Aleister Crowley - Krótkie Eseje o Prawdzie.pdf

bibliotheca

crowleyana

pod redakcją Dariusza Misiuny

tom I

„Krótkie eseje o prawdzie"

KRÓTKIE ESEJE O PRAWDZIE

 W 1 9 3 8 R O K U P O RA Z P I E R W S Z Y Ś W I A T U U J A W N I O N E  W A N G L I I N A K Ł A D E M Z A K O N U Ś W I Ą T Y N I DO

WGLĄDU

POLSKIEMU

CZYTELNIKOWI

WSCHODU

PRZEDŁOŻONE

 W P R Z E K Ł A D Z I E 1 O P R A C O W A N I U D A R I U S Z A M I S I U N Y

Tytuł oryginału  Aleister Crowley Crowley „Little Essays Toward Truth" Ordo Templi Templi Orientis, London, 1938 e.v. e.v.

przekład z języka angielskiego i redakcja merytoryczna Dariusz Misiuna

redakcja artystyczna  Wojciec  Wojciech h Benicewicz

redakcja stylistyczna Rafał Nowakowski

skład i łamanie Jarosław Sobolewski

Copyright © for the Polish edition  by Okultura, Warszawa 200 1

 Wydanie I ISBN 83�88922�00�9

 Wydawnictwo  Wydawnictwo Okultur Okul turaa ul. Guliwera 29, 03�610 Warszawa

PRZEDMOWA

Przedmowa KILKA SŁÓW NA TEMAT PEWNEJ DROGI DO BOSKOŚCI

 W zachodniej tradycji ezoterycznej wiele jest pereł ludz� kiej myśli, które historia przykryła kurzem zapomnienia. Któż z nas pamięta o niebotycznych opisach niezwykłej rasy z „Atlan� tydy" Ignatiusa Donnellyego, które na wiele lat ukształtowały sposób myślenia o tym zaginionym kontynencie, albo o tajem� nych przywódcach świata z „Chmur nad sanktuarium" von Eckarsthausena, którzy pod koniec ubiegłego stulecia zawładnęli zbiorową wyobraźnią adeptów okultyzmu? Dzieła niegdyś cenio� ne, posiadające niebagatelny wpływ na rzesze poszukiwaczy gno� zy, utknęły gdzieś w głębinach pamięci, wypierając z niej do świa� domości inne drogocenne klejnoty wiedzy tajemnej, przez dekady spoczywające w ukryciu. Do tych ostatnich, ponownie odkrywa� nych należą   Krótkie eseje o Prawdzie,   czyli seria szesnastu szkiców o wędrówkach ludzkiej duszy w świecie Różni w poszukiwaniu utraconej Jedności.  Aleister Crowley napisał tę małą książeczkę w 1938 roku*,  w okresie schyłkowym swego życia, który pewni badacze jego myśli, jak na przykład Israel Regardie, uznają za mało owocny. Jednak to właśnie po sześćdziesiątce Crowley spłodził swoje, jeśli nie największe, to już z pewnością najdojrzalsze dzieła:   Księgę Tho� ta, Magiji bez łez,  czy właśnie Krótkie eseje o Prawdzie.   W tych ostat�

*Ukazala się ona w Londynie nakładem zakonu Ordo Templi Orientis. Jej drugie anglojęzyczne  wydan ie pojawiło się dopi ero w 19 91 roku za sprawą amer yka ński ego wyda wnic twa N e w Falcon Publications.

5

nich w drobiazgowy, acz bardzo zwięzły sposób wyłożył podstawy swej ekstatycznej teorii magicznej, posługując się przy tym, bo� dajże pierwszy i ostatni raz w swoim życiu, językiem (neoplatoń� skiej) filozofii hermetycznej, odwołującym się do misteriów Wy� roczni chaldejskich Zoroastra   i kabalistycznej koncepcji Drzewa Życia. Ażeby zrozumieć te eseje, warto choć trochę wgłębić się  w naturę tego języka. Filozofia hermetyczna jest pojęciem, które stosuje się dla określenia zachodniej tradycji ezoterycznej wywodzącej się z kul� tur śródziemnomorskich (egipskiej, babilońskiej, perskiej, chal� dejskiej i greckiej), zazwyczaj heterodoksyjnej wobec dominują� cych w tym obszarze kulturowym systemów religijnych. Jak zauważa Roman Bugaj: „Hermetyzm stanowił swego czasu reli� gię współzawodniczącą z chrześcijaństwem. Jego twórcą i założy� cielem był mityczny Hermes Trismegistos (Trzykroć Wielki), bó� stwo występujące w synkretystycznej religii hellenistycznej, powstałe wskutek utożsamienia greckiego Hermesa z egipskim  bogiem Thotem. W późniejszych czasach hellenistyczni różni pi� sarze hermetyczni uważali Hermesa Trismegistosa za postać hi� storyczną, za króla, proroka i filozofa (lekarza), autora wielu bar� dzo rozpowszechnionych pism składających się na tzw.   Corpus Hermeticum  oraz tzw. Tablicy Szmaragdowej. Pisma te zawierały podstawowe teorematy hermetyzmu, które można streścić w kilku punktach: 1. wszystko, co istnieje, pochodzi z tego samego, jednego źródła nazywanego Jednią, Nicością, Nieograniczonym Światłem, Absolutem, Najwyższym Bytem, Światem Bogów; 2. mimo iż jest do niego podobne, różni się od niego pod względem formy i stopnia złożoności; 3. różnica ta jest następstwem Upadku, kosmicznej katastrofy,

6

fatalnego rozpęknięcia lub zgęstnienia, które sprawiło, ze pier wotna Jednia wydała z siebie Wielość; 4. świat wielości, świat różnicy zamieszkują różne porządki bytów w hierarchicznym układzie od najbardziej jednolitych do naj bardziej sfragmentaryzowanych; 5. cechuje je wewnętrzne rozpęknięcie, tęsknota za utraconym stanem jedności; 6. człowiek zajmuje znaczące miejsce w tej hierarchii, posiadając  wewnętrzną wiedzę o swym boskim pochodzeniu, nazywaną boską iskrą, duchem, jaźnią, wolą, kwiatem intelektu; 7. może powrócić do swego źródła, jeśli przypomni sobie tę wiedzę i pozna mechanizmy rządzące światem emanacji. Nie ulega wątpliwości, że w porównaniu z innymi rozpo wszechnionymi w starożytności systemami religijnymi hermetyzm ulegał pokusie antropocentryzacji. Jakkolwiek bowiem człowiek hermetyczny nadal był istotą niedoskonałą, to jednak posiadał  w sobie potencjał boskości oraz wszelkie atrybuty konieczne do  jego realizowania. Przestawał więc być aktorem odgrywającym przypisaną mu rolę w teatrze przeznaczenia, ponieważ zapoznając się ze scenariuszami praw natury mógł stać się reżyserem swego przedstawienia. Dzięki temu prometejskiemu impulsowi hermetyzm przyciągał ku sobie indywidualistów i buntowników niezadowolonych z fatalistycznej wizji świata wyraźnie obecnej w mitologii świata greko�rzymskiego. Stanowił też alternatywę wobec chrześcijańskiego projektu antropologicznego, przedstawiającego słabą istotę ludzką wrzuconą we wrogi jej świat jako rezultat grzechu pierworodnego. I chociaż w tym hermetycznym świecie człowiek był również naznaczony skazą niedoskonałości będącą następstwem ko�

7

smicznej katastrofy, to jednak w jego mocy (a nie  fatum,  czy też Boga) było odwrócenie jej konsekwencji i powrócenie do stanu doskonałości poprzedzającego ów nieszczęsny akt stworzenia, a więc i nie naznaczonego śmiercią. Najlepiej obrazuje tę wizję następujący przykład praktyki umysłowej zalecanej przez jeden z traktatów hermetycznych: Kiedy juz pojmiesz, ze nic nie jest dla ciebie niemożliwe, wyobraź sobie,  ze jesteś' nieśmiertelny i możesz zrozumieć wszystko, każdy rodzaj sztuki i nauki, charakter każdej żywej rzeczy... Następnie gromadź w sobie wszelkie wrażenia na temat tego, co powstało z ognia i wody, suchości i wilgoci; i staraj się być wszędzie naraz, na ziemi, w morzu i w niebie; bądź jeszcze nie zrodzonym, bądź w łonie, bądź miody, stary, martwy i przekraczający śmierć. A kiedy to wszystko — czasy, miejsca, rzeczy, wartości i ilości — będziesz w stanie w jednej chwili ogarnąć umysłem, wtedy zrozumiesz boga.

Słowa te, chociaż pochodzą ze świata helleńskiego, przypominają rozważania mistrzów zen o umyśle nienarodzonego, a zarazem wydają się świadczyć o tym, że hermetycznym magom nieobca była wizja samospełnienia poprzez nagromadzenie doświadczenia. Przemawiałoby to na rzecz tezy, że obok ścieżki ascetycznej prowadzącej ku stanowi doskonałości poprzez sublimację duszy i wyizolowanie doświadczenia, już w tym wczesnym stadium hermetyzmu istniała inna droga, ścieżka ekstazy i ekscesu prowadząca ku pełni poprzez ekspansję umysłu i nagromadzenie doświadczenia.

8

Nie wdając się głębiej w te rozważania, które mogłyby stać się przedmiotem odrębnego dzieła, warto przypomnić te elementy hermetyzmu, które wyróżniały ów nurt spośród innych religii kręgu śródziemnomorskiego i w późniejszym okresie stały się filarami „zachodniej�tradycji ezoterycznej". Wszystkie one  w bezpośredni sposób wiążą się z doktryną emanacji i kwestią przebóstwienia. Są to: 1) teoria odpowiedników; 2) idea żywej natury; 3) wiara w wyobraźnię jako pomost do świata magii i nośnik realnego doświadczenia; oraz 4) wiara w przemianę wewnętrzną jako źródło wiedzy. Pierwszy, zasadniczy element „zachodniej tradycji ezoterycznej", czyli tzw. teoria odpowiedników wiąże się z wiarą w istnienie pewnych symbolicznych i/lub realnych związków pomiędzy wszystkimi elementami świata widzialnego i niewidzialnego. Są to związki, które należy zgłębić by zrozumieć strukturę wszechświata. A im większa jest znajomość tych zależności, tym wyższy  jest poziom poznania (wtajemniczenia w gnozę).  W praktyce ezoterycznej teoria odpowiedników przyjmo wała dwie formy � wertykalną i horyzontalną. Klasyczny hermetyczny traktat  Tabula Smaragdina,   którego pierwsze popularne  wydanie ukazało się w języku fenickim w 1657 roku nakładem  W Ch. Kriegsmanna, formułował podstawy homologii człowieka i kosmosu. Jego drugi punkt głosił: „To, co jest niżej, jest jak to, co jest wyżej, a to, co jest wyżej, jest jak to, co jest niżej, dla przeniknięcia cudów jednej rzeczy". W ujęciu hermetycznym czło wiek jawił się zatem mapą świata, zaś porządek mikrokosmiczny odpowiadał porządkowi makrokosmicznemu. Pozwalało to renesansowemu myślicielowi, Giordano Bruno, twierdzić że „Czło-

9

 wiek jest miarą wszechrzeczy". Wystarczyło zgłębić jego istotę, aby poznać prawdę o świecie. Prawda stawała się zatem przedmiotem indywidualnej kontemplacji, nie zaś obiektywnym punktem odniesienia sankcjonowanym porządkiem teokratycznym.  Astralny fatalizm stopniowo ustępował miejsca proto�antropolo� gii i �psychologii. Uzupełnieniem wertykalnego aspektu teorii odpowiedników był jej wymiar horyzontalny, szczególnie wyraźny w kabale i alchemii. Żydowscy kabaliści twierdzili, że Bóg dał człowiekowi klucz do zrozumienia natury wszechświata w postaci alfabetu he brajskiego, którego litery posiadają różne wartości liczbowe. Sumują się one w słowach i stanowią ich symboliczne wyobrażenie.  Wszechświat jest zatem zbiorem liczb pomiędzy którymi zachodzą różne relacje tożsamości, podzielności, mnogości itp. Adepci kabały studiowali wartości liczbowe różnych słów, fraz, a nawet zdań, wychodząc z założenia, że każda relacja matematyczna świadczyć będzie o pewnym związku jaki między nimi istnieje. Reasumując, teoria odpowiedników postrzegała wszechświat jako hologram, czyli organiczną całość. Jawił się on jako teatr luster, zestaw szyfrów do odczytania. Pociągało to za sobą specyficzną i dość oryginalną, zważywszy na czas jej powstania, koncepcję człowieka jako istoty hermeneutycznej, która realizuje się w procesie nieustannych interpretacji fenomenów kosmosu i natury. Ten przymus interpretacyjny zakładał więc spore spektrum możliwości, a zatem i eklektyzm podejmowanych działań. Z teorii odpowiedników wypływał też drugi, zasadniczy element „zachodniej tradycji ezoterycznej", czyli idea żywej natury. Można doszukać się jej źródeł w starożytnych wyobrażeniach „duszy świata"  {anima mundi),  które wypełniają liczne traktaty alchemiczne. Odnajdujemy je również w  Timajosie  Platona, nie mówiąc już o wielu pogańskich systemach wierzeń. Wiara w istnienie inteligencji mineralnej, roślinnej i zwierzęcej bardzo często utożsamiana była z wiarą w wewnętrzne światło, które przenika

10

do cna naturę i przypomina światło duszy, przy pomocy którego Bóg stworzył świat. Idea żywej natury wzbogacała zatem „ezoteryczny" wizerunek człowieka o dwa dodatkowe elementy. Czło wiek był istotą ekologiczną, nierozerwalnie związaną z ekosystemem, ze światem natury. Był też istotą energetyczną, przepełnioną tę samą siłą życiową, która przenikała inne stworzenia. Te dwa elementy „ezoterycznego" wizerunku człowieka musiały sprzyjać otwartości „zachodniej myśli ezoterycznej" na pogańskie i orientalne systemy religijne, których wpływ w dużej mierze zadecydo wał o rozwoju tak XX�wiecznego okultyzmu jak i ruchu New Age. Niezmiernie istotną rolę w rozwoju myśli ezoterycznej odgrywała też wiara w wyobraźnię jako pomost do świata magii i nośnik realnego doświadczenia. Zgodnie z tą wiarą, świat zja wisk stanowi tylko wierzchołek góry lodowej zanurzonej w oceanie  numinosum.  Wyobraźnia jest zatem tym, co leży u podłoża istnienia, co poprzedza wszelkie istnienie. Można więc powiedzieć za współczesnym okultystą, Kennethem Grantem, że jest bardziej realna od tego, co w potocznym doświadczeniu uchodzi za rzeczywistość. Pod tym względem zachodnia ezoteryka znajdo wała się w opozycji wobec porenesansowych przemian światopoglądowych, cechujących się dominacją rozumu nad wyobraźnią, czy świadomości nad nieświadomością. Po raz kolejny była też zbieżna ze wschodnimi systemami religijnymi, takimi jak hinduizm i buddyzm, które postrzegały świat jako maję,  czyli złudzenie. Co istotniejsze, z wiary tej wynikały bardzo istotne wskazówki natury praktycznej. Dzięki temu bowiem, poza czysto spe�

11

kulatywnymi narzędziami kabały i astrologii, renesansowi mago wie  wie osiąg osiągali ali dostęp do wyższyc wyższych h stanów poznania za pośrednicpośrednictwem rytuałów i wizualizacji. Wiara w moc wyobraźni sprzyjała też depersonalizacji świata boskiego, co pod koniec XIX wieku, pod wpływem psychologii, przyjęło postać panpsychizmu, czyli przekonania że wszyscy bogowie i istoty demoniczne mają swe źródło w umyśle ludzkim. Łączyła się z nią wiara w przemianę wewnętrzną jako źródło wiedzy o prawdziwej naturze człowieka. Dla twórców jednego z pierwszych traktatów hermetycznych,   Wyroczni chaldejskich  Zoroastra  Zoroastra wiedza o tym, co stwarza człowieka, była tożsama z władzą nad jego przeznaczeniem (a konkretnie � z powrotem do jego źródła), przy czym nie miała ona charakteru intelektualnego, tylko dotyczyła pewnej transracjonalnej struktury w obrębie intelektu, nazywanej „kwiatem intelektu", predysponowanej do bezpośredniego pośredniego kontaktu konta ktu z tym, co co boskie. boskie. Jeden Jed en fragment   Wyroczni... głosił: „Rzeczy boskich nie mogą osiągnąć śmiertelnicy, których intelekt jest nakierowany tylko na ciało. Jedynie ci, którzy pozbędą się wszelkich ozdób, dojdą do szczytu. Pozbycie się tych ozdób  wiązał  wiązało o się z kontemplacją kontemplacją tego jedynego organu, w którym któ rym zaza wierała  wierała się się cała cała prawda o świec świecie. ie. Niemal identyczne wskazówki wskazówki  były  były zawarte zawarte w pismach pismach Proklosa: Proklosa: Jeśli zatem to, co boskie, może być w jakiś sposób poznane, to z tego wynika,  że może oże być być ujęt ujęte e jedy jedyni nie e prz przez ez czys czyste te ist istni nien enie ie dus duszy zy i za tym tym poś pośre redn dnic ictw twem em

 poznane, o tyle, o ile może być poznane. W każdym razie mówimy, ze podobne  jest poznawane przez podobne: inaczej mówiąc to, co zmysłowe poznaje w istocie władza odczuwania, przedmiot mniemania mniemania — mniemanie, to, co racjonalne � władza rozumowania, to, co intelektualne — intelekt i to w taki sposób,  żeby właśnie przez to, co jedno, poznać najwyższy stopień jedności i poprzez to, co niewypowiadalne — Niewypowiadalne.

12

Neoplatonik Proklos podobnie jak twórcy   Wyroczni... pokazywał, że boskość znajduje się w zasięgu ludzkich mocy, lecz są to moce, które wykraczają poza intelektualne poznanie i wymagają przekroczenia przekroczeni a wszelkich wszelkich atrybut atr ybutów ów człowieczeństwa. człowieczeństwa. W herhermetycznej soteriologii człowiek, aby stać się bogiem, musiał odnaleźć w sobie to, co boskie, nie bacząc na wszelkie wiążące się z tym konsekwencje.

Hermetyzm jako religia największą popularnością cieszył się w I i II w., gdy wykształcone elity Egiptu przestały wierzyć  w mitologię grecką. Wtedy to pojaw pojawiły iły się pierws pierwsze ze gminy herhermetyczne. Istnieją kontrowersje co do natury tych zrazu drobnych związków religijnych. Niektórzy badacze, jak przytaczany  już Roman Roman Bugaj, twierdzą że cechow cechował ał je rygoryzm rygoryzm obycz obyczajow ajowyy dyktowany troską o sublimację duszy. Powiadają, że ich członko wie odchod odchodzili zili od świata materialnego, postrzeganego jako źródło namiętności i oddawali się pokucie w celu oczyszczenia duszy z jej „grubych" elementów (namiętności, dualizmów, materii), które zdaniem hermetystów przeszkadzały jej w urzeczywistnieniu boskiego porządku istnienia. Inni badacze, jak Tadeusz Zieliński, Antoine Faivre, Erik Davis, czy polski historyk masonerii, Tadeusz Cegielski, wskazują na „pozytywny" aspekt filozofii hermetycznej jako etyczno�reli� gijnej oferty światopoglądowej, alternatywnej wobec tradycji greckiej i judeochrześcijańskiej. Ich zdaniem, chociaż hermetyzm naj więks  większe ze triumfy triumfy święc święcił ił w dobie hellenizmu, hellenizmu, jego oddziaływan oddziaływanie ie na umysły łudzicie nie skończyło się wraz z tą epoką.. Tak więc, gdy chrześcijaństwo z misteryjnego kultu niewielkich grupek osób  wtajemniczo  wtajemniczonych nych,, stało się się w IV wieku religią państwową CesarCesarstwa Rzymskiego, hermetyzm zaczął pełnić funkcję religii ezote�

13

rycznej, skupiającej światłych przedstawicieli elit Grecji i Rzymu. Jej podstawowe teorematy miały też istotne znaczenie w formo waniu się nowych nowych nurtów myśli religijne religijnej, j, takich jak neoplato� nizm, alchemia, gnoza i kabała, które w późniejszych wiekach udostępniały nielicznym praktykującym je adeptom indywidualną drogę do zbawienia. Ta indywidualna droga do zbawienia wiązała się z wiarą, że chociaż świat jest następstwem katastrofy, w wyniku której Jednia wydała z siebie Wielość, to jednak człowiek znajduje się  w tej uprzyw uprzywilejow ilejowane anejj pozy pozycj cjii wobec innych fenomenów fenomenów natury, natury, że może zawsze powrócić do boskiego stanu poprzedzającego nieszczęsne zróżnicowanie. Tak oto kwestia „przebóstwienia" stała się centralnym punktem rozważań różnych tradycji hermetycznych:  chaldejskiej,   neoplatońskiej i kabalistycznej. Jej źródeł można doszukać się już w pochodzących z II wieku n.e.   Wyroczniach chaldejskich Zoroastra,   które nie tylko w pokaźnym stopniu wpłynęły na rozwój neoplatonizmu, ale też stały się inspiracją dla Crow� leya do napisania niniejszego dzieła." Wyrocznie...  głosiły, że wszelkie istnienie pochodzi z Naj wyższeg  wyższego o Bytu nazywaneg nazywanego o Ojcowską Ojcowską Głębią, Głębią, którego umysł ludzki nie jest w stanie pojąć. Ten Byt nie ma początku ni końca i jest przestrzenią wszelkiej potencjalności, ponieważ niczym batail� le'owskie Słońce wydatkuje z siebie nieskończone zasoby energii. Jego energetyczna nadwyżka umożliwia powstanie czterech światów, od najbardziej subtelnego do najbardziej pogrążonego  w materii. Na samym szcz szczyc ycie ie hierarchii rzeczy rzeczywi wisto stości ści znajdu znajduje je

14

się świat empirejski, o którym  Wyrocznie...  mówią: „Jest to jaskra wy ogień, który dzięki mocy Ojca pozostaje nieśmiertelny". Ów ogień, nazywany Aionem, czyli Bogiem, posiada początek, lecz nie ma końca. Nadaje światu formę i jest źródłem wszelkiej twórczości. Z niego to właśnie wyłania się świat eteryczny, czyli sfera gwiazd stałych, zbudowanych z eteru, któremu patronuje Pan Słońca. Jest to też pierwszy ze światów posiadających początek i koniec, przez to zaś obciążonych jarzmem śmiertelności. Kolejny świat, czyli świat żywiołów, stanowi podstawę do zamanifesto wania się świata materii, nazywanego też światem podksiężyco�  wym, którego władcą jest bogini Hekat e. Światy te stanowią kolejne etapy boskiej emanacji ze stanu Jedni ku stanowi Wielości, pełniąc podobną funkcję w systemie  Chaldejczyków,  co cztery litery imienia bożego w hebrajskim tetragrammatonie. Wyrocznie chaldejskie Zoroastra   podają też, że dusza ludzka

 jest iskrą pochodzącą z Duszy Świata, która zstępując przez obszar eteru, słońca, księżyca i powietrza bierze cząstkę ich materii, tworząc z nich swój pojazd. Dusza ta posiada jednak dwie władze pochodzące ze świata boskiego — Wolę i Intelekt � które spaja  w harmonijną całość Eros, napełniając ją tęsknotą za swym boskim źródłem i pragnieniem powrotu do niego. Jest to wyzwanie na wskroś psychodeliczne (od gr. psyche — „dusza", delein — „manifestować"), ponieważ wymaga wzniesienia duszy do poziomu boskiego poprzez: 1) oczyszczenie jej pojazdu (tj. ciała) przy pomocy licznych sakramentów; 2) przypomnienie sobie magicznego hasła, które dusza zapomniała podczas wcielenia; 3) inwokowanie władców poszczególnych światów � pomocników w procesie „wznoszenia". Samo zaś osiągnięcie przez duszę mistycznej unii, jak podają   Chaldejczycy,  ma w sobie coś z opilstwa, wypełnienia jej promieniami światła, upojenia wyziewami pneumy, które powoduje, że dusza opuszcza swój stan. Można więc powiedzieć, że ten eks�

15

tatyczny akt wyjścia poza siebie, osiągnięty nie bez pomocy środków magicznych, stanowi logiczne dopełnienie procesu emanacji, czyli powrót do samego jej źródła; źródła, które — dodajmy — tylko dzięki ekscesowi, nieustannemu wydatkowaniu energii podtrzymuje wszelkie istnienie. Pisząc w 1938 roku  Krótkie eseje o Prawdzie   Crowley nie  bez przyczyny składał hołd tej „psychodelicznej" soteriologii Chaldejczyków,  mimo iż posługiwał się w nich nieco innym schematem inicjacyjnym opartym na doktrynie emanacji kabalistycznego Drzewa Życia (zob. Diagram). Było nie było, dialektyka „boskiego" ekscesu i „ludzkiej" ekstazy odgrywała niemałą rolę w jego systemie magicznym, znajdując pełne oparcie w kairskim obja wieniu  Księgi Prawa. Jak głosi legenda, Crowley otrzymał przekaz tej księgi 8, 9 i 10 kwietnia 1904 roku w wyniku komunikacji z nie�cielesną istotą o imieniu Aiwass.  Księga Prawa  składa się z trzech rozdziałów, które charakteryzuje rzadko spotykana gwałtowność stylu i poetyckość wizji. Ich narratorami są trzy bóstwa: Nuit, Hadit i Ra�Hoor�Khuit. Tworzą one nie tylko triadyczną strukturę książki, lecz i troistość na której zasadza się całe istnienie świata. Crowley określa boginię Nuit jako matrycę świata, przestrzeń wszelkich możliwości. Męski bóg Hadit jest wszędobylskim punktem sym bolizującym świadomość, której manifestacje rozproszone są we  wszechświecie, czyli w przestrzeni Nuit. Niektó rzy interpretato� rzy   Księgi Prawa  porównują Nuit i Hadita do koła i punktu, czy też do materii i energii. Z ich zjednoczenia powstaje Ra�Hoor� Khuit, bóstwo stanowiące manifestację działania, czyli czysty ruch. Księga Prawa  formułuje podstawy wolicjonalistycznej filozofii życia, thelemy, której podstawowym przykazaniem jest „Czyń

swoją wolę, niechaj będzie całym Prawem", przy czym wolę należy tutaj traktować dwojako: 1. jako źródło wiedzy o prawdziwej naturze każdej indywidualnej  jednostki, wyznaczające unikalny, właściwy jej sens życia;

16

2. jako libidinalno�witalną energię będącą źródłem wszelkiej aktywności. „Każdy mężczyzna i każda kobieta jest gwiazdą" — głosi  jedno z twierdzeń  Księgi Prawa.  Wiąże się z nim przekonanie o istnieniu indywidualnej drogi do zbawienia, tak charakterystyczne dla tradycji hermetycznej. Droga ta wiedzie poprzez poznanie swej prawdziwej, boskiej natury, gdyż, jak mawia inny jej wers, „Nie ma boga poza człowiekiem", Źródłem wiedzy o tej boskości  jest odkrycie swej prawdziwej woli, która w crowleyowskiej  thele� mie  pełni funkcję taką jak wspominany już „kwiat intelektu"  w  Wyroczniach chaldejskich Zoroastra.   Ponieważ zaś samą wolę cechuje nadmiar energii, thelemicka ścieżka boskości naznaczona  jest ekscesem. Przywoływana jest tutaj znana nam już dialektyka „boskiego" ekscesu /„ludzkiej" ekstazy. Wyrażają ją następujące słowa Nuit, bogini nieskończonej przestrzeni z   Księgi Prawa: 1.12. Wyjdźcie, o dzieci, ku gwiazdom, przepełnieni miłością.

I. 13� Jestem nad wami i w was. Moja ekstaza jest w waszej ekstazie. Moją radością jest widzieć waszą radość "I. 26. Wtedy mówi prorok i niewolnik najpiękniejszej: Kim jestem i jaki będzie  znak? A więc odrzekła mu, skłaniając miłosnymi dłońmi w dół ku czarnej ziemi, liżący płomień błękitu, wszystko dotykający, wszechprzenikający, a jej gibkie ciało wygięło się w łuk ku miłości, łekkie stopy nie szkodziły małym kwiatkom: Ty wiesz.!A znakiem będzie moja ekstaza, świadomość ciągłości istnienia, wszechobecność mojego ciała. I. 53� {...} niechaj twą będzie ekstaza i radość ziemska: zawsze Dla mnie! Dla mnie!

Krótkie eseje o Prawdzie   starają się godzić ten ekstatyczny

model indywiduacji z nieco kostycznym i bardzo zdyscyplinowanym systemem inicjacyjnym zakonu Argentum Astrum (A.'.A.'. ). Crowley założył ten zakon w 1907 roku. Na samym początku pełnił on rolę „magicznej konkurencji" dla popularnego wówczas  w Europie zakonu Złotego Brzasku. Z czasem jednak jego praktyki przyjęły postać indywidualnych inicjacji przekazywanych, tak

17

 jak w tradycji chaldejskiej, przez jednego mistrza dla jednego ucznia. System inicjacyjny Argentum Astrum, podobnie jak system Złotego Brzasku, oparty był na strukturze sefirot kabalistycznego Drzewa Życia, czyli na pewnej specyficznej doktrynie emanacji pochodzącej z tradycji mistyki żydowskiej i rozwiniętej przez renesansowych filozofów. Według tej tradycji świat jako suma  wszystkich rzeczy i żywych istot posiada swe źródło w Nieskończonej Przestrzeni, w tym, co nieznane i nie dające ogarnąć się umysłem. Kabała nazywa tą praprzyczynę Nicością � Ajn. Aby uzyskać samoświadomość i rozumieć sama siebie Nicość staje się Nieskończonością — Ajn Sof, potem zaś Całkowicie Nieograniczonym Światłem � Ajn Sof Aur. Pierwsza sefira nazywana Koroną — Keter powstaje  w wyniku skurczenia się  (cimcum)  tego Całkowicie Nieograniczonego Światła i skupienia w jednym pozbawionym wszelkich wymiarów Punkcie. Keter jest monadą, źródłem wszystkich rzeczy, często utożsamianym z demiurgiem. Jest ona zwieńczeniem  wszystkich sefirot, całego Drzewa Życia i razem z Chochmą i Biną, czyli Mądrością i Zrozumieniem tworzy jego Naczelną Trójcę. Chochma jest naczelną zasadą ojcowską, elementem czynnym  w procesie tworzenia. Bina jest naczelną zasadą matczyną, elementem biernym w procesie tworzenia. Cała ta trójca przynależy do świata idei, który od reszty manifestacji oddzielony jest przepastną Otchłanią. Oddziela ona to, co uchwytne dla ludzkiego intelektu od tego, co wykracza poza jego zdolności pojmowania i wymaga przekroczenia konwencjonalnych narzędzi poznawczych oraz porzucenia wszelkich doczesnych tożsamości. Poniżej Otchłani znajduje się czwarta sefira, Chesed, czyli Łaska, nazywana również Gedulą, czyli Majestatem — pozytywna zasada męska, której przypisane są cechy planety Jowisz. Jej żeńskim odpowiednikiem jest Gebura, czyli Siła, sefira posiadająca cechy   męskiej   planety Mars. Z ich współdziałania powstaje szósta sefira Tiferet, czyli Piękno lub Harmonia. Znajduje się ona w sa�

mym środku Drzewa Życia i z tej racji często jest porównywana do Słońca albo Jaźni. Przykrywa je zasłona Paroket, której odsłonięcie jest w systemie nowoczesnej magii ceremonialnej utożsamiane z otrzymaniem Wiedzy i Konwersacji Świętego Anioła Stróża, a w thelemie — z poznaniem Prawdziwej Woli. Najniższą Trójcę rozpoczyna sefira Necach, czyli Zwycięstwo, którą święta księga kabały, Sefer Jecira,   nazywa również „ta jemną inteligencją". Sefirze tej przypisane są atrybuty planety  Wenus, takie jak miłość i oddanie. Jej  męski   odpowiednik, sefira Hod czyli Majestat, posiada z kolei cechy merkuriuszowe, związane z komunikacją i intelektem. Zwieńczeniem tej trójcy jest sefira Jesod, czyli Fundament, będąca subtelną podstawą świata fizycznego. Jesod ma cechy księżycowe i jest przez okultystów często utożsamiana ze światem astralnym. Całość Drzewa Życia posiada korzenie w Malkut — Królestwie, dziesiątej sefirze oznaczającej świat materii.  W zamierzeniach Crowleya Argentum Astrum miało być zakonem elitarnym, podporządkowanym ścisłemu reżimowi inicjacyjnemu. Jego struktura wtajemniczeń tworzyła drogę powrotną do boskości, a podążający nią adepci musieli opanować te wszelkie cnoty i dyscypliny wiedzy tajemnej, które odpowiadały charakterystyce poszczególnych sefir (zob. Diagram). I tak kandydat do zakonu musiał nie tylko opanować rozległą wiedzę na temat literatury klasycznej, symboliki magicznej, filozofii Wschodu i Zachodu, lecz na dodatek przez okres jednego roku doskonalić się w wybranych przez siebie praktykach magicznych. Obowiązkiem kandydata było także prowadzenie dziennika magicznego, na podstawie którego jego przełożony mógł obserwować robione przez niego postępy. Po upływie roku kandydat przystępował do egzaminu i jeśli go zdał, otrzymywał stopień Neofity (1°=10°). Zadaniem Neofity było doskonalenie się  w wizualizacjach i podróżach astralnych. Jego celem było uzyskanie doskonałej kontroli nad planem astralnym. I jeśli tego doko�

19

Krótkie eseje o Prawdzie składają się na pierwszy tom przy-

gotowywanej przez nasze Wydawnictwo edycji dzieł wybranych  Aleistera Crowleya. O tym, jak wielkie i trudne jest to przedsię wzięcie nie trzeba przekonywać nikogo, kto poznał choćby skromną część dorobku tego wybitnego, a nade wszystko wszechstronnego myśliciela. Crowley w ciągu 72 lat swego życia napisał kilkadziesiąt ksiąg z zakresu szeroko pojmowanej ezoteryki. Popełnił ponad sto esejów obejmujących tak różne dziedziny jak okultyzm, filozofia, psychologia, antropologia, krytyka literacka i społeczna, religioznawstwo i teoria religii. Zajmował się również  własną twórczością literacką, pisząc felietony, opowiadania, no wele, powieści i tomy poezji. Celem przygotowywanej przez nas serii   Bibliotheca Crow� leyana  jest jak najpełniejsza prezentacja dorobku Aleistera Crowleya po to, by jego wolnościowa myśl religijna i społeczna stała się lepiej znana polskiemu Czytelnikowi. Dlatego każdy z tomów tej serii będzie poprzedzony wprowadzeniem omawiającym kontekst historyczny i ideowy prezentowanego dzieła oraz opatrzony przypisami rozjaśniającymi znajdujące się w nim zawiłości. Aby zaś ukazać twórczą recepcję dzieł Crowleya, namówiliśmy do współpracy grono wybitnych okultystów, filozofów i religioznawców. Ich poslowia będą zawierać oryginalne interpretacje poszczególnych dzieł. Należy tu dodać — interpretacje mocno idiosynkra� tyczne, nie pozbawione osobistego tonu. Pomogą one ukazać rozmaite style i kierunki, jakie przyjmuje myśl Crowleya, formując chaosferę świata wyobraźni, gdzie wszystko jest możliwe i nic nie  jest oczywiste. Posłowie do niniejszego dzieła napisał Martin Mrskoś,  wybitny czeski hermetysta, od 1990 roku prowadzący w Brnie  Wydawnictwo Horus oraz thelemicki magazyn pod tym samym tytułem, w którym obok czeskich przekładów klasycznych tek� 22

stów hermetycznych, gnostyckich, kabalistycznych i thelemickich można znaleźć wybitne teksty okultystyczne analizujące zjawiska kultury współczesnej. Martin Mrskoś jest również autorem In� nych wykładów dla studentów sztuk pięknych poświęconych sym�  bolizmowi, kreatywnemu myśleniu i problematyce hermetycznej  W załączonym do tego tomu eseju dokonuje kabalistycznej egze� gezy   Krótkich esejów o Prawdzie  w formie listu Ojca do Syna, inspi� rowanej myślą Mistrza Eckharta oraz crowleyowskimi epistołami z Liber Alef.  Mimo skomplikowanej formy, jaką przyjmuje ten tekst, prezentujemy go bez przypisów redakcyjnych, aby nasza inter� pretacja nie zakłóciła jego indywidualnego odbioru.  Wraz z publikacją  Krótkich esejów o Prawdzie  Aleistera Crow� leya rozpoczynamy działalność Wydawnictwa OKULTURA. I nie  jest to przypadkowy wybór. W czasach gdy Prawda staje się przed� miotem rozgrywek politycznych między wojownikami jedynej słusznej drogi a pragmatycznymi handlarzami tożsamości, herme� tyczne pytania o to: Kim jesteśmy? Skąd pochodzimy? Dokąd zmierzamy? przyjmują postać kulturowej kontestacji. Nie interesuje nas dostarczanie gotowych formuł życia. Interesuje nas pobudzanie twórczego myślenia, rozwijanie zmysłu krytycznego wobec tych przejawów kultury, które stają się przedmiotem bezwarunkowej, automatycznej akceptacji. Interesuje nas tworzenie kultury, która czerpać będzie z ukrytych skarbców ludzkiego potencjału, z dziedzictwa tych wszystkich, którzy na przekór bezimiennemu fatum rzucali wyzwanie losowi, spełniając w życiu swoje najgłębsze pragnienia. Taką tradycję sięgającą do ukrytego wymiaru istnienia nazywamy właśnie „okulturą", czyli kulturą tajemną.  W tym miejscu należą się serdeczne podziękowania dla tych wszystkich akuszerów OKULTURA którzy wbrew przeciwnościom losu sprawili że coś, co przez wiele lat było tylko ideą, dokonało wreszcie cudu wcielenia. Nie byłoby tego dzieła, gdyby nie ofiarna pomoc ze strony Krzysztofa Azarewicza, naszego londyńskiego łącznika i rezydenta OKULTURY w podziemnym świecie wyobraźni; gdyby nie stałe wsparcie Wojtka Benicewicza, który

23

stał się jego panem formy, nadając mu ostateczny kształt. Niniejsze dzieło nie ukazałoby się również, gdyby nie bezcenna pomoc Rafała Nowakowskiego, który starał się „nadać rzeczy odpowiednie słowo" oraz ciche wsparcie Justyny Bekesińskiej, Adama Go� lańskiego, Jerzego K. Kolarzowskiego, Michała Liberaka i wielu innych twórców okultury, w cichości serca tkających nić swego przeznaczenia. Im wszystkim poświęcona jest nie tylko ta książka, ale i cale nasze Wydawnictwo.

Umysł Ojca ujeżdża subtelne rumaki,  pozostawiając za sobą smugi  gwałtownego ognia.  Zoroaster

KIMŻ E

O

JEST

KTÓR YM

C ZŁO WIEK ,

CIĄ GLE

 W S P O M I N A S Z ?

Człowiek

Przedmiotem tych esejów jest człowiek, dlatego warto na samym początku wyjaśnić, co rozumiemy przez to słowo. Człowiek jest mikrokosmosem, tj. obrazem (skupionym  wokół punktu świadomości) makrokosmosu, czyli wszechświata Ten teoremat znajduje swe potwierdzenie w materialistyczno�ide alistycznym dowodzie, że Wszechświat, jakim go postrzegamy,  jest przedłużeniem, czy też widmem systemu nerwowego.  Wynika z tego, że wszelkie zjawiska zachodzące wewnątrz i na zewnątrz człowieka da się podzielić dla celów obserwacji za� leżności występujących między nimi, w taki sposób, który w prak� tyce okazuje się najbardziej dogodny. (Przykładem tego są skom� plikowane klasyfikacje naukowe, które stosuje się dlatego, że są  wygodne, choć nie przekazują żadnych istotnych prawd.) Jak do� tąd wymyślono kilkanaście systemów służących analizowaniu du� chowej natury człowieka, zapisywaniu i mierzeniu jego doświad� czeń oraz planowaniu jego postępu w osiąganiu coraz to dalszych  wyżyn zrozumienia. Z pozoru najbardziej praktycznym, nauko�  wym i prawdziwym wydaje się być system  abhidhammy .  Tyle żc, nie mówiąc już o innych argumentach krytycznych, dla Europej� czyków jest on z pewnością o wiele za trudny.  A zatem, mimo zagrożeń wiążących się ze stosowaniem systemu o wysokim stopniu symboliczności pojęć, wolę, z wielu powodów, przedstawić światu jako międzynarodowy fundament klasyfikacji klasyczny system matematyczny powszechnie, lecz  błędnie (na mocy konwencji) nazywany kabałą. Kabała, czyli żydowska tradycja zajmująca się pogłębioną interpretacją pism hebrajskich, cechuje się zwykle albo niskim stopniem inteligencji albo też wysokim poziomem bełkotu. Tym niemniej, u jej podstaw znajduje się najszlachetniejszy klejnot myśli

31

ludzkiej, geometryczny układ nazw i liczb nazwany Drzewem Życia. Nazywam go najszlachetniejszym, ponieważ uznaję go za najwygodniejszą z dotychczas odkrytych metod klasyfikacji zja�  wisk wszechświata oraz zapisywania występujących między nimi związków. Mogłem przekonać się o tym, gdy przyswoiłem sobie ów schemat, w wyniku czego otrzymałem bardzo wiele twórczych myśli. Ponieważ wszystkie zjawiska da się odnieść do Drzewa Życia (które dla wygody można do woli zwielokrotniać lub dzielić), bezużyteczna staje się próba wyliczania ich po kolei. Każda z dziesięciu sefir i każda z dwudziestu dwóch ścieżek posiada nieskończenie wiele odpowiedników. Sztuka korzystania z nich polega głównie na odnoszeniu do nich wszystkich naszych idei, dzięki czemu odkrywamy wspólną naturę rzeczy i istotne między innymi różnice. Dzięki temu uzyskujemy prosty ogląd niesłychanie ogromnej złożoności wszechświata. O tym wszystkim można dowiedzieć się z  Liber   777, której główne atrybucje warto zapamiętać. A gdy już w pełni zrozumiemy ten system — co wcale nie równa się jego zapamiętaniu � zauważymy, że gdy tylko będziemy rozważać jakiś kolejny szczegół z tej nowej wiedzy, towarzyszyć nam będą kolejne olśnienia. Świat jawić się nam będzie jako spójna i konieczna Całość. Do dalszych studiów nad poniższymi esejami przyda się nam krótki opis stosowanej tu Teorii Wszechświata. Warto zarazem podkreślić, że im większe zrozumienie cechuje czytelnika zajmującego się Drzewem Życia, tym bardziej klarowne będą jego myśli i tym trafniejsze wyciągnie wnioski.

32

 W systemie tym przyjmujemy, ze człowiek składa się z pięciu elementów . Są to: (1)  Jechida. Kwintesencja duszy, która sprawia ze człowiek jest równocześnie tożsamy z każdą inną iskrą bożą oraz różny od niej (gdy chodzi o światopogląd i świat, którego jest ona centrum). Punkt składający się z samej pozycji, którą da się określić poprzez odniesienie do osi współrzędnych, czyli do drugorzędnych zasad wchodzących w jej zakres tylko per accidens,  na które to powołujemy się  w dalszym ciągu naszej koncepcji.

(2)  Cbajja. Impuls twórczy, czy raczej wola  jechidy,  energia, która wy� maga sformułowania wcześniej wspomnianej osi współrzędnych, aby spełniła się jechida.  Formalne zrozumienie tego, co jest ukryte  w jej naturze, a co stanowi o jej potencjalnych cechach. (3)  Neszama. Funkcja, przy pomocy której staje się możliwe zrozumienie Słowa  chajji.  Przebłysk tego, czego jechida  pragnie dowiedzieć się o sobie. Te trzy zasady tworzą Trójcę. Są   jednością, ponieważ reprezentują byt oraz narzędzie, dzięki któremu dokonuje się objawie�

nie Boga w świecie ludzkim. Należy przy tym zaznaczyć, że tworzą one tylko matematyczną strukturę natury ludzkiej. Można je porównać do praw fizyki, które istnieją jeszcze zanim zostaną odkryte. Jak dotąd nikt nie ujrzał ich gołym okiem. Z tej oto racji obdarzony zwyczajną świadomością czło wiek nie jest w stanie poznać żadnej z tych zasad, mimo iż składa ją się one na jego istotę. Dlatego też celem Inicjacji jest  podróż wewnętrzna,  która ma prowadzić ku nim. Warto tu przytoczyć ślubowanie kandydata do zakonu AA , w którym jest powiedziane: „Przysięgam odkryć naturę i moce mojego Istnienia". Owa troista zasada ma całkowicie duchowy charakter, a wszystko, co da się o niej powiedzieć, można wyrazić posługując się tylko pojęciami negatywnymi. Jest przeto także sama w sobie pełna. Natomiast pod nią rozpościera się tak zwana Otchłań. Jest to niezwykle trudna do wyjaśnienia koncepcja, która odnosi się mniej więcej do luki w myślach między tym, co realne, a co przynależy do świata idei, oraz tym, co nierealne, lecz niemniej obecne. W Otchłani wszystko istnieje przynajmniej  in posse,  lecz nie ma jakiegokolwiek znaczenia. Znajdującym się w niej rzeczom  brakuje substratu duchowej rzeczywistości. Są pozorami nie rządzącymi się żadnym Prawem, a zatem niczym innym jak   szalonymi majakami.

 W ten oto sposób Otchłań jest wielkim magazynem Zja wisk, oraz źródłem wszelkich wrażeń. Z kolei, wspominana przez nas Trójca jest twórcą  maszyny,  przy pomocy której możliwe się staje poznawanie świata. Maszyną tą jest czwarta 'zasada człowieka'. (4)  Ruach. Słowo  ruach  można przetłumaczyć jako 'umysł', 'duch',  bądź 'intelekt'. Niestet y żadne z tych pojęć nie jest wystarczająco

zaspakajające, jako że każdy z interpretatorów nadaje im inne znaczenie.  Ruach  jest grupą blisko ze sobą związanych 'pięciu zasad moralnych i intelektualnych', skupionych wokół swego rdzenia w tiferet, zasadzie harmonii, świadomości i woli człowieka, której pozostałe cztery sefiry są można by rzec czułkami. Owych pięć zasad znajduje swój punkt szczytowy w szóstej, nazywanej   daat, sefirą 'wiedzy'. Nie jest to wszakże prawdziwa zasada, albowiem zawiera w sobie zarodek wewnętrznej sprzeczności, czyli prowadzi ku samo�zniszczeniu. Jej naturą jest fałsz, ponieważ gdy tylko analizuje się wiedzę, rozpada się ona w irracjonalny proch Otchłani.  W ten oto sposób ludzki pęd ku zdobywaniu wiedzy okazuje się fałszywą ścieżką: szukaniem igły w stogu siana. Nie czas po temu by wdawać się w rozważania na temat 'upadku Adama', czyli w doktrynę stworzoną dla wytłumaczenia niefortunnej konstrukcji wszechświata. Interesują nas tutaj tylko namacalne fakty.  Wszystkie te mental ne i moralne cechy   ruach,  mimo iż nie tak czysto duchowe jak Najwyższa Trójca, nadal 'wiszą w powietrzu'. Jeśli więc mają być pożyteczne, muszą posiadać podstawę, przy pomocy której będzie można wchłaniać wrażenia, podobnie  jak maszyna potrzebuje paliwa i surowca, zanim wytworzy produkt, dla którego produkcji została stworzona.

(5) Nefesz. Słowo  nefesz   tłumaczy się zazwyczaj jako 'duszę zwierzęcą'. Jest to pojazd  ruach,  instrument, dzięki któremu umysł może kontaktować się z prochem materii w Otchłani, może go czuć, oceniać i reagować nań. Pod pewnym względem jest to nadal za�

sada duchowa, ponieważ doczesne ciało człowieka składa się z prochu materii doraźnie utrzymywanego w całości dzięki zasadom, które go ożywiają dla swych własnych celów, w ostateczności zaś dla wyższego celu samo�spełnienia jechidy. Niestety,  nefesz,  którego stworzenie miało tylko jeden cel � bezpośredni kontakt z materią, posiada skłonność do gubienia się w swej niespójności. I tak w związku z umiejętnością postrzegania bólu i przyjemności, jego uwaga nieustannie przemieszcza się od jednego szeregu zjawisk do kolejnego. Jeśli więc   nefesz  ma  w prawidłowy sposób pełnić swoją funkcję, trzeba go utrzymy wać w jak najbardziej surowej dyscyplinie. Nie można też słuchać się w tym przypadku  ruach,  który potrafi być słaby i niesprawiedliwy. Będąc diabelsko sprytnym, wykorzystuje każdą sztuczkę, aby nawiązać kontakt z materią w najwygodniejszy dla swej inercji sposób, nie zważając na swe obowiązki względem Najwyższej Trójcy i uwalniając się od jej zasięgu, zupełnie jakby nie przeczu wał jej istnienia. Cóż zatem sprawia, że ludzka wola,  tiferet,  pragnie poznać neszamę  i poddać się boskiej woli   chajji?. Nic innego, jak zrodzone prędzej czy później z bólu zrozumienie tego, że cały jej związek z materią, czyli światem, możliwy dzięki pośrednictwu ruach i nefesz, w nieuchronny sposób wiąże się z cierpieniem. Świadomość tego przyprawia ją o udrękę. Zaczyna więc szukać jakiegoś rozczynnika, w którym świat mógłby stać się zrozumiały, pożyteczny i radosny. W języku kabały mówi się, że pragnie ona neszamy. I to właśnie mamy na myśli, mówiąc że 'trans smutku'  jest motywem przewodnim Wielkiego Dzieła. Ów 'trans smutku' (który należy odróżnić od jakiejkol wiek rozpaczy podyktowanej względami osobistymi, jakiegokol wiek 'przekonania o własnej grzeszności', oraz innych skutków czarnej magii) posiada zasięg kosmiczny, obejmując wszystkie potencjalnie i doraźnie istniejące zjawiska. Oznacza więc otwarcie sfery   neszamy.  Jednakże to właśnie świadomość własnej tragedii

stanowi lek, który może mu zaradzić, albowiem wprowadza poszukującego na właściwą drogę. I jeśli tylko rozwinie on swoją neszamę,   wkrótce zdobędzie inne doświadczenia owego wyższego porządku. Pozna znaczenie swej prawdziwej Woli, nauczy się wymawiać własne Słowo oraz utożsamiać się z  chajją. Ostatecznie zaś, urzeczywistniając  chajję  jako dynamiczny aspekt jecbidy,  stanie się tym czystym bytem, uniwersalnym i jednostkowym, który jest równocześnie niczym, Jednym i Wszystkim. Samą istotą Najwyższej Trójcy jest to, że posługujące się czystym intelektem Prawa Rozumu nie znajdują w niej zastoso wania. Dlatego też nie sposób opisać racjonalnym językiem natu� ry związanych z nią przeżyć. Co więcej, ich zasięg jest w każdym kierunku nieskończony, dlatego też stratą czasu byłoby szczegółowe ich przedstawianie bądź wyliczanie. Jedyne, co można zro bić, to zaznaczyć pewne ich wspólne cechy, posługując się możli wie ogólnikowym językiem, oraz wskazać, które z tych przeżyć okazało się najkorzystniejsze z punktu widzenia naszych poszukiwań. Jakąkolwiek nazwę przyjmiemy dla określenia Wielkiego Dzieła, czy będzie to 'poszukiwanie świętego Graala', czy też 'kamienia filozoficznego', nigdy nie widać jego końca. Nasz sukces otwiera jedynie nowe aleje cudownych możliwości. O tak, na wieki  wieków Amen! Zaprawdę czeka nas ciężkie zadanie i bezgraniczna radość, ponieważ cały świat i wszystko, co go wypełnia jest niczym innym, jak nieskończonym placem zabaw 'zwycięskiego dziecka .w koronie', nienasyconego, niewinnego, zawsze radosnego 'spadkobiercy przestrzeni i wieczności', któremu na imię Człowiek..

Treścią samej świadomości jest pamięć. Nigdy nie wiemy, co się dzieje, lecz tylko to, co już się zdarzyło, nawet jeśli bardzo skupiamy się na tym, co nazywamy 'teraźniejszością'. Co więcej, żadne wrażenie, z wyjątkiem  sammasamadhi, nie jest w stanie przekazać nam spójnego wyobrażenia na temat tego, czym jest Jaźń. Istnieje ono znacznie głębiej, na tym pokładzie świadomości, który nie jest dostępny bezpośredniej percepcji; w tym rodzaju myśli, który jest w stanie łączyć kwintesencję niezliczonych wrażeń w jedno, oraz przetworzyć tę  tabula rasa  w możliwe do uchwycenia ego. Niezależnie od tego, czy proces ów jest halucynacją, to z pewnością pamięć jest tym, co bardziej niż pozostałe funkcje umysłu, określa jego możliwości. Otóż, jakikolwiek pogląd przyjmiemy na naturę Jaźni, oczywistym jest, że im więcej czynimy obserwacji, tym pomniejszamy zasięg naszych błędów. Gdybyśmy chcieli obliczyć długość orbity Neptuna na podstawie upływu czasu, kiedy porusza się on  wstecz, popełnilibyśmy straszne błędy. Słaba pamięć bliska jest demencji. Można by więc rzec, posługując się metaforą, że pamięć jest zaprawą architektury umysłu. Nie jesteśmy w stanie powiedzieć czegokolwiek na temat  jej natury, gdyż nie jest ona rzeczą, ale relacją, jaka zachodzi między wrażeniami. Dlatego musi nam wystarczyć obserwacja jej  własności. Pierwszą z nich jest, co już zdążyliśmy zauważyć, rozciągłość w czasie. Drugą � wybiórczość. Równie niepożądane co niemożliwe jest, aby pamięć przechowywała wszelkie wrażenia. Ten rodzaj pamięci posiadają ludzie zamieszkujący szpitale dla umysłowo chorych. Pamięć, niezależnie jaką postać przyjmuje, uzależniona jest od procesów metabolicznych zachodzących w mózgu. I to właśnie on nadaje  właściwą harmonię ćwiczeniom, odpoczynkowi i gospodarce, podobnie jak to czyni siła mięśni. Pamięć sama w sobie jest bezużyteczna. Przypomina porzuconą bibliotekę. Jej dane muszą być poddawane należytej oce�

nie i porządkowane z należytą troską. To samo można powiedzieć o organach, które jeśli mają przynieść pożytek, potrzebują utalentowanego organisty. Dzięki klasyfikowaniu poszczególnych wrażeń osiąga się ideę wyższego porządku. Powtarzanie tego procesu nadaje strukturę umysłowi, który staje się instrumentem godnym myśli. Można  wtedy przechowywać i do woli wydobywać z mroku na światło dzienne tysiące faktów, które w przeciwnym razie zalałyby niewy� ćwiczoną pamięć. Umysł należy bowiem kształtować, pamiętając o dobrym układzie zakończeń nerwowych w mózgu. Należy to też czynić zawsze podług woli! Oto bowiem  jest klucz do właściwego wyboru, aby bezzwłocznie zapamięty wać wszystkie wartościowe fakty, a zapominać o tych, które nie mają związku z prawdziwą drogą swej gwiazdy w kosmosie. Tylko w ten sposób można oszczędnie gospodarować dziedziną pamięci, ponieważ, co należy podkreślić, nikt nie jest w stanie umie jętnie ćwiczyć pamięci, dopóki nie pozna swej Prawdziwej Woli. Mamy więc tu do czynienia, jak we wszystkich kwestiach dotyczących intelektu, z błędnym kołem, ponieważ tylko wtedy można stać się świadomym swej Prawdziwej Woli, gdy wyciąga się wnioski (z mocą równą   samadbi)  ze wszystkich faktów możli wych do przyswojenia. Rozwiązanie tej antynomii znajdujemy ambulando:   dzięki wyżej wskazanemu treningowi selekcji. Niestety, cała ta kwestia ulega dalszej komplikacji podczas praktyki jogi, gdy opadają zasłony umysłu i zaczynamy pamiętać już nie tylko dawno zapomniane fakty, ale i sprawy, które nie mają żadnego związku z tym wcieleniem ego. Pamięć rozciąga się na czasy dzieciństwa, a nawet na naszą poprzednią śmierć oraz na te niezliczone rodzaje doświadczeń, których zasięg zależy

od stopnia osiągniętego postępu. Lecz równolegle do tego stanu wzmożonych wyobrażeń o naszym ego, jego ekspansji poprzez eony, pojawia się (w związku z osłabieniem  ahamkary, czyli zdolności wytwarzania ego) skłonność do zapamiętywania rzeczy, które wydarzyły się nie 'nam', tylko 'innym ludziom' i 'innym istotom'. Oto i jedna z najbardziej irytujących przeszkód na drodze mądrości. Albowiem normalny rozwój pamięci w czasie prowadzi do lepszego zrozumienia Prawdziwej Woli jednostki (jak myśli o sobie wówczas), w związku z czym postrzega ona wszechświat  jako bardziej zracjonalizowany pod względem teleologicznym. Pochodną tego właśnie stanu jest zmuszanie się do przyswajania so bie doświadczeń przypuszczalnie 'obcych istot', co z kolei prowadzi do pomieszania zmysłów. Adept popada wtedy w sidła Choronzona (W imię BA BALON, hańba niech będzie mu na  wieki!), a co gorsza przydarza się to wtedy, gdy wydaje mu się, że  jest już (pod pewnym względem) 'obywatelem miasta pi ra mid' . Lecz to właśnie dzięki temu doświadczeniu postanawia on podjąć próbę przekroczenia Otchłani, ponieważ doszukuje się alternatywy wobec szaleństwa w odkryciu formuły ogólnej, która zawiera doświadczenie powszechne, jednak pod żadnym względem nie odnoszące się do jego rzeczywistego lub domniemanego ego. Ów paradoks, jak wszystkie inne, niesie nam tę cenną naukę, że każde wyzwanie służy temu, by sprostać mu z pożytkiem dla samego siebie, a każdy kłopot spada tylko po to, aby prowadzić nas ku niezwykłym, cudownym rozwiązaniom, o których nawet nam się nie śniło. Tymczasem nasze rozmyślania nad tymi wszystkimi sprawami mogą sprawić jeszcze jeden cud, a mianowicie, gdy zrozumiemy, że natura samych rzeczy jest w rzeczywistości tylko funkcją pamięci.

Potrzeba zostania Mistrzem ma swe źródło w transie smutku. Transu tego nie da się w prosty sposób określić. W rzeczywistości, na samym początku przybiera on zwykle ograniczoną, egoistyczną postać. Nasza wyobraźnia nie jest w stanie uwolnić się od ziemskich ograniczeń. Nie potrafimy też objąć swą jaźnią czegoś, co przerasta swym zasięgiem zwyczajną świadomość. Dlatego też często myślimy: „nic nie jest dla mnie wystarczająco dobre". I dopiero wtedy, gdy dzięki mocy inicjacji osiągamy pewien stopień rozwoju, zaczyna docierać do nas słynne wszystko jest cierpieniem twierdzenie Buddy: „sabbe pi Dukkham", czemu towarzyszy postrzeganie relacji niezwykle rozdętego podmiotu do przedmiotu  jako owoców Wielkiej Klątwy, tej samej, któr a już wcześniej obejmowała ich pierwszych awatarów — małe ego i widzialny wszechświat.  W podobny sposób mają się rzeczy, gdy chodzi o przekraczanie transu smutku. I to, co wydaje się nam zwycięstwem, jest tylko zwykłą sztuczką umysłu. Gdy w zależności od sytuacji rozciągamy podmiot lub przedmiot tylko po to, by uciec od rzeczy wistości, możemy odnieść chwilowe wrażenie, iż przezwyciężyliśmy ów stan, w którym „Wszystko jest Cierpieniem". Ale chmury ponownie zbiorą się nad nami, gdy tylko nasz umysł odzyska równowagę. Z tej właśnie przyczyny wymyślamy sobie „Niebo",  w którym nie ma żadnego cierpienia, tylko po to, by samemu się przekonać, że jego warunki są takie same jak na „Ziemi". Nie ma też ani krzty rozsądku w tym piekle myśli. Trans smutku można wszak przezwyciężyć przy pomocy innych transów, takich jak 'wyższa wizja uszczęśliwiająca', 'trans cudu' i pozostałych, równie dziwacznych co trans zwany 'kosmicznym żartem', chociaż ten ostatni jest do niego zadziwiająco podobny!

Możemy w cen sposób dojść do następującego wniosku, że aby stać się złudzeniem, każdy podmiot koncentracji wymaga tylko tego, żeby skupił się na nim umysł i to w stopniu znacznie mniejszym od prawdziwej koncentracji, jaka staje się naszym udziałem, gdy wkraczamy w stan  samadbi. Powiedzieliśmy już wystarczająco dużo, jeśli chodzi o krótkie streszczenie pojawiających się tutaj kwestii. Znacznie lepiej ujmują to jednak proste słowa pochodzące z  Księgi Prawa: Pamiętajcie wszyscy, że egzystencja jest czystą radością; ze wszystkie smutki są

tylko niczym cienie; przechodzą i już ich me ma; lecz jest to, co pozostaje.

Od czego zależy ta percepcja, która smaga ogniem pogardy straszliwe baterie wszelkich poważnych filozoficznych myśli? Odpowiedź na to pytanie znajdziemy w metafizyce samej thelemy. Napotykamy w niej paradoks jak najbardziej niepokojącej natury. Jako że  Księga Prawa,   antycypująca najsubtelniejsze  jja, ja, może w 1900 roku.... ostatnie odkrycia w dziedzinie matematyki dokonane przez naj większych geniuszy obecnego pokolenia, ogłasza też jednostką istnienia pewne zdarzenie, a mianowicie akt zaślubin Nuit z Hadi� t e m, czyli, innymi słowy, spełnienie pewnego punktu widzenia. ale czy ciągła zmiana nie jest  A czyż pochód wydarzeń jako przeciwieństwo doskonałości „czyźródłem cierpienia, w przeci- stej egzystencji" nie jest samym warunkiem cierpienia? Coraz wywieństwie do czystego trwania raźniej widzimy, że jest to przestarzała filozofia, zlepek błędnych które to miałoby być doskona- słów. Tak oto: łością

Każde zdarzenie jest 'aktem miłości', z którego rodzi się radość. A całe istnienie składa się wyłącznie z takich zdarzeń. Nie sposób więc uciec przed pytaniem, jak to się dzieje, że istnieje  jednako złudzenie cierpienia? Nie ma w tym nic dziwnego, albowiem złudzenie to jest  wynikiem przyjęcia częściowej i niedoskonałej wizji. I tak na przykład: w ciele człowieka każda komórka jest doskonała, w związku z czym cieszy się on dobrym zdrowiem. Lecz jeśli zaczniemy zastanawiać się nad każdą cząstką mechanizmu, który podtrzymuje nas przy życiu, pojawią się rozmaite dekompozycje mogące doprowadzić nas do bardzo tragicznych wniosków. Dotyczy to tych  wszystkich przypadków, gdy nie postrzegamy człowieka jako całości i nie pojmujemy, że różnorodność procesów natury jest niezbędna dla życia. Co więcej, dla normalnej, czyli dualistycznej świadomości, to właśnie przechodzące i przemijające cienie stanowią o jej percepcji. A zatem to, co człowiek 'postrzega', w istocie przesłania mu blask światła. Z tej właśnie przyczyny Budda mówi, że „Wszystko jest Cierpieniem", zawierając w słowie 'Wszystko' głównie te rzeczy, które ludzie uznają za radosne. I nie jest to  wcale paradoks, ponieważ dla niego samego wszelkie reakcje, które prowadzą do wytworzenia się świadomości, nieuchronnie wiążą się z cierpieniem, burząc doskonały spokój, oraz tamując swobodny ptzepływ energii.  W ten oto sposób dla Buddy radość i smutek są pojęciami  względnymi, kategoriami jednego wielkiego cierpienia, którym  jest istnienie. Nietrudno obalić ten pogląd. W rzeczywistości 'cienie', o których mówi nasza księga, są przeszkodami na drodze nie czynić różnicy między światła, powstałymi na skutek niedoskonałości naszego zrozumienia. sobą (podmiotem) a światem Pełnia — oto nieskończona doskonałość. Taka też jest każczy zjawiskami (przedmiotem) da jej jednostka. Jeśli więc chcemy przekroczyć ów trans smutku, musimy zlikwidować sam podmiot tej kontemplacji, łącząc go  w naszej wyobraźni z czymś, co jest mu równe, a zarazem prze�

dopełnienie dla cierpienia - wizja równa mu w sile ciwstawne. Możemy też posłużyć się metodą analizy i rozbić na kawałki ten skomplikowany problem zwany cierpieniem. A wtedy zobaczymy, że każde jego zdarzenie jest delikatnym i radosnym aktem miłości. Z równym powodzeniem możemy posłużyć się metodą syntetyczną, przechodząc od jego części do całości. Osiągniemy wtedy ten sam skutek. Pamiętajmy bowiem o tym, że każde z poruszeń umysłu  jest w stanie przetworzyć trans smutku w pokrewny mu trans,  wiążący się ze zrozumieniem — Trans Cudu.

Powiada się, ze 'trans smutku' i 'wizja mechanizmu świata' są „Czymś większym od rodziny i mniejszym od gatunku". Sama zaś 'wizja mechanizmu świata' stanowi praktyczny aspekt 'percepcji prawa zmiany', która jest transem tej samej rangi co 'trans smutku'. Jednym ze sposobów przezwyciężenia tych wszystkich transów jest 'trans obojętności', który polega na zajęciu miejsca z boku biegu wydarzeń. Należy wszak pamiętać o tym, że jest to tylko jeden z możliwych sposobów i to w dodatku w swej ogólnie przyjętej formie pełen fałszu i niedoskonałości. Pozostawanie na uboczu jest bowiem potwierdzeniem dualizmu, który sam w so bie stanowi źródło cierpienia. Jeśli się chce osiągnąć najwięcej, należy jednoczyć się z każdą rzeczą i uczestniczyć we wszystkim jak  w prawdziwym sakramencie. Ten zaś gest prowadzi do 'transu cudu'. Jest napisane: „Bojaźń Pana to początek mądrości". Stwierdzenie to odnosi się do 'otwarcia stopnia Magusa', lecz jeśli do brze przetłumaczy się tę kwestię, będzie ona oznaczać 'rozmyślanie nad cudem tetragrammatonu, a przeto odnosić się do tego transu. Albowiem to właśnie podczas niego następuje całkowite utożsamienie się z wszechświatem w jego dynamicznej formie, a pierwszym owocem zrozumienia jego natury jest zdumienie trafnością i koniecznością całego jego mechanizmu. Ciekawe może  być przy tym spostrzeżenie, że z racji specyfiki tego działania, czyli rozpatrywania i postrzegania doskonałości przy pomocy sym boliki niedoskonałości, właściwy proces ideacji ma charakter apodyktyczny. (Piszę tak jakbym pisał najgorzej poinformowanym 'małym dzieciom światła'.) Trans cudu w naturalny sposób wyłania się — jako pierwsze poruszenie umysłu — z ostatniej frazy 'ślubowania Mistrza Świątyni': „Ślubuję interpretować każde zjawisko jako szczególny rodzaj związku Boga z moją duszą". Ponieważ gdy tylko zrozumienie

rozjaśnia mroki wiedzy, wszystkie fakty ujawniają swe prawdzi we, cudowne oblicze. Tak właśnie się dzieje:  i czyż to nie cud?!  We wszystkich transach, któ re posiadają jakiekolwiek znaczenie, szczególnie zaś w transie cudu, postulant winien zdo być jak największą wiedzę i zrozumienie świata. Jego rozsądek powinien wyćwiczyć się w intelektualnych rozważaniach, a więc zaznajomić się ze wszystkimi naukami. Rzecz jasna, nie da się tego w pełni osiągnąć, ale przynajmniej można starać się jak naj bardziej doskonalić w tym przedmiocie. Najlepszą metodą na to  jest prowadzenie bezstronnych studiów nad wybraną dziedziną nauki oraz zdobywanie wiedzy ogólnej z zakresu epistemologii. Można wtedy posługując się analogiami, wzmocnionymi przez praktykę kontemplacji, rozwinąć w umyśle takie wewnętrzne zrozumienie jedności natury, które nie będzie za bardzo przekonane o własnej pewności i zwodnicze. Nasze Dzieło wymaga jednak czegoś więcej. Musimy  wyposażyć  neszamę,  czyli 'umysł intuicyjny' w wiedzę i zrozumienie tych sfer natury, które są niedostępne niewyćwiczonym zmysłom. Oznacza to konieczność posługiwania się z niestrudzonym zapałem metodami wizji. Otóż, w tym wszystkim prawdziwie jednoczącą i transcendentalną nauką jest matematyka ze sfery   ruach,  a jej koroną święta kabała ze sfery neszamy. Dzięki tym własnościom Dzieło nie wykracza, jakby to na pierwszy rzut oka się zdawało, poza możliwości człowieka. Mamy tu do czynienia z pewnym punktem krytycznym, znanym również adeptom asany i dharany , po którego osiągnięciu człony równania (jak w przypadku rozwinięcia dwumianu) powtarzają się samorzutnie, choć w inny sposób,

 w związku z czym medytacja staje się coraz łatwiejsza. Można by rzec, że postulant czuje się jak u siebie w domu. Dodatkowa wiedza nie obciąża już jego umysłu. Potrafi pozbyć się wątpliwych faktów, które wydają się bardzo skomplikowane i dotrzeć do ich istoty przyjmującej prostą postać. Udało mu się bowiem rozwinąć  wyższą funkcję umysłu. A jest to proces podobny do tego, który zdarza się podczas zwykłych badań naukowych, kiedy to dzięki uchwyceniu natury ogólnego prawa kryjącego się za różnorodnością doświadczenia, można nie tylko z łatwością przyswoić sobie nowe fakty, ale i przewidzieć całkiem nieznane. I tak na przykład można odkryć istnienie planety Neptun na podstawie czystych obliczeń matematycznych, bez szczegółowych badań optycznych, oraz opisać nieznane pierwiastki na podstawie rozmyślań nad pra wem okresowym pierwiastków. Niechaj więc będzie powszechnie wiadome, że każdy taki postęp w medytacji staje się impulsem dla energii gotowej wywołać trans cudu, który (podobnie jak pozostałe) rozwija się w blasku i majestacie wraz z ilością i jakością materiału dostarczanego przez Adepta do umysłu. Ci zatem, którzy gardzą nauką „profanów", sami godni są pogardy. Albowiem to ich własna niezdolność do wytworzenia  jakiejkolwiek poważnej myśli, ich własna próżność i impertynencja, powiem więcej!, ich podświadome poczucie wstydu i gnuśności zmusza ich do kopania tych kruchych okopów pretensjonalnej ignorancji. Nie istnieje we wszechświecie nic, co by nie miało wielkiego znaczenia, nic, co nie można by wykorzystać jako oś dla tęczowego łuku transu cudu. Na zakończenie tego krótkiego eseju warto dodać jeszcze  jedno słowo: trans cudu nie jest wyłącznie pasywny i intuitywny. Kiedy się pojawia, zalewa umysł twórczą energią, napełnia Adepta mocą i wznieca w nim wolę działania. Wznosi go do świata acilutycznego w jego esencji, oraz do świata berijatycznego w jego

przejawieniu. Można więc w pewnym sensie powiedzieć, że kiedy tylko udaje nam się wejść na ten najbardziej majestatyczny pylon transu cudu, natychmiast jednoczymy się z Najwyższym Panem Bogiem Na Wysokościach, prawdziwym, żywym twórcą  wszystkiego, co istnieje.

Istnieją dwie dobrze rozróżniane formy 'wizji uszczęśli wiającej'. Wyższa należy do sefiry keter i może jej dostąpić tylko Ipsissimus, chociaż czasami (przez przypadek) mogą się nią cieszyć osoby posiadające niższe stopnie.  Wizja ta przydarza się niezwykle rzadko i jak dotąd nie opisano jej szczegółowo. Można nawet mieć wątpliwości, czy kiedykolwiek zapis jej prawdziwej formy przekazany zosta) światu.  Wypada więc nam powiedzieć o niej tylko tyle, że jej formułą jest „Miłość jest prawem, miłość podług woli", a naturą wieczny sakrament energii wprowadzonej w czyn. Polega ona w dużej mierze na doskonałym opanowaniu 'misteriów smutku i zmiany' oraz dokładnym poznaniu 'misterium jednostkowości'. Zajmijmy się zatem niższą formą tej wizji (pamiętając o tym, że jest to bardzo luźne określenie, nie mające nic wspólnego z prawdziwą wizją), która należy do sefiry tiferet i jest przeto naturalnym dobrodziejstwem Adepta Minora (Młodszego Adepta). Od razu narzuca się nam spostrzeżenie, że ci, którzy osiągnęli  wyższe stopnie, szczególnie zaś te znajdujące się nad Otchłanią, mają kłopoty z powrotem do tej wizji, ponieważ zakłada ona pewną niewinność, pewien błąd w rozumieniu, który nie dotyczy Mistrza Świątyni. Z kolei, stopnie Adepta Exempta (Wyzwolonego  Adepta) i Adepta Majora (Starszego Adepta) są nadto pobudzone, aby móc uczestniczyć w zrównoważonym spokoju tego stanu. Tę stałą obojętność wobec zdarzeń stanowiącą o podsta wie tego transu, oraz jego ontogeniczny blask o posmaku róży i złota możemy odnaleźć tylko na samym środku Drzewa Życia, balansującym równoważnie w punkcie bezpieczeństwa osi słonecznej. Trans ten różni się w znacznej mierze od pozostałych, co możemy stwierdzić na podstawie wyżej wymienionych cech. Pod  względem psychologicznym jest to raczej stan, aniżeli działanie i zdarzenie. To oczywiście prawda, że wszystkie transy posiadają�

ce moc samadhi są w pewnym sensie ponadczasowe, ale tez większość z nich wyznacza pewne bardzo istotne kryterium. Rzecz  w tym, ze wkracza się w nie tak, jakby doznawało się spazmu. Jednakże w tym zjawisku nie mamy do czynienia z tego rodzaju przypadkiem. Ów trans może trwać tygodniami, a nawet miesiącami. Co ciekawe, nawet najbardziej gorliwi wyznawcy Tahutiego , przeglądając jego dziennik magiczny z wielką przenikliwością, nie są  w stanie odnaleźć początku tej wizji. W istocie narzuca się podejrzenie, że wizja ta płynie nie z konkretnego działania, lecz z subtelnego zawieszenia działania. Konflikt wydarzeń kończy się szczęśliwie stanem pogodnej, doskonałej równowagi, podczas której, mimo dalszego manifestowania się energii, jej upływy nie mają żadnego znaczenia. Możemy porównać ten stan z ozdrowieniem człowieka długo trawionego gorączką. Człek ów przestaje naprze� mian gorączkować i czuć osłabienie. Zapomina więc regularnie mierzyć temperaturę powracając instynktownie do swych normalnych spraw. Jednocześnie przestaje być świadom gwałtownych napadów gorąca i chłodu, cieszy się jedynie delikatnym ciepłem zdrowego ciała. Z podobną sytuacją mamy do czynienia podczas 'wizji uszczęśliwiającej', kiedy to już nie istnieje świadomy wysiłek magiczny, choć nadal kontynuuje się praktyki z obrzędową zgrabnością, a wszystkie wrażenia Adepta, zarówno te wewnętrzne jak i zewnętrzne, barwią się poświatą piękna i uroku. Stan ten pokrewny jest temu, który odczuwa palacz opium, tylko występuje spontanicznie i nie wymaga sztucznej regulacji. Jak wynika z powyższego, nie można wymyślić bardziej absurdalnego zajęcia niż dawanie wskazówek, w jaki sposób osiągnąć ów stan.

Chęć znalezienia się w tym stanie (lub jeszcze gorzej, po wracania do niego) wydaje się być szczytem złej logiki. Bo choć  jest on rozkoszny i błogosławiony, nie jest niczym naprawdę pożądanym. I rzecz nie w tym, że jest on w jakiś szczególny sposób szkodliwy, czy też że wyczerpuje dobrą karmę, albo pochłania czas i studzi aspiracje. Kiedy nadchodzi, należy spokojnie go przyjąć, cieszyć się nim do syta i pożegnać bez żalu. Jego wystąpienie świadczy o tym, że Adept dostąpił wyjątkowego i dość podniosłego stanu egzystencji, ponieważ przez wiele godzin potrafi żyć, nie  będąc poruszonym ingerencją jakiejś pobudzającej siły. Jest to również oznaka wysokiego stopnia kontroli wewnętrznej i zewnętrznej oraz dowód na to, że nawet wśród nawału działań można odnaleźć spokój. W ten oto sposób zbliżamy się do rozwiązania największego, problemu filozoficznego, szykując się na podbój 'trzech cech'. Ów trans powinien rozbudzić aspirację Adepta, nakłaniając go do zmierzenia się z przerażającym wyzwaniem Otchłani i służąc mu jako wypoczynek i wzmocnienie. A także upewnić go co do możliwości doskonalenia się w Wielkim Dziele, pokazując mu, że jego istnienie jest niczym korona, która znajduje się w zasięgu ręki. Co więcej, radowanie się rozkoszą i dostrzeganie piękna we  wszystkim, nawet na tym poziomie, gdzie analiza nie jest jeszcze przenikliwa, naprawdę wzmacnia serce i pobudza wyobraźnię. Niech zatem kandydat do zakonu różokrzyża kroczy tą ścieżką namaszczony siłą, wiedząc, że w odpowiedniej chwili może bez pytania otrzymać nagrodę i cieszyć się odświeżającym deszczem słodkiego światła, które Adepci nazywają 'wizją uszczęśliwiającą'.

Brak miejsca dla śmiechu jest najbardziej powszechnym mankamentem wszystkich systemów mistycznych poprzedzających eon, którego prawem jest  thelema.  Lecz przecież smutek ponurej matki i melancholia umierającego człowieka zepchnięte są  już do lamusa przeszłości pewnym siebie uś miechem nieśmiertelnego dziecka. Nie ma też bardziej przełomowej wizji na ścieżce Adepta Horusa niż wizja 'kosmicznego żartu'. Podczas tego transu Adept przyjmuje w pełni formułę Ozyrysa , starając się przezwyciężyć ją w działaniu. Włócznia setnika  bez przeszkód wdziera się w jego serce, a topór kata na próżno tnie jego szyję. Odkrywa poza tym, że tragedia, która toczyła się przez stulecia, jest zwykłą farsą przypominającą dziecięce igraszki. Pięść uderza w twarz tylko po to, by mogła ona szczerzyć zęby  w uśmiechu, zupełnie jakby chciała powiedzieć: „A ku ku! Tu jestem!" Judy, Woźny, Wisielec i Diabeł okazują się być towarzyszami jego zabaw. Jeśli jednak fakty, które niegdyś wydawały się mu tragiczne, rzeczywiście mają miejsce, traktuje je tak jakby nie były tym, czym się jawią. Są tylko jeszcze jednym szeregiem zjawisk i jakkolwiek by nie były ciekawe łub głupie, to i tak, podobnie jak każde inne zjawisko nie mogą mieć na niego wpływu. Jego smutek wynikał więc z faktu, że namiętnie oddawał się pozbawionemu znaczenia natłokowi zdarzeń zupełnie jakby stanowił on jedy�

ną rzeczywistość i w związku z tym wiele znaczył w nieskończonej masie przejawień.  W ten oto sposób dostrzeżenie 'kosmicznego żartu' pro wadzi do zrozumienia idei Jaźni jako pokrywającej się w czasie z wszechświatem, zjednoczonej z jego twórcą, lecz jednocześnie nie mającej z nim nic wspólnego. Ów troisty stan jest, jak wiadomo, jednym z niezbędnych etapów samadhi. (Stanowi tez punkt kulminacyjny jednego z dwóch najważniejszych rozdziałów  Bha�  gawadgity.)"'' Istnieje wszakże jeszcze jeden pożytek z tej kwestii. Albo wiem, na co wskazywało już wielu filozofów, w idei śmiechu za warta jest również idea okrucieństwa. Nic więc dziwnego, że nie  było dla niej miejsca w programach nauczania wszelkich mistycznych szkół handlarzy litością. Możemy, co najwyżej, wzruszyć na to ramionami w geście ironicznej pogardy. Albowiem to na tej  właśnie skale rozbiły się ich wspaniałe bark enty ny pośród oceanu. Natura pełna jest okrucieństwa, a jej szczyty radości i zwycięstwa znaczone są śmiechem, powstałym na skutek gwałtownego uwalniania i luzowania napięć mających swe miejsce w fizjologii człowieka. Warto tu wspomnieć o tym, że jednym z najbardziej charakterystycznych efektów wy woływanych przez takie narkotyki jak   Cannabis Indica i  Anhalo� nium Lewinii,  które rzeczywiście „rozluźniają stropnice duszy da jące jej natchnienie", jest natychmiastowy śmiech. Och, jakże zdrowa pogarda do ograniczonej jaźni rozwija się z tego poczucia gargantuejskiej niewspółmierności dostrzega� nej podczas tego śmiechu! Albowiem zaprawdę zabija ona w swej rozweselonej ludożerczej maskaradzie obleczonego w gorzką czerń powagi misjonarza ego, spychając go do czeluści jedną salwą śmiechu. Tere�fere! — oto głos cywilizacji — wysłannik Boga białego

człowieka � bul, bul, bul! Bracie, dorzuć jeszcze garść szałwi!  A słodko pachnący dym wzniesie się i okryje nieuchwytnym po wabem bezwstydne ciała gwiazd! Niezależnie od tego wszystkiego, istnieją pewne praktyczne względy, dla których warto korzystać ze śmiechu na ścieżce mądrości. Każdy bowiem drogowskaz, jaki się przy niej znajduje, zwiastuje NIEBEZPIECZEŃSTWO, a to już z chociażby tej racji, że ścieżka ta jest drogą śmierci ego. Nic więc dziwnego, że śmiech jawi się na niej jako gwarant zdrowia psychicznego.  A także jako broń przeciwko szarlatanom krasomówstwa, którzy starają się wywołać w nas ów zwykły poryw duszy! Cóż za pożytek będziemy mieli z niego, jeśli nie rozpoznamy ich śmieszności? Niezmierzona jest otchłań głupoty, w której chcieliby nas pogrążyć ci szalbierze wiary. I tylko poczucie humoru może nas przed nimi uchronić! Jakże bliski Królestwu Bożemu był Robert Browning, gdy pisał: Cieszcie się z tego, ze człek nigdy się nie wzruszy Między zmianami szamocząc się nieustannie I skrzydeł nie złoży nigdy rozhuśtanej duszy

Tym niemniej, warto pamiętać o szczypcie szyderstwa za wartej w „Satur est cum dicit Horatius 'Evohe !"Juvenal isa. Nieznany jest bowiem jak dotąd przypadek, aby jakiś człowiek pomógł bliźniemu swemu, strojąc miny. O nie, bo choć 'kosmiczny żart' nie jest prawdziwym transem, jest jednak jednym z najbardziej pewnych źródeł łaski. Często bywa też głównym składnikiem tego, co nazywane jest 'po wszechnym rozpuszczalnikiem'. Powróćmy więc do Browninga i jego wspaniałych ostatnich słów, jakie napisał, kiedy osiemdziesiątka wybiła na zegarze jego życia:

To, co niewidziane, witaj z uśmiechem! Wyjdź ku temu naprzód, z radosnym oddechem. Krzycząc: „Śmiało, prędko, dalej!" Podróżować

tam i tu będzie wspaniale  Amen.

Gdybyś mógł poznać świat,  Zrozumiałbyś ze

wart on

Rozkosznego tańca w delikatnym rytmie!

E tam! lepiej skończmy te rozważania zdumiewającymi słowami pewnego Anioła z  The Vision and the Voice,   który pożegnał pogrążonego w cichym transie Jasnowidza frywolną fazą: „A ja teraz idę w tan!" Pytacie się o Tablice Prawa? Trach!  Solvuntur Tabulae!   � risu!

Ów stan umysłu, który charakteryzuje obojętność, nazy wany jest potocznie transem, jakkolwiek myląca jest to nazwa.  W rzeczywistości, jest on dokładnym przeciwieństwem transu, ponieważ trans zazwyczaj oznacza samadhi, które nie może zaistnieć w takim stanie. Celem jednego jest zjednoczenie, celem drugiego zaś oddzielenie. Nic powinniśmy jednak doszukiwać się  w obojętności śladu praktyk Czarnych Braci, ponieważ prawdę powiedziawszy nie jest to żadne osiągnięcie, tylko zwyczajna postawa dyktowana wygodą. Dodajmy, postawa przynosząca pożytek i mająca wielkie znaczenie. Nie sposób przecież nieustannie przebywać w samadhi, a zarazem warto wypełniać przerwy między porywami twórczej pracy w taki sposób, by w każdej chwili móc podjąć następne kroki. Należy zatem wypracować w sobie taki nawyk umysłu, który nie wiąże się z jakąś postacią pożądania. I tak obojętność stanie się rodzajem spokoju, który może być traktowany jako ochrona, i jest pokrewny 'trzeciej szlachetnej prawdzie' buddyzmu, mówiącej o przerwaniu cierpienia. Przyświeca temu taka idea, że umysł powinien reagować automatycznie na każde wrażenie: „Bez znaczenia czy jest ono miłe czy niemiłe". Bławacka zauważa, że jest to uczucie, któremu towarzyszy niesmak. Jeśli jednak tak się dzieje, mamy tu do czynienia z błędem wynikającym z niedoskonałości tego stanu, ponieważ w istocie powinna mu towarzyszyć wielka radość, płynąca nie z samego wrażenia, lecz z pozostawania obojętnym wobec niego. Ta radość wypływa bez wątpienia z pojawiającego się poczucia mocy. Jednakże i ono jest niedoskonałe. Powinniśmy cieszyć się raczej z rozpoznania ostatecznej prawdy, że „egzystencja jest czystą radością", a nie z jakiegoś nagłego uczucia.  Warto tu zauważyć, że osiągnięcie i utrzymanie tego sta�

nu zależy w dużej mierze od opanowania kilku transów. I tak na przykład, musimy dzięki transowi smutku przekonać się o 'pierwszej szlachetnej prawdzie', ponieważ w przeciwnym razie nielogicznym byłoby pozostawanie obojętnym wobec wszystkich rzeczy. Pod nieobecność tej percepcji „sabbe pi Dukkham" może  wystąpić pewne wrażenie, które choć prowadzi do jakiegoś stanu  wolnego od cierpienia, jest wszakże bardzo niedoskonale. Autentyczna wolność od cierpienia jest bowiem całkowicie zależna od tego, czy jesteśmy wolni od wrażeń. Niemniej jednak, byłoby nadużyciem porównywanie stanu obojętności do apatii, która pojawia się po przenikliwym spazmie smutku. Apatia to przecież zwykłe znieczulenie nerwów zszarganych nadmiarem bólu. Tymczasem, mag nie może sobie pozwolić na bierność — oczywiście za wyjątkiem tzw. celowej, aktywnej bierności opisanej w Liber L X V. Obojętność musi być stanem pod wyższonej aktywności. Można ją porównać do swobody wyszkolonego szermierza, który przyjmuje i paruje każdy cios swego przeciwnika z równym wigorem, nieświadom swoich czynów, ponieważ nauczył samodzielnie myśleć swoje oczy, nadgarstek, a nawet klingę. Tak rozumiana obojętność stanowi duchową formę świadomości automatycznej Adepta. Jej miejscem jest jesod , twierdza na pograniczu Otchłani, którą opisałem w jedenastym eterze  Liber 418. Gdy obojętność wejdzie nam już w nawyk, łatwiej będzie ją osiągnąć niż jakikolwiek autentyczny stan samadhi. Nie będziemy potrzebować do tego szczególnych umiejętności. Dzieje się tak, ponieważ, jak już wcześniej wykazałem, dzięki transowi smutku wiemy, o co w tym wszystkim naprawdę chodzi. Metoda zdobycia się na obojętność jest zatem prosta i polega na kroczeniu drogą Tao.

Pomocny na tej drodze może okazać się następujący wniosek łańcuchowy: Egzystencję

należy pojmować jako

Kontinuum. Wszystkie jej składniki

mają zatem

równą wartość, wszystkie są równie niezbędne do tworzenia całości. Każde zdarzenie należy zatem odbierać z równym honorem i reagować na nie z równą obojętnością.

Pokusimy się o przykład z życia wzięty. Powiedzmy, że mamy otrzymać tysiąc funtów, ale zostaną nam one wypłacone  w różnych ratach i walutach. Ponieważ już wiemy, że wcześniej czy później otrzymamy sumę 1000 funtów, nie podniecamy się  wpłatą jakiejś raty, tylko liczymy ją z precyzją i spokojem, niezależnie od rozpatrywanych pozycji na minusie i na plusie. Pomimo istniejących różnic we wpłatach na konto, nasz stan umysłu pozostaje niezmienny. Powszechny błąd umysłu nie przywykłego do filozofii polega na nieznajomości prawdziwej natury duszy. Skłonny  jest przypuszczać, że każde zdarzenie jest 'dobre' albo 'złe', co implikuje podział na zwycięzców i przegranych. Lecz kiedy tylko nabierze pewności, że jest to z góry przesądzona kwestia, nie będzie poddawał się jakiemuś wydarzeniu w tym złudnym procesie, z którego korzysta natura, aby w symboliczny sposób wyrazić fatalizm oddziaływania Prawdy. Zauważmy, że ów sposób zdobywania się na obojętność  wcale nie�jest uzależniony od przeżycia transu smutku. Jest zwykłym stwierdzeniem wynikającym z przesłanek thelemy, które  wydaje się być jak najbardziej godne polecenia. Należy pamiętać o tym, że z metodami martwego eonu Ozyrysa wiązało się niemałe zagrożenie. Z jednej strony, szczególne znaczenie miała w nim kwestia izolowania się od świata. Z drugiej zaś strony, opierano

się w nim na błędnych teoriach wywodzących się z zewnętrznych aspektów 'pierwszej szlachetnej prawdy'. O wiele lepsze wydaje się być przyjęcie czysto intelektualnej postawy, a następnie zakorzenienie jej w neszamie poprzez przekroczenie racjonalnego myślenia dzięki posłużeniu się metodą sprzeczności, czyli zrównania przeciwieństw, która jest opisana w  Konx Om Pax   oraz w najlepszych esejach o świętej kabale. Istnieje wyraźna pokusa ku temu by sądzić, że obojętność  jest stanem niższym od samadhi. Z tej właśnie przyczyny przyrównuje się go często do bierności, niedoskonałości, bezkrólewia, podczas gdy w rzeczywistości jest to stan zwycięskiego spokoju. Należy dodać jednak, że obojętność nie będzie doskonała, dopóki nie wykaże tej jednej cechy samadhi, jaką jest automatyzm. Dopóki istnieje w nas jakakolwiek potrzeba świadomego  wysiłku w obcowaniu z wrażeniami, jakakolwiek potrzeba pamiętania o procesie prowadzącym do tego stanu, czy też nawet potrzeba świadomej ingerencji albo rozpoznania tej czysto spontanicznej, elastycznej reakcji odruchowej, aspirant do   summum bonum, prawdziwej mądrości i doskonałej szczęśliwości nie może w pełni  wyrobić w sobie nawyku obojętności.

Przed tym, który pragnie zostać Mistrzem, stoi tylko jeden cel. Ludzie nazywają go ambicją. Chce jak najbardziej poszerzyć swój świat i mieć nad nim jak największą kontrolę. Prawie wszyscy mają świadomość tego celu, lecz tylko nieliczni wiedzą w jaki sposób go urzeczywistnić. Niektórzy wypełniają swoją sakiewkę bajecznym zlotem, które, gdy doń sięgnąć, okazuje się zgniłymi liśćmi. Są również tacy, którzy próbują rządzić światem innych, nie zdając sobie sprawy z tego, że nawet dobrze go nie znają. Odpowiednia metoda poszerzania swego świata, która nie ogranicza się do konwencjonalnego aparatu materialistycznej nauki, składa się z trzech elementów: ewokacji, inwokacji i wizji. Z kolei kontrola nad nim jest kwestią teoretycznej i praktycznej znajomości formuł magicznych, ale w równej mierze także dyscypliny wewnętrznej. Musimy mieć solidne podstawy i rozwiązy wać wszystkie sprzeczności dzięki osiąganiu wyższej harmonii podczas rozmaitych transów. Tyle spostrzeżeń nasuwa się podczas pobieżnej tylko obserwacji. Dlatego dziwne jest, że tak niewielu magów podejmuje następny krok w poszukiwaniach, choć mają łatwy dostęp do niezbędnego instrumentarium. Cechuje ich krótkowzroczność, egoizm i przesadne zadowolenie z siebie, w związku z czym nie są  w stanie zrozumieć, że Jaźń posiada dostateczne środki do podjęcia dalszej wędrówki.  W odnajdywaniu właściwej perspektywy istotną rolę odgrywa pamięć magiczna. To dzięki niej możemy się przekonać, że  wiele z naszych porażek wiązało się kiedyś z brakiem odpowiednich środków wyrazu. Czyż bowiem, wziąwszy pod uwagę stan  wiedzy o nas samych, możemy być zadowoleni z posiadanych przez nas instrumentów? Nic więc dziwnego, że jednym z celów Magusa jest sformułowanie ogólnego programu politycznego, który można wyrazić w prostych słowach:

Zapewnić jak największą swobodę ekspresji we wnętr znej dla jak największej ilości pu nk tów widzenia. Słowa te należy przełożyć następnie na język praktyki: Rozwinąć ludzkość na wszelkie możliwe sposoby, aże by mogła ona korzystać z jak najbardziej ró żnorodnych narzędzi. Bo czyż nie takie jest racjonalne zastosowanie na pozór głupiego, obłudnego i sentymentalnego aforyzmu: Miłuj wszystkich! Służ ludzkości! Okazuje się bowiem, że owe polityczne kwestie, które są zawarte w tych dwóch zdaniach, dotyczą również: (1) pewnej formuły magicznej stanowiącej klucz do inwokacji i transu, oraz (2) bezwzględnego nakazu, aby droga maga poprzez niebiosa wiodła wedle właściwego uporządkowania każdej gwiazdy. Padające tu sformułowanie 'służ' może być mylące, a przez to rodzić sprzeciw. Sugeruje błędną postawę, która zasługuje na pogardę. Ludzie powinni darzyć się braterskim szacunkiem, który zdarza się wśród osób szlachetnych. Sama zaś idea służby jest albo prawdziwa i poniżająca albo błędna i arogancka. Najpowszechniejszą śmiertelną pułapką czyhającą na czło wieka, który poszerza zasięg swego świata poza obszar działania zmysłów, jest mylenie planów. Albowiem gdy uznajemy, że wszystko jest jednością i traktujemy jako błąd czynienie rozróżnień między poszczególnymi rzeczami, wydaje nam się naturalne, a wręcz  właściwe, wymuszanie niezbędnych aktów miłości między nie pasującymi do siebie ideami. Posiadamy przecież 'klucz do języków', dlaczego więc nie mielibyśmy zacząć mówić po hebrajsku chociaż go nie znamy? Ten sam problem przyjmuje codziennie

inną postać: „Spraw aby te kamienie stały się chlebem". „Skocz z pinaklu świątyni, tak jak jest napisane 'I odda aniołom władzę nad tobą, aby cię prowadziły na twej drodze'. Te ostatnie cztery słowa rzucają nieco światła na zasłonę dymną Choronzona — Niechaj się zamknie w imię BABALON! Albowiem „jego droga" jest drogą natury, która wyznacza harmonijny związek między planami. Nie powinieneś zniekształcać tego ładu na 'swojej drodze'.  Albowiem ów 'akt miłości' jest fałszywym gestem i nie jest to miłość poddana Woli. Bądź zatem uważny, Ty, który pragniesz osiągnąć mistrzostwo, czyniąc 'cuda', ponieważ prawdziwy mistrz posiada te same namiętności co zwyczajni ludzie. Różni się od nich tym wszelako, że umie je przekroczyć i przemienić w cnoty, nie będąc zmuszonym do tłumienia niczego (ponieważ „Wszystko, co żyje, jest święte"), przekręcenia (ponieważ „Każda forma  jest prawdziwym symbolem substancji"), ani nawet mieszania (ponieważ „To, co pomieszane, jest nienawistne, a to, co złączone, zakochane"). Inicjacja to podróż wewnętrzna, podczas której nic się nie zmienia , ponieważ nic nie trzeba zmieniać, a każdy krok przynosi większe zrozumienie. Ów Arcykapłan Bogów, który jednym Słowem zdaje się kruszyć w pył rydwan ludzkości, w rzeczy wistości niczego nie niszczy ani nie zmienia, tylko dostarcza no wego sposobu korzystania z istniejącej energii dla istniejących form.  Wynalezienie maszyn elektrycznych nie zniszczyło przecież ani materii ani ruchu. Pomogło nam tylko pozbyć się pewnych aspektów złudzenia czasoprzestrzennego, dzięki czemu co  bardziej inteligentne umysły mogły dotrzeć do progu magicznej i mistycznej doktryny, wyobrażając sobie świat takim jakim jest,  wolnym od uwarunkowań. Mogliśmy doznać przebłysku natury tego, czym jest bycie mistrzem. A dla liderów nauk przyrodniczych i matematycznych przyjęcie swej gwiazdy przewodniej jest tylko małym krokiem w stronę zrozumienia naglącej potrzeby  Wielkiego Dzieła i przygotowania się do jego spełnienia. Nie sposób tutaj uciec od pewnych problemów. Po pierw� sze, od błędnego rozumienia Jaźni. Po drugie, od oporu racjonal�

nego umysłu wobec tego, ku czemu zmierza. Ludzie muszą pozbyć się tych ograniczeń oraz zdać sobie sprawę z tego, że Jaźń znajduje się w ukryciu i nie jest zależna od tego aparatu umysłu, który stanowi źródło ich punktu widzenia. Należy więc znaleźć inne narzędzie, który nie będzie nam narzucało (podczas każdej obserwacji) wadliwej i błędnej idei dualności. Eon Horusa znajduje się na wyciągnięcie ręki, a jego pierwszy kwiat może wzejść wtedy, gdy najlepsi z nas, uwolnieni od obsesji zatracenia ego w śmierci i ograniczania umysłu przez rozum, zwrócą swój ożywiony wzrok ku ścieżce mądrości, górskiemu szlakowi kozła, następnie zaś ku nie przetartej perci prowadzącej do pokrytych lodem szczytów mistrzostwa!

Słowo  trans  implikuje przekroczenie męczących uwarunkowań. Jedynym celem każdej prawdziwej praktyki magicznej oraz mistyki jest uwolnienie się od jakichkolwiek ograniczeń. Dlatego też umysł i ciało, w jak najszerszym sensie, traktuje się jako przeszkody na ścieżce mądrości. Zarazem to właśnie dzięki nim możliwy jest postęp. Pytanie tylko, w jaki sposób można się ich pozbyć, jak można je przekroczyć i transcendować. A jest to wyzwanie natury czysto praktycznej i naukowej, podobnie jak oczyszczanie gazu z zanieczyszczeń przy pomocy praw mechaniki. Adept popełnia więc błąd, gdy przywiązuje się do tych samych zasad, które ma przekroczyć. Należy jednak pamiętać o tym, że równic tragiczne w skutkach może być dlań takie rozumowanie, które prowadzi do ich odrzucenia! Jest to problem, który w praktyce (bo nie w teorii), równie szybko pojawia się, jak i znika. Bowiem kiedy podejmujemy racjonalne kroki zmierzające do powstrzymania pracy racjonalnego umysłu, ich następstwem nie jest chaos, tylko poznanie świata przy pomocy cnoty, która wymyka się prawom rozumu. Kiedy zaś wracamy do normalnego stanu i chcemy przyjrzeć się naszemu doświadczeniu, okazuje się, że z racjonalnego punktu widzenia nasz opis pełen jest niedorzeczności. Tym niemniej, pod wpływem dalszych rozważań, stopniowo ogarnia nas przekonanie, że to, co dotychczas uznawali� śmy za dwa różne rodzaje myśli lub porządki natury, w istocie jest tym samym. A ideję tę możemy uchwycić dopiero wtedy, gdy docierające do nas niezwykłe wrażenia znajdą mocne oparcie  w wyrobionym przez nas nawyku transu. Mamy możność dostrzec  wtedy, że jedyną substancją świata, a zarazem środkiem, przy pomocy którego można go zrozumieć, jest tylko i wyłącznie Pra�  wo Umysłu. Nie ma więc sprzeczności między stanem transu a postrzeganiem i rozumowaniem. Bez znaczenia jest także fakt, że trans nie podlega regułom argumentacji. Gdy bowiem mówi my, że skoczek szachowy przecina przekątną prostokąta, porusza

 jąc się dwa pola do przodu i jedno w bok, nie interesuje nas jego ruch jako materialnego przedmiotu w przestrzeni. Opisujemy po prostu pewną relację w języku, który posiada sens z punktu widzenia nadanej mu symboliki. To samo dotyczy tego, co się dzieje  w naszym umyśle. To, co 'widzimy', 'słyszymy' itd., z jednej strony zależy od naszych idiosynkrazji, z drugiej zaś strony poddane  jest konwencjonalnej interpretacji. Dzięki temu zgadzamy się co do tego, że trawa jest zielona i nie chodzimy na skraju przepaści. Nie musimy nawet upewniać się, czy nadawane tym rzeczom znaczenia są tak samo rozumiane przez wszystkich. W podobny sposób przystajemy na reguły gry w szachy. Dzięki nim wiemy, jak mamy myśleć i działać oraz kiedy popełniamy błąd. Nie znaczy to  wszakże, ze nie jesteśmy świadomi uczestnictwa w grze oraz arbitralności reguł owej gry. Dawni mistycy postępowali niesłychanie głupio, chełpiąc się odkryciem wielkiej tajemnicy mówiącej o tym, że świat jest wymyśloną przez nich zabawką, ponieważ w ten sposób pochopnie ujawniali swoje moce, czyniąc z nich niewłaściwy użytek. Nie rozumieli, że skoro ów świat jest projekcją ich własnego światopoglądu, krzywdzą tym samym tylko siebie! Oto dlaczego błąd popełniają panteiści pokroju Mansura el�Halladża, na co wskazuje z niebywałą gracją w  Kasidah  Sir Richard Burton: Mądry był Mansur, mądrzejsi jednak ci, którzy go ciśniętymi kamieniami zgładzili; bo choć jego krew świadczy o tej chwili,  siła jego mądrości nie naprawi mu kości.

Dla Mansura Bóg znajdował się zarówno w kamieniu jak i pod turbanem. Jednak, gdy te dwa miejsca starły się ze sobą,

 jedno wyszło poszkodowane z tego spotkania, co w żadnej mierze nie było jego zamiarem! Nie sądzę wszakże, abyśmy mieli użalać się nad tą spra wą. Jak każde zjawisko jest ona aktem miłości. A definicja owego aktu zakłada, że skutkiem jego dwa początkowe zdarzenia przechodzą w trzecie, same zaś równocześnie odchodzą w ciszę albo nicość. Z tego względu można powiedzieć, ze świat jest stałym przedmiotem transu, w rzeczywistości zaś odpowiednie zrozumienie jakiegokolwiek zdarzenia przy pomocy właściwej kontemplacji może wywołać taki rodzaj transu, który będzie odpowiadał danej relacji zdarzenie�jednostka. Tym sposobem wszelka magija jest w stanie wywołać trans, ponieważ (a) naucza umysł dyscypliny koniecznej dla praktyki  jogicznej, (b) rozwija w duchu bezosobowy, boski majestat, co jest pierwszym warunkiem sukcesu, (c) poszerza przestrzeń umysłu, umożliwiając mu opanowanie bardziej subtelnych planów natury, a przeto dostarczając odpowiedniego materiału do ekstatycznego spełnienia aktu eucharystii istnienia. Sama istota transu zawiera się w magiji, która jest nade  wszystko transcendentalną nauką i sztuką. Jej metoda polega  w znacznej mierze na miłości, owym kluczu do transu oraz na przekraczaniu zwyczajnych ograniczeń. W magiji takie czasowniki jak 'przekraczać', 'przekazywać' i 'przepisywać" mają kardynalne znaczenie. Sformułowanie „Miłość jest prawem, miłość podług woli" stanowi zwieńczenie doktryny magicznej i jej uniwersalną formułę. Nie popełnimy więc nadużycia, twierdząc że operacja magiczna tylko wtedy ma sens, kiedy prowadzi do transu. Błędem jest ograniczanie tego pojęcia do sytuacji, gdy dualistyczną świadomość zastępuje bezosobowy, monistyczny stan samadhi. Pęcherzyki tego błędu kipią na bagnisku ignorancji, kiedy to uporczywie dokonuje się rozróżnienia 'między rzeczami'. Za�

prawdę tak się dzieje, Amen! Albowiem tylko dzięki transowi można bezzwłocznie unicestwić każdą formę i porządek dualności  w chwili jego powstawania. Dzięki temu przebłyskowi będziecie  w stanie odczytać z księgi waszego Dziennika Magicznego prawdziwe oznaki swojego sukcesu.

Energia stanowi sakramentalny motyw zdarzenia. Jest przeto wszechobecna, manifestując się w przerwach i dopełnieniach, czasami zaś w odpowiednim ubytku. (Dlatego warto znać pełną formułę tetragrammatonu). Istnieją wszak trzy rodzaje szczególnych doświadczeń, wyznaczające punkty zwrotne w procesie inicjacji o niezwykłym znaczeniu praktycznym dla maga. Gdy przyglądamy się symbolice sakramentu, widzimy że różnią się one tak jak trzej uczestnicy sakramentu: Bóg, Kapłan i Komunikant. Na najwyższym poziomie, czyli keter, energia promieniuje z nas w pełni. Innymi słowy, całkowicie utożsamiamy się z Haditem. Na średnim poziomie, czyli chochma, energia przenika nas  w pełni. Innymi słowy, przyjmujemy funkcje Tahutiego. Na najniższym poziomie, czyli gebura, energia spada na nas. Innymi słowy, przyswajamy ją tak, jak czyni to człowiek.  W każdym z tych przypadków energia o której tu mowa niema jakichś szczególnych cech ani postaci. Jest energią samą w sobie. Ów najwyższy poziom może dostąpić tylko Ipsissimus. Jest to najwyższe osiągnięcie, będące aktywnym odpowiednikiem wyższej formy 'wizji uszczęśliwiającej'. Średni poziom dostępny jest Magusowi albo temu, kto aspiruje do jego profetycznych funkcji. Poziom ten oraz sposób, w jaki można go osiągnąć, opisuje księga zwana  Opus Lutetianum.

Najniższy poziom stanowi wyzwanie dla Starszego Adepta. Najłatwiej go osiągnąć przy pomocy Tajemnego Sanktuarium Gnozy (IX° O TO. ) . Nie powinniśmy pochopnie wypowiadać się na temat naj wyższego poziomu. Wiemy, że poziom średni dotyczy każdego maga, jeśli chodzi o jego osobiste związki z nieskończonością —  wymaga on wszakże szczególnej uwagi. Warto natomiast na początek skupić się na najniższym poziomie. Jawi się on nam jako dziwnie przekonujący dowód troski natury o swoje instrumentarium, który przeczy pozornie mocnym argu� mentom pesymistów. Okazuje się bowiem, że najwspanialsza, ostateczna łaska, jaka może być dana ludzkości, jest znacznie bliżej niż nam się zdaje. A to dlatego, że energia jest wszystkim, co istnieje. Dysponu jemy jej różnymi ilościami oraz jakością, czyli tym, co nazywamy 'sobą'. Niemała jest cena, jaką należy zapłacić za tę energię. Ale spłacamy ją w różnym stopniu, w zależności od rodzaju mistycznej, czy magicznej przygody. Ceną tą jest w istocie pełne zrozumienie umysłu samej natury oraz całkowite poddanie się jej sposobom działania. Wszystkie kodeksy moralne w swej niezmierzonej, zróżnicowanej głupocie posiadają jeden wspólny czynnik: głoszą, że znają lepsze motywy i metody od tych, które znane są naturze. Za każdym razem wiąże się to ze szczególną koncepcją końca, który wykracza poza zasięg natury oraz koncepcją istoty  wyższej od tej, która stworzyła świat. To zastanawiające, że naj wyższym przejawem racjonalnego myślenia jest odkrycie praw streszczających jej sposób działania!  Wypada nam zrazu powiedzieć tylko tyle, że cała ta argu� mentacja oparta na arogancji jest zwykłym zuchwalstwem i niedo�

rzecznością. Należy ją porzucić, a jeszcze lepiej wykorzenić, jeśli chce się dokonać jakiegoś postępu w Sztuce Królewskiej i Kapłańskiej. Stąd jakakolwiek aspiracja, opierająca swoją mądrość na słuszności naszych spostrzeżeń, ma duże szanse, aby skazić się tą trucizną, z której wyleczyć nas może tylko natura.  W rzeczywistości istnieje jedyne działanie magiczne, którego zalet możemy być zawsze pewni. Polega ono na podwyższaniu poziomu posiadanej przez nas energii. Powinniśmy jednako pamiętać, aby nie rozmyślać nad rodzajem potrzebnej nam energii ani, co gorsza, nad jej celem. Im więcej posiadamy energii, tym większą przejrzystością obdarza nas natura. Kiedy nam jej brakuje, nasza wizja staje się niewyraźna. Energia jest substancją świata. Gdy mamy jej dość, dokładnie wiemy jak ją wykorzystać. Najlepszym przykładem na to jest zachowanie nastolatków. Warto też zauważyć, że jakiekolwiek opory moralne do jej  właściwego wykorzystania, prowadzą do katastrofalnych zaburzeń charakteru i trwałych uszkodzeń systemu nerwowego. Niechaj więc mag pozbędzie się wszelkich przesądów dotyczących natury jego Prawdziwej Woli i w pełni poświęci się roz wojowi swego potencjału. Musi przy tym pamiętać, że dyscyplina ta wymaga od niego przygotowywania się do porzucenia   wszystkie go co ma i czym jest,   takie jest bowiem sedno 'ślubowania Otchłani' !  W ten oto sposób napotykamy jeszcze jeden paradoks obrazujący prawdę o Najwyższej Trójcy. Albowiem niszcząc naszą „wysoką" moralność i opierając się na naturalnym instynkcie jako  jedynym przewodniku, nieświadomie docieramy do najprostszych, a zarazem najbardziej podniosłych spośród wszystkich koncepcji etycznych i duchowych.

Daat, czyli 'wiedza', nie jest sefirą. Nie znajduje się na Drzewie Życia, a zatem tak naprawdę nie istnieje. Istnieje wiele tego dowodów. A oto najprostszy (jeśli nie najlepszy) z nich: Każdą wiedzę można wyrazie w postaci równania S = P.

Jeśli równanie to jest prawdziwe, idea P zawarta jest w idei S, w związku z czym niczego nie możemy się nauczyć. Jeśli zaś nie jest

prawdziwe.

twierdzenie to jest fałszywe.

Zauważmy teraz, w jaki sposób dochodzimy do tego paradoksu. Ponieważ twierdzenia: „Nie istnieje coś takiego jak wiedza", „Wiedza jest fałszem" itp. można wyrazić równaniem S —P, nie jest to dla nas obce. Innymi słowy, każda próba analizowania idei nieuchronnie prowadzi do zamętu w głowie. Taka jest wszakże istota wiedzy tajemnej na temat daat.  Albowiem daat jest koroną ruach, intelektu, której siedzibą jest Otchłań. Dlatego też rozpada się na kawałki podczas każdej pró by jej zgłębienia. Na próżno chcielibyśmy szukać związku logicznego  w Otchłani czy poza nią. Jeśli pragniemy go otrzymać, co stanowi  jeden z głównych kanonów prawdy, musimy osiągnąć neszamę. Mamy na to jeszcze jedno wyjaśnienie, dalekie od zwykłej pułapki logicznej. Równanie S = P (pod warunkiem, że jego człony nie są identyczne, a więc pozbawione sensu) stanowi afirmację dualizmu. Innymi słowy można powiedzieć, że zwykły intelektualny ogląd jest zaprzeczeniem prawdy samadhi. Jest zatem z gruntu fałszywy. Nawet najbardziej proste i oczywiste twierdzenie nie jest  w stanie wytrzymać analizy. Bo chociaż trudno zadać kłam zdaniu „Cynober jest czerwony", ono samo pod wpływem drobiazgowej analizy okazuje się nie mieć sensu. Każde pojęcie trzeba

definiować przy pomocy przynajmniej dwóch innych, równie 'prawdziwych' pojęć. Innymi słowy, proces ten polega na wyjaśnianiu 'niejasnego przez jeszcze bardziej niejasne'. W rzeczywistości zaś nie ma prostych pojęć i nie jest możliwa prawdziwa percepcja intelektualna. Wedle naszych złudzeń ma być nią zbiór mniej lub bardziej możliwych do przyjęcia twierdzeń opierających się na pozornym podobieństwie przeżyć. Tym niemniej, nie ma najmniejszego dowodu na to, że dwie różne osoby myślą o tym samym, gdy mówią, że coś jest 'słodkie' lub 'wysokie'. I nawet nasze wyobrażenia na temat liczb są prawdopodobnie identyczne tylko w odniesieniu do praktycznych zagadnień. Podobne rozważania prowadzą do swoistego sceptycyzmu.  Warto jednak podkreślić, że krytyka ta dotyczy również koncepcji wywodzących się z poziomu neszamicznego. Możemy, rzecz  jasna, założyć, że na tym poziomie wiele osób posiada podobne  wyobrażenia, ale ich ekspresja, wykazująca intelektualny charakter, poddana jest tym samym naciskom, co normalna percepcja. Nic z tego nie zagrozi wszakże, ani nawet nie dotknie filozofii thelemy. Przeciwnie, rzec by można, że jest to jej kamień  węgielny, albowiem uznaje ona, że nie ma dwóch identycznych punktów widzenia, w związku z czym wszystkie koncepcje są  w równym stopniu wyjątkowe. Można co najwyżej mówić o zbliżonych punktach widzenia, dzięki którym możliwe jest porozumiewanie się ludzi między sobą, mimo iż po dokładnej analizie okazuje się, że nic naprawdę ich nie łączy.  Wiadomo już dlaczego nie może istnieć 'trans wiedzy'. Nasze poszukiwania kierują się zatem w stronę tradycji grimu� arów, która unaocznia cudowne pochodzenie wszelkiej wiedzy. Bo chociaż wszystkie transy niszczą wiedzę równocześnie z unicestwieniem poczucia dualności, to jednak równocześnie dostarcza�

 ją Adeptowi metod pozyskiwa pozyskiwania nia wiedz wiedzy. y. Możemy przeto postrzepostrzegać racjonalne rozumowanie jako swego rodzaju projekcję Prawdy w świecie dualizmów, podczas której ten, kto dostąpił Prawdy, nadaje jej postać symboliczną w języku intelektu po to tylko, aby otrzymać jej obraz w postaci Wiedzy. Jest to dość skomplikowana koncepcja. Być może rozjaśni nam ją pewien przykład. Architekt może naszkicować na papierze ogólną charakterystykę budynku przy pomocy dwóch rysunków � planu gruntu i elewacji. Każdy z nich jest w dużej mierze zafałszowany. Każdy jest niepełny, każdemu brakuje głębi itd.  A jednak, kiedy się je razem ze sobą sobą połąc połączy zy,, uzmysław uzmysławiają iają wy� kwalifikowanym do tego celu osobom, jak ma wyglądać budy� nek. To nic innego, jak posiadane przez nas 'iluzje' służą umysło wi w odkrywaniu odkry waniu prawdy. prawdy. Taka jest rzeczywistość rzeczywistość ukryta ukr yta we  wszystkich  wszystkich złudzeniach intelektu. int elektu. Dlatego właśnie Aspirant musi musi dysponować dokładną i adekwatną wiedzą. Mistycy zazwyczaj skłonni są lekceważyć naukę jako 'iluzję', popełniając tym samym kardynalny błąd, ponieważ narzędzia, którymi się posługują, należą do tego samego porządku 'złudnych rzeczy'. Wiemy, że soczewki zniekształcają widok, ale to dzięki temu, że są one skonstruowane według pewnych 'złudnych' zasad, a nie na mocy kaprysu, możemy dowiedzieć się czegoś na temat daleko położonych obiektów. I z tej właśnie przyczyny możemy uważać za zarozumiałych głupców takich mistyków, którzy twierdzą, że posiedli wszelką wiedzę i zamykają się w twierdzy arogancji. Nieuświadomiony wstyd pobudza ich do ataków na naukę. A z wielką radością podchodzą do wyszukiwania popełnianych przez nią błędów, które przecież zawsze się zdarzają, nie pojmuje, że sami ograniczają się narzuconymi sobie regułami tego, co uznają za słuszne, zamykając się przeto w skorupie teologii. Z drugiej strony dla tego, kto mocno opiera swe rozumo wanie na zdrowych zdrowych zasadach, zasadach, kto posiada posiada głębokie zrozumienie zrozumienie podstaw nauki i umie je wiązać z tym, co rozumie ledwie pobieżnie, kto wreszcie wzmocnił całą tę strukturę poznaniem transów

 wiodąc  wiodących ych do prawd neszamicznych neszamicznych,, których jest jest uporządkowauporządkowaną projekcją na planie ruach � dla tego Adepta pole wiedzy, do brze zaorane zaorane,, dobrze zasiane, zasiane, dobrze nawożone, nawożone, zaczn zacznie ie dojrze dojrze- wać i wydawać wydawać obfite plony. Człowiek, który któr y wie, gdzie leżą korzenie, może łatwo rozwinąć zakres swej wiedzy na gałęzie, liście, kwiaty i owoc. I właśnie pod tym względem średniowieczni mistrzowie magiji mieli słuszność twierdząc, że dzięki ewokacji pewnego daimona zacny Octinomos może zdobyć wiedzę o wszystkich naukach, mówić wszystkimi językami, rozporządzać wszelką miłością oraz radzić sobie z naturą jakby był jej twórcą. Jakże śmieszni są ci naiwniacy, którzy sądzą, że ewokacja jest kwestią godziny albo tygodni t ygodnia! a! Pozostaje Pozostaje wszakże wszakże pytanie, pytani e, jaki jest z tego pożytek dla Adepta? Nie jest to przecież czyste złoto,   certe ,  ani „kamień filozoficzny"! Niemniej jednak, jest to bardzo zacna broń  wielc  wielcee przyd przydająca ająca się na drodze magiji, magiji, a także przynosz przynosząca ąca wielki pożytek dla jego ludzkiej strony. Albowiem słodki owoc, wiszący na Drzewie, który z ludzi czyni bogów jest właśnie tym dojrzałym na słońcu, delikatnie spowitym kwieciem globem wiedzy.

 W poprzednim eseju omówiłem samą naturę Wiedzy, zarówno szczyt, jak i zastój możliwości intelektu. I jakkolwiek mamy tu do czynienia z pewną wewnętrzną sprzecznością, jej rozwiązanie jest źródłem Zrozumienia. Samo zaś Zrozumienie to główna cecha neszamy, czyli Inteligencji. Nie sposób określić jej definicji, ponieważ jest ona dostępna tylko w bezpośrednim doświadczeniu i nie poddaje się racjonalnej analizie. Wypada stwierdzić, że jej istnienie jest niezależne od normalnych sposobów funkcjonowania umysłu. (Najlepszym na to przykładem jest fakt, że kobiety często posiadają wspaniałą inteligencję, a mimo to nie potrafią kierować się wiedzą i rozsądkiem, będącymi jej logicznymi podstawami.) Stanowi samadhi od samego początku towarzyszy oszałamiająca ekstaza, której efektem jest właśnie Zrozumienie. Można  więc rzec, że zrozumienie jest jedną z cech samadhi. Niemniej  jednak nie znosi ono dualizmu, który zanika tylko w nadbudowie tego stanu, chociaż przyjmuje formę na pewno nie dualistyczną. (Interesujące jest również spostrzeżenie, że gdy tylko staramy się wyrazić, o co chodzi w tym stanie, naruszamy prawa logiki.) Ten fakt leży  xi  podstaw każdej symboliki Trójcy. Już  w samych założeniach jej schemat ma charakter geometryczny, a nawet arytmetyczny, co widać po przypisaniu sefiry bina do liczby 3. Jednakże doszukiwanie się rozwiązań każdej dwójni  w Trójcy prowadzi na manowce, ponieważ świadczy o intelektualnej interpretacji tego fenomenu, która jest przydatna o tyle, o ile przygotowuje rozum do samoofiarowania na ołtarzu intuicji mistycznej. Jest to wszakże skromna imitacja właściwego procesu, ponieważ po pierwsze nie posługuje się metodą naukową, a po drugie źle postępuje kwestionując własną słuszność.

Jedynym poprawnym i odpowiednim sposobem osiągania Zrozumienia jest zatrzymanie samego procesu rozumowania, dzięki czemu osiąga się stan  Tabula rasa,  który pozwala, aby do głosu doszła całkowicie nowa �   de novo i siu generis �  cecha. Nieuchronnie pojawia się tutaj pytanie, czy jest coś bardziej nieinteligentnego od tej rzekomej Inteligencji? Od tej bezkształtnej, więcej, pełnej majaków ekstazy, która niweczy wszelkie kształty myśli. Nie zaprzeczy temu żaden zdrowo myślący człowiek. Odpowiedź zaś jest prosta. Owa ekstaza jest kanałem porodowym, poprzez który rodzi się nowa jakość. A przecież nie ma nic dziwnego w tym, że jest się wstrząśniętym odkryciem no wego świata. Należy jednak pamiętać o tym, aby w mężny sposób opanować  anandę, nie zaś ulegać jej jako rozpuście, jak to czynią mistycy! Samadhi trzeba oczyścić dzięki   siła,  czyli srogiej cnocie przymusu. I tylko dzięki temu można dojść do paradoksu,  w ramach którego nowe prawo umysłu „pojawia się nie po to, aby zniszczyć, ale wypełnić" stare. Zrozumienie oznacza bowiem doskonałą wiedzę na temat tego rozległego materiału, któremu rozum nie był w stanie nadać spójnej struktury. Sprzeczności znika ją, ponieważ zostają przyjęte jako istotne składniki samej natury Prawdy, która bez nich byłaby zwykłą masą faktów. Na podstawie tych rozważań staje się jasne, że nie ma nic dziwnego w tym pierwotnym paradoksie, który powiada, że sceptycyzm, mający wszędzie moc absolutną, stanowi wyłączną podstawę każdego prawdziwego Osiągnięcia. Każda próba wymknięcia się tej kwestii, poprzez odwoływanie się do 'wiary', poprzez mistyczną, transcendentalną sofistykę lub inny rodzaj gry w trzy karty, skazana jest na najnędzniejszą porażkę.

 Albowiem 'znaleźć Damę' można tylko na drodze Błędnego Rycerza, Wielkiego Głupca � drodze Orła w Powietrzu — któremu przynależną liczbą jest Święte Zero. Ponieważ zaś Nic  jest Wszystkim, a Wszystko jest Pa ne m, jedynym odpowiednim adresem boskości jest dualna forma  Wszystko musi być zniszczone, aby cokolwiek mogło po wstać.

Te dzieła starożytnej i średniowiecznej literatury, które  w szczególności na uwadze mają poszukiwacza Prawdy, zgodne są co do jednej kwestii. Najbardziej bezwartościowe grimuary czarnej magii, gorsze jeszcze od filozoficznych odlotów Braterstwa, którego nazwy nie wspomnę, kładą nacisk na czystość jako fundamentalną cnotę tych, którzy pragną wejść do Bram Mądrości. Zauważmy, że samo słowo „cnota" (ang. virtue) wyraża tę cechę męstwa, która w sposób szczególny wiąże się z „męskością" (ang.   virli� ty).  Nieskazitelność Adepta Różo�Krzyża albo Rycerzy Graala z Monsalvat, oznacza więc dokładne przeciwieństwo tego, o czym pisał poeta: ...oto jest cnota, co w zniewoleniu Trzyma żądzę za murami,w więzieniu. Pyszniąc się tym, ze jego usta sprośne Nigdy nie będą juz nieznośne

Nie ma też nic wspólnego ze zniewieściałym chłodem Alfreda Tennysona oraz Szkół Akademików. Nieskazitelność, której energia magiczna chroni aspiranta i ponagla do uczestnictwa w Świętych Misteriach jest czymś zgoła odmiennym od jej potocznych przedstawień. Nade wszystko jest twórczą namiętnością, po drugie, dzięki niejasnym magicznym koneksjom wiąże się z funkcją seksualną, a po trzecie  wreszcie jest śmiertelnym wrogiem wszelkich sentymentów i moralności burżuazyjnej. Prawdopodobnie łatwiej będzie nam zrozumieć tą najszlachetniejszą i najbardziej rzadką � a także najniezbędniejszą — ze wszystkich cnót, jeśli odróżnimy ją od jednego z jej składników, od czystości. Czystość to bierna, a przynajmniej statyczna cecha, która oznacza brak jakiejkolwiek domieszki do danej idei, z czego biorą się takie pojęcia, jak czysty gal, czysta matematyka, czysta rasa itp. Jest pochodną słowa, które znajduje się w takich sformułowaniach jak 'czyste mleko' i wyraża brak zanieczyszczeń.

Nieskazitelność (ang.  chastity), per contra , jak sugeruje to etymologia (słowo  castus,  prawdopodobnie bliskie słowu  castrum, „obóz wojenny"), może oznaczać moralną gotowość do odparcia każdej napaści na utrzymywany stan czystości. Niebo tak bardzo czystość świętą miłuje  Ze gdy tylko znajdzie się taka dusza piękna Naraz tysiąc aniołów w liberiach hołd jej ślubuje

śpiewał Milton, wymachując mieczem prawdziwie poetyckiej wizji rozdzierającym zasłony. Przysługa jest stratą czasu, jeśli nie wymaga tego konieczność. Nie można okiełznać Sfinksa pozostając na uboczu a okrutnie niewinny raj jest zawsze zdany na łaskę węża. To jegc mądrość powinna strzec naszych dróg. Trzeba nam jego bystrości subtelności i królewskiego przywileju obcowania ze śmiercią. Pytacie o niewinność Adepta? Od razu przychodzi mi na myśl pełna mocy niewinność Harpokratesa i jego energii milczenia. A zatem człowiek nieskazitelny nie unika nieczystych myśli ich konsekwencji, lecz potrafi być dostatecznie mężny, by przy wrócić doskonałość otaczającemu go światu. Z tej właśnie racj Parsifal po ucieczce od Kundry i towarzyszących jej kwietnycł  wiedźm gubi drogę i błąka się przez wiele lat w osamotnieniu Nie jest bowiem w pełni nieskazitelny dopóki nie zbawi je  w akcie zjednoczenia Lancy i Sangraala. Innymi słowy, nieskazitelność jest ścisłym przestrzeganiem ślubowania magicznego, czyli — w świetle Prawa Thelemy — ab� solutnym, doskonałym oddaniem się Świętemu Aniołowi Stróżo�  wi oraz podążaniem drogą Prawdziwej Woli.

Nie ma ona nic wspólnego z tym, z czym się ją zazwyczaj kojarzy, czyli z małodusznością postawy moralnej, wyjałowieniem duszy i zaniechaniem działania. „Wystrzegaj się zaniechania działania!" � czyż nie taką pobraliśmy lekcję? Skoro naturą świata jest twórcza energia, wszystko inne  bluźni Bogini, zakłócając rytm życia akcentami prawdziwej śmierci. Człowiek nieskazitelny, prawdziwy Błędny Rycerz Gwiazd, nieustannie narzuca swoje męstwo tętniącemu Łonu Królewskiej Córki.  A każde uderzenie jego Włóczni przeszywa serce Świętości i sprawia, że tryska zeń Strumień Świętej Krwi, zraszając swoimi szkarłatnymi kroplami czas i przestrzeń. Jego Niewinność roztapia rozgrzaną do białości energią okrutne kajdany ograniczenia, równemu z grzechem. Jego Uczci wość z pasją Prawości ustanawia ów rodzaj Sprawiedliwości zdolny zaspokoić łaknącą żądzę Kobiecości, której na imię Okazja. Podobnie zaś jak funkcja  castrum  i castellum polega nie tyle na odpieraniu oblężenia, co również na zmuszeniu każdego poganina do posłuszeństwa wobec Prawa i Porządku, Droga Nieskazitelności nie sprowadza się jedynie do ochrony czystości przed znieważeniem. Albowiem ten, kto nie jest doskonały, nie może być w pełni czysty, a nie jest doskonały ten, kto nie spełnia  wszystkich swoich możliwości. Dlatego też nasz Błędny Rycerz musi stale szukać nowych wyzwań, dbając o to, aby nic nie odciągało go od celu, zatruwając jego prawdziwą Naturę i kalecząc jego prawdziwą Wolę. Niechaj więc biada, biada będzie nieczystemu, czyli temu, kto unika pozornych błahostek albo też w lęku i rozpaczy ucieka przed ryzykiem. I niechaj biada, po trzykroć biada i po czterokroć  biada będzie temu, kogo skusi ryzyko, by rozluźniając jego Wolę, zwieść go z obranej Drogi. Albowiem wtedy, kiedy maruder i tchórz pomylą drogi, nawet najlepszą okazję musi pochłonąć piekło. Tak więc, bądź czujny, Panie Rycerzu: opiekuj się swoim her bem i z troskliwie odnawiaj ślubowania, albowiem może nadejść taki złowróżbny, śmiertelnie niebezpieczny dzień, kiedy nie starczy ci pełni władzy i radosnych uczynków, nieustraszonej Nieskazitelności!

Nie ma drugiej takiej cnoty magicznej, nie ma drugiej takiej cnoty mistycznej, nie ma drugiej takiej laski duszy, ani zdo byczy ducha, która by była równie źle rozumiana jak Milczenie. Na jego temat istnieje tyle przesądów, że nie starczy tu miejsca, aby je przytoczyć. Można wprost powiedzieć, ze już samo myślenie o nim jest błędem, ponieważ naturą milczenia jest Czyste Istnienie, czyli Nicość wykraczająca poza intelekt i intuicję. I z tej właśnie racji możemy w tym eseju co najwyżej, jakby objąć szczególną Wartę strzegącą Loży, w której dopełnia się Tajemnica Milczenia. Postawa ta posiada solidne oparcie w mądrym, tradycyjnym autorytecie, ponieważ Harpokrates, Bóg Milczenia, nazy wany jest także „bogiem ochrony i opieki". Jego naturą nie jest wszakże to negatywne i pasywne milczenie, kojarzone zazwyczaj z tym słowem. Ponieważ jest on „duchem wędrownym", czystym i doskonałym „błędnym rycerzem", który zna odpowiedzi na wszystkie zagadki i otwiera zamknięty portal „królewskiej córki". Tym niemniej, Milczenie, w powszechnym rozumieniu tego słowa, nie jest odpowiedzią na zagadkę Sfinksa. Ono raczej powstaje na skutek tej odpowiedzi. Skoro zaś Milczenie to harmonia doskonałości, tak też i Harpokrates jest omniformem, uniwersalnym kluczem do każdej tajemnicy. Sfinks to  Puzzel   lub Pucelle,  idea żeńska, która posiada tylko jedno dopełnienie, o różnych kształtach, ale zawsze tej samej istocie. Takie też jest znaczenie gestu, jaki czyni ów bó g . Widać to zwłaszcza na przykładzie  jego dorosłej formy tarotowego Głupca oraz Bachusa Diphuesa, a także jednoznacznie, kiedy przyjmuje postać Bafometa.

 Wystarczy, byśmy choć pobieżnie przyjrzeli się jego symbolice, a pierwszą cechą, jaka rzuci się nam w oczy, będzie jego nie wątpliwa niewinność. Nie bez głębokiej mądrości nazywa się go bliźniakiem Horusa, czyli tego boga, który jest panem obecnego Eonu. Tego samego Horusa, który posłał swojego posłańca Aiwassa, aby ogłosić swo je nadejście. Czwartą Mocą Sfinksa jest Milczenie. A zatem my, aspirujący do tej Mocy dla zwieńczenia naszego Dzieła, powinniśmy najwyżej cenić urzeczywistnienie jej niewinności w całej swej krasie. Musimy przede  wszystkim zrozumieć, że właściwe źródło moralności, którą człowiek tak lubi wywyższać się nad inne zwierzęta leży w Ograniczeniu, które jest Słowem Grzechu. Albowiem jest trochę prawdy w hebrajskim powiedzeniu, że znajomość dobra i zła sprowadza śmierć. Odzyskując niewinność wracamy do Edenu. Musimy nauczyć się żyć bez zabójczej świadomości, że każdy oddech popycha żaglowce, które przewożą nasze kruche naczynia do Portu Mogiły. Musimy odpędzić strach miłością, ponieważ gdy pojmiemy, że każdy Akt jest Orgazmem, stanie się dla nas jasne, że ich zwieńczeniem nie jest śmierć, tylko narodziny. Poza tym, „Miłość jest prawem", a zatem każdy akt musi być prawdą i sprawiedliwością. Pewne techniki medytacyjne pozwalają nam to zrozumieć. Należy je wykonywać z taką dokładnością, byśmy przestali być świadomi naszego poświęcenia, ponieważ tylko wtedy nasza niewinność będzie doskonała. Stan ten jest w istocie niezbędnym  warunkiem odpowiedniej kontemplacji, kiedy stoimy przed pierwszym zadaniem Aspiranta, czyli znalezieniem odpowiedzi na pytanie: „Jaka jest moja Prawdziwa Wola?" Albowiem dopóki nie staniemy się niewinni, dopóty będziemy osądzać naszą Wolę na podstawie tego, co wydaje się nam 'słuszne albo 'złe'. Innymi sło wy, skłonni będziemy oceniać naszą Wolę na podstawie pewnych zewnętrznych przesłanek, podczas gdy Prawdziwa Wola powinna

 wytryskać z wewnątrz strumieniem światła i kipiąc miłością, pły� nąć niepowstrzymanie do oceanu życia. Taki jest prawdziwy sens Milczenia. To nasza Wola wy pływa na zewnątrz, doskonale elastyczna, subtelnie Proteuszo�  wa , wypełniając każdą szczelinę w świecie zjawisk, jaką napotka� na swej drodze. Nie ma wiru tak potężnego, który by mógł prze�  ważyć jej niesłychaną siłę, ani cieśniny tak nieprzystępnej, aby nie poddała się jej subtelnemu spokojowi. Potrafi precyzyjnie dopa� sować się do każdej potrzeby. Jej płynność jest gwarancją precyzji. Jej forma przyjmuje kształt w zależności od napotykanych niedoskonałości. Jej istota pozostaje wciąż taka sama, niezależnie od zdarzenia. I zawsze efektem jej działań jest doskonałość, czyli mil� czenie. Doskonałość, która jest zawsze taka sama, ponieważ jest doskonała, a zarazem inna, ponieważ każdy przypadek cechuje się swoistą jakością i charakterystyką. Niemożliwym jest, by samo natchnienie ułożyło dytyramb z milczenia. Albowiem każdy nowy aspekt Harpokratesa na wie ki wieków godzien jest muzyki wszechświata. To wierna milość tego dziwnego rodu, z którego pochodzę, kierowała mną podczas układania tych nędznych strof epiki Harpokratesa, faset jego płod� nej jasności, która napełnia światłem moje mroczne oblicze, kiedy  wchodzę do kaplicy błyszczącej jego niewypowiedzianą boskością. Chwała niechaj więc będzie temu kwiecistemu porywowi niewinności, tej męskiej, przybierającej wszystkie kształty eksta� zie spełnienia. Chwała niechaj więc będzie zwycięskiemu dziecku  w koronie, któremu na imię Siła i Ogień, chwała niech będzie temu, który sprowadza spokój swą subtelnością i mocą, którego energia i wytrwałość pozwalają zdobyć Dziewicę Absolutu, chwała niech będzie temu, który pojawia się pod postacią Wielkiego Boga Pana grającego na siedmiorakiej fujarce, a kiedy odchodzi w stan całkowitej doskonałości, staje się milczeniem.

Formuła tetr agrammatonu w idealny, matematyczny sposób wyraża to, czym jest Miłość. Jej istota polega na tym, że kiedy dwie rzeczy jednoczą się ze sobą, skutek tego jest dwojaki: po pierwsze, dochodzi do ich unicestwienia, czemu towarzyszy ekstaza związana z ulgą po rozładowanym napięciu oddzielenia; po drugie, powstaje coś trzeciego, czemu towarzyszy ekstaza wynikająca ze świadomości egzystencji, która jest czystą radością i mimo, że nie jest doskonała, znajduje się w niej miejsce na miłość. Jest to formuła uniwersalna. Podlegają jej wszystkie pra wa natury. Przejawia się pod postacią grawitacji, związków chemicznych, potencjału elektrycznego oraz całej reszty fenomenów. Jej podwójny efekt jest warunkiem istnienia świata. Bo chociaż Ojciec i Matka znikają, w ich miejsce pojawia się Syn i Córka. Można powiedzieć, że mamy tu do czynienia ze swego rodzaju perpetuum mobile,   które popada w zachwyt podczas każdej kolejnej fazy. Najlepszym poetyckim przykładem tej formuły jest ofiara Ifigenii w Aulidzie. Jej skutek jest dwojaki: mistyczny i magiczny. Mistyczną konsekwencją tego czynu jest oddanie panny na łono bogini. Natomiast magiczne znaczenie tej ofiary polega na tym, że ginie jej ziemska strona, łania, co łagodzi gniew Eola i pozwala Danaom wypłynąć w morze. Na podstawie badań naukowych oraz obserwacji praktycznej można łatwo się przekonać, że moc, z jaką wyzwala się radość, uzależniona jest od tego, jak bardzo wyraziste są przeciwieństwa

między dwoma elementami związku. Ciepło, światło, elektryczność to zjawiska wyrażające pełnię namiętności, a ich wartość jest  wtedy największa, kiedy różnorodność energii składowych tego połączenia jest najbardziej zaciekła. Więcej osiąga się dzięki wy buchowi wodoru i tlenu niż dzięki nikłej kombinacji substancji  wobec siebie obojętnych. Dlatego właśnie związek azotu i chloru tak mało daje każdej cząsteczce, że powstały w ten sposób składnik rozpada się z wielkim hukiem pod wpływem najdrobniejszego wstrząsu. Możemy więc powiedzieć, posługując się językiem thelemy, że taki akt miłości nie jest podyktowany wolą. Ma za to znamiona operacji czarnomagicznej. Przyjrzyjmy się na wybranym przykładzie „uczuciom",  jakie żywi cząsteczka wodoru w obecności cząsteczki tlenu lub chloru. Skazana jest na intensywne cierpienie, kiedy pod wpły wem rozmyślań nad przeciwstawnym sobie pierwiastkiem uświadamia sobie, jak bardzo daleka jest od doskonałego typu monady. Dopóki kieruje nią egoizm, reaguje z pogardą i nienawiścią. Ale kiedy zrozumie, że prawdziwy wstyd wiąże się byciem oddzielonym od swego przeciwieństwa, jej uczucia przemienia się w bolesną tęsknotę. Zacznie pragnąć elektrycznych iskier, które pozwolą jej ukoić męczarnie, poprzez zneutralizowanie cech decydujących o jej odrębności, a jednocześnie zaspokoją jej pragnienie doskonałego pojednania.  Wiemy, że cały świat funkcjonuje zgodnie z zasadami tej psychologii. Gdyby więc nasz esej miał mniej katolicki charakter, moglibyśmy pokusić się o jeszcze bardziej wyszukaną ilustrację tego procesu na przykładzie struktury samych cząsteczek, które próbują rozpuścić cierpienie wywoływane ruchem w uszczęśliwia jącej nirwanie gazów 'szlachetnych'. Proces „miłości poddanej woli" ma wyraźnie charakter progresywny. Uśmiercający się Ojciec powraca do łona Matki, gdzie przyjmuje postać Syna. Ów Syn z kolei zaczyna pełnić funkcję nowego Ojca. W ten oto sposób Jaźń ustawicznie się rozwija

i potrafi stawić czoła nawet większej Nie�Jaźni, aż do ostatecznego aktu „miłości poddanej woli" podczas transu sammasamadhi, który obejmuje cały świat.  Widzimy oto, że uczucie nienawiści skierowane jest przeciwko samemu sobie. Stanowi wyraz wstydu i bólu oddzielenia. I tylko w wyniku psychologicznego przeniesienia wydaje się być skierowane przeciw swemu przeciwieństwu. Tę tezę przejrzyście  wyłożyła szkoła Freuda.  A zatem miłość i tego rodzaju uczucia jak przywiązanie i życzliwość niewiele mają ze sobą wspólnego. Myli je tylko ten, kto jako niewtajemniczony skazany jest na piekło mydlin i kapuśniaku.  Aby określić, czym jest miłość, należałoby powiedzieć, że  jest to rozjątrzone aż do szaleństwa uczucie nienawiści, które ratuje się samozniszczeniem. Miłość niczym śmiercionośny gniew potrafi przenikliwą energią rozebrać na kawałki swoją ofiarę w poszukiwaniu miejsca, gdzie mogłaby zadać śmiertelny ból. Staje się ślepa dopiero  wtedy, gdy całkowicie zawładnie nią szał i popchnie ją w czerwoną przepaść piekła samopoświęcenia. Należy zatem odróżnić miłość oraz jej znaczenie magiczne, od formuły seksualnej, aczkolwiek jest ona jej symbolem i pochodną. Samą istotą magiji jest przecież działanie jak najbardziej pojedynczej świadomości. Jej operacje muszą być wolne od  bałaganu i zanieczyszczenia. Prawdziwe operacje magiczne opierają się zatem na transach i to w szczególności transach zrozumienia, o czym dobrze wiedzieli ci, którzy zgłębili kabalistyczną naturę sefiry bina. Podobnie bowiem jak śmierć i miłość przyjmuje ona wiele postaci, jako Wielkie Morze, z którego tryska wszelkie życie, oraz. jako łono, które wchłania w siebie wszystko, co tylko istnieje. Ponownie zatem mamy tu do czynienia z dwojakim skutkiem formuły „miłości poddanej woli". Bo czyż to nie Pan Stworzyciel znajduje się w środku gaju w samo południe i czy to nie jej

'włosy drzew wieczności' są samą tkanką pożerającej boskości „podczas nocy Pana"? Nie powinniśmy jednak zapominać o rym, że chociaż bina  jest miłością, zachowuje się w sposób bierny. Spełnia zadanie po jazdu dla 'słowa', chochmy, 'mądrości', 'ojca wszystkiego', czyli  wszechmocnej Woli. Dlatego wielki, pożałowania godny błąd popełniają ci, którzy bajdurzą o miłości jako formule magicznej. Samej miłości brakuje równowagi, jest próżna, nieprzytomna, pozbawiona celu, jałowa, powiem więcej, jest szkieletem, łupem nikczemnych demonów: miłość musi być „poddana woli".

Czym jest Prawda? Niedorzecznością byłoby próbować ją określić, ponieważ gdy powiemy, że S to raczej P, aniżeli Q czy R, to tak jakbyśmy założyli, że już wiemy na czym polega Prawda. Z tej właśnie przyczyny wszelkie dyskusje na temat, czy Prawda opiera się na zewnętrznej zgodności, wewnętrznej spójności, czy też może czymś zupełnie innym, nie są ani przekonujące ani odporne na krytykę. Krótko mówiąc, Prawda to idea wywodząca się z porządku, który nie grzeszy racjonalnością, ponieważ przynależy do neszamy, a nie do ruach. A w związku z tym te wszystkie racjonalne koncepcje, które roszczą sobie pretensje do wypowiadania Prawdy, dowodzą tylko tego, że tak zwane racjonalne idee nie są w ogóle racjonalne. Jednakże Prawda nie jest jedyną ideą, która opiera się racjonalnej analizie. Istnieje wiele innych idei, nawet tych najprostszych, których nie sposób określić. Znajdujemy się zatem w ślepym zaułku, ponieważ musimy wcześniej znać to, co staramy się odnaleźć. Posłuchajmy słów Anioła z 'piątego eteru'   The Vision and the Voice: ...wszystkie symbole są wymienialne, ponieważ każdy z nich zawiera w sobie  swoje przeciwieństwo. Na tym polega wielka tajemnica Najwyższej Trójcy  znajdującej się nad Otchłanią.

Poniżej Otchłani sprzeczność oznacza rozdwojenie,

ale powyżej Otchłani sprzeczność jest wyrazem Jedności.

I

nic nie jest prawdziwe,

 jeśli nie zawiera w sobie sprzeczności.

Kiedy Mistrz Therion usłyszał te słowa po raz pierwszy,  jakże dziwne i trudne mu się wydawały! A jednak w świetle po wyższych akapitów stają się one proste i oczywiste! Jak zatem należy rozumieć tytuł tego zbioru: „Krótkie eseje o prawdzie"? Czy nie zakładamy całkowicie nielogicznej koncepcji Prawdy jako czegoś, co przynależy do „nieziemskiego po�

rządku, z którego wyłania się wirujący blask i latające światło"? Czy instynktownie nie przyswajamy sobie tych idei Prawdy i Światła, choć nie posiadają one racjonalnego związku? Czy wreszcie nie jest dla nas oczywiste, że doskonale się rozumiemy (jeśli  w ogóle możliwe jest doskonałe zrozumienie) w sferze, którą Zo� roaster nazywa „inteligibilną" (uchwytną), „znajdującą się poza Umysłem", w sferze, którą powinniśmy starać się „pojąć kwiatem umysłu"? Wystarczy nam zgodzić się z inną Wyrocznią, w której najwspanialszy Magus powiada:  Albowiem król tego wszystkiego umieścił wcześniej przed wielokształtnym światem ów wzór niezłomnej istoty intelektu, której odbitki wysyłane są w świat, dzięki czemu lśni ona od ozdób różnorakich idei, których podstawa jest Jedna, jedna i jedyna. Z niej to właśnie wyłaniają się rozmaite struktury świata, obficie rodząc się z jego przepastnych otchłani i wirując nieograniczonymi promieniami. Są to koncepcje intelektualne pochodzące z ojcowskiego źródła, które obficie uczestniczą w świetlistości ognia, w szczytowym okresie zamętu.  Ale pierwotnie samodoskonałe źródło Ojca wylało z siebie te pierwszorzędne idee.

(Doktryna wyłożona w tych Esejach niczym nie różni się od pięknych słów  Wyroczni Zoroastra.   Można wręcz powiedzieć, że moje eseje są tylko komentarzem, jaki do nich załączam. Komentarzem, który pozwolił mnie samemu zrozumieć zawarty w Wyroczniach  sens). Czymże jest zatem ta sama Prawda, która jest Światłem, ukryta w iskrach zrozumiałego, jeśli nie Jaźnią szarego człowieka? To ona ożywia jego ruchy, to ona spoczywa najbliżej jego serca i duszy, będąc rzeczywiście ich zasadniczym bodźcem i zegarem słonecznym, podstawą dzielenia i mierzenia.

Przecież „inicjacja", z etymologicznego punktu widzenia, to po prostu  podróż ku wnętrzu,   odkrywanie (cudownego świata!) swojej duszy. I to Prawda stoi na dziobie, wiecznie czujna, co Prawda stoi na rufie i silną ręką trzyma ster! Prawda jest naszą drogą, Prawda jest naszym celem. O tak! nadejdzie kiedyś dla wszystkich chwila wielkiego Światła, kiedy to droga stanie się celem. W tej właśnie chwili każdy z nas krzyknie: „Ja jestem Droga, Prawda i Zycie!"  A jakże, również Zycie, życie wieczne w czasie i nieograniczone w przestrzeni. Bo czymże jest Zycie, jeśli nie ciągłym roz wiązywaniem sprzeczności w spazmie „miłości poddanej woli", czyli w chwilach nagłego, gwałtownego, orgiastycznego i stale powtarzającego się dostrzegania Prawdy? Czymże ono jest, jeśli nie zanikiem osobności w jednej promiennej gwieździe Prawdy, która ciągle krąży i wypełnia światłem Niebiosa? Drodzy Bracia, gorliwie namawiam was do tego, abyście mężnie, jak potężni zapaśnicy, zmagali się z ideami zawartymi  w tych  Krótkich esejach  i zrozumieli je ...dalekosiężnym płomieniem umysłu, mierzącym wszyst ko poza tym, co zrozumiałe (inteligibilne).

Warto to wszystko pojąć, ponieważ jeśli nachylisz swój umysł

 zrozumiesz to wszystko niedokładnie, należy wyposażyć się w czysty, przenikliwy  zmysł i rozwinąć pustkę umysłu duszy o wszystko to co zrozumiałe (intełigibilne), 62

by móc czerpać z tego pożytek. Albowiem wszystko to przekracza umysł

 W ten oto sposób nie tylko rozwiniesz duchową intuicję, samą neszamę twego boskiego istnienia, ale i (w zależności od stopnia koncentracji, od twojej mocy spowolnienia a następnie

przerwania odruchów nerwowych maszynerii twego rozumu) przeobrazisz te eseje �  Prima Materia  twego Wielkiego Dzieła � przeprowadzisz je poprzez fazę „czarnego smoka", podczas której twoje racjonalne idee ulegną całkowitemu zniszczeniu i oczyszczeniu, a potem wrzucisz do pieca twej twórczej woli, gdzie stopią się  w rozpaloną żywą bryłę, nieustępliwe światło. Tak oto dojdziesz do sammasamadhi oraz wyzwolisz się z więzów, które pętały twoją Boskość! Pojawia się wtedy obraz ognia błyskawicznie rozpościera jącego się wraz z porywem wiatru albo też bezkształtnego ognia, z którego wydobywa się głos, czy nawet jaskrawego światła, gromadzącego się, obracającego, wibrującego i krzyczącego na głos. Pojawia się także wizja płomienistego rumaka światła oraz dziecka jadącego na grzbiecie niebiańskiego rumaka. Dziecko to jest ubrane w złote szaty bądź jest nagie. Może też strzelać z łuku promieniami światła i stać na grzbiecie konia. Wraz z rozwojem medytacji symbole te jednoczą się pod postacią Lwa. I dopiero wtedy rozumie się, czym jest Prawda, ponieważ poznaje się siebie, a to TY JESTEŚ PRAWDĄ!

Posłowie O SŁOWIE DĄŻĄCYM DO PRAWDY DE VERBO PETENDO IN VERITATEM

O mój synu, człowiek jest skazany na wiedzę, jednak dusza popada w niebezpieczeństwo, że jej siły ulegną rozproszeniu, gdyż zatraca się w różnorodności. Musi dostać się do niewiedzy, nierozróżniania. Toż jest owa negacja, o której mówi w pierwszym eseju  0 człowieku  Aleister Crowley, kiedy owej trójjednej zasadzie, na wskroś duchowej — którą są jechida, chajja i neszama � przypisuje cechy w rzeczy samej negatywne. I zgodnie z duchem tego człek wiedzący nie może wiedzieć nic o tychże trzech zasadach, aczkolwiek są one podstawą jego bytu, jako zresztą prawi nam nasz wuj mistrz Eckhart. Dziełem wtajemniczenia jest wewnętrzna droga prowadząca ku nim, a to jest i także wiodący sens 23. rozdziału Księgi Kłamstw. Jest nim nierozróżniające poznanie, które sprowadza  wszystko do znanego, choć wciąż obcego i obcego, lecz jednak znanego. Nasz Ojciec czuwa, o mój synu, a jego Duch unosi się nad  wodami, na początku rozbrzmiewa to  Słowo,  które przynosi poznanie, a to a zwie się AHA! Przy Ojcu naszym, Ra, pomnij, że poznanie jest wierzeja� mi ku Niemu! Duch jego jest świetlistym żarem, potężnym jak przyciąganie pola magnetycznego, po którymż to biegnie na podobieństwo nigdy nie gasnącego ognia, niewzruszony i niechybny od początku aż po wieki wieków. Amen. Człowiek jest  koroną  uniwersum, jedynie wtedy jednak,

gdy jest on godzien swego stworzyciela, to jest ową „dziewiątą  bramą", czyli fundamentem, pozwalającym Mu wiecznie przechodzić, a On się w niej nigdy nie zatrzymuje, lecz zabiera ją wraz ze sobą. Kabała prowadzi ku królestwu jedności. Ta liczba mnoga  wskazuje na fakt, że w naszym królestwie wszystkie esencjonalne „rzeczy", występują tylko i wyłącznie jako jednoistne, a więc nieparzyste. Przemyśl to sobie dobrze, synu, bo nie przejdziesz swo jej „dziewiątej bramy" będąc postrzeganym jako parzysty. Wy brany może być tylko jeden. Powyższe krótkie traktat y posiadają, oprócz innych istotnych cech, tę jedną, która stanowi esencjonal� ną praktykę służącą zrozumieniu  Księgi Prawa  w duchu naszego  wuja Alcofribasa Nasiera i wprowadzeniu do metafizyki samotnej Thelemy. Oświecenie wchodzi w interferencję ze światłem tak, że chociaż z biegiem naszego życia „ocienione" chwile ulegają nieustannemu skracaniu, zostaje ono w swojej całości nigdy niekończącą się grą wtajemniczenia. Każdy dzień jest tak coraz pełniej opisywany jako szczególne Boskie zamiłowanie do zajmowania się naszą duszą. Dusza ta w chwili swego przebudzenia na Ziemi ma ową zwykłą „normalną" czyli dualistyczną świadomość, która opiera się na tych „cieniach", które  „przechodzą i już ich nie ma" (AL., 11:9), konstytuujących ludzkie postrzeganie. To, co śpi, jest częścią tej duszy, a to, co czuwa, jest czuwaniem. To, że w ogóle możemy dążyć ku Światłu i osiągać oświecenie, jest możliwe tylko dlatego, że czuwanie jest pierwszą rzeczywistością, istniejącą przed snem; po przebudzeniu z kosmosu (z czasoprzestrzeni do  wieczności) wstajemy (wstań i idź!) z kosmicznego prochu iskrami ogniozwiastowania. To pierwsze zstępuje aż do tego ostatniego, a przebudzenie jest aktem, podczas którego budzi się to, co tu już dawno jest! Przebudzenie takie nie podlega ani czasowi ani ruchowi. Na to, mój synu, nie dam ci żadnego przykładu, gdyż jeden jest świat i jest nim królestwo niebieskie. Gdybyś miał przykład, miałbyś tak dwa światy, my przecież jesteśmy jednym, nie jesteśmy ni�