Abbi Glines - Στα Βαθιά

5/21/2018

http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

Abbi Gline s - Στα Βαθιά - slide pdf.c om

1/268

5/21/2018


ΑΒΒΙ GLINES

Στα βαθιά

Μετάφραση Νίκη Προδρομίδου


2/268

ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ 5/21/2018


Τίτλος πρωτοτύπου: FALLEN TO FAR Συγγραφέας: ABBI GLINES Μετάφραση: Νίκη Προδρομίδου

Διόρθωση: Παναγιώτης Τουρίκης, Αντωνία Γουναροπούλου

©2013, Εκδόσεις Κυριάκος Παπαδόπουλος Α.Ε., για την ελληνική γλώσσα Η πνευματική ιδιοκτησία αποκτάται χωρίς καμιά διατύπωση και χωρίς την ανάγκη ρήτρας απαγορευτικής των προσβολών της. Κατά το Ν. 2387/20 (όπως έχει τροποποιηθεί με το Ν. 2121/93 και ισχύει σήμερα) και κατά τη Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης (που έχει κυρωθεί με το Ν. 100/1975), απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αποθήκευση σε κάποιο σύστημα διάσωσης και γενικά η αναπαραγωγή του παρόντος έργου με οποιονδήποτε τρόπο ή μορφή, τμηματικά ή περιληπτικά, στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση ή άλλη διασκευή, χωρίς γραπτή άδεια του εκδότη. Πρώτη έκδοση: Οκτώβριος 2013 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Καποδιοτρίου 9, 144 52 Μεταμόρφωση Απικής, τηλ.: 210 2816134, ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ Μασσαλίας 14, 106 80 Αθήνα, τηλ.: 210 3615334

Ι5 Β Ν 9 7 8 - 9 6 0 - 5 6 9 - 0 0 9 - 0


3/268

5/21/2018

Στη Liz Reinhardt, που με υποστήριζε δυναμικά όσο έγραφα αυτό το βιβλίο. Κάποιοι απ’ τους ανθρώπους που συναντάς γίνονται τόσο σημαντικοί φίλοι, που δεν μπορείς να φανταστείς πώς Θα ήταν η ζωή σου χωρίς αυτούς. Abbi Gline s - Στα Βαθιά - slide pdf.c om

ΗΛιζ είναι μία απ’αυτούς τους φίλους.


4/268

5/21/2018



5/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Ένα


Τα οχήματα που είχα συνηθίσει να βλέπω παρκαρισμένα μπροστά από σπίτια που είχαν πάρτι ήταν φορτηγάκια με λασπωμένα λάστιχα όχι ακριβά, εισαγόμενα αυτοκίνητα. Κι αυτό το σπίτι είχε τουλάχιστον είκοσι τέτοια αυτοκίνητα αραγμένα στο μακρύ ιδιωτικό του δρομάκι. Πάρκαρα το φορτηγάκι της μαμάς μου -ένα Ford δεκαπέντε χρόνων- στη χορταριασμένη άμμο για να μην μπλοκάρω κανέναν. Ο μπαμπάς δεν μου είχε πει ότι θα έκανε πάρτι απόψε. Πολλά δεν μου είχε πει, εδώ που τα λέμε. Επίσης, δεν είχε εμφανιστεί στην κηδεία της μητέρας μου. Αν είχα κάπου αλλού να μείνω, δεν θα βρισκόμουν τώρα εδώ. Είχα αναγκαστεί να πουλήσω το μικρό σπίτι που μας είχε αφήσει η γιαγιά μου για να πληρώσω και τους τελευταίους λογαριασμούς από τα ιατρικά έξοδα της μαμάς μου. Τα μόνα πράγματα που είχα πλέον ήταν τα ρούχα μου και το φορτηγό. Μου ήταν πολύ δύσκολο να τηλεφωνήσω στον πατέρα μου, δεδομένου ότι δεν είχε εμφανιστεί ούτε μία φορά τα τρία χρόνια που η μητέρα μου πάλευε με τον καρκίνο. Αλλά ήταν αναγκαίο αυτός ήταν η μόνη οικογένεια που μου είχε απομείνει. Κοίταξα άφωνη το τεράστιο τριώροφο σπίτι που ήταν χτισμένο πάνω ακριβώς στη λευκή άμμο της παραλίας Ρόζμαρι,


6/268

5/21/2018


στη Φλόριντα. Αυτό ήταν το καινούργιο σπίτι του μπαμπά. Η καινούργια του οικογένεια. Δεν υπήρχε περίπτωση να κολλήσω εδώ πέρα. η πόρτα του φορτηγού άνοιξε. Έχωσα ενστικτωΞαφνικά δώς το χέρι μου κάτω από το κάθισμα και άρπαξα το εννιάρι μου. Το σήκωσα και σημάδεψα τον εισβολέα κρατώντας το και με τα δύο χέρια, έτοιμη να πατήσω τη σκανδάλη. «Οπ!... Εγώ ήρθα να σου πω ότι μάλλον έχεις χαθεί, αλλά θα σου πω ό,τι διάολο θες ν’ ακούσεις, αρκεί να κατεβάσεις αυτό το πράγμα». Ένας τύπος με καστανά, ατημέλητα μαλλιά τραβηγμένα πίσω από τα αυτιά του στεκόταν ακριβώς μπροστά στην κάννη του όπλου μου με τα δυο του χέρια σηκωμένα στον αέρα και τα μάτια ορθάνοιχτα. Ανασήκωσα το ένα μου φρύδι και κράτησα σταθερό το όπλο μου. Ο τύπος αυτός παρέμενε άγνωστος. Δεν είναι φυσιολογικό να χαιρετάς έναν ξένο ανοίγοντας ξαφνικά την πόρτα του φορτηγού του. «Όχι, δεν νομίζω ότι έχω χαθεί. Εδώ δεν μένει ο Έιμπραχαμ Γουίν;» Ο τύπος ξεροκατάπιε. «Ε... δεν μπορώ να σκεφτώ μ’ αυτό το πράγμα μπροστά στη μούρη μου. Μου δημιουργείς μεγάλη νευρικότητα, κουκλίτσα μου. Δεν μπορείς να το κατεβάσεις μη γίνει κανένα ατύχημα;» Ατύχημα; Σοβαρά; Αυτός ο τύπος είχε αρχίσει να μου τη δίνει. «Δεν σε ξέρω. Έξω είναι σκοτεινά και βρίσκομαι σ’ ένα ξένο μέρος, μόνη μου. Οπότε, να με συγχωρείς που δεν νιώθω και πολύ ασφαλής αυτή τη στιγμή. Πίστεψε με, όμως, δεν πρόκειται να γίνει κανένα ατύχημα. Ξέρω καλά πώς να χειρίζομαι όπλο. Πολύ καλά». Ο τύπος δεν φάνηκε να με πιστεύει. Ωστόσο, τώρα που


7/268

5/21/2018

Στα βαθιά


τον έβλεπα καλύτερα, δεν μου φαινόταν και πολύ απειλητικός. Παρ’όλα αυτά δεν ήμουν ακόμη έτοιμη να κατεβάσω το όπλο μου. «Ο Έιμπραχαμ;» επανέλαβε αργά και άρχισε να κουνάει το κεφάλι του. Έπειτα σταμάτησε. «Στάσου, ο Έιμπ είναι ο καινούργιος πατριός του Ρας. Τον γνώρισα πριν φύγουν με την Τζορτζιάνα για Παρίσι». Παρίσι; Ρας; Ορίστε; Περίμενα κάποια καλύτερη εξήγηση, αλλά αυτός ο τύπος συνέχισε να κοιτάζει το όπλο με κρατημένη την ανάσα. Χωρίς να τον αφήσω από τα μάτια μου, κατέβασα το όπλο και φρόντισα να ξαναβάλω την ασφάλεια πριν το χώσω κάτω από το κάθισμα μου. Ίσως τώρα που είχα κρύψει το όπλο αυτός ο τύπος να μπορούσε να συγκεντρωθεί και να μου εξηγήσει. «Έχεις άδεια γι’ αυτό το πράγμα;» με ρώτησε δύσπιστα. Δεν είχα όρεξη να μιλήσω για το δικαίωμα μου να οπλοφορώ. Χρειαζόμουν απαντήσεις. «Ο Έιμπραχαμ είναι στο Παρίσι;» ρώτησα απαιτώντας επιβεβαίωση. Ο πατέρας μου ήξερε ότι θα έφτανα σήμερα. Είχαμε μιλήσει την προηγούμενη εβδομάδα, αφού πούλησα το σπίτι. Ο τύπος κούνησε αργά το κεφάλι του καταφατικά και χαλάρωσε. «Τον ξέρεις;» Όχι ιδιαίτερα. Τα τελευταία πέντε χρόνια -από τότε που παράτησε τη μητέρα μου κι εμένα, δηλαδή- τον είχα δει δυο φορές όλες κι όλες. Θυμόμουν τον μπαμπά που ερχόταν να με δει να παίζω ποδόσφαιρο, όποτε είχαμε αγώνα, και έψηνε μπιφτέκια κάθε φορά που είχαμε πάρτι στη γειτονιά. Τον μπαμπά που είχα ως τη μέρα που η δίδυμη αδερφή μου, η Βάλερι, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό. Στο τιμόνι βρισκό-


8/268

5/21/2018


ταν ο πατέρας μου. Από κείνη τη μέρα δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος. Τον άνθρωπο που δεν μου τηλεφωνούσε και δεν ενδιαφερόταν να μάθει αντον ήμουν καλά όσο φρόντιζα άρρωστη μητέρα μου - αυτόν άνθρωπο δεν τον ήξερα.την Καθόλου. «Η κόρη του είμαι, η Μπλερ». Ο τύπος γούρλωσε τα μάτια του, έριξε προς τα πίσω το κεφάλι του και γέλασε. Πού ήταν το αστείο; Περίμενα να μου εξηγήσει, αλλά αυτός μου έτεινε το χέρι του. «Έλα μαζί μου, Μπλερ. Έχω να σου γνωρίσω κάποιον. Θα τρελαθεί απ’ τη χαρά του». Κοίταξα το χέρι του και άπλωσα το δικό μου για να πιάσω την τσάντα μου. «Έχεις κι εκεί μέσα κάνα όπλο; Να προειδοποιήσω τους πάντες να μη σε τσατίζουν;» Προσέχοντας τον πειρακτικό τόνο στη φωνή του, αποφάσισα να μην πω κάτι αγενές. «Άνοιξες την πόρτα μου χωρίς να χτυπήσεις. Φοβήθηκα». «Κι εσύ το πρώτο που κάνεις όταν φοβάσαι είναι να σημαδεύεις τον άλλον με πιστόλι; Να πάρει, από πού είσαι εσύ; Τα κορίτσια που ξέρω εγώ πατάνε καμιά τσιρίδα ή τίποτα τέτοιο». Τα περισσότερα κορίτσια που ήξερε αυτός δεν είχαν αναγκαστεί να προστατεύουν τον εαυτό τους τα τελευταία τρία χρόνια. Εγώ είχα να φροντίζω τη μητέρα μου αλλά κανέναν να φροντίζει εμένα. «Από την Αλαμπάμα είμαι» απάντησα αγνοώντας το τεντωμένο χέρι του και βγαίνοντας μόνη μου από το φορτηγάκι. Όταν με χτύπησε στο πρόσωπο η θαλασσινή αύρα, διέκρινα αμέσως την αρμυρή μυρωδιά της παραλίας. Δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου παραλία - τουλάχιστον όχι από κοντά· είχα δει μόνο σε φωτογραφίες και ταινίες. Αλλά η μυρωδιά... η


9/268

5/21/2018

Στα βαθιά


μυρωδιά της θάλασσας ήταν ακριβώς όπως την περίμενα. «Οπότε ισχύει αυτό που λένε για τα κορίτσια από την Αλαμπάμα» είπε αυτός. Στράφηκα προς το μέρος του. «Τι εννοείς;» Τα μάτια του σάρωσαν το σώμα μου κι ύστερα επέστρεψαν στο πρόσωπο μου. Τα χείλη του σχημάτισαν αργά ένα χαμόγελο. «Στενά τζιν, φανελάκια και όπλο. Να πάρει η ευχή, σε λάθος πολιτεία ζούσα τόσο καιρό». Γύρισα τα μάτια μου προς τα πάνω δυσανασχετώντας και πήγα στην καρότσα του φορτηγού. Είχα εκεί μια βαλίτσα, και μερικά κουτιά που ήθελα ν’ αφήσω στην Πρόνοια. «Στάσου άσε με να την πάρω εγώ». Μπήκε μπροστά μου και τεντώθηκε πάνω απ’ την καρότσα του φορτηγού για να πιάσει τη μεγάλη βαλίτσα που είχε κρατήσει η μαμά μου κρυμμένη στο ντουλάπι για εκείνο το «ταξίδι με αυτοκίνητο» που δεν καταφέραμε ποτέ να κάνουμε. Πάντα έλεγε ότι θα διασχίζαμε τη χώρα με το αυτοκίνητο και θα φτάναμε κάποια μέρα στη δυτική ακτή. Μετά αρρώστησε. Διώχνοντας απ’ τον νου μου τις αναμνήσεις, εστίασα στο παρόν. «Σ’ ευχαριστώ, ε... Δεν μου είπες πώς σε λένε». Ο τύπος έβγαλε έξω τη βαλίτσα και στράφηκε προς το μέρος μου. «Τι μου λες; Ξέχασες να με ρωτήσεις όταν με σημάδευες με το εννιάρι;» αποκρίθηκε. Αναστέναξα. Εντάξει, μπορεί να το παρατράβηξα λιγάκι με το όπλο, αλλά με είχε τρομάξει. «Εγώ είμαι ο Γκραντ, χμ, ε... φίλος του Ρας». «Του Ρας;» Να το πάλι αυτό το όνομα. Ποιος ήταν αυτός ο Ρας;


10/268

5/21/2018


Το χαμόγελο του Γκραντ έγινε ακόμα μεγαλύτερο. «Δεν ξέρεις ποιος είναι ο Ρας;» Το έβρισκε εξαιρετικά διασκεδαστικό. «Καλά, πολύ με γουστάρω πουπρος ήρθα απόψε». Έκανε ένα νεύμα το κεφάλι τοεδώ σπίτι. «Έλα να σου τον συστήσω». Περπάτησα πλάι του και με οδήγησε στο σπίτι. Η μουσική που ακουγόταν γινόταν όλο και πιο δυνατή όσο πλησιάζαμε. Αφού ο μπαμπάς μου έλειπε, τότε ποιος ήταν μέσα; Ήξερα ότι η Τζορτζιάνα ήταν η καινούργια του γυναίκα, αλλά μέχρι εκεί. Αυτό το πάρτι το έκαναν τα παιδιά της; Πόσων χρονών ήταν; Είχε παιδιά, έτσι δεν είναι; Δεν μπορούσα να θυμηθώ. Ο μπαμπάς ήταν πολύ αόριστος. Μου είχε πει ότι θα μου άρεσε η καινούργια μου οικογένεια, αλλά δεν μου είχε εξηγήσει ποια ακριβώς ήταν αυτή η οικογένεια. «Οπότε ο Ρας μένει εδώ;» ρώτησα. «Ναι, εδώ μένει τουλάχιστον για το καλοκαίρι. Μετακομίζει στα άλλα του σπίτια ανάλογα με την εποχή». «Στα άλλα του σπίτια;» Ο Γκραντ χαχάνισε. «Δεν ξέρεις τίποτα για την οικογένεια του μπαμπά σου, ε, Μπλερ;» Δεν είχα ιδέα. Έγνεψα αρνητικά με το κεφάλι. «Τότε ας κάνουμε ένα μικρό ταχύρρυθμο μαθηματάκι, πριν μπούμε στην τρέλα που επικρατεί εκεί μέσα» απάντησε ο Γκραντ σταματώντας στη σκάλα που οδηγούσε στην εξώπορτα και με κοίταξε. «Ο Ρας Φίνλεϊ είναι ο ετεροθαλής αδερφός σου. Είναι μοναχοπαίδι του διάσημου ντράμερ των Slacker Demon Ντιν Φίνλεϊ. Οι γονείς του δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Η μητέρα του, η Τζορτζιάνα, ήταν γκρούπι εκείνη την εποχή. Αυτό εδώ το σπίτι είναι δικό του. Η μητέρα του http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

11/268

5/21/2018

Στα βαθιά


ζει εδώ επειδή της το επιτρέπει». Σταμάτησε και κοίταξε την πόρτα που άνοιξε εκείνη τη στιγμή. «Όλοι αυτοί είναι φίλοι του». Μια ψηλή, λυγερή, καστανόξανθη τύπισσα με κοντό, μπλε ρουά φόρεμα και τακούνια που αν τα φορούσα εγώ θα έτρωγα τα μούτρα μου στεκόταν στην πόρτα και με κοίταζε καλά καλά συνοφρυωμένη. Το ύφος της δεν πέρασε απαρατήρητο. Δεν ήξερα και πολλά γι’ αυτού του είδους τους ανθρώπους· γι’ αυτό που ήμουν σίγουρη, όμως, ήταν ότι η τύπισσα δεν ενέκρινε τα ρούχα μου, μάλλον επειδή δεν ήταν σινιέ. Είτε αυτό είτε περπατούσε κάποιο μαμούνι πάνω μου. «Γεια σου, Νανέτ» είπε ο Γκραντ κάπως ενοχλημένα. «Ποια είναι αυτή;» ρώτησε η κοπέλα στρέφοντας το βλέμμα της στον Γκραντ. «Μια φίλη. Μη στραβομουτσουνιάζεις, Ναν, δεν σε κολακεύει αυτό το ύφος» της είπε και, αρπάζοντας το χέρι μου, με τράβηξε μέσα στο σπίτι. Το δωμάτιο είχε λιγότερο κόσμο απ’ ό,τι φανταζόμουν. Διασχίσαμε το μεγάλο φουαγέ, απ’ όπου μια αψιδωτή πόρτα οδηγούσε σ’ έναν χώρο που υπέθεσα ότι ήταν το σαλόνι. Ό,τι και να ήταν, πάντως, ήταν μεγαλύτερο από ολόκληρο το σπίτι μου - το πρώην σπίτι μου, δηλαδή. Δύο ανοιχτές μπαλκο νόπορτες πρόσφεραν εκπληκτική θέα στον ωκεανό. Αυτόν, ήθελα να τον δω από κοντά. «Από δω» με καθοδήγησε ο Γκραντ και κατευθύνθηκε προς ένα... Μπαρ ήταν αυτό; Στ’ αλήθεια; Είχαν μπαρ μέσα στο σπίτι; Καθώς διασχίζαμε το δωμάτιο, κοιτούσα στα πεταχτά αυτούς που προσπερνούσαμε. Όλοι σταματούσαν για μια στιγ-


12/268

5/21/2018


μή ό,τι έκαναν και μου έριχναν μια γρήγορη ματιά από πάνω μέχρι κάτω. Ήμουν σαν τη μύγα μες στο γάλα. από δωΦαινόταν η Μπλερ.λίγο Κάτι μου λέει ότιοείναι δικιάκισου. Τη«Ρας, βρήκα έξω. χαμένη» είπε Γκραντ, εγώ τράβηξα το βλέμμα μου από το παραξενεμένο πλήθος και γύρισα να δω ποιος ήταν αυτός ο Ρας. Οχ. Οχ, Χριστέ μου. «Τι μου λες;» απάντησε ο Ρας σέρνοντας τεμπέλικα τα φωνήεντα, και ανασηκώθηκε από τον άσπρο καναπέ όπου καθόταν χαλαρά με μια μπίρα στο χέρι σκύβοντας προς το μέρος μας. «Καλή είναι, αλλά μικρή. Δεν νομίζω πως είναι δικιά μου». «Δικιά σου είναι, σου λέω. Απ’ τη στιγμή που ο μπαμπάκας της την έχει κάνει για Παρίσι με τη μαμάκα σου και θα λείπει τις επόμενες εβδομάδες, θα έλεγα ότι τούτο δω ανήκει τώρα σ’ εσένα. Πολύ ευχαρίστως να της προσφέρω εγώ ένα δωμάτιοότι στο μου, θες. Μόνο αν μου υποσχεθεί, εν νοείται, θασπίτι αφήσει τοαν φονικό της όπλο στο αυτοκίνητο». Τα μάτια του Ρας στένεψαν και με περιεργάστηκαν προσεκτικά. Είχαν παράξενο χρώμα. Εκπληκτικά ασυνήθιστο. Δεν ήταν ούτε καστανά ούτε μελιά. Είχαν ένα ζεστό χρώμα με ασημένιες ανταύγειες. Δεν είχα δει ποτέ μου κάτι παρόμοιο. Να ήταν φακοί; «Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι δικιά μου» απάντησε τελικά και έγειρε πάλι πίσω στον καναπέ, στη θέση όπου τον είχαμε βρει όταν μπήκαμε μέσα. Ο Γκραντ ξερόβηξε. «Πλάκα μου κάνεις, έτσι;» Ο Ρας ήπιε μια γουλιά μπίρα απ’ το μπουκάλι που κρα-


13/268

5/21/2018

Στα βαθιά


τούσε χωρίς να απαντήσει. Το βλέμμα του είχε στραφεί στον Γκραντ και τον κοίταζε προειδοποιητικά. Ήμουν σίγουρη ότι θα μου ζητούσε να φύγω. Δεν ήταν καλό αυτό. Είχα μόνο είκοσι δολάρια στην τσάντα μου και σχεδόν καθόλου βενζίνη. Είχα ήδη πουλήσει ό,τι μπορούσε να πουληθεί. Όταν είχα τηλεφωνήσει στον πατέρα μου, του είχα εξηγήσει ότι χρειαζόμουν απλώς ένα μέρος να μείνω μέχρι να πιάσω δουλειά και να μαζέψω αρκετά χρήματα για να βρω δικό μου σπίτι. Εκείνος είχε συμφωνήσει αμέσως και μου είχε δώσει αυτή τη διεύθυνση, λέγοντας μου ότι θα χαιρόταν πολύ να πάω να μείνω μαζί του. Η προσοχή του Ρας είχε στραφεί πάλι σ’ εμένα. Περίμενε να κάνω κάποια κίνηση. Τι περίμενε, δηλαδή, να πω; Ένα αυτάρεσκο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Μου έκλεισε το μάτι. «Απόψε έχω κόσμο στο σπίτι και το κρεβάτι μου είναι ήδη φουλ». Γύρισε προς τον Γκραντ. «Νομίζω πως το καλύτερο είναι να την αφήσουμε να βρει κανένα ξενοδοχείο, μέχρι να επικοινωνήσω με τον μπαμπάκα της». Πρόφερε τη λέξη «μπαμπάκα» με φανερή απέχθεια. Δεν συμπαθούσε τον πατέρα μου. Όχι πως είχε άδικο. Δεν έφταιγε εκείνος. Ο μπαμπάς μου με είχε στείλει εδώ πέρα. Είχα ξοδέψει τα περισσότερα λεφτά μου για βενζίνη και φαγητό μέχρι να φτάσω εδώ. Γιατί τον εμπιστεύτηκα αυτόν τον άνθρωπο; Άπλωσα το χέρι μου και άρπαξα το χερούλι της βαλίτσας που κρατούσε ακόμη ο Γκραντ. «Έχει δίκιο. Καλύτερα να πηγαίνω. Δεν έκανα καλά που ήρθα εδώ» είπα χωρίς να τον κοιτάξω. Τράβηξα με δύναμη τη βαλίτσα κι εκείνος την άφη-


14/268

5/21/2018


σε απ’ το χέρι του κάπως απρόθυμα. Ένιωσα τα δάκρυα να τσούζουν τα μάτια μου, καθώς συνειδητοποιούσα ότι θα έμενα άστεγη. τους. Δεν μπορούσα ν’ αντικρίσω κανέναν απ’ τους δυο Γύρισα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα κρατώντας το βλέμμα μου κατεβασμένο. Άκουσα πίσω μου τον Γκραντ να λογομαχεί με τον Ρας, αλλά αποφάσισα να μη δώσω σημασία. Δεν ήθελα ν’ ακούσω τι έλεγε αυτός ο όμορφος άντρας για μένα. Δεν με συμπαθούσε. Αν μη τι άλλο, αυτό ήταν ολοφάνερο. Προφανώς ο μπαμπάς μου δεν ήταν ευπρόσδεκτος στην οικογένεια. «Μπα, φεύγουμε κιόλας;» ρώτησε μια γλυκερή φωνή. Σήκωσα το βλέμμα και είδα την κοπέλα που μας είχε ανοίξει νωρίτερα να με κοιτάζει μ’ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Ούτε αυτή με ήθελε εδώ. Τόσο αποκρουστική ήμουν σ’ αυτούς τους ανθρώπους; Κατέβασα γρήγορα το βλέμμα μου και άνοιξα την πόρτα. Η περηφάνια μου δεν μου επέτρεπε ν’ αφήσω αυτή την κακιασμένη τσούλα να με δει να κλαίω. Όταν βρέθηκα έξω, σε απόσταση ασφαλείας, μου ξέφυγε ένας λυγμός. Κατευθύνθηκα προς το φορτηγάκι μου. Αν δεν κουβαλούσα τη βαλίτσα, θα πήγαινα τρέχοντας. Χρειαζόμουν την αίσθηση ασφάλειας που μου έδινε. Η θέση μου ήταν μέσα στο φορτηγάκι μου όχι σ’ αυτό το γελοίο σπίτι με όλους αυτούς τους ψηλομύτηδες. Μου έλειπε το σπίτι μου. Μου έλειπε η μαμά μου. Άλλος ένας λυγμός βγήκε ανεξέλεγκτος από μέσα μου. Μπήκα στο φορτηγάκι, έκλεισα την πόρτα και την κλείδωσα. http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

15/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Δύο


Σκούπισα τα μάτια μου και πίεσα τον εαυτό μου να πάρει βαθιά ανάσα. Δεν γινόταν να καταρρεύσω τώρα. Δεν είχα καταρρεύσει όσο καθόμουν και κρατούσα το χέρι της μητέρας μου μέχρι την τελευταία της πνοή. Δεν είχα καταρρεύσει όταν την κατέβαζαν στο κρύο χώμα. Δεν είχα καταρρεύσει όταν πούλησα το μόνο μέρος που είχα να μείνω. Δεν θα κατέρρεα τώρα. Θα τα έβγαζα πέρα. Δεν είχα αρκετά χρήματα για ξενοδοχείο αλλά είχα το φορτηγάκι μου. Μπορούσα να μείνω στο φορτηγάκι μου. Το μόνο πρόβλημα θα ήταν να βρω ένα ασφαλές μέρος για να το παρκάρω τη νύχτα. Αυτή η πόλη φαινόταν αρκετά ασφαλής, αλλά ήμουν σίγουρη ότι το παλιό φορτηγάκι θα τραβούσε την προσοχή όπου κι αν έμενε παρκαρισμένο όλη νύχτα. Θα είχα τους μπάτσους να μου χτυπάνε τα παράθυρα πριν καλά καλά προλάβω να κλείσω τα μάτια μου. Θα ’πρεπε να χρησιμοποιήσω τα τελευταία μου είκοσι δολάρια για βενζίνη. Έτσι θα μπορούσα να πάω σε κάποια μεγαλύτερη πόλη, όπου το φορτηγάκι μου θα περνούσε απαρατήρητο μέσα σε κάποιο πάρκινγκ. Θα μπορούσα, ίσως, να το παρκάρω πίσω από κανένα εστιατόριο και να βρω και δουλειά εκεί. Θα έκανα και οικονομία στη βενζίνη έτσι. Το στομάχι μου γουργούρισε, θυμίζοντας


16/268

5/21/2018


μου ότι είχα να φάω από το πρωί. Θα αναγκαζόμουν να χαλάσω κάνα δυο δολάρια για να πάρω κάτι να φάω. Και μετά να προσευχηθώ να έβρισκα καμιά δουλειά το πρωί. Θα τα καταφέρω, είπα μέσα μου. Γύρισα και κοίταξα πίσω, προτού βάλω μπρος και κάνω όπισθεν. Δυο ασημένια μάτια ήταν καρφωμένα πάνω μου. Μου ξέφυγε μια μικρή κραυγή πριν συνειδητοποιήσω ότι ήταν ο Ρας. Τι στην ευχή έκανε εκεί πέρα, έξω απ’ το φορτηγάκι μου; Είχε έρθει για να βεβαιωθεί ότι θα έφευγα απ’το σπίτι του; Δεν είχα καμία διάθεση να του μιλήσω. Ήμουν έτοιμη να γυρίσω απ’ την άλλη και να σηκωθώ να φύγω, αλλά τότε εκείνος ανασήκωσε το ένα του φρύδι σαν να προσπαθούσε να μου πει κάτι. Τι σήμαινε τώρα αυτό; Ε, λοιπόν, ποσώς με ενδιέφερε. Έστω κι αν αυτή η γκριμάτσα τον έκανε ακόμα πιο σέξι. Πήγα να βάλω μπρος το φορτηγάκι αλλά, αντί για το μουγκρητό της μηχανής, ακούστηκε μόνο ένα κλικ και μετά σιωπή. Οχ, όχι. Όχι τώρα. Σε παρακαλώ, όχι τώρα. Έπαιξα το κλειδί στη μίζα κι ευχήθηκα να έκανα λάθος. Ήξερα ότι ο δείκτης της βενζίνης ήταν χαλασμένος, αλλά μετρούσα τα χιλιόμετρα. Δεν μπορεί να είχα μείνει από βενζίνη. Είχα για μερικά χιλιόμετρα ακόμα. Ήμουν σίγουρη. Έδωσα μια στο τιμόνι και στόλισα με κάτι διαλεχτά επίθετα το φορτηγάκι, αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Την είχα πατήσει. Λες ο Ρας να καλούσε την αστυνομία; Ήθελε τόσο πολύ να του


17/268

5/21/2018

Στα βαθιά


φορτηγάκι. Τουλάχιστον όμως στα κρατητήρια θα είχα ένα κρεβάτι κι ένα πιάτο φαΐ. Αφού κατάπια τον κόμπο που είχε σφηνωθεί στον λαιμό μου, άνοιξα την πόρτα ελπίζοντας ν’ αποφύγω τα χειρότερα. «Προβλήματα;» ρώτησε εκείνος. Ήθελα να ουρλιάξω με όλη μου τη δύναμη από τα νεύρα μου. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερα να γνέψω με το κεφάλι. «Έμεινα από βενζίνη». Ο Ρας αναστέναξε. Εγώ δεν μίλησα. Αποφάσισα ότι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να περιμένω την ετυμηγορία. Μετά μπορούσα ν’ αρχίσω τα παρακάλια και τις ικεσίες. «Πόσων χρονών είσαι;» Τι; Σοβαρά, τώρα, ρωτούσε την ηλικία μου; Το φορτηγάκι μου είχε μείνει μέσα στην αυλή του, εκείνος ήθελε να φύγω και, αντί να κάτσει να δούμε τι μπορούσε να γίνει, αυτός ρωτούσε την ηλικία μου. Μυστήριος τύπος. «Δεκαεννιά» απάντησα. Ο Ρας ανασήκωσε και τα δυο του φρύδια. «Σοβαρά;» Έκανα μεγάλη προσπάθεια να μην τσατιστώ. Τον είχα ανάγκη αυτόν τον άνθρωπο. Ήμουν στο έλεος του. Έκανα γαργάρα το φαρμακερό σχόλιο που ανέβηκε στην άκρη της γλώσσας μου και χαμογέλασα. «Ναι. Σοβαρά». Ο Ρας έσκασε ένα πλατύ χαμόγελο και ανασήκωσε τους ώμους. «Σόρι, αλλά φαίνεσαι μικρότερη». Σταμάτησε, τα μάτια του κατηφόρισαν προς το σώμα μου και ανέβηκαν πάλι αργά προς τα πάνω. Η ξαφνική έξαψη στα μάγουλα μου μου έφερε αμηχανία. «Το παίρνω πίσω. Το σώμα σου φαίνεται κανονικότατα δεκαεννιά. Το πρόσωπο σου είναι που δείχνει πολύ φρέσκο και νεανικό. Δεν φοράς μακιγιάζ;»


18/268

5/21/2018


Ερώτηση ήταν πάλι αυτή; Πού το πήγαινε; Εγώ ήθελα να μάθω τι μου επιφύλασσε το άμεσο μέλλον, όχι να κουβεντιάσω το γεγονός Εξάλλου, ότι η χρήση μακιγιάζ ήταν για μένα άπιαστη πολυτέλεια. ο Κέιν, ο πρώην δεσμός και νυν καλύτερος μου φίλος, έλεγε πάντα ότι η εμφάνιση μου δεν χρειαζόταν ενισχύσεις. Ό,τι κι αν σήμαινε αυτό. «Έχω μείνει από βενζίνη. Έχω είκοσι δολάρια όλα κι όλα. Ο πατέρας μου την έκανε και με άφησε, αφού πρώτα μου είπε ότι θα με βοηθούσε να σταθώ πάλι στα πόδια μου. Πίστεψε με· ήταν ο τελευταίος άνθρωπος απ’ τον οποίο ήθελα να ζητήσω βοήθεια. Όχι, δεν φοράω μακιγιάζ. Δεν με απασχολεί αν φαίνομαι όμορφη. Έχω πιο σοβαρά προβλήματα. Λοιπόν, θα καλέσεις την αστυνομία ή τον γερανό; Προτιμώ την αστυνομία, αν έχω δυνατότητα επιλογής». Έπειτα το έραψα, βάζοντας τέλος στο παραλήρημα μου. Με είχε ζορίσει πολύ και δεν μπορούσα να ελέγξω το στόμα μου με αποτέλεσμα να του δώσω, σαν βλάκας, την ηλίθια ιδέα του γερανού. Να πάρει. Ο Ρας έγειρε το κεφάλι του στο πλάι και με περιεργάστηκε με το βλέμμα του. Η σιωπή ήταν σχεδόν αφόρητη. Μόλις είχα πει στον τύπο κάνα δυο πραγματάκια που δεν χρειαζόταν να ξέρει. Αν ήθελε, τώρα μπορούσε να μου κάνει τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη. «Δεν τον γουστάρω τον πατέρα σου και, κρίνοντας από τον τόνο της φωνής σου, ούτε κι εσύ» είπε σκεφτικός. «Υπάρχει ένα δωμάτιο που θα μείνει άδειο απόψε. Θα μείνει άδειο μέχρι να γυρίσει η μάνα μου. Όταν λείπει, δεν κρατάω την οικιακή βοηθό της στο σπίτι. Η κυρία Ενριέτα έρχεται μόνο μία φορά την εβδομάδα για να καθαρίζει όσο η μάνα μου λείπει


19/268

5/21/2018

Στα βαθιά


σε διακοπές. Μπορείς να πάρεις το δωμάτιο της, κάτω απ’ τη σκάλα. Είναι μικρό, αλλά έχει ένα κρεβάτι μέσα». Μου πρόσφερε δωμάτιο. Δεν θα άφηνα να με πάρουν τώρα τα κλάματα. Μπορούσα να το κάνω κι αργότερα. Επιπλέον, δεν θα πήγαινα φυλακή. Δόξα τω Θεώ. «Η μόνη άλλη επιλογή μου είναι το φορτηγάκι. Σε διαβεβαιώνω ότι αυτό που μου προσφέρεις είναι πολύ καλύτερο. Σ’ ευχαριστώ». Ο Ρας συνοφρυώθηκε για μια στιγμή. Η όψη του, όμως, καθάρισε γρήγορα κι ένα χαλαρό χαμόγελο εμφανίστηκε πάλι στο πρόσωπο του. «Πού είναι η βαλίτσα σου;» ρώτησε. Έκλεισα την πόρτα του Ford και πήγα πίσω, στην καρότσα, για να τη βγάλω. Προτού προλάβω να την πιάσω, ένα ζεστό σώμα με μια άγνωστη και υπέροχη μυρωδιά τεντώθηκε πάνω απ’ το δικό μου. Πάγωσα. Ο Ρας άρπαξε τη βαλίτσα μου και την τράβηξε έξω. Γύρισα και τον κοίταξα. Μου έκλεισε το μάτι. «Μπορώ να πάρω τη βαλίτσα σου. Δεν είμαι και τόσο μεγάλο γαϊδούρι». «Σ’ ευχαριστώ και πάλι» τραύλισα, χωρίς να μπορώ να πάρω τα μάτια μου από το έντονο βλέμμα του. Καλά, τα μάτια του ήταν απίστευτα. Οι πυκνές, μαύρες βλεφαρίδες που τα πλαισίωναν ήταν σχεδόν σαν αϊλάινερ. Είχε μια απόλυτα φυσική λάμψη γύρω από τα μάτια του. Ήταν τόσο άδικο. Οι δικές μου βλεφαρίδες είναι ξανθές. Και τι δεν θα ’δινα για βλεφαρίδες σαν τις δικές του. «Α, ωραία, τη σταμάτησες. Είπα να σου δώσω πέντε λεπτά, πριν έρθω να βεβαιωθώ ότι δεν την έκανες να φύγει για τα καλά». Η γνώριμη φωνή του Γκραντ με έβγαλε από την παραζάλη μου. Στράφηκα απότομα προς το μέρος του, ανα-


20/268

5/21/2018


κουφισμενη που μας είχε διακόψει. Είχα μείνει να χαζεύω τον Ρας σαν ηλίθια. Απορώ πώς δεν με έστειλε πάλι από κει που ήρθα. «Θα μείνει στο δωμάτιο της Ενριέτα μέχρι να μπορέσω να μιλήσω με τον πατέρα της και να δούμε τι θα κάνουμε». Ο Ρας ακουγόταν ενοχλημένος. Με προσπέρασε κι έδωσε τη βαλίτσα στον Γκραντ. «Πάρε πήγαινε την εσύ στο δωμάτιο της. Εμένα με περιμένει η παρέα μου». Ο Ρας απομακρύνθηκε χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω του. Χρειάστηκα όλη την ψυχική μου δύναμη για να μην τον κοιτάζω καθώς έφευγε. Μ’ αυτό το τζιν που φορούσε, ήταν μεγάλος πειρασμός από πίσω. Αυτός ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα ’πρεπε να μου αρέσει. «Είναι πολύ κυκλοθυμικός, ο κερατάς» είπε ο Γκραντ κουνώντας το κεφάλι και γυρίζοντας προς το μέρος μου. Δεν μπορούσα να διαφωνήσω. «Δεν χρειάζεται να κουβαλήσεις πάλι τη βαλίτσα μου» είπα, απλώνοντας το χέρι να την πιάσω. Ο Γκραντ την τράβηξε μακριά μου. «Τυχαίνει να είμαι ο αδερφός με τους λεπτούς τρόπους. Δεν πρόκειται να σε αφήσω να κουβαλήσεις τη βαλίτσα, απ’ τη στιγμή που διαθέτω δύο πολύ δυνατά, θα έλεγα μάλιστα και εξαιρετικά εντυπωσιακά, χέρια για να κάνουν αυτή τη δουλειά». Θα χαμογελούσα, αν δεν είχα ακούσει εκείνη τη λέξη που με έστειλε αδιάβαστη. «Αδερφός;» είπα. Ο Γκραντ χαμογέλασε, αλλά το βλέμμα του έμεινε αγέλαστο. «Μάλλον ξέχασα να σου πω ότι είμαι ο γιος του συζύγου νούμερο δύο της Τζορτζιάνα. Έμεινε παντρεμένη με τον μπαμπά μου από τότε που εγώ ήμουν τριών χρονών, και ο Ρας


21/268

5/21/2018

Στα βαθιά


τεσσάρων, μέχρι τα δεκαπέντε μου. Στο μεταξύ, ο Ρας κι εγώ δεθήκαμε σαν αδέρφια. Το γεγονός ότι ο μπαμπάς μου χώρισε τη μαμά του δεν άλλαξε τίποτα μεταξύ μας. Πήγαμε κολέγιο μαζί και μάλιστα μπήκαμε και στην ίδια αδελφότητα». Α. Οκέι. Αυτό δεν το περίμενα. «Πόσους άντρες έχει πα ντρευτεί η Τζορτζιάνα;» Ο Γκραντ αντέδρασε μ’ ένα σύντομο, τραχύ γέλιο. «Ο μπαμπάς σου είναι ο σύζυγος νούμερο τέσσερα» είπε, πηγαί νοντας προς την πόρτα. Ο μπαμπάς μου ήταν ηλίθιος. Αυτή η γυναίκα φαίνεται πως άλλαζε τους άντρες σαν τα πουκάμισα. Πόσο θα της έπαιρνε να τον παρατήσει και να πάει στον επόμενο; Ο Γκραντ ανέβηκε τα σκαλιά και δεν μου είπε τίποτε άλλο όσο πηγαίναμε προς την κουζίνα. Ήταν τεράστια, με μαύρους μαρμάρινους πάγκους και εξεζητημένες συσκευές. Μου θύμισε φωτογραφίες από περιοδικά εσωτερικής διακόσμησης. Μετά άνοιξε μια πόρτα που έμοιαζε να οδηγεί σε μια μεγάλη αποθήκη. Κοίταξα γύρω μου μπερδεμένη αλλά τον ακολούθησα. Ο Γκραντ προχώρησε στο βάθος και άνοιξε μια δεύτερη πόρτα. Μόλις που χωρούσε να μπει μέσα και ν’ αφήσει τη βαλίτσα μου στο κρεβάτι. Τον ακολούθησα και τρύπωσα στο πλάι του μονού κρεβατιού, το οποίο έπιανε σχεδόν όλο το δωμάτιο. Ήταν φανερό πως βρισκόμασταν κάτω από τη σκάλα. Ένα μικρό κομοδίνο χωρούσε ίσα ίσα ανάμεσα στο κρεβάτι και στον τοίχο. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκεί μέσα. «Δεν έχω ιδέα πού θα βάλεις τη βαλίτσα σου. Αυτό το δωμάτιο είναι πολύ μικρό. Δεν έχω ξανάρθει εδώ πίσω, για να πω την αλήθεια». Ο Γκραντ κούνησε το κεφάλι και αναστέ-


22/268

5/21/2018


ναξε. «Κοίτα, αν θες να έρθεις στο δικό μου διαμέρισμα, δεν υπάρχει πρόβλημα. Τουλάχιστον εγώ θα σου δώσω ένα δωμάτιο όπουπου θα μπορείς να ευγενική κινηθείς».η προσφορά του Γκραντ, Παρόλο ήταν πολύ δεν είχα σκοπό να τη δεχτώ. Δεν υπήρχε λόγος να διαθέσει ένα απ’ τα υπνοδωμάτια του σ’ έναν ανεπιθύμητο επισκέπτη. Τουλάχιστον εδώ θα ήμουν καταχωνιασμένη σε μια γωνίτσα και έβλεπε κανείς. Θα Μπορεί μπορούσα να καθαρίζω το σπίτιδεν καιθαναμεβρω καμιά δουλειά. ο Ρας να με άφηνε να μείνω σε αυτό το μικρό, διαθέσιμο δωμάτιο, μέχρι να μάζευα αρκετά χρήματα για να φύγω. Δεν ένιωθα ότι γινόμουν τόσο μεγάλο βάρος εδώ πίσω. Την επόμενη μέρα θα έβρισκα ένα μαγαζί και θα αγόραζα τίποτα τρόφιμα με τα είκοσι δολάρια που είχα. Μπορούσα να τη βγάλω με φιστικοβούτυρο και ψωμί για καμιά εβδομάδα. «Τέλειο είναι. Δεν είμαι στα πόδια κανενός εδώ πίσω. Άλλωστε ο Ρας θα τηλεφωνήσει αύριο στον μπαμπά μου και θα μάθει πότε γυρίζει. Μπορεί ο πατέρας μου να έχει κάτι στο μυαλό του. Δεν ξέρω. Σ’ ευχαριστώ, πάντως, για την πρόταση». Ο Γκραντ κοίταξε άλλη μια φορά γύρω του και κατσούφιασε. Δεν ήταν ευχαριστημένος με το δωμάτιο, εγώ όμως ένιωθα ανακούφιση. Ήταν πολύ γλυκό που έδειχνε ενδιαφέρον. Γύρισε και με κοίταξε. «Δεν μου πάει να σε αφήσω εδώ πέρα. Δεν μου φαίνεται σωστό» είπε μ’ έναν παρακλητικό τόνο στη φωνή. «Είναι μια χαρά. Πολύ καλύτερο από το φορτηγάκι μου». Ο Γκραντ συνοφρυώθηκε. «Το φορτηγάκι σου; Είχες σκοπό να κοιμηθείς στο φορτηγάκι;»


23/268

5/21/2018

Στα βαθιά


«Ναι. Αυτό είχα σκοπό να κάνω. Τώρα όμως θα έχω λίγο χρόνο να σκεφτώ τι θα κάνω από δω και πέρα». Ο Γκραντ πέρασε το χέρι στα ατημέλητα μαλλιά του. «Θα μου υποσχεθείς κάτι;» ρώτησε. Οι υποσχέσεις ποτέ δεν ήταν του χαρακτήρα μου. Αυτό που ξέρω για τις υποσχέσεις είναι ότι αθετούνται εύκολα. Σήκωσα τους ώμους. Ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω. «Αν σε διώξει ο Ρας, τηλεφώνησε μου». Ήμουν έτοιμη να συμφωνήσω, αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν είχα το τηλέφωνο του. «Δώσε μου το κινητό σου για να σου περάσω το νούμερο μου» είπε. Αυτό, τώρα, θα με έκανε να φανώ ακόμα πιο αξιολύπητη. «Δεν έχω». Ο Γκραντ με κοίταξε με το στόμα ορθάνοιχτο. «Δεν έχεις κινητό; Έτσι εξηγείται που κουβαλάς το ρημάδι το όπλο». Έβαλε το χέρι στην τσέπη κι έβγαλε κάτι που έμοιαζε με απόδειξη. «Έχεις στιλό;» Έβγαλα ένα από την τσάντα μου και του το έδωσα. Έγραψε στα γρήγορα το τηλέφωνο του και μου έδωσε το χαρτί και το στιλό. «Πάρε με. Σοβαρά το λέω». Δεν υπήρχε περίπτωση να του τηλεφωνήσω, αλλά ήταν ευγενική η προσφορά του. Κούνησα το κεφάλι καταφατικά. Δεν είχα δώσει καμία υπόσχεση. «Ελπίζω να κοιμηθείς καλά εδώ πέρα» είπε κοιτώντας το μικρό δωμάτιο με ύφος προβληματισμένο. Θα κοιμόμουν υπέροχα. «Καλά θα κοιμηθώ» τον διαβεβαίωσα.


24/268

5/21/2018


Ο Γκραντ κούνησε το κεφάλι και βγήκε απ’ το δωμάτιο κλείνοντας πίσω του την πόρτα. Περίμενα ώσπου ν’ ακούσω και την πόρτα να κλείνει και μετά στο κρεβάτι, δίπλα της στη αποθήκης βαλίτσα μου. Καλά ήταν. Για κάθισα αρχή, καλά ήταν.


25/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Τρία


Παρ’ότι το δωμάτιο δεν είχε παράθυρα για να δω αν έξω ήταν μέρα ή νύχτα, ήμουν σίγουρη ότι είχα ξυπνήσει αργά. Είχα πέσει εξαντλημένη μετά το οχτάωρο ταξίδι μου, αλλά τα βήματα που ακούγονταν στις σκάλες επί ώρες δεν με άφηναν να κοιμηθώ. Τεντώθηκα, ανακάθισα στο κρεβάτι και άπλωσα το χέρι ν’ ανάψω το φως. Μόλις η μικρή λάμπα φώτισε το δωμάτιο, έβαλα το χέρι μου κάτω απ’ το κρεβάτι και τράβηξα τη βαλίτσα μου. Έπρεπε να κάνω ένα ντουζ και να πάω στην τουαλέτα . Σκέφτηκα ότι ίσως όλοι να κοιμούνταν ακόμη, οπότε θα μπορούσα να τρυπώσω σ’ ένα μπάνιο και να κάνω τη δουλειά: μου χωρίς να με δει κανείς. Ο Γκραντ δεν μου είχε δείξει πού ήταν το μπάνιο το προηγούμενο βράδυ. Το μόνο που μου είχαν προσφέρει ήταν αυτό εδώ το δωμάτιο. Έλπιζα ότι ένα. γρήγορο ντουζ δεν θα θεωρούνταν κατάχρηση φιλοξενίας. Πήρα μαζί μου ένα καθαρό εσώρουχο κι ένα μαύρο σορτσάκι με ένα αμάνικο άσπρο μπλουζάκι. Με λίγη τύχη, θα είχα τελειώσει το ντουζ και θα είχα πιάσει το καθάρισμα πριν κατέβει κάτω ο Ρας. Άνοιξα την πόρτα και διέσχισα την αποθήκη, περνώντας, δίπλα από ράφια γεμάτα με εξωφρενικές ποσότητες τροφίμων. Γύρισα αργά το πόμολο της πόρτας και την άνοιξα


26/268

5/21/2018


προσεκτικά. Το φως της κουζίνας ήταν σβηστό, αλλά ο χώρος φωτιζόταν από τον λαμπερό ήλιο καθώς έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν στον ωκεανό. Αν δεν ήταν τόσο επείγουσα η ανάγκη μου να κατουρήσω, θα πήγαινα να απολαύσω τη θέα μια στιγμή. Όμως η φύση με καλούσε. Το σπίτι ήταν ήσυχο. Υπήρχαν παντού άδεια μπουκάλια, αποφάγια και μερικά πεταμένα ρούχα. Μπορούσα να καθαρίσω. Αν φαινόμουν χρήσιμη στον Ρας, μπορεί να με άφηνε να μείνω μέχρι να έβρισκα δουλειά και να έβγαζα κάνα δυο φράγκα. Άνοιξα αργά την πρώτη πόρτα που βρήκα μπροστά μου, με τον φόβο μήπως ήταν κανένα υπνοδωμάτιο. Τελικά ήταν γκαρνταρόμπα. Έκλεισα την πόρτα και προχώρησα προς τις σκάλες. Αν όλα τα μπάνια του σπιτιού ήταν εσωτερικά στις κρεβατοκάμαρες, την είχα κάνει. Εκτός... Μπορεί να υπήρχε έξω κανένα μπάνιο που χρησιμοποιούσαν όταν γύριζαν από την παραλία. Κάπου έπρεπε να κάνει ντουζ και να πηγαίνει τουαλέτα η Ενριέτα. Γύρισα πίσω και πήγα προς την κουζίνα και τις δύο μπαλκονόπορτες που ήταν ανοιχτές το προηγούμενο βράδυ. Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μου, πρόσεξα μια σκάλα που οδηγούσε κάτω από το σπίτι. Την κατέβηκα. Στο τέρμα βρήκα δύο πόρτες. Άνοιξα τη μία και είδα τοίχους καλυμμένους με σωσίβια, σανίδες του σερφ και στρώματα θαλάσσης. Άνοιξα τη δεύτερη. Εδώ είμαστε! Στη μια πλευρά του δωματίου υπήρχε μια λεκάνη, ενώ στην άλλη μια μικρή ντουζιέρα. Δίπλα της, πάνω σ’ ένα μικρό σκαμνάκι, βρήκα σαμπουάν, μαλακτική κρέμα και σαπούνι, πετσέτα σώματος και προσώπου. Πολύ βολικό. Αφού πλύθηκα και ντύθηκα, κρέμασα τις πετσέτες στην κρεμάστρα. Δεν το χρησιμοποιούσαν συχνά αυτό το μπάνιο.


27/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Θα μπορούσα να χρησιμοποιώ τις ίδιες πετσέτες όλη την εβδομάδα και να τις πλένω τα Σαββατοκύριακα. Αν έμενα μέχρι τότε. Έκλεισα την πόρτα βγαίνοντας και ανέβηκα τα σκαλιά προς το σπίτι. Ο θαλασσινός αέρας μύριζε υπέροχα. Μόλις έφτασα στο κεφαλόσκαλο, έγειρα στην κουπαστή και κοίταξα το νερό. Τα κύματα έσκαγαν με δύναμη στη λευκή αμμουδιά. Ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είχα δει ποτέ. Με τη μαμά πάντα λέγαμε ότι θα πηγαίναμε μια μέρα και θα βλέπαμε μαζί τη θάλασσα. Εκείνη την είχε δει όταν ήταν μικρή. Δεν είχε τίποτα φοβερές αναμνήσεις, αλλά μου έλεγε ιστορίες από την επίσκεψη της στη θάλασσα όλη μου τη ζωή. Κάθε χειμώνα που έκανε κρύο καθόμασταν μέσα, δίπλα στη φωτιά, και σχεδιάζαμε το καλοκαιρινό μας ταξίδι στη θάλασσα. Ποτέ δεν καταφέραμε να το κάνουμε. Στην αρχή η μαμά δεν είχε αρκετά χρήματα και μετά αρρώστησε. Ωστόσο εμείς συνεχίσαμε να κάνουμε σχέδια. Τα μεγάλα όνειρα μας βοηθούσαν να πηγαίνουμε παρακάτω. Και να που τώρα στεκόμουν και κοίταζα τα κύματα που είχαμε δει μόνο στα όνειρα μας. Δεν ήταν οι παραμυθένιες διακοπές που σχεδιάζαμε, παρ’ όλα αυτά ήμουν εδώ, κι έβλεπα τη θάλασσα και για τις δυο μας. «Δεν τη βαριέσαι ποτέ αυτή τη θέα». Η βαθιά, συρτή φωνή του Ρας με αιφνιδίασε. Γύρισα απότομα και τον είδα να στέκεται χαλαρά στην ανοιχτή πόρτα. Γυμνός από τη μέση και πάνω. Οχ. Χριστέ μου. Μου ήταν αδύνατο να σχηματίσω λέξεις. Το μόνο γυμνό αντρικό στέρνο που είχα δει ήταν του Κέιν κι αυτό, πριν ακόμη αρρωστήσει η μαμά, τότε που είχα χρόνο για εξόδους καν


28/268

5/21/2018


διασκέδαση. Το δεκαεξάχρονο στέρνο του Κέιν δεν είχε καμία σχέση με τους δυνατούς, γραμμωμένους μυς που έβλεπα μπροστά«Απολαμβάνεις μου. Αυτός εδώτη είχε κανονικές φέτες στο στομάχι του.φωθέα;» Ο παιχνιδιάρικος τόνος της νής του δεν μου πέρασε απαρατήρητος. Έπαιξα τα βλέφαρα και, σηκώνοντας τα μάτια, είδα ένα αυτάρεσκο χαμόγελο στα χείλη του. Να πάρει. Με είχε πιάσει να τον καρφώνω. «Συνέχισε. Κι εγώ το ίδιο έκανα» είπε, πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ που κρατούσε στα χέρια του. Ένιωσα το πρόσωπο μου να καίει. Πρέπει να είχα αλλάξει πάνω από τρεις αποχρώσεις του κόκκινου. Γύρισα πάλι από την άλλη και κοίταξα τη θάλασσα. Τι ντροπή. Ήθελα να πείσω αυτόν τον τύπο να με αφήσει να μείνω εδώ για λίγο καιρό. Το να μου τρέχουν τα σάλια όποτε τον έβλεπα, δεν ήταν και η καλύτερη τακτική. Το πράγμα χειροτέρεψε όταν άκουσα ένα γελάκι πίσω μου. Γελούσε μαζί μου. Φανταστικά. «Α, εδώ είσαι. Δεν σε βρήκα στο κρεβάτι το πρωί και μου έλειψες». Ένα απαλό γυναικείο νιαούρισμα ακούστηκε πίσω μου. Με έφαγε η περιέργεια και γύρισα να δω. Μια κοπέλα που φορούσε μόνο το σουτιέν και το κιλοτάκι της τριβόταν στα πλευρά του Ρας και χάιδευε με το μακρύ, ροζ νύχι της το στέρνο του. Δεν την αδικούσα που τον άγγιζε εκεί. Εδώ είχα μπει εγώ στον πειρασμό. «Ώρα να πηγαίνεις εσύ» απάντησε εκείνος. Τράβηξε το χέρι της από το στέρνο του, απομακρύνθηκε και της έδειξε με το δάχτυλο τον δρόμο προς την έξοδο. «Τι;» απάντησε αυτή. Κρίνοντας από τη σαστισμένη όψη της, μάλλον δεν το περίμενε αυτό.


29/268

5/21/2018

Στα βαθιά


«Το πήρες αυτό που ήθελες, μωρό μου. Με ήθελες ανάμεσα στα σκέλια σου. Με είχες. Αυτό ήταν». Η φωνή του έβγαζε μια σκληρή, παγερή απάθεια που με αιφνιδίασε. Μιλούσε σοβαρά; «Μου κάνεις πλάκα!» τσίριξε η τύπισσα χτυπώντας το πόδι στο πάτωμα. Ο Ρας έγνεψε αρνητικά με το κεφάλι και ήπιε άλλη μια γουλιά από τον καφέ του. «Δεν θα μου το κάνεις αυτό. Χτες το βράδυ ήταν καταπληκτικά. Το ξέρεις πολύ καλά». Η κοπέλα έκανε να πιάσει το χέρι του, αλλά αυτός το τράβηξε γρήγορα. «Σε προειδοποίησα χτες το βράδυ, όταν ήρθες παρακαλώ ντας και πετώντας τα ρούχα σου, ότι το μόνο που μπορούσες να περιμένεις ήταν μια νύχτα σεξ. Τίποτα παραπάνω». Έστρεψα την προσοχή μου στην κοπέλα. Όλη η όψη της είχε γίνει ένας οργισμένος μορφασμός. Άνοιξε το στόμα της για να αντιμιλήσει, αλλά το έκλεισε πάλι. Χτυπώντας άλλη μια φορά το πόδι κάτω έκανε μεταβολή και, με ύφος αγέρωχο, μπήκε πάλι μέσα στο σπίτι. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Έτσι φέρονταν αυτοί οι άνθρωποι; Η μόνη εμπειρία που είχα από σχέσεις ήταν με τον Κέιν. Αν και δεν είχαμε κοιμηθεί ποτέ μαζί, ήταν πάντα προσεκτικός και γλυκός μαζί μου. Αυτό που μόλις είχα δει ήταν σκληρό και άκαρδο. «Λοιπόν, πώς κοιμήθηκες;» ρώτησε ο Ρας σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Ξεκόλλησα το βλέμμα από την πόρτα που μόλις είχε διαβεί η κοπέλα και τον κοίταξα καλά καλά. Τι την είχε πιάσει αυτή την κοπέλα και είχε κοιμηθεί με κάποιον που της είχε πει ότι


30/268

5/21/2018


θα έκαναν μόνο σεξ και τίποτε άλλο; Οκέι, ο τύπος είχε σώμα που θα ζήλευαν και τα μοντέλα που διαφημίζουν εσώρουχα, ενώ τα μάτια του μπορούσαν να κάνουν μια κοπέλα να χάσει τα μυαλά της. Και πάλι, όμως. Ήταν τόσο άκαρδος. «Το κάνεις συχνά αυτό;» ρώτησα πριν προλάβει να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Ο Ρας ανασήκωσε το φρύδι. «Ποιο; Να ρωτάω κάποιον αν κοιμήθηκε καλά;» Ήξερε τι εννοούσα. Αλλά απέφευγε ν’ απαντήσει. Δεν μου έπεφτε λόγος. Αν ήθελα να με αφήσει να μείνω εκεί, δεν έπρεπε να μπλέκομαι στα πόδια του. Δεν ήταν καλή ιδέα να τον κατσαδιάζω. «Να κάνεις σεξ με κοπέλες και μετά να τις πετά έξω σαν να ’ναι σκουπίδια» του αντιγύρισα. Έκλεισα το σόμα μου με τρόμο, ακούγοντας τα λόγια που μόλις είχα ξενίσει ν’ αντηχούν μες στο κεφάλι μου. Τι ήθελα; Να τον κάνω να με σουτάρει; Ο Ρας άφησε την κούπα του στο τραπέζι που ήταν δίπλα του και κάθισε. Έγειρε πίσω κι άπλωσε μπροστά τα μακριά πόδια του. Έπειτα γύρισε και κάρφωσε το βλέμμα του πάνω μου. «Εσύ πάντα χώνεις τη μύτη σου σε ξένες υποθέσεις μου είπε. Ήθελα να γίνω έξαλλη μαζί του. Αλλά δεν μπορούσα. Είχε δίκιο. Ποια ήμουν εγώ που του κουνούσα το δάχτυλο; Δεν τον ήξερα καν. «Συνήθως όχι. Με συγχωρείς» είπα και μπήκα βιαστικά μέσα. Δεν ήθελα να του δώσω την ευκαιρία να με πετάξει κι εμένα έξω. Χρειαζόμουν αυτό το κρεβάτι κάτω απο τη


31/268

5/21/2018

Στα βαθιά


τις μπίρες. Το σπίτι ήθελε καθάρισμα και μπορούσα να το τακτοποιήσω προτού βγω έξω να ψάξω για δουλειά. Έλπιζα μόνο να μην έκανε τέτοια πάρτι κάθε βράδυ. Και να έκανε, πάντως, εγώ δεν θα παραπονιόμουν και, ποιος ξέρει, μετά από μερικές νύχτες ίσως και να κατάφερνα να κοιμηθώ, κι ας χάλαγε ο κόσμος. «Δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό. Θα έρθει η Ενριέτα αύριο». Έριξα τα μπουκάλια που είχα μαζέψει στα σκουπίδια και γύρισα προς το μέρος του. Στεκόταν πάλι στην πόρτα και με παρακολουθούσε. «Είπα απλώς να βάλω ένα χεράκι». Ο Ρας χαμογέλασε αυτάρεσκα. «Έχω ήδη οικιακή βοηθό. Δεν ψάχνω για άλλη, αν αυτό έχεις στο μυαλό σου». Κούνησα το κεφάλι. «Όχι. Το ξέρω. Ήθελα απλώς να φανώ λίγο χρήσιμη. Με άφησες να κοιμηθώ στο σπίτι σου χτες». Ο Ρας πλησίασε και στάθηκε μπροστά στον πάγκο σταυρώνοντας τα χέρια του στο στήθος. «Μια που το ανέφερες, πρέπει να μιλήσουμε». Οχ, σκατά. Αυτό ήταν. Για μια νύχτα ήταν η φιλοξενία. «Εντάξει» απάντησα. Ο Ρας με κοίταξε συνοφρυωμένος και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα. Δεν είχε σκοπό να μου ανακοινώσει καλά νέα. «Τον πατέρα σου δεν τον χωνεύω. Είναι βδέλλα. Η μητέρα μου όλο κάτι τέτοιους πάει και βρίσκει. Είναι το ταλέντο της. Κάτι μου λέει, όμως, ότι μάλλον το ξέρεις ήδη αυτό. Πράγμα που μου κινεί την περιέργεια - γιατί ήρθες σ’ αυτόν για βοήθεια, αφού ήξερες τι άνθρωπος είναι;» http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

32/268

5/21/2018


Ήθελα να του πω ότι αυτό δεν τον αφορούσε. Ωστόσο τον αφορούσε, από την άποψη ότι χρειαζόμουν τη βοήθεια του. Δεν μπορούσα να περιμένω ότι θα με άφηνε να κοιμάμαι στο σπίτι του χωρίς να του δώσω εξηγήσεις. Είχε το δικαίωμα να ξέρει γιατί με βοηθούσε. Δεν ήθελα να νομίζει ότι ήμουν κι εγώ βδέλλα. «Η μητέρα μου μόλις πέθανε. Είχε καρκίνο. Τρία χρόνια θεραπείας μάς έπεσαν πολύ ακριβά. Η μόνη μας περιουσία ήταν το σπίτι που μας είχε αφήσει η γιαγιά μου. Αναγκάστηκα να πουλήσω το σπίτι και ό,τι άλλο είχαμε για να ξεπληρώσω τα ιατρικά έξοδα της μητέρας μου. Έχω να δω τον πατέρα μου από τότε που μας παράτησε, πριν από πέντε χρόνια. Αλλά είναι η μόνη οικογένεια που μου έχει απομείνει. Δεν μπορούσα να ζητήσω βοήθεια από κανέναν άλλον. Χρειάζομαι κάπου να μείνω μέχρι να βρω μια δουλειά και να πάρω λίγα χρήματα στα χέρια μου. Μετά θα βρω δικό μου σπίτι. Δεν είχα σκοπό να μείνω για πολύ. Ήξερα ότι ο μπαμπάς μου δεν θα με ήθελε εδώ». Ξέσπασα σ’ ένα τραχύ γέλιο, χωρίς να το νιώθω. «Αν και δεν περίμενα ποτέ ότι θα την έκανε πριν καν φτάσω». Το σταθερό βλέμμα του Ρας ήταν ακόμη στυλωμένο πάνω μου. Αυτά ήταν πράγματα που θα προτιμούσα να μην ήξερε κάνεις. Παλιά μιλούσα στον Κέιν για τον πόνο που μου είχε προξενήσει ο πατέρας μου όταν μας εγκατέλειψε. Η απώλεια της αδερφής μου και του πατέρα μου ήταν σκληρό πλήγμα και για τη μητέρα μου και για μένα. Έπειτα ο Κέιν άρχισε να χρειάζεται κάτι παραπάνω κι εγώ δεν μπορούσα να του το δώσω. Είχα να φροντίσω την άρρωστη μητέρα μου. Άφησα τον Κειν, προκειμένου ν’ αρχίσει να βγαίνει με άλλα κορί-


33/268

5/21/2018

Στα βαθιά


τσια και να κάνει τη ζωή του. Ήμουν πια βάρος γι’ αυτόν. Η φιλία μας παρέμεινε αναλλοίωτη, ωστόσο κατάλαβα ότι η αγάπη που νόμιζα κάποτε ότι ένιωθα γι’ αυτόν ήταν απλώς ένα παιδιάστικο αίσθημα. «Λυπάμαι για τη μητέρα σου» απάντησε τελικά ο Ρας. «Πρέπει να είναι δύσκολο. Είπες ότι ήταν τρία χρόνια άρρωστη. Δηλαδή... από τότε που ήσουν δεκαέξι;» Έγνεψα καταφατικά δεν ήξερα τι άλλο να πω. Δεν ήθελα τη συμπόνια του. Ήθελα μόνο ένα δωμάτιο να κοιμάμαι. «Σκοπεύεις να βρεις δουλειά και σπίτι». Δεν ήταν ερώτηση. Επεξεργαζόταν αυτά που του είχα πει. Οπότε δεν απάντησα. «Το δωμάτιο κάτω απ’ τη σκάλα είναι δικό σου για έναν μήνα. Φαντάζομαι ότι είναι αρκετός χρόνος για να βρεις μια δουλειά και να μαζέψεις κάποια χρήματα, ώστε να νοικιάσεις ένα διαμέρισμα. Το Ντέστιν είναι σχετικά κοντά και το κόστος ζωής είναι πιο προσιτό εκεί. Αν οι γονείς μας επιστρέψουν νωρίτερα, φαντάζομαι ότι ο πατέρας σου θα μπορέσει να σε βοηθήσει». Αναστέναξα ανακουφισμένη και κατάπια τον κόμπο που είχα στον λαιμό. «Σ’ ευχαριστώ». Ο Ρας έριξε μια ματιά στην αποθήκη που οδηγούσε στο δωμάτιο όπου κοιμόμουν. Έπειτα κοίταξε εμένα. «Έχω μερικά πράγματα να κάνω. Καλή τύχη με το ψάξιμο» απάντησε. Απομακρύνθηκε απότομα απ’ τον πάγκο κι έφυγε. Μπορεί να μην είχα βενζίνη στο φορτηγάκι, τουλάχιστον όμως είχα ένα κρεβάτι. Και είκοσι δολάρια. Έτρεξα στο δωμάτιο να πάρω την τσάντα και τα κλειδιά μου. Έπρεπε να βρω μια δουλειά το συντομότερο δυνατό. http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

34/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Τέσσερα


Υπήρχε ένα σημείωμα κάτω από τον υαλοκαθαριστήρα μου. Το πήρα και διάβασα: «Το ρεζερβουάρ είναι γεμάτο. Γκραντ». Ο Γκραντ μου είχε βάλει βενζίνη; Ένιωσα ξαφνικά μια ζεστασιά στο στήθος μου. Τι ευγενική κίνηση. Η λέξη «βδέλλα» που είχε πει ο Ρας αντήχησε στ’ αυτιά μου και συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε να δώσω τα χρήματα στον Γκραντ το συντομότερο δυνατό. Δεν θα μου έβγαινε εμένα η φήμη της βδέλλας, όπως του πατέρα μου. Μπήκα στο φορτηγάκι, το έβαλα μπρος εύκολα και βγήκα με την όπισθεν στον δρόμο. Κάμποσα αυτοκίνητα ήταν ακόμη έξω, αλλά όχι όσα χτες το βράδυ. Αναρωτήθηκα ποιοι να ήταν αυτοί που είχαν περάσει εκεί τη νύχτα. Θα ήταν συνέχεια εδώ; Δεν είχα δει κανέναν το πρωί πέρα από τον Ρας και την κοπέλα που είχε διώξει. Ο Ρας δεν ήταν πολύ καλός χαρακτήρας, αλλά ήταν δίκαιος. Αυτό έπρεπε να του το αναγνωρίσω. Ήταν επίσης σέξι του θανατά. Αυτό θα έπρεπε να μάθω να το παραβλέπω. Φανταζόμουν ότι θα ήταν εύκολο, πάντως. Δεν περίμενα ότι θα περ νούσε και πολύ χρόνο μαζί μου. Δεν φαινόταν να του αρέσει και πολύ η παρέα μου. Αποφάσισα να βρω δουλειά στο Ρόζμαρι για να κάνω οι-


35/268

5/21/2018

Στα βαθιά


κονομία στη βενζίνη. Έτσι θα μπορούσα να φύγω από το σπίτι του Ρας πιο γρήγορα. Βρήκα μια τοπική εφημερίδα και κύκλωσα αρκετές αγγελίες. Δύο ήταν για σερβιτόρες σε τοπικά εστιατόρια και έκανα αίτηση και στα δύο. Είχα ένα προαίσθημα ότι ένα απ’ τα δύο, ή και τα δύο, θα επικοινωνούσαν μαζί μου, αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να δουλέψω σε κάποιο από αυτά. Θα το έκανα, πάντως, αν δεν βρισκόταν τίποτε άλλο. Απλώς δεν μου φάνηκε ότι εκεί θα είχα καλά φιλοδωρήματα, και σ’ αυτές τις δουλειές τα χρειάζεσαι τα φιλοδωρήματα. Σταμάτησα επίσης στο τοπικό φαρμακείο που ζητούσε ταμία, αλλά η θέση είχε ήδη δοθεί. Μετά πέρασα από την τοπική παιδιατρική κλινική προκειμένου να κάνω αίτηση για τη θέση της ρεσεψιονίστ, αλλά ήθελαν εμπειρία κι εγώ δεν είχα. Είχα κυκλώσει μία ακόμα δουλειά αλλά την είχα αφήσει για το τέλος, επειδή φαντάστηκα ότι σ’ αυτή θα ήταν πιο δύσκολο να με πάρουν ήταν μια θέση σερβιτόρας στο κάντρι κλαμπ1 - στην τοπική ιδιωτική λέσχη. Έδιναν εφτά δολάρια την ώρα συν τα φιλοδωρήματα, που θα ήταν πολύ καλύτερα απ’ ό,τι στα εστιατόρια. Θα μπορούσα έτσι να σταθώ στα πόδια μου ακόμα πιο γρήγορα. Κι έδιναν και έξτρα παροχές. Μια ασφάλιση υγείας θα ήταν ό,τι έπρεπε. Σύμφωνα με την αγγελία στην εφημερίδα, έπρεπε να πάω να κάνω αίτηση στα γραφεία της διοίκησης, πίσω από το γήπεδο του γκολφ. Ακολούθησα τις οδηγίες και πάρκαρα το φορτηγάκι μου δίπλα σ’ ένα πολυτελές Volvo. Έστρεψα τον 1 Coyntry clyb: Ιδιωτικές λέσχες που προσφέρουν στα μέλη τους αθλητικές εγκαταστάσεις, συνήθως γκολφ ή τένις, και πιθανότατα εστιατόριο και μπαρ, καθώς και χώρους για τηνγήπεδο πραγματοποίηση διάφορων εκδηλώσεων. (Σ.τ.Μ.)


36/268

5/21/2018


καθρέφτη του αυτοκινήτου προς το πρόσωπο μου. Είχα πάρει μια μικρή μάσκαρα απ’ το φαρμακείο. Με λίγη μάσκαρα έδειχνα κάπως μεγαλύτερη. Χτένισα με το χέρι τα ανοιχτόξανθα μαλλιά μου και έκανα μια γρήγορη προσευχή να καταφέρω να πάρω τη δουλειά. Είχα αλλάξει το σορτσάκι και το αμάνικο μπλουζάκι όταν πήγα να πάρω την τσάντα μου. Σκέφτηκα ότι, μ’ ένα καλοκαιρινό φόρεμα, θα είχα περισσότερες πιθανότητες να βρω δουλειά. Ο Ρας είχε πει ότι έμοιαζα με παιδί. Εγώ ήθελα να φαίνομαι μεγαλύτερη. Η μάσκαρα και το φόρεμα φαίνεται πως βοηθούσαν. Δεν μπήκα καν στον κόπο να κλειδώσω το φορτηγάκι. Εδώ δεν υπήρχε κίνδυνος να το κλέψουν. Τα περισσότερα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα τριγύρω κόστιζαν πάνω από εξήντα χιλιάδες δολάρια. Αφού ανέβηκα τα λιγοστά σκαλιά ως την πόρτα του γραφείου, πήρα βαθιά ανάσα, την άνοιξα και μπήκα. Μια μικροκαμωμένη γυναίκα με καστανά μαλλιά κομμένα κοντό καρέ και με γυαλιά με μεταλλικό σκελετό διέσχιζε τη ρεσεψιόν. Πήγαινε προς ένα γραφείο, αλλά σταμάτησε επιτόπου μόλις με είδε. Μου έριξε μια γρήγορη ματιά από πάνω ως κάτω και μετά μου έγνεψε με το κεφάλι. «Για δουλειά έχεις έρθει;» ρώτησε επιτακτικά. Έγνεψα καταφατικά. «Μάλιστα. Για τη θέση της σερβιτόρας». Χαμογέλασε με σφιγμένα χείλη. «Ωραία. Έχεις την κατάλληλη εμφάνιση. Με τέτοιο πρόσωπο, τα μέλη θα παραβλέπουν τα λάθη. Ξέρεις να οδηγείς τα αμαξάκια του γκολφ και να ανοίγεις μπίρες με το ανοιχτήρι;»


37/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Κατένευσα. «Προσλαμβάνεσαι. Χρειάζομαι κάποιον στο γήπεδο αμέσως. Έλα μαζί μου θα σου δώσω να φορέσεις μια στολή». Δεν έφερα αντιρρήσεις. Όταν έκανε μεταβολή και άρχισε να βαδίζει προς ένα άλλο δωμάτιο, την ακολούθησα. Ήταν μια γυναίκα που έπαιρνε τη δουλειά της στα σοβαρά. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. «Νούμερο τρία φοράς σε σορτσάκι; Η μπλούζα σου θα είναι μικρότερη από αυτό που φοράς. Οι άντρες θα ενθουσιαστούν, όμως. Τους αρέσει το μεγάλο μπούστο. Για να δούμε...» Μιλούσε για τα στήθη μου. Αυτό με έκανε να νιώσω κάπως άβολα. Πήρε ένα λευκό σορτσάκι από το ράφι και μου το πέταξε. Μετά μου πέταξε κι ένα γαλάζιο κοντομάνικο μπλουζάκι. «Το μπλουζάκι είναι μικρό. Πρέπει να είναι στενό. Είμαστε σοβαρή επιχείρηση, αλλά οι άντρες μας το θέλουν το οφθαλμόλουτρό τους. Οπότε εμείς τους το προσφέρουμε με τα λευκά σορτσάκια και τα στενά μπλουζάκια. Μην ανησυχείς για τη χαρτούρα. Θα σε βάλω να συμπληρώσεις όλα τα έντυπα μετά τη δουλειά. Κάνε αυτό για μία εβδομάδα και, αν τα πας καλά, θα δούμε μήπως σε μεταφέρουμε στην τραπεζαρία. Έχουμε κι εκεί έλλειψη προσωπικού. Πρόσωπα σαν το δικό σου δεν βρίσκονται εύκολα. Λοιπόν, άλλαξε και θα σε περιμένω για να σε πάω στο αμαξάκι με τα ποτά». Δύο ώρες αργότερα είχα περάσει από δυο φορές και από τις δεκαοχτώ τρύπες του γηπέδου και είχα ξεπουλήσει. Όλον οι παίκτες ήθελαν να με ρωτήσουν αν ήμουν καινούργια καν με επαινούσαν για την άψογη εξυπηρέτηση. Δεν ήμουν ηλίθια. Έβλεπα πώς με ζαχάρωναν οι πιο μεγάλοι. Ευτυχώς φαίνεται πως όλοι πρόσεχαν να μην ξεπεράσουν τα όρια.


38/268

5/21/2018


Η κυρία που με προσέλαβε μου είχε πει τελικά το όνομα της όταν με πέταξε σχεδόν πάνω στο αμαξάκι και με έστειλε στο γήπεδο. Την Ήταν, έλεγαν επίσης, Ντάρλασκέτος Λόουρι.σίφουνας. Ήταν υπεύθυνη για τις προσλήψεις. Μου είχε πει να γυρίσω πίσω σε τέσσερις ώρες ή όταν θα ξέμενα από ποτά. Εγώ όμως είχα ξεμείνει από ποτά μέσα σε δύο ώρες. Μπήκα στο γραφείο και η Ντάρλα ξεπρόβαλε μέσα από ένα δωμάτιο. «Γύρισες κιόλας;» ρώτησε, βγαίνοντας έξω με τα χέρια στη μέση. «Μάλιστα. Ξέμεινα από ποτά». Τα φρύδια της ανασηκώθηκαν. «Τα πούλησες όλα;» Έγνεψα ναι. «Ναι. Όλα». Σχημάτισε ένα χαμόγελο στο αυστηρό της πρόσωπο και γέλασε δυνατά. «Κοίτα να δεις! Το ήξερα ότι θα τους άρεσες, αλλά αυτοί οι ξελιγωμένοι θα αγόραζαν ό,τι να ’ναι, μόνο και μόνο για να σε κάνουν να μείνεις κοντά τους λίγο παραπάνω». Δεν ήμουν σίγουρη ότι είχε δίκιο. Έκανε πολλή ζέστη εκεί έξω. Κάθε φορά που σταματούσα σε μια τρύπα, οι παίκτες έδειχναν ανακουφισμένοι. «Έλα, θα σου δείξω από πού θα ανεφοδιάζεσαι. Πρέπει να συνεχίσεις να σερβίρεις μέχρι να δύσει ο ήλιος. Μετά έλα πάλι εδώ και θα συμπληρώσουμε τα χαρτιά σου». Είχε βραδιάσει όταν γύρισα στο σπίτι του Ρας. Ήμουν έξω όλη μέρα. Τα αυτοκίνητα είχαν εξαφανιστεί τώρα από το δρομάκι. Το τριθέσιο γκαράζ ήταν κλειστό κι ένα ακριβό κόκκινο καμπριολέ ήταν παρκαρισμένο απ’ έξω. Φρόντισα να παρκάρω το φορτηγάκι κάπου που να μην εμποδίζει. Μπορεί να http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

39/268

5/21/2018

Στα βαθιά


έρχονταν κι άλλοι φίλοι του Ρας αργότερα και δεν ήθελα το φορτηγάκι να δημιουργήσει πρόβλημα. Ήμουν εξαντλημένη. Το μόνο που ήθελα ήταν να πέσω για ύπνο. Σταμάτησα στην πόρτα και αναρωτήθηκα αν έπρεπε να χτυπήσω ή να μπω έτσι. Ο Ρας είχε πει ότι μπορούσα να μείνω εκεί για έναν μήνα. Αυτό, λογικά, σήμαινε ότι δεν χρειαζόταν να χτυπάω κάθε φορά που ήταν να μπω στο σπίτι. Γύρισα το πόμολο και μπήκα μέσα. Η είσοδος ήταν άδεια και, περιέργως, καθαρή. Κάποιος είχε φέρει ήδη το σπίτι στα ίσα του. Το μαρμάρινο πάτωμα, μάλιστα, έδειχνε γυαλισμένο. Άκουσα μια τηλεόραση να παίζει στο μεγάλο σαλόνι. Εκτός από αυτό, δεν ακουγόταν σχεδόν τίποτα. Πήγα προς την κουζίνα. Το κρεβάτι μου με περίμενε. Ήθελα πολύ να κάνω ένα ντουζ, αλλά δεν είχα συνεννοηθεί ακόμη με τον Ρας για το ποιο μπάνιο μπορούσα να χρησιμοποιώ και δεν ήθελα να τον ενοχλήσω απόψε. Θα έβγαινα στα κλεφτά την επομένη και θα πήγαινα στο ίδιο που είχα χρησιμοποιήσει και το πρωί. Μόλις μπήκα στην κουζίνα, έφτασε στη μύτη μου η μυρωδιά από σκόρδο και τυρί. Το στομάχι μου αντέδρασε μ’ ένα γουργουρητό. Είχα στην τσάντα μου ένα πακέτο κρακεράκια, φιστικοβούτυρο και ένα μικρό κουτί γάλα που είχα αγοράσει από το μαγαζί ενός βενζινάδικου στην επιστροφή. Είχα βγάλει κάμποσα από φιλοδωρήματα, αλλά δεν μπορούσα να χαλάω τα λεφτά μου για φαγητό. Έπρεπε να βάζω στην άκρη όσο περισσότερα μπορούσα. Υπήρχε μια σκεπασμένη κατσαρόλα πάνω στην κουζίνα κι ένα ανοιγμένο μπουκάλι κρασί στον πάγκο. Παραδίπλα είδα δυο πιάτα με τα απομεινάρια από λαχταριστά ζυμαρικά. Ο Ρας είχε παρέα.


40/268

5/21/2018


Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε απ’ έξω ένα βογκητό κι αμέσως μετά ένας δυνατός ήχος. Πήγα προς το παράθυρο αλλά πάγωσα όταν είδα, στο φως του φεγγαριού, τα γυμνά οπίσθια του Ρας. Πολύ ωραία γυμνά οπίσθια. Πάρα πολύ ωραία. Κι ας ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα γυμνά αντρικά οπίσθια. Άφησα τα μάτια μου να ταξιδέψουν κατά μήκος της πλάτης του και ξαφνιάστηκα βλέποντας τα τατουάζ που την κάλυπταν. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς έδειχναν. Το φεγγαρόφωτο δεν ήταν πολύ δυνατό κι αυτός δεν σταματούσε να κουνιέται. Οι γοφοί του κινούνταν μπρος πίσω, ενώ δύο μακριά γυναικεία πόδια έσφιγγαν τα πλευρά του. Το δυνατό βογκητό ακούστηκε ξανά, όταν αυτός άρχισε να κινείται πιο γρήγορα. Έφερα το χέρι μπροστά στο στόμα μου κι έκανα ένα βήμα πίσω. Ο Ρας έκανε σεξ. Έξω. Στη βεράντα. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου. Τα χέρια του γράπωσαν τα πόδια που είχαν τυλίξει τα πλευρά του και τα άνοιξαν περισσότερο. Μια δυνατή κραυγή με έκανε να τιναχτώ. Δυο γυναικεία χέρια αγκάλιασαν την πλάτη του και τα μακριά νύχια μπήχτηκαν στα τατουάζ που κάλυπταν το ηλιοκαμένο δέρμα του. Δεν έπρεπε να κάθομαι έτσι και να κοιτάζω. Κούνησα το κεφάλι μου για να ξεμπλοκάρω, έκανα μεταβολή και μπήκα βιαστικά στην αποθήκη κι έπειτα στο απομονωμένο μου δωμάτιο. Δεν μπορούσα να σκέφτομαι τέτοια πράγματα για τον Ρας. Μου ’φτανε που ήταν τόσο σέξι. Το να τον βλέπω κιόλας να κάνει σεξ μού δημιουργούσε πολύ περίεργα συναισθήματα. Όχι πως ήθελα να γίνω ένα από αυτά τα κορίτσια με τα οποία έκανε σεξ και μετά τα ξαπόστελνε αλλά, βλέποντας έτσι το κορμί του και ακούγοντας πώς έκανε εκείνη την


41/268

5/21/2018

Στα βαθιά


κοπέλα να νιώθει, ζήλεψα. Εγώ δεν το είχα ζήσει ποτέ αυτό. Ήταν τραγικό που ήμουν δεκαεννιά χρονών και ακόμη παρθένα. Ο Κέιν έλεγε ότι με αγαπούσε αλλά, την περίοδο που εγώ τον χρειαζόμουν περισσότερο από ποτέ, εκείνος ήθελε μια κοπέλα που να μπορεί να το σκάει από το σπίτι για να κάνει σεξ μαζί του χωρίς να έχει στον νου της την άρρωστη μητέρα της. Ήθελε κι αυτός να κάνει ό,τι κάνουν τα περισσότερα λυκειόπαιδα. Εγώ του το στερούσα αυτό, γι’ αυτό και τον άφησα να φύγει. Όταν έφυγα το προηγούμενο πρωί για να έρθω εδώ, εκείνος με ικέτευε να μείνω. Μου έλεγε ότι με αγαπούσε. Ότι ποτέ δεν με ξεπέρασε. Ότι κάθε κορίτσι με το οποίο είχε πάει ήταν απλώς ένα ανούσιο υποκατάστατο. Δεν μπορούσα να τα πιστέψω όλα αυτά. Είχα περάσει πάρα πολλές νύχτες κλαίγοντας, μόνη και φοβισμένη, στο μαξιλάρι μου. Τότε χρειαζόμουν κάποιον να με κρατήσει στην αγκαλιά του κι εκείνος δεν ήταν δίπλα μου. Δεν καταλάβαινε τι θα πει αγάπη. Έκλεισα την πόρτα του δωματίου μου και σωριάστηκα στο κρεβάτι. Δεν τράβηξα καν τα σκεπάσματα. Είχα ανάγκη από ύπνο. Έπρεπε να είμαι στη δουλειά στις εννιά το πρωί. Χαμογέλασα από ευγνωμοσύνη. Είχα κρεβάτι και δουλειά.


42/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Πέντε


Ο ήλιος ήταν εξαιρετικά λαμπερός. Η Ντάρλα δεν ήθελε να πιάσω τα μαλλιά μου αλογοουρά. Φαινόταν να πιστεύει ότι οι άντρες τα προτιμούσαν λυτά. Δυστυχώς για μένα, έκανε φοβερή ζέστη. Πήρα ένα παγάκι από το ψυγείο με τα ποτά, το έτριψα στον λαιμό μου και το άφησα να πέσει μέσα στο μπλουζάκι μου. Είχα φτάσει σχεδόν στη δέκατη πέμπτη τρύπα για τρίτη φορά σήμερα. Το πρωί δεν είχε ξυπνήσει κανείς όταν βγήκα από το δωμάτιο μου. Τα άδεια πιάτα ήταν ακόμη πάνω στον πάγκο. Τα καθάρισα και πέταξα το φαγητό που είχε μείνει στην κατσαρόλα όλη νύχτα. Κρίμα που πήγαινε στράφι. Μύριζε τόσο ωραία χτες το βράδυ, όταν γύρισα σπίτι. Μετά πέταξα το άδειο μπουκάλι του κρασιού και βρήκα τα οτήρια έξω, πάνω στο τραπέζι, δίπλα στο σημείο όπου είχα ει τον Ρας να το κάνει με την άγνωστη. Αφού έβαλα τα λεωμένα πιάτα στο πλυντήριο, το έβαλα μπρος και μετά σκούισα τους πάγκους και την κουζίνα. Πολύ αμφέβαλλα αν θα το ρόσεχε ο Ρας, εγώ όμως ένιωθα ότι ήταν υποχρέωση μου, φού με άφηνε να κοιμάμαι εκεί τζάμπα. Πλησίασα την παρέα που έπαιζε στη δέκατη πέμπτη τρύπα. υτοί ήταν πιο νέοι. Τους είχα ξαναδεί όσο ήταν ακόμη στην ίτη τρύπα. Είχαν αγοράσει ένα σωρό πράγματα και


43/268

Στα βαθιά

5/21/2018


μου είχαν αφήσει μεγάλα φιλοδωρήματα. Γι’ αυτό και είχα ανεχτεί το φλερτ που μου έκαναν. Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να βγει κάποιος απ’ αυτούς με το κορίτσι που πουλούσε ποτά στο γήπεδο. Δεν ήμουν και ηλίθια. «Να την!» φώναξε ένας απ’ αυτούς, όταν τους πλησίασα χαμογελαστή. «Α, ξανάρθε η συμπάθεια μου. Ούτε στην κόλαση δεν κάνει τόση ζέστη, κοπελιά. Θέλω μια παγωμένη μπιρίτσα. Μπορεί και δύο». Πάρκαρα το αμαξάκι και πήγα στο πίσω μέρος για να πάρω τις παραγγελίες τους. «Άλλη μια Miller;» τον ρώτησα, περήφανη που θυμόμουν την τελευταία παραγγελία του. «Ναι, κούκλα». Μου έκλεισε το μάτι και πλησίασε περισσότερο, πράγμα που με έκανε να νιώσω λίγο άβολα. «Ε, θέλω κι εγώ να παραγγείλω, Τζέις. Άσε κάτι και για μας» είπε ένας άλλος. Εγώ συνέχισα να χαμογελώ, του έδωσα την μπίρα του κι εκείνος μου έδωσε ένα εικοσαδόλαρο. «Τα ρέστα δικά σου». «Ευχαριστώ» αποκρίθηκα βάζοντας τα λεφτά στην τσέπη μου. Έριξα μια ματιά στους υπόλοιπους. «Ποιος έχει σειρά;» «Εγώ» είπε ένας ξανθός με κοντά κατσαρά μαλλιά καν όμορφα γαλάζια μάτια ανεμίζοντας ένα χαρτονόμισμα. «Εσύ θες Corona, σωστά;» είπα, καθώς έβγαζα από το ψυγειάκι την μπίρα που μου είχε παραγγείλει την προηγούμενη φορά. «Νομίζω πως είμαι ερωτευμένος. Είναι κούκλα και θυμάται τι μπίρα πίνω. Και μου την ανοίγει κι από πάνω». Κατάλαβα ότι χαριεντιζόταν. Έπειτα έβαλε ένα χαρτονόμισμα


44/268

5/21/2018


στο χέρι μου και πήρε την μπίρα του. «Τα ρέστα δικά σου, κούκλα». Καθώς το έβαζα στην τσέπη μου, είδα ότι ήταν πενηντάρικο. Ετούτοι εδώ σκορπούσαν τα λεφτά τους χωρίς να το πολυσκέφτονται. Αυτό το φιλοδώρημα ήταν εξωφρενικό. Μου ήρθε να του πω ότι δεν μπορούσα να δεχτώ τόσο πολλά χρήματα, αλλά αποφάσισα να μην το κάνω. Πιθανότατα τέτοια φιλοδωρήματα έδιναν συνεχώς. «Πώς σε λένε;» ρώτησε ένας από αυτούς και, γυρίζοντας, είδα τον μελαχρινό με τη σταρένια επιδερμίδα που περίμενε α μου δώσει την παραγγελία του και ν’ ακούσει την απάντηση μου. «Μπλερ» απάντησα, καθώς έβγαζα από το ψυγείο την κριβή μπίρα που μου είχε ζητήσει. Την άνοιξα και του την δωσα. «Έχεις αγόρι, Μπλερ;» με ρώτησε παίρνοντας την μπίρα αι χαϊδεύοντας το πλάι του χεριού μου με το δάχτυλο του. «Ε... όχι» απάντησα, αν και σκέφτηκα ότι ίσως θα ήταν αλύτερα να έλεγα ψέματα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο τύπος έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου και άπλωσε το έρι με τα χρήματα για την μπίρα και το φιλοδώρημα. «Εμένα ε λένε Γουντς» είπε. αίρω πολύ... Γουντς» απάντησα κομπιάζοντας. Το έντονο λέμμα στα σκούρα μάτια του μου δημιούργησε νευρικότητα. αινόταν επικίνδυνος και βρομοκοπούσε ακριβή κολόνια. ουτυρόπαιδο. Ανήκε στο κλαμπ των ωραίων και πλουσίων, αι το ήξερε. Πώς του ήρθε να φλερτάρει μαζί μου; «Αδικία, ουντς. Συγκρατήσου λίγο, φίλε. Έπεσες με τα μούτρα στην οπέλα. Επειδή, δηλαδή, το μαγαζί είναι του πα-


45/268

5/21/2018

Στα βαθιά


τέρα σου, θα μας πάρεις και τη σειρά;» αστειεύτηκε ο ξανθός σγουρομάλλης. Τουλάχιστον μου φάνηκε ότι αστειεύτηκε. Ο Γουντς αγνόησε τον φίλο του και παρέμεινε προσηλωμένος σ’ εμένα. «Τι ώρα σχολάς;» Οχ. Αν είχα καταλάβει καλά, τότε ο μπαμπάκας του Γουντς ήταν το μεγάλο αφεντικό. Δεν μου χρειάζονταν νταραβέρια με τον γιο του ιδιοκτήτη. Ήταν πολύ κακή ιδέα. «Δουλεύω μέχρι το κλείσιμο» εξήγησα, καθώς έδινα στον τελευταίο από τους τέσσερις την μπίρα του και έπαιρνα τα χρήματα. «Θέλεις να σε πάρω και να πάμε κάπου να φάμε;» είπε ο Γουντς, που είχε έρθει κι είχε σταθεί πολύ κοντά μου τώρα. Αν γύριζα, θα ένιωθα την ανάσα του στο πρόσωπο μου. «Κάνει ζέστη και είμαι ήδη εξαντλημένη. Το μόνο που θέλω είναι να κάνω ένα ντουζ και να την πέσω». Η ζεστή ανάσα του χάιδεψε το αυτί μου. Ενιωσα ένα ρίγος, και μερικές στάλες ιδρώτα κύλησαν στην πλάτη μου. «Μήπως με φοβάσαι; Μη με φοβάσαι. Είμαι άκακος». Δεν ήξερα τι να κάνω μαζί του. Δεν ήμουν καλή στο φλερτ και ήμουν σίγουρη ότι ο Γουντς αυτό έκανε. Είχε χρόνια να με φλερτάρει κάποιος. Αφού χώρισα με τον Κέιν, είχα αφιερώσει όλο τον χρόνο μου στο σχολείο και στη μαμά μου. Δεν είχα χρόνο για τίποτε άλλο. Τα αγόρια δεν ασχολούνταν μαζί μου. «Δεν σε φοβάμαι. Απλώς δεν είμαι συνηθισμένη σε αυτά» απάντησα με απολογητικό ύφος. Δεν ήξερα ποια ήταν η κατάλληλη αντίδραση. «Σε "αυτά";» ρώτησε εκείνος με περιέργεια. Τελικά γύρισα και τον κοίταξα.


46/268

5/21/2018


«Στα αγόρια. Και στο φλερτ- αν έχω καταλάβει καλά αυτό που γίνεται εδώ πέρα». Μιλούσα σαν ηλίθια. Το χαμόγελο που σχηματίστηκε αργά στο πρόσωπο του Γουντς με έκανε να θέλω να κρυφτώ κάτω από το αμαξάκι. Ήμουν τελείως έξω απ’ τα νερά μου. «Ναι, έχεις καταλάβει πολύ καλά. Και πώς γίνεται μια απίστευτα καυτή γκόμενα σαν εσένα να μην είναι συνηθισμένη σ’ αυτά;» Τα λόγια του με έκαναν να τσιτώσω. Κούνησα το κεφάλι. Έπρεπε να πάω στη δέκατη έκτη τρύπα. «Απλώς είχα πολλές υποχρεώσεις τα τελευταία χρόνια. Ε... λοιπόν, αν δεν χρειάζεστε κάτι άλλο, νομίζω ότι οι παίκτες στη δέκατη έκτη τρύπα θα είναι ήδη έξαλλοι μαζί μου». Ο Γουντς έγνεψε με το κεφάλι κι έκανε ένα βήμα πίσω. «Δεν έχω τελειώσει μαζί σου. Ούτε γι’ αστείο. Αλλά, για την ώρα, θα σε αφήσω να γυρίσεις στη δουλειά σου». Γύρισα βιαστικά στην πλευρά του οδηγού και ανέβηκα στο αμαξάκι. Στην επόμενη τρύπα βρήκα μια παρέα συνταξιούχων. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν έβλεπα την ώρα να συναντήσω ένα μάτσο γέρους που θα με κοιτούσαν σαν ξελιγωμένοι- τουλάχιστον, όμως, αυτοί δεν φλέρταραν. Το βράδυ, όταν βγήκα και πήγα στο φορτηγάκι μου, ανακουφίστηκα που δεν είδα πουθενά τον Γουντς. Έπρεπε να το καταλάβω ότι απλώς έπαιζε με το προσωπικό. Είχα βγάλει καμιά διακοσαριά δολάρια και αποφάσισα ότι μπορούσα να προσφέρω στον εαυτό μου ένα κανονικό γεύμα. Μπήκα στον διάδρομο εξυπηρέτησης αυτοκινήτων στα McDonalds και παρήγγειλα ένα τσίζμπεργκερ και τηγανητές πατάτες. Τα έφαγα ε ε άλ ευ α ίστ σ στον δ ό ο ια το σπίτι του Ρα .


47/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Απόψε δεν υπήρχε απ’ έξω κανένα αυτοκίνητο. Αυτή τη φορά δεν θα έπεφτα πάνω του την ώρα που έκανε σεξ. Βέβαια, μπορεί να είχε φέρει καμία με το δικό του αμάξι. Μπήκα μέσα και σταμάτησα στο φουαγέ. Δεν άκουγα ούτε τηλεόραση ούτε κάτι άλλο, ωστόσο η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη. Δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω το κλειδί που μου είχε πει ότι ήταν κρυμμένο κάπου απ’ έξω. Είχα ιδρώσει πάρα πολύ σήμερα. Έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω ένα ντουζ προτού πέσω για ύπνο. Μπήκα στην κουζίνα και κοίταξα στη βεράντα για να βεβαιωθώ ότι δεν είχαμε σεξουαλικά δρώμενα. Θα ήταν εύκολο να κάνω το ντουζ μου. Έτρεξα στο δωμάτιο μου και πήρα το παλιό μποξεράκι του Κέιν και ένα έξωμο μπλουζάκι που φορούσα όταν κοιμόμουν. Το μποξεράκι μού το είχε δώσει ο Κέιν τότε που ήμασταν μικρά και αθώα. Ήθελε να φοράω κάτι δικό του στον ύπνο. Από τότε κοιμόμουν μ’ αυτό. Αν και πλέον μου ερχόταν πολύ στενό. Από τα δεκαπέντε μου ως τα δεκαεννιά μου, είχα κάνει κι εγώ καμπύλες. Μόλις βγήκα έξω, πήρα βαθιά ανάσα εισπνέοντας τη θαλασσινή αύρα. Ήταν η τρίτη νύχτα που περνούσα εδώ και δεν είχα καταφέρει ακόμη να κατέβω στην παραλία. Γύριζα σπίτι τόσο κουρασμένη, που δεν είχα καθόλου δύναμη. Κατέβηκα τα σκαλιά, άφησα τα ρούχα του ύπνου στο μπάνιο κι έβγαλα τα αθλητικά παπούτσια που φορούσα. Η άμμος ήταν ακόμη ζεστή από τον ήλιο. Διέσχισα την παραλία περπατώντας στο σκοτάδι, ώσπου συνάντησα το πρώτο κύμα που έσκαγε στην ακροθαλασσιά. Το κρύο με έκανε να τιναχτώ, αλλά πήρα μια ανάσα και άφησα το αρμυρό νερό να καλύψει τα πόδια μου.


48/268

5/21/2018


Ξαφνικά μου ήρθε στον νου το χαμόγελο της μαμάς, όταν μου διηγιόταν εκείνη τη μέρα που είχε πάει στη θάλασσα κι έπαιξε με τα κύματα. Ανασήκωσα το κεφάλι μου προς τον ουρανό και χαμογέλασα. Ήμουν επιτέλους εδώ. Ήμουν εδώ και για τις δυο μας. Με έβγαλε απ’ τις σκέψεις μου ένας ήχος που ακούστηκε στα αριστερά μου. Γύρισα και κοίταξα προς την παραλία. Εκείνη τη στιγμή ξεπρόβαλε το φεγγάρι από τα σύννεφα και φώτισε τον Ρας μες στο σκοτάδι. Έτρεχε. Ήταν, και πάλι, γυμνός από τη μέση και πάνω. Το σορτσάκι που φορούσε έπεφτε χαμηλά στους στενούς του γοφούς, κι έμεινα σαν υπνωτισμένη να κοιτάζω το απίστευτο σώμα του, καθώς έτρεχε προς το μέρος μου. Δεν ήξερα αν έπρεπε να παραμερίσω ή αν θα σταματούσε. Επιβράδυνε τον ρυθμό του και τελικά σταμάτησε δίπλα μου. Ο ιδρώτας στο στέρνο του λαμπύριζε στο απαλό φως. Όλως περιέργως, μου ερχόταν ν’ απλώσω το χέρι μου και να τον αγγίξω. Κάτι που βγαίνει από ένα σώμα σαν το δικό του δεν μπορεί να είναι αηδιαστικό. Είναι αδύνατο. «Γύρισες» είπε, παίρνοντας μερικές βαθιές ανάσες. «Μόλις σχόλασα» απάντησα, προσπαθώντας πολύ να τον κοιτάζω στα μάτια και όχι στο στέρνο. «Βρήκες δουλειά, λοιπόν;» «Ναι. Χτες». «Πού;» Δεν ήμουν σίγουρη πόσες πληροφορίες ήθελα να του ώσω. Δεν ήταν φίλος μου. Και ήταν προφανές ότι ποτέ δεν α τον έβλεπα ως συγγενή μου. Μπορεί οι γονείς μας να ήταν αντρεμένοι μεταξύ τους, αλλά ήταν φανερό πως αυτός δεν http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

49/268

5/21/2018

Στα βαθιά


ήθελε σχέσεις ούτε με τον πατέρα μου ούτε μ’ εμένα. «Στη Λέσχη Κέρινγκτον» απάντησα. Ο Ρας ανασήκωσε τα φρύδια κι έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου. Έβαλε το χέρι του κάτω απ’ το σαγόνι μου και ανασήκωσε το πρόσωπο μου. «Φοράς μάσκαρα» είπε, κοιτώντας με προσεκτικά. «Ναι». Τράβηξα το σαγόνι μου από το χέρι του. Μπορεί να με άφηνε να κοιμάμαι σπίτι του αλλά δεν μου άρεσε να με αγγίζει. Ή, μάλλον, μου άρεσε να με αγγίζει αυτό ήταν το πρόβλημα: Δεν ήθελα να μου αρέσει να με αγγίζει. «Σε κάνει να δείχνεις πιο κοντά στην ηλικία σου». Έκανε ένα βήμα πίσω και κοίταξε διερευνητικά τα ρούχα μου. «Είσαι το κορίτσι με το αμαξάκι στο γήπεδο του γκολφ» είπε απλά, κοιτώντας με πάλι στα μάτια. «Πού το κατάλαβες;» ρώτησα. Με έδειξε με το χέρι του. «Από αυτά που φοράς. Στενό σορτσάκι και κοντομάνικο. Είναι η στολή τους». Ευτυχώς που ήταν σκοτεινά. Ήμουν σίγουρη πως είχα κοκκινίσει. «Πρέπει να έχεις και γαμώ τα σουξέ» είπε με ύφος που έδειχνε ότι το διασκέδαζε. Μέσα σε δύο μέρες, είχα βγάλει πάνω από πεντακόσια, δολάρια σε φιλοδωρήματα. Αυτό δεν ήταν σουξέ γι’ αυτόν, αλλά για μένα ήταν. Ανασήκωσα τους ώμους. «Θα χαρείς να. μάθεις, φαντάζομαι, ότι θα σου αδειάσω τη γωνιά σε λιγότερο από έναν μήνα». Δεν απάντησε αμέσως. Σκέφτηκα ότι μάλλον έπρεπε να. φύγω και να πάω να κάνω το ντουζ μου. Πάνω που ετοιμαζόμουν να μιλήσω, εκείνος έκανε ένα βήμα προς το μέ-


50/268

5/21/2018


ρος μου. «Θα ’πρεπε, ίσως. Να χαρώ, εννοώ. Να χεστώ στη χαρά. Αλλά, όχι. Δεν χαίρομαι, Μπλερ». Έκανε μια παύση και, σκύβοντας προς το μέρος μου, ψιθύρισε στο αυτί μου: «Γιατί, άραγε;». Ήθελα ν’ απλώσω τα χέρια και ν’ αρπάξω τα μπράτσα του για να μη σωριαστώ στην άμμο σαν σακί με πατάτες. Αλλά συγκρατήθηκα. «Μην πλησιάζεις πολύ, Μπλερ.βραδιά...» Δεν θα σου κάνει καλό να έρθεις πολύ κοντά μου. Η χτεσινή Ξεροκατάπιε με θόρυβο. «Η χτεσινή βραδιά δεν με αφήνει να ησυχάσω. Η ιδέα ότι με έβλεπες... με τρελαίνει. Γι’αυτό, μακριά. Προσπαθώ κι εγώ, όσο μπορώ, να κρατηθώ μακριά σου». Γύρισε και ανέβηκε τρέχοντας στο σπίτι, ενώ εγώ έμεινα εκεί προσπαθώντας να μη χυθώ σαν άμορφη μάζα πάνω στην άμμο. Τι εννοούσε μ’ αυτό; Πώς ήξερε ότι τους είχα δει; Όταν είδα την πόρτα του σπιτιού να κλείνει πίσω του, γύρισα και πήγα να κάνω ντουζ. Τα λόγια του δεν θα με άφηναν να κλείσω μάτι όλη νύχτα.


51/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Έξι


Δεν ήταν κι εύκολο πράγμα να κρατιέμαι μακριά από τον Ρας, δεδομένου ότι μέναμε κάτω απ’ την ίδια στέγη. Ακόμα κι αν αυτός προσπαθούσε να κρατήσει τις αποστάσεις του, εξακολουθούσαμε να πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον. Εκείνος απέφευγε επίσης να έχει άμεση οπτική επαφή μαζί μου, άλλα αυτό τον έκανε ακόμα πιο γοητευτικό στα μάτια μου. Δυο μέρες μετά την κουβέντα μας στην παραλία, αφού έφαγα ένα σάντουιτς με φιστικοβούτυρο στο δωμάτιο μου, πήγα στην κουζίνα, κι εκεί με υποδέχτηκε άλλη μια ημίγυμνη τύπισσα. Τα μαλλιά της ήταν άνω κάτω αλλά, ακόμα κι έτσι, αχτένιστη, ήταν ελκυστική. Τις μισούσα αυτές τις γκόμενεςΗ κοπέλα γύρισε και με κοίταξε. Η έκπληξη στην όψη της μετατράπηκε γρήγορα σε ενόχληση. Ανοιγόκλεισε τα καστανά της μάτια κι έβαλε το χέρι στη μέση της. «Από την αποθήκη βγήκες εσύ;» «Ναι. Εσύ, από το κρεβάτι του Ρας βγήκες;» Οι λέξεις μού ξέφυγαν πριν προλάβω να συγκρατήσω τη γλώσσα μου. Ο Ρας με είχε ήδη ενημερώσει ότι η ερωτική του ζωή δεν με αφορούσε. Έπρεπε να μάθω να το βουλώνω. Το κορίτσι ανασήκωσε τα δυο τέλεια σχηματισμένα φρύδια της και ένα εύθυμο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της. «Όχι. Δηλαδή... όχι πως δεν θα τρύπωνα στο κρεβάτι του, αν


52/268

5/21/2018


με άφηνε αλλά μην το πεις στον Γκραντ αυτό». Κούνησε το έρι της σαν να έδιωχνε μια μύγα. «Δεν βαριέσαι. Μάλλον το έρει ήδη». Μπερδεύτηκα. «Δηλαδή, από του Γκραντ το κρεβάτι βγήες;» ρώτησα, συνειδητοποιώντας πως ούτε αυτό με αφορούσε. μως ο Γκραντ δεν έμενε εδώ, οπότε είχα την περιέργεια να άθω. Το κορίτσι χτένισε με τα χέρια τις ατημέλητες, καστανές ης μπούκλες και αναστέναξε. «Ναι. Δηλαδή, από το παλιό ου κρεβάτι». «Το παλιό του κρεβάτι;» επανέλαβα. Μια κίνηση στην πόρτα τράβηξε την προσοχή μου και τα άτια μου συνάντησαν τα μάτια του Ρας. Με παρακολουθούσε ’ ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη. Ωραία. Με είχε ακούσει να άνω αδιάκριτες ερωτήσεις. Ήθελα να στρέψω αλλού το λέμμα μου και να κάνω σαν να μην είχα μόλις ρωτήσει την οπέλα αν ήταν στο κρεβάτι του. Βλέποντας όμως τη λάμψη τα μάτια του, που με κοιτούσαν με σιγουριά, κατάλαβα ότι εν είχε νόημα να προσποιηθώ. «Παρακαλώ, μην ενοχλείσαι, Μπλερ. Συνέχισε να περνάς πό ανάκριση τη φιλοξενούμενη του Γκραντ. Είμαι σίγουρος τι δεν θα τον πειράξει» είπε ο Ρας, σέρνοντας τη φωνή του. ταύρωσε τα χέρια στο στήθος και έγειρε στην πόρτα, σαν να αιρνε θέση για να δει τη συνέχεια. Κατέβασα το κεφάλι και πήγα προς τον σκουπιδοτενεκέ για τινάξω τα ψίχουλα από τα χέρια μου, προσπαθώντας να μμαζέψω τις σκέψεις μου. Δεν ήθελα να συνεχίσω αυτή τη ζήτηση και να με ακούει ο Ρας. Γινόταν τόσο εμφανές το διαφέρον μου γι’αυτόν. Κι εκείνος δεν ήθελε κάτι τέτοιο. http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

53/268

5/21/2018

Στα βαθιά


«Καλημέρα, Ρας, ευχαριστώ που μας άφησες να την πέσουμε εδώ χτες. Μ’ αυτά που είχε πιει ο Γκραντ, δεν γινόταν να οδηγήσει μέχρι το σπίτι του» είπε η κοπέλα. Α. Αυτό ήταν, λοιπόν. Γαμώτο. Γιατί άφησα την περιέργεια μου να με παρασύρει; «Ο Γκραντ ξέρει ότι μπορεί να μένει εδώ όποτε θέλει» απάντησε ο Ρας. Τον είδα με την άκρη του ματιού μου να φεύγει από την πόρτα και να πηγαίνει προς τον πάγκο. Δεν είχε τραβήξει το βλέμμα του από πάνω μου. Γιατί δεν το άφηνε να πέσει κάτω; Κι εγώ θα αποχωρούσα αθόρυβα. «Λοιπόν, εγώ λέω ν’ανέβω πάλι πάνω» είπε η κοπέλα κάπως αβέβαια. Ο Ρας δεν είπε τίποτα κι εγώ δεν γύρισα να κοιτάξω κανέναν απ’τους δυο τους. Η κοπέλα το θεώρησε αυτό ένδειξη ότι έπρεπε να φύγει. Εγώ περίμενα μέχρι ν’ ακούσω τα βήματα της στη σκάλα κι έπειτα γύρισα και κοίταξα τον Ρας. «Η περιέργεια σκότωσε τη γατούλα, γλυκιά μου Μπλερ» ψιθύρισε ο Ρας καθώς με πλησίαζε. «Νόμιζες ότι είχα φέρει, παρέα για το βράδυ πάλι, ε; Προσπαθούσες να καταλάβεις αν είχε περάσει τη νύχτα στο κρεβάτι μου;» Ξεροκατάπια με δυσκολία αλλά δεν είπα τίποτα. «Δεν σε αφορά με ποιες κοιμάμαι. Δεν τα έχουμε ξαναπεί αυτά;» Κατάφερα να γνέψω με το κεφάλι. Αν με άφηνε να φύγω, δεν θα μιλούσα ξανά σε κανένα κορίτσι που θα εμφανιζόταν στο σπίτι του. Ο Ρας άπλωσε το χέρι και τύλιξε μια τούφα απ’ τα μαλλιά, μου στο δάχτυλο του. «Δεν θες να με γνωρίσεις καλύτεροι. Μπορεί να νομίζεις ότι θέλεις, αλλά κάνεις λάθος. Πίστεψε με». http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

54/268

5/21/2018


Αν δεν ήταν τόσο απίστευτα όμορφος και σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπο μου, θα μου ήταν πιο εύκολο να ον πιστέψω.τρελαινόμουν. Αλλά, όσο περισσότερο με έκανε πέρα, τόσο περισσότερο «Δεν είσαι αυτό που περίμενα. Μακάρι να ήσουν. Θα ήταν ολύ πιο εύκολα τα πράγματα» είπε χαμηλόφωνα. Έπειτα φησε τα μαλλιά μου, έκανε μεταβολή και έφυγε. Όταν κλεισε η πόρτα που οδηγούσε στην πίσω βεράντα, άφησα πιτέλους την ανάσα που κρατούσα όλη αυτή την ώρα. Τι εννοούσε; Τι ήταν αυτό που περίμενε, δηλαδή; Εκείνο το βράδυ, όταν γύρισα από τη δουλειά, ο Ρας δεν ταν στο σπίτι. Το πρωί άνοιξα τα μάτια μου και γύρισα να κοιτάξω το μικρό ξυπνητήρι στο κομοδίνο. Ήταν περασμένες εννιά. Είχα παρακιοιμηθεί. Τεντώθηκα, άπλωσα το χέρι και άναψα το φως. Είχα κάνει ντουζ το προηγούμενο βράδυ, οπότε ήμουν καθαρή. Είχα βγάλει πάνω από χίλια δολάρια αυτή την εβδομάδα. ποφάσισα ότι θα άρχιζα να ψάχνω για διαμέρισμα εκείνη τη μέρα. Σε μία εβδομάδα θα μπορούσα, λογικά, να πιάσω δικό υ σπίτι. Χτένισα τα μαλλιά μου με τα χέρια και προσπάθησα α τα συμμαζέψω πριν σηκωθώ. Είχα αποφασίσει να πάω να κάτσω για λίγο στην παραλία το πρωί. Δεν το είχα κάνει ακόμη. Σήμερα είχα σκοπό ν’ απολαύσω τον ήλιο και τη θάλασσα. Τράβηξα τη βαλίτσα μου κάτω από το κρεβάτι κι έψαξα το προ-ροζ μπικίνι μου. Ήταν το μόνο που είχα. Για να είμαι ικρινής, το είχα χρησιμοποιήσει ελάχιστα. Το άσπρο ντελωτό του σχέδιο και η ροζ μπορντούρα του ταίριαζαν


55/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Καθώς το φορούσα, σκέφτηκα ότι ήταν πιο αποκαλυπτικό απ’ όσο θυμόμουν ή ότι το σώμα μου είχε αλλάξει από την τελευταία φορά που το φόρεσα. Έβγαλα ένα φανελάκι από τη βαλίτσα για να το φορέσω πάνω απ’ το μπικίνι και πήρα το αντηλιακό μου. Το είχα αγοράσει μετά την πρώτη μέρα στη λέσχη. Το αντηλιακό ήταν απαραίτητο στη δουλειά μου. Έσβησα το φως, βγήκα στην αποθήκη και μετά στην κουζίνα. «Αμάν! Ποια είναι αυτή;» ρώτησε ένας νεαρός ξαφνιάζοντας με μόλις μπήκα στο δωμάτιο. Το βλέμμα μου πήγε από τον νεαρό, που καθόταν στο μπαρ και με κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα, στο ψυγείο, όπου στεκόταν χαμογελαστός ο Γκραντ. «Έτσι ντυμένη βγαίνεις κάθε πρωί από κει μέσα;» ρώτησε ο Γκραντ. Δεν περίμενα ότι θα έβρισκα κάποιον στην κουζίνα. «Ε... όχι. Συνήθως είμαι ντυμένη για τη δουλειά» απάντησα, ακούγοντας ένα σιγανό σφύριγμα από τον νεαρό που καθόταν στο μπαρ. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από δεκαέξι. «Μη δίνεις σημασία στον ηλίθιο που κάθεται στο μπαρ -τον έχουν πνίξει οι ορμόνες του. Τον λένε Γουίλ. Η μητέρα. του και η Τζορτζιάνα είναι αδερφές. Οπότε, κατά έναν διεστραμμένο και πολύ έμμεσο τρόπο, είναι ο μικρός μου ξάδερφος. Εμφανίστηκε εδώ πέρα χτες το βράδυ, αφού το έσκασε για εκατοστή φορά από το ρημάδι το σπίτι του, και ο Ρας με φώναξε να έρθω να τον μαζέψω και να τον πάω πίσω». Ρας. Γιατί έκανε την καρδιά μου να σκιρτάει αυτό το όνομα; Επειδή ήταν απαράδεκτα τέλειος γι’ αυτό. Κούνησα το κεφάλι για να διώξω τον Ρας απ’ το μυαλό μου. «Χάρηκα για τη γνωριμία, Γουίλ. Εγώ είμαι η Μπλερ. Ο Ρας με λυπήθηκε


56/268

5/21/2018


και με φιλοξενεί μέχρι να βρω δικό μου σπίτι». «Έλα στο δικό μου. Εγώ δεν θα σε βάλω να κοιμάσαι κάτω απόΔεν τη σκάλα» προσφέρθηκε ο Γουίλ. Αυτό το αθώο φλερτ μπορούσα να μη χαμογελάσω. μπορούσα να το καταλάβω. «Σ’ ευχαριστώ, αλλά δεν νομίζω ότι θα χαρεί και πολύ η μητέρα σου. Μια χαρά είμαι κάτω από τη σκάλα. Το κρεβάτι είναι άνετο και δεν χρειάζεται να κοιμάμαι παρέα με το όπλο μου». Ο Γκραντ γέλασε κι ο Γουίλ γούρλωσε τα μάτια. «Έχεις όπλο;» ρώτησε εκστασιασμένος. «Ωραία τα κατάφερες. Καλύτερα να τον πάρω από δω πριν δαγκώσει κι άλλο τη λαμαρίνα» είπε ο Γκραντ, παίρνοντας στο χέρι την κούπα που είχε μόλις γεμίσει με καφέ. «Σήκω, Γουίλ, γιατί θα πάω να ξυπνήσω τον Ρας και να σε δω μετά πώς θα τα βγάλεις πέρα μαζί του» είπε πηγαίνοντας προς την πόρτα. Ο Γουίλ έριξε μια ματιά στον Γκραντ και μια σ’ εμένα, σαν να μην μπορούσε να αποφασίσει. Τι γλυκό. «Κουνήσου, Γουίλ» είπε ο Γκραντ, πιο επιτακτικά αυτή τη φορά. «Έι, Γκραντ!» του φώναξα, προτού φτάσει στην πόρτα. Γύρισε προς το μέρος μου. «Ναι;» «Ευχαριστώ για τη βενζίνη. Θα σου δώσω τα χρήματα μόλις πληρωθώ». Ο Γκραντ κούνησε το κεφάλι. «Δεν υπάρχει περίπτωση. Θα προσβληθώ. Παρακαλώ, πάντως» είπε και μου έκλεισε το μάτι. Μετά έριξε μια αυστηρή, προειδοποιητική ματιά στον Γουίλ και βγήκε από την κουζίνα.


57/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Αποχαιρέτησα τον Γουίλ από μακριά. Θα σκεφτόμουν αργότερα πώς θα ξεπλήρωνα τον Γκραντ χωρίς να τον προσβάλω. Κάποιος τρόπος θα υπήρχε. Τώρα, όμως, είχα άλλα σχέδια. Πήγα προς τις μπαλκονόπορτες. Είχε έρθει η ώρα να απολαύσω την πρώτη μου πραγματική μέρα στην παραλία. Απλώθηκα στην πετσέτα που είχα δανειστεί από το μπάνιο. Θα έπρεπε να την πλύνω το βράδυ. Ήταν η μόνη που είχα για να σκουπίζομαι και τώρα την είχα γεμίσει άμμο αλλά άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Η παραλία ήταν ήσυχη. Δεν ήμασταν κοντά σε άλλα σπίτια, οπότε αυτό το κομμάτι της παραλίας ήταν έρημο. Το πήρα απόφαση κι έβγαλα το μπλουζάκι μου για να το κάνω μαξιλάρι. Έπειτα έκλεισα τα μάτια και άφησα τον ήχο των κυμάτων του ωκεανού που έσκαγαν στην ακτή να με νανουρίσει. «Πες μου, σε παρακαλώ, ότι φοράς αντηλιακό». Μια βαθιά φωνή πέρασε σαν αύρα από πάνω μου. Στράφηκα προς την πηγή της. Το φρέσκο, αρρενωπό άρωμα που μύριζα ήταν ακαταμάχητο. Με έκανε να θέλω να πάω πιο κοντά. Άνοιξα τα μάτια και τα ξανάκλεισα τυφλωμένη από το φως του ήλιου. Έκανα σκιά με το χέρι μου και είδα τον Ρας να κάθεται δίπλα μου. Τα δικά του μάτια με κοιτούσαν εξεταστικά. Κάθε ίχνος ζεστασιάς ή χιούμορ που μπορεί να φαντάστηκα στον τόνο της φωνής του είχε εξαφανιστεί. «Φοράς αντηλιακό, έτσι;» Κατάφερα να γνέψω καταφατικά και μετά ανακάθισα στην πετσέτα μου. «Ωραία. Δεν θα μου άρεσε καθόλου να δω αυτή τη βελούδινη, αφράτη επιδερμίδα να γίνεται ροζ».


58/268

5/21/2018


Έβρισκε την επιδερμίδα μου βελούδινη και αφράτη. Με κομπλιμέντο έμοιαζε αυτό, αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι ήταν σωστό να πω ευχαριστώ. «Ε... έβαλα αντηλιακό πριν βγω έξω». Αυτός συνέχισε να με κοιτάζει επίμονα. Αντιστάθηκα στην παρόρμηση να πάρω το φανελάκι μου και να το φορέσω πάνω απ’το μαγιό. Εγώ δεν είχα το σώμα που είχαν οι κοπέλες με τις οποίες τον έβλεπα. Δεν μου άρεσε να νιώθω ότι με σύγκρινε μαζί τους. «Δεν δουλεύεις σήμερα;» ρώτησε τελικά. Έγνεψα αρνητικά με το κεφάλι. «Έχω ρεπό». «Πώς πάει η δουλειά;» Φερόταν ευγενικά, κατά κάποιον τρόπο. Τουλάχιστον δεν με απέφευγε. Όσο χαζό κι αν φαινόταν, αποζητούσα την προσοχή του. Ένιωθα μια ανεξήγητη έλξη γι’ αυτόν. Όσο περισσότερο κρατούσε αυτός τις αποστάσεις του, τόσο περισσότερο ήθελα εγώ να τον πλησιάσω. Έγειρε το κεφάλι στο πλάι και ανασήκωσε το φρύδι του, σαν να περίμενε να πω κάτι. Α, μια στιγμή. Κάτι με είχε ρωτήσει. Να πάρει η ευχή με τα ασημένια μάτια του. Μου ήταν δύσκολο να συγκεντρωθώ. «Ε;» ρώτησα, νιώθοντας το πρόσωπο μου να φουντώνει. Ο Ρας γέλασε. «Πώς πάει η δουλειά;» ρώτησε αργά. Έπρεπε να σταματήσω να γελοιοποιούμαι κάθε φορά που ήμουν μαζί του. Ίσιωσα τους ώμους μου. «Καλά πάει. Μου αρέσει». Ο Ρας γέλασε με νόημα και κοίταξε τη θάλασσα. «Σιγά μη δεν σου άρεσε». Σκέφτηκα για λίγο το σχόλιο του και μετά τον ρώτησα: «Τι πάει να πει αυτό;».


59/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Ο Ρας άφησε το βλέμμα του να κατηφορίσει προς το σώμα μου και μετά το έφερε πάλι στο πρόσωπο μου. Μετάνιωνα που δεν είχα φορέσει το φανελάκι. «Ξέρεις τι εμφάνιση έχεις, Μπλερ. Άσε δε αυτό το γλυκό σου το χαμόγελο. Οι άντρες στο γήπεδο θα σε πληρώνουν καλά». Είχε δίκιο για τα φιλοδωρήματα. Είχε επίσης το ταλέντο να με κάνει ν’ ανασαίνω περίεργα έτσι που με κοίταζε. Ήθελα να του αρέσει αυτό που έβλεπε, αλλά με τρόμαζε κιόλας η σκέψη για το πού μπορούσε να καταλήξει αυτό. Κι αν άλλαζε γνώμη για τις αποστάσεις; Θα μπορούσα να το διαχειριστώ; Καθίσαμε σιωπηλοί για λίγο, όσο εκείνος κοίταζε ίσια μπροστά του. Καταλάβαινα ότι κάτι σκεφτόταν. Το στόμα του ήταν σφιγμένο και το μέτωπο του είχε συνοφρυωθεί. Σκέφτηκα όλα αυτά που του είχα πει. Δεν έβρισκα τίποτα που θα μπορούσε να τον έχει ταράξει. «Πόσος καιρός πάει που πέθανε η μητέρα σου;» ρώτησε στρέφοντας πάλι το βλέμμα του πάνω μου. Δεν ήθελα να μιλήσω για τη μαμά. Όχι σ’ αυτόν, τουλάχιστον. Αλλά θα ήταν αγένεια να αγνοήσω την ερώτηση του. «Τριάντα έξι μέρες». Έτριξε το σαγόνι του σαν να ήταν θυμωμένος για κάτι και συνοφρυώθηκε ακόμα περισσότερο. «Ο μπαμπάς σου ήξερε ότι ήταν άρρωστη;» Άλλη μια ερώτηση που δεν ήθελα να απαντήσω. «Ναι.. Το ήξερε. Του τηλεφώνησα κιόλας τη μέρα που πέθανε. Δεν απάντησε. Του άφησα μήνυμα». Το γεγονός ότι δεν με πήρε καν μετά ήταν πολύ επώδυνο για να το παραδεχτώ. «Τον μισείς;» ρώτησε ο Ρας. Ήθελα να τον μισήσω. Μόνο πόνο είχε φέρει στη ζωή μου


60/268

5/21/2018


από τη μέρα που πέθανε η αδερφή μου. Αλλά μου ήταν δύσκολο. Ήταν η μόνη οικογένεια που μου είχε απομείνει. «Καμιά φορά» απάντησα με ειλικρίνεια. Ο Ρας κούνησε το κεφάλι, άπλωσε το χέρι του και άγγιξε με το μικρό του δαχτυλάκι το δικό μου. Δεν είπε τίποτα, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν χρειαζόταν. Αυτή η μικρή επαφή έλεγε αρκετά. Μπορεί να μην ήξερα αρκετά καλά τον Ρας, αλλά ήδη είχε αρχίσει να μου προκαλεί πολύ έντονα συναισθήματα. «Κάνω ένα πάρτι απόψε. Είναι τα γενέθλια της Ναν, της αδερφής μου. Πάντα κάνω πάρτι για τα γενέθλια της. Μπορεί να μην είναι του γούστου σου αυτή η φάση, αλλά είσαι καλεσμένη, αν θες να έρθεις». Της αδερφής του; Είχε αδερφή; Νόμιζα πως ήταν μοναχοπαίδι. Η Ναν δεν ήταν η κοπέλα που ήταν τόσο αγενής μαζί μου το βράδυ που έφτασα; «Έχεις αδερφή;» Ο Ρας σήκωσε τους ώμους. «Ναι». Γιατί μου είχε πει ο Γκραντ ότι ήταν μοναχοπαίδι; Περίμενα να δώσει κάποια εξήγηση, αλλά δεν είπε περισσότερα. Αποφάσισα, λοιπόν, να τον ρωτήσω. «Ο Γκραντ είπε ότι είσαι μοναχοπαίδι». Ο Ρας τσιτώθηκε. Έπειτα κούνησε το κεφάλι, το δάχτυλο του άφησε το δικό μου και το βλέμμα του γύρισε προς τη θάλασσα. «Ο Γκραντ δεν έχει καμιά δουλειά να σου μιλάει για τη ζωή μου. Όσο και να γουστάρει να τρυπώσει στο βρακί σου». Σηκώθηκε και, χωρίς να με κοιτάξει, γύρισε και ανέβηκε προς το σπίτι. Το θέμα «Ναν» ήταν, για κάποιο λόγο, απαγορευμένο. Δεν http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

61/268

5/21/2018

Στα βαθιά


καταλάβαινα γιατί, αλλά ήταν σίγουρα απαγορευμένο. Δεν έπρεπε να χώσω τη μύτη μου. Σηκώθηκα και πήγα προς τη θάλασσα. Έκανε ζέστη και χρειαζόμουν κάτι για να διώξω απ’ το μυαλό μου τον Ρας. Κάθε φορά που ξεχνιόμουν λίγο και χαλάρωνα μπροστά του, αυτός μου θύμιζε ότι έπρεπε να είμαι συνέχεια σε επιφυλακή. Ο τύπος ήταν μυστήριος. Σέξι, υπέροχος και λαχταριστός, αλλά μυστήριος. Καθόμουν στο κρεβάτι μου ακούγοντας τα γέλια και τη μουσική μες στο σπίτι. Άλλαζα γνώμη για το πάρτι όλη μέρα. Την τελευταία φορά που αποφάσισα ότι θα πήγαινα, είχα βάλει το μόνο ωραίο φόρεμα που είχα ακόμη. Ήταν ένα κόκκινο φόρεμα που αγκάλιαζε το στήθος και τους γοφούς μου και μετά έπεφτε σαν κοντό μπέιμπι ντολ μέχρι τη μέση των μηρών. Το είχα αγοράσει όταν με κάλεσε ο Κέιν στον χορό της αποφοίτησης. Μετά εκείνος είχε προταθεί υποψήφιος «βασιλιάς του χορού» και η Γκρέις Αν Χένρι είχε προταθεί υποψήφια «βασίλισσα του χορού». Η Γκρέις ήθελε να πάει μαζί του στον χορό, και ο Κέιν μου τηλεφώνησε για να με ρωτήσει αν θα με πείραζε να πάει μαζί της αντί για μένα. Όλοι έλεγαν ότι θα κέρδιζαν, και ο Κέιν θεώρησε ότι θα ήταν σούπερ αν πήγαιναν μαζί στον χορό. Συμφώνησα, και κρέμασα πάλι το φόρεμα στην ντουλάπα. Εκείνο το βράδυ νοίκιασα δυο ται νίες και έφτιαξα μπισκότα. Είδαμε ρομαντικές κομεντί μαζί με τη μαμά και φάγαμε μπισκότα μέχρι σκασμού. Ήταν μία από τις τελευταίες φορές που τη θυμάμαι να μην είναι τόσο άρρωστη από τη χημειοθεραπεία και να μπορεί να φάει τέτοιες λιχουδιές. Το βράδυ έβγαλα το φόρεμα από την τσάντα μου. Δεν ήταν


62/268

5/21/2018


ακριβό για τα δεδομένα αυτών εδώ των ανθρώπων. Βασικά ήταν ένα αρκετά απλό φόρεμα από κόκκινο, μαλακό σιφόν. Κοίταξα τις ασημί γόβες της μαμάς μου, που τις είχα κρατήσει. Ήταν αυτές που φορούσε τη μέρα του γάμου της. Πάντα μου άρεσαν. Δεν τις είχε φορέσει ποτέ ξανά, αλλά ήταν φυλαγμένες μέσα σ’ ένα κουτί κλεισμένο πολύ προσεκτικά. Ήταν μεγάλο το ρίσκο να βγω εκεί έξω και να γελοιοποιηθώ. Δεν κόλλαγα μ’ αυτούς τους ανθρώπους. Ούτε στο λύκειο κόλλαγα με τα άλλα παιδιά. Η ζωή μου ήταν μια ατέλειωτη στιγμή αμηχανίας. Έπρεπε να μάθω να ταιριάζω με τους άλλους. Να αφήσω πίσω μου το αμήχανο κορίτσι που έμενε πάντα παραμερισμένο στο λύκειο επειδή το απασχολούσαν σοβαρότερα ζητήματα. Σηκώθηκα και έστρωσα με το χέρι μου το φόρεμα για να ισιώσω τις ζάρες που είχαν δημιουργηθεί όσο καθόμουν, ενώ και πάλι αναρωτιόμουν αν ήταν έξυπνη κίνηση να πάω στο πάρτι. Τελικά αποφάσισα να πάω. Να πιω κανένα ποτό και να δω αν θα μου μιλούσε κανείς. Αν το πράγμα πήγαινε πολύ άσχημα, μπορούσα να γυρίσω πάλι εδώ μέσα, να φορέσω τις πιτζάμες μου και να κουλουριαστώ στο κρεβάτι. Θα ήταν καλό για μένα να κάνω αυτό το μικρό βήμα. Ανοίγοντας την πόρτα της αποθήκης, βγήκα στην κουζίνα κι ένιωσα ανακούφιση όταν είδα ότι δεν ήταν κανείς εκεί. Θα μου ήταν λίγο δύσκολο να εξηγήσω γιατί είχα ξετρυπώσει μέσα από την αποθήκη. Άκουσα τη φωνή του Γκραντ που γελούσε δυνατά και μιλούσε με κάποιον στο σαλόνι. Ο Γκραντ θα μου μιλούσε. Θα μπορούσα να μπω πιο εύκολα στο κλίμα με τον Γκραντ. Παίρνοντας βαθιά ανάσα, βγήκα από την κουζίνα, πέρασα τον διάδρομο και βρέθηκα στο φουαγέ. Πα-


63/268

5/21/2018

Στα βαθιά


ντού γύρω υπήρχαν λευκά τριαντάφυλλα και ροζ κορδέλες. Η διακόσμηση μου θύμισε περισσότερο γάμο παρά γενέθλια. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η εξώπορτα και τινάχτηκα. Σταμάτησα επιτόπου κι έμεινα να κοιτάζω τα γνωστά σκούρα μάτια που συνάντησαν τα δικά μου. Ένιωσα το πρόσωπο μου να φουντώνει, καθώς τα μάτια του Γουντς με επιθεωρούσαν αργά για κάμποση ώρα. «Μπλερ» είπε όταν σήκωσε πάλι τα μάτια του στο πρόσωπο μου. «Δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσες να γίνεις ακόμα πιο σέξι. Λάθος μου». «Να πάρει η ευχή, κοπέλα μου! Τα σπας μ’ αυτό το ντύσιμο». Ο τύπος με τα κατσαρά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια μού χαμογελούσε. Δεν θυμόμουν το όνομα του. Μου το είχε πει; «Ευχαριστώ» κατάφερα να πω με φωνή που μόλις ακούστηκε. Φερόμουν αδέξια πάλι. Αυτή ήταν η ευκαιρία μου να γίνω λίγο πιο κοινωνική. Έπρεπε να δουλέψω τις αντιδράσεις μου. «Δεν ήξερα ότι ο Ρας άρχισε πάλι το γκολφ. Ή είσαι με άλλον εδώ;» Για μια στιγμή αναρωτήθηκα τι εννοούσε ο Γουντς. Όταν συνειδητοποίησα ότι νόμιζε πως ήμουν εδώ με κάποιον που είχα γνωρίσει στη δουλειά, χαμογέλασα πλατιά. Ούτε κατά διάνοια. «Δεν είμαι με κανέναν εδώ. Ο Ρας είναι, ε... να, η μητέρα του Ρας είναι παντρεμένη με τον πατέρα μου». Ορίστε και η εξήγηση. Ο Γουντς με πλησίασε σχηματίζοντας αργά ένα χαλαρό χαμόγελο στα χείλη του. «Τι μου λες; Και βάζει τη θετή αδερφή του να δουλεύει στη λέσχη; Τς, τς. Αυτό το παιδί δεν έχει καθόλου τρόπους. Αν είχα εγώ αδερφή που να σου μοιάζει


64/268

5/21/2018


θα την κρατούσα κλειδωμένη μέσα... συνέχεια». Έκανε μια παύση και άπλωσε το χέρι του για να χαϊδέψει το μάγουλο μου με τον αντίχειρα του. «Θα καθόμουν μαζί σου, φυσικά. Δεν θα ’ θελα να έχεις μοναξιές». Τώρα σίγουρα με φλέρταρε. Και χοντρά, μάλιστα. Ήμουν τελείως έξω απ’ τα νερά μου με τούτον εδώ. Ήταν πολύ έμπειρος. Χρειαζόμουν τον χώρο μου. «Αυτά τα πόδια σου έπρεπε να έχουν πάνω κάποια προειδοποίηση: Αδύνατο να μην αγγιχτούν». Η φωνή του χαμήλωσε λίγο και, όταν το βλέμμα μου έπεσε πίσω του, είδα ότι ο ξανθούλης μάς είχε αφήσει. «Εσύ... είσαι φίλος του Ρας ή της... Νανέτ;» τον ρώτησα, μόλις θυμήθηκα το όνομα που μου είχε πει ο Γκραντ όταν με σύστησε στην κοπέλα, το βράδυ που έφτασα. Ο Γουντς ανασήκωσε τους ώμους. «Η Ναν κι εγώ έχουμε μια μπερδεμένη σχέση. Με τον Ρας γνωριζόμαστε όλη μας τη ζωή». Ο Γουντς είχε γλιστρήσει πίσω από την πλάτη μου. «Βάζω στοίχημα ό,τι θες ότι η Ναν δεν σε πάει και πολύ, όμως». Δεν ήμουν σίγουρη. Δεν είχαμε ξανασυναντηθεί μετά από εκείνο το βράδυ. «Δεν γνωριζόμαστε, ουσιαστικά». Ο Γουντς συνοφρυώθηκε. «Σοβαρά; Περίεργο αυτό». «Γουντς! Ήρθες!» τσίριξε μια τύπισσα μπαίνοντας στο δωμάτιο. Εκείνος γύρισε κι αντίκρισε μια κοκκινομάλλα με τις μακριές, πλούσιες μπούκλες και τις έντονες καμπύλες που μετά βίας καλύπτονταν από λίγο μαύρο σατέν. Αυτό θα του αποσπούσε σίγουρα την προσοχή. ‘Αρχισα να απομακρύνομαι πηγαίνοντας προς την κουζίνα. Η ευκαιρία μου να φερθώ γενναία είχε χαθεί.


65/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Το χέρι του Γουντς προσγειώθηκε στον γοφό μου, κρατώ ντας με ακίνητη. «Λέινι» ήταν το μόνο που της απάντησε. Τα μεγάλα καστανά μάτια της κοπέλας άφησαν τον Γουντς και στράφηκαν σ’ εμένα. Την κοιτούσα ανήμπορη να καρφώνεται στο χέρι του, που είχε αράξει πάνω στον γοφό μου. Εγώ δεν ήθελα αυτό. Εγώ ήθελα να γίνω αποδεκτή απ’ αυτόν τον κόσμο. «Ποια είναι αυτή;» είπε απότομα η κοπέλα, αγριοκοιτάζοντάς με. «Η Μπλερ. Η καινούργια αδερφή του Ρας» απάντησε ο Γουντς βαριεστημένα. Τα μάτια της κοπέλας στένεψαν. «Σιγά μην είναι αδερφή του» είπε γελώντας. «Μ’αυτό το φτηνιάρικο φόρεμα του κώλου και με τα ακόμα πιο φτηνιάρικα παπούτσια; Αυτή η κοπελίτσα, όποια κι αν είναι, σου λέει ψέματα. Αλλά, εδώ που τα λέμε, ποτέ δεν μπορούσες ν’ αντισταθείς σε μια όμορφη φατσούλα, έτσι δεν είναι, Γουντς;» Τελικά έπρεπε να είχα μείνει στο δωμάτιο μου.


66/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Εφτά


Δεν γυρνάς πάλι στο πάρτι να βρεις κανένα βλαμμένο αρσεικό ν’ ακονίσεις τα νύχια σου, Λέινι;» Ο Γουντς πήγε προς το δωμάτιο όπου ήταν μαζεμένοι οι ερισσότεροι καλεσμένοι. Το χέρι του, σταθερά στον γοφό ου, με πίεσε να πάω κι εγώ μαζί του. «Νομίζω ότι είναι καλύτερα να γυρίσω στο δωμάτιο μου. εν έπρεπε να βγω εδώ έξω απόψε» είπα προσπαθώντας να ταματήσω την είσοδο μας στο πάρτι. Δεν τρελαινόμουν να πω εκεί μέσα με τον Γουντς. Κάτι μου έλεγε ότι δεν ήταν αλή ιδέα. «Δεν με παίρνεις κι εμένα στο δωμάτιο σου; Θέλω κι εγώ α την κάνω από δω». ούνησα το κεφάλι. «Δεν μας χωράει και τους δυο». Ο Γουντς έλασε και έσκυψε για να μου πει κάτι στο αυτί. Εκείνη τη τιγμή τα μάτια μου έπεσαν πάνω στο ασημένιο βλέμμα του ας που με παρατηρούσε. Δεν φαινόταν ευχαριστημένος. Με χε καλέσει εδώ από ευγένεια, άραγε, χωρίς να το θέλει ραγματικά; Μήπως είχα καταλάβει λάθος; «Πρέπει να φύγω. Δεν νομίζω ότι ο Ρας με θέλει εδώ» είπα ρίζοντας προς τον Γουντς, και απομακρύνθηκα από την γκαλιά του. «Σαχλαμάρες. Είμαι σίγουρος ότι είναι τελείως απορρο-


67/268

5/21/2018

Στα βαθιά


φη μένος από άλλα πράγματα για να τον απασχολεί τι κάνεις εσύ. Κι έπειτα, γιατί να μη σε θέλει στο πάρτι της άλλης αδερφής του;» Να το πάλι το θέμα της αδερφής. Γιατί μου είχε πει ο Γκραντ ότι ο Ρας δεν είχε αδέρφια; Αφού η Ναν ήταν αδερφή του. «Ναι, ε... κοίτα, εμένα δεν με θεωρεί μέλος της οικογένειας. Είμαι απλώς η ανεπιθύμητη συγγενής του νέου άντρα της μητέρας του. Εδώ θα μείνω μόνο μια δυο βδομάδες ακόμα, μέχρι να καταφέρω να πιάσω δικό μου σπίτι. Δεν είμαι ευπρόσδεκτη εδώ». Χαμογέλασα βεβιασμένα ελπίζοντας ότι ο Γουντς θα καταλάβαινε τι έπαιζε και θα με άφηνε να φύγω. «Δεν υπάρχει τίποτα το ανεπιθύμητο πάνω σου. Ακόμα κι ο Ρας έχει μάτια και βλέπει» είπε ο Γουντς πλευρίζοντας με πάλι, καθώς εγώ οπισθοχωρούσα. «Έλα εδώ, Μπλερ» άκουσα πίσω μου τον επιτακτικό τόνο του Ρας, και ταυτόχρονα ένα μεγάλο χέρι τύλιξε το μπράτσο μου και με τράβηξε προς το μέρος του. «Δεν περίμενα να έρθεις απόψε». Η δυσαρέσκεια στον τόνο της φωνής του μου έδωσε να καταλάβω ότι είχα παρεξηγήσει την πρόσκληση. Δεν την εννοούσε πραγματικά. «Με συγχωρείς. Νόμιζα ότι είπες πως μπορούσα να έρθω» ψιθύρισα αμήχανα, καθώς ο Γουντς άκουγε τη συζήτηση, ενώ άλλοι κοίταζαν. Μια φορά αποφάσισα κι εγώ να φερθώ γενναία και να βγω απ’ το καβούκι μου, και να τι γινόταν. «Δεν περίμενα ότι θα εμφανιζόσουν ντυμένη έτσι» απά ντησε με μια ηρεμία που τσάκιζε κόκαλα. Τα μάτια του ήταν ακόμη στραμμένα στον Γουντς. Τι είχαν τα ρούχα μου, δηλαδή; Η μαμά μου είχε κάνει θυσίες για να μπορέσω να πάρω


68/268

5/21/2018


αυτό το φόρεμα και δεν είχα καταφέρει να το φορέσω ποτέ. Εξήντα δολάρια ήταν πολλά λεφτά για μας όταν μου το αγόρασε. Τα είχα σιχαθεί αυτά τα βλαμμένα, κακομαθημένα κωλόπαιδα που έκαναν λες και φορούσα κάτι αποκρουστικό. Εγώ το λάτρευα αυτό το φόρεμα. Τα λάτρευα αυτά τα παπούτσια. Οι γονείς μου ήταν ευτυχισμένοι κι ερωτευμένοι μια εποχή. Κι αυτά τα παπούτσια ήταν από εκείνη την εποχή. Να πάνε στον διάολο όλοι τους. Τραβήχτηκα απότομα από τον Ρας και πήγα προς την κουζίνα. Αν με ήθελε εδώ για να γελάνε οι φίλοι του μαζί μου, μπορούσε να μου το πει. Αντί να κάνει αυτό, όμως, με έκανε να νιώσω σαν ηλίθια. «Τι ζόρι τραβάς, γαμώτο;» του είπε θυμωμένος ο Γουντς Δεν γύρισα να κοιτάξω. Μακάρι να πιάνονταν στα χέρια. Μακάρι ο Γουντς να τσάκιζε την εκνευριστικά τέλεια μύτη του Ρας. Δεν ήταν και πολύ πιθανό, όμως· γιατί μπορεί ο Ρας να ήταν σαν αυτούς, αλλά έδειχνε πιο ζόρικος. «Μπλερ!» φώναξε ο Γκραντ. Ήθελα να τον αγνοήσω, αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν ό,τι πλησιέστερο είχα σε φίλο. Αφού έφτασα στον διάδρομο, μακριά από τα βλέμματα, έκοψα ταχύτητα και άφησα τον Γκραντ να με προφτάσει. «Αυτό που έγινε εκεί μέσα δεν είναι αυτό που νομίζεις» είπε ο Γκραντ, καθώς ερχόταν πίσω μου. Ήθελα να βάλω τα γέλια. Ήταν τελείως τυφλός σε ό,τι αφορούσε τον αδερφό του. «Δεν πειράζει. Δεν έπρεπε να έχω έρθει. Έπρεπε να το καταλάβω ότι δεν το εννοούσε όταν με κάλεσε. Μακάρι να μου είχε πει να μείνω στο δωμάτιο μου, αφού αυτό ήθελε. Δεν τα καταλαβαίνω τα παιχνίδια με τις λέξεις» του είπα κοφτά και


69/268

5/21/2018

Στα βαθιά


συνέχισα προς την κουζίνα κι από κει στην αποθήκη. «Έχει θέματα, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά τώρα προσπαθούσε να σε προστατέψει, με τον ανάποδο, αλλοπρόσαλλο τρόπο του» είπε ο Γκραντ, καθώς το χέρι μου άγγιζε το κρύο μπρούντζινο πόμολο της αποθήκης. «Συνέχισε να πιστεύεις στις καλές του προθέσεις, Γκραντ. Έτσι κάνουν τα καλά αδέρφια» του είπα και έσπρωξα την πόρτα. Αφού την έκλεισα πίσω μου, πήρα μερικές βαθιές ανάσες για να καταλαγιάσω τον πόνο που ένιωθα στο στήθος, πήγα στο δωμάτιο μου και βούλιαξα στο κρεβάτι. Τα πάρτι δεν ήταν το στοιχείο μου. Αυτό ήταν το δεύτερο πάρτι όπου πήγαινα στη ζωή μου, και το πρώτο δεν ήταν πολύ καλύτερο. Μάλλον χειρότερο ήταν, εδώ που τα λέμε. Είχα πάει να κάνω έκπληξη στον Κέιν και η έκπληξη μου έσκασε στα μούτρα. Τον βρήκα στο δωμάτιο της Τζέιμι Κέρκμαν, με το γυμνό της στήθος στο στόμα του. Δεν είχαν αρχίσει να κάνουν σεξ, αλλά προς τα κει το πήγαιναν. Έκλεισα αθόρυβα και βγήκα από την πίσω πόρτα. Κάποιοι με είδαν και ήξεραν τι είχα αντικρίσει. Ο Κέιν ήρθε στο σπίτι μου μία ώρα αργότερα κλαίγοντας και ικετεύοντας, γονατιστός, να τον συγχωρήσω. Τον αγαπούσα από τότε που ήμουν δεκατριών. Εκείνος μου είχε δώσει το πρώτο μου φιλί. Δεν μπορούσα να τον μισήσω. Απλώς τον άφησα να φύγει. Εκεί τελείωσε η σχέση μας. Καθησύχασα τη συνείδηση του και παραμείναμε φίλοι. Πότε πότε τα έβρισκε σκούρα και μου έλεγε ότι με αγαπούσε και ότι με ήθελε πίσω αλλά, τις πιο πολλές φορές, κάθε Σαββατοκύριακο είχε κι άλλη κοπέλα στο πίσω κάθισμα της Mustang του. Εγώ ήμουν απλώς μια παιδική ανάμνηση.


70/268

5/21/2018


Απόψε κανείς δεν με είχε προδώσει. Απλώς είχα γελοιοποιηθεί. Έσκυψα κι έβγαλα τα παπούτσια της μητέρας μου και τα τοποθέτησα προσεκτικά στο κουτί όπου τα φυλούσε πάντα. Μετά τα έβαλα πάλι στη βαλίτσα. Δεν έπρεπε να τα είχα φορέσει απόψε. Αποφάσισα ότι, την επόμενη φορά που θα έβαζα τα παπούτσια της, θα ήταν για ξεχωριστή περίσταση· για κάποιον ξεχωριστό άνθρωπο. Το ίδιο και το φόρεμα. Θα το ξαναφορούσα μόνο για κάποιον που θα με αγαπούσε και θα με θεωρούσε όμορφη. Η τιμή του δεν θα είχε σημασία. Ετοιμαζόμουν να κατεβάσω το φερμουάρ, όταν άνοιξε η πόρτα και η είσοδος γέμισε από την παρουσία του Ρας· ενός πολύ θυμωμένου Ρας. Εκείνος δεν είπε τίποτα κι εγώ άφησα τα χέρια μου να πέσουν στο πλάι. Δεν ήταν ακόμη ώρα να βγάλω το φόρεμα μου. Μπήκε μέσα και έκλεισε την πόρτα. Ήταν πολύς γι’ αυτό το μικρό δωμάτιο. Χρειάστηκε να κάνω πίσω και να καθίσω στο κρεβάτι για να χωρέσουμε χωρίς να αγγιζόμαστε. «Από πού ξέρεις τον Γουντς;» γρύλισε. Σήκωσα το βλέμμα και τον κοίταξα μπερδεμένη, απορώντας γιατί δεν του άρεσε που ήξερα τον Γουντς. Δεν ήταν φίλοι; Μήπως αυτό έφταιγε; Ότι δεν ήθελε να κάνω παρέα με τους φίλους του; «Ο πατέρας του έχει τη λέσχη. Αυτός παίζει γκολφ. Κι εγώ του σερβίρω ποτά». «Γιατί το φόρεσες αυτό;» ρώτησε με ψυχρή, τραχιά φωνή. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Σηκώθηκα πάνω και στάθηκα στις μύτες των ποδιών μου, έτσι που βρέθηκα ακριβώς μπροστά στο πρόσωπο του. «Επειδή μου το αγόρασε η μητέρα μου για να το φορέσω κάποτε. Αλλά με έστησαν και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία. Απόψε με κάλεσες


71/268

5/21/2018

Στα βαθιά


στο πάρτι κι εγώ δεν ήθελα να είμαι εκτός κλίματος... Για αυτό και φόρεσα ό,τι καλύτερο είχα. Λυπάμαι που δεν ήταν αρκετά καλό. Αλλά ξέρεις κάτι; Καρφί δεν μου καίγεται. Εσύ και οι ξιπασμένοι φίλοι σου καλά θα κάνετε να ξεκαβαλήσετε το καλάμι σας». Έσπρωξα το στέρνο του με το δάχτυλο μου και τον κοίταξα αυστηρά, προκαλώντας τον να πει, αν τολμούσε, μία ακόμα λέξη για το φόρεμα μου. Ο Ρας άνοιξε το στόμα του, μετά έκλεισε σφιχτά τα μάτια και κούνησε το κεφάλι. «Γαμώτο!» μούγκρισε. Έπειτα τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα, τα χέρια του βρέθηκαν ξαφνικά στα μαλλιά μου και το στόμα του πάνω στο δικό μου. Δεν ήξερα πώς ν’ αντιδράσω. Τα χείλη του ήταν απαλά αλλά διεκδικητικά, καθώς έγλειφε και δάγκωνε το κάτω χείλος μου. Έπειτα πήρε το πάνω χείλος μου στο στόμα του και το ρούφηξε απαλά. «Ήθελα να γευτώ αυτά τα γλυκά, ζουμερά χειλάκια από τότε που πάτησες το πόδι σου στο σαλόνι μου» μουρμούρισε, κι εγώ έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Τότε αυτός άρπαξε την ευκαιρία και γλίστρησε τη γλώσσα του μες στο στόμα μου. Είχε γεύση μέντας ανακατεμένης με κάτι πιο έντονο. Ένιωσα τα γόνατα μου να λυγίζουν και τον άρπαξα απ’ τους ώμους για να μη χάσω την ισορροπία μου. Η γλώσσα του χάιδεψε τη δικιά μου, σαν να με καλούσε να ανταποκριθώ. Την έσυρα γρήγορα μέσα στο στόμα του και δάγκωσα απαλά το κάτω χείλος του. Ένα μικρό βογκητό βγήκε απ’ τον λαιμό του και, προτού καλά καλά το καταλάβω, με ξάπλωνε στο στενό κρεβάτι πίσω μου. Το σώμα του Ρας βρέθηκε πάνω στο δικό μου κι ένιωσα ανάμεσα στα πόδια του να με πιέζει κάτι σκληρό. Κατάλαβα


72/268

5/21/2018


ότι ήταν η στύση του. Έστρεψα τα μάτια μου προς τα πάνω και άκουσα ένα ανεξέλεγκτο βογκητό να βγαίνει από τα χείλη μου. «Γλυκά, τόσο γλυκά» ψιθύρισε ο Ρας πάνω στα χείλη μου και αμέσως τράβηξε το στόμα του και τινάχτηκε όρθιος. Τα μάτια του καρφώθηκαν στο φόρεμα μου. Συνειδητοποίησα ότι είχε ανέβει ως τη μέση μου και φαινόταν το κιλοτάκι μου. «Γαμώ την πουτάνα μου!» φώναξε και κοπάνησε το χέρι του στον τοίχο. Αμέσως μετά άνοιξε απότομα την πόρτα κι έφυγε σαν κυνηγημένος. Τη βρόντηξε τόσο δυνατά, που ο τοίχος τραντάχτηκε. Εγώ δεν κουνήθηκα. Και να ήθελα, δεν μπορούσα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, ενώ ένιωθα έναν γνώριμο πόνο ανάμεσα στα πόδια μου. Είχα ερεθιστεί και στο παρελθόν βλέποντας σεξ στην τηλεόραση, αλλά ποτέ τόσο έντονα. Τώρα είχα βρεθεί τόσο κοντά. Δεν ήθελε να του αρέσει, αλλά του άρεσε. Το ένιωσα. Βέβαια τον είχα δει ήδη να κάνει σεξ με μια κοπέλα. Επιπλέον, ήξερα ότι τις προάλλες είχε κάνει σεξ με μια άλλη και μετά τη σούταρε κανονικά. Δεν ήταν και μεγάλο κατόρθωμα να του τον σηκώσεις. Δεν είχα καταφέρει και τίποτα σπουδαίο. Απλώς τρελάθηκε, επειδή είχε ερεθιστεί μ’ εμένα. Με πλήγωνε αυτό - να ξέρω ότι με αντιπαθούσε τόσο πολύ, που δεν ήθελε καν να με βρίσκει ελκυστική. Το ρίγος ανάμεσα στα πόδια μου υποχώρησε, καθώς συνειδητοποιούσα σιγά σιγά πώς είχαν τα πράγματα. Ο Ρας δεν ήθελε να με αγγίξει. Και τώρα, που το είχε κάνει, ήταν έξαλλος. Παρ’ ότι ήταν ερεθισμένος, μπόρεσε να σηκωθεί και να φύγει. Είχα την αίσθηση ότι ανήκα σε μια μειοψηφία. Τα περισσότερα


73/268

5/21/2018

Στα βαθιά


κορίτσια που τον ήθελαν τον είχαν. Μ’εμένα δεν καταδεχόταν να μπλέξει. Ήμουν το φτωχό χωριατοκόριτσο από την Αλαμπάμα, που θα του γινόταν βάρος μέχρι να μάζευε αρκετά λεφτά για να του αδειάσει τη γωνιά. Γύρισα στο πλάι και κουλουριάστηκα στο κρεβάτι. Ίσως να μην ξαναφορούσα αυτό το φόρεμα. Τώρα κουβαλούσε κι άλλες θλιβερές αναμνήσεις. Ήταν καιρός να το βάλω στην άκρη μια και καλή. Απόψε, όμως, θα κοιμόμουν φορώντας το. Αυτός θα ήταν ο αποχαιρετισμός μου σ’ ένα όνειρο· στο όνειρο ότι κάποιο αγόρι θα με ήθελε όπως είμαι.


74/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Οχτώ


Το σπίτι ήταν πάλι χάλια όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί. Αυτή τη φορά το άφησα όπως ήταν κι έφυγα βιαστικά για τη δουλειά. Δεν ήθελα ν’ αργήσω. Τώρα τη χρειαζόμουν αυτή τη δουλειά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ο μπαμπάς μου δεν είχε τηλεφωνήσει ακόμη να δει τι κάνω, και ο Ρας μάλλον δεν είχε μιλήσει με τη μητέρα του ή με τον πατέρα μου, γιατί δεν είχε πει τίποτα. Δεν ήθελα να τον ρωτήσω, γιατί δεν ήθελα να ξεσπάσει πάνω μου τον θυμό του για τον πατέρα μου. Υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μου ζητούσε ο Ρας να φύγω, όταν θα γύριζα από τη δουλειά. Δεν φαινόταν και πολύ ευχαριστημένος μαζί μου όταν έφυγε τρέχοντας από το δωμάτιο το προηγούμενο βράδυ. Κι εγώ τον φιλούσα και πιπίλιζα τα χείλη του. Θεέ μου, πού είχα το μυαλό μου; Το είχα χάσει αυτό ήταν το πρόβλημα. Ο Ρας είχε απίστευτη μυρωδιά, απίστευτη γεύση. Δεν ήμουν σε θέση να ελέγξω τον εαυτό μου. Τώρα ήταν πολύ πιθανό, γυρίζοντας από τη δουλειά, να έβρισκα τα πράγματα μου στην εξώπορτα. Τουλάχιστον είχα αρκετά λεφτά για να μείνω σε κανένα μοτέλ. Ντυμένη με το σορτσάκι και το μπλουζάκι μου, ανέβηκα τα σκαλιά που οδηγούσαν στην πόρτα του γραφείου. Έπρεπε να χτυπήσω κάρτα και να πάρω το κλειδί για το αμαξάκι.


75/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Η Ντάρλα ήταν ήδη μέσα. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι ζούσε εκεί. Την έβρισκα στο γραφείο και την ώρα που έφευγα και την ώρα που έφτανα κάθε μέρα. Η θυελλώδης προσωπικότητα της ήταν τρομακτική. Σου ερχόταν να χτυπήσεις προσοχή όταν σου γάβγιζε διαταγές. Όταν μπήκα μέσα, τα ’χε βάλει με μια κοπέλα που δεν είχα ξαναδεί. Της κουνούσε το δάχτυλο και σχεδόν ούρλιαζε. «Δεν επιτρέπεται να συνδέεσαι με τα μέλη. Αυτός είναι ο> βασικότερος κανόνας! Υπέγραψες τα χαρτιά, Μπέθαν τους ξέρεις τους κανόνες. Ο κύριος Γουντς ήρθε εδώ νωρίς το πρωί για να μου πει ότι ο πατέρας του δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος μ’ αυτή την εξέλιξη. Έχω μόνο τρία κορίτσια στο γήπεδο. Αν δεν μπορώ να σε εμπιστεύομαι, αν δεν σταματήσεις να κοιμάσαι με τα μέλη, θα αναγκαστώ να σε αποδεσμεύσω. Σε προειδοποιώ για τελευταία φορά. Με κατάλαβες;» Το κορίτσι έγνεψε καταφατικά. «Ναι, θεία Ντάρλα. Με συγχωρείς» μουρμούρισε. Τα μακριά, μελαχρινά μαλλιά της ήταν πιασμένα αλογοουρά και το μικροσκοπικό της μπλουζάκι τόνιζε το τεράστιο στήθος της. Εκτός αυτού, είχε κάτι πανύψηλα μαυρισμένα πόδια και ολοστρόγγυλο κώλο. Και ήταν και ανιψιά της Ντάρλα. Ενδιαφέρον. Το θυμωμένο βλέμμα της Ντάρλα συνάντησε το δικό μου. Μόλις με είδε, άφησε έναν αναστεναγμό ανακούφισης. «Αχ, ωραία ήρθες, Μπλερ. Ίσως μπορείς να βάλεις ένα χεράκι με την ανιψιά μου από δω. Είναι υπό επιτήρηση επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν μπορεί να πάψει να χαριεντίζεται με τα μέλη την ώρα της δουλειάς. Δεν είμαστε οίκος ανοχής εδώ. Είμαστε λέσχη. Αυτή την εβδομάδα θα τη βάλω να δουλέψει μαζί


76/268

5/21/2018


σου και θέλω να την έχεις από κοντά. Για να σε βλέπει και να μαθαίνει. Ο κύριος Γουντς μόνο καλά λόγια έχει για σένα. Είναι πολύ ευχαριστημένος απόστην τη δουλειά σου τουλάχιστον και μου ζήτησε να σε βάλω να δουλεύεις τραπεζαρία δύο μέρες την εβδομάδα. Κοιτάζω τώρα να βρω μια άλλη κοπέλα για το γήπεδο, οπότε δεν έχω το περιθώριο να απολύσω την Μπέθαν». Πρόφερε το όνομα της ανιψιάς της μ’ ένα γρύλισμα, ρίχνοντας της άλλη μία αυστηρή ματιά. Εκείνη είχε σκύψει το κεφάλι ντροπιασμένη. Τη λυπόμουν. Έτρεμα στη σκέψη ότι μπορεί να εκνεύριζα την Ντάρλα. Δεν θα άντεχα να μου τα ψάλλουν μ’ αυτόν τον τρόπο. «Μάλιστα» απάντησα, καθώς εκείνη μου έδινε τα κλειδιά. Τα πήρα και περίμενα την Μπέθαν να έρθει προς το μέρος μου. «Κουνήσου, κορίτσι μου. Τι μου κάθεσαι εδώ και σουφρώνεις τα χειλάκια σου; Έπρεπε να τηλεφωνήσω στον μπαμπάκα σου και να του τα πω χαρτί και καλαμάρι, αλλά δεν μου πάει η καρδιά να μαυρίσω την ψυχή του αδερφού μου. Τράβα λοιπόν εκεί έξω και κοίτα να μάθεις τρόπους» της είπε η Ντάρλα δείχνοντας την πόρτα. Δεν περίμενα στιγμή. Βγήκα γρήγορα έξω και κατέβηκα τα σκαλιά. Θα πήγαινα να ετοιμάσω το αμαξάκι και να περιμένω την Μπέθαν εκεί. «Ε, περίμενε με!» φώναξε η κοπέλα πίσω μου. Γύρισα και την είδα να τρέχει προς το μέρος μου. «Με συγχωρείς. Ήταν άγρια η φάση εκεί μέσα. Κρίμα που αναγκάστηκες να το υποστείς αυτό». Ήταν... συμπαθητική. «Δεν πειράζει» απάντησα. «Παρεμπιπτόντως, με λένε Μπέθι. Όχι Μπέθαν. Έτσι με λέει ο πατέρας μου, κι απ’ αυτόν το έχει κολλήσει η θεία


77/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Ντάρλα. Κι εσύ είσαι η διαβόητη Μπλερ Γουίν και τι δεν έχω ακούσει για σένα». Από το χαμόγελο της και τον τόνο της φωνής της, κατάλαβα ότι δεν το έλεγε για να με προσβάλει. «Λυπάμαι αν σε έχει ζαλίσει η θεία σου μ’ εμένα» είπα. Την κοίταξα στα πεταχτά και είδα τα λαμπερά κόκκινα χείλη της να σχηματίζουν ένα χαμόγελο. «Α, δεν λέω για τη θεία μου. Για τα αγόρια λέω. Ειδικά ο Γουντς σε πάει πολύ. Άκουσα ότι ήσουν η αιτία να γίνει λίγος ντόρος χτες το βράδυ στο πάρτι εκείνης της μαλακισμένης, της Ναν. Πολύ θα ήθελα να το δω με τα μάτια μου, αλλά το βοηθητικό προσωπικό δεν το καλούν σ’ αυτές τις φάσεις». Γέμιζα το αμαξάκι, ενώ η Μπέθι στεκόταν και με κοίταζε. Στριφογύριζε με το δάχτυλο της μια τούφα από τα μακριά καστανά μαλλιά της και μου χαμογελούσε. «Οπότε μόνο από σένα μπορώ να τα μάθω από πρώτο χέρι. Πες τα μου όλα». Δεν είχα πολλά να της πω. Ανασήκωσα τους ώμους και, αφού γέμισα το αμαξάκι, πήγα στο πλάι για να ανέβω στη θέση του οδηγού. «Πήγα στο πάρτι επειδή κοιμάμαι κάτω από τη σκάλα, στο σπίτι του Ρας, μέχρι να μαζέψω αρκετά λεφτά και να φύγω, πράγμα που μάλλον θα συμβεί πολύ γρήγορα. Κακώς το έκανα. Δεν του άρεσε που εμφανίστηκα. Αυτά, μέσες άκρες». Η Μπέθι άραξε στο κάθισμα δίπλα μου και σταύρωσε τα πόδια. «Εγώ άλλα άκουσα. Ο Τζέις είπε ότι ο Ρας είδε τον Γουντς να σε πιάνει και του γύρισε το μάτι». «Ο Τζέις παρανόησε. Πίστεψε με, δεν τον νοιάζει τον Ρας ποιος με πιάνει». Η Μπέθι αναστέναξε. «Σκατά είναι άμα είσαι φτωχαδάκι,


78/268

5/21/2018


ε; Οι ωραίοι γκόμενοι δεν μας βλέπουν ποτέ σοβαρά. Μόνο α μας πηδήξουν θέλουν». Έτσι, λοιπόν, το είχε δει το θέμα; Είχε δεχτεί να γίνει το ορίτσι που το παραπετάνε; Ήταν πολύ όμορφη για να συμβιβάζεται με κάτι τέτοιο. Τα αγόρια στην Αλαμπάμα θα πέφτανε στα πόδια της και θα την παρακαλούσαν. Μπορεί να μην είχαν εκατομμύρια στην τράπεζα, αλλά ήταν καλά παιδιά ι από καλές οικογένειες. «Δεν υπάρχουν τίποτα παιδιά που να μην είναι λεφτάδες σ’ υτό το μέρος; Δεν μπορεί οι επιλογές σου να περιορίζονται όνο σ’ αυτούς που έρχονται εδώ πέρα. Είμαι σίγουρη ότι πορείς να βρεις κάποιον που δεν θα σου δώσει τα παπούτσια το χέρι το επόμενο πρωί». Η Μπέθι συνοφρυώθηκε και σήκωσε τους ώμους. «Δεν έρω. Εγώ πάντα ήθελα να τυλίξω έναν εκατομμυριούχο, ατάλαβες; Να κάνω τη μεγάλη ζωή. Αλλά έχω αρχίσει να ιστεύω ότι δεν είναι γραφτό μου». Έφτασα στην πρώτη τρύπα. «Μπέθι, είσαι όμορφη. Σου ξίζει κάτι καλύτερο. Άρχισε να ψάχνεις αλλού για άντρα. ρες κάποιον που δεν θα σε θέλει μόνο για το σεξ. Βρες κάοιον που θα θέλει εσένα. Μόνο εσένα». «Που να πάρει, μου φαίνεται ότι έχω αρχίσει κι εγώ να σε ρωτεύομαι» είπε πειρακτικά και γέλασε. Άπλωσε τα πόδια ης πάνω στην κονσόλα, ενώ εγώ πλησίαζα τους πρώτους αίκτες της ημέρας. Δεν έβλεπα πουθενά κανέναν νεαρό. Δεν ήταν πολύ πρωιοί τύποι. Για την ώρα δεν θα χρειαζόταν να προσέχω μην άει και βγάλει η Μπέθι τα μάτια της μέσα στους θάμνους ή που αλλού το έκανε την ώρα της δουλειάς.


79/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Τέσσερις ώρες αργότερα, καθώς φτάναμε στη τρίτη τρύπα για τρίτη φορά, διέκρινα τον Γουντς και την παρέα του. Η Μπέθι ίσιωσε το κορμί της και, από την έξαψη που είδα στο πρόσωπο της, κατάλαβα ότι έπρεπε να είμαι σε ετοιμότητα. Ήταν σαν κουταβάκι που περιμένει να του πετάξουν κανένα κόκαλο. Αν δεν τη συμπαθούσα τόσο, δεν θα έμπαινα στον κόπο να τη βοηθήσω να κρατήσει τη δουλειά της. Δεν είχα προσληφθεί για να κάνω τη μπέιμπι σίτερ της Μπέθι. Ο Γουντς συνοφρυώθηκε, όταν φτάσαμε δίπλα τους. «Γιατί κάνεις βόλτες την Μπέθι;» ρώτησε, μόλις σταματήσαμε τελείως. «Γιατί με βοηθάει να μη γαμιέμαι με τους φίλους σου και σε νευριάζω. Γιατί πήγες και το είπες στη θεία μου;» είπε η Μπέθι σουφρώνοντας τα χείλη της και σταυρώνοντας τα χέρια μπροστά στο όμορφο στήθος της. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι όλοι όσοι ήταν εκεί είχαν καρφωθεί ακριβώς εκεί. «Εγώ δεν της ζήτησα αυτό. Της ζήτησα να δώσει καλύτερη θέση στην Μπλερ, όχι να φορτώσει εσένα πάνω της» απάντησε εκείνος απότομα κι έβγαλε το τηλέφωνο από την τσέπη του. Τι πήγαινε να κάνει; «Ποιον παίρνεις;» ρώτησε η Μπέθι πανικόβλητη και τε ντώθηκε στο κάθισμα. «Την ο Γουντς. «Όχι, Ντάρλα» περίμενε»γρύλισε είπαμε εγώ και η Μπέθι ταυτόχρονα. «Μην την πάρεις. Δεν υπάρχει πρόβλημα. Μου αρέσει η Μπέθι. Είναι καλή παρέα» τον διαβεβαίωσα. Με κοίταξε προσεκτικά για μια στιγμή αλλά δεν έκλεισε το τηλέφωνο. «Ντάρλα, ο Γουντς είμαι. Άλλαξα γνώμη. Θέλω την Μπλερ


80/268

5/21/2018


έσα τέσσερις μέρες την εβδομάδα. Μπορείς να τη βάζεις στο ήπεδο τις Παρασκευές και τα Σάββατα που έχει πολλή ουλειά, η καλύτερη που απάντηση έχεις, αλλάέκλεισε τις άλλες έρες τη αφού θέλω είναι μέσα». Δεν περίμενε το ηλέφωνο και το έριξε πάλι στην τσέπη του καλοσιδερωμένου αρό σορτς του. Σε οποιονδήποτε άλλον αυτά τα σορτς είχνουν γελοία, αλλά ένας τύπος σαν τον Γουντς μπορούσε α τα φοράει χωρίς να τον φοράνε. Το λευκό κοντομάνικο πλουζάκι του ήταν κι αυτό άψογα σιδερωμένο. Δεν θα μου κανε εντύπωση αν ήταν ολοκαίνουργιο. «Η θεία Ντάρλα θα φρικάρει. Είχε βάλει την Μπλερ να μου κάνει την μπέιμπι σίτερ για μια δυο βδομάδες. Τώρα εμένα ποιος θα με προσέχει;» ρώτησε η Μπέθι, ρίχνοντας ένα καυτό βλέμμα προς τον Τζέις. «Φίλε, σε παρακαλώ, αν με συμπαθείς έστω και λίγο, κάνε τα στραβά μάτια και άσε με να την πάρω στα αποδυτήρια, για λίγα λεπτά μόνο. Σε παρακαλώ» ικέτεψε ο Τζέις, ρουφώντας με τα μάτια του την Μπέθι, που καθόταν με τα πόδια ελαφρώς ανοιχτά πάνω στην κονσόλα, προσφέροντας ανεμπόδιστη θέα στον καβάλο της. Τα σορτσάκια που φορούσαμε ήταν τόσο κοντά και στενά, που δεν άφηναν και πολλά στη φαντασία αν καθόσουν σ’ αυτή τη στάση. «Δεν με νοιάζει τι διάολο θα κάνεις. Γάμα την, άμα γουστάρεις. Αλλά αν το πάρει πάλι μυρωδιά ο μπαμπάς, θα αναγκαστώ να την απολύσω. Τα έχει πάρει με τα παράπονα που ακούει». Ήξερα ότι ο Τζέις δεν θα την υποστήριζε αν την απέλυαν. Θα την άφηνε να φύγει και θα συνέχιζε τη ζωούλα του. Δεν υπήρχε αγάπη στο βλέμμα του μόνο πόθος. «Μπέθι, όχι» την παρακάλεσα χαμηλόφωνα. «Στο ρεπό


81/268

5/21/2018

Στα βαθιά


μου, θα βγούμε και θα βρούμε ένα μέρος με άντρες που ν’ αξίζουν τον κόπο. Μη χάσεις τη δουλειά σου γι’ αυτόν». Μιλούσα τόσο σιγά που μόνο η Μπέθι με άκουγε. Οι άλλοι έβλεπαν ότι κάτι της έλεγα, αλλά δεν καταλάβαιναν τι. Η Μπέθι γύρισε προς το μέρος μου και έκλεισε τα πόδια της. «Αλήθεια; Θα βγεις μαζί μου για να βρούμε άντρες; Στο γήπεδο μου;» Ένευσα καταφατικά, κι αυτή μου έσκασε ένα χαμόγελο. «Σύμφωνοι. Θα βγούμε για βόλτες σε καουμπόικα στέκια . Ελπίζω να έχεις μπότες». «Από την Αλαμπάμα είμαι. Και μπότες έχω, και στενό τζιν και όπλο» της απάντησα κλείνοντας το μάτι. Ξέσπασε σ’ ένα γάργαρο γέλιο και κατέβασε τα πόδια της. «Λοιπόν, αγόρια, τι θέλετε να πιείτε; Έχουμε να πάμε και σ’ άλλες τρύπες» είπε κατεβαίνοντας από το αμαξάκι και πηγαί νοντας πίσω. Την ακολούθησα, μοιράσαμε ποτά και πληρωθήκαμε. Ο Τζέις προσπάθησε μερικές φορές να της πιάσει τον κώλο και να ψιθυρίσει κάτι στο αυτί της. Τελικά εκείνη γύρισε και του χαμογέλασε. «Δεν πρόκειται να κάνω άλλο το πουτανάκι σου. Το Σαββατοκύριακο θα βγούμε με τη φιλενάδα μου από δω και θα βρούμε αληθινούς άντρες. Απ’ αυτούς που δεν έχουνε εκατομμύρια στην τράπεζα, αλλά έχουν κάλους στα χέρια από τη σκληρή και τίμια δουλειά. Κάτι μου λέει ότι αυτοί ξέρουν πώς να κάνουν μια κοπέλα να νιώσει πραγματικά ξεχωριστή». 2

2 Στο πρωτότυπο αναφέρονται ως honky-tonks. Πρόκειται για αμερικανικά μπαρ, συνήθως φτηνομάγαζα, που παίζουν κάντρι μουσική. (Σ.τ.Μ.)


82/268

5/21/2018


Αναγκάστηκα να καταπιώ το γέλιο που ανέβηκε από μέσα μου όταν είδα τη σοκαρισμένη έκφραση του Τζέις. Γύρισα στο αμαξάκι και η Μπέθι ανέβηκε και κάθισε δίπλα μου. «Να πάρει, ωραία αίσθηση. Πού ήσουν εσύ τόσα χρόνια;» ώτησε χτυπώντας τα χέρια της, όσο εγώ τραβούσα χαμογεαστή για την επόμενη τρύπα, γνέφοντας αντίο στον Γουντς. Αφού κάναμε τον γύρο όλου του γηπέδου, πήγαμε να ξααγεμίσουμε. Δεν συναντήσαμε άλλα προβλήματα. Ήξερα τι μπορεί να ξαναβλέπαμε τον Γουντς και τους φίλους του, λλά πίστευα ότι η Μπέθι θα στεκόταν στο ύψος της. Η Μπέθι ουβέντιαζε χαρούμενη για τα πάντα - από το χρώμα των αλλιών της μέχρι την τελευταία περίπτωση ανεπιθύμητης γκυμοσύνης που είχε αναστατώσει την πόλη και αφορούσε ια εργάτρια και ένα μέλος της λέσχης. Δεν έδωσα σημασία στους παίκτες της πρώτης τρύπας. δηγούσα και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στην ατελείωτη ολυλογία της Μπέθι. Αλλά το ψιθυριστά «Οχ, σκατά» της πέθι μού τράβηξε την προσοχή. Την κοίταξα κι έπειτα ακολούθησα το βλέμμα της προς το ευγάρι που στεκόταν στην πρώτη τρύπα. Αναγνώρισα αμέσως ον Ρας. Το ταμπά σορτσάκι και το εφαρμοστό γαλάζιο πλουζάκι που φορούσε φαίνονταν τελείως ξένα πάνω του. εν κολλούσαν με τα τατουάζ που ήξερα ότι κάλυπταν την λάτη του. Ήταν γιος ροκά κι αυτό δεν μπορούσε να κρυφτεί, κόμα και με τα κυριλέ ρούχα του γκολφ που φορούσε. Γύρισε ο κεφάλι και το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου. Δεν αμογέλασε. Απλώς έστρεψε αλλού το βλέμμα του σαν να μη ε ήξερε. Καμία αντίδραση. Τίποτα. «Προσοχή, τσουλάκι στον ορίζοντα» ψιθύρισε η Μπέθι.


83/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Γύρισα και κοίταξα την κοπέλα που ήταν μαζί του: Η Νανέτ - ή Ναν, όπως την αποκαλούσε εκείνος. Η αδερφή του. Εκείνη για την οποία δεν ήθελε να μιλάει. Φορούσε μια μικροσκοπική λευκή φούστα, σαν να πήγαινε να παίξει τένις. Από πάνω φορούσε ένα ασορτί μπλε κοντομάνικο και λευκό καπελάκι στα καστανόξανθα μαλλιά της. «Δεν την πας τη Νανέτ;» ρώτησα, γνωρίζοντας ήδη την απάντηση από το σχόλιο της. Η Μπέθι γέλασε κοφτά. «Ε, όχι. Ούτε κι εσύ, άλλωστε. Είσαι ο νούμερο ένα εχθρός της». Τι σήμαινε αυτό; Δεν μπορούσα να τη ρωτήσω, γιατί μόλις είχαμε σταματήσει δυο μέτρα από την μπάλα και από το αδερφικό ντουέτο. Δεν προσπάθησα να συναντήσω ξανά το βλέμμα του Ρας. Ήταν φανερό ότι δεν ήθελε πολλές κουβέντες. «Πλάκα μου κάνεις. Την πήρε ο Γουντς στη δουλειά;» ψιθύρισε η Ναν στάζοντας δηλητήριο. «Κόφ’ το» την προειδοποίησε ο Ρας. Δεν ήμουν σίγουρη αν προστάτευε εκείνη ή εμένα, ή αν απλώς προσπαθούσε να μη γίνει σκηνή. Σε κάθε περίπτωση, με ενόχλησε. «Να σας δώσω κάτι να πιείτε;» ρώτησα, το ίδιο χαμογελαστή όσο και με οποιοδήποτε άλλο μέλος της λέσχης εξυπηρετούσα. «Τουλάχιστον ξέρει ποια είναι η θέση της» είπε η Ναν, μ’ έναν αυτάρεσκο, επιτιμητικό τόνο. «Εγώ θέλω μια Corona με λάιμ, παρακαλώ» είπε ο Ρας. Τον κοίταξα διστακτικά και τα βλέμματα μας συναντήθηκαν για μια στιγμή. Μετά όμως εκείνος στράφηκε γρήγορα στη Ναν. «Πάρε κάτι να πιείς. Κάνει ζέστη» της είπε.


84/268

5/21/2018


Εκείνη μου χαμογέλασε επιτηδευμένα και έβαλε το χέρι ης, με το άψογο μανικιούρ, στη μέση της. «Ανθρακούχο ερό. Σκούπισε το απ’ έξω, όμως, γιατί δεν μου αρέσει να τάζει». Η Μπέθι έβαλε το χέρι στο ψυγειάκι κι έβγαλε το νερό. οβήθηκε, φαίνεται, μην το φέρω στο κεφάλι της Ναν. «Δεν ε έχω δει εδώ τελευταία, Ναν» είπε η Μπέθι, καθώς σκούπιζε ο μπουκάλι με την πετσέτα που είχαμε γι’ αυτόν τον σκοπό. «Ίσως επειδή, αντί να δουλεύεις, είσαι όλη την ώρα μες τους θάμνους με τα πόδια ανοιχτά, ένας Θεός ξέρει με οιον» απάντησε η Ναν. Έσφιξα τα δόντια και άνοιξα την Corona του Ρας. Ήθελα να ετάξω το μπουκάλι στα ψωνισμένα μούτρα της Ναν. «Φτάνει, Ναν» την επέπληξε ελαφρά ο Ρας. Τι ήταν, το αιδί του; Της φερόταν σαν να ήταν πεντάχρονο. Ενήλικη ταν, που να πάρει η ευχή. Έδωσα την Corona στον Ρας, φροντίζοντας να μην κοιτάξω η Ναν. Φοβόμουν ότι μπορεί να μην είχα τη δύναμη να υγκρατηθώ. Καθώς του έδινα το μπουκάλι, συνάντησα το λέμμα του. «Ευχαριστώ» είπε κι έχωσε ένα χαρτονόμισμα στην τσέπη ου. Δεν είχα χρόνο ν’ αντιδράσω, γιατί πήρε αμέσως τη Ναν πό τον αγκώνα και απομακρύνθηκαν. «Για έλα να μου δείξεις ώς θα σε κάνω πάλι σκόνη στο γκολφ» της είπε πειρακτικά. Η Ναν σκούντησε το μπράτσο του με τον ώμο της. Ετοιμάσου να κλάψεις». Ξαφνιάστηκα από την ειλικρινή λυκύτητα στη φωνή της. Δεν μπορούσα να φανταστώ ένα τομο http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

85/268

5/21/2018

Στα βαθιά


τόσο κακιασμένο όσο φαινόταν αυτή να φέρεται καλά σε κάποιον. «Πάμε» ψιθύρισε θυμωμένα η Μπέθι αρπάζοντας το μπράτσο μου. Συνειδητοποίησα ότι είχα μείνει εκεί και τους κοιτούσα. Έγνεψα με το κεφάλι και πήγα να γυρίσω, όταν ο Ρας έριξε μια κλεφτή ματιά πίσω και με κοίταξε. Ένα αχνό χαμόγελο φάνηκε στα χείλη του, κι έπειτα στράφηκε πάλι στη Ναν και της είπε ποιο μπαστούνι να χρησιμοποιήσει. Η προσωπική μας στιγμή είχε περάσει. Αν μπορούσες να το πεις προσωπική στιγμή αυτό. Όταν απομακρυνθήκαμε αρκετά ώστε να μην μπορούν να μας ακούσουν, κοίταξα την Μπέθι. «Γιατί είπες πριν ότι είμαι ο νούμερο ένα εχθρός της;» Η Μπέθι ανακάθισε. «Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω ακριβώς. Αλλά η Ναν είναι κτητική με τον Ρας. Όλοι το ξέρουν αυτό...» είπε αόριστα χωρίς να με κοιτάζει στα μάτια. Κάτι ήξερε αλλά τι ήξερε; Είχα χάσει κανένα επεισόδιο;


86/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Εννιά


ταν γύρισα στο σπίτι του Ρας, μετά τη δουλειά, βρήκα μεικά αυτοκίνητα παρκαρισμένα απ’ έξω. Τουλάχιστον δεν θα ον έκανα τσακωτό πάνω στο σεξ. Τώρα που ήξερα πόσο ραία ήταν τα φιλιά του και πόσο όμορφη αίσθηση ήταν να ιώθω τα χέρια του πάνω μου, δεν ήμουν σίγουρη ότι θα ντεχα να τον δω να κάνει το ίδιο με κάποιαν άλλη. Μπορεί α ήταν γελοίο, αλλά αυτή ήταν η αλήθεια. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Από το ηχοσύστημα ου ήταν συνδεδεμένο με κάθε δωμάτιο -εκτός από το δικό ου, εννοείται- ακουγόταν δυνατά σέξι μουσική. Πήγαινα ρος την κουζίνα, όταν άκουσα το βογκητό μιας γυναίκας. Το τομάχι μου έγινε κόμπος. Προσπάθησα να το αγνοήσω, αλλά α πόδια μου είχαν καρφωθεί στο μαρμάρινο πάτωμα. Δεν πορούσα να κουνηθώ. «Ναι, Ρας, μωρό μου, αυτό είναι. Πιο δυνατά. Ρούφα το ιο δυνατά!» φώναζε η γυναίκα. Ένιωσα αμέσως ζήλια, κι υτό με έκανε έξαλλη. Κανονικά δεν έπρεπε να με νοιάζει. Ο ας με είχε φιλήσει μια φορά και το είχε βρει τόσο αηδιαστικό, ου βλαστήμησε κι έφυγε τρέχοντας. Άρχισα να πηγαίνω προς τα κει, παρ’ ότι ήξερα ότι δεν θα ου άρεσε αυτό που θα έβλεπα. Ήταν σαν εκτροχιασμός ρένου δεν μπορούσα να μην πάω να το δω, παρόλο που δεν


87/268

5/21/2018

Στα βαθιά


ήθελα αυτή την εικόνα χαραγμένη στο μυαλό μου. «Μμμ... ναι, άγγιξε με, σε παρακαλώ» τον ικέτευε. Μου σηκώθηκε η τρίχα, αλλά συνέχισα να πηγαίνω προς τα κει. Μπαίνοντας στο σαλόνι, τους βρήκα πάνω στον καναπέ. Της είχε βγάλει το μπλουζάκι και είχε τη μία ρόγα της στο στόμα του, ενώ το χέρι του έπαιζε ανάμεσα στα πόδια της. Δεν μπορούσα να τους βλέπω. Έπρεπε να φύγω. Αμέσως. Κάνοντας μεταβολή, έτρεξα προς την πόρτα, χωρίς να με νοιάζει αν έκανα θόρυβο. Μέχρι να ηρεμούσαν αρκετά και να καταλάβαιναν ότι κάποιος τους είχε δει, εγώ θα είχα μπει στο φορτηγάκι και θα ήμουν ήδη στον δρόμο. Έκανε τη δουλειά του εκεί, στον καναπέ, όπου μπορούσε να μπει και να τους δει οποιοσδήποτε. Ήξερε ότι ήταν πάνω κάτω η ώρα που γύριζα σπίτι. Συμπέρασμα: Ήθελε να τον δω. Μου υπενθύμιζε ότι εγώ δεν μπορούσα να τον έχω. Τώρα πια, ούτε που ήθελα. Οδηγούσα στους δρόμους της πόλης θυμώνοντας που σπαταλούσα βενζίνη. Έπρεπε να κάνω οικονομία. Έψαξα να βρω ένα τηλέφωνο με κερματοδέκτη, αλλά δεν βρήκα πουθενά. Οι εποχές που υπήρχαν τηλέφωνα με κερματοδέκτες είχαν περάσει προ πολλού. Τώρα αν δεν είχες κινητό, ήσουν χαμένος. Δεν ήμουν σίγουρη σε ποιον ήθελα να τηλεφωνήσω, έτσι κι αλλιώς. Θα μπορούσα να πάρω τον Κέιν. Είχαμε να μιλήσουμε μία εβδομάδα - από τότε που έφυγα. Κανονικά μιλούσαμε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Αλλά, χωρίς τηλέφωνο, δεν γινόταν. Είχα το τηλέφωνο του Γκραντ κάπου στη βαλίτσα μου. Αλλά, πάλι, γιατί να τηλεφωνήσω σ’ εκείνον; Θα ήταν τελείως κουφό. Δεν είχα και τίποτα να του πω. Μπήκα στο παρκινγκ του μοναδικού καφέ της πόλης και πάρκαρα το φορτηγάκι.


88/268

5/21/2018


Θα μπορούσα να πάω να πιω έναν καφέ και να χαζέψω περιοδικά για καμιά δυο ώρες. Μπορεί, εντωμεταξύ, ο Ρας να είχε τελειώσει με το γαμήσι του στο σαλόνι. Αν προσπαθούσε να μου στείλει κάποιο μήνυμα, το είχα λάβει και ήταν ξεκάθαρο. Όχι πως το χρειαζόμουν. Το είχα πάρει απόφαση πια ότι οι άντρες με λεφτά δεν ήταν για μένα. Προτιμούσα να βρω ένα καλό παιδί με κανονική δουλειά. Ένα παιδί που θα εκτιμούσε το κόκκινο φόρεμα και τις ασημένιες γόβες μου. ατέβηκα από το φορτηγάκι και πήγαινα προς το καφέ, όταν είδα μέσα την Μπέθι μαζί με τον Τζέις. Είχαν μια έντονη υζήτηση σ’ ένα τραπέζι στην πίσω γωνία, αλλά μπορούσα να τους δω από την τζαμαρία. Τουλάχιστον τον είχε φέρει σε δημόσιο χώρο. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ευχηθώ το καλύτερο γι’ αυτήν και να σταματήσω ν’ ασχολούμαι. Δεν ήμουν και η μητέρα της. Κατά πάσα πιθανότητα, μάλιστα, ήταν μεγαλύτερη από μένα. Τουλάχιστον έδειχνε μεγαλύτερη. Μπορούσε ν’ αποφασίσει μόνη της με ποιον θα σπαταλούσε τον καιρό της. Ο αρμυρός θαλασσινός αέρας ργάλησε τη μύτη μου. Αντί να μπω μέσα, διέσχισα τον δρόμο και κατευθύνθηκα προς την παραλία. Εκεί θα μπορούσα να μείνω μόνη μου. Τα κύματα που έσκαγαν στη σκοτεινή ακτή είχαν κατααϋντική επίδραση πάνω μου. Άρχισα να περπατάω. Θυμήκα τη μητέρα μου. Μέχρι και την αδερφή μου επέτρεψα ον εαυτό μου να θυμηθεί ήταν κάτι που έκανα σπάνια, γιατί πόνος ήταν αβάσταχτος ώρες ώρες. Απόψε, όμως, τον ειαζόμουν αυτόν τον περισπασμό. Είχα ανάγκη να θυμηθώ ι είχα περάσει πολύ χειρότερα. Δεν θα με πτοούσε τώρα


89/268

5/21/2018

Στα βαθιά


αυτή η ηλίθια έλξη για κάποιον που δεν ήταν καν ο τύπος μου. Άφησα αναμνήσεις από καλύτερες μέρες να πλημμυρίσουν το μυαλό μου... Και συνέχισα να περπατάω. Όταν πάρκαρα πάλι έξω απ’ το σπίτι του Ρας, ήταν περασμένα μεσάνυχτα και τα αυτοκίνητα είχαν εξαφανιστεί. Όποιος ήταν εδώ νωρίτερα τώρα είχε φύγει. Έκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου και ανέβηκα τις σκάλες. Το φως της εξώπορτας ήταν αναμμένο κι έκανε το σπίτι να δείχνει μεγάλο και απειλητικό κάτω απ’ τον σκοτεινό ουρανό. Σαν τον Ρας. Η πόρτα άνοιξε προτού φτάσω πάνω, κι ο Ρας στάθηκε στο κατώφλι γεμίζοντας με το κορμί του την είσοδο. Ήταν εδώ για να μου πει να φύγω. Το περίμενα, έτσι κι αλλιώς. Δεν κούνησα ούτε βλέφαρο. Μάλιστα κοίταξα γύρω περιμένοντας ότι θα έβλεπα κάπου και τη βαλίτσα μου. «Πού ήσουν;» ρώτησε με βαθιά, βραχνή φωνή. Γύρισα και τον κοίταξα. «Τι σημασία έχει;» Έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου, μειώνοντας ακόμα περισσότερο τη μικρή απόσταση ανάμεσα μας. «Επειδή ανησύχησα». Ανησύχησε; Άφησα έναν αναστεναγμό κι έπιασα πίσω απ’ το αυτί μου τα μαλλιά που φυσούσε ο αέρας στο πρόσωπο μου. «Δυσκολεύομαι να το πιστέψω αυτό. Ήσουν πολύ απασχολημένος με την παρέα σου απόψε για να προσέξεις οτιδήποτε». Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη χολή που ξεχείλιζε απ’ το στόμα μου. «Ήρθες νωρίτερα απ’ ό,τι περίμενα. Δεν ήθελα να το δεις αυτό». Τώρα ένιωθα πολύ καλύτερα. Κούνησα το κεφάλι κι


90/268

5/21/2018


έστρεψα αλλού το βλέμμα μου. «Ήρθα σπίτι την ίδια ώρα που φτάνω κάθε βράδυ. Εγώ νομίζω ότι ήθελες να σε δω. Το γιατί δεν τομέρος ξέρω. να Δενμείνω τρέφω αισθήματα γιαακόμα. σένα, Ρας. απλώς ένα για λίγες μέρες Θα Θέλω φύγω απ’ το σπίτι σου κι απ’ τη ζωή σου πολύ σύντομα». Βλαστήμησε μέσα απ’ τα δόντια του κι έστρεψε το αγριεμένο βλέμμα του στον ουρανό για μια στιγμή, προτού το κατεβάσει πάλι πάνω μου. «Υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρεις για μένα. Δεν είμαι από τους τύπους που τους σέρνεις απ’ τη μύτη. Έχω παρελθόν. Βαρύ παρελθόν. Πολύ βαρύ για να το αντέξει μια κοπέλα σαν εσένα. Σε περίμενα πολύ διαφορετική, έχοντας γνωρίσει τον πατέρα σου. Αλλά εσύ δεν έχεις καμία σχέση μαζί του. Είσαι ό,τι ακριβώς θα έπρεπε ν’ αποφεύγει κάποιος σαν εμένα. Επειδή δεν είμαι κατάλληλος για σένα». Μου ξέφυγε ένα τραχύ γέλιο. Αυτή ήταν η χειρότερη δικαιολογία για τη συμπεριφορά του που είχα ακούσει ποτέ. «Σοβαρά; Δεν μπορούσες να σκεφτείς κάτι καλύτερο; Ένα δωμάτιο σου ζήτησα μόνο και τίποτα παραπάνω. Δεν έχω την απαίτηση να με θέλεις. Ποτέ δεν την είχα. Ξέρω καλά ότι εσύ κι εγώ παίζουμε σε διαφορετικά τερέν. Εγώ δεν θα φτάσω ποτέ να παίζω στη δική σου κατηγορία. Δεν είμαι η σωστή ράτσα. Φοράω φτηνά κόκκινα φορέματα κι έχω αδυναμία σ’ ένα ζευγάρι ασημένιες γόβες επειδή τις φορούσε η μητέρα μου στον γάμο της. Δεν χρειάζομαι φίρμες. Κι εσύ είσαι φίρμα, Ρας». Ο Ρας έπιασε το χέρι μου και με τράβηξε μέσα. Χωρίς να πει λέξη, με κόλλησε στον τοίχο και με αιχμαλώτισε εκεί, φέρνοντας και τα δυο του χέρια δίπλα στο κεφάλι μου. «Δεν


91/268

5/21/2018

Στα βαθιά


είμαι φίρμα. Αυτό να το βάλεις καλά στο μυαλό σου. Δεν μπορώ ν’ απλώσω χέρι πάνω σου. Το θέλω τόσο πολύ, που ο πόνος με γαμάει, αλλά δεν μπορώ. Δεν θέλω να σε σμπαραλιάσω. Είσαι... είσαι τόσο τέλεια και αγνή. Στο τέλος δεν θα μπορούσες ποτέ να μου το συγχωρήσεις». Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά, που πονούσε το στήθος μου. Όσο ήμασταν έξω, δεν μπορούσα να δω τη θλίψη στα μάτια του. Εδώ μέσα, όμως, έβλεπα συναίσθημα σ’ αυτά τα ασημένια βάθη. Το μέτωπο του ήταν ζαρωμένο, σαν κάτι να τον πονούσε. «Κι αν εγώ θέλω ν’ απλώσεις χέρι πάνω μου; Ίσως και να μην είμαι τόσο αγνή. Ίσως να έχω ήδη προχωρήσει». Το σώμα μου, βέβαια, ήταν λίγο πολύ αγνό αλλά, καθώς κοιτούσα τα μάτια του Ρας, ήθελα να απαλύνω τον πόνο του. Δεν ήθελα να τον κρατήσω μακριά μου. Ήθελα να τον κάνω να χαμογελάσει. Αυτό το όμορφο πρόσωπο δεν έπρεπε να είναι τόσο συννεφιασμένο. Χάιδεψε με το δάχτυλο του το μάγουλο μου και το περίγραμμα του αυτιού μου, κι έπειτα άγγιξε απαλά το σαγόνι μου με τον αντίχειρα του. «Έχω πάει με πολλές, Μπλερ. Πίστεψε με, δεν έχω γνωρίσει καμιά που να ’ ναι τόσο τέλεια όσο εσύ, γαμώτο. Η αθωότητα στα μάτια σου με βασανίζει. Θέλω να σου βγάλω τα ρούχα ένα ένα και να θαφτώ μέσα σου, αλλά δεν μπορώ. Με είδες απόψε. Είμαι ένα κατεστραμμένο, άρρωστο κωλόπαιδο. Δεν μπορώ ν’ απλώσω χέρι πάνω σου». Τον είχα δει, όντως, απόψε. Τον είχα δει και τις προάλλες. Πηδούσε πολλές, αλλά εμένα δεν ήθελε να με αγγίξει. Πίστευε ότι παραείμαι τέλεια. Με είχε βάλει πάνω σε βάθρο και ήθελε να με αφήσει εκεί. Ίσως έτσι έπρεπε. Δεν θα μπορούσα


92/268

5/21/2018


να κοιμηθώ μαζί του χωρίς να του δώσω ένα κομμάτι από την καρδιά μου. Είχε ήδη αρχίσει να τρυπώνει μέσα της. Αν του έδινα κορμί μου, θα μέχρι μπορούσε να με δεν με είχετο πληγώσει κανείς σήμερα. Οι πληγώσει άμυνες μουόσο θα έπεφταν. «Εντάξει» είπα. Δεν ήμουν διατεθειμένη να διαφωνήσω. Αυτό ήταν το σωστό. «Μπορούμε τουλάχιστον να είμαστε φίλοι; Δεν θέλω να Ένιωθα με μισείς. Θαμόνη, ήθελαπου να είχα είμαστε φίλοι». Ήμουν αξιολύπητη. τόσο φτάσει στο σημείο να παρακαλάω για ν’ αποκτήσω φίλους. Έκλεισε τα μάτια του και πήρε βαθιά ανάσα. «Θα είμαι φίλος σου. Θα προσπαθήσω όσο δεν παίρνει να είμαι φίλος σου, αλλά πρέπει να είμαι προσεκτικός. Δεν πρέπει να έρθω πολύ κοντά. Με κάνεις να θέλω πράγματα που δεν μπορώ να έχω. Αυτό το γλυκό κορμάκι σου, το νιώθω τόσο ωραία κάτω απ’ το δικό μου». Χαμήλωσε τη φωνή του και έφερε το στόμα του στο αυτί μου. «Και η γεύση σου... Είναι εθιστική. Την ονειρεύομαι. Τη φαντασιώνομαι. Ξέρω ότι θα είσαι το ίδιο νόστιμη και... αλλού». Έγειρα προς το μέρος του και έκλεισα τα μάτια, καθώς η ανάσα του γινόταν πιο βαριά στο αυτί μου. «Δεν μπορούμε. Γαμώτο. Δεν μπορούμε. Φίλοι, γλυκιά μου Μπλερ. Μόνο φίλοι» ψιθύρισε, έπειτα τραβήχτηκε μακριά μου και προχώρησε σταθερά προς τις σκάλες. Ακούμπησα πάλι στον τοίχο και τον κοίταζα καθώς απομακρυνόταν. Δεν ήμουν ακόμη έτοιμη να κουνηθώ. Το σώμα μου έβραζε από τα λόγια του και από το πλησίασμα του. «Δεν θέλω να κοιμάσαι κάτω απ’ αυτές τις κωλοσκάλες. Μου τη δίνει. Αλλά δεν μπορώ να σε φέρω και πάνω. Δεν


93/268

5/21/2018

Στα βαθιά


θα μπορέσω να κρατηθώ μακριά σου. Γι’ αυτό πρέπει να σε κρατάω καταχωνιασμένη» είπε, χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει. Τα χέρια του έπιασαν την κουπαστή της σκάλας τόσο σφιχτά, που οι αρθρώσεις του έγιναν άσπρες. Έμεινε εκεί για ένα λεπτό ακόμα και μετά τινάχτηκε και ανέβηκε τις σκάλες τρέχοντας. Όταν άκουσα μια πόρτα να κλείνει με δύναμη, βούλιαξα στο πάτωμα. «Αχ, Ρας. Πώς θα γίνει τώρα; Χρειάζομαι έναν περισπασμό» ψιθύρισα στο άδειο φουαγέ. Έπρεπε να βρω κάποιον άλλον να εστιάσω την προσοχή μου. Οποιονδήποτε έκτος από τον Ρας. Κάποιον που θα ήταν διαθέσιμος. Ήταν ο μόνος τρόπος για να μην την πατήσω για τα καλά. Ο Ρας ήταν επικίνδυνος για την καρδιά μου. Αν ήταν να μείνουμε φίλοι, τότε έπρεπε να βρω κάποιον άλλον για να εστιάσω την προσοχή μου. Και μάλιστα γρήγορα.


94/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Δέκα


Η Ντάρλα δεν ήταν ευχαριστημένη με τη μετακίνηση μου στην τραπεζαρία. Με ήθελε στο γήπεδο. Με ήθελε, επίσης, στο πλάι της Μπέθι, για να την προσέχω. Η Μπέθι ισχυριζόταν ότι είχε σταματήσει να βλέπει τον Τζέις. Είχε βγει για καφέ μαζί του, επειδή την είχε πάρει είκοσι φορές τηλέφωνο εκείνο το απόγευμα. Του είπε ότι αν ήταν να την κρύβει σαν να ήταν το ένοχο μυστικό του, τότε η ιστορία τους είχε τελειώσει. Εκείνος την παρακάλεσε, την ικέτεψε, αλλά αρνήθηκε να την παρουσιάσει ανοιχτά στον κύκλο των φίλων του, οπότε κι εκείνη τον παράτησε. Ήμουν πολύ περήφανη. Την επομένη θα είχα ρεπό, οπότε η Μπέθι είχε ήδη έρθει να με βρει για να βεβαιωθεί ότι ίσχυε η έξοδος που είχαμε κα νονίσει. Φυσικά και ίσχυε. Έπρεπε να βρω έναν άντρα, έναν οποιονδήποτε άντρα για να σταματήσω να σκέφτομαι τον Ρας. Είχα περάσει τη μέρα ακολουθώντας παντού τον Τζίμι. Αυτός είχε αναλάβει την εκπαίδευση μου. Ήταν όμορφος, ψηλός, χαρισματικός και πολύ γκέι. Αυτό, όμως, δεν το ήξεραν τα μέλη της λέσχης. Φλέρταρε ξεδιάντροπα με τις γυναίκες, κι εκείνες το έχαφταν. Όποτε κάποια απ’ αυτές του ψιθύριζε υπονοούμενα στο αυτί, αυτός γύριζε και μου έκλεινε το μάτι. Ο τύπος ήταν φοβερός πλεϊμπόι. Όταν τελείωσε η βάρδια του, πήγαμε στην αίθουσα του


95/268

5/21/2018

Στα βαθιά


προσωπικού και κρεμάσαμε τις μαύρες ποδιές που έπρεπε να φοράμε πάνω από τη στολή μας. «Θα τα πας καταπληκτικά, Μπλερ. Οι άντρες σε λατρεύουν και οι γυναίκες εντυπωσιάζονται μαζί σου. Χωρίς παρεξήγηση, αγάπη μου, αλλά τα κορίτσια με πλατινέ μαλλί σαν το δικό σου δεν μπορούν ούτε δυο βήματα να κάνουν χωρίς ν’ αρχίσουν να χαζογελάνε». Του χαμογέλασα. «Α, ώστε έτσι; Τώρα θίχτηκα». Ο Τζίμι στριφογύρισε τα μάτια δυσανασχετώντας και με χτύπησε απαλά στο κεφάλι. «Σιγά μη θίχτηκες. Το ξέρεις ότι εσύ είσαι και γαμώ τις γκόμενες». «Την πέφτουμε κιόλας στην καινούργια σερβιτόρα, Τζιμ;» ρώτησε η γνώριμη φωνή του Γουντς. Ο Τζίμι του έσκασε ένα προκλητικό χαμόγελο. «Αφού το ξέρεις ότι έχω συγκεκριμένα γούστα» είπε μ’ έναν αισθησιακό ψίθυρο, σαρώνοντας με το βλέμμα του το σώμα του Γουντς. Κοίταξα τον Γουντς που στεκόταν αμήχανα μ’ ένα ύφος αηδίας στο πρόσωπο και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το γέλιο μου. Το ίδιο και ο Τζίμι. «Τρελαίνομαι να κάνω τους στρέιτ ν’ ανατριχιάζουν» ψιθύρισε στο αυτί μου, μου έδωσε μια στον ποπό και βγήκε απ’ το δωμάτιο. Μόλις έφυγε ο Τζίμι, ο Γουντς γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω με μια έκφραση δυσαρέσκειας και προχώρησε μέσα στο δωμάτιο. Προφανώς γνώριζε τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. «Πέρασες καλά σήμερα;» με ρώτησε ευγενικά. Η αλήθεια είναι ότι είχα περάσει καλά. Υπέροχα. Μου ήταν πολύ πιο εύκολο να κάνω αυτή τη δουλειά απ’ το να ιδρώνω και να ξεϊδρώνω όλη μέρα έξω, στη ζέστη, καινά ’χω παρτίδες με γέρους που ξερογλείφονταν. «Ναι. Ήταν πολύ


96/268

5/21/2018


ραία. Σ’ ευχαριστώ πολύ που φρόντισες να δουλέψω εδώ». Ο Γουντς κούνησε το κεφάλι. «Παρακαλώ. Και τώρα, τι ες να γιορτάσουμε την προαγωγή σου με το καλύτερο μεξιάνικο της παραλίας;» Μου ζητούσε πάλι να βγούμε. Κανονικά θα ’πρεπε να δετώ. Ο Γουντς θα μπορούσε να είναι ο περισπασμός που ζηούσα. Δεν ήταν, βέβαια, απ’ τα λαϊκά παιδιά που έψαχνα γώ, αλλά ούτως ή άλλως δεν επρόκειτο να τον παντρευτώ αι να γίνω η μάνα των παιδιών του. Έφερα στο μυαλό μου την εικόνα του Ρας και θυμήθηκα τη ασανισμένη έκφραση που είχε το προηγούμενο βράδυ. Δεν ου πήγαινε να βγω με κάποιον γνωστό του. Αν εννοούσε ραγματικά αυτά που είπε, τότε έπρεπε να κρατήσω απόσταση αι απ’ τον κόσμο του δεν ανήκα σε αυτόν. «Να το κάνουμε κάποια άλλη φορά; Δεν κοιμήθηκα καλά τες βράδυ και είμαι εξαντλημένη». Το πρόσωπο του Γουντς κατσούφιασε λίγο, αλλά ήμουν σίγουρη ότι θα έβρισκε εύκολα κάποια να πάρει τη θέση μου. «Απόψε έχει πάρτι στο σπίτι του Ρας, αλλά φαντάζομαι θα ο ξέρεις ήδη» είπε ο Γουντς, κοιτάζοντας προσεκτικά για να δει την αντίδραση μου. Δεν ήξερα για το πάρτι απ’ την άλλη, όμως, ποτέ δεν με ενημέρωνε ο Ρας γι’ αυτά. «Μπορώ να κοιμηθώ μια χαρά, κι ας έχει πάρτι. Τα έχω συνηθίσει». Αυτό ήταν ψέμα. Δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθώ παρά μόνο αφού θα άκουγα τα βαριά βήματα και του τελευταίου που θα ανέβαινε τις σκάλες. «Κι αν έρθω κι εγώ; Δεν θα μπορούσες να μου κάνεις λίγη παρέα πριν πας για ύπνο;» Ο Γουντς ήταν αποφασισμένος. Αυτό του το αναγνώριζα.


97/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Ήμουν έτοιμη να του πω όχι, όταν πέρασε απ’ τον νου μου η σκέψη ότι ο Ρας θα πηδούσε κάποια απόψε. Θα την έπαιρνε πάνω, στο κρεβάτι του, και θα την έκανε να νιώσει πράγματα που εμένα δεν θα μου επέτρεπε ποτέ να νιώσω. Χρειαζόμουν οπωσδήποτε έναν περισπασμό. Πιθανότατα θα την είχε ήδη στην αγκαλιά του, όταν θα γύριζα εγώ στο σπίτι. «Δεν φαίνεται να τα πηγαίνετε πολύ καλά με τον Ρας. Ίσως θα μπορούσαμε να κάτσουμε για λίγο έξω, στην παραλία. Δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα να είσαι στο σπίτι και να σε βλέπει». Ο Γουντς συμφώνησε. «Εντάξει. Δεν έχω πρόβλημα. Αλλά έχω μια ερώτηση, Μπλερ» είπε, παρατηρώντας με. Περίμενα. «Γιατί έχει γίνει αυτό; Μέχρι εκείνη τη βραδιά στο σπίτι του, ο Ρας κι εγώ ήμασταν φίλοι. Μεγαλώσαμε μαζί. Είχαμε τους ίδιους κύκλους. Ποτέ δεν είχαμε το παραμικρό πρόβλημα. Τι του γύρισε τη βίδα; Τρέχει κάτι μεταξύ σας;» Τι μπορούσα ν’ απαντήσω; Ότι δεν επέτρεπε εκείνος να. γίνει κάτι μεταξύ μας κι ότι ήταν καλύτερα για την καρδιά, μου να το κρατήσουμε στο φιλικό; «Είμαστε φίλοι. Θέλει να με προστατεύει». Ο Γουντς κούνησε αργά το κεφάλι, αλλά έβλεπα ότι δεν με πίστευε. «Δεν με ενοχλεί ο ανταγωνισμός. Απλώς θέλω να ξέρω ποιον έχω απέναντι μου». Δεν είχε κανέναν απέναντι του, επειδή εγώ κι εκείνος δεν μπορούσαμε να είμαστε τίποτε άλλο πέρα από φίλοι. Δεν έψαχνα να βρω κάποιον από το σινάφι του. «Δεν ανήκω στο σινάφι σου. Δεν θα ανήκω ποτέ σ’ αυτό. Και δεν σκοπεύω να. κάνω σοβαρή σχέση με κάποιον που ανήκει στον κύκλο της ελίτ όπου κινείσαι εσύ».


98/268

5/21/2018


Δεν περίμενα την απάντηση του. Τον προσπέρασα και βγήκα έξω. Έπρεπε να είμαι στο σπίτι πριν ανάψει για τα καλά το πάρτι. Δεν ήθελα να δω τον Ρας σε περιπτύξεις με καμιά άλλη. Δεν ήταν κανένα άγριο ξεφάντωμα. Καμιά εικοσαριά άτομα μόνο. Προσπέρασα μερικούς απ’ αυτούς πηγαίνοντας προς την αποθήκη. Κάνα δυο άτομα ήταν στην κουζίνα κι έβαζαν ποτά. Τους χαμογέλασα, μπήκα στην αποθήκη και μετά στο δωματιάκι μου. Αν οι φίλοι του δεν ήξεραν ότι κοιμόμουν κάτω από τη σκάλα, μόλις το έμαθαν. Έβγαλα τη στολή και φόρεσα ένα γαλάζιο αλοκαιρινό φορεματάκι. Τα πόδια μου πονούσαν απ’ την ορθοστασία όλη μέρα, οπότε έμεινα ξυπόλητη. Έσπρωξα πάλι η βαλίτσα μου κάτω από το κρεβάτι και βγήκα στην αποθήκη, όπου έπεσα πάνω στον Ρας. Ήταν ακουμπισμένος στην πόρτα που οδηγούσε στην κουζίνα, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και ύφος συνοφρυωμένο. «Ρας; Τι τρέχει;» τον ρώτησα, αφού εκείνος δεν μίλησε. «Είναι εδώ ο Γουντς» είπε. «Αν θυμάμαι καλά, είναι φίλος σου». Ο Ρας κούνησε το κεφάλι και τα μάτια του σάρωσαν γρήορα το κορμί μου. «Όχι. Δεν έχει έρθει για μένα. Για κάοιον άλλον ήρθε». Σταύρωσα κι εγώ τα χέρια στο στήθος και πήρα την ίδια μυντική στάση. «Κι αν έχει έρθει για άλλον; Σε πειράζει που νδιαφέρονται για μένα οι φίλοι σου;» «Δεν είναι αρκετά καλός. Είναι παλιόπουστας. Δεν πρέπει ν’ πλώσει χέρι πάνω σου» είπε ο Ρας με τραχιά, θυμωμένη ωνή.


99/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Ίσως και να ήταν όπως τον περιέγραφε. Αμφέβαλλα, αλλά μπορεί και να ήταν. Δεν είχε σημασία. Δεν είχα σκοπό ν’ αφήσω τον Γουντς ν’ απλώσει χέρι πάνω μου. Όταν ήταν αυτός κοντά μου, το στομάχι μου δεν έκανε κωλοτούμπες ούτε ένιωθα εκείνο τον πόνο ανάμεσα στα πόδια μου. «Δεν με ενδιαφέρει ο Γουντς μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι αφεντικό μου και πιθανός φίλος μου. Αυτό είναι όλο». Ο Ρας έτριψε το κεφάλι με το χέρι του και πρόσεξα ότι φορούσε ένα ασημένιο πλατύ δαχτυλίδι στον αντίχειρα του. Δεν τον είχα δει να το φοράει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ποιος να του το είχε δώσει; «Δεν μπορώ να κοιμηθώ με τον κόσμο ν’ ανεβοκατεβαίνει συνεχώς τις σκάλες. Πετάγομαι όταν τους ακούω. Αντί, λοιπόν, να κάθομαι στο δωμάτιο μου ολομόναχη και ν’ αναρωτιέμαι ποια πηδάς απόψε, είπα να πάω με τον Γουντς κάτω στην παραλία να τα πούμε. Να κάνω μια κουβέντα μ’ έναν άνθρωπο. Χρειάζομαι φίλους». Ο Ρας μόρφασε σαν να τον είχα χτυπήσει. «Δεν θέλω να κάθεσαι έξω και να μιλάς με τον Γουντς». Αυτό ήταν άνω ποταμών. «Ε, κι εγώ μπορεί να μη θέλω να πηδηχτείς με κάποια γκόμενα, αλλά θα το κάνεις». Ο Ρας τραβήχτηκε από την πόρτα και ήρθε προς το μέρος μου αναγκάζοντας με να υποχωρήσω προς το μικρό μου δωμάτιο, ώσπου βρεθήκαμε κι οι δύο μέσα. Άλλο ένα εκατοστό και θα έπεφτα πάνω στο κρεβάτι μου. «Δεν θέλω να πηδήξω καμία απόψε». Έκανε μια παύση και χαμογέλασε πονηρά. «Αυτό δεν είναι εντελώς αλήθεια. Να διευκρινίσω: Δεν θέλω να πηδήξω καμία που δεν βρίσκεται σ’ αυτό το δωμάτιο. Μείνε εδώ και μίλα μ’ εμένα. Θα μιλήσω κι εγώ. Σου είπα


100/268

5/21/2018


ότι μπορούμε να είμαστε φίλοι. Δεν χρειάζεσαι τη φιλία του Γουντς». Έβαλαπρος και τα τα πίσω δυο μου χέρια του τελικά, για να τον σπρώξω αλλά, ότανστο τον στήθος ακούμπησα δεν μπόρεσα να το κάνω. «Εσύ ποτέ δεν μου μιλάς. Όλο κάποια λάθος ερώτηση κάνω κι εσύ σηκώνεσαι και φεύγεις». Ο Ρας κούνησε το κεφάλι. «Όχι πια. Είμαστε φίλοι. Θα μιλήσω και δεν θα φύγω. Μόνο, σε παρακαλώ, μείνε εδώ μαζί μου». Έριξα μια ματιά στο μικρό καμαράκι που είχε χώρο ίσα ίσα για το κρεβάτι μου. «Δεν έχουμε και πολύ χώρο εδώ» είπα γυρνώντας προς το μέρος του και προσπαθώντας να κρατήσω τις παλάμες μου ανοιχτές πάνω στο στήθος του για να μην αρπάξω το στενό του πουκάμισο και τον τραβήξω κοντά μου. «Μπορούμε να καθίσουμε στο κρεβάτι. Δεν θα αγγιχτούμε. Μόνο θα μιλάμε. Σαν φίλοι» με διαβεβαίωσε. Άφησα έναν αναστεναγμό και συμφώνησα. Δεν θα κατάφερνα να του αρνηθώ. Εξάλλου ήταν τόσα αυτά που ήθελα να μάθω γι’ αυτόν. Βούλιαξα στο κρεβάτι και κάθισα οκλαδόν γέρνοντας στο κεφαλάρι. «Ας μιλήσουμε, λοιπόν» είπα χαμογελώντας. Ο Ρας κάθισε κι αυτός στο κρεβάτι και ακούμπησε στον τοίχο. Ένα υπόκωφο γέλιο βγήκε απ’ το στήθος του και, κοιτάζοντας τον, είδα ένα αληθινό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο του. «Δεν το πιστεύω ότι μόλις παρακάλεσα γυναίκα να καθίσει μαζί μου και να μου μιλήσει». Για να είμαι ειλικρινής, ούτε κι εγώ το πίστευα. «Τι θα πούμε, λοιπόν;» τον ρώτησα, θέλοντας να ξεκινήσει


101/268

5/21/2018

Στα βαθιά


εκείνος. Δεν ήθελα να νιώσει ότι περνάει από Ιερά Εξέταση. Ήταν τόσες οι ερωτήσεις που στριφογύριζαν μέσα στο κεφάλι μου, που καταλάβαινα ότι μπορεί και να τον τρόμαζα με την περιέργεια μου. «Ας πούμε, πώς διάολο γίνεται να είσαι ακόμη παρθένα στα δεκαεννιά σου;» είπε στρέφοντας τις ασημένιες λίμνες των ματιών του προς το μέρος μου. Δεν του είχα πει ποτέ ότι ήμουν παρθένα. Τις προάλλες με είχε αποκαλέσει αθώα. Τόσο πολύ φαινόταν; «Ποιος σου είπε ότι είμαι παρθένα;» ρώτησα με το πιο ενοχλημένο ύφος που μπορούσα να πάρω. Ο Ρας χαμογέλασε πονηρά. «Το καταλαβαίνω αν μια κοπέλα που φιλάω είναι παρθένα ή όχι». Δεν είχα καμία διάθεση να διαφωνήσω. Το μόνο που θα κατάφερνα θα ήταν να κάνω ακόμα πιο φανερό το γεγονός ότι ήμουν, όντως, παρθένα. «Ήμουν ερωτευμένη. Τον έλεγαν Κέιν. Ήταν το πρώτο μου αγόρι, το πρώτο μου φιλί, η πρώτη μου φάση, κι ας ήταν συγκρατημένη. Έλεγε ότι με αγαπούσε και ότι ήμουν η μία και μοναδική γι’ αυτόν. Μετά αρρώστησε η μαμά. Δεν είχα πια χρόνο να βγαίνω ραντεβού και να περνάω χρόνο μαζί του τα Σαββατοκύριακα. Είχε ανάγκη να αποδεσμευθεί από μένα. Είχε ανάγκη την ελευθερία του, για να βρει μια τέτοια σχέση με κάποιαν άλλη. Οπότε τον άφησα να φύγει. Μετά τον Κέιν δεν είχα χρόνο να βλέπω κανέναν». Ο Ρας συνοφρυώθηκε. «Δεν σου συμπαραστάθηκε όσο ήταν άρρωστη η μαμά σου;» Δεν μου άρεσε αυτή η κουβέντα. Αν κάποιος άλλος μου επισήμαινε αυτό που ήδη γνώριζα, θα ήταν δύσκολο να μη


102/268

5/21/2018


μου βγουν αισθήματα θυμού για τον Κέιν. Τον είχα συγχωρήσει από καιρό. Το είχα αποδεχτεί. Δεν ήθελα ν’ αρχίσω να έχω πικρίες τώρα. Ποιο θα ήταν το όφελος; «Ήμασταν μικροί. Δεν με αγαπούσε. Απλώς νόμιζε ότι με αγαπούσε. Τόσο απλά». Ο Ρας αναστέναξε. «Είσαι μικρή ακόμη». Δεν ήμουν σίγουρη ότι μου άρεσε ο τόνος του, όταν το είπε αυτό. «Είμαι δεκαεννιά, Ρας. Φρόντισα τη μητέρα μου για τρία χρόνια και την κήδεψα χωρίς καμιά βοήθεια απ’τον πατέρα μου. Πίστεψε με, τον περισσότερο καιρό νιώθω σαράντα». Ο Ρας άπλωσε το χέρι του και σκέπασε το δικό μου. «Δεν έπρεπε να το περάσεις αυτό μόνη σου». Όχι, δεν έπρεπε, αλλά δεν είχα και άλλη επιλογή. Αγαπούσα τη μαμά μου. Της άξιζε μια καλύτερη τύχη. Το μόνο πράγμα που απάλυνε τον πόνο μου ήταν η σκέψη ότι η μαμά και η Βάλερι ήταν τώρα μαζί. Είχαν η μια την άλλη. Δεν ήθελα να μιλήσω άλλο για τα δικά μου. Ήθελα να μάθω κάτι για τον Ρας. «Δουλεύεις εσύ;» τον ρώτησα. Ο Ρας γέλασε και μου έσφιξε το χέρι, αλλά δεν το άφησε. «Πιστεύεις ότι όλοι πρέπει να βρίσκουν δουλειά τελειώνο ντας το κολέγιο;» Σήκωσα τους ώμους. Εγώ είχα πάντα την εντύπωση ότι όλος ο κόσμος είχε μια ότι ανάγκη έπρεπε να έναν σκοπό στη ζωή του, ακόμα κι δουλειά αν δεν είχε τα έχει χρήματα. «Όταν αποφοίτησα, είχα αρκετά χρήματα στην τράπεζα για να ζήσω όλη μου τη ζωή χωρίς να χρειαστεί να δουλέψω ποτέ, χάρη στον μπαμπά μου». Γύρισε και με κοίταξε μ’εκείνα τα σέξι μάτια του με τις πυκνές, μαύρες βλεφαρίδες. «Αφού πέρασα μερικές εβδομάδες κάνοντας πάρτι και τίπο-


103/268

5/21/2018

Στα βαθιά


τε άλλο, αποφάσισα ότι χρειαζόμουν κάτι να γεμίζει τη ζωή μου. Αρχισα, λοιπόν, να παίζω λιγάκι με το χρηματιστήριο. Και πρέπει να σου πω ότι τα καταφέρνω εξαιρετικά καλά. Πάντα τα πήγαινα καλά με τα νούμερα. Προσφέρω επίσης οικονομική υποστήριξη στην οργάνωση Κατοικίες για την Ανθρωπότητα. Κάνα δυο μήνες τον χρόνο βοηθάω και με πιο πρακτικό τρόπο, δουλεύοντας γι’ αυτούς. Τα καλοκαίρια σταματάω ό,τι μπορώ κι έρχομαι εδώ κάτω να χαλαρώσω». Αυτό δεν το περίμενα. «Το έκπληκτο ύφος σου με προσβάλλει λίγο» είπε ο Ρας μ’ ένα πειρακτικό σπάσιμο της φωνής. «Απλώς δεν περίμενα αυτή την απάντηση» είπα με ειλικρίνεια. Ο Ρας σήκωσε τους ώμους και τράβηξε το χέρι του από το δικό μου. Ήθελα ν’ απλώσω το χέρι μου και να το πιάσω, να το κρατήσω, αλλά δεν το έκανα. Δεν ήθελε να με αγγίξει άλλο· του έφτανε τόσο. «Πόσων χρονών είσαι;» τον ρώτησα. Ο Ρας χαμογέλασε πλατιά. «Πολύ μεγάλος για να κάθομαι σ’ αυτό το δωμάτιο μαζί σου και πολύ πολύ μεγάλος για τις σκέψεις που κάνω για σένα». Ήταν λίγο πάνω απ’ τα είκοσι. Δεν μπορεί να ήταν παραπάνω. Δεν έδειχνε καθόλου μεγαλύτερος. «Σου υπενθυμίζω ότι είμαι δεκαεννιά. Θα είμαι είκοσι σ’ ένα εξάμηνο. Δεν είμαι και μωρό». «Όχι, γλυκιά μου Μπλερ, σίγουρα δεν είσαι μωρό. Εγώ είμαι είκοσι τεσσάρων και χορτασμένος. Η ζωή μου δεν ήταν φυσιολογική κι αυτό μου έχει αφήσει μεγάλα κουσούρια. Σου είπα ότι υπάρχουν πράγματα που δεν τα ξέρεις. Θα ήταν λά-


104/268

5/21/2018


θος να επιτρέψω στον εαυτό μου ν’ απλώσει χέρι πάνω σου». Ήταν μόνο πέντε χρόνια μεγαλύτερος μου. Δεν ήταν και τόσο φοβερό. Έκανε δωρεές στις Κατοικίες για Πόσο την Ανθρωπότητα και πρόσφερε και χειρωνακτική εργασία. κακός μπορεί να ήταν, λοιπόν; Δεν ήταν άκαρδος. Με είχε αφήσει να μείνω εδώ, ενώ το μόνο που ήθελε ήταν να με στείλει από κει που ήρθα. «Νομίζω πως υποτιμάς τον εαυτό σου. Εγώ βλέπω κάτι ξεχωριστό σ’ εσένα». Ο Ρας έσφιξε τα χείλη του και μετά κούνησε το κεφάλι. «Δεν βλέπεις τον αληθινό εαυτό μου. Δεν ξέρεις όλα όσα έχω κάνει». «Ίσως» απάντησα, γέρνοντας μπροστά. «Αλλά τα λίγα που έχω δει δεν είναι και τόσο άσχημα. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι ίσως έχεις κι ένα βαθύτερο επίπεδο». Ο Ρας σήκωσε το βλέμμα του και συνάντησε το δικό μου. θελα να κουλουριαστώ στα πόδια του και να κάτσω να κοιάζω αυτά τα μάτια για ώρες. Άνοιξε το στόμα για να πει άτι, αλλά το έκλεισε γρήγορα. Ωστόσο πρόλαβα να δω κάτι ασημένιο πάνω στη γλώσσα του. Κάθισα στα γόνατα και τον πλησίασα. «Τι έχεις μες στο στόμα σου;» ρώτησα κοιτάζοντας επίμονα τα χείλη του, περιμένοντας να τα ξανανοίξει. Ο Ρας μου έκανε τη χάρη κι έβγαλε αργά έξω τη γλώσσα του, στην οποία ήταν περασμένη μια ασημένια μπιλίτσα. «Πονάει;» ρώτησα παρατηρώντας την. Δεν είχα ξαναδεί τρυπημένη γλώσσα. Εκείνος την έβαλε πάλι μέσα και μου έσκασε ένα χαμόγελο. «Όχι».


105/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Θυμήθηκα τα τατουάζ στην πλάτη του από το βράδυ που έκανε σεξ μ’ εκείνη την κοπέλα. «Τι είναι τα τατουάζ στην πλάτη σου;» «Είναι ένας αετός με τα φτερά απλωμένα και το έμβλημα των Slacker Demon. Όταν ήμουν δεκαεφτά, ο μπαμπάς μου με πήρε σε μια συναυλία στο Λος Αντζελες και μετά με πήγε να κάνω το πρώτο μου τατουάζ. Ήθελε να έχω την μπάντα του σταμπαρισμένη πάνω μου. Όλα τα μέλη των Slacker Demon έχουν αυτό το τατουάζ στο ίδιο ακριβώς σημείο - πίσω ακριβώς από τον αριστερό τους ώμο. Ο μπαμπάς την είχε ακούσει για τα καλά εκείνο το βράδυ, παρ’ όλα αυτά την έχω κρατήσει ως μια ωραία ανάμνηση. Δεν είχα τη δυνατότητα να περνάω πολύ χρόνο μαζί του όταν ήμουν παιδί. Αλλά, κάθε φορά που τον έβλεπα, με πήγαινε να κάνω κι από ένα τατουάζ ή να περάσω ένα σκουλαρίκι». Είχε κι αλλού σκουλαρίκια; Κοίταξα προσεκτικά το πρόσωπο του κι έπειτα τα μάτια μου κατηφόρισαν στο στήθος του. Ένα χαμηλόφωνο γελάκι με ξάφνιασε, και συνειδητοποίησα ότι με είχε τσακώσει που τον κοίταζα. «Δεν έχω σκουλαρίκια εκεί, γλυκιά μου Μπλερ. Τα υπόλοιπα είναι στα αυτιά μου. Σταμάτησα να περνάω σκουλαρίκια και να κάνω τατουάζ όταν έγινα δεκαεννιά». Ο πατέρας του ήταν γεμάτος τατουάζ και σκουλαρίκια, όπως και τα υπόλοιπα μέλη των Slacker Demon. Μήπως ο Ρας δεν τα ήθελε όλα αυτά; Μήπως τον έβαζε ο μπαμπάς του να τα κάνει με το ζόρι; «Τι είπα; Γιατί σοβάρεψες;» ρώτησε και, φέρνοντας το δάχτυλο του κάτω απ’ το σαγόνι μου, ανασήκωσε το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτάζω στα μάτια.


106/268

5/21/2018


Δεν ήθελα να του πω την αλήθεια. Περνούσα καλά μαζί του. Ηξερα ότι, αν άρχιζα να σκαλίζω τα πράγματα πολύ γρήγορα, έφευγε «Όταν με φίλησες χτες το βράδυ, δεν τοθα ένιωσα τοτρέχοντας. ασημένιο μαραφέτι». Ο Ρας χαμήλωσε τα βλέφαρα και έσκυψε μπροστά. «Επειδή δεν το φορούσα». Τώρα το φορούσε. «Όταν, ε... το φοράς και φιλάς κάποια, το νιώθει;» Ο Ρας πήρε μια απότομη ανάσα και το στόμα του πλησίασε ακόμα περισσότερο το δικό μου. «Μπλερ, πες μου να φύγω. Σε παρακαλώ». Αν είχε σκοπό να με φιλήσει, δεν υπήρχε περίπτωση να του πω να φύγει. Τον ήθελα δίπλα μου. Και ήθελα να τον φιλήσω μ’ αυτό το πράγμα μες στο στόμα του. «Θα το ένιωθες. Όπου θέλω να σε φιλήσω, θα το ένιωθες. Και θα σου άρεσε» ψιθύρισε στο αυτί μου προτού μου σκάσει ένα φιλί στον ώμο και πάρει μια βαθιά ανάσα. Με μύριζε; «Θα με... θα με φιλήσεις ξανά;» ρώτησα ξέπνοη, ενώ εκεί νος κολλούσε τη μύτη του στον λαιμό μου και εισέπνεε. «Το θέλω. Το θέλω τόσο πολύ, γαμώτο, αλλά προσπαθώ να είμαι καλός» μουρμούρισε πάνω στο δέρμα μου. «Μήπως θα μπορούσες να μην είσαι καλός, μόνο για ένα φιλί; Σε παρακαλώ;» ρώτησα πλησιάζοντας τον ακόμα περισσότερο. Σε λίγο θα καθόμουν πάνω στα πόδια του. «Γλυκιά Μπλερ, τόσο απίστευτα γλυκιά» είπε και τα χείλη του άγγιξαν την καμπύλη του λαιμού και του ώμου μου. Αν συνέχιζε έτσι, σε λίγο θα άρχιζα να τον ικετεύω. Σάρωσεήρθε με τη γλώσσα του το του λαιμού μου κι έπειτα φιλί φιλί προς τοαπαλό σαγόνιδέρμα μου, ώσπου το στό-


107/268

5/21/2018

Στα βαθιά


μα του κοντοστάθηκε πάνω απ’ το δικό μου. Άρχισα πάλι να τον παρακαλάω, αλλά ο Ρας με σταμάτησε δίνοντας μου ένα απαλό φιλί στα χείλη. Έπειτα τραβήχτηκε, αλλά μόνο ένα εκατοστό. Η ζεστή του ανάσα χάιδευε ακόμη τα χείλη μου. «Μπλερ, δεν είμαι ρομαντικός τύπος. Δεν κάνω αγκαλίτσες και φιλάκια. Εμένα μόνο το σεξ με ενδιαφέρει. Εσένα σου αξίζει κάποιος που τις θέλει τις αγκαλιές και τα φιλιά. Όχι εγώ. Εγώ μόνο γαμάω, μωρό μου. Δεν είσαι για κάποιον σαν εμένα. Δεν έχω αρνηθεί ποτέ στον εαυτό μου κάτι που θέλησε. Αλλά εσύ είσαι πολύ γλυκιά. Αυτή τη φορά πρέπει να πω στον εαυτό μου όχι». Τα σκανδαλιστικά λόγια που σχημάτιζε η γλώσσα του και ο ερωτικός τους ήχος με έκαναν να τρέμω. Μόνο όταν σηκώθηκε και έβαλε το χέρι του στο πόμολο συνειδητοποίησα ότι θα με άφηνε. Πάλι. Θα με άφηνε έτσι. «Δεν μπορώ να μιλήσω άλλο. Όχι απόψε, τουλάχιστον. Όχι μόνος μου μαζί σου, εδώ μέσα». Η θλίψη στη φωνή του έκανε την καρδιά μου να πονέσει λίγο. Έπειτα έφυγε κλείνοντας πίσω του την πόρτα. Ακούμπησα στο κεφαλάρι κι έβγαλα έναν στεναγμό απογοήτευσης. Γιατί τον άφησα να μπει εδώ μέσα; Μου ήταν πολύ δύσκολο να παίξω αυτό το παιχνίδι του σκοτσέζικου ντουζ. Αναρωτήθηκα πού θα πήγαινε τώρα. Εκεί έξω υπήρχαν ένα σωρό γκόμενες που θα δεχόταν να φιλήσει. Γκόμενες που δεν είχε κανένα πρόβλημα να φιλήσει, αν τον παρακαλούσαν. Το ποδοβολητό των ανθρώπων που ανέβαιναν τις σκάλες σφυροκοπούσε το κεφάλι μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθώ σύντομα. Δεν ήθελα να μείνω εκεί μέσα, και ο Γουντς με περίμενε. Δεν υπήρχε λόγος να τον στήσω. Δεν είχα κέφι


108/268

5/21/2018


να μιλήσω μαζί του, αλλά μπορούσα τουλάχιστον να του πω ότι δεν είχα διάθεση για κουβεντούλα στην παραλία. Βγήκα στην κουζίνα. Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν η πλάτη του Γκραντ, ο οποίος είχε στριμώξει κάποια κοπέλα στον πάγκο. Τα χέρια της ήταν μπλεγμένα στις άγριες καστανές του μπούκλες. Φαίνονταν πολύ απορροφημένοι. Βγήκα αθόρυβα από την πίσω πόρτα, ελπίζοντας να μην πέσω πάνω σε άλλα φασώματα. «Δεν πίστευα ότι θα εμφανιστείς» ακούστηκε απ’ το σκοτάδι η φωνή του Γουντς. Γύρισα και τον είδα να με κοιτάζει ακουμπισμένος στην κουπαστή. Ένιωσα τύψεις που δεν είχα έρθει νωρίτερα να του πω ότι δεν θα βρισκόμασταν. Όποτε έμπαινε στη μέση ο Ρας, δεν έπαιρνα σωστές αποφάσεις. «Με συγχωρείς. Κάτι μου έτυχε». Δεν ήθελα να εξηγήσω. «Είδα τον Ρας να βγαίνει από εκείνη την αποθηκούλα όπου σε έχει κλεισμένη» απάντησε εκείνος. Δάγκωσα τα χείλη μου και κούνησα το κεφάλι. Με είχε άνει τσακωτή. Τώρα έπρεπε να του τα ξεράσω όλα. «Δεν έμεινε πολύ. Ήταν φιλική επίσκεψη ή ήρθε για να σε διώξει;» Ήταν... ήταν ωραία επίσκεψη. Μιλήσαμε, όντως. Μέχρι η στιγμή που του ζήτησα να με ξαναφυλήσει, ήταν πολύ ραία. Μου άρεσε η παρέα του. «Κάναμε απλώς μια φιλική ουβεντούλα» εξήγησα. Ο Γουντς γέλασε τραχιά και κούνησε το κεφάλι του. «Γιατί εν το πιστεύω αυτό;» Επειδή ήταν έξυπνος. Σήκωσα τους ώμους. «Ισχύει η βόλτα μας στην παραλία;»


109/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Έγνεψα αρνητικά με το κεφάλι. «Όχι. Είμαι κουρασμένη . Βγήκα έξω για να πάρω λίγο αέρα και με την ελπίδα να σε βρω και να σου εξηγήσω». Ο Γουντς χαμογέλασε απογοητευμένος και τραβήχτηκε από την κουπαστή. «Καλά, λοιπόν. Δεν θα σε παρακαλέσω». «Δεν θα περίμενα κάτι τέτοιο» του είπα. Προχώρησε προς τις πόρτες και, αφού μπήκε μέσα, άφησα έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Δεν πήγε και τόσο άσχημα. Ίσως τώρα να έκανε λίγο πίσω. Μέχρι να δω τι θα έκανα με την έλξη που ένιωθα για τον Ρας, δεν ήθελα να βάλω κι άλλον στο κεφάλι μου. Άφησα να περάσουν λίγα λεπτά κι έπειτα μπήκα κι εγώ» μέσα. Ο Γκραντ δεν ήταν πια στον πάγκο με την κοπέλα. Προφανώς είχαν πάει να βρουν καμιά πιο απομονωμένη γωνιά. Έκανα να πάω προς την πόρτα της αποθήκης, όταν μπήκε στην κουζίνα ο Ρας με μια καστανομάλλα που χαχάνιζε. Είχε κρεμαστεί απ’ το μπράτσο του και πήγαινε σαν να μην μπορούσε να περπατήσει κανονικά. Από το αλκοόλ θα ήταν ή από τις υπερβολικά ψηλοτάκουνες γόβες πάνω στις οποίες τραμπαλιζόταν. «Αφού μου το υποσχέθηκες» είπε ψευδίζοντας και φίλησε το μπράτσο που τη στήριζε. Ναι, ήταν σίγουρα μεθυσμένη. Το βλέμμα του Ρας συνάντησε το δικό μου. Αυτήν θα φίλαγε απόψε. Δεν θα χρειαζόταν καν να τον παρακαλέσει. Και το στόμα της θα είχε γεύση μπίρας. Τον έφτιαχνε αυτό; «Θα βγάλω το βρακάκι μου κι εδώ κάτω, αν θες» είπε, χωρίς καν ν’ αντιλαμβάνεται ότι δεν ήταν μόνοι τους. «Μπαμπς, σου είπα όχι. Δεν ενδιαφέρομαι» απάντησε εκεί νος χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω μου. Την απέρρι-


110/268

5/21/2018


πτε. Και ήθελε να το ξέρω. «Θα είμαι άτακτη» είπε η κοπέλα δυνατά κι έβαλε πάλι τα γέλια. «Όχι, θα είσαι ενοχλητική. Έχεις μεθύσει και τα κακαρίσματα σου μου φέρνουν πονοκέφαλο» της απάντησε. Δεν με είχε αφήσει ακόμη από τα μάτια του. Χαμήλωσα το βλέμμα μου και πήγα προς την πόρτα της αποθήκης, όταν η Μπαμπς επιτέλους με πρόσεξε. «Ε, αυτή η κοπέλα πάει να κλέψει τα φαγητά σου» είπε δήθεν ψιθυριστά. Το πρόσωπο μου έγινε κατακόκκινο. Να πάρει. Γιατί με έκανε να ντραπώ αυτό; Τι χαζή που ήμουν. Η τύπισσα ήταν λιώμα. Τι με ένοιαζε τι σκεφτόταν; «Αυτή η κοπέλα μένει εδώ μπορεί να παίρνει ό,τι θέλει» απάντησε ο Ρας. Σήκωσα απότομα το κεφάλι και είδα ότι δεν είχε τραβήξει ακόμη το βλέμμα του από πάνω μου. «Εδώ μένει;» ρώτησε η τύπισσα. Ο Ρας δεν είπε τίποτε άλλο. Τον κοίταξα συνοφρυωμένη και αποφάσισα ότι η μόνη μάρτυρας αυτού του περιστατικού δεν υπήρχε περίπτωση να θυμάται το οτιδήποτε το επόμενο πρωί. «Μην τον ακούς ψέματα λέει. Είμαι η ανεπιθύμητη επισκέπτρια που μένει κάτω απ’ τις σκάλες. Του έχω ζητήσει ένα δυο πραγματάκια, αλλά όλο μου λέει όχι». Δεν περίμενα να δω την αντίδραση του. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Πόντος μου.


111/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Έντεκα


Τελείωσα το σάντουιτς με φιστικοβούτυρο, τίναξα τα ψίχουλα και σηκώθηκα. Έπρεπε να πάω στο σουπερμάρκετ και να πάρω τρόφιμα μία απ’ αυτές τις μέρες. Είχα αρχίσει να τα. βαριέμαι τα σάντουιτς με φιστικοβούτυρο. Είχα ρεπό και δεν ήξερα πώς θα περνούσα τη μέρα μου. Είχα μείνει πολλή ώρα ξαπλωμένη στο κρεβάτι και σκεφτόμουν τον Ρας και το πόσο ανόητα είχα φερθεί το προηγούμενο βράδυ. Τι έπρεπε να κάνει ο άνθρωπος για να με πείσει ότι ήθελε να είμαστε μόνο φίλοι; Μου το είχε δηλώσει αρκετές φορές. Έπρεπε να σταματήσω αυτή την προσπάθεια να τον κάνω να με δει ως κάτι παραπάνω. Τον είχα πιέσει προς αυτή την κατεύθυνση το προηγούμενο βράδυ. Δεν έπρεπε να το είχα κάνει. Δεν ήθελε να με φιλήσει. Μου φαινόταν απίστευτο ότι τον είχα παρακαλέσει. Άνοιξα την πόρτα της αποθήκης και βγήκα έξω. Στη μύτη μου έφτασε η μυρωδιά του μπέικον και, αν δεν στεκόταν ο Ρας πάνω απ’ την κουζίνα φορώντας μόνο το παντελόνι της πιτζάμας του, θα με είχε απορροφήσει απόλυτα η υπέροχη μυρωδιά. Όμως η γυμνή πλάτη του Ρας έκλεψε την παράσταση. Γύρισε το κεφάλι και με κοίταξε χαμογελαστός. «Καλημέρα. Πρέπει να έχεις ρεπό σήμερα». Έγνεψα καταφατικά αλλά έμεινα αμίλητη, προσπαθώντας


112/268

5/21/2018


α φανταστώ τι θα έλεγε μια φίλη στην προκειμένη περίπτωη. Δεν ήθελα να παραβώ άλλο τους κανόνες μαζί του. Θα παιζα με τους δικούς του κανόνες. Άλλωστε θα έφευγα από δώ πολύ σύντομα. «Ωραία μυρίζει» είπα τελικά. «Βγάλε δύο πιάτα. Φτιάχνω ένα μπέικον που ανασταίνει αι νεκρούς». Μετάνιωνα τώρα που είχα φάει το σάντουιτς. «Έχω φάει, λλά ευχαριστώ». Ο Ρας άφησε κάτω το πιρούνι του και γύρισε και με κοίταξε. Πώς έχεις φάει; Αφού τώρα ξύπνησες». «Έχω φιστικοβούτυρο και ψωμί στο δωμάτιο. Έφαγα πριν γω». Ο Ρας με περιεργάστηκε με το βλέμμα του, ζαρώνοντας ο μέτωπο του. «Γιατί έχεις φιστικοβούτυρο και ψωμί στο ωμάτιο;» Γιατί δεν ήθελα οι ατέλειωτες ορδές των φίλων του να μου ρώνε το φαγητό. Αυτό, όμως, δεν μπορούσα να το πω. «Δεν ίναι δική μου η κουζίνα. Όλα τα πράγματα μου τα έχω στο ωμάτιο». Ο Ρας τσιτώθηκε. Αναρωτήθηκα τι είπα που τον θύμωσε. Δηλαδή, θες να πεις ότι τρως μόνο φιστικοβούτυρο και ψωμί ταν είσαι εδώ; Αυτά; Τα αγοράζεις και τα φυλάς στο δωμάτιο αι τρως αυτά μόνο;» Ένευσα με το κεφάλι, χωρίς να καταλαβαίνω γιατί είχε όση σημασία. Ο Ρας χτύπησε το χέρι του στον πάγκο και γύρισε προς το πέικον, μουρμουρίζοντας μια βρισιά. «Τράβα μάζεψε τα πράγματα σου και πήγαινε να μείνεις


113/268

5/21/2018

Στα βαθιά


πάνω. Πάρε όποιο δωμάτιο θες στην αριστερή πλευρά του διαδρόμου. Πέτα το ρημάδι το φιστικοβούτυρο και τρώγε ό,τι διάολο σου κάνει κέφι από δω μέσα». Δεν κουνήθηκα απ’ τη θέση μου. Δεν ήμουν σίγουρη από πού είχε προκύψει αυτή η αντίδραση. «Αν θες να μείνεις εδώ, Μπλερ, κουνήσου και πήγαινε τα πράγματα σου επάνω. Μετά κατέβα κάτω και πάρε κάτι από το κωλοψυγείο μου να το φας όσο εγώ θα σε κοιτάζω». Ήταν θυμωμένος. Μαζί μου; «Γιατί θέλεις να μετακομίσω πάνω;» ρώτησα επιφυλακτικά. Ο Ρας άφησε το τελευταίο κομμάτι μπέικον πάνω σ’ ένα κομμάτι χαρτί κουζίνας και έκλεισε το γκάζι. Μετά γύρισε και με κοίταξε. «Επειδή έτσι θέλω. Μου τη δίνει να πέφτω για ύπνο το βράδυ και να σκέφτομαι ότι εσύ κοιμάσαι κάτω απ’ τις σκάλες μου. Τώρα σε φαντάζομαι να τρως κι αυτά τα κωλοσάντουιτς με το φιστικοβούτυρο μόνη σου εκεί μέσα και μου γυρίζουν τα μάτια». Καλώς. Με νοιάζεται, λοιπόν, σε κάποιο επίπεδο. Δεν έφερα αντιρρήσεις. Πήγα στο δωμάτιο μου κάτω από τις σκάλες και τράβηξα τη βαλίτσα μου κάτω από το κρεβάτι. Μέσα ήταν το φιστικοβούτυρο. Την άνοιξα κι έβγαλα το άδειο σχεδόν βαζάκι και τη σακούλα με τις τέσσερις φέτες ψωμί που είχαν απομείνει. Θα τα άφηνα στην κουζίνα και μετά θα πήγαινα να βρω δωμάτιο. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά στο στήθος μου. Αυτό εδώ είχε γίνει το κρησφύγετο μου. Επάνω θα έχανα την απομόνωση μου. Δεν θα ήμουν μόνη μου εκεί. Βγαίνοντας από την αποθήκη, πήγα και άφησα το φιστικοβούτυρο και το ψωμί πάνω στον πάγκο. Έπειτα κατευθύνθη-


114/268

5/21/2018


κα προς τον διάδρομο χωρίς να κοιτάξω τον Ρας στα μάτια. Στεκόταν στο μπαρ κρατώντας δυνατά την άκρη του, σαν να ήθελε να χτυπήσει κάτι και να προσπαθούσε να συγκρατηθεί. Μήπως σκεφτόταν να με ξαναπετάξει στην αποθήκη; Δεν με πείραζε να μένω εκεί. «Δεν χρειάζεται να μετακομίσω πάνω. Μου αρέσει το δωμάτιο» εξήγησα, παρατηρώντας ότι τα χέρια του έσφιγγαν τώρα ακόμα περισσότερο. «Η θέση σου είναι σ’ ένα από τα πάνω δωμάτια, όχι κάτω από τη σκάλα. Ποτέ δεν ήταν αυτή η θέση σου». Με ήθελε πάνω. Δεν μπορούσα να καταλάβω την ξαφνική αλλαγή της στάσης του. «Μπορείς τουλάχιστον να μου πεις ποιο δωμάτιο να πάρω; Δεν μου φαίνεται σωστό να διαλέξω μόνη μου. Δεν είναι δικό μου το σπίτι». Ο Ρας χαλάρωσε επιτέλους τη λαβή του και γύρισε το βλέμμα του στα μάτια μου. «Υπάρχουν τρία δωμάτια στα αριστερά και είναι όλα ξενώνες. Νομίζω πως θα σου αρέσει η θέα που έχει το τελευταίο. Βλέπει θάλασσα. Το μεσαίο δωμάτιο είναι κάτασπρο με λεπτομέρειες σε απαλό ροζ. Μου θυμίζει εσένα. Οπότε, πήγαινε και διάλεξε εσύ. Όποιο θέλεις. Ασε τα πράγματα σου και μετά έλα κάτω να φας». Ήθελε ντε και καλά να φάω. «Μα δεν πεινάω. Μόλις έφαγα...» «Αν μου ξαναπείς ότι έφαγες το ρημάδι το φιστικοβούτυρο, θα το πετάξω στον τοίχο». Σταμάτησε και πήρε βαθιά ανάσα. «Σε παρακαλώ, Μπλερ. Έλα να φας κάτι· για χάρη μου». Λες και υπάρχει γυναίκα στον κόσμο που θα μπορούσε να http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

115/268

5/21/2018

Στα βαθιά


πει όχι σ’ αυτό. Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και πήγα προς τις σκάλες. Ήταν ώρα να διαλέξω δωμάτιο. Το πρώτο δωμάτιο δεν ήταν πολύ ωραίο. Είχε σκούρα χρώματα κι έβλεπε στην μπροστινή αυλή. Ασε που ήταν το πιο κοντινό στη σκάλα, και ο θόρυβος από τα πάρτι δεν θα περ νούσε απαρατήρητος. Πήγα στο επόμενο δωμάτιο, όπου το υπέρδιπλο κρεβάτι ήταν καλυμμένο με λευκούς φραμπαλάδες και όμορφα ροζ μαξιλάρια. Ένας ροζ πολυέλαιος κρεμόταν από το ταβάνι. Ήταν πολύ γλυκό. Δεν περίμενα να βρω κάτι τέτοιο στο σπίτι του Ρας. Αλλά, πάλι, τον περισσότερο καιρό έμενε εδώ και η μητέρα του. Άνοιξα την τελευταία πόρτα στα αριστερά. Τα μεγάλα παράθυρα, που ξεκινούσαν από το πάτωμα κι έφταναν ως το ταβάνι, έβλεπαν στον ωκεανό. Το δωμάτιο ήταν φανταστικό. Τα χρώματα -ένας συνδυασμός γαλάζιου και πράσινου- ταίριαζαν όμορφα με το υπέρδιπλο κρεβάτι, που έμοιαζε σαν να ήταν φτιαγμένο από ξύλα που είχε ξεβράσει ο ωκεανός τουλάχιστον το κεφαλάρι και τα πόδια του. Έβγαζε κάτι το θαλασσινό. Μου άρεσε. Όχι, λάθος. Με μάγεψε. Αφησα κάτω τη βαλίτσα μου και πήγα προς την πόρτα που οδηγούσε στο πριβέ μπάνιο. Μεγάλες, λευκές, αφράτες πετσέτες και ακριβά σαπούνια στόλιζαν το λευκό μάρμαρο. Είχε γαλάζιες και πράσινες λεπτομέρειες, αλλά το χρώμα που κυριαρχούσε ήταν το λευκό. Η μπανιέρα ήταν μεγάλη και στρογγυλή, με εκτοξευτήρες νερού. Αν και δεν είχα ξαναδεί τζακούζι, κατάλαβα ότι αυτό ήταν. Ίσως είχα μπει σε λάθος δωμάτιο. Δεν μπορεί να ήταν ξενώνας αυτό. Αν ζούσα εγώ εδώ, αυτό το δωμάτιο θα το ήθελα για τον εαυτό μου.


116/268

5/21/2018


Ωστόσο ήταν στην αριστερή πλευρά του διαδρόμου. Δεν μπορεί παρά να ήταν ένα από τα δωμάτια που μου είχε πει ο Ρας. Βγήκα από το μπάνιο. Θα πήγαινα να του πω ότι διάλεξα αυτό το δωμάτιο και, αν ήταν λάθος δωμάτιο, θα μου το έλεγε. Άφησα τη βαλίτσα μου στον τοίχο, δίπλα στην πόρτα, και κατέβηκα κάτω. Όταν ξαναμπήκα στην κουζίνα, ο Ρας καθόταν στο τραπέζι μ’ ένα πιάτο μπέικον και αυγά σκραμπλ. Σήκωσε αμέσως το βλέμμα του και με κοίταξε στα μάτια. «Διάλεξες δωμάτιο;» με ρώτησε. Έγνεψα ναι και πήγα και στάθηκα στην άλλη πλευρά του τραπεζιού. «Ναι. Έτσι νομίζω. Εκείνο που είπες ότι έχει καταπληκτική θέα είναι... πράσινο και γαλάζιο;» Ο Ρας χαμογέλασε. «Ναι». «Και είσαι οκέι, αν μείνω σ’ αυτό το δωμάτιο; Είναι πολύ ωραίο. Αν ήταν δικό μου το σπίτι, σ’ αυτό το δωμάτιο θα διάλεγα να μείνω». Το χαμόγελο του Ρας έγινε πιο πλατύ. «Το λες επειδή δεν έχεις δει ακόμη το δικό μου δωμάτιο». Το δικό του πρέπει να ήταν ακόμα πιο ωραίο. «Στον ίδιο όροφο είναι το δικό σου;» Ο Ρας πήρε ένα κομμάτι μπέικον. «Όχι, το δικό μου πιάνει όλο τον τελευταίο όροφο». «Δηλαδή, όλα εκείνα τα παράθυρα - όλα αυτά είναι σ’ ένα μεγάλο δωμάτιο;» Ο τελευταίος όροφος έμοιαζε να είναι φτιαγμένος από γυαλί όταν τον έβλεπες απ’ έξω. Πάντα αναρωτιόμουν αν ήταν οφθαλμαπάτη ή αν υπήρχαν πολλά δωμάτια εκεί πάνω. Ο Ρας ένευσε καταφατικά. «Ακριβώς».


117/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Ήθελα να το δω το δωμάτιο του. Δεν του το ζήτησα, όμως. Αν ήθελε, θα μου το πρότεινε μόνος του. «Τακτοποίησες κιόλας τα πράγματα σου;» με ρώτησε κι έφαγε μια μπουκιά μπέικον. «Όχι, ήθελα να σε ρωτήσω πριν τα βγάλω απ’ τη βαλίτσα. Άσε που νομίζω ότι είναι καλύτερα να τα αφήσω μέσα τα περισσότερα. Μέχρι το τέλος της άλλης εβδομάδας θα είμαι έτοιμη να μετακομίσω. Τα φιλοδωρήματα στη λέσχη είναι καλά και τα έχω βάλει στην άκρη σχεδόν όλα». Ο Ρας σταμάτησε να μασάει. Γύρισε και κοίταξε έξω, και το ύφος του αγρίεψε. Ακολούθησα το βλέμμα του, αλλά δεν είδα τίποτα πέρα απ’ την άδεια παραλία. «Μπορείς να μείνεις όσο καιρό θέλεις, Μπλερ». Από πότε; Εμένα μου είχε πει ότι έχω έναν μήνα. Δεν απά ντησα. «Κάθισε και φάε λίγο μπέικον». Τράβηξε την καρέκλα που ήταν δίπλα του, και κάθισα χωρίς να φέρω αντιρρήσεις. Το μπέικον μύριζε όντως ωραία, κι εγώ ήμουν έτοιμη να δοκιμάσω επιτέλους και κάτι άλλο πέρα από φιστικοβούτυρο. Ο Ρας έφερε το πιάτο του μπροστά μου. «Τρώγε». Πήρα ένα κομμάτι κι έφαγα μια μπουκιά. Ήταν τραγανό και λιπαρό, ακριβώς όπως μου άρεσε. Έφαγα και το υπόλοιπο κομμάτι, κι ο Ρας έσπρωξε πάλι το πιάτο προς το μέρος μου. «Φάε κι άλλο». Συγκράτησα το γέλιο που μου προκαλούσε η ξαφνική του ανάγκη να με ταΐσει. Τι τον είχε πιάσει; Πήρα άλλο ένα κομμάτι μπέικον και το έφαγα με μεγάλη απόλαυση. «Τι σχέδια έχεις για σήμερα;» με ρώτησε ο Ρας, μόλις κατάπια.


118/268

5/21/2018


Σήκωσα τους ώμους. «Δεν ξέρω ακόμη. Έλεγα να κοιτάξω ια κανένα διαμέρισμα». Το «Σταμάτα σαγόνι τουνα Ρας συσπάστηκε και το σώμα του τσιτώθηκε άλι. μιλάς για μετακόμιση, εντάξει; Δεν θέλω α μετακομίσεις μέχρι να γυρίσουν οι γονείς μας. Πρέπει να ιλήσεις με τον πατέρα σου προτού την κάνεις κι αρχίσεις να εις μόνη σου. Δεν είναι και πολύ ασφαλές αυτό. Είσαι μικρή κόμη». Αυτή τη φορά γέλασα. Δεν ήταν σοβαρός. «Δεν είμαι μιρή. Τι κόλλημα έχεις φάει με την ηλικία μου; Δεκαεννιά είαι. Είμαι μεγάλο κορίτσι. Μπορώ να ζήσω μια χαρά μόνη ου. Άλλωστε, μπορώ να πετύχω κινούμενο στόχο καλύτερα πό τους περισσότερους αστυνομικούς. Οι ικανότητες μου το σημάδι είναι εντυπωσιακές, θα έλεγα. Σταμάτα με τις νασφάλειες και τις ηλικίες». Ο Ρας ανασήκωσε το φρύδι του. «Ώστε έχεις όντως όπλο;» Το επιβεβαίωσα μ’ ένα κούνημα του κεφαλιού. «Νόμιζα πως ο Γκραντ έκανε πλάκα. Λέει κάτι κρυάδες ρες ώρες». «Όχι. Το ’βγαλα και τον σημάδεψα το βράδυ που έφτασα, πειδή με τρόμαξε». Ο Ρας γέλασε κι έγειρε στην καρέκλα, σταυρώνοντας τα έρια στο πλατύ στέρνο του. Προσπάθησα πολύ να κρατήσω ο βλέμμα μου στο πρόσωπο του και να μην το κατεβάσω. «Πολύ θα ’ θελα να το είχα δει αυτό». Δεν απάντησα. Ήταν άσχημη για μένα εκείνη η νύχτα. Δεν ίχα καμιά διάθεση να την ανακαλέσω στη μνήμη μου. «Δεν θέλω να μείνεις εδώ μόνο επειδή είσαι μικρή. Κααλαβαίνω ότι μπορείς να φροντίσεις τον εαυτό σου ή του-


119/268

5/21/2018

Στα βαθιά


λάχιστον ότι νομίζεις πως μπορείς. Σε θέλω εδώ επειδή... Μου αρέσει να σε έχω εδώ. Μη φύγεις. Περίμενε να γυρίσει ο μπαμπάς σου. Μου φαίνεται ότι είναι καιρός πια να ιδωθείτε εσείς οι δύο. Μετά μπορείς ν’αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις. Για την ώρα, τι θα έλεγες να πας πάνω και να τακτοποιήσεις τα πράγματα σου; Σκέψου πόσα χρήματα θα εξοικονομήσεις μένοντας εδώ. Και, όταν έρθει η ώρα να φύγεις, θα έχεις έναν ωραίο, παχυλό λογαριασμό στην τράπεζα». Με ήθελε εδώ. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το χαζό χαμόγελο που γαργαλούσε τα χείλη μου. Θα έμενα. Είχε δίκιο: Μπορούσα έτσι να εξοικονομήσω χρήματα. Θα μιλούσα πρώτα με τον μπαμπά, μόλις επέστρεφε, και μετά θα μετακόμιζα. Δεν υπήρχε λόγος να φύγω, αν ο Ρας με ήθελε εδώ. «Εντάξει. Αν το εννοείς πραγματικά, σ’ ευχαριστώ». Ο Ρας ένευσε καταφατικά και έγειρε μπροστά, ακουμπώ ντας τους αγκώνες του στο τραπέζι. Το ασημένιο βλέμμα του καρφώθηκε στα μάτια μου. «Το εννοώ. Αλλά αυτό σημαίνει επίσης ότι το φιλικό ανάμεσα μας πρέπει να εξακολουθήσει να ισχύει πλήρως». Είχε δίκιο, φυσικά. Αν συνδεόμασταν με άλλον τρόπο ενώ ζούσαμε μαζί, μπορεί αυτό να έκανε δύσκολα τα πράγματα. Εξάλλου, μόλις τελείωνε το καλοκαίρι, εκείνος θα έφευγε για κάποιο άλλο σπίτι, κάπου αλλού. Να μου έλειπε τέτοιος πόνος. «Σύμφωνοι» απάντησα. Οι ώμοι του δεν χαλάρωσαν και το σώμα του παρέμεινε τσιτωμένο. «Επίσης θα αρχίσεις να τρως το φαγητό που υπάρχει στο σπίτι, όταν είσαι εδώ». Έγνεψα αρνητικά με το κεφάλι. Δεν υπήρχε περίπτωση. Δεν ήμουν βδέλλα εγώ.


120/268

5/21/2018


«Μπλερ, δεν σηκώνω κουβέντα. Το εννοώ. Θα τρως το ημαδοφαγητό που έχω στο σπίτι». Έσπρωξα πίσω καρέκλα και σηκώθηκα. Θα γοράζω δικό μου την φαγητό. Εγώ μου δεν είμαι... Δεν είμαι«Όχι. σαν τον ατέρα μου». Ο Ρας μουρμούρισε κάτι, έσπρωξε την καρέκλα του και ηκώθηκε. «Λες να μην το έχω καταλάβει αυτό ακόμη; Κοιάσαι τόσον καιρό σ’ ένα αποθηκάκι χωρίς παράπονο. Καθαίζεις το σπίτι μου. Δεν τρως σωστά. Το ξέρω ότι δεν έχεις αμία σχέση με τον πατέρα σου. Αλλά είσαι φιλοξενούμενη το σπίτι μου και θέλω να τρως στην κουζίνα μου σαν να ταν δικιά σου». Αυτό το θέμα θα μας δημιουργούσε πρόβλημα. «Θα βάζω ο φαγητό μου στην κουζίνα σου και θα το τρώω εδώ. Καλύερα έτσι;» «Αν έχεις σκοπό ν’ αγοράζεις μόνο φιστικοβούτυρο και ψωμί, τότε όχι. Θέλω να τρως σωστά». Πήγα να κουνήσω το κεφάλι, όταν άπλωσε τα χέρια του κι έπιασε τα δικά μου. «Μπλερ, θα με κάνει χαρούμενο αν ξέρω ότι τρως. Η Ενριέτα πηγαίνει για ψώνια μια φορά την εβδομάδα κι αγοράζει ένα σωρό τρόφιμα επειδή ξέρει ότι φέρνω μεγάλες παρέες. Δεν ξέρω τι να τα κάνω. Σε παρακαλώ. Τρώγε-το-φαγητό-μου». Δάγκωσα τα χείλη μου για να μη γελάσω με το ικετευτικό ύφος του. «Γελάς μαζί μου;» ρώτησε, κι ένα χαμογελάκι αχνοφάνηκε στα χείλη του. «Ε, ναι. Λιγάκι» παραδέχτηκα. «Αυτό σημαίνει ότι θα τρως το φαγητό μου;»


121/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Αναστέναξα. «Μόνο αν με αφήνεις να σε πλήρωνω κάθε εβδομάδα». Άρχισε να γνέφει αρνητικά με το κεφάλι, κι εγώ τράβηξα τα χέρια μου από τα δικά του και άρχισα ν’ απομακρύνομαι. «Πού πας;» ρώτησε πίσω μου. «Δεν θέλω να μαλώσουμε. Θα τρώω το φαγητό που υπάρχει στο σπίτι, μόνο αν πληρώνω ό,τι μου αναλογεί. Αυτή είναι η μόνη συμφωνία που θα δεχτώ. Αν σου αρέσει». Ο Ρας γρύλισε: «Εντάξει, λοιπόν. Μπορείς να πληρώνεις». Γύρισα και τον κοίταξα. «Πάω να βγάλω τα πράγματα μου τώρα. Μετά θα κάνω ένα μπάνιο σ’ εκείνη την τεράστια μπα νιέρα και μετά δεν ξέρω. Τα σχέδια μου ξεκινάνε το βράδυ». Το μέτωπο του ζάρωσε. «Με ποιον έχεις σχέδια;» «Με την Μπέθι» απάντησα. «Με την Μπέθι; Την κοπέλα από το γκολφ που κουτουπώνει ο Τζέις;» «Λάθος. Την κοπέλα από το γκολφ που κουτούπωνε ο Τζέις. Η Μπέθι έβαλε μυαλό και προχωράει παρακάτω. Απόψε έχουμε έξοδο σε καουμπόικα στέκια για να βρούμε τίποτα εργατόπαιδα». Δεν περίμενα να δω την αντίδραση του. Πήγα γρήγορα προς τις σκάλες και τις ανέβηκα τρέχοντας. Όταν έφτασα στο καινούργιο μου δωμάτιο, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και αναστέναξα ανακουφισμένη.


122/268

5/21/2018

εφάλαιο Δώδεκα


Μπορεί να μην είχα τα κατάλληλα ρούχα για τα πάρτι του Ρας, αλλά είχα ό,τι μου χρειαζόταν για έξοδο σε στέκια με κάντρι μουσική. Είχα κάμποσο καιρό να φορέσω την τζιν φούστα μου. Ήταν πιο κοντή απ’ όσο τη θυμόμουν, αλλά την έκανε μια χαρά τη δουλειά της ειδικά σε συνδυασμό με τις μπότες μου. Ο Ρας είχε φύγει το πρωί, την ώρα που έκανα μπάνιο, και δεν είχε γυρίσει ακόμη. Αναρωτιόμουν αν το δωμάτιο μου ήταν απαγορευμένη περιοχή για τους φίλους του, όταν έκανε πάρτι. Δεν μου άρεσε η ιδέα να κάνουν άγνωστοι σεξ στο κρεβάτι μου. Εδώ που τα λέμε, δεν μου άρεσε η ιδέα να κάνει σεξ στο κρεβάτι μου οποιοσδήποτε άλλος εκτός από μένα. Ήθελα να ρωτήσω, αλλά δεν ήξερα πώς να κάνω μια τέτοια ερώτηση. Αφού έφευγα κι ο Ρας δεν είχε γυρίσει ακόμη, δεν θα ήξερα τι με περίμενε. Μήπως θα έπρεπε να πλύνω τα σεντόνια γυρίζοντας; Η ιδέα με έκανε να ανατριχιάσω. Όταν πάτησα το τελευταίο σκαλί, άνοιξε η εξώπορτα και μπήκε μέσα ο Ρας. Μόλις με είδε, πάγωσε και άρχισε να επιθεωρεί αργά την εμφάνιση μου. Δεν ήμουν ντυμένη για να εντυπωσιάσω τον κύκλο του, αλλά υπήρχαν κι αλλού κύκλοι που μπορεί να με πρόσεχαν.


123/268

5/21/2018

Στα βαθιά


«Γεια...» μουρμούρισε και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Δεν κουνήθηκα. Προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο να θέσω το θέμα των άγνωστων εραστών στο κρεβάτι μου. «Ε... αυτά θα φορέσεις για να πας να κάνεις κλάμπινγκ;» «Σε καουμπόικο στέκι θα πάω, όχι σε κλαμπ. Είμαι σίγουρη ότι είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα» τον διόρθωσα. Ο Ρας χάιδεψε με το χέρι του τα κοντά μαλλιά του και άφησε έναν αναστεναγμό που έβγαζε, θα έλεγα, ενόχληση και ευθυμία ταυτόχρονα. Αν άρχιζε να λέει εξυπνάδες για τα ρούχα μου, μπορεί και να του έφερνα την μπότα μου στα μούτρα. «Μπορώ να έρθω μαζί σας; Δεν έχω πάει ποτέ σε τέτοιο μπαρ». Τι; Είχα ακούσει καλά; «Θες να έρθεις μαζί μας;» ρώτησα σαστισμένη. Ο Ρας ένευσε καταφατικά και τα μάτια του κατηφόρισαν για άλλη μια φορά στο σώμα μου. «Πώς, αμέ». Γιατί όχι, σκέφτηκα. Αφού ήμασταν φίλοι, μπορούσαμε να βγαίνουμε και παρέα. «Εντάξει. Αν το θέλεις πραγματικά. Αλλά πρέπει να φύγουμε σε δέκα λεπτά. Η Μπέθι με περιμένει να περάσω να την πάρω». «Μπορώ να είμαι έτοιμος σε πέντε» είπε και άρχισε ν’ ανεβαίνει δυο δυο τα σκαλιά. Αυτό δεν το περίμενα με τίποτα. Τι παράξενη τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα. Εφτά λεπτά αργότερα, ο Ρας είχε κατέβει κάτω φορώντας ένα εφαρμοστό τζιν κι ένα στενό μαύρο μπλουζάκι που έγραhttp://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

124/268

5/21/2018


φε Slacker Demon μπροστά με λευκά, γοτθικά γράμματα. Το έμβλημα που είχε στον ώμο του στόλιζε επίσης το μπλουζάκι. Το ασημένιο δαχτυλίδι ήταν πάλι στον αντίχειρα του και, για πρώτη φορά από τότε που τον γνώρισα, είχε και δυο κρικάκια στα αυτιά. Τώρα έμοιαζε περισσότερο από κάθε άλλη φορά με γιο διάσημου ροκ σταρ. Οι μαύρες βλεφαρίδες του τον έκαναν μονίμως να φαίνεται σαν να φορούσε αύλάινερ, πράγμα που ενίσχυε τηντοεντύπωση αυτή. Όταν βλέμμα μου επέστρεψε στο πρόσωπο του, αυτός έβγαλε έξω τη γλώσσα, μοστράροντας την ασημένια μπίλια του, και μου έκλεισε το μάτι. «Σκέφτηκα ότι, αν είναι να πάω σε μπαρ με κάντρι μουσική και να βρεθώ ανάμεσα σε τύπους που φοράνε μπότες καουμπόικα καπέλα, να παραμείνω πιστός στις και ρίζες μου. Εγώ είμαι παιδίπρέπει του ροκ. Οπουδήποτε αλλού θα είμαι εκτός κλίματος και δεν μπορώ να προσποιούμαι το αντίθετο» είπε μ’ ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Εγώ έβαλα τα γέλια. «Απόψε θα είσαι σαν τη μύγα μες στο γάλα, όπως κι εγώ όταν έρχομαι στα δικά σου τα πάρτι. Πλάκα θα ’χει. Πάμε, βλαστάρι του θρύλου της ροκ» τον πείραξα και πήγα προς την πόρτα. Ο Ρας την άνοιξε και παραμέρισε για να περάσω. Ο τύπος μπορούσε να γίνει πολύ μυστήριος ώρες ώρες. «Αφού θα έρθει και η φίλη σου, δεν παίρνουμε ένα από τα δικά μου αυτοκίνητα; Θα είμαστε πιο άνετα απ’ ό,τι στο φορτηγάκι». Σταμάτησα και τον κοίταξα. «Ναι, αλλά θα είμαστε πιο πολύ μες στο κλίμα, αν πάρουμε το φορτηγάκι». Ο Ρας έβγαλε ένα μικρό τηλεχειριστήριο και άνοιξε μία από τις πόρτες του τριθέσιου γκαράζ. Κάτω απ’το φως φάνηκε ένα μαύρο Range Rover με μεταλλικές ζάντες και τέλειο,


125/268

5/21/2018

Στα βαθιά


αστραφτερό χρώμα. Δεν μπορούσα να διαφωνήσω. Θα ήμασταν πολύ πιο άνετα σ’ αυτό το αυτοκίνητο. «Εντυπωσιακό, ομολογουμένως» είπα. «Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να πάρουμε το δικό μου; Δεν τρελαίνομαι με την ιδέα να στριμωχτώ στο ίδιο κάθισμα με την Μπέθι. Αυτή η κοπέλα το ’χει συνήθειο ν’ απλώνει χέρι χωρίς να πάρει άδεια» είπε ο Ρας. Χαμογέλασα. «Αλήθεια είναι αυτό. Είναι λιγάκι πειραχτήρι, ε;» Ο Ρας ανασήκωσε το φρύδι του. «Το "πειραχτήρι" είναι επιεικής χαρακτηρισμός». «Εντάξει, λοιπόν. Μπορούμε να πάρουμε το σούπερ φονικό εργαλείο του γαμάτου Ρας Φίνλεϊ, αν επιμένει». Ο Ρας με κοίταξε μ’ ένα αυτάρεσκο χαμόγελο και πήγε προς το γκαράζ. Εγώ τον ακολούθησα. Μου άνοιξε την πόρτα για να μπω. Η χειρονομία αυτή ήταν μεν γλυκιά αλλά έκανε τη φάση να μοιάζει περισσότερο με ραντεβού. Θα προτιμούσα να μην παίζει παιχνίδια με το μυαλό μου. Εγώ το είχα πάρει απόφαση ότι θα μέναμε απλώς φίλοι. Έπρεπε, όμως, να το παίξει σωστά το παιχνίδι. «Ανοίγεις πάντα την πόρτα στους φίλους σου;» ρώτησα, μένοντας στη θέση μου. Ήθελα να καταλάβει το λάθος της πολύ ευγε νικής του κίνησης. Το χαλαρό του χαμόγελο εξαφανίστηκε, και τη θέση του πήρε μια σοβαρή έκφραση. «Όχι» απάντησε, κάνοντας πίσω για να πάει προς την πόρτα του οδηγού. Ένιωσα εντελώς βλαμμένη. Έπρεπε απλώς να πω ευχαριστώ και να το αφήσω να περάσει. Γιατί έπρεπε να του θυμίζω εγώ τους δικούς του κανόνες;


126/268

5/21/2018


Όταν μπήκαμε στο Range Rover, έβαλε μπροστά και βγήκε στον δρόμο χωρίς να πει λέξη. Ήταν απαίσια αυτή η σιωπή. Εγώ είχα προκαλέσει αυτή την αμηχανία. «Με συγχωρείς. Δεν ήθελα να φανώ αγενής». Ο Ρας άφησε έναν αναστεναγμό και οι ώμοι του χαλάρωσαν. Έπειτα κούνησε το κεφάλι. «Όχι. Έχεις δίκιο. Είναι που δεν έχω καθόλου φίλες και δεν τα καταφέρνω καλά με τις ισορροπίες ανάμεσα σε αυτά που πρέπει και σε αυτά που δεν πρέπει να κάνω». «Δηλαδή ανοίγεις την πόρτα στις κοπέλες με τις οποίες βγαίνεις; Πολύ ιπποτικό αυτό. Η μητέρα σου σε ανέθρεψε σωστά». Αισθάνθηκα μια σουβλιά ζήλιας. Υπήρχαν κορίτσια που είχαν αυτού του είδους την αντιμετώπιση από τον Ρας· κορίτσια που ήθελε να βγάζει έξω και με τα οποία ήθελε να είναι κάτι περισσότερο από απλοί φίλοι. «Για να είμαι ειλικρινής, όχι, δεν το κάνω. Αλλά... εσύ... εσύ μου φαίνεσαι κοπέλα που της αξίζει να της ανοίγουν την πόρτα. Απλώς, εκείνη τη στιγμή μου βγήκε αυθόρμητα. Αλλά το καταλαβαίνω αυτό που λες. Αν θέλουμε να είμαστε φίλοι, πρέπει να βάλω ένα όριο και να μην το περνάω». Η καρδιά μου έλιωσε λίγο ακόμα. «Σ’ ευχαριστώ που μου την άνοιξες. Ήταν πολύ γλυκό». Ο Ρας ανασήκωσε τους ώμους και δεν είπε τίποτε άλλο. «Πρέπει να πάρουμε την Μπέθι από τη λέσχη. Θα είναι στο γραφείο πίσω από το κεντρικό κτίριο, στο γήπεδο του γκολφ. Δούλευε σήμερα. Κάνει ντουζ και ντύνεται εκεί πέρα». Ο Ρας έστριψε προς τη λέσχη. «Πώς γίνατε φίλες με την Μπέθι;»


127/268

5/21/2018

Στα βαθιά


«Δουλέψαμε μαζί μια μέρα. Νομίζω ότι είχαμε κι οι δυο ανάγκη από μια φίλη. Έχει πλάκα και ανοιχτό μυαλό. Ό,τι δεν έχω εγώ, δηλαδή». Ο Ρας γέλασε δυνατά. «Το λες σαν να είναι κάτι κακό. Δεν θα ’ θελες να είσαι σαν την Μπέθι. Πίστεψε με». Είχε δίκιο. Δεν θα ήθελα να είμαι σαν την Μπέθι, αλλά ήταν καλή παρέα. Έμεινα για λίγο σιωπηλή, καθώς ο Ρας πιλάτευε το πα νάκριβο και περίπλοκο ηχοσύστημα. Διανύσαμε τη μικρή απόσταση από το σπίτι του ως τη λέσχη. Στο στέρεο άρχισε να παίζει το «Lips of an Angel" και μου ήρθε να χαμογελάσω. Σχεδόν περίμενα ότι θα ακούγαμε Slacker Demon. Όταν το Range Rover σταμάτησε μπροστά στα γραφεία, άνοιξα την πόρτα μου και βγήκα έξω. Η Μπέθι δεν θα περίμενε να δει τέτοια κούρσα. Θα περίμενε το φορτηγάκι μου. Η πόρτα του γραφείου άνοιξε και η Μπέθι βγήκε έξω φορώντας ένα μικροσκοπικό κόκκινο, δερμάτινο σορτσάκι, ένα κοντό, άσπρο, εξώπλατο μπλουζάκι και άσπρες δερμάτινες μπότες ως το γόνατο. «Τι δουλειά έχεις εσύ στην κουρσάρα του Ρας;» ρώτησε, μ’ ένα πονηρό χαμόγελο. «Θα έρθει μαζί μας. Δεν έχει πάει ποτέ σε καουμπόικο στέκι με κάντρι μουσική και ήθελε να δει πώς είναι. Οπότε...» Έριξα μια ματιά στο Range Rover πίσω μου, χωρίς να τελειώσω τη φράση μου. «Αυτό θα σου κάνει μεγάλη χαλάστρα, αν θες να βρεις άντρα. Λέω εγώ τώρα...» είπε η Μπέθι κατεβαίνοντας τα σκαλιά και ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στο ντύσιμο μου. http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

128/268

5/21/2018


Μπορεί και όχι, όμως. Είσαι πολύ σέξι. Δηλαδή, ήξερα ήδη τι ουκλάρα είσαι, αλλά μ’ αυτά που φοράς είσαι τρομερά σέξι. έλω κι εγώ αληθινές καουμπόικες μπότες. Από πού τις πήρες υτές;» Το κομπλιμέντο της ήταν πολύ ωραίο. Μου είχε λείψει να χω μια φιλενάδα. Όταν σκοτώθηκε η Βάλερι, τα κορίτσια με α οποία κάναμε παρέα -δεν ξέρω πώς- χάθηκαν σιγά σιγά απ’ η ζωή μου. Σαν να μην μπορούσαν να είναι κοντά μου χωρίς α θυμούνται. Ο Κέιν ήταν ο μόνος φίλος μου. «Ευχαριστώ. Όσο για τις μπότες, μου τις έκανε δώρο για τα ριστούγεννα η μαμά μου, πριν από δύο χρόνια. Δικές της ταν. Μου άρεσαν πολύ από τότε που τις αγόρασε, και όταν... ταν αρρώστησε... μου τις έδωσε». Η Μπέθι συννέφιασε. «Η μαμά σου αρρώστησε;» Δεν είχα διάθεση να βαρύνω το κλίμα. Ένευσα καταφατικά και σχημάτισα ένα βεβιασμένο, πλατύ χαμόγελο. «Ναι. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Ελα, πάμε να βρούμε κανέναν καουμπόη». Η Μπέθι ανταπέδωσε το χαμόγελο και άνοιξε την πίσω πόρτα του Range Rover από τη μεριά όπου καθόμουν εγώ. «Θα σε αφήσω να καθίσεις μπροστά γιατί κάτι μου λέει πως ο οδηγός σε θέλει εκεί». Πριν προλάβω ν’ απαντήσω, η Μπέθι είχε ήδη μπει στο Range Rover και είχε κλείσει την πόρτα. Μπήκα κι εγώ μέσα και χαμογέλασα στον Ρας, που με παρακολουθούσε. «Ώρα να πάμε να πάρουμε μια δόση από κάντρι» του είπα.


129/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Δεκατρία


Η Μπέθι είχε δώσει οδηγίες στον Ρας για το αγαπημένο της μπαρ με κάντρι μουσική. Ήταν σαράντα λεπτά έξω απ’ το Ρόζμαρι. Αυτό, βέβαια, δεν αποτελούσε κι έκπληξη. Το μόνο «κάντρι» που υπήρχε στο Ρόζμαρι ήταν το Κάντρι Κλαμπ -η Λέσχη Κέρινγκτον-, και αυτό, βέβαια, δεν είχε την παραμικρή σχέση με το μέρος στο οποίο είχαμε μόλις φτάσει. Το μαγαζί ήταν μεγάλο και έμοιαζε φτιαγμένο αποκλειστικά από ακατέργαστο ξύλο. Υποτίθεται ότι ήταν γνωστό σε όλη την περιοχή. Πιθανότατα επειδή δεν υπήρχαν και πολλά τέτοια μέρη εδώ πέρα. Φωτεινές επιγραφές που διαφήμιζαν μπίρες στόλιζαν τους τοίχους μέσα κι έξω. Όταν μπήκαμε, βροντούσε από τα ηχεία το «Gun Powder and Lead» της Μιράντα Λαμπέρ. «Θα έχει ζωντανή μουσική σε κάνα μισάωρο. Τότε είναι η καλύτερη ώρα για χορό. Προλαβαίνουμε άνετα να βρούμε ένα καλό σημείο να κάτσουμε και να πιούμε μερικά σφηνάκια τεκίλα» φώναξε η Μπέθι, προσπαθώντας ν’ ακουστεί μέσα στη φασαρία. Δεν είχα πιει ποτέ μου σφηνάκια τεκίλα. Εδώ δεν είχα πιει. ποτέ μου μπίρα. Απόψε αυτό θα άλλαζε. Θα ήμουν ελεύθερη. Θα απολάμβανα τη βραδιά. Ο Ρας ήρθε από πίσω μου και το χέρι του βολεύτηκε στη μέση μου. Αυτό, τώρα, ήταν φιλική χειρονομία;


130/268

5/21/2018


Αποφάσισα να μην τον διορθώσω εκεί μέσα, επειδή η μουσική ήταν τόσο δυνατή που θα έπρεπε να φωνάζω. Ο Ρας μας πήγε σ’ ένα άδειο πριβέ τραπέζι που ήταν κάπως απομακρυσμένο από την πίστα. Έκανε στην άκρη και με άφησε να περάσω πρώτη. Η Μπέθι μπήκε από την άλλη πλευρά του τραπεζιού και κάθισε απέναντι μου, ενώ ο Ρας έκατσε δίπλα μου. Η Μπέθι τον κοίταξε συνοφρυωμένη. «Τι θέλεις να πιεις;» ρώτησε ο Ρας, σκύβοντας στο αυτί μου για να μη χρειαστεί να φωνάξει. «Δεν είμαι σίγουρη» απάντησα, κοιτάζοντας την Μπέθι για οδηγίες. «Τι πίνω;» Η Μπέθι γούρλωσε τα μάτια και γέλασε. «Δεν έχεις πιει άλλη φορά;» Κούνησα το κεφάλι. «Δεν είμαι αρκετά μεγάλη για να μπορώ ν’ αγοράζω μόνη μου αλκοόλ. Εσύ είσαι πάνω από είκοσι ένα;» Η Μπέθι χτύπησε παλαμάκια. «Καταπληκτικά θα περάσουμε απόψε. Και ναι, είμαι είκοσι ενός - τουλάχιστον αυτό λέει η ταυτότητα μου». Έριξε μια λοξή ματιά στον Ρας. «Πρέπει να την αφήσεις να βγει. Θα την πάρω να πάμε στο μπαρ». Ο Ρας δεν κουνήθηκε. Γύρισε και με κοίταξε. «Δεν έχεις πιει ποτέ αλκοόλ;» «Όχι. Αλλά σκοπεύω να επανορθώσω απόψε» τον διαβεβαίωσα. «Τότε πρέπει να το πας σιγά σιγά. Δεν θα έχεις μεγάλες αντοχές». Άπλωσε το χέρι κι έπιασε μια σερβιτόρα από το μπράτσο. «Χρειαζόμαστε έναν κατάλογο».


131/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Η Μπέθι έβαλε τα χέρια της στη μέση. «Γιατί παραγγέλνεις φαγητό; Εδώ ήρθαμε να πιούμε και να χορέψουμε με καουμπόηδες όχι να φάμε». Ο Ρας γύρισε το κεφάλι προς το μέρος της και δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο του, καταλάβαινα όμως ότι οι ώμοι του ήταν σφιγμένοι. «Δεν έχει ξαναπιεί. Πρέπει να φάει πρώτα, αλλιώς σε δύο ώρες θα είναι διπλωμένη στα δύο και θα ξερνάει τα σωθικά της βλαστημώντας την ώρα και τη στιγμή που σε άκουσε». Οχ. Δεν ήθελα να κάνω εμετό. Καθόλου δεν το ήθελα. Η Μπέθι στριφογύρισε τα μάτια και κούνησε απαξιωτικά το χέρι μπροστά στο πρόσωπο της, σαν να ήθελε να πει ότι ο Ρας ήταν ηλίθιος. «Ό,τι πεις, θείε Ρας. Εγώ πάω να πάρω κάτι να πιω και θα φέρω και σ’ εκείνη, οπότε τάισε τη γρήγορα». Προτού τελειώσει τη φράση της η Μπέθι, η σερβιτόρα είχε ήδη γυρίσει με τον κατάλογο. Ο Ρας τον πήρε και τον άνοιξε γυρίζοντας σ’ εμένα. «Διάλεξε κάτι. Ό,τι και να λέει η ντίβα της μπουκάλας από δω, πρέπει να φας πρώτα». Συμφώνησα κουνώντας το κεφάλι. Δεν ήθελα να ανακατευτεί το στομάχι μου. «Οι τηγανητές πατάτες με τυρί φαίνονται ωραίες». Ο Ρας σήκωσε ψηλά τον κατάλογο και η σερβιτόρα έτρεξε στο τραπέζι μας. «Τηγανητές πατάτες με τυρί. Δύο μερίδες και μια μεγάλη κανάτα νερό». Αφού η σερβιτόρα πήρε την παραγγελία κι έφυγε, ο Ρας ακούμπησε πίσω την πλάτη και έγειρε το κεφάλι κοιτάζοντας προς το μέρος μου. «Ορίστε, λοιπόν. Ήρθες και σε καουμπόικο στέκι. Είναι όπως το περίμενες; Γιατί -για να είμαι απολύ-


132/268

5/21/2018


τως ειλικρινής- αυτή η μουσική πονάει τα αυτιά μου». Σήκωσα τους ώμους χαμογελώντας και κοίταξα γύρω. Στο μαγαζί υπήρχαν τύποι με καουμπόικα καπέλα, αλλά και άλλοι με κανονικά ρούχα. Μερικοί φορούσαν ζώνες με μεγάλες αγκράφες, αλλά οι περισσότεροι ήταν σαν τους ανθρώπους της πόλης μου. «Δεν έχω πολλή ώρα που μπήκα και δεν έχω πιει ούτε έχω χορέψει ακόμη θα σου απαντήσω, λοιπόν, αφού γίνουν όλα αυτά». Ο Ρας χαμογέλασε πονηρά. «Θέλεις να χορέψεις;» Ήθελα όντως να χορέψω, αλλά όχι με τον Ρας. Ήξερα πόσο εύκολα θα ξεχνούσα ότι είναι μόνο φίλος. «Ναι, θέλω. Αλλά χρειάζομαι πρώτα ένα σφηνάκι θάρρος και μετά κάποιον να μου ζητήσει να χορέψουμε». «Αυτό δεν έκανα μόλις τώρα;» μου είπε. Έβαλα τους αγκώνες μου στο τραπέζι και ακούμπησα το σαγόνι στα χέρια. «Νομίζεις πως είναι καλή ιδέα αυτό;» Ήθελα να παραδεχτεί ότι δεν ήταν καλή ιδέα. Ο Ρας αναστέναξε. «Μάλλον όχι». Συμφώνησα με ένα νεύμα. Δύο πιάτα τηγανητές πατάτες με λιωμένο τυρί έφτασαν μπροστά μας, και μια καράφα με παγωμένο νερό προσγειώθηκε μπροστά στον Ρας. Το φαγητό φαινόταν πιο ωραίο απ’ όσο περίμενα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ πεινούσα. Έπρεπε να κρατάω λογαριασμό αυτών που ξόδευα. Το πιάτο αυτό έκανε εφτά δολάρια. Είχα σκοπό να μη χαλάσω πάνω από είκοσι δολάρια εκείνο το βράδυ. Αυτό μάλλον σήμαινε ότι θα μπορούσα να πάρω μόνο ένα ποτό. Ο Ρας, όμως, είχε πει ότι έπρεπε να φάω, οπότε θα έτρωγα.


133/268

Στα βαθιά

5/21/2018


Πήρα μια πατάτα βουτηγμένη στο τυρί και τη δάγκωσα. «Καλύτερες από τα σάντουιτς με φιστικοβούτυρο, ε;» ρώτησε ο Ρας μ’ ένα πειρακτικό χαμόγελο. Συμφώνησα κουνώ ντας το κεφάλι και πήρα άλλη μια πατάτα. Η Μπέθι γύρισε στη θέση της κρατώντας δύο ποτά σε μικρά ποτηράκια. Ήταν κίτρινα. «Είπα να σε ξεκινήσω απ’ τα μαλακά. Η τεκίλα είναι ποτό για μεγάλα κορίτσια. Δεν είσαι έτοιμη ακόμη. Αυτό λέγεται lemon drop. Είναι γλυκό και πολύ νόστιμο». «Φάε πρώτα μερικές πατάτες ακόμα» τη διέκοψε ο Ρας. Πήρα άλλη μια πατάτα, την έφαγα και μετά πήρα κι άλλη. Έπειτα άπλωσα το χέρι μου στο lemon drop. «Εντάξει, είμαι έτοιμη» είπα στην Μπέθι, κι εκείνη σήκωσε το σφηνάκι της μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο. Την είδα να το φέρνει στο στόμα της και να το πίνει ρίχνοντας το κεφάλι προς τα πίσω. Μετά έκανα κι εγώ το ίδιο. Ήταν πολύ ωραίο. Μόνο ένα μικρό κάψιμο ένιωσα στον λαιμό μου. Μου άρεσε το λεμόνι. Καλό ήταν. Άφησα κάτω το άδειο ποτήρι και χαμογέλασα στον Ρας που με παρακολουθούσε. «Τρώγε» είπε εκείνος. Προσπάθησα να συγκρατηθώ, αλλά δεν τα κατάφερα και έβαλα τα γέλια. Ήταν αστείο αυτό που έκανε. Έφαγα άλλη μια μπουκιά από τις πατάτες μου και η Μπέθι άπλωσε το χέρι και πήρε κι εκείνη μερικές. «Γνώρισα κάτι παιδιά στο μπαρ. Τους έδειξα ποια είσαι και, από την ώρα που κάθισα, μας κοιτάζουν συνέχεια. Είσαι έτοιμη να κάνεις καινούργιους φίλους;» Ο Ρας ήρθε λίγο πιο κοντά μου και η ζεστασιά του, μαζί με


134/268

5/21/2018


τη ζεστασιά που ένιωθα στο στομάχι μου, με έκανε να θέλω να μείνω εκεί, δίπλα στον... φίλο μου. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς έπρεπε να σηκωθώ. Έγνεψα καταφατικά. «Ασ’ τη να βγει, Ρας. Εσύ μπορείς να μας κρατάς ζεστό τον καναπέ μπας και ξαναγυρίσουμε» είπε η Μπέθι. Ο Ρας δεν έκανε καμία κίνηση, και άρχισα να σκέφτομαι ότι την αγνοούσε ή ότι είχε σκοπό να με βάλει να φάω κι άλλο. Τελικά μετακινήθηκε προς τα έξω και σηκώθηκε. Ήθελα να του πω κάτι. Οτιδήποτε, αρκεί να τον έκανα να χαμογελάσει και να σταματήσει να έχει αυτό το κατσουφιασμένο ύφος, αλλά δεν ήξερα τι. «Να προσέχεις. Εδώ είμαι, αν με χρειαστείς» είπε ψιθυριστά πλησιάζοντας με. Εγώ κούνησα μόνο το κεφάλι, νιώθοντας το στέρνο μου να σφίγγεται. Ήθελα να τρυπώσω πάλι στον καναπέ μαζί του. «Έλα, Μπλερ. Ήρθε η ώρα να σε χρησιμοποιήσω για να βγάλουμε τζάμπα ποτά και άντρες. Είσαι η πιο σέξι συνοδεία που είχα ποτέ. Θα έχει πολλή πλάκα. Μόνο μην τους πεις ότι είσαι δεκαεννιά. Να λες σε όλους ότι είσαι είκοσι ένα». «Εντάξει». Η Μπέθι με πήγε σε δύο τύπους που ήταν φανερό ότι μας τσέκαραν. Ο ένας ήταν ψηλός με μακριά ξανθά μαλλιά πιασμένα πίσω από τα αυτιά. Φαινόταν αξύριστος και, κάτω από το στενό φανελένιο πουκάμισο του, το σώμα του έδειχνε εντυπωσιακό. Το βλέμμα του έπεσε πάνω μου, μετά στην Μπέθι, και μετά πάλι πάνω μου. Δεν είχε αποφασίσει ακόμη. Ο άλλος είχε κοντά, σκούρα καστανά μαλλιά, λίγο κατσαρά, και πολύ όμορφα γαλάζια μάτια αυτό το διαυγές γαλάζιο που, όταν το βλέπεις, σου ’ρχεται να αναστενάξεις. Το λευκό


135/268

5/21/2018

Στα βαθιά


του μπλουζάκι δεν άφηνε και πολλά στη φαντασία, και το φαρδύ του στέρνο ήταν υπέροχο. Ήταν βέρο εργατόπαιδο. Τα Wrangler, τα τζιν που φοράνε κάτι τέτοιοι τύποι, τα αναγνώριζα πια από μακριά, και το δικό του του πήγαινε τέλεια. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω μου. Δεν έπαιζαν, δεν έψαχναν. Στα χείλη του είχε σχηματιστεί ένα μικρό χαμόγελο. Σκέφτηκα τότε ότι μπορεί και να περνούσα καλά τελικά. «Αγόρια, από δω η Μπλερ. Την πήρα από τον αδερφό της και τώρα της χρειάζεται ένα ποτό». Αυτός με τα καστανά μαλλιά έκανε ένα βήμα μπροστά και μου έτεινε το χέρι του. «Ντάλτον. Χαίρω πολύ, Μπλερ». «Επίσης, Ντάλτον» είπα σφίγγοντας το χέρι του. «Τι να σου φέρω να πιεις;» ρώτησε, κι ένα χαμόγελο επιδοκιμασίας απλώθηκε στο πρόσωπο του. «Ένα lemon drop θέλει. Αυτό πίνει» είπε η Μπέθι από δίπλα μου. «Γεια σου, Μπλερ. Είμαι ο Νας» είπε ο ξανθός και μου έδωσε το χέρι. «Γεια σου, Νας». «Εντάξει, αγόρια, μην τσακωθούμε τώρα. Είμαστε δύο εδώ πέρα. Χαλάρωσε, Νας. Η αθωότητα που αποπνέει η φιλενάδα μου σε άναψε για τα καλά» είπε η Μπέθι με ενοχλημένο ύφος. «Έλα να χορέψουμε και θα σου δείξω εγώ πώς τη σβήνουν αυτή την κάψα τα άτακτα κορίτσια». Η Μπέθι είχε αποσπάσει τώρα πλήρως την προσοχή του Νας. Έφερα το χέρι μπροστά στο στόμα μου προσπαθώντας να συγκρατήσω το γέλιο μου. Ήταν φοβερή σε κάτι τέτοια. Η Μπέθι μου έκλεισε το μάτι και πήρε τον Νας μαζί της στην πίστα. http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

136/268

5/21/2018


«Τρομερή η φίλη σου. Μας πρότεινε να κάνουμε φάση και οι τρεις μαζί. Της εξήγησα ότι δεν μου αρέσουν εμένα αυτά τα κόλπα και τότε μου έδειξε εσένα. Μόνο τα ξανθά σγουρά σου μαλλιά μπορούσα να δω, αλλά τσίμπησα» είπε ο Ντάλτον δίνοντας μου ένα lemon drop. «Ευχαριστώ. Και ναι, η Μπέθι έχει πολλή πλάκα. Εκείνη με έβγαλε έξω απόψε. Πρώτη φορά έρχομαι σε τέτοιο μέρος». Ο Ντάλτον έδειξε με το κεφάλι προς το μέρος του Ρας. Μια ψηλή ξανθιά με μακριά πόδια είχε ακουμπήσει στην άκρη του τραπεζιού. Είδα το δάχτυλο του να χαϊδεύει απαλά τον μηρό της. Ε, βέβαια, δεν του πήρε και πολύ. «Γi’αυτό ήρθε κι ο αδερφός σου μαζί απόψε;» Η ερώτηση του Ντάλτον μου θύμισε γιατί βρισκόμουν εγώ εκεί, και τράβηξα αμέσως τα μάτια μου από τον Ρας και από τα πόδια της κοπέλας. «Εεε... κάπως έτσι». Έφερα το ποτό μου στο στόμα και το κατέβασα γρήγορα. «Μπορούμε... Θες να χορέψουμε;» ρώτησα, μόλις ακούμπησα το ποτήρι στο μπαρ. Ο Ντάλτον σηκώθηκε και με οδήγησε στην πίστα. Η Μπέθι τριβόταν ήδη πάνω στον Νας με τρόπο που θα ’πρεπε να απαγορεύεται σε δημόσιο χώρο. Δεν υπήρχε περίπτωση εγώ να χορέψω έτσι. Έλπιζα να μην περίμενε κάτι τέτοιο ο Ντάλτον. Ο Ντάλτον πήρε τα χέρια μου και τα έβαλε γύρω απ’ τον λαιμό του, ενώ με τα δικά του αγκάλιασε τη μέση μου και με τράβηξε πιο κοντά του. Ωραίο ήταν αυτό. Κάπως. Η μουσική ήταν αργή και σέξι. Δεν ήταν ακριβώς το είδος της μουσικής που θα διάλεγα για να χορέψω μ’ έναν ξένο.


137/268

5/21/2018

Στα βαθιά


«Μένεις εδώ γύρω; Δεν σε έχω ξαναδεί εδώ» είπε ο Ντάλτον, χαμηλώνοντας το κεφάλι στο αυτί μου για να τον ακούω. Έγνεψα αρνητικά με το κεφάλι. «Μένω περίπου σαράντα λεπτά από δω. Μόλις μετακόμισα. Είμαι από την Αλαμπάμα». Χαμογέλασε. «Έτσι εξηγείται η νότια προφορά σου. Το κατάλαβα αμέσως ότι είναι πιο βαριά από των ντόπιων εδώ πέρα». Το χέρι του Ντάλτον γλίστρησε πιο χαμηλά στη μέση μου, μέχρι που τα δάχτυλα του άρχισαν ν’ αγγίζουν την καμπύλη του πισινού μου. Αυτό με ανησύχησε κάπως. «Σπουδάζεις;» ρώτησε, και το χέρι του γλίστρησε δυο εκατοστά χαμηλότερα. Κούνησα το κεφάλι. «Όχι. Εε... δουλεύω». Έψαξα μέσα στο πλήθος για την Μπέθι αλλά δεν την είδα πουθενά. Πού είχε πάει; Όσο κι αν με χάλαγε, κοίταξα προς το τραπέζι για να δω αν ο Ρας ήταν ακόμη εκεί. Η ξανθιά καθόταν τώρα στον καναπέ μαζί του. Τα μάτια του ήταν κολλημένα πάνω της και, απ’ όσο μπορούσα να δω, πιθανώς το ίδιο και τα χείλη του. Το χέρι του Ντάλτον γλίστρησε χαμηλότερα, ώσπου κάλυψε τελείως τον πισινό μου. «Κούκλα μου, τι απίστευτο κορμί που έχεις» μουρμούρισε στο αυτί μου. Συναγερμός. Χρειαζόμουν βοήθεια. Για στάσου. Από πότε άρχισα να χρειάζομαι βοήθεια; Τόσα χρόνια δεν είχα στηριχτεί σε κανέναν για βοήθεια. Δεν υπήρχε κανένας λόγος ν’αρχίσω τώρα να κάνω την ανήμπορη. Έβαλα και τα δυο μου χέρια στο στήθος του Ντάλτον και τον απομάκρυνα από πάνω μου. «Θέλω λίγο αέρα και δεν


138/268

5/21/2018


μου πολυαρέσει να μου χουφτώνουν άγνωστοι τον κώλο» τον πληροφόρησα κι έκανα μεταβολή πηγαίνοντας προς την έξοδο. Δεν ήθελα να γυρίσω στο τραπέζι και να δω τον Ρας να χαμουρεύεται, και σίγουρα δεν ήθελα για την ώρα να βρω άλλον παρτενέρ για χορό. Χρειαζόμουν λίγο καθαρό αέρα. Όταν βγήκα έξω, στο σκοτάδι, πήρα βαθιά ανάσα και ακούμπησα στον τοίχο του κτιρίου. Μήπως δεν ήμουν φτιαγμένη εγώ για τέτοια πράγματα; Ίσως πάλι να το πήγαινα πολύ γρήγορα. Σε κάθε περίπτωση, χρειαζόμουν μια ανάσα κι έναν καινούργιο παρτενέρ. Ο Ντάλτον δεν μου έκανε.


139/268

5/21/2018


Κεφάλαιο Δεκατέσσερα

«Μπλερ;» Ο ανήσυχος τόνος του Ρας με ξάφνιασε και, ανοίγοντας απότομα τα μάτια, τον διέκρινα μες στο σκοτάδι, καθώς ερχόταν προς το μέρος μου. «Ναι» απάντησα. «Δεν μπορούσα να σε βρω. Γιατί είσαι εδώ έξω; Δεν είναι ασφαλές». Είχε αρχίσει να μου τη δίνει που το έπαιζε μεγάλος αδερφός. Μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Ήθελα να με αφήσει λίγο ήσυχη. «Μια χαρά είμαι. Πήγαινε μέσα και συ νέχισε τα χαδάκια στο τραπέζι μας». Ο τόνος μου ήταν εμφα νώς πικρόχολος. Δεν μπορούσα να συγκρατηθώ. «Γιατί είσαι εδώ έξω;» επανέλαβε, κάνοντας αργά ένα ακόμα βήμα προς το μέρος μου. «Επειδή έτσι θέλω» απάντησα το ίδιο αργά, αγριοκοιτάζοντάς τον. «Μέσα είναι το πάρτι. Αυτό δεν ήθελες; Ένα μπαρ με κάντρι μουσική, άντρες και ποτά; Το χάνεις εδώ έξω που κάθεσαι». «Παράτα με, Ρας». Ο Ρας έκανε άλλο ένα βήμα προς το μέρος μου, αφήνοντας μόνο δυο εκατοστά απόσταση ανάμεσα μας. «Όχι. Θέλω να μάθω τι έγινε».


140/268

5/21/2018


Ξαφνικά μου την έδωσε κι έβαλα και τα δυο μου χέρια στο στήθος του, σπρώχνοντας όσο πιο δυνατά μπορούσα. Ο Ρας μόλις που έκανε μισό βήμα προς τα πίσω. «Θες να μάθεις τι έγινε; Αυτό που έγινε λέγεται Ρας. Να τι έγινε». Τον προσπέρασα σαν σίφουνας και κατευθύνθηκα με μεγάλες δρασκελιές προς το σκοτεινό πάρκινγκ. Ένα δυνατό χέρι τύλιξε το μπράτσο μου και με σταμάτησε. Εγώ τινάχτηκα προσπαθώντας να ελευθερωθώ, αλλά ήταν ανώφελο. Ο Ρας με κρατούσε γερά και δεν εννοούσε να με αφήσει. «Τι θα πει αυτό, Μπλερ;» ρώτησε, τραβώντας με δυνατά πάνω στο στήθος του. Όσο αυτός με κρατούσε, τόσο εγώ τιναζόμουν, καταπνίγοντας την παρόρμηση να βάλω τις φωνές. Θύμωνα που η μυρωδιά του έκανε την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα και το κορμί μου να πάλλεται. Αυτό που χρειαζόμουν ήταν να μείνει μακριά μου. Όχι να τρίβει το ζεστό, λαχταριστό κορμί του πάνω μου. «Ά-σε-με!» ξέσπασα. «Όχι, αν δεν μου πεις ποιο είναι το πρόβλημα σου» είπε αυτός θυμωμένα. Στριφογύριζα στα χέρια του, αλλά αυτός έμενε ασάλευτος. Ήταν εντελώς γελοίο. Δεν ήθελε ν’ ακούσει αυτό που είχα να πω. Και, όσο το συνειδητοποιούσα, τόσο περισσότερο ήθελα να το πω. Παρ’ ότι ήξερα ότι αυτό που θα έλεγα θα τον ενοχλούσε. Θα του χάλαγε το σκηνικό που είχε φτιάξει περί φιλίας. «Δεν μου αρέσει να σε βλέπω ν’ αγγίζεις άλλες γυναίκες. Και μου τη δίνει να χουφτώνουν άλλοι άντρες τον κώλο μου.


141/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Θέλω να με αγγίζεις εσύ εκεί. Να θέλεις να με αγγίζεις εκεί. Αλλά εσύ δεν θέλεις και πρέπει να το πάρω απόφαση. Ασε με τώρα!» Ξέφυγα απ’ τα χέρια του κι έτρεξα προς το Range Rover. Θα μπορούσα να κρυφτώ εκεί μέσα, μέχρι ν’ αποφασίσει να με πάει σπίτι. Τα μάτια μου έτσουζαν απ’ τα δάκρυα. Αρχισα να τρέχω πιο γρήγορα. Όταν έφτασα στο αυτοκίνητο, πήγα απ’ την άλλη πλευρά και έγειρα πάνω του, κλείνοντας τα μάτια. Είχα μόλις πει στον Ρας ότι ήθελα να μου χουφτώσει τον κώλο. Πόσο ηλίθια ήμουν; Μου είχε δώσει δικό μου δωμάτιο. Είχε προσφερθεί να με αφήσει να μείνω εκεί μέχρι να γυρίσει ο μπαμπάς μου, ώστε να εξοικονομήσω κάποια χρήματα, και μόλις του είχα δώσει κάθε λόγο να με πετάξει έξω. Άκουσα τις πόρτες του Range Rover να ξεκλειδώνουν και, ανοίγοντας τα μάτια, είδα τον Ρας να βαδίζει με μεγάλα βήματα προς το μέρος μου. Αυτό ήταν: Θα με πήγαινε σπίτι και θα με πέταγε έξω. Σταμάτησε δίπλα μου και άνοιξε την πίσω πόρτα. Θα με έβαζε να κάτσω πίσω. Τι ταπεινωτικό. «Έμπα μέσα, αλλιώς θα σε βάλω εγώ με το ζόρι» γρύλισε. Προκειμένου να με πετάξει εκείνος μέσα, σκαρφάλωσα μόνη μου στο πίσω κάθισμα. Αλλά αυτός, αντί να κλείσει την πόρτα, μπήκε μέσα και κάθισε δίπλα μου. «Τι κάνεις;» πρόλαβα να ρωτήσω, προτού με στριμώξει στο κάθισμα και κλείσει το στόμα μου με το δικό του. Η γλώσσα του πίεσε τα χείλη μου κι εγώ τα άνοιξα και τη δέχτηκα. Το χάδι του μετάλλου μέσα στο στόμα μου ήταν υπέροχη αίσθηση. Απόψε η γεύση της μέντας δεν ήταν ανακατεμένη με τίποτε άλλο. Θα μπορούσα να τον γεύομαι ώρες χωρίς να βαρεθώ καθόλου.


142/268

5/21/2018


Τα χέρια του βρήκαν τους γοφούς μου και με μετακίνησε έτσι που το ένα μου πόδι ανέβηκε επάνω στο κάθισμα με το γόνατο λυγισμένο, ενώ το άλλο παρέμεινε στο πάτωμα. Μου άνοιξε τα πόδια και θρονιάστηκε ανάμεσα τους. Το στόμα του άφησε το δικό μου και άρχισε να κατηφορίζει, δίνοντας πεινασμένα φιλιά στον λαιμό μου. Δάγκωσε απαλά τον γυμνό μου ώμο, προκαλώντας κύματα έξαψης σε όλο το κορμί μου. Τα χέρια του έπιασαν την άκρη της μπλούζας μου. «Βγάλ’ την» είπε, τραβώντας την πάνω απ’ το κεφάλι μου, και την πέταξε στο μπροστινό κάθισμα χωρίς να πάρει τα μάτια του από το στήθος μου. «Θέλω να τα βγάλεις όλα, γλυκιά μου Μπλερ». Έφερε το ένα του χέρι πίσω απ’ την πλάτη μου και μου ξεκούμπωσε το σουτιέν σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο. Το τράβηξε, μου το έβγαλε και το πέταξε στο μπροστινό κάθισμα μαζί με την μπλούζα μου. «Γι’ αυτό προσπαθούσα να κρατηθώ μακριά. Γι’ αυτό, Μπλερ. Δεν μπορώ να το σταματήσω τώρα. Τώρα πια δεν μπορώ». Χαμήλωσε το κεφάλι του και πήρε τη μία ρώγα μου στο στόμα του. Τη ρούφηξε δυνατά κι ένιωσα μια έκρηξη ανάμεσα στα πόδια μου. Φώναξα δυνατά, πιάνοντας τον σφιχτά από τους ώμους. Τον είδα να βγάζει τη γλώσσα του και να χαϊδεύει με τη μεταλλική μπίλια το δέρμα μου. Ήταν το πιο αισθησιακό πράγμα που είχα νιώσει ποτέ. «Σκέτο μέλι είναι. Δεν κάνει να έχει τόση γλύκα ένα κορίτσι. Είναι επικίνδυνο» ψιθύρισε με το στόμα κολλημένο στο δέρμα μου και χάιδεψε με τη μύτη του τη σχισμή ανάμεσα στα στήθη μου εισπνέοντας δυνατά. «Κι η μυρωδιά σου είναι απίστευτη». Τα χείλη του βρέθηκαν πάλι πάνω στα δικά μου, ενώ η με-


143/268

5/21/2018

Στα βαθιά


γάλη του παλάμη σκέπασε το στήθος μου, το ζούληξε απαλά κι έπειτα τσίμπησε μαλακά τη ρώγα. Ήθελα κι εγώ να νιώσω περισσότερα. Τα χέρια μου κατηφόρισαν από το στήθος του και γλίστρησαν κάτω απ’ το πουκάμισο του. Αρκετά είχα χαζέψει το στήθος του ήξερα πια την όψη του με κάθε λεπτομέρεια. Τώρα ήθελα να το πιάσω κιόλας, να νιώσω πώς θα ήταν να έχω τα χέρια μου πάνω του. Το ζεστό δέρμα που κάλυπτε τους σκληρούς του μυς ήταν απαλό. Πέρασα τα δάχτυλα μου πάνω από κάθε αυλακιά στο στομάχι του και προσπάθησα να κρατήσω την αίσθηση στη μνήμη μου. Κανείς δεν μου είχε υποσχεθεί ότι αυτό θα ήταν κάτι παραπάνω από ένα μεμονωμένο γεγονός, και ήθελα να τα έχω όλα. Ο Ρας έφερε το χέρι του προς την πλάτη του, τράβηξε το μπλουζάκι του, το έβγαλε και το πέταξε παραδίπλα και συ νέχισε να τρώει λαίμαργα τα χείλη μου. Κύρτωσα τον κορμό μου, φέρνοντας το σώμα μου πιο κοντά του. Δεν είχα βρεθεί ποτέ ξανά ημίγυμνη με αγόρι. Ήθελα να νιώσω το γυμνό στήθος του πάνω στο δικό μου. Τότε, σαν να κατάλαβε τι ήθελα, με τύλιξε σφιχτά με τα χέρια του και με κόλλησε πάνω του. Το υγρό του στόμα είχε αφήσει μια κρύα αίσθηση στο στήθος μου, αλλά η θέρμη του σώματος του με συγκλόνισε. Φώναξα δυνατά και, από φόβο μην απομακρυνθεί, τον τράβηξα ακόμα πιο κοντά μου. Είχα επιτέλους αυτό που ποθούσα από το βράδυ που τον είχα δει στη βεράντα μ’ εκείνη την κοπέλα. Τώρα τον είχα ανάμεσα στα δικά μου πόδια. Αυτή ήταν η φαντασίωση μου. «Γλυκιά μου Μπλερ» ψιθύρισε, τραβώντας το χείλος μου με τα δικά του και ρουφώντας το. Μετακινήθηκα λίγο προσπαθώντας να νιώσω τη στύση του


144/268

5/21/2018


με πιέζει ανάμεσα στα πόδια, να τη νιώσω πάνω σ’ εκείνο σημείο του κορμιού μου που παλλόταν. Το χέρι του Ρας τέβηκε χαμηλά, χάιδεψετου το μηρού γόνατομου. μουΆνοιξα κι ύστερα άρχισε ν’ ηφορίζει στο εσωτερικό τα πόδια μου ρισσότερο, λαχταρώντας να έρθει πιο κοντά μου. Ο πόνος άμεσα στα σκέλια μου μεγάλωνε και η σκέψη πως το χέρι υ βρισκόταν κοντά σ’ αυτόν τον αχόρταγο πόνο μού έφερνε α γλυκιά ζαλάδα. Τη στιγμή που το δάχτυλο του έφτασε στο κυλοτάκι μου αι χάιδεψε τον μεταξωτό του καβάλο, τινάχτηκα, βγάζοντας ναν ανάλαφρο στεναγμό. «Χαλάρωσε. Θέλω μόνο να δω αν χεις την ίδια γαμάτη, γλυκιά γεύση κι εκεί κάτω» είπε ο Ρας ε βραχνή φωνή. Προσπάθησα ν’ απαντήσω μ’ ένα νεύμα, λλά το μόνο που μπορούσα να κάνω εκείνη τη στιγμή ήταν α υπενθυμίζω στον εαυτό μου να αναπνέει. Το βλέμμα μου ταν καρφωμένο στα ασημένια μάτια του Ρας, που είχαν πάρει ώρα μια θαμπή λάμψη. Χωρίς να τραβήξει το βλέμμα του πό πάνω μου, το δάχτυλο του ανασήκωσε τη δαντελένια του κρη και γλίστρησε κάτω απ’ το κιλοτάκι μου. «Ρας» ψιθύρισα, σφίγγοντας τους ώμους του και κοιτώτας τον στα μάτια. «Σσσς, μην φοβάσαι» μου απάντησε. Δεν ήμουν φοβισμένη. Προσπαθούσε να καταλαγιάσει τον φόβο μου, αλλά εγώ δεν ένιωθα φόβο. Η έξαψη και η λαχτάρα μου ήταν αβάσταχτες. Ήθελα να κάνει γρήγορα. Ένιωθα ένα κύμα να φουσκώνει μέσα μου κι ήθελα να φτάσω στην κορυφή του. Ο πόνος έμπηγε τα νύχια του όλο και πιο βαθιά ανάμεσα στα πόδια μου. Ο Ρας έκρυψε το κεφάλι του στον λαιμό μου και άφησε


145/268

5/21/2018

Στα βαθιά


έναν μακρόσυρτο, βαρύ αναστεναγμό. «Δεν αντέχω άλλο, γαμώτο» βόγκηξε. Πήγα ν’ ανοίξω το στόμα και να τον παρακαλέσω να μη σταματήσει. Τον λαχταρούσα. Λαχταρούσα εκείνη την εκτόνωση που ένιωθα πως ερχόταν. Το δάχτυλο του γλίστρησε πάνω στους χυμούς μου καν τα δάχτυλα των ποδιών μου σφίχτηκαν, ενώ το κορμί μου συσπάστηκε ανεξέλεγκτα. Έπειτα, το δάχτυλο του χώθηκε μέσα αργά. Πάγωσα δεν ήξερα πώς θα ήταν. Το δάχτυλο του έμπαινε παχύ όλο και πιο βαθιά, κι εγώ ήθελα να του αρπάξω το χέρι και να το σπρώξω πιο δυνατά μέσα μου. Τι ωραία που ήταν. Απίστευτα ωραία. «Ω ρε γαμώτο, κόλαση είναι. Υγρό, καυτό... τόσο καυτό. Και τόσο σφιχτό, Χριστέ μου». Η ανάσα του Ρας είχε γίνει πιο βαριά πάνω στον λαιμό μου. Αυτά που έλεγε με ερέθιζαν ακόμα περισσότερο. Όσο πιο πρόστυχα τα λόγια του, τόσο πιο πολύ ανταποκρινόταν το κορμί μου. «Ρας. Σε παρακαλώ» τον ικέτεψα, προσπαθώντας να συγκρατήσω την παρόρμηση μου ν’ αρπάξω το χέρι του και να. τον κάνω να μου δώσει την ανακούφιση από τους σπασμούς που μου έφερνε το άγγιγμα του. «Θέλω...» Δεν ήξερα τι ήθελα. Απλώς ήθελα. Ο Ρας σήκωσε το κεφάλι του, χάιδεψε με τη μύτη του τον λαιμό μου και μετά χάρισε ένα φιλί στο σαγόνι μου. «Ξέρω τι θέλεις. Απλώς δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι θα αντέξω να σε βλέπω να το παίρνεις. Με έχεις τρελάνει όσο δεν φα ντάζεσαι, κορίτσι μου. Προσπαθώ πολύ να είμαι καλό παιδί. Δεν γίνεται να χάσω τον έλεγχο στο κωλοκάθισμα ενός αυτοκινήτου». Κούνησα το κεφάλι. Δεν γινόταν να σταματήσει. Δεν ήθε-


146/268

5/21/2018


α να είναι καλός. Τον ήθελα μέσα μου. Τώρα. «Σε παρακαλώ, ην είσαι καλός. Σε παρακαλώ» τον ικέτευα. Ο Ρας έβγαλε μια βραχνή ανάσα. «Οχ, μωρό μου. Σταάτα. Είμαι έτοιμος να εκραγώ. Θα σε κάνω να τελειώσεις, λλά όταν θα χωθώ εγώ μέσα σου για πρώτη φορά δεν θα ίσαι έτσι χύμα, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου. Θα ίσαι στο κρεβάτι μου». Προτού προλάβω ν’ αντιδράσω, το χέρι του άρχισε να κιείται, και τα μάτια μου γύρισαν ανάποδα. «Έτσι μπράβο. ύσε για μένα, γλυκιά μου Μπλερ. Χύσε στο χέρι μου κι άσε ε να το νιώσω. Θέλω να σε βλέπω». Τα λόγια του με εκτόευσαν πέρα απ’ το χείλος του γκρεμού που προσπαθούσα όσο έντονα να φτάσω. «ΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΣ!» άκουσα τη δυνατή κραυγή που βγαινε από μέσα μου, καθώς βυθιζόμουν στην απόλυτη ευαιμονία. Ήξερα ότι φώναζα για εκείνον, ούρλιαζα το όνομα ου, ίσως και να έμπηγα τα νύχια μου μέσα του, αλλά δεν πορούσα πλέον να συγκρατηθώ. Η έκσταση ήταν αβάστατη. «Αααααχ, ναι. Έτσι. Πόσο μου αρέσει. Είσαι τόσο όμορη». Τα λόγια του Ρας έσκαγαν με δύναμη πάνω μου, αλλά μοιαζαν πολύ μακρινά. Όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου, μουν εξουθενωμένη και λαχανιασμένη. Άνοιξα με κόπο τα μάτια μου για να δω αν είχα αφήσει σημάδια στον Ρας μέσα στην άγρια αντίδραση που είχα στην εμπειρία του πρώτου οργασμού της ζωής μου. Είχα ακούσει πολλά γι’ αυτούς, αλλά δεν είχα καταφέρει ποτέ να νιώσω οργασμό μόνη μου. Είχα, βέβαια, προσπαθήσει μερικές φορές, αλλά μου έλειπε η φαντασία που χρειαζόταν. Μετά το


147/268

5/21/2018

Στα βαθιά


αποψινό, όμως, κάτι μου έλεγε ότι δεν θα είχα πια τέτοιο πρόβλημα. Ο Ρας μου είχε δώσει αρκετό υλικό για επεξεργασία, χωρίς να βγάλει καν το παντελόνι του. Σήκωσα τα μάτια και τον είδα να με κοιτάζει με το δάχτυλο του στο στόμα. Μου πήρε λίγη ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσω ποιο ήταν αυτό το δάχτυλο. Η σοκαρισμένη φωνή που έβγαλα μόλις το αντιλήφθηκα έκανε τον Ρας να γελάσει. Έβγαλε το δάχτυλο απ’ το στόμα του και με κοίταξε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. «Είχα δίκιο. Το καυτό μουνάκι σου είναι το ίδιο γλυκό με το υπόλοιπο κορμί σου». Αν δεν ήμουν τόσο αποκαμωμένη, θα είχα κοκκινίσει. Το μόνο που μπορούσα να κάνω, όμως, ήταν να κλείσω σφιχτά τα μάτια. Ο Ρας γέλασε πιο δυνατά. «Έλα, γλυκιά μου Μπλερ. Μόλις τώρα έχυσες άγρια κι αισθησιακά πάνω στο χέρι μου και μου άφησες και κάτι γρατζουνιές στην πλάτη για απόδειξη. Μη μου κάνεις ντροπές τώρα. Γιατί, μωρό μου, πριν τελειώσει αυτή η νύχτα, θα σε έχω γυμνή στο κρεβάτι μου». Τον κοίταξα εξεταστικά, ελπίζοντας ότι είχα ακούσει σωστά. Ήθελα κι άλλο. Πολύ ακόμα. «Έλα να σε βοηθήσω να ντυθείς. Μετά θα πάω να βρω την Μπέθι για να δω αν θέλει να έρθει μαζί μας ή αν βρήκτε κανέναν καουμπόη να την πάει σπίτι». Τεντώθηκα και κατάφερα να γνέψω με το κεφάλι. «Εντάξει». «Αν δεν ήμουν σκληρός σαν πέτρα τώρα, θα ’θελα να μείνω εδώ και ν’ απολαύσω αυτό το ικανοποιημένο, νυσταγμένο βλέμμα στα μάτια σου. Μου αρέσει που το χρωστάς σ’ εμένα.. Αλλά θέλω κι άλλο». http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

148/268

5/21/2018

εφάλαιο Δεκαπέντε


Ρας δεν έλεγε ψέματα, όταν είπε ότι ήθελε να με ντύσει. ου φόρεσε το σουτιέν και μου χάρισε ένα πεταχτό φιλί στον μο, πριν μου φορέσει και την μπλούζα μου. «Θα προτιμούσα να μείνεις εδώ έξω μέχρι να πάω να βρω ην Μπέθι. Έχεις στο πρόσωπο μια έκφραση απόλυτης ικαοποίησης που είναι τρομερά σέξι. Δεν θέλω να μπλέξω σε ανέναν καβγά». Κι άλλα κομπλιμέντα. Είχα την αίσθηση ότι δεν θα συνήιζα ποτέ ν’ ακούω κομπλιμέντα απ’ αυτόν. «Ήρθα εδώ με την Μπέθι επειδή προσπαθούσα να την εναρρύνω να σταματήσει να κοιμάται με άντρες που δεν θα ην ήθελαν ποτέ για κάτι άλλο πέρα από χαβαλέ. Μετά ήρθες ι εσύ μαζί μας, και να ’μαι τώρα στο πίσω κάθισμα του αυοκινήτου σου. Νομίζω ότι της χρωστάω μια εξήγηση». Ο Ρας δεν απάντησε αμέσως. Με περιεργάστηκε για λίγο με το βλέμμα του, αλλά δεν μπορούσα να αποκρυπτογραφήσω ην έκφραση του προσώπου του στο σκοτάδι. «Προσπαθώ να αταλάβω αν θες να πεις ότι έκανες αυτό που ενθάρρυνες την πέθι να μην κάνει». Ο Ρας έγειρε ξανά το σώμα του πάνω το δικό μου και έβαλε το χέρι του στα μαλλιά μου. «Επειδή εν έχω σκοπό ν’ αφήσω άλλον να δοκιμάσει απ’ αυτό που μόλις δοκίμασα εγώ. Εδώ δεν μιλάμε για χαβαλέ.


149/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Μου φαίνεται πως έχω ψιλοφάει κόλλημα μαζί σου». Η καρδιά μου άρχισε να σφυροκοπάει τα πλευρά μου. Πήρα βαθιά ανάσα. Όπα. Οκέι. Οχ, Χριστέ μου. Μόλις που κατάφερα να κάνω ένα νεύμα. Ο Ρας χαμήλωσε το κεφάλι, μου έδωσε ένα φιλάκι στο στόμα κι έπειτα χάιδεψε με την άκρη της γλώσσας του τα χείλια μου. «Μμμ, ναι. Μείνε εδώ εσύ. Θα πάω να φέρω την Μπέθι για να της μιλήσεις». Ξανά, το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν να γνέψω με το κεφάλι. Ο Ρας σηκώθηκε από πάνω μου, βγήκε απ’ το αυτοκίνητο και πήγε χαλαρά προς το μπαρ. Κι εγώ δεν είχα καταφέρει ακόμη να πάρω ανάσα. Εκείνος μπορεί να ένιωθε ότι είχε φάει κόλλημα μαζί μου, αλλά δεν είχε ιδέα πώς με έκανε εμένα να νιώθω. Τουλάχιστον αυτός μπορούσε να περπατήσει. Εγώ με τίποτα δεν θα μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου τόσο γρήγορα. Ανασηκώθηκα, κατέβασα τη φούστα μου και γλίστρησα προς την πόρτα. Ήθελα να βγω και να πάω στο μπροστινό κάθισμα, αλλά ακόμη δεν ήμουν σίγουρη ότι μπορούσα να εμπιστευτώ τα πόδια μου. Ήταν φυσιολογικό αυτό; Είναι δυνατό να μπορεί ένας άντρας να σε κάνει να νιώθεις έτσι; Ίσως είχα κάποιο πρόβλημα. Δεν ήταν δυνατό να έχει τέτοια επίδραση πάνω μου ο Ρας... ή μήπως ήταν; Κάτι τέτοιες στιγμές ήταν που είχα ανάγκη από μια φίλη. Η μόνη που είχα ήταν η Μπέθι, αλλά εκείνη μάλλον δεν ήταν ο καλύτερος άνθρωπος για να σου δώσει συμβουλές για. άντρες. Ήθελα τη μαμά μου. Ο πόνος που ένιωθα κάθε φορά που τη θυμόμουν ήρθε ξανά, κι έκλεισα τα μάτια προσπαθώντας να τον διώξω. Δεν


150/268

5/21/2018


ορούσα ν’ αφήσω αυτή τη λύπη να με κυριέψει τώρα. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και είδα την Μπέθι να μου χαμολάει. «Μπα μπα. Φασωνομαστε με τον πιο καυτό γκόμενο υ Ρόζμαρι στο πίσω κάθισμα του Range Rover του; Κι εγώ που μιζα ότι ήθελες εργατόπαιδο» είπε ψευδίζοντας ελαφρά. «Μπες μέσα, Μπέθι, γιατί σε βλέπω να σωριάζεσαι φαρδιά ατιά εδώ πέρα» είπε ο Ρας από πίσω της. Κοίταξα πάνω απ’ ν ώμο της. Φαινόταν εκνευρισμένος. «Δεν θέλω να φύγω. Μου άρεσε ο Ερλ - ή Κέβιν τον έλεγαν; άτσε, μια στιγμή, τι έγινε ο Νας; Τον έχασα... νομίζω» ραληρούσε η Μπέθι, καθώς έμπαινε στο πίσω κάθισμα. «Ποιοι είναι ο Ερλ κι ο Κέβιν;» ρώτησα, ενώ η Μπέθι πιαταν από το μαξιλαράκι για να καταρρεύσει μετά στο κάθιμα. «Ο Ερλ είναι παντρεμένος. Είπε ότι δεν είναι, αλλά είναι. ους καταλαβαίνω εγώ. Οι παντρεμένοι έχουν αυτή τη μυρωιά πάνω τους». Τι ήταν αυτά που έλεγε; Η πόρτα της Μπέθι έκλεισε και, καθώς τη ρωτούσα κι λλα, άνοιξε η δική μου πόρτα. Γύρισα και είδα τον Ρας να ου απλώνει το χέρι για να το πιάσω. «Μην προσπαθείς να αταλάβεις αυτά που λέει. Τη βρήκα στο μπαρ ν’ αποτελειώνει α έξι σφηνάκια τεκίλα που την είχε κεράσει ο Ερλ, ο αντρεμένος. Είναι τελείως λιώμα». Εγώ αλλιώς περίμενα ότι θα εξελισσόταν αυτή η βραδιά. όμιζα ότι τα λαϊκά παιδιά θα ήταν διαφορετικά. Ότι θα της έρονταν, ίσως, με σεβασμό. Αλλά κι αυτή φορούσε ένα ολύ κοντό, κόκκινο δερμάτινο σορτσάκι. Έδωσα το χέρι http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

151/268

5/21/2018

Στα βαθιά


μου στον Ρας, κι εκείνος το έσφιξε μες στο δικό του. «Δεν χρειάζεται να της δώσεις εξηγήσεις απόψε. Δεν θα θυμάται τίποτα το πρωί». Μάλλον είχε δίκιο. Βγήκα από το Range Rover κι ο Ρας με τράβηξε πάνω στο στήθος του, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. «Θέλω να γευτώ αυτά τα γλυκά χειλάκια, αλλά θα κάνω υπομονή. Πρέπει να την πάμε σπίτι της πριν αρχίσει να ξερ νάει» είπε ο Ρας με βραχνή, ψιθυριστή φωνή. Συμφώνησα με ένα νεύμα. Ήθελα κι εγώ να με φιλήσει, αλλά αν ήταν ν’ αρχίσει να ξερνάει η Μπέθι, έπρεπε να την πάμε σπίτι της. Έκανα ν’ απομακρυνθώ, αλλά ο Ρας με αγκάλιασε πιο σφιχτά. «Αλλά αυτό που είπα πριν το εννοούσα. Σε θέλω στο κρεβάτι μου απόψε». Και πάλι, το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν ένα νεύμα με το κεφάλι. Κι εγώ ήθελα να βρεθώ στο κρεβάτι του. Τελικά μπορεί στο θέμα των αντρών να ήμουν το ίδιο χαζή με την Μπέθι. Ο Ρας με πήγε ως την πόρτα του συνοδηγού και μου την άνοιξε. «Να πάνε να γαμηθούν οι φιλίες» μουρμούρισε, πιάνοντας με από τη μέση για να με βοηθήσει ν’ ανέβω. Τον παρακολουθούσα μ’ ένα πλατύ χαμόγελο να κάνει τον γύρο του αυτοκινήτου και να μπαίνει στη θέση του. «Προς χι τα χαμόγελα;» ρώτησε, όταν κάθισε στο τιμόνι. Σήκωσα τους ώμους. «"Να πάνε να γαμηθούν οι φιλίες". Με έκανες και γέλασα». Ο Ρας γέλασε κουνώντας το κεφάλι, έβαλε μπροστά το Range Rover και βγήκε από το πάρκινγκ, που ήταν πλέον πήχτρα στα αυτοκίνητα. «Ξέρω κάτι που δεν ξέρεις. Ναι, αμέ. Ναι, αμέ» άρχισε να λέει η Μπέθι με τραγουδιστή φωνή.


152/268

5/21/2018


Γύρισα και την κοίταξα. Δεν χαμογελούσε, αλλά είχε μια ρίεργη, βλοσυρή έκφραση στο πρόσωπο. «Κάτι ξέρω» είπε θεν ψιθυριστά. «Το άκουσα» της απάντησα κι έριξα μια ματιά στον Ρας, ου δεν φαινόταν να το διασκεδάζει. Η μεθυσμένη Μπέθι δεν ταν το καλύτερο του. «Είναι μεγάλο μυστικό. Τεράστιο... κι εγώ το ξέρω. Υποίθεται ότι δεν το ξέρω, αλλά εγώ το ξέρω. Κάτι ξέρω που δεν έρεις. Δεν το ξέρεις. Δεν το ξέρεις» άρχισε να τραγουδάει ανά. Πήγα να τη ρωτήσω τι ήταν αυτό που ήξερε, αλλά με πρόαβε ο Ρας. «Μπέθι, αρκετά». Η προειδοποίηση ήταν σαφής. έχρι κι εγώ ανατρίχιασα από την παγερή χροιά της φωνής ου. Η Μπέθι έπιασε τα χείλη της με τα δάχτυλα κι έκανε σαν α γυρνούσε ένα κλειδί και μετά να το πετούσε. Γυρνώντας πάλι μπροστά, αναρωτήθηκα αν όντως ήξερε κάτι που έπρεπε να ξέρω κι εγώ. Κρίνοντας απ’ την αντίδραση του Ρας, μάλλον αυτό συνέβαινε. Μου έδινε την εντύπωση ότι ήταν έτοιμος να σταματήσει το αυτοκίνητο και να την πετάξει έξω. Ο Ρας άρχισε να πιλατεύει το ραδιόφωνο προσπαθώντας να βάλει λίγη μουσική, οπότε αποφάσισα να μη μιλήσω. Ήταν αναστατωμένος, επειδή η Μπέθι ήξερε κάτι που δεν έπρεπε να ξέρει. Αυτός ο άνθρωπος ήταν γεμάτος μυστικά. Υπήρχαν πράγματα για τα οποία αρνιόταν να μιλήσει. Μου άρεσε και του άρεσα. Αυτό δεν ήταν λόγος να μου πει όλα του τα μυστικά. Ηταν; Ό ι! Σί ου α ό ι. Από τ ν άλλ , ό ω , ε ώ ουν


153/268

5/21/2018

Στα βαθιά


διατεθειμένη να δώσω ένα κομμάτι του εαυτού μου σε κάποιον που δεν γνώριζα πραγματικά; Ήταν τόσο κλειστός. Θα μπορούσα να το κάνω αυτό μαζί του χωρίς να κολλήσω; Δεν ήμουν σίγουρη. Ο Ρας έφερε το χέρι του πάνω στο δικό μου. Γύρισα καν τον κοίταξα. Τα μάτια του ήταν στον δρόμο, αλλά έβλεπα ότι σκεφτόταν. Μακάρι να μπορούσα να τον ρωτήσω. Αλλά δεν είχαμε φτάσει ακόμη εκεί. Μπορεί και να μη φτάναμε ποτέ. Ήταν σωστό να ζήσω την πρώτη μου φορά με κάποιον που θα έφευγε απ’ τη ζωή μου μετά από λίγο χωρίς ελπίδα για. κάτι περισσότερο; «Τόσο καλά δεν έχω περάσει ποτέ. Μου αρέσουν τα λαϊκά παιδιά. Έχουν μεγάλη πλάκα» έλεγε η Μπέθι νυσταγμένα, μπερδεύοντας τα λόγια της. «Κι εσύ έπρεπε να ψαχτείς λίγο περισσότερο, Μπλερ. Αυτή θα ήταν πιο έξυπνη κίνηση. Ο Ρας δεν είναι καλή ιδέα. Γιατί θα υπάρχει πάντα η Ναν». Η Ναν; Γύρισα να κοιτάξω την Μπέθι. Τα μάτια της ήταν κλειστά και το σαγόνι της κρεμόταν. Άκουσα ένα σιγανό ροχαλητό και κατάλαβα ότι απόψε δεν θα έπαιρνα εξηγήσεις για το σχόλιο της. Τουλάχιστον όχι από την Μπέθι. Γύρισα και κοίταξα τον Ρας, ο οποίος είχε αφήσει το χέρι μου και κρατούσε σφιχτά το τιμόνι. Το σαγόνι του ήταν επίσης σφιγμένο. Τι έπαιζε τελικά με την αδερφή του; Αδερφή του δεν ήταν; «Αδερφή σου είναι η Ναν;» ρώτησα, παρατηρώντας τον για να δω την αντίδραση του. Ο Ρας ένευσε καταφατικά αλλά έμεινε αμίλητος. Την ίδια αντίδραση είχα εισπράξει και την τελευταία φορά που την ανέφερα. Δεν μου άφηνε κανένα περιθώριο.


154/268

5/21/2018


«Τι εννοούσε τότε η Μπέθι; Πώς αφορά τη Ναν το αν θα οιμηθούμε μαζί;» Ολόκληρο το σώμα Αυτό του ήταν τσιτωμένο. απάντησε. Η αρδιά μου σφίχτηκε. το μυστικό, ό,τιΔεν κι αν ήταν, δεν α μας άφηνε να κάνουμε τίποτα περισσότερο. Αν ήταν τόσο ημαντικό γι’ αυτόν, τότε για μένα ήταν καμπανάκι. Αν δεν πορούσε να μου πει κάτι που το ήξερε ακόμα και η Μπέθι, ότε είχαμε πρόβλημα. «Η Ναν είναι η μικρή μου αδερφή. Δεν θα... Δεν μπορώ να ο κουβεντιάσω αυτό μ’ εσένα». Ο τρόπος που είπε «εσένα» κανε το στομάχι μου να ανακατευτεί. Κάτι δεν πήγαινε καλά δώ. Ήθελα να ρωτήσω περισσότερα, αλλά η λύπη και το αίθημα απώλειας που με πλημμύρισαν όταν συνειδητοποίησα τι δεν θα κοιμόμουν στο κρεβάτι του ούτε εκείνο ούτε καένα άλλο βράδυ με σταμάτησαν. Αυτό δεν θα με άφηνε να λησιάσω τον Ρας περισσότερο απ’ ό,τι έπρεπε. Δεν έπρεπε α τον είχα αφήσει να με αγγίξει νωρίτερα, αφού μπορούσε α με πετάξει τόσο εύκολα. Παραμείναμε σιωπηλοί σ’ όλη τη διαδρομή μέχρι τα γραεία. Ο Ρας βγήκε από το Range Rover χωρίς να πει λέξη και ύπνησε την Μπέθι. Μετά τη βοήθησε να πάει μέσα. Ήταν λειδωμένα, αλλά η Μπέθι είχε κλειδί. Πριν βγει από το υτοκίνητο μουρμούρισε ότι έπρεπε να μείνει εδώ απόψε, λλιώς ο μπαμπάς της θα τη σκότωνε - ή κάτι τέτοιο. Δεν ήγα να βοηθήσω. Δεν είχα κουράγιο. Ήθελα μόνο να πέσω το κρεβάτι. Ήθελα το κρεβάτι μου κάτω απ’ τις σκάλες. Όχι κείνο το καινούργιο, το μεγάλο, που με περίμενε. Όταν ο Ρας γύρισε στο αυτοκίνητο, ήταν ακόμη σιωπηλός. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί κατέβαζε ρολά όποτε


155/268

5/21/2018

Στα βαθιά


αναφερόταν η Ναν και τι να σήμαινε αυτό που είχε πει η Μπέθι, αλλά δεν μπορούσα να βγάλω νόημα. Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε κιόλας μπει στο γκαράζ. Με το που τράβηξε χειρόφρενο, άνοιξα την πόρτα και πήδηξα έξω. Πήγα αμέσως προς την πόρτα χωρίς να τον περιμένω. Ήταν κλειδωμένη, όμως, οπότε αναγκάστηκα να τον περιμένω για να έρθει να ξεκλειδώσει.


156/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Δεκαέξι


Ο Ρας άνοιξε την πόρτα και παραμέρισε για να περάσω. Μπήκα μέσα και πήγα προς την κουζίνα. «Το δωμάτιο σου είναι πάνω τώρα» είπε ο Ρας, σπάζοντας τη σιωπή. Το ήξερα αυτό. Αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού. Γύρισα και πήγα προς τις σκάλες. Ο Ρας δεν με ακολούθησε. Ήθελα να γυρίσω και να δω τι έκανε, αλλά δεν μπορούσα. «Προσπάθησα να κρατηθώ μακριά σου». Τα λόγια του ακούστηκαν σκοτεινά. Σταμάτησα, έκανα μεταβολή και τον κοίταξα. Στεκόταν στο πρώτο σκαλί και με κοιτούσε. Η πο νεμένη έκφραση στο πρόσωπο του έκανε την καρδιά μου να σφιχτεί. «Το πρώτο βράδυ προσπάθησα να σε ξεφορτωθώ. Όχι επειδή δεν σε γούσταρα» είπε μ’ ένα τραχύ, πικρό γέλιο. «Αλλά επειδή ήξερα. Το ήξερα ότι θα μου έπαιρνες τα μυαλά. Το ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να κρατηθώ μακριά σου. Ίσως και να σε μίσησα λιγάκι τότε, επειδή ήξερα ότι θα μπορούσες να δεις την αδυναμία μου». «Γιατί είναι τόσο κακό που σου αρέσω;» ρώτησα, έχοντας ανάγκη να πάρω απάντηση γι’ αυτό τουλάχιστον. «Επειδή υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρεις κι εγώ δεν μπορώ να σου τα πω. Δεν μπορώ να σου πω τα μυστικά της


157/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Ναν. Είναι δικά της. Την αγαπάω, Μπλερ. Την αγαπάω και την προστατεύω όλη μου τη ζωή. Είναι η μικρή μου αδερφή. Αυτό έκανα και αυτό θα κάνω. Αν και σε θέλω όπως δεν έχω θελήσει τίποτα στη ζωή μου, δεν μπορώ να σου πω τα μυστικά της Ναν». Κάθε λέξη που έβγαινε απ’ το στόμα του ακουγόταν σαν να ξεκολλούσε από τα σωθικά του. Η Ναν ήταν όντως αδερφή του και μπορούσα να καταλάβω αυτή την αφοσίωση και την αγάπη. Κι εγώ θα έδινα τη ζωή μου για τη Βάλερι, αν μπορούσα. Ήταν μόνο κατά δεκαπέντε λεπτά μικρότερη από μένα, αλλά θα έκανα τα πάντα γι’ αυτήν, αν μου το ζητούσε. Κανένας άντρας και κανένα άλλο συναίσθημα δεν θα μπορούσαν να με κάνουν να την προδώσω. «Εντάξει, το καταλαβαίνω. Δεν έπρεπε να ρωτήσω. Με συγχωρείς». Ήταν ειλικρινής η συγγνώμη μου. Είχα χώσει τη μύτη μου στη ζωή του και στη ζωή της αδερφής του. Προφα νώς, ό,τι και να ήξερε η Μπέθι, κακώς το ήξερε. Αν πίστευε η Μπέθι ότι η ανάγκη του Ρας να προστατεύει την αδερφή του θα μας δημιουργούσε πρόβλημα, έκανε λάθος. Ο Ρας έκλεισε σφιχτά τα μάτια και κάτι μουρμούρισε. Πάλευε με κάτι μέσα του. Ίσως αυτή η συζήτηση να του είχε φέρει μια κακή ανάμνηση. Όσο κι αν ήθελα να κατέβω κάτω και να τον αγκαλιάσω, ήξερα ότι δεν ήμουν ευπρόσδεκτη εκείνη τη στιγμή. Τα είχα κάνει θάλασσα. «Καληνύχτα, Ρας» είπα και ανέβηκα τις σκάλες. Δεν γύρισα να κοιτάξω αυτή τη φορά. Πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσεις το πρωινό εδώ πάνω, μ’ αυτά τα παράθυρα. Δεν χρειαζόμουν καν ξυπνητήρι. Ο ήλιος με είχε


158/268

5/21/2018


ήδη ξυπνήσει μία ώρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι μου. Έκανα ντουζ και ντύθηκα με την άνεση μου, αφού είχα πια μπάνιο στο δωμάτιο μου και περισσότερο χώρο για να κινηθώ. Δεν είχα, όμως, διάθεση να φάω το φαγητό του Ρας. Δεν είχα διάθεση για φαγητό γενικώς, αλλά είχα διπλή βάρδια, οπότε κάτι έπρεπε να φάω. Θα σταματούσα στο καφέ για να πάρω μια δόση καφεΐνης κι ένα κεκάκι. Το πλύσιμο και το σιδέρωμα της κοντής, λινής μαύρης φούστας και του λευκού βαμβακερού πουκάμισου που φορούσαμε ως στολή, όταν δουλεύαμε στην τραπεζαρία, ήταν δική μας ευθύνη. Είχα περάσει μερικές ώρες την προηγούμενη μέρα σιδερώνοντας τα λίγα σετ που είχα στο σπίτι. Αφού φόρεσα τα αθλητικά μου παπούτσια, κατέβηκα κάτω. Δεν είχα ακούσει κιχ από πάνω μέχρι εκείνη την ώρα, οπότε κατάλαβα ότι ο Ρας δεν είχε ξυπνήσει. Αυτή τη φορά ευχαριστούσα τον Θεό που δεν θα τον έβλεπα μπροστά μου. Τώρα που είχε περάσει η νύχτα και είχε καθαρίσει το μυαλό μου, τα γεγονότα της προηγούμενης βραδιάς με έκαναν να ντρέπομαι. Είχα αφήσει τον Ρας να με αγγίξει εκεί που δεν με είχε αγγίξει ποτέ κανείς άλλος και, σαν να μην έφτανε αυτό, μετά έκανα και σαν τρελαμένη γκόμενα που χώνει τη μύτη της παντού. Έπρεπε να του ζητήσω συγγνώμη, αλλά δεν ήμουν ακόμη έτοιμη να το κάνω. Έκλεισα αθόρυβα την εξώπορτα και πήγα στο φορτηγάκι μου. Τουλάχιστον δεν θα γύριζα σπίτι πριν νυχτώσει. Για τις επόμενες δώδεκα ώρες, δεν θα ήμουν υποχρεωμένη ν’ αντιμετωπίσω τον Ρας. Όταν έφτασα, ο Τζίμι ήταν ήδη στο δωμάτιο του προσωπικού φορώντας την ποδιά του. Μου έσκασε ένα μεγάλο χα-


159/268

5/21/2018

Στα βαθιά


μόγελο και μετά πήρε ένα μουτρωμένο ύφος, σουφρώνοντας τα χείλη. «Αχ, μωρέ, φαίνεται πως κάποια δεν ξύπνησε καλά σήμερα». Δεν μπορούσα να μιλήσω για τα προβλήματα μου στον Τζίμι. Τους ήξερε αυτούς τους ανθρώπους. Έπρεπε να τα κρατήσω όλα μέσα μου. «Δεν κοιμήθηκα πολύ καλά» του απάντησα. «Τς, τς» έκανε ο Τζίμι. «Τι κρίμα. Είναι τόσο όμορφο πράγμα ο ύπνος». Συμφώνησα μ’ ένα νεύμα του κεφαλιού και χτύπησα την κάρτα μου. «Θα είμαι μόνη μου σήμερα;» ρώτησα. «Φυσικά. Δύο ώρες με είχες από πίσω τις προάλλες, οπότε έχεις μπει στο νόημα. Με κλειστά τα μάτια θα την κάνεις τη δουλειά σήμερα». Πάλι καλά που κάποιος μου είχε εμπιστοσύνη. Πήρα μια ηλεκτρονική ταμπλέτα για τις παραγγελίες και ένα στιλό, και τα έβαλα στην τσέπη της μαύρης ποδιάς μου. «Ώρα για πρωινό» είπε ο Τζίμι κλείνοντας το μάτι και άνοιξε με μια σπρωξιά την πόρτα της τραπεζαρίας. «Αααα, απ’ ό,τι βλέπω, το αφεντικό και η κομπανία κάθονται στο οχτώ. Πολύ θα ήθελα να πάω να πάρω μάτι τα ωραία τους κωλαράκια, αλλά είμαι σίγουρος ότι προτιμούν εσένα. Εγώ) πάω στο δέκα - στις μαμάδες που έχουν έρθει για το πρωινό τους τένις. Αφήνουν καλό φιλοδώρημα». Δεν με ενθουσίαζε η ιδέα να περάσω το πρωινό μου σερβίροντας τον Γουντς και τους φίλους του. Αλλά δεν μπορούσα να πάω κόντρα στον Τζίμι. Είχε δίκιο. Θα έπαιρνε καλύτερα φιλοδωρήματα από τις κυρίες. Τον λάτρευαν. Πήγα προς το τραπέζι τους. Ο Γουντς με κοίταξε στα μάτια


160/268

5/21/2018


και χαμογέλασε. «Φαίνεσαι πολύ καλύτερα εδώ» είπε, όταν σταμάτησα μπροστά τους. «Ευχαριστώ. Είναι πιο δροσερά» «Ητρώω Μπλερ ανέβηκε σκαλί. Μουπολύ φαίνεται ότι τώρα απάντησα. θα ’ρχομαι να πιο συχνά εδώ» είπε ο ξανθός κατσαρομάλλης. Ακόμη δεν είχα μάθει το όνομα του. «Μπορεί να κάνει καλό στην επιχείρηση» συμφώνησε ο Γουντς. «Πώς ήταν η έξοδος σας με την Μπέθι;» ρώτησε ο Τζέις με κάπως δηκτικό ύφος. Φαίνεται πως με θεωρούσε υπεύθυνη γι’ αυτό που είχε γίνει με την Μπέθι. Δεν με ένοιαζε. Για μένα ήταν απλώς ένα άχρηστο καθοίκι. «Ωραία περάσαμε. Τι να σας φέρω να πιείτε;» ρώτησα, αλλάζοντας θέμα. «Καφέ, παρακαλώ» πετάχτηκε ο ξανθός. «Μάλιστα, κατάλαβα. Στην απ’ έξω εμείς. Κοριτσίστικα μυστικά και τέτοιες μαλακίες. Θέλω έναν χυμό πορτοκάλι» απάντησε ο Τζέις. «Καφέ και για μένα» είπε ο Γουντς. «Έρχονται αμέσως» απάντησα και, όπως γύριζα για να φύγω, είδα άλλα δυο τραπέζια με πελάτες. Ο Τζίμι εξυπηρετούσε το ένα, οπότε εγώ κατευθύνθηκα προς το άλλο. Μου πήρε μια στιγμή να καταλάβω ποιος καθόταν σ’ αυτό το τραπέζι. Κοκάλωσα βλέποντας τη Ναν να τινάζει τα μακριά, καστανόξανθα μαλλιά της πίσω από τον ώμο και μετά να μου ρίχνει ένα βλέμμα όλο δηλητήριο. Έριξα μια ματιά στον Τζίμι που τελείωνε με τις παραγγελίες στο δεύτερο τραπέζι του. Έπρεπε να το κάνω εγώ. Φερόμουν σαν χαζό. Η αδερφή του Ρας ήταν. http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

161/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Έκανα με το ζόρι τα τελευταία βήματα ως το τραπέζι της. Η Ναν καθόταν με μια κοπέλα που δεν την είχα ξαναδεί. Ήταν κι αυτή εξίσου εντυπωσιακή με τη Ναν. «Ο Ουέμπστερ αφήνει όποιον να ’ναι να δουλεύει εδώ τώρα τελευταία. Πρέπει να πω στον Γουντς να πει στον μπαμπάκα του να είναι πιο επιλεκτικός με το προσωπικό» νιαούρισε η Ναν σχετικά μεγαλόφωνα. Ένιωσα το πρόσωπο μου να φλογίζεται και κατάλαβα ότι είχα κοκκινίσει. Έπρεπε ν’ αποδείξω ότι μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Η Ναν με αντιπαθούσε για άγνωστους λόγους. Εκτός, βέβαια, αν ο Ρας της είχε πει ότι σκάλιζα τα προσωπικά της. Δεν πίστευα ότι ο Ρας θα έκανε κάτι τέτοιο, αλλά τον ήξερα τόσο καλά; Όχι. «Καλημέρα. Τι να σας φέρω να πιείτε;» είπα όσο πιο ευγε νικά μπορούσα. Το άλλο κορίτσι κατέβασε το κεφάλι και άρχισε να κρυφογελάει. Η Ναν σήκωσε τα μάτια και μου έριξε ένα κακιασμένο βλέμμα, σαν να έβλεπε κάτι το αποκρουστικό. «Να μη μας φέρεις τίποτα. Απαιτώ εξυπηρέτηση κάποιου επιπέδου όταν έρχομαι να φάω εδώ. Εσύ δεν μας κάνεις». Έψαξα πάλι με τα μάτια να βρω τον Τζίμι, αλλά είχε εξαφανιστεί. Μπορεί η Ναν να ήταν η μικρή αδερφή του Ρας, αλλά ήταν μεγάλη σκύλα. Αν δεν είχα τόσο μεγάλη ανάγκη αυτή τη δουλειά, θα της έλεγα να πάει να γαμηθεί και θα σηκωνόμουν να φύγω. «Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;» ακούστηκε πίσω μου η φωνή του Γουντς. Ήταν η πρώτη φορά που ανακουφιζόμουν από την παρουσία του. «Ναι, υπάρχει. Πας και προσλαμβάνεις κάτι άσχετα χω-


162/268

5/21/2018


ριατοκόριτσα σαν αυτήν. Πέτα την έξω. Με τόσα λεφτά που πληρώνω για να είμαι μέλος εδώ πέρα δεν ανέχομαι τέτοιου είδους εξυπηρέτηση». Έφταιγε που έμενα στο σπίτι του αδερφού της; Μήπως

αντιπαθούσε κι αυτή τον πατέρα μου; Δεν ήθελα, πάντως, να αντιπαθεί εμένα. Αν με αντιπαθούσε, δεν υπήρχε περίπτωση να μου ανοιχτεί ποτέ ο Ρας. Αυτή η πόρτα θα έκλεινε οριστικά. «Νανέτ, δεν έχεις πληρώσει ούτε μία φορά συνδρομή μέλους. Είσαι εδώ με την άδεια του αδερφού σου. Η Μπλερ είναι από τις καλύτερες υπαλλήλους που είχαμε ποτέ και κα νένα άλλο μέλος μας δεν έχει παραπονεθεί. Και πάντως όχι ο αδερφός σου. Γι’ αυτό κρύψε τα νύχια σου, κουκλίτσα μου, και χαλάρωσε». Ο Γουντς χτύπησε τα δάχτυλα κι ο Τζίμι ήρθε βιαστικά προς το μέρος μας. Πρέπει να είχε ξαναβγεί την ώρα που γινόταν το σκηνικό, αλλά δεν τον είχα δει. «Τζιμ, μπορείς, σε παρακαλώ, να σερβίρεις τη Ναν και τη Λόλα; Απ’ ό,τι φαίνεται, η Ναν έχει κάποιο θέμα με την Μπλερ, και δεν θέλω η Μπλερ να πιεστεί να την εξυπηρετήσει». Ο Τζίμι ένευσε καταφατικά με το κεφάλι. Ο Γουντς με πήρε από τον αγκώνα και με οδήγησε στην κουζίνα. Ήξερα ότι τραβούσαμε την προσοχή, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν με ένοιαζε. Ένιωθα απλώς μεγάλη ανακούφιση που θα ξέφευγα από τα περίεργα βλέμματα και θα μπορούσα να πάρω μια ανάσα. Όταν έκλεισε πίσω μου η πόρτα της κουζίνας, άφησα επιτέλους την ανάσα που κρατούσα. «Μία φορά θα το πω, Μπλερ. Με έστησες τις προάλλες στου Ρας. Δεν χρειάστηκε να σε ρωτήσω γιατί. Κατάλαβα


163/268

5/21/2018

Στα βαθιά


γιατί, όταν είδα ότι ο Ρας είχε εξαφανιστεί. Έκανες την επιλογή σου κι εγώ έκανα πίσω. Αλλά αυτό που συνέβη εκεί μέσα είναι μόνο μια μικρή γεύση απ’ αυτό που θα ακολουθήσει. Αυτή η σκύλα έχει δηλητήριο στις φλέβες της δεν κάνω πλάκα. Είναι κακιασμένη και θυμωμένη, και όταν έρθει η ώρα να διαλέξει, ο Ρας θα διαλέξει αυτήν». Γύρισα και κοίταξα τον Γουντς χωρίς να είμαι σίγουρη ότι καταλάβαινα τι εννοούσε. Ο Γουντς με κοίταξε μ’ ένα θλιμμένο χαμόγελο, άφησε τον αγκώνα μου και γύρισε στην τραπεζαρία. Το ήξερε και ο Γουντς το μυστικό. Δεν μπορούσα να. το εξηγήσω αλλιώς. Αυτή η υπόθεση θα με οδηγούσε στην τρέλα. Γιατί το έκαναν τόσο μεγάλο θέμα, τέλος πάντων;


164/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Δεκαεφτά


Άνοιξα μ’ ένα δυνατό τράβηγμα την πόρτα του αυτοκινήτου, ανακουφισμένη που είχε τελειώσει επιτέλους αυτή η μέρα. Τα μάτια μου έπεσαν σ’ ένα μικρό μαύρο κουτί στο κάθισμα μου και στο σημείωμα που βρισκόταν πάνω του. Το πήρα στα χέρια μου. Μπλερ, Εδώ μέσα έχει ένα κινητό. Το χρειάζεσαι. Μίλησα με τον μπαμπά σου και μου είπε να σου πάρω ένα. Απ’ αυτόν είναι. Έχει απεριόριστο χρόνο ομιλίας και μηνύματα, οπότε το χρησιμοποιείς όπως σου κάνει κέφι. Ρας Ο μπαμπάς είχε πει στον Ρας να μου πάρει κινητό; Σοβαρά; Άνοιξα το κουτί και βρήκα μέσα ένα λευκό iPhone, κομπλέ μαζί με τη θήκη του. Το έβγαλα και το περιεργάστηκα για λίγο. Πίεσα το μικρό στρογγυλό κουμπί στο κάτω μέρος και η οθόνη άναψε. Ο πατέρας μου είχε να μου κάνει δώρο από τα τελευταία γενέθλια που περάσαμε μαζί πριν φύγει. Πριν σκοτωθεί η Βάλερι. Μας είχε πάρει δύο ίδια ηλεκτροκίνητα πατίνια και κράνη. Ανέβηκα στο φορτηγάκι, κρατώντας το τηλέφωνο στο χέρι


165/268

5/21/2018

Στα βαθιά


μου. Μπορούσα άραγε να πάρω τον μπαμπά μου απ’ αυτό; Πολύ θα ήθελα να μου εξηγήσει γιατί δεν ήταν εδώ. Γιατί με είχε στείλει σ’ ένα μέρος όπου ήμουν ανεπιθύμητη. Είχε γνωρίσει ποτέ τη Ναν; Γιατί τότε θα ήξερε σίγουρα ότι δεν θα με καταδεχόταν. Αλλωστε, αν η Ναν ήταν αδερφή του Ρας, τότε ήταν και θετή αδερφή μου. Μήπως γι’ αυτό ήταν τόσο θυμωμένη; Επειδή είχα μεγαλώσει με λιγότερα λεφτά απ’ αυτήν; Θεέ μου, τι άκαρδη που ήταν. Πήγα στις επαφές και είδα ότι είχα μόνο τρία νούμερα αποθηκευμένα στο τηλέφωνο μου. Το πρώτο ήταν της Μπέθι, μετά της Ντάρλα και μετά του Ρας. Είχε αποθηκεύσει και το τηλέφωνο του. Αυτό κι αν ήταν έκπληξη. Το τηλέφωνο άρχισε να παίζει ένα τραγούδι των Slacker Demon που είχα ακούσει στο ραδιόφωνο, και στην οθόνη εμφανίστηκε το όνομα του Ρας. Μου τηλεφωνούσε. «Εμπρός» είπα, χωρίς να έχω καταλάβει ακόμη τι σήμαινε όλο αυτό. «Βρήκες το τηλέφωνο, βλέπω. Σου αρέσει;» ρώτησε ο Ρας. «Ναι, είναι πολύ ωραίο. Αλλά γιατί ήθελε ο μπαμπάς να μου πάρει τηλέφωνο;» Δεν είχε ενδιαφερθεί και πολύ για τις ανάγκες μου όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό μου φαινόταν πολύ δευτερεύον. «Για λόγους ασφαλείας. Όλες οι κοπέλες χρειάζονται τηλέφωνο. Ειδικά όσες οδηγούν οχήματα που τις ξεπερνούν στην ηλικία. Μπορεί να μείνεις ανά πάσα στιγμή». «Έχω όπλο» του θύμισα. Γέλασε. «Ναι, το ξέρουμε ότι είσαι σκληρό μαγκάκι. Αλλά με το όπλο δεν θα καταφέρεις να ρυμουλκήσεις το φορτηγάκι σου».


166/268

5/21/2018


Σωστά. «Έρχεσαι σπίτι;» ρώτησε. Ο τρόπος που είπε «σπίτι», σαν το τουκινα καιεννοούσε δικό μου,έτσι. με έκανε να νιώσω ζεστασιά.σπίτι Έστω ανήταν δεν το «Ναι, αν δεν υπάρχει πρόβλημα. Μπορώ να βρω κάτι να κάνω, αν θέλεις να το καθυστερήσω». «Όχι. Σε θέλω εδώ. Μαγείρεψα». Μαγείρεψε; Για μένα; «Α. Καλά. Ε, θα είμαι εκεί σε λιγάκι». «Τα λέμε, λοιπόν» είπε και το έκλεισε. Είχε αρχίσει πάλι τα αψυχολόγητα. Μόλις μπήκα στο σπίτι, έφτασε στη μύτη μου η χαρακτηριστική μυρωδιά των μπαχαρικών που έχουν τα μεξικάνικα τάκος. Έκλεισα την πόρτα και πήγα προς την κουζίνα. Αν είχε φτιάξει όντως σπιτικό μεξικάνικο, θα με εντυπωσίαζε αφάνταστα. Ο Ρας είχε γυρισμένη την πλάτη, όταν μπήκα στην κουζίνα. Μουρμούριζε τη μελωδία ενός άγνωστου σ’ εμένα τραγουδιού που ακουγόταν από τα ηχεία. Ήταν πιο απαλό και αργό από αυτά που άκουγε συνήθως. Πάνω στον πάγκο βρισκόταν ένα ανοιχτό μπουκάλι Corona με μια μικρή φέτα λάιμ στο στόμιο. Είχα σερβίρει πολλές τέτοιες όσο δούλευα στο γήπεδο. «Ωραία μυρίζει» είπα. Ο Ρας έριξε μια ματιά γυρίζοντας το κεφάλι, κι ένα χαμόγελο απλώθηκε αργά στο πρόσωπο του. «Πράγματι» απάντησε, σκουπίζοντας τα χέρια του στην πετσέτα που είχε δίπλα του. Πήρε την Corona και μου την έδωσε. «Έλα, πιες κάτι. Οι εντσιλάδας είναι σχεδόν έτοιμες. Πρέπει μόνο να γυρίσω τις κεσαδίγιας θέλουν μερικά λεπτά ακόμη. Σε λίγο τρώμε».


167/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Έφερα την Corona στο στόμα μου και ήπια μια μικρή γουλιά. Κυρίως για να πάρω θάρρος. Δεν περίμενα έτσι την επόμενη συνάντηση μας. Ο Ρας ήταν ένα αίνιγμα που μπορεί να μην κατάφερνα ποτέ να λύσω. «Ελπίζω να τρως μεξικάνικο» είπε, βγάζοντας τις εντσιλάδας από τον φούρνο. Ο Ρας Φίνλεϊ δεν έδινε την εντύπωση ανθρώπου που μαγειρεύει. Αλλά, να πάρει η ευχή, ήταν πολύ σέξι σ’ αυτόν τον ρόλο. «Τρελαίνομαι για μεξικάνικο» τον διαβεβαίωσα. «Και ομολογώ ότι είμαι βαθιά εντυπωσιασμένη που ξέρεις να μαγειρεύεις τέτοια φαγητά». Ο Ρας με κοίταξε και μου έκλεισε το μάτι. «Έχω πολλά ταλέντα που μπορούν να σε κάνουν να τα χάσεις». Δεν αμφέβαλλα. Ήπια μια μεγαλύτερη γουλιά μπίρα. «Σιγά, κοπελιά. Πρέπει να φας και κάτι. Όταν σου είπα να πιείς μπίρα, δεν εννοούσα να τη ρουφήξεις με τη μία». Συμφώνησα με ένα νεύμα του κεφαλιού και σκούπισα μια μικρή σταγόνα που είχε στάξει στα χείλη μου. Ο Ρας με κοίταξε έντονα. Αυτό μου δημιούργησε ένα ελαφρύ τρέμουλο στο χέρι. Τράβηξε γρήγορα το βλέμμα του και άρχισε να βγάζει τις κεσαδίγιας από το τηγάνι. Τις έβαλε σε μια πιατέλα γεμάτη με τραγανά και μαλακά τάκος. Μέχρι και μπουρίτος είχε. Είχε φτιάξει λίγο απ’ όλα. «Όλα τα άλλα είναι ήδη στο τραπέζι. Πιάσε μου μια Corona από το ψυγείο και ακολούθα με». Έκανα γρήγορα ό,τι μου είπε κι έτρεξα πίσω του. Δεν σταμάτησε στην τραπεζαρία. Βγήκε έξω, στη μεγάλη πίσω βεράντα που είχε θέα στον ωκεανό. Δυο λάμπες θυέλλης ήταν


168/268

5/21/2018


τοποθετημένες στη μέση του τραπεζιού, ώστε να έχουμε κάτι σαν φως από κεριά αλλά που να μη σβήνει. Θα σου ετοιμάσω το πιάτο μπροστά σου» είπε, δείχνοντας μου«Κάτσε. την πρώτη καρέκλα που βρήκαμε μας. Υπήρχε μόνο άλλη μία στη βεράντα. Κάθισα, και ο Ρας άρχισε να βάζει ένα κομμάτι από κάθε είδος στο πιάτο μου. Έπειτα ακούμπησε τον δίσκο με τα φαγητά στο τραπέζι κι έβαλε την πετσέτα που ήταν δίπλα στο πιάτο μου στην ποδιά μου. Το στόμα του ήταν τόσο κοντά στο αυτί μου, που η ζεστή του ανάσα με έκανε να ριγήσω σύγκορμη. «Να σου φέρω κάτι ακόμα να πιείς;» ψιθύρισε στο αυτί μου πριν ισιώσει τον κορμό του. Έγνεψα αρνητικά με το κεφάλι. Δεν θα μπορούσα να πιω, αν συνέχιζε να κάνει τέτοια κόλπα. Η καρδιά μου χτυπούσε ήδη σαν τρελή. Δεν πήγαινε τίποτα κάτω έτσι. Ο Ρας πήρε την μπίρα του και κάθισε απέναντι μου. Αφού γέμισε το πιάτο του, σήκωσε τα μάτια και με κοίταξε. «Αν δεν σου αρέσει, μη μου το πεις. Ο εγωισμός μου θα πληγωθεί ανεπανόρθωτα». Ήμουν σίγουρη πως ήταν αδύνατο να φτιάξει κάτι που να μην είναι ωραίο. Χαμογέλασα και πήρα το πιρούνι και το μαχαίρι μου για να κόψω ένα μικρό κομμάτι από την εντσιλάδα που είχε βάλει στο πιάτο μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να τα φάω όλα αυτά, αλλά μπορούσα να δοκιμάσω λίγο απ’ όλα. Όταν έβαλα την πρώτη μπουκιά στο στόμα μου, ενθουσιάστηκα. Ούτε σε μεξικάνικο εστιατόριο να έτρωγα! Τον κοίταξα χαμογελαστή. «Είναι εξαιρετικό και δεν μπορώ να πω ότι παραξενεύομαι». Ο Ρας έβαλε μια μπουκιά στο στόμα του και χαμογέλασε


169/268

5/21/2018

Στα βαθιά


αυτάρεσκα. Τίποτα δεν μπορούσε να στραπατσάρει τον εγωισμό του. Ίσως μάλιστα του χρειαζόταν να τον ρίξει έναν δυο τόνους. Άρχισα να δοκιμάζω και τα άλλα που είχε ετοιμάσει, και διαπίστωσα ότι πεινούσα περισσότερο απ’ όσο νόμιζα. Ήταν όλα τόσο ωραία, που δεν ήθελα ν’ αφήσω τίποτα στο πιάτο μου. Αφού δοκίμασα τα πάντα από τέσσερις φορές, κατάλαβα ότι έπρεπε να σταματήσω. Ήπια μια γουλιά Corona και κάθισα αναπαυτικά στη θέση μου. Ο Ρας έπινε κι αυτός την μπίρα του. Μόλις τελείωσε, άφησε κάτω το μπουκάλι και το βλέμμα του σοβάρεψε. Οχ. Θα αρχίζαμε να μιλάμε για το προηγούμενο βράδυ. Εγώ θα προτιμούσα να την ξεχάσω αυτή τη νύχτα. Ειδικά αφού το αποψινό βράδυ ήταν τόσο ωραίο. «Λυπάμαι που σου φέρθηκε έτσι η Ναν σήμερα» είπε με φωνή που ακουγόταν ειλικρινά θλιμμένη. «Από πού το έμαθες;» ρώτησα, νιώθοντας ξαφνικά άβολα. «Με πήρε ο Γουντς. Με προειδοποίησε ότι, αν φερθεί ξανά με τόση αγένεια σε μέλος του προσωπικού, θα της ζητήσουν να φύγει». Ο Γουντς ήταν καλό παιδί, τελικά. Μπορεί να το παράκανε καμιά φορά, αλλά ήταν καλό αφεντικό. Έκανα ένα νεύμα ότι κατάλαβα. «Δεν έπρεπε να σου μιλήσει έτσι. Τα είπαμε ένα χεράκι. Μου υποσχέθηκε ότι δεν θα ξανασυμβεί. Αλλά, αν ξανασυμβεί, κάπου αλλού, σε παρακαλώ να έρθεις να μου το πεις». Μου έκανε, λοιπόν, το τραπέζι προκειμένου να ζητήσει συγγνώμη για την κακή συμπεριφορά της αδερφής του, κι όχι για να τα βρούμε μεταξύ μας. Δεν ήταν το ρομαντικό δείπνο που είχα καταφέρει εγώ να πλάσω με τη φαντασία μου. Απλώς ο


170/268

5/21/2018


Ρας ήθελε να μου ζητήσει συγγνώμη για λογαριασμό της Ναν. Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και πήρα το πιάτο μου π’ το τραπέζι. «Σ’ ευχαριστώ. Εκτιμώ τη χειρονομία σου. ταν πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Σε διαβεβαιώνω ότι δεν κοπεύω να το σφυρίξω στον Γουντς, αν μου ξαναφερθεί με γένεια η Ναν. Απλώς έτυχε να είναι παρών σήμερα και να το ει με τα μάτια του». Μάζεψα την μπίρα μου. «Το δείπνο ήταν ραιότατο. Ό,τι έπρεπε μετά από μια τόσο κουραστική μέρα. υχαριστώ πάρα πολύ». Τα είπα όλα αυτά χωρίς να τον κοιτάζω τα μάτια. Ήθελα μόνο να φύγω. Μπήκα μέσα βιαστικά, ξέπλυνα το πιάτο μου και το έβαλα στο πλυντήριο, μετά ξέπλυνα το μπουκάλι και το έβαλα στον κάδο της ανακύκλωσης. «Μπλερ» άκουσα τη φωνή του Ρας, που είχε βρεθεί ξαφνικά ακριβώς πίσω μου και με είχε στριμώξει. Τα χέρια του είχαν πιάσει τον πάγκο, δεξιά και αριστερά μου, και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να στέκομαι εκεί κοιτάζοντας τον νεροχύτη. Το σφιχτό, ζεστό κορμί του άγγιξε ελαφρά την πλάτη μου, κ:αι δάγκωσα τη γλώσσα μου για να μην αναστενάξω. Ήμουν αποφασισμένη να μην τον αφήσω να δει την επίδραση που είχε πάνω μου. «Όλο αυτό δεν ήταν μια προσπάθεια να ζητήσω συγγνώμη γι’ αυτό που έκανε η Ναν. Ήταν μια προσπάθεια να ζητήσω συγγνώμη γι’ αυτό που έκανα εγώ. Με συγχωρείς για χτες το βράδυ. Όλη νύχτα στο κρεβάτι σκεφτόμουν πόσο ήθελα να σε έχω εκεί, δίπλα μου. Πόσο ήθελα να μη σε είχα κάνει πέρα. Τους κάνω πέρα τους άλλους, Μπλερ. Είναι ένας μηχανισμός άμυνας. Εσένα, όμως, δεν θέλω να σε κάνω πέρα».


171/268

Στα βαθιά

5/21/2018


Αυτό που έπρεπε να κάνω, αν είχα μυαλό, ήταν ν’ απομακρυνθώ και να μείνω μακριά του. Ο Ρας δεν ήταν και ούτε επρόκειτο να γίνει ποτέ ο πρίγκιπας καμιάς κοπέλας. Δεν έπρεπε ν’ αφήσω τον εαυτό μου να φαντάζεται ότι ήταν ο άνθρωπος που θα με αγαπούσε και θα με φρόντιζε. Ποτέ δεν θα γινόταν αυτό. Ωστόσο η καρδιά μου είχε ήδη αρχίσει να συνδέεται μαζί του. Δεν θα ήταν για πάντα δικός μου, όμως ήθελα τουλάχιστον να είναι ο πρώτος μου. Δεν θα ήταν και ο τελευταίος μου. Θα ήταν απλώς μια στάση σ’ αυτή τη μεγάλη πορεία που λέγεται ζωή. Μια στάση που μπορεί να μην κατάφερνα ποτέ να ξεχάσω ή να ξεπεράσω. Αυτό ήταν που με φόβιζε περισσότερο. Η ιδέα ότι ίσως δεν θα μπορούσα να πάω παρακάτω. Σήκωσε το χέρι, παραμέρισε τα μαλλιά από τον λαιμό μου και μου έδωσε ένα φιλί στον ώμο. «Σε παρακαλώ. Συγχώρησε με. Μία ακόμα ευκαιρία, Μπλερ. Το θέλω. Σε θέλω». Ο Ρας θα ήταν ο πρώτος μου. Έτσι ένιωθα ότι έπρεπε να γίνει. Ήξερα μέσα μου ότι αυτός θα ήταν ο άντρας που θα μου μάθαινε τη ζωή. Έστω κι αν στο τέλος μου ράγιζε την καρδιά. Γύρισα μέσα στην αγκαλιά του και τύλιξα τα χέρια μου γύρω απ’ τον λαιμό του. «Θα σε συγχωρήσω υπό έναν όρο» είπα, κοιτάζοντας τα γεμάτα αίσθημα μάτια του, που με έκαναν να ελπίζω πολύ περισσότερα. «Εντάξει» είπε διστακτικά. «Θέλω να είμαι μαζί σου απόψε. Τέρμα τα φλερτ. Τέρμα οι αναβολές». Η ανήσυχη έκφραση εξαφανίστηκε μεμιάς, και στα μάτια του έλαμψε μια σπίθα πόθου. «Ναι, γαμώτο» γρύλισε και με κόλλησε πάνω του.


172/268

5/21/2018

εφάλαιο Δεκαοχτώ


Ο Ρας δεν ξεκίνησε χαλαρά. Το στόμα του ήταν επιθετικό και απαιτητικό. Χάρηκα γι’ αυτό. Ήταν ρομαντικό. Ήταν αληθινό. Φορούσε και την μπιλίτσα στη γλώσσα του. Δεν την είχα προσέξει νωρίτερα στο τραπέζι, αλλά τώρα την ένιωθα. Τα παιχνίδια της γλώσσας του ήταν κολασμένα μ’ αυτό το πραγματάκι πάνω της. Μου άρεσε να γεύομαι κάτι που ήξερα ότι ήταν άπιαστο. Έκλεισε το πρόσωπο μου μες στα χέρια του. Τα φιλιά του έγιναν πιο αργά, κι έπειτα απομακρύνθηκε από το πρόσωπο μου, κρατώντας το ακόμη στα χέρια του. «Έλα μαζί μου πάνω. Θέλω να σου δείξω το δωμάτιο μου» είπε, και μ’ ένα πονηρό χαμόγελο συμπλήρωσε: «Και το κρεβάτι μου». Συμφώνησα μ’ ένα νεύμα. Ο Ρας άφησε το πρόσωπο μου, με έπιασε απ’ το χέρι και το έσφιξε, πλέκοντας τα δάχτυλα του με τα δικά μου. Χωρίς να πει λέξη, με οδήγησε στις σκάλες τραβώντας με ελαφρά μες στη βιασύνη του να φτάσει πάνω. Όταν φτάσαμε στον πρώτο όροφο, με κόλλησε στον τοίχο και με φίλησε μανιασμένα, δαγκώνοντας μαλακά τα χείλη μου και παίζοντας με τη γλώσσα μου. Έπειτα τινάχτηκε προς τα πίσω και πήρε βαθιά ανάσα. «Μια σκάλα ακόμα» είπε με βαθιά, τραχιά φωνή και με τράβηξε προς την πόρτα, στο τέρμα του διαδρόμου. Όταν περάσαμε μπροστά από το δωμάτιο μου, κο-


173/268

5/21/2018

Στα βαθιά


ντοστάθηκε. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ίσως άλλαξε γνώμη και ήθελε να πάμε εκεί, αλλά τελικά συνέχισε ώσπου φτάσαμε στη στενή πόρτα, στο τέρμα του διαδρόμου. Είχα αναρωτηθεί κι άλλες φορές αν εκεί ήταν η σκάλα που οδηγούσε στο δωμάτιο του. Έβγαλε ένα κλειδί για να ξεκλειδώσει, άνοιξε την πόρτα και μου έκανε νόημα να πάω μπροστά. Η σκάλα ήταν ξύλινη, όπως και η άλλη, μόνο που αυτή εδώ είχε τοίχο δεξιά κι αριστερά και ήταν πιο απότομη. Μόλις έφτασα στο κεφαλόσκαλο, πάγωσα. Η θέα ήταν συγκλονιστική. Το φεγγαρόφωτο έριχνε ασημένιες ανταύγειες στην επιφάνεια της θάλασσας, χαρίζοντας στο δωμάτιο το ομορφότερο φόντο που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί... «Αυτό το δωμάτιο ήταν ο λόγος που έβαλα τη μαμά ν’ αγοράσει αυτό το σπίτι. Ακόμα και στα δέκα μου ήξερα ότι αυτό το δωμάτιο ήταν ιδιαίτερο» ψιθύρισε ο Ρας πίσω μου, τυλίγοντας τα χέρια του στη μέση μου. «Είναι απίστευτο» είπα χαμηλόφωνα. Ένιωθα ότι, αν μιλούσα μεγαλόφωνα, θα κατέστρεφα τη στιγμή. «Τηλεφώνησα στον μπαμπά μου εκείνη τη μέρα και του είπα ότι είχα βρει το σπίτι όπου ήθελα να ζήσω. Έστειλε τα λεφτά στη μητέρα μου κι εκείνη το αγόρασε. Της άρεσε πολύ η τοποθεσία κι έτσι περνάμε τα καλοκαίρια μας εδώ. Εκείνη έχει δικό της σπίτι στην Ατλάντα, αλλά της αρέσει περισσότερο εδώ». Μιλούσε για τον εαυτό του. Για την οικογένεια του. Προσπαθούσε. Η καρδιά μου έλιωνε λίγο λίγο. Δεν έπρεπε να τον αφήσω να τρυπώσει περισσότερο μες στην καρδιά μου. Δεν ήθελα να πονέσω όταν θα τελειώναμε και θα ’ φεύγε από κοντά μου. Αλλά ήθελα να μάθω περισσότερα γι’ αυτόν.


174/268

5/21/2018


«Εγώ δεν θα ήθελα να φύγω ποτέ από δω» είπα με απόλυτη ειλικρίνεια. Ρας φίλησε απαλά τομου αυτίστο μου. «Τοήλες επειδή δεν έχεις δειΟ ακόμη το ξύλινο σπίτι Βέιλ το διαμέρισμα μου στο Μανχάταν». Πράγματι, δεν τα είχα δει και δεν θα τα έβλεπα ποτέ. Ωστόσο μπορούσα να τον φανταστώ σ’ αυτά τα μέρη. Είχα δει αρκετή τηλεόραση για να ξέρω πώς είναι. Τον φανταζόμουν να κάθεται τον χειμώνα δίπλα στο αναμμένο τζάκι, σ’ ένα πολυτελές ξύλινο σπίτι στο βουνό, με το χιόνι στρωμένο έξω. Ή να χαλαρώνει στο διαμέρισμα του με θέα το Μανχάταν. Μπορεί κιόλας να ’ βλέπε απ’ το παράθυρο του το μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο που στήνουν εκεί κάθε χρόνο. Ο Ρας με γύρισε αργά αργά προς τα δεξιά, ώσπου είδα μπροστά μου ένα υπέρδιπλο κρεβάτι. Ήταν κατάμαυρο - και το κρεβάτι και το σκέπασμα που το κάλυπτε- ακόμα και τα μαξιλάρια ήταν μαύρα. «Κι αυτό είναι το κρεβάτι μου» είπε, οδηγώντας με προς τα κει με τα χέρια του στους γοφούς μου. Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να σκεφτεί όλα τα κορίτσια που είχαν βρεθεί εδώ πριν από μένα. Δεν θα το επέτρεπα. Έκλεισα τα μάτια και απέκλεισα τελείως αυτή τη σκέψη. «Μπλερ, ακόμα κι αν δεν κάνουμε τίποτε άλλο πέρα απ’ το να φιλιόμαστε ή να ξαπλώσουμε και να μιλάμε, για μένα είναι οκέι. Ήθελα μόνο να σε έχω εδώ πάνω. Κοντά μου». Τρύπωσε πάλι έναν δυο πόντους πιο βαθιά μες στην καρδιά μου. Γύρισα και τον κοίταξα. «Δεν το εννοείς. Σε έχω δει εν δράσει, Ρας Φίνλεϊ. Δεν φέρνεις κορίτσια στο δωμάτιο σου για κουβεντούλα». Προσπαθούσα να έχω πειρακτικό ύφος, αλλά η φωνή μου έσπασε λίγο όταν ανέφερα τα άλλα κορίτσια.


175/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Ο Ρας σοβάρεψε. «Δεν φέρνω κορίτσια εδώ πάνω, Μπλερ». Ορίστε; Φυσικά και έφερνε. «Το πρώτο βράδυ που ήρθα εδώ είπες ότι το κρεβάτι σου ήταν φουλ» του θύμισα. Αυτός γέλασε πονηρά. «Ναι, επειδή θα κοιμόμουν εγώ σ’ αυτό. Δεν φέρνω κορίτσια στο δωμάτιο μου. Δεν θέλω να μαγαρίζεται αυτός ο χώρος από ανούσιο σεξ. Τον λατρεύω». «Το επόμενο πρωί ήταν ακόμη εδώ μια κοπέλα. Την είχες αφήσει στο κρεβάτι και σε έψαχνε με τα εσώρουχα της». Ο Ρας γλίστρησε το χέρι του κάτω από την μπλούζα μου και άρχισε να μου τρίβει την πλάτη διαγράφοντας μικρούς κύκλους. «Το πρώτο δωμάτιο στα δεξιά ήταν του Γκραντ μέχρι που χώρισαν οι γονείς μας. Τώρα το χρησιμοποιώ ως εργένικο διαμέρισμα. Εκεί πηγαίνω τα κορίτσια. Όχι εδώ. Εδώ ποτέ. Είσαι η πρώτη μου». Έκανε μια παύση και τα χείλη του σχημάτισαν ένα αχνό χαμόγελο. «Δηλαδή... αφήνω την Ενριέτα ν’ ανεβαίνει μια φορά την εβδομάδα για να καθαρίσει, αλλά -λόγω τιμής- δεν παίζει τίποτα ύποπτο μεταξύ μας». Αυτό σήμαινε ότι μ’ εμένα ήταν αλλιώς; Ότι δεν ήμουν άλλη μία ανάμεσα στις τόσες; Θεέ μου, μακάρι να ήταν έτσι. Όχι... όχι, δεν έπρεπε να ελπίζω. Έπρεπε να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Σύντομα θα με άφηνε. Οι κόσμοι μας δεν γινόταν να συναντηθούν. Ούτε καν πλησίαζαν ο ένας τον άλλον. «Φίλησε με, σε παρακαλώ» είπα. Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και κόλλησα το στόμα μου στο δικό του, πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί ή να προτείνει πάλι να κουβεντιάσουμε. Δεν ήθελα να κουβεντιάσουμε. Αν κουβεντιάζαμε, θα ήθελα κι άλλα. Ο Ρας με έσπρωξε στο κρεβάτι του και σκέπασε το σώμα


176/268

5/21/2018


μου με το δικό του, ενώ η γλώσσα του μπλέχτηκε με τη γλώσσα μου. Τα χέρια του κατηφόρισαν στο σώμα μου, ώσπου έφτασαν στα γόνατα μου. Μου άνοιξε τα πόδια και βολεύτηκε ανάμεσα τους. Ήθελα να νιώσω το κορμί του περισσότερο. Άρπαξα το πουκάμισο του και με τα δυο μου χέρια και το τράβηξα. Εκείος κατάλαβε τι εννοούσα και διέκοψε το φιλί μας όσο χρειαζόταν για να το βγάλει και να το πετάξει παράμερα. Αυτή τη φορά είχα χώρο για να κινηθώ και να εξερευνήσω το κορμί του. Τα χέρια μου χάιδεψαν τα μπράτσα του και τους σκληρούς, φουσκωμένους δικέφαλους του. Έπειτα έφερα τα χέρια μου στο στήθος του και έσυρα τα δάχτυλα μου πάνω στους κοιλιακούς του, αναστενάζοντας από ευχαρίστηση στο άγγιγμα της κάθε βαθιάς αυλακιάς. Γλιστρώντας τα χέρια μου προς τα πάνω, χάιδεψα με τον αντίχειρα τους σκληρούς μυς στο στήθος του κι ένιωσα τις ρώγες του να σκληραίνουν στο άγγιγμα μου. Χριστέ μου, αυτό ήταν απίστευτα σέξι. Ο Ρας ανασηκώθηκε και άρχισε να ξεκουμπώνει το άσπρο πουκάμισο της στολής μου σαν λυσσασμένος. Αφού έφτασε στο τελευταίο κουμπί, άνοιξε το πουκάμισο μου και τράβηξε προς τα κάτω το σουτιέν μου, απελευθερώνοντας και τα δυο μου στήθη από τη δαντελένια φυλακή τους. Έβγαλε τη γλώσσα του κι έγλειψε τη μία ρώγα μου. Πήγε στην άλλη κι έκανε το ίδιο, κι έπειτα χαμήλωσε το κεφάλι και την έβαλε όλη μες στο στόμα του πιπιλώντας δυνατά. Το σώμα μου συσπάστηκε και κόλλησε πάνω στο δικό του. Η στύση του, που πριν άγγιζε απαλά τον μηρό μου, είχε σφηωθεί τώρα ανάμεσα στα πόδια μου, πιέζοντας το σημείο που με έκαιγε. «Αχ!» φώναξα και τρίφτηκα στο σκληρό του μέ-


177/268

5/21/2018

Στα βαθιά


λος, λαχταρώντας να το νιώσω περισσότερο. 0 Ρας άφησε αργά τη ρώγα μου απ’ το στόμα του, κρατώντας το βλέμμα του πάνω μου, και κατέβηκε χαμηλότερα, στερώντας μου πάλι την πίεση που λαχταρούσα. Τα χέρια του ξεκούμπωσαν τη φούστα μου και άρχισε να την τραβάει αργά προς τα κάτω, μαζί με το κιλοτάκι μου. Το βλέμμα του δεν με άφησε ούτε στιγμή. Ανασήκωσα τους γοφούς μου για να μπορέσει να τα βγάλει εύκολα. Ο Ρας κάθισε στα γόνατα και μου έκανε νόημα με το δάχτυλο να ανασηκωθώ κι εγώ. Ήμουν έτοιμη να κάνω ό,τι μου ζητούσε. Μόλις βρέθηκα καθιστή, μου έβγαλε τελείως το πουκάμισο. Έπειτα ξεκούμπωσε το σουτιέν μου και το πέταξε παράμερα. «Εσύ, γυμνή στο κρεβάτι μου... Είναι απίστευτα πιο όμορφο από ό,τι το φανταζόμουν... Και, πίστεψε με, το έχω φα νταστεί. Πολύ». Ήρθε πάλι πάνω μου και, βάζοντας τα χέρια πίσω από τα γόνατα μου, κατέληξε πάλι θρονιασμένος ανάμεσα στα πόδια μου. Αλλά φορούσε ακόμη το σορτσάκι του. Κι εγώ ήθελα να φύγει επιτέλους αυτό το πράγμα από πάνω του... Αχ! Ο Ρας κουνούσε τους γοφούς του ανάμεσα στα ορθάνοιχτα πόδια μου και με πίεζε ακριβώς εκεί που το είχα ανάγκη. «Ναι! Σε παρακαλώ!» Τον γρατζούναγα με τα νύχια μου>, λαχταρώντας να τον φέρω πιο κοντά. Ο Ρας χαμήλωσε το κορμί του κρατώντας με τώρα από το εσωτερικό των μηρών και φίλησε τον αφαλό μου και μετά την κοιλιά μου. Έπρεπε να είχε πιο πολλά μαλλιά. Ήθελα να, τραβήξω κάτι. Τα ασημένια μάτια του σηκώθηκαν και καρφώθηκαν στα


178/268

5/21/2018


δικά μου, καθώς έβγαζε τη γλώσσα του κι έπαιζε τη μεταλλική μπιλίτσα του ακριβώς πάνω στην κλειτορίδα μου. Φώναξα δυνατά το όνομαΈνιωθα του και ότι άρπαξα ταέτοιμη σεντόνια να μην πέσω από το κρεβάτι. ήμουν να για εκτοξευτώ στον ουρανό μέσα από τα πελώρια παράθυρα. «Θεέ μου, γλυκιά που είσαι» είπε ξέπνοα ο Ρας, καθώς χαμήλωνε το κεφάλι για να βάλει πάλι τη γλώσσα του πάνω μου. Είχα ακούσει γι’ αυτό. Το ήξερα, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ήταν τόσο ωραίο. «Ρας, σε παρακαλώ» κλαψούρισα. Ο Ρας σταμάτησε για λίγο. Η ζεστή ανάσα του φούντωνε τη φωτιά που είχε ανάψει. «Τι παρακαλάς, μωρό μου; Πες μου τι θέλεις». Κούνησα το κεφάλι μου μπρος πίσω κι έκλεισα σφιχτά τα μάτια. Δεν μπορούσα να το πω. Δεν ήξερα πώς να το πω. «Θέλω να σε ακούσω να το λες, Μπλερ» είπε ο Ρας μ’ έναν πνιχτό ψίθυρο. «Σε παρακαλώ, γλείψε με πάλι» είπα λιγωμένη. «Καύλα» έκανε ο Ρας κι έχωσε πάλι τη γλώσσα του μες στις πτυχές μου. Μετά ρούφηξε την πρησμένη κλειτορίδα μου και με έστειλε στα ουράνια. Ο κόσμος όλος έγινε ένα πανδαιμόνιο χρωμάτων, ενώ τα κύματα ηδονής που κατέκλυσαν το κορμί μου, μου έκοψαν την ανάσα. Μόνο όταν βγήκα απ’ αυτή την έκσταση συνειδητοποίησα ότι ο Ρας είχε σηκωθεί και, γυμνός πλέον, ερχόταν πάλι πάνω μου. «Το προφυλακτικό είναι στη θέση του. Πρέπει να μπω μέσα» ψιθύρισε στο αυτί μου καθώς άνοιγε τα πόδια μου με τα χέρια του, κι ένιωσα την αιχμή του πέους του να διεισδύει μέσα μου.


179/268

5/21/2018

Στα βαθιά


«Ω, γαμώτο, πόσο υγρή είσαι. Θα είναι δύσκολο να μη χωθώ μέσα με τη μία. Θα προσπαθήσω να πάω αργά. Σ’ το υπόσχομαι». Η φωνή του έβγαινε με δυσκολία και οι φλέβες στον λαιμό του είχαν πεταχτεί, καθώς έμπαινε πιο βαθιά μέσα μου. Με τέντωνε, αλλά μου άρεσε. Ο πόνος που περίμενα δεν ήταν εκεί. Μετακίνησα το σώμα μου ανοίγοντας περισσότερο τα πόδια, και ο Ρας ξεροκατάπιε και πάγωσε. «Μην κουνιέσαι. Σε παρακαλώ, μωρό μου, μην κουνιέσαι» με ικέτεψε, κρατώντας το κορμί του εντελώς ακίνητο. Μετά μπήκε ακόμα πιο βαθιά στο στενό μου άνοιγμα και τότε ένιωσα τον πόνο. Σφίχτηκα το ίδιο κι ο Ρας. «Αυτό είναι. Θα το κάνω γρήγορα αλλά, μόλις μπω, θα σταματήσω και θα σε αφήσω λίγο να με συνηθίσεις». Ένευσα καταφατικά κι έκλεισα τα μάτια, πιάνοντας σφιχτά τα μπράτσα του. Ο Ρας τραβήχτηκε προς τα πίσω και μετά έδωσε μια δυνατή ώθηση στους γοφούς του. Ένας καυτός πόνος διαπέρασε το κορμί μου. Έβγαλα μια δυνατή κραυγή κι έσφιξα τα μπράτσα του για να κρατηθώ, ενόσω το κύμα του πόνου συντάραζε το κορμί μου. Άκουγα τη γρήγορη, βαριά ανάσα του Ρας που προσπαθούσε να μείνει ακίνητος. Δεν ήξερα πώς ήταν όλο αυτό για. έναν άντρα, αλλά καταλάβαινα ότι δεν ήταν εύκολο. Ο Ρας φαινόταν να πονάει κι αυτός. «Εντάξει. Είμαι εντάξει» ψιθύρισα, όταν ο πόνος μαλάκωσε. Ο Ρας άνοιξε τα μάτια και με κοίταξε. Το βλέμμα του ήταν θολό. «Είσαι σίγουρη; Γιατί, μωρό μου, θέλω σαν τρελός να. συνεχίσω». Έκανα ναι με το κεφάλι, αλλά συνέχισα να κρατιέμαι από


180/268

5/21/2018


χέρια του, σε περίπτωση που ξαναρχόταν ο πόνος όταν θα χιζε να κουνιέται. Οι γοφοί του Ρας ανασηκώθηκαν, κι ιωσα σαν να με άφηνε, αλλά μετά τους έφερε αργά προς το ρος μου και με γέμισε ξανά. Αυτή τη φορά δεν ένιωσα πόνο. ιωσα μόνο ανοιχτή και γεμάτη. Πονάει;» ρώτησε ο Ρας, σταματώντας πάλι. «Όχι. Μου ρέσει» τον διαβεβαίωσα. Ο Ρας ανασήκωσε πάλι τους οφούς τους και μετά όρμησε προς τα εμπρός προκαλώντας ου βογκητά ηδονής. Ήταν ωραίο. Περισσότερο από ωραίο. «Σου αρέσει;» ρώτησε έκπληκτος ο Ρας. «Ναι. Μου αρέσει πολύ». Ο Ρας έκλεισε τα μάτια, έγειρε πίσω το κεφάλι κι άρχισε να ινείται πιο γρήγορα, βγάζοντας ένα βογκητό. Ένιωσα το ορμί μου έτοιμο πάλι να πετάξει στα ύψη. Ήταν δυνατόν; πορούσα να έχω κι άλλον οργασμό τόσο γρήγορα; Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα κι άλλο. Ανασήκωσα τους γοφούς μου για να υποδεχτώ την ώθηση του, κι αυτό φάνηκε να τον τρελαίνει. «Έτσι. Θεέ μου, είσαι απίστευτη. Τόσο σφιχτή. Μπλερ, είσαι τόσο σφιχτή, γαμώτο» είπε λαχανιασμένος ενώ ξανάμπαινε μέσα μου. Σήκωσα τα γόνατα για να μπορέσω να τυλίξω τα πόδια μου γύρω από τη μέση του, κι αυτός άρχισε να τρέμει. «Κο ντεύεις, μωρό μου;» ρώτησε με μισοσβησμένη φωνή. «Έτσι νομίζω» του απάντησα, νιώθοντας το κύμα να φουσκώνει μέσα μου. Δεν ήμουν ακόμη έτοιμη, όμως. Ο πόνος είχε ανακόψει την ηδονή που είχα νιώσει στην αρχή. Ο Ρας έχωσε το χέρι του ανάμεσα μας, ώσπου ο αντίχειρας του άγhttp://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

181/268

5/21/2018

Στα βαθιά


γιξε εκείνο το σημείο του κορμιού μου που παλλόταν. «Αχ! Ναι, εκεί!» φώναξα και σφίχτηκα πάνω του, καθώς το κύμα κατέκλυζε το σώμα μου. Ο Ρας έβγαλε μια κραυγή κι έμεινε για μια στιγμή ακίνητος, εντελώς άκαμπτος, κι έπειτα βυθίστηκε μια τελευταία φορά μέσα μου.


182/268

5/21/2018

εφάλαιο Δεκαεννιά


Η βαριά ανάσα του Ρας στο αυτί μου και το βάρος του σώματος του πάνω στο δικό μου ήταν υπέροχη αίσθηση. Ήθελα να τον κρατήσω εκεί. Μέσα μου. Ακριβώς έτσι. Όταν πήγε να σηκωθεί από πάνω μου, εγώ τον κράτησα σφιχτά στην αγκαλιά μου κι ο Ρας γέλασε. «Θα γυρίσω. Πρέπει να σε φροντίσω πρώτα» είπε και με φίλησε στο στόμα, πριν με αφήσει μόνη στο κρεβάτι. Παρακολουθούσα το γυμνό, τέλειο κωλαράκι του να διασχίζει τον χώρο και να μπαίνει σ’ ένα άλλο δωμάτιο, που φα ντάστηκα ότι ήταν το μπάνιο. Ακουσα νερό να τρέχει, και μετά από λίγο ο Ρας βγήκε πάλι έξω. Τώρα έβλεπα τη γύμνια του κι από μπροστά. Τα μάτια μου ταξίδεψαν αμέσως προς τα κάτω. Άκουσα τον Ρας να γελάει κι έκλεισα τα μάτια ντροπιασμένη που με τσάκωσε να κοιτάζω. «Μη μου αρχίζεις τις ντροπές τώρα» με πείραξε, κι έπειτα άπλωσε τα χέρια του στα γόνατα μου. «Άνοιξε μου» είπε μαλακά και άνοιξε τα πόδια μου. Τότε πρόσεξα την πετσέτα που κρατούσε στα χέρια του. «Όχι πάρα πολύ» είπε, καθαρίζοντας με ανάμεσα στα πόδια μου, ενώ εγώ τον παρακολουθούσα συνεπαρμένη. «Πονάει;» με ρώτησε τρυφερά, καθώς σκούπιζε απαλά την ευαίσθητη περιοχή. Έγνεψα αρνητικά με το κεφάλι. Τώρα που


183/268

5/21/2018

Στα βαθιά


δεν ήμασταν μέσα στην τρέλα του πάθους, ένιωθα αμήχανα. Αλλά ήταν γλυκό που με καθάριζε. Αυτό κάνουν τα αγόρια μετά το σεξ; Δεν το είχα δει ποτέ αυτό σε ταινία. Ο Ρας φάνηκε ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και πέταξε τη χρησιμοποιημένη πετσέτα στο καλάθι, δίπλα στο κρεβάτι του. Σκαρφάλωσε δίπλα μου στο κρεβάτι και με τράβηξε πάνω του. «Νόμιζα ότι δεν ήσουν αγκαλίτσας, Ρας» είπα, καθώς εκεί νος έτριβε τη μύτη του στον λαιμό μου εισπνέοντας βαθιά. «Δεν ήμουν. Μόνο μ’ εσένα, Μπλερ. Εσύ είσαι η εξαίρεση μου» ψιθύρισε και βόλεψε το κεφάλι μου κάτω απ’ το σαγόνι του, τραβώντας τα σκεπάσματα πάνω μας. Ο ύπνος ήρθε γρήγορα. Ένιωθα ασφαλής κι ευτυχισμένη. Το πρώτο πράγμα που αντιλήφθηκα ήταν τα αργά φιλιά στο εσωτερικό της γάμπας μου και στην καμπύλη της πατούσας. Άνοιξα με κόπο τα μάτια. Ο Ρας ήταν στα γόνατα, στην άκρη του κρεβατιού, και φιλούσε τις πατούσες μου, ανεβαίνοντας κατόπιν προς τα πάνω, μ’ ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο του. «Να τα τα μάτια σου... Είχα αρχίσει ν’ αναρωτιέμαι πόση ώρα έπρεπε να σε φιλάω για να καταφέρω να σε ξυπνήσω. Όχι ότι θα με πείραζε να σου δώσω φιλιά και πιο πάνω, άλλα αυτό θα μας οδηγούσε σε νέο γύρο απίθανου σεξ, κι εσύ έχεις τώρα μόνο είκοσι λεπτά για να πας στη δουλειά». Δουλειά. Γαμώτο. Ανακάθισα και ο Ρας άφησε το πόδι μου. «Έχεις χρόνο. Πάω να σου φτιάξω κάτι να φας όσο θα ετοιμάζεσαι» μου είπε. «Σ’ ευχαριστώ, αλλά δεν χρειάζεται. Θα φάω κάτι στη δουλειά, μόλις φτάσω».


184/268

5/21/2018


Προσπαθούσα ν’ αποτρέψω την αμηχανία του επόμενου πρωινού. Είχα κάνει σεξ μ’ αυτόν τον άντρα. Πολύ ωραίο σεξουλάχιστον φάνηκε μουν γυμνήέτσι στο μου κρεβάτι του.εμένα. Τώρα είχε ξημερώσει και «Εγώ θέλω να φας εδώ. Σε παρακαλώ». Με ήθελε εδώ. Η καρδιά μου άρχισε να βροντάει πιο δυνατά στο στήθος μου. «Εντάξει. Πρέπει να πάω στο δωμάτιο μουΟκαι κάνω ένα ντουζ». Ραςνακοίταξε πρώτα το μπάνιο του και μετά εμένα. «Διχάζομαι τώρα, επειδή θέλω μεν να κάνεις εδώ ντουζ, αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορέσω να φύγω ξέροντας ότι είσαι γυμνή και γεμάτη σαπουνάδα μες στο ντουζ μου. Θα θέλω να μπω κι εγώ μέσα». Κρατώντας το σεντόνι πάνω στο στήθος μου, χαμογέλασα. «Παρόλο που αυτό ακούγεται πολύ δελεαστικό, θα αργήσω στη δουλειά». Ο Ρας αναστέναξε και κούνησε το κεφάλι. «Καλώς. Θέλεις να πας στο δωμάτιο σου». Έψαξα τριγύρω για τα ρούχα μου, αλλά δεν τα είδα πουθενά. «Φόρα αυτό. Έρχεται η Ενριέτα σήμερα. Θα της πω να πλύνει και να σιδερώσει τα χτεσινά σου ρούχα». Μου πέταξε το μπλουζάκι που φορούσε το προηγούμενο Καθώς προσγειωνόταν πάνω στο στήθος μου, έφτασε βράδυ. στα ρουθούνια μου η μυρωδιά του Ρας. Θα μου ήταν δύσκολο να το γυρίσω πίσω αυτό. Προσπάθησα να το φορέσω σεμνά, χωρίς ν’ αφήσω να πέσει το σεντόνι. «Τώρα σήκω. Θέλω να σε δω» μουρμούρισε, κάνοντας λίγο πίσω. Φόρεσε το παντελόνι της πιτζάμας του, κάθισε


185/268

5/21/2018

Στα βαθιά


χαλαρά στην άκρη του κρεβατιού και περίμενε να σηκωθώ. Άφησα το σεντόνι να πέσει και σηκώθηκα όρθια. Το μπλουζάκι του μου έφτανε λίγο πάνω από τα γόνατα. «Δεν μπορείς να τους πεις ότι είσαι άρρωστη;» ρώτησε, ταξιδεύοντας το βλέμμα του πάνω στο κορμί μου. Ένιωσα να με διαπερνά μια θερμή, γαργαλιστική αίσθηση. «Δεν είμαι άρρωστη» απάντησα. «Είσαι σίγουρη; Γιατί εγώ νομίζω πως έχω πυρετό» είπε, κάνοντας τον γύρο του κρεβατιού και τραβώντας με πάνω του. «Χτες το βράδυ ήταν απίθανα» είπε με το κεφάλι χωμένο στα μαλλιά μου. Δεν περίμενα τέτοιου είδους αντίδραση από μέρους του. Ανησυχούσα μήπως το πρωί μου έδινε τα παπούτσια στο χέρι. Αλλά δεν το έκανε. Απεναντίας, ήταν πολύ γλυκός. Και τόσο απίστευτα λαχταριστός που μου ερχόταν να τηλεφωνήσω στη δουλειά και να πω πραγματικά ότι ήμουν άρρωστη. Ήταν η μέρα που δούλευα στο αμαξάκι με τα ποτά και, αν δεν πήγαινα, η Μπέθι θα έπρεπε να κάνει ολόκληρο το γήπεδο μόνη της, σήμερα που ήταν Παρασκευή. Αυτό θα ήταν πολύ άκαρδο. Δεν μπορούσα να της το κάνω. «Πρέπει να πάω στη δουλειά σήμερα. Με περιμένουν» του εξήγησα. Ο Ρας ένευσε πως καταλάβαινε κι έκανε ένα βήμα πίσω. «Ξέρω. Τρέξε, Μπλερ. Πάρε από μπροστά μου το γλυκό σου κωλαράκι και κατέβα να ετοιμαστείς. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα σε αφήσω να φύγεις αν μείνεις έτσι, μπροστά μου, για λίγο ακόμα». Τον προσπέρασα γελώντας κι έτρεξα κάτω. Το χαρούμενο γέλιο που άκουσα πίσω μου ήταν τέλειο. Ο Ρας ήταν τέλειος.


186/268

5/21/2018


Η ζέστη όσο πήγαινε και χειροτέρευε. Και τι δεν θα ’δινα να με άφηνε η Ντάρλα να μαζέψω τα μαλλιά μου. Ήμουν έτοιμη να πάρω το μπουκάλι με το παγωμένο νερό και να το αδειάσω πάνω στο κεφάλι μου. Με τόση ζέστη, θα στέγνωνα στο λεπτό. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι έπαιζαν γκολφ με τέτοιο καιρό; Τρελοί ήταν; Φτάνοντας πάλι με το αμαξάκι στην πρώτη τρύπα, αναγνώρισα τα σκούρα μαλλιά του Γουντς. Τέλεια. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που ήθελα να δω σήμερα. Ο Τζέις, έτσι κι αλλιώς, πιθανότατα θα περίμενε να περάσει η Μπέθι για να παραγγείλει. Ίσως μπορούσα να τους προσπεράσω. Ο Γουντς γύρισε και με κοίταξε, κι ένα χαμόγελο αχνοφάνηκε στα χείλη του. «Στο αμαξάκι πάλι σήμερα. Όσο κι αν μου αρέσει να σε έχω μέσα, αυτό κάνει την παρτίδα του γκολφ αφάνταστα πιο ενδιαφέρουσα» είπε ο Γουντς με πειρακτικό ύφος, καθώς σταματούσα το αμαξάκι δίπλα τους. Δεν είχα σκοπό να ενθαρρύνω το φλερτ που μου έκανε. Ωστόσο ήταν αφεντικό μου, οπότε δεν μπορούσα και να τον τσατίσω. «Άραξε, Γουντς. Μην πιάσετε και τσιμπούρια» ακούστηκε από πίσω μου η φωνή του Ρας. Γύρισα και τον είδα να έρχεται προς το μέρος μας, φορώντας ένα σκούρο μπλε σορτσάκι και λευκό μπλουζάκι. Έπαιζε γκολφ; «Α, ώστε γι’ αυτήν σου ήρθε ξαφνικά σήμερα να παίξεις μαζί μας;» ρώτησε ο Γουντς. Δεν τον άφησα απ’ τα μάτια μου, καθώς πλησίαζε προς το μέρος μου. Είχε έρθει για μένα. Εγώ, τουλάχιστον, ήμουν λίγο πολύ σίγουρη γι’ αυτό. Όταν τρώγαμε πρωινό, με είχε ρωτήσει πού θα δούλευα σήμερα.


187/268

Στα βαθιά

5/21/2018


Το χέρι του τύλιξε τη μέση μου. Με τράβηξε κοντά του κι έσκυψε το κεφάλι για να ψιθυρίσει στο αυτί μου: «Πονάς;». Απ’ το πρωί ανησυχούσε μήπως πονούσα που θα ’πρεπε να δουλεύω όρθια όλη μέρα. Του είχα πει ότι αισθανόμουν καλά. Ένιωθα απλώς ένα τράβηγμα. Προφανώς ανησυχούσε ακόμη. «Είμαι μια χαρά» απάντησα χαμηλόφωνα. Μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο αυτί. «Νιώθεις τράβηγμα; Το νιώθεις ότι ήμουν μέσα σου;» Έγνεψα καταφατικά κι ένιωσα τα γόνατα μου να λυγίζουν ελαφρά, όταν άκουσα τον τόνο της φωνής του. «Ωραία. Μου αρέσει να ξέρω ότι νιώθεις πού ήμουν» είπε και απομακρύνθηκε από μένα, στρέφοντας το βλέμμα του στον Γουντς. «Το ’ξερα ότι θα γινόταν αυτό» είπε ο Γουντς ενοχλημέ νος. «Το ’χει μάθει η Ναν ή ακόμη;» ρώτησε ο Τζέις. Ο ξανθούλης τον χτύπησε στο μπράτσο και τον κοίταξε συνοφρυωμένος. Γιατί αναφερόταν συνεχώς το όνομα της Ναν; Θα μάθαινα ποτέ; «Δεν την αφορά τη Ναν. Ούτε εσένα» απάντησε ο Ρας αγριοκοιτάζοντας τον Τζέις. «Εγώ ήρθα για να παίξω γκολφ. Ας μην το κουβεντιάσουμε αυτό εδώ πέρα. Μπλερ, δεν μας φέρνεις τα ποτά μας για να πας και παρακάτω;» είπε ο Γουντς. Ένιωσα τον Ρας δίπλα μου να τσιτώνεται. Ο Γουντς μας δοκίμαζε. Ήθελε να δει αν θα αντιδρούσα διαφορετικά τώρα που ο Ρας με διεκδικούσε, κατά κάποιον τρόπο, δημόσια. Εγώ


188/268

5/21/2018


ήμουν εδώ ως εργαζόμενη. Το γεγονός ότι είχα κοιμηθεί με τον Ρας δεν άλλαζε τη θέση μου στον κόσμο. Το ήξερα αυτό. Άφησα την αγκαλιά του Ρας, άνοιξα το ψυγειάκι και άρχισα να σερβίρω σε όλους τα ποτά τους. Τα φιλοδωρήματα απ’αυτή την παρέα δεν ήταν πια τόσο μεγάλα όσο παλιότερα. Με εξαίρεση, φυσικά, τα φιλοδωρήματα του Γουντς. Φανταζόμουν, όμως, ότι κι αυτό θα άλλαζε σήμερα. Είδα το κατοσταδόλαρο που έβαλε στο χέρι μου ο Γουντς, και ήμουν σίγουρη ότι το είχε δει κι ο Ρας. Έκλεισα γρήγορα το χέρι και το έχωσα στην τσέπη μου. Θα το κουβέντιαζα μαζί του αργότερα, όταν δεν θα ήταν μπροστά ο Ρας. Ο Ρας με πλησίασε κι έβαλε τα χρήματα για το δικό του ποτό στην τσέπη μου. Με φίλησε απαλά και μου έκλεισε το μάτι, κι έπειτα πήγε να πάρει ένα μπαστούνι από το καροτσάκι. Δεν έδωσα στον Γουντς αφορμή να μου κάνει παρατήρηση. Γύρισα γρήγορα στο αμαξάκι και πήγα στην επόμενη τρύπα. Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο στην τσέπη μου, ξαφ νιάζοντας με. Το είχε βάλει στην τσέπη μου ο Ρας το πρωί, πριν φύγω. Εγώ καλά καλά δεν θυμόμουν ότι είχα τηλέφωνο. Σταμάτησα το αμαξάκι, το έβγαλα απ’ την τσέπη μου και διάβασα το μήνυμα που είχε φτάσει. Ρας: Λυπάμαι γι’ αυτό που έγινε με τον Γουντς. Γιατί λυπόταν; Δεν είχε κανέναν λόγο να λυπάται. Εγώ: Είμαι εντάξει. Ο Γουντς είναι αφεντικό μου. Δεν τρέχει τίποτα. Έβαλα πάλι το κινητό στην τσέπη μου και πήγα προς την επόμενη στάση μου. http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

189/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Είκοσι


Όταν έφτασα στο σπίτι του Ρας μετά τη δουλειά, είδα το ιδιωτικό δρομάκι γεμάτο αυτοκίνητα. Αυτό δεν το περίμενα. Είχε τόσο πολλή δουλειά στο γήπεδο, που είχα σταματήσει μόνο άλλη μία φορά για να τους σερβίρω, στη δέκατη έκτη τρύπα. Ο Ρας δεν μου έστειλε άλλο μήνυμα όλη μέρα. Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος από την αγωνία. Αυτό ήταν; Αυτή η γλύκα που έβγαλε μετά την πρώτη μας φορά είχε ξεθωριάσει τόσο γρήγορα; Αναγκάστηκα να παρκάρω έξω, στην άκρη του δρόμου. Έκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου κι άρχισα να βαδίζω προς την είσοδο. «Σκέψου το καλά πριν μπεις μέσα» είπε η γνώριμη φωνή του Γκραντ μέσα στο σκοτάδι. Γύρισα και είδα μια μικρή πορτοκαλιά λάμψη να πέφτει στο έδαφος και μετά να σβήνει κάτω από μια μπότα, προτού ξεπροβάλει ο Γκραντ απ’ την κρυψώνα του. «Εσύ έρχεσαι σ’ αυτά τα πάρτι για να τη βγάζεις έξω;» ρώτησα, μια που αυτή ήταν η δεύτερη φορά που τον έβρισκα μόνο του έξω, ενώ μέσα είχε πάρτι. «Δεν τα καταφέρνω να κόψω το τσιγάρο. Ο Ρας νομίζει ότι το έχω σταματήσει. Οπότε κρύβομαι εδώ όταν θέλω να καπνίσω» μου εξήγησε.


190/268

5/21/2018


«Το κάπνισμα σκοτώνει» του είπα, φέρνοντας στο μυαλό μου όλους εκείνους τους καπνιστές που είχα δει να αργοπεθαίνουν, όταν πήγαινα τηαναστενάζοντας. μητέρα μου για Κοίταξα χημειοθεραπεία. «Έτσι ακούω» απάντησε προς το σπίτι και άκουσα τη μουσική που αντηχούσε από μέσα. «Δεν ήξερα ότι είχε πάρτι απόψε» είπα, ελπίζοντας να μη φανεί η απογοήτευση στη φωνή μου. Ο Γκραντ γέλασε και στηρίχτηκε σ’ ένα Volvo. «Πάντα δεν έχει πάρτι εδώ;» Όχι πάντα. Μετά την προηγούμενη νύχτα, φανταζόμουν ότι ο Ρας θα μου τηλεφωνούσε ή θα μου έστελνε ένα μήνυμα. «Ας πούμε ότι δεν το περίμενα». «Ούτε κι ο Ρας, νομίζω. Της Ναν είναι το πάρτι. Του το έσκασε ξαφνικά. Η κοπέλα τα καταφέρνει πάντα να τη βγάζει λάδι, ό,τι χοντράδα και να κάνει στον Ρας. Όταν ήμασταν μικρότεροι, είχα βρει μπόλικες φορές τον μπελά μου από τον Ρας επειδή δεν μάσαγα που το έπαιζε συνέχεια αδικημένη». Πήγα δίπλα του κι ακούμπησα κι εγώ στο Volvo , σταυρώνοντας τα χέρια. «Ώστε μεγάλωσες κι εσύ με τη Ναν;» Χρειαζόμουν κάτι. Μία εξήγηση. Οτιδήποτε. Ο Γκραντ μου έριξε μια λοξή ματιά. «Ναι. Βέβαια. Η Τζορτζιάνα είναι μαμά της. Ο μόνος γονιός που είχε. Δηλαδή...» Ο Γκραντ τινάχτηκε απ’ το Βόλβο και κούνησε το κεφάλι. «Α, όχι. Παραλίγο να μου τη φέρεις. Δεν μπορώ να σου πω τίποτα, Μπλερ. Και ειλικρινά, άμα σου πει κανείς, δεν θέλω να είμαι εκεί κοντά». Ο Γκραντ απομακρύνθηκε με γρήγορα βήματα πηγαίνο ντας προς το σπίτι. Περίμενα μέχρι να μπει μέσα και μετά ακολούθησα κι εγώ.


191/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Προσευχόμουν να μην είναι κανείς στο δωμάτιο μου. Αν ήταν, θα πήγαινα στην αποθήκη. Δεν είχα καμία διάθεση ν’ ασχοληθώ με τη Ναν. Ή με τα μυστικά γύρω από τη Ναν που επιτρεπόταν να τα ξέρουν όλοι εκτός από μένα. Και σίγουρα δεν είχα καμιά διάθεση ν’ ασχοληθώ με τον Ρας. Άνοιξα την πόρτα και με χαρά διαπίστωσα ότι δεν ήταν κανείς εκεί να δει ότι είχα φτάσει. Πήγα κατευθείαν προς τις σκάλες. Γέλια και φωνές αντηχούσαν παντού στο σπίτι. Εγώ δεν κόλλαγα μ’αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είχε κανένα νόημα να πάω εκεί κάτω και να προσποιηθώ το αντίθετο. Έριξα μια ματιά στην πόρτα που οδηγούσε στη σκάλα του Ρας και άφησα τις αναμνήσεις της χτεσινής νύχτας να με κατακλύσουν. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι δεν επρόκειτο να επαναληφθεί. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα χωρίς ν’ ανάψω το φως. Κάλυψα το στόμα με το χέρι μου για να σταματήσω την κραυγή που πήγε να βγει, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν μόνη μου. Ήταν κι ο Ρας εκεί. Καθόταν στο κρεβάτι μου και κοιτούσε έξω απ’ το παράθυρο. Όταν έκλεισα την πόρτα, σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου. «Γεια» είπε σιγανά. «Γεια» απάντησα. Δεν καταλάβαινα τι έκανε στο δωμάτιο μου, τη στιγμή που το σπίτι του ήταν γεμάτο κόσμο. «Τι κάνεις εδώ πέρα;» Με κοίταξε μ’ ένα στραβό χαμόγελο. «Σε περιμένω. Νόμιζα ότι ήταν προφανές». Χαμογέλασα κι έσκυψα το κεφάλι. Μερικές φορές δεν άντεχα να τον κοιτάζω ίσια στα μάτια. «Το βλέπω αυτό. Αλλά έχεις καλεσμένους».


192/268

5/21/2018


«Δεν είναι δικοί μου οι καλεσμένοι. Πίστεψε με, εγώ το ήθελα άδειο το σπίτι» είπε, σκεπάζοντας το πλάι του προσώπου μου με το χέρι του. «Έλα πάνω μαζί μου. Σε παρακαλώ». Δεν χρειαζόταν να με παρακαλέσει. Θα το έκανα ευχαρίστως. Πέταξα την τσάντα μου στο κρεβάτι κι έβαλα το χέρι μου μέσα στο δικό του. «Οδήγησε με». Ο Ρας μου έσφιξε το χέρι και ανεβήκαμε μαζί τη σκάλα. Μόλις φτάσαμε στο κεφαλόσκαλο, ο Ρας με τράβηξε στην αγκαλιά του και με φίλησε δυνατά. Ίσως να ήμουν εύκολη, αλλά δεν με ένοιαζε. Μου είχε λείψει όλη τη μέρα. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω απ’ τον λαιμό του και τον φίλησα κι εγώ με όλο το συναίσθημα που έβραζε μέσα μου, έστω κι αν δεν καταλάβαινα τι ακριβώς ήταν αυτό. Όταν σταματήσαμε τα φιλιά, είχαμε μείνει και οι δυο από ανάσα. «Να μιλήσουμε. Πρώτα θέλω να μιλήσουμε. Θέλω να σε δω να χαμογελάς, να γελάς δυνατά. Θέλω να μάθω ποια ήταν η αγαπημένη σου εκπομπή όταν ήσουν μικρή και ποιος σε έκανε να κλάψεις στο σχολείο και ποιου συγκροτήματος τις αφίσες κρεμούσες στον τοίχο σου. Μετά σε θέλω και πάλι γυμνή στο κρεβάτι μου». Χαμογελώντας για τον παράξενο αλλά αξιαγάπητο τρόπο με τον οποίο μου έλεγε ότι ήθελε να κάνει κι άλλα πράγματα εκτός από σεξ μαζί μου, πήγα προς τον μεγάλο ταμπά γωνιακό καναπέ, που έβλεπε στον ωκεανό αντί να είναι στραμμένος προς κάποια τηλεόραση. «Διψάς;» ρώτησε ο Ρας, πηγαίνοντας σ’ ένα ψυγείο από ανοξείδωτο ατσάλι, που δεν είχα τον χρόνο να προσέξω την προηγούμενη νύχτα. Δίπλα του υπήρχε ένα μικρό μπαράκι. «Λίγο παγωμένο νερό θα ήθελα» απάντησα.


193/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Ο Ρας έπιασε να γεμίσει τα ποτήρια μας κι εγώ γύρισα προς τον ωκεανό. «Το Ράγκρατς ήταν η αγαπημένη μου εκπομπή, ο Κέιν Νόρις με έκανε να κλαίω τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, αλλά μετά άρχισε να κάνει και τη Βάλερι να κλαίει κι εγώ τσατιζόμουν και τον χτυπούσα. Η αγαπημένη μου και πιο επιτυχημένη επίθεση ήταν μια αστραπιαία κλοτσιά στα αχαμνά του. Και, ντρέπομαι που το λέω, αλλά οι τοίχοι μου ήταν γεμάτοι με αφίσες των Backstreet Boys». Ο Ρας ήρθε δίπλα μου και μου έδωσε ένα μεγάλο ποτήρι παγωμένο νερό. Φαινόταν διστακτικός. Κάθισε δίπλα μου. «Ποια είναι η Βάλερι;» Είχα αναφέρει την αδερφή μου χωρίς να το σκεφτώ. Ένιωθα άνετα με τον Ρας. Ήθελα να με γνωρίσει καλύτερα. Ίσως, αν ανοιγόμουν και του έλεγα τα δικά μου μυστικά, να αποφάσιζε κι εκείνος να μου μιλήσει για τα δικά του. Έστω κι αν δεν μπορούσε να μου μιλήσει για τα μυστικά της Ναν. «Η Βάλερι ήταν η δίδυμη αδερφή μου. Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό πριν από πέντε χρόνια. Οδηγούσε ο μπαμπάς μου. Δύο εβδομάδες αργότερα, μας εγκατέλειψε και δεν γύρισε ποτέ. Η μαμά έλεγε ότι έπρεπε να τον συγχωρήσουμε, επειδή δεν μπορούσε να ζήσει με το γεγονός ότι εκείνος οδηγούσε το αυτοκίνητο που σκότωσε τη Βάλερι. Κι εγώ ήθελα πάντα να την πιστεύω. Ακόμα κι όταν δεν ήρθε στην κηδεία της μαμάς, ήθελα να πιστεύω ότι απλώς δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Οπότε, τον συγχώρησα. Δεν τον μίσησα ούτε άφησα να με κυριέψουν η πικρία και το μίσος. Αλλά ήρθα εδώ και... ε, ξέρεις. Τελικά, μάλλον είχε άδικο η μαμά». Ο Ρας έσκυψε, άφησε το ποτήρι του στο ξύλινο ρουστίκ τραπέζι, δίπλα στον καναπέ, και πέρασε το χέρι του από πίσω


194/268

5/21/2018


μου. «Δεν ήξερα καθόλου ότι είχες δίδυμη αδερφή» είπε σχεδόν ευλαβικά. «Ήμασταν ολόιδιες. Δεν μπορούσες να μας ξεχωρίσεις. Σπάγαμε πολλή πλάκα μ’ αυτό στο σχολείο και με τα αγόρια. Μόνο ο Κέιν μπορούσε να μας ξεχωρίσει». Ο Ρας άρχισε να παίζει με μια τούφα απ’ τα μαλλιά μου, όσο καθόμασταν και κοιτάζαμε τη θάλασσα από κάτω. «Πόσο καιρό γνωρίζονταν οι δικοί σου πριν παντρευτούν;» ρώτησε. Δεν την περίμενα αυτή την ερώτηση. «Ήταν έρωτας κεραυνοβόλος, που λένε. Η μαμά είχε πάει να δει μια φίλη της στην Ατλάντα. Ο μπαμπάς είχε χωρίσει πρόσφατα με τη φίλη της και πήγε από κει ένα βράδυ που η μαμά ήταν στο διαμέρισμα της φίλης της μόνη της. Η φίλη της έκανε λίγο ξέφρενη ζωή, απ’ ό,τι έλεγε η μαμά. Ο μπαμπάς έμεινε μόλις είδε τη μαμά. Και με το δίκιο του. Η μαμά μου ήταν κούκλα. Είχε ίδιο χρώμα μαλλιά μ’ εμένα, αλλά είχε κάτι τεράστια πράσινα μάτια ήταν σχεδόν σαν πετράδια. Και ήταν πολύ διασκεδαστική. Και μόνο που ήσουν κοντά της, ένιωθες ευτυχισμένος. Τίποτα δεν την έριχνε. Δεν έχανε ποτέ το χαμόγελο της. Η μόνη φορά που την είδα να κλαίει ήταν όταν έμαθε για τη Βάλερι. Σωριάστηκε στο πάτωμα και σπάραξε στο κλάμα εκείνη τη μέρα. Θα είχα τρομάξει, αν δεν ένιωθα κι εγώ το ίδιο. Ήταν σαν να σκίστηκε ένα κομμάτι από την ψυχή μου». Σταμάτησα. Τα μάτια μου έκαιγαν. Είχα αφήσει τον εαυτό μου να παρασυρθεί με τις εξομολογήσεις. Δεν είχα ανοιχτεί έτσι για χρόνια. Ο Ρας ακούμπησε το μέτωπο του στο κεφάλι μου. «Λυπάμαι, Μπλερ. Δεν είχα ιδέα για όλα αυτά». Για πρώτη φορά από τότε που με άφησε η Βάλερι ένιωθα


195/268

5/21/2018

Στα βαθιά


ότι είχα κάποιον στον οποίο μπορούσα να μιλήσω. Δεν υπήρχε λόγος να συγκρατιέμαι. Γύρισα, όπως με κρατούσε στην αγκαλιά του, κι ακούμπησα τα χείλη μου στα χείλη του. Είχα ανάγκη να τον νιώσω κοντά μου. Είχα θυμηθεί όλον εκείνο τον πόνο και τώρα ήθελα ο Ρας να τον διώξει μακριά. Ο Ρας είχε το ταλέντο να κάνει τα πάντα, εκτός από τον ίδιο, να φαίνονται ασήμαντα. «Τις αγαπάω. Πάντα θα τις αγαπάω. Αλλά είμαι εντάξει τώρα. Είναι μαζί. Έχουν η μία την άλλη» του είπα όταν ένιωσα τον δισταγμό του ν’ ανταποδώσει το φιλί μου. «Εσύ ποιον έχεις τώρα;» ρώτησε συντετριμμένος. «Έχω τον εαυτό μου. Ανακάλυψα πριν από τρία χρόνια, όταν αρρώστησε η μαμά μου, ότι όσο δεν έχανα τον εαυτό μου και δεν ξεχνούσα ποια είμαι, θα κατάφερνα πάντα να τα βγάζω πέρα» απάντησα. Ο Ρας έκλεισε τα μάτια και πήρε βαθιά ανάσα. Όταν τα άνοιξε πάλι, το απεγνωσμένο βλέμμα του με ξάφνιασε. «Σε χρειάζομαι. Εδώ και τώρα. Άσε με να σε αγαπήσω εδώ και τώρα, σε παρακαλώ». Έβγαλα την μπλούζα μου και μετά έπιασα τη δικιά του. Εκείνος σήκωσε τα χέρια για να με βοηθήσει, και του τράβηξα την μπλούζα πάνω απ’ το κεφάλι. Ξεκούμπωσε σβέλτα το σουτιέν μου και δεν υπήρχε πια τίποτα ανάμεσα μας. Σκέπασε με τα χέρια του τα στήθη μου και χάιδεψε απαλά με τους αντίχειρες τη σκληρή ρώγα τους. «Είσαι τόσο απίστευτα υπέροχη, γαμώτο. Μέσα κι έξω» ψιθύρισε. «Παρόλο που δεν το αξίζω, θέλω να χωθώ μέσα σου. Δεν μπορώ να περιμένω. Λαχταράω να βρεθώ όσο πιο κοντά σου γίνεται». Έκανα λίγο πιο πέρα και σηκώθηκα. Αφού έβγαλα τα.


196/268

5/21/2018


παπούτσια μου, ξεκούμπωσα το σορτσάκι και το κατέβασα μαζί με το κιλοτάκι μου και, κάνοντας ένα βήμα μπροστά, τα άφησα στοπιο πάτωμα. Εκείνος καθόταν κοίταζε σαν να ήμουν το μαγευτικό θέαμα που είχεκαι δειμεποτέ. Ήταν πολύ δυνατή αίσθηση. Περίμενα πως θα ένιωθα ντροπή μένοντας γυμνή μπροστά του, αλλά έκανα λάθος. «Γδύσου» είπα, κοιτάζοντας τη στύση του που πίεζε το τζιν του. Νόμιζα ότι αυτό θα τον έκανε να γελάσει, αλλά όχι. Σηκώθηκε, έβγαλε γρήγορα το τζιν κι έπεσε πάλι πίσω στον καναπέ, τραβώντας κι εμένα μαζί του. «Καβάλησε με» με πρόσταξε. Υπάκουσα. «Τώρα...» ξεροκατάπιε «κάθισε αργά πάνω μου». Κοίταξα κάτω και τον είδα να κρατάει τη βάση του πέους του. Πιάστηκα απ’ τους ώμους του και χαμήλωσα αργά το κορμί μου, ενώ εκείνος ανέλαβε όλα τα υπόλοιπα. «Μαλακά, μωρό μου. Αργά και μαλακά. Θα πονέσεις λίγο». Με ένα νεύμα έδειξα ότι κατάλαβα και δάγκωσα τα χείλη μου, όταν άρχισε να μπαίνει μέσα μου. Κουνούσε την κορυφή του πέους του μπρος πίσω στο άνοιγμα μου, ερεθίζοντας με. Έσφιξα τους ώμους του και πήρα μια κοφτή ανάσα. Ήταν ωραίο. Τόσο απίστευτα ωραίο. «Αυτό είναι. Είσαι τόσο υγρή, γαμώτο. Θεέ μου, θέλω να το γλείψω» γρύλισε. Το ζωώδες βλέμμα στα μάτια του με τάραζε. Ήθελα να τον κάνω να με θυμάται. Να θυμάται αυτό. Ήξερα ότι ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος και ήξερα ότι εγώ θα θα τονέφευξεχνούσα ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, ήθελα να ξέρω πως,δεν όταν


197/268

5/21/2018

Στα βαθιά


γε από μένα, δεν θα με ξεχνούσε ποτέ. Δεν ήθελα να είμαι απλώς ένα κορίτσι που του πήρε την παρθενιά. Γέρνοντας μπροστά, περίμενα λίγο, όσο ο Ρας έτριβε το πέος του πάνω στο άνοιγμα μου. Μετά κάθισα απότομα βγάζοντας μια δυνατή κραυγή και τον άφησα να με γεμίσει. «Οοοοχ!» φώναξε ο Ρας. Δεν του έδωσα το περιθώριο ν’ ανησυχήσει για μένα. Ήμουν αποφασισμένη να τον καβαλήσω. Τώρα την καταλάβαινα την ορολογία. Το ’χα. Πήγε ν’ ανοίξει το στόμα και να πει κάτι, αλλά τον σταμάτησα χώνο ντας μέσα τη γλώσσα μου. Ανασήκωσα τους γοφούς μου και τους έσπρωξα ξανά πάνω του πιο δυνατά. Το βογκητό και οι συσπάσεις του κορμιού του κάτω απ’ το δικό μου με διαβεβαίωσαν ότι καλά τα πήγαινα. Τραβήχτηκα βγάζοντας μια δυνατή κραυγή κι έπειτα άρχισα να τον καβαλάω όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο δυνατά. Η διείσδυση του τέντωνε την τρυφερή μου σάρκα και την έκανε να ουρλιάζει, αλλά ο πόνος ήταν γλυκός. «Μπλερ, αχ, τι καύλα, Μπλερ» βογκούσε, καθώς τα χέρια του άρπαζαν τους γοφούς μου και άφηνε τον εαυτό του ελεύθερο ν’ απολαύσει τον καλπασμό μου. Τα χέρια του άρχισαν να παίρνουν τον έλεγχο. Με σήκωνε και με χτυπούσε πάνω» του με γρήγορες και δυνατές κινήσεις. Τα βρομόλογα και ου δυνατοί αναστεναγμοί που του ξέφευγαν με έκαναν ακόμα πιο ασυγκράτητη. Ποθούσα με όλη μου την ψυχή να το ζήσω αυτό μαζί του. Ο οργασμός μου κορυφωνόταν και ήξερα ότι μετά από μερικούς ακόμα καλπασμούς θα ξέσπαγα πάνω του. Ήθελα να τελειώσει κι αυτός. Άρχισα να ταλαντεύομαι πάνω του και ν’ αφήνω τις δυνατές κραυγές που προσπαθούσα μέχρι εκείνη


198/268

5/21/2018


την ώρα να ελέγξω. «Θα τελειώσω» στέναξα, καθώς η αίσθηση κορυφωνόταν. «Μωρό μου, τι ωραίο γαμήσι» βόγκηξε, κι εκτοξευτήκαμε μαζί κι οι δυο στα ύψη. Το σώμα του συσπάστηκε κι έπειτα έμεινε ακίνητο. Άκουσα το όνομα μου να ξεφεύγει από τα χείλη του ακριβώς τη στιγμή που το κορμί μου έφτανε σε οργασμό. Όταν οι σπασμοί καταλάγιασαν και κατάφερα να πάρω πάλι ανάσα, τύλιξα τα χέρια μου γύρω απ’ τον λαιμό του και κατέρρευσα πάνω του. Τα δυο του χέρια με κρατούσαν πάνω του σφιχτά, καθώς η ανάσα του γινόταν πιο αργή. Μου άρεσε το γλυκό σεξ που είχαμε κάνει το προηγούμενο βράδυ, αλλά μου άρεσε κι αυτό, το γαμήσι. Χαμογέλασα μόνη μου μ’ αυτή τη σκέψη και γύρισα το κεφάλι να τον φιλήσω στον λαιμό. «Ποτέ. Στη ζωή μου όλη, ποτέ» είπε με κομμένη, σχεδόν, την ανάσα και τα χέρια του κατηφόρισαν στην πλάτη μου χουφτώνοντας απαλά τους γλουτούς μου. «Τι ήταν αυτό... Θεέ μου, Μπλερ, δεν έχω λόγια». Χαμογελώντας με το πρόσωπο χωμένο στον λαιμό του, ήξερα ότι είχα αφήσει το σημάδι μου σε αυτόν τον τέλειο, πληγωμένο, μυστηριώδη άντρα που διαρκώς με ξάφνιαζε. «Νομίζω πως η λέξη που ψάχνεις είναι "ανεπανάληπτο"» είπα γελώντας κι έγειρα πίσω για να μπορώ να τον βλέπω. Η τρυφεράδα στα μάτια του έλιωσε την καρδιά μου ακόμα περισσότερο. «Το πιο ανεπανάληπτο σεξ που έχει κάνει άνθρωπος» απάντησε και μάζεψε με το χέρι του μια τούφα απ’ τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου. «Καταστράφηκα. Το ξέρεις αυτό, έτσι; Με κατέστρεψες».


199/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Έπαιξα λίγο τους γοφούς μου και τον ένιωσα ακόμη μέσα μου. «Μμμ, μπα, νομίζω πως είσαι ακόμη ζωντανός». «Θεέ μου. Εσύ, κυρία μου, είσαι ικανή να με κάνεις πάλι έτοιμο για δράση. Πρέπει να σε καθαρίσω». Χάιδεψα το χείλος του με το ακροδάχτυλό μου. «Δεν θα έχω πάλι αίμα. Πάει αυτό». Ο Ρας πήρε το δάχτυλο μου μέσα στο στόμα του και το ρούφηξε απαλά, πριν με αφήσει να το τραβήξω. «Δεν φορούσα προφυλακτικό. Αλλά είμαι καθαρός. Φοράω πάντα προφυλακτικό και κάνω εξετάσεις τακτικά». Δεν ήμουν σίγουρη τι να το κάνω αυτό. Δεν είχα σκεφτεί το προφυλακτικό. «Με συγχωρείς. Γδύθηκες και το μυαλό μου κατέβασε ασφάλειες. Αλλά, λόγω τιμής, είμαι καθαρός». Κούνησα το κεφάλι. «Όχι, εντάξει. Σε πιστεύω. Ούτε εγώ το σκέφτηκα». Ο Ρας με τράβηξε πάλι πάνω του. «Ωραία, γιατί ήταν απίστευτο. Δεν το είχα νιώσει ποτέ χωρίς προφυλακτικό. Η ιδέα ότι ήμουν μέσα σου κι ότι σε ένιωθα όπως είσαι με κάνει πολύ ευτυχισμένο. Η αίσθηση που μου άφηνες ήταν απίθανη. Καυτή και υγρή και πολύ πολύ σφιχτή». Άρχισα να κουνιέμαι πάνω στο κορμί του. Τα βρομόλογά του στο αυτί μου έκαναν εκείνο τον πόνο ανάμεσα στα πόδια μου να ξυπνήσει πάλι. «Μμμ» απάντησα, καθώς τον ένιωθα να σκληραίνει πάλι μέσα μου. «Παίρνεις τίποτα αντισυλληπτικά;» Δεν είχα ποτέ λόγο. Έγνεψα αρνητικά με το κεφάλι. Στέναξε και σήκωσε τους γοφούς μου από πάνω του, μέχρι, που βγήκε έξω. «Δεν μπορούμε να το ξανακάνουμε μέχρι να.


200/268

5/21/2018


πάρεις κάτι. Αλλά με καύλωσες πάλι». Άπλωσε το χέρι του ανάμεσα στα πόδια μου και χάιδεψε με το δάχτυλο την πρησμένη κλειτορίδα μου. «Τρομερά σέξι» μουρμούρισε. Άφησα το κεφάλι μου να πέσει πίσω και απόλαυσα το απαλό του άγγιγμα. «Μπλερ, έλα να κάνεις ένα ντουζάκι μαζί μου» ζήτησε με κουρασμένη φωνή. «Εντάξει» είπα, κοιτώντας τον πάλι. Με βοήθησε να σηκωθώ και με οδήγησε στο αχανές μπάνιο του. «Σε θέλω μέσα στο ντουζ. Αυτό που κάναμε εκεί έξω ήταν το καλύτερο γαμήσι της ζωής μου. Αλλά εδώ τώρα θα το πάμε αργά. Θα σε φροντίσω εγώ».


201/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Είκοσι Ένα


Το πρωί δυσκολεύτηκα ν’ αφήσω τον Ρας στο κρεβάτι και να φύγω. Κοιμόταν τόσο γαλήνια, που δεν ήθελα να τον ξυπνήσω. Ήθελα να του δώσω ένα φιλί στο πρόσωπο πριν φύγω, αλλά συγκρατήθηκα. Στο ύπνο του, φαινόταν σαν να μην είχε καμία έγνοια. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σφιγμένος και στην τσίτα ήταν, μέχρι που τον είδα να κοιμάται και να βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτης ηρεμίας. Μόλις μπήκα στο δωμάτιο του προσωπικού, με υποδέχτηκε η μυρωδιά φρέσκων ντόνατς και το χαμόγελο του Τζίμι. «Καλημέρα, ηλιαχτίδα μου» είπε χαρωπά, όπως πάντα. «Αυτό θα το δούμε... Έχεις σκοπό να τα μοιραστείς τα ντόνατς ή όχι;» Έφερε το κουτί μπροστά μου. «Πήρα δύο παραπάνω ειδικά για σένα, κούκλα. Ήξερα ότι θα ερχόταν σήμερα για δουλειά το ξανθό μου γκομενάκι και δεν ήθελα να το υποδεχτώ με άδεια χέρια». Κάθισα απέναντι του και πήρα ένα από τα ντόνατς μου. «Αν πίστευα ότι θα σου άρεσε, θα σου έσκαγα ένα φιλί στη μούρη» τον πείραξα. Ο Τζίμι έπαιξε τα φρύδια του. «Ποιος ξέρει, μωρό μου; Ένα πρόσωπο σαν το δικό σου μπορεί να κάνει έναν άντρα να λοξοδρομήσει».


202/268

5/21/2018


Γελώντας, έφαγα μια μπουκιά από την αφράτη, ζεστή λιχουδιά. Μπορεί να μην ήταν υγιεινό, αλλά ήταν μούρλια. «Φάε, γιατί μας περιμένει πολύ σκατένια μέρα. Απόψε είναι ο χορός των ντεμπιτάντ και δεν θα είμαστε στην τραπεζαρία. Θα μας στείλουν όλους στην αίθουσα χορού, και θα πρέπει να φέρνουμε γύρους με τους δίσκους στο χέρι και μετά να τους σερβίρουμε όλους σε κανονικό δείπνο». Χορός των ντεμπιτάντ; Τι στην ευχή ήταν πάλι αυτό; «Γι’ αυτό είναι απ’ έξω όλα αυτά τα φορτηγά με τα λουλούδια και τα στολίδια;» Ο Τζίμι έγνεψε καταφατικά και άπλωσε το χέρι να πάρει άλλο ένα ντόνατς με σοκολάτα. «Αμέ. Γίνεται κάθε χρόνο αυτή την εβδομάδα. Τρελαμένες μανάδες που κολυμπάνε στο χρήμα περιφέρουν τις κόρες τους και τις παρουσιάζουν στην καλή κοινωνία. Μετά το αποψινό, τα κορίτσια θα θεωρούνται γυναίκες και θα αντιμετωπίζονται σαν ενήλικα μέλη της λέσχης. Μπορούν να συμμετέχουν σε επιτροπές και τέτοια. Μια μεγάλη σαχλαμάρα, εν ολίγοις. Πόσο μάλλον τώρα, που η Ναν έκλεισε τα είκοσι ένα πριν από μερικές εβδομάδες. Αυτό σημαίνει ότι θα την αμολήσουν στον κόσμο των ενηλίκων, γαμώ την τύχη μου». Η Ναν ήταν μία από τις ντεμπιτάντ. Ενδιαφέρον αυτό. Η μητέρα της έλειπε. Μήπως αυτό σήμαινε ότι τώρα θα επέστρεφε; Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα... Θα ’πρεπε να φύγω σύντομα. Ο Ρας δεν μου είχε πει ότι είχε αλλάξει κάτι σε σχέση με τη μετακόμιση μου. Αν έφευγα, θα συνέχιζε να με βλέπει; «Πάρε ανάσα, Μπλερ. Ένας σκατοχορός είναι» είπε ο Τζίμι. Πήρα βαθιά ανάσα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχε


203/268

5/21/2018

Στα βαθιά


αρχίσει να με πιάνει πανικός. Να γιατί ήθελα να κρατήσω αποστάσεις. Το ’ξέρα ότι πλησίαζε αυτή η μέρα. Αυτό σήμαινε ότι θα ήταν και ο μπαμπάς μου στο σπίτι απόψε; «Τι ώρα ξεκινάει;» κατάφερα να ρωτήσω με σταθερή φωνή. «Εφτά αλλά θα κλείσουμε την τραπεζαρία από τις πέντε για να ετοιμαστούμε». Έγνεψα καταφατικά και άφησα κάτω το υπόλοιπο ντόνατς μου. Δεν μπορούσα να φάω άλλο. Σήμερα θα ήμουν στο περίμενε. Έπιασα το κινητό στην τσέπη μου, αλλά δεν μπορούσα να στείλω μήνυμα στον Ρας. Δεν ήθελα να μου πει τίποτα κακά νέα με μήνυμα. Θα περίμενα, λοιπόν. «Μπλερ, θέλω να σε δω μια στιγμή στο γραφείο μου». Η φωνή του Γουντς διέκοψε τις σκέψεις μου. Έριξα μια γρήγορη ματιά στον Τζίμι και είδα ότι και τα δικά του μάτια είχαν γουρλώσει από ανησυχία. Τέλεια. Τι είχα κάνει πάλι; Σηκώθηκα και γύρισα προς τον Γουντς. Δεν φαινόταν θυμωμένος. Μου χαμογελούσε, και αυτό μου έδωσε το θάρρος που χρειαζόμουν για να πάω προς το μέρος του. Μου κράτησε την πόρτα για να περάσω και βγήκα έξω, στην τραπεζαρία. «Ηρέμησε, Μπλερ. Δεν τρέχει τίποτα. Απλώς πρέπει να κουβεντιάσουμε γι’ απόψε». Α. Ουφ. Πήρα βαθιά ανάσα και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά. Έπειτα ο Γουντς κατευθύνθηκε προς μια πόρτα στο βάθος της τραπεζαρίας, κι εγώ τον ακολούθησα. «Δεν έχω και κανένα εντυπωσιακό γραφείο. Ο μπαμπάς πιστεύει ότι πρέπει να δουλέψω για να αναρριχηθώ. Άσχετα αν μια μέρα θα κληρονομήσω τη λέσχη». Ο Γουντς γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω ανοίγοντας την πόρτα και μου


204/268

5/21/2018


έκανε νόημα να μπω μέσα. Το γραφείο του ήταν όσο μεγάλο ήταν και το δωμάτιο μου στο σπίτι του Ρας. Είχε δύο μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν στη δέκατη όγδοη τρύπα. Ο Γουντς πήγε και κάθισε στην άκρη του γραφείου του, αντί να πάει από πίσω και να κάτσει στην καρέκλα. Το εκτίμησα που προσπαθούσε να μη δώσει πολύ επίσημο τόνο στη συνάντηση. Αυτό θα μου δημιουργούσε νευρικότητα. «Απόψε είναι ο χορός των ντεμπιτάντ. Την κάνουμε κάθε χρόνο αυτή την εκδήλωση. Παίρνουμε τα πλούσια και κακομαθημένα τσουλάκια και τα κάνουμε κυρίες. Ένας ανούσιος πονοκέφαλος είναι, που φέρνει στη λέσχη πάνω από πενήντα εκατομμύρια δολάρια κέρδος από παροχή υπηρεσιών, δωρεές και τα ρέστα. Οπότε, είναι μια ανοησία που δεν μας παίρνει να τη σταματήσουμε. Όχι δηλαδή ότι η μητέρα μου θα τη σταματούσε και να μπορούσε. Κάποτε υπήρξε και η ίδια ντεμπιτάντ, βλέπεις, κι αν την ακούσεις να μιλάει γι’ αυτό, θα νομίζεις ότι την έστεψαν βασίλισσα της Αγγλίας». Δεν με έκανε να νιώθω καλύτερα για το αποψινό. Αυτή η εξήγηση έκανε τα πράγματα χειρότερα. «Η Ναν έκλεισε τα είκοσι ένα. Οπότε θα είναι μία από τις ντεμπιτάντ. Κοίταξα τον κατάλογο των καλεσμένων και είδα ότι ο Ρας θα είναι ο συνοδός της. Παραδοσιακά, τα κορίτσια τα συνοδεύει είτε ο πατέρας τους είτε ο μεγαλύτερος αδερφός τους. Ο συνοδός πρέπει να είναι επίσης μέλος της λέσχης. Δεν ξέρω τι τρέχει μ’ εσένα και τον Ρας αυτό που ξέρω είναι ότι η Ναν σε απεχθάνεται. Δεν θέλω σκηνές απόψε. Εσένα, όμως, σε χρειάζομαι. Είσαι από τους καλύτερους που έχουμε. Το θέμα είναι το εξής: Μπορείς να το κάνεις αυτό χωρίς να έχουμε μαλλιοτραβήγματα; Γιατί η Ναν θα κάνει ό,τι μπορεί


205/268

5/21/2018

Στα βαθιά


για να σε κουρντίσει. Εσύ θα πρέπει να προσπαθήσεις να την αγνοήσεις. Μπορεί να τα ’χεις μ’ ένα μέλος μας, αλλά ανήκεις στο προσωπικό. Το ένα δεν αλλάζει το άλλο. Το μέλος έχει πάντα δίκιο. Η λέσχη θα είναι υποχρεωμένη να πάρει το μέρος της Ναν, αν ξεσπάσει κανένας καβγάς». Τι περίμενε, δηλαδή, ότι θα συνέβαινε; Δεν ήμασταν δα και στο γυμνάσιο. Μεγάλοι άνθρωποι ήμασταν όλοι. Μπορούσα ν’ αγνοήσω τη Ναν και τον Ρας όλη νύχτα, αν χρειαζόταν. «Μπορώ να το κάνω. Κανένα πρόβλημα». Ο Γουντς κούνησε ζωηρά το κεφάλι. «Ωραία, γιατί η αμοιβή είναι εξαιρετική και αυτή η εμπειρία θα είναι πολύ χρήσιμη για σένα». «Μπορώ να το κάνω» τον διαβεβαίωσα. Ο Γουντς σηκώθηκε. «Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις. Μπορείς να πας να βοηθήσεις τον Τζίμι με το πρωινό τώρα. Θα μας διαολοστέλνει και τους δύο, μου φαίνεται». Η υπόλοιπη μέρα πέρασε εν ριπή οφθαλμού. Ήμουν τόσο απασχολημένη με τις προετοιμασίες, που δεν είχα χρόνο να σκεφτώ τη Ναν ή την επιστροφή του πατέρα μου. Ούτε τον Ρας. Τώρα στεκόμουν στην κουζίνα μαζί με όλους τους άλλους σερβιτόρους. Φορούσα τη στολή μου -ένα ασπρόμαυρο φόρεμα-, και τα μαλλιά μου ήταν πιασμένα κότσο. Είχα αρχίσει να νιώθω φτερουγίσματα στο στομάχι μου. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που θα ερχόμουν πρόσωπο με πρόσωπο με τις διαφορές που χώριζαν εμένα και τον Ρας. Ο κόσμος του θα βρισκόταν αντιμέτωπος με τον δικό μου. Απόψε θα συγκρούονταν. Είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου για όποια σχόλια κι αν έκανε η Ναν για μένα. Είχα μιλήσει


206/268

5/21/2018


και στον Τζίμι του είχα ζητήσει να είναι η ασπίδα μου και να φροντίσει να μην αναγκαστώ να πλησιάσω τη Ναν. Ήθελα να δω Ρας και να του μιλήσω, αλλά κάτι μου έλεγε ότι αυτό δεν τον θα έκανε καλή εντύπωση. «Ξεκινάμε. Ορεκτικά και ποτά, παιδιά. Ξέρετε τη δουλειά σας. Πάμε». Η Ντάρλα κινούσε τα νήματα απόψε από το παρασκήνιο. Πήρα τον δίσκο με τα μαρτίνι, πήγα στην πόρτα και στήθηκα στη σειρά. Φεύγαμε όλοι γρήγορα και ακολουθούσαμε διαφορετικές πορείες μέσα στο πλήθος. Η δική μου ήταν ένα ημικύκλιο από τα αριστερά προς τα δεξιά - εκτός αν έβλεπα μπροστά μου τη Ναν, οπότε εγώ γύριζα προς τα αριστερά και ο Τζίμι ερχόταν δεξιά. Είχαμε σχέδιο. Έλπιζα μόνο να πετύχει. Το πρώτο ζευγάρι που πλησίασα δεν γύρισε καν να με κοιτάξει πήραν το ποτό τους από τον δίσκο χωρίς να διακόψουν την κουβέντα τους. Εύκολο ήταν. Σέρβιρα με επιτυχία αρκετές ακόμα παρέες. Κάποια πρόσωπα τα θυμόμουν από το γήπεδο του γκολφ. Έγνεφαν με το κεφάλι και χαμογελούσαν πάντα όταν με πρόσεχαν, αλλά μέχρι εκεί. Στα μισά της αίθουσας ο δίσκος μου άδειασε και μάρκαρα νοερά το σημείο όπου είχα σταματήσει. Επέστρεψα γρήγορα στην κουζίνα για να πάρω κι άλλα ποτά. Η Ντάρλα με περίμενε. Μου φόρτωσε άλλον έναν δίσκο με μαρτίνι και με ξαπόστειλε. Γύρισα στο σημείο μου σταματώντας δύο φορές μόνο, για να πάρουν κάποιοι ποτά από τον δίσκο. Ο κύριος Τζένκινς φώναξε το όνομα μου και με χαιρέτησε κουνώντας το χέρι. Του χαμογέλασα. Ο κύριος Τζένκινς έπαιζε μια ολόκληρη παρτίδα γκολφ κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Το έβρισκα


207/268

5/21/2018

Στα βαθιά


εκπληκτικό που ένας ενενηντάχρονος άντρας μπορούσε να κινείται με τόση άνεση. Ερχόταν επίσης στην τραπεζαρία κι έπαιρνε σκέτο καφέ και δυο αυγά ποσέ κάθε πρωί, Δευτέρα με Παρασκευή. Όταν γύρισα απ’ την άλλη, το βλέμμα μου συναντήθηκε με του Ρας. Είχα προσπαθήσει πολύ να μην τον αναζητήσω, αν και ήξερα ότι ήταν εκεί. Ήταν η μεγάλη βραδιά της Ναν. Δεν θα την έχανε ο Ρας. Δεν είχε και λόγο, άλλωστε. Μπορεί να ήταν κακιασμένη, αλλά ήταν η αδερφή του. Και απεχθανόταν εμένα όχι εκείνον. Είχε μια πονεμένη έκφραση στο πρόσωπο, και το αχνό χαμόγελο που μου ’ ρίξε ήταν βεβιασμένο. Του χαμογέλασα, κι εγώ, προσπαθώντας να μη σκέφτομαι τον περίεργο αυτόν χαιρετισμό του. Τουλάχιστον είχε κοιτάξει προς το μέρος μου. Δεν ήξερα καν τι να περιμένω από την πλευρά του. Ο γιατρός κύριος Ουάλας και η σύζυγος του με χαιρέτησαν και οι δύο και μου είπαν ότι τους είχα λείψει από το γήπεδο. Τους είπα ψέματα ότι μου είχαν λείψει κι εκείνοι. Μετά γύρισα πάλι στην κουζίνα για καινούργιο δίσκο. Η Ντάρλα μου φόρτωσε στα χέρια έναν δίσκο με σαμπόζνια. «Πάμε, πάμε, γρήγορα» γάβγισε. Περπατούσα όσο πιο σβέλτα μπορούσα μ’ έναν δίσκο γεμάτο ποτήρια σαμπάνιας στο χέρι. Όταν έφτασα στην αίθουσα, ξεκίνησα πάλι τη γνωστή μου διαδρομή, περνώντας ανάμεσα από παρέες μελών που είχαν απορροφηθεί πλέον στις συζητήσεις τους. Εγώ ήμουν, απλώς, ένας δίσκος με ποτά. Το προτιμούσα αυτό. Δεν ένιωθα ένταση. Κάποια στιγμή άκουσα το γνώριμο χαχανητό της Μπέθι και γύρισα για να δω πού είναι. Δεν την είχα δει νωρίτερα στην


208/268

5/21/2018


κουζίνα. Υπέθεσα ότι η Ντάρλα δεν την ήθελε γι’ αυτή την εκδήλωση. Ή ίσως να μην την ήθελε ο μπαμπάς του Γουντς. Η Μπέθι δεν από ήτανμαύρο ντυμένη σαν εμάς. Φορούσε εφαρμοστό φόρεμα σιφόν, και τα μακριάένα καστανά μαλλιά της ήταν πιασμένα ψηλά, ενώ μερικές μικρές μπούκλες κρέμονταν στο πλάι του προσώπου της. Γύρισε το κεφάλι της, τα βλέμματα μας συναντήθηκαν, και το πρόσωπο της φωτίστηκε από ένα τεράστιο χαμόγελο. Άρχισε να περπατάει βιαστικά προς το μέρος μου. Οι γόβες στιλέτο που φορούσε δεν επιβράδυναν καν το βάδισμα της. «Το πιστεύεις ότι έχω έρθει εδώ ως καλεσμένη;» ρώτησε η Μπέθι, κοιτάζοντας γύρω της έκθαμβη. Έγνεψα αρνητικά με το κεφάλι γιατί δεν μπορούσα να το πιστέψω. «Όταν ήρθε ο Τζέις στο διαμέρισμα μου ικετεύοντας χτες βράδυ, του είπα ότι, αν με ήθελε, θα έπρεπε να με παρουσιάσει δημόσια ως το κορίτσι του. Συμφώνησε και, ε, καταλαβαίνεις. Οι θερμοκρασίες ανέβηκαν επικίνδυνα στο διαμέρισμα. Και να’μαι, λοιπόν» είπε με μια ανάσα. Ο Τζέις είχε φερθεί αντρίκια. Μπράβο του. Πάνω απ’ τον ώμο της Μπέθι, είδα τον Τζέις να μας παρακολουθεί. Του χαμογέλασα και του έκανα ένα νεύμα επιδοκιμασίας. Εκείνος ανταπέδωσε μ’ ένα στραβό χαμόγελο, σηκώνοντας τους ώμους. «Χαίρομαι που βλέπω ότι έβαλε μυαλό, έστω και με το στανιό» της είπα. Η Μπέθι μου έσφιξε το μπράτσο. «Σ’ ευχαριστώ» ψιθύρισε. Δεν υπήρχε λόγος να με ευχαριστεί, αλλά της χαμογέλασα. «Πήγαινε να διασκεδάσεις. Εγώ πρέπει να σερβίρω τούτα http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

209/268

5/21/2018

Στα βαθιά


δω, πριν βγει έξω η θεία σου και με τσακώσει να έχω πιάσει την κουβέντα». «Εντάξει, πάω. Μακάρι να μπορούσαμε να το διασκεδάσουμε παρέα, όμως». Το βλέμμα της εστίασε σε κάτι πίσω μου. Ήξερα ότι κοίταζε τον Ρας. Ήταν εδώ και με αγνοούσε μπροστά σε όλον αυτό τον κόσμο. Το έκανε για το χατίρι της Ναν, αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι αυτό το έκανε λιγότερο ενοχλητικό. Ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι. Είχα γίνει η Μπέθι. «Χρειάζομαι τα χρήματα για να μπορέσω να βρω δικό μου σπίτι» της είπα μ’ ένα βεβιασμένο χαμόγελο. «Άντε να γνωρίσεις κόσμο» την ενθάρρυνα, και προχώρησα προς την επόμενη παρέα. Τα μάτια που με ακολουθούσαν μου έκαιγαν την πλάτη. Ήξερα ότι ο Ρας με κοίταζε. Δεν χρειαζόταν να γυρίσω και να τον δω για να το επιβεβαιώσω. Μήπως είχε μόλις συνειδητοποιήσει κι αυτός το ίδιο πράγμα; Μπα. Αυτός ήταν άντρας. Εγώ, όμως, είχα γίνει διαθέσιμη και εύκολη. Και ήμουν η μεγαλύτερη υποκρίτρια του κόσμου. Είχα κάνει αυτό ακριβώς για το οποίο κατσάδιαζα και λυπόμουν την Μπέθι. Όταν εξαφανίστηκε και το τελευταίο ποτήρι από τον δίσκο μου, πήρα τον δρόμο της επιστροφής μέσα απ’ το πλήθος προσέχοντας να μην πλησιάσω τον Ρας και τη Ναν. Ούτε καν κοίταξα προς το μέρος τους. Μου είχε μείνει λίγη περηφάνια ακόμα. Χρειάστηκε μόνο να σταματήσω τρεις φορές για ν" αφήσουν οι καλεσμένοι τα άδεια ποτήρια τους στον δίσκο μου, καθώς κατευθυνόμουν βιαστικά προς την ασφάλεια της; κουζίνας. «Πάνω στην ώρα ήρθες. Πάρε αυτόν τον δίσκο. Πρέπει να


210/268

5/21/2018


βγάλουμε λίγο φαγητό έξω, πριν πιούνε τα πάντα και καταλήξουμε μ’ ένα μάτσο κυριλέ μεθυσμένους» είπε η Ντάρλα, δίνοντας μου έναν δίσκο με κάτι απροσδιόριστα πράγματα μέσα και μύριζαν κι απαίσια. Ζάρωσα τη μύτη μου και κράτησα τον δίσκο μακριά απ’ το πρόσωπο μου. Η Ντάρλα ξέσπασε σ’ ένα κακαριστό γέλιο. «Είναι εσκαργκό. Σαλιγκάρια, δηλαδή. Σκέτη αηδία είναι, αλλά αυτοί τα θεωρούν εξαιρετική λιχουδιά. Ξέχνα τη μυρωδιά και πήγαινε». Ένιωσα το στομάχι μου να ανακατεύεται. Να μου έλειπε καλύτερα η επεξήγηση. Το «εσκαργκό» μου έφτανε. Όταν έφτασα στην είσοδο της αίθουσας, ίσιωσα το κορμί μου και προσπάθησα να μη σκέφτομαι τα σαλιγκάρια που έδινα στον κόσμο να φάει ή το γεγονός ότι ο Ρας ήταν εκεί κάνοντας πως δεν με ξέρει αφού, μάλιστα, είχα περάσει τις δύο τελευταίες νύχτες στο κρεβάτι του. «Πώς τα πας; Εντάξει;» ρώτησε ο Γουντς μόλις μπήκα στην αίθουσα. Στεκόταν ακριβώς δίπλα μου και φαινόταν ανήσυχος. «Ναι. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι δίνω στον κόσμο να φάει σαλιγκάρια» απάντησα. Ο Γουντς γέλασε κοφτά, πήρε ένα από τον δίσκο μου και το έβαλε στο στόμα του. «Πρέπει να δοκιμάσεις ένα. Είναι πάρα πολύ ωραία. Ειδικά όταν είναι ποτισμένα στο σκόρδο και το βούτυρο». Το στομάχι μου ανακατεύτηκε πάλι και κούνησα το κεφάλι. Ο Γουντς γέλασε δυνατά αυτή τη φορά. «Κάνεις τα πάντα πιο ενδιαφέροντα, Μπλερ» είπε, σκύβοντας προς το αυτί μου. «Λυπάμαι για τον Ρας. Απλώς, για την ιστορία, αν είχες διαλέξει εμένα, δεν θα δούλευες απόψε. Θα με συνόδευες». Ένιωσα το πρόσωπο μου να κοκκινίζει. Καλά να ξέρω εγώ


211/268

5/21/2018

Στα βαθιά


ότι ήμουν μια κρυφή περιπετειούλα, αλλά ήταν ταπεινωτικό να το καταλαβαίνουν και οι άλλοι. Είχα διαλέξει τον Ρας όμως εκείνον ήθελα. Τον ήθελα τρελά. Ε, λοιπόν, να που πήρα αυτό που ζήτησα. «Χρειάζομαι τα λεφτά. Κοντεύω να μαζέψω το ποσό που χρειάζομαι για να πιάσω δικό μου σπίτι» τον ενημέρωσα με απαθές ύφος. Ο Γουντς απάντησε μ’ ένα μικρό νεύμα κι ένα χαμόγελο συμπάθειας, και μετά γύρισε για να χαιρετήσει έναν ηλικιωμένο καλεσμένο που περνούσε από μπροστά του. Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία για να απομακρυνθώ. Είχα να ταΐσω τον κόσμο σαλιγκάρια. Ο Τζίμι έπιασε το βλέμμα μου και μου έκλεισε το μάτι καθησυχαστικά. Είχε καλύψει εξαιρετικά τη μεριά της αίθουσας όπου βρισκόταν ο Ρας. Δεν είχε χρειαστεί καν να βρεθώ κοντά του. Η Μπέθι μου χαμογέλασε ζωηρά, όταν έφτασα στην παρέα της. Το χαμόγελο της έσβησε, όμως, όταν κοίταξε το φαγητό που είχα στον δίσκο μου. «Τι ’ν’ τούτο;» ρώτησε με φρίκη. «Δεν θες να ξέρεις» την ενημέρωσα, κάνοντας τον Τζέις κι έναν τύπο που δεν ήξερα να γελάσουν. «Άσ’ το, καλύτερα» είπε ο Τζέις στην Μπέθι, βάζοντας το χέρι του στη μέση της και τραβώντας την τρυφερά πιο κοντά του. Εκείνη τον κοίταξε με μάτια που έλαμπαν. Όλος αυτός ο γλυκός ρομαντισμός μού έπεσε βαρύς, κι έτσι πήγα βιαστικά προς την επόμενη παρέα. Αυτά τα σγουρά κόκκινα μαλλιά κάπου τα είχα ξαναδεί. Μου πήρε μια στιγμή για να το βρω. Το φαρμακερό χαμόγελο της μου θύμισε πού ακριβώς την είχα ξαναδεί. Ήταν αυτή


212/268

5/21/2018


που κυνηγούσε τον Γουντς στο σπίτι του Ρας, τη βραδιά που έκανε πάρτι η Ναν. Δεν είχα κερδίσει τη συμπάθεια της εκείνο το βράδυ - χάρη στον Γουντς. «Πλάκα δεν έχει;» είπε, στρέφοντας την προσοχή της από το ζευγάρι με το οποίο μιλούσε ως εκείνη την ώρα σ’ εμένα. «Φαίνεται ότι ο Γουντς αποφάσισε πως είσαι πιο κατάλληλη για υπάλληλος του παρά για φιλενάδα του». Κούνησε το κεφάλι χαχανίζοντας, κάνοντας τις κόκκινες μπούκλες να χοροπηδήσουν. «Λόγω τιμής, αυτό μου έφτιαξε το κέφι απόψε». Μετά άπλωσε το χέρι της και αναποδογύρισε τον δίσκο μου. Τα σαλιγκάρια άρχισαν να κατρακυλούν στο πουκάμισο μου, κι αμέσως μετά ο δίσκος έσκασε με θόρυβο στο πάτωμα. Ήμουν τόσο αποσβολωμένη, που δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ ούτε να μυλήσω. «Αχ, κοιτάξτε πόσο αδέξια είναι. Ο Γουντς πρέπει να διαλέγει πιο προσεκτικά το προσωπικό του» είπε η κοπέλα με φωνή γεμάτη μίσος. «Χριστέ μου! Μπλερ, είσαι καλά;» Η φωνή της Μπέθι πίσω μου με έβγαλε απ’ το σοκ. Κατάφερα να τινάξω τα σαλιγκάρια που είχαν μείνει πάνω στα ρούχα μου. «Άκρη» πρόσταξε μια βαθιά φωνή που αναγνώρισα αμέσως. Σήκωσα το κεφάλι και είδα τον Ρας να περνάει σπρώχνοντας το ζευγάρι με την κοκκινομάλλα που φαίνονταν να γελάνε με το χάλι μου. Ήταν θυμωμένος. Δεν ήθελε και πολύ να το καταλάβεις. Ο Ρας με άρπαξε απ’ τη μέση και με κοίταξε για μια στιγμή στο πρόσωπο ερευνητικά. Δεν ήμουν σίγουρη τι ήθελε να δει. «Είσαι καλά;» με ρώτησε σιγανά. Έγνεψα ναι, μην ξέροντας ακόμη πώς να αντιδράσω.


213/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Καθώς ξεροκατάπινε ο Ρας, είδα τις φλέβες στον λαιμό του να πιέζουν πάλι το δέρμα του. «Μην τολμήσεις να ξαναπλησιάσεις είτε εμένα είτε αυτήν. Συνεννοηθήκαμε;» είπε στην κοκκινομάλλα με απόλυτα ήρεμο ύφος, χωρίς να γυρίσει καλά καλά το κεφάλι να την κοιτάξει. Το κορίτσι γούρλωσε τα μάτια. «Τι τα βάζεις μαζί μου; Αυτή είναι αδέξια. Άδειασε όλο τον δίσκο πάνω της». Τα χέρια του Ρας έσφιξαν δυνατά τη μέση μου. «Αλλη μια λέξη να πεις και θα απειλήσω να αποσύρω κάθε συνεισφορά μου από αυτή τη λέσχη μέχρι να σε συνοδεύσουν έξω. Διά παντός». Της κοπέλας της κόπηκε η ανάσα. «Μα είμαι φίλη της Ναν, Ρας. Η πιο παλιά της φίλη. Δεν θα μου το κάνεις αυτό. Και μάλιστα για χάρη του υπηρετικού προσωπικού». Το μουτρωμένο, παιδιάστικο ύφος που πήρε φαινόταν αφύσικο σε μια γυναίκα είκοσι ενός ετών. «Δεν το ’χω σε τίποτα» της είπε ο Ρας. Γύρισε σ’ εμένα. «Εσύ έρχεσαι μαζί μου, τώρα». Δεν πρόλαβα ν’ απαντήσω, κι ο Ρας γύρισε και κοίταξε πίσω μου. «Αναλαμβάνω εγώ, Μπέθι. Είναι εντάξει. Πήγαινε εσύ στον Τζέις». Ο Ρας πέρασε το χέρι του γύρω απ’ τη μέση μου. «Πρόσεχε τα σαλιγκάρια γλιστράνε». Δύο βοηθοί έμπαιναν βιαστικά στην αίθουσα με εφόδια για να καθαρίσουν. Η μουσική δεν είχε σταματήσει, αλλά στην αίθουσα είχε απλωθεί σιωπή. Σιγά σιγά, ο κόσμος άρχισε πάλι να μιλάει. Εγώ είχα καρφώσει τα μάτια μου στην πόρτα, ανυπομονώντας να βγω από την αίθουσα και να φύγω από την αγκαλιά του Ρας. Αν υπήρχε κανείς εκεί μέσα που να μην ήξερε ότι κάναμε


214/268

5/21/2018


σεξ, τώρα το είχε μάθει. Είχε μόλις δείξει σε όλους ότι ενδιαφερόταν για μένα μέχρι ενός σημείου, αλλά δεν ήθελε και να κυκλοφορεί μαζίτον μου. Το Ήταν στήθος μουναπονούσε. Χρειαζόμουν απόσταση από Ρας. ώρα μάθω ότι έπρεπε να γυρίσω με την ουρά στα σκέλια στον μικρό μου κόσμο, όπου εμπιστευόμουν εμένα και μόνο εμένα κανέναν άλλον. Μόλις βρεθήκαμε έξω από την αίθουσα και μακριά από τα περίεργα βλέμματα, έφυγα απ’ τον Ρας και στάθηκα πιο πέρα. Σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος και στύλωσα τα μάτια μου στο πάτωμα. Δεν ήμουν σίγουρη ακόμη ότι ήταν καλή ιδέα να τον κοιτάξω καταπρόσωπο. Δεν είχα βρει τον χρόνο να τον θαυμάσω, έτσι κούκλος που ήταν με το μαύρο σμόκιν του. Προσπαθούσα με όλη μου τη δύναμη να μην τον κοιτάζω. Τώρα που στεκόταν εδώ μπροστά μου, ντυμένος έτσι, ενώ εγώ φορούσα τη στολή της σερβιτόρας βουτηγμένη σε σαλιγκαρόλαδο, η τεράστια διαφορά ανάμεσα στους δύο κόσμους μας ήταν εμφανής. «Μπλερ, λυπάμαι. Δεν περίμενα να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν ήξερα καν ότι είχε διαφορές μαζί σου. Θα μιλήσω στη Ναν γι’ αυτό. Κάτι μου λέει ότι έχει βάλει το χεράκι της...» «Η κοκκινομάλλα με αντιπαθεί επειδή ενδιαφέρεται ο Γουντς για μένα. Δεν είχε να κάνει ούτε με τη Ναν ούτε μ’ εσένα αυτό». Ο Ρας δεν αντέδρασε αμέσως. Αναρωτήθηκα αν έπρεπε απλώς να γυρίσω και να πάω στην κουζίνα. «Σου την πέφτει ακόμη ο Γουντς;» Άκουσα καλά; Με ρώτησε αυτό το πράγμα; Εγώ ήμουν βουτηγμένη μες στα βούτυρα και τα σαλιγκάρια, κι εκείνος ρωτούσε αν κάποιος άλλος μου την έπεφτε; Δεν ήξερα καν αν


215/268

5/21/2018

Στα βαθιά


είχα ακόμη τη δουλειά μου. Αυτό ήταν. Ως εδώ. Έκανα μεταβολή και άρχισα να πηγαίνω προς την κουζίνα. Ο Ρας δεν με άφησε να πάω μακριά. Άπλωσε το χέρι του και με έπιασε απ’ το μπράτσο. «Μπλερ, περίμενε, με συγχωρείς. Δεν έπρεπε να το ρωτήσω αυτό. Δεν είναι αυτό το θέμα τώρα. Ήθελα να βεβαιωθώ ότι είσαι καλά και να σε βοηθήσω να καθαριστείς». Η φωνή του ακούστηκε πονεμένη, καθώς έλεγε τα τελευταία λόγια. Αναστέναξα και γύρισα να τον κοιτάξω αυτή τη φορά. «Είμαι μια χαρά. Πρέπει να πάω στην κουζίνα και να δω αν έχω ακόμη τη δουλειά μου. Ο Γουντς με προειδοποίησε το πρωί ότι μπορεί να συνέβαινε κάτι τέτοιο κι ότι θα ήταν δική μου ευθύνη. Οπότε, αυτή τη στιγμή έχω μεγαλύτερα προβλήματα από την ξαφνική σου ανάγκη για κτητικότητα. Η οποία είναι και γελοία. Επειδή έκανες ό,τι μπορούσες για να με αγνοείς, μέχρι να συμβεί αυτό. Ή με ξέρεις ή δεν με ξέρεις, Ρας. Διάλεξε». Δεν ήταν εύκολο να κρύψω τα πληγωμένα μου αισθήματα. Τράβηξα το χέρι μου και πήγα με γρήγορο βήμα προς την κουζίνα. «Δούλευες. Τι ήθελες να κάνω;» φώναξε πίσω μου. Σταμάτησα. «Αν σου μιλούσα, θα έδινα αφορμή στη Ναν να σου επιτεθεί. Προσπαθούσα να σε προστατέψω». Και μόνο το γεγονός ότι το παραδεχόταν αυτό μου έλεγε πολλά. Η Ναν ερχόταν πρώτη. Αγνοούσε εμένα για να έχει ευχαριστημένη τη Ναν. Το περίμενα, βέβαια, αυτό. Εγώ ήμουν απλώς το εύκολο γκομενάκι. Η Ναν ήταν αδερφή του. Με το δίκιο του έβαζε αυτήν πάνω από μένα. Πώς θα μπορούσε να με δει ως κάτι παραπάνω, αφού είχα πέσει τόσο εύκολα στο κρεβάτι του;


216/268

5/21/2018


«Έχεις δίκιο, Ρας. Αγνοώντας με θα εμπόδιζες τη Ναν να μου επιτεθεί. Εγώ είμαι απλώς η κοπέλα που πήδηξες τα δύο τελευταία βράδια. Άμα τα βάλεις όλα κάτω, δεν είμαι και τίποτα το ιδιαίτερο. Είμαι μία ανάμεσα στις τόσες». Δεν περίμενα να πει κάτι. Έτρεξα προς τις πόρτες της κουζίνας κι έπεσα με φόρα πάνω τους, πριν κυλήσουν τα δάκρυα που ένιωθα να μαζεύονται στα μάτια μου.


217/268

5/21/2018

Κεφάλαιο Είκοσι Δύο


«Σιγά, κοπελιά» είπε ο Τζίμι ανοίγοντας τα χέρια του για να με συγκρατήσει, καθώς έμπαινα σαν σίφουνας μες στην κουζίνα. Πήρα μια κοφτή ανάσα και κατάπια τον λυγμό που ανέβηκε στον λαιμό μου. «Άγριο σκηνικό εκεί μέσα, αλλά θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Τουλάχιστον βρέθηκε ο Ρας να σώσει την κατάσταση». Ο Τζίμι με χτύπησε στην πλάτη και με αγκάλιασε. Δεν ήθελα να μάθει ο Τζίμι πόσο απίστευτα φτηνή ήμουν. Δεν μπορούσα να του πω ότι έκλαιγα επειδή είχα γίνει το ένοχο μυστικό ενός πλουσιόπαιδου, κι όχι επειδή μια κακιασμένη τσούλα είχε ρίξει πάνω μου φαγητά σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο. «Πήγαινε μέσα, Τζιμ. Χρειαζόμαστε σερβιτόρους στην αίθουσα. Θα μιλήσω εγώ με την Μπλερ» είπε ο Γουντς μπαί νοντας στην κουζίνα. Ο Τζίμι με αγκάλιασε σφιχτά άλλη μια φορά και, κοιτάζοντας συνοφρυωμένος τον Γουντς, πήρε τον δίσκο του και πήγε προς την πόρτα. «Να φερθείς ωραία στο κορίτσι μου» είπε ο Τζίμι περνώντας δίπλα από τον Γουντς. Ο Γουντς δεν απάντησε. Με περιεργάστηκε με το βλέμμα του. Αυτό ήταν, είπα μέσα μου. Η μεγάλη στιγμή, όπου θα


218/268

5/21/2018


μου έλεγε: «Εσύ φταις για όλα αυτά, οπότε μπορείς να πηγαίνεις τώρα». «Εγώ κάθομαι και σε προειδοποιώ για τη Ναν, και τελικά δεν φταίει καν ο Ρας που σου επιτέθηκε αυτή η μαλακισμένη ζηλιάρα» γρύλισε ο Γουντς, κουνώντας απαυδισμένος το κεφάλι. «Με συγχωρείς, Μπλερ. Δικό μου το λάθος. Δεν το περίμενα απ’ αυτήν. Είναι η τρελή πρώην που δεν λέει να με αφήσει σε ησυχία». Τι, δεν θα με απέλυε; Ακούμπησα στον πάγκο πίσω μου για

να πάρω μια βαθιά ανάσα. «Μετά απ’ αυτό το σκηνικό, δεν θέλω να ξαναβγείς στην αίθουσα. Αλλά μπορείς να μείνεις εδώ και να βοηθήσεις στην προετοιμασία των δίσκων. Θα φροντίσω να βγάλεις τα ίδια λεφτά που θα έβγαζες κι έξω». «Ευχαριστώ. Αλλά, μπορώ ν’ αλλάξω;» ρώτησα. Έπρεπε να βγάλω τα σαλιγκάρια από πάνω μου. Ο Γουντς χαμογέλασε. «Ναι. Πήγαινε πάρε μια στολή γηπέδου από το γραφείο. Όλες τις στολές των σερβιτόρων τις χρησιμοποιούμε απόψε». Σηκώθηκα απ’ τον πάγκο και πήγα προς την πόρτα. «Με την ησυχία σου. Είμαστε εντάξει εδώ, αν χρειάζεσαι να κάνεις ένα διάλειμμα!» μου φώναξε ο Γουντς, καθώς έβγαινα από την κουζίνα. Ο Ρας και η Ναν στέκονταν στον διάδρομο, όταν βγήκα, και μου φάνηκε ότι είχαν μια έντονη συζήτηση μεταξύ τους. Η Ναν μου έριξε ένα παγερό βλέμμα. Έβλεπα θυμό και απόγνωση στην έκφραση του Ρας. Όσο ήμουν στη ζωή του, του προκαλούσα πόνο και τίποτε άλλο. Δεν ήθελα να το δω αυτό. Εκείνοι μπορούσαν να καβγαδίσουν σαν οικογένεια και να http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

219/268

5/21/2018

Στα βαθιά


το ξεπεράσουν. Μετά το αποψινό, λογικά θα είχα πια αρκετά χρήματα για να μετακομίσω. Αύριο, αποφάσισα, βρίσκω σπίτι, γιατί δεν γίνεται να μένω πια στο σπίτι του Ρας. Γύρισα και άνοιξα την πόρτα που έβγαζε έξω. «Μπλερ, στάσου!» φώναξε ο Ρας. «Άσ’ τη να φύγει, Ρας» απαίτησε η Ναν. «Δεν μπορώ» απάντησε εκείνος. Όταν έκλεισε η πόρτα πίσω μου, προσπάθησα να διώξω απ’ το μυαλό μου αυτό που είχα ακούσει. Δεν ήθελα να σκέφτομαι, δεν ήθελα καν να μου περάσει απ’ το μυαλό ότι ο Ρας θα έδινε μάχη για μένα. Η πόρτα άνοιξε και ο Ρας βγήκε έξω τρέχοντας. «Μπλερ, σε παρακαλώ, περίμενε. Έλα να μιλήσουμε» με παρακάλεσε. Σταμάτησα και τον κοίταζα να τρέχει για να έρθει κοντά μου. Δεν είχα τίποτα να του πω. Τα είχα πει όλα. «Με συγχωρείς. Αλλά κάνεις λάθος δεν σε αγνοούσα εκεί μέσα. Πήγαινε ρώτα όποιον θες. Δεν σε άφησα στιγμή από τα μάτια μου. Αν υπήρχε έστω κι ένας που αναρωτιόταν πώς νιώθω για σένα, το γεγονός ότι δεν μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου από πάνω σου όσο πηγαινοερχόσουν στην αίθουσα θα πρέπει να του έδωσε την απάντηση». Σταμάτησε και πέρασε το χέρι του στα μαλλιά του φτύνοντας μια βρισιά. «Μετά είδα την έκφραση σου όταν είδες την Μπέθι με τον Τζέις. Κάτι ράγισε μέσα μου. Δεν ήξερα τι σκεφτόσουν, αλλά ήξερα ότι καταλάβαινες πόσο λάθος ήταν η όλη κατάσταση απόψε. Δεν έπρεπε να είσαι εκεί μέσα να σερβίρεις τον κόσμο. Έπρεπε να είσαι στο πλευρό μου. Σε ήθελα δίπλα μου. Ήμουν σε τέτοια τσίτα περιμένοντας κάποιον να κάνει μια λάθος κίνηση μαζί σου, που σχεδόν δεν ανέπνεα».


220/268

5/21/2018


Ο Ρας άπλωσε το χέρι και χάιδεψε απαλά με το δάχτυλο του τη σφιγμένη γροθιά μου. «Αν μπορείς να με συγχωρήσεις, σου υπόσχομαι ότι ως αυτό Ναν την αγαπάω. Αλλά εδώδεν με θα τις ξανασυμβεί προσπάθειες ποτέ. να τηνΤηέχω πάντα ευχαριστημένη. Είναι αδερφή μου και έχει θέματα που πρέπει να τα κοιτάξει. Την ενημέρωσα ότι θα σου τα πω όλα. Υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να μάθεις». Έκλεισε τα μάτια και πήρε βαθιά ανάσα. «Προσπαθώ να διαχειριστώ το γεγονός ότι μπορεί να με αφήσεις, όταν τα μάθεις, και να μην ξαναγυρίσεις ποτέ να με κοιτάξεις. Και παραλύω από τον φόβο. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που συμβαίνει μεταξύ μας αλλά, από την πρώτη στιγμή που σε είδα, ήξερα ότι εσύ θα άλλαζες τη ζωή μου. Τρομοκρατήθηκα. Όσο περισσότερο σε παρακολουθούσα, τόσο μεγαλύτερη έλξη ένιωθα για σένα. Όσο κι αν σε πλησίαζα, ήθελα κι άλλο». Ήταν έτοιμος να μου ανοίξει την καρδιά του και να με αφήσει να δω μέσα της. Δεν με χρησιμοποιούσε απλώς. Δεν ήμουν άλλο ένα κορίτσι που πήδηξε κι έκανε πέρα. Ήταν έτοιμος να με βάλει στον κόσμο των μυστικών του. Ήθελε να με κρατήσει κοντά του. Η καρδιά μου παρέδωσε τα όπλα. Είχα παίξει σκληρή άμυνα και είχα παλέψει πολύ για να μην τον αφήσω να την κερδίσει. Αλλά να που είχε καταφέρει να την κάνει δική του. Η ευάλωτη όψη του ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν μπορούσα να συγκρατώ άλλο τον εαυτό μου. Την είχα πατήσει. Είχα ερωτευτεί τον Ρας Φίνλεϊ. «Καλώς» είπα. Τι άλλο να πω; Ήμουν δική του πια. Ο Ρας συνοφρυώθηκε. «Καλώς;» Έγνεψα καταφατικά. «Καλώς. Αν όντως θέλεις τόσο πολύ να με κρατήσεις που είσαι πρόθυμος να μου ανοιχτείς, τότε


221/268

5/21/2018

Στα βαθιά


καλώς». Δεν ήμουν διατεθειμένη να του πω πως ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Ήταν πολύ νωρίς. Θα πίστευε ότι το έλεγα επειδή ήμουν πολύ μικρή. Αυτό θα το κρατούσα καλά φυλαγμένο μέσα μου μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή. Μπορεί όντως να το ένιωθα επειδή ήμουν πολύ μικρή. Πάντως το ένιωθα. Ένα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. «Εγώ μόλις τώρα ξεγύμνωσα την ψυχή μου και το μόνο που παίρνω για απάντηση είναι ένα "καλώς";» ρώτησε. Σήκωσα τους ώμους. «Είπες όλα όσα είχα ανάγκη να ακούσω. Τώρα έχω πιαστεί στο δίχτυ. Με έχεις. Τι σκοπεύεις να με κάνεις;» Μ’ ένα σιγανό, αισθησιακό γέλιο, ο Ρας με τράβηξε κοντά του. «Σκέφτομαι σεξ στη δέκατη έκτη τρύπα, δίπλα στη λίμνη». Έγειρα το κεφάλι σαν να το σκεφτόμουν. «Μμμ... Το πρόβλημα είναι ότι εγώ πρέπει να αλλάξω και να πάω να δουλέψω στην κουζίνα για όλη την υπόλοιπη βραδιά». Ο Ρας άφησε έναν βαρύ αναστεναγμό. «Γαμώτο». Του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο. «Κι εσύ συνοδεύεις και μια αδερφή» του θύμισα. Τα χέρια του Ρας σφίχτηκαν γύρω μου. «Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι θέλω να είμαι μέσα σου. Να σε κρατάω σφιχτά πάνω στο κορμί μου και ν’ ακούω αυτά τα σέξι, καυτά βογκητά σου». Οχ. Χριστέ μου. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή στη σκέψη. «Αν μου ήταν εύκολο να φύγω ύστερα μακριά σου, θα σε πήγαινα τώρα σ’ αυτό εκεί το γραφείο, θα σε στρίμωχνα στον


222/268

5/21/2018


τοίχο και θα χωνόμουν βαθιά μέσα σου. Μ’ εσένα, όμως, δεν μπορώ να το κάνω έτσι, στα γρήγορα. Είσαι επικίνδυνα εθιστική». Ακούγοντας την περιγραφή του, κρεμάστηκα απ’ τους ώμους του κι άρχισα να ανασαίνω βαριά. «Πήγαινε ν’ αλλάξεις. Θα μείνω εδώ για να μην μπω σε πειρασμό. Και μετά θα σε πάω μέχρι την κουζίνα» είπε ο Ρας, αφήνοντας με αργά από τα χέρια του. Χρειάστηκα μια στιγμούλα για να ανακτήσω τον έλεγχο του εαυτού μου, προτού αφήσω τα μπράτσα του. Μετά γύρισα και μπήκα γρήγορα στο γραφείο. Δεν είδα ξανά τον Ρας, αφού με άφησε στην πόρτα της κουζίνας μ’ ένα γρήγορο φιλί. Η νύχτα ήταν ατέλειωτη και εξα ντλήθηκα. Η προετοιμασία του φαγητού ήταν πιο δύσκολη δουλειά απ’ ό,τι φαινόταν. Αφού άδειασε η λέσχη και μαζεύτηκαν τα πράγματα, έμενε να καθαρίσουμε τον χώρο. Τρεις ώρες αργότερα είχε πάει σχεδόν τέσσερις το πρωί. Βγήκα τρεκλίζοντας έξω, στο σκοτάδι του πρωινού, και πήγα προς το φορτηγάκι. Ένα κομμάτι του εαυτού μου είχε την ελπίδα ότι θα με περίμενε ο Ρας. Αυτό όμως σήμαινε ότι θα ’πρεπε να κοιμηθεί στο αυτοκίνητο του κι αυτό θα ’ταν γελοίο. Έβαλα μπροστά και πήρα τον δρόμο για το σπίτι του. Δεν δούλευα την επόμενη μέρα, οπότε μπορούσα να κοιμηθώ. Επίσης δεν χρειαζόταν πια να πάω να ψάξω για διαμέρισμα. Μόλις πάρκαρα στο δρομάκι, κοίταξα ψηλά και είδα ότι τα φώτα ήταν ακόμη αναμμένα στο δωμάτιο του Ρας. Η κορυφή του σπιτιού ήταν κατάφωτη σε σύγκριση με τους σκοτεινούς κάτω ορόφους.


223/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Η μπροστινή πόρτα ήταν ξεκλείδωτη, οπότε μπήκα μέσα και την έκλεισα αθόρυβα πίσω μου. Αναρωτιόμουν αν ο Ρας ήταν ακόμη ξύπνιος και με περίμενε ή αν απλώς τον είχε πάρει ο ύπνος με τα φώτα αναμμένα. Να πήγαινα στο δικό μου δωμάτιο ή στο δικό του; Ανέβηκα τις σκάλες και βρήκα τον Ρας να κάθεται στο πάτωμα, ακουμπισμένος στην πόρτα του, και να κοιτάζει ίσια σ’ εμένα. Τι έκανε εκεί; Όταν τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου, σηκώθηκε και περπάτησε αποφασιστικά προς το μέρος μου. Συναντηθήκαμε στα μισά του διαδρόμου. Φαινόταν απελπισμένος. Και δεν μπορούσα καθόλου να φανταστώ γιατί. «Πρέπει να ανέβεις πάνω. Τώρα» είπε με σφιγμένη φωνή, σχεδόν σαν τρελός. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα. Είχε χτυπήσει κανείς; Είχε πάθει κάτι ο ίδιος; Έτρεξα πίσω του. Ο Ρας έκλεισε την πόρτα και την κλείδωσε. Ποτέ δεν κλείδωνε την πόρτα. Έπειτα, πριν καλά καλά ανέβουμε τις σκάλες, τα χέρια του βρέθηκαν πάνω μου. Ξαφνικά είχε γίνει σαν αγρίμι. Τα χέρια του κατηφόρισαν στους γοφούς μου, χούφτωσαν τον πισινό μου και ανηφόρισαν πάλι προς τα πάνω. Έπιασε την μπλούζα μου και την έσκισε. Άκουσα ένα κουμπί να πετάγεται κι έκανα έναν μορφασμό. Ήταν η μπλούζα της δουλειάς. Πήγα να τον ρωτήσω τι είχε συμβεί, αλλά το στόμα του κάλυψε το δικό μου και η γλώσσα του βρέθηκε μέσα. Τα χέρια του κατέβηκαν προς το σορτσάκι μου, βρήκαν το κουμπί, το άνοιξαν μ’ ένα τράβηγμα και άρχισαν να το κατεβάζουν. Τα κοφτά, πεινασμένα μουγκρητά του προκαλούσαν αντιδράσεις στο κορμί


224/268

5/21/2018


μου. Ένιωθα πάλι την υγρασία κι εκείνο το ανυπόμονο ρίγος ανάμεσα στα πόδια μου. Ο Ρας έσπρωξε πάνω στακαι σκαλιά, πέταξε τα παπούτσια μου, μουμε έβγαλε το σορτσάκι το κιλοτάκι μου και μετά άρπαξε τα γόνατα μου και μου άνοιξε τα πόδια. Πριν προλάβω να καταλάβω τι γινόταν, το στόμα του ήταν πάνω μου κι έγλειφε τις πτυχές μου, έμπαινε μέσα μου. Η σάρκα μου, ευαίσθητη ακόμη από το άγριο σεξ που είχαμε κάνει το προηγούμενο βράδυ, ένιωθε πολύ έντονα κάθε χάδι της γλώσσας του. Άρχισα να ουρλιάζω το όνομα του. Γέρνοντας στους αγκώνες μου, τον έβλεπα να σκορπίζει φιλιά στους μηρούς μου και μετά να βυθίζει το πρόσωπο του ανάμεσα στα πόδια μου. Μου κόπηκε η ανάσα. Άρχισα να τον ικετεύω να μη σταματήσει. «Δικό μου. Αυτό είναι δικό μου» επαναλάμβανε σαν αλλοπαρμένος, κάνοντας πίσω και κοιτάζοντας με. Έσυρε τα δάχτυλα του ανάμεσα στα σκέλια μου και κάρφωσε το βλέμμα του στα μάτια μου. «Δικό μου. Αυτό το γλυκό μουνάκι είναι δικό μου, Μπλερ». Ήμουν έτοιμη να συμφωνήσω με οτιδήποτε, αρκεί να με έκανε να τελειώσω. Τον ήθελα πρώτα μέσα μου, όμως. «Πες μου πως είναι δικό μου» με πρόσταξε. Έγνεψα καταφατικά, και τότε εκείνος έβαλε ένα δάχτυλο μέσα μου προκαλώντας μου άλλο ένα βογκητό. «Πες μου πως είναι δικό μου» επανέλαβε. «Δικό σου είναι, Ρας· αλλά τώρα, σε παρακαλώ, γάμα με». Τα μάτια του γούρλωσαν. Σηκώθηκε κι έβγαλε το παντελόνι της πιτζάμας που φορούσε. Η στύση του ξεπρόβαλε καμαρωτή.


225/268

5/21/2018

Στα βαθιά


«Χωρίς προφυλακτικό απόψε. Θα τραβηχτώ. Θέλω να σε νιώσω εκατό τοις εκατό» είπε, σπρώχνοντας τα γόνατα μου προς τα πάνω, και χαμήλωσε το κορμί του, ώσπου βρέθηκε μπροστά μου. Δεν μπήκε με τη μία, όπως περίμενα. Γλίστρησε μέσα αργά. «Πονάει;» με ρώτησε, στηρίζοντας το κορμί του πάνω απ’ το δικό μου. Πονούσε λίγο, αλλά δεν είχα σκοπό να το παραδεχτώ. Τον ήθελα εκτός ελέγχου. «Μου αρέσει» τον διαβεβαίωσα. Δάγκωσε το κάτω χείλος του και βγήκε πάλι αργά. «Αυτά τα σκαλιά είναι πολύ άβολα για σένα. Έλα εδώ». Έσκυψε, με πήρε στα χέρια του και άρχισε ν’ ανεβαίνει τη σκάλα. Δεν με είχε κουβαλήσει κανείς στα χέρια του ως τότε, και πρέπει να πω ότι ήταν υπέροχη εμπειρία. Ήταν απίστευτα ωραίο να με μεταφέρει ο Ρας πάνω στο γυμνό του στήθος. «Θα μου κάνεις μια χάρη;» ρώτησε, σκύβοντας το κεφάλι για ν’ αφήσει μικρά φιλιά στη μύτη και στα βλέφαρα μου. «Ναι» απάντησα. Σταμάτησε δίπλα στο κρεβάτι και με άφησε απαλά κάτω, μέχρι που τα πόδια μου άγγιξαν το πάτωμα. «Γύρισε απ’ την άλλη, σκύψε και ακούμπησε το στήθος σου στο κρεβάτι. Βάλε τα χέρια σου πάνω απ’ το κεφάλι και κράτα τους γλουτούς σου ψηλά». Ε... οκέι. Δεν ρώτησα γιατί, επειδή μπορούσα να καταλάβω πού το πήγαινε. Κρατώντας τα πόδια μου στο πάτωμα, έσκυψα μπροστά και ξάπλωσα στο κρεβάτι όπως μου είπε. Χάιδεψε τον πισινό μου κι έβγαλε ένα γουργουρητό ευχαρίστησης. «Έχεις τον πιο τέλειο κώλο που έχω δει ποτέ» είπε με λατρεία.


226/268

5/21/2018


Με έπιασε και με τα δύο χέρια από τους γοφούς και μπήκε αργά μέσα μου τραβώντας με ταυτόχρονα πάνω του. Έτσι μπορούσε να μπει πιο βαθιά. «Ρας!» φώναξα, νιώθοντας έναν ελαφρύ πόνο από το βάθος όπου είχε φτάσει. «Τι βαθιά που σε γαμάω» βόγκηξε. Μετά τραβήχτηκε αργά και οι γοφοί του άρχισαν τις γνωστές παλινδρομικές κινήσεις. Γράπωσα τα σεντόνια, καθώς το σώμα μου άρχιζε να πηγαίνει προς την κορύφωση. Ήξερα τι θα ακολουθούσε, και τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν από την ηδονή που φούσκωνε μέσα μου. Ο Ρας πέρασε το ένα του χέρι από κάτω μου, ώσπου έφτασε την πρησμένη κλειτορίδα μου και άρχισε να την τρίβει με τον αντίχειρα του. «Χριστέ μου, μούσκεμα είσαι» είπε λαχα νιασμένος. Τα πόδια μου ακινητοποιήθηκαν όταν με διαπέρασε ο οργασμός, και μετά το σώμα μου άρχισε να τινάζεται από την αβάσταχτη αίσθηση που μου χάριζε ο Ρας καθώς συνέχιζε να με τρίβει. Ήταν τόση η ηδονή, που πονούσα. Πριν αρχίσω να τον ικετεύω για έλεος, ο Ρας άρπαξε τη μέση μου και τραβήχτηκε γρήγορα από μέσα μου. «Αααα!» ούρλιαξε, ενώ εγώ σωριάστηκα πάνω στο κρεβάτι, ξέροντας, χωρίς να χρειαστεί να δω, ότι είχε τραβηχτεί πριν τελειώσει. «Μωρό μου, να ’ξερες μόνο πόσο γαμάτος φαίνεται ο κώλος σου τώρα» είπε με κομμένη την ανάσα. Γύρισα το κεφάλι στο πλάι, ανίκανη να το σηκώσω, και τον κοίταξα. «Γιατί;» Ένα σιγανό γέλιο ανέβηκε απ’ το στήθος του. «Ας πούμε μόνο ότι πρέπει να σε σκουπίσω τώρα».


227/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Ξαφνικά συνειδητοποίησα τι εννοούσε, και μια ζεστή αίσθηση στον πισινό μου, που δεν είχα αντιληφθεί ως τότε, μου τράβηξε την προσοχή. Αρχισα να γελάω κι έκρυψα το πρόσωπο στα χέρια μου. Έμεινα εκεί ν’ ακούω το νερό που έτρεχε στο μπάνιο, κι έπειτα ο Ρας ήρθε πάλι κοντά μου. Ήταν τόσο ωραία η αίσθηση της ζεστής πετσέτας στο δέρμα μου. Καθώς σκούπιζε το σπέρμα του από πάνω μου, άρχισε να με παίρνει ο ύπνος. Ήμουν εξαντλημένη. Αναρωτιόμουν αν θα ξυπνούσα ποτέ.


228/268

5/21/2018


Κεφάλαιο Είκοσι Τρία

Ήμουν μόνη. Έκανα με το χέρι μου σκιά για να προστατέψω τα μάτια μου από την πρωινή λιακάδα και κοίταξα γύρω. Ο Ρας δεν ήταν στο δωμάτιο. Περίεργο αυτό. Ανακάθισα και κοίταξα το ρολόι. Ήταν περασμένες δέκα. Λογικό που δεν ήταν εδώ ο Ρας. Είχα περάσει όλο το πρωί στο κρεβάτι. Σήμερα θα μιλούσαμε. Θα μου άνοιγε την καρδιά του. Είχαμε κάνει εκπληκτικό σεξ το προηγούμενο βράδυ. Τώρα χρειαζόμουν λόγια. Σηκώθηκα και βρήκα το σορτσάκι μου στην άκρη του κρεβατιού. Πρέπει να το είχε ανεβάσει πάνω ο Ρας, γιατί εγώ θυμόμουν ότι το είχα αφήσει στα σκαλιά χτες τη νύχτα. Το φόρεσα και κοίταξα γύρω για να βρω την μπλούζα μου. Ένα μπλουζάκι του Ρας, τακτικά διπλωμένο, βρισκόταν δίπλα στο σορτσάκι μου οπότε φόρεσα αυτό και κατέβηκα κάτω. Ήμουν έτοιμη να δω τον Ρας. Οι πόρτες του διαδρόμου που οδηγούσαν στα δωμάτια της υπόλοιπης οικογένειας ήταν ανοιχτές. Πάγωσα. Τι σήμαινε αυτό; Αυτές οι πόρτες ήταν πάντα κλειστές. Έπειτα άκουσα φωνές. Πήγα προς τη δεύτερη σκάλα και έστησα αυτί. Από το σαλόνι άκουσα να φτάνει η γνώριμη φωνή του πατέρα μου. Είχε γυρίσει σπίτι. Έκανα ένα βήμα, αλλά μετά σταμάτησα. Μπορούσα να τον


229/268

5/21/2018

Στα βαθιά


αντικρίσω; Θα μου ζητούσε να φύγω; Θα ήξερε ότι είχα κοιμηθεί με τον Ρας; Θα έκανε η Ναν και τη μητέρα της να με αντιπαθήσει; Όλα αυτά δεν τα είχα σκεφτεί καθόλου μέχρι τώρα. Άκουσα τον πατέρα μου να λέει το όνομα μου και αποφάσισα ότι έπρεπε να κατέβω κάτω και να αντιμετωπίσω ό,τι κι αν ήταν αυτό που με περίμενε. Κατέβηκα ένα ένα τα σκαλιά, με μεγάλη δυσκολία. Διέσχισα το φουαγέ και σταμάτησα όταν άρχισα να τους ακούω καθαρά. Ήθελα να ξέρω τι με περίμενε εκεί μέσα. «Δεν σε πιστεύω, Ρας. Δεν έχεις καθόλου μυαλό; Ξέρεις ποια είναι; Τι σημαίνει για την οικογένεια μας;» Μιλούσε η μητέρα του. Δεν την είχα γνωρίσει, αλλά το ήξερα. «Δεν μπορείς να ρίξεις σ’ εκείνη την ευθύνη. Εκείνη ούτε που είχε γεννηθεί τότε. Δεν έχεις ιδέα τι έχει τραβήξει. Τι έχει τραβήξει εξαιτίας τον». Ο Ρας ήταν θυμωμένος. Έκανα να προχωρήσω προς την πόρτα, αλλά σταμάτησα πάλι. Για στάσου. Τι σήμαινα για την οικογένεια τους; Τι ήθελε να πει μ’ αυτό; «Μη μου μιλάς εμένα αφ’ υψηλού. Εσύ ήσουν αυτός που πήγε και τον βρήκε. Ό,τι και να ’χει περάσει λοιπόν εξαιτίας του, εσύ το ξεκίνησες» του πέταξε στα μούτρα. «Και μετά πας και κοιμάσαι μαζί της; Έλεος, Ρας. Θεέ μου, τι μυαλά κουβαλάς; Ίδιος ο πατέρας σου είσαι». Άπλωσα το χέρι για να κρατηθώ από το πλαίσιο της πόρτας. Δεν ήξερα τι άλλο θα άκουγα, αλλά με δυσκολία έπαιρνα, πλέον ανάσα. Ένιωθα τον πανικό να πιέζει το στήθος μου. «Μην ξεχνάς ποιανού είναι αυτό το σπίτι, μητέρα». Τα λόγια του Ρας ακούστηκαν σαν ξεκάθαρη προειδοποίηση. Η μητέρα του κάγχασε. «Το χωράει ο νους σου; Στρέφεται


230/268

5/21/2018


εναντίον μου για χάρη μιας κοπέλας που γνώρισε χτες. Έιμπ, κάτι πρέπει να κάνεις». Ακολούθησε σιωπή. Έπειτα ο πατέρας μου καθάρισε τον λαιμό του. «Δικό του είναι το σπίτι, Τζόρτζι. Δεν μπορώ να τον αναγκάσω να κάνει κάτι που δεν θέλει. Έπρεπε να το περιμένω αυτό. Μοιάζει τόσο πολύ με τη μητέρα της». «Τι πάει να πει αυτό τώρα;» βρυχήθηκε η γυναίκα. Ο πατέρας μου αναστέναξε. «Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Ο λόγος που σε άφησα για εκείνη ήταν επειδή είχε κάτι που με τραβούσε σαν μαγνήτης. Μου φαινόταν αδύνατο να την αφήσω...» «Τα ξέρω αυτά. Δεν θέλω να τα ακούσω πάλι. Την ήθελες τόσο τρελά, που με άφησες έγκυο να τρέχω ν’ ακυρώνω τις προσκλήσεις του γάμου μας». «Γλυκιά μου, ηρέμησε. Το ξέρεις ότι σε αγαπάω. Απλώς εξηγούσα ότι η Μπλερ έχει το χάρισμα της μητέρας της. Είναι αδύνατο να σε αφήσει αδιάφορο η γοητεία της. Η ίδια -όπως και η μητέρα της, όταν ζούσε- δεν το αντιλαμβάνεται. Λεν φταίει αυτή». «Αααα! Δεν θα με αφήσει ποτέ ήσυχη αυτή η γυναίκα; Θα καταστρέφει συνεχώς τη ζωή μου; Έχει φύγει, που να πάρει η ευχή. Έχω πάλι τον άντρα που αγαπάω, η κόρη μας έχει επιτέλους τον πατέρα της, και τώρα γίνεται αυτό! Πας εσύ και κοιμάσαι μαζί της, μαζί μ’ αυτή την κοπέλα!» Το κορμί μου είχε μουδιάσει. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Λεν μπορούσα να πάρω βαθιά ανάσα. Όνειρο έβλεπα. Αυτό ήταν. Δεν είχα ξυπνήσει ακόμη. Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά, προσπαθώντας να ξυπνήσω από αυτό το αρρωστημένο και παρανοϊκό όνειρο.


231/268

5/21/2018


Στα βαθιά

«Μια λέξη ακόμα εναντίον της και έχεις φύγει». Ο τόνος του Ρας ήταν ψυχρός και τραχύς. «Τζόρτζι, γλυκιά μου, ηρέμησε, σε παρακαλώ. Η Μπλερ είναι καλό κορίτσι. Το ότι είναι εδώ δεν σημαίνει ότι ήρθε και το τέλος του κόσμου. Κάπου πρέπει να μείνει. Σου το έχω εξηγήσει ήδη αυτό. Το ξέρω ότι μισείς τη Ρεμπέκα, αλλά ήταν η καλύτερη σου φίλη. Ήσασταν φίλες από παιδιά. Μέχρι να έρθω εγώ και να τα καταστρέψω όλα, ήσασταν σαν αδερφές. Η Μπλερ είναι κόρη της. Μη γίνεσαι τόσο σκληρή». Όχι. ΟΧΙ. Όχι. Όχι. Όχι. Δεν μπορεί να είχα ακούσει καλά. Δεν μπορεί να ήταν αλήθεια. Η μητέρα μου δεν θα χάλαγε ποτέ έναν γάμο. Δεν θα δεχόταν ποτέ να εγκαταλείψει ο πατέρας μου μια γυναίκα που ήταν έγκυος με το δικό του παιδί. Η μητέρα μου ήταν ένας γλυκός, συμπονετικός άνθρωπος. Δεν θα άφηνε ποτέ, μα ποτέ, να συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσα να στέκομαι εδώ και να τους ακούω να μιλάνε έτσι γι’ αυτήν. Δεν ήξεραν τι έλεγαν. Δεν ήξεραν τι άνθρωπος ήταν η μητέρα μου. Ο πατέρας μου έλειπε τόσο καιρό, που είχε ξεχάσει τι είχε συμβεί πραγματικά. Άφησα το πλαίσιο της πόρτας που έσφιγγα με μανία και μπήκα αποφασιστικά μέσα στο δωμάτιο όπου ατίμαζαν το όνομα της μητέρας μου. «ΟΧΙ! Βουλώστε το όλοι σας!» ούρλιαξα. Στο δωμάτιο έπεσε σιωπή. Εντόπισα τον πατέρα μου και κάρφωσα πάνω του το θυμωμένο βλέμμα μου. Κανένας άλλος εκεί μέσα δεν με ένοιαζε εκείνη τη στιγμή. Ούτε η γυ ναίκα που συνέχιζε να εκτοξεύει ψέματα για τη μητέρα μου


232/268

5/21/2018


το χέρι μου για να τον σταματήσω. Δεν ήθελα να με πλησιάσει. «Εσύ» είπα, σημαδεύοντας με το δάχτυλο τον πατέρα μου. «Εσύ τους αφήνεις να λένε όλα αυτά τα ψέματα για τη μητέρα μου!» ούρλιαξα. Δεν με ένοιαζε αν έμοιαζα με τρελή. Τους μισούσα όλους εκείνη τη στιγμή. «Μπλερ, άσε με να σου εξηγήσω...» «Βούλωσε το!» βρυχήθηκα. «Η αδερφή μου, το άλλο μου μισό, πέθανε. Πέθανε, μπαμπά. Μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο, πηγαίνοντας για ψώνια, μαζί σου. Ήταν σαν να μου πήρε κάποιος την ψυχή και να την έσκισε στα δύο. Ήταν αφόρητος ο πόνος όταν την έχασα. Είδα τη μητέρα μου να ωρύεται, να κλαίει και να θρηνεί, και μετά είδα τον πατέρα μου να σηκώνεται και να φεύγει. Και να μη γυρίζει ποτέ. Ενώ η κόρη του και η γυναίκα του προσπαθούσαν να μαζέψουν τα κομμάτια τους, χωρίς τη Βάλερι πια. Μετά αρρωσταίνει η μητέρα μου. Σου τηλεφωνώ και δεν απαντάς. Οπότε, πιάνω δουλειά μετά το σχολείο και αρχίζω να πληρώνω τα ιατρικά έξοδα της τη μητέρας μου. τίποτε άλλο πέραΜόνο απ’ το να φροντίζω μητέρα μουΔεν καικάνω να πηγαίνω σχολείο. που, στην τελευταία τάξη, εκείνη χειροτερεύει τόσο, που αναγκάζομαι να το εγκαταλείψω. Παίρνω μια βεβαίωση σπουδών κι αυτό είναι. Επειδή ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που μενα αγαπούσε πέθαινε κι εγώ καθόμουν και τον κοίταζα χωρίς μπορώ να κάνω τίποτα. Της κρατούσα το χέρι όταν άφησε την τελευταία της πνοή. Κανόνισα την κηδεία της. Είδα να την κατεβάζουν μες στο χώμα. Κι εσύ δεν πήρες ούτε ένα τηλέφωνο. Ούτε ένα. Και μετά αναγκάστηκα να πουλήσω το σπίτι που μας είχε αφήσει η γιαγιά, μαζί με ό,τι είχε μέσα, ίσα για να


233/268

5/21/2018

Στα βαθιά


πληρώσω τους λογαριασμούς από τα νοσοκομεία». Σταμάτησα, πήρα μια βαθιά, θορυβώδη ανάσα κι ένας λυγμός ξέφυγε απ’ το στήθος μου. Δυο χέρια με αγκάλιασαν, αλλά εγώ τίναξα τα χέρια μου κι έφυγα μακριά ουρλιάζοντας. «Μη με αγγίζεις!» Δεν ήθελα να με αγγίζει. Μου είχε πει ψέματα. Τα ήξερε όλα αυτά και μου έλεγε ψέματα. «Και τώρα αναγκάζομαι να σας ακούω να μιλάτε για τη μητέρα μου, που ήταν άγια. Με ακούτε; Ήταν άγια! Εσείς είστε όλοι ψεύτες. Αν ευθύνεται κάποιος για όλες αυτές τις μαλακίες που βγαίνουν απ’ το στόμα σας, είναι αυτός ο άνθρωπος». Έδειξα τον πατέρα μου. Δεν μπορούσα να τον πω έτσι πια. Δεν μπορούσα, μετά απ’ όλα αυτά. «Αυτός είναι ο ψεύτης. Δεν αξίζει ούτε να τον φτύσω. Αν η Ναν είναι κόρη του. Αν εσύ ήσουν έγκυος». Έστρεψα το βλέμμα στη γυναίκα που ακόμη δεν είχα αντικρίσει και τα λόγια πάγωσαν στο στόμα μου. Τη θυμόμουν. Έκανα πίσω τρεκλίζοντας και κούνησα το κεφάλι. Όχι. Δεν μπορεί να ήταν αυτό που νόμιζα. «Ποια είσαι;» τη ρώτησα, συνειδητοποιώντας ότι αυτό το πρόσωπο κάτι μου θύμιζε. «Πρόσεχε πώς θα απαντήσεις» άκουσα πίσω μου τη σφιγμένη φωνή του Ρας. Ήταν ακόμη κοντά μου. Εκείνη τράβηξε το βλέμμα της από πάνω μου, κοίταξε τον πατέρα μου κι έπειτα πάλι εμένα. «Ξέρεις ποια είμαι, Μπλερ. Έχουμε ξανασυναντηθεί». «Ήρθες στο σπίτι μου. Έκανες... έκανες τη μητέρα μου να κλάψει». Η γυναίκα στριφογύρισε τα μάτια της δυσανασχετώντας.


234/268

5/21/2018


«Τελευταία προειδοποίηση, μητέρα» είπε ο Ρας. «Η Ναν ήθελε να γνωρίσει τον πατέρα της. Και του την έφερα γνωρίσει. Της έδειξα δίδυμες, την οικογένεια που είχε φτιάξεινα καιτη αγαπούσε - τις όμορφες, ξανθές κόρες του και την εξίσου τέλεια γυναίκα του. Είχα κουραστεί να λέω στην κόρη μου ότι δεν είχε πατέρα. Ήξερε ότι είχε. Οπότε της έδειξα τι είχε διαλέξει ο πατέρας της αντί γι’ αυτήν. Δεν ξαναρώτησε γι’ αυτόν, παρά μόνο πολύ αργότερα». Εκείνο το μικρό, σχεδόν συνομήλικο μου κορίτσι που στεκόταν στην πόρτα του σπιτιού μας κρατώντας σφιχτά το χέρι της μαμάς της και με κοίταζε παρατηρητικά... ήταν η Ναν. Το στομάχι μου ανακατεύτηκε. Τι είχε κάνει ο πατέρας μου; «Μπλερ, σε παρακαλώ, κοίταξε με» άκουσα πίσω μου την απεγνωσμένη φωνή του Ρας. Δεν μπορούσα, όμως, να του δώσω σημασία. Τα ήξερε όλα αυτά. Αυτό ήταν το μεγάλο μυστικό της Ναν. Για χάρη της το έκρυβε. Δεν έβλεπε ότι ήταν και δικό μου μυστικό; Αυτός ο άνθρωπος ήταν πατέρας μου κι εγώ δεν ήξερα τίποτα. Στο μυαλό μου αντήχησαν τα λόγια του Γουντς: «Αν αναγκαστεί να διαλέξει ανάμεσα σ’ εσένα και στη Ναν, θα διαλέξει τη Ναν». Ήξερε ήδη ότι ο Ρας είχε διαλέξει τη Ναν. Όλη η πόλη ήξερε το μυστικό εκτός από μένα. Όλοι ήξεραν ποια είμαι, αλλά εγώ δεν ήξερα. «Ήμουν αρραβωνιασμένος με την Τζορτζιάνα, που ήταν έγκυος στη Ναν. Η μητέρα σου ήρθε να την επισκεφτεί. Δεν είχα ξαναδεί γυναίκα σαν αυτήν. Ήταν σαν ναρκωτικό. Δεν μπορούσα να βρω τη δύναμη να μείνω μακριά της. Η Τζορτζιάνα σκεφτόταν ακόμη τον Ντιν, και ο Ρας πήγαινε ακόμη στον πατέρα του κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Πίστευα ότι


235/268

5/21/2018

Στα βαθιά


η Τζόρτζι θα γύριζε στον Ντιν, μόλις αυτός αποφάσιζε ότι ήθελε οικογένεια. Δεν ήμουν καν σίγουρος ότι η Ναν ήταν δικό μου παιδί. Η μητέρα σου ήταν αθώα και γεμάτη κέφι. Δεν της άρεσαν οι ροκάδες και με έκανε να γελάω. Την κυ νήγησα, αλλά αυτή με αγνόησε. Μετά της είπα ψέματα. Της είπα ότι το παιδί που περίμενε η Τζορτζιάνα ήταν του Ντιν. Με λυπήθηκε. Δεν ξέρω πώς, την έπεισα να φύγουμε μαζί. Να πετάξει τη φιλία μιας ολόκληρης ζωής». Έβαλα τα χέρια μου στα αυτιά για να μην ακούω τα λόγια του πατέρα μου. Δεν μπορούσα να τον ακούω. Ήταν όλα ψέματα. Ο αρρωστημένος κόσμος τους δεν ήταν για μένα. Ήθελα να γυρίσω σπίτι μου. Στην Αλαμπάμα. Στον κόσμο που καταλάβαινα. Εκεί όπου τα λεφτά και οι διάσημοι ροκάδες δεν είχαν καμία σημασία. «Σταμάτα. Δεν θέλω ν’ ακούσω. Θέλω μόνο τα πράγματα μου. Θέλω να φύγω». Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον λυγμό που ακολούθησε τα λόγια μου. Όλος ο κόσμος μου, όλα όσα ήξερα είχαν μόλις γίνει ένα εκατομμύριο κομμάτια. Είχα ανάγκη να πάω να καθίσω δίπλα στον τάφο της μητέρας μου και να της μιλήσω. Ήθελα να πάω πίσω. «Μωρό μου, σε παρακαλώ, μίλησε μου. Σε παρακαλώ». Ο Ρας ήταν πίσω μου πάλι. Ήμουν πολύ κουρασμένη για να τον διώξω. Έφυγα εγώ από κοντά του. Δεν ήθελα καν να τον κοιτάξω. «Δεν μπορώ να σε κοιτάξω. Δεν θέλω να σου μιλήσω. Θέλω μόνο τα πράγματα μου. Θέλω να γυρίσω σπίτι μου». «Μπλερ, γλυκιά μου, ποιο σπίτι;» Η φωνή του πατέρα μου μου έσπασε τα νεύρα. Σήκωσα τα μάτια και τον αγριοκοίταξα. Ο πόνος και η πικρία -συναισθήματα απ’ τα οποία είχα προσπαθήσει να προφυλάξω τον εαυτό μου, όταν ο πατέρας


236/268

5/21/2018


μου μας εγκατέλειψε- με είχαν, τώρα, κατακλύσει. «Το σπίτι μου είναι οι τάφοι της μητέρας μου και της αδερφής μου. Θέλω να είμαι κοντά τους. Έκατσα εδώ και σας άκουγα να λέτε για τη μητέρα μου πράγματα που ξέρω πως δεν ισχύουν. Δεν θα έκανε ποτέ αυτό για το οποίο την κατηγορείτε. Μείνε εδώ με την οικογένεια σου, Έιμπ. Είμαι σίγουρη ότι θα σε αγαπάει όπως και η προηγούμενη. Προσπάθησε μόνο να μη σκοτώσεις κανέναν τους» έκπληξης του πέταξα στα μούτρα. ήταν το τεΤο δυνατό επιφώνημα της Τζορτζιάνα λευταίο πράγμα που άκουσα πριν βγω απ’ το δωμάτιο. Ήθελα να φύγω, αλλά χρειαζόμουν την τσάντα μου και τα κλειδιά μου. Έτρεξα πάνω και, αφού πέταξα ό,τι μπορούσα μες στη βαλίτσα μου, την έκλεισα με δύναμη. Πέρασα το λουρί της τσάντας μου στον ώμο και γύρισα προς την πόρτα, όπου είδα τον Ρας να στέκεται και να με κοιτάζει. Το πρόσωπο του ήταν ωχρό και τα μάτια του κατακόκκινα. Έκλεισα τα μάτια. Δεν με ένοιαζε που ήταν αναστατωμένος. Καλά έκανε. Μου είχε πει ψέματα. Με είχε προδώσει. «Δεν μπορείς να με αφήσεις» είπε μ’ έναν τραχύ ψίθυρο. «Μη βάζεις και στοίχημα» απάντησα με ψυχρή, επίπεδη φωνή. «Μπλερ, δεν με άφησες να σου εξηγήσω. Είχα σκοπό να σου πω τα πάντα σήμερα. Γύρισαν όμως οι άλλοι χτες το βράδυ και πανικοβλήθηκα. Έπρεπε να μιλήσω πρώτα σ’ εσένα». Κοπάνησε με τη γροθιά του το πλαίσιο της πόρτας. «Δεν έπρεπε να το μάθεις έτσι. Όχι έτσι, Χριστέ μου, όχι έτσι». Ακουγόταν πολύ αναστατωμένος. Δεν έπρεπε ν’ αφήσω το σφίξιμο που ένιωθα στην καρδιά http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

237/268

5/21/2018

Στα βαθιά


μου βλέποντας την έκφραση του να με νικήσει. Θα ήμουν ηλίθια, αν το άφηνα αυτό να γίνει. Εξάλλου, η αδερφή του... Η Ναν ήταν αδερφή του. Λογικό ήταν να έχει μάθει να την προστατεύει. Ήταν το παιδί χωρίς πατέρα. Κατάπια τη χολή που ανέβηκε στον λαιμό μου. Ο πατέρας μου ήταν φρικτός άνθρωπος. «Δεν μπορώ να μείνω εδώ. Δεν μπορώ να σε βλέπω. Αντιπροσωπεύεις τον πόνο και την προδοσία - όχι μόνο τη δική μου, αλλά και της μητέρας μου». Κούνησα το κεφάλι μου. «Ό,τι είχαμε μεταξύ μας έχει τελειώσει. Τέλειωσε τη στιγμή που κατέβηκα κάτω και συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος που ήξερα όλη μου τη ζωή ήταν ένα ψέμα». Ο Ρας κατέβασε τα χέρια του από το πλαίσιο της πόρτας, κρέμασε τους ώμους κι έσκυψε το κεφάλι. Δεν είπε τίποτα. Απλώς παραμέρισε για να περάσω. Ένα μικρό κομμάτι απ’ την καρδιά μου είχε μείνει άθικτο, αλλά κι αυτό θρυμματίστηκε όταν είδα την ηττημένη όψη του. Δεν γινόταν αλλιώς, όμως. Μας είχε μολύνει το ψέμα.


238/268

5/21/2018


Κεφάλαιο Είκοσι Τέσσερα

Δεν γύρισα να κοιτάξω πίσω, κι αυτός δεν φώναξε ξανά το όνομα μου. Κατέβηκα τις σκάλες με τη βαλίτσα στο χέρι. Όταν έφτασα στο τελευταίο σκαλί, ο μπαμπάς μου βγήκε από το σαλόνι στο φουαγέ. Το πρόσωπο του ήταν συνοφρυωμένο. Φαινόταν δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος από την τελευταία φορά που τον είχα δει. Τα τελευταία πέντε χρόνια δεν του είχαν φερθεί καλά. «Μη φεύγεις, Μπλερ. Κάτσε να το συζητήσουμε. Δώσε στον εαυτό σου λίγο χρόνο να σκεφτεί». Μου ζητούσε να μείνω. Γιατί; Για να νιώσει καλύτερα που είχε καταστρέψει τη ζωή μου; Που είχε καταστρέψει τη ζωή της Ναν; Έβγαλα από την τσέπη μου το τηλέφωνο που ήθελε αυτός να έχω και του το έδωσα. «Πάρ’ το. Δεν το θέλω» του είπα. Αυτός κοίταξε το τηλέφωνο κι έπειτα πάλι εμένα. «Γιατί να πάρω το τηλέφωνο σου;» «Γιατί δεν θέλω να έχω τίποτε από σένα» του απάντησα. Ήμουν θυμωμένη αλλά και κουρασμένη. Το μόνο που ήθελα ήταν να σηκωθώ να φύγω από κει. «Δεν σου το έδωσα εγώ αυτό το τηλέφωνο» είπε σαστισμένος. «Κράτα το τηλέφωνο, Μπλερ. Αν θες να φύγεις, δεν μπορώ να σε κρατήσω εδώ. Αλλά, σε παρακαλώ, κράτα το τηλέ-


239/268

5/21/2018

Στα βαθιά


φωνο». Ο Ρας στεκόταν στο κεφαλόσκαλο. Εκείνος μου είχε αγοράσει το τηλέφωνο. Ποτέ δεν του ζήτησε ο πατέρας μου να μου το αγοράσει. Το μούδιασμα είχε αρχίσει ν’ απλώνεται σε όλο μου το κορμί. Δεν ένιωθα πια πόνο. Δεν ένιωθα θλίψη γι’ αυτό που θα μπορούσαμε να έχουμε οι δυο μας. Πήγα κι άφησα το τηλέφωνο στο τραπέζι, δίπλα στη σκάλα. «Δεν μπορώ» είπα απλά. Δεν γύρισα να κοιτάξω κανέναν τους, αν και ο ήχος των τακουνιών της Τζορτζιάνα πάνω στο μαρμάρινο πάτωμα με ειδοποίησε ότι είχε μπει κι αυτή στο φουαγέ. Άρπαξα το πόμολο και άνοιξα την πόρτα. Δεν θα έβλεπα ξανά κανέναν τους. Μόνο για έναν θα θρηνούσα, όμως. «Της μοιάζεις απίστευτα» αντήχησε η φωνή της Τζορτζιάνα στο σιωπηλό φουαγέ. Κατάλαβα ότι εννοούσε τη μητέρα μου. Δεν είχε δικαίωμα να μνημονεύει τη μητέρα μου ή να μιλάει γι’ αυτήν. Είχε πει ψέματα για τη μητέρα μου. Είχε κάνει τη μόνη γυναίκα που θαύμαζα να φανεί εγωίστρια και άκαρδη. «Μακάρι να της μοιάσω έστω και λίγο» είπα με δυνατή, καθαρή φωνή. Ήθελα να με ακούσουν όλοι. Έπρεπε να καταλάβουν καλά ότι δεν είχα καμία αμφιβολία πως η μητέρα μου ήταν αθώα. Βγήκα έξω στη λιακάδα κι έκλεισα δυνατά την πόρτα πίσω μου. Καθώς πήγαινα προς το φορτηγάκι μου, ένα ασημί σπορ αυτοκίνητο έστριψε στο ιδιωτικό δρομάκι. Ήξερα ότι ήταν η Ναν. Δεν μπορούσα να την κοιτάξω. Όχι τώρα. Έκλεισε την πόρτα της με δύναμη, αλλά εγώ συνέχισα με βήμα σταθερό. Έριξα τη βαλίτσα μου στην καρότσα του Ford και άνοιξα την πόρτα μου. Δεν είχα πια καμιά δουλειά εδώ πέρα. «Τα ’ μαθές, βλέπω» είπε η Ναν δυνατά, με εύθυμο τόνο. http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

240/268

5/21/2018


Δεν είχα σκοπό να της μιλήσω. Δεν είχα σκοπό να κάτσω και να την ακούσω να εκτοξεύει κι άλλα ψέματα για τη μητέρα μου. «Πώς νιώθεις τώρα; Που ξέρεις ότι ο πατέρας σου σε άφησε για κάποιαν άλλη;» Ένιωθα μουδιασμένη. Αυτό ήταν το λιγότερο που με απασχολούσε. Ο πατέρας μου μας είχε αφήσει πριν από πέντε χρόνια. Εγώ είχα προχωρήσει από τότε. «Δεν νιώθεις τόσο φοβερή και τρομερή τώρα, ε; Η μαμάκα σου ήταν μια παλιοβρόμα που της άξιζε ό,τι έπαθε». Η ηρεμία που με είχε τυλίξει έσπασε σε χίλια κομμάτια. Δεν θα επέτρεπα σε κανέναν να μιλήσει ξανά για τη μαμά μου. Σε κανέναν. Έχωσα το χέρι κάτω από το κάθισμα μου κι έβγαλα το όπλο μου. Γύρισα και σημάδεψα τα κόκκινα χείλη αυτής της ψεύτρας. «Αλλη μια λέξη να πεις για τη μαμά μου, και θα αποκτήσεις κι άλλη τρύπα στο σώμα» είπα με σκληρή, σταθερή φωνή. Η Ναν πάτησε μια τσιρίδα και τίναξε τα χέρια της στον αέρα. Εγώ δεν κατέβασα το όπλο. Δεν είχα σκοπό να τη σκοτώσω. Θα της την άναβα στο μπράτσο, όμως, αν άνοιγε ξανά το στόμα της. Ήμουν άσος στο σημάδι. «Μπλερ! Κατέβασε το όπλο. Ναν, μην κινείσαι. Ξέρει να το χειρίζεται καλά αυτό το πράγμα». Η φωνή του πατέρα μου έκανε τα χέρια μου να τρέμουν. Την προστάτευε. Από μένα. Την κόρη του. Αυτήν που ήθελε. Αυτήν για την οποία μας άφησε. Αυτήν που είχε εγκαταλείψει για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Δεν ήξερα πώς να νιώσω. Άκουσα την πανικόβλητη φωνή της Τζορτζιάνα. «Τι κάνει μ’ αυτό το πράγμα; Επιτρέπεται να οπλοφορεί;»


241/268

5/21/2018

Στα βαθιά


«Έχει άδεια» απάντησε ο πατέρας μου «και ξέρει τι κάνει. Ηρέμησε». Χαμήλωσα το όπλο. «Θα μπω στο φορτηγάκι μου και θα εξαφανιστώ από τη ζωή σας. Για πάντα. Αρκεί να μην ξαναβάλετε στο στόμα σας τη μαμά μου. Δεν θ’ ανεχτώ ν’ ακούσω τίποτε άλλο» τους προειδοποίησα, προτού γυρίσω κι ανέβω στο φορτηγάκι. Έκρυψα πάλι το όπλο μου κάτω απ’ το κάθισμα και βγήκα απ’ το δρομάκι με την όπισθεν. Δεν κοίταξα να δω αν είχαν μαζευτεί όλοι γύρω απ’ την κακομοίρα τη Νανέτ. Δεν με ένοιαζε. Τώρα θα το σκεφτόταν καλύτερα πριν τα βάλει με τη μαμά καμιάς άλλης. Γιατί, μα τον Θεό, το καλό που της ήθελα να μη μιλούσε άσχημα ξανά για τη δικιά μου. Κατευθύνθηκα προς τη λέσχη. Έπρεπε να τους πω ότι θα έφευγα. Όφειλα να ενημερώσω την Ντάρλα ότι δεν έπρεπε να με περιμένει. Το ίδιο και τον Γουντς. Δεν ήθελα να τους εξηγήσω τους λόγους, αλλά μάλλον τους γνώριζαν ήδη. Όλοι γνώριζαν εκτός από μένα. Όλοι περίμεναν να δουν πότε θα το μάθαινα. Δεν καταλάβαινα γιατί δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να μου πει την αλήθεια. Αυτό δεν έφερνε δα και καμιά τρομερή αλλαγή στη ζωή της Ναν. Δεν είχαν πάει κατά διαόλου όλα όσα ήξερε μέχρι τώρα. Ενώ η δική μου η ζωή είχε γίνει άνω κάτω. Δεν είχε να κάνει με τη Ναν αυτό είχε να κάνει μ’ εμένα. Μ’ εμένα, γαμώτο. Γιατί θεώρησαν ότι έπρεπε να την προστατέψουν; Να την προστατέψουν από τι; Πάρκαρα το φορτηγάκι έξω απ’ το γραφείο και η Ντάρλα με συνάντησε στην εξώπορτα. «Ξέχασες να τσεκάρεις το πρόγραμμα, κορίτσι; Έχεις ρεπό


242/268

5/21/2018


σήμερα». Μου χαμογελούσε, αλλά το χαμόγελο της έσβησε όταν με κοίταξε στα μάτια. Σταμάτησε να περπατάει και πιάστηκε από την κουπαστή της βεράντας του γραφείου. Έπειτα κούνησε το κεφάλι. «Το έμαθες, ε;» Ακόμα και η κυρία Ντάρλα το ήξερε. Ένευσα καταφατικά χωρίς να πω τίποτα. Εκείνη άφησε έναν μακρύ αναστεναγμό. «Είχα ακούσει κι εγώ τις φήμες, όπως οι περισσότεροι, αλλά δεν ήξερα όλη την αλήθεια. Δεν ήθελα να την ξέρω, επειδή δεν με αφορά αλλά αν αυτά που έχω ακούσει πλησιάζουν στην πραγματικότητα, τότε ξέρω πόσο πόνο σου έχουν προκαλέσει». Η Ντάρλα κατέβηκε τα υπόλοιπα σκαλιά. Το αυταρχικό πυροτέχνημα που ήξερα είχε χαθεί. Όταν έφτασε στο τελευταίο σκαλί, άνοιξε την αγκαλιά της, κι εγώ έπεσα μέσα της. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Είχα ανάγκη από μια αγκαλιά. Οι λυγμοί ξέφυγαν από μέσα μου αμέσως μόλις τύλιξε τα χέρια της γύρω μου. «Ξέρω πόσο απαίσιο είναι, γλυκιά μου. Μακάρι να σου το είχε πει κάποιος νωρίτερα». Δεν μπορούσα να μιλήσω. Συνέχισα να κλαίω πάνω της, όσο εκείνη με κρατούσε σφιχτά. «Μπλερ; Τι συμβαίνει;» ακούστηκε η ανήσυχη φωνή της Μπέθι. Σήκωσα το βλέμμα μου και την είδα να κατεβαίνει τρέχοντας τις σκάλες. «Ω, γαμώτο. Το έμαθες» είπε παγώ νοντας. «Έπρεπε να σου το είχα πει, αλλά φοβόμουν. Δεν ήξερα όλες τις λεπτομέρειες. Ήξερα μόνο κάποια πράγματα που είχε μάθει ο Τζέις από τη Ναν. Δεν ήθελα να σου πω κάτι και να είναι λάθος. Έλπιζα να σου το πει ο Ρας. Δεν σου το είπε αυτός, ε; Ήμουν σίγουρη ότι θα σου το έλεγε, έτσι όπως τον είδα να σε κοιτάζει χτες βράδυ».


243/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Άφησα την αγκαλιά της Ντάρλα και σκούπισα το πρόσωπο μου. «Όχι, δεν μου το είπε. Το έμαθα κατά τύχη. Γύρισαν ο μπαμπάς μου και η Τζορτζιάνα». «Σκατά» είπε η Μπέθι αναστενάζοντας απογοητευμένη. «Φεύγεις;» Το πονεμένο βλέμμα της μου έδωσε να καταλάβω ότι ήξερε ήδη την απάντηση. Έγνεψα ναι. «Πού θα πας;» ρώτησε η Ντάρλα. «Πίσω, στην Αλαμπάμα. Στο σπίτι μου. Έχω μαζέψει πλέον κάποια χρήματα. Θα μπορέσω να βρω μια δουλειά κι έχω και φίλους εκεί. Οι τάφοι της μαμάς μου και της αδερφής μου είναι εκεί...» Δεν τελείωσα τη φράση μου. Δεν μπόρεσα, γιατί με πήραν πάλι τα κλάματα. «Θα μας λείψεις εδώ» είπε η Ντάρλα μ’ ένα θλιμμένο χαμόγελο. Κι εμένα θα μου έλειπαν. Όλοι τους. Ακόμα και ο Γουντς. Έκανα ένα νεύμα με το κεφάλι. «Κι εμένα θα μου λείψετε». Της Μπέθι της ξέφυγε ένας δυνατός λυγμός και, τρέχοντας καταπάνω μου, τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου. «Δεν είχα ποτέ άλλη φίλη σαν εσένα. Δεν θέλω να φύγεις». Τα μάτια μου γέμισαν πάλι δάκρυα. Είχα κάνει κάποιους φίλους εδώ. Δεν με είχαν προδώσει όλοι. «Μπορείς να έρθεις καμιά φορά στην Αλαμπάμα να με επισκεφτείς» ψιθύρισα πνίγοντας έναν λυγμό. Η Μπέθι τραβήχτηκε και ρούφηξε τη μύτη της. «Θα με αφήσεις να έρθω;» «Φυσικά» της απάντησα. «Εντάξει. Την άλλη εβδομάδα ή είναι πολύ σύντομα;» Αν είχα το κουράγιο να χαμογελάσω, θα το έκανα. Πολύ


244/268

5/21/2018


αμφέβαλλα αν θα κατάφερνα να χαμογελάσω ποτέ ξανά. «Όποτε θες». Η Μπέθι έγνεψε και σκούπισε την κόκκινη μύτη της με το μπράτσο της. «Θα ενημερώσω τον Γουντς. Θα δείξει κατανόηση» είπε η Ντάρλα από πίσω μας. «Ευχαριστώ». «Να προσέχεις. Και να μας λες τα νέα σου». «Θα το κάνω» απάντησα κι αναρωτήθηκα αμέσως αν αυτό ήταν ψέμα. Θα τους μιλούσα ποτέ ξανά; Η Ντάρλα έκανε ένα βήμα πίσω κι έγνεψε στην Μπέθι να πάει να σταθεί δίπλα της. Τις χαιρέτησα και τις δύο, άνοιξα την πόρτα και μπήκα στο αυτοκίνητο. Είχε έρθει η ώρα ν’ αφήσω αυτό το μέρος πίσω μου.


245/268

5/21/2018


Κεφάλαιο Είκοσι Πέντε

Η ανακούφιση που περίμενα ότι θα ένιωθα καθώς περνούσα το πρώτο από τα τρία φανάρια του Σάμιτ της Αλαμπάμα δεν ήρθε. Μετά από εφτά ώρες ταξίδι, το μούδιασμα είχε απλωθεί σε όλο μου το κορμί. Τα λόγια που είχα ακούσει τον πατέρα μου να λέει για τη μητέρα μου αντηχούσαν συνεχώς στο μυαλό μου, έτσι που δεν μπορούσα πια να νιώσω τίποτα για κανέναν. Έστριψα αριστερά στο φανάρι νούμερο δύο και κατευθύνθηκα προς το νεκροταφείο. Ήθελα να μιλήσω στη μαμά πριν πάω στο μοναδικό μοτέλ της πόλης. Ήθελα να της πω ότι δεν πίστευα τίποτε απ’ όλα αυτά. Ήξερα τι άνθρωπος ήταν τι μητέρα ήταν. Δεν μπορούσε να συγκριθεί με καμία. Εκείνη ήταν το στήριγμα μου, ακόμα και όταν αργοπέθαινε. Ποτέ μου δεν φοβήθηκα ότι θα με εγκατέλειπε. Το χαλικόστρωτο πάρκινγκ ήταν άδειο. Την τελευταία φορά που ήμουν εδώ, όλη η πόλη, σχεδόν, είχε έρθει να πει αντίο στη μαμά μου. Σήμερα, ο απογευματινός ήλιος έδυε και οι σκιές ήταν η μόνη μου συντροφιά. Βγήκα από το φορτηγάκι καταπίνοντας τον κόμπο πού είχε ανέβει στον λαιμό μου. Είχα επιστρέψει. Ήξερα ότι αυτή ήταν εδώ, αλλά ταυτόχρονα δεν ήταν. Καθώς κατηφόριζα το μονοπάτι που οδηγούσε στον τάφο της, αναρωτιόμουν αν


246/268

5/21/2018


είχε έρθει κανείς να την επισκεφτεί όσο έλειπα. Είχε φίλους. Σίγουρα κάποιος θα είχε περάσει από δω ν’ αφήσει μερικά φρέσκα λουλούδια. Τα μάτια μου έτσουζαν. Δεν μου άρεσε να σκέφτομαι ότι είχε μείνει μόνη της τόσες εβδομάδες. Χάρηκα που είχα αποφασίσει να θαφτεί δίπλα στη Βάλερι. Έτσι μου ήταν πιο εύκολο να την αφήσω και να φύγω. Το χώμα που σκέπαζε τον τάφο της είχε καλυφτεί από γρασίδι. Ο κύριος Μέρφι μουδώσω είχε πει ότι θα τολεφτά. κάλυπτε με χλόη τζάμπα. Δεν είχα να του παραπάνω Όταν είδα το πράσινο γρασίδι, ένιωσα κατά κάποιον τρόπο ότι ήταν καλά σκεπασμένη - όσο χαζό κι αν ακούγεται. Ο τάφος της έμοιαζε τώρα με της Βάλερι. Η ταφόπετρα δεν ήταν τόσο φανταχτερή όσο της αδερφής μου. Ήταν πολύ απλή δεν είχα τα χρήματα να πληρώσω για κάτι καλύτερο. Είχα περάσει ώρες προσπαθώντας να σκεφτώ τι ήθελα να γραφτεί επάνω. Ρεμπέκα Χάνσον Γουίν 19 Απριλίου 1967 - 2 Ιουνίου 2012 Η αγάπη που άφησε πίσω της είναι αυτό που θα μας δώσει δύναμη να κάνουμε τα όνειρα πραγματικότητα. Ήταν το ακλόνητο στήριγμα μας σ’ έναν κόσμο που κατέρρεε. Η δύναμη της δεν θα χαθεί. Θα συνεχίσει να ζει στις καρδιές μας. Η οικογένεια που με αγαπούσε δεν ήταν πια εδώ. Καθώς στεκόμουν και κοίταζα τους τάφους τους, συνειδητοποίησα πόσο μόνη ήμουν. Δεν είχα πια οικογένεια. Από δω και στο εξής δεν θα αναγνώριζα ποτέ την ύπαρξη του πατέρα μου. «Δεν περίμενα να γυρίσεις τόσο σύντομα». Είχα ακούσει το χαλίκι να τρίζει πίσω μου και είχα καταλάβει ποιος ήταν χωρίς


247/268

5/21/2018

Στα βαθιά


να χρειαστεί να γυρίσω. Δεν τον κοίταξα. Δεν ήμουν έτοιμη ακόμη. Θα μπορούσε να δει μέσα μου. Ο Κέιν ήταν φίλος μου από το νηπιαγωγείο. Όταν τα φτιάξαμε, κανείς δεν εξεπλάγη ήταν κάτι το αναμενόμενο. Τον αγαπούσα από μικρή. «Εδώ είναι η ζωή μου» είπα απλά. «Αυτό το επιχείρημα είχα χρησιμοποιήσει κι εγώ πριν από μερικές εβδομάδες». Μια χροιά χιούμορ στη φωνή του δεν πέρασε απαρατήρητη. Του άρεσε να έχει δίκιο. Πάντα του άρεσε. «Νόμιζα ότι είχα ανάγκη τη βοήθεια του πατέρα μου. Τελικά δεν την είχα». Το χαλίκι έτριξε λίγο ακόμα, καθώς ο Κέιν με πλησίαζε. «Εξακολουθεί να είναι κόπανος;» Έγνεψα καταφατικά. Δεν ήμουν έτοιμη να πω στον Κέιν πόσο κόπανος ήταν ο πατέρας μου. Δεν μπορούσα να το εκφράσω τώρα. Αν το έλεγα δυνατά, θα γινόταν απτό, κατά κάποιον τρόπο. Κι εγώ ήθελα να πιστεύω ότι ήταν ένα όνειρο. «Δεν γουστάρεις τη νέα του οικογένεια;» ρώτησε ο Κέιν. Δεν θα με άφηνε σε ησυχία. Θα μου έκανε συνεχώς ερωτήσεις, μέχρι να λυγίσω και να του τα πω όλα. «Πώς το ήξερες ότι γύρισα;» τον ρώτησα, αλλάζοντας θέμα. Μόνο για λίγο θα κατάφερνα να τον αποσπάσω έτσι, αλλά ούτως ή άλλως δεν είχα σκοπό να μείνω για πολύ εκεί. «Μη μου πεις ότι περίμενες πως θα οδηγούσες με το φορτηγάκι σου στην πόλη χωρίς να γίνει βούκινο μέσα σε πέντε λεπτά; Το ξέρεις καλύτερα από μένα αυτό το μέρος, Μπι». Μπι. Έτσι με φώναζε από τότε που ήμασταν πέντε χρονών. Και τη Βάλερι τη φώναζε Ρι. Παρατσούκλια. Αναμνήσεις. Εδώ ήμουν ασφαλής. Σ’ αυτή την πόλη ήμουν ασφαλής. «Μα δεν είμαι ούτε πέντε λεπτά εδώ» είπα παρατηρώντας


248/268

5/21/2018


ακόμη τον τάφο μπροστά μου. Το όνομα της μητέρας μου χαραγμένο στην πέτρα. «Ναι, μάλλον έχεις δίκιο. Καθόμουν έξω απ’ το παντοπωλείο και περίμενα την Κάλι να σχολάσει απ’ τη δουλειά» είπε. Είχε αρχίσει πάλι να βγαίνει με την Κάλι. Δεν μου έκανε εντύπωση. Ήταν η κοπέλα που ο Κέιν δεν εννοούσε με τίποτα να ξεπεράσει. Πήρα βαθιά ανάσα, γύρισα επιτέλους το κεφάλι μου και κοίταξα τα γαλάζια του μάτια. Το συναίσθημα έδινε μάχη με το μούδιασμα που με είχε τυλίξει σφιχτά, σαν μανδύας. Εδώ ήταν το σπίτι μου. Εδώ ήμουν ασφαλής. Αυτό ήταν το μόνο που ήξερα. «Θα μείνω» του είπα. Ένα χαμόγελο αχνοφάνηκε στα χείλη του. Κούνησε επιδοκιμαστικά το κεφάλι. «Χαίρομαι. Μας έλειψες. Εδώ ανήκεις, Μπι». Πριν από μερικές εβδομάδες, πίστευα ότι, αφού είχα χάσει και τη μαμά μου, δεν μπορούσα πλέον να κολλήσω πουθενά. Ίσως τελικά να έκανα λάθος. Το παρελθόν μου ήταν εδώ. «Δεν θέλω να μιλήσω για τον’Ειμπ» του είπα κι έστρεψα πάλι το βλέμμα μου στον τάφο της μητέρας μου. «Έγινε. Δεν θα τον αναφέρω ξανά». Δεν χρειαζόταν να πω τίποτε άλλο. Έκλεισα τα μάτια μου και προσευχήθηκα σιωπηλά να ήταν μαζί και χαρούμενες η μαμά και η αδερφή μου. Ο Κέιν έμεινε στη θέση του. Σταθήκαμε εκεί αμίλητοι, όσο έδυε ο ήλιος. Όταν τελικά το σκοτάδι κάλυψε το νεκροταφείο, ο Κέιν έβαλε το χέρι του στο δικό μου. «Έλα, Μπι. Πάμε να δούμε πού θα μείνεις».


249/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Τον άφησα να με οδηγήσει στο μονοπάτι και μετά στο αυτοκίνητο. «Με αφήνεις να σε πάω στη γιαγιά μου; Έχει ένα έξτρα δωμάτιο και θα της άρεσε πολύ να σε φιλοξενήσει. Είναι ολομόναχη σ’ αυτό το σπίτι. Αν έχει παρέα, μπορεί και να σταματήσει να με παίρνει όλη την ώρα τηλέφωνο». Η γιαγιά Κιου ήταν η μητέρα της μητέρας του Κέιν. Ήταν η δασκάλα μου στο κατηχητικό όλα τα χρόνια του δημοτικού. Όταν χειροτέρεψε η μαμά μου, μας έστελνε φαγητό μία φορά την εβδομάδα. «Έχω κάποια λεφτά. Έλεγα να μείνω σε κανένα μοτέλ. Δεν θέλω να της φορτωθώ». Ο Κέιν γέλασε δυνατά. «Έτσι και μάθει ότι μένεις σε ξε νοδοχείο, θα έρθει εκεί και θα χαλάσει τον κόσμο. Κι αφού τα ακούσεις καλά καλά, θα καταλήξεις στο σπίτι της. Καλύτερα να πας στο σπίτι της κατευθείαν, ν’ αποφύγουμε και το σκηνικό. Άλλωστε, Μπι, ένα μοτέλ έχουμε όλο κι όλο στην πόλη. Και ξέρουμε πολύ καλά κι οι δυο μας πόσα νυχτερινά ραντεβουδάκια έχουν καταλήξει σ’ εκείνο το μέρος. Μιλάμε για μεγάλη αηδία». Είχε δίκιο. «Δεν χρειάζεται να με πας εσύ. Μπορώ να πάω μόνη μου. Εσένα σε περιμένει η Κάλυ »του θύμισα. Γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω δυσανασχετώντας«Μην το ανοίγεις αυτό το θέμα, Μπι. Και μην κάνεις τη χαζή. Το μικρό σου δαχτυλάκι, μωρό μου. Φτάνει να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι. Δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω». Μου το έλεγε χρόνια αυτό. Τώρα πια είχε καταντήσει αστείο για μένα, τουλάχιστον. Η καρδιά μου ήταν αλλού. Στο μυαλό μου άστραψαν δυο ασημένια μάτια, και ο πόνος


250/268

5/21/2018


διαπέρασε το μούδιασμα. Ήξερα πού ήταν η καρδιά μου, αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν θα την ξανάβλεπα. Αν, δηλαδή, κατάφερνα επιζήσω απ’ αυτό. Η γιαγιάνα Κιου δεν θαμετά με άφηνε σε χλωρό κλαρί. Δεν θα με άφηνε να ησυχάσω. Απόψε ήθελα ηρεμία. Μοναξιά. «Κέιν. Απόψε πρέπει να μείνω μόνη μου. Πρέπει να σκεφτώ να επεξεργαστώ κάποια πράγματα. Απόψε πρέπει να μείνω στο μοτέλ. Σε παρακαλώ, προσπάθησε να καταλάβεις και να της δώσεις και της γιαγιάς Κιου να καταλάβει. Μόνο γι’ απόψε». Ο Κέιν σήκωσε το βλέμμα του ψηλά με μια έκφραση απογοήτευσης. Ήξερα ότι ήθελε να με ρωτήσει διάφορα, αλλά ήταν προσεκτικός. «Μπι, δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Ξέρω ότι πονάς. Το βλέπω σε όλο σου το πρόσωπο. Σε έβλεπα να πονάς για τόσα χρόνια. Με τρώει αυτό το πράγμα. Μίλα μου, Μπι. Πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον». Είχε δίκιο. Έπρεπε όντως να μιλήσω σε κάποιον, αλλά πρώτα έπρεπε να τα διαχειριστώ όλα αυτά μέσα μου. Όταν έφτανε η ώρα, θα του έλεγα τι είχε γίνει στην παραλία Ρόζμαρι. Έπρεπε οπωσδήποτε να τα πω σε κάποιον. Ο Κέιν ήταν ο πιο στενός φίλος που είχα εδώ. «Δώσε μου λίγο χρόνο» είπα, κοιτώντας τον στα μάτια. «Χρόνο». Έκανε ένα καταφατικό νεύμα με το κεφάλι. «Αυτό κάνω τρία χρόνια τώρα. Δεν θα πάθω τίποτα, φαντάζομαι, αν σου δώσω λίγο ακόμα». Άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου και μπήκα μέσα. Αύριο θα ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω την αλήθεια. Τα γεγονότα. Θα τα κατάφερνα... Αύριο. «Έχεις τηλέφωνο; Σε πήρα στο παλιό σου νούμερο μια


251/268

5/21/2018


Στα βαθιά

μέρα αφού έφυγες και με άφησες, και έλεγε ότι ήταν κομμέ νο». Ο Ρας. Είδα ξαφνικά το πρόσωπο του την ώρα που με παρακαλούσε να κρατήσω το τηλέφωνο για το οποίο μου είχε πει ψέματα. Ο πόνος έσφιξε λίγο ακόμα την καρδιά μου. Κούνησα το κεφάλι. «Όχι. Δεν έχω». Το ύφος του Κέιν έγινε ακόμα πιο αυστηρό. «Ρε Μπι, γαμώτο. Δεν είναι σωστό να μην έχεις τηλέφωνο». «Έχω όπλο» του θύμισα. «Δεν έχει σημασία. Το τηλέφωνο σου χρειάζεται. Αμφιβάλλω αν το έχεις τραβήξει ποτέ σε κανέναν αυτό το πράγμα». Εδώ έκανε λάθος. Σήκωσα τους ώμους. «Πάρε ένα αύριο» με πρόσταξε. Έγνεψα καταφατικά, αν και δεν είχα σκοπό να το κάνω, και έκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου. Βγήκα στον κεντρικό δρόμο. Οδήγησα για ένα χιλιόμετρο περίπου, ως τα πρώτα φανάρια, και έστριψα δεξιά. Το μοτέλ ήταν το δεύτερο κτίριο στα αριστερά. Δεν είχα μείνει ποτέ ξανά εδώ. Είχα φίλες που είχαν έρθει εδώ μετά τον χορό αποφοίτησης, αλλά αυτές ήταν ιστορίες που τις άκουγα μόνο στους διαδρόμους του σχολείου. Δεν δυσκολεύτηκα να πληρώσω για ένα βράδυ. Η κοπέλα που δούλευε στη ρεσεψιόν μου φάνηκε γνωστή, αλλά ήταν πιο μικρή από μένα. Πρέπει να πήγαινε ακόμη σχολείο. Πήρα


252/268

το κλειδί ου και ανα

5/21/2018

κα έ ω. Abbi Gline s - Στα Βαθιά - slide pdf.c om

κόντεψε να πεταχτεί έξω απ’ το στήθος μου μ’ ένα επώδυνο τίναγμα, όταν τα μάτια μου συνάντησαν το βλέμμα του Ρας. Στεκόταν μπροστά στο Range Rover με τα χέρια στις τσέπες και με κοίταζε. Δεν περίμενα να τον δω ξανά. Τουλάχιστον όχι τόσο σύ ντομα. Του είχα ξεκαθαρίσει πώς ένιωθα. Πώς ήξερε ότι θα με έβρισκε εδώ; Δεν του είχα πει ποτέ το όνομα της πόλης μου. Να του το είχε πει ο πατέρας μου; Δεν καταλάβαιναν ότι ήθελα να με αφήσουν ήσυχη; Άκουσα μια πόρτα αυτοκινήτου να κλείνει και τράβηξα το βλέμμα μου από τον Ρας, καθώς είδα τον Κέιν να βγαίνει από το φορτηγάκι του - ένα κόκκινο Ford που είχε πάρει ως δώρο αποφοίτησης. «Μα τον Θεό, ελπίζω να τον ξέρεις αυτόν τον τύπο, γιατί σε ακολουθεί από το νεκροταφείο. Τον πήρε το μάτι μου που μας κοίταζε απ’ την άκρη του δρόμου, πολλή ώρα τώρα, αλλά δεν είπα τίποτα» είπε ο Κέιν, πλησιάζοντας με αργά βήματα για να σταθεί λίγο πιο μπροστά από μένα. «Τον ξέρω» κατάφερα να πω, παρά το σφίξιμο στον λαιμό μου. Ο Κέιν γύρισε και με κοίταξε. «Αυτός είναι η αιτία που σε έκανε να γυρίσεις πίσω τρέχοντας;» Όχι. Όχι ακριβώς. Δεν ήταν αυτός η αιτία που με έκανε να φύγω τρέχοντας. Αυτός ήταν η αιτία που με έκανε να θέλω να μείνω. Έστω κι αν ήξερα ότι τώρα πια ήταν αδύνατο να έχουμε όλα αυτά που θα μπορούσαμε να έχουμε. «Όχι» είπα, κουνώντας το κεφάλι και κοιτάζοντας τον Ρας. Ακόμα και στο φως του φεγγαριού μπορούσα να διακρίνω τον πόνο στο πρόσωπο του. «Γιατί είσαι εδώ;» τον ρώτησα, χωρίς να τον πλησιάσω.


253/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Ο Κέιν ήρθε λίγο πιο κοντά, όταν είδε ότι δεν πήγαινα προς τον Ρας. «Γιατί είσαι εσύ εδώ» απάντησε. Χριστέ μου. Πώς θα το περνούσα πάλι αυτό; Μου ήταν αβάσταχτο να τον βλέπω και να ξέρω ότι δεν μπορούσα να τον έχω. Όσα αντιπροσώπευε θα μόλυναν πάντα αυτό που ένιωθα γι’ αυτόν. «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, Ρας». Έκανε ένα βήμα μπροστά. «Μίλα μου. Σε παρακαλώ, Μπλερ. Έχω τόσο πολλά να σου εξηγήσω». Κούνησα το κεφάλι κι έκανα ένα βήμα πίσω. «Όχι. Δεν μπορώ». Ο Ρας βλαστήμησε κι έστρεψε το βλέμμα του στον Κέιν. «Μπορείς να μας δώσεις ένα λεπτό;» ζήτησε επιτακτικά. Ο Κέιν σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του και μπήκε μπροστά μου. «Δεν νομίζω. Δεν μου φαίνεται ότι θέλει να σου μιλήσει. Και δεν μπορώ να την αναγκάσω. Ούτε εσύ». Δεν χρειαζόταν να κοιτάξω τον Ρας για να καταλάβω ότι ο Κέιν τον είχε κάνει πύραυλο. Αν δεν τους σταματούσα, θα είχαμε κακά ξεμπερδέματα. Προσπέρασα τον Κέιν και πήγα προς τον Ρας και προς το δωμάτιο μου. Αν ήταν να μιλήσουμε, θα το κάναμε χωρίς θεατές. «Δεν υπάρχει πρόβλημα, Κέιν. Είναι ο Ρας Φίνλεϊ, ο θετός αδερφός μου. Ξέρει ποιος είσαι. Θέλει να μιλήσουμε. Θα μιλήσουμε, λοιπόν. Μπορείς να φύγεις. Μην ανησυχείς» είπα μισογυρίζοντας το κεφάλι, κι έπειτα ξεκλείδωσα το δωμάτιο 4Α. «Θετός αδερφός; Μια στιγμή... Ρας Φίνλεϊ; Ο μοναχογιός του Ντιν Φίνλεϊ; Μπι, συγγένεψες με διάσημο ροκά;»


254/268

5/21/2018


Είχα ξεχάσει τι τρέλα είχε ο Κέιν με τα ροκ συγκροτήματα. Θα ήξερε τα πάντα για τον μοναχογιό του ντράμερ των Slacker Demon. «Πήγαινε, Κέιν» επανέλαβα. Άνοιξα την πόρτα μου και μπήκα μέσα.


255/268

5/21/2018


Κεφάλαιο Είκοσι Έξι

Φρόντισα να βάλω ανάμεσα μας όλο το δωμάτιο. Σταμάτησα μόνο όταν έφτασα στον τοίχο, στην άλλη πλευρά του δωματίου. Ο Ρας με ακολούθησε και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Τα μάτια του θαρρείς και με ρουφούσαν. «Μίλα. Γρήγορα. Θέλω να εξαφανιστείς» του είπα. Ο Ρας μόρφασε ακούγοντας τα λόγια μου. Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να τον συμπονέσει. Δεν μπορούσα. «Σε αγαπάω». Όχι. Δεν το πίστευα ότι το έλεγε αυτό. Κούνησα το κεφάλι μου. Όχι. Δεν ήθελα να το ακούσω αυτό. Δεν με αγαπούσε. Δεν μπορεί να με αγαπούσε. Η αγάπη δεν λέει ψέματα. «Το ξέρω ότι οι πράξεις μου δεν το δείχνουν, αλλά άσε με να σου εξηγήσω. Θεέ μου, μωρό μου, δεν αντέχω να σε βλέπω να πονάς τόσο πολύ». Δεν είχε ιδέα πόσο πονούσα. Ήξερε πόσο πολύ αγαπούσα τη μητέρα μου πόσο σημαντική ήταν για μένα πόσα είχε θυσιάσει. Τα ήξερε όλα αυτά, ωστόσο δεν μου είπε τι άποψη είχαν γι’ αυτήν. Τι άποψη είχε εκείνος για τη μητέρα μου. Πώς ήταν δυνατό να το αγαπήσω αυτό; Να αγαπήσω αυτόν; Οποιονδήποτε χλεύαζε τη μνήμη της μητέρας μου; Δεν θα. μπορούσα ποτέ να το αγαπήσω αυτό. Ποτέ.


256/268

5/21/2018


«Ό,τι και να πεις, αυτό δεν διορθώνεται. Ήταν η μητέρα μου, Ρας. Η μοναδική ανάμνηση που έχει αξία στη ζωή μου. Εκείνη στο Κι κέντρο χαρούμενης στιγμής βρίσκεται που έχω ζήσει. εσύ...»κάθε Έκλεισα τα μάτιαπαιδικής μου δεν μπορούσα να τον κοιτάξω. «Κι εσύ, και... κι αυτοί... την ατιμάσατε όλοι σας. Μ’ αυτά τα ψέματα που είπατε και τα παρουσιάσατε σαν να ’ταν αλήθεια». «Λυπάμαι που το έμαθες έτσι. Ήθελα να σου το πω εγώ. Στην αρχή, για μένα ήσουν απλώς κάποια που θα πλήγωνε τη Ναν. Νόμιζα ότι θα της προκαλούσες ακόμα μεγαλύτερο πόνο. Το πρόβλημα είναι ότι με μάγεψες. Ομολογώ ότι ένιωσα αμέσως έλξη για σένα, επειδή είσαι υπέροχη. Μου πήρες τα μυαλά. Σε μισούσα γι’ αυτό. Δεν ήθελα να νιώθω έλξη για σένα. Να όμως που ένιωθα. Σε ήθελα σαν τρελός εκείνη την πρώτη νύχτα. Μόνο για να ’μαι κοντά σου, Θεέ μου - έψαχνα λόγους για να ’ρθω να σε βρω. Και μετά... μετά σε γνώρισα. Με υπνώτιζε το γέλιο σου. Ήταν ο πιο υπέροχος ήχος που είχα ακούσει ποτέ. Ήσουν τόσο τίμια και αποφασισμένη. Δεν γκρίνιαζες ούτε παραπονιόσουν. Έπαιρνες ό,τι σου έδινε η ζωή και το εκμεταλλευόσουν. Δεν ήμουν συνηθισμένος σε κάτι τέτοιο. Κάθε φορά που σε έβλεπα, κάθε φορά που ήμουν κοντά σου, σε ερωτευόμουν και λίγο περισσότερο». Ο Ρας έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου κι εγώ σήκωσα και τα δυο μου χέρια για να τον σταματήσω. Έπαιρνα βαθιές ανάσες. Λεν θα έκλαιγα πάλι. Αν ο Ρας είχε ανάγκη να μου τα πει όλα αυτά και να με καταρρακώσει ακόμα περισσότερο, θα τον άκουγα. Θα τον άφηνα να το κλείσει μέσα του το θέμα, γιατί ήξερα ότι εγώ δεν θα κατάφερνα ποτέ να το κάνω. «Και μετά, εκείνο το βράδυ στο μπαρ... Μετά από κείνο το


257/268

Στα βαθιά

5/21/2018


βράδυ, ήμουν ολότελα δικός σου. Μπορεί να μην το συνειδητοποιούσες, αλλά εγώ την είχα πατήσει μαζί σου. Δεν υπήρχε επιστροφή για μένα. Ήταν τόσο πολλά αυτά για τα οποία έπρεπε να επανορθώσω. Σου είχα κάνει τη ζωή κόλαση από τότε που έφτασες στο σπίτι και μισούσα τον εαυτό μου γι’ αυτό. Ήθελα να σου δώσω τον κόσμο όλο. Αλλά ήξερα... ήξερα ποια ήσουν. Όταν άφηνα τον εαυτό μου να θυμηθεί ποια ήσουν, έκανα πίσω. Πώς ήταν δυνατό να είμαι τόσο κολλημένος με το κορίτσι που αντιπροσώπευε τον πόνο της αδερφής μου;» Κάλυψα τα αυτιά μου. «Όχι. Δεν πρόκειται να το ακούσω αυτό. Φύγε, Ρας. Φύγε τώρα!» φώναξα. Δεν ήθελα ν’ ακούσω για τη Ναν. Τα φαρμακερά λόγια που είχε πει για τη μητέρα μου αντήχησαν στα αυτιά μου κι ένιωσα να βράζει μέσα μου η ανάγκη να ουρλιάξω. Να κάνω οτιδήποτε άλλο, αρκεί να μην άκουγα. «Τη μέρα που ήρθε η μαμά από την κλινική μαζί της, εγώ ήμουν τριών. Το θυμάμαι, όμως. Ήταν τόσο μικρούλα και θυμάμαι ότι φοβόμουν μην πάθει τίποτα. Η μαμά μου έκλαιγε πολύ. Το ίδιο και η Ναν. Μεγάλωσα γρήγορα. Μέχρι να. γίνει η Ναν τριών, έκανα τα πάντα - απ’ το να της φτιάχνω πρωινό μέχρι να τη βάζω για ύπνο το βράδυ. Η μαμά μας είχε παντρευτεί στο μεταξύ, και πλέον είχαμε και τον Γκραντ μαζί μας. Δεν υπήρχε ποτέ καμία σταθερότητα. Μη σου πω κιόλας ότι ανυπομονούσα να έρθει να με πάρει ο μπαμπάς μου για μερικές μέρες, επειδή για λίγο διάστημα δεν είχα την ευθύνη της Ναν. Χαλάρωνα. Μετά άρχισε να ρωτάει γιατί εγώ είχα μπαμπά κι εκείνη όχι». «Σταμάτα!» τον προειδοποίησα, πηγαίνοντας ακόμα πιο πέρα. Γιατί μου το έκανε αυτό;


258/268

5/21/2018


«Μπλερ, θέλω να με ακούσεις. Μόνο έτσι θα καταλάβεις». Η φωνή του ακουγόταν σπασμένη. «Η μαμά τής έλεγε ότι δεν είχε μπαμπά επειδή ήταν ξεχωριστή. Αυτό όμως δεν έπιασε για πολύ καιρό. Πήγα και απαίτησα απ’ τη μαμά μου να μου πει ποιος ήταν ο μπαμπάς της Ναν. Ήθελα να είναι ο δικός μου πατέρας. Ήξερα ότι ο μπαμπάς μου θα της έδινε πολλά εφόδια στη ζωή. Η μαμά μού είπε ότι ο μπαμπάς της Ναν είχε άλλη οικογένεια. Ότι είχε δύο κοριτσάκια που τα αγαπούσε περισσότερο από τη Ναν. Ότι ήθελε αυτά τα κορίτσια, αλλά δεν ήθελε τη Ναν. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ήταν δυνατό να μη θέλει κάποιος τη Ναν. Ήταν η μικρή μου αδερφούλα. Εννοείται ότι υπήρχαν στιγμές που ήθελα να τη σκοτώσω, αλλά την αγαπούσα τρομερά. Και μια μέρα η μαμά την πήγε να δει την οικογένεια που είχε διαλέξει ο πατέρας της. Η Ναν έκλαιγε επί μήνες μετά απ’ αυτό». Σταμάτησε κι εγώ βούλιαξα στο κρεβάτι. Θα με ανάγκαζε να τον ακούσω. Δεν θα κατάφερνα να τον σταματήσω. «Τα μίσησα αυτά τα κορίτσια. Μίσησα την οικογένεια που είχε διαλέξει ο πατέρας της αντί γι’ αυτήν. Ορκίστηκα ότι μια μέρα θα τον έκανα να το πληρώσει. Η Ναν πάντα έλεγε ότι ίσως μια μέρα ερχόταν να τη δει. Ονειρευόταν ότι ο μπαμπάς της θα ήθελε να τη δει. Τα άκουγα επί χρόνια αυτά τα όνειρα που έκανε. Όταν έγινα δεκαεννιά, αποφάσισα να τον ψάξω. Ήξερα πώς τον έλεγαν. Τον βρήκα. Του άφησα μια φωτογραφία της Ναν, με τη διεύθυνση μας από πίσω. Του είπα ότι είχε άλλη μια κόρη που ήταν ξεχωριστή, κι ότι ήθελε να τον γνωρίσει να του μιλήσει». Αυτό ήταν πριν από πέντε χρόνια. Το στομάχι μου σφίχτηκε. Ανακατεύτηκα. Πριν από πέντε χρόνια είχα χάσει


259/268

5/21/2018


Στα βαθιά

Βάλερι. Πριν από πέντε χρόνια ο πατέρας μου είχε φύγει και μα είχε παρατήσει. «Το έκανα επειδή αγαπούσα την αδερφή μου. Δεν είχα ιδέα τι περνούσε η άλλη του οικογένεια. Και, ειλικρινά, δεν με ένοιαζε. Εμένα με ένοιαζε μόνο η Ναν. Εσύ ήσουν ο εχθρός. Και μετά εμφανίστηκες στο σπίτι μου κι έφερες τα πάνω κάτω. Πάντα έλεγα ότι δεν θα ένιωθα ποτέ ενοχές αν διέλυα αυτή την οικογένεια. Εξάλλου, αυτοί είχαν διαλύσει την οικογένεια της Ναν. Κάθε στιγμή που περνούσα μαζί σου, όμως, οι ενοχές γι’ αυτό που είχα κάνει με έτρωγαν ζωντανό. Όταν είδα το βλέμμα σου τότε που μου μίλησες για την αδερφή σου και τη μητέρα σου... Θεέ μου, σου το ορκίζομαι, μου ξερίζωσες την καρδιά εκείνο το βράδυ, Μπλερ. Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ αυτό». Ο Ρας με πλησίασε, αλλά εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ. Καταλάβαινα. Αλήθεια. Ταυτόχρονα, όμως, ένιωθα ότι έχανα και την καρδιά μου. Ήταν όλα ένα ψέμα. Όλη μου η ζωή. Ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Όλες αυτές οι αναμνήσεις... Τα. Χριστούγεννα, όταν η μαμά έψηνε κουλουράκια κι ο μπαμπάς σήκωνε ψηλά εμένα και τη Βάλερι για να στολίσουμε την κορυφή του δέντρου - ήταν όλα ψέματα. Δεν μπορεί να ήταν αλήθεια. Τον πίστευα τον Ρας. Αυτό δεν άλλαζε τον τρόπο με τον οποίο έβλεπα τη μητέρα μου. Εκείνη δεν ήταν εδώ για να πει την ιστορία από τη δική της πλευρά. Ήξερα αρκετά, ώστε να γνωρίζω ότι ήταν αθώα. Δεν θα μπορούσε να μην είναι. Όλα αυτά ήταν αμαρτίες του πατέρα μου.


260/268

5/21/2018


σου. Ποτέ. Λυπάμαι πολύ, Μπλερ. Λυπάμαι πολύ, γαμώτο». Η φωνή του έσπασε. Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα τα μάτια του γεμάτα δάκρυα έτοιμα να κυλήσουν. Αν δεν είχε πάει να βρει τον μπαμπά μου, τα πράγματα θα ήταν τόσο διαφορετικά. Αλλά ούτε εγώ ούτε αυτός μπορούσαμε ν’ αλλάξουμε το παρελθόν, όσο κι αν το θέλαμε. Ούτε εγώ ούτε αυτός μπορούσαμε να διορθώσουμε την κατάσταση. Η Ναν είχε τώρα τον πολυπόθητο πατέρα της. Είχε επιτέλους αυτό που πάντα ήθελε. Το ίδιο κι η Τζορτζιάνα. Εγώ είχα εμένα. «Δεν μπορώ να σου πω ότι σε συγχωρώ» του είπα. Όντως δεν μπορούσα. «Μπορώ, όμως, να σου πω ότι καταλαβαίνω γιατί έκανες ό,τι έκανες. Ο κόσμος μου έγινε άνω κάτω μετά απ’ αυτό. Κι αυτό δεν πρόκειται ποτέ ν’ αλλάξει». Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο του Ρας. Δεν μπορούσα ν’ απλώσω το χέρι μου να το σκουπίσω. Τα δικά μου δάκρυα είχαν στερέψει. «Δεν θέλω να σε χάσω. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου, Μπλερ. Ποτέ δεν θέλησα κάποιον ή κάτι έτσι όπως θέλω εσένα. Δεν μπορώ πια να φανταστώ τον κόσμο μου χωρίς εσένα». Θα είχα πάντα εμένα και μόνο εμένα. Επειδή αυτός ο άνθρωπος είχε πάρει την καρδιά μου και την είχε καταστρέψει. Ακόμα κι αν δεν το ήθελε. Δεν θα μπορούσα ποτέ ξανά να εμπιστευτώ και ν’ αγαπήσω κάποιον. «Δεν μπορώ να σε αγαπήσω, Ρας». Ένας πνιχτός λυγμός συντάραξε το σώμα του, και το κεφάλι του έπεσε στην ποδιά μου. Δεν τον παρηγόρησα. Δεν μπορούσα. Πώς ν’ απαλύνω τον πόνο του, όταν ο δικός μου πόνος ήταν σαν μια μεγάλη τρύπα που έχασκε - τόσο πελώ-


261/268

5/21/2018

Στα βαθιά


ρια που χώραγε και τους δυο μας μέσα; «Δεν χρειάζεται να με αγαπάς. Μόνο μη με αφήσεις» είπε κολλημένος πάνω στο πόδι μου. Άραγε η ζωή μου θα ήταν πάντα γεμάτη απώλεια; Δεν είχα καταφέρει να πω αντίο στην αδερφή μου εκείνη τη μέρα που έφυγε και δεν γύρισε ποτέ ξανά. Είχα αρνηθεί να πω αντίο στη μητέρα μου εκείνο το πρωί που μου είπε ότι είχε έρθει η ώρα. Και μετά έκλεισε τα μάτια της και δεν τα άνοιξε ποτέ ξανά. Ήξερα πως, αν έφευγε ο Ρας από αυτό το δωμάτιο, θα ήταν η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα. Αυτό θα ήταν το οριστικό αντίο. Δεν θα μπορούσα να προχωρήσω, αν ο Ρας παρέμενε στη ζωή μου. Δεν θα άφηνε τις πληγές μου να κλείσουν εύκολα. Όμως αυτή τη φορά ήθελα να πω αντίο. Θα ήταν το οριστικό μου αντίο, κι αυτή τη φορά ήθελα να έχω την ευκαιρία να το πω σωστά. Δεν μπορούσα να το πω με λόγια. Δεν μου έρχονταν. Η ανάγκη μου να προστατέψω το όνομα της μητέρας μου στεκόταν ανάμεσα σ’ εμένα και στα λόγια που ήξερα ότι είχε ανάγκη ν’ ακούσει ο Ρας. Δεν μπορούσα να του πω ότι τον συγχωρούσα ξέροντας ότι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο είχε φύγει και δεν είχε γυρίσει ποτέ ο μπαμπάς μου. Εκείνη την ημέρα μου πήρε τον πατέρα, έστω κι αν δεν ήξερε τι ζημιά θα προκαλούσε αυτή η φωτογραφία. Τίποτε απ’ όλα αυτά, όμως, δεν άλλαζε το πώς είχα νιώσει εγώ για τον Ρας πριν κάνει τον κόσμο μου χίλια κομμάτια. Το αντίο δεν το έχανα αυτή τη φορά.


262/268

5/21/2018


Κεφάλαιο Είκοσι Εφτά

«Ρας». Σήκωσε το κεφάλι. Το πρόσωπο του ήταν μουσκεμένο από δάκρυα. Δεν θα του τα σκούπιζα. Εξυπηρετούσαν έναν σκοπό. Σηκώθηκα όρθια και, ξεκουμπώνοντας την μπλούζα μου, την έβγαλα και την ακούμπησα στο κρεβάτι. Ακολούθησε το σουτιέν μου. Τα μάτια του Ρας δεν ξεκόλλησαν στιγμή απ’το κορμί μου. Η σύγχυση που έβλεπα στο πρόσωπο του ήταν αναμενόμενη. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω αυτό. Ήξερα όμως ότι το είχα ανάγκη. Κατέβασα το σορτσάκι που φορούσα και το άφησα στο πάτωμα. Έπειτα έβγαλα τα παπούτσια μου και κατέβασα αργά το κιλοτάκι μου. Όταν έμεινα τελείως γυμνή, πήγα στον Ρας και στάθηκα μπροστά του, περνώντας τα πόδια μου πάνω απ’ τα δικά του. Ο Ρας τύλιξε αμέσως τα χέρια του γύρω μου κι έχωσε το πρόσωπο του στο στομάχι μου. Η υγρασία από τα δάκρυα του άφησε στο δέρμα μου μια κρύα αίσθηση που με έκανε να ριγήσω. «Τι κάνεις, Μπλερ;» ρώτησε ο Ρας, τραβώντας πίσω το κεφάλι του, ίσα ίσα για να με κοιτάξει. Δεν είχα να του δώσω απάντηση. Άρπαξα το πουκάμισο του και άρχισα να το τραβάω, μέχρι που σήκωσε τα χέρια του και με άφησε να του το βγάλω και


263/268

5/21/2018

Στα βαθιά


να το πετάξω μακριά. Χαμήλωσα αργά το σώμα μου μέχρι να κάτσω στα πόδια του, έβαλα τα χέρια μου πίσω απ’ το κεφάλι του και τον φίλησα. Αργά. Αυτή ήταν η τελευταία φορά. Ο Ρας έθαψε τα χέρια του μες στα μαλλιά μου και πήρε τα ηνία. Κάθε χάδι της γλώσσας του ήταν απαλό και χαλαρό. Δεν ήταν λαίμαργος και απαιτητικός. Ίσως είχε καταλάβει ότι αυτό ήταν το αντίο μας. Δεν έπρεπε να είναι σκληρό και γρήγορο. Ήταν η τελευταία ανάμνηση που θα είχα από αυτόν. Από εμάς. Η μόνη ανάμνηση που δεν θα μολυνόταν από κάποιο ψέμα. Η αλήθεια ήταν τώρα εκεί, ανάμεσα μας. «Είσαι σίγουρη;» ψιθύρισε ο Ρας πάνω στο στόμα μου, καθώς κουνιόμουν ρυθμικά πάνω στη στύση του, που την ένιωθα ήδη να πιέζει το τζιν του. Εγώ απλώς έγνεψα ναι. Ο Ρας με σήκωσε και με ξάπλωσε στο κρεβάτι, κι έπειτα έβγαλε τα παπούτσια και το τζιν του. Σύρθηκε πάνω μου κοιτώντας με με ύφος αλλοπαρμένο. «Είσαι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει ποτέ μου. Μέσα κι έξω», ψιθύρισε σκορπίζοντας φιλιά στο πρόσωπο μου, κι έπειτα ρούφηξε το ένα μου χείλος μες στο στόμα του. Ανασήκοοσα τους γοφούς μου. Τον ήθελα μέσα μου. Πάντα θα τον ήθελα μέσα μου, αλλά αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα τον είχα. Τόσο κοντά. Κανένας δεν θα ερχόταν ξανά τόσο κοντά μου. Κανένας. Ο Ρας έσυρε τα χέρια του σε όλο μου το κορμί, αργά, αφιερώνοντας χρόνο σε κάθε σημείο. Θαρρείς και με απομνημό νευε. Κύρτωσα το σώμα μου όπως με κρατούσε και έκλεισα τα μάτια, αφήνοντας την αίσθηση των χεριών του να με σημαδέψει. «Σε αγαπάω τόσο πολύ, γαμώτο» είπε, χαμηλώνο-


264/268

5/21/2018


ντας το κεφάλι για να φιλήσει τον αφαλό μου. Άνοιξα περισσότερο τα πόδια μου, για να μπορεί να κινείται ανάμεσα τους. «Να φορέσω προφυλακτικό;» ρώτησε, ανεβαίνοντας προς τα πάνω. Ναι, έπρεπε. Όχι ρίσκα. Και πάλι, απλώς ένευσα. Σηκώθηκε για να βρει το τζιν του κι έβγαλε ένα προφυλακτικό από το πορτοφόλι του. Τον παρακολουθούσα καθώς το άνοιγε και το φορούσε στο πέος του. Δεν τον είχα φιλήσει ποτέ εκεί. Το είχα σκεφτεί, αλλά δεν είχα βρει ποτέ το κουράγιο. Κάποια πράγματα θα παρέμεναν άγνωστα. Ο Ρας χάιδεψε το εσωτερικό των ποδιών μου και μετά, με αργές κινήσεις, τα άνοιξε περισσότερο. «Αυτό θα είναι πάντα δικό μου» είπε με βεβαιότητα. Δεν τον διόρθωσα. Δεν είχε νόημα. Δεν θα ήταν ποτέ κανενός άλλου. Από δω και στο εξής, θα ανήκα μόνο στον εαυτό μου. Ο Ραςτην χαμήλωσε τουτου πάνω δικό μου, ώσπου ένιωσα κορυφή το τηςσώμα στύσης να στο με πιέζει. «Ποτέ δεν ήταν τόσο ωραίο. Τίποτα δεν ήταν ξανά τόσο ωραίο» μούγκρισε και μπήκε μέσα μου. Μου άρεσε όπως με άνοιγε. Τον έπιασα απ’ τα μπράτσα κι έβγαλα μια φωνή, καθώς με γέμιζε τελείως. Βγήκε πάλι αργά και ξαναμπήκε μέσα μου. Τα μάτια του δεν άφησαν καθόλου τα δικά μου. Κι εγώ, όμως, έμεινα καρφωμένη στο βλέμμα του. Έβλεπα την αντάρα μες στα μάτια του. Ήξερα ότι ήταν μπερδεμένος. Μέχρι και φόβο έβλεπα μέσα τους. Αλλά είχαν και αγάπη. Την έβλεπα. Τη σφοδρή αγάπη στα μάτια του. Την πίστευα. Την έβλεπα καθαρά. Αλλά


265/268

5/21/2018

Στα βαθιά


ήταν πολύ αργά τώρα. Η αγάπη δεν αρκούσε. Όλοι λένε ότι αρκεί να υπάρχει αγάπη. Δεν είναι αλήθεια. Δεν αρκεί, όταν η ψυχή σου έχει γίνει κομμάτια. Τύλιξα τα πόδια μου γύρω απ’ τη μέση του και τα χέρια μου γύρω απ’ τον λαιμό του. Κοντά μου. Είχα ανάγκη να τον νιώθω κοντά μου. Η ανάσα του έπεφτε ζεστή πάνω στον λαιμό μου, καθώς σκόρπιζε φιλιά στο απαλό δέρμα μου. Μου ψιθύριζε λόγια αγάπης και υποσχέσεις που δεν θα χρειαζόταν να κρατήσει. Τον άφηνα. Μόνο για μια τελευταία φορά. Η ηδονή που με πλημμύριζε έφτασε στο αποκορύφωμα, όταν ο Ρας μου έδωσε ένα απαλό φιλί στα χείλη και είπε: «Μόνο εσένα». Κρατήθηκα από πάνω του και άφησα να με διαπεράσει αυτή η αίσθηση απόλυτης ευδαιμονίας, χωρίς να τραβήξω το βλέμμα μου από τα μάτια του. Ο Ρας άνοιξε το στόμα του, κι ένας δυνατός βρυχηθμός συντάραξε το στήθος του. Χώθηκε μέσα μου δύο φορές ακόμα κι έπειτα έμεινε ακίνητος. Τα μάτια του δεν άφησαν ούτε στιγμή τα δικά μου. Κοιταζόμασταν ανασαίνοντας κι οι δυο βαριά και γρήγορα, κι εγώ του είπα όσα έπρεπε να του πω, χωρίς λόγια. Μπορούσε να τα δει όλα στα μάτια μου. Αν κοιτούσε προσεκτικά. «Μην το κάνεις αυτό, Μπλερ» με ικέτεψε. «Αντίο, Ρας». Έγνεψε αρνητικά με το κεφάλι. Ήταν ακόμη βυθισμένος μέσα μου. «Όχι. Μη μας το κάνεις αυτό». Δεν είπα τίποτε άλλο. Ξεκόλλησα από πάνω του, αφήνοντας τα χέρια μου να πέσουν στο πλάι και τα πόδια μου να. γλιστρήσουν απ’ τη μέση του. Δεν είχα σκοπό να το συζητήσω. http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

266/268

5/21/2018


«Δεν μπόρεσα να πω αντίο στην αδερφή μου και στη μαμά μου. Εκείνα τα αντίο τα έχασα. Αυτό το οριστικό αντίο το χρειαζόμουν. Αυτή τη μία φορά, χωρίς ψέματα ανάμεσα μας». Ο Ρας άρπαξε την κουβέρτα από κάτω μου και με τα δυο του χέρια κι έκλεισε τα μάτια του σφιχτά. «Όχι. Όχι. Σε παρακαλώ, μην το κάνεις αυτό». Ήθελα ν’ απλώσω το χέρι και ν’ αγγίξω το πρόσωπο του. Να του πω ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Ότι θα συνέχιζε τη ζωή του και θα το ξεπερνούσε. Θα ξεπερνούσε αυτό που είχαμε. Αλλά δεν μπορούσα να το κάνω. Πώς να τον παρηγορήσω, αφού εγώ ήμουν άδεια μέσα μου; Ο Ρας τραβήχτηκε από πάνω μου και το πρόσωπο μου συσπάστηκε από το βουητό του κενού που αντήχησε μες στο σώμα μου. Σηκώθηκε χωρίς να με κοιτάξει και άρχισε να ντύνεται. Αυτό ήταν. Είναι φυσιολογικό να πονάει το κενό; Πότε θα σταματούσε αυτός ο πόνος να με επισκέπτεται; Μόλις φόρεσε το πουκάμισο του, σήκωσε τα μάτια και με κοίταξε. Ανακάθισα κι έφερα τα γόνατα μπροστά στο στήθος μου για να κρύψω τη γύμνια μου και για να κρατηθώ από κάπου. Φοβόμουν ότι θα κατέρρεα. «Δεν μπορώ να σε κάνω να με συγχωρήσεις. Δεν μου αξίζει η συγχώρεση. Δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου δώσω αυτό που θέλεις. Αν αυτό θέλεις, θα φύγω, Μπλερ. Θα με τσακίσει αυτό, αλλά θα το κάνω». Τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Ποτέ δεν θα ήμουν πια η ίδια. Δεν υπήρχε πια το κορίτσι που είχε ερωτευτεί ο Ρας. Αν έμενε, θα το ανακάλυπτε πολύ σύντομα. Δεν είχα παρελθόν. http://slide pdf.c om/re a de r/full/a bbi-gline s-

267/268

5/21/2018

Στα βαθιά


Δεν είχα θεμέλια. Είχαν όλα χαθεί. Τίποτα δεν είχε πια νόημα, τίποτα δεν θα είχε ξανά νόημα. Ο Ρας άξιζε κάτι παραπάνω από αυτό. «Αντίο, Ρας» είπα για τελευταία φορά. Ο πόνος που θόλωνε τα μάτια του μου ήταν ανυπόφορος. Χαμήλωσα το βλέμμα και άρχισα να παρατηρώ την μπλε καρό κουβέρτα του κρεβατιού. Τον άκουσα να πηγαίνει προς την πόρτα. Τα βήματα του πνίγονταν πάνω στην παλιά, ξεθωριασμένη μοκέτα. Μετά άνοιξε η πόρτα και το φεγγαρόφωτο έλουσε το σκοτεινό δωμάτιο. Ακολούθησε μια παύση. Αναρωτήθηκα αν θα έλεγε κάτι. Δεν ήθελα. Κάθε λέξη που έλεγε έκανε την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη. Η πόρτα έκλεισε. Σήκωσα τα μάτια και κοίταξα γύρω μου το αδειανό δωμάτιο. Τα αντίο είναι υπερεκτιμημένα. Το ήξερα, τώρα πια.


268/268

Abbi Glines - Στα Βαθιά

Recommend Documents