#τος σε αυτήν τη μακριά λίστα &που θα αναερθούμε ενδεικτικά είναι ο +ρέας, ο οποίος αντιμετ#πι$ε τον ασθενή του με μουσικοθεραπεία, μάλα!η, αρωματοθεραπεία και άλλες υσικές θεραπευτικές μεθ&δους, &πως την ενεργειακή θεραπευτική ως 0ύστης. + yπποκράτης αναέρει Dτην ύση του &λουD του σ#ματος και την Dαυτ&ματη ίασηD. >%λλη ρήση είναι για τη μετάδοση απ& τα γερά μέρη στα υπ&λοιπα μέρη. + %ριστοτέλης αναέρει τις ακούσιες και εκούσιες αντανακλαστικές κινήσεις και τις παραλληλί$ει με το ν&μο το Νεύτωνα, δράση< αντίδραση. + "ημ&κριτος επίσης αναέρει για την εν&τητα των πάντων, επομένως και την ορθ&τητα της ολιστικής αντιμετ#πισης των ασθεν#ν. +ι ίδιοι οι ρελε!ολ&γοι αντιτείνουν πως σύμωνα με τον κ#δικα δεοντολογίας του ωματείου /λλήνων *ελε!ολ&γων και της )ανελλήνιας Xνωσης *ελε!ολ&γων, ο ρελε!ολ&γος δεν κάνει ποτέ διάγνωση και η ρελε!ολογία δεν αντικαθιστά την ιατρική ροντίδα. /πίσης, η ε!ισορρ&πηση του οργανισμού δεν ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

9&

επαναέρεται 'μυστικιστικά(, αλλά σύμωνα με την ρελε!ολογία, επέρχεται μέσω της ισχυροποίησης του αμυντικού συστήματος του ανθρ#που.ε /υρωπαEκ& επίπεδο, προωθεί τα θέματα επαγγελματικής αναγν#ρισης, εκπαίδευσης και έρευνας το ‰9dg9›@g@CLB;iH:@A9o98}@:u 2‰Bio5 με μέλη σωματεία απ> &λη την /υρ#πη. 0πορούν να εγγραούν ως μέλη σχολές καθ#ς και ιδι#τες, χωρίς &μως δικαίωμα ψήου.

/ίναι γνωστ& &τι τα περισσ&τερα προ1λήματα δημιουργούνται απ& άγχος και νευρικές εντάσεις. 6ο U_n περίπου των αντιμετωπι$&μενων διαταραχ#ν συνδέεται με το στρες. 0ε την *ελε!ολογία μει#νεται το άγχος, χαλαρ#νουν οι εντάσεις και ελευθερ#νονται οι θεραπευτικές δυνάμεις του σ#ματος. Qλες οι λειτουργίες του οργανισμού εναρμονί$ονται και διευκολύνεται η διαδικασία αυτοθεραπείας του ατ&μου. 3αλυτερεύει η κυκλοορία  

/νισχύεται το ανοσοποιητικ&



/!ισορροπεί το ορμονικ&

ειτουργούν καλύτερα τα απεκκριτικά &ργανα και έτσι αποτο!ιν#νεται ο οργανισμ&ς


91

7 *ελε!ολογία μπορεί να 1οηθήσει σε πολλά προ1λήματα υγείας και κυρίως είναι μια πολύ καλή μέθοδος πρ&ληψης. /ίναι τελείως ακίνδυνη. "εν προ1αίνει και δεν επεμ1αίνει σε ιατρική πρά!η. "εν δίνονται αρμακευτικές συνταγές, ούτε καταργούνται αυτές των γιατρ#ν. τ&χος της *ελε!ολογίας είναιR 7 διατήρηση της καλής υγείας  

7 πρ&ληψη



7 καλή κυκλοορία αίματος και ενέργειας στον οργανισμ&.



7 χαλάρωση



7 αποτο!ίνωση



7 ανα$ωογ&νηση

7 *ελε!ολογία ως ολιστική μέθοδος επιδρά και στονοητικ& επίπεδο επιτρέποντας μεγαλύτερη διαύγεια ιδε#ν και 1ελτι#νοντας την ικαν&τητα συγκέντρωσης και προσοχής. %λλά και στο συναισθηματικ& δίνοντας διέ!οδο σε αρνητικές συναισθηματικές ορτίσεις, που ως γνωστ& παρεμποδί$ουν την $ωτική ενέργεια προκαλ#ντας διάορες οργανικές διαταραχές. 0πορεί κάλλιστα να συνδυαστεί με την κλασσική ιατρική ή με οποιαδήποτε άλλη υσική συμπληρωματική μέθοδο, με καλύτερα αποτελέσματα. /ίναι ήπια και υσική γιατί δεν χρησιμοποιούμε τίποτα άλλο, παρά μ&νο τα χέρια μας ή και κάποιο ειδικ& !υλάκι.


92

7 κάθε συνεδρία διαρκεί περίπου O #ρα, με συχν&τητα V

9!

5.5 ΕΝΤΟΥ=ΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

7 θεραπεία με $εστές ή κρύες 1εντού$ες έχει τις ρί$ες της σε αρχαία θεραπευτικά συστήματα της μεσογείου. 7 εαρμογή τους γίνεται σε &λο το σ#μα απ& ε!ειδικευμένους θεραπευτές με υψηλ& 1αθμ& συνείδησης.

Xχει αποδεδειγμένη αποτελεσματικ&τητα σε ευρύ πεδίο σωματικ#ν και ψυχοδιανοητικ#ν δυσλειτουργι#ν. υγκεκριμένα, αντιμετωπί$ει την κατακράτηση υγρ#ν και μυοσκελετικούς π&νους, ενεργοποιεί την απο1ολή το!ιν#ν, ενισχύει το ανοσοποιητικ& σύστημα και 1οηθάει στην καλή κυκλοορία του αίματος. Xχει εαρμογή σε αναπνευστικά, πεπτικά, γυναικολογικά προ1λήματα, στο κοιν& κρυολ&γημα και την κυτταρίτιδα.

5.6 ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΔΟΝΗΣΗΣ


9#

7 δ&νηση είναι μία επαναλαμ1αν&μενη αλλαγή της θέσης που εμανί$εται σε ίσα χρονικά διαστήματα που δίνουν το χαρακτήρα κυμάτων, των οποίων το εύρος είναι πολύ μικρ&. τις αρχές του Vmου αι#να ο l: @b; qG:c9L Ž9gg@CC δημιούργησε μια δονούμενη καρέκλα με άμεσο σκοπ& να θεραπεύσει προ1λήματα του πεπτικού συστήματος και μακροπρ&θεσμα για τη θεραπεία των πονοκεάλων, των π&νων της πλάτης και τον εοδιασμ& ο!υγ&νου στο σ#μα. 6η δεκαετία του œ>\m ο e:@d. M. ˆB9:IG;; απ& την πρ#ην %νατολική -ερμανία ανέπτυ!ε μια μέθοδο ρυθμικής νευρομυEκής διέγερσης που περιέγραψε σαν Dκυκλική δ&νησηD 2‰bL8bIBa o9H:@IHZaHgG: k8BIHgG8B@; < ‰ok5 με σκοπ& τη γρήγορη αύ!ηση της διάτασης, στη συνέχεια η μέθοδος αυτή χρησιμοποιήθηκε απ& τους *#σους για την αντιμετ#πιση της οστεοπ&ρωσης στους αστροναύτες. 6η δεκαετία του p^m ο l: ˜gG?BIB: oGZG:@c, απ& την πρ#ην ο1ιετική Xνωση, περιέγραψε τη μέθοδο εμ1ιομηχανική μυEκή διέγερση 2ˆB@I9abG;BaGg hHZag9 k8BIHgG8B@; < ˆhk5 για την αποκατάσταση μυEκ#ν τραυματισμ#ν και την αύ!ηση του εύρους κίνησης. τη συνέχεια προτάθηκε η χρήση της για την πρ&ληψη και αποκατάσταση μυοσκελετικ#ν κακ#σεων και για την αισθητική.

7 χρήση της δ&νησης συνίσταταιR  τη δυνατ&τητα μεταοράς αίματος σε κάποιες περιοχές, 2υπεραιμία5 χωρίς να επι1αρύνεται το μυοκάρδιο.  τη 1ελτίωση της συνεργασίας του κεντρικού και περιεριακού νευρικού συστήματος. ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

95

το σ#μα οι μυEκές ίνες δονούνται συνεχ#ς με διαορετική συχν&τητα 2μυEκ&ς τ&νος5. %υτές οι μικροδονήσεις αποδείχθηκαν το O^SW απ& τον %υστριακ& νευροπαθολ&γο l: ‰@b:Gab9:. %υτές οι μικροδονήσεις παράγουν μια διαδικασία ταλάντωσης, με ένα ευρύ άσμα συχν&τητας, που είναι αποδεί!ιμο απ& την πλήρη ηρεμία μέχρι και την πλήρη ένταση. την περίπτωση ενίσχυσης της έντασης μέχρι τη μέγιστη μυEκή συστολή, οι ταλαντ#σεις είναι πιο έντονες. )αράδειγμα για την ηρεμίαR Qταν ο 1ραχίονας τεντ#νεται προς τα εμπρ&ς, τα δάχτυλα τρέμουν ελαρ#ς. )αράδειγμα για την έντασηR Qταν ο αγκ#νας είναι σε θέση κάμψης και σίγγουμε τη γροθιά μας. %υτές οι ταλαντ#σεις υπάρχουν συνεχ#ς, είναι μικρ&τερες στις γυναίκες απp &τι στους άνδρες, μει#νονται στον ύπνο, περίπου στο ένα τρίτο και αυ!άνονται στην ένταση απ& O σε _ II. την ηρεμία η συχν&τητα της ταλάντευσης κυμαίνεται απ& U έως OW qž και η μέγιστη ταλάντωση στην ένταση τάνει τα Wm qž. 7 μηχανική διέγερση στον υπ& ένταση μυ, οδηγεί σε δ&νηση των μυEκ#ν ιν#ν, &πως κατά τη διάρκεια της μέγιστης έντασης.


96

ΣΕ ΠΟΙΑ ΣΥΣ"/ΑΑ ΟΥ ΟΡΓΑΙΣ/ΟΥ ΕΠΙ0ΡΑ " ΠΡΟΠΟ"Σ" 0Ο"Σ"Σ

7 προπ&νηση δ&νησης επιδρά στο νευρικ&, σκελετικ& και ορμονικ& σύστημα &πως περιγράεται παρακάτω.

ευρ%κ- σύστη&α 6ο νευρικ& σύστημα και ιδιαίτερα τα νωτιαία αντανακλαστικά είναι ιδιαίτερα σημαντικά στην προπ&νηση δ&νησης. 6α νωτιαία αντανακλαστικά προκύπτουν απ& τις πληροορίες που μεταέρουν οι αισθητήριες κεντρομ&λες ίνες, απ& ερεθίσματα που δημιουργούνται στην περιέρεια και επιδρούν άμεσα ή έμμεσα στους κινητικούς νευρ#νες. 7 σύγκλιση των ενισχυτικ#ν και ανασταλτικ#ν ερεθισμάτων στους κινητικούς νευρ#νες δίνει τη δυνατ&τητα αλλαγής στο σημείο της αντανακλαστικής δράσης απ& ενισχυτικ& ερέθισμα σε ανασταλτικ& ερέθισμα ή αντίστροα. 6α αντανακλαστικά αποτελέσματα είναι γενικά ερεθίσματα εν&ς μυ&ς που είναι οργανωμένος λειτουργικά κατά τέτοιο τρ&πο #στε να επηρεά$εται η δραστηρι&τητά του &χι μ&νο απ& τον ίδιο αλλά και απ& άλλους μυς που ενεργούν στην ίδια άρθρωση ή και σε μυς που ενεργούν στις κοντινές αρθρ#σεις, με αυτ&ν τον τρ&πο συντονί$εται η λειτουργία για τις κινήσεις των άκρων. vλλα αντανακλαστικά που προέρχονται απ& τα δερματικά αισθητήρια διαδραματί$ουν σημαντικ& ρ&λο στον έλεγχο των κινητικ#ν νευρ#νων. /ντούτοις επειδή τα δερματικά αισθητήρια παρέχουν λιγ&τερο άμεσες πληροορίες για τη θέση και τη δύναμη απp &τι η μυEκή άτρακτος και τα τεν&ντια &ργανα του –@gCB, σαν νωτιαία αντανακλαστικά αναέρονται κυρίως τα αντανακλαστικά που ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

97

προέρχονται απ& τη μυEκή άτρακτο και τα τεν&ντια &ργανα του–@gCB. yδιοδεκτικοί υποδοχείς +ι ιδιοδεκτικοί υποδοχείς 1ρίσκονται στους μυς, στους τένοντες και στις αρθρ#σεις. τους μυς 1ρίσκεται η μυEκή άτρακτος που είναι υπεύθυνη και ελέγχει το μήκος του μυ&ς, στους τένοντες 1ρίσκονται τα τεν&ντια &ργανα του –@gCB που ελέγχουν την τάση του μυ&ς και στις αρθρ#σεις 1ρίσκονται τα σωμάτια eGaB;B. %κ&μη πληροορίες για τη θέση που 1ρίσκεται η άρθρωση ή το μέλος σε σχέση με το χ#ρο δίνουν και οι δερματικοί υποδοχείς.

/υVκή 5τρακτος 7 μυEκή άτρακτος είναι μια συσκευή που 1ρίσκεται στο κέντρο του μυ&ς και ελέγχει το μήκος του μυ&ς και την ταχύτητα που αυτ& αυ!άνεται, 2μυοτατικ& αντανακλαστικ&5. 7 μυEκή άτρακτος είναι υπεύθυνη και για τη διατήρηση του μυEκού τ&νου μέσω του στατικού μυοτατικού αντανακλαστικού και ακ&μη μέσω των υψηλ&τερων εγκεαλικ#ν επιπέδων παίρνει μέρος στο συντονισμ& της κίνησης. 6ο μήκος του μυ&ς ελέγχεται με σημείο αναοράς σχετικά με το μήκος, κάθε ορά που αυτ& το μήκος τείνει να !επεραστεί, η μυEκή άτρακτος με κεντρομ&λα ερεθίσματα δίνει άμεσα την εντολή για συστολή στο μυ που διατείνεται, αλλά και στους συνεργάτες του. /άν η ταχύτητα διάτασης είναι πολύ μεγάλη η μυEκή άτρακτος, αντιδρά μετρ#ντας το μήκος του μυ&ς και την ταχύτητα της διάτασης, δίνοντας και πάλι ερεθίσματα για συστολή του μυ&ς. %υτ&ς είναι και ο κύριος λ&γος που οι διατάσεις με 1αλλιστικές κινήσεις δεν συστήνονται για την αύ!ηση του μήκους του μυ&ς. 6εν&ντιο &ργανο του –@gCB 6ο τεν&ντιο &ργανο του –@gCB 1ρίσκεται ακρι1#ς στη σύνδεση μυ&ς και τένοντα και είναι υπεύθυνο για να ελέγχει την τάση που αναπτύσσει ο μυς ενεργοποι#ντας το αντίστροο μυοτατικ& αντανακλαστικ&.


98

Σ6&5τ%α WGHXYX 6α σωμάτια eGaB;B 1ρίσκονται στους αρθρικούς υμένες και στους συνδέσμους των αρθρ#σεων. 0ε νευρικά ερεθίσματα που δίνονται απ& τα σωμάτια eGaB;B δίνονται οι πληροορίες στο κεντρικ& νευρικ& σύστημα για τη θέση του μέλους στο χ#ρο. 6α σωμάτια eGaB;B λειτουργούν σαν ανιχνευτές επιτάχυνσης και 1ρίσκονται στους συνδέσμους, στους μυς, στις αρθρ#σεις και στο δέρμα &που λειτουργούν σαν δερματικοί υποδοχείς, 2επιπολής αισθητικ&τητα5. 0ηχανο‡ποδοχείς /κτ&ς απ& τους ιδιοδεκτικούς υποδοχείς, πληροορίες παρέχονται και απ& τους μηχανο‡ποδοχείς που ανταποκρίνονται στην πίεση, την αή και τη δ&νηση. 6α κύτταρα του h9:u9g που 1ρίσκονται στο δέρμα αντιδρούν στην πίεση, τα σωμάτια του h9BZZ;9: ανταποκρίνονται στην αή, τα σωμάτια ‰HddB;B αντιδρούν στην πίεση και μετρούν την ταχύτητα κίνησης των αρθρ#σεων και τα σωμάτια eGaB;B αντιδρούν στη δ&νηση. %κ&μη υποδοχείς του τύπου μετρητή της έντασης, της πίεσης και της ταχύτητας συναντ#νται στους αρθρικούς θύλακες, στους συνδέσμους και στις περιτονίες. +ι υποδοχείς τύπου έντασης αναέρονται σαν αναλογικοί 2e:@A@:8B@;Gg ή e5 και οι υποδοχείς τύπου ταχύτητας αναέρονται σαν διαορικοί 2lBdd9:9;8BGg ή l5. %κ&μη μια μικτή μορή των παραπάνω υποδοχέων μετρούν τη θέση, την ταχύτητα της μετα1ολής της θέσης και την τελική θέση της άρθρωσης. +ι πληροορίες που λαμ1άνονται απ& τους δερματικούς υποδοχείς 2επιπολής αισθητικ&τητα5 και απ& τα &ργανα της κίνησης 2ιδιοδεκτική αίσθηση5, δια1ι1ά$ονται στο νωτιαίο μυελ& μέσω της οπίσθιας ρί$ας και οδεύουν προς το κέντρο. 0ε ελάχιστες ε!αιρέσεις &λες οι δραστηρι&τητες του κεντρικού νευρικού συστήματος, λήψη, επε!εργασία, α!ιολ&γηση και αντίδραση εκρά$ονται με τη συστολή των μυ#ν. ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

99

%νακεαλαίωση για το νευρικ& σύστημα

Qταν ο μυς ορτιστεί σε θέση διάτασης αντανακλαστικά συσπάται 2μυοτατικ& αντανακλαστικ&5. Qταν ο μυς ορτιστεί σε θέση σύσπασης αντανακλαστικά χαλαρ#νει 2αντίστροο μυοτατικ& αντανακλαστικ&5. Qταν ο μυς 1ρίσκεται σε θέση διάτασης και εαρμ&$εται σε αυτ&ν μηχανική νευρομυEκή διέγερση 2δ&νηση5 αρχικά αντιδρά ενεργοποι#ντας το μυοτατικ& αντανακλαστικ&, στη θέση διάτασης ο μυς δεν μπορεί να παράγει δύναμη γιατί δεν εμπλέκονται αρκετά οι εγκάρσιες γέυρες, ο μυς ορτί$εται σε προσπάθεια αντανακλαστικής σύσπασης, κατά συνέπεια ενεργοποιείται το αντίστροο μυοτατικ& αντανακλαστικ& με αποτέλεσμα την αυτογενή αναστολή.

Qταν ο μυς 1ρίσκεται σε θέση ισομετρικής συστολής με υπομέγιστο ορτίο και εαρμ&$εται σε αυτ&ν μηχανική νευρομυEκή διέγερση 2δ&νηση5, ο μυς για να υποστηρί!ει την άρθρωση αναστέλλει τη λειτουργία του αντίστροου μυοτατικού αντανακλαστικού και μέσω του μυοτατικού αντανακλαστικού ενισχύει τη μυEκή συστολή. 6ο μυοτατικ& αντανακλαστικ& αυ!άνεται μετά απ& V δευτερ&λεπτα ισομετρικής συστολής 2–@ggb@d9: 98 Gg, O^Û5. κελετικ& σύστημα %π& την προπ&νηση δ&νησης ενεργοποιείται η παραγωγή οστεο1λαστ#ν και ινο1λαστ#ν, λ&γω της μηχανικής &ρτισης του σκελετού, με αποτέλεσμα την καλύτερη θρέψη των οστ#ν και των χ&νδρων. ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

1&&

5.7 ΠΡΟΛΟΘΕΡΑΠΕΙΑ> (?-+@+AB-C?D)

7 )ρολοθεραπεία είναι μια μη χειρουργική, αναγεννητική, 4ε"α'ευτ$,7 %&4#δ#/ που διευκολύνει την επούλωση αλλά και ανάπλαση των συνδέσμων των αρθρ#σεων και των τεν&ντων του μυοσκελετικού συστήματος, που γίνεται απ& τον ίδιο τον οργανισμ& μας. /χει αναλγητική δράση για τις μυοσκελετικές παθήσεις. /αρμ&$εται με τοπικές εγχύσεις 2ενέσεις5 εν&ς διαλύματος γλυκ&$ης , δηλαδή νερ& και $άχαρη, στους τένοντες και συνδέσμους που έχουν προσ1ληθεί και πιο συγκεκριμένα στο σημείο που ο τένοντας ή ο σύνδεσμος προσκολλάται στο οστ&. 7 μέθοδος εαρμ&σθηκε για πρ#τη ορά απ& τον %μερικαν& –9@:C9 qGau988, &που απ& το O^Wm μέχρι το O^\m χρησιμοποίησε τη μέθοδο αυτή σε μεγάλο αριθμ& ασθεν#ν με επ#δυνα μυοσκελετικά προ1λήματα, και &πως αναέρει ο ίδιος η αποτελεσματικ&τητα της μεθ&δου έτανε το ^mn . + &ρος t'"#(#4ε"α'ε$α s προέρχεται απ& την ατινική λέ!η A:@g9Z που σημαίνει απ&γονοι 2γενιά5. + l:.–. qGau988 χρησιμοποίησε τον &ρο αυτ& για να δεί!ει &τι η συγκεκριμένη διαδικασία διεγείρει την αναγέννηση και πολλαπλασιασμ& των ιστ#ν.


1&1

. ΠΟΙΟΙ ΠΑΡΑΓΟΕΣ ΕΠ"ΡΕΑNΟΥ ΙΣ ΑΣΚ"ΣΕΙΣ .α.% ε)να% η θερ&%κή καταπ-νησηZ

7 θερμοκρασία του ανθρ#πινου σ#ματος κυμαίνεται κανονικά μετα!ύ W\Ÿ και WTŸ. Qταν η θερμοκρασία αυ!άνεται πέραν αυτ#ν των ορίων, ο οργανισμ&ς αντιδρά αυ!άνοντας την κυκλοορία του αίματος στο δέρμα. 3ατp αυτ&ν τον τρ&πο αυ!άνεται η θερμοκρασία του δέρματος και ο οργανισμ&ς απο1άλλει την πλεονά$ουσα θερμ&τητα μέσω του δέρματος. Qταν οι μύες χρησιμοποιούνται για σωματική εργασία, μει#νεται το αίμα που μπορεί να ρεύσει στο δέρμα και να απο1άλει θερμ&τητα. %ν ο οργανισμ&ς ε!ακολουθήσει να προσλαμ1άνει ταχύτερα θερμ&τητα και δεν μπορεί να την απο1άλει μέσω της αύ!ησης της ροής του αίματος στο δέρμα και της είδρωσης , η θερμοκρασία του σ#ματος ανε1αίνει και ο άνθρωπος υίσταται θερμική καταπ&νηση. |ερμικές διαταραχές και συνέπειες στην υγεία 7 υπερ1ολική έκθεση σε θερμ& εργασιακ& περι1άλλον μπορεί να προκαλέσει διάορες διαταραχές προκαλούμενες απ& τη θερμ&τητα. 6α ε!ανθήματα απ& θερμ&τητα και η λιποθυμία είναι τα πρ#τα συμπτ#ματα θερμικής επι1άρυνσης. %ν η θερμική καταπ&νηση δεν γίνει αντιληπτή και δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως, μπορεί να οδηγήσει σε σο1αρές συνέπειες στον οργανισμ&, &πως η θερμοπλη!ία, η θερμική ε!άντληση και οι θερμικές κράμπες. τη συνέχεια περιγράονται οι επι1λα1είς συνέπειες της θερμ&τητας, !εκιν#ντας απ& τις πιο επικίνδυνες. 7 θερμοπλη!ία και η υπερπυρε!ία 2αυ!ημένη θερμοκρασία σ#ματος5 είναι οι πιο σο1αρές μορές των παθήσεων που σχετί$ονται με τη θερμ&τητα. Α%τ)α: |ερμοπλη!ία συμ1αίνει &ταν το σύστημα ρύθμισης της θερμοκρασίας του οργανισμού δυσλειτουργεί, η είδρωση γίνεται ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

1&2

ανεπαρκής και η θερμοκρασία του σ#ματος αυ!άνεται σε κρίσιμα επίπεδα. 6α μοναδικ& αποτελεσματικ& μέσο απο1ολής της πλεονά$ουσας θερμ&τητας ε!ασθενεί, με λιγοστά πρ&δρομα συμπτ#ματα που προειδοποιούν το θύμα &τι έχει θάσει σε κρίσιμο σημείο.

Συ&πτQ&ατα : 7 θερμοπλη!ία εκδηλ#νεται, μετα!ύ άλλων, με !ηρ&τητα, υπερθερμία ή ερυθρ&τητα του δέρματος 2λ&γω καταστολής της είδρωσης5. 7 θερμοκρασία του σ#ματος είναι συνήθως SOŸ ή περισσ&τερο, το θύμα παρουσιά$ει διανοητική σύγχυση καιπαραλήρημα με πλήρη ή μερική απ#λεια συνείδησης. 6α συμπτ#ματα της υπερπυρε!ίας λ&γω θερμ&τητας είναι παρ&μοια, με τη διαορά &τι το δέρμα παραμένει υγρ&. Qταν η θερμοκρασία του σ#ματος είναι υπερ1ολικά υψηλή, προκαλείται θάνατος. Αντ%&ετQπ%ση: %ν δεν υπάρ!ει γρήγορη και κατάλληλη αντιμετ#πιση, η θερμοπλη!ία μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο. 6α άτομα με εκδηλ#σεις θερμοπλη!ίας πρέπει να εισάγονται αμέσως στο νοσοκομείο. )ρέπει να παρασχεθούν αμέσως πρ#τες 1οήθειεςR € το θύμα πρέπει να τοποθετηθεί σε σκιερ& μέρος και να ααιρεθεί ο ε!ωτερικ&ς ρουχισμ&ς του € το δέρμα του θύματος πρέπει να 1ρέχεται και να αυ!ηθεί η κυκλοορία του αέρα γύρω απ& τον εργα$&μενο, για να 1ελτιωθεί η απο1ολή θερμ&τητας μέσω ε!άτμισης € τα υγρά πρέπει να αναπληρωθούν κατά το συντομ&τερο δυνατ&. "#στε στο θύμα δροσερ& νερ&, μ&νο &μως ε&σον έχει τις αισθήσεις του. 7 έγκαιρη αναγν#ριση και αντιμετ#πιση της θερμοπλη!ίας είναι ο μ&νος τρ&πος πρ&ληψης μ&νιμης εγκεαλικής 1λά1ης ή θανάτου. vτομα που έχουν υποστεί στο παρελθ&ν θερμοπλη!ία η οποία αντιμετωπίστηκε επιτυχ#ς ενδέχεται να είναι πιο ευαίσθητα στις συνέπειες της θερμ&τητας κατά τους πρ#τους μήνες μετά την ασθένεια, αλλά δεν παρουσιά$ουν μακροπρ&θεσμα προ1λήματα.


1&!

#ερ&%κή ε+5ντ(ηση Α%τ)α: 7 θερμική ε!άντληση προκαλείται απ& απ#λεια μεγάλων ποσοτήτων υγρ#ν λ&γω είδρωσης, μερικές ορές με υπερ1ολική απ#λεια άλατος.

Συ&πτQ&ατα:

7 θερμική ε!άντληση εκδηλ#νεται με αρκετά κλινικά συμπτ#ματα που μπορεί να μοιά$ουν με τα πρ#ιμα συμπτ#ματα της θερμοπλη!ίαςR μεγάλη είδρωση, αδυναμία, $άλη, οπτικές διαταραχές, έντονη δίψα, ναυτία, κεαλαλγία, έμετος, διάρροια, μυEκές κράμπες, λαχάνιασμα, αίσθημα παλμ#ν, μυρμηκίαση και αιμωδία των άνω και κάτω άκρων. 7 θερμοκρασία του σ#ματος είναι κανονική ή ελαρά αυ!ημένη. Αντ%&ετQπ%ση: 6α θύματα ήπιων περιστατικ#ν θερμικής ε!άντλησης συνήθως συνέρχονται αμέσως μ&λις απομακρυνθούν απ& το θερμ& περι1άλλον και τους χορηγηθούν υγρά αναπλήρωσης 2με αλάτι, αν είναι δυνατ&5. "εν υπάρχουν γνωστές μ&νιμες συνέπειες. 7 θερμική ε!άντληση δεν πρέπει να αντιμετωπί$εται ελαρά, δι&τι τα συμπτ#ματά της είναι παρ&μοια με τα συμπτ#ματα της θερμοπλη!ίας, η οποία εμπίπτει στα επείγοντα ιατρικά περιστατικά.

#ερ&%κ'ς κρ5&πες +ι θερμικές κράμπες είναι επ#δυνοι μυEκοί σπασμοί που μπορεί να εμανιστούν μεμονωμένα ή σε συνδυασμ& με άλλες διαταραχές θερμικής καταπ&νησης. Α%τ)α: +ι κράμπες αυτές αποδίδονται σε διαταραχές του ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

1&#

ηλεκτρολυτικού ισο$υγίου λ&γω είδρωσης. 6ις περισσ&τερες ορές οι κράμπες εμανί$ονται &ταν άτομα που εκτελούν 1αριά σωματική εργασία σε θερμ& περι1άλλον πίνουν μεγάλες ποσ&τητες νερού χωρίς επαρκή αναπλήρωση άλατος 2ηλεκτρολυ τ#ν5.

Συ&πτQ&ατα: /π#δυνες κράμπες στα χέρια, στα π&δια ή στο στομάχι που εμανί$ονται !ανικά κατά τη διάρκεια της εργασίας ή μετά το πέρας της. +ι μύες αυτοί είναι συνήθως οι πιο ευαίσθητοι στις κράμπες. 3ράμπες μπορούν να προκληθούν τ&σο απ& περίσσεια &σο και απ& έλλειμμα άλατοςV Αντ%&ετQπ%ση: /ίναι αναγκαίο να διακριθούν οι θερμικές κράμπες απ& τις κοινές κράμπες που παρουσιά$ονται κατά τη διάρκεια επίπονης εργασίας. +ι κοινές κράμπες θεραπεύονται με ανάπαυση και μαλά!εις οι θερμικές κράμπες μπορούν να αντιμετωπιστούν


1&5

6.2 ΑΥΔΑΤ"ΣΗ ΑΥΔΑΤ"ΣΗ

Ορ%σ&-ς %υδάτωση είναι η σημαντική σημαντική μείωση του νερού του σ#ματος σ#ματος και, σε διαορετικ& 1αθμ&, των ηλεκτρολυτ#ν. 7 αυδάτωση οείλεται κυρίως σε τέσσερις 1ασικές κατηγορίες παραγ&ντωνR Παρ5γοντες που προκα(ούν &ε)6ση της πρ-σ(η[ης  νερού %υδάτωση απ& μειωμένη πρ&σληψη πρ&σληψη νερού παρατηρείται παρατηρείται σε πολυάσχολους επαγγελματίες με ψυχογενή μειωμένη πρ&σληψη, σε ηλικιωμένους, σε πάσχοντες απ& ορισμένα οργανικά νοσήματα 2π.χ. εγκεαλικά, ψυχιατρικά σύνδρομα5.

Παρ5γοντες που προκα(ούν αυ+η&'νες απQ(ε%ες ύ,ατος %υδάτωση απ& αυ!ημένες απ#λειες παρατηρείται κατά τη διάρκεια υψηλ#ν περι1αλλοντικ#ν θερμοκρασι#ν, σε ηλικιωμένους, σε περίπτωση χρήσης ορισμένων αρμάκων ή το!ικ#ν ουσι#ν 2π.χ. διουρητικά5 σε πάσχοντες απ& ορισμένα οργανικά νοσήματα 2π.χ. νερικά νοσήματα, δια1ήτης, διάρροια5 κλπ. 7 άσκηση σε περι&δους καύσωνα αυ!άνει την πιθαν&τητα αυδάτωσης σε υγιή άτομα. 



Παρ5γοντες που προκα(ούν απQ(ε%α ο(%κού α)&ατος

7 αιμορραγία μπορεί να είναι εμανής 2π.χ. τροχαίο ατύχημα5 ή να πρ&κειται για εσωτερική αιμορραγία 2π.χ. γαστρορραγία5.


1&6

Παρ5γοντες που προκα(ούν παθο(ογ%κή συσσQρευση ή ε+αγγε)6ση νερού σε ορισμένες περιοχές του σ#ματος, με αποτέλεσμα τη στέρησή του σε άλλες. %υτ& το αιν&μενο συμ1αίνει κλασσικά σε περιπτ#σεις εκτεταμένων εγκαυμάτων, παγκρεατίτιδας, ασκίτη, ειλεού. 

+ μηχανισμ&ς της αυδάτωσης είναι μεικτ&ς, σε ορισμένες περιπτ#σεις.

Α)τ%α +ι περισσ&τεροι υποθέτουμε &τι πίνουμε αρκετά υγρά καθημερινά. )ραγματικά, πίνουμε καέδες, τσάι, αναψυκτικά ή άλλα ροήματα. %υτά τα υγρά &μως τις περισσ&τερες ορές αυ!άνουν τις απ#λειες γιατί προκαλούν διούρηση και είδρωση.

6α συνήθη α)τ%α είναιR  )αρατεταμένη σωματική δραστηρι&τητα με είδρωση       

χωρίς να καταναλ#νεται αρκετ& νερ&, ειδικά σε ένα θερμ& και r ή !ηρ& περι1άλλον 7 απ#λεια αίματος που οείλεται σε τραύμα "ιάρροια Υπερθερμία kb@au 2bLA@c@g9IBa5 /μετ&ς 7 χρήση της μεθαμεταμίνης, αμεταμίνης, καε‹νης και άλλα διεγερτικά 7 υπερ1ολική κατανάλωση των αλκοολούχων ποτ#ν


1&7

 οιμ#δη νοσήματα 2 γαστρεντερίτιδα, χολέρα    

σιγκέλωση5 Υποσιτισμ&ς 7λεκτρολυτικές διαταραχές 2 υπερνατριαιμία, υπερνατριαιμία, υπονατριαιμία, νηστεία, άρνηση λήψης τροής, αδυναμία κατάπωσης5 -λυκο$ουρία +υραιμία

0%5γν6ση 7 διάγνωση 1ασί$εται στο ιστορικ& και τη υσική ε!έταση.

Συ&πτQ&ατα 6α συμπτ#ματα της ήπιας αυδάτωσης περιλαμ1άνουν δίψα,  μειωμένη ποσ&τητα ούρων,  ασυνήθιστα σκούρα ούρα,  δυσκοιλι&τητα  ανε!ήγητη κ&πωση,   ευερεθιστ&τητα,  έλλειψη δακρύων &ταν κλαίνε,  κεαλαλγία,  !ηροστομία,  $αλάδα 2λ&γω ορθοστατικής υπ&τασης5,  α‡πνία. 6α συμπτ#ματα της σο1αρής αυδάτωσης περιλαμ1άνουνR πονοκεάλους  μυEκές κράμπες,  μειωμένη αρτηριακή πίεση 2υπ&ταση5,  $άλη ή λιποθυμία &ταν στέκεστε &ρθιοι 2ε!αιτίας ορθοστατικής υπ&τασης5.  παραλήρημα,  απ#λεια των αισθήσεων, θάνατο.  οίδημα της γλ#σσας < vλλα συμπτ#ματα που μπορούν να οείλονται σε χρ&νια αυδάτωση είναιR 


1&8







Ουρο(ο%&Q+ε%ςR στοιχεία δείχνουν &τι &σοι είναι αυδατωμένοι έχουν πιο συμπυκνωμένα ούρα με αποτέλεσμα το!ίνες που περιέχονται σε αυτά να προκαλούν 1λά1η στο επιθήλιο των οργάνων του ουροποιητικού και να αυ!άνεται η πιθαν&τητα να αναπτυχθούν μικρ&1ια. Καρ,%αγγε%ακ5 νοσή&ατα: μελέτες δείχνουν &τι η αυδάτωση αυ!άνει τον κίνδυνο για έμραγμα και εγκεαλικά επεισ&δια, λ&γω αυ!ημένης γλοι&τητας του αίματος. 0υσπεπτ%κ5 ενο*(ή&αταR οι εκκρίσεις των πεπτικ#ν χυμ#ν του στομάχου και του εντέρου είναι μειωμένες.

Υπ-ταση ή Υπ'ρτασηR ο &γκος του αίματος δεν είναι επαρκής για να γεμίσει τις αρτηρίες και τις λέ1ες στο σ#μα μας. %υτ& δυσκολεύει το σ#μα #στε να ρυθμί$ει τη σωστή πίεση. 6ο αποτέλεσμα είναι είτε να έχουμε αυ!ημένη είτε χαμηλή αρτηριακή πίεση. Υγε)α τ6ν ,οντ%Qν: η αυδάτωση μει#νει την παραγωγή σάλιου και την προστασία που αυτ& παρέχει στα δ&ντια. |α πρέπει να το προσέχουν ιδιαίτερα &σοι αθλούνται και ιδρ#νουν έντονα.

3.

4.

#εραπε)α 7 θεραπεία περιλαμ1άνειR άναλ@ δίαιτα και  διούρηση με σπειρ@ν@λακτ&νη και @υροσεμίδη. +ι διαδοχικές εκκενωτικές παρακεντήσεις, οι περιτοναEκές παρακάμψεις, τα FJek και η μεταμ&σχευση αποτελούν τις εναλλακτικές θεραπευτικές λύσεις. 

/νδεί!εις διαγνωστικής παρακέντησηςR  %σθενείς

με πρωτοεμανι$&μενο ασκίτη. 3ιρρωτικοί ασθενείς με ασκίτη κατά την νοσηλεία τους.  %σθενείς με ασκίτη και κλινική εικ&να λοίμω!ης. 3ιρρωτικοί ασθενείς με ασκίτη και επιδείνωση της κλινικής τους εικ&νας στην διάρκεια της νοσηλείας τους. ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

1&9

3ιρρωτικοί

ασθενείς με ασκίτη και επιδείνωση της εργαστηριακής τους εικ&νας στην διάρκεια της νοσηλείας τους 2α$ωθαιμία, λευκοκυττάρωση, ο!έωση5.

3ατά τη διάρκεια της θεραπείας, η διατροή πρέπει να είναι χαμηλή σε νάτριο 2συστατικ& του αλατιού5 με την περιεκτικ&τητά της να τάνει ως τα V γραμμάρια την ημέρα. -ια επιτευχθεί αυτ& δεν θα πρέπει να προστίθεται παρά ελάχιστο αλάτι στο μαγείρεμα και καθ&λου στο ήδη μαγειρεμένο αγητ&. /κτ&ς αυτού 1έ1αια, τρ&ιμα με μεγάλη περιεκτικ&τητα σε αλάτι, &πως τα παρακάτω, θα πρέπει να αποεύγονταιR άρια,

κρέατα, λαχανικά σε κονσέρ1ες 0πέικον, λουκάνικα, $αμπ&ν και άλλα αλλαντικά 3απνιστά ψάρια και κρέατα )ίκλες )ρομαγειρεμένα αγητά, έτοιμες σούπεςrσάλτσες, κύ1οι f μείγματα μαγειρέματος  %λατισμένοι !ηροί καρποί, πατατάκια, κράκερς και άλλα αλμυρά σνακ 6υρί 2έως Omm γρ την ε1δομάδα5 ωμί 2έως S έτες την ημέρα5 6α υποκατάστατα αλατιού μπορούν αποτελέσουν μια λύση για &σους δεν παρουσιά$ουν υπερκαλιαιμία και ηπατονερικ& σύνδρομο.


11&

ΤEFG 9FGHIJKL L 9HIM;N:L

-ια την απουγή των παραπάνω δυσάρεστων καταστάσεων, που σε κάποιες περιπτ#σεις μπορεί να απο1ούν μοιραίες για την υγεία του ασκούμενου, πρέπει να αναπληρ#νονται τα υγρά που χάνονται κατά την μυEκή προσπάθεια. 6ο Ì9:BaG; @gg9C9 @d kA@:8Z h9?BaB;9 αναέρει τα ε!ήςR "έκα με δεκαπέντε λεπτά πριν την προπ&νηση ο  ασκούμενος πρέπει να καταναλ#νει Smm έως \mm κυ1. εκ νερ& ή κάποιο άλλο υποτονικ& διάλυμα, το οποίο περιέχει μικρή ποσ&τητα $άχαρης και ίχνη ηλεκτρολυτ#ν. 



<0ετά την άσκηση το αγητ& πρέπει να είναι πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά και η κατανάλωση νερού άθονη. )ρέπει να γίνεται συστηματικ&ς έλεγχος του σωματικού 1άρους, για την απουγή μιας χρ&νιας αυδάτωσης./πιπλέον είναι απαραίτητο να οράτε ελαριά ρούχα και ανοιχτά χρ#ματα, καθ#ς επίσης καπέλο, γυαλιά ηλίου και αντηλιακή προστασία. την περίπτωση &μως που αισθανθείτε ναυτία, ατονία ή $αλάδα σταματήστε αμέσως την προπ&νηση και ειδοποιήστε έναν γιατρ&. 

6.3 $"M" ΡΟL"Σ q ανάγκη για λήψη τροής, που ικανοποιείται …&νο …ε σιτισ…&, και προέρχεται απ& διέγερση του κέντρου θρέψης, αποτελεί το αίσθη…α της πείνας 2bH;C9:5, εν# η επιθυ…ία για λήψη ειδικής τροής, που δεν συ…πίπτει πάντα …ε την ανάγκη για πρ&σληψη τροής, αλλά συνδυά$εται …ε ευχάριστα συναισθή…ατα 2&ψη, οσ…ή, γεύση κ.λπ. τροής5 ονο…ά$εται &ρε!η 2GAA98B895. q διαορά των δύο αυτ#ν &ρων συνίσταται στο &τι η …εν πείνα είναι …ια ενστικτ#δης λειτουργία, εν# η &ρε!η είναι επίκτητη. )άντως η λήψη τροής ρυθ…ί$εται απ& το νευρικ& σύστη…α …ε συνεργασία δύο κέντρων.


111

Fο ένα είναι το κέντρο θρέψης 2d99?B;C a9;89:5 που 1ρίσκεται σε …ια περιοχή στο κατ#τερο τ…ή…α του υποθάλα…ου και &ταν διεγερθεί, προκαλεί την επιθυ…ία για λήψη τροής Fο άλλο είναι το κέντρο του κορεσ…ού 2ZG8B98L a9;89:5, που 1ρίσκεται σε …ια …ικρ&τερη περιοχή στο …εσαίο τ…ή…α του υποθάλα…ου και &ταν διεγερθεί, προκαλεί το γνωστ& αίσθη…α του κορεσ…ού και αναστέλλει την επιθυ…ία λήψης τροής. € %π& τη συνεργασία των κέντρων αυτ#ν, ρυθ…ί$εται η πρ&σληψη τ&σης τροής &σης απαιτείται € για το 1ασικ& …ετα1ολισ…&, € τη υσική κατάσταση και € τις δραστηρι&τητες του ατ&…ου, χωρίς να δη…ιουργούνται προ1λή…ατα ούτε υποσιτισ…ού αλλά ούτε και παχυσαρκίας. • …ηχανισ…&ς της λήψης ή της αναστολής της επιθυ…ίας λήψης τροής δεν είναι πλήρως κατανοητ&ς. 7 προσπάθεια διερεύνησης των …ηχανισ…#ν που ελέγχουν την &ρε!η αποτελεί ση…αντικ& και επίκαιρο θέ…α έρευνας που διε!άγεται στο πεδίο της παχυσαρκίας. iίναι &…ως γνωστοί πολλοί παράγοντες που επιδρούν στην &λη διαδικασία. )αράγοντες που επιδρούν στην διαδικασία της λήψης τροής R )έρα απ& τους ψυχολογικούς παράγοντες, που απ& ε…πειρία !έρου…ε &τι επιδρούν στην επιθυ…ία λήψης ή …η τροής, άλλοι παράγοντες είναι και οι ακ&λουθοι. € 7 πληρ&τητα του στο…άχου …ε τροή ή …ε υγρ&. F&τε, λ&γω διάτασης του στο…άχου, αίνεται να διεγείρονται κάποιοι υποδοχείς που 1ρίσκονται …έσα ή έ!ω απ& αυτ& και να δίνεται έτσι σή…α στο κέντρο θρέψης ή κορεσ…ού αντίστοιχα. `π& το γεγον&ς &τι συχνά δη…ιουργείται η επιθυ…ία για λήψη τροής, αν και στο ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

112

στο…άχι υπάρχει τροή, αίνεται &τι, για να δοθεί σή…α στο κέντρο θρέψης, δεν είναι απαραίτητο να είναι άδειο το στο…άχι. \7 συγκέντρωση της γλυκ&$ης. `ρχικά θεωρήθηκε &τι η ένταση του αισθή…ατος της πείνας είναι αντιστρ&ως ανάλογη …ε τα επίπεδα της γλυκ&$ης στο αί…α. ηλαδή, &τι τα αυ!η…ένα επίπεδα της γλυκ&$ης στο αί…α, αp εν&ς …εν αναστέλλουν τη δράση του κέντρου θρέψης, αp ετέρου δε, διεγείρουν το κέντρο κορεσ…ού. ή…ερα &…ως η άποψη αυτή δε γίνεται αποδεκτή και σαν παράδειγ…α για την απ&ρριψή της χρησι…οποιείται η περίπτωση των δια1ητικ#ν που, αν και έχουν υψηλά επίπεδα γλυκ&$ης στο αί…α, έχουν συνήθως και αυ!η…ένη διάθεση για λήψη τροής.

6.4 ΑΚΙ"ΟΠΟΙ"Σ" ΕΠΙ /ΑΚΡΟ

1. ΑνθρQπ%να &οντ'(α &υοσκε(ετ%κής α*ρησ)ας q απλή μείωση των επιπέδων υσιολογικής δραστηρι&τητας αντιπροσωπεύει το πρ#το στοιχείο αναορικά με την αχρησία. -ια παράδειγμα, σε γυμνασμένους ανθρ#πους που σταμάτησαν τη γυμναστική έχουν αναερθεί μει#σεις της μυEκής μά$ας και δύναμης. )αρομοίως, μει#σεις στην ε1δομαδιαία άσκηση &ρτισης είχαν ως αποτέλεσμα μείωση της οστικής μά$ας σε άνδρες και γυναίκες. )ιο δραματικές αλλαγές εμανί$ονται με τον παρατειν&μενο κλινοστατισμ& ή τις συνθήκες έλλειψης 1αρύτητας στο διάστημα, ιδιαίτερα στα οστά. +ι καταστάσεις αυτές έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση των συμπιεστικ#ν δυνάμεων που συνήθως ασκούνται στα οστά στην &ρθια στάση, σε συνθήκες υσιολογικής 1αρύτητας. /πιπλέον, ε&σον ααιρεθούν οι δυνάμεις αντίδρασης του εδάους, η μυEκή δύναμη που απαιτείται για την παραγωγή κίνησης είναι πολύ ελαττωμένη. 7 τοποθέτηση εν&ς μέλους σε γύψο προκαλεί μία πιο σταθερή ακινητοποίηση και ταχύτερες μει#σεις στη μυEκή και οστική μά$α απ& την ακινητοποίηση επί κλίνης

. Α((αγ'ς στα οστ5 (-γ6 ακ%νητοπο)ησης + ρυθμ&ς των δομικ#ν αλλαγ#ν των οστ#ν, πέραν αυτ#ν που παρατηρούνται στους μυς κατά τη διάρκεια της ακινητοποίησης επί ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

11!

κλίνης ή της μη &ρτισης, οείλεται σε ένα 1αθμ& στη 1ραδεία ανακατασκευή του οστίτη ιστού. )αρp &λα αυτά, η δραματική αύ!ηση του ασ1εστίου των ούρων που παρατηρείται μία ε1δομάδα μετά απ& την έναρ!η του κλινοστατισμού αντανακλά την αρνητική ισορροπία του ασ1εστίου. %κινητοποίηση επί κλίνης νεαρ#ν ενηλίκων ανδρ#ν, διάρκειας είκοσι ε1δομάδων έχει ως αποτέλεσμα \mn αύ!ηση της απέκκρισης του ασ1εστίου των ούρων, με τις μεγαλύτερες τιμές να σημει#νονται μετα!ύ της πέμπτης και έ1δομης ε1δομάδας. + κλινοστατισμ&ς επιέρει μείωση της εντερικής απορρ&ησης του ασ1εστίου, αλλά δεν μπορεί αp εαυτού να ε!ηγήσει τα αυ!ημένα επίπεδα απέκκρισης ασ1εστίου στα ούρα. 7 οστικής προέλευσης υπερασ1εστιουρία πιστοποιήθηκε με πρ&σατες μετρήσεις των μετα1ολ#ν της οστικής πυκν&τητας και των 1ιοχημικ#ν δεικτ#ν, μετά απ& περι&δους κλινοστατισμού. %ν και η έλλειψη δραστηρι&τητας των μυ#ν και επομένως η μειωμένη ένταση που επι1άλλεται στο οστούν μπορεί να συμ1άλλει στην οστική απ#λεια, η ύπτια ισομετρική ή ισοτονική άσκηση κατά τη διάρκεια της ακινητοποίησης σε κλίνη επηρεά$ει ελάχιστα την απ#λεια αυτή. +ι παρεμ1άσεις για την ελαχιστοποίηση της οστικής απ#λειας λ&γω ακινητοποίησης σε κλίνη περιλαμ1άνουν πρ#ιμη &ρτιση και κινητοποίηση. 7 ορθοστάτηση για αρκετές #ρες την ημέρα μει#νει σημαντικά την οστική απ#λεια και την υπερασ1εστιουρία. ε μία μελέτη που ε!ετά$ει τους οστικούς 1ιοχημικούς δείκτες κατά τη διάρκεια της ακινητοποίησης σε κλίνη, η χρήση ενδορρινικής καλσιτονίνης σολομού προτάθηκε ως αποτελεσματική στη μείωση της πρ&ωρης αύ!ησης της οστικής απορρ&ησης που προκαλείται απ& την ακινητοποίηση .

4. Α((αγ'ς στη &υVκή &5Uα (-γ6 ακ%νητοπο)ησης την κλασική μελέτη των lB98:Bau και συν η ακινητοποίηση με γύψο για \
11#

διαορετικές μετα1λητές που ε!ετά$ονται στις διάορες μελέτες, &πως &π ως η δι διάρ άρκε κεια ια κα καιι ο σχ σχετ ετικ ικ&ς &ς πε περι ριορ ορισ ισμ&ς μ&ς πο που υ πρ προκ οκαλ αλεί εί η ακινητοποίηση σε κλίνη, οι τεχνικές μέτρησης της δύναμης και ο τύπο τύ ποςς τη τηςς μυ μυEκ Eκής ής δύ δύνα ναμη μηςς πο που υ δι διερ ερευ ευνά νάτα ταιι 2ι 2ισο σομε μετρ τρικ ική ή cZ ισοτονική5 . ε πιο πρ&σατες μελέτες, &ρτιση του εν&ς κάτω άκρου για τέσσερις ε1δομάδες είχε ως αποτέλεσμα Un μείωση της μυEκής επιανειακής διαμέτρου του μέσου γλουτιαίου, εν# καμία αλλαγή δεν παρ παρατη ατηρήθ ρήθηκε ηκε στη στηνν αντ αντίσ ίστοι τοιχη χη περ περιοχ ιοχή ή του ορ ορτι$ τι$&με &μενου νου άκρου. 7 μυEκή 1ιοψία μπορεί να επι1ε1αι#σει την ατροία αυτή, εν# ο μέσος &ρος μείωσης της επιανειακής διαμέτρου, μετά απ& έ!ι ε1δομάδες αδράνειας του άκρου, είναι της τά!ης του OSn. 6ο μεγα με γαλύ λύτε τερο ρο μέ μέρο ροςς αυ αυτή τήςς τη τηςς με μείω ίωση σηςς στ στη η μυ μυEκ Eκή ή μά μά$α $α εί είνα ναιι αποτ απ οτέλ έλεσ εσμα μα κυ κυρί ρίως ως τη τηςς ατ ατρο ροί ίας ας πο που υ πα παρα ρατη τηρε ρείτ ίται αι στ στου ουςς εκτείνοντες στο γ&νατο παρά στους στους καμπτήρες. 7 αδράνεια και η τοποθέτηση του χεριού σε γύψο για μικρ& χρονικ& διάστημα εννέα ημερ#ν ημε ρ#ν προ προκαλ καλεί εί Sn μεί μείωση ωση της επι επιαν ανεια ειακής κής δια διαμέτ μέτρο ρου υ των μυ#ν του αντι1ραχίου .

6.5 ΑΡΜΑΚΑ ύμωνα με τον ορισμ& του )αγκ&σμιου +ργανισμού Υγείας άρμακο Υγείας άρμακο χαρακτηρί$εταιR 3άθε ουσία ή μίγμα ουσι#ν, που παράγεται, προσέρεται προς π#ληση, ή παρουσιά$εται για χρήση ...στη διάγνωση, στη θεραπεία, στον μετριασμ& ή στην πρ&ληψη ν&σου, μη υσιολογικής υσικής κατάστασης, ή των συμπτωμάτων τους στον άνθρωπο ή στα $#α καθ#ς και για χρήση...στην αποκατάσταση, την δι&ρθωση, ή την μετα1ολή οργανικ#ν λειτουργι#ν στον άνθρωπο ή τα $#α.


115

7 /πιστήμη που έχει κύριο αντικείμενο έρευνας και μελέτης την παρασκευή και την τυποποίησης των αρμάκων ονομά$εται =αρμακευτική, =αρμακευτική, που αποτελεί ιδιαίτερο κλάδο της yατρικής, ο δε πτυχιούχος της επιστήμης αυτής καλείται =αρμακοποι&ς. 3λάδος της =αρμακευτικής είναι η =αρμακοτεχνία που έχει κύριο αντικείμενο έρευνας και μελέτης την σύνθεση και κάθαρση των αρμάκων, &που ε! αυτ#ν και η διάκρισή της σε DχημικήD και Dγαληνική αρμακοτεχνίαD. 7 δε επιστήμη που ε!ετά$ει τις επιδράσεις των αρμάκων στις λειτουργίες των οργανισμ#ν ονομά$εται =αρμακολογία, =αρμακολογία, και είναι αυτή που τελικά καθορί$ει τους τρ&πους χρήσης, τη δοσολογία, αλλά και τους τρ&πους συσκευασίας και διατήρησης των αρμάκων, λαμ1άνοντας υπ&ψη κυρίως την αρμακοδυναμική και την αρμακοκινητική. 7 =αρμακολογία διακρίνεται σε πολλούς επιμέρους κλάδους ανάλογα του μηχανισμού της δράσης των αρμάκων. την /λλάδα αρμ&διος ορέας που επιμελείται της ελληνικής ελλην ικής αρμακοποιίας και της προστασίας της "ημ&σιας Υγείας κατά την παραγωγή, διακίνηση, διάθεση, εμπορία και διαήμιση των αρμάκων είναι ο /θνικ&ς +ργανισμ&ς =αρμάκων 2/+=5 =αρμάκων 2/+=5 που ιδρύθηκε το O^TW ως O^TW ως Ν)"" που Ν)"" που αποτελεί ε!ειδικευμένη "ημ&σια %ρχή υπαγ&μενη στο DΥπουργείο DΥπουργείο Υγείας και )ρ&νοιαςD )ρ&νοιαςD ή &πως αυτ& έχει μετονομαστεί.

ΟΙ Α/LΕΑ/ΙΕΣ Qταν τη δεκαετία του Wm 1ρίσκονται 1ρίσκονται αμεταμίνες ν&μι$ε &τι είχε είχε 1ρει ένα θαυματουργ& άρμακο. -ρήγορα διαπιστ#θηκε &τι η αυ!ημένη σωματική και πνευματική απ&δοση, θεραπεία της κατάθλιψης, που 1οηθά στην απ#λεια 1άρους σχέδια για την καταστολή της &ρε!ης. 0ε τον καιρ& άρχισε να δουν &τι οι μακροπρ&θεσμες επιπτ#σεις τους είναι επι$ήμια, ιδίως επειδή παρήγαγαν συνήθεια. 6ο πρ&σωπο που χρησιμοποιήθηκε προοδευτικά υψηλ&τερες δ&σεις που απαιτούνται για την επίτευ!η των ίδιων αποτελεσμάτων και άρχισε να ανακαλύψει τις διάορες ψυχικές και σωματικές ασθένειες που προκλήθηκε άμεσα απ& τις αμεταμίνες. ήμερα στην ιατρική χρήση είναι πολύ περιορισμένη σε ορισμένες ασθένειες. /ίναι η χημική συγγένεια με αδρεναλίνη, μια ορμ&νη απελευθερ#νει το σ#μα μας για αντίδραση σε καταστάσεις άγχους, &πως ο &1ος, τον ενθουσιασμ& ή τη σωματική δραστηρι&τητα. ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

116

/εδρίνη και ψευδοεεδρίνη 7 εεδρίνη και η ψευδοεεδρίνη είναι απαγορευμένες ουσίες και συγκαταλέγονται στις ουσίες ντ&πινγκ 2&πως και η καε‹νη &ταν !επερνά κάποια &ρια5. 7 εεδρίνη κι η εετονίνη δρουν &πως η αδρεναλίνη αλλά με πιο ήπιο τρ&πο. "ιεγείρουν 2σε δ&ση V_<_m ICrμέρα για O_ μέρες5 το 3Ν, αυ!άνουν την ικαν&τητα για εργασία, αναστέλλουν την σωματική κ&πωση, διεγείρουν την καύση λίπους και 1ελτι#νουν την πνευματική λειτουργία. 7 εεδρίνη κάνει την εμάνιση της τ&σο σε χάπια αδυνατίσματος , &σο και σε προE&ντα ¡ενέργειαςp, τα οποία χορηγούνται σε αθλητές για περισσ&τερη ενέργεια και έτσι αύ!ηση της αθλητικής τους απ&δοσης , χωρίς να ε!αντλούν τα σωματικά τους αποθέματα .

ΑΑKΟ$ΙΚΑ 6ι είναι τα %να1ολικά %νδρογ&να τεροειδήš 6α ανα1ολικά ανδρογ&να στεροειδή είναι υσικές ή τεχνητές εν#σεις που δρουν με τρ&πο παρ&μοιο με την ορμ&νη τεστοστερ&νη. 7 τεστοστερ&νη προκαλεί την ανάπτυ!η των ανδρικ#ν χαρακτηριστικ#ν χαρακτηριστικ#ν του ύλου 2ανδρογ&νος δράση5 και τη σταδιακή αύ!ηση του μυEκού ιστού 2ανα1ολική δράση5. %παγορεύονταιR %να1ολικά %νδρογ&να τεροειδή, τεροειδή, Νανδρολ&νη, τανο$&λη, 6εστοστερ&νη, 0πολντεν&νη, %νδροστενεδι&νη, %νδροστενεδι&λη, O^<νορανδροστενεδι&νη, O^<νορανδροστενεδι&λη και lqi` 2δε‡δροεπιανδροστερ&νη5 κ.α &γοι χρησιμοποίησης %να1ολικ#ν %νδρογ&νων τεροειδ#ν απ& τους αθλητέςR +ι αθλητές χρησιμοποιούν τα ανα1ολικά ανδρογ&να στεροειδή για να 1ελτι#σουν την αθλητική τους επίδοση και συγκεκριμένα για ναR  

 

%υ!ήσουν το μέγεθος, και την ισχύ ισχύ των μυ#ν τους. 0πορούν να προπονούνται σκληρ&τερα και για μεγαλύτερο χρονικ& διάστημα, δηλαδή να αυ!ήσουν την αντοχή τους και να μει#σουν την προκαλούμενη κ&πωση. %υ!ήσουν την επιθετικ&τητα και την ανταγωνιστικ&τητα τους. τους. )ροκαλέσουν ήπιου 1αθμού ευορία.


117

6α %να1ολικά τεροειδή 1οηθούν τον αθλητή να προπονείται σκληρ&τερα και να ανακάμπτει ταχύτερα με αποτέλεσμα την αυ!αν&μενη ενδυνάμωσή.

%θλητές που τα χρησιμοποιούνR 0ερικές απ& τις πιο καταανείς ομάδες αθλητ#ν που εμπλέκονται στην χρήση τους είναι, οι ~@?L~HBg?9:Z, οι 'αναρριχ#μενοι( 2ιλ&δο!οι5 αθλητές και οι ανατικοί της διατήρησης της &ρμας τους.

% ε)να% η κρεατ)νη 7 κρεατίνη είναι μία ενδογενής ουσία 2παράγεται απ& το σ#μα μας5 η οποία δημιουργείται στο συκ#τι, το πάγκρεας και τα νερά απ& διάορα αμινο!έα. τη συνέχεια μεταέρεται στους μύες με την κυκλοορία του αίματος. 3ρεατίνη 1ρίσκουμε και σε τροές κυρίως $ωικής προέλευσης. )ερίπου το ^_n της συνολικης κρεατίνης του ανθρ#πινου σ#ματος 1ρίσκεται στους σκελετικούς μυς εν# το υπ&λοιπο ποσοστ& 1ρίσκεται σε διάορους ιστούς. 7 κρεατίνη έχει το χαρακτηριστικ& να εν#νεται με #σορο και να σχηματί$ει μια ουσία πολύ σημαντική για την ενεργειακή απ&δοση τη ωσοκρεατίνη, η οποία συμ1άλει τα μέγιστα στην επιπλέον παραγωγή ενεργείας, παρατείνοντας το χρ&νο που μπορεί ο μυς να παράγει έργο. Xνα μέσο άτομο χρειά$εται περίπου V γρ. κρεατίνης την ημέρα. 7 υσιολογική πρ&σληψη κρεατίνης προσεγγί$ει το O γρ.rημέρα για άτομα που καταναλ#νουν κρέας, αλλά μπορεί να είναι μηδενική στους καθαρά χορτοάγους. 7 ενδογενής παραγωγή κρεατίνης συμ1άλλει #στε μα$ί με τη διατροική κρεατίνη να υπάρχουν διαθέσιμα τα V γρ. που απαιτούνται. 7 συνολική ποσ&τητα κρεατίνης στον οργανισμ& είναι ένας συνδυασμ&ς μετα!ύ της ενδογενούς παραγωγής και της ε!ωγενούς πρ&σληψης.


118

6.6 KΙΟΡΥ#/ΟΙ

]ι&ρυθμος είναι μια προσπάθεια να προ1λέψει διάορες πτυχές της $ωής εν&ς ατ&μου μέσω απλ#ν μαθηματικ#ν κύκλων. +ι περισσ&τεροι επιστήμονες πιστεύουν &τι η ιδέα δεν έχει πιο προ1λεπτική ικαν&τητα απ& &, τι ευκαιρία και να ε!ετάσει την ιδέα ένα παράδειγμα ψευδοεπιστήμης . ύμωνα με τη θεωρία των 1ιορυ θμ#ν, η $ωή εν&ς ατ&μου επηρεά$εται απ& ρυθμική 1ιολογικούς κύκλους που επηρεά$ουν την ικαν&τητα του ή της σε διάορους τομείς, &πως η ψυχική, σωματική και συναισθηματική δραστηρι&τητα. %υτοί οι κύκλοι αρχί$ουν κατά τη γέννηση και ταλαντ#νονται σε μια σταθερή 2ημιτονοειδές κύμα5 μ&δα σε &λη τη $ωή, και με την μοντελοποίηση τα μαθηματικά, προτείνεται &τι το επίπεδο εν&ς ατ&μου της ικαν&τητας σε καθένα απ& αυτούς τους τομείς μπορεί να προ1λεθεί απ& μέρα σε μέρα. 7 θεωρία αυτή 1ασί$εται στην ιδέα &τι η 1ιοανάδραση χημικές και ορμονικές λειτουργίες έκκριση μέσα στο σ#μα θα μπορούσε να δεί!ει μια ημιτονοειδή συμπεριορά την πάροδο του χρ&νου. 6α περισσ&τερα μοντέλα των 1ιορυθμ#ν χρησιμοποιούν τρεις κύκλουςR μια VW<ημέρα σωματική κύκλο, μια VT<ημέρα συναισθηματικ& κύκλο, και μια WW<ημέρα πνευματικής κύκλο. %ν και ο κύκλος VT<ημερ#ν είναι το ίδιο μήκος με το μέσο γυναίκας έμμηνου κύκλου και αρχικά περιγράηκε ως ένα 'θηλυκ&( κύκλου 21λέπε παρακάτω5, τα δύο δεν είναι απαραίτητα σε κάθε συγκεκριμένο συγχρονισμ&. 3άθε ένας απ& αυτούς τους κύκλους ποικίλλει μετα!ύ υψηλ#ν και χαμηλ#ν ακραίων ημιτονοειδή, με τις ημέρες &που ο κύκλος τέμνει τη γραμμή μηδέν


119

περιγράεται ως Dκρίσιμες μέρεςD του μεγαλύτερου κινδύνου ή α1ε1αι&τητας. /κτ&ς απ& τις τρεις δημοιλείς κύκλους, έχουν διάορα άλλα κύκλοι έχουν προταθεί, με 1άση γραμμικ&ς συνδυασμ&ς των τρι#ν, ή σε μεγαλύτερη ή μικρ&τερη ρυθμούς.


12&

ΕΡ!"/ΑΟ$ΟΓΙΟ Rν,ρας

Γυνα)κα

7λικίαR 3άτω απ& O_

O_
1. Ασ*ο(ε)στε &ε κ5πο%ο 5θ(η&αZ Ναι

Qχι

. Ε)*ατε ασ*ο(ηθε) στο παρε(θ-νZ Ναι

Qχι

%ν ναι με ποιοš †††††††††††††.

4. ]*ετε τραυ&ατ%στε) ποτ' στη ,%5ρκε%α κ5πο%ου αθ(ή&ατοςZ Ναι

Qχι

7. Ο τραυ&ατ%σ&-ς σας απα)τησε νοσοκο&ε%ακή περ)θα([ηZ Ναι

Qχι

9. Π-σος ήταν ο *ρ-νος αν5ρρ6σής σαςZ O ε1δομάδα

V ε1δομάδες

O μήνας

περισσ&τερος χρ&νος

. Π-σες Pορ'ς τραυ&ατ%στήκατε στη ,%5ρκε%α που αθ(ε)στε: ίγες ορές

)ολλές ορές

3αθ&λου

<. #α κ5νατε ποτ' 'να 5θ(η&α που '*ε% πο(('ς π%θαν-τητες τραυ&ατ%σ&ούZ Ναι

Qχι


%ν ναι γιατίš..................

121

>. % ε),ους τραυ&ατ%σ&ούς '*ετε υποστε)Z |λάση

3άταγμα

/!άρθρωση

vλλο

?. Συνε*)σατε τον αθ(ητ%σ&- &ετ5 το ατύ*η&αZ Ναι

Qχι

1@. ]*ετε ενη&ερ6θε) γ%α προσPορ5 πρQτ6ν 3οηθε%QνZ Ναι

Qχι

11. Ε)στε σε θ'ση να προσP'ρετε πρQτες 3οήθε%ες -που *ρε%αστε)Z Ναι

Qχι

1. ο ατύ*η&α σας επηρ'ασε κα% [υ*ο(ογ%κ5Z Ναι

Qχι


122

Ερ&ηνε)α ερ6τη&ατο(ογ)ου σε &αθητ'ς 7 έρευνά μας έγινε σε μαθητές του _ου υκείου, &που ερωτήθηκαν O_m άτομα και απ& αυτά, τα ^m ήταν άντρες και τα \m γυναίκες. χεδ&ν &λα, 2O_m άτομα5 ήταν άνω των O_ ετ#ν. Στην ερQτηση αν ασ*ο(ούντα% &ε κ5πο%ο 5θ(η&αO οι θετικές απαντήσεις ήταν OmU και οι αρνητικές SW. vρα διαπιστ#νουμε &τι οι μαθητές ασχολούνται με τον αθλητισμ&, παρ&λο που έχουν επι1αρυμένο πρ&γραμμα λ&γω μαθημάτων και ε!ωδιδακτικ#ν υποχρε#σεων. Στην ερQτηση αν ε)*αν ασ*ο(ηθε) στο παρε(θ-ν &ε κ5πο%ο 5θ(η&αO OSm άτομα απάντησαν θετικά και μ&λις Om άτομα απάντησαν αρνητικά. 6α αθλήματα με τα οποία είχαν ασχοληθεί ήταν το κολύμπι 2VS άτομα5, η άρση 1αρ#ν 2W5, το μπάτμιντον 2O5, το σκι 2S5, η εν&ργανη γυμναστική 2V5, το ποδ&σαιρο 2Sm5, ο στί1ος 2O\5,ο χορ&ς 2U5, η το!ο1ολία 2O5, η πυγμαχία 2V5, οι πολεμικές τέχνες 2\5, η ποδηλασία 2V5, το 1&λεE 2Vm5, το μπάσκετ 2Vm5, το τένις 2\5, το πινγκ πονγκ 2O5 και τέλος με την ιππασία 2V άτομα5. )αρατηρούμε &τι εμανί$εται ένας μεγάλος αριθμ&ς ατ&μων να ασχολούνται με το ποδ&σαιρο, με το μπάσκετ και το 1&λεE, πράγμα που ε!ηγείται λ&γω του υψηλού ποσοστού των ανδρ#ν που ερωτήθηκαν και της δημοιλίας των αθλημάτων αυτ#ν στους νέους. Επ%πρ-σθετα κ(ήθηκαν να απαντήσουν στην ερQτηση αν '*ουν τραυ&ατ%στε) ποτ' κατ5 τη ,%5ρκε%α κ5πο%ου αθ(ή&ατος και απ& αυτά τα OOm απάντησαν πως είχαν κάποιο τραυματισμ& στο παρελθ&ν εν# τα υπ&λοιπα Sm δεν είχαν. υμπεραίνουμε επομένως &τι οι τραυματισμοί κατά τη διάρκεια των αθλημάτων είναι ένα αρκετά συχν& αιν&μενο.

Στο ερQτη&α αν ο τραυ&ατ%σ&-ς απα)τησε νοσοκο&ε%ακή περ)θα([ηO απ& τα O_m άτομα, τα \\ απάντησαν &τι χρειάστηκαν νοσοκομειακή περίθαλψη, εν# TS δε χρειάστηκε να νοσηλευθούν. 6ο συμπέρασμα που 1γαίνει απ& αυτήν την ερ#τηση είναι &τι τα ποιο συχνά ατυχήματα που συμ1αίνουν στους νέους που αθλούνται, δεν είναι τ&σο σο1αρά #στε να χρειαστεί ο αθλητής νοσοκομειακή περίθαλψη. Στην ερQτηση π-σο *ρ-νο αν5ρρ6σης απα)τησε ο τραυ&ατ%σ&-ς τουςO απ& τα O_m


12!

άτομα πήραμε διάορες απαντήσεις οι οποίες ήταν οι ε!ήςR WS απ& αυτά χρειάστηκαν μια ε1δομάδα ανάρρωσης, OV χρειάστηκαν V ε1δομάδες, T χρειάστηκαν περισσ&τερο χρ&νο απ& ένα μήνα. 6ο συμπέρασμα που 1γαίνει απ& την ερ#τηση αυτή είναι πως οι περισσ&τεροι τραυματισμοί ήταν επιπ&λαιοι H^_S και χρειάστηκαν ως μια ε1δομάδα για να αναρρ#σουν πλήρως.

Στην επ-&ενη ερQτηση γ%α τη συ*ν-τητα τ6ν τραυ&ατ%σ&Qν στ%ς προπονήσε%ςO ,-θηκαν τρε%ς ενα((ακτ%κ'ς επ%(ογ'ς. Αυτ'ς ήταν πο(('ς Pορ'ςO ()γες Pορ'ςO καθ-(ου. %π& την ανάλυση των αποτελεσμάτων παρατηρήσαμε τα ε!ήςR η πλειοψηία των αθλητ#ν< μαθητ#ν μας απάντησε &τι είχε τραυματιστεί λίγες ορές 2^m άτομα5, ένας αρκετ&ς αριθμ&ς δεν είχε τραυματιστεί καθ&λου 2Sm άτομα, απ& τα οποία α!ί$ει να σημει#σουμε &τι τα WV ήταν γυναίκες και μ&νο T ήταν άνδρες5, εν# ένα μικρ&τερο ποσοστ& απάντησε πολλές ορές 2Vm άτομα5 και είναι σημαντικ& να αναερθεί &τι τα αθλήματα με τα οποία ασχολούνταν αυτά τα άτομα ήταν το σκι, το ποδ&σαιρο και ο στί1ος. Στην ερQτηση αν θα 'καναν ποτ' 'να 5θ(η&α που '*ε% πο(('ς π%θαν-τητες τραυ&ατ%σ&ούO η πλειοψηία των ερωτηθέντων απάντησε θετικά 2Omm άτομα5, εν# τα υπ&λοιπα άτομα απάντησαν αρνητικά 2_m άτομα5. %π& αυτά που απάντησαν θετικά στην ερ#τηση, πολλά 2W_ άτομα5 δικαιολ&γησαν την απάντησή τους λέγοντας πως τους αρέσει ο κίνδυνος, τα περισσ&τερα 2SW άτομα5, απάντησαν &τι τους αρέσει απλά το άθλημα, ένα μικρ& ποσοστ& 2OT άτομα5 δήλωσαν &τι το κάνουν επειδή S\ διασκεδά$ουν, εν# το μικρ&τερο ποσοστ& 2S άτομα5 επισήμαναν &τι το κάνουν επειδή θέλουν να αποκτήσουν εμπειρία. Στην ερQτηση προς τους &αθητ'ς του σ*ο(ε)ου &ας γ%α το τ% ε),ους τραυ&ατ%σ&ούς '*ουν υποστε) κατ5 τη ,%5ρκε%α εν-ς αθ(ή&ατος, τα αποτελέσματα που συγκεντρ#σαμε ήταν τα ε!ής R %π& τα O_m άτομα που ρωτήθηκαν τα __ είχαν τραυματιστεί παθαίνοντας θλάσεις, O_ είχαν υποστεί κατάγματα και να σημει#σουμε &τι τα OV ασχολούνταν με το ποδ&σαιρο, OV με το στί1ο, O με το 1&λεE. vλλα U άτομα υπέστησαν ε!αρθρ#σεις, εκ των οποίων τα _ ασχολούνταν με ποδ&σαιρο, Oμε τένις και O με 1&λεE. /πίσης \V μαθητές δήλωσαν τραυματισμ& άλλης μορής.


12#

%π& τα αποτελέσματα αυτά συμπεράνουμε &τι οι τραυματισμοί στον αθλητισμ& είναι συχνοί, ευτυχ#ς ελαριάς μορής και αντιμετωπίσιμοι και πρωταγωνιστούν σε αυτά τα ατυχήματα κυρίως το ποδ&σαιρο και ο στί1ος, εν# τα ποσοστά είναι χαμηλ&τερα στο τένις, το μπάσκετ και το 1&λεE.

Στην ερQτηση αν ο% &αθητ'ς συν'*%σαν τον αθ(ητ%σ&- &ετ5 το ατύ*η&αO πάνω απ& τα μισά άτομα 2\mn των ατ&μων5 απάντησαν θετικά, δηλαδή συνέχισαν τις προπονήσεις τους και τους αγ#νες τους &πως προηγούμενα. 6α άτομα που απάντησαν αρνητικά και δε συνέχισαν τις προσπάθειές τους, ασχολούνταν με τα αθλήματα, μπάσκετ, 1&λεE, στί1ο και εν&ργανη. %π& αυτ& συμπεραίνουμε &τι οι νέοι αγαπούν το άθλημα με το οποίο ασχολούνται και τον αθλητισμ& γενικ&τερα και έτσι δεν επηρεά$ονται απ& τους τραυματισμούς που μπορεί να προκύψουν υποστηρί$οντας τις επιλογές τους και τα ενδιαέροντά τους. Στην ερQτηση γ%α το αν '*ουν ενη&ερ6θε) γ%α την προσPορ5 ΠρQτ6ν Kοηθε%Qν -ταν υπ5ρ*ε% αν5γκηO ^_ άτομα απ& τα O_m που ρωτήθηκαν, απάντησαν πως έχουν παρακολουθήσει σεμινάρια, έχουν δια1άσει και πιστεύουν &τι θα μπορούν να προσέρουν τις υπηρεσίες τους αν χρειαστεί. 6α υπ&λοιπα __ άτομα δεν έτυχε να ενημερωθούν ή να επιμορωθούν #στε να μπορέσουν να 1οηθήσουν σε περίπτωση ατυχήματος. -ια το αν είναι σε θέση να προσέρουν τις )ρ#τες ]οήθειες αν παραστεί ανάγκη,δεν απάντησαν θετικά &λοι οι γν#στες της προηγούμενης ερ#τησης. %π& τους ^_ που ενημερ#θηκαν, οι TS νι#θουν ικανοί και αποτελεσματικοί να εαρμ&σουν στην πρά!η τις γν#σεις τους στους τραυματίες.

'(οςO γ%α το αν ο τραυ&ατ%σ&-ς κατ5 την προπ-νηση ή τον αγQνα τους επηρ'ασε κα% [υ*ο(ογ%κ5 εκτ-ς απ- σ6&ατ%κ5, είχαμε μ&νο VS θετικές απαντήσεις, εν# τα υπ&λοιπα T\ άτομα, δεν συνδύασαν το σωματικ& με το ψυχικ& τραύμα. /ιδικ&τερα αυτοί που επηρεάστηκαν παρατηρήθηκε &τι ασχολούνταν με το μπαλέτο, το ποδ&σαιρο, την κολύμ1ηση, το στί1ο και την πυγμαχία, αθλήματα κατx ε!οχήν λαοιλή που επιπλέον απαιτούν δύναμη,αυτοσυγκέντρωση και δυνατή θέληση για τη συνέχισή τους και την επίτευ!η των στ&χων τους. ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

125

athlikes-kakosis-apokatas

Recommend Documents