Dan Brown Το Χαμένο Σύμβολο

a wo

&m

ΚΩΔΙΚΑ E K S O T I K O S OI'KOS

Α. Α. ΛΙΒΑΝΗ

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ

DAN BROWN

T O

Χ Α Μ Ε Ν Ο

Σ Υ Μ Β Ο Λ Ο

Μετάφραση από τα αγγλικά ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΨΑΛΗΣ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗ ΑΘΗΝΑ

Για τψ Μπλάιθ

Ευχαριστίες

Θα ήθελα να εκφράσω τις βαθύτατες ευχαριστίες μου σε τρεις αγαπημένους φίλους με τους οποίους έχω την ασύγκριτη πολυτέλεια να συνεργάζομαι: στον επιμελητή μου Jason Kaufman, στην ατζέντη μου Heide Lange και στο δικηγόρο μου Michael Rudell. Επιπλέον, θα ήθελα να εκδηλώσω την απέραντη ευγνωμοσύνη μου προς τον εκδοτικό οίκο Doubleday, τους εκδότες μου σε ολόκληρο τον κόσμο και, φυσικά, τους αναγνώστες μου. Το μυθιστόρημα που κρατάτε στα χέρια σας δε θα μπορούσε να έχει γραφτεί χωρίς τη γενναιόδωρη συνδρομή αναρίθμητων ανθρώπων οι οποίοι μοιράστηκαν μαζί μου πληροφορίες και γνώσεις. Προς όλους εσάς θα ήθελα να απευθύνω από καρδιάς ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Το να ζεις στον κόσμο χωρίς να συνειδητοποιείς τη σημασία του κόσμου είναι σαν να περιπλανιε'σαι σε μια πελώρια βιβλιοθήκη χωρίς να αγγίζεις τα βιβλία. Οι Μυστικές Διδασκαλίες Όλον των Εποχών

Γεγονός

To 1991 ένα έγγραφο κλειδώθηκε μέσα στο χρηματοκιβώτιο του διευθυντή της CIA. Το έγγραφο αυτό συνεχίζει να βρίσκεται εκεί μέχρι σήμερα. Το μυστηριώδες κείμενο περιλαμβάνει αναφορές σε μια αρχαία πΰλη και σε μια άγνωστη υπόγεια τοποθεσία. Το κείμενο περιέχει επίσης τη φράση «Είναι θαμμένο κάτων εκεί έξω». Στο σύνολο τους οι οργανώσεις και οι οργανισμοί που αναφέρονται σε αυτό το μυθιστόρημα είναι υπαρκτοί, συμπεριλαμβανομένων των τεκτόνων, του Αόρατου Κολεγίου, του Γραφείου Ασφαλείας, του ΚΥΜΣ και του Ινστιτούτου Νοητικών Επιστημών. Όλες οι τελετές, οι επιστημονικές αναφορές, τα έργα τέχνης και τα μνημεία που αναφέρονται στις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος είναι υπαρκτά.

Πρόλογος

Οίκος τον Ναού 8:33 μ.μ. Το ΜΥΣΤΙΚΟ είναι πως να πεθάνεις. Από τις απαρχές του χρόνου, το μυστικό ανέκαθεν ήταν πώς να πεθάνεις. Ο τριαντατετράχρονος μυούμενος έστρεψε το βλέμμα του στο ανθρώπινο κρανίο που φώλιαζε μέσα στις παλάμες του. Το κρανίο ήταν κούφιο, σαν γαβάθα, γεμάτο με βαθυκόκκινο κρασί, στο χρώμα του αίματος. Πιες το, είπε στον εαυτό του. Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Ό π ω ς όριζε η παράδοση, είχε ξεκινήσει αυτή τη διαδρομή ντυμένος με την τελετουργική ενδυμασία ενός μεσαιωνικού αιρετικού ο οποίος βάδιζε προς την αγχόνη, με το φαρδύ χιτώνα του να χάσκει ανοιχτός αποκαλύπτοντας το ωχρό στήθος του, με το αριστερό μπατζάκι του παντελονιού του ανεβασμένο μέχρι το γόνατο και το δεξί του μανίκι γυρισμένο μέχρι τον αγκώνα. Γύρω από το λαιμό του κρεμόταν μια βαριά τρίχινη θηλιά, μια «ρυμούλκα», όπως την ονόμαζε η αδελφότητα. Απόψε όμως, όπως και οι αδελφοί που παρευρίσκονταν ως μάρτυρες, ήταν ντυμένος ως διδάσκαλος. Οι αδελφοί που έστεκαν ολόγυρά του έφεραν όλα τα χαρακτηριστικά εμβλήματα του αξιώματος τους, τις χαρακτηριστικές ποδιές από δέρμα αρνιού, τα φαρδιά ζωνάρια και τα λευκά γάντια. Γύρω (πιο το λαιμό τους κρέμονταν τελετουργικά κοσμήματα, τα οποία λαμπύριζαν σαν απόκοσμα μάτια μέσα στο μισοσκόταδο. Πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς κατείχαν σημαντικές θέσεις στην κοινωνία,

16

ΝΤΑΝ ΜΠΡΑΟΥΝ

κι όμως ο μυούμενος γνώριζε ότι οι εγκόσμιοι τίτλοι τους δεν είχαν την παραμικρή σημασία μέσα σε αυτό το χώρο. Εδώ όλοι οι άνθρωποι ήταν ίσοι, ορκισμένοι αδελφοί δεμένοι μεταξύ τους με ένα μυστικό δεσμό. Καθώς παρατηρούσε την επιβλητική ομήγυρη, ο μυουμενος αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε ποτέ κανείς εκτός της αδελφότητας να πιστέψει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα συγκεντρώνονταν σε ένα μέρος - πόσο μάλλον σε αυτό το μέρος. Η αίθουσα έμοιαζε με ιερό, άδυτο κάποιου αρχαίου κόσμου. Η αλήθεια όμως ήταν ακόμα πιο αλλόκοτη. Βρίσκομαι σε απόσταση ελάχιστων τετραγώνων από το Λευκό Οίκο. Αυτό το κολοσσιαίο κτίριο, στον αριθμό 1733 της Δέκατης Έκτης Οδού στην Ουάσινγκτον, ήταν αντίγραφο ενός προχριστιανικού ναοΰ, και συγκεκριμένα του ναού του βασιλιά Μαυσώλου, του αυθεντικού μαυσωλείου, ενός χώρου όπου κανονικά ο άνθρωπος καταλήγει μετά το θάνατο. Έξω από την κεντρική είσοδο δύο γιγάντιες σφίγγες βάρους δεκαεπτά τόνων η καθεμία φρουρούσαν τις μπρούτζινες πόρτες. Το εσωτερικό ήταν ένας περίτεχνος λαβύρινθος από τελετουργικές αίθουσες, διαδρόμους, σφραγισμένους θαλάμους, βιβλιοθήκες, ενώ, μεταξύ άλλων, υπήρχε και ένας κούφιος τοίχος μέσα στον οποίο ήταν τοποθετημένα τα λείψανα δύο ανθρώπων. Ο μυούμενος είχε ενημερωθεί ότι καθένα από τα δωμάτια αυτού του κτιρίου έκρυβε και κάποιο μυστικό, ωστόσο του ήταν αδύνατον να φανταστεί ότι υπήρχε κάποιο δωμάτιο που έκρυβε μεγαλύτερα μυστικά από τη γιγαντιαία αίθουσα μέσα στην οποία γονάτιζε εκείνη τη στιγμή κρατώντας ένα κρανίο ανάμεσα στις παλάμες του. Η Αίθουσα τον Ναού. Το δωμάτιο αυτό ήταν ένα τέλειο τετράγωνο. Και σπηλαιώδες. Η οροφή απείχε από το δάπεδο περισσότερο από τριάντα μέτρα, στηριζόμενη πάνω σε μονολιθικούς στύλους από πράσινο γρανίτη. Μια σειρά από καθίσματα φτιαγμένα από σκούρα ρωσική καρυδιά και γουρουνόδερμα κατεργασμένο στο χέρι περιέζωναν το δωμάτιο. Στο δυτικό τοίχο κυριαρχούσε ένας θρόνος ύψους τριάντα τριών ποδών, ενώ απέναντι του βρισκόταν ένα κρυμμένο εκκλησιαστικό όργανο. Οι τοίχοι ήταν ένα πραγματικό καλειδοσκόπιο αρχαίων συμβόλων:

Τ Ο ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ

17

αιγυπτιακών, εβραϊκών, αστρονομικών, αλχημικών και άλλων, άγνωστων. Απόψε η Αίθουσα του Ναού φωτιζόταν από μια σειρά τοποθετημένων με απόλυτη ακρίβεια κεριών. Την αδύναμη λάμψη τους ενίσχυε μόνο μια αχνή δέσμη σεληνόφωτος που περνούσε μέσα από το μεγάλο φεγγίτη στην οροφή, φωτίζοντας το πλέον εντυπωσιακό στοιχείο της αίθουσας, έναν πελώριο βωμό λαξευμένο από ένα συμπαγές κομμάτι βελγικού μαύρου μαρμάρου, ο οποίος ήταν τοποθετημένος ακριβώς στο κέντρο της τετράγωνης αίθουσας. Το μυστικό είναι ηώς να πεθάνεις, υπενθύμισε ο μυούμενος στον εαυτό του. «Έφτασε η στιγμή», ψιθύρισε μια φωνή. Ο μυούμενος άφησε το βλέμμα του να στραφεί στην επιβλητική λευκοντυμένη μορφή που στεκόταν μπροστά του. 0 Υπέρτατος Σεβάσμιος Διδάσκαλος. Ο άντρας αυτός, σχεδόν εξηντάρης, εύρωστος και απερίγραπτα πλούσιος, ήταν ένα πραγματικό είδωλο της αμερικανικής κοινωνίας, χαίροντας ιδιαίτερα μεγάλης εκτίμησης. Τα άλλοτε σκούρα μαλλιά του είχαν αρχίσει να ασημίζουν, ενώ το διάσημο πρόσωπο του αντικατόπτριζε μια ολόκληρη ζο)ή εξουσίας και μια πανίσχυρη διάνοια. «Δώσε τον όρκο», είπε ο Σεβάσμιος Διδάσκαλος με φωνή απαλή σαν χιόνι που έπεφτε. «Ολοκλήρωσε τη διαδρομή σου». Η διαδρομή του μυούμενου, όπως όλες οι διαδρομές αυτού του είδους, είχε ξεκινήσει από την πρώτη βαθμίδα. Εκείνη τη νύχτα, στη διάρκεια μιας τελετής παρόμοιας με την αποψινή, ο Σεβάσμιος Διδάσκαλος του είχε καλύψει το κεφάλι με μια βελούδινη κουκούλα και είχε πιέσει ένα τελετουργικό εγχειρίδιο πάνω στο γυμνό στήθος του, ρωτώντας επιτακτικά: «Δηλώνεις μετά πάσης σοβαρότητος, στο λόγο της τιμής σου, ανεπηρέαστος από ιδιοτελή ή οποιαδήποτε άλλα ιταμά κίνητρα, ότι προσφέρεις αυθόρμητα και εκούσια τον εαυτό σου ως υποψήφιο κοινωνό των μυστηρίων και των προνομίων αυτής της αδελφότητας;». «Το δηλώνω», απάντησε ο μυούμενος ψευδόμενος. «Τότε, ας είναι αυτό κεντρί στη συνείδησή σου», τον είχε προειδοποιήσει ο διδάσκαλος, «καθώς ακαριαίος θάνατος σε περιμένει σε

18


περίπτωση που προδώσεις ποτέ τα μυστικά που θα σου αποκαλυφθούν». Ό τ α ν συνέβησαν αυτά, ο μυούμενος δεν είχε αισθανθεί τον παραμικρό φόβο. Ποτέ δε θα μάθουν τον πραγματικό σκοπό για τον οποίο βρίσκομαι εδώ. Απόψε όμως αισθανόταν μια απειλητική σοβαρότητα μέσα στην Αίθουσα του Ναού και στο μυαλό του άρχισαν να κλωθογυρίζουν όλες οι τρομερές προειδοποιήσεις που του είχαν απευθύνει στη διάρκεια της διαδρομής του, οι απειλές για φοβερές συνέπειες σε περίπτωση που αποκάλυπτε ποτέ τα πανάρχαια μυστικά τα οποία επρόκειτο να μάθει: Το λαρύγγι Θα ανοίξει από το ένα αφτί μέχρι το άλλο... η γλώσσα θα ξεριζωθεί... τα σπλάχνα θα αφαιρεθούν και θα αποτεφρωθούν, για να σκορπιστούν στη συνέχεια στους τέσσερις ανέμους... η καρδιά θα ξεριζωθεί και θα δοθεί βορά στα θηρία... «Αδελφέ», είπε ο γκριζομάτης διδάσκαλος, ακουμπώντας την αριστερή του παλάμη στον ώμο του μυούμενου. «Δώσε τον τελικό όρκο». Ατσαλώνοντας τον εαυτό του για το τελευταίο βήμα της διαδρομής του, ο μυούμενος έστρεψε το μυώδες σώμα του και εστίασε ξανά την προσοχή του στο κρανίο που κρατούσε ανάμεσα στις παλάμες του. Το άλικο κρασί έμοιαζε σχεδόν μαύρο στο λιγοστό φως των κεριών. Στην αίθουσα είχε απλωθεί νεκρική σιγή και μπορούσε να νιώσει όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω του, περιμένοντάς τον να προφέρει τον τελικό όρκο και να ενταχτεί στις τάξεις των επίλεκτων. Απόψε, σκέφτηκε, μέσα σε αυτούς τους τοίχους συμβαίνει κάτι που ποτέ μέχρι τώρα δε συνέβη στην ιστορία αυτής της αδελφότητας. Ούτε μία φορά, αιώνες ολόκληρους. Ή ξ ε ρ ε πως αυτή θα ήταν η σπίθα... και πως θα του χάριζε ασύλληπτη δύναμη. Τονωμένος, πήρε μια βαθιά ανάσα και πρόφερε δυνατά τις ίδιες εκείνες λέξεις που αμέτρητοι άντρες είχαν προφέρει πριν από εκείνον σε κάθε γωνιά του κόσμου. «Είθε το κρασί αυτό που τώρα πίνω να γίνει θανατερό φαρμάκι για μένα... σε περίπτωση ηου συνειδητά η εκούσια παραβιάσω κάποτε τον όρκο μου». Τα λόγια του αντήχησαν στη σπηλαιώδη αίθουσα. Ύστερα έπεσε απόλυτη σιωπή.


19

Καταφέρνοντας να ελέγξει το τρέμουλο στα χέρια του, ο μυοΰμενος έφερε το κρανίο στο στόμα του, νιώθοντας τα χείλη του να ακουμπάνε το στεγνό οστό. Έκλεισε τα μάτια του και έγειρε το κρανίο προς το στόμα του, κατεβάζοντας το κρασί με μεγάλες, γενναίες γουλιές. Ό τ α ν στράγγιξε και την τελευταία σταγόνα, χαμήλωσε το κρανίο. Προς στιγμήν του φάνηκε πως ένιωσε τους πνεύμονες του να συσπώνται και η καρδιά του άρχισε να χτυπάει ξέφρενα. Θεέ ρου, ξέρουν τψ αλήθεια! Ύστερα, τόσο γρήγορα όσο είχε κάνει την εμφάνισή της, η αίσθηση χάθηκε. Μια ευχάριστη ζεστασιά άρχισε να κυλάει στο σώμα του. Ο μυοΰμενος εξέπνευσε αργά, παρατηρώντας ικανοποιημένος τον ανυποψίαστο γκριζομάτη άντρα ο οποίος είχε αποδειχτεί αρκετά αφελής ώστε να τον εντάξει στις ανώτατες βαθμίδες αυτής της αδελφότητας. Σύντομα θα χάσετε ό,τι mo πολύτιμο έχετε.

1 Ο ΑΝΕΛΚΥΣΤΗΡΑΣ ΠΟΥ ΣΚΑΡΦΑΛΩΝΕ στο νότιο πυλώνα του Πΰργου του Άιφελ ήταν ασφυκτικά γεμάτος τουρίστες. Στο εσωτερικό του στενόχωρου κουβουκλίου ένας αυστηρός επιχειρηματίας, ντυμένος με ατσαλάκωτο κοστούμι, κοίταζε το αγόρι που στεκόταν δίπλα του. «Χλομό σε βλέπω, γιε μου. Καλύτερα να είχες μείνει στο έδαφος». «Καλά είμαι...» απάντησε το αγόρι, παλεύοντας να ελέγξει την ανησυχία του. «Θα κατέβω στο επόμενο επίπεδο». Δεν μπορώ να πάρω ανάσα! Ο άντρας έγειρε πιο κοντά. «Νόμιζα πως θα το είχες ξεπεράσει πια...» Χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο του παιδιού. Το αγόρι αισθάνθηκε ντροπή που απογοήτευε τον πατέρα του, όμως μετά βίας τον άκουγε έτσι όπως βούιζαν τα αφτιά του. Δεν μπορώ νβ ηάρω ανάσα. Πρέπει να βγω από αυτό το κουτί! Ο χειριστής του ανελκυστήρα έλεγε κάτι καθησυχαστικό σχετικά με τα αρθρωτά πιστόνια του ασανσέρ και την κατασκευή του από χυτοσίδηρο. Πολλά μέτρα από κάτω τους, οι δρόμοι του Παρισιού Εκτείνονταν προς κάθε κατεύθυνση. Σχεδόν φτάσαμε, είπε από μέσα του το αγόρι, τεντώνοντας το λαιμό TQU για να δει την πλατφόρμα αποβίβασης. Λίγη υπομονή ακόμα. Καθώς ο ανελκυστήρας συνέχισε να ανεβαίνει υπό γωνία προς το ψηλότερο παρατηρητήριο, το φρεάτιο άρχισε να στενεύει, με τους φίροντες δοκούς του να συμπτύσσονται, σχηματίζοντας ένα στενό κάθετο αγωγό. «Μπαμπά, δε νομίζω πως...» Ξαφνικά ένας κοφτός κρότος αντήχησε πάνω από τα κεφάλια tOUt;. Το κουβούκλιο τραντάχτηκε και έγειρε απότομα προς τη μια

22


πλευρά. Κομμένα συρματόσκοινα άρχισαν να τινάζονται γύρω από τον ανελκυστήρα, μαστιγώνοντας τον αέρα σαν μεταλλικά φίδια. Το αγόρι τέντωσε τα χέρια προς τον πατέρα του. «Μπαμπά!» Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν για ένα φρικιαστικό δευτερόλεπτο. Την επόμενη στιγμή βρίσκονταν στο κενό. Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον τινάχτηκε πάνω στο μαλακό δερμάτινο κάθισμά του, βγαίνοντας απότομα από την ημισυνειδητή κατάσταση του ονείρου που έβλεπε. Βρισκόταν ολομόναχος μέσα στην πελώρια καμπίνα ενός αεριωθούμενου τύπου Falcon 2000ΕΧ, το οποίο είχε πέσει σε αναταράξεις. Κάπου στο βάθος ακουγόταν το σταθερό βουητό των δίδυμων κινητήρων Pratt & Whitney. «Κΰριε Λάνγκντον;» ακούστηκε από το σύστημα ενδοεπικοινωνίας. «Η διαδικασία προσγείωσης έχει ξεκινήσει». Ο Λάνγκντον ανακάθισε και τοποθέτησε τις σημειώσεις για τη διάλεξή του μέσα σιο δερμάτινο σακίδιο του. Είχε φτάσει περίπου στα μισά του υλικού που είχε ετοιμάσει σχετικά με την τεκτονική συμβολογία όταν βυθίστηκε στον ύπνο. Εκείνο το παράξενο όνειρο με το μακαρίτη πατέρα του, υποψιαζόταν ο Λάνγκντον, πρέπει να ήταν αποτέλεσμα της απρόσμενης πρόσκλησης που είχε λάβει το ίδιο πρωί από τον παλιό του μέντορα, τον Πίτερ Σόλομον. 0 δεύτερος άντρας τιον δε θα ήθελα ποτέ να απογοψεύοα. Ο πενψταοκτάχρονος φιλάνθρωπος, ιστορικός και επιστήμονας είχε θέσει τον Λάνγκντον υπό την προστασία του σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια πριν, καλύπτοντας εν πολλοίς το κενό που είχε αφήσει ο θάνατος του πατέρα του. Παρότι ο προστάτης του καταγόταν από μια ισχυρή δυναστεία και διέθετε αμύθητα πλούτη, ο Λάνγκντον είχε ανακαλύψει ταπεινότητα και ζεστασιά στο καλόκαρδο γκρίζο βλέμμα του Σόλομον. Έ ξ ω από το παράθυρο ο ήλιος είχε δύσει, όμως ο Λάνγκντον μπορούσε ακόμα να διακρίνει την κομψή σιλουέτα του μεγαλύτερου οβελίσκου στον κόσμο, που υψωνόταν στον ορίζοντα σαν τον κάθετο άξονα ενός αρχαίου γνώμονα. Ο οβελίσκος, ύψους πεντακοσίων πενήντα πέντε ποδών, επενδυμένος με μάρμαρο, βρισκόταν στην καρ-


23

διά αυτού του έθνους. Ολόγυρα του εκτεινόταν η άψογη γεωμετρία των δρόμων και των μνημείων της πόλης. Ακόμα και από αέρος, η Ουάσινγκτον εξέπεμπε μια σχεδόν μυστικιστική δύναμη. Ο Λάνγκντον λάτρευε αυτή την πόλη και, την ώρα που το αεροσκάφος άγγιζε το διάδρομο προσγείωσης, ένιωσε ένα κύμα ενθουσιασμού να φουντώνει μέσα του αναλογιζόμενος τα όσα θα ακολουθούσαν. Το αεροσκάφος τροχοδρόμησε και κατέληξε σε έναν ιδιωτικό τερματικό σταθμό σε κάποιο σημείο του αχανούς Διεθνούς Αεροδρομίου Ντάλες, όπου και σταμάτησε. Ο Λάνγκντον μάζεψε τα πράγματά του, ευχαρίστησε τους πιλότους και άφησε πίσω του το πολυτελές εσωτερικό του αεροσκάφους για να κατέβει την αρθρωτή σκάλα. Ο κρύος γεναριάτικος αέρας τον αναζωογόνησε. Πάρε ανάσα, Ρόμηερτ, σκέφτηκε, απολαμβάνοντας την απεραντοσύνη του ανοιχτού χώρου. Ένα πέπλο λευκής ομίχλης σερνόταν στο διάδρομο προσγείωσης και ο Λάνγκντον είχε την αίσθηση ότι βυθιζόταν σε έλος όταν έκανε τα πρώτα του βήματα στο τσιμέντο. «Καλησπέρα! Καλησπέρα!» ακούστηκε μια μελωδική φωνή με βρετανική προφορά μερικά μέτρα πιο μακριά. «Ο καθηγητής Λάνγκντον;» Ο Λάνγκντον έστρεψε το βλέμμα του προς τα εκεί και είδε μια μεσήλικη γυναίκα με κονκάρδα στο πέτο και ένα ντοσιέ στα χέρια να σπεύδει προς το μέρος του, ανεμίζοντας το χέρι της σε χαιρετισμό καθώς πλησίαζε. Σγουρά ξανθά μαλλιά ξέφευγαν κάτω από ένα κομψό πλεκτό μάλλινο καπέλο. «Καλώς ορίσατε στην Ουάσινγκτον, καθηγητά!» Ο Λάνγκντον χαμογέλασε. «Σας ευχαριστώ». «Ονομάζομαι Παμ, από την υπηρεσία εξυπηρέτησης πελατών». Η γυναίκα μιλούσε με έναν ενθουσιασμό που ήταν σχεδόν ενοχλητικός. «Αν θα είχατε την ευγενή καλοσύνη να με ακολουθήσετε, καθηγητά, το αυτοκίνητο σας περιμένει». Ο Λάνγκντον την ακολούθησε στο διάδρομο προσγείωσης καθώς

24


η γυναίκα κατευθυνόταν προς τον τερματικό σταθμό, ο οποίος ήταν κυκλωμένος από αστραφτερά ιδιωτικά αεροσκάφη. Ένας χώρος στάθμευσης για τα προσωπικά ταξί των πλούσιων και διάσημων, σκέφτηκε. «Δε θα ήθελα να σας φέρω σε δύσκολη θέση, καθηγητά», είπε η γυναίκα διστακτικά, «όμως εσείς δεν είστε ο Ρόμπερτ Λάνγκντον που γράφει βιβλία σχετικά με τα σύμβολα και τη θρησκεία;» Ο Λάνγκντον δίστασε προς στιγμήν, αλλά τελικά έγνεψε καταφατικά. «Καλά το κατάλαβα!» είπε η γυναίκα, χαμογελώντας διάπλατα. «Η ομάδα ανάγνωσης στην οποία συμμετέχω διάβασε το βιβλίο σας σχετικά με το ιερό θηλυκό στοιχείο και την εκκλησία! Πόσο απολαυστικό το σκάνδαλο που προκλήθηκε! Φαίνεται πως σας αρέσει πραγματικά να βάζετε φωτιά στα μπατζάκια ορισμένων!» Ο Λάνγκντον χαμογέλασε. «Ειλικρινά, δεν ήταν πρόθεσή μου να προκληθεί σκάνδαλο». Η γυναίκα φάνηκε να αντιλαμβάνεται ότι ο Λάνγκντον δεν είχε και πολλή διάθεση να συζητήσει το έργο του. «Σας ζητώ συγνώμη. Σας κουράζω με τη φλυαρία μου. Καταλαβαίνω πως μάλλον έχετε βαρεθεί να σας αναγνωρίζουν στο δρόμο, όμως... εσείς φταίτε γι' αυτό». Έγνεψε παιχνιδιάρικα προς τα ρούχα του. «Σας πρόδωσε η στολή σας». Η στολή μ,ου; Ο Λάνγκντον έριξε μια ματιά στην περιβολή του. Φορούσε το συνηθισμένο ανθρακί ζιβάγκο του, ένα τουίντ σακάκι, φαρδύ παντελόνι και ένα ζευγάρι παντοφλέ παπούτσια, δηλαδή ό,τι φορούσε συνήθως στο πανεπιστήμιο, στους ακαδημαϊκούς κύκλους, στις φωτογραφίες για τα εσώφυλλα των βιβλίων του και στις διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις. Η γυναίκα γέλασε. «Αυτά τα ζιβάγκο που φοράτε είναι τόσο ντεμοντέ. Θα δείχνατε πολύ πιο κομψός με γραβάτα!» Αποκλείεται, σκέφτηκε ο Λάνγκντον. Θηλιές στο λαιμό! Ο λαιμοδέτης αποτελούσε υποχρεωτικό στοιχείο της ενδυμασίας του έξι μέρες την εβδομάδα την εποχή που ο Λάνγκντον φοιτούσε στην Ακαδημία Φίλιπς Έξετερ, και, παρά τους ρομαντικούς ισχυρισμούς του διευθυντή ότι η καταγωγή της γραβάτας αναγόταν στα με-


25

ταξωτά fascalia που φορούσαν οι Ρωμαίοι ρήτορες προκειμένου να κρατούν ζεστές τις φωνητικές χορδές τους, εκείνος ήξερε ότι, ετυμολογικά, η λέξη cravat προέρχεται από τα μαντίλια που έδεναν γΰρω από το λαιμό τα μέλη μιας αδίστακτης ομάδας Κροατών μισθοφόρων προτού ορμήσουν στη μάχη. Αυτό το αρχαίο πολεμικό ένδυμα συνέχιζε να χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα, από τους σύγχρονους πολεμιστές των γραφείων που έλπιζαν με τον τρόπο αυτό να τρομοκρατήσουν τους αντιπάλους τους στις καθημερινές μάχες οι οποίες διεξάγονταν στις διάφορες αίθουσες συσκέψεων. «Ευχαριστώ για τη συμβουλή», έκανε ο Λάνγκντον, γελώντας πνιχτά. «Στο μέλλον θα εξετάσω την περίπτωση να φοράω γραβάτα». Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή ένας άντρας με επαγγελματικό ύφος, ντυμένος με σκούρο κοστούμι, βγήκε από μια κομψή Lincoln Town Car που ήταν σταθμευμένη κοντά στον τερματικό σταθμό και ύψωσε τον δείκτη του χεριού του. «Ο κύριος Λάνγκντον; Ονομάζομαι Τσαρλς και δουλεύω για την εταιρεία Λιμουζίνες Μπέλτγουεϊ». Άνοιξε την πίσω πόρτα. «Καλησπέρα σας, κύριε. Καλώς ορίσατε στην Ουάσινγκτον». Ο Λάνγκντον άφησε ένα φιλοδώρημα στην Παμ για τη θερμή υποδοχή της και στη συνέχεια μπήκε στο πολυτελές εσωτερικό της λιμουζίνας. Ο οδηγός τού έδειξε τα πλήκτρα ρύθμισης της θερμοκρασίας, καθώς και τις θήκες όπου βρίσκονταν το εμφιαλωμένο νερό και ένα καλαθάκι με ζεστά κέικ. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο Λάνγκντον απομακρυνόταν με ταχύτητα από το αεροδρόμιο μέσω ενός δρόμου ιδιωτικής πρόσβασης. Ώστε έτσι ζει το άλλο μισό τον πλανήτη. Καθώς το αυτοκίνητο διέσχιζε την οδό Γουίντσοκ, ο οδηγός συμβουλεύτηκε τις σημειώσεις του και έκανε ένα σύντομο τηλεφώνημα. «Εκ μέρους των Λιμουζινών Μπέλτγουεϊ καλώ», είπε με επαγγελματική λακωνικότητα. «Μου ζητήθηκε να επιβεβαιώσω την άφιξη ίου επιβάτη μου». Έκανε μια παύση. «Μάλιστα, κύριε. Ο καλεσμένος σας, ο κύριος Λάνγκντον, αφίχθη και θα τον έχω αποβιβάσει στο κτίριο του Καπιτωλίου μέχρι τις επτά η ώρα. Παρακαλώ, κύριε». Έκλεισε το τηλέφωνο. Ο Λάνγκντον χαμογέλασε. Τίποτα δεν έχει αφεθεί στην τύχη. Η προσοχή που έδινε ο Πίτερ Σόλομον στις λεπτομέρειες ήταν ένα από τα


26

πλέον ισχυρά πλεονεκτήματά του, καθώς του επέτρεπε να διαχειρίζεται τη σημαντική εξουσία που διέθετε με φαινομενική άνεση. Βέβαια, και η ύπαρξη μερικών δισεκατομμυρίων δολαρίων στην τράπεζα δε βλάπτει. Ο Λάνγκντον βολεύτηκε στο αναπαυτικό δερμάτινο κάθισμα και έκλεισε τα μάτια του καθώς η βουή του αεροδρομίου έσβηνε πίσω του. Το Καπιτώλιο απείχε μισή ώρα, και το διάστημα αυτό ήταν πολύτιμο προκειμένου να βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις του. Τα γεγονότα είχαν εξελιχτεί με τόσο καταιγιστικούς ρυθμούς εκείνη τη μέρα, που μόλις τώρα άρχιζε να συνειδητοποιεί σοβαρά τι απίστευτη βραδιά τον περίμενε. Εμφανίζομαι τυλιγμένος σε ένα πέπλο μυστικότητας, σκέφτηκε ο Λάνγκντον, διασκεδάζοντας με την προοπτική αυτή.

Σε απόσταση δεκαέξι χιλιομέτρων από το Καπιτώλιο, μια μοναχική φιγούρα προετοιμαζόταν πυρετωδώς για την άφιξη του Ρόμπερτ Λάνγκντον.

2 Ο ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΝ Μαλαχ πίεσε την άκρη της βελόνας πάνω στο ξυρισμένο κεφάλι του, αναστενάζοντας με ευχαρίστηση καθώς το αιχμηρό εργαλείο βυθιζόταν ξανά και ξανά στη σάρκα του. Το σιγανό βουητό της ηλεκτρικής συσκευής ήταν εθιστικό, όπως άλλωστε και το τσίμπημα της βελόνας που εισχωρούσε βαθιά κάτω από το δέρμα του, εναποθέτοντας το χρώμα. Είμαι ένα αριστούργημα. Ο στόχος της δερματοστιξίας ουδέποτε ήταν η ομορφιά. Ο στόχος ήταν η αλλαγή. Από τους σημαδεμένους με ουλές Νούβιους ιερείς του 2000 π.Χ. μέχρι τους στιγματισμένους προσήλυτους στη λατρεία της Κυβέλης στην αρχαία Ρώμη και τα τατουάζ μόκο των σύγχρονων Μαορί,* οι άνθρωποι ιστορικά χρησιμοποιούσαν τη δερματοστιξία εν * Τεχνική εισαγωγής χρωστικών ουσιών με τη δημιουργία μικρών εντομών στο δε'ρμα και όχι με παρακέντηση. (Σ.τ.Ε.)


27

είδει προσφοράς του σώματος τους ως μερικής θυσίας, υπομένοντας το σωματικό πόνο αυτής της διαδικασίας μέσα από την οποία εξέρχονταν αλλαγμένοι. Παρά τις δυσοίωνες προειδοποιήσεις που εμπεριέχονται στο στίχο 28 του κεφαλαίου 19 του Αευιτικού* σύμφωνα με τις οποίες απαγορευόταν να σημαδέψει κανείς εκούσια το σώμα του, η δερματοστιξία είχε εξελιχτεί σε μια τελετή μετάβασης στην οποία συμμετείχαν εκατομμύρια άτομα στη σύγχρονη εποχή, από καθωσπρέπει εφήβους μέχρι χρήστες σκληρών ναρκωτικών και αστές νοικοκυρές. Η διαδικασία της δημιουργίας τατουάζ στο δέρμα αποτελούσε μια μεταμορφωτική διακήρυξη δύναμης, μια δήλωση με αποδέκτη τον υπόλοιπο κόσμο: Εγώ έχω τον έλεγχο τον σώματος μου. Το μεθυστικό συναίσθημα του ελέγχου που προκύπτει από τη σωματική μεταμόρφωση είχε εθίσει εκατομμύρια ανθρώπους σε πρακτικές επέμβασης στο κορμί τους, πρακτικές που κάλυπταν όλο το φάσμα από την πλαστική χειρουργική μέχρι τα σκουλαρίκια, το μπόντι μπίλντινγκ και τα στεροειδή, φτάνοντας μέχρι τη βουλιμία και την αλλαγή φύλου. Το ανθρώπινο πνεύμα λαχταρά τψ τελειοποίηση τον σάρκινου κελύψους τον. Ένας μοναδικός κουδουνιστός ήχος αντήχησε από το εκκρεμές του παππού του Μαλ'άχ και ο άντρας σήκωσε το κεφάλι του. Έξι και μισή. Άφησε κατά μέρος τα εργαλεία του, τύλιξε το μεταξωτό κιμονό γύρω από το γυμνό, σχεδόν δίμετρο σώμα του και κατευθύνθηκε με μεγάλες δρασκελιές προς το διάδρομο. Ο αέρας μέσα σε αυτή την τεράστια έπαυλη ήταν βαρύς από την έντονη μυρωδιά των χρωστικών που χρησιμοποιούσε για τα τατουάζ και από τα φυσικά κεριά με τα οποία αποστείρωνε τις βελόνες του. Ο θεόρατος νεαρός άντρας διέσχισε το διάδρομο, προσπερνώντας ανεκτίμητης αξίας ιταλικές αντίκες, μεταξύ των οποίων ένα χαρακτικό του Πιρανέζι, μια καρέκλα τύπου Σαβοναρόλα και μια ασημένια λάμπα Μπουγκαρίνι. Περνώντας από μπροστά, έριξε μια ματιά μέσα από ένα παράθυρο το οποίο υψωνόταν από το δάπεδο μέχρι την οροφή, θαυμάζοντας την κλασική εικόνα του ορίζοντα στο βάθος. Ο φωτισμένος θόλος *«[...] και έντομίδας ού ποιήσετε έπϊ ψυχη έν τώ σώματι ύμών και γράμματα στικτά θύ ποιήσετε έν ύμών» (Λευιτικόν, 19: 28). (Σ.τ.Ε.)

28


του Καπιτωλίου έλαμπε με μια αυστηρή αίσθηση εξουσίας με φόντο το σκοτεινό νυχτερινό ουρανό. Εκεί βρίσκεται η κρυψώνα του, σκέφτηκε. Είναι θαμμένο κάπου εκεί έξω. Ελάχιστοι άνθρωποι γνώριζαν την ΰπαρξή του... και ακόμα λιγότεροι γνώριζαν τις τρομερές δυνάμεις που έκρυβε ή το μεγαλοφυή τρόπο με τον οποίο ήταν κρυμμένο, παραμένοντας το μεγαλύτερο μυστικό αυτής της χώρας, ένα μυστικό που δεν είχε αποκαλυφθεί ποτέ. Οι ελάχιστοι που πράγματι γνώριζαν την αλήθεια φρόντιζαν να τη διατηρούν κρυμμένη πίσω από ένα πέπλο συμβόλων, θρύλων και αλληγοριών. Τώρα όμως άνοιξαν τις πύλες τους σ εμένα, σκέφτηκε ο Μαλ αχ. Τρεις εβδομάδες νωρίτερα, στη διάρκεια μιας σκοτεινής τελετής μάρτυρες της οποίας έγιναν οι σημαντικότεροι άντρες στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Μαλ αχ είχε ανέλθει στην τριακοστή τρίτη βαθμίδα, στο ανώτατο κλιμάκιο της παλαιότερης επιζώσας αδελφότητας του κόσμου. Παρότι είχε πετύχει αυτή τη διάκριση, οι αδελφοί του δεν του είχαν αποκαλύψει το παραμικρό. Ούτε πρόκειται να το κάνουν, ήταν σίγουρος για αυτό. Δε λειτουργούσαν έτσι χα πράγματα. Υπήρχαν κύκλοι μέσα στους κύκλους, αδελφότητες μέσα στις αδελφότητες. Ακόμα κι αν περίμενε χρόνια ολόκληρα, ίσως να μην εξασφάλιζε ποτέ την απόλυτη εμπιστοσύνη τους. Ευτυχώς, δεν του ήταν απαραίτητη η εμπιστοσύνη τους προκειμένου να αποσπάσει το μεγαλύτερο μυστικό τους. Η μύηση μου εκπλήρωσε το σκοπό της. Τώρα, ενθουσιασμένος από την προοπτική των όσων επρόκειτο να συμβούν, κατευθύνθηκε με αποφασιστικό βήμα προς το υπνοδωμάτιο του. Σε ολόκληρο το σπίτι μια σειρά από ηχεία αναμετέδιδαν τις απόκοσμες νότες μιας σπάνιας ηχογράφησης ενός καστράτο ο οποίος ερμήνευε το «Lux Aeterna» από το Ρέκβιεμ του Βέρντι - η ανάμνηση μιας προηγούμενης ζωής. Ο Μαλ αχ άγγιξε ένα τηλεχειριστήριο, για να αφήσει να ξεχυθεί το καταιγιστικό «Dies Irae». Στη συνέχεια, με ηχητική υπόκρουση τους κρότους τυμπάνων και παράλληλων πέμπτων, ανέβηκε ορμητικά τη μαρμάρινη σκάλα, με το κιμονό του να κυματίζει πίσω του καθώς σκαρφάλωνε βιαστικά με τα μυώδη πόδια του. Το άδειο στομάχι του διαμαρτυρήθηκε γουργουρίζοντας. Εδώ


29

και δυο μέρες ο Μαλ αχ νήστευε, καταναλώνοντας μονάχα νερό, καθώς προετοίμαζε το σώμα του σύμφωνα με τους αρχαίους τρόπους. Η πείνα σον θα κορεστεί την ανγή, υπενθύμισε στον εαυτό του. Μαζί με τον πόνο σον. Ο Μαλ'άχ μπήκε με σεβασμό στον ιερό χώρο του υπνοδωματίου του, κλειδώνοντας πίσω του την πόρτα. Καθώς κατευθυνόταν προς την γκαρνταρόμπα του, κοντοστάθηκε, νιώθοντας να έλκεται από τον τεράστιο επίχρυσο καθρέφτη. Ανήμπορος να αντισταθεί, στράφηκε προς τα εκεί και αντίκρισε το είδωλο του. Με αργές κινήσεις, σαν να αφαιρούσε το περιτύλιγμα κάποιου πολύτιμου δώρου, έλυσε το κιμονό του, αποκαλύπτοντας το γυμνό σώμα του. Το θέαμα του προκάλεσε δέος. Είμαι ένα αριστούργημα. Το γιγάντιο σώμα του ήταν ξυρισμένο και λείο. Χαμήλωσε το βλέμμα του πρώτα στα πόδια του, τα οποία καλύπτονταν από τατουάζ στο σχήμα των φολίδων και των νυχιών ενός γερακιού. Πιο ψηλά τα μυώδη πόδια του ήταν ζωγραφισμένα έτσι ώστε να μοιάζουν σαν σκαλιστοί κίονες: το αριστερό καλυμμένο με έλικες και το δεξί με οριζόντιες γραμμές. Βαάζ και Ιαχούμ. Το υπογάστριο και η κοιλιακή του χώρα σχημάτιζαν μια περίτεχνη αψίδα, πάνω από την οποία το σμιλεμένο στήθος του καλυπτόταν με το σχέδιο ενός δικέφαλου φοίνικα. Το καθένα από τα κεφάλια ήταν στραμμένο προφίλ, με τις θηλές του Μαλ αχ στη θέση των ματιών. Οι ώμοι, ο λαιμός, το πρόσωπο και το ξυρισμένο κεφάλι του ήταν εξολοκλήρου καλυμμένα από ένα σύνθετο ψηφιδωτό αρχαίων συμβόλων και εμβλημάτων. Είμαι ένα τεχνούργημα, μια εικόνα νπό εξέλιξη. Δεκαοκτώ ώρες νωρίτερα ένας θνητός είχε αντικρίσει τον Μαλ'άχ γυμνό. Ο άντρας είχε ουρλιάξει τρομοκρατημένος: «Θεέ μου, είσαι ένας δαίμονας!». «Αν έτσι με αντιλαμβάνεσαι», είχε απαντήσει ο Μαλ'άχ, έχοντας συνειδητοποιήσει, όπως και οι αρχαίοι, ότι άγγελοι και δαίμονες Είναι ένα και το αυτό, απόλυτα εναλλάξιμα αρχέτυπα. Ό λ α είναι θέμα οπτικής γωνίας: Ο φύλακας άγγελος που συνθλίβει τον εχθρό σου στη μ ά χ η είναι στα μάτια του εχθρού σου ένας δαίμονας του ολέθρου.


30

Ο Μαλ'άχ έσκυψε το κεφάλι του για να καταφέρει να ρίξει μια ματιά στην κορυφή του κρανίου του. Εκεί, μέσα σε μια άλω που τον περιέβαλλε σαν στέμμα, έλαμπε ένας μικρός κύκλος από χλομή, αστιγμάτιστη σάρκα. Αυτός ο προσεκτικά φυλαγμένος καμβάς ήταν το μοναδικό σημείο παρθένας επιδερμίδας που απέμενε στο σοιμα του. Το ιερό σημείο περίμενε υπομονετικά... και απόψε θα έφτανε η ώρα να καλυφθεί. Παρότι ο Μαλ'άχ δεν είχε ακόμα στην κατοχή του αυτό που απαιτούνταν ώστε να ολοκληρώσει το αριστούργημά του, ήξερε ότι η στιγμή πλησίαζε γρήγορα. Ενθουσιασμένος με το είδωλο του, ένιωθε κιόλας τις δυνάμεις του να πολλαπλασιάζονται. Έκλεισε το κιμονό του και προχώρησε μέχρι το παράθυρο, θαυμάζοντας για άλλη μια φορά τη μυστικιστική πόλη που απλωνόταν μπροστά του. Είναι θαμμένο κάπου εκεί έξω. Στρέφοντας ξανά την προσοχή του στο προκείμενο, ο Μαλ'άχ πήγε στην τουαλέτα του και με προσοχή άπλωσε μια στρώση μεϊκάπ στο πρόσωπο, στο κρανίο και στο λαιμό του, καλύπτοντας τα τατουάζ. Στη συνέχεια φόρεσε το ειδικό σύνολο ρούχων και συνοδευτικών αντικειμένων που είχε προετοιμάσει με κάθε λεπτομέρεια για την αποψινή βραδιά. Όταν τέλειωσε, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, πέρασε απαλά την παλάμη του πάνω από το λείο κρανίο του και χαμογέλασε. Βρίσκεται κάπου εκεί έξω, σκέφτηκε. Και απόψε ένας συγκεκριμένος άνθρωπος θα με βοηθήσει να το βρω. Βγαίνοντας από το σπίτι του, ο Μαλ'άχ προετοιμάστηκε για το γεγονός που σε λίγη ώρα θα συγκλόνιζε το κτίριο του Καπιτωλίου. Είχε καταβάλει τεράστιες προσπάθειες προκειμένου τα πάντα να είναι έτοιμα για απόψε. Και τώρα, επιτέλους, το τελευταίο πιόνι είχε κάνει την εμφάνισή του στο παιχνίδι.

3 Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ έριχνε μια τελευταία ματιά στις κάρτες με τις σημειώσεις για την ομιλία του, όταν το βουητό από τις ρόδες της


31

λιμουζίνας έπιασε μια υψηλότερη συχνότητα. Ο Λάνγκντον σήκωσε ΊΟ κεφάλι του και με έκπληξη διαπίστωσε ότι είχαν φτάσει. Είμαστε κιόλας στη Γέψυρα Μεμόριαλ; Άφησε στην άκρη τις σημειώσεις του και έστρεψε το βλέμμα του στα γαλήνια νερά του Ποτόμακ που κυλούσαν από κάτω του. Ένα πυκνό πέπλο ομίχλης κάλυπτε την επιφάνεια. Ανέκαθεν γνωστή για την ομίχλη που τη βάραινε, η περιοχή αυτή φάνταζε κάπως περίεργη επιλογή για την οικοδόμηση της πρωτεύουσας των Ηνωμένων Πολιτειών. Από όλες τις περιοχές του Νέου Κόσμου που θα μπορούσαν να είχαν επιλέξει, οι πατέρες του αμερικανικού έθνους είχαν προτιμήσει έναν υγρό παραποτάμιο βαλτότοπο για να τοποθετήσουν τον ακρογωνιαίο λίθο της ουτοπικής κοινωνίας τους. Ο Λάνγκντον κοίταξε προς τα αριστερά του, όπου διακρινόταν το κομψά στρογγυλεμένο περίγραμμα του Μνημείου Τζέφερσον - του επονομαζόμενου και «Πάνθεον της Αμερικής». Ευθεία μπροστά από το αυτοκίνητο το Μνημείο Λίνκολν υψωνόταν άκαμπτα αυστηρό, με τις ορθογώνιες γραμμές του να θυμίζουν τον Παρθενώνα. Ό μ ω ς το πραγματικό επίκεντρο της πόλης βρισκόταν πιο πέρα - ήταν η ίδια εκείνη θεόρατη στήλη που είχε δει και από αέρος. Η πηγή της αρχιτεκτονικής του έμπνευσης έπρεπε να αναζητηθεί σε εποχές πολύ παλαιότερες από εκείνες των Ρωμαίων και των Ελλήνων. 0 αιγυπτιακός οβελίσκος της Αμερικής. Η μονολιθική στήλη του Μνημείου Ουάσινγκτον υψωνόταν στο βάθος φωτισμένη με φόντο το σκοτεινό ουρανό, σαν το μεγαλόπρεπο κατάρτι ενός πλοίου. Από τη γωνία που τον παρατηρούσε, ο οβελίσκος έμοιαζε να αιωρείται, να λικνίζεται στο ζοφερό ουρανό σαν να έπλεε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ο Λάνγκντον είχε μια παρόμοια αίσθηση αστάθειας. Η επίσκεψή του στην Ουάσινγκτον ήταν εντελώς απρόσμενη. Ξύπνησα σήμερα το πρωί πιστεύοντας ότι θα περάσω μια ήσυχη Κυριακή στο σπίτι... και τώρα βρίσκομαι σε απόσταση λίγων λεπτών από το Καπιτώλιο. Αυτό το πρωί, στις τέσσερις και σαράντα πέντε, ο Λάνγκντον είχε βουτήξει στα ασάλευτα νερά, ξεκινώντας τη μέρα του με το συνηθισμένο τρόπο: κολυμπώντας πενήντα διαδρομές στην έρημη πισίνα

32


του πανεπιστημίου. Το σώμα του δεν ήταν, βέβαια, το ίδιο ακμαίο όπως στα φοιτητικά του χρόνια, όταν ήταν μέλος της εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης, όμως παρέμενε λεπτός και γυμνασμένος, σε αξιοπρεπή κατάσταση για έναν άντρα στην πέμπτη δεκαετία της ζωής του. Η μόνη διαφορά ήταν η προσπάθεια που απαιτούνταν πλέον προκειμένου να διατηρείται σε αυτή την κατάσταση. Ό τ α ν επέστρεψε στο σπίτι του, γΰρω στις έξι, ο Λάνγκντον ξεκίνησε την πρωινή τελετουργία του αλέσματος στο χέρι κόκκων καφέ Σουμάτρας και της απόλαυσης του εξωτικού αρώματος που κατέκλυζε την κουζίνα του. Αυτό το πρωί όμως τον περίμενε μια έκπληξη, καθώς είδε το κόκκινο φωτάκι του τηλεφωνητή να αναβοσβήνει. Ποιος ηαίρνει τηλέφωνο στις έξι το πρωί της Κυριακής; Πάτησε το πλήκτρο και άκουσε το μήνυμα. «Καλημέρα, καθηγητά Λάνγκντον. Ζητώ συγνώμη που σας τηλεφωνώ τόσο νωρίς». Η ευγενική φωνή ακουγόταν φανερά διστακτική, με μια υποψία νότιας προφοράς. «Ονομάζομαι Άντονι Τζέλμπαρτ και είμαι ο προσωπικός βοηθός του Πίτερ Σόλομον. Ο κύριος Σόλομον με πληροφόρησε ότι συνηθίζετε να ξυπνάτε νωρίς. Προσπαθεί απεγνωσμένα να σας βρει, καθώς προέκυψε κάτι επείγον. Μόλις λάβετε αυτό το μήνυμα, θα είχατε την καλοσύνη να επικοινωνήσετε απευθείας με τον Πίτερ; Πιθανότατα έχετε το νέο του νούμερο, αλλά, για κάθε περίπτωση, είναι 202-329-5746». Ο Λάνγκντον αισθάνθηκε μια ξαφνική ανησυχία για τον παλιό του φίλο. Ο Πίτερ Σόλομον είχε λάβει εξαιρετικά καλή ανατροφή και ήταν ιδιαίτερα διακριτικός, σίγουρα όχι ο τύπος του ανθρώπου που θα τηλεφωνούσε χαράματα Κυριακής αν δεν είχε προκύψει κάποιο πολύ σημαντικό ζήτημα. Άφησε την προετοιμασία του καφέ του στη μέση και έσπευσε στο γραφείο του για να τηλεφωνήσει. Ελπίζω να είναι καλά. Ο Πίτερ Σόλομον είχε σταθεί φίλος, μέντορας και, παρότι μόλις δώδεκα χρόνια μεγαλύτερος του, πατρική φιγούρα για τον προστατευόμενο του από την πρώτη κιόλας στιγμή της γνωριμίας τους στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Ως δευτεροετής φοιτητής ο Λάνγκντον είχε υποχρεωθεί να παρα-


33

κολουθήσει τη βραδινή διάλεξη που θα έδινε ως καλεσμένος του πανεπιστημίου ο γνωστός νεαρός ιστορικός και φιλάνθρωπος. Ο Σόλομον είχε παρουσιάσει το θέμα του με μεταδοτικό πάθος, προτείνοντας μια συναρπαστική θεώρηση της σημειωτικής και της ιστορίας των αρχέτυπων, η οποία αποτέλεσε τη σπίθα που αργότερα θα μετατρεπόταν στο άσβεστο πάθος του Λάνγκντον για τα σύμβολα. Δεν ήταν όμως η εντυπωσιακή ευφυΐα του Πίτερ Σόλομον, αλλά η ταπεινοφροσύνη την οποία διέκρινε στα καλοσυνάτα γκρίζα μάτια του που έδωσε στον Ρόμπερτ το θάρρος να του απευθύνει μια ευχαριστήρια επιστολή, Ο νεαρός δευτεροετής δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να φανταστεί ότι ο Πίτερ Σόλομον, ένας από τους πλουσιότερους και πλέον ενδιαφέροντες νεαρούς διανοούμενους της Αμερικής, θα έμπαινε καν στον κόπο να του απαντήσει. Ο Σόλομον όμως το έκανε. Και αυτό αποδείχτηκε πως ήταν η αρχή μιας πραγματικά ανιδιοτελούς φιλίας. Ένας εξέχων ακαδημαϊκός, ο ήσυχος χαρακτήρας του οποίου δεν αποκάλυπτε την ισχυρή κληρονομιά του, ο Πίτερ Σόλομον καταγόταν από την πάμπλουτη οικογένεια των Σόλομον, τα ονόματα των οποίων εμφανίζονταν σε κτίρια και πανεπιστήμια σε ολόκληρη τη χώρα. Ό π ω ς στην περίπτωση των Ρότσιλντ στην Ευρώπη, το επίθετο των Σόλομον ανέκαθεν συνοδευόταν από το μυστηριακό κύρος της αμερικανικής ευγενικής καταγωγής και της επιτυχίας. Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Πίτερ είχε βρεθεί από νεαρή ηλικία στην κεφαλή της οικογένειας και, στην ηλικία των πενήντα οκτώ ετών πλέον, είχε περάσει από πολλές θέσεις ισχύος στη ζωή του. Στην παρούσα φάση πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως επικεφαλής του Ιδρύματος Σμιθσόνιαν. Ο Λάνγκντον συνήθιζε να πικάρει τον Πίτερ σχολιάζοντας πως το μοναδικό ψεγάδι στο κατά τα άλλα άψογο βιογραφικό του ήταν ότι είχε πάρει το πτυχίο του από ένα δευτεροκλασάτο πανεπιστήμιο: το Γέιλ. Τώρα, μόλις ο Λάνγκντον μπήκε στο γραφείο του, διαπίστωσε με έκπληξη ότι, εκτός από το τηλεφώνημα, είχε λάβει και ένα φαξ από τον Πίτερ.


34

Πίτερ Σόλομον ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΣΜΙΘΣΟΝΙΑΝ

Καλημε'ρα, Ρόμπερτ, Πρε'πει οπωσδήποτε να σου μιλήσω, άμεσα. Σε παρακαλώ, τηλεφώνησε μου το ταχύτερο δυνατόν στο 202-329-5746. Πίτερ

Ο Λάνγκντον σχημάτισε αμέσως τον αριθμό και κάθισε πίσω από το χειροποίητο δρύινο γραφείο του περιμένοντας να συνδεθεί η κλήση. «Καλέσατε το γραφείο του Πίτερ Σόλομον», απάντησε η γνωστή πλέον φωνή του βοηθού. «Σας ομιλεί ο Άντονι. Πώς θα μπορούσα να βοηθήσω;» «Καλημέρα, ονομάζομαι Ρόμπερτ Λάνγκντον. Μου αφήσατε ένα μήνυμα νωρίτερα...» «Μάλιστα, καθηγητά Λάνγκντον!» Ο νεαρός άντρας ακουγόταν ανακουφισμένος. «Σας ευχαριστώ που επικοινωνήσατε τόσο σύντομα. Ο κύριος Σόλομον ανυπομονεί να σας μιλήσει. Έ ν α λεπτό να τον ειδοποιήσω ότι βρίσκεστε στη γραμμή. Μπορείτε να περιμένετε;» «Φυσικά». Ενόσω ο Λάνγκντον περίμενε για να μιλήσει με τον Σόλομον, έριξε μια ματιά στο όνομα του Πίτερ στην κορυφή του εντύπου από το Σμιθσόνιαν και χαμογέλασε. Αεν υπάρχουν πολλοί αργόσχολοι στο σόι ταν Σόλομον. Το γενεαλογικό δέντρο του Πίτερ ήταν βαρυφορτωμένο με ονόματα πάμπλουτων επιχειρηματιών, κορυφαίων πολιτικών και αρκετών διακεκριμένων επιστημόνων, μερικοί από τους οποίους υπήρξαν ακόμα και μέλη της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου. Το μοναδικό μέλος της οικογένειας του Πίτερ που βρισκόταν εν ζωή, η μικρότερη αδερφή του Κάθριν, προφανώς είχε κληρονομήσει το επιστημονικό γονίδιο, καθώς αποτελούσε την ηγετική φιγούρα σε έναν καινούριο πρωτοποριακό κλάδο που ονομαζόταν Νοητική Επιστήμη. Τρέχα γύρευε τι σημαίνει αυτό, σκέφτηκε ο Λάνγκντον, φέρνοντας στο νου του την αποτυχημένη προσπάθεια της Κάθριν να του εξηγή-


35

σει τις αρχές της Νοητικής Επιστήμης στη διάρκεια ενός πάρτι στο σπίτι του αδερφού της την προηγούμενη χρονιά. Ο Λάνγκντον την είχε ακούσει με προσοχή και τελικά σχολίασε: «Περισσότερο σαν μαγεία μού ακούγεται παρά σαν επιστήμη». Η Κάθριν του είχε κλείσει παιχνιδιάρικα το μάτι. «Αυτά τα δύο έχουν πιο στενή σχέση απ' ό,τι θα φανταζόσουν, Ρόμπερτ». Στο μεταξύ, ο βοηθός του Σόλομον είχε επιστρέψει στη γραμμή. «Λυπάμαι, ο κύριος Σόλομον βρίσκεται στη μέση μιας τηλεδιάσκεψης. Η κατάσταση εδώ είναι κάπως χαοτική σήμερα το πρωί». «Κανένα πρόβλημα. Μπορώ να τηλεφωνήσω αργότερα». «Ξέρετε, μου ζήτησε να σας ενημερώσω εγώ σχετικά με το λόγο για τον οποίο σας κάλεσε, αν δεν έχετε, βεβαίως, αντίρρηση». «Καμία απολύτως». Ο βοηθός πήρε μια βαθιά ανάσα. «Όπως πιθανότατα γνωρίζετε, καθηγητά, κάθε χρόνο εδώ στην Ουάσινγκτον το συμβούλιο του ιδρύματος διοργανώνει μια δεξίωση προκειμένου να ευχαριστήσει τους πιο γενναιόδωρους χορηγούς μας. Παρευρίσκονται πολλά άτομα από την πνευματική ελίτ της χώρας». Ο Λάνγκντον ήξερε ότι ο δικός του τραπεζικός λογαριασμός υστερούσε τραγικά σε μηδενικά προκειμένου να του εξασφαλίσει μια θέση στις τάξεις της πνευματικής ελίτ, όμως αναρωτήθηκε μήπως ο Σόλομον σκόπευε να τον προσκαλέσει ούτως ή άλλως. «Και φέτος, όπως συνηθίζεται», συνέχισε ο βοηθός, «του δείπνου θα προηγηθεί μια εναρκτήρια ομιλία. Είχαμε την τύχη να εξασφαλίσουμε την Αίθουσα των Αγαλμάτων για την ομιλία αυτή». Η καλύτερη αίθουσα σε ολόκληρη τψ Ουάσινγκτον, σκέφτηκε ο Λάνγκντον, φέρνοντας στο νου του μια πολιτική διάλεξη την οποία είχε κάποτε παρακολουθήσει στην επιβλητική ημικυκλική σάλα. Ή τ α ν δύσκολο να ξεχάσει το θέαμα πεντακοσίων πτυσσόμενων καρεκλών τοποθετημένων σε ένα τέλειο τόξο, κυκλωμένων από τριάντα οκτώ αγάλματα σε φυσικό μέγεθος, σε ένα χώρο που άλλοτε είχε χρησιμοποιηθεί ως η Πρώτη αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων. «Το πρόβλημα έχει ως εξής», είπε ο άντρας στην άλλη άκρη της γραμμής. «Ο ομιλητής μας ασθένησε και μόλις πριν από λίγο μας ενη-

36


μέρωσε ότι είναι αδύνατον να εκφωνήσει την ομιλία». Ακολούθησε μια αμήχανη παύση. «Αυτό σημαίνει ότι αναζητούμε εναγωνίως αντικαταστάτη. Ο κύριος Σόλομον έλπιζε ότι θα εξετάζατε το ενδεχόμενο αυτός ο αντικαταστάτης να είστε εσείς». Ο Λάνγκντον δεν πίστευε στα αφτιά του. «Εγώ;» Το τηλεφώνημα είχε μόλις πάρει μια εντελώς απρόσμενη τροπή. «Είμαι βέβαιος ότι ο Πίτερ μπορεί να βρει πολύ καλύτερο αντικαταστάτη». «Είστε η πρώτη επιλογή του κυρίου Σόλομον, καθηγητά, και θα μου επιτρέψετε να πω ότι είστε υπερβολικά μετριόφρων. Οι καλεσμένοι του ινστιτούτου θα ενθουσιασιούν, και μάλιστα ο κύριος Σόλομον σκέφτηκε ότι ίσως θα μπορούσατε να δώσετε την ίδια διάλεξη με εκείνη που παρουσιάσατε στο κανάλι Bookspan της καλωδιακής τηλεόρασης. Έτσι, δε θα χρειαζόταν να προετοιμάσετε το παραμικρό. Ο κύριος Σόλομον ανέφερε ότι η ομιλία σας αφορούσε τους συμβολισμούς στην αρχιτεκτονική της πρωτεύουσας μας, θέμα που ακούγεται ιδανικό για την περίσταση». Ο Λάνγκντον δεν ήταν και τόσο σίγουρος. «Αν δε με απατά η μνήμη μου, εκείνη η διάλεξη αφορούσε κυρίως την τεκτονική ιστορία του κτιρίου και όχι...» «Ακριβώς! Ό π ω ς γνωρίζετε, ο κύριος Σόλομον είναι τέκτονας, όπως άλλωστε και πολλοί από τους συνεργάτες του που θα παρίστανται στην εκδήλωση. Είμαι βέβαιος ότι θα τους ενδιέφερε πάρα πολύ να σας ακούσουν να μιλάτε για αυτό το θέμα». Πρέπει να παραδεχτώ ότι ακούγεται εύκολο. Ο Λάνγκντον κρατούσε τις σημειώσεις του από όλες τις διαλέξεις που είχε δώσει κατά καιρούς. «Φαντάζομαι πως μπορεί να κανονιστεί. Για ποια ημερομηνία έχει προγραμματιστεί η εκδήλωση;» Ο βοηθός ξερόβηξε, αμήχανος ξαφνικά. «Ξέρετε, καθηγητά, η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί... απόψε». Ο Λάνγκντον ξέσπασε σε γέλια. «Απόψε!» «Αυτός είναι και ο λόγος που επικρατεί τέτοιος πανικός σήμερα. Το ινστιτούτο βρίσκεται σε εξαιρετικά άβολη όσο και δεινή θέση...» Ο βοηθός επιτάχυνε το ρυθμό της ομιλίας του. «Ο κύριος Σόλομον


37

είναι έτοιμος να στείλει ιδιωτικό τζετ για να σας παραλάβει από τη Βοστόνη. Η πτήση διαρκεί μόλις μία ώρα και θα έχετε επιστρέψει στο σπίτι σας πριν από τα μεσάνυχτα. Γνωρίζετε τον ιδιωτικό τερματικό σταθμό στο Αεροδρόμιο Λόγκαν της Βοστόνης;» «Ναι, τον γνωρίζω», παραδέχτηκε απρόθυμα ο Λάνγκντον. Αιόλου περίεργο ηον ο Πίτερ καταφέρνει μονίμως να γίνεται το δικό του. «Θαυμάσια! Θα μπορούσατε να βρίσκεστε εκεί για να επιβιβαστείτε... ας πούμε, στις πέντε ακριβώς;» «Δε μου αφήνετε και πολλά περιθώρια να αρνηθώ, έτσι δεν είναι;» σχολίασε ο Λάνγκντον, γελώντας πνιχτά. «Απλώς προσπαθώ να ευχαριστήσω τον κύριο Σόλομον, καθηγητά». 0 Πίτερ έχει αυτή τψ επίδραση στους ανθρώπους. Ο Λάνγκντον έμεινε σιωπηλός για λίγη ώρα, σε μια μάταιη προσπάθεια να βρει τρόπο να αποφύγει το ταξίδι. «Καλώς. Πείτε του ότι θα έρθω». «Έξοχα!» αναφώνησε ο βοηθός, φανερά ανακουφισμένος. Έδωσε στον Λάνγκντον τον κωδικό του αεροσκάφους, καθώς και διάφορες άλλες πληροφορίες. Όταν κατέβασε τελικά το ακουστικό, ο Λάνγκντον αναρωτήθηκε αν ο Πίτερ Σόλομον είχε λάβει έστω και μία φορά στη ζωή του αρνητική απάντηση. Επιστρέφοντας στην προετοιμασία του καφέ του, έριξε μερικούς επιπλέον κόκκους στο μύλο. Θα χρειαστώ λίγη επιπλέον καφείνη αυτό το npwi, σκέφτηκε. Με περιμένει δύσκολη μέρα.

4 Τ ο ΚΤΙΡΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΩΛΙΟΥ υψώνεται μεγαλοπρεπώς στο ανατολικό άκρο του ανοιχτού πάρκου Νάσιοναλ Μολ, σε ένα υπερυψωμένο πεδίο το οποίο ο αρχιτέκτονας της πόλης Πιερ Λ'Ανφάν περιέγραψε ως «βάθρο σε αναμονή ενός μνημείου». Η τεράστια βάση του Καπιτωλίου ξεπερνά τα διακόσια είκοσι οκτώ μέτρα σε μήκος και τα εκατόν έξι μέτρα σε πλάτος. Στεγάζει χώρους που το συνολικό τους εμβαδόν ξεπερνά τα εξήντα τέσσερις χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα και περιλαμβάνει τον εκπληκτικό αριθμό των πεντακοσίων σαράντα μίας αιθουσών. Η νεοκλα-

38


σική αρχιτεκτονική του είναι προσεκτικά σχεδιασμένη ώστε να απηχεί το μεγαλείο της αρχαίας Ρώμης, τα ιδεώδη της οποίας ενέπνευσαν τους θεμελιωτές της Αμερικής στη διαμόρφωση των νόμων και του νφους της νέας δημοκρατίας. Ο καινούριος χώρος ελέγχου των τουριστών που εισέρχονται στο Καπιτώλιο βρίσκεται βαθιά μέσα στο πρόσφατα ολοκληρωμένο υπόγειο Κέντρο Υποδοχής Επισκεπτών, κάτω από μια θαυμάσια γυάλινη οροφή η οποία πλαισιώνει το θόλο του Καπιτωλίου. Ο νεοπροσληφθείς φρουρός ασφαλείας Αλφόνσο Νούνιες παρατηρούσε προσεκτικά τον επισκέπτη που πλησίαζε τώρα στο σημείο ελέγχου. Ο άντρας είχε ξυρισμένο κεφάλι και λίγο νωρίτερα είχε κοντοσταθεί στον προθάλαμο για να ολοκληρώσει ένα τηλεφώνημα προτού μπει στο κτίριο. Το δεξί του χέρι ήταν τοποθετημένο σε νάρθηκα, ενώ κούτσαινε ελαφρώς. Φορούσε ένα φθαρμένο στρατιωτικό πανωφόρι, το οποίο, σε συνδυασμό με το ξυρισμένο κεφάλι του, έκανε τον Νούνιες να υποθέτει ότι επρόκειτο για κάποιον απόστρατο. Οι άνθρωποι που είχαν υπηρετήσει στις ένοπλες δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών συγκαταλέγονταν μεταξύ των συχνότερων επισκεπτών στψ Ουάσινγκτον. «Καλησπέρα, κύριε», είπε ο Νούνιες, ακολουθώντας το πρωτόκολλο ασφαλείας, το οποίο όριζε ότι οι φρουροί έπρεπε να ανακρίνουν διακριτικά οποιονδήποτε άντρα εμφανιζόταν μόνος του. «Γεια», απάντησε ο επισκέπτης, ρίχνοντας μια ματιά γύρω του στη σχεδόν έρημη είσοδο. «Ησυχία έχει απόψε». «Έχουν αρχίσει οι προκριματικοί του Εθνικού Πρωταθλήματος Αμερικανικού Ποδοσφαίρου», απάντησε ο Νούνιες. «Όλοι βλέπουν τους Ρέντσκινς απόψε». Και ο ίδιος πολύ θα ήθελε να βλέπει το παιχνίδι, όμως ήταν ο πρώτος του μήνας στη δουλειά και, ως νέος, πήρε τη χειρότερη βάρδια. «Μεταλλικά αντικείμενα στο δίσκο, παρακαλώ». Καθώς ο επισκέπτης πάλευε να αδειάσει τις τσέπες του πανωφοριού του με το γερό του χέρι, ο Νούνιες τον παρατηρούσε προσεκτικά. Ενστικτωδώς, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν περισσότερο ευνοϊκά τους τραυματίες και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, όμως εκείνος είχε εκπαιδευτεί να αγνοεί αυτό το ένστικτο. Ο Νούνιες περίμενε υπομονετικά όση ώρα ο επισκέπτης έβγαζε από τις τσέπες του τα συνήθη αντικείμενα: μερικά κέρματα, κλειδιά και δύο κινητά.


39

«Στραμπούληγμα;» ρώτησε ο φύλακας κοιτάζοντας το τραυματισμένο χέρι του άντρα, το οποίο έμοιαζε να είναι τυλιγμένο σε αλλεπάλληλους χοντρούς επιδέσμους. Ο φαλακρός άντρας έγνεψε καταφατικά. «Γλίστρησα στον πάγο. Πριν από μία εβδομάδα. Ακόμα πονάει διαολεμένα». «Λυπάμαι που το ακούω. Προχωρήστε, παρακαλώ». Ο επισκέπτης πέρασε κουτσαίνοντας μέσα από τον ανιχνευτή και το μηχάνημα άφησε το χαρακτηριστικό προειδοποιητικό βόμβο. Ο επισκέπτης συνοφρυώθηκε. «Το φοβόμουν αυτό. Φοράω δαχτυλίδι κάτω από τους επιδέσμους. Το δάχτυλο μου ήταν τόσο πρησμένο, που ήταν αδύνατον να βγει, οπότε οι γιατροί τύλιξαν τους επιδέσμους από πάνω του». «Κανένα πρόβλημα», είπε ο Νούνιες. «Θα χρησιμοποιήσω τον ανιχνευτή χειρός». Ο φρουρός πέρασε τον ανιχνευτή πάνω από το δεμένο χέρι του επισκέπτη. Ό π ω ς ήταν αναμενόμενο, το μοναδικό μέταλλο που εντόπισε ήταν ένα μεγάλο εξόγκωμα πάνω στον τραυματισμένο παράμεσο του άντρα. Ο Νούνιες έσυρε προσεκτικά τον ανιχνευτή πάνω από κάθε σπιθαμή του νάρθηκα και του δαχτύλου του επισκέπτη. Ήξερε ότι ο προϊστάμενος του πιθανότατα τον παρακολουθούσε από το κλειστό κύκλωμα στο κέντρο ασφαλείας του κτιρίου, και ο Νούνιες τη χρειαζόταν αυτή τη δουλειά. Καλύτερα να φυλάς τα ρούχα σου... Γλίστρησε προσεκτικά τον ανιχνευτή μέσα στο νάρθηκα του άντρα. Ο επισκέπτης μόρφασε από τον πόνο. «Συγνώμη». «Δεν πειράζει», είπε ο άντρας. «Στην εποχή μας χρειάζεται να είσαι πολύ προσεκτικός». «Αυτό είναι αλήθεια». Ο Νούνιες αποφάσισε ότι τον συμπαθούσε τον τύπο. Παραδόξως, αυτό είχε μεγάλη σημασία σε δουλειές όπως αυτή. Το ανθρώπινο ένστικτο συνιστούσε την πρώτη γραμμή άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι στην τρομοκρατία. Αποτελούσε αποδεδειγμένο γεγονός ότι το ανθρώπινο προαίσθημα είναι πολύ ακριβέστερος ανιχνευτής κινδύνων από ό,τι οποιοσδήποτε ηλεκτρονικός εξοπλισμός στον κόσμο - το χάρισμα του φόβου, όπως το περιέγραφε ένα από τα εγχειρίδια ασφαλείας που χρησιμοποιούσαν.

40


Στη συγκεκριμένη περίπτωση το ένστικτο του Νούνιες δεν είχε εντοπίσει το παραμικρό που να του προκαλεί έστω και υποψία φόβου. Το μόνο περίεργο πράγμα που είδε, τώρα που οι δυο τους στέκονταν τόσο κοντά, ήταν ότι αυτός ο αρρενωπός άντρας έμοιαζε να έχει χρησιμοποιήσει κάποιου είδους κρέμα μαυρίσματος ή μεϊκάπ στο πρόσωπο του. Τέλος πάντων. Κανείς δε θέλει να είναι κάτασπρος το χειμώνα. «Όλα εντάξει», είπε ο φρουρός, ολοκληρώνοντας τον έλεγχο και αφήνοντας κατά μέρος τον ανιχνευτή χειρός. «Ευχαριστώ». Ο άντρας άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του από το δίσκο. Ό π ω ς έσκυψε, ο Νούνιες παρατήρησε ότι τα δύο δάχτυλα που προεξείχαν από τους επιδέσμους ήταν καλυμμένα από τατουάζ: στην άκρη του δείκτη υπήρχε ένα στέμμα, ενώ στην κορυφή του αντίχειρα ένα άστρο. Καταπώς φαίνεται, όλοι έχουν τατουάζ στις μέρες μας, σκέφτηκε, αν και οι ρώγες των δαχτύλων θα πρέπει να ήταν πολύ ευαίσθητα σημεία για κάτι τέτοιο. «Πόνεσαν αυτά τα τατουάζ;» Ο άντρας έριξε μια ματιά στα δάχτυλά του και γέλασε πνιχτά. «Λιγότερο απ' ό,τι θα φανταζόσουν». «Τυχερός είσαστε», είπε ο Νούνιες. «Το δικό μου με πέθανε στον πόνο. Έκανα μια γοργόνα στην πλάτη μου όταν ήμουν στο κέντρο εκπαίδευσης». «Μια γοργόνα;» Ο άντρας χαχάνισε. «Ναι», παραδέχτηκε ο φρουρός, κάπως αμήχανα. «Στα νιάτα μας όλοι κάνουμε λάθη». «Σε καταλαβαίνω», είπε ο φαλακρός άντρας. «Κι εγώ έκανα ένα μεγάλο λάθος όταν ήμουν νέος. Τώρα ξυπνάω δίπλα της κάθε πρωί». Γέλασαν και οι δύο καθώς ο επισκέπτης απομακρυνόταν.

Παιχνιδάκι, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ καθώς προσπερνούσε τον Νούνιες και κατευθυνόταν προς την κυλιόμενη σκάλα που οδηγούσε στο κτίριο του Καπιτωλίου. Η είσοδος είχε αποδειχτεί ευκολότερη απ' ό,τι περίμενε. Το καμπούριασμα του Μαλ'άχ και το ψεύτικο στομάχι είχαν καμουφλάρει την πραγματική του σωματική διάπλαση, ενώ το μεϊκάπ


41

στο πρόσωπο και στα χέρια του είχε κρύψει τα τατουάζ που κάλυπταν το σώμα του. Η πραγματικά ιδιοφυής νότα όμως ήταν ο νάρθηκας, μέσα στον οποίο κρυβόταν το πανίσχυρο αντικείμενο που μετέφερε ο Μαλ'άχ στο κτίριο. Ένα δώρο για το μοναδικό άνθρωπο στον κόσμο που μηορεί να με βοηθήσει να αποκτήσω αυτό τιου αναζητώ.

5 Τ ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΡΟΗΓΜΕΝΟ τεχνολογικά μουσείο του

κόσμου αποτελεί ταυτόχρονα ένα από τα καλύτερα φυλαγμένα μυστικά στον πλανήτη. Φιλοξενεί περισσότερα εκθέματα από το Ερμιτάζ, το Μουσείο του Βατικανού και το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης... μαζί. Κι όμως, παρά την εντυπωσιακή συλλογή του, ελάχιστοι πολίτες προσκαλούνται να επισκεφθούν τους αυστηρά φυλασσόμενους χώρους του. Το μουσείο βρίσκεται στον αριθμό 4210 της οδού Σίλβερ Χιλ, λίγο έξω από την Ουάσινγκτον, και είναι ένα τεράστιο τεθλασμένο σύμπλεγμα κτιρίων που αποτελείται από πέντε αλληλένδετες μονάδες, καθεμία από τις οποίες έχει εμβαδόν μεγαλύτερο από ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Το γαλαζωπό μεταλλικό εξωτερικό του δεν προϊδεάζει καθόλου για τα αλλόκοτα εκθέματα που κρύβονται σιο εσωτερικό του - έναν εξωγήινο κόσμο με εμβαδόν σχεδόν πενήντα έξι χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα, στον οποίο συμπεριλαμβάνονται μια «νεκρή ζώνη», ένα «Υγρό Κουκούλι» και αποθηκευτικοί χώροι που θα ξεπερνούσαν σε έκταση τα δεκαεννέα χιλιόμετρα αν έμπαιναν ο ένας δίπλα στον άλλο. Απόψε η επιστήμονας Κάθριν Σόλομον αισθανόταν ανήσυχη καθώς σταματούσε το λευκό της Volvo στην κεντρική πύλη του συγκροτήματος. Ο φύλακας χαμογέλασε. «Να υποθέσω πως δεν είστε ποδοσφαιρόφιλη, κυρία Σόλομον;» Χαμήλωσε την ένταση της τηλεόρασης όπου παρακολουθούσε το ενημερωτικό πρόγραμμα πριν από την έναρξη του παιχνιδιού των Ρέντσκινς.

42


Η Κάθριν χαμογέλασε βεβιασμένα. «Είναι βράδυ Κυριακής». «Α, σωστά. Το ραντεβού σας». «Δεν έχει έρθει ακόμα;» ρώτησε εκείνη με κάποια αγωνία. Ο φύλακας έριξε μια ματιά στα χαρτιά του. «Δεν τον βλέπω στη λίστα των επισκεπτών». «Ήρθα νωρίς». Η Κάθριν χαιρέτησε με ένα φιλικό νεύμα και συνέχισε ακολουθώντας τον ελικοειδή δρόμο που οδηγούσε στη συνηθισμένη της θέση στο χώρο στάθμευσης. Άρχισε να μαζεύει τα πράγματά της και έριξε μια γρήγορη ματιά στον καθρέφτη του οδηγού, περισσότερο από συνήθεια παρά από ματαιοδοξία. Η Κάθριν Σόλομον είχε την τύχη να κληρονομήσει την ανθεκτική μεσογειακή επιδερμίδα των προγόνων της και, παρότι ήταν πενήντα ετών, το σταρένιο δέρμα της ήταν λείο και απαλό. Σχεδόν δε χρησιμοποιούσε μεϊκάπ, ενώ συνήθιζε να αφήνει τα πυκνά μαύρα μαλλιά της να πέφτουν ελεύθερα στους ώμους της. Ό π ω ς και ο μεγαλύτερος αδερφός της, ο Πίτερ, είχε γκρίζα μάτια και μια μισχοειδή, αρχοντική κομψότητα. Εσείς οι δύο μοιάζετε σαν δίδνμοι, τους έλεγαν συχνά. Ο πατέρας τους είχε πεθάνει από καρκίνο όταν η Κάθριν ήταν μόλις επτά χρονών, με αποτέλεσμα να έχει ελάχιστες αναμνήσεις από εκείνον. Ο αδερφός της, οκτώ χρόνια μεγαλύτερος από την ίδια και μόλις δεκαπέντε ετών όταν πέθανε ο πατέρας τους, είχε αρχίσει την πορεία προς τη θέση του πατριάρχη της οικογένειας πολύ νωρίτερα απ' ό,τι θα φανταζόταν κανείς. Ό π ω ς αναμενόταν όμως, ο Πίτερ ανταποκρίθηκε στο ρόλο του με την αξιοπρέπεια και τη δύναμη που ταίριαζε στο όνομα της οικογένειας. Ακόμα και τώρα συνέχιζε να προσέχει την Κάθριν, σαν να ήταν οι δυο τους παιδιά. Παρά τις σποραδικές παροτρύνσεις του αδερφού της και την ύπαρξη ουκ ολίγων υποψηφίων, η Κάθριν δεν παντρεύτηκε ποτέ. Η επιστήμη είχε γίνει ο σύντροφος της ζωής της και η δουλειά της είχε αποδειχτεί περισσότερο ικανοποιητική και συναρπαστική από οποιονδήποτε άντρα. Η Κάθριν δε μετάνιωνε καθόλου. Το πεδίο που είχε επιλέξει, η Νοητική Επιστήμη, ήταν ουσιαστικά άγνωστο όταν πρωτάκουσε για αυτό, όμως τα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να ανοίγει


43

νέους δρόμους στην προσπάθεια κατανόησης των δυνάμεων του ανθρώπινου εγκεφάλου. Οι αναξιοποίητες δυνατότητες μας είναι πραγματικά απίστευτες. Τα δύο βιβλία που συνέγραψε η Κάθριν με θέμα τη Νοητική Επιστήμη την είχαν καταστήσει πρωτοπόρο σε αυτό το ελάχιστα γνωστό επιστημονικό πεδίο, όμως οι πρόσφατες ανακαλύψεις της, όταν θα δημοσιεύονταν, υπόσχονταν να καταστήσουν τη Νοητική Επιστήμη αντικείμενο καθημερινής συζήτησης σε ολόκληρο τον κόσμο. Απόψε όμως η επιστήμη ήταν το τελευταίο πράγμα που είχε στο μυαλό της. Νωρίτερα την ίδια μέρα είχε λάβει ορισμένες πραγματικά ανησυχητικές πληροφορίες σχετικά με τον αδερφό της. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Ολόκληρο το απόγευμα στάθηκε αδύνατον να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο. Οι πρώτες σταγόνες ενός ψιλόβροχου έπεσαν στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου της, οπότε η Κάθριν μάζεψε γρήγορα τα πράγματά της για να μπει στο κτίριο. Ή τ α ν έτοιμη να κατέβει από το αυτοκίνητο της, όταν χτύπησε το κινητό της. Έλεγξε το νούμερο που εμφάνιζε η αναγνώριση κλήσης και πήρε μια βαθιά ανάσα. Ύστερα στερέωσε τα μαλλιά πίσω από τα αφτιά της και βολεύτηκε στο κάθισμα για να απαντήσει στο τηλεφώνημα.

Σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων, ο Μαλ'άχ διέσχιζε τους διαδρόμους του αμερικανικού Καπιτωλίου έχοντας ένα κινητό κολλημένο στο αφτί του. Περίμενε υπομονετικά καθώς το τηλέφωνο στην άλλη άκρη της γραμμής χτυπούσε. Τελικά απάντησε μια γυναικεία φωνή. «Ναι;» «Πρέπει να συναντηθούμε ξανά», είπε ο Μαλ'άχ. Ακολούθησε μια παρατεταμένη παύση. «Όλα εντάξει;» «Έχω νέες πληροφορίες», απάντησε ο Μαλ'άχ. «Πες μου». Ο Μαλ'άχ πήρε μια βαθιά ανάσα.


44

«Αυτό που. ο αδερφός σου πιστεύει ότι κρύβεται στην Ουάσινγκτον...» «Ναι;» «Μπορεί ν.α; βρεθεί». Η Κάθριν Σόλομον έπεσε απ' τα σύννεφα. «Δηλαδή, μου λες ότι... είναι αλήθεια;» Ο Μαλ'άχ χαμογέλασε. «Μερικές φορές ένας μύθος που επιβιώνει στο πέρασμα των αιώνων... επιβιώνει,γιατί υπάρχει λόγος».

6 « Δ Ε Ν ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΕΤΕ π ε ρ ι σ σ ό τ ε ρ ο ; » Ο Ρ ό μ π ε ρ τ Λ ά ν -

γκντον αισθάνθηκε ένα ξαφνικό κύμα ανησυχίας να τον κατακλύζει καθώς ο οδηγός του σταματούσε στην Πέμπτη Οδό, τουλάχιστον τετρακόσια μέτρα από το Καπιτώλιο. «Δυστυχώς, όχι», απάντησε εκείνος. «Διαταγές της Υπηρεσίας Εσωτερικής Ασφάλειας. Δεν επιτρέπεται πλέον σε κανένα όχημα να προσεγγίζει σημαντικά κτίρια. Λυπάμαι, κύριε». Ο Λάνγκντον συμβουλεύτηκε το ρολόι του και αναστατώθηκε διαπιστώνοντας ότι η ώρα ήταν ήδη επτά παρά δέκα. Κάποια έργα που βρίσκονταν σε εξέλιξη γύρω από το Νάσιοναλ Μολ τους είχαν καθυστερήσει και η διάλεξή του ήταν προγραμματισμένη να αρχίσει σε δέκα λεπτά. «Ο καιρός χαλάει», είπε ο οδηγός, κατεβαίνοντας σβέλτα από το αυτοκίνητο για να ανοίξει την πόρτα του Λάνγκντον. «Θα πρέπει να βιαστείτε». Ο Ρόμπερτ έκανε να βγάλει το πορτοφόλι του για να αφήσει φιλοδώρημα στον οδηγό, όμως εκείνος τον απέτρεψε. «Ο οικοδεσπότης σας ήδη πρόσθεσε ένα εξαιρετικά γενναιόδωρο ποσό στη συνολική χρέωση». 0 κλασικός Πίτερ, σκέφτηκε ο Λάνγκντον καθώς μάζευε τα πράγματά του. «Εντάξει, ευχαριστώ πολύ». Οι πρώτες σταγόνες βροχής άρχισαν να πέφτουν τη στιγμή που


45

ο Λάνγκντον έφτανε στην κομψή αψίδα της διάβασης η οποία οδηγούσε στη νέα, «υπόγεια» είσοδο των επισκεπτών. Το Κέντρο Επισκεπτών του Καπιτωλίου είχε αποδειχτεί δαπανηρό όσο και αμφιλεγόμενο έργο. Είχε προβληθεί ως μια υπόγεια πόλη που θα μπορούσε να συναγωνιστεί τα διασημότερα θεματικά πάρκα και, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ο υπόγειος αυτός χώρος διέθετε περισσότερα από σαράντα πέντε χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα για εκθέσεις, εστιατόρια και αίθουσες συνεδρίων. Ο Λάνγκντον ανυπομονούσε να το δει, αν και δεν περίμενε ότι θα έπρεπε να περπατήσει τόσο. Οι ουρανοί απειλούσαν να ανοίξουν από στιγμή σε στιγμή, οπότε άρχισε να τρέχει, όμως τα παπούτσια του δεν τον βοηθούσαν στο υγρό τσιμέντο. Ντύθηκα για να δώσω διάλεξη, όχι για να τρέξω σε αγώνα δρόμου τετρακοσίων μέτρων μέσα στη βροχή! Ό τ α ν έφτασε στο τέρμα, ήταν ξέπνοος και λαχανιασμένος. Ο Λάνγκντον έσπρωξε την περιστρεφόμενη πόρτα και κοντοστάθηκε για λίγο στο φουαγέ για να πάρει μια ανάσα και να τινάξει από πάνω του τη βροχή. Ό π ω ς στεκόταν εκεί, έστρεψε το βλέμμα του προς τον πρόσφατα ολοκληρωμένο χώρο που εκτεινόταν μπροστά του. Εντάξει, εντυπωσιάστηκα. Το Κέντρο Υποδοχής Επισκεπτών του Καπιτωλίου δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είχε φανταστεί. Επειδή ο χώρος ήταν υπόγειος, ο Λάνγκντον αισθανόταν κάποια ανησυχία στην προοπτική να τον διασχίσει. Ό τ α ν ήταν ακόμα παιδί, ένα ατύχημα τον είχε υποχρεώσει να περάσει μία ολόκληρη νύχτα μέσα σε ένα βαθύ πηγάδι και πλέον ο Ρόμπερτ υπέφερε από αθεράπευτη αποστροφή για τους κλειστούς χώρους, που πολλές φορές δημιουργούσε προβλήματα στην καθημερινότητά του. Όμως ο συγκεκριμένος υπόγειος χώρος ήταν... ευάερος, κατά κάποιον τρόπο. Φωτεινός. Ανοιχτός. Η ο ρ ο φ ή ή τ α ν μια τ ε ρ ά σ τ ι α ε π ι φ ά ν ε ι α γυαλιού με μια σειρά α π ό Εντυπωσιακά σ π ο τ ά κ ι α , που δ ι έ χ ε α ν μια μ α ρ γ α ρ ι τ α ρ έ ν ι α λ ά μ ψ η σε ο λ ό κ λ η ρ ο τον εσωτερικό χ ώ ρ ο .

Κανονικά, ο Λάνγκντον θα αφιέρωνε αρκετή ώρα για να θαυμάσει χην αρχιτεκτονική, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, με μόλις πέντε λεπτά να τον χωρίζουν από τη στιγμή που θα έπρεπε να πάρει το λόγο, έσκυψε το κεφάλι και διέσχισε τρέχοντας την κυρίως αίθουσα,

46


κατευθυνόμενος προς το χώρο ελε'γχου και τις κυλιόμενες σκάλες. Χαλάρωσε, είπε στον εαυτό του. Ο Πίτερ το ξέρει ότι είσαι καθ' οδόν. Η εκδήλωση δε θα αρχίσει χωρίς εσένα. Στο χώρο ελε'γχου ένας νεαρός φρουρός λατινοαμερικανικής καταγωγής του έπιασε την κουβέντα την ώρα που ο Λάνγκντον άδειαζε τις τσέπες του και έβγαζε το παλιό του ρολόι. «Ο Μίκι Μάους είναι στο καντράν;» παρατήρησε ο φρουρός, που φάνηκε να διασκεδάζει με την εικόνα. Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά, συνηθισμένος στα σχόλια. Η συλλεκτική έκδοση του ρολογιού με τον Μίκι Μάους ήταν δώρο των γονιών του στα ένατα γενέθλιά του. «Το φοράω για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου να κατεβάζει τους ρυθμούς και να μην παίρνει τη ζωή υπερβολικά σοβαρά». «Δε νομίζω πως βοηθάει το ρολόι», είπε ο φρουρός χαμογελώντας. «Σε μεγάλες φούριες σας βλέπω». Ο Λάνγκντον χαμογέλασε και πέρασε το σακίδιο του από το μηχάνημα των ακτίνων Χ. «Προς τα πού βρίσκεται η Αίθουσα των Αγαλμάτων;» Ο φρουρός έγνεψε προς τις κυλιόμενες σκάλες. «Θα δείτε τις πινακίδες». «Ευχαριστώ». Ο Λάνγκντον άρπαξε το σακίδιο του από τον κυλιόμενο ιμάντα και έφυγε τροχάδην. Καθώς η κυλιόμενη σκάλα κυλούσε προς τα πάνω, ο Λάνγκντον πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά. Έστρεψε το βλέμμα του προς την πιτσιλισμένη από τη βροχή γυάλινη οροφή και διέκρινε το φωτισμένο περίγραμμα του θόλου του Καπιτωλίου να υψώνεται επιβλητικά από πάνω του. Ή τ α ν ένα εκπληκτικό κτίριο. Στο ψηλότερο σημείο του θόλου, σε απόσταση σχεδόν ενενήντα μέτρων από το έδαφος, το Άγαλμα της Ελευθερίας έστελνε το βλέμμα του να πλανηθεί στο ομιχλώδες σκοτάδι, σαν απόκοσμος φύλακας. Ο Λάνγκντον ανέκαθεν έβρισκε ειρωνικό το γεγονός ότι οι εργάτες που είχαν ανεβάσει καθένα από τα κομμάτια του ύψους έξι μέτρων μπρούτζινου αγάλματος και το είχαν τοποθετήσει στη θέση του ήταν σκλάβοι - ένα από τα μυστικά του Καπιτωλίου που σπάνια έβρισκε θέση στα σχολικά βιβλία ιστορίας.


47

Ολόκληρο το κτίριο, για την ακρίβεια, ήταν ένα πραγματικό θησαυροφυλάκιο αλλόκοτων μυστικών, στα οποία περιλαμβανόταν μια «φονική μπανιέρα» που ήταν υπεύθυνη για το θάνατο από πνευμονία του αντιπροέδρου Χένρι Γουίλσον, μια σκάλα με έναν ανεξίτηλο λεκέ από αίμα, πάνω στον οποίο, περιέργως, σκόνταφτε ένας ασυνήθιστα μεγάλος αριθμός επισκεπτών, καθώς και ένα σφραγισμένο θάλαμο στο υπόγειο μέσα στον οποίο κάποιοι εργάτες ανακάλυψαν το 1930 το ταριχευμένο άλογο του στρατηγού Τζον Αλεξάντερ Λόγκαν. Κανένας θρύλος όμως δεν ήταν τόσο επίμονος όσο οι ισχυρισμοί για την παρουσία δεκατριών διαφορετικών φαντασμάτων που στοίχειωναν αυτό το κτίριο. Το πνεύμα του αρχιτέκτονα της πόλης, του Πιερ Λ'Ανφάν, συχνά εμφανιζόταν στις διάφορες αίθουσες, μάλλον περιμένοντας να εξοφληθεί για τη δουλειά που είχε κάνει, πληρωμή που εκκρεμούσε εδώ και διακόσια χρόνια. Το φάντασμα ενός εργάτη ο οποίος γκρεμίστηκε από το θόλο του Καπιτωλίου στη διάρκεια της κατασκευής του περιπλανιόταν στους διαδρόμους κρατώντας ένα δίσκο με εργαλεία. Και, φυσικά, το διασημότερο φάντασμα απ' όλα, για τις εμφανίσεις του οποίου στο υπόγειο του Καπιτωλίου υπήρχαν πάμπολλες αναφορές, ήταν αυτό μιας μαύρης γάτας η οποία παραμόνευε στον απόκοσμο λαβύρινθο των στενών περασμάτων και των εσοχών του κτιρίου. Ο Λάνγκντον κατέβηκε από την κυλιόμενη σκάλα και συμβουλεύτηκε ξανά το ρολόι του. Τρία λεπτά. Διέσχισε τρέχοντας το φαρδύ διάδρομο, ακολουθώντας τις πινακίδες που οδηγούσαν στην Αίθουσα των Αγαλμάτων, ενώ ταυτόχρονα προετοίμαζε σιωπηλά τα εισαγωγικά σχόλια του. Όφειλε να ομολογήσει ότι ο βοηθός του Πίτερ είχε δίκιο: Το συγκεκριμένο θέμα ταίριαζε άψογα με την εκδήλωση που διοργάνωνε στην Ουάσινγκτον ένας διακεκριμένος τέκτονας. Δεν ήταν μυστικό ότι η αμερικανική πρωτεύουσα διέθετε πλούσια τεκτονική ιστορία. Ο θεμέλιος λίθος του ίδιου του κτιρίου όπου βρισκόταν τώρα είχε τοποθετηθεί κατά τη διάρκεια μιας πλήρους τεκτονικής τελετής από τον ίδιο τον Τζορτζ Ουάσινγκτον. Ολόκληρη η πόλη είχε λάβει σχήμα στο μυαλό και στα σχεδιαστήρια πασίγνωστων τκκτόνων, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και ο Πιερ Λ'Ανφάν, όλοι τους ισχυρές

48


διάνοιες που κόσμησαν την καινούρια τους πρωτεύουσα με τεκτονικά σύμβολα, αρχιτεκτονικά στοιχεία και έργα τέχνης. Φυσικά, σι άνθρωποι «ανακαλύπτουν» στα σύμβολα αυτά κάθε είδους παλαβή σημασία. Πολλοί θιασώτες θεωριών συνωμοσίας ισχυρίζονταν ότι οι τέκτονες πατέρες του έθνους είχαν κρύψει σημαντικά μυστικά σε ολόκληρη την Ουάσινγκτον, μαζί με συμβολικά μηνύματα τα οποία είχαν ενσωματώσει κωδικοποιημένα στη ρυμοτομία της πόλης. Ο Λάνγκντον ποτέ δεν είχε δώσει την παραμικρή σημασία σε αυτές τις θεωρίες. Η παραπληροφόρηση σχετικά με τους τέκτονες ήταν τόσο συνηθισμένο φαινόμενο, ώστε ακόμα και μορφωμένοι φοιτητές του Χάρβαρντ αποδεικνυόταν ότι είχαν απίστευτα στρεβλές αντιλήψεις σχετικά με την αδελφότητα. Τον περασμένο χρόνο ένας πρωτοετής είχε ορμήσει με τα μάτια γουρλωμένα μέσα στην αίθουσα όπου έκανε μάθημα ο Λάνγκντον, κρατώντας μια εκτύπωση από κάτι που είχε βρει στο διαδίκτυο. Ήταν ένας ρυμοτομικός χάρτης της Ουάσινγκτον πάνω στον οποίο είχαν σημειωθεί με μαρκαδόρο κάποιοι δρόμοι που σχημάτιζαν διάφορα σχήματα: σατανιστικές πεντάλφες, έναν τεκτονικό γνώμονα και διαβήτη, καθώς και το κεφάλι του Μπαφομέτ. Ό λ α αυτά υποτίθεται πως αποδείκνυαν ότι οι τέκτονες που είχαν σχεδιάσει την Ουάσινγκτον συμμετείχαν σε κάποια σκοτεινή μυστικιστική συνωμοσία. «Ενδιαφέρον», είπε ο Λάνγκντον, «όμως κάθε άλλο παρά πειστικό. Αν χαράξεις αρκετές τεμνόμενες γραμμές σε οποιονδήποτε χάρτη, αναπόφευκτα θα προκύψουν κάθε λογής σχήματα». «Μα αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο!» αναφώνησε ο νεαρός. Ο Ρόμπερτ έδειξε υπομονετικά στο φοιτητή ότι τα ίδια ακριβώς σχήματα μπορούσαν να εντοπιστούν σε ένα χάρτη του Ντιτρόιτ. Ο νεαρός έδειξε να απογοητεύεται φρικτά. «Δεν υπάρχει λόγος να στενοχωριέσαι», είπε ο Λάνγκντον. «Είναι αλήθεια ότι η Ουάσινγκτον κρύβει ορισμένα απίστευτα μυσακά, απλώς κανένα από αυτά δε βρίσκεται στο συγκεκριμένο χάρτη». Ο φοιτητής αναθάρρησε. «Μυστικά; Τι είδους;» «Κάθε άνοιξη διδάσκω ένα μάθημα με τίτλο "Αποκρυφιστικά Σύμ-


49

βολα". Αναφέρομαι συχνά στην Ουάσινγκτον. Ίσως θα σε ενδιέφερε να το παρακολουθήσεις». «Απ,οκρυφιστικά σύμβολα!» Ο πρωτοετής ξαναβρήκε τον ενθουσιασμό του. «Δηλαδή, τελικά υπάρχουν σατανικά σύμβολα στην Ουάσινγκτον!» Ο Λάνγκντον χαμογέλασε. «Λυπάμαι, όμως η λέξη "αποκρυφισμός", παρότι φέρνει στο μυαλό εικόνες σατανιστικής λατρείας, στην πραγματικότητα σημαίνει αυτό ακριβώς που λέει, δηλαδή "κρυμμένο" ή "καμουφλαρισμένο". Σε εποχές θρησκευτικών διώξεων όσες γνώσεις έρχονταν σε αντίθεση με το αποδεκτό δόγμα έπρεπε να παραμείνουν κρυμμένες, δηλαδή "απόκρυφες", κι επειδή η εκκλησία αισθανόταν να απειλείται από αυτό, έδωσε στο "απόκρυφο" την έννοια του σατανικού, και η προκατάληψη αυτή συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας». «Α, κατάλαβα...» Ο νεαρός κρέμασε τους ώμους του. Παρ' όλα αυτά, εκείνη την άνοιξη ο Λάνγκντον εντόπισε το συγκεκριμένο πρωτοετή καθισμένο στα πρώτα έδρανα, καθώς καμιά πεντακοσαριά φοιτητές κατέκλυζαν το Αμφιθέατρο Σάντερς του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, μια παλιά, αχανή αίθουσα διαλέξεων με ξύλινα έδρανα που έτριζαν. «Καλημέρα σε όλους», φώναξε ο Λάνγκντον από την τεράστια σκηνή. Άναψε έναν προβολέα και πίσω του εμφανίστηκε μια εικόνα. «Μέχρι να τακτοποιηθείτε όλοι, πόσοι από εσάς αναγνωρίζετε το κτίριο σε αυτή την εικόνα;» «Το Καπιτώλιο!» απάντησαν ταυτόχρονα δεκάδες φωνές. «Στην Ουάσινγκτον!» «Μάλιστα. Ο θόλος που βλέπετε είναι φτιαγμένος από τέσσερις χιλιάδες τόνους σιδήρου. Επρόκειτο για ένα ασύγκριτο αρχιτεκτονικό επίτευγμα τη δεκαετία του 1850». «Τρομερό!» φώναξε κάποιος. Ο Λάνγκντον γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω απηυδισμένος, ευχόμενος να μπορούσε κάποιος να απαγορέψει αυτή τη λέξη. «Λοιπόν, πόσοι από εσάς έχετε επισκεφθεί την Ουάσινγκτον;» Μερικά σκόρπια χέρια σηκώθηκαν στο ακροατήριο. «Τόσοι λίγοι;» σχολίασε ο Λάνγκντον, δήθεν αιφνιδιασμένος. «Και

50


πόσοι από εσάς έχετε ταξιδέψει στη Ρώμη, στο Παρίσι, στη Μαδρίτη ή στο Λονδίνο;» Σχεδόν όλα τα χέρια στην αίθουσα σηκώθηκαν ψηλά. Κλασικά. Μια από τις «τελετές ενηλικίωσης» των Αμερικανών φοιτητών ήταν να περάσουν ένα καλοκαίρι γυρίζοντας με τρένο την Ευρώπη, προτού έρθουν αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής. «Καταπώς φαίνεται, πολλοί περισσότεροι έχετε επισκεφθεί την Ευρώπη απ' ό,τι την πρωτεύουσα της χώρας σας. Μπορείτε να το εξηγήσετε αυτό;» «Δεν υπάρχει όριο ηλικίας για να αγοράσεις αλκοόλ στην Ευρώπη!» φώναξε κάποιος από τα πίσω έδρανα. Ο Λάνγκντον χαμογέλασε. «Ναι, γιατί τα όρια που υπάρχουν εΰω σας εμποδίζουν...» Όλοι γέλασαν. Ή τ α ν η πρώτη μέρα του εξαμήνου και οι φοιτητές έκαναν περισσότερη ώρα απ' ό,τι συνήθως για να πάρουν τις θέσεις τους, με αποτέλεσμα να μετακινούνται διαρκώς, κάνοντας τα ξύλινα έδρανά τους να τρίζουν. Ο Λάνγκντον απολάμβανε τη διδασκαλία στη συγκεκριμένη αίθουσα γιατί μπορούσε ανά πάσα στιγμή να καταλάβει πόσο συγκεντρωμένοι ήταν οι φοιτητές του στην παράδοση απλώς και μόνο αφουγκραζόμενος το θόρυβο που έκαναν στα έδρανά τους. «Σοβαρά τώρα», συνέχισε ο καθηγητής, «η Ουάσινγκτον διαθέτει μερικά από τα πλέον ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά μνημεία, έργα τέχνης και σύμβολα σε ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί πηγαίνετε στο εξωτερικό πριν καν επισκεφθείτε την πρωτεύουσα της χώρας σας;» «Τα αρχαία έχουν περισσότερο ενδιαφέρον», είπε κάποιος. «Και φαντάζομαι», διευκρίνισε ο Λάνγκντον, «ότι με τη λέξη "αρχαία" εννοείτε κάοτρα, κρύπτες, ναούς και τα λοιπά;» Τα κεφάλια των φοιτητών του έγνεψαν καταφατικά σε απόλυτο συγχρονισμό. «Εντάξει. Τι θα λέγατε, λοιπόν, αν σας αποκάλυπτα ότι η Ουάσινγκτον διαθέτει όλα όσα αναφέραμε μόλις τώρα; Κάστρα, κρύπτες, πυραμίδες, ναούς... τα πάντα». Το τρίξιμο περιορίστηκε αισθητά. «Φίλοι μου», είπε ο Λάνγκντον, χαμηλώνοντας τη φωνή του καθώς


51

πλησίαζε προς το μπροστινό μέρος της σκηνής, «μέσα στην επόμενη ώρα θα ανακαλύψετε ότι η χώρα μας βρίθει μυστικών και κρυφής ιστορίας. Και, ακριβώς όπως συμβαίνει και στην Ευρώπη, τα πιο συναρπαστικά από αυτά τα μυστικά κρύβονται σε κοινή θέα». Στα ξύλινα έδρανα επικράτησε απόλυτη σιωπή. Σας τσάκωσα! Ο Λάνγκντον χαμήλωσε τα φώτα και εμφάνισε τη δεύτερη εικόνα. «Ποιος μπορεί να μου πει τι κάνει ο Τζορτζ Ουάσινγκτον εδώ;» Η διαφάνεια απεικόνιζε μια πασίγνωστη τοιχογραφία στην οποία ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, φέροντας όλα τα τεκτονικά εμβλήματα, στεκόταν μπροστά σε μια αλλόκοτη κατασκευή: ένα γιγάντιο ξύλινο τρίποδο που στήριζε μια τροχαλία από την οποία κρεμόταν μια πελώρια λαξευμένη πέτρα. Μια ομάδα καλοντυμένων παρατηρητών στέκονταν ολόγυρά του. «Μήπως σηκώνει εκείνο εκεί το αγκωνάρι;» πρότεινε κάποιος. Ο Λάνγκντον δε μίλησε, προτιμώντας να κάνει τη διόρθωση κάποιος φοιτητής, ει δυνατόν. «Στην πραγματικότητα», είπε κάποιος άλλος, «νομίζω ότι ο Ουάσινγκτον χαμηλώνει την πέτρα. Φοράει στολή τέκτονα. Έ χ ω δει κι αλλού εικόνες τεκτόνων να τοποθετούν θεμέλιους λίθους. Στην τελετή χρησιμοποιείται πάντα αυτός ο τρίποδας προκειμένου να τοποθετηθεί η προπη πέτρα». «Περίφημα!» επιβεβαίωσε ο Λάνγκντον. «Η τοιχογραφία απεικονίζει τον εθνοπατέρα μας να χρησιμοποιεί ένα τρίποδο και μια τροχαλία προκειμένου να τοποθετήσει το θεμέλιο λίθο του Καπιτωλίου, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1783, κάποια στιγμή από τις έντεκα και τέταρτο μέχρι τις δώδεκα και μισή». Ο Λάνγκντον έκανε μια παύση, κοιτάζοντας διερευνητικά το ακροατήριο του. «Μπορεί κάποιος να μου πει ποια είναι η σημασία αυτής της ημερομηνίας και ώρας;» Σιωπή. «Αν σας βοηθούσα λίγο λέγοντας ότι αυτή η ακριβής στιγμή επιλέχθηκε από τρεις διάσημους τέκτονες: τον Τζορτζ Ουάσινγκτον, τον Βενιαμίν Φραγκλίνο και τον Πιερ Λ'Ανφάν, το βασικό αρχιτέκτονα χης πρωτεύουσας;» Και πάλι σιωπή. «Πολύ απλά, ο θεμέλιος λίθος τοποθετήθηκε τη συγκεκριμένη

52


μέρα και ώρα επειδή, μεταξύ άλλων, πολύ ευνοϊκά, η Κεφαλή του Δράκοντα βρισκόταν στην Παρθένο». Οι φοιτητές έμειναν να κοιτάζονται μεταξύ τους. «Για μισό λεπτό!» είπε κάποιος. «Εννοείτε την Παρθένο της... αστρολογίας;» «Ακριβώς. Αν και η αστρολογία τότε ήταν διαφορετική από αυτή που ξέρουμε σήμερα». Έ ν α χέρι υψώθηκε. «Θέλετε να πείτε ότι οι πατέρες του έθνους πίστευαν στην αστρολογία;» Ο Λάνγκντον χαμογέλασε. «Απολύτως. Τι θα λέγατε αν σας ενημέρωνα ότι η πόλη της Ουάσινγκτον ενσωματώνει περισσότερα αστρολογικά σύμβολα στην αρχιτεκτονική της από οποιαδήποτε άλλη πόλη στον κόσμο; Ζωδιακά σύμβολα, αστρικούς χάρτες, θεμέλιους λίθους τοποθετημένους σε συγκεκριμένες ημερομηνίες και ώρες... Περισσότεροι από τους μισούς ανθρώπους που κατάρτισαν το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν τέκτονες, άνθρωποι οι οποίοι πίστευαν βαθιά ότι τα άστρα και η μοίρα είναι στοιχεία αλληλένδετα- άνθρωποι οι οποίοι έδιναν μεγάλη σημασία στη διάταξη των ουράνιων σωμάτων καθώς οικοδομούσαν το νέο κόσμο τους». «Εντάξει, αλλά αυτό που είπατε, για το θεμέλιο λίθο του Καπιτωλίου που τοποθετήθηκε την ώρα που η Κεφαλή του Δράκοντα βρισκόταν στην Παρθένο... τι σημασία έχει; Δεν μπορεί να ήταν μια απλή σύμπτωση;» «Θα επρόκειτο για μια εντυπωσιακή σύμπτωση, αν λάβει κανείς υπόψη ότι οι θεμέλιοι λίθοι των τριών οικοδομημάτων που σχηματίζουν το Ομοσπονδιακό Τρίγωνο, δηλαδή του Καπιτωλίου, του Λευκού Οίκου και του Μνημείου Ουάσινγκτον, τοποθετήθηκαν διαφορετικές χρονιές, αλλά σε προσεκτικά επιλεγμένες στιγμές ώστε να συμπέσουν με πανομοιότυπες αστρολογικές συνθήκες». Ο Λάνγκντον βρέθηκε αντιμέτωπος με μια αίθουσα γεμάτη γουρλωμένα βλέμματα. Αρκετά κεφάλια έσκυψαν, καθώς οι φοιτητές άρχισαν να κρατάνε σημειώσεις. Ένα χέρι από τα πίσω έδρανα σηκώθηκε ψηλά.


53

«Και γιατί το έκαναν αυτό;» Ο Λάνγκντον γέλασε πνιχτά. «Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση ισοδυναμεί με τη διδακτέα ύλη ενός ολόκληρου εξαμήνου. Αν έχετε την περιέργεια να ανακαλύψετε την απάντηση, θα σας πρότεινα να εγγραφείτε στο μάθημα που διδάσκω με αντικείμενο το μυστικισμό. Ειλικρινά, παιδιά, δε νομίζω ότι είστε συναισθηματικά προετοιμασμένοι να ακούσετε την αλήθεια». «Τι πράγμα;» διαμαρτυρήθηκε ο φοιτητής. «Δοκιμάστε μας!» Ο Λάνγκντον καμώθηκε πως ζύγιζε την πρόκληση στο μυαλό του, όμως τελικά κούνησε το κεφάλι του αρνητικά, παίζοντας μαζί τους. «Λυπάμαι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Κάποιοι από εσάς είστε πρωτοετείς. Φοβάμαι πως θα σας κάψω τον εγκέφαλο». «Πείτε μας!» φώναξαν όλοι μαζί. Ο Λάνγκντον ανασήκωσε τους ώμους. «Ίσως θα ήταν καλύτερα να ενταχθείτε στους τέκτονες ή στον Αστέρα της Ανατολής, ώστε να μάθετε την απάντηση κατευθείαν από την πηγή». «Δε γίνεται αυτό», υποστήριξε ένας νεαρός. «Οι τέκτονες είναι μια άκρως μυστική οργάνωση, κανείς δεν εισχωρεί εκεί!» «Μυστική οργάνωση; Σοβαρά;» Ο Λάνγκντον θυμήθηκε το τεράστιο μασονικό δαχτυλίδι που φορούσε περήφανα στο δεξί του χέρι ο φίλος του Πίτερ Σόλομον. «Τότε, για ποιο λόγο φοράνε τόσο χαρακτηριστικά τεκτονικά δαχτυλίδια, καρφίτσες γραβατών ή πόρπες; Γιατί τοποθετούν ολοφάνερα τεκτονικά σύμβολα στα κτίριά τους; Γιατί δημοσιεύονται οι ώρες των συναντήσεών τους στις εφημερίδες;» Ο Ρόμπερτ χαμογέλασε βλέποντας όλα εκείνα τα απορημένα πρόσωπα. «Φίλοι μου, οι τέκτονες δεν είναι κάποια μυστική οργάνωση... είναι μια οργάνωση με μυστικά». «Το ίδιο κάνει», μουρμούρισε κάποιος. «Αλήθεια;» διαφώνησε ο Λάνγκντον. «Μήπως θα χαρακτήριζες την Coca-Cola μυστική οργάνωση;» «Φυσικά όχι!» απάντησε ο φοιτητής. «Ωραία λοιπόν, τι θα συνέβαινε αν μια ωραία πρωία χτυπούσες την πόρτα των κεντρικών γραφείων τους και ζητούσες να σου αποκαλύψουν τη συνταγή της κλασικής κόκα-κόλα;»

54


«Δεν υπάρχει περίπτωση να τη δώσουν». «Ακριβώς. Προκειμένου να μάθεις το μεγαλύτερο μυστικό της Coca-Cola, θα έπρεπε να γίνεις μέλος της εταιρείας, να εργαστείς σκληρά για πολλά χρόνια, να αποδείξεις ότι είσαι έμπιστος και τελικά να ανέλθεις στα ανώτατα κλιμάκια της επιχείρησης, όπου ίσως να γινόσουν κοινωνός αυτού του μυστικού. Σε αυτή την περίπτωση όμως θα σε έβαζαν να ορκιστείς μυστικότητα». «Θέλετε να πείτε ότι ο τεκτονισμός είναι σαν μια πολυεθνική;» «Μόνο υπό την έννοια ότι διαθέτει αυστηρή ιεραρχία και δίνει εξέχουσα βαρύτητα στη μυστικότητα». «Ο θείος μου είναι τέκτονας», είπε μια νεαρή φοιτήτρια. «Και η θεία μου θυμώνει πολύ, γιατί δε δέχεται να το συζητήσει μαζί της. Η θεία μου λέει πως ο τεκτονισμός είναι ένα είδος αλλόκοτης θρησκείας». «Πρόκειται για συνηθισμένη παρερμηνεία». «Δηλαδή, δεν πρόκειται για θρησκεία;» «Ας κάνουμε, λοιπόν, το απόλυτο τεστ», είπε ο Λάνγκντον. «Ποιος από εσάς έχει παρακολουθήσει το μάθημα συγκριτικής θρησκειολογίας του καθηγητή Γουίδερσπουν;» Αρκετά χέρια υψώθηκαν. «Ωραία. Πείτε μου, ποιες είναι οι τρεις προϋποθέσεις προκειμένου μια ιδεολογία να θεωρηθεί θρησκεία;» «ΥΠΠ», απάντησε μια φοιτήτρια. «Υπόσχεση, Πίστη, Προσηλυτισμός». «Σωστά», συμφώνησε ο Λάνγκντον. «Οι θρησκείες υπόσχονται τη σωτηρία- οι θρησκείες πιστεύουν σε μια συγκεκριμένη θεολογία- οι θρησκείες προσηλυτίζουν τους άπιστους». Έκανε μια παύση. «Ο τεκτονισμός όμως δεν ανταποκρίνεται σε καμία από τις τρεις παραμέτρους. Οι τέκτονες δε δίνουν καμία υπόσχεση περί σωτηρίας, δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη θεολογία και δεν επιδιώκουν να προσηλυτίσουν. Για την ακρίβεια, στους χοίρους των τεκτονικών στοών απαγορεύεται κάθε συζήτηση θρησκευτικού περιεχομένου». «Δηλαδή... ο τεκτονισμός εναντιώνεται στη θρησκεία;» «Κάθε άλλο. Ένα από τα προαπαιτούμενα ώστε να γίνει κανείς τέκτονας είναι η υποχρεωτική πίστη σε κάποια ανώτερη δύναμη. Η διαφορά μεταξύ της τεκτονικής πνευματικότητας και της οργανωμέ-


55

vi]ς θρησκείας είναι ότι σι τέκτονες δεν επιβάλλουν κάποιο συγκεκριμένο ορισμό ή όνομα για την ανώτερη δύναμη. Αντί να καταφεύγουν σε ρητές θεολογικές αναφορές όπως "Θεός", "Αλλάχ", "Βούδας" ή "Ιησούς", οι τέκτονες χρησιμοποιούν γενικότερους όρους, όπως "Υπέρτατο Ον" ή "Μέγας Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος". Αυτό επιτρέπει τη συναναστροφή τεκτόνων που ασπάζονται διαφορετικές θρησκείες». «Κάπως αλλόκοτα ακούγονται όλα αυτά», σχολίασε κάποιος. «Ή μήπως αναζωογονητικά ανοιχτόμυαλα;» αντιπρότεινε ο Λάνγκντον. «Στην εποχή μας, την ώρα που διαφορετικοί πολιτισμοί αλληλοεξοντώνονται με κεντρικό άξονα τίνος ο ορισμός περί Θεού είναι καλύτερος, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η τεκτονική παράδοση της ανοχής και της πνευματικής ευρύτητας είναι αξιέπαινη». Άρχισε να βηματίζει πάνω κάτω στη σκηνή. «Εκτός αυτού, ο τεκτονισμός είναι ανοιχτός σε ανθρώπους προερχόμενους από κάθε φυλή, έθνος και θρησκεία, συνιστώντας έτσι μια πνευματική αδελφότητα που δεν κάνει κανενός είδους διακρίσεις». «Δεν κάνει διακρίσεις;» Μια φοιτήτρια, μέλος του Κέντρου Γυναικών του πανεπιστημίου, σηκώθηκε όρθια. «Πόσες γυναίκες έχουν ενταχθεί στους τέκτονες, καθηγητά Λάνγκντον;» Ο Ρόμπερτ σήκωσε τις παλάμες του προς τα πάνω σαν να παραδινόταν. «Σωστή η επισήμανση. Ο τεκτονισμός έχει τις ρίζες του, παραδοσιακά, στις συντεχνίες των κλασικών λιθοξόων της Ευρώπης, επομένως ήταν μια οργάνωση αποκλειστικά αντρική. Πριν από αρκετές εκατοντάδες χρόνια -ορισμένοι υποστηρίζουν από το 1703- ιδρύθηκε ένας γυναικείος κλάδος, με το όνομα Αστέρας της Ανατολής. Σήμερα αριθμεί περισσότερα από ένα εκατομμύριο μέλη». «Σε κάθε περίπτωση», επέμεινε η φοιτήτρια, «ο τεκτονισμός είναι μια ισχυρή οργάνωση από την οποία αποκλείονται οι γυναίκες». Ο Λάνγκντον δεν ήταν βέβαιος πόσο ισχυροί ήταν πλέον οι τέκτονες, ούτε ήταν διατεθειμένος να εμπλακεί σε μια τέτοια συζήτηση. Οι απόψεις γύρω από τους σύγχρονους τέκτονες κάλυπταν ολόκληρο το φάσμα των αντιλήψεων. Κάποιοι τους φαντάζονταν σαν μια ομάδα άκακων γερόντων που τους άρεσε να μασκαρεύονται, ενώ υπήρχαν

56


και εκείνοι που τους θεωρούσαν μια σκοτεινή οργάνωση η οποία δρούσε από το παρασκήνιο και επιχειρούσε να ελε'γξει τον κόσμο. Η αλήθεια, αναμφίβολα, βρισκόταν κάπου στη μέση. «Καθηγητά Λάνγκντον», πετάχτηκε ένας νεαρός άντρας με σγουρά μαλλιά από τα πίσω έδρανα, «αν ο τεκτονισμός δεν είναι μυστική οργάνωση, ούτε πολυεθνική εταιρεία, ούτε θρησκεία, τότε τι είναι;» «Λοιπόν, αν ρωτούσατε έναν τέκτονα, θα σας έδινε τον εξής ορισμό: Ο τεκτονισμός είναι ένα σύστημα ηθικών αξιών το οποίο καλύπτεται από αλληγορίες και εκδηλώνεται με σύμβολα». «Εμένα αυτό μου φέρνει στο μυαλό εκείνες τις ανατριχιαστικές παραθρησκευτικές οργανώσεις». «Ανατριχιαστικές, είπες;» «Ε ναι, τι να λέμε τώρα!» αναφώνησε ο νεαρός, όρθιος πλέον. «Έχω ακούσει τι κάνουν μέσα στις μυστικές οποές τους! Αλλόκοτες τελετές υπό το φως των κεριών, στις οποίες χρησιμοποιούν φέρετρα και θηλιές και πίνουν κρασί μέσα από κρανία. Δεν είναι αυτό ανατριχιαστικό;» Ο Λάνγκντον κοίταξε το ακροατήριο του. «Αυτή η περιγραφή φαντάζει ανατριχιαστική και σε άλλους;» «Ναι!» απάντησαν οι φοιτητές ομαδικά. Ο Λάνγκντον προσποιήθηκε πως αναστέναζε απογοητευμένος. «Πολύ κρίμα! Αν αυτό που ακούσατε σας φαίνεται ανατριχιαστικό, τότε ξέρω πως δεν υπάρχει περίπτωση να θελήσετε να ενταχτείτε στη δική μου οργάνωση». Στην αίθουσα επικράτησε σιωπή. Η φοιτήτρια που συμμετείχε στο Κέντρο Γυναικών τον κοίταξε λοξά. «Θέλετε να πείτε πως είστε μέλος κάποιας θρησκευτικής οργάνωσης;» Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά και χαμήλωσε τη φωνή του, ψιθυρίζοντας συνωμοτικά. «Μην το πείτε πουθενά, όμως τη μέρα που οι παγανιστές τιμούν το θεό Ήλιο, τον Ρα, εγώ γονατίζω μπροστά στη βάση ενός αρχαίου οργάνου βασανιστηρίων και καταναλώνω τελετουργικά σύμβολα του αίματος και της σάρκας». Οι φοιτητές τον κοίταζαν έντρομοι.

57


Ο Λάνγκντον ανασήκωσε τους ώμους του, ατάραχος. «Πάντως, αν κάποιος από εσάς ενδιαφέρεται να με ακολουθήσει, μπορεί να έρθει στο παρεκκλήσι του πανεπιστημίου την Κυριακή, να γονατίσει μπροστά στο σταυρό και να μεταλάβει τη Θεία Κοινωνία». Οι φοιτητές απέμειναν να τον ακούνε αμίλητοι. Ο Λάνγκντον τους έκλεισε το μάτι. «Ανοίξτε το μυαλό σας, φίλοι μου. Όλοι μας φοβόμαστε αυτό που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε».

Οι χτύποι κάποιου ρολογιού αντήχησαν στους διαδρόμους του Καπιτωλίου. Επτά ακριβώς. Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον έτρεχε τώρα όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Αυτό θα πει εντυπωσιακή είσοδος. Διέσχισε το συνδετικό διάδρομο μεταξύ Γερουσίας και Βουλής των Αντιπροσώπων, εντόπισε την είσοδο της Αίθουσας των Αγαλμάτων και τράβηξε γραμμή προς τα εκεί. Καθώς πλησίαζε στην πόρτα, επιβράδυνε σε ένα χαλαρό περπάτημα, παίρνοντας αρκετές βαθιές ανάσες. Κουμπώνοντας το σακάκι του, ανασήκωσε ελαφρώς το πιγούνι του και έστριψε στη γωνία ακριβώς τη στιγμή που το ρολόι χτυπούσε επτά. Αυλαία. Μόλις ο καθηγητής Ρόμπερτ Λάνγκντον έκανε αποφασιστικά την εμφάνισή του στην Αίθουσα των Αγαλμάτων του Καπιτωλίου, σήκωσε το βλέμμα του και χαμογέλασε θερμά. Την επόμενη στιγμή το χαμόγελο του πάγωσε. Σταμάτησε απότομα. Κάτι δεν πήγαινε καλά, καθόλου καλά.

7 Η ΚΑΘΡΙΝ ΣΟΛΟΜΟΝ ΔΙΕΣΧΙΣΕ βιαστικά το χώρο στάθμευσης κάτω από την κρύα βροχή, ευχόμενη να είχε φορέσει κάτι πιο ζεστό από ένα τζιν παντελόνι και ένα κασμιρένιο πουλόβερ. Καθώς πλησίαζε


58

στην κεντρική είσοδο του κτιρίου, ο βρυχηθμός των γιγάντιων εξαεριστήρων δυνάμωσε. Εκείνη όμως μετά βίας τους άκουγε, καθώς τα αφτιά της βούιζαν ακόμα από το τηλεφώνημα που είχε μόλις δεχτεί. Αυτό παν ο αδερφός σον ηιοτεύει ότι κρύβεται στψ Ουάσινγκτον... μπορεί να βρεθεί. Στο μυαλό της Κάθριν η σκέψη και μόνο φάνταζε σχεδόν αδιανόητη. Με τον άντρα που της είχε τηλεφωνήσει είχαν ακόμα πολλά να συζητήσουν, γι' αυτό είχαν συμφωνήσει να συναντηθούν αργότερα το ίδιο βράδυ. Φτάνοντας στην κεντρική είσοδο, βίωσε το ίδιο συναίσθημα ενθουσιασμού που τη συνόδευε κάθε φορά που έμπαινε στο κολοσσιαίο κτίριο. Κανείς δε γνωρίζει ότι υπάρχει αυτό το μέρος. Η πινακίδα στην πόρτα έγραφε:

ΚΕΝΤΡΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΣΜΙΘΣΟΝΙΑΝ (ΚΥΜΣ)

Το ομώνυμο ίδρυμα, παρότι αποτελούνταν από περισσότερα από δώδεκα μουσεία στο Νάσιοναλ Μολ, διέθετε μια συλλογή τόσο τεράστια, ώστε μόλις το δύο τοις εκατό μπορούσε να εκτεθεί ανά πάσα στιγμή. Το υπόλοιπο ενενήντα οκτώ τοις εκατό της συλλογής έπρεπε να παραμένει αποθηκευμένο κάπου. Και αυτό το κάπου... ήταν εδώ. Ό π ω ς θα περίμενε κανείς, το κτίριο αυτό φιλοξενούσε μια εκπληκτικά πολυποίκιλη συλλογή τεχνουργημάτων, αποτελούμενη, μεταξύ άλλων, από γιγαντιαίους Βούδες, χειρόγραφους κώδικες, δηλητηριώδη βέλη από τη Νέα Γουινέα, ποικιλμένα με πολύτιμους λίθους μαχαίρια, ένα καγιάκ κατασκευασμένο από μπαλένες. Εξίσου εκπληκτικοί ήταν οι φυσικοί θησαυροί του κτιρίου: σκελετοί πλησιόσαυρων, μια συλλογή μετεωριτών ανεκτίμητης αξίας, ένα γιγάντιο καλαμάρι, μέχρι και μια συλλογή κρανίων ελεφάντων που είχαν φτάσει στην Αμερική έπειτα από κάποιο αφρικανικό σαφάρι του Θίοντορ Ρούζβελτ. Ό μ ω ς τίποτα από αυτά δεν ήταν ο λόγος που ο γραμματέας του Ιδρύματος Σμιθσόνιαν, ο Πίτερ Σόλομον, είχε παρουσιάσει το ΚΥΜΣ


59

στην αδερφή του τρία χρόνια πριν. Την είχε φέρει σε αυτό το μέρος όχι για να παρατηρήσει τα διάφορα επιστημονικά θαύματα, αλλά για να τα δημιουργήσει. Και αυτό ακριβώς είχε βαλθεί να κάνει έκτοτε η Κάθριν. Βαθιά μέσα σε αυτό το κτίριο, στην πιο σκοτεινή, απομακρυσμένη γωνιά του, υπήρχε ένα επιστημονικό εργαστήριο μοναδικό σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι πρόσφατες ανακαλύψεις που είχε κάνει εκεί η Κάθριν στο πεδίο της Νοητικής Επιστήμης είχαν προεκτάσεις σε κάθε άλλο πεδίο γνώσης: από τ η φυσική μέχρι την ιστορία και από τη φιλοσοφία μέχρι τη θρησκεία. Σύντομα τα πάντα θ' αλλάξουν, σκέφτηκε. Μόλις η Κάθριν μπήκε στον προθάλαμο, ο φύλακας που καθόταν στο χώρο υποδοχής έσπευσε να κρύψει το ραδιόφωνο του και τράβηξε απότομα τα ακουστικά από τα αφτιά του. «Κυρία Σόλομον!» Χαμογέλασε πλατιά. «Οι Ρέντσκινς;» Ο φύλακας κοκκίνισε, κοιτάζοντας τη ένοχα. «Αρχίζει το ματς». Η Κάθριν του χαμογέλασε. «Δε θα το πω πουθενά». Πλησίασε τον ανιχνευτή μετάλλων και άδειασε τις τσέπες της. Ό ταν άφησε το χρυσό ρολόι Cartier να γλιστρήσει από τον καρπό της, ένιωσε το γνώριμο σφίξιμο στενοχώριας. Το ρολόι ήταν δώρο της μητέρας της για τα δέκατα όγδοα γενέθλια της Κάθριν. Σχεδόν δέκα χρόνια είχαν περάσει από το βίαιο θάνατο της μητέρας της, η οποία Είχε αφήσει την τελευταία της πνοή στην αγκαλιά της Κάθριν. «Λοιπόν, κυρία Σόλομον;» ψιθύρισε πειραχτικά ο φύλακας. «Θα μας πείτε κάποια στιγμή τι σκαρώνετε εκεί πίσω;» Η γυναίκα ανάβλεψε. «Κάποια μέρα, Κάιλ, ναι. Ό χ ι απόψε όμως». «Ελάτε, τώρα!» επέμεινε εκείνος. «Ένα μυστικό εργαστήριο... μέθα σε ένα μυστικό μουσείο; Κάτι εκπληκτικό πρέπει να ετοιμάζετε». Είναι κάτι περισσότερο από εκπληκτικό, σκέφτηκε η Κάθριν καθώς μάζευε τα πράγματά της. Η αλήθεια ήταν ότι τα επιστημονικά πειράματα που πραγματοποιούσε ήταν τόσο προχωρημένα, ώστε είχαν Πάψει πια να μοιάζουν με επιστήμη.

60


11 Ο

ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ ΣΤΕΚΟΤΑΝ μ α ρ μ α ρ ω μ έ ν ο ς στο κατώφλι

της Αίθουσας των Αγαλμάτων και παρατηρούσε την απίστευτη σκηνή που είχε ξεδιπλωθεί μπροστά του. Η αίθουσα ήταν ακριβώς όπως τη θυμόταν: ένα απόλυτα ισορροπημένο ημικύκλιο, χτισμένο στο ύφος ενός ελληνικού αμφιθεάτρου. Οι κομψοί αψιδωτοί τοίχοι από ψαμμίτη και ιταλικό γύψο στηρίζονταν σε στύλους από ποικιλόχρωμο μάρμαρο, ανάμεσα στους οποίους ήταν τοποθετημένη η εθνική συλλογή αγαλμάτων: τριάντα οκτώ γλυπτά σε φυσικό μέγεθος τα οποία απεικόνιζαν σπουδαίους Αμερικανούς, παραταγμένα σε ημικύκλιο πάνω σε μια εντυπωσιακή έκταση από ασπρόμαυρα μαρμάρινα πλακάκια. Η αίθουσα ήταν ακριβώς ίδια όπως τη θυμόταν ο Αάνγκντον από μια διάλεξη την οποία είχε παρακολουθήσει κάποτε εδώ. Με μία διαφορά. Απόψε η αίθουσα ήταν άδεια. Δεν υπήρχαν καρέκλες. Ούτε ακροατήριο. Ο Πίτερ Σόλομον ήταν άφαντος. Οι μόνοι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί ήταν μια χούφτα τουρίστες που περιφέρονταν άσκοπα, αδιαφορώντας για την εντυπωσιακή είσοδο του Λάνγκντον. Μήπως ο Πίτερ εννοούσε τη Ροτόντα; Έστρεψε το βλέμμα του στο νότιο διάδρομο, προς την κατεύθυνση της Ροτόντας, αλλά κι εκεί το μόνο που είδε ήταν μερικούς τουρίστες να περιφέρονται. Ο αντίλαλος των χτύπων του ρολογιού είχε σβήσει. Ο Λάνγκντον ήταν πλέον και επίσημα καθυστερημένος. Επέστρεψε βιαστικά στο διάδρομο και βρήκε ένα φύλακα. «Με συγχωρείτε, έχω έρθει για την αποψινή εκδήλωση του Σμιθσόνιαν. Σε ποιο χώρο διεξάγεται;» Ο φύλακας δίστασε για λίγο. «Δεν είμαι σίγουρος, κύριε. Τι ώρα ξεκινάει;» «Τώρα!» Ο άντρας κούνησε το κεφάλι του. «Δεν ξέρω τίποτα για αυτή την εκδήλωση που μου λέτε. Τουλάχιστον, δεν ξέρω να γίνεται κάτι εδώ».


61

Σαστισμένος, ο Λάνγκντον επέστρεψε γρήγορα στο κέντρο της αίθουσας, όπου έμεινε να κοιτάζει τον τεράστιο χώρο ολόγυρά του. Μήπως μου έχει σκαρώσει κάποια ψάρσα ο Σόλομον; Του ήταν αδύνατον να πιστέψει κάτι τέτοιο. Έβγαλε το κινητό του και τη σελίδα του φαξ που είχε λάβει εκείνο το πρωί και σχημάτισε τον αριθμό του Πίτερ. Χρειάστηκε λίγη ώρα για να πιάσει σήμα μέσα στο τεράστιο κτίριο. Τελικά, το τηλέφωνο που καλούσε άρχισε να χτυπάει. Ακούστηκε η γνώριμη νότια προφορά. «Καλέσατε το γραφείο του Πίτερ Σόλομον. Σας ομιλεί ο Άντονι. Πώς θα μπορούσα να βοηθήσω;» «Άντονι!» είπε ο Λάνγκντον, ανακουφισμένος. «Πολύ χαίρομαι που σε πρόλαβα. Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον είμαι. Μάλλον κάποια παρεξήγηση έγινε σχετικά με τη διάλεξη. Βρίσκομαι στην Αίθουσα των Αγαλμάτων, όμως δεν είναι κανείς εδώ. Μήπως μεταφέρθηκε η διάλεξη σε κάποια άλλη αίθουσα;» «Δε νομίζω, καθηγητά. Μισό λεπτό να το επιβεβαιώσω». Ο βοηθός έκανε μια σύντομη παύση. «Συνεννοηθήκατε απευθείας με τον κύριο Σόλομον;» Ο Λάνγκντον σάστισε. «Όχι, συνεννοήθηκα μαζί σου, Άντονι. Σήμερα το πρωί!» «Ναι, το θυμάμαι αυτό». Ακολούθησε μία ακόμα παύση. «Κάπως επιπόλαιο αυτό από τη μεριά σας, καθηγητά, δε συμφωνείτε;» Ο Λάνγκντον τέθηκε σε κατάσταση συναγερμού. «Ορίστε;» «Σκεφτείτε το...» είπε ο άντρας. «Δεχτήκατε ένα φαξ το οποίο σας ζητούσε να καλέσετε έναν αριθμό, πράγμα που κάνατε. Μιλήσατε με κάποιον που σας ήταν παντελώς άγνωστος και παρουσιάστηκε ως βοηθός του Πίτερ Σόλομον. Στη συνέχεια επιβιβαστήκατε οικειοθελώς σε ένα ιδιωτικό αεροσκάφος το οποίο σας μετέφερε στην Ουάσινγκτον και ακολούθως μπήκατε στο αυτοκίνητο που σας περίμενε στο αεροδρόμιο. Σωστά;» Ο Λάνγκντον ένιωσε ένα ρίγος να διατρέχει ολόκληρο το σώμα του. «Ποιος στο διάολο είσαι; Πού είναι ο Πίτερ;» «Φοβάμαι ότι ο Πίτερ Σόλομον δεν έχει την παραμικρή ιδέα ότι


62

βρίσκεστε στην Ουάσινγκτον σήμερα». Η νότια προφορά του άντρα εξαφανίστηκε και η φωνή του μεταμορφώθηκε σε ένα βαθύ, μελωδικό ψίθυρο. «Βρίσκεστε εδώ, κύριε Λάνγκντον, επειδή εγώ σας θέλω εδώ».

9 Σ Τ Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ Τ Η Σ ΑΙΘΟΥΣΑΣ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ ο Ρ ό μ π ε ρ τ Λ ά ν -

γκντον έσφιγγε το κινητό του με δύναμη πάνω στο αφτί του καθώς βημάτιζε νευρικά, διαγράφοντας μικρούς κύκλους. «Ποιος στο διάολο είσαι;» Η απάντηση του άντρα ήταν ένας βελούδινος ψίθυρος. «Μην ανησυχείτε, καθηγητά. Υπάρχει λόγος που σας κάλεσα εδώ». «Με κάλεσες;» Ο Λάνγκντον αισθανόταν σαν ζώο μέσα σε κλουβί. «Με απήγαγες είναι η σωστή λέξη!» «Δε νομίζω». Η φωνή του άντρα ακουγόταν ανατριχιαστικά ειλικρινής. «Αν ήθελα να σας κάνω κακό, θα ήσασταν ήδη νεκρός μέσα στο αυτοκίνητο που σας παρέλαβε». Άφησε τη φράση του να αιωρηθεί για λίγο προτού συνεχίσει. «Οι προθέσεις μου είναι καθ' όλα έντιμες, σας διαβεβαιώνω. Απλώς, θα ήθελα να σας απευθύνω μια πρόσκληση». Ευχαριστώ, δε θα πάρω. Μετά τις περιπέτειές του στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, η φήμη που άθελά του είχε αποκτήσει ο Λάνγκντον τον είχε μετατρέψει σε μαγνήτη για κάθε λογής παλαβό, και ο συγκεκριμένος είχε μόλις ξεπεράσει ένα πολύ σοβαρό όριο. «Κοίτα, δεν ξέρω τι στο διάολο γίνεται εδώ πέρα, όμως κλείνω το τηλέφωνο αυτή τη...» «Δε θα σας το συμβούλευα», είπε ο άντρας. «Τα χρονικά περιθώρια για να σώσετε την ψυχή του Πίτερ Σόλομον είναι εξαιρετικά περιορισμένα». Ο Λάνγκντον πήρε μια κοφτή ανάσα. «Τι είπες τώρα;» «Είμαι βέβαιος ότι με ακούσατε». Ο τρόπος που είχε προφέρει ο άγνωστος άντρας το όνομα του Πίτερ έκανε τον Λάνγκντον να παγώσει.


63

«Τι ξέρεις για τον Πίτερ;» «Στην παροΰοα φάση, γνωρίζω τα πλέον μύχια μυστικά του. Ο κύριος Σόλομον είναι καλεσμένος μου, και ως οικοδεσπότης έχω τη δυνατότητα να γίνω άκρως... πειστικός». Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό! «Δεν κρατάς τον Πίτερ». «Απάντησα στο κινητό του τηλέφωνο. Αυτό κάτι πρέπει να σας λέει». «Καλώ την αστυνομία αυτή τη στιγμή!» «Δεν υπάρχει λόγος», είπε ο άντρας. «Οι Αρχές θα βρίσκονται κοντά σας εντός ολίγου». Τι λέει αυτός ο παρανοϊκός; Ο τόνος του Λάνγκντον σκλήρυνε. «Αν κρατάς τον Πίτερ, δώσ' τον μου στο τηλέφωνο αμέσως». «Αδύνατον. Ο κύριος Σόλομον είναι παγιδευμένος σε κάποιο αφιλόξενο μέρος». Ο άντρας έκανε μια παύση, «βρίσκεται στο Αράφ». «Πού;» Ο Λάνγκντον συνειδητοποίησε ότι έσφιγγε τόσο πολύ το κινητό του, ώστε τα δάχτυλα του είχαν αρχίσει να μουδιάζουν. «Στο Αράφ... Στο Χαμισταγκάν... Σ' εκείνο τον τόπο στον οποίο αφιέρωσε ο Δάντης το βιβλίο που ακολουθεί τη θρυλική του Κόλαση...» Οι θρησκευτικές και λογοτεχνικές αναφορές του άντρα εδραίωσαν την υποψία του Λάνγκντον ότι είχε να κάνει με κάποιον παράφρονα. Το δεύτερο βιβλίο. Ο Λάνγκντον γνώριζε καλά σε τι αναφερόταν. Κανείς δεν μπορούσε να γλιτώσει από την Ακαδημία Φίλιπς Έξετερ χωρίς να διαβάσει Δάντη. «Δηλαδή ισχυρίζεσαι ότι ο Πίτερ Σόλομον βρίσκεται στο... καθαρτήριο·,» «Είναι κακόηχη η λέξη που χρησιμοποιείτε εσείς οι χριστιανοί, αλλά ναι, ο κύριος Σόλομον βρίσκεται στον ενδιάμεσο κόσμο». Τα λόγια του άντρα βούιζαν στο αφτί του Λάνγκντον. «Εννοείς ότι ο Πίτερ είναι... νεκρός·,» «Όχι ακριβώς, όχι». «Όχι ακριβώς;» φώναξε ο Λάνγκντον, με τη φωνή του να αντηχεί δυνατά σε ολόκληρη την αίθουσα. Μια οικογένεια τουριστών γύρισε και κοίταξε προς το μέρος του. Εκείνος απέστρεψε το βλέμμα του και χαμήλωσε τη φωνή του. «Ο θάνατος συνήθως είναι μια απόλυτη κατάσταση!»

64


«Με αιφνιδιάζετε, καθηγητά. Είχα την εντύπωση ότι κατανοούσατε καλύτερα τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Υπάρχει ένας ενδιάμεσος κόσμος, ένας κόσμος μέσα στον οποίο αιωρείται αυτή τη στιγμή ο Πίτερ Σόλομον. Μπορεί να επιστρέψει στον κόσμο μας ή να προχωρήσει στον επόμενο, αυτό εξαρτάται από το τι θα πράξετε εσείς»· Ο Λάνγκντον προσπάθησε να καταλάβει τι σήμαινε αυτό. «Τι θέλεις από μένα;» «Είναι απλό. Σας έχει δοθεί πρόσβαση σε κάτι πραγματικά αρχαίο. Και απόψε θα το μοιραστείτε μαζί μου». «Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς». «Όχι; Παριστάνετε ότι δεν αντιλαμβάνεστε τα αρχαία μυστικά τα οποία σας έχουν εμπιστευτεί;» Ο Λάνγκντον ένιωσε μια ξαφνική κατάπτωση, καθώς μάντευε πλέον τι κρυβόταν μάλλον πίσω από αυτή την ιστορία. Αρχαία μυστικά. Δεν είχε πει λέξη σε κανέναν σχετικά με τις εμπειρίες του στο Παρίσι, όμως οι φανατικοί του Δισκοπότηρου είχαν παρακολουθήσει με μεγάλη προσοχή τα όσα είχαν μεταδοθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μερικοί από αυτούς συνέδεσαν τις αποσπασματικές πληροφορίες και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είχαν περιέλθει στην κατοχή του απόρρητες πληροφορίες που αφορούσαν το Άγιο Δισκοπότηρο - ενδεχομένως, ακόμα και την τοποθεσία του. «Κοίτα», είπε ο Λάνγκντον, «αν όλα αυτά έχουν να κάνουν με το Δισκοπότηρο, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι δε γνωρίζω τίποτα παραπάνω απ' ό,τι...» «Μην προσβάλλετε τη νοημοσύνη μου, κύριε Λάνγκντον», τον διέκοψε απότομα ο άντρας. «Δεν έχω το παραμικρό ενδιαφέρον για κάτι τόσο ασήμαντο όσο το Άγιο Δισκοπότηρο ή η ανόητη συζήτηση σχετικά με το ποια εκδοχή της ιστορίας είναι σωστή. Η ατέρμονη επιχειρηματολογία σχετικά με τη σημειολογία της πίστης δε με ενδιαφέρει στο ελάχιστο. Τα ερωτήματα αυτά μπορούν να απαντηθούν μόνο μετά θάνατον». Η αυστηρή απάντηση έκανε τον Λάνγκντον να σαστίσει. «Τότε, τι στο διάολο θέλεις από μένα;» Ο άντρας έκανε μια αρκετά μεγάλη παύση προτού απαντήσει.


65

«Όπως ίσως γνωρίζετε, στην πόλη όπου βρισκόμαστε υπάρχει μια αρχαία πύλη». Μια αρχαία πύλη; «Και απόψε, καθηγητά, εσείς θα ξεκλειδώσετε αυτή την πύλη για λογαριασμό μου. Κανονικά, θα έπρεπε να αισθάνεστε τιμή που επικοινώνησα μαζί σας, πρόκειται για μια ανεπανάληπτη πρόσκληση. Εσείς ήσασταν ο μόνος εκλεκτός». Κι εσύ είσαι εντελώς τιαλαβός. «Λυπάμαι, όμως η επιλογή σου ήταν άστοχη», είπε ο Λάνγκντον. «Δε γνωρίζω το παραμικρό για οποιαδήποτε αρχαία πύλη». «Δε με καταλάβατε, καθηγητά. Δε σας επέλεξα εγώ... Η επιλογή ήταν του Πίτερ Σόλομον». «Ορίστε;» έκανε ο Λάνγκντον με φωνή μόλις πιο δυνατή από ψίθυρο. «Ο κύριος Σόλομον μου είπε πώς να εντοπίσω την πύλη και μου εξομολογήθηκε ότι μόνο ένας άνθρωπος σε ολόκληρο τον πλανήτη θα μπορούσε να την ανοίξει. Ο άνθρωπος αυτός, όπως είπε, είστε εσείς». «Αν είπε κάτι τέτοιο ο Πίτερ, έκανε λάθος... ή έλεγε ψέματα». «Δεν το νομίζω. Βρισκόταν σε εύθραυστη κατάσταση όταν ομολόγησε αυτή την πληροφορία, και δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω». Ο Λάνγκντον ένιωσε να τον κατακλύζει ο θυμός. «Σε προειδοποιώ, αν κάνεις το παραμικρό στον Πίτερ...» «Είναι πλέον πολύ αργά για τέτοιου είδους απειλές», είπε ο άντρας με έναν τόνο στη φωνή που αποκάλυπτε ότι διασκέδαζε με την όλη κατάσταση. «Έχω ήδη αποσπάσει αυτό που χρειαζόμουν από τον Πίτερ Σόλομον. Όμως, για το καλό του, προτείνω να μου δώσετε αυτό που χρειάζομαι από εσάς. Ο χρόνος πιέζει... και για τους δυο σας. Προτείνω να εντοπίσετε την πύλη και να την ανοίξετε. Ο Πίτερ θα σας δείξει το δρόμο». 0 Πίτερ; «Μα... νόμιζα πως είπες ότι ο Πίτερ βρίσκεται στο "καθαρτήριο"». «Ως άνω, ούτως κάτω», είπε ο άντρας. Ο Λάνγκντον αισθάνθηκε ένα παγωμένο χέρι να του σφίγγει τα σωθικά. Αυτή η αλλόκοτη απάντηση παρέπεμπε σε ένα αρχαίο ερ-


66

μητικό δόγμα το οποίο πρόβαλλε την πεποίθηση ότι υπάρχει κάποιου είδους απτή σχέση μεταξύ του ουρανού και της γης. Ως άνω, οντάς κάτω. Ο Λάνγκντον άφησε το βλέμμα τον να πλανηθεί στην πελώρια αίθουσα, απορώντας πώς η όλη κατάσταση είχε εκτροχιαστεί τόσο ξαφνικά αυτό το βράδυ. «Κοίτα, δεν ξέρω πώς να βρω αυτή την αρχαία πύλη που λες. Τηλεφωνώ στην αστυνομία». «Ακόμα δεν ε'χεις καταλάβει τι συμβαίνει, έτσι δεν είναι; Εννοώ, το λόγο για τον οποίο επελέγης εσύ...» «Όχι», απάντησε ο Λάνγκντον. «Θα καταλάβεις...» σχολίασε γελώντας πνιχτά. «Από σιιγμή σε στιγμή». Αμέσως μετά η γραμμή νεκρώθηκε. Ο Λάνγκντον έμεινε τελείως ακίνητος για λίγα τρομερά λεπτά, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τα όσα είχαν μόλις συμβεί. Ξαφνικά άκουσε στο βάθος έναν απρόσμενο ήχο. Ερχόταν από τη Ροτόντα. Κάποιος ούρλιαζε.

10 Ο

ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ ΕΙΧΕ ΒΡΕΘΕΙ σ τ η Ροτόντα του Καπιτωλίου

πολλές φορές στη ζωή του, όμως ποτέ δεν είχε φτάσει εκεί τρέχοντας ξέφρενα. Ξεχύθηκε σαν βολίδα μέσα στο χώρο από τη βόρεια είσοδο και αμέσως εντόπισε μια ομάδα τουριστών που είχαν συγκεντρωθεί στο κέντρο του δωματίου. Ένα μικρό αγόρι ούρλιαζε και οι γονείς του προσπαθούσαν να το ηρεμήσουν. Εν τω μεταξύ, όλο και περισσότεροι άνθρωποι συγκεντρώνονταν γύρω από το επίμαχο σημείο, ενώ αρκετοί φύλακες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποκαταστήσουν την τάξη. «Το έβγαλε μέσα από το νάρθηκά του», έλεγε κάποιος σε έξαλλη κατάσταση, «και απλώς το άφησε εκεί!» Ο Λάνγκντον πλησίασε και κατάφερε να ρίξει μια πρώτη, φευγαλέα ματιά στο αντικείμενο που είχε προκαλέσει όλη αυτή την αναστάτωση. Ομολογουμένως, αυτό που βρισκόταν στο δάπεδο του Κα-


67

πιτωλίου ήταν παράξενο, όμως η παρουσία του δε δικαιολογούσε τα ουρλιαχτά. Πολλές φορές στο παρελθόν είχε δει ο Λάνγκντον αντικείμενα ιιαρόμοια με εκείνο που βρισκόταν στο δάπεδο. Η Σχολή Καλών Τεχνών του Χάρβαρντ διέθετε δεκάδες τέτοια: πλαστικά μοντέλα σε φυσικό μέγεθος τα οποία χρησιμοποιούσαν οι γλύπτες και οι ζωγράφοι προκειμένου να αποδώσουν το πλέον σύνθετο στοιχείο του ανθρώπινου σώματος, το οποίο, παραδόξως ίσως, δεν είναι το ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά το ανθρώπινο χέρι. Κάποιος άφησε το χέρι μιας κούκλας μέσα στη Ροτόντα; Τα πλαστικά αυτά χέρια διέθεταν αρθρωτά δάχτυλα, τα οποία επέτρεπαν στον καλλιτέχνη να τους δώσει οποιαδήποτε θέση ήθελε για τους πρωτοετείς φοιτητές η συνήθης θέση ήταν αυτή με το μεσαίο δάχτυλο τεντωμένο προς τα πάνω και τα υπόλοιπα σφιγμένα σε γροθιά. Το συγκεκριμένο χέρι όμως είχε τοποθετηθεί με τον δείκτη και τον αντίχειρα στραμμένους προς την οροφή. Πλησιάζοντας ωστόσο ο Λάνγκντον συνειδητοποίησε ότι το συγκεκριμένο χέρι ήταν ασυνήθιστο. Η πλαστική επιφάνειά του δεν ήταν λεία, όπως των περισσότερων. Αντίθετα, έφερε κάποια στίγματα και ήταν ελαφρώς ζαρωμένη, με αποτέλεσμα να μοιάζει με... Πραγματική επιδερμίδα. Ο Λάνγκντον μαρμάρωσε στη θέση του. Τώρα μπορούσε να διακρίνει και το αίμα. Θεέ μου! Ο ακρωτηριασμένος καρπός έμοιαζε να έχει καρφωθεί πάνω σε μια μυτερή ξύλινη βάση, ώστε το χέρι να στέκεται όρθιο. Ένα κύμα ναυτίας σάρωσε τον Λάνγκντον. Έκανε μισό βήμα μπροστά, ανήμπορος να πάρει ανάσα, οπότε διέκρινε ότι οι άκρες του δείκτη και του αντίχειρα ήταν διακοσμημένες με μικροσκοπικά τατουάζ. Δεν ήταν όμως τα τατουάζ που αιχμαλώτισαν την προσοχή του. Το βλέμμα του στράφηκε αμέσως πάνω σε ένα γνώριμο χρυσό δαχτυλίδι περασμένο στον παράμεσο. ΌχιΟ Λάνγκντον πισωπάτησε, ταραγμένος. Τα πάντα γύρω του άρχισαν να στριφογυρίζουν, καθώς συνειδητοποιούσε ότι αυτό που έβλεπε ήταν το ακρωτηριασμένο δεξί χέρι του Πίτερ Σόλομον.


68

11 ΓΙΑΤΙ ΛΕΝ ΑΠΑΝΤΑΕΙ στο τηλέφωνο ο Πίτερ; αναρωτήθηκε η Κάθριν Σόλομον, κλείνοντας το κινητό της. Πού βρίσκεται; Επί τρία χρόνια ο Πίτερ Σόλομον έφτανε πάντοτε πρώτος στις εβδομαδιαίες συναντήσεις τους στις επτά η ώρα τα βράδια της Κυριακής. Ή τ α ν η προσωπική τους οικογενειακή τελετουργία, ένας τρόπος να διατηρούν την επαφή τους πριν από την έναρξη μιας καινούριας εβδομάδας, καθώς και να ενημερώνεται ο Πίτερ σχετικά με την πρόοδο της δουλειάς της Κάθριν στο εργαστήριο. Ποτέ δεν αργεί, σκέφτηκε, και πάντοτε απαντάει στο τηλέφωνο. Η κατάσταση γινόταν ακόμα πιο δυσάρεστη εξαιτίας του ότι η Κάθριν δεν είχε αποφασίσει τι θα έλεγε στον αδερφό της όταν τελικά θα εμφανιζόταν. Πώς να τον ρωτήσω για τα όσα ανακάλυψα σήμερα; Τα βήματά της αντηχούσαν ρυθμικά στον τσιμεντένιο διάδρομο που εκτεινόταν σαν σπονδυλική στήλη κατά μήκος του Κέντρου Υποστήριξης του Μουσείου Σμιθσόνιαν. Γνωστός ως «Η Οδός», ο διάδρομος συνέδεε τους πέντε τεράστιους αποθηκευτικούς χώρους του κτιρίου. Σε ύψος δώδεκα μέτρων πάνω από το δάπεδο ένα σύστημα εξαερισμού αποτελούμενο από πορτοκαλιούς σωλήνες παλλόταν, μεταφέροντας το σφυγμό του κτιρίου, στον ήχο που έκαναν χιλιάδες κυβικά μέτρα φιλτραρισμένου αέρα καθώς κυκλοφορούσαν σε όλο το δίκτυο. Κανονικά, στην ώρα που της έπαιρνε για να καλύψει τα τετρακόσια μέτρα μέχρι το εργαστήριο της η Κάθριν αισθανόταν να ηρεμεί ακούγοντας τη μηχανική ανάσα του κτιρίου. Απόψε όμως ο ίδιος αυτός παλμός τής προκαλούσε εκνευρισμό. Τα όσα είχε μάθει για τον αδερφό της εκείνη τη μέρα θα τάραζαν τον οποιονδήποτε, όμως, επειδή ο Πίτερ ήταν ο μοναδικός συγγενής της στον κόσμο, η Κάθριν αισθανόταν ιδιαίτερα αναστατωμένη στη σκέψη ότι ίσως της κρατούσε μυστικά. Απ' ό,τι γνώριζε, ο Πίτερ της είχε κρατήσει κάτι μυστικό μονάχα μία φορά, ένα θαυμάσιο μυστικό το οποίο κρυβόταν στο τέρμα αυτού του διαδρόμου. Τρία χρόνια πριν ο αδερφός της είχε οδηγήσει την Κάθριν σε αυτό το διάδρομο, παρουσιάζοντάς της το ΚΥΜΣ και επι-


69

δεικνύοντας της με περηφάνια ορισμένα από τα πλέον ασυνήθιστα αντικείμενα που φιλοξενούσε το κτίριο, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν ο αρειανός μετεωρίτης ALH-84001, το χειρόγραφο εικονογραφημένο ημερολόγιο του Καθιστού Ταύρου, καθώς και μια συλλογή σφραγισμένων με κερί γυάλινων δοχείων τα οποία περιείχαν δείγματα που είχε συλλέξει ο ίδιος ο Δαρβίνος. Κάποια στιγμή πέρασαν μπροστά από μια βαριά πόρτα με ένα μικρό παραθυράκι. Η Κάθριν πρόλαβε να ρίξει μια ματιά σε αυτό που υπήρχε από πίσω και ένιωσε να της κόβεται η ανάσα. «Τι στην ευχή είναι αυτό;» Ο αδερφός της γέλασε πνιχτά και συνέχισε να περπατάει. «Η Μονάδα Τρία. Ονομάζεται και "Υγρό Κουκούλι". Ασυνήθιστο, δε βρίσκεις;» Τρομακτικό, πιο σωστά. Η Κάθριν έσπευσε να τον ακολουθήσει. Αυτό το κτίριο έμοιαζε με άλλον πλανήτη. «Αυτό που θέλω να σου δείξω όμως είναι στη Μονάδα Πέντε», είπε ο αδερφός της, οδηγώντας τη στο φαινομενικά ατέλειωτο διάδρομο. «Είναι η πιο πρόσφατη προσθήκη στο κτίριο μας. Κατασκευάστηκε προκειμένου να φιλοξενήσει τεχνουργήματα προερχόμενα από το υπόγειο του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. Η συλλογή αυτή προγραμματίζεται να μεταφερθεί εδώ σε περίπου πέντε χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι η Μονάδα Πέντε παραμένει άδεια επί του παρόντος». Η Κάθριν του έριξε μια ματιά. «Άδεια; Τότε, τι πάμε να δούμε εκεί;» Μια σκανταλιάρικη λάμψη φώτισε τα γκρίζα μάτια του αδερφού της. «Σκέφτηκα πως, μιας και κανείς δε χρησιμοποιεί αυτόν το χώρο, ίσως θα μπορούσε να φανεί χρήσιμος σ εσένα». «Σ' εμένα;» «Ακριβώς. Σκέφτηκα πως ίσως να σου φαινόταν χρήσιμο ένα πλήρως εξοπλισμένο εργαστήριο, μια εγκατάσταση όπου θα μπορούσες να διεξαγάγεις τα θεωρητικά πειράματα που αναπτύσσεις όλα αυτά τα χρόνια». Η Κάθριν έμεινε να κοιτάζει τον αδερφό της σαστισμένη.

70


«Μα... Πίτερ, τα πειράματα αυτά είναι θεωρητικά! Η εφαρμογή τους στην πράξη είναι σχεδόν αδύνατη». «Τίποτα δεν είναι αδύνατον, Κάθριν, και το κτίριο αυτό θα σε εξυπηρετήσει τέλεια. Το ΚΥΜΣ δεν είναι απλώς μια αποθήκη θησαυρών είναι μια από τις πλέον προηγμένες ερευνητικές εγκαταστάσεις στον κόσμο. Συνεχώς παίρνουμε κομμάτια από τη συλλογή και τα εξετάζουμε χρησιμοποιώντας τις καλύτερες διαθέσιμες ποσοτικές τεχνικές. Οτιδήποτε θα μπορούσες να χρειαστείς από πλευράς εξοπλισμού βρίσκεται εδώ, στη διάθεσή σου». «Πίτερ, οι τεχνολογίες που απαιτούνται προκειμένου να πραγματοποιηθούν αυτά τα πειράματα είναι...» «...ήδη στη θέση τους». Χαμογέλασε πλατιά. «Το εργαστήριο είναι έτοιμο». Η Κάθριν σταμάτησε επιτόπου. Ο αδερφός της έδειξε προς το βάθος του διαδρόμου. «Εκεί πηγαίνουμε τώρα». Η Κάθριν με δυσκολία μπορούσε να αρθρώσει λέξη. «Δηλαδή... μου έφτιαξες ένα εργαστήριο;» «Δουλειά μου είναι. Το Σμιθσόνιαν ιδρύθηκε προκειμένου να προωθήσει την επιστημονική γνώση. Ως γραμματέας του, οφείλω να ανταποκριθώ σε αυτό το καθήκον. Πιστεύω ότι τα πειράματα που έχεις προτείνει έχουν τη δυνατότητα να διευρύνουν τα όρια της επιστήμης, οδηγώντας τη σε ανεξερεύνητες περιοχές». Ο Πίτερ σταμάτησε και την κοίταξε κατάματα. «Ασχέτως του ότι είσαι αδερφή μου, θα το θεωρούσα υποχρέωσή μου να υποστηρίξω αυτή την έρευνα. Οι ιδέες σου είναι εκπληκτικές. Ο κόσμος δικαιούται να ανακαλύψει πού οδηγούν». «Πίτερ, ξοδεύτηκαν τόσα χρήματα για...» «Έλα, ησύχασε... Τα έξοδα καλύφθηκαν από μένα, και κανείς δε χρησιμοποιεί τη Μονάδα Πέντε αυτή τη στιγμή. Ό τ α ν ολοκληρώσεις τα πειράματά σου, θα εγκαταλείψεις το εργαστήριο. Αλλωστε η Μονάδα Πέντε διαθέτει ορισμένα μοναδικά χαρακτηριστικά, τα οποία την καθιστούν ιδανική για την έρευνά σου». Η Κάθριν δεν μπορούσε να φανταστεί σε τι θα μπορούσε να εξυπηρετήσει την έρευνά της ένας τεράστιο^ άδειος θάλαμος, όμως

71


διαισθανόταν ότι σύντομα θα μάθαινε την απάντηση. Είχαν μόλις φτάσει μπροστά σε μια ατσάλινη πόρτα πάνω στην οποία σχηματίζονταν με έντονα γράμματα οι λέξεις: ΜΟΝΑΔΑ ΠΕΝΤΕ

Ο αδερφός της τοποθέτησε την κάρτα του στην ειδική εσοχή και ένα ηλεκτρονικό πληκτρολόγιο φωτίστηκε. Σήκωσε το δάχτυλο του για να σχηματίσει τον κωδικό πρόσβασης, όμως ξαφνικά σταμάτησε και ανασήκωσε τα φρύδια του, παίρνοντας την ίδια ακριβώς σκανταλιάρικη έκφραση που τον χαρακτήριζε όταν ήταν παιδί. «Είσαι σίγουρη πως είσαι έτοιμη;» Η Κάθριν έγνεψε καταφατικά. 0 αδερψός μον, θεατρίνος όπως πάντα. «Κάνε πίσω». Ο Πίτερ πάτησε ορισμένα πλήκτρα. Η ατσάλινη πόρτα άνοιξε με ένα δυνατό συριγμό. Πέρα από το κατώφλι απλωνόταν αδιαπέραστο σκοτάδι, το αδυσώπητο κενό. Ένα υπόκωφο βουητό έμοιαζε να αντηχεί από τα βάθη του χώρου. Η Κάθριν αισθάνθηκε μια δυνατή ριπή κρύου αέρα να έρχεται από το εσωτερικό. Αισθανόταν σαν να στεκόταν νύχτα πάνω από το Γκραν Κάνιον. «Φαντάσου ένα άδειο υπόστεγο αεροπλάνων να περιμένει να υποδεχτεί έναν ολόκληρο στόλο», της είπε ο αδερφός της, «και θα έχεις την κεντρική ιδέα». Η Κάθριν έκανε ασυναίσθητα ένα βήμα προς τα πίσω. «Ο θάλαμος είναι υπερβολικά μεγάλος για να θερμανθεί, όμως το εργαστήριο σου είναι ένας θερμικά μονωμένος χώρος, ένας κύβος από τσιμεντόλιθους στην ουσία, που βρίσκεται στην πιο απομακρυσμένη γωνιά του θαλάμου, ώστε να εξασφαλίζεται η μέγιστη απομόνωση». Η Κάθριν προσπάθησε να το φανταστεί. Ένα κουτί μέσα σε ένα μεγαλύτερο κουτί. Γούρλωσε τα μάτια της μήπως και μπορέσει να διακρίνει κάτι μέσα στο χώρο, όμως το σκοτάδι ήταν απόλυτο. «Πόσο μακριά βρίσκεται;» «Αρκετά μακριά. Θα χωρούσε άνετα ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο ανάμεσα στο σημείο που στεκόμαστε και στο εργαστήριο. Οφείλω

72


να σε προειδοποιήσω όμως πως η διαδρομή είναι κάπως τρομακτική. Το σκοτάδι είναι εξαιρετικά πυκνό». Η Κάθριν έριξε μια διερευνητική ματιά στον τοίχο δίπλα της. «Δεν υπάρχει διακόπτης για τα φώτα;» «Η ηλεκτρική εγκατάσταση στη Μονάδα Πέντε δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα». «Μα... τότε, πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα εργαστήριο;» Της έκλεισε το μάτι. «Με κυψέλες υδρογόνου». Η Κάθριν έμεινε με το στόμα ανοιχτό. «Αστειεύεσαι, έτσι;» «Μιλάμε για αρκετή καθαρή ενέργεια ώστε να τροφοδοτήσει μια μικρή πόλη. Το εργαστήριο σου είναι πλήρως απομονωμένο από τις ραδιοσυχνότητες στο υπόλοιπο κτίριο. Επιπλέον, στο σύνολο τους οι εξωτερικές επιφάνειες του θαλάμου είναι μονωμένες με φωτοανθεκτικές μεμβράνες, προκειμένου να προστατεύονται τα τεχνουργήματα στο εσωτερικό του από την ηλιακή ακτινοβολία. Ουσιαστικά, η μονάδα αυτή είναι ένα σφραγισμένο, ενεργειακά ουδέτερο περιβάλλον». Η Κάθριν είχε αρχίσει να κατανοεί τα πλεονεκτήματα της Μονάδας Πέντε. Επειδή μεγάλο μέρος των ερευνών της επικεντρωνόταν στον ποσοτικό προσδιορισμό ανεξερεύνητων μέχρι πρότινος ενεργειακών πεδίων, τα πειράματά της έπρεπε να πραγματοποιηθούν σε κάποιο χώρο που θα ήταν απομονωμένος από οποιαδήποτε εξωτερική ακτινοβολία ή «λευκό θόρυβο», συμπεριλαμβανομένων ακόμα και παρεμβολών τόσο αδιόρατων όσο τα «εγκεφαλικά κύματα» ή οι «νοητικές εκπομπές» από άτομα σε κοντινή απόσταση. Για το λόγο αυτόν, ένα πανεπιστημιακό ή νοσοκομειακό εργαστήριο δεν εξυπηρετούσε, όμως ένας τεράστιος άδειος αποθηκευτικός χώρος στο ΚΥΜΣ αποτελούσε κάτι παραπάνω από ιδανική λύση. «ΓΙάμε εκεί πίσω να ρίξουμε μια ματιά». Ο αδερφός της χαμογελούσε πλατιά τη στιγμή που έκανε το πρώτο βήμα μέσα στο αχανές σκοτάδι. «Ακολούθησε' με». Η Κάθριν κοντοστάθηκε στο κατώφλι. Δηλαδή, θα περπατήσουμε πάνα από εκατό μέτρα μέσα σε απόλυτο σκοτάδι; Σκέφτηκε να προτείνει να


73

πάρουν κάποιο φακό, όμως ο αδερφός της είχε ήδη εξαφανιστεί μέοα στην άβυσσο. «Πίτερ;» τον φώναξε. «Έχε πίστη», της απάντησε, ενώ η φωνή του είχε ήδη αρχίσει να ξεμακραίνει. «Θα βρεις το δρόμο σου. Πίστεψέ με». Θα ηρέτιει να αστειεύεται! Η καρδιά της Κάθριν χτυπούσε δυνατά καθώς έκανε τα πρώτα της βήματα πέρα από το κατώφλι, προσπαθώντας να διακρίνει κάτι μες στο σκοτάδι. Δε βλέπω τίπ,οτα! Ξαφνικά η ατσάλινη πόρτα σφύριξε και έκλεισε με κρότο πίσω της, βυθίζοντάς τη στο απόλυτο έρεβος. Ούτε ίχνος φωτός πουθενά. «Πίτερ;» Σιωπή. Θα βρεις το δρόμο σον. Πίστεψέ με. Διστακτικά, κινήθηκε προς τα εμπρός στα τυφλά. Να έχω πίστη; Η Κάθριν δεν μπορούσε καν να δει το χέρι της ακριβώς μπροσιά στο πρόσωπο της. Συνέχισε να προχωράει, όμως μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα είχε χάσει τελείως τον προσανατολισμό της. Πού πηγαίνω; Αυτά είχαν συμβεί τρία χρόνια πριν. Τώρα, καθώς η Κάθριν έφτανε μπροστά στην ίδια βαριά μεταλλική πόρτα, συνειδητοποίησε πόσο μεγάλη πρόοδο είχε κάνει σε σχέση με εκείνη την πρώτη βραδιά. Το εργαστήριο της, που στο μεταξύ είχε αποκτήσει το παρατσούκλι «Ο Κύβος», είχε μετατραπεί σε δεύτερο σπίτι της, ένα άδυτο στα βάθη της Μονάδας Πέντε. Ακριβώς όπως είχε προβλέψει ο αδερφός της, είχε καταφέρει να βρει το δρόμο της μέσα στο σκοτάδι εκείνη τη νύχτα, και κάθε μέρα από τότε, χάρη σε ένα ιδιοφυώς απλό σύστημα καθοδήγησης που ο Πίτερ την είχε αφήσει να το ανακαλύψει μόνη της. Απείρως σημαντικότερο ήταν το γεγονός ότι είχε επαληθευτεί και η δεύτερη ιίρόβλεψη του αδερφού της: τα πειράματα της Κάθριν είχαν οδηγήσει σε εκπληκτικά αποτελέσματα, ιδίως τους τελευταίους έξι μήνες, ανοίγοντας νέους ορίζοντες, που, με τη σειρά τους, θα άλλαζαν ριζικά τον επιστημονικό τρόπο σκέψης. Είχαν συμφωνήσει να κρατήσουν τα αποτελέσματα των ερευνών της απολύτως μυστικά μέχρι να συλλάβουν πλήρως τις προεκτάσεις τους. Σύντομα όμως η Κάθριν ήξερε πως θα δημοσιοποιούσε μερικές από τις πλέον καταλυτικές επιστημονικές ανακαλύψεις στην ιστορία της ανθρωπότητας.


74

Ένα μυστικό εργαστήριο μέσα σε ένα μυστικό μουσείο, σκέφτηκε καθώς τοποθετούσε την κάρτα της στην πόρτα της Μονάδας Πέντε. Το πληκτρολόγιο φωτίστηκε και η Κάθριν σχημάτισε τον κωδικό πρόσβασης. Η ατσάλινη πόρτα άνοιξε με ένα σφύριγμα. Το γνώριμο υπόκωφο βουητό συνοδευόταν από την ίδια παγωμένη ριπή αέρα. Ό π ω ς πάντα, η Κάθριν ένιωσε το σφυγμό της να ανεβαίνει. Η τιιο αλλόκοτη διαδρομή στον πλανήτη. Ατσαλώνοντας τον εαυτό της για αυτό που την περίμενε στη συνέχεια, η Κάθριν Σόλομον έριξε μια ματιά στο ρολόι της και έκανε το πρώτο βήμα στο κενό. Απόψε όμως μια ανήσυχη σκέψη τη συνόδευε στο εσωτερικό του θαλάμου. Πού είναι ο Πίτερ;

12 Ο ΤΡΕΝΤ ΑΝΤΕΡΣΟΝ, επικεφαλής της Αστυνομίας του Καπιτωλίου, είχε συμπληρώσει πάνω από μία δεκαετία ως υπεύθυνος ασφαλείας του συγκροτήματος. Ή τ α ν γεροδεμένος, με φαρδύ στήθος, σμιλεμένο πρόσωπο και κόκκινα μαλλιά, τα οποία κούρευε πολύ κοντά, με αποτέλεσμα να εκπέμπει έναν αέρα στρατιωτικής εξουσίας. Ή τ α ν οπλισμένος με ένα πιστόλι, το οποίο είχε περασμένο σε μια θήκη σε ορατό σημείο, ως προειδοποίηση προς οποιονδήποτε είχε την αφέλεια να αμφισβητήσει την έκταση των αρμοδιοτήτων του. Ο Άντερσον περνούσε τον περισσότερο χρόνο του συντονίζοντας το μικρό στρατό αστυνομικών που είχε υπό τις διαταγές του μέσα από ένα κέντρο ελέγχου υψηλής τεχνολογίας, το οποίο ήταν εγκατεστημένο στο υπόγειο του Καπιτωλίου. Εκεί επέβλεπε μια ομάδα τεχνικών που παρακολουθούσαν μια σειρά από οθόνες στις οποίες προβάλλονταν εικόνες και δεδομένα, καθώς και ένα τηλεφωνικό κέντρο το οποίο επέτρεπε στο διοικητή να επικοινωνεί με το πολυάριθμο προσωπικό ασφαλείας. Αυτό το βράδυ επικρατούσε ασυνήθιστη ησυχία, γεγονός που ευχαριστούσε τον Άντερσον. Έλπιζε πως έτσι θα του δινόταν η ευκαιρία να


75

παρακολουθήσει μερικά λεπτά από τον αποψινό αγώνα των Ρέντσκινς στην επίπεδη οθόνη με την οποία ήταν εφοδιασμένο το γραφείο του. Ο διαιτητής είχε μόλις σφυρίξει την έναρξη του παιχνιδιού, όταν ακούστηκε μια φωνή στο σύστημα ενδοεπικοινωνίας. «Αρχηγέ;» Ο Άντερσον βόγκηξε, αλλά δεν πήρε τα μάτια του από την τηλεόραση καθώς πατούσε το πλήκτρο. «Ακούω». «Έχουμε κάποιο επεισόδιο στη Ροτόντα. Έστειλα ήδη μερικούς άντρες, όμως νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να δείτε ο ίδιος τι συμβαίνει». «Εντάξει». Ο Άντερσον περπάτησε μέχρι την αίθουσα ελέγχου του κέντρου ασφαλείας, μια συμπαγή νεομοντέρνα εγκατάσταση ασφυκτικά γεμάτη με οθόνες. «Τι έχουμε;» Ο τεχνικός ήδη ετοίμαζε την προβολή ενός ψηφιακού βίντεο στην οθόνη του. «Είναι από την κάμερα στον ανατολικό εξώστη της Ροτόντας. Πριν από είκοσι δευτερόλεπτα». Έπαιξε το απόσπασμα. Ο Άντερσον παρακολούθησε τη σκηνή όρθιος πάνω από τον ώμο του τεχνικού. Η Ροτόντα ήταν σχεδόν άδεια, ελάχιστοι τουρίστες βρίσκονταν εκεί. Το εκπαιδευμένο μάτι του Άντερσον εστίασε αμέσως στο μοναδικό άτομο που βρισκόταν χωρίς παρέα εκεί μέσα και κινούνταν ταχύτερα από τους υπόλοιπους. Ξυρισμένο κεφάλι. Χακί στρατιωτικό πανωφόρι. Τραυματισμένο χέρι σε νάρθηκα. Ελαφριά δυσκολία στο βάδισμα. Κυρτή στάση. Μιλούσε στο κινητό. Τ α βήματα του φαλακρού άντρα αντηχούσαν στο βίντεο, ώσπου ξαφνικά, φτάνοντας ακριβώς στο κέντρο της Ροτόντας, σταμάτησε απότομα, έκλεισε το τηλέφωνο και σιη συνέχεια γονάτισε σαν ήθελε να δέσει το παπούτσι του. Ό μ ω ς , αντί για αυτό, έβγαλε κάτι από το νάρθηκα που στήριζε το τραυματισμένο του χέρι και το ακούμπησε στο δάπεδο. Στη συνέχεια σηκώθηκε όρθιος και κατευθύνθηκε βιαστικά προς την ανατολική έξοδο, αν και κουτσαίνοντας. Ο Άντερσον παρατήρησε το αντικείμενο με το αλλόκοτο σχήμα Που είχε αφήσει πίσω του ο άντρας. Τι στο διάολο; Είχε ύψος περίπου

76


είκοσι εκατοστά και υψωνόταν κάθετα. Ο διοικητής πλησίασε στην οθόνη μισοκλείνοντας τα μάτια του για να διακρίνει καλύτερα. Δεν μπορεί να είναι αυτό που νομίζω! Καθώς ο φαλακρός άντρας έσπευδε να εξαφανιστεί περνώντας στο ανατολικό περιστύλιο, ένα αγοράκι εκεί κοντά ακούστηκε να λέει: «Μαμά, εκείνος ο κύριος ξέχασε κάτι». Το αγόρι κατευθύνθηκε προς το αντικείμενο, όμως ξαφνικά μαρμάρωσε. Έπειτα από λίγες στιγμές κατά τις οποίες φαινόταν σαν να είχε παγώσει ο χρόνος, έδειξε το αντικείμενο και έβγαλε μια εκκωφαντική στριγκλιά. Αμέσως ο διοικητής της Αστυνομίας του Καπιτωλίου έκανε μεταβολή και έφυγε τρέχοντας προς την πόρτα, εκτοξεύοντας ταυτόχρονα αυστηρές εντολές δεξιά και αριστερά. «Ενημερώστε όλα τα σημεία ελέγχου! Βρείτε το φαλακρό άντρα και συλλάβετέ τον! ΑΜΕΣΩΣ!» Όρμησε έξω από το κέντρο ασφαλείας και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της φθαρμένης σκάλας τρία τρία. Η κάμερα ασφαλείας είχε εντοπίσει το φαλακρό άντρα με το χέρι στο νάρθηκα να φεύγει από τη Ροτόντα μέσω του ανατολικού περιστυλίου. Επομένως, η συντομότερη έξοδος από το κτίριο θα τον οδηγούσε στο διάδρομο που συνέδεε την ανατολική με τη δυτική πτέρυγα, ο οποίος βρισκόταν ακριβώς μπροστά του. Προλαβαίνω να του κόψω το δρόμο. Καθώς έφτανε στο κεφαλόσκαλο και έστριβε στη γωνία, ο Άντερσον επιθεώρησε τον ήσυχο διάδρομο που εκτεινόταν μπροστά του. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι βάδιζε ήσυχα στο βάθος πιασμένο χέρι χέρι. Λίγο πιο κάτω ένας ξανθός τουρίστας ντυμένος με μπλε σακάκι συμβουλευόταν κάποιον ταξιδιωτικό οδηγό και παρατηρούσε το μωσαϊκό στην οροφή του κτιρίου έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων. «Με συγχωρείτε, κύριε!» φώναξε αυστηρά ο Άντερσον τρέχοντας προς το μέρος του. «Μήπως είδατε ένα φαλακρό άντρα με το ένα χέρι σε νάρθηκα;» Ο άντρας σήκωσε το κεφάλι από το βιβλίο, σαστισμένος. «Ένα φαλακρό άντρα με το χέρι σε νάρθηκα!» επανέλαβε ο Άντερσον, πιο επίμονα. «Τον είδατε;»


69

Ο τουρίστας δίστασε για λίγο και έριξε μια νευρική ματιά προς το ανατολικό άκρο του διαδρόμου. «Ε... ναι», είπε. «Νομίζω πως πέρασε τρέχοντας από δίπλα μου... κατευθυνόμενος προς εκείνη τη σκάλα». Έδειξε προς το βάθος. Ο Άντερσον έβγαλε τον ασύρματο του και φώναξε στο μικρόφωνο: «Προς όλο το προσωπικό! Ο ύποπτος κατευθύνεται προς τη νοτιοανατολική έξοδο. Σπεύσατε!» Στερέωσε τον ασύρματο στη ζώνη του και τράβηξε το πιστόλι από τη θήκη του, τρέχοντας προς την έξοδο.

Τριάντα δευτερόλεπτα αργότερα, από μια ήσυχη έξοδο στην ανατολική πλευρά του Καπιτωλίου, ο γεροδεμένος ξανθός άντρας με το μπλε σακάκι βγήκε στην υγρή νυχτερινή ατμόσφαιρα. Χαμογέλασε, απολαμβάνοντας τη βραδινή δροσιά. Μεταμόρφωση. Είχε αποδειχτεί παιχνιδάκι. Μόλις ένα λεπτό νωρίτερα είχε εγκαταλείψει τη Ροτόντα κουτσαίνοντας βιαστικά, ντυμένος με ένα παλιό στρατιωτικό πανωφόρι. Περνώντας σε μια σκοτεινή εσοχή, έβγαλε το πανωφόρι, αποκαλύπτοντας το μπλε σακάκι που φορούσε από κάτω. Προτού εγκαταλείψει το στρατιωτικό ρούχο, πήρε μια ξανθιά περούκα από την τσέπη και τη στερέωσε προσεκτικά στο κεφάλι του. Στη συνέχεια ίσιωσε το σώμα του, έβγαλε ένα λεπτό ταξιδιωτικό οδηγό της Ουάσινγκτον από το σακάκι του και ξεπρόβαλε από την εσοχή περπατώντας αγέρωχα. Μεταμόρφωση. Αυτό είναι το χάρισμα μου. Καθώς τα θνητά πόδια του Μαλ'άχ τον οδηγούσαν προς τη λιμουζίνα που τον περίμενε, τέντωσε την πλάτη του, αποκαλύπτοντας το πραγματικό του ύψος, ενώ ταυτόχρονα ίσιωνε τους ώμους του. Πήρε μια βαθιά ανάσα, γεμίζοντας με αέρα τους πνεύμονές του. Ένιωσε τα φτερά του φοίνικα που στόλιζε το στήθος του να ανοίγουν διάπλατα. Δεν μτιορούν να φανταστούν τη δύναμη μον, σκέφτηκε, στρέφοντας το βλέμμα του προς την πόλη. Απόψε η μεταμόρφωση μον θα ολοκληρωθεί. Ο Μαλ'άχ είχε παίξει τα χαρτιά του περίτεχνα στο εσωτερικό του : Καπιτωλίου, σεβόμενος απόλυτα το αρχαίο τυπικό. Η αρχαία πρόσκληση


78

παραδόθηκε. Ακόμα κι αν ο Λάνγκντον δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα το ρόλο που καλούνταν να παίξει εδώ απόψε, σύντομα αυτό θα άλλαζε.

13 ΓΐΑ ΤΟΝ ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ, η Ροτόντα του Καπιτωλίου, όπως και η Βασιλική του Αγίου Πε'τρου, είχε πάντα τον τρόπο να τον αιφνιδιάζει. Εγκυκλοπαιδικά, γνώριζε ότι η αίθουσα ήταν τόσο μεγάλη, ώστε μπορούσε να φιλοξενήσει άνετα το Άγαλμα της Ελευθερίας, όμως με κάποιον τρόπο η Ροτόντα πάντοτε όταν την έβλεπε από κοντά του φαινόταν πιο μεγάλη και σπηλαιώδης απ' ό,τι περίμενε, σχεδόν στοιχειωμένη, λες και στο εσωτερικό της κυκλοφορούσαν πνεύματα. Απόψε όμως στο χώρο επικρατούσε χάος. Αστυνομικοί του Καπιτωλίου είχαν ήδη αρχίσει να αποκλείουν τη Ροτόντα, ενώ ταυτόχρονα επιχειρούσαν να απομακρύνουν τους ταραγμένους τουρίστες από το χέρι. Το αγοράκι συνέχιζε να κλαίει. Ξαφνικά ένα δυνατό φως άστραψε στιγμιαία, καθώς κάποιος τουρίστας έπαιρνε μια φωτογραφία του χεριού, οπότε αρκετοί από τους φύλακες έσπευσαν να συλλάβουν τον άντρα, αφαιρώντας του τη φωτογραφική μηχανή πριν τον οδηγήσουν έξω από την αίθουσα. Πάνω στη σύγχυση, ο Λάνγκντον βρέθηκε να προχωράει σαν σε παραζάλη, ξεγλιστρώντας ανάμεσα από το πλήθος για να πλησιάσει όλο και πιο κοντά στο χέρι. Το ακρωτηριασμένο δεξί χέρι του Πίτερ Σόλομον στεκόταν όρθιο, καθώς η επίπεδη τομή του καρπού ήταν στηριγμένη στην αιχμή μιας μικρής ξύλινης βάσης. Τρία από τα δάχτυλα ήταν κλεισμένα σε γροθιά, ενώ ο αντίχειρας και ο δείκτης βρίσκονταν σε πλήρη έκταση, δείχνοντας προς τον πανύψηλο θόλο. «Όλοι πίσω!» φώναξε ένας αστυνομικός. Στο μεταξύ ο Λάνγκντον είχε πλησιάσει αρκετά ώστε να διακρίνει το ξεραμένο αίμα που είχε τρέξει από τον καρπό και είχε πήξει πάνω στην ξύλινη βάση. Τα μεταθανάτια τραύματα δεν αιμορραγούν... πράγμα πον σημαίνει ότι ο Πίτερ είναι ζωντανός. Ο Λάνγκντον δεν μπο-


79

ροΰσε να αποφασίσει αν αυτή η πληροφορία του προκαλούσε ανακούφιση ή ναυτία. Το χέρι τον Πίτερ ακρωτηριάστηκε ενόσω ήταν ακόμα ζωντανός; Ένιωσε ένα κάψιμο στο λαρύγγι του. Θυμήθηκε όλες εκείνες τις φορές που ο καλός του φίλος είχε προτείνει το ίδιο εκείνο χέρι προκειμένου να σφίξει το χέρι του Λάνγκντον ή να τον αγκαλιάσει με θέρμη. Για κάμποση ώρα ο Ρόμπερτ ένιωθε το μυαλό του μουδιασμένο, άδειο από κάθε σκέψη, σαν μια αποσυντονισμένη τηλεόραση που έπιανε μονάχα παράσιτα. Η πρώτη ξεκάθαρη εικόνα που ξεπρόβαλε μέσα από την παραζάλη ήταν ολότελα απρόσμενη. Ένα στέμμα... κι ένα άστρο. Ο Λάνγκντον γονάτισε, παρατηρώντας τις άκρες του δείκτη και του αντίχειρα. Τατονάζ; Έμοιαζε απίστευτο, όμως το τέρας που είχε κάνει αυτό το πράγμα φαίνεται ότι είχε σχεδιάσει μικροσκοπικά σύμβολα στα ακροδάχτυλα του Πίτερ. Στον αντίχειρα ένα στέμμα. Στον δείκτη ένα άστρο. Δεν μπορεί. Τα δύο σύμβολα καταγράφτηκαν αυτόματα στο μυαλό του Λάνγκντον, δίνοντας σε αυτή την ήδη φρικιαστική σκηνή απόκοσμες διαστάσεις. Τα σύμβολα αυτά είχαν εμφανιστεί πάμπολλες φορές στην ιστορία, πάντοτε στο ίδιο σημείο: στις άκρες των δαχτύλων ενός ανθρώπινου χεριού. Επρόκειτο για έναν από τους πλέον ιερούς και απόκρυφους συμβολισμούς του αρχαίου κόσμου. Το Χέρι των Μυστηρίων. Η εικόνα αυτή σπάνια εμφανιζόταν πλέον, όμως σε ολόκληρη την πορεία της ιστορίας είχε χρησιμοποιηθεί ως μια πανίσχυρη πρόσκληση σε δράση. Ο Λάνγκντον αγωνιζόταν να συνειδητοποιήσει τη σημασία του φρικιαστικού αντικειμένου που έστεκε μπροστά του. Κάποιος έφτιαξε το Χέρι των Μυστηρίων χρησιμοποιώντας την παλάμη του Πίτερ; Ή τ α ν αδιανόητο. Παραδοσιακά, η εικόνα σμιλευόταν σε πέτρα ή σε ξύλο ή αποτυπωνόταν ζωγραφικά. Ο ίδιος δεν είχε υπόψη του καμία περίπτωση στην οποία το Χέρι των Μυστηρίων να έχει φτιαχτεί από σάρκα. Η σκέψη ήταν πραγματικά ανατριχιαστική. «Κύριε;» είπε ένας φύλακας πίσω από τον Λάνγκντον. «Απομακρυνθείτε, παρακαλώ». Ο Λάνγκντον ούτε καν κατέγραψε την υπόδειξη. Υπάρχουν κι άλλα

80


τατουάζ. Παρότι δεν μπορούσε να δει τις άκρες των τριών σφιγμένων σε γροθιά δαχτύλων, ήξερε ότι και εκείνα ήταν σημαδεμένα, το καθένα με ένα διαφορετικό σύμβολο. Έτσι όριζε η παράδοση. Πέντε σύμβολα συνολικά. Στο πέρασμα των χιλιετιών τα σύμβολα στα ακροδάχτυλα του Χεριού των Μυστηρίων παρέμεναν αναλλοίωτα... Το ίδιο και ο συμβολικός σκοπός του χεριού. Το χέρι αντιπροσωπεύει... μια πρόσκληση. Ο Λάνγκντον αισθάνθηκε ένα ρίγος να τον διαπερνά καθώς έφερνε στο νου του τα λόγια του άγνωστου άντρα ο οποίος τον είχε οδηγήσει εκεί. Καθηγητά, απόψε γίνεστε αποδέχτης της σημαντικότερης πρόσκλησης στη ζωή σας. Στα αρχαία χρόνια το Χέρι των Μυστηρίων αποτελούσε πράγματι την πλέον αξιοζήλευτη πρόσκληση στον πλανήτη. Το να λάβει κάποιος το σύμβολο αυτό σήμαινε ότι δεχόταν την ιερή κλήση να ενταχτεί σε μια επίλεκτη ομάδα, στις τάξεις εκείνων που λέγεται ότι ήταν φύλακες της ιερής σοφίας όλων των αιώνων. Η πρόσκληση δεν αποτελούσε απλώς μια ασύγκριτη τιμή, αλλά ταυτόχρονα σήμαινε ότι κάποιος διδάσκαλος σε είχε κρίνει άξιο να γίνεις κοινωνός αυτής της μυστικής σοφίας. Το χέρι του διδασκάλου προτείνεται στο νεόφυτο. «Κύριε», επανέλαβε ο φρουρός, ακουμπώντας αυστηρά την παλάμη του πάνω στον ώμο του Λάνγκντον. «Σας ζήτησα να απομακρυνθείτε αυτή τη στιγμή». «Ξέρω τι σημαίνει αυτό», κατάφερε να πει ο Λάνγκντον. «Μπορώ να σας βοηθήσω». «Τώρα!» είπε επιτακτικά ο φρουρός. «Ο φίλος μου κινδυνεύει. Πρέπει να...» Ο Λάνγκντον ένιωσε δυνατά μπράτσα να τον ανασηκώνουν και να τον απομακρύνουν από το χέρι. Δεν αντιστάθηκε. Ή τ α ν τέτοια η παραζάλη του, που δεν είχε τη δύναμη να διαμαρτυρηθεί. Λίγο νωρίτερα μια επίσημη πρόσκληση είχε παραδοθεί. Κάποιος τον καλούσε να ανοίξει μια μυστική πύλη η οποία θα αποκάλυπτε έναν ολόκληρο κόσμο αρχαίων μυστηρίων και απόκρυφων γνώσεων. Μα όλα αυτά ήταν μια τρέλα. Παραληρήματα ενός παρανοϊκού.


81

21 Η ΠΟΛΥΤΕΛΗΣ ΛΙΜΟΥΖΙΝΑ του Μαλ'άχ απομακρύνθηκε αβίαστα από το Καπιτώλιο, κατευθυνόμενη ανατολικά ακολουθώντας τη λεωφόρο Ανεξαρτησίας. Δύο νεαροί ερωτευμένοι που περπατούσαν στο πεζοδρόμιο τέντωσαν το λαιμό τους προσπαθώντας να διακρίνουν κάτι πίσω από τα φιμέ τζάμια στις θέσεις των επιβατών, ελπίζοντας πως θα έβλεπαν κάποιον διάσημο. Βρίσκομαι στη θέση τον οδηγού, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ, χαμογελώντας με ικανοποίηση. Απολάμβανε πραγματικά την αίσθηση της δύναμης που αντλούσε από την οδήγηση αυτού του τεράστιου αυτοκινήτου. Κανένα από τα υπόλοιπα πέντε αυτοκίνητά του δεν μπορούσε να του προσφέρει αυτό που χρειαζόταν απόψε, δηλαδή εγγυημένη προστασία από τα αδιάκριτα βλέμματα. Απόλυτη διασφάλιση του προσωπικού του χώρου. Οι λιμουζίνες σε αυτή την πόλη έχαιραν μιας άτυπης ασυλίας. Κυλιόμενες πρεσβείες. Οι αστυνομικοί που εργάζονταν κοντά στο Λόφο του Καπιτωλίου ποτέ δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι ποιον ισχυρό παράγοντα θα σταματούσαν κατά λάθος αν επιχειρούσαν να ελέγξουν μια λιμουζίνα, οπότε οι περισσότεροι απλώς προτιμούσαν να μην το διακινδυνεύσουν. Καθώς ο Μαλ'άχ διέσχιζε τον ποταμό Ανακόστια και περνούσε στο Μέριλαντ, μπορούσε να νιώσει σχεδόν σωματικά πως πλησίαζε όλο και πιο κοντά στην Κάθριν, υποκύπτοντας στην ίδια την έλξη του πεπρωμένου. Καλούμαι να φέρω σε πέρας ένα δεύτερο έργο απόψε... ένα έργο nov δεν είχα φανταστεί. Το προηγούμενο βράδυ, όταν ο Πίτερ Σόλομον αποκάλυψε το τελευταίο από τα μυστικά του, ο Μαλ'άχ πληροφορήθηκε την ύπαρξη ενός μυστικού εργαστηρίου μέσα στο οποίο η Κάθριν Σόλομον είχε κάνει πραγματικά θαύματα, συγκλονιστικές ανακαλύψεις οι οποίες, όπως συνειδητοποιούσε, ήταν ικανές να αλλάξουν τον κόσμο, αν κοινοποιούνταν. Το έργο της θα αποκαλύψει την πραγματική φύση όλων των πραγμάτων. Επί αιώνες τα «λαμπρότερα πνεύματα» του πλανήτη επέμεναν να αγνοούν τις αρχαίες επιστήμες, χλευάζοντάς τες ως ανόητες προκαταλήψεις, προτιμώντας να θωρακιστούν με το σκεπτικισμό των αλα-


82

ζόνων και με συναρπαστικές νέες τεχνολογίες, εργαλεία τα οποία το μόνο που κατάφεραν τελικά ήταν να τους απομακρύνουν από την αλήθεια. Τα επιτεύγματα κάθε γενιάς διαψεύδονται από τψ τεχνολογία της επόμενης. Αυτό ακριβώς συνέβαινε σε ολόκληρη την πορεία της ιστορίας. Ό σ ο αυξάνονταν οι γνώσεις των ανθρώπων τόσο συνειδητοποιούσαν το μέγεθος της άγνοιάς τους. Χιλιετίες ολόκληρες η ανθρωπότητα πορευόταν στο σκοτάδι... Όμως τώρα, ακριβώς όπως όριζαν οι προφητείες, πλησίαζε η ώρα της αλλαγής. Έπειτα από αιώνες κατά τους οποίους η ανθρωπότητα σκουντουφλούσε στα τυφλά ψάχνοντας το δρόμο της, είχε πλέον φτάσει σε ένα σταυροδρόμι. Αυτή η στιγμή είχε προβλεφθεί πριν από πάρα πολλά χρόνια, είχε προφητευτεί από αρχαία κείμενα, από πρωτόγονα ημερολόγια, ακόμα και από τα ίδια τα άστρα. Η ημερομηνία ήταν συγκεκριμένη, η άφιξή της επικείμενη. Θα προηγούνταν μια εκτυφλωτική έκρηξη γνώσεων, μια καταλυτική αποκάλυψη η οποία θα έριχνε άπλετο φως στο σκοτάδι και θα πρόσφερε στην ανθρωπότητα μια ύστατη ευκαιρία να απομακρυνθεί από την άβυσσο και να ακολουθήσει το μονοπάτι της σοφίας. Έχω έρθει για να σβήσω το χρως, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ. Αυτός είναι ο ρόλος μου. Η μοίρα τον είχε συνδέσει με τον Πίτερ και την Κάθριν Σόλομον. Οι ανακαλύψεις που είχε πραγματοποιήσει η Κάθριν μέσα στο ΚΥΜΣ απειλούσαν να φέρουν μια πλημμυρίδα καινούριων τρόπων σκέψης, εγκαινιάζοντας μια νέα Αναγέννηση. Αν κοινοποιούνταν, θα λειτουργούσαν ως ο καταλύτης που θα ενέπνεε την ανθρωπότητα να ανακαλύψει εκ νέου γνώσεις οι οποίες είχαν χαθεί, προσφέροντας στους ανθρώπους δυνάμεις πέρα από κάθε φαντασία. Το πεπρωμένο της Κάθριν είναι να ανάψει αυτή τη δάδα. Το δικό μου είναι να τη σβήσω.

15 ΜΕςΑ ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, η Κάθριν Σόλομον άπλωσε στα τυφλά το χέρι της προσπαθώντας να εντοπίσει την είσοδο του εργαστηρίου


83

της. Όταν τα κατάφερε, έσπρωξε με δύναμη την πόρτα με τη μολύβδινη επένδυση και έσπευσε να περάσει στο μικρό προθάλαμο. Η διαδρομή μέσα στο κενό είχε διαρκέσει μόλις ενενήντα δευτερόλεπτα, κι όμως η καρδιά της χτυπούσε ξέφρενα. Έπειτα από τρία χρόνια, θα έπρεπε να το είχα συνηθίσει. Η Κάθριν πάντοτε αισθανόταν ανακούφιση όταν ξέφευγε από το σκοτάδι της Μονάδας Πέντε και έμπαινε σε αυτό τον καθαρό, φωτεινό χώρο. Ο «Κύβος» ήταν ένα πελώριο κουτί χωρίς παράθυρα. Κάθε εκατοστό των εσωτερικών τοίχων και της οροφής καλυπτόταν από ένα άκαμπτο πλέγμα ινών άνθρακα επενδυμένων με τιτάνιο, γεγονός που έκανε το χώρο να μοιάζει με ένα τεράστιο κλουβί χτισμένο μέσα σε ένα τσιμεντένιο πλαίσιο. Διαχωριστικά από ημιδιαφανές πλεξιγκλάς διαιρούσαν το χώρο σε μικρότερα διαμερίσματα: ένα εργαστήριο, ένα δωμάτιο ελέγχου, ένα μηχανοστάσιο, ένα μπάνιο και μια μικρή ερευνητική βιβλιοθήκη. Η Κάθριν πέρασε με ζωηρό βήμα στο κυρίως εργαστήριο. Ο φωτεινός και αποστειρωμένος χώρος εργασίας άστραφτε με όλο τον υπερσύγχρονο εξοπλισμό του: ένα ζεύγος ηλεκτροεγκεφαλογράφων, ένα φασματοσκόπιο με λέιζερ υπερβραχέων παλμών, μια μαγνητοοπτική παγίδα, καθώς και ΓΤΑ κβαντικά απροσδιόριστου ηλεκτρονικού θορύβου, ευρύτερα γνωστές ως Γεννήτριες Τυχαίων Αποτελεσμάτων. Παρότι η Νοητική Επιστήμη χρησιμοποιούσε τεχνολογίες αιχμής, οι ίδιες οι ανακαλύψεις είχαν πολύ πιο μυστικιστικό χαρακτήρα από τα υπερσύγχρονα ψυχρά μηχανήματα που τις παρήγαν. Στοιχεία που ανήκαν στη σφαίρα της μαγείας και του μύθου εξελίσσονταν με γοργούς ρυθμούς σε πραγματικότητες, καθώς συγκλονιστικά νέα δεδομένα εισέρρεαν, δεδομένα τα οποία στο σύνολο τους στήριζαν τη βασική ιδέα της Νοητικής Επιστήμης περί αναξιοποίητης δυναμικής του ανθρώπινου εγκεφάλου. Η γενική τοποθέτηση ήταν απλή: Μόλις και μετά βίας έχουμε ξύσει τψ επιφάνεια των νοητικών και πνευματικών δυνατοτήτων μας. Πειράματα σε εγκαταστάσεις όπως το Ινστιτούτο Νοητικών Επιστημών (ΙΝΕ) στην Καλιφόρνια και το Ερευνητικό Εργαστήριο Μηχανικών Ανωμαλιών του Πρίνστον (ΕΕΜΑΠ) είχαν αποδείξει με τρόπο κατηγορηματικό ότι η ανθρώπινη σκέψη, εφόσον εστιαζόταν κατάλ-

84


ληλα, είχε τη δυνατότητα να επηρεάσει και να μεταβάλει υλικές μάζες. Τα πειράματα αυτά δεν είχαν καμία σχε'ση με ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα μαζικής υποβολής, αλλά, αντίθετα, αποτελούσαν αυστηρά ελεγχόμενες απόπειρες διερεύνησης, οι οποίες κατέληγαν στο ίδιο εκπληκτικό αποτέλεσμα: Οι σκέψεις μας πραγματικά αλληλεπιδρούν με τον υλικό κόσμο, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, προκαλώντας αλλαγές ακόμα και σε υποατομικό επίπεδο. Το πνεύμα εξουσιάζει την ύλη. Το 2001, στον απόηχο των φρικιαστικών γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου, το πεδίο της Νοητικής Επιστήμης πραγματοποίησε ένα κολοσσιαίο άλμα προς τα εμπρός. Τέσσερις επιστήμονες ανακάλυψαν ότι, καθώς οι σκέψεις όλων των τρομοκρατημένων ανθρώπων συνέκλιναν και εστιάζονταν στο κοινό συναίσθημα οδύνης για τη συγκεκριμένη τραγωδία, οι καταγραφές τριάντα επτά διαφορετικών Γεννητριών Τυχαίων Αποτελεσμάτων ξαφνικά πήραν σημαντικά λιγότερο τυχαία μορφή. Με κάποιον τρόπο, η καθολικότητα αυτής της κοινής εμπειρίας, ο συντονισμός εκατομμυρίων εγκεφάλων, είχε επηρεάσει τη λειτουργία τυχαιοποίησης αυτών των μηχανημάτων, οργανώνοντας τα αποτελέσματά τους και δημιουργώντας τάξη μέσα από το χάος. Αυτή η συγκλονιστική ανακάλυψη, καθώς φαινόταν, επιβεβαίωνε την αρχαία πνευματική πίστη σε κάποιου είδους «κοσμική συνείδηση», δηλαδή σε μια ευρύτερη εναρμόνιση των ανθρώπινων προθέσεων που τελικά είχε τη δυνατότητα να αλληλεπιδράσει με την ύλη. Πρόσφατα μελέτες πάνω στο μαζικό διαλογισμό και οτην προσευχή είχαν καταγράψει παρόμοιες επιπτώσεις στη λειτουργία των Γεννητριών Τυχαίων Αποτελεσμάτων, δίνοντας τροφή στους ισχυρισμούς ότι η ανθρώπινη συνείδηση, όπως την περιέγραφε η συγγραφέας Λιν ΜακΤάγκαρτ, ήταν μια ουσία η οποία κινούνταν έξω από τους περιορισμούς του σώματος, μια ιδιαίτερα συντεταγμένη ενέργεια, ικανή να μεταβάλει τον υλικό κόσμο. Η Κάθριν είχε εντυπωσιαστεί από το βιβλίο της ΜακΤάγκαρτ με τίτλο Το Πείραμα των Προθέσεων* και την παγκόσμια έρευνά της μέσω του διαδικτύου και της ηλεκτρονικής * Πρόκειται για χο βιβλίο με τίτλο The Intention Experiment της Βρετανίδας συγγραφέα Lynne McTaggart (2007). (Σ.τ.Ε.)


85

διεύθυνσης theintentionexperiment.com, η οποία στόχευε στο να ανακαλύψει τον τρόπο με τον οποίο οι ανθρώπινες προθέσεις μπορούν να επηρεάσουν τον κόσμο. Το ενδιαφέρον της Κάθριν είχε κορυφωθεί όταν διάβασε μερικές ακόμα πρωτοποριακές μελέτες. Με αφετηρία αυτά τα συγγράμματα, η έρευνα της Κάθριν Σόλομον είχε πραγματοποιήσει άλματα, αποδεικνύοντας ότι η «εστιασμένη σκέψη» μπορεί να επηρεάσει κυριολεκτικά οτιδήποτε: το ρυθμό ανάπτυξης των φυτών, την κατεύθυνση προς την οποία κολυμπάνε τα ψάρια μέσα σε μια γυάλα, τον τρόπο με τον οποίο κατανέμονται τα κύτταρα σε ένα τρυβλίο, το συγχρονισμό ανεξάρτητων αυτοματοποιημένων συστημάτων, καθώς και τις χημικές αντιδράσεις στο σώμα του ανθρώπου. Ακόμα και η κρυσταλλική δομή ενός νεοσχηματιζόμενου στερεού επηρεάζεται από τη σκέψη: Η Κάθριν είχε δημιουργήσει πανέμορφα συμμετρικούς κρυστάλλους πάγου στέλνοντας τρυφερές σκέψεις προς ένα ποτήρι νερό καθώς αυτό πάγωνε. Το απίστευτο ήταν πως ίσχυε και το ακριβώς αντίθετο: Ό τ α ν έστελνε αρνητικές, δυσάρεστες σκέψεις προς το νερό, οι κρύσταλλοι πάγου που σχηματίζονταν αποκτούσαν χαοτικές, κατακερματισμένες μορφές. Η ανθρώπινη σκέψη μπορεί κυριολεκτικά να μεταμορφώσει τον υλικό κόσμο. Καθώς τα πειράματα της Κάθριν γίνονταν πιο τολμηρά, τα αποτελέσματα που προέκυπταν αποδεικνύονταν όλο και πιο εκπληκτικά. Το έργο της σε αυτό το εργαστήριο είχε αποδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η «κυριαρχία του πνεύματος πάνω στην ύλη» δεν ήταν απλώς ένα ανούσιο σύνθημα που έγινε κάποια στιγμή της μόδας. Το μυαλό είχε την ικανότητα να μεταβάλλει την κατάσταση της ίδιας της ύλης και, το σημαντικότερο, διέθετε τη δύναμη να ωθήσει τον υλικό κόσμο προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Είμαστε οι κυρίαρχοι του σύμπαντος μας. Σε υποατομικό επίπεδο η Κάθριν είχε αποδείξει ότι τα ίδια τα σωματίδια εμφανίζονταν ή έπαυαν να υπάρχουν επηρεαζόμενα αποκλειστικά από την πρόθεση της να τα παρατηρήσει. Υπό μία έννοια, η Επιθυμία της να δει κάποιο σωματίδιο... έφερνε το σωματίδιο αυτό οτο προσκήνιο. Ο Χάιζενμπεργκ είχε υπονοήσει κάτι τέτοιο δεκαετίες Πριν, ενώ πλέον η θέση αυτή είχε εξελιχτεί σε θεμελιώδη αρχή της

86


Νοητικής Επιστήμης. Η Λιν ΜακΤάγκαρτ έγραφε το εξής: «Η ζώσα συνείδηση είναι, κατά κάποιον τρόπο, η επιρροή που μετατρέπει την πιθανότητα ύπαρξης κάποιου πράγματος σε πραγματικότητα. Το πλέον ουσιώδες συστατικό της δημιουργίας του σύμπαντος μας είναι η συνείδηση που το παρατηρεί». Ό μ ω ς η πιο εκπληκτική πτυχή του έργου της Κάθριν ήταν η συνειδητοποίηση ότι η ικανότητα του πνεύματος να επηρεάζει τον υλικό κόσμο μπορούσε να ενισχυθεί μέσα από την εξάσκηση. Η πρόθεση ήταν μια ικανότητα που μπορούσε να καλλιεργηθεί. Ό π ω ς και με το διαλογισμό, η τιθάσευση της πραγματικής δύναμης της «σκέψης» απαιτούσε εξάσκηση. Το σημαντικότερο ήταν ότι ορισμένα άτομα αποδεικνύονταν πιο προικισμένα σε αυτό απ' ό,τι κάποια άλλα. Και, στην πορεία της ιστορίας, υπήρξαν μερικοί άνθρωποι -ελάχιστοιοι οποίοι είχαν τελειοποιήσει αυτή την ικανότητα. Αυτός είναι ο χαμένος συνδετικός κρίκος μεταξύ της σύγχρονης επιστήμης και του αρχαίου μυστικισμού. Η Κάθριν το είχε μάθει αυτό από τον αδερφό της τον Πίτερ, και τώρα, καθώς οι σκέψεις της στρέφονταν ξανά σε εκείνον, ένιωσε την ανησυχία της να μεγαλώνει. Πήγε στη βιβλιοθήκη του εργαστηρίου και κοίταξε μέσα. Κανείς. Ο χώρος της βιβλιοθήκης ήταν, στην ουσία, ένα μικρό αναγνωστήριο: Υπήρχαν δύο καρέκλες, ένα ξύλινο τραπέζι, δύο φωτιστικά δαπέδου και μια σειρά από μαονένια ράφια που κάλυπταν τον έναν τοίχο και φιλοξενούσαν γύρω στα πεντακόσια βιβλία. Η Κάθριν και ο Πίτερ είχαν συγκεντρώσει εδώ τα αγαπημένα τους κείμενα, η θεματολογία των οποίων κάλυπτε ένα ευρύτατο φάσμα, από τη φυσική σωματιδίων μέχρι τον αρχαίο μυστικισμό. Η συλλογή τους είχε εξελιχτεί σε έναν εκλεκτικό συνδυασμό του καινούριου με το παλιό, του πρωτοποριακού με το ιστορικό. Τα περισσότερα από τα βιβλία της Κάθριν είχαν τίτλους όπως Κβαντική Συνείδηση, Η Νέα Φυσική και Αρχές της Νευρολογικής Επιστήμης* Ο αδερφός της είχε συνεισφέρει παλαι-

* Quantum Consciousness (Stephen Wolinsky, 1993), The New Physics (Paul Davies, 1989) και Principles of Neural Science (Eric Kandel, James Schwartz και Thomas Jessell, 4η έκδοση, 2000). (Σ.τ.Ε.) -


87

ότερους, περισσότερο αποκρυφιοτικούς τόμους, όπως το Κνμβάλειον, το Ζόχαρ, οι Χορευτές Δάσκαλοι τον Wu-Li* καθώς και μια μετάφραση των σουμεριακών πινακίδιον από το Βρετανικό Μουσείο. «Το κλειδί του επιστημονικού με'λλοντός μας», έλεγε συχνά ο αδερφός της, «κρύβεται στο παρελθόν μας». Αφοσιωμένος μελετητής της ιστορίας, της επιστήμης και του μυστικισμού σε ολόκληρη τη ζωή του, ο Πίτερ ήταν ο πρώτος που ενθάρρυνε την Κάθριν να εμπλουτίσει τις πανεπιστημιακές επιστημονικές γνώσεις της με την κατανόηση της πρώιμης ερμητικής φιλοσοφίας. Η ίδια ήταν μόλις δεκαεννέα ετών όταν ο Πίτερ κέντρισε το ενδιαφέρον της για τη σχέση μεταξύ της σύγχρονης επιστήμης και του αρχαίου μυστικισμού. «Πες μου, λοιπόν, Κέιτ», την είχε ρωτήσει ο αδερφός της όταν εκείνη είχε επιστρέψει για μερικές μέρες στο σπίτι στη διάρκεια των διακοπών της ως δευτεροετούς φοιτήτριας στο Γέιλ, «τι περιλαμβάνει η λίστα των συγγραμμάτων που μελετάνε αυτή την εποχή οι φοιτητές στον τομέα της θεωρητικής φυσικής;» Η Κάθριν είχε σταθεί στην κατάμεστη βιβλιοθήκη της οικογένειας και είχε απαγγείλει το μακροσκελή κατάλογο των βιβλίων που καλούνταν να μελετήσει. «Εντυπωσιακό», απάντησε ο αδερφός της. «Ο Αϊνστάιν, ο Μπορ και ο Χόκινγκ είναι σύγχρονες ιδιοφυίες. Ό μ ω ς ασχολείσαι καθόλου με παλαιότερα κείμενα;» Η Κάθριν έξυσε το κεφάλι της. «Εννοείς κάτι σαν τον... Νεύτωνα;» Της χαμογέλασε. «Πιο πίσω...» Σε ηλικία είκοσι επτά ετών, ο Πίτερ είχε αποκτήσει * Το έργο The Kybalion (1908) είναι ένα εγχειρίδιο που παρουσιάζει τις βασικές αρχές της ερμητικής φιλοσοφίας. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε με τον τίτλο Το Κνμβάλειον: Η Ερμητική Επιστήμη από τις εκδόσεις Νέα Ακρόπολη. Το Ζόχαρ, ή Βίβλος της Λαμπρότητας, είναι ένα αξιόλογο έργο καββαλιστικής γραμματείας που γράφτηκε χο δέκατο τρίτο αιώνα στην αραμαϊκή γλώσσα από τον Ιουδαίο μυστικιστή Μωυσή του Λεόν. Το έργο The Dancing Wu Li Masters (1979) του GaTy Zukav είναι ένα εξαιρετικά δημοφιλές νιου έιτζ βιβλίο, το οποίο επιχειρεί μυστικιστικές προσεγγίσεις στην κβαντική φυσική. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε με τον τίτλο Οι Χορευτές Δάσκαλοι τον Wu-Li από τις εκδόσεις Διόπτρα (2002). (Σ.τ.Ε.)

88


ήδη φήμη στον ακαδημαϊκό κόσμο, και τόσο ο ίδιος όσο και η Κάθριν είχαν φτάσει να απολαμβάνουν αυτές τις εύθυμες πνευματικές μονομαχίες. Κάτι παλιότερο από τον Νεύτωνα; Το μυαλό της Κάθριν κατακλύστηκε από ονόματα που χάνονταν στο βάθος των χρόνων, ονόματα όπως Πτολεμαίος, Πυθαγόρας και Ερμής ο Τρισμέγιστος. Κανείς δεν ασχολείται με αυτούς πλέον. Ο αδερφός της πέρασε το δάχτυλο του πάνω από μια μακριά σειρά από φθαρμένα δερματόδετα βιβλία και παλιούς, σκονισμένους τόμους. «Η επιστημονική σοφία των αρχαίων ήταν καταπληκτική, και η σύγχρονη φυσική μόλις τώρα αρχίζει να συνειδητοποιεί τη σημασία τους». «Πίτερ», είπε εκείνη, «μου έχεις ήδη εξηγήσει ότι οι Αιγύπτιοι είχαν εξοικειωθεί με τη χρήση των μοχλών και των τροχαλιών πολύ πριν από τον Νεύτωνα και ότι οι πρώτοι αλχημιστές βρίσκονταν σε απόλυτη αρμονία με τη σύγχρονη χημεία, όμως τι σημασία έχει; Η σύγχρονη φυσική ασχολείται με έννοιες που θα ήταν ασύλληπτες για τους αρχαίους». «Όπως, για παράδειγμα;» «Λοιπόν, όπως η θεωρία της κβαντικής συμπλοκής, ας πούμε!» Η έρευνα σε υποατομικό επίπεδο είχε αποδείξει πλέον κατά τρόπο κατηγορηματικό ότι η ύλη στο σύνολο της αλληλοσυνδέεται, συμπλέκεται στο πλαίσιο ενός ενιαίου βρόχου, μιας παγκόσμιας ενότητας, κατά κάποιον τρόπο. «Θέλεις να μου πεις ότι οι αρχαίοι κάθονταν και ασχολούνταν με τη θεωρία της συμπλοκής·,» «Βεβαίως!» είπε ο Πίτερ, παραμερίζοντας τα μακριά σκούρα τσουλούφια που έπεφταν στα μάτια του. «Η συμπλοκή αποτελούσε ένα από τα θεμελιώδη πιστεύω των αρχαίων. Τα ονόματά της είναι παλιά όσο η ίδια η ιστορία: νταρμακάγια, τάο, βράχμαν. Για την ακρίβεια, η αρχαιότερη πνευματική αναζήτηση του ανθρώπου είχε να κάνει με τη δική του συμπλοκή, καθώς προσπαθούσε να συναισθανθεί τον τρόπο με τον οποίο συνδέεται με τα πάντα. Ανέκαθεν ο άνθρωπος επιθυμούσε να γίνει "ένα" με το σύμπαν, να φτάσει στην κατάσταση της ενότητας». Ο αδερφός της ανασήκωσε τα φρύδια του. «Μέχρι σήμερα


89

εβραίοι και χριστιανοί συνεχίζουν να αγωνίζονται για να πετΰχουν τη θέαση, την αποκατάσταση της σχέσης τους με το θείο, αν και οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει ότι στην πραγματικότητα αυτό που αναζητούμε είναι η ένωση, η αποκατάσταση της σχέσης μας με τον κόσμο». Η Κάθριν αναστέναξε, καθώς είχε ξεχάσει πόσο δύσκολο ήταν να διαφωνήσεις με τα επιχειρήματα ενός ανθρώπου που γνώριζε τόσο καλά ιστορία. «Εντάξει, όμως εσύ καταφεύγεις σε γενικότητες. Εγώ αναφέρομαι σε συγκεκριμένα ζητήματα της φυσικής». «Τότε, γίνε συγκεκριμένη». Το διαπεραστικό βλέμμα του την προκαλούσε ανοιχτά. «Εντάξει, ας πιάσουμε κάτι πολύ απλό, όπως η πολικότητα, η ισορροπία θετικών και αρνητικών φορτίων σε υποατομικό επίπεδο. Προφανώς, οι αρχαίοι δεν αντιλαμβάνονταν...» «Μισό λεπτό!» Ο αδερφός της κατέβασε ένα μεγάλο σκονισμένο τόμο και τον άφησε βαριά πάνω στο τραπέζι της βιβλιοθήκης. «Η σύγχρονη πολικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από το "δυϊκό κόσμο" που περιγράφει ο Κρίσνα εδώ στην Μηαγκαβάτ-Γκίτα,* η οποία γράφτηκε πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια πριν. Υπάρχουν τουλάχιστον άλλα δώδεκα βιβλία εδώ μέσα, μεταξύ των οποίων το Κυμβάλειον, τα οποία αναφέρονται σε δυαδικά συστήματα και στις αντίρροπες δυνάμεις στη φύση». Η Κάθριν δε φάνηκε να πείθεται. «Εντάξει, όμως αν μιλήσουμε για τις σύγχρονες ανακαλύψεις στο πεδίο της υποατομικής φυσικής, όπως, για παράδειγμα, για την αρχή της αβεβαιότητας του Χάιζενμπεργκ...» «Τότε, πρέπει να ψάξουμε εδώ», είπε ο Πίτερ, προχωρώντας σε ένα άλλο σημείο της βιβλιοθήκης, από όπου κατέβασε έναν ακόμα τόμο. «Οι ιερές ινδουιστικές γραφές της βεδικής περιόδου, που είναι γνωστές ως Ουηανισάδες». Άφησε το δεύτερο τόμο να πέσει βαρύς πάνω * Το σημαντικότερο θρησκευτικό ε'ργο του ινδουισμοί?. Αιιοτελεί με'ρος των Ονηανισάδ&ιν, που αποτελούν το τελευταίο τμήμα των Βεδάν. Γράφτηκε κάπου ανάμεσα στο δεύτερο και τον πέμπτο αιώνα π.Χ. στη σανσκριτική γλώσσα. Αποτελεί τμήμα του έπους Μαχαμπαράτα. (Σ.τ.Ε.)

90


στον πρώτο. «Ο Χάιζενμπεργκ και ο Σρέντινγκερ μελέτησαν αυτό το κείμενο και αναγνώρισαν ότι τους βοήθησε να διατυπώσουν ορισμένες από τις θεωρίες τους». Η αντιπαράθεση συνεχίστηκε για αρκετά λεπτά, με τη στοίβα των σκονισμένων βιβλίων πάνω στο τραπέζι να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Τελικά, η Κάθριν σήκωσε τα χέρια ψηλά, απελπισμένη. «Εντάξει! Έκανες σαφή τη θέση σου, όμως εγώ θέλω να μελετήσω πρωτοποριακή θεωρητική φυσική. Το μέλλον της επιστήμης! Πραγματικά αμφιβάλλω για το κατά πόσο ο Κρίσνα ή ο Βιάσα είχαν πολλά να πουν σχετικά με τη θεωρία των υπερχορδών και τα πολυδιαστασιακά κοσμολογικά μοντέλα». «Έχεις δίκιο. Δεν ασχολήθηκαν με αυτά». Ο αδερφός της έκανε μια παύση και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. «Αν θέλεις να μιλήσουμε για τη θεωρία των υπερχορδών...» Γύρισε ξανά προς τη βιβλιοθήκη. «Τότε, πρέπει να συμβουλευτούμε αυτό το βιβλίο». Κατέβασε με κόπο έναν κολοσσιαίο δερματόδετο τόμο και τον άφησε να πέσει με κρότο πάνω στο τραπέζι. «Μετάφραση του δέκατου τρίτου αιώνα από το πρωτότυπο, το οποίο ήταν γραμμένο στη μεσαιωνική αραμαϊκή γλώσσα». «Ασχολήθηκαν με τη θεωρία των υπερχορδών το δέκατο τρίτο αιώνα;» Η Κάθριν δυσκολευόταν να το πιστέψει. «Έλα τώρα, σοβαρέψου!» Η θεωρία των υπερχορδών ήταν ένα ολοκαίνουριο κοσμολογικό μοντέλο. Στηριζόμενο στις πλέον πρόσφατες επιστημονικές παρατηρήσεις, υποστήριζε ότι το πολυδιαστασιακό σύμπαν δεν αποτελούνταν από τρεις αλλά από δέκα διαστάσεις, οι οποίες αλληλεπιδρούσαν σαν παλλόμενες χορδές, με τρόπο παρόμοιο με αυτόν των χορδών ενός βιολιού. Η Κάθριν περίμενε καθώς ο αδερφός της άνοιγε το βιβλίο, συμβουλευόταν τον περίτεχνα τυπωμένο πίνακα των περιεχομένων και στη συνέχεια γυρνούσε τις σελίδες σε ένα σημείο κοντά στην αρχή. «Διάβασε αυτό». Της έδειξε μια ξεθωριασμένη σελίδα με κείμενο και διαγράμματα. Υπακούοντας, η Κάθριν μελέτησε τη σελίδα. Η μετάφραση χρησιμοποιούσε απαρχαιωμένη γλώσσα και ήταν εξαιρετικά δυσανάγνωστη, όμως, προς μεγάλη της έκπληξη, το κείμενο και τα διαγράμ-


91

ματα περιέγραφαν με σαφήνεια το ίδιο ακριβώς σύμπαν με αυτό που παρουσίαζε η σύγχρονη θεωρία των υπερχορδών: ένα σύμπαν δέκα διαστάσεων αποτελούμενο από παλλόμενες χορδές. Καθώς συνέχιζε την ανάγνωση, ξαφνικά ξεροκατάπιε και τραβήχτηκε πίσω. «Θεέ μου, περιγράφει ακόμα και τον τρόπο που έξι από τις διαστάσεις συμπλέκονται και λειτουργούν σαν μία!» Έκανε ένα φοβισμένο βήμα προς τα πίσω. «Τι είναι αυτό το βιβλίο;» Ο αδερφός της χαμογέλασε πλατιά. «Είναι κάτι που ελπίζω πως μια μέρα θα διαβάσεις». Φυλλομέτρησε τις σελίδες και έφτασε σιη σελίδα του τίτλου, πάνω σιην οποία υπήρχαν τυπωμένες με περίτεχνα γράμματα τρεις λέξεις μέσα σε ένα πλαίσιο. Το Πλήρες Ζόχαρ. Παρότι η Κάθριν δεν είχε διαβάσει το Ζόχαρ, γνώριζε ότι αποτελούσε το θεμελιώδες κείμενο του πρώιμου εβραϊκού μυστικισμού και ότι υπήρχαν εποχές που το περιεχόμενο του θεωρούνταν τόσο επικίνδυνο, ώοτε το προνόμιο της ανάγνωσής του το είχαν αποκλειστικά οι πλέον μορφωμένοι ραβίνοι. Η Κάθριν κοίταξε εξεταστικά το βιβλίο. «Δηλαδή, θέλεις να πεις ότι οι μυστικιστές το Μεσαίωνα γνώριζαν πως το σύμπαν είχε δέκα διαστάσεις;» «Ακριβώς». Της έδειξε την εικόνα που υπήρχε στη σελίδα και παρουσίαζε δέκα αλληλένδετους κύκλους, οι οποίοι ονομάζονταν σεφιρόθ. «Προφανώς, η ονοματολογία έχει μυστικιστικό χαρακτήρα, όμως η φυσική είναι πολύ προχωρημένη». Η Κάθριν δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. «Μα... τότε, γιατί δε μελετάνε περισσότεροι άνθρωποι αυτό το βιβλίο;» Ο αδερφός της χαμογέλασε. «Θα έρθει κι αυτή η στιγμή». «Δεν καταλαβαίνω». «Κάθριν, γεννηθήκαμε σε θαυμαστούς καιρούς. Επίκεινται σημαντικές αλλαγές. Η ανθρωπότητα βρίσκεται στο κατώφλι μιας νέας εποχής, οπότε θα αρχίσει να στρέφει και πάλι το βλέμμα της προς τη φύση και τις παλιές συνήθειες, τις σκέψεις που αποτυπώθηκαν σε βιβλία όπως το Ζόχαρ και άλλα αρχαία κείμενα από ολόκληρο τον


92

κόσμο. Η ισχυρή αλήθεια διαθέτει το δικό της βαρυτικό πεδίο και τελικά έλκει τους ανθρώπους. Θα έρθει μια μέρα που η σύγχρονη επιστήμη θα αρχίσει να μελετάει συστηματικά τη σοφία των αρχαίων. Αυτή θα είναι η μέρα που η ανθρωπότητα θα αρχίσει να ανακαλύπτει τις απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που συνεχίζουν να της διαφεύγουν». Εκείνη τη νύχτα η Κάθριν άρχισε να μελετάει με ζέση τα αρχαία κείμενα του αδερφού της και σύντομα κατέληξε ότι είχε δίκιο. Οι αρχαίοι ήταν κάτοχοι εντυπωσιακών επιστημονικών γνώσεων. Η σημερινή επιστήμη ουσιαστικά δεν «ανακάλυπτε», αλλά «ξανα-ανακάλυπτε». Η ανθρωπότητα, απ' ό,τι φαινόταν, κάποτε είχε συλλάβει την πραγματική φύση του σύμπαντος... όμως είχε αμελήσει αυτή τη γνώση και τελικά την είχε ξεχάσει. Η σύγχρονη φυσική μπορεί να μας βοηθήσει να θυμηθούμε! Η αποστολή αυτή είχε εξελιχτεί στο σκοπό της ζωής της Κάθριν: η χρήση προηγμένων επιστημονικών μεθόδων προκειμένου να ανακαλυφθεί ξανά η χαμένη σοφία των αρχαίων. Το κίνητρο της ήταν κάτι παραπάνω από τον απλό ακαδημαϊκό ενθουσιασμό. Πίσω από όλα αυτά κρυβόταν η πεποίθησή της ότι ο κόσμος χρειαζόταν αυτή τη γνώση... περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Στο πίσω μέρος του εργαστηρίου η Κάθριν είδε τη λευκή εργαστηριακή ποδιά του αδερφού της να κρέμεται στο γάντζο δίπλα στη δική της. Μηχανικά, έβγαλε το κινητό της για να δει αν είχε λάβει κάποιο μήνυμα. Τίποτα. Μια φωνή αντήχησε και πάλι στο μυαλό της. Αυτό που ο αδερφός σου πιστεύει ότι κρύβεται στην Ουάσινγκτον... μπορεί να βρεθεί. Μερικές φορές ένας μύθος που επιβιώνει στο πέρασμα των αιώνων... επιβιώνει γιατί υπάρχει λόγος. «Όχι», είπε μεγαλόφωνα η Κάθριν. «Δεν μπορεί να είναι αλήθεια». Κάποιες φορές ένας μύθος ήταν ακριβώς αυτό: μύθος.

16 Ο

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΩΛΙΟΥ Τ ρ ε ν τ Ά ν τ ε ρ σ ο ν ε π έ -

στρεψε εξοργισμένος στη Ροτόντα, έξαλλος με την αποτυχία της


93

ομάδας του. Λίγο νωρίτερα ένας από τους άντρες του είχε εντοπίσει ένα νάρθηκα και ένα στρατιωτικό πανωφόρι σε μια εσοχή κοντά στο ανατολικό περιστύλιο. 0 αλήτης, βγήκε σαν κύριος από εδώ μέσα! Ο Άντερσον είχε ήδη ορίσει ομάδες για να εξετάσουν τις εικόνες που είχαν καταγράψει οι εξωτερικές κάμερες, όμως μέχρι να εντοπίσουν κάποιο στοιχείο ο δράστης θα είχε ήδη εξαφανιστεί. Μόλις ο διοικητής έφτασε στη Ροτόντα για να επιθεωρήσει τη ζημιά που είχε γίνει, διαπίστωσε ότι η κατάσταση είχε τεθεί υπό έλεγχο σε ικανοποιητικό βαθμό, δεδομένων των συνθηκών. Και οι τέσσερις είσοδοι στη Ροτόντα είχαν κλείσει με την πλέον διακριτική μέθοδο ελέγχου του πλήθους που διέθετε η Ασφάλεια, δηλαδή με ένα βελούδινο κορδόνι, έναν ευγενικό φύλακα που ζητούσε συγνώμη για την αναστάτωση και μια πινακίδα που έγραφε: Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΚΛΕΙΣΤΗ ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟ. Οι περίπου δώδεκα αυτόπτες μάρτυρες είχαν μεταφερθεί ομαδικά στην ανατολική πλευρά της αίθουσας, όπου οι φύλακες συγκέντρωναν κινητά τηλέφωνα και φωτογραφικές μηχανές - το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν ο Άντερσον αυτή τη στιγμή ήταν να στείλει κάποιος από αυτούς μια φωτογραφία τραβηγμένη από κινητό στα κανάλια. Ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες, κάποιος ψηλός άντρας με σκούρα μαλλιά και σπορ τουίντ σακάκι, επιχειρούσε να αποσπαστεί από την ομάδα για να μιλήσει στον επικεφαλής. Ο συγκεκριμένος άντρας είχε έναν έντονο διάλογο με τους φύλακες. «Θα του μιλήσω σε ένα λεπτό», είπε ο Άντερσον απευθυνόμενος στους φρουρούς. «Επί του παρόντος, κρατήστε τους όλους στον κεντρικό προθάλαμο έως ότου τακτοποιηθεί το ζήτημα». Ο διοικητής της Αστυνομίας του Καπιτωλίου έστρεψε τώρα το βλέμμα του στην παλάμη, η οποία έμοιαζε να στέκεται σε στάση προσοχής στο κέντρο του δωματίου. Για όνομα τον Θεού! Στα δεκαπέντε χρόνια που είχε υπηρετήσει στην υπηρεσία ασφαλείας του Καπιτωλίου είχε δει αρκετά παράξενα πράγματα, τίποτα όμως δε συγκρινόταν με αυτό. Ελπιζα η Σήμανση να ψάαει γρήγορα και να πάρει αντό το πράγμα από to κτίριο μον.

94


Ο Άντερσον πλησίασε περισσότερο και παρατήρησε ότι ο ματωμένος καρπός είχε καρφωθεί πάνω σε μια αιχμηρή ξύλινη βάση προκειμένου να στέκεται όρθια η παλάμη. Ξύλο και σάρκα, σκέφτηκε. Αόρατα για τους ανιχνευτές μετάλλων. Το μοναδικό μέταλλο ήταν ένα μεγάλο χρυσό δαχτυλίδι, το οποίο υπέθετε ότι είτε είχε ελεγχθεί με κάποιον ανιχνευτή χειρός είτε το είχε βγάλει ο δράστης από το νεκρό δάχτυλο και το είχε περάσει από τον έλεγχο ως δικό του. Γονάτισε για να εξετάσει το χέρι καλύτερα. Έμοιαζε να ανήκει σε άντρα ηλικίας περίπου εξήντα ετών. Πάνω στο δαχτυλίδι υπήρχε κάποιου είδους περίτεχνη σφραγίδα που αποτύπωνε ένα δικέφαλο πτηνό και τον αριθμό τριάντα τρία. Δεν του έλεγε τίποτα. Αυτό που τράβηξε πραγματικά την προσοχή του ήταν τα μικροσκοπικά τατουάζ στις άκρες του αντίχειρα και του δείκτη. Μιλάμε για πραγματικό τσίρκο! «Αρχηγέ;» Ένας από τους φύλακες έσπευσε κοντά του κρατώντας ένα τηλέφωνο. «Προσωπική κλήση για εσάς. Το τηλεφωνικό κέντρο μόλις τη διαβίβασε». Ο Άντερσον τον κοίταξε λες και ο υφιστάμενος του ήταν τρελός. «Είμαι απασχολημένος αυτή τη στιγμή», μούγκρισε. Το πρόσωπο του φύλακα ήταν κάτωχρο. Κάλυψε το μικρόφωνο και ψιθύρισε: «Το τηλεφώνημα είναι από τη CIA». Ο Άντερσον σάστισε. Πότε πρόλαβε να το μάθει η CIA; «Είναι από το Γραφείο Ασφαλείας». Ο Άντερσον μαγκώθηκε. Γαμώτο! Έριξε μια νευρική ματιά στο τηλέφωνο που κρατούσε στο χέρι του ο φύλακας. Στον αχανή ωκεανό των υπηρεσιών πληροφοριών της Ουάσινγκτον το Γραφείο Ασφαλείας της CIA ήταν κάτι σαν το Τρίγωνο των Βερμούδων: μια μυστηριώδης και επικίνδυνη περιοχή, την οποία όσοι γνώριζαν την ύπαρξή της προσπαθούσαν να αποφεύγουν με κάθε τρόπο. Σε μια φαινομενικά αυτοκαταστροφική αποστολή, το Γραφείο Ασφαλείας είχε δημιουργηθεί από τη CIA για έναν και μοναδικό αλλόκοτο λόγο: για να κατασκοπεύει την ίδια τη CIA. Έχοντας τις δομές ενός ισχυρού μηχανισμού εσωτερικών υποθέσεων, το Γραφείο Ασφαλείας παρακολουθούσε το σύνολο των υπαλλήλων της CIA, επιχειρώ-


95

ντας να εντοπίσει τυχόν παράνομες δραστηριότητες: κατάχρηση υπηρεσιακών πόρων, πώληση μυστικών, κλοπή απόρρητων τεχνολογιών και χρήση παράνομων τεχνικών βασανισμού, μεταξύ πολλών άλλων. Κατασκοπεύουν τους κατασκόπους της Αμερικής. Διαθέτοντας απόλυτη ελευθερία διεξαγωγής ερευνών πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα εθνικής ασφάλειας, το Γραφείο Ασφαλείας είχε ευρείες και ισχυρές αρμοδιότητες. Ο Άντερσον υποθέσεις μόνο μπορούσε να κάνει για τους λόγους που το περιστατικό στο Καπιτώλιο είχε κινήσει το ενδιαφέρον τους ή για το πώς είχαν κατορθώσει να το πληροφορηθούν τόσο σύντομα. Από την άλλη, το Γραφείο Ασφαλείας φημολογούνταν ότι διέθετε μάτια παντού. Ο διοικητής δεν μπορούσε να αποκλείσει το ενδεχόμενο να είχαν άμεση τροφοδότηση από τις κάμερες ασφαλείας του Καπιτωλίου. Το συγκεκριμένο περιστατικό δε φαινόταν να έχει την παραμικρή σχέση με το αντικείμενο του Γραφείου Ασφαλείας, όμως η χρονική συγκυρία δεν του επέτρεπε να φανταστεί ότι το τηλεφώνημα αφορούσε οτιδήποτε άλλο πέρα από το ακρωτηριασμένο χέρι. «Αρχηγέ;» Ο φύλακας του έτεινε το τηλέφωνο λες και κρατούσε στις παλάμες του πυρακτωμένο κάρβουνο. «Πρέπει να απαντήσετε αμέσως. Είναι...» Έκανε μια παύση και σχημάτισε βουβά δύο συλλαβές. «ΣΑ-ΤΟ». Ο Άντερσον έμεινε να κοιτάζει τον άντρα. Πλάκα μου κάνεις! Ένιωσε τις παλάμες του να ιδρώνουν. Γιατί ανέλαβε προσωπικά την υπόθεση; Το συγκεκριμένο στέλεχος του Γραφείου Ασφαλείας όχι μόνο είχε τη γενική εποπτεία της υπηρεσίας αλλά αποτελούσε και ένα ζωντανό θρύλο στους κύκλους των υπηρεσιών πληροφοριών. Είχε γεννηθεί πίσω από τα συρματοπλέγματα ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης Ιαπώνων στο Μανζανάρ της Καλιφόρνια, στον απόηχο του Περλ Χάρμπορ, και ανήκε σε εκείνη την κατηγορία των σκληροτράχηλων ανθρώπων που είχαν μάθει να επιβιώνουν. Ποτέ δεν ξέχασε τη φρίκη του πολέμου και τους κινδύνους που εγκυμονούν οι αποτυχίες της αντικατασκοπείας.' Εχοντας αναρριχηθεί πλέον σε μια από τις πιο ισχυρές και περιβαλλόμενες από μυστικότητα θέσεις στην ιεραρχία του αμερικανικού δικτύου πληροφοριών, όχι μόνο είχε επιδείξει αναμφισβήτητο πατριωτισμό αλλά είχε εξελιχτεί και σε τρομερό αντί-

96


παλο για οποιονδήποτε διανοούνταν να σταθεί εμπόδιο. Σπάνια εμφανιζόταν, όμως αυτό σε τίποτα δε μετρίαζε το δέος που αισθάνονταν οι πάντες για την κεφαλή του Γραφείου Ασφαλείας, που κινούνταν στα βαθιά νερά της CIA σαν ένα θαλάσσιο τέρας το οποίο αναδυόταν οτην επιφάνεια μονάχα για να κατασπαράξει το θύμα του. Ο Άντερσον είχε βρεθεί ενώπιος ενωπίω με την προϊσταμένη αρχή του Γραφείου Ασφαλείας μονάχα μία φορά, και η ανάμνηση της αίσθησης που αποκόμισε κοιτάζοντας εκείνα τα ψυχρά μαύρα μάτια ήταν αρκετή για να ευλογεί την τύχη του που η συγκεκριμένη συζήτηση θα διεξαγόταν από το τηλέφωνο. Ο διοικητής πήρε τη συσκευή και την πλησίασε στα χείλη του. «Αρχηγέ Σάτο», είπε σε όσο πιο φιλικό τόνο μπορούσε. «Διοικητής Άντερσον εδώ. Πώς θα μπορούσα να...» «Στο κτίριο σου βρίσκεται ένας άντρας στον οποίο πρέπει να μιλήσω αμέσως». Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ιδιαίτερα χαρακτηριστική, σαν χαλίκι που τρίβεται πάνω σε μαυροπίνακα. Ο πραγματικά ανατριχιαστικός τόνος της φωνής και μια εξίσου ανατριχιαστική ουλή στο λαιμό ήταν τα κατάλοιπα της εγχείρησης που είχε υποστεί για την αφαίρεση του καρκίνου στο λάρυγγα. «Θέλω να μου τον βρεις αμέσως». Αυτό είναι όλο; Τηλεφώνησες για να σον βρω κάποιον; Ο Άντερσον αναθάρρησε στη σκέψη πως ίσως η χρονική συγκυρία του τηλεφωνήματος τελικά να μη σήμαινε κάτι. «Ποιον ψάχνετε;» «Ονομάζεται Ρόμπερτ Λάνγκντον. Πιστεύω ότι βρίσκεται μέσα στο κτίριο σου αυτή τη στιγμή». Λάνγκντον; Το όνομα κάτι του θύμιζε αόριστα, όμως ο Άντερσον δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Αναρωτήθηκε αν η ύπαρξη του χεριού είχε γίνει τελικά γνωστή. «Βρίσκομαι στη Ροτόντα αυτή τη στιγμή», απάντησε, «όμως έχουμε κάτι τουρίστες εδώ... Μισό λεπτό». Χαμήλωσε το τηλέφωνο και φώναξε προς την ομάδα των πολιτών: «Κύριοι, μήπως κάποιος από εσάς ονομάζεται Λάνγκντον;». Σιωπή απλώθηκε για λίγο και μετά ακούστηκε από τη μεριά των τουριστών μια βαθιά φωνή.


97

«Ναι. Εγώ είμαι ο Ρόμπερτ Λάνγκντον». Τίποτα δεν ξεψεύγει από το Γραφείο Ασφαλείας. Ο Άντερσον τέντωσε το λαιμό του προσπαθώντας να δει ποιος είχε μιλήσει. Εκείνος ο άντρας που από ώρα προσπαθούσε να του μιλήσει αποσπάστηκε από την υπόλοιπη ομάδα. Έδειχνε ταραγμένος... αλλά οικείος, για κάποιο λόγο. Ο διοικητής έφερε ξανά το τηλέφωνο στα χείλη τοΰ. «Μάλιστα, ο κύριος Λάνγκντον βρίσκεται εδώ». «Δώσ' του το τηλέφωνο», έκανε επιτακτικά η τραχιά φωνή. Ο Άντερσον ανάσανε ανακουφισμένος. Καλύτερα αυτός παρά εγώ. «Μισό λεπτό». Έγνεψε στον τουρίστα να πλησιάσει. Ό π ω ς ερχόταν ο Λάνγκντον προς το μέρος του, ο Άντερσον ξαφνικά συνειδητοποίησε για ποιο λόγο του θύμιζε κάτι το όνομα. Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο για αυτό τον τύπο. Τι στο διάολο γυρεύει εδώ πέρα; Παρότι ο Ρόμπερτ ήταν ψηλός και γυμνασμένος, ο Άντερσον δε διέκρινε τίποτα από το ψυχρό, σκληροτράχηλο ύφος που θα περίμενε να δει στο πρόσωπο ενός άντρα ο οποίος είχε γίνει διάσημος επιβιώνοντας από μια έκρηξη στο Βατικανό και ένα ανθρωποκυνηγητό στο Παρίσι. Αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια της γαλλικής αστυνομίας... φορώντας παντοφλέ παπούτσια; Εκείνου του φαινόταν περισσότερο σαν τον τύπο που θα περίμενε κανείς να συναντήσει κοντά οτο τζάκι στη βιβλιοθήκη κάποιου κολεγίου, να διαβάζει Ντοσιογέφσκι. «Ο κύριος Λάνγκντον;» είπε ο Άντερσον, καλύπτοντας τη μισή απόσταση για να τον συναντήσει. «Είμαι ο διοικητής Άντερσον, υπεύθυνος ασφαλείας του συγκροτήματος. Έχετε τηλεφώνημα». «Εγώ;» Τα γαλάζια μάτια του Λάνγκντον φανέρωναν ανησυχία και αβεβαιότητα. Ο Άντερσον του έτεινε το τηλέφωνο. «Από το Γραφείο Ασφαλείας της CIA». «Δεν το έχω ακουστά». Ο Άντερσον χαμογέλασε δυσοίωνα. «Το σίγουρο, κύριε, είναι ότι το Γραφείο Ασφαλείας έχει εσάς ακουστά». Ο Λάνγκντον έφερε το τηλέφωνο στο αφτί του.

98


«Παρακαλώ;» «Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον;» Η τραχιά φωνή αντήχησε στο μικρό ακουστικό αρκετά δυνατά ώστε να την ακούσει και ο Άντερσον. «Μάλιστα;» απάντησε ο Λάνγκντον. Ο διοικητής πλησίασε για να ακούσει τι έλεγε το στέλεχος του Γραφείου Ασφαλείας. «Ονομάζομαι Ινούε Σάτο, κύριε Λάνγκντον. Χειρίζομαι μια κρίση που προέκυψε αιφνιδιαστικά, και πιστεύω ότι διαθέτετε πληροφορίες οι οποίες μπορούν να με βοηθήσουν». Ο Λάνγκντον αναθάρρησε. «Εννοείτε την υπόθεση του Πίτερ Σόλομον; Γνωρίζετε πού βρίσκεται;» Ποιος είναι αυτός ο Πίτερ Σόλομον; Ο Άντερσον δυσκολευόταν να παρακολουθήσει το διάλογο. «Καθηγητά», τον διέκοψε η τραχιά φωνή, «εγώ κάνω τις ερωτήσεις για την ώρα». «Ο Πίτερ Σόλομον διατρέχει πολύ σοβαρό κίνδυνο», επέμεινε ο Λάνγκντον. «Κάποιος παρανοϊκός μόλις...» «Με συγχωρείτε», τον διέκοψε η φωνή επιτακτικά. Ο Άντερσον μόρφασε. Λάθος κίνηση. Το να διακόπτεις τη σειρά των ερωτήσεων που έθετε ένας ανώτατος αξιωματούχος της CIA ήταν σφάλμα που μόνο ένας πολίτης θα μπορούσε να κάνει. Υποτίθεται ότι ο Λάνγκντον είναι έξυπνος. «Ακούστε προσεκτικά», είπε η φωνή. «Αυτή τη στιγμή που μιλάμε η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια σοβαρή κρίση. Με ενημέρωσαν ότι διαθέτετε πληροφορίες οι οποίες μπορούν να με βοηθήσουν να την αποτρέψω. Επομένως, θα επαναλάβω την ερώτησή μου. Τι είδους πληροφορίες έχετε στην κατοχή σας;» Ο Λάνγκντον έδειχνε να τα έχει χαμένα. «Λυπάμαι, δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μου μιλάτε. Το μόνο που με απασχολεί είναι να βρεθεί ο Πίτερ και...» «Είστε σίγουρος ότι δεν έχετε ιδέα;» επέμεινε η φωνή. Ο Άντερσον είδε τον Αάνγκντον να φουντώνει. Η φωνή του πήρε πιο επιθετικό τόνο. «Όχι, κύριε. Δεν καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάτε».


99

Ο Άντερσον μόρφασε ξανά. Λάθος. Λάθος. Λάθος. Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον είχε μόλις διαπράξει ένα πολΰ σοβαρό σφάλμα στον τρόπο που αντιμετώπιζε την ηγεσία των μυσιικών υπηρεσιών. Όμως ήταν πολΰ αργά, όπως συνειδητοποιούσε τώρα ξαφνιασμένος ο διοικητής. Εμβρόντητος, είδε το πρόσωπο που βρισκόταν στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής να εμφανίζεται στην απέναντι πλευρά της Ροτόντας, πλησιάζοντας με ταχύτητα τον Λάνγκντον από πίσω. Βρίσκεται στο κτίριο! Ο Άντερσον κράτησε την ανάσα του και προετοιμάστηκε για την έκρηξη. 0 Λάνγκντον είναι εντελώς ανυποψίαστος. Η σκοτεινή μορφή ήρθε πιο κοντά, κρατώντας πάντα το τηλέφωνο στο χέρι, ενώ δυο μαύρα μάτια είχαν καρφωθεί σαν ακτίνες λέιζερ στην πλάτη του καθηγητή.

Ο Λάνγκντον κρατούσε σφιχτά το τηλέφωνο του υπευθύνου ασφαλείας, νιώθοντας την οργή του να φουντώνει, καθώς οι ερωτήσεις που δεχόταν γίνονταν όλο και πιο επιθετικές. «Λυπάμαι πολύ, κύριε», είπε κοφτά, «όμως δεν μπορώ να διαβάσω τη σκέψη σας. Τι ακριβώς θέλετε από μένα;» «Τι ακριβώς θέλω από εσάς;» Η τραχιά φωνή αντήχησε δυνατά στο ακουστικό του τηλεφώνου, γδαρμένη και άδεια, σαν τη φωνή ενός ετοιμοθάνατου με φαρυγγίτιδα. Ενώ μιλούσε στο τηλέφωνο, ο Λάνγκντον ένιωσε ένα ελαφρύ χτύπημα στον ώμο του. Έκανε μεταβολή και το βλέμμα του χαμήλωσε... για να αντικρίσει το πρόσωπο μιας μικροκαμωμένης γυναίκας ιαπωνικής καταγωγής. Είχε αυστηρή έκφραση, επιδερμίδα κατάστικτη με κηλίδες, αδυνατισμένα μαλλιά, κιτρινισμένα από το τσιγάρο δόντια και μια ανατριχιαστική άσπρη ουλή η οποία διέτρεχε οριζόντια το λαιμό της. Τα κυρτωμένα δάχτυλα της γυναίκας κρατούσαν ένα κινητό κολλημένο στο αφτί της, κι όταν τα χείλη της κινήθηκαν, ο Λάνγκντον άκουσε τη γνώριμη τραχιά φωνή στο ακουστικό του τηλεφώνου του. «Ρωτήσατε τι ακριβώς θέλω από εσάς, καθηγητά;» Έκλεισε ψύχραιμα το τηλέφωνο και τον αγριοκοίταξε. «Κατ' αρχάς, να σταματήσετε να με προσφωνείτε "κύριε"». Ο Λάνγκντον έμεινε να την κοιτάζει αποσβολωμένος.


100

«Κυρία μου, δεν είχα καμία πρόθεση... Ζητώ συγνώμη. Η σύνδεση δεν ήταν καλή και...» «Η σύνδεση ήταν μια χαρά, καθηγητά», απάντησε εκείνη. «Κι εγώ έχω εξαιρετικά μικρή ανοχή στα ψέματα».

17 Η ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΙΝΟΥΕ ΣΑΤΟ ήταν μια τρομακτική εκπρόσωπος του φύλου της, πραγματικά θυελλώδης, παρότι το ύψος της δεν ξεπερνούσε το ενάμισι μέτρο. Ή τ α ν ξερακιανή με τραχιά χαρακτηριστικά και μια δερματική πάθηση γνωστή ως λεύκη, η οποία έδινε στην επιδερμίδα της την όψη γρανίτη καλυμμένου από λειχήνες. Το ζαρωμένο μπλε κοστούμι της κρεμόταν πάνω στο αποστεωμένο σώμα της σαν τσουβάλι, ενώ η μπλούζα με τον ανοιχτό λαιμό δεν έκρυβε στο ελάχιστο την ουλή στο λαιμό. Αρκετοί συνάδελφοι της σχολίαζαν ότι η μόνη παραχώρηση που έκανε η Σάτο στις επιταγές της φιλαρέσκειας ήταν το ότι αποτρίχωνε το αρκετά εμφανές μουστάκι της. Εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία η Ινούε Σάτο ήταν επικεφαλής του Γραφείου Ασφαλείας της CIA. Η ευφυΐα της ξεπερνούσε τα σταθμά οποιουδήποτε συμβατικού τεστ νοημοσύνης, ενώ διέθετε και ένα ανατριχιαστικά σωστό ένστικτο, συνδυασμός που την όπλιζε με τέτοια αυτοπεποίθηση, ώστε να φαντάζει τρομακτική σε οποιονδήποτε δεν μπορούσε να πετύχει το ακατόρθωτο. Ούτε καν η διάγνωση επιθετικής μορφής καρκίνου του λάρυγγα σε προχωρημένο στάδιο δεν κατόρθωσε να την κλονίσει. Η μάχη τής είχε στοιχίσει ένα μήνα απουσίας από τη δουλειά, τις μισές φωνητικές της χορδές και το ένα τρίτο του σωματικού της βάρους, όμως τελικά επέστρεψε στο γραφείο σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό. Τίποτα δε φαινόταν ικανό να καταβάλει την Ινούε Σάτο. Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον είχε την υποψία ότι δεν ήταν ο πρώτος που την είχε περάσει για άντρα στο τηλέφωνο, όμως αυτό δεν εμπόδιζε τη διευθύντρια να τον αγριοκοιτάζει με τα πυρωμένα μαύρα μάτια της. «Και πάλι σας ζητώ συγνώμη, κυρία μου», επανέλαβε. «Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι μου γίνεται εδώ πέρα... Το άτομο που ισχυ-


101

ρίζεται ότι κρατάει αιχμάλωτο τον Πίτερ Σόλομον με εξαπάτησε, πείθοντάς με να έρθω στην Ουάσινγκτον απόψε». Έβγαλε το φαξ από την τσέπη του σακακιού του. «Αυτό είναι το μήνυμα που μου έστειλε νωρίτερα. Σημείωσα τον κωδικό αριθμό του αεροπλάνου που με παρέλαβε, οπότε, αν καλούσατε την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, ίσως εντοπίζατε...» Το μικροσκοπικό χέρι της Σάτο τινάχτηκε και άρπαξε τη σελίδα. Την έχωσε στην τσέπη της χωρίς καν να ρίξει μια ματιά. «Καθηγητά, εγώ διεξάγω την έρευνα και, έως ότου αποφασίσετε να μου πείτε όσα θέλω να μάθω, σας συμβουλεύω να μη μιλάτε αν δε σας απευθύνω το λόγο». Στη συνέχεια η Σάτο στράφηκε απότομα προς τον υπεύθυνο ασφαλείας. «Διοικητά Άντερσον», είπε, πλησιάζοντας υπερβολικά κοντά και καρφώνοντάς τον με τα μικρά κατάμαυρα μάτια της, «μήπως θα είχατε την ευγενή καλοσύνη να μου εξηγήσετε τι στο διάολο συμβαίνει εδώ; Ο φύλακας στην ανατολική πύλη μού είπε ότι εντοπίσατε μια ανθρώπινη παλάμη στο δάπεδο. Αληθεύει αυτό;» Ο Άντερσον παραμέρισε, αποκαλύπτοντας το αντικείμενο στο κέντρο της αίθουσας. «Μάλιστα, διευθύντρια, πριν από λίγα μόλις λεπτά». Εκείνη έριξε μια αδιάφορη ματιά στο χέρι, σαν να μην ήταν παρά ένα παραπεταμένο ρούχο. «Παρ' όλα αυτά, δε μου το αναφέρατε όταν σας τηλεφώνησα». «Νόμιζα ότι... ότι το γνωρίζατε». «Μη μου λέτε ψέματα». Ο Άντερσον ζάρωσε αντιμέτωπος με το βλέμμα της, όμως η φωνή του παρέμεινε σταθερή. «Διευθύντρια, η κατάσταση βρίσκεται υπό έλεγχο». «Αμφιβάλλω πάρα πολύ», απάντησε εκείνη, εξίσου σταθερά. «Μια ομάδα της Σήμανσης βρίσκεται καθ' οδόν. Ο δράστης πιθανόν να έχει αφήσει δακτυλικά αποτυπώματα». Η Σάτο διατηρούσε σοβαρές αμφιβολίες. «Νομίζω ότι ένα άτομο τόσο έξυπνο ώστε να περάσει από τους ελέγχους σας μεταφέροντας μια ανθρώπινη παλάμη πιθανότατα δια-

102


θέτει αρκετά ανεπτυγμένη ευφυΐα ώστε να μην αφήσει αποτυπώματα». «Ενδεχομένως, όμως έχω χρέος να διεξαγάγω την έρευνα». «Μιας και το αναφέρατε, αυτή τη στιγμή σας απαλλάσσω από κάθε ευθύνη για την έρευνα. Αναλαμβάνω εγώ προσωπικά». Ο Άντερσον μαγκώθηκε. «Δε νομίζω ότι η υπόθεση εμπίπτει στις αρμοδιότητες της υπηρεσίας σας». «Σφάλλετε. Πρόκειται για ζήτημα εθνικής ασφάλειας». Το χέρι τον Πίτερ; αναρωτήθηκε ο Λάνγκντον, παρακολουθώντας το διάλογο σαστισμένος. Ζήτημα εθνικής ασφάλειας; Το ένστικτο του του έλεγε ότι η Σάτο δε συμμεριζόταν την αγωνία του για τον εντοπισμό του Πίτερ. Η διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας έμοιαζε να ενδιαφέρεται για κάτι εντελώς διαφορετικό. Ο Άντερσον έδειχνε εξίσου απορημένος. «Ζήτημα εθνικής ασφάλειας; Με όλο το σεβασμό, διευθύντρια, δε νομίζω...» «Την τελευταία φορά που έλεγξα», τον διέκοψε εκείνη, «ήμουν πιο ψηλά στην ιεραρχία από σένα. Προτείνω να κάνεις αυτό ακριβώς που ζητάω, και χωρίς ερωτήσεις». Ο Άντερσον έγνεψε καταφατικά και ξεροκατάπιε. «Δε θα έπρεπε τουλάχιστον να πάρουμε αποτυπώματα από την παλάμη, ώστε να επιβεβαιώσουμε ότι το χέρι ανήκει στον Πίτερ Σόλομον;» «Το επιβεβαιώνω εγώ», είπε ο Λάνγκντον, νιώθοντας ανατριχιαστικά σίγουρος για αυτό που έλεγε. «Αναγνωρίζω το δαχτυλίδι του... κ<χι την παλάμη». Έκανε μια παύση. «Όμως τα τατουάζ είναι καινούρια. Κάποιος άλλος του τα έκανε, πρόσφατα». «Ορίστε;» Η Σάτο έδειξε να ταράζεται, για πρώτη φορά από την άφιξή της. «Το χέρι έχει τατουάζ·,» Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά. «Ο αντίχειρας φέρει ένα στέμμα. Στον δείκτη υπάρχει ένα άστρο». Η Σάτο έβγαλε ένα ζευγάρι γυαλιά και πλησίασε την παλάμη, διαγράφοντας κύκλους γύρω της σαν καρχαρίας. «Επίσης», συνέχισε ο Λάνγκντον, «παρότι δεν μπορείτε να δείτε τα υπόλοιπα τρία δάχτυλα, είμαι βέβαιος ότι στις άκρες τους υπάρχουν επίσης τατουάζ».


103

Το σχόλιο προκάλεσε το ενδιαφέρον της Σάτο, η οποία έγνεψε στον Άντερσον. «Διοικητά, μπορείς να δεις αν υπάρχουν κι άλλα τατουάζ, σε παρακαλώ;» Ο Άντερσον γονάτισε δίπλα στο χέρι, προσέχοντας να μην το αγγίξει. Χαμήλωσε το μάγουλο του κοντά στο δάπεδο και κοίταξε κάτω από τα σφιγμένα δάχτυλα. «Έχει δίκιο, διευθύντρια. Υπάρχουν τατουάζ σε όλα τα δάχτυλα, αν και δεν μπορώ να διακρίνω τι είναι...» «Ένας ήλιος, ένας λύχνος και ένα κλειδί», απάντησε αμέσως ο Λάνγκντον. Η Σάτο στράφηκε προς το μέρος του, παρατηρώντας τον μέαα από τις σχισμές των ματιών της. «Και πώς ακριβώς το γνωρίζετε αυτό;» Ο Λάνγκντον ανταπέδωσε το βλέμμα. «Η εικόνα μιας ανθρώπινης παλάμης σημαδεμένης κατ' αυτό τον τρόπο στα ακροδάχτυλα είναι ένα πολύ παλιό σύμβολο. Είναι γνωστό ως "Χέρι των Μυστηρίων"». Ο Άντερσον σηκώθηκε απότομα όρθιος. «Αυτό το πράγμα έχει όνομα·,» Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά. «Είναι μια από τις πλέον μυστικιστικές εικόνες του αρχαίου κόσμου». Η Σάτο έγειρε το κεφάλι της στο πλάι. «Σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσα να ρωτήσω τι δουλειά έχει στη μέση του Καπιτωλίου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής;» Ο Λάνγκντον ευχήθηκε να μπορούσε να ξυπνήσει από αυτό τον εφιάλτη. «Παραδοσιακά, κυρία μου, χρησιμοποιούνταν ως πρόσκληση». «Πρόσκληση... σε τι;» ρώτησε εκείνη επιτακτικά. Ο Λάνγκντον έσιρεψε το βλέμμα προς τα κάτω, στα σύμβολα που είχαν αποτυπωθεί πάνω στην ακρωτηριασμένη παλάμη του φίλου του. «Επί αιώνες το Χέρι των Μυστηρίων χρησιμοποιούνταν ως ένα μυστικιστικό κάλεσμα. Βασικά, αποτελεί πρόσκληση να γίνει κάποιος


104

κοινωνός μυστικών γνώσεων, προστατευμένων γνώσεων που αποκαλύπτονται σε ελάχιστους επίλεκτους». Η Σάτο σταύρωσε τα λεπτά μπράτσα της στο στήθος και τον κάρφωσε με τα κατάμαυρα μάτια της. «Λοιπόν, καθηγητά, για κάποιον που ισχυρίζεται ότι δεν έχει την παραμικρή υποψία για το λόγο που βρίσκεται εδώ... τα πάτε μια χαρά μέχρι στιγμής».

18 Η ΚΑΘΡΙΝ ΣΟΛΟΜΟΝ ΦΟΡΕΣΕ τη λευκή ποδιά της και καταπιάστηκε με τη συνηθισμένη της ρουτίνα - τους «γύρους» της, όπως ονόμαζε τη διαδικασία ο αδερφός της. Σαν ανήσυχος γονιός που ελέγχει αν το μωρό του κοιμάται ήρεμα, η Κάθριν έριξε μια ματιά στο μηχανοστάσιο. Η ενεργειακή κυψέλη υδρογόνου λειτουργούσε κανονικά, ενώ οι εφεδρικές κυψέλες ήταν όλες με ασφάλεια τοποθετημένες στις σχάρες τους. Η Κάθριν συνέχισε την επιθεώρηση στο δωμάτιο αποθήκευσης δεδομένων. Ό π ω ς πάντα, οι δύο εφεδρικές ολογραφικές μονάδες βούιζαν ήσυχα στον ειδικό θάλαμο που τις φιλοξενούσε υπό συνθήκες ελεγχόμενης θερμοκρασίας. Εδώ βρίσκεται όλη η ερευνά μου, σκέφτηκε κοιτάζοντας μέσα από το άθραυστο τζάμι πάχους επτά εκατοστών. Οι ολογραφικές συσκευές αποθήκευσης δεδομένων, σε αντίθεση με τις προκατόχους τους, που είχαν μέγεθος ψυγείου, θύμιζαν περισσότερο κομψά σχεδιασμένα τμήματα στερεοφωνικού συγκροτήματος, καθεμιά τους τοποθετημένη πάνω σε μια ειδική στήλη. Και οι δύο ολογραφικοί δίσκοι που διέθετε το εργαοτήριό της ήταν συγχρονισμένοι και πανομοιότυποι, λειτουργώντας ως εφεδρικά συστήματα ανάκτησης δεδομένων, στα οποία καταγράφονταν ακριβή αντίγραφα των ερευνών της. Τα περισσότερα πρωτόκολλα ασφαλείας πρότειναν την ύπαρξη ενός δευτερεύοντος συστήματος αποθήκευσης δεδομένων σε διαφορετικό χώρο, για την περίπτωση σεισμού, φωτιάς ή κλοπής, όμως η Κάθριν και ο αδερφός της συμφώνησαν ότι πάνω απ' όλα σημασία είχε η διατήρηση της μυστικότητας των ερευνών.


105

Αν αυτά τα δεδομένα έφευγαν από το κτίριο και κατέληγαν οε κάποιο διακομιστή σε διαφορετικό χώρο, δε θα μπορούσαν να είναι βέβαιοι ότι το απόρρητο θα διαφυλασσόταν. Έχοντας βεβαιωθεί ότι όλα λειτουργούσαν ομαλά εδώ, η Κάθριν επέστρεφε στο διάδρομο. Καθώς έστριβε στη γωνία όμως, παρατήρησε κάτι ασυνήθιστο στην απέναντι πλευρά του εργαστηρίου. Τι οτψ ευχή; Όλος ο εξοπλισμός εξέπεμπε μια θαμπή λάμψη. Έτρεξε για να δει τι συνέβαινε και με έκπληξη διαπίστωσε ότι πίσω από το πλεξιγκλάς που χώριζε το δωμάτιο από την αίθουσα ελέγχου υπήρχε φως. Ήρθε. Διέσχισε γρήγορα το εργαστήριο, έφτασε στην πόρτα της αίθουσας ελέγχου και την άνοιξε. «Πίτερ!» φώναξε, μπαίνοντας ορμητικά. Η ευτραφής γυναίκα που καθόταν μπροστά στο τερματικό της αίθουσας ελέγχου πετάχτηκε όρθια. «Ω, Θεέ μου! Κάθριν! Με τρόμαξες!» Η Τρις Νταν, το μοναδικό άτομο πέρα από την Κάθριν και τον Πίτερ στο οποίο επιτρεπόταν να μπαίνει εδώ, ήταν η αναλύτρια μετασυστημάτων που τη βοηθούσε, και σπάνια εργαζόταν τα Σαββατοκύριακα. Η εικοσιεξάχρονη κοκκινομάλλα ήταν πραγματική ιδιοφυΐα στη διαχείριση δεδομένων και είχε υπογράψει ένα τόσο αυστηρό συμφωνητικό τήρησης εχεμύθειας, που θα το ζήλευε ακόμα και η πάλαι ποτέ KGB. Απόψε φαίνεται πως είχε καταπιαστεί με την ανάλυση δεδομένων, τα οποία προβάλλονταν στην οθόνη πλάσματος που διέθετε η αίθουσα, μια τεράστια επίπεδη οθόνη η οποία έμοιαζε με εξάρτημα που θα συναντούσε κανείς στην αίθουσα ελέγχου των αποστολο')ν της NASA. «Συγνώμη», είπε η Τρις. «Δεν ήξερα πως είχες έρθει κιόλας. Προσπαθούσα να τελειώσω προτού φτάσετε εσύ κι ο αδερφός σου». «Του έχεις μιλήσει; Έχει αργήσει και δεν απαντάει στο κινητό του». Η Τρις έγνεψε αρνητικά. «Βάζω στοίχημα πως ακόμα παιδεύεται να μάθει πώς λειτουργεί εκείνο το καινούριο iPhone που του χάρισες». Η Κάθριν εκτιμούσε ιδιαίτερα το έξυπνο χιούμορ της Τρις, ενώ η παρουσία της νεαρής γυναίκας εκεί της είχε δώσει μια ιδέα.

106


«Λοιπόν, χαίρομαι που πέρασες απόψε. Ίσως μπορέσεις να με βοηθήσεις σε κάτι, αν δεν έχεις αντίρρηση». «Ό,τι κι αν είναι, είμαι σίγουρη πως είναι καλύτερο από το να βλέπω τον αγώνα». Η Κάθριν πήρε μια βαθιά ανάσα, θέλοντας να συγκεντρώσει το μυαλό της. «Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, όμως νωρίτερα σήμερα άκουσα μια περίεργη ιστορία...»

Η Τρις Νταν δεν ήξερε τι ιστορία είχε ακούσει η Κάθριν Σόλομον, όμως ήταν φανερό ότι της είχε προκαλέσει μεγάλη νευρικότητα. Τα συνήθως ήρεμα γκρίζα μάτια της εργοδότριάς της φανέρωναν ανησυχία, ενώ είχε στερεώσει τα μαλλιά της τρεις φορές πίσω από τα αφτιά από τη στιγμή που μπήκε στο δωμάτιο, χειρονομία που πρόδινε νευρικότητα, όπως ήξερε πολύ καλά η Τρις. Έξοχη επιστήμονας. Τραγική παίκτρια πόκερ. «Προσωπικά», είπε η Κάθριν, «αυτή η ιστορία μού φαίνεται απίστευτη, ένας παλιός μύθος. Κι όμως...» Έκανε μια παύση και, για μία ακόμα φορά, στερέωσε μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από τα αφτιά. «Κι όμως;...» Η Κάθριν αναστέναξε. «Κι όμως, μια έμπιστη πηγή με διαβεβαίωσε σήμερα ότι ο μύθος αληθεύει». «Εντάξει...» Πού θέλει να καταλήξει; «Σκοπεύω να μιλήσω στον αδερφό μου για το θέμα αυτό, όμως σκέφτηκα πως ίσως μπορείς να με βοηθήσεις να φωτίσω λίγο την κατάσταση πριν το κάνω. Πολύ θα ήθελα να μάθω αν ο συγκεκριμένος μύθος έχει επαληθευτεί σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση στην ιστορία». «Σε ολόκλψτι την ιστορία;» Η Κάθριν έγνεψε καταφατικά. «Οπουδήποτε στον κόσμο, σε οποιαδήποτε γλώσσα και σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή». Παράξενο αίτημα, σκέφτηκε η Τρις, αλλά σε κάθε περίπτωση εφικτό.


107

Δέκα χρόνια πριν μια τέτοια προσπάθεια θα ήταν μάταιη. Στην εποχή μας όμως, χάρη στο διαδίκτυο και στον παγκόσμιο ιστό, καθώς και στη συνεχιζόμενη ψηφιοποίηση των περιεχομένων μεγάλων βιβλιοθηκών και μουσείων σε ολόκληρο τον πλανήτη, ο στόχος της Κάθριν θα μπορούσε να επιτευχθεί με τη βοήθεια μιας σχετικά απλής μηχανής αναζήτησης, εφοδιασμένης με μια σειρά μεταφραστικών βοηθημάτων και ορισμένες εύστοχα επιλεγμένες λέξεις-κλειδιά. «Κανένα πρόβλημα», είπε η Τρις. Πολλά από τα βιβλία που υπήρχαν στο εργαστήριο περιείχαν κείμενα γραμμένα σε αρχαίες γλώσσες, οπότε η Τρις συχνά καλούνταν να δημιουργήσει εξειδικευμένα πρότυπα οπτικής αναγνώρισης χαρακτήρων προκειμένου να προκύπτουν αγγλικά κείμενα από την επεξεργασία παραθεμάτων σε διάφορες άγνωστες γλώσσες. Πρέπει να ήταν η μοναδική ειδικός μετασυστημάτων στον πλανήτη που είχε γράψει μεταφραστικά πρότυπα οπτικής αναγνώρισης χαρακτήρων για τη φριζική και την ακκαδική γλώσσα. Τα πρότυπα αυτά οπωσδήποτε θα βοηθούσαν, όμως το μυστικό της δημιουργίας μιας αποτελεσματικής μηχανής αναζήτησης ήταν η επιλογή των κατάλληλων λέξεων-κλειδιά. Μοναδικές αλλά όχι υπερβολικά περιοριστικές. Η Κάθριν φαίνεται πως βρισκόταν ένα βήμα μπροστά από την Τρις, καθώς ήδη είχε βαλθεί να σημειώνει λέξεις-κλειδιά σε ένα κομμάτι χαρτί. Είχε γράψει ήδη αρκετές λέξεις, όταν έκανε μια παύση, σκέφτηκε για λίγο και ύστερα πρόσθεσε μερικές ακόμα. «Εντάξει», είπε τελικά, παραδίνοντας στην Τρις το χαρτί. Εκείνη διάβασε τη λίστα των πιθανών ερευνητικών κατευθύνσεων και τα μάτια της γούρλωσαν. Ποιον αλλόκοτο θρύλο ερευνά η Κάθριν; «Θέλεις να αναζητήσω όλες αυτές τις φράσεις-κλειδιά;» Ανάμεσα στις διάφορες λέξεις υπήρχε και μία την οποία ούτε καν αναγνώριζε η Τρις. Δεν είμαι σίγουρη πας είναι αγγλική λέξη. «Πιστεύεις πραγματικά πως θα εντοπίσουμε όλους αυτούς τους όρους σε ένα κείμενο; Επί λέξει;» «Θα ήθελα να προσπαθήσουμε». Η Τρις θα απαντούσε πως αυτό είναι αδύνατον, όμως η συγκεκριμένη λέξη ήταν απαγορευμένη εδώ. Η Κάθριν θεωρούσε πως μια

108


τέτοια νοοτροπία ήταν επικίνδυνη σε ένα επιστημονικό πεδίο που συχνά μεταμόρφωνε θεωρούμενες λανθασμένες αντιλήψεις σε επιβεβαιωμένες αλήθειες. Η Τρις Νταν ωστόσο πραγματικά αμφέβαλλε για το κατά πόσο αυτή η αναζήτηση φράσεων-κλειδιά θα ενέπιπτε στη συγκεκριμένη κατηγορία. «Πόση ώρα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να έχουμε αποτελέσματα;» ρώτησε η Κάθριν. «Θα χρειαστώ μερικά λεπτά για να ετοιμάσω το πρόγραμμα ανίχνευσης ιστού και να το εκτελέσω. Από εκεί και πέρα, θέλουμε περίπου ένα τέταρτο μέχρι να εξαντλήσει τα περιθώριά του το πρόγραμμα». «Τόσο λίγο;» Η Κάθριν αναθάρρησε. Η Τρις έγνεψε καταφατικά. Οι παραδοσιακές μηχανές αναζήτησης συχνά χρειάζονταν έως και μία ολόκληρη μέρα προκειμένου να περιηγηθούν σε ολόκληρο το διαδικτυακό σύμπαν, να εντοπίσουν νέα έγγραφα, να αναλύσουν το περιεχόμενο τους και να το προσθέσουν στη βάση δεδομένων που χρησιμοποιούσαν για τις αναζητήσεις τους. Ό μ ω ς η Τρις δε θα ετοίμαζε ένα τέτοιο πρόγραμμα. «Θα γράψω ένα πρόγραμμα που ονομάζεται καταμεριστής», εξήγησε. «Δεν είναι ό,τι πιο αθώο, όμως φέρνει γρήγορα αποτελέσματα. Ουσιαστικά, είναι ένα πρόγραμμα που διατάζει τις μηχανές αναζήτησης άλλων ανθρώπων να αναλάβουν το φόρτο εργασίας. Οι περισσότερες βάσεις δεδομένων διαθέτουν μια ενσωματωμένη λειτουργία αναζήτησης, όπως, για παράδειγμα, στις περιπτώσεις βιβλιοθηκών, μουσείων, πανεπιστημίων και κρατικών υπηρεσιών. Οπότε ετοιμάζω ένα πρόγραμμα ανίχνευσης ιστού που εντοπίζει τις δικές τους μηχανές αναζήτησης, εισάγει τις λέξεις-κλειδιά που ψάχνουμε και τους ζητά να τις εντοπίσουν. Με τον τρόπο αυτόν αξιοποιούμε τις δυνατότητες χιλιάδων μηχανών, οι οποίες εργάζονται ταυτόχρονα». Η Κάθριν εντυπωσιάστηκε. «Παράλληλη επεξεργασία». Ένα είδος μετασνστηματος. «Θα σε φωνάξω αν προκύψει κάτι». «Ευχαριστώ πολύ, Τρις». Η Κάθριν τη χτύπησε φιλικά στην πλάτη και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. «Θα βρίσκομαι στη βιβλιοθήκη». Η Τρις κάθισε για να γράψει το πρόγραμμα. Η δημιουργία του κώδικα για το πρόγραμμα ανίχνευσης ιστού ήταν παιχνιδάκι, ένα έρ-


109

γο πολΰ κατώτερο των ικανοτήτων της, όμως η Τρις Νταν δεν είχε πρόβλημα με αυτό. Ή τ α ν πρόθυμη να κάνει οτιδήποτε για την Κάθριν Σόλομον. Ακόμα και τώρα υπήρχαν φορές που δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο τυχερή είχε σταθεί για να βρεθεί εδώ. Έχεις χρτάσει πολύ μακριά, κούκλα μου. Πριν από μόλις ένα χρόνο η Τρις είχε παραιτηθεί από τη δουλειά της ως αναλύτριας μετασυστημάτων σε μια από τις πολλές απρόσωπες εταιρείες που δραστηριοποιούνταν στη βιομηχανία της υψηλής τεχνολογίας. Στον ελεύθερο χρόνο της αναλάμβανε κάποιες επιπλέον δουλειές ως προγραμματίστρια, ενώ ταυτόχρονα είχε ξεκινήσει ένα επιστημονικό ιστολόγιο με θέμα τις «Μελλοντικές Εφαρμογές στην Υπολογιστική Ανάλυση Μετασυστημάτων», αν και αμφέβαλλε αν το διάβαζε οποιοσδήποτε πέρα από την ίδια. Έ ν α βράδυ όμως δέχτηκε ένα απρόσμενο τηλεφώνημα. «Είστε η Τρις Νταν;» ρώτησε ευγενικά μια γυναικεία φωνή. «Μάλιστα, ποιος είναι, παρακαλώ;» «Ονομάζομαι Κάθριν Σόλομον». Η Τρις παραλίγο να λιποθυμήσει. Η Κάθριν Σόλομον; «Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο σας Νοητική Επιστήμη: Μια Σύγχρονη Πύλη για την Αρχαία Σοφία, και μάλιστα έγραψα για αυτό στο ιστολόγιό μου!» «Ναι, το ξέρω», απάντησε σεμνά η γυναίκα. «Αυτός είναι ο λόγος που τηλεφωνώ». Φυσικά και είναι αυτός, συνειδητοποίησε η Τρις, νιώθοντας κάπως ανόητη. Ακόμα και οι μεγαλοφυείς επιστήμονες ψάχνουν στο διαδίκτυο για να δουν ποιος ασχολείται μαζί τους. «Τα κείμενά σας μου κίνησαν το ενδιαφέρον», συνέχισε η Κάθριν. «Δεν ήξερα ότι η ανάλυση μετασυστημάτων είχε σημειώσει τέτοιες Προόδους». «Κι όμως...» κατάφερε να ψελλίσει η Τρις, πτοημένη από το κύρος Της γυναίκας που της είχε τηλεφωνήσει. «Τα μοντέλα δεδομένων αποτελούν μια τεχνολογία που παρουσιάζει ραγδαία εξέλιξη και συνοδεύεται από ευρύτατη κλίμακα εφαρμογών». Για αρκετή ώρα οι δύο γυναίκες συζήτησαν σχετικά με τη δουλειά Της Τρις πάνω στα μετασυστήματα, κουβεντιάζοντας για την εμπειρία

110


της οΐην ανάλυση, την οργάνωση και την πρόβλεψη της ροής τεράστιων πεδίων δεδομένων. «Προφανώς, το βιβλίο σας είναι αρκετά εκτός του γνωστικού μου πεδίου», είπε η Τρις, «όμως καταλαβαίνω αρκετά ώστε να διακρίνω ένα κοινό σημείο με τη δουλειά μου πάνω στα μετασυστήματα». «Στο ιστολόγιό σου ανέφερες ότι πιστεύεις πως η δημιουργία μοντέλων μετασυστημάτων μπορεί να μεταμορφώσει τη μελέτη της Νοητικής Επιστήμης...» «Απολύτως. Πιστεύω ότι τα μετασυστήματα θα μπορούσαν να μετατρέψουν τη Νοητική Επιστήμη σε πραγματική επιστήμη». «Πραγματική επιστήμη;» Ο τόνος της Κάθριν σκλήρυνε κάπως. «Ενώ τώρα...» Σκατά, δεν ακούστηκε καλά αυτό που είτια. «Να, αυτό που εννοούσα είναι ότι η Νοητική Επιστήμη έχει περισσότερο... μεταφυσικό χαρακτήρα». Η Κάθριν γέλασε. «Χαλάρωσε, αστειεύομαι. Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω αυτό το σχόλιο». Δε με εκπλήσσει, σκέφτηκε η Τρις. Ακόμα και το Ινστιτούτο Νοητικών Επιστημών στην Καλιφόρνια περιέγραφε το ερευνητικό πεδίο με στρυφνή και δυσνόητη γλώσσα, ορίζοντάς το ως τη μελέτη της «ευθείας και άμεσης πρόσβασης σε γνώσεις πέρα από εκείνες που είναι διαθέσιμες μέσω των κανονικών αισθήσεών μας και της λογικής». Η λέξη νοητική, όπως είχε μάθει η Τρις, προερχόταν από την αρχαία ελληνική λέξη νους, η οποία θα μπορούσε να αποδοθεί αδρά ως «εσωτερική γνώση» ή «διαισθητική συνείδηση». «Με ενδιαφέρει η δουλειά σου πάνω στα μετασυστήματα», είπε η Κάθριν, «καθώς και η σχέση που θα μπορούσε να έχει με την έρευνα που διεξάγω. Θα μπορούσαμε μήπως να κανονίσουμε μια συνάντηση; Πολύ θα ήθελα να αξιοποιήσω το μυαλό σου». Η Κάθριν Σόλομον θέλει να αξιοποιήσει το δικό μου μυαλό; Η Τρις αισθανόταν σαν να της είχε τηλεφωνήσει η Μαρία Σαράποβα για να της ζητήσει συμβουλές για το τένις. Την επόμενη μέρα ένα άσπρο Volvo σταμάτησε μπροστά στο


111

σπίτι της και μια γοητευτική, αεράτη γυναίκα, ντυμένη με τζιν παντελόνι, κατέβηκε από αυτό. Αμέσως η Τρις ένιωσε ασήμαντη. Τέλεια, βόγκηξε. Έξυπνη, τιλούσια και λεπτή... Κι εγώ τάρα πρέπει να πιστέψω ότι ο Θεός είναι πανάγαθος; Ό μ ω ς ο σεμνός χαρακτήρας της Κάθριν βοήθησε την Τρις νά χαλαρώσει στη στιγμή. Οι δυο τους κάθισαν στην πελώρια πίσω βεράντα της, η οποία έβλεπε σε μια εντυπωσιακή έκταση γης. «Το σπίτι σου είναι καταπληκτικό», σχολίασε η Κάθριν. «Ευχαριστώ. Στάθηκα τυχερή στο κολέγιο και μπόρεσα να κλείσω μια καλή συμφωνία για κάποιο λογισμικό που είχα δημιουργήσει». «Αφορούσε τα μετασυστήματα;» «Ήταν κάτι σαν πρόδρομος των μετασυστημάτων. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση άρχισε να καταγράφει και να αναλύει τεράστιους όγκους δεδομένων αναζητώντας λέξεις-κλειδιά που σχετίζονταν με τη δράση πυρήνων τρομοκρατών: μηνύματα πολιτών σταλμένα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, κλήσεις από κινητά τηλέφωνα, φαξ, κείμενα, ιστοσελίδες. Οπότε ετοίμασα ένα πρόγραμμα που τους επέτρεπε να επεξεργάζονται τα δεδομένα τους και με έναν εναλλακτικό τρόπο, αντλώντας από αυτά επιπλέον πληροφορίες». Χαμογέλασε. «Ουσιαστικά, το πρόγραμμά μου τους επέτρεπε να "σφυγμομετρούν" την Αμερική». «Ορίστε;» Η Τρις γέλασε. «Ναι, ακούγεται τρελό, το ξέρω. Αυτό που εννοώ είναι ότι κατέγραψε ποσοτικά τη συναισθηματική κατάσταση της χώρας. Λειτουργούσε σαν ένα είδος "βαρόμετρου" της κοινής γνώμης, αν προτιμάς». Η Τρις εξήγησε πώς, χρησιμοποιώντας ένα πεδίο δεδομένων από τα συστήματα τηλεπικοινωνιών της χώρας, μπορούσε κάποιος να εκτιμήσει τη διάθεση των πολιτών στηριζόμενος στη «συχνότητα εμφάνισης» συγκεκριμένων λέξεων και συναισθηματικών δεικτών στο πεδίο των δεδομένων. Οι πιο ευτυχισμένες εποχές συνοδεύονταν από περισσότερο εύθυμη γλώσσα, ενώ το αντίθετο ίσχυε για τις δύσκολες περιόδους. Σε περίπτωση, παραδείγματος χάρη, τρομοκρατικής επίθεσης, η κυβέρνηση μπορούσε να χρησιμοποιήσει πεδία δεδομένων προκειμένου να υπολογίσει τη μεταβολή στην ψυχική διάθεση των

112


πολιτών, ώστε να είναι σε θέση να ενημερώσει πληρε'στερα τον Πρόεδρο σχετικά με το συναισθηματικό αντίκτυπο του συμβάντος. «Καταπληκτικό!» έκανε η Κάθριν, χαϊδεύοντας το πιγούνι της. «Ουσιαστικά, αν κατάλαβα σωστά, αντιμετωπίζεις έναν ολόκληρο πληθυσμό ατόμων... σαν να ήταν ένας ενιαίος οργανισμός». «Ακριβώς. Ένα μετασύστημα. Μια ενιαία οντότητα η οποία καθορίζεται από το σύνολο των μερών της. Το ανθρώπινο σώμα, για παράδειγμα, αποτελείται από εκατομμύρια ξεχωριστά κύτταρα, καθένα από τα οποία διαθέτει διαφορετικά χαρακτηριστικά και εξυπηρετεί διαφορετικούς σκοπούς, όμως το σύνολο λειτουργεί ως ενιαίος οργανισμός». Η Κάθριν έγνεψε καταφατικά, γεμάτη ενθουσιασμό. «Σαν ένα σμήνος πουλιών ή ένα κοπάδι ψαριών που κινούνται σαν ένα. Εμείς το ονομάζουμε "σύγκλιση", ή "συμπλοκή"». Η Τρις διαισθάνθηκε ότι η διάσημη καλεσμένη της είχε αρχίσει να διακρίνει τη χρησιμότητα που θα μπορούσε να έχει ο προγραμματισμός μετασυστημάτων στον τομέα της Νοητικής Επιστήμης. «Το λογισμικό μου», εξήγησε, «σχεδιάστηκε για να βοηθήσει τις κρατικές υπηρεσίες να εκτιμήσουν και να ανταποκριθούν κατάλληλα σε κρίσεις ευρείας κλίμακας, όπως, για παράδειγμα, πανδημίες, εθνικές τραγωδίες, τρομοκρατικές επιθέσεις και τα λοιπά». Έκανε μια παύση. «Φυσικά, δεν παύει να υφίσταται η δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί και προς άλλες κατευθύνσεις - ενδεχομένως για να καταγράψει ένα "στιγμιότυπο" των εθνικών τάσεων σε μια δεδομένη στιγμή και να προβλέψει το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών ή την κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθεί ο δείκτης του χρηματιστηρίου με την έναρξη της συνεδρίασης». «Εντυπωσιακό ακούγεται». Η Τρις έγνεψε προς το σπίτι της. «Την ίδια γνώμη είχε και η κυβέρνηση». Τα γκρίζα μάτια της Κάθριν καρφώθηκαν τώρα πάνω της. «Τρις, θα μπορούσα να σε ρωτήσω σχετικά με το ηθικό δίλημμα που προκύπτει από τη δουλειά σου;» «Τι εννοείς;» «Εννοώ ότι δημιούργησες ένα λογισμικό το οποίο θα μπορούσε


113

άνετα να γίνει αντικείμενο κατάχρησης. Αυτοί που το διαθέτουν έχουν πρόσβαση σε πολύ σημαντικές πληροφορίες, οι οποίες δεν είναι προσπελάσιμες από όλους. Δεν είχες κανένα δισταγμό όταν το δημιουργούσες;» Η Τρις απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη. «Κανέναν απολύτως. Το λογισμικό μου δε διαφέρει σε τίποτα από... έναν εξομοιωτή πτήσεων, ας πούμε. Κάποιοι χρήστες θα τον χρησιμοποιούσαν προκειμένου να εκπαιδευτούν ώστε να μεταφέρουν αεροπορικώς ανθρωπιστική βοήθεια σε υπανάπτυκτες χώρες. Κάποιοι άλλοι ίσως το χρησιμοποιούσαν για να εξασκηθούν στο να ρίχνουν αεροσκάφη πάνω σε ουρανοξύστες. Η γνώση είναι ένα εργαλείο, και, όπως όλα τα εργαλεία, η αξία του εξαρτάται από το χρήστη». Η Κάθριν έγειρε πίσω, φανερά εντυπωσιασμένη. «Επίτρεψέ μου, λοιπόν, να σου κάνω μια υποθετική ερώτηση». Ξαφνικά η Τρις διαισθάνθηκε ότι η κουβέντα τους είχε μόλις μετατραπεί σε συνέντευξη υποψηφίου για μια θέση εργασίας. Η Κάθριν έσκυψε και μάζεψε από το πάτωμα έναν κόκκο άμμου, τον οποίο σήκωσε ψηλά για να τον δείξει στην Τρις. «Έχω την εντύπωση», είπε, «ότι η δουλειά σου πάνω στα μετασυστήματα ουσιαστικά σου επιτρέπει να υπολογίσεις το βάρος μιας ολόκληρης αμμουδιάς... ζυγίζοντας έναν κόκκο τη φορά». «Ναι, βασικά έτσι είναι». «Όπως ξέρεις, αυτός ο μικροσκοπικός κόκκος άμμου διαθέτει μάζα. Πολύ μικρή, όμως δεν παύει να είναι μάζα». Η Τρις έγνεψε καταφατικά. «Κι επειδή αυτός ο κόκκος άμμου έχει μάζα, ασκεί βαρντική έλξη. Αναλογικά με τη μάζα, είναι πολύ μικρή για να γίνει αισθητή, όμως υπάρχει». «Σωστά». «Λοιπόν», συνέχισε η Κάθριν, «αν πάρουμε τρισεκατομμύρια από αυτούς τους κόκκους άμμου και τους επιτρέψουμε να ασκήσουν βαρυτική έλξη ο ένας στον άλλο, σχηματίζοντας... τη Σελήνη, ας πούμε, τότε η συνδυασμένη βαρύτητά τους είναι αρκετή ώστε να μετακινήσει ολόκληρους ωκεανούς, δημιουργώντας το φαινόμενο της παλίρροιας σε κάθε γωνιά του πλανήτη».


114

Η Τρις δεν καταλάβαινε πού ήθελε να καταλήξει η καλεσμένη της, όμως της άρεσαν τα όσα άκουγε. «Οπότε ας κάνουμε μια υπόθεση», είπε η Κάθριν, αφήνοντας τον κόκκο της άμμου να πέσει. «Αν σου έλεγα πως μια σκέψη που σχηματίζεται στο μυαλό σου, οποιαδήποτε σκέψη, οσοδήποτε μικρή και ασήμαντη, στην πραγματικότητα διαθέτει μάζα... Αν σου έλεγα πως μια σκέψη είναι κάτι το υλικό, μια μετρήσιμη οντότητα, με μετρήσιμη μάζα, τι θα σκεφτόσουν; Φυσικά, μιλάμε για μικροσκοπική μάζα, όμως δεν παύει να είναι μάζα. Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό;» «Μιλώντας υποθετικά; Λοιπόν, το προφανές συμπέρασμα είναι ότι, εφόσον μια σκέψη διαθέτει μάζα, τότε, προφανώς, διαθέτει βαρυτικό πεδίο, επομένως μπορεί να έλξει διάφορα αντικείμενα προς το μέρος της». Η Κάθριν χαμογέλασε. «Είσαι καλή! Ας προχωρήσουμε τώρα ένα βήμα παραπέρα. Τι θα συνέβαινε στην περίπτωση που πολλοί άνθρωποι άρχιζαν να εστιάζουν στην ίδια σκέψη; Όλες οι εκφάνσεις αυτής της σκέψης θα άρχιζαν να συγκλίνουν σχηματίζοντας μία σκέψη, και η αθροιστική μάζα αυτής της σκέψης θα άρχιζε να αυξάνεται, άρα και η βαρύτητα που θα ασκούσε». «Εντάξει». «Πράγμα που σημαίνει ότι, αν αρκετοί άνθρωποι αρχίσουν να σκέφτονται το ίδιο πράγμα, τότε η βαρυτική δύναμη αυτής της σκέψης γίνεται αισθητή... και ασκεί πραγματική δύναμη». Η Κάθριν της έκλεισε το μάτι. «Οπότε μπορεί να ασκήσει μετρήσιμη επίδραση στον υλικό κόσμο μας».

19 Η ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΙΝΟΥΕ ΣΑΤΟ στεκόταν με τα μπράτσα σταυρωμένα στο στήθος, παρατηρώντας σκεπτική τον Λάνγκντον καθώς επεξεργαζόταν τα όσα της είχε πει λίγο νωρίτερα. «Δηλαδή, ο άγνωστος σας ζήτησε να ανοίξετε μια αρχαία πύλη; Και τι περιμένετε να κάνω με αυτή την πληροφορία, καθηγητά;»


115

Ο Λάνγκντον ανασήκωσε άψυχα τους ώμους του. Είχε αρχίσει να αισθάνεται και πάλι ναυτία και προσπαθούσε να μην αφήσει το βλέμμα του να πέσει στο ακρωτηριασμένο χέρι του φίλου του. «Αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια που μου είπε. Μια αρχαία πύλη... κρυμμένη κάπου μέσα σε αυτό το κτίριο. Του εξήγησα ότι εγώ δε γνώριζα το παραμικρό για οποιαδήποτε πύλη». «Τότε, γιατί αυτός νομίζει πως μπορείτε να την εντοπίσετε;» «Προφανώς, είναι παράφρων». Είπε πως ο Πίτερ θα έδειχνε το δρόμο. Ο Λάνγκντον κοίταξε το τεντωμένο δάχτυλο του Πίτερ, νιώθοντας ξανά ένα κύμα αηδίας καθώς συνειδητοποιούσε το σαδιστικό λογοπαίγνιο του απαγωγέα. 0 Πίτερ θα δείξει το δρόμο. Ο Λάνγκντον είχε επιτρέψει ήδη στο βλέμμα του να ακολουθήσει την κατεύθυνση που υποδείκνυε το δάχτυλο, προς το θόλο πάνω από τα κεφάλια τους. Μια πύλη; Εκεί πάνω; Είναι τελείας παράλογο. «Αυτός ο άντρας που μου τηλεφώνησε», είπε στη Σάτο, «ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που γνώριζε πως θα βρισκόμουν στο Καπιτώλιο απόψε, οπότε ο άνθρωπος που ψάχνετε είναι ο ίδιος που σας ενημέρωσε ότι θα βρίσκομαι εδώ σήμερα. Προτείνω...» «Οι πηγές των πληροφοριών μου δε σας αφορούν», τον διέκοψε η Σάτο, δίνοντας έναν κοφτό τόνο στη φωνή της. «Η πρώτη προτεραιότητα μου αυτή τη στιγμή είναι να συνεργαστώ με τον άντρα αυτόν, και οι πληροφορίες μου υποδεικνύουν εσάς ως το μοναδικό άνθρωπο που μπορεί να του προσφέρει αυτό που θέλει». «Η δική μον προτεραιότητα όμως είναι να βρω το φίλο μου», απάντησε ο Λάνγκντον, εκνευρισμένος. Η Σάτο πήρε μια βαθιά ανάσα, καθώς ήταν φανερό ότι η όλη κατάσταση δοκίμαζε τα όρια της υπομονής της. «Αν θέλουμε να εντοπίσουμε τον κύριο Σόλομον, δεν έχουμε παρά μόνο μία επιλογή, καθηγητά: να αρχίσουμε να συνεργαζόμαστε με το μοναδικό άνθρωπο που φαίνεται πως γνωρίζει πού βρίσκεται». Κοίταξε το ρολόι της. «Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Σας διαβεβαιώνω ότι είναι επιτακτική ανάγκη να ικανοποιήσουμε τα αιτήματα αυτού του ανθρώπου άμεσα». «Πώς;» ρώτησε ο Λάνγκντον, αδυνατώντας να πιστέψει αυτό που άκουγε. «Εντοπίζοντας και ανοίγοντας μια αρχαία πύλη; Δεν

116


υπάρχει καμία πόλη, διευθύντρια Σάτο. Ο τΰπος είναι παρανοϊκός». Η Σάτο τον πλησίασε σε απόσταση μερικών εκατοστών. «Θα μου επιτρέψετε να επισημάνω ότι αυτός ο... παρανοϊκός, όπως λέτε, κατάφερε ήδη σήμερα να χειραγωγήσει με τρόπο πανέξυπνο δύο αρκετά ευφυή άτομα». Κοίταξε κατάματα τον Λάνγκντον και στη συνέχεια έριξε μια όλο νόημα ματιά στον Άντερσον. «Στη δουλειά μου μαθαίνουμε ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ παράνοιας και μεγαλοφυίας είναι εξαιρετικά λεπτή. Θα ήταν φρόνιμο εκ μέρους μας να μην υποτιμήσουμε επιπόλαια αυτό τον άνθρωπο». «Μα... ακρωτηρίασε το χέρι ενός αθώου!» «Αυτό ακριβώς σας λέω κι εγώ. Πρόκειται για μια πράξη στην οποία σίγουρα δε θα προχωρούσε κάποιο άτομο αναποφάσιστο ή αμφιταλαντευόμενο. Το σημαντικότερο, καθηγητά, είναι ότι, προφανώς, ο άνθρωπος αυτός πιστεύει πως μπορείτε να τον βοηθήσετε. Έστησε ολόκληρη σκευωρία προκειμένου να σας φέρει στην Ουάσινγκτον, και σίγουρα κάποιο λόγο είχε για να το κάνει». «Είπε πως ο μοναδικός λόγος που πιστεύει ότι μπορώ να ξεκλειδώσω αυτή την "πύλη" είναι επειδή του το είπε ο Πίτερ», αντέτεινε ο Λάνγκντον. «Και τι λόγο είχε ο Πίτερ Σόλομον να πει κάτι τέτοιο, αν δεν ήταν αλήθεια;» «Είμαι βέβαιος ότι ο Πίτερ δεν είπε τίποτα τέτοιο. Αλλά, ακόμα κι αν το έκανε, το είπε κάτω από αφόρητη πίεση. Βρισκόταν σε σύγχυση... ή φοβόταν». «Ναι. Αυτό ονομάζεται "ανακριτικό βασανιστήριο" και είναι άκρως αποτελεσματικό. Ένας λόγος παραπάνω για να θεωρήσουμε ότι ο κύριος Σόλομον έλεγε την αλήθεια». Η Σάτο μιλούσε σαν να είχε προσωπική εμπειρία από τη συγκεκριμένη τεχνική. «Μήπως σας εξήγησε γιατί νομίζει ο Πίτερ ότι μόνο εσείς μπορείτε να ξεκλειδώσετε την πύλη;» Ο Αάνγκντον έγνεψε αρνητικά. «Καθηγητά, αν η φήμη που συνοδεύει τους δυο σας ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, τότε εσείς και ο Πίτερ Σόλομον μοιράζεστε ένα βαθύ ενδιαφέρον για αυτού του είδους τα πράγματα: μυστικά, απόκρυφες πτυχές της ιστορίας, μυστήρια και τα λοιπά. Σε


117

όλες τις συζητήσεις σας με τον Πίτερ ούτε μία φορά δε σας ανε'φερε κάτι σχετικά με την ύπαρξη κάποιας μυστικής πύλης στην Ουάσινγκτον;» Ο Λάνγκντον δυσκολευόταν να συνειδητοποιήσει ότι του ε'κανε αυτή την ερώτηση ένα ανώτατο στέλεχος της CIA. «Είμαι βέβαιος ότι δε μου ανέφερε τίποτα σχετικό. Ο Πίτερ κι εγώ συζητάμε για ορισμένα μάλλον αλλόκοτα πράγματα, όμως, πιστέψτε με, θα του πρότεινα να επισκεφθεί ψυχίατρο έτσι και μου έλεγε ότι υπάρχει κάποια αρχαία πύλη κρυμμένη οπουδήποτε. Ειδικά αν αναφερόταν σε μια πύλη που οδηγεί στα Αρχαία Μυστήρια». Η Σάτο ανάβλεψε απότομα. «Ορίστε; Ο άγνωστος σας είπε συγκεκριμένα πού οδηγεί αυτή η πύλη;» «Ναι, όμως ήταν περιττό». Ο Λάνγκντον έγνεψε προς την παλάμη. «Το Χέρι των Μυστηρίων αποτελεί μια επίσημη πρόσκληση για να περάσει ο παραλήπτης της μέσα από μια απόκρυφη πύλη και να γίνει κοινωνός αρχαίων μυστικών γνώσεων, μιας πανίσχυρης σοφίας η οποία είναι γνωστή ως Αρχαία Μυστήρια - με άλλα λόγια, της χαμένης σοφίας όλων των αιώνων». «Οπότε γνωρίζετε για το μυστικό που ο άγνωστος πιστεύει ότι κρύβεται εδώ». «Πολλοί ιστορικοί το γνωρίζουν». «Τότε, πώς μπορείτε να λέτε με τόση βεβαιότητα ότι η πύλη δεν υπάρχει;» «Με κάθε σεβασμό, διευθύντρια, όλοι μας έχουμε ακούσει για την πηγή της νεότητας και τη Σάνγκρι-Λα*, όμως αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχουν». Ένας δυνατός ήχος από τον ασύρματο του Άντερσον τους διέκοψε.

* ΣΤΟ μυθιστόρημα του Τζέιμς Χίλτον Χαμένος Ορίζοντας η Σάνγκρι-Λα είναι μια Κρυφή κοιλάδα κάπου στις δυτικές παρυφε'ς της (υπαρκτής) οροσειράς Κουνλούν, η οποία βιώνει την απόλυτη αρμονία και ευτυχία υπό τη μειλίχια καθοδήγηση Ινός θιβετιανού βουδιστικού μοναστηρίου. Οι κάτοικοι της κοιλάδας ζουν σχεδόν Βθάνατοι και ολοκληρωτικά ευδαίμονες σε αυτή την ουτοπία των Ιμαλαΐων, Βποκομμένοι από τον έξω κόσμο. (Σ.τ.Ε.)

118


«Αρχηγέ;» είπε η φωνή στον ασύρματο. Ο Άντερσον τράβηξε απότομα τη συσκευή από τη ζώνη του. «Άντερσον εδώ, ακοΰω». «Αρχηγέ, ολοκληρώσαμε την έρευνα του κτιρίου και του περιβάλλοντος χώρου. Δεν υπάρχει κανείς εδώ που να ταιριάζει στην περιγραφή. Έχετε περαιτέρω διαταγές;» Ο Άντερσον έριξε μια κλεφτή ματιά στη Σάτο, περιμένοντας μάλλον κάποια επίπληξη, όμως εκείνη δεν έδειξε να ενδιαφέρεται. Ο διοικητής της Αστυνομίας του Καπιτωλίου απομακρύνθηκε διακριτικά από τον Λάνγκντον και τη Σάτο, μιλώντας χαμηλόφωνα στον ασύρματο του. Η προσοχή της Σάτο παρέμενε επικεντρωμένη αποκλειστικά στον Λάνγκντον. «Λέτε, δηλαδή, ότι το μυστικό που ο άγνωστος πιστεύει ότι κρύβεται στην Ουάσινγκτον... είναι αποκύημα της ανθρώπινης φαντασίας;» Ο Ρόμπερτ έγνεψε καταφατικά. «Πρόκειται για έναν πολύ παλιό μύθο. Το μυστικό των Αρχαίων Μυστηρίων χρονολογείται από την προχριστιανική εποχή. Είναι χιλιάδων ετών». «Και συνεχίζει να συζητιέται;» «Ναι, όπως και πολλές άλλες εξίσου εξωφρενικές δοξασίες». Ο Λάνγκντον υπενθύμιζε συχνά στους φοιτητές του ότι οι περισσότερες σύγχρονες θρησκείες περιλάμβαναν ιστορίες οι οποίες δεν μπορούσαν να σταθούν αν εξετάζονταν επιστημονικά: από τον Μωυσή που χώρισε τα νερά της Ερυθράς Θάλασσας στη μέση μέχρι τον Τζόζεφ Σμιθ που χρησιμοποίησε μαγικά γυαλιά προκειμένου να μεταφράσει το Βιβλίο του Μόρμον από μια σειρά χρυσών πλακών που είχε ανακαλύψει θαμμένες στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Η ευρεία αποδοχή μιας άποψης δεν αποτελεί απόδειξη της εγκυρότητάς της. «Κατάλαβα. Και τι ακριβώς είναι αυτά τα... Αρχαία Μυστήρια;» Ο Λάνγκντον πήρε μια βαθιά ανάσα. Πόσες εβδομάδες έχουμε στη διάθεση μας; «Με λίγα λόγια, τα Αρχαία Μυστήρια αναφέρονται σε ένα σύνολο μυστικών γνώσεων που συγκεντρώθηκαν πριν από πάρα πολλά χρόνια. Μια ενδιαφέρουσα πτυχή αυτής της γνώσης είναι ότι υποτίθεται


119

πως επιτρέπει σε όσους την εφαρμόζουν να αποκτήσουν πρόσβαση σε ισχυρε'ς ικανότητες που βρίσκονται εν υπνώσει στον ανθρώπινο νου. Οι φωτισμένοι μύστες που κατείχαν αυτές τις γνώσεις έδιναν όρκο να τις διατηρήσουν μυστικές και να μην τις αποκαλύψουν στις μάζες, επειδή θεωρούνταν υπερβολικά ισχυρές και επικίνδυνες στα χέρια των αμύητων». «Επικίνδυνες... με ποια έννοια;» «Οι πληροφορίες παρέμεναν μυστικές για τον ίδιο λόγο που φυλάμε τα σπίρτα μακριά από τα παιδιά. Στα κατάλληλα χέρια, η φωτιά μπορεί να προσφέρει φώτιση... Σε λάθος χέρια όμως, η φωτιά μπορεί να αποδειχτεί άκρως καταστροφική». Η Σάτο έβγαλε τα γυαλιά της και τον μελέτησε προσεκτικά. «Πείτε μου, καθηγητά, πιστεύετε πως θα μπορούσαν πραγματικά να υπάρχουν πληροφορίες με τέτοια δύναμη;» Ο Λάνγκντον δεν ήταν σίγουρος πώς να απαντήσει σε αυτό. Τα Αρχαία Μυστήρια πάντα αποτελούσαν το μεγαλύτερο παράδοξο της ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας του. Σχεδόν όλες οι μυστικιστικές παραδόσεις στον πλανήτη περιστρέφονταν γύρω από την ιδέα ότι υπήρχαν κάποιες απόκρυφες γνώσεις οι οποίες ήταν ικανές να προσφέρουν στους ανθρώπους απόκοσμες, σχεδόν θεϊκές δυνάμεις: τα ταρό και το I Τσινγκ* έδιναν στους ανθρώπους τη δυνατότητα να βλέπουν το μέλλον η αλχημεία τους πρόσφερε την αθανασία μέσω της θρυλικής φιλοσοφικής λίθου· η μαγεία επέτρεπε στους ανώτερους μύστες να δημιουργούν ισχυρά ξόρκια. Ο κατάλογος ήταν ατέλειωτος... Ως ακαδημαϊκός, ο Λάνγκντον δεν μπορούσε να αρνηθεί την ιστορική καταγραφή αυτών των παραδόσεων. Υπήρχαν αμέτρητα κείμενα, τεχνουργήματα και έργα τέχνης τα οποία, πράγματι, άφηναν να εννοηθεί κατά τρόπο ξεκάθαρο πως οι αρχαίοι διέθεταν μια ισχυρή σοφία την οποία μετέδιδαν αποκλειστικά μέσω αλληγοριών, μύθων και συμβόλων, έτσι ώστε να διασφαλίζουν ότι μονάχα όσοι ήταν * Το / Τσινγκ, ή Βιβλίο των Μεταβολών, είναι ένα εγχειρίδιο μαντείας, το αρχαιότερο κείμενο της κινεζικής μεταφυσικής, από χα κλασικά έργα του κομφουκισμοΰ. (Σ.τ.Ε.)

120


κατάλληλα μυημένοι θα αποκτούσαν πρόσβαση στις δυνάμεις που έκρυβε η σοφία αυτή. Από την άλλη, όντας ρεαλιστής και σκεπτικιστής, διατηρούσε σοβαρές αμφιβολίες για το βάσιμο αυτής της ιστορίας. «Ας πούμε ότι έχω τις επιφυλάξεις μου», είπε στη Σάτο. «Δεν έχω δει ποτέ μου κάτι στον πραγματικό κόσμο που να υποδεικνύει ότι τα Αρχαία Μυστήρια είναι οτιδήποτε άλλο από ένας μύθος, ένα επαναλαμβανόμενο μυθολογικό αρχέτυπο. Νομίζω ότι, αν ήταν εφικτό να αποκτήσουν οι άνθρωποι θαυματουργές δυνάμεις, θα υπήρχε κάποια σχετική ένδειξη. Κι όμως, μέχρι στιγμής η ιστορία δε μας έχει αποκαλύψει κανέναν άνθρωπο με υπεράνθρωπες δυνάμεις». Η Σάτο ανασήκωσε τα φρύδια της. «Αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές». Ο Λάνγκντον δίστασε να απαντήσει, συνειδητοποιώντας ότι για πολλούς θρησκευόμενους ανθρώπους υπήρχε πράγματι προηγούμενο ενανθρωπισμένων θεών, με τον Ιησού να αποτελεί την πλέον χαρακτηριστική περίπτωση. «Οφείλω να ομολογήσω», είπε, «ότι υπάρχουν πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν πως αυτή η θαυματουργή σοφία πράγματι υπάρχει, προσωπικά όμως δεν έχω πειστεί». «Ο Πίτερ Σόλομον ανήκει σε αυτούς τους ανθρώπους;» ρώτησε η Σάτο, ρίχνοντας μια ματιά προς την παλάμη στο δάπεδο. Ο Λάνγκντον δεν άντεχε να κοιτάξει ξανά το χέρι. «Ο Πίτερ κατάγεται από μια οικογένεια η οποία ανέκαθεν είχε πάθος για καθετί αρχαίο και απόκρυφο». «Να το εκλάβω ως καταφατική απάντηση;» ρώτησε η Σάτο. «Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι, ακόμα κι αν ο Πίτερ πιστεύει πως τα Αρχαία Μυστήρια είναι πραγματικά, δεν πιστεύει ότι είναι προσβάσιμα μέσω κάποιου είδους πύλης η οποία κρύβεται στην Ουάσινγκτον. Κατανοεί την έννοια του μεταφορικού συμβολισμού, την οποία, προφανώς, αδυνατεί να συλλάβει ο απαγωγέας του». Η Σάτο έγνεψε καταφατικά. «Δηλαδή, πιστεύετε ότι αυτή η πύλη είναι κάποιου είδους μεταφορά». «Φυσικά», είπε ο Λάνγκντον. «Θεωρητικά τουλάχιστον. Πρόκειται για μια πολύ συνηθισμένη μεταφορά: μια μαγική πύλη μέσα από την


121

οποία πρέπει να περάσει ο άνθρωπος για να φτάσει στη φώτιση. Οι πύλες και τα κατώφλια είναι εξαιρετικά κοινές συμβολικές κατασκευές οι οποίες σηματοδοτούν τις τελετές μετάβασης που συντελούν στη μεταμόρφωση του ατόμου. Το να προσπαθεί κάποιος να εντοπίσει κυριολεκτικά μια πύλη θα ήταν σαν να προσπαθεί να βρει τις Πύλες του Παραδείσου». Η Σάτο φάνηκε να ζυγίζει αυτό το σχόλιο για λίγη ώρα. «Απ' ό,τι καταλαβαίνω όμως, ο απαγωγέας του κυρίου Σόλομον πιστεύει ότι εσείς μπορείτε να ξεκλειδώσετε κυριολεκτικά μια πύλη». Ο Λάνγκντον ξεφύσηξε. «Διαπράττει το ίδιο σφάλμα στο οποίο οδηγούνται πολλοί ζηλωτές: Συγχέει τη μεταφορά με την κυριολεκτική πραγματικότητα». Αντίστοιχα, πολλοί από τους πρώτους αλχημιστές είχαν αγωνιστεί μάταια να μετατρέψουν το μολύβι σε χρυσάφι, χωρίς να συνειδητοποιήσουν ποτέ ότι η μεταστοιχείωση αυτή δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια μεταφορά που αφορούσε την αξιοποίηση του πλήρους ανθρώπινου δυναμικού - δηλαδή, τη μετατροπή ενός μουδιασμένου, βυθισμένου στην άγνοια μυαλού σε ένα λαμπρό, φωτισμένο νου. Η Σάτο έγνεψε προς το χέρι. «Εφόσον ο άνθρωπος αυτός θέλει να εντοπίσετε κάποιου είδους πύλη για λογαριασμό του, γιατί δε σας είπε απλώς πώς να τη βρείτε; Προς τι όλοι αυτοί οι θεατρινισμοί; Ποιος ο λόγος να σας δώσει μια παλάμη καλυμμένη με τατουάζ;» Ο Λάνγκντον είχε θέσει την ίδια ερώτηση στον εαυτό του και η απάντηση ήταν άκρως ανησυχητική. «Λοιπόν, φαίνεται ότι ο άνθρωπος με τον οποίο έχουμε να κάνουμε, εκτός του ότι είναι πνευματικά ανισόρροπος, είναι και εξαιρετικά μορφωμένος. Το χέρι αποτελεί απόδειξη ότι γνωρίζει σε βάθος τα Μυστήρια, καθώς και τους σχετικούς κώδικες μυστικότητας. Για να μην αναφερθώ στην ιστορία αυτής της αίθουσας...» «Δυσκολεύομαι να σας παρακολουθήσω». «Όλα όσα έχει κάνει απόψε έγιναν σε απόλυτη συμφωνία με τα αρχαία πρωτόκολλα. Παραδοσιακά, το Χέρι των Μυστηρίων αποτελεί μια ιερή πρόσκληση, επομένως έπρεπε να παραδοθεί σε έναν ιερό χώρο».


122

Τα μάτια της Σάτο στένεψαν. «Μα βρισκόμαστε στη Ροτόντα του Καπιτωλίου, καθηγητά, όχι σε κάποιο ιερό αφιερωμένο σε αρχαία απόκρυφα μυστικά». «Με συγχωρείτε», είπε ο Λάνγκντον, «όμως γνωρίζω πάμπολλους ιστορικούς οι οποίοι θα διαφωνούσαν μαζί σας».

Την ίδια στιγμή, σε ένα άλλο σημείο της πόλης, η Τρις Νταν καθόταν μπροστά στην πελώρια επίπεδη οθόνη πλάσματος που κάλυπτε τον έναν τοίχο του «Κύβου». Είχε ολοκληρώσει την προετοιμασία του προγράμματος ανίχνευσης ιστού, οπότε πληκτρολόγησε τις πέντε φράσεις-κλειδιά που της είχε δώσει η Κάθριν. Για να δούμε τι θα δούμε... Χωρίς ιδιαίτερη αισιοδοξία, έθεσε σε λειτουργία το πρόγραμμα, ξεκινώντας επί της ουσίας ένα παιχνίδι «ψαρέματος» σε παγκόσμια κλίμακα. Με ασύλληπτη ταχύτητα, οι φράσεις είχαν αρχίσει ήδη να αντιπαραβάλλονται με κείμενα σε ολόκληρο τον κόσμο, οε αναζήτηση της απόλυτης ταύτισης. Η Τρις δεν μπορούσε να μην αναρωτηθεί ποιος ήταν ο στόχος όλης αυτής της ιστορίας, όμως είχε αποδεχτεί πλέον ότι το να εργάζεται για τους Σόλομον σήμαινε πως δε θα μάθαινε ποτέ ολόκληρη την αλήθεια.

20 Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ έριξε μια ανήσυχη ματιά στο ρολόι του: Κόντευε οκτώ η ώρα. Το χαμογελαστό πρόσωπο του Μίκι Μάους ελάχιστα έφτιαξε τη διάθεσή του. Πρέπει οηωοδψιοτε να βρω τον Πίτερ. Χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Η Σάτο είχε απομακρυνθεί για λίγο προκειμένου να μιλήσει στο τηλέφωνο, όμως τώρα επέστρεψε στο σημείο όπου στεκόταν ο Λάνγκντον. «Καθηγητά, μήπως έχετε κάπου να πάτε και σας καθυστερώ;» «Όχι, κυρία Σάτο», απάντησε εκείνος, κατεβάζοντας το μανίκι


123

για να καλύψει το ρολόι τον. «Απλώς ανησυχώ πολύ για τον Πίτερ». «Το κατανοώ, όμως μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε για να συνδράμετε το φίλο σας είναι να με βοηθήσετε να κατανοήσω τον τρόπο σκέψης του απαγωγέα του». Ο Λάνγκντον δεν ήταν και τόσο σίγουρος για αυτό, όμως υποψιαζόταν ότι δεν επρόκειτο να πάει πουθενά έως ότου η διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας της CIA πάρει τις πληροφορίες που ήθελε. «Πριν από λίγο», συνέχισε η Σάτο, «αφήσατε να εννοηθεί ότι η Ροτόντα είναι κατά κάποιον τρόπο ιερός τόηος σε σχέση με αυτά τα Αρχαία Μυστήρια;» «Μάλιστα». «Εξηγήστε μου τι εννοείτε». Ο Λάνγκντον ήξερε ότι έπρεπε να διαλέξει προσεκτικά τα λόγια του. Είχε αφιερώσει ολόκληρα ακαδημαϊκά εξάμηνα στη διδασκαλία των μυστικιστικών συμβολισμών της Ουάσινγκτον, μέσα δε σε αυτό το κτίριο και μόνο υπήρχε ένας σχεδόν ανεξάντλητος κατάλογος μυστικιστικών αναφορών. Η Αμερική έχει ένα κρντρό παρελθόν. Κάθε φορά που ο Λάνγκντον έδινε κάποια διάλεξη σχετικά με τη συμβολογία της Αμερικής, οι φοιτητές του έμεναν εμβρόντητοι όταν πληροφορούνταν ότι οι πραγματικές προθέσεις των θεμελιωτών αυτής της χώρας δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τα όσα ισχυρίζονται αμέτρητοι πολιτικοί στην εποχή μας. Το πραγματικό πεπρωμένο της Αμερικής χάθηκε στην πορεία της ιστορίας. Οι πατέρες του αμερικανικού έθνους που είχαν ιδρύσει αυτή την πρωτεύουσα αρχικά την είχαν ονομάσει «Ρώμη». Τον ποταμό που τη διαρρέει τον είχαν ονομάσει Τίβερη, ενώ είχαν στολίσει την πρωτεύουσα με μια σειρά μνημείων εμπνευσμένων από την κλασική εποχή: πάνθεα και ναούς, όλα διακοσμημένα με τις μορφές των μεγάλων θεών της ιστορίας, του Απόλλωνα και της Αθηνάς, της Αφροδίτης, του Ήλιου, του Ηφαίστου και του Δία. Στο κέντρο της, όπως συνέβαινε σε πολλές από τις μεγάλες κλασικές πόλεις, οι θεμελιωτές της είχαν ανεγείρει ένα διαχρονικό μνημείο προς τιμήν των αρχαίων: έναν αιγυπτιακό οβελίσκο. Ο συγκεκριμένος οβελίσκος, μεγαλύτερος ακόμα και από εκείνους του Καΐρου και της Αλεξάνδρειας, έφτανε

124


σε ύψος πεντακοσίων πενήντα πέντε ποδών (δηλαδή, μεγαλύτερο των τριάντα ορόφων), φόρος τιμής και προσφορά ευχαριστίας προς τον ημίθεο θεμελιωτή του αμερικανικού έθνους, από τον οποίο πήρε το μεταγενέστερο όνομά της η πόλη. Ουάσινγκτον. Τώρα, αιώνες αργότερα, παρότι η Αμερική είχε προχωρήσει επίσημα στο διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, αυτή η Ροτόντα, η κατασκευή της οποίας χρηματοδοτήθηκε από το κράτος, έβριθε αρχαίων θρησκευτικών συμβολισμών. Μέσα στη Ροτόντα υπήρχαν παραπάνω από δώδεκα διαφορετικούς θεούς, περισσότεροι από όσους υπήρχαν στο αυθεντικό Πάνθεον της Ρώμης. Φυσικά, το ρωμαϊκό Πάνθεον είχε μετατραπεί σε χριστιανικό ναό το 609 μ.Χ., όμως το συγκεκριμένο πάνθεο δεν είχε υποστεί ποτέ την παραμικρή παρέμβαση. Τα ίχνη της πραγματικής του ιστορίας παρέμεναν σε κοινή θέα. «Όπως ίσως γνωρίζετε», είπε ο Λάνγκντον, «η συγκεκριμένη Ροτόντα σχεδιάστηκε ως φόρος τιμής προς έναν από τους πλέον ιερούς τόπους λατρείας στη Ρώμη: το Ναό της Εστίας». «Όπως λέμε "Εστιάδες παρθένες";» Η Σάτο έδειχνε να αμφιβάλλει για τη σχέση που θα μπορούσαν να έχουν οι παρθένες φύλακες του ιερού πυρός της Ρώμης με το κτίριο του αμερικανικού Καπιτωλίου. «Ο Ναός της Εστίας στη Ρώμη», είπε ο Λάνγκντον, «ήταν κυκλικός και στο δάπεδο υπήρχε μια μεγάλη τρύπα ώστε τα μέλη της αδελφότητας των παρθένων να προσέχουν το ιερό πυρ της φώτισης, φροντίζοντας ώστε· η φλόγα να μη σβήσει ποτέ». Η Σάτο ανασήκωσε τους ώμους της. «Αυτή η Ροτόντα είναι κυκλική, όμως δε βλέπω καμία τρύπα στο δάπεδο». «Όχι, πλέον δεν υπάρχει, όμως επί σειρά ετών στο κέντρο αυτής της αίθουσας υπήρχε ένα μεγάλο άνοιγμα, ακριβώς στο σημείο όπου βρίσκεται τώρα το χέρι του Πίτερ». Ο Λάνγκντον έγνεψε προς το δάπεδο. «Για την ακρίβεια, ακόμα και τώρα μπορείτε να δείτε στο δάπεδο τα σημάδια από το κιγκλίδωμα που είχε τοποθετηθεί για να μην πέφτουν μέσα οι άνθρωποι». «Ορίστε;» έκανε αυστηρά η Σάτο, παρατηρώντας εξονυχιστικά το δάπεδο. «Πρώτη φορά το ακούω αυτό».


125

«Φαίνεται πως ο καθηγητής έχει δίκιο». Ο Άντερσον ε'δειξε τον κΰκλο που σχημάτιζαν μια σειρά από σημάδια στα σημεία όπου άλλοτε υπήρχαν κάγκελα. «Τα είχα παρατηρήσει και παλιότερα, όμως ποτέ μου δεν είχα φανταστεί για ποιο λόγο υπήρχαν εδώ». Αεν είσαι ο μόνος, σκέφτηκε ο Λάνγκντον, φέρνοντας στο νου του τις χιλιάδες των ανθρώπων που περνούσαν από το κέντρο της Ροτόντας κάθε μέρα -μεταξύ των οποίων και περίφημοι νομοθέτες- χωρίς να υποψιάζονται καν ότι είχε υπάρξει μια εποχή που, αν το επιχειρούσαν, θα κατέληγαν στην Κρύπτη του Καπιτωλίου, δηλαδή στο επίπεδο κάτω από το δάπεδο της Ροτόντας. «Το άνοιγμα στο δάπεδο», τους είπε ο Λάνγκντον, «τελικά καλύφθηκε, όμως για αρκετά μεγάλο διάστημα όσοι επισκέπτονταν τη Ροτόντα μπορούσαν να δουν κατευθείαν στο σημείο όπου έκαιγε η φωτιά εκεί κάτω». Η Σάτο στράφηκε προς το μέρος του. «Έκαιγε φωτιά μέσα στο Καπιτώλιο;» «Για την ακρίβεια, ήταν ένας μεγάλος πυρσός, μια άσβεστη φλόγα η οποία έκαιγε στην κρύπτη ακριβώς κάτω από το σημείο όπου στεκόμαστε. Τότε ήταν ορατός από το άνοιγμα στο δάπεδο, καθιστώντας την αίθουσα αυτή ένα σύγχρονο Ναό της Εστίας. Μάλιστα, το κτίριο διέθετε τη δική του Εστιάδα παρθένα, μια ομοσπονδιακή υπάλληλο η οποία έφερε τον τίτλο του "Φύλακα της Κρύπτης" και κατόρθωσε να διατηρήσει τη φλόγα αναμμένη επί πενήντα χρόνια, μέχρι που ένας συνδυασμός πολιτικών και θρησκευτικών παραγόντων, καθώς και η φθορά που προκαλούσε ο καπνός, έσβησαν οριστικά τη φλόγα». Τόσο ο Άντερσον όσο και η Σάτο έδειχναν κατάπληκτοι. Πλέον το μοναδικό απομεινάρι που φανέρωνε ότι κάποτε σε εκείνο το σημείο έκαιγε μια φλόγα ήταν το τετράκτινο αστέρι μιας πυξίδας στο δάπεδο της κρύπτης, ένα επίπεδο πιο κάτω από το σημείο όπου στέκονταν οι τρεις τους, σύμβολο της αιώνιας φλόγας της Αμερικής, η οποία κάποτε φώτιζε τις τέσσερις γωνιές του Νέου Κόσμου. «Δηλαδή, καθηγητά», είπε η Σάτο, «ισχυρίζεστε ότι ο άνθρωπος που άφησε εδώ το χέρι του Πίτερ τα γνώριζε όλα αυτά;» «Προφανώς. Και όχι μόνο αυτά αλλά και πολλά περισσότερα.

126


Ολόκληρη η αίθουσα είναι γεμάτη από σύμβολα τα οποία αντικατοπτρίζουν την πίοτη στα Αρχαία Μυστήρια». «Εννοείτε τη μυστική σοφία», σχολίασε η Σάτο με φανερά σαρκαστικό τόνο. «Γνώσεις οι οποίες επιτρέπουν στους ανθρκ>πους να αποκτήσουν θεϊκές δυνάμεις...» «Ακριβώς, διευθύντρια». «Όμως αυτά που λέτε δε συνάδουν με το χριστιανικό υπόβαθρο αυτής της χώρας». «Έτσι φαίνεται, όμως δεν παύουν να ισχύουν. Αυτή η μεταμόρφωση του ανθρώπου σε Θεό ονομάζεται αποθέωση. Ίσως να μην το γνωρίζετε, όμως αυτή η θεματική, δηλαδή η μεταμόρφωση του ανθρώπου σε θεό, αποτελεί τον πυρήνα των συμβολισμών που κρύβονται στη Ροτόντα». «Αποθέωση;» Ο Άντερσον στράφηκε απότομα προς το μέρος του Λάνγκντον, με ένα ύφος σαν κάτι να του θύμιζε η λέξη. «Ναι». 0 Άντερσον εργάζεται εδώ. Ξέρει. «Η λέξη αποθέωση στην κυριολεξία σημαίνει "θεοποίηση", και συγκεκριμένα τη μεταμόρφωση του ανθρώπου σε Θεό». Ο Άντερσον τον κοίταζε κατάπληκτος. «Η λέξη αποθέωση στην κυριολεξία σημαίνει "θεοποίηση"; Δεν το ήξερα». «Τι δεν έχω καταλάβει;» ρώτησε ενοχλημένη η Σάτο. «Ξέρετε», είπε ο Αάνγκντον, «το μεγαλύτερο ζωγραφικό έργο σε αυτό το κτίριο φέρει τον τίτλο Η Αποθέωση τον Ουάσινγκτον. Απεικονίζει κατά τρόπο απολύτως σαφή τη μεταμόρφωση του Τζορτζ Ουάσινγκτον σε θεό». Η Σάτο τον κοίταξε καχύποπτα. «Ποτέ μου δεν έχω δει αυτό το έργο στο οποίο αναφέρεστε». «Στην πραγματικότητα, είμαι βέβαιος ότι το έχετε δει». Ο Λάνγκντον ύψωσε τον δείκτη του, δείχνοντας προς τα πάνω. «Βρίσκεται ακριβώς πάνω από το κεφάλι σας».


127

21 Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ, μια νωπογραφία έκτασης τετρακοσίων τριάντα τεσσάρων τετραγωνικών μέτρων που καλύπτει το θόλο της Ροτόντας του Καπιτωλίου, ολοκληρώθηκε το 1865 από τον Κωνσταντίνο Μπρουμίδη. Γνωστός ως «Μιχαήλ Άγγελος του Καπιτωλίου», ο Μπρουμίδης είχε συνδέσει το όνομά του με τη Ροτόντα του Καπιτωλίου με τον ίδιο τρόπο που ο Μιχαήλ Άγγελος είχε συνδέσει το δικό του με την Καπέλα Σιξτίνα, ζωγραφίζοντας μια νωπογραφία στον πλέον περίοπτο καμβά του κτιρίου, στην οροφή του. Ό π ω ς και ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Μπρουμίδης είχε δημιουργήσει μερικά από τα καλύτερα έργα του μέσα στο Βατικανό, όμως μετανάστευσε στην Αμερική το 1852, εγκαταλείποντας το λαμπρότερο ναό του Θεού για χάρη ενός νέου «ναού», του αμερικανικού Καπιτωλίου, το οποίο κατακλυζόταν από λαμπρά δείγματα της έξοχης τέχνης του: από τις τοιχογραφίες με την τεχνική της «οπτικής απάτης» στους ομώνυμους διαδρόμους μέχρι την οροφή της Αίθουσας του Αντιπροέδρου. Κι όμως, αυτή η τεράστια νωπογραφία πάνω από τη Ροτόντα του Καπιτωλίου ήταν το έργο που οι περισσότεροι ιστορικοί θεωρούσαν το αριστούργημα του Μπρουμίδη. Ο Αάνγκντον έστρεψε το βλέμμα του στην πελώρια εικόνα που κάλυπτε την οροφή. Συνήθως απολάμβανε τις αντιδράσεις έκπληξης των φοιτητών του μπροστά στην αλλόκοτη εικονογραφία αυτού του έργου, όμως τη συγκεκριμένη στιγμή αισθανόταν απλώς παγιδευμένος σε έναν εφιάλτη τον οποίο δεν είχε κατορθώσει ακόμα να ερμηνεύσει. Η διευθύντρια Σάτο στεκόταν δίπλα του με τα χέρια στους γοφούς της, κοιτάζοντας συνοφρυωμένη τη μακρινή οροφή. Ο Λάνγκντον διαισθανόταν ότι βίωνε το ίδιο ακριβώς συναίσθημα που είχαν πολλοί άνθρωποι όταν σταματούσαν για πρώτη φορά να παρατηρήσουν τη νωπογραφία που βρισκόταν στην καρδιά του αμερικανικού έθνους. Απόλυτη σύγχυση. Δεν είσαι η μόνη, σκέφτηκε ο Ρόμπερτ. Για τους περισσότερους ανθρώπους, η Αποθέωση τον Ουάσινγκτον φάνταζε όλο και πιο αλλόκοτη άσο περισσότερο την παρατηρούσαν.

128


«Στο κεντρικό φάτνωμα απεικονίζεται ο Τζορτζ Ουάσινγκτον», την πληροφόρησε ο Λάνγκντον, δείχνοντας πενήντα πε'ντε μέτρα πιο πάνω, στο κέντρο του θόλου. «Όπως μπορείτε να δείτε, φοράει λευκό μανδύα και πλαισιώνεται από δεκατρείς παρθένες καθώς αναλαμβάνεται στους ουρανούς πάνω σε ένα σύννεφο, εξυψούμενος πάνω από τους θνητούς ανθρώπους. Είναι η στιγμή της αποθέωσης του, της μεταμόρφωσης του σε θεό». Η Σάτο και ο Άντερσον είχαν μείνει άφωνοι. «Λίγο πιο πέρα», συνέχισε ο Λάνγκντον, «μπορείτε να διακρίνετε μια περίεργη, αναχρονιστική σειρά μορφών: αρχαίους θεούς οι οποίοι παραδίδουν στους πατέρες του αμερικανικού έθνους προηγμένες γνώσεις. Η Αθηνά προσφέρει τεχνολογική έμπνευση στους μεγάλους εφευρέτες της Αμερικής: στον Βενιαμίν Φραγκλίνο, στον Ρόμπερτ Φούλτον και στον Σάμιουελ Μορς». Ο Λάνγκντον τους έδειξε με τη σειρά. «Και ο Ήφαιστος μας βοηθάει να κατασκευάσουμε μια ατμομηχανή. Δίπλα τους, ο Ποσειδώνας μάς δείχνει πώς να τοποθετήσουμε το πρώτο υπερατλαντικό καλώδιο. Πιο πέρα βρίσκεται η Δήμητρα, η θεά των σιτηρών και της γεωργίας, από το όνομα της οποίας προκύπτει η λέξη "δημητριακά". Κάθεται πάνω στη θεριζοαλωνιστική μηχανή του Μακόρμικ, την εφεύρεση που επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες να αναδειχτούν σε παγκόσμιο ηγέτη στην παραγωγή τροφής. Η νωπογραφία παρουσιάζει ανοιχτά τους πατέρες του αμερικανικού έθνους να γίνονται αποδέκτες μεγάλης σοφίας από τους θεούς». Χαμήλωσε το κεφάλι του και κοίταξε τη Σάτο. «Η γνώση είναι δύναμη, και η κατάλληλη γνώση επιτρέπει στον άνθρωπο να φέρει σε πέρας απίστευτα, σχεδόν θεϊκά έργα». Η Σάτο χαμήλωσε ξανά το βλέμμα της προς τον Λάνγκντον, τρίβοντας τον αυχένα της. «Η τοποθέτηση ενός υποβρύχιου τηλεφωνικού καλωδίου απέχει πολύ από το να γίνεις θεός». «Ίσως στα μάτια ενός σύγχρονου ανθρώπου», απάντησε ο Λάνγκντον. «Όμως, αν ο Τζορτζ Ουάσινγκτον μπορούσε να μάθει ότι έχουμε εξελιχτεί σε ένα είδος ικανό για υπερατλαντική προφορική επικοινωνία, για πτήσεις με την ταχύτητα του ήχου και για ταξίδια στη Σελήνη, θα υπέθετε ότι έχουμε μετατραπεί σε θεούς, ικανοί να


129

κάνουμε θαύματα». Έκανε μια παύση. «Όπως έγραψε και ο οραματιστής του μέλλοντος Άρθουρ Κλαρκ, "Η επαρκώς προηγμένη τεχνολογία δεν ξεχωρίζει σε τίποτα από τη μαγεία"».* Η Σάτο σούφρωσε τα χείλη της, βυθισμένη σε σκέψεις. Έριξε μια ματιά προς την παλάμη και στη συνέχεια ακολούθησε με το βλέμμα την κατεύθυνση που υποδείκνυε ο τεντωμένος δείκτης προς το θόλο. «Καθηγητά, ο άγνωστος σας είπε: "Ο Πίτερ θα δείξει το δρόμο", σωστά;» «Μάλιστα, όμως...» «Διοικητά», είπε η Σάτο, γυρνώντας την πλάτη της στον Αάνγκντον, «μπορούμε να δούμε τη νωπογραφία από πιο κοντά;» Ο Άντερσον έγνεψε καταφατικά. «Υπάρχει ένας εξώστης στην περίμετρο του εσωτερικού του θόλου». Ο Αάνγκντον έστρεψε το βλέμμα του προς το μικροσκοπικό κιγκλίδωμα που μόλις και μετά βίας διακρινόταν κάτω από τη νωπογραφία, νιώθοντας το σώμα του να παγώνει. «Δεν υπάρχει λόγος να ανέβουμε εκεί πάνω». Είχε βρεθεί σε εκείνο το σπάνια χρησιμοποιούμενο εξώστη μία φορά στο παρελθόν, προσκεκλημένος από έναν Αμερικανό γερουσιαστή και τη σύζυγο του, και σχεδόν είχε λιποθυμήσει στη θέα του ιλιγγιώδους ύψους και του στενού διαδρόμου. «Δεν υπάρχει λόγος;» επανέλαβε αυστηρά η Σάτο. «Καθηγητά, έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο ο οποίος πιστεύει ότι στην αίθουσα αυτή υπάρχει μια πύλη που έχει τη δυνατότητα να τον μετατρέψει σε θεό· έχουμε μια νωπογραφία στο θόλο που συμβολίζει τη μεταμόρφωση ενός ανθρώπου σε θεό· και, τέλος, έχουμε ένα χέρι το οποίο δείχνει κατευθείαν προς αυτή τη νωπογραφία. Απ' ό,τι φαίνεται, τα πάντα μας ωθούν να κινηθούμε προς τα πάνω». «Για την ακρίβεια», παρενέβη ο Άντερσον ρίχνοντας μια ματιά προς την οροφή, «δεν το ξέρουν πολλοί, αλλά υπάρχει μια εξαγωνική * Το συγκεκριμένο παράθεμα προέρχεται από τη συλλογή δοκιμίων του Άρθουρ Κλαρκ με τίτλο Profiles of the Future (1962). Στα ελληνικά ε'χει κυκλοφορήσει με τον τίτλο Προέκταση στο Μέλλον (Κάκτος, 1977). Η περίφημη αυτή φράση αποτελεί ε'ναν από τους τρεις λεγόμενους «νόμους του Κλαρκ» για τις προβλε'ψεις. (Σ.χ.Ε.)

130


ψευδοροφή στο θόλο η οποία ανοίγει, σαν πύλη, και μπορείς να κοιτάξεις από εκεί και...» «Μισό λεπτό», είπε ο Λάνγκντον, «χάνουμε την ουσία. Η πύλη που αναζητά αυτός ο άνθρωπος είναι μια μεταφορική πύλη, μια πύλη που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Ό τ α ν είπε "Ο Πίτερ θα δείξει το δρόμο", μιλούσε μεταφορικά. Αυτή η χειρονομία δήλωσης κατεύθυνσης, με τον δείκτη και τον αντίχειρα τεντωμένους προς τα πάνω, είναι ένα πασίγνωστο σύμβολο των Αρχαίων Μυστηρίων και κάνει την εμφάνισή της σε αρχαία έργα τέχνης σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ίδια χειρονομία εμφανίζεται σε τρία από τα πλέον γνωστά κωδικοποιημένα αριστουργήματα του Λεονάρντο ντα Βίντσι: στο Μυστικό Αείηνο, στην Προσκύνηση των Μάγων και στον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή. Είναι το σύμβολο της μυστικιστικής σχέσης του ανθρώπου με το θεό». Ως άνω, ούτως κάτω. Η αλλόκοτη επιλογή λέξεων του παρανοϊκού απαγωγέα άρχιζε να βγάζει κάποιο νόημα. «Εγώ πρώτη φορά τη βλέπω», είπε η Σάτο. Μάλλον δεν παρακολουθείς αθλητικά κανάλια, σκέφτηκε ο Λάνγκντον, ο οποίος διασκέδαζε κάθε φορά που έβλεπε επαγγελματίες αθλητές να δείχνουν προς τον ουρανό, ευγνωμονώντας το Θεό μετά την επίτευξη κάποιου τέρματος. Αναρωτιόταν πόσοι από αυτούς γνώριζαν ότι συνέχιζαν μια προχριστιανική μυστικιστική παράδοση αναγνώρισης ότι οι απόκρυφες δυνάμεις στον ουρανό για μια φευγαλέα στιγμή τους είχαν μεταμορφώσει σε θεούς, ικανούς να πετύχουν θαυμαστά πράγματα. «Αν σας βοηθάει αυτό», είπε ο Λάνγκντον, «το χέρι του Πίτερ δεν είναι το πρώτο τέτοιο χέρι που έκανε την εμφάνισή του μέσα σε αυτή τη Ροτόντα». Η Σάτο τον κοίταξε λες και ήταν σαλεμένος. «Τι είπατε;» Ο Λάνγκντον έγνεψε προς το κινητό τηλέφωνο που κρατούσε. «Κάντε μια αναζήτηση στο διαδίκτυο με τις λέξεις "Τζορτζ Ουάσινγκτον Ζευς"». Η Σάτο δεν καταλάβαινε τι μπορούσε να σημαίνει αυτό, παρ' όλα αυτά άρχισε να πληκτρολογεί. Ο Άντερσον πλησίασε διακριτικά, κοιτάζοντας με ενδιαφέρον πάνω από τον ώμο της.


131

«Σε αυτή τη Ροτόντα», συνέχισε ο Λάνγκντον, «κάποτε δέσποζε ένα πελώριο άγαλμα του Τζορτζ Ουάσινγκτον με γυμνό στήθος... απεικονιζόμενου ως θεού. Είχε την ίδια ακριβώς στάση όπως το άγαλμα του Δία στο Πάνθεον: στήθος γυμνό, στο αριστερό χέρι ένα ξίφος, το δεξί υψωμένο, με τον αντίχειρα και τον δείκτη τεντωμένους προς τα πάνω». Στο μεταξύ, η Σάιο φαίνεται ότι είχε βρει μια σχετική εικόνα στο διαδίκτυο, γιατί ο Άντερσον είχε μείνει να κοιτάζει εμβρόντητος το τηλέφωνο της. «Για μισό λεπτό! Αυτός είναι ο Τζορτζ Ουάσινγκτον;» «Ναι», απάντησε ο Λάνγκντον. «Με τη μορφή του Δία». «Κοιτάξτε το χέρι του», είπε ο Άντερσον, συνεχίζοντας να κρυφοκοιτάζει πάνω από τον ώμο της Σάτο. «Το δεξί του χέρι είναι τοποθετημένο ακριβώς όπως του κυρίου Σόλομον». Σας το είπα, σκέφτηκε ο Λάνγκντον, το χέρι του Πίτερ δεν είναι το πρώτο τέτοιο χέρι που έκανε την εμφάνιση του στο συγκεκριμένο χώρο. Όταν έγιναν στη Ροτόντα τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Οράτιου Γκρίνο που παρουσίαζε τον Τζορτζ Ουάσινγκτον με γυμνωμένο το στήθος, πολλοί αστειεύτηκαν σχολιάζοντας ότι ο εθνοπατέρας μάλλον απευθύνεται στις επουράνιες δυνάμεις σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρει ένα ρούχο να ρίξει πάνω του. Καθώς όμως μεταβάλλονταν τα θρησκευτικά ήθη της Αμερικής, η εύθυμη κριτική έδωσε τη θέση της σε έντονες αντιδράσεις και τελικά το άγαλμα απομακρύνθηκε, εξορισμένο σε ένα υπόστεγο του ανατολικού κήπου. Σήμερα φιλοξενείται στο Εθνικό Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας, παράρτημα του Μουσείου Σμιθσόνιαν, όπου εκείνοι που το βλέπουν δεν έχουν λόγους να υποψιάζονται ότι βρίσκονται μπροστά σε έναν από τους τελευταίους συνδετικούς κρίκους με μια εποχή κατά την οποία ο πατέρας του αμερικανικού έθνους δέσποζε στο Καπιτώλιο σαν θεός, όπως ακριβώς ο Δίας δέσποζε στο Πάνθεον. Η Σάτο άρχισε να σχηματίζει έναν αριθμό στο τηλέφωνο της, προφανώς θεωρώντας τη στιγμή κατάλληλη για να επικοινωνήσει με τους υφισταμένους της. «Τι έχετε;» Άκουσε υπομονετικά. «Κατάλαβα...» Έριξε μια ματιά στον Λάνγκντον και ύστερα στο χέρι του Πίτερ. «Είστε βέβαιοι;» Έμεινε

132


οτο τηλέφωνο για λίγη ακόμα ώρα. «Εντάξει, ευχαριστώ». Το έκλεισε και στράφηκε ξανά προς τον Ρόμπερτ. «Το προσωπικό της υπηρεσίας έκανε μια μικρή έρευνα και επιβεβαιώνει την ύπαρξη αυτού που ονομάσατε "Χέρι των Μυστηρίων", επαληθεύοντας και όλα όσα μας είπατε: για τα πέντε σημάδια στα ακροδάχτυλα -άστρο, ήλιος, κλειδί, στέμμα και λύχνος-, καθώς και για το ότι το χέρι αυτό χρησίμευε τα αρχαία χρόνια ως μια πρόσκληση για την απόκτηση μυστικής σοφίας». «Χαίρομαι», είπε ο Λάνγκντον. «Κακώς», απάντησε κοφτά η Σάτο. «Όπως φαίνεται, έχουμε οδηγηθεί πλέον σε αδιέξοδο, τουλάχιστον έως ότου αποφασίσετε να μου αποκαλύψετε αυτό που επιμένετε να μη μου λέτε». «Ορίστε;» Η Σάτο τον πλησίασε. «Κάναμε έναν κύκλο, καθηγητά, και επιστρέψαμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Δε μου είπατε τίποτα που δε θα μπορούσα να μάθω από τους συνεργάτες μου. Οπότε θα σας ρωτήσω μία ακόμα φορά: Για ποιο λόγο βρεθήκατε εδώ απόψε; Τι σας καθιστά τόσο ιδιαίτερο; Τι είναι αυτό που μονάχα εσείς γνωρίζετε;» «Τα έχουμε ήδη πει αυτά», απάντησε εκνευρισμένος ο Λάνγκντον. «Δεν ξέρω για ποιο λόγο νομίζει αυτός ο τύπος ότι μπορώ να τον βοηθήσω!» Ο Ρόμπερτ ένιωθε μια ακατανίκητη ανάγκη να απαιτήσει να μάθει πώς στο διάολο ήξερε η Σάτο ότι εκείνος βρισκόταν στο Καπιτώλιο απόψε, όμως το θέμα είχε ήδη κλείσει. Η Σάτο δε μιλάει. «Αν γνώριζα το επόμενο βήμα», της είπε, «θα σας το αποκάλυπτα. Όμως δεν το γνωρίζω. Παραδοσιακά, το Χέρι των Μυστηρίων τείνεται από ένα δάσκαλο σε ένα μαθητή. Σύντομα ακολουθεί μια σειρά οδηγιών που παραπέμπουν σε κάποιο ναό ή στο όνομα του δασκάλου που θα σε διδάξει, σε κάτι, τέλος πάντων! Ό μ ω ς το μόνο που μας άφησε αυτός ο τύπος είναι πέντε τατουάζ! Δε νομίζω ότι...» Ο Λάνγκντον διέκοψε απότομα τη φράση του. Η Σάτο τον κοίταξε παραξενεμένη. «Τι συμβαίνει;» Το βλέμμα του Λάνγκντον στράφηκε αμέσως στο χέρι. Πέντε τατουάζ. Συνειδητοποιούσε τώρα ότι αυτό που είχε ξεκινήσει να πει ίσως να μην ήταν απόλυτα ακριβές.


133

«Καθηγητά;» επέμεινε η Σάτο. Ο Λάνγκντον πλησίασε επιφυλακτικά το φρικτό αντικείμενο. 0 Πίτερ θα δείξει το δρόμο. «Νωρίτερα μου είχε περάσει από το μυαλό η σκέψη ότι ίσως ο άγνωστος να είχε αφήσει κάποιο αντικείμενο κλεισμένο μέσα στην παλάμη του Πίτερ, ένα χάρτη ή ένα γράμμα, ίσως μια σειρά από οδηγίες». «Δεν το έκανε όμως», είπε ο Άντερσον. «Όπως μπορείτε να δείτε, αυτά τα τρία δάχτυλα δεν είναι κλεισμένα αρκετά σφιχτά». «Έχετε δίκιο», είπε ο Λάνγκντον. «Όμως σκέφτομαι ότι...» Γονάτισε προσπαθώντας να κοιτάξει κάτω από τα δάχτυλα, το κρυμμένο τμήμα της παλάμης του Πίτερ. «Ίσως οι οδηγίες να μην είναι γραμμένες σε χαρτί». «Τις αποτύπωσε με τατουάζ;» είπε ο Άντερσον. Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά. «Βλέπετε κάτι πάνω στην παλάμη;» ρώτησε η Σάτο. Ο Λάνγκντον έσκυψε περισσότερο, προσπαθώντας να δει κάτω από τα χαλαρά διπλωμένα δάχτυλα. «Είναι αδύνατον από αυτή τη γωνία. Δεν μπορώ...» «Ω, για όνομα του Θεού!» αναφώνησε η Σάτο, πλησιάζοντάς τον. «Απλώς άνοιξε την καταραμένη παλάμη, τι περιμένεις;» Ο Άντερσον πήγε και στάθηκε μπροστά της, ορθώνοντας το ανάστημά του. «Διευθύντρια! Οφείλουμε να περιμένουμε τη Σήμανση προτού αγγίξουμε...» «Θέλω απαντήσεις», είπε η Σάτο, παραμερίζοντας τον. Γονάτισε και έσπρωξε τον Αάνγκντον μακριά από την παλάμη. Εκείνος σηκώθηκε όρθιος και παρακολούθησε εμβρόντητος τη Σάτο να βγάζει ένα στιλό από την τσέπη της και να το γλιστράει προσεκτικά κάτω από τα τρία διπλωμένα δάχτυλα. Ύστερα τα ανασήκωσε το ένα μετά το άλλο, ώσπου άνοιξε ολότελα το χέρι και αποκαλύφθηκε η παλάμη. Έριξε μια ματιά στον Λάνγκντον και ένα ισχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της. «Και πάλι είχατε δίκιο, καθηγητά».

134


22 Κ Α Θ Ώ ς ΒΗΜΑΤΙΖΕ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ σ τ η β ι β λ ι ο θ ή κ η , η Κ ά θ ρ ι ν Σ ό λ ο μ ο ν

ανασήκωσε το μανίκι της εργαστηριακής ποδιάς της και κοίταξε το ρολόι της. Δεν ήταν μια γυναίκα συνηθισμένη να περιμένει, όμως τη δεδομένη στιγμή αισθανόταν λες και ολόκληρος ο κόσμος της είχε τεθεί σε αναμονή. Περίμενε τα αποτελέσματα της αναζήτησης που είχε προγραμματίσει η Τρις, περίμενε να επικοινωνήσει μαζί της ο αδερφός της και ταυτόχρονα περίμενε νέο τηλεφώνημα από τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για όλη αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση. Μακάρι να μη μον το είχε πει, σκέφτηκε. Κανονικά, η Κάθριν ήταν εξαιρετικά επιφυλακτική όταν έκανε καινούριες γνωριμίες, ωστόσο, παρότι είχε συναντήσει εκείνο τον άντρα για πρώτη φορά μόλις εκείνο το απόγευμα, είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη της μέσα σε μερικά λεπτά. Την απόλυτη εμπιστοσύνη της. Το τηλεφώνημά του είχε έρθει το ίδιο απόγευμα, την ώρα που η Κάθριν βρισκόταν στο σπίτι της απολαμβάνοντας την αγαπημένη της κυριακάτικη συνήθεια, δηλαδή την ενημέρωση από τα επιστημονικά περιοδικά της εβδομάδας. «Η κυρία Σόλομον;» είχε ρωτήσει μια ασυνήθιστα αιθέρια φωνή. «Ονομάζομαι δρ. Κρίστοφερ Άμπαντον. Θα ήθελα, αν έχετε λίγο χρόνο, να σας μιλήσω σχετικά με τον αδερφό σας». «Συγνώμη, ποιος είπατε ότι είστε;» ρώτησε εκείνη επιτακτικά. Και πας βρήκες τον αριθμό του κινψον μον; «Ο δρ. Κρίστοφερ Άμπαντον;» Το όνομα δεν έλεγε κάτι στην Κάθριν. Ο άντρας ξερόβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του, σαν να τον είχε φέρει σε αμηχανία η όλη κατάσταση. «Ζητώ συγνώμη, κυρία Σόλομον. Είχα την εντύπωση ότι σας είχε ήδη μιλήσει για μένα ο αδερφός σας. Είμαι ο γιατρός του. Ο αριθμός του κινητού σας ήταν το νούμερο που μας έδωσε για να καλέσουμε σε περίπτωση ανάγκης». Η Κάθριν ένιωσε την καρδιά της να σφίγγεται. Σε περίπτωση ανάγκης; «Συνέβη κάτι;»


135

«Όχι... δεν το νομίζω», είπε ο άντρας. «Ο αδερφός σας δεν ήρθε στο προγραμματισμένο ραντεβού του σήμερα το πρωί και έχει σιαθεί αδύνατον να επικοινωνήσω μαζί του σε κάποιον από τους υπόλοιπους αριθμούς που έχει δώσει. Δε συνηθίζει να ακυρώνει ραντεβού χωρίς να ειδοποιεί, γι' αυτό ανησύχησα κάπως. Δίσταζα να σας τηλεφωνήσω, όμως...» «Όχι, παρακαλώ, μην το συζητάτε, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας». Η Κάθριν προσπαθούσε ακόμα να καταλάβει τι της θύμιζε το όνομα του γιατρού. «Έχω να μιλήσω στον αδερφό μου από χτες το πρωί, όμως πιθανότατα απλώς ξέχασε να ανοίξει το κινητό του». Η Κάθριν του είχε χαρίσει πρόσφατα ένα iPhone, όμως εκείνος δεν είχε βρει ακόμα το χρόνο να μάθει πώς να το χρησιμοποιεί. «Είπατε ότι είστε ο γιατρός του;» ρώτησε. Μήπως ηάσχει από κάποια ασθένεια ο Πίτερ και μου το κρατάει κρυφό; Ακολούθησε μια φορτισμένη παύση από την άλλη άκρη της γραμμής. «Λυπάμαι πολύ, είναι προφανές ότι υπέπεσα σε βαρύτατο επαγγελματικό ατόπημα όταν αποφάσισα να σας τηλεφωνήσω. Ο αδερφός σας μου είχε πει ότι είσαστε ενήμερη για τις επισκέψεις του στο ιατρείο μου, όμως διαπιστώνω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει». 0 αδερφός μου είτιε ψέματα στο γιατρό του; Η ανησυχία της Κάθριν εντεινόταν όλο και περισσότερο. «Είναι άρρωστος;» «Λυπάμαι, κυρία Σόλομον, το ιατρικό απόρρητο δε μου επιτρέπει να συζητήσω μαζί σας την κατάσταση της υγείας του αδερφού σας, και ήδη αποκάλυψα περισσότερα απ' όσα θα έπρεπε παραδεχόμενος ότι είναι ασθενής μου. Θα κλείσω τώρα, όμως, αν επικοινωνήσετε μαζί του, σας παρακαλώ, ζητήστε του να μου τηλεφωνήσει ώστε να βεβαιωθώ πως είναι εντάξει». «Σταθείτε!» φώναξε η Κάθριν. «Σας παρακαλώ, πείτε μου τι έχει ο Πίτερ!» Ο δρ. Άμπαντον ξεφύσηξε, μάλλον δυσαρεστημένος με τον εαυτό του εξαιτίας του λάθους που είχε κάνει. «Κυρία Σόλομον, αντιλαμβάνομαι από τον τόνο της φωνής σας ότι έχετε ταραχτεί, το κατανοώ απολύτως. Είμαι σίγουρος ότι ο


136

αδερφός σας είναι καλά. Πέρασε από το ιατρείο μου μόλις χτες». «Χτες; Και είχατε ραντεβού ξανά σήμερα·, Κάτι επείγον πρέπει να έχει προκύψει». Ο άντρας αναστέναξε βαριά. «Θα πρότεινα να του δώσουμε ένα μικρό χρονικό περιθώριο προτού...» «Έρχομαι από το ιατρείο σας αυτή τη στιγμή», είπε η Κάθριν, προχωρώντας ήδη προς την εξώπορτα. «Ποια είναι η διεύθυνσή σας;» Σιωπή. «Γιατρέ;» επέμεινε εκείνη. «Μπορώ να βρω μόνη μου τη διεύθυνση ή μπορείτε απλώς να μου τη δώσετε εσείς. Ούτως ή άλλως, έρχομαι από εκεί». Ο γιατρός έκανε μια παύση. «Αν σας συναντήσω, κυρία Σόλομον, θα έχετε την καλοσύνη να μην πείτε το παραμικρό στον αδερφό σας προτού μου δοθεί η ευκαιρία να του εξηγήσω ο ίδιος το σφάλμα μου;» «Καμία αντίρρηση». «Σας ευχαριστώ. Το ιατρείο μου βρίσκεται στο Καλοράμα Χάιτς». Της έδωσε μια διεύθυνση. Είκοσι λεπτά αργότερα η Κάθριν Σόλομον ελισσόταν με το αυτοκίνητο της στους καλοφτιαγμένους δρόμους του συγκεκριμένου προαστίου. Είχε καλέσει όλα τα τηλέφωνα του αδερφού της, χωρίς να λάβει απάντηση. Δεν αισθανόταν ιδιαίτερη ανησυχία σχετικά με το πού ακριβώς βρισκόταν εκείνος, όμως η αποκάλυψη ότι επισκεπτόταν κρυφά ένα γιατρό την είχε αναστατώσει. Ό τ α ν κατάφερε τελικά να εντοπίσει τη διεύθυνση, έμεινε να κοιτάζει το κτίριο σαστισμένη. Εδώ στεγάζεται ιατρείο; Η πολυτελής έπαυλη που υψωνόταν μπροστά της διέθετε σφυρήλατο φράκτη ασφαλείας, ηλεκτρονικές κάμερες και περιποιημένους κήπους. Καθώς επιβράδυνε για να βεβαιωθεί ότι βρισκόταν στη σωστή διεύθυνση, μια από τις κάμερες ασφαλείας στράφηκε προς το μέρος της και η πύλη άνοιξε. Διστακτικά, η Κάθριν οδήγησε το αυτοκίνητο της στο δρομάκι που οδηγούσε σιην έπαυλη και σταμάτησε δίπλα σε ένα γκαράζ έξι θέσεων, όπου υπήρχε και μια πολυτελής λιμουζίνα. Τι είδους γιατρός είναι αυτός ο τύπος;


137

Μόλις κατέβηκε από το αυτοκίνητο της, η είσοδος της έπαυλης άνοιξε και μια κομψή φιγούρα βγήκε στο κατώφλι. Ή τ α ν ένας γοητευτικός άντρας, εντυπωσιακά ψηλός, νεότερος απ' ό,τι τον είχε φανταστεί. Παρ' όλα αυτά, ανέδινε έναν αέρα καλλιέργειας και ευγένειας που ταίριαζε σε πιο ηλικιωμένο άντρα. Ή τ α ν άψογα ντυμένος, με σκούρο κοστούμι και γραβάτα, ενώ τα πυκνά ξανθά μαλλιά του ήταν καλοκομμένα. «Κυρία Σόλομον, είμαι ο δρ. Κρίστοφερ Άμπαντον», είπε με φωνή που ακούστηκε σαν βαθύς ψίθυρος. Ό τ α ν αντάλλαξαν χειραψία, η Κάθριν ένιωσε την επιδερμίδα του λεία και περιποιημένη. «Κάθριν Σόλομον», συστήθηκε με τη σειρά της, προσπαθώντας να μην κοιτάζει επίμονα το δέρμα του, που φάνταζε ασυνήθιστα λείο και μαυρισμένο. Μήπως φοράει μεϊκάπ; Η Κάθριν ένιωσε την ανησυχία της να εντείνεται καθώς περνούσε στον κομψά διακοσμημένο προθάλαμο του σπιτιού. Ακουγόταν χαμηλόφωνα κλασική μουσική, ενώ η ατμόσφαιρα μύριζε σαν να είχε κάψει κάποιος θυμίαμα. «Πανέμορφος χώρος», είπε, «αν και ομολογώ ότι περίμενα κάτι που να θυμίζει περισσότερο... ιατρείο». «Έχω την τύχη να εργάζομαι από το σπίτι μου». Ο άντρας την οδήγησε σε ένα καθιστικό, όπου στο τζάκι υπήρχε αναμμένη φωτιά. «Παρακαλώ, σαν σιο σπίτι σας. Ό τ ι ετοίμαζα λίγο τσάι. Θα το φέρω και μετά μπορούμε να συζητήσουμε». Κατευθύνθηκε με αποφασιστικό βήμα προς την κουζίνα και χάθηκε στο εσωτερικό της. Η Κάθριν Σόλομον δεν κάθισε. Η γυναικεία διαίσθηση ήταν ένα ισχυρό ένστικτο το οποίο είχε μάθει να εμπιστεύεται, και αυτό το μέρος είχε κάτι που την έκανε να ανατριχιάζει. Δεν έβλεπε τίποτα που να της θύμιζε οποιοδήποτε από τα ιατρεία που είχε επισκεφθεί στη ζωή της. Οι τοίχοι αυτού του διακοσμημένου με αντίκες καθιστικού ήταν καλυμμένοι από κλασικά έργα τέχνης, κυρίως πίνακες ζωγραφικής με αλλόκοτα μυθολογικά θέματα. Κοντοστάθηκε μπροστά σε ένα μεγάλο καμβά που απεικόνιζε τις Τρεις Χάριτες, τα γυμνά σώματα των οποίων είχαν αποδοθεί έξοχα με ζωηρά χρώματα. «Πρόκειται για αυθεντική ελαιογραφία του Μάικλ Παρκς». Απροειδοποίητα, ο δρ. Άμπαντον βρέθηκε δίπλα της κρατώντας ένα

138


δίσκο με αχνιστό τσάι. «Τι θα λέγατε να καθόμασταν δίπλα στο τζάκι;» Την οδήγησε στο καθιστικό και της πρότεινε να καθίσει. «Δεν υπάρχει λόγος να είστε νευρική». «Δεν είμαι νευρική», απάντησε η Κάθριν, υπερβολικά γρήγορα. Εκείνος της χαμογέλασε καθησυχαστικά. «Ξέρετε, είναι η δουλειά μου να καταλαβαίνω πότε αισθάνονται νευρικότητα οι άνθρωποι». «Ορίστε;» «Είμαι ψυχίατρος, κυρία Σόλομον. Αυτό είναι το επάγγελμά μου. Παρακολουθώ τον αδερφό σας εδώ και σχεδόν ένα χρόνο. Είμαι ο θεραπευτής του». Η Κάθριν έμεινε να τον κοιτάζει κατάπληκτη. 0 αδερφός μου πηγαίνει σε ψυχίατρο; «Οι ασθενείς συχνά επιλέγουν να κρατήσουν μυστικό το ότι κάνουν ψυχοθεραπεία», είπε ο άντρας. «Διέπραξα σφάλμα όταν αποφάσισα να σας τηλεφωνήσω, αν και οφείλω να σημειώσω, ως ελαφρυντικό για την πράξη μου, ότι ο αδερφός σας με παραπλάνησε σκόπιμα». «Εγώ δεν... δεν το γνώριζα». «Ζητώ συγνώμη αν σας προκάλεσα νευρικότητα», είπε, δείχνοντας μάλλον συγχυσμένος. «Παρατήρησα ότι κοιτάζατε επίμονα το πρόσωπο μου όταν γνωριστήκαμε και δεν έχω λόγο να κρύψω ότι πράγματι χρησιμοποιώ μεϊκάπ». Αγγιξε το μάγουλο του, νιώθοντας κάπως άβολα. «Υποφέρω από μια δερματική πάθηση, την οποία προτιμώ να κρύβω. Συνήθως αναλαμβάνει το μακιγιάζ η σύζυγος μου, όμως όταν δε βρίσκεται εδώ υποχρεώνομαι να βασιστώ στα αδέξια χέρια μου». Η Κάθριν έγνεψε καταφατικά, υπερβολικά αμήχανη για να μιλήσει. «Όσο για αυτά τα υπέροχα μαλλιά...» Άγγιξε την πλούσια ξανθιά χαίτη του. «Περούκα. Η δερματική πάθηση επηρέασε και τους θύλακες των τριχών, οπότε όλα μου τα μαλλιά εγκατέλειψαν το κρανίο μου». Ανασήκωσε τους ώμους του. «Φοβάμαι ότι η αμαρτία μου είναι η ματαιοδοξία». «Προφανώς, η δική μου είναι η αγένεια», είπε η Κάθριν. «Κάθε άλλο». Το χαμόγελο του δρα Άμπαντον ήταν αφοπλιστικό.


139

«Τι θα λέγατε να κάναμε μια νέα αρχή; Θα θέλατε λίγο τσάι;» Κάθισαν μπροστά στο τζάκι και ο Άμπαντον σερβίρισε το τσάι. «Ο αδερφός σας μου μετέδωσε τη συνήθεια να προσφέρω τσάι την ώρα των συναντήσεών μας. Μου είπε ότι στην οικογένειά σας το συνηθίζετε». «Οικογενειακή παράδοση», είπε η Κάθριν. «Σκέτο, παρακαλώ». Ή π ι α ν ήσυχα το τσάι τους, συζητώντας περί ανέμων και υδάτων για λίγη ώρα, όμως η Κάθριν ανυπομονούσε να μάθει τι συνέβαινε με τον αδερφό της. «Για ποιο λόγο σας επισκέπτεται;» ρώτησε. Και γιατί δε μου το είπε; Χωρίς αμφιβολία, ο Πίτερ είχε βιώσει πολλές τραγωδίες στην προσωπική του ζθ)ή: Είχε μείνει ορφανός σε νεαρή ηλικία και στη συνέχεια είχε χάσει το μοναχογιό του και τη μητέρα του παιδιού του μέσα σε ένα διάστημα πέντε χρόνων. Παρ' όλα αυτά, είχε βρει τον τρόπο να αντέξει. Ο δρ. Άμπαντον ήπιε μια γουλιά τσάι. «Ο αδερφός σας ήρθε σ' εμένα επειδή με εμπιστεύεται. Έχουμε ένα δεσμό που ξεπερνά τη συνηθισμένη σχέση μεταξύ ασθενούς και γιατρού». Έγνεψε προς ένα κορνιζαρισμένο έγγραφο κοντά στο τζάκι. Έμοιαζε με δίπλωμα, όμως η Κάθριν παρατήρησε το δικέφαλο φοίνικα. «Είστε τέκτονας;» Και μάλιστα της ανώτατης βαθμίδας. «Ο Πίτερ κι εγώ είμαστε αδέλφια, κατά κάποιον τρόπο». «Πρέπει να κάνατε κάτι σημαντικό για να προσκληθείτε στην τριακοστή τρίτη βαθμίδα». «Δε θα το έλεγα», είπε εκείνος. «Διαθέτω κάποια περιουσία από χην οικογένειά μου και προσφέρω αρκετά χρήματα σε τεκτονικές αγαθοεργίες». Η Κάθριν συνειδητοποιούσε πλέον για ποιο λόγο εμπιστευόταν ο αδερφός της αυτόν το νεαρό γιατρό. Ένας τέκτονας με οικογενειακή περιουσία τιου ασχολείται με φιλανθρωπικά έργα και ενδιαφέρεται για την αρχαία μυθολογία; Ο δρ. Άμπαντον είχε περισσότερα κοινά στοιχεία με τον αδερφό της απ' ό,τι είχε υποθέσει αρχικά εκείνη. «Όταν ρώτησα για ποιο λόγο σας επισκέπτεται ο αδερφός μου», είπε, «δεν εννοούσα για ποιο λόγο επέλεξε εσάς. Εννοούσα, για ποιο λόγο στράφηκε σε ψυχίατρο».

140


Ο δρ. Άμπαντον χαμογέλασε. «Ναι, το κατάλαβα. Επιχείρησα να παρακάμψω το ερώτημα διακριτικά. Πραγματικά, δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να συζητήσω με οποιονδήποτε τρίτο». Έκανε μια παΰση. «Εντούτοις, οφείλω να ομολογήσω ότι μου προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι ο αδερφός σας κράτησε τις συναντήσεις μας μυστικές από εσάς, δεδομένου ότι συνδέονται κατά τρόπο άμεσο με την έρευνά σας». «Με την έρευνά μου;» επανέλαβε η Κάθριν, ολότελα αιφνιδιασμένη. Ο αδερφός μου συζητάει σχετικά με την έρεννά μον; «Πρόσφατα με προσέγγισε ο αδερφός σας ζητώντας την επαγγελματική μου άποψη σχετικά με τον ψυχολογικό αντίκτυπο που θα έχουν τα επιστημονικά επιτεύγματα τα οποία σημειώνετε στο εργαστήριο σας». Η Κάθριν παραλίγο να πνιγεί όπως έπινε το τσάι της. «Σοβαρά; Δεν... δεν το περίμενα», κατόρθωσε να πει. Μα τι τον έπιασε τον Πίτερ; Μίλησε στον ψυχολόγο τον για την έρευνά μου; Το πρωτόκολλο ασφαλείας που είχαν συμφωνήσει από κοινού όριζε πως δε θα συζητούσαν με κανέναν το αντικείμενο πάνω στο οποίο εργαζόταν εκείνη. Επιπλέον, το όλο ζήτημα της μυστικότητας ήταν ιδέα του αδερφού της. «Είμαι βέβαιος ότι γνωρίζετε, κυρία Σόλομον, πως ο Πίτερ προβληματίζεται σοβαρά σχετικά με το τι θα συμβεί όταν δημοσιοποιηθεί η έρευνά σας. Διαβλέπει την περίπτωση μιας σημαντικής φιλοσοφικής μετατόπισης σε παγκόσμιο επίπεδο... και ήρθε εδώ προκειμένου να συζητήσει τις πιθανές επιπτώσεις από ψυχολογικής απόψεως». «Κατάλαβα», είπε η Κάθριν, με το φλιτζάνι της να τρέμει ελαφρώς ανάμεσα στα χέρια της. «Τα ερωτήματα που εξετάζουμε είναι πράγματι δύσκολα: Τι θα σημαίνει για τον άνθρωπο το να αποκαλυφθούν οριστικά τα μεγάλα μυστήρια της ζωής; Τι θα συμβεί όταν τα πράγματα που αποδεχόμαστε λόγω πίστης... ξαφνικά αποδειχτούν κατά τρόπο κατηγορηματικό; Ή καταρριφθούν ως μύθοι·, Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι υπάρχουν ορισμένα ερωτήματα τα οποία θα ήταν καλύτερο να παραμείνουν αναπάντητα».


141

Η Κάθριν δεν μπορούσε να πιστέψει στα αφτιά της, κατόρθωσε όμως να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της. «Ελπίζω να μη σας πειράζει, δρα Άμπαντον, όμως θα προτιμούσα να μη συζητήσω τις λεπτομέρειες των ερευνών μου. Δε βρίσκεται στα άμεσα σχέδιά μου η δημοσιοποίηση οποιασδήποτε πληροφορίας. Επί του παρόντος οι ανακαλύψεις μου παραμένουν κλειδωμένες με ασφάλεια στο εργαστήριο μου». «Ενδιαφέρον». Ο Άμπαντον έγειρε πίσω στην καρέκλα του και χάθηκε στις σκέψεις του για λίγο. «Σε κάθε περίπτωση, ζήτησα από τον αδερφό σας να περάσει ξανά σήμερα επειδή χτες υπέστη μια μικρή κρίση. Όταν συμβαίνει αυτό, προτιμώ να συναντώ τους πελάτες μου...» «Κρίση;» Η καρδιά της Κάθριν χτυπούσε δυνατά. «Εννοείτε, νευρική κρίση;» Δεν μπορούσε να φανταστεί τον αδερφό της να καταρρέει, οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό που τον προβλημάτιζε. Ο Άμπαντον προσπάθησε να την καθησυχάσει ευγενικά. «Σας παρακαλώ, βλέπω ότι σας τάραξα. Λυπάμαι. Δεδομένων των συνθηκών, αντιλαμβάνομαι πως αισθάνεστε ότι δικαιούστε κάποιες απαντήσεις». «Ασχέτως του αν δικαιούμαι οποιαδήποτε απάντηση ή όχι», είπε η Κάθριν, «ο αδερφός μου είναι ο μοναδικός συγγενής που μου έχει απομείνει. Κανείς δεν τον γνωρίζει καλύτερα από μένα, οπότε, αν μου πείτε τι στο διάολο συνέβη, ίσως μπορέσω να σας βοηθήσω. Όλοι θέλουμε το ίδιο πράγμα: το καλύτερο για τον Πίτερ». Ο δρ. Άμπαντον παρέμεινε σιωπηλός για αρκετή ώρα και ύστερα άρχισε να κουνάει το κεφάλι του αργά, σαν να αναγνώριζε πως η Κάθριν είχε δίκιο. Τελικά, μίλησε. «Θέλω να δηλώσω επίσημα, κυρία Σόλομον, ότι, αν αποφασίσω να σας γνωστοποιήσω αυτές τις πληροφορίες, θα το πράξω αποκλειστικά και μόνο επειδή θεωρώ ότι οι γνώσεις σας ίσως με βοηθήσουν να συνδράμω τον αδερφό σας». «Φυσικά». Ο Άμπαντον έγειρε προς τα εμπρός και ακούμπησε τους αγκώνες πάνω στα γόνατά του. «Κυρία Σόλομον, όλο αυτό το διάστημα που συναντώ τον αδερφό σας διαισθάνομαι ότι παλεύει με ένα βαθύ συναίσθημα ενοχής. Ου-

142


δέποτε τον πίεσα να μιλήσει για αυτό, επειδή δεν είναι αυτός ο λόγος που έρχεται σ εμένα. Ωστόσο χτες, για πολλούς λόγους, τον ρώτησα ευθέως». Ο Άμπαντον την κοίταξε κατάματα. «Ο αδερφός σας μου ανοίχτηκε, κατά τρόπο μάλλον δραματικό και απρόσμενο. Μου είπε κάποια πράγματα που δεν περίμενα να ακούσω, μεταξύ των οποίων και το τι συνέβη τη νύχτα που πέθανε η μητέρα σας». Ανήμερα τα Χριστούγεννα, ηριν από δέκα σχεδόν χρόνια. Πέθανε στψ αγκαλιά μου. «Μου ανέφερε ότι δολοφονήθηκε στη διάρκεια μιας απόπειρας διάρρηξης στο σπίτι σας, σωστά; Ένας άντρας εισέβαλε στην κατοικία σας αναζητώντας κάτι που θεωρούσε ότι έκρυβε η μητέρα σας...» «Σωστά». Ο Άμπαντον την κοίταξε εξεταστικά. «Ο αδερφός σας είπε ότι πυροβόλησε και σκότωσε τον άντρα αυτόν. Ισχύει;» «Ναι». Ο ψυχίατρος χάιδεψε το πιγούνι του. «Μήπως θυμάστε τι ήταν αυτό που αναζητούσε ο διαρρήκτης όταν εισέβαλε στο σπίτι σας;» Η Κάθριν προσπαθούσε μάταια εδώ και δέκα χρόνια να διώξει εκείνη την εικόνα από το μυαλό της. «Ναι, το αίτημά του ήταν πολύ συγκεκριμένο. Δυστυχώς, κανείς μας δεν ήξερε σε τι πράγμα αναφερόταν. Κανείς μας δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που ζητούσε». «Απ' ό,τι φαίνεται, ο αδερφός σας είχε καταλάβει». «Ορίστε;» Η Κάθριν ανακάθισε. «Σύμφωνα με τα όσα μου αποκάλυψε χτες, ο Πίτερ ήξερε τι ακριβώς ήταν αυτό που αναζητούσε ο διαρρήκτης. Όμως δεν ήθελε να το παραδώσει, οπότε προσποιήθηκε ότι δεν καταλάβαινε». «Αυτό που λέτε είναι παράλογο. Ο Πίτερ ήταν αδύνατον να γνωρίζει τι ήταν αυτό που ζητούσε εκείνος ο άντρας. Τα αιτήματά του δεν είχαν την παραμικρή λογική!» «Ενδιαφέρον». Ο δρ. Άμπαντον έκανε μια παύση και κράτησε μερικές σημειώσεις. «Εν πάση περιπτώσει, όπως σας ανέφερα, ο Πίτερ μου δήλωσε ότι γνώριζε. Ο αδερφός σας πιστεύει ότι, αν είχε επιλέξει


143

να συνεργαστεί με τον εισβολέα, ίσως η μητέρα σας να ήταν ζωντανή σήμερα. Η απόφασή του αυτή είναι η αιτία των τύψεων που τον βασανίζουν». Η Κάθριν κούνησε το κεφάλι της. «Δεν μπορεί, δε στέκει αυτό...» Ο Άμπαντον κρέμασε τους ώμους του, δείχνοντας προβληματισμένος. «Κυρία Σόλομον, η συζήτησή μας ήταν εξαιρετικά ωφέλιμη. Επιβεβαιώνονται οι φόβοι μου ότι ο αδερφός σας έχει χάσει ελαφρώς την επαφή του με την πραγματικότητα. Οφείλω να ομολογήσω ότι εξαρχής φοβόμουν πως συνέβαινε κάτι τέτοιο. Αυτός ήταν και ο λόγος που του ζήτησα να με επισκεφθεί ξανά σήμερα. Αυτά τα επεισόδια δεν είναι ασυνήθιστα όταν συνδέονται με τραυματικές μνήμες». Η Κάθριν κούνησε και πάλι το κεφάλι της. «Ο Πίτερ είναι κάθε άλλο παρά άνθρωπος που έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα, δρα Άμπαντον». «Κανονικά, θα συμφωνούσα, πλην όμως...» «Πλην όμως... π;» «Πλην όμως, τα όσα μου διηγήθηκε σχετικά με τη διάρρηξη ήταν μόνο η αρχή, ένα μικρό απόσπασμα μιας μακροσκελούς όσο και απίστευτης ιστορίας που μου αποκάλυψε». Η Κάθριν έγειρε προς το μέρος του γιατρού. «Τι σας είπε ο Πίτερ;» Ο Άμπαντον χαμογέλασε θλιμμένα. «Κυρία Σόλομον, επιτρέψτε μου να σας κάνω μια ερώτηση: Σας έχει μιλήσει ο αδερφός σας κάποια στιγμή σχετικά με το τι πιστεύει ότι κρύβεται εδώ στην Ουάσινγκτον... ή για το ρόλο που πιστεύει ότι παίζει ως προστάτης ενός σπουδαίου θησαυρού χαμένης αρχαίας σοφίας;» Η Κάθριν έμεινε με το στόμα ανοιχτό. «Μα τι είναι αυτά που λέτε;» Ο δρ. Άμπαντον αναστέναξε βαριά. «Αυτά που πρόκειται να σου πω μάλλον θα σε σοκάρουν, Κάθριν». Έκανε μια παύση και την κοίταξε κατάματα. «Όμως θα είναι εξαιρετικά χρήσιμο αν μπορέσεις να μου πεις οτιδήποτε γνωρίζεις σχετικά

144


με την υπόθεση αυτή». Άπλωσε το χέρι του για να πάρει το φλιτζάνι της. «Μήπως θα ήθελες λίγο ακόμα τσάι;»

23 ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΤΑΤΟΥΑΖ.

Ο Λάνγκντον γονάτισε ταραγμένος δίπλα στην ανοιχτή παλάμη του Πίτερ και παρατήρησε τα επτά μικροσκοπικά σύμβολα που μέχρι πριν από λίγο παρέμεναν κρυμμένα κάτω από τα λυγισμένα άψυχα δάχτυλα.

«Μοιάζουν με αριθμούς», είπε ο Λάνγκντον αιφνιδιασμένος. «Αν και δε μου λένε κάτι». «Το πρώτο μέρος είναι ρωμαϊκά νούμερα», είπε ο Άντερσον. «Δεν το νομίζω», τον διόρθωσε ο Λάνγκντον. «Ο αριθμός Ι-Ι-Ι-Χ δεν υπάρχει στη λατινική αρίθμηση. Κανονικά, θα γραφόταν ως ν-Ι-Ι». «Και το υπόλοιπο;» ρώτησε η Σάτο. «Δεν είμαι σίγουρος. Μοιάζει με τον αριθμό οκτώ-οκτώ-πέντε γραμμένο με αραβικά ψηφία». «Αραβικά;» επανέλαβε ο Άντερσον. «Αυτά μοιάζουν με κανονικούς αριθμούς». «Οι αριθμοί που χρησιμοποιούμε κανονικά είναι αραβικοί». Ο Λάνγκντον είχε συνηθίσει τόσο πολύ να διευκρινίζει το συγκεκριμένο ζήτημα στους φοιτητές του, ώστε κατέληξε να ετοιμάσει μια διάλεξη σχετικά με τα επιστημονικά άλματα που είχαν σημειώσει οι αρχαίοι πολιτισμοί της Μέσης Ανατολής, ένα από τα οποία ήταν το σύγχρονο σύστημα αρίθμησης, τα πλεονεκτήματα του οποίου σε σύγκριση με το ρωμαϊκό σύστημα περιλάμβαναν την καθοριζόμενη από τη θέση σταθμισμένη αξία και την επινόηση του αριθμού μηδέν. Φυσικά, ο


145

Λάνγκντον έκλεινε πάντοτε τη διάλεξη του υπενθυμίζοντας στο ακροατήριο του ότι ο αραβικός πολιτισμός είχε προσφέρει στην ανθρωπότητα, εκτός των άλλ,ων, το al-kuhl, το αγαπημένο ποτό των πρωτοετών του Χάρβαρντ, γνωστό ως αλκοόλ. Ο Λάνγκντον παρατήρησε προσεκτικά το τατουάζ, απορημένος. «Ούτε και για το οκτώ-οκτώ-πέντε είμαι σίγουρος. Η τετραγωνισμένη γραφή δείχνει παράξενη. Ίσως να μην πρόκειται καν για αριθμούς». «Τότε, τι είναι;» ρώτησε η Σάτο. «Δεν είμαι βέβαιος. Στο σύνολο του το τατουάζ δείχνει σχεδόν... ρουνικό». «Τι σημαίνει αυτό;» ρώτησε ξανά η Σάτο. «Τα ρουνικά αλφάβητα αποτελούνται αποκλειστικά από ευθείες γραμμές. Τα γράμματα που τα αποτελούν ονομάζονται "ρούνοι" και συχνά χρησιμοποιούνταν σε πέτρινες επιγραφές, επειδή είναι πολύ δύσκολο να σχηματιστούν καμπύλες γραμμές με τη σμίλη». «Αν πρόκειται για ρούνους», είπε η Σάτο, «τι σημαίνουν;» Ο Λάνγκντον κούνησε το κεφάλι του. Οι γνώσεις του κάλυπταν μόνο το πλέον βασικό ρουνικό αλφάβητο, το Φούθαρκ, ένα τευτονικό σύστημα του τρίτου αιώνα, όμως τα συγκεκριμένα σύμβολα δεν ανήκαν σε αυτό. «Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι καν βέβαιος ότι πρόκειται για ρούνους. Θα πρέπει να συμβουλευτείτε κάποιον ειδικό. Υπάρχουν δεκάδες διαφορετικές μορφές: τα αλφάβητα Χέλσινγκε και Μανξ, οι "στικτοί" ρούνοι-» «Ο Πίτερ Σόλομον είναι τέκτονας, σωστά;» Ο Λάνγκντον αιφνιδιάστηκε από την παρατήρηση. «Ναι, όμως τι σχέση έχει αυτό με την υπόθεση;» Σηκώθηκε όρθιος, μοιάζοντας με γίγαντα δίπλα στη μικροκαμωμένη γυναίκα. «Εσείς να μου πείτε. Μόλις μας ενημερώσατε ότι τα ρουνικά αλφάβητα χρησιμοποιούνταν σε λίθινες επιγραφές και, απ' ό,τι γνωρίζω, οι πρώτοι τέκτονες ήταν λιθοξόοι. Το αναφέρω αυτό επειδή, όταν ζήτησα από τους συνεργάτες μου να εντοπίσουν κάποια σχέση ανάμεσα στο Χέρι των Μυστηρίων και στον Πίτερ Σόλομον, η έρευνά τους στο ίντερνετ κατέληγε κυρίως σε. ένα συγκεκριμένο στοιχείο».

146


Έκανε παύση, σαν να ήθελε να υπογραμμίσει τη σημασία του ευρήματος της. «Τους τέκτονες». Ο Λάνγκντον ξεφύσηξε, προσπαθώντας να αντισταθεί στην παρόρμηση να πει στη Σάτο ακριβώς το ίδιο πράγμα που υπενθύμιζε συνεχώς στους φοιτητές του: Η αναζήτηση στο διαδίκτυο δεν ισοδυναμεί με έρευνα. Στην εποχή των μηχανών αναζήτησης που μπορούσαν να εντοπίσουν συγκεκριμένες λέξεις-κλειδιά σε κείμενα από ολόκληρο τον κόσμο, τα πάντα έμοιαζαν να συνδέονται με τα πάντα. Ο κόσμος εξελισσόταν σε έναν πελώριο, μπερδεμένο ιστό πληροφοριών που καθημερινά πύκνωναν. Ο Λάνγκντον απάντησε ψύχραιμα. «Δε με εκπλήσσει το γεγονός ότι οι τέκτονες εμφανίστηκαν στην έρευνα που έκαναν οι συνεργάτες σας. Πρόκειται για έναν ιδιαίτερα προφανή συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον Πίτερ Σόλομον και μια σειρά από αποκρυφιστικά θέματα». «Ναι», είπε η Σάτο, «και αυτός είναι άλλος ένας λόγος για την κατάπληξη που μου προξενεί το γεγονός ότι μέχρι τώρα δεν είχατε αναφερθεί καθόλου στους τέκτονες. Στο κάτω κάτω, μιλήσατε για μυστικές γνώσεις τις οποίες προστατεύει μια μικρή ομάδα φωτισμένων ατόμων. Η όλη περιγραφή μάλλον ταιριάζει γάντι στους τέκτονες, δε βρίσκετε;» «Ναι, αλλά ταιριάζει και στους Ροδόσταυρους, στους καββαλιστές, στους Πεφωτισμένους της Ισπανίας, που είναι γνωστοί με το όνομα Αλουμπράδος, και σε πολλές ακόμα αντίστοιχες ομάδες». «Έστω, όμως ο Πίτερ Σόλομον είναι τέκτονας, και μάλιστα ένας ιδιαίτερα ισχυρός τέκτονας. Μου φαίνεται, λοιπόν, λογικό το να πάει το μυαλό κάποιου στους τέκτονες, εφόσον μιλάμε για μυστικά. Είναι πασίγνωστο το πόσο λατρεύουν τα μυστικά τους οι τέκτονες». Ο Λάνγκντον μπορούσε να διακρίνει την καχυποψία στη φωνή της, όμως δεν ήθελε να εμπλακεί σε μια τέτοια συζήτηση. «Αν θέλετε να μάθετε οτιδήποτε σχετικά με τους τέκτονες, θα ήταν απείρως χρησιμότερο να απευθυνθείτε σε κάποιον από αυτούς». «Θα προτιμούσα», είπε η Σάτο, «να απευθυνθώ σε κάποιον που να εμπιστεύομαι». Ο Λάνγκντον θεώρησε το σχόλιο ανόητο όσο και προσβλητικό.


147

«Για να ξεκαθαρίσουμε κάπως τα πράγματα, κυρία Σάτο, το σύνολο της τεκτονικής φιλοσοφίας εδράζεται στην ειλικρίνεια και στην ακεραιότητα. Οι τέκτονες είναι από τους πλέον έμπιστους ανθρώπους που θα έλπιζε κανείς να συναντήσει στη ζωή του». «Έχω δει πειστικές αποδείξεις περί του αντιθέτου». Κάθε λεπτό που περνούσε ο Λάνγκντον ένιωθε να συμπαθεί τη διευθύντρια Σάτο όλο και λιγότερο. Είχε περάσει χρόνια γράφοντας σχετικά με την πλούσια παράδοση της μεταφορικής εικονογραφίας και των συμβόλων που χρησιμοποιούσαν οι τέκτονες, και γνώριζε ότι η οργάνωσή τους ήταν από τις πιο παρεξηγημένες σε ολόκληρο τον κόσμο, γεγονός που τους καθιστούσε θύματα παντελώς άδικων διώξεων και παρανοήσεων. Τους κατηγορούσαν συστηματικά για τα πάντα: από τη λατρεία του σατανά μέχρι την προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός παγκόσμιου διευθυντηρίου. Παρ' όλα αυτά, οι τέκτονες επέμεναν να μην απαντάνε στους επικριτές τους, γεγονός που τους καθιστούσε εύκολους στόχους. «Σε κάθε περίπτωση», είπε η Σάτο δηκτικά, «οδηγούμαστε εκ νέου σε αδιέξοδο, κύριε Λάνγκντον. Μου φαίνεται πως είτε σας διαφεύγει κάτι... είτε αρνείστε να μου αποκαλύψετε αυτά που ξέρετε. Ο άντρας που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε είπε ότι ο Πίτερ Σόλομον επέλεξε εσάς ειδικά». Έριξε ένα παγωμένο βλέμμα στον Ρόμπερτ. «Νομίζω πως ήρθε η ώρα η συζήτηση αυτή να μεταφερθεί στα κεντρικά της CIA. Τσως εκεί σταθούμε περισσότερο τυχεροί». Ο Λάνγκντον ελάχιστη σημασία έδωσε στην απειλή που εκτόξευσε η Σάτο. Η διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας είχε μόλις πει κάτι που του κόλλησε στο μυαλό. 0 Πίτερ Σόλομον εηέλεξε εσάς. Το σχόλιο, σε συνδυασμό με την αναφορά στους τέκτονες, έκανε παράξενη εντύπωση στον Λάνγκντον. Έστρεψε το βλέμμα του στο τεκτονικό δαχτυλίδι που ήταν περασμένο στον παράμεσο του Πίτερ. Το δαχτυλίδι ήταν ένα από τα πλέον πολύτιμα αντικείμενα που είχε στην κατοχή του ο φίλος του, ένα οικογενειακό κειμήλιο που έφερε το σύμβολο ενός δικέφαλου φοίνικα, το απόλυτο αποκρυφιστικό σύμβολο της τεκτονικής σοφίας. Το χρυσάφι λαμπύρισε στο φως, φωτίζοντας μια απρόσμενη εικόνα στη μνήμη του. Ο Λάνγκντον έβγαλε μια πνιχτή κραυγή, φέρνοντας στο μυαλό

148


του τον απόκοσμο ψίθυρο του απαγωγέα του Πίτερ: Ακόμα δεν έχεις καταλάβει τι συμβαίνει, έτσι δεν είναι; Εννοα το λόγο για τον οποίο επελέγης εσύ... Τώρα, μέσα σε μια τρομακτική στιγμή, οι σκέψεις του μπήκαν ξαφνικά σε σειρά και το πέπλο της ομίχλης ανασηκώθηκε. Αμέσως η αποστολή του Λάνγκντον ξεπρόβαλε ολοκάθαρα μπροστά του.

Σε απόσταση δεκαπέντε χιλιομέτρων, ενώ οδηγούσε στη δεντροφυτεμένη λεωφόρο Σούτλαντ με κατεύθυνση προς το νότο, ο Μαλ αχ άκουσε ένα χαρακτηριστικό βόμβο στο κάθισμα δίπλα του. Ή τ α ν το καινούριο τηλέφωνο του Πίτερ Σόλομον, το οποίο εκείνη τη μέρα είχε αποδειχτεί ένα πανίσχυρο εργαλείο. Στην οθόνη είχε εμφανιστεί η εικόνα του ατόμου που καλούσε, μιας γοητευτικής μεσήλικης γυναίκας με μακριά μαύρα μαλλιά. ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΗ ΚΛΗΣΗ - ΚΑΘΡΙΝ ΣΟΛΟΜΟΝ

Ο Μαλ'άχ χαμογέλασε και αγνόησε το τηλεφώνημα. Το πεπρωμένο με ψέρνει πιο κοντά. Είχε παρασύρει την Κάθριν Σόλομον στο σπίτι του εκείνο το απόγευμα αποκλειστικά για ένα λόγο: για να διαπιστώσει αν γνώριζε κάποια πληροφορία που θα μπορούσε να τον βοηθήσει, ίσως κάποιο οικογενειακό μυστικό που θα διευκόλυνε την προσπάθεια του να εντοπίσει αυτό που αναζητούσε. Ή τ α ν προφανές όμως ότι ο αδερφός της δεν της είχε πει το παραμικρό για το μυστικό που προστάτευε όλα εκείνα τα χρόνια. Ό π ω ς και να είχε, ο Μαλ'άχ είχε κατορθώσει να μάθει κάτι από εκείνη. Κάτι που της εξασφάλισε μερικές άρες ζωής ακόμα. Η Κάθριν του είχε επιβεβαιώσει ότι το σύνολο της έρευνάς της φυλασσόταν σε μία τοποθεσία, στο ασφαλές εργαστήριο της. Πρέπει να την καταστρέψω. Η έρευνα της Κάθριν επρόκειτο να ανοίξει το δρόμο προς ένα νέο επίπεδο αντίληψης. Αν γινόταν κάτι τέτοιο, αν άνοιγε αυτή η πόρ-


149

τα έστω και ελάχιστα, θα ακολουθούσαν κι άλλοι, οπότε θα ήταν απλώς ζήτημα χρόνου να αλλάξουν τα πάντα. Δεν μπορώ να επιτρέψω να συμβεί κάτι τέτοιο. 0 κόσμος πρέπει να παραμείνει ως έχει: πελαγωμένος στο σκοτάδι της άγνοιας. Το κινητό έβγαλε ένα χαρακτηριστικό ήχο που σήμαινε ότι η Κάθριν είχε αφήσει φωνητικό μήνυμα. Ο Μαλ'άχ έβαλε να το ακούσει. «Πίτερ, εγώ είμαι πάλι». Η Κάθριν ακουγόταν προβληματισμένη. «Πού βρίσκεσαι; Σκέφτομαι συνέχεια τη συζήτηση που είχα με τον δρα Άμπαντον και... ανησυχώ. Είναι όλα εντάξει; Σε παρακαλώ, τηλεφώνησέ μου. Βρίσκομαι στο εργαστήριο». Το μήνυμα έλαβε τέλος. Ο Μαλ'άχ χαμογέλασε. Η Κάθριν καλά θα έκανε να ανησυχεί λιγότερο για τον αδερχρό της και περισσότερο για τον εαυτό της. Άφησε πίσω του τη λεωφόρο Σούτλαντ και έστριψε στην οδό Σίλβερ Χιλ. Σε απόσταση μικρότερη του ενάμισι χιλιομέτρου, εντόπισε μέσα στο σκοτάδι το αχνό περίγραμμα του Κέντρου Υποστήριξης του Μουσείου Σμιθσόνιαν, φωλιασμένο ανάμεσα στα δέντρα που φύτρωναν λίγο πιο πέρα από το δρόμο, στα δεξιά του. Ολόκληρο το συγκρότημα περικλειόταν από ψηλό αγκαθωτό συρματόπλεγμα. Μέτρα ασφαλείας; Ο Μαλ'άχ κάγχασε αυτάρεσκα. Γνωρίζω κάποια που θα μου ανοίξει την πόρτα για να μπω ανενόχλητος.

24 Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ σάρωσε τον Λάνγκντον σαν

κύμα. Γνωρίζω το λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εδώ. Ό π ω ς στεκόταν στο κέντρο της Ροτόντας, αισθάνθηκε μια έντονη παρόρμηση να κάνει μεταβολή και να τραπεί σε φυγή, μακριά από την παλάμη του Πίτερ, το λαμπερό χρυσό δαχτυλίδι, τα καχύποπτα βλέμματα της Σάτο και του Άντερσον. Αντίθετα, έμεινε εκεί ακίνητος, σφίγγοντας ακόμα πιο δυνατά το δερμάτινο σακίδιο που κρεμόταν από τον ώμο του. Πρέπει να φύγω από δω μέσα. Το σαγόνι του σφίχτηκε καθώς η μνήμη του άρχιζε να ξαναπαίζει

150


τη σκηνή που είχε εκτυλιχθεί εκείνο το κρύο πρωινό στο Κέμπριτζ, χρόνια πριν. Ή τ α ν έξι το πρωί και ο Λάνγκντον είχε μπει στην τάξη του, όπως έκανε πάντοτε, μετά την πρωινή τελετουργία της κολύμβησης στην πισίνα του Χάρβαρντ. Οι γνώριμες μυρωδιές της κιμωλίας και του συστήματος θέρμανσης τον υποδέχτηκαν στο κατώφλι. Έκανε δυο βήματα προς το γραφείο του, όμως σταμάτησε απότομα. Μια φιγούρα στεκόταν εκεί και τον περίμενε, ένας κομψός κύριος με αρχοντικό πρόσωπο και επιβλητικό γκρίζο βλέμμα. «Πίτερ;» Ο Λάνγκντον έμεινε να τον κοιτάζει, αιφνιδιασμένος. Το χαμόγελο του Πίτερ Σόλομον άστραψε κατάλευκο μέσα στη μισοσκότεινη αίθουσα. «Καλημέρα, Ρόμπερτ. Μάλλον δεν περίμενες να με δεις». Η φωνή του ήταν απαλή, όμως έκρυβε δύναμη μέσα της. Ο Λάνγκντον έσπευσε να τον πλησιάσει και έσφιξε με θέρμη το χέρι του φίλου του. «Τι στην ευχή γυρεύει ένας γαλαζοαίματος του Γέιλ στο πορφυρό Χάρβαρντ* πριν καν χαράξει;» «Μυστική αποστολή πίσω από τις γραμμές του εχθρού», είπε ο Σόλομον γελώντας. Έριξε μια γεμάτη νόημα ματιά στη λεπτή μέση του Λάνγκντον. «Το κολύμπι φέρνει αποτέλεσμα. Είσαι σε καλή κατάσταση». «Απλώς προσπαθώ να σε κάνω να νιώσεις γέρος», απάντησε εκείνος, αστειευόμενος. «Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω, Πίτερ. Πώς κι από δω;» «Ήρθα για ένα σύντομο επαγγελματικό ταξίδι», απάντησε ο επισκέπτης, ρίχνοντας μια ματιά ολόγυρα στην έρημη αίθουσα. «Λυπάμαι που εμφανίζομαι έτσι απροειδοποίητα, Ρόμπερτ, όμως έχω ελάχιστα λεπτά στη διάθεσή μου. Υπάρχει κάτι που έπρεπε να σου ζητήσω αυτοπροσώπως. Μια χάρη». Να και κάτι πρωτόγνωρο. Ο Λάνγκντον αναρωτήθηκε τι χάρη θα μπορούσε να κάνει ένας απλός καθηγητής κολεγίου σε έναν άνθρωπο που είχε τα πάντα. * Το πορφυρό είναι το επίσημο χρώμα του Πανεπιστημίου Χάρβαρνι, έπειτα από ψηφοφορία που διεξήχθη το 1910. (Σ.τ.Ε.)


151

«Ό,τι θέλεις», απάντησε, χαρούμενος που του δινόταν η ευκαιρία να κάνει κάτι για τον άνθρωπο που του είχε προσφέρει τόσα πολλά, ειδικά από τη στιγμή που η άνετη ζωή του Πίτερ είχε σημαδευτεί από τόσο μεγάλες τραγωδίες. Ο Σόλομον χαμήλωσε τη φωνή του. «Έλπιζα πως θα μπορούσες να φυλάξεις κάτι για μένα». Ο Λάνγκντον γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω, παριστάνοντας τον απηυδισμένο. «Ελπίζω να μην εννοείς τον Ηρακλή». Μία φορά στο παρελθόν είχε συμφωνήσει να φυλάξει το σκύλο του Σόλομον, τον Ηρακλή, ένα μαστίφ βάρους εβδομήντα κιλών, για όσο καιρό το αφεντικό του θα έλειπε σε ταξίδι. Στο διάστημα που παρέμεινε στο σπίτι του ο σκύλος νοστάλγησε, προφανώς, το αγαπημένο του δερμάτινο παιχνίδι που συνήθιζε να μασουλάει και αναζήτησε ένα κατάλληλο υποκατάστατο στο γραφείο του Λάνγκντον, επιλέγοντας μια αυθεντική, καλλιγραφημένη Βίβλο του δέκατου έβδομου αιώνα σε περγαμηνή. Για κάποιο λόγο, η επίπληξη «κακό σκυλί» δεν είχε σταθεί ικανή να τον σταματήσει. «Ξέρεις, συνεχίζω να ψάχνω για ένα αντίγραφο ώστε να αντικαταστήσω εκείνη τη Βίβλο», είπε ο Σόλομον, χαμογελώντας αμήχανα. «Δε χρειάζεται να σε απασχολεί. Χαίρομαι που ο Ηρακλής πήρε μια γεύση από θρησκεία». Ο Σόλομον έβαλε τα γέλια, όμως έμοιαζε αφηρημένος. «Ρόμπερτ, ο λόγος που ήρθα να σε δω είναι επειδή ήθελα να σου ζητήσω να μου φυλάξεις κάτι που είναι ιδιαίτερα πολύτιμο για μένα. Το κληρονόμησα πριν από αρκετό καιρό, όμως δεν αισθάνομαι άνετα πλέον να το αφήνω στο σπίτι ή στο γραφείο μου». Ο Λάνγκντον αισθάνθηκε άβολα. Οτιδήποτε «ιδιαίτερα πολύτιμο» στον κόσμο του Πίτερ Σόλομον θα πρέπει να στοίχιζε μια ολόκληρη περιουσία. «Εξέτασες την περίπτωση της θυρίδας ασφαλείας;» 7/ μήπως η οικογένειά σον δε διαθέτει μετοχές στις μισές τράπεζες της Αμερικής; «Κάτι τέτοιο θα συνεπαγόταν γραφειοκρατία και την εμπλοκή τραπεζικών υπαλλήλων. Προτιμώ έναν έμπιστο φίλο. Άλλωστε γνωρίζω ότι ξέρεις να φυλάς μυστικά». Ο Σόλομον έβαλε το χέρι στην τσέπη

152


του και έβγαλε ένα μικρό δέμα, το οποίο παρέδωσε στον Λάνγκντον. Λαμβάνοντας υπόψη το μελοδραματικό πρόλογο, ο Λάνγκντον περίμενε κάτι πιο εντυπωσιακό. Το δέμα ήταν ένα μικρό κουτί σε σχήμα κΰβου, περίπου επτά επί επτά εκατοστά, τυλιγμένο μέσα σε ξεθωριασμένο καφέ χαρτί περιτυλίγματος και δεμένο με σπάγκο. Κρίνοντας από το βάρος και το μέγεθος του κουτιού, πρέπει να περιείχε κάποιο πέτρωμα ή μέταλλο. Αυτό είναι όλο; Ο Ρόμπερτ περιεργάστηκε το κουτί περιστρέφοντάς το (πα χέρια του, παρατηρώντας τώρα πως ο σπάγκος είχε προσεκτικά στερεωθεί στη μια πλευρά με μια ανάγλυφη κέρινη σφραγίδα, όπως τα παλιά διατάγματα. Στη σφραγίδα απεικονιζόταν ένας δικέφαλος φοίνικας με τον αριθμό τριάντα τρία αποτυπωμένο πάνω στο στήθος του - το παραδοσιακό σύμβολο της ανώτατης βαθμίδας του τεκτονισμού. «Δεν καταλαβαίνω, Πίτερ», είπε ο Λάνγκντον, αφήνοντας ένα πειρακτικό χαμόγελο να χαραχτεί στο πρόσωπο του. «Είσαι ο Σεβάσμιος Διδάσκαλος μιας τεκτονικής στοάς, όχι ο πάπας! Μα να σφραγίζεις τα πακέτα σου με το δαχτυλίδι σου;» Ο Σόλομον έριξε μια ματιά στο χρυσό δαχτυλίδι του και γέλασε πνιχτά. «Δε σφράγισα εγώ αυτό το πακέτο, Ρόμπερτ. Ο προπάππος μου το σφράγισε. Πάνω από έναν αιώνα πριν». Ο Λάνγκντον ανάβλεψε απότομα, αιφνιδιασμένος. «Ορίστε;» Ο Σόλομον ύψωσε το δάχτυλο στο οποίο ήταν περασμένο το δαχτυλίδι. «Αυτό το τεκτονικό δαχτυλίδι ήταν δικό του. Στη συνέχεια πέρασε στον παππού μου, ύστερα στον πατέρα μου... και τελικά σ' εμένα». Ο Λάνγκντον σήκωσε το πακέτο ψηλά. «Ο προπάππος σου τύλιξε αυτό το κουτί πάνω από έναν αιώνα τιριν, και κανείς δεν το άνοιξε από τότε;» «Σωστά». «Μα... γιατί όχι;» Ο Σόλομον χαμογέλασε. «Επειδή δεν έφτασε ακόμα η ώρα». Ο Λάνγκντον έμεινε να τον κοιτάζει με τα μάτια γουρλωμένα.


153

«Η ώρα για τι πράγμα·,» «Ρόμπερτ, το ξέρω πως θα ακουστεί παράξενο, όμως όσο λιγότερα γνωρίζεις τόσο το καλύτερο. Σε παρακαλώ, τοποθέτησε το πακέτο κάπου όπου θα είναι ασφαλές και μην πεις σε κανέναν ότι σου το παρέδωσα». Ο Λάνγκντον βύθισε το βλέμμα του στα μάτια του ευεργέτη του, αναζητώντας εκεί κάποια παιχνιδιάρικη λάμψη. Ο Σόλομον είχε μια τάση για θεατρινισμούς και ο Λάνγκντον αναρωτήθηκε μήπως ο ίδιος ήταν το θύμα κάποιας καλοπροαίρετης φάρσας. «Πίτερ, είσαι σίγουρος πως όλο αυτό δεν είναι απλώς ένα έξυπνο τέχνασμα για να με κάνεις να πιστέψω πως μου εμπιστεύτηκες κάποιο αρχαίο τεκτονικό μυστικό, ώστε να υποκύψω στην περιέργεια και να ενταχθώ στην αδελφότητα;» «Οι τέκτονες δε στρατολογούν, Ρόμπερτ, το γνωρίζεις αυτό. Άλλωστε μου έχεις ήδη ξεκαθαρίσει πως θα προτιμούσες να μη συμμετάσχεις». Αυτό ήταν αλήθεια. Ο Αάνγκντον έτρεφε μεγάλο σεβασμό για την τεκτονική φιλοσοφία και συμβολογία, όμως είχε πάρει την απόφαση να μην ενταχτεί ποτέ στην αδελφότητα: Οι όρκοι μυστικότητας του τάγματος θα τον εμπόδιζαν να συζητήσει τον τεκτονισμό με τους φοιτητές του. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο είχε αρνηθεί και ο Σωκράτης να συμμετάσχει επίσημα στα Ελευσίνια Μυστήρια. Καθώς παρατηρούσε το μυστηριώδες κουτάκι και την τεκτονική σφραγίδα του, δεν μπορούσε παρά να θέσει το προφανές ερώτημα: «Γιατί δεν το εμπιστεύεσαι σε κάποιον από τους τέκτονες αδελφούς σου;». «Ας πούμε πως το ένστικτο μου μου λέει ότι το πακέτο θα είναι πιο ασφαλές στα χέρια κάποιου εκτός αδελφότητας. Και, σε παρακαλώ, μην αφήνεις το μέγεθος του να σε ξεγελάσει. Αν ισχύουν τα όσα μου είπε ο πατέρας μου, περιέχει ένα αντικείμενο με ιδιαίτερα μεγάλη δύναμη». Έκανε μια παύση. «Ένα φυλαχτό, κατά κάποιον τρόπο». Άκουσα καλά, είπε φυλαχτό; Εξ ορισμού, η λέξη φυλαχτό αναφερόταν σε κάποιο αντικείμενο που διέθετε μαγικές ιδιότητες. Παραδοσιακά, τα φυλαχτά χρησιμοποιούνταν για να φέρνουν καλή τύχη, να κρατάνε μακριά τα κακά πνεύματα ή να συνδράμουν σε αρχαίες τελετές.

154


«Πίτερ, -καταλαβαίνεις ότι τα φυλαχτά έφυγαν από τη μόδα γύρω στο Μεσαίωνα, έτσι δεν είναι;» Ο Πίτερ ακούμπησε την παλάμη του πάνω στον ώμο του Λάνγκντον, δείχνοντας κατανόηση. «Καταλαβαίνω πώς ακούγεται όλο αυτό, Ρόμπερτ. Σε ξέρω χρόνια, και ο σκεπτικισμός σου είναι ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματά σου ως ακαδημαϊκού. Ταυτόχρονα όμως είναι η μεγαλύτερη αδυναμία σου. Σε γνωρίζω αρκετά καλά ώστε να ξέρω πως δεν είσαι ένας άνθρωπος από τον οποίο θα ζητούσα απλώς να ηιστέψει... μόνο να εμπιστευτεί. Οπότε σου ζητάω να με εμπιστευτείς όταν σου λέω ότι αυτό το φυλαχτό είναι πανίσχυρο. Όταν μου παραδόθηκε, πληροφορήθηκα ότι μπορεί να χαρίσει στον κάτοχο του την ικανότητα να δημιουργεί τάξη μέσα από το χάος». Ο Λάνγκντον έμεινε να τον κοιτάζει. Η ιδέα της «τάξης μέσα από το χάος» αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα τεκτονικά αξιώματα. Ordo ab chao. Ακόμα κι έτσι όμως, ο ισχυρισμός ότι ένα φυλαχτό μπορούσε να προσφέρει οποιαδήποτε δύναμη ήταν εξωφρενικός, πόσο μάλλον την ικανότητα να δημιουργεί ο κάτοχος του τάξη μέσα από το χάος. «Το φυλαχτό αυτό», συνέχισε ο Σόλομον, «θα μπορούσε να αποδειχτεί επικίνδυνο αν έπεφτε σε λάθος χέρια, και, δυστυχώς, έχω λόγους να πιστεύω ότι κάποιοι ισχυροί άνθρωποι επιδιώκουν να το κλέψουν από μένα». Ο Λάνγκντον δε θυμόταν να τον είχε δει άλλη φορά τόσο προβληματισμένο. «Θα ήθελα να μου το φυλάξεις για ένα διάστημα. Μπορείς να το κάνεις;» Εκείνη τη νύχτα ο Ρόμπερτ κάθισε μόνος στο τραπέζι της κουζίνας του με το πακέτο, προσπαθώντας να φανταστεί τι θα μπορούσε να περιέχει. Τελικά, απέδωσε την όλη ιστορία στην εκκεντρικότητα του Πίτερ και τοποθέτησε το πακέτο στο χρηματοκιβώτιο που υπήρχε στον τοίχο της βιβλιοθήκης του, ξεχνώντας εντελώς την ύπαρξή του. ...Μέχρι εκείνο το πρωί. Το τηλεφώνημα από τον άντρα με τη νότια προφορά. «Α, καθηγητά, παραλίγο να το ξεχάσω!» του είχε πει ο βοηθός, αφού πρώτα είχε διευκρινίσει όλες τις λεπτομέρειες σχετικά με το ταξίδι του Ρόμπερτ στην Ουάσινγκτον. «Ο κύριος Σόλομον ζήτησε κάτι ακόμα».


155

«Τι πράγμα;» απάντησε εκείνος αφηρημένα, με το μυαλό του να τρέχει ήδη στη διάλεξη που είχε συμφωνήσει να δώσει. «Ο κύριος Σόλομον άφησε ένα σημείωμα για εσάς». Ο άντρας άρχισε να διαβάζει κομπιάζοντας, σαν να προσπαθούσε να καταλάβει το γραφικό χαρακτήρα του Πίτερ. "Σε παρακαλώ, ζήτησε από τον Ρόμπερτ... να φέρει... το μικρό σφραγισμένο πακέτο που του παρέδωσα πριν από χρόνια"». Ο άντρας έκανε μια παύση. «Σας λέει κάτι αυτό;» Ο Λάνγκντον θυμήθηκε με έκπληξη το κουτάκι που παρέμενε ασφαλές μέσα στο εντοιχισμένο χρηματοκιβώτιο του όλον αυτό τον καιρό. «Ναι, ξέρω σε τι αναφέρεται ο Πίτερ». «Μπορείτε να το φέρετε;» «Φυσικά. Πείτε στον Πίτερ πως θα το έχω μαζί μου». «Θαυμάσια». Ο βοηθός ακούστηκε ανακουφισμένος. «Σας εύχομαι να απολαύσετε την αποψινή διάλεξη. Καλό ταξίδι». Πριν φύγει από το σπίτι του, ο Λάνγκντον είχε φροντίσει, υπάκουα, να πάρει το τυλιγμένο πακέτο από το βάθος του χρηματοκιβωτίου του και να το τοποθετήσει μέσα στο σακίδιο του. Τώρα στεκόταν μέσα στο Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών, σίγουρος μονάχα για ένα πράγμα: Ο Πίτερ Σόλομον θα έφριττε αν μάθαινε πόσο οικτρά είχε αποτύχει ο Λάνγκντον σε αυτό που του είχε αναθέσει.

25 Θ EE ΜΟΥ, η Κάθριν είχε δίκιο, ύς συνήθως. Η Τρις Νταν είχε μείνει να κοιτάζει κατάπληκτη τα αποτελέσματα της αναζήτησης με το πρόγραμμα ανίχνευσης ιστού που είχε δημιουργήσει καθώς αυτά εμφανίζονταν στην οθόνη πλάσματος μπροστά της. Στην αρχή είχε τις αμφιβολίες της για το κατά πόσο η αναζήτηση θα κατέληγε σε οποιοδήποτε αποτέλεσμα, όμως τελικά είχαν προκύψει περισσότερες από δώδεκα πιθανές περιπτώσεις. Και η επεξεργασία των δεδομένων δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα... Η μία περίπτωση, μάλιστα, έμοιαζε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

156


Η Τρις στράφηκε και φώναξε προς τη βιβλιοθήκη: «Κάθριν; Νομίζω πως πρέπει να το δεις αυτό!». Είχαν περάσει μερικά χρόνια από την τελευταία φορά που η Τρις είχε τρέξει ένα τέτοιο πρόγραμμα, και τα αποψινά αποτελέσματα την είχαν αφήσει άναυδη. Πριν από λίγα χρόνια η αναζήτηση αυτή θα είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Τώρα όμως φαίνεται πως ο όγκος του ψηφιακού υλικού σε παγκόσμια κλίματα είχε αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε μπορούσε κανείς να βρει κυριολεκτικά τα πάντα. Το απίστευτο ήταν πως η Τρις πρώτη φορά έβλεπε μια από τις λέξεις-κλειδιά, κι όμως η αναζήτηση την είχε εντοπίσει. Η Κάθριν μπήκε τρέχοντας στο δωμάτιο ελέγχου. «Τι βρήκες;» «Αρκετές πιθανές περιπτώσεις». Η Τρις έγνεψε προς την οθόνη πλάσματος. «Καθένα από αυτά τα έγγραφα περιέχει τις φράσειςκλειδιά που όρισες, επί λέξει». Η Κάθριν στερέωσε τα μαλλιά πίσω από τα αφτιά της και διέτρεξε τον κατάλογο. «Πριν σε παρασύρει ο ενθουσιασμός», πρόσθεσε η Τρις, «μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι τα περισσότερα από αυτά τα κείμενα δεν είναι αυτό που ψάχνεις. Πρόκειται για αυτό που ονομάζουμε "μαύρες τρύπες". Κοίταξε το μέγεθος των αρχείων. Είναι τεράστια. Μιλάμε για πράγματα όπως συμπιεσμένα αρχεία εκατομμυρίων μηνυμάτων σταλμένων μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, τεράστιες εγκυκλοπαίδειες χωρίς περικοπές, παγκόσμιους πίνακες ανακοινο)σεων που λειτουργούν εδώ και χρόνια, και ούτω καθεξής. Εξαιτίας του μεγέθους και της ποικιλίας των περιεχομένων τους, τα αρχεία αυτά περιέχουν τόσες πολλές πιθανές λέξεις-κλειδιά, ώστε να "καταπίνουν" στην κυριολεξία οποιαδήποτε μηχανή αναζήτησης τα πλησιάσει, ακριβώς σαν μια μαύρη τρύπα». Η Κάθριν έδειξε ένα από τα αποτελέσματα που βρισκόταν σχεδόν στην κορυφή του καταλόγου. «Αυτό πώς σου φαίνεται;» Η Τρις χαμογέλασε. Η Κάθριν βρισκόταν ένα βήμα μπροστά, έχοντας εντοπίσει το μοναδικό αρχείο στη λίστα που είχε αρκετά μικρό μέγεθος.


157

«Είσαι πολΰ παρατηρητική. Ναι, αυτή είναι η μοναδική σοβαρή υποψηφιότητα που έχουμε μέχρι τώρα. Για την ακρίβεια, αντό το αρχείο είναι τόσο μικρό, που δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από μια δυο σελίδες». «Άνοιξέ το». Ο τόνος της Κάθριν ήταν επιτακτικός. Η Τρις δεν μπορούσε να φανταστεί πως ένα έγγραφο της μίας σελίδας θα μπορούσε να περιέχει όλες τις αλλόκοτες φράσεις που της είχε δώσει η εργοδότριά της. Σε κάθε περίπτωση, όταν επέλεξε το αρχείο και το άνοιξε, οι φράσεις-κλειδιά βρίσκονταν εκεί... ξεκάθαρες και εύκολα εντοπίσιμες μέσα στο κείμενο. Η Κάθριν πλησίασε με το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη πλάσματος. «Το έγγραφο αυτό είναι... περικομμένο;» Η Τρις έγνεψε καταφατικά. «Καλώς όρισες στον κόσμο των ψηφιακών κειμένων». Η αυτόματη αποσπασματοποίηση είχε εξελιχτεί σε συνήθη πρακτική στην προσφορά ψηφιακών εγγράφων. Επρόκειτο για μια διαδικασία βάσει της οποίας ένας διακομιστής επέτρεπε στο χρήστη να εντοπίσει τους όρους της αναζήτησης σε ολόκληρο το κείμενο, όμως στη συνέχεια αποκάλυπτε μονάχα ένα μικρό τμήμα -κάτι σαν δόλωμα-, δηλαδή μόνο τα άμεσα συμφραζόμενα των όρων της αναζήτησης. Παραλείποντας τον κύριο όγκο του κειμένου, ο διακομιστής αποσοβούσε τον κίνδυνο της παραβίασης των πνευματικών δικαιωμάτων και ταυτόχρονα έστελνε ένα συγκεκριμένο μήνυμα στο χρήστη: Έχω τις πληροφορίες που ψάχνεις, όμως, αν θέλεις και το υπόλοιπο, θα πρέπει να το αγοράσεις από μένα. «Όπως βλέπεις», είπε η Τρις, διατρέχοντας στην οθόνη την περικομμένη σελίδα, «το έγγραφο αυτό περιλαμβάνει όλες τις φράσειςκλειδιά που όρισες». Η Κάθριν παρατηρούσε αμίλητη το περικομμένο κείμενο. Η Τρις της έδωσε λίγη ώρα και στη συνέχεια επέστρεψε στην κορυφή της σελίδας. Καθεμία από τις φράσεις-κλειδιά της Κάθριν ήταν υπογραμμισμένη και εμφανιζόταν με κεφαλαία γράμματα, ενώ συνοδευόταν από ένα μικρό δείγμα του υπόλοιπου κειμένου: τις δύο λέξεις που εμφανίζονταν πριν και μετά την ορισμένη λέξη-κλειδί.

158


ι μια μυσακή ΥΠΟΓΕΙΑ τοποθεσία όπου ι

, κάπου στην ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ, οι συντεταγμενες •

αποκάλυψε μια ΑΡΧΑΙΑΠΥΛΗ που οδηγούσε

προειδοποίηση ότι η ΠΥΡΑΜΙΔΑ κρύβει επικίνδυνα • Μ Μ Μ Η Μ Η Η Μ α π ο κ ρ υ π τ ο γ ρ ά φ η σ η τ ο υ ΕΓΧΑΡΑΚΤΟΥ

ΣΥΜΒΟΛΟΥ που αποκαλύπτει

Η Τρις δεν μπορούσε να φανταστεί σε τι πράγμα αναφερόταν αυτό το έγγραφο. Και τι στψ ενχή είναι αυτό το «ούμβολον»; Η Κάθριν πλησίασε ανυπόμονα στην οθόνη. «Από πού προέρχεται αυτό το κείμενο; Ποιος το έγραψε;» Η Τρις ήδη προσπαθούσε να βρει την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. «Δώσε μου ένα Λεπτό. Προσπαθώ να προσδιορίσω την πηγή». «Πρέπει να μάθω ποιος το έγραψε», επανέλαβε η Κάθριν σε επιτακτικό τόνο. «Πρέπει να διαβάσω και το νηόλοιτιο». «Προσπαθώ», είπε η Τρις, αιφνιδιασμένη από την ένταση στη φωνή της Κάθριν. Περιέργως, η τοποθεσία του αρχείου δεν εμφανιζόταν ως μια κλασική διεύθυνση του διαδικτύου, αλλά ως αριθμητική διεύθυνση Πρωτοκόλλου Διαδικτύου (IP). «Δεν μπορώ να αποκαλύψω


159

τη διεύθυνση», είπε η Τρις. «Το όνομα του ιστότοπου δεν εμφανίζεται. Μισό λεπτό». Άνοιξε το παράθυρο του τερματικού της. «Θα τρε'ξω μια διαδικασία εντοπισμού». Η Τρις πληκτρολόγησε μια σειρά εντολών προκειμένου να εντοπίσει τους διαύλους επικοινωνίας μεταξύ του μηχανήματος που υπήρχε στην αίθουσα ελέγχου τους και του όποιου μηχανήματος στο οποίο ήταν αποθηκευμένο το συγκεκριμένο αρχείο. «Ο εντοπισμός ξεκίνησε», είπε, εκτελώντας την εντολή. Αυτές οι διαδικασίες έτρεχαν πολύ γρήγορα, με αποτέλεσμα ένας μακρύς κατάλογος συσκευών δικτύου να εμφανιστεί σχεδόν αμέσως στην οθόνη πλάσματος. Η Τρις προχώρησε προς τα κάτω... και πιο κάτω... ακολουθώντας το μονοπάτι των δρομολογητών και των διακοπτών που συνέδεαν το μηχάνημά της με... Τι στο διάολο; Η διαδικασία εντοπισμού είχε διακοπεί προτού φτάσει στο διακομιστή του εγγράφου. Η ρουτίνα, για κάποιο λόγο, είχε πέσει πάνω σε μια συσκευή δικτύου η οποία την «κατάπιε» αντί να την προωθήσει. «Απ' ό,τι φαίνεται, η διαδικασία εντοπισμού που έτρεξα μπλοκαρίστηκε», είπε η Τρις. Μα είναι δυνατόν κάτι τέτοιο; «Τρέξ' τη ξανά». Η Τρις έτρεξε μια νέα διαδικασία εντοπισμού και κατέληξε στο ίδιο αποτέλεσμα. «Όχι, δε γίνεται τίποτα. Αδιέξοδο. Είναι λες και το έγγραφο αυτό βρίσκεται σε κάποιο διακομιστή ο οποίος είναι απροσπέλαστος». Κοίταξε τα τελευταία στάδια του εντοπισμού πριν από το αδιέξοδο. «Αυτό που μηορά να σου πω, πάντως, είναι ότι βρίσκεται κάπου στην περιοχή της Ουάσινγκτον». «Πλάκα μου κάνεις». «Μη σου προξενεί εντύπωση», είπε η Τρις. «Αυτά τα προγράμματα ανίχνευσης ιστού ξεδιπλώνονται γεωγραφικά, πράγμα που σημαίνει ότι τα πρώτα αποτελέσματα είναι πάντοτε κοντά στην περιοχή από όπου ξεκινάει η αναζήτηση. Άλλωστε ένας από τους όρους αναζήτησης που έθεσες ήταν το όνομα της πρωτεύουσας». «Μήπως θα βοηθούσε μια έρευνα κυριότητας;» πρότεινε η Κάθριν. «Αυτό δε θα σου έλεγε σε ποιον ανήκει ο ιστότοπος;»

160


Λιγάκι πρωτόγονο, όμως δεν είναι κακή ιδέα. Η Τρις οδηγήθηκε οτη σχετική βάση δεδομένων και εκεί αναζήτησε πληροφορίες για τη συγκεκριμένη διεύθυνση Πρωτοκόλλου Διαδικτύου, ελπίζοντας πως θα μπορούσε να συνδέσει το νούμερο με ένα συγκεκριμένο όνομα ιστότοπου. Ο εκνευρισμός της συνοδευόταν πλέον από εντεινόμενη περιέργεια. Ποιος είναι ο κάτοχος αυτού του εγγράφου; Τα αποτελέσματα της νέας έρευνας εμφανίστηκαν γρήγορα, όμως δεν υπήρξε ταύτιση, οπότε η Τρις σήκωσε ψηλά τα χέρια παραδεχόμενη την ήττα της. «Είναι λες και δεν υπάρχει αυτή η διεύθυνση. Δεν μπορώ να βρω την παραμικρή σχετική πληροφορία». «Προφανώς και υπάρχει η διεύθυνση. Μόλις εντοπίσαμε ένα έγγραφο το οποίο είναι αποθηκευμένο εκεί!» Σωστά. Κι όμως, όποιος κι αν ήταν ο κάτοχος του συγκεκριμένου εγγράφου, φαίνεται ότι προτιμούσε να μην αποκαλύψει την ταυτότητά του. «Δεν ξέρω τι να σου πω. Η παραβίαση συστημάτων δεν είναι η ειδικότητά μου, οπότε, αν δε θέλεις να ζητήσεις τη βοήθεια κάποιου χάκερ, δεν ξέρω τι άλλο μπορούμε να κάνουμε». «Ξέρεις κάποιον εσύ;» Η Τρις γύρισε και κοίταξε σαστισμένη την εργοδότριά της. «Κάθριν, αστειευόμουν. Δεν είναι και η καλύτερη ιδέα αυτό που πρότεινα». «Εντάξει, όμως μπορεί να εφαρμοστεί;» Κοίταξε το ρολόι της. «Ναι... Δηλαδή, συνέχεια γίνεται. Από τεχνική άποψη, είναι μάλλον εύκολο». «Ποιους ξέρεις;» «Χάκερ;» Η Τρις γέλασε νευρικά. «Τι να σου πω, οι μισοί μου συνάδελφοι στην παλιά μου δουλειά...» «Εμπιστεύεσαι κάποιον απ' αυτούς;» Σοβαρολογεί; Η Τρις όμως καταλάβαινε πως η Κάθριν μιλούσε απόλυτα σοβαρά. «Δεν ξέρω, μάλλον ναι», είπε νευρικά. «Ξέρω έναν τύπο στον οποίο θα μπορούσαμε να μιλήσουμε. Ή τ α ν ο υπεύθυνος ασφαλείας των συστημάτων μας, πωρωμένος με τους υπολογιστές. Μου είχε ζητήσει να βγούμε ραντεβού, πράγμα που δε με ενθουσίασε, για να σου πω


161

την αλήθεια, όμως είναι καλός τύπος και τον εμπιστεύομαι. Επίσης, αναλαμβάνει δουλειές και εκτός γραφείου». «Διακριτικός είναι;» «Χάκερ είναι, φυσικά και μπορεί να κινηθεί διακριτικά. Αυτή είναι η δουλειά του. Όμως είμαι σίγουρη πως θα ζητήσει τουλάχιστον χίλια δολάρια για να ρίξει απλώς μια ματιά...» «Τηλεφώνησε' του. Πρότεινέ του τα διπλάσια για να έχουμε σύντομα αποτέλεσμα». Η Τρις δεν ήταν σίγουρη τι την έκανε να νιώθει πιο άβολα: το γεγονός ότι βοηθούσε την Κάθριν Σόλομον να εξασφαλίσει τις υπηρεσίες ενός χάκερ... ή το ότι ετοιμαζόταν να τηλεφωνήσει σε έναν τύπο ο οποίος πιθανότατα συνέχιζε να βρίσκει ακατανόητο το πώς μια στρουμπουλή κοκκινομάλλα αναλύτρια μετασυστημάτων είχε μπορέσει να αποκρούσει τις ρομαντικές του προτάσεις. «Είσαι σίγουρη;» «Χρησιμοποίησε το τηλέφωνο της βιβλιοθήκης», είπε η Κάθριν. «Έχει απόκρυψη. Εννοείται πως δε θα αναφέρεις το όνομά μου». «Εντάξει». Η Τρις κατευθύνθηκε προς την πόρτα, όμως κοντοστάθηκε όταν άκουσε έναν κοφτό ήχο από το κινητό της Κάθριν. Με λίγη τύχη, το εισερχόμενο γραπτό μήνυμα ίσως περιείχε πληροφορίες που θα τη γλίτωναν από τη δυσάρεστη αποστολή της. Περίμενε όση ώρα η Κάθριν ψάρευε το κινητό μέσα από την τσέπη της εργαστηριακής ποδιάς της και έλεγχε την οθόνη του.

Η Κάθριν Σόλομον αισθάνθηκε ένα κύμα ανακούφισης όταν είδε το όνομα στην οθόνη του κινητού της. Επιτέλους. ΠΙΤΕΡ ΣΟΛΟΜΟΝ

«Μόλις πήρα ένα γραπτό μήνυμα από τον αδερφό μου», είπε, ρίχνοντας μια ματιά προς το μέρος της Τρις. Εκείνη αναθάρρησε. «Μήπως θα ήταν καλύτερα να του μιλήσουμε για όλα αυτά πριν έρθουμε σε επαφή με τον χάκερ;»

162


Η Κάθριν κοίταξε το περικομμένο έγγραφο που εμφανιζόταν στην οθόνη πλάσματος και άκουσε τη φωνή του δρα Άμπαντον: Αυτό που ο αδερφός σον πιστεύει ότι κρύβεται στψ Ουάσινγκτον... Μπορεί να βρεθεί. Η Κάθριν δεν ήξερε τι έπρεπε να πιστέψει πλέον, όμως το συγκεκριμένο έγγραφο έμοιαζε να περιέχει πληροφορίες σχετικά με τις εξωφρενικές θεο>ρίες που φαίνεται ότι είχαν εξελιχτεί σε εμμονή για τον Πίτερ. Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Θέλω να μάθω ποιος έγραψε αυτό το κείμενο και που βρίσκεται. Κάνε το τηλεφώνημα». Η Τρις συνοφρυώθηκε και κινήθηκε προς την πόρτα. Ασχέτως του αν θα μπορούσε το συγκεκριμένο έγγραφο να φωτίσει το μυστήριο των όσων είχε αποκαλύψει ο αδερφός της στον δρα Άμπαντον, υπήρχε τουλάχιστον ένα μυστήριο το οποίο είχε λυθεί εκείνη τη μέρα. Ο αδερφός της είχε μάθει επιτέλους πώς να στέλνει γραπτά μηνύματα με το καινούριο iPhone που του είχε χαρίσει η Κάθριν. «Μην ξεχάσεις να τηλεφωνήσεις στα κανάλια», φώναξε προς τη μεριά της Τρις. «Ο μέγας και τρανός Πίτερ Σόλομον μόλις έστειλε το πρώτο του γραπτό μήνυμα!»

Στο χώρο στάθμευσης κάποιου εμπορικού κέντρου στην απέναντι πλευρά του δρόμου στον οποίο βρισκόταν το Κέντρο Υποστήριξης του Μουσείου Σμιθσόνιαν, ο Μαλ'άχ στεκόταν δίπλα στη λιμουζίνα του και προσπαθούσε να ξεμουδιάσει ενόσω περίμενε το τηλεφώνημα που ήταν βέβαιος ότι θα δεχόταν από στιγμή σε στιγμή. Η βροχή είχε σταματήσει και ένα χειμωνιάτικο φεγγάρι άρχιζε να ξεπροβάλλει ανάμεσα από τα σύννεφα. Ή τ α ν το ίδιο φεγγάρι που είχε φωτίσει τον Μαλ'άχ μέσα από το φεγγίτη του Οίκου του Ναού τρεις μήνες νωρίτερα, στη διάρκεια της τελετής μύησής του. Ο κόσμος φαντάζει διαφορετικός απόψε. Καθώς περίμενε, το στομάχι του γουργούρισε ξανά. Η διήμερη νηστεία του, αν και τον δυσκόλευε, ήταν απαραίτητο στοιχείο της προετοιμασίας του. Έτσι όριζαν οι αρχαίες παραδόσεις. Σύντομα κάθε σωματική δυσφορία θα φάνταζε ασήμαντη.


163

Εκτεθειμένος στο ψυχρό νυχτερινό αεράκι, γέλασε πνιχτά όταν παρατήρησε ότι η μοίρα τον είχε οδηγήσει, κατά ειρωνεία της τύχης, ακριβώς μπροστά σε μια μικρή εκκλησία. Εδώ, στριμωγμένος ανάμεσα σε ένα οδοντιατρείο και ένα μίνι μάρκετ, φώλιαζε ένας μικρός ναός. Ο ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. Ο Μαλ'άχ έστρεψε το βλέμμα του στο παράθυρο, το οποίο διατυμπάνιζε με μεγάλα γράμματα μια βασική αρχή του δόγματος της εκκλησίας: ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΗΡΘΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΟ ΜΑΡΙΑ, ΟΝΤΑΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ. Ο Μαλ'άχ χαμογέλασε. Nat, ο Ιησούς είναι πράγματι και τα δύο, άνθρωπος και θεός, όμως η παρθενογένεση δεν είναι προϋπόθεση για να γίνει κανείς θεός. Δεν είναι αυτός ο τρόπος. Το κουδούνισμα ενός κινητού έσπασε τη σιγαλιά της νύχτας, επιταχύνοντας τους σφυγμούς του. Το τηλέφωνο που χτυπούσε τώρα ήταν το δικό του, ένα φτηνό καρτοκινητό που είχε αγοράσει την προηγούμενη μέρα. Η αναγνώριση κλήσης αποκάλυπτε πως ήταν το τηλεφώνημα που περίμενε από ώρα. Τοπική κλήση, σκέφτηκε ειρωνικά ο Μαλ'άχ, κοιτάζοντας προς την απέναντι πλευρά της οδού Σίλβερ Χιλ, το αχνό, φεγγαρόλουστο περίγραμμα μιας ακανόνιστης οροφής η οποία ξεχώριζε πάνω από τις κορυφές των δέντρων. Με ένα τίναγμα του καρπού του, άνοιξε το κινητό. «Δρ. Άμπαντον, λέγετε, παρακαλώ», είπε, δίνοντας πιο βαθύ τόνο στη φωνή του. «Η Κάθριν είμαι», ακούστηκε μια γυναικεία φωνή. «Επιτέλους, επικοινώνησα με τον αδερφό μου». «Χαίρομαι που το ακούω. Πώς είναι;» «Βρίσκεται καθ' οδόν προς το εργαστήριο μου», είπε η Κάθριν. «Μάλιστα, πρότεινε να περάσετε κι εσείς από δω». «Συγνώμη;» Ο Μαλ'άχ προσποιήθηκε πως δίσταζε. «Να περάσω από το... εργαστήριο σου;» «Πρέπει να σας έχει πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη. Πρώτη φορά προσκαλεί κάποιον εδώ». «Φαντάζομαι πως ίσως να πιστεύει ότι μια επίσκεψη ίσως να βοη-

164


θήσει τις θεραπευτικές συνεδρίες μας, όμως δε θα ήθελα να ενοχλήσω». «Εφόσον ο αδερφός μον λέει πως είστε καλοδεχούμενος, τότε είστε καλοδεχούμενος. Άλλωστε ανέφερε πως έχει πολλά να πει και στους δυο μας, κι εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να κατανοήσω τα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες». «Πολύ καλά, λοιπόν. Πού ακριβώς βρίσκεται το εργαστήριο σου;» «Στο Κέντρο Υποστήριξης του Μουσείου Σμιθσόνιαν. Γνωρίζετε πού βρίσκεται;» «Όχι», είπε ο Μαλ'άχ, κοιτάζοντας το κτίριο από το χώρο στάθμευσης απέναντι από το συγκρότημα. «Όμως βρίσκομαι μέσα στο αυτοκίνητο μου αυτή τη στιγμή, το οποίο διαθέτει ηλεκτρονικό σύστημα πλοήγησης. Ποια είναι η διεύθυνση;» «Οδός Σίλβερ Χιλ, αριθμός 4210». «Εντάξει. Μισό λεπτό να την πληκτρολογήσω». Ο Μαλ'άχ άφησε να περάσουν δέκα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια είπε: «Α, πολύ ωραία, φαίνεται πως βρίσκομαι πιο κοντά απ' ό,τι νόμιζα. To GPS λέει ότι σε δέκα λεπτά θα έχω φτάσει». «Τέλεια. Θα επικοινωνήσω με τους φρουρούς στην πύλη για να τους ενημερώσω ώστε να σας αφήσουν να περάσετε». «Ευχαριστώ». «Τα λέμε σε λίγο». Ο Μαλ'άχ έβαλε στην τσέπη του το φτηνό κινητό και έστρεψε το βλέμμα του προς το ΚΥΜΣ. Ήταν αγένεια ηον αντοηροσκλήβηκα; Χαμογελώντας, έβγαλε το κινητό του Πίτερ Σόλομον και θαύμασε το γραπτό μήνυμα που είχε στείλει στην Κάθριν μερικά λεπτά νωρίτερα. Έλαβα τα μηνύματα σου. Όλα καλά. Πολλή δουλειά σήμερα. Ξέχασα το ραντεβού με τον δρα Άμπαντον. Συγνώμη που δεν τον ανέφερα νωρίτερα. Μεγάλη ιστορία. Έρχομαι τώρα στο εργαστήριο. Αν ευκαιρεί, ζήτα από τον δρα Άμπαντον να μας συναντήσει εκεί. Τον εμπιστεύομαι απόλυτα και έχω πολλά να πω και στους δυο σας. -Πίτερ Όπως ήταν αναμενόμενο, το iPhone του Πίτερ είχε λάβει λίγες στιγμές αργότερα την απάντηση της Κάθριν.


165

Πίτερ, συγχαρητήρια, έμαθες να στέλνεις γραπτά μηνύματα! Χαίρομαι που είσαι καλά. Μίλησα στον δρα Α., έρχεται στο εργαστήριο. Τα λέμε σε λίγο! -Κ. Κρατώντας σφιχτά το κινητό του Σόλομον, ο Μαλ'άχ γονάτισε δίπλα στη λιμουζίνα του και σφήνωσε τη συσκευή ανάμεσα στον μπροστινό τροχό και στο οδόστρωμα. Το τηλέφωνο αυτό του είχε φανεί πολύ χρήσιμο, όμως πλέον είχε έρθει η ώρα να αχρηστευτεί, ώστε να μην εντοπίζεται. Πήρε θέση πίσω από το τιμόνι, έβαλε ταχύτητα και άφησε το αυτοκίνητο να κυλήσει αργά προς τα εμπρός, ώσπου άκουσε έναν ξερό κρότο καθώς το κινητό συνθλιβόταν κάτω από τις ρόδες. Ο Μαλ'άχ ακινητοποίησε ξανά το αυτοκίνητο και έστρεψε το βλέμμα του προς το μακρινό περίγραμμα του ΚΥΜΣ. Δέκα λεπτά. Η αχανής αποθήκη του Πίτερ Σόλομον φιλοξενούσε περισσότερα από τριάντα εκατομμύρια αντικείμενα ανεκτίμητης αξίας, όμως ο Μαλ'άχ θα πήγαινε εκεί απόψε προκειμένου να καταστρέψει τους δύο πολυτιμότερους θησαυρούς του. Το σύνολο των ερευνών της Κάθριν Σόλομον. Και την ίδια την Κάθριν Σόλομον.

26 «ΚΑΘΗΓΗΤΑΛΑΝΓΚΝΤΟΝ;» είπε η Σάτο. «Χλομιάσατε λες και είδατε φάντασμα. Είστε καλά;» Ο Λάνγκντον τακτοποίησε το σακίδιο του ψηλότερα στον ώμο του και έβαλε το χέρι του από πάνω, λες και αυτό θα έκρυβε καλύτερα το κυβόσχημο πακέτο που υπήρχε στο εσωτερικό του. Πραγματικά ένιωθε να έχει φύγει όλο το χρώμα από το πρόσωπο του. «Απλώς... ανησυχώ για τον Πίτερ». Η Σάτο έγειρε το κεφάλι της στο πλάι, κοιτάζόντάς τον λοξά. Ξαφνικά σχηματίστηκε στο μυαλό του Λάνγκντον η υποψία πως η εμπλοκή της Σάτο στην αποψινή υπόθεση ίσως να είχε κάποια σχέση με το μικρό πακέτο που του είχε εμπιστευτεί πριν από χρόνια ο

166


Σόλομον. Ο Πίτερ τον είχε προειδοποιήσει: Ισχυροί άνθρωποι επιδιώκουν να το κλέψουν. Θα μπορούσε να αποδειχτεί επικίνδυνο σε λάθος χέρια. Ο Λάνγκντον δεν μπορούσε να φανταστεί τι λόγους είχε η CIA να θέλει ένα κουτάκι που περιείχε κάποιο φυλαχτό... ή έστω τι θα μπορούσε να είναι αυτό το φυλαχτό. Ordo ab chao; Η Σάτο τον πλησίασε, παρατηρώντας τον επίμονα με το μαύρο βλέμμα της. «Σωστά διαισθάνομαι πως σας έγινε μια ξαφνική αποκάλυψη;» Το σχόλιο έκανε τον Λάνγκντον να ιδρώσει. «Όχι, όχι ακριβώς». «Τι σκέφτεστε;» «Τίποτα, εγώ...» Ο Ρόμπερτ κόμπιασε, μην μπορώντας να σκεφτεί κάτι να πει. Δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να αποκαλύψει την ύπαρξη του πακέτου μέσα στο σακίδιο του, όμως, αν η Σάτο τον οδηγούσε στο αρχηγείο της CIA, ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα έψαχναν το σακίδιο του κατά την είσοδο. «Ξέρετε», είπε, αποφασίζοντας να καταφύγει σε ένα αθώο ψέμα, «μου ήρθε μια άλλη ιδέα σχετικά με τους αριθμούς στην παλάμη του Πίτερ». Η Σάτο παρέμεινε ανέκφραστη. «Αλήθεια;» Έριξε μια ματιά προς τον Άντερσον, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει, έχοντας υποδεχτεί λίγο νωρίτερα την ομάδα της Σήμανσης, που είχε φτάσει επιτέλους στο χώρο. Ο Λάνγκντον ξεροκατάπιε και γονάτισε ξανά δίπλα στο χέρι, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρει κάτι πειστικό να πει. Καθηγητής είσαι, Ρόμπερτ, αυτοσχεδίασε! Έριξε μια τελευταία ματιά στα επτά μικροσκοπικά σύμβολα, ελπίζοντας πως θα του ερχόταν κάποια έμπνευση.

Τίποτα. Μηδέν. Καθώς η φωτογραφική μνήμη του Λάνγκντον διέτρεχε τις εικόνες της εγκυκλοπαίδειας συμβόλων που είχε αποθηκεύσει στο μυαλό του,


167

κατάφερε να εντοπίσει μόνο μία πιθανή ερμηνεία που θα μπορούσε να προτείνει. Ή τ α ν μια ιδέα που του είχε έρθει από την αρχή, όμως την είχε απορρίψει ως απίθανη. Έπρεπε ωστόσο να εξασφαλίσει λίγο χρόνο ο'κχιε να μπορέσει να σκεφτεί. «Λοιπόν», άρχισε να λέει, «η πρώτη ένδειξη που έχει ένας κρυπταναλυτής ότι ακολουθεί λανθασμένη κατεύθυνση στην προσπάθειά του να αποκρυπτογραφήσει σύμβολα ή κώδικες είναι όταν αρχίζει να τα ερμηνεύει καταφεύγοντας σε πολλαπλά συμβολικά συστήματα. Για παράδειγμα, όταν σας είπα πως το συγκεκριμένο σύμβολο αποτελείται από ρωμαϊκά και αραβικά στοιχεία, η ανάλυσή μου ήταν προβληματική, επειδή είχα χρησιμοποιήσει περισσότερα του ενός συστήματα συμβόλων. Το ίδιο ισχύει για την ερμηνεία που συνδυάζει λατινικούς αριθμούς και ρούνους». Η Σάτο σταύρωσε τα μπράτσα της στο στήθος και ανασήκωσε τα φρύδια της σαν να του ζητούσε να συνεχίσει. «Γενικά, η επικοινωνία χρησιμοποιεί μία γλώσσα, όχι πολλαπλές, επομένως ο πρώτος στόχος του κρυπταναλυτή όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με οποιοδήποτε κείμενο είναι να εντοπίσει ένα και μόνο συνεκτικό σύστημα συμβόλων το οποίο να μπορεί να ερμηνεύσει το σύνολο του κειμένου». «Και καταφέρατε να εντοπίσετε ένα τέτοιο σύστημα;» «Να σας πω... Και ναι και όχι». Η εμπειρία του Λάνγκντον πάνω στην περιστρεφόμενη συμμετρία των αμφιγραμμάτων τον είχε διδάξει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις τα σύμβολα αποκτούν νόημα από περισσότερες της μίας οπτικές γωνίες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση συνειδητοποιούσε ότι υπήρχε πράγματι τρόπος να ερμηνευτούν και τα επτά σύμβολα χρησιμοποιώντας μία γλώσσα. «Αν μετατοπίζαμε ελαφρώς την παλάμη, η γλώσσα θα μπορούσε να αποκαλυφθεί». Ή ταν ανατριχιαστικό, όμως αυτό που ετοιμαζόταν να κάνει φαινόταν να το έχει ήδη υπαινιχτεί ο απαγωγέας του Πίτερ όταν ανέφερε το αρχαίο ερμητικό δόγμα: Ως άνω, οντάς κάτω. Ο Λάνγκντον ένιωσε ένα ρίγος καθώς άπλωνε το χέρι για να πιάσει την ξύλινη βάση πάνω στην οποία ήταν στερεωμένη η παλάμη του Πίτερ. Προσεκτικά, αναποδογύρισε τη βάση, με αποτέλεσμα τα τεντωμένα δάχτυλα του Πίτερ να δείχνουν τώρα ευθεία κάτω. Την ίδια

168


στιγμή τα σύμβολα που είχαν αποτυπωθεί με τατουάζ πάνω στην παλάμη μεταμορφώθηκαν.

«Από αυτή την οπτική γωνία», είπε ο Λάνγκντον, «το Χ-Ι-Ι-Ι μετατρέπεται σε πραγματικό ρωμαϊκό αριθμό: δεκατρία. Επιπλέον, οι υπόλοιποι χαρακτήρες μπορούν να ερμηνευτούν χρησιμοποιώντας το ρωμαϊκό αλφάβητο: SBB». Ο Λάνγκντον είχε υποθέσει πως η συγκεκριμένη ανάλυση μάλλον θα άφηνε αδιάφορους τους ακροατές του, όμως η έκφραση του Άντερσον άλλαξε στη στιγμή. «SBB;» ρώτησε επιτακτικά ο υπεύθυνος ασφαλείας. Η Σάτο στράφηκε στον Άντερσον. «Αν δεν κάνω λάθος, αυτό ακούγεται σαν ένα οικείο σύστημα αρίθμησης που χρησιμοποιείται εδώ στο Καπιτώλιο». Ο Άντερσον είχε χλομιάσει. «Πράγματι». Η Σάτο χαμογέλασε και έγνεψε προς τον Άντερσον. «Διοικητά, ακολούθησε' με, σε παρακαλώ. Θα ήθελα να μιλήσουμε κατ' ιδίαν». Καθώς η διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας της CIA οδηγούσε τον Άντερσον σε ένα σημείο όπου δε θα άκουγε τρίτος το διάλογο τους, ο Λάνγκντον απέμεινε μόνος του, να στέκει σαστισμένος. Τι στη διάολο συμβαίνει εδώ ηέρα; Και τι σημαίνει το SBBXIII;

Ο Τρεντ Άντερσον αναρωτιόταν αν μπορούσε εκείνη η βραδιά να πάρει ακόμα πιο αλλόκοτη τροπή. Το χέρι γράψει SBBXIII; Του είχε προκαλέσει κατάπληξη το γεγονός πως κάποιο άτομο εκτός Καπιτωλίου είχε ακουστά το SBB, πολύ περισσότερο δε το SBB Δεκατρία. Ο δείκτης του Πίτερ Σόλομον, απ' ό,τι φαινόταν, δεν έδειχνε προς τα πάνω, όπως θα νόμιζε κανείς με την πρώτη ματιά, αλλά υποδείκνυε την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.


169

Η διευθύντρια Σάτο οδήγησε τον Άντερσον σε μια ήσυχη γωνιά κοντά στο μπρούτζινο άγαλμα του Τόμας Τζέφερσον. «Διοικητά», είπε, «να υποθέσω ότι ξέρεις πού ακριβώς βρίσκεται το SBB Δεκατρία;» «Φυσικά». «Γνωρίζεις τι φυλάσσεται εκεί μέσα;» «Όχι χωρίς να ρίξω μια ματιά. Δε νομίζω ότι έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και δεκαετίες». «Το βέβαιο είναι ότι θα ανοιχτεί απόψε». Στον Άντερσον δεν άρεσε να δέχεται εντολές σχετικά με το τι έπρεπε να κάνει μέσα στο κτίριο για το οποίο υπεύθυνος ήταν ο ίδιος. «Κυρία Σάτο, αυτό ίσως να μην είναι και τόσο απλό. Πριν από οποιαδήποτε κίνηση, θα χρειαστεί να συμβουλευτώ τους καταλόγους κατανομής των χώρων. Ό π ω ς γνωρίζετε, το μεγαλύτερο μέρος των χαμηλότερων επιπέδων καταλαμβάνεται από ιδιωτικά γραφεία ή αποθήκες, και το πρωτόκολλο ασφαλείας που καλύπτει τους ιδιωτικούς χώρους...» «Θα ανοίξεις το 8ΒΒΔεκατρία ώστε να το επιθεωρήσω», δήλωσε κατηγορηματικά η Σάτο, «διαφορετικά, θα επικοινωνήσω με το Γραφείο Ασφαλείας για να στείλουν μια ομάδα να γκρεμίσει την πόρτα». Ο Άντερσον έμεινε να την κοιτάζει για λίγη ώρα και ύστερα έπιασε τον ασύρματο του και τον έφερε στα χείλη του. «Άντερσον εδώ. Χρειάζομαι κάποιον για να ξεκλειδώσει το SBB. Να με συναντήσει εκεί σε πέντε λεπτά». Η φωνή που απάντησε ακούστηκε απορημένη. «Αρχηγέ, επιβεβαιώνετε ότι είπατε SBB;» «Σωστά. SBB. Στείλτε κάποιον αμέσως. Επίσης, θα χρειαστώ ένα φακό». Έβαλε τον ασύρματο στη θέση του. Η καρδιά του Άντερσον )(τυπούσε δυνατά καθώς η Σάτο τον πλησίαζε ακόμα περισσότερο, χαμηλώνοντας κι άλλο τον τόνο της φωνής της. «Διοικητά, ο χρόνος πιέζει», ψιθύρισε, «και θέλω να μας οδηγήσεις οτο SBB Δεκατρία το συντομότερο δυνατόν». «Μάλιστα». «Χρειάζομαι κάτι ακόμα από σένα». Εκτός από το να βοηθήσω σε μια διάρρηξη; Ο Άντερσον δεν είχε περι-

170


θώρια να φέρει αντιρρήσεις, όμως δεν του είχε διαφύγει το γεγονός ότι η Σάτο είχε φτάσει μόλις λίγα λεπτά μετά την εμφάνιση της παλάμης του Σόλομον μέσα στη Ροτόντα και ότι εκμεταλλευόταν την κατάσταση προκειμένου να απαιτήσει πρόσβαση σε ιδιωτικούς χώρους του Καπιτωλίου. Έμοιαζε να βρίσκεται τόσο μπροστά από τις αποψινές εξελίξεις, ώστε ουσιαστικά να τις καθορίζει. Η Σάτο έγνεψε προς τη μεριά του καθηγητή. «Αυτό το σακίδιο στον ώμο του Λάνγκντον...» Ο Άντερσον έριξε μια ματιά προς τα εκεί. «Ναι, τι πρόβλημα υπάρχει;» «Να υποθέσω ότι το προσωπικό σου πέρασε από ακτίνες Χ το συγκεκριμένο σακίδιο όταν μπήκε στο κτίριο ο Λάνγκντον;» «Φυσικά. Όλες οι τσάντες και τα σακίδια ελέγχονται». «Θέλω να δω την εικόνα της ακτινογραφίας. Θέλω να μάθω τι υπάρχει μέσα οε αυτό». Ο Άντερσον κοίταξε το σακίδιο που μετέφερε όλο το βράδυ ο Λάνγκντον. «Μα... δε θα ήταν ευκολότερο να τον ρωτήσετε;» «Νομίζω πως το αίτημά μου ήταν απόλυτα σαφές». Ο Άντερσον χρησιμοποίησε ξανά τον ασύρματο του και μετέφερε το αίτημα της Σάτο. Εκείνη, με τη σειρά της, του έδωσε τον αριθμό του κινητού της και ζήτησε να της στείλει η ομάδα του ένα ψηφιακό αντίγραφο της ακτινογραφίας μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου αμέσως μόλις την εντόπιζαν. Απρόθυμα, ο Άντερσον συμμορφώθηκε. Στο μεταξύ, η Σήμανση ετοιμαζόταν να παραδώσει την παλάμη στην Αστυνομία του Καπιτωλίου, όμως η Σάτο τους διέταξε να τη στείλουν στην ομάδα της στο αρχηγείο της CIA. Ο Άντερσον ήταν υπερβολικά κουρασμένος για να διαμαρτυρηθεί. Ένιωθε ισοπεδωμένος από το μικροσκοπικό ιαπωνικό οδοστρωτήρα που είχε περάσει από πάνω του. «Το θέλω αυτό το δαχτυλίδι», είπε η Σάτο απευθυνόμενη στα μέλη της Σήμανσης. Ο επικεφαλής της ομάδας πήγε να φέρει κάποια αντίρρηση, όμως το σκέφτηκε καλύτερα και σώπασε. Αφαίρεσε το χρυσό δαχτυλίδι από το δάχτυλο του Πίτερ, το τοποθέτησε μέσα σε μια διαφανή σα-


171

κούλα περισυλλογής στοιχείων και το παρέδωσε στη Σάτο. Εκείνη έβαλε τη σακούλα στην τσέπη του σακακιού της και στη συνέχεια στράφηκε προς τον Λάνγκντον. «Φεύγουμε, καθηγητά. Πάρτε τα πράγματά σας». «Πού πηγαίνουμε;» ρώτησε εκείνος. «Ακολουθήστε τον κύριο Άντερσον, χωρίς να κάνετε ερωτήσεις». Ναι, σκέφτηκε ο Άντερσον, και μείνε κοντά μου. To SBB ήταν ένα τμήμα του Καπιτωλίου που ελάχιστοι άνθρωποι επισκέπτονταν. Προκειμένου να φτάσει κανείς εκεί, έπρεπε να διασχίσει έναν αχανή λαβύρινθο από μικρά δωματιάκια και στενούς διαδρόμους θαμμένους κάτω από την κρύπτη. Ο μικρότερος γιος του Αβραάμ Λίνκολν, ο Ταντ, είχε χαθεί κάποτε εκεί κάτω και παραλίγο να πεθάνει. Ο Άντερσον είχε αρχίσει να υποψιάζεται πως, αν η Σάτο κατάφερνε να περάσει το δικό της, ο Ρόμπερτ Αάνγκντον ίσως να είχε ανάλογη τύχη.

27 Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ Μαρκ Ζουμπιάνις πάντα αισθανόταν περήφανος για την ικανότητά του να χειρίζεται διάφορες υποθέσεις ταυτόχρονα. Τ η συγκεκριμένη στιγμή καθόταν στην ανακλινόμενη πολυθρόνα του συντροφιά με ένα τηλεχειριστήριο, ένα ασύρματο τηλέφωνο, ένα φορητό υπολογιστή, έναν Προσωπικό Ψηφιακό Βοηθό (PDA) και ένα μεγάλο μπολ τυρογαριδάκια. Με το ένα μάτι στραμμένο στον αγώνα των Ρέντσκινς, που εξελισσόταν βουβά στην τηλεόραση, και το άλλο στον υπολογιστή του, ο Ζουμπιάνις μιλούσε στο ασύρματο ακουστικό του κινητού του με μια γυναίκα που είχε να μάθει νέα της εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο. Αν ντιάρχει ένας άνθρωπος ηου θα αποφάσιζε να τηλεφωνήσει τη βραδιά των προκριματικών, αυτή είναι η Τρις Νταν. Επιβεβαιώνοντας για μία ακόμα φορά την κοινωνική αδεξιότητά της, η πρώην συνάδελφος του είχε επιλέξει την ώρα που το μεγάλο παιχνίδι βρισκόταν σε εξέλιξη προκειμένου να του πιάσει κουβέντα και να ζητήσει μια χάρη. Έπειτα από μια σύντομη εισαγωγή σχετικά με τις παλιές καλές μέρες στο γραφείο και το πόσο πολύ της έλειπαν

172


τα αστεία του, η Τρις είχε περάσει στο προκείμενο: Προσπαθούσε να αποκαλύψει μια απόρρητη διαδικτυακή διεύθυνση, η οποία πιθανότατα οδηγούσε σε κάποιον ασφαλή διακομιστή στην περιοχή της αμερικανικής πρωτεύουσας. Ο διακομιστής περιείχε ένα μικρό έγγραφο και η Τρις ήθελε να αποκτήσει πρόσβαση σε αυτό... ή τουλάχιστον να συγκεντρώσει κάποιες πληροφορίες σχετικά με τον κάτοχο του. Κάλεσες τον κατάλληλο άνθρωπο σε ακατάλληλη ώρα, της είχε πει ο Μαρκ. Στη συνέχεια η Τρις τον κατέκλυσε με τα πλέον κολακευτικά σχόλια για τις ικανότητές του γύρω από τους υπολογιστές, τα περισσότερα από τα οποία ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα, και, πριν μπορέσει ο Ζουμπιάνις να καταλάβει τι είχε συμβεί, βρέθηκε να πληκτρολογεί την αλλόκοτη διεύθυνση στον υπολογιστή του. Ο Ζουμπιάνις έριξε μια ματιά στον αριθμό και αμέσως αισθάνθηκε περίεργα. «Τρις, αυτή η διεύθυνση έχει περίεργη μορφή. Είναι γραμμένη σε πρωτόκολλο που δεν είναι καν ευρύτερα διαθέσιμο ακόμα. Πιθανότατα μιλάμε για κάποια κρατική υπηρεσία ή για το στρατό». «Το στρατό;» Η Τρις γέλασε. «Πίστεψέ με, μόλις κατέβασα ένα μικρό τμήμα του εγγράφου από το συγκεκριμένο διακομιστή και δεν είχε καμία σχέση με το στρατό». Ο Ζουμπιάνις άνοιξε ένα νέο παράθυρο και επιχείρησε να εντοπίσει τη διεύθυνση. «Είπες πως η διαδικασία εντοπισμού τερματίστηκε απότομα;» «Ναι. Δύο φορές. Στο ίδιο σημείο». «Το ίδιο και η δικιά μου». Άνοιξε ένα διαγνωστικό εργαλείο και το έτρεξε. «Και τι το ενδιαφέρον παρουσιάζει αυτή η διεύθυνση;» «Έτρεξα ένα πρόγραμμα το οποίο χρησιμοποίησε τη μηχανή αναζήτησης που διαθέτει η συγκεκριμένη διεύθυνση και ψάρεψε ένα περικομμένο έγγραφο. Χρειάζομαι να δω και το υπόλοιπο κείμενο. Ευχαρίστως θα το αγόραζα, όμως δεν μπορώ να βρω σε ποιον ανήκει η συγκεκριμένη διεύθυνση, ούτε πώς να αποκτήσω πρόσβαση σε αυτή». Ο Ζουμπιάνις κοίταξε την οθόνη του και συνοφρυώθηκε. «Είσαι σίγουρη για αυτό; Τρέχω ένα διαγνωστικό, όμως το τείχος προστασίας είναι... πολύ ζόρικο».


173

«Γι' αυτό θα τσεπώσεις τόσα χρήματα». Ο Ζουμπιάνις το σκέφτηκε. Του είχαν προσφέρει μια περιουσία για μια δουλειά η οποία, κανονικά, ήταν πανεύκολη. «Μια ερώτηση, Τρις. Γιατί καίγεσαι τόσο πολύ για αυτό το έγγραφο;» Η Τρις δεν απάντησε αμέσως. «Μια φιλική εξυπηρέτηση κάνω». «Πρέπει να είστε πολύ φίλοι». «Πράγματι, είναι σπάνια γυναίκα». Ο Ζουμπιάνις γέλασε πνιχτά, αλλά δε μίλησε. Το ήξερα. «Κοίτα», είπε η Τρις, που φαινόταν να χάνει πια την υπομονή της. «Είσαι αρκετά καλός ώστε να εντοπίσεις τη διεύθυνση που σου ζήτησα; Ναι ή όχι;» «Ναι, είμαι αρκετά καλός. Και, ναι, το ξέρω πως με χρησιμοποιείς». «Πόση ώρα θα σου πάρει;» «Όχι πολλή», είπε, πληκτρολογώντας καθώς μιλούσε. «Λογικά, θα έχω καταφέρει να μπω σε ένα από τα μηχανήματα του δικτύου τους μέσα στα επόμενα δέκα λεπτά περίπου. Μόλις βρεθώ μέσα και καταλάβω τι παίζει, θα σου τηλεφωνήσω». «Ευχαριστώ. Κατά τ' άλλα καλά;» Τώρα με ρωτάει; «Τρις, για το Θεό, μου τηλεφωνείς το βράδυ των προκριματικών και ξαφνικά σε πιάνει όρεξη για ψιλή κουβέντα; Θέλεις να σπάσω αυτή τη διεύθυνση ή όχι;» «Ευχαριστώ, Μαρκ, το εκτιμώ ιδιαίτερα. Περιμένω τηλεφώνημα σου». «Σε ένα τέταρτο». Ο Ζουμπιάνις έκλεισε το τηλέφωνο, πήρε εκνευρισμένος το μπολ με τα τυρογαριδάκια και άνοιξε τον ήχο της τηλεόρασης. Γυναίκες.

28 ΠοΥ

ΜΕ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ;

Καθώς ο Λάνγκντον ακολουθούσε αλαφιασμένος τον Άντερσον

174


και τη Σάτο στα υπόγεια του Καπιτωλίου, ένιωθε τους σφυγμοΰς του να αυξάνονται με κάθε βήμα που τον οδηγούσε προς τα κάτω. Είχαν ξεκινήσει τη διαδρομή τους από το δυτικό περιστύλιο της Ροτόντας, από όπου κατέβηκαν μια μαρμάρινη σκάλα και στη συνέχεια έκαναν μεταβολή και πέρασαν από μια q)ap6i0 πόρτα η οποία οδηγούσε στον περίφημο θάλαμο ακριβώς κάτω από το δάπεδο της αίθουσας. Η Κρύπτη τον Καπιτωλίον. Η ατμόσφαιρα ήταν πιο βαριά εδώ και ο Λάνγκντον είχε αρχίσει ήδη να αισθάνεται κλειστοφοβία. Η χαμηλή οροφή της κρύπτης και ο αμυδρός φωτισμός τόνιζαν τον επιβλητικό όγκο των σαράντα κιόνων δωρικού ρυθμού που στήριζαν το βάρος του τεράστιου πέτρινου δαπέδου πάνω από τα κεφάλια τους. Χαλάρωσε, Ρόμπερτ. «Από δω», είπε ο Άντερσον, κινούμενος γρήγορα προς τα αριστερά για να διασχίσει τον πλατύ κυκλικό χώρο. Ευτυχώς, στη συγκεκριμένη κρύπτη δεν υπήρχαν σοροί. Αντίθετα, φιλοξενούνταν αρκετά αγάλματα, μια μακέτα του Καπιτωλίου, ενώ υπήρχε και ένας χαμηλοτάβανος αποθηκευτικός χώρος για το ξύλινο βάθρο πάνω στο οποίο τοποθετούνταν τα φέρετρα στη διάρκεια κηδειών δημοσία δαπάνη. Η μικρή ομάδα προχώρησε βιαστικά, χωρίς να ρίξει έστω μια ματιά στο τετράκτινο αστέρι της πυξίδας στο κέντρο του δαπέδου, στο σημείο όπου άλλοτε έκαιγε η Αιώνια Φλόγα. Ο Άντερσον έδειχνε να βιάζεται, ενώ η Σάτο είχε στρέψει για άλλη μια φορά την προσοχή της στην οθόνη του κινητού της. Το σήμα των κινητών τηλεφώνων, απ' ό,τι είχε ακούσει ο Λάνγκντον, ενισχυόταν και εκπεμπόταν σε κάθε γωνιά του Καπιτωλίου, προκειμένου να εξυπηρετούνται οι εκατοντάδες τηλεφωνικές κλήσεις που πραγματοποιούνταν καθημερινά για λογαριασμό του κράτους. Αφού διέσχισε διαγώνια την κρύπτη, η ομάδα πέρασε σε έναν αμυδρά φωτισμένο προθάλαμο και άρχισε να ελίσσεται σε μια δαιδαλώδη σειρά από διαδρόμους και αδιέξοδα. Αυτός ο υπόγειος λαβύρινθος περιλάμβανε πόρτες καθεμία από τις οποίες έφερε έναν αριθμό. Ο Λάνγκντον παρατηρούσε τις πόρτες καθώς περνούσαν από μπροστά διασχίζοντας τους διαδρόμους. S154... S153... S152... Δεν είχε ιδέα τι υπήρχε πίσω από εκείνες τις πόρτες, όμως τουλά-


175

χιστον ένα πράγμα είχε ξεκαθαρίσει: η σημασία του τατουάζ στην παλάμη του Πίτερ Σόλομον. To SSBXII1 φαίνεται ότι αντιστοιχούσε σε κάποια αριθμημένη πόρτα στα έγκατα του Καπιτωλίου. «Τι είναι όλες αυτές οι πόρτες;» ρώτησε ο Λάνγκντον, κρατώντας σφιχτά πάνω ίου το σακίδιο του, ενώ προσπαθούσε να φανταστεί τι σχέση θα μπορούσε να έχει το πακετάκι του Σόλομον με την πόρτα που έφερε τον κωδικό SBBXIII. «Γραφεία και αποθήκες», είπε ο Άντερσον «Ιδιωτικά γραφεία και αποθήκες», πρόσθεσε, ρίχνοντας μια γεμάτη νόημα ματιά προς τη Σάτο. Εκείνη δε σήκωσε καν το κεφάλι από την οθόνη του κινητού της. «Πρέπει να είναι πολύ μικροί χώροι», σχολίασε ο Αάνγκντον. «Οι περισσότεροι θυμίζουν περισσότερο ντουλάπες παρά δωμάτια, όμως παραμένουν μεταξύ των πλέον περιζήτητων χώρων στην πρωτεύουσα. Βρισκόμαστε στην καρδιά του αρχικού Καπιτωλίου, με την παλιά αίθουσα της Γερουσίας να βρίσκεται δύο ορόφους πάνω από εμάς». «Και το SBB Δεκατρία;» ρώτησε ο Λάνγκντον. «Σε ποιον ανήκει αυτό το γραφείο;» «Σε κανέναν. To SBB είναι ένας ιδιωτικός χοίρος αποθήκευσης, και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση...» «Διοικητά Άντερσον», τον διέκοψε η Σάτο χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της από το BlackBerry κινητό της. «Οδηγήστε μας εκεί χωρίς σχόλια, παρακαλώ». Ο Άντερσον έσφιξε το σαγόνι του και τους οδήγησε αμίλητος μέσα από ένα χώρο που έμοιαζε με υβρίδιο αποθηκών και μυθικού λαβύρινθου. Σχεδόν σε κάθε τοίχο πινακίδες υποδείκνυαν κατευθύνσεις, προκειμένου να βοηθούν στον εντοπισμό συγκεκριμένων συγκροτημάτων γραφείων μέσα σε αυτό το δίκτυο των διαδρόμων. S142 έως S152... ST1 έως ST70... HI έως Η166 fc ΗΤ1 έως ΗΤ67... Ο Λάνγκντον αμφέβαλλε αν θα μπορούσε να βρει το δρόμο του εκεί μέσα μόνος του. Αυτό το μέρος είναι πραγματικός λαβύρινθος. Απ' ό,τι μπορούσε να καταλάβει, οι αριθμοί των γραφείων άρχιζαν είτε με το γράμ-


176

μα S είτε με το γράμμα Η, ανάλογα με το αν βρίσκονταν από την πλευρά της Γερουσίας (Senate) ή της Βουλής των Αντιπροσώπων (House). Ακόμα να φτάσουμε στο SBB. Τελικά, βρέθηκαν μπροστά σε μια βαριά ατσάλινη πόρτα ασφαλείας με μια ειδική υποδοχή για ηλεκτρονική κάρτα εισόδου. ΕΠΙΠΕΔΟ SB

Ο Λάνγκντον διαισθάνθηκε ότι πλησίαζαν. Ο Άντερσον έκανε να βγάλει την κάρτα εισόδου του, όμως δίστασε, καθώς ήταν φανερό ότι δεν αισθανόταν άνετα με τις απαιτήσεις που πρόβαλλε η Σάτο. «Διοικητά», τον παρότρυνε εκείνη. «Μην ξημερωθούμε εδώ κάτω». Ο Άντερσον τοποθέτησε απρόθυμα την κάρτα του στην ειδική εσοχή. Η ατσάλινη πόρτα αποσφραγίστηκε. Την έσπρωξε και πέρασαν στον προθάλαμο που εκτεινόταν από πίσω. Η βαριά πόρτα έκλεισε πίσω τους. Ο Αάνγκντον δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα τι ήταν αυτό που έλπιζε να δει στο συγκεκριμένο χώρο, όμως σίγουρα δεν ήταν το θέαμα που αποκαλύφθηκε μπροστά του: Αυτό που αντίκρισε ήταν μια σκάλα η οποία οδηγούσε προς τα κάτω. «Ακόμα πιο βαθιά;» είπε, σταματώντας απότομα. «Υπάρχει κι άλλο επίπεδο κάτω από την κρύπτη;» «Ναι», είπε ο Άντερσον. «Ο κωδικός SB αναφέρεται στο υπόγειο της Γερουσίας: Senate Basement». Ο Λάνγκντον βόγκηξε. Τέλεια.

29 Ο Ι ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ π ο υ α ν η φ ό ρ ι ζ ε τ ο ν π ε ρ ι σ τ ο ι χ ι -

σμένο από δέντρα δρόμο ο οποίος κατέληγε στο ΚΥΜΣ ήταν οι πρώτοι που είχε δει ο φύλακας την τελευταία ώρα. Ευσυνείδητα, χαμήλωσε τον ήχο της φορητής τηλεόρασης που του κρατούσε συντροφιά και έκρυψε τα πατατάκια που μασουλούσε κάτω από τον πάγκο. Χειρότερη


177

ώρα δεν μπορούσε να βρει. Η ομάδα των Ρέντσκινς ετοιμαζόταν να σκοράρει και δεν ήθελε να χάσει τη φάση. Καθώς πλησίαζε το αυτοκίνητο, ο φύλακας έριξε μια ματιά στο όνομα που είχε σημειώσει στον πίνακα μπροστά του. Δρ. Κρίστοψερ Άμπαντον. Λίγο νωρίτερα είχε τηλεφωνήσει η Κάθριν Σόλομον για να ενημερώσει την Ασφάλεια σχετικά με την επικείμενη άφιξη του καλεσμένου της, Ο φύλακας δεν είχε ιδέα ποιος ήταν αυτός ο γιατρός, όμως, προφανώς, ήταν πολύ καλός στη δουλειά του: Είχε φτάσει μέσα σε μια μαύρη λιμουζίνα. Το μακρύ κομψό όχημα σταμάτησε δίπλα στο φυλάκιο και το φιμέ τζάμι του οδηγού κατέβηκε αθόρυβα. «Καλησπέρα», είπε ο σοφέρ, ανασηκώνοντας ελαφρώς το γείσο του καπέλου του σε μια χειρονομία χαιρετισμού. Ή τ α ν ένας γεροδεμένος άντρας με ξυρισμένο κεφάλι. Άκουγε τον αγώνα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου. «Έχω τον δρα Κρίστοφερ Άμπαντον πίσω, τον περιμένει η κυρία Κάθριν Σόλομον». Ο φύλακας έγνεψε καταφατικά. «Ταυτότητα, παρακαλώ». Ο σοφέρ φάνηκε να αιφνιδιάζεται. «Συγνώμη, δε σας ειδοποίησε η κυρία Σόλομον;» Ο φύλακας έγνεψε καταφατικά, ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στην τηλεόραση. «Δεν παύω να έχω την υποχρέωση να ελέγχω και να καταγράφω την ταυτότητα των επισκεπτών. Λυπάμαι, το επιβάλλουν οι κανονισμοί. Πρέπει να δω την ταυτότητα του γιατρού». «Κανένα πρόβλημα». Ο σοφέρ στράφηκε προς τα πίσο) και μίλησε ψιθυριστά σε αυτόν που βρισκόταν πίσω από το εσωτερικό διαχωριστικό τζάμι. Στο μεταξύ ο φύλακας πρόλαβε να ρίξει άλλη μια κλεφτή ματιά στον αγώνα. Οι Ρέντσκινς ετοιμάζονταν να επιτεθούν και έλπιζε πως θα προλάβαινε να ξεμπερδέψει με τη λιμουζίνα πριν από την επόμενη φάση. Ο σοφέρ γύρισε ξανά προς τα εμπρός και έτεινε την ταυτότητα που φαίνεται ότι είχε παραλάβει από τον επιβάτη στο πίσω κάθισμα. Ο φύλακας πήρε την ταυτότητα και τη σκανάρισε με γρήγορες κινήσεις. Η άδεια οδήγησης είχε εκδοθεί στην Ουάσινγκτον και ανήκε

178


σε κάποιον δρα Κρίστοφερ Άμπαντον, κάτοικο του Καλοράμα Χάιτς. Στη φωτογραφία απεικονιζόταν ένας γοητευτικός ξανθός άντρας ντυμένος με μπλε σακάκι και γραβάτα, ενώ από την τσέπη προεξείχε ένα άψογα διπλωμένο μεταξωτό μαντίλι. Τι σόι άνθρωπος πηγαίνει να βγάλει φωτογραφίες διπλώματος φορώντας μεταξωτό μαντίλι στψ τσέπη; Από την τηλεόραση ακούστηκαν πνιχτές επευφημίες και ο φύλακας πρόλαβε να στραφεί εγκαίρως ώστε να δει έναν παίκτη της ομάδας του να πανηγυρίζει δείχνοντας με το δάχτυλο προς τον ουρανό. «Το έχασα», γκρίνιαξε, γυρνώντας ξανά προς το παράθυρο. «Εντάξει», είπε, επιστρέφοντας την άδεια στον σοφέρ. «Είστε έτοιμοι». Καθώς η λιμουζίνα περνούσε από δίπλα του, ο φύλακας στράφηκε προς την τηλεόραση του, ελπίζοντας να δει τη φάση σε επανάληψη.

Οδηγώντας τη λιμουζίνα του στο ελικοειδές δρομάκι, ο Μαλ'άχ δεν μπορούσε παρά να χαμογελάσει. Η πρόσβαση στο μυστικό μουσείο του Πίτερ Σόλομον είχε αποδειχτεί πανεύκολη. Ακόμα πιο γλυκιά όμως ήταν η αίσθηση πως, για δεύτερη φορά μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες, είχε καταφέρει να εισχωρήσει σε έναν ιδιωτικό χώρο του Σόλομον. Το προηγούμενο βράδυ είχε κάνει μια αντίστοιχη επίσκεψη στο σπίτι του. Παρότι ο Πίτερ Σόλομον διέθετε μια εκπληκτική εξοχική κατοικία κοντά στον ποταμό Ποτόμακ, περνούσε μεγάλο μέρος του χρόνου του στην πόλη, στο διαμέρισμα που διατηρούσε σιο ρετιρέ του συγκροτήματος πολυτελών κατοικιών Ντόρτσεστερ Αρμς. Το συγκεκριμένο κτίριο, όπως τα περισσότερα που φιλοξενούσαν ζάπλουτους ενοίκους, ήταν πραγματικό φρούριο. Ψηλοί τοίχοι. Φυλασσόμενες πύλες εισόδου. Λίστες προσκεκλημένων. Ελεγχόμενος υπόγειος χώρος στάθμευσης. Ο Μαλ'άχ είχε οδηγήσει την ίδια αυτή λιμουζίνα στην πύλη του κτιρίου, είχε ανασηκώσει ελαφρώς το γείσο του καπέλου που κάλυπτε το ξυρισμένο του κεφάλι και είχε ενημερώσει ότι επιβάτης του ήταν ο δρ. Κρίστοφερ Άμπαντον, καλεσμένος του κυρίου Πίτερ Σόλομον. Είχε αναγγείλει την άφιξη με στόμφο, σαν να παρουσίαζε κάποιον γαλαζοαίματο.


179

Ο φύλακας συμβουλεύτηκε ε'ναν πίνακα και στη συνέχεια έλεγξε την ταυτότητα του Άμπαντον. «Μάλιστα, βλέπω εδώ πως ο κύριος Σόλομον περιμένει τον δρα Άμπαντον». Πίεσε ένα πλήκτρο και η πύλη άνοιξε. «Ο κύριος Σόλομον βρίσκεται στο ρετιρέ. Πείτε στον επιβάτη σας να χρησιμοποιήσει τον τελευταίο ανελκυστήρα στα δεξιά. Φτάνει μέχρι πάνω». «Ευχαριστώ». Ο Μαλ'άχ άγγιξε ξανά το καπέλο του και συνέχισε το δρόμο του. Καθώς κατέβαινε στα βάθη του γκαράζ, έλεγξε αν υπήρχαν κάμερες ασφαλείας. Τίποτα. Προφανώς, οι άνθρωποι που ζούσαν εδώ δεν ανήκαν στην κατηγορία αυτών που συνήθιζαν να κλέβουν αυτοκίνητα, ούτε και τους άρεσε να τους παρακολουθούν. Ο Μαλ'άχ πάρκαρε το αυτοκίνητο σε μια σκοτεινή γωνία κοντά στους ανελκυστήρες, χαμήλωσε το διαχωριστικό τζάμι ανάμεσα στην καμπίνα του οδηγού και στο χώρο των επιβατών και γλίστρησε σαν χέλι μέσα από το άνοιγμα, καταλήγοντας στο πίσω μέρος της λιμουζίνας. Όταν βρέθηκε εκεί, απαλλάχτηκε από το καπέλο του σοφέρ και φόρεσε την ξανθιά περούκα του. Ίσιωσε το σακάκι και τη γραβάτα του και μετά κοιτάχτηκε στον καθρέφτη για να βεβαιωθεί ότι δεν είχε χαλάσει το μακιγιάζ του. Δεν ήταν διατεθειμένος να πάρει το παραμικρό ρίσκο. Ό χ ι απόψε. Περίμενα τιάρα πολύ για να έρθει αυτή η άρα. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ο Μαλ'άχ έμπαινε στον ιδιωτικό ανελκυστήρα. Η διαδρομή μέχρι το ρετιρέ ήταν αθόρυβη και άνετη. Ό τ α ν άνοιξε η πόρτα, βρέθηκε σε έναν κομψό ιδιωτικό προθάλαμο. Ο οικοδεσπότης του τον περίμενε ήδη. «Δρα Άμπαντον, καλώς ορίσατε». Ο Μαλ'άχ κοίταξε τα περίφημα γκρίζα μάτια του ανθρώπου που τον υποδέχτηκε και ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς του να αυξάνονται. «Κύριε Σόλομον, ευχαριστώ για το χρόνο σας». «Παρακαλώ, ας μιλάμε στον ενικό. Μπορείς να με φωνάζεις Πίτερ». Οι δυο άντρες αντάλλαξαν χειραψία. Καθώς έσφιγγε το χέρι του άλλου, ο Μαλ'άχ παρατήρησε το χρυσό τεκτονικό δαχτυλίδι στο χέρι

180


του Σόλομον... το ίδιο χέρι με εκείνο που κάποτε τον είχε σημαδέψει με ένα πιστόλι. Μια φωνή ψιθύρισε από το μακρινό παρελθόν του Μαλ'άχ. Αν τραβήξεις τη σκανδάλη, θα σε στοιχειώσω για τιάντα. «Παρακαλώ», είπε ο Σόλομον, οδηγώντας τον σε ένα κομψό καθιστικό, τα μεγάλα παράθυρα του οποίου πρόσφεραν εκπληκτική θέα στον ορίζοντα της Ουάσινγκτον. «Μου μύρισε τσάι ή κάνω λάθος;» ρώτησε ο Μαλ'άχ καθώς έμπαινε μέσα. Ο Σόλομον έδειξε να εντυπωσιάζεται. «Οι γονείς μου πάντοτε υποδέχονταν τους καλεσμένους τους προσφέροντάς τους τσάι. Συνεχίζω την οικογενειακή παράδοση». Οδήγησε το νεαρό άντρα σιο καθιστικό, όπου μπροστά στο τζάκι τους περίμενε ένας δίσκος με τσάι και όλα τα συνοδευτικά. «Γάλα και ζάχαρη;» «Σκέτο, ευχαριστώ». Ο Σόλομον φάνηκε να εντυπωσιάζεται και πάλι. «Ένας άνθρωπος που εκτιμά το λιτό και απέριττο». Γέμισε δυο φλιτζάνια με σκέτο τσάι. «Μου είπες στο τηλέφωνο ότι ήταν ανάγκη να μιλήσουμε για κάτι και ότι το θέμα ήταν ευαίσθητο, οπότε η συζήτηση έπρεπε να γίνει κατ' ιδίαν». «Σωστά. Ευχαριστώ για το χρόνο που μου διαθέτεις». «Εσύ κι εγώ είμαστε πλέον αδελφοί τέκτονες. Υπάρχει ένας δεσμός ανάμεσά μας. Πες μου πώς μπορώ να σε βοηθήσω». «Κατ' αρχάς, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την τιμή που μου έκανες να γίνω δεκτός στην τριακοστή τρίτη βαθμίδα της αδελφότητας πριν από μερικούς μήνες. Ή τ α ν κάτι που είχε βαθύτατη σημασία για μένα». «Χαίρομαι που το ακούω, όμως πρέπει να ξέρεις πως οι αποφάσεις αυτές δεν είναι αποκλειστικά δικές μου. Λαμβάνονται κατόπιν ψηφοφορίας από το Ύπατο Συμβούλιο». «Φυσικά». Ο Μαλ'άχ είχε την υποψία ότι ο Πίτερ Σόλομον πιθανότατα τον είχε καταψηφίσει, όμως στις τάξεις των τεκτόνων, όπως και σε κάθε έκφανση της ζωής, τα χρήματα σήμαιναν δύναμη. Ο Μαλ'άχ, αφού πέτυχε να γίνει δεκτός στην τριακοστή δεύτερη βαθμίδα της δικής του στοάς, άφησε να περάσει ένας μήνας και στη συνέχεια προχώρησε σε μια φιλανθρωπική δωρεά ύψους πολλών εκα-


181

τομμυρίων δολαρίων εξ ονόματος της Μεγάλης Τεκτονικής Στοάς. Αυτή η εθελοντική πράξη ανιδιοτέλειας, ακριβώς όπως υπολόγιζε ο Μαλ'άχ, είχε σταθεί αρκετή για να του εξασφαλίσει πολΰ σΰντομα την πρόσκληση να ενταχτεί στην επίλεκτη τριακοστή τρίτη βαθμίδα. Κι όμως, δεν έμαθα το παραμικρό μυστικό. Παρά τα όσα υπαινίσσονταν οι παμπάλαιες φήμες, δηλαδή πως «Τα πάντα αποκαλύπτονται στον τριακοστό τρίτο βαθμό», ο Μαλ'άχ δεν είχε μάθει τίποτα καινούριο, τίποτα που να έχει σχέση με την αναζήτησή του. Ό μ ω ς δεν περίμενε κάτι διαφορετικό. Ο εσώτατος κύκλος των τεκτόνων αποτελούνταν από ακόμα πιο στενοΰς κΰκλους, στους οποίους θα περνούσαν χρόνια μέχρι να ενταχτεί ο ίδιος - αν υποτεθεί πως θα συνέβαινε αυτό κάποια στιγμή. Δεν τον ενδιέφερε. Η μύησή του είχε εξυπηρετήσει το σκοπό για τον οποίο την είχε επιδιώξει. Κάτι μοναδικό είχε συμβεί μέσα σε εκείνη την Αίθουσα του Ναοΰ, κάτι που του είχε προσφέρει το πλεονέκτημα απέναντι σε όλους τους. Δεν παίζω πλέον σύμφωνα με τους δικούς σας κανόνες. «Θυμάσαι, βέβαια», είπε ο Μαλ'άχ, «ότι οι δυο μας συναντηθήκαμε πριν από πολλά χρόνια». Ο Σόλομον φάνηκε να εκπλήσσεται. «Αλήθεια; Όχι, δεν το θυμάμαι». «Βέβαια, από τότε έχει περάσει πολΰς καιρός». Και το πραγματικό μου όνομα δεν είναι Κρίστοφερ Άμπαντον. «Λυπάμαι πολΰ. Το μυαλό μου μάλλον έχει αρχίσει να γερνάει. Θύμισέ μου, που γνωριστήκαμε;» Ο Μαλ'άχ χαμογέλασε για μια τελευταία φορά στον άντρα που μισούσε περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο στον κόσμο. «Είναι πολΰ κρίμα που δε θυμάσαι». Με μια αστραπιαία κίνηση, έβγαλε μια μικρή συσκευή από την τσέπη του και την κατέβασε με δύναμη πάνω στο στήθος του άντρα που είχε απέναντι του. Ακολούθησε μια γαλαζωπή λάμψη, που συνοδεύτηκε από τον κοφτό συριγμό του όπλου ηλεκτρικής εκκένωσης και από ένα βογκητό πόνου, καθώς ένα εκατομμύριο βολτ διαπερνούσαν το σώμα του Πίτερ Σόλομον. Τα μάτια του γούρλωσαν και έγειρε στην πολυθρόνα του. Ο Μαλ'άχ σηκώθηκε όρθιος, μοιάζοντας με γίγαντα έτσι όπως στεκόταν από πάνω του, με τα σάλια του να

182


τρέχουν σαν να ήταν λιοντάρι έτοιμο να καταβροχθίσει το τραυματισμένο θήραμά του. Ο Σόλομον βόγκηξε ξανά, αγωνιζόμενος να πάρει ανάσα. Ο Μαλ'άχ διέκρινε φόβο στα μάτια του θύματος του και αναρωτήθηκε πόσοι άνθρωποι είχαν δει το μεγάλο και τρανό Πίτερ Σόλομον να κουρνιάζει τρομαγμένος. Απόλαυσε τη σκηνή για αρκετά, μεθυστικά δευτερόλεπτα. Ή π ι ε μια γουλιά τσάι, περιμένοντας να συνέλθει κάπως ο οικοδεσπότης του. Ο Σόλομον έκανε περίεργους μορφασμούς στην προσπάθειά του να μιλήσει. «Γ-γιατί;» κατάφερε τελικά να ψελλίσει. «Εσύ τι φαντάζεσαι;» ρώτησε προκλητικά ο Μαλ'άχ. Ο Σόλομον έμοιαζε να τα έχει πραγματικά χαμένα. «Θέλεις... χρήματα;» Χρήματα; Ο Μαλ'άχ έβαλε τα γέλια και ήπιε μία ακόμα γουλιά από το τσάι του. «Δώρισα στους τέκτονες εκατομμύρια δολάρια· δεν έχω ανάγκη από χρήματα». Έρχομαι εδώ αναζητώντας τη σοψία, κι αυτός μον προσφερει χρήματα. «Τότε, τι... τι ζητάς;» «Έχεις στην κατοχή σου ένα μυστικό. Απόψε θα το μοιραστείς μαζί μου». Ο Σόλομον κατέβαλε τεράστια προσπάθεια για να σηκώσει το πιγούνι του ώστε να κοιτάξει κατάματα τον Μαλ'άχ. «Δεν... καταλαβαίνω». «Τέρμα τα ψέματα!» φώναξε ο Μαλ'άχ, πλησιάζοντας σε απόσταση ελάχιστων εκατοστών τον παράλυτο άντρα. «Το ξέρω ότι κρύβεται εδώ, στην Ουάσινγκτον». Τα γκρίζα μάτια του Σόλομον τον κοίταξαν αγέρωχα. «Δεν καταλαβαίνω σε τι πράγμα αναφέρεσαι!» Ο Μαλ'άχ ήπιε άλλη μια γουλιά τσάι και ακούμπησε το φλιτζάνι πάνω σε ένα σουβέρ. «Τα ίδια ακριβώς λόγια μου είπες και πριν από δέκα χρόνια, τη νύχτα που πέθανε η μητέρα σου». Τα μάτια του Σόλομον γούρλωσαν.


183

«Εσύ...» «Δε χρειαζόταν να πεθάνει. Αν μου είχες δώσει αυτό που απαίτησα...» Το πρόσωπο του Πίτερ Σόλομον συσπάστηκε σε μια μάσκα τρόμου, καθώς τώρα αντιλαμβανόταν ποιον είχε απέναντι του... έστω κι αν του ήταν αδύνατον να το πιστέψει. «Σε προειδοποίησα», είπε ο Μαλ'άχ, «πως, αν τραβούσες τη σκανδάλη, θα σε στοίχειωνα για πάντα». «Μα είσαι...» Ο Μαλ'άχ του ρίχτηκε, κατεβάζοντας με δύναμη το παραλυτικό όπλο πάνω στο στήθος του Σόλομον για δεύτερη φορά. Ακολούθησε μία ακόμα γαλαζωπή λάμψη, και ο άντρας έμεινε εντελώς ακίνητος. Ο Μαλ'άχ έβαλε το όπλο στην τσέπη του και αποτέλειωσε ατάραχος το τσάι του. Σκούπισε ανάλαφρα τα χείλη του με μια λινή πετσέτα κεντημένη με μονόγραμμα και μετά έστρεψε το βλέμμα στο θύμα του. «Τι λες, πηγαίνουμε;» Το σώμα του Σόλομον παρέμεινε ακίνητο, όμως τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα και παρακολουθούσαν τα όσα συνέβαιναν. Ο Μαλ'άχ έσκυψε και ψιθύρισε στο αφτί του άντρα: «Θα σε οδηγήσω σε ένα μέρος όπου το μόνο που απομένει είναι η αλήθεια». Χωρίς να πει άλλη λέξη, έσφιξε μέσα στη γροθιά του τη λινή πετσέτα και την έχωσε μέσα στο σιόμα του Σόλομον. Στη συνέχεια έριξε τον ακινητοποιημένο άντρα πάνω στους φαρδείς ώμους του και κατευθύνθηκε προς τον ιδιωτικό ανελκυστήρα. Καθώς έφευγε, πήρε από το τραπεζάκι του διαδρόμου το κινητό τηλέφωνο και τα κλειδιά του Σόλομον. Ατιόψε θα μου αποκαλύψεις όλα τα μυστικά σου, σκέφτηκε. Συμπεριλαμβανομένου του λόγου που με άφησες να πεθάνω πριν από τόσα χρόνια.

30 Ε Π Ί Π Ε Δ Ο SB.

Υπόγειο Γερουσίας. Η κλειστοφοβία από την οποία υπέφερε ο Ρόμπερτ Λάνγκντον

184


γινόταν ολοένα και πιο αφόρητη με κάθε βήμα που τον οδηγούσε πιο βαθιά στα υπόγεια. Καθώς οι τρεις τους κατέβαιναν στα θεμέλια του κτιρίου, ο αέρας βάραινε, ενώ ο εξαερισμός φάνταζε ανύπαρκτος. Οι τοίχοι εδώ κάτω έμοιαζαν με ένα ακανόνιστο μείγμα από πέτρα και κιτρινισμένο τούβλο. Η διευθύντρια Σάτο πληκτρολογούσε κάτι στο κινητό της καθώς προχωρούσαν. Ο Λάνγκντον διαισθανόταν κάποια καχυποψία στην επιφυλακτική στάση της, όμως και ο ίδιος είχε αρχίσει να αισθάνεται το ίδιο απέναντι της. Η Σάτο ακόμα δεν του είχε πει πώς γνώριζε ότι βρισκόταν στην πρωτεύουσα εκείνο το βράδυ. Είναι και αυτό ζήτημα εθνικής ασφάλειας; Δυσκολευόταν να διακρίνει την οποιαδήποτε σχέση ανάμεσα στον αρχαίο μυστικισμό και στην ασφάλεια της χώρας. Από την άλλη, βέβαια, δεν ήταν και πολλά αυτά που μπορούσε να καταλάβει σε αυτή την υπόθεση. Ο Πίτερ Σόλομον μου εμπιστεύτηκε ένα φυλαχτό... Ένας παρανοϊκός με παρέσυρε άστε να το φέρω στο Καπιτώλιο και τώρα θέλει να το χρησιμοποιήσω προκειμένου να ξεκλειδώσω κάτιοια απόκρυφη πύλη... πιθανότατα σε ένα δωμάτιο με την κωδική ονομασία SBB Δεκατρία. Δεν ήταν και η πλέον ξεκάθαρη εικόνα. Καθώς προχωρούσαν, ο Λάνγκντον προσπάθησε να διώξει από το μυαλό του τη φρικτή εικόνα του ακρωτηριασμένου χεριού του Πίτερ, το οποίο είχε μεταμορφωθεί στο Χέρι των Μυστηρίων με μια σειρά από τατουάζ. Την τρομερή εικόνα συνόδευε η φωνή του Πίτερ: Τα Αρχαία Μυστήρια, Ρόμτιερτ, έχουν γεννήσει πολλούς μύθους... όμως αυτό δε σημαίνει πως και τα ίδια ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Παρότι είχε αφιερώσει την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία στη μελέτη απόκρυφων συμβόλων και άγνωστων πτυχών της ιστορίας, ο Λάνγκντον ανέκαθεν δυσκολευόταν να αποδεχτεί την ιδέα των Αρχαίων Μυστηρίων και την υπόσχεση της αποθέωσης που τα συνόδευε. Ομολογουμένως, τα ιστορικά αρχεία περιείχαν αναμφισβήτητες αποδείξεις ότι κάποιου είδους αρχαία σοφία είχε κληροδοτηθεί στην πορεία των αιώνων, προερχόμενη μάλλον από τις μυστηριακές σχολές της αρχαίας Αιγύπτου. Η γνώση αυτή είχε χαθεί στο πέρασμα των αιώνων, για να έρθει ξανά στην επιφάνεια στην αναγεννησιακή Ευ-


185

ρώπη, όπου, συμφωνά με τις περισσότερες μαρτυρίες, ανατέθηκε στη φύλαξη μιας επίλεκτης ομάδας επιστημόνων που δραστηριοποιούνταν στο πλαίσιο της κορυφαίας δεξαμενής ιδεών που λειτουργούσε στην Ευρώπη, της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου, στην οποία δόθηκε το αινιγματικό προσωνύμιο «Αόρατο Κολέγιο». Αυτό το κρυμμένο «κολέγιο» πολύ γρήγορα εξελίχτηκε σε έναν πυρήνα που συγκέντρωνε τα πλέον φωτισμένα μυαλά του κόσμου, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν ο Ισαάκ Νεύτωνας, ο Φράνσις Μπέικον, ο Ρόμπερτ Μπόιλ, ακόμα και ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Αλλά και ο κατάλογος των πιο σύγχρονων μελών του ήταν εξίσου εντυπωσιακός, περιλαμβάνοντας ονόματα όπως ο Αϊνστάιν, ο Χόκινγκ, ο Μπορ και ο Κέλσιος. Ό λ α αυτά τα έξοχα πνεύματα πραγματοποίησαν θεαματικά άλματα στον τρόπο που κατανοεί ο άνθρωπος το περιβάλλον του, επιτυγχάνοντας προόδους οι οποίες, σύμφωνα με ορισμένους, ήταν το αποτέλεσμα της έκθεσής τους στα μυστικά της αρχαίας σοφίας η οποία φυλασσόταν από το Αόρατο Κολέγιο. Ο Λάνγκντον αμφέβαλλε για την ακρίβεια αυτών των ισχυρισμών, αν και δεν υπήρχε αμφιβολία ότι μέσα σε εκείνον το χώρο πραγματοποιούνταν ασυνήθιστα μεγάλος αριθμός «μυστικιστικών ερευνών». Η ανακάλυψη των μυστικών σημειώσεων του Ισαάκ Νεύτωνα το 1936 είχε αφήσει εμβρόντητο τον κόσμο, καθώς αυτές αποκάλυπταν το καταλυτικό πάθος του για τη μελέτη της αρχαίας αλχημείας και της απόκρυφης σοφίας. Τα προσωπικά έγγραφα του Νεύτωνα περιλάμβαναν μια χειρόγραφη επιστολή με παραλήπτη τον Ρόμπερτ Μπόιλ στην οποία τον εξόρκιζε να τηρήσει «απόλυτη σιωπή» σχετικά με τις μυστικές γνώσεις που είχαν αποκτήσει. «Τυχόν κοινοποίησή τους», έγραφε ο Νεύτωνας, «θα προκαλούσε ανυπολόγιστη ζημιά στον κόσμο». Η σημασία αυτής της περίεργης προειδοποίησης συνέχιζε να αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων μέχρι σήμερα. «Καθηγητά», είπε ξαφνικά η Σάτο, σηκώνοντας για λίγο το κεφάλι από το κινητό της, «παρότι επιμένετε πως δεν έχετε την παραμικρή υποψία για το λόγο που βρίσκεστε εδώ απόψε, μήπως θα μπορούσατε να μας διαφωτίσετε σχετικά με τη σημασία του δαχτυλιδιού του Πίτερ Σόλομον;» «Θα προσπαθήσω», είπε ο Λάνγκντον, αφήνοντας κατά μέρος τις

186


προηγούμενες σκέψεις του για να συγκεντρωθεί στο προκείμενο. Η Σάτο έβγαλε το διάφανο σακουλάκι και το έδωσε στον Λάνγκντον. «Μιλήστε μου για τα σύμβολα που υπάρχουν πάνω σε αυτό το δαχτυλίδι». Εκείνος εξέτασε προσεκτικά το γνώριμο δαχτυλίδι καθώς συνέχιζαν να προχωράνε στον έρημο διάδρομο. Έφερε την εικόνα ενός δικέφαλου φοίνικα ο οποίος κρατούσε μια ταινία πάνω στην οποία ήταν γραμμένες οι λέξεις ORDO ΑΒ CHAO, ενώ στο στήθος του αποτυπωνόταν ο αριθμός τριάντα τρία. «Ο δικέφαλος φοίνικας και ο αριθμός τριάντα τρία αποτελούν το έμβλημα της ανώτατης τεκτονικής βαθμίδας». Τυπικά, η συγκεκριμένη βαθμίδα διάκρισης υπήρχε αποκλειστικά στις τάξεις του Σκοτικού Τύπου. Σε κάθε περίπτωση, οι τύποι και οι βαθμίδες του τεκτονισμού συγκροτούσαν μια σύνθετη ιεραρχία, την οποία ο Λάνγκντον δεν είχε καμία διάθεση να εξηγήσει λεπτομερώς στη Σάτο απόψε. «Ουσιαστικά, η τριακοστή τρίτη βαθμίδα είναι μια ιδιαίτερη διάκριση, η οποία απονέμεται σε μια μικρή ομάδα εξαιρετικών τεκτόνων. Όλες οι άλλες βαθμίδες μπορούν να επιτευχθούν με την αίσια ολοκλήρωση των προαπαιτούμενων της προηγούμενης βαθμίδας, όμως η ανέλιξη στην τριακοστή τρίτη βαθμίδα είναι ελεγχόμενη. Ο τίτλος αποδίδεται αποκλειστικά κατόπιν προσκλήσεως». «Αυτό σημαίνει ότι γνωρίζατε πως ο Πίτερ Σόλομον ήταν μέλος αυτού του επίλεκτου κλειστού κύκλου;» «Φυσικά. Η συμμετοχή σε αυτό τον κύκλο δεν αποτελεί μυστικό». «Ο Σόλομον είναι ο ανώτατος αξιωματούχος της αδελφότητας;» «Στην παρούσα φάση ναι. Ο Πίτερ είναι επικεφαλής του Ύπατου Συμβουλίου της τριακοστής τρίτης βαθμίδας, που είναι το σώμα το οποίο συντονίζει τις δραστηριότητες του Σκοτικού Τύπου στις Ηνωμένες Πολιτείες». Ο Λάνγκντον απολάμβανε κάθε φορά τις επισκέψεις του στα κεντρικά τους γραφεία, στον Οίκο του Ναού, καθώς το κτίριο αποτελούσε ένα αριστούργημα της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής και ο συμβολικός του διάκοσμος συναγωνιζόταν εκείνον του Παρεκκλησίου του Ρόσλιν στη Σκοτία. «Καθηγητά, παρατηρήσατε τις λέξεις που είναι χαραγμένες πε-


187

ριμετρικά του δαχτυλιδιού; Σχηματίζουν τη φράση "Τα πάντα αποκαλύπτονται στον τριακοστό τρίτο βαθμό"». Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά. «Πρόκειται για κοινό θέμα στις τεκτονικές παραδόσεις». «Και σημαίνει, φαντάζομαι, ότι, εφόσον ένας τέκτονας γίνει δεκτός σε αυτή την ανώτατη βαθμίδα, τότε θα του αποκαλυφθεί κάτι ιδιαίτερα σημαντικό;» «Ναι, αυτό αναφέρει η παράδοση, όμως πιθανότατα δεν ισχύει. Ανέκαθεν υπήρχαν θεωρίες συνωμοσίας σύμφωνα με τις οποίες ελάχιστοι επίλεκτοι από τα μέλη αυτής της ανώτατης κλίμακας του τεκτονισμού γίνονταν κοινωνοί κάποιου σπουδαίου απόκρυφου μυστικού. Η αλήθεια, απ' ό,τι υποψιάζομαι, είναι πολύ πιο πεζή». Ο Πίτερ Σόλομον συχνά άφηνε να εννοηθεί, με εύθυμη διάθεση, ότι υπήρχε κάποιο σπουδαίο τεκτονικό μυστικό, όμως ο Λάνγκντον ανέκαθεν θεωρούσε ότι όλα αυτά ήταν μια σκανταλιάρικη προσπάθεια να τον παρασύρει να γίνει μέλος της αδελφότητας. Δυστυχώς, τα αποψινά γεγονότα κάθε άλλο παρά εύθυμα ήταν, ενώ κάθε άλλο παρά σκανταλιάρικη ήταν η διάθεση του Πίτερ όταν είχε παρακαλέσει τον Λάνγκντον να προστατέψει το σφραγισμένο πακέτο που τώρα βρισκόταν μέσα στο σακίδιο του. Ο Ρόμπερτ έριξε μια θλιμμένη ματιά στο πλαστικό σακουλάκι που περιείχε το χρυσό δαχτυλίδι του Πίτερ. «Διευθύντρια», ρώτησε, «θα είχατε αντίρρηση να το κρατήσω εγώ;» Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε. «Γιατί;» «Είναι ιδιαίτερα πολύτιμο για τον Πίτερ και θα ήθελα να του το επιστρέψω απόψε». Η Σάτο ήταν επιφυλακτική. «Ας ελπίσουμε ότι θα σας δοθεί αυτή η ευκαιρία». «Ευχαριστώ». Ο Λάνγκντον έβαλε το δαχτυλίδι στην τσέπη του. «Μία ακόμα ερώτηση», είπε η Σάτο καθώς προχωρούσαν με γοργό βήμα στο λάβύρινθο. «Οι συνεργάτες μου ανέφεραν ότι, στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν τη σχέση του "τριακοστού τρίτου βαθμού" και της "πύλης" με τον τεκτονισμό, συνάντησαν κυριολεκτικά εκατοντάδες αναφορές σε κάποια "πυραμίδα"...»

188


«Ούτε κι αυτό είναι παράξενο», την πληροφόρησε ο Λάνγκντον. «Οι κατασκευαστε'ς των πυραμίδων της Αιγύπτου είναι πρόδρομοι των σύγχρονων τεκτόνων, ενώ η πυραμίδα, καθώς και άλλα αιγυπτιακά στοιχεία, εμφανίζονται συχνά στον τεκτονικό συμβολισμό». «Και τι ακριβώς συμβολίζουν;» «Η πυραμίδα ουσιαστικά ισοδυναμεί με τη φώτιση. Είναι ένα αρχιτεκτονικό σύμβολο εμβληματικό της ικανότητας του αρχαίου ανθρώπου να απαλλαγεί από τα γήινα δεσμά του και να ανέλθει στους ουρανούς, πλησιάζοντας το χρυσό ήλιο και, τελικά, φτάνοντας στην απόλυτη πηγή της φώτισης». Η Σάτο δε μίλησε αμέσως. «Τίποτα περισσότερο;» Τίποτα περισσότερο; Ο Λάνγκντον είχε μόλις περιγράψει ένα από τα πλέον κομψά σύμβολα της ιστορίας. Αυτό είναι το γεωμετρικό σχήμα μέσα από το οποίο ανυψώθηκε ο άνθρωπος στη σφαίρα των θεών. «Σύμφωνα με τους συνεργάτες μου», επέμεινε εκείνη, «φαίνεται ότι υφίσταται μια πολύ σημαντικότερη σύνδεση με την αποψινή υπόθεση. Συγκεκριμένα, μου ανέφεραν ότι υπάρχει ένας θρύλος που κάνει λόγο για μια πυραμίδα εδώ στην Ουάσινγκτον, μια πυραμίδα η οποία συνδέεται ειδικά με τους τέκτονες και τα Αρχαία Μυστήρια. Λάθος με πληροφόρησαν;» Ο Λάνγκντον συνειδητοποίησε τελικά σε τι αναφερόταν και προσπάθησε να καταρρίψει τη θεωρία, πριν τους στοιχίσει ακόμα περισσότερο χρόνο. «Σαφώς και γνωρίζω το θρύλο, διευθύντρια, πλην όμως είναι παντελώς αβάσιμος. Η Τεκτονική Πυραμίδα είναι ένας από τους πλέον επίμονους μύθους που αφορούν την Ουάσινγκτον και μάλλον έχει τις ρίζες του στην πυραμίδα της Μεγάλης Σφραγίδας των Ηνωμένων Πολιτειών». «Και γιατί δεν το αναφέρατε νωρίτερα;» Ο Λάνγκντον ανασήκωσε τους ώμους του. «Επειδή δεν έχει καμία πραγματική βάση. Ό π ω ς σας είπα, πρόκειται για μύθο. Έναν από τους πολλούς μύθους που συνδέονται με τους τέκτονες». «Ναι, όμως αυτός ο συγκεκριμένος μύθος συνδέεται άμεσα με τα Αρχαία Μυστήρια, σωστά;»


189

«Σωοτά, το ίδιο όμως ισχύει και για πολλούς άλλους μύθους. Τα Αρχαία Μυστήρια αποτελούν τη βάση αμέτρητων θρύλων που κατόρθωσαν να διασωθούν στην πορεία της ιστορίας, αναφορών που κάνουν λόγο για ισχυρά μυστικά τα οποία προφυλάσσουν μέλη μυστικών οργανώσεων, όπως οι Να'ίτες, οι Ροδόσταυροι, οι Πεφωτισμένοι, οι Αλουμπράδος και πολλοί άλλοι, ο κατάλογος είναι ατέλειωτος. Όλα αυτά έχουν τη βάση τους στα Αρχαία Μυστήρια... και η Τεκτονική Πυραμίδα είναι απλώς ένα παράδειγμα». «Κατάλαβα», είπε η Σάτο. «Και τι αναφέρει ο συγκεκριμένος μύθος;» Ο Αάνγκντον σκέφτηκε για λίγο και ύστερα απάντησε λέγοντας: «Κοιτάξτε, δεν είμαι ειδικός στις θεωρίες συνωμοσίας, όμως έχω μελετήσει τη μυθολογία και οι περισσότερες αναφορές λένε περίπου τα εξής: Τα Αρχαία Μυστήρια, δηλαδή η χαμένη σοφία των αιώνων, θεωρούνταν εδώ και πολλά χρόνια ο πλέον πολύτιμος θησαυρός της ανθρωπότητας και, όπως όλοι οι μεγάλοι θησαυροί, προστατεύονταν σθεναρά. Οι φωτισμένοι μύστες που κατανοούσαν την πραγματική δύναμη αυτής της σοφίας έμαθαν να φοβούνται τις τρομερές δυνατότητες που έκρυβε. Γνώριζαν ότι, σε περίπτωση που αυτή η μυστική γνώση έπεφτε σε ακατάλληλα χέρια, τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να αποδειχτούν καταστροφικά. Ό π ω ς είπα και νωρίτερα, τα ισχυρά εργαλεία μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε για καλό είτε για κακό σκοπό. Επομένως, προκειμένου να προστατευτούν τα Αρχαία Μυστήρια και, κατά συνέπεια, η ανθρωπότητα, οι πρώτοι κοινωνοί σχημάτισαν μυστικές αδελφότητες. Στο πλαίσιο αυτών των αδελφοτήτων μοιράζονταν τη σοφία τους μονάχα με όσους μυούνταν με τον κατάλληλο τρόπο, κληροδοτώνιας τη σοφία από γενιά σε γενιά. Πολλοί πιστεύουν ότι μπορούμε να στρέψουμε το βλέμμα μας στο παρελθόν και να εντοπίσουμε τα ιστορικά ίχνη όσων κατέκτησαν τα Μυστήρια... σε ιστορίες που μιλάνε για μάγους, γητευτές και θεραπευτές». «Και ή Τεκτονική Πυραμίδα;» ρώτησε η Σάτο. «Πώς εντάσσεται στην ιστορία;» «Λοιπόν», είπε ο Λάνγκντον, ανοίγοντας το βήμα του για να μη μείνει πίσω, «κάπου εδώ ιστορία και μύθος αρχίζουν να μπλέκονται. Σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες, μέχρι το δέκατο έκτο αιώνα στην

190


Ευρώπη σχεδόν όλες αυτές οι μυστικές αδελφότητες είχαν οδηγηθεί στην εξαφάνιση, υποκύπτοντας οι περισσότερες στη λαίλαπα των θρησκευτικών διώξεων. Οι τε'κτονες, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, κατέληξαν να είναι οι τελευταίοι επιζήσαντες φύλακες των Αρχαίων Μυστηρίων. Είναι λογικό, επομένως, να φοβούνται πως, αν και η δική τους αδελφότητα έπαυε να υφίσταται, όπως εκείνες των προκατόχων τους, η γνώση των Αρχαίων Μυστηρίων θα χανόταν οριστικά». «Και η πυραμίδα·,» επέμεινε η Σάτο. Ο Λάνγκντον έφτασε και σ' αυτό. «Ο μύθος της Τεκτονικής Πυραμίδας είναι πολύ απλός. Αναφέρει ότι οι τέκτονες, προκειμένου να ανταποκριθούν στο χρέος τους να διαφυλάξουν αυτή τη σπουδαία σοφία για τις μελλοντικές γενιές, αποφάσισαν να την κρύψουν μέσα σε ένα πανίσχυρο οχυρό». Ο Λάνγκντον προσπάθησε να θυμηθεί κάποιες λεπτομέρειες της ιστορίας. «Θα ήθελα να τονίσω για άλλη μια φορά ότι μιλάμε για ένα μύθο, όμως, όπως θρυλείται, οι τέκτονες μετέφεραν τη μυστική σοφία τους από τον Παλαιό στο Νέο Κόσμο, δηλαδή εδώ στην Αμερική, σε μια χώρα η οποία έλπιζαν πως θα παρέμενε ελεύθερη από τη θρησκευτική τυραννία. Και εδώ οικοδόμησαν ένα απροσπέλαστο οχυρό, μια κρυμμένη πυραμίδα, η οποία σχεδιάστηκε προκειμένου να προστατέψει τα Αρχαία Μυστήρια έως ότου έρθει η εποχή που η ανθρωπότητα στο σύνολο της θα ήταν έτοιμη να χειριστεί με ωριμότητα τις καταπληκτικές δυνάμεις που θα αποκάλυπτε η σοφία αυτή. Σύμφωνα με το μύθο, οι τέκτονες ολοκλήρωσαν την πυραμίδα τους τοποθετώντας μια αστραφτερή κορωνίδα από ατόφιο χρυσάφι, σύμβολο του πολύτιμου θησαυρού που φυλασσόταν στο εσωτερικό της, δηλαδή της αρχαίας σοφίας που θα επέτρεπε στην ανθρωπότητα να αξιοποιήσει στο έπακρο τις δυνατότητές της. Να φτάσει, με άλλα λόγια, στην αποθέωση». «Ενδιαφέρουσα ιστορία», σχολίασε η Σάτο. «Ναι. Οι τέκτονες έχουν την ατυχία να συνδέονται με κάθε λογής παράλογους μύθους». «Προφανώς, εσείς δεν πιστεύετε ότι η πυραμίδα υπάρχει». «Φυσικά και όχι», απάντησε ο Λάνγκντον. «Δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο ότι οι τέκτονες θεμελιωτές του αμερικανικού έθνους έχτισαν οποιαδήποτε πυραμίδα στην Αμερική, πόσο μάλλον στην


191

Ουάσινγκτον. Είναι πολΰ δύσκολο να κρύψεις μια πυραμίδα, ειδικά αν πρέπει να είναι αρκετά μεγάλη ώστε να χωράει το σύνολο της χαμένης σοφίας των αιώνων». Ο θρύλος, όπως θυμόταν ο Λάνγκντον, σε κανένα σημείο δεν εξηγούσε επακριβώς ποιο υποτίθεται ότι ήταν το περιεχόμενο της Τεκτονικής Πυραμίδας, αν δηλαδή ήταν κάποια αρχαία κείμενα, αποκρυφιστικές γραφές, επιστημονικές αποκαλύψεις ή κάτι πολΰ πιο μυστηριώδες, όμως ανέφερε ότι οι πολύτιμες πληροφορίες που φυλάσσονταν εκεί ήταν ιδιοφυώς κωδικοποιημένες... και κατανοητές μόνο στις πιο φωτισμένες ψυχές. «Σε κάθε περίπτωση», κατέληξε ο Ρόμπερτ, «η ιστορία αυτή κατατάσσεται στην κατηγορία που η επιστήμη μας ονομάζει "αρχετυπικό υβρίδιο", δηλαδή ένα συμπίλημα από άλλους κλασικούς μύθους, το οποίο δανείζεται τόσα πολλά στοιχεία από τη λαϊκή μυθολογία, ώστε είναι αδύνατον να αποτελεί οτιδήποτε άλλο πέρα από φανταστικό κατασκεύασμα, όχι ισιορικό γεγονός». Ό τ α ν δίδασκε στους φοιτητές του τα αρχετυπικά υβρίδια, ο Λάνγκντον συνήθιζε να χρησιμοποιεί το παράδειγμα των παραμυθιών, τα οποία περνούσαν από γενιά σε γενιά, διανθίζονταν και διογκώνονταν με το χρόνο, δανειζόμενα πολλά στοιχεία το ένα από το άλλο, με αποτέλεσμα να εξελίσσονται σε ομογενοποιημένες ηθογραφίες που περιστρέφονταν γύρω από ορισμένους σταθερούς θεματικούς άξονες, όπως, για παράδειγμα, οι νεαρές παρθένες, οι γοητευτικοί πρίγκιπες, τα απροσπέλαστα κάστρα και οι πανίσχυροι μάγοι. Μέσω των παραμυθιών η αρχέγονη σύγκρουση μεταξύ «καλού» και «κακού» γινόταν ένα μοτίβο που εμπεδωνόταν από την παιδική ηλικία: ο Μέρλιν ενάντια στη Μοργκάνα, ο άγιος Γεώργιος αντιμέτωπος με το δράκο, ο Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ, η Χιονάτη και η Κακιά Μάγισσα, φτάνοντας μέχρι τη μάχη του Λουκ Σκάιγουοκερ με τον Νταρθ Βέιντερ. Η Σάτο έξυσε το κεφάλι της, ακολουθώντας πάντα τον Άντερσον, ο οποίος έστριψε σε μια γωνία και κατέβηκε μια μικρή σκάλα. «Πείτε μου κάτι: Αν δεν κάνω λάθος, οι πυραμίδες κάποτε θεωρούνταν μαγικές ιψλες μέσω των οποίων οι νεκροί φαραώ μπορούσαν να φτάσουν στο βασίλειο των θεών, σωστά;»

192


«Σωστά». Η Σάτο σταμάτησε απότομα και άρπαξε τον Λάνγκντον από το μπράτσο, κοιτάζοντάς τον στα μάτια με μια έκφραση που ισορροπούσε κάπου ανάμεσα στην απορία και τη δυσπιστία. «Λέτε ότι ο απαγωγέας του Πίτερ Σόλομον σας ζήτησε να βρείτε μια μυστική πύλη, και δε σας πέρασε καν από το μυαλό η περίπτωση να αναφερόταν στην Τεκτονική Πυραμίδα αυτού του θρύλου;» «Όπως κι αν την περιγράψει κανείς, η Τεκτονική Πυραμίδα είναι ένα παραμύθι. Πρόκειται για αποκύημα της ανθρώπινης φαντασίας, τίποτα παραπάνω». Η Σάτο πλησίασε ακόμα πιο κοντά, σε σημείο (όσιε ο Λάνγκντον να μπορεί να μυρίσει την τσιγαρίλα στην ανάσα της. «Κατανοώ την άποψή σας, καθηγητά, όμως στο πλαίσιο της έρευνας που διεξάγω είναι δύσκολο να αγνοηθεί η πιθανή σχέση. Μια πυραμίδα που οδηγεί σε μυστικές γνώσεις; Ως περιγραφή, ηχεί πολύ κοντά σε αυτό που ο απαγωγέας του Πίτερ Σόλομον ισχυρίζεται ότι εσείς, και μόνο εσείς, μπορείτε να ξεκλειδώσετε». «Ε λοιπόν, μου είναι αδύνατον να πιστέψω...» «Το τι πιστεύετε εσείς δεν έχει σημασία. Ό,τι κι αν πιστεύετε, οφείλετε να αναγνωρίσετε ότι ο άντρας αυτός ίσως να πιστεύει πως η Τεκτονική Πυραμίδα είναι πραγματική». «Ο άνθρωπος αυτός είναι παρανοϊκός! Δεν αποκλείεται να πιστεύει ότι το SBB Δεκατρία είναι η είσοδος μιας γιγάντιας υπόγειας πυραμίδας η οποία περιέχει όλη τη χαμένη σοφία των αρχαίων!» Η Σάτο έμεινε εντελώς ακίνητη, με τα μάτια της να πετάνε σπίθες. «Η κρίση που καλούμαι να αντιμετωπίσω απόψε δεν είναι παραμύθι, καθηγητά. Είναι απόλυτα πραγματική, μπορώ να σας το εγγυηθώ αυτό». Μια παγωμένη σιωπή έπεσε ανάμεσά τους. «Διευθύντρια;» είπε τελικά ο Άντερσον, γνέφοντας προς μία ακόμα πόρτα ασφαλείας, σε απόσταση τριών μέτρων. «Σχεδόν φτάσαμε, αν θέλετε να συνεχίσουμε». Τελικά, η Σάτο αποτράβηξε το βλέμμα της από τον Αάνγκντον και έγνεψε στον Άντερσον να προχωρήσει. Ακολούθησαν τον υπεύθυνο ασφαλείας του Καπιτωλίου πίσω από

193


την πόρτα, η οποία οδηγούσε σε ένα στενό πέρασμα. Ο Λάνγκντον κοίταξε πρώτα στα αριστερά και μετά στα δεξιά του. Πλάκα μου κάνετε. Στεκόταν στο μακρύτερο διάδρομο που είχε δει ποτέ στη ζωή του.

31 Η ΤΡΙΣ ΝΤΑΝ ΕΝΙΩΣΕ το γνώριμο κύμα αδρεναλίνης να την κατακλύζει καθώς άφηνε πίσω της τα δυνατά φώτα του «Κύβου» και προχωρούσε στο απόλυτο σκοτάδι του θαλάμου. Από την κεντρική πύλη του Κέντρου Υποστήριξης του Μουσείου Σμιθσόνιαν τους είχαν ειδοποιήσει ότι ο καλεσμένος της Κάθριν, ο δρ. Άμπαντον, είχε φτάσει και χρειαζόταν κάποιο συνοδό για να μεταβεί στη Μονάδα Πέντε. Η Τρις είχε προσφερθεί να πάει, κυρίως για να ικανοποιήσει την περιέργειά της. Η Κάθριν είχε αποκαλύψει ελάχιστα πράγματα σχετικά με τον άντρα που θα επισκεπτόταν το εργαστήριο, γεγονός που είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον της. Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται πως έχαιρε της απόλυτης εμπιστοσύνης του Πίτερ Σόλομον - τα δύο αδέρφια μέχρι τότε δεν είχαν προσκαλέσει κανέναν στον «Κύβο». Αυτός ήταν ο πρώτος επισκέπτης. Ελπίζω να αντέξει τη διαδρομή, σκέφτηκε η Τρις καθώς διέσχιζε το παγωμένο σκοτάδι. Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν ήταν να πάθει κρίση πανικού ο προσκεκλημένος της Κάθριν όταν θα συνειδητοποιούσε τι έπρεπε να κάνει προκειμένου να φτάσει στο εργαστήριο. II πρώτη ψορά είναι πάντοτε η χειρότερη. Είχε περάσει περίπου ένας χρόνος από την πρώτη φορά της Τρις. Είχε αποδεχτεί την πρόταση εργασίας που της είχε κάνει η Κάθριν, είχε υπογράψει το συμφωνητικό εχεμύθειας και στη συνέχεια είχε επισκεφθεί το ΚΥΜΣ μαζί με την εργοδότριά της για να δει το εργαστήριο. Οι δύο γυναίκες είχαν διασχίσει την «Οδό» και είχαν φτάσει μπροστά στη μεταλλική πόρτα με τη σήμανση ΜΟΝΑΔΑ ΠΕΝΤΕ. Παρότι η Κάθριν είχε επιχειρήσει να την προετοιμάσει περιγράφοντας το απομονωμένο σημείο όπου βρισκόταν το εργαστήριο, η Τρις δεν ήταν έτοιμη για αυτό που αντίκρισε όταν η βαριά πόρτα άνοιξε με ένα μακρόσυρτο σφύριγμα.

194


Το κενό. Η Κάθριν διέσχισε το κατώφλι, έκανε μερικά βήματα στο απόλυτο σκοτάδι και στη συνέχεια έγνεψε στην Τρις να την ακολουθήσει. «Εμπιστέψου με. Δεν πρόκειται να χαθείς». Η Τρις φαντάστηκε τον εαυτό της να περιφέρεται μέσα σε ένα μεγάλο σαν στάδιο χώρο βυθισμένο σε ερεβώδες σκοτάδι, και η σκέψη ήταν από μόνη της αρκετή για να την κάνει να ιδρώσει. «Έχουμε ένα σύστημα καθοδήγησης για να μη χαθείς». Η Κάθριν έδειξε το δάπεδο. «Μη φανταστείς κανένα μηχανισμό υψηλής τεχνολογίας». Η Τρις μισόκλεισε τα μάτια της, στρέφοντας το βλέμμα της στο τραχΰ τσιμεντένιο δάπεδο. Χρειάστηκε λίγη ώρα για να μπορέσει να το δει μέσα στο σκοτάδι, αλλά τελικά διέκρινε ένα στρωμένο με χαλί στενόμακρο διάδρομο ο οποίος εκτεινόταν σε ευθεία γραμμή. Το χαλί λειτουργούσε σαν μονοπάτι και χανόταν μέσα στο σκοτάδι. «Προσπάθησε να βλέπεις με τη βοήθεια των ποδιών σου», τη συμβούλεψε η Κάθριν, κάνοντας μεταβολή. «Απλώς φρόντισε να μένεις ακριβώς πίσω μου». Βλέποντας την εργοδότριά της να εξαφανίζεται στο σκοτάδι, η Τρις δάμασε το φόβο της και την ακολούθησε. Τι τρέλα είναι αυτή! Δεν είχε προλάβει να κάνει παρά μερικά μόνο βήματα πάνω στο χαλί, όταν η πόρτα της Μονάδας Πέντε έκλεισε ερμητικά πίσω της, πνίγοντας και το ελάχιστο ίχνος φωτός που έμπαινε από εκεί. Με την καρδιά της να χτυπάει ξέφρενα, η Τρις έστρεψε όλη την προσοχή της στην αίσθηση του χαλιού κάτω από τα πόδια της. Δεν είχε προλάβει να κάνει παρά λίγα μόνο βήματα πάνω στο μαλακό διάδρομο, όταν ένιωσε το πλάι του δεξιού της ποδιού να βρίσκει τσιμέντο. Τρομαγμένη, διόρθωσε ενστικτωδώς την πορεία της προς τα αριστερά, για να πατήσει και με τα δύο πόδια πάνω στο χαλί. Η φωνή της Κάθριν ακούστηκε ξαφνικά μπροστά της μέσα στο σκοτάδι, με τις λέξεις να καταπίνονται σχεδόν από την άψυχη ακουστική εκείνης της αβύσσου. «Το ανθρώπινο σώμα είναι καταπληκτικό», είπε. «Αν του στερήσεις τα ερεθίσματα από μια αίσθηση, οι υπόλοιπες αναλαμβάνουν να καλύψουν το κενό σχεδόν αμέσως. Αυτή τη στιγμή τα νεύρα των


195

πελμάτων σου κυριολεκτικά "ρυθμίζονται" ώστε να γίνουν πιο ευαίσθητα». Ευτυχώς, σκέφτηκε η Τρις, διορθώνοντας για άλλη μια φορά την πορεία της. Προχώρησαν χωρίς να μιλάνε για αρκετή ώρα. «Είναι μακριά ακόμα;» ρώτησε τελικά η κοπέλα. «Βρισκόμαστε περίπου στα μισά της διαδρομής». Η φωνή της Κάθριν ακουγόταν πιο μακρινή τώρα. Η Τρις άνοιξε το βήμα της, βάζοντας τα δυνατά της ώστε να διατηρήσει την ψυχραιμία της, όμως αισθανόταν λες και εκείνο το απέραντο σκοτάδι απειλούσε να την καταπιεί, άε βλέηα ούτε σε απόσταση μισού εκατοστού από το ηρόσαπό μου! «Κάθριν; Πώς ξέρεις πότε πρέπει να σταματήσεις το περπάτημα;» «Θα το καταλάβεις σε λιγάκι», απάντησε εκείνη. Αυτά είχαν συμβεί ένα χρόνο πριν, και τώρα η Τρις βρισκόταν για άλλη μια φορά σιο κατάμαυρο κενό, κινούμενη προς την αντίθετη κατεύθυνση, πηγαίνοντας στο χώρο υποδοχής προκειμένου να παραλάβει τον καλεσμένο της εργοδότριάς της. Η ξαφνική αλλαγή στην υφή του χαλιού κάτω από τα πόδια της την ειδοποίησε ότι βρισκόταν σε απόσταση ενός μέτρου από την έξοδο. Η προειδοποιητική ζώνη, όπως την ονόμαζε ο Πίτερ Σόλομον, χρησιμοποιώντας έναν όρο δανεισμένο από το μπέιζμπολ. Η Τρις σταμάτησε, έβγαλε την κάρτα της και ψηλάφισε τον τοίχο ώσπου εντόπισε την υποδοχή και τοποθέτησε την κάρτα της. Η πόρτα άνοιξε σφυρίζοντας. Η Τρις μισόκλεισε τα μάτια για να τα προστατέψει από το καλόδεχτο φως του διαδρόμου του ΚΥΜΣ. Τα κατάφερα... ξανά. Περπατώντας στους άδειους διαδρόμους, έπιασε τον εαυτό της να σκέφτεται εκείνο το παράξενο αρχείο που είχαν εντοπίσει σε κάποιο ασφαλές δίκτυο. Αρχαία πύλη; Μυστική υπόγεια τοποθεσία; Αναρωτήθηκε αν ο Μαρκ Ζουμπιάνις είχε σταθεί τυχερός στην προσπάθειά του να εντοπίσει το μυστηριώδες κείμενο.


196

Μέσα στην αίθουσα ελέγχου, η Κάθριν στεκόταν λουσμένη στην απαλή λάμψη της οθόνης πλάσματος και παρατηρούσε το αινιγματικό αρχείο που είχαν ανακαλύψει. Είχε απομονώσει τις φράσεις-κλειδιά και τις περιβάλλουσες λέξεις, και όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο βέβαιη αισθανόταν ότι το κείμενο αναφερόταν στον απίστευτο μύθο που φαίνεται ότι απασχολούσε τις συναντήσεις του αδερφού της με το δρα Άμπαντον. ...μια μυστική ΥΠΟΓΕΙΑ τοποθεσία όπου... ...κάπου στην ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ, οι συντεταγμένες... ...αποκάλυψε μια ΑΡΧΑΙΑ ΠΥΛΗ που οδηγούσε... ...προειδοποίηση ότι η ΠΥΡΑΜΙΔΑ κρύβει επικίνδυνα... ...αποκρυπτογράφηση του ΕΓΧΑΡΑΚΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ που αποκαλύπτει... Πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσω και το υπόλοιπο κείμενο, σκέφτηκε η Κάθριν. Παρατήρησε για λίγη ώρα ακόμα τις λέξεις και ύστερα έκλεισε το διακόπτη της τεράστιας οθόνης πλάσματος. Η Κάθριν συνήθιζε να βγάζει εκτός λειτουργίας την ενεργοβόρα οθόνη σε κάθε ευκαιρία, ώστε να μη σπαταλά τα αποθέματα υγρού υδρογόνου που διέθετε η ενεργειακή κυψέλη. Παρακολούθησε τις λέξεις-κλειδιά της αναζήτησης να σβήνουν σταδιακά, ώσπου τελικά συρρικνώθηκαν σε μια μικροσκοπική λευκή κουκκίδα, η οποία μετεωρίστηκε για λίγο στο μέσο της οθόνης και έπειτα εξαφανίστηκε. Έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε προς το γραφείο της. Ο δρ. Άμπαντον θα έφτανε από στιγμή σε στιγμή και ήθελε να τον κάνει να νιώσει καλοδεχούμενος.

32 «ΣχΕΔΟΝ ΦΤΑΣΑΜΕ», είπε ο Άντερσον, οδηγώντας τον Λάνγκντον και τη Σάτο στο φαινομενικά ατέλειωτο διάδρομο ο οποίος κάλυπτε ολό-


197

κλήρο το μήκος της ανατολικής πλευράς των θεμελίων του Καπιτωλίου. «Την εποχή του Λίνκολν αυτός ο διάδρομος ήταν χωμάτινος και γεμάτος αρουραίους». Ο Λάνγκντον αισθανόταν ευγνώμων για το γεγονός ότι είχε πλακοστρωθεί εν τω μεταξύ - δε συμπαθούσε ιδιαίτερα τους αρουραίους. Η ομάδα συνέχισε, με τα βήματα τους να αντηχούν ολόγυρα, δημιουργώντας μια απόκοσμη ηχώ κατά μήκος του απέραντου διαδρόμου. Αριστερά και δεξιά υπήρχαν αλλεπάλληλες πόρτες, ορισμένες κλειστές, κάποιες μισάνοιχτες. Πολλά από τα δωμάτια σε αυτό το επίπεδο έμοιαζαν εγκαταλελειμμένα. Ο Ρόμπερτ παρατήρησε ότι οι αριθμοί στις πόρτες ακολουθούσαν πλέον φθίνουσα πορεία, φτάνοντας στο τέλος τους λίγο πιο κάτω. SB4...SB3... SB2...SB1... Πέρασαν μπροστά από μια πόρτα χωρίς αριθμό, όμως ο Άντερσον σταμάτησε απότομα όταν αυτοί άρχισαν να ανεβαίνουν και πάλι. ΗΒ1... ΗΒ2... «Συγνώμη», τους είπε. «Πρέπει να το προσπέρασα. Δεν κατεβαίνω σχεδόν ποτέ τόσο βαθιά κάτω». Η ομάδα οπισθοχώρησε μερικά μέτρα, ώσπου έφτασε σε μια παλιά μεταλλική πόρτα, η οποία, συνειδητοποίησε ο Λάνγκντον, βρισκόταν στο κεντρικό σημείο του διαδρόμου, πάνω στο «μεσημβρινό» που χώριζε το υπόγειο της Γερουσίας (SB) από το υπόγειο της Βουλής των Αντιπροσώπων (ΗΒ). Ό π ω ς αποδείχτηκε, η πόρτα ήταν τελικά σημαδεμένη, όμως τα γράμματα είχαν ξεθωριάσει τόσο, ώστε να περνούν εύκολα απαρατήρητα. SBB

«Εδώ είμαστε», είπε ο Άντερσον. «Τα κλειδιά θα πρέπει να καταφτάσουν από στιγμή σε στιγμή». Η Σάτο συνοφρυώθηκε και κοίταξε το ρολόι της. Ο Αάνγκντον κοίταξε τα τρία γράμματα, SBB, και ρώτησε τον Άντερσον: «Για ποιο λόγο συνδέεται ο χώρος αυτός με τη Γερουσία, εφόσον βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο, ανάμεσα στις δύο πτέρυγες;»

198


Ο Άντερσον δεν κατάλαβε το σχόλιο. «Τι εννοείτε;» «Στην πόρτα γράφει SBB, άρα, εφόσον χρησιμοποιείται το γράμμα S και όχι το γράμμα Η, ο χώρος συνδέεται με τη Γερουσία». Ο Άντερσον έγνεψε αρνητικά. «Το S στα αρχικά SBB δεν αναφέρεται στη Γερουσία. Σημαίνει...» «Αρχηγέ;» ακούστηκε η φωνή ενός φύλακα από το βάθος. Ερχόταν τρέχοντας προς το μέρος τους κρατώντας ένα κλειδί. «Συγνώμη, όμως χρειάστηκε λίγη ώρα για να το βρούμε. Δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε το κύριο κλειδί. Αυτό είναι ένα εφεδρικό που κρατάμε σε μια βοηθητική κλειδοθήκη». «Το πρωτότυπο πού βρίσκεται;» ρώτησε ο Άντερσον, αιφνιδιασμένος. «Χάθηκε μάλλον», απάντησε ο φρουρός λαχανιασμένος. «Κανείς δεν έχει κατέβει εδώ κάτω χρόνια ολόκληρα». Ο Άντερσον πήρε το κλειδί. «Εφεδρικό κλειδί για το SBB Δεκατρία δεν υπάρχει;» «Λυπάμαι, μέχρι στιγμής δεν καταφέραμε να βρούμε κλειδί για κανένα από τα δωμάτια στο SBB. Το έχει αναλάβει ο ΜακΝτόναλντ». Ο φρουρός έβγαλε τον ασύρματο του και μίλησε στο μικρόφωνο. «Μπομπ; Είμαι με τον αρχηγό. Καταφέραμε να βγάλουμε άκρη με το κλειδί για το SBB Δεκατρία;» Ο ασύρματος του φρουρού έτριξε και μια φωνή απάντησε: «Τελικά, ναι. Είναι περίεργο. Δε βλέπω να υπάρχει καμία καταχώριση μετά τη μηχανοργάνωση, όμως τα παλιά αρχεία αναφέρουν ότι όλες οι αποθήκες στον τομέα SBB άδειασαν και εγκαταλείφθηκαν εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια. Πλέον είναι καταχωρισμένες ως αχρησιμοποίητος χώρος». Έκανε μια παύση. «Όλες οι αποθήκες εκτός από το SBB Δεκατρία». Ο υπεύθυνος ασφαλείας άρπαξε τον ασύρματο. «Εδώ Άντερσον. Τι εννοείς, όλες εκτός από το SBB Δεκατρία;» «Τι να σας πω, αρχηγέ;» απάντησε η φωνή. «Βλέπω εδώ μια χειρόγραφη υποσημείωση η οποία αναφέρει ότι το SBB Δεκατρία είναι "ιδιωτικός χώρος". Έχουν περάσει χρόνια από τότε, όμως η σημείωση


199

είναι γραμμένη με το γραφικό χαρακτήρα και φέρει τα αρχικά του Αρχιτέκτονα». Ο όρος «Αρχιτέκτονας», όπως γνώριζε ο Λάνγκντον, δεν αναφερόταν οτον άνθρωπο που είχε σχεδιάσει το Καπιτώλιο, αλλά στο διαχειριστή του. Με αρμοδιότητες αντίστοιχες αυτών ενός εργοδηγού, ο άνθρωπος που οριζόταν στη θέση του Αρχιτέκτονα του Καπιτωλίου ήταν υπεύθυνος για τα πάντα: από τη συντήρηση και τις εργασίες αποκατάστασης του κτιρίου μέχρι την ασφάλεια, την πρόσληψη του προσωπικού και την κατανομή των αρμοδιοτήτων. «Το περίεργο είναι», συνέχισε η φωνή στον ασύρματο, «ότι η υποσημείωση του Αρχιτέκτονα αναφέρει πως ο συγκεκριμένος "ιδιωτικός χώρος" έχει διατεθεί προς χρήση στον Πίτερ Σόλομον». Ο Λάνγκντον, η Σάτο και ο Άντερσον αντάλλαξαν ανήσυχα βλέμματα. «Φαντάζομαι, αρχηγέ», πρόσθεσε η φωνή, «πως ο κύριος Σόλομον έχει τόσο το κύριο κλειδί για το SBB όσο και τα όποια κλειδιά υπήρχαν για το SBB Δεκατρία». Ο Λάνγκντον δεν μπορούσε να πιστέψει στα αφτιά του. 0 Πίτερ διαθέτει ιδωτικό χώρο στα νπ,όγεια του Καπιτωλίου; Ανέκαθεν ήξερε ότι ο Σόλομον είχε μυστικά, όμως αυτή η αποκάλυψη είχε αιφνιδιάσει ακόμα και τον Ρόμπερτ. «Ενιάξει», είπε ο Άντερσον, που ήταν φανερό ότι δε διασκέδαζε με την όλη κατάσταση. «Προσπαθούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση ειδικά στο SBB Δεκατρία, οπότε συνεχίστε να ψάχνετε για το εφεδρικό κλειδί». «Μάλιστα, αρχηγέ. Στο μεταξύ συνεχίζουμε την αναζήτηση εκείνης της ακτινογραφίας που ζητήσατε...» «Ευχαριστώ», τον διέκοψε απότομα ο Άντερσον, πατώντας το πλήκτρο ομιλίας για να του κόψει τη φόρα. «Αυτά για την ώρα. Στείλτε το αρχείο στο κινητό της διευθύντριας Σάτο αμέσως μόλις το εντοπίσετε». «Μάλιστα». Ο ασύρματος σίγησε. Ο Άντερσον επέστρεψε τη συσκευή στο φύλακα που στεκόταν μπροστά του. Εκείνος έβγαλε το φωτοαντίγραφο μιας κάτοψης και το παρέδωσε σιον προϊστάμενο του. «Αρχηγέ, το SBB είναι με γκρίζο χρώμα, ενώ έχουμε σημειώσει με ένα Χ το δωμάτιο SBB Δεκατρία, οπότε δε θα δυσκολευτείτε να το βρείτε. Η συγκεκριμένη περιοχή είναι αρκετά μικρή».

200


Ο Άντερσον ευχαρίστησε το φύλακα και έστρεψε την προσοχή του στην κάτοψη, καθώς ο νεαρός άντρας απομακρυνόταν γρήγορα. Ο Αάνγκντον έριξε μια ματιά στη φωτοτυπία και εντυπωσιάστηκε από τον απρόσμενα μεγάλο αριθμό δωματίων που σχημάτιζαν αυτό τον αλλόκοτο λαβύρινθο κάτω από το Καπιτώλιο. Ο Άντερσον μελέτησε την κάτοψη για λίγο, έγνεψε καταφατικά και ύστερα δίπλωσε το χαρτί και το έβαλε στην τσέπη του. Στράφηκε προς την πόρτα με τα γράμματα SBB και σήκωσε το κλειδί για να το τοποθετήσει στην κλειδαριά, όμως δίστασε, σαν κάτι να τον προβλημάτιζε. Ο Λάνγκντον είχε κι εκείνος τις επιφυλάξεις του: Δεν είχε την παραμικρή υποψία για το τι κρυβόταν πίσω από αυτή την πόρτα, όμως ήταν απόλυτα σίγουρος πως, ό,τι κι αν είχε κρύψει εδώ κάτω ο Σόλομον, ήθελε να παραμείνει μυστικό. Εητασφράγιστο μυστικό. Η Σάτο ξερόβηξε και ο Άντερσον έλαβε το μήνυμα. Ο υπεύθυνος ασφαλείας του Καπιτωλίου πήρε μια βαθιά ανάσα, τοποθέτησε το κλειδί στη θέση του και το έστριψε. Το κλειδί δεν κουνήθηκε. Για μια απειροελάχιστη στιγμή ο Λάνγκντον επέτρεψε στον εαυτό του να ελπίσει πως ήταν λάθος κλειδί. Με τη δεύτερη προσπάθεια όμως η κλειδαριά απασφαλίστηκε και ο Άντερσον τράβηξε την πόρτα για να ανοίξει. Καθώς η πόρτα άνοιγε προς τα έξω τρίζοντας, μια ριπή δύσοσμου αέρα ξεχύθηκε στο διάδρομο. Ο Λάνγκντον προσπάθησε να διακρίνει κάτι μες στο σκοτάδι, όμως δεν τα κατάφερε. «Καθηγητά», είπε ο Άντερσον, ρίχνοντας μια ματιά προς τον Ρόμπερτ ενόσω προσπαθούσε να βρει στα τυφλά το διακόπτη για τα φώτα. «Για να απαντήσω στην ερώτησή σας, το γράμμα S στην ένδειξη SBB δεν αναφέρεται στη Γερουσία. Είναι το αρχικό γράμμα της λέξης sub». «Sub;» επανέλαβε ο Αάνγκντον, απορημένος. Ο Άντερσον έγνεψε καταφατικά και σήκωσε το διακόπτη που βρισκόταν ακριβώς δίπλα στην πόρτα. Ένας γυμνός λαμπτήρας φώτισε μια ανησυχητικά απότομη σκάλα, η βάση της οποίας χανόταν μέσα σε πυκνό, αδιαπέραστο σκοτάδι. «Ο κωδικός SBB αναφέρεται στο επίπεδο κάτω από το υπόγειο του Καπιτωλίου».


201

202


45 Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ Μαρκ Ζουμπιάνις βυθιζόταν όλο και πιο χαμηλά στην πολυθρόνα του καθώς παρατηρου'σε συνοφρυωμένος τις πληροφορίες που εμφανίζονταν στην οθόνη του φορητού υπολογιστή του. Τι σόι διεύθυνση είναι αυτή, το κέρατο μου; Τα καλύτερα εργαλεία που είχε στη διάθεσή του είχαν αποδειχτεί εντελώς αναποτελεσματικά στην προσπάθειά του να διαπεράσει το τείχος προστασίας του αρχείου ή να αποκαλύψει σε ποιον ανήκε η μυστηριώδης διεύθυνση που του είχε δώσει η Τρις. Είχαν περάσει δέκα λεπτά και το πρόγραμμα του Ζουμπιάνις συνέχιζε να αγωνίζεται μάταια να παρακάμψει το τείχος προστασίας του δικτύου. Μέχρι στιγμής τα αποτελέσματα ήταν αποθαρρυντικά. Γι'αντό, λοιπόν, μου πρόσφεραν τόσο πολλά χρήματα. Ετοιμαζόταν να επιλέξει μια άλλη ρουτίνα και να δοκιμάσει κάποια διαφορετική προσέγγιση, όταν χτύπησε το κινητό του. Τρις, για όνομα, σου είπα πως θα σον τηλεφωνήσω εγώ. Χαμήλωσε τον ήχο της τηλεόρασης και απάντησε. «Ναι;» «Είστε ο Μαρκ Ζουμπιάνις;» ρώτησε ένας άντρας. «Μένετε στον αριθμό 357 της οδού Κίνγκστον στην Ουάσινγκτον;» Ο Ζουμπιάνις άκουγε στο βάθος πνιγμένες συζητήσεις. Καλά, τηλεφωνούν την ώρα του κρισιμότερου αγώνα της χρονιάς για να πλασάρουν τα ηλίθια προϊόντα τους; Βλαμμένοι είναι; «Κάτσε να μαντέψω: Έχω κερδίσει μία εβδομάδα δωρεάν διακοπές στη Χαβάη;» «Όχι», απάντησε η φωνή εντελώς στεγνά. «Σας καλώ από τον τομέα ασφάλειας συστημάτων της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Θα θέλαμε να μάθουμε για ποιο λόγο επιχειρείτε να παρακάμψετε τα πρωτόκολλα ασφαλείας μιας από τις απόρρητες βάσεις δεδομένων της CIA».

Τρεις ορόφους πάνω από το κατώτερο υπόγειο του Καπιτωλίου, στους ανοιχτούς χώρους του Κέντρου Υποδοχής Επισκεπτών, ο φύλακας


203

Νούνιες κλείδωσε την κεντρική πύλη εισόδου, όπως έκανε κάθε βράδυ τέτοια ώρα. Καθώς επέστρεφε στη θέση του διασχίζοντας το αχανές μαρμάρινο δάπεδο, η σκέψη του στράφηκε στον άντρα με το παλιό στρατιωτικό πανωφόρι και τα τατουάζ. Εγώ τον επέτρεψα να μπει στο κτίριο. Ο Νούνιες αναρωτήθηκε αν η επόμενη μέρα θα τον έβρισκε άνεργο. Καθώς πλησίαζε στην κυλιόμενη σκάλα, ένα ξαφνικό δυνατό χτύπημα στην εξωτερική πόρτα τον έκανε να στραφεί προς τα εκεί. Εστίασε το βλέμμά του στην κεντρική είσοδο και διέκρινε έναν ηλικιωμένο Αφροαμερικανό να χτυπάει το τζάμι με την ανοιχτή παλάμη του και να του γνέφει να τον αφήσει να μπει μέσα. Ο Νούνιες κούνησε το κεφάλι του αρνητικά και έδειξε το ρολόι του. Ο άντρας χτύπησε ξανά το τζάμι με δύναμη και στάθηκε στο φως. Ήταν άψογα ντυμένος με ένα σκούρο μπλε κοστούμι και τα γκριζωπά μαλλιά του ήταν κοντοκουρεμένα. Ο Νούνιες ένιωσε τους σφυγμούς του να ανεβαίνουν. Σκατά. Ακόμα κι από εκείνη την απόσταση είχε αναγνωρίσει τον άντρα στην πόρτα. Γύρισε βιαστικά στην είσοδο και ξεκλείδωσε. «Σας ζητώ συγνώμη. Παρακαλώ, περάστε». Ο Γουόρεν Μπέλαμι, ο Αρχιτέκτονας του Καπιτωλίου, πέρασε το κατώφλι και ευχαρίστησε τον Νούνιες με ένα ευγενικό νεύμα του κεφαλιού. Ο Μπέλαμι ήταν λεπτός και λυγερός, με ίσια κορμοστασιά και διαπεραστικό βλέμμα, το οποίο πρόδινε την αυτοπεποίθηση ενός άντρα που είχε τον πλήρη έλεγχο του περιβάλλοντος του. Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια ο Μπέλαμι είχε υπηρετήσει στη θέση του γενικού διαχειριστή του Καπιτωλίου. «Μπορώ να σας βοηθήσω, κύριε Μπέλαμι;» ρώτησε ο Νούνιες. «Ναι, ευχαριστώ». Ο Αρχιτέκτονας έδωσε την απάντησή του με άψογη προφορά. Όντας απόφοιτος ενός εκ των κορυφαίων πανεπιστημίων της Ανατολικής Ακτής, η άρθρωσή του ήταν τόσο καθαρή, ώστε να θυμίζει Βρετανό. «Μόλις πληροφορήθηκα ότι προέκυψε κάποιο ζήτημα σήμερα το βράδυ». Έδειχνε βαθιά προβληματισμένος. «Μάλιστα, κύριε. Δηλαδή...»

204


«Πού βρίσκεται ο διοικητής Άντερσον;» «Στα υπόγεια, μαζί με τη διευθύντρια Σάτο του Γραφείου Ασφαλείας της GIA». Τα μάτια: του Μπε'λαμι γούρλωσαν από την ανησυχία. «Έχει έρθει εδώ η CIA;» «Μάλιστα, κύριε. Η διευθύντρια Σάτο εμφανίστηκε σχεδόν αμέσως μετά το περιστατικό». «Γιατί;» ρώτησε επιτακτικά ο Μπέλαμι. Ο Νούνιες ανασήκωσε τους ώμους του. Σιγά μην τη ρωτούσα. Ο Μπέλαμι τράβηξε γραμμή προς τις κυλιόμενες σκάλες. «Πού βρίσκονται;» «Προ ολίγου κατέβηκαν στα κατώτερα επίπεδα». Ο Νούνιες έσπευσε να τον ακολουθήσει. Ο Μπέλαμι έριξε μια ματιά προς τα πίσω, ανήσυχος. «Στα κατώτερα επίπεδα; Γιατί;» «Δε γνωρίζω... Μόλις το άκουσα στον ασύρματο». Ο Μπέλαμι άνοιξε το βήμα του. «Οδήγησέ με εκεί αμέσως». «Μάλιστα, κύριε». Καθώς οι δύο άντρες διέσχιζαν βιαστικά τη μεγάλη αίθουσα, το μάτι του Νούνιες έπεσε πάνω σε ένα μεγάλο χρυσό δαχτυλίδι που φορούσε ο Μπέλαμι. Ο φύλακας έπιασε τον ασύρματο του. «Θα ειδοποιήσω τον αρχηγό ότι κατεβαίνουμε». «Όχι». Τα μάτια του Μπέλαμι άστραψαν επικίνδυνα. «Προτιμώ να εμφανιστώ απροειδοποίητα». Ο Νούνιες είχε διαπράξει αρκετά σοβαρά λάθη απόψε, όμως το να μην ενημερώσει το διοικητή Άντερσον ότι ο Αρχιτέκτονας βρισκόταν στο κτίριο σίγουρα θα ήταν το τελευταίο του. «Κύριε Μπέλαμι;» έκανε αμήχανα. «Νομίζω ότι ο αρχηγός θα προτιμούσε να...» «Γνωρίζεις ότι είμαι ο εργοδότης του κυρίου Άντερσον;» είπε ο Μπέλαμι. Ο Νούνιες έγνεψε καταφατικά. «Τότε, νομίζω ότι θα προτιμούσε να υπακούσεις στις επιθυμίες μου».


205

34 Η ΤΡΙΣ ΝΤΑΝ ΕΦΤΑΣΕ στον προθάλαμο του Κέντρου Υποστήριξης του Μουσείου Σμιθσόνιαν, όπου της επιφυλασσόταν μια έκπληξη. Ο καλεσμένος που περίμενε εκεί δε θύμιζε σε τίποτα τους κλασικούς βιβλιοφάγους επιστήμονες με το σοβαρό ύφος και τα φανελένια κοστούμια που κυκλοφορούσαν συνήθως σε αυτό το κτίριο, τους καθηγητές ανθρωπολογίας, ωκεανογραφίας, γεωλογίας και άλλων επιστημονικών τομέων. Αντίθετα, ο δρ. Άμπαντον φαινόταν σχεδόν αριστοκρατικός, ντυμένος με το άψογα ραμμένο κοστούμι του. Ή τ α ν ψηλός, με φαρδύ στέρνο; όμορφα μαυρισμένο πρόσωπο και τέλεια χτενισμένα ξανθά μαλλιά. Η συνολική εικόνα έδινε στην Τρις την εντύπωση πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν περισσότερο μαθημένος στις πολυτέλειες παρά στα εργαστήρια. «Ο δρ. Άμπαντον, υποθέτω;» είπε η Τρις, τείνοντας το χέρι της. Ο άντρας φάνηκε απορημένος, όμως έσφιξε το στρουμπουλό χέρι της Τρις μέσα στη φαρδιά παλάμη του. «Μάλιστα. Αν επιτρέπετε, εσείς ποια είστε;» «Ονομάζομαι Τρις Νταν», είπε εκείνη. «Είμαι βοηθός της Κάθριν. Μου ζήτησε να σας συνοδεύσω στο εργαστήριο της». «Α, κατάλαβα». Ο άντρας χαμογέλασε. «Χαίρω πολύ για τη γνωριμία, Τρις. Ζηπό συγνώμη αν φάνηκα να σαστίζω κάπως. Είχα την εντύπωση ότι η Κάθριν ήταν μόνη στο εργαστήριο απόψε». Έγνεψε προς το διάδρομο. «Πάντως, είμαι στη διάθεσή σου. Ξεκινάμε;» Παρότι ο άντρας είχε συνέλθει γρήγορα, η Τρις είχε προλάβει να διακρίνει μια φευγαλέα έκφραση απογοήτευσης στο βλέμμα του. Αυτό την οδήγησε σε κάποιες υποθέσεις για τη μυστικοπάθεια που είχε επιδείξει νωρίτερα η Κάθριν σχετικά με τον δρα Άμπαντον. Μήπως υπάρχει κάποιο φλερτ ανάμεσά τους; Η εργοδότριά της δε μιλούσε ποτέ για την κοινωνική ζωή της, όμως ο επισκέπτης της ήταν γοητευτικός και ευγενής, και, παρότι νεότερος από την Κάθριν, ήταν φανερό ότι καταγόταν από εύπορη οικογένεια. Σε κάθε περίπτωση, ανεξαρτήτως του πώς φανταζόταν ο δρ. Άμπαντον ότι θα εξελισσόταν η αποψινή βραδιά, η παρουσία της Τρις μάλλον δε συμπεριλαμβανόταν στα σχέδιά του.

206


Στο σημείο ελέγχου που υπήρχε στον προθάλαμο ένας μοναχικός φύλακας έσπευσε να βγάλει τα ακουστικά που φορούσε μόλις τους είδε να πλησιάζουν, και η Τρις πρόλαβε να ακούσει τον πανζουρλισμό που επικρατούσε στο γήπεδο όπου διεξαγόταν ο αποψινός αγώνας των Ρέντσκινς. Ο φύλακας υπέβαλε τον δρα Άμπαντον στο συνηθισμένο έλεγχο για τους επισκέπτες, ζητώντας του να περάσει από τον ανιχνευτή μετάλλων, και στη συνέχεια του χορήγησε μια προσωρινή κάρτα εισόδου. «Ποιος κερδίζει;» ρώτησε φιλικά ο δρ. Άμπαντον καθώς άδειαζε τις τσέπες του, βγάζοντας ένα κινητό, μερικά κλειδιά και έναν αναπτήρα. «Προηγούνται οι Ρέντσκινς με τρεις πόντους», είπε ο φύλακας, που φαινόταν να ανυπομονεί να επιστρέψει στο παιχνίδι. «Τρομερό ματς». «Ο κύριος Σόλομον θα έρθει σε λίγο», είπε η Τρις στο φύλακα. «Θα σου ήταν εύκολο να τον στείλεις στο εργαστήριο μόλις φτάσει;» «Έγινε». Ο φύλακας της έκλεισε φιλικά το μάτι καθώς περνούσαν από δίπλα του. «Ευχαριστώ για την προειδοποίηση. Δε λέει να με τσακώσει με τα ακουστικά στα αφτιά». Το σχόλιο της Τρις δεν είχε ως μοναδικό αποδέκτη το φύλακα, αλλά στόχευε επίσης στο να υπενθυμίσει στον δρα Άμπαντον ότι εκείνη δε θα ήταν η μόνη παρείσακτη στην κατ' ιδίαν συνάντηση που υπολόγιζε πως θα είχε εδώ με την Κάθριν. «Αοιπόν, πώς γνωριστήκατε με την κυρία Σόλομον;» ρώτησε η Τρις, ρίχνοντας μια ματιά στο μυστηριώδη επισκέπτη. Ο δρ. Άμπαντον γέλασε πνιχτά. «Α, είναι μεγάλη ιστορία. Συνεργαζόμαστε σε μια υπόθεση». Το μήνυμα ελήφθη, σκέφτηκε η Τρις. Καλύτερα να κοιτάζω τη δουλειά μου. «Το κτίριο είναι πραγματικά εντυπωσιακό», είπε ο Άμπαντον, ρίχνοντας ματιές τριγύρω καθώς διέσχιζαν τον ατέλειωτο διάδρομο. «Πρώτη φορά έρχομαι εδώ». Ο ανάλαφρος τόνος του γινόταν όλο και πιο φιλικός όσο περνούσε η ώρα, ενώ η Τρις παρατήρησε ότι δεν του ξέφευγε τίποτα απ' ό,τι έβλεπε γύρω του. Κάτω από τα δυνατά φώτα του διαδρόμου, παρατήρησε επίσης ότι το πρόσωπο του έμοιαζε να έχει ψεύτικο μαύρισμα.


207

Περίεργο. Καθώς προχωρούσαν στο άδειο συγκρότημα, η Τρις του παρουσίασε περιληπτικά το σκοπό και τον τρόπο λειτουργίας του ΚΥΜΣ, συμπεριλαμβανομένων των διαφόρων θαλάμων και των περιεχομένων τους. Ο επισκέπτης έδειξε να εντυπωσιάζεται. «Φαίνεται πως το μέρος αυτό είναι ένα πραγματικό θησαυροφυλάκιο ανεκτίμητων τεχνουργημάτων. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα περίμενα να υπάρχουν φυλακές σε κάθε γωνία». «Δεν υπάρχει λόγος», εξήγησε η Τρις, γνέφοντας προς τη σειρά των ευρυγώνιων φακών που εκτείνονταν κατά μήκος της οροφής. «Η ασφάλεια εδώ είναι αυτοματοποιημένη. Κάθε εκατοστό αυτού του διαδρόμου παρακολουθείται είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά μέρες την εβδομάδα, καθώς αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του συγκροτήματος. Είναι αδύνατον να μπει κανείς σε οποιοδήποτε από τα δωμάτια που υπάρχουν σε αυτόν το διάδρομο χωρίς να διαθέτει κάρτα εισόδου και ειδικό κωδικό». «Αποτελεσματική η χρήση των καμερών». «Να χτυπήσουμε ξύλο, ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαμε κάποιο κρούσμα κλοπής. Από την άλλη, το ΚΥΜΣ δεν είναι το κλασικό μουσείο που θα ήθελε να ληστέψει κάποιος: Δεν υπάρχει ζήτηση στη μαύρη αγορά για σπάνια λουλούδια, καγιάκ των Ινουίτ ή κουφάρια γιγάντιων καλαμαριών». Ο δρ. Άμπαντον χαχάνισε. «Μάλλον έχεις δίκιο». «Η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζουμε είναι οι αρουραίοι και τα έντομα». Η Τρις του εξήγησε πώς αποτρέπονταν τυχόν μολύνσεις στο κτίριο με την κατάψυξη του συνόλου των απορριμμάτων του ΚΥΜΣ και με την ταυτόχρονη αξιοποίηση ενός αρχιτεκτονικού στοιχείου το οποίο ονομαζόταν «νεκρή ζώνη»: Επρόκειτο για ένα αφιλόξενο τμήμα ανάμεσα σε διπλούς τοίχους, το οποίο περιέβαλλε ολόκληρο το κτίριο σαν θήκη. «Απίστευτο!» έκανε ο Άμπαντον. «Και πού βρίσκεται το εργαστήριο της Κάθριν και του Πίτερ;» «Στη Μονάδα Πέντε», είπε η Τρις. «Βρίσκεται στο τέρμα αυτού του διαδρόμου».


208

Ο Άμπαντον σταμάτησε ξαφνικά και στράφηκε απότομα δεξιά, προς την κατεύθυνση ενός μικρού παραθύρου. «Καταπληκτικό! Τ ι είναι αυτό το πράγμα;»

Η Τρις γέλασε. «Α, ναι, η Μονάδα Τρία. Το "Υγρό Κουκούλι", όπως την ονομάζουν». «Υγρό;» επανέλαβε ο Άμπαντον, με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι. «Υπάρχουν περισσότερα από έντεκα χιλιάδες λίτρα υγρής αιθανόλης εκεί μέσα. Θυμάστε τα κουφάρια των γιγάντιων καλαμαριών που ανέφερα νωρίτερα;» «Αυτό το πράγμα είναι καλαμάρι;» Ο δρ. Άμπαντον αποτράβηξε το π ρ ό σ ω π ο του από το παράθυρο για μια στιγμή, γουρλώνοντας τα μάτια του. «Είναι τεράστιο!» «Θηλυκός αρχιτευθίς», είπε η Τ ρ ι ς . «Ξεπερνά σε μήκος τα δώδεκα μέτρα».

Ο δρ. Άμπαντον, καταφανώς μαγεμένος από το θέαμα του καλαμαριού, έμοιαζε να μην μπορεί να αποτραβήξει το βλέμμα του από το γυαλί. Προς στιγμήν ο μεγαλόσωμος άντρας θύμισε στην Τρις αγοράκι που στέκεται σιη βιτρίνα ενός καταστήματος με κατοικίδια ζώα, ε υ χ ό μ ε ν ο να μπορούσε να μπει μέσα για να δει από κοντά κάποιο κ ο υ τ ά β ι . Αρκετή ώρα μετά εκείνος συνέχιζε να κοιτάζει με λαχτάρα τα εκθέματα πίσω από το τζάμι. «Εντάξει, εντάξει», είπε τελικά η Τρις, γελώντας καθώς γλιστρούσε την κάρτα της στην ειδική υποδοχή και πληκτρολογούσε τον κωδικό της. «Πάμε. Θα σας δείξω το καλαμάρι». Μόλις ο Μαλ'άχ μπήκε στο μισοσκότεινο κόσμο της Μονάδας Τρία, κοίταξε τριγύρω αναζητώντας τυχόν κάμερες ασφαλείας. Η στρουμπουλή βοηθός της Κάθριν άρχισε να φλυαρεί, εξηγώντας διάφορα π ρ ά γ μ α τ α σχετικά με τα εκθέματα εκείνης της αίθουσας. Ο Μαλ'άχ την α γ ν ό η σ ε . Δεν είχε το παραμικρό ενδιαφέρον για τα γιγάντια κ α λαμάρια. Το μοναδικό πράγμα που τον ενδιέφερε ήταν να αξιοποιήσει αυτόν το σκοτεινό, άδειο χώρο προκειμένου ν α τακτοποιήσει ένα π ρ ό β λ η μ α που είχε ανακύψει απρόσμενα.


209

34 Χ Α ΞΥΛΙΝΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ που οδηγούσαν στο κατώτερο υπόγειο του Καπιτωλίου ήταν από τα πιο απότομα και στενά που είχε δει ποτέ στη ζωή του ο Λάνγκντον. Ο ρυθμός της αναπνοής του είχε επιταχυνθεί και ένιωθε ένα σφίξιμο στους πνεύμονες. Ο αέρας εδώ κάτω ήταν κρύος και υγρός και, αναπόφευκτα, το μυαλό του γύρισε σε μια παρόμοια σκάλα την οποία είχε κατέβει πριν από μερικά χρόνια για να φτάσει στη Νεκρόπολη του Βατικανού. Την Πόλη των Νεκρών. Ο Άντερσον προπορευόταν κρατώντας το φακό του. Πίσω από τον Λάνγκντον η Σάτο ακολουθούσε σε μικρή απόσταση, με τα μικροκαμωμένα χέρια της να πιέζουν περιστασιακά την πλάτη του. Προχωράω όσο mo γρήγορα μπορώ. Ο Ρόμπερτ πήρε μια βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να αγνοήσει τους τοίχους που έκλειναν ασφυκτικά γύρω του. Μετά βίας υπήρχε αρκετός χώρος σε αυτή τη σκάλα ώστε να μπορεί να κρατά τους ώμους του ίσιους, με αποτέλεσμα το σακίδιο του να βρίσκει στα πλαϊνά τοιχώματα. «Ίσως θα ήταν καλύτερα αν είχατε αφήσει το σακίδιο σας πάνω», σχολίασε η Σάτο πίσω του. «Μια χαρά είμαι», απάντησε ο Αάνγκντον, που δεν είχε καμία πρόθεση να αφήσει την τσάντα από τα μάτια του. Έφερε στο νου του το μικρό πακέτο που του είχε εμπιστευτεί ο Πίτερ και τώρα βρισκόταν μέσα στο σακίδιο, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί τι σχέση θα μπορούσε να έχει με οτιδήποτε υπήρχε στο κατώτερο υπόγειο του Καπιτωλίου. «Μερικά σκαλοπάτια απέμειναν», τους ενημέρωσε ο Άντερσον. «Κοντεύουμε». Η ομάδα είχε κατέβει σε ένα κατασκότεινο χώρο, όπου δεν έφτανε το φως της μοναδικής λάμπας στην κορυφή της σκάλας. Ό τ α ν ο Αάνγκντον άφησε πίσω του και το τελευταίο ξύλινο σκαλοπάτι, ένιωσε τα πόδια του να πατάνε πάνω σε χώμα. Ταξίδι στο κέντρο της Γης. Η Σάτο ήρθε και στάθηκε πίσω του. Ο Άντερσον σήκωσε το φακό του και εξέτασε το γύρω χώρο. Το επίπεδο αυτό έμοιαζε λιγότερο με υπόγειο και περισσότερο με έναν υπερβολικά στενό διάδρομο ο οποίος εκτεινόταν κάθετα προς τις


210

σκάλες. Ο διοικητής της Αστυνομίας του Καπιτωλίου έστρεψε τη δέσμη του φακού του πρώτα προς τα αριστερά και μετά προς τα δεξιά, και ο Λάνγκντον μπόρεσε να δει πως ο διάδρομος είχε μήκος περίπου δεκαπέντε μέτρα, ενώ και στις δύο πλευρές του υπήρχαν μικρές ξύλινες πόρτες. Αυτές βρίσκονταν τόσο κοντά η μια στην άλλη, ώστε τα δωμάτια που κρύβονταν πίσω τους δεν μπορεί να είχαν πλάτος μεγαλύτερο των τριών μέτρων. Αυτό το μέρος μοιάζει περισσότερο με κατακόμβη τιαρά με αποθήκη, σκέφτηκε ο Λάνγκντον την ώρα που ο Άντερσον συμβουλευόταν το σχέδιο της κάτοψης. Το μικρό τμήμα που απεικόνιζε το κατώτερο υπόγειο ήταν σημειωμένο με ένα Χ που υποδείκνυε τη θέση του SBB Δεκατρία. Ο Ρόμπερτ δεν μπορούσε να μην προσέξει ότι η διάταξη των χώρων ήταν πανομοιότυπη με αυτή ενός μαυσωλείου του δέκατου τέταρτου αιώνα: επτά θάλαμοι αντικριστά με άλλους επτά από την άλλη πλευρά, με τον ένα να έχει αφαιρεθεί για να δημιουργηθούν οι σκάλες από τις οποίες είχαν μόλις κατέβει. Δεκατρείς στο σύνολο.

[Τϊΐΐϊΐ

mm

Είχε την υποψία ότι οι διάφοροι θιασώτες των θεωριών συνωμοσίας που περιστρέφονταν γύρω από τον αριθμό δεκατρία θα έστηναν πραγματικό πανηγύρι έτσι και γνώριζαν ότι υπήρχαν ακριβώς δεκατρείς αποθήκες θαμμένες κάτω από το Καπιτώλιο. Υπήρχαν κάποιοι που θεωρούσαν ύποπτο το γεγονός ότι η Μεγάλη Σφραγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών αριθμούσε δεκατρία αστέρια, δεκατρία βέλη, δεκατρείς πυραμιδικές βαθμίδες, δεκατρείς λωρίδες, δεκατρία φύλλα ελιάς, δεκατρείς ελιές, δεκατρία γράμματα στη φράση annuit coeptis, δεκατρία γράμματα στο ρητό e pluribus unum, και ούτω καθεξής. «Πράγματι μοιάζει εγκαταλελειμμένος ο χώρος», σχολίασε ο Άντερσον, ρίχνοντας τη φωτεινή δέσμη του φακού του στο θάλαμο που βρισκόταν ακριβώς μπροστά τους. Η βαριά ξύλινη πόρτα έχασκε ορθάνοιχτη. Η δέσμη φώτισε ένα στενό πέτρινο θάλαμο, πλάτους πε-


211

ρίπου τριών μέτρων και βάθους δέκα, που έμοιαζε με αδιέξοδο διάδρομο. Ο θάλαμος δεν περιείχε τίποτα περισσότερο από μερικά διαλυμένα ξύλινα κιβώτια και κάποια κομμάτια σκισμένου χαρτιού περιτυλίγματος. Ο Άντερσον έστρεψε το φακό σε μια μπρούτζινη πλάκα η οποία ήταν τοποθετημένη πάνω στην πόρτα. Η πλάκα ήταν καλυμμένη από μια πράσινη πατίνα, όμως η παλιά επιγραφή διακρινόταν ακόμα: SBB IV

«SBB Τέσσερα», είπε ο Άντερσον. «Ποιο είναι το SBB Δεκατρία;» ρώτησε η Σάτο, με την ανάσα της να μετατρέπεται αμέσως σε παγωμένο χνότο εξαιτίας του ψυχρού αέρα στο υπόγειο. Ο Άντερσον έστρεψε το φακό προς τη νότια άκρη του διαδρόμου. «Εκεί κάτω». Ο Λάνγκντον έριξε μια ματιά προς το βάθος του στενού διαδρόμου και ρίγησε, νιώθοντας κρύο ιδρώτα να κυλάει στην πλάτη του παρά το κρύο. Ό π ω ς προχωρούσαν σε φάλαγγα προσπερνώντας τις πόρτες, όλα τα δωμάτια παρουσίαζαν την ίδια εικόνα: Οι πόρτες έχασκαν μισάνοιχτες και ήταν φανερό ότι οι χώροι είχαν εγκαταλειφθεί εδ(ό και πολύ καιρό. Μόλις έφτασαν στο τέρμα του διαδρόμου, ο Άντερσον στράφηκε προς τα δεξιά, υψώνοντας το φακό για να φωτίσει το εσωτερικό του δωματίου SBB Δεκατρία. Η δέσμη όμως έπεσε πάνω σε μια βαριά ξύλινη πόρτα. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους χώρους, η πόρτα του SBB Δεκατρία ήταν κλειστή. Αυτή η τελευταία πόρτα ήταν πανομοιότυπη με τις προηγούμενες, εφοδιασμένη με χοντρούς μεντεσέδες, ένα σιδερένιο χερούλι και μια μπρούτζινη πλάκα στην οποία αναγραφόταν ο αριθμός του δωματίου, καλυμμένη από μια πράσινη πατίνα πλέον. Οι επτά χαρακτήρες πάνω στην πλάκα ήταν ακριβώς ίδιοι με εκείνους που είχαν δει στην παλάμη του Πίτερ πίσω στη Ροτόντα.


212

SBB XIII

Μακάρι να είναι κλειδωμένη η πόρτα, σκέφτηκε ο Λάνγκντον. Η Σάτο διέταξε χωρίς να διστάσει: «Δοκίμασε αν ανοίγει». Ο υπεύθυνος ασφαλείας του Καπιτωλίου έμοιαζε να αισθάνεται άβολα, όμως άπλωσε το χέρι του, έπιασε το βαρύ σιδερένιο χερούλι και το έσπρωξε προς τα κάτω. Το χερούλι δεν κουνήθηκε. Έστρεψε το φακό πάνω του, φωτίζοντας μια βαριά παλιομοδίτικη κλειδαριά. «Δοκίμασε αν ταιριάζει το κλειδί που έχουμε», πρότεινε η Σάτο. Ο Άντερσον έβγαλε το κλειδί που άνοιγε την κεντρική πόρτα του κατώτερου υπογείου, όμως δεν ταίριαζε στην κλειδαριά που είχαν μπροστά τους. «Κάνω λάθος», σχολίασε με σαρκαστικό τόνο η Σάτο, «ή θα έπρεπε η Αστυνομία του Καπιτωλίου να διαθέτει πρόσβαση σε κάθε γωνιά του κτιρίου, για την περίπτωση έκτακτης ανάγκης;» Ο Άντερσον ξεφύσηξε ενοχλημένος και κοίταξε τη Σάτο. «Λυπάμαι, οι άντρες μου προσπαθούν εδώ και ώρα να εντοπίσουν το εφεδρικό κλειδί, όμως...» «Πυροβόλησε την κλειδαριά», είπε εκείνη, γνέφοντας προς τη σιδερένια πλάκα που υπήρχε κάτω από το χερούλι. • Ο Λάνγκντον ταράχτηκε. Ο Άντερσον ξερόβηξε και είπε, τρομερά προβληματισμένος: «Διευθύντρια Σάτο, περιμένω να με ενημερώσουν σχετικά με την αναζήτηση του εφεδρικού κλειδιού. Δε νομίζω ότι είναι φρόνιμο να καταφύγουμε σε τόσο δραστικά μέτρα...» «Μήπως προτιμάς να καταλήξεις στη φυλακή, κατηγορούμενος για παρεμπόδιση του έργου της CIA;» Ο Άντερσον δεν πίστευε στα αφτιά του. Έπειτα από μια νευρική παύση, έδωσε απρόθυμα το φακό στη Σάτο και άνοιξε τη θήκη του πιστολιού του. «Σταθείτε!» αναφώνησε ο Λάνγκντον, ο οποίος δεν άντεχε άλλο να παραμένει παθητικός θεατής. «Σκεφτείτε λιγάκι τι πάμε να κάνουμε. Ο Πίτερ προτίμησε να χάσει τη δεξιά του παλάμη παρά να αποκαλύψει


213

οτον απαγωγέα του το όποιο περιεχόμενο αυτού του δωματίου. Είστε βέβαιοι ότι θέλουμε να διαλύσουμε την κλειδαριά; Ανοίγοντας την πόρτα, ουσιαστικά υποκύπτουμε στον εκβιασμό ενός τρομοκράτη». «Θέλετε να ξαναδείτε ζωντανό τον Πίτερ Σόλομον;» ρώτησε η Σάτο. «Εννοείται, όμως...» «Τότε, προτείνω να κάνουμε αυτό ακριβώς που απαιτεί ο απαγωγέας του». «Δηλαδή, να ξεκλειδώσουμε μια αρχαία πύλη; Και νομίζετε ότι αυτή είναι η πύλη;» Η Σάτο έσιρεψε το φως του φακού πάνω στο πρόσωπο του Λάνγκνιον. «Καθηγητά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι στο διάολο υπάρχει εκεί μέσα. Είτε πρόκειται για αποθηκευτικό χώρο είτε για τη μυστική είσοδο που οδηγεί σε μια αρχαία πυραμίδα, σκοπεύω να το ανακαλύψω. Έγινα σαφής;» Ο Λάνγκντον μισόκλεισε τα μάτια του, ενοχλημένος από τη φωτεινή δέσμη, και τελικά έγνεψε καταφατικά. Η Σάτο χαμήλωσε το φακό και τον έστρεψε ξανά προς την παμπάλαια κλειδαριά της πόρτας. «Διοικητά; Πυροβολήστε». Συνεχίζοντας να έχει σοβαρές αντιρρήσεις για το συγκεκριμένο σχέδιο, ο Άντερσον τράβηξε το πιστόλι του με αργές, υπερβολικά αργές κινήσεις, κοιτάζοντάς το με αβεβαιότητα. «Α, για όνομα του Θεού!» Τα μικροκαμωμένα χέρια της Σάτο τινάχτηκαν προς το μέρος του και του απέσπασαν το όπλο. Άφησε εκνευρισμένη το φακό στο άδειο τώρα χέρι του. «Ρίξε το καταραμένο φως εδώ». Χειριζόταν το όπλο με τη σιγουριά ανθρώπου που έχει εκπαιδευτεί, απασφαλίζοντάς το, τραβώντας προς τα πίσω τον κόκορα και στρέφοντας την κάννη κατευθείαν πάνω στην κλειδαριά. «Σταθείτε!» φώναξε απεγνωσμένα ο Λάνγκντον, όμως ήταν ήδη πολύ αργά. Τρεις ξεροί κρότοι αντήχησαν ολόγυρα. Ο Ρόμπερτ ένιωθε λες και είχαν σπάσει τα τύμπανά του. Μα είναι τρελή; Ο ήχος των πυροβολισμών μέσα σε έναν τόσο κλειστό χώρο ήταν εκκωφαντικός. Ο Άντερσον έδειχνε επίσης κλονισμένος, με το χέρι του να τρέμει


214

ελαφρώς όπως φώτιζε με το φακό τις τρύπες που είχαν ανοίξει οι σφαίρες στην κλειδαριά. Ο μηχανισμός είχε διαλυθεί εντελώς, ενώ το ξύλο γύρω της είχε κονιορτοποιηθεί. Η κλειδαριά είχε υποχωρήσει και η πόρτα έστεκε μισάνοιχτη. Η Σάτο τέντωσε το χέρι με το οποίο κρατούσε το πιστόλι και πίεσε την άκρη της κάννης πάνω στην πόρτα, σπρώχνοντάς τη. Η πόρτα άνοιξε διάπλατα, αποκαλύπτοντας το σκοτάδι που εκτεινόταν πίσω της. Ο Λάνγκντον κοίταξε μέσα, όμως δεν μπορούσε να διακρίνει το παραμικρό. Τι οτψ ευχή είναι αυτή η μυρωδιά; Μια παράξενη, πνιγηρή οσμή αναδινόταν μέσα από το σκοτάδι. Ο Άντερσον στάθηκε στο κατώφλι και έστρεψε το φακό προς το δάπεδο, εξετάζοντας προσεκτικά το γυμνό χωμάτινο πάτωμα. Το δωμάτιο ήταν ίδιο με τα προηγούμενα, ένας στενόμακρος χώρος. Οι πλαϊνοί τοίχοι ήταν καμωμένοι από τραχιά πέτρα, κάνοντας το δωμάτιο να μοιάζει με μεσαιωνικό μπουντρούμι. Αντή η μυρωδιά όμως... «Δεν υπάρχει τίποτα εδώ», είπε ο Άντερσον, αφήνοντας τη φωτεινή δέσμη να γλιστρήσει ακόμα πιο μέσα. Τελικά, όταν αυτή έφτασε στο βάθος του δωματίου, άρχισε να σηκώνει το φακό ώστε να φωτίσει τον απέναντι τοίχο. «Θεέ μου!» αναφώνησε ο υπεύθυνος ασφαλείας του Καπιτωλίου. Ό λ ο ι είχαν δει το ίδιο πράγμα και τινάχτηκαν προς τα πίσω. Ο Λάνγκντον απέμεινε να κοιτάζει στο βάθος του δωματίου, αδυνατώντας να πιστέψει στα ίδια του τα μάτια. Με φρίκη συνειδητοποίησε πως κάτι του ανταπέδιδε το βλέμμα.

36 «ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΙ...» Ό π ω ς στεκόταν στο κατώφλι του SBB Δεκατρία, ο Άντερσον έκανε ένα βήμα προς τα πίσω, συγκρατώντας με δυσκολία το φακό για να μην του πέσει από το τρέμουλο. Ο Λάνγκντον τον μιμήθηκε, ενώ ακόμα και η Σάτο υποχώρησε, δείχνοντας ταραγμένη για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ. Η διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας της CIA σημάδεψε με το


215

πιστόλι προς τον πίσω τοίχο και έγνεψε στον Άντερσον να ρίξει ξανά το φως του φακού εκεί. Εκείνος σήκωσε το φακό. Η δέσμη έφτανε εξασθενημένη στον πίσω τοίχο, όμως το φως ήταν αρκετό ώστε να αποκαλυφθεί τό σχήμα ενός κάτωχρου, απόκοσμου προσώπου το οποίο τους κάρφωνε με το άψυχο βλέμμα του. Ένα ανθρώπινο κρανίο. Το κρανίο βρισκόταν τοποθετημένο πάνω σε ένα ξεχαρβαλωμένο ξύλινο γραφείο το οποίο ακουμπούσε στον πίσω τοίχο του δωματίου. Δύο οστά ανθρώπινων ποδιών βρίσκονταν δίπλα στο κρανίο, μαζί με μια συλλογή από διάφορα άλλα αντικείμενα προσεκτικά τοποθετημένα πάνω στο γραφείο, σαν να επρόκειτο για βωμό: μια παλιά κλεψύδρα, ένα κρυστάλλινο φλασκί, ένα κερί, δύο πιατάκια πάνω στα οποία υπήρχε μια άχρωμη πούδρα και ένα φύλλο χαρτί. Ακουμπισμένο στον τοίχο δίπλα στο γραφείο διακρινόταν το τρομερό σχήμα ενός μακριού δρεπανιού, η εικόνα της κυρτής λεπίδας του οποίου ήταν τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με εκείνη του κουκουλοφόρου Χάρου. Η Σάτο μπήκε στο δωμάτιο. «Μάλιστα... Απ' ό,τι φαίνεται, ο Πίτερ Σόλομον έχει περισσότερα μυστικά απ' όσα φανταζόμουν». Ο Άντερσον έγνεψε καταφατικά, ακολουθώντας τη διστακτικά. «Ποιος θα το περίμενε;» μουρμούρισε. Έστρεψε το φακό ένα γύρο και επιθεώρησε το υπόλοιπο άδειο δωμάτιο. «Και αυτή η μυρωδιά',» πρόσθεσε, ζαρώνοντας τη μύτη του. «Μα... τι είναι;» «Θειάφι», απάντησε απλά ο Αάνγκντον, ο οποίος στεκόταν πίσω του. «Πάνω στο γραφείο πρέπει να υπάρχουν δύο πιατάκια. Αυτό στα δεξιά περιέχει αλάτι. Το άλλο θειάφι». Η Σάτο στράφηκε απότομα προς το μέρος του, κατάπληκτη. «Αυτό, πάλι, πώς στο διάολο το ξέρετε;» «Το ξέρω επειδή σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν δωμάτια πανομοιότυπα με το συγκεκριμένο».

Ένα επίπεδο πάνω από το κατώτερο υπόγειο, ο Νούνιες, ένας από τους φρουρούς που εργάζονταν στο κτίριο, συνόδευε τον Αρχιτέκτονα του Καπιτωλίου, τον Γουόρεν Μπέλαμι, στο μακρύ διάδρομο που


216

εκτεινόταν κατά μήκος του ανατολικού υπογείου. Ο Νούνιες θα έπαιρνε όρκο πως μόλις είχε ακούσει τρεις πυροβολισμούς εκεί κάτω, πνιχτούς, υπόγειους. Αποκλείεται. «Η πόρτα του κατώτερου υπογείου είναι ανοιχτή», είπε ο Μπέλαμι, παρατηρώντας από απόσταση τη μισάνοιχτη πόρτα στο βάθος του διαδρόμου. Πολύ αλλόκοτη βραδιά, σκέφτηκε ο Νούνιες. Κανείς δεν κατεβαίνει εκεί κάτω. «Πολύ θα ήθελα να μάθω τι τρέχει», είπε, κάνοντας να πιάσει τον ασύρματο του. «Γύρισε στη θέση σου», είπε ο Μπέλαμι. «Μπορώ να συνεχίσω και μόνος μου από δω και πέρα». Ο Νούνιες τον κοίταξε αμήχανα. «Είστε βέβαιος;» Ο Γουόρεν Μπέλαμι σταμάτησε και ακούμπησε αποφασιστικά την παλάμη του πάνω στον ώμο του φύλακα. «Παιδί μου, εργάζομαι σε αυτό το μέρος εδώ και είκοσι πέντε χρόνια. Νομίζω πως ξέρω πια τα κατατόπια».

37 Ο ΜΑΛ'ΑΧ ΕΙΧΕ ΑΝΤΙΚΡΙΣΕΙ διάφορα αλλόκοτα μέρη στη ζωή του, όμως ελάχιστα μπορούσαν να συγκριθούν με το απόκοσμο περιβάλλον της Μονάδας Τρία. Το «Υγρό Κουκούλι». Η πελώρια αίθουσα έμοιαζε λες και κάποιος παρανοϊκός επιστήμονας είχε κάνει κατάληψη στα ράφια ενός σούπερ μάρκετ, κατακλύζοντάς τα με κάθε λογής βάζα που περιείχαν δείγματα. Θυμίζοντας κάπως σκοτεινό θάλαμο, ο χώρος ήταν λουσμένος σε μια θαμπή κοκκινωπή λάμψη η οποία πήγαζε από διάφορα σημεία κάτω από τα ράφια και διαχεόταν προς τα πάνω, φωτίζοντας τα γεμάτα αιθανόλη δοχεία. Η μυρωδιά των χημικών συντηρητικών ήταν αηδιαστική. «Ο θάλαμος αυτός φιλοξενεί περισσότερα από είκοσι χιλιάδες είδη», τον πληροφόρησε η στρουμπουλή νεαρή γυναίκα. «Ψάρια, τρωκτικά, θηλαστικά, ερπετά».


217

«Όλα τους νεκρά, ελπίζω;» σχολίασε ο Μαλ'άχ, φροντίζοντας να ακουστεί δήθεν νευρικός. Η κοπε'λα γέλασε. «Ναι, ναι. Ό λ α τους εντελώς νεκρά. Ομολογώ πως είχαν περάσει τουλάχιστον έξι μήνες από όταν άρχισα να εργάζομαι εδώ μέχρι να βρω το θάρρος να μπω εδώ μέσα». Ο Μαλ'άχ καταλάβαινε το γιατί. Ό π ο υ κι αν έστρεφε το βλέμμα του, υπήρχαν δοχεία που περιείχαν νεκρές μορφές ζωής: σαλαμάνδρες, μέδουσες, αρουραίους, έντομα, πτηνά και πλάσματα που δεν ήξερε καν πώς να τα περιγράψει. Λες και αυτή η συλλογή δεν ήταν αρκετά ανατριχιαστική από μόνη της, το θαμπό κόκκινο φως ασφαλείας που προστάτευε αυτά τα φωτοευαίσθητα δείγματα από τις επιπτώσεις της μακροχρόνιας έκθεσης σε κανονικό φως προκαλούσε στον επισκέπτη την αίσθηση ότι στεκόταν μέσα σε ένα τεράστιο ενυδρείο στο οποίο είχαν καταφέρει με κάποιον τρόπο να συγκεντρωθούν διάφορα άψυχα πλάσματα, που παρακολουθούσαν τώρα κρυμμένα στις σκιές. «Αυτό είναι ένας κοιλάκανθος», είπε η νεαρή γυναίκα, δείχνοντας ένα μεγάλο δοχείο από πλεξιγκλάς μέσα στο οποίο βρισκόταν το πιο αηδιαστικό ψάρι που είχε δει ποτέ του ο Μαλ'άχ. «Οι επιστήμονες πίστευαν ότι είχαν εξαφανιστεί από τον πλανήτη μαζί με τους δεινόσαυρους, όμως το συγκεκριμένο αλιεύτηκε ανοιχτά της Αφρικής πριν από μερικά χρόνια και δωρίστηκε στο μουσείο». Μτιράβο σας, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ, δίνοντας ελάχιστη σημασία στα όσα έλεγε η συνοδός του. Ο ίδιος ήταν απασχολημένος προσπαθώντας να διαπιστώσει αν υπήρχαν κάμερες ασφαλείας εκεί μέσα. Μπορούσε να δει μόνο μία, κι αυτή στραμμένη προς την είσοδο, πράγμα διόλου περίεργο, αν λάμβανε κανείς υπόψη του ότι εκείνη ήταν, πιθανότατα, ο μοναδικός τρόπος για να μπεις μέσα. «Κι εδώ βρίσκεται αυτό που θέλατε να δείτε...» είπε η Τρις, οδηγώντας τον στη γιγαντιαία δεξαμενή την οποία είχε εντοπίσει από το παράθυρο. «Το μακρύτερο δείγμα της συλλογής μας». Με μια σαρωτική κίνηση, λες και ήταν παρουσιάστρια τηλεπαιχνιδιού που παρουσίαζε ένα καινούριο αυτοκίνητο, του έδειξε το απαίσιο πλάσμα. «Ο θηλυκός αρχιτευθίς».

218


Η δεξαμενή του καλαμαριού έμοιαζε με μια σειρά από γυάλινους τηλεφωνικούς θαλάμους οι οποίοι είχαν τοποθετηθεί οριζόντια και είχαν συγκολληθεί μεταξύ τους. Μέσα σε εκείνο το μακρύ φέρετρο από πλεξιγκλάς αιωρούνταν ένα εμετικά ωχρό και άμορφο πλάσμα. Ο Μαλ αχ παρατήρησε το φουσκωτό κεφάλι που θύμιζε σακούλα και τα πελώρια μάτια, που είχαν μέγεθος μπάλας του μπάσκετ. «Μπροστά του ο κοιλάκανθος φαντάζει σχεδόν χαριτωμένος», σχολίασε. «Και πού να το δεις φωτισμένο». Η Τρις ανασήκωσε το μακρύ καπάκι της δεξαμενής. Αναθυμιάσεις αιθανόλης αναδύθηκαν καθώς εκείνη έσκυβε μέσα στη δεξαμενή για να ανεβάσει ένα διακόπτη που βρισκόταν ακριβώς πάνω από την επιφάνεια του υγρού. Μια σειρά από λάμπες φθορισμού άναψαν κατά μήκος της βάσης της δεξαμενής. Το γιγάντιο καλαμάρι αποκαλυπτόταν τώρα σε όλο του το μεγαλείο: ένα κολοσσιαίο κεφάλι κολλημένο πάνω σε μια γλοιώδη μάζα από πλοκάμια σε αποσύνθεση και βεντούζες κοφτερές σαν ξυράφι. Η νεαρή γυναίκα άρχισε να εξηγεί πώς το γιγάντιο καλαμάρι μπορούσε να νικήσει ακόμα και μια φάλαινα φυσητήρα. Ο Μαλ'άχ το μόνο που άκουγε ήταν μια ανούσια φλυαρία. Είχε φτάσει η στιγμή.

Η Τρις Νταν πάντα αισθανόταν κάπως άβολα στη Μονάδα Τρία, όμως το ρίγος που την είχε μόλις διαπεράσει ήταν διαφορετικό. Ή τ α ν κάτι το ζωώδες. Πρωτόγονο. Προσπάθησε να το αγνοήσει, όμως εκείνη η δυσάρεστη αίσθηση εντεινόταν τώρα, σφίγγοντας τα σωθικά της. Παρότι η Τρις δεν μπορούσε να προσδιορίσει την πηγή της ανησυχίας της, κάτι μέσα της την προειδοποιούσε πως ήταν ώρα να πηγαίνουν. «Τέλος πάντων, αυτό είναι το καλαμάρι», είπε, σκύβοντας ξανά μέσα στη δεξαμενή για να κλείσει τα φώτα. «Καλύτερα να πάμε στο εργαστήριο, είμαι σίγουρη πως η Κάθριν...» Μια φαρδιά παλάμη έφραξε με δύναμη το στόμα της, τραβώντας απότομα το κεφάλι της προς τα πίσω. Την ίδια στιγμή ένα μυώδες


219

μπράτσο τυλίχτηκε γΰρω από τον κορμό της, ακινητοποιώντας τη πάνω σε ένα στήθος σκληρό σαν πε'τρα. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου η Τρις μούδιασε από το σοκ. Ύστερα την πλημμύρισε τρόμος. Ο άντρας άπλωσε τα χέρια του πάνω στο στήθος της, εντόπισε τη μαγνητική κάρτα και με ένα απότομο τράβηγμα την απέσπασε. Το κορδόνι στο οποίο ήταν περασμένη έκαψε τον αυχένα της προτού υποχωρήσει. Η κάρτα έπεσε στο δάπεδο, μπροστά στα πόδια τους. Η Τρις αντιστάθηκε, προσπάθησε να ξεφύγει, όμως ήταν αδύνατον να τα βγάλει πέρα με έναν άντρα τόσο μεγαλόσωμο και δυνατό. Δοκίμασε να ουρλιάξει, όμως η παλάμη παρέμενε κολλημένη πάνω στο στόμα της. Ο άντρας έσκυψε και έφερε τα χείλη του ακριβώς δίπλα στο αφτί της, ψιθυρίζοντας: «Όταν τραβήξω το χέρι μου από το στόμα σου, δε θα ουρλιάξεις, κατάλαβες;». Εκείνη έγνεψε ζωηρά, νιώθοντας τους πνεύμονές της να καίνε από την έλλειψη αέρα. Αεν μηορω να ανασάνω! Ο άντρας τράβηξε το χέρι του από το στόμα της και η Τρις βάλθηκε να παίρνει βαθιές ανάσες. «Άφησέ με να φύγω!» απαίτησε ξέπνοη. «Τι στο διάολο κάνεις;» «Πες μου τον κωδικό σου», είπε ο άντρας. Η Τρις τα είχε εντελώς χαμένα. Κάθριν! Βοήθεια! Ποιος είναι αυτός ο άντρας; «Η Ασφάλεια του κτιρίου σε παρακολουθεί!» είπε, αν και γνώριζε πολύ καλά ότι εκείνος ο χώρος δεν καλυπτόταν από κάμερες. Ούτως ή άλλως, κανείς δεν παρακολουθεί τις οθόνες. «Τον κωδικό σου», επανέλαβε ο άντρας. «Αυτόν που συνοδεύει την κάρτα σου». Ένας παγωμένος φόβος έσφιξε τα σωθικά της και η Τρις έστρεψε τον κορμό της απότομα, καταφέρνοντας να απελευθερώσει το ένα της χέρι και να σημαδέψει με τα νύχια της τα μάτια του άντρα. Τα δάχτυλά της μπήχτηκαν στη σάρκα του και χάραξαν το ένα του μάγουλο. Τέσσερα σκοτεινά αυλάκια άνοιξαν στο σημείο όπου τον γρατσούνισε. Ό μ ω ς την επόμενη στιγμή η κοπέλα συνειδητοποίησε ότι οι σκοτεινές αυλακιές πάνω στην επιδερμίδα του δεν ήταν αίμα.

220


Ο άντρας φορούσε μεϊκάπ, το οποίο είχε αφαιρέσει με την επίθεση της, αποκαλύπτοντας τα σκοτεινά τατουάζ που κρύβονταν από κάτω. Ποιο είναι αυτό το τέρας; Με υπεράνθρωπη δύναμη, ο άντρας την έστρεψε από την άλλη και τη σήκωσε ψηλά, σπρώχνοντάς τη πάνω από την ανοιχτή δεξαμενή και κρατώντας το πρόσωπο της πάνω από την υγρή αιθανόλη. Οι αναθυμιάσεις έκαιγαν τα ρουθούνια της. «Ποιος είναι ο κωδικός σου;» επανέλαβε. Τα μάτια της έκαιγαν, όμως μπορούσε να διακρίνει την ωχρή σάρκα του καλαμαριού βυθισμένη μέσα στο υγρό που απλωνόταν κάτω από το πρόσωπο της. «Πες μου», είπε ο άντρας, σπρώχνοντας το πρόσωπο της ακόμα πιο κοντά στην επιφάνεια του υγρού. «Ποιος είναι ο κωδικός;» Ο λαιμός της Τρις έκαιγε πλέον. «Μηδέν-οκτώ-μηδέν-τέσσερα!» κατάφερε να ψελλίσει, με κομμένη την ανάσα. «Άσε με να φύγω! Μηδέν-οκτώ-μηδέν-τέσσερα!» «Αν λες ψέματα...» την απείλησε ο άντρας, σπρώχνοντάς τη ακόμα πιο κοντά στο υγρό, με αποτέλεσμα τα μαλλιά της να αγγίξουν την αιθανόλη. «Δε λέω ψέματα!» είπε η Τρις, βήχοντας. «4 Αυγούστου! Είναι τα γενέθλιά μου!» «Σ' ευχαριστώ, Τρις». Τα πανίσχυρα χέρια του έσφιξαν το κεφάλι της ακόμα πιο πολύ και μια συντριπτική δύναμη την ώθησε βίαια προς τα κάτω, βυθίζοντας το πρόσωπο της μέσα στη δεξαμενή. Ένας φρικτός πόνος έκαψε τα μάτια της. Ο άντρας την πίεσε ακόμα περισσότερο, βυθίζοντας ολόκληρο το κεφάλι της κάτω από την αιθανόλη. Η Τρις ένιωσε το πρόσωπο της να κολλάει πάνω στο κεφάλι του καλαμαριού. Συγκεντρώνοντας όσες δυνάμεις της είχαν απομείνει, τινάχτηκε προς τα πίσω βίαια, καμπυλώνοντας την πλάτη της σε μια προσπάθεια να βγάλει το κεφάλι της από τη δεξαμενή. Όμως τα παντοδύναμα χέρια δεν υποχώρησαν. Ανάσα! Πρέηει να πάρω μια ανάσα! Παρέμεινε βυθισμένη μέσα στο υγρό, παλεύοντας να μην ανοίξει τα μάτια ή το στόμα της. Οι πνεύμονές της έκαιγαν καθώς η νεαρή


221

γυναίκα αγωνιζόταν να αντισταθεί στην ακαταμάχητη ανάγκη να αναπνεύσει. Όχι! Μη! Όμως το αντανακλαστικό της αναπνοής κυριάρχησε τελικά. Το στόμα της άνοιξε διάπλατα και οι πνεύμονες της διαστάλθηκαν βίαια σε μια προσπάθεια να αντλήσουν το οξυγόνο που λαχταρούσε το σώμα της. Σαν ένας πύρινος χείμαρρος, η αιθανόλη κατέκλυσε το στόμα της. Καθώς οι χημικές ουσίες κυλούσαν στο φάρυγγά της και γέμιζαν τους πνεύμονές της, η Τρις αισθάνθηκε έναν απερίγραπτα φρικτό πόνο. Ευτυχώς, η αγωνία της κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα, προτού ο κόσμος της βυθιστεί στο σκοτάδι.

Ο Μαλ'άχ στάθηκε δίπλα στη δεξαμενή, ξαναβρίσκοντας σταδιακά την ανάσα του και ελέγχοντας τη ζημιά που είχε γίνει. Το άψυχο σώμα της νεαρής γυναίκας ήταν διπλωμένο πάνω στο χείλος της δεξαμενής, ενώ το πρόσωπο της παρέμενε κάτω από την επιφάνεια της αιθανόλης. Βλέποντάς τη έτσι, ο Μαλ'άχ έφερε στη μνήμη του τη μοναδική άλλη γυναίκα που είχε σκοτώσει μέχρι τότε. Την Τζαμπελ Σόλομον. Πριν από ηολλά χρόνια. Σε μια άλλη ζωή. Έστρεψε το βλέμμα του στο πλαδαρό πτώμα της γυναίκας. Άρπαξε τους γεμάτους γοφούς της και την ανασήκωσε με τη βοήθεια του γονάτου του, σπρώχνοντας τη ταυτόχρονα προς τα εμπρός, ώσπου το σώμα άρχισε να γλιστράει πάνω από το χείλος της δεξαμενής. Η Τρις Νταν έπεσε με το κεφάλι μέσα στην αιθανόλη. Το υπόλοιπο σώμα της ακολούθησε, αναταράζοντας το υγρό. Σταδιακά η επιφάνεια ηρέμησε και η γυναίκα έμεινε να αιωρείται άψυχη πάνω από το πελώριο θαλάσσιο πλάσμα. Καθώς τα ρούχα της μούσκευαν και γίνονταν πιο βαριά, άρχισε να βυθίζεται, γλιστρώντας στο σκοτάδι. Σιγά σιγά, το πτώμα της Τρις Νταν προσάραξε πάνω στο πελώριο τέρας. Ο Μαλ'άχ σκούπισε τα χέρια του και κατέβασε το διάφανο καπάκι, σφραγίζοντας τη δεξαμενή. Το «Υγρό Κουκούλι» απέκτησε ένα νέο έκθεμα. Μάζεψε την κάρτα της Τρις από το δάπεδο και την έβαλε στην τσέπη του: 0804.


222

Ό τ α ν είχε αντικρίσει για πρώτη φορά την κοπέλα στον προθάλαμο, ο Μαλ'άχ είχε δει στο πρόσωπο της ένα απρόσμενο πρόβλημα. Λίγο μετά συνειδητοποίησε ότι η κάρτα και ο κωδικός της αποτελούσαν την ασφαλιστική δικλίδα του. Αν ο χώρος όπου φυλάσσονταν τα δεδομένα από τις έρευνες της αδερφής του ήταν τόσο ασφαλής όσο είχε αφήσει να εννοηθεί ο Πίτερ, τότε ο Μαλ'άχ περίμενε πως θα συναντούσε αρκετές δυσκολίες προκειμένου να πείσει την Κάθριν να του ανοίξει το δωμάτιο. Τάρα όμως έχω τα δικά μου κλειδιά. Ένιωθε ιδιαίτερα ικανοποιημένος στη σκέψη πως δεν ήταν πλέον υποχρεωμένος να σπαταλήσει χρόνο προσπαθώντας να υποχρεώσει την Κάθριν να υποταχτεί στη βούλησή του. Καθώς ο Μαλ'άχ ίσιωνε το κορμί του, είδε το είδωλο του στο τζάμι και κατάλαβε πως το μεϊκάπ που φορούσε είχε γίνει χάλια. Πλέον όμως δεν είχε καμία σημασία. Μέχρι να συνειδητοποιήσει η Κάθριν τι συνέβαινε, θα ήταν πολύ αργά.

38 «ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΕΙΝΑΙ τεκτονικό;» ρώτησε επιτακτικά η Σάτο, παίρνοντας το βλέμμα της από το κρανίο και καρφώνοντάς το στον Λάνγκντον μέσα στο σκοτάδι. Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά. «Ονομάζεται "Αίθουσα Περισυλλογής". Τα δωμάτια αυτά είναι σχεδιασμένα ως ένα ψυχρό, αυστηρό περιβάλλον μέσα στο οποίο ο τέκτονας μπορεί να αναλογιστεί τη θνητότητά του. Ο διαλογισμός γύρω από το αναπόφευκτο του θανάτου βαθαίνει την αντίληψη του παροδικού χαρακτήρα της ζωής». Η Σάτο κοίταξε τον αλλόκοτο χώρο γύρω της με ολοφάνερη δυσπιστία. «Δηλαδή, αυτό το πράγμα είναι ένα είδος ησυχαστηρίου·,» «Ουσιαστικά, ναι. Οι αίθουσες αυτές περιλαμβάνουν απαραιτήτως κάποια σύμβολα: το κρανίο και τα τοποθετημένα χιαστί οστά, το δρεπάνι, την κλεψύδρα, το θειάφι, το αλάτι, ένα λευκό χαρτί, ένα κερί και τα λοιπά. Τα σύμβολα του θανάτου εμπνέουν τους τέκτονες να


223

αναλογιστούν ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να ζήσουν τη ζωή τους όσο βρίσκονται σε αυτό τον κόσμο». «Εμένα μου μοιάζει περισσότερο σαν ένας βωμός», σχολίασε ο Άντερσον. Αυτός είναι ο στόχος, κατά μία έννοια. «Οι περισσότεροι φοιτητές μου την ίδια αντίδραση έχουν αρχικά». Συχνά ο Λάνγκντον τους έδινε να διαβάσουν τα Σύμβολα του Τεκτονισμού του Ντάνιελ Μπερέζνιακ,* ένα βιβλίο το οποίο περιείχε εξαιρετικές φωτογραφίες Αιθουσών Περισυλλογής. «Και οι φοιτητές σας», ρώτησε προκλητικά η Σάτο, «δε βρίσκουν τρομακτικό το γεγονός ότι οι τέκτονες διαλογίζονται συντροφιά με κρανία και δρεπάνια;» «Όχι περισσότερο από την εικόνα των χριστιανών που προσεύχονται γονατισμένοι στα πόδια ενός Εσταυρωμένου ή των ινδουιστών που ψέλνουν μπροστά σε έναν ελέφαντα με τέσσερα χέρια ο οποίος ακούει στο όνομα Γκανέσα. Η παρανόηση των συμβόλων ενός πολιτισμού είναι συνηθισμένη πηγή προκαταλήψεων». Η Σάτο του γύρισε την πλάτη, μην έχοντας καμία διάθεση να ακούσει διάλεξη. Πλησίασε στο τραπέζι με τα διάφορα αντικείμενα. Ο Άντερσον προσπάθησε να τη βοηθήσει φωτίζοντας το δρόμο της με το φακό, όμως η δέσμη του είχε αρχίσει να εξασθενεί. Χτύπησε απαλά τη βάση του φακού, καταφέρνοντας να δυναμώσει λίγο το φως. Καθώς οι τρεις τους προχωρούσαν πιο βαθιά μέσα στο στενό χώρο, η βαριά μυρωδιά του θειαφιού κατέκλυσε τα ρουθούνια του Λάνγκντον. Στο υπόγειο υπήρχε πολλή υγρασία και τα σταγονίδια του νερού στην ατμόσφαιρα ενεργοποιούσαν το θειάφι στο δοχείο. Η Σάτο στάθηκε μπροστά στο τραπέζι και κοίταξε το κρανίο και τα συνοδευτικά αντικείμενα. Ο Άντερσον πήγε στο πλάι της, κάνοντας ό,τι μπορούσε για να φωτίσει το τραπέζι με την ολοένα και πιο αδύναμη δέσμη του φακού του. Η διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας της CIA μελέτησε προ* Πρόκειται για το βιβλίο Symbols of Freemasonry του Daniel Beresniak, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1998. (Σ.τ.Ε.)

224


σεκτικά όλα όσα υπήρχαν πάνω στο τραπέζι και στη συνέχεια έφερε τις χέρια στους γοφούς της, αναστενάζοντας. «Τι είναι όλες αυτές οι αηδίες;» Τα τεχνουργήματα μέσα σε αυτό το δωμάτιο, όπως γνώριζε ο Λάνγκντον, ήταν προσεκτικά επιλεγμένα και τοποθετημένα. «Πρόκειται για σύμβολα της μεταμόρφωσης», της εξήγησε, νιώθοντας ένα πλάκωμα καθώς πλησίαζε διστακτικά και στεκόταν δίπλα της μπροστά στο τραπέζι. «Το κρανίο -ή, αλλιώς, caput mortuum στα λατινικά- συμβολίζει την τελική μεταμόρφωση του ανθρώπου μέσω της σήψης και λειτουργεί ως υπενθύμιση πως όλοι μας μια μέρα θα απαλλαγούμε από το θνητό σαρκίο μας. Το θειάφι και το αλάτι είναι αλχημικοί καταλύτες που διευκολύνουν τη μεταμόρφωση. Η κλεψύδρα συμβολίζει τη μεταμορφωτική δύναμη του χρόνου». Έγνεψε προς το σβηστό κερί. «Και αυτό το κερί συμβολίζει την πρωτόγονη μεταμορφωτική δύναμη της φωτιάς και το ξύπνημα του ανθρώπου από τη νάρκη της άγνοιας, τη μεταμόρφωσή του μέσω της φώτισης». «Και... ανΤΟ;» ρώτησε η Σάτο, δείχνοντας προς τη γωνία. Ο Άντερσον έστρεψε την αδύναμη δέσμη του φακού προς το τεράστιο δρεπάνι που ήταν ακουμπισμένο στον τοίχο. «Δεν είναι σύμβολο θανάτου, όπως νομίζουν οι περισσότεροι», εξήγησε ο Λάνγκντον. «Το δρεπάνι στην πραγματικότητα συμβολίζει τη μεταμορφωτική δυνατότητα της θρέψης που διαθέτει η φύση - εξ ου και η φράση "δρέπω καρπούς", δηλαδή τα δοίρα της φύσης». Η Σάτο και ο Άντερσον βυθίστηκαν σε σιωπή, προσπαθώντας μάλλον να αφομοιώσουν τα όσα έβλεπαν γύρω τους σε αυτό το αλλόκοτο δωμάτιο. Ο Λάνγκντον αυτό που ήθελε πάνω απ' όλα τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν να φύγει από εκεί πέρα. «Καταλαβαίνω πως το δωμάτιο αυτό ίσως φαντάζει ασυνήθιστο», τους είπε, «όμως δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο εδώ. Τα πάντα είναι απόλυτα φυσιολογικά. Πολλές τεκτονικές στοές διαθέτουν δωμάτια ακριβώς σαν αυτό». «Ναι, όμως εδώ δε βρισκόμαστε σε τεκτονική στοά!» αναφώνησε ο Άντερσον. «Βρισκόμαστε στο Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών,


225

και θα ήθελα να μάθω τι δουλειά έχει αυτό το δωμάτιο μέσα στο κτίριο μου». «Σε ορισμένες περιπτώσεις οι τέκτονες ετοιμάζουν τέτοια δωμάτια στα γραφεία ή στα σπίτια τους για να τα χρησιμοποιήσουν ως χώρους διαλογισμού. Δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο». Ο Λάνγκντον γνώριζε έναν καρδιοχειρουργό στη Βοστόνη ο οποίος είχε μετατρέψει μια ντουλάπα στο γραφείο του σε τεκτονική Αίθουσα Περισυλλογής προκειμένου να αναλογίζεται τη θνητή φύση του ανθρώπου πριν μπει στο χειρουργείο. Η Σάτο έδειχνε προβληματισμένη. «Δηλαδή, μας λέτε ότι ο Πίτερ Σόλομον έρχεται εδώ κάτω για να στοχαστεί πάνω στο θάνατο;» «Πραγματικά, δεν ξέρω», απάντησε με ειλικρίνεια ο Λάνγκντον. «Ίσως να ετοίμασε το δωμάτιο αυτό για τους τέκτονες αδελφούς του που εργάζονται στο κτίριο, προσφέροντάς τους ένα χώρο στον οποίο μπορούν να απομακρυνθούν από το χάος του υλικού κόσμου, ένα χώρο όπου κάποιος σημαντικός νομοθέτης μπορεί να έρθει για να στοχαστεί προτού πάρει αποφάσεις που θα επηρεάσουν τους συνανθρώπους του». «Πολύ ωραία όλα αυτά», σχολίασε η Σάτο με σαρκαστικό τόνο, «όμως έχω την υποψία ότι ο αμερικανικός λαός δε θα ενθουσιαστεί αν πληροφορηθεί ότι οι ηγέτες του προσεύχονται σε σκοτεινά υπόγεια διακοσμημένα με δρεπάνια και νεκροκεφαλές». Ε λοιπόν, 8ε θα έπρεπε να ισχύει αυτό, σκέφτηκε ο Λάνγκντον, προσπαθώντας να φανταστεί πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να είναι ο κόσμος αν οι ηγέτες αφιέρωναν λίγο χρόνο για να αναλογιστούν την οριστικότητα του θανάτου προτού σπεύσουν να κηρύξουν πόλεμο. Η Σάτο σούφρωσε τα χείλη της και παρατήρησε προσεκτικά και τις τέσσερις γωνιές του μισοσκότεινου θαλάμου. «Σίγουρα πρέπει κάτι να υπάρχει εδώ μέσα, πέρα από τα ανθρώπινα οστά και τα πιάτα με τις χημικές ουσίες, καθηγητά. Κάποιος έστησε ολόκληρο σχέδιο για να σας πάρει από το σπίτι σας στη Μασαχουσέτη και να σας οδηγήσει εδώ, σε αυτό το συγκεκριμένο δωμάτιο». Ο Λάνγκντον έσφιξε το σακίδιο του πάνω στα πλευρά του, μην μπορώντας ακόμα να φανταστεί τι σχέση θα μπορούσε να έχει το πακέτο που μετέφερε με αυτή την αίθουσα.


226

«Κυρία Σάτο, λυπάμαι, όμως δε βλέπω τίποτα το ασυνήθιστο εδώ μέσα». Ο Λάνγκντον έλπιζε πως, έστω και καθυστερημένα, θα μπορούσαν επιτέλους να εστιάσουν την προσοχή τους στον εντοπισμό του Πίτερ. Ο φακός του Άντερσον τρεμόπαιξε ξανά, οπότε η Σάτο γύρισε απότομα προς το μέρος του, με έκδηλο πλέον εκνευρισμό. «Για όνομα του Θεού, τόσο δύσκολο είναι αυτό που ζητάω;» Έχωσε το χέρι στην τσέπη της και ψάρεψε έναν αναπτήρα. Έσυρε τον αντίχειρά της πάνω στο τσακμάκι και στη συνέχεια άπλωσε το χέρι της και άναψε το μοναδικό κερί που υπήρχε πάνω στο τραπέζι. Το φιτίλι τσιτσίρισε και μετά πήρε φωτιά, διαχέοντας μια απόκοσμη λάμψη σε ολόκληρο το κλειστοφοβικό δωμάτιο. Μακριές σκιές απλώθηκαν πάνω στους πέτρινους τοίχους. Καθώς η φλόγα δυνάμωνε, μια απρόσμενη εικόνα αποκαλύφθηκε μπροστά τους. «Κοιτάξτε!» είπε ο Άντερσον, δείχνοντας με το χέρι. Κάτω από το φως του κεριού, μπορούσαν πλέον να διακρίνουν μερικά ξεθωριασμένα γράμματα: επτά κεφαλαία γράμματα σχεδιασμένα πάνω στον πίσω τοίχο. VITRIOL

«Περίεργη επιλογή λέξης», σχολίασε η Σάτο, καθώς το φως του κεριού έριχνε μια τρομακτική σκιά σε σχήμα ανθρώπινου κρανίου πάνω στα γράμματα. «Για την ακρίβεια, πρόκειται για ακρωνύμιο», είπε ο Λάνγκντον. «Η λέξη αυτή εμφανίζεται στον πίσω τοίχο των περισσότερων αιθουσών σαν αυτή στην οποία βρισκόμαστε τώρα, συνοψίζοντας το διαλογιστικό μάντρα των τεκτόνων: Visita interiora terrae, rectificando invenies occultum lapidem». Η Σάτο τον κοίταξε εντυπωσιασμένη. «Το οποίο σημαίνει;...» «Επισκέψου το εσωτερικό της γης και, εξαγνισμένος, θα βρεις την κρυμμένη λίθο». Το βλέμμα της Σάτο έγινε περισσότερο διαπεραστικό. «Μήπως αυτή η κρυμμένη λίθος έχει κάποια σχέση με την κρυμμένη πυραμίδα;»


227

Ο Λάνγκντον ανασήκωσε τους ώμους, μη θέλοντας να ενθαρρύνει έναν τέτοιο συνειρμό. «Εκείνοι που θέλουν να φαντασιώνονται κρυμμένες πυραμίδες στην Ουάσινγκτον θα σας έλεγαν ότι οι λέξεις occultum lapidem αναφέρονται στην πέτρινη πυραμίδα, ναι. Κάποιοι άλλοι θα σας έλεγαν ότι αποτελούν αναφορά στη φιλοσοφική λίθο, μια ουσία η οποία, όπως πίστευαν οι αλχημιστές, μπορεί να χαρίσει την αθανασία ή να μεταστοιχειώσει το μολύβι σε χρυσάφι. Υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν ότι η φράση αναφέρεται στα Άγια των Αγίων, μια μυστική πέτρινη αίθουσα στην καρδιά του Μεγάλου Ναού. Ορισμένοι πιστεύουν ότι αποτελεί χριστιανική αναφορά στις μυστικές διδασκαλίες του Αγίου Πέτρου, της "πέτρας" πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η εκκλησία. Κάθε μυστικιστική παράδοση ερμηνεύει τη "λίθο" με το δικό της τρόπο, όμως σε κάθε περίπτωση αυτό το occultum lapidem ισοδυναμεί με πηγή δύναμης και φώτισης». Ο Άντερσον ξερόβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του. «Υπάρχει περίπτωση ο Σόλομον να είπε ψέματα σε αυτό τον τύπο; Ίσως να του είπε πως υπάρχει κάτι σημαντικό εδώ κάτω, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα». Ο Λάνγκντον υποψιαζόταν το ίδιο πράγμα. Ξαφνικά η φλόγα του κεριού τρεμόπαιξε, σαν να είχε φυσήξει κάποιο ρεύμα αέρα. Χαμήλωσε για μια στιγμή και ύστερα επανήλθε, λάμποντας και πάλι δυνατά. «Περίεργο», σχολίασε ο Άντερσον. «Ελπίζω να μην έκλεισε κάποιος την πόρτα που οδηγεί στο πάνω επίπεδο». Βγήκε με γρήγορο βήμα από το δωμάτιο και στάθηκε στο σκοτάδι του διαδρόμου. «Ποιος είναι;» Ο Λάνγκντον ούτε που αντιλήφθηκε τι έκανε ο Άντερσον. Το βλέμμα του ξαφνικά είχε στραφεί και πάλι στον πίσω τοίχο. Τι συνέβη μόλις τώρα; «Το είδατε αυτό;» ρώτησε η Σάτο, η οποία επίσης κοίταζε τον τοίχο ανήσυχη. Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά, με τους σφυγμούς του να ανεβαίνουν. Τι ήταν αυτό που είδα; Λίγες στιγμές νωρίτερα ο πίσω τοίχος φάνηκε να ταλαντώνεται, σαν να τον είχε διαπεράσει ένα κύμα ενέργειας.


228

Ο Άντερσον επέστρεψε στο δωμάτιο με μεγάλες δρασκελιές. «Δεν είναι κανείς εκεί». Trj στιγμή ακριβώς που έμπαινε, ο τοίχος κυμάτισε ξανά. «Παναγία μου!» αναφώνησε, οπισθοχωρώντας άτακτα. Και οι τρεις έμειναν άφωνοι για αρκετή ώρα, κοιτάζοντας αποσβολωμένοι τον πίσω τοίχο. Ο Λάνγκντον αισθάνθηκε ένα νέο ρίγος να τον διαπερνά καθώς συνειδητοποιούσε τι ήταν αυτό που έβλεπαν. Άπλωσε διστακτικά το χέρι του, ώσπου τα δάχτυλά του άγγιξαν ένα σημείο στην πίσω επιφάνεια του δωματίου. «Δεν είναι τοίχος», είπε. Ο Άντερσον και η Σάτο πλησίασαν, κοιτάζοντας επίμονα την επιφάνεια. «Είναι ένα κομμάτι καμβά», συνέχισε ο Λάνγκντον. «Εντάξει, όμως κινήθηκε», έσπευσε να προσθέσει η Σάτο. Ναι, και"μάλισταμε τιολύ περίεργο τρόπο. Ο Λάνγκντον παρατήρησε την επιφάνεια πιο προσεκτικά. Το βερνίκι του καμβά είχε ανακλάσει το φως του κεριού ξαφνικά επειδή ο καμβάς είχε μόλις φουσκώσει καμπυλώνοντας προς τα τιίσω και περνοίντας μέσα από την επιφάνεια του πίσω τοίχου. Ο Ρόμπερτ άπλωσε τα τεντωμένα δάχτυλά του πολύ προσεκτικά, πιέζοντας τον καμβά ελαφρώς προς τα πίσω. Σαστισμένος, τράβηξε το χέρι του απότομα. Υπάρχει ένα άνοιγμα εδώ! «Κατεβάστε τον», διέταξε η Σάτο. Η καρδιά του Λάνγκντον χτυπούσε ξέφρενα τώρα. Τεντώθηκε προς τα πάνω και έπιασε την άκρη του υφάσματος, παραμερίζοντάς το προσεκτικά. Απέμεινε να κοιτάζει εμβρόντητος αυτό που υπήρχε από πίσω. Θεέ μον. Η Σάτο και ο Άντερσον είχαν μείνει άφωνοι βλέποντας το άνοιγμα που υπήρχε στον πίσω τοίχο. Τελικά, η Σάτο μίλησε. «Απ' ό,τι φαίνεται, μόλις βρήκαμε την πυραμίδα μας».

39 Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΑΑΝΓΚΝΤΟΝ ΚΟΙΤΑΖΕ εμβρόντητος το άνοιγμα στον πίσω τοίχο του δωματίου. Κρυμμένη πίσω από ένα κομμάτι καμβά, μια


229

τέλεια τετράγωνη κόγχη ήταν σκαμμένη στον τοίχο. Το άνοιγμα, πλάτους περίπου ενός μέτρου, έμοιαζε να έχει δημιουργηθεί με την αφαίρεση μιας σειράς τούβλων. Προς στιγμήν του Λάνγκντον του φάνηκε μες στο σκοτάδι πως η τρύπα άνοιγε σε κάποιο χώρο από πίσω. Όμως αμέσως συνειδητοποίησε ότι δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Το άνοιγμα έφτανε σε βάθος μόλις μερικών εκατοστών μέσα στον τοίχο. Αν και άτεχνα σκαμμένη, αυτή η εσοχή του θύμιζε τις κόγχες που υπήρχαν στα μουσεία για να φιλοξενούν αγάλματα. Με τρόπο ταιριαστό, μέσα στο συγκεκριμένο άνοιγμα υπήρχε επίσης ένα μικρό αντικείμενο. Με ύψος σχεδόν τριάντα εκατοστά, ήταν ένα κομμάτι από λαξευμένο συμπαγή γρανίτη. Η επιφάνεια ήταν κομψή και λεία, με τέσσερις στιλβωμένες πλευρές, οι οποίες γυάλιζαν στο φως του κεριού. Ο Λάνγκντον δεν μπορούσε καν να φανταστεί τι γύρευε εκεί μέσα. Μια πέτρινη πυραμίδα; «Κρίνοντας από την έκφραση έκπληξης στο πρόσωπο σας», είπε η Σάτο με μάλλον αυτάρεσκο τόνο, «θα ήταν λάθος να υποθέσω ότι το συγκεκριμένο αντικείμενο δεν είναι ένα συνηθισμένο αντικείμενο σε μια Αίθουσα Περισυλλογής;» Ο Λάνγκντον έγνεψε αρνητικά. «Τότε, μήπως θα θέλατε να αναιρέσετε τους προηγούμενους ισχυρισμούς σας αναφορικά με το μύθο της Τεκτονικής Πυραμίδας που κρύβεται στην Ουάσινγκτον;» Ο τόνος της ήταν πλέον σχεδόν αλαζονικός. «Διευθύντρια», απάντησε αμέσως ο Ρόμπερτ, «αυτή η μικρή πυραμίδα δεν είναι η Τεκτονική Πυραμίδα». «Δηλαδή, συμπτωματικά εντοπίσαμε μια πυραμίδα κρυμμένη στην καρδιά του Καπιτωλίου, σε μια μυστική αίθουσα που ανήκει σε έναν τέκτονα ηγέτη;» Ο Λάνγκντον έτριψε τα μάτια του και προσπάθησε να σκεφτεί καθαρά. «Κυρία Σάτο, αυτή η πυραμίδα δε θυμίζει σε τίποτα το μύθο. Η Τεκτονική Πυραμίδα περιγράφεται ως ένα πελώριο οικοδόμημα η κορυφή του οποίου είναι κατασκευασμένη από συμπαγές χρυσάφι».

230


Εκτός αυτού, όπως γνώριζε ο Λάνγκντον, αυτή η μικρή πυραμίδα με την επίπεδη κορυφή δεν ήταν καν πραγματική πυραμίδα. Χωρίς την κορυφή, επρόκειτο για ένα ολότελα διαφορετικό σύμβολο. Γνωστή ως «Ατελής Πυραμίδα», αποτελούσε μια συμβολική υπόμνηση ότι η προσπάθεια του ανθρώπου να αξιοποιήσει τις πλήρεις δυνατότητές του βρίσκεται πάντοτε σε διαρκή εξέλιξη. Παρότι ελάχιστοι το συνειδητοποιούσαν, αυτό το σύμβολο ήταν το ευρύτερα διαδεδομένο σύμβολο στον πλανήτη. Πάνω από είκοσι δισεκατομμύρια έχουν τυπωθεί. Σε καθένα από τα χαρτονομίσματα του ενός δολαρίου που κυκλοφορούσαν παγκοσμίως η Ατελής Πυραμίδα περίμενε υπομονετικά την αστραφτερή κορωνίδα της, η οποία αιωρούνταν από πάνω της ως υπενθύμιση του ανολοκλήρωτου ακόμα πεπρωμένου της Αμερικής και της δουλειάς που έπρεπε να γίνει τόσο σε ατομικό όσο και σε επίπεδο χώρας. «Κατέβασέ τη», είπε η Σάτο στον Άντερσον, γνέφοντας προς την πυραμίδα. «Θέλω να την παρατηρήσω καλύτερα». Άρχισε να δημιουργεί χώρο πάνω στο τραπέζι, παραμερίζοντας τη νεκροκεφαλή και τα τοποθετημένα χιαστί οστά χωρίς ίχνος σεβασμού. Ο Ρόμπερτ είχε αρχίσει να αισθάνεται σαν να ανήκε σε μια ομάδα κοινών τυμβωρύχων που βεβήλωναν ένα προσωπικό ιερό. Ο Άντερσον έκανε έναν ελιγμό γύρω από τον Λάνγκντον, άπλωσε τα χέρια μέσα στην εσοχή και έκλεισε τις μεγάλες παλάμες του γύρω από την πυραμίδα. Στη συνέχεια, καθώς του ήταν σχεδόν αδύνατον να τη σηκώσει από αυτή την άβολη γωνία, την έσυρε προς το μέρος του και τη χαμήλωσε με ένα δυνατό γδούπο πάνω στο ξύλινο τραπέζι. Έκανε πίσω για να δώσει χώρο στη Σάτο. Η διευθύντρια έφερε το κερί πιο κοντά στην πυραμίδα και παρατήρησε τη γυαλιστερή επιφάνειά της. Με αργές κινήσεις, πέρασε τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλά τ η ς από πάνω, εξετάζοντας κάθε σπιθαμή της επίπεδης κορυφής και στη συνέχεια μία προς μία τις πλευρές. Τύλιξε τα χέρια της γύρω α π ό το αντικείμενο για να ψηλαφίσει την πίσω πλευρά του και συνοφρυώθηκε, μάλλον απογοητευμένη. «Καθηγητά, νωρίτερα είπατε ότι η Τεκτονική Πυραμίδα κατασκευάστηκε προκειμένου να προστατέψει κάποιες μυστικές πληροφορίες».


231

«Έτσι αναφέρει ο μΰθος, ναι». «Οπότε, μιλώντας υποθετικά, αν ο απαγωγέας του Πίτερ πίστευε ότι αυτή είναι η Τεκτονική Πυραμίδα, θα θεωρούσε ότι περιέχει σημαντικές πληροφορίες». Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά, ενοχλημένος. «Ναι, αν και, ακόμα κι αν έβρισκε αυτές τις πληροφορίες, κατά πάσα πιθανότητα θα του ήταν αδύνατον να τις διαβάσει. Σύμφωνα με το θρύλο, το περιεχόμενο της πυραμίδας είναι κωδικοποιημένο κατά τρόπο που το καθιστά ακατανόητο για όλους... με εξαίρεση τους πραγματικά άξιους». «Ορίστε;» Παρότι ο Λάνγκντον είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του, απάντησε σε ήρεμο τόνο. «Οι μυθολογικοί θησαυροί πάντα προστατεύονται από δοκιμασίες της αξίας αυτών που τους διεκδικούν. Ό π ω ς ίσως θυμάστε, στο μύθο του Ξίφους στο Βράχο η πέτρα αρνείται να παραδώσει το ξίφος σε οποιονδήποτε εκτός του Αρθούρου, ο οποίος είναι πνευματικά προετοιμασμένος να χειριστεί την τρομερή δύναμη του όπλου αυτού. Η Τεκτονική Πυραμίδα βασίζεται σιην ίδια ιδέα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι πληροφορίες είναι ο θησαυρός, και λέγεται πως είναι γραμμένες σε κάποια κωδικοποιημένη γλώσσα, μια μυστικιστική γλώσσα αποτελούμενη από λέξεις χαμένες στα βάθη της ιστορίας, την οποία μπορούν να διαβάσουν μονάχα οι άξιοι». Ένα αμυδρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της Σάτο. «Ίσως αυτό να εξηγεί το λόγο για τον οποίο κληθήκατε εδώ απόψε». «Πώς είπατε;» Ψύχραιμα, η Σάτο έστρεψε την πυραμίδα κατά εκατόν ογδόντα μοίρες. Η τέταρτη πλευρά της πυραμίδας λούστηκε στο φως του κεριού. Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον έμεινε να την κοιτάζει κατάπληκτος. «Απ' ό,τι φαίνεται», είπε η Σάτο, «κάποιος πιστεύει ότι είστε άξιος».


232

45 πολύ η Τρις; Η Κάθριν Σόλομον έλεγξε ξανά το ρολόι της. Είχε ξεχάσει να προειδοποιήσει τον δρα Άμπαντον σχετικά με την ασυνήθιστη διαδρομή μέχρι το εργαστήριο της, όμως δεν μπορούσε να φανταστεί πως το σκοτάδι τον είχε καθυστερήσει τόσο πολύ. Κανονικά, θα έπρεπε να βρίσκονται ήδη εδώ. Η Κάθριν κινήθηκε προς την έξοδο, έσπρωξε τη βαριά μολύβδινη πόρτα να ανοίξει, στάθηκε στο κατώφλι και βύθισε το βλέμμα της στο μαύρο κενό. Αφουγκράστηκε για λίγο, όμως δεν άκουσε το παραμικρό. «Τρις;» φώναξε, αλλά τη φωνή της την κατάπιε το σκοτάδι. Σιωπή. Απορημένη, έκλεισε την πόρτα, έβγαλε το κινητό της και κάλεσε το χώρο υποδοχής. «Η Κάθριν είμαι. Είναι εκεί η Τρις;» «Όχι, κυρία Σόλομον», είπε ο φύλακας. «Εκείνη και ο καλεσμένος σας έφυγαν από δω πριν από δέκα λεπτά». «Σοβαρά; Δε νομίζω να έχουν φτάσει καν στη Μονάδα Πέντε». «Μισό λεπτό, να κοιτάξω». Η Κάθριν μπορούσε να ακούσει τα δάχτυλα του φύλακα να χορεύουν ρυθμικά πάνω στο πληκτρολόγιο του. «Έχετε δίκιο. Σύμφωνα με τα αρχεία καταγραφής των κινήσεων της κάρτας της κυρίας Νταν, δεν έχει ανοίξει ακόμα την πόρτα της Μονάδας Πέντε. Το τελευταίο καταχωρισμένο συμβάν σημειώθηκε πριν από οκτώ λεπτά... στη Μονάδα Τρία. Φαντάζομαι πως αποφάσισε να προσφέρει μια σύντομη ξενάγηση στον καλεσμένο σας καθ' οδόν». ΓΙΑ ΤΙ ΑΡΓΕΙ ΤΟΣΟ

Η Κάθριν συνοφρυώθηκε. Έτσι φαίνεται. Αυτή η πληροφορία ήταν κάπως περίεργη, όμως τουλάχιστον ήξερε πως η Τρις δε θα καθυστερούσε πολύ στη Μονάδα Τρία. Η αηοφορά εκεί μέσα είναι φρικτή. «Ευχαριστώ. Ο αδερφός μου δεν έχει έρθει ακόμα;» «Όχι ακόμα, κυρία Σόλομον». «Και πάλι ευχαριστώ». Καθώς έκλεινε το τηλέφωνο, η Κάθριν αισθάνθηκε μια απρόσμενη σουβλιά ανησυχίας. Αυτό το περίεργο συναίσθημα την έκανε να


233

κοντοσταθεί, αλλά μονάχα για μια στιγμή. Ή τ α ν η ίδια ακριβώς δυσάρεστη αίσθηση που είχε βιώσει νωρίτερα, όταν είχε μπει στο σπίτι του δρα Άμπαντον. Ωστόσο η γυναικεία της διαίσθηση είχε αποδειχτεί λανθασμένη στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ολότελα λανθασμένη. Άδικα ανησυχείς, καθησύχασε τον εαυτό της.

41 Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕ π ρ ο σ ε κ τ ι κ ά τ η ν π έ τ ρ ι ν η πυ-

ραμίδα. Δεν είναι δυνατόν. «Μια αρχαία κωδικοποιημένη γλώσσα», είπε η Σάτο, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της. «Πείτε μου, ανταποκρίνεται σιην περιγραφή;» Πάνω στην τέταρτη πλευρά της πυραμίδας, που είχε μόλις αποκαλυφθεί, παρατάσσονταν μια σειρά από δεκαέξι χαρακτήρες, χαραγμένοι με ακρίβεια πάνω στη λεία πέτρα.

vED< _]><• L

v

/ Ν <

j

v Q

J

Δίπλα στον Λάνγκντον, ο Άντερσον είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό, συμμεριζόμενος την κατάπληξη του ίδιου του καθηγητή. Ο υπεύθυνος ασφαλείας του Καπιτωλίου έμοιαζε;λες και είχρ μόλις αντικρίσει κάποιου είδους εξωγήινο πληκτρολόγιο. «Καθηγητά;» είπε η Σάτο. «Να υποθέσω ότι μπορείτε^να διαβάσετε τα σύμβολα;» Ο Λάνγκντον στράφηκε προς το μέρος της. «Τι σας κάνει να το λέτε αυτό;»

234


«Το λέω επειδή κάποιος σας οδήγησε εδώ, καθηγητά. Σας διάλεξαν. Αυτή η επιγραφή μοιάζει με κάποιου είδους κώδικα και, λαμβανομένης υπόψη της φήμης που σας συνοδεύει, θεωρώ μάλλον προφανές ότι οδηγηθήκατε εδώ για να τον αποκρυπτογραφήσετε». Ο Λάνγκντον όφειλε να παραδεχτεί ότι, μετά τα όσα είχαν συμβεί στη Ρώμη και στο Παρίσι, είχε γίνει αποδέκτης μιας σταθερής ροής αιτημάτων για βοήθεια στην αποκωδικοποίηση ορισμένων από τους σημαντικότερους άλυτους κώδικες της ιστορίας: του Δίσκου της Φαιστού, του Γρίφου της Ντοραμπέλα, του μυστηριώδους Χειρογράφου Βόινιτς. Η Σάτο ψηλάφισε την επιγραφή. «Μπορείτε να μου εξηγήσετε τη σημασία αυτών των εικόνων;» Δεν είναι εικόνες, σκέφτηκε ο Λάνγκντον. Είναι σύμβολα. Είχε αναγνωρίσει τη συγκεκριμένη γλώσσα αμέσως: Επρόκειτο για μια κωδικοποιημένη γλώσσα επικοινωνίας που χρονολογούνταν από το δέκατο έβδομο αιώνα. Ο Ρόμπερτ γνώριζε πάρα πολύ καλά πώς να αποκαλύψει τη σημασία των συμβόλων. «Κυρία Σάτο», είπε μάλλον διστακτικά, «αυτή η πυραμίδα είναι προσωπική περιουσία του Πίτερ». «Ασχέτως αυτού, εφόσον ο συγκεκριμένος κώδικας είναι πράγματι ο λόγος για τον οποίο οδηγηθήκατε στην Ουάσινγκτον, αυτό που σας ζητάω δεν είναι στη διακριτική ευχέρειά σας. Θέλω να μάθω τι σημαίνουν αυτά τα σχέδια». Το κινητό της Σάτο έβγαλε έναν κοφτό δυνατό ήχο και αμέσως η διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας της CIA ψάρεψε τη συσκευή από την τσέπη της και μελέτησε το εισερχόμενο μήνυμα για αρκετή ώρα. Ο Λάνγκντον είχε εντυπωσιαστεί από το γεγονός ότι το εσωτερικό ασύρματο δίκτυο του Καπιτωλίου έστελνε σήμα ακόμα κι εκεί κάτω. Η Σάτο ρουθούνισε και ανασήκωσε τα φρύδια της, κοιτάζοντας τον Λάνγκντον με παράξενο ύφος. «Διοικητά Άντερσον;» είπε, γυρνώντας προς το μέρος του. «Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε κατ' ιδίαν;» Η διευθύντρια έγνεψε στον Άντερσον να την ακολουθήσει και εξαφανίστηκαν μαζί στο πυκνό σκοτάδι του διαδρόμου, αφήνοντας τον Λάνγκντον μόνο του μπροστά


235

στην τρεμάμενη φλόγα του κεριού που φώτιζε την Αίθουσα Περισυλλογής του Πίτερ.

Ο διοικητής Άντερσον αναρωτιόταν πότε θα τέλειωνε επιτέλους αυτή η βραδιά. Ένα ακρωτηριασμένο χέρι μέσα στη Ροτόντα μου; Ένας βωμός στο υπόγειο μον; Αλλόκοτα σύμβολα πάνω σε μια πέτρινη πυραμίδα; Ο αποψινός αγώνας των Ρέντσκινς είχε πάψει να φαντάζει σημαντικός. Καθώς ακολουθούσε τη Σάτο στο σκοτάδι του διαδρόμου, ο Άντερσον άναψε το φακό του. Το φως του ήταν αδύναμο, αλλά καλύτερο από το τίποτα. Η Σάτο τον οδήγησε μερικά μέτρα πιο κάτω, ώστε να μην τους βλέπει ο Αάνγκντον. «Ρίξε μια ματιά εδώ», ψιθύρισε, δίνοντας στον Άντερσον το κινητό της. Εκείνος πήρε τη συσκευή και κοίταξε, μισοκλείνοντας τα μάτια, τη φωτεινή οθόνη, στην οποία προβαλλόταν μια ασπρόμαυρη εικόνα: Ή τ α ν η ακτινογραφία του σακιδίου του Λάνγκντον που ο Άντερσον είχε ζητήσει να σταλεί στη Σάτο. Ό π ω ς σε όλες τις ακτινογραφίες με ακτίνες Χ, τα αντικείμενα με τη μεγαλύτερη πυκνότητα εμφανίζονταν με εντονότερο λευκό. Στο σακίδιο του Λάνγκντον ένα μικρό αντικείμενο ξεχώριζε έντονα, επισκιάζοντας όλα τα υπόλοιπα. Εξαιρετικά συμπαγές, το αντικείμενο φέγγιζε σαν πολύτιμο πετράδι μέσα στο θαμπό συνονθύλευμα των υπόλοιπων αντικειμένων. Το σχήμα του ήταν χαρακτηριστικό. Κουβαλάει μαζί του αυτό το πράγμα όλο το βράδυ; Ο Άντερσον γύρισε και κοίταξε τη Σάτο έκπληκτος. «Γιατί δε μας το ανέφερε αυτό ο Λάνγκντον;» «Πάρα πολύ καλή ερώτηση», ψιθύρισε εκείνη. «Το σχήμα... δεν μπορεί να είναι σύμπτωση». «Όχι», είπε η Σάτο, οργισμένη τώρα. «Δε θα το έλεγα». Ένα σχεδόν ανεπαίσθητο θρόισμα στο διάδρομο τράβηξε την προσοχή του Άντερσον. Τρομαγμένος, έστρεψε το φακό του προς το σκοτεινό πέρασμα. Η αδύναμη δέσμη αποκάλυψε μονάχα έναν άδειο διάδρομο, αριστερά και δεξιά του οποίου έχασκαν μισάνοιχτες πόρτες. «Με ακούτε;» είπε ο Άντερσον. «Είναι κανείς εκεί;»

236


Σιωπή. Η Σάτο τον κοίταξε παραξενεμένη, καθώς η ίδια μάλλον δεν είχε ακούσει το παραμικρό. Ο Άντερσον αφουγκράστηκε για λίγο, όμως τελικά πείστηκε πως είχε κάνει λάθος. Πρέπει να βγω το συντομότερο από δα.

Μόνος μέσα στο ημίφως του δωματίου, ο Λάνγκντον έσυρε τα δάχτυλά του ανάλαφρα πάνω από τα έντονα σκαλίσματα στην τέταρτη πλευρά της πυραμίδας. Αισθανόταν μεγάλη περιέργεια να μάθει τι ανέφερε το μήνυμα, ταυτόχρονα όμως δεν ήθελε να παραβιάσει την ιδιωτικότητα του Πίτερ Σόλομον - τουλάχιστον όχι περισσότερο απ' όσο την είχαν ήδη παραβιάσει. Άλλωστε τι λόγο θα είχε να ενδιαφέρεται ο παρανοϊκός για αυτή τη μικρή πυραμίδα; «Έχουμε ένα πρόβλημα, καθηγητά», δήλωσε βροντερά η Σάτο, προβάλλοντας από πίσω του. «Μόλις έλαβα μια νέα πληροφορία... Αρκετά ανέχτηκα τα ψέματά σας, φτάνει πια». Ο Λάνγκντον έκανε μεταβολή και είδε τη διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας της CIA να μπαίνει αποφασιστικά στο δωμάτιο κρατώντας το κινητό της, με τα μάτια της να πετάνε σπίθες οργής. Αιφνιδιασμένος, ο Λάνγκντον στράφηκε στον Άντερσον για βοήθεια, όμως ο άντρας στεκόταν φρουρός στην πόρτα με μια έκφραση που μόνο συμπόνια δε φανέρωνε. Η Σάτο σταμάτησε μπροστά στον Λάνγκντον και σχεδόν κόλλησε το κινητό της στο πρόσωπο του. Σαστισμένος, κοίταξε την οθόνη, στην οποία προβαλλόταν μια ασπρόμαυρη εικόνα, σαν ένα απόκοσμο αρνητικό φωτογραφικού φιλμ. Η εικόνα έμοιαζε με ένα συνονθύλευμα αντικειμένων, ανάμεσα στα οποία ξεχώριζε ένα με έντονο λευκό χρώμα. Αν και γερμένο λοξά, αυτό το φωτεινό αντικείμενο ήταν, πέρα από κάθε αμφιβολία, μια μικρή αιχμηρή πυραμίδα. Μια μικροσκοπική πυραμίδα; Ο Λάνγκντον κοίταξε τη Σάτο. «Τι είναι αυτό;» Η ερώτηση φάνηκε να εξοργίζει ακόμα περισσότερο τη διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας. «Παριστάνετε πως δεν ξέρετε;»


237

Ο Λάνγκντον εκνευρίστηκε. «Γιατί να προσποιηθώ; Πρώτη μου φορά βλέπω αυτό το αντικείμενο!» «Ψέματα!» τον έκοψε απότομα η Σάτο, με τη φωνή της να αντηχεί στη βαριά ατμόσφαιρα. «Το μεταφέρετε στο σακίδιο σας όλο το βράδυ!» «Εγώ...» Ο Λάνγκντον άφησε τη φράση του στη μέση. Το βλέμμα του στράφηκε αργά προς το σακίδιο που κρεμόταν από τον ώμο του. Ύστερα κοίταξε ξανά την οθόνη του κινητού. Θεέ μου... το πακέτο. Παρατήρησε την εικόνα πιο προσεκτικά. Τώρα το έβλεπε. Ένας αχνός κΰβος περιέκλειε την πυραμίδα. Εμβρόντητος, ο Λάνγκντον συνειδητοποίησε πως αυτό που αντίκριζε ήταν η ακτινογραφία του σακιδίου του... και το περιεχόμενο του μυστηριώδους κυβόσχημου πακέτου που του είχε εμπιστευτεί ο Πίτερ. Ο κΰβος, όπως αποδεικνυόταν, ήταν ένα κουτί μέσα στο οποίο υπήρχε μια μικρή πυραμίδα. Ο Λάνγκντον άνοιξε το στόμα του για να μιλήσει, όμως δεν κατάφερε να αρθρώσει λέξη. Ξαφνικά είχε συνειδητοποιήσει κάτι ακόμα, εξίσου καταπληκτικό, που τον είχε αφήσει ξέπνοο. Απλό. Ξεκάθαρο. Συντριπτικό. Θεέ μου. Έστρεψε το βλέμμα του στην κόλουρη πυραμίδα πάνω στο τραπέζι. Η κορυφή της ήταν επίπεδη: μια μικρή τετράγωνη επιφάνεια, η οποία περίμενε, συμβολικά, το κομμάτι που θα την ολοκλήρωνε, που θα τη μεταμόρφωνε από Ατελή σε Αληθινή Πυραμίδα. Ο Λάνγκντον τώρα καταλάβαινε ότι η μικροσκοπική πυραμίδα που κουβαλούσε στο σακίδιο του δεν ήταν καν πυραμίδα. Είναι μια κορωνίδα. Εκείνη τη στιγμή του έγινε απόλυτα σαφές γιατί ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να αποκαλύψει τα μυστικά αυτής της πυραμίδας. Έχω στην κατοχή μου το τελευταίο κομμάτι. Και είναι πράγματι ένα... φυλαχτό. Ό τ α ν ο Πίτερ είχε πει στον Λάνγκντον ότι το πακέτο περιείχε ένα φυλαχτό, εκείνος είχε γελάσει. Τώρα συνειδητοποιούσε ότι ο φίλος του είχε δίκιο. Αυτή η μικροσκοπική κορωνίδα ήταν πράγματι ένα φυλαχτό, αλλά όχι μαγικό... Ανήκε σε μια άλλη, πολύ παλιότερη κατηγορία. Πολύ πριν η λέξη αποκτήσει μαγικές συνδηλώσεις, σήμαινε

238


κάτι εντελώς διαφορετικό. Η αγγλική λέξη για το φυλαχτό, η λέξη talisman, είχε τη ρίζα της στην αρχαία ελληνική λέξη τέλεσμα, που σήμαινε «ολοκλήρωση». Επομένως, αναφερόταν σε οποιοδήποτε αντικείμενο ή ιδέα που συμπλήρωνε κάτι, ολοκληρώνοντάς το. Το επιστέγασμα κάποιον πράγματος! Η κορωνίδα, από συμβολική άποψη, ήταν το υπέρτατο φυλαχτό, καθώς μεταμόρφωνε την Ατελή Πυραμίδα σε ένα σύμβολο απόλυτης τελειότητας. Ο Λάνγκντον τώρα είχε μια περίεργη αίσθηση σνγκλιοης των πραγμάτων, η οποία τον ανάγκαζε πλέον να αποδεχτεί μια αλλόκοτη αλήθεια: Με εξαίρεση το μέγεθος της, η πέτρινη πυραμίδα που είχε βρεθεί μέσα στην Αίθουσα Περισυλλογής του Πίτερ έμοιαζε να μεταμορφώνεται σταδιακά σε κάτι που παρέπεμπε αόριστα στη μυθική Τεκτονική Πυραμίδα. Κρίνοντας από τη φωτεινότητα με την οποία αποτυπωνόταν η κορωνίδα στην ακτινογραφία, ο Ρόμπερτ υποψιαζόταν ότι ήταν φτιαγμένη από μέταλλο... κάποιο πολύ πυκνό μέταλλο. Αν το μέταλλο αυτό ήταν ατόφιο χρυσάφι ή όχι, ο Λάνγκντον δεν μπορούσε να το ξέρει, και δεν ήταν διατεθειμένος να επιτρέψει στο μυαλό του να τον οδηγήσει σε επικίνδυνες ατραπούς. Αυτή η πυραμίδα είναι υπερβολικά μικρή. Ο κώδικας ερμηνεύεται υπερβολικά εύκολα. Άλλωστε... πρόκειται για ένα μύθο, για όνομα τον Θεού! Η Σάτο τον παρακολουθούσε επίμονα. «Παρότι είστε έξυπνος άνθρωπος, καθηγητά, απόψε κάνατε μερικές εντυπωσιακά ανόητες επιλογές. Αποφασίσατε να πείτε ψέματα σε ένα ανώτατο στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών... Παρεμποδίσατε εσκεμμένα μια έρευνα της CIA...» «Μπορώ να σας εξηγήσω, αν μου επιτρέψετε». «Θα εξηγήσετε τα πάντα στο αρχηγείο της υπηρεσίας. Από αυτή τη στιγμή θεωρείστε κρατούμενος μου». Το σώμα του Λάνγκντον πάγωσε. «Δεν είναι δυνατόν να σοβαρολογείτε». «Απολύτως. Σας κατέστησα σαφές εξαρχής ότι απόψε διακυβεύονται πολλά, κι εσείς επιλέξατε να μη συνεργαστείτε. Σας συμβουλεύω να αρχίσετε να σκέφτεστε πώς θα ερμηνεύσετε την επιγραφή πάνω σε αυτή την πυραμίδα, γιατί όταν φτάσουμε στα κεντρικά...» Σήκωσε


239

το κινητό της και τράβηξε μια κοντινή φωτογραφία της εγχάρακτης επιγραφής πάνω στην πέτρινη πυραμίδα. «Οι αναλυτές μου θα έχουν ήδη ένα προβάδισμα». Ο Λάνγκντον άνοιξε το στόμα του για να διαμαρτυρηθεί, όμως η Σάτο είχε ήδη στραφεί προς τον Άντερσον, ο οποίος στεκόταν στην πόρτα. «Διοικητά», είπε, «τοποθέτησε την πέτρινη πυραμίδα στο σακίδιο του Λάνγκντον και μετάφερέ το πάνω. Εγώ θα ασχοληθώ με τον κρατούμενο. Θα μπορούσα να έχω το όπλο σου;» Ο Άντερσον προχώρησε μέσα στο δωμάτιο με βλοσυρό ύφος, ξεκουμπώνοντας ταυτόχρονα τη θήκη που είχε περασμένη στον ώμο του. Έδωσε το όπλο του στη Σάτο, η οποία το έστρεψε αμέσως πάνω στον Αάνγκντον. Ο Ρόμπερτ παρακολουθούσε παθητικά τα όσα διαδραματίζονταν, με μια αίσθηση σαν να βρισκόταν παγιδευμένος σε έναν εφιάλτη. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Στο μεταξύ ο Άντερσον τον πλησίασε και πήρε το σακίδιο από τον ώμο του, για να το μεταφέρει στη συνέχεια στο τραπέζι και να το ακουμπήσει πάνω στην καρέκλα. Τράβηξε το φερμουάρ, άνοιξε το σακίδιο και στη συνέχεια σήκωσε τη βαριά πέτρινη πυραμίδα από το τραπέζι και την τοποθέτησε μέσα, μαζί με τις σημειώσεις του Λάνγκντον και το μικρό πακέτο. Ξαφνικά ακούστηκε κάτι να κινείται στο διάδρομο. Μια σκοτεινή σιλουέτα εμφανίστηκε από το πουθενά στο κατώφλι και όρμησε μέσα στο δωμάτιο, πλησιάζοντας γρήγορα τον Άντερσον από πίσω. Ο υπεύθυνος ασφαλείας του Καπιτωλίου δεν πρόλαβε καν να αντιληφθεί τι συνέβη. Ο άγνωστος έπεσε με τον ώμο του πάνω στην πλάτη του Άντερσον με όλη του τη φόρα. Το χτύπημα τίναξε το διοικητή προς τα εμπρός, με αποτέλεσμα να χτυπήσει άσχημα το κεφάλι του στο χείλος της πέτρινης εσοχής. Ο Άντερσον σωριάστηκε βαριά πάνω στο τραπέζι, εκσφενδονίζοντας στον αέρα οστά και αντικείμενα. Η κλεψύδρα έγινε κομμάτια στο δάπεδο. Το κερί έπεσε κάτω, χωρίς να σβήσει. Η Σάτο στράφηκε απότομα, αιφνιδιασμένη από το ξαφνικό χάος που είχε ξεσπάσει, και σήκωσε το πιστόλι, όμως ο εισβολέας άρπαξε

240


ένα από τα μηριαία οστά και το χρησιμοποίησε σαν όπλο, χτυπώντας τη με αυτό στον ώμο. Η Σάτο κραύγασε από τον πόνο και οπισθοχώρησε, αφήνοντας να της πέσει το όπλο. Ο άγνωστος άντρας κλότσησε μακριά το πιστόλι και ύστερα γύρισε απότομα προς τον Λάνγκντον. Ή τ α ν ψηλός και λεπτός, ένας κομψός Αφροαμερικανός τον οποίο ο Λάνγκντον πρώτη φορά έβλεπε στη ζωή του. «Πάρε την πυραμίδα!» τον διέταξε ο άγνωστος. «Ακολούθησε' με!»

42 Ο ΑΦΡΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΣΕ τον Λάνγκντον οτον υπόγειο λαβύρινθο του Καπιτωλίου ήταν, προφανώς, κάποιος ισχυρός άνθρωπος. Πέραν του ότι γνώριζε πώς να κινηθεί μέσα από τους βοηθητικούς διαδρόμους και τα δωματιάκια των υπογείων, ο κομψός άντρας κρατούσε μια αρμαθιά από κλειδιά με τα οποία φαινόταν να μπορεί να ανοίξει οποιαδήποτε πόρτα τους έφραζε το δρόμο. Ο Λάνγκντον τον ακολουθούσε και σύντομα βρέθηκε να ανεβαίνει μια σκάλα που δεν του θύμιζε τίποτα. Καθώς σκαρφάλωναν τρέχοντας, ένιωθε το δερμάτινο λουρί του σακιδίου του να κόβει τον ώμο του. Η πέτρινη πυραμίδα ήταν τόσο βαριά, που φοβόταν πως το λουρί του σακιδίου κινδύνευε να σπάσει. Τα όσα είχαν προηγηθεί μόλις λίγα λεπτά πριν αψηφούσαν κάθε λογική και πλέον ο Λάνγκντον κινούνταν βασιζόμενος αποκλειστικά και μόνο στο ένστικτο του. Κάτι μέσα του του έλεγε να εμπιστευτεί τον άγνωστο άντρα. Εκτός του ότι τον είχε γλιτώσει από τη σύλληψη που είχε αποφασίσει η Σάτο, ο άντρας είχε ριψοκινδυνεύσει προκειμένου να προστατέψει τη μυστηριώδη πυραμίδα του Πίτερ Σόλομον. Ό,τι κι αν είναι αυτή πυραμίδα. Παρότι το κίνητρο του παρέμενε άγνωστο, ο Ρόμπερτ είχε προλάβει να δει φευγαλέα μια χαρακτηριστική χρυσή λάμψη στο χέρι του άντρα, ένα τεκτονικό δαχτυλίδι που έφερε ένα δικέφαλο φοίνικα και τον αριθμό τριάντα τρία. Ο άντρας αυτός και ο Πίτερ Σόλομον ήταν κάτι παραπάνω από καλοί φίλοι. Ή τ α ν τέκτονες αδελφοί της ανώτατης βαθμίδας. Ο Λάνγκντον τον ακολούθησε μέχρι το τέρμα της σκάλας, από


241

εκεί σε έναν ακόμα διάδρομο και στη συνέχεια σε μια πόρτα που δεν είχε κάποια σήμανση και οδηγούσε σε έναν αποθηκευτικό χώρο. Πέρασαν τρέχοντας μπροστά από κούτες και σακούλες σκουπιδιών, στρίβοντας ξαφνικά σε μια πόρτα υπηρεσίας η οποία τους οδήγησε σε έναν εντελώς απρόσμενο κόσμο: στην πολυτελή αίθουσα κάποιου κινηματοθεάτρου. Ο άγνωστος, που ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία από τον Λάνγκντον, προπορεύτηκε στο διάδρομο και βγήκε από την κεντρική είσοδο της αίθουσας, που οδηγούσε σε ένα μεγάλο και άπλετα φωτισμένο αίθριο. Τότε ο Ρόμπερτ συνειδητοποίησε ότι βρίσκονταν στο Κέντρο Υποδοχής Επισκεπτών, από όπου είχε περάσει νωρίτερα το ίδιο βράδυ. Δυστυχώς, εκεί βρισκόταν και ένας από τους φρουρούς του Καπιτωλίου. Πρόσωπο με πρόσωπο με το φρουρό, οι τρεις άντρες έμειναν ακίνητοι κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο. Ο Λάνγκντον αναγνώρισε το νεαρό Λατινοαμερικάνο φύλακα που τον είχε ελέγξει κατά την είσοδο του στο κτίριο. «Νούνιες», είπε επιτακτικά ο Αφροαμερικανός, «μην ακούσω λέξη. Ακολούθησέ με». Ο φρουρός φάνηκε να ταράζεται, όμως υπάκουσε χωρίς αντιρρήσεις. Μα ποιος είναι αυτός ο τύπος; Κατευθύνθηκαν γρήγορα προς τη νοτιοανατολική γωνία του Κέντρου Υποδοχής Επισκεπτών, όπου υπήρχε ένα μικρό φουαγέ και μια βαριά δίφυλλη πόρτα, την πρόσβαση στην οποία έφραζε ένα χοντρό κορδόνι στερεωμένο σε μια σειρά από πορτοκαλιά κολονάκια. Οι χαραμάδες της πόρτας ήταν σφραγισμένες με μονωτική ταινία, προφανώς για να μην περνάει η σκόνη από τις όποιες εργασίες εκτελούνταν έξω από το Κέντρο Υποδοχής Επισκεπτών. Ο άγνωστος άντρας έσπευσε να αποσπάσει την ταινία, ξεκολλώντας τη προσεκτικά. Στη συνέχεια άρχισε να ψάχνει ένα κλειδί στην αρμαθιά που είχε μαζί του, μιλώντας ταυτόχρονα στο φρουρό. «Ο καλός μας φίλος διοικητής Άντερσον βρίσκεται στο κατώτερο υπόγειο. Ενδεχομένως να έχει τραυματιστεί. Καλό θα ήταν να κατέβεις για να βεβαιωθείς».

242


«Μάλιστα, κΰριε». Ο Νσΰνιες έδειχνε σαστισμένος όσο και αναστατωμένος. «Το σημαντικότερο απ' όλα είναι ότι δε μας είδες». Ο άντρας εντόπισε το κλειδί που έψαχνε, το αφαίρεσε από τον κρίκο και το χρησιμοποίησε για να ξεκλειδώσει το βαρύ λουκέτο. Έσπρωξε τα φύλλα της ατσάλινης πόρτας και πέταξε το κλειδί στο φρουρό. «Κλείδωσε την πόρτα πίσω μας. Κόλλησε ξανά τη μονωτική ταινία όσο καλύτερα μπορείς. Βάλε το κλειδί στην τσέπη και μην πεις λέξη. Σε κανέναν. Ούτε καν στο διοικητή. Κατανοητό, Νούνιες;» Ο φρουρός κοίταζε το κλειδί σαν να του είχαν εμπιστευτεί ένα πολύτιμο πετράδι. «Μάλιστα, κύριε». Ο άντρας έσπευσε να περάσει από την πόρτα και ο Λάνγκντον τον ακολούθησε. Ο φύλακας κλείδωσε το βαρύ λουκέτο πίσω τους και ο Ρόμπερτ τον άκουσε να κολλάει ξανά τη μονωτική ταινία. «Καθηγητά Λάνγκντον», είπε ο άντρας, προχωρώντας με ζωηρό βήμα σε ένα μοντέρνας τεχνοτροπίας διάδρομο η κατασκευή του οποίου δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα. «Ονομάζομαι Γουόρεν Μπέλαμι. Ο Πίτερ Σόλομον είναι αγαπητός μου φίλος». Ο Λάνγκντον κοίταξε τον αρχοντικό άντρα με έκπληξη. Εσύ είσαι ο Γουόρεν Μπέλαμι; Δεν είχε συναντήσει ποτέ μέχρι τότε τον Αρχιτέκτονα του Καπιτωλίου, όμως γνώριζε πολύ καλά το όνομά του. «Ο Πίτερ σας έχει σε πολύ μεγάλη εκτίμηση», συνέχισε ο Μπέλαμι, «και ειλικρινά λυπάμαι που η γνωριμία μας γίνεται κάτω από αυτές τις δυσάρεστες συνθήκες». «Ο Πίτερ διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο. Το χέρι του...» «Το γνωρίζω». Ο Μπέλαμι ακουγόταν ιδιαίτερα προβληματισμένος. «Φοβάμαι όμως πως η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη». Έφτασαν στο τέλος του φωτισμένου τμήματος του διαδρόμου, όπου αυτός έστριβε απότομα προς τα αριστερά. Το υπόλοιπο κομμάτι του, όπου κι αν οδηγούσε, ήταν βυθισμένο στο σκοτάδι. «Μισό λεπτό», είπε ο Μπέλαμι. Την επόμενη στιγμή είχε εξαφανιστεί σε ένα διπλανό δωμάτιο, μέσα από το οποίο ξεπρόβαλλαν χοντρά πορτοκαλιά καλώδια, για να χαθούν στη συνέχεια μέσα στο σκοτάδι του διαδρόμου. Ο Λάνγκντον περίμενε όση ώρα ο Μπέλαμι


243

έψαχνε κάτι εκεί μέσα. Ο Αρχιτέκτονας πρέπει να εντόπισε το διακόπτη που διοχέτευε ηλεκτρικό ρεύμα στα καλώδια, γιατί ξαφνικά η διαδρομή μπροστά τους φωτίστηκε. Ο Λάνγκντον έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Η Ουάσινγκτον, όπως και η Ρώμη, η οποία είχε αποτελέσει την έμπνευση των ιδρυτών της αμερικανικής πρωτεύουσας, ήταν μια πόλη γεμάτη μυστικά περάσματα και υπόγειες στοές. Το πέρασμα που ανοιγόταν τώρα μπροστά τους θύμισε στον Λάνγκντον το ηασέτο που συνέδεε το Βατικανό με το Καστέλ Σαντ' Άντζελο. Μακρύ. Σκοτεινό. Στενό. Σε αντίθεση με εκείνο το αρχαίο πέρασμα όμως, το συγκεκριμένο ήταν σύγχρονο και ημιτελές, μια στενή ζώνη υπό κατασκευή, τόσο μακριά, ώστε έμοιαζε να μην καταλήγει πουθενά. Ο μόνος φωτισμός προερχόταν από μια σειρά αραιά τοποθετημένων γυμνών λαμπτήρων, οι οποίοι το μόνο που κατάφερναν τελικά ήταν να τονίζουν ακόμα περισσότερο το απίστευτο μήκος της σήραγγας. Ο Μπέλαμι προχωρούσε ήδη στο στενό διάδρομο. «Ακολουθήστε με. Προσέχετε πού πατάτε». Ο Λάνγκντον έπιασε τον εαυτό του να ακολουθεί καταπόδας τον Μπέλαμι, προσπαθώντας να φανταστεί πού στην ευχή οδηγούσε αυτή η υπόγεια διάβαση.

Την ίδια στιγμή ο Μαλ'άχ έβγαινε από τη Μονάδα Τρία και προχωρούσε με γοργό βήμα στον άδειο κεντρικό διάδρομο του Κέντρου Υποστήριξης του Μουσείου Σμιθσόνιαν με κατεύθυνση προς τη Μονάδα Πέντε. Κρατούσε σφιχτά την κάρτα της Τρις στο χέρι και ψιθύριζε σιγανά: «Μηδέν-οκτώ-μηδέν-τέσσερα». Μια σκέψη στριφογύριζε στο μυαλό του. Ο Μαλ'άχ είχε μόλις λάβει ένα επείγον μήνυμα από το Καπιτώλιο. 0 σύνδεσμος μον συνάντησε απρόσμενες δυσκολίες. Ακόμα κι έτσι όμως, τα νέα ήταν ενθαρρυντικά: Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον είχε πλέον στα χέρια του τόσο την πυραμίδα όσο και την κορωνίδα. Παρά τον απροσδόκητο τρόπο με τον οποίο είχε συμβεί αυτό, τα κρίσιμα κομμάτια του γρίφου έμπαιναν στη θέση τους. Ή τ α ν λες και η ίδια η μοίρα κατηύθυνε τα αποψινά γεγονότα, προκειμένου να διασφαλίσει την τελική επικράτηση του Μαλ'άχ.


244

45 Ο ΑΑΝΓΚΝΤΟΝ ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ώστε να μπορέσει να ακολουθήσει το ζωηρό ρυθμό του Γουόρεν Μπέλαμι καθώς διέσχιζαν αμίλητοι τη μακριά σήραγγα. Μέχρι στιγμής ο Αρχιτέκτονας του Καπιτωλίου έμοιαζε να ενδιαφέρεται περισσότερο να απομακρύνει αυτή την πέτρινη πυραμίδα από τη Σάτο παρά να εξηγήσει στον Ρόμπερτ τι συνέβαινε. Ό σ ο περνούσε η ώρα ο Λάνγκντον αισθανόταν να τον βαραίνει όλο και περισσότερο η δυσάρεστη υποψία πως βρίσκονταν σε εξέλιξη καταστάσεις τις οποίες αδυνατούσε ακόμα και να φανταστεί. Η CIA; 0 Αρχιτέκτονας του Καπιτωλίου; Δύο τέκτονες της τριακοστής τρίτης βαθμίδας; Ο διαπεραστικός ήχος του κινητού του τον έβγαλε απότομα από τις σκέψεις του. Έβγαλε το τηλέφωνο από το σακάκι του και απάντησε διστακτικά: «Παρακαλώ;». Ένας γνώριμος απόκοσμος ψίθυρος έφτασε στα αφτιά του. «Καθηγητά, πληροφορήθηκα πως είχατε μια απρόσμενη συντροφιά». Ο Λάνγκντον αισθάνθηκε ένα ρίγος να διατρέχει το σώμα του. «Πού στο διάολο βρίσκεται ο Πίτερ;» απαίτησε να μάθει, με τη φωνή του να αντηχεί στο κλειστό πέρασμα. Δίπλα του, ο Γουόρεν Μπέλαμι έριξε μια ματιά προς το μέρος του ανήσυχος, γνέφοντας ταυτόχρονα στον Ρόμπερτ να συνεχίσει να προχωράει. «Μην ανησυχείτε», είπε η φωνή. «Όπως σας εξήγησα, ο Πίτερ είναι ασφαλής». «Για όνομα του Θεού, του ακρωτηρίασες το χέρι! Χρειάζεται γιατρό!» «Αυτό που χρειάζεται είναι έναν ιερέα», απάντησε ο άντρας. «Όμως εσείς μπορείτε να τον σώσετε. Αν υπακούσετε στις εντολές μου, ο Πίτερ θα ζήσει. Σας δίνω το λόγο μου». «Ο λόγος ενός παρανοϊκού δε μου λέει τίποτα». «Ενός παρανοϊκού; Καθηγητά, είμαι βέβαιος ότι εκτιμάτε δεόντως την ευλάβεια με την οποία τήρησα τις επιταγές των αρχαίων


245

πρωτοκόλλων απόψε. Το Χέρι των Μυστηρίων σας οδήγησε σε μια πύλη: στην πυραμίδα που μπορεί να αποκαλύψει τα μυστικά της αρχαίας σοφίας. Γνωρίζω ότι η πυραμίδα βρίσκεται στα χέρια σας». «Νομίζεις πως αντη είναι η Τεκτονική Πυραμίδα;» ρώτησε επιτακτικά ο Λάνγκντον. «Μια άχρηστη πέτρα είναι». Ο συνομιλητής του βυθίστηκε σε σιωπή στην άλλη άκρη της γραμμής. «Καθηγητά Λάνγκντον, είστε υπερβολικά ευφυής άνθρωπος για να το παίζετε χαζός. Γνωρίζετε πάρα πολύ καλά τη σημασία του αντικειμένου που ανακαλύψατε απόψε. Μια πέτρινη πυραμίδα... κρυμμένη στην καρδιά της Ουάσινγκτον... από έναν ισχυρό τέκτονα. Δε σας λέει κάτι αυτό;» «Κυνηγάς έναμνθοί Δεν ξέρω τι σου είπε ο Πίτερ, αλλά, ό,τι κι αν ήταν, το είπε υπό το κράτος του φόβου. Ο θρύλος της Τεκτονικής Πυραμίδας είναι ένα αποκύημα της ανθρώπινης φαντασίας. Οι τέκτονες ουδέποτε έφτιαξαν μια πυραμίδα για να προστατέψουν την αρχαία σοφία. Όμως, ακόμα κι αν το έκαναν, αντή η πυραμίδα είναι τόσο μικρή, ώστε δεν μπορεί να είναι αυτό που νομίζεις». Ο άντρας κάγχασε. «Βλέπω ότι ο Πίτερ σας έχει αποκαλύψει ελάχιστα πράγματα. Σε κάθε περίπτωση, κύριε Λάνγκντον, είτε επιλέξετε να αποδεχτείτε τη σημασία του αντικειμένου που βρίσκεται πλέον στην κατοχή σας είτε όχι, θα κάνετε ακριβώς ό,τι σας πω. Γνωρίζω πολύ καλά ότι η πυραμίδα που μεταφέρετε φέρει μια εγχάρακτη επιγραφή. Θα αποκρυπτογραφήσετε τη σημασία των συμβόλων αυτών για λογαριασμό μου. Ό τ α ν το κάνετε, και μόνο τότε, θα σας επιστρέψω τον Πίτερ Σόλομον». «Δεν ξέρω τι νομίζεις πως θα αποκαλύψουν αυτά τα σύμβολα», είπε ο Λάνγκντον, «όμως δεν υπάρχει περίπτωση να είναι τα Αρχαία Μυστήρια». «Φυσικά όχι», απάντησε ο άντρας. «Τα μυστήρια είναι τόσο εκτενή, ώστε θα ήταν αδύνατον να αποτυπωθούν στην έδρα μιας μικρής πέτρινης πυραμίδας». Η απάντηση αιφνιδίασε τον Λάνγκντον.

246


«Μα... αν αυτή η επιγραφή δεν είναι τα Αρχαία Μυστήρια, τότε η πυραμίδα αυτή δεν είναι η Τεκτονική Πυραμίδα. Ο μύθος αναφέρει ρητά ότι η Τεκτονική Πυραμίδα κατασκευάστηκε προκειμένου να διαφυλάξει τα Αρχαία Μυστήρια». Ο τόνος της φωνής του άντρα ήταν συγκαταβατικός αυτή τη φορά. «Κύριε Λάνγκντον, πράγματι η Τεκτονική Πυραμίδα κατασκευάστηκε για να διαφυλάξει τα Αρχαία Μυστήρια, όμως υπάρχει μια παράμετρος την οποία, προφανώς, δεν έχετε συλλάβει ακόμα. Δε σας μίλησε ποτέ για αυτό ο Πίτερ; Η δύναμη της Τεκτονικής Πυραμίδας δεν έχει να κάνει με την αποκάλυψη των μυστηρίων αυτών καθαυτά... αλλά με την αποκάλυψη της μυστικής τοποθεσίας όπου βρίσκονται θαμμένα». Ο Λάνγκντον σάστισε. «Αποκωδικοποιήστε τα σύμβολα», συνέχισε η φωνή, «και αυτά θα σας αποκαλύψουν την κρυψώνα του σπουδαιότερου μυστικού της ανθρωπότητας». Γέλασε. «Ο Πίτερ δε σας εμπιστεύτηκε τον ίδιο το θησαυρό, καθηγητά». Ο Λάνγκντον σταμάτησε απότομα μέσα στη σήραγγα. «Για μισό λεπτό! Εννοείς ότι η πυραμίδα είναι ένας... χάρτης·,» Το σχόλιο έκανε τον Μπέλαμι να σταματήσει εξίσου απότομα, με μια έκφραση που πρόδινε το σοκ και την ταραχή που ένιωθε. Ή ταν φανερό πως ο άγνωστος άντρας είχε μόλις χτυπήσει κάποιο ζωτικό νεύρο. Η πυραμίδα είναι ένας χάρτης. «Ο χάρτης αυτός», ψιθύρισε η φωνή, «ή πυραμίδα, ή πύλη, ή όπως αλλιώς επιλέξετε να τον ονομάσετε, δημιουργήθηκε πριν από πολλά χρόνια προκειμένου να μην ξεχαστεί ποτέ η τοποθεσία όπου κρύβονται τα Αρχαία Μυστήρια, να μη χαθεί αυτή η γνώση στα βάθη των αιώνων της ιστορίας». «Πόσο σπουδαίος μπορεί να είναι ένας χάρτης αποτελούμενος από μόλις δεκαέξι σύμβολα;» «Τα φαινόμενα απατούν, καθηγητά. Όπως και να έχει, εσείς είστε ο μόνος που μπορεί να διαβάσει αυτή την επιγραφή». «Κάνεις λάθος», του αντιγύρισε ο Λάνγκντον, φέρνοντας στο νου του τον απλοϊκό κώδικα. «Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να αποκωδικοποιήσει αυτά τα σύμβολα. Δεν είναι καθόλου δύσκολο».


247

«Υποψιάζομαι ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα σε αυτή την πυραμίδα από αυτά που βλέπει κανείς με την πρώτη ματιά. Σε κάθε περίπτωση, εσείς έχετε στην κατοχή σας την κορωνίδα». Ο Λάνγκντον έφερε μπροστά του την εικόνα του μικρού αντικειμένου που κουβαλούσε μέσα στο σακίδιο του. Τάξη μέσα από το χάος; Δεν ήξερε πλέον τι να πιστέψει, όμως η πέτρινη πυραμίδα μέσα στο σακίδιο του έμοιαζε να βαραίνει όλο και περισσότερο κάθε λεπτό που περνούσε.

Ο Μαλ'άχ κόλλησε το κινητό στο αφτί του, απολαμβάνοντας τον ήχο της αγχωμένης αναπνοής του Λάνγκντον στην άλλη άκρη της γραμμής. «Αυτή τη στιγμή υπάρχουν κάποιες εκκρεμότητες με τις οποίες πρέπει να ασχοληθώ. Το ίδιο κι εσείς, καθηγητά. Τηλεφωνήστε μου αμέσως μόλις αποκωδικοποιήσετε το χάρτη. Θα μεταβούμε μαζί στην κρυψώνα και εκεί θα ανταλλάξουμε τα χαρτιά που κρατάμε στα χέρια μας. Τ η ζωή του Πίτερ... με όλη τη σοφία των αιώνων». «Δεν πρόκειται να κάνω τίποτα», δήλωσε κατηγορηματικά ο Λάνγκντον. «Ειδικά αν δεν έχω κάποια απόδειξη πως ο Πίτερ είναι ζωντανός». «Σας συμβουλεύω να μη βάζετε σε δοκιμασία την υπομονή μου. Είστε ένα πολύ μικρό γρανάζι σε μια τεράστια μηχανή. Αν με παρακούσετε ή επιχειρήσετε να με βρείτε, ο Πίτερ θα πεθάνει. Σας τ' ορκίζομαι». «Και πώς ξέρω ότι ο Πίτερ δεν είναι ψ)ΐ] νεκρός;» «Όχι, είναι ζωντανός, καθηγητά, όμως χρειάζεται απεγνωσμένα τη βοήθειά σας». «Τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις;» φώναξε ο Λάνγκντον στο τηλέφωνο. Ο Μαλ'άχ έκανε μια παύση προτού απαντήσει. «Πολλοί άνθρωποι αναζήτησαν τα Αρχαία Μυστήρια και επιχείρησαν να ερμηνεύσουν τη σημασία τους. Απόψε εγώ θα είμαι αυτός που θα αποδείξει ότι τα Μυστήρια είναι αληθινά». Ο Λάνγκντον δε μίλησε.


248

«Προτείνω να καταπιαστείτε με την αποκωδικοποίηση του χάρτη αμέσως», είπε ο Μαλ'άχ. «Χρειάζομαι αυτές τις πληροφορίες σήμερα». «Σήμερα; Μα είναι ήδη περασμένες εννέα!» «Ακριβώς. Tempusfugit».*

44 Ο ΤΖΟΝΑΣ ΦΑΟΥΚΜΑΝ, εκδότης με έδρα τη Νέα Υόρκη, ετοιμαζόταν να σβήσει τα φώτα του γραφείου του στο Μανχάταν, όταν χτύπησε το τηλέφωνο του. Δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να απαντήσει, καθώς η ώρα ήταν περασμένη, ώσπου είδε τον αριθμό που εμφανίστηκε στην αναγνώρισης κλήσης. Ελπιζα να είναι καλά τα νέα, σκέφτηκε, απλώνοντας το χέρι για να πιάσει το ακουστικό. «Συνεχίζουμε να είμαστε οι εκδότες σου;» ρώτησε ο Φάουκμαν, μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Τζόνας!» Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον ακουγόταν ταραγμένος. «Δόξα τω Θεώ, σε πρόλαβα. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου». Ο Φάουκμαν αναθάρρησε. «Μήπως έχεις κάτι για μένα, Ρόμπερτ;» Επιτέλους; «Όχι, χρειάζομαι κάποιες πληροφορίες. Πέρυσι σε έφερα σε επαφή με μια επιστήμονα ονόματι Κάθριν Σόλομον, την αδερφή του Πίτερ Σόλομον, σωστά;» Ο Φάουκμαν συνοφρυώθηκε. Ακόμα να στριοθεί να γράψει. «Η Σόλομον έψαχνε εκδότη για ένα βιβλίο με θέμα τη Νοητική Επιστήμη. Τ η θυμάσαι;» Ο Φάουκμαν γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω. «Βέβαια. Τ η θυμάμαι. Τζίφος η ιστορία. Ό χ ι μόνο αρνήθηκε να μου επιτρέψει να διαβάσω τα αποτελέσματα της έρευνάς της, αλλά δεν ήθελε καν να εκδοθεί το παραμικρό πριν από κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία στο μέλλον». «Τζόνας, άκουσέ με, δεν έχω πολύ χρόνο. Χρειάζομαι το τηλέφωνο της Κάθριν. Αυτή τη στιγμή! Το έχεις;» * Λατινική έκφραση που σημαίνει «Ο χρόνος τρέχει». (Σ.τ.Ε.)


249

«Κοίτα, ως φίλος σου, πρέπει να σε προειδοποιήσω: Ακούγεσαι σαν να βρίσκεσαι σε απόγνωση. Εντάξει, είναι πολύ ωραία γυναίκα, αλλά δεν πρόκειται να την εντυπωσιάσεις με...» «Τζόνας, δεν έχω χρόνο για πλάκες, χρειάζομαι το τηλέφωνο της αμέσως». «Καλά, πώς κάνεις έτσι... Μισό λεπτό». Ο Φάουκμαν και ο Λάνγκντον ήταν στενοί φίλοι εδώ και αρκετά χρόνια, ώστε να καταλαβαίνει ο ένας πότε σοβαρολογούσε ο άλλος. Ο Τζόνας πληκτρολόγησε το όνομα της Κάθριν Σόλομον και άρχισε να ψάχνει τις καταχωρίσεις στο διακομιστή μηνυμάτων της εταιρείας. «Ψάχνω...» είπε. «Πάντως, αν θες τη γνώμη μου, όταν της τηλεφωνήσεις, ίσως θα ήταν καλύτερα να μην το κάνεις από την πισίνα του πανεπιστημίου. Ακούγεται σαν να βρίσκεσαι σε άσυλο». «Δεν είμαι στην πισίνα. Είμαι σε μια σήραγγα κάτω από το Καπιτώλιο». Ο Φάουκμαν κατάλαβε από τον τόνο της φωνής του Λάνγκντον ότι ο φίλος του δεν αστειευόταν. Μα τι συμβαίνει μ αντό τον άνθρωπο, τέλος πάντων; «Ρόμπερτ, γιατί δεν μπορείς απλώς να καθίσεις στο σπίτι σου και να γράψεις·,» Ο υπολογιστής του έβγαλε έναν κοφτό ήχο. «Μισό λεπτό... Ναι, το βρήκα». Άνοιξε ένα παλιό μήνυμα της Κάθριν. «Το μόνο νούμερο που έχω είναι αυτό του κινητού της». «Μου κάνει». Ο Φάουκμαν του έδωσε τον αριθμό. «Σ' ευχαριστώ, Τζόνας», είπε ο Λάνγκντον, πραγματικά ευγνώμων. «Σου χρωστάω χάρη». «Αυτό που μου χρωστάς είναι κάποιο σύγγραμμα, Ρόμπερτ. Έχεις ιδέα πόσο καιρό...» Η γραμμή νέκρωσε. Ο Φάουκμαν κοίταξε απορημένος το ακουστικό και κούνησε το κεφάλι του. Οι εκδόσεις βιβλίων θα ήταν τόσο πιο απλή υπόθεση αν δεν μπλέκονταν στη μέση οι συγγραφείς...


250

45 Η ΚΑΘΡΙΝ ΣΟΛΟΜΟΝ ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΤΗΚΕ όταν είδε το όνομα στην οθόνη αναγνώρισης κλήσεων. Στην αρχή είχε υποθέσει ότι της τηλεφωνου'σε η Τρις για να της εξηγήσει το λόγο για τον οποίο είχε καθυστερήσει τόσο πολΰ να επιστρέψει στο εργαστήριο μαζί με τον δρα Άμπαντον. Ό μ ω ς το τηλεφώνημα δεν ήταν από την Τρις. Ή τ α ν από κάποιον παλιό φίλο. Ένα ντροπαλό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της. Μα πόσο πιο αλλόκοτη θα γίνει η αποψινή βραδιά; Άνοιξε το τηλέφωνο της. «Μη μου πεις», είπε πειραχτικά. «Εργένης βιβλιοφάγος αναζητά μοναχική επιστήμονα της Νοητικής;» «Κάθριν!» Η βαθιά φωνή ήταν του Ρόμπερτ Λάνγκντον. «Δόξα τω Θεώ, είσαι καλά». «Φυσικά και είμαι καλά», απάντησε εκείνη, απορημένη. «Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι δε μου τηλεφώνησες ξανά έπειτα από εκείνο το πάρτι στο σπίτι του Πίτερ πέρυσι το καλοκαίρι...» «Κάτι συνέβη απόψε. Άκουσέ με, σε παρακαλώ». Η συνήθως ήρεμη φωνή του ακουγόταν ταραγμένη. «Λυπάμαι που πρέπει να σου το πω, όμως ο Πίτερ διατρέχει σοβαρό κίνδυνο». Το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη της Κάθριν. «Τι είναι αυτά που λες;» «Ο Πίτερ...» Ο Λάνγκντον κόμπιασε, σαν να έψαχνε τις κατάλληλες λέξεις. «Δεν ξέρω πώς να σου το πω, όμως... έπεσε θΰμα απαγωγής. Δεν είμαι σίγουρος πώς ή από ποιον, αλλά...» «Θΰμα απαγωγής;» επανέλαβε με ένταση η Κάθριν. «Ρόμπερτ, με τρομάζεις. Πότε; Ποΰ;» «Δεν ξέρω». Η φωνή του Λάνγκντον ράγισε, σαν να τα είχε κι εκείνος χαμένα. «Πρέπει να συνέβη κάποια στιγμή σήμερα το πρωί, ίσως και χτες». «Δεν είναι καθόλου αστείο αυτό», είπε η Κάθριν θυμωμένα. «Ο αδερφός μου είναι μια χαρά. Δεν έχω ένα τέταρτο που του μίλησα!» «Σοβαρά;» Ο Λάνγκντον ακούστηκε κατάπληκτος. «Ναι! Μου έστειλε ένα γραπτό μήνυμα, έρχεται στο εργαστήριο».


251

«Σου έστειλε γραπτό μήνυμα...» Ο Λάνγκντον σκεφτόταν μεγαλόφωνα. «Ναι, όμως δεν άκουσες τη φωνή του;» «Όχι, αλλά...» «Άκονσέ με. Το μήνυμα που έλαβες δεν ήταν από τον αδερφό σου. Κάποιος έχει το τηλέφωνο του Πίτερ. Είναι επικίνδυνος. Δεν ξέρω ποιος είναι, όμως με ξεγέλασε και με έφερε στην Ουάσινγκτον απόψε». «Σε ξεγέλασε; Δε σε καταλαβαίνω, τι είναι αυτά που λες;» «Το ξέρω, λυπάμαι πολΰ». Ο Ρόμπερτ ακουγόταν ασυνήθιστα συγχυσμένος. «Κάθριν, νομίζω ότι ίσως κινδυνεύεις κι εσύ». Η Κάθριν Σόλομον ήταν σίγουρη ότι ο Λάνγκντον δεν υπήρχε περίπτωση να αστειεύεται για ένα τέτοιο θέμα, όμως ακουγόταν λες και είχε χάσει τα λογικά του. «Είμαι μια χαρά», του είπε. «Βρίσκομαι κλειδωμένη μέσα σε ένα φυλασσόμενο κτίριο!» «Σε παρακαλώ, διάβασέ μου το μήνυμα που έλαβες από το κινητό του Πίτερ. Σε παρακαλώ». Σαστισμένη, η Κάθριν εμφάνισε στην οθόνη το γραπτό μήνυμα και το διάβασε στον Λάνγκνιον. Ό τ α ν έφτασε στο τέλος, στη φράση όπου αναφερόταν στον δρα Άμπαντον, αισθάνθηκε ένα ρίγος να τη διαπερνά. Αν ευκαιρεί, ζήτα από τον δρα Άμπαντον να μας συναντήσει εκεί. Τον εμπιστεύομαι απόλυτα... «Ω Θεέ μου...» Η φωνή του Λάνγκντον πρόδινε φόβο. «Προσκάλεσες τον άνθρωπο αυτό στο κτίριο;» «Ναι! Η βοηθός μου πήγε πριν από λίγο να τον παραλάβει από το χώρο υποδοχής. Τους περιμένω από στιγμή σε...» «Κάθριν, φύγε από εκεί!» ούρλιαξε ο Λάνγκντον. «Τώρα!»

Στην άλλη άκρη του Κέντρου Υποστήριξης του Μουσείου Σμιθσόνιαν, μέσα στο δωμάτο ασφαλείας, ένα τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει, καλύπτοντας τον ήχο από το παιχνίδι των Ρέντσκινς. Ο φύλακας έβγαλε απρόθυμα τα ακουστικά του για μία ακόμα φορά. «Δωμάτιο ασφαλείας», είπε μηχανικά. «Είμαι ο Κάιλ». «Κάιλ, Κάθριν Σόλομον εδώ!» Η φωνή της ακουγόταν αγχωμένη, ξέπνοη.

252


«Κυρία Σόλομον, ο αδερφός σας δεν έχει...» «Πού είναι η Τρις;» ρώτησε επιτακτικά η γυναίκα. «Τη βλέπεις σε κάποιο από τα μόνιτορ;» Ο φύλακας έστρεψε την καρέκλα του για να κοιτάξει τις οθόνες. «Δεν επέστρεψε ακόμα στον "Κύβο";» «Όχι!» φώναξε η Κάθριν, εμφανώς ανάστατη. Ο φύλακας τώρα συνειδητοποίησε ότι η Κάθριν Σόλομον ήταν λαχανιασμένη, σαν να έτρεχε. Τι συμβαίνει εκείηέρα; Έπιασε το χειριστήριο του βίντεο και με επιδέξιες κινήσεις άρχισε να περνάει στα γρήγορα καρέ από τις ψηφιακές κάμερες. «Μισό λεπτό, κοιτάζω τι έχουν γράψει οι κάμερες. Βλέπω την Τρις με τον καλεσμένο σας να φεύγουν από το χώρο υποδοχής... να κινούνται στην "Οδό"... Το τρέχω λίγο πιο μπροστά. Λοιπόν, μπαίνουν στο "Υγρό Κουκούλι"... Η Τρις χρησιμοποιεί την κάρτα της για να ξεκλειδώσει την πόρτα... Εισέρχονται μαζί στο θάλαμο... Το προχωράω μπροστά. Εδώ είμαστε: Βγαίνουν από το θάλαμο... Αυτή η εικόνα έχει ληφθεί πριν από ένα λεπτό. Συνεχίζουν το δρόμο τους...» Έγειρε το κεφάλι του στο πλάι, επιβραδύνοντας τη ροή των εικόνων. «Για μισό λεπτό! Αυτό είναι περίεργο...» «Τι πράγμα;» «Ο κύριος βγήκε από το "Υγρό Κουκούλι" μόνος του». «Η Τρις έμεινε εκεί;» «Ναι, έτσι φαίνεται. Παρακολουθώ τον καλεσμένο σας τώρα... βρίσκεται στο διάδρομο μόνος του». «Πού είναι η Τρις;» ρώτησε η Κάθριν, στα πρόθυρα υστερίας τώρα. «Δεν τη βλέπω σε κάποια οθόνη», απάντησε εκείνος, με τη φωνή του να χρωματίζεται για πρώτη φορά με μια νότα ανησυχίας. Κοίταξε ξανά την οθόνη και παρατήρησε ότι τα μανίκια του σακακιού του άντρα φαίνονταν βρεγμένα... μέχρι τους αγκώνες. Τι ατψ ευχή έκανε εκεί μέσα; Ο φύλακας συνέχισε να παρακολουθεί τον άντρα, ο οποίος κατευθυνόταν αποφασιστικά μέσω του κεντρικού διαδρόμου προς τη Μονάδα Πέντε, κρατώντας σφιχτά στο χέρι του κάτι που έμοιαζε με... μαγνητική κάρτα. Ο φύλακας ένιωσε τις τρίχες του να σηκώνονται. «Κυρία Σόλομον, έχουμε πολύ σοβαρό πρόβλημα».


253

Για την Κάθριν Σόλομον η αποψινή βραδιά επιφύλασσε πολλές πρωτόγνωρες καταστάσεις. Εδώ και δύο χρόνια δεν είχε χρησιμοποιήσει ούτε μία φορά το κινητό της μέσα στο κενό. Ούτε είχε καλύψει μέχρι τότε τη διαδρομή τρέχοντας ξέφρενα. Αυτή τη στιγμή όμως η Κάθριν είχε ένα κινητό κολλημένο στο αφτί της και έτρεχε στα τυφλά ακολουθώντας το ατέλειωτο χαλί. Κάθε φορά που ένιωθε κάποιο από τα πόδια της να ξεφεύγει από το διάδρομο, το επανέφερε στο κέντρο, συνεχίζοντας να τρέχει μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. «Πού βρίσκεται τώρα;» ρώτησε το φύλακα η Κάθριν, ξέπνοη. «Το τσεκάρω αυτή τη στιγμή», απάντησε εκείνος. «Προχωράω λίγο μπροστά... Εντάξει, τον βλέπω να διασχίζει τον κεντρικό διάδρομο με κατεύθυνση προς τη Μονάδα Πέντε». Η Κάθριν επιτάχυνε, προσπαθώντας να φτάσει στην έξοδο προτού παγιδευτεί εκεί μέσα. «Πόση (όρα θέλει ακόμα για να βρεθεί στην είσοδο της Μονάδας Πέντε;» Ακολούθησε μια ηλεκτρισμένη σιωπή. «Κυρία Σόλομον, δε με καταλάβατε... Συνεχίζω να βλέπω εικόνες από το βίντεο. Όλα αυτά που σας λέω είναι καταγραφές από τις κάμερες. Έχουν ήβη συμβεί». Νέα παύση. «Μισό λεπτό, αφήστε με να ελέγξω το αρχείο καταγραφής εισόδου - εξόδου». Λίγα δευτερόλεπτα μετά είπε: «Κυρία Σόλομον, το κλειδί της κυρίας Νταν δείχνει να έχει χρησιμοποιηθεί στην είσοδο της Μονάδας Πέντε πριν από περίπου ένα λεπτό». Η Κάθριν επιβράδυνε απότομα, σταματώντας άτσαλα στη μέση της αβύσσου. «Έχει ξεκλειδώσει ήδη τη Μονάδα Πέντε;» ψιθύρισε στο τηλέφωνο. Ο φύλακας πληκτρολογούσε ξέφρενα. «Ναι, φαίνεται πως μπήκε στο χώρο πριν από... ενενήντα δευτερόλεπτα ακριβώς». Το σώμα της Κάθριν πάγωσε. Δεν τολμούσε καν να πάρει ανάσα. Ξαφνικά το απέραντο σκοτάδι έμοιαζε να ζωντανεύει ολόγυρά της. Βρίσκεται εδώ μέσα, μαζί μου.

254


Μέσα σε μια στιγμή η Κάθριν συνειδητοποίησε ότι η μοναδική λάμψη σε ολόκληρο εκείνο το θεοσκότεινο χώρο προερχόταν από το κινητό της, το οποίο φώτιζε το προφίλ της. «Στείλε βοήθεια», ψιθύρισε στο φύλακα. «Και πήγαινε στη Μονάδα Τρία για να βοηθήσεις την Τρις». Ύστερα έκλεισε αθόρυβα το κινητό, εξουδετερώνοντας το φως του. Απόλυτο σκοτάδι απλώθηκε γύρω της. Στεκόταν ακίνητη, σοκαρισμένη, αναπνέοντας όσο πιο αθόρυβα μπορούσε. Λίγα δευτερόλεπτα μετά έφτασε στη μύτη της η απαίσια μυρωδιά της αιθανόλης από κάπου μπροστά της στο σκοτάδι. Η μυρωδιά έγινε πιο έντονη. Η Κάθριν μπορούσε τώρα να νιώσει μια παρουσία σε απόσταση μερικα>ν μέτρων πάνω στο χαλί. Μέσα στη σιωπή, το σφυροκόπημα της καρδιάς της φάνταζε αρκετά δυνατό ώστε να προδώσει τη θέση της. Αθόρυβα, έβγαλε τα παπούτσια της και έκανε ένα πλάγιο βήμα προς τα αριστερά της για να πατήσει έξω από το χαλί. Το τσιμέντο ήταν κρύο κάτω από τα πέλματά της. Έκανε ένα ακόμα βήμα για να απομακρυνθεί από το χαλί. Η άρθρωση ενός από τα δάχτυλα των ποδιών της έτριξε. Μέσα στην απόλυτη σιωπή ακούστηκε σαν πυροβολισμός. Σε απόσταση μερικών μόνο μέτρων ακούστηκε ένα ξαφνικό θρόισμα ρούχου και κάτι όρμηξε πάνω της μέσα στο σκοτάδι. Η Κάθριν αντέδρασε λίγο πιο αργά απ' ό,τι θα έπρεπε, και ένα δυνατό χέρι απλώθηκε πάνω της ψάχνοντας στα τυφλά, προσπαθώντας να την πιάσει και να την ακινητοποιήσει. Η Κάθριν έστρεψε τον κορμό της απότομα τη στιγμή που μια σιδερένια λαβή έκλεινε σαν μέγκενη αρπάζοντας την εργαστηριακή ποδιά της και τραβώντας τη απότομα προς τα πίσω, εμποδίζοντάς τη να διαφύγει. Η Κάθριν τέντωσε τα χέρια της προς τα πίσω, γλιστρώντας έξω από τη λευκή ποδιά της και μακριά από τον άνθρωπο που την κυνηγούσε. Ξαφνικά, έχοντας χάσει πλέον εντελώς τον προσανατολισμό της, η Κάθριν Σόλομον βρέθηκε να τρέχει εντελώς στα τυφλά, διασχίζοντας μια απέραντη, κατάμαυρη άβυσσο.


255

34 ΠΑΡΌΤΙ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΑΥΤΟ που πολλοί έχουν αποκαλέσει «ομορφότερη αίθουσα στον κόσμο», η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου είναι λιγότερο γνωστή για το επιβλητικό μεγαλείο της και περισσότερο για τις τεράστιες συλλογές της. Με περισσότερα από οκτακόσια χιλιόμετρα ραφιών, αρκετά για να καλύψουν την απόσταση από την Ουάσινγκτον μέχρι τη Βοστόνη, κατοχυρώνει με άνεση τον τίτλο της μεγαλύτερης βιβλιοθήκης στον πλανήτη. Κι όμως, συνεχίζει να επεκτείνεται, προσθέτοντας καθημερινά στους καταλόγους της περισσότερους από δέκα χιλιάδες τίτλους. Έχοντας χρησιμεύσει αρχικά ως χώρος φύλαξης της προσωπικής συλλογής επιστημονικών και φιλοσοφικών βιβλίων του Τόμας Τζέφερσον, η βιβλιοθήκη αποτελούσε σύμβολο της αφοσίωσης των Ηνωμένων Πολιτειών στη διασπορά της γνώσης. Ή τ α ν ένα από τα πρώτα κτίρια σιην Ουάσινγκτον που απέκτησαν ηλεκτροφωτισμό, αποτελώντας κυριολεκτικά φωτεινό φάρο στα σκοτάδια του Νέου Κόσμου. Ό π ω ς δηλώνει το όνομά της, η Βιβλιοθήκη τον Κογκρέσου ιδρύθηκε προκειμένου να εξυπηρετήσει το Κογκρέσο, τα σεβάσμια μέλη του οποίου συνεδρίαζαν στην απέναντι πλευρά του δρόμου, στο Καπιτώλιο. Αυτός ο παμπάλαιος δεσμός μεταξύ της βιβλιοθήκης και του Καπιτωλίου πρόσφατα είχε ενισχυθεί με την κατασκευή ενός απτού συνδέσμου, μιας μεγάλης υπόγειας διάβασης η οποία περνούσε κάτω από τη λεωφόρο Ανεξαρτησίας και συνέδεε τα δύο κτίρια. Απόψε, σε αυτό το μισοσκότεινο πέρασμα, ο Ρόμπερτ Λάνγκντον ακολουθούσε τον Γουόρεν Μπέλαμι σε μια ζώνη υπό κατασκευή, προσπαθώντας να καταλαγιάσει τους φόβους του για την Κάθριν. Αυτός ο παρανοϊκός βρίσκεται στο εργαστήριο της; Ο Λάνγκντον δεν ήθελε καν να σκεφτεί τι γύρευε εκεί. Όταν της τηλεφώνησε για να την προειδοποιήσει, είχε πει στην Κάθριν προτού κλείσει το τηλέφωνο πού ακριβώς να τον συναντήσει. Πόσο θέλει ακόμα για να τελειώσει αυτή η σήραγγα; Τον είχε πιάσει ήδη πονοκέφαλος, καθώς ένας χείμαρρος αλληλένδετων σκέψεων σάρωνε το μυαλό του: η Κάθριν, ο Πίτερ, οι τέκτονες, ο Μπέλαμι, οι πυραμίδες, η αρχαία προφητεία... και ένας χάρτης.

256


Ο Λάνγκντον έδιωξε όλες αυτές τις σκέψεις και συνέχισε το δρόμο του. Ο Μπέλαμι υποσχέθηκε πας θα μου εξηγήσει. Ό τ α ν έφτασαν τελικά οι δύο άντρες στο τέρμα του περάσματος, ο Μπέλαμι οδήγησε τον Λάνγκντον σε μια δίφυλλη πόρτα η κατασκευή της οποίας δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα. Μην έχοντας άλλο τρόπο να ασφαλίσει την ημιτελή πόρτα πίσω τους, ο Αρχιτέκτονας αυτοσχεδίασε, αρπάζοντας μια αλουμινένια σκάλα που χρησιμοποιούσαν οι εργάτες και στερεώνοντάς τη πάνω στην εξωτερική πλευρά της πόρτας. Στη συνέχεια ισορρόπησε ένα μεταλλικό κουβά πάνω της. Αν επιχειρούσε κάποιος να ανοίξει την πόρτα, ο κουβάς θα έπεφτε με πάταγο στο δάπεδο. Αυτό είναι το σύστημα συναγερμού μας; Ο Λάνγκντον παρατήρησε τον ετοιμόρροπο κουβά, ελπίζοντας πως ο Μπέλαμι είχε ένα πιο σοβαρό σχέδιο για την ασφάλειά τους απόψε. Τα πάντα είχαν συμβεί τόσο γρήγορα, και ο Ρόμπερτ μόλις τώρα άρχιζε να συνειδητοποιεί τις επιπτώσεις της απόφασής του να ακολουθήσει τον Μπέλαμι. Είμαι φυγάς, με κυνηγάει η CIA. Ο Μπέλαμι έστριψε σε μια γωνία και στη συνέχεια οι δύο άντρες άρχισαν να ανεβαίνουν μια φαρδιά σκάλα η πρόσβαση στην οποία απαγορευόταν με ένα κορδόνι στερεωμένο σε μια σειρά από πορτοκαλιά κολονάκια. Το σακίδιο του Λάνγκντον τον βάραινε καθώς ανέβαινε. «Η πέτρινη πυραμίδα...» είπε. «Ακόμα δεν έχω καταλάβει...» «Όχι εδώ», τον διέκοψε ο Μπέλαμι. «Θα την εξετάσουμε στο φως. Ξέρω ένα ασφαλές μέρος». Ο Λάνγκντον αμφέβαλλε σοβαρά για το κατά πόσο υπήρχε ασφαλές μέρος για κάποιον που λίγο νωρίτερα είχε επιτεθεί στη διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας της CIA. Μόλις οι δύο άντρες έφτασαν στην κορυφή της σκάλας, βρέθηκαν σε μια μεγάλη αίθουσα όπου κυριαρχούσαν το ιταλικό μάρμαρο, ο γύψος και ο χρυσός. Στην περίμετρο της αίθουσας ήταν τοποθετημένα οκτώ ζεύγη αγαλμάτων, τα οποία αναπαριστούσαν τη θεά Αθηνά σε διάφορες στάσεις. Ο Μπέλαμι συνέχισε το δρόμο του, οδηγώντας τον Λάνγκντον ανατολικά μέσα από έναν αψιδωτό διάδρομο που κατέληγε σε έναν ακόμα μεγαλύτερο χώρο.


257

Ακόμα και με τον αχνό φωτισμό τις ώρες που το κτίριο ήταν κλειστό, η κεντρική αίθουσα της βιβλιοθήκης άστραφτε εκπέμποντας το κλασικό μεγαλείο ενός πολυτελούς ευρωπαϊκού ανακτόρου. Σε ύψος είκοσι τριών μέτρων πάνω από τα κεφάλια τους φεγγίτες με υαλογραφήματα λαμπύριζαν ανάμεσα στα δοκάρια της οροφής που ήταν διακοσμημένα με σπάνιο «έλασμα αλουμινίου», ένα μέταλλο που κάποτε θεωρούνταν πολυτιμότερο ακόμα κι από το χρυσάφι. Από κάτω, δύο επιβλητικές σειρές κιόνων εκτείνονταν κατά μήκος του εξώστη του δεύτερου ορόφου, όπου έφτανε κανείς μέσω δύο μεγαλοπρεπών ελικοειδών κλιμάκων, στ ις κολόνες της βάσης των οποίων στέκονταν γιγάντιες μπρούτζινες γυναικείες μορφές με υψωμένους δαυλούς φώτισης. Σε μια μάλλον αλλόκοτη απόπειρα να υπογραμμιστεί αυτή η θεματική του σύγχρονου διαφωτισμού και ταυτόχρονα να διατηρηθεί ο αναγεννησιακός διάκοσμος, στις κουπαστές είχαν σκαλιστεί στρουμπουλοί ερωτιδείς οι οποίοι αναπαριστούσαν σύγχρονους επιστήμονες. Ένας αγγελικός ηλεκτρολόγος ηον κρατάει ένα τηλέφωνο; Ένας εντομολόγος αου άφησε τα χερουβείμ για να μαζέψει δείγματα; Ο Λάνγκντον αναρωτήθηκε τι γνώμη θα είχε ο Μπερνίνι για όλα αυτά. «Εδώ θα μιλήσουμε», είπε ο Μπέλαμι, οδηγώντας τον λίγο πιο κάτω από τις αλεξίσφαιρες προθήκες όπου φυλάσσονταν τα δύο πολυτιμότερα κομμάτια της βιβλιοθήκης: η Γιγάντια Βίβλος της Μαγεντίας, η οποία γράφτηκε στο χέρι τη δεκαετία του 1450, και το αντίγραφο της Βίβλου του Γουτεμβέργιου που δόθηκε στης Ηνωμένες Πολιτείες, ένα από τα μόλις τρία ολοκληρωμένα αντίγραφα σε περγαμηνή που υπάρχουν στον κόσμο. Απόλυτα ταιριαστά, η θολωτή οροφή από πάνω φιλοξενούσε το εξάπτυχο ζωγραφικό έργο του Τζον Γουάιτ Αλεξάντερ με τίτλο Η Εξέλιξη του Βιβλίου. Ο Μπέλαμι τράβηξε γραμμή προς μια κομψή δίφυλλη πόρτα στο κέντρο της πίσω πλευράς του ανατολικού διαδρόμου. Ο Λάνγκντον ήξερε ποιο δωμάτιο υπήρχε πίσω από εκείνες τις πόρτες, όμως του φάνταζε περίεργη ως επιλογή χώρου συζήτησης. Πέρα από την προφανή ειρωνεία τού να συζητήσουν σε ένα χώρο γεμάτο από πινακίδες που ζητούσαν από τους επισκέπτες να κάνουν «Ησυχία, παρακαλώ», το δωμάτιο αυτό κάθε άλλο παρά «ασφαλές» φάνταζε. Βρισκόταν

258


ακριβώς στο κέντρο της σταυροειδούς κάτοψης της βιβλιοθήκης και αποτελούσε την καρδιά του κτιρίου. Το να καταφύγουν εκεί θα ήταν σαν να έκανε κάποιος διάρρηξη σε έναν καθεδρικό ναό και να επέλεγε να κρυφτεί στην Αγία Τράπεζα. Παρ' όλα αυτά, ο Μπέλαμι ξεκλείδωσε τις πόρτες, πέρασε στο σκοτεινό δωμάτιο από πίσω τους και αναζήτησε στα τυφλά το διακόπτη των φώτων. Ό τ α ν τον ανέβασε, ένα από τα μεγάλα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα της Αμερικής υλοποιήθηκε μπροστά στα μάτια τους. Το διάσημο αναγνωστήριο ήταν μια πραγματική γιορτή των αισθήσεων: ένα ογκώδες οκτάγωνο που έφτανε σε ύψος πενήντα μέτρων στο κέντρο του, με τις οκτώ πλευρές του διακοσμημένες με σοκολατί μάρμαρο από το Τενεσί, κρεμ μάρμαρο από τη Σιένα και μάρμαρο Αλγερίας στο χρώμα του κόκκινου μήλου. Επειδή φωτιζόταν από οκτώ γωνίες, δεν έπεφταν πουθενά σκιές, δίνοντας την αίσθηση ότι ολόκληρη η αίθουσα έλαμπε. «Ορισμένοι λένε ότι είναι το εντυπωσιακότερο δωμάτιο στην Ουάσινγκτον», σχολίασε ο Μπέλαμι καθώς συνόδευε τον Λάνγκντον στο εσωτερικό του. Ίσως και σε ολόκληρο τον κόσμο, σκέφτηκε ο Ρόμπερτ διαβαίνοντας το κατώφλι. Ό π ω ς πάντα, το βλέμμα του στράφηκε πρώτα προς τα πάνω, στο πανύψηλο κεντρικό κολάρο, από όπου κομψά ακτινωτά βεργία με αραβουργήματα εκτείνονταν μέχρι τον πάνω εξώστη. Περιμετρικά της αίθουσας, δεκαέξι μπρούτζινες προτομές πλαισίωναν το χαμηλό παραπέτο. Από κάτω μια εκπληκτική τοξοστοιχία σχημάτιζε τον κατώτερο εξώστη. Στο ισόγειο τρεις ομόκεντροι κύκλοι από λουστραρισμένα ξύλινα τραπέζια εκτείνονταν με κέντρο τους το τεράστιο οκτάγωνο γραφείο της γραμματείας. Ο Λάνγκντον έστρεψε την προσοχή του στον Μπέλαμι, ο οποίος είχε βαλθεί να στερεώσει τη δίφυλλη πόρτα ώστε να μείνει ανοιχτή. «Νόμιζα πως θα κρυβόμασταν», είπε ο Λάνγκντον, απορημένος. «Αν μπει κάποιος στο κτίριο», είπε ο Μπέλαμι, «θέλω να τον ακούσω καθώς θα πλησιάζει». «Ναι, αλλά δε θα μας βρουν αμέσως εδώ;» «Οπουδήποτε κι αν κρυφτούμε, θα μας βρουν. Όμως, αν μας στρι-


259

μώξουν σε αυτό τσ κτίριο, θα διαπιστώσεις ότι η επιλογή αυτού του δωματίου ήταν η ιδανική». Ο Λάνγκντον δεν μπορούσε να φανταστεί το γιατί, όμως ο Μπέλαμι δε φαινόταν να έχει διάθεση να το συζητήσει. Ή δ η κινούνταν προς το κέντρο του δωματίου, όπου επέλεξε ένα από τα διαθέσιμα τραπέζια ανάγνωσης, έφερε κοντά δύο καρέκλες και άναψε τη λάμπα. Ύστερα έδειξε το σακίδιο του Λάνγκντον. «Εντάξει, καθηγητά, ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά». Μη θέλοντας να διακινδυνεύσει να χαράξει τη λουστραρισμένη επιφάνεια του τραπεζιού ακουμπώντας πάνω της ένα τραχύ κομμάτι γρανίτη, ο Λάνγκντον ανέβασε ολόκληρο το σακίδιο στο τραπέζι και άνοιξε το φερμουάρ, διπλώνοντας τις πλευρές μέχρι κάτω για να αποκαλυφθεί η πυραμίδα. Ο Γουόρεν Μπέλαμι μετακίνησε ελαφρώς τη λάμπα και παρατήρησε προσεκτικά την πυραμίδα. Άγγιξε με τα ακροδάχτυλά του τα ασυνήθιστα εγχάρακτα σύμβολα. «Να υποθέσω ότι αναγνωρίζεις αυτή τη γλώσσα;» ρώτησε ο Μπέλαμι. «Φυσικά», απάντησε ο Λάνγκντον, κοιτάζοντας τα δεκαέξι σύμβολα.

νΕΕΚ

_Ι>< • L

^

J

v

Γνωστή και ως Κώδικας του Τέκτονα, αυτή η κωδικοποιημένη γλώσσα χρησιμοποιούνταν για την ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ των πρώτων τεκτόνων αδελφών. Η συγκεκριμένη μέθοδος κωδικοποίησης είχε εγκαταλειφθεί πριν από πολλά χρόνια για έναν απλούστατο λόγο: η αποκωδικοποίησή της αποδείχτηκε υπερβολικά εύκολη. Οι περισ-


260

σότεροι φοιτητές στο δεύτερο κύκλο των σεμιναρίων συμβολογίας που διοργάνωνε ο Λάνγκντον μπορούσαν να σπάσουν τον κώδικα μέσα σε περίπου πέντε λεπτά. Ο Ρόμπερτ, αν είχε μολύβι και χαρτί, το κατάφερνε σε λιγότερο από εξήντα δευτερόλεπτα. Η πασίγνωστη αδυναμία αυτού του παμπάλαιου κώδικα να διατηρήσει τα μυστικά του έφερνε στη συγκεκριμένη περίπτωση τον Λάνγκντον αντιμέτωπο με κάποια παράδοξα. Πρώτον, ο ισχυρισμός ότι εκείνος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος σε ολόκληρο τον κόσμο που μπορούσε να τον σπάσει ήταν εξωφρενικός. Δεύτερον, το να υποστηρίζει η Σάτο πως ένας τεκτονικός κώδικας αποτελούσε ζήτημα εθνικής ασφάλειας ήταν σαν να έλεγε πως οι κωδικοί πυροδότησης του πυρηνικού οπλοστασίου της χώρας μπορούσαν να ανακτηθούν με κάποιον από εκείνους τους περιστρεφόμενους δακτυλίους αποκωδικοποίησης που προσφέρονταν ως δώρο στα κουτιά των δημητριακών για να παίζουν τα παιδιά. Ο Λάνγκντον συνέχιζε να έχει σοβαρότατες αμφιβολίες για την όλη ιστορία. Αυτή η πυραμίδα είναι ένας χάρτης; Και υποδεικνύει το σημείο όπου κρύβεται η σοχρία των αιώνων; «Ρόμπερτ», είπε ο Μπέλαμι, θανάσιμα σοβαρός. «Σου εξήγησε η διευθύντρια Σάτο για ποιο λόγο ενδιαφέρεται τόσο για την υπόθεση;» Ο Λάνγκντον κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Δε μου είπε κάτι συγκεκριμένο. Απλώς, κάθε τόσο επαναλάμβανε ότι επρόκειτο για ζήτημα εθνικής ασφάλειας. Φαντάζομαι ότι έλεγε ψέματα». «Ίσως», είπε ο Μπέλαμι, τρίβοντας το σβέρκο του. Κάτι έμοιαζε να τον προβληματίζει. «Το ζήτημα είναι ότι υπάρχει ένα πολύ χειρότερο ενδεχόμενο». Στράφηκε προς τον Λάνγκντον και τον κοίταξε στα μάτια. «Δεν αποκλείεται η διευθύντρια Σάτο να έχει ανακαλύψει την πραγματική σημασία αυτής της πυραμίδας».

47 Τ Ο ΣΚΟΤΑΔΙ ΠΟΥ ΚΥΚΛΩΝΕ την Κάθριν Σόλομον έμοιαζε αδιαπέραστο. Έχοντας εγκαταλείψει την οικεία ασφάλεια του χαλιού, βρέθηκε να τρέχει στα τυφλά, με τα απλωμένα μπροστά χέρια της να μη βρί-


261

σκουν τίποτα παρά μόνο κενό καθώς προχωρούσε παραπατώντας μέσα στην αφιλόξενη άβυσσο. Κάτω από τα ντυμένα με κάλτσες πέλματά της η ατέλειωτη επιφάνεια του ψυχρού τσιμέντου έμοιαζε με παγωμένη λίμνη, ένα εχθρικό περιβάλλον από το οποίο ήταν απαραίτητο να ξεφύγει. Καθώς δε μύριζε πια αιθανόλη κοντά της, σταμάτησε και περίμενε μέσα στο σκοτάδι. Εντελώς ακίνητη, τέντωσε τα αφτιά της για να αφουγκραστεί, ευχόμενη να σταματούσε η καρδιά της να χτυπάει τόσο δυνατά. Τα βαριά βήματα πίσω της φαίνονταν να έχουν σταματήσει επίσης. Του ξέφυγα; Η Κάθριν έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να φανταστεί πού βρισκόταν. Προς ποια κατεύθυνση έτρεξα; Προς τα ηού είναι η έξοδος; Ή τ α ν μάταιο. Είχε χάσει τον προσανατολισμό της σε τέτοιο βαθμό, ώστε η πόρτα θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε. Ο φόβος, όπως είχε ακούσει κάποτε η Κάθριν, λειτουργούσε σαν διεγερτικό, οξύνοντας την ικανότητα του εγκεφάλου να σκέφτεται. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πάντως, ο φόβος είχε μετατρέψει το μυαλό της σε ένα σαρωτικό χείμαρρο πανικού και σύγχυσης. Ακόμα κι αν βρω τψ έξοδο, δεν μπορώ να βγω. Είχε χάσει την κάρτα της όταν είχε υποχρεωθεί να αφήσει πίσω την ποδιά της. Η μοναδική της ελπίδα τώρα έμοιαζε να είναι το γεγονός ότι είχε μετατραπεί στην παροιμιώδη βελόνα στ' άχυρα, μια κουκκίδα πάνω σε ένα πλέγμα τριών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων. Παρότι αισθανόταν εντονότατη την παρόρμηση να τραπεί σε φυγή, το αναλυτικό μυαλό της Κάθριν της υποδείκνυε τη μοναδική λογική κίνηση: να μείνει ακίνητη. Μη σαλέψεις. Μη βγάλεις άρα. Ο φύλακας βρισκόταν καθ' οδόν, ενώ, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο διώκτης της μύριζε έντονα αιθανόλη. Αν πλησιάσει τιολύ, θα το καταλάβω. Ό π ω ς στεκόταν βουβή, το μυαλό της πλανήθηκε σε αυτό που της είχε πει ο Λάνγκντον. 0 αδερφός σου... έπεσε θύμα απαγωγης. Χοντροί κόμποι κρύου ιδρώτα σχηματίστηκαν πάνω στο μπράτσο της και κύλησαν προς τα κάτω, προς το κινητό τηλέφωνο το οποίο συνέχιζε να κρατάει σφιχτά στη δεξιά της χούφτα. Ή τ α ν ένας κίνδυνος τον οποίο δεν είχε υπολογίσει. Αν χτυπούσε το τηλέφωνο, θα πρόδινε τη θέση της, όμως δεν μπορούσε να το απενεργοποιήσει χωρίς να το ανοίξει, πράγμα που σήμαινε ότι θα φωτιζόταν η οθόνη του.

262


Ακούμπησε κάτω το τηλέφωνο... και απομακρύνσον. Ό μ ω ς ήταν ήδη αργά. Η μυρωδιά της αιθανόλης πλησίαζε από τα δεξιά της, δυναμώνοντας κάθε στιγμή που περνούσε. Η Κάθριν έδωσε μάχη για να διατηρήσει την ψυχραιμία της, πιέζοντας τον εαυτό της να αγνοήσει το ένστικτο που την ωθούσε να τρέξει. Με προσεκτικές, εξαιρετικά αργές κινήσεις, έκανε ένα βήμα προς τα αριστερά της. Το σιγανό θρόισμα των ρούχων της φαίνεται πως ήταν υπεραρκετό για το διώκτη της. Τον άκουσε να ορμάει και η οσμή της αιθανόλης την κατέκλυσε τη στιγμή που ένα δυνατό χέρι την άρπαζε από τον ώμο. Έστρεψε τον κορμό της για να ξεφύγει, παρά τον τρόμο που απειλούσε να την παραλύσει. Ο μαθηματικός τρόπος σκέψης κατέληξε μεμιάς στο καλάθι των αχρήστων και η Κάθριν άρχισε να τρέχει στην τύχη. Έστριψε απότομα προς τα αριστερά, αλλάζοντας πορεία, ορμώντας τυφλά στο κενό. Ο τοίχος εμφανίστηκε μπροστά της από το πουθενά. Η Κάθριν έπεσε με τόση δύναμη πάνω του, που της κόπηκε η ανάσα. Αισθάνθηκε οξύ πόνο στο χέρι και στον ώμο της, όμως κατάφερε να διατηρήσει την ισορροπία της. Η γωνία υπό την οποία προσέκρουσε το σώμα της πάνω στον τοίχο την είχε προφυλάξει από τα χειρότερα, όμως αυτό ελάχιστη παρηγοριά της πρόσφερε τώρα. Ο ήχος της πρόσκρουσης είχε αντηχήσει σε ολόκληρο το χώρο. Ξέρει πού βρίσκομαι. Διπλωμένη στα δύο από τον πόνο, έστρεψε το κεφάλι της και βύθισε το βλέμμα της στο αδιαπέραστο μαύρο πέπλο που κάλυπτε το θάλαμο. Μπορούσε να αισθανθεί τα μάτια του πάνω της. Αλλαξε θέση. Αμέσως! Παλεύοντας ακόμα να πάρει ανάσα, άρχισε να κινείται παράλληλα προς τον τοίχο, αγγίζοντας απαλά με το αριστερό της χέρι κάθε ατσάλινο πριτσίνι που συναντούσε στο διάβα της. Μείνε κοντά στον τοίχο. Πρέπει να ξεγλιστρήσεις προτού σε στριμώξει. Στο δεξί της χέρι η Κάθριν συνέχιζε να σφίγγει το κινητό της, έτοιμη να το εκσφενδονίσει για να αμυνθεί, αν χρειαζόταν. Ή τ α ν παντελώς απροετοίμαστη για τον ήχο που άκουσε την επόμενη στιγμή: θρόισμα ρούχων ακριβώς μπροστά της, κοντά στον τοίχο. Μαρμάρωσε στη θέση της, παγωμένη από τον τρόμο, και κράτησε την ανάσα της. Πώς είναι δυνατόν να έφτασε κιόλας στον τοίχο; Αι-


263

σθάνθηκε ένα αμυδρό ρεύμα αέρα, μαζί με τη δυσωδία της αιθανόλης. Κινείται προς το μέρος μου! Η Κάθριν οπισθοχώρησε αρκετά βήματα. Ύστερα, κάνοντας αθόρυβα μεταβολή, άρχισε να κινείται γρήγορα προς την αντίθετη κατεύθυνση, παράλληλα πάντα με τον τοίχο. Είχε καλύψει γύρω στα έξι μέτρα, όταν συνέβη το αδύνατο. Για μία ακόμα φορά, ακριβώς μπροστά της, κολλητά στον τοίχο, άκουσε θρόισμα ρούχων. Ακολούθησε το ρεύμα αέρα και η οσμή της αιθανόλης. Η Κάθριν Σόλομον πάγωσε. Θεέ μον, βρίσκεται παντού!

Με το στήθος γυμνό, ο Μαλ'άχ βύθισε το βλέμμα του στο σκοτάδι. Η μυρωδιά της αιθανόλης είχε αποδειχτεί σοβαρό μειονέκτημα, οπότε αποφάσισε να τη μετατρέψει σε πλεονέκτημα, βγάζοντας το πουκάμισο και το σακάκι του και χρησιμοποιώντας τα για να στριμώξει το,θήραμα του. 'Οταν πέταξε το σακάκι του στον τοίχο στα δεξιά του, άκουσε την Κάθριν να σταματάει και να αλλάζει κατεύθυνση. Τώρα, έχοντας μόλις πετάξει το πουκάμισο του στον τοίχο στα αριστερά του, ο Μαλ'άχ άκουσε την Κάθριν να σταματάει ξανά. Ουσιαστικά, την είχε εγκλωβίσει στον τοίχο ορίζοντας δύο σημεία από τα οποία η γυναίκα δεν τολμούσε να περάσει. Ο Μαλ'άχ περίμενε, αφουγκραζόμενος μέσα στη σιωπή. Μόνο προς μία κατεύθννση μπορεί να κινηθεί πλέον... κατενθείαν πάνα μον. Ωστόσο δεν άκουγε τίποτα. Είτε η Κάθριν είχε παραλύσει από το φόβο είτε είχε αποφασίσει να μείνει ακίνητη και να περιμένει να καταφτάσει βοήθεια στη Μονάδα Πέντε. Οντως ή άλλως, είναι χαμένη. Κανείς δε θα μπορούσε να μπει στο θάλαμο για αρκετή ώρα: Ο Μαλ'άχ είχε αχρηστέψει το εξωτερικό πληκτρολόγιο με μια πολύ απλή αλλά αποτελεσματική τεχνική. Αφού είχε χρησιμοποιήσει την κάρτα της Τρις, σφήνωσε ένα κέρμα βαθιά μέσα στην υποδοχή της κάρτας, πράγμα που σήμαινε ότι για να χρησιμοποιηθεί ξανά ο μηχανισμός θα έπρεπε πρώτα να τον αποσυναρμολογήσουν. Εσύ κι εγώ είμαστε μόνοι εδώ μέσα, Κάθριν... για όση ώρα χρειαστεί. Ο Μαλ'άχ προχώρησε αθόρυβα μπροστά, με τα αφτιά του τε-

264


ντωμένα για να συλλάβει τον παραμικρό ήχο. Η Κάθριν Σόλομον θα άφηνε απόψε την τελευταία της ανάσα μέσα στα σκοτάδια του μουσείου του αδερφού της. Ποιητικό τέλος. Ο Μαλ'άχ ανυπομονούσε να ανακοινώσει το θάνατο της Κάθριν στον αδερφό της. Η αγωνία του ηλικιωμένου άντρα θα ήταν η πολυαναμενόμενη εκδίκησή του. Ξαφνικά, προς μεγάλη έκπληξή του, είδε μέσα στο σκοτάδι μια μικρή λάμψη και συνειδητοποίησε ότι η Κάθριν είχε μόλις διαπράξει ένα ολέθριο σφάλμα. Καλεί βοήθεια ατιό το τηλέφωνο; Η ηλεκτρονική οθόνη που είχε μόλις φωτιστεί αιωρούνταν στο ύψος της μέσης, σε απόσταση περίπου είκοσι μέτρων μπροστά του, σαν ένας φάρος μέσα στον αχανή μαύρο ωκεανό. Ο Μαλ'άχ είχε προετοιμάσει τον εαυτό του για το ενδεχόμενο να περιμένει αρκετή ώρα μέχρι να κάνει την κίνησή της η Κάθριν, όμως τώρα δε θα χρειαζόταν. Αμέσως ανέλαβε δράση, τρέχοντας προς το φως, καθώς ήξερε πως έπρεπε να φτάσει εκεί πριν προλάβει η Κάθριν να καλέσει βοήθεια. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ήταν εκεί και όρμησε με τα χέρια απλωμένα πάνω στη φωτισμένη οθόνη του κινητού, έτοιμος να την αρπάξει. Τα δάχτυλα του Μαλ'άχ βρήκαν με δύναμη πάνω σε συμπαγή τοίχο, με αποτέλεσμα να λυγίσουν προς τα πίσω και σχεδόν να σπάσουν. Το κεφάλι του ήταν το επόμενο σημείο πρόσκρουσης, καθώς χτύπησε με δύναμη πάνω σε ένα ατσάλινο δοκάρι. Ούρλιαξε από τον πόνο καθώς κατέρρεε δίπλα στον τοίχο. Βλαστημώντας, κατάφερε να σταθεί στα πόδια του χρησιμοποιώντας ένα οριζόντιο δοκάρι περίπου στο ύψος της μέσης, πάνω στο οποίο η Κάθριν Σόλομον είχε την πονηριά να ακουμπήσει το ανοιχτό κινητό της.

Η Κάθριν έτρεχε πάλι, αδιαφορώντας αυτή τη φορά για το θόρυβο που έκανε το χέρι της καθώς αναπηδούσε ρυθμικά πάνω στα μεταλλικά πριτσίνια κατά μήκος των τοιχωμάτων της Μονάδας Πέντε. Τρέξε! Αν συνέχιζε να ακολουθεί τον τοίχο, ήξερε ότι, αργά ή γρήγορα, θα έβρισκε την έξοδο. Πού στο διάολο είναι ο φύλακας;


265

Τα πριτσίνια εξακολουθούσαν να εξέχουν σε τακτά διαστήματα καθώς η Κάθριν έτρεχε με το αριστερό της χέρι να αγγίζει τον τοίχο και το δεξί της απλωμένο μπροστά για προστασία. Πόσο απέχω από τη γωνία; Ο πλαϊνός τοίχος έμοιαζε ατέλειωτος, όμως ξαφνικά ο σταθερός ρυθμός των πριτσινιών διακόπηκε. Το αριστερό της χέρι δεν άγγιξε τίποτα για αρκετές δρασκελιές, όμως λίγο μετά τα πριτσίνια ξανάρχιζαν. Η Κάθριν σταμάτησε απότομα και γύρισε προς τα πίσω, ψηλαφίζοντας τη λεία μεταλλική επιφάνεια. Γιατί δεν υπάρχουν πριτσίνια εδώ; Μπορούσε να ακούσει το διώκτη της να την κυνηγάει τρέχοντας βαριά, ακολουθώντας τον τοίχο για να κινηθεί προς τη μεριά της. Ό μ ω ς αυτό που τρόμαξε ακόμα περισσότερο την Κάθριν ήταν ένας άλλος ήχος: ο ρυθμικός ξερός κρότος του φακού με τον οποίο χτυπούσε ο φύλακας την πόρτα της Μονάδας Πέντε. Ο φύλακας δεν μπορεί να μπει μέσα; Παρότι η σκέψη ήταν τρομακτική, η προέλευση των χτυπημάτων, διαγώνια δεξιά της, βοήθησε την Κάθριν να προσανατολιστεί αμέσως. Μπορούσε τώρα να καταλάβει σε ποιο σημείο του θαλάμου βρισκόταν εκείνη τη στιγμή. Η νοερή εικόνα συνοδεύτηκε από μια απρόσμενη συνειδητοποίηση. Ήξερε τι ήταν εκείνη η επίπεδη μεταλλική πλάκα στον τοίχο. Κάθε μονάδα ήταν εφοδιασμένη με μια φυσούνα μεταφοράς δειγμάτων, μια τεράστια κινούμενη επιφάνεια η οποία μπορούσε να αποσπαστεί προκειμένου να τοποθετηθούν ή να απομακρυνθούν από τους θαλάμους υπερμεγέθη δείγματα. Ό π ω ς αυτές στα υπόστεγα αεροσκαφών, η φυσούνα ήταν κολοσσιαία και η Κάθριν ούτε στα πιο τρελά της όνειρα δεν είχε φανταστεί πως θα χρειαζόταν κάποια στιγμή να την ανοίξει. Τ η δεδομένη στιγμή όμως έμοιαζε να είναι η μόνη της ελπίδα. Λειτουργεί άραγε; Άπλωσε τα χέρια της στα τυφλά μέσα στο σκοτάδι, αναζητώντας την πόρτα της φυσούνας, ώσπου εντόπισε μια μεγάλη μεταλλική λαβή. Πιάνοντάς τη σφιχτά, έριξε όλο το βάρος της προς τα πίσω, προσπαθώντας να τη σύρει στο πλάι. Τίποτα. Δοκίμασε ξανά. Η πόρτα δεν υποχωρούσε.

266


Ο διώκτης της ακουγόταν πιο κοντά τώρα, καθώς ο θόρυβος από την προσπάθειά της τον βοηθούσε να την εντοπίσει. Η πόρτα είναι ασφαλισμένη! Πάνω στον πανικό της, ψηλάφισε ολόκληρη την επιφάνεια της πόρτας αναζητώντας κάποιο σύρτη ή μοχλό. Ξαφνικά έπεσε πάνω σε κάτι που έμοιαζε με κάθετη ράβδο. Την ακολούθησε μέχρι το δάπεδο, γονάτισε και κατάλαβε πως κατέληγε μέσα σε μια τρύπα στο τσιμέντο. Ράβδος ασφαλείας! Σηκώθηκε όρθια, έπιασε τη ράβδο και, πιέζοντας δυνατά με τα πόδια της κάτω, κατάφερε να την τραβήξει προς τα πάνω και έξω από την τρύπα. Κοντεύει να με φτάσει! Η Κάθριν αναζήτησε ξανά τη λαβή, κατάφερε να τη βρει και τράβηξε με όλη της τη δύναμη. Η τεράστια μεταλλική πλάκα μόλις και μετά βίας κινήθηκε, όμως πλέον στη Μονάδα Πέντε εισχωρούσε μια λεπτή φωτεινή δέσμη. Η Κάθριν τράβηξε ξανά. Η φωτεινή δέσμη που ερχόταν απέξω έγινε πιο πλατιά. Λίγο ακόμα! Έκανε μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια, νιώθοντας πως ο διώκτης της βρισκόταν πλέον σε απόσταση αναπνοής. Η Κάθριν έστρεψε το λεπτό κορμό της στο πλάι για να χωρέσει στο άνοιγμα και βούτηξε προς το φως. Μέσα από το σκοτάδι εμφανίστηκε ένα χέρι, το οποίο προσπάθησε να τη γραπώσει και να την τραβήξει πίσω. Η Κάθριν κατάφερε να περάσει μέσα από το άνοιγμα, ακολουθούμενη από ένα μυώδες γυμνό χέρι καλυμμένο με τατουάζ στο σχήμα φολίδων. Το τρομακτικό χέρι τινάχτηκε σαν εξαγριωμένο φίδι, προσπαθώντας να την πιάσει. Η Κάθριν έκανε μεταβολή και τράπηκε σε φυγή, ακολουθώντας το μακρύ άχρωμο εξωτερικό τοίχο της Μονάδας Πέντε. Το στρώμα χαλικιών που κύκλωνε ολόκληρη την περίμετρο του ΚΥΣΜ πλήγιαζε τα ξυπόλητα πόδια της καθώς έτρεχε, όμως εκείνη συνέχισε κατευθυνόμενη προς την κεντρική είσοδο. Η νύχτα ήταν αφέγγαρη, όμως, με τις κόρες των ματιών της πλήρως διεσταλμένες εξαιτίας του απόλυτου σκοταδιού μέσα στη Μονάδα Πέντε, μπορούσε να δει τέλεια, σχεδόν σαν να ήταν μέρα. Πίσω της, η βαριά συρόμενη πόρτα της φυσούνας άνοιξε περισσότερο και άκουσε βαριά βήματα να επιταχύνουν κυνηγώντας τη παράλληλα προς το κτίριο. Ο ρυθμός τους φάνταζε απίστευτα γρήγορος.


267

Αποκλείεται να φτάσω πρώτη στψ κεντρική είσοδο. Ήξερε ότι το αυτοκίνητο της βρισκόταν πιο κοντά, όμως ακόμα και αυτή η απόσταση ήταν καταδικαστική. Δεν πρόκειται να τα καταφέρω. Τότε η Κάθριν συνειδητοποίησε ότι είχε ένα τελευταίο χαρτί να παίξει. Καθώς πλησίαζε στη γωνία της Μονάδας Πέντε, μπορούσε να ακούσει μέσα στο σκοτάδι τα βήματά του να καλύπτουν ταχύτατα την απόσταση που τους χώριζε. Ή τώρα ή ποτέ. Αντί να στρίψει στη γωνία, η Κάθριν έκοψε απότομα προς τα αριστερά, απομακρύναμενη από το κτίριο και κατευθυνόμενη προς το γρασίδι. Μόλις το έκανε, έκλεισε σφιχτά τα μάτια της, κάλυψε το πρόσωπο της και με τις δύο παλάμες της και άρχισε να τρέχει στα τυφλά διασχίζοντας την πρασιά. Ο φωτισμός ασφαλείας που ενεργοποιούνταν μέσω αισθητήρων κίνησης έλουσε την περιοχή γύρω από τη Μονάδα Πέντε στο φως, μετατρέποντας τη νύχτα σε μέρα. Η Κάθριν άκουσε μια κραυγή πόνόυ πίσω της, καθώς οι εκτυφλωτικοί προβολείς έκαιγαν τις υπερδιεσταλμένες κόρες των ματιών του διώκτη της με φως έντασης μεγαλύτερης των είκοσι πέντε εκατομμυρίων κηρίων. Τον άκουσε να παραπατάει στα χαλίκια. Η Κάθριν κράτησε τα μάτια της σφαλισμένα, ελπίζοντας να μην πέσει σε κάποιο εμπόδιο στον ανοιχτό χώρο. Ό τ α ν ένιωσε πως είχε απομακρυνθεί αρκετά από το κτίριο και τα φώτα, άνοιξε τα μάτια της, διόρθωσε την πορεία της και έτρεξε με όλη της τη δύναμη στο σκοτάδι. Τα κλειδιά του αυτοκινήτου της βρίσκονταν ακριβώς εκεί όπου τα άφηνε πάντα, στην κεντρική κονσόλα. Ξέπνοη, τα άρπαξε με τρεμάμενα χέρια και βρήκε τη μίζα. Ο κινητήρας βρυχήθηκε καθώς έπαιρνε μπροστά και οι προβολείς άναψαν, φωτίζοντας ένα τρομακτικό θέαμα. Μια φρικτή μορφή έτρεχε προς το μέρος της. Προς στιγμήν η Κάθριν πάγωσε. Το πλάσμα που φώτιζαν οι προβολείς της ήταν ένα άτριχο ζώο με γυμνό στήθος, η επιδερμίδα του οποίου ήταν καλυμμένη με τατουάζ σε σχήματα φολίδων, συμβόλων και γραμμάτων. Το πλάσμα

268


ούρλιαξε όταν έπεσαν τα φώτα πάνω του και σήκωσε τα χέρια για να καλύψει το πρόσωπο του, σαν τρωγλοδύτης που αντίκριζε το φως για πρώτη φορά. Η Κάθριν έκανε να πιάσει το μοχλό των ταχυτήτων, όμως ξαφνικά αυτός ήταν δίπλα της, τινάζοντας με δύναμη τον αγκώνα του πάνω στο παράθυρο του οδηγού και ραντίζοντάς τη με θραύσματα γυαλιού. Ένα μυώδες μπράτσο καλυμμένο με φολίδες εισέβαλε μέσα από το παράθυρο ψάχνοντας στα τυφλά, καταφέρνοντας να βρει το λαιμό της. Η Κάθριν έβαλε απότομα την όπισθεν, όμως ο διώκτης της είχε καταφέρει να πιάσει το λαιμό της και τον έσφιγγε με ασύλληπτη δύναμη. Τίναξε το κεφάλι της σε μια προσπάθεια να ελευθερωθεί από τη λαβή του και ξαφνικά βρέθηκε να τον κοιτάζει καταπρόσωπο. Τρεις σκούρες λωρίδες, σαν γδαρσίματα, είχαν καταστρέψει το μεϊκάπ που κάλυπτε το πρόσωπο του, αποκαλύπτοντας τα τατουάζ από κάτω. Το βλέμμα του ήταν άγριο, ανελέητο. «Έπρεπε να σε είχα σκοτώσει πριν από δέκα χρόνια», βρυχήθηκε το θηρίο. «Τη νύχτα που σκότωσα τη μητέρα σου». Καθώς οι λέξεις καταγράφονταν στο μυαλό της, μια φρικτή ανάμνηση συγκλόνισε την Κάθριν: εκείνο το άγριο βλέμμα... δεν ήταν η πρώτη φορά που το έβλεπε. Αυτός είναι. Θα είχε ουρλιάξει, αν το χέρι του δεν έσφιγγε σαν μέγκενη το λαιμό της. Η Κάθριν σανίδωσε το γκάζι και το αυτοκίνητο τινάχτηκε απότομα προς τα πίσω. Η κίνηση παραλίγο να της τσακίσει το λαιμό, καθώς το τέρας αρνούνταν να την αφήσει και σερνόταν τώρα δίπλα στο αυτοκίνητο της. To Volvo βρέθηκε στις δύο ρόδες και η Κάθριν ένιωσε πως ο λαιμός της σύντομα θα συνθλιβόταν από το βάρος του διώκτη της. Τρία κλαδιά έξυσαν το πλάι του αυτοκινήτου, χτυπώντας με δύναμη τα παράθυρα, και ξαφνικά η επιστήμονας απαλλάχτηκε από το βάρος που την έπνιγε. Το αυτοκίνητο πέρασε βολίδα μέσα από τα αειθαλή δέντρα και βρέθηκε στο πάνω επίπεδο του χώρου στάθμευσης. Εκεί η Κάθριν πάτησε απότομα φρένο. Μερικά μέτρα πιο πίσω, ο ημίγυμνος άντρας είχε καταφέρει να στηθεί στα πόδια του και κοίταζε τους προβολείς της. Με ανατριχιαστική ψυχραιμία, σήκωσε απειλητικά το φολιδωτό χέρι του και την έδειξε.


269

Ένα μείγμα απερίγραπτου φόβου και μίσους κατε'κλυσε την Κάθριν καθώς έστριβε το τιμόνι και πατούσε ξανά το γκάζι. Δευτερόλεπτα αργότερα το αυτοκίνητο της έβγαινε σαν τρελό στην οδό Σίλβερ Χιλ.

48 Ι Ί Α Ν Ω ΣΤΗΝ ΕΞΑΨΗ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ, ο α σ τ υ φ ύ λ α κ α ς Ν ο ύ ν ι ε ς δ ε ν ε ί χ ε

δει άλλη επιλογή από το να βοηθήσει τον Αρχιτέκτονα του Καπιτωλίου και τον Ρόμπερτ Λάνγκντον να διαφύγουν. Τώρα όμως, έχοντας επιστρέψει στο υπόγειο επιχειρησιακό κέντρο των δυνάμεων ασφαλείας του Καπιτωλίου, μπορούσε να νιώσει τα σύννεφα της επικείμενης καταιγίδας να πυκνώνουν απειλητικά. Ο διοικητής Τρεντ Άντερσον κρατούσε μια παγοκύστη πάνω στο κεφάλι του, ενώ ένας συνάδελφος περιποιούνταν τους μώλωπες της Σάτο. Και οι δυο τους στέκονταν δίπλα στην ομάδα παρακολούθησης του κλειστού κυκλώματος, βλέποντας εικόνες που είχαν καταγράψει οι κάμερες ασφαλείας, σε μια προσπάθεια να εντοπίσουν τον Λάνγκντον και τον Μπέλαμι. «Ελέγξτε τα βίντεο από τις κάμερες σε κάθε διάδρομο και έξοδο», απαίτησε η Σάτο. «Θέλω να μάθω πού πήγαν!» Ο Νούνιες αισθάνθηκε ένα κύμα ναυτίας καθώς παρακολουθούσε τη σκηνή. Ήξερε ότι ήταν ζήτημα ελάχιστων λεπτών μέχρι να εντοπίσουν την επίμαχη κάμερα και να μάθουν την αλήθεια. Εγώ τους βοήθησα να διαφύγουν. Η κατάσταση είχε επιδεινωθεί με την άφιξη μιας τετραμελούς ομάδας πρακτόρων της CIA, τα μέλη της οποίας στέκονταν λίγο παραπέρα και ετοιμάζονταν να αρχίσουν την καταδίωξη των δύο φυγάδων. Αυτοί οι τύποι δε θύμιζαν σε τίποτα τους αστυνομικούς που φρουρούσαν το Καπιτώλιο. Ή τ α ν κανονικοί καταδρομείς... με μαύρες στολές παραλλαγής, διόπτρες νυκτός και φουτουριστικά όπλα. Ο Νούνιες μετά βίας κρατήθηκε να μην κάνει εμετό. Τελικά, πήρε την απόφαση και έγνεψε διακριτικά στον Άντερσον. «Να σας πω, αρχηγέ;»

270


«Τι τρέχει;» Ο Άντερσον ακολούθησε τον Νούνιες στο διάδρομο, «Αρχηγέ, έκανα ένα μεγάλο λάθος», είπε ο φύλακας, ιδρώνοντας. «Λυπάμαι πολύ και θεωρώ σωστό να υποβάλω την παραίτηση μου». Ούτως ή άλλως, σε μερικά λεπτά θα με απολύσεις από μόνος σον. «Ορίστε;» Ο Νούνιες ξεροκατάπιε. «Νωρίτερα είδα τον Λάνγκντον και τον Αρχιτέκτονα Μπέλαμι στο Κέντρο Υποδοχής Επισκεπτών, την ώρα που έφευγαν από το κτίριο». «Τι έκανε, λέει;» βρυχήθηκε ο Άντερσον. «Και γιατί δεν είπες τίποτα;» «Ο Αρχιτέκτονας μου ζήτησε να μην πω λέξη». «Μα... δουλεύεις για μόνα, την τύχη μου μέσα!» Η φωνή του Άντερσον αντήχησε σε ολόκληρο το διάδρομο. «Ο Μπέλαμι μου τσάκισε το κεφάλι πάνω στον τοίχο, το Χριστό μου!» Ο Νούνιες παρέδωσε στον Άντερσον το κλειδί που του είχε δώσει ο Αρχιτέκτονας. «Τι είναι αυτό;» ρώτησε αυστηρά εκείνος. «Το κλειδί που ανοίγει την πόρτα της καινούριας υπόγειας διάβασης κάτω από τη λεωφόρο Ανεξαρτησίας. Το είχε ο Αρχιτέκτονας Μπέλαμι. Από εκεί διέφυγαν». Ο Άντερσον έμεινε να κοιτάζει το κλειδί εμβρόντητος. Το κεφάλι της Σάτο ξεπρόβαλλε από την πόρτα, κοιτάζοντας προς το μέρος τους καχύποπτα. «Τι συμβαίνει εκεί πέρα;» Ο Νούνιες ένιωσε το πρόσωπο του να πανιάζει. Ο Άντερσον συνέχιζε να κρατάει το κλειδί και ήταν φανερό πως η Σάτο το είχε δει. Καθώς η αντιπαθητική μικροκαμωμένη γυναίκα πλησίαζε, ο φύλακας αυτοσχεδίασε όσο καλύτερα μπορούσε, ελπίζοντας πως έτσι θα προστάτευε τον αρχηγό του. «Βρήκα ένα κλειδί στο δάπεδο του κατώτερου υπογείου. Μόλις τώρα ρωτούσα το διοικητή Άντερσον αν ξέρει ποια πόρτα ανοίγει». Η Σάτο έφτασε δίπλα τους, κοιτάζοντας επίμονα το κλειδί. «Και τι απάντησε ο αρχηγός σου;» Ο Νούνιες έριξε μια κλεφτή ματιά στον Άντερσον, ο οποίος ήταν φανερό ότι ζύγιζε όλες τις επιλογές προτού μιλήσει. Τελικά ο διοι-


271

κητής της Αστυνομίας του Καπιτωλίου κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Από μνήμης, όχι. Θα χρειαστεί να συμβουλευτώ...» «Μην κάνεις τον κόπο», είπε η Σάτο. «Αυτό το κλειδί ανοίγει την πόρτα μιας υπόγειας διάβασης που ξεκινάει από το Κέντρο Υποδοχής Επισκεπτών». «Σοβαρά;» είπε ο Άντερσον. «Και πώς το ξέρετε αυτό;» «Μόλις εντοπίσαμε το σχετικό βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας. Ο αστυφύλακας Νούνιες από δω βοήθησε τον Λάνγκντον και τον Μπέλαμι να διαφύγουν και στη συνέχεια κλείδωσε την πόρτα εκείνης της σήραγγας. Ο Μπέλαμι έδωσε το κλειδί στον Νούνιες». Ο Άντερσον στράφηκε προς τον υφιστάμενο του, δήθεν εξαγριωμένος. «Αλήθεια λέει;» Ο Νούνιες έγνεψε καταφατικά, βάζοντας τα δυνατά του να παίξει το ρόλο του. «Λυπάμαι πολύ, κύριε. Ο Αρχιτέκτονας μου ζήτησε να μην το πω σε κανέναν!» «Δεκάρα δε δίνω τι σου είπε ο Αρχιτέκτονας!» ούρλιαξε ο Άντερσον. «Έχω την απαίτηση...» «Βγάλε το σκασμό, Τρεντ», τον έκοψε απότομα η Σάτο. «Και οι δύο είστε άθλιοι ηθοποιοί. Φυλάξτε τις δικαιολογίες σας για την ανάκριση της CIA». Άρπαξε το κλειδί του Αρχιτέκτονα από το χέρι του Άντερσον. «Είστε τελειωμένοι».

49 Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ ΕΚΛΕΙΣΕ τ ο κινητό του, με την αγωνία του να κορυφώνεται. Γιατί δεν απαντάει η Κάθριν; Του είχε υποσχεθεί ότι θα τηλεφωνούσε αμέσως μόλις έβγαινε με ασφάλεια από το εργαστήριο για να έρθει να τον συναντήσει εκεί, όμως αυτό το τηλεφώνημα δεν έγινε ποτέ. Ο Μπέλαμι καθόταν δίπλα στον Λάνγκντον πίσω από ένα τραπέζι του αναγνωστηρίου. Λίγο νωρίτερα είχε κάνει και ο ίδιος ένα τηλε-

272


φώνημα, σε κάποιο άτομο που ισχυριζόταν ότι μπορούσε να τους προσφέρει ασφαλές καταφύγιο, ένα μέρος για να κρυφτούν. Δυστυχώς, ούτε και αυτό το άτομο απάντησε στο τηλέφωνο, οπότε ο Μπέλαμι άφησε επείγον μήνυμα, παρακαλώντας το να τον καλέσει στο κινητό του Λάνγκντον το συντομότερο δυνατόν. «Θα προσπαθήσω ξανά σε λίγο», είπε στον Ρόμπερτ, «όμως για την ώρα είμαστε μόνοι μας. Και πρέπει να καταλήξουμε σε ένα σχέδιο για αυτή την πυραμίδα». Η πυραμίδα. Για τον Λάνγκντον, ο εντυπωσιακός χώρος του αναγνωστηρίου ουσιαστικά δεν υπήρχε, καθώς ο κόσμος του είχε συρρικνωθεί και εστιαζόταν πλέον αποκλειστικά σε αυτά που είχε μπροστά του: μια πέτρινη πυραμίδα, ένα πακέτο που περιείχε μια κορωνίδα και έναν Αφροαμερικανό με αρχοντική όψη που είχε εμφανιστεί από το πουθενά μέσα στο σκοτάδι, σώζοντάς τον από μια βέβαιη ανάκριση στα κεντρικά της CIA. Ο Λάνγκντον περίμενε πως ο Αρχιτέκτονας του Καπιτωλίου θα διέθετε κάποια στοιχειώδη λογική, όμως φαινόταν πως ο Γουόρεν Μπέλαμι ήταν εξίσου τρελός με εκείνο τον παρανοϊκό που ισχυριζόταν ότι ο Πίτερ βρισκόταν στο καθαρτήριο. Ο Μπέλαμι επέμενε ότι αυτή η πέτρινη πυραμίδα ήταν πράγματι η θρυλική Τεκτονική Πυραμίδα. Ένας αρχαίος χάρτης; Ένας χάρτης τιον μας οδηγεί οε πανίσχυρα μυστικά; «Κύριε Μπέλαμι», είπε ευγενικά ο Ρόμπερτ, «αυτή τη θεωρία ότι υπάρχει κάποιου είδους αρχαία γνώση η οποία μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους τεράστιες δυνάμεις... πολύ απλά, μου είναι αδύνατον να την πάρω στα σοβαρά». Τα μάτια του Μπέλαμι πρόδιναν την απογοήτευσή του, αλλά ταυτόχρονα και μια ακλόνητη πεποίθηση, γεγονός που έκανε το σκεπτικιστή Λάνγκντον να αισθάνεται ακόμα πιο αμήχανα. «Ναι, καθηγητά, το είχα φανταστεί πως ίσως να αντιδρούσες έτσι, και, υποθέτω, δε θα έπρεπε να μου προκαλεί έκπληξη. Παρατηρείς την κατάσταση ως τρίτος. Υπάρχουν ορισμένες τεκτονικές πραγματικότητες τις οποίες εσύ εκλαμβάνεις ως μύθους επειδή δεν είσαι κατάλληλα μυημένος και προετοιμασμένος ώστε να τις κατανοήσεις».


273

Ο Λάνγκντον βρήκε το σχόλιο υποτιμητικό. Δεν ήμουν μέλος του πληρώματος του Οδυσσέα, όμως είμαι σίγουρος πας οι Κύκλωτιες είναι ένας μύθος. «Κύριε Μπέλαμι, ακόμα κι αν ο μύθος αληθεύει, δεν υπάρχει περίπτωση η συγκεκριμένη πυραμίδα να είναι η Τεκτονική Πυραμίδα». «Είσαι βέβαιος;» Ο Μπέλαμι άγγιξε με το δάχτυλο του τον τεκτονικό κώδικα που κάλυπτε τη μια πλευρά. «Εγώ έχω την εντύπωση ότι ανταποκρίνεται απόλυτα στην περιγραφή: μια πέτρινη πυραμίδα με μια αστραφτερή μεταλλική κορωνίδα στην κορυφή, η οποία, σύμφωνα με την ακτινογραφία της Σάτο, είναι αυτό ακριβώς που σου εμπιστεύτηκε ο Πίτερ». Ο Μπέλαμι σήκωσε το μικρό πακέτο σε σχήμα κύβου και ζύγισε το βάρος του στα χέρια του. «Αυτή η πυραμίδα δεν έχει ούτε τριάντα εκατοστά ύψος», αντέτεινε ο Λάνγκντον. «Όλες οι εκδοχές του μύθου που έχω ακούσει περιγράφουν την Τεκτονική Πυραμίδα ως ένα τεράστιο οικοδόμημα». Ο Μπέλαμι ήταν φανερό ότι είχε προετοιμαστεί για το συγκεκριμένο επιχείρημα. «Όπως γνωρίζεις, ο μύθος κάνει λόγο για μια πυραμίδα η οποία υψώνεται τόσο ψηλά, ώστε ο ίδιος ο Θεός μπορεί να απλώσει το χέρι Του και να την αγγίξει». «Ακριβώς». «Αντιλαμβάνομαι το δίλημμά σου, καθηγητά. Εντούτοις, τόσο τα Αρχαία Μυστήρια όσο και η τεκτονική φιλοσοφία υπογραμμίζουν πως ο Θεός υπάρχει μέσα στον καθένα μας. Επομένως, σε συμβολικό επίπεδο, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως ό,τι μπορεί να αγγίξει ένας φωτισμένος άνθρωπος... μπορεί να το αγγίξει κι ο Θεός». Ο Λάνγκντον δεν πείστηκε από την τοποθέτηση αυτή. «Ακόμα και η Βίβλος το επιβεβαιώνει», συνέχισε ο Μπέλαμι. «Αν δεχτούμε, όπως μας λέει ο στίχος 27 του κεφαλαίου 1 του βιβλίου της Γενέσεως, ότι "έποίπσεν ό θεός τον άνθρωπον, κατ' εικόνα θεοΰ έποίπσεν αϋιόν", τότε πρέπει να αποδεχτούμε και το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα, δηλαδή ότι η ανθρωπότητα δε δημιουργήθηκε για να είναι κατώτερη του Θεού. Ο ευαγγελιστής Λουκάς στο στίχο 21 του κεφαλαίου 17 μας λέει: "ιδού γαρ ή βασιλεία του θεοΰ έντός ύμών έστιν"». «Λυπάμαι, όμως δε γνωρίζω κανένα χριστιανό που να θεωρεί εαυτόν ίσο με το Θεό».

274


«Φυσικά όχι», είπε ο Μπέλαμι, με τον τόνο της φωνής του να σκληραίνει. «Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι χριστιανοί προτιμούν τον εύκολο δρόμο. Θέλουν να δηλώνουν περήφανα ότι πιστεύουν στη Βίβλο, αλλά απλώς αγνοούν τα σημεία που τους φαίνονται υπερβολικά δύσκολα ή άβολα». Ο Λάνγκντον δεν απάντησε. «Σε κάθε περίπτωση», συνέχισε ο Μπέλαμι, «η παμπάλαια περιγραφή της Τεκτονικής Πυραμίδας ως ενός αντικειμένου αρκετά μεγάλου ώστε να το αγγίζει ο Θεός έχει οδηγήσει σε επίμονες παρανοήσεις σχετικά με το μέγεθος της. Πολύ βολικά, οι παρανοήσεις αυτές κάνουν τους ακαδημαϊκούς, όπως εσύ, να επιμένουν ότι η πυραμίδα είναι μύθος, κι έτσι κανείς δεν την αναζητά». Ο Λάνγκντον κοίταξε ξανά την πέτρινη πυραμίδα. «Λυπάμαι που σας απογοητεύω», είπε. «Απλώς, πάντα πίστευα πως η Τεκτονική Πυραμίδα είναι ένας μύθος». «Δε σου φαίνεται απόλυτα ταιριαστό ένας χάρτης δημιουργημένος από τέκτονες να έχει σκαλιστεί πάνω σε ένα κομμάτι πέτρας; Σε ολόκληρη την ιστορία οι σημαντικότεροι οδηγοί της ανθρωπότητας ήταν πάντα σκαλισμένοι πάνω σε πέτρα. Σκέψου, για παράδειγμα, τις πλάκες που παρέδωσε ο Θεός στον Μωυσή, τις Δέκα Εντολές που καθόριζαν το πλαίσιο της ανθρώπινης συμπεριφοράς και αλληλεπίδρασης». «Το κατανοώ, ωστόσο η συγκεκριμένη ιστορία πάντοτε αναφέρεται ως ο θρύλος της Τεκτονικής Πυραμίδας. Η λέξη θρύλος σημαίνει ότι πρόκειται για κάτι μυθικό». «Ναι, θρύλος». Ο Μπέλαμι γέλασε πνιχτά. «Φοβάμαι ότι αντιμετωπίζεις το ίδιο πρόβλημα που ταλαιπωρούσε τον Μωυσή». «Ορίστε;» Ο Μπέλαμι έδινε την εντύπωση ότι σχεδόν το διασκέδαζε καθώς γυρνούσε πάνω στην καρέκλα του και έστρεφε το βλέμμα του προς τον εξώστη του δεύτερου επιπέδου, από όπου τους παρακολουθούσαν δεκαέξι μπρούτζινα αγάλματα. «Βλέπεις τον Μωυσή;» Ο Λάνγκντον εντόπισε το περίφημο άγαλμα του Μωυσή που κοσμούσε τη βιβλιοθήκη.


275

«Ναι». «Έχει κέρατα». «Το γνωρίζω». «Ξέρεις όμως γιατί έχει κέρατα;» Ό π ω ς συνέβαινε με τους περισσότερους δασκάλους, στον Λάνγκντον δεν άρεσε να του κάνουν διάλεξη. Ο Μωυσής που τους κοίταζε από ψηλά είχε κέρατα για τον ίδιο ακριβώς λόγο που χιλιάδες χριστιανικές εικόνες του Μωυσή είχαν κέρατα: ως αποτέλεσμα μιας λανθασμένης μετάφρασης του βιβλίου της Εξόδου. Το αρχικό εβραϊκό κείμενο ανέφερε ότι ο Μωυσής είχε karan 'ohrpanav, δηλαδή «ακτινοβόλο πρόσωπο», όμως, όταν η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δημιούργησε την επίσημη λατινική μετάφραση της Βίβλου, ο μεταφραστής έκανε λάθος στην απόδοση της περιγραφής του Μωυσή, γράφοντας «cornuta esset fades sua», που σημαίνει «κερασφόρο πρόσωπο». Από εκείνη τη στιγμή ζωγράφοι και γλυπτές, φοβούμενοι πως θα αντιμετώπιζαν πρόβλημα αν δεν έμεναν πιστοί στην περιγραφή των Ευαγγελίων, άρχισαν να απεικονίζουν τον Μωυσή με κέρατα. «Ήταν ένα απλό λάθος», απάντησε ο Λάνγκντον. «Μια λανθασμένη μετάφραση του αγίου Ιερώνυμου γύρω στο 400 μ.Χ». Ο Μπέλαμι έδειξε να εντυπωσιάζεται. «Ακριβώς. Μια λανθασμένη μετάφραση. Και το αποτέλεσμα ήταν... το πρόσωπο του άμοιρου του Μωυσή να παραμορφωθεί για πάντα». Η λέξη «παραμόρφωση» ήταν μάλλον υποβάθμιση της πραγματικότητας. Ό τ α ν ήταν παιδί, ο Λάνγκντον είχε τρομοκρατηθεί αντικρίζοντας τη διαβολική μορφή του «κερασφόρου Μωυσή» του Μιχαήλ Αγγέλου στο κέντρο της Βασιλικής του Σαν Πιέτρο ιν Βίνκολι, δηλαδή του Αγίου Πέτρου των Δεσμών, στη Ρώμη. «Ανέφερα τον κερασφόρο Μωυσή», συνέχισε ο Μπέλαμι, «για να δείξω πόσο εύκολο είναι μία και μόνο λέξη, παρερμηνευόμενη, να αλλάξει την ιστορία». Μην το λες σ' εμένα, σκέφτηκε ο Λάνγκντον, καθώς πριν από λίγο καιρό είχε μάθει αυτό το μάθημα από πρώτο χέρι στο Παρίσι. Η απλή μετατόπιση ενός γράμματος άλλαζε τελείως το νόημα: SanGreal: Άγιο Δισκοηότψο. SangReal: Βασιλικό αίμα.

276


«Στην περίπτωση της Τεκτονικής Πυραμίδας», πρόσθεσε ο Μπέλαμι, «οι άνθρωποι άκουγαν ψιθύρους για κάποιο "θρύλο". Και η αντίληψη αυτή εδραιώθηκε. Ο θρύλος της Τεκτονικής Πυραμίδας ήταν ένας απλός μύθος. Το ζήτημα είναι ότι η αγγλική λέξη legend, εκτός από "θρύλος", σημαίνει και κάτι άλλο. Έτσι, είχαμε μια παρερμηνεία, όπως και στην περίπτωση της λέξης talisman». Χαμογέλασε. «Η γλώσσα έχει τη δυνατότητα να κρύβει την αλήθεια». «Συμφωνώ, όμως δεν καταλαβαίνω πού θέλετε να καταλήξετε». «Ρόμπερτ, η Τεκτονική Πυραμίδα είναι ένας χάρτης. Και, όπως κάθε χάρτης, συνοδεύεται από ένα κλειδί το οποίο εξηγεί πώς ερμηνεύονται τα διάφορα σύμβολα πάνω στο χάρτη. Έ ν α υπόμνημα. Legend, στα αγγλικά». Ο Μπέλαμι πήρε το κυβόσχημο πακέτο και το σήκωσε ψηλά. «Δεν είναι προφανές; Αυτή η κορωνίδα είναι το υπόμνημα της πυραμίδας, το κλειδί που σου εξηγεί πώς να ερμηνεύσεις το σημαντικότερο τεχνούργημα στον πλανήτη, ένα χάρτη ο οποίος υποδεικνύει την κρυψώνα του μεγαλύτερου θησαυρού της ανθρωπότητας: της χαμένης σοφίας των αιώνων». Ο Λάνγκντον παρέμεινε σιωπηλός. «Κατά την ταπεινή μου άποψη», συνέχισε ο Μπέλαμι, «η τεράστια Τεκτονική Πυραμίδα για την οποία συζητάμε είναι αυτό το αντικείμενο... μια ταπεινή πέτρα της οποίας η κορωνίδα, φτιαγμένη από χρυσάφι, φτάνει αρκετά ψηλά ώστε να μπορεί να την αγγίξει ο Θεός. Αρκετά ψηλά ώστε ένας φωτισμένος άνθρωπος να μπορεί να απλώσει το χέρι του και να την αγγίξει». Πέρασε αρκετή ώρα χωρίς να μιλήσει κανείς τους. Ο Λάνγκντον αισθάνθηκε ένα απρόσμενο σκίρτημα ενθουσιασμού καθώς παρατηρούσε την πυραμίδα, αυτή τη φορά μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα. Το βλέμμα του στράφηκε ξανά στον τεκτονικό κώδικα. «Έστω, όμως αυτός ο κώδικας μοιάζει τόσο...» «Απλός;» Ο Ρόμπερτ έγνεψε καταφατικά. «Σχεδόν ο καθένας θα μπορούσε να τον σπάσει». Ο Μπέλαμι χαμογέλασε και βρήκε ένα μολύβι και χαρτί. Τα έδωσε στον Λάνγκντον.


277

«Τότε, θα ήθελες να μας διαφωτίσεις;» Ο Ρόμπερτ αισθανόταν άβολα να διαβάσει τον κώδικα, όμως, δεδομένων των συνθηκών, δε θεωρούσε ότι πρόδινε την εμπιστοσύνη του Πίτερ. Εκτός αυτού, ό,τι κι αν έλεγε η επιγραφή, του φάνταζε απίθανο να αποκάλυπτε την τοποθεσία οποιασδήποτε μυστικής κρυψώνας, πόσο μάλλον αυτής στην οποία φυλασσόταν ένας από τους σημαντικότερους θησαυρούς της ανθρώπινης ιστορίας. Ο Λάνγκντον πήρε το μολύβι που του πρότεινε ο Μπέλαμι και άρχισε να χτυπάει ελαφρά το πιγούνι του με αυτό καθώς μελετούσε τον κώδικα. Ή τ α ν τόσο απλός, ώστε το μολύβι και το χαρτί καταντούσαν σχεδόν περιττά. Σε κάθε περίπτωση, ήθελε να σιγουρευτεί πως δε θα έκανε κάποιο λάθος, οπότε κάθισε και έγραψε με προσοχή το πιο κοινό κλειδί για την αποκωδικοποίηση των τεκτονικών γρίφων. Το κλειδί αποτελούνταν από τέσσερα πλέγματα, δύο άστικτα και δύο στικτά, με τα γράμματα του λατινικού αλφάβητου τοποθετημένα σε αυτά στη σειρά. Κάθε γράμμα της αλφαβήτου τοποθετούνταν σε μία από τις θέσεις που σχηματίζονταν σε αυτά τα πλέγματα. Το σχήμα της θέσης μέσα στην οποία βρισκόταν το γράμμα μετατρεπόταν στο σύμβολο αυτού του γράμματος. Το κλειδί ήταν υπερβολικά απλό, σχεδόν απλοϊκό.

Ο Λάνγκντον βεβαιώθηκε πως δεν είχε κάνει κάποιο λάθος. Σίγουρος πως το κλειδί ήταν σωστό, έστρεψε την προσοχή του και πάλι στον κώδικα που ήταν χαραγμένος πάνω στην πυραμίδα. Προκειμέ-


278

νου να τον αποκωδικοποιήσει το μόνο που είχε να κάνει ήταν να εντοπίσει το αντίστοιχο σχήμα στο κλειδί που είχε ετοιμάσει και να αντικαταστήσει το σύμβολο με το γράμμα που υπήρχε μέσα του.

vED<

_Ι>< •

Lvjv HJ

Το πρώτο σύμβολο στην πυραμίδα έμοιαζε με βέλος που δείχνει προς τα κάτω ή με κύλικα. Ο Λάνγκντον εντόπισε αμέσως το αντίστοιχο τμήμα του κλειδιού. Βρισκόταν στο κάτω αριστερά πλέγμα και περιείχε το γράμμα S. Ο Λάνγκντον έγραψε το S. Το επόμενο σύμβολο στην πυραμίδα ήταν ένα στικτό τετράγωνο από το οποίο έλειπε η δεξιά πλευρά. Το σχήμα αυτό αντιστοιχούσε στο τμήμα του κλειδιού που περιείχε το γράμμα Ο. Έγραψε στο χαρτί το Ο. Το τρίτο σύμβολο ήταν ένα απλό τετράγωνο, το οποίο περιέκλειε στο κλειδί το γράμμα Ε. Ο Λάνγκντον έγραψε το Ε. SOE... Συνέχισε, επιταχύνοντας στην πορεία, ώσπου είχε αντικαταστήσει όλα τα σύμβολα με τα γράμματα που τους αντιστοιχούσαν βάσει του κλειδιού. Κοιτάζοντας την ολοκληρωμένη αποκωδικοποίηση, ο Λάνγκντον άφησε ένα στεναγμό, προβληματισμένος. Τα γράμματα δε βγάζουν κανένα νόημα. Έ ν α αμυδρό μειδίαμα έκανε την εμφάνισή του στο πρόσωπο του Μπέλαμι. «Όπως γνωρίζεις, Ρόμπερτ, κοινωνοί των Αρχαίων Μυστηρίων


279

μπορούν να γίνουν μόνο οι πραγματικά φωτισμένοι άνθρωποι». «Σωστά», συμφώνησε ο Λάνγκντον, συνοφρυωμένος. Προφανώς, δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία.

50 Σ Ε ΕΝΑ ΥΠΟΓΕΙΟ ΓΡΑΦΕΙΟ στην καρδιά του αρχηγείου της CIA στο Λάνγκλεϊ της Βιρτζίνια οι δεκαέξι χαρακτήρες του ίδιου τεκτονικού κώδικα έλαμπαν έντονα πάνω στην οθόνη υψηλής ανάλυσης κάποιου υπολογιστή. Η αναλύτρια Νόλα Κει, ανώτερο στέλεχος του Γραφείου Ασφαλείας της υπηρεσίας, καθόταν μόνη της και μελετούσε την εικόνα που της είχε σταλεί μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου πριν από δέκα λεπτά από την προϊσταμένη της, τη διευθύντρια Ινούε Σάτο. Πλάκα μον κάνει; Η Νόλα ήξερε πως η απάντηση ήταν όχι, φυσικά. Η διευθύντρια Σάτο δε διέθετε ίχνος χιούμορ, τα δε αποψινά γεγονότα κάθε άλλο παρά αστεία ήταν. Η ανώτερη θέση της Νόλα στο παντοδύναμο Γραφείο Ασφαλείας της CIA της επέτρεπε να γνωρίζει τους εσωτερικούς μηχανισμούς των σκοτεινών κόσμων της εξουσίας. Ό μ ω ς αυτά που είχε δει η Νόλα τις τελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες είχαν μεταβάλει αμετάκλητα την αντίληψή της σχετικά με τα μυστικά που κατείχαν κάποιοι ισχυροί παράγοντες. «Μάλιστα, διευθύντρια», έλεγε τώρα, με το τηλέφωνο στερεωμένο ανάμεσα στον ώμο και το μάγουλο της καθώς μιλούσε στη Σάτο. «Η επιγραφή είναι πράγματι γραμμένη στον Κώδικα του Τέκτονα. Το πρόβλημα είναι πως η αντιστοίχιση των γραμμάτων δε βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Η σειρά τους στο πλαίσιο που προκύπτει μοιάζει τυχαία». Έστρεψε το βλέμμα της στα αποκωδικοποιημένα σύμβολα. S 0 Ε U Α Τ U Ν C S Α S V U Ν J «Αδύνατον, κάτι πρέπει να σημαίνουν», επέμεινε η Σάτο.

280


«Όχι, εκτός αν υπάρχει ένα δεύτερο επίπεδο κωδικοποίησης, το οποίο δε γνωρίζω». «Κάποια υπόθεση;» ρώτησε η Σάτο. «Είναι ένα πλαίσιο τέσσερα επί τέσσερα, οπότε θα μπορούσα να δοκιμάσω τα γνωστά δευτερεύοντα κλειδιά -διαγώνιες, κάθετες και αντίστροφες αναγνώσεις-, όμως δεν υπόσχομαι κάτι, ειδικά αν το δευτερεύον κλειδί είναι μοναδικό». «Κάνε ό,τι μπορείς. Και γρήγορα. Τι γίνεται με την ακτινογραφία;» Η Νόλα έστριψε την καρέκλα της ώσιε να έχει μπροστά της ένα δεύτερο σύστημα, στο οποίο προβαλλόταν η ακτινογραφία κάποιου σακιδίου. Η Σάτο είχε ζητήσει πληροφορίες σχετικά με ένα αντικείμενο το οποίο έμοιαζε με μικρή πυραμίδα μέσα σε ένα κυβόσχημο κουτί. Κανονικά, ένα αντικείμενο μεγέθους μερικών εκατοστών δε θα αποτελούσε ζήτημα εθνικής ασφάλειας, εκτός κι αν ήταν φτιαγμένο από εμπλουτισμένο πλουτώνιο. Το συγκεκριμένο δεν ήταν. Ή ταν όμως φτιαγμένο από ένα σχεδόν εξίσου απρόσμενο υλικό. «Το αποτέλεσμα της ανάλυσης πυκνότητας ήταν ξεκάθαρο», είπε η Νόλα. «19,3 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό. Πρόκειται για καθαρό χρυσάφι. Εξαιρετικά πολύτιμο». «Κάτι άλλο;» «Ναι. Η ανάλυση πυκνότητας εντόπισε ανεπαίσθητες ανωμαλίες στην επιφάνεια της χρυσής πυραμίδας. Τελικά, αποδεικνύεται ότι υπάρχει κάποιο κείμενο χαραγμένο πάνω της». «Αλήθεια;» Η Σάτο αναθάρρησε. «Τι αναφέρει το κείμενο;» «Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη ακόμα. Η επιγραφή είναι εξαιρετικά αχνή. Προσπαθώ να ενισχύσω την εικόνα μέσα από ειδικά φίλτρα, όμως η ανάλυση της αρχικής ακτινογραφίας δε βοηθάει». «Εντάξει, συνέχισε την προσπάθεια. Τηλεφώνησέ μου όταν έχεις κάτι καινούριο». «Μάλιστα». «Νόλα, κάτι ακόμα». Η Σάτο ακουγόταν πολύ σοβαρή. «Όπως ισχύει και για όλα όσα πληροφορήθηκες τις τελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες, οι εικόνες της πέτρινης πυραμίδας και της χρυσής κορωνίδας είναι άκρως απόρρητες. Δε θα αναφέρεις τίποτα σε κανέναν άλλο.


281

Ό,τι νέο προκύψει θα το αναφέρεις απευθείας ο' εμένα. Θέλω να είναι απόλυτα σαφές αυτό». «Φυσικά». «Ωραία. Κράτα με ενήμερη». Η Σάτο έκλεισε το τηλέφωνο. Η Νόλα έτριψε τα μάτια της και κοίταξε κουρασμένα τις οθόνες που είχε μπροστά της. Δεν είχε κοιμηθεί λεπτό τις τελευταίες τριάντα έξι ώρες, και ήξερε πάρα πολύ καλά ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να κοιμηθεί έως ότου έληγε η κρίση που είχε ξεσπάσει. Με οποιονδήποτε τρόπο.

Την ίδια ώρα στο Κέντρο Υποδοχής Επισκεπτών του Καπιτωλίου τέσσερις μαυροντυμένοι πράκτορες της CIA στέκονταν στην είσοδο της υπόγειας διάβασης, ρίχνοντας ανυπόμονες ματιές προς τη μισοσκότεινη στοά, σαν μια αγέλη κυνηγόσκυλων έτοιμων να ξαμοληθούν. Η Σάτο τους πλησίασε, έχοντας μόλις ολοκληρώσει κάποιο τηλεφώνημα. «Κύριοι», είπε, συνεχίζοντας να κρατάει το κλειδί του Αρχιτέκτονα, «είναι σαφείς οι παράμετροι της αποστολής σας;» «Απολύτως», απάντησε ο επικεφαλής της ομάδας. «Έχουμε δύο στόχους. Ο πρώτος είναι μια εγχάρακτη πέτρινη πυραμίδα ύψους περίπου τριάντα εκατοστών. Ο δεύτερος είναι ένα μικρότερο, κυβοειδές πακέτο ύψους περίπου επτά εκατοστών. Και τα δύο εντοπίστηκαν τελευταία φορά στο σακίδιο του Ρόμπερτ Λάνγκντον». «Σωστά», είπε η Σάτο. «Αυτά τα δύο αντικείμενα πρέπει να ανακτηθούν τάχιστα και ανέπαφα. Ερωτήσεις;» «Ποιες είναι οι οδηγίες για την άσκηση βίας;» Ο ώμος της Σάτο συνέχιζε να πονάει στο σημείο όπου την είχε χτυπήσει ο Μπέλαμι με ένα οστό. «Όπως έχω ήδη εξηγήσει, η ανάκτηση των αντικειμένων είναι ζωτικής σημασίας». «Κατανοητό». Οι τέσσερις άντρες έκαναν μεταβολή και κατευθύνθηκαν προς τη σκοτεινή σήραγγα. Η Σάτο άναψε ένα τσιγάρο και τους παρακολούθησε να χάνονται στο σκοτάδι.


282

51 Η ΚΑΘΡΙΝ ΣΟΛΟΜΟΝ, ΚΑΝΟΝΙΚΑ, ήταν ιδιαίτερα προσεκτική οδηγός, όμως τώρα οδηγούσε το αυτοκίνητο της με ταχύτητα μεγαλύτερη από εκατόν σαράντα χιλιόμετρα την ώρα, απομακρυνόμενη έντρομη από το Κέντρο Υποστήριξης του Μουσείου Σμιθσόνιαν. Το πόδι της, που δεν είχε σταματήσει στιγμή να τρέμει, ήταν κολλημένο πάνω στο γκάζι για σχεδόν δύο χιλιόμετρα, πριν αρχίσει σταδιακά να περιορίζεται ο πανικός της. Τώρα συνειδητοποιούσε ότι το ανεξέλεγκτο τρέμουλο δεν οφειλόταν αποκλειστικά στο φόβο. Έχω ξεηαγιάσει. Ο νυχτερινός χειμωνιάτικος αέρας έμπαινε ορμητικά από το σπασμένο τζάμι, ριπίζοντας το σώμα της σαν αρκτικός άνεμος. Τα πόδια της, προστατευμένα μονάχα από λεπτές κάλτσες, είχαν μουδιάσει, και η Κάθριν έσκυψε για να πιάσει το εφεδρικό ζευγάρι παπουτσιών που φύλαγε κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού. Ό π ω ς δίπλωσε το σώμα της, ένιωσε έναν οξύ πόνο από την κάκωση στο λαιμό της, στο σημείο όπου την είχε μαγκώσει η ατσάλινη λαβή του διώκτη της. Ο άντρας που είχε διαλύσει το τζάμι του αυτοκινήτου της δε θύμιζε σε τίποτα τον ευγενικό ξανθό κύριο που είχε συστηθεί στην Κάθριν με το όνομα δρ. Κρίστοφερ Άμπαντον. Τα πυκνά του μαλλιά και η ελαφρώς μαυρισμένη επιδερμίδα του είχαν εξαφανιστεί. Το ξυρισμένο κεφάλι, το γυμνό στήθος και το μουντζουρωμένο από το μεϊκάπ πρόσωπο του είχαν αποδειχτεί ένας ανατριχιαστικός καμβάς από τατουάζ διαφόρων σχημάτων και συμβόλων. Το ουρλιαχτό του ανέμου όπως έμπαινε από το σπασμένο παράθυρο της έφερε ξανά στη μνήμη τη φωνή του να της ψιθυρίζει: «Κάθριν, έπρεπε να σε είχα σκοτώσει πριν από χρόνια... Τη νύχτα που σκότωσα τη μητέρα σου». Η Κάθριν ανατρίχιασε. Δεν είχε πλέον καμία αμφιβολία. Αυτός ήταν. Δεν είχε ξεχάσει ποτέ τη σκοτεινή βία που είχε δει στο βλέμμα του. Ούτε τον κρότο του ενός και μοναδικού πυροβολισμού από το όπλο του αδερφού της, ο οποίος είχε σκοτώσει εκείνο τον άντρα, γκρεμίζοντάς τον από ένα πλάτωμα στον παγωμένο ποταμό που κυλούσε από κάτω. Ο πάγος έσπασε και ο άντρας εξαφανίστηκε μέσα


283

σία νερά, χωρίς να ξαναβγεί ποτέ στην επιφάνεια. Οι έρευνες των Αρχών είχαν συνεχιστεί για ολόκληρες εβδομάδες, όμως το πτώμα δεν εντοπίστηκε ποτέ και τελικά ο φάκελος έκλεισε με την εικασία ότι είχε παρασυρθεί από το ρεύμα και είχε καταλήξει στη θάλασσα. Έκαναν λάθος, αυτό ήταν πλέον δεδομένο. Είναι ακόμα ζωντανός. Και τώρα επέστρεφε. Η Κάθριν ένιωσε να την κυριεύει η θλίψη καθώς οι αναμνήσεις κατέκλυζαν το μυαλό της. Ο εφιάλτης είχε ξεκινήσει σχεδόν δέκα χρόνια πριν, τέτοια εποχή περίπου. Η Κάθριν, ο Πίτερ και η μητέρα τους -ολόκληρη η οικογένειά τους, δηλαδή- είχαν συγκεντρωθεί στην τεράστια πέτρινη έπαυλή τους δίπλα στον Ποτόμακ, η οποία βρισκόταν σε ένα δασωμένο κτήμα έκτασης οκτακοσίων στρεμμάτων, με το δικό του ποτάμι να το διαρρέει. Ό π ω ς όριζε η οικογενειακή παράδοση, η μητέρα τους είχε στρωθεί στη δουλειά στην κουζίνα, απολαμβάνοντας την ευκαιρία που είχε να μαγειρέψει για τα δύο της παιδιά στις γιορτές. Σε ηλικία εβδομήντα πέντε ετών, η 'Ιζαμπέλ Σόλομον ήταν μια εξαιρετική μαγείρισσα, και εκείνο το βράδυ οι λαχταριστές μυρωδιές του ψητού ελαφιού, της σάλτσας από παστινάκη και του σκόρδου κυριαρχούσαν στο σπίτι. Ενόσω η μητέρα τους προετοίμαζε ένα πραγματικό τσιμπούσι, η Κάθριν και ο αδερφός της χαλάρωναν στη σέρα του κήπου, συζητώντας για την καινούρια εμμονή της Κάθριν, ένα νέο επιστημονικό πεδίο που άκουγε στο όνομα «Νοητική Επιστήμη». Ένας ασυνήθιστος συνδυασμός σύγχρονης φυσικής σωματιδίων και αρχαίου μυστικισμού, η Νοητική Επιστήμη είχε καταγοητεύσει την Κάθριν. Η φυσική συναντά τη φιλοσοφία. Η Κάθριν μίλησε στον Πίτερ για ορισμένα από τα πειράματα που είχε σκεφτεί, καταλαβαίνοντας από το ύφος του πως τα λόγια της του είχαν κινήσει το ενδιαφέρον. Η Κάθριν χαιρόταν ιδιαίτερα που μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή του αδερφού της στρέφοντας τη σκέψη του σε κάτι θετικό αυτά τα Χριστούγεννα, καθώς η συγκεκριμένη γιορτή αποτελούσε πάντα οδυνηρή υπενθύμιση μιας τρομερής τραγωδίας. 0 χαμός του Ζάκαρι, τον γιου τον Πίτερ... Τα εικοστά πρώτα γενέθλια του ανιψιού της ήταν τα τελευταία

284


του. Η οικογένεια είχε βιώσει έναν εφιάλτη και μόλις τώρα είχε αρχίσει ο αδερφός της να συνέρχεται και να γελάει ξανά. Ο Ζάκαρι είχε αργήσει να ωριμάσει: Από φιλάσθενο και άχαρο παιδί είχε εξελιχτεί σε έναν επαναστατημένο και οργισμένο έφηβο. Παρότι είχε μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που τον περιέβαλλε με στοργή και του παρείχε τα πάντα, ο νεαρός έμοιαζε αποφασισμένος να αποστασιοποιηθεί από το οικογενειακό «κατεστημένο». Είχε καταφέρει να τον αποβάλουν από το σχολείο του, γλεντούσε χωρίς μέτρο με διάσημους αλήτες, ενώ απέκρουε τις ακούραστες προσπάθειες των γονιών του να τον βοηθήσουν και να τον καθοδηγήσουν. Ράγισε τψ καρδιά τον Πίτερ. Λίγο πριν από τα δέκατα όγδοα γενέθλια του γιου του Πίτερ η Κάθριν είχε καθίσει με τη μητέρα της και τον αδερφό της και τους είχε ακούσει να συζητάνε αν θα έπρεπε να παραδώσουν στον Ζάκαρι την κληρονομιά του μόλις ενηλικιωνόταν ή αν θα ήταν καλύτερα να το αναβάλουν για αργότερα, όταν θα ήταν περισσότερο ώριμος. Η κληρονομιά των Σόλομον, μια οικογενειακή παράδοση αιώνων, πρόβλεπε τη μεταβίβαση ενός εξαιρετικά γενναιόδωρου τμήματος της περιουσίας τους σε κάθε μέλος της οικογένειας όταν αυτό θα γιόρταζε τα δέκατα όγδοα γενέθλιά του. Οι Σόλομον πίστευαν ότι μια κληρονομιά ήταν περισσότερο χρήσιμη στο ξεκίνημα της ζωής κάποιου παρά στο τέλος της. Εκτός αυτού, η εναπόθεση σημαντικών τμημάτων της οικογενειακής περιουσίας στα χέρια νεαρών μελών της, πρόθυμων να αποδείξουν την αξία τους, είχε αποδειχτεί το κλειδί για την τεράστια αύξησή της. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως η μητέρα της Κάθριν υποστήριζε ότι ήταν επικίνδυνο να δοθεί στον προβληματικό γιο του ΓΙίτερ ένα τόσο μεγάλο χρηματικό ποσό. Εκείνος διαφωνούσε. «Η κληρονομιά των Σόλομον», είχε πει ο αδερφός της, «είναι οικογενειακή παράδοση και, ως τέτοια, οφείλουμε να τη σεβαστούμε. Τα χρήματα αυτά είναι πολύ πιθανό να υποχρεώσουν τον Ζάκαρι να γίνει περισσότερο υπεύθυνος». Δυστυχώς, ο αδερφός της έκανε λάθος. Αμέσως μόλις πήρε τα χρήματα ο Ζάκαρι, διέκοψε τους δεσμούς του με την οικογένεια και εξαφανίστηκε από το σπίτι, αφήνοντας πί-


285

σω όλα τα πράγματα του. Τα ίχνη του εντοπίστηκαν λίγους μήνες αργότερα, στα πρωτοσέλιδα των σκανδαλοθηρικών εφημερίδων: ΝΕΑΡΟΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΚΑΝΕΙ ΑΣΩΤΗ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ. Οι κίτρινες φυλλάδες είχαν βρει άφθονο υλικό καταγράφοντας τον έκλυτο βίο του Ζάκαρι. Οι φωτογραφίες από τα έξαλλα πάρτι πάνω σε κότερα και από τα μεθύσια σε διάφορα κλαμπ ήταν σημαντικό πλήγμα για τους Σόλομον, όμως μετατράπηκαν από απογοητευτικές σε πραγματική πηγή φόβου όταν οι εφημερίδες δημοσίευσαν την είδηση της σύλληψης του Ζάκαρι στην προσπάθειά του να περάσει λαθραία ποσότητα κοκαΐνης από τα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης: ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΡΑΤΕΙΤΑΙ Ο ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΤΩΝ ΣΟΛΟΜΟΝ. Η φυλακή, όπως πληροφορήθηκαν, ονομαζόταν Σογκανλίκ και ήταν από τα πλέον σκληρά σοχρρονιστικά ιδρύματα για βαρυποινίτες, στη συνοικία Καρτάλ στα περίχωρα της Κο)νσταντινούπολης. Ο Πίτερ Σόλομον, φοβούμενος για την ασφάλεια του γιου του, ταξίδεψε στην Τουρκία για να τον φέρει πίσω. Ο αδερφός της Κάθριν επέστρεψε συγχυσμένος και άπρακτος, καθώς του είχε απαγορευτεί ακόμα και να επισκεφθεί το γιο του. Το μοναδικό θετικό νέο στην όλη υπόθεση ήταν ότι οι ισχυρές γνωριμίες που διέθετε ο Σόλομον στο Υπουργείο Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών κατέβαλλαν προσπάθειες για να πετύχουν την έκδοσή του το συντομότερο δυνατόν. Ωστόσο δύο μέρες αργότερα ο Πίτερ έγινε αποδέκτης ενός φρικιαστικού τηλεφωνήματος από το εξωτερικό. Το επόμενο πρωί οι εφημερίδες έγραφαν με πηχυαίους τίτλους: ΝΕΚΡΟΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ Ο ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΤΩΝ ΣΟΛΟΜΟΝ. Οι φωτογραφίες από τη φυλακή ήταν ανατριχιαστικές, όμως τα μέσα ενημέρωσης δεν είχαν τον παραμικρό δισταγμό να συνεχίσουν να τις δημοσιεύουν πολύ καιρό μετά την κηδεία, η οποία τελέστηκε σε στενό οικογενειακό κύκλο. Η σύζυγος του Πίτερ δεν τον συγχώρεσε ποτέ για την αποτυχία του να απελευθερο)σει τον Ζάκαρι και ο γάμος τους διαλύθηκε μερικά χρόνια αργότερα. Έκτοτε ο Πίτερ ζούσε μόνος. Είχαν μεσολαβήσει χρόνια από εκείνη τη δραματική περίοδο όταν η Κάθριν, ο Πίτερ και η μητέρα τους 'Ιζαμπέλ συγκεντρώθηκαν

286


για να γιορτάσουν ήσυχα τα Χριστούγεννα. Ο πόνος συνέχιζε να βασανίζει την οικογένειά τους, όμως το ευτύχημα ήταν πως αμβλυνόταν με το πέρασμα του ελεήμονος χρόνου. Από την κουζίνα ακουγόταν το ευχάριστο κροτάλισμα των κατσαρολικών καθώς η μητέρα τους προετοίμαζε το παραδοσιακό γεύμα. Στη σέρα ο Πίτερ και η Κάθριν απολάμβαναν λίγο ψητό τυρί και χαλάρωναν συζητώντας. Τότε ακούστηκε ένας απρόσμενος ήχος. «Καλησπέρα», είπε μια άγνωστη φωνή από πίσω τους. Τρομαγμένοι, η Κάθριν και ο αδερφός της στράφηκαν προς το μέρος της, για να βρεθούν μπροστά σε έναν πανύψηλο και μυώδη άντρα ο οποίος έμπαινε εκείνη τη στιγμή στη σέρα. Φορούσε μια μάσκα του σκι η οποία κάλυπτε σχεδόν ολόκληρο το πρόσωπο του εκτός από τα μάτια του, τα οποία έλαμπαν με μια ζωώδη αγριότητα. Αμέσως ο Πίτερ πετάχτηκε όρθιος. «Ποιος είσαι; Πώς μπήκες στο σπίτι;» «Ήξερα το γιόκα σου, τον Ζάκαρι, από τη φυλακή. Μου είπε πού ήταν κρυμμένο αυτό το κλειδί». Ο άγνωστος τους έδειξε ένα παλιό κλειδί και χαμογέλασε μοχθηρά. «Μου το είπε λίγο πριν του λιώσω το κεφάλι». Ο Πίτερ έμεινε να τον κοιτάζει αποσβολωμένος. Ξαφνικά ο άγνωστος τράβηξε ένα πιστόλι και το έστρεψε στο στήθος του Σόλομον. «Κάθισε κάτω». Ο Πίτερ υπάκουσε. Καθώς ο άντρας έμπαινε στο δωμάτιο, η Κάθριν τον παρακολουθούσε παγωμένη. Πίσω από τη μάσκα, τα μάτια του αγνώστου γυάλιζαν σαν να ήταν λυσσασμένο ζώο. «Έι!» φώναξε ο Πίτερ, προσπαθώντας να προειδοποιήσει τη μητέρα τους στην κουζίνα. «Δεν ξέρω ποιος είσαι, όμως πάρε ό,τι θέλεις και φύγε!» Ο άντρας συνέχιζε να σημαδεύει το στήθος του Πίτερ. «Και τι νομίζεις ότι είναι αυτό που θέλω;» «Πες μου πόσα χρήματα θέλεις», είπε ο Σόλομον. «Δεν έχουμε λεφτά στο σπίτι, όμως μπορώ να...» Το τέρας έβαλε τα γέλια.


287

«Μη με προσβάλλεις, δεν ήρθα εδώ για να πάρω χρήματα. Ή ρ θ α απόψε για να εισπράξω την υπόλοιπη κληρονομιά του Ζάκαρι». Χαμογε'λασε σαρδόνια. «Μου είπε για την πυραμίδα». Τψ πυραμίδα; αναρωτήθηκε η Κάθριν σαστισμένη. Ποια πυραμίδα; Ο αδερφός της παρέμεινε ατάραχος. «Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς». «Μη μου παριστάνεις τον ανήξερο! Ο Ζάκαρι μου είπε τι κρύβεις στο χρηματοκιβώτιο του γραφείου σου. Το θέλω. Τώρα». «Δεν ξέρω τι σου είπε ο Ζάκαρι, αλλά έκανε λάθος», είπε ο Πίτερ. «Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς!» «Όχι;» Ο εισβολέας στράφηκε και σημάδεψε με το όπλο του το πρόσωπο της Κάθριν. «Τώρα μήπως θυμάσαι;» Τα μάτια του Πίτερ γούρλωσαν από φόβο. «Πρέπει να με πιστέψεις! Δεν ξέρω τι είναι αυτό που ζητάς!» «Αν τολμήσεις να μου πεις ξανά ψέματα», τον απείλησε ο άγνωστος, συνεχίζοντας να σημαδεύει την Κάθριν, «ορκίζομαι πως θα σου τη στερήσω». Χαμογέλασε. «Κι αν κρίνω από αυτά που είπε ο Ζάκαρι, η μικρή σου αδερφή είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις...» «Τι συμβαίνει εδώ;» φώναξε η μητέρα της Κάθριν, μπαίνοντας αποφασιστικά στο δωμάτιο με το κυνηγετικό δίκαννο του Πίτερ στα χέρια, με το οποίο σημάδευε το στήθος του αγνώστου. Ο εισβολέας γύρισε απότομα προς το μέρος της, οπότε η θαρραλέα εβδομηνταπεντάχρονη γυναίκα δε δίστασε στιγμή. Τράβηξε τη σκανδάλη, στέλνοντας καταπάνω του δύο σκάγια. Ο εισβολέας οπισθοχώρησε παραπατώντας και πυροβολώντας στα τυφλά προς όλες τις κατευθύνσεις, διαλύοντας τα τζάμια των παραθύρων καθώς έχανε την ισορροπία του και έπεφτε πάνω στη γυάλινη έξοδο της σέρας. Το πιστόλι του έπεσε από το χέρι. Ο Πίτερ ανέλαβε αμέσο)ς δράση, ορμώντας για να αρπάξει το πεσμένο πιστόλι. Η Κάθριν είχε πέσει κάτω και η μητέρα της έτρεξε και γονάτισε δίπλα της. «Θεέ μου, έχεις χτυπήσει;» Η Κάθριν κούνησε το κεφάλι της, βουβή από το σοκ. Έξω από τη θρυμματισμένη γυάλινη είσοδο, ο κουκουλοφόρος άντρας είχε καταφέρει να σταθεί όρθιος και έτρεχε προς τα δέντρα, κρατώντας τα

288


πλευρά του καθώς απομακρυνόταν. Ο Πίτερ Σόλομον έριξε μια φευγαλέα ματιά πίσω του για να βεβαιωθεί ότι η μητέρα και η αδερφή του ήταν ασφαλείς και, βλέποντας πως ήταν καλά, βγήκε τρέχοντας έξω για να καταδιώξει τον εισβολέα με το πιστόλι στο χέρι. Η μητέρα της Κάθριν της κρατούσε το χέρι, τρέμοντας. «Δόξα τω Θεώ, είσαι καλά». Ξαφνικά όμως τραβήχτηκε προς τα πίσω. «Κάθριν; Αιμορραγείς! Έχει αίματα εδώ! Τραυματίστηκες!» Η Κάθριν είδε το αίμα. Πολύ αίμα. Ή τ α ν σχεδόν βουτηγμένη σ' αυτό. Ό μ ω ς δεν πονούσε. Η μητέρα της ψηλάφισε έντρομη το σώμα της, αναζητώντας κάποιο τραύμα. «Πες μου, πού πονάς;» «Μαμά, δεν ξέρω, δεν αισθάνομαι τίποτα!» Τότε η Κάθριν είδε την πηγή όλου εκείνου του αίματος και πάγωσε. «Μαμά, δε χτυπήθηκα εγώ...» Έδειξε στο πλάι της λευκής μεταξωτής μπλούζας που φορούσε η μητέρα της, από όπου έρεε ασταμάτητα αίμα, ενώ διακρινόταν και μια μικρή τρύπα. Η μητέρα της κοίταξε τα πλευρά της, απορημένη περισσότερο παρά οτιδήποτε άλλο. Μόρφασε και διπλώθηκε στα δύο, σαν να είχε μόλις αντιληφθεί τον πόνο. «Κάθριν;» Η φωνή της ήταν ψύχραιμη, όμως ξαφνικά ακουγόταν πολύ γερασμένη. «Πρέπει να φωνάξεις ασθενοφόρο». Η Κάθριν έτρεξε στο τηλέφωνο του διαδρόμου και κάλεσε βοήθεια. Όταν επέστρεψε στο καθιστικό, βρήκε τη μητέρα της να κείτεται ακίνητη μέσα σε μια λίμνη αίματος. Έτρεξε δίπλα της, γονάτισε και κράτησε το σώμα της στην αγκαλιά της. Δεν είχε ιδέα πόσος χρόνος είχε μεσολαβήσει όταν άκουσε ένα μακρινό πυροβολισμό από τη μεριά του δάσους. Κάποια στιγμή η πόρτα του καθιστικού άνοιξε διάπλατα και ο αδερφός της όρμησε μέσα με βλέμμα πυρετικό, κρατώντας ακόμα το πιστόλι στο χέρι του. Ό τ α ν είδε την Κάθριν να κλαίει με λυγμούς κρατώντας το άψυχο σώμα της μητέρας τους στην αγκαλιά της, το πρόσωπο του συσπάστηκε από την αγωνία. Η κραυγή που αντήχησε στο σπίτι ήταν ένας ήχος που η Κάθριν δεν επρόκειτο να ξεχάσει ποτέ.


289

52 Ο

ΜΑΛ'ΑΧ ΕΝΙΩΘΕ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΜΜΕΝΟΥΣ α π ό τ α τ ο υ ά ζ μ υ ς τ η ς π λ ά τ η ς

του να συσπώνται καθώς έκανε τρέχοντας το γύρο του κτιρίου, κατευθυνόμενος προς την ανοιχτή φυσούνα φόρτωσης της Μονάδας Πέντε. Πρέπει οπωσδήποτε να μπω στο εργαστήριο. Η απόδραση της Κάθριν αποτελούσε μια απρόβλεπτη όσο και προβληματική εξέλιξη. Ό χ ι μόνο ήξερε πού ζούσε ο Μαλ'άχ αλΑά πλέον γνώριζε και την πραγματική του ταυτότητα, καθώς και ότι αυτός ήταν ο άντρας που είχε εισβάλει στο σπίτι τους δέκα χρόνια πριν. Ούτε ο Μαλ'άχ είχε ξεχάσει εκείνη τη νύχτα. Είχε βρεθεί πολύ κοντά στο να αποκτήσει την πυραμίδα, όμως η μοίρα τον είχε εμποδίσει. Δεν ήμουν έτοιμος ακόμα. Τώρα όμως ήταν έτοιμος. Πιο δυνατός. Περισσότερο ισχυρός. Έχοντας υπομείνει απερίγραπτες δυσκολίες κατά την προετοιμασία για την επιστροφή του, ο Μαλ'άχ ήταν απόψε έτοιμος να εκπληρώσει το πεπρωμένο του, επιτέλους. Ή τ α ν βέβαιος ότι, πριν ξημερώσει η επόμενη μέρα, θα έβλεπε την Κάθριν Σόλομον νεκρή. Φτάνοντας στην είσοδο της φυσούνας, καθησύχασε τον εαυτό του ότι η Κάθριν ουσιαστικά δεν είχε ξεφύγει· απλώς, είχε καθυστερήσει το αναπόφευκτο. Γλίστρησε μέσα από το στενό άνοιγμα και κινήθηκε αποφασιστικά μέσα στο σκοτάδι, ώσπου τα πόδια του βρήκαν το χαλί. Από εκείνο το σημείο έστριψε προς τα δεξιά και κατευθύνθηκε προς τον «Κύβο». Τα χτυπήματα στην πόρτα της Μονάδας Πέντε είχαν σταματήσει και ο Μαλ'άχ υπέθεσε ότι ο φύλακας προσπαθούσε τώρα να αφαιρέσει το κέρμα με το οποίο εκείνος είχε αχρηστεύσει το μηχανισμό που την άνοιγε. Ό τ α ν έφτασε στην είσοδο του «Κύβου», εντόπισε το εξωτερικό πληκτρολόγιο και τοποθέτησε την κάρτα της Τρις στην ειδική υποδοχή. Το πληκτρολόγιο φωτίστηκε. Σχημάτισε τον κωδικό της Τρις και μπήκε μέσα. Ό λ α τα φώτα ήταν ανοιχτά μέσα στον αποστειρωμένο χώρο, και εκείνος παρατήρησε εντυπωσιασμένος, με μάτια μισόκλειστα, τον πλούσιο εξοπλισμό. Ο Μαλ'άχ γνώριζε τη δύναμη της τεχνολογίας. Στο υπόγειο του σπιτιού του ασχολούνταν και ο ίδιος με

290


μια δική του εκδοχή της επιστήμης, και το προηγούμενο βράδυ η επιστήμη αυτή είχε φέρει καρπούς. Την αλήθεια. Η ιδιαίτερη θέση στην οποία είχε βρεθεί ο Πίτερ Σόλομον -παγιδευμένος μόνος σε μια ενδιάμεση κατάσταση- είχε αποκαλύψει όλα τα μυστικά του. Βλέπω τα μύχια τψ ψυχής τον. Ο Μαλ'άχ είχε πληροφορηθεί μερικά μυστικά τα οποία είχε προβλέψει και κάποια άλλα που δεν είχε καν υποψιαστεί, μεταξύ των οποίων ήταν και οι αποκαλύψεις σχετικά με το εργαστήριο της Κάθριν και όλες τις συγκλονιστικές ανακαλύψεις της. Η επιστήμη πλησιάζει επικίνδυνα, είχε συνειδητοποιήσει. Δε θα της επιτρέψω να δείξει το δρόμο στους ανάξιους. Οι έρευνες της Κάθριν σε αυτό τό εργαστήριο είχαν αρχίσει να αξιοποιούν τη σύγχρονη επιστήμη προκειμένου να δώσουν απάντηση σε πανάρχαια φιλοσοφικά ερωτήματα. Ακούει κανείς τις προσευχές μας; Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο; Έχουν ψυχή οι άνθρωποι; Το απίστευτο ήταν ότι η Κάθριν είχε δώσει απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα και σε ακόμα περισσότερα. Με τρόπο επιστημονικό. Οριστικό. Οι μέθοδοι που είχε χρησιμοποιήσει ήταν αναμφισβήτητες. Ακόμα και οι πλέον σκεπτικιστές θα πείθονταν από τα αποτελέσματα των πειραμάτων της. Αν δημοσιεύονταν και κοινοποιούνταν αυτές οι πληροφορίες, αυτό θα σηματοδοτούσε μια θεμελιώδη μεταβολή στον τρόπο που ο άνθρωπος αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα. Οι ανάξιοι θα αρχίσουν να βρίσκουν το δρόμο τους. Το τελευταίο σκέλος της αποστολής του Μαλ'άχ απόψε, πριν από τη μεταμόρφωσή του, ήταν να διασφαλίσει πως δε θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Προχωρώντας μέσα στο εργαστήριο, εντόπισε το δωμάτιο αποθήκευσης των δεδομένων για το οποίο του είχε μιλήσει ο Πίτερ. Κοίταξε πίσω από τα χοντρά γυάλινα διαχωριστικά τις δίδυμες ολογραφικές μονάδες αποθήκευσης. Ακριβώς στο σημείο που μου υπέδειξε. Ο Μαλ'άχ δυσκολευόταν να φανταστεί πώς τα περιεχόμενα εκείνων των μικρών κουτιών θα μπορούσαν να αλλάξουν την πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης, από την άλλη όμως η αλήθεια ανέκαθεν ήταν ο ισχυρότερος καταλύτης. Συνεχίζοντας να παρατηρεί τις ολογραφικές μονάδες, ο Μαλ'άχ έβγαλε την κάρτα της Τρις και την τοποθέτησε στη σχισμή του μη-


291

χανισμού ασφαλείας που υπήρχε δίπλα στην πόρτα. Αιφνιδιάστηκε όταν διαπίστωσε ότι το πληκτρολόγιο δε φωτίστηκε. Προφανώς, η πρόσβαση στο δωμάτιο ήταν απαγορευμένη ακόμα και σε μια έμπιστη υπάλληλο όπως η Τρις Νταν. Ο Μαλ'άχ άρχισε να ψάχνει την κάρτα που είχε ανακαλύψει στην τσέπη της εργαστηριακής ποδιάς την οποία είχε αφήσει πίσω της η Κάθριν. Όταν χρησιμοποίησε αυτή την κάρτα, το πληκτρολόγιο φωτίστηκε. Ο Μαλ'άχ όμως αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα. Δεν αηε'σηασα τον κωδικό της Κάθριν. Δοκίμασε τον κωδικό της Τρις, χωρίς αποτέλεσμα. Χαϊδεύοντας το πιγούνι του σκεφτικός, έκανε λίγο πίσω και μελέτησε την πόρτα: Ή τ α ν φτιαγμένη από πλεξιγκλάς πάχους οκτώ εκατοστών. Ακόμα κι αν ήταν οπλισμένος με τσεκούρι, ήξερε πως δε θα κατάφερνε να τη σπάσει και να αποκτήσει πρόσβαση στους δίσκους που έπρεπε να καταστρέψει. Ο Μαλ'άχ όμως ήταν προετοιμασμένος και για αυτό το ενδεχόμενο. Μέσα στο δωμάτιο που φιλοξενούσε την κυψέλη υδρογόνου η οποία τροφοδοτούσε με ενέργεια το εργαστήριο, ακριβώς όπως του είχε περιγράψει ο Πίτερ, ο εντόπισε τις μεταλλικές σχάρες όπου ήταν αποθηκευμένοι αρκετοί μεταλλικοί κύλινδροι οι οποίοι θύμιζαν μεγάλες μπουκάλες σαν αυτές που χρησιμοποιούνται στις καταδύσεις. Οι κύλινδροι έφεραν τα γράμματα LH, τον αριθμό 2 και το διεθνές σύμβολο για τα εύφλεκτα υλικά. Ένας από τους κυλίνδρους ήταν συνδεδεμένος με την κυψέλη υδρογόνου του εργαστηρίου. Ο Μαλ'άχ άφησε αυτό τον κύλινδρο στη θέση του και με προσεκτικές κινήσεις φόρτωσε έναν από τους εφεδρικούς κυλίνδρους στο καρότσι που υπήρχε δίπλα στις σχάρες. Στη συνέχεια έβγαλε τον κύλινδρο έξω από το δωμάτιο παροχής ενέργειας και τον μετέφερε στην απέναντι πλευρά του εργαστηρίου, στην αίθουσα αποθήκευσης δεδομένων. Παρότι ήταν βέβαιο πως το σημείο αυτό ήταν αρκετά κοντά για να γίνει η δουλειά, είχε παρατηρήσει ένα ευάλωτο σημείο στη χοντρή πόρτα από πλεξιγκλάς: το μικρό κενό ανάμεσα στο κάτω μέρος της και το πλαίσιο. Έγειρε προσεκτικά τον κύλινδρο στο πλάι και πέρασε τον εύκαμπτο λαστιχένιο σωλήνα κάτω από την πόρτα. Χρειάστηκε λίγη ώρα

292


για να αφαιρέσει τις σφραγίδες ασφαλείας και να αποκτήσει πρόσβαση στη βαλβίδα, την οποία στη συνέχεια άνοιξε με πολύ προσεκτικές κινήσεις. Μέσα από το πλεξιγκλάς μπορούσε να δει το διάφανο, αφρίζον υγρό καθώς άρχιζε να τρέχει από το σωλήνα στο δάπεδο της αίθουσας αποθήκευσης δεδομένων. Ο Μαλ'άχ παρακολούθησε το υγρό να εξαπλώνεται και να καλύπτει το δάπεδο αχνίζοντας και αφρίζοντας. Το υδρογόνο παρέμενε σε υγρή μορφή μόνο όταν διατηρούνταν σε χαμηλή θερμοκρασία. Μόλις θερμαινόταν, θα άρχιζε να εξατμίζεται. Το αέριο που θα προέκυπτε ήταν ακόμα πιο εύφλεκτο απ' ό,τι το υγρό υδρογόνο. Αρκεί να θυμηθεί κανείς το αερότιλοιο Χίντενμηουργκ. Ο Μαλ'άχ έτρεξε στο εργαστήριο και πήρε το πυρίμαχο δοχείο που περιείχε το καύσιμο για το λύχνο Μπούνσεν, ένα παχύρρευστο βραδυφλεγές έλαιο. Το μετέφερε στην πόρτα από πλεξιγκλάς, όπου διαπίστωσε με ικανοποίηση ότι το υδρογόνο συνέχιζε να ρέει από τον κύλινδρο, με αποτέλεσμα το υγρό μέσα στην αίθουσα αποθήκευσης δεδομένων να καλύπτει πλέον ολόκληρο το δάπεδο, φτάνοντας μέχρι τις βάσεις στις οποίες στηρίζονταν οι ολογραφικές μονάδες αποθήκευσης. Μια λεπτή λευκή ομίχλη είχε αρχίσει να σχηματίζεται πάνω από το αφρισμένο υγρό καθώς το υγρό υδρογόνο μετατρεπόταν σε αέριο, κατακλύζοντας το μικρό χώρο. Ο Μαλ'άχ σήκωσε το δοχείο με το καύσιμο για το λύχνο Μπούνσεν και άδειασε μια καλή ποσότητα πάνω στον κύλινδρο του υγρού υδρογόνου, στο σωλήνα και στη λεπτή χαραμάδα κάτω από την πόρτα. Στη συνέχεια, πολύ προσεκτικά, άρχισε να απομακρύνεται οπισθοχωρώντας προς την έξοδο του εργαστηρίου, αφήνοντας πίσω του ένα ρυάκι από λάδι στο δάπεδο καθώς προχωρούσε.

Η τηλεφωνήτρια στο κέντρο της Άμεσης Δράσης για την περιοχή της Ουάσινγκτον είχε μια πολύ δύσκολη βραδιά. Ποδόσφαιρο, μπίρα και πανσέληνος, σκέφτηκε τη στιγμή που μία ακόμα επείγουσα κλήση εμφανιζόταν στην οθόνη της, αυτή τη φορά από έναν τηλεφωνικό θάλαμο στη λεωφόρο Σούτλαντ στον ποταμό Ανακόστια. Κάποιο τροχαίο μάλλον.


293

«Άμεση Δράση», απάντησε. «Τι πρόβλημα αντιμετωπίζετε;» «Δέχτηκα επίθεση από κάποιον άγνωστο στο Κέντρο Υποστήριξης του Μουσείου Σμιθσόνιαν», είπε μια πανικόβλητη γυναικεία φωνή. «Σας παρακαλώ, στείλτε την αστυνομία! Οδός Σίλβερ Χιλ, αριθμός 4210!» «Εντάξει, ηρεμήστε», είπε η τηλεφωνήτρια. «Πρέπει να...» «Επίσης, θέλω να στείλετε την αστυνομία σε μια έπαυλη στο Καλοράμα Χάιτς, όπου νομίζω ότι κρατείται αιχμάλωτος ο αδερφός μου!» Η τηλεφωνήτρια ανασιέναξε. Έχει πανσέληνο απόψε.

53 «ΟΠΩς ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΣΟΥ ΕΞΗΓΗΣΩ», έλεγε ο Μπέλαμι στον Λάνγκντον, «η πυραμίδα αυτή κρύβει μυστικά που δεν τα υποψιάζεται κανείς με την πρώτη ματιά». Προφανώς. Ο Λάνγκντον όφειλε να παραδεχτεί ότι η πέτρινη πυραμίδα που ξεπρόβαλλε μέσα από το ανοιχτό σακίδιο του φάνταζε πολύ πιο μυστηριώδης τώρα. Η αντικατάσταση των συμβόλων του τεκτονικού κώδικα με γράμματα είχε καταλήξει σε ένα φαινομενικά ασυνάρτητο σύνολο. Χάος. S 0 Α Τ C S V U

Ε U U Ν Α S Ν J

Ο Λάνγκντον πέρασε αρκετή ώρα παρατηρώντας τα γράμματα, αναζητώντας κάποιο στοιχείο που θα αποκάλυπτε τη σημασία τους -κρυμμένες λέξεις, αναγραμματισμούς, κάτι-, όμως δεν μπόρεσε να βρει το παραμικρό. «Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες», εξήγησε ο Μπέλαμι, «η Τεκτονική Πυραμίδα φυλάσσει τα μυστικά της πίσω από πολλαπλά πα-

294


panετάσματα. Κάθε φορά που παραμερίζεις ένα, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα άλλο. Εσύ, για παράδειγμα, ανακάλυψες σε ποια γράμματα αντιστοιχούν τα σύμβολα, όμως δε βγαίνει νόημα αν δεν παραμερίσεις ένα ακόμα εμπόδιο προκειμένου να βρεις τον τρόπο να τα διαβάσεις. Φυσικά, ο τρόπος είναι γνωστός μόνο σε εκείνον που κρατάει στα χέρια του την κορωνίδα. Η χρυσή κορωνίδα, αν δεν κάνω λάθος, φέρει επίσης μια επιγραφή, η οποία εξηγεί τον τρόπο για να αποκωδικοποιηθεί το μήνυμα της πυραμίδας». Ο Λάνγκντον έριξε μια ματιά στο κυβοειδές πακέτο πάνω στο τραπέζι. Απ' ό,τι του είχε πει ο Μπέλαμι, καταλάβαινε ότι η κορωνίδα και η υπόλοιπη πυραμίδα συγκροτούσαν έναν «κερματισμένο κώδικα», δηλαδή έναν κώδικα σπασμένο σε κομμάτια. Οι σύγχρονοι κρυπτολόγοι χρησιμοποιούσαν συχνά τέτοιους κώδικες, αν και το συγκεκριμένο σύστημα είχε εφευρεθεί στην αρχαία Ελλάδα. Οι Έλληνες, όταν ήθελαν να αποθηκεύσουν μυστικές πληροφορίες, τις κατέγραφαν σε ένα πήλινο πινάκιο, το οποίο στη συνέχεια έσπαγαν σε κομμάτια και αποθήκευαν το κάθε κομμάτι σε διαφορετική τοποθεσία. Μόνο όταν συγκεντρώνονταν όλα τα κομμάτια μπορούσαν να διαβαστούν τα μυστικά. Αυτού του είδους τα κατακερματισμένα πινάκια -τα οποία ονομάζονταν σύμβολα- αποτελούσαν, στην ουσία, την ετυμολογική ρίζα της λέξης που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. «Ρόμπερτ», είπε ο Μπέλαμι, «η πυραμίδα αυτή και η κορωνίδα της παρέμειναν χωριστά για πολλές γενιές, ώστε να εξασφαλιστεί η προστασία του μυστικού». Ο τόνος της φωνής του ήταν θλιμμένος. «Απόψε όμως τα δύο κομμάτια έχουν βρεθεί επικίνδυνα κοντά. Είμαι σίγουρος ότι είναι περιττό να το επισημάνω, όμως καθήκον μας είναι να διασφαλίσουμε πως τα κομμάτια της πυραμίδας δε θα ενωθούν». Ο Λάνγκντον βρήκε το μελοδραματικό τρόπο με τον οποίο περιέγραφε την κατάσταση ο Μπέλαμι μάλλον υπερβολικό. Για δύο κομμάτια μιας πυραμίδας μιλάει... ή για έναν πυροκροτητή και μια πυρηνική βόμβα; Συνέχιζε να διατηρεί αμφιβολίες για τους ισχυρισμούς του Αρχιτέκτονα, όμως αυτό δεν είχε σημασία. «Ακόμα κι αν αυτή είναι η Τεκτονική Πυραμίδα, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η επιγραφή αποκαλύπτει με κάποιον τρόπο την τοποθεσία όπου φυλάσσονται κάποια αρχαία μυστικά, δεν είναι απίθανο οι γνώ-


295

σεις αυτές να χαρίζουν τις δυνάμεις που περιγράφονται στις διάφορες μαρτυρίες;» «Ο Πίτερ πάντοτε μου έλεγε πως είσαι άνθρωπος που δύσκολα πείθεται, ένας ακαδημαϊκός που προτιμά τις αποδείξεις από τις εικασίες». «Δηλαδή, μου λες ότι εσύ τα πιστεύεις όλα αυτά;» ρώτησε επιτακτικά ο Λάνγκντον, νιώθοντας πως η υπομονή του έφτανε στα όριά της. «Με συγχωρείς, αλλά είσαι ένας σύγχρονος, μορφωμένος άνθρωπος. Πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις κάτι τέτοιο;» Ο Μπέλαμι χαμογέλασε με κατανόηση. «Ο τεκτονισμός με βοήθησε να αποκτήσω βαθύ σεβασμό για όσα υπερβαίνουν το πλαίσιο της ανθρώπινης αντίληψης. Έμαθα να μην αποκλείω ποτέ το ενδεχόμενο να ισχύει κάτι απλώς και μόνο επειδή φαντάζει απίστευτο».

54 Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΠΟΛΟΥΣΕ στην περίμετρο του Κέντρου Υποστήριξης του Μουσείου Σμιθσόνιαν έτρεχε ανάστατος στο μονοπάτι από χαλίκια που εκτεινόταν κατά μήκος του κτιρίου. Είχε μόλις ειδοποιηθεί από ένα συνάδελφο του στο εσωτερικό του κτιρίου πως το πληκτρολόγιο της Μονάδας Πέντε είχε τεθεί εκτός λειτουργίας με δολιοφθορά, καθώς και ότι ένα φωτάκι στον πίνακα ασφαλείας έδειχνε πως η φυσούνα μεταφοράς της ίδιας μονάδας ήταν ανοιχτή. Τι στο διάολο συμβαίνει απόψε; Φτάνοντας στη φυσούνα, διαπίστωσε ότι η πόρτα της ήταν πράγματι ανοιχτή μερικά εκατοστά. Περίεργο, σκέφτηκε. Αυτή η πάρτα μπορεί να ανοίξει μόνο από μέσα. Τράβηξε το φακό από τη ζώνη του και τον έστρεψε προς το πυκνό σκοτάδι που επικρατούσε μέσα στο θάλαμο. Τίποτα. Επειδή δεν είχε καμία διάθεση να μπει σε έναν άγνωστο χώρο, προχώρησε μόνο μέχρι το κατώφλι και πέρασε το φακό του από το άνοιγμα, ρίχνοντας τη φωτεινή δέσμη του πρώτα προς τα αριστερά και ύστερα προς... Δύο δυνατά χέρια άρπαξαν τον καρπό του και τον τράβηξαν βίαια

296


μέσα στο σκοτάδι. Ο φύλακας ένιωσε μια αόρατη δύναμη να στρέφει το σώμα του. Μύρισε αιθανόλη. Ο φακός τού έφυγε από το χέρι και, προτού προλάβει να καταλάβει τι συνέβαινε, μια σκληρή σαν πέτρα γροθιά έσκασε πάνω στο στέρνο του. Ο φύλακας σωριάστηκε στο τσιμεντένιο δάπεδο βογκώντας από τον πόνο, καθώς μια ογκώδης σκούρα σιλουέτα απομακρυνόταν. Ο φύλακας έμεινε διπλωμένος στη στάση του εμβρύου, παλεύοντας να πάρει ανάσα και βογκώντας. Ο φακός του είχε πέσει λίγο παραπέρα και η δέσμη του χτυπούσε στο δάπεδο φωτίζοντας ένα αντικείμενο που έμοιαζε με κάποιου είδους μεταλλικό δοχείο. Η ετικέτα του έγραφε πως ήταν καύσιμο για λύχνο Μπούνσεν. Ένας αναπτήρας άναψε και η πορτοκαλιά του φλόγα φώτισε μια μορφή που μετά βίας θύμιζε άνθρωπο. Χριστέ μου! Ο φύλακας δεν είχε καν το χρόνο να καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε... Το απαίσιο πλάσμα με το γυμνό στήθος γονάτισε και άγγιξε τη φλόγα στο πάτωμα. Αμέσως εμφανίστηκε ένα ρυάκι φωτιάς, το οποίο κινούνταν προς την αντίθετη κατεύθυνση, τραβώντας προς το κενό. Σαστισμένος, ο φύλακας κοίταξε πίσω του, όμως το πλάσμα είχε ήδη περάσει από την ανοιχτή πόρτα και είχε χαθεί μέσα στη νύχτα. Ο φύλακας κατόρθωσε να ανακαθίσει μορφάζοντας από τον πόνο, με το βλέμμα του να παρακολουθεί τη λεπτή πύρινη κορδέλα. Τι στο διάολο; Η φλόγα έμοιαζε υπερβολικά μικρή για να είναι πραγματικά επικίνδυνη, όμως την επόμενη στιγμή διέκρινε κάτι που τον τρομοκράτησε: Η φωτιά δε φώτιζε πλέον μονάχα το σκοτάδι που κάλυπτε το χώρο. Είχε φτάσει μέχρι τον πίσω τοίχο και τώρα αποκάλυπτε μια πελώρια κατασκευή από τσιμεντόλιθους. Στο φύλακα δεν είχε επιτραπεί ποτέ μέχρι τότε η είσοδος στη Μονάδα Πέντε, όμως ήξερε πολύ καλά τι ήταν αυτή η κατασκευή. 0 «Κύβος». Το εργαστήριο τψ Κάθριν Σόλομον. Η φλόγα κατευθυνόταν κατευθείαν προς την εξωτερική πόρτα του εργαστηρίου. Ο φύλακας κατάφερε με κόπο να σταθεί στα πόδια του, γνωρίζοντας πως το πύρινο ρυάκι πιθανότατα θα συνέχιζε την πορεία του κάτω από την πόρτα του εργαστηρίου... και σύντομα θα


297

έβαζε φωτιά στο εσωτερικό του. Όμως τη στιγμή που έκανε να γυρίσει για να τρέξει για βοήθεια ένιωσε μια απρόσμενη ριπή και ξαφνικά ο αέρας ρουφήχτηκε προς τα μέσα. Για μια φευγαλέα στιγμή ολόκληρη η Μονάδα Πέντε λούστηκε στο φως. Ο φύλακας δεν είδε ποτέ την πύρινη σφαίρα της έκρηξης του υδρογόνου να εκτινάσσεται προς τον ουρανό, ξηλώνοντας την οροφή της Μονάδας Πέντε και φτάνοντας σε ύψος δεκάδων μέτρων στον αέρα. Ούτε είδε τη βροχή θραυσμάτων από πλέγμα τιτανίου, ηλεκτρονικό εξοπλισμό και σταγόνες λιωμένης σιλικόνης από τις ολογραφικές μονάδες αποθήκευσης δεδομένων του εργαστηρίου.

Η Κάθριν Σόλομον οδηγούσε με κατεύθυνση προς τα βόρεια, όταν είδε μια ξαφνική λάμψη στον εσωτερικό καθρέφτη του αυτοκινήτου της. Μια μακρινή βροντή συντάραξε τη νύχτα, τρομάζοντάς τη. Πυροτεχνήματα; αναρωτήθηκε. Μήπως είναι το ημίχρονο του αγώνα των Ρέντσκινς; Έσιρεψε ξανά την προσοχή της στο δρόμο, με τη σκέψη της ακόμα στο τηλεφώνημα που είχε κάνει στην Άμεση Δράση από τον τηλεφωνικό θάλαμο ενός κλειστού βενζινάδικου. Η Κάθριν είχε κατορθώσει τελικά να πείσει την τηλεφωνήτρια να στείλει την αστυνομία στο ΚΥΜΣ προκειμένου να εξακριβώσουν αν ίσχυαν οι ισχυρισμοί της σχετικά με τον εισβολέα με τα τατουάζ και, όπως ευχόταν με όλη της την καρδιά, να εντοπίσουν τη βοηθό της Τρις. Επιπλέον, ζήτησε από την τηλεφωνήτρια να ελέγξει η αστυνομία την κατοικία του δρα Άμπαντον στο Καλοράμα Χάιτς, όπου πίστευε ότι κρατούνταν αιχμάλωτος ο Πίτερ. Δυστυχώς, δεν είχε κατορθώσει να πληροφορηθεί τον αριθμό του κινητού του Ρόμπερτ Λάνγκντον, καθώς δεν ήταν καταχωρισμένος. Έτσι, μην έχοντας άλλη επιλογή, κατευθυνόταν όσο πιο γρήγορα μπορούσε προς τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, όπου της είχε πει ο Λάνγκντον ότι θα πήγαινε και ο ίδιος. Η τρομερή αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του δρα Άμπαντον είχε ανατρέψει τα πάντα. Η Κάθριν δεν ήξερε πλέον τι να


298

πιστέψει. Το μόνο που γνώριζε με βεβαιότητα ήταν πως ο ίδιος άντρας ο οποίος είχε σκοτώσει τη μητέρα και τον ανιψιό της πριν από τόσα χρόνια τώρα είχε απαγάγει τον αδερφό της και είχε επιχειρήσει να σκοτώσει την ίδια. Ποιος είναι αυτός ο παρανοϊκός; Τι θέλει από εμάς; Η μοναδική απάντηση που μπορούσε να σκεφτεί φάνταζε παράλογη. Μια πυραμίδα; Εξίσου ανεξήγητος ήταν ο λόγος για-τον οποίο είχε πάει εκείνο το βράδυ στο εργαστήριο της. Αν ήθελε να της κάνει κακό, γιατί δεν το είχε επιχειρήσει νωρίτερα την ίδια μέρα, όταν η Κάθριν βρισκόταν στο σπίτι του; Γιατί να μπει στον κόπο να στείλει εκείνο το παραπλανητικό γραπτό μήνυμα και να ρισκάρει παραβιάζοντας το εργαστήριο της; Απρόσμενα, τα πυροτεχνήματα που έβλεπε στον καθρέφτη της δυνάμωσαν και την αρχική λάμψη ακολούθησε ένα απίστευτο θέαμα: μια φλεγόμενη πορτοκαλιά σφαίρα, την οποία η Κάθριν μπορούσε να δει να υψώνεται πάνω από τις κορυφές των δέντρων. Τι στψ ευχή; Η πύρινη σφαίρα συνοδευόταν από πυκνό μαύρο καπνό... και υψωνόταν πολύ μακριά από το γήπεδο όπου διεξαγόταν ο αγώνας των Ρέντσκινς. Σαστισμένη, προσπάθησε να καταλάβει ποια βιομηχανική εγκατάσταση βρισκόταν πίσω από εκείνα τα δέντρα, νοτιοανατολικά του δρόμου στον οποίο κινούνταν η ίδια. Μετά η αλήθεια άστραψε επιτέλους στο μυαλό της και η Κάθριν ένιωσε σαν να την είχε παρασύρει φορτηγό.

55 Ο

ΓΟΥΟΡΕΝ ΜΠΕΛΑΜΙ ΠΑΤΟΥΣΕ μ ε έ ν τ α σ η τ α π λ ή κ τ ρ α τ ο υ κ ι ν η τ ο ύ

του τηλεφώνου, επιχειρώντας για μία ακόμα φορά να επικοινωνήσει με κάποιον που θα μπορούσε να τους βοηθήσει, οποιοσδήποτε κι αν ήταν αυτός. Ο Λάνγκντον παρακολουθούσε τον Μπέλαμι, όμως το μυαλό του ήταν στον Πίτερ, καθώς προσπαθούσε να σκεφτεί πώς θα μπορούσε να τον βρει. Αποκωδικοποίησε το μήνυμα, τον είχε διατάξει ο απαγωγέας του Πίτερ, και αυτό θα σου αποκαλύψει την κρυψώνα του σπουδαιότερου θησαυρού της ανθρωπότητας... Θα πάμε μαζί... και εκεί θα γίνει η ανταλλαγή.


299

Ο Μπέλαμι έκλεισε το τηλέφωνο συνοφρυωμένος. Και πάλι καμία απάντηση. «Υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνω», είπε ο Λάνγκντον. «Ακόμα κι αν μπορούσα με κάποιον τρόπο να δεχτώ ότι αυτός ο κρυμμένος θησαυρός υπάρχει... και ότι αυτή η πυραμίδα υποδεικνύει την υπόγεια κρυψώνα του, τι είναι αυτό που αναζητώ; Μια κρύπτη; Κάποιο καταφύγιο;» Ο Μπέλαμι έμεινε σιωπηλός για αρκετή ώρα. Ύστερα αναστέναξε βαριά και μίλησε με επιφύλαξη. «Ρόμπερτ, σύμφωνα με όσα έχω ακούσει όλα αυτά τα χρόνια, η πυραμίδα οδηγεί στην είσοδο μιας σπειροειδούς σκάλας». «Μιας σκάλας;» «Ακριβώς. Μιας σκάλας που οδηγεί κάτω από την επιφάνεια του εδάφους... σε βάθος πολλών δεκάδων μέτρων». Ο Λάνγκντον δεν μπορούσε να πιστέψει στ' αφτιά του. Έγειρε πιο κοντά. «Έχω ακούσει να λένε πως η αρχαία σοφία βρίσκεται θαμμένη στο τέρμα αυτής της σκάλας». Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να βηματίζει. Μια σπειροειδής σκάλα η οποία φτάνει σε βάθος πολλών δεκάδων μέτρων κάτω από τη γη... στην Ουάσινγκτον. «Και κανείς δεν έχει δει αυτή τη σκάλα;» «Υποτίθεται ότι η είσοδος έχει καλυφθεί με μια πελώρια πέτρα». Ο Λάνγκντον αναστέναξε. Η εικόνα ενός τάφου σφραγισμένου με μια τεράστια πέτρα συνέπιπτε απόλυτα με τις βιβλικές περιγραφές του τάφου του Ιησού. Αυτό το αρχετυπικό υβρίδιο ήταν ο πρόδρομος όλων των υπολοίπων. «Γουόρεν, εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει αυτή η μυστική σκάλα που οδηγεί σε κάποιο υπόγειο σημείο;» «Προσωπικά, δεν την έχω δει, όμως κάποιοι από τους πιο ηλικιωμένους τέκτονες ορκίζονται ότι υπάρχει. Τώρα μόλις προσπαθούσα να επικοινωνήσω με έναν από αυτούς». Ο Λάνγκντον συνέχισε να βηματίζει, μην ξέροντας τι να πει. «Ρόμπερτ, με φέρνεις σε δύσκολη θέση αναφορικά με αυτή την πυραμίδα». Το βλέμμα του Γουόρεν Μπέλαμι σκλήρυνε κάτω από

300


τη γλυκιά λάμψη της λάμπας του αναγνωστηρίου. «Δε νομίζω πως θα μπορούσα να υποχρεώσω κάποιον να πιστέψει κάτι που δε θέλει να πιστέψει. Παρ' όλα αυτά, ελπίζω ότι κατανοείς ποιο είναι το καθήκον σου απέναντι στον Πίτερ Σόλομον». Ναι, έχω το καθήκον να τον βοηθήσω, σκέφτηκε ο Λάνγκντον. «Δεν είναι απαραίτητο να πιστέψεις στη δύναμη που μπορεί να αποκαλύψει αυτή η πυραμίδα. Ούτε είναι απαραίτητο να πιστέψεις στη σκάλα όπου υποτίθεται ότι οδηγεί. Ό μ ω ς θέλω να πιστέψεις ότι έχεις την ηθική υποχρέωση να προστατέψεις αυτό το μυστικό, όποιο κι αν είναι». Ο Μπέλαμι έγνεψε προς το μικρό κυβοειδές πακέτο. «Ο Πίτερ σου εμπιστεύτηκε αυτό το αντικείμενο επειδή πίστευε ότι θα σεβόσουν τις επιθυμίες του και θα διατηρούσες μυστική την ύπαρξή του. Και τώρα πρέπει να κάνεις ακριβώς αυτό, ακόμα κι αν σημαίνει ότι θα χρειαστεί να θυσιάσεις τη ζωή του Πίτερ». Ο Λάνγκντον σταμάτησε απότομα και έκανε μεταβολή. «Ορίστε;» Ο Μπέλαμι παρέμεινε καθισμένος, με ύφος θλιμμένο αλλά αποφασιστικό. «Αυτό θα ήθελε κι εκείνος να κάνεις. Πρέπει να ξεχάσεις τον Πίτερ. Χάθηκε. Ο Πίτερ έκανε το χρέος του, έκανε ό,τι μπορούσε για να προστατέψει την πυραμίδα. Τώρα είναι δικό μας χρέος να φροντίσουμε ώστε οι προσπάθειές του να μην αποδειχτούν μάταιες». «Δεν το πιστεύω πως σε ακούω να λες τέτοιο πράγμα!» αναφώνησε ο Ρόμπερτ, νιώθοντας την οργή του να φουντώνει. «Ακόμα κι αν αυτή η πυραμίδα είναι όλα όσα λες πως είναι, ο Πίτερ είναι τέκτονας αδελφός σου. Έχεις δώσει όρκο να τον προστατεύεις, βάζοντας το καλό του πάνω απ' όλα, ακόμα και από το συμφέρον της χώρας σου!» «Όχι, Ρόμπερτ. Ένας τέκτονας είναι υποχρεωμένος να κάνει ό,τι μπορεί για να προστατέψει έναν αδελφό, βάζοντάς τον πάνω απ' όλα... εκτός από ένα πράγμα: το μεγάλο μυστικό που προστατεύει η αδελφότητά μας για το καλό όλης της ανθρωπότητας. Είτε πιστεύω πως αυτή η χαμένη σοφία κρύβει τις δυνάμεις που υπαινίσσονται οι μαρτυρίες είτε όχι, έχω δώσει όρκο να την κρατήσω μακριά από τα χέρια των ανάξιων. Και δεν είμαι διατεθειμένος να την παραδώσω σε κανέναν, ακόμα και με αντάλλαγμα τη ζωή του Πίτερ Σόλομον».


301

«Γνωρίζω πολλούς τέκτονες», είπε οργισμένα ο Λάνγκντον, «ακόμα και μέλη των ανώτατων βαθμίδων, και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι οι άντρες αυτοί δεν έχουν δώσει όρκο να θυσιάσουν τη ζωή τους για χάρη μιας πέτρινης πυραμίδας. Επίσης, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι κανείς τους δεν πιστεύει πως υπάρχει μια μυστική σκάλα η οποία καταλήγει σε ένα θησαυρό θαμμένο βαθιά κάτω από την επιφάνεια της γης». «Υπάρχουν κύκλοι μέσα σε κύκλους, Ρόμπερτ. Δε γνωρίζουν όλοι τα πάντα». Ο Λάνγκντον ξεφύσηξε, προσπαθώντας να ελέγξει τα συναισθήματα του. Όπως πολλοί άνθρωποι, έτσι κι εκείνος είχε ακουστά τις φήμες για την ύπαρξη επίλεκτων κύκλων στις τάξεις των τεκτόνων. Το κατά πόσο ανταποκρίνονταν στην αλήθεια οι φήμες αυτές φάνταζε άσχετο σε αυτή την κατάσταση. «Γουόρεν, αν η πυραμίδα και η κορωνίδα της αποκαλύπτουν το ύψιστο τεκτονικό μυστικό, τότε για ποιο λόγο αποφάσισε ο Πίτερ να εμπλέξει εμένα σε αυτή την υπόθεση; Δεν είμαι καν μέλος της αδελφότητας, πόσο μάλλον οποιασδήποτε επίλεκτης ομάδας μέσα στους κόλπους της». «Το ξέρω, και υποψιάζομαι πως ακριβώς αυτός ήταν ο λόγος που ο Πίτερ επέλεξε εσένα για να φυλάξεις το πακέτο. Η πυραμίδα αυτή έχει γίνει στόχος και στο παρελθόν, ακόμα και από άτομα τα οποία εισχώρησαν στην αδελφότητά μας ωθούμενα από ταπεινά ελατήρια. Η επιλογή του Πίτερ να κρύψει την κορωνίδα εκτός της αδελφότητας ήταν έξυπνη». «Εσύ γνώριζες πως η κορωνίδα βρισκόταν στα χέρια μου;» ρώτησε ο Λάνγκντον. «Όχι. Κι αν ο Πίτερ είχε αποφασίσει να εκμυστηρευτεί σε κάποιον αυτή την απόφασή του, υπάρχει μόνο ένας άντρας στον οποίο θα μπορούσε να το έχει πει». Ο Μπέλαμι έβγαλε το κινητό του και πάτησε το πλήκτρο επανάληψης της κλήσης. «Και μέχρι στιγμής έχει σταθεί αδύνατον να επικοινωνήσω μαζί του». Αντί άλλης απάντησης, άκουσε το ηχογραφημένο μήνυμα ενός τηλεφωνητή, οπότε έκλεισε το τηλέφωνο. «Λοιπόν, Ρόμπερτ, απ' ό,τι φαίνεται, για την ώρα είμαστε μόνοι μας. Και πρέπει να πάρουμε μια απόφαση».

302


Ο Λάνγκντον κοίταξε το ρολόι του. Στο καντράν με τον Μίκι Μάους οι δείκτες έδειχναν δέκα παρά τέταρτο. «Έχεις καταλάβει πως ο απαγωγέας του Πίτερ έχει την απαίτηση να αποκρυπτογραφήσω το μήνυμα της πυραμίδας απόψε και να του αποκαλύψω τι λέει;» Ο Μπέλαμι συνοφρυώθηκε. «Σπουδαίοι άντρες σε διάφορες περιόδους της ιστορίας έχουν κάνει μεγάλες προσωπικές θυσίες προκειμένου να προστατέψουν τα Αρχαία Μυστήρια. Εσύ κι εγώ οφείλουμε να κάνουμε το ίδιο». Σηκώθηκε όρθιος τώρα. «Πρέπει να φύγουμε από δω. Αργά ή γρήγορα, η Σάτο θα καταλάβει πού βρισκόμαστε». «Και με την Κάθριν τι θα γίνει;» ρώτησε επιτακτικά ο Λάνγκντον, μη θέλοντας να φύγει. «Δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί της, ούτε κι εκείνη μου τηλεφώνησε». «Προφανώς, κάτι συνέβη». «Μα δε γίνεται να την εγκαταλείψουμε!» «Ξέχνα την Κάθριν!» είπε ο Μπέλαμι, σε αυστηρό τόνο αυτή τη φορά. «Ξέχνα τον Πίτερ! Ξέχνα τα πάντα! Δεν καταλαβαίνεις, Ρόμπερτ, πως σου ανατέθηκε η φύλαξη ενός μυστικού που είναι σημαντικότερο απ' όλους μας: από σένα, τον Πίτερ, την Κάθριν, εμένα;» Κοίταξε κατάματα τον Λάνγκντον. «Είναι ανάγκη να βρούμε κάποιο ασφαλές μέρος για να κρύψουμε την πυραμίδα και την κορωνίδα της, μακριά από...» Ένας δυνατός μεταλλικός κρότος αντήχησε από την κατεύθυνση της μεγάλης αίθουσας. Ο Μπέλαμι στράφηκε απότομα προς τα εκεί, με βλέμμα σκοτεινιασμένο από το φόβο. «Γρήγορα κινήθηκαν». Ο Λάνγκντον γύρισε προς την πόρτα. Προφανώς, ο ήχος είχε προέλθει από την πτώση του μεταλλικού κουβά που είχε τοποθετήσει ο Μπέλαμι πάνω στη σκάλα με την οποία είχε φράξει την έξοδο της υπόγειας διάβασης. Έρχονται να μας συλλάβουν. Τότε, εντελώς απρόσμενα, ο κρότος αντήχησε ξανά. Και ξανά. Και ξανά.


303

Ο άστεγος που καθόταν στο παγκάκι μπροστά από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου έτριβε τα μάτια του παρακολουθώντας την αλλόκοτη σκηνή που εκτυλισσόταν μπροστά του. Έ ν α λευκό Volvo είχε μόλις ανέβει στο κράσπεδο, διασχίζοντας κάθετα το πεζοδρόμιο, και είχε σταματήσει, φρενάροντας απότομα, μπροστά στην κεντρική είσοδο της βιβλιοθήκης. Μια γοητευτική γυναίκα με σκούρα μαλλιά κατέβηκε γρήγορα από το εσωτερικό του αυτοκινήτου, έριξε μια ανήσυχη ματιά γύρω της και, μόλις εντόπισε τον άστεγο άντρα, του φώναξε: «Μήπως σου βρίσκεται ένα κινητό;». Τι λες, κυρά μου, εδώ δεν έχω αριστερό παπούτσι... Συνειδητοποιώντας, προφανώς, πως η ερώτησή της ήταν εντελώς άστοχη, η γυναίκα ανέβηκε τρέχοντας τη σκάλα που οδηγούσε στην κύρια είσοδο της βιβλιοθήκης. Μόλις έφτασε στο κεφαλόσκαλο, άρπαξε το χερούλι και άρχισε να το ανεβοκατεβάζει, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ανοίξει την πελώρια τρίφυλλη πόρτα. Η βιβλιοθήκη είναι κλειστή τέτοια ώρα, κυρά μου. Ό μ ω ς η γυναίκα δεν έδειχνε να νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες. Άρπαξε ένα βαρύ ρόπτρο σε σχήμα κρίκου, το τράβηξε με δύναμη προς τα πίσω και το άφησε να πέσει πάνω στην πόρτα με ένα δυνατό κρότο. Μετά το έκανε ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Ουάου, σκέφτηκε ο άστεγος, τούτη εδώ πραγματικά καίγεται να πάρει ένα βιβλίο.

56 Ο Τ Α Ν Η ΚΑΘΡΙΝ ΣΟΛΟΜΟΝ ΕΙΔΕ ε π ι τ έ λ ο υ ς τ ι ς π ε λ ώ ρ ι ε ς μ π ρ ο ύ τ ζ ι ν ε ς

πόρτες της βιβλιοθήκης να ανοίγουν, την παρέσυρε ένας ορμητικός χείμαρρος συναισθημάτων. Όλος ο φόβος και η ταραχή που είχαν σωρευτεί μέσα της αυτό το βράδυ ξέσπασαν μεμιάς. Ο άντρας που στεκόταν στο κατώφλι της βιβλιοθήκης ήταν ο Γουόρεν Μπέλαμι, έμπιστος φίλος του αδερφού της. Όμως ακόμα περισσότερο χάρηκε η Κάθριν όταν είδε τον άνθρωπο που στεκόταν πίσω από τον Μπέλαμι. Προφανώς, το συναίσθημα ήταν αμοιβαίο.

304


Το βλέμμα του Ρόμπερτ Λάνγκντον ήταν γεμάτο ανακούφιση καθώς η Κάθριν διέσχιζε τρέχοντας το κατώφλι... και έπεφτε στην αγκαλιά του. Την ώρα που η Κάθριν αφηνόταν για λίγο στην ανακούφιση που της πρόσφερε η αγκαλιά ενός παλιού φίλου, ο Μπέλαμι σφράγισε την κεντρική είσοδο. Η Κάθριν άκουσε τη βαριά πόρτα να κλειδώνει και, επιτέλους, αισθάνθηκε ασφαλής. Ξαφνικά δάκρυα ανάβλυσαν στα μάτια της, όμως κατόρθωσε να τα συγκρατήσει. Ο Λάνγκντον την κρατούσε σφιχτά. «Όλα καλά», ψιθύρισε. «Είσαι καλά». Επειδή με έσωσες, ήθελε να του πει η Κάθριν. Κατέστρεφε το εργαστήριο μον, όλη τη δουλειά μου. Χρόνια ερευνών... έγιναν καπνός. Ήθελε να του πει τα πάντα, όμως μετά βίας μπορούσε να αναπνεύσει. «Θα βρούμε τον Πίτερ». Η βαθιά φωνή του Λάνγκντον αντήχησε πάνω στο στήθος της, προσφέροντάς της κάποια ανακούφιση. «Το υπόσχομαι». Ξέρω ποιος είναι υπεύθυνος για όλα αυτά! Η Κάθριν ήθελε να ουρλιάξει. Είναι ο ίδιος άντρας που σκότωσε τη μητέρα και τον ανιψιό μου! Πριν προλάβει να εξηγήσει τι είχε συμβεί, ένας απρόσμενος ήχος έσπασε τη σιωπή της βιβλιοθήκης. Ο δυνατός κρότος αντήχησε από κάτω τους, μέσα από ένα κλιμακοστάσιο. Ο ήχος έμοιαζε να προέρχεται από κάποιο μεγάλο μεταλλικό αντικείμενο που είχε πέσει σε δάπεδο καλυμμένο με πλακάκια. Την ίδια στιγμή η Κάθριν ένιωσε τους μυς του Λάνγκντον να συσπώνται. Ο Μπέλαμι πλησίασε με όψη βλοσυρή. «Φεύγουμε. Τώρα». Αλαφιασμένη, η Κάθριν τους ακολούθησε καθώς ο Αρχιτέκτονας και ο Λάνγκντον διέσχιζαν βιαστικά τη μεγάλη αίθουσα της βιβλιοθήκης πηγαίνοντας προς το φημισμένο αναγνωστήριο, το οποίο ήταν φωτισμένο. Με γρήγορες κινήσεις, ο Μπέλαμι κλείδωσε τις δύο πόρτες πίσω τους, πρώτα την εξωτερική και μετά την εσωτερική. Η Κάθριν ακολούθησε ζαλισμένη τον Μπέλαμι, που τους οδηγούσε τώρα προς το κέντρο του δωματίου. Οι τρεις τους έφτασαν σε ένα τραπέζι όπου υπήρχε ένα δερμάτινο σακίδιο κάτω από μια λά-


305

μπα. Δίπλα στο σακίδιο ήταν τοποθετημένο ένα μικρό κυβοειδές πακέτο, το οποίο μάζεψε ο Μπέλαμι και το έβαλε μέσα, μαζί με μια... Η Κάθριν σταμάτησε απότομα. Μια πυραμίδα; Παρότι πρώτη φορά έβλεπε αυτή τη σκαλισμένη πέτρινη πυραμίδα, ένιωσε ολόκληρο το σώμα της να σφίγγεται καθώς συνειδητοποιούσε τι είχε μπροστά της. Με κάποιον τρόπο, βαθιά μέσα της γνώριζε την αλήθεια. Η Κάθριν Σόλομον βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από το αντικείμενο που είχε προκαλέσει τόσο μεγάλο πόνο στη ζωή της. Η πυραμίδα. Ο Μπέλαμι έκλεισε το σακίδιο και το έδωσε στον Λάνγκντον. «Μην το αφήσεις στιγμή από τα μάτια σου». Μια ξαφνική έκρηξη τράνταξε την εξωτερική πόρτα του δωματίου, ακολουθούμενη από το κουδούνισμα σπασμένων γυαλιών. «Από δω!» Ο Μπέλαμι έκανε μεταβολή, δείχνοντας φοβισμένος καθώς τους οδηγούσε εσπευσμένα στο κεντρικό γραφείο της γραμματείας, το οποίο αποτελούνταν από οκτώ πάγκους γύρω από μια πελώρια κονσόλα. Τους οδήγησε πίσω από τους πάγκους και μετά τους έδειξε ένα άνοιγμα στο έπιπλο. «Χωθείτε εκεί μέσα!» «Εκείμέσα;» ρώτησε επιτακτικά ο Λάνγκντον. «Εκεί θα μας βρούνε σίγουρα!» «Πίστεψε' με», είπε ο Μπέλαμι, «δεν είναι αυτό που νομίζεις».

57 Ο ΜΑΛ'ΑΧ ΕΙΧΕ ΣΑΝΙΔΩΣΕΙ το γκάζι καθώς οδηγούσε τη λιμουζίνα του βόρεια, με προορισμό τη συνοικία όπου έμενε. Η έκρηξη στο εργαστήριο της Κάθριν είχε αποδειχτεί μεγαλύτερη απ' ό,τι είχε προβλέψει και είχε σταθεί τυχερός που είχε βγει αλώβητος από αυτή. Το θετικό ήταν πως, μέσα στο χάος που ακολούθησε, είχε κατορθώσει να ξεγλιστρήσει χωρίς να συναντήσει εμπόδια, περνώντας με ταχύτητα δίπλα από το φυλάκιο της πύλης, όπου ένας φρουρός ήταν απασχολημένος να ωρύεται στο ακουστικό του τηλεφώνου που κρατούσε. Πρέπει να βγω από το δρόμο, σκέφτηκε. Ακόμα κι αν η Κάθριν δεν είχε καλέσει ακόμα την αστυνομία, η έκρηξη ήταν βέβαιο ότι θα τρα-

306


βούσε την προσοχή των Αρχών. Και ένας γυμνός αιιό τη μέση και πάνα άντρας που οδηγεί λιμουζίνα δύσκολα θα περάσει απαρατήρητος. Έπειτα από χρόνια προετοιμασίας, ο Μαλ'άχ δυσκολευόταν να πιστέψει πως η κρίσιμη νύχτα είχε φτάσει. Το ταξίδι μέχρι εδώ ήταν μακρύ, δύσκολο. Μια διαδρομή που ξεκίνησε πριν από χρόνια μέσα στη δυστυχία... θα τερματιστεί απόψε ένδοξα. Τ η νύχτα που είχαν αρχίσει όλα δεν άκουγε στο όνομα Μαλ'άχ. Για την ακρίβεια, τη νύχια που είχαν αρχίσει όλα δεν είχε καν όνομα. Κατάδικος 37. Ό π ω ς οι περισσότεροι φυλακισμένοι στο κάτεργο των Φυλακών Σογκανλίκ, έξω από την Κωνσταντινούπολη, ο Κατάδικος 37 βρισκόταν εκεί εξαιτίας μιας υπόθεσης με ναρκωτικά. Ή τ α ν ξαπλωμένος στην κουκέτα του μέσα σε ένα τσιμεντένιο κελί, πεινασμένος, τουρτουρίζοντας από το κρύο στο σκοτάδι, προσπαθώντας να υπολογίσει για πόσο καιρό θα έμενε φυλακισμένος εκεί. Ο καινούριος του συγκάτοικος, τον οποίο είχε γνωρίσει πριν από μόλις είκοσι τέσσερις ώρες, κοιμόταν στην κουκέτα από πάνω του. Λίγο νωρίτερα ο διευθυντής των φυλακών, ένας παχύσαρκος αλκοολικός που σιχαινόταν τη δουλειά του και ξεσπούσε πάνω στους κρατούμενους, είχε διατάξει να κλείσουν όλα τα φώτα. Ή τ α ν σχεδόν δέκα η ώρα το βράδυ, όταν ο Κατάδικος 37 άκουσε μέσα από το φρεάτιο του εξαερισμού κάποιους να συζητάνε. Η μια φωνή ήταν ξεκάθαρο σε ποιον ανήκε: Είχε τη διαπεραστική εριστική χροιά του διευθυντή των φυλακών, ο οποίος ήταν σαφές ότι δε χαιρόταν που τον είχε ξυπνήσει κάποιος νυχτερινός επισκέπτης. «Ναι, ναι, ήρθατε από μακριά», έλεγε, «όμως τον πρώτο μήνα δεν επιτρέπονται επισκέψεις. Κρατικοί κανόνες. Καμία εξαίρεση». Η φωνή που απάντησε ήταν ευγενική και εκλεπτυσμένη, γεμάτη πόνο. «Είναι καλά ο γιος μου;» «Είναι πρεζόνι». «Του φέρεστε καλά;» «Αρκετά καλά», είπε ο διευθυντής. «Δεν είμαστε ξενοδοχείο». Ακολούθησε μια παύση. «Αναλαμβάνεστε ότι το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών θα ζητήσει την έκδοσή του».


307

«Ναι, ναι, πάντοτε αυτό γίνεται. Η αίτηση θα εγκριθεί, αν και τα έγγραφα θα χρειαστούν μια δυο εβδομάδες για να ετοιμαστούν, μπορεί και μήνα... εξαρτάται». «Εξαρτάται... από τι;» «Κοιτάξτε», είπε ο διευθυντής, «έχουμε έλλειψη προσωπικού». Έκανε μια παύση. «Φυσικά, σε κάποιες περιπτώσεις άτομα που ενδιαφέρονται να αποφευχθούν τυχόν καθυστερήσεις, καλή ώρα σαν κι εσάς, αποφασίζουν να κάνουν μια μικρή δωρέα στο προσωπικό της φυλακής ώστε να προχωρήσει το ζήτημά τους γρηγορότερα». Ο επισκέπτης δεν απάντησε. «Κύριε Σόλομον», συνέχισε ο διευθυντής χαμηλώνοντας τη φωνή του, «για κάποιον σαν εσάς, που δε λογαριάζει τα χρήματα, επιλογές υπάρχουν πάντα. Γνωρίζω κάποιους ανθρώπους στην κυβέρνηση. Αν συνεργαστούμε εμείς οι δύο, ίσως μπορέσουμε να βγάλουμε το γιο σας από δω μέσα... αύριο κιόλας, απαλλαγμένο από όλες τις κατηγορίες. Δε θα χρειαστεί καν να δώσει λόγο στις Αρχές της χώρας σας με την επιστροφή του». Η απάντηση ήταν άμεση. «Παρακάμπτοντας τις νομικές συνέπειες του υπαινιγμού σας, σας δηλώνω πως αρνούμαι να διδάξω στο γιο μου ότι τα χρήματα λύνουν όλα τα προβλήματα ή ότι δεν υπάρχουν συνέπειες για τις επιλογές μας, ειδικά όταν προκύπτει ένα σοβαρό ζήτημα, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση». «Δηλαδή, θέλετε να τον αφήσετε εδώ;» «Θέλω να του μιλήσω. Αυτή τη στιγμή». «Όπως σας εξήγησα, υπάρχουν κανόνες. Δε γίνεται να δείτε το γιο σας τώρα, εκτός κι αν είστε διατεθειμένος να διαπραγματευτείτε την άμεση απελευθέρωσή του». Ακολούθησε μια παγερή σιωπή, που διήρκεσε αρκετά δευτερόλεπτα. «Το Υπουργείο Εξωτερικών θα επικοινωνήσει μαζί σας. Φροντίστε να παραμείνει ασφαλής ο Ζάκαρι. Περιμένω να επιβιβαστεί στο αεροσκάφος που θα τον μεταφέρει στην πατρίδα του μέσα στην τρέχουσα εβδομάδα. Καληνύχτα». Η πόρτα έκλεισε με πάταγο.

308


Ο Κατάδικος 37 δεν μπορούσε να πιστέψει στ' αφτιά του. Τι σόι πατέρας είναι αυτός που παρατάει το γιο του σε τούτη την κόλαση για να του δώσει ένα μάθημα; Ο Πίτερ Σόλομον είχε απορρίψει ακόμα και την πρόταση να καθαρίσει το ποινικό μητρώο του Ζάκαρι. Ή τ α ν αργά την ίδια εκείνη νύχτα, ενώ ξαγρυπνούσε ξαπλωμένος στην κουκέτα του, που ο Κατάδικος 37 συνειδητοποίησε πώς θα γλίτωνε από εκεί μέσα. Αν το μόνο εμπόδιο που υπήρχε ανάμεσα σε έναν φυλακισμένο και στην ελευθερία ήταν το χρήμα, τότε ο Κατάδικος 37 μπορούσε να θεωρεί τον εαυτό του ήδη ελεύθερο. Ο Πίτερ Σόλομον μπορεί να μην ήταν πρόθυμος να πληρώσει για να γίνει η δουλειά του, όμως οποιοσδήποτε διάβαζε εφημερίδες γνώριζε πως και ο γιος του, ο Ζάκαρι, διέθετε πολλά χρήματα. Την επόμενη μέρα ο Κατάδικος 37 μίλησε κατ' ιδίαν στο διευθυντή και του πρότεινε ένα σχέδιο: ένα τολμηρό, ιδιοφυές σχέδιο το οποίο θα χάριζε και στους δύο ακριβώς αυτό που ζητούσαν. «Ο Ζάκαρι Σόλομον θα πρέπει να πεθάνει για να πετύχει το σχέδιο», εξήγησε ο Κατάδικος 37. «Όμως εμείς οι δύο θα εξαφανιστούμε αμέσως. Εσύ θα μπορούσες να αράξεις σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Δε χρειάζεται να ξαναδείς αυτό το μέρος ποτέ στα μάτια σου». Το συζήτησαν για λίγο και τελικά οι δύο άντρες έδωσαν τα χέρια. Σύντομα ο Ζάκαρι Σόλομον θα είναι νεκρός, σκέφτηκε ο Κατάδικος 37, χαμογελώντας καθώς αναλογιζόταν πόσο εύκολο θα ήταν. Δύο μέρες μετά το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών επικοινώνησε με την οικογένεια Σόλομον για να τους μεταφέρει τη φρικτή είδηση. Οι φωτογραφίες από τη φυλακή έδειχναν το βάναυσα κακοποιημένο σώμα του γιου τους κουλουριασμένο και άψυχο στο δάπεδο του κελιού του. Το κεφάλι του είχε συνθλίβει με μια ατσάλινη ράβδο, ενώ το υπόλοιπο σώμα του είχε ξυλοκοπηθεί και παραμορφωθεί σε βαθμό απερίγραπτο. Φαίνεται πως είχε υποστεί βασανιστήρια πριν εκτελεστεί. Βασικός ύποπτος για το έγκλημα ήταν ο ίδιος ο διευθυντής των φυλακών, ο οποίος είχε εξαφανιστεί, πιθανότατα παίρνοντας μαζί του όλα τα χρήματα του δολοφονημένου νεαρού. Ο Ζάκαρι είχε υπογράψει κάποια έγγραφα με τα οποία μεταβίβαζε το σύνολο της τεράστιας περιουσίας του σε κάποιον ιδιωτικό λογαριασμό, ο οποίος


309

είχε αδειάσει αμέσως μετά το θάνατο του. Πλε'ον ήταν αδύνατον να εντοπιστούν τα χρήματα. Ο Πίτερ Σόλομον έφτασε στην Τουρκία με ιδιωτικό αεροσκάφος και επέστρεψε με το φέρετρο του γιου του, το οποίο έθαψαν στο οικογενειακό κοιμητήριο. Ο διευθυντής των φυλακών δεν εντοπίστηκε ποτέ. Ούτε και φαν δυνατόν να βρεθεί, ο Κατάδικος 37 ήταν απόλυτα βέβαιος για αυτό. Το παχύσαρκο σώμα του Τούρκου κείτονταν στον πυθμένα της Θάλασσας του Μαρμαρά, προσφέροντας τροφή στα γαλάζια καβούρια που μετανάστευαν εκεί μέσω των Στενών του Βοσπόρου. Η τεράστια περιουσία που ανήκε στον Ζάκαρι Σόλομον είχε μεταφερθεί στο σύνολο της σε έναν αριθμημένο λογαριασμό που ήταν αδύνατον να εντοπιστεί. Ο Κατάδικος 37 ήταν και πάλι ελεύθερος... Ελεύθερος και πάμπλουτος. Τα νησιά του Αιγαίου αποδείχτηκαν επίγειος παράδεισος. Το φως. Η θάλασσα. Οι γυναίκες. Δεν υπήρχε τίποτα που να μην μπορεί να το αποκτήσει: καινούριες ταυτότητες, καινούρια διαβατήρια, καινούριες ελπίδες. Επέλεξε ένα ελληνικό όνομα: Άνδρος Δαρείος. Οι σκοτεινές νύχτες στη φυλακή τον είχαν τρομοκρατήσει και ο Άνδρος ορκίστηκε πως δε θα γύριζε ποτέ εκεί. Ξύρισε τα μακριά μαλλιά του και απαρνήθηκε ολότελα τον κόσμο των ναρκωτικών. Άρχισε μια νέα ζωή, εξερευνώντας πρωτόγνωρες απολαύσεις. Η γαλήνη που συνόδευε την ιστιοπλοΐα στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου ήταν η νέα του ηρωίνη. Η απόλαυση των ζουμερών κομματιών αρνιού των περασμένων σε σουβλάκι έγινε η νέα του Έκσταση. Η αδρεναλίνη που κατέκλυζε το σώμα του όταν βουτούσε από τα βράχια οτα αφρισμένα νερά της Μυκόνου έγινε η νέα του κοκαΐνη. Ξαναγεννήθηκα. Ο Άνδρος αγόρασε μια πολυτελέστατη βίλα στη Σύρο και έγινε μέλος της καλής κοινωνίας της αριστοκρατικής Ποσειδωνίας. Αυτός ο νέος κόσμος ήταν ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσαν όχι μόνο ο πλούτος αλλά και ο πολιτισμός σε συνδυασμό με τη σωματική τελειότητα. Οι γείτονές του φρόντιζαν εξίσου το σώμα και το πνεύμα τους, και αυτή η στάση ζωής ήταν μεταδοτική. Ο νεοφερμένος βρέθηκε ξαφνικά να κάνει τζόκινγκ σας παραλίες, να κάθεται ώρες στον ήλιο

310


για να μαυρίσει το χλομό σώμα του και να διαβάζει βιβλία. Ο Άνδρος διάβασε την Οδύσσεια του Ομηρου, μαγεμε'νος από τις περιγραφε'ς των πανίσχυρων πολεμιστών με τις μπρούτζινες πανοπλίες που είχαν πολεμήσει σε αυτά τα νησιά. Την επόμενη με'ρα ξεκίνησε να γυμνάζεται με βάρη και εντυπωσιάστηκε όταν διαπίστωσε πόσο γρήγορα άρχισε να φαρδαίνει το στήθος του και να δυναμώνουν τα μπράτσα του. Σταδιακά, άρχισε να νιώθει τα βλέμματα των γυναικών πάνω του, και ο θαυμασμός τους ήταν μεθυστικός. Λαχταρούσε να δυναμώσει ακόμα περισσότερο. Και το έκανε. Με τη βοήθεια επιθετικών κύκλων στεροειδών σε συνδυασμό με ορμόνες ανάπτυξης που κυκλοφορούσαν στη μαύρη αγορά και ατέλειωτες ώρες γυμναστικής με βάρη, ο Άνδρος μεταμορφώθηκε σε κάτι που ο ίδιος ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι θα μπορούσε να γίνει: ένα τέλειο δείγμα του αντρικού φύλου. Κέρδισε ύψος και μυϊκή μάζα, απέκτησε υποδειγματικούς θωρακικούς μυς και μυώδη, σμιλεμένα πόδια, τα οποία φρόντιζε να διατηρεί άψογα μαυρισμένα. Όλοι τον θαύμαζαν τώρα. Ό π ω ς είχαν προειδοποιήσει τον Άνδρο οι προμηθευτές του, τα σκληρά στεροειδή και οι ορμόνες άλλαξαν όχι μόνο το σώμα του αλλά και τη φωνή του, κάνοντάς τη να μοιάζει με απόκοσμο βραχνό ψίθυρο, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να φαντάζει ακόμα πιο μυστηριώδης. Η υπόκωφη, αινιγματική φωνή σε συνδυασμό με το νέο του σώμα, τον πλούτο του και την άρνησή του να μιλήσει για το μυστηριώδες παρελθόν του αποτελούσαν ακαταμάχητο δόλωμα για τις γυναίκες που τον γνώριζαν. Του δίνονταν πρόθυμα και εκείνος τις ικανοποιούσε όλες, από μοντέλα που επισκέπτονταν το νησί για φωτογραφίσεις και νεαρές Αμερικανίδες φοιτήτριες που έκαναν διακοπές μέχρι τις μοναχικές συζύγους των γειτόνων του και, περιστασιακά, νεαρούς άντρες. Δεν μπορούσαν να τον χορτάσουν. Είμαι ένα αριστούργημα. Καθώς περνούσαν τα χρόνια όμως, οι ερωτικές περιπέτειες του Άνδρου άρχισαν να χάνουν το ενδιαφέρον τους. Όπως και καθετί άλλο. Η θαυμάσια κουζίνα του νησιού έχασε τη γεύση της, τα βιβλία δεν μπορούσαν πια να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του, ενώ ακόμα και τα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα από τη βίλα του φάνταζαν βαρετά.


.SI I

Πώς έγινε αυτό; Ή τ α ν μόλις είκοσι τριών ετών, κι όμως αισθανόταν γέρος. Τι άλλο υπάρχει στη ζωή; Είχε σμιλέψει το σώμα του, μετατρέποντας το σε ένα αριστούργημα. Είχε μορφωθεί και είχε δώσει τροφή στο μυαλό του αξιοποιώντας τους θησαυρούς του πολιτισμού. Είχε μετατρέψει το σπίτι του σε παράδεισο. Και απολάμβανε τον έρωτα οποιουδήποτε επιθυμούσε. Κι όμως, όσο απίστευτο κι αν ακουγόταν, αισθανόταν τόσο άδειος όσο και την εποχή που σάπιζε σε εκείνη την τουρκική φυλακή. Τι είναι αυτό που μου λείπει; Η απάντηση του αποκαλύφθηκε μερικούς μήνες μετά. Ο Άνδρος καθόταν μόνος στη βίλα του, αλλάζοντας αφηρημένα κανάλια στην τηλεόραση μέσα στη νύχτα, όταν έπεσε τυχαία πάνω σε μια εκπομπή σχετικά με τα μυστικά του τεκτονισμού. Η εκπομπή δεν ήταν καλογυρισμένη, δημιουργώντας περισσότερα ερωτήματα από αυτά στα οποία απαντούσε, όμως εκείνος ένιωσε να κεντρίζεται το ενδιαφέρον του από τις θεωρίες συνωμοσίας που συνόδευαν την αδελφότητα. Ο αφηγητής περιέγραφε τον ένα μύθο μετά τον άλλον. Οι τέκτονες και η Νέα Τάξη Πραγμάτων... Η Μεγάλη Τεκτονική Σφραγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών... Η Τεκτονική Στοά Ρ2... Το χαμένο μυστικό του τεκτονισμού... Η Τεκτονική Πυραμίδα... Ο Άνδρος ανακάθισε, αιφνιδιασμένος. Η πυραμίδα. Ο αφηγητής άρχισε να περιγράφει την ιστορία μιας μυστηριώδους πέτρινης πυραμίδας της οποίας η εγχάρακτη κωδικοποιημένη επιγραφή υποσχόταν να οδηγήσει στα μυστικά της χαμένης σοφίας, χαρίζοντας απίστευτες δυνάμεις σε όποιον την αποκωδικοποιούσε. Η ιστορία, παρότι φάνταζε απίθανη, ξύπνησε μέσα του μια μακρινή ανάμνηση, μια ξεχασμένη μνήμη από μια πολύ πιο σκοτεινή εποχή. Ο Άνδρος θυμήθηκε αυτά που είχε ακούσει ο Ζάκαρι Σόλομον από τον πατέρα του σχετικά με μια μυστηριώδη πυραμίδα. Είναι δυνατόν; Ο Άνδρος προσπάθησε να θυμηθεί τις λεπτομέρειες. Ό τ α ν τέλειωσε η εκπομπή, βγήκε στο μπαλκόνι και άφησε το δροσερό αέρα να καθαρίσει το μυαλό του. Θυμόταν περισσότερες λεπτομέρειες τώρα και, καθώς οι μνήμες επέστρεφαν, άρχιζε να


312

διαισθάνεται ότι αυτός ο μύθος τελικά ίσως να έκρυβε κάποιες αλήθειες. Αν ήταν έτσι τα πράγματα, ο Ζάκαρι Σόλομον, παρότι νεκρός εδώ και χρόνια, είχε ακόμα κάτι να προσφέρει. Τι έχω να χάσω; Τρεις εβδομάδες αργότερα, έχοντας σχεδιάσει προσεκτικά τις κινήσεις του, ο Άνδρος στεκόταν στο παγερό κρύο έξω από τη σέρα της έπαυλης των Σόλομον στον ποταμό Ποτόμακ. Μέσα από το τζάμι μπορούσε να διακρίνει τον Πίτερ Σόλομον να συζητάει και να γελάει συντροφιά με την αδερφή του Κάθριν. Φαίνεται πως δε δυσκολεύτηκαν καθόλου να ξεχάσουν τον Ζάκαρι, σκέφτηκε. Πριν κατεβάσει τη μάσκα στο πρόσωπο του, ο Άνδρος σνίφαρε λίγη κοκαΐνη, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια. Αμέσως τον κατέκλυσε η γνώριμη αίσθηση της παράτολμης έλλειψης φόβου. Έβγαλε το πιστόλι που είχε μαζί του, χρησιμοποίησε ένα παλιό κλειδί για να ανοίξει την πόρτα και μπήκε στη σέρα. «Καλησπέρα». Δυστυχώς, εκείνη η νύχτα δεν είχε εξελιχτεί όπως την είχε σχεδιάσει ο Άνδρος. Αντί να αποκτήσει την πυραμίδα για την οποία είχε έρθει, βρέθηκε γεμάτος με κυνηγετικά σκάγια για πουλιά, να τρέχει πάνω στο καλυμμένο με χιόνι γρασίδι, τραβώντας προς ένα πυκνό δασάκι. Προς μεγάλη του έκπληξη, ο Πίτερ Σόλομον τον καταδίωκε, με το πιστόλι να γυαλίζει στο χέρι τον. Ο Άνδρος χίμηξε ανάμεσα στα δέντρα, ακολουθώντας το μονοπάτι που προχωρούσε παράλληλα προς το χείλος μιας βαθιάς χαράδρας. Αρκετά μέτρα πιο κάτω οι ήχοι ενός καταρράκτη αντηχούσαν στον τσουχτερό νυχτερινό αέρα. Πέρασε από μια συστάδα δρυών και έστριψε προς τα αριστερά. Δευτερόλεπτα μετά φρέναρε απότομα, γλιστρώντας πάνω στο παγωμένο μονοπάτι, γλιτώνοντας τελευταία στιγμή από μια θανάσιμη πτώση. Θεέ μου! Σε ελάχιστη απόσταση μπροστά του το μονοπάτι διακοπτόταν, βουτώντας κατευθείαν στον παγωμένο ποταμό που έρεε από κάτω. Στο μεγάλο βράχο στο πλάι του μονοπατιού το αδέξιο χέρι ενός παιδιού είχε σκαλίσει: H #Ε<)>ΥΡΑ ΊΟΥ ΖΑΚ


313

Το μονοπάτι συνεχιζόταν από την άλλη πλευρά της χαράδρας. Και η γέψυρα πού είναι; Η επίδραση της κοκαΐνης είχε περάσει. Παγιδεύτηκα! Έρμαιο του πανικού τώρα, ο Άνδρος έκανε μεταβολή και επιχείρησε να επιστρέψει από τον ίδιο δρόμο, όμως βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Πίτερ Σόλομον, ο οποίος στεκόταν ξέπνοος μπροστά του, με το πιστόλι στο χέρι. Ο Άνδρος κοίταξε το πιστόλι και έκανε ένα βήμα προς τα πίσω. Η χαράδρα είχε βάθος τουλάχιστον δεκαπέντε μέτρα. Τα σταγονίδια από τον καταρράκτη σχημάτιζαν ένα νέφος υγρασίας γύρω τους, περονιάζοντας τα κόκαλά τους. «Η γέφυρα του Ζακ σάπισε εδώ και χρόνια», είπε ο Πίτερ, λαχανιασμένος. «Ήταν ο μόνος που ερχόταν ποτέ μέχρι εδώ». Ο Σόλομον κρατούσε το πιστόλι εντυπωσιακά σταθερά. «Γιατί σκότωσες το γιο μου;» «Ήταν ένα τίποτα», απάντησε ο Άνδρος. «Ένα πρεζόνι. Χάρη του έκανα». Ο Σόλομον πλησίασε, σημαδεύοντας με το πιστόλι κατευθείαν στο στήθος του Άνδρου. «Ίσως πρέπει να σου κάνω κι εγώ την ίδια χάρη». Ο τόνος της φωνής του ήταν απρόσμενα σκληρός. «Πολτοποίησες το κεφάλι του γιου μου. Πώς μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο ένας άνθρωπος;» «Οι άνθρωποι κάνουν αδιανόητα πράγματα όταν εξωθούνται στα άκρα». «Δολοφόνησες το γιο μου!» «Όχι», απάντησε ο Άνδρος ένθερμα. «Εσύ δολοφόνησες το γιο σου. Τι σόι πατέρας εγκαταλείπει το παιδί του στη φυλακή, ενώ έχει την ευκαιρία να το απελευθερώσει; Εσύ δολοφόνησες το γιο σου, όχι εγώ». «Δεν ξέρεις τι λες!» σπάραξε ο Σόλομον. Κάνεις λάθος, σκέφτηκε ο Άνδρος. Ξέρα τα πάντα. Ο Πίτερ Σόλομον πλησίασε κι άλλο, φτάνοντας σε απόσταση πέντε μέτρων, με το όπλο προτεταμένο. Ο Άνδρος αισθανόταν ένα κάψιμο στο στήθος, καταλάβαινε πως αιμορραγούσε ακατάσχετα. Η αίσθηση της ζεστασιάς κατέβαινε μέχρι το στομάχι του. Έριξε μια ματιά πίσω του. Το ύψος ήταν απαγορευτικό. Στράφηκε ξανά στον Σόλομον.

314


«Ξέρω περισσότερα πράγματα για σένα απ' ό,τι νομίζεις», ψιθύρισε. «Ξέρω πως δεν είσαι άνθρωπος που δολοφονεί εν ψυχρώ». Ο Σόλομον συνέχισε να τον πλησιάζει, σημαδεΰοντάς τον. «Σε προειδοποιώ», είπε ο Άνδρος, «αν τραβήξεις αυτή τη σκανδάλη, θα σε στοιχειώσω για πάντα». «Το έχεις κάνει ήδη». Χωρίς να πει άλλη λέξη, ο Σόλομον πυροβόλησε.

Καθώς οδηγούσε με ταχύτητα τη μαύρη λιμουζίνα του επιστρέφοντας στο σπίτι του, ο άντρας που τώρα αυτοαποκαλούνταν Μαλ'άχ αναλογίστηκε τα απίστευτα γεγονότα που τον έσωσαν από βέβαιο θάνατο όταν είχε βρεθεί παγιδευμένος πάνω σε εκείνο τον παγωμένο γκρεμό. Είχε μεταμορφωθεί αμετάκλητα. Ο πυροβολισμός είχε αντηχήσει μονάχα για μια στιγμή, όμως τα αποτελέσματά του διαρκούσαν δεκαετίες. Το σώμα του, κάποτε μαυρισμένο και τέλειο, τώρα κουβαλούσε τις ουλές εκείνης της νύχτας. Ουλές τις οποίες είχε κρύψει κάτω από τα σύμβολα της νέας του ταυτότητας με τα οποία είχε καλύψει το σώμα του. Είμαι ο Μαλ'άχ. Αυτό φαν το πεπρωμένο μου εξαρχής. Είχε περάσει μέσα από τη φωτιά, είχε γίνει στάχτη και είχε αναγεννηθεί, μεταμορφωμένος για άλλη μια φορά. Απόψε θα πραγματοποιούσε το τελευταίο βήμα του πολύχρονου όσο και θαυμαστού ταξιδιού του.

58 Η ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΥΛΗ με τη χαρακτηριστική κωδική ονομασία «Κλειδί 4» είχε δημιουργηθεί από τις ειδικές δυνάμεις αποκλειστικά για το άνοιγμα κλειδωμένων θυρών με τις μικρότερες δυνατές παράπλευρες ζημιές. Αποτελούμενη κατά κύριο λόγο από κυκλοτριμεθυλενοτρινιτραμίνη ενισχυμένη με πλαστικοποιητή διαιθυλεξυλίου, στην ουσία ήταν ένα κομμάτι C-4 πεπιεσμένο σε φύλλα λεπτά σαν κόλλα χαρτιού,


315

τα οποία τοποθετούνταν στα κενά μεταξύ της πόρτας και των κουφωμάτων. Στην περίπτωση της πόρτας του αναγνωστηρίου το εκρηκτικό είχε λειτουργήσει άψογα. Ο επικεφαλής της επιχείρησης πράκτορας Τέρνερ Σίμκινς πέρασε πάνω από τα συντρίμμια της πόρτας και παρατήρησε το τεράστιο οκταγωνικό δωμάτιο, αναζητώντας κάποια σημάδια κίνησης. Τίποτα. «Σβηστέ τα φώτα», είπε ο Σίμκινς. Ένας δεύτερος πράκτορας εντόπισε τους διακόπτες στον τοίχο, τους κατέβασε και βύθισε το δωμάτιο στο σκοτάδι. Με απόλυτο συγχρονισμό, και τα τέσσερα μέλη της ομάδας σήκωσαν τα χέρια τους και κατέβασαν τις διόπτρες νυκτός, προσαρμόζοντας τα ειδικά γυαλιά στο πρόσωπο τους. Στάθηκαν ακίνητοι, παρατηρώντας το αναγνωστήριο, το οποίο τώρα αποτυπωνόταν σε τόνους φωσφορίζοντος πράσινου μέσα από τα γυαλιά τους. Η σκηνή παρέμεινε η ίδια. Κανείς δεν επιχείρησε να διαφύγει μέσα στο σκοτάδι. Οι φυγάδες ήταν, κατά πάσα πιθανότητα, άοπλοι, όμως η ομάδα του Σίμκινς είχε μπει στο δωμάτιο με τα όπλα προτεταμένα. Μέσα στο σκοτάδι, από τα όπλα τους πρόβαλλαν τέσσερις απειλητικές δέσμες λέιζερ. Οι άντρες έστρεψαν τις δέσμες προς όλες τις κατευθύνσεις, στο δάπεδο και στους απέναντι τοίχους, καθώς και στους εξώστες, ερευνώντας το δωμάτιο. Συχνά η θέα και μόνο ενός όπλου εφοδιασμένου με σκόπευτρο λέιζερ μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ήταν αρκετή για να υποχρεώσει το στόχο να παραδοθεί αμέσως. Προφανώς, όχι απόψε. Καμία κίνηση ακόμα. Ο πράκτορας Σίμκινς σήκωσε το χέρι του, γνέφοντας στα μέλη της ομάδας του να πάρουν θέσεις. Αθόρυβα, οι άντρες του απλώθηκαν σαν βεντάλια. Κινούμενος με προσοχή στον κεντρικό διάδρομο, ο Σίμκινς σήκωσε ξανά το χέρι και κατέβασε ένα διακοπτάκι στα γυαλιά του, ενεργοποιώντας την πιο πρόσφατη προσθήκη στο οπλοστάσιο της CIA. Η τεχνολογία της θερμικής ανίχνευσης υπήρχε εδώ και χρόνια, όμως οι νέες εξελίξεις στον τομέα της σμίκρυνσης, της διαφορικής ευαισθησίας και της ενσωμάτωσης διπλών πηγών είχαν διευκολύνει τη δημιουργία μιας νέας γενιάς εξοπλισμού ενίσχυσης της όρα-

316


σης, η οποία πρόσφερε στους πράκτορες όραση που άγγιζε υπεράνθρωπα επίπεδα τελειότητας. Βλέπουμε μέσα στο σκοτάδι. Βλέπουμε μέσα από τοίχους. Και τάρα... βλέπουμε πίσω στο χρόνο. Ο εξοπλισμός θερμικής απεικόνισης είχε γίνει τόσο ευαίσθητος στον εντοπισμό θερμικών διαφορών, ώστε να εντοπίζει όχι μόνο την παρούσα θέση ενός ατόμου αλλά και τις προηγούμενες θέσεις του. Η ικανότητα να βλέπουν στο παρελθόν συχνά αποδεικνυόταν το ισχυρότερο πλεονέκτημα των πρακτόρων. Απόψε, για μία ακόμα φορά, αποδεικνυόταν η αξία του συστήματος. Ο πράκτορας Σίμκινς έβλεπε τώρα θερμικά ίχνη σε κάποιο από τα τραπέζια του αναγνωστηρίου. Οι δύο ξύλινες καρέκλες φωσφόριζαν μέσα από τα γυαλιά του με ένα κοκκινωπό-μοβ χρώμα, κάτι που σήμαινε πως οι καρέκλες εκείνες ήταν πιο θερμές από τις υπόλοιπες καρέκλες στο δωμάτιο. Η λάμπα του τραπεζιού εξέπεμπε ένα πορτοκαλί χρώμα. Προφανώς, οι δύο άντρες είχαν καθίσει σε εκείνο το τραπέζι, όμως το ερώτημα τώρα ήταν προς τα πού είχαν πάει. Βρήκε την απάντηση που έψαχνε στον κεντρικό πάγκο που κύκλωνε μια μεγάλη ξύλινη κονσόλα στη μέση του δωματίου: ένα απόκοσμο αποτύποφα χεριού, το οποίο έλαμπε κατακόκκινο. Με το όπλο προτεταμένο, ο Σίμκινς κινήθηκε προς την οκταγωνική κονσόλα, σαρώνοντας την επιφάνειά της με το σκόπευτρο λέιζερ. Έκανε το γύρο του πάγκου, ώσπου εντόπισε ένα άνοιγμα στο πλάι. Σοβαρά, πήγαν και παγιδεύτηκαν μέσα σε ένα ντουλάπι; Ο πράκτορας σάρωσε το χείλος της κονσόλας γύρω από το άνοιγμα και εντόπισε ένα ακόμα φωτεινό αποτύπωμα. Προφανώς, κάποιος είχε πιάσει το κούφωμα την ώρα που περνούσε από τη μέσα μεριά του επίπλου. Πλέον δεν υπήρχε λόγος να παραμένουν σιωπηλοί. «Θερμικό αποτύπωμα!» φώναξε ο Σίμκινς, δείχνοντας το άνοιγμα. «Πτέρυγες, συγκλίνατε!» Οι άντρες του πλησίασαν από όλες τις πλευρές, ουσιαστικά περικυκλώνοντας την οκταγωνική κονσόλα. Ο Σίμκινς κινήθηκε προς το άνοιγμα. Ενώ βρισκόταν σε απόσταση τριών μέτρων, διέκρινε μια πηγή φωτός από το εσωτερικό του επίπλου.


317

«Φως μέσα στην κονσόλα!» φώναξε, ελπίζοντας πως ο ήχος της φωνής του θα έπειθε τον κΰριο Μπέλαμι και τον κΰριο Λάνγκντον να βγουν έξω με τα χέρια ψηλά. Καμία αντίδραση. Εντάξει, αφού δε θέλουν με το καλό... Πλησιάζοντας στο άνοιγμα, ο Σίμκινς μπορούσε να ακούσει από το εσωτερικό της κονσόλας ένα παράξενο βουητό. Έμοιαζε με βόμβο μηχανής. Κοντοστάθηκε, προσπαθώντας να φανταστεί τι θα μπορούσε να κάνει τέτοιο θόρυβο μέσα σε έναν τόσο μικρό χώρο. Προσεκτικά, πλησίασε κι άλλο, ακούγοντας τώρα φωνές πάνω από το θόρυβο των μηχανημάτων. Τότε, ακριβώς τη στιγμή που έφτανε στο άνοιγμα, χα φώτα στο εσωτερικό της κονσόλας έσβησαν. Ευχαριστώ, σκέφτηκε, ρυθμίζοντας τις διόπτρες νυκτός. Δώστε μας το πλεονέκτημα. Στάθηκε στο κατώφλι και κοίταξε προσεκτικά μέσα από το άνοιγμα. Αυτό που αντίκρισε ήταν απρόσμενο. Η κονσόλα έμοιαζε λιγότερο με έπιπλο και περισσότερο με υπερυψωμένη οροφή πάνω από μια απότομη σκάλα η οποία οδηγούσε σε ένα δωμάτιο κάτω από το αναγνωστήριο. Ο πράκτορας έστρεψε το όπλο του προς τη σκάλα και άρχισε να την κατεβαίνει. Το βουητό των μηχανημάτων δυνάμωνε με κάθε του βήμα. Τι στο διάολο είναι αυτό το μέρος; Το δωμάτιο κάτω από το αναγνωστήριο ήταν ένας μικρός χώρος που θύμιζε βιομηχανική εγκατάσταση. Το βουητό που είχε ακούσει ο πράκτορας προερχόταν πράγματι από κάποια μηχανήματα, αν και δεν ήταν σίγουρος αν λειτουργούσαν επειδή τα είχαν βάλει μπροστά ο Μπέλαμι με τον Λάνγκντον ή επειδή βρίσκονταν σε λειτουργία επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Ούτως ή άλλως, δεν είχε καμία σημασία. Οι φυγάδες είχαν αφήσει τις χαρακτηριστικές θερμικές υπογραφές τους στη μία και μοναδική έξοδο του δωματίου: μια βαριά ατσάλινη πόρτα, στο πληκτρολόγιο της οποίας υπήρχαν τέσσερα εμφανή δακτυλικά αποτυπώματα πάνω σε ισάριθμα πλήκτρα. Γύρω από την πόρτα υπήρχαν λεπτές πορτοκαλιές λωρίδες, στοιχείο που φανέρωνε πως τα φώτα ήταν αναμμένα στην άλλη πλευρά. «Ανατινάξτε την πόρτα», είπε ο Σίμκινς. «Από εδώ διέφυγαν».

318


Χρειάστηκαν οκτώ δευτερόλεπτα προκειμένου να τοποθετηθεί ένα φΰλλο «Κλειδιού 4» και να εκραγεί, γκρεμίζοντας την πόρτα. Όταν διαλύθηκε ο καπνός, οι πράκτορες βρέθηκαν μπροστά σε έναν αλλόκοτο υπόγειο κόσμο, ο οποίος ήταν γνωστός στους υπαλλήλους της βιβλιοθήκης ως «Τα Ράφια». Η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου διέθετε ολόκληρα χιλιόμετρα ραφιών, τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονταν στα υπόγεια. Οι ατέλειωτες σειρές τους έμοιαζαν με εκείνες τις οπτικές απάτες «απεραντοσύνης» που δημιουργούνται με τη βοήθεια καθρεφτών. Μια πινακίδα έγραφε: ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑΣ Η πόρτα να παραμένει διαρκώς κλειστή

Ο Σίμκινς παραμέρισε τη διαλυμένη πόρτα, νιώθοντας μια ριπή κρύου αέρα πίσω του. Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του. Πόσο ευκολότερη θα μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά μας; Τα θερμικά ίχνη αποτυπώνονταν σαν ηλιακές εκρήξεις σε περιβάλλοντα ελεγχόμενης θερμοκρασίας, και ήδη τα γυαλιά του αποκάλυπταν μια λαμπερή κόκκινη κηλίδα σε ένα κάγκελο μπροστά του, το οποίο ο Μπέλαμι ή ο Λάνγκντον πρέπει να είχε πιάσει καθώς περνούσε τρέχοντας από εκεί. «Μπορείτε να τρέξετε», ψιθύρισε ο πράκτορας, «αλλά δεν μπορείτε να μου κρυφτείτε». Καθώς ο Σίμκινς και η ομάδα του προχωρούσαν μέσα στο λαβύρινθο από ράφια, συνειδητοποίησε ότι το πεδίο της αναμέτρησης ήταν τόσο ευνοϊκό για εκείνον, ώστε δε χρειαζόταν καν τα γυαλιά για να εντοπίσει τους στόχους του. Υπό κανονικές συνθήκες, αυτός ο λαβύρινθος από ράφια θα αποτελούσε μια αξιοπρεπή κρυψώνα, όμ(ος η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου χρησιμοποιούσε ενεργοποιούμενα με την κίνηση φώτα ώστε να εξοικονομείται ενέργεια, και η διαδρομή που είχαν ακολουθήσει οι φυγάδες ήταν τώρα φωτισμένη σαν διάδρομος προσγείωσης. Μια στενή φωσφορίζουσα λωρίδα εκτεινόταν ακολουθώντας τεθλασμένη πορεία. Όλοι οι πράκτορες έβγαλαν τα γυαλιά τους. Άνοιξαν το βήμα και ακολούθησαν το μονοπάτι που υποδείκνυαν τα φώτα, ελισσόμενοι


319

ανάμεσα στους διαδρόμους ενός φαινομενικά ατέλειωτου λαβυρίνθου από βιβλία. Σύντομα ο Σίμκινς ήταν σε θέση να δει φώτα να ανάβουν οτο σκοτάδι μπροστά τους. Πλησιάζουμε. Επιτάχυνε κι άλλο, ώσπου άκουσε βήματα και βαριές ανάσες μπροστά του. Τότε εντόπισε ένα στόχο. «Έχω οπτική επαφή!» φώναξε. Η ψηλόλιγνη μορφή του Γουόρεν Μπέλαμι φαίνεται πως είχε ξεμείνει πίσω. Ο άψογα ντυμένος Αφροαμερικανός παραπατούσε ανάμεσα στα ράφια, εμφανώς κουρασμένος και λαχανιασμένος. Άδικα παιδεύεσαι, γέρο μου. «Ακίνητος, κύριε Μπέλαμι!» φώναξε ο Σίμκινς. Ο Μπέλαμι συνέχισε να τρέχει, παίρνοντας απότομες στροφές και στριφογυρίζοντας ανάμεσα από ατέλειωτες σειρές βιβλίων. Σε κάθε στροφή τα φώτα άναβαν πάνω από το κεφάλι του. Όταν η ομάδα των πρακτόρων έφτασε σε απόσταση είκοσι μέτρων, του φώναξαν ξανά να σταματήσει, όμως ο Μπέλαμι εξακολούθησε να τρέχει. «Σταματήστε τον!» διέταξε ο Σίμκινς. Ο πράκτορας που μετέφερε το όπλο ακινητοποίησης της ομάδας το σήκωσε και πυροβόλησε. Το βλήμα που εκτοξεύτηκε στο διάδρομο και τυλίχτηκε γύρω από τα πόδια του Μπέλαμι είχε το παρατσούκλι «Αστεία Χορδή», όμως δεν υπήρχε τίποτα το αστείο πάνω του. Επρόκειτο για στρατιωτική τεχνολογία την οποία είχαν αναπτύξει τα Εθνικά Εργαστήρια Σάντια: Ο συγκεκριμένος μη θανατηφόρος μηχανισμός «εξουδετέρωσης» ήταν ένα νήμα κολλώδους πολυουρεθάνης το οποίο γινόταν σκληρό σαν πέτρα κατά την πρόσκρουση, σχηματίζοντας ένα άκαμπτο πλέγμα από πλαστικό στην πίσω πλευρά των γονάτων του φυγά. Το αποτέλεσμα σε ένα στόχο που έτρεχε ήταν το ίδιο με το να σφηνώσεις ένα ξύλο ανάμεσα στις ακτίνες ενός κινούμενου ποδηλάτου. Τα πόδια του φυγά ακινητοποιήθηκαν εκεί που έτρεχε, το σώμα του έγειρε απότομα προς τα εμπρός και ο άντρας έσκασε με δύναμη στο δάπεδο. Ο Μπέλαμι γλίστρησε άλλα τρία μέτρα σε ένα σκοτεινό διάδρομο προτού τελικά σταματήσει, με τα φώτα να ανάβουν από πάνω του, αποκαλύπτοντας τη δεινή του θέση. «Θα αναλάβω εγώ τον Μπέλαμι», φώναξε ο Σίμκινς. «Εσείς συνε-

320

ΝΤΑΝ ΜΓΙΡΑΟΥΝ

χίστε να καταδιώκετε τον Λάνγκντον! Κάπου πιο κάτω πρέπει να...» Ο αρχηγός της ομάδας σταμάτησε ξαφνικά, διαπιστώνοντας τώρα ότι τα ράφια της βιβλιοθήκης μπροστά από τον Μπέλαμι ήταν βυθισμένα στο σκοτάδι. Προφανώς, δεν υπήρχε κανείς μπροστά από τον Αρχιτέκτονα. Μόνος τον είναι; Ο Μπέλαμι παρέμενε πεσμένος μπροΰμυτα, ανασαίνοντας βαριά, με τα πόδια και τους αστραγάλους του καλυμμένα από ένα πλέγμα σκληρού πλαστικού. Ο πράκτορας πλησίασε και με το πόδι του γύρισε τον ηλικιωμένο άντρα ανάσκελα. «Πού είναι ο άλλος;» ρώτησε επιτακτικά. Το χείλος του Μπέλαμι αιμορραγούσε από την πτώση. «Ποιος άΧΧος;» Ο Σίμκινς σήκωσε το πόδι του και ακούμπησε την αρβύλα του πάνω στην πεντακάθαρη μεταξωτή γραβάτα του Μπέλαμι. Ύστερα έγειρε προς τα εμπρός, ασκώντας κάποια πίεση. «Πιστέψτε με, κύριε Μπέλαμι, δε θέλετε να παίξετε αυτό το παιχνίδι μαζί μου».

59 Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ αισθανόταν σαν να ήταν πτώμα. Ή τ α ν ξαπλωμένος ανάσκελα, με τα χέρια σταυρωμένα πάνω σιο στήθος του, μέσα σε απόλυτο σκοτάδι, παγιδευμένος σε ένα αφόρητα στενόχωρο μέρος. Παρότι η Κάθριν βρισκόταν κοντά του, σε παρόμοια στάση, ο Λάνγκντον δεν μπορούσε να τη δει. Είχε κλείσει τα μάτια του για να μη δει έστω και φευγαλέα την τρομακτική θέση στην οποία βρισκόταν. Ο χώρος γύρω του ήταν περιορισμένος. Εξαιρετικά περιορισμένος. Εξήντα δευτερόλεπτα πριν, την ώρα που οι διπλές πόρτες του αναγνωστηρίου σωριάζονταν με πάταγο στο δάπεδο, ο ίδιος και η Κάθριν είχαν ακολουθήσει τον Μπέλαμι στην οκταγωνική κονσόλα, κατεβαίνοντας μια απότομη σκάλα, για να βρεθούν, εντελώς απρόσμενα, στο δωμάτιο από κάτω.


321

Ο Λάνγκντον είχε συνειδητοποιήσει αμέσως που βρίσκονταν. Η καρδιά τον συστήματος διακίνησης της βιβλιοθήκης. Θυμίζοντας κέντρο παραλαβής αποσκευών κάποιου μικρού αεροδρομίου, το δωμάτιο διέθετε πολλούς μεταφορικούς ιμάντες, οι οποίοι εκτείνονταν προς διάφορες κατευθύνσεις. Επειδή η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στεγαζόταν σε τρία διαφορετικά κτίρια, τα βιβλία που ζητούσαν οι επισκέπτες του αναγνωστηρίου συχνά έπρεπε να μεταφερθούν από μεγάλη απόσταση μέσω ενός συστήματος ιμάντων και ενός δικτύου υπόγειων στοών. Ο Μπέλαμι διέσχισε αμέσως το δωμάτιο, έφτασε σε μια ατσάλινη πόρτα και τοποθέτησε την κάρτα του στο μηχανισμό ασφαλείας, πληκτρολογώντας μια ακολουθία αριθμούν για να ανοίξει την πόρτα. Ο χώρος από πίσω ήταν σκοτεινός, όμως την ώρα που άνοιγε η πόρτα άναψαν μια σειρά από (ρώτα ενεργοποιούμενα με αισθητήρες κίνησης. Ό τ α ν είδε ο Λάνγκντον τι υπήρχε από πίσω, συνειδητοποίησε ότι αντίκριζε κάτι που ελάχιστοι άνθρωποι είχαν την ευκαιρία να δουν στη ζωή τους. Τα αποθέματα βιβλίων της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου. Το σχέδιο του Μπέλαμι τον έκανε να αναθαρρήσει. Υπάρχει καλύτερη κρυψώνα από ένα γιγάντιο λαβύρινθο; Ο Μπέλαμι όμως δεν τους οδήγησε στα ράφια. Αντίθετα, κράτησε την πόρτα ανοιχτή μπλοκάροντάς τη με ένα βιβλίο και γύρισε να τους κοιτάξει. «Έλπιζα πως θα μου δινόταν η ευκαιρία να σας εξηγήσω περισσότερα πράγματα, όμως δεν έχουμε άλλο χρόνο». Έδωσε στον Λάνγκντον την κάρτα του. «Θα σου χρειαστεί». «Δε θα έρθεις μαζί μας;» ρώτησε ο Ρόμπερτ. Ο Αρχιτέκτονας έγνεψε αρνητικά. «Δε θα τα καταφέρετε να ξεφύγετε, εκτός κι αν χωριστούμε. Το σημαντικότερο είναι να παραμείνουν εκείνη η πυραμίδα και το πακέτο σε έμπιστα χέρια». Ο Λάνγκντον δεν μπορούσε να εντοπίσει άλλη έξοδο πέρα από τη σκάλα που οδηγούσε στο αναγνωστήριο. «Κι εσύ πού θα πας;» «Θα τους παρασύρω προς τα ράφια, μακριά από εσάς», είπε ο

322


Μπέλαμι. «Είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να κάνω για να σας βοηθήσω να ξεφύγετε». Πριν προλάβει να ρωτήσει ο Λάνγκντον πού υποτίθεται ότι θα πήγαιναν εκείνος και η Κάθριν, ο Μπέλαμι βάλθηκε να σηκώσει ένα μεγάλο κιβώτιο με βιβλία που υπήρχε πάνω σε έναν από τους ιμάντες. «Ξαπλώστε πάνω στον ιμάντα», τους είπε. «Τα χέρια μαζεμένα». Ο Λάνγκντον τον κοίταξε τρομοκρατημένος. Αε φαντάζομαι να σοβαρολογεί! Ο ιμάντας εκτεινόταν μέχρι ένα σημείο λίγο πιο κάτω και στη συνέχεια εξαφανιζόταν μέσα σε μια σκοτεινή τρύπα στον τοίχο. Το άνοιγμα φάνταζε αρκετά μεγάλο ώστε να χωράει ένα κιβώτιο με βιβλία, αλλά όχι κάτι πιο ογκώδες. Ο Λάνγκντον έριξε μια γεμάτη λαχτάρα ματιά προς τα ράφια. «Ξεχάστε το», είπε ο Μπέλαμι. «Τα φώτα ανάβουν με αισθητήρες κίνησης, πράγμα που σημαίνει ότι είναι αδύνατον να κρυφτεί κανείς εκεί». «Θερμικό αποτύπωμα!» φώναξε μια φωνή από πάνω. «Πτέρυγες, συγκλίνατε!» Η Κάθριν, προφανώς, δε χρειαζόταν να ακούσει κάτι περισσότερο. Ανέβηκε πάνω στον ιμάντα, με το κεφάλι της να απέχει μόνο μερικά εκατοστά από το άνοιγμα στον τοίχο. Σταύρωσε τα χέρια πάνω στο στήθος της σαν μούμια μέσα σε σαρκοφάγο. Ο Λάνγκντον είχε κοκαλώσει. «Ρόμπερτ», τον παρότρυνε ο Μπέλαμι, «αν δε θέλεις να το κάνεις για μένα, κάν το για τον Πίτερ». Οι φωνές από το πάνω επίπεδο πλησίαζαν. Σαν σε όνειρο, ο Λάνγκντον πλησίασε τον ιμάντα. Έριξε πάνω το σακίδιο του και ύστερα σκαρφάλωσε κι αυτός, ακουμπώντας το κεφάλι του κοντά στα πόδια της Κάθριν. Ο σκληρός λαστιχένιος ιμάντας πάγωσε την πλάτη του. Κοίταξε το ταβάνι και ένιωσε σαν ασθενής σε νοσοκομείο που είναι έτοιμος να μπει με το κεφάλι σε μαγνητικό τομογράφο. «Κράτησε ανοιχτό το κινητό σου», είπε ο Μπέλαμι. «Κάποιος θα τηλεφωνήσει σύντομα, προσφέροντας βοήθεια. Εμπιστευτείτε τον». Κάποιος θα τηλεφωνήσει; Ο Λάνγκντον ήξερε ότι ο Μπέλαμι προσπαθούσε εδώ και ώρα να μιλήσει με κάποιον, όμως δεν είχε καταφέρει να τον βρει, κι έτσι είχε αφήσει ένα μήνυμα. Μάλιστα, ελάχιστη


323

ώρα πριν, καθώς κατέβαιναν βιαστικά τη σπειροειδή σκάλα, ο Μπέλαμι είχε κάνει μια τελευταία προσπάθεια. Καταφέρνοντας αυτή τη φορά να συνδεθεί, μίλησε για λίγο ψιθυριστά με κάποιον, προτού κλείσει το τηλέφωνο. «Ακολουθήστε τον ιμάντα μέχρι τέλους», είπε ο Μπέλαμι. «Και φροντίστε να κατεβείτε έγκαιρα, για να μην κάνετε τον κύκλο και επιστρέψετε εδώ. Χρησιμοποιήστε το κλειδί μου για να βγείτε». «Να βγούμε και να πάμε πού)» ρώτησε επιτακτικά ο Λάνγκντον. Ο Μπέλαμι όμως είχε αρχίσει ήδη να τραβάει κάποιους μοχλούς. Οι διάφοροι ιμάντες μέσα στο δωμάτιο ενεργοποιήθηκαν με ένα βόμβο. Ο Λάνγκντον ένιωσε το σώμα του να τίθεται σε κίνηση απότομα και η οροφή άρχισε να μετακινείται πάνω από το κεφάλι του. 0 Θεός να με βοηθήσει. Καθώς ο Λάνγκντον πλησίαζε στο άνοιγμα στον τοίχο, κοίταξε προς τα πίσω και είδε τον Γουόρεν Μπέλαμι να περνάει τρέχοντας το κατώφλι και να συνεχίζει προς τα ράφια, κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Την επόμενη στιγμή ο Ρόμπερτ βρέθηκε στο σκοτάδι, καθώς η αχανής βιβλιοθήκη τον κατάπινε... τη στιγμή ακριβώς που το φωτεινό στίγμα μιας κόκκινης ακτίνας λέιζερ έκανε την εμφάνισή του από τις σκάλες.

60 Η ΚΑΚΟΠΛΗΡΩΜΕΝΗ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ της ιδιωτικής εταιρείας ασφάλειας συμβουλεύτηκε τις σημειώσεις της για να βεβαιωθεί ότι είχε έρθει στη σωστή διεύθυνση στην περιοχή του Καλοράμα Χάιτς. Εδώ είναι; Η καγκελόφραχτη είσοδος ανήκε σε μια από τις μεγαλύτερες και πιο ήσυχες επαύλεις της περιοχής, οπότε ήταν μάλλον περίεργο το ότι η Άμεση Δράση είχε λάβει λίγο νωρίτερα μια επείγουσα κλήση σχετικά με αυτό το μέρος. Ό π ω ς συνηθίζεται σε περιπτώσεις ανεπιβεβαίωτων κλήσεων, το τηλεφωνικό κέντρο της Άμεσης Δράσης είχε επικοινωνήσει με την τοπική εταιρεία ασφάλειας πριν κινητοποιήσει την αστυνομία. Η υπάλληλος συχνά σκεφτόταν πως το σύνθημα της εταιρείας -«Η πρώτη

324


γραμμή άμυνας σας»- θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν «Ψεύτικοι συναγερμοί, φάρσες, χαμένα κατοικίδια και παράπονα από τρελαμένους γείτονες». Απόψε, ως συνήθως, η υπάλληλος είχε σπεύσει στη διεύθυνση που της είχαν δώσει χωρίς να γνωρίζει λεπτομέρειες για το τι πήγαινε στραβά. Τι τραβάω για έναν ψωρομισθό! Κανονικά, η δουλειά της ήταν να εμφανίζεται με τον κίτρινο φάρο του αυτοκινήτου της αναμμένο, να ελέγχει το κτίριο και να αναφέρει οτιδήποτε ασυνήθιστο. Συνήθως κάτι ακίνδυνο είχε θέσει σε λειτουργία το συναγερμό του σπιτιού, οπότε χρησιμοποιούσε τους δικούς της κωδικούς πρόσβασης για να τον σταματήσει. Στο συγκεκριμένο σπίτι όμως επικρατούσε ησυχία. Δε χτυπούσε κανένας συναγερμός. Από το δρόμο το σπίτι έμοιαζε βυθισμένο στο σκοτάδι και ήσυχο. Η υπάλληλος πάτησε το κουδούνι της πύλης, όμως δεν της απάντησε κανείς. Πληκτρολόγησε τον κωδικό που της επέτρεπε να παρακάμπτει το σύστημα και ανέβηκε με το αυτοκίνητο μέχρι το σπίτι. Αφήνοντας τη μηχανή και το φάρο αναμμένα, περπάτησε μέχρι την είσοδο και χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Καμία απάντηση. Δεν είδε φώτα, ούτε κάποια κίνηση. Ακολουθώντας απρόθυμα την προβλεπόμενη διαδικασία, άναψε το φακό της και έκανε το γύρο του σπιτιού προκειμένου να ελέγξει τις πόρτες και τα παράθυρα για τυχόν σημάδια διάρρηξης. Τ η στιγμή που έστριβε στη γωνία, μια μαύρη λιμουζίνα πέρασε μπροστά από το σπίτι, επιβραδύνοντας για λίγο προτού συνεχίσει. Περίεργοι γείτονες. Αργά, ολοκλήρωσε τη βόλτα γύρω από το σπίτι, όμως δεν είδε τίποτα περίεργο. Το οίκημα ήταν μεγαλύτερο απ' ό,τι είχε φανταστεί και μέχρι να φτάσει στην πίσω αυλή τουρτούριζε από το κρύο. Προφανώς, δεν ήταν κανείς εκεί. «Κέντρο;» είπε στον ασύρματο της. «Βρίσκομαι στο Καλοράμα Χάιτς, στο σπίτι που ανέφερε η κλήση. Οι ιδιοκτήτες δε βρίσκονιαι εδώ. Καμία ένδειξη προβλήματος. Ολοκλήρωσα τον περιμετρικό έλεγχο. Κανένα σημάδι διάρρηξης. Ψεύτικος συναγερμός». «Ελήφθη», απάντησε η τηλεφωνήτρια. «Καληνύχτα». Η υπάλληλος στερέωσε ξανά τον ασύρματο στη ζώνη της και πήρε το δρόμο της επιστροφής, ανυπομονώντας να βρεθεί στη ζεσιασιά


325

του αυτοκινήτου της. Στο δρόμο του γυρισμοΰ όμως παρατήρησε κάτι που της είχε ξεφύγει νωρίτερα: μια μικροσκοπική κουκκίδα γαλαζωπού φωτός στην πίσω πλευρά του σπιτιού. Απορημένη, πήγε μέχρι εκεί και ενιόπισε την πηγή: ένα χαμηλό παράθυρο, μάλλον για τον εξαερισμό του υπογείου. Το τζάμι του παραθύρου ήταν μαυρισμένο, βαμμένο από τη μέσα πλευρά με κάποιο αδιαφανές χρώμα. Μήπως είναι κάποιον είδους σκοτεινός θάλαμος; Η γαλαζωπή λάμψη που είχε δει ξέφευγε από ένα σημείο του παραθύρου όπου είχε αρχίσει να ξεφτίζει το χρώμα. Γονάτισε προσπαθώντας να δει μέσα από το παράθυρο, όμως δεν μπορούσε να διακρίνει πολλά μέσα από το μικροσκοπικό άνοιγμα. Χτύπησε το τζάμι ανάλαφρα, προσπαθώντας να καταλάβει αν υπήρχε κάποιος εκεί κάτω που δούλευε. «Με ακούτε;» φώναξε. Απάντηση δεν πήρε, όμως, όπως χτυπούσε το παράθυρο, ένα κομμάτι χρώματος ξεκόλλησε και έπεσε κάτω, προσφέροντάς της καλύτερη θέα μέσα. Έγειρε προς τα εκεί, κολλώντας σχεδόν το πρόσωπο της στο παράθυρο για να ελέγξει το υπόγειο. Αμέσως το μετάνιωσε. Για όνομα του Θεού, τι είναι αυτό; Αποσβολωμένη, έμεινε γονατισμένη στην ίδια θέση για λίγο, κοιτάζοντας με φρίκη τη σκηνή που είχε αποκαλυφθεί μπροστά της. Τελικά, τρέμοντας, η υπάλληλος της ιδιωτικής εταιρείας ασφάλειας άπλωσε το χέρι για να πιάσει τον ασύρματο της. Δεν τα κατάφερε ποτέ. Ένα ηλεκτροφόρο ραβδί τη χτύπησε με δύναμη στη βάση του αυχένα και ένας τρομερός πόνος κατέκλυσε το σώμα της. Οι μύες της παρέλυσαν και η γυναίκα έγειρε προς τα εμπρός, ανήμπορη ακόμα και να κλείσει τα μάτια της την ώρα που το πρόσωπο της προσέκρουε με δύναμη στο κρύο χώμα.

61 Α Π Ό Ψ Ε ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ π ο υ ο Γ ο υ ό ρ ε ν Μ π έ λ α μ ι β ρ ι σ κ ό τ α ν

με τα μάτια δεμένα. Όπως όλοι οι τέκτονες αδελφοί του, είχε φορέσει

326


αρκετές φορές την τελετουργική κουκούλα κατά τη διαδικασία της ανόδου του στα ανώτατα κλιμάκια του τεκτονισμού. Ωστόσο αυτό είχε γίνει ανάμεσα σε έμπιστους φίλους. Απόψε η κατάσταση ήταν διαφορετική. Αυτοί οι σκληροτράχηλοι άντρες τον είχαν δέσει, του είχαν φορέσει μια σακούλα στο κεφάλι και τώρα τον συνόδευαν ανάμεσα στα ράφια της βιβλιοθήκης. Οι πράκτορες είχαν απειλήσει τον Μπέλαμι με σωματική βία και είχαν απαιτήσει να τους αποκαλύψει πού βρισκόταν ο Ρόμπερτ Λάνγκντον. Γνωρίζοντας πως το γερασμένο σώμα του δε θα άντεχε πολύ, ο Μπέλαμι δεν άργησε να πει το ψέμα του. «Ο Λάνγκντον δεν κατέβηκε εδώ κάτω μαζί μου!» είπε, παλεύοντας να πάρει ανάσα. «Του είπα να ανέβει στον εξώστη και να κρυφτεί πίσω από το άγαλμα του Μωυσή, όμως δεν ξέρω πού βρίσκεται τώρα!» Η ιστορία, προφανώς, ήταν πειστική, γιατί δύο από τους πράκτορες έφυγαν τρέχοντας για να τον καταδιώξουν. Οι δύο εναπομείναντες πράκτορες τον συνόδευαν αμίλητοι ανάμεσα στα ράφια. Η μοναδική παρηγοριά του Μπέλαμι ήταν η σκέψη πως την ίδια στιγμή ο Λάνγκντον και η Κάθριν μετέφεραν την πυραμίδα σε ασφαλές μέρος. Σύντομα θα επικοινωνούσε με τον Ρόμπερτ ένας άντρας που μπορούσε να τους προσφέρει καταφύγιο. Εμπιστευτείτε τον. Ο άντρας στον οποίο είχε τηλεφωνήσει ο Μπέλαμι γνώριζε πάρα πολλά σχετικά με την Τεκτονική Πυραμίδα και το μυστικό που έκρυβε: την τοποθεσία μιας μυστικής σπειροειδούς σκάλας η οποία οδηγούσε κάτω από την επιφάνεια της γης, στην κρυψώνα της πανίσχυρης αρχαίας σοφίας, η οποία είχε θαφτεί εκεί πριν από πολλά χρόνια. Ο Αρχιτέκτονας είχε καταφέρει τελικά να επικοινωνήσει με τον άνθρωπο αυτό την ώρα που διέφευγαν από το αναγνωστήριο, και ήταν σίγουρος πως το σύντομο μήνυμα θα γινόταν τέλεια αντιληπτό. Τώρα, καθώς κινούνταν μέσα σε απόλυτο σκοτάδι, ο Μπέλαμι έφερε στο νου του την εικόνα της πέτρινης πυραμίδας και της χρυσής κορωνίδας της μέσα στο σακίδιο του Λάνγκντον. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τψ τελευταία φορά που αυτά τα δύο κομμάτια βρέθηκαν στο ίδιο δωμάτιο. Ο Μπέλαμι δε θα κατάφερνε ποτέ να ξεχάσει εκείνη την επώδυνη νύχτα. Την πρώτη μιας μεγάλης σειράς για τον Πίτερ. Ο Μπέλαμι είχε προ-


327

σκληθεί στην ε'παυλη των Σόλομον στον Ποτόμακ για τα δέκατα όγδοα γενέθλια του Ζάκαρι Σόλομον. Ο Ζάκαρι, παρότι ατίθασο παιδί, δεν έπαυε να είναι μέλος της οικογένειας των Σόλομον, πράγμα που σήμαινε ότι εκείνη τη νύχτα, σύμφωνα με τις οικογενειακές παραδόσεις, θα παραλάμβανε την κληρονομιά του. Ο Μπέλαμι ήταν ένας από τους στενότερους φίλους του Πίτερ, καθώς και έμπιστος τέκτονας αδελφός, επομένως του ζητήθηκε να παραστεί ως μάρτυρας. Ό μ ω ς δεν ήταν μονάχα η μεταφορά των χρημάτων που είχε κληθεί να βεβαιώσει ως μάρτυρας. Εκείνο το βράδυ διακυβεύονταν πολύ σημαντικότερα θέματα από τα χρήματα. Ο Μπέλαμι είχε φτάσει νωρίς και περίμενε, όπως του ζητήθηκε, στο γραφείο του Πίτερ. Στο θαυμάσιο παλιό δωμάτιο κυριαρχούσαν τα αρώματα του δέρματος, των αναμμένων καυσόξυλων και των φύλλων τσαγιού. Ο Γουόρεν ήταν καθισμένος όταν ο Πίτερ οδήγησε το γιο του Ζάκαρι εκεί. Ό τ α ν ο λιγνός δεκαοκτάχρονος τον είδε, συνοφρυώθηκε. «Τι γυρεύεις εσύ εδώ;» «Παρίσταμαι ως μάρτυρας», απάντησε ο Μπέλαμι. «Χρόνια πολλά, Ζάκαρι». Το αγόρι μουρμούρισε κάτι και κοίταξε αλλού. «Κάθισε, Ζακ», είπε ο Πίτερ. Ο Ζάκαρι κάθισε στην καρέκλα που υπήρχε μπροστά από το πελώριο ξύλινο γραφείο του πατέρα του. Ο Σόλομον σφάλισε με το σύρτη την πόρτα του δωματίου. Ο Μπέλαμι κάθισε λίγο παραπέρα. Ο Σόλομον απευθύνθηκε στον Ζάκαρι με σοβαρό τόνο. «Γνωρίζεις για ποιο λόγο βρίσκεσαι εδώ;» «Έτσι νομίζω», είπε ο Ζάκαρι. Ο Σόλομον αναστέναξε βαριά. «Το ξέρω πως εμείς οι δύο αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στη συνεννόηση εδώ και αρκετό καιρό, Ζακ, όμως έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να είμαι ένας καλός πατέρας και να σε προετοιμάσω για αυτή τη στιγμή». Ο Ζάκαρι δεν απάντησε. «Όπως γνωρίζεις, κάθε παιδί στην οικογένειά μας με την ενηλικίωσή του παραλαμβάνει την κληρονομιά του, δηλαδή ένα μερίδιο

328


της οικογενειακής περιουσίας, το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσεις ως ένα σπόρο, που θα τον φροντίσεις, θα τον βοηθήσεις να μεγαλώσει και θα τον χρησιμοποιήσεις για να συμβάλεις στη θρέψη ολόκληρης της ανθρωπότητας». Ο Σόλομον κατευθύνθηκε προς το χρηματοκιβώτιο που υπήρχε στον τοίχο, το άνοιξε και έβγαλε από μέσα ένα μεγάλο μαΰρο ντοσιέ. «Γιε μου, εδώ υπάρχουν όλα όσα θα χρειαστείς προκειμένου να μεταφέρεις το οικονομικό σκέλος της κληρονομιάς στο όνομά σου». Ακούμπησε το ντοσιέ πάνω στο γραφείο. «Ο στόχος είναι να χρησιμοποιήσεις τα χρήματα αυτά προκειμένου να οικοδομήσεις μια ζωή παραγωγική, δημιουργική και φιλάνθρωπη». Ο Ζάκαρι έκανε να πιάσει το ντοσιέ. «Εντάξει». «Μισό λεπτό», τον σταμάτησε ο πατέρας του, ακουμπώντας την παλάμη του πάνω στο ντοσιέ. «Υπάρχει κάτι ακόμα που πρέπει να σου εξηγήσω». Ο Ζάκαρι έριξε μια περιφρονητική ματιά στο γονιό του και κάθισε δύσθυμος στην καρέκλα του. «Υπάρχουν πτυχές της κληρονομιάς των Σόλομον τις οποίες δε γνωρίζεις ακόμα». Προφέροντας αυτά τα λόγια, ο Σόλομον κοίταζε κατάματα το γιο του. «Είσαι ο πρωτότοκος γιος μου, Ζάκαρι, πράγμα που σημαίνει ότι έχεις το δικαίωμα μιας επιλογής». Ο νεαρός σήκωσε το κεφάλι του, καθώς το σχόλιο είχε κεντρίσει την περιέργειά του. «Πρόκειται για μια επιλογή η οποία μπορεί να καθορίσει την κατεύθυνση της μελλοντικής σου ζωής, επομένως σου ζητώ να σκεφτείς προσεκτικά». «Για ποια επιλογή μιλάμε;» Ο πατέρας του πήρε μια βαθιά ανάσα. «Είναι η επιλογή... μεταξύ του πλούτου ή της σοφίας». Ο Ζάκαρι τον κοίταξε απορημένος. «Πλούτος ή σοφία; Δεν καταλαβαίνω». Ο Σόλομον σηκώθηκε όρθιος, πήγε ξανά στο χρηματοκιβώτιο και πήρε από μέσα μια βαριά πέτρινη πυραμίδα πάνω στην οποία ήταν σκαλισμένα μερικά τεκτονικά σύμβολα. Ο Πίτερ ακούμπησε τη βαριά πέτρα πάνω στο γραφείο, δίπλα στο ντοσιέ.


329

«Η πυραμίδα αυτή κατασκευάστηκε πριν από πολλά χρόνια και βρίσκεται στη φύλαξη της οικογε'νειάς μας γενιε'ς ολόκληρες». «Μια πυραμίδα;» Ο Ζάκαρι δε φάνηκε να συγκινείται ιδιαίτερα. «Γιε μου, αυτή η πυραμίδα είναι ένας χάρτης... Ένας χάρτης ο οποίος αποκαλύπτει την τοποθεσία ενός από τους σπουδαιότερους χαμένους θησαυρούς της ανθρωπότητας. Ο χάρτης δημιουργήθηκε προκειμένου κάποια μέρα να μπορέσει ο άνθρωπος να ανακαλύψει ξανά αυτόν το θησαυρό». Η φωνή του Πίτερ παλλόταν από υπερηφάνεια. «Απόψε, τιμώντας την παράδοση, έχω τη χαρά να σου την προσφέρω... υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις». Ο Ζάκαρι κοίταξε την πυραμίδα καχύποπτα. «Τι είναι αυτός ο θησαυρός;» Ο Μπέλαμι κατάλαβε πως η άκομψη ερώτηση που έκανε ο νεαρός δεν ήταν αυτό που έλπιζε να ακούσει ο Πίτερ. Σε κάθε περίπτωση, διατήρησε την ψυχραιμία του. «Ζάκαρι, είναι δύσκολο να σου εξηγήσω χωρίς πρώτα να μιλήσουμε για πολλά πράγματα. Ό μ ω ς ο θηοαυρός αυτός... ουσιαστικά, είναι κάτι που ονομάζουμε "Αρχαία Μυστήρια"». Ο Ζάκαρι γέλασε, προφανώς νομίζοντας ότι ο πατέρας του αστειευόταν. Ο Μπέλαμι μπορούσε να διακρίνει πια τη μελαγχολία που σκοτείνιαζε το βλέμμα του Πίτερ. «Μου είναι πολύ δύσκολο να σου το περιγράψω, Ζακ. Παραδοσιακά, όταν ένα μέλος της οικογένειάς μας κλείνει τα δεκαοκτώ του χρόνια, ετοιμάζεται να ξεκινήσει την πολυετή ανώτατη εκπαίδευσή του...» «Σ' το έχω εξηγήσει!» αντέδρασε ο Ζάκαρι. «Δε μ' ενδιαφέρει να πάω στο κολέγιο!» «Δεν εννοούσα το κολέγιο», είπε ο πατέρας του, ο οποίος συνέχιζε να μιλάει ψύχραιμα και μετρημένα. «Αναφέρομαι στην αδελφότητα των τεκτόνων. Αναφέρομαι σε μια εκπαίδευση πάνω στα διαχρονικά μυστήρια της ανθρώπινης επιστήμης. Αν σκόπευες να με ακολουθήσεις και να γίνεις μέλος, θα βρισκόσουν ένα βήμα πριν λάβεις την απαραίτητη εκπαίδευση προκειμένου να κατανοήσεις τη σημασία της αποψινής σου απόφασης».

330


Ο Ζάκαρι γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω. «Δεν αντέχω να ακούσω την ίδια διάλεξη για τους τέκτονες. Το ξέρω πως είμαι ο πρώτος Σόλομον που δε θέλει να γίνει μέλος. Και τι μ' αυτό; Δεν το καταλαβαίνεις; Δε με νοιάζει να μασκαρεύομαι και να παίζω με ένα μάτσο γέρους!» Ο πατέρας του παρέμεινε σιωπηλός για πολλή ώρα και ο Μπέλαμι παρατήρησε τις λεπτές ρυτίδες που είχαν αρχίσει να σχηματίζονται γύρω από τα νεανικά μάτια του. «Ναι, το καταλαβαίνω», είπε τελικά ο Πίτερ. «Οι καιροί έχουν αλλάξει. Καταλαβαίνω ότι ο τεκτονισμός μάλλον σου φαίνεται παράξενος, ίσως ακόμα και βαρετός. Όμως θέλω να γνωρίζεις πως αυτή η πόρτα θα είναι πάντοτε ανοιχτή για σένα, σε περίπτωση που αλλάξεις γνώμη». «Καλά, περίμενε εσύ...» μουρμούρισε ο Ζακ. «Αρκετά!» αντέδρασε ο Πίτερ και σηκώθηκε όρθιος. «Αντιλαμβάνομαι πως δυσκολεύεσαι να βρεις το δρόμο σου στη ζωή, Ζάκαρι, αλλά δεν είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να σε κατευθύνει. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι, άνθρωποι οι οποίοι θα σε καλωσορίσουν στην αδελφότητα των τεκτόνων και θα σου αποκαλύψουν το πραγματικό εύρος των δυνατοτήτων σου». Ο Ζάκαρι γέλασε πνιχτά και έριξε μια ματιά στον Μπέλαμι. «Αυτός είναι ο λόγος που βρίσκεστε εδώ, κύριε Μπέλαμι; Για να μου την πέσετε από δύο μεριές;» Ο Μπέλαμι δε μίλησε, αλλά περιορίστηκε να κοιτάξει με σεβασμό τον Πίτερ, θέλοντας να υπενθυμίσει στον Ζάκαρι ποιος είχε τον πρώτο λόγο σε εκείνο το δωμάτιο. Ο νεαρός στράφηκε ξανά προς τον πατέρα του. «Ζακ», είπε ο Πίτερ, «δεν καταλήγουμε πουθενά, οπότε επίτρεψέ μου να σου πω κάτι τελευταίο: Είτε μπορείς να αντιληφθείς το βάρος της ευθύνης που σου προσφέρεται απόψε είτε όχι, είναι υποχρέωσή μου, τιμώντας την οικογενειακή παράδοση, να σου δώσω αυτή την επιλογή». Έγνεψε προς την πυραμίδα. «Αποτελεί σπάνιο προνόμιο η φύλαξη αυτής της πυραμίδας. Σου προτείνω να σκεφτείς αυτή την ευκαιρία για μερικές μέρες, πριν ανακοινώσεις τις οριστικές αποφάσεις σου».


331

«Ποια ευκαιρία;» είπε ο Ζάκαρι. «Να νταντεύω μια πέτρα;» «Αυτός ο κόσμος κρύβει μεγάλα μυστήρια, Ζακ», είπε ο Πίτερ, αναστενάζοντας. «Μυστικά τα οποία ξεπερνούν και την πιο τολμηρή φαντασία. Η πυραμίδα αυτή προστατεύει τα εν λόγω μυστικά. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι θα έρθει κάποια στιγμή, πιθανότατα στη διάρκεια της ζωής σου, όταν το μήνυμα που μεταφέρει αυτή η πυραμίδα θα αποκωδικοποιηθεί και τα μυστικά της θα έρθουν στο φως. Αυτή η στιγμή θα σηματοδοτήσει μια καταλυτική μεταμόρφωση του ανθρώπου... κι εσύ έχεις την ευκαιρία να παίξεις ένα ρόλο στην έλευσή της. Θέλω να το σκεφτείς πολύ προσεκτικά. Ο πλούτος είναι κάτι το κοινό, όμως η σοφία είναι σπάνια». Έγνεφε προς το ντοσιέ και μετά προς την πυραμίδα. «Σε παρακαλώ θερμά να θυμάσαι πως ο πλούτος χωρίς σοφία συχνά μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή». Ο Ζάκαρι τον κοίταζε λες και ο πατέρας του ήταν τρελός. «Ό,τι πεις, μπαμπά, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να ανταλλάξω την κληρονομιά μου με αυτό το πράγμα». Έδειξε την πυραμίδα. Ο Πίτερ έπλεξε τις παλάμες του μπροστά του. «Εφόσον επιλέξεις να αποδεχτείς την ευθύνη, θα φυλάξω τα χρήματα και την πυραμίδα για λογαριασμό σου έως ότου ολοκληρώσεις με επιτυχία την εκπαίδευσή σου κοντά στους τέκτονες. Αυτή η διαδικασία θα διαρκέσει χρόνια, όμως μέσα από αυτή θα αποκτήσεις την ωριμότητα να διαχειριστείς τόσο τα χρήματά σου όσο και την πυραμίδα. Πλούτος και σοφία... Ισχυρός συνδυασμός». Ο Ζάκαρι τινάχτηκε όρθιος. «Έλεος, πατέρα! Δεν τα παρατάς με τίποτα, ε; Μα, καλά, δε βλέπεις πως δε δίνω δεκάρα για τους τέκτονες, τις πέτρινες πυραμίδες και τα Αρχαία Μυστήρια;» Άπλωσε το χέρι και πήρε από το γραφείο το μαύρο ντοσιέ, το οποίο άρχισε να ανεμίζει μπροστά στο πρόσωπο του πατέρα του. «Αυτή είναι η κληρονομιά μου! Η ίδια κληρονομιά που έλαβαν όλοι οι Σόλομον πριν από μένα! Δεν το πιστεύω πως προσπαθείς να με ξεγελάσεις με αυτές τις γελοίες ιστορίες για χάρτες και αρχαίους θησαυρούς!» Στερέωσε το ντοσιέ κάτω από τη μασχάλη του και πέρασε εκνευρισμένος μπροστά από τον Μπέλαμι, πηγαίνοντας προς την μπαλκονόπορτα του γραφείου.

332


«Ζάκαρι, στάσου!» Ο πατέρας του έτρεξε πίσω του τη στιγμή που ο Ζάκαρι έβγαινε έξω. «Ό,τι κι αν κάνεις, δεν πρέπει να μιλήσεις σε κανέναν για την πυραμίδα που είδες!» Η φωνή του Πίτερ Σόλομον ακουγόταν τσακισμένη. «Σε %ανέναν\ Ποτέ!» Ο Ζάκαρι όμως τον αγνόησε και χάθηκε μέσα στη νύχτα. Τα γκρίζα μάτια του Πίτερ Σόλομον ήταν γεμάτα πόνο καθώς επέστρεφε στο γραφείο του και καθόταν βαρύς στη δερμάτινη πολυθρόνα του. Έπειτα από ένα παρατεταμένο διάστημα σιωπής, σήκωσε το κεφάλι, κοίταξε τον Μπέλαμι και χαμογέλασε θλιμμένα. «Ωραία τα πήγαμε». Ο Μπέλαμι αναστέναξε, συμμεριζόμενος την απογοήτευση του Σόλομον. «Πίτερ, δε θα ήθελα να φανώ αναίσθητος, όμως... τον εμπιστεύεσαι;» Ο Σόλομον ατένιζε αφηρημένος το κενό. «Θέλω να πω», επέμεινε ο Μπέλαμι, «τον εμπιστεύεσαι ότι δεν πρόκειται να αποκαλύψει οτιδήποτε σχετικά με την πυραμίδα;» Το πρόσωπο του Σόλομον ήταν ανέκφραστο. «Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πω, Γουόρεν. Πλέον δεν μπορώ να είμαι καν βέβαιος ότι στο πρόσωπο αυτού του νεαρού αναγνωρίζω το γιο μου». Ο Μπέλαμι σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να κόβει βόλτες μπροστά στο μεγάλο γραφείο. «Πίτερ, τίμησες την οικογενειακή σας παράδοση, τώρα όμως, δεδομένων των όσων συνέβησαν, νομίζω πως πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας. Θα ήταν καλύτερα να σου επιστρέψω την κορωνίδα, ώστε να μπορέσεις να της βρεις ένα καινούριο σπίτι. Κάποιος άλλος θα ήταν καλύτερα να αναλάβει τη φύλαξή της». «Γιατί;» ρώτησε ο Σόλομον. «Αν μιλήσει σε κάποιον ο Ζάκαρι σχετικά με την πυραμίδα... και αναφέρει την παρουσία μου εδώ απόψε...» «Δεν έχει ιδέα για την κορωνίδα και είναι τόσο ανώριμος, που δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία της πυραμίδας. Δε χρειάζεται να αλλάξουμε οτιδήποτε. Εγώ θα συνεχίσω να φυλάω την πυραμίδα μέσα στο χρηματοκιβώτιο μου. Κι εσύ θα συνεχίσεις να κρύβεις την κο-


333

ρωνίδα όπου επέλεξες να την τοποθετήσεις. Ό π ω ς κάναμε πάντα». Έ ξ ι χρόνια αργότερα, ανήμερα τα Χριστούγεννα, με την οικογένεια να συνεχίζει την προσπάθεια να επουλώσει τα τραύματα από το θάνατο του Ζάκαρι, εισέβαλε στο σπίτι των Σόλομον εκείνος ο πελώριος άντρας που ισχυρίστηκε ότι είχε σκοτώσει τον νεαρό στη φυλακή. Ο εισβολέας είχε έρθει για την πυραμίδα, όμως το μόνο που κατάφερε να πάρει ήταν τη ζωή της 'Ιζαμπέλ Σόλομον. Μερικές μέρες μετά το επεισόδιο αυτό ο Πίτερ κάλεσε τον Μπέλαμι στο γραφείο του. Κλείδωσε την πόρτα, έβγαλε την πυραμίδα από το χρηματοκιβώτιο και την ακούμπησε στο τραπέζι ανάμεσά τους. «Έπρεπε να σε είχα ακούσει». Ο Μπέλαμι καταλάβαινε πως οι τύψεις κατέτρωγαν τον Πίτερ. «Δε θα άλλαζε κάτι». Ο Σόλομον αναστέναξε κουρασμένα. «Έφερες την κορωνίδα;» Ο Μπέλαμι έβγαλε ένα μικρό κυβοειδές πακέτο από την τσέπη του. Το ξεθωριασμένο καφέ χαρτί ήταν δεμένο με σπάγκο και έφερε μια κέρινη σφραγίδα πάνω στην οποία αποτυπωνόταν το έμβλημα του δαχτυλιδιού των Σόλομον. Ο Μπέλαμι ακούμπησε το πακέτο στο γραφείο, γνωρίζοντας πως τα δύο κομμάτια της Τεκτονικής Πυραμίδας βρίσκονταν απόψε πιο κοντά απ' ό,τι θα έπρεπε. «Βρες κάποιον άλλο να τη φυλάξει. Και μη μου πεις ποιος είναι». Ο Σόλομον έγνεψε καταφατικά. «Επίσης, ξέρω πού μπορείς να κρύψεις την πυραμίδα», είπε ο Μπέλαμι. Πρότεινε στον Σόλομον το κατο5τερο υπόγειο του Καπιτωλίου. «Δεν υπάρχει ασφαλέστερο μέρος στην Ουάσινγκτον». Ο Μπέλαμι θυμόταν πως η ιδέα άρεσε από την πρώτη στιγμή στον Σόλομον, επειδή φάνταζε συμβολικά ταιριαστό να κρύψει την πυραμίδα στην καρδιά του αμερικανικού έθνους. Ο κλασικός Πίτερ, είχε σκεφτεί τότε ο Αρχιτέκτονας. Ιδεαλιστής ακόμα κι όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με μια κρίση. Τώρα, δέκα χρόνια αργότερα, καθώς ο Μπέλαμι μεταφερόταν σχεδόν σηκωτός στους διαδρόμους της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου, ήξερε πως η αποψινή κρίση κάθε άλλο παρά είχε τελειώσει. Επιπλέ-


334

ον, γνώριζε πια ποιος ήταν ο άντρας τον οποίο είχε επιλέξει ο Σόλομον για να φυλάξει την κορωνίδα... και προσευχήθηκε στο Θεό ο Ρόμπερτ Λάνγκντον να αποδεικνυόταν άξιος της εμπιστοσύνης που του είχαν δείξει.

62 ΚΑΤΩ από τη άεντερη Οδό. Τα μάτια του Λάνγκντον παρέμεναν σφαλιστά καθώς ο μεταφορικός ιμάντας κυλούσε μέσα στο σκοτάδι με προορισμό το Κτίριο Άνταμς. Έβαλε τα δυνατά του να μη σκέφτεται τους τόνους χώματος πάνω από το κεφάλι του και το στενό σωλήνα μέσα από τον οποίο περνούσε εκείνη τη στιγμή. Μπορούσε να ακούσει την Κάθριν να αναπνέει μερικά μέτρα πιο μπροστά, όμως κι εκείνη μέχρι στιγμής δεν είχε πει λέξη.

ΒΡΊΣΚΟΜΑΙ

Βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Ο Λάνγκντον ήξερε πως δε θα ήταν καθόλου εύκολο να της μιλήσει για το ακρωτηριασμένο χέρι του αδερφού της. Πρέπει να το κάνεις, Ρόμπερτ. Πρέπει να ξέρει την αλήθεια. «Κάθριν;» είπε τελικά, χωρίς να ανοίξει τα μάτια του. «Είσαι καλά;» Μια τρεμάμενη σιγανή φωνή απάντησε από κάπου μπροστά του. «Ρόμπερτ, αυτή η πυραμίδα που κουβαλάς είναι του Πίτερ, σωστά;» «Ναι», παραδέχτηκε εκείνος. Ακολούθησε παρατεταμένη σιωπή. «Νομίζω ότι... αυτή η πυραμίδα είναι ο λόγος που δολοφονήθηκε η μητέρα μου». Ο Λάνγκντον γνώριζε πολύ καλά ότι η Τζαμπελ Σόλομον είχε δολοφονηθεί πριν από δέκα χρόνια, όμως δε γνώριζε τις λεπτομέρειες και ο Πίτερ ουδέποτε είχε αναφέρει το παραμικρό σχετικά με κάποια πυραμίδα. «Τι είναι αυτά που λες;» Η φωνή της Κάθριν παλλόταν από συγκίνηση καθώς του αφηγούνταν τα τρομερά γεγονότα εκείνης της νύχτας, το πώς ο άντρας με τα τατουάζ είχε εισβάλει στο σπίτι τους. «Έχει περάσει πολύς καιρός, όμως δε θα ξεχάσω ποτέ ότι απαί-


335

τησε να του παραδώσουμε μια πυραμίδα. Είπε πως είχε μάθει για την πυραμίδα στη φυλακή, από τον ανιψιό μου τον Ζάκαρι... λίγο πριν τον σκοτώσει». Ο Λάνγκντον άκουγε κατάπληκτος. Η τραγωδία που είχε πλήξει την οικογε'νεια των Σόλομον ήταν αδιανόητη. Η Κάθριν συνέχισε εξηγώντας του πως είχε μείνει με την εντύπωση ότι ο εισβολέας είχε σκοτωθεί εκείνη τη νΰχτα... ώσπου ο ίδιος άντρας έκανε την εμφάνίσή του ξανά σήμερα, παριστάνοντας τον ψυχίατρο του Πίτερ, παρασύροντας την Κάθριν στο σπίτι του. «Γνώριζε πολύ προσωπικά πράγματα σχετικά με τον αδερφό μου, το θάνατο της μητέρας μου, ακόμα και την ερευνά μου», είπε ταραγμένη, «πράγματα που θα μπορούσε να έχει μάθει μόνο από τον Πίτερ. Οπότε τον εμπιστεύτηκα, κι έτσι κατόρθωσε να μπει στο Κέντρο Υποστήριξης του Μουσείου Σμιθσόνιαν». Η Κάθριν πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε στον Λάνγκντον ότι ήταν σχεδόν βέβαιη πως ο άντρας αυτός είχε καταστρέψει το εργαστήριο της απόψε. Ο Λάνγκντον την άκουγε εμβρόντητος. Για αρκετή ώρα έμειναν και οι δυο τους βουβοί, ξαπλωμένοι πάνω στο μεταφορικό ιμάντα. Ο Λάνγκντον ήξερε ότι ήταν χρέος του να αποκαλύψει στην Κάθριν και τις άλλες τρομερές εξελίξεις που είχαν συμβεί εκείνη τη μέρα. Ξεκίνησε διστακτικά και της εξήγησε με όσο πιο ήπιο τρόπο μπορούσε πώς ο αδερφός της του είχε εμπιστευτεί ένα πακέτο πριν από χρόνια, πώς ο ίδιος είχε πέσει θύμα εξαπάτησης και είχε φέρει αυτό το πακέτο στην Ουάσινγκτον απόψε και, τελικά, πώς είχε βρεθεί το ακρωτηριασμένο χέρι του Πίτερ στη Ροτόντα του Καπιτωλίου. Η αντίδραση της Κάθριν ήταν μια εκκωφαντική σιο)πή. Ο Λάνγκντον καταλάβαινε πως είχε συγκλονιστεί και ευχήθηκε να μπορούσε να την αγκαλιάσει και να την παρηγορήσει, όμως, έτσι όπως ήταν ξαπλωμένοι μέσα σε ένα στενό σωλήνα στο ασφυκτικό σκοτάδι, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. «Ο Πίτερ είναι καλά», της ψιθύρισε. «Είναι ζωντανός και θα τον βρούμε». Ο Λάνγκντον προσπάθησε να της δώσει ελπίδα. «Κάθριν, ο απαγωγέας του μου υποσχέθηκε ότι ο αδερφός σου θα επιστρέψει ζωντανός, αν αποκρυπτογραφήσω το μήνυμα της πυραμίδας και του αποκαλύψω την απάντηση».

336


Η Κάθριν παρέμεινε αμίλητη. Ο Λάνγκντον συνέχισε να μιλάει. Της είπε για την πέτρινη πυραμίδα, για τον τεκτονικό κώδικα που ήταν χαραγμένος πάνω της, για τη σφραγισμένη κορωνίδα και, φυσικά, για τους ισχυρισμούς του Μπέλαμι πως η πυραμίδα ήταν στην πραγματικότητα η μυθική Τεκτονική Πυραμίδα, ένας χάρτης ο οποίος αποκάλυπτε την τοποθεσία μιας μυστικής σπειροειδούς σκάλας που οδηγούσε πολλά μέτρα κάτω από τη γη, καταλήγοντας σε έναν απόκρυφο αρχαίο θησαυρό ο οποίος είχε θαφτεί στην Ουάσινγκτον πολλά χρόνια πριν. Τελικά, η Κάθριν μίλησε, όμως η φωνή της ήταν επίπεδη και άχρωμη. «Ρόμπερτ, άνοιξε τα μάτια σου». Να ανοίξω τα μάτια μου; Ο Λάνγκντον δεν είχε καμία διάθεση να δει έστω και για μια στιγμή πόσο κλειστοφοβικό ήταν στην πραγματικότητα εκείνο το μέρος. «Ρόμπερτ!» επανέλαβε η Κάθριν, επιτακτικά αυτή τη φορά. «Άνοιξε τα μάτια σου! Φτάσαμε!» Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα ακριβώς τη στιγμή που το σώμα του έβγαινε από ένα άνοιγμα παρόμοιο με εκείνο από το οποίο είχαν μπει στην άλλη άκρη της σήραγγας. Η Κάθριν ήδη κατέβαινε από τον ιμάντα. Η επιστήμονας σήκωσε το σακίδιο του τη στιγμή που ο Λάνγκντον κατέβαζε τα πόδια του και με ένα τίναγμα του σώματος πηδούσε στο δάπεδο, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή πριν ο ιμάντας στρίψει και στραφεί προς την αντίθετη κατεύθυνση, επιστρέφοντας στην αφετηρία του. Ο χώρος γύρω τους ήταν ένα δωμάτιο διακίνησης βιβλίων παρόμοιο με εκείνο του άλλου κτιρίου από όπου είχαν έρθει. Μια μικρή π ι ν α κ ί δ α έ γ ρ α φ ε : Κ Τ Ι Ρ Ι Ο ΑΝΤΑΜΣ: Δ Ω Μ Α Τ Ι Ο Δ Ι Α Κ Ι Ν Η Σ Η Σ 3.

Ο Λάνγκντον αισθανόταν σαν να είχε μόλις βγει από κάποιου είδους υπόγειο γεννητικό σωλήνα. Ξαναγεννήθηκα. Στράφηκε αμέσως προς την Κάθριν. «Είσαι καλά;» Τα μάτια της ήταν κόκκινα, προφανώς είχε κλάψει, όμως του έγνεψε καταφατικά με αποφασιστική στωικότητα. Σήκωσε το σακίδιο του Λάνγκντον και το μετέφερε στην απέναντι πλευρά του δωματίου χωρίς να πει λέξη, ακουμπώντας το πάνω σε ένα τραπέζι γεμάτο με


337

διάφορα αντικείμενα. Άναψε τη λάμπα αλογόνου που υπήρχε εκεί, άνοιξε το σακίδιο, δίπλωσε τις πλευρε'ς του προς τα κάτω και κοίταξε στο εσωτερικό του. Η γρανιτένια πυραμίδα φάνταζε σχεδόν αυστηρή στο καθαρό φως της λάμπας αλογόνου. Η Κάθριν πέρασε τα ακροδάχτυλά της πάνω από τον εγχάρακτο τεκτονικό κώδικα και ο Λάνγκντον διαισθάνθηκε πως κάποιο έντονο συναίσθημα συντάραζε το σώμα της. Με αργές κινήσεις, έφερε το χέρι της μέσα στο σακίδιο και έβγαλε από μέσα το κυβοειδές πακέτο. Το κράτησε κάτω από το φως, παρατηρώντας το προσεκτικά. «Όπως μπορείς να δεις», είπε σιγανά ο Λάνγκντον, «στην κέρινη σφραγίδα είναι αποτυπωμένο το σχέδιο του τεκτονικού δαχτυλιδιού του Πίτερ. Ο ίδιος μου είχε πει πως το δαχτυλίδι χρησιμοποιήθηκε για να σφραγιστεί το πακέτο πάνω από έναν αιώνα πριν». Η Κάθριν δεν είπε λέξη. «Όταν ο αδερφός σου μου εμπιστεύτηκε το πακέτο», συνέχισε ο Λάνγκντον, «είπε ότι μπορούσε να μου προσφέρει τη δυνατότητα της δημιουργίας τάξης μέσα από το χάος. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος τι σημαίνει αυτό, όμως δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι η κορωνίδα αποκαλύπτει κάτι σημαντικό, επειδή ο Πίτερ υπογράμμισε ότι δεν έπρεπε να πέσει σε λάθος χέρια. Ο κύριος Μπέλαμι μου είπε λίγο νωρίτερα το ίδιο ακριβώς πράγμα, ζητώντας μου να κρύψω την πυραμίδα και να μην επιτρέψω σε κανέναν να ανοίξει το πακέτο». Η Κάθριν γύρισε προς το μέρος του οργισμένη. «Ο Μπέλαμι σου είπε να μψ ανοίξεις το πακέτο;» «Ναι. Ή τ α ν απόλυτος σε αυτό». Η Κάθριν έμοιαζε να μην πιστεύει στ' αφτιά της. «Μα... είπες ότι ο μοναδικός τρόπος για να αποκωδικοποιηθεί το μήνυμα της πυραμίδας είναι να χρησιμοποιηθεί το στοιχείο αυτό, σωστά;» «Πιθανότατα ναι». Η φωνή της Κάθριν δυνάμωνε συνεχώς. «Και είπες πως ο απαγωγέας σε διέταξε να αποκωδικοποιήσεις το μήνυμα της πυραμίδας. Πως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να πάρουμε πίσω τον Πίτερ, σωστά;»

338


Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά. «Τότε, Ρόμπερτ, γιατί δεν ανοίγουμε το πακέτο για να αποκωδικοποιήσουμε το μήνυμα αυτή τη στιγμή;» Ο Λάνγκντον δεν ήξερε τι απάντηση να δώσει. «Κάθριν, την ίδια ακριβώς αντίδραση είχα κι εγώ αρχικά, όμως ο Μπέλαμι μου είπε ότι το να παραμείνει ανέπαφο το μυστικό της πυραμίδας είναι σημαντικότερο από οτιδήποτε άλλο... της ζωής του αδερφού σου μη εξαιρουμένης». Τα όμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου της Κάθριν σκλήρυναν και απομάκρυνε μια τοΰφα μαλλιών από το πρόσωπο της, στερεώνοντάς τη πίσω από το αφτί. Ό τ α ν μίλησε, ακουγόταν αποφασισμένη. «Αυτή η πέτρινη πυραμίδα, ό,τι κι αν είναι, μου στοίχισε ολόκληρη την οικογένειά μου: πρώτα τον ανιψιό μου τον Ζάκαρι, στη συνέχεια τη μητέρα μου και τώρα τον αδερφό μου. Και, ας είμαστε ρεαλιστές, Ρόμπερτ, αν δε μου είχες τηλεφωνήσει απόψε για να με προειδοποιήσεις...» Ο Λάνγκντον αισθανόταν εγκλωβισμένος μεταξύ του λογικού επιχειρήματος που πρόβαλλε η Κάθριν και της αυστηρής προειδοποίησης του Μπέλαμι. «Μπορεί να είμαι επιστήμονας», συνέχισε εκείνη, «αλλά ταυτόχρονα κατάγομαι από μια οικογένεια ονομαστών τεκτόνων. Πίστεψέ με, έχω ακούσει όλες τις ιστορίες σχετικά με την Τεκτονική Πυραμίδα και το μυστικό που υποτίθεται ότι κρύβει, το οποίο θα φέρει τη φώτιση σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ειλικρινά, δυσκολεύομαι να φανταστώ πως υπάρχει τέτοιο αντικείμενο. Ωστόσο, αν πράγματι υπάρχει, ίσως είναι καιρός... να έρθει στο φως». Η Κάθριν πέρασε το δάχτυλο της κάτω από τον παλιό σπάγκο που έδενε το πακέτο. Ο Λάνγκντον τινάχτηκε. «Κάθριν, όχι! Στάσου!» Εκείνη σταμάτησε, όμως το δάχτυλο της παρέμεινε κάτω από το σπάγκο. «Ρόμπερτ, δεν πρόκειται να αφήσω τον αδερφό μου να πεθάνει για αυτό το πράγμα. Ό,τι κι αν αναφέρει η κορωνίδα, όποιοι κι αν είναι οι χαμένοι θησαυροί που ίσως αποκαλυφθούν μέσα από αυτή την επιγραφή... τα μυστικά τελειώνουν απόψε».


339

Με αυτά τα λόγια, η Κάθριν τράβηξε χωρίς δισταγμό το σπάγκο και η εΰθραυστη σφραγίδα από κερί έγινε χίλια κομμάτια.

63 Σ Ε ΜΙΑ ΗΣΥΧΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ στα δυτικά της Οδού των Πρεσβειών στην Ουάσινγκτον υπάρχει ένας περίκλειστος κήπος μεσαιωνικού ύφους, τα τριαντάφυλλα του οποίου, όπως λέγεται, προέρχονται από φυτά του δωδέκατου αιώνα. Το περίπτερο του κήπου, γνωστό ως «Σκιερός Οίκος», υψώνεται κομψό ανάμεσα σε φιδογυριστά μονοπάτια φτιαγμένα από πέτρες οι οποίες προέρχονται από το ιδιωτικό λατομείο του Τζορτζ Ουάσινγκτον. Αυτό το βράδυ τη γαλήνη του κήπου έσπασε ένας νεαρός άντρας ο οποίος μπήκε τρέχοντας από την ξύλινη πύλη φωνάζοντας. «Με ακούτε;» είπε δυνατά, προσπαθώντας να διακρίνει κάτι κάτω από το σεληνόφως. «Είναι κανείς εδώ;» Η φωνή που απάντησε ακούστηκε αδύναμη, κουρασμένη. «Στο περίπτερο... παίρνω λίγο αέρα». Ο νεαρός άντρας βρήκε το σταφιδιασμένο προϊστάμενο του στο πέτρινο παγκάκι, τυλιγμένο με μια κουβέρτα. Ο κυρτωμένος άντρας ήταν μικρόσωμος, με χαρακτηριστικά που θύμιζαν ξωτικό. Τα χρόνια τον είχαν λυγίσει και του είχαν κλέψει την όρασή του, όμως η ψυχή του παρέμενε ακατάβλητη. Ο νεαρός άντρας, λαχανιασμένος, του είπε: «Μόλις τώρα... είχα ένα τηλεφώνημα... από το φίλο σας... τον Γουόρεν Μπέλαμι». «Α, ναι;» Ο ηλικιωμένος άντρας έδειξε να ενδιαφέρεται. «Τι ήθελε;» «Δε μου εξήγησε, όμως πρέπει να βιαζόταν κάπως, αν κρίνω από τον τόνο της φωνής του. Μου είπε πως σας άφησε ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή σας το οποίο πρέπει να ακούσετε αμέσως». «Μονάχα αυτό;» «Όχι ακριβώς». Ο νεαρός άντρας κόμπιασε. «Μου ζήτησε να σας κάνω μια ερώτηση». Μια πολύ περίεργη εράτηση. «Είπε ότι χρειαζόταν την απάντησή σας αμέσως».


340

Ο ηλικιωμένος άντρας έγειρε προς το μέρος του νεαρού. «Τι ερώτηση;» Ό τ α ν ο νεαρός άντρας μετέφερε την ερώτηση του κυρίου Μπέλαμι, η χλομάδα που απλώθηκε στο πρόσωπο του ηλικιωμένου ήταν ορατή ακόμα και στο σεληνόφως. Αμέσως πέταξε από πάνω του την κουβέρτα και άρχισε να παλεύει να σταθεί στα πόδια του. «Σε παρακαλώ, βοήθησε' με να πάω μέσα. Αμέσως».

64 ΟXIΑΛΛΑ ΜΥΣΤΙΚΑ, σκέφτηκε η Κάθριν Σόλομον. Στο τραπέζι μπροστά της η κέρινη σφραγίδα που είχε παραμείνει άθικτη γενιές ολόκληρες ήταν τώρα θρυμματισμένη σε αμέτρητα κομμάτια. Ολοκλήρωσε το ξετΰλιγμα του ξεθωριασμένου καφέ χαρτιού που κάλυπτε το πολύτιμο πακέτο του αδερφού της. Δίπλα της στεκόταν ο Λάνγκντον, φανερά νευρικός. Μέσα από το χαρτί η Κάθριν έβγαλε ένα μικρό κουτί φτιαγμένο από γκρίζα πέτρα. Θύμιζε στιλβωμένο κύβο από γρανίτη, όμως το κουτί δεν είχε μεντεσέδες, μάνταλο ή άλλον προφανή τρόπο να ανοίγει, θυμίζοντας τα μυστήρια κινέζικα κουτιά. «Μοιάζει με συμπαγές κομμάτι», είπε, περνώντας τα δάχτυλά της πάνω από τις γωνίες του. «Είσαι σίγουρος πως η ακτινογραφία έδειξε πως είναι κούφιο; Και πως μέσα υπάρχει μια χρυσή πυραμίδα;» «Ναι», είπε ο Λάνγκντον, πλησιάζοντας την Κάθριν και παρατηρώντας προσεκτικά το μυστηριώδες κουτί. Μαζί βάλθηκαν να το εξετάζουν από διαφορετικές γωνίες, προσπαθώντας να ανακαλύψουν έναν τρόπο να το ανοίξουν. «Το βρήκα», είπε η Κάθριν όταν το νύχι του δείκτη της σκάλωσε στην κρυφή χαραμάδα κατά μήκος μιας από τις ακμές της πάνω έδρας του κουτιού. Ακούμπησε το κουτί πάνω στο τραπέζι και στη συνέχεια άνοιξε προσεκτικά τα καπάκι, το οποίο ανασηκώθηκε αβίαστα, σαν να ήταν το κάλυμμα μιας φίνας κοσμηματοθήκης. Όταν αυτό άνοιξε εντελώς, τόσο ο Λάνγκντον όσο και η Κάθριν δοκίμασαν μια δυνατή έκπληξη. Το εσωτερικό του κουτιού έμοιαζε


341

να λάμπει, αστράφτοντας με μια σχεδόν υπερφυσική ένταση. Πρώτη φορά στη ζωή της έβλεπε η Κάθριν ένα τόσο μεγάλο κομμάτι χρυσού και χρειάστηκε μερικές στιγμές για να συνειδητοποιήσει ότι το πολύτιμο μέταλλο απλώς αντανακλούσε το φως της λάμπας. «Είναι εκπληκτικό», ψιθύρισε. Παρότι είχε παραμείνει κλεισμένη στο σκοτεινό εσωτερικό ενός πέτρινου κύβου για περισσότερο από έναν αιώνα, η κορωνίδα δεν είχε θαμπώσει, ούτε είχε αλλοιωθεί με κάποιον τρόπο. 0 χρυσός αντιστέκεται στους νόμους της φθοράς. Αυτός είναι ένας από τους λόγους τιου οι αρχαίοι θεωρούσαν ότι διέθετε μαγικές ιδιότητες. Η Κάθριν ένιωσε τους σφυγμούς της να ανεβαίνουν καθώς έγερνε προς τα εμπρός και εστίαζε το βλέμμα της πάνω στο μικρό χρυσό αντικείμενο. «Υπάρχει μια επιγραφή εδώ». Ο Λάνγκντον πλησίασε πιο κοντά, έτσι που οι ώμοι τους ακουμπούσαν τώρα. Τα γαλάζια μάτια του σπίθιζαν από περιέργεια. Είχε μιλήσει στην Κάθριν για την αρχαία ελληνική πρακτική της δημιουργίας ενός συμβόλου, δηλαδή ενός κατακερματισμένου κώδικα, και για το πώς το συγκεκριμένο στοιχείο, το οποίο φυλασσόταν εδώ και πολλά χρόνια μακριά από την υπόλοιπη πυραμίδα, ήταν το κλειδί για την αποκωδικοποίηση της πυραμίδας. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, αυτή η επιγραφή, ό,τι κι αν ανέφερε, ήταν ικανή να δημιουργεί τάξη μέσα από το χάος. Η Κάθριν σήκωσε το μικρό κουτί, το έφερε στο φως και στάθηκε ακριβώς πάνω από το χρυσό αντικείμενο. Παρότι μικρό, η επιγραφή διακρινόταν ξεκάθαρα: ένα μικρό κείμενο περίτεχνα σκαλισμένο πάνω στη μια έδρα. Η Κάθριν διάβασε τις πέντε απλές λέξεις. Ύστερα τις διάβασε ξανά. «Όχι!» αναφώνησε. «Δεν μπορεί να λέει αυτό το πράγμα!»

Λίγο πιο μακριά, η διευθύντρια Σάτο διέσχιζε βιαστικά το μακρύ διάδρομο έξω από το κτίριο του Καπιτωλίου, πηγαίνοντας προς το σημείο της συνάντησης, το οποίο είχε οριστεί στην Πρώτη Οδό. Η αναφορά που είχε στείλει η ομάδα των τεσσάρων πρακτόρων ήταν απαράδεκτη. Τόσο ο Λάνγκντον όσο και τα δύο κομμάτια της πυραμίδας

342


είχαν εξαφανιστεί. Ο Μπέλαμι είχε συλληφθεί, όμως δεν τους έλεγε την αλήθεια. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Θα τον κάνω να μιλήσει. Έριξε μια ματιά προς τα πίσω, σε ένα από τα πιο καινούρια αξιοθέατα της Ουάσινγκτον, το θόλο του Καπιτωλίου, ο οποίος υψωνόταν πάνω από το νέο Κέντρο Υποδοχής Επισκεπτών. Ο φωτισμένος θόλος απλώς υπογράμμιζε τη σημασία των όσων διακυβεύονταν εκείνο το βράδυ. Επικίνδυνοι καιροί. Η Σάτο ανακουφίστηκε όταν άκουσε το κινητό της να χτυπάει και είδε τον αριθμό της αναλύτριας με την οποία συνεργαζόταν να εμφανίζεται στην οθόνη. «Νόλα», είπε η Σάτο. «Τι βρήκες;» Η Νόλα Κέι της είπε τα άσχημα νέα. Η ακτινογραφία της επιγραφής της κορωνίδας ήταν τόσο αχνή, ώστε ήταν αδύνατον να διαβαστεί, ενώ ακόμα και τα ειδικά ενισχυτικά φίλτρα δεν είχαν βοηθήσει. Σκατά! Η Σάτο δάγκωσε το χείλος της. «Και με το πλέγμα των δεκαέξι γραμμάτων τι έγινε;» «Συνεχίζω την προσπάθεια», είπε η Νόλα, «όμως μέχρι στιγμής δεν έχω εντοπίσει κάποια δευτερεύουσα μορφή αποκωδικοποίησης που να μπορεί να εφαρμοστεί. Έ χ ω βάλει έναν υπολογιστή να ανακατεύει τα γράμματα του πλέγματος αναζητώντας οτιδήποτε θα έβγαζε νόημα, όμως υπάρχουν περισσότεροι από είκοσι τρισεκατομμύρια πιθανοί συνδυασμοί». «Θέλω να επιμείνεις. Κράτα με ενήμερη». Η Σάτο έκλεισε το τηλέφωνο, συνοφρυωμένη. Οι ελπίδες της να αποκωδικοποιηθεί το μήνυμα της πυραμίδας με τη βοήθεια μόνο μιας φωτογραφίας και μιας ακτινογραφίας εξανεμίζονταν με γοργούς ρυθμούς. Χρειάζομαι εκείνη την πυραμίδα και την κορωνίδα της... και τα χρονικά περιθώρια εξαντλούνται. Η Σάτο έφτασε στην Πρώτη Οδό τη στιγμή ακριβώς που ένα μαύρο τζιπ με φιμέ παράθυρα μαρσάριζε, παραβιάζοντας τη διπλή διαχωριστική γραμμή, και σταματούσε απότομα μπροστά της, στο σημείο του ραντεβού. Ένας πράκτορας κατέβηκε από μέσα. «Έχουμε κάτι καινούριο σχετικά με τον Λάνγκντον;» ρώτησε επιτακτικά η Σάτο.


343

«Υπάρχουν σοβαροί λόγοι αισιοδοξίας», είπε ο άντρας, ανέκφραστος. «Μόλις έφτασαν ενισχύσεις. Όλες οι έξοδοι της βιβλιοθήκης έχουν αποκλειστεί. Μάλιστα, σε λίγο καταφτάνει ιπτάμενη μονάδα υποστήριξης. Θα τον αναγκάσουμε να εγκαταλείψει την κρυψώνα του χρησιμοποιώντας δακρυγόνα, και δε θα έχει πού να πάει». «Και ο Μπέλαμι;» «Δεμένος στο πίσω κάθισμα». Ωραία. Ο ώμος της συνέχιζε να την πονάει. Ο πράκτορας παρέδωσε στη Σάτο μια διάφανη πλαστική σακούλα η οποία περιείχε ένα κινητό τηλέφωνο, μερικά κλειδιά και ένα πορτοφόλι. «Τα προσωπικά αντικείμενα του Μπέλαμι». «Τίποτα άλλο;» «Όχι, κυρία διευθύντρια. Η πυραμίδα και το πακέτο πρέπει να παραμένουν στα χέρια του Λάνγκντον». «Εντάξει», είπε η Σάτο. «Ο Μπέλαμι γνωρίζει πάρα πολλά πράγματα που δε μας αποκαλύπτει. Θα ήθελα να τον ανακρίνω προσωπικά». «Μάλιστα. Επιστρέφουμε στο αρχηγείο, λοιπόν;» Η Σάτο πήρε μια βαθιά ανάσα και βημάτισε για λίγο δίπλα στο τζιπ. Υπήρχαν αυστηρά πρωτόκολλα που καθόριζαν τον τρόπο ανάκρισης των Αμερικανών πολιτών, και η ανάκριση του Μπέλαμι θα θεωρούνταν πέρα για πέρα παράνομη αν δεν πραγματοποιούνταν στο αρχηγείο της CIA, με πλήρη καταγραφή της διαδικασίας σε βίντεο, μάρτυρες, δικηγόρους και τα λοιπά. «Όχι, δε θα πάμε στο Λάνγκλεϊ», είπε, προσπαθώντας να σκεφτεί κάποιο πλησιέστερο σημείο. Και πιο διακριτικό. Ο πράκτορας δε μίλησε, απλώς στάθηκε προσοχή δίπλα στο τζιπ που περίμενε με τη μηχανή αναμμένη, αναμένοντας και ο ίδιος τις διαταγές του. Η Σάτο άναψε ένα τσιγάρο, τράβηξε μια γερή τζούρα και κοίταξε τη διάφανη πλαστική σακούλα με τα προσωπικά αντικείμενα του Μπέλαμι. Η κλειδοθήκη του, όπως παρατήρησε, περιλάμβανε ένα ηλεκτρονικό κλειδί πάνω στο οποίο υπήρχαν τέσσερα γράμματα: ΒΚΗΠ. Η Σάτο γνώριζε, φυσικά, σε ποιο κυβερνητικό κτίριο έδινε


344

πρόσβαση αυτό το κλειδί. Το οικοδόμημα βρισκόταν πολύ κοντά και αυτή την ώρα θα ήταν εξαιρετικά ήσυχα εκεί. Χαμογέλασε και έβαλε το κλειδί στην τσέπη. Τέλεια. Όταν είπε στον πράκτορα πού ήθελε να μεταφέρουν τον Μπέλαμι, περίμενε να τον δει να εκπλήσσεται, όμως εκείνος απλώς έγνεψε καταφατικά και της άνοιξε την πόρτα για να μπει στο τζιπ, με το ψυχρό του βλέμμα εντελώς ανέκφραστο. Η Σάτο λάτρευε τους επαγγελματίες.

Ο Λάνγκντον στεκόταν στο υπόγειο του Κτιρίου Άνταμς και κοίταζε εμβρόντητος τις κομψά χαραγμένες λέξεις στην μπροστινή όψη της χρυσής κορωνίδας. Μονάχα αυτό αναφέρει; Δίπλα του, η Κάθριν κρατούσε το χρυσό αντικείμενο στο φως και κουνούσε το κεφάλι της. «Δεν μπορεί, πρέπει να υπάρχει κάτι ακόμα», επέμεινε, καθώς αισθανόταν εξαπατημένη. «Αυτό είναι το μήνυμα που προστάτευε όλα αυτά τα χρόνια ο αδερφός μου;» Ο Λάνγκντον όφειλε να παραδεχτεί πως τα είχε χαμένα. Σύμφωνα με τον Πίτερ και τον Μπέλαμι, αυτή η κορωνίδα υποτίθεται ότι θα τους βοηθούσε να αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα της πέτρινης πυραμίδας. Δεδομένων αυτών των ισχυρισμών, ο Λάνγκντον περίμενε κάτι διαφωτιστικό και χρήσιμο. Όχι κάτι ηροφανές και άχρηστο. Για μία ακόμα φορά, διάβασε τις πέντε λέξεις που ήταν χαραγμένες με κομψά γράμματα στην μπροστινή επιφάνεια της κορωνίδας. Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης; Με την πρώτη ματιά, η επιγραφή έμοιαζε να δηλώνει κάτι το προφανές, δηλαδή ότι τα γράμματα πάνω στην πέτρινη πυραμίδα δε βρίσκονταν στη σωστή «τάξη» και ότι το μυστικό τους θα αποκαλυπτόταν


345

εφόσον έμπαιναν στη σωστή σειρά. Αυτή η ανάγνωση όμως, εκτός του ότι δήλωνε κάτι προφανές, φάνταζε απίθανη για έναν ακόμα λόγο. «Η λέξη "Τάξη" είναι γραμμένη με κεφαλαίο ταυ», είπε ο Λάνγκντον. Η Κάθριν έγνεψε καταφατικά, απορημένη. «Το παρατήρησα». Το μνοτικό κρύβεται εντός Τάξης. Ο Λάνγκντον μπορούσε να σκεφτεί μονάχα μία λογική εξήγηση. «Η "Τάξη" μάλλον αναφέρεται στην Τάξη τον Τεκτόνων». «Συμφωνώ», είπε η Κάθριν, «όμως και πάλι αυτό δε μας βοηθάει. Δε μας λέει κάτι». Ο Λάνγκντον ήταν υποχρεωμένος να συμφωνήσει. ΆλΑωστε ολόκληρη αυτή η υπόθεση με την Τεκτονική Πυραμίδα περιστρεφόταν γύρω από ένα μυστικό φύλακες του οποίου ήταν οι τέκτονες. «Ρόμπερτ, ο αδερφός μου δε σου είπε πως αυτή η κορωνίδα θα σου έδινε τη δυνατότητα να διακρίνεις την τάξη εκεί που οι άλλοι βλέπουν μόνο χάος;» Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά, συγχυσμένος. Για δεύτερη φορά απόψε, αισθανόταν ανάξιος.

65 ΟΤΑΝ Ο ΜΑΛ'ΑΧ ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΕ οριστικά με εκείνη την απρόσμενη επισκέπτρια -μια υπάλληλο κάποιας ιδιωτικής εταιρείας ασφάλειας-, διόρθωσε το χρώμα στο παράθυρο, από όπου είχε καταφέρει εκείνη η γυναίκα να δει φευγαλέα τον ιερό χώρο δουλειάς του. Τώρα, αφήνοντας πίσω του την απαλή γαλάζια θολούρα του υπογείου, αναδύθηκε μέσα από ένα μυστικό πέρασμα στο καθιστικό του. Φτάνοντας εκεί, κοντοστάθηκε για να θαυμάσει τον καταπληκτικό πίνακα με θέμα τις Τρεις Χάριτες, απολαμβάνοντας τα γνώριμα αρώματα και τους οικείους ήχους του σπιτιού του. Σύντομα θα ψύγω οριστικά. Ο Μαλ'άχ ήξερε ότι μετά τα αποψινά γεγονότα δε θα μπορούσε να επιστρέψει σε αυτό το σπίτι. Μετά τη ση-

346


μερινή νύχια, σκέφτηκε χαμογελώντας, δε θα χρειάζομαι πλέον αυτό το μέρος. Αναρωτιόταν αν ο Ρόμπερτ Λάνγκντον είχε πλέον αντιληφθεί την πραγματική δύναμη της πυραμίδας... ή τη σημασία του ρόλου για τον οποίο τον είχε επιλέξει η μοίρα. Ακόμα να μον τηλεφωνήσει, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ, αφού πρώτα βεβαιώθηκε πως δεν υπήρχε κάποιο καινούριο μήνυμα στο φτηνό κινητό του. Η ώρα ήταν ήδη 10:02 μ.μ. Τον απομένουν λιγότερες από δύο ώρες. Ο Μαλ'άχ ανέβηκε στον πάνω όροφο, στο επενδυμένο με ιταλικό μάρμαρο μπάνιο του, και άναψε το θερμοσίφωνο για να ζεσταθεί το νερό. Μεθοδικά, έβγαλε τα ρούχα του, ανυπομονώντας να ξεκινήσει την εξαγνιστική τελετή. Ή π ι ε δύο ποτήρια νερό για να καλμάρει το άδειο στομάχι του. Στη συνέχεια περπάτησε μέχρι τον ολόσωμο καθρέφτη και παρατήρησε το γυμνό σώμα του. Οι δύο μέρες νηστείας είχαν τονίσει τη γράμμωση των μυών του και δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει την εικόνα του. Μέχρι την ανγή θα έχω μεταμορφωθεί σε κάτι πολύ σπονδαιότερο.

66 «ΚΑΛΎΤΕΡΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΔΩ», είπε ο Λάνγκντον στην Κάθριν. «Είναι ζήτημα χρόνου να καταλάβουν πού βρισκόμαστε». Έλπιζε πως ο Μπέλαμι είχε κατορθώσει να διαφύγει. Η Κάθριν έμοιαζε να έχει απορροφηθεί στην παρατήρηση του χρυσού αντικειμένου, κοιτάζοντας την επιγραφή σαν να μην πίστευε ότι θα μπορούσε να αποδειχτεί τόσο άχρηστη. Είχε βγάλει την κορωνίδα από το κουτί της, είχε εξετάσει τις έδρες της μία προς μία και τώρα, με προσεκτικές κινήσεις, την τοποθετούσε και πάλι μέσα. Το μνστικό κρύβεται εντός Τάξης, σκέφτηκε ο Λάνγκντον. Σιγά τη βοήθεια! Ο Ρόμπερτ έπιασε τον εαυτό του να αναρωτιέται μήπως ο Πίτερ είχε λάθος πληροφορίες σχετικά με το περιεχόμενο του κουτιού. Αυτή η κόλουρη πυραμίδα και η κορωνίδα της είχαν δημιουργηθεί πολύ


347

πριν από τη γέννηση του Πίτερ και ο φίλος του έκανε απλώς αυτό που του είχαν πει οι πρόγονοι του, δηλαδή διαφύλασσε ένα μυστικό το οποίο, πιθανότατα, φάνταζε εξίσου μυστηριώδες στον ίδιο όσο και στον Λάνγκντον και στην Κάθριν. Τι περίμενα πως θα συνέβαινε; αναρωτήθηκε ο Ρόμπερτ. Ό σ ο περισσότερα μάθαινε σχετικά με την Τεκτονική Πυραμίδα τόσο πιο απίθανη του φαινόταν αυτή η ιστορία. Αναζητά κάποια κρυμμένη σπειροειδή σκάλα η οποία καλύπτεται από μια τεράστια πέτρα; Ο Λάνγκντον είχε την υποψία ότι κυνηγούσε σκιές. Σε κάθε περίπτωση, η αποκωδικοποίηση του μηνύματος της πυραμίδας μάλλον αποτελούσε τη σοβαρότερη πιθανότητα που είχε να σώσει τον Πίτερ. «Ρόμπερτ, η χρονολογία 1514 σου λέει κάτι;» 1514; Η ερώτηση έμοιαζε να έχει έρθει από το πουθενά. Ο Λάνγκντον ανασήκωσε τους ώμους του. «Όχι. Γιατί;» Η Κάθριν του έδωσε το πέτρινο κουτί. «Κοίτα. Το κουτί είναι χρονολογημένο. Δες το στο φως». Ο Λάνγκντον κάθισε στο τραπέζι και παρατήρησε το κυβοειδές κουτί κάτω από το φως. Η Κάθριν ακούμπησε απαλά το χέρι της πάνω στον ώμο του, γέρνοντας από πάνω του για να του υποδείξει τα μικροσκοπικά ψηφία και γράμματα που είχε εντοπίσει σκαλισμένα στην εσωτερική πλευρά του κουτιού, κοντά στην κάτω γωνία της μιας πλευράς. «1514 A.D.», είπε, δείχνοντας ένα σημείο μέσα στο κουτί. Πράγματι, τα ψηφία σχημάτιζαν τον αριθμό 1514, ο οποίος συνοδευόταν από μια ασυνήθιστη γραφή των γραμμάτων Α και D του λατινικού αλφάβητου.

1514 m «Αυτή η χρονολογία», σχολίασε η Κάθριν, περισσότερο αισιόδοξη ξαφνικά, «μήπως είναι το στοιχείο που μας λείπει; Αυτός ο χρονολογημένος κύβος μοιάζει πολύ με τεκτονικό ακρογωνιαίο λίθο, οπότε μήπως μας υποδεικνύει κάποιον πραγματικό θεμέλιο λίθο; Ίσως κάποιο κτίριο χτισμένο το 1514 μ.Χ.;»


348

Ο Λάνγκντον σχεδόν δεν την άκουσε. Το 1514 A.D. δεν είναι κάποια χρονολογία. Το σύμβολο 7ΘΪ, όπως θα καταλάβαινε αμε'σως οποιοσδήποτε μελετητής της μεσαιωνικής τέχνης, ήταν μια πασίγνωστη μονογραφή, ένα σύμβολο που χρησιμοποιούνταν αντί υπογραφής. Πολλοί από τους πρώιμους φιλοσόφους, καλλιτέχνες και συγγραφείς υπέγραφαν τα έργα τους με το προσωπικό τους σύμβολο ή με ένα μονόγραμμα αντί να χρησιμοποιούν το όνομά τους. Η πρακτική αυτή πρόσθετε μια αύρα μυστηρίου στο έργο τους και ταυτόχρονα τους προστάτευε από τυχόν διώξεις σε περίπτωση που τα κείμενα ή τα έργα τους κρίνονταν επικίνδυνα από το κατεστημένο. Στην περίπτωση του συγκεκριμένου συμβόλου τα γράμματα A.D. δε σήμαιναν Anno Domini, δηλαδή Έτος Κυρίου. Ήταν δύο γράμματα του γερμανικού αλφάβητου που σήμαιναν κάτι τελείως διαφορετικό. Αμέσως ο Λάνγκντον είδε όλα τα κομμάτια του γρίφου να μπαίνουν στη θέση τους. Μέσα σε δευτερόλεπτα, ήταν βέβαιος πως ήξερε ακριβώς πώς να αποκωδικοποιήσει την πυραμίδα. «Κάθριν, τα κατάφερες», είπε, μαζεύοντας τα πράγματα από το τραπέζι. «Αυτό ήταν το στοιχείο που μας χρειαζόταν. Φεύγουμε. Θα σου εξηγήσω στο δρόμο». Η Κάθριν τον κοίταξε κατάπληκτη. «Θέλεις να πεις ότι αυτή η χρονολογία σημαίνει κάτι για σένα;» Ο Λάνγκντον της έκλεισε το μάτι και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. «Τα γράμματα A.D. δε σημαίνουν "Έτος Κυρίου", Κάθριν. Είναι τα αρχικά ενός προσώπου».

67 Δ Υ Τ Ι Κ Ά ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΤΩΝ ΠΡΕΣΒΕΙΏΝ, ε π ι κ ρ α τ ο ύ σ ε κ α ι π ά λ ι σ ι ω π ή μ έ -

σα στον περιτοιχισμένο κήπο με τις τριανταφυλλιές του δωδέκατου αιώνα και το περίπτερο που ονομαζόταν «Σκιερός Οίκος». Στην απέναντι πλευρά ενός μονοπατιού που οδηγούσε μέχρι την είσοδο ο νεαρός άντρας βοηθούσε τον κυρτωμένο προϊστάμενο του να διασχίσει μια μεγάλη έκταση με γρασίδι.


349

Μου επιτρέπει να τον οδηγήσω; Κανονικά, ο τυφλός ηλικιωμένος άντρας αρνούνταν οποιαδήποτε βοήθεια και προτιμούσε να βρίσκει το δρόμο του από μνήμης όταν βρισκόταν στο ησυχαστήριο του. Απόψε όμως ήταν προφανές ότι βιαζόταν να μπει μέσα και να τηλεφωνήσει στον Γουόρεν Μπέλαμι. «Σ' ευχαριστώ», είπε ο ηλικιωμένος άντρας την ώρα που έμπαιναν στο κτίριο όπου στεγαζόταν το γραφείο του. «Μπορώ να συνεχίσω μόνος μου από δω». «Κύριε, ευχαρίστως να μείνω και να βοηθήσω...» «Δε θα σε χρειαστώ άλλο απόψε», είπε εκείνος, αφήνοντας το χέρι του βοηθού του και σέρνοντας βιαστικά τα βήματά του στο σκοτάδι. «Καληνύχτα». Ο νεαρός άντρας βγήκε από το κτίριο και διέσχισε ξανά τη φυτεμένη με γρασίδι πρασιά για να πάει στο ταπεινό διαμέρισμά του. Μέχρι να φτάσει στο μέρος όπου έμενε η περιέργειά του είχε κορυφωθεί. Ή τ α ν φανερό ότι ο ηλικιωμένος άντρας είχε ταραχτεί από την ερώτηση του κυρίου Μπέλαμι, παρότι στον ίδιο είχε φανεί περίεργη, σχεδόν ασυνάρτητη. Αεν υπάρχει καμία βοήθεια για το γιο της χήρας; Ό σ ο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να καταλάβει τι σήμαινε αυτή η φράση. Απορημένος, πήγε στον υπολογιστή του και ξεκίνησε μια αναζήτηση στο διαδίκτυο για αυτήν ακριβώς την πρόταση. Προς μεγάλη του έκπληξη, βρέθηκε μπροστά σε μια σειρά αποτελεσμάτων που εμφάνιζαν επί λέξει αυτήν ακριβώς την ερώτηση. Διάβασε τις πληροφορίες που συνόδευαν τα αποτελέσματα, με την απορία του να μεγαλώνει διαρκώς. Απ' ό,τι φαινόταν, ο Γουόρεν Μπέλαμι δεν ήταν ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία που είχε θέσει αυτή την αλλόκοτη ερώτηση. Οι ίδιες ακριβώς λέξεις είχαν προφερθεί αιώνες πριν... από το βασιλιά Σολομώντα, ενώ πενθούσε για ένα δολοφονημένο φίλο του. Το ερώτημα φημολογούνταν ότι εξακολουθούσε να τίθεται από τους τέκτονες, οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν σαν ένα είδος κωδικοποιημένης κραυγής για βοήθεια. Κατά τα φαινόμενα, ο Γουόρεν Μπέλαμι έστελνε σήμα κινδύνου σε έναν αδελφό τέκτονα.


350

68 ΑΛΜΠΡΕΧΤ

ΝΤΙΡΕΡ;

Η Κάθριν προσπαθούσε να συνδε'σει όλα τα στοιχεία καθώς διέσχιζε τρέχοντας μαζί με τον Λάνγκντον το υπόγειο του Κτιρίου Άνταμς. Τα γράμματα A.D. είναι τα αρχικά τον Άλμηρεχτ Ντίρερ; Ο διάσημος Γερμανός χαράκτης και ζωγράφος του δέκατου έκτου αιώνα ήταν ένας από τους αγαπημένους καλλιτέχνες του αδερφού της και η Κάθριν είχε μια γενική, αν και αόριστη, εικόνα του έργου του. Ακόμα κι έτσι όμως, δεν μπορούσε να φανταστεί πώς θα τους βοηθούσε ο Ντίρερ στη συγκεκριμένη υπόθεση. Κατ' αρχάς, έχει πεθάνει εδώ και περισσότερα από τετρακόσια χρόνια. «Ο Ντίρερ είναι τέλειος από συμβολική άποψη», έλεγε ο Λάνγκντον καθώς ακολουθούσαν τις φωτεινές επιγραφές με τη λέξη ΕΞΟΔΟΣ. «Πρόκειται για μια υποδειγματική περίπτωση αναγεννησιακού πνεύματος: καλλιτέχνης, φιλόσοφος, αλχημιστής και αφοσιωμένος μελετητής των Αρχαίων Μυστηρίων. Ακόμα και σήμερα κανείς δεν έχει ερμηνεύσει πλήρως τα μηνύματα που κρύβονται στα έργα του Ντίρερ». «Έστω», είπε η Κάθριν, «όμως πώς μπορεί το "1514 Άλμπρεχτ Ντίρερ" να εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο αποκωδικοποιείται το μήνυμα της πυραμίδας;» Έφτασαν σε μια κλειδωμένη πόρτα και ο Λάνγκντον χρησιμοποίησε την κάρτα του Μπέλαμι για να συνεχίσουν. «Ο αριθμός 1514», της εξήγησε καθώς ανέβαιναν βιαστικά μια σκάλα, «μας οδηγεί σε ένα πολύ συγκεκριμένο έργο του Ντίρερ». Βρέθηκαν σε έναν τεράστιο διάδρομο. Ο Λάνγκντον έριξε μια ματιά τριγύρω και ύστερα έδειξε προς τα αριστερά. «Από δω». Συνέχισαν να κινούνται με ταχύτητα. «Ο Αλμπρεχτ Ντίρερ έκρυψε τον αριθμό 1514 στο πλέον μυστηριώδες έργο του, με τίτλο Μελαγχολία I, το οποίο ολοκλήρωσε τη συγκεκριμένη χρονιά. Θεωρείται το κορυφαίο έργο της βορειοευρωπαϊκής Αναγέννησης». Ο Πίτερ είχε δείξει κάποτε το συγκεκριμένο έργο στην αδερφή του, σε ένα παλιό βιβλίο με θέμα τον αρχαίο μυστικισμό, όμως η Κάθριν δε θυμόταν να είχε δει κρυμμένο κάπου το νούμερο 1514. «Όπως ίσως γνωρίζεις», συνέχισε ο Λάνγκντον ενθουσιασμένος,

Τ Ο ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ 343

«η Μελαγχολία I απεικονίζει τον αγώνα της ανθρωπότητας να κατανοήσει τα Αρχαία Μυστήρια. Οι συμβολισμοί που εμπεριέχονται στο συγκεκριμένο έργο είναι τόσο σύνθετοι, ώστε κάνουν τα έργα του Λεονάρντο ντα Βίντσι να φαντάζουν προφανή». Η Κάθριν σταμάτησε απότομα και κοίταξε τον Λάνγκντον. «Ρόμπερτ, η Μελαγχολία I βρίσκεται εδώ στην Ουάσινγκτον. Εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη». «Ναι», είπε εκείνος χαμογελώντας, «και κάτι μου λέει πως αυτό δεν είναι τυχαίο. Η πινακοθήκη είναι κλειστή αυτή την ώρα, όμως γνωρίζω τον έφορο και...» «Ξέχασέ το, Ρόμπερτ. Ξέρω πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει όταν αποφασίζεις να πας σε κάποιο μουσείο». Η Κάθριν κατευθύνθηκε προς μια εσοχή εκεί κοντά όπου είχε εντοπίσει ένα τραπέζι πάνω στο οποίο υπήρχε ένας υπολογιστής. Ο Λάνγκντον την ακολούθησε, ελαφρώς απογοητευμένος. «Ας το κάνουμε με τον εύκολο τρόπο». Κρίνοντας από το ύφος του, ο Ρόμπερτ Λάνγκντον, ως φιλότεχνος, αντιμετώπιζε ηθικό δίλημμα καθώς καλούνταν να χρησιμοποιήσει το διαδίκτυο τη στιγμή που το πρωτότυπο βρισκόταν τόσο κοντά. Η Κάθριν πέρασε πίσω από το τραπέζι και άνοιξε τον υπολογιστή. Όταν τελικά ολοκληρώθηκε η φόρτωση του λογισμικού, συνειδητοποίησε ότι υπήρχε ένα ακόμα πρόβλημα. «Δε βλέπω κάποιο εικονίδιο προγράμματος περιήγησης στο διαδίκτυο». «Το μηχάνημα βλέπει ένα εσωτερικό δίκτυο της βιβλιοθήκης». Ο Λάνγκντον έδειξε ένα εικονίδιο στην επιφάνεια εργασίας. «Δοκίμασε αυτό». Η Κάθριν έφερε τον κέρσορα πάνω στο εικονίδιο με τον τίτλο ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ και κλίκαρε. Ο υπολογιστής εμφάνισε μια νέα οθόνη και ο Λάνγκντον υπέδειξε ένα νέο σύνδεσμο. Η Κάθριν ενεργοποίησε το εικονίδιο που είχε διαλέξει ο Ρόμπερτ: ΣΥΛΛΟΓΗ ΧΑΡΑΚΤΙΚΏΝ. Το περιεχόμενο της οθόνης ανανεώθηκε. ΧΑΡΑΚΤΙΚΑ: ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ. «Πληκτρολόγησε το όνομα του Άλμπρεχτ Ντίρερ». Η Κάθριν εισήγαγε το όνομα και ύστερα ενεργοποίησε το πλήκτρο της αναζήτησης. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα σιην οθόνη άρχι-

352


σαν να εμφανίζονται μικρογραφίες εικόνων. Όλες τους έμοιαζαν να είναι της ίδιας τεχνοτροπίας: περίτεχνα ασπρόμαυρα χαρακτικά. Ο Ντίρερ φαίνεται πως είχε κάνει δεκάδες τέτοια έργα. Η Κάθριν συμβουλεύτηκε τον κατάλογο των έργων του. Αδάμ και Εύα Η Προδοσία του Χριστού Οι Τέσσερις Ιππότες της Αποκαλύψεως θείο Πάθος 0 Μυστικός Δείπνος Βλέποντας όλους αυτούς τους βιβλικούς τίτλους, η Κάθριν θυμήθηκε ότι ο Ντίρερ πίστευε σε κάτι που ονομαζόταν «μυστικιστικός χριστιανισμός» και ήταν ένα αμάλγαμα πρώιμου χριστιανισμού, αλχημείας, αστρολογίας και επιστήμης. Επιστήμης... Η εικόνα του εργαστηρίου της παραδομένου στις φλόγες κατέκλυσε το μυαλό της. Της ήταν αδύνατον ακόμα να αναλογιστεί τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, καθώς για την ώρα η σκέψη της ήταν εστιασμένη στη βοηθό της, την Τρις. Ελπίζω να κατάφερε να γλιτώσει. Ο Λάνγκντον κάτι έλεγε σχετικά με την εκδοχή του Ντίρερ για τον Μυστικό Δείπνο, όμως η Κάθριν σχεδόν δεν τον άκουγε. Είχε μόλις εντοπίσει το σύνδεσμο για τη Μελαγχολία I. Τον ενεργοποίησε με τη βοήθεια του ποντικιού, οπότε η σελίδα ανανεώθηκε, εμφανίζοντας κάποιες γενικές πληροφορίες. Μελαγχολία 1,1514 'Αλμπρεχτ Ντίρερ (χαλκογραφία) Συλλογή Ρόζενβαλντ Εθνική Πινακοθήκη Ουάσινγκτον Όταν προχώρησε τη σελίδα, εμφανίστηκε μια ψηφιακή εικόνα υψηλής ανάλυσης του αριστουργήματος του Ντίρερ.


353

Η Κάθριν έμεινε να κοιτάζει σαστισμένη, έχοντας ξεχάσει πόσο αλλόκοτη ήταν εκείνη η εικόνα. Ο Λάνγκντον γέλασε πνιχτά, κατανοώντας την αντίδρασή της. «Όπως σου είπα, οι συμβολισμοί είναι πυκνοί». Η Μελαγχολία I αποτελούνταν από μια φιγούρα με γιγάντια φτερά στην πλάτη η οποία βρισκόταν σε περισυλλογή, καθισμένη μπροστά από ένα πέτρινο κτίριο και περιτριγυρισμένη από το πιο ετερόκλητο και αλλόκοτο συνονθύλευμα αντικειμένων που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς: ένα ζυγό, ένα σκελετωμένο σκύλο, ξυλουργικά εργαλεία, μια κλεψύδρα, διάφορα γεωμετρικά στερεά, μια κρεμαστή καμπάνα, έναν ερωτιδέα, μια λεπίδα, μια σκάλα. Η Κάθριν θυμόταν κάπως αόριστα τον αδερφό της να της εξηγεί ότι η φτερωτή μορφή συμβόλιζε την «ανθρώπινη ιδιοφυΐα»: ένας σπουδαίος διανοητής με το πιγούνι ακουμπισμένο στην παλάμη του, απογοητευμένος, ανήμπορος να φτάσει στη φώτιση. Ο ιδιοφυής άντρας ήταν περικυκλωμένος από όλα εκείνα τα σύμβολα της ανθρώπινης ευφυΐας, αντικείμενα που συνδέονταν με την επιστήμη, τα μαθηματικά, τη φιλοσοφία, τη φύση, τη γεωμετρία, ακόμα και την ξυλουργική, κι όμως συνέχιζε να αδυνατεί να ανέβει τη σκάλα που οδηγούσε στην πραγματική φώτιση. Ακόμα και η ανθρωπινή ιδιοφυΐα δυσκολεύεται να κατανοήσει τα Αρχαία Μυστήρια. «Συμβολικά», είπε ο Λάνγκντον, «το έργο απεικονίζει την αποτυχημένη προσπάθεια της ανθρωπότητας να μεταμορφώσει την ανθρώπινη ευφυΐα σε θεϊκή δύναμη. Με αλχημικούς όρους, αντιπροσωπεύει την αδυναμία μας να μετατρέψουμε το μολύβι σε χρυσάφι». «Δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό το μήνυμα», συμφώνησε η Κάθριν. «Και πώς μας βοηθάει εμάς αυτό;» Δεν έβλεπε τον κρυμμένο αριθμό 1514 που της είχε αναφέρει ο Λάνγκντον. «Τάξη μέσα από το χάος», είπε εκείνος, χαμογελώντας λοξά. «Ακριβώς όπως υποσχέθηκε ο αδερφός σου». Έφερε το χέρι στην τσέπη του και έβγαλε το πλέγμα των γραμμάτων που είχε σχηματίσει νωρίτερα αντιστοιχίζοντας τα σύμβολα του τεκτονικού κώδικα με τα γράμματα του λατινικού αλφάβητου. «Αυτή τη στιγμή το πλέγμα δε βγάζει κανένα νόημα», είπε. Άπλωσε το χαρτί πάνω στο τραπέζι.


354

S Ο Ε υ Α Τ U Ν C S A S V U Ν J Η Κάθριν κοίταξε τα γράμματα. Κανένα νόημα, αυτό είναι σίγουρο. «Ο Ντίρερ όμως θα τα μεταμορφώσει». «Και πώς μπορεί να το κάνει αυτό;» «Γλωσσική αλχημεία». Ο Λάνγκντον έγνεψε προς την οθόνη του υπολογιστή. «Κοίτα προσεκτικά. Σε αυτό το αριστούργημα κρύβεται ένα στοιχείο που θα νοηματοδοτήσει τα δεκαέξι γράμματα». Της έδωσε λίγο χρόνο. «Το εντόπισες; Ψάξε να βρεις τον αριθμό 1514». Η Κάθριν δεν είχε καμία διάθεση για γρίφους. «Ρόμπερτ, δε βλέπω κανέναν αριθμό... Βλέπω μια σφαίρα, μια σκάλα, ένα μαχαίρι, ένα πολύεδρο, ένα ζυγό. Τι άλλο; Δεν ξέρω, παραιτούμαι». «Κοίτα! Εκεί, στο βάθος. Είναι χαραγμένο πάνω στο κτίριο πίσω από το μύστη, βλέπεις; Κάτω από την καμπάνα; Ο Ντίρερ δημιούργησε ένα τετράγωνο γεμάτο αριθμούς». Πράγματι, η Κάθριν εντόπισε το τετράγωνο με τους αριθμούς, ανάμεσα στους οποίους ήταν και το 1514. «Κάθριν, αυτό το τετράγωνο είναι το κλειδί για την αποκωδικοποίηση του μηνύματος της πυραμίδας!» Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε έκπληκτη. «Δεν πρόκειται για ένα οποιοδήποτε τετράγωνο», είπε ο Λάνγκντον, χαμογελώντας πλατιά. «Αυτό, κυρία μου, είναι ένα μαγικό τετράγωνο».

69 Π ΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ με πηγαίνουν; Ο Μπέλαμι βρισκόταν στο πίσω κάθισμα ενός τζιπ με τα μάτια δεμένα. Έπειτα από μια σύντομη στάση σε κάποιο σημείο κοντά στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, το όχημα συνέχισε την πορεία του... για


355

ένα λεπτό περίπου. Τώρα το τζιπ είχε σταματήσει ξανά, έχοντας καλύψει απόσταση σχεδόν ενός οικοδομικού τετραγώνου. Ο Μπέλαμι άκουσε πνιχτές φωνές να συζητάνε. «Λυπάμαι... αδύνατον...» έλεγε μια αυστηρή φωνή. «...κλειστό τέτοια ώρα...» Ο άντρας που οδηγούσε το τζιπ απάντησε με εξίσου έντονο ύφος. «Πρόκειται για έρευνα της CIA... ζήτημα εθνικής ασφάλειας...» Προφανώς, τα επιχειρήματα και η επίδειξη των ταυτοτήτων έφεραν αποτέλεσμα, γιατί ο τόνος της φωνής του πρώτου άντρα άλλαξε αμέσως. «Ναι, φυσικά... είσοδος υπηρεσίας...» Μια ανακλινόμενη πόρτα ακούστηκε να ανοίγει με ένα δυνατό μεταλλικό συριγμό, ενώ ταυτόχρονα η φωνή πρόσθετε: «Να σας συνοδεύσω; Όταν βρεθείτε μέσα, δε θα μπορέσετε να συνεχίσετε...» «Όχι. Έχουμε ήδη πρόσβαση». Αν υποτεθεί πως ο φύλακας αιφνιδιάστηκε, ήταν ήδη πολύ αργά για να αντιδράσει. Το τζιπ κινούνταν και πάλι. Προχώρησε περίπου πενήντα μέτρα και ύστερα σταμάτησε. Η βαριά πόρτα έκλεισε τρίζοντας πίσω τους. Σιωπή. Ο Μπέλαμι συνειδητοποίησε ότι έτρεμε. Με ένα δυνατό κρότο, η πίσω πόρτα του τζιπ άνοιξε απότομα. Ο Μπέλαμι ένιωσε έναν οξύ πόνο στους ώμους καθώς κάποιος τον έσυρε έξω κρατώντας τον από τις μασχάλες και στη συνέχεια τον έστησε στα πόδια του. Χωρίς να βγάλει τσιμουδιά, ο χεροδύναμος άντρας τον υποχρέωσε να διασχίσει μια μεγάλη λιθόστρωτη έκταση. Μια περίεργη γήινη μυρωδιά πλανιόταν στο χώρο, την οποία ο Μπέλαμι δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Τους συνόδευαν τα βήματα κάποιου ακόμα ατόμου που περπατούσε μαζί τους, όμως, όποιος κι αν ήταν, δεν είχε μιλήσει ακόμα. Σταμάτησαν σε μια πόρτα και ο Μπέλαμι άκουσε έναν ηλεκτρονικό ήχο. Η πόρτα άνοιξε. Ο Μπέλαμι οδηγήθηκε μέσα από μια σειρά διαδρόμων, παρατηρώντας ότι στην πορεία ο αέρας γινόταν πιο ζεστός και υγρός. Κάποια εσωτερική πισίνα ίσως; Όχι. Η μυρωδιά στον αέρα δεν ήταν αυτή του χλωρίου... Επρόκειτο για κάτι πολύ πιο γήινο και πρωτόγονο.

356


Πού στο διάολο βρισκόμαστε; Ο Μπέλαμι ήξερε ότι δεν ήταν δυνατόν να βρίσκονται σε απόσταση μεγαλύτερη ενός ή δύο οικοδομικών τετραγώνων από το Καπιτώλιο. Σταμάτησαν για μία ακόμα φορά και ακούστηκε ξανά ο ηλεκτρονικός ήχος κάποιας πόρτας ασφαλείας, που άνοιξε με ένα μακρόσυρτο σφύριγμα. 'Οταν τον έσπρωξαν για να περάσει μέσα, η μυρωδιά που τον χτύπησε ήταν απόλυτα χαρακτηριστική. Ο Μπέλαμι ήξερε πλέον πού βρίσκονταν. Θεέ μον! Ερχόταν εδώ συχνά, αν και ποτέ δε χρησιμοποιούσε την είσοδο υπηρεσίας. Αυτό το υπέροχο γυάλινο κτίριο βρισκόταν σε απόσταση μόλις τριακοσίων μέτρων από το Καπιτώλιο και τυπικά αποτελούσε μέρος του συγκροτήματος του Καπιτωλίου. Εγώ διευθύνω αυτό το μέρος! Ο Μπέλαμι κατάλαβε πως το ηλεκτρονικό κλειδί που τους έδινε πρόσβαση στους χώρους του κτιρίου ήταν το δικό του. Δύο δυνατά χέρια τον έσπρωξαν για να περάσει το κατώφλι, οδηγώντας τον σε ένα γνώριμο φιδογυριστό μονοπάτι. Η βαριά, υγρή ζέστη αυτού του χώρου συνήθως τον ανακούφιζε. Απόψε τον έκανε να ιδρώνει. Τι γνρεύονμε εδώ ηέρα; Ξαφνικά σταμάτησαν τον Μπέλαμι και τον έβαλαν να καθίσει σε έναν πάγκο. Ο γεροδεμένος συνοδός του του έβγαλε τις χειροπέδες μόνο για όσο διάστημα απαιτούνταν προκειμένου να τις περάσει στον πάγκο πίσω από την πλάτη του. «Τι θέλετε από μένα;» ρώτησε επιτακτικά ο Μπέλαμι, με την καρδιά του να χτυπάει ξέφρενα. Η μόνη απάντηση που πήρε ήταν ο ήχος από άρβυλα που απομακρύνονταν και από μια γυάλινη πόρτα που έκλεινε. Και μετά σιωπή. Νεκρική σιωπή. Αηλώς θα με παρατήσουν εδώ; Ο Μπέλαμι ίδρωνε ακόμα πιο έντονα τώρα, καθώς πάλευε να απελευθερώσει τα χέρια του. Δεν μπορώ ούτε τα μάτια μον να λύσω; «Βοήθεια!» φώναξε. «Ας με βοηθήσει κάποιος!» Όμως, την ίδια στιγμή που καλούσε πανικόβλητος σε βοήθεια, ο Μπέλαμι ήξερε πως κανείς δε θα τον άκουγε. Αυτή η τεράστια γυά-


357

λινη αίθουσα, γνωστή ως «Ζούγκλα», ήταν εντελώς αεροστεγής όταν ε'κλειναν σι πόρτες. Με εγκατέλειψαν στη «Ζούγκλα», σκέφτηκε. Κανείς δε θα με βρει εδώ μέχρι να ξημερώσει. Τότε το άκουσε. Ο ήχος ήταν σχεδόν ανεπαίσθητος, όμως τρόμαξε τον Μπέλαμι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είχε ακούσει ποτέ στη ζωή του. Κάτι ανασαίνει. Πολύ κοντά μου. Δεν ήταν μόνος του πάνω σιον πάγκο. Ένα σπίρτο άναψε ξαφνικά τόσο κοντά στο πρόσωπο του, ώστε μπορούσε να νιώσει τη θερμότητά του. Ο Μπέλαμι τραβήχτηκε προς τα πίσω, προσπαθώντας ενστικτωδώς να απαλλαγεί από τα δεσμά του. Τότε, απροειδοποίητα, ένα χέρι βρέθηκε στο πρόσωπο του και του έλυσε τα μάτια. Η φλόγα που έκαιγε μπροσιά του αντικαθρεφτιζόταν στα μαύρα μάτια της Ινούε Σάτο καθώς η διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας της CIA έφερνε το σπίρτο κοντά στο τσιγάρο που κρεμόταν από τα χείλη της, σε απόσταση ελάχιστων εκατοστών από το πρόσωπο του Μπέλαμι. Τον αγριοκοίταζε κάτω από το σεληνόφως που διαχεόταν μέσα από τη γυάλινη οροφή. Ο φόβος του έμοιαζε να της προσφέρει ικανοποίηση. «Λοιπόν, κύριε Μπέλαμι;» έκανε η Σάτο, τινάζοντας το σπίρτο για να σβήσει. «Από πού λέτε να ξεκινήσουμε;»

70 ΜΑΓΙΚΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ. Η Κάθριν έγνεψε καταφατικά καθώς παρατηρούσε το τετράγωνο με τους αριθμούς στο χαρακτικό του Ντίρερ. Οι περισσότεροι άνθρωποι θα σκέφτονταν πως ο Λάνγκντον τα είχε χαμένα, όμως η Κάθριν γρήγορα συνειδητοποίησε ότι είχε δίκιο. Ο όρος «μαγικό τετράγωνο» αναφερόταν όχι σε κάτι υπερφυσικό αλλά σε κάτι μαθηματικό: Ή τ α ν το όνομα που δινόταν σε ένα πλέγμα

ΕΝΑ


358

συνεχόμενων αριθμών τοποθετημένων με τέτοιον τρόπο ώστε όλες οι στήλες, κάθετα, οριζόντια και διαγώνια, να δίνουν το ίδιο άθροισμα. Δημιουργημένα πριν από περίπου τέσσερις χιλιάδες χρόνια από μαθηματικούς στην Αίγυπτο και στην Ινδία, τα μαγικά τετράγωνα συνέχιζαν να θεωρούνται από κάποιους στην κυριολεξία μαγικά. Η Κάθριν είχε διαβάσει ότι ακόμα και στη σύγχρονη εποχή πιστοί Ινδοί σχεδίαζαν πάνω στους λατρευτικούς ναούς τους όπου πραγματοποιούσαν τις ιεροτελεστίες ηουτζά ειδικά μαγικά τετράγωνα μεγέθους τρία επί τρία, τα οποία ονομάζονταν κουμηέρα κολάμ. Σε γενικές γραμμές, πάντως, ο σύγχρονος άνθρωπος είχε εντάξει τα μαγικά τετράγωνα στην κατηγορία των «ψυχαγωγικών μαθηματικών», καθώς υπήρχαν ακόμα άτομα τα οποία απολάμβαναν την προσπάθεια να ανακαλύψουν νέους «μαγικούς» συνδυασμούς. Σονντόκον για ιδιοφυίες. Η Κάθριν ανέλυσε γρήγορα το τετράγωνο του Ντίρερ, προσθέτοντας τους αριθμούς αρκετών κάθετων και οριζόντιων στηλών. ί} .>

9

13

0

10

11

8

9

6

/

12

4

15

14

1

κ;

«Τριάντα τέσσερα», είπε. «Όλες οι στήλες, οριζόντια, κάθετα και διαγώνια, δίνουν άθροισμα τριάντα τέσσερα». «Ακριβώς», είπε ο Λάνγκντον. «Όμως ήξερες ότι το συγκεκριμένο μαγικό τετράγωνο είναι διάσημο επειδή ο Ντίρερ κατόρθωσε κάτι που φαινομενικά ήταν ακατόρθωτο;» Έδειξε αμέσως στην Κάθριν πώς, εκτός του ότι όλες οι στήλες, οριζόντιες, κάθετες και διαγώνιες, είχαν άθροισμα ίσο με το τριάντα τέσσερα, ο Ντίρερ είχε επίσης βρει έναν τρόπο να κάνει τα τέσσερα τεταρτημόρια του τετραγώνου, τα τέσσερα κεντρικά τετράγωνα, ακόμα και τα τέσσερα γωνιακά τετράγωνα να δίνουν το ίδιο άθροισμα. «Ακόμα πιο εντυπωσιακό όμως είναι το επίτευγμα του Ντίρερ να τοποθετήσει τους αριθμούς δεκαπέντε και δεκατέσσερα σε γειτονικά τετράγωνα στην τελευταία ορι-


359

ζόντια σειρά, καταγράφοντας έτσι τη χρονιά κατά την οποία σημείωσε αυτά το εξαιρετικά κατόρθωμα!» Η Κάθριν κοίταξε τους αριθμούς, εντυπωσιασμένη από όλους εκείνους τους συνδυασμούς. Ο τόνος της φωνής του Λάνγκντον έγινε πιο ζωηρός τώρα. «Το φοβερό είναι ότι η Μελαγχολία I αποτελεί την πρώτη φορά στην ιστορία που ένα μαγικό τετράγωνο έκανε την εμφάνισή του στην ευρωπαϊκή τέχνη. Κάποιοι ιστορικοί πιστεύουν ότι αυτός ήταν ο τρόπος που επέλεξε ο Ντίρερ για να δείξει, με τρόπο που μόνο οι μυημένοι μπορούσαν να αντιληφθούν, ότι τα Αρχαία Μυστήρια είχαν ταξιδέψει έξω από τις αιγυπτιακές μυστηριακές σχολές, για να γίνουν πλέον κτήμα ευρωπαϊκών μυστικών οργανώσεων». Ο Ρόμπερτ έκανε μια παύση. «Γεγονός που μας οδηγεί πίσω σε... αυτό». Έγνεψε προς το χαρτί πάνω στο οποίο είχε σημειώσει τα γράμματα που αντιστοιχούσαν στα σύμβολα της πέτρινης πυραμίδας. S Ο Ε U Α Τ U Ν C S A S V U Ν J «Να υποθέσω ότι η διάταξή τους κάτι σου θυμίζει τώρα;» ρώτησε. «Πρόκειται για ένα τετράγωνο τέσσερα επί τέσσερα». Ο Λάνγκντον έπιασε το μολύβι και με προσοχή μετέφερε το αριθμημένο μαγικό τετράγωνο του Ντίρερ στο χαρτί, ακριβώς δίπλα στο πλέγμα των γραμμάτων. Η Κάθριν καταλάβαινε τώρα πόσο εύκολο επρόκειτο να είναι το έργο τους. Ο Ρόμπερτ έδειχνε απόλυτα σίγουρος έτσι όπως στεκόταν με το μολύβι στο χέρι, όμως, παραδόξως, μετά τον αρχικό του ενθουσιασμό, έμοιαζε να διστάζει. «Ρόμπερτ;» Γύρισε προς το μέρος της προβληματισμένος. «Είσαι σίγουρη πως θέλεις να το κάνω αυτό; Ο Πίτερ ζήτησε ρητά...» «Ρόμπερτ, αν δεν αποκωδικοποιήσεις εσύ το μήνυμα, τότε θα το κάνω εγώ». Άπλωσε το χέρι της, ζητώντας το μολύβι.


360

Ο Λάνγκντον καταλάβαινε ότι δεν υπήρχε τρόπος να τη μεταπείσει, κι έτσι συμφώνησε, στρέφοντας την προσοχή του ξανά στην πυραμίδα. Προσεκτικά, αντιστοίχισε το μαγικό τετράγωνο με τα ισάριθμα γράμματα της πυραμίδας, συνδυάζοντας ένα γράμμα με κάθε αριθμό. Στη συνέχεια δημιούργησε ένα νέο πλαίσιο, τοποθετώντας τα γράμματα του τεκτονικού κώδικα στη νέα τους σειρά όπως αυτή οριζόταν από την ακολουθία των αριθμών στο μαγικό τετράγωνο του Ντίρερ. Ό τ α ν ολοκλήρωσε το έργο του, εξέτασαν μαζί το αποτέλεσμα. J A C U

Ε S Τ Ν

Ο Α U U

V Ν S S

Η Κάθριν ένιωσε μπερδεμένη. «Και πάλι ακαταλαβίστικα είναι». Ο Λάνγκντον παρέμεινε σιωπηλός για αρκετή ώρα. «Δεν είναι ακαταλαβίστικα, Κάθριν», είπε τελικά. Το βλέμμα του φωτιζόταν από τη χαρά της ανακάλυψης. «Είναι... λατινικά».

Σε κάποιο μακρύ, σκοτεινό διάδρομο ένας ηλικιωμένος τυφλός άντρας περπατούσε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, κατευθυνόμενος προς το γραφείο του. Ό τ α ν έφτασε τελικά εκεί, σωριάστηκε στην πολυθρόνα του, ανακουφίζοντας τα πονεμένα γέρικα κόκαλα του. Ο τηλεφωνητής του βούιζε. Πάτησε το πλήκτρο και άκουσε. «Ο Γουόρεν Μπέλαμι είμαι», είπε με ψιθυριστή φωνή ο φίλος και τέκτονας αδελφός του. «Φοβάμαι πως έχω ανησυχητικά νέα...»

Τα μάτια της Κάθριν Σόλομον στράφηκαν αμέσως στο πλέγμα των γραμμάτων, επανεξετάζοντας το κείμενο. Πράγματι, μια λατινική λέξη σχηματίστηκε τώρα μπροστά στα μάτια xr^.Jeova.


361

J A c υ

Ε S τ Ν

Ο Α υ υ

V Ν S S

Η Κάθριν δεν είχε μελετήσει λατινικά, όμως η λέξη αυτή της ήταν γνωσιή από τα αρχαία εβραϊκά κείμενα που διάβαζε. Jeova. Ιεχαβάς. Καθώς το βλέμμα της συνέχισε παρακάτω, διαβάζοντας το πλέγμα σαν να ήταν σελίδα βιβλίου, διαπίστωσε με έκπληξη ότι πλέον μπορούσε να κατανοήσει ολόκληρο το κείμενο της πυραμίδας. Jeova Sanctus Unus. Γνώριζε τι σήμαιναν αυτές οι λέξεις. Η συγκεκριμένη φράση εμφανιζόταν πολυ' συχνά σε σύγχρονες μεταφράσεις εβραϊκών γραφών. Στην Τορά ο Θεός των εβραίων ήταν γνωστός με πολλά ονόματα -Ιεοβά, Ιεχαβάς, Ιαβέ, Γιαχβέ, ASwm, ο Ων, Ελοχίμ-, αλλά πολλές ρωμαϊκές μεταφράσεις είχαν αποδώσει την πολύμορφη ονοματολογία με μία και μοναδική λατινική φράση: Jeova Sanctus Unus. «Ένας αληθινός Θεός;» μονολόγησε ψιθυρισιά. Η φράση οπωσδήποτε δεν έμοιαζε με κάτι που θα τους βοηθούσε να βρουν τον αδερφό της. «Αυτό είναι το μυστικό μήνυμα της πυραμίδας; Ένας αληθινός Θεός; Νόμιζα πως η πυραμίδα ήταν ένας χάρτης». Ο Λάνγκντον έμοιαζε εξίσου μπερδεμένος, με τον ενθουσιασμό του να εξατμίζεται τώρα. «Η αποκωδικοποίηση προφανώς είναι σωστή, όμως...» «Ο άνιρας που κρατάει τον αδερφό μου θέλει να μάθει μια τοποθεσία». Στερέωσε τα μαλλιά πίσω από τα αφτιά της. «Αυτή η φράση δε θα τον ευχαριστήσει ιδιαίτερα». «Κάθριν», είπε ο Λάνγκντον αναστενάζοντας βαριά, «τη φοβόμουν μια τέτοια εξέλιξη. Ολόκληρο το βράδυ έχω την αίσθηση ότι αντιμετωπίζουμε σαν πραγματικότητα μια συλλογή μύθων και αλληγοριών. Ί σ ω ς η επιγραφή αυτή να υποδεικνύει μια μεταφορική τοποθεσία, λέγοντάς μας, στην ουσία, ότι η πραγματική δυναμική του ανθρώπου μπορεί να αξιοποιηθεί μόνο μέσω του ενός αληθινού Θεού». «Μα αυτό δε βγάζει νόημαϊ» απάντησε η Κάθριν, σφίγγοντας το

362


σαγόνι της από την ένταση. «Γενιές ολόκληρες η οικογένεια μου προστατεύει αυτή την πυραμίδα! Ένας αληθινός θεός; Αυτό είναι το μυστικό; Και η C I A T O θεωρεί ζήτημα εθνικής ασφάλειας; Είτε λένε ψέματα είτε κάτι δεν έχουμε καταλάβει!» Ο Λάνγκντον ανασήκωσε τους ώμους, συμφωνώντας με το συμπέρασμά της. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή το τηλέφωνο του άρχισε να χτυπάει.

Μέσα σε ένα ακατάστατο δωμάτιο κατακλυσμένο από παλιά βιβλία, ο ηλικιωμένος άντρας έσκυβε πάνω από το γραφείο του κρατώντας σφιχτά το ακουστικό ενός τηλεφώνου στο αρθριτικό χέρι του. Το τηλέφωνο καλούσε, ξανά και ξανά. Τελικά, απάντησε μια διστακτική φωνή. «Παρακαλώ;» Η φωνή ακουγόταν βαθιά αλλά αβέβαιη. «Πληροφορήθηκα ότι χρειάζεστε καταφύγιο», ψιθύρισε ο ηλικιωμένος. Ο άντρας που είχε απαντήσει φάνηκε να αιφνιδιάζεται. «Ποιος είστε; Σας τηλεφώνησε ο Γουόρεν Μπελ...» «Μην αναφέρετε ονόματα, σας παρακαλώ», τον διέκοψε ο ηλικιωμένος άντρας. «Πείτε μου, κατορθώσατε να προστατέψετε το χάρτη που σας εμπιστεύτηκαν;» Ακολούθησε μια αμήχανη παύση. «Ναι... όμως δε νομίζω ότι έχει σημασία. Δε λέει κάτι το ιδιαίτερο. Αν πρόκειται για χάρτη, μάλλον είναι χάρτης με τη μεταφορική σημασία παρά...» «Όχι, ο χάρτης είναι αληθινός, σας διαβεβαιώνω. Και υποδεικνύει μια απόλυτα υπαρκτή τοποθεσία. Πρέπει να τον διατηρήσετε ασφαλή. Δεν έχω λόγια να σας περιγράψω πόσο σημαντικό είναι αυτό. Σας καταδιώκουν, όμως, αν μπορέσετε να έρθετε σ' εμένα χωρίς να γίνετε αντιληπτοί, θα σας προσφέρω καταφύγιο... και κάποιες απαντήσεις». Ο άντρας δίστασε, φανερά αβέβαιος για το τι έπρεπε να κάνει. «Φίλε μου», άρχισε να λέει ο ηλικιωμένος, επιλέγοντας προσεκτικά τα λόγια του. «Υπάρχει ένα καταφύγιο στη Ρώμη, βόρεια του Τίβερη, το οποίο περιέχει δέκα λίθους από το όρος Σινά, έναν από τους ίδιους


363

τους ουρανούς και έναν με την όψη του σκοτεινού πατέρα του Λουκά. Γνωρίζετε σε ποιο μέρος βρίσκομαι;» Ακολούθησε μια παρατεταμένη σιωπή από την άλλη άκρη της γραμμής και ύστερα ο άντρας απάντησε: «Ναι, γνωρίζω». Ο ηλικιωμένος άντρας χαμογέλασε. Το φαντάστηκα, καθηγητά. «Ελάτε αμέσως. Βεβαιωθείτε ότι δε θα σας ακολουθήσει κανείς».

71 Ο ΜΑΛ'ΑΧ ΣΤΕΚΟΤΑΝ ΓΥΜΝΟΣ στη χαλαρωτική ζεστασιά του ατμόλουτρου. Αισθανόταν και πάλι αγνός, έχοντας απομακρύνει από πάνω του την επίμονη οσμή της αιθανόλης. Καθώς οι αρωματισμένοι με ευκάλυπτο ατμοί εισχωρούσαν στην επιδερμίδα του, ένιωθε τους πόρους του να ανοίγουν από τη θερμότητα. Ύστερα ξεκίνησε το τελετουργικό. Αρχικά έτριψε κάποιες ουσίες που προκαλούσαν απολέπιση πάνω στο καλυμμένο από τατουάζ σώμα του και στο κρανίο του, αφαιρώντας κάθε ίχνος τριχοφυΐας. Άτριχοι ήταν οι θεοί των επτά νησιών των Ηλιάδων. Έπειτα μάλαξε τη μαλακωμένη και δεκτική σάρκα του με έλαιο του Αμπραμελίν. Το ιερό έλαιο των μεγάλων μάγων. Στη συνέχεια έστριψε την μπαταρία της ντουσιέρας τέρμα αριστερά, και το νερό πάγωσε μέσα σε μια στιγμή. Στάθηκε κάτω από το παγωμένο νερό ένα ολόκληρο λεπτό, για να κλείσουν οι πόροι της επιδερμίδας του και να παγιδευτούν μέσα του η θερμότητα και η ενέργεια. Το κρύο λειτουργούσε ως υπενθύμιση του παγωμένου ποταμού μέσα στον οποίο είχε ξεκινήσει η μεταμόρφωσή του. Ό τ α ν βγήκε από το ντους, έτρεμε σύγκορμος, όμως μέσα σε δευτερόλεπτα η θερμότητα που είχε παγιδευτεί μέσα του άρχισε να αναδύεται μέσα από τα στρώματα της σάρκας του, ζεσταίνοντάς τον. Ο Μαλ'άχ ένιωθε τα σωθικά του να καίνε σαν καμίνι. Στάθηκε γυμνός μπροστά στον καθρέφτη και θαύμασε τη μορφή του. Ή τ α ν ίσως η τελευταία φορά που θα έβλεπε τον εαυτό του ως απλό θνητό. Τα πέλματά του ήταν τα νύχια ενός γερακιού. Τα πόδια του οι αρχαίοι στύλοι της σοφίας Βαάζ και Ιαχούμ. Οι γοφοί και το υπογά-

364


στριό χου ήταν χα τόξα της απόκρυφης ενέργειας. Κρεμασμένο κάτω από αυτά, το ευνουχισμένο μόριό του έφερε αποτυπωμένα σε τατουάζ τα σύμβολα του πεπρωμένου του. Σε μια άλλη ζωή, αυτό το βαρύ κομμάτι σάρκας είχε σταθεί η πηγή των σαρκικών απολαύσεών του. Ό μ ω ς όχι πια. Έχω εξαγνιστεί. Ό π ω ς έκαναν οι ευνούχοι μοναχοί των Καθαρών, ο Μαλ'άχ είχε αφαιρέσει τους όρχεις του. Είχε θυσιάσει το σωματικό του σφρίγος για μια άλλη, σημαντικότερη μορφή δύναμης. Οι Θεοί δεν έχουν φύλο. Έχοντας απαλλαγεί από την ανθρώπινη ατέλεια του φύλου, μαζί με τη χθόνια έλξη των σαρκικών πειρασμών, ο Μαλ'άχ είχε γίνει ό,τι είχαν υπάρξει κάποτε ο Ουρανός, ο Άττις, ο Σπόρος και οι πανίσχυροι ευνούχοι μάγοι του θρύλου του Αρθούρου. Κάθε πνευματικής μεταμόρφωσης προηγείται μια σωματική. Αυτό ήταν το μάθημα που δίδασκαν όλοι οι μεγάλοι θεοί, από τον Όσιρι μέχρι τον Ταμμούζ και από τον Ιησού μέχρι τον Σίβα και τον ίδιο τον Βούδα. Πρέπει να απαλλαγώ από το ανθρωπινό σαρκίο μου. Το βλέμμα του Μαλ'άχ στράφηκε προς τα πάνω, προσπερνώντας το δικέφαλο φοίνικα που κοσμούσε το στήθος του, αγνοώντας το σύνολο το>ν αρχαίων συμβόλων που κοσμούσαν το πρόσωπο χου και εστιάζοντας κατευθείαν σιην κορυφή του κεφαλιού του. Έγειρε το κεφάλι του προς τον καθρέφτη, διακρίνοντας με δυσκολία τον κύκλο της άθικτης σάρκας που περίμενε εκεί. Αυτό το σημείο του σώματος ήταν ιερό. Γνωστό ως «πηγή», ήταν το μοναδικό σημείο του ανθρώπινου κρανίου το οποίο παρέμενε ανοιχτό κατά τη γέννηση. Μια οπή στον εγκέφαλο. Παρότι αυτή η σωματική πύλη κλείνει μέσα σε μερικούς μήνες, παραμένει ένα συμβολικό σημείο αναφοράς στο χαμένο σύνδεσμο ανάμεσα στον εξωτερικό και τον εσωτερικό κόσμο. Ο Μαλ'άχ παρατήρησε το ιερό σημείο της παρθένας επιδερμίδας, το οποίο περικλειόταν από έναν κύκλο σαν στέμμα στο σχήμα ενός ουροβόρου όφεως, ενός μυστικιστικού φιδιού το οποίο αποτυπώνεται να δαγκώνει την ίδια του την ουρά. Η γυμνή σάρκα έμοιαζε να ανταποδίδει το βλέμμα του... φωτεινή, γεμάτη υποσχέσεις. Σύντομα ο Ρόμπερτ Αάνγκντον θα αποκάλυπτε τον ανεκτίμητο θησαυρό που χρειαζόταν ο Μαλ'άχ. Μόλις αυτός περνούσε στην κα-


365

τ οχ ή του, το κενό στην κορυφή του κεφαλιού του θα καλυπτόταν και, επιτε'λους, θα ήταν έτοιμος για την τελική του μεταμόρφωση. Διέσχισε το υπνοδωμάτιο του και πήρε από το κάτω συρτάρι ενός επίπλου μια μακριά λωρίδα λευκού μεταξιού. Ό π ω ς είχε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, το τύλιξε γύρω από τα λαγόνια και τους γλουτούς του. Στη συνέχεια κατέβηκε στο ισόγειο. Στο γραφείο του ο υπολογιστής του είχε δεχτεί ένα μήνυμα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Ή τ α ν από το σύνδεσμο του: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ. 0Α ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΟΡΑ. ΥΠΟΜΟΝΗ.

Ο Μαλ'άχ χαμογέλασε. Είχε φτάσει η ώρα για τις τελικές προετοιμασίες.

72 Ο ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΗΣ CIA ήταν εξαιρετικά δύσθυμος καθώς κατέβαινε από τον εξώστη του αναγνωστηρίου. Ο Μπέλαμι μας εξαπάτησε. Δεν είχε εντοπίσει κανένα απολύτως θερμικό ίχνος κοντά στο άγαλμα του Μωυσή, ούτε οπουδήποτε αλλού στο χώρο. Και πού στο διάολο πήγε ο Λάνγκντον; Ο πράκτορας επέστρεψε στο μοναδικό σημείο όπου είχαν εντοπίσει οποιοδήποτε θερμικό αποτύπωμα, δηλαδή στο κέντρο διακίνησης των βιβλίων. Κατέβηκε ξανά τη σκάλα, περνώντας κάτω από την οκταγωνική κονσόλα. Ο θόρυβος που έκαναν οι κυλιόμενοι ιμάντες ήταν εκνευριστικός. Έκανε μερικά βήματα μέσα στο δωμάτιο, κατέβασε με μια κοφτή κίνηση τα ειδικά γυαλιά του και επιθεώρησε το χώρο. Τίποτα. Στράφηκε προς τα ράφια. Η ανατιναγμένη πόρτα που οδηγούσε σε αυτά συνέχιζε να λάμπει κατακόκκινη από τη θερμότητα μετά την έκρηξη. Εκτός από αυτό όμως, δεν έβλεπε τίποταΑν είναι δυνατόν!

366


Ο πράκτορας τινάχτηκε προς τα πίσω καθώς μια απροσδόκητη φωτοβολία εμφανίστηκε ξαφνικά στο οπτικό του πεδίο. Σαν δυο φαντάσματα, τα αχνά αποτυπώματα δύο ανθρώπινων σωμάτων αναδύθηκαν με'σα από τον τοίχο, πάνω σε έναν από τους μεταφορικούς ιμάντες. Θερμικά ίχνη. Κατάπληκτος, ο πράκτορας παρακολούθησε τις δύο οπτασίες να διαγράφουν τον κύκλο του δωματίου πάνω στον ιμάντα και στη συνέχεια να εξαφανίζονται με το κεφάλι μέσα σε μια στενή τρύπα που υπήρχε στον τοίχο. Βγήκαν από δω ξαπλωμένοι πάνω στον ιμάντα; Απίστευτο! Εκτός από τη συνειδητοποίηση ότι ο Ρόμπερτ Λάνγκντον τους είχε ξεφύγει περνώντας από μια τρύπα στον τοίχο, ο πράκτορας αντιλαμβανόταν πλέον ότι είχε άλλο ένα πρόβλημα να αντιμετωπίσει: 0 Αάνγκντον δεν είναι μόνος του; Ετοιμαζόταν να επικοινωνήσει στον ασύρματο του με τον αρχηγό της ομάδας, όμως τον πρόλαβε εκείνος. «Προς όλους τους πράκτορες, έχουμε ένα εγκαταλελειμμένο Volvo στην πλατεία μπροστά από τη βιβλιοθήκη. Η άδεια είναι στο όνομα της Κάθριν Σόλομον. Αυτόπτης μάρτυρας αναφέρει ότι μπήκε στη βιβλιοθήκη προ ολίγου. Υποπτευόμαστε ότι συνοδεύει τον Ρόμπερτ Λάνγκντον. Η διευθύντρια Σάτο διέταξε να τους εντοπίσουμε άμεσα». «Έχω θερμικά αποτυπώματα και των δύο!» φώναξε ο πράκτορας που βρισκόταν στο δωμάτιο διακίνησης. Εξήγησε πώς είχε η κατάσταση. «Το Χριστό μου!» αναφώνησε ο αρχηγός της ομάδας. «Πού στο διάολο καταλήγει αυτός ο ιμάντας;» Ο πράκτορας συμβουλευόταν ήδη το σχεδιάγραμμα που ήταν αναρτημένο στον πίνακα ενημέρωσης του προσωπικού. «Στο Κτίριο Άνταμς», απάντησε. «Σε απόσταση ενός οικοδομικού τετραγώνου από δω». «Προς όλους τους πράκτορες: Κατευθυνθείτε προς το Κτίριο Άνταμς! ΤΩΡΑ!»


367

73 ΚΑΤΑΦΎΓΙΟ,

ΑΠΑΝΤΗςΕΙς.

Οι λέξεις κλωθογύριζαν στη σκέψη του Λάνγκντον την ώρα που εκείνος και η Κάθριν έβγαιναν τρέχοντας από μια πλαϊνή πόρτα του Κτιρίου Άνταμς στον κρύο νυχτερινό αέρα. Ο μυστηριώδης άντρας που είχε τηλεφωνήσει λίγο νωρίτερα είχε αποκαλύψει την τοποθεσία όπου βρισκόταν με έμμεσο τρόπο, όμως ο Ρόμπερτ είχε καταλάβει ποιο μέρος εννοούσε. Η αντίδραση της Κάθριν όταν πληροφορήθηκε τον προορισμό τους ήταν εντυπωσιακά αισιόδοξη: Υπάρχει καλύτερο μέρος να αναζητήσουμε τον ένα αληθινό Θεό; Το ερώτημα τώρα ήταν πώς θα πήγαιναν εκεί. Ο Λάνγκντον έκανε αργά μια στροφή τριακοσίων εξήντα μοιρών, προσπαθώντας να προσανατολιστεί. Ή τ α ν σκοτεινά, όμως, ευτυχώς, ο ουρανός είχε καθαρίσει. Στέκονταν σε ένα μικρό προαύλιο. Στο βάθος ο θόλος του Καπιτωλίου φάνταζε απίστευτα μακρινός και ο Λάνγκντον συνειδητοποίησε ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που βρισκόταν σε υπαίθριο χώρο από τη στιγμή που είχε φτάσει στο Καπιτώλιο, αρκετές ώρες πριν. Υποτίθεται πας θα έδινα μια διάλεξη και θα έφευγα. «Ρόμπερτ, κοίτα». Η Κάθριν έδειξε προς το μέρος όπου υψωνόταν το περίγραμμα του Κτιρίου Τζέφερσον. Ο Λάνγκντον δοκίμασε ισχυρή έκπληξη όταν είδε το κτίριο και συνειδητοποίησε πόσο μεγάλη απόσταση κάτω από το έδαφος είχαν καλύψει πάνω σε έναν ιμάντα μεταφορών. Στη συνέχεια όμως η έκπληξη έδωσε τη θέση της στην ανησυχία. Στο Κτίριο Τζέφερσον υπήρχε έντονη κινητικότητα: φορτηγά και αυτοκίνητα σταματούσαν μπροστά του, άνθρωποι φώναζαν. Προβολέας είναι εκείνο το φας; Ο Λάνγκντον άρπαξε το χέρι της Κάθριν. «Έλα, πάμε». Διέσχισαν το προαύλιο με κατεύθυνση προς τα βορειοανατολικά και σύντομα χάθηκαν πίσω από ένα κομψό κτίριο σε σχήμα πετάλου, το οποίο, όπως συνειδητοποίησε ο Λάνγκντον, ήταν η Βιβλιοθήκη Φόλγκερ Σαίξπηρ. Το συγκεκριμένο κτίριο έμοιαζε ιδανικό για να τους προσφέρει κάλυψη απόψε, καθώς φιλοξενούσε το πρωτότυπο,

368


γραμμένο στα λατινικά, χειρόγραφο της Νέας Ατλαντίδος του Φράνσις Μπέικον, του ουτοπικού οράματος σύμφωνα με το οποίο, όπως υποστήριζαν αρκετοί, είχαν σχεδιάσει οι θεμελιωτές του αμερικανικού έθνους ένα Νέο Κόσμο, βασισμένο στην αρχαία γνώση. Παρ' όλα αυτά, ο Λάνγκντον δε θα έκανε στάση εκεί αυτό το βράδυ. Χρειαζόμαστε ένα ταξί. Έφτασαν στη συμβολή της Τρίτης Οδού με την ανατολική λεωφόρο Καπιτωλίου. Η κίνηση ήταν αραιή και ο Λάνγκντον ένιωσε τις ελπίδες του να εξανεμίζονται καθώς αναζητούσε κάποιο ταξί. Εκείνος και η Κάθριν κινήθηκαν γρήγορα βόρεια ακολουθώντας την Τρίτη Οδό, έτσι ώστε να απομακρυνθούν από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Είχαν ήδη καλύψει ένα οικοδομικό τετράγωνο με τα πόδια όταν εντόπισε τελικά ο Ρόμπερτ ένα ταξί που έστριβε στη γωνία. Σήκωσε το χέρι του και το όχημα σταμάτησε. Στο ράδιο έπαιζε μουσική της Μέσης Ανατολής και ο νεαρός Άραβας οδηγός τους χαμογέλασε φιλικά. «Πού πάμε;» τους ρώτησε τη στιγμή που οι δυο τους έμπαιναν στο ταξί. «Θέλουμε να πάμε...» «Βορειοδυτικά!» πετάχτηκε η Κάθριν, δείχνοντας προς το βάθος της Τρίτης Οδού, στην αντίθετη κατεύθυνση από το Κτίριο Τζέφερσον. «Οδήγησε προς το Σιδηροδρομικό Σταθμό της Ένωσης και από εκεί στρίψε αριστερά, στη λεωφόρο Μασαχουσέτης. Θα σου πούμε εμείς πού να σταματήσεις». Ο οδηγός ανασήκωσε τους ώμους του, κατέβασε το διαχωριστικό από πλεξιγκλάς και δυνάμωσε ξανά το ραδιόφωνο. Η Κάθριν έριξε μια αυστηρή ματιά στον Λάνγκντον, σαν να του έλεγε: «Δε χρειάζεται να αφήσουμε ίχνη πίσω μας». Έδειξε έξω από το παράθυρο, στρέφοντας την προσοχή του Ρόμπερτ σε ένα μαύρο ελικόπτερο το οποίο πλησίαζε στην περιοχή πετώντας χαμηλά. Σκατά. Προφανώς, η Σάτο ήταν αποφασισμένη να αποκτήσει την πυραμίδα του Σόλομον. Καθώς παρακολουθούσαν το ελικόπτερο να προσγειώνεται ανάμεσα στα Κτίρια Τζέφερσον και Άνταμς, η Κάθριν σφάφηκε προς το μέρος του, δείχνοντας όλο και πιο ανήσυχη.


369

«Μπορώ να δω το κινητό σου μια στιγμή;» Ο Λάνγκντον της έδωσε το τηλέφωνο του. «Ο Πίτερ μου είπε ότι έχεις φωτογραφική μνήμη, σωστά;» ρώτησε η Κάθριν, κατεβάζοντας το παράθυρο της. «Και ότι μπορείς να θυμηθείς κάθε νούμερο τηλεφώνου που σχημάτισες κάποια στιγμή, ναι;» «Αλήθεια είναι, όμως...» Η Κάθριν εκσφενδόνισε το τηλέφωνο στο δρόμο. Ο Λάνγκντον στράφηκε απότομα στο κάθισμά του και είδε το τηλέφωνο του να σκάει με ορμή στο πεζοδρόμιο και να γίνεται κομμάτια πίσω τους. «Γιατί το έκανες αυτό;» «Τοίρα είμαστε εκτός δικτύου», είπε η Κάθριν με βλέμμα βλοσυρό. «Αυτή η πυραμίδα είναι η μοναδική μας ελπίδα να βρούμε τον αδερφό μου, και δεν έχω καμία πρόθεση να αφήσο) τη CIA να μας την κλέψει».

Στη θέση του οδηγού, ο Ομάρ Αμιράνα κουνούσε το κεφάλι του σιγοτραγουδώντας σιο ρυθμό της μουσικής. Είχε ελάχισιη κίνηση στους δρόμους απόψε, οπότε αισθανόταν τυχερός που είχε βρει επιτέλους κούρσα. Το ταξί του περνούσε δίπλα από το πάρκο Στάντον, όταν στον ασύρματο ακούστηκε η γνώριμη φωνή της τηλεφωνήτριας της εταιρείας. «Εδώ κέντρο. Προς όλα τα οχήματα που κινούνται στην περιοχή του Νάσιοναλ Μολ. Μόλις λάβαμε σήμα από τις Αρχές σχετικά με δύο φυγάδες οι οποίοι εθεάθησαν να κινούνται στην περιοχή του Κτιρίου Άνταμ...» Ο Ομάρ άκουσε εμβρόντητος το τηλεφωνικό κέντρο να περιγράφει με ακρίβεια το ζευγάρι που καθόταν πίσω του. Έριξε μια νευρική ματιά στον εσωτερικό καθρέφτη, συνειδητοποιώντας πως ο ψηλός άντρας πράγματι κάτι του θύμιζε. Μήπως τον είδα στην τηλεόραση, στους Πλέον Καταζητούμενους της Αμερικής; Διακριτικά, ο Ομάρ έπιασε τον ασύρματο. «Κέντρο;» είπε, μιλώντας σιγανά στο μικρόφωνο. «Εδώ ταξί υπ' αριθμόν εκατόν τριάντα τέσσερα. Τα δύο άτομα που μόλις περιγράψατε βρίσκονται στο όχημά μου... αυτή τη στιγμή». Το κέντρο συμβούλεψε αμέσως τον Ομάρ τι να κάνει. Τα χέρια

370


του έτρεμαν καθώς σχημάτιζε τον αριθμό του τηλεφώνου που του είχαν δώσει. Ο άντρας που απάντησε ακουγόταν αυστηρός και ψυχρός, θυμίζοντας στρατιωτικό. «Εδώ πράκτορας Τέρνερ Σίμκινς, ομάδες κρούσης της CIA. Ποιος είναι;» «Εεε... είμαι ο ταξιτζής», είπε ο Ομάρ. «Μου είπαν να σας τηλεφωνήσω σχετικά με τους δυο...» «Οι φυγάδες βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο όχημά σου; Απάντησε με ένα ναι ή ένα όχι». «Ναι». «Μπορούν να ακούσουν αυτή τη συνομιλία; Ναι ή όχι;» «Όχι. Το διαχωριστικό είναι...» «Πού τους μεταφέρεις;» «Κινούμαστε βορειοδυτικά μέσω της λεωφόρου Μασαχουσέτης». «Ακριβής προορισμός;» «Δεν είπαν». Ο πράκτορας δε μίλησε αμέσως. «Ο άντρας μεταφέρει ένα δερμάτινο σακίδιο;» Ο Ομάρ έριξε μια κλεφτή ματιά από τον εσωτερικό καθρέφτη και τα μάτια του γούρλωσαν. «Ναι! Δε φαντάζομαι να έχει τίποτα εκρηκτικά εκεί μέσα ή...» «Άκουσε προσεκτικά», είπε ο πράκτορας. «Δε διατρέχεις κανέναν κίνδυνο, εφόσον ακολουθήσεις κατά γράμμα τις οδηγίες μου. Κατανοητό;» «Μάλιστα, κύριε». «Πώς σε λένε;» «Ομάρ», είπε, αρχίζοντας να ιδρώνει τώρα. «Άκουσε, Ομάρ», είπε ψύχραιμα ο πράκτορας. «Τα πηγαίνεις περίφημα. Θέλω να κινηθείς όσο το δυνατόν πιο αργά, ώστε να προλάβει να τοποθετηθεί η ομάδα μου. Καταλαβαίνεις;» «Μάλιστα, κύριε». «Επίσης, το ταξί σου είναι εφοδιασμένο με σύστημα ενδοεπικοινωνίας ώστε να μπορείς να μιλάς σε αυτούς που κάθονται πίσω;» «Μάλιστα, κύριε». «Ωραία. Άκουσε τι θέλω να κάνεις».


371

73 Η

«ΖΟΥΓΚΛΑ», ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗ, ε ί ν α ι τ ο κ ε ν τ ρ ι κ ό σ η μ ε ί ο τ ο υ Β ο -

τανικού Κήπου των Ηνωμε'νων Πολιτειών (ΒΚΗΠ), του ζωντανού μουσείου της χώρας, και βρίσκεται δίπλα στο Καπιτώλιο. Ουσιαστικά ένα τροπικό δάσος, η «Ζούγκλα» στεγάζεται σε ένα τεράστιο θερμοκήπιο, το οποίο διαθέτει πανύψηλα καουτσουκόδεντρα, βανιανές, καθώς και ένα σκοινένιο διάδρομο στο ύψος των φυλλωμάτων, για τους πιο τολμηρούς επισκέπτες. Υπό κανονικές συνθήκες, ο Γουόρεν Μπέλαμι αντλούσε δύναμη από τα γήινα αρώματα της «Ζούγκλας» και από το φως του ήλιου όπως φιλτραριζόταν μέσα από την αχλή η οποία δημιουργούνιαν από τους ψεκαστήρες που υπήρχαν στη γυάλινη οροφή. Απόψε όμως, φωτισμένη μονάχα από το σεληνόφως, η «Ζούγκλα» τον τρομοκρατούσε. Ίδρωνε ακατάσχετα, ενώ τα χέρια του μυρμήγκιαζαν από τις κράμπες, καθώς συνέχιζαν να είναι επώδυνα δεμένα πίσω από την πλάτη του. Η διευθύντρια Σάτο βημάτιζε μπροστά του τραβώντας ατάραχη τζούρες από το τσιγάρο της, μια πράξη που ισοδυναμούσε με οικολογική τρομοκρατία σε αυτό το προσεκτικά ρυθμισμένο περιβάλλον. Το πρόσωπο της φάνταζε σχεδόν δαιμονικό κάτω από το θολό σεληνόφως που ξεχυνόταν από τη γυάλινη οροφή του κτιρίου. «Λοιπόν», συνέχισε η Σάτο, «όταν φτάσατε στο Καπιτώλιο απόψε και ανακαλύψατε ότι βρισκόμουν ήδη εκεί... πήρατε μια απόφαση. Αντί να μου γνωστοποιήσετε την παρουσία σας, σπεύσατε να κατεβείτε στο κατώτερο υπόγειο, όπου, με μεγάλο προσωπικό κίνδυνο, επιτεθήκατε στο διοικητή Άντερσον και ο' εμένα, ενώ στη συνέχεια βοηθήσατε τον Λάνγκντον να διαφύγει με την πυραμίδα και την κορωνίδα της». Έτριψε τον ώμο της. «Ενδιαφέρουσα επιλογή». Τψ οηοία θα έκανα ξανά, σκέφτηκε ο Μπέλαμι. «Πού βρίσκεται ο Πίτερ;» ρώτησε επιτακτικά, οργισμένος. «Και πού να ξέρω εγώ;» είπε η Σάτο. «Όλα τα άλλα, πάντως, τα ξέρετε!» της αντιγύρισε ο Αρχιτέκτονας, ο οποίος δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να κρύψει την υποψία του πως η Σάτο κρυβόταν, με κάποιον τρόπο, πίσω από όλη αυτή την

372


κατάσταση. «Ξέρατε πως έπρεπε να μεταβείτε στο Καπιτώλιο. Ξέρατε πως έπρεπε να βρείτε τον Ρόμπερτ Λάνγκντον. Ακόμα και την ακτινογραφία του σακιδίου του ξέρατε να εξετάσετε για να εντοπίσετε την κορωνίδα. Προφανώς, υπάρχει κάποιος που σας δίνει πληροφορίες». Η Σάτο κάγχασε και τον πλησίασε. «Κύριε Μπέλαμι, αυτός είναι ο λόγος που μου επιτεθήκατε; Νομίζετε ότι εγώ είμαι ο εχθρός-, Νομίζετε ότι προσπαθώ να κλέψω την πολύτιμη πυραμίδα σας;» Η Σάτο τράβηξε μια τζούρα από το τσιγάρο της και άφησε τον καπνό να βγει από τα ρουθούνια της. «Ακούστε με προσεκτικά. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται καλύτερα από μένα την τεράστια σημασία της διαφύλαξης μυστικών. Πιστεύω, όπως κι εσείς, ότι υπάρχουν ορισμένες πληροφορίες στις οποίες δεν πρέπει να έχουν πρόσβαση οι μάζες. Απόψε όμως έχουν τεθεί σε κίνηση δυνάμεις τις οποίες, φοβάμαι, δεν έχετε ακόμα αντιληφθεί. Ο άντρας που απήγαγε τον Πίτερ Σόλομον διαθέτει τεράστια ισχύ, κάτι που, προφανώς, δεν έχετε συνειδητοποιήσει. Πιααέψτε με, είναι μια κινούμενη ωρολογιακή βόμβα, ικανή να προκαλέσει μια σειρά γεγονότων τα οποία θα αλλάξουν εκ βάθρων τον κόσμο όπως τον γνωρίζετε». «Δεν καταλαβαίνω». Ο Μπέλαμι σάλεψε πάνω στον πάγκο, προσπαθώντας να ανακουφίσει τον πόνο στα δεμένα χέρια του. «Δε χρειάζεται να καταλάβετε. Αυτό που χρειάζεται είναι να συμμορφωθείτε. Αυτή τη στιγμή η μοναδική ελπίδα που έχω να αποτρέψω μια τρομερή καταστροφή είναι να συνεργαστώ με τον άνθρωπο αυτόν... και να του δώσω ακριβώς αυτό που θέλει. Πράγμα που σημαίνει ότι θα τηλεφωνήσετε στον κύριο Λάνγκντον και θα του πείτε να παραδοθεί, μαζί με την πυραμίδα και την κορωνίδα της. Μόλις ο καθηγητής βρεθεί υπό τη φρούρησή μου, θα αποκωδικοποιήσει την επιγραφή της πυραμίδας, αποκαλύπτοντας την πληροφορία που απαιτεί αυτός ο άνθρωπος και δίνοντάς του ακριβώς αυτό που ζητάει». Τψ τοποθεσία τψ σπειροειδούς σκάλας που οδψεί στα Αρχαία Μυστήρια; «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Έ χ ω δώσει όρκους μυστικότητας». Η Σάτο έγινε έξω φρενών. «Οι όρκοι σας μου είναι παντελώς αδιάφοροι] Αν δε συμμορφωθείτε, θα βρεθείτε στη φυλακή μέχρι να πείτε...»

373


«Μπορείτε να με απειλείτε όσο θέλετε», είπε αγέρωχα ο Μπέλαμι. «Δεν πρόκειται να σας βοηθήσω». Η Σάτο πήρε μια βαθιά ανάσα και αυτή τη φορά η φωνή της ήταν ένας τρομακτικός ψίθυρος. «Κύριε Μπέλαμι, πραγματικά δεν έχετε ιδέα τι πραγματικά συμβαίνει, έτσι δεν είναι;» Η τεταμένη σιωπή διήρκεσε αρκετά δευτερόλεπτα, ώσπου τελικά τη διέκοψε ο ήχος του κινητού της Σάτο. Έβαλε αμέσως το χέρι στην τσέπη της και τράβηξε ανυπόμονα το τηλέφωνο έξω. «Ακούω», είπε, καταγράφοντας με προσοχή την απάντηση που έλαβε. «Πού βρίσκεται το ταξί τους τώρα; Σε πόση ώρα; Εντάξει, ωραία. Φέρ' τους στο Βοτανικό Κήπο. Από την είσοδο υπηρεσίας. Και φρόντισε να φτάσουν στα χέρια μου αυτή η αναθεματισμένη πυραμίδα και η κορωνίδα της». Η Σάτο έκλεισε το τηλέφωνο και στράφηκε προς τον Μπέλαμι, χαμογελώντας αυτάρεσκα. «Λοιπόν... απ' ό,τι φαίνεται, πολύ σύντομα θα πάψετε να μου είστε χρήσιμος».

75 αφηρημένος το κενό, υπερβολικά κουρασμένος για να παροτρύνει τον αργοκίνητο ταξιτζή να πατήσει το γκάζι. Δίπλα του, η Κάθριν είχε βυθιστεί επίσης στη σιωπή, απελπισμένη από την αδυναμία τους να κατανοήσουν τι ήταν αυτό που έκανε τόσο σημαντική την πυραμίδα. Είχαν αναλύσει όλα όσα ήξεραν σχετικά με τη γρανιτένια πυραμίδα, τη χρυσή κορωνίδα και τα παράξενα γεγονότα εκείνης της βραδιάς, όμως συνέχιζαν να μην έχουν την παραμικρή ιδέα για το πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί η πυραμίδα ένας χάρτης που να οδηγεί οπουδήποτε. Ο

ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ ΑΤΕΝΙΖΕ

Jeova Sanctus Unus; Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης; Ο μυστηριώδης σύνδεσμος τους είχε υποσχεθεί ότι θα τους έδινε μερικές απαντήσεις, αν κατάφερναν να τον συναντήσουν σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Ένα καταφύγιο στη Ρώμη, βόρεια του Τίβερη. Ο Αάν-

374


γκντον γνώριζε ότι η «νέα Ρώμη» των θεμελιωτών αυτής της χώρας είχε μετονομαστεί πολΰ νωρίς σε Ουάσινγκτον, όμως συνέχιζαν να υπάρχουν στοιχεία που παρέπεμπαν στο αρχικό όραμα: τα νερά του Τίβερη εξακολουθούσαν να εκβάλλουν στον Ποτόμακ· οι γερουσιαστές συνέχιζαν να συνεδριάζουν κάτω από ένα αντίγραφο του τρούλου της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου· ο Ήφαιστος και η Αθηνά εξακολουθούσαν να φρουρούν το σημείο όπου κάποτε έκαιγε το άσβεστο πυρ της Ροτόντας. Οι απαντήσεις που αναζητούσαν ο Λάνγκντον και η Κάθριν φαίνεται ότι τους περίμεναν σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων. Βορειοδυτικά •μέσω τψ λεωφόρου Μασαχουσέτης. Ο προορισμός τους ήταν πράγματι ένα καταφύγιο, βόρεια του παραπόταμου Τίβερη στην Ουάσινγκτον. Ο Ρόμπερτ ευχόταν να πατούσε λίγο το γκάζι ο οδηγός. Ξαφνικά η Κάθριν ανακάθισε στη θέση της, σαν να είχε συνειδητοποιήσει κάτι. «Ω Θεέ μου, Ρόμπερτ!» Στράφηκε προς το μέρος του με πρόσωπο κάτωχρο. Δίστασε για λίγο, όμως τελικά μίλησε με απόλυτη σιγουριά. «Ακολουθούμε λανθασμένη πορεία!» «Όχι, σωστά πηγαίνουμε», επέμεινε εκείνος. «Προχωράμε βορειοδυτικά μέσω της λεωφόρου Μασαχου-» «Όχι! Εννοώ ότι πηγαίνουμε σε λάθος μέροςΐ» Ο Λάνγκντον δεν καταλάβαινε. Είχε ήδη εξηγήσει στην Κάθριν πώς ήξερε ποια ήταν η τοποθεσία που είχε περιγράψει ο μυστηριώδης άντρας. Περιέχει δέκα λίθους από το όρος Σινά, έναν ατιό τους βίους τους ουρανούς και έναν με την όψη του σκοτεινού τιατέρα του Λουκά. Μονάχα ένα κτίριο σε ολόκληρο τον κόσμο ανταποκρινόταν σε αυτή την περιγραφή. Και εκεί ακριβώς κατευθυνόταν τώρα αυτό το ταξί. «Κάθριν, είμαι σίγουρος όχι η τοποθεσία είναι η σωστή». «Όχι!» φώναξε εκείνη. «Δε χρειάζεται πλέον να πάμε εκεί. Κατάλαβα τι σημαίνει το μήνυμα της πυραμίδας και της κορωνίδας! Ξέρω περί τίνος πρόκειται!» Ο Λάνγκντον την άκουγε κατάπληκτος. «Εννοείς ότι ξέρεις ποια τοποθεσία υποδεικνύει η πυραμίδα;» «Ναι! Πρέπει να πάμε στην πλατεία Ελευθερίας!» Τώρα ο Λάνγκντον είχε μπερδευτεί εντελώς. Η πλατεία Ελευθε-


375

ρίας, παρότι βρισκόταν αρκετά κοντά, έμοιαζε εντελώς άσχετη με την υπόθεση. «Jeova Sanctus Unus!» είπε η Κάθριν. «Ο ένας αληθινός Θεός των εβραίων. Το ιερό σύμβολο των εβραίων είναι το Άστρο του Δαβίδ, η Σφραγίδα του Σολομώντα, ένα σημαντικό σύμβολο για τους τέκτονες επίσης!» Έβγαλε ένα χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου από την τσέπη της. «Δώσε μου το στιλό σου». Σαστισμένος, ο Λάνγκντον έβγαλε ένα στιλό από το σακάκι του. «Κοίτα». Άπλωσε το χαρτονόμισμα πάνω στο μηρό της και πήρε το στιλό του Λάνγκντον, δείχνοντας τη Μεγάλη Σφραγίδα στην πίσω πλευρά. «Αν σχεδιάσεις τη Σφραγίδα του Σολομώντα πάνω στη Μεγάλη Σφραγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών...» Σχεδίασε ένα Άστρο του Δαβίδ ακριβώς πάνω από την πυραμίδα. «Κοίτα τι προκύπτει!» Ο Αάνγκντον κοίταξε το χαρτονόμισμα και έπειτα την Κάθριν σαν να ήταν τρελή. «Ρόμπερτ, κοίταξε πιο προσεκτικά! Δε βλέπεις τι σου δείχνω;» Ο Λάνγκντον παρατήρησε ξανά προσεκτικά το σχέδιο.

Πού ατψ ευχή θέλει να καταλήξει; Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε αυτή την εικόνα ο Λάνγκντον. Ή τ α ν μια από τις πλέον δημοφιλείς «αποδείξεις» που πρόβαλλαν οι συνωμοσιολόγοι για τη μυστική επιρροή που είχαν ασκήσει οι τέκτονες στα πρώτα βήματα του αμερικανικού έθνους. Αν σχεδίαζε κάποιος ένα εξάκτινο αστέρι πάνω στη Μεγάλη Σφραγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών, η πάνω κορυφή

376


του αστεριού συνε'πιπτε ακριβώς με τον πανόπιη οφθαλμό των τεκτόνων... και, όλως περιέργως, οι υπόλοιπες πέντε κορυφές υποδείκνυαν τα γράμματα M-A-S-0-N. Τέκτονας. «Κάθριν, πρόκειται για απλή σύμπτωση, και, ούτως ή άλλως, δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει αυτό με την πλατεία Ελευθερίας». «Κοίτα ξανά!» επέμεινε εκείνη, σχεδόν θυμωμένη αυτή τη φορά. «Δε βλέπεις τι σου δείχναί Ακριβώς εκεί. Δεν το βλέπεις;» Την επόμενη στιγμή ο Λάνγκντον το είδε.

Ο επικεφαλής της ομάδας κρούσης Τέρνερ Σίμκινς στεκόταν έξω από το Κτίριο Άνταμς και πίεζε το κινητό πάνω στο αφτί του, καταβάλλοντος προσπάθεια να ακούσει τη συζήτηση που βρισκόταν σε εξέλιξη εκείνη τη στιγμή στο πίσω κάθισμα του ταξί. Κάτι συνέβη. Η ομάδα του ετοιμαζόταν να επιβιβαστεί σε ένα ελικόπτερο τύπου Sikorsky UH-60 προκειμένου να κατευθυνθεί προς τα βορειοδυτικά και να στήσει μπλόκο στο δρόμο, όμως το)ρα, απ' ό,τι φαινόταν, η κατάσταση είχε αλλάξει ξαφνικά. Μερικά δευτερόλεπτα νωρίτερα η Κάθριν Σόλομον είχε αρχίσει να επιμένει ότι κατευθύνονταν σε λάθος σημείο. Ο επικεφαλής της ομάδας δεν είχε καταφέρει να βγάλει νόημα από την εξήγηση που εκείνη είχε δώσει - κάτι σε σχέση με το χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου και το Άστρο του Δαβίδ. Το ίδιο ακριβώς φαίνεται πως ίσχυε και για τον Ρόμπερτ Λάνγκντον. Στην αρχή τουλάχιστον. Το>ρα όμως ο καθηγητής φαινόταν να καταλαβαίνει τι εννοούσε. «Θεέ μου, έχεις δίκιο!» αναφώνησε ο Λάνγκντον. «Πώς δεν το κατάλαβα νωρίτερα;» Ξαφνικά ο Σίμκινς άκουσε κάποιον να χτυπάει με δύναμη το διαχωριστικό του ταξί και στη συνέχεια το πλεξιγκλάς να ανοίγει. «Αλλαγή σχεδίου», φώναξε η Κάθριν στον οδηγό. «Πήγαινέ μας στην πλατεία Ελευθερίας!» «Στην πλατεία Ελευθερίας;» επανέλαβε νευρικά ο ταξιτζής. «Δεν πηγαίνουμε βορειοδυτικά μέσο) της λεωφόρου Μασαχουσέτης;» «Ξέχνα τη λεωφόρο!» φώναξε η Κάθριν. «Πλατεία Ελευθερίας! Στρίψε αριστερά εδώ! Εδώ! ΕΔΩ!»


377

Ο πράκτορας Σίμκινς άκουσε το ταξί να στρίβει απότομα σε κάποια γωνία του δρόμου. Εν τω μεταξύ, η Κάθριν μιλούσε και πάλι στον Λάνγκντον με ενθουσιασμό, αναφέροντας κάτι σχετικά με το περίφημο μπρούτζινο ανάγλυφο της Μεγάλης Σφραγίδας που υπήρχε στην πλατεία. «Με συγχωρείτε, κυρία», τη διέκοψε η φωνή του ταξιτζή, που ακουγόταν κάπως νευρικός. «Για να μην έχουμε καμία παρεξήγηση, πηγαίνουμε στην πλατεία Ελευθερίας, στη συμβολή της λεο)φόρου Πενσιλβανίας με τη Δέκατη Τέταρτη Οδό;» «Ναι!» είπε η Κάθριν. «Βιάσου!» «Κοντά είμαστε. Σε δύο λεπτά θα είμαστε εκεί». Ο Σίμκινς χαμογέλασε. Μπράβο, Ομάρ, καλή δουλειά. Τρέχοντας προς το ελικόπτερο που περίμενε με τον κινητήρα αναμμένο, φώναξε στην ομάδα του: «Τους έχουμε στο χέρι! Πλατεία Ελευθερίας! Φύγαμε!».

76 ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ είναι ένας χάρτης. Στη συμβολή της λεωφόρου Πενσιλβανίας με τη Δέκατη Τέταρτη Οδό, η τεράστια λιθόστρωτη επιφάνεια της πλατείας, αποτελούμενη από χρωματιστή πέτρα, απεικονίζει τους δρόμους της Ουάσινγκτον όπως τους οραματίστηκε αρχικά ο Πιερ ΛΆνφάν. Η πλατεία αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό, όχι μόνο επειδή είναι διασκεδαστική μια περιήγηση πάνω στο γιγάντιο χάρτη αλλά και επειδή ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, προς τιμήν του οποίου πήρε το όνομά της η πλατεία Ελευθερίας, έγραψε μεγάλο μέρος της περίφημης ομιλίας του με τίτλο «Έχω Ένα Όνειρο» στο παρακείμενο Ξενοδοχείο Ουίλαρντ. Η

Ο Ομάρ Αμιράνα, οδηγός ταξί στην Ουάσινγκτον, έφερνε τουρίστες στην πλατεία Ελευθερίας πάρα πολύ συχνά, όμως απόψε οι δύο επιβάτες του ήταν φανερό ότι δεν ήταν κοινοί τουρίστες. Σοβαρά, τάρα, τους κυνηγάει η CIA; Ο Ομάρ δεν είχε προλάβει καλά καλά να σταματήσει το όχημα, και το ζευγάρι τινάχτηκε έξω από το ταξί.

378


«Περίμενε εδώ!» είπε ο άντρας με το τουΐντ σακάκι στον Ομάρ. «Επιστρέφουμε σε ένα λεπτό!» Ο Ομάρ τους παρακολούθησε να τρέχουν προς τον πελώριο χάρτη που εκτεινόταν μπροστά τους, δείχνοντας διάφορα σημεία και αναφωνώντας καθώς μελετούσαν τη γεωμετρία των τεμνόμενων δρόμων. Ο Ομάρ άρπαξε το κινητό του από το ταμπλό του ταξί. «Κύριε, με ακούτε;» «Ναι, Ομάρ!» φώναξε ο πράκτορας, όμως η φωνή του μετά βίας ακουγόταν μες στον εκκωφαντικό θόρυβο που επικρατούσε στην άλλη άκρη της γραμμής. «Πού βρίσκονται τώρα;» «Φέρνουν βόλτες πάνω στο χάρτη. Μου φαίνεται πως κάτι ψάχνουν». «Μην τους χάσεις στιγμή από τα μάτια σου», φώναξε ο πράκτορας. «Σε λίγο είμαι εκεί!» Ο Ομάρ συνέχισε να παρακολουθεί τους δύο φυγάδες, οι οποίοι δεν άργησαν να εντοπίσουν την περίφημη Μεγάλη Σφραγίδα της πλατείας, ένα από τα μεγαλύτερα μπρούτζινα μετάλλια που κατασκευάστηκαν ποτέ. Στάθηκαν από πάνω της και σύντομα άρχισαν να δείχνουν προς τα νοτιοδυτικά. Ύστερα ο άντρας με το τουίντ σακάκι επέστρεψε τρέχοντας στο ταξί. Ο Ομάρ άφησε γρήγορα το κινητό του στο ταμπλό, προλαβαίνοντας να το ξεφορτωθεί προτού ο άντρας φτάσει στο ταξί λαχανιασμένος. «Προς τα πού πέφτει η Αλεξάνδρεια στην Πολιτεία της Βιρτζίνια;» ρώτησε επιτακτικά. «Η Αλεξάνδρεια;» Ο Ομάρ έδειξε προς τα νοτιοδυτικά, ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση προς την οποία έδειχναν λίγο νωρίτερα οι δύο φυγάδες. «Το ήξερα!» ψιθύρισε ο άντρας. Έκανε επιτόπου μεταβολή και φώναξε προς τη μεριά της γυναίκας. «Είχες δίκιο! Η Αλεξάνδρεια είναι!» Αμέσως εκείνη έδειξε προς την απέναντι πλευρά της πλατείας, μια φωτεινή πινακίδα με τη λέξη «Μετρό». «Η Μπλε Γραμμή πηγαίνει κατευθείαν εκεί. Εμείς θέλουμε το σταθμό της οδού Κινγκ». Ο Ομάρ ένιωσε ένα κύμα πανικού να τον κατακλύζει. Οχ, όχι! Ο άντρας στράφηκε ξανά προς το μέρος του και του άφησε ένα ποσό που υπερκάλυπτε την αξία της διαδρομής.


379

«Ευχαριστούμε. Τα ρέστα δικά σου». Σήκωσε το σακίδιο του και έφυγε τρέχοντας. «Σταθείτε! Μπορώ να σας πάω εγώ! Πηγαίνω συχνά εκεί!» Όμως ήταν πολύ αργά. Ο άντρας και η γυναίκα απομακρύνονταν τρέχοντας προς την πλατεία. Εξαφανίστηκαν στις σκάλες που οδηγούσαν στο σταθμό του μετρό. Ο Ομάρ άρπαξε το κινητό του. «Κύριε! Έφυγαν τρέχοντας προς το μετρό! Δεν μπόρεσα να τους εμποδίσω! Θα πάρουν την Μπλε Γραμμή για Αλεξάνδρεια!» «Μείνε εκεί που είσαι!» φώναξε ο πράκτορας. «Φτάνω σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα!» Ο Ομάρ κοίταξε το μάτσο των χαρτονομισμάτων που του είχε δώσει ο άντρας. Το πρώτο χαρτονόμισμα ήταν εκείνο πάνω στο οποίο σχεδίαζαν νωρίτερα. Είχαν φτιάξει ένα Άστρο του Δαβίδ πάνω στη Μεγάλη Σφραγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών. Πραγματικά, οι ακτίνες του άστρου έπεφταν πάνω στα γράμματα που σχημάτιζαν τη λέξη MASON.

Την επόμενη στιγμή, εντελώς απροειδοποίητα, ο Ομάρ ένιωσε μια εκκωφαντική δόνηση ολόγυρά του, λες και ετοιμαζόταν να πέσει μια νταλίκα πάνω στο ταξί του. Σήκωσε το κεφάλι, όμως ο δρόμος ήταν άδειος. Ο θόρυβος δυνάμωσε και ξαφνικά ένα εντυπωσιακό μαύρο ελικόπτερο ξεπρόβαλε μέσα στη νύχτα και προσγειώθηκε καταμεσής του χάρτη της πλατείας. Μια ομάδα μαυροντυμένων αντρών πήδηξε κάτω. Οι περισσότεροι έτρεξαν προς το σταθμό του μετρό, όμως ο ένας κινήθηκε γρήγορα προς το ταξί του Ομάρ. Άνοιξε απότομα την πόρτα του συνοδηγού. «Ομάρ; Εσύ είσαι;» Ο Ομάρ έγνεψε καταφατικά, άφωνος. «Μήπως είπαν πού πήγαιναν;» ρώτησε επιτακτικά ο πράκτορας. «Στην Αλεξάνδρεια! Στο σταθμό της οδού Κινγκ», απάντησε εκείνος, σαστισμένος. «Προσφέρθηκα να τους πάω εγώ, όμως...» «Είπαν σε ποιο σημείο της Αλεξάνδρειας κατευθύνονταν;» «Όχι! Κοίταξαν το μετάλλιο της Μεγάλης Σφραγίδας στην πλατεία, ύστερα ρώτησαν κατά πού πέφτει η Αλεξάνδρεια και μετά με

380


πλήρωσαν με αυτό». Έδωσε στον πράκτορα το χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου με το αλλόκοτο σχήμα. Ό σ η ώρα ο πράκτορας μελετούσε το χαρτονόμισμα, ο Ομάρ ξαφνικά βρήκε την απάντηση. Οι τέκιονες! Στην Αλεξάνδρεια! Έ ν α από τα πλέον φημισμένα τεκτονικά κτίρια στην Αμερική βρισκόταν εκεί. «Αυτό είναι!» πετάχτηκε. «Το Τεκτονικό Μνημείο του Τζορτζ Ουάσινγκτον! Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το σταθμό της οδού Κινγκ!» «Ναι, αυτό είναι», είπε ο πράκτορας, που, προφανώς, είχε μόλις καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα, την ώρα που οι συνάδελφοι του επέστρεφαν τρέχοντας από το σταθμό του μετρό. «Μας ξέφυγαν!» φώναξε ένας από αυτούς. «Η Μπλε Γραμμή αναχώρησε πριν από λίγο! Δεν είναι στις αποβάθρες!» Ο πράκτορας Σίμκινς κοίταξε το ρολόι του και στράφηκε ξανά στον Ομάρ. «Πόση ώρα κάνει ο συρμός για να φτάσει στην Αλεξάνδρεια;» «Δέκα λεπτά τουλάχιστον, μπορεί και περισσότερο». «Ομάρ, ήσουν άψογος. Σ' ευχαριστώ». «Κανένα πρόβλημα. Τι τρέχει με δαύτους;» Ό μ ω ς ο πράκτορας Σίμκινς είχε ήδη κάνει μεταβολή και έτρεχε προς το ελικόπτερο φωνάζοντας: «Πάμε στο σταθμό της οδού Κινγκ! Θα φτάσουμε εκεί πριν από αυτούς!». Σαστισμένος, ο Ομάρ είδε το μαύρο ελικόπτερο να απογειώνεται. Πήρε μια απότομη στροφή προς το νότο, περνώντας πάνω από τη λεωφόρο Πενσιλβανίας, και χάθηκε μέσα στη νύχτα.

Κάτω από τα πόδια του ταξιτζή, ένας συρμός του μετρό ανέπτυσσε ταχύτητα απομακρυνόμενος από την πλατεία Ελευθερίας. Σε κάποιο από τα βαγόνια του κάθονταν ξέπνοοι ο Ρόμπερτ Λάνγκντον και η Κάθριν Σόλομον, αμίλητοι καθώς το τρένο τους μετέφερε στον προορισμό τους.


381

73 Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΞΕΚΙΝΟΥΣΕ κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο. Έπεφτε στο κενό, γκρεμιζόταν προς τα πίσω, και ο παγωμένος ποταμός στο βάθος μιας απότομης χαράδρας περίμενε να τον καταπιεί. Ψηλά από πάνω, τα ανελέητα γκρίζα μάτια του Πίτερ Σόλομον τον κοίταζαν πίσω από την κάννη του πιστολιού που είχε φέρει μαζί του ο Άνδρος. Ό π ω ς έπεφτε, ο κόσμος από πάνω του υποχωρούσε, τα πάντα εξαφανίζονταν καθώς τον τύλιγε ένα σύννεφο αχλής από τον καταρράκτη λίγο πιο πάνω. Προς στιγμήν τα πάντα έγιναν λευκά, σαν να βρισκόταν στον παράδεισο. Ύστερα χτύπησε πάνω στον πάγο. Κρύο. Σκοτάδι. Πόνος. Συστρεφόταν παρασυρόμενος από μια πανίσχυρη δύναμη η οποία τον χτυπούσε ανελέητα πάνω σε βράχους μέσα σε ένα απερίγραπτα κρύο κενό. Οι πνεύμονές του πονούσαν, αποζητούσαν λίγο αέρα, όμως οι μύες του στήθους του είχαν συσπαστεί τόσο βίαια από το κρύο, ώστε αδυνατούσε να πάρει ανάσα. Είμαι κάτω αηό τον nayο. Ο πάγος κοντά στον καταρράκτη φαίνεται πως ήταν πιο λεπτός εξαιτίας του περιδινούμενου νερού και ο Άνδρος τον είχε διαπεράσει με την ορμή της πτώσης του. Τώρα παρασυρόταν από το ρεύμα του ποταμού, παγιδευμένος κάτω από μια διάφανη οροφή. Προσπαθούσε να γαντζωθεί από την κάτω πλευρά του στρώματος πάγου, επιχειρώντας να ξεφύγει, όμως δεν είχε από πού να πιαστεί. Ο αφόρητος πόνος από τη σφαίρα που είχε τρυπήσει τον ώμο του έσβηνε σταδιακά, όπως και το τσούξιμο από τα σκάγια του κυνηγετικού όπλου, υπακούοντας στο μούδιασμα που νέκρωνε σταδιακά το σο>μα του. Το ρεύμα δυνάμωνε, παρασύροντάς τον σε μια καμπή του ποταμού. Το σώμα του υπέφερε, χρειαζόταν οξυγόνο. Ξαφνικά βρέθηκε μπλεγμένος σε κάτι κλαδιά, σκαλωμένος σε ένα δέντρο που είχε πέσει μέσα στο νερό. Σκέψου! Άπλωσε απεγνωσμένα τα χέρια του προς ένα κλαδί, ψάχνοντας τρόπο να βγει στην επιφάνεια, καταφέρνοντας τελικά να εντοπίσει το σημείο όπου αυτό τρυπούσε τον πάγο. Τ α

382


ακροδάχτυλά χου ψηλάφισαν το μικρό σχεφάνι τρεχούμενου νερού γύρω από χο κλαδί και άρχισε να τραβάει χο χείλος του κύκλου προσπαθώντας να μεγαλώσει την τρύπα. Μία... δύο φορές... και το άνοιγμα άρχισε να μεγαλώνει, φτάνοντας σε διάμετρο αρκετών εκατοστών. Στηριζόμενος στο κλαδί, έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω και κόλλησε το στόμα του πάνω στο μικρό άνοιγμα. Ο χειμωνιάτικος αέρας που εισχώρησε με ορμή στα πνευμόνια του φάνταζε ζεστός. Η ξαφνική εισροή οξυγόνου αναπτέρωσε τις ελπίδες του. Πάτησε γερά πάνω στον κορμό χου δέντρου και έσπρωξε με δύναμη προς τα πάνω, χρησιμοποιώντας την πλάτη και τους ώμους του. Ο πάγος γύρω από το πεσμένο δέντρο, τρυπημένος σε διάφορα σημεία από τα κλαδιά και άλλα υλικά που είχε παρασύρει το νερό, ήταν ήδη εξασθενημένος και, όπως έσπρωχνε με τα δυνατά του πόδια τον κορμό, το κεφάλι και οι ώμοι του τον διαπέρασαν και τινάχτηκαν με ορμή στην επιφάνεια. Τα πνευμόνια του γέμισαν με αέρα. Καθώς το μεγαλύτερο μέρος του σώματος του παρέμενε κάτω από το νερό, άρχισε να σπρώχνει απεγνωσμένα προς τα πάνω, βάζοντας δύναμη στα πόδια του, τραβώντας με τα χέρια του, ώσπου τελικά κατάφερε να βγει και να ξαπλώσει εξαντλημένος πάνω στον πάγο. Ο Άνδρος έβγαλε τη μουσκεμένη μάσκα του σκι και την έβαλε στην τσέπη του, στρέφοντας το βλέμμα του προς το σημείο από όπου είχε πέσει, αναζητώντας τον Πίτερ Σόλομον. Η καμπή του ποταμού του μπλόκαρε τη θέα. Το στήθος του είχε αρχίσει να πονάει και πάλι. Αθόρυβα, έσυρε ένα μικρό κλαδί πάνω από την τρύπα για να την κρύψει. Μέχρι το πρωί θα ήταν και πάλι καλυμμένη με πάγο. Καθώς ο Άνδρος τραβούσε παραπατώντας προς το δάσος, άρχισε να χιονίζει. Δεν μπορούσε να υπολογίσει πόση απόσταση είχε καλύψει όταν κατάφερε να βγει από τα δέντρα και να βρεθεί σε ένα ανάχωμα δίπλα σε ένα μικρό δρόμο. Παραληρούσε και υπέφερε από υποθερμία. Το χιόνι έπεφτε πιο πυκνό τώρα, όταν είδε δυο φώτα να πλησιάζουν από το δρόμο. Ο Άνδρος άρχισε να χειρονομεί έξαλλα και το φορτηγό σταμάτησε. Είχε πινακίδες της Πολιτείας του Βερμόντ. Ένας ηλικιωμένος άντρας με κόκκινο καρό πουκάμισο κατέβηκε από μέσα.


•101

Ο Άνδρος κινήθηκε προς το μέρος του παραπατώντας, σφίγγοντας το στήθος του που αιμορραγούσε. «Ένας κυνηγός... με πυροβόλησε! Πρέπει να πάω... στο νοσοκομείο!» Χωρίς να διστάσει, ο ηλικιωμένος άντρας βοήθησε τον Άνδρο να καθίσει στη θέση του συνοδηγού και δυνάμωσε το καλοριφέρ του αυτοκινήτου. «Προς τα πού πέφτει το κοντινότερο νοσοκομείο;» Ο Άνδρος δεν είχε ιδέα, όμως έδειξε προς το νότο. «Στην επόμενη έξοδο». Δε θα πάμε σε κανένα νοσοκομείο. Ο ηλικιωμένος άντρας από το Βερμόντ δηλώθηκε ως αγνοούμενος την επόμενη μέρα, όμως κανείς δεν ήξερε σε ηοιο ακριβώς σημείο του ταξιδιού του από το Βερμόντ είχε χαθεί μέσα στη σφοδρή χιονοθύελλα. Ούτε συνέδεσε κανείς την εξαφάνισή του με την άλλη είδηση που κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας: την τραγική δολοφονία της 'Ιζαμπέλ Σόλομον. Όταν ξύπνησε ο Άνδρος, βρισκόταν ξαπλωμένος σε ένα θλιβερό δωμάτιο κάποιου φτηνού ξενοδοχείου το οποίο παρέμενε κλειστό το χειμώνα. Θυμήθηκε ότι είχε καταφέρει να τρυπώσει στο δωμάτιο και να δέσει τα τραύματά του με σκισμένα σεντόνια, ξαπλώνοντας στη συνέχεια σε ένα ξεχαρβαλωμένο κρεβάτι, κάτω από μια στοίβα μουχλιασμένων κουβερτών. Πέθαινε στην πείνα. Πήγε κουτσαίνοντας στο μπάνιο και είδε τα ματωμένα σκάγια στο νιπτήρα. Θυμόταν αμυδρά να τα βγάζει από το στήθος του. Σήκωσε το βλέμμα του στο βρόμικο καθρέφτη και απρόθυμα έλυσε τους ματωμένους επιδέσμους του για να επιθεωρήσει τη ζημιά. Οι σκληροί μύες του στήθους και της κοιλιάς του είχαν εμποδίσει τα μικρά σκάγια να εισχωρήσουν πολύ βαθιά, όμως το σώμα του, που κάποτε ήταν τέλειο, τώρα ήταν ρημαγμένο από τραύματα. Η μία και μοναδική σφαίρα που είχε ρίξει ο Πίτερ Σόλομον φαίνεται πως είχε προκαλέσει διαμπερές τραύμα στον ώμο του, αφήνοντας πίσω της ένα ματωμένο κρατήρα. Την κατάσταση επιδείνωνε το γεγονός ότι ο Άνδρος είχε αποτύχει να αποκτήσει αυτό που τον είχε ωθήσει να κάνει όλο εκείνο το ταξίδι. Την πυραμίδα. Το στομάχι του διαμαρτυρήθηκε, οπότε πήγε κουτσαί-

384


νοντας μέχρι το φορτηγό του ηλικιωμένου άντρα, ελπίζοντας να βρει κάτι φαγώσιμο. Το όχημα ήταν καλυμμένο από πυκνό χιόνι και ο Άνδρος αναρωτήθηκε πόση ώρα είχε μείνει αναίσθητος στο παλιό ξενοδοχείο. Δόξα w Θεά, συνήλθα. Δε βρήκε τίποτα φαγώσιμο στην καμπίνα, όμως εντόπισε μερικά παυσίπονα για την αρθρίτιδα στο ντουλαπάκι του φορτηγού. Πήρε μια χούφτα και τα κατάπιε με τη βοήθεια άφθονου χιονιού. Χρειάζομαι φαγητό. Λίγες ώρες αργότερα το φορτηγό που ξεπρόβαλε πίσω από το παλιό ξενοδοχείο δε θύμιζε σε τίποτα το όχημα που είχε σταματήσει εκεί δύο μέρες νωρίτερα. Η κουκούλα της καρότσας έλειπε, όπως και τα τάσια, τα αυτοκόλλητα που υπήρχαν στους προφυλακτήρες και ολόκληρη η ταπετσαρία. Οι πινακίδες του Βερμόντ είχαν αντικατασταθεί από εκείνες που είχε βρει ο Άνδρος σε ένα σαράβαλο παρκαρισμένο δίπλα σιο σκουπιδότοπο του ξενοδοχείου, όπου είχε πετάξει τα ματωμένα σεντόνια, τα σκάγια και όλα τα στοιχεία που φανέρωναν ότι είχε περάσει από εκεί. Ο Άνδρος δεν είχε εγκαταλείψει το σχέδιο να αποκτήσει την πυραμίδα, όμως για την ώρα θα έπρεπε να περιμένει. Έπρεπε να κρυφτεί, να γίνει καλά και, πάνω απ' όλα, να φάει. Βρήκε ένα εστιατόριο πάνω στο δρόμο και έφαγε μέχρι σκασμού αβγά, μπέικον, τηγανίτες, συνοδεύοντάς τα με τρία ποτήρια χυμό πορτοκάλι. Όταν χόρτασε, παρήγγειλε κι άλλο φαγητό για να το πάρει μαζί του. Όταν ξαναβγήκε στο δρόμο, άνοιξε το παλιό ραδιόφωνο του φορτηγού. Δεν είχε δει τηλεόραση, ούτε είχε διαβάσει εφημερίδες μετά την περιπέτειά του, οπότε, όταν άκουσε τις ειδήσεις από τον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, έμεινε αποσβολωμένος. «Στελέχη του FBI», έλεγε ο εκφωνητής, «συνεχίζουν χην έρευνα για τον ένοπλο εισβολέα ο οποίος δολοφόνησε την 'Ιζαμπέλ Σόλομον στο σπίτι της πριν από δύο μέρες. Ο δολοφόνος πιστεύεται ότι έπεσε στο παγωμένο ποτάμι και το πτώμα του κατέληξε στη θάλασσα». Ο Άνδρος πάγωσε. 0 δολοφόνος της Ιζαμπέλ Σόλομον; Συνέχισε να οδηγεί βυθισμένος σε μια γεμάτη σύγχυση σιωπή, ακούγοντας και το υπόλοιπο ρεπορτάζ. Ή τ α ν καιρός να φύγει μακριά, πολύ μακριά από αυτό το μέρος.


•101

Το διαμέρισμα στο Μανχάταν πρόσφερε εκπληκτική θέα στο Σέντραλ Παρκ. Ο Άνδρος το είχε επιλέξει γιατί η καταπράσινη θάλασσα που απλωνόταν μπροστά στο παράθυρο του θύμιζε τη χαμένη θέα του Αιγαίου. Παρότι ήξερε πως, κανονικά, θα έπρεπε να αισθάνεται ευτυχής που ήταν ζωντανός, δεν ένιωθε έτσι. Το κενό δεν τον εγκατέλειπε στιγμή και τελικά κατέληξε να αποκτήσει εμμονή με την αποτυχημένη του απόπειρα να κλέψει την πυραμίδα του Πίτερ Σόλομον. Ο Άνδρος είχε περάσει πολλές ώρες συγκεντρώνοντας στοιχεία για την Τεκτονική Πυραμίδα και, παρότι υπήρχαν έντονες διχογνωμίες σχετικά με το κατά πόσο αυτή ήταν πραγματική, όλες οι απόψεις συνέκλιναν στο ότι η αποκάλυψη των μυστικών της πρόσφερε τεράστια σοφία και δύναμη. Η Τεκτονική Πυραμίδα είναι πραγματική, επαναλάμβανε στον εαυτό του ο Άνδρος. Οι πληροφορίες εκ των έσω που διαθέτω είναι αναμφισβήτητες. Η μοίρα είχε φέρει την πυραμίδα πολύ κοντά του και ήξερε ότι το να την αγνοήσει ήταν σαν να είχε στα χέρια του ένα λαχείο που είχε κερδίσει αλλά δεν είχε πάει ποτέ να το εξαργυρώσει. Είμαι ο μοναδικός άνθρωπος εκτός της αδελφότητας των τεκτόνων που γνωρίζει πως η πυραμίδα είναι πραγματική, καθώς και την ταυτότητα του ανθρώπου που τη φυλάει. Είχαν περάσει μήνες και, παρότι το σώμα του είχε γιατρευτεί, ο Άνδρος είχε πάψει να είναι ο υπερόπτης άντρας που είχε ζήσει στην Ελλάδα. Είχε σταματήσει να γυμνάζεται, καθώς και να θαυμάζει το γυμνό του κορμί στον καθρέφτη. Είχε την αίσθηση ότι το σώμα του είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια γήρανσης. Η άλλοτε τέλεια επιδερμίδα του τώρα ήταν γεμάτη ουλές, γεγονός που ενέτεινε την κατάθλιψή του. Συνέχιζε να εξαρτάται από τα παυσίπονα που τον είχαν βοηθήσει να αντέξει τον πόνο κατά την ανάρρωσή του, γλιστρώντας σταδιακά στις παλιές του συνήθειες που τον είχαν οδηγήσει στις τουρκικές φυλακές. Δεν τον ένοιαζε. Το σώμα έχει τις δικές του ανάγκες. Μια νύχτα βρέθηκε στο Γκρίνουιτς Βίλατζ για να αγοράσει ναρκωτικά από έναν τύπο, ο πήχης του οποίου ήταν καλυμμένος από ένα μακρύ τατουάζ σε σχήμα κεραυνού. Ο Άνδρος τον ρώτησε για το τατουάζ και ο άντρας του είπε πως με αυτό είχε καλύψει μια μεγάλη ουλή που είχε αποκτήσει σε ένα τροχαίο. «Το να βλέπω την ουλή κάθε μέρα μού θύμιζε το τροχαίο», του είπε ο έμπορος, «οπότε την

386


κάλυψα με ένα τατουάζ που συμβολίζει τη δύναμη. Έτσι, ανέκτησα τον έλεγχο». Εκείνη τη νύχτα, μαστουρωμένος από τα καινούρια ναρκωτικά που είχε αγοράσει, ο Άνδρος μπήκε παραπατώντας σε ένα μαγαζί που έκανε τατουάζ και έβγαλε το πουκάμισο του. «Θέλω να κρύψω αυτές τις ουλές», δήλωσε. Θέλα να ανακτήσω τον έλεγχο. «Να τις κρύψεις;» Ο άντρας που είχε το μαγαζί κοίταξε το ρημαγμένο στήθος του. «Με τι;» «Με τατουάζ». «Ναι... Εννοώ, με τι είδους τατουάζ;» Ο Άνδρος ανασήκωσε τους ώμους, καθώς το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να κρύψει τα φρικτά ενθύμια του παρελθόντος του. «Δεν ξέρω. Διάλεξε εσύ». Ο καλλιτέχνης αρνήθηκε και του έδωσε ένα φυλλάδιο σχετικά με την αρχαία και ιερή παράδοση της δερματοστιξίας. «Έλα πάλι όταν θα είσαι έτοιμος». Ο Άνδρος ανακάλυψε ότι η Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης διέθετε στη συλλογή της πενήντα τρία βιβλία σχετικά με τη δερματοστιξία, και μέσα σε λίγες εβδομάδες τα είχε διαβάσει όλα. Έχοντας ανακαλύψει εκ νέου το πάθος του για την ανάγνωση, άρχισε να μεταφέρει σακίδια γεμάτα βιβλία από τη βιβλιοθήκη στο σπίτι του, όπου τα καταβρόχθιζε έχοντας για θέα το Σέντραλ Παρκ. Εκείνα τα βιβλία με θέμα τα τατουάζ άνοιξαν στον Άνδρο την πόρτα ενός παράξενου κόσμου, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε μέχρι τότε: ενός κόσμου όπου κυριαρχούσαν τα σύμβολα, ο μυστικισμός, η μυθολογία και οι μαγικές τέχνες. Ό σ ο διάβαζε τόσο συνειδητοποιούσε πόσο τυφλός ήταν πριν. Άρχισε να καταγράφει σε διάφορα σημειωματάρια τις σκέψεις, τα σκίτσα και τα αλλόκοτα όνειρά του. Ό ταν διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε πλέον να βρει αυτό που έψαχνε στη βιβλιοθήκη, πλήρωσε εμπόρους σπάνιων βιβλίων για να αγοράσει ορισμένα από τα πιο αποκρυφιστικά κείμενα στον κόσμο. De Praestigiis Daemonum του Δανού αποκρυφιστή και δαιμονολόγου Γιόχαν Βάιερ... Grimorium Verum, το οποίο υποτίθεται ότι είχε γράψει κάποιος ονόματι Άλιμπεκ ο Αιγύπτιος... To Lemegeton,

Τ Ο ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ •101

ή Ελασσον Κλείδα τον Βασιλέως Σολομώντος, και κυρίως τα δυο τελευ ιαί< * από τα πέντε βιβλία που την αποτελούσαν, το Ars Almadel και το Ars Notoria, έργα που αποδίδονταν στον ίδιο τον Σολομώντα... και ούτω καθεξής. Τα διάβασε όλα, σιγουρευόμενος όλο και περισσότερο ότι ο κόσμος έκρυβε ακόμα πολλούς θησαυρούς που μπορούσε να του προσφέρει. Υηάρχονν μνστνκά εκεί έξω ηον ξεπερνούν το πλαίσιο της ανθρώπινης αντίληψης. Μετά ανακάλυψε τα κείμενα του Άλιστερ Κρόουλι, ενός οραματιστή μύστη που είχε ζήσει στις αρχές του εικοστού αιώνα και τον οποίο η εκκλησία είχε καταδικάσει ως «τον πλέον σατανικό άνθρωπο που έζησε ποτέ». Τα ανάξια πνεύματα ανέκαθεν αντιμετώπιζαν με ψόβο τα μεγάλα πνεύματα. Ο Άνδρος έμαθε για τη δύναμη των τελετών και των επικλήσεων. Έμαθε ότι κάποιες ιερές λέξεις, εφόσον προφέρονταν με τον κατάλληλο τρόπο, λειτουργούσαν σαν κλειδιά που άνοιγαν πύλες προς άλλους κόσμους. Υπάρχει ένα σκιώδες σύμπαν πέρα από τα όρια αντού εδώ, ένας κόσμος από τον οποίο μπορώ να αντλήσω δύναμη. Και, παρότι ο ίδιος λαχταρούσε να δαμάσει αυτές τις δυνάμεις, γνώριζε ότι υπήρχαν κανόνες και προϋποθέσεις που έπρεπε να τηρηθούν πρώτα. Γίνε κάτι ιερό, έγραφε ο Κρόουλι. Ιεροποίησε τον εαυτό σον. Η αρχαία τελετή της «ιεροποίησης» ήταν κοινή πρακτική σε αλλοτινές εποχές. Από τους εβραίους που θυσίαζαν στο Ναό μέχρι τους Μάγια που αποκεφάλιζαν ανθρώπους πάνω στις πυραμίδες του Τσιτσέν Ιτζά και τον Ιησού Χριστό που είχε θυσιάσει το σώμα του πάνω στο σταυρό, οι αρχαίοι κατανοούσαν την απαίτηση του Θεού για θνσίες. Η θυσία ήταν η πρωταρχική τελετή μέσω της οποίας οι άνθρωποι κέρδιζαν την εύνοια των θεών και ιεροποιούνταν. Το φανέρωνε και η ίδια η ετυμολογία της αγγλικής λέξης sacrifice: Sacra = ιερό, από το λατινικό επίθετο sacer, που σημαίνει «ιερός». Face = ποίηση, από το λατινικό ρήμα facio, που σημαίνει «κάνω». Παρότι η τελετή της θυσίας είχε εγκαταλειφθεί εδώ και αιώνες, η δύναμή της παρέμενε. Υπήρξαν κάποιοι σύγχρονοι μύστες, ελάχιστοι (ανάμεσά τους και ο Άλιστερ Κρόουλι), οι οποίοι ασκούσαν την Τέχνη, τελειοποιώντας τη με την πάροδο του χρόνου και μεταμορφώνοντας τον εαυτό τους σταδιακά σε κάτι περισσότερο. Ο Άνδρος λαχταρούσε να μεταμορφωθεί κι αυτός με τον ίδιο τρόπο. Όμως γνώ-

388


ριζε πως για να το καταφέρει θα χρειαζόταν να βαδίσει σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς. Το αίμα είναι το μόνο ηον χαρίζει το φας αηό το σκοτάδι. Μια νύχτα ένα κοράκι πέρασε από το ανοιχτό παράθυρο του μπάνιου και παγιδεύτηκε στο διαμέρισμα του Άνδρου. Εκείνος παρακολούθησε για λίγο το πουλί καθώς φτεροκοπούσε ολόγυρα, για να σταματήσει τελικά έπειτα από λίγη ώρα, σαν να αποδεχόταν πως ήταν αδύνατον να ξεφύγει. Ο Άνδρος είχε μάθει αρκετά ώστε να ξέρει πώς να αναγνωρίζει ένα σημάδι. Παρακινούμαι να συνέχισα. Κρατώντας το πουλί στο ένα χέρι, στάθηκε στον αυτοσχέδιο βωμό που είχε φτιάξει στην κουζίνα του, σήκωσε ψηλά ένα κοφτερό μαχαίρι και πρόφερε μεγαλόφωνα τα λόγια της επίκλησης που είχε απομνημονεύσει. «Καμιάχ, Εομιαχέ, Εμιάλ, Μακβάλ, Εμοζ Ζαζεάν [...], επικαλούμενος τα αγιότατα ονόματα ταν αγγέλαν του Βιβλίου του Ασαμαγιάν, σας ζψά να με συνδράμετε στο εγχείρημα αυτό με τη δύναμη του ενός αληθινού Θεού».* Ο Άνδρος κατέβασε το μαχαίρι και τρύπησε προσεκτικά τη μεγάλη φλέβα στη δεξιά φτερούγα του πανικόβλητου πουλιού. Το κοράκι άρχισε να αιμορραγεί. Παρακολουθώντας τη ροή του κόκκινου υγρού που χυνόταν σε ένα μεταλλικό κύπελλο το οποίο χρησιμοποιούσε ως δοχείο συλλογής, ένιωσε μια απροσδόκητη ψύχρα στην ατμόσφαιρα. Παρ' όλα αυτά, συνέχισε. «Πανίσχυρε Αδανάι, Αραθρόν, Ασαι, Ελοχίμ, Ελοχί, Ελιόν, Ασέρ Εχεγιέ, Σαδδαΐ[...], συνδράμετε με άστε το αίμα αυτό να έχει δύναμη και εξουσία σε όλα όσα θα ζητήσα μέσα αυτού και σε όλα όσα θα απαίτησα». Εκείνη τη νύχτα ονειρεύτηκε πουλιά, ένα γιγάντιο φοίνικα ο οποίος αναδυόταν μέσα από μια δυνατή φωτιά. Το επόμενο πρωί ξύπνησε νιώθοντας μια ζωτικότητα που είχε να αισθανθεί από τότε που * Το απόσπασμα αυτό, όπως και χα υπόλοιπα αυχου χου κεφαλαίου, προέρχεται από χο δεύχερο βιβλίο χου έργου με χον χίχλο Clavicula Solomonis, γνωσχοΰ σχα ελληνικά ως Κλείδα του Σολομύντος, ή, κοινώς, Σολομανική. Πρόκειχαι για ένα βιβλίο με μαγικές, όπως πιστεύεται, ιδιόχηχες, χο οποίο αποδόθηκε σχον Σολομώνχα και κυκλοφόρησε με πολλές μορφε'ς. Οι ποικίλες εκδόσεις χου είναι ε'ργο χων αλχημιστών του Μεσαίωνα και περιέχει οδηγίες προς χους μάγους για χην υποχαγή των δαιμόνων. (Σ.τ.Ε.)


ήταν παιδί. Πήγε για τρε'ξιμο στο πάρκο, επιταχύνοντας ολοένα το ρυθμό του, σε βαθμό που δεν είχε φανταστεί ποτέ του ότι μπορούσε να καταφέρει. Ό τ α ν δεν άντεχε άλλο, σταμάτησε για να κάνει κάμψεις και κοιλιακούς. Έκανε αμέτρητες επαναλήψεις. Και συνέχιζε να έχει δυνάμεις. Την επόμενη νύχτα ονειρεύτηκε ξανά το φοίνικα.

Το φθινόπωρο είχε φτάσει και πάλι στο Σέντραλ Παρκ, και τα άγρια ζώα έτρεχαν πέρα δώθε αναζητώντας τροφή για το χειμώνα. Ο Άνδρος απεχθανόταν το κρύο, όμως οι προσεκτικά κρυμμένες παγίδες του ήταν τώρα γεμάτες αρουραίους και σκίουρους. Τους έβαζε στο σακίδιο του και τους έπαιρνε στο σπίτι του, πραγματοποιώντας τελετές ολοένα και αυξανόμενης πολυπλοκότητας. «Εμανονάλ, Μασιάχ, Γιοντ, Χε, Βαούδ [...], παρακαλά, κρίνετε με άξιο». Οι αιματηρές τελετές τόνωναν τη ζωτικότητά του. Ο Άνδρος αισθανόταν όλο και πιο νέος κάθε μέρα που περνούσε. Συνέχισε να διαβάζει μέρα και νύχτα, αρχαία απόκρυφα κείμενα, επικά μεσαιωνικά ποιήματα, τους πρώιμους φιλοσόφους, ενώ όσο περισσότερα μάθαινε σχετικά με την πραγματική φύση των πραγμάτων τόσο συνειδητοποιούσε ότι η ανθρωπότητα είχε απολέσει κάθε ελπίδα. Είναι τυφλοί... Περιφέρονται άοκοηα σε έναν κόσμο τον οποίο δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσουν. Ο Άνδρος συνέχιζε να είναι άνθρωπος, όμως διαισθανόταν ότι εξελισσόταν σε κάτι άλλο. Σε κάτι σπουδαιότερο. Σε κάτι ιερό. Το τεράστιο σώμα του είχε ξυπνήσει από τη νάρκη του, ισχυρότερο από κάθε άλλη φορά. Επιτέλους, κατανοούσε τον πραγματικό σκοπό του. Το σώμα μου δεν είναι παρά ένα δοχείο για τον πιο πολύτιμο θησαυρό μου: το πνεύμα μου. Ο Άνδρος γνώριζε ότι δεν είχε φτάσει ακόμα στο ζενίθ των δυνατοτήτων του, οπότε εμβάθυνε ακόμα περισσότερο. Ποιο είναι το πεπρωμένο μου; Ό λ α τα αρχαία κείμενα έκαναν λόγο για το καλό και το κακό, καθώς και για την ανάγκη του ανθρώπου να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Την επιλογή μου την έκανα εδώ και χρόνια, το ήξερε αυτό, κι όμως δεν αισθανόταν ίχνος τύψεων. Τι είναι το κακό, αν όχι ένας φυσικός


390

νόμος; Το σκοτάδι ακολουθούσε το φως. Το χάος ακολουθούσε την τάξη. Η εντροπία ήταν μια θεμελιώδης αρχή. Τα πάντα παρήκμαζαν. Και ο πιο τε'λεια δομημε'νος κρύσταλλος μετατρεπόταν τελικά σε τυχαία σωματίδια σκόνης. Υπάρχουν αυτοί που δημιουργούν... και αυτοί που καταστρέψουν. Μόνο όταν διάβασε το Χαμένο Παράδεισο του Τζον Μίλτον είδε ο Άνδρος το πεπρωμένο του να λαμβάνει συγκεκριμένη, απτή μορφή. Διάβασε για το σπουδαίο, πεπτωκότα άγγελο... τον πολεμιστή δαίμονα ο οποίος αγωνίστηκε ενάντια στο φως... τον ανδρείο... τον άγγελο που άκουγε στο όνομα Μολώχ. Ο Μολώχ βάδισε στη γη ιος θεός. Το όνομα του αγγέλου αυτού, όπως ανακάλυψε αργότερα ο Άνδρος, στην αρχαία γλώσσα αποδιδόταν ως Μαλ'άχ. Έτσι θα ονομαστώ κι εγώ. Ό π ω ς όλες οι σπουδαίες μεταμορφώσεις, και η συγκεκριμένη έπρεπε να ξεκινήσει με μια θυσία... αλλά όχι αρουραίων, ούτε πουλιών. Όχι, αυτή η μεταμόρφωση απαιτούσε μια αληθινή θυσία. Μονάχα μία θυσία είναι αρκετά σημαντική. Ξαφνικά αισθάνθηκε μια διαύγεια που δε συγκρινόταν με οτιδήποτε άλλο είχε βιώσει μέχρι τότε. Το πεπρωμένο του έγινε ορατό στο σύνολο του. Επί τρεις συνεχόμενες ημέρες σχεδίαζε πάνω σε ένα τεράστιο φύλλο χαρτιού. Ό τ α ν τέλειωσε, είχε δημιουργήσει το προσχέδιο του πλάσματος στο οποίο θα εξελισσόταν. Κρέμασε το σε φυσικό μέγεθος σκίτσο στον τοίχο του και το παρατήρησε σαν να έβλεπε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Είμαι ένα αριστούργημα. Την επόμενη μέρα πήγε το σκίτσο του στον άνθρωπο που έκανε τα τατουάζ. Ή τ α ν έτοιμος.

78 Τ Ο ΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΤΖΟΡΤΖ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ β ρ ί σ κ ε τ α ι σ τ η ν

κορυφή του λόφου Σάτερ στην Αλεξάνδρεια της Βιρτζίνια. Χτισμένο


σε τρία ξεχωριστά επίπεδα αυξανόμενης αρχιτεκτονικής πολυπλοκότητας από τη βάση προς την κορυφή -δωρικού, ιωνικού και κορινθιακού ρυθμού, κατά σειρά-, το οικοδόμημα αυτό αποτελεί ένα απτό σύμβολο της πνευματικής ανόδου του ανθρώπου. Εμπνευσμένος από τον αρχαίο Φάρο στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ο πανύψηλος πύργος καταλήγει στην κορυφή του σε μια αιγυπτιακή πυραμίδα που η απόληξή της θυμίζει φλόγα. Στο εσωτερικό του εντυπωσιακού μαρμάρινου προθάλαμου υπάρχει ένα πελώριο χάλκινο άγαλμα του Τζορτζ Ουάσινγκτον με όλα τα μασονικά εμβλήματα και με το πραγματικό μυστρί που χρησιμοποίησε προκειμένου να τοποθετήσει το θεμέλιο λίθο του Καπιτωλίου. Πάνω από τον προθάλαμο υπάρχουν εννέα διαφορετικά επίπεδα, τα οποία φέρουν ονόματα όπως «Σπήλαιο», «Κρύπτη» και «Παρεκκλήσι των Ναϊτών». Ανάμεσα στους θησαυρούς που φιλοξενούνται σε αυτούς τους χώρους περιλαμβάνονται περισσότεροι από είκοσι χιλιάδες τόμοι τεκτονικών κειμένων, ένα εκπληκτικό αντίγραφο της Κιβωτού της Διαθήκης, ακόμα και μια μακέτα της Αίθουσας του Θρόνου στο Ναό του Βασιλιά Σολομώντα. Ο πράκτορας Σίμκινς συμβουλεύτηκε το ρολόι του την ώρα που το ελικόπτερο UH-60 χαμήλωνε πάνω από τον Ποτόμακ. Έξι λεπτά μέχρι να φτάσει ο συρμός του μετρό. Εξέπνευσε αργά και έστρεψε το βλέμμα του έξω από το παράθυρο του ελικόπτερου, προς το αστραφτερό τεκτονικό μνημείο που διακρινόταν στον ορίζοντα. Όφειλε να παραδεχτεί ότι ο εκθαμβωτικά λαμπερός πύργος ήταν εξίσου εντυπωσιακός με οποιοδήποτε κτίσμα στο Νάσιοναλ Μολ. Ο Σίμκινς δεν είχε επισκεφθεί ποτέ το εσωτερικό του μνημείου, ούτε θα του δινόταν η ευκαιρία να το κάνει απόψε. Αν όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο, ο Ρόμπερτ Λάνγκντον και η Κάθριν Σόλομον δε θα προλάβαιναν καν να βγουν από το σταθμό. «Εκεί!» φώναξε ο Σίμκινς στον πιλότο, δείχνοντας το σταθμό της οδού Κινγκ, ακριβώς απέναντι από το μνημείο. Ο πιλότος έστριψε το ελικόπτερο και το προσγείωσε σε ένα χλοερό σημείο στα ριζά του λόφου Σάτερ. Οι περαστικοί κοίταζαν απορημένοι την ώρα που ο Σίμκινς και η ομάδα του αποβιβάζονταν, διέσχιζαν το δρόμο τρέχοντας και κα-

392


τέβαιναν τα σκαλιά που οδηγούσαν στο σταθμό του μετρό. Στη σκάλα αρκετοί από τους επιβάτες που εγκατέλειπαν το σταθμό παραμέρισαν σαστισμένοι, κολλώντας με την πλάτη στον τοίχο για να ανοίξουν δρόμο στην ομάδα των μαυροντυμένων ένοπλων αντρών που περνούσαν με ταχύτητα από δίπλα τους. Ο σταθμός της οδού Κινγκ ήταν μεγαλύτερος απ' ό,τι περίμενε ο Σίμκινς, καθώς εξυπηρετούσε αρκετές διαφορετικές γραμμές: την Μπλε, την Κίτρινη και τον Προαστιακό. Πήγε τρέχοντας στο χάρτη του δικτύου που ήταν αναρτημένος στον τοίχο, εντόπισε την πλατεία Ελευθερίας και βρήκε τη γραμμή που οδηγούσε κατευθείαν σε αυτό το σημείο. «Μπλε Γραμμή, νότια αποβάθρα!» φώναξε ο Σίμκινς. «Κατεβείτε εκεί κάτω και φροντίστε να απομακρύνετε τον κόσμο!» Τα μέλη της ομάδας του υπάκουσαν αμέσως. Ο Σίμκινς έτρεξε προς τα εκδοτήρια, έδειξε την ταυτότητά του και φώναξε στη γυναίκα που καθόταν μέσα: «Το επόμενο τρένο από το κέντρο τι ώρα έρχεται;». Η γυναίκα πίσω από το τζάμι έδειχνε φοβισμένη. «Δεν είμαι σίγουρη. Η Μπλε Γραμμή έχει δρομολόγια κάθε έντεκα λεπτά. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο ωράριο». «Πόση ώρα πέρασε από την άφιξη του τελευταίου τρένου;» «Πέντε... ίσως έξι λεπτά; Ό χ ι περισσότερο από τόσο». Ο Σίμκινς έκανε ένα γρήγορο υπολογισμό. Τέλεια. Σίγουρα στο επόμενο τρένο θα επέβαινε ο Λάνγκντον.

Μέσα σε ένα βαγόνι του μετρό που κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα, η Κάθριν Σόλομον σάλεψε νευρικά πάνω στη σκληρή πλαστική θέση της. Τα δυνατά φώτα πάνω από το κεφάλι της έκαναν τα μάτια της να πονάνε, αλλά αντιστάθηκε στην παρόρμηση να αφήσει τα βλέφαρά της να κλείσουν έστω και για ένα δευτερόλεπτο. Ο Λάνγκντον καθόταν δίπλα της μέσα στο άδειο βαγόνι, κοιτάζοντας αφηρημένα το δερμάτινο σακίδιο που είχε ακουμπισμένο στα πόδια του. Και τα δικά του βλέφαρα ήταν βαριά, σαν να τον νανούριζε το ρυθμικό λίκνισμα του βαγονιού.


Η Κάθριν έφερε στο νου της το αλλόκοτο περιεχόμενο του δερμάτινου σακιδίου του. Γιατί θέλει αυτή τψ πυραμίδα η CIA; Ο Μπέλαμι είχε πει ότι η Σάτο ίσως να αναζητούσε την πυραμίδα επειδή γνώριζε την πραγματική της δύναμη. Όμως, ακόμα κι αν αυτό το αντικείμενο αποκάλυπτε με κάποιον τρόπο την κρυψώνα αρχαίων θησαυρών, η Κάθριν δυσκολευόταν να πιστέψει πως η υπόσχεση της αρχαίας απόκρυφης σοφίας ήταν κάτι που θα μπορούσε να ενδιαφέρει τη CIA. Από την άλλη, όπως υπενθύμισε στον εαυτό της, δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις αποκαλύψεων ότι η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών διεξήγε παραψυχολογικά πειράματα τα οποία άγγιζαν τη σφαίρα της αρχαίας μαγείας και του μυστικισμού. Το 1995 το σκάνδαλο Στάργκεϊτ είχε φέρει στο φως μια απόρρητη τεχνολογία που διέθετε η CIA και ονομαζόταν «ασώματη τηλεπαρουσία». Επρόκειτο για ένα είδος τηλεπαθητικού ταξιδιού με το μυαλό, το οποίο επέτρεπε στο «θεατή» να μεταφερθεί με τη σκέψη του σε οποιαδήποτε τοποθεσία στη Γη για να κατασκοπεύσει χωρίς να είναι σωματικά παρών. Φυσικά, η τεχνολογία αυτή δεν ήταν κάτι καινούριο. Οι μυστικιστές την ονόμαζαν «αστρική προβολή» και οι γιόγκι χρησιμοποιούσαν τον όρο «εξωσωματική εμπειρία». Δυστυχώς, οι Αμερικανοί φορολογούμενοι, έντρομοι, χαρακτήρισαν το συγκεκριμένο πείραμα παράλογο και το πρόγραμμα τερματίστηκε. Επισήμως, τουλάχιστον. Η ειρωνεία του πράγματος ήταν πως η ίδια διέκρινε ουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των αποτυχημένων πειραμάτων της CIA και των δικών της ανακαλύψεων στον τομέα της Νοητικής Επιστήμης. Η Κάθριν ήθελε να τηλεφωνήσει στην αστυνομία και να μάθει αν είχαν ανακαλύψει κάτι στο Καλοράμα Χάιτς, όμως τόσο η ίδια όσο και ο Λάνγκντον είχαν μείνει χωρίς τηλέφωνο πλέον, ενώ η επικοινωνία με τις Αρχές πιθανότατα θα αποδεικνυόταν λάθος κίνηση, ούτως ή άλλως. Κανείς δεν μπορούσε να γνωρίζει μέχρι πού έφταναν οι γνωριμίες της Σάτο. Υπομονή, Κάθριν. Σε λίγα λεπτά θα βρίσκονταν σε ασφαλές μέρος, φιλοξενούμενοι ενός ανθρώπου ο οποίος τους είχε διαβεβαιώσει πως θα έδινε απαντήσεις στα ερωτήματά τους. Η Κάθριν έλπιζε πως οι απαντήσεις του, όποιες κι αν ήταν, θα τη βοηθούσαν να σώσει τον αδερφό της.

394


«Ρόμπερτ;» ψιθύρισε, ρίχνοντας μια ματιά στο χάρτη του μετρό. «Στην επόμενη στάση κατεβαίνουμε». Ο Λάνγκντον αναδύθηκε αργά από το λήθαργο του. «Ναι, ευχαριστώ». Τ η στιγμή που ο συρμός έμπαινε με ταχύτητα στο σταθμό, μάζεψε το σακίδιο του και έριξε μια αβέβαιη ματιά στην Κάθριν. «Ας ελπίσουμε η άφιξή μας να μην είναι επεισοδιακή».

Μέχρι να κατέβει ο Τέρνερ Σίμκινς κάτω για να συναντήσει τα μέλη της ομάδας του, οι αποβάθρες του μετρό είχαν αδειάσει τελείως και οι συνάδελφοι του έπαιρναν θέσεις πίσω από τις μεγάλες κολόνες κατά μήκος της πλατφόρμας. Ένα μακρινό βουητό αντήχησε από το βάθος της σήραγγας. Καθώς το βουητό δυνάμωνε, ο Σίμκινς ένιωσε ένα ρεύμα δύσοσμου ζεστού αέρα να αναδεύεται γύρω του. Τώρα πια δεν έχεις τιού να κρυφτείς, κύριε Λάνγκντον. Ο επικεφαλής της ομάδας κρούσης στράφηκε στους δύο πράκτορες που είχε ζητήσει να τον ακολουθήσουν στην αποβάθρα. «Ταυτότητες και όπλα έτοιμα. Αυτά τα τρένα είναι αυτόματα, όμως έχουν όλα κάποιον ελεγκτή ο οποίος ανοίγει τις πόρτες. Βρείτε τον». Ο προβολέας του τρένου έκανε τώρα την εμφάνισή του στο βάθος του τούνελ και ένας ήχος από φρένα που στρίγκλιζαν διαπέρασε τα αφτιά τους. Καθώς το τρένο έμπαινε ορμητικά στο σταθμό και άρχιζε να επιβραδύνει, ο Σίμκινς και οι δύο πράκτορες πλησίασαν στις γραμμές με τις υπηρεσιακές τους ταυτότητες υψωμένες, προσπαθώντας να εντοπίσουν τον ελεγκτή πριν προλάβει να ανοίξει τις πόρτες. Το τρένο πλησίαζε γρήγορα. Στο τρίτο βαγόνι ο Σίμκινς εντόπισε επιτέλους το τρομαγμένο πρόσωπο του ελεγκτή, ο οποίος μάλλον προσπαθούσε να καταλάβει για ποιο λόγο τρεις μαυροντυμένοι άντρες του έδειχναν τα υπηρεσιακά τους σήματα. Ο Σίμκινς πλησίασε το τρένο, το οποίο είχε σχεδόν ακινητοποιηθεί πλέον. «CIA!» φώναξε, κρατώντας ψηλά την ταυτότητά του. «ΜΗΝ ανοίξεις τις πόρτες!» Καθώς ο συρμός κυλούσε αργά μπροστά του, κατευθύνθηκε προς το βαγόνι του ελεγκτή, επαναλαμβάνοντας την


•101

εντολή. «Μην ανοίξεις τις πόρτες! Κατάλαβες; ΜΗΝ ανοίξεις τις πόρτες». Το τρένο σταμάτησε και ο σαστισμένος ελεγκτής βάλθηκε να γνέφει καταφατικά. «Τι τρέχει;» ρώτησε επιτακτικά, βγάζοντας το κεφάλι του από το πλαϊνό παράθυρο. «Μην αφήσεις το τρένο να κινηθεί», είπε ο Σίμκινς. «Και μην ανοίξεις τις πόρτες». «Εντάξει». «Μπορείς να μας ανοίξεις για να μπούμε στο πρώτο βαγόνι;» Ο ελεγκτής κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. Δείχνοντας μάλλον φοβισμένος, κατέβηκε από το τρένο, κλείνοντας πίσω του την πόρτα. Συνόδευσε τον Σίμκινς και τους άντρες του στο πρώτο βαγόνι και άνοιξε την πόρτα χρησιμοποιώντας το χειροκίνητο μηχανισμό. «Κλείδωσέτη πίσω μας μόλις μπούμε», διέταξε ο Σίμκινς, βγάζοντας το όπλο του. Εκείνος και οι άντρες του μπήκαν γρήγορα στο πρώτο βαγόνι, το οποίο ήταν λουσμένο στο φως. Ο ελεγκτής κλείδωσε την πόρτα πίσω τους. Στο πρώτο βαγόνι υπήρχαν μόλις τέσσερις επιβάτες, τρεις έφηβοι και μια ηλικιωμένη γυναίκα, που, φυσικά, αναστατώθηκαν βλέποντας τρεις ενόπλους να μπαίνουν στο τρένο. Ο Σίμκινς έδειξε το σήμα του. «Όλα είναι υπό έλεγχο. Μείνετε στις θέσεις σας». Ξεκίνησαν τον έλεγχο του τρένου, προχωρώντας προς το τέρμα του συρμού, περνώντας από τα βαγόνια με τη σειρά - μια τεχνική γνωστή ως «ζούληγμα της οδοντόπαστας» κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής τους στη «Φάρμα», το κέντρο νεοσύλλεκτων της CIA. Στο συγκεκριμένο τρένο υπήρχαν ελάχιστοι επιβάτες, και μέχρι τα μισά του συρμού οι πράκτορες δεν είχαν εντοπίσει ακόμα κάποιον που να ανταποκρίνεται έστω και αμυδρά στην περιγραφή του Ρόμπερτ Λάνγκντον και της Κάθριν Σόλομον. Πάντως, ο Σίμκινς ήταν βέβαιος πως ο εντοπισμός των δύο φυγάδων ήταν ζήτημα χρόνου. Δεν υπήρχε τρόπος να κρυφτείς σε ένα βαγόνι του μετρό, καθώς δεν υπήρχαν ούτε τουαλέτες ούτε αποθηκευτικοί χώροι ούτε βοηθητικές έξοδοι. Ακόμα κι αν οι στόχοι τούς είχαν δει να ανεβαίνουν στο τρένο και είχαν καταφύγει στο τέλος του συρμού, δεν υπήρχε τρόπος να ξεφύγουν.

396


Ή τ α ν σχεδόν αδύνατον να παραβιάσουν τις πόρτες, ενώ ο Σίμκινς και οι άντρες του παρακολουθούσαν τις πλατφόρμες και από τις δύο πλευρές του τρένου. Υπομονή. Ωστόσο, όταν ο Σίμκινς έφτασε στο προτελευταίο βαγόνι, είχε αρχίσει να αισθάνεται τα νεύρα του να τσιτώνουν. Στο συγκεκριμένο βαγόνι υπήρχε μόνο ένας επιβάτης, ένας άντρας κινεζικής καταγωγής. Ο Σίμκινς και οι πράκτορές του συνέχισαν, αναζητώντας πιθανές κρυψώνες. Δεν υπήρχε καμία. «Τελευταίο βαγόνι», είπε ο Σίμκινς, υψώνοντας το όπλο του καθώς η τριάδα διέσχιζε την πόρτα που οδηγούσε στο τελευταίο τμήμα του συρμού. Μόλις πάτησαν το πόδι τους εκεί, πάγωσαν και έμειναν να κοιτάζονται. Τι στο... Ο Σίμκινς πήγε τρέχοντας στο βάθος του άδειου βαγονιού και άρχισε να ψάχνει πίσω από τα καθίσματα. Στράφηκε στους άντρες του, με το αίμα του να βράζει από οργή. «Πού στο διάολο χάθηκαν;»

79 ΔΏΔΕΚΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΒΟΡΕΙΟΤΕΡΑ τ η ς Α λ ε ξ ά ν δ ρ ε ι α ς , ο Ρ ό μ π ε ρ τ Λ ά ν -

γκντον και η Κάθριν Σόλομον περπατούσαν ήρεμα, διασχίζοντας μια μεγάλη πρασιά καλυμμένη με ένα λεπτό στρώμα πάχνης. «Ηθοποιός έπρεπε να είχες γίνει», σχολίασε ο Λάνγκντον, εντυπωσιασμένος από την ευστροφία και την ικανότητα αυτοσχεδιασμού που είχε επιδείξει η Κάθριν. «Κι εσύ καλός ήσουν», του απάντησε εκείνη χαμογελώντας. Στην αρχή ο Λάνγκντον είχε σαστίσει από το απρόσμενο ξέσπασμα της Κάθριν μέσα στο ταξί. Εντελώς ανεξήγητα, η φίλη του είχε αποφασίσει να αλλάξουν πορεία και να κατευθυνθούν προς την πλατεία Ελευθερίας, στηριγμένη σε μια σκέψη που είχε κάνει σχετικά με το Άστρο του Δαβίδ και τη Μεγάλη Σφραγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών. Είχε σχεδιάσει μια πασίγνωστη εικόνα, βγαλμένη από διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, πάνω στο χαρτονόμισμα του ενός δολα-


•101

ρίου και στη συνέχεια είχε επιμείνει να παρατηρήσει προσεκτικά ο Λάνγκντον αυτά που του έδειχνε. Τελικά, ο Λάνγκντον είχε συνειδητοποιήσει ότι η Κάθριν δεν του έδειχνε το χαρτονόμισμα, αλλά ένα φωτάκι στην πλάτη του καθίσματος του οδηγού. Το φωτάκι ήταν τόσο καλυμμένο με λίγδα, ώστε δεν το είχε προσέξει καν. Σκύβοντας προς τα εμπρός όμως, παρατήρησε ότι αυτό ήταν αναμμένο και φέγγιζε αδύναμα. Ακριβώς κάτω από το φωτάκι διέκρινε δύο μισοσβησμένες λέξεις. -ΕΝΔΟΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΟΙΧΤΗΑιφνιδιασμένος, ο Λάνγκντον έριξε μια ματιά στην Κάθριν, το πυρετώδες βλέμμα της οποίας τον παρότρυνε να κοιτάξει στο μπροστινό κάθισμα. Ο Ρόμπερτ υπάκουσε και έριξε διακριτικά μια ματιά πίσω από το διαχωριστικό. Το κινητό του ταξιτζή ήταν ακουμπισμένο πάνω στο ταμπλό, ανοιχτό, φωτισμένο, στραμμένο προς το ηχείο της ενδοεπικοινωνίας. Αμέσως οι κινήσεις της Κάθριν απέκτησαν νόημα. Ξέρουν ότι βρισκόμαστε μέσα στο ταξί και ακούν τι λέμε εδώ και ώρα. Ο Λάνγκντον δεν μπορούσε να ξέρει πόση ώρα τους απέμενε μέχρι να σταματήσει το ταξί και να βρεθούν περικυκλωμένοι, όμως ήξερε ότι έπρεπε να ενεργήσουν άμεσα. Έτσι, πήρε κι εκείνος μέρος στο παιχνίδι, συνειδητοποιώντας τώρα πως η επιμονή της Κάθριν να κατευθυνθούν προς την πλατεία Ελευθερίας δεν είχε καμία σχέση με την πυραμίδα, αλλά με την ύπαρξη ενός κεντρικού σταθμού του μετρό, από όπου μπορούσαν να επιβιβαστούν σε κάποιο συρμό της Κόκκινης, της Μπλε ή της Πορτοκαλιάς Γραμμής, ακολουθώντας μία από συνολικά έξι διαφορετικές κατευθύνσεις. Κατέβηκαν γρήγορα από το ταξί στην πλατεία Ελευθερίας, όπου ανέλαβε την πρωτοβουλία ο Λάνγκντον και, με μερικούς δικούς του αυτοσχεδιασμούς, άφησε μια σειρά από ψεύτικα στοιχεία που οδηγούσαν στο Τεκτονικό Μνημείο του Τζορτζ Ουάσινγκτον στην Αλεξάνδρεια, προτού φύγει τρέχοντας μαζί με την Κάθριν προς το σταθμό, όπου προσπέρασαν τις αποβάθρες της Μπλε Γραμμής και κατέληξαν στην Κόκκινη Γραμμή, από όπου πήραν ένα τρένο που οδηγούσε βόρεια, στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή στην οποία είχαν στείλει τους διώκτες τους. Κατέβηκαν έξι στάσεις μετά, στο Τένλεϊταουν, μια ήσυχη, καλή

398


συνοικία. Προορισμός τους ήταν το ψηλότερο κτίριο σε ακτίνα χιλιομέτρων, το οποίο εντόπισαν αμέσως στον ορίζοντα, λίγο πιο κάτω από τη λεωφόρο Μασαχουσέτης, καταμεσής μιας μεγάλης έκτασης περιποιημένου γρασιδιού. Έχοντας βρεθεί πλέον «εκτός δικτύου», όπως είχε πει η Κάθριν, περπάτησαν πάνω στο νοτισμένο γρασίδι. Στα δεξιά τους υπήρχε ένας κήπος μεσαιωνικού ύφους, φημισμένος για τις αρχαίες τριανταφυλλιές και το ιδιαίτερο περίπτερο του. Άφησαν πίσω τους τον κήπο και κατευθύνθηκαν προς το μεγαλοπρεπές κτίριο στο οποίο είχαν κληθεί. Ένα καταφύγιο τιου περιέχει δέκα λίθους από το όρος Σινά, έναν από τους ίδιους τους ουρανούς και έναν με τψ όψη του σκοτεινού πατέρα του Λουκά. «Πρώτη φορά έρχομαι εδώ νύχτα», είπε η Κάθριν, κοιτάζοντας τους φωταγωγημένους πύργους. «Είναι μοναδικό το θέαμα». Ο Λάνγκντον συμφώνησε, έχοντας ξεχάσει πόσο πραγματικά εντυπωσιακό ήταν αυτό το μέρος. Αυτό το νεογοτθικό αριστούργημα της αρχιτεκτονικής υψωνόταν βόρεια της Οδού των Πρεσβειών. Είχε χρόνια να περάσει από εκεί, από την εποχή που είχε γράψει ένα άρθρο για ένα παιδικό περιοδικό με την ελπίδα πως θα κέντριζε το ενδιαφέρον των νεαρών Αμερικανών να επισκεφθούν αυτό το εξαιρετικό κτίριο. Το άρθρο του, με τίτλο «Ο Μωυσής, οι Σεληνόπετρες και ο Πόλεμος των Άστρων», αποτελούσε εδώ και χρόνια τμήμα της τουριστικής βιβλιογραφίας. 0 Εθνικός Καθεδρικός της Ουάσινγκτον, σκέφτηκε ο Λάνγκντον, νιώθοντας ένα ξαφνικό αίσθημα προσμονής για την επιστροφή του έπειτα από πολλά χρόνια. Υπάρχει καλύτερο μέρος για να συγκεντρώσει κανείς πληροφορίες για τον ένα αληθινό Θεό; «Αυτός ο καθεδρικός έχει πράγματι δέκα πέτρες από το όρος Σινά;» ρώτησε η Κάθριν, σηκώνοντας το βλέμμα της προς το δίδυμο καμπαναριό. Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά. «Βρίσκονται κοντά στο κεντρικό ιερό. Συμβολίζουν τις Δέκα Εντολές που δόθηκαν στον Μωυσή στο όρος Σινά». «Και υπάρχει και κάποιο σεληνιακό πέτρωμα;» Ενας λίθος από τους ίδιους τους ουρανούς. «Ναι. Έ ν α από τα παράθυρα που καλύπτονται με βιτρό ονομά-


ζεται "Διαστημικό Παράθυρο" επειδή σε αυτό υπάρχει ενσωμαιω μένο ένα θραύσμα σεληνιακού πετρώματος». «Εντάξει, όμως δεν είναι δυνατόν να σοβαρολογείς για την τελευταία αναφορά!» Η Κάθριν του έριξε μια φευγαλέα ματιά, με τα όμορφα μάτια της γεμάτα δυσπιστία. «Ένα άγαλμα του... Νταρθ Βέιντερ;» Ο Λάνγκντον γέλασε πνιχτά. «Εννοείς το σκοτεινό πατέρα του Λουκ Σκαϊγουόκερ; Βεβαίως. Ο Βέιντερ είναι ένα από τα δημοφιλέστερα παράδοξα του Εθνικού Καθεδρικού». Έδειξε ένα σημείο ψηλά στο δυτικό πυργίσκο. «Είναι δύσκολο να το διακρίνεις τη νύχτα, όμως βρίσκεται εκεί». «Μα... τι δουλειά μπορεί να έχει ο Νταρθ Βέιντερ στον Εθνικό Καθεδρικό της Ουάσινγκτον;» «Κάποια στιγμή διοργανώθηκε ένας παιδικός διαγωνισμός για να φιλοτεχνηθεί μια υδρορρόη που θα αποτύπωνε το πρόσωπο του Κακού. Ο Νταρθ κέρδισε». Έφτασαν στην επιβλητική σκάλα που οδηγούσε στην κεντρική είσοδο, η οποία βρισκόταν στο τέλος μιας καμάρας ύψους είκοσι πέντε μέτρων και κάτω από ένα θαυμάσιο ρόδακα. Μόλις άρχισαν να ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια, το μυαλό του Λάνγκντον πήγε στο μυστηριώδη άγνωστο ο οποίος τους είχε καλέσει εδώ. Μην αναφέρετε ονόματα, σας παρακαλώ. Πείτε μου, καταφέρατε να προστατέψετε το χάρτη που σας εμπιστεύτηκαν; Ο ώμος του Λάνγκντον πονούσε από το κουβάλημα της βαριάς πέτρινης πυραμίδας και ανυπομονούσε να έρθει η στιγμή να την ακουμπήσει κάτω. Καταφύγιο και απαντήσεις. Φτάνοντας στο κεφαλόσκαλο, βρέθηκαν μπροστά σε μια επιβλητική δίφυλλη ξύλινη πόρτα. «Να χτυπήσουμε;» ρώτησε η Κάθριν. Την ίδια απορία είχε και ο Λάνγκντον, όμως εκείνη τη στιγμή το ένα από τα δύο πορτόφυλλα άρχισε να ανοίγει τρίζοντας. «Ποιος είναι;» ρώτησε μια αδύναμη φωνή. Στο κατώφλι εμφανίστηκε το ζαρωμένο πρόσωπο ενός ηλικιωμένου άντρα. Φορούσε ράσο και το βλέμμα του ήταν εντελώς κενό. Τα μάτια του ήταν λευκά, θολωμένα από τον καταρράκτη. «Ονομάζομαι Ρόμπερτ Λάνγκντον», απάντησε. «Η Κάθριν Σόλομον κι εγώ αναζητούμε καταφύγιο».

400


Ο τυφλός άντρας αναστέναξε ανακουφισμένος. «Δόξα τω Θεώ. Σας περίμενα».

80 Ο

ΓΟΥΟΡΕΝ ΜΠΕΛΑΜΙ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ ξ α φ ν ι κ ά τ ι ς ε λ π ί δ ε ς τ ο υ ν α α ν α -

πτερώνονται. Μέσα στη «Ζούγκλα» η διευθύντρια Σάτο είχε μόλις λάβει ένα τηλεφώνημα από κάποιον πράκτορα, τον οποίο άρχισε στη συνέχεια να «στολίζει» κανονικά. «Δε με νοιάζει, το καλό που σου θέλω να τους βρεις!» ωρυόταν στη συσκευή της. «Δεν έχετε άλλα χρονικά περιθώρια!» Έκλεισε το τηλέφωνο και άρχισε να κόβει βόλτες νευρικά μπροστά στον Μπέλαμι, σαν να προσπαθούσε να αποφασίσει τι έπρεπε να κάνει στη συνέχεια. Τελικά, σταμάτησε ακριβώς μπροστά του και γύρισε προς το μέρος του. «Κύριε Μπέλαμι, θα σας ρωτήσω μία και μοναδική φορά». Τον κοίταξε κατάματα. «Θέλω μόνο ένα ναι ή ένα όχι: Έχετε καθόλου ιδέα για το πού μπορεί να πήγε ο Ρόμπερτ Λάνγκντον;» Ο Μπέλαμι είχε κάτι περισσότερο από μια απλή ιδέα, όμως κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Όχι». Το διαπεραστικό βλέμμα της Σάτο δεν έφυγε στιγμή από πάνω του. «Δυστυχώς, είναι κομμάτι της δουλειάς μου το να καταλαβαίνω πότε λένε ψέματα οι άνθρωποι». Ο Μπέλαμι απέστρεψε το βλέμμα του. «Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας βοηθήσω». «Κύριε Μπέλαμι», είπε η διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας της CIA, «απόψε, λίγο μετά τις επτά το βράδυ, δειπνούσατε σε ένα εστιατόριο στα προάστια της πόλης, όταν λάβατε ένα τηλεφώνημα από κάποιον άντρα ο οποίος σας είπε ότι έχει απαγάγει τον Πίτερ Σόλομον». Τον Μπέλαμι διαπέρασε ένα ρίγος και γύρισε να την κοιτάξει. Πάς μπορεί να το ξέρει αυτό;


•101

«Ο άντρας αυτός», συνέχισε η Σάτο, «σας είπε ότι είχε στείλει τον Ρόμπερτ Λάνγκντον στο Καπιτο)λιο με μια αποστολή, για την ολοκλήρωση της οποίας απαιτούνταν η δική σας βοήθεια. Σας προειδοποίησε ότι, σε περίπτωση που ο καθηγητής αποτύγχανε στην αποστολή του, ο φίλος σας Πίτερ Σόλομον θα πέθαινε. Πανικόβλητος, καλέσατε όλα τα τηλέφωνα του Πίτερ, όμως δεν κατορθώσατε να τον βρείτε. Ό π ω ς ήταν λογικό, σπεύσατε σιο Καπιτώλιο». Ο Μπέλαμι δεν μπορούσε να φανταστεί πώς ήξερε η Σάτο για το τηλεφώνημα. «Την ώρα που εγκαταλείπατε το Καπιτώλιο», συνέχισε εκείνη ακάθεκτη πίσω από την καύτρα του τσιγάρου της, «στείλατε ένα γραπτό μήνυμα στον απαγωγέα του Σόλομον, διαβεβαιώνοντάς τον ότι εσείς και ο Λάνγκντον είχατε κατορθώσει να πάρετε στα χέρια σας την Τεκτονική Πυραμίδα». Ατιό πού παίρνει όλες αυτές τις πληροφορίες; αναρωτήθηκε ο Μπέλαμι. Ούτε καν ο Λάνγκντον δε γνωρίζει ότι έστειλα εκείνο το μήνυμα. Μόλις βρέθηκαν στην υπόγεια διάβαση που οδηγούσε στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, ο Μπέλαμι είχε μπει στο μηχανοστάσιο για να ενώσει τα καλώδια που έστελναν ρεύμα στο εργοτάξιο. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισε να στείλει ένα γρήγορο γραπτό μήνυμα στον απαγωγέα του Σόλομον, αναφέροντάς του την εμπλοκή της Σάτο, διαβεβαιώνοντάς τον όμως ότι εκείνος και ο Λάνγκντον είχαν στην κατοχή τους την Τεκτονική Πυραμίδα και σκόπευαν να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις του. Το δεύτερο σημείο ήταν ψέμα, φυσικά, όμως ο Μπέλαμι είχε την ελπίδα πως η διαβεβαίωση αυτή ίσως τους εξασφάλιζε χρόνο τόσο για να εντοπίσουν το μέρος όπου κρατούνταν ο Πίτερ Σόλομον όσο και για να κρύψουν την πυραμίδα. «Ποιος σας είπε ότι έστειλα γραπτό μήνυμα;» Η Σάτο πέταξε το κινητό του Μπέλαμι στον πάγκο, δίπλα του. «Δεν είναι δα και πυρηνική φυσική...» Ο Μπέλαμι θυμήθηκε ότι οι πράκτορες είχαν αφαιρέσει το τηλέφωνο και τα κλειδιά του όταν τον είχαν συλλάβει. «Όσο για τις υπόλοιπες πληροφορίες μου», συνέχισε η Σάτο, «το Πατριωτικό Διάταγμα μου δίνει το δικαίωμα να παγιδεύω το τηλέφωνο οποιουδήποτε θεωρώ ότι θέτει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια.

402


Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Πίτερ Σόλομον είναι μια τέτοια περίπτωση, κι έτσι χτες το βράδυ ανέλαβα δράση». Ο Μπέλαμι δεν μπορούσε να πιστέψει στ' αφτιά του. «Παρακολουθείτε το τηλέφωνο του Πίτερ Σόλομον;» «Ναι. Έτσι έμαθα ότι ο απαγωγέας σας τηλεφώνησε στο εστιατόριο. Εσείς καλέσατε στη συνέχεια το κινητό του Πίτερ και του αφήσατε ένα αγωνιώδες μήνυμα, εξηγώντας του τι είχε μόλις συμβεί». Ο Μπέλαμι συνειδητοποίησε ότι η Σάτο είχε δίκιο. «Επίσης, υποκλέψαμε ένα τηλεφώνημα από τον Ρόμπερτ Λάνγκντον, ο οποίος βρισκόταν στο κτίριο του Καπιτωλίου, σοκαρισμένος από την είδηση ότι τον είχαν παρασύρει εκεί με δόλο. Έσπευσα αμέσως στο Καπιτώλιο και έφτασα εκεί πριν από εσάς επειδή βρισκόμουν πιο κοντά. Ό σ ο για το πώς μου ήρθε η ιδέα να ελέγξω την ακτινογραφία του σακιδίου του Λάνγκντον... Υπό το φως των δεδομένων που συνέκλιναν στο ότι είχε εμπλοκή στην όλη υπόθεση, ζήτησα από τους συνεργάτες μου να επανεξετάσουν ένα φαινομενικά αθώο πρωινό τηλεφώνημα μεταξύ του καθηγητή και του κινητού του Πίτερ Σόλομον, στη διάρκεια του οποίου ο απαγωγέας, προσποιούμενος το γραμματέα του Σόλομον, έπεισε τον Λάνγκντον να έρθει στην Ουάσινγκτον για να δώσει μια διάλεξη, φέρνοντας μαζί του και ένα μικρό πακέτο που του είχε εμπιστευτεί ο Πίτερ. Ό τ α ν διαπίστωσα ότι ο Λάνγκντον δεν ήταν ειλικρινής μαζί μου σχετικά με το πακέτο που μετέφερε, ζήτησα την ακτινογραφία του σακιδίου του». Το μυαλό του Μπέλαμι είχε σταματήσει. Ομολογουμένως, όλα όσα του έλεγε η Σάτο είχαν λογικό ειρμό, όμως κάτι δεν του κολλούσε. «Έστω, όμως... πώς είναι δυνατόν να σχηματίσατε την αντίληψη ότι ο Πίτερ Σόλομον αποτελεί απειλή για την εθνική ασφάλεια;» «Πιστέψτε με, ο Πίτερ Σόλομον αποτελεί απειλή για την εθνική ασφάλεια», είπε εκείνη κοφτά. «Και, για να είμαι ειλικρινής, κύριε Μπέλαμι, το ίδιο ισχύει και για εσάς». Ο Αρχιτέκτονας έκανε να σηκωθεί απότομα, με αποτέλεσμα οι χειροπέδες να βυθιστούν στους καρπούς του. «Τι εννοείτε;» Η Σάτο χαμογέλασε βεβιασμένα.


«Εσείς οι τέκτονες παίζεται ριψοκίνδυνο παιχνίδι. Φυλάτε ένα πολύ, πάρα πολύ επικίνδυνο μυστικό». Μήπως αναφέρεται στα Αρχαία Μυστήρια; «Ευτυχώς, πάντα καταφέρνατε να διατηρείτε τα μυστικά σας καλά κρυμμένα. Ό μ ω ς πρόσφατα φανήκατε απρόσεχτοι, κι έτσι απόψε το πλέον επικίνδυνο μυστικό σας απειλεί να αποκαλυφθεί στον κόσμο. Κι αν δεν κατορθώσουμε να αποτρέψουμε αυτή την εξέλιξη, πιστέψτε με, τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά». Ο Μπέλαμι την κοίταζε σαστισμένος. «Αν δε μου είχατε επιτεθεί», είπε η Σάτο, «θα καταλαβαίνατε ότι εμείς οι δύο ανήκουμε στην ίδια ομάδα». Στην ίδια ομάδα. Εκείνη η φράση γέννησε στη σκέψη του Μπέλαμι μια ιδέα που φάνταζε σχεδόν αδιανόητη. Μήπως η Σάτο είναι μέλος του Αστέρα της Ανατολής; Το Τάγμα του Αστέρα της Ανατολής, το οποίο συχνά θεωρούνταν αδελφή οργάνωση των τεκτόνων, ασπαζόταν μια παρόμοια μυστικιστική φιλοσοφία, με επίκεντρο την καλοσύνη, τη μυστική σοφία και την πνευματική ευρύτητα. Στην ίδια ομάδα; Εγώ είμαι δεμένος με χειροπέδες! Κι αυτή σκαλίζει το κινητό του Πίτερ! «Θα με βοηθήσετε να σταματήσω αυτό τον άντρα», είπε η Σάτο. «Έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει τέτοια κατακλυσμιαία καταστροφή, ώστε η χώρα να μην καταφέρει να συνέλθει ποτέ». Το πρόσωπο της ήταν σκληρό σαν πέτρα. «Τότε, γιατί δεν προσπαθείτε να τον εντοπίσετε·,» Η Σάτο τον κοίταξε σαν να μην πίστευε στ' αφτιά της. «Νομίζετε ότι δεν προσπαθώ-, Η διαδικασία εντοπισμού του κινητού του Σόλομον τερματίστηκε πριν καταλήξουμε σε κάποια τοποθεσία. Το δεύτερο τηλέφωνο είναι μάλλον κάποιο καρτοκινητό, πράγμα που καθιστά σχεδόν αδύνατο τον εντοπισμό του. Η ιδιωτική αεροπορική εταιρεία μάς είπε ότι η πτήση του Λάνγκντον είχε κλειστεί από το βοηθό του Σόλομον, από το κινητό του Σόλομον, με τη χρήση της πιστωτικής κάρτας του Σόλομον. Δεν υπάρχουν ίχνη για να ακολουθήσουμε. Ό χ ι πως έχει σημασία, ούτως ή άλλως. Ακόμα κι αν ανακαλύψω πού ακριβώς βρίσκεται, δεν μπορώ να διακινδυνεύσω μια απόπειρα σύλληψής του». «Γιατί όχι;»


404

«Προτιμώ να μην απαντήσω, καθώς η πληροφορία είναι απόρρητη», είπε η Σάτο, με την υπομονή της να εξαντλείται. «Σας ζητώ να με εμπιστευτείτε!» «Ε λοιπόν, δε σας εμπιστεύομαι!» Το βλέμμα της Σάτο πάγωσε. Γύρισε απότομα προς την άλλη μεριά και φώναξε: «Πράκτορα Χάρτμαν! Το χαρτοφύλακα, παρακαλώ». Ο Μπέλαμι άκουσε το σφύριγμα της ηλεκτρονικής πόρτας και αμέσως μετά ένας πράκτορας μπήκε στη «Ζούγκλα» με αποφασιστικό βήμα. Κουβαλούσε ένα χαρτοφύλακα από τιτάνιο, τον οποίο ακούμπησε στο δάπεδο δίπλα στη διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας. «Άφησέ μας μόνους», διέταξε η Σάτο. Ο πράκτορας βγήκε από την αίθουσα, η πόρτα σφύριξε ξανά και ύστερα απλώθηκε σιωπή. Η Σάτο σήκωσε από κάτω το χαρτοφύλακα, τον ακούμπησε πάνω στα πόδια της και τον άνοιξε. Σήκωσε αργά το βλέμμα της στον Μπέλαμι. «Πραγματικά, δεν ήθελα να το κάνω αυτό, όμως τα χρονικά περιθώρια εξαντλούνται και δε μου αφήνετε άλλη επιλογή». Ο Αρχιτέκτονας κοίταξε τον αλλόκοτο χαρτοφύλακα, νιώθοντας ένα κύμα φόβου να φουσκώνει μέσα του. Σκοπεύει να με βασανίσει; Τίναξε ξανά τους καρπούς του για να ελευθερωθεί από τις χειροπέδες. «Τι περιέχει ο χαρτοφύλακας;» Η Σάτο χαμογέλασε πικρόχολα. «Κάτι που θα σας πείσει να δείτε τα πράγματα από τη δική μου σκοπιά. Σας το εγγυώμαι».

81 Ο ΥΠΟΓΕΙΟΣ ΧΩΡΟΣ στον οποίο εξασκούσε ο Μαλ'άχ την Τέχνη ήταν ιδιοφυώς κρυμμένος. Το υπόγειο του σπιτιού του φάνταζε στα μάτια όσων έμπαιναν εκεί απόλυτα φυσιολογικό, ένα κλασικό κελάρι το οποίο φιλοξενούσε έναν καυστήρα, έναν πίνακα με ασφάλειες, στοιβαγμένα ξύλα και διάφορα αντικείμενα σε κούτες. Το ορατό κελάρι


•101

όμως ήταν απλώς ένα τμήμα του υπόγειου χώρου που διέθετε ο Μαλ αχ. Ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι είχε απομονωθεί με έναν τοίχο για να φιλοξενήσει τις μυστικές ασχολίες του. Ο ιδιωτικός χώρος του Μαλ'άχ αποτελούνταν από μια σειρά μικρών δωματίων, καθένα από τα οποία εξυπηρετούσε ένα συγκεκριμένο σκοπό. Η μοναδική είσοδος σε αυτόν το χώρο ήταν μια ράμπα με μεγάλη κλίση, προσβάσιμη μέσω ενός κρυφού περάσματος στο καθιστικό του, γεγονός που καθιστούσε την ανακάλυψη αυτού του χώρου ουσιαστικά αδύνατη. Απόψε, καθώς ο Μαλ'άχ κατέβαινε τη ράμπα, τα σχέδια και τα σύμβολα που είχαν αποτυπωθεί με ανεξίτηλα τατουάζ πάνω στο σώμα του έμοιαζαν να ζωντανεύουν, φωτισμένα από την κυανή λάμψη του ειδικού φωτισμού που διέθετε το υπόγειο. Εισχωρώντας μέσα στη γαλαζωπή αχλή, πέρασε μπροστά από αρκετές κλειστές πόρτες και κατευθύνθηκε προς το μεγαλύτερο δωμάτιο, στο βάθος του διαδρόμου. Το «Άδυτο των Αδύτων», όπως του άρεσε να το ονομάζει, ήταν ένα τέλειο τετράγωνο, με κάθε πλευρά του να έχει μήκος δώδεκα πόδια. Δώδεκα είναι τα σύμβολα τον ζωδιακού κύκλον. Δώδεκα είναι οι ώρες της ημέρας. Δώδεκα είναι οι πύλες τον ονρανού. Στο κέντρο του δωματίου υπήρχε ένα τετράγωνο πέτρινο τραπέζι, με κάθε πλευρά του να έχει μήκος επτά πόδια. Επτά είναι οι σφραγίδες της Αποκάλνψης. Επτά είναι τα σκαλοπάτια τον Ναού. Ακριβώς πάνω από το κέντρο του τραπεζιού κρεμόταν μια προσεκτικά ρυθμισμένη πηγή φωτός η οποία έκανε έναν ολόκληρο κύκλο διάρκειας έξι ωρών περνώντας από ένα φάσμα προκαθορισμένων χρωμάτων, σύμφωνα με τον ιερό Πίνακα των Πλανητικών Ωρών.* Η ώρα Γιανόρ είναι μπλε. Η ώρα Νάσνια είναι κόκκινη. Η ώρα Σαλάμ είναι λενκή.

* Το σύστημα των πλανητικών ωρών αποτελεί μια από τις παλαιότερες μεθόδους που ανέπτυξαν οι αστρολόγοι της αρχαιότητας, όπως ο Πτολεμαίος και ο Δωρόθεος ο Σινδόνιος, με στόχο την επιλογή της πιο σωστής και πρόσφορης στιγμής για ένα συγκεκριμε'νο εγχείρημα. Έχει ως βάση του τη χαλδαϊκή διάταξη των πλανητών που ήταν μέχρι τότε γνωστοί στον αρχαίο κόσμο: του Ήλιου, της Σελήνης και των πε'ντε πλανητών που ήταν ορατοί με γυμνό μάτι, του Ερμή, της Αφροδίτης,

406


Τώρα ήταν η ώρα Καέρρα, πράγμα που σήμαινε ότι το φως στο δωμάτιο είχε πάρει μια απαλή μοβ χροιά. Φορώντας μονάχα ένα μεταξωτό περίζωμα τυλιγμένο γύρω από τους γλουτούς και το ευνουχισμένο μόριό του, ο Μαλ'άχ ξεκίνησε τις προετοιμασίες του. Ανέμειξε προσεκτικά τις ποσότητες των χημικών ουσιών που θα χρησιμοποιούσε αργότερα προκειμένου να εξαγνίσει την ατμόσφαιρα. Στη συνέχεια δίπλωσε την αχρησιμοποίητη μεταξωτή ρόμπα που θα φορούσε τελικά αντί του περιζώματος. Στο τέλος εξάγνισε ένα φλασκί με νερό για το χρίσμα της θυσίας του. Ό τ α ν ολοκλήρωσε τις προετοιμασίες, τοποθέτησε όλα αυτά τα πράγματα σε ένα βοηθητικό τραπέζι. Στη συνέχεια πήγε σε ένα ράφι και πήρε ένα μικρό φιλντισένιο κουτί, το οποίο μετέφερε στο τραπέζι και το τοποθέτησε μαζί με τα υπόλοιπα αντικείμενα. Παρότι δεν ήταν ακόμα έτοιμος να το χρησιμοποιήσει, δεν μπορούσε να αντισταθεί στον πειρασμό να ανοίξει το καπάκι και να θαυμάσει αυτόν το θησαυρό. Το εγχειρίδιο. Μέσα στο φιλντισένιο κουτί, τοποθετημένο προσεκτικά πάνω σε μαύρο βελούδο, γυάλιζε το τελετουργικό εγχειρίδιο που είχε φυλάξει ειδικά για την αποψινή βραδιά ο Μαλ'άχ. Το είχε αγοράσει την προηγούμενη χρονιά από τη μαύρη αγορά αρχαιοτήτων της Μέσης Ανατολής έναντι 1,6 εκατομμυρίου δολαρίων. Το διασημότερο μαχαίρι στην ιστορία. Ασύλληπτα παλιά και θεωρούμενη χαμένη, αυτή η πολύτιμη λετου Άρη, του Δία και του Κρόνου. Κάθε τμήμα της ημε'ρας και της νύχτας συσχετίστηκε με τα επτά ουράνια σώματα και τη φαινομενική κίνηση τους γύρω από τη Γη, με βασικό κριτήριο για τη συγκεκριμένη διάταξη των πλανητών τη συσχετιζόμενη ταχύτητα της τροχιάς τους. Ο πλανήτης που κυβερνά ολόκληρη τη μέρα κυβερνά επίσης και την πρώτη ώρα της (ανατολή), με καθεμία από τις επόμενες ώρες να κυβερνάται από τον επόμενο πλανήτη, συμφωνά με τη χαλδαϊκή διάταξη και την επαναλαμβανόμενη ακολουθία της. Οι μυστικιστές του Μεσαίωνα προχώρησαν ακόμα πιο πολΰ: Στην Κλείδα του Σολομάντος, ή Σολομωνική, υπάρχει ένας πίνακας των μαγικών ονομάτων των ωρών της ημέρας και της νύχτας και των αγγέλων που τις κυβερνούν, συμφωνά με την αντίστοιχη κυριαρχία των πλανητών. (Σ.τ.Ε.)


•101

πίδα ήταν φτιαγμένη από σίδερο και κατέληγε σε μια κοκάλινη λαβή. Στο πέρασμα των αιώνων είχε περάσει στην κατοχή αμέτρητων ισχυρών προσώπων. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως είχαν χαθεί τα ίχνη της, καθώς το εγχειρίδιο παρέμενε κλειδωμένο σε κάποια προσωπική συλλογή. Ο Μαλ'άχ είχε καταβάλει τεράστιες προσπάθειες προκειμένου να το αποκτήσει. Ό π ω ς υποψιαζόταν, το εγχειρίδιο είχε δεκαετίες να χύσει αίμα - ίσως και αιώνες. Απόψε αυτή η λεπίδα θα γευόταν και πάλι τη δύναμη μιας θυσίας, εκπληρώνοντας την αποστολή της. Ο Μαλ'άχ σήκωσε προσεκτικά το μαχαίρι από την προστατευτική θήκη του και γυάλισε με ευλάβεια τη λεπίδα, χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι μετάξι εμβαπτισμένο σε εξαγνισμένο νερό. Οι δεξιότητές του είχαν βελτιωθεί πολύ σε σχέση με τις πρώτες πειραματικές του απόπειρες στη Νέα Υόρκη. Η σκοτεινή Τέχνη που εξασκούσε ο Μαλ'άχ ήταν γνωστή με πολλά ονόματα σε πολλές γλώσσες, όμως, όπως κι αν ονομαζόταν, ήταν μια εξαιρετικά ακριβής επιστήμη. Αυτή η πρωτόγονη τεχνολογία κάποτε αποτελούσε το κλειδί που άνοιγε τις πύλες της δύναμης, όμως είχε τεθεί στο περιθώριο εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αποσυρόμενη στις σκιές του αποκρυφισμού και της μαγείας. Οι ελάχιστοι που συνέχιζαν να ασκούν την Τέχνη θεωρούνταν τρελοί, όμως ο Μαλ'άχ γνώριζε ποια ήταν η αλήθεια. Το έργο αντό δεν ταιριάζει σ'εκείνους ηον το πνεύμα τους έχει αμβλυνθεί. Η αρχαία σκοτεινή Τέχνη, όπως και η σύγχρονη επιστήμη, ήταν μια διαδικασία που περιλάμβανε ακριβείς φόρμουλες, συγκεκριμένα υλικά και προσεκτικά υπολογισμένα χρονικά διαστήματα. Η Τέχνη αυτή δεν ήταν η ανίσχυρη μαύρη μαγεία της σύγχρονης εποχής, που εφαρμοζόταν με μισή καρδιά από ψυχές παρακινημένες από την περιέργεια. Η Τέχνη αυτή, όπως η πυρηνική φυσική, είχε τη δυνατότητα να απελευθερώσει τεράστιες δυνάμεις. Οι προειδοποιήσεις ήταν αυστηρές: Ο ανάξιος ηον θα επιχειρήσει να τψ εφαρμόσει κινδννεύει να χτυπηθεί από πανίσχυρο ρεύμα και να εκμηδενιστεί. Ο Μαλ'άχ σταμάτησε να θαυμάζει την ιερή λεπίδα και έστρεψε την προσοχή του σε μια χοντρή περγαμηνή που ήταν απλωμένη στο τραπέζι μπροστά του. Είχε ετοιμάσει την περγαμηνή ο ίδιος, χρησιμοποιώντας το δέρμα ενός αμνού. Όπως όριζε το πρωτόκολλο, ο αμνός

408


ήταν αγνός, μην έχοντας φτάσει ακόμα στο στάδιο της σεξουαλικής ωρίμανσης. Δίπλα στην περγαμηνή υπήρχε μια πένα την οποία είχε φτιάξει από το φτερό ενός κόρακα, ένας ασημένιος δίσκος και τρία γυαλιστερά κεριά τοποθετημένα γύρω από ένα σκεύος από ατόφιο μπρούτζο. Το σκεύος περιείχε δυόμισι εκατοστά ενός πυκνού άλικου υγρού. Το υγρό ήταν το αίμα του Πίτερ Σόλομον. Το αίμα είναι το βάμμα τψ αιωνιότητας. . Ο Μαλ'άχ έπιασε την πένα, τοποθέτησε την αριστερή του παλάμη πάνω στην περγαμηνή και, αφού βούτηξε τη μύτη της γραφίδας στο αίμα, σχημάτισε με προσεκτικές κινήσεις το περίγραμμα της ανοιχτής του παλάμης. Ό τ α ν τέλειωσε, πρόσθεσε τα πέντε σύμβολα των Αρχαίων Μυστηρίων, ένα σε κάθε ακροδάχτυλο. Το στέμμα... για να συμβολίζει το βασιλιά τιον θα γίνω. Το άστρο... για να συμβολίζει τους ουρανούς ηου όρισαν το ηετιρωμένο μου. Τον ήλιο... για να συμβολίζει τη φώτιση της ψυχής μου. Το λύχνο... για να συμβολίζει το αδύναμο φως της ανθρώπινης κατανόησης. Και το κλειδί... για να συμβολίζει το χαμένο κομμάτι, αυτό ηου αηόψε θα γίνει επιτέλους δικό μου. Ο Μαλ'άχ ολοκλήρωσε το σχέδιο και κράτησε ψηλά την περγαμηνή, θαυμάζοντας το έργο του στο φως των τριών κεριών. Περίμενε να στεγνο5σει το αίμα και στη συνέχεια δίπλωσε την παχιά περγαμηνή τρεις φορές. Ψάλλοντας μια αλλόκοτη αρχαία επίκληση, την άγγιξε στη φλόγα του τρίτου κεριού, παραδίνοντάς τη στις φλόγες. Ακούμπησε τη φλεγόμενη περγαμηνή πάνω στον ασημένιο δίσκο και την άφησε να καεί. Ο άνθρακας στο δέρμα του αμνού μετατράπηκε σε μια μαύρη πούδρα. Ό τ α ν έσβησε η φλόγα, ο Μαλ'άχ άδειασε προσεκτικά τις στάχτες μέσα στο μπρούτζινο σκεύος με το αίμα και ανακάτεψε το μείγμα με το φτερό του κόρακα. Το υγρό πήρε ένα ακόμα πιο βαθύ άλικο, σχεδόν μαύρο, χρώμα. Κρατώντας το σκεύος μέσα στις δύο παλάμες του, ο Μαλ'άχ το σήκωσε πάνω από το κεφάλι του και ανέπεμψε δέηση στις δυνάμεις που τον συνέδραμαν, ψάλλοντας την αιματηρή ευχαριστία των αρχαίων. Στη συνέχεια άδειασε με προσοχή το μαυρισμένο μείγμα σε ένα γυάλινο φιαλίδιο και το σφράγισε με ένα φελλό. Αυτή θα ήταν η με-

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ •101

λάνη με την οποία θα σχεδίαζε ο Μαλ'άχ τον κΰκλο της ανέγγιχτης σάρκας στην κορυφή του κεφαλιού του, ολοκληρώνοντας το αριστούργημά του.

82 Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΑΘΕΔΡΙΚΌς ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ είναι ο έκτος μεγαλύτερος καθεδρικός ναός στον κόσμο, ξεπερνώντας σε ύψος ουρανοξύστες τριάντα ορόφων. Με περισσότερα από διακόσια παράθυρα βιτρό, ένα καμπαναριό με πενήντα τρεις καμπάνες και ένα εκκλησιαστικό όργανο με δέκα χιλιάδες εξακόσιους σαράντα επτά αυλούς, αυτό το αριστούργημα γοτθικής αρχιτεκτονικής μπορεί να φιλοξενήσει πάνω από τρεις χιλιάδες πιστούς. Απόψε όμως ο επιβλητικός καθεδρικός ήταν έρημος. Ο αιδεσιμότατος Κόλιν Γκάλογουεϊ, ο εφημέριος του καθεδρικού ναού, έμοιαζε αιωνόβιος. Κυρτωμένος και σταφιδιασμένος, φορούσε ένα λιτό μαύρο ράσο και περπατούσε σέρνοντας το βήμα του στα τυφλά, αμίλητος. Ο Λάνγκντον και η Κάθριν τον ακολουθούσαν σιωπηλοί μες στα σκοτάδια του κεντρικού διαδρόμου του κυρίως ναού, ο οποίος είχε μήκος εκατόν είκοσι ένα μέτρα και σχημάτιζε μια αδιόρατη καμπύλη προς τα αριστερά, δημιουργώντας μια οφθαλμαπάτη απαλών γραμμών. 'Οταν έφτασε στο Άγιο Βήμα, ο ιερωμένος τους οδήγησε πίσω από το τέμπλο, το συμβολικό διαχωριστικό μεταξύ του χώρου για το εκκλησίασμα και του ιερού που εκτεινόταν από πίσω. Η μυρωδιά του θυμιάματος κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα του ιερού. Αυτός ο καθαγιασμένος χώρος ήταν σκοτεινός, καθώς φωτιζόταν μονάχα από έμμεσες αντανακλάσεις από τις αναφωτίδες του θόλου. Σημαίες των πενήντα Πολιτειών κρέμονταν πάνω από το χοροστάσιο, που ήταν περίτεχνα διακοσμημένο με αρκετά σκαλιστά εικονοστάσια στα οποία αναπαρίσταντο σκηνές από τη Βίβλο. Ο αιδεσιμότατος Γκάλογουεϊ συνέχισε το δρόμο του, γνωρίζοντας, προφανώς, τη διαδρομή από μνήμης. Προς στιγμήν ο Λάνγκντον είχε την εντύπωση ότι κατευθύνονταν προς την Αγία Τράπεζα, όπου ήταν ενσωματωμένες οι δέκα πέτρες από το όρος Σινά, όμως ο ηλικιωμένος


410

ιερωμένος έστριψε τελικά προς τα αριστερά, ψηλαφίζοντας το δρόμο του μέσα από μια διακριτικά κρυμμένη πόρτα η οποία οδηγούσε σε ένα διοικητικό παράρτημα. Προχώρησαν σε ένα μικρό διάδρομο, ώσπου έφτασαν σε ένα γραφείο στην πόρτα του οποίου υπήρχε μια μπρούτζινη πλακέτα: ΑΙΔΕΙΙΜΟΤΑΤΟς Δ Ρ . ΚΟΛΙΝ ΓΚΑΛΟΓΟΥΕΪ ΕΦΗΜΈΡΙΟς ΤΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΎ

Ο Γκάλογουεϊ άνοιξε την πόρτα και άναψε τα φώτα, συνηθισμένος, προφανώς, να κάνει την κίνηση αυτή για να διευκολύνει τους καλεσμένους του. Τους πέρασε μέσα στο γραφείο και έκλεισε την πόρτα. Το γραφείο του εφημέριου ήταν μικρό αλλά κομψό, εφοδιασμένο με ψηλές βιβλιοθήκες, ένα τραπέζι, μια σκαλιστή ντουλάπα και ένα ιδιωτικό μπάνιο. Στους τοίχους κρέμονταν ταπισερί του δέκατου έκτου αιώνα, καθώς και αρκετά ζωγραφικά έργα θρησκευτικού περιεχομένου. Ο ηλικιωμένος ιερέας έγνεψε προς το μέρος των δύο δερμάτινων καρεκλών που υπήρχαν ακριβώς μπροστά από το γραφείο του. Ο Λάνγκντον κάθισε μετά την Κάθριν, ανακουφισμένος που μπορούσε πλέον να ξεκρεμάσει το βαρύ σακίδιο από τον ώμο του και να το ακουμπήσει στα πόδια του. Καταφύγιο και απαντήσεις, σκέφτηκε καθώς βολευόταν στην αναπαυτική καρέκλα. Ο ηλικιωμένος άντρας πέρασε με συρτά βήματα πίσω από το γραφείο και κάθισε στην πολυθρόνα με την ψηλή πλάτη. Ύστερα, αφήνοντας ένα μακρόσυρτο αναστεναγμό, σήκωσε το κεφάλι του ατενίζοντας προς το μέρος τους με τα θολά μάτια του. Ό τ α ν μίλησε όμως, η φωνή του ακούστηκε απρόσμενα καθαρή και δυνατή. «Το ξέρω ότι δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ πριν», είπε ο ηλικιωμένος άντρας, «όμως αισθάνομαι σαν να γνωρίζω καλά και τους δυο σας». Έβγαλε ένα μαντίλι και σφούγγισε απαλά το στόμα του. «Καθηγητά Λάνγκντον, είμαι εξοικειωμένος με το έργο σας, συμπεριλαμβανομένου εκείνου του πολύ ενδιαφέροντος κειμένου που δημοσιεύσατε σχετικά με τους συμβολισμούς αυτού του καθεδρικού. Κυρία


•101

Σόλομον, ο αδερφός σας Πίτερ κι εγώ έχουμε συμπληρώσει πολλά χρόνια κοινής πορείας ως τέκτονες αδελφοί». «Ο Πίτερ διατρέχει τρομερό κίνδυνο», είπε η Κάθριν. «Αυτό έχω πληροφορηθεί κι εγώ», Ο ηλικιωμένος άντρας αναστέναξε. «Είμαι αποφασισμένος να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου προκειμένου να σας βοηθήσω». Ο Λάνγκντον δε διέκρινε κάποιο τεκτονικό δαχτυλίδι στα χέρια του ιερέα. Ωστόσο γνώριζε ότι πολλοί τέκτονες, ειδικά εκείνοι που ανήκαν στις τάξεις του κλήρου, επέλεγαν να μη διατυμπανίζουν την ιδιότητά τους αυτή. Όταν άρχισαν τη συζήτηση, κατέστη σαφές ότι ο αιδεσιμότατος Γκάλογουεϊ γνώριζε ήδη ορισμένα από τα γεγονότα εκείνης της νύχτας, όπως του τα είχε μεταφέρει ο Γουόρεν Μπέλαμι στο τηλεφωνικό του μήνυμα. Καθώς ο Λάνγκντον και η Κάθριν τον ενημέρωναν για τα υπόλοιπα, ο ιερωμένος έδειχνε ολοένα και περισσότερο προβληματισμένος. «Δηλαδή, αυτός ο άνθρωπος που απήγαγε τον αγαπητό μας Πίτερ», είπε ο ιερέας, «επιμένει να αποκρυπτογραφήσετε το μήνυμα της πυραμίδας σε αντάλλαγμα για τη ζωή του;» «Ναι», είπε ο Λάνγκντον. «Νομίζει ότι πρόκειται για ένα χάρτη ο οποίος θα τον οδηγήσει στην κρυψώνα των Αρχαίων Μυστηρίων». Ο αιδεσιμότατος έστρεψε τα απόκοσμα θολά μάτια του προς τον Ρόμπερτ. «Τα αφτιά μου μου λένε πως δεν πιστεύετε σε αυτά τα πράγματα». Ο Λάνγκντον δεν ήθελε να σπαταλήσει χρόνο σε μια τέτοια συζήτηση. «Δεν έχει σημασία το τι πιστεύω εγώ. Πρέπει οπωσδήποτε να βοηθήσουμε τον Πίτερ. Δυστυχώς, όταν αποκωδικοποιήσαμε το μήνυμα της πυραμίδας, δεν προέκυψε κανένα συγκεκριμένο στοιχείο». Ο ηλικιωμένος άντρας ανακάθισε στην πολυθρόνα του. «Αποκωδικοποιήσατε το μήνυμα της πυραμίδας;» Στη συζήτηση μπήκε τώρα και η Κάθριν, η οποία εξήγησε ότι, παρότι ο Μπέλαμι τους είχε προειδοποιήσει να μην το πράξουν και ο αδερφός της είχε ζητήσει από τον Ρόμπερτ να μην ανοίξει το πακέτο, εκείνη είχε αναλάβει την ευθύνη να αγνοήσει τις επιθυμίες τους,

412


θεωρώντας ότι η πρώτη της προτεραιότητα ήταν να βοηθήσει τον αδερφό της με όποιον τρόπο μπορούσε. Ανέφερε στον ιερωμένο τη χρυσή κορωνίδα, το μαγικό τετράγωνο του Άλμπρεχτ Ντίρερ και το πώς είχαν αποκωδικοποιήσει τα δεκαέξι γράμματα του τεκτονικού κώδικα, σχηματίζοντας τη φρaox\Jeova Sanctus Unus. «Αυτό είναι όλο;» ρώτησε ο ιερέας. «Ένας αληθινός Θεός;» «Μάλιστα, αιδεσιμότατε», απάντησε ο Λάνγκντον. «Φαίνεται πως η πυραμίδα είναι ένας χάρτης περισσότερο με μεταφορική παρά με γεωγραφική σημασία». Ο ηλικιωμένος άντρας άπλωσε τα χέρια του. «Αφήστε με να την ψηλαφίσω». Ο Λάνγκντον άνοιξε το σακίδιο του και έβγαλε από μέσα την πυραμίδα, την οποία και ανέβασε προσεκτικά πάνω στο γραφείο, τοποθετώντας τη ακριβώς μπροστά στον ιερέα. Ο Ρόμπερτ και η Κάθριν παρακολούθησαν τα εύθραυστα χέρια του ηλικιωμένου άντρα να εξετάζουν κάθε σπιθαμή της πέτρας: την έδρα που έφερε την εγχάρακτη επιγραφή, τη λεία βάση και την κομμένη κορυφή. Ό τ α ν τέλειωσε, άπλωσε ξανά τα χέρια του. «Και η κορωνίδα;» Ο Λάνγκντον πήρε στα χέρια του το μικρό πέτρινο κουτί, το ακούμπησε πάνω στο γραφείο και άνοιξε το καπάκι. Ύστερα έβγαλε το χρυσό αντικείμενο και το τοποθέτησε στα χέρια του ιερέα, που περίμενε με τα χέρια απλωμένα. Ο εφημέριος του καθεδρικού πραγματοποίησε μια παρόμοια εξέταση, ψηλαφίζοντας κάθε σπιθαμή, αφιερώνοντας περισσότερο χρόνο στο εγχάρακτο μήνυμα, καθώς φαινόταν ότι αντιμετώπιζε δυσκολίες με τα μικρά, κομψά χαραγμένα γράμματα. «Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης», είπε ο Λάνγκντον, για να τον διευκολύνει. «Η λέξη "Τάξης" είναι γραμμένη με κεφαλαίο ταυ». Το πρόσωπο του ηλικιωμένου άντρα ήταν ανέκφραστο καθώς τοποθετούσε την κορωνίδα πάνω στην πυραμίδα, συνταιριάζοντας τα δύο κομμάτια με τη χρήση της αφής του. Έμεινε ακίνητος για μια στιγμή, σαν να προσευχόταν, και με ευλάβεια πέρασε τις παλάμες του πάνω από την ολοκληρωμένη πυραμίδα αρκετές φορές. Στη συνέχεια άπλωσε το χέρι και έπιασε το κυβοειδές κουτί, ψηλαφώντας το προσεκτικά, ερευνώντας με τα δάχτυλά του τόσο την εσωτερική


•101

όσο και την εξωτερική πλευρά του. Ό τ α ν τέλειωσε, ακούμπησε κάτω το κουτί και έγειρε στην πλάτη της πολυθρόνας του. «Πείτε μου, λοιπόν», ρώτησε επιτακτικά, με φωνή που ξαφνικά είχε γίνει αυστηρή, «γιατί ήρθατε ο' εμένα;» Η ερώτηση αιφνιδίασε τον Λάνγκντον. «Ήρθαμε, αιδεσιμότατε, επειδή εσείς μας το ζητήσατε. Και ο κύριος Μπέλαμι είπε ότι έπρεπε να σας εμπιστευτούμε». «Τότε, εσείς γιατί δεν τον εμπιστευτήκατε;» «Ορίστε;» Τα θολά μάτια του ιερέα στράφηκαν πάνω στον Λάνγκντον. «Το πακέτο που περιείχε την κορωνίδα ήταν σφραγισμένο. Ο κύριος Μπέλαμι σας είπε να μψ το ανοίξετε, όμως εσείς δεν τον ακούσατε. Ο ίδιος ο Πίτερ Σόλομον σας είχε πει να μψ το ανοίξετε. Ούτε αυτόν ακούσατε». «Αιδεσιμότατε», παρενέβη η Κάθριν, «προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε τον αδερφό μου. Ο άντρας που απαίτησε να σπάσουμε τον κώδικα...» «Κατανοώ το κίνητρο σας», δήλωσε ο κληρικός, «όμως τι καταφέρατε ανοίγοντας το πακέτο; Τίποτα. Ο απαγωγέας του Πίτερ αναζητά κάποια τοποθεσία, και δε θα ικανοποιηθεί με την απάντηση/ίουα Sanctus Unus». «Συμφωνώ», είπε ο Λάνγκντον, «όμως, δυστυχώς, μόνο αυτό γράφει η πυραμίδα. Ό π ω ς σας ανέφερα, ο χάρτης μάλλον είναι μεταφορικός παρά...» «Κάνετε λάθος, καθηγητά», είπε ο ιερέας. «Η Τεκτονική Πυραμίδα είναι ένας πραγματικός χάρτης. Υποδεικνύει μια πραγματική τοποθεσία. Δεν το καταλαβαίνετε αυτό, επειδή ακόμα δεν έχετε αποκωδικοποιήσει το μήνυμα της πυραμίδας. Δεν έχετε πλησιάσει καν». Ο Λάνγκντον και η Κάθριν αντάλλαξαν έκπληκτα βλέμματα. Ο ιερέας ακούμπησε τις παλάμες του πάνω οτην πυραμίδα, χαϊδεύοντάς τη σχεδόν στοργικά. «Αυτός ο χάρτης, όπως και τα ίδια τα Αρχαία Μυστήρια, έχει πολλά επίπεδα ερμηνείας. Το πραγματικό του μυστικό παραμένει άγνωστο ο' εσάς». «Αιδεσιμότατε Γκάλογουεϊ», είπε ο Λάνγκντον, «εξετάσαμε κάθε

414


σπιθαμή της κόλουρης πυραμίδας και της κορωνίδας, και δεν υπάρχει τίποτα άλλο». «Όχι στην παρούσα κατάσταση της πυραμίδας. Όμως τα αντικείμενα αλλάζουν». «Ορίστε;» «Καθηγητά, όπως γνωρίζετε, η πυραμίδα υπόσχεται να αποκαλύψει μια θαυμαστή μεταμορφωτική δύναμη. Σύμφωνα με το θρύλο, η πυραμίδα αυτή μπορεί να αλλάξει σχήμα, να μεταβάλει την υλική της μορφή προκειμένου να αποκαλύψει τα μυστικά της. Όπως ο φημισμένος βράχος που απελευθέρωσε το Εξκάλιμπερ για να το παραδώσει στα χέρια του βασιλιά Αρθούρου, η Τεκτονική Πυραμίδα μπορεί να μεταμορφωθεί, εφόσον το επιλέξει, και να αποκαλύψει το μυστικό της στους άξιους». Ο Λάνγκντον είχε αρχίσει να υποψιάζεται πως η προχωρημένη ηλικία του ιερωμένου του είχε στερήσει ίσως τα λογικά του. «Λυπάμαι, αιδεσιμότατε, δεν καταλαβαίνω. Λέτε ότι αυτή η πυραμίδα μπορεί να υποστεί μια κυριολεκτική υλική μετάλλαξη;» «Καθηγητά, αν άπλωνα τα χέρια μου και μεταμόρφωνα αυτή την πυραμίδα μπροστά στα μάτια σας, θα πιστεύατε αυτό που θα είχατε δει;» Ο Λάνγκντον δεν ήξερε πώς να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση. «Φαντάζομαι ότι δε θα είχα άλλη επιλογή». «Πολύ καλά, λοιπόν. Σε λίγο θα κάνω ακριβώς αυτό». Σκούπισε ξανά το στόμα μου. «Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι υπήρξε μια εποχή κατά την οποία ακόμα και τα φωτεινότερα πνεύματα θεωρούσαν τη Γη επίπεδη. Γιατί, αν η Γη ήταν στρογγυλή, τότε σίγουρα οι ωκεανοί θα χύνονταν από το χείλος της. Φανταστείτε τι σχόλια θα έκαναν για εσάς αν δηλώνατε πως όχι μόνο ο κόσμος έχει σφαιρικό σχήμα αλλά και υπάρχει μια αόρατη, απόκρυφη δύναμη η οποία συγκρατεί τα πάντα πάνω στην επιφάνειά του!» «Υπάρχει κάποια διαφορά», είπε ο Λάνγκντον, «μεταξύ της ύπαρξης της βαρύτητας... και της ικανότητας να μεταμορφώσει κανείς αντικείμενα με ένα άγγιγμα». «Νομίζετε; Αποκλείεται, δηλαδή, να ζούμε ακόμα στο Μεσαίωνα, να συνεχίζουμε να χλευάζουμε τις "απόκρυφες" δυνάμεις που δε βλέ-


•101

πούμε ή δεν κατανοούμε; Η ιστορία, αν μας ε'χει διδάξει κάτι, είναι πως οι αλλόκοτες ιδέες που χλευάζουμε σήμερα μια μέρα θα αναδειχθούν σε αναμφισβήτητες αλήθειες. Ισχυρίζομαι ότι μπορώ να μεταμορφώσω αυτή την πυραμίδα με ένα άγγιγμα του χεριού μου, κι εσείς αμφιβάλλετε αν έχω σώας τας φρένας. Περίμενα κάτι περισσότερο από έναν ιστορικό. Η ιστορία βρίθει περιπτώσεων μεγάλων διανοητών οι οποίοι επέμεναν ότι ο άνθρωπος διαθέτει απόκρυφες δυνάμεις τις οποίες δεν μπορεί να αντιληφθεί». Ο Λάνγκντον ήξερε ότι ο ιερωμένος είχε δίκιο. Ο περίφημος ερμητικός αφορισμός «Δε γνωρίζετε ότι είστε θεοί;» αποτελούσε έναν από τους πυλώνες των Αρχαίων Μυστηρίων. Ως άνω, ούτως κάτω... Ο άνθρωπος κατ εικόνα τον Θεού... Αποθέωση. Αυτό το επίμονο μήνυμα σχετικά με τη θεϊκή διάσταση της ανθρώπινης ζωής ή τις κρυμμένες δυναΐότητες του ανθρώπου επανέρχεται στα αρχαία κείμενα αμέτρητων παραδόσεων. Ακόμα και στη Βίβλο αναφέρεται, στον έκτο στίχο του ογδοηκοστού πρώτου Ψαλμού: «εγώ είπα- θεοί έστε». «Καθηγητά», είπε ο ηλικιωμένος άντρας, «αντιλαμβάνομαι ότι κι εσείς, όπως πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι, ζείτε εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δύο κόσμους: με το ένα πόδι στον πνευματικό και με το άλλο στον υλικό κόσμο. Η καρδιά σας λαχταράει να πιστέψει, όμως η λογική σας αρνείται να το επιτρέψει. Ως ακαδημαϊκός, θα ήταν φρόνιμο να αντλήσετε μαθήματα από τα όσα έγραψαν οι μεγάλοι της ιστορίας». Έκανε μια παύση και ξερόβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του. «Αν δε με απατά η μνήμη μου, ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά που έζησαν ποτέ δήλωσε το εξής: "Αυτό που μας φαντάζει αδιανόητο υπάρχει πραγματικά. Πίσω από τα μυστικά της φύσης κρύβεται κάτι λεπτοφυές, άπιαστο και ανεξήγητο. Η λατρεία αυτής της δύναμης που ξεπερνά οτιδήποτε μπορούμε να κατανοήσουμε είναι η δική μου θρησκεία"». «Ποιος το είπε αυτό;» ρώτησε ο Λάνγκντον. «Ο Γκάντι;» «Όχι», παρενέβη η Κάθριν. «Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν».* * Η περίφημη απάντηση που έδωσε ο Αϊνστάιν στον αθεϊστή Άλφρεντ Κερ όταν εκείνος τον προκάλεσε κατά τη διάρκεια ενός δείπνου το χειμώνα του 1927 σιο σπίτι του εκδότη Σάμιουελ Φίσερ λε'γοντάς του: «Ακούω πως εαείς υποτίθεται ότι

416


Η Κάθριν Σόλομον είχε διαβάσει κάθε λέξη που είχε γράψει ή πει στη ζωή του ο Αϊνστάιν, και της είχε προκαλέσει εντύπωση αυτός ο βαθύς σεβασμός προς το απόκρυφο, καθώς και οι προβλέψεις του ότι μια μέρα οι μάζες θα συμμερίζονταν αυτό το συναίσθημα. «Η θρησκεία του μέλλοντος», είπε προβλέψει ο Αϊνστάιν, «θα είναι μια κοσμική θρησκεία. Θα ξεπερνά το επίπεδο του προσωπικού Θεού, θα αποφεύγει το δόγμα και τη θεολογία». Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον έμοιαζε να δυσκολεύεται να αποδεχτεί αυτό τον τρόπο σκέψης. Η Κάθριν διαισθανόταν τον εκνευρισμό που του προκαλούσε ο ηλικιωμένος ιερέας και τον καταλάβαινε. Άλλωστε είχαν πάει εκεί για να βρουν απαντήσεις και, αντί για αυτές, βρήκαν έναν τυφλό άντρα ο οποίος ισχυριζόταν ότι μπορούσε να μεταμορφώσει αντικείμενα με ένα άγγιγμα των χεριών του. Ωστόσο το ολοφάνερο πάθος αυτού του ανθρώπου για τις απόκρυφες δυνάμεις θύμιζε στην Κάθριν τον αδερφό της. «Αιδεσιμότατε Γκάλογουεϊ», είπε η Κάθριν, «ο Πίτερ βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο. Η CIA μας καταδιώκει και ο Γουόρεν Μπέλαμι μας έστειλε σ' εσάς για βοήθεια. Δεν ξέρω τι αναφέρει αυτή η πυραμίδα ή ποιο σημείο υποδεικνύει, όμως, αν η αποκωδικοποίηση του μηνύματος της σημαίνει ότι μπορούμε να βοηθήσουμε τον Πίτερ, τότε πρέπει να το κάνουμε. Ο κύριος Μπέλαμι ίσως προτιμούσε να θυσιάσει τη ζωή του αδερφού μου προκειμένου να κρύψει αυτή την πυραμίδα, όμως η οικογένειά μου μόνο πόνο έχει βιώσει εξαιτίας αυτού του αντικειμένου. Όποιο κι αν είναι το μυστικό της, απόψε θα αποκαλυφθεί». «Έχετε δίκιο», απάντησε ο ηλικιωμένος άντρας πικραμένα. «Απόψε όλα θα αποκαλυφθούν. Φροντίσατε εσείς για αυτό». Ανασιέναξε. «Κυρία Σόλομον, όταν σπάσατε τη σφραγίδα εκείνου του κουτιού, θέσατε σε κίνηση μια αλληλουχία γεγονότων που δεν μπορούν να αναστραφούν. Στα όσα συμβαίνουν απόψε συμμετέχουν δυνάμεις τις οποίες δεν έχετε ακόμα αντιληφθεί. Δεν υπάρχει επιστροφή». Η Κάθριν κοίταζε εμβρόντητη τον ιερέα. Ο τόνος της φωνής του είστε βαθύτατα θρησκευόμενος». Ο διάλογος διασώζεται στο βιβλίο του Η. G. Kessler με τίτλο The Diary of a Cosmopolitan. (Σ.τ.Ε.)

Τ Ο ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΑΟ

•II'/

είχε κάτι δυσοίωνα προφητικό, σαν να αναφερόταν στις επτά σφραγίδες της Αποκάλυψης ή στο κουτί της Πανδώρας. «Με κάθε σεβασμό, αιδεσιμότατε», παρενέβη ο Λάνγκντον, «δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι δυνατόν μια πέτρινη πυραμίδα να θέσει σε κίνηση οτιδήποτε». «Φυσικά και δεν μπορείτε, καθηγητά». Ο ηλικιωμένος ιερέας κάρφωσε το τυφλό βλέμμα του πάνω στον Ρόμπερτ. «Δεν έχουν ανοίξει ακόμα τα μάτια σας για να δείτε».

83 Μ Ε ς Α ΣΤΗΝ ΥΓΡΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ τ η ς « Ζ ο ύ γ κ λ α ς » ο Α ρ χ ι τ έ κ τ ο ν α ς τ ο υ

Καπιτωλίου ένιωθε τον ιδρώτα να κυλάει στην πλάτη του. Οι δεμένοι με χειροπέδες καρποί του πονούσαν, όμως όλη η προσοχή του παρέμενε εστιασμένη στο μυστηριώδη χαρτοφύλακα από τιτάνιο τον οποίο είχε μόλις ανοίξει η Σάτο, τοποθετώντας τον πάνω στον πάγκο, ανάμεσά τους. Το περιεχόμενο αυτού του χαρτοφύλακα, του είχε πει η Σάτο, θα σας πείσει να δείτε τα πράγματα από τη δική μου σκοπιά. Σας το εγγυάμαι. Η μικροκαμωμένη Ασιάτισσα είχε γυρίσει τη μεταλλική αποσκευή προς τη μεριά της για να την ανοίξει, με αποτέλεσμα ο Μπέλαμι να μην έχει δει ακόμα το περιεχόμενο της, όμως η φαντασία του οργίαζε. Η Σάτο κάτι έκανε με τα χέρια της μέσα στο χαρτοφύλακα και ο Αρχιτέκτονας σχεδόν περίμενε να τη δει να του αποκαλύπτει μια σειρά από γυαλιστερά αιχμηρά εργαλεία. Ξαφνικά ένα φως τρεμόσβησε μέσα στο χαρτοφύλακα, δυναμώνοντας σταδιακά, φωτίζοντας το πρόσωπο της Σάτο από κάτω. Τα χέρια της συνέχισαν να κινούνται μέσα στη μεταλλική θήκη και το φως άλλαξε χρωματικό τόνο. Λίγες στιγμές μετά τράβηξε τα χέρια της από μέσα, έπιασε ολόκληρο το χαρτοφύλακα και τον έστρεψε προς τον Μπέλαμι, αποκαλύπτοντας το περιεχόμενο του. Ο Αρχιτέκτονας μισόκλεισε τα μάτια του για να τα προστατέψει από τη λάμψη της οθόνης κάποιου είδους φουτουριστικού φορητού υπολογιστή εφοδιασμένου με έναν τηλεφωνικό δέκτη χειρός, δύο κε-


418

ραίες και διπλό πληκτρολόγιο. Το αρχικό κύμα ανακούφισης γρήγορα μετατράπηκε σε σαστισμάρα. Στην οθόνη προβαλλόταν το σήμα της CIA και οι λέξεις: ΑΣΦΑΛΗΣ ΕΙΣΟΔΟΙ ΧΡΗΣΤΗΣ: ΙΝΟΥΕ ΣΑΤΟ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ: ΕΠΙΠΕΔΟ 5 Κάτω από αυτό το παράθυρο ένα εικονίδιο απεικόνισης της προόδου στην εκτέλεση μιας εντολής περιστρεφόταν γύρω από τον άξονά του: ΑΝΑΜΕΙΝΑΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ... ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΡΧΕΙΟΥ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ... Τ ο βλέμμα του Μπέλαμι στράφηκε αμέσως στη Σάτο, η οποία τον κάρφωσε στα μάτια. «Θα προτιμούσα να μη χρειαζόταν να σας το δείξω αυτό», είπε. «Όμως δε μου αφήσατε άλλη επιλογή». Το περιεχόμενο της οθόνης ανανεώθηκε ξανά και ο Μπέλαμι στράφηκε προς τον υπολογιστή τη στιγμή που το αρχείο άνοιγε και τα περιεχόμενα του κατέκλυζαν την οθόνη υγρών κρυστάλλων. Για αρκετή ώρα ο Αρχιτέκτονας έμεινε να κοιτάζει, προσπαθώντας να βγάλει νόημα από αυτά που έβλεπε. Σταδιακά, καθώς άρχιζε να συνειδητοποιεί τη σημασία εκείνων των πληροφοριών, ένιωσε το αίμα να στραγγίζει από το πρόσωπο του. Κοίταζε έντρομος την οθόνη, ανήμπορος να αποτραβήξει το βλέμμα του. «Μα... αυτό είναι... αδύνατον!» κραύγασε. «Πώς... πώς μπορεί να είναι αλήθεια;» Η Σάτο τον παρατηρούσε βλοσυρή. «Πείτε μου εσείς, κύριε Μπέλαμι. Πείτε μου εσείς». Καθώς ο Αρχιτέκτονας του Καπιτωλίου άρχιζε να αντιλαμβάνεται πλήρως τις συνέπειες των όσων έβλεπε μπροστά του, αισθάνθηκε ολόκληρο τον κόσμο του να παραπαίει επικίνδυνα κοντά στο χείλος της καταστροφής. Θεέ μον... Έκανα ένα τρομερό, τραγικό λάθος!

Τ Ο ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ 411

73 Ο ΑΙΔΕΣΙΜΟΤΑΤΟΣ ΓΚΑΛΟΓΟΥΕΪ ένιωθε ολοζώντανος. Ό π ω ς όλοι οι θνητοί, ήξερε ότι πληοίαζε η στιγμή που θα εγκατέλειπε το εφήμερο σαρκίο του, όμως απόψε δεν ήταν αυτή η νύχτα. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά και γρήγορα, το μυαλό του βρισκόταν σε εγρήγορση. Είναι ηολλά αυτά που ηρέτιει να γίνουν. Καθώς περνούσε τις αρθριτικές παλάμες του πάνω από τις λείες επιφάνειες της πυραμίδας, δυσκολευόταν να πιστέψει αυτό που ψηλάφιζε. Δεν είχα φανταστεί ηοτε' ότι θα γινόμουν μάρτυρας αυτής της στιγμής. Επί γενιές τα κομμάτια αυτού του χάρτη είχαν παραμείνει φυλαγμένα με ασφάλεια μακριά το ένα από το άλλο. Τώρα, επιτέλους, είχαν ενωθεί. Ο Γκάλογουεϊ αναρωτήθηκε μήπως αυτή ήταν η στιγμή που είχε προφητευτεί. Περιέργως, η μοίρα είχε επιλέξει δύο άτομα εκτός της αδελφότητας των τεκτόνων για να ενώσουν τα κομμάτια της πυραμίδας. Αυτό έμοιαζε σωστό, με κάποιον τρόπο. Τα Μυστήρια απλώνονται τιέρα ατιό τους κλειστούς κύκλους... ξεφεύγουν από το σκοτάδι... αποκαλύπτονται στο φως. «Καθηγητά», είπε, στρέφοντας το κεφάλι του προς το σημείο όπου άκουγε την ανάσα του Λάνγκντον. «Σας είπε ο Πίτερ γιατί ήθελε να αναλάβετε εσείς τη φύλαξη εκείνου του μικρού πακέτου;» «Είπε ότι υπήρχαν κάποια ισχυρά άτομα τα οποία ήθελαν να του το κλέψουν», απάντησε ο Λάνγκντον. Ο αιδεσιμότατος έγνεψε καταφατικά. «Ναι, μου είπε κι εμένα το ίδιο πράγμα». «Αλήθεια;» πετάχτηκε ξαφνικά η Κάθριν από τα αριστερά του. «Είχατε μιλήσει με τον αδερφό μου σχετικά με αυτή την πυραμίδα;» «Φυσικά», είπε ο Γκάλογουεϊ. «Ο αδερφός σας κι εγώ έχουμε μιλήσει για πολλά πράγματα. Παλιότερα είχα υπηρετήσει στη θέση του Σεβάσμιου Διδασκάλου του Οίκου του Ναού, και ο Πίτερ στρέφεται α εμένα για καθοδήγηση. Πριν από περίπου ένα χρόνο ήρθε και με επισκέφθηκε, βαθύτατα προβληματισμένος. Κάθισε ακριβώς εκεί όπου κάθεστε εσείς τώρα και με ρώτησε αν πίστευα στα υπερφυσικά προμηνύματα».

420


«Προμηνύματα;» Η Κάθριν ακούστηκε ανήσυχη. «Εννοείτε κάτι σαν... οράματα;» «Όχι ακριβώς. Ή τ α ν κάτι πιο βαθύ, περισσότερο ενστικτώδες. Ο Πίτερ μου είπε ότι αισθανόταν την εντεινόμενη παρουσία μιας σκοτεινής δύναμης στη ζωή του. Διαισθανόταν ότι κάτι τον παρακολουθούσε... καιροφυλακτούσε με σκοπό να του κάνει μεγάλο κακό». «Προφανώς, είχε δίκιο», είπε η Κάθριν, «αν λάβουμε υπόψη ότι ο ίδιος άνθρωπος που σκότωσε τη μητέρα μας και το γιο του Πίτερ είχε έρθει στην Ουάσινγκτον και είχε κατορθώσει να γίνει δεκτός στις τάξεις των τεκτόνων». «Αυτό είναι αλήθεια», είπε ο Λάνγκντον, «όμως δεν εξηγεί την εμπλοκή της CIA σε αυτή την υπόθεση». Ο Γκάλογουεϊ δεν ήταν και τόσο σίγουρος. «Οι ισχυροί πάντοτε ενδιαφέρονται για το πώς θα αποκτήσουν ακόμα περισσότερη δύναμη». «Ναι, αλλά... η CIA;» αντέτεινε ο Λάνγκντον. «Τι δουλειά έχει η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών να ασχολείται με απόκρυφα μυστικά; Κάτι δεν κολλάει σε αυτή την υπόθεση». «Κι όμως», διαφώνησε η Κάθριν, «η CIA εξαρτάται απόλυτα από τις τεχνολογικές προόδους, ενώ ανέκαθεν πειραματιζόταν με τις μυστικιστικές επιστήμες -εξωαισθητηριακή αντίληψη, ασώματη τηλεπαρουσία, αισθητηριακή στέρηση, φαρμακολογικά προκαλούμενες καταστάσεις πνευματικής υπερδιέγερσης, όλα αυτά είναι το ίδιο πράγμα-, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την άγνωστη δυναμική του ανθρώπινου εγκεφάλου. Αν έμαθα ένα πράγμα από τον Πίτερ, είναι αυτό: Η επιστήμη και ο μυστικισμός συνδέονται πολύ στενά και η μόνη διαφοροποίηση έγκειται στον τρόπο προσέγγισης. Οι στόχοι τους είναι οι ίδιοι, όμως ακολουθούν διαφορετικές μεθόδους». «Ο Πίτερ μου ανέφερε», είπε ο Γκάλογουεϊ, «ότι το αντικείμενο των ερευνών σας έχει να κάνει με ένα είδος σύγχρονης μυστικιστικής επιστήμης...» «Ονομάζεται Νοητική Επιστήμη», είπε η Κάθριν, γνέφοντας καταφατικά. «Και αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος διαθέτει δυνάμεις πέρα από τη φαντασία μας». Έγνεψε προς ένα υαλογράφημα το οποίο απεικόνιζε τη γνώριμη μορφή του «Ακτινοβόλου Ιησού», με αχτίδες


•101

φωτός να απορρέουν από το κεφάλι και τα χέρια του. «Μάλιστα, πρόσφατα χρησιμοποίησα μια συσκευή συζευγμένου φορτίου προκειμένου να φωτογραφίσω τα χέρια ενός θρησκευτικού θεραπευτή την ώρα της δουλειάς του. Οι φωτογραφίες θύμιζαν πολύ την εικόνα του Ιησού σε αυτό το υαλογράφημα: ρεύματα ενέργειας να εκλύονται από τα ακροδάχτυλα του θεραπευτή». Τα μορφωμένα μυαλά! σκέφτηκε ο Γκάλογουεϊ, συγκρατώντας ένα χαμόγελο. Πώς νομίζετε ότι θεράτιευε τους ασθενείς ο Ιησούς; «Γνωρίζω, βέβαια», συνέχισε η Κάθριν, «ότι η σύγχρονη ιατρική χλευάζει τους θεραπευτές και τους σαμάνους, όμως αυτό που σας λέω το είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Οι συσκευές που χρησιμοποίησα φωτογράφισαν ολοκάθαρα αυτό τον άντρα να εκπέμπει ένα τεράστιο ενεργειακό πεδίο από τις άκρες των δαχτύλων του, κυριολεκτικά μεταβάλλοντας την κυτταρική δομή του ασθενούς του. Αν αυτό δεν είναι θεϊκή δύναμη, τότε δεν ξέρω τι είναι». Ο αιδεσιμότατος Γκάλογουεϊ επέτρεψε στον εαυτό του να χαμογελάσει. Η Κάθριν είχε το ίδιο φλογερό πάθος με τον αδερφό της. «Ο Πίτερ συνέκρινε κάποτε τους νοητικούς επιστήμονες με τους πρώτους εξερευνητές, οι οποίοι είχαν γίνει στόχος χλευασμού επειδή είχαν υιοθετήσει την αιρετική άποψη της σφαιρικής Γης. Σχεδόν από τη μια μέρα στην άλλη, αυτοί οι εξερευνητές μετατράπηκαν από ανόητοι σε ήρωες, έχοντας ανακαλύψει άγνωστους κόσμους και διευρύνει τους ορίζοντες όλων των ανθρώπων πάνω στον πλανήτη. Ο Πίτερ πιστεύει ότι εσείς θα κάνετε το ίδιο. Τρέφει πολύ μεγάλες ελπίδες για το έργο σας. Άλλωστε κάθε μεγάλη φιλοσοφική μετατόπιση στην ιστορία ξεκίνησε από μια τολμηρή ιδέα». Ο Γκάλογουεϊ γνώριζε, φυσικά, ότι δε χρειαζόταν να πάει κανείς σε ένα εργαστήριο προκειμένου να δει αποδείξεις αυτής της τολμηρής νέας ιδέας, της άποψης που ήθελε τον άνθρωπο να διαθέτει ανεκμετάλλευτες δυνάμεις. Ο καθεδρικός μέσα στον οποίο βρισκόταν οργάνωνε θεραπευτικούς κύκλους προσευχής για τους ασθενείς και πολλές φορές είχε γίνει ο ίδιος μάρτυρας πραγματικά θαυματουργών αποτελεσμάτων, ιατρικά καταγεγραμμένων σωματικών μεταμορφώσεων. Το ερώτημα δεν ήταν κατά πόσο ο Θεός είχε προικίσει τον άνθρωπο με μεγάλες δυνάμεις, αλλά πώς μπορούμε να απελευθερώσουμε τις δυνάμεις αυτές.

422


Ο ηλικιωμένος ιερέας έκλεισε ευλαβικά τις παλάμες του γύρω από τις πλευρές της Τεκτονικής Πυραμίδας και μίλησε πολύ σιγανά: «Φίλοι μου, δε γνωρίζω πού ακριβώς οδηγεί αυτή η πυραμίδα, όμως γνωρίζω αυτό: Υπάρχει ένας σπουδαίος πνευματικός θησαυρός κρυμμένος κάπου εκεί έξω, ένας θησαυρός ο οποίος περίμενε υπομονετικά στο σκοτάδι γενιές ολόκληρες. Πιστεύω ότι είναι ένας καταλύτης που έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει τον κόσμο μας». Άγγιξε τη χρυσή κορυφή της πυραμίδας. «Και τώρα που επανενώθηκαν τα κομμάτια αυτής της πυραμίδας... η στιγμή της αποκάλυψης πλησιάζει γοργά. Γιατί όχι άλλωστε; Η έλευση μιας σπουδαίας περιόδου διαφωτισμού που θα μεταμορφώσει τον κόσμο αποτελεί αντικείμενο προφητειών εδώ και χιλιετίες». «Πάτερ», είπε ο Λάνγκντον, χωρίς να κρύβει τη δυσπιστία του, «όλοι μας γνωρίζουμε τψ Αποκάλυψη του Ιωάννη και την κυριολεκτική σημασία του όρου "Αποκάλυψη", όμως οι βιβλικές προφητείες δε νομίζω ότι...» «Ω, για όνομα, το βιβλίο της Αποκάλυψης είναι ένα αξεδιάλυτο κουβάρι!» είπε ο ιερέας. «Κανείς δεν ξέρει πώς να το διαβάσει. Εγώ αναφέρομαι σε διαυγή πνεύματα που έγραψαν με απόλυτη σαφήνεια. Αναφέρομαι στις προβλέψεις του αγίου Αυγουστίνου, του σερ Φράνσις Μπέικον, του Νεύτωνα, του Αϊνστάιν και ένα σωρό άλλων διανοητών που έκαναν λόγο για τη μελλοντική έλευση μιας μεταμορφωτικής περιόδου διαφωτισμού. Ακόμα και ο ίδιος ο Ιησούς είπε: "ού γάρ έστι κρυπτόν δ ού φανερόν γενήσεται, ουδέ άπόκρυφον δ ού γνωσθήσεται και εις φανερόν έλθπ"».* «Αυτή είναι μια μάλλον ασφαλής πρόβλεψη», σχολίασε ο Λάνγκντον. «Η γνώση αυξάνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς. Ό σ ο περισσότερα γνωρίζουμε τόσο μεγαλώνει η ικανότητά μας να μαθαίνουμε και τόσο ταχύτερα διευρύνουμε τη σφαίρα των γνώσεών μας». * Κατά Αουκάν Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 8, στίχος 17. Το ίδιο πράγμα αναφέρεται και σε πολλά άλλα σημεία στην Αγία Γραφή: «ούδέν δέ συγκεκαλυμμένον έστΐν δ ούκ άποκαλυφθήσεται, καϊ κρυπτόν δ ού γνωσθήσεται» (Κατά Λουκάν, 12: 2), «ού γάρ έστι κρυπτόν δ έάν μή φανερωθη, ούδέ έγένετο άπόκρυφον, άλλ' ϊνα έλθη εις φανερόν» (Κατά Μάρκον, 4: 22), «ουδέν γάρ έστιν κεκαλυμμένον δ ούκ άποκαλυφθήσεται, καϊ κρυπτόν δ ού γνωσθήσεται» (Κατά Ματθαίον, 10: 26). (Σ.τ.Ε.)


•101

«Ναι», πρόσθεσε η Κάθριν. «Αυτό το βλέπουμε συνεχώς στην επιστήμη. Κάθε νέα τεχνολογία που εφευρίσκουμε μετατρέπεται σε εργαλείο εφεύρεσης νέων τεχνολογιών... και η όλη διαδικασία παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας. Αυτός είναι ο λόγος που η επιστήμη σημείωσε μεγαλύτερα άλματα μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια απ' ό,τι στα πέντε χιλιάδες προηγούμενα. Εκθετική ανάπτυξη. Μαθηματικά, καθώς περνάει ο καιρός, η εκθετική καμπύλη μετατρέπεται σχεδόν σε ευθεία και οι νέες εξελίξεις συντελούνται ταχύτατα». Επικράτησε σιωπή στο γραφείο του ιερέα και ο Γκάλογουεϊ διαισθάνθηκε ότι οι δύο φιλοξενούμενοι του ακόμα δεν είχαν την παραμικρή υποψία για το πώς θα μπορούσε να τους βοηθήσει η πυραμίδα να ανακαλύψουν οτιδήποτε άλλο. Αυτός είναι ο λόγος που η μοίρα σάς οδήγησε α εμένα, σκέφτηκε. Έχω ένα ρόλο να διαδραματίσω. Για πολλά χρόνια ο αιδεσιμότατος Κόλιν Γκάλογουεϊ, μαζί με τους τέκτονες αδελφούς του, είχε το ρόλο του φύλακα των μυστικών. Τώρα αυτό θα άλλαζε. Παύω πλέον να είμαι φύλακας και... μεταμορφώνομαι σε οδηγό. «Καθηγητά Λάνγκντον;» έκανε ο Γκάλογουεϊ σκύβοντας πάνω από το γραφείο. «Πιάστε το χέρι μου, σας παρακαλώ».

Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον ένιωθε αβέβαιος καθώς ατένιζε το απλωμένο χέρι του αιδεσιμότατου Γκάλογουεϊ. Θέλει να προσευχηθούμε; Ευγενικά, άπλωσε το χέρι του και τοποθέτησε το δεξί του χέρι πάνω στο ζαρωμένο χέρι του ιερέα. Ο ηλικιωμένος άντρας το έσφιξε με δύναμη, όμως δεν άρχισε να προσεύχεται. Αντί γι' αυτό, εντόπισε τον δείκτη του Λάνγκντον και τον οδήγησε προς τα κάτω, μέσα στο πέτρινο κουτί το οποίο επί χρόνια έκρυβε τη χρυσή κορωνίδα της πυραμίδας. «Τα μάτια σας ήταν αυτά που σας τύφλωσαν», είπε ο ιερέας. «Αν βλέπατε με τα δάχτυλά σας, όπως εγώ, θα συνειδητοποιούσατε ότι το κουτί αυτό έχει κάτι ακόμα να σας διδάξει». Υπάκουα, ο Λάνγκντον ψηλάφισε με τον δείκτη του το εσωτερικό του κουτιού, όμως δεν εντόπισε κάτι. Οι επιφάνειες ήταν απόλυτα λείες.

424


«Συνεχίστε», τον παρότρυνε ο Γκάλογουεϊ. Τελικά, ο Λάνγκντον νόμισε πως αισθάνθηκε κάτι στην άκρη του δαχτύλου του: ένα μικροσκοπικό κυκλικό εξόγκωμα, μια απειροελάχιστη κουκκίδα στο κέντρο της βάσης του κουτιού. Τράβηξε το χέρι του και κοίταξε προσεκτικά. Το μικρό κυκλικό εξόγκωμα ήταν ουσιαστικά αόρατο με γυμνό μάτι. Τι είναι αυτό; «Αναγνωρίζετε το σύμβολο;» ρώτησε ο Γκάλογουεϊ. «Σύμβολο;» απάντησε ο Λάνγκντον. «Μετά βίας διακρίνω κάτι εκεί». «Πιέστε το προς τα κάτω». Ο Ρόμπερτ έκανε αυτό που του ζήτησε ο ιερέας, πιέζοντας τον δείκτη του πάνω σε εκείνο το σημείο. Τι νομίζει ότι θα συμβεί; «Κρατήστε εκείτο δάχτυλο σας», είπε ο αιδεσιμότατος. «Ασκήστε πίεση». Ο Λάνγκντον έριξε μια ματιά στην Κάθριν, η οποία, απορημένη, στερέωσε μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το ένα αφτί. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο ηλικιωμένος άντρας έγνεψε καταφατικά. «Εντάξει, μπορείτε να πάρετε το χέρι σας. Η αλχημεία ολοκληρώθηκε». Η αλχημεία; Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον τράβηξε το χέρι του από το πέτρινο κουτί και έμεινε να κοιτάζει σαστισμένος. Δεν είχε αλλάξει το παραμικρό. Το κουτί παρέμενε στη θέση του πάνω στο γραφείο. «Τίποτα», είπε. «Κοιτάξτε την άκρη του δαχτύλου σας», απάντησε ο ιερέας. «Θα παρατηρήσετε μια μεταμόρφωση». Ο Λάνγκντον κοίταξε το δάχτυλο του, όμως η μοναδική αλλαγή που μπορούσε να δει ήταν ένα μικρό αποτύπωμα στο δέρμα του από την πίεση που είχε ασκήσει πάνω στο εξόγκωμα: ένα μικροσκοπικό κύκλο με μια κουκκίδα στη μέση.

«Τώρα αναγνωρίζετε το σύμβολο;» ρώτησε ο ιερέας. Παρότι ο Λάνγκντον αναγνώριζε το σύμβολο, μεγαλύτερη εντύπωση


•101

του είχε κάνει το γεγονός ότι ο τυφλός άντρας είχε καταφε'ρει να διακρίνει τις λεπτομέρειές του διά της αφής. Η όραση με τα ακροδάχτυλα φαίνεται πως ήταν μια δεξιότητα που μπορούσε να καλλιεργηθεί. «Πρόκειται για ένα αλχημικό σύμβολο», είπε η Κάθριν, φέρνοντας την καρέκλα της πιο κοντά για να παρατηρήσει το δάχτυλο του Λάνγκντον. «Είναι το αρχαίο σύμβολο του χρυσού». «Πράγματι, έτσι είναι». Ο ιερέας χαμογέλασε και χάιδεψε το κουτί. «Καθηγητά, συγχαρητήρια. Μόλις πετύχατε αυτό που πάλεψε να καταφέρει κάθε αλχημιστής στην πορεία της ιστορίας: Από ένα ταπεινό υλικό δημιουργήσατε χρυσό». Ο Λάνγκντον συνοφρυώθηκε, κάθε άλλο παρά εντυπωσιασμένος. Αυτό το μικρό τέχνασμα δε φαινόταν να μπορεί να τους βοηθήσει ουσιαστικά. «Ενδιαφέρουσα σκέψη, αιδεσιμότατε, όμως φοβάμαι πως το σύμβολο αυτό, ένας κύκλος με μια στρογγυλή κουκκίδα στη μέση, έχει δεκάδες ερμηνείες. Ονομάζεται ηερίστιγμα και είναι ένα από τα πλέον διαδεδομένα σύμβολα στην ιστορία». «Τι εννοείτε;» ρώτησε ο ιερέας δύσπιστα. Ο Λάνγκντον απόρησε που ένας τέκτονας δε γνώριζε περισσότερα σχετικά με τη σημασία του συγκεκριμένου συμβόλου. «Αιδεσιμότατε, ο εστιγμένος κύκλος έχει αμέτρητες ερμηνείες. Στην αρχαία Αίγυπτο ήταν το σύμβολο του Ρα, του θεού Ήλιου, και η σύγχρονη αστρονομία συνεχίζει να το χρησιμοποιεί ως ηλιακό σύμβολο. Στην ανατολική φιλοσοφία συμβολίζει την πνευματική διόραση του τρίτου ματιού, του θεϊκού ρόδου, αποτελώντας σημάδι επιφοίτησης. Οι καββαλιστές το χρησιμοποιούν για να συμβολίσουν το Κέθερ, το υψηλότερο σημείο των σεφιρόθ και το "μυστικότερο όλων των μυστικών πραγμάτων". Οι παλιοί μύστες το ονόμαζαν "Μάτι του θεού" και αποτελεί τον πρόδρομο του πανόπτη οφθαλμού που απεικονίζεται στη Μεγάλη Σφραγίδα. Οι Πυθαγόρειοι χρησιμοποιούσαν το περίστιγμα ως το σύμβολο της Μονάδας, της Θεϊκής Αλήθειας, της Prisca Sapientia -δηλαδή, της «πρωταρχικής σοφίας»-, του σημείου ενοποίησης πνεύματος και ψυχής, ώστε...» «Φτάνει!» Ο αιδεσιμότατος Γκάλογουεϊ γελούσε πνιχτά. «Καθηγητά, σας ευχαριστώ. Έχετε δίκιο, φυσικά».

426


Ο Λάνγκντον συνειδητοποίησε πως είχε πέσει σε παγίδα. Τα γνώριζε όλα αυτά. «Ο εστιγμένος κύκλος», είπε ο Γκάλογουεϊ, συνεχίζοντας να χαμογελάει, «είναι, ουσιαστικά, το σύμβολο των Αρχαίων Μυστηρίων. Για το λόγο αυτό θεωρώ ότι η παρουσία του μέσα σε αυτό το κουτί δεν είναι συμπτωματική. Σύμφωνα με το θρύλο, τα μυστικά αυτού του χάρτη κρύβονται στις λεπτομέρειες». «Έστω», είπε η Κάθριν, «όμως, ακόμα κι αν αυτό το σύμβολο τοποθετήθηκε εκεί εσκεμμένα, δε μας βοηθάει να αποκωδικοποιήσουμε το χάρτη, σωστά;» «Προηγουμένως αναφέρατε ότι η κέρινη σφραγίδα την οποία σπάσατε έφερε πάνω της το αποτύπωμα από το δαχτυλίδι του Πίτερ, σωστά;» «Σωστά». «Και είπατε ότι έχετε αυτό το δαχτυλίδι μαζί σας;» «Εγώ το έχω». Ο Λάνγκντον έχωσε το χέρι μέσα στην τσέπη του, βρήκε το δαχτυλίδι, το έβγαλε από την πλαστική σακούλα και το τοποθέτησε στο γραφείο, μπροστά στον ιερέα. Ο Γκάλογουεϊ πήρε χο δαχτυλίδι και άρχισε να ψηλαφίζει τις επιφάνειές του. «Αυτό το μοναδικό δαχτυλίδι δημιουργήθηκε την ίδια εποχή με την Τεκτονική Πυραμίδα και, παραδοσιακά, το φορούσε ο τέκτονας που ήταν υπεύθυνος για την προστασία της. Απόψε, όταν ψηλάφισα το μικροσκοπικό περίστιγμα στη βάση του πέτρινου κουτιού, συνειδητοποίησα ότι το δαχτυλίδι είναι, στην πραγματικότητα, μέρος του χάρτη». «Ορίστε;» «Είμαι βέβαιος για αυτό. Ο Πίτερ είναι ο πιο στενός φίλος μου και φορούσε αυτό το δαχτυλίδι πολλά χρόνια. Έχω σαφή εικόνα του». Επέστρεψε το δαχτυλίδι στον Λάνγκντον. «Δείτε και μόνος σας». Ο Ρόμπερτ πήρε το δαχτυλίδι και το παρατήρησε προσεκτικά, περνώντας τα δάχτυλά του πάνω από το δικέφαλο φοίνικα, τον αριθμό τριάντα τρία, τις λέξεις ORDOAB CHAO και τη φράση «Τα πάντα αποκαλύπτονται στον τριακοστό τρίτο βαθμό». Δεν είδε τίποτα που να του λέει κάτι. Τότε, καθώς τα δάχτυλά του ψηλάφιζαν την εξωτε-


•101

ρική πλευρά του δαχτυλιδιού, σταμάτησε ξαφνικά. Αιφνιδιασμένος, γύρισε το δαχτυλίδι από την ανάποδη και παρατήρησε τη βάση του. «Το εντοπίσατε;» ρώτησε ο Γκάλογουεϊ. «Έτσι νομίζω, ναι!» είπε ο Λάνγκντον. Η Κάθριν έφερε την καρε'κλα της πιο κοντά. «Τι είναι;» «Το σύμβολο των βαθμών καθαρότητας του μετάλλου», είπε ο Λάνγκντον, δείχνοντάς της το σημείο. «Είναι τόσο μικροσκοπικό, ώστε δεν το προσέχεις, όσο προσεκτικά κι αν κοιτάξεις, όμως, αν ψηλαφίσεις το σημείο αυτό, καταλαβαίνεις πως υπάρχει μια εσοχή, μια μικροσκοπική κυκλική εσοχή». Το σύμβολο των βαθμών βρισκόταν στο κέντρο της βάσης του δαχτυλιδιού... και πραγματικά έμοιαζε να έχει το ίδιο μέγεθος με το μικροσκοπικό εξόγκωμα στο εσωτερικό του κύβου. «Έχουν το ίδιο μέγεθος;» Η Κάθριν πλησίασε ακόμα περισσότερο. Ακουγόταν πραγματικά ενθουσιασμένη τώρα. «Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το διαπιστώσουμε». Ο Λάνγκντον πήρε το δαχτυλίδι και το τοποθέτησε μέσα στο κουτί, ευθυγραμμίζοντας τους δύο μικροσκοπικούς κύκλους. Το μικρό κυκλικό εξόγκωμα μέσα στο κουτί γλίστρησε μέσα στην εσοχή του δαχτυλιδιού και ακούστηκε ένα σιγανό αλλά χαρακτηριστικό κλικ. Και οι τρεις τινάχτηκαν από την έκπληξη. Ο Λάνγκντον περίμενε λίγο, όμως τίποτα δε συνέβη. «Τι ήταν αυτό;» ρώτησε ο ιερέας. «Τίποτα», απάντησε η Κάθριν. «Το δαχτυλίδι κούμπωσε στη θέση του μέσα στο κουτί, όμως δε συνέβη τίποτα». «Καμία φανερή μεταμόρφωση;» Ο Γκάλογουεϊ έδειξε να απορεί. Αεν τελειώσαμε ακόμα, συνειδητοποίησε ο Λάνγκντον, παρατηρώντας τώρα το ανάγλυφο σχέδιο του δαχτυλιδιού, το δικέφαλο φοίνικα με τον αριθμό τριάντα τρία. Τα πάντα αποκαλύπτονται στον τριακοστό τρίτο βαθμό. Το μυαλό του κατέκλυσαν σκέψεις σχετικά με τον Πυθαγόρα, την ιερή γεωμετρία και τις γωνίες. Αναρωτιόταν μήπως η λέξη «βαθμός» είχε κάποια μαθηματική ερμηνεία. Πολύ αργά, με την καρδιά του να χτυπάει όλο και πιο δυνατά, άπλωσε το χέρι και έπιασε το δαχτυλίδι, το οποίο ήταν στερεωμένο


428

πάνω στη βάση του κύβου. Ύστερα, προσεκτικά, άρχισε να το στρίβει προς τα δεξιά. Τα πάντα αποκαλύπτονται οτον τριακοστό τρίτο βαθμό. Έστριψε το δαχτυλίδι κατά δέκα μοίρες... είκοσι μοίρες... τριάντα μοίρες... Αυτό που συνέβη μετά ο Λάνγκντον δε θα μπορούσε να το είχε φανταστεί.

85 ΜΕΤΑΜΌΡΦΩΣΗ.

Ο αιδεσιμότατος Γκάλογουεϊ την άκουσε να συντελείται, οπότε δεν του ήταν απαραίτητο να τη δει. Ο Λάνγκντον και η Κάθριν κάθονταν βουβοί μπροστά στο γραφείο του, κοιτάζοντας, αναμφίβολα, εμβρόντητοι τον πέτρινο κύβο, ο οποίος είχε μόλις μεταμορφωθεί κατά τρόπο ηχηρό μπροστά στα ίδια τους τα μάτια. Ο Γκάλογουεϊ χαμογέλασε. Είχε προβλέψει το αποτέλεσμα και, παρότι συνέχιζε να μην ξέρει πώς αυτή η εξέλιξη θα τους βοηθούσε τελικά να λύσουν το γρίφο της πυραμίδας, απολάμβανε τη σπάνια ευκαιρία να διδάξει σε έναν καθηγητή θρησκειολογίας μερικά πράγματα σχετικά με τα σύμβολα. «Καθηγητά», είπε ο ιερέας, «ελάχιστοι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι οι τέκτονες λατρεύουμε το σχήμα του κύβου - ή άσλαρ, όπως το ονομάζουμε- επειδή είναι η τρισδιάστατη απεικόνιση ενός άλλου συμβόλου: ενός πολύ παλιότερου, δισδιάστατου συμβόλου». Ο Γκάλογουεϊ δε χρειαζόταν καν να ρωτήσει τον καθηγητή αν αναγνώριζε το αρχαίο σύμβολο που βρισκόταν τώρα μπροστά του πάνω στο γραφείο. Ή τ α ν ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα σύμβολα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Οι σκέψεις του Ρόμπερτ Λάνγκντον πάλευαν να μπουν σε μια σειρά καθώς κοίταζε κατάπληκτος το μεταμορφωμένο κουτί που βρισκόταν μπροστά του πάνω σιο γραφείο. Δεν είχα ιδέα... Λίγες στιγμές νωρίτερα είχε περάσει το χέρι του μέσα στο πέτρινο


κουτί, είχε πιάσει το τεκτονικό δαχτυλίδι και το είχε στρίψει προσεκτικά. Ό τ α ν αυτό έφτασε στις τριάντα τρεις μοίρες, ο κύβος μεταμορφώθηκε ξαφνικά μπροστά στα μάτια του. Οι τετράγωνες έδρες που τον αποτελούσαν άνοιξαν, καθώς απελευθερώνονταν οι κρυφοί ρεζέδες που τις συγκρατούσαν. Το κουτί διαλύθηκε μεμιάς, καθώς οι πλαϊνές επιφάνειές του και το καπάκι ξεδιπλώνονταν προς τα έξω και έσκαγαν με δύναμη πάνω στο γραφείο.

ο

0 κύβος μεταμορφώνεται σε σταυρό, σκέφτηκε ο Λάνγκντον. Συμβολική αλχημεία. Η Κάθριν έμοιαζε να τα έχει χαμένα στη θέα του λυμένου κύβου.. «Η Τεκτονική Πυραμίδα σχετίζεται με το... χριστιανισμό;» Προς στιγμήν ο Λάνγκντον είχε αναρωτηθεί το ίδιο ακριβώς πράγμα. Αλλωστε ο χριστιανικός σταυρός ήταν ένα ιδιαίτερα σεβαστό σύμβολο στις τάξεις των τεκτόνων και οπωσδήποτε υπήρχαν πολλοί χριστιανοί τέκτονες. Όμως, εκτός από χριστιανούς, υπήρχαν και εβραίοι, μουσουλμάνοι, βουδιστές, ινδουιστές, καθώς και τέκτονες που δεν είχαν κάποιο συγκεκριμένο όνομα για το Θεό τους. Η παρουσία ενός αποκλειστικά χριστιανικού συμβόλου έμοιαζε περιοριστική. Τότε ο Λάνγκντον συνειδητοποίησε την πραγματική σημασία αυτού του συμβόλου. «Δεν είναι σταυρός», είπε. Σηκώθηκε από την καρέκλα του. «Ο σταυρός με τον εστιγμένο κύκλο στη μέση είναι ένα δυαδικό σύμβολο, δηλαδή δύο σύμβολα συγχωνευμένα σε ένα». «Τι θέλεις να πεις;» Η Κάθριν τον ακολούθησε με το βλέμμα καθώς εκείνος βημάτιζε μέσα στο δωμάτιο. «Ο σταυρός», εξήγησε ο Λάνγκντον, «αναδείχτηκε σε χριστιανικό

430


σύμβολο μόλις τον τέταρτο αιώνα. Προηγουμένως χρησιμοποιούνταν από τους Αιγύπτιους για να αποδώσει το σημείο συνάντησης δύο διαστάσεων: της ανθρώπινης και της ουράνιας. Ως άνω, ούτως κάτω. Πρόκειται για μια οπτική αναπαράσταση του σημείου όπου άνθρωπος και θεός γίνονται ένα». «Εντάξει». «Το περίστιγμα», συνέχισε ο Λάνγκντον, «γνωρίζουμε ήδη ότι έχει πολλές ερμηνείες. Μια από τις λιγότερο γνωστές είναι η ερμηνεία του ως συμβόλου του ρόδου, το οποίο αποτελεί το αλχημικό σύμβολο της τελειότητας. Όμως, όταν τοποθετήσεις ένα ρόδο στο κέντρο ενός σταυρού, δημιουργείς ένα εντελώς διαφορετικό σύμβολο: το Ρόδινο Σταυρό». Ο Γκάλογουεϊ έγειρε πίσω στην πλάτη της καρέκλας του χαμογελώντας. «Τώρα μπαίνουμε στο ζουμί της ιστορίας». Ή τ α ν η σειρά της Κάθριν να πεταχτεί όρθια. «Μήπως δεν καταλαβαίνω κάτι;» «Ο Ρόδινος Σταυρός», εξήγησε ο Λάνγκντον, «είναι ένα από τα πλέον γνωστά σύμβολα του τεκτονισμού. Μάλιστα, μια από τις βαθμίδες του Σκοτικού Τύπου ονομάζεται "Ιππότες του Ρόδινου Σταυρού", προς τιμήν των παλαιών Ροδόσταυρων, οι οποίοι συνεισέφεραν τα μάλα στην τεκτονική μυστικιστική φιλοσοφία. Ο Πίτερ ίσως να σου ανέφερε κάποια στιγμή τους Ροδόσταυρους. Δεκάδες σπουδαίοι επιστήμονες ήταν μέλη τους: ο Τζον Ντι, ο Ελάιας Άσμολ, ο Ρόμπερτ Φλαντ...» «Βέβαια», είπε η Κάθριν. «Διάβασα όλες τις διακηρύξεις των Ροδόσταυρων στο πλαίσιο των ερευνών μου». Όλοι οι επιστήμονες θα έπρεπε να τις διαβάσουν, σκέφτηκε ο Λάνγκντον. Το Τάγμα του Ρόδινου Σταυρού -ή, όπως ήταν η επίσημη ονομασία του, Αρχαίο και Μυστικιστικό Τάγμα του Ρόδου και του Σταυρούείχε αινιγματική ιστορία, που είχε ασκήσει μεγάλη επίδραση στην επιστήμη και παρουσίαζε πολλά κοινά στοιχεία με το θρύλο των Αρχαίων Μυστηρίων: αρχαίοι σοφοί που είχαν στην κατοχή τους μυστικές γνώσεις οι οποίες κληροδοτούνταν από γενιά σε γενιά και τις μελετούσαν μόνο τα πλέον φωτεινά πνεύματα. Ομολογουμένως, ο κατάλογος των διάσημων Ροδόσταυρων περιλάμβανε κορυφαίες προ-


σωπικότητες της ευρωπαϊκής Αναγέννησης: Παράκελσος, Μπέικον, Φλαντ, Ντεκάρτ, Πασκάλ, Σπινόζα, Νεύτωνας, Λάιμπνιτς. Σύμφωνα με το δόγμα των Ροδόσταυρων, το τάγμα είχε οικοδομηθεί «πάνω σε απόκρυφες αλήθειες του αρχαίου παρελθόντος», αλήθειες οι οποίες δεν μπορούσαν να αποκαλυφθούν στο μέσο άνθρωπο και άνοιγαν τις πύλες «της πνευματικής σφαίρας». Το σύμβολο της αδελφότητας με την πάροδο των χρόνων εξελίχτηκε και μετατράπηκε σε ένα ανθισμένο ρόδο πάνω σε έναν περίτεχνο σταυρό, όμως είχε ξεκινήσει ως ένας μάλλον ταπεινός εστιγμένος κύκλος πάνω σε έναν απέριττο σταυρό - η πλέον λιτή εκδοχή του ρόδου πάνω στην πλέον λιτή εκδοχή του σταυρού. «Ο Πίτερ κι εγώ συζητούσαμε συχνά σχετικά με τη φιλοσοφία των Ροδόσταυρων», είπε ο Γκάλογουεϊ στην Κάθριν. Καθώς ο ιερέας άρχισε να εξηγεί τη σχέση μεταξύ τεκτονισμού και ροδοσταυρισμού, την προσοχή του Λάνγκντον απέσπασε για άλλη μια φορά η ίδια επίμονη σκέψη που κλωθογύριζε στο μυαλό του όλη τη νύχτα. Jeova Sanctus Onus. Αυτή η χρράση σχετίζεται με κάποιον τρόπο με τψ αλχημεία. Ακόμα δεν μπορούσε να θυμηθεί τι του είχε πει ο Πίτερ σχετικά, όμως, για κάποιο λόγο, η αναφορά στους Ροδόσταυρους πυροδοτούσε τον ίδιο συνειρμό. Σκέψου, Ρόμτιερτ! «Ο ιδρυτής των Ροδόσταυρων», έλεγε στο μεταξύ ο Γκάλογουεϊ, «λέγεται πως ήταν ένας Γερμανός μύστης ονόματι Χριστιανός Ροδόσταυρος. Πρόκειται, φυσικά, για ψευδώνυμο, πιθανότατα του Φράνσις Μπέικον, ο οποίος, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, ίδρυσε την ομάδα αυτή, παρότι δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι...» «Είναι ψευδώνυμο!» αναφώνησε ξαφνικά ο Λάνγκντον, ξαφνιάζοντας ακόμα και τον εαυτό του. «Αυτό είναι! jeova Sanctus Unus! Πρόκειται για ψευδώνυμο!» «Τι εννοείς;» ρώτησε επιτακτικά η Κάθριν. Οι σφυγμοί του Λάνγκντον είχαν ανέβει κατακόρυφα. «Εδώ και ώρες προσπαθούσα να θυμηθώ τι μου είχε πει ο Πίτερ σχετικά με το "Jeova Sanctus Unus" και τη σχέση του με την αλχημεία. Το θυμήθηκα, επιτέλους! Δεν έχει να κάνει τόσο με την αλχημεία όσο με κάποιον αλχημιστή}. Έναν πολύ διάσημο αλχημιστή!» Ο Γκάλογουεϊ γέλασε πνιχτά.

432


«Καιρός ήταν, καθηγητά. Ανέφερα το όνομά του δύο φορές, καθώς και τη λέξη ψευδώνυμο». Ο Λάνγκντον κοίταξε κατάπληκτος τον ηλικιωμένο ιερέα. «Το γνωρίζατε·,» «Να σας πω, είχα τις υποψίες μου όταν μου είπατε πως τα σύμβολα σχημάτιζαν τις λέξεις "Jeova Sanctus Unus" και ότι είχαν κωδικοποιηθεί χρησιμοποιώντας το αλχημικό μαγικό τετράγωνο του Ντίρερ, όμως, όταν αποκαλύψατε το Ρόδινο Σταυρό, ήμουν βέβαιος. Ό πως πιθανότατα γνωρίζετε, τα προσωπικά έγγραφα του συγκεκριμένου επιστήμονα περιλάμβαναν ένα αντίτυπο των διακηρύξεων των Ροδόσταυρων γεμάτο χειρόγραφες σημειώσεις». «Μα... για ποιον μιλάτε;» ρώτησε η Κάθριν. «Για έναν από τους μεγαλύτερους επιστήμονες του κόσμου!» απάντησε ο Λάνγκντον. «Υπήρξε αλχημιστής, μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου, Ροδόσταυρος και, επιπλέον, υπέγραψε ορισμένα από τα πλέον απροσπέλαστα επιστημονικά του κείμενα με το ψευδώνυμο "Jeova Sanctus Unus"». «Ένας αληθινός Θεός;» είπε η Κάθριν. «Μετριόφρων ήταν». «Ιδιοφυής, για την ακρίβεια», τη διόρθωσε ο Γκάλογουεϊ. «Υπέγραφε με αυτό το ψευδώνυμο επειδή, όπως και οι αρχαίοι μύστες, αντιλαμβανόταν τον εαυτό του ως θεϊκό. Εκτός αυτού, επειδή τα δεκαέξι γράμματα του "Jeova Sanctus Unus" μπορούσαν να σχηματίσουν το όνομά του στα λατινικά αν άλλαζαν θέση, ο αναγραμματισμός αυτός του πρόσφερε το ιδανικό ψευδώνυμο». Η Κάθριν έδειχνε να έχει μπερδευτεί εντελώς. «Το "Jeova Sanctus Unus" είναι αναγραμματισμός του λατινικού ονόματος ενός διάσημου αλχημιστή;» Ο Λάνγκντον πήρε ένα χαρτί και ένα μολύβι από το γραφείο του ιερέα και άρχισε να σημειώνει κάτι, μιλώντας παράλληλα. «Στα λατινικά το γράμμα / μπορεί να αντικατασιήσει το I και το γράμμα V το U, πράγμα που σημαίνει ότι το "Jeova Sanctus Unus" μπορεί να σχηματίσει άψογα το όνομα αυτού του ανθρώπου». Ο Λάνγκντον σημείωσε στο χαρτί δεκαέξι γράμματα: Isaacus Neutonuus. Έδωσε τη σελίδα στην Κάθριν λέγοντας:

Τ Ο ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΑΟ

«Νομίζω ότι τον έχεις ακουστά». «Ο Ισαάκ Νεύτωνας;» ρώτησε απορημένη η Κάθριν διαβάζοντας το χαρτί. «Αυτό προσπαθούσαν να μας πουν τα σύμβολα της πυραμίδας!» Προς στιγμήν ο Λάνγκντον μεταφέρθηκε νοερά στο Αβαείο του Γουέστμινστερ και βρέθηκε να στέκεται μπροστά στον πυραμιδοειδή τάφο του Νεύτωνα, όπου πριν από λίγο καιρό είχε βιώσει μια παρόμοια επιφοίτηση. Και απόψε ο σπουδαίος αυτός επιστήμονας επιστρέψει στο προσκήνιο. Δεν ήταν σύμπτωση, φυσικά. Οι πυραμίδες, τα μυστήρια, η επιστήμη, η κρυμμένη γνώση, όλα αυτά ήταν αλληλένδετα. Το όνομα του Νεύτωνα ανέκαθεν είχε υπάρξει επαναλαμβανόμενο σημείο αναφοράς για όσους αναζητούσαν μυστικές γνώσεις. «Ο Ισαάκ Νεύτωνας», είπε ο Γκάλογουεϊ, «πρέπει να έχει κάποια σχέση με το πώς αποκωδικοποιείται το νόημα της πυραμίδας. Δεν μπορώ να φανταστώ καν ποια σχέση, όμως...» «Ιδιοφυές!» αναφώνησε η Κάθριν, γουρλώνοντας τα μάτια της. «Ώστε έτσι θα μεταμορφώσουμε την πυραμίδα!» «Κατάλαβες το πώς;» ρώτησε ο Λάνγκντον. «Ναι!» είπε εκείνη. «Δεν το πιστεύω πώς μου διέφευγε τόση ώρα! Η απάντηση βρισκόταν μπροστά στα μάτια μας. Μια απλή αλχημική διαδικασία. Μπορώ να μεταμορφώσω αυτή την πυραμίδα χρησιμοποιώντας στοιχειώδεις επιστημονικές γνώσεις! Τ η νευτώνεια επιστήμη!» Ο Λάνγκντον δυσκολευόταν να την παρακολουθήσει. «Αιδεσιμότατε Γκάλογουεϊ», είπε η Κάθριν, «αν διαβάσετε το δαχτυλίδι, γράφει...» «Σταματήστε!» Ο ηλικιωμένος ιερέας ύψωσε ξαφνικά το δάχτυλο του και τους έγνεψε να σωπάσουν. Με αργές κινήσεις, έγειρε το κεφάλι του στο πλάι, σαν να αφουγκραζόταν. Λίγο μετά σηκώθηκε απότομα όρθιος. «Φίλοι μου, είναι προφανές ότι η πυραμίδα αυτή έχει κι άλλα μυστικά να αποκαλύψει. Δεν ξέρω πού θέλει να καταλήξει η κυρία Σόλομον, όμως, εφόσον γνωρίζει ποιο πρέπει να είναι το επόμενο βήμα σας, τότε ο ρόλος μου ολοκληρώθηκε. Μαζέψτε τα πράγματά σας και μη μου πείτε τίποτα άλλο. Αφήστε με στο σκοτάδι για την ώρα. Θα προτιμούσα να μη γνωρίζω τίποτα που θα μπορούσαν να μου αποσπάσουν οι επισκέπτες μας».

434


«Επισκέπτες;» είπε η Κάθριν, τεντώνοντας τ' αφτιά της. «Δεν ακούω τίποτα». «Θα ακούσετε σύντομα», είπε ο Γκάλογουεϊ, κατευθυνόμενος προς την πόρτα. «Βιαστείτε».

Σε κάποιο άλλο σημείο της πόλης ένα ψηφιακό τηλεπικοινωνιακό κέντρο επιχειρούσε να συνδεθεί με ένα τηλέφωνο το οποίο κείτονταν σε κομμάτια πάνω στο κράσπεδο της λεωφόρου Μασαχουσέτης. Μην καταφέρνοντας να πιάσει σήμα, προώθησε την κλήση στον τηλεφωνητή. «Ρόμπερτ!» ακούστηκε πανικόβλητη η φωνή του Γουόρεν Μπέλαμι. «Πού βρίσκεσαι; Τηλεφώνησέ μου! Συμβαίνει κάτι τρομερό!»

86 Λ Ο Υ ς Μ Ε Ν Ο ς ΣΤΗ ΒΙΟΛΕΤΙΑ ΛΑΜΨΗ τ ο υ ε ι δ ι κ ο ύ φ ω τ ι σ μ ο ύ σ τ ο υ π ό -

γειο, ο Μαλ'άχ στεκόταν μπροστά στο πέτρινο τραπέζι και συνέχιζε τις προετοιμασίες του. Καθώς τακτοποιούσε τα διάφορα αντικείμενα, το άδειο στομάχι του γουργούρισε. Δεν του έδωσε καμία σημασία. Η εποχή που ήταν δούλος των αναγκών της σάρκας του ανήκε πλέον στο παρελθόν. Η μεταμόρφωση ατιαιτεί θυσίες. Ό π ω ς πολλοί από τους πλέον καλλιεργημένους πνευματικά ανθρώπους της ιστορίας, ο Μαλ'άχ είχε ολοκληρώσει τη διαδρομή του προσφέροντας την πλέον ευγενή από όλες τις σαρκικές θυσίες. Ο ευνουχισμός είχε αποδειχτεί λιγότερο επώδυνος απ' ό,τι είχε φανταστεί. Και, όπως είχε ανακαλύψει, πολύ πιο διαδεδομένος απ' ό,τι θα περίμενε κανείς. Κάθε χρόνο χιλιάδες άντρες υποβάλλονταν σε χειρουργική στείρωση -ορχεκτομή ονομαζόταν η διαδικασίαέχοντας κίνητρα τα οποία περιλάμβαναν από την αλλαγή φύλου και τη χαλιναγώγηση των σεξουαλικών ενορμήσεων μέχρι βαθιά πνευματικές πεποιθήσεις. Για τον Μαλ'άχ, οι λόγοι ήταν της πιο υψηλής τάξης. Ό π ω ς και ο μυθολογικός Άττις, ο οποίος είχε αυτοευνουχι-


•101

στεί, ο Μαλ'άχ γνώριζε άτι η επίτευξη της αθανασίας απαιτούσε τη ρήξη κάθε δεσμού με τον υλικό κόσμο του αρσενικού και του θηλυκού. Το ερμαφρόδιτο είναι ένα. Στη σύγχρονη εποχή οι ευνούχοι βρίσκονταν στο περιθώριο, όμως οι αρχαίοι κατανοούσαν την εγγενή δύναμη αυτής της μεταμορφωτικής θυσίας. Ακόμα και οι πρώτοι χριστιανοί είχαν ακούσει τον ίδιο τον Ιησού να εκθειάζει τις αρετές αυτής της πρακτικής στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: «είσΐν εύνοΰχοι οίτινες ευνούχισαν εαυτούς δια την βασιλείαν των ουρανών - ό δυνάμενος χωρεϊν χωρείτω».* Ο Πίτερ Σόλομον είχε κάνει κι αυτός μια σαρκική θυσία, αν και η απώλεια μιας παλάμης ήταν ασήμαντο αντίτιμο για την επίτευξη ενός τόσο σπουδαίου στόχου. Πριν ξημερώσει όμως, ο Σόλομον θα καλούνταν να θυσιάσει κάτι πολύ σπουδαιότερο. Προκειμένου να δημιουργήσω, πρέπει να καταστρέψω. Αυτή είναι η φύση των αντιθέτων. Ο Πίτερ Σόλομον, φυσικά, ήταν άξιος της μοίρας που τον περίμενε απόψε. Θα ήταν ένα ταιριαστό τέλος. Πολλά χρόνια πριν είχε παίξει τον καθοριστικό ρόλο στο μονοπάτι που είχε ακολουθήσει η θνητή ζωή του Μαλ'άχ. Για το λόγο αυτόν, ο Πίτερ είχε επιλεγεί να παίξει τον καθοριστικό ρόλο στη μεγάλη μεταμόρφωση του Μαλ'άχ. Ο άντρας αυτός άξιζε να βιώσει όλη τη φρίκη και τον πόνο που επρόκειτο να υποστεί. Ο Πίτερ Σόλομον δεν ήταν ο άνθρωπος που νόμιζε ο κόσμος. Θυσίασε τον ίδιο τον το γιο. Ο Πίτερ Σόλομον είχε θέσει κάποτε στο γιο του τον Ζάκαρι ένα εξαιρετικά δύσκολο δίλημμα: πλούτος ή σοφία. 0 Ζάκαρι έκανε λανθασμένη επιλογή. Η απόφαση του νεαρού είχε αποτελέσει την αφετηρία μιας αλυσίδας γεγονότων που τελικά τον οδήγησαν στα βάθη της κόλασης. Τις Φυλακές Σογκανλίκ. Ο Ζάκαρι Σόλομον είχε πεθάνει μέσα σε εκείνη την τουρκική φυλακή. Όλος ο κόσμος γνώριζε αυτή την ιστορία... όμως αυτό που δεν ήξεραν ήταν ότι ο Πίτερ Σόλομον θα μπορούσε να είχε σώσει το γιο του. Ήμουν τιάρων, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ. Τα άκουσα όλα. * Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, κεφάλαιο 19, στίχος 12. (Σ.τ.Ε.)

436


Ο Μαλ'άχ δεν είχε ξεχάσει ποτέ εκείνη τη νύχτα. Η ανελέητη απόφαση του Σόλομον είχε σημάνει το τέλος του γιου του, αλλά είχε οδηγήσει στη γέννηση του Μαλ'άχ. Κάποιος πρέπει να πεθάνει, ώστε να ζήσει κάποιος άλλος. Καθώς το φως που έπεφτε στο κεφάλι του Μαλ'άχ άρχιζε να αλλάζει χρώμα και πάλι, συνειδητοποίησε ότι η ώρα ήταν περασμένη. Ολοκλήρωσε τις προετοιμασίες του και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Είχε φτάσει η στιγμή να ασχοληθεί με τις υποθέσεις του κόσμου των θνητών.

87 Τ Α ΠΑΝΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ στον τριακοστό τρίτο βαθμό, σκεφτόταν η Κάθριν καθώς έτρεχε. Ξέρα πώς να μεταμορφώσω τψ πυραμίδα! Η απάντηση βρισκόταν μπροστά στα μάτια τους ολόκληρο το βράδυ. Η Κάθριν και ο Λάνγκντον ήταν μόνοι τους και διέσχιζαν τρέχοντας το διοικητικό παράρτημα του καθεδρικού, ακολουθώντας τις πινακίδες που οδηγούσαν στο αίθριο. Λίγη ώρα μετά, ακριβώς όπως τους είχε πει ο εφημέριος, έβγαιναν ορμητικά από τον καθεδρικό, για να βρεθούν σε μια τεράστια περιτοιχισμένη εσωτερική αυλή. Το αίθριο του καθεδρικού ήταν ένας κλειστός πεντάγωνος κήπος με ένα μεταμοντέρνο μπρούτζινο σιντριβάνι. Η Κάθριν εντυπωσιάστηκε από το πόσο δυνατά ακουγόταν να αντηχεί το αναβλύζον νερό του σιντριβανιού στον περίκλειστο χώρο. Όμως τότε συνειδητοποίησε ότι αυτό που άκουγε δεν ήταν το σιντριβάνι. «Ελικόπτερο!» φώναξε ακριβώς τη στιγμή που μια δέσμη φωτός έσκιζε το νυχτερινό ουρανό από πάνω τους. «Να κρυφτούμε α' εκείνη τη στοά!» Η εκτυφλωτική λάμψη του προβολέα έλουσε στο φως το αίθριο ακριβώς τη στιγμή που ο Λάνγκνιον και η Κάθριν έφταναν στην απέναντι πλευρά, περνούσαν κάτω από μια καμάρα γοτθικού ρυθμού και έμπαιναν στο πέρασμα που οδηγούσε στον εξωτερικό περίβολο. Περίμεναν εκεί, κουρνιασμένοι στη στοά, καθώς το ελικόπτερο περ-


•101

νούσε από πάνω τους και άρχιζε να διαγράφει μεγάλους κΰκλους πάνω από τον καθεδρικό. «Τελικά, ο Γκάλογουεϊ είχε δίκιο για τους επισκέπτες», είπε η Κάθριν εντυπωσιασμένη. Η αδύναμη όραση οξύνει την ακοή. Τα δικά της αφτιά βούιζαν τώρα στο ρυθμό των σφυγμών της. «Από δω», είπε ο Αάνγκντον, σφίγγοντας το σακίδιο του πάνω του καθώς προχωρούσε στη στοά. Ο αιδεσιμότατος Γκάλογουεϊ τους είχε δώσει ένα κλειδί και μια σειρά από σαφείς οδηγίες. Δυστυχώς, όταν έφτασαν στο τέλος της μικρής στοάς, διαπίστωσαν ότι από τον τελικό τους προορισμό τους χώριζε μια μεγάλη πρασιά καλυμμένη με γρασίδι, η οποία ήταν για την ώρα λουσμένη στο φως του προβολέα του ελικόπτερου που πετούσε από πάνω τους. «Δε γίνεται να περάσουμε», είπε η Κάθριν. «Περίμενε... κοίτα». Ο Λάνγκντον έδειξε μια μαύρη σκιά η οποία έκανε την εμφάνισή της στο γρασίδι στα αριστερά τους. Η σκιά στην αρχή έμοιαζε με μια άμορφη φούσκα, όμως μεγάλωνε γρήγορα κινούμενη προς την κατεύθυνσή τους, παίρνοντας πιο συγκεκριμένο σχήμα, καλύπτοντας όλο και μεγαλύτερη επιφάνεια με γρήγορο ρυθμό, ώσπου τελικά μεταμορφώθηκε σε ένα τεράστιο παραλληλόγραμμο στεφανωμένο με δύο απίστευτα ψηλούς πύργους. «Η πρόσοψη του καθεδρικού μπλοκάρει τον προβολέα», είπε ο Λάνγκντον. «Προσγειώνονται στην είσοδο!» Ο Ρόμπερτ άρπαξε την Κάθριν από το χέρι. «Τρέξε! Τώρα!»

Μέσα στον καθεδρικό, ο αιδεσιμότατος Γκάλογουεϊ είχε χρόνια να νιώσει τόσο ανάλαφρο το βήμα του. Διέσχισε το Άγιο Βήμα, βγήκε στον κυρίως ναό και, ακολουθώντας τον κεντρικό διάδρομο, προχώρησε προς το νάρθηκα και την μπροστινή είσοδο. Μπορούσε να ακούσει το ελικόπτερο να αιωρείται μπροστά στον καθεδρικό και φαντάστηκε τα φώτα του να φιλτράρονται μέσα από το ρόδακα μπροστά του, κατακλύζοντας ολόκληρο το ναό με θαυμά-

438


σια χρώματα. Θυμήθηκε την εποχή όταν μπορούσε να δει τα χρώματα. Η ειρωνεία του πράγματος ήταν πως το άχρωμο κενό που είχε γίνει ο κόσμος του τον είχε βοηθήσει να δει πολλά πράγματα. Τάρα βλέπω πιο καθαρά από ποτέ. Ο Γκάλογουεϊ είχε νιώσει το κάλεσμα να υπηρετήσει το Θεό όταν ακόμα ήταν νέος, και στη ζωή του είχε αγαπήσει την εκκλησία με όλη τη δύναμη της αγάπης που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Όμως, όπως πολλοί από τους συναδέλφους του που είχαν αφιερώσει ειλικρινά τη ζωή τους στο Θεό, αισθανόταν κουρασμένος. Είχε περάσει τη ζωή του παλεύοντας να ακουστεί μέσα στη βουή της άγνοιας. Τι περίμενα να συμβεί; Από τις Σταυροφορίες και την Ιερά Εξέταση μέχρι την αμερικανική πολιτική σκηνή, το όνομα του Ιησού είχε χρησιμοποιηθεί σε κάθε είδους παιχνίδι εξουσίας. Από τις απαρχές του χρόνου οι αδαείς φρόντιζαν να φωνάζουν πιο δυνατά, χειραγωγώντας τις ανυποψίαστες μάζες και υποχρεώνοντάς τες να υποκύπτουν στις επιθυμίες τους. Υπεράσπιζαν τις εγκόσμιες επιδιώξεις τους απαγγέλλοντας αποσπάσματα των Γραφών τα οποία δεν κατανοούσαν πραγματικά. Πρόβαλλαν το δογματισμό τους ως απόδειξη των πεποιθήσεών τους. Στο πέρασμα όλων αυτών των χρόνων η ανθρωπότητα είχε κατορθώσει να διαβρώσει πλήρως ό,τι όμορφο είχε φέρει στον κόσμο ο Ιησούς. Απόψε όμως, όταν βρέθηκε μπροστά στο σύμβολο του Ρόδινου Σταυρού, ο Γκάλογουεϊ ένιωσε να φουντώνει η ελπίδα του, υπενθυμίζοντάς του τις προφητείες που είχαν καταγραφεί στις διακηρύξεις των Ροδόσταυρων, τις οποίες είχε διαβάσει αμέτρητες φορές στο παρελθόν και τις θυμόταν ακόμα. Ένα: Ο Ιεχωβάς θα λυτράοει την ανθρωπότητα αποκαλύπτοντας εκείνα τα μυστικά τα οποία κάποτε ήταν προνόμιο των εκλεκτάν. Τέσσερα: Ολόκληρος ο κόσμος θα γίνει σαν ένα βιβλίο και όλες οι διαφορές μεταξύ επιστήμης και θεολογίας θα γεφυρωθούν. Επτά: Πριν από το τέλος του κόσμου, ο Θεός θα επιφέρει έναν κατακλυσμό πνευματικού φωτός για να ανακουφίσει τα μαρτύρια της ανθρωπότητας. Οκτώ: Πριν καταστεί εφικτή αυτή η αποκάλυψη, ο κόσμος πρέπει να συνέλθει από την παραζάλη του δηλητηριώδους κυπέλλου που ήταν γεμάτο με τον ψεύτικο χυμό του θεολογικού κλήματος.


Ο Γκάλογουεϊ γνώριζε ότι η εκκλησία είχε χάσει το δρόμο της εδώ και πολλά χρόνια, οπότε είχε αφιερώσει τη ζωή του στο να την επαναφέρει στην πορεία της. Τώρα, όπως συνειδητοποιούσε, αυτή η στιγμή πλησίαζε με γρήγορο ρυθμό. To mo βαθύ σκοτάδι επικρατεί πάντα πριν από τψ

αυγή.

Ο πράκτορας Τέρνερ Σίμκινς ήταν καθισμένος στο χείλος του ελικόπτερου καθώς αυτό προσγειωνόταν πάνω στο καλυμμένο με πάχνη γρασίδι. Πήδηξε κάτω, ακολουθούμενος από τους άντρες του, και αμέσως έκανε στο αεροσκάφος νόημα να απογειωθεί ώστε να παρακολουθεί από ψηλά όλες τις εξόδους. Κανείς δε θα ψύγει από αυτό το κτίριο. Καθώς το ελικόπτερο υψωνόταν στο νυχτερινό ουρανό, ο Σίμκινς και η ομάδα του ανέβηκαν τρέχοντας τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην κεντρική είσοδο του καθεδρικού. Πριν προλάβει να αποφασίσει αν έπρεπε να χτυπήσει, η πόρτα άνοιξε διάπλατα. «Παρακαλώ;» ακούστηκε μια ήσυχη φωνή από τις σκιές. Ο Σίμκινς μετά βίας μπορούσε να διακρίνει την κυρτωμένη φιγούρα που φορούσε ράσο ιερέα. «Είστε ο αιδεσιμότατος Κόλιν Γκάλογουεϊ;» «Μάλιστα», απάντησε ο ηλικιωμένος άντρας. «Ψάχνω τον Ρόμπερτ Λάνγκντον. Μήπως τον είδατε;» Ο ηλικιωμένος άντρας έκανε μερικά βήματα μπροστά, με τα απόκοσμα, τυφλά μάτια του να πλανώνται πέρα από το σημείο όπου στεκόταν ο Σίμκινς. «Ε λοιπόν, αυτό κι αν θα ήταν θαύμα».

88 ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ εξαντλούνται.

Τα νεύρα της αναλύτριας Νόλα Κέι ήταν ήδη τεντωμένα και η τρίτη κούπα καφέ που έπινε τώρα είχε αρχίσει να κυλάει μέσα της σαν ηλεκτρικό ρεύμα.

440


Κανένα νέο από τη Σάτο. Επιτέλους, το τηλέφωνο της χτύπησε και η Νόλα πετάχτηκε να το πιάσει. «Γραφείο Ασφαλείας», απάντησε. «Παρακαλώ;» «Νόλα, είμαι ο Ρικ Πάρις, από τον τομέα ασφάλειας συστημάτων». Ο Νόλα άφησε τους ώμους της να κρεμάσουν. Δεν είναι η Σάτο. «Γεια σου, Ρικ. Πώς μπορώ να βοηθήσω;» «Ήθελα να σε ενημερώσω πως ο τομέας μας ίσως να έχει κάποιες πληροφορίες σχετικές με την υπόθεση στην οποία δουλεύεις απόψε». Η Νόλα ακούμπησε την κούπα της στο γραφείο. Πάς στο διάολο ξέρει με τι πράγμα ασχολούμαι απόψε; «Συγνώμη, τι είπες;» «Πρόκειται για το καινούριο πρόγραμμα ΣΑ που τρέχουμε δοκιμαστικά», είπε ο Πάρις. «Επισημαίνει συνεχώς τον αριθμό του τερματικού σου». Τώρα καταλάβαινε η Νόλα σε τι πράγμα αναφερόταν. Η CIA χρησιμοποιούσε δοκιμαστικά ένα νέο λογισμικό «συνεργατικής αφομοίωσης», το οποίο ήταν σχεδιασμένο έτσι ώστε να ειδοποιεί σε πραγματικό χρόνο τους διάφορους τομείς της υπηρεσίας σε περίπτωση που επεξεργάζονταν σχετικά πεδία δεδομένων. Σε μια εποχή που ο παράγοντας του χρόνου ήταν καίριος στην αντιμετώπιση των τρομοκρατικών απειλών, το κλειδί για την αποτροπή επαπειλούμενων καταστροφών συχνά ήταν μια απλή έγκαιρη ειδοποίηση ότι κάποιος συνάδελφος μερικά γραφεία πιο πέρα επεξεργαζόταν ακριβώς εκείνα τα δεδομένα που χρειαζόσουν. Η Νόλα ήταν της άποψης πως το συγκεκριμένο πρόγραμμα αποτελούσε περισσότερο έναν περιττό περισπασμό παρά ουσιαστική βοήθεια - εκείνη το ονόμαζε λογισμικό συνεχούς αναστάτωσης. «Σωστά, το ξέχασα», είπε η Νόλα. «Τι βρήκες;» Ή τ α ν απόλυτα σίγουρη ότι δεν υπήρχε κανείς άλλος στο κτίριο που να ξέρει ότι είχε προκύψει κάποιο σοβαρό πρόβλημα, πόσο μάλλον να δουλεύει πάνω σε αυτό. Η μοναδική εργασία που είχε κάνει μέσω υπολογιστή εκείνο το βράδυ η Νόλα ήταν μια αναζήτηση πληροφοριοίν σχετικά με κάποια τεκτονικά θέματα που της είχε υποδείξει η Σάτο. Παρ' όλα αυτά,


ήταν υποχρεωμένη να συμμετάσχει σε αυτή την ανούσια συζήτηση. «Κοίτα, πιθανότατα δεν έχει σημασία για σένα», είπε ο Πάρις, «όμως σταματήσαμε έναν χάκερ απόψε, και το πρόγραμμα επιμένει να σου μεταφέρω τις σχετικές πληροφορίες». Έναν χάκερ; Η Νόλα ήπιε μερικές γουλιές καφέ. «Ακούω». «Πριν από μία ώρα περίπου», την ενημέρωσε ο Πάρις, «τσακώσαμε έναν τύπο ονόματι Ζουμπιάνις καθώς επιχειρούσε να αποκτήσει πρόσβαση σε ένα αρχείο που βρίσκεται σε κάποια από τις εσωτερικές βάσεις δεδομένων μας. Ο τύπος ισχυρίζεται πως τον είχαν προσλάβει να κάνει τη δουλειά και πως ο ίδιος δεν είχε ιδέα για ηοιο λόγο τον πλήρωναν να αποκτήσει πρόσβαση στο συγκεκριμένο αρχείο, ούτε ήξερε ότι ο διακομιστής ανήκε στην υπηρεσία». «Εντάξει». «Ολοκληρώσαμε την ανάκριση και ο τύπος βγήκε καθαρός. Όμως το περίεργο είναι πως το ίδιο αρχείο που προσπαθούσε να κατεβάσει είχε εντοπιστεί νωρίτερα απόψε από μια εσωτερική μηχανή αναζήτησης. Φαίνεται πως κάποιος τρύπωσε στο σύστημά μας, έτρεξε μια αναζήτηση με συγκεκριμένες λέξεις-κλειδιά και κατέβασε ένα μικρό απόσπασμα του κειμένου. Το θέμα είναι πως οι λε'ξεις-κλειδιά που χρησιμοποιήθηκαν είναι πολύ περίεργες. Ανάμεσά τους υπάρχει και μία την οποία το πρόγραμμα επισήμανε ως υψηλής προτεραιότητας ταύτιση αποτελεσμάτων, μια λέξη που εμφανίζεται μόνο στα πεδία δεδομένων που επεξεργαζόμαστε εμείς οι δύο». Έκανε μια παύση. «Σου λέει κάτι η λέξη... σύμβολον;» Η Νόλα τινάχτηκε απότομα προς τα εμπρός, χύνοντας τον καφέ πάνω στο γραφείο της. «Και οι άλλες λέξεις είναι επίσης παράξενες», συνέχισε ο Πάρις. «Πυραμίδα, τινλη...» «Έλα εδώ αυτή τη στιγμή», τον διέταξε η Νόλα, σκουπίζοντας όπως όπως το γραφείο της. «Και φέρε μαζί ό,τι άλλο έχεις!» «Δηλαδή, σου λένε κάτι αυτές οι λέξεις;» «ΤΩΡΑ!»


442

89 Τ Ο ΚΑΘΕΔΡΙΚΟ ΚΟΛΕΓΙΟ είναι ένα κομψό κτίριο που θυμίζει κάστρο και γειτνιάζει με τον Εθνικό Καθεδρικό Ναό. Το Κολέγιο των Ιεροκηρύκων, όπως το οραματίστηκε αρχικά ο πρώτος επίσκοπος της Ουάσινγκτον, ιδρύθηκε προκειμένου να παρέχει διαρκή εκπαίδευση στα μέλη του κλήρου μετά τη χειροτονία τους. Σήμερα το κολέγιο προσφέρει μια μεγάλη ποικιλία προγραμμάτων γύρω από τη θεολογία, την παγκόσμια δικαιοσύνη, τη θεραπευτική δύναμη και την πνευματικότητα. Ο Λάνγκντον και η Κάθριν είχαν διασχίσει τον εξωτερικό περίβολο γρήγορα και είχαν χρησιμοποιήσει το κλειδί του Γκάλογουεϊ προκειμένου να μπουν απαρατήρητοι στο κτίριο ακριβώς τη στιγμή που το ελικόπτερο υψωνόταν και πάλι πάνω από τον καθεδρικό, μετατρέποντας με τους προβολείς του τη νύχτα σε μέρα. Τώρα στέκονταν λαχανιασμένοι στον προθάλαμο, παρατηρώντας το χώρο γύρω τους. Τα παράθυρα πρόσφεραν αρκετό φωτισμό και ο Λάνγκντον δεν έβλεπε το λόγο να ανάψουν τα φώτα και να διακινδυνεύσουν να προδώσουν τη θέση τους στο ελικόπτερο που πετούσε εκεί κοντά. Προχωρώντας στον κεντρικό διάδρομο, προσπέρασαν μια σειρά αιθουσών συνεδριάσεων, διδασκαλίας, αλλά και αναψυχής. Το εσωτερικό θύμιζε στον Ρόμπερτ τα κτίρια νεογοτθικού ρυθμού στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ: συγκλονιστικά απέξω αλλά και απρόσμενα χρηστικά στο εσωτερικό τους, ενισχυμένα ώστε να μπορούν να αντέξουν στη διαρκή και βαριά χρήση. «Εδώ κάτω», είπε η Κάθριν, γνέφοντας προς το βάθος του διαδρόμου. Η Κάθριν δεν είχε αποκαλύψει ακόμα στον Λάνγκντον τι είχε συνειδητοποιήσει σχετικά με την πυραμίδα, όμως μάλλον η αναφορά στη λατινική γραφή του ονόματος του Νεύτωνα ήταν αυτή που είχε αποτελέσει τον καταλύτη. Το μόνο που του είχε πει καθώς διέσχιζαν τον περίβολο ήταν ότι η πυραμίδα μπορούσε να μεταμορφωθεί με τη χρήση βασικών επιστημονικών μεθόδων. Ό λ α όσα χρειαζόταν πίστευε ότι μπορούσε να τα βρει μέσα σε αυτό το κτίριο. Ο Ρόμπερτ δεν είχε ιδέα τι ήταν αυτό που χρειαζόταν ή πώς σκόπευε η Κάθριν


να μεταμορφώσει ε'να συμπαγές κομμάτι γρανίτη ή χρυσού, όμως, εφόσον λίγο νωρίτερα είχαν γίνει μάρτυρες της μεταμόρφωσης ενός κύβου σε Ρόδινο Σταυρό, ήταν πρόθυμος να την πιστέψει. Έφτασαν στο τέλος του διαδρόμου και η Κάθριν συνοφρυώθηκε, μη βλέποντας, προφανώς, αυτό που έψαχνε. «Είπες ότι στο κτίριο υπάρχουν κοιτώνες;» «Ναι, για να φιλοξενούνται οι επισκέπτες σύνεδροι». «Επομένως, κάπου εδώ μέσα πρέπει να υπάρχει και κουζίνα, σωστά;» «Γιατί, πείνασες;» Του έκανε μια αστεία γκριμάτσα. «Όχι, χρειάζομαι ένα εργαστήριο». Φυσικά και χρειάζεσαι εργαστήριο. Ο Λάνγκντον εντόπισε μια σκάλα που οδηγούσε προς τα κάτω και συνοδευόταν από ένα πολλά υποσχόμενο σύμβολο. Το αγαπημένο εικονόγραμμα της Αμερικής.

Η κουζίνα του υπογείου ήταν υποδειγματική, εφοδιασμένη με πολλά σκεύη από ανοξείδωτο ατσάλι και μεγάλες γαβάθες, καθώς ήταν φανερό ότι είχε σχεδιαστεί για να εξυπηρετεί τις ανάγκες μεγάλων ομάδων. Το δωμάτιο δεν είχε παράθυρα. Η Κάθριν έκλεισε την πόρτα και άναψε τα φώτα. Οι εξαεριστήρες άνοιξαν αυτόματα. Άρχισε να ψάχνει στα γύρω ντουλάπια, αναζητώντας ό,τι χρειαζόταν. «Ρόμπερτ», είπε, «ακούμπησε την πυραμίδα στον κεντρικό πάγκο, σε παρακαλώ». Νιώθοντας σαν μαθητευόμενος μάγειρας που έπαιρνε εντολές από έναν φτασμένο σεφ, ο Λάνγκντον έκανε ό,τι του είπε, βγάζοντας την πυραμίδα από το σακίδιο του και τοποθετώντας τη χρυσή κορωνίδα πάνω της. Ό τ α ν τέλειωσε, διαπίστωσε πως η Κάθριν είχε βαλθεί να γεμίσει μια πελοίρια κατσαρόλα με καυτό νερό από τη βρύση. «Μπορείς, σε παρακαλώ, να μου την πας μέχρι την κουζίνα;»

444


Ο Λάνγκντον σήκωσε με δυσκολία την κατσαρόλα και την τοποθέτησε πάνω στις εστίες γκαζιού τη στιγμή που η Κάθριν άναβε μία και αύξανε την παροχή του αερίου. «Θα βράσουμε αστακούς;» ρώτησε ο Λάνγκντον με φωνή γεμάτη λαχτάρα. «Πολύ αστείο. Όχι, θα ασχοληθούμε με την αλχημεία. Παρεμπιπτόντως, η συγκεκριμένη είναι κατσαρόλα για ζυμαρικά, όχι για αστακό». Έδειξε το σουρωτήρι που είχε αφαιρέσει από την κατσαρόλα και είχε ακουμπήσει στον πάγκο, δίπλα στην πυραμίδα. Ανόητος τιου είμαι! «Και πώς ακριβώς θα μας βοηθήσει το βράσιμο των ζυμαρικών να αποκωδικοποιήσουμε το μήνυμα της πυραμίδας;» Η Κάθριν αγνόησε το σχόλιο και απάντησε πολύ σοβαρά: «Όπως είμαι βέβαιη ότι γνωρίζεις, υπάρχει ένας ιστορικός και συμβολικός λόγος για τον οποίο οι τέκτονες επέλεξαν τον αριθμό τριάντα τρία ως την ανώτατη βαθμίδα τους». «Φυσικά», απάντησε ο Λάνγκντον. Την εποχή του Πυθαγόρα, έξι αιώνες προ Χριστού, η παράδοση της αριθμολογίας χαιρέτιζε τον αριθμό τριάντα τρία ως τον υψηλότερο από τους Κυρίαρχους Αριθμούς. Ή τ α ν το πιο ιερό νούμερο και συμβόλιζε ιηθκϊκη αλήθεια. Η παράδοση αυτή διαιωνίστηκε μέσα από τις τάξεις των τεκτόνων και όχι μόνο. Δεν ήταν σύμπτωση το ότι οι χρισιιανοί μάθαιναν πως ο Ιησούς σταυρώθηκε σε ηλικία τριάντα τριών ετών, παρότι δεν υπάρχει καμία ιστορική απόδειξη που να οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα. Ούτε ήταν σύμπτωση το γεγονός ότι ο Ιωσήφ φέρεται να ήταν τριάντα τριών ετών όταν παντρεύτηκε την Παρθένο Μαρία ή ότι ο Ιησούς πραγματοποίησε τριάντα τρία θαύματα ή ότι το όνομα του θεού αναφέρεται τριάντα τρεις φορές σιο βιβλίο της Γενέσεως ή ότι στο Ισλάμ όλοι όσοι κατοικούσαν στον ουρανό παρέμεναν αιωνίως τριάντα τριών χρονών. «Το τριάντα τρία», είπε η Κάθριν, «είναι ιερός αριθμός σε πολλές μυστικιστικές παραδόσεις». «Σωστά». Ο Λάνγκντον συνέχιζε να μην καταλαβαίνει τι σχέση είχε αυτό με μια κατσαρόλα ζυμαρικών. «Επομένως, δε θα εκπλαγείς αν σου πω ότι ένας παλιός αλχημι-


•445

στης, Ροδόσταυρσς και μύστης, όπως ο Ισαάκ Νεύτωνας, θεωρούσε ιδιαίτερα ξεχωριστό τον αριθμό τριάντα τρία». «Είμαι σίγουρος για αυτό», απάντησε ο Λάνγκντον. «Ο Νεύτωνας ασχολούνταν συστηματικά με την αριθμολογία, τις προφητείες και την αστρολογία, όμως τι σχε'ση ε'χει...» «Τα πάντα αποκαλύπτονται στον τριακοστό τρίτο βαθμό». Ο Λάνγκντον έβγαλε το δαχτυλίδι του Πίτερ από την τσέπη του και διάβασε την επιγραφή. Ύστερα κοίταξε ξανά την κατσαρόλα με το νερό. «Συγνώμη, κάπου σε έχασα». «Ρόμπερτ, πριν από μερικές ώρες όλοι υποθέταμε ότι ο "τριακοστός τρίτος βαθμός" αναφερόταν στην αντίστοιχη τεκτονική βαθμίδα, όμως, όταν περιστρέφαμε αυτό το δαχτυλίδι κατά τριάντα τρεις μοίρες, ο κύβος μεταμορφώθηκε και αποκάλυψε ένα σταυρό. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι η λέξη "βαθμός" αναφερόταν και σε κάτι άλλο». «Ναι. Στους βαθμούς ενός μοιρογνωμονίου, δηλαδή στις μοίρες». «Ακριβώς. Ό μ ω ς η λέξη έχει και μια τρίτη σημασία». Ο Λάνγκντον κοίταξε την κατσαρόλα με το νερό πάνω στην κουζίνα. «Τους βαθμούς της θερμοκρασίας». «Ακριβώς!» είπε εκείνη. «Η απάντηση βρισκόταν μπροστά στα μάτια μας εδώ και ώρες. "Τα πάντα αποκαλύπτονται στον τριακοστό τρίτο βαθμό". Αν ανεβάσουμε τη θερμοκρασία αυτής της πυραμίδας στους τριάντα τρεις βαθμούς, ίσως αποκαλυφθεί κάτι». Ο Λάνγκντον ήξερε ότι η Κάθριν Σόλομον ήταν εξαιρετικά ευφυής, όμως του φαινόταν πως αγνοούσε κάτι μάλλον προφανές. «Αν δεν κάνω λάθος, οι τριάντα τρεις βαθμοί Φαρενάιτ ισοδυναμούν σχεδόν με ψύξη! Άρα δε θα ήταν καλύτερα να βάζαμε την πυραμίδα στο ψυγείο;» Η Κάθριν χαμογέλασε. «Όχι αν θέλουμε να ακολουθήσουμε τη συνταγή που έγραψε ο μεγάλος αλχημιστής και Ροδόσταυρος μύστης που υπέγραφε τα κείμενά του ως "Jeova Sanctus Unus"». 0 Ισαάκ Νεύτωνας έγραψε συνταγές;

446


«Ρόμπερτ, η θερμότητα είναι ένας βασικός αλχημικός καταλύτης, και δε μετριόταν πάντα σε βαθμούς της κλίμακας Φαρενάιτ ή Κελσίου. Υπάρχουν πολύ παλαιότερες κλίμακες θερμότητας, και μια από αυτές την εφηύρε ο Ισαάκ...» «Η κλίμακα Νεύτωνα!» αναφώνησε ο Λάνγκντον, συνειδητοποιώντας ότι η Κάθριν είχε δίκιο. «Ναι! Ο Ισαάκ Νεύτωνας εφηύρε ένα ολόκληρο σύστημα υπολογισμού της θερμοκρασίας, στηριγμένο αποκλειστικά σε φυσικά φαινόμενα. Η θερμοκρασία της τήξης του πάγου ήταν η αφετηρία του Νεύτωνα, την οποία και ονόμασε "μηδενικό βαθμό"». Έκανε μια παύση. «Φαντάζομαι ότι μπορείς να μαντέψεις σε ποιο βαθμό όρισε το σημείο βρασμού του νερού, δηλαδή το βασιλιά όλων των αλχημικών διαδικασιών». «Στο τριάντα τρία». «Ακριβώς, στο τριάντα τρία! Αυτός είναι ο τριακοστός τρίτος βαθμός της κλίμακάς του. Στην κλίμακα Νεύτωνα η θερμοκράσία του βραστού νερού είναι τριάντα τρεις βαθμοί. Θυμάμαι ότι είχα ρωτήσει τον αδερφό μου για ποιο λόγο είχε διαλέξει ο Νεύτωνας το συγκεκριμένο αριθμό. Θέλω να πω, φάνταζε εντελώς τυχαίος. Το βράσιμο του νερού είναι η πλέον θεμελιώδης αλχημική διαδικασία, και εκείνος επέλεγε το τριάντα τρία; Γιατί όχι το εκατό; Γιατί όχι κάτι πιο ιδιαίτερο; Ο Πίτερ μου είχε πει ότι για ένα μύστη, όπως ήταν ο Ισαάκ Νεύτωνας, δεν υπήρχε αριθμός με σπουδαιότερη σημασία από το τριάντα τρία». Τα πάντα αποκαλύπτονται στον τριακοστό τρίτο βαθμό. Ο Λάνγκντον κοίταξε πρώτα την κατσαρόλα και μετά την πυραμίδα. «Κάθριν, η πυραμίδα είναι φτιαγμένη από συμπαγή γρανίτη και ατόφιο χρυσάφι. Πιστεύεις πραγματικά ότι το βραστό νερό είναι αρκετά ζεστό ώστε να τη μεταμορφώσει;» Το χαμόγελο στο πρόσωπο της έδωσε στον Λάνγκντον να καταλάβει ότι εκείνη ήξερε κάτι που ο ίδιος αγνοούσε. Με απόλυτη σιγουριά, η Κάθριν πήγε μέχρι τον πάγκο, σήκωσε τη γρανιτένια πυραμίδα με τη χρυσή κορωνίδα και την έβαλε μέσα στο σουρωτήρι. Στη συνέχεια το τοποθέτησε με προσοχή στο νερό που κόχλαζε. «Ας το διαπιστώσουμε, τι λες;»


Ψηλά πάνω από τον Εθνικό Καθεδρικό, ο πιλότος του ελικόπτερου της CIA ενεργοποίησε το σύστημα αυτόματης αιώρησης και επόπτευσε την περίμετρο του κτιρίου και του περιβόλου. Καμία κίνηση. Το σύστημα θερμικής απεικόνισης που διέθετε το ελικόπτερο δεν μπορούσε να διαπεράσει τους πέτρινους τοίχους του καθεδρικού, οπότε δεν ήταν σε θέση να ξέρει τι έκαναν οι συνάδελφοι του εκεί μέσα, όμως, αν επιχειρούσε κάποιος τρίτος να ξεφύγει, ο θερμικός ανιχνευτής θα τον εντόπιζε αμέσως. Εξήντα δευτερόλεπτα μετά ο θερμικός αισθητήρας άφησε ένα διαπεραστικό ήχο. Βασισμένος στην ίδια αρχή που χρησιμοποιούσαν τα οικιακά συστήματα ασφαλείας, ο ανιχνευτής είχε εντοπίσει μια σημαντική διαφορά θερμοκρασίας. Συνήθως αυτό σήμαινε ένα ανθρώπινο σώμα που κινούνταν μέσα σε έναν ψυχρό χώρο, όμως αυτό που εμφανίστηκε στην οθόνη έμοιαζε περισσότερο με θερμικό σύννεφο, μια μάζα θερμού αέρα η οποία αιωρούνταν πάνω από το γρασίδι. Ο πιλότος εντόπισε την πηγή, έναν αγωγό εξαερισμού στο πλάι του Καθεδρικού Κολεγίου. Πιθανότατα δεν είναι τίποτα, σκέφτηκε. Αυτού του είδους τα σήματα ήταν πολύ συχνά. Κάποιος μαγειρεύει ή πλένει ρούχα. Ή τ α ν έτοιμος να στρέψει αλλού το βλέμμα του, όμως ξαφνικά συνειδητοποίησε πώς κάτι περίεργο συνέβαινε. Δεν υπήρχε κανένα αυτοκίνητο στο χώρο στάθμευσης, ούτε φώτα αναμμένα μέσα στο κτίριο. Μελέτησε την εικόνα στο σύστημα θερμικής απεικόνισης του ελικόπτερου για αρκετή ώρα. Ύστερα επικοινώνησε με τον αρχηγό της ομάδας. «Σίμκινς, μάλλον δεν είναι τίποτα, όμως...»

«Δείκτης θερμοκρασίας Πυράκτωσης!» Ο Λάνγκντον όφειλε να παραδεχτεί πως η ιδέα ήταν έξυπνη. «Πρόκειται για μια απλή επιστημονική αρχή», είπε η Κάθριν. «Οι διάφορες ουσίες πυρακτώνονται σε διαφορετικές θερμοκρασίες. Αυτοί είναι οι αποκαλούμενοι "θερμικοί δείκτες". Η επιστήμη χρησιμοποιεί συνεχώς αυτούς τους δείκτες». Ο Ρόμπερτ κοίταξε τη βυθισμένη πυραμίδα Kat τη χρυσή κορω-

440


νίδα της. Πάνω από το νερό που κόχλαζε είχαν αρχίσει να σχηματίζονται τολύπες ατμοΰ, όμως εκείνος δεν αισθανόταν ιδιαίτερα αισιόδοξος. Έριξε μια ματιά στο ρολόι του και η καρδιά του άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα: 11:45 μ.μ. «Πιστεύεις πως υπάρχει κάτι εδώ μέσα που θα φωτιστεί καθώς θερμαίνεται;» «Δε θα φωτιστεί, Ρόμπερτ. Θα πυρακτωθεί. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Η πυράκτωση προκαλείται από τη θερμότητα και συντελείται σε συγκεκριμένη θερμοκρασία. Για παράδειγμα, στη χαλυβουργία, όταν κατεργάζονται το μέταλλο για να κατασκευάσουν δοκούς, τις ψεκάζουν με ένα διαφανές στρώμα επικάλυψης το οποίο πυρακτώνεται σε μια συγκεκριμένη θερμοκρασία, ώστε να ξέρουν πότε είναι έτοιμες. Είναι όπως εκείνα τα δαχτυλίδια που φανερώνουν τη διάθεση του ανθρώπου. Τα φοράς στο δάχτυλο σου και αυτά αλλάζουν χρώμα ανάλογα με τη θερμοκρασία του σώματος». «Κάθριν, αυτή η πυραμίδα φτιάχτηκε κάποια στιγμή το δέκατο ένατο αιώνα! Να δεχτώ ότι κάποιος τεχνίτης ενσωμάτωσε έναν κρυφό αυτόματο πτυσσόμενο μηχανισμό μέσα σε έναν πέτρινο κύβο, αλλά τώρα μου ζητάς να πιστέψω ότι πρόσθεσε στην πυραμίδα κάποιου είδους διάφανη θερμική επικάλυψη;» «Απολύτως εφικτό θα ήταν», είπε εκείνη, κοιτάζοντας με ελπίδα τη βυθισμένη πυραμίδα. «Οι παλιοί αλχημιστές χρησιμοποιούσαν συστηματικά οργανικό φώσφορο ως θερμικό δείκτη. Οι Κινέζοι κατασκεύαζαν χρωματιστά πυροτεχνήματα, ενώ ακόμα και οι Αιγύπτιοι...» Η Κάθριν άφησε τη φράση της στη μέση, καθώς κάτι μέσα στο κοχλάζον νερό τής είχε τραβήξει την προσοχή. «Τι είναι;» Ο Ρόμπερτ ακολούθησε το βλέμμα της, όμως δεν εντόπισε κάτι μέσα στο νερό που κόχλαζε. Η Κάθριν έσκυψε από πάνω, κοιτάζοντας περισσότερο επίμονα μέσα στο νερό. Ξαφνικά έκανε μεταβολή και διέσχισε την κουζίνα, κατευθυνόμενη προς την πόρτα. «Μα τι κάνεις;» φώναξε ο Λάνγκντον. Εκείνη σταμάτησε απότομα μπροστά στο διακόπτη των φώτων και τον κατέβασε. Τόσο τα φώτα όσο και το σύστημα εξαερισμού έσβησαν, βυθίζοντας το δωμάτιο στο απόλυτο σκοτάδι και στη σιωπή.


449

Ο Ρόμπερτ στράφηκε ξανά προς την πυραμίδα και κοίταξε, με'αα από τους ατμούς, τη χρυσή κορωνίδα κάτω από την επιφάνεια του νερού. Μέχρι να επιστρέψει η Κάθριν και να σταθεί δίπλα του, ο Λάνγκντον είχε απομείνει με το στόμα ανοιχτό. Ακριβώς όπως το είχε προβλέψει η επιστήμονας, ένα μικρό τμήμα της μεταλλικής κορωνίδας είχε αρχίσει να φεγγίζει κάτω από το νερό. Κάποια γράμματα έκαναν την εμφάνισή τους, λάμποντας όλο και πιο δυνατά καθώς η θερμοκρασία του νερού ανέβαινε. «Κείμενο!» ψιθύρισε η Κάθριν. Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά, αποσβολωμένος. Οι πυρακτωμένες λέξεις έκαναν την εμφάνισή τους ακριβώς κάτω από την επιγραφή που ήταν χαραγμένη στην κορωνίδα. Απ' ό,τι φαινόταν, ήταν μόνο τρεις λέξεις, και, παρότι δεν μπορούσε ακόμα να τις διαβάσει, ο Λάνγκντον αναρωτήθηκε αν αυτές ήταν το κλειδί που θα αποκάλυπ τ ε ό,τι έ ψ α χ ν α ν α π ό ψ ε . Η πυραμίδα είναι ένας πραγματικός χάρτης, τ ο υ ς είχε π ε ι ο Γ κ ά λ ο γ ο υ ε ϊ , και υποδεικνύει μια πραγματική

τοποθεσία.

Καθώς τα γράμματα γίνονταν όλο και πιο λαμπερά, η Κάθριν έσβησε το γκάζι και το νερό σταμάτησε σιγά σιγά να κοχλάζει. Η χρυσή κορωνίδα φάνηκε καθαρά κάτω από την επιφάνεια του νερού. Τρεις πυρακτωμένες λέξεις αποκαλύπτονταν ολοκάθαρα.

90 Μ Ε ς Α ΣΤΗ ΜΙΣΟΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΟΥΖΙΝΑ τ ο υ Κ α θ ε δ ρ ι κ ο ύ Κ ο λ ε γ ί ο υ ο

Λάνγκντον και η Κάθριν στέκονταν πάνω από την κατσαρόλα με το νερό και παρατηρούσαν τη μεταμορφωμένη κορυφή της πυραμίδας κάτω από την επιφάνεια του υγρού. Στην πλαϊνή έδρα της χρυσής κορωνίδας φεγγοβολούσε ένα πυρακτωμένο μήνυμα. Ο Λάνγκντον διάβασε τις τρεις λέξεις, μην πιστεύοντας αυτό που έβλεπε με τα ίδια του τα μάτια. Ή ξ ε ρ ε ότι οι παραδόσεις ήθελαν την πυραμίδα να αποκαλύπτει μια συγκεκριμένη τοποθεσία, όμως ποτέ του δε φανταζόταν ότι η τοποθεσία θα ήταν τόσο συγκεκριμένη. Οκτώ Τετραγώνου Φραγκλίνου


450

«Μια διεύθυνση», ψιθύρισε κατάπληκτος. «Το "Τετράγωνο Φραγκλίνου" σίγουρα αναφέρεται στην ομώνυμη τετράγωνη πλατεία». Η Κάθριν έδειχνε εξίσου εντυπωσιασμένη. «Δεν ξέρω ποιο κτίριο βρίσκεται στον αριθμό οκτώ. Εσύ;» Ο Λάνγκντον κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Ή ξ ε ρ ε ότι η πλατεία Φραγκλίνου ήταν μια από τις παλαιότερες περιοχές της Ουάσινγκτον, όμως δε γνώριζε τι υπήρχε στη συγκεκριμένη διεύθυνση. Κοίταξε την κορυφή της πυραμίδας και διάβασε το κείμενο από πάνω προς τα κάτω, για να έχει τη συνολική εικόνα. Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης Οκτώ Τετραγώνου Φραγκλίνου Τι μπορεί να βρίσκεται στην πλατεία Φραγκλίνου που να ανταποκρίνεται σε αυτή την περιγραφή; Υπάρχει μήπως κάποιο κτίριο που κρύβει κάποια σπειροειδή σκάλα η οποία φτάνει σε μεγάλο βάθος; Ο Λάνγκντον δεν είχε ιδέα αν υπήρχε πράγματι κάτι θαμμένο σε εκείνη τη διεύθυνση. Η ουσία ήταν ότι πλέον εκείνος και η Κάθριν είχαν αποκρυπτογραφήσει το μυστικό της πυραμίδας και διέθεταν την πληροφορία με την οποία θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν την απελευθέρωση του Πίτερ. Κυριολεκτικά πάνω στην ωρα! Οι φωσφορίζοντες δείκτες του ρολογιού του Λάνγκντον έδειχναν πως τους απέμεναν λιγότερα από δέκα λεπτά. «Τηλεφώνησέ του!» είπε η Κάθριν, γνέφοντας προς τη συσκευή που υπήρχε στον τοίχο της κουζίνας. «Τώρα!» Τ α γεγονότα είχαν εξελιχτεί τόσο γρήγορα, ώστε ο Λάνγκντον, αιφνιδιασμένος, έπιασε τον εαυτό του να διστάζει. «Είσαι σίγουρη για αυτό;» «Κάτι παραπάνω από σίγουρη». «Δεν πρόκειται να του πω τίποτα έως ότου βεβαιωθούμε ότι ο Πίτερ είναι ασφαλής».


•451

«Φυσικά όχι! Θυμάσαι τον αριθμό του τηλεφώνου του, σωστά;» Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά και κατευθύνθηκε προς το τηλέφωνο της κουζίνας. Σήκωσε το ακουστικό και σχημάτισε τον αριθμό του κινητού του αγνώστου. Η Κάθριν πλησίασε και κόλλησε το κεφάλι της στο δικό του για να ακούσει το διάλογο. Μόλις το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει, ο Λάνγκντον προετοιμάστηκε να ακούσει εκείνο τον απόκοσμο ψίθυρο, τη φωνή του άντρα που τον είχε παγιδεύσει νωρίτερα εκείνο το βράδυ. Τελικά, έγινε η σύνδεση. Ό μ ω ς δεν απάντησε κανείς. Κανένας ήχος φωνής. Μόνο ο ήχος μιας ανάσας στην άλλη άκρη της γραμμής. Ο Λάνγκντον περίμενε λίγο και τελικά μίλησε. «Έχω τις πληροφορίες που ζητάς, όμως, αν τις θέλεις, θα πρέπει να μας παραδώσεις τον Πίτερ». «Ποιος είναι;» είπε μια γυναικεία φωνή. Ο Λάνγκντον τινάχτηκε ξαφνιασμένος. «Ονομάζομαι Ρόμπερτ Λάνγκντον», απάντησε αυθόρμητα. «Εσείς ποια είστε;» Προς στιγμήν του πέρασε από το μυαλό η σκέψη πως είχε καλέσει λάθος αριθμό. «Είπατε ότι ονομάζεστε Λάνγκντον:» Η γυναίκα ακουγόταν έκπληκτη. «Είναι κάποιος εδώ που οας ζητάει». Ορίστε; «Συγνώμη, ποια είστε;» «Ονομάζομαι Πέιτζ Μοντγκόμερι και εργάζομαι για μια ιδιωτική εταιρεία ασφάλειας». Η φωνή της έτρεμε ελαφρώς. «Ίσως μπορείτε να μας βοηθήσετε να καταλάβουμε τι ακριβώς έχει συμβεί. Πριν από μία ώρα περίπου μια συνάδελφος μου στάλθηκε σε μια διεύθυνση στο Καλοράμα Χάιτς. Κάποιος είχε καταγγείλει απαγωγή. Από ένα σημείο και μετά έχασα κάθε επικοινωνία μαζί της, οπότε κάλεσα ενισχύσεις και ήρθαμε να δούμε τι συμβαίνει. Βρήκαμε τη συνάδελφο μου νεκρή στην πίσω αυλή. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ήταν άφαντος, οπότε σπάσαμε την πόρτα και μπήκαμε μέσα. Βρήκαμε ένα κινητό να χτυπάει στο τραπεζάκι του χολ και σκέφτηκα πως...» «Βρίσκεστε μέσα στο σπίτι;» ρώτησε επιτακτικά ο Λάνγκντον. «Ναι, και όσο για την πληροφορία... αποδείχτηκε σωστή», είπε η γυναίκα τραυλίζοντας. «Συγνώμη αν ακούγομαι ταραγμένη, όμως η


452

συνάδελφος μου είναι νεκρή και λίγο πριν εντοπίσαμε έναν άντρα ο οποίος κρατούνταν εδώ παρά τη θέλησή του. Είναι σε άσχημη κατάσταση και προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε. Ζητάει συνεχώς δύο ανθρώπους... έναν Λάνγκντον και μια γυναίκα ονόματι Κάθριν». «Είναι ο αδερφός μου!» πετάχτηκε η Κάθριν, πιέζοντας το κεφάλι της πιο κοντά στου Ρόμπερτ για να μιλήσει στο ακουστικό. «Εγώ τηλεφώνησα στην Άμεση Δράση! Είναι καλά;» «Ξέρετε, κυρία μου, είναι...» Η φωνή της γυναίκας ράγισε. «Είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Έχει χάσει το δεξί του χέρι...» «Σας παρακαλώ», επέμεινε η Κάθριν, «θέλω να του μιλήσω!» «Προσπαθούν να τον συνεφέρουν αυτή τη στιγμή. Χάνει διαρκώς τις αισθήσεις του. Αν βρίσκεστε στην περιοχή, καλό θα ήταν να περάσετε από εδώ. Προφανώς, θέλει να σας δει». «Θέλουμε περίπου έξι λεπτά για να έρθουμε εκεί!» είπε η Κάθριν. «Τότε, προτείνω να βιαστείτε». Ακούστηκε ένας πνιχτός θόρυβος στο βάθος και λίγο μετά η γυναίκα επέστρεψε στο τηλέφωνο. «Λυπάμαι, με χρειάζονται οι συνάδελφοι. Θα μιλήσουμε όταν έρθετε». Η γραμμή νέκρωσε.

91 Σ Τ Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΚΟΛΕΓΙΟΥ, ο Λ ά ν γ κ ν τ ο ν κ α ι η Κ ά -

θριν ανέβηκαν τρέχοντας τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο ισόγειο και διέσχισαν ένα σκοτεινό διάδρομο, αναζητώντας μια έξοδο στην μπροστινή πλευρά του κτιρίου. Πλέον δεν ακουγόταν το ελικόπτερο πάνω από τα κεφάλια τους και ο Λάνγκντον αισιοδοξούσε ότι θα μπορούσαν να ξεγλισιρήσουν απαρατήρητοι και να καταφέρουν να φτάσουν στο Καλοράμα Χάιτς, ώστε να δουν τον Πίτερ. Τον βρήκαν. Είναι ζωντανός. Τριάντα δευτερόλεπτα πριν, μόλις τέλειωσε ο διάλογος που είχαν με εκείνη τη γυναίκα από την ιδιωτική εταιρεία ασφάλειας και έκλεισαν το τηλέφωνο, η Κάθριν είχε τρέξει για να βγάλει την αχνιστή πυραμίδα και τη χρυσή κορωνίδα της από το νερό. Η πυραμίδα έσταζε ακόμα όταν την τοποθέτησε μέσα στο σακίδιο του. Ο Λάνγκντον μπο-


•453

ρούσε να νιώσει τη ζέστη που εξέπεμπε η πέτρα μέσα από το σακίδιο. Ο ενθουσιασμός τους για τον εντοπισμό του Πίτερ είχε βάλει προσωρινά τέλος σε κάθε άλλη σκέψη σχετικά με το μήνυμα της πυραμίδας -Οκτώ Τετραγώνου Φραγκλίνου-, όμως θα είχαν χρόνο να το ξεδιαλύνουν όταν θα έφταναν στο μέρος όπου βρισκόταν ο Πίτερ. Μόλις έστριψαν στη γωνία φτάνοντας στην κορυφή της σκάλας, η Κάθριν σταμάτησε απότομα και έδειξε ένα καθιστικό στην άλλη άκρη του διαδρόμου. Μέσα από το μεγάλο παράθυρο ο Λάνγκντον διέκρινε ένα κατάμαυρο ελικόπτερο το οποίο είχε προσγειωθεί στο γρασίδι και περίμενε με τον κινητήρα σβηστό. Ένας πιλότος στεκόταν δίπλα του, με την πλάτη γυρισμένη προς το μέρος τους, και μιλούσε στον ασύρματο του. Λίγο πιο κάτω ήταν σταθμευμένο και ένα μαύρο τζιπ με φιμέ τζάμια. Φροντίζοντας να παραμένουν κρυμμένοι στις σκιές, ο Λάνγκντον και η Κάθριν πήγαν στο καθιστικό και κοίταξαν έξω από το παράθυρο για να δουν αν θα μπορούσαν να εντοπίσουν και την υπόλοιπη ομάδα. Ευτυχώς, στον τεράστιο περίβολο έξω από τον Εθνικό Καθεδρικό δεν υπήρχε κανείς. «Μάλλον βρίσκονται μέσα στον καθεδρικό», είπε ο Λάνγκντον. «Όχι, δε βρίσκονται εκεί», είπε μια βαριά φωνή πίσω τους. Ο Λάνγκντον και η Κάθριν έκαναν απότομα μεταβολή για να δουν ποιος είχε μιλήσει. Από το κατώφλι του καθιστικού δύο μαυροντυμένοι άντρες τους σημάδευαν με τουφέκια εφοδιασμένα με σκόπευτρα λέιζερ. Ο Ρόμπερτ μπορούσε να δει μια φωτεινή κόκκινη κουκκίδα να χορεύει πάνω στο στήθος του. «Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω, καθηγητά», είπε μια γνώριμη τραχιά φωνή. Οι πράκτορες παραμέρισαν και η μικροκαμωμένη διευθύντρια Σάτο γλίστρησε αβίαστα ανάμεσά τους, διέσχισε το δωμάτιο και στάθηκε ακριβώς μπροστά στον Λάνγκντον. «Κάνατε ορισμένες εξαιρετικά ατυχείς επιλογές απόψε». «Η αστυνομία βρήκε τον Πίτερ Σόλομον», είπε ο Λάνγκντον ορμητικά. «Είναι σε άσχημη κατάσταση, όμως θα ζήσει. Τέλειωσαν όλα». Αν η Σάτο εξεπλάγη που ο Πίτερ είχε βρεθεί, δεν το έδειξε. Το βλέμμα της παρέμεινε ανέκφραστο καθώς πλησίαζε τον Ρόμπερτ, σταματώντας σε απόσταση λίγων εκατοστών από το σημείο όπου στεκόταν.

454


«Καθηγητά, σας διαβεβαιώνω πως κάθε άλλο παρά τέλειωσε το όλο θέμα. Κι αν έχει εμπλακεί η αστυνομία στην υπόθεση, τότε η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο. Ή τ α ν μεγάλο λάθος να το σκάσετε παίρνοντας και την πυραμίδα». «Κυρία μου», είπε η Κάθριν, «πρέπει να δω τον αδερφό μου. Την πυραμίδα μπορείτε να την κρατήσετε, όμως πρέπει να με αφήσετε...» «Πρέπει;» επανέλαβε αυστηρά η Σάτο, γυρνώντας απότομα προς το μέρος της. «Η κυρία Σόλομον, να υποθέσω;» Κάρφωσε την Κάθριν με το πύρινο βλέμμα της και στη συνέχεια γύρισε ξανά στον Λάνγκντον. «Ακουμπήστε το δερμάτινο σακίδιο πάνω στο τραπέζι». Ο Ρόμπερτ έριξε μια ματιά στις δύο κόκκινες κουκκίδες που σημάδευαν το στήθος του. Ακούμπησε το δερμάτινο σακίδιο σε ένα τραπεζάκι του καφέ. Ένας πράκτορας πλησίασε προσεκτικά, άνοιξε το σακίδιο και δίπλωσε προς τα κάτω τις πλευρές του. Ένα μικρό νέφος ατμού που είχε παγιδευτεί στο σακίδιο αναδύθηκε από μέσα. Έστρεψε το φακό του στο εσωτερικό, έμεινε για λίγο να κοιτάζει απορημένος και ύστερα έγνεψε καταφατικά στη Σάτο. Εκείνη πλησίασε και κοίταξε το περιεχόμενο του σακιδίου. Η βρεγμένη πυραμίδα και η χρυσή κορωνίδα της γυάλιζαν όπως έπεφτε πάνω τους η φωτεινή δέσμη του φακού. Η Σάτο γονάτισε και βάλθηκε να παρατηρεί πολύ προσεκτικά τη χρυσή κορυφή, την οποία, όπως συνειδητοποίησε ο Λάνγκντον, είχε δει μονάχα σε ακτινογραφία. «Η επιγραφή», είπε επιτακτικά η Σάτο. «Σας λέει κάτι; "Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης";» «Δεν είμαστε σίγουροι». «Γιατί καίει η πυραμίδα;» «Τη βάλαμε μέσα σε βραστό νερό», είπε η Κάθριν χωρίς να διστάσει. «Ήταν μέρος της διαδικασίας αποκρυπτογράφησης του κώδικα. Θα σας εξηγήσουμε τα πάντα, όμως, σας παρακαλώ, αφήστε μας να δούμε τον αδερφό μου. Πέρασε πολλά απόψε...» «Βράσατε την πυραμίδα;» ρώτησε επιτακτικά η Σάτο. «Σβήστε το φακό», είπε η Κάθριν. «Κοιτάξτε τη χρυσή κορωνίδα. Πιθανότατα η απάντηση φαίνεται ακόμα». Ο πράκτορας έσβησε το φακό του και η Σάτο γονάτισε μπροστά στην πυραμίδα. Ακόμα και από το σημείο όπου στεκόταν, ο Λάν-


γκντον μπορούσε να δει ότι το κείμενο συνέχιζε να λαμπυρίζει αχνά. «Οκτώ Τετραγώνου Φραγκλίνου;» είπε η Σάτο κατάπληκτη. «Μάλιστα. Το κείμενο γράφτηκε με κάποιο ειδικό βερνίκι ή κάτι τέτοιο. Ο τριακοστός τρίτος βαθμός στην πραγματικότητα ήταν...» «Και η διεύθυνση;» τη διέκοψε απότομα η διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας. «Αυτή είναι η πληροφορία που θέλει ο άγνωστος;» «Ναι», είπε ο Λάνγκντον. «Πιστεύει ότι η πυραμίδα είναι ένας χάρτης ο οποίος θα τον οδηγήσει στην τοποθεσία ενός πολύτιμου θησαυρού: του κλειδιού που θα αποκαλύψει τα Αρχαία Μυστήρια». Η Σάτο κοίταξε ξανά τη χρυσή κορωνίδα σαν να μην πίστευε στα μάτια της. «Πείτε μου», πρόσθεσε, με τη φωνή της να χρωματίζεται από φόβο, «επικοινωνήσατε με αυτό τον άντρα; Του έχετε δώσει ήδη αυτή τη διεύθυνση;» «Προσπαθήσαμε». Ο Λάνγκντον εξήγησε τι είχε συμβεί όταν κάλεσαν το κινητό του αγνώστου. Η Σάτο άκουγε, περνώντας τη γλώσσα πάνω από τα κιτρινισμένα δόντια της καθώς ο Λάνγκντον της εξηγούσε. Παρότι έμοιαζε έτοιμη να εκραγεί από την οργή της για την όλη κατάσταση, γύρισε προς έναν από τους πράκτορες και κάτι του ψιθύρισε συγκρατημένα. «Στείλ' τον εδώ. Είναι στο τζιπ». Ο πράκτορας έγνεψε καταφατικά και μίλησε στον ασύρματο του. «Ποιον να στείλει;» ρώτησε ο Λάνγκντον. «Το μοναδικό άνθρωπο που έχει κάποια πιθανότητα να τακτοποιήσει τα αμέτρητα προβλήματα που προκαλέσατε!» «Ποια προβλήματα;» απάντησε ενοχλημένος ο Ρόμπερτ. «Τώρα που ο Πίτερ είναι ασφαλής, δεν υπάρχει κανένα...» «Για όνομα του Θεού!» εξερράγη η Σάτο. «Αυτή η υπόθεση δεν έχει να κάνει με τον Πίτερ! Προσπάθησα να σας το εξηγήσω στο Καπιτώλιο, καθηγητά, όμως εσείς προτιμήσατε να με πολεμήσετε αντί να συνεργαστείτε μαζί μου! Και τα κάνατε όλα μαντάρα! Όταν καταστρέψατε το κινητό σας, το οποίο, παρεμπιπτόντως, πράγματι παρακολουθούσαμε, διακόψατε την επικοινωνία σας με αυτό τον άνθρωπο. Ό σ ο για αυτή τη διεύθυνση που αποκαλύψατε, ό,τι κι αν βρίσκεται εκεί, ήταν η μία και μοναδική ευκαιρία που είχαμε να συλλάβουμε αυτό τον

456


παράφρονα/Ηθελα να παίξετε το παιχνίδι του, να του δώσετε αυτή τη διεύθυνση, έτσι ώστε να μάθουμε πού στο διάολο θα μπορούσαμε να τον συλλάβουμε!» Πριν προλάβει να απαντήσει ο Λάνγκντον, η Σάτο έστρεψε την οργή της στην Κάθριν. «Όσο για εσάς, κυρία Σόλομον! Ξέρατε πού ζούσε αυτός ο μανιακός; Και γιατί δε μου το είπατε; Στείλατε μια υπάλληλο ιδιωτικής εταιρείας ασφάλειας στο σπίτι αυτού του ανθρώπου; Δεν καταλαβαίνετε ότι έτσι καταστρέψατε κάθε πιθανότητα που είχαμε να τον συλλάβουμε εκεί; Χαίρομαι που είναι ασφαλής ο αδερφός σας, όμως πρέπει να καταλάβετε ένα πράγμα: Απόψε αντιμετωπίζουμε μια κρίση οι πιθανές επιπτώσεις της οποίας ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της οικογένειάς σας. Για την ακρίβεια, θα γίνουν αισθητές σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο άνθρωπος που απήγαγε τον αδερφό σας διαθέτει τεράστια δύναμη, και πρέπει να τον συλλάβουμε αμέσως». Τ η στιγμή που η Σάτο τέλειωνε τον εξάψαλμο η ψηλή κομψή σιλουέτα του Γουόρεν Μπέλαμι αναδύθηκε μέσα από τις σκιές και πέρασε στο καθιστικό. Ο Αρχιτέκτονας έμοιαζε ταλαιπωρημένος, μωλωπισμένος και ταραγμένος, σαν να είχε περάσει από πραγματική κόλαση. «Γουόρεν!» φώναξε ο Λάνγκντον και πετάχτηκε όρθιος. «Είσαι καλά;» «Όχι», απάντησε εκείνος. «Δε θα το έλεγα». «Έμαθες τα νέα; Ο Πίτερ είναι ασφαλής!» Ο Μπέλαμι έγνεψε καταφατικά, όμως έδειχνε ζαλισμένος, σαν να μην τον ενδιέφερε τίποτα πλέον. «Ναι, άκουσα τη συζήτηση που είχατε. Χαίρομαι». «Γουόρεν, τι στο διάολο συμβαίνει;» Παρενέβη η Σάτο: «Μπορείτε να ανταλλάξετε τα νέα σας σε λιγάκι. Αυτή τη στιγμή ο κύριος Μπέλαμι θα επικοινωνήσει με αυτό τον παρανοϊκό και θα του στείλει ένα μήνυμα, όπως έκανε όλη τη νύχτα». Ο Λάνγκντον σάστισε. «Ο Μπέλαμι δεν επικοινωνούσε με αυτό τον τύπο απόψε! Ο μανιακός δεν ξέρει καν ότι έχει εμπλακεί στην υπόθεση!» Η Σάτο στράφηκε προς τον Μπέλαμι ανασηκώνοντας τα φρύδια της.


•457

Ο Αρχιτέκτονας αναστέναξε. «Ρόμπερτ, φοβάμαι ότι δεν υπήρξα απόλυτα ειλικρινής μαζί σου απόψε». Ο Λάνγκντον έμεινε να τον κοιτάζει εμβρόντητος. «Νόμιζα ότι έκανα το σωστό...» Ο Μπέλαμι έδειχνε πραγματικά φοβισμένος. «Λοιπόν», είπε η Σάτο, «τάρα θα κάνετε το σωστό... και, για το καλό όλων μας, ας προσευχηθούμε να μην είναι αργά». Σαν να ήθελε να υπογραμμίσει το δυσοίωνο σχόλιο της, το εκκρεμές άρχισε να χτυπάει. Η Σάτο έβγαλε μια διάφανη πλαστική σακούλα με διάφορα αντικείμενα και την πέταξε στον Μπέλαμι. «Ορίστε τα πράγματά σας. Το κινητό σας βγάζει φωτογραφίες;» «Μάλιστα». «Ωραία. Κρατήστε ψηλά τη χρυσή κορωνίδα».

Το μήνυμα που είχε μόλις λάβει ο Μαλ'άχ είχε σταλεί από το σύνδεσμο του, τον Γουόρεν Μπέλαμι, τον τέκτονα που είχε στείλει στο Καπιτώλιο νωρίτερα εκείνο το βράδυ προκειμένου να βοηθήσει τον Ρόμπερτ Λάνγκντον. Ο Μπέλαμι, όπως και ο Λάνγκντον, επιθυμούσε να βγει ζωντανός από αυτή την περιπέτεια ο Πίτερ Σόλομον και είχε διαβεβαιώσει τον Μαλ'άχ ότι θα βοηθούσε τον καθηγητή να πάρει στα χέρια του την πυραμίδα και να την αποκωδικοποιήσει. Ολόκληρο το βράδυ ο Μαλ'άχ ενημερωνόταν για τις εξελίξεις μέσω μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, τα οποία προωθούνταν αυτόματα στο κινητό του. Για να δούμε τι ενδιαφέρον έχει να μας πει, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ, ανοίγοντας το μήνυμα. Αποστολέας: Γουόρεν Μπέλαμι έχασα επαφή με λάνγκντον όμως τελικά έχω πληροφορίες που ζήτησες, απόδειξη συνημμένη, κάλεσε για κομμάτι που λείπει, -γμ -ένα συνημμένο (jpeg)—


458

Να καλέσω για το κομμάτι ηου λείπει; απόρησε ο Μαλ αχ καθώς άνοιγε το συνημμένο αρχείο. Τ ο αρχείο ήταν μια φωτογραφία. Ό τ α ν την είδε, ένιωσε να του κόβεται η ανάσα και η καρδιά του άρχισε να καλπάζει από τον ενθουσιασμό του. Αυτό που έβλεπε ήταν η κοντινή λήψη μιας μικρής χρυσής πυραμίδας. Η θρυλική κορωνίδα της Τεκτονικής Πυραμίδας! Η περίτεχνη εγχάρακτη επιγραφή στην μπροστινή της πλευρά περιείχε ένα πολύ ενδιαφέρον μήνυμα: Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης. Κάτω από την επιγραφή ο Μαλ'άχ είδε κάτι που τον άφησε κατάπληκτο. Η χρυσή πυραμίδα έμοιαζε να φεγγίζει. Μην μπορώντας να πιστέψει στα μάτια του, έμεινε να κοιτάζει τις λέξεις που είχαν αποκαλυφθεί, συνειδητοποιώντας ότι ο θρύλος ήταν, τελικά, πέρα για πέρα αληθινός. Η Τεκτονική Πυραμίδα μεταμορφώνεται για να αποκαλύψει το μυστικό της στους άξιους. Ο Μαλ'άχ δεν μπορούσε καν να φανταστεί πώς είχε συντελεστεί αυτή η μαγική μεταμόρφωση, ούτε και τον ενδιέφερε. Το κρυμμένο κείμενο ήταν σαφές ότι υποδείκνυε μια συγκεκριμένη τοποθεσία στην Ουάσινγκτον, ακριβώς όπως ανέφεραν οι προφητείες. Τετράγωνο Φραγκλίνου. Δυστυχώς, η φωτογραφία περιλάμβανε και τον δείκτη του Γουόρεν Μπέλαμι, τοποθετημένο κατά τέτοιον τρόπο πάνω στο κείμενο ώστε να κρύβει μια καίριας σημασίας πληροφορία. Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης I Τετραγώνου Φραγκλίνου Κάλεσε για το κομμάτι που λείπει. Τώρα καταλάβαινε τι εννοούσε ο Μπέλαμι. Ο Αρχιτέκτονας του Καπιτωλίου είχε φανεί άκρως συνεργάσιμος όλη τη νύχτα, όμως τώρα είχε επιλέξει να παίξει ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι.


459

100 ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΛΕΜΜΑ αρκετών ένοπλων πρακτόρων τ η ς

CIA, ο Λάνγκντον, η Κάθριν και ο Μπέλαμι περίμεναν μαζί με τη Σάτο μέσα σε ένα καθιστικό του Καθεδρικού Κολεγίου. Στο τραπεζάκι μπροστά τους το δερμάτινο σακίδιο του Λάνγκντον παρέμενε ανοιχτό, με τη χρυσή κορυφή της πυραμίδας να εξέχει. Οι λέξεις «Οκτώ Τετραγώνου Φραγκλίνου» είχαν σβήσει στο μεταξύ, χωρίς να αφήσουν πίσω τους το παραμικρό σημάδι ότι είχαν υπάρξει ποτέ. Η Κάθριν είχε παρακαλέσει θερμά τη Σάτο να της επιτρέψει να φύγει για να δει τον αδερφό της, όμως εκείνη είχε απλώς γνέψει αρνητικά, με το βλέμμα της συνεχώς καρφωμένο στο κινητό του Μπέλαμι. Το τηλέφωνο βρισκόταν πάνω στο τραπεζάκι και μέχρι στιγμής δεν είχε χτυπήσει. Γιατί δε μου είπε απλώς τψ αλήθεια ο Μπέλαμι; αναρωτιόταν ο Λάνγκντον. Όπως είχε αποκαλυφθεί, ο Αρχιτέκτονας βρισκόταν σε διαρκή επαφή με τον απαγωγέα του Πίτερ εκείνη τη νύχτα, καθησυχάζοντάς τον ότι ο Ρόμπερτ σημείωνε πρόοδο στην αποκωδικοποίηση της πυραμίδας. Ή τ α ν μια μπλόφα, μια προσπάθεια να εξασφαλίσει περισσότερο χρόνο στον Πίτερ. Στην πραγματικότητα, ο Μπέλαμι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να φέρει εμπόδια σε όποιον επιχειρούσε να αποκαλύψει το μυστικό της πυραμίδας. Τώρα όμως φαίνεται πως είχε αλλάξει στρατόπεδο. Σε συνεργασία με τη Σάτο, ήταν διατεθειμένος να διακινδυνεύσει την αποκάλυψη του μυστικού, με την ελπίδα ότι αυτό θα οδηγούσε στη σύλληψη εκείνου του άντρα. «Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου!» ακούστηκε η φωνή ενός ηλικιωμένου άντρα από το διάδρομο. «Τυφλός είμαι, όχι ανίκανος! Ξέρω πώς να βρω το δρόμο μου μέσα στο κολέγιο!» Ο αιδεσιμότατος Γκάλογουεϊ συνέχιζε να διαμαρτύρεται έντονα την ώρα που ένας πράκτορας της CIA τον έσπρωχνε προς το καθιστικό και τον υποχρέωνε να καθίσει σε μια από τις καρέκλες. «Ποιος είναι εδώ;» ρώτησε επιτακτικά ο Γκάλογουεϊ, με τα τυφλά μάτια του να ατενίζουν ευθεία μπροστά. «Πολλοί μού ακούγεστε. Πόσοι δικοί σας χρειάζονται για να συλλάβουν ένα γέρο άνθρωπο; Σοβαρά, τώρα!»

460


«Είμαστε επτά συνολικά», δήλωσε η Σάτο. «Μεταξύ των οποίων ο Ράμπερτ Λάνγκντον, η Κάθριν Σόλομον και ο τέκτονας αδελφός σας Γουόρεν Μπέλαμι». Ο Γκάλογουεϊ κρέμασε τους ώμους του, απογοητευμένος. «Είμαστε καλά», είπε ο Λάνγκντον. «Μάλιστα, προ ολίγου μάθαμε ότι και ο Πίτερ είναι ασφαλής. Σε άσχημη κατάσταση, όμως η αστυνομία βρίσκεται μαζί του». «Δόξα τω Θεώ!» έκανε ο Γκάλογουεϊ. «Και η...» Ένας δυνατός παρατεταμένος ήχος έκανε τους πάντες στο δωμάτιο να τιναχτούν. Ή τ α ν το κινητό τηλέφωνο του Μπέλαμι, το οποίο δονούνταν πάνω στο τραπεζάκι του καφέ. Όλοι σώπασαν. «Εντάξει, κύριε Μπέλαμι», είπε η Σάτο. «Προσέξτε πώς θα το χειριστείτε. Γνωρίζετε τι διακυβεύεται». Ο Μπέλαμι πήρε μια βαθιά ανάσα και εξέπνευσε δυνατά. Στη συνέχεια άπλωσε το χέρι και πάτησε το πλήκτρο της ανοιχτής ακρόασης για να απαντήσει στην κλήση. «Μπέλαμι», είπε, μιλώντας δυνατά προς το τηλέφωνο, που παρέμενε πάνω στο τραπέζι. Η φωνή που ακούστηκε από το ηχείο ήταν γνωστή, ένας απόκοσμος ψίθυρος. Έμοιαζε σαν να καλούσε μέσα από κάποιο αυτοκίνητο, μιλώντας στο μικρόφωνο του τηλεφώνου μέσω του ειδικού εξαρτήματος που του επέτρεπε να έχει τα χέρια ελεύθερα. «Είναι περασμένα μεσάνυχτα, κύριε Μπέλαμι. Ετοιμαζόμουν να απαλλάξω τον Πίτερ από το μαρτύριο του». Ακολούθησε μια αμήχανη σιωπή στο δωμάτιο. «Θέλω να του μιλήσω». «Αδύνατον», απάντησε ο άντρας. «Είμαστε στο δρόμο. Ο Πίτερ βρίσκεται δεμένος μέσα στο πορτμπαγκάζ». Ο Λάνγκντον και η Κάθριν κοιτάχτηκαν με νόημα και ύστερα άρχισαν να γνέφουν αρνητικά προς τους υπόλοιπους. Μπλοφάρει! Ο Πίτερ δεν είναι πια στα χέρια του! Η Σάτο έγνεψε στον Μπέλαμι να συνεχίσει να πιέζει. «Θέλω αποδείξεις ότι ο Πίτερ είναι ζωντανός», είπε ο Αρχιτέκτονας. «Δεν πρόκειται να παραδώσω το υπόλοιπο μήνυμα αν πρώτα...» «Ο Σεβάσμιος Διδάσκαλος σας χρειάζεται γιατρό. Μη σπαταλάτε


χρόνο σε άσκοπες διαπραγματεύσεις. Πείτε μου τον αριθμό της διεύθυνσης στην πλατεία Φραγκλίνου και θα φέρω τον Πίτερ εκεί». «Σου είπα, θε'λω...» «Τώρα!» εξερράγη ο άγνωστος. «Διαφορετικά, σταματάω στην άκρη και ο Πίτερ Σόλομον ταξιδεύει για τον άλλο κόσμο αυτή τη στιγμή!» «Άκουσε' με καλά», είπε αποφασιστικά ο Μπε'λαμι. «Αν θέλεις την υπόλοιπη διεύθυνση, θα παίξεις με τους δικούς μον κανόνες. Συνάντησέ με στην πλατεία Φραγκλίνου. Μόλις μου παραδώσεις τον Πίτερ ζωντανό, θα σου πω τον αριθμό του κτιρίου». «Και πώς θα είμαι σίγουρος ότι δε θα καλέσεις την αστυνομία;» «Δεν μπορώ να διακινδυνεύσω κάτι τέτοιο. Η ζωή του Πίτερ δεν είναι το μοναδικό χαρτί που κρατάς. Ξέρω τι πραγματικά διακυβεύεται απόψε». «Αντιλαμβάνεσαι, φυσικά», είπε ο άγνωστος, «ότι, αν υποψιαστώ έστω πως στην πλατεία Φραγκλίνου βρίσκεται οποιοσδήποτε άλλος εκτός από σένα, θα συνεχίσω να οδηγώ και δεν πρόκειται να βρεις ούτε ίχνος του Πίτερ Σόλομον. Βέβαια... αυτό θα είναι το μικρότερο από τα προβλήματά σου». «Θα έρθω μόνος μου», απάντησε ο Μπέλαμι με βαριά φωνή. «'Οταν μου παραδώσεις τον Πίτερ, θα σου δώσω αυτό που χρειάζεσαι». «Στο κέντρο της πλατείας», είπε ο άντρας. «Θα χρειαστώ τουλάχιστον είκοσι λεπτά για να φτάσω εκεί. Προτείνω να με περιμένεις για όσο διάστημα χρειαστεί». Η γραμμή νέκρωσε. Αμέσως στο δωμάτιο επικράτησε χαμός. Η Σάτο άρχισε να δίνει εντολές φωνάζοντας. Αρκετοί πράκτορες πήραν τους ασυρμάτους τους και κινήθηκαν προς την έξοδο. «Γρήγορα! Γρήγορα!» Μέσα στο χάος, ο Λάνγκντον κοίταξε τον Μπέλαμι αναζητώντας κάποιου είδους εξήγηση σχετικά με το τι συνέβαινε πραγματικά απόψε, όμως ήδη οι πράκτορες της CIA τον απομάκρυναν βιαστικά από το δωμάτιο. «Πρέπει να δω τον αδερφό μου!» φώναξε η Κάθριν. «Πρέπει να μας αφήσετε να φύγουμε!»

462


Η Σάτο πλησίασε την Κάθριν. «Δεν /τρέπει να κάνω τίποτα, κυρία Σόλομον. Είναι σαφές αυτό;» Η Κάθριν δεν υποχώρησε, απλώς βύθισε το βλέμμα της με απόγνωση στα μικρά μάτια της Σάτο. «Κυρία Σόλομον, η πρώτη προτεραιότητά μου είναι η σύλληψη αυτού του άντρα στην πλατεία Φραγκλίνου, και εσείς θα παραμείνετε εδώ έως ότου οι άντρες μου κι εγώ ολοκληρώσουμε την επιχείρηση. Τότε, και μόνο τότε, θα ασχοληθούμε με τον αδερφό σας». «Δεν καταλαβαίνετε», είπε η Κάθριν. «Γνωρίζω ακριβώς πού ζει αυτός ο άντρας! Το σπίτι του απέχει κυριολεκτικά πέντε λεπτά από δω, και σίγουρα εκεί θα βρείτε στοιχεία που θα σας βοηθήσουν! Εξάλλου είπατε ότι δε θέλετε να διαρρεύσει αυτή η υπόθεση. Ποιος ξέρει τι θα αρχίσει να λέει ο Πίτερ στην αστυνομία μόλις καταφέρουν να σταθεροποιήσουν την κατάστασή του». Η Σάτο σούφρωσε τα χείλη της, καθώς ήταν φανερό ότι το επιχείρημα της Κάθριν είχε κάποια βάση. Έξω από το κτίριο ο έλικας του αεροσκάφους είχε αρχίσει να περιστρέφεται. Η διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας συνοφρυώθηκε και στη συνέχεια στράφηκε σε έναν από τους άντρες της. «Χάρτμαν, πάρε το τζιπ. Μετάφερε την κυρία Σόλομον και τον κύριο Λάνγκντον στη διεύθυνση που θα σου υποδείξουν στο Καλοράμα Χάιτς. Ο Πίτερ Σόλομον δεν πρέπει να μιλήσει σε κανέναν. Κατανοητό;» «Όπως διατάξετε», είπε ο πράκτορας. «Τηλεφώνησέ μου μόλις φτάσετε. Περιμένω αναφορά για το τι θα βρεις εκεί. Και μην αφήσεις αυτούς τους δύο στιγμή από τα μάτια σου». Ο πράκτορας Χάρτμαν έγνεψε καταφατικά, πήρε στο χέρι τα κλειδιά του τζιπ και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Η Κάθριν τον ακολούθησε καταπόδας. Η Σάτο στράφηκε προς τον Λάνγκντον. «Θα τα πούμε σε λίγο, καθηγητά. Το ξέρω πως νομίζετε ότι είμαι εχθρός σας, όμως σας διαβεβαιώνω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Πηγαίνετε στον Πίτερ αμέσως. Αυτή η υπόθεση δεν έληξε ακόμα». Στο πλάι του Λάνγκντον, ο αιδεσιμότατος Γκάλογουεϊ καθόταν


αμίλητος δίπλα στο τραπεζάκι. Τα χέρια του είχαν βρει την πέτρινη πυραμίδα, η οποία βρισκόταν ακόμα μέσα στο ανοιχτό δερμάτινο σακίδιο του Ρόμπερτ μπροστά του. Ο ηλικιωμένος άντρας ψηλάφισε με τα χέρια του τη θερμή επιφάνεια της πέτρας. «Πάτερ, θα έρθετε να δείτε τον Πίτερ;» ρώτησε ο Λάνγκντον. «Όχι, θα γινόμουν εμπόδιο». Ο Γκάλογουεϊ τράβηξε τα χέρια του από το σακίδιο και το έκλεισε. «Θα μείνω εδώ και θα προσευχηθώ για την ταχεία ανάρρωσή του. Θα μιλήσουμε αργότερα. Όμως, όταν δείξετε στον Πίτερ την πυραμίδα, μπορείτε, σας παρακαλώ, να του πείτε κάτι εκ μέρους μου;» «Φυσικά». Ο Λάνγκντον πέρασε το σακίδιο στον ώμο του. «Πείτε του αυτό». Ο Γκάλογουεϊ ξερόβηξε. «Η Τεκτονική Πυραμίδα ανέκαθεν φύλαγε το μυστικό της... ειλικρινά». «Δεν καταλαβαίνω». Ο ηλικιωμένος άντρας του έκλεισε το μάτι. «Απλώς, πείτε το στον Πίτερ. Αυτός θα καταλάβει». Με αυτά τα λόγια, ο αιδεσιμότατος Γκάλογουεϊ χαμήλωσε το κεφάλι και άρχισε να προσεύχεται. Απορημένος, ο Λάνγκντον τον άφησε εκεί και έτρεξε έξω. Η Κάθριν καθόταν ήδη στη θέση του συνοδηγού και έδινε στον πράκτορα οδηγίες για το πώς να πάει στο σπίτι του απαγωγέα. Ο Ρόμπερτ σκαρφάλωσε πίσω και μόλις που πρόλαβε να κλείσει την πόρτα πριν το τεράστιο όχημα εκτοξευτεί σαν πύραυλος πάνω στο γρασίδι, αναπτύσσοντας ταχύτητα με κατεύθυνση προς το βορρά και το Καλοράμα Χάιτς.

93 Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΦΡΑΓΚΛΙΝΟΥ βρίσκεται στο βορειοδυτικό τεταρτημόριο του κέντρου της Ουάσινγκτον, ανάμεσα στη Δέκατη Τρίτη Οδό και στην οδό Κ. Στην περιοχή βρίσκονται πολλά ιστορικά κτίρια, μεταξύ των οποίων και η ομώνυμη σχολή, από όπου ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ έστειλε το πρώτο τηλεγράφημα στον κόσμο το 1880. Ψηλά πάνω από την πλατεία ένα ελικόπτερο UH-60 πλησίαζε με

464


ταχύτητα από τα δυτικά, έχοντας ολοκληρώσει την πτήση από τον Εθνικό Καθεδρικό μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Έχουμε άφθονο χρόνο, σκέφτηκε η Σάτο, κοιτάζοντας την πλατεία από κάτω. Ήξερε ότι το να λάβουν θέσεις οι άντρες της πριν φτάσει ο στόχος, ώστε να μη γίνουν αντιληπτοί, ήταν ζωτικής σημασίας. Είπε πως χρειαζόταν τουλάχιστον είκοσι λεπτά για να φτάσει εδώ. Μόλις έδωσε τη σχετική διαταγή η Σάτο, ο πιλότος χαμήλωσε το ελικόπτερο στην κορυφή του ψηλότερου κτιρίου της περιοχής, το οποίο βρισκόταν στον αριθμό ένα της πλατείας Φραγκλίνου. Ή τ α ν ένα ψηλό και επιβλητικό κτίριο γραφείων, με δυο χρυσούς πυργίσκους στην κορυφή. Η προσγείωση ήταν παράνομη, φυσικά, όμως το ελικόπτερο έμεινε εκεί για ελάχιστα δευτερόλεπτα, με τα πέδιλά του μετά βίας να αγγίζουν το χαλίκι με το οποίο ήταν στρωμένη η οροφή. Ό τ α ν είχαν αποβιβαστεί όλοι, ο πιλότος απογειώθηκε και κατευθύνθηκε προς τα ανατολικά, όπου θα ανέβαινε σε «σιωπηλό υψόμετρο» προκειμένου να παρέχει κάλυψη στους υπόλοιπους αθέατος. Η Σάτο περίμενε όση ώρα οι άντρες της μάζευαν τα πράγματά τους και προετοίμαζαν τον Μπέλαμι για την αποστολή του. Ο Αρχιτέκτονας συνέχιζε να μοιάζει ζαλισμένος από τα όσα είχε δει σιο αρχείο που του είχε αποκαλύψει η διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας της CIA. Όπως είπα... πρόκειται για ζήτημα εθνικής ασφάλειας. Ο Μπέλαμι δεν άργησε να καταλάβει τι εννοούσε η Σάτο και πλέον ήταν απόλυτα συνεργάσιμος. «Όλα έτοιμα, διευθύντρια», ανήγγειλε ο πράκτορας Σίμκινς. Μόλις έδωσε την εντολή η Σάτο, οι πράκτορες οδήγησαν τον Μπέλαμι στην άλλη άκρη της οροφής και εξαφανίστηκαν μέσα σε ένα κλιμακοστάσιο που υπήρχε εκεί, με προορισμό το ισόγειο, όπου θα έπαιρναν τις θέσεις τους. Η Σάτο πήγε στην άκρη της ταράτσας του κτιρίου και κοίταξε χαμηλά. Το δασωμένο πάρκο που εκτεινόταν από κάτω κάλυπτε ολόκληρη το τετράγωνο. Άφθονα σημεία κάλυψης. Η ομάδα της καταλάβαινε πλήρως τη σημασία τού να παραμείνουν αθέατοι. Αν ο στόχος τους διαισθανόταν πως τον παρακολουθούσαν και αποφάσιζε να ξεγλιστρήσει... Η διευθύντρια δεν ήθελε καν να το σκέφτεται. Ο αέρας εδώ πάνω ήταν δυνατός και κρύος. Η Σάτο τύλιξε τα χέ-


•465

ρια γύρω από το σώμα της και στύλωσε τα πόδια της για να μην την παρασύρει ο άνεμος. Από εκείνο το σημείο η πλατεία Φραγκλίνου φάνταζε μικρότερη απ' ό,τι τη θυμόταν, με λιγότερα κτίρια. Αναρωτήθηκε ποιο να ήταν αυτό που αντιστοιχούσε στον αριθμό οκτώ. Την πληροφορία αυτή την είχε ήδη ζητήσει από τη Νόλα, τη συνεργάτιδά της, και περίμενε απάντηση από στιγμή σε στιγμή. Οι πράκτορες και ο Μπέλαμι εμφανίστηκαν τώρα, μοιάζοντας με μυρμήγκια καθώς απλώνονταν σε σχήμα βεντάλιας μέσα στο σκοτάδι της δασωμένης περιοχής. Ο Σίμκινς τοποθέτησε τον Μπέλαμι σε ένα ξέφωτο κοντά στο κέντρο του έρημου πάρκου. Ύστερα εκείνος και η ομάδα του εξαφανίστηκαν, εκμεταλλευόμενοι τη φυσική κάλυψη που πρόσφερε ο χώρος για να κρυφτούν ολόγυρα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο Μπέλαμι είχε απομείνει ολομόναχος. Βάλθηκε να βηματίζει νευρικά, τρέμοντας, κάτω από το φως ενός φαναριού κοντά στο κέντρο του πάρκου. Η Σάτο δεν τον λυπόταν καθόλου. Άναψε τσιγάρο και τράβηξε μια γερή τζούρα, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά του καπνού καθώς διαχεόταν στους πνεύμονές της. Σίγουρη πως όλα κάτω στο πάρκο ήταν εντάξει, απομακρύνθηκε από την άκρη της ταράτσας, για να είναι έτοιμη να απαντήσει στα δύο τηλεφωνήματα που περίμενε: ένα από τη Νόλα και το δεύτερο από τον Χάρτμαν, τον οποίο είχε στείλει στο Καλοράμα Χάιτς.

94 Πιο ΣΙΓΑ! Ο Λάνγκντον είχε γαντζωθεί από το πίσω κάθισμα του τζιπ καθώς αυτό έστριβε με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε μια γωνία, κινδυνεύοντας να ανατραπεί. Ο πράκτορας Χάρτμαν της CIA είτε είχε αποφασίσει να κάνει επίδειξη των οδηγικών του ικανοτήτων στην Κάθριν είτε είχε εντολές να φτάσει στο σημείο όπου βρισκόταν ο Πίτερ Σόλομον πριν ο τελευταίος συνέλθει αρκετά ώστε να πει κάτι που δε θα έπρεπε στις τοπικές Αρχές. Σαν να μην έφτανε η ταχύτητα με την οποία είχαν διασχίσει την Οδό των Πρεσβειών, αγνοώντας σχεδόν τους κόκκινους σημα-

466


τοδότες, τώρα ελίσσονταν επικίνδυνα γρήγορα στους φιδογυριστοΰς προαστιακούς δρόμους του Καλοράμα Χάιτς. Η Κάθριν έδινε φωναχτά κατευθύνσεις στον οδηγό, καθώς νωρίτερα εκείνο το απόγευμα είχε βρεθεί στο σπίτι του ανθρώπου που είχε απαγάγει τον αδερφό της. Σε κάθε στροφή το δερμάτινο σακίδιο στα πόδια του τραμπαλιζόταν μπρος πίσω και ο Λάνγκντον άκουγε τη χρυσή κορωνίδα να κουδουνίζει, έχοντας, προφανώς, αποσπαστεί από την υπόλοιπη πυραμίδα και αναπηδώντας μέσα στην τσάντα του. Φοβούμενος ότι ίσως πάθαινε ζημιά, έψαξε στα τυφλά μέσα στο σακίδιο και κατάφερε να την εντοπίσει. Ή τ α ν ακόμα ζεστή, όμως οι τρεις λέξεις που είχαν αποκαλυφθεί με τη θερμότητα είχαν σβήσει πια, αφήνοντας μόνο την αρχική επιγραφή: Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης. Καθώς ο Λάνγκντον ετοιμαζόταν να τοποθετήσει το χρυσό αντικείμενο μέσα σε μια τσέπη του τουίντ σακακιού του, παρατήρησε ότι η κομψή επιφάνειά του ήταν καλυμμένη με μικροσκοπικά άσπρα στίγματα. Απορημένος, προσπάθησε να τα σκουπίσει, όμως ήταν γερά κολλημένα και σκληρά στην αφή, σαν... πλαστικό. Τι στην ευχή; Εν τω μεταξύ, παρατήρησε ότι και η επιφάνεια της γρανιτένιας πυραμίδας ήταν καλυμμένη με εκείνα τα μικρά άσπρα στίγματα. Χρησιμοποιώντας το νύχι του, κατάφερε να ξεκολλήσει ένα και άρχισε να το τρίβει ανάμεσα στις άκρες των δαχτύλων του. «Κερί;» αναφώνησε, σαστισμένος. Η Κάθριν έριξε μια ματιά προς τα πίσω. «Ορίστε;» «Και τα δύο κομμάτια της πυραμίδας είναι γεμάτα μικροσκοπικά κομμάτια από κερί. Δεν καταλαβαίνω... Πώς βρέθηκε το κερί πάνω τους;» «Μήπως από κάτι που έχεις στο σακίδιο σου;» «Δεν το νομίζω». Μόλις έστριψαν σε μια γωνία, η Κάθριν έδειξε ένα σημείο πέρα από το παρμπρίζ και στράφηκε στον Χάρτμαν. «Αυτό είναι! Φτάσαμε». Ο Λάνγκντον έστρεψε το βλέμμα του προς τα εκεί και είδε τον


αναμμένο φάρο του οχήματος κάποιας ιδιωτικής εταιρείας ασφάλειας που ήταν σταθμευμένο μπροστά στο σπίτι. Η πύλη ήταν ανοιχτή και ο πράκτορας οδήγησε με ταχύτητα το τζιπ μέσα στο συγκρότημα. Το κυρίως κτίριο ήταν μια εντυπωσιακή έπαυλη. Ό λ α τα φώτα του σπιτιού ήταν αναμμένα και η μπροστινή πόρτα ορθάνοιχτη. Μισή ντουζίνα αυτοκίνητα ήταν σταθμευμένα άτακτα πάνω στο δρομάκι που οδηγούσε στο σπίτι και στο γκαζόν, έχοντας φτάσει εκεί βιαστικά. Κάποια από τα οχήματα περίμεναν με τις μηχανές σε λειτουργία και είχαν τους προβολείς αναμμένους, στραμμένους κυρίως προς το σπίτι, όμως το ένα ήταν παρκαρισμένο λοξά και το φως του τους τύφλωσε καθώς πλησίαζαν. Ο πράκτορας Χάρτμαν φρέναρε απότομα στο γρασίδι, δίπλα σε ένα λευκό σεντάν πάνω στο οποίο ήταν γραμμένο με ζωηρά γράμματα το όνομα της ιδιωτικής εταιρείας ασφάλειας. Οι αναμμένοι φάροι και οι προβολείς που τους χτυπούσαν στο πρόσωπο τους δυσκόλευαν να δουν. Η Κάθριν πήδηξε αμέσως κάτω και πήγε τρέχοντας στο σπίτι. Ο Λάνγκντον φόρτωσε το σακίδιο στον ώμο του χωρίς να το κλείσει. Ακολούθησε την Κάθριν διασχίζοντας την πρασιά τροχάδην και κατευθυνόμενος προς την μπροστινή είσοδο. Μέσα από το σπίτι ακούγονταν φωνές. Πίσω από τον Λάνγκντον ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος καθώς ο πράκτορας Χάρτμαν κλείδωνε το αυτοκίνητο και έσπευδε να τους ακολουθήσει. Η Κάθριν ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά που οδηγούσαν στην κεντρική είσοδο, πέρασε το κατώφλι και χάθηκε στο εσωτερικό του σπιτιού. Ο Λάνγκντον έφτασε εκεί λίγο μετά και την είδε να διασχίζει τον προθάλαμο και να κατευθύνεται προς τον κεντρικό διάδρομο, ακολουθώντας τις φωνές. Πιο πέρα, στο βάθος του διαδρόμου, φαινόταν μια τραπεζαρία, όπου καθόταν μια γυναίκα ντυμένη με στολή εταιρείας σεκιούριτι και με την πλάτη στραμμένη προς το μέρος τους. «Με συγχωρείτε!» φώναξε η Κάθριν σπεύδοντας προς το μέρος της. «Πού βρίσκεται ο Πίτερ Σόλομον;» Ο Λάνγκντον έτρεξε ξοπίσω της, όμως εκείνη τη στιγμή μια απρόσμενη κίνηση του τράβηξε την προσοχή. Στα αριστερά του, μέσα


468

από το παράθυρο του καθιστικού, έπιασε με την άκρη του ματιού του την πύλη της εισόδου να κλείνει. Παράξενο. Κάτι ακόμα τράβηξε την προσοχή του... κάτι που δεν είχε προσέξει καθώς πλησίαζαν στην έπαυλη εξαιτίας της λάμψης των φάρων και των εκτυφλωτικών προβολέων. Τα διάφορα αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα πρόχειρα μπροστά στο σπίτι δεν είχαν καμία σχέση με περιπολικά και νοσοκομειακά, όπως είχε υποθέσει αρχικά. Μια Mercedes; Ένα Hummer; Ένα σπορ Tesla; Την ίδια στιγμή συνειδητοποίησε ότι οι φωνές που άκουγε μέσα στο σπίτι δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια συσκευή τηλεόρασης που έπαιζε στη διαπασών σε κάποιο σημείο προς την κατεύθυνση της τραπεζαρίας. Ξαφνικά ο χρόνος φάνηκε να παγώνει και ο Λάνγκντον φώναξε προς το διάδρομο, σαν σε αργή κίνηση: «Κάθριν, στάσου!». Ό μ ω ς η Κάθριν Σόλομον δεν έτρεχε πια. Είχε απογειωθεί.

95 Η ΚΑΘΡΙΝ ΣΟΛΟΜΟΝ ΗΞΕΡΕ ότι έπεφτε... όμως δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί. Λίγες στιγμές νωρίτερα διέσχιζε το διάδρομο τρέχοντας προς το μέρος της γυναίκας που καθόταν στην τραπεζαρία, όταν ξαφνικά τα πόδια της μπλέχτηκαν σε κάποιο αόρατο εμπόδιο και ολόκληρο το σώμα της τινάχτηκε προς τα εμπρός, διαγράφοντας ένα τόξο στον αέρα. Τώρα επέστρεφε στο έδαφος - στη συγκεκριμένη περίπτωση, ένα ξύλινο πάτωμα. Η Κάθριν έσκασε με τα μούτρα κάτω, με αποτέλεσμα να της κοπεί η ανάσα. Από πάνω της ένας βαρύς καλόγερος κλυδωνίστηκε επικίνδυνα και στη συνέχεια έπεσε, καταρρέοντας ακριβώς δίπλα της. Σήκωσε το κεφάλι της παλεύοντας να πάρει ανάσα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να καταλάβει για ποιο λόγο εκείνη η γυναίκα που καθόταν


στην καρέκλα δεν είχε αντιδράσει καν. Ακόμα πιο περίεργο ήταν το γεγονός ότι ο πεσμένος καλόγερος έμοιαζε να έχει ένα λεπτό σύρμα τυλιγμένο στη βάση του, το οποίο ήταν τεντωμένο σε όλο το πλάτος του διαδρόμου. Άλλο ηάλι και τούτο... «Κάθριν!» Ο Λάνγκντον της φώναζε και, γυρνώντας στο πλάι για να κοιτάξει προς το μέρος του, ένιωσε να της παγώνει το αίμα. Ρόμτιερτ! Πίσω σον! Προσπάθησε να ουρλιάξει, όμως ακόμα δεν είχε συνέλθει από την πτώση. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να παρακολουθεί έντρομη, σαν σε αργή κίνηση, τον Λάνγκντον να ορμάει στο διάδρομο για να τη βοηθήσει, χωρίς να έχει αντιληφθεί ότι πίσω του ο πράκτορας Χάρτμαν περνούσε τρεκλίζοντας το κατώφλι, κρατώντας το λαιμό του. Ανάμεσα από τα δάχτυλα του Χάρτμαν τιναζόταν αίμα, καθώς εκείνος προσπαθούσε να πιάσει τη λαβή ενός μακριού κατσαβιδιού το οποίο προεξείχε από το λαιμό του. Τ η στιγμή που ο πράκτορας κατέρρευσε προς τα εμπρός, αποκαλύφθηκε ο άνθρωπος που του είχε επιτεθεί. Θεέ μον... όχι! Γυμνός, με εξαίρεση ένα περίεργο εσώρουχο που έμοιαζε με περίζωμα δεμένο γύρω από τα λαγόνια του, ο γιγαντόσωμος άντρας φαίνεται ότι περίμενε κρυμμένος στον προθάλαμο. Το μυώδες σώμα του ήταν καλυμμένο από την κορυφή μέχρι τα νύχια με αλλόκοτα τατουάζ. Η μπροστινή πόρτα έκλεισε και ο άντρας χίμηξε στο διάδρομο καταδιώκοντας τον Λάνγκντον. Ο πράκτορας Χάρτμαν έσκασε στο πάτωμα ακριβώς τη στιγμή που η πόρτα έκλεινε με κρότο. Ο Λάνγκντον αιφνιδιάστηκε και έκανε να στραφεί προς τα πίσω, όμως ο άντρας με τα τατουάζ τον είχε ήδη προλάβει και τον χτύπησε με κάποια συσκευή στην πλάτη. Ακολούθησαν μια σύντομη λάμψη και ένα κοφτό σφύριγμα, και η Κάθριν είδε τον Λάνγκντον να μαρμαρώνει. Τα μάτια του γούρλωσαν και ο Ρόμπερτ έγειρε απότομα προς τα εμπρός και σωριάστηκε κάτω, παράλυτος. Έσκασε άτσαλα πάνω στο δερμάτινο σακίδιο και η πυραμίδα κατρακύλησε στο πάτωμα. Χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά στο θύμα του, ο άντρας με τα τατουάζ πέρασε πάνω από τον Λάνγκντον και κατευθύνθηκε προς την

470


Κάθριν. Εκείνη προσπαθούσε ήδη να συρθεί προς τα πίσω και να φτάσει στην τραπεζαρία, όπου έπεσε πάνω σε μια καρέκλα. Η γυναίκα με τη στολή της ιδιωτικής εταιρείας ασφάλειας ταλαντεύτηκε και σωριάστηκε στο πάτωμα δίπλα της. Στο άψυχο βλέμμα της είχε αποτυπωθεί μια έκφραση τρόμου. Το στόμα της ήταν φιμωμένο με ένα κουρέλι. Ο πελώριος άντρας έφτασε την Κάθριν πριν εκείνη προλάβει να αντιδράσει. Την άρπαξε από τους ώμους με απίστευτη δύναμη. Το πρόσωπο του, χωρίς μεϊκάπ πλέον, ήταν πραγματικά φρικτό. Οι μύες του συσπάστηκαν και η Κάθριν ένιωσε το σώμα της να γυρίζει μπρούμυτα σαν να ήταν πάνινη κούκλα. Έ ν α βαρύ γόνατο κόλλησε πάνω στην πλάτη της και προς στιγμήν πίστεψε πως θα την τσάκιζε στα δύο. Της άρπαξε τα χέρια και τα τράβηξε προς τα πίσω. Με το κεφάλι της γυρισμένο στο πλάι και το μάγουλο της κολλημένο στο χαλί, η Κάθριν μπορούσε να δει τον Λάνγκντον, με την πλάτη γυρισμένη προς το μέρος της. Το σώμα του συνέχιζε να συσπάται. Πιο πίσω, ο πράκτορας Χάρτμαν κείτονταν ακίνητος στον προθάλαμο. Η Κάθριν ένιωσε κρύο μέταλλο να σφίγγει τους καρπούς της και συνειδητοποίησε ότι της έδενε τα χέρια με σύρμα. Έντρομη, προσπάθησε να αποτραβηχτεί, όμως αυτό της προκάλεσε αφόρητο πόνο. «Το σύρμα θα σου κόψει τα χέρια έτσι και κινηθείς», την προειδοποίησε ο άντρας, τελειώνοντας με τους καρπούς της και προχωρώντας στους αστραγάλους της με τρομακτική επιδεξιότητα. Η Κάθριν δοκίμασε να τον κλοτσήσει, όμως ο άντρας κατέβασε με δύναμη τη γροθιά του στην πίσω πλευρά του δεξιού της μηρού, εξουδετερώνοντας κάθε αντίσταση. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα οι αστράγαλοι της ήταν δεμένοι. «Ρόμπερτ!» κατάφερε να φωνάξει η Κάθριν. Ο Λάνγκντον βογκούσε πεσμένος στο πάτωμα του διαδρόμου. Είχε σωριαστεί πάνω στο δερμάτινο σακίδιο του, με τη γρανιτένια πυραμίδα να έχει κυλήσει στο πλάι του, κοντά στο κεφάλι του. Η Κάθριν συνειδητοποίησε ότι η πυραμίδα ήταν η τελευταία της ελπίδα. «Αποκρυπτογραφήσαμε το μήνυμα!» είπε στον άντρα που της είχε επιτεθεί. «Θα σου πω τα πάντα!»


•471

«Αυτό είναι το μόνο βέβαιο». Χωρίς να πει άλλη λέξη, τράβηξε το πανί από το στόμα της νεκρής γυναίκας και το έσπρωξε μέσα στο στόμα της Κάθριν. Το πανί είχε τη γεύση του θανάτου.

Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον δεν είχε κανέναν έλεγχο πάνω στο σώμα του. Κείτονταν στο πάτωμα μουδιασμένος και παράλυτος, με το μάγουλο ακουμπισμένο πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Είχε ακούσει αρκετά πράγματα σχετικά με τα όπλα ηλεκτρικής εκκένωσης ώστε να ξέρει ότι εξουδετέρωναν τους στόχους τους προκαλώντας προσωρινή υπερφόρτιση του νευρικού συστήματος. Η δράση τους -κάτι που ήταν γνωστό ως «ηλεκτρομυϊκή αποδιοργάνωση»- θα μπορούσε κάλλιστα να παραλληλιστεί με τις συνέπειες ενός κεραυνού. Ο αφόρητα οξύς πόνος έμοιαζε να διαπερνά κάθε μόριο του σώματος του. Παρότι το μυαλό του βρισκόταν σε εγρήγορση, οι μύες τους αρνούνταν να υπακούσουν στην εντολή που τους έδινε. Σήκω πάνω! Πεσμένος μπρούμυτα στο πάτωμα, παράλυτος, προσπαθούσε να πάρει κοφτές ανάσες, καθώς δυσκολευόταν ακόμα και να αναπνεύσει. Δεν είχε καταφέρει να δει τον άντρα που του είχε επιτεθεί, όμως μπορούσε να δει τον πράκτορα Χάρτμαν να κείτεται μέσα σε μια λίμνη αίματος που ολοένα και μεγάλωνε. Ο Λάνγκντον είχε ακούσει την Κάθριν να παλεύει και να φωνάζει, όμως λίγες στιγμές νωρίτερα η φωνή της είχε γίνει πνιχτή, σαν να της είχε μπουκώσει το στόμα με κάτι εκείνος ο άντρας. Σήκω πάνω, Ρόμπερτ! Πρέπει να τη βοηθήσεις! Τα πόδια του μυρμήγκιαζαν τώρα, καθώς ξεκινούσε η αργή και επώδυνη αποκατάσταση της αίσθησης στα άκρα του, όμως συνέχιζαν να αρνούνται να συνεργαστούν. Κοννήσον! Τα χέρια του άρχισαν να συσπώνται, καθώς το νευρικό σύστημα επανερχόταν σταδιακά, μαζί με την αίσθηση του προσώπου και του λαιμού του. Καταβάλλοντος τεράστια προσπάθεια, κατάφερε να γυρίσει το κεφάλι του, σέρνοντας το μάγουλο του πάνω στο ξύλινο πάτωμα καθώς έστριβε για να κοιτάξει προς τη μεριά της τραπεζαρίας.

472


Υπήρχε ένα εμπόδιο στο οπτικό πεδίο του Λάνγκντον, και αυτό ήταν η πέτρινη πυραμίδα, η οποία είχε πέσει από το σακίδιο του και είχε καταλήξει με το πλάι στο πάτωμα, σε απόσταση ελάχιστων εκατοστών από το πρόσωπο του. Στην αρχή δεν καταλάβαινε τι ήταν αυτό που έβλεπε. Το πέτρινο τετράγωνο μπροστά του ήταν, προφανώς, η βάση της πυραμίδας, όμως έμοιαζε διαφορετική. Πολύ διαφορετική. Παρέμενε τετράγωνη και πέτρινη... όμως δεν ήταν πλέον επίπεδη και λεία. Η βάση της πυραμίδας ήταν καλυμμένη με σκαλιστά σημάδια. Πώς είναι δυνατόν; Έμεινε να τα κοιτάζει για αρκετά δευτερόλεπτα, προσπαθώντας να καταλάβει αν είχε παραισθήσεις. Κοίταξα τη βάση της πυραμίδας πάμπολλες φορές, και δεν υπήρχε κανένα σημάδι! Ο Λάνγκντον συνειδητοποιούσε τώρα το γιατί. Το αντανακλαστικό της αναπνοής επανήλθε, οπότε πήρε μια βαθιά ανάσα, συνειδητοποιώντας τώρα πως η Τεκτονική Πυραμίδα έκρυβε κι άλλα μυστικά. Έγινα μάρτυρας μίας ακόμα μεταμόρφωσης. Μέσα σε μια στιγμή ο Λάνγκντον κατάλαβε τη σημασία του μηνύματος που του είχε ζητήσει να μεταφέρει ο Γκάλογουεϊ. Πείτε στον Πίτερ αυτό: Η Τεκτονική Πυραμίδα ανέκαθεν φύλαγε το μυστικό της... ειλικρινά. Η φράση τού είχε φανεί ασυνάρτητη όταν την είχε ακούσει, όμως τώρα αντιλαμβανόταν ότι ο αιδεσιμότατος Γκάλογουεϊ έστελνε στον Πίτερ έναν κοίδικα. Η ειρωνεία της όλης υπόθεσης ήταν ότι ο ίδιος ακριβώς κώδικας είχε λειτουργήσει ως μηχανισμός ανατροπής σε ένα μέτριο αστυνομικό μυθιστόρημα που είχε γράψει ο Λάνγκντον πριν από χρόνια. Ειλικρινής. Sin-cere. Από την εποχή του Μιχαήλ Αγγέλου οι γλύπτες συνήθιζαν να κρύβουν τα ελαττώματα των έργων τους χύνοντας καυτό κερί μέσα στις ρωγμές, το οποίο κάλυπταν στη συνέχεια με λιθοκονία. Η μέθοδος αυτή θεωρούνταν μια μορφή απάτης, επομένως οποιοδήποτε γλυπτό «χωρίς κερί» -κυριολεκτικά, sine cera στα ιταλικά- θεωρούνταν «ειλικρινές» έργο τέχνης. Η φράση διατηρήθηκε και αποτέλεσε τη ρίζα της λέξης αυτής σε πολλές γλώσσες. Ακόμα και σήμερα κλείνουμε τις επιστολές μας με τη φράση «ειλικρινά δικός σας», ως υπόσχεση ότι τα λόγια μας είναι αληθινά.


Τα σύμβολα στη βάση αυτής της πυραμίδας είχαν καλυφθεί με την ίδια μέθοδο. Ό τ α ν η Κάθριν ακολούθησε τις οδηγίες της χρυσής κορωνίδας και έβρασε την πυραμίδα, το κερί έλιωσε, αποκαλύπτοντας τα σύμβολα που υπήρχαν στη βάση της. Ο Γκάλογουεϊ είχε περάσει τις παλάμες του πάνω από την πυραμίδα όση ώρα βρισκόταν στο καθιστικό του Καθεδρικού Κολεγίου και φαίνεται πως είχε αντιληφθεί τι υπήρχε στη βάση. Έστω και προσωρινά, ο Λάνγκντον είχε ξεχάσει εντελώς τον κίνδυνο που διέτρεχαν ο ίδιος και η Κάθριν. Παρατηρούσε την απίστευτη σειρά των συμβόλων στη βάση της πυραμίδας. Δεν είχε την παραμικρή ιδέα τι σήμαιναν... ή τι θα μπορούσαν να αποκαλύψουν τελικά, όμως ένα πράγμα ήταν βέβαιο: Η Τεκτονική Πυραμίδα φυλάει κι άλλα μυστικά. 0 αριθμός οκτώ της πλατείας Φραγκλίνου δεν είναι η τελική απάντηση. Ο Λάνγκντον δεν ήξερε αν η αλλαγή οφειλόταν στην αδρεναλίνη που συνόδευε αυτή την ακαδημαϊκή αποκάλυψη ή αν απλώς είχαν λειτουργήσει ευεργετικά τα λίγα δευτερόλεπτα που είχε μείνει ξαπλωμένος, όμως ξαφνικά αισθάνθηκε να ανακτά τον έλεγχο του σώματος του. Με πολύ κόπο, έσυρε το ένα του χέρι προς το πλάι, παραμερίζοντας την πυραμίδα ώστε να μπορέσει να δει τι συνέβαινε στην τραπεζαρία. Έντρομος, είδε την Κάθριν δεμένη στο πάτωμα, με ένα μεγάλο κουρέλι χωμένο βαθιά στο στόμα της. Ο Λάνγκντον έσφιξε τους μυς του προσπαθώντας να σηκωθεί στα γόνατα, όμως την επόμενη στιγμή πάγωσε, εμβρόντητος. Στο κατώφλι της τραπεζαρίας είχε μόλις εμφανιστεί μια ανατριχιαστική μορφή, ένας άνθρωπος που όμοιό του δεν είχε αντικρίσει ποτέ. Για όνομα του Θεού, τι είναι αυτό; Κύλησε στο πλάι, κλοτσώντας απεγνωσμένα σε μια προσπάθεια να οπισθοχωρήσει, όμως ο πελώριος άντρας με τα τατουάζ τον άρπαξε, τον γύρισε ανάσκελα και κάθισε πάνω στο στήθος του. Πίεσε τα γόνατά του πάνω στους δικεφάλους του Λάνγκντον, ακινητοποιώντας τον στο πάτωμα. Πάνω στο στήθος του υπήρχε ένας δικέφαλος φοίνικας. Ο λαιμός, το πρόσωπο και το ξυρισμένο κεφάλι του καλύπτονταν από μια απίστευτη ποικιλία ασυνήθιστα περίτεχνων συμβό-

474


λων - μαγικών συμβόλων, όπως διαπίστωσε ο Ρόμπερτ, χα οποία χρησιμοποιούνταν σε τελετές μαύρης μαγείας. Πριν προλάβει να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο, ο πελώριος άντρας άρπαξε τα αφτιά του Λάνγκντον, τα έκλεισε μέσα στις παλάμες του, ανασήκωσε χο κεφάλι χου και μεχά, με χρομακχική δύναμη, το χτύπησε πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Σκοτάδι τύλιξε τα πάντα.

96 Ο

ΜΑΛ'ΑΧ ΣΤΕΚΟΤΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ κ α ι ε π ι θ ε ω ρ ο ύ σ ε χ ο χ ά ο ς π ο υ

επικραχούσε γύρω του. Το σπίτι του θύμιζε πεδίο μάχης. Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον κείτονταν αναίσθητος μπροστά στα πόδια του. Η Κάθριν Σόλομον ήταν δεμένη και φιμωμένη στο δάπεδο της τραπεζαρίας. Το πτώμα μιας γυναίκας που δούλευε σε ιδιωτική εταιρεία ασφάλειας ήταν σωριασμένο λίγο πιο πέρα, έχοντας γλιστρήσει από την καρέκλα πάνω στην οποία το είχε στηρίξει. Η γυναίκα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει τη ζωή της, είχε κάνει ακριβώς αυτό που την είχε διατάξει ο Μαλ'άχ: Υπό την απειλή ενός μαχαιριού σιο λαιμό της, είχε απαντήσει στην κλήση που είχε δεχτεί το κινητό του και είχε πει το ψέμα που παρέσυρε τον Λάνγκντον και την Κάθριν εκεί. Δεν νηήρχε κανένας συνάδελφος τψ γυναίκας εκεί και ο Πίτερ Σόλομον σίγουρα δεν ήταν καλά. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του ρόλου της ο Μαλ'άχ τη στραγγάλισε αθόρυβα. Προκειμένου να ολοκληρώσει την ψευδαίσθηση πως δε βρισκόταν στο σπίτι του, ο Μαλ'άχ είχε τηλεφωνήσει στον Μπέλαμι χρησιμοποιώντας το hands-free του κινητού του μέσα σε κάποιο από τα αυτοκίνητά του. «Βρίσκομαι στο δρόμο», είχε πει στον Αρχιτέκτονα και σε όποιον άλλο παρακολουθούσε το τηλεφώνημα. «Ο Πίτερ βρίσκεται στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου μου». Στην πραγματικότητα, ο Μαλ'άχ είχε διασχίσει οδηγώντας μόνο την απόσταση από το γκαράζ του μέχρι την μπροστινή αυλή, όπου είχε αφήσει τα πολλά αυτοκίνητά


•175

του παρκαρισμένα άτακτα, με τους προβολείς αναμμένους και τους κινητήρες στο ρελαντί. Το τέχνασμα είχε λειτουργήσει άψογα. Σχεδόν. Η μόνη παραφωνία ήταν ο ματωμένος μαυροντυμένος σωρός στον προθάλαμο, με το κατσαβίδι να προεξέχει από το λαιμό του. Ο Μαλ'άχ έψαξε το πτώμα και γέλασε πνιχτά όταν βρήκε έναν υπερσύγχρονο ασύρματο και ένα κινητό με το σήμα της CIA. Φαίνεται πας ακόμα κι αυτοί έχουν αντιληφθεί τη δύναμη μου. Αφαίρεσε τις μπαταρίες και διέλυσε και τις δύο συσκευές με ένα βαρύ μπρούτζινο διακοσμητικό. Ο Μαλ'άχ ήξερε ότι πλέον έπρεπε να κινηθεί γρήγορα, ειδικά από τη στιγμή που στην υπόθεση εμπλεκόταν η CIA. Πήγε μέχρι το σημείο όπου κείτονταν ο Λάνγκντον. Ο καθηγητής ήταν λιπόθυμος και θα παρέμενε έτσι για αρκετή ώρα. Το βλέμμα του Μαλ'άχ στράφηκε ευλαβικά προς την πέτρινη πυραμίδα η οποία είχε κυλήσει στο πάτωμα, δίπλα στο ανοιχτό σακίδιο του καθηγητή. Ένιωσε να του κόβεται η ανάσα και η καρδιά του άρχισε να χτυπάει δυνατά. Χρόνια περίμενα αυτή τη στιγμή... Τα χέρια του έτρεμαν ελαφρώς καθώς τα άπλωνε και σήκωνε την Τεκτονική Πυραμίδα. Με αργές κινήσεις, πέρασε τα ακροδάχτυλά του πάνω από τα'εγχάρακτα σύμβολα, νιώθοντας δέος μπροστά στη δύναμη που έκρυβαν. Πριν παρασυρθεί υπερβολικά από τη μαγεία της στιγμής, έβαλε την πυραμίδα στο σακίδιο του Λάνγκντον, μαζί με τη χρυσή κορωνίδα της, και έκλεισε το φερμουάρ. Σύντομα θα ενώσω ξανά τα κομμάτια της πυραμίδας... σε έναν πολύ ασφαλέστερο χάρο. Φόρτωσε το σακίδιο του Λάνγκντον στον ώμο του και ύστερα προσπάθησε να σηκώσει και τον ίδιο, όμως το γυμνασμένο σώμα του καθηγητή ζύγιζε πολύ περισσότερο απ' ό,τι είχε υπολογίσει. Ο Μαλ'άχ αρκέστηκε να τον πιάσει κάτω από τις μασχάλες και να τον σύρει στο πάτωμα. Δε θα του αρέσει το μέρος όπου θα καταλήξει, σκέφτηκε με ικανοποίηση. Καθώς απομάκρυνε τον Λάνγκντον, η τηλεόραση στην κουζίνα συνέχιζε να παίζει στη διαπασών. Οι φωνές από την τηλεόραση ήταν κι αυτές μέρος του σκηνικού κι ο Μαλ'άχ δεν είχε προλάβει να την

476


κλείσει. Ο συγκεκριμένος σταθμός μετέδιδε το κήρυγμα ενός τηλεοπτικού ευαγγελιστή ο οποίος καλούσε τους συγκεντρωμένους να πουν όλοι μαζί το Πάτερ Ημών. Ο Μαλ'άχ αναρωτήθηκε αν κάποιος μέσα σ' εκείνο το υπνωτισμένο ακροατήριο γνώριζε την πραγματική προέλευση αυτής της προσευχής. «...ώς έν ούρανω και έπι της γης...» έψελναν οι παρευρισκόμενοι. Ναι, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ. Ως άνω, ούτως κάτω. «...Και μή εΐσενέγκης ήμας εις πειρασμόν...» Βοήθησε μας να υποτάξουμε τψ αδυναμία της οάμκας μας. «...άλλα ρϋσαι ήμας άπό χοϋ πονηροϋ», είπαν, ολοκληρώνοντας τη δέηση. Ο Μαλ'άχ χαμογέλασε. Αυτό θα ήταν μάλλον δύσκολο. Το σκοτάδι πυκνώνει. Σε κάθε περίπτωση, όφειλε να τους αναγνωρίσει την προσπάθεια. Οι άνθρωποι που μιλούσαν σε αόρατες δυνάμεις και τους ζητούσαν βοήθεια ανήκαν σε ένα είδος που απειλούνταν με εξαφάνιση σε αυτόν το σύγχρονο κόσμο. Ο Μαλ'άχ έσερνε τον Λάνγκντον στο καθιστικό όταν το τηλεοπτικό ποίμνιο αναφώνησε: «Αμήν!». Άμμων, διόρθωσε ο Μαλ'άχ. Η Αίγυπτος είναι το λίκνο της θρησκείας σας. Ο θεός Άμμων ήταν το πρότυπο πάνω στο οποίο είχε βασιστεί η αρχαία ελληνική και αργότερα η ρωμαϊκή εκδοχή του Δία, καθώς και κάθε σύγχρονη μορφή του Θεού. Ακόμα και σήμερα όλες οι θρησκείες στον πλανήτη αναφωνούσαν με δέος το όνομά του. Αμήν! Amen! Αούμ! Ο τηλεοπτικός ευαγγελιστής άρχισε να σχολιάζει στίχους από τη Βίβλο, περιγράφοντας τις ιεραρχικές δομές των αγγέλων, των δαιμόνων και των πνευμάτων που κυβερνούν τον παράδεισο και την κόλαση. «Προστατέψτε τις ψυχές σας από τις δυνάμεις του κακού!» προειδοποίησε το ακροατήριο του. «Ανυψώστε το πνεύμα σας μέσα από την προσευχή! Ο Θεός και οι άγγελοι του σίγουρα θα σας ακούσουν!» Έχει δίκιο, ο Μαλ'άχ ήταν βέβαιος για αυτό. Όμως το ίδιο θα κάνουν και οι δαίμονες. Ο Μαλ'άχ είχε μάθει εδώ και πολύ καιρό ότι μέσα από τη σωστή εφαρμογή της Τέχνης ο μύστης μπορούσε να ανοίξει μια πύλη που


•477

οδηγούσε στην πνευματική σφαίρα. Οι αόρατες δυνάμεις που υπήρχαν εκεί είχαν πολλές μορφές, αγαθές και σατανικε'ς, όπως συμβαίνει, ουσιαστικά, και με τους ανθρώπους. Εκείνες οι δυνάμεις που συντάσσονταν με το Φως θεράπευαν, προστάτευαν και επιδίωκαν να φέρουν τάξη στο σύμπαν. Οι δυνάμεις του Σκότους λειτουργούσαν αντίθετα, φέρνοντας την καταστροφή και το χάος. Με τις κατάλληλες επικλήσεις, οι αόρατες δυνάμεις μπορούσαν να πειστούν να πραγματοποιήσουν το θέλημα του μύστη στη γη, προσφέροντάς του κατ' αυτό τον τρόπο φαινομενικά υπερφυσικές δυνάμεις. Για τη βοήθεια που πρόσφεραν σε όποιον τις καλούσε ζητούσαν κάποιου είδους αντάλλαγμα: προσευχές και δοξολογίες στην περίπτωση του Φωτός, αιματηρές θυσίες στην περίπτωση του Σκότους. Όσο μεγαλύτερη η θυσία τόσο μεγαλύτερη και η δύναμη τιου μεταφέρεται. Ο Μαλ'άχ είχε ξεκινήσει την άσκησή του προσφέροντας το αίμα ασήμαντων ζώων. Στην πορεία όμως οι επιλογές του όσον αφορά το ανιικείμενο των θυσιών έγιναν περισσότερο τολμηρές. Αηόψε θα πραγματοποιήσω το τελικό βήμα. «Έχετε το νου σας!» φώναξε ο ευαγγελιστής, προειδοποιώντας για την επερχόμενη Αποκάλυψη. «Η τελική μάχη για τις ψυχές των ανθρώπων θα δοθεί σύντομα!» Πράγματι, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ. Κι εγώ θα αναδειχτώ στον ισχυρότερο πολεμιστή. Η μάχη αυτή, φυσικά, είχε ξεκινήσει πριν από χιλιάδες χρόνια. Στην αρχαία Αίγυπτο εκείνοι που είχαν τελειοποιήσει την Τέχνη είχαν αναδειχτεί στους μεγάλους μύστες της ιστορίας, ξεπερνώντας τα μέτρα των μαζών και καταλήγοντας να γίνουν γνήσιοι φορείς του Φωτός. Περιδιάβαιναν τη γη σαν θεοί. Έχτισαν μεγάλους ναούς, στους οποίους ταξίδευαν νεοφώτιστοι από ολόκληρο τον κόσμο για να γίνουν κοινωνοί αυτής της σοφίας. Εκεί εμφανίστηκε μια φυλή χρυσών ανθρώπων. Για ένα σύντομο διάστημα η ανθρωπότητα έμοιαζε έτοιμη να πραγματοποιήσει το άλμα που θα την απελευθέρωνε από τα γήινα δεσμά της. Η χρυσή εποχή των Αρχαίων Μυστηρίων. Όμως ο άνθρωπος, πλασμένος από σάρκα και οστά, αποδείχτηκε επιρρεπής στα αμαρτήματα της ύβρης, του μίσους, της ανυπομονη-

478


σΐας και της απληστίας. Με την πάροδο του χρόνου εμφανίστηκαν αυτοί που διέφθειραν την Τέχνη, διαστρεβλώνοντάς τη, κάνοντας κατάχρηση της δύναμης της για προσωπικό όφελος. Άρχισαν να χρησιμοποιούν αυτή τη στρεβλή εκδοχή για να καλέσουν σκοτεινές δυνάμεις. Μια διαφορετική Τέχνη έκανε την εμφάνισή της, με περισσότερο ισχυρή, άμεση και μεθυστική επιρροή. Αντή είναι η Τέχνη μον. Αυτό είναι το Μέγα Έργο μον. Οι φωτισμένοι μύστες και σι κλειστές αδελφότητές τους έγιναν μάρτυρες της ανοδικής πορείας του κακού και αντιλήφθηκαν ότι ο άνθρωπος δε χρησιμοποιούσε αυτές τις νέες γνώσεις για το καλό του είδους του. Έτσι, έκρυψαν τη σοφία τους προκειμένου να μην την ανακαλύψουν οι ανάξιοι. Τελικά, χάθηκε στα βάθη της ιστορίας. Έτσι επήλθε η Μεγάλη Πτώση του Ανθρώπου. Την ακολούθησε διαρκές σκοτάδι. Μέχρι σήμερα οι ευγενείς συνεχιστές των παραδόσεων των μυστών συνέχιζαν να αγωνίζονται, αναζητώντας στα τυφλά το Φως, προσπαθώντας να ανακτήσουν τη χαμένη δύναμη του παρελθόντος, επιχειρώντας να κρατήσουν μακριά το σκοτάδι. Ή τ α ν οι ιερείς και οι ιέρειες που λειτουργούσαν μέσα σε εκκλησίες, ναούς και ιερά όλων των θρησκειών σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ο χρόνος είχε σβήσει τις μνήμες, τους είχε αποκόψει από το παρελθόν τους. Πλέον δε γνώριζαν την Πηγή από την οποία κάποτε ανάβλυζε αυτή η πανίσχυρη σοφία. Όταν τους ρωτούσαν σχετικά με τα θεϊκά μυστήρια τοον προκατόχων τους, οι νέοι φύλακες της πίστης τούς αποκήρυτταν απερίφραστα, χαρακτηρίζοντάς τους αιρετικούς. Μα πραγματικά ξέχασαν την αλήθεια; αναρωτήθηκε ο Μαλ'άχ. Η ηχώ της αρχαίας Τέχνης συνέχιζε να αντηχεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη, από τους καββαλιστές του ιουδαϊσμού μέχρι τους σούφι του ισλάμ. Στοιχεία της διασώζονταν στις τελετές του χριστιανισμού, στη θεοφαγία της Θείας Κοινωνίας, στις ιεραρχικές δομές των αγίων, των αγγέλων και των δαιμόνων, στις ψαλμωδίες και στις επικλήσεις, στο αστρολογικό υπόβαθρο του ιερού ημερολογίου, στα αγιασμένα ράσα και στην υπόσχεση της αιώνιας ζωής. Ακόμα και τώρα οι ιερείς απομάκρυναν τα μιαρά πνεύματα κουνώντας θυμιατά, κουδουνίζο-


•479

ντας ιερά κύμβαλα και ραντίζοντας με αγιασμό. Οι χριστιανοί συνέχιζαν να εφαρμόζουν την υπερφυσική τέχνη του εξορκισμού, μια από τις παλαιότερες πρακτικές της θρησκείας τους, η οποία απαιτούσε την ικανότητα όχι μόνο να απομακρύνεις τους δαίμονες αλλά και να τους καλείς να αποκαλυφθούν. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούν να διακρίνουν το παρελθόν τους; Πουθενά δεν ήταν περισσότερο φανερό το μυστικιστικό παρελθόν της εκκλησίας απ' ό,τι στο ίδιο το επίκεντρο της. Στην Πόλη του Βατικανού, στην καρδιά της πλατείας του Αγίου Μάρκου, υψωνόταν ένας τεράστιος αιγυπτιακός οβελίσκος. Λαξευμένος χίλια τριακόσια χρόνια πριν εμφανιστεί ο Ιησούς στη γη, αυτός ο επιβλητικός μονόλιθος δεν είχε καμία σχέση με εκείνο το μέρος, τίποτα δεν τον συνέδεε με το σύγχρονο χριστιανισμό. Κι όμως βρισκόταν εκεί. Στην καρδιά της εκκλησίας του Χριστού. Ένας πέτρινος φάρος ο οποίος ούρλιαζε για να ακουστεί. Μια υπενθύμιση προς τους λιγοστούς σοφούς οι οποίοι θυμούνταν από πού είχαν ξεκινήσει όλα. Αυτή η εκκλησία, γεννημένη από τη μήτρα των Αρχαίων Μυστηρίων, συνέχιζε να χρησιμοποιεί τις τελετές και τα σύμβολά τους. Ένα σύμβολο περισσότερο από κάθε άλλο... Πάνω στα ιερά, στα εικονοστάσια, στα καμπαναριά και στις Γραφές αποτυπωνόταν το κυρίαρχο σύμβολο του χριστιανισμού, αυτό που απεικόνιζε ένα πολύτιμο θυσιασμένο ανθρώπινο πλάσμα. Ο χριστιανισμός, περισσότερο από κάθε άλλη θρησκεία, κατανοούσε τη μεταμορφωτική δύναμη της θυσίας. Ακόμα και τώρα, προκειμένου να τιμήσουν τη θυσία του Ιησού, οι πιστοί έκαναν τις δικές τους, ασήμαντες προσωπικές θυσίες μέσα από τη νηστεία, τη μετάνοια, την προσφορά του οβολού τους. Όλες αυτές οι προσφορές είναι ανούσιες, φυσικά. Χωρίς αίμα δεν υπάρχει αληθινή θυσία. Οι δυνάμεις του Σκότους είχαν υιοθετήσει από πολύ παλιά τις αιματηρές θυσίες και με τον τρόπο αυτόν είχαν ισχυροποιηθεί τόσο, ώστε οι δυνάμεις του καλού δυσκολεύονταν πλέον να τις ελέγξουν. Σύντομα το Φως θα γνώριζε την ολοκληρωτική συντριβή και οι οπαδοί του Σκότους θα μπορούσαν να σαρώσουν ελεύθερα τις σκέψεις των ανθρώπων.

480


104 « Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΟΚΤΏ της πλατείας Φραγκλίνου πρέπει να υπάρχει», επέμεινε η Σάτο, «Κοίταξέ το ξανά!» Η Νόλα Κέι κάθισε στο γραφείο της και ρύθμισε τα ακουστικά της. «Λυπάμαι, όμως έψαξα παντού... Η διεύθυνση αυτή δεν υπάρχει στην Ουάσινγκτον». «Μα βρίσκομαι στην οροφή του κτιρίου στον αριθμό ένα της πλατείας Φραγκλίνου», είπε η Σάτο. «Σίγουρα υπάρχει και το οκτώΐ» Η διευθύντρια Σάτο βρίσκεται σε μια ταράτσα; «Ένα λεπτό». Η Νόλα ξεκίνησε μια νέα αναζήτηση. Σκέφτηκε μήπως θα έπρεπε να αναφέρει στην προϊσταμένη της την υπόθεση με τον χάκερ, όμως τη δεδομένη στιγμή η Σάτο έμοιαζε να έχει εστιάσει όλη την προσοχή της στο ζήτημα του αριθμού οκτώ της πλατείας Φραγκλίνου. Άλλωστε η Νόλα δεν είχε συγκεντρώσει ακόμα όλες τις σχετικές πληροφορίες. Πού έχει χαθεί αυτός ο τύπος από τον τομέα ασφάλειας συστημάτων; «Εντάξει», είπε η Νόλα, κοιτάζοντας την οθόνη της, «εντόπισα το πρόβλημα. Το "Πλατεία Φραγκλίνου Ένα" είναι το όνομα του κτιρίου, όχι η διεύθυνση. Η κανονική διεύθυνση είναι οδός Κ, αριθμός 1301». Η πληροφορία αυτή φάνηκε να μπερδεύει ακόμα περισσότερο τη διευθύντρια. «Νόλα, δεν έχω χρόνο να σου εξηγήσω, αλλά η πυραμίδα υποδεικνύει ξεκάθαρα το νούμερο οκτώ της πλατείας Φραγκλίνου». Η Νόλα τινάχτηκε όρθια. Η πυραμίδα υποδεικνύει συγκεκριμένη τοποθεσία; «Η επιγραφή», συνέχισε η Σάτο, «αναφέρει το εξής: "Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης - Οκτώ Τετραγώνου Φραγκλίνου"». Η Νόλα δεν μπορούσε καν να φανταστεί τι σήμαινε αυτό. «Για τι είδους τάξη μιλάμε;» «Δεν ξέρω», απάντησε η Σάτο. Η Νόλα σκέφτηκε λίγο και ύστερα άρχισε να πληκτρολογεί ξανά. «Μήπως οι αριθμοί των κτιρίων της πλατείας άλλαξαν με την πάροδο του χρόνου; Θέλω να πω, αν αυτή η πυραμίδα είναι τόοο παλιά

•481


όσο αναφέρουν οι πηγές, μήπως οι αριθμοί στην πλατεία Φραγκλίνου ήταν διαφορετικοί όταν κατασκευάστηκε η πυραμίδα; Αυτή τη στιγμή τρέχω μια αναζήτηση χωρίς τον αριθμό οκτώ, με τους όρους "τάξη", "πλατεία Φραγκλίνου" και "Ουάσινγκτον". Με τον τρόπο αυτόν ίσως να καταλήξουμε σε κάτι που...» Άφησε τη φράση της στη μέση βλέποντας τα αποτελέσματα που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται σιην οθόνη. «Τι βρήκες;» ρώτησε επιτακτικά η Σάτο. Η Νόλα είχε καρφώσει το βλέμμα της στο πρώτο αποτέλεσμα της αναζήτησης: μια εντυπωσιακή εικόνα της Μεγάλης Πυραμίδας της Αιγύπτου, η οποία χρησίμευε ως φόντο για την αρχική σελίδα ενός ιστότοπου αφιερωμένου σε ένα κτίριο της πλατείας Φραγκλίνου. Το κτίριο δεν έμοιαζε με κανένα άλλο εκεί γύρω. Ούτε και οτψ υπόλοιπη πόλη, σκέφτηκε η Νόλα. Αυτό που είχε κάνει την αναλύτρια να αφήσει τη φράση της στη μέση δεν ήταν η αλλόκοτη αρχιτεκτονική του κτιρίου, αλλά η περιγραφή του σκοπού του. Σύμφωνα με εκείνη την ιστοσελίδα, το συγκεκριμένο κτίριο είχε χτιστεί για να χρησιμεύσει ως μυστικιστικός ιερός ναός, σχεδιασμένος από... και για λογαριασμό... ενός αρχαίου μυστικού τάγματος.

98 ΟΤΑΝ Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ ανέκτησε τις αισθήσεις του, είχε έναν τρομερό πονοκέφαλο. Πού βρίσκομαι; Όπου κι αν βρισκόταν, ήταν σκοτεινά. Επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι και νεκρική σιγή. Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα, με τα χέρια κολλημένα στα πλευρά του. Σαστισμένος, δοκίμασε να λυγίσει τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών του και ανακουφίστηκε διαπιστώνοντας ότι κινούνταν ελεύθερα, χωρίς πόνο. Τι συνέβη; Με εξαίρεση τον πονοκέφαλο και το πυκνό σκοτάδι, όλα τα άλλα έμοιαζαν φυσιολογικά, σε γενικές γραμμές. Σχεδόν όλα.

482


Ο Λάνγκντον συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν πάνω σε κάποιο σκληρό δάπεδο με ασυνήθιστα λεία αίσθηση, σαν να ήταν γυάλινο. Ακόμα πιο περίεργο ήταν το ότι εκείνη η λεία επιφάνεια ερχόταν σε άμεση επαφή με την επιδερμίδα του: τους ώμους, την πλάτη, τους γλουτούς, τους μηρούς, τις γάμπες του. Είμαι γυμνός; Απορημένος, έφερε τα χέρια πάνω στο σώμα του. Χριστέ μον! Πού στο διάολο είναι τα ρούχα μον; Μέσα στο σκοτάδι, η θολούρα στο μυαλό του άρχισε να υποχωρεί και ο Λάνγκντον είχε κάποιες αναλαμπές μνήμης... Τρομακτικές σκηνές: ένας νεκρός πράκτορας της CIA... το πρόσωπο ενός θηρίου καλυμμένου με τατουάζ... το κεφάλι του που χτυπούσε με δύναμη στο πάτωμα. Οι εικόνες άρχισαν να τον κατακλύζουν με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα... και τώρα θυμήθηκε την ανατριχιαστική σκηνή της Κάθριν Σόλομον δεμένης και φιμωμένης στο δάπεδο της τραπεζαρίας. Θεέ μον! Ο Λάνγκντον πήγε να ανασηκωθεί απότομα, κι όπως το έκανε, το μέτωπο του χτύπησε με δύναμη πάνω σε κάτι που αιωρούνταν σε απόσταση λίγων εκατοστών από πάνω του. Ο πόνος εξερράγη στο κρανίο του και ο Ρόμπερτ έπεσε πίσω σχεδόν λιπόθυμος. Ζαλισμένος, ύψωσε τα χέρια του και προσπάθησε στα τυφλά να βρει το εμπόδιο. Αυτό που εντόπισε τον μπέρδεψε ακόμα περισσότερο. Η οροφή του δωματίου έμοιαζε να βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη των τριάντα εκατοστών. Τι στψ ενχή; Κάνοντας να απλώσει τα χέρια στο πλάι σε μια προσπάθεια να γυρίσει το σώμα του, οι δύο παλάμες του βρήκαν σε πλαϊνά τοιχώματα. Αμέσως συνειδητοποίησε την αλήθεια. Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον δε βρισκόταν σε κάποιο δωμάτιο. Είμαι μέσα σε ένα κοντί! Μέσα στο σκοτάδι του κιβωτίου, που, αναπόφευκτα, τον έκανε να σκέφτεται φέρετρα, ο Λάνγκντον άρχισε να χτυπάει έξαλλα τα τοιχώματα με τη γροθιά του. Φώναξε ξανά και ξανά, καλώντας σε βοήθεια. Ο τρόμος που τον είχε καταλάβει ενισχυόταν κάθε στιγμή που περνούσε, ώσπου έγινε αφόρητος. Με έθαψε ζωντανό.


Το καπάκι του αλλόκοτου φέρετρου μέσα στο οποίο βρισκόταν ο Λάνγκντον αρνιόταν να μετακινηθεί, ακόμα κι όταν, πάνω στον πανικό του, βάλθηκε να το σπρώχνει με χέρια και με πόδια, με όλη του τη δύναμη. Το κουτί, απ' ό,τι μπορούσε να καταλάβει, ήταν φτιαγμένο από χοντρό φάιμπεργκλας. Ή τ α ν αεροστεγές. Ηχομονωμένο. Αδιαφανές. Μια φυλακή από όπου ήταν αδύνατον να διαφύγει. Θα πεθάνω από ασψνξία μόνος μέσα σε αυτό το κουτί. Θυμήθηκε το βαθύ πηγάδι μέσα στο οποίο είχε πέσει όταν ήταν παιδί και τη φρικτή νύχτα που είχε περάσει παλεύοντας να μείνει στην επιφάνεια του νερού μέσα στα σκοτάδια ενός απύθμενου φρεατίου. Εκείνη η τραυματική εμπειρία είχε αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στον ψυχισμό του Λάνγκντον, επιβαρύνοντάς τον με μια ακατανίκητη φοβία για τους κλειστούς χώρους. Απόψε, θαμμένος ζωντανός, ο Ρόμπερτ Λάνγκντον βίωνε το χειρότερο εφιάλτη του.

Η Κάθριν Σόλομον έτρεμε, φιμωμένη όπως ήταν στο δάπεδο της τραπεζαρίας του Μαλ'άχ. Το λεπτό σύρμα γύρω από τους καρπούς και τους αστραγάλους της είχε μπηχτεί βαθιά στο δέρμα της, ενώ ακόμα και οι πιο αδιόρατες κινήσεις έμοιαζαν να σφίγγουν ακόμα περισσότερο τα δεσμά της. Ο άντρας με τα τατουάζ είχε αφήσει λιπόθυμο τον Λάνγκντον με βάναυσο τρόπο και είχε απομακρύνει το σώμα του σέρνοντάς το στο πάτωμα, παίρνοντας μαζί το δερμάτινο σακίδιο και την πέτρινη πυραμίδα. Πού είχαν πάει, η Κάθριν δεν είχε την παραμικρή ιδέα. Ο πράκτορας που τους είχε συνοδεύσει εκεί ήταν νεκρός. Είχε περάσει αρκετή ώρα από την τελευταία φορά που είχε ακούσει κάποιον ήχο και αναρωτήθηκε αν ο άντρας με τα τατουάζ και ο Λάνγκντον βρίσκονταν ακόμα μέσα στο σπίτι. Είχε προσπαθήσει να ουρλιάξει, να καλέσει σε βοήθεια, όμως σε κάθε προσπάθεια το κουρέλι μέσα στο στόμα της πλησίαζε όλο και πιο επικίνδυνα στην τραχεία της. Από τους κραδασμούς στο δάπεδο κατάλαβε ότι βήματα την πλησίαζαν και γύρισε το κεφάλι της τρέφοντας τη φρούδα ελπίδα πως ήταν κάποιος που ερχόταν να τη βοηθήσει. Η πελώρια σιλουέτα του

484


άντρα με τα τατουάζ εμφανίστηκε στο διάδρομο. Η Κάθριν μαζεύτηκε, καθώς στο μυαλό της ερχόταν η εικόνα του ίδιου άντρα να στέκεται μέσα στο σπίτι της οικογένειάς της δέκα χρόνια πριν. Αυτός σκότωσε τψ οικογένειά μου. Τώρα πλησίαζε αποφασιστικά προς το μέρος της. Ο Λάνγκντον παρέμενε άφαντος. Ο άντρας γονάτισε και την έπιασε από τη μέση, φορτώνοντάς τη με μια απότομη κίνηση πάνω στον ώμο του. Το σύρμα έκοψε τους καρπούς της και το κουρέλι έπνιξε τις άναρθρες κραυγές πόνου. Τ η μετέφερε στο διάδρομο κατευθυνόμενος προς το καθιστικό όπου νωρίτερα εκείνη τη μέρα οι δυο τους είχαν καθίσει ήσυχα για να πιουν μαζί τσάι. Πού με πηγαίνει; Προχώρησε μέχρι το βάθος του καθιστικού και σταμάτησε ακριβώς μπροστά στη μεγάλη ελαιογραφία με τις Τρεις Χάριτες την οποία είχε θαυμάσει η Κάθριν εκείνο το απόγευμα. «Είπες ότι σου άρεσε αυτός ο πίνακας», ψιθύρισε ο άντρας, με τα χείλη του σχεδόν να αγγίζουν το αφτί της. «Χαίρομαι. Ίσως είναι το τελευταίο όμορφο πράγμα που θα δεις». Με αυτά τα λόγια, άπλωσε το χέρι και πίεσε την παλάμη του πάνω στη δεξιά πλευρά του πελώριου κάδρου. Μπροστά στα γεμάτα έκπληξη μάτια της Κάθριν, ο πίνακας περιστράφηκε πάνω στον τοίχο, γυρνώντας γύρω από έναν κεντρικό άξονα σαν περιστρεφόμενη πόρτα. Ένα μυστικό τιέρασμα. Η Κάθριν επιχείρησε να ξεφύγει, όμως ο άντρας την κρατούσε γερά και τη μετέφερε πίσω από το άνοιγμα που είχε αποκαλύψει ο πίνακας. Τη στιγμή που οι Τρεις Χάριτες περιστρέφονταν ξανά και έκλειναν την τρύπα πίσω τους η Κάθριν διέκρινε το παχύ στρώμα μόνωσης στην πίσω πλευρά του πίνακα. Ό,τι ήχοι κι αν παράγονταν εκεί πίσω, προφανώς δεν έπρεπε να φτάσουν στα αφτιά του έξω κόσμου. Ο χώρος πίσω από τον πίνακα ήταν εξαιρετικά στενόχωρος, θυμίζοντας περισσότερο διάδρομο παρά δωμάτιο. Ο άντρας τη μετέφερε στο βάθος και άνοιξε μια βαριά πόρτα, μέσα από την οποία πέρασαν σε ένα μικρό πλάτωμα. Η Κάθριν βρέθηκε να κοιτάζει μια στενή ράμπα που οδηγούσε σε ένα βαθύ υπόγειο. Προσπάθησε να ουρλιάξει, όμως το κουρέλι την έπνιγε. Η κεκλιμένη επιφάνεια ήταν απότομη και στενή. Οι τοίχοι αρι-


•485

οτερά και δεξιά ήταν φτιαγμένοι από τσιμέντο, λουσμένοι σε ένα γαλαζωπό φως το οποίο έμοιαζε να εκπέμπεται από κάπου χαμηλά. Ο αέρας που ερχόταν από το υπόγειο ήταν ζεστός και βαρύς, φορτωμένος με ένα απόκοσμο μείγμα από μυρωδιές: την οξεία οσμή χημικών ουσιών, το βελούδινο άρωμα κάποιου θυμιάματος, τη γήινη οσμή του ανθρώπινου ιδρώτα και, πάνω απ' όλες τις άλλες, τη μακρινή αύρα ενός πρωτόγονου, ζωώδους φόβου. «Η επιστήμη σου με εντυπωσίασε», ψιθύρισε ο άντρας καθώς έφταναν στη βάση της ράμπας. «Ελπίζω να σου αρέσει και η δική μον».

99 Ο

ΤΕΡΝΕΡ ΣΙΜΚΙΝΣ, ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΗΣ CIA, π ε ρ ί μ ε ν ε κ ο υ ρ ν ι α σ μ έ ν ο ς

στο σκοτάδι στο Πάρκο του Φραγκλίνου, με το βλέμμα του στραμμένο πάνω στον Γουόρεν Μπέλαμι. Κανείς δεν είχε τσιμπήσει το δόλωμα για την ώρα, όμως ήταν ακόμα νωρίς. Ακούστηκε ένας βόμβος από τον ασύρματο του και τον ενεργοποίησε ελπίζοντας ότι κάποιος από τους άντρες του είχε εντοπίσει κάτι. Όμως ήταν η Σάτο. Είχε νέες πληροφορίες. Ο Σίμκινς την άκουσε, συμμεριζόμενος την ανησυχία της. «Ένα λεπτό», είπε. «Θα δω αν μπορώ να αποκτήσω οπτική επαφή». Σύρθηκε ανάμεσα από τους θάμνους όπου είχε κρυφτεί και κοίταξε προς την κατεύθυνση από όπου είχε φτάσει στην πλατεία. Με μερικές επιδέξιες κινήσεις, κατάφερε να ελευθερώσει το οπτικό του πεδίο. Απίστευτο. Μπροστά του υψωνόταν ένα κτίριο το οποίο έμοιαζε με τέμενος του Παλαιού Κόσμου. Χωμένη ανάμεσα σε δύο πολύ μεγαλύτερα κτίρια, η μαυριτανική πρόσοψη ήταν φτιαγμένη από γυαλιστερά πλακίδια τερακότας τα οποία σχημάτιζαν περίτεχνα πολύχρωμα σχέδια. Πάνω από τις τρεις πελώριες πόρτες υπήρχαν δύο σειρές από λογχοειδή παράθυρα που έδιναν την εντύπωση πως από στιγμή σε στιγμή θα ξεπρόβαλλαν εκεί Άραβες τοξότες για να εξαπολύσουν τα βέλη τους εναντίον οποιουδήποτε πλησίαζε απρόσκλητος.

486


«Το βλέπω», είπε ο Σίμκινς. «Κάποια δραστηριότητα;» «Τίποτα απολύτως». «Ωραία. Θέλω να αλλάξεις θέση και να το παρακολουθείς πολύ προσεκτικά. Το κτίριο ονομάζεται Ναός του Αλμάς και είναι το αρχηγείο ενός μυστικιστικού τάγματος». Ο Σίμκινς είχε δουλέψει στην περιοχή της Ουάσινγκτον για μεγάλο διάστημα, όμως δε γνώριζε το συγκεκριμένο ναό, ούτε κανένα μυστικιστικό τάγμα που το αρχηγείο του να βρισκόταν στην πλατεία Φραγκλίνου. «Το κτίριο αυτό», είπε η Σάτο, «ανήκει σε μια ομάδα που αυτοαποκαλείται "Αρχαίο Αραβικό Τάγμα των Ευγενών του Μυστικού Ιερού"». «Πρώτη φορά τους ακούω». «Κι όμως, νομίζω ότι τους ξέρεις», είπε η Σάτο. «Είναι παράρτημα των τεκτόνων και ο περισσότερος κόσμος τους γνωρίζει ως "Ιεροφύλακες"». Ο Σίμκινς έριξε μια απορημένη ματιά στο περίτεχνο κτίριο. Ιεροψύλακες; Οι τύποι ηον ψτιάχνουν νοσοκομεία για παιδιά; Δεν μπορούσε να φανταστεί κάποια «Τάξη» που να ακουγόταν λιγότερο ύποπτη από μια αδελφότητα φιλάνθρωπων οι οποίοι φορούσαν κόκκινα φέσια και συμμετείχαν σε παρελάσεις. Σε κάθε περίπτωση, η ανησυχία της Σάτο είχε βάση. «Αν ο στόχος μας συνειδητοποιήσει ότι αυτό το κτίριο ανήκει στην "Τάξη" στην οποία αναφέρεται ο κώδικας, δε θα χρειαστεί τη διεύθυνση. Απλώς, θα προσπεράσει το χώρο της συνάντησης και θα κατευθυνθεί αμέσως στο σωστό κτίριο». «Ακριβώς αυτό σκέφτηκα κι εγώ. Έχε το νου σου στην είσοδο». «Μάλιστα». «Έχουμε κάποιο νέο από τον πράκτορα Χάρτμαν;» «Όχι ακόμα. Του ζητήσατε να επικοινωνήσει απευθείας μ' εσάς». «Ναι, όμως ακόμα περιμένω». Περίεργο, σκέφτηκε ο Σίμκινς, κοιτάζοντας το ρολόι του. Έχει καθνστερψει.

487


100 Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ ΕΤΡΕΜΕ όπως ήταν ξαπλωμένος γυμνός μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, ολομόναχος. Παράλυτος από το φόβο, είχε πάψει να χτυπάει τα τοιχώματα ή να φωνάζει. Αντί για αυτό, είχε κλείσει τα μάτια του και έκανε ό,τι μπορούσε για να ελέγξει τους ξέφρενους χτύπους της καρδιάς του και την πανικόβλητη αναπνοή του. Είσαι ξαπλωμένος κάτω από τον απέραντο νυχτερινό ουρανό, προσπάθησε να πείσει τον εαυτό του. άεν υπάρχει τίποτα από πάνω σου, παρά μόνο αμέτρητα χιλιόμετρα ανοιχτού χώρου. Αυτή η καθησυχαστική εικόνα ήταν η μοναδική σκέψη που τον είχε βοηθήσει να επιβιώσει στη διάρκεια μιας πρόσφατης εξέτασης σε κλειστό μαγνητικό τομογράφο - σε συνδυασμό με μια τριπλή δόση ηρεμιστικών. Απόψε όμως δεν έφερνε κανένα αποτέλεσμα.

Το κουρέλι μέσα στο στόμα της Κάθριν Σόλομον είχε γλιστρήσει προς τα κάτω και κόντευε να την πνίξει. Ο δεσμοφύλακάς της τη μετέφερε από μια στενή ράμπα σε ένα σκοτεινό υπόγειο διάδρομο. Στο βάθος του διαδρόμου η Κάθριν είχε διακρίνει φευγαλέα ένα δωμάτιο το οποίο φωτιζόταν από μια απόκοσμη λάμψη ανάμεσα στο κόκκινο και στο μενεξεδί, όμως δεν κατευθύνθηκαν προς τα εκεί. Ο άντρας με τα τατουάζ προτίμησε να σταματήσει σε ένα μικρό βοηθητικό δωμάτιο, μπήκε μέσα και την έβαλε να καθίσει σε μια ξύλινη καρέκλα. Την τοποθέτησε με τα δεμένα χέρια της περασμένα πίσω από την πλάτη της καρέκλας, έτσι ώστε να μην μπορεί να κινηθεί. Η Κάθριν ένιωθε το σύρμα με το οποίο ήταν δεμένοι οι καρποί της να μπήγεται όλο και πιο βαθιά στο δέρμα της, πληγιάζοντας τη σάρκα της. Ο πόνος όμως μόλις που καταγραφόταν από τον εγκέφαλο της, καθώς κυριαρχούσε το εντεινόμενο αίσθημα του πανικού για την αδυναμία της να αναπνεύσει. Το ύφασμα μέσα στο στόμα της γλιστρούσε όλο και πιο βαθιά στο λαιμό της, κάνοντάς τη να πνίγεται. Η όρασή της άρχισε να εξασθενεί και το οπτικό της πεδίο να στενεύει. Ο άντρας με τα τατουάζ έκλεισε τη μοναδική πόρτα του δωματίου πίσω της και άνοιξε το φως. Τα μάτια της Κάθριν άρχισαν να δα-

488


κρύζουν ασταμάτητα και δεν ήταν πλέον σε θέση να ξεχωρίσει τα αντικείμενα στο άμεσο περιβάλλον της. Τα πάντα θόλωσαν. Μια παραμορφωμένη εικόνα πολύχρωμης σάρκας εμφανίστηκε μπροστά της και η Κάθριν ένιωσε τα μάτια της να πεταρίζουν, καθώς ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει. Ένα χέρι καλυμμένο με φολίδες απλώθηκε προς το μέρος της και τράβηξε απότομα το κουρέλι μέσα από το στόμα της. Η Κάθριν άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες, βήχοντας καθώς οι πνεύμονές της κατακλύζονταν από το πολύτιμο οξυγόνο. Σταδιακά η όρασή της επανήλθε και βρέθηκε να κοιτάζει το πρόσωπο του δαίμονα. Η όψη του μετά βίας θύμιζε άνθρωπο. Ολόκληρος ο λαιμός, το πρόσωπο και το ξυρισμένο κεφάλι του καλύπτονταν από ένα εκπληκτικό σύνολο αλλόκοτων τατουάζ. Με εξαίρεση ένα μικρό κύκλο στην κορυφή του κεφαλιού του, κάθε εκατοστό του σώματος του έμοιαζε καλυμμένο από κάποιο σχέδιο. Ένας πελώριος δικέφαλος φοίνικας πάνω στο στήθος του την αγριοκοίταζε με τις θηλές που είχε αντί για μάτια, σαν να ήταν κάποιου είδους λιμασμένο όρνιο το οποίο περίμενε υπομονετικά το θάνατο της. «Άνοιξε το στόμα σου», ψιθύρισε ο άντρας. Η Κάθριν ατένιζε το τέρας με μια έκφραση απόλυτης αηδίας στο πρόσωπο της. Ορίστε; «Άνοιξε το στόμα σου», επανέλαβε ο άντρας, «αλλιώς, σε περιμένει ξανά το κουρέλι». Τρέμοντας, η Κάθριν άνοιξε το στόμα της. Ο άντρας άπλωσε το χοντρό, καλυμμένο από τατουάζ δείκτη του και τον πέρασε ανάμεσα από τα χείλη της. Όταν άγγιξε τη γλώσσα της, η Κάθριν νόμισε ότι θα έκανε εμετό. Εκείνος τράβηξε έξω το υγρό δάχτυλο του και το έφερε στην κορυφή του ξυρισμένου κεφαλιού του. Κλείνοντας τα μάτια του, άπλωσε το σάλιο πάνω στη μικρή κυκλική περιοχή όπου δεν υπήρχε κάποιο τατουάζ. Αηδιασμένη, η Κάθριν απέστρεψε το βλέμμα της. Το δωμάτιο μέσα στο οποίο καθόταν έμοιαζε με κάποιου είδους λεβητοστάσιο, καθώς στους τοίχους υπήρχαν σωλήνες, ακούγονταν πνιχτοί ήχοι και κυριαρχούσαν οι λάμπες φθορισμού. Πριν προλάβει όμως να τελειώσει την επισκόπηση του περιβάλλοντος, το βλέμμα


•489

της καρφώθηκε πάνω σε κάτι που υπήρχε δίπλα της στο πάτωμα. Ένας σωρός από ρούχα: ένα ζιβάγκο, ένα τουίντ σακάκι, παντοφλέ παπούτσια και ένα ρολόι με τον Μίκι Μάους. «Θεέ μου!» Έστρεψε το βλέμμα της στο τέρας με τα τατουάζ που στεκόταν απέναντι τής. «Τι έκανες στον Ρόμπερτ;» «Σσσσ», ψιθύρισε ο άντρας. «Πιο σιγά, αλλιώς θα σε ακούσει». Παραμέρισε και έγνεψε προς ένα σημείο πίσω του. Ο Λάνγκντον δε βρισκόταν εκεί. Το μόνο που έβλεπε η Κάθριν ήταν ένα πελώριο κουτί από μαύρο φάιμπεργκλας. Το σχήμα του παρουσίαζε μια ανησυχητική ομοιότητα με τα βαριά κιβώτια μέσα στα οποία επέστρεφαν στην πατρίδα τα πτώματα όσων είχαν σκοτωθεί στον πόλεμο. Δύο πελώρια μάνταλα σφράγιζαν με ασφάλεια το κουτί. «Είναι εκείμέσα;» κραύγασε η Κάθριν. «Μα... θα πάθει ασφυξία». «Όχι, δε θα πεθάνει από ασφυξία», είπε ο άντρας, δείχνοντας μια σειρά από διάφανους σωλήνες που εκτείνονταν παράλληλα προς ένα τοίχωμα και κατέληγαν στη βάση του κιβωτίου. «Απλώς, θα ευχηθεί να πέθαινε».

Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, ο Λάνγκντον αφουγκραζόταν με προσοχή τις σιγανές δονήσεις από τον έξω κόσμο. Φωνές; Άρχισε να χτυπάει το κουτί και να φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορούσε. «Βοήθεια! Με ακούει κανείς;» Από κάποιο μακρινό σημείο απάντησε μια πνιχτή φωνή. «Ρόμπερτ! Θεέ μου, όχι! ΟΧΙ!» Την ήξερε αυτή τη φωνή. Ή τ α ν η Κάθριν και ακουγόταν έντρομη. Ακόμα κι έτσι, ο ήχος τον έκανε να αναθαρρήσει. Ο Λάνγκντον πήρε μια βαθιά ανάσα για να της απαντήσει δυνατά, όμως άφησε την προσπάθεια στη μέση, νιώθοντας κάτι απρόσμενο στο σβέρκο του. Ένα αδύναμο αεράκι έμοιαζε να βγαίνει μέσα από τη βάση του κιβωτίου. Πώς είναι δυνατόν αυτό; Έμεινε εντελώς ακίνητος, προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβαινε. Ναι, σίγουρα φυσάει ατιό δω. Μπορούσε να νιώσει τα τριχίδια στον αυχένα του να ορθώνονται από την κίνηση του αέρα.

490


Ενστικτωδώς, ο Λάνγκντον άρχισε να ψηλαφίζει τη βάση του κουτιού, αναζητώντας την πηγή του αε'ρα. Χρειάστηκε μονάχα μια στιγμή για να την εντοπίσει. Υπάρχει ένας μικρός αεραγωγός εδώ! Το μικρά διάτρητο άνοιγμα θύμιζε στην αφή τάπα σιφονιού από όπου άδειαζαν τα νερά ενός νιπτήρα ή μιας μπανιέρας, με τη διαφορά ότι μια απαλή, σταθερή αύρα αέρα περνούσε τώρα από εκεί. Μου στέλνει αέρα. Δε θέλει να τιεθάνω ατιό ασφυξία. Η ανακούφιση που αισθάνθηκε ο Λάνγκντον διήρκεσε πολύ λίγο. Ένας τρομακτικός ήχος αντήχησε μέσα από τις τρύπες του αεραγωγού. Ή τ α ν ο χαρακτηριστικός ήχος υγρού που κυλούσε... προς το μέρος του.

Η Κάθριν παρακολουθούσε εμβρόντητη το διάφανο υγρό να κυλάει μέσα από έναν από τους σωλήνες προς το κιβώτιο του Λάνγκντον. Η σκηνή έμοιαζε με κάποιου είδους διεστραμμένη παράσταση ταχυδακτυλουργού. Διοχετεύει νερό μέσα στο κιβώτιο; Η Κάθριν προσπάθησε να απαλλαγεί από τα δεσμά της, αδιαφορώντας για τα βαθιά κοψίματα που προκαλούσαν τα σύρματα γύρω από τους καρπούς της. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να παρακολουθεί τη σκηνή γεμάτη απόγνωση. Άκουγε τον Λάνγκντον να χτυπάει απελπισμένα το κουτί, όμως, όταν το νερό έφτασε στην κάτω πλευρά του κιβωτίου, τα χτυπήματα σταμάτησαν. Ακολούθησε ένα σύντομο διάστημα τρομακτικής σιωπής. Ύστερα τα χτυπήματα άρχισαν ξανά, με ακόμα μεγαλύτερη απόγνωση. «Βγάλ' τον από κει μέσα!» ικέτευσε η Κάθριν. «Σε παρακαλώ! Δεν πρέπει να το κάνεις αυτό!» «Ο πνιγμός είναι τρομερός θάνατος, ξέρεις». Ο άντρας μίλησε ψύχραιμα καθώς βημάτιζε σε κύκλους γύρω της. «Η βοηθός σου η Τρις θα μπορούσε να σου το βεβαιώσει». Η Κάθριν άκουσε τα λόγια του, όμως το μυαλό της αρνούνταν να επεξεργαστεί αυτό που της έλεγε. «Ίσως να θυμάσαι πως κάποτε κινδύνεψα κι εγώ να πνιγώ», ψιθύρισε ο άντρας. «Βρισκόμουν στο κτήμα της οικογένειας σου στον

•491


Ποτόμακ. Ο αδερφός σου με πυροβόλησε και ε'πεσα στο παγωμένο ποτάμι, εκεί που ήταν η γέφυρα του Ζακ». Η Κάθριν τον αγριοκοίταξε γεμάτη μίσος. Τη νύχια που δολοφόνησες τη μητέρα μον. «Οι θεοί με προστάτεψαν εκείνο το βράδυ», είπε. «Και μου έδειξαν τον τρόπο... να γίνω ένας από αυτούς».

Το νερό που ανάβλυζε στο κουτί, πίσω από το κεφάλι του Λάνγκντον, ήταν ζεστό, στη θερμοκρασία του ανθρώπινου σώματος. Το υγρό είχε ήδη φτάσει σε ύψος αρκετών εκατοστών, καταπίνοντας εντελώς την πίσω πλευρά του γυμνού κορμιού του. Όταν άρχισε να αγγίζει τα πλευρά του, ο Λάνγκντον συνειδητοποίησε την τρομερή πραγματικότητα. Θα πεθάνω. Με ένα νέο κύμα πανικού να τον κατακλύζει, σήκωσε τα χέρια του και άρχισε να χτυπάει έξαλλα τα τοιχώματα για μία ακόμα φορά.

101 «ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΓΆΛΕΙς από κει μέσα!» ικέτευσε η Κάθριν, κλαίγοντας πλέον. «Θα κάνουμε ό,τι ζητήσεις!» Άκουγε τον Λάνγκντον να χτυπάει με ολοένα εντεινόμενη απόγνωση τα τοιχώματα της φυλακής του καθώς το νερό πλημμύριζε το κιβώτιο. Ο άντρας με τα τατουάζ χαμογέλασε. «Δεν είσαι τόσο σκληρό καρύδι όσο ο αδερφός σου. Αν ήξερες τι χρειάστηκε να κάνω στον Πίτερ προκειμένου να μου πει τα μυστικά του...» «Πού βρίσκεται;» ρώτησε επιτακτικά εκείνη. «Πού είναι ο Πίτερ; Πες μου! Κάναμε ακριβώς αυτό που ζήτησες! Αποκρυπτογραφήσαμε το μήνυμα της πυραμίδας και...» «Όχι, δε λύσατε το γρίφο της πυραμίδας. Προσπαθήσατε να με εξαπατήσετε. Μου αποκρύψατε μέρος των πληροφοριών και φέρατε έναν πράκτορα της κυβέρνησης στο σπίτι μου. Δε νομίζω πως αξίζει να ανταμείψω μια τέτοια συμπεριφορά».

492


«Δεν είχαμε άλλη επιλογή», απάντησε η Κάθριν, προσπαθώντας να συγκρατήσει χα δάκρυά της. «Η CIA σε ψάχνει. Αυτοί μας ανάγκασαν να έρθουμε μέχρι εδώ με τον πράκτορα. Θα σου πω τα πάντα. Μόνο βγάλε έξω τον Ρόμπερτ!» Η Κάθριν άκουγε τον Λάνγκντον να φωνάζει και να χτυπάει το κιβώτιο, καθώς το νερό συνέχιζε να ρέει μέσα από το σωλήνα. Ή ξ ε ρ ε πως δεν του απέμενε πολύς χρόνος. Ο άντρας με τα τατουάζ μίλησε ψύχραιμα, χαϊδεύοντας το πιγούνι του ατάραχος. «Να υποθέσω ότι με περιμένουν κι άλλοι πράκτορες στην πλατεία Φραγκλίνου;» Η Κάθριν δεν απάντησε, οπότε ο άντρας τοποθέτησε τις πελώριες παλάμες του πάνω στους ώμους της και άρχισε να τη σηκώνει αργά. Καθώς τα χέρια της παρέμεναν δεμένα με σύρμα πίσω από την πλάτη της καρέκλας, οι ώμοι της Κάθριν έστριψαν αφύσικα προς τα πίσω, προκαλώντας της οξύτατο πόνο, καθώς έφταναν στα όρια της εξάρθρωσης. «Ναι!» είπε η Κάθριν. «Στην πλατεία Φραγκλίνου σε περιμένουν πράκτορες!» Ο άντρας την τράβηξε ακόμα πιο δυνατά. «Ποια είναι η διεύθυνση που αποκαλύφθηκε στην κορυφή της πυραμίδας;» Ο πόνος στους καρπούς και στους ώμους της είχε γίνει αφόρητος, όμως η Κάθριν δε μίλησε. «Μπορείς να μου απαντήσεις τώρα, Κάθριν, διαφορετικά θα σου σπάσω τα χέρια και θα σε ξαναρωτήσω μετά». «Οκτώ!» βόγκηξε εκείνη. «Ο αριθμός που λείπει είναι το οκτώ'. Η κορυφή της πυραμίδας γράφει: "Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης - Οκτώ Τετραγώνου Φραγκλίνου". Τ' ορκίζομαι. Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω! Η διεύθυνση πρέπει να είναι πλατεία Φραγκλίνου οκτώΐ» Ο άντρας δεν άφησε τους ώμους της. «Μονάχα αυτό ξέρω!» επέμεινε η Κάθριν. «Αυτή είναι η διεύθυνση. Άφησέμε!» «Θα το έκανα», είπε ο άντρας, «όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. Δεν μπορώ να πάω στον αριθμό οκτώ της πλατείας Φραγκλίνου χωρίς να με συλλάβουν. Πες μου, τι υπάρχει σ' εκείνη τη διεύθυνση;»


«Δεν ξέρω!» «Και τα σύμβολα οτχ\βάοη της πυραμίδας; Στην κάτω μεριά; Μήπως ξέρεις ποιο είναι το νόημά τους;» «Ποια σύμβολα στη βάση;» Η Κάθριν δεν ήξερε για τι πράγμα της μιλούσε. «Στη βάση δεν υπάρχει κανένα σύμβολο. Είναι μια λεία, άδεια επιφάνεια!» Παντελώς αδιάφορος για τις πνιχτές κραυγές βοήθειας που ακούγονταν από το κιβώτιο, ο άντρας με τα τατουάζ περπάτησε ήρεμα μέχρι το σακίδιο του Λάνγκντον και πήρε από μέσα τη γρανιτένια πυραμίδα. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Κάθριν και τη σήκωσε μπροστά της ώστε να μπορέσει να δει τη βάση. Όταν εκείνη αντίκρισε τα εγχάρακτα σύμβολα, έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Μα... αυτό είναι αδύνατον!

εD ( ® \ ) Ρ tJ 11 + ©£ δ ¥ ο θ κ m μ e & \ Ο 1» Λ / l u tr ε ? Αα11 / 4 Η Κ <ν°\ 8 Σ

Α

Α

Σ "

T / 2

Ι

•

M

Ί

ft

luiltlllll

Η βάση της πυραμίδας καλυπτόταν ολόκληρη από περίτεχνα σκαλίσματα. Αεν υπήρχε τίποτα εκεί νωρίτερα! Είμαι σίγουρη! Πραγματικά, δεν είχε ιδέα τι μπορούσαν να σημαίνουν αυτά τα σύμβολα. Με μια πρώτη ματιά, έδειχναν να προέρχονται από κάθε γνωστή μυστικιστι-

494


κή παράδοση, καθώς και από αρκετές που δεν μπορούσε να αναγνωρίσει. Απόλυτο χάος. «Δεν... δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει αυτό», του είπε. «Ούτε κι εγώ», παραδέχτηκε ο άντρας. «Ευτυχώς, έχουμε έναν ειδικό στη διάθεσή μας». Έριξε μια ματιά προς το κιβώτιο. «Ας τον ρωτήσουμε, τι λες κι εσύ;» Μετέφερε την πυραμίδα στο κιβώτιο. Προς στιγμήν η Κάθριν σκέφτηκε γεμάτη ελπίδα πως ο άντρας με τα τατουάζ σκόπευε να ανοίξει το καπάκι. Εκείνος όμως κάθισε ατάραχος πάνω στο κιβώτιο, άπλωσε το χέρι του και παραμέρισε ένα μικρό κινητό τμήμα, αποκαλύπτοντας ένα παραθυράκι από πλεξιγκλάς στην πάνω πλευρά της δεξαμενής.

Φως! Ο Αάνγκντον κάλυψε τα μάτια του για να τα προστατέψει από τις λαμπρές αχτίδες φωτός που ξεχύθηκαν από πάνω του. Όταν τα μάτια του άρχισαν να προσαρμόζονται, η ελπίδα μετατράπηκε σε σαστισμάρα. Αυτό που έβλεπε έμοιαζε με παραθυράκι στην πάνω πλευρά του κιβωτίου. Μέσα από το παραθυράκι διέκρινε μια λευκή οροφή και μια λάμπα φθορισμού. Εντελώς απροειδοποίητα, το πρόσωπο του άντρα με τα τατουάζ εμφανίστηκε από πάνω του και βάλθηκε να τον παρατηρεί. «Πού είναι η Κάθριν;» φώναξε ο Λάνγκντον. «Βγάλε με από δω!» Ο άντρας χαμογέλασε. «Η φίλη σου η Κάθριν βρίσκεται εδώ, μαζί μου», είπε. «Έχω τη δύναμη να της χαρίσω τη ζωή, καθώς και τη δική σου. Όμως ο χρόνος σας λιγοστεύει, οπότε σε συμβουλεύω να με ακούσεις προσεκτικά». Ο Λάνγκντον δυσκολευόταν να τον ακούσει πίσω από το πλεξιγκλάς, ενώ το νερό είχε ανέβει πιο ψηλά, χαϊδεύοντας το στήθος του. «Το ξέρεις», ρώτησε ο άντρας, «ότι υπάρχουν σύμβολα στη βάση της πυραμίδας;» «Ναι!» φώναξε ο Λάνγκντον, καθώς είχε δει το εκπληκτικό σύνολο των συμβόλων όταν η πυραμίδα βρέθηκε πεσμένη δίπλα του στο πάτωμα του πάνω ορόφου. «Όμως δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν! Πρέπει


να πας στο νούμερο οκτώ της πλατείας Φραγκλίνου! Η απάντηση βρίσκεται εκεί! Αυτό ανέφερε η χρυσή...» «Καθηγητά, και οι δύο γνωρίζουμε ότι εκεί με περιμένει η CIA. Δεν έχω καμία διάθεση να πέσω σε παγίδα. Άλλωστε δεν τον χρειαζόμουν τον αριθμό. Σ' εκείνη την πλατεία υπάρχει μονάχα ένα κτίριο το οποίο θα μπορούσε να έχει κάποια σχέση, ο Ναός του Αλμάς». Έκανε μια παύση, καρφώνοντας το βλέμμα του στον Λάνγκντον. «Το Αρχαίο Αραβικό Τάγμα των Ευγενών του Μυστικού Ιερού». Ο Λάνγκντον είχε μπερδευτεί. Γνώριζε την ύπαρξη του Ναού του Αλμάς, όμως είχε ξεχάσει ότι βρισκόταν στην πλατεία Φραγκλίνου. Η λέξη "Τάξη " αναφέρεται στις τάξεις των Ιεροφνλάκων; 0 ναός τους βρίσκεται τιάνω από μια μυστική σκάλα; Από ιστορική άποψη, η θεωρία δεν έβγαζε κανένα απολύτως νόημα, όμως τη δεδομένη στιγμή δεν ήταν σε θέση να εμπλακεί σε μια τέτοια συζήτηση. «Ναι!» αναφώνησε. «Αυτό πρέπει να είναι! Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης!» «Γνωρίζεις αυτό το κτίριο;» «Βεβαίως!» Ο Λάνγκντον ανασήκωσε το πονεμένο κεφάλι του προκειμένου να κρατήσει τα αφτιά του πάνω από το υγρό, η στάθμη του οποίου ανέβαινε με γρήγορο ρυθμό. «Μπορώ να σε βοηθήσω. Βγάλε με από δω!» «Δηλαδή, πιστεύεις ότι μπορείς να μου πεις τι σχέση έχει αυτός ο ναός με τα σύμβολα στη βάση της πυραμίδας;» «Ναι! Απλώς, δώσε μου την ευκαιρία να κοιτάξω τα σύμβολα!» «Πολύ καλά, λοιπόν. Για να δούμε τι απάντηση θα σκεφτείς». Βιάσου! Με τη στάθμη του ζεστού υγρού να ανεβαίνει γύρω του, ο Λάνγκντον άρχισε να σπρώχνει το καπάκι, σαν να ήθελε να κάνει τον άντρα να το ανοίξει. Σε παρακαλώ! Βιάσου! Ό μ ω ς το καπάκι δεν άνοιξε. Αντί για αυτό, εμφανίστηκε ξαφνικά από πάνω του η βάση της πυραμίδας, αιωρούμενη πάνω από το μικρό παραθυράκι του κιβωτίου. Ο Λάνγκντον έμεινε να την κοιτάζει πανικόβλητος. «Φαντάζομαι ότι είναι αρκετά κοντά». Ο άντρας κρατούσε την πυραμίδα στα καλυμμένα με τατουάζ χέρια του. «Ευχαριστώ για τη συνεργασία. Αν δεν απατώμαι, πρέπει να σου απομένουν λιγότερα από εξήντα δευτερόλεπτα».


496

104 Ο

ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ ΕΙΧΕ ΑΚΟΥΣΕΙ σ υ χ ν ά ν α λ έ ν ε ό τ ι , ό τ α ν έ ν α

ζώο στριμωχνόταν, ήταν ικανό να αντιδράσει με απίστευτη δύναμη. Όμως, όταν επιχείρησε ο ίδιος να εστιάσει όλη του τη δύναμη στην εσωτερική πλευρά του κιβωτίου, δεν είδε κανένα αποτέλεσμα. Ολόγυρά του η στάθμη του υγρού συνέχιζε να ανεβαίνει σταθερά. Μην έχοντας περισσότερα από είκοσι εκατοστά ελεύθερου χώρου για να αναπνέει, ο Λάνγκντον είχε ανασηκώσει το κεφάλι του τοποθετώντας το σε εκείνον το θύλακα αέρα. Πλέον βρισκόταν με το πρόσωπο σχεδόν κολλημένο πάνω στο παραθυράκι από πλεξιγκλάς, με τα μάτια του να απέχουν ελάχιστα εκατοστά από τη βάση της πέτρινης πυραμίδας, τα μυστηριώδη σύμβολα της οποίας αιωρούνταν από πάνω του. Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό. Κρυμμένη για περισσότερο από έναν αιώνα κάτω από ένα σκληρό μείγμα κεριού και λιθοκονίας, η τελευταία επιγραφή της Τεκτονικής Πυραμίδας είχε πλέον αποκαλυφθεί. Ή τ α ν ένα τέλειο τετράγωνο αποτελούμενο από σύμβολα προερχόμενα από κάθε είδους παράδοση: Υπήρχαν σύμβολα αλχημικά, αστρολογικά, εραλδικά, αγγελικά, μαγικά, αριθμητικά, μυστικιστικά, ελληνικά, λατινικά... Στο σύνολο τους αντιπροσώπευαν την απόλυτη συμβολική αναρχία, σαν να επρόκειτο για ένα αλφάβητο του οποίου τα γράμματα προέρχονταν από δεκάδες διαφορετικές γλώσσες, κουλτούρες και χρονικές περιόδους. Απόλυτο χάος. Ο αναλυτής συμβόλων Ρόμπερτ Λάνγκντον, ακόμα κι αν κατέφευγε στις πιο τολμηρές ακαδημαϊκές ερμηνείες, δε θα μπορούσε ούτε καν να υποθέσει πώς ήταν δυνατόν να ερμηνευτεί το συγκεκριμένο σύνολο ώστε να βγάζει οποιοδήποτε νόημα. Τάξη μέσα από το χάος; Αδύνατον. Εν τω μεταξύ, το υγρό έγλειφε τώρα το μήλο του Αδάμ στο λαιμό του και ο Λάνγκντον ένιωσε τον τρόμο να φουντώνει και πάλι μέσα του. Συνέχισε να χτυπάει με δύναμη τη δεξαμενή. Ο τελικός γρίφος της πυραμίδας αιωρούνταν από πάνω του προκλητικά, σχεδόν χλευάζοντάς τον.


•497

ε

)

¥

e/2

Ρ

tf

3

Ari W t

δ ο

A

ΤΠ μ Λ

w

D IL

AWV m

Η

ε Κ

?

ν

5

e

/

d

S

©

\Σ

/

0 ,

\ •

Au A

\

C*

κ

£ Δ

0

^ ΙΙιπτπη

Απελπισμένος, ο Λάνγκντον συγκέντρωσε όλη τη νοητική ενέργειά του σε αυτή τη σκακιέρα συμβόλων. Τι θα μπορούσαν να σημαίνουν; Δυστυχώς, το συγκεκριμένο σύνολο φάνταζε τόσο ετερόκλητο, ώστε δεν μπορούσε καν να σκεφτεί από πού να ξεκινήσει. Δεν προέρχονται καν από την ίδια περίοδο της ιστορίας! Έξω από τη δεξαμενή, με φωνή πνιχτή αλλά αρκετά δυνατή ώσιε να ακούγεται, η Κάθριν ικέτευε με δάκρυα στα μάτια τον άντρα με τα τατουάζ, ζητώντας του να απελευθερώσει τον Ρόμπερτ. Παρότι δεν είχε καταφέρει να διακρίνει κάποια λύση, η προοπτική του θανάτου έμοιαζε να κινητοποιεί κάθε κύτταρο στο σώμα του Λάνγκντον για να ανακαλύψει την απάντηση. Βίωνε μια περίεργη διαύγεια, που ανάλογή της δεν είχε νιώσει ποτέ μέχρι τότε. Σκέψου! Παρατήρησε προσεκτικά το πλέγμα συμβόλων, αναζητώντας κάποιο στοιχείο -ένα μοτίβο, μια κρυμμένη λέξη, μια ιδιαίτερη εικόνα, οτιδήποτε-, όμως το μόνο που έβλεπε ήταν ένα συνονθύλευμα άσχετων συμβόλων. Χάος. Με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε ο Λάνγκντον αισθανόταν ένα αλλόκοτο μούδιασμα να κυριεύει το σώμα του. Ή τ α ν λες και η σάρκα του προετοιμαζόταν να προστατέψει το μυαλό του από τον

498


πόνο του θανάτου. Με το νερό να απειλεί να κατακλύσει τα αφτιά του, ο Ρόμπερτ ανασήκωσε το κεφάλι του όσο περισσότερο μπορούσε, πιέζοντάς το πάνω στο καπάκι του κιβωτίου. Τρομακτικές εικόνες άρχισαν να περνάνε μπροστά από τα μάτια του. Ένα αγόρι στη Νέα Αγγλία να κολυμπάει στον πυθμένα ενός σκοτεινού πηγαδιού. Ένας άντρας στη Ρώμη παγιδευμένος κάτω από ένα σκελετό μέσα σε ένα αναποδογυρισμένο φέρετρο. Οι φωνές της Κάθριν γίνονταν όλο και πιο έξαλλες. Απ' ό,τι μπορούσε να ακούσει ο Λάνγκντον, εκείνη προσπαθούσε να συζητήσει λογικά με τον παρανοϊκό, επιμένοντας ότι δεν ήταν δυνατόν να έχει την απαίτηση να λύσει ο Ρόμπερτ το γρίφο χωρίς να επισκεφθεί το Ναό του Αλμάς. «Προφανώς, στο κτίριο εκείνο βρίσκεται το χαμένο κομμάτι αυτού του γρίφου! Πώς θα μπορούσε να αποκωδικοποιήσει το μήνυμα της πυραμίδας χωρίς να έχει στη διάθεσή του όλες τις πληροφορίες;» Ο Λάνγκντον εκτιμούσε τις προσπάθειές της, όμως αισθανόταν βέβαιος ότι η φράση «Οκτώ Τετραγώνου Φραγκλίνου» δεν αναφερόταν στο Ναό του Αλμάς. Η χρονική συγκυρία είναι εντελώς λάθος! Σύμφωνα με το μύθο, η Τεκτονική Πυραμίδα είχε δημιουργηθεί στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, δεκαετίες πριν εμφανιστούν καν οι Ιεροφύλακες. Μάλιστα, όπως συνειδητοποιούσε τώρα, η πυραμίδα είχε κατασκευαστεί πριν καν λάβει εκείνη η πλατεία το σημερινό της όνομα. Η κορυφή της πυραμίδας ήταν αδύνατον να υποδεικνύει ένα κτίριο που δεν είχε χτιστεί ακόμα, σε μια ανύπαρκτη διεύθυνση. Ό,τι κι αν ήταν εκείνο στο οποίο αναφέρονταν αυτές οι λέξεις, σίγουρα υπήρχε το 1850. Δυστυχώς, ο Λάνγκντον δεν μπορούσε να σκεφτεί τι θα μπορούσε να είναι αυτό. Αναζήτησε στη μνήμη του οτιδήποτε θα μπορούσε να ταιριάζει με εκείνη τη χρονική συγκυρία. Οκτώ Τετραγώνου Φραγκλίνου; Κάτι που να υπήρχε το 1850; Ο Ρόμπερτ δεν μπορούσε να σκεφτεί το παραμικρό. Το υγρό χάιδευε τα αφτιά του τώρα. Προσπαθώντας να υπερνικήσει τον τρόμο του, έστρεψε το βλέμμα του ξανά στο πλέγμα των συμβόλων πίσω από το πλεξιγκλάς. Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν μεταξύ τους! Μέσα σε μια γεμάτη τρόμο φρενίτιδα, το μυαλό του άρχισε να φέρνει


•499

στην επιφάνεια κάθε πιθανή και απίθανη σύνδεση που μπορούσε να σκεφτεί. Οκτώ Τετραγώνου Φραγκλίνου... Τετραγώνου... Το πλέγμα αυτών των συμβόλων σχηματίζει τετράγωνο... Ο γνώμονας και ο διαβήτης είναι ιερά σύμβολα για τους τέκτονες... Οι βωμοί των τεκτόνων είναι τετράγωνοι... Τα τετράγωνα σχηματίζουν γωνίες ενενήντα μοιρών, όπως και ο γνώμονας των τεκτόνων. Η στάθμη του νερού συνέχιζε να ανεβαίνει, όμως ο Λάνγκντον μπλόκαρε αυτή τη σκέψη. Οκτώ Τετραγώνου... Οκτώ... Αυτό το τετράγωνο είναι οκτώ επί οκτώ... Το οκτώ είναι το σύμβολο του απείρου αν το περιστρέψεις κατά ενενήντα μοίρες... Το οκτώ συμβολίζει την καταστροφή στην αριθμολογία... Ο Λάνγκντον δεν μπορούσε να βρει κάποια σχέση. Έξω από τη δεξαμενή, η Κάθριν συνέχιζε να ικετεύει τον άντρα με τα τατουάζ, όμως πλέον η ακοή του Λάνγκντον ήταν διακεκομμένη εξαιτίας του νερού που περιέβαλλε το κεφάλι του. «...αδύνατον χωρίς να γνωρίζει... το μήνυμα της κορωνίδας καθαρά... το μυστικό κρύβεται εντός...» Την επόμενη στιγμή έσβησαν όλα. Το νερό εισχώρησε με ορμή στα αφτιά του, πνίγοντας τη φωνή της Κάθριν. Μια ξαφνική σιωπή τον κύκλωσε, σαν να βρισκόταν στη μήτρα, και ο Λάνγκντον συνειδητοποίησε ότι σύντομα θα ήταν νεκρός. Το μυστικό κρύβεται εντός... Τα τελευταία λόγια της Κάθριν αντηχούσαν μέσα στη σιωπή του τάφου του. Το μυστικό κρύβεται εντός... Όλως παραδόξως, ο Λάνγκντον συνειδητοποίησε ότι είχε ακούσει ακριβώς τα ίδια λόγια πολλές φορές στο παρελθόν. Το μυστικό κρύβεται... εντός. Ακόμα και τώρα, καταπώς φαινόταν, τα Αρχαία Μυστήρια συνέχιζαν να τον περιπαίζουν. «Το μυστικό κρύβεται εντός» ήταν το βασικό δόγμα των Μυστηρίων, παροτρύνοντας τους ανθρώπους να αναζητήσουν το Θεό όχι στους ουρανούς από πάνω τους... αλλά εντός τους. Το μυστικό κρύβεται εντός. Αυτό ήταν το μήνυμα όλων των μεγάλων μυστικιστών διδασκάλων. Η βασιλεία του Θεού βρίσκεται εντός σας, είχε πει ο Ιησούς Χριστός.

500


Γνώθι σαντόν, είχε πει ο Σωκράτης. Δε γνωρίζετε ότι είστε θεοί; είχε πει ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Ο κατάλογος ήταν ατέλειωτος... Ό λ ε ς οι μυστικιστικές διδασκαλίες ανά τους αιώνες είχαν επιχειρήσει να μεταδώσουν αυτό το συγκεκριμένο μήνυμα. Το μυστικό κρύβεται εντός. Παρ' όλα αυτά, η ανθρωπότητα συνέχιζε να στρέφεται προς τους ουρανούς για να διακρίνει το πρόσωπο του Θεού. Η συνειδητοποίηση αυτή υπό τις δεδομένες συνθήκες αποτελούσε τραγική ειρωνεία για τον Λάνγκντον. Ακριβώς τη στιγμή που τα μάτια του ατένιζαν τους ουρανούς, όπως όλοι οι τυφλοί που είχαν προηγηθεί, ο Ρόμπερτ Λάνγκντον είδε το φως της αλήθειας. Ένιωσε σαν να τον χτύπησε κεραυνός. Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης Οκτώ Τετραγώνου Φραγκλίνου Αμέσως κατάλαβε τι σήμαινε αυτό. Το μήνυμα της πυραμίδας ξαφνικά έγινε ολοφάνερο. Η πραγματική σημασία του τον περιγελούσε καταπρόσωπο ολόκληρο το βράδυ. Το κείμενο της χρυσής κορωνίδας, όπως και η ίδια η Τεκτονική Πυραμίδα, ήταν ένα σύμβολον, ένας κατακερματισμένος κώδικας, ένα μήνυμα γραμμένο σε ξεχωριστά τμήματα. Η σημασία του είχε καλυφθεί με τόσο απλό τρόπο, ώστε ο Λάνγκντον δεν μπορούσε να πιστέψει πως ούτε εκείνος ούτε η Κάθριν είχαν καταφέρει να την αποκαλύψουν. Ακόμα πιο εκπληκτικό ήταν το γεγονός ότι αντιλαμβανόταν πλέον πως το μήνυμα πράγματι υποδείκνυε τον ακριβή τρόπο με τον οποίο αποκωδικοποιούνταν το πλέγμα των συμβόλων στη βάση της πυραμίδας. Ή τ α ν απλούστατο. Ακριβώς όπως του είχε πει ο Πίτερ Σόλομον, η χρυσή κορωνίδα ήταν ένα ισχυρό φυλαχτό με τη δύναμη να δημιουργεί τάξη μέσα από το χάος. Ο Ρόμπερτ άρχισε να κοπανάει το καπάκι του κιβωτίου φωνάζοντας: «Εύρηκα! Εύρηκα!».


•501

Η πέτρινη πυραμίδα που αιωρούνταν από πάνω του παραμερίστηκε και απομακρύνθηκε. Τ η θέση της πήρε το καλυμμένο από τατουάζ πρόσωπο του παρανοϊκού, με το παγερό βλέμμα του να διαπερνά το μικρό παραθυράκι στο καπάκι του κιβωτίου. «Βρήκα τη λύση!» φώναξε ο Λάνγκντον. «Βγάλε με έξω!» Όταν ο άντρας με τα τατουάζ μίλησε, τα αφτιά του Ρόμπερτ βρίσκονταν ήδη βυθισμένα μέσα στο νερό, κι έτσι δεν άκουσε τίποτα. Τα μάτια του όμως είδαν δύο λέξεις να σχηματίζονται στα χείλη του. «Πες μου». «θα σου πω!» ούρλιαξε ο Λάνγκντον, με το νερό να καλύπτει σχεδόν τα μάτια του. «Βγάλε με έξω! Θα σου εξηγήσω τα πάντα!» Είναι τόσο αηλό. Τα χείλη του άντρα με τα τατουάζ κινήθηκαν ξανά. «Πεςμον τάρα... αλλιάς, θα τιεθάνεις». Με το νερό να γεμίζει και τα τελευταία εκατοστά ελεύθερου χώρου της δεξαμενής, ο Λάνγκντον έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω ώστε τα χείλη του να βρεθούν πάνω από την επιφάνεια του υγρού. Με αυτή την κίνηση, το ζεστό νερό κάλυψε τα μάτια του, θολώνοντας την όρασή του. Καμπυλώνοντας την πλάτη του, κόλλησε το στόμα του πάνω στο παραθυράκι από πλεξιγκλάς. Τότε, με τον ελάχιστο αέρα που του απέμενε, ο Ρόμπερτ Λάνγκντον αποκάλυψε το μυστικό της αποκωδικοποίησης του μηνύματος της Τεκτονικής Πυραμίδας. Τη στιγμή που ολοκλήρωνε την εξήγηση το υγρό έφτασε στα χείλη του. Ενστικτωδώς, ο Λάνγκντον πήρε μια τελευταία ανάσα και έκλεισε σφιχτά το στόμα του. Αμέσως το νερό τον κάλυψε ολοκληρωτικά, φτάνοντας μέχρι την οροφή του υγρού τάφου του.

Τα κατάφερε, συνειδητοποίησε ο Μαλ'άχ. Ο Λάνγκντον βρήκε τον τρότιο να Χύσει το γρίφο της πυραμίδας. Η απάντηση ήταν τόσο αιΐλή. Τόσο προφανής. Κάτω από το παραθυράκι το πρόσωπο του Ρόμπερτ Λάνγκντον τον κοίταζε με απόγνωση μέσα από το νερό, με βλέμμα απελπισμένο και ικετευτικό.


502

Ο Μαλ αχ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά και σχημάτισε βουβά μερικές λέξεις με το στόμα του: «Ευχαριστώ, καθηγητά. Ελπίζω να σου αρέσει ο άλλος κόσμος».

103 Ω ς ΜΑΝΙΏΔΗς ΚΟΑΥΜΒΗΤΗΣ, Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον είχε αναρωτηθεί πολλές φορές πώς να ήταν το αίσθημα του πνιγμού. Τώρα ήξερε πως θα μάθαινε σύντομα την απάντηση από πρώτο χέρι. Παρότι μπορούσε να κρατήσει την αναπνοή του περισσότερο από το μέσο άνθρωπο, ένιωθε ήδη το σώμα του να αντιδρά στην έλλειψη οξυγόνου. Το διοξείδιο του άνθρακα άρχιζε να συσσωρεύεται στο αίμα του, προκαλώντας την ενστικτώδη παρόρμηση να εισπνεύσει. Μψ το κάνεις! Το αντανακλαστικό της αναπνοής γινόταν όλο και πιο έντονο κάθε στιγμή που περνούσε. Ο Λάνγκντον ήξερε ότι πολύ σύντομα θα έφτανε στο σημείο που θα αδυνατούσε πλέον να κρατήσει εσκεμμένα την αναπνοή του, ξεπερνώντας αυτό το κρίσιμο κατώφλι. Άνοιξε το καπάκι! Το ένστικτο του Λάνγκντον τον ωθούσε να αντιδράσει και να επιχειρήσει να διαφύγει, όμως η λογική του τον απέτρεπε από το να σπαταλήσει έτσι πολύτιμο οξυγόνο. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κρατάει το βλέμμα του καρφωμένο προς τα πάνω μέσα από τη θολούρα του νερού και να ελπίζει. Ο κόσμος έξω από τη δεξαμενή είχε μετατραπεί σε ένα θολό μπάλωμα φωτός πάνω από το παραθυράκι. Οι μύες του είχαν αρχίσει να καίνε και ήξερε ότι η υποξία είχε αρχίσει να επηρεάζει το σώμα του. Ξαφνικά ένα πανέμορφο, απόκοσμο πρόσωπο εμφανίστηκε μπροστά του, κοιτάζοντας προς το μέρος του. Ή τ α ν η Κάθριν, τα απαλά χαρακτηριστικά της οποίας φάνταζαν σχεδόν αιθέρια μέσα από το υγρό παραπέτασμα. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και προς στιγμήν ο Λάνγκντον πίστεψε πως είχε σωθεί. Κάθριν! Τότε άκουσε τις πνιγμένες έντρομες κραυγές της και συνειδητοποίησε ότι ο άντρας με τα τατουάζ την κρατούσε με τη βία καρφωμένη σε εκείνη τη θέση. Το ανθρωπόμορφο τέρας την υποχρέωνε, να γίνει μάρτυρας αυτού που θα συνέβαινε μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα.


•503

Κάθριν, λυπάμαι... Μέσα σε αυτό το αλλόκοτο, σκοτεινό μέρος, παγιδευμένος κάτω από την επιφάνεια του νερού, ο Λάνγκντον προσπαθούσε να το χωνέψει ότι αυτές ήταν οι τελευταίες του στιγμές. Σύντομα θα έπαυε να υπάρχει... Ό λ α όσα ήταν... τώρα ή στο παρελθόν... ή όσα θα ήταν στο μέλλον... θα έπαιρναν τέλος. Ό τ α ν ο εγκέφαλος του θα νεκρωνόταν, όλες οι μνήμες που ήταν αποθηκευμένες σε αυτή την γκριζωπή ύλη, μαζί με όλες τις γνώσεις που είχε αποκτήσει, θα έσβηναν, παρασυρμένες από ένα χείμαρρο χημικών αντιδράσεων. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Ρόμπερτ Λάνγκντον συνειδητοποίησε το μέγεθος της ασημαντότητάς του μέσα στο σύμπαν. Ή τ α ν η πιο έντονη αίσθηση μοναξιάς και ταπείνωσης που είχε βιώσει ποτέ. Με ευγνωμοσύνη σχεδόν, ένιωσε να πλησιάζει η στιγμή που θα του ήταν πλέον αδύνατον να κρατήσει την αναπνοή του. Το σκοτάδι άρχισε να τον τυλίγει. Οι πνεύμονες του Λάνγκντον άδειασαν από όλα τα ξοδεμένα αποθέματα αέρα και συσπάστηκαν προετοιμάζοντας τον οργανισμό του για την αναπόφευκτη εισπνοή. Κατάφερε να κρατηθεί για μια στιγμή ακόμα. Το τελευταίο του δευτερόλεπτο. Μετά, σαν ένας άνθρωπος που δεν αντέχει άλλο να κρατάει το χέρι του πάνω από τη φωτιά, παραδόθηκε στη μοίρα του. Τα αντανακλαστικά κυριάρχησαν απέναντι στη λογική. Τα χείλη του άνοιξαν. Οι πνεύμονές του διογκώθηκαν. Και το νερό εισχώρησε ορμητικά μέσα στο σώμα του. Ο πόνος που κατέκλυσε το στήθος του ήταν οξύτερος από οτιδήποτε είχε φανταστεί ο Λάνγκντον. Το νερό τον έκαιγε καθώς εισέρρεε στους πνεύμονές του. Ο πόνος μεταδόθηκε αστραπιαία στο κρανίο του, προκαλώντας του μια αίσθηση σαν να του συνέθλιβαν το κεφάλι με μια μέγκενη. Έ ν α τρομερό βουητό απλώθηκε στα αφτιά του. Κάπου μέσα σε αυτό, άκουσε την Κάθριν Σόλομον να ουρλιάζει. Ύστερα ήρθε μια εκτυφλωτική λάμψη. Και μετά το σκοτάδι. Ή τ α ν το τέλος του Ρόμπερτ Λάνγκντον.

504


104 ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ.

Η Κάθριν Σόλομον είχε πάψει να ουρλιάζει. Ο πνιγμός που είχε μόλις τώρα παρακολουθήσει την είχε αφήσει σε μια κάτατονική κατάσταση, παράλυτη από τον τρόμο και την απόγνωση. Κάτω από το παραθυράκι, τα νεκρά μάτια του Λάνγκντον ατένιζαν το κενό. Η παγωμένη έκφρασή του μαρτυρούσε τον πόνο και τις τύψεις που τον συνόδευαν στο τέλος. Οι τελευταίες μικροσκοπικές φυσαλίδες αέρα ξέφυγαν μέσα από το άψυχο στόμα του και ύστερα, σαν να συναινούσε να παραδώσει το πνεύμα του, ο καθηγητής του Χάρβαρντ άρχισε σιγά σιγά να βυθίζεται προς τον πυθμένα της δεξαμενής, ώσπου εξαφανίστηκε μέσα στο σκοτεινό νερό. Τέλειωσε. Η Κάθριν ένιωθε μουδιασμένη. Ο άντρας με τα τατουάζ άπλωσε με ανελέητη κυνικότητα το χέρι του για να κλείσει το μικρό παράθυρο, σφραγίζοντας μέσα στη δεξαμενή το πτώμα του Λάνγκντον. Ύστερα της χαμογέλασε. «Τι λες, πάμε;» Πριν μπορέσει εκείνη να απαντήσει, φόρτωσε το τσακισμένο από τη θλίψη σώμα της στον ώμο του, έκλεισε το φως και την έβγαλε από το δωμάτιο. Με μερικές μεγάλες δρασκελιές, τη μετέφερε στο τέρμα του διαδρόμου, σε ένα μεγάλο χώρο που έμοιαζε λουσμένος σε ένα φως που ισορροπούσε ανάμεσα στο κόκκινο και στο μενεξεδί. Στο δωμάτιο ήταν έντονη η μυρωδιά θυμιάματος. Την πήγε σε ένα τετράγωνο τραπέζι στο κέντρο του χώρου και την έριξε πάνω του ανάσκελα, κόβοντάς της την αναπνοή. Η επιφάνεια ήταν τραχιά και κρύα. Πέτρα είναι; Πριν προλάβει να προσανατολιστεί η Κάθριν, ο άντρας με τα τατουάζ της αφαίρεσε τα σύρματα από τους καρπούς και τους αστραγάλους. Ενστικτωδώς, εκείνη πάλεψε να του ξεφύγει, όμως τα μουδιασμένα άκρα της μετά βίας ανταποκρίθηκαν. Τώρα ο άντρας είχε βαλθεί να τη δέσει πάνω στο τραπέζι χρησιμοποιώντας χοντρές δερμάτινες λωρίδες, σφίγγοντας τη μια γύρω από τα γόνατά της και ύστερα δένοντας μια δεύτερη γύρω από τους γοφούς της, ακινητοποιώ-


•505

ντας τα χέρια της πάνω στα πλευρά της. Ύστερα έδεσε μια τελευταία λωρίδα στο στέρνο της, ακριβώς πάνω από το στήθος. Μέσα σε ελάχιστες στιγμές η Κάθριν είχε βρεθεί και πάλι ακινητοποιημένη. Οι καρποί και οι αστράγαλοι της πονούσαν, καθώς η κυκλοφορία του αίματος επανερχόταν στα άκρα της. «Άνοιξε το στόμα σου», ψιθύρισε ο άντρας, γλείφοντας τα καλυμμένα από τατουάζ χείλη του. Η Κάθριν έσφιξε τα δόντια της, αηδιασμένη. Ο άντρας άπλωσε ξανά τον δείκτη του και χάιδεψε με αυτόν το περίγραμμα των χειλιών της, κάνοντάς τη να ανατριχιάσει. Η Κάθριν έσφιξε τα δόντια της ακόμα πιο δυνατά. Ο άντρας με τα τατουάζ κάγχασε και, χρησιμοποιώντας το άλλο χέρι του, εντόπισε ένα σημείο πίεσης στο λαιμό της και το έσφιξε. Το σαγόνι της Κάθριν άνοιξε αμέσως. Ένιωσε το δάχτυλο του να εισχωρεί στο στόμα της και να αγγίζει τη γλώσσα της. Το στομάχι της συσπάστηκε και δοκίμασε να το δαγκώσει, όμως το δάχτυλο είχε ήδη αποτραβηχτεί. Συνεχίζοντας να χαμογελάει σαρδόνια, ο άντρας ύψωσε το υγρό ακροδάχτυλό του μπροστά στα μάτια της. Ύστερα έκλεισε τα δικά του και, για δεύτερη φορά, άπλωσε το σάλιο της πάνω στον κύκλο της άθικτης σάρκας στην κορυφή του κεφαλιού του. Ο άντρας αναστέναξε και άνοιξε τα μάτια του αργά. Ύστερα, με απόκοσμη αταραξία, έκανε μεταβολή και βγήκε από το δωμάτιο. Μόνη μέσα στην ξαφνική απόλυτη σιωπή, η Κάθριν αισθανόταν την καρδιά της να πάλλεται με δύναμη μέσα στο στήθος της. Ακριβώς από πάνω της μια σειρά από ασυνήθιστα φώτα έμοιαζαν να αλλάζουν χρώμα και από μενεξεδιά να γίνονται άλικα, φωτίζοντας τη χαμηλή οροφή. Όταν πρόσεξε το ταβάνι, έμεινε εμβρόντητη. Κάθε εκατοστό του ήταν καλυμμένο με σχέδια. Ο απίστευτος συνδυασμός πάνω από το κεφάλι της έμοιαζε να απεικονίζει το στερέωμα. Αστέρια, πλανήτες και αστερισμοί συνυπήρχαν με αστρολογικά σύμβολα, πίνακες και φόρμουλες. Υπήρχαν τόξα τα οποία αναπαριστούσαν ελλειπτικές τροχιές, γεωμετρικά σύμβολα που υποδείκνυαν γωνίες αναφοράς και πλάσματα του ζωδιακού κύκλου που την παρατηρούσαν από ψηλά. Η όλη εικόνα έμοιαζε με το αποτέλεσμα που θα προέκυπτε αν κάποιος παρανοϊκός επιστήμονας είχε στη διάθεσή του την Καπέλα Σιξτίνα.

506


Γυρνώντας το κεφάλι στο πλάι, η Κάθριν προσπάθησε να αποστρέψει το βλέμμα της, όμως ο τοίχος στα αριστερά της δεν ήταν καλύτερος. Μια σειρά από κεριά τοποθετημένα σε μεσαιωνικά κηροπήγια έριχναν μια τρεμάμενη λάμψη στον τοίχο, ο οποίος ήταν εξολοκλήρου καλυμμένος με σελίδες κειμένων, φωτογραφίες και σχέδια. Ορισμένα από τα κείμενα έμοιαζαν να είναι γραμμένα πάνω σε πάπυρο ή περγαμηνή, σκισμένα από παμπάλαια βιβλία, ενώ κάποια άλλα ήταν καταφανώς πιο πρόσφατα. Ανάμεσά τους υπήρχαν φωτογραφίες, σχέδια, χάρτες και σχεδιαγράμματα, όλα τους κολλημένα στον τοίχο με ιδιαίτερη επιμέλεια. Ένας ιστός από κλωστές απλωνόταν από πάνω τους, συνδέοντας τα διάφορα στοιχεία σε αμέτρητους χαοτικούς συνδυασμούς. Η Κάθριν απέστρεψε και πάλι το βλέμμα της, γυρνώντας το κεφάλι της προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δυστυχώς, εκεί την περίμενε το πιο τρομακτικό θέαμα απ' όλα. Δίπλα στην πέτρινη πλάκα πάνω στην οποία ήταν δεμένη η ίδια υπήρχε ένας μικρός πάγκος, που της έφερε αμέσως στο νου τις εργαλειοθήκες που χρησιμοποιούνται στα χειρουργεία των νοσοκομείων. Πάνω στον πάγκο ήταν αραδιασμένα διάφορα αντικείμενα, ανάμεσα στα οποία μια σύριγγα, ένα φιαλίδιο με κάποιο σκούρο υγρό... και ένα μεγάλο εγχειρίδιο με κοκάλινη λαβή και λεπίδα φτιαγμένη από σίδερο, στιλβωμένη έτσι ώστε πραγματικά να αστράφτει. Θεέ μον... τι σκοπεύει να μου κάνει;

105 ΟΤΑΝ Ο ΕΙΔΙΚΌς ΑΝΑΛΥΤΗΣ συστημάτων ασφαλείας Ρικ Πάρις κατάφερε επιτέλους να φτάσει στο γραφείο της Νόλα Κέι, είχε μαζί του μονάχα μία σελίδα. «Πού χάθηκες τόση ώρα;» ρώτησε επιτακτικά η συνάδελφος του. Σου είπα να τσακιστείς να έρθεις αμέσως! «Λυπάμαι», απολογήθηκε εκείνος, ανασηκώνοντας πάνω στη μύτη του τα πατομπούκαλα που φορούσε. «Προσπαθούσα να συγκεντρώσω περισσότερες πληροφορίες πριν έρθω, όμως...»


•507

«Καλά, δείξε μου αυτό που κρατάς». Ο Πάρις της έδωσε την εκτύπωση. «Το κείμενο είναι λειψό, όμως μπορείς να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάει». Η Νόλα παρατήρησε τη σελίδα κατάπληκτη. «Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς μπόρεσε ένας χάκερ να αποκτήσει πρόσβαση», είπε ο Πάρις, «όμως, απ' ό,τι φαίνεται, ο καταμεριστής ενός προγράμματος ανίχνευσης ιστού εισέβαλε στη δική μας μηχανή...» «Δεν έχει σημασίαΐ» τον διέκοψε απότομα η Νόλα, σηκώνοντας το κεφάλι της από τη σελίδα. «Τι δουλειά έχει η CIA με ένα απόρρητο αρχείο που μιλάει για πυραμίδες, αρχαίες πύλες και εγχάρακτα σύμβολα;» «Αυτός είναι ο λόγος που καθυστέρησα. Προσπαθούσα να δω ποιο ήταν το έγγραφο που επιχειρούσαν να ανακτήσουν και κατάφερα να εντοπίσω τη διαδρομή του αρχείου». Ο Πάρις έκανε μια παύση και ξερόβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του. «Αποδείχτηκε ότι το έγγραφο αυτό βρίσκεται σε ένα τμήμα της βάσης δεδομένων στο οποίο πρόσβαση έχει μόνο... ο ίδιος ο διευθυντής της CIA». Η Νόλα γύρισε προς το μέρος του και τον κοίταξε σαν να μην πίστευε στ' αφτιά της. Ο προϊστάμενος της Σάτο έχει ένα αρχείο ηον αναφέρεται στην Τεκτονική Πνραμίδα; Ήξερε ότι ο νυν διευθυντής, καθώς και πολλά από τα κορυφαία στελέχη της υπηρεσίας, ήταν υψηλόβαθμος τέκτονας, όμως η Νόλα δεν μπορούσε να φανταστεί για ποιο λόγο θα διατηρούσε οποιοσδήποτε από αυτούς τεκτονικά μυστικά σε κάποιον υπολογιστή της CIA. Από την άλλη, με όλα αυτά που είχε δει να συμβαίνουν τις τελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες, τα πάντα ήταν πιθανά.

Ο πράκτορας Σίμκινς ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα ανάμεσα στους θάμνους της πλατείας Φραγκλίνου. Το βλέμμα του ήταν στραμμένο στην είσοδο του Ναού του Αλμάς. Τίποτα. Ούτε φώτα είχαν ανάψει στο εσωτερικό του κτιρίου ούτε είχε πλησιάσει κανείς στην είσοδο. Γύρισε το κεφάλι του στο πλάι και κοίταξε τον Μπέλαμι, ο οποίος

508


έκοβε βόλτες στο κέντρο του πάρκου ξεπαγιασμένος. Ο Σίμκινς μπορούσε να τον δει να τρέμει και να τουρτουρίζει. Εκείνη τη στιγμή ενεργοποιήθηκε η δόνηση του τηλεφώνου του. Ή τ α ν η Σάτο. «Πόσο έχει καθυστερήσει ο στόχος μας;» ρώτησε επιτακτικά. Ο Σίμκινς συμβουλεύτηκε το χρονογράφο του. «Ο στόχος είπε είκοσι λεπτά. Έχουν περάσει σχεδόν σαράντα. Κάτι δεν πάει καλά». «Δεν πρόκειται να έρθει», είπε η Σάτο. «Τέλειωσε». Ο Σίμκινς ήξερε ότι είχε δίκιο. «Κανένα νέο από τον Χάρτμαν;» «Όχι, δεν τηλεφώνησε από το Καλοράμα Χάιτς. Ούτε μπορώ να τον βρω στο τηλέφωνο». Ο Σίμκινς μαγκώθηκε. Αν έτσι είχαν τα πράγματα, τότε σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά. «Μόλις τώρα κάλεσα το επιχειρησιακό κέντρο», είπε η Σάτο, «όμως ούτε εκείνοι μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί του». Αν είναι ποτέ δυνατόν! «Μπορούν να εντοπίσουν με δορυφόρο τη θέση του τζιπ;» «Ναι. Βρίσκεται σε μια ιδιωτική κατοικία στο Καλοράμα Χάιτς», είπε η Σάτο. «Συγκέντρωσε τους άντρες σου. Φεύγουμε».

Η Σάτο έκλεισε το τηλέφωνο της και έστρεψε το βλέμμα της προς τη μαγευτική γραμμή του ορίζοντα της πρωτεύουσας. Ένα ψυχρό ρεύμα αέρα διαπέρασε το λεπτό σακάκι της και τύλιξε τα χέρια της γύρω από το σώμα της για να ζεσταθεί. Η διευθύντρια Ινούε Σάτο δεν ήταν μια γυναίκα που ένιωθε συχνά να κρυώνει... ή να φοβάται. Τ η δεδομένη στιγμή όμως αισθανόταν και τα δύο.

106 Ο ΜΑΛ'ΑΧ ΦΟΡΟΥΣΕ ΜΟΝΑΧΑ το μεταξωτό περίζωμα καθώς ανέβαινε τρέχοντας τη ράμπα, περνούσε από την ατσάλινη πόρτα και έβγαινε


•509

από το μυστικό πέρασμα πίσω από τον πίνακα στο καθιστικό του. Πρέπει να προετοιμαστώ γρήγορα. Έριξε μια ματιά στο νεκρό πράκτορα της CIA που κείτονταν στον προθάλαμο. Το σπίτι έχει πάψει να είναι ασφαλές. Κρατώντας τη γρανιτένια πυραμίδα στο ένα του χέρι, τράβηξε γραμμή για το γραφείο του, στον πρώτο όροφο, και κάθισε μπροστά στο φορητό υπολογιστή του. Καθώς περίμενε να συνδεθεί, φαντάστηκε τον Λάνγκντον στο μυστικό υπόγειο και αναρωτήθηκε πόσες ημέρες ή ακόμα και εβδομάδες θα περνούσαν προτού ανακαλύψουν το πτώμα μέσα στη δεξαμενή. Δεν είχε σημασία. Ο Μαλ'άχ θα βρισκόταν ήδη πολύ μακριά. Ο Λάνγκντον έπαιξε το ρόλο τον... άψογα. Ό χ ι μόνο είχε κατορθώσει ο καθηγητής να επανενώσει τα κομμάτια της Τεκτονικής Πυραμίδας αλλά είχε λύσει και το γρίφο εκείνων των φαινομενικά ασυνάρτητων συμβόλων στη βάση της. Με μια πρώτη ματιά, τα σύμβολα φάνταζαν ανερμήνευτα, κι όμως η απάντηση ήταν απλή... Βρισκόταν διαρκώς μπροστά στα μάτια τους. Ο υπολογιστής του Μαλ'άχ άνοιξε και στην οθόνη εμφανίστηκε το ίδιο μήνυμα που είχε λάβει νωρίτερα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: μια φωτογραφία της χρυσής κορωνίδας της πυραμίδας, ένα τμήμα της οποίας κρυβόταν πίσω από το δάχτυλο του Γουόρεν Μπέλαμι. Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης • Η Β Β Τετραγώνου Φραγκλίνου Οκτώ... Τετραγώνον Φραγκλίνον. Η Κάθριν του είχε πει ότι η λέξη «τετράγωνο» αναφερόταν στην τετράγωνη πλατεία Φραγκλίνου. Είχε επίσης ομολογήσει ότι στην πλατεία παραμόνευαν πράκτορες της CIA, ελπίζοντας να συλλάβουν εκεί τον Μαλ'άχ και να ξεδιαλύνουν σε τι είδους Τάξη αναφερόταν το κείμενο. Στις τάξεις των τεκτόνων; Των Ιεροφυλάκων; Των Ροδόσταυρων; Σε καμία από αντές, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ, απόλυτα βέβαιος για αυτό. Ο Λάνγκντον είδε τψ αλήθεια.

510


Δέκα λεπτά νωρίτερα, με το νερό σχεδόν να καλύπτει το πρόσωπο του, ο καθηγητής του Χάρβαρντ είχε ανακαλύψει το κλειδί που αποκωδικοποιούσε το γρίφο της πυραμίδας. «Τάξης Οκτώ Τετράγωνο Φραγκλίνου!» είχε φωνάξει, με τον τρόμο αποτυπωμένο στο βλέμμα του. «Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης Οκτώ Τετραγώνου Φραγκλίνου!» Στην αρχή ο Μαλ'άχ δεν είχε καταλάβει τι σήμαινε αυτό. «Δεν είναι διεύθυνση!» ούρλιαξε ο Λάνγκντον με το στόμα κολλημένο στο παραθυράκι. «Είναι ένα Τετράγωνο Φραγκλίνου Τάξης Οκτώ! Ένα μαγικό τετράγωνο!» Ύστερα ανέφερε κάτι για τον Άλμπρεχτ Ντίρερ... και το πώς ο πρώτος κώδικας της πυραμίδας ήταν αυτός που υποδείκνυε τον τρόπο αποκωδικοποίησης του τελευταίου. Ο Μαλ'άχ γνώριζε τη σημασία των μαγικών τετραγώνων. Το αρχαίο κείμενο με τίτλο Για την Αηοκρνφιστική Φιλοσοφία* περιέγραφε λεπτομερώς τη μυστικιστική δύναμη των μαγικών τετραγώνων και τις μεθόδους σχεδιασμού πανίσχυρων ξορκιών βασισμένων σε μαγικά πλέγματα αριθμών. Τώρα ο Λάνγκντον του έλεγε ότι ένα μαγικό τετράγωνο αποτελούσε το κλειδί για την αποκωδικοποίηση του γρίφου στη βάση της πυραμίδας; «Χρειάζεσαι ένα μαγικό τετράγωνο οκτώ επί οκτώ!» ούρλιαζε ο καθηγητής, με τα χείλη του να είναι πλέον το μοναδικό σημείο του σώματος του που παρέμενε πάνω από την επιφάνεια του νερού. «Τα μαγικά τετράγωνα κατατάσσονται σε τάξεις! Ένα τετράγωνο τρία επί τρία είναι "τάξης τρία"! Έ ν α τετράγωνο τέσσερα επί τέσσερα είναι "τάξης τέσσερα"! Χρειάζεσαι ένα "τάξης οκτώ"!» Το νερό κόντευε να καλύψει τελείως τον Λάνγκντον, οπότε ο καθηγητής πήρε μια τελευταία απεγνωσμένη ανάσα και φώναξε κάτι σχετικά με ένα διάσημο τέκτονα, έναν πατέρα του αμερικανικού έθνους, επιστήμονα, μύστη, μαθηματικό, εφευρέτη... και δημιουργό του μυστικιστικού μαγικού τετραγώνου που έφερε το όνομά του μέχρι σήμερα. Φραγκλίνος. * Πρόκειται για το τρίτομο έργο του Γερμανού γιατρού, φιλοσόφου και αλχημιστή Χάινριχ Κορνέλιους Αγκρίπα φον Νέτεσχαϊμ με τίτλο De Occulta Philosophia (1509-1510), στο οποίο πραγματεύεται τη φυσική, τα μαθηματικά και τη θεολογία ως υποκατηγορίες της μαγείας. (Σ.τ.Ε.)


•511

Ε κ ε ί ν η τ η σ τ ι γ μ ή ο Μ α λ ' ά χ σ υ ν ε ι δ η τ ο π ο ί η σ ε ότι ο Λ ά ν γ κ ν τ ο ν είχε δίκιο. Τώρα, με κομμένη την ανάσα από την προσμονή, καθόταν μπροστά στο φ ο ρ η τ ό υπολογιστή του. Μια γ ρ ή γ ο ρ η α ν α ζ ή τ η σ η στο διαδίκτυο του απε'φερε δεκάδες αποτελέσματα, και ο Μαλ'άχ επέλεξε ένα και άρχισε να διαβάζει το κείμενο. ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ΦΡΑΓΚΛΙΝΟΥ ΤΑΞΗΣ ΟΚΤΩ Ένα από τα διασημότερα μαγικά τετράγωνα είναι το τετράγωνο τάξης οκτώ που δημοσιεύτηκε το 1769 από τον Αμερικανό επιστήμονα Βενιαμίν Φραγκλίνο, το οποίο ξεχώριζε επειδή περιλάμβανε για πρώτη φορά «κυρτά διαγώνια αθροίσματα». Το πάθος του Φραγκλίνου για τη συγκεκριμένη μυστικιστική μορφή τέχνης πιθανότατα πήγαζε από την προσωπική σχέση που διατηρούσε με εξέχοντες αλχημιστές και μύστες της εποχής του, καθώς και από την πίστη του στην αστρολογία, στοιχεία τα οποία αποτέλεσαν το υπόβαθρο των προβλέψεων που περιέλαβε στο Αλμανάκ του Φτωχού

Ρίτσαρντ*

52

61

4

13

20

29

36

45

14

3

62

51

46

35

30

19

53

60

5

12

21

28

37

44

11

6

59

54

43

38

27

22

55

58

7

10

23

26

39

42

9

8

57

56

41

40

25

24

50

63

2

15

18

31

34

47

16

1

64

49

48

33

32

17

* Για είκοσι πέντε χρόνια, από το 1732 μέχρι χο 1757, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος εξέδιδε χο Αλμανάκ τον Φτωχού Ρίτσαρντ (Poor Richard's Almanack), ένα ημερολόγιο με επιστημονικές γνώσεις σε εκλαϊκευμένη μ ο ρ φ ή και συμβουλές για χην προσωπική επιχυχία με γνώμονα χα χρηστά ήθη. Σχο αλμανάκ αυτό ο Φραγκλίνος έγραφε με το ψευδώνυμο «Ρίτσαρντ Σόντερς». (Σ.τ.Ε.)

512


Ο Μαλ'άχ παρατήρησε το φημισμε'νο δημιούργημα του Φραγκλίνου, ένα τετράγωνο οκτώ επί οκτώ, στο οποίο εμφανίζονταν όλοι οι αριθμοί από το ένα μέχρι και το εξήντα τέσσερα. Το άθροισμα κάθε σειράς, στήλης και διαγωνίου του τετραγώνου έδινε την ίδια μαγική σταθερά. Το μυστικό κρύβεται εντός Τάξης Οκτώ Τετράγωνου Φραγκλίνου. Ο Μαλ'άχ χαμογέλασε. Τρέμοντας από τον ενθουσιασμό του, άρπαξε τη γρανιτένια πυραμίδα, τη γύρισε ανάποδα και εξέτασε τη βάση της.

εD ( © II ) Ρ \ % δ (Κ t ¥ ο ΘA κ Δ e * τη. μ t / η1 Ο tr ε ¥ Au. i ! / 4 Η Κ
J I

Σ ,

CF

jTim

AWS m

TO

ft

Αυτά τα εξήντα τέσσερα σύμβολα έπρεπε να αναδιαταχθούν και να τοποθετηθούν σε διαφορετική σειρά, με την ακολουθία τους να καθορίζεται από τους αριθμούς στο μαγικό τετράγωνο του Φραγκλίνου. Παρότι ο Μαλ'άχ δεν μπορούσε να φανταστεί πώς ήταν δυνατόν να προκύψει ξαφνικά νόημα μέσα από αυτό το χαοτικό πλέγμα συμβόλων αν αυτά έμπαιναν σε άλΑη σειρά, πίστευε ακράδαντα στην αρχαία υπόσχεση. Ordo ab chao. Με την καρδιά του να χτυπάει ξέφρενα, πήρε ένα χαρτί και με


γρήγορες κινήσεις σχεδίασε ε'να πλέγμα οκτώ επί οκτώ, αφήνοντας τα τετράγωνα κενά. Στη συνέχεια άρχισε να τοποθετεί τα σύμβολα της πυραμίδας το ένα μετά το άλλο στις νέες θέσεις τους. Κατάπληκτος, διαπίοαωσε ότι σχεδόν αμέσως το πλέγμα άρχισε να βγάζει νόημα. Τάξη μέσα από το χάος! Ολοκλήρωσε την αποκρυπτογράφηση και έμεινε να κοιτάζει εμβρόντητος τη λΰση που είχε αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια του. Μια απίστευτη εικόνα είχε σχηματιστεί. Το ακατανόητο πλέγμα συμβόλων είχε μεταμορφωθεί... είχε αναδιαταχτεί... και, παρότι ο Μαλ'άχ δεν είχε συλλάβει ακόμα τη σημασία ολόκληρου του μηνύματος, καταλάβαινε αρκετά... Αρκετά ώστε να ξέρει πού ακριβώς έπρεπε να πάει στη συνέχεια. Η ηυμαμίδα δείχνει το δρόμο. Το πλέγμα των συμβόλων υποδείκνυε μια από τις σημαντικότερες μυστικιστικές τοποθεσίες στον κόσμο. Ή τ α ν ασύλληπτο, όμως επρόκειτο για την ίδια ακριβώς τοποθεσία με εκείνη στην οποία φαντασιωνόταν εξαρχής ο Μαλ'άχ ότι θα τερμάτιζε το ταξίδι του. Πεπρωμένο.

107 Η ΚΑΘΡΙΝ ΣΟΛΟΜΟΝ ΑΙΣΘΑΝΟΤΑΝ την κρύα πέτρινη πλάκα στην πλάτη της. Φρικτές εικόνες από το θάνατο του Ρόμπερτ συνέχιζαν να στριφογυρίζουν στο μυαλό της, μαζί με σκέψεις για τον αδερφό της. Είναι και ο Πίτερ νεκρός; Το αλλόκοτο εγχειρίδιο στο διπλανό τραπέζι την υποχρέωνε να σκέφτεται συνέχεια τι είδους μοίρα περίμενε και την ίδια. Ήρθε πραγματικά το τέλος; Παραδόξως, οι σκέψεις της στράφηκαν αιφνιδιαστικά στην έρευνά της στο πλαίσιο της Νοητικής Επιστήμης και στις πρόσφατες ανακαλύψεις της. Τα πάντα χάθηκαν, έγιναν καπνός. Δε θα κατάφερνε τελικά να μοιραστεί με την υπόλοιπη ανθρωπότητα όλα όσα είχε μά-

514


θει. Η πλέον συγκλονιστική ανακάλυψη είχε πραγματοποιηθεί πριν από μόλις μερικούς μήνες, τα αποτελέσματα της οποίας θα μπορούσαν να επαναπροσδιορίσουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι το θάνατο. Το μόνο βέβαιο ήταν ότι το να σκέφτεται τώρα εκείνο το πείραμα... της πρόσφερε μια απρόσμενη παρηγοριά. Όταν ήταν νεαρή κοπέλα, η Κάθριν Σόλομον συχνά αναρωτιόταν αν υπήρχε ζωή μετά το θάνατο. Υπάρχει παράδεισος; Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε; Μεγαλώνοντας, οι σπουδές της πάνω στην επιστήμη της πολύ γρήγορα έθεσαν στο περιθώριο κάθε απίθανη ιδέα σχετικά με τον παράδεισο, την κόλαση ή την άλλη ζωή. Η έννοια της «ζωής μετά το θάνατο», κατέληξε να αποδεχτεί η Κάθριν, ήταν μια ανθρώπινη επινόηση, ένα παραμύθι που μοναδικό στόχο είχε να απαλύνει την τρομακτική αλήθεια της θνητής ύπαρξής μας. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα... Ένα χρόνο πριν η Κάθριν και ο αδερφός της συζητούσαν ένα από τα πλέον επίμονα ερωτήματα της φιλοσοφίας: την ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής, και ειδικότερα το κατά πόσο οι άνθρωποι διέθεταν κάποιου είδους συνείδηση ικανή να επιβιώσει έξω από το σώμα. Και οι δύο διαισθάνονταν ότι η ανθρώπινη ψυχή πιθανότατα υπήρχε. Οι περισσότερες αρχαίες φιλοσοφίες συμφωνούσαν επ' αυτού. Η σοφία των βουδιστών και των βραχμάνων υιοθετούσε την έννοια της μετεμψύχωσης, της μεταφοράς της ψυχής σε ένα νέο σώμα μετά το θάνατο· οι πλατωνικοί όριζαν το σώμα ως μια «φυλακή» μέσα από την οποία δραπέτευε η ψυχή· οι δε Στωικοί ονόμαζαν την ψυχή «απόσπασμα του Θεού» και πίστευαν ότι με το θάνατο ανακαλούνταν από το Θεό. Η ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής, όπως διαπίστωνε μάλλον ενοχλημένη η Κάθριν, ήταν μάλλον ένα ζήτημα το οποίο σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να αποδειχτεί επιστημονικά. Η επιβεβαίωση της επιβίωσης μιας τέτοιας συνείδησης έξω από το ανθρώπινο σώμα μετά το θάνατο θα μπορούσε να παρομοιαστεί με την προσπάθεια εντοπισμού ενός μικρού σύννεφου καπνού χρόνια αφού είχε απελευθερωθεί στον αέρα. Μετά τη συζήτησή τους η Κάθριν είχε μια περίεργη ιδέα. Ο αδερφός της είχε αναφέρει το βιβλίο της Γενέσεως και την περιγραφή


•515

της ψυχής με την εβραϊκή λέξη neshemah, κάποιου είδους πνευματική «διάνοια» η οποία ήταν ξέχωρη από το σώμα.* Η Κάθριν σκέφτηκε ότι η λέξη διάνοια υπαινισσόταν την ύπαρξη σκέψης. Η Νοητική Επιστήμη ανέφερε ξεκάθαρα ότι οι σκέψεις διέθεταν μάζα, επομένως ήταν λογικό να θεωρήσει κανείς ότι και η ανθρώπινη ψυχή θα μπορούσε να διαθέτει μάζα. Μπορώ να ζυγίσω μια ανθρώπινη ψυχή; Κάτι τέτοιο ήταν, φυσικά, αδύνατον, ανόητο ακόμα και σαν σκέψη. Τρεις μέρες αργότερα η Κάθριν τινάχτηκε ξαφνικά από το βαθύ ύπνο της και ανακάθισε στο κρεβάτι της. Πετάχτηκε όρθια, οδήγησε μέχρι το εργαστήριο της και αμέσως άρχισε να εργάζεται πάνω στο σχεδιασμό ενός πειράματος το οποίο ήταν εντυπωσιακά απλό... και ταυτόχρονα τρομακτικά τολμηρό. Δεν μπορούσε να ξέρει αν το πείραμα θα λειτουργούσε, κι έτσι αποφάσισε να μην αναφέρει την ιδέα της στον Πίτερ μέχρι να ολοκληρωθεί η δουλειά της. Χρειάστηκαν τέσσερις μήνες, όμως τελικά η Κάθριν έφερε τον αδερφό της στο εργαστήριο. Του παρουσίασε ένα μηχάνημα το οποίο κρατούσε κρυμμένο στην αποθήκη του εργαστηρίου όλο αυτό το διάστημα. «Το σχεδίασα και το κατασκεύασα μόνη μου», είπε δείχνοντας στον Πίτερ την εφεύρεσή της. «Μπορείς να υποθέσεις τι είναι;» Ο αδερφός της κοίταξε απορημένος το αλλόκοτο μηχάνημα. «Κάποιου είδους θερμοκοιτίδα;» Η Κάθριν γέλασε και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, αν και η υπόθεση ήταν λογική. Το μηχάνημα πράγματι έμοιαζε κάπως με τις διάφανες θερμοκοιτίδες για τα πρόωρα γεννημένα μωρά που έβλεπε κανείς στα νοσοκομεία. Το συγκεκριμένο μηχάνημα όμως ήταν αρκετά μεγάλο ώστε να μπορεί να φιλοξενήσει έναν ενήλικο άνθρωπο σε πλήρη ανάπτυξη: μια μακριά αεροστεγής κάψουλα από διάφανο πλαστικό, που θύμιζε φουτουριστικό κρεβάτι. Ή τ α ν τοποθετημένο * Σχην ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα το συγκεκριμένο απόσπασμα από τον ε'βδομο στίχο του δεΰτερου κεφαλαίου της Γενέσεως έχει ως εξής: «καϊ ένεφύσησεν εις το πρόσωπον αϋτοϋ πνοήν ζωης, και έγένετο ό άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν». (Σ.τ.Ε.)


516

πάνω σε μια μεγάλη βάση εφοδιασμένη με ηλεκτρονικό εξοπλισμό. «Για να δούμε αν αυτό θα σε βοηθήσει να μαντέψεις», είπε η Κάθριν, συνδέοντας το μηχάνημα σε μια παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Πάνω στη βάση άναψε μια ψηφιακή οθόνη και διάφορες ενδείξεις άρχισαν να εναλλάσσονται γρήγορα καθώς η επιστήμονας ρύθμιζε προσεκτικά ορισμένα στοιχεία. Ό τ α ν τέλειωσε, η οθόνη έγραφε: 0,0000000000 χγρ. «Μια ζυγαριά;» ρώτησε ο Πίτερ απορημένος. «Δεν πρόκειται για μια οποιαδήποτε ζυγαριά». Η Κάθριν πήρε ένα κομματάκι χαρτί από ένα διπλανό πάγκο και το ακούμπησε προσεκτικά πάνω στην κάψουλα. Οι αριθμοί στην οθόνη άρχισαν να εναλλάσσονται ξανά και τελικά κατέληξαν σε μια νέα ένδειξη. 0,0008194325 χγρ. «Ψηφιακή ζυγαριά υψηλής ακριβείας», είπε. «Μπορεί να υπολογίσει βάρη της τάξης των λίγων μικρογραμμαρίων». Ο Πίτερ συνέχιζε να δείχνει απορημένος. «Έφτιαξες μια ζυγαριά ακριβείας που μπορεί να χωρέσει... άνθρωπο;» «Ακριβώς». Σήκωσε το διάφανο καπάκι του μηχανήματος. «Αν τοποθετήσω έναν άνθρωπο μέσα σε αυτή την κάψουλα και κλείσω το καπάκι, τότε το άτομο θα βρεθεί μέσα σε ένα απόλυτα αεροστεγές σύστημα. Τίποτα δεν μπορεί να εισχωρήσει ή να διαφύγει. Κανένα αέριο, κανένα υγρό, ούτε καν σωματίδια σκόνης. Τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από εκεί μέσα, ούτε καν η ανάσα του ατόμου, ο εξατμιζόμενος ιδρώτας, όωματικά υγρά, τίποτα». Ο Πίτερ πέρασε τα δάχτυλα μέσα από τα πυκνά ασημόχρωμα μαλλιά του - μια νευρική κίνηση την οποία συνήθιζε και η αδερφή του. «Χμμμ... προφανώς, ένας άνθρωπος θα πέθαινε εκεί μέσα πολύ γρήγορα». Η Κάθριν έγνεψε καταφατικά.


•517

«Μέσα σε έξι λεπτά περίπου, ανάλογα με το ρυθμό της αναπνοής του». Ο Πίτερ στράφηκε προς το μέρος της. «Δεν καταλαβαίνω». Του χαμογέλασε. «Θα καταλάβεις». Αφήνοντας το μηχάνημα πίσω της, η Κάθριν οδήγησε τον Πίτερ στο δωμάτιο ελέγχου του «Κύβου» και τον έβαλε να καθίσει μπροστά στην τεράστια οθόνη πλάσματος. Άρχισε να πληκτρολογεί και εντόπισε μια σειρά από αρχεία βίντεο τα οποία ήταν αποθηκευμένα στους ολογραφικούς δίσκους. Ό τ α ν άναψε η οθόνη πλάσματος, η εικόνα που εμφανίστηκε μπροστά τους θύμιζε ερασιτεχνική λήψη. Η κάμερα κατέγραψε ένα απλό υπνοδωμάτιο με ένα άστρωτο κρεβάτι, μπουκάλια φαρμάκων, έναν αναπνευστήρα και μια συσκευή παρακολούθησης της καρδιάς. Ο Πίτερ παρακολούθησε απορημένος καθώς η κάμερα συνέχισε να κινείται στο χώρο και τελικά αποκάλυψε, κοντά στο κέντρο του υπνοδωματίου, το μηχάνημα της Κάθριν. Τα μάτια του Πίτερ γούρλωσαν. «Τι στην...» Το διάφανο καπάκι της συσκευής ήταν ανοιχτό και ένας υπερήλικας άντρας που φορούσε μάσκα οξυγόνου ήταν ξαπλωμένος στο εσωτερικό της. Η ηλικιωμένη γυναίκα του και μια νοσοκόμα στέκονταν δίπλα στην κάψουλα. Ο άντρας ανέπνεε με δυσκολία, ενώ τα μάτια του ήταν κλειστά. «Ο άντρας μέσα στην κάψουλα ήταν καθηγητής μου στο Γέιλ», είπε η Κάθριν. «Διατηρήσαμε επαφή όλα αυτά τα χρόνια. Αρρώστησε βαριά. Από παλιά έλεγε πως ήθελε να δωρίσει το σώμα του στην επιστήμη, οπότε, όταν του εξήγησα την ιδέα που είχα για αυτό το πείραμα, θέλησε αμέσως να συμμετάσχει». Ο Πίτερ είχε μείνει άφωνος από την κατάπληξη καθώς παρατηρούσε τη σκηνή η οποία εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του. Η νοσοκόμα στράφηκε προς τη σύζυγο του άντρα. «Έφτασε η στιγμή. Είναι έτοιμος». Η ηλικιωμένη γυναίκα σκούπισε τα δακρυσμένα μάτια της και έγνεψε καταφατικά με ήρεμη αποφασιστικότητα.

518


«Εντάξει». Πολΰ προσεκτικά, η νοσοκόμα έσκυψε πάνω από την κάψουλα και αφαίρεσε τη μάσκα οξυγόνου από τον άντρα. Εκείνος σάλεψε ελαφρά, όμως τα μάτια του παρέμειναν κλειστά. Στη συνέχεια η νοσοκόμα παραμέρισε τον αναπνευστήρα και τα υπόλοιπα μηχανήματα, αφήνοντας τον ηλικιωμένο άντρα απομονωμένο μέσα στην κάψουλα στο κέντρο του δωματίου. Η σύζυγος του ετοιμοθάνατου ανθρώπου πλησίασε την κάψουλα, έσκυψε από πάνω και φίλησε τρυφερά το μέτωπο του άντρα της. Ο ηλικιωμένος δεν άνοιξε τα μάτια του, όμως τα χείλη του κινήθηκαν σχεδόν ανεπαίσθητα, σχηματίζοντας ένα αδιόρατο γλυκό χαμόγελο. Χωρίς τη μάσκα του οξυγόνου, η αναπνοή του άντρα είχε γίνει κοπιώδης. Προφανώς, το τέλος ήταν κοντά. Με θαυμασιή δύναμη και ψυχραιμία, η σύζυγος του κατέβασε αργά το διάφανο καπάκι της κάψουλας και το σφράγισε, ακριβώς όπως της είχε δείξει η Κάθριν. Ο Πίτερ ταράχτηκε. «Κάθριν, για όνομα του Θεού, τι κάνετε εκεί;» «Μην ανησυχείς», ψιθύρισε εκείνη. «Υπάρχει αρκετός αέρας μέσα στην κάψουλα». Είχε παρακολουθήσει το βίντεο δεκάδες φορές ήδη, όμως οι εικόνες συνέχιζαν να κάνουν την καρδιά της να χτυπάει πιο γρήγορα. Έδειξε τη ζυγαριά κάτω από τη σφραγισμένη κάψουλα του ετοιμοθάνατου άντρα. Η ψηφιακή οθόνη έγραφε: 51,4534644 χγρ. «Αυτό είναι το σωματικό του βάρος», είπε η Κάθριν. Η ανάσα του ηλικιωμένου άντρα έγινε πιο κοφτή και ο Πίτερ έγειρε προς την οθόνη, καθηλωμένος από το θέαμα. «Αυτή ήταν η επιθυμία του», ψιθύρισε η Κάθριν. «Παρακολούθησε τι θα συμβεί». Η σύζυγος του ηλικιωμένου άντρα είχε οπισθοχωρήσει και τοίρα καθόταν στο κρεβάτι, παρακολουθώντας αμίλητη μαζί με τη νοσοκόμα. Στη διάρκεια των επόμενων εξήντα δευτερολέπτων η κοφτή ανάσα


του άντρα επιταχύνθηκε, ώσπου κάποια στιγμή, σαν να είχε επιλέξει ο ίδιος το πότε ακριβώς, πήρε απλά την τελευταία του αναπνοή. Τα πάντα σταμάτησαν. Ή τ α ν το τέλος. Η σύζυγος και η νοσοκόμα παρηγορούσαν βουβά η μια την άλλη. Τίποτα άλλο δε συνέβη. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ο Πίτερ γύρισε και κοίταξε την Κάθριν σαστισμένος. Μη βιάζεσαι, σκέφτηκε εκείνη, κατευθύνοντας ξανά το βλέμμα του αδερφού της στην ψηφιακή οθόνη της κάψουλας, η οποία συνέχιζε να καταγράφει το βάρος του νεκρού. Και τότε συνέβη κάτι απρόσμενο. Ό τ α ν το είδε, ο Πίτερ τινάχτηκε προς τα πίσω και παραλίγο να πέσει από την καρέκλα του. «Μα... αυτό είναι...» Κάλυψε το στόμα με την παλάμη του, σοκαρισμένος. «Δεν μπορώ να...» Σπάνιες ήταν οι φορές που ο σπουδαίος Πίτερ Σόλομον έμενε άφωνος. Η αντίδραση της Κάθριν ήταν παρόμοια τις πρώτες φορές που το είχε δει να συμβαίνει. Λίγες στιγμές μετά το θάνατο του άντρα η ένδειξη που καταγραφόταν στην οθόνη της ζυγαριάς μειώθηκε ξαφνικά. Ο άντρας είχε ελαφρύνει αμέσως μετά το θάνατο του. Η μεταβολή στο βάρος ήταν απειροελάχιστη, όμως ήταν μετρήσιμη... και η πιθανή ερμηνεία αυτής της διαφοροποίησης ήταν πραγματικά συγκλονιστική. Η Κάθριν θυμόταν να γράφει στις σημειώσεις του εργαστηρίου με τρεμάμενο χέρι: «Φαίνεται ότι υπάρχει κάποιο αόρατο "υλικό" το οποίο εξέρχεται από το ανθρώπινο σώμα κατά τη στιγμή του θανάτου. Διαθέτει μετρήσιμη μάζα η οποία δεν επηρεάζεται από υλικά εμπόδια. Οφείλω να υποθέσω ότι κινείται σε μια διάσταση την οποία αδυνατώ να προσδιορίσω επί του παρόντος». Κρίνοντας από την έκφραση απόλυτης κατάπληξης στο πρόσωπο του αδερφού της, καταλάβαινε πως κι εκείνος είχε συνειδητοποιήσει τη σημασία αυτού που είχε δει. «Κάθριν...» ψέλλισε, ανοιγοκλείνοντας τα γκρίζα μάτια του σαν

520


να ήθελε να βεβαιωθεί ότι δεν ονειρευόταν. «Νομίζω ότι κατάφερες να ζυγίσεις την ανθρώπινη ψυχή». Ακολούθησε παρατεταμένη σιωπή. Η Κάθριν διαισθάνθηκε ότι ο αδερφός της επιχειρούσε να κατανοήσει όλες τις ασύλληπτες και θαυμαστές προεκτάσεις του πειράματος. Θα χρειαστεί χρόνος. Αν αυτό που είχαν παρακολουθήσει ήταν πράγματι αυτό που έμοιαζε να είναι, δηλαδή η απόδειξη ότι μια ψυχή, ή συνείδηση, ή ζωτική δύναμη, μπορούσε να κινηθεί έξω από το πλαίσιο του σώματος, τότε μια σειρά από αναρίθμητα μεταφυσικά ερωτήματα μπορούσαν να εξεταστούν μέσα από ένα νέο, εκπληκτικό πρίσμα: η μετεμψύχωση, η κοσμική συνείδηση, οι επιθανάτιες εμπειρίες, η αστρική προβολή, η ασώματη τηλεπαρουσία, τα οράματα και ούτω καθεξής. Τα ιατρικά περιοδικά κατακλύζονταν από μαρτυρίες ασθενών οι οποίοι είχαν πεθάνει πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, είχαν δει το σώμα τους από ψηλά και στη συνέχεια είχαν επανέλθει στη ζωή. Ο Πίτερ παρέμενε αμίλητος και η Κάθριν παρατήρησε ότι είχε δακρύσει. Τον καταλάβαινε. Κι εκείνη είχε κλάψει. Ο Πίτερ και η Κάθριν είχαν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα, και για όποιον άνθρωπο είχε βρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση ακόμα και η παραμικρή υποψία ότι το ανθρώπινο πνεύμα συνέχιζε να υπάρχει μετά το θάνατο πρόσφερε κάποια ελπίδα. Θυμάται τον Ζάκαρι, σκέφτηκε η Κάθριν, αναγνωρίζοντας εκείνη τη βαθιά μελαγχολία στο βλέμμα του αδερφού της. Χρόνια ολόκληρα ο Πίτερ κουβαλούσε το βάρος της σκέψης ότι ήταν υπεύθυνος για το θάνατο του γιου του. Είχε πει στην Κάθριν πολλές φορές ότι η απόφασή του να αφήσει τον Ζάκαρι στη φυλακή ήταν το χειρότερο λάθος της ζωής του και ότι δε θα έβρισκε ποτέ τρόπο να συγχωρήσει τον εαυτό του. Μια πόρτα που έκλεισε με κρότο τράβηξε την προσοχή της Κάθριν και ξαφνικά βρέθηκε ξανά πίσω στο υπόγειο, ξαπλωμένη πάνω σε ένα κρύο πέτρινο τραπέζι. Η μεταλλική πόρτα στην κορυφή της ράμπας είχε κλείσει με δύναμη και ο άντρας με τα τατουάζ κατέβαινε προς το μέρος της. Τον άκουσε που μπήκε σε κάποιο από τα δωμάτια στο βάθος του διαδρόμου, έκανε κάτι εκεί και στη συνέχεια κατευ-


•521

θύνθηκε προς την αίθουσα στην οποία βρισκόταν η ίδια. Τ η στιγμή που μπήκε μέσα τον είδε να σπρώχνει κάτι μπροστά του. Κάτι βαρύ... πάνω σε τροχούς. Η Κάθριν απέμεινε να κοιτάζει εμβρόντητη. Ο άντρας με τα τατουάζ έσπρωχνε έναν άνθρωπο καθισμένο σε αναπηρική πολυθρόνα. Διανοητικά, ο εγκέφαλος της Κάθριν αναγνώρισε τον άντρα που καθόταν στην καρέκλα. Συναισθηματικά, το μυαλό της αδυνατούσε να αποδεχτεί αυτό που έβλεπε. Πίτερ; Δεν ήξερε αν έπρεπε να νιώθει χαρούμενη που ο αδερφός της ήταν ζωντανός... ή απόλυτα τρομοκρατημένη. Το σώμα του Πίτερ ήταν ξυρισμένο από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Τα πυκνά ασημένια μαλλιά του δεν υπήρχαν πια, ούτε τα φρύδια του, ενώ η λεία επιδερμίδα του γυάλιζε σαν να ήταν αλειμμένη με λάδι. Φορούσε μια μαύρη μεταξωτή ρόμπα. Εκεί όπου κανονικά έπρεπε να βρίσκεται η δεξιά του παλάμη δεν υπήρχε τίποτα, παρά μόνο ένας καθαρός καινούριος επίδεσμος. Το πονεμένο βλέμμα του αδερφού της στράφηκε προς το μέρος της, γεμάτο τύψεις και οδύνη. «Πίτερ!» Η φωνή της ράγισε. Ο αδερφός της προσπάθησε να μιλήσει, όμως κατάφερε να βγάλει μόνο μερικούς πνιχτούς λαρυγγικούς ήχους. Η Κάθριν συνειδητοποίησε ότι ήταν δεμένος πάνω στην καρέκλα και φιμωμένος. Ο άντρας με τα τατουάζ άπλωσε το χέρι και χάιδεψε το ξυρισμένο κρανίο του Πίτερ. «Προετοίμασα τον αδερφό σου για μια μεγάλη τιμή. Απόψε θα κληθεί να παίξει σημαντικό ρόλο». Το σώμα της Κάθριν πάγωσε. Όχι... «Ο Πίτερ κι εγώ πρέπει να φύγουμε σε λίγο, όμως σκέφτηκα πως θα ήθελες να τον αποχαιρετήσεις». «Πού θα τον πας;» ρώτησε εκείνη αδύναμα. Ο άντρας χαμογέλασε. «Ο Πίτερ κι εγώ πρέπει να ταξιδέψουμε στο ιερό βουνό. Εκεί βρίσκεται ο θησαυρός. Η Τεκτονική Πυραμίδα αποκάλυψε την τοποθεσία. Ο φίλος σου ο Ρόμπερτ Λάνγκντον βοήθησε πολύ». Η Κάθριν κοίταξε τον αδερφό της στα μάτια.

522


«Τον σκότωσε... Σκότωσε τον Ρόμπερτ». Το πρόσωπο του αδερφού της μετατράπηκε σε μια μάσκα αγωνίας και άρχισε να κουνάει βίαια το κεφάλι του, σαν να μην άντεχε άλλο πόνο. «Έλα, Πίτερ, ηρέμησε», είπε ο άντρας, χαϊδεύοντας ξανά το κρανίο του. «Μην αφήσεις αυτό το ασήμαντο ζήτημα να καταστρέψει μια ιδιαίτερη στιγμή. Αποχαιρέτησε την αδερφούλα σου. Αυτή είναι η τελευταία σας οικογενειακή συγκέντρωση». Η Κάθριν ένιωσε το μυαλό της να κατακλύζεται από απόγνωση. «Γιατί το κάνεις αυτό;» του φώναξε. «Τι κακό σου έχουμε κάνει; Γιατί μισείς τόσο πολύ την οικογένειά μου;» Ο άντρας με τα τατουάζ πλησίασε και έφερε το στόμα του ακριβώς δίπλα στο αφτί της. «Έχω τους λόγους μου». Ύστερα πήγε στο τραπεζάκι και πήρε στο χέρι του το αλλόκοτο εγχειρίδιο. Στράφηκε ξανά προς την Κάθριν και έσυρε τη γυαλιστερή λεπίδα του πάνω στο μάγουλο της. «Αυτό ίσως είναι το πιο διάσημο μαχαίρι στην ιστορία». Η Κάθριν δεν ήξερε κανένα διάσημο μαχαίρι, όμως το συγκεκριμένο έδειχνε απειλητικό όσο και αρχαίο. Η λεπίδα του ήταν κοφτερή σαν ξυράφι. «Μην ανησυχείς», της είπε. «Δε σκοπεύω να χαραμίσω τη δύναμή του πάνω σου. Το φυλάω για μια πιο σημαντική θυσία... σε ένα πιο ιερό μέρος». Στράφηκε στον αδερφό της. «Πίτερ, εσύ αναγνωρίζεις αυτό το μαχαίρι, έτσι δεν είναι;» Τα μάτια του αδερφού της είχαν γουρλώσει από φόβο και κατάπληξη. «Ναι, Πίτερ, αυτό το αρχαίο τεχνούργημα συνεχίζει να υπάρχει. Το απέκτησα με τεράστια έξοδα... και το φύλαξα όλον αυτό τον καιρό για σένα. Επιτέλους, εσύ κι εγώ μπορούμε να ολοκληρώσουμε το επώδυνο ταξίδι μας μαζί». Με αυτά τα λόγια, τύλιξε προσεκτικά το εγχειρίδιο μέσα σε ένα ύφασμα, μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα που υπήρχαν πάνω στο τραπέζι: θυμίαμα, το φιαλίδιο με το σκούρο υγρό, λωρίδες λευκού μεταξιού και διάφορα άλλα τελετουργικά αντικείμενα. Στη συνέχεια τα τοποθέτησε μέσα στο δερμάτινο σακίδιο του Ρόμπερτ Λάνγκντον,


•523

μαζί με την Τεκτονική Πυραμίδα και την κορωνίδα. Η Κάθριν παρακολούθησε ανήμπορη τον άντρα να κλείνει το σακίδιο του Λάνγκντον και να στρέφεται στον αδερφό της. «Κουβάλησέ το εσύ, Πίτερ, εντάξει;» Ακούμπησε το βαρύ σακίδιο πάνω στα πόδια του Σόλομον. Στη συνέχεια ο άντρας πήγε σε ένα συρτάρι και άρχισε να ψάχνει κάτι. Η Κάθριν άκουσε κουδούνισμα μικρών μεταλλικών αντικειμένων. Όταν επέστρεψε, έπιασε το δεξί της χέρι και το ακινητοποίησε. Εκείνη δεν μπορούσε να δει τι έκανε, όμως ο Πίτερ φαίνεται ότι έβλεπε και, για μία ακόμα φορά, άρχισε να κουνιέται βίαια. Ξαφνικά η Κάθριν αισθάνθηκε ένα δυνατό τσίμπημα στο εσωτερικό του δεξιού της αγκώνα και μια περίεργη ζεστασιά να ρέει από εκεί. Ο Πίτερ έβγαζε πνιχτούς αγωνιώδεις ήχους και προσπαθούσε μάταια να σηκωθεί από τη βαριά καρέκλα. Η Κάθριν ένιωσε ένα παγερό μούδιασμα να απλώνεται στον πήχη του χεριού και στα ακροδάχτυλά της. Ό τ α ν ο άντρας απομακρύνθηκε, είδε για ποιο λόγο είχε αντιδράσει με τέτοια φρίκη ο αδερφός της. Ο άντρας με τα τατουάζ είχε τρυπήσει τη φλέβα της με τη βελόνα μιας ιατρικής σύριγγας, σαν να ήταν αιμοδότρια. Η βελόνα όμως δε συνδεόταν με κάποιο σωληνάκι. Αντί για αυτό, το αίμα της κυλούσε μέσα από αυτή... και χυνόταν στον αγκώνα, στον πήχη της και από εκεί πάνω στο πέτρινο τραπέζι. «Μια ανθρώπινη κλεψύδρα», είπε ο άντρας, γυρίζοντας προς τον Πίτερ. «Σε λίγο, όταν σου ζητήσω να παίξεις το ρόλο σου, θέλω να φέρεις στο μυαλό σου την Κάθριν... που θα πεθαίνει μόνη της εδώ κάτω, στο σκοτάδι». Η έκφραση του Πίτερ ήταν μια έκφραση απόλυτης αγωνίας. «Θα παραμείνει ζωντανή», είπε ο άντρας, «για περίπου μία ώρα. Αν συνεργαστείς μαζί μου και δεν καθυστερήσεις, θα έχω αρκετή ώρα στη διάθεσή μου για να τη σώσω. Φυσικά, αν μου φέρεις την παραμικρή αντίρρηση... η αδερφή σου θα πεθάνει εδώ, μόνη μες στο σκοτάδι». Ο Πίτερ έβγαλε μια άναρθρη κραυγή μέσα από το φίμωτρό του. «Καταλαβαίνω, καταλαβαίνω», είπε ο άντρας με τα τατουάζ, ακουμπώντας την παλάμη του πάνω στον ώμο του. «Σου είναι δύσκολο


524

αυτό. Όμως δε θα έπρεπε. Άλλωστε δε θα είναι η πρώτη φορά που θα εγκαταλείψεις στην τύχη του ένα μέλος της οικογένειάς σου». Έκανε μια παύση, έσκυψε και ψιθύρισε στο αφτί του Πίτερ. «Εννοώ, φυσικά, το γιο σου τον Ζάκαρι στις Φυλακές Σογκανλίκ». Ο Πίτερ άρχισε να χτυπιέται και έβγαλε άλλη μια πνιχτή κραυγή μέσα από το ύφασμα που έφραζε το στόμα του. «Σταμάτα!» φώναξε η Κάθριν. «Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη τη νύχτα», συνέχισε ο άντρας καθώς ολοκλήρωνε τις προετοιμασίες. «Άκουσα κάθε λέξη. Ο διευθυντής σού πρότεινε να ελευθερώσει το γιο σου, όμως εσύ προτίμησες να δώσεις ένα μάθημα στον Ζάκαρι... εγκαταλείποντάς τον. Και ο γιος σου το έμαθε το μάθημά του, έτσι δεν είναι;» Ο άντρας χαμογέλασε. «Η απώλεια του... ήταν κέρδος για μένα». Ο άντρας πήρε τώρα ένα κομμάτι λινού υφάσματος και το έχωσε βαθιά μέσα στο στόμα της Κάθριν. «Ο θάνατος», της ψιθύρισε, «πρέπει να έρχεται σιωπηλά». Ο Πίτερ πάλευε με όλη του δύναμη. Χωρίς να πει άλλη λέξη, ο άντρας με τα τατουάζ κύλησε την αναπηρική πολυθρόνα του έξω από το δωμάτιο, επιτρέποντάς του να ρίξει μια τελευταία, οδυνηρή ματιά στην αδερφή του. Η Κάθριν και ο Πίτερ κοιτάχτηκαν στα μάτια για τελευταία φορά. Ύστερα έφυγε. Η Κάθριν τους άκουσε να ανεβαίνουν τη ράμπα και να περνάνε από τη μεταλλική πόρτα. Μόλις βγήκαν, ο άντρας με τα τατουάζ κλείδωσε πίσω του την πόρτα και συνέχισε στο μυστικό πέρασμα πίσω από τις Τρεις Χάριτες. Λίγα λεπτά αργότερα ο κινητήρας ενός αυτοκινήτου πήρε μπροστά. Στην έπαυλη επικράτησε απόλυτη σιωπή. Ολομόναχη μες στο σκοτάδι, η Κάθριν συνέχιζε να αιμορραγεί.

108 αιωρούνταν σε μια απέραντη άβυσσο. Κανένα φως. Κανένας ήχος. Καμία αίσθηση. Τ ο ΠΝΕΥΜΑ Τ ό Υ ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ

•525


Μονάχα ένα ατέλειωτο κενό σιωπής. Απαλότητα. Απουσία βαρύτητας. Είχε αποδεσμευτεί από το σώμα του. Ή τ α ν ελεύθερος. Ο υλικός κόσμος είχε πάψει να υπάρχει. Ο χρόνος είχε πάψει να υπάρχει. Είχε μετατραπεί σε ατόφια συνείδηση πλέον, μια ασώματη συνείδηση που έπλεε μέσα στο κενό ενός απέραντου σύμπαντος.

109 Χ ο ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ UH-60 πετούσε χαμηλά πάνω από τις ταράτσες των κτιρίων του Καλοράμα Χάιτς, σπεύδοντας με ταχύτητα προς τις συντεταγμένες που είχε στείλει η ομάδα υποστήριξης. Ο πράκτορας Σίμκινς ήταν ο πρώτος που εντόπισε το μαύρο τζιπ σταθμευμένο λοξά στην πρασιά μιας έπαυλης. Η πύλη της ιδιοκτησίας ήταν κλειστή και στο κτίριο επικρατούσε σκοτάδι και σιωπή. Η Σάτο έδωσε εντολή για προσγείωση. Το αεροσκάφος προσγειώθηκε στην τεράστια πρασιά με το γρασίδι μπροστά από το κτίριο, ανάμεσα στα διάφορα αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα εκεί, μεταξύ των οποίων και το όχημα κάποιας ιδιωτικής εταιρείας ασφάλειας με έναν αναμμένο φάρο στην οροφή. Ο Σίμκινς και η ομάδα του αποβιβάστηκαν αμέσως, τράβηξαν τα όπλα τους και κινήθηκαν ταχύτατα προς τη βεράντα. Βρίσκοντας την μπροστινή πόρτα κλειδωμένη, ο Σίμκινς πλαισίωσε τα μάτια του με τις παλάμες του και κοίταξε μέσα από ένα παράθυρο. Ο προθάλαμος ήταν σκοτεινός, όμως ο πράκτορας κατάφερε να διακρίνει το αχνό περίγραμμα ενός σώματος σωριασμένου στο πάτωμα. «Σκατά!» ψιθύρισε. «Είναι ο Χάρτμαν». Ένας από τους άντρες του άρπαξε μια καρέκλα από τη βεράντα και την πέταξε στο παράθυρο. Ο ήχος του τζαμιού που γινόταν κομμάτια πνίγηκε μέσα στο διαρκή βόμβο του ελικόπτερου, που περίμενε πίσω τους με τις μηχανές αναμμένες. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα όλοι οι πράκτορες βρίσκονταν μέσα στο σπίτι. Ο Σίμκινς έτρεξε στον

526


προθάλαμο, γονάτισε δίπλα στον Χάρτμαν και προσπάθησε να βρει το σφυγμό του. Τίποτα. Παντού υπήρχαν αίματα. Τότε είδε το κατσαβίδι που ήταν καρφωμένο στο λαιμό του συναδέλφου του. Χριστέ μου! Σηκώθηκε και έγνεψε στους άντρες του να ξεκινήσουν πλήρη έρευνα του χώρου. Οι πράκτορες διασκορπίστηκαν στο ισόγειο, διαπερνώντας με τα σκόπευτρα λέιζερ των όπλων τους το σκοτάδι της πολυτελούς κατοικίας. Στο καθιστικό και στο γραφείο δεν εντόπισαν το παραμικρό, όμως στην τραπεζαρία, προς μεγάλη τους έκπληξη, ανακάλυψαν μια στραγγαλισμένη γυναίκα που φορούσε στολή σεκιούριτι. Ο Σίμκινς έβλεπε τις ελπίδες του να ανακαλύψει ζωντανούς τον Ρόμπερτ Λάνγκντον και την Κάθριν Σόλομον να εξανεμίζονται ταχύτατα. Ή τ α ν φανερό πως ο αδίστακτος δολοφόνος τους είχε στήσει παγίδα, κι εφόσον είχε καταφέρει να σκοτώσει έναν πράκτορα της CIA και μια γυναίκα που οπλοφορούσε, τότε ένας καθηγητής και μια επιστήμονας δεν είχαν καμία πιθανότητα να ξεφύγουν. Μόλις ολοκληρώθηκε ο έλεγχος του ισογείου, ο Σίμκινς έστειλε δύο πράκτορες να ερευνήσουν τον πάνω όροφο. Στο μεταξύ ο ίδιος εντόπισε λίγο πιο κάτω από την κουζίνα μια σκάλα που οδηγούσε στο υπόγειο και κίνησε προς τα εκεί. Ό τ α ν έφτασε στη βάση της σκάλας, άναψε τα φώτα. Το υπόγειο ήταν ευρύχωρο και πεντακάθαρο, σαν να μη χρησιμοποιούνταν ποτέ. Λέβητες, γυμνοί τσιμεντένιοι τοίχοι και μερικά κιβώτια. Δεν υπάρχει τίπ,οτα εδώ κάτω. Ο Σίμκινς επέστρεψε στην κουζίνα, ακριβώς τη στιγμή που οι άντρες του κατέβαιναν από τον πρώτο όροφο. Όλοι έγνεψαν αρνητικά. Το σπίτι ήταν εγκαταλελειμμένο. Δεν υπήρχε ψυχή εκεί. Ούτε άλλα πτώματα. Ο Σίμκινς ενημέρωσε μέσω ασυρμάτου τη Σάτο πως ο χώρος είχε ελεγχθεί και της έκανε το δυσάρεστο απολογισμό. Ό τ α ν έφτασε στον προθάλαμο, η Σάτο ήδη ανέβαινε τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στη βεράντα. Ο Γουόρεν Μπέλαμι διακρινόταν πίσω της, καθισμένος μέσα στο ελικόπτερο, σαστισμένος ακόμα, με το μεταλλικό χαρτοφύλακα της Σάτο ακουμπισμένο στα πόδια του. Ο φορητός υπολογιστής της διευθύντριας του Γραφείου Ασφαλείας της παρείχε πρόσβαση από οποιοδήποτε σημείο του κόσμου στο δί-


•527

κτυο υπολογιστών της CIA μέσω κωδικοποιημένων δορυφορικών συνδέσεων. Νωρίτερα εκείνο το βράδυ η Σάτο τον είχε χρησιμοποιήσει για να αποκαλύψει στον Μπέλαμι ορισμένες πληροφορίες που τον είχαν ταράξει τόσο πολύ, ώστε τον έπεισαν να συνεργαστεί πλήρως μαζί της. Ο Σίμκινς δεν μπορούσε να φανταστεί τι ήταν αυτό που είχε δει ο Μπέλαμι, όμως, ό,τι κι αν ήταν, έκτοτε ο Αρχιτέκτονας παρέμενε σε κατάσταση σοκ. Μόλις η Σάτο βρέθηκε στον προθάλαμο, κοντοστάθηκε και χαμήλωσε το κεφάλι της προς το πτώμα του Χάρτμαν. Αμέσως μετά σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε κατάματα τον Σίμκινς. «Κανένα ίχνος του Αάνγκντον ή της Κάθριν; Ή του Πίτερ Σόλομον;» Ο Σίμκινς κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Αν είναι ακόμα ζωντανοί, τους έχει πάρει μαζί του». «Μήπως εντοπίσατε κάποιον υπολογιστή στο σπίτι;» «Μάλιστα. Στο γραφείο». «Πήγαινέ με εκεί». Ο Σίμκινς οδήγησε τη Σάτο από τον προθάλαμο στο καθιστικό. Το πυκνό χαλί ήταν γεμάτο σπασμένα γυαλιά από το κατεστραμμένο τζάμι. Πέρασαν μπροστά από ένα τζάκι, ένα μεγάλο πίνακα και αρκετά ράφια με βιβλία, καταλήγοντας στην πόρτα ενός γραφείου. Οι τοίχοι του δωματίου ήταν επενδυμένοι με ξύλο, ενώ πάνω σε ένα παμπάλαιο έπιπλο γραφείου στεκόταν μια μεγάλη οθόνη υπολογιστή. Η Σάτο πέρασε πίσω από το γραφείο, έριξε μια ματιά στην οθόνη και αμέσως συνοφρυώθηκε. «Ανάθεμα», μουρμούρισε. Ο Σίμκινς ήρθε δίπλα της και κοίταξε την οθόνη. Ή τ α ν κλειστή. «Τι συμβαίνει;» Η Σάτο έδειξε μια κενή θέση στο γραφείο. «Χρησιμοποιεί φορητό υπολογιστή. Τον πήρε μαζί του». Ο Σίμκινς δεν καταλάβαινε. «Έχει κάποιες πληροφορίες που θέλετε να δείτε;» «Όχι», απάντησε η Σάτο με αυστηρό τόνο. «Έχει κάποιες πληροφορίες που δε θέλω να τις δει κανένας».

528


Μέσα στο μυστικό υπόγειο η Κάθριν Σόλομον είχε ακούσει τους ήχους από τον έλικα του ελικόπτερου και λίγο μετά γυαλιά να σπάνε και ποδοβολητό στο πάτωμα πάνω από το κεφάλι της. Προσπάθησε να καλέσει σε βοήθεια, όμως το πανί με το οποίο ήταν φιμωμένη δεν της το επέτρεπε. Μετά βίας κατάφερνε να βγάλει κάποιους πνιχτούς ήχους. Ό σ ο περισσότερο προσπαθούσε τόσο γρηγορότερα κυλούσε το αίμα από τον αγκώνα της. Είχε αρχίσει να λαχανιάζει και να ζαλίζεται. Η Κάθριν ήξερε ότι έπρεπε να ηρεμήσει. Βάλε το μυαλό σον να δουλέψει. Καταβάλλοντος τεράστια προσπάθεια, κατάφερε να οδηγηθεί σε κατάσταση διαλογισμού.

Το πνεύμα του Ρόμπερτ Λάνγκντον αιωρούνταν στο κενό. Προσπάθησε να διαπεράσει το ατέλειωτο τίποτα γύρω του και να εντοπίσει κάποιο σημείο αναφοράς. Δε βρήκε το παραμικρό. Απόλυτο σκοτάδι. Απόλυτη σιωπή. Απόλυτη γαλήνη. Δεν υπήρχε καν βαρύτητα, για να καταλάβει ποιο ήταν το πάνω και ποιο το κάτω. Είχε απαλλαγεί από το σώμα του. Αυτός τιρέηει να είναι ο θάνατος. Ο χρόνος έμοιαζε να παραμορφώνεται, να επεκτείνεται και να συρρικνώνεται, σαν να μην είχε κανένα νόημα σε αυτόν το χώρο. Είχε χάσει κάθε αντίληψη σχετικά με το πόση ώρα είχε μεσολαβήσει. Δέκα δευτερόλεπτα; Δέκα λεπτά; Δέκα μέρες; Ξαφνικά, σαν μακρινές πύρινες εκρήξεις σε κάποιους απομακρυσμένους γαλαξίες, άρχισαν να σχηματίζονται μνήμες, οι οποίες σάρωσαν τον Λάνγκντον σαν ωστικά κύματα, καλύπτοντας το απέραντο κενό. Την ίδια στιγμή ο Ρόμπερτ άρχισε να θυμάται. Οι εικόνες τον κατέκλυσαν, ολοζώντανες και τρομακτικές. Από πάνω του έβλεπε ένα πρόσωπο καλυμμένο με τατουάζ. Δύο ατσάλινες παλάμες ανασήκωσαν το κεφάλι του και το χτύπησαν ανελέητα στο δάπεδο. Πρώτα ήρθε ο πόνος... και ύστερα το σκοτάδι. Γκρίζο φως. Παλμοί. Τχνη αναμνήσεων. Ο Λάνγκντον βυθιζόταν, ημιλιπόθυμος, όλο


και πιο κάτω... κάτω... κάτω. Ο άντρας που του είχε επιτεθεί κάτι έψαλλε. Verbum significatium... Verbum omnificum... Verbumperdo...

110 Η ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΣΑΤΟ ΣΤΕΚΟΤΑΝ μόνη της στο γραφείο, περιμένοντας τα μέλη του τομέα δορυφορικών εικόνων της CIA να επεξεργαστούν το αίτημά της. Ένα από τα θετικά τού να εργάζεσαι στην περιοχή της Ουάσινγκτον ήταν η δορυφορική κάλυψη. Με λίγη τύχη, κάποιος από τους δορυφόρους ίσως να βρισκόταν σε κατάλληλη θέση ώστε να καταγράψει εικόνες αυτού του σπιτιού απόψε, αιχμαλωτίζοντας ίσως και τη στιγμή που ένα όχημα αναχωρούσε από το οίκημα μέσα στην προηγούμενη μισή ώρα. «Λυπάμαι», είπε ο τεχνικός δορυφόρων. «Δεν υπήρχε κάλυψη των συγκεκριμένων συντεταγμένων απόψε. Θέλετε να προωθήσω αίτημα μετακίνησης του δορυφόρου;» «Όχι, ευχαριστώ. Είναι ήδη πολύ αργά». Έκλεισε το τηλέφωνο. Η Σάτο ξεφύσηξε, μην έχοντας πλέον την παραμικρή ιδέα για το πώς θα κατάφερναν να εντοπίσουν την κατεύθυνση προς την οποία είχε διαφύγει ο στόχος τους. Πήγε στον προθάλαμο, όπου οι άντρες της είχαν τοποθετήσει το πτώμα του Χάρτμαν σε ειδική θήκη και το μετέφεραν στο ελικόπτερο. Η Σάτο είχε διατάξει τον Σίμκινς να συγκεντρώσει τους άντρες του και να ετοιμαστεί για την επιστροφή στην έδρα της υπηρεσίας, όμως εκείνος βρισκόταν στο καθιστικό, πεσμένος στα τέσσερα. Έμοιαζε να υποφέρει από ναυτία. «Είσαι εντάξει;» Γύρισε και την κοίταξε με μια παράξενη έκφραση στο πρόσωπο του. «Το είδατε αυτό;» Έδειξε το δάπεδο του καθιστικού. Η Σάτο πλησίασε και κοίταξε το πυκνό χαλί. Κούνησε το κεφάλι της, μη βλέποντας το παραμικρό. «Γονατιστέ», είπε ο Σίμκινς. «Κοιτάξτε το πέλος του χαλιού». Η Σάτο γονάτισε. Λίγο μετά το είδε. Οι ίνες του χαλιού έμοιαζαν

530


πατημένες, συμπιεσμένες κατά μήκος δύο ευθειών που φαίνονταν σαν αποτυπώματα τροχών, σαν κάτι βαρύ να είχε συρθεί κατά μήκος αυτού του δωματίου. «Το περίεργο», είπε ο Σίμκινς, «είναι το πού καταλήγουν τα ίχνη». Έδειξε το σημείο. Το βλέμμα της Σάτο ακολούθησε τις αχνές παράλληλες γραμμές πάνω στο χαλί του καθιστικού. Τα ίχνη έμοιαζαν να εξαφανίζονται κάτω από ένα μεγάλο πίνακα που κάλυπτε ολόκληρο τον τοίχο, από το δάπεδο μέχρι την οροφή, δίπλα στο τζάκι. Τι στην ευχή; Ο Σίμκινς πλησίασε τον πίνακα και προσπάθησε να τον απομακρύνει από τον τοίχο. Ο πίνακας παρέμεινε ακίνητος στη θέση του. «Είναι στερεωμένος καλά», είπε, διατρέχοντας με τα δάχτυλά του την κορνίζα του. «Μισό λεπτό, υπάρχει κάτι εδώ...» Το δάχτυλο του βρήκε ένα μικρό μοχλό στη βάση του πίνακα και ακούστηκε ένα σιγανό κλικ. Η Σάτο κινήθηκε προς τα εκεί τη στιγμή που ο Σίμκινς έσπρωχνε την κορνίζα και ολόκληρος ο πίνακας άρχιζε να κινείται αργά γύρω από τον άξονά του, σαν περιστρεφόμενη πόρτα. Σήκωσε το φακό του και τον έστρεψε προς το σκοτάδι που εκτεινόταν από πίσω. Η Σάτο μισόκλεισε τα μάτια της. Εδώ είμαστε. Στο βάθος ενός μικρού διαδρόμου υπήρχε μια βαριά μεταλλική πόρτα.

Οι μνήμες που είχαν διαπεράσει το σκοτάδι του μυαλού του Λάνγκντον άστραψαν και έσβησαν. Πίσω τους άφησαν ένα μονοπάτι από κατακόκκινες σπίθες που στροβιλίζονταν στο κενό, μαζί με κάποιο μακρινό απόκοσμο ψίθυρο. Verbum significatium... Verbum omnificum... Verbumperdo. Η ψαλμωδία επέμενε, σαν τις μονότονες φωνές μεσαιωνικού ύμνου. Verbum significatium... Verbum omnificum... Verbumperdo. Οι λέξεις τώρα αντηχούσαν στο κενό ολόγυρά του πολλαπλασιαζόμενες, καθώς νέες φωνές άρχιζαν να προστίθενται. Αποκάλυψη... Φραγκλίνος... Αποκάλυψη... Verbum... Αποκάλυψη...


•531

Εντελώς ξαφνικά, κάτι σαν πένθιμη καμπάνα ακούστηκε από κάπου μακριά. Η καμπάνα συνέχισε να χτυπάει, με τον ήχο της να δυναμώνει ολοένα. Οι χτύποι της γίνονταν όλο και πιο επιτακτικοί, σαν να ζητούσαν από τον Λάνγκντον να καταλάβει, σαν να παρότρυναν το πνεύμα του να ακολουθήσει.

111 Η

ΚΑΜΠΑΝΑ ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΟΥ ΡΟΛΟΓΙΟΥ σ υ ν έ χ ι σ ε ν α χ τ υ π ά ε ι ε π ί

τρία ολόκληρα λεπτά, προκαλώντας κλυδωνισμούς στον κρυστάλλινο πολυέλαιο που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι του Λάνγκντον. Πριν από δεκαετίες είχε παρακολουθήσει διαλέξεις σε αυτή τη δημοφιλή αίθουσα στην Ακαδημία Φίλιπς Έξετερ, σήμερα όμως βρισκόταν εκεί για να ακούσει έναν αγαπημένο του φίλο ο οποίος θα μιλούσε στους σπουδαστές. Καθώς τα φώτα χαμήλωναν, ο Λάνγκντον κάθισε στην τελευταία σειρά, στο βάθος της αίθουσας, κάτω από τα πορτρέτα των παλιών διευθυντών της σχολής. Στο ακροατήριο απλώθηκε σιωπή. Μέσα στο βαθύ σκοτάδι μια ψηλή σιλουέτα διέσχισε τη σκηνή και στάθηκε στο βήμα. «Καλημέρα», ψιθύρισε η απρόσωπη φωνή στο μικρόφωνο. Όλοι ανασηκώθηκαν προσπαθώντας να διακρίνουν ποιος τους μιλούσε. Ένας προβολέας διαφανειών άναψε εκείνη τη στιγμή, αποκαλύπτοντας την ξεθωριασμένη φωτογραφία ενός επιβλητικού κάστρου με πρόσοψη από κόκκινο ψαμμίτη, ψηλούς τετράγωνους πύργους και γοτθικά στοιχεία. Η σκιά μίλησε ξανά. «Ποιος μπορεί να μου πει πού βρίσκεται αυτό το κάστρο;» «Στην Αγγλία!» φώναξε ένα κορίτσι μες στο σκοτάδι. «Αυτή η πρόσοψη είναι ένας συνδυασμός πρώιμων γοτθικών και ύστερων ρομανικών στοιχείων, καθιστώντας τη χαρακτηριστικό παράδειγμα νορμανδικού κάστρου, γεγονός που τοποθετεί την κατασκευή του στην Αγγλία του δωδέκατου αιώνα».

532


«Εντυπωσιακό», απάντησε η απρόσωπη φωνή. «Βλέπω ότι κάποιος έχει μελετήσει αρχιτεκτονική». Σιγανά χαχανητά ακούστηκαν ένα γύρο. «Δυστυχώς», πρόσθεσε η φωνή, «αστόχησες κατά περίπου πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα και μισή χιλιετία». Το σχόλιο κέντρισε το ενδιαφέρον του ακροατηρίου. Ο προτζέκτορας πέρασε σε μια σύγχρονη έγχρωμη φωτογραφία του ίδιου κάστρου από διαφορετική γωνία. Οι πέτρινοι πύργοι του κυριαρχούσαν στο πρώτο πλάνο, όμως στο βάθος, απίστευτα κοντά, υψωνόταν ο επιβλητικός λευκός θόλος του αμερικανικού Καπιτωλίου. «Μισό λεπτό!» αναφώνησε το κορίτσι. «Υπάρχει νορμανδικό κάστρο οτην Ουάσινγκτον;» «Από το 1855», απάντησε η φωνή. «Όταν και τραβήχτηκε η επόμενη φωτογραφία». Έ ν α νέο σλάιντ έκανε την εμφάνισή του, μια ασπρόμαυρη λήψη κάποιου εσωτερικού χώρου η οποία απεικόνιζε μια τεράστια θολωτή αίθουσα χορού, διακοσμημένη με σκελετούς ζώων, προθήκες επιστημονικών εκθεμάτων, γυάλινα δοχεία με βιολογικά δείγματα, αρχαιολογικά ευρήματα και γύψινα εκμαγεία προϊστορικών ερπετών. «Αυτό το θαυμαστό κάστρο», είπε η φωνή, «ήταν το πρώτο πραγματικό μουσείο επιστημών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το δώρισε στην Αμερική ένας εύπορος Βρετανός επιστήμονας ο οποίος, όπως και οι πατέρες αυτού του έθνους, πίστευε ότι η νέα χώρα που οικοδομούνταν στην αμερικανική ήπειρο μπορούσε να εξελιχτεί στη γη της φώτισης. Κληροδότησε στους προγόνους μας μια τεράστια περιουσία και τους ζήτησε να χτίσουν στην καρδιά του αμερικανικού έθνους "ένα ίδρυμα για τη διεύρυνση και τη μετάδοση της γνώσης"». Έκανε μια μεγάλη παύση. «Ξέρει να μου πει κάποιος το όνομα αυτού του γενναιόδωρου επιστήμονα;» Μια ντροπαλή φωνή ακούστηκε από τις μπροστινές θέσεις. «Τζέιμς Σμίθσον,» Ψίθυροι υψώθηκαν από το ακροατήριο, καθώς πολλοί αναγνώριζαν το όνομα. «Πράγματι, ο Σμίθσον ήταν», απάντησε ο άντρας που στεκόταν


•533

στη σκηνή. Ο Πίτερ Σόλομον μετακινήθηκε στο φως, με τα γκρίζα μάτια του να σπιθίζουν παιχνιδιάρικα. «Καλημέρα. Ονομάζομαι Πίτερ Σόλομον και είμαι γραμματέας του Ιδρύματος Σμιθσόνιαν». Οι σπουδαστές ξέσπασαν σε ζωηρά χειροκροτήματα. Από το βάθος της αίθουσας ο Λάνγκντον παρακολουθούσε με θαυμασμό καθώς ο Πίτερ αιχμαλώτιζε το νεανικό ακροατήριο του μέσα από μια φωτογραφική περιήγηση στα πρώτα χρόνια της ιστορίας του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν. Η περιήγηση ξεκίνησε από το Κάστρο Σμιθσόνιαν, τα επιστημονικά εργαστήρια στο υπόγειο του, τους γεμάτους εκθέματα διαδρόμους του, μια αίθουσα γεμάτη μαλάκια, επιστήμονες που συστήνονταν ως «έφοροι μαλακόστρακων», ακόμα και μια παλιά φωτογραφία των δύο δημοφιλέστερων ενοίκων του κάστρου, ενός ζεύγους από κουκουβάγιες που άκουγαν στα ονόματα «Διάχυση» και «Πολλαπλασιασμός». Η παρουσίαση, διάρκειας μισής ώρας, έκλεισε με μια εντυπωσιακή εικόνα από δορυφόρο του Νάσιοναλ Μολ, το οποίο πλέον περιστοιχιζόταν από τεράστια κτίρια όπου στεγάζονταν μουσεία του Ιδρύματος Σμιθσόνιαν. «Όπως ανέφερα και στην αρχή της παρουσίασης», είπε ο Σόλομον, ολοκληρώνοντας την ομιλία του, «ο Τζέιμς Σμίθσον και οι πατέρες μας οραματίστηκαν τη μετατροπή αυτής της σπουδαίας χώρας σε έναν τόπο φώτισης και γνώσης. Πιστεύω ότι σήμερα θα ήταν περήφανοι. Το σπουδαίο ίδρυμα που δημιούργησαν αποτελεί ένα σύμβολο της επιστήμης και της γνώσης στην καρδιά των Ηνωμένων Πολιτειών. Αποτελεί ένα διαρκή, ζωντανό φόρο τιμής στο όραμα των εθνοπατέρων μας για την Αμερική, για μια χώρα θεμελιωμένη στις αρχές της γνώσης, της σοφίας και της επιστήμης». Ο Σόλομον έκλεισε τον προβολέα κάτω από ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Τα φώτα της αίθουσας άναψαν και ταυτόχρονα δεκάδες χέρια σηκώθηκαν για να θέσουν ερωτήσεις. Ο Σόλομον έδωσε το λόγο σε ένα κοκκινομάλλικο αγόρι στο κέντρο. «Κύριε Σόλομον;» είπε εκείνο απορημένο. «Είπατε ότι οι πρόγονοι μας άφησαν πίσω τους τις θρησκευτικές διώξεις στην Ευρώπη προκειμένου να δημιουργήσουν μια χώρα θεμελιωμένη στις αρχές της επιστημονικής προόδου».

534


«Σωστά». «Όμως... είχα την εντύπωση ότι σι πρόγονοι μας ήταν βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι και ότι θεμελίωσαν την Αμερική ωςχριστιανικό κράτος». Ο Σόλομον χαμογέλασε. «Φίλοι μου, μη με παρεξηγήσετε, οι πρόγονοι μας ήταν πράγματι βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι, όμως ήταν ντεϊστές, άνθρωποι οι οποίοι πίστευαν στο Θεό με έναν τρόπο καθολικό και ανοιχτόμυαλο. Το μόνο θρησκευτικό ιδεώδες που διατύπωσαν ήταν αυτό της ανεξιθρησκίας·». Πήρε το μικρόφωνο από το βάθρο και κατευθύνθηκε προς το χείλος της σκηνής. «Οι πατέρες του αμερικανικού έθνους είχαν το όραμα μιας πνευματικής ουτοπίας στην οποία η ελευθερία της σκέψης, η μόρφωση των μαζών και η επιστημονική πρόοδος θα αντικαθιστούσαν το σκοτάδι των ξεπερασμένων θρησκευτικών προκαταλήψεων». Έ ν α ξανθό κορίτσι στο βάθος της αίθουσας σήκωσε το χέρι. «Ναι;» «Κύριε Σόλομον», είπε κρατώντας ψηλά το κινητό της, «έκανα μια γρήγορη έρευνα για εσάς στο διαδίκτυο και η Wikipedia λέει ότι είστε εξέχων τέκτονας». Ο Σόλομον έδειξε το τεκτονικό δαχτυλίδι του. «Θα μπορούσα να σε είχα γλιτώσει από τη χρέωση». Οι μαθητές γέλασαν. «Ναι, εντάξει», συνέχισε το κορίτσι διστακτικά, «αλλά τώρα μόλις αναφερθήκατε σε "ξεπερασμένες θρησκευτικές προκαταλήψεις" και νομίζω πως, αν υπάρχει κάποια οργάνωση που ευθύνεται για τη διάδοση ξεπερασμένων προκαταλήψεων, αυτή είναι οι τέκτονες». Ο Σόλομον δε φάνηκε να ταράζεται. «Μάλιστα... Δηλαδή, πώς;» «Να, έχω διαβάσει πολλά για τον τεκτονισμό και ξέρω πως έχετε παράξενες αρχαίες τελετές και πεποιθήσεις. Αυτό εδώ το άρθρο στο διαδίκτυο αναφέρει ότι οι τέκτονες πιστεύουν στη δύναμη κάποιου είδους μαγικής σοφίας η οποία μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στη θεϊκή σφαίρα, σωστά;» Όλοι γύρισαν και κοίταξαν το κορίτσι σαν να ήταν τρελό.


«Κι όμως», είπε ο Σόλομον, «έχει δίκιο». Τα παιδιά στράφηκαν αμέσως προς το μέρος του με μάτια γουρλωμένα. Ο Σόλομον συγκρατήθηκε για να μη χαμογελάσει και ρώτησε το κορίτσι: «Μήπως το άρθρο περιέχει και άλλα διαδικτυακά ψήγματα σοφίας σχετικά με αυτή τη μαγική γνώση;». Το κορίτσι έδειχνε να αισθάνεται πολΰ άβολα, όμως άρχισε να διαβάζει το άρθρο από το διαδίκτυο. «"Προκειμένου να διασφαλιστεί ότι αυτή η ισχυρή σοφία δε θα χρησιμοποιούνταν από ανάξια άτομα, οι πρώτοι μΰστες κατέγραψαν τις γνώσεις τους κωδικοποιημένες, καλύπτοντας την ισχυρή αλήθεια πίσω από μεταφορές, σύμβολα, μύθους και αλληγορίες. Ακόμα και σήμερα αυτή η κωδικοποιημένη σοφία βρίσκεται ολόγυρά μας, αποτυπωμένη στη μυθολογία, στην τέχνη και στα αποκρυφιστικά κείμενα των αιώνων. Δυστυχώς, ο σύγχρονος άνθρωπος έχασε την ικανότητα να αποκωδικοποιεί αυτό το σύνθετο πλαίσιο συμβολισμών... και η μεγάλη αλήθεια χάθηκε για πάντα"». Ο Σόλομον περίμενε λίγο. «Αυτό είναι όλο;» Το κορίτσι ανακάθισε αμήχανα στη θέση του. «Όχι, αναφέρει και κάτι ακόμα». «Το φανταζόμουν. Σε παρακαλώ, διάβασε'το και ο' εμάς». Το κορίτσι έδειχνε να διστάζει, όμως ξερόβηξε και συνέχισε. «"Σύμφωνα με το θρύλο, οι σοφοί που κωδικοποίησαν τα Αρχαία Μυστήρια πριν από αιώνες άφησαν πίσω τους ένα είδος κλειδιού, έναν κωδικό ο οποίος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί προκειμένου να ξεκλειδώσει τα κωδικοποιημένα μυστικά. Αυτός ο μαγικός κωδικός, γνωστός ως "verbum significatium", λέγεται ότι έχει τη δύναμη να απομακρύνει το σκοτάδι και να ξεκλειδώσει τα Αρχαία Μυστήρια, αποκαλΰπτοντάς τα στην ανθρωπότητα"». Ο Σόλομον χαμογέλασε μελαγχολικά. «Α, ναι... το verbum significatium». Έμεινε για λίγο να ατενίζει το κενό και ύστερα έστρεψε το βλέμμα του ξανά στο ξανθό κορίτσι. «Και πού βρίσκεται αυτή η θαυμάσια λέξη τώρα;»

536


Το κορίτσι έδειχνε ιδιαίτερα αμήχανο και ήταν φανερό πως ευχόταν να μην είχε προκαλέσει τον επισκέπτη ομιλητή. Ολοκλήρωσε την ανάγνωση του άρθρου. «"Ο θρύλος αναφέρει ότι το verbum significatium βρίσκεται θαμμένο βαθιά και περιμένει υπομονετικά μια καθοριστική στιγμή στην ιστορία, μια στιγμή κατά την οποία η ανθρωπότητα δε θα μπορεί πλέον να επιβιώσει χωρίς την αλήθεια, τη γνώση και τη σοφία των αιώνων. Σε αυτό το σκοτεινό σταυροδρόμι, η ανθρωπότητα θα αποκαλύψει επιτέλους το verbum, γεγονός που θα σηματοδοτήσει μια θαυμαστή νέα εποχή διαφωτισμού"». Το κορίτσι έκλεισε το κινητό και χώθηκε στο κάθισμά του. Ύστερα από μια παρατεταμένη παύση, ένας άλλος σπουδαστής σήκωσε το χέρι του. «Κύριε Σόλομον, δεν τα ηιοτεύετε πραγματικά όλα αυτά, σωστά;» Ο Σόλομον χαμογέλασε. «Γιατί όχι; Οι μυθολογίες μας έχουν μια μακρά παράδοση μαγικών λέξεων οι οποίες προσφέρουν γνώση και θεϊκές δυνάμεις. Ακόμα και σήμερα τα παιδιά λένε "αμπρακατάμπρα" ελπίζοντας να δημιουργήσουν κάτι από το τίποτα. Φυσικά, έχουμε ξεχάσει όλοι πως η λέξη αυτή δεν είναι παιχνίδι: Έχει τις ρίζες της στον αρχαίο αραμαϊκό μυοπικισμό, καθώς η φράση "Άβρα ΚαΝτάμηρα" σημαίνει "δημιουργώ καθώς μιλώ"». Σιωπή. «Μα... κύριε», επέμεινε ο σπουδαστής, «σίγουρα δεν πιστεύετε ότι μια απλή λέξη, αυτό το verbum significatium, ό,τι κι αν είναι, έχει τη δύναμη να ξεκλειδώσει κάποια αρχαία σοφία... και να οδηγήσει στον παγκόσμιο διαφωτισμό;» Το πρόσωπο του Πίτερ Σόλομον παρέμεινε ανέκφραστο. «Οι προσωπικές μου απόψεις δε θα έπρεπε να σας απασχολούν. Αυτό που θα έηρεηε να σας απασχολεί είναι ότι η συγκεκριμένη προφητεία του επερχόμενου διαφωτισμού εμφανίζεται σχεδόν σε όλες τις θρησκείες και τις φιλοσοφικές παραδόσεις στον πλανήτη. Οι ινδουιστές την ονομάζουν "κοσμική εποχή Κρίτα", οι αστρολόγοι "Εποχή του Υδροχόου", οι εβραίοι αναφέρονται στον ερχομό του Μεσσία, οι θεοσοφιστές την αποκαλούν "Νέα Εποχή", οι κοσμολόγοι "Αρ-


μανική Σύγκλιση", προβλέποντας, μάλιστα, την ακριβή ημερομηνία». «21 Δεκεμβρίου του 2012!» αναφώνησε κάποιος. «Ναι, ανησυχητικά σύντομα, αν πιστεύει κανείς στα μαθηματικά των Μάγια». Ο Λάνγκντον γέλασε πνιχτά, καθώς θυμήθηκε πώς δέκα χρόνια πριν ο Σόλομον είχε διαβλέψει την τωρινή κατάσταση στην τηλεόραση με τις διάφορες εκπομπές που θα προέβλεπαν πως το 2012 θα σηματοδοτούσε το τέλος του κόσμου. «Προσπερνώντας τη χρονική πρόβλεψη», είπε ο Σόλομον, «μου προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι σε ολόκληρη την πορεία της ιστορίας όλες οι διαφορετικές φιλοσοφίες της ανθρωπότητας συνέκλιναν σε ένα πράγμα: στην επερχόμενη άφιξη του διαφωτισμού. Σε κάθε πολιτισμό, σε κάθε εποχή, σε κάθε γωνιά του κόσμου τα ανθρώπινα όνειρα εστίαζαν στην ίδια ακριβώς έννοια: στην τελική αποθέωση του ανθρώπου, στην επικείμενη μεταμόρφωση του ανθρώπινου νου ώστε να αξιοποιήσει πλήρως τις δυνατότητές του». Χαμογέλασε. «Ποια θα μπορούσε να είναι η εξήγηση για μια τέτοια πανανθρώπινη ταύτιση απόψεων;» «Η αλήθεια», ψιθύρισε κάποιος από το ακροατήριο. Ο Σόλομον γύρισε αμέσως προς τα εκεί. «Ποιος το είπε αυτό;» Το χέρι που σηκώθηκε ανήκε σε ένα μικρόσωμο αγόρι ασιατικής καταγωγής, του οποίου τα απαλά χαρακτηριστικά οδηγούσαν στην εικασία ότι καταγόταν από το Νεπάλ ή το Θιβέτ. «Τσως να υπάρχει κάποια πανανθρώπινη αλήθεια χαραγμένη στις ψυχές όλων μας. Τσως να μοιραζόμαστε όλοι την ίδια ακριβώς ιστορία, σαν ένα κοινό στοιχείο του γενετικού μας κώδικα. Τσως αυτή η συλλογική αλήθεια να είναι υπεύθυνη για την ομοιότητα των παραδόσεών μας». Ο Σόλομον χαμογελούσε πλατιά καθώς ένωνε τις παλάμες του και υποκλινόταν με σεβασμό στο αγόρι. «Σ' ευχαριστώ». Όλοι σώπασαν. «Η αλήθεια», είπε ο Σόλομον, απευθυνόμενος στο ακροατήριο του. «Η αλήθεια διαθέτει δύναμη. Και, εφόσον όλους μάς έλκουν παρό-

538


μοιες ιδέες, ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή οι ιδέες αυτές είναι αληθινές, χαραγμένες βαθιά μέσα στον καθένα μας. Κι όταν ακούμε την αλήθεια, ακόμα κι αν δεν την καταλαβαίνουμε, την αισθανόμαστε να αντηχεί μέσα μας, παλλόμενη στο ρυθμό της ασυνείδητης σοφίας μας. Ίσως να μη μαθαίνουμε την αλήθεια, αλλά να την ανακαλούμε, να την ξαναθυμόμαστε, να τη συνειδητοποιούμε εκ νέου... ως κάτι που βρίσκεται ήδη μέσα μας». Στην αίθουσα επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Ο Σόλομον άφησε να περάσει αρκετή ώρα ώστε να σκεφτούν οι σπουδαστές τα όσα τους είχε πει και στη συνέχεια πρόσθεσε: «Κλείνοντας, θα ήθελα να σας προειδοποιήσω ότι η αποκάλυψη της αλήθειας δεν είναι ποτέ εύκολη. Σε ολόκληρη την ιστορία, κάθε περίοδος διαφωτισμού έχει συνοδευτεί από σκοτάδι, την αντίρροπη δύναμη που ωθεί προς την άλλη κατεύθυνση. Έτσι είναι οι νόμοι της φύσης και της ισορροπίας. Κι αν λάβουμε υπόψη μας το σκοτάδι που απλώνεται στον κόσμο σήμερα, δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το φως ενισχύεται αντίστοιχα. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας πραγματικά σπουδαίας περιόδου διαφωτισμού και όλοι μας -όλοι σας- είμαστε ιδιαίτερα ευλογημένοι που ζούμε σε αυτή την καθοριστική στιγμή της ιστορίας. Από όλους τους ανθρώπους που έζησαν ποτέ, σε όλες τις εποχές της ιστορίας, εμείς βρεθήκαμε σε αυτή τη χρονική συγκυρία που θα μας επιτρέψει να οταθούμε μάρτυρες της τελικής μας αναγέννησης. Έπειτα από χιλιετίες σκοταδιού, θα δούμε τις επιστήμες μας, το πνεύμα μας, ακόμα και τις θρησκείες μας να αποκαλύπτουν την αλήθεια». Δυνατά χειροκροτήματα ετοιμάζονταν να ξεσπάσουν στην αίθουσα, όταν ο Σόλομον σήκωσε το χέρι του παρακαλώντας να γίνει ησυχία. «Δεσποινίς;» Έδειξε το ξανθό κορίτσι με το κινητό τηλέφωνο στο βάθος της αίθουσας. «Ξέρω ότι εμείς οι δύο δε συμφωνήσαμε σε πολλά πράγματα, όμως θέλω να σας ευχαριστήσω. Το πάθος σας είναι σημαντικός καταλύτης στις επικείμενες αλλαγές. Το σκοτάδι τρέφεται από την απάθεια... και το πάθος είναι το ισχυρότερο αντίδοτο που διαθέτουμε. Συνεχίστε να μελετάτε την πίστη σας. Μελετήστε τη Βίβλο». Χαμογέλασε. «Ειδικά τις τελευταίες σελίδες».


«Την Αποκάλυψη;» ρώτησε εκείνη. «Ακριβώς. Το βιβλίο της Αποκάλυψης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της κοινής μας αλήθειας. Το τελευταίο βιβλίο της Βίβλου περιγράφει την ίδια ακριβώς ιστορία με αναρίθμητες άλλες παραδόσεις. Όλες προβλέπουν την επερχόμενη αποκάλυψη μιας καταλυτικής σοφίας». «Μα... η Αποκάλυψη δεν αναφέρεται στο τέλος του κόσμου;» ρώτησε ένας άλλος σπουδαστής. «Ξέρετε, στον Αντίχριστο, στον Αρμαγεδδώνα, στην τελική μάχη μεταξύ καλού και κακού;» Ο Σόλομον γέλασε πνιχτά. «Ποιος από εσάς παρακολουθεί μαθήματα ελληνικών;» Υψώθηκαν αρκετά χέρια. «Τι σημαίνει η λέξη "αποκάλυψη" στην κυριολεξία;» «Σημαίνει...» άρχισε να λέει ένας μαθητής, όμως σταμάτησε, αιφνιδιασμένος από την ξαφνική συνειδητοποίηση. «"Αποκάλυψη" σημαίνει "απομάκρυνση της κάλυψης", "φανέρωση"». Ο Σόλομον έγνεψε επιδοκιμαστικά στο αγόρι. «Ακριβώς. Η Αποκάλυψη είναι στην κυριολεξία η παρουσίαση της αλήθειας. Το βιβλίο της Αποκάλυψης στη Βίβλο προβλέπει ότι θα φανερωθεί μια σπουδαία αλήθεια και μια απίστευτη σοφία. Η Αποκάλυψη δεν είναι το τέλος του κόσμου, αλλά το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Η προφητεία της Αποκάλυψης είναι απλώς ένα από τα θαυμάσια μηνύματα της Βίβλου που η σημασία τους διαστρεβλώθηκε». Ο Σόλομον πλησίασε ξανά στην άκρη της σκηνής. «Πιστέψτε με, η Αποκάλυψη πράγματι πλησιάζει... και δε θα θυμίζει σε τίποτα όλα αυτά που έχουμε διδαχτεί». Ψηλά πάνω από το κεφάλι του άρχισε να χτυπάει η καμπάνα. Οι σπουδαστές ξέσπασαν σε ενθουσιώδη, καταιγιστικά χειροκροτήματα.

112 Η ΚΑΘΡΙΝ ΣΟΛΟΜΟΝ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ στα όρια της λιποθυμίας, όταν την αιφνιδίασε το ωστικό κύμα μιας εκκωφαντικής έκρηξης.

540


Λίγες στιγμές αργότερα μύρισε καπνό. Τα αφτιά της βούιζαν. Πνιχτές φωνές ακούγονταν. Μακρινές. Γεμάτες ένταση. Βήματα. Ξαφνικά μπορούσε να αναπνεύσει πιο καλά. Το ύφασμα είχε αφαιρεθεί από το στόμα της. «Είστε ασφαλής», ψιθύρισε μια αντρική φωνή. «Λίγη υπομονή ακόμα». Περίμενε πως ο άντρας θα αφαιρούσε τη βελόνα από το μπράτσο της, όμως εκείνος εκτόξευε αυστηρές διαταγές σε κάποιους άλλους. «Φέρτε το φαρμακείο... συνδέστε έναν ορό στη βελόνα... διοχετεύατε γαλακτικό διάλυμα Ρίνγκερ... μετρήστε την πίεση». Τ η στιγμή που ο άντρας άρχισε να ελέγχει τις ζωτικές της ενδείξεις είπε: «Κυρία Σόλομον, το άτομο που σας έκανε αυτό το πράγμα... πού πήγε;» Η Κάθριν προσπάθησε να μιλήσει, όμως δεν μπορούσε. «Κυρία Σόλομον;» επανέλαβε η φωνή. «Πού πήγε;» Προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια της, όμως της ήρθε λιποθυμία. «Πρέπει να μάθουμε ηον πήγε», επέμεινε ο άντρας. Η Κάθριν ψιθύρισε τρεις λέξεις, αν και ήξερε πως δεν μπορούσε να βγει νόημα από αυτές. «Στο... ιερό... βουνό».

Η διευθύντρια Σάτο πέρασε πάνω από τη διαλυμένη πόρτα και κατέβηκε από μια ράμπα στο μυστικό υπόγειο. Ένας από τους πράκτορες την περίμενε εκεί. «Διευθύντρια, νομίζω ότι βρήκαμε κάτι που σας ενδιαφέρει». Η Σάτο ακολούθησε τον πράκτορα σε ένα μικρό δωμάτιο στη μια πλευρά του στενού διαδρόμου. Ή τ α ν έντονα φωτισμένο και άδειο, εκτός από ένα σωρό ρούχων πεσμένων στο πάτωμα. Ανάμεσά τους η αξιωματούχος της CIA αναγνώρισε το σακάκι και τα παπούτσια του Λάνγκντον. Ο πράκτορας της έδειξε ένα μεγάλο κιβώτιο σαν φέρετρο στο βάθος του δωματίου. Τι στψ ευχή; Η Σάτο κατευθύνθηκε προς το κιβώτιο και διαπίστωσε ότι σε αυτό


•541

κατέληγε ένας διαφανής πλαστικός σωλήνας που περνούσε από τον τοίχο. Επιφυλακτικά, πλησίασε στη δεξαμενή. Τώρα μπορούσε να δει ότι στην πάνω πλευρά υπήρχε μια συρόμενη επιφάνεια. Άπλωσε το χέρι και τράβηξε το κάλυμμα, αποκαλύπτοντας ένα μικρό παράθυρο. Το θέαμα την τάραξε. Κάτω από τη διάφανη επιφάνεια αιωρούνταν μέσα σε κάποιο υγρό το ανέκφραστο πρόσωπο του καθηγητή Ρόμπερτ Λάνγκντον.

Φας! Το απέραντο κενό μέσα στο οποίο μετεωριζόταν ο Αάνγκντον ξαφνικά κατακλύστηκε από το φως ενός εκτυφλωτικού άστρου. Ακτίνες πάλλευκου φωτός σάρωσαν το μαύρο σκοτάδι, εισδύοντας στο μυαλό του, που το ένιωθε να εκρήγνυται. Το φως ήταν παντού. Ξαφνικά μέσα από το λαμπρό σύννεφο μπροστά του ξεπρόβαλε μια πανέμορφη σιλουέτα. Ή τ α ν ένα πρόσωπο... θολό, δυσδιάκριτο... δύο μάτια που τον κοίταζαν επίμονα μέσα από το κενό. Φωτεινές αχτίδες περιέβαλλαν το πρόσωπο και ο Αάνγκντον αναρωτήθηκε αν αντίκριζε το πρόσωπο του Θεού.

Η Σάτο κοίταζε στο εσωτερικό της δεξαμενής και αναρωτιόταν αν ο καθηγητής Αάνγκντον καταλάβαινε τι του συνέβαινε. Αμφέβαλλε. Άλλωστε η τεχνολογία αυτή αποσκοπούσε στον αποπροσανατολισμό. Οι δεξαμενές αισθητηριακής αποστέρησης είχαν κάνει την εμφάνισή τους τη δεκαετία του 1950 και παρέμεναν δημοφιλείς στις τάξεις των εύπορων οπαδών του Νιου Έιτζ που αναζητούσαν μια διαφορετική εμπειρία. Η «αιώρηση», όπως ήταν γνωστή η συγκεκριμένη διαδικασία, πρόσφερε μια υπερβατική εμπειρία που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με επιστροφή στη μήτρα. Επρόκειτο για ένα είδος διαλογιστικού βοηθήματος το οποίο ηρεμούσε την εγκεφαλική δραστηριότητα, απομακρύνοντας κάθε αισθητήριο ερέθισμα: φως, ήχο, αφή, ακόμα και την έλξη της βαρύτητας. Στις κλασικές δεξαμε-

542


νές ο χρήστης αιωρούνταν ανάσκελα μέσα σε ένα διάλυμα αλάτων το οποίο πρόσφερε ενισχυμένη άνωση και κρατούσε το πρόσωπο πάνω από το νερό, ώστε το άτομο να αναπνέει. Τα τελευταία χρόνια όμως είχε σημειωθεί αλματώδης εξέλιξη σε αυτό το πεδίο. Εμπλουτισμένοι με οξυγόνο υηερψθοράνθρακες. Αυτή η καινούρια τεχνολογία, γνωστή ως «πλήρης υγρός αερισμός», απείχε τόσο πολύ από ό,τι θα θεωρούσε φυσιολογικό ο μέσος άνθρωπος, ώστε ελάχιστοι πίστευαν ότι υπήρχε. Αναηνεύσιμο υγρό. Ο υγρός αερισμός ήταν πραγματικότητα από το 1966, όταν ο Λίλαντ Κλαρκ κατόρθωσε να διατηρήσει ζωντανό ένα ποντίκι το οποίο είχε παραμείνει βυθισμένο για αρκετές ώρες μέσα σε εμπλουτισμένους με οξυγόνο υπερφθοράνθρακες. Το 1989 η συγκεκριμένη τεχνολογία έκανε εντυπωσιακά την εμφάνισή της στην ταινία Η Άβυσσος, παρότι ελάχιστοι από όσους την παρακολούθησαν συνειδητοποίησαν ότι επρόκειτο για πραγματικό τεχνολογικό επίτευγμα. Ο πλήρης υγρός αερισμός είχε προκύψει μέσα από τις προσπάθειες της σύγχρονης επιστήμης να βοηθήσει τα πρόωρα γεννημένα νεογνά επιστρέφοντάς τα σε ένα υγρό περιβάλλον αντίστοιχο με εκείνο της μήτρας. Οι ανθρώπινοι πνεύμονες, έχοντας περάσει εννέα μήνες μέσα στη μήτρα, ήταν εξοικειωμένοι με αυτή την κατάσταση. Οι υπερφθοράνθρακες παλαιότερα ήταν υπερβολικά παχύρρευστοι για να είναι πλήρως αναπνεύσιμοι, όμως η πρόοδος της επιστήμης είχε οδηγήσει στη δημιουργία αναπνεύσιμων υγρών με πυκνότητα σχεδόν ανάλογη του νερού. Η Διεύθυνση Επιστήμης και Τεχνολογίας της CIA -οι «μάγοι του Λάνγκλεϊ», όπως ήταν γνωστοί στους κόλπους των μυστικών υπηρεσιών- είχε εργαστεί συστηματικά πάνω στη χρήση εμπλουτισμένων με οξυγόνο υπερφθορανθράκων με στόχο την ανάπτυξη τεχνολογιών για χρήση από τον αμερικανικό στρατό. Οι επίλεκτες μονάδες δυτών του ναυτικού είχαν διαπιστώσει ότι η αναπνοή εμπλουτισμένων με οξυγόνο υγρών αντί του συνηθισμένου μείγματος ηλίου και οξυγόνου τούς επέτρεπε να καταδύονται σε πολύ μεγαλύτερα βάθη χωρίς να διατρέχουν κινδύνους από την αύξηση της πίεσης. Αντίστοιχα, η NASA


•543

και η πολεμική αεροπορία είχαν ανακαλύψει ότι οι πιλότοι που ήταν εφοδιασμένοι με συσκευές υγροΰ αερισμού αντί των παραδοσιακών φιαλών οξυγόνου μπορούσαν να αντέξουν πολύ μεγαλύτερες βαρυτικές δυνάμεις απ' ό,τι συνήθως, επειδή το υγρό είχε τη δυνατότητα να τις κατανέμει πολύ πιο ομοιόμορφα στα εσωτερικά όργανα απ' ό,τι τα αέρια. Η Σάτο είχε ακούσει ότι πλέον υπήρχαν «εργαστήρια ακραίων εμπειριών» όπου μπορούσε να δοκιμάσει κανείς αυτές τις δεξαμενές πλήρους υγρού αερισμού, που ήταν γνωστές ως «μηχανές διαλογισμού» σε αυτούς τους κύκλους. Η συγκεκριμένη δεξαμενή πιθανότατα βρισκόταν εκεί για να πειραματίζεται με αυτή ο ιδιοκτήτης της, αν και η προσθήκη ενισχυμένων ασφαλειών δεν άφηνε αμφιβολίες στη Σάτο ότι είχε χρησιμοποιηθεί και για σκοτεινότερους σκοπούς. Επρόκειτο για μια τεχνική ανάκρισης την οποία γνώριζε καλά η CIA... Η περιώνυμη τεχνική της προσομοίωσης πνιγμού ήταν εξαιρετικά αποτελεσματική, επειδή το θύμα πραγματικά ηίοτενε ότι πνιγόταν. Η Σάτο γνώριζε αρκετές απόρρητες επιχειρήσεις στο πλαίσιο των οποίων είχαν χρησιμοποιηθεί δεξαμενές αισθητηριακής αποστέρησης προκειμένου η ψευδαίσθηση να οδηγηθεί σε τρομακτικά επίπεδα. Ένα θύμα το οποίο τοποθετούνταν μέσα σε αναπνεύσιμο υγρό μπορούσε κυριολεκτικά να «πνιγεί». Ο πανικός που συνδέεται με την αίσθηση του πνιγμού συνήθως δεν επέτρεπε στο θύμα να συνειδητοποιήσει ότι το υγρό που ανέπνεε ήταν ελαφρώς πιο πυκνό από το νερό. Ό τ α ν το υγρό κατέκλυζε τους πνεύμονές του, το θύμα συχνά λιποθυμούσε από το φόβο και στη συνέχεια ανακτούσε τις αισθήσεις του μέσα σε απόλυτη «απομόνωση». Παραλυτικές ουσίες που προκαλούσαν μια αίσθηση μουδιάσματος καθώς και παραισθησιογόνα αναμειγνύονταν με το θερμό, εμπλουτισμένο με οξυγόνο υγρό προκειμένου να δώσουν στον φυλακισμένο την αίσθηση ότι ήταν τελείως αποκομμένος από το σώμα του. Ό τ α ν ο εγκέφαλος έστελνε εντολές στα άκρα να κινηθούν, δεν υπήρχε καμία αντίδραση. Αυτή η αίσθηση του «θανάτου» ήταν αρκούντως τρομακτική από μόνη της, όμως ο πραγματικός αποπροσανατολισμός προκαλούνταν από τη διαδικασία «αναγέννησης», η οποία, με τη βοήθεια δυνατών φώτων, ψυχρού αέρα και εκκωφαντικού

544


θορύβου, μπορούσε να αποδειχτεί εξαιρετικά τραυματική και επώδυνη. Έπειτα από μερικές τέτοιες «αναγεννήσεις» και επακόλουθους «πνιγμούς» ο φυλακισμένος αποπροσανατολιζόταν σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν ζωντανός ή νεκρός, με αποτέλεσμα να αποκαλύπτει στον ανακριτή τα πάντα. Η Σάτο αναρωτήθηκε αν θα ήταν καλύτερα να περιμένει την άφιξη της ιατρικής ομάδας προκειμένου να βγάλουν τον Λάνγκντον από τη δεξαμενή, όμως ήξερε ότι δεν είχε τέτοια πολυτέλεια χρόνου. Πρέηει να μάθω ό,τι γνωρίζει. «Σβήστε τα φώτα», διέταξε. «Και βρείτε μου μερικές κουβέρτες».

Το εκτυφλωτικό άστρο εξαφανίστηκε. Μαζί του εξαφανίστηκε και το πρόσωπο. Το σκοτάδι επέστρεψε, όμως τώρα ο Λάνγκντον άκουγε μακρινούς ψιθύρους να αντηχούν στα έτη φωτός του κενού. Πνιχτές φωνές, ακατανόητες λέξεις... Ταυτόχρονα αισθανόταν κάποιες δονήσεις, σαν να βρισκόταν ο κόσμος στα πρόθυρα της διάλυσης. Και τότε συνέβη. Εντελώς απροειδοποίητα, το σύμπαν χωρίστηκε στη μέση. Ένα τεράστιο χάσμα άνοιξε στο κενό, σαν να είχαν καταρρεύσει οι συνεκτικοί δεσμοί του χώρου. Μια γκριζωπή ομίχλη εισέρρευσε ορμητικά μέσα από το άνοιγμα και ο Λάνγκντον βρέθηκε αντιμέτωπος με μια τρομακτική εικόνα: Ασώματα χέρια επιχειρούσαν να τον πιάσουν, άρπαζαν το σώμα του προσπαθώντας να τον αποσπάσουν βίαια από τον κόσμο του. Όχι! Δοκίμασε να τους αντισταθεί, όμως δεν είχε χέρια, δεν είχε γροθιές. Ή μήπως είχε; Ξαφνικά αισθάνθηκε το σώμα του να παίρνει υπόσταση γύρω από το πνεύμα του. Η σάρκα του είχε επιστρέψει και την άρπαζαν δυνατά χέρια, τραβώντας τη προς τα πάνω. Όχι! Σας παρακαλώ! Ό μ ω ς ήταν πολύ αργά. Ένας φρικτός πόνος τσάκισε το στήθος του καθώς τα χέρια τον τραβούσαν μέσα από το χάσμα. Ένιωθε λες και οι πνεύμονές του ήταν γεμάτοι άμμο. Δεν μπορώ να αναπνεύσω! Ξαφνικά βρέθηκε ανά-


•545

σκελα πάνω στην πιο κρύα, την πιο σκληρή επιφάνεια που θα μπορούσε να φανταστεί. Κάτι πίεζε το στήθος του, ξανά και ξανά, με δύναμη, επώδυνα. Η ζεστασιά που τον είχε κατακλύσει τον εγκατέλειπε. Θέλω να γυρίσω πίσω. Αισθανόταν σαν ένα μωρό που το είχαν αποσπάσει από τη μήτρα. Το σώμα του είχε παραδοθεί σε σπασμούς και το στόμα του έφτυνε κάποιο υγρό. Το στήθος και ο λαιμός του πονούσαν. Ο πόνος ήταν εξοντωτικός. Ο λαιμός του έκαιγε. Άκουγε φωνές ανθρώπων να μιλάνε, προσπαθώντας να διατηρήσουν τον τόνο τους χαμηλά, όμως ο ήχος ήταν εκκωφαντικός. Η όρασή του ήταν θολή, διέκρινε μονάχα κάποιες θαμπές μορφές. Το δέρμα του ήταν μουδιασμένο, το ένιωθε ξένο, νεκρό. Αισθανόταν ένα βάρος στο στήθος... πίεση. Αεν μτιορώ να ανασάνω! Συνέχιζε να φτύνει κάποιο υγρό. Έ ν α ακαταμάχητο αντανακλαστικό τον υποχρέωσε να αναπνεύσει. Κρύος αέρας εισχώρησε ορμητικά στους πνεύμονές του και αισθάνθηκε σαν νεογέννητο που παίρνει την πρώτη του ανάσα στον κόσμο. Ο κόσμος αυτός ήταν βασανιστικός. Το μόνο που ήθελε ο Αάνγκντον ήταν να επιστρέψει στη μήτρα.

Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον δεν είχε ιδέα πόση ώρα είχε περάσει. Μπορούσε να καταλάβει ότι ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα, τυλιγμένος σε πετσέτες και κουβέρτες, πάνω σε μια σκληρή επιφάνεια. Ένα γνώριμο πρόσωπο τον κοίταζε από ψηλά, όμως οι αχτίδες του θαυμάσιου φωτός είχαν εξαφανιστεί. Σε μια γωνιά του μυαλού του συνέχιζαν να αντηχούν μακρινοί ψαλμοί. Verbum significatium... Verbum omnificum... «Καθηγητά Λάνγκντον», ψιθύρισε μια φωνή, «ξέρετε πού βρίσκεστε;» Ο Ρόμπερτ έγνεψε αδύναμα, συνεχίζοντας να βήχει. Το σημαντικότερο ήταν ότι είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί τι συνέβαινε εκείνη τη νύχτα.


546

113 Τ Υ Λ Ι Γ Μ Έ Ν Ο ς ΣΕ ΜΆΛΛΙΝΕς ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ, Ο Λ ά ν γ κ ν τ ο ν σ τ ε κ ό τ α ν κ α ι

παρατηρούσε την ανοιχτή δεξαμενή με τα πόδια τον να τρέμουν. Το σώμα του του είχε επιστραφεί, αν και ο ίδιος ευχόταν να μην είχε συμβεί αυτό. Ο λαιμός και οι πνεύμονε'ς του έκαιγαν. Ο κόσμος αυτός φάνταζε σκληρός και ανελέητος. Λίγο νωρίτερα η Σάτο του είχε εξηγήσει τον τρόπο λειτουργίας της δεξαμενής, προσθέτοντας ότι, αν δεν τον είχε βγάλει από εκεί, θα πέθαινε από ασιτία, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ο Λάνγκντον δεν αμφέβαλλε ότι ο φίλος του είχε βιώσει μια αντίστοιχη εμπειρία. Ο Πίτερ βρίσκεται σε μια ενδιάμεση κατάσταση, του είχε πει ο άντρας με τα τατουάζ νωρίτερα εκείνο το βράδυ. Βρίσκεται στο καθαρτήριο. Αν ο Πίτερ είχε υποστεί περισσότερες από μία διαδικασίες «γέννησης» τέτοιου τύπου, δεν του έκανε καμία εντύπωση που είχε αποκαλύψει στο βασανιστή του ό,τι του είχε ζητήσει εκείνος να μάθει. Η Σάτο έγνεψε στον Λάνγκντον να την ακολουθήσει και εκείνος το έκανε, σέρνοντας αργά τα βήματά του σε ένα στενό διάδρομο, προχωρώντας βαθύτερα μέσα σε εκείνο το αλλόκοτο άντρο που έβλεπε τώρα για πρώτη φορά. Μπήκαν σε ένα τετράγωνο δωμάτιο με ένα πέτρινο τραπέζι και απόκοσμο φωτισμό. Η Κάθριν ήταν εκεί και ο Λάνγκντον αναστέναξε ανακουφισμένος. Παρ' όλα αυτά, η σκηνή ήταν ιδιαίτερα ανησυχητική. Η Κάθριν ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα πάνω στο πέτρινο τραπέζι. Στο πάτωμα υπήρχαν πετσέτες μουσκεμένες στο αίμα. Ένας πράκτορας της CIA κρατούσε το σακουλάκι ενός ορού από πάνω της, με το σωληνάριο να καταλήγει στο μπράτσο της. Η επιστήμονας έκλαιγε με πνιχτούς λυγμούς. «Κάθριν;» έκρωξε ο Λάνγκντον, καταφέρνοντας με κόπο να αρθρώσει το όνομά της. Εκείνη γύρισε το κεφάλι της, αποπροσανατολισμένη και σαστισμένη. «Ρόμπερτ;» Τα μάτια της γούρλωσαν, στην αρχή από κατάπληξη και μετά από χαρά. «Μα... σε είδα να πνίγεσαι!» Ο Λάνγκντον πλησίασε στο τραπέζι.


•547

Η Κάθριν ανακάθισε, αδιαφορώντας για τον ορά και τις αντιρρήσεις του πράκτορα που τη φρόντιζε. Ο Ρόμπερτ κατάφερε να φτάσει στο τραπέζι, οπότε εκείνη άπλωσε τα χέρια της και έκλειοε μέσα στην αγκαλιά της το καλυμμένο με κουβέρτες σώμα του, σφίγγοντάς τον πάνω της. «Δόξα τω Θεώ», ψιθύρισε, φιλώντας τον στο μάγουλο. Ύστερα τον φίλησε ξανά, αγκαλιάζοντας τον σαν να μην πίστευε ότι ήταν αληθινός. «Δεν καταλαβαίνω... πώς...» Η Σάτο άρχισε να λέει κάτι σχετικά με δεξαμενές αισθητηριακής αποστέρησης και εμπλουτισμένους με οξυγόνο υπερφθοράνθρακες, όμως ήταν φανερό πως η Κάθριν δεν την άκουγε. Απλώς, αγκάλιαζε σφιχτά τον Αάνγκντον. «Ρόμπερτ», είπε, «ο Πίτερ είναι ζωντανός». Η φωνή της έτρεμε καθώς διηγούνταν την τρομακτική σκηνή της συνάντησής της με τον αδερφό της. Περιέγραψε τη σωματική του κατάσταση, την αναπηρική καρέκλα, το αλλόκοτο μαχαίρι, τις αναφορές σε κάποιου είδους «θυσία» και το πώς εκείνη είχε αφεθεί να αιμορραγεί σαν ανθρώπινη κλεψύδρα προκειμένου να εξαναγκαστεί ο Πίτερ να συνεργαστεί άμεσα. Ο Λάνγκντον με δυσκολία μπορούσε να μιλήσει. «Μήπως... έχεις καμιά ιδέα... για το πού πήγαν;» «Είπε ότι θα πήγαινε τον Πίτερ στο ιερό βουνό». Ο Αάνγκντον αποτραβήχτηκε από την αγκαλιά της και την κοίταξε απορημένος. Η Κάθριν έκλαιγε. «Είπε ότι είχε αποκρυπτογραφήσει τα σύμβολα στη βάση της πυραμίδας και ότι η επιγραφή του υποδείκνυε να πάει στο ιερό βουνό». «Καθηγητά», παρενέβη επιτακτικά η Σάτο, «μήπως σας λέει κάτι αυτό;» Ο Λάνγκντον έγνεψε αρνητικά. «Τίποτα απολύτως». Ωστόσο δεν απελπιζόταν. «Αν βρήκε αυτές τις πληροφορίες στη βάση της πυραμίδας, τότε μπορούμε να τις βρούμε κι εμείς». Εγώ τον εξήγησα ηώς να Χύσει το γρίφο. Η Σάτο κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Η πυραμίδα είναι άφαντη. Την αναζητήσαμε. Προφανώς, χην πήρε μαζί του».

548


Ο Λάνγκντον παρέμεινε σιωπηλός για λίγο, κλείνοντας τα μάτια του και προσπαθώντας να θυμηθεί τι είχε δει στη βάση της. Το πλέγμα των συμβόλων ήταν από τις τελευταίες εικόνες που είχε δει πριν «πνιγεί», και αυτού του είδους οι τραυματικές εμπειρίες είχαν τον τρόπο τους να χαράσσονται ανεξίτηλα στον εγκέφαλο. Μπορούσε να θυμηθεί ένα μέρος του πλέγματος, οπωσδήποτε όχι ολόκληρο, ίσως όμως να ήταν αρκετό... Στράφηκε στη Σάτο και είπε βιαστικά: «Ίσως καταφέρω να θυμηθώ αρκετά από τα σύμβολα, όμως χρειάζομαι τη βοήθειά σας για να ψάξετε κάτι στο διαδίκτυο». Εκείνη έβγαλε αμέσως το κινητό της. «Κάντε μια αναζήτηση με τους όρους "Τάξης Οκτώ Τετράγωνο Φραγκλίνου"». Η Σάτο του έριξε μια έκπληκτη ματιά, όμως άρχισε να πληκτρολογεί χωρίς να κάνει ερωτήσεις. Η όραση του Λάνγκντον παρέμενε θολή, ενώ μόλις τώρα άρχιζε να παρατηρεί το αλλόκοτο περιβάλλον γύρω του. Συνειδητοποίησε ότι η πέτρινη επιφάνεια πάνω στην οποία ακουμπούσαν ήταν καλυμμένη από ξεραμένους λεκέδες αίματος και ο τοίχος στα δεξιά του ήταν σκεπασμένος με κείμενα, φωτογραφίες, σχεδιαγράμματα, χάρτες και έναν τεράσιιο ιστό από κλωστές που συνέδεε τα διάφορα στοιχεία μεταξύ τους. Θεέ μου! Κινήθηκε προς το εξωπραγματικό κολάζ, συνεχίζοντας να κρατάει τις κουβέρτες σφιχτά τυλιγμένες πάνω στο σώμα του. Μια πραγματικά αλλόκοτη συλλογή πληροφοριών ήταν αναρτημένη στον τοίχο: σελίδες από αρχαία κείμενα με μια ποικιλία θεμάτων, από τη μαύρη μαγεία μέχρι τις χριστιανικές Γραφές, σχεδιαγράμματα συμβόλων και μαγικά ξόρκια, σελίδες τυπωμένες από ιστότοπους που ασχολούνταν με θεωρίες συνωμοσίας, καθώς και φωτογραφίες της Ουάσινγκτον τραβηγμένες από δορυφόρους, πάνω στις οποίες υπήρχαν σημειωμένα ερωτηματικά. Σε μια από τις σελίδες υπήρχε ένας μακρύς κατάλογος λέξεων σε πολλές γλώσσες. Αναγνώρισε ορισμένες από αυτές ως ιερές τεκτονικές λέξεις, άλλες ως αρχαίες μαγικές λέξεις, ενώ κάποιες προέρχονταν από τελετουργικούς ψαλμούς.


•549

Τελικά, αυτό είναι ηου ψάχνει; Μια λέξη; Τόσο απλό είναι; Ο σκεπτικισμός με τον οποίο αντιμετώπιζε από παλιά ο Λάνγκντον την υπόθεση της Τεκτονικής Πυραμίδας βασιζόταν κατά κύριο λόγο σε αυτό που υποτίθεται ότι αποκάλυπτε, δηλαδή την τοποθεσία των Αρχαίων Μυστηρίων. Η ανακάλυψη αυτή υποχρεωτικά θα περιλάμβανε κάποια τεραστίων διαστάσεων κρύπτη, γεμάτη αναρίθμητες χιλιάδες τόμων οι οποίοι με κάποιον τρόπο θα είχαν καταφέρει να διασωθούν από τις εδώ και αιώνες κατεστραμμένες βιβλιοθήκες όπου φυλάσσονταν αρχικά. Η όλη θεωρία φάνταζε εντελώς απίθανη. Μια τόσο μεγάλη κρντιτη; Κάτω ατιό την Ουάσινγκτον; Τώρα όμως, συνδυάζοντας την ανάμνηση της ομιλίας του Πίτερ στην Ακαδημία Φίλιπς Έξετερ με αυτούς τους καταλόγους των μαγικών λέξεων, μια νέα, συναρπαστικά απρόσμενη εξήγηση πρόβαλλε μπροστά του. Ο Λάνγκντον σίγουρα δεν πίστευε στη δύναμη του μαγικού λόγου, όμως ήταν απόλυτα σαφές ότι ο άντρας με τα τατουάζ πίστευε. Οι σφυγμοί του πολλαπλασιάστηκαν καθώς παρατηρούσε ξανά τις χειρόγραφες σημειώσεις, τους χάρτες, τα κείμενα, τις εκτυπώσεις και όλες τις αλληλοσυνδεόμενες κλωστές και τα αυτοκόλλητα σημειώματα. Πράγματι, ένας θεματικός άξονας έκανε ξανά και ξανά την εμφάνισή του. Θεέ μου, ψάχνει το verbum significatium... τη Χαμένη Λέξη. Ο Λάνγκντον άφησε τη σκέψη αυτή να πάρει μορφή, φέρνοντας στο μυαλό του αποσπάσματα από τη διάλεξη του Πίτερ. Αυτό ηου αναζητά είναι η Χαμένη Λέξη! Αυτό τιιστεύει ότι βρίσκεται θαμμένο εδύ στην Ουάσινγκτον. Η Σάτο ήρθε και στάθηκε δίπλα του. «Αυτό είναι που ψάχνετε;» Του έδωσε το κινητό της. Ο Λάνγκντον κοίταξε το τετράγωνο οκτώ επί οκτώ που σχημάτιζαν οι αριθμοί στην οθόνη. «Ακριβώς αυτό». Βρήκε ένα πρόχειρο χαρτί. «Θα χρειαστώ ένα στιλό». Η Σάτο του έδωσε ένα που είχε στην τσέπη της. «Βιαστείτε, παρακαλώ».


550

Στο υπόγειο γραφείο της Διεύθυνσης Επιστήμης και Τεχνολογίας η Νόλα Κε'ι μελετούσε για μία ακόμα φορά το κείμενο που της είχε φέρει ο συνάδελφος της Ρικ Πάρις. Τι στο διάολο θέλει ο διευθυντής της CIA ένα αρχείο ηου αναφέρεται σε αρχαίες πυραμίδες και μυστικές υπόγειες τοποθεσίες; Άρπαξε το τηλέφωνο και σχημάτισε έναν αριθμό. Η Σάτο απάντησε αμέσως, με φωνή στριγκιά από την ένταση. «Νόλα, ό,τι ετοιμαζόμουν να σου τηλεφωνήσω». «Έχω νέες πληροφορίες», είπε η αναλύτρια. «Δεν είμαι σίγουρη τι σχέση έχει με την υπόθεση, όμως ανακάλυψα ότι υπάρχει ένα αρχείο...» «Ξέχνα το, ό,τι κι αν είναι», τη διέκοψε η Σάτο. «Ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά. Δεν κατορθώσαμε να συλλάβουμε το στόχο και έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει την απειλή του». Η Νόλα ένιωσε ένα ρίγος να διαπερνά το σώμα της. «Το θετικό είναι ότι γνωρίζουμε ακριβώς πού πηγαίνει». Η Σάτο πήρε μια βαθιά ανάσα. «Το πρόβλημα είναι ότι μαζί του έχει και ένα φορψό υπολογιστή».

114 Σ Ε ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ των δεκαέξι χιλιομέτρων, ο Μαλ'άχ τύλιγε μια κουβέρτα γύρω από τον Πίτερ Σόλομον και τον μετέφερε πάνω στην αναπηρική καρέκλα από το φεγγαρόλουστο χώρο στάθμευσης στη σκιά ενός τεράστιου κτιρίου. Το οικοδόμημα διέθετε ακριβώς τριάντα τρεις εξωτερικούς κίονες, καθένας από τους οποίους είχε ύψος τριάντα τριών ποδών ακριβώς. Το κολοσσιαίο κτίριο ήταν έρημο αυτή την ώρα και κανείς δεν επρόκειτο να τους δει εδώ πίσω. Ό χ ι ότι είχε σημασία. Από μακριά, κανείς δε θα υποπτευόταν έναν ψηλό άντρα με ευγενικό πρόσωπο, ντυμένο με μαύρο πανωφόρι, που έβγαζε ένα φαλακρό ανάπηρο έξω για μια βραδινή βόλτα. Όταν έφτασαν στην πίσω είσοδο, ο Μαλ'άχ οδήγησε τον Πίτερ κοντά στο πληκτρολόγιο ασφαλείας. Ο Πίτερ έμεινε να το κοιτάζει


•551

αγέρωχα, καθώς ήταν φανερό ότι δεν είχε καμία πρόθεση να πληκτρολογήσει τον κωδικό. Ο Μαλ'άχ γέλασε. «Νομίζεις ότι σε έφερα εδώ για να με βάλεις μέσα; Τόσο εύκολα ξέχασες ότι είμαι ένας από τους αδελφούς σου;» Άπλωσε το χέρι και πληκτρολόγησε τον κωδικό πρόσβασης που του είχε δοθεί μετά την τελετή εισδοχής του στην τριακοστή τρίτη βαθμίδα. Η βαριά πόρτα άνοιξε αβίαστα. Ο Πίτερ βόγκηξε και άρχισε να συστρέφεται πάνω στην καρέκλα. «Πίτερ, Πίτερ...» είπε με φωνή που έσταζε προσποιητή τρυφερότητα ο Μαλ'άχ. «Σκέψου την Κάθριν. Συνεργάσου, και θα ζήσει. Μπορείς να τη σώσεις. Σου δίνω το λόγο μου». Ο Μαλ'άχ οδήγησε τον αιχμάλωτο του μέσα και έκλεισε την πόρτα πίσω τους, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά από την προσμονή. Έσπρωξε την καρέκλα με τον Πίτερ σε μερικούς διαδρόμους, έφτασε μπροστά σε έναν ανελκυστήρα και τον κάλεσε. Οι πόρτες άνοιξαν και ο Μαλ'άχ μπήκε μέσα πισωπατώντας, τραβώντας την καρέκλα μαζί του. Στη συνέχεια, αφού βεβαιώθηκε ότι ο Πίτερ μπορούσε να δει τι έκανε, άπλωσε το χέρι και πάτησε το ψηλότερο κουμπί. Μια έκφραση εντεινόμενου τρόμου απλώθηκε στο βασανισμένο πρόσωπο του Σόλομον. «Σσσ...» ψιθύρισε ο Μαλ'άχ, χαϊδεύοντας τρυφερά το ξυρισμένο κεφάλι του την ώρα που έκλειναν οι πόρτες. «Όπως γνωρίζεις πάρα πολύ καλά, το μυστικό είναι πώς να πεθάνεις».

Δεν μτιορώ να θυμηθώ όλα τα σύμβολα! Ο Λάνγκντον έκλεισε τα μάτια του και έβαλε τα δυνατά του, προσπαθώντας να θυμηθεί τις ακριβείς θέσεις των συμβόλων στη βάση της πέτρινης πυραμίδας, όμως ακόμα και η φωτογραφική του μνήμη αδυνατούσε να καταγράψει τόσες λεπτομέρειες. Σημείωσε τα λιγοστά σύμβολα που μπορούσε να θυμηθεί, τοποθετώντας το καθένα στη θέση που αντιστοιχούσε στο μαγικό τετράγωνο του Φραγκλίνου.

552


Μέχρι στιγμής όμως δεν έβλεπε οτιδήποτε που να βγάζει κάποιο νόημα.

8 ρ ε d" Σ

ο μ Ο

+

m

θ

ft

Κ

«Κοίτα!» τον ενθάρρυνε η Κάθριν. «Πρέπει να βρίσκεσαι σε καλό δρόμο. Η πρώτη σειρά αποτελείται εξολοκλήρου από γράμματα του ελληνικού αλφάβητου. Φαίνεται πως τα σύμβολα που προέρχονται από το ίδιο σύνολο τοποθετούνται μαζί!» Ο Λάνγκντον είχε κάνει την ίδια παρατήρηση, όμως δεν μπορούσε να σκεφτεί οποιαδήποτε ελληνική λέξη η οποία να συνέπιπτε με αυτή τη διάταξη γραμμάτων και κενών. Χρειάζομαι το ηρύτο γράμμα. Έριξε ξανά μια ματιά στο μαγικό τετράγωνο, προσπαθώντας να θυμηθεί το γράμμα που βρισκόταν στο τετράγωνο με τον αριθμό ένα, δίπλα στην κάτω αριστερή γωνία. Σκέψου! Έκλεισε ξανά τα μάτια του, επιχειρώντας να φέρει στο μυαλό του τη βάση της πυραμίδας. Η τελευταία σειρά... δίπλα στψ κάτω αριστερή γωνία... τιοιο γράμμα βρισκόταν εκεί; Προς στιγμήν βρέθηκε ξανά στη δεξαμενή, παραδομένος στον τρόμο, να κοιτάζει με αγωνία μέσα από το πλεξιγκλάς τη βάση της πυραμίδας.


•553

Και ξαφνικά είδε την απάντηση. Άνοιξε τα μάτια του, ανασαίνοντας βαριά. «Το πρώτο γράμμα είναι το ΗΙ» Ο Λάνγκντον στράφηκε ξανά στο πλαίσιο και σημείωσε το πρώτο γράμμα. Η λέξη παρέμενε ημιτελής, όμως τα γράμματα που είχε ήταν αρκετά. Αμέσως συνειδητοποίησε ποια θα μπορούσε να είναι η λέξη. Ηερεδομ! Με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, ο Ρόμπερτ πληκτρολόγησε τη λέξη για να ξεκινήσει μια νέα αναζήτηση μέσω του κινητού της Σάτο. Έγραψε με λατινικούς χαρακτήρες το αγγλικό αντίστοιχο αυτής της γνωστής ελληνικής λέξης. Το πρώτο αποτέλεσμα που εμφανίστηκε στην οθόνη ήταν το λήμμα μιας εγκυκλοπαίδειας. Το διάβασε και κατάλαβε αμέσως πως είχε μαντέψει σωστά. HERED0M ουσ. σημαντική λέξη στις «ανώτατες βαθμίδες» του τεκτονισμού, προερχόμενη από τις τελετές του γαλλικού Ρόδινου Σταυρού, στις οποίες αναφέρεται σε ένα μυθικό όρος της Σκοτίας, τη θρυλική τοποθεσία του πρώτου Τάγματος Ροδόσταυρων. Από τη σύνθετη ελληνική λέξη ερεδόμ, που σημαίνει «ιερός δόμος», δηλαδή ιερός οίκος.

«Αυτό είναι!» αναφώνησε ο Αάνγκντον, χωρίς να τολμάει ακόμα να πιστέψει πως είχε βρει την απάντηση. «Εκεί πήγαν!» Η Σάτο, η οποία στεκόταν πάνω από το κεφάλι του και διάβαζε το λήμμα, έμοιαζε σαστισμένη. «Πήγαν σε κάποιο μυθικό όρος της Σκοτίας;» Ο Λάνγκντον έγνεψε αρνητικά. «Όχι, πήγαν σε ένα κτίριο στην Ουάσινγκτον η κωδική ονομασία του οποίου είναι Ερεδόμ».

115 γνωστός στις τάξεις των μελών της αδελφότητας ως «Ερεδόμ», ανέκαθεν αποτελούσε το «πετράδι του στέμματος» για Ο

ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ,

554


τον τεκτονικό Σκοτικό Τΰπο στην Αμερική. Με την έντονα κεκλιμένη, πυραμιδική οροφή του, το κτίριο είχε πάρει το όνομά του από ένα φανταστικό βουνό της Σκοτίας. Ο Μαλ'άχ γνώριζε όμως ότι ο θησαυρός που φυλασσόταν εκεί μέσα κάθε άλλο παρά φανταστικός ήταν. Αυτή είναι η κρυψώνα, σκέφτηκε, απόλυτα σίγουρος. Η Τεκτονική Πυραμίδα φανέρωσε τψ τοποθεσία. Καθώς ο παλιός ανελκυστήρας ανέβαινε αργά προς τον τρίτο όροφο, έβγαλε από την τσέπη του ένα κομμάτι χαρτί πάνω στο οποίο είχε αναδιατάξει το πλέγμα των συμβόλων χρησιμοποιώντας το Τετράγωνο του Φραγκλίνου. Όλα τα ελληνικά γράμματα είχαν μεταφερθεί στην πρώτη σειρά, μαζί με ένα απλό σύμβολο.

Ηε Ρ ε δ ο μ ψ Το μήνυμα δε θα μπορούσε να είναι σαφέστερο. Κάτω από τον Οίκο του Ναού. Heredom J Η Χαμένη Λέξη κρύβεται εδώ... κάπου. Παρότι ο Μαλ'άχ δε γνώριζε πώς ακριβώς να την εντοπίσει, αισθανόταν σίγουρος ότι η απάντηση βρισκόταν ανάμεσα στα υπόλοιπα σύμβολα του πλέγματος. Το θετικό ήταν πως κανείς δεν ήταν καταλληλότερος για να βοηθήσει στην αποκάλυψη των μυστικών της Τεκτονικής Πυραμίδας και αυτού του κτιρίου από τον Πίτερ Σόλομον. 0 ίδιος ο Σεβάσμιος Διδάσκαλος. Ο Πίτερ συνέχιζε να χτυπιέται δεμένος στην αναπηρική καρέκλα, βγάζοντας πνιχτούς ήχους μέσα από το φίμωτρό του. «Το ξέρω πως ανησυχείς για την Κάθριν», είπε ο Μαλ'άχ, «όμως κοντεύουμε στο τέλος». Για τον Μαλ'άχ, αυτό το τέλος έμοιαζε να έχει έρθει πολύ ξαφνικά. Έπειτα από τόσα χρόνια πόνου και σχεδίων, υπομονής και αναζήτησης... η στιγμή της αλήθειας είχε φτάσει. Ο ανελκυστήρας άρχισε να επιβραδύνει και ο Μαλ'άχ αισθάνθηκε να τον σαρώνει ένα κύμα ενθουσιασμού.


Ο θάλαμος σταμάτησε κάπως απότομα. Οι μπρούτζινες πόρτες άνοιξαν και ο Μαλ'άχ έστρεψε το βλέμμα του στην εντυπωσιακή αίθουοα που εκτεινόταν μπροστά τους. Το τεράστιο τετράγωνο δωμάτιο ήταν διακοσμημένο με σύμβολα και λουζόταν στο σεληνόφως, το οποίο έμπαινε μέσα από το φεγγίτη στην κορυφή της πυραμιδοειδούς οροφής από πάνω τους. Βρέθηκα πίσω στην αψετηρία, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ. Η Αίθουσα του Ναού ήταν ο χώρος μέσα στον οποίο ο Πίτερ Σόλομον και οι αδελφοί του είχαν διαπράξει το σφάλμα να κάνουν δεκτό τον Μαλ'άχ ως μέλος της οργάνωσης. Τώρα το πλέον θαυμάσιο μυστικό των τεκτόνων -κάτι που τα περισσότερα μέλη της αδελφότητας δεν πίστευαν καν ότι υπήρχε- ετοιμαζόταν να έρθει στο φως.

«Δεν πρόκειται να βρει τίποτα», έλεγε ο Λάνγκντον, ο οποίος αισθανόταν ζαλισμένος και αποπροσανατολισμένος καθώς ακολουθούσε τη Σάτο και τους υπόλοιπους στην ξύλινη ράμπα που οδηγούσε έξω από το υπόγειο. «Δεν υπάρχει καμία Λέξη. Πρόκειται για μια μεταφορά, ένα σύμβολο των Αρχαίων Μυστηρίων». Η Κάθριν βρισκόταν πίσω του, με δύο πράκτορες να βοηθάνε το εξασθενημένο σώμα της να ανέβει στη ράμπα. Καθώς η ομάδα περνούσε γρήγορα πάνω από την γκρεμισμένη ατσάλινη πόρτα και μέσα από το άνοιγμα πίσω από τον περιστρεφόμενο πίνακα και έφτανε στο καθιστικό, ο Λάνγκντον εξήγησε στη Σάτο ότι η Χαμένη Λέξη ήταν ένα από τα παλαιότερα σύμβολα του τεκτονισμού, μία και μοναδική λέξη γραμμένη σε κάποια μυστική γλώσσα την οποία ο άνθρωπος αδυνατούσε πλέον να ερμηνεύσει. Η Λέξη, όπως και τα ίδια τα Μυστήρια, υποσχόταν να αποκαλύψει τη μυστική δύναμή της μόνο σε εκείνους που ήταν αρκετά άξιοι ώστε να την αποκωδικοποιήσουν. «Λέγεται», κατέληξε ο Ρόμπερτ, «ότι, αν καταφέρεις να αποκαλύψεις και να κατανοήσεις τη Χαμένη Λέξη, τότε τα Αρχαία Μυστήρια θα σου φανερώσουν τα μυστικά τους». Η Σάτο έριξε μια ματιά προς το μέρος του. «Δηλαδή, πιστεύεις ότι ο άνθρωπος αυτός ψάχνει μια λέξτρ,»

556


Ο Λάνγκντον όφειλε να παραδεχτεί ότι η ερμηνεία ακουγόταν παράλογη, κι όμως απαντούσε σε πολλά ερωτήματα. «Κοιτάξτε, δεν είμαι ειδικός στην τελετουργική μαγεία», είπε, «όμως, κρίνοντας από τα κείμενα σιους τοίχους του υπογείου του... και από την περιγραφή που μας έδωσε η Κάθριν για τα τατουάζ στο κεφάλι του, θα έλεγα ότι ελπίζει να βρει τη Χαμένη Λέξη και να την αποτυπώσει πάνω στο σώμα του». Η Σάτο προπορευόταν καθώς η ομάδα διέσχιζε την τραπεζαρία. Έ ξ ω από το κτίριο το ελικόπτερο ετοιμαζόταν να απογειωθεί, με τον έλικά του να περιστρέφεται όλο και πιο γρήγορα. Ο Λάνγκντον συνέχισε να μιλάει, στην ουσία σκεπτόμενος φωναχτά. «Αν αυτός ο τύπος πιστεύει πραγματικά ότι πρόκειται να αποκαλύψει τη δύναμη των Αρχαίων Μυστηρίων, τότε στο μυαλό του κανένα σύμβολο δε θα ήταν πιο ισχυρό από τη Χαμένη Λέξη. Αν κατάφερνε να τη βρει και να τη γράψει στην κορυφή του κεφαλιού του, θέση που από μόνη της είναι ιερή, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα θεωρούσε τον εαυτό του τέλεια προικισμένο και τελετουργικά προετοιμασμένο ώστε...» Άφησε τη φράση του στη μέση, βλέποντας την Κάθριν να πανιάζει στη σκέψη της μοίρας που περίμενε τον Πίτερ. «Μα... Ρόμπερτ», είπε εκείνη αδύναμα, με τη φωνή της μόλις να ακούγεται πάνω από το βόμβο που προκαλούσε ο έλικας του αεροσκάφους, «αυτό είναι θετικό, σωστά; Αν θέλει να γράψει τη Χαμένη Λέξη πάνω στο κεφάλι του πριν θυσιάσει τον Πίτερ, τότε έχουμε χρόνο στη διάθεση μας. Δεν πρόκειται να σκοτώσει τον Πίτερ έως ότου βρει τη Λέξη. Και, εφόσον δεν υπάρχει Λέξη...» Ο Λάνγκντον προσπάθησε να συμμεριστεί την αισιοδοξία της τη στιγμή που οι πράκτορες τη βοηθούσαν να καθίσει σε μια αναπηρική καρέκλα. «Δυστυχώς, ο Πίτερ ακόμα νομίζει ότι κινδυνεύεις να πεθάνεις από αιμορραγία. Νομίζει ότι ο μοναδικός τρόπος για να σε σώσει είναι να συνεργαστεί με αυτό τον παρανοϊκό... πιθανότατα για να τον βοηθήσει να βρει τη Χαμένη Λέξη». «Και τι πειράζει;» επέμεινε εκείνη. «Εφόσον η Λέξη δεν υπάρχει...»


•557

«Κάθριν», είπε ο Λάνγκντον, κοιτάζοντάς τη στα μάτια, «αν εγώ πίστευα άτι κινδύνευες να πεθάνεις και αν κάποιος μου υποσχόταν ότι μπορούσε να σε σώσει εφόσον έβρισκε τη Χαμένη Λέξη, τότε θα έδινα στον άνθρωπο αυτό μια λέξη, μια οποιαδήποτε λέξη, και ύστερα θα παρακαλούσα το Θεό να κρατήσει την υπόσχεση του».

«Διευθύντρια Σάτο!» φώναξε ένας πράκτορας από το διπλανό δωμάτιο. «Υπάρχει κάτι που πρέπει να δείτε!» Η Σάτο βγήκε βιαστικά από την τραπεζαρία και είδε έναν από τους άντρες της να κατεβαίνει τη σκάλα που οδηγούσε στον πάνω όροφο και στο υπνοδωμάτιο. Κρατούσε μια ξανθιά περούκα. Τι στο διάολο; «Είναι η περούκα που χρησιμοποιούσε ο στόχος», είπε, παραδίνοντάς τη σ εκείνη. «Τη βρήκα στο δωμάτιο του. Παρατηρήστε τη προσεκτικά». Η ξανθιά περούκα ήταν πολύ πιο βαριά απ' ό,τι θα περίμενε η Σάτο. Η βάση της έμοιαζε φτιαγμένη από κάποια πυκνή γέλη. Περιέργως, από το εσωτερικό της προεξείχε ένα καλώδιο. «Πρόκειται για μπαταρία γέλης η οποία προσαρμόζεται στο κρανίο», εξήγησε ο πράκτορας. «Τροφοδοτεί μια κάμερα ακριβείας οπτικών ινών κρυμμένη μέσα στο τριχωτό». «Τι πράγμα;» Η Σάτο ψηλάφισε την περούκα ώσπου εντόπισε το μικροσκοπικό φακό της κάμερας κρυμμένο ανάμεσα στις ξανθιές τούφες. «Αυτό το πράγμα είναι μια κρυφή κάμερα;» «Βιντεοκάμερα», είπε ο πράκτορας. «Αποθηκεύει εικόνες σε αυτή τη μικροσκοπική κάρτα». Έδειξε ένα τετράγωνο σιλικόνης σε μέγεθος γραμματόσημου που ήταν ενσωματωμένο στη βάση της περούκας. «Πιθανότατα ενεργοποιείται με την κίνηση». Χριστέ μου, σκέφτηκε. Ώστε έτσι τα κατάφερε. Αυτή η εξελιγμένη εκδοχή της τύπου «λουλούδι στο πέτο» μυστικής κάμερας των παλαιότερων εποχών είχε παίξει καίριο ρόλο στην κρίση με την οποία βρισκόταν αντιμέτωπη απόψε η διευθύντρια του Γραφείου Ασφαλείας. Έμεινε να κοιτάζει αγριεμένα την κατασκοπευτική συσκευή για λίγο ακόμα και ύστερα την παρέδωσε στον πράκτορα.

558


«Συνέχισε την έρευνα στο σπίτι», είπε. «Θέλω να συγκεντρώσεις όσο περισσότερες πληροφορίες μπορείς για αυτό τον τύπο. Ξέρουμε ότι ο φορητός του υπολογιστής λείπει, όμως θέλω να μάθω ηώς ακριβώς σχεδιάζει να συνδεθεί με τον έξω κόσμο ενώ θα βρίσκεται εν κινήσει. Ψάξε το γραφείο του για τυχόν εγχειρίδια, καλώδια, οτιδήποτε θα μπορούσε να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι είδους εξοπλισμό διαθέτει». «Μάλιστα». Ο πράκτορας έφυγε αμέσως. Ώρα να φεύγουμε. Η Σάτο άκουγε το βόμβο από τον έλικα του αεροσκάφους να πιάνει υψηλότερες συχνότητες. Επέστρεψε γρήγορα στην τραπεζαρία, όπου είχε οδηγήσει ο Σίμκινς τον Γουόρεν Μπέλαμι και συγκέντρωνε πληροφορίες σχετικά με το κτίριο στο οποίο πίστευαν ότι είχε καταλήξει ο στόχος τους. 0 Οίκος του Ναού. «Οι μπροστινές πόρτες είναι ασφαλισμένες από μέσα», έλεγε ο Μπέλαμι, τυλιγμένος ακόμα με μια κουβέρτα, καθώς δεν είχε σταματήσει να τρέμει από την ώρα που είχε περάσει εκτεθειμένος στο κρύο στην πλατεία Φραγκλίνου. «Η πίσω είσοδος του κτιρίου είναι η μόνη επιλογή σας. Είναι εφοδιασμένη με πληκτρολόγιο ασφαλείας μέσω του οποίου καταχωρίζεται ο κωδικός εισόδου, που είναι γνωστός μόνο σε μέλη της αδελφότητας». «Ποιος είναι ο κωδικός;» ρώτησε επιτακτικά ο Σίμκινς, κρατώντας σημειώσεις. Ο Μπέλαμι κάθισε κάτω, δείχνοντας πραγματικά εξαντλημένος. Με τα δόντια του να κροταλίζουν, αποκάλυψε τον κωδικό και στη συνέχεια πρόσθεσε: «Το κτίριο βρίσκεται στον αριθμό 1733 της Δέκατης Έκτης Οδού, όμως καλύτερα θα ήταν να κινηθείτε από το βοηθητικό δρόμο και το χώρο στάθμευσης πίσω από αυτό. Είναι κάπως δύσκολο να το βρείτε, όμως...» «Ξέρω ακριβώς πού είναι», είπε ο Λάνγκντον. «Θα σας δείξω μόλις φτάσουμε εκεί». Ο Σίμκινς κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Δεν πρόκειται να έρθετε, καθηγητά. Πρόκειται για στρατιωτική επιχείρηση και...»


•559

«Σιγά μη δεν έρθω!» του αντιγύρισε ο Λάνγκντον. «Ο Πίτερ βρίσκεται εκεί! Και το κτίριο είναι πραγματικός λαβύρινθος! Χωρίς κάποιον να σας κατευθύνει, θα χρειαστείτε αρκετή ώρα για να βρείτε το δρόμο να φτάσετε στην Αίθουσα του Ναού!» «Έχει δίκιο», είπε ο Μπέλαμι. «Είναι λαβύρινθος. Υπάρχει ένας ανελκυστήρας, όμως είναι παλιός και κάνει θόρυβο, ενώ καταλήγει σε σημείο που φαίνεται από την Αίθουσα του Ναού. Αν ελπίζετε να κινηθείτε αθόρυβα, θα χρειαστεί να ανεβείτε με τα πόδια». «Δε θα καταφέρετε να βρείτε μόνοι σας το δρόμο», προειδοποίησε ο Λάνγκντον. «Από την πίσω είσοδο θα πρέπει να διασχίσετε την Αίθουσα των Συμβόλων, την Αίθουσα της Τιμής, τον ημιώροφο, το αίθριο, τη Μεγάλη Σκάλα...» «Αρκετά», είπε η Σάτο. «Ο Λάνγκντον θα έρθει μαζί μας».

116 Η

ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΥΞΑΝΟΤΑΝ.

Ο Μαλ'άχ την ένιωθε να διαπερνά το σώμα του και να ρέει μέσα του καθώς οδηγούσε τον Πίτερ Σόλομον προς το βωμό. Από το κτίριο αυτό θα εξέλθω ατιείρως ισχυρότερος σε σχέση με την είσοδο μου. Το μόνο που απέμενε τώρα ήταν να εντοπίσει το τελικό στοιχείο. «Verbum significatium», μονολόγησε ψιθυριστά. «Verbum omnificum». Ο Μαλ'άχ ακινητοποίησε την καρέκλα του Πίτερ δίπλα στο βωμό και, κινούμενος ημικυκλικά, πέρασε από μπροστά και άνοιξε το σακίδιο που είχε αφήσει πάνω στα πόδια του Σόλομον. Έχωσε το χέρι στο εσωτερικό του, έβγαλε από μέσα την πυραμίδα και την κράτησε στο σεληνόφως, ακριβώς στο ύψος των ματιών του Πίτερ, δείχνοντάς του το πλέγμα των συμβόλων που υπήρχαν χαραγμένα στη βάση της. «Όλα αυτά τα χρόνια», τον ειρωνεύτηκε, «ποτέ δεν κατάλαβες πώς έκρυβε τα μυστικά της η πυραμίδα». Ο Μαλ'άχ την ακούμπησε με προσοχή στη γωνία του βωμού και στη συνέχεια έστρεψε ξανά την προσοχή του στο σακίδιο. «Και αυτό το φυλαχτό», συνέχισε, βγάζοντας από μέσα τη χρυσή κορωνίδα, «πράγματι έφερε την τάξη μέσα από το χάος, ακριβώς όπως είχε προφητευτεί». Τοποθέτησε τη με-

560


'[«Αλικη κορωνίδα προσεκτικά πάνω στην πέτρινη πυραμίδα και στη συνέχεια έκανε πίσω ώστε να προσφέρει στον Πίτερ ανεμπόδιστη θέα. «Ιδού, το σνμβολον ολοκληρώθηκε». Το πρόσωπο του Πίτερ συσπάστηκε και προσπάθησε να μιλήσει, μάταια όμως. «Ωραία, βλέπω πως έχεις κάτι να μου πεις». Ο Μαλ'άχ τράβηξε απότομα το φίμωτρο. Ο Πίτερ Σόλομον άρχισε να βήχει και να παίρνει βαθιές ανάσες για αρκετή ώρα προτού καταφέρει τελικά να μιλήσει. «Η Κάθριν...» «Η Κάθριν κινδυνεύει να ξεμείνει από χρόνο. Αν θέλεις να τη σώσεις, προτείνω να κάνεις ό,τι ακριβώς σου ζητήσω». Ο Μαλ'άχ υποψιαζόταν πως η γυναίκα ήταν ήδη νεκρή ή, αν όχι ακόμα, ετοιμοθάνατη. Δεν είχε καμία σημασία. Ή τ α ν τυχερή που είχε ζήσει αρκετά ώστε να μπορέσει να δει μια τελευταία φορά τον αδερφό της. «Σε παρακαλώ», τον ικέτευσε ο Πίτερ με σπασμένη φωνή, «στείλε ένα νοσοκομειακό να τη βοηθήσει...» «Αυτό ακριβώς θα κάνω. Πρώτα όμως θα πρέπει να μου πεις πώς θα αποκτήσω πρόσβαση στη μυστική σκάλα». Ο Πίτερ έμεινε να τον κοιτάζει αποσβολωμένος. «Ορίστε;» «Στη σκάλα. Ο τεκτονικός θρύλος κάνει λόγο για μια σκάλα που φτάνει σε βάθος πολλών δεκάδων μέτρων και οδηγεί στο σημείο όπου είναι θαμμένη η Χαμένη Λέξη». Ο Πίτερ έδειχνε πλέον πανικόβλητος. «Γνωρίζεις το θρύλο», συνέχισε ο Μαλ'άχ, ρίχνοντας άδεια για να πιάσει γεμάτα. «Μια μυστική σκάλα κρυμμένη κάτω από μια πέτρα». Έδειξε τον κεντρικό βωμό, έναν ογκόλιθο από γρανίτη πάνω στον οποίο υπήρχε χαραγμένη στα εβραϊκά μια χρυσή επιγραφή: ΚΑΙ ΕΙΠΕΝ Ο ΘΕΟΣ «ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΦΩΣ», ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ.* «Προφανώς, αυτό είναι το σωστό σημείο. Η είσοδος της σκάλας πρέπει να κρύβεται κάπου από κάτω μας». «Δεν υπάρχει καμία μυστική σκάλα σε αυτό το κτίριο!» φώναξε ο Πίτερ. * Από το βιβλίο της Γενέσεως, κεφάλαιο 1, στίχος 3. (Σ.τ.Ε.)


•561

Ο Μαλ'άχ χαμογέλασε υπομονετικά και έδειξε προς τα πάνω. «Αυτό το κτίριο έχει σχήμα πυραμίδας». Έδειξε την πυραμιδοειδή οροφή η οποία στένευε προς τα πάνω, καταλήγοντας στον τετράγωνο φεγγίτη. «Ναι, ο Οίκος του Ναού έχει σχήμα πυραμίδας, όμως τι σχέση...» «Πίτερ, έχω όλη τη νύχτα στη διάθεσή μου». Ο Μαλ'άχ έστρωσε τη λευκή μεταξωτή ρόμπα του πάνω στο τέλειο σώμα του. «Η Κάθριν όμως όχι. Αν θέλεις να ζήσει, θα μου πεις πώς να βρω αυτή τη σκάλα». «Σ' το είπα ήδη», δήλωσε κατηγορηματικά εκείνος, «δεν υπάρχει καμία σκάλα σε αυτό το κτίριο!» «Όχι;» Ψύχραιμα, ο Μαλ'άχ έβγαλε το χαρτί πάνω στο οποίο είχε αναδιατάξει το πλέγμα των συμβόλων που ήταν χαραγμένα στη βάση της πυραμίδας. «Αυτό είναι το τελικό μήνυμα της Τεκτονικής Πυραμίδας. Ο φίλος σου ο Ρόμπερτ Λάνγκντον με βοήθησε να το αποκρυπτογραφήσω». Ο Μαλ'άχ σήκωσε το χαρτί ψηλά και το κράτησε μπροστά στα μάτια του Πίτερ. Ο Σεβάσμιος Διδάσκαλος δεν μπόρεσε να κρύψει την έκπληξή του μόλις το είδε. Ό χ ι μόνο είχαν συνδυαστεί τα εξήντα τέσσερα σύμβολα σε ομάδες που συνδέονταν μεταξύ τους αλλά και μέσα από το αρχικά χαοτικό σύνολο είχε προκύψει κυριολεκτικά μια εικόνα. Η εικόνα μιας σκάλας... κάτω από μια πυραμίδα.

Ο Πίτερ Σόλομον κοίταζε εμβρόντητος τα σύμβολα που είχε μπροστά του. Η Τεκτονική Πυραμίδα είχε διατηρήσει το μυστικό της για ολόκληρες γενιές. Τώρα ξαφνικά το μυστικό αποκαλυπτόταν και ο ίδιος αισθανόταν ένα τρομερά δυσάρεστο προαίσθημα, που έκανε το στομάχι του να σφίγγεται. 0 ύστατος κώδικας της Πυραμίδας. Με μια πρώτη ματιά, το πραγματικό νόημα αυτών των συμβόλων παρέμενε ένα μυστήριο για τον Πίτερ, όμως μπορούσε να καταλάβει για ποιο λόγο ο άντρας με τα τατουάζ πίστευε αυτό που πίστευε. Νομίζει ότι υπάρχει μια κρυμμένη σκάλα κάτω από την πυραμίδα που ονομάζεται Ερεδόμ. Έχει ηαρερμψεύοει τα σύμβολα.

562


Η ε ρ ε δ ο μ d"¥ Θ ) ¥ M l PUAu Σ j L Δ e Ο * i/l Χ t 8 c* e> \ ft A £ © ft « ν xs II - ή V , θ e/? n? //WA *\ W m y* κ

s

\

«Που βρίσκεται;» ρώτησε επιτακτικά ο άντρας με τα τατουάζ. «Πες μου πώς να βρω τη σκάλα, κι εγώ θα σώσω την Κάθριν». Μακάρι να μπορούσα να το κάνα, σκέφτηκε ο Πίτερ. Όμας η σκάλα δεν είναι πραγματική. Ο μύθος της σκάλας ήταν εντελώς συμβολικός, μέρος των σύνθετων αλληγοριών του τεκτονισμού. Η Ελικοειδής Κλίμακα, όπως ήταν γνωστή, εμφανιζόταν στους «πίνακες χαράξεως» της δεύτερης βαθμίδας. Συμβόλιζε την πνευματική αναρρίχηση του ανθρώπου προς τη θεϊκή αλήθεια. Ό π ω ς η σκάλα του Ιακώβ, έτσι και η Ελικοειδής Κλίμακα ήταν ένα σύμβολο της ανόδου προς τον παράδεισο, του ταξιδιού του ανθρώπου προς το Θεό, της σχέσης μεταξύ της υλικής και της πνευματικής σφαίρας. Τα σκαλοπάτια της συμβόλιζαν τις πολλές αρετές του νου. Θα έπρεπε να το γναρίζει αυτό, σκέφτηκε ο Πίτερ. Πέρασε απ' όλα τα στάδια μύησης. Κάθε τέκτονας μυούμενος μάθαινε για τη συμβολική σκάλα που μπορούσε να ανέβει, η οποία του επέτρεπε να γίνει «κοινωνός των


μυστηρίων της ανθρώπινης επιστήμης». Ο τεκτονισμός, όπως η Νοητική Επιστήμη και τα Αρχαία Μυστήρια, αντιμετώπιζε με δέος τις ανεκμετάλλευτες δυνατότητες του ανθρώπινου νου και πολλά από τα τεκτονικά σύμβολα περιλάμβαναν αναφορές στην ανθρώπινη φυσιολογία. 0 νους στέκει σαν χρυσή κορωνίδα στην κορυφή του υλικού σώματος. Η φιλοσοφική λίθος. Μέσα από τη σκάλα της σπονδυλικής στήλης η ενέργεια ανέρχεται και κατέρχεται, κυκλοφορεί, συνδέει τον ουράνιο νου με το υλικό σώμα. Ο Πίτερ ήξερε ότι δεν ήταν σύμπτωση το γεγονός ότι η σπονδυλική στήλη αποτελούνταν από τριάντα τρεις σπονδύλους. Τριάντα τρεις είναι οι βαθμίδες τον τεκτονισμού. Η βάση της σπονδυλικής στήλης, ή sacrum στα λατινικά, κυριολεκτικά σήμαινε «ιερό οστό». Το σώμα είναι πράγματι ένας ναός. Η ανθρώπινη επιστήμη, την οποία σέβονταν απεριόριστα οι τέκτονες, ήταν η αρχαία γνώση για το πώς να χρησιμοποιηθεί αυτός ο ναός ώστε να εξυπηρετεί τον πλέον σημαντικό και ευγενικό σκοπό. Δυστυχώς, το να εξηγήσει την αλήθεια στο συγκεκριμένο άνθρωπο δε θα βοηθούσε σε τίποτα την Κάθριν. Ο Πίτερ κοίταξε το πλέγμα των συμβόλων και αναστέναξε απογοητευμένος. «Έχεις δίκιο», είπε, επιλέγοντας το ψέμα. «Πράγματι υπάρχει μια μυστική σκάλα κάτω από αυτό το κτίριο. Μόλις στείλεις βοήθεια στην Κάθριν, θα σε οδηγήσω εκεί». Ο άντρας με τα τατουάζ απλώς συνέχισε να τον καρφώνει με το βλέμμα του. Ο Σόλομον ανταπέδωσε το βλέμμα με ύφος αγέρωχο. «Ή θα σώσεις την αδερφή μου και θα μάθεις την αλήθεια... ή θα μας σκοτώσεις και τους δύο και θα παραμείνεις για πάντα βυθισμένος στην άγνοια!» Ο άντρας κατέβασε ήσυχα το χαρτί και κούνησε το κεφάλι του. «Δεν είμαι ευχαριστημένος μαζί σου, Πίτερ. Απέτυχες στη δοκιμασία σου. Συνεχίζεις να με θεωρείς ανόητο. Πραγματικά νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που ψάχνω; Νομίζεις ότι δεν κατανοώ ακόμα το πραγματικό δυναμικό μου;» Με αυτά τα λόγια, ο άντρας του γύρισε την πλάτη και έβγαλε τη ρόμπα του. Καθώς το λευκό μετάξι έπεφτε στο δάπεδο, ο Πίτερ είδε

564


για πρώτη φορά το μακρύ τατουάζ που εκτεινόταν κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης του άντρα. Θεέ μου... Από το λευκό περίζωμα γύρω από τα λαγόνια του άντρα υψωνόταν μια περίτεχνη ελικοειδής σκάλα η οποία διέτρεχε το με'σο της μυώδους πλάτης του. Κάθε σκαλοπάτι ήταν αποτυπωμένο σε διαφορετικό σπόνδυλο. Άφωνος, ο Πίτερ άφησε το βλέμμα του να φτάσει στην κορυφή της σκάλας, στη βάση του κρανίου του άντρα. Έμεινε εμβρόντητος από αυτό που είδε. Ο άντρας με τα τατουάζ έγειρε το ξυρισμένο κεφάλι του προς τα πίσω, αποκαλύπτοντας τον κύκλο της άστικτης σάρκας στην κορυφή του κρανίου του. Το παρθένο δέρμα περίζωνε ένα φίδι το οποίο σχημάτιζε κύκλο καταβροχθίζοντας την ίδια του την ουρά. Αποθέωση. Με αργές κινήσεις, ο άντρας χαμήλωσε το κεφάλι του και στράφηκε προς τον Πίτερ. Ο πελώριος δικέφαλος φοίνικας στο στήθος του τον κοίταξε με τα άψυχα μάτια του. «Αναζητώ τη Χαμένη Λέξη», είπε ο άντρας. «Σκοπεύεις να με βοηθήσεις... ή θα πεθάνεις, καταδικάζοντας σε θάνατο και την αδερφή σου;»

Ξέρεις ηώς να τη βρεις, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ. Ξέρεις κάτι nov δε μον λες. Ο Πίτερ Σόλομον στη διάρκεια της ανάκρισής του είχε αποκαλύψει πράγματα τα οποία πιθανότατα δε θυμόταν τώρα. Οι συνεχείς εναλλαγές μέσα και έξω από τη δεξαμενή αισθητικής αποστέρησης τον είχαν εξουθενώσει, καθιστώντας τον πειθήνιο όργανο. Το απίστευτο ήταν πως, όταν έβγαλε τα εσώψυχά του, όλα όσα είπε στον Μαλ'άχ ήταν απόλυτα συνεπή προς το θρύλο της Χαμένης Λέξης. Η Χαμένη Λέξη δεν είναι μία ακόμα μεταφορά, είναι πραγματική. Η Λέξη γράφτηκε σε κάποια αρχαία γλώσσα και παραμένει κρυμμένη εδώ και αιώνες. Η Λέξη είναι ικανή να προσφέρει ασύλληπτη δύναμη σε οποιονδήποτε συλλάβει το πραγματικό νόημά της. Η Λέξη παραμένει κρυμμένη μέχρι σήμερα... και η Τεκτονική Πυραμίδα έχει τη δύναμη να την αποκαλύψει. «Πίτερ», είπε ο Μαλ'άχ, κοιτάζοντας κατάματα τον αιχμάλωτο


•505

του, «όταν κοίταξες εκείνα τα σύμβολα... διέκρινες κάτι. Βίωσες μια αποκάλυψη. Το πλέγμα αυτών των συμβόλων σημαίνει κάτι για σένα. Πες μου». «Δε θα σου πω τίποτα αν δε στείλεις βοήθεια στην Κάθριν!» Ο Μαλ'άχ του χαμογέλασε. «Πίστεψέ με, η περίπτωση να χάσεις την αδερφή σου είναι το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα έπρεπε να ανησυχείς αυτή τη στιγμή». Χωρίς να πει άλλη λέξη, στράφηκε στο σακίδιο του Λάνγκντον και άρχισε να βγάζει από μέσα τα αντικείμενα που είχε συγκεντρώσει στο υπόγειο του. Ύστερα βάλθηκε να τα τακτοποιεί μεθοδικά πάνω στο ιερό θυσιαστήριο. Ένα διπλωμένο μεταξωτό ύφασμα. Κατάλευκο. Ένα ασημένιο δοχείο. Αιγυπτιακό μΰρο. Ένα φιαλίδιο με το αίμα του Πίτερ. Ανάμεικτο με στάχτη. Ένα φτερό μαύρου κόρακα. Η ιερή γραφίδα του. Το θυσιαστήριο μαχαίρι. Σφυρηλατημένο από σίδερο μετεωρίτη που είχε πέσει οτην έρημο της Χαναάν. «Νομίζεις ότι φοβάμαι να πεθάνω;» φώναξε ο Πίτερ, με τη φωνή του να πάλλεται από οδύνη. «Αν πεθάνει η Κάθριν, δε μου απομένει τίποτα! Δολοφόνησες ολόκληρη την οικογένειά μου! Μου στέρησες τα πάντα!» «Όχι τα πάντα», απάντησε ο Μαλ'άχ. «Όχι ακόμα». Άπλωσε το χέρι στο σακίδιο και έβγαλε από μέσα το φορητό υπολογιστή που είχε πάρει από το γραφείο του. Τον άναψε και κοίταξε τον αιχμάλωτο του. «Φοβάμαι πως δεν έχεις συλλάβει ακόμα τις πραγματικές διαστάσεις της δεινής θέσης στην οποία βρίσκεσαι».

117 Ο ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ ΕΝΙΩΣΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΤΟΥ να φτάνει στον πάτο καθώς το ελικόπτερο της CIA απογειωνόταν με ορμή, έπαιρνε μια απότομη στροφή και επιτάχυνε ταχύτερα απ' ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί πως μπορούσε να επιταχύνει ένα ελικόπτερο. Η Κάθριν είχε μείνει πίσω για να αναρρώσει, μαζί με τον Μπέλαμι, την ώρα που ένας από

566


τους πράκτορες της CIA ερευνούσε το σπίτι και περίμενε την άφιξη ενισχύσεων. Πριν φύγει ο Λάνγκντον, τον είχε φιλήσει στο μάγουλο και του είχε ψιθυρίσει: «Να προσέχεις, Ρόμπερτ». Τώρα ο Λάνγκντον κρατιόταν με όση δύναμη είχε για να αντέξει τους ελιγμούς του ελικόπτερου τη στιγμή που το στρατιωτικό αεροσκάφος ευθυγραμμιζόταν επιτέλους για να πετάξει με κατεύθυνση προς τον Οίκο του Ναού. Καθισμένη δίπλα του, η Σάτο φώναζε στον πιλότο. «Κατευθύνσου προς την πλατεία Ντιπόν!» ωρυόταν για να ακουστεί μέσα στον εκκωφαντικό βόμβο. «Θα προσγειωθούμε εκεί!» Αιφνιδιασμένος, ο Λάνγκντον στράφηκε προς το μέρος της. «Στην πλατεία Ντιπόν; Μα... απέχει τετράγωνα από τον Οίκο του Ναού! Μπορούμε να προσγειωθούμε στο χώρο στάθμευσης!» Η Σάτο κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Πρέπει να μπούμε στο κτίριο αθόρυβα. Αν μας ακούσει ο στόχος καθώς θα πλησιάζουμε...» «Δεν έχουμε χρονικά περιθώρια!» επέμεινε ο Λάνγκντον. «Αυτός ο παρανοϊκός θα δολοφονήσει τον Πίτερ! Τσως ο ήχος του ελικόπτερου να τον τρομάξει και να τον αναγκάσει να σταματήσει!» Η Σάτο έστρεψε το παγωμένο βλέμμα της πάνω του. «Όπως σας έχω ήδη εξηγήσει, η ασφάλεια του Πίτερ Σόλομον δεν είναι η βασική μου προτεραιότητα. Νόμιζα ότι το είχα καταστήσει σαφές αυτό». Ο Λάνγκντον δεν είχε διάθεση να ακούσει μία ακόμα διάλεξη περί εθνικής ασφάλειας. «Κοιτάξτε, εγώ είμαι ο μοναδικός άνθρωπος εδώ πέρα που ξέρει πώς να κινηθεί μέσα ο' εκείνο το κτίριο...» «Προσέξτε τι θα πείτε, καθηγητά», τον προειδοποίησε η διευθύντρια. «Βρίσκεστε εδώ ως μέλος της ομάδας μου και απαιτώ την πλήρη συνεργασία σας». Έκανε μια παύση και στη συνέχεια πρόσθεσε: «Μάλιστα, ίσως θα ήταν σκόπιμο με την ευκαιρία αυτή να σας ενημερώσω πλήρως σχετικά με την κρίση που αντιμετωπίζουμε απόψε». Η Σάτο έφερε το χέρι κάτω από το κάθισμά της και τράβηξε ένα


•567

χαρτοφύλακα από τιτάνιο, τον οποίο άνοιξε αποκαλύπτοντας έναν ασυνήθιστα προηγμένο τεχνολογικά φορητό υπολογιστή. Ό τ α ν τον άναψε, το λογότυπο της CIA εμφανίστηκε στην οθόνη, μαζί με ένα παράθυρο εισαγωγής κωδικού πρόσβασης. Καθώς η Σάτο ολοκλήρωνε τη διαδικασία, ρώτησε: «Καθηγητά, θυμάστε την ξανθιά περούκα που βρήκαμε στο σπίτι εκείνου του άντρα;». «Ναι». «Λοιπόν, μέσα σ' εκείνη την περούκα υπήρχε μια μικροσκοπική κάμερα οπτικών ινών, κρυμμένη στο τριχωτό». «Μια κρυφή κάμερα; Δεν καταλαβαίνω». Η Σάτο συνοφρυώθηκε. «Θα καταλάβετε». Άνοιξε ένα αρχείο στον υπολογιστή. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝΑΜΕΙΝΑΤΕ. ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΡΧΕΙΟΥ... Εμφανίστηκε ένα παράθυρο προβολής βίντεο, το οποίο κάλυψε ολόκληρη την οθόνη. Η Σάτο σήκωσε το χαρτοφύλακα και τον ακούμπησε πάνω στα πόδια του Λάνγκντον, προσφέροντάς του ανεμπόδιστη θέα της συσκευής. Μια ασυνήθιστη εικόνα εμφανίστηκε στην οθόνη. Ο Λάνγκντον τινάχτηκε από την έκπληξη. Τι στο διάολο; θολό και σκοτεινό, το βίντεο κατέγραψε έναν άντρα με τα μάτια δεμένα. Ή τ α ν ντυμένος με τα ρούχα ενός μεσαιωνικού αιρετικού που οδηγούνταν στην αγχόνη: Μια θηλιά ήταν περασμένη γύρω από το λαιμό του, το αριστερό μπατζάκι του παντελονιού του ήταν σηκωμένο μέχρι το γόνατο, το δεξί μανίκι ανεβασμένο μέχρι τον αγκώνα και το πουκάμισο του ανοιχτό, αποκαλύπτοντας το γυμνό του στήθος. Ο Λάνγκντον παρακολουθούσε εμβρόντητος. Είχε διαβάσει αρκετά πράγματα σχετικά με το τεκτονικό τελετουργικό ώστε να αντιληφθεί αμέσως τι ήταν αυτό που έβλεπε. Ένας νεόφυτος τέκτονας προετοιμάζεται να γίνει δεκτός στην τιρώτη βαθμίδα. Ο άντρας ήταν εξαιρετικά μυώδης και ψηλός, με ξανθά μαλλιά που κάτι του θύμιζαν και έντονα μαυρισμένη επιδερμίδα. Ο Λάνγκντον αναγνώρισε αμέσως τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

568


Τα τατουάζ του άντρα, προφανώς, είχαν κρυφτεί κάτω από αρκετές στρώσεις μεϊκάπ. Στεκόταν μπροστά σε έναν ολόσωμο καθρέφτη και κατέγραφε το είδωλο του μέσα από την κάμερα που είχε κρυμμένη στην περούκα του. Μα... γιατί; Η οθόνη μαύρισε. Λίγο μετά εμφανίστηκε μια διαφορετική σκηνή. Ένας μικρός μισοσκότεινος θάλαμος σε σχήμα ορθογώνιου παραλληλόγραμμου. Ένα εντυπωσιακό δάπεδο αποτελούμενο από ασπρόμαυρα πλακάκια τοποθετημένα εναλλάξ, σαν μια γιγαντιαία σκακιέρα. Ένας χαμηλός ξύλινος βωμός κυκλωμένος σιις τρεις πλευρές από χαμηλές στήλες πάνω στις οποίες τρεμόπαιζαν φλόγες κεριών. Ξαφνικά ο Λάνγκντον είχε ένα άσχημο προαίσθημα. Ω Θεέ μον! Κινούμενη με τον τυχαίο τρόπο των ερασιτεχνικών βίντεο, η κάμερα στρεφόταν τώρα στην περιφέρεια του δωματίου, αποκαλύπτοντας μια μικρή ομάδα αντρών οι οποίοι παρακολουθούσαν το νεόφυτο. Οι άντρες έφεραν όλα τα τελετουργικά εμβλήματα των τεκτόνων. Στο σκοτάδι ήταν αδύνατον να διακρίνει τα πρόσωπά τους, όμως δεν είχε καμία αμφιβολία για το ηον εκτυλισσόταν αυτή η τελετή. Η παραδοσιακή διάταξη της συγκεκριμένης αίθουσας θα μπορούσε να την τοποθετεί σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, όμως το ανοιχτό μπλε τριγωνικό αέτωμα πάνω από την καρέκλα του διδασκάλου αποκάλυπτε ότι επρόκειτο για την παλαιότερη τεκτονική στοά στην Ουάσινγκτον, τη Στοά Ποτόμακ Αρ. 5, μέλη της οποίας ήταν ο Τζορτζ Ουάσινγκτον και οι τέκτονες πατέρες του αμερικανικού έθνους που είχαν τοποθετήσει τους θεμέλιους λίθους του Λευκού Οίκου και του Καπιτωλίου. Η στοά συνέχιζε να λειτουργεί μέχρι σήμερα. Ο Πίτερ Σόλομον, εκτός του ότι ήταν επόπτης του Οίκου του Ναού, ήταν και ο επικεφαλής της τοπικής στοάς της οποίας ήταν μέλος. Σε στοές όπως αυτή ξεκινούσε πάντοτε η διαδρομή του νεόφυτου τέκτονα, εκεί περνούσε τη διαδικασία που προέβλεπαν οι πρώτες τρεις βαθμίδες του τεκτονισμού.


«Αδελφοί», ακούστηκε η γνώριμη φωνή του Πίτερ, «στο όνομα του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, ανοίγω την παρούσα στοά για την εφαρμογή του τεκτονισμού στην πρώτη βαθμίδα!» Ένα μυστρί ηχούσε δυνατά, επίμονα. Ο Λάνγκντον παρακολουθούσε πραγματικά κατάπληκτος καθώς το βίντεο παρουσίαζε μια σύντομη συρραφή σκηνών στις οποίες εμφανιζόταν ο Πίτερ Σόλομον σε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά στιγμιότυπα της τελετής. Να πιέζει ένα αστραφτερό εγχειρίδιο πάνω στο γυμνό στήθος του νεόφυτου, απειλώντας να τον πλήξει σε περίπτωση που αυτός «αποκαλύψει κατά τρόπο αναρμόδιο τα μυστήρια του τεκτονισμού»... Να περιγράφει το ασπρόμαυρο δάπεδο ας σύμβολο «ταν ζωντανών και ταν νεκρών»... Να υπογραμμίζει τις τιμαρίες, που περιλάμβαναν «το κόψιμο του λαιμού όποιου προδώσει τα μυστικά, το ξερίζαμα της γλώσσας του και την παράδοση του σαρκίου τον στα αγριεμένα κύματα της θάλασσας...» Ο Λάνγκντον κοίταζε εμβρόντητος τις σκηνές. Μήπας ονειρεύομαι; Οι τελετές μύησης των τεκτόνων παρέμεναν τυλιγμένες σε ένα πέπλο μυστηρίου εδώ και αιώνες. Οι μόνες περιγραφές που είχαν διαρρεύσει είχαν γραφτεί από ελάχιστους αδελφούς που είχαν αποστασιοποιηθεί από την οργάνωση. Ο Ρόμπερτ είχε διαβάσει εκείνες τις περιγραφές, φυσικά, όμως το να βλέπει τη διαδικασία μύησης με τα ίδια του τα μάτια... ήταν μια ολότελα διαφορετική εμπειρία. Ειδικά το να βλέπα μια τέτοια προσεκτικά επιλεγμένη συρραφή σκηνών. Ο Λάνγκντον μπορούσε ήδη να καταλάβει πως το βίντεο αποτελούσε μια προπαγανδιστική απόπειρα διαστρέβλωσης της αλήθειας, καθώς παρέλειπε τις πλέον ευγενικές πτυχές της μύησης και τόνιζε μόνο τις πιο ανησυχητικές. Αν κυκλοφορούσε αυτό το βίντεο, θα προκαλούσε σάλο στο διαδίκτυο μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Οι θιασώτες ταν αντιτεκτονικών θεαριών συναμοοίας θα έπεφταν πάνα στους τέκτονες σαν καρχαρίες. Η τεκτονική αδελφότητα, και ειδικά ο Πίτερ Σόλομον, θα εμπλέκονταν σε μια θυελλώδη αντιπαράθεση και θα χρειαζόταν να καταβληθούν τεράστιες προσπάθειες για να περιοριστεί η ζημιά... παρότι η τελετή ήταν αθώα και πέρα για πέρα συμβολική. Το βίντεο περιείχε ακόμα και μια ανατριχιαστική αναφορά σε

570


ανθρωποθυσίες: «την υποταγή του Αβραάμ στο Υπέρτατο Ον με την προσφορά του Ισαάκ, του πρωτότοκου γιου του». Ο Λάνγκντον σκέφτηκε τον Πίτερ και ευχήθηκε νοερά να μπορούσε το ελικόπτερο να πετάξει γρηγορότερα. Εν τω μεταξύ, η σκηνή είχε αλλάξει και πάλι. Η ίδια αίθουσα. Διαφορετική νύχτα. Μια μεγαλύτερη ομάδα τεκτόνων να παρακολουθεί τη διαδικασία. Ο Πίτερ Σόλομον να επιβλέπει από το κάθισμα του διδασκάλου. Επρόκειτο για την τελετή μύησης στη δεύτερη βαθμίδα. Η ένταση κορυφωνόταν τώρα. Ο μυούμενος να γονατίζει μπροστά στο βωμό και να ορκίζεται να διαφυλάξει «για πάντα τα αινίγματα που υφίστανται εντός του τεκτονισμού»... Να αποδέχεται τψ ποινή που προβλέπει «να ανοιχτεί η θωρακική κοιλότητα του προδότη και η παλλόμενη καρδιά του να εγκαταλειφθεί πάνω στο έδαφος ως τροφή για τα πεινασμένα θηρία»... Η καρδιά του Λάνγκντον χτυπούσε δυνατά τώρα, καθώς η σκηνή άλλαζε και πάλι. Διαφορετική νύχτα. Πολύ περισσότεροι συγκεντρωμένοι. Ένας «πίνακας χαράξεως» σε σχήμα φέρετρου πάνω στο δάπεδο, με όλα τα σχετικά σύμβολα των τεκτόνων. Η τρίτη βαθμίδα. Αυτή ήταν η τελετουργία του θανάτου, η δυσκολότερη από όλες τις βαθμίδες και η στιγμή κατά την οποία ο μυούμενος υποχρεωνόταν «να αντιμετωπίσει την τελική πρόκληση της προσωπικής εκμηδένισης». Αυτή η εξουθενωτική διαδικασία αποτελούσε, στην πραγματικότητα, τη ρίζα της έκφρασης «ανάκριση τρίτου βαθμού». Και, παρότι ο Λάνγκντον ήταν απόλυτα εξοικειωμένος με τις ακαδημαϊκές περιγραφές της, δεν ήταν σε καμία περίπτωση προετοιμασμένος για αυτό που έβλεπε τώρα. Δολοφονία. Μέσα από μια γρήγορη, σχεδόν βίαιη εναλλαγή εικόνων, το βίντεο κατέγραφε την ανατριχιαστική μαρτυρία, από την οπτική γωνία του θύματος, της βάναυσης δολοφονίας του μυούμενου. Υπήρχαν τελετουργικά δοσμένα προσποιητά χτυπήματα στο κεφάλι, συμπεριλαμβανομένου ενός με το πέτρινο σφυρί που χρησιμοποιούσαν παραδοσιακά οι τέκτονες. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της τελετής ένας εταίρος διηγούνταν με θρηνητικό τόνο την ιστορία του «γιου της χήρας», του


Χιράμ Αμιιίφ, αρχιτέκτονα του ναού του βασιλιά Σολομώντα, ο οποίος είχε προτιμήσει να πεθάνει παρά να αποκαλύψει τις μυστικές γνώσεις τις οποίες κατείχε. Η επίθεση ήταν συμβολική, φυσικά, όμως ο τρόπος με τον οποίο αποτυπωνόταν στην κάμερα ήταν ανατριχιαστικός. Μετά το τελειωτικό χτύπημα ο μυούμενος, ο οποίος πλέον ήταν «νεκρός απέναντι στον παλιό του εαυτό», τοποθετούνταν στο συμβολικό φέρετρο, όπου του έκλειναν τα μάτια και του σταύρωναν τα χέρια, όπως συνηθιζόταν στα πτώματα. Οι τέκτονες αδελφοί σηκώθηκαν και περιτριγύρισαν θρηνώντας το νεκρό σώμα, την ώρα που ένα εκκλησιαστικό όργανο έπαιζε ένα νεκρικό εμβατήριο. Η μακάβρια σκηνή ήταν πραγματικά συγκλονιστική. Και όσο πήγαινε τα πράγματα χειροτέρευαν... Καθώς οι άντρες συγκεντρώνονταν γύρω από το δολοφονημένο αδελφό τους, η κρυφή κάμερα κατέγραψε καθαρά τα πρόσωπά τους. Ο Λάνγκντον συνειδητοποιούσε ότι ο Σόλομον δεν ήταν ο μοναδικός επώνυμος μέσα σε εκείνη την αίθουσα. Ένας από τους άντρες που κοίταζε το μυούμενο μέσα στο φέρετρο του εμφανιζόταν στην τηλεόραση σχεδόν καθημερινά. Ή τ α ν ένα διακεκριμένο μέλος της αμερικανικής Γερουσίας. Ω Θεέ μου... Η σκηνή άλλαξε για μία ακόμα φορά. Εξωτερική λήψη τώρα... νύχτα... τα ίδια ακανόνιστα πλάνα... 0 άντρας βάδιζε σε ένα δρόμο της πόλης... ξανθά μαλλιά ανέμιζαν μπροστά από την κάμερα... Έστριβε σε μια γωνία... η κάμερα χαμήλωνε και έδειρε κάτι στο χέρι τον... ένα χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου... Το κοντινό πλάνο εστίαζε στη Μεγάλη Σφραγίδα... στον πανόπτη οφθαλμό... στην ατελή πυραμίδα... και ύστερα, απότομα, η κάμερα απομακρυνόταν και αποκάλυπτε ένα παρόμοιο σχήμα στο βάθος... ένα τεράστιο πυραμιδικό κτίριο... με κεκλιμένες πλευρές που κατέληγαν σε μια κομμένη κορυφή. Ο Οίκος του Ναού. Τρόμος κατέκλυσε τον Λάνγκντον. Η κάμερα συνέχιζε να κινείται... Ο άντρας κατενθννόταν γρήγορα προς το κτίριο τώρα... Ανέβαινε τη σκάλα... πλησίαζε τις τεράστιες μπρούτζινες πόρτες... περνούσε ανάμεσα από τις δύο σφίγγες πον έστεκαν φύλακες εκεί. Ένας νεόφυτος εισέρχεται στην πυραμίδα της μύησης.

572


Μετά σκοτάδι. Ένα ηχηρό εκκλησιαστικό όργανο ε'παιζε στο βάθος... και μια νέα εικόνα έκανε την εμφάνιση της. Η Αίθουσα του Ναού. Ο Λάνγκντον ξεροκατάπιε. Στην οθόνη ο σπηλαιώδης χώρος έσφυζε από ενέργεια. Κάτω από το φεγγίτη, ο βωμός από μαύρο μάρμαρο γυάλιζε στο σεληνόφως. Συγκεντρωμένοι γύρω του, καθισμένοι σε χειροποίητες καρέκλες από δέρμα χοίρου, οι αυστηροί άντρες που συμμετείχαν στο Ύπατο Συμβούλιο των διακεκριμένων τεκτόνων της τριακοστής τρίτης βαθμίδας παρίσταντο ως μάρτυρες. Η κάμερα στράφηκε στα πρόσωπά τους, καταγράφοντάς τα αργά, συστηματικά, Ο Λάνγκντον παρακολουθούσε έντρομος. Παρότι δε θα μπορούσε να το διανοηθεί, αυτό που έβλεπε τώρα φάνταζε απόλυτα λογικό. Μια συγκέντρωση των πλέον διακεκριμένων και έγκριτων τεκτόνων στην ισχυρότερη πόλη του πλανήτη, λογικά, θα περιλάμβανε πολλά επώνυμα άτομα που κατείχαν σημαντικές θέσεις. Πράγματι, καθισμένοι γύρω από το βωμό, φορώντας τα μακριά μεταξωτά γάντια τους, τις τεκτονικές ποδιές και τα γυαλιστερά κοσμήματά τους, ήταν μερικοί από τους ισχυρότερους άντρες των Ηνωμένων Πολιτειών. Δύο μέλη τον Ανώτατου Δικαστηρίου. 0 υπουργός Εθνικής Άμυνας. 0 πρόεδρος της Βουλής. Ο Λάνγκντον ένιωθε να ζαλίζεται καθώς το βίντεο συνέχιζε να καταγράφει τα πρόσωπα των παρευρισκόμενων. Τρεις εξέχοντες γερουσιαστές, μεταξύ των οποίων ο επικεφαλής της συμπολίτευσης... 0 υπουργός Εθνικής Ασφάλειας... Και... Ο διευθυντής της CIA... Ο Λάνγκντον ήθελε να αποτραβήξει το βλέμμα του, όμως δεν μπορούσε. Η σκηνή ήταν πραγματικά υπνωτιστική, τρομακτική ακόμα και για τον ίδιο. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε την πηγή της ανησυχίας και του προβληματισμού της Σάτο.


Τώρα στην οθόνη η κάμερα εστίαζε σε μια πραγματικά φοβερή εικόνα. Ένα ανθρώπινο κρανίο... γεμάτο με κάποιο βαθυκόκκινο υγρό. Το περίφημο caput mortuum προσφερόταν στον υποψήφιο από τα λεπτά χέρια του Πίτερ Σόλομον, το χρυσό τεκτονικό δαχτυλίδι του οποίου λαμπύριζε στο φως των κεριών. Το κόκκινο υγρό ήταν κρασί... κι όμως έμοιαζε με αίμα. Η εικόνα ήταν τρομακτική. Η Πέμπτη Σπονδή, συνειδητοποίησε ο Λάνγκντον, έχοντας διαβάσει τις περιγραφές της συγκεκριμένης τελετής στις Επιστολές περί τψ Τεκτονικής Οργάνωσης του Τζον Κουίνσι Άνταμς.* Ακόμα κι έτσι, το να βλέπει τη διαδικασία εν εξελίξει... να βλέπει να γίνονται ψύχραιμα μάρτυρές της ορισμένοι από τους ισχυρότερους άντρες των Ηνωμένων Πολιτειών... ήταν μια από τις πιο συγκλονιστικές εικόνες που είχε δει ποτέ του. Ο μυούμενος πήρε το κρανίο στα χέρια του, με το πρόσωπο του να καθρεφτίζεται πάνω στην ήρεμη επιφάνεια του κρασιού. «Είθε το κρασί αυτό που τώρα πίνω να γίνει θανατερό φαρμάκι για μένα... σε περίπτωση που συνειδητά ή εκούσια παραβιάσω κάποτε τον όρκο μου», δήλωσε. Προφανώς, ο συγκεκριμένος μυούμενος σκόπευε εξαρχής να παραβιάσει τον όρκο του με τον πλέον εξωφρενικό τρόπο. Ο Λάνγκντον δεν τολμούσε καν να σκεφτεί τι θα συνέβαινε σε περίπτωση που δημοσιοποιούνταν το συγκεκριμένο βίντεο. Κανείς δε θα καταλάβαινε. Θα ξεσπούσε κυβερνητική κρίση. Τα μέσα ενημέρωσης θα κατακλύζονταν από τις ανυπόστατες κατηγορίες αντιτεκτονικών ομάδων, φονταμενταλιστών και θιασωτών διαφόρων θεωριών συνωμοσίας, οι οποίοι θα επιδίδονταν σε μισαλλόδοξα κηρύγματα, σηματοδοτώντας την απαρχή ενός σύγχρονου κυνηγιού μαγισσών. Η αλήθεια θα διαστρεβλωθεί, ο Λάνγκντον ήταν βέβαιος για αυτό. Όπως συμβαίνει πάντοτε με τους τέκτονες. Η αλήθεια ήταν ότι η έμφαση που έδινε η αδελφότητα στο θάνατο αποτελούσε στην πραγματικότητα φόρο τιμής στη ζωή. Οι τεκτονικές * Ο λόγος για το βιβλίο letters on the Masonic Institution του έκτου κατά σειρά Προέδρου των ΗΠΑ, του Τζον Κουίνσι Άνταμς, το οποίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1847. (Σ.τ.Ε.)

574


τελετουργίες ήταν οχεδιαομε'νες ε'τσι ώστε να αφυπνίζουν τον άνθρωπο, να τον αποσπάνε από το σκοτεινό φέρετρο της άγνοιας και να τον οδηγούν στο φως, ανοίγοντάς του τα μάτια για να δει. Μόνο μέσα από την εμπειρία του θανάτου μπορούσε ο άνθρωπος να κατανοήσει πλήρως την εμπειρία της ζωής. Μόνο μέσα από τη συνειδητοποίηση ότι οι μέρες του πάνω στη γη ήταν μετρημένες μπορούσε να συλλάβει τη σημασία που είχε το να ζήσει με εντιμότητα, ακεραιότητα, στην υπηρεσία του συνανθρώπου του. Οι τεκτονικές τελετές μύησης ήταν τόσο συγκλονιστικές επειδή στόχος τους ήταν να μεταμορφώσουν. Οι τεκτονικοί όρκοι ήταν άτεγκτοι επειδή λειτουργούσαν ως υπενθύμιση ότι η τιμή και ο «λόγος» του ανθρώπου ήταν τα μόνα πράγματα που θα μπορούσε να πάρει μαζί του φεύγοντας από αυτό τον κόσμο. Οι τεκτονικές διδασκαλίες ήταν αποκρυφιστικές επειδή σκοπός τους ήταν να είναι πανανθρώπινες, να διδάσκονται μέσα από μια κοινή γλώσσα συμβόλων και μεταφορών που υπερέβαιναν θρησκείες, πολιτισμούς και φυλές, δημιουργώντας μια ενοποιημένη «παγκόσμια συνείδηση» αδελφικής αγάπης. Για μια φευγαλέα στιγμή ο Λάνγκντον αισθάνθηκε μια αδιόρατη φλόγα ελπίδας να ανάβει μέσα του. Προσπάθησε να καθησυχάσει τον εαυτό του ότι, αν το βίντεο αυτό διέρρεε, η κοινή γνώμη θα το δεχόταν με ανοιχτό μυαλό και ανεκτικότητα, συνειδητοποιώντας πως όλες οι πνευματικές τελετές περιλάμβαναν στοιχεία τα οποία θα φάνταζαν τρομακτικά αν τα εξέταζε κανείς εκτός του πλαισίου τους, όπως, για παράδειγμα, οι αναπαραστάσεις σταυρώσεων, οι ιουδαϊκές τελετές περιτομής, οι μορμονικές βαπτίσεις των νεκρών, οι καθολικοί εξορκισμοί, το ισλαμικό νικάρπ που ήταν αναγκασμένες να φοράνε οι γυναίκες για να καλύπτουν το πρόσωπο τους, η σαμανική υπερβατική θεραπεία, η ιουδαϊκή τελετή εξαγνισμού του Καπαρότ, ακόμα και η μεταφορική βρώση και πόση του σώματος και του αίματος του Χριστού. Αυταπατώμαι, σκέφτηκε ο Λάνγκντον, βέβαιος για αυτό. Το βίντεο θα προκαλέσει χάος. Μπορούσε να φανταστεί τι θα συνέβαινε σε περίπτωση που κορυφαίοι ηγέτες της Ρωσίας ή του ισλαμικού κόσμου εμφανίζονταν σε κάποιο βίντεο να πιέζουν εγχειρίδια πάνω σε γυμνά στήθη, να δίνουν βίαιους όρκους, να εκτελούν σκηνοθετημένες δο-


•575

λοφονίες, να κείτονται μέσα σε συμβολικά φέρετρα και να πίνουν κρασί από κάποιο ανθρώπινο κρανίο. Η παγκόσμια κατακραυγή θα ήταν άμεση και σαρωτική. 0 Θεός να μαςβοηθήσει... Στην οθόνη του υπολογιστή ο μυούμενος έφερνε το κρανίο στα χείλη του. Το έγειρε προς τα πίσω, στραγγίζοντας και την τελευταία σταγόνα του βαθυκόκκινου κρασιού, επισφραγίζοντας με τον τρόπο αυτό τον όρκο του. Στη συνέχεια κατέβασε το κρανίο και έστρεψε το βλέμμα του προς τους συγκεντρωμένους. Οι πλέον ισχυροί και αξιοσέβαστοι άντρες στην Αμερική έγνεφαν με ικανοποίηση καταφατικά, αποδεχόμενοι το νέο μέλος της αδελφότητας. «Καλώς όρισες, αδελφέ», είπε ο Πίτερ Σόλομον. Τ η στιγμή που η οθόνη μαύρισε ο Λάνγκντον συνειδητοποίησε ότι είχε σταματήσει να αναπνέει. Χωρίς να πει λέξη, η Σάτο άπλωσε το χέρι, έκλεισε το χαρτοφύλακα και τον σήκωσε από τα πόδια του. Ο Λάνγκντον γύρισε προς το μέρος της προσπαθώντας να πει κάτι, όμως δεν μπορούσε να βρει λέξεις για να εκφραστεί. Δεν είχε σημασία. Το πρόσωπο του φανέρωνε πως είχε καταλάβει. Η Σάτο είχε δίκιο. Απόψε απειλούσε να ξεσπάσει ένα σκάνδαλο το οποίο θα έθετε σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια και μπορούσε να οδηγήσει σε κρίση... πρωτοφανών διαστάσεων.

118 Μαλ'άχ έκοβε βόλτες μπροστά στην αναπηρική καρέκλα όπου βρισκόταν ακινητοποιημένος ο Πίτερ Σόλομον. «Πίτερ», ψιθύρισε, απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή της φρίκης που βίωνε ο αιχμάλωτος του, «ξέχασες ότι έχεις μια δεύτερη οικογένεια: τους τέκτονες αδελφούς σου. Είμαι αποφασισμένος να τους καταστρέψω και αυτούς, εκτός αν δεχτείς να με βοηθήσεις». Ο Σόλομον έμοιαζε σχεδόν κατατονικός στη λάμψη της οθόνης του υπολογιστή που ήταν ακουμπισμένος πάνω στους μηρούς του. ΦΟΡΏΝΤΑς

ΜΟΝΑΧΑ ΕΝΑΠΕΡΙΖΩΜΑ,

Ο

576


«Σε παρακαλώ», ψέλλισε τελικά, σηκώνοντας το βλέμμα του. «Αν διαρρεύσει αυτό το βίντεο...» «Αν;» Ο Μαλ'άχ γέλασε. «Αν διαρρεύσει;» Έγνεψε προς το μικρό ασύρματο μόντεμ που ήταν συνδεδεμένο σε μια υποδοχή στο πλάι του φορητού υπολογιστή του. «Είμαι συνδεδεμένος με ολόκληρο τον πλανήτη». «Δε θα το έκανες...» Κι όμως, θα το κάνω, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ, απολαμβάνοντας τον τρόμο του Σόλομον. «Έχεις τη δύναμη να με σταματήσεις», είπε. «Και ταυτόχρονα να σώσεις την αδερφή σου. Ό μ ω ς πρέπει να μου πεις αυτό που θέλω να μάθω. Η Χαμένη Λέξη βρίσκεται κρυμμένη κάπου, Πίτερ, και ξέρω ότι αυτό το πλέγμα αποκαλύπτει την ακριβή τοποθεσία της». Ο Πίτερ έριξε ξανά μια ματιά στα εξήντα τέσσερα σύμβολα, με βλέμμα εντελώς ανέκφραστο. «Ίσως αυτό σε βοηθήσει να σκεφτείς καλύτερα». Ο Μαλ'άχ άπλωσε το χέρι του πάνω από τους ώμους του Πίτερ και πάτησε μερικά πλήκτρα στον υπολογιστή. Ένα πρόγραμμα διαχείρισης μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου εμφανίστηκε στην οθόνη και ο Πίτερ πάγωσε. Στο παράθυρο είχε εμφανιστεί ένα μήνυμα που είχε ετοιμάσει προς αποστολή ο Μαλ'άχ νωρίτερα εκείνο το βράδυ, ένα μήνυμα το οποίο συνοδευόταν από ένα συνημμένο αρχείο και είχε ως παραλήπτες ένα μακρύ κατάλογο δικτύων μαζικής ενημέρωσης παγκόσμιας εμβέλειας. Ο Μαλ'άχ χαμογέλασε. «Νομίζω πως ήρθε η ώρα να μοιραστούμε το μυστικό μας, δε συμφωνείς;» «Στάσου!» Ο Μαλ'άχ άπλωσε το χέρι και πάτησε το πλήκτρο αποστολής. Ο Πίτερ άρχισε να χτυπιέται, προσπαθώντας, χωρίς επιτυχία, να ρίξει το φορητό υπολογιστή στο πάτωμα. «Ηρέμησε, Πίτερ», ψιθύρισε ο Μαλ'άχ. «Το αρχείο είναι τεράστιο. Θα χρειαστούν μερικά λεπτά μέχρι να σταλεί». Του έδειξε την μπάρα προόδου που κατέγραψε τη φόρτωση του αρχείου.


•577

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ: ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ 2% «Αν μου πεις αυτό που θέλω να μάθω, θα διακόψω την αποστολή και κανείς δεν πρόκειται να δει το αρχείο». Ο Πίτερ παρακολουθούσε κάτωχρος την μπάρα να γεμίζει σταδιακά. ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ: ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ 4% Ο Μαλ'άχ πήρε τον υπολογιστή από τα πόδια του Πίτερ και τον τοποθέτησε πάνω σε μια από τις κοντινές χειροποίητες καρέκλες, στρέφοντας την οθόνη έτσι ώστε ο αιχμάλωτος του να μπορεί να παρακολουθεί την εξέλιξη της αποστολής. Στη συνέχεια επέστρεψε κοντά στον Πίτερ και ακούμπησε μια σελίδα με σύμβολα πάνω στα πόδια του. «Οι θρύλοι λένε ότι η Τεκτονική Πυραμίδα θα αποκαλύψει τη Χαμένη Λέξη. Αυτός είναι ο ύστατος κώδικας της πυραμίδας. Πιστεύω ότι ξέρεις πώς να τον ερμηνεύσεις». Ο Μαλ'άχ έριξε μια ματιά στον υπολογιστή του. ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ: ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ 8% Στράφηκε ξανά προς τον Πίτερ. Ο Σόλομον είχε το βλέμμα του καρφωμένο πάνω του, με τα γκρίζα μάτια του να φλέγονται από το μίσος. Μίσησε με, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ. Όσο εντονότερο το συναίσθημα τόσο ισχυρότερη η ενέργεια που θα απελευθερωθεί όταν ολοκλψαθεί η τελετή.

Στο Λάνγκλεϊ η Νόλα Κέι είχε κολλήσει το ακουστικό στο αφτί της, καθώς μετά βίας μπορούσε να ακούσει τη φωνή της Σάτο με το θόρυβο που έκανε το ελικόπτερο. «Λένε ότι είναι αδύνατον να εμποδιστεί η μεταφορά του αρχείου!» φώναζε η Νόλα. «Για να κλείσουν οι γραμμές του τοπικού παρόχου θα χρειαστεί τουλάχιστον μία ώρα, κι αν έχει πρόσβαση σε ασύρματο

578


δίκτυο, ο αποκλεισμός των επίγειων γραμμών του διαδικτύου δε θα τον εμποδίσει να το στείλει, ούτως ή άλλως». Στη σύγχρονη εποχή το να εμποδιστεί η ροή ψηφιακών πληροφοριών είχε καταστεί σχεδόν αδύνατον. Υπήρχαν πάρα πολλές μέθοδοι πρόσβασης στο διαδίκτυο. Αν συμπεριλάμβανε κανείς τις επίγειες γραμμές, τα σημεία πρόσβασης σε ασύρματα δίκτυα, τα ασύρματα μόντεμ, τα δορυφορικά τηλέφωνα και τους υπολογιστές παλάμης με λειτουργίες ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ο μοναδικός τρόπος παρεμπόδισης πιθανής διαρροής δεδομένων ήταν να καταστραφεί το μηχάνημα από όπου γινόταν η αποστολή. «Βρήκα το λεπτομερές εγχειρίδιο για το ελικόπτερο με το οποίο πετάτε», είπε η Νόλα, «και, απ' ό,τι φαίνεται, είστε εφοδιασμένοι με συσκευή ΗΜΠ». Τα όπλα ηλεκτρομαγνητικών παλμών -ή, αλλιώς, ΗΜΠ- συνηθίζονταν πλέον ως μέρος του οπλοστασίου των υπηρεσιών δημόσιας ασφάλειας, οι οποίες τα χρησιμοποιούσαν κυρίως για να θέτουν τέλος σε καταδιώξεις οχημάτων από ασφαλή απόσταση. Εξαπολύοντας έναν εστιασμένο παλμό ηλεκιρομαγνητικής ακτινοβολίας, κάποιο όπλο ΗΜΠ μπορούσε στην ουσία να καταστρέψει τα ηλεκτρονικά εξαρτήματα οποιουδήποτε στόχου, είτε επρόκειτο για αυτοκίνητο είτε για κινητό τηλέφωνο ή υπολογιστή. Σύμφωνα με τα στοιχεία που είχε εξετάσει η Νόλα στο εγχειρίδιο χρήσης, το UH-60 είχε προσαρμοσμένο στην άτρακτο του ένα τέτοιο όπλο με σκόπευτρο λέιζερ, μάγνητρο το οποίο λειτουργούσε σε συχνότητα έξι γιγαχέρτζ και ενισχυτή της τάξης των πενήντα ντεσιμπέλ που δημιουργούσε παλμό δέκα γιγαβάτ. Αν εξαπέλυε τον παλμό κατευθείαν πάνω σε ένα φορητό υπολογιστή, θα κατέστρεφε τη μητρική πλακέτα του μηχανήματος και θα διέγραφε αυτομάτως όλα τα δεδομένα από το σκληρό δίσκο. «Οι ΗΜΠ είναι άχρηστοι», ήρθε η απάντηση της Σάτο. «Ο στόχος βρίσκεται μέσα σε πέτρινο κτίριο. Δεν υπάρχουν παράθυρα, ενώ το υλικό προσφέρει ισχυρή ηλεκτρομαγνητική προστασία. Έχεις κάποια ένδειξη για το αν κυκλοφόρησε ήδη το βίντεο;» Η Νόλα έριξε μια ματιά σε μια δεύτερη οθόνη, η οποία εμφάνιζε τα αποτελέσματα μιας διαρκούς αναζήτησης νέων ειδήσεων σχετικά με τους τέκτονες.


•571

«Όχι ακόμα, κυρία διευθύντρια. Ό μ ω ς , αν δημοσιοποιηθεί, θα το μάθουμε μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα». «Κράτα με ενήμερη». Η Σάτο έκλεισε το τηλέφωνο.

Ο Λάνγκντον κρατούσε την ανάσα του καθώς το ελικόπτερο κατέβαινε με ταχύτητα, προσεγγίζοντας τη στρογγυλή πλατεία Ντιπόν. Οι λιγοστοί πεζοί που βρίσκονταν εκεί σκόρπισαν βλέποντας το αεροσκάφος να κατεβαίνει μέσα από ένα άνοιγμα στις φυλλωσιές των δέντρων και να προσγειώνεται απότομα στο γρασίδι, λίγο νοτιότερα από το φημισμένο σιντριβάνι δύο επιπέδων που είχε σχεδιάσει το ίδιο δίδυμο που είχε δημιουργήσει το Μνημείο Λίνκολν. Τριάντα δευτερόλεπτα μετά ο Λάνγκντον βρισκόταν μέσα σε ένα τζιπ το οποίο η Σάτο είχε επιτάξει επιτόπου, διασχίζοντας με ξέφρενη ταχύτητα τη λεωφόρο Νιου Χάμσαϊρ με κατεύθυνση προς τον Οίκο του Ναού.

Ο Πίτερ Σόλομον προσπαθούσε απεγνωσμένα να αποφασίσει τι έπρεπε να κάνει. Το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν εικόνες της Κάθριν να αιμορραγεί στο υπόγειο... και τις σκηνές του βίντεο που είχε μόλις παρακολουθήσει. Με αργές κινήσεις, έστρεψε το κεφάλι του προς τον υπολογιστή που βρισκόταν πάνω στη δερμάτινη καρέκλα, αρκετά μέτρα πιο πέρα. Η μπάρα προόδου είχε σχεδόν φτάσει στο ένα τρίτο. ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ: ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ 29% Ο άντρας με τα τατουάζ διέγραφε τώρα κύκλους με αργό βήμα γύρω από τον τετράγωνο βωμό, κρατώντας ένα αναμμένο θυμιατήρι και μουρμουρίζοντας κάποιον ψαλμό. Πυκνές τολύπες άσπρου καπνού ανέβαιναν προς την οροφή. Τα μάτια του άντρα είχαν γουρλώσει και έμοιαζε να βρίσκεται σε μια κατάσταση δαιμονικής μέθης. Ο Πίτερ έστρεψε το βλέμμα του στο αρχαίο εγχειρίδιο που περίμενε πάνω στο λευκό μεταξωτό ύφασμα το οποίο κάλυπτε το βωμό.

580


Ο Πίτερ Σόλομον δεν είχε καμία αμφιβολία ότι θα πέθαινε μέσα σε αυτόν το ναό απόψε. Το ερώτημα ήταν πώς θα πέθαινε... Θα κατάφερνε να βρει κάποιον τρόπο να σώσει την αδερφή του και την αδελφότητά του ή ο θάνατος του θα αποδεικνυόταν εντελώς μάταιος; Έριξε ξανά μια ματιά στο χαρτί που ήταν ακουμπισμένο πάνω στα πόδια του. Ό τ α ν αντίκρισε για πρώτη φορά εκείνο το πλέγμα συμβόλων, η ταραχή του τον είχε τυφλώσει, εμποδίζοντας την όρασή του να διαπεράσει το πέπλο του χάους και να διακρίνει την απίστευτη αλήθεια. Τώρα όμως η πραγματική σημασία εκείνων των συμβόλων είχε γίνει ξεκάθαρη. Είχε δει το πλέγμα μέσα από ένα εντελώς νέο πρίσμα. Ο Πίτερ Σόλομον ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει. Πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε τη σελήνη μέσα από το φεγγίτη πάνω από το κεφάλι του. Ύστερα άρχισε να μιλάει.

Όλες οι μεγάλες αλήθειες είναι απλές. Ο Μαλ'άχ το είχε μάθει αυτό εδώ και χρόνια. Η λύση την οποία του ανέλυε τώρα ο Πίτερ Σόλομον ήταν τόσο απλή και ολοφάνερη, ώστε ο Μαλ'άχ ήταν βέβαιος ότι ανταποκρινόταν στην αλήθεια. Το απίστευτο ήταν πως η λύση του ύστατου κώδικα της πυραμίδας αποδεικνυόταν πολύ απλούστερη απ' ό,τι είχε φανταστεί. Η Χαμένη Λέξη βρισκόταν μπροστά στα μάτια μον. Μέσα σε μια στιγμή μια λαμπρή ακτίνα φωτός διαπέρασε τα θολά πέπλα της ιστορίας και του μύθου που περιέβαλλαν το μυστικό της Χαμένης Λέξης. Ό π ω ς είχε προφητευτεί, η Χαμένη Λέξη ήταν πράγματι γραμμένη σε μια αρχαία γλώσσα και διέθετε μυστικιστική δύναμη σε κάθε φιλοσοφία, θρησκεία και επιστήμη που γνώριζε ο άνθρωπος. Αλχημεία, αστρολογία, καββαλισμός, χριστιανισμός, βουδισμός, ροδοσταυρισμός, τεκτονισμός, αστρονομία, φυσική, Νοητική Επιστήμη... Έτσι όπως στεκόταν μέσα στην αίθουσα της μύησης στην κορυφή αυτής της μεγαλοπρεπούς πυραμίδας του Ερεδόμ, ο Μαλ'άχ έστρεψε το βλέμμα του πάνω στο θησαυρό που αναζητούσε όλα εκείνα τα


•581

χρόνια, συνειδητοποιώντας ότι δε θα μπορούσε να είχε προετοιμάσει τελειότερα τον εαυτό του. Σύντομα ολοκληρώνομαι. Η Χαμένη Λέξη βρέθηκε.

Στο προάστιο του Καλοράμα Χάιτς ε'νας πράκτορας της CIA στεκόταν με'σα σε μια θάλασσα από σκουπίδια τα οποία είχε αδειάσει από τους κάδους που είχε εντοπίσει μέσα στο γκαράζ. «Κυρία Κει;» είπε μιλώντας στη συνεργάτιδα της Σάτο στη τηλέφωνο. «Καλή ιδέα να ψάξω στα σκουπίδια του. Νομίζω πως κάτι ανακάλυψα».

Μέσα στο σπίτι η Κάθριν Σόλομον αισθανόταν πιο δυνατή κάθε λεπτό που περνούσε. Η χορήγηση του γαλακτικού διαλύματος Ρίνγκερ είχε καταφέρει να αυξήσει την πίεσή της και να καταλαγιάσει το δυνατό πονοκέφαλο. Τώρα ξεκουραζόταν καθισμένη στην τραπεζαρία, έχοντας αυστηρές εντολές να παραμείνει ακίνητη. Ένιωθε τα νεύρα της τεντωμένα και η αγωνία της για τον αδερφό της εντεινόταν όσο περνούσε η ώρα. Πού χάθηκαν όλοι; Η ομάδα της Σήμανσης που είχε στείλει η CIA δεν είχε φτάσει ακόμα, ενώ ο πράκτορας που είχε μείνει στο σπίτι συνέχιζε την έρευνα του κτιρίου. Ο Μπέλαμι καθόταν μαζί της στην τραπεζαρία λίγη ώρα πριν, τυλιγμένος ακόμα με μια κουβέρτα, όμως κι εκείνος τελικά σηκώθηκε και πήγε να αναζητήσει τυχόν πληροφορίες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τη CIA να σώσει τον Πίτερ. Μην μπορώντας να μείνει άλλο άπρακτη, η Κάθριν σηκώθηκε όρθια παραπατώντας και στη συνέχεια κινήθηκε με αργά βήματα προς το καθιστικό. Βρήκε τον Μπέλαμι στο γραφείο. Ο Αρχιτέκτονας στεκόταν μπροστά σε ένα ανοιχτό συρτάρι, με την πλάτη γυρισμένη προς το μέρος της, τόσο απορροφημένος σε ό,τι έβλεπε εκεί, ώστε δεν την άκουσε να μπαίνει στο δωμάτιο. Η Κάθριν πήγε και στάθηκε από πίσω του. «Γουόρεν;»


582

Ο ηλικιωμένος άντρας αιφνιδιάστηκε και γύρισε απότομα προς το μέρος της, κλείνοντας το συρτάρι με το γοφό του. Το πρόσωπο του ήταν γεμάτο ρυτίδες, με φανερά τα σημάδια της ταραχής και της οδύνης του, ενώ τα μάγουλά του ήταν αυλακωμένα από δάκρυα. «Τι συμβαίνει;» ρώτησε η Κάθριν, ρίχνοντας μια ματιά προς το συρτάρι. «Τι είδες εκεί;» Ο Μπέλαμι έμοιαζε ανήμπορος να αρθρώσει έστω μία λέξη. Είχε την όψη ανθρώπου που μόλις είχε αντικρίσει κάτι το οποίο ευχόταν με όλη του την καρδιά να μην είχε δει ποτέ. «Τι υπάρχει μέσα στο συρτάρι;» ρώτησε επιτακτικά η Κάθριν. Τα δακρυσμένα μάτια του Μπέλαμι έμειναν καρφωμένα πάνω της για μερικές ατέλειωτες στιγμές, γεμάτα θλίψη. Τελικά, μίλησε. «Αναρωτιόμασταν και οι δύο γιατί... γιατί αυτός ο άνθρωπος έτρεφε τέτοιο μίσος για την οικογένειά σου». Το μέτωπο της Κάθριν ζάρωσε. «Ναι;» «Ε λοιπόν...» Τα λόγια σκάλωσαν στο λαιμό του Μπέλαμι. «Μόλις βρήκα την απάντηση».

119 ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ του Οίκου του Ναού ο άντρας ο οποίος αυτοαποκαλούνταν Μαλ αχ στάθηκε μπροστά στο μεγάλο βωμό και με απαλές κινήσεις μάλαξε την ανέγγιχτη επιδερμίδα στην κορυφή του κεφαλιού του. «Verbum, significatium», έψαλε, προετοιμαζόμενος για τη συνέχεια. «Verbum omnificum». Το τελευταίο συστατικό στοιχείο είχε βρεθεί, επιτέλους. Οι πολυτιμότεροι θησαυροί είναι συχνά οι πιο ταπεινοί. Πάνω από το βωμό στροβιλίζονταν τώρα τολύπες καπνού από θυμίαμα, αναδυόμενες μέσα από το μεταλλικό θυμιατήρι. Οι καπνοί ανέβαιναν μέσα από τη δέσμη του σεληνόφωτος, δημιουργώντας μια δίοδο προς τον ουρανό μέσα από την οποία μπορούσε να ταξιδέψει ανεμπόδιστα η απελευθερωμένη από τα δεσμά της ψυχή. Είχε φτάσει η ώρα.


•583

Ο Μαλ'άχ πήρε το φιαλίδιο με το σκούρο αίμα του Πίτερ και αφαίρεσε το φελλό. Υπό το βλέμμα του αιχμαλώτου του, βούτηξε τη μύτη του φτερού από κόρακα στο βαθυκόκκινο υγρό και το έφερε στον ιερό κύκλο στην κορυφή του κεφαλιού του. Κοντοστάθηκε για λίγο, αναλογιζόμενος πόσο καιρό περίμενε για να έρθει αυτή η νύχτα. Πλησίαζε η στιγμή της ολοκλήρωσης της μεταμόρφωσής του. Όταν η Χαμένη Λέξη εντνπαθεί στο νον τον ανθρώπου, τότε είναι έτοιμος να γίνει αποδέκτης ασύλληπτων δννάμεαν. Έτσι ανέφερε η αρχαία προφητεία της αποθέωσης. Μέχρι στιγμής η ανθρωπότητα δεν είχε κατορθώσει να επαληθεύσει αυτή την προφητεία, και ο Μαλ'άχ είχε κάνει ό,τι μπορούσε ώστε να μην αλλάξει αυτό. Με σταθερό χέρι, ακούμπησε τη μύτη του φτερού πάνω στην επιδερμίδα του. Δε χρειαζόταν καθρέφτη, ούτε βοήθεια, μονάχα την αίσθηση της αφής και το μάτι του νου του. Αργά, μεθοδικά, άρχισε να χαράσσει τη Χαμένη Λέξη στο εσωτερικό του κύκλου που σχημάτιζε ο ουροβόρος όφις στην κορυφή του κρανίου του. Ο Πίτερ Σόλομον παρακολουθούσε με μια έκφραση φρίκης. Ό τ α ν τέλειωσε, ο Μαλ'άχ έκλεισε τα μάτια του, ακούμπησε κάτω το φτερό και άφησε όλο τον αέρα που είχε μέσα στους πνεύμονές του να βγει αργά. Για πρώτη φορά στη ζωή του, απολάμβανε μια αίσθηση που του ήταν άγνωστη μέχρι τότε. Είμαι πλήρης. Ολοκληρώθηκα. Ο Μαλ'άχ είχε εργαστεί χρόνια ολόκληρα πάνω στο τεχνούργημα που ήταν το σώμα του, και τώρα, καθώς πλησίαζε η στιγμή της τελικής μεταμόρφωσης, ένιωθε κάθε γραμμή που είχε αποτυπωθεί πάνω στο δέρμα του. Είμαι ένα πραγματικό αριστούργημα. Τέλειο και πλήρες. «Σου έδωσα αυτό που ζήτησες». Η φωνή του Πίτερ διέκοψε τον ειρμό των σκέψεών του. «Στείλε βοήθεια στην Κάθριν. Και σταμάτα τη φόρτωση αυτού του αρχείου». Ο Μαλ'άχ άνοιξε τα μάτια του και χαμογέλασε. «Εμείς οι δύο δεν τελειώσαμε ακόμα». Στράφηκε προς το βωμό και πήρε το τελετουργικό εγχειρίδιο, περνώντας το δάχτυλο του πάνω από τη γυαλιστερή σιδερένια λεπίδα του. «Αυτό το αρχαίο μαχαίρι κατασκευάστηκε κατόπιν παραγγελίας του Θεού», είπε, «για να χρη-

584


σιμοποιηθεί σε ανθρωποθυσίες. Το αναγνώρισες νωρίτερα, σωστά;» Τα γκρίζα μάτια του Σόλομον παρέμειναν ανέκφραστα, σαν σκαλισμένα σε πέτρα. «Είναι μοναδικό, έχω ακουστά τους σχετικούς θρύλους». «Θρύλους; Η περιγραφή εμφανίζεται στην Αγία Γραφή. Δεν πιστεύεις ότι είναι αλήθεια;» Ο Πίτερ απλώς συνέχισε να τον κοιτάζει. Ο Μαλ'άχ είχε δαπανήσει μια περιουσία για τον εντοπισμό και την απόκτηση του συγκεκριμένου τεχνουργήματος. Γνωστό ως «μαχαίρι της Ακεντά», δηλαδή Μαχαίρι της Θυσίας, είχε κατασκευαστεί πριν από τρεις χιλιάδες και πλέον χρόνια από ένα σιδηρούχο μετεωρίτη ο οποίος είχε πέσει στη Γη. Σίδερο απ,ό τον ουρανό, όπως το ονόμαζαν οι παλιοί μύστες. Ο θρύλος το ήθελε να είναι το μαχαίρι που είχε χρησιμοποιηθεί από τον Αβραάμ στην παρ' ολίγον θυσία του γιου του Ισαάκ στο όρος Αμωρία, όπως περιγράφεται στη Γένεση. Η εκπληκτική ιστορία του μαχαιριού περιλάμβανε περιόδους κατά τις οποίες είχε βρεθεί στα χέρια παπών, ναζί μυστικιστών, Ευρωπαίων αλχημιστών και συλλεκτών. Το προστάτεψαν και το θαύμασαν, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ, όμως κανείς δεν τόλμησε να απελευθερώσει την πραγματική του δύναμη χρησιμοποιώντας το για το σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε. Απόψε το Μαχαίρι της Θυσίας θα εκπλήρωνε τη μοίρα του. Η θυσία του Αβραάμ ανέκαθεν θεωρούνταν ιερή στις τεκτονικές τελετές. Στην πρώτη κιόλας βαθμίδα οι τέκτονες τιμούσαν «το πλέον ευγενές δώρο που προσφέρθηκε ποτέ στο Θεό, την υποταγή του Αβραάμ στη βούληση του Υπέρτατου Όντος με την προσφορά σε θυσία του Ισαάκ, του πρωτότοκου γιου του». Το βάρος της λεπίδας στο χέρι του ενθουσίαζε τον Μαλ'άχ καθώς γονάτιζε και χρησιμοποιούσε το πρόσφατα ακονισμένο εγχειρίδιο για να κόψει τα σκοινιά που κρατούσαν τον Πίτερ ακινητοποιημένο στην καρέκλα του. Τα δεσμά του έπεσαν στο πάτωμα. Ο Πίτερ Σόλομον μόρφασε από τον πόνο καθώς επιχειρούσε να μετακινήσει τα μουδιασμένα άκρα του. «Γιατί μου το κάνεις αυτό; Τι νομίζεις πως θα πετύχεις έτσι;» «Εσύ, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, θα έπρεπε να κατα-


•585

λαβαίνεις», απάντησε ο Μαλ'άχ. «Μελετάς τους αρχαίους τρόπους. Γνωρίζεις πως η δύναμη των Μυστηρίων έγκειται στη θυσία, στην απελευθέρωση μιας ανθρώπινης ψυχής από το σώμα της. Αυτό ισχύει από τις απαρχές του χρόνου». «Δεν μπορείς καν να συλλάβεις το πραγματικό νόημα της θυσίας», είπε ο Πίτερ, με φωνή γεμάτη πόνο και απέχθεια. Θαυμάσια, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ. Θρέψε το μίσος σου. Έτσι, θα γίνουν ηιο εύκολα τα πράγματα. Το άδειο στομάχι του γουργοΰρισε καθώς βημάτιζε μπροστά στον αιχμάλωτο του. «Υπάρχει τεράστια δύναμη στην προσφορά ανθρώπινου αίματος. Όλοι το κατανοούσαν αυτό, από τους αρχαίους Αιγύπτιους μέχρι τους Κέλτες δρυΐδες, τους Κινέζους και τους Αζτέκους. Κρύβεται μαγεία στην ανθρώπινη θυσία, όμως ο σύγχρονος άνθρωπος έχει γίνει αδύναμος, φοβάται υπερβολικά να κάνει μια πραγματική προσφορά, δεν έχει τη δύναμη να θυσιάσει τη ζωή που απαιτείται για την πνευματική μεταμόρφωση. Τα αρχαία κείμενα είναι σαφή όμως: Μονάχα με την προσφορά της πλέον ιερής θυσίας μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει στην απόλυτη δύναμη». «Και θεωρείς εμένα ιερή θυσία;» Ο Μαλ αχ ξέσπασε σε γέλια. «Πραγματικά δεν έχεις καταλάβει ακόμα, έτσι δεν είναι;» Ο Πίτερ τον κοίταξε απορημένος. «Ξέρεις γιατί έχω μια δεξαμενή αισθητηριακής αποστέρησης στο σπίτι μου;» Ο Μαλ'άχ ακούμπησε τα χέρια πάνω στους γοφούς του και έσφιξε τους μυς του περίτεχνα διακοσμημένου με τατουάζ σώματος του, το οποίο συνέχιζε να καλύπτεται μονάχα από ένα περίζωμα. «Εξασκούμουν... προετοιμαζόμουν... περίμενα τη στιγμή που θα είμαι μονάχα νους... τη στιγμή που θα απελευθερωθώ από αυτό το θνητό σαρκίο... όταν θα έχω θυσιάσει αυτό το όμορφο σώμα στους θεούς. Εγώ είμαι το ιερό σφάγιο! Εγώ είμαι ο αγνός λευκός αμνός!» Ο Πίτερ είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό, ανίκανος να προφέρει λέξη. «Ναι, Πίτερ, ο άνθροιπος πρέπει να δίνει στους θεούς ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει. Το πιο αγνό λευκό περιστέρι, την πολυτιμότερη και πιο άξια προσφορά. Εσύ δε μου είσαι πολύτιμος. Εσύ δεν είσαι

586


άξια προσφορά». Ο Μαλ'άχ τον αγριοκοίταξε. «Δεν καταλαβαίνεις; Δεν είσαι εσύ αυτός που θα θυσιαστεί, Πίτερ, εγώ είμαι. Η δική μου σάρκα θα προσφερθεί ως θυσία. Εγώ είμαι το δώρο. Κοίταξε' με. Έ χ ω προετοιμαστεί, έχω κάνει τον εαυτό μου άξιο για το τελευταίο μου ταξίδι. Εγώ είμαι το δώρο!» Ο Πίτερ παρέμενε άφωνος. «Το μυστικό είναι ηώς να πεθάνεις», είπε τώρα ο Μαλ'άχ. «Οι τέκτονες το αντιλαμβάνονται αυτό». Έδειξε το βωμό. «Τιμάτε τις αρχαίες αλήθειες, όμως είστε δειλοί. Κατανοείτε τη δύναμη της θυσίας, όμως παραμένετε σε απόσταση ασφαλείας από το θάνατο, περιοριζόμενοι σε σκηνοθετημένους φόνους και αναίμακτες τελετές. Απόψε ο συμβολικός βωμός σας θα γίνει μάρτυρας της πραγματικής του δύναμης, του πραγματικού του σκοπού». Ο Μαλ'άχ άπλωσε το χέρι και άρπαξε την αριστερή παλάμη του Πίτερ Σόλομον, πιέζοντας τη λαβή του Μαχαιριού της Θυσίας πάνω της. Το αριστερό χέρι νηψετείτο σκότος. Και αυτό, όπως και καθετί άλλο, είχε σχεδιαστεί. Ο Πίτερ δε θα είχε καμία επιλογή. Ο Μαλ'άχ δεν μπορούσε να φανταστεί κάποια θυσία περισσότερο ισχυρή και συμβολική από μια θυσία πραγματοποιημένη πάνω σε αυτόν το βωμό, από το συγκεκριμένο άντρα, με αυτό το εγχειρίδιο βυθισμένο μέσα στην καρδιά ενός σφαγίου η θνητή σάρκα του οποίου είχε τυλιχτεί σε ένα στρώμα απόκρυφων συμβόλων σαν να ήταν δώρο. Με αυτή τη θυσία του εαυτού του ο Μαλ'άχ θα εδραίωνε τη θέση του στην ιεραρχία των δαιμόνων. Το σκοτάδι και το αίμα ήταν οι πηγές της πραγματικής δύναμης. Οι αρχαίοι το γνώριζαν αυτό, οι μύστες που επέλεγαν με ποια πλευρά θα συμπαρατάσσονταν ανάλογα με τη φύση του ο καθένας. Ο Μαλ'άχ είχε επιλέξει σοφά. Το χάος ήταν ο φυσικός νόμος του σύμπαντος. Η αδιαφορία ήταν ο κινητήριος μοχλός της εντροπίας. Η απάθεια του ανθρώπου ήταν το γόνιμο έδαφος πάνω στο οποίο τα σκοτεινά πνεύματα καλλιεργούσαν τους σπόρους τους. Τα υηψέτψα και τώρα είναι σειρά τους να με υηψετψουν σαν θεό. Ο Πίτερ δεν κινήθηκε. Απλώς, συνέχιζε να κοιτάζει το μαχαίρι που έσφιγγε μέσα στο χέρι του.


•587

«Διαλέγω εσένα», είπε χλευαστικά ο Μαλ'άχ. «Πρόθυμα θυσιάζομαι. Ο τελικός σου ρόλος έχει προδιαγραφεί. Εσΰ θα με μεταμορφώσεις. Εσύ θα με απελευθερώσεις από το σώμα μου. Θα το κάνεις, διαφορετικά θα χάσεις την αδερφή σου και την αδελφότητά σου. Θα μείνεις πραγματικά ολομόναχος». Έκανε μια παύση, χαμογελώντας στον αιχμάλωτο του. «Θεώρησέ το ως την ύστατη τιμωρία σου». Τα μάτια του Πίτερ υψώθηκαν αργά και συνάντησαν το βλέμμα του Μαλ'άχ. «Το να σκοτώσω εσένα; Το ονομάζεις τιμωρία; Νομίζεις πως θα διστάσω; Δολοφόνησες το γιο μου. Τ η μητέρα μου. Ολόκληρη την οικογένειά μου». «Όχι!» Ο Μαλ'άχ αντέδρασε με μια ένταση που αιφνιδίασε ακόμα και τον ίδιο. «Κάνεις λάθος! Δε δολοφόνησα εγώ την οικογένειά σου! Εσύ το έκανες! Εσύ επέλεξες να εγκαταλείψεις τον Ζάκαρι στη φυλακή! Και έτσι έθεσες τα γρανάζια σε κίνηση! Εσύ σκότωσες την οικογένειά σου, Πίτερ, όχι εγώ!» Οι αρθρώσεις των δαχτύλων του Σόλομον είχαν ασπρίσει καθώς τα δάχτυλά του έσφιγγαν οργισμένα το μαχαίρι. «Δεν μπορείς να ξέρεις για ποιο λόγο άφησα τον Ζάκαρι στη φυλακή». «Ξέρω τα πάντα!» του πέταξε ο Μαλ'άχ. «Ήμουν εκεί. Ισχυρίστηκες πως προσπαθούσες να τον βοηθήσεις. Προσπαθούσες να τον βοηθήσεις όταν του πρότεινες να διαλέξει μεταξύ του πλούτου και της σοφίας; Μήπως προσπαθούσες να τον βοηθήσεις όταν του έδωσες το τελεσίγραφο να ενταχθεί στους τέκτονες; Τι σόι πατέρας είναι αυτός που θέτει στο παιδί του το δίλημμα "πλούτος ή σοφία" και έχει την απαίτηση να ξέρει εκείνο πώς να το χειριστεί! Τι σόι πατέρας αφήνει το γιο του στη φυλακή αντί να τον οδηγήσει αμέσως σε ασφαλές μέρος!» Ο Μαλ'άχ στάθηκε μπροστά στον Πίτερ και γονάτισε, φέρνοντας το καλυμμένο από τατουάζ πρόσωπο του σε απόσταση ελάχιστων εκατοστών από το δικό του. «Το σημαντικότερο όμως, τι σόι πατέρας είναι αυτός που μπορεί να κοιτάζει το γιο του στα μάτια... ακόμα και έπειτα από τόσα χρόνια... και να μην τον αναγνωρίζει καν!»

588


Τα λόγια του Μαλ'άχ αντήχησαν στην πέτρινη αίθουσα για κάποια δευτερόλεπτα. Ύστερα ακολούθησε σιωπή. Μέσα σε εκείνη την ξαφνική σιγή, ο Πίτερ Σόλομον φάνηκε να ξυπνάει από το λήθαργο του. Το πρόσωπο του σκοτείνιασε, συσπασμένο σε μια έκφραση απόλυτης δυσπιστίας. Ναι, πατέρα. Εγώ είμαι. Ο Μαλ'άχ περίμενε χρόνια να έρθει αυτή η στιγμή... η ευκαιρία να εκδικηθεί τον άνθρωπο που τον είχε εγκαταλείψει... να κοιτάξει κατευθείαν μέσα σε εκείνα τα γκρίζα μάτια και να πει την αλήθεια που παρέμενε κρυμμένη όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα η στιγμή είχε φτάσει, και ο Μαλ'άχ μιλούσε αργά, λαχταρώντας να παρακολουθήσει το βάρος των λέξεών του να συντρίβουν σταδιακά την ψυχή του Πίτερ Σόλομον. «Θα έπρεπε να χαίρεσαι, πατέρα. Ο άσωτος υιός σου επέστρεψε». Το πρόσωπο του Πίτερ είχε αποκτήσει μια νεκρική χλομάδα. Ο Μαλ'άχ απολάμβανε την κάθε στιγμή. «Ο ίδιος ο πατέρας μου πήρε την απόφαση να με παρατήσει στη φυλακή... κι εκείνη τη στιγμή ορκίστηκα πως ήταν η τελευταία φορά που με απέρριπτε κάποιος. Δεν ήμουν πλέον ο γιος σου. Ο Ζάκαρι Σόλομον έπαψε να υπάρχει». Δυο γυαλιστερά δάκρυα εμφανίστηκαν ξαφνικά στα μάτια του πατέρα του και ο Μαλ'άχ σκέφτηκε πως ήταν ό,τι ωραιότερο είχε αντικρίσει ποτέ στη ζωή του. Ο Πίτερ αγωνιζόταν να συγκρατήσει τα δάκρυά του, κοιτάζοντας το πρόσωπο του διώκτη του σαν να το αντίκριζε για πρώτη φορά. «Το μόνο που ζήτησε ο διευθυντής των φυλακών ήταν χρήματα», είπε ο Μαλ'άχ, «όμως εσύ αρνήθηκες. Δε σου πέρασε στιγμή από το μυαλό πως τα δικά μον χρήματα είχαν την ίδια αξία με τα δικά σου. Ο διευθυντής δε νοιαζόταν ποιος θα τον πλήρωνε, αρκεί να έπαιρνε τα χρήματα. Όταν του πρότεινα να του παραχωρήσω ένα σημαντικό ποσό, διάλεξε έναν φυλακισμένο περίπου στο δικό μου μέγεθος, τον έντυσε με τα ρούχα μου και στη συνέχεια τον τσάκισε στο ξύλο, παραμορφώνοντάς τον σε σημείο ώστε να μην μπορεί να αναγνωριστεί η ταυτότητά του. Οι φωτογραφίες που είδες... και το κλειστό φέρετρο που έθαψες... δεν ήταν δικά μου. Ανήκαν σε κάποιον ξένο».


•589

Το δακρυσμένο πρόσωπο του Πίτερ συσπάστηκε τώρα από αγωνία και κατάπληξη. «Ω Θεέ μου... Ζάκαρι». «Δεν είμαι αυτός που λες τώρα πια. Ό τ α ν βγήκε από τη φυλακή, ο Ζάκαρι είχε μεταμορφωθεί». Το εφηβικό του σώμα και το παιδικό του πρόσωπο είχαν αλλοιωθεί δραστικά όταν γέμισε το νεαρό κορμί του με πειραματικές ορμόνες ανάπτυξης και στεροειδή. Ακόμα και οι φωνητικές του χορδές είχαν επηρεαστεί, μετατρέποντας την αγορίστικη φωνή του σε ένα μόνιμο ψίθυρο. 0 Ζάκαρι μεταμορφώθηκε στον Άνδρο. Ο Άνδρος μεταμορφώθηκε στον Μαλ'άχ. Και απόψε ο Μαλ'άχ θα προχωρήσει στη σημαντικότερη απ' όλες τις μεταμορφώσεις.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή στο Καλοράμα Χάιτς η Κάθριν Σόλομον στεκόταν πάνω από το ανοιχτό συρτάρι του γραφείου και κοίταζε αυτό που θα μπορούσε να περιγραφεί μόνο ως φετιχιστική συλλογή παλιών αποκομμάτων εφημερίδων και φωτογραφιών. «Δεν καταλαβαίνω», είπε γυρνώντας προς τον Μπέλαμι. «Αυτός ο μανιακός είχε, προφανώς, εμμονή με την οικογένειά μου, όμως...» «Συνέχισε να κοιτάζεις...» την παρότρυνε εκείνος, αφήνοντας το σώμα του να σωριαστεί σε ένα κάθισμα, εμφανώς ταραγμένος. Η Κάθριν μελέτησε προσεκτικά τα άρθρα των εφημερίδων, καθένα από τα οποία σχετιζόταν με την οικογένεια Σόλομον, τις πολλές επιτυχίες του Πίτερ, την έρευνα της ίδιας, την τραγική δολοφονία της μητέρας τους 'Ιζαμπέλ, την πασίγνωστη εμπλοκή του Ζάκαρι Σόλομον με τα ναρκωτικά, τη φυλάκισή του και τη βάναυση δολοφονία του σε μια τουρκική φυλακή. Η εμμονή που είχε ο άνθρωπος αυτός με την οικογένεια των Σόλομον ήταν κάτι περισσότερο από φανατική, όμως η Κάθριν ακόμα δεν είχε δει κάτι που να εξηγεί το γιατί. Τότε ήταν που παρατήρησε τις φωτογραφίες. Η πρώτη έδειχνε τον Ζάκαρι να στέκεται μέχρι το γόνατο μέσα σε καταγάλανα νερά

590


σε μια παραλία κατάσπαρτη με ασβεστωμένα σπιτάκια. Στψ Ελλάδα τραβήχτηκε; Η φωτογραφία, όπως υπέθετε, θα μπορούσε να είχε ληφθεί μονάχα στη διάρκεια της ξέφρενης ζωής του Ζάκαρι στην Ευρώπη, όταν έκανε χρήση ναρκωτικών. Το περίεργο όμως ήταν ότι έδειχνε περισσότερο υγιής απ' ό,τι τον εμφάνιζαν οι φωτογραφίες των παπαράτσι, στις οποίες φαινόταν ένας αποστεωμένος νεαρός να γλεντάει συντροφιά με διάσημους ναρκομανείς. Έδειχνε περισσότερο δυνατός, πιο «δεμένος» κατά κάποιον τρόπο, περισσότερο ώριμος. Η Κάθριν δε θυμόταν ποτέ τον Ζάκαρι να δείχνει τόσο υγιής. Απορημένη, κοίταξε την ημερομηνία της φωτογραφίας. Μα... αυτό είναι αδύνατον. Η ημερομηνία ήταν σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο μετά το θάνατο του Ζάκαρι στη φυλακή. Άρχισε να φυλλομετρά με απόγνωση τις φωτογραφίες της στοίβας μία προς μία. Έδειχναν τον Ζάκαρι Σόλομον σε διάφορα στάδια της ζωής του. Οι εικόνες συνέθεταν κάποιου είδους φωτογραφική αυτοβιογραφία, καταγράφοντας μια σταδιακή μεταμόρφωση. Καθώς πλησίαζαν όλο και πιο κοντά στο παρόν, η Κάθριν διέκρινε μια δραματική αλλαγή. Παρατήρησε με φρίκη τις φωτογραφίες στις οποίες το σώμα του Ζάκαρι άρχιζε να μεταλλάσσεται, οι μύες του να φουσκώνουν και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του να αλλοιώνονται από την προφανή βαριά χρήση στεροειδών. Το σώμα του φαινόταν να έχει διπλασιαστεί σε όγκο και μια ανατριχιαστική σκληρότητα έκανε την εμφάνισή της στο βλέμμα του. Δεν αναγνωρίζω καν αυτό τον άνθρωπο! Το πρόσωπο που έβλεπε δε θύμιζε σε τίποτα τις αναμνήσεις που είχε η Κάθριν από το νεαρό ανιψιό της. Ό τ α ν έφτασε σε μια φωτογραφία του με το κεφάλι ξυρισμένο, ένιωσε τα γόνατά της να λυγίζουν. Ύστερα είδε ένα στιγμιότυπο του γυμνού σώματος του... διακοσμημένου με τα πρώτα τατουάζ. Η καρδιά της σχεδόν σταμάτησε να χτυπάει. «Ω Θεέ μου!»


•591

120 «ΣΤΡΙΨΤΕ ΔΕΞΙΑ!» φώναξε ο Λάνγκντον από το πίσω κάθισμα του επιταγμένου τζιπ. Ο Σίμκινς μπήκε με ορμή στην οδό S και πάτησε το γκάζι διασχίζοντας με ταχύτητα τη δεντροφυτεμένη συνοικία. Ό τ α ν πλησίαζαν στη γωνία της Δέκατης Έκτης Οδού, ο Οίκος του Ναού ξεπρόβαλε στα δεξιά τους σαν βουνό. Ο Σίμκινς κοίταξε εντυπωσιασμένος το πελώριο κτίριο. Έμοιαζε σαν να είχε χτίσει κανείς μια πυραμίδα πάνω στο Πάνθεον της Ρώμης. Ετοιμάστηκε να στρίψει δεξιά στη Δέκατη Έκτη Οδό για να φτάσει στην είσοδο του κτιρίου. «Μη στρίψετε!» διέταξε ο Λάνγκντον. «Συνεχίστε ευθεία! Μείνετε στην οδό S!» Ο πράκτορας υπάκουσε, οδηγώντας παράλληλα προς την ανατολική πλευρά του κτιρίου. «Στη Δέκατη Πέμπτη», είπε ο Λάνγκντον, «στρίψτε δεξιά!» Ο Σίμκινς ακολούθησε τις οδηγίες του και λίγες στιγμές αργότερα ο Ρόμπερτ του υπέδειξε ένα σχεδόν αόρατο, άστρωτο βοηθητικό δρόμο ο οποίος περνούσε μέσα από τους κήπους στην πίσω πλευρά του Οίκου του Ναού. Ο πράκτορας έστριψε στο δρομάκι και συνέχισε με αμείωτη ταχύτητα προς την πίσω πλευρά του κτιρίου. «Κοιτάξτε!» είπε ο Λάνγκντον, δείχνοντας το μοναδικό όχημα που ήταν σταθμευμένο κοντά στην πίσω είσοδο. Ή τ α ν ένα φορτηγάκι. «Βρίσκονται ήδη εδώ». Ο Σίμκινς σταμάτησε το τζιπ και έσβησε τον κινητήρα. Αθόρυβα, όλοι κατέβηκαν και ετοιμάστηκαν να κινηθούν. Ο πράκτορας σήκωσε το βλέμμα του στο μονολιθικό κτίσμα. «Είπατε πως η Αίθουσα του Ναού βρίσκεται στην κορυφή;» Ο Ρόμπερτ έγνεψε καταφατικά, δείχνοντας προς τη μύτη της πυραμίδας. «Εκείνο το επίπεδο σημείο στην άκρη είναι, στην πραγματικότητα, ένας φεγγίτης». Ο Σίμκινς στράφηκε απότομα προς τον Λάνγκντον. «Η Αίθουσα του Ναού διαθέτει φεγγίτη;» Ο Λάνγκντον τον κοίταξε απορημένος.


592

«Φυσικά. Ένα μάτι προς τον ουρανό, ακριβώς πάνω από το βωμό».

To UH-60 περίμενε στην πλατεία Ντιπόν. Καθισμε'νη στη θέση δίπλα στον πιλότο, η Σάτο ε'τρωγε τα νΰχια της, περιμένοντας νέα από την ομάδα της. Τελικά, η φωνή του Σίμκινς ακούστηκε στον ασύρματο. «Διευθύντρια;» «Σάτο εδώ, ακούω», απάντησε αυστηρά. «Μπαίνουμε στο κτίριο αυτή τη στιγμή, όμως έχω ορισμένες επιπλέον πληροφορίες για εσάς». «Ακούω». «Ο κύριος Λάνγκντον μόλις με πληροφόρησε ότι το δωμάτιο στο οποίο πιθανότατα βρίσκεται ο στόχος διαθέτει ένα μεγάλο φεγγίτη». Η Σάτο αναλογίστηκε την πληροφορία για αρκετά δευτερόλεπτα. «Το μήνυμα ελήφθη. Ευχαριστώ». Ο Σίμκινς έκλεισε τον ασύρματο. Η Σάτο έφτυσε ένα νύχι και στράφηκε προς τον πιλότο. «Απογειώσου».

121 Ο Π Ω ς ΚΑΘΕ ΓΟΝΙΟΣ που έχασε το παιδί του, ο Πίτερ Σόλομον συχνά φανταζόταν πόσων χρονών θα ήταν τώρα ο γιος του... πώς θα έμοιαζε... και τι θα είχε γίνει στη ζωή του. Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα στεκόταν μπροστά του. Το πελώριο πλάσμα με τα τατουάζ που αντίκριζε είχε ξεκινήσει τη ζωή του ως ένα πολύτιμο μικροσκοπικό βρέφος, ένα μωράκι κουλουριασμένο μέσα στην καλαθούνα του... να κάνει τα πρώτα του βήματα μέσα στο γραφείο του Πίτερ... να προφέρει τις πρώτες του λέξεις. Το γεγονός ότι το κακό μπορούσε να ξεπηδήσει μέσα από ένα αθώο πλάσμα που μεγάλωνε σε μια στοργική οικογένεια παρέμενε ένα από τα παράδοξα της ανθρώπινης ψυχής. Ο Πίτερ είχε υποχρε-


•593

ωθεί να αποδεχτεί από νωρίς πως, παρότι ήταν το αίμα του που κυλοΰσε μέσα στις φλέβες του παιδιού του, η καρδιά που έστελνε εκείνο το αίμα σε όλο το σώμα ήταν του ίδιου του γιου του. Μοναδική και ανεπανάληπτη... σαν να την είχε επιλέξει τυχαία το σύμπαν. 0 γιος μου δολοφόνησε τη μητέρα μου, το φίλο μου Ρόμπερτ Λάνγκντον και πιθανότατα την αδερφή μου. Ένα παγερό μούδιασμα κατέκλυσε την καρδιά του καθώς αναζητούσε στο βλέμμα του γιου του οποιαδήποτε σχέση με τον άνθρωπο που γνώριζε, οτιδήποτε οικείο. Τ α μάτια του άντρα αυτού όμως, παρότι γκρίζα όπως του Πίτερ, ήταν τα μάτια ενός ξένου, γεμάτα με ένα μίσος και μια μανία εκδίκησης που τα έκαναν να φαντάζουν ολότελα απόκοσμα. «Είσαι αρκετά δυνατός;» τον ειρωνεύτηκε ο γιος του, στρέφοντας το βλέμμα του στο μαχαίρι που έσφιγγε ο Πίτερ στη γροθιά του. «Μπορείς να ολοκληρώσεις αυτό που ξεκίνησες πριν από τόσα χρόνια;» «Γιε μου...» Ο Σόλομον με δυσκολία αναγνώριζε την ίδια του τη φωνή. «Εγώ... εγώ σε αγάπησα... πολύ». «Δύο φορές προσπάθησες να με σκοτώσεις. Με εγκατέλειψες στη φυλακή. Με πυροβόλησες στη γέφυρα. Αυτή τη φορά τέλειωσε αυτό που άρχισες!» Προς στιγμήν ο Σόλομον αισθάνθηκε σαν να αιωρούνταν η ψυχή του έξω από το σώμα του. Δεν αναγνώριζε τον εαυτό του πλέον. Η δεξιά του παλάμη είχε ακρωτηριαστεί, ήταν εντελώς άτριχος, ντυμένος με μια μαύρη ρόμπα, καθισμένος σε αναπηρική καρέκλα, σφίγγοντας ένα αρχαίο εγχειρίδιο. «Τέλειωσε το!» φώναξε ξανά ο άντρας, με τόση ένταση, που τα τατουάζ στο στήθος του συσπάστηκαν. «Ο μόνος τρόπος για να σώσεις την Κάθριν είναι να με σκοτώσεις... ο μόνος τρόπος για να σώσεις την αδελφότητά σου!» Άθελά του, το βλέμμα του Σόλομον στράφηκε στο φορητό υπολογισιή με το ασύρματο μόντεμ πάνω στη δερμάτινη καρέκλα. ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ: ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ 92%

594


Δεν μπορούσε να αποδιώξει από το μυαλό του τις εικόνες της Κάθριν να πεθαίνει από αιμορραγία... ή των τεκτόνων αδελφών του. «Υπάρχει χρόνος ακόμα», ψιθύρισε ο άντρας. «Το ξέρεις ότι αυτή είναι η μόνη επιλογή. Απελευθέρωσε' με από το θνητό σαρκίο μου». «Σε παρακαλώ», είπε ο Σόλομον, «μην το κάνεις αυτό...» «Εσύ το έκανες αυτό!» είπε με σφιγμένα δόντια ο άντρα. «Εσύ έθεσες στο παιδί σου ένα αφόρητο δίλημμα! Θυμάσαι εκείνη τη βραδιά; Πλούτος ή σοφία; Ήταν η βραδιά που με απομάκρυνες οριστικά από κοντά σου. Όμως εγώ επέστρεψα, πατέρα... και απόψε είναι η δική σον σειρά να επιλέξεις. Τον Ζάκαρι ή την Κάθριν; Ποιον θα προτιμήσεις; Θα σκοτώσεις το γιο σου για να σώσεις την αδερφή σου; Θα σκοτώσεις το γιο σου για να σώσεις την αδελφότητά σου; Τη χώρα σου; Ή θα περιμένεις μέχρι να είναι πολύ αργά; Μέχρι τη στιγμή που η Κάθριν θα κείτεται νεκρή... μέχρι τη στιγμή που το βίντεο θα δημοσιοποιηθεί... μέχρι τη στιγμή που θα υποχρεωθείς να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου γνωρίζοντας ότι θα μπορούσες να είχες αποτρέψει αυτές τις τραγωδίες. Τα χρονικά περιθώρια εξαντλούνται. Ξέρεις τι πρέπει να γίνει». Ο Πίτερ ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται, άεν είσαι ο Ζάκαρι, σκέφτηκε. Ο Ζάκαρι πέθανε πριν από πολλά, πολλά χρόνια. Ό, τι κι αν είσαι... απ' όπου και να ήρθες... δεν είσαι δικός μον. Και, παρότι ο Πίτερ Σόλομον αδυνατούσε να πιστέψει τις ίδιες του τις σκέψεις, ήξερε ότι έπρεπε να διαλέξει. Δεν υπήρχαν άλλα χρονικά περιθώρια.

Να βρούμε τη Μεγάλη Σκάλα! Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον διέσχιζε τρέχοντας τους σκοτεινούς διαδρόμους, κατευθυνόμενος προς το κέντρο του κτιρίου. Ο Τέρνερ Σίμκινς τον ακολουθούσε καταπόδας. Ό π ω ς είχε υπολογίσει ο Λάνγκντον, λίγο μετά βρέθηκαν στο κεντρικό αίθριο του κτιρίου. Κυριαρχούμενο από οκτώ κίονες δωρικού ρυθμού, το αίθριο έμοιαζε με υβριδικό, ελληνο-ρωμαϊκο-αιγυπτιακό μαυσωλείο, με μαύρα μαρμάρινα αγάλματα, έναν πολυέλαιο, τευτονικούς σταυρούς, μετάλλια με δικέφαλους φοίνικες και βάθρα πάνω στα οποία υπήρχαν προτομές του Ερμή.


•595

Ο Λάνγκντον έστριψε και έτρεξε προς την τεράστια μαρμάρινη σκάλα στο βάθος του αίθριου. «Τα σκαλοπάτια οδηγούν κατευθείαν στην Αίθουσα του Ναού», ψιθύρισε καθώς οι δύο άντρες ανέβαιναν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και αθόρυβα. Στο πρώτο πλατύσκαλο ο Λάνγκντον βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με μια μπρούτζινη προτομή του διακεκριμένου τέκτονα Άλμπερτ Πάικ, η οποία συνοδευόταν από τη διασημότερη ρήση του: Ο,ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ· Ο,ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΙΑΡΚΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΘΑΝΑΤΟ.

Ο Μαλ'άχ είχε αντιληφθεί μια αισθητή μεταβολή στην ατμόσφαιρα της Αίθουσας του Ναού, σαν να απειλούσαν να ξεσπάσουν από στιγμή σε στιγμή όλη η απογοήτευση και ο πόνος που είχε βιώσει στη ζωή του ο Πίτερ Σόλομον, εστιάζοντας σαν ακτίνα λέιζερ πάνω του. Ναι... έιρτασε η στιγμή. Ο Πίτερ Σόλομον είχε σηκωθεί από την καρέκλα του και τώρα στεκόταν όρθιος, στραμμένος προς το βωμό, κρατώντας σφιχτά το μαχαίρι. «Σώσε την Κάθριν», τον παρακινούσε ειρωνικά ο Μαλ'άχ, παρασύροντάς τον προς το βωμό, οπισθοχωρώντας, γέρνοντας τελικά πάνω στο λευκό σάβανο που είχε προετοιμάσει. «Κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις». Σαν να βίωνε εφιάλτη, ο Πίτερ πλησίαζε όλο και πιο κοντά. Ο Μαλ'άχ ξάπλωσε ανάσκελα, κοιτάζοντας μέσα από το φεγγίτη τη χειμερινή σελήνη. Το μυστικό είναι ηώς να πεθάνεις. Αυτή η στιγμή δε θα μπορούσε να είχε σχεδιαστεί τελειότερα. Στολισμένος με τη Χαμένη Λέξη των αιώνων, θυσιάζω τον εαυτό μου με το αριστερό χέρι του ηατέρα μου. Ο Μαλ'άχ πήρε μια βαθιά ανάσα. Δεχτείτε με, δαίμονες, καθώς αυτό είναι το σώμα μου, το οηοίο και σας ηροσφέρω. Όρθιος πάνω από τον Μαλ'άχ, ο Πίτερ Σόλομον έτρεμε σύγκορμος. Τα κλαμένα του μάτια γυάλιζαν από απόγνωση, αναποφασιστι-

596


κότητα, αγωνία. Κοίταξε μια τελευταία φορά προς το μέρος του υπολογιστή στην απέναντι πλευρά της αίθουσας. «Κάνε την επιλογή σου», ψιθύρισε ο Μαλ'άχ. «Απελευθέρωσέ με από τη σάρκα μου. Είναι θέλημα Θεού. Είναι δικό σου θέλημα». Κόλλησε τα χέρια του στα πλευρά του και καμπύλωσε το στήθος του προς τα πάνω, προτείνοντας τον επιβλητικό δικέφαλο φοίνικα. Βοήθησε με να απαλλαγώ από το σώμα που περιβάλλει την ψυχή μου. Τα δακρυσμένα μάτια του Πίτερ έμοιαζαν να διαπερνούν το σώμα του Μαλ'άχ χωρίς καν να το βλέπουν. «Σκότωσα τη μητέρα σου!» ψιθύρισε ο Μαλ'άχ. «Σκότωσα τον Ρόμπερτ Λάνγκντον! Αυτή τη στιγμή αποτελειώνω την αδερφή σου! Καταστρέφω την αδελφότητά σου! Κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις!» Το πρόσωπο του Πίτερ Σόλομον μετατράπηκε σε μια μάσκα απερίγραπτης οδύνης και τύψεων. Τίναξε το κεφάλι του προς τα πίσω και ούρλιαξε σαν πληγωμένο θηρίο καθώς σήκωνε ψηλά το μαχαίρι.

Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον και ο πράκτορας Σίμκινς έφτασαν λαχανιασμένοι έξω από την πόρτα της Αίθουσας του Ναού τη στιγμή που από το εσωτερικό ακουγόταν μια ανατριχιαστική κραυγή. Ή τ α ν η φωνή του Πίτερ, ο Λάνγκντον ήταν βέβαιος. Ή τ α ν μια κραυγή ανείπωτου πόνου. Άργησα! Αγνοώντας τον Σίμκινς, άρπαξε τα χερούλια και άνοιξε απότομα τα φύλλα της πόρτας. Η φρικτή σκηνή που αντίκρισε μπροστά του επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους του. Εκεί, στη μέση του μισοσκότεινου χώρου, η σιλουέτα ενός άντρα με ξυρισμένο κεφάλι στεκόταν μπροστά στο μεγάλο βωμό. Φορούσε μια μαύρη ρόμπα και στο χέρι του κρατούσε μια κοφτερή λεπίδα. Πριν προλάβει να κινηθεί ο Λάνγκντον, ο άντρας κατέβασε με ορμή το μαχαίρι προς το σώμα που κείτονταν πάνω στο βωμό.

Ο Μαλ'άχ είχε κλείσει τα μάτια του. Τέτοια ομορφιά. Τέτοια τελειότητα.


•597

Η αρχαία λεπίδα του Μαχαιριού της Θυσίας είχε αστράψει σιο σεληνόφως καθώς υψωνόταν από πάνω του. Αρωματισμένες τολΰπες καπνού στροβιλίζονταν ανεβαίνοντας προς τον ουρανό, προετοιμάζοντας το δρόμο για την ψυχή του, που σύντομα θα απελευθερωνόταν. Η σπαρακτική κραυγή του βασανισμένου, απεγνωσμένου θυσιαστή του συνέχιζε να αντηχεί σε εκείνο τον ιερό χώρο καθώς το μαχαίρι κατέβαινε με ορμή. Είμαι σημαδεμένος με το αίμα της ανθρώπινης θυσίας και τα δάκρυα του γονιού μου. Ο Μαλ'άχ ετοιμάστηκε για το ένδοξο χτύπημα. Η στιγμή της μεταμόρφωσής του είχε φτάσει. Ή τ α ν απίστευτο, όμως δεν αισθάνθηκε κανέναν πόνο. Μια εκρηκτική δόνηση συγκλόνισε το σώμα του, εκκωφαντική και παρατεταμένη. Η αίθουσα άρχισε να τρέμει και ένα εκτυφλωτικό λευκό φως άστραψε από πάνω του. Οι ουρανοί βρυχιόνταν. Και ο Μαλ'άχ κατάλαβε όχι είχε συμβεί. Ακριβώς όπως το είχε σχεδιάσει.

Ο Λάνγκντον δε θυμόταν να τρέχει προς το βωμό τη στιγμή που το ελικόπτερο εμφανιζόταν πάνω από το κτίριο. Ούτε θυμόταν να βουτάει με τα χέρια του απλωμένα, πέφτοντας πάνω στον άντρα με τη μαύρη ρόμπα, προσπαθώντας απεγνωσμένα να τον παρασύρει κάτω προτού προλάβει να κατεβάσει το μαχαίρι δεύτερη φορά. Τα σώματά τους συγκρούστηκαν και ο Λάνγκντον είδε ένα δυνατό φως να περνάει μέσα από το φεγγίτη, πλημμυρίζοντας το βωμό. Περίμενε πως θα αντίκριζε το αιμόφυρτο σώμα του Πίτερ Σόλομον εκεί πάνω, όμως το γυμνό σχήθος που είχε αποκαλυφθεί σχο φως δεν είχε ίχνος από αίμα, μονάχα ένα σύνολο από χαχουάζ που χο κάλυπχαν. Το μαχαίρι βρισκόχαν χσακισμένο δίπλα του, έχοντας, προφανώς, καρφωθεί πάνω στον πέτρινο βωμό αντί για τη σάρκα του. Καθώς εκείνος και ο άντρας με τη μαύρη ρόμπα έπεφταν άτσαλα, σφιχταγκαλιασμένοι, πάνω στο σκληρό πέτρινο δάπεδο, ο Ρόμπερτ διέκρινε τους επιδέσμους που κάλυπταν το ακρωτηριασμένο άκρο

598


του δεξιού του χεριού και συνειδητοποίησε σαστισμένος πως ο άνθρωπος που είχε ανατρέψει ήταν ο Πίτερ Σόλομον. Σωριασμένοι πάνω στο πέτρινο δάπεδο, είδαν τους προβολείς του ελικόπτερου να λούζουν α π ό ψηλά την αίθουσα στο φως τους. Τ ο αεροσκάφος πετούσε χαμηλά, με τα πέδιλά του σχεδόν να αγγίζουν το μεγάλο φεγγίτη. Στην μπροστινή πλευρά της ατράκτου ένα αλλόκοτο όπλο άρχισε να περιστρέφεται, σημαδεύοντας προς τα κάτω μέσα από το τζάμι. Η κόκκινη δέσμη του σκόπευτρου λέιζερ διαπέρασε το φεγγίτη και άρχισε να χορεύει πάνω στο δάπεδο, σημαδεύοντας το σημείο όπου βρίσκονταν ο Λάνγκντον και ο Σόλομον. Όχι! Ό μ ω ς δεν ακούστηκε κανένας κρότος πολυβόλου από ψηλά, μονάχα ο βόμβος του έλικα του αεροσκάφους. Ο Λάνγκντον δεν αισθάνθηκε τίποτα περισσότερο από ένα απόκοσμο κύμα ενέργειας να διαπερνά το σώμα του. Πίσω από το κεφάλι του, πάνω στη δερμάτινη καρέκλα, ο φορητός υπολογιστής έβγαλε ένα περίεργο μακρόσυρτο σφύριγμα. Στράφηκε απότομα και πρόλαβε να δει την οθόνη να σβήνει ξαφνικά. Δυστυχώς, το τελευταίο μήνυμα που προβαλλόταν πάνω της δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνειών. ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ: ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ 100%

Σήκω! Ανάθεμα σε! Σήκω! Ο πιλότος του UH-60 πίεσε περισσότερο τ η μηχανή του αεροσκάφους, προσπαθώντας να εμποδίσει τα πέδιλα να αγγίξουν οποιοδήποτε σημείο του μεγάλου γυάλινου φεγγίτη. Ή ξ ε ρ ε πως οι τρεις χιλιάδες τόνοι της άντωσης που παραγόταν α π ό τον έλικά του δοκίμαζαν ήδη τις αντοχές του γυαλιού. Δυστυχώς, η κλίση της πυραμίδας κάτω από το ελικόπτερο ουσιαστικά παρεξέτρεπε τη δύναμη ώσης προς τα πλάγια, στερώντας του ενέργεια. Σήκω! Τώρα! Έγειρε ελαφρά το ρύγχος της ατράκτου, επιχειρώντας να απομακρυνθεί, όμως το αριστερό πέδιλο χτύπησε το κέντρο του γυαλιού. Η επαφή ήταν στιγμιαία, όμως στάθηκε αρκετή.


•599

Ο τεράοτιος φεγγίτης της Αίθουσας του Ναού θρυμματίστηκε, δίνοντας τη θέση του σε μια δίνη γυάλινων θραυσμάτων και ανέμου, εξαπολύοντας μια θύελλα κοφτερού χαλαζιού που άρχισε να πέφτει στην αίθουσα από κάτω.

Πεφταστέρια. Ο Μαλ'άχ κοίταζε μαγεμένος το πανέμορφο λευκό φως και διέκρινε ένα στρόβιλο από αστραφτερά πετράδια να τον πλησιάζουν... επιταχύνοντας... σαν να έσπευδαν να τον περιβάλλουν με το μεγαλείο τους. Ξαφνικά αισθάνθηκε πόνο. Παντού. Να τον καρφώνει. Να τον ξεσκίζει. Να τον κομματιάζει. Μαχαίρια κοφτερά σαν ξυράφια διαπέρασαν τη μαλακή σάρκα του. Το στήθος, το λαιμό, τους μηρούς, το πρόσωπο. Το σώμα του συσπάστηκε και διπλώθηκε στη στάση του εμβρύου. Το ματωμένο στόμα του ούρλιαξε, καθώς ο πόνος διέκοπτε βίαια την έκστασή του. Το λευκό φως από το φεγγίτη μεταμορφώθηκε και ξαφνικά, ως διά μαγείας, ένα μαύρο ελικόπτερο βρέθηκε να αιωρείται από πάνω του, με τις πελώριες λεπίδες του έλικά του να στέλνουν ένα ψυχρό ρεύμα αέρα μέσα στην Αίθουσα του Ναού, παγώνοντας τον Μαλ'άχ μέχρι το κόκαλο, διασκορπίζοντας τις λεπτές τολύπες του θυμιάματος στις τέσσερις γωνίες της αίθουσας. Ο Μαλ'άχ γύρισε το κεφάλι του στο πλάι και είδε το Μαχαίρι της Θυσίας σπασμένο δίπλα του, τσακισμένο πάνω στο γρανιτένιο βωμό, ο οποίος καλυπτόταν από θραύσματα γυαλιού. Έπειτα απ' όλα όσα τον έκανα... ο Πίτερ Σόλομον έστρεψε αλλού το μαχαίρι. Αρνήθηκε να χύσει το αίμα μον. Με τον τρόμο να φουντώνει μέσα του, ανασήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε το σώμα του. Το ζωντανό τεχνούργημα που θα προσφερόταν ως η κορυφαία θυσία του κείτονταν ρημαγμένο. Ή τ α ν βουτηγμένος στο αίμα, ενώ από διάφορα σημεία του κορμιού του προεξείχαν προς κάθε κατεύθυνση τεμάχια γυαλιού. Εξαντλημένος, ο Μαλ'άχ ακούμπησε το κεφάλι του ξανά πάνω στο γρανιτένιο βωμό και έμεινε να κοιτάζει το κενό στην οροφή. Το

600


ελικόπτερο είχε εξαφανιστεί, αφήνοντας στη θέση του μια βουβή χειμωνιάτικη σελήνη. Με μάτια γουρλωμένα, ο Μαλ'άχ κείτονταν ανάσκελα παλεύοντας να ανασάνει... ολομόναχος πάνω στον πελώριο βωμό.

122 Τ Ο ΜΥΣΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ηώς να ηεθάνεις.

Ο Μαλ'άχ συνειδητοποιούσε πως τα πάντα είχαν πάει στραβά. Δεν υπήρχε κανένα υπέρλαμπρο φως. Καμία θαυμαστή υποδοχή. Μονάχα σκοτάδι και αφόρητος πόνος. Ακόμα και στα μάτια του. Δεν μπορούσε να δει το παραμικρό, όμως αισθανόταν κινήσεις ολόγυρά του. Ακούγονταν φωνές, ανθρώπινες φωνές, και η μια από αυτές, περιέργως, ανήκε στον Ρόμπερτ Λάνγκντον. Πώς είναι δυνατόν; «Είναι καλά, μην ανησυχείς», επαναλάμβανε συνεχώς ο Λάνγκντον. «Η Κάθριν είναι μια χαρά, Πίτερ. Η αδερφή σου είναι ασφαλής·». Όχι, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ. Η Κάθριν είναι νεκρή. Πρέπει να είναι νεκρή. Δεν μπορούσε πλέον να δει, δεν ήταν καν σίγουρος αν τα μάτια του ήταν ανοιχτά ή κλειστά, όμως άκουσε το ελικόπτερο να απομακρύνεται. Ξαφνική σιωπή απλώθηκε στην Αίθουσα του Ναού. Ο Μαλ'άχ μπορούσε να αισθανθεί τον κανονικό ρυθμό της γης να διακόπτεται, σαν μια επικείμενη καταιγίδα να διατάρασσε τα φυσικά ρεύματα των ωκεανών. Chao ab ordo. Άγνωστες δυνατές φωνές έφταναν στα αφτιά του, συζητώντας σε έναν τόνο επείγοντος με τον Λάνγκντον σχετικά με το φορητό υπολογιστή και το αρχείο του βίντεο. Είναι πολύ αργά, σκέφτηκε με βεβαιότητα ο Μαλ'άχ. Η ζημιά έγινε. Ή δ η το βίντεο θα εξαπλωνόταν σαν ανεξέλεγκτη πυρκαγιά σε κάθε γωνιά ενός σοκαρισμένου πλανήτη, καταστρέφοντας το μέλλον της αδελφότητας. Εκείνοι που είναι ικανότεροι να διαδώσουν τη σοφία πρέπει να καταστραφούν. Η άγνοια της ανθρωπότητας είχε βοηθήσει το χάος να δυναμώσει. Η απουσία του

Τ Ο ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ (il!)

Φωτός από τον πλανήτη ήταν εκείνη που εξέθρεφε το Σκότος το οποίο περίμενε τον Μαλ'άχ. Πολλά τα σπουδαία κατορθώματά μου, και σύντομα θα γίνω δεκτός με τιμές βασιλιά. Ο Μαλ'άχ διαισθάνθηκε πως ένας άνθρωπος τον είχε πλησιάσει αθόρυβα. Ήξερε ποιος ήταν. Μπορούσε να μυρίσει τα ιερά έλαια που είχε αλείψει στο ξυρισμένο σώμα του πατέρα του. «Δεν ξέρω αν μπορείς να με ακούσεις», ψιθύρισε στο αφτί του ο Πίτερ Σόλομον, «όμως θέλω να ξέρεις κάτι». Άγγιξε με το δάχτυλο του το ιερό σημείο στην κορυφή του κρανίου του Μαλ'άχ. «Αυτό που έγραψες εδώ...» Έκανε μια παύση. «Αυτό που έγραψες δεν είναι η Χαμένη Λέξη». Φυσικά και είναι, σκέφτηκε ο Μαλ'άχ. Με έπεισες για αυτό, πέρα από κάθε αμφιβολία. Σύμφωνα με το θρύλο, η Χαμένη Λέξη ήταν γραμμένη σε μια γλώσσα τόσο αρχαία και άγνωστη, ώστε η ανθρωπότητα είχε ξεχάσει πώς να τη διαβάζει. Αυτή η μυστηριώδης γλώσσα, σύμφωνα με όσα του είχε αποκαλύψει ο Πίτερ, ήταν στην πραγματικότητα η παλαιότερη γλώσσα που είχε εμφανιστεί στον πλανήτη. Η γλώσσα των συμβόλων. Στο ιδίωμα της συμβολογίας υπήρχε ένα σύμβολο το οποίο ήταν ισχυρότερο από όλα τα υπόλοιπα. Το αρχαιότερο και πλέον καθολικό, αυτό το σύμβολο συνδύαζε όλες τις αρχαίες παραδόσεις σε μία και μοναδική εικόνα η οποία αναπαριστούσε τη φώτιση του Αιγύπτιου θεού Ήλιου, το θρίαμβο του αλχημικού χρυσού, τη σοφία της φιλοσοφικής λίθου, την αγνότητα του ρόδου του Ρόδινου Σταυρού, τη στιγμή της Δημιουργίας, το Άπαν, την κυριαρχία του αστρολογικού ήλιου, ακόμα και τον παντογνώστη, πανόπτη οφθαλμό που αιωρούνταν πάνω από την Ατελή Πυραμίδα. 0 εστιγμένος κύκλος. Το σύμβολο της Πηγής. Το λίκνο όλων των πραγμάτων. Αυτό του είχε πει ο Πίτερ λίγα λεπτά νωρίτερα. Στην αρχή ο Μαλ'άχ αντιμετώπισε την αποκάλυψη με σκεπτικισμό, όμως στη συνέχεια μελέτησε ξανά το πλέγμα των συμβόλων και συνειδητοποίησε ότι η πυραμίδα έδειχνε κατευθείαν προς το σύμβολο του περιστίγματος,

602


έναν κύκλο που στο κέντρο του υπήρχε μια κουκκίδα. Η Τεκτονική Πυραμίδα είναι ένας χάρτης, σκέφτηκε, φέρνοντας στο μυαλό του το θρύλο, ο οποίος υποδεικνύει τη Χαμένη Λέξη. Ο πατέρας του, προφανώς, είχε αποφασίσει να του πει τελικά την αλήθεια. Όλες οι μεγάλες αλήθειες είναι ατιλές. Η Χαμένη Λέξη δεν είναι μια λέξη, είναι ένα σύμβολο. Πρόθυμα, ο Μαλ'άχ αποτύπωσε το κορυφαίο σύμβολο του εστιγμένου κύκλου πάνω στο κρανίο του. Καθώς το έκανε, αισθάνθηκε ένα κύμα δύναμης και ικανοποίησης να φουντώνει μέσα του. Το αριστούργημα και η προσφορά μου ολοκληρώθηκαν. Οι δυνάμεις του σκότους τον περίμεναν πλέον. Θα ανταμειβόταν για το έργο του. Αυτή θα ήταν η αποθέωσή του... Κι όμως, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, τα πάντα είχαν πάρει τραγικά λάθος κατεύθυνση. Ο Πίτερ συνέχιζε να στέκεται από πάνω του, ψιθυρίζοντας λέξεις που φάνταζαν αδιανόητες στον Μαλ'άχ. «Σου είπα ψέματα», του έλεγε. «Δε μου άφησες άλλη επιλογή. Αν σου είχα αποκαλύψει την πραγματική Χαμένη Λέξη, δε θα με είχες πιστέψει, ούτε θα μπορούσες να καταλάβεις». Η Χαμένη Λέξη... δεν είναι το ηερίστιγμα; «Η αλήθεια είναι», συνέχισε ο Πίτερ, «πως οι πάντες γνωρίζουν τη Χαμένη Λέξη... όμως ελάχιστοι αναγνωρίζουν τη σημασία της». Τα λόγια του επαναλήφθηκαν σαν ηχώ στο μυαλό του Μαλ'άχ. «Παραμένεις ημιτελής», είπε ο Πίτερ, ακουμπώντας απαλά την παλάμη του στην κορυφή του κεφαλιού του Μαλ'άχ. «Το έργο σου δεν ολοκληρώθηκε ακόμα. Ό μ ω ς , όπου κι αν καταλήξεις, σε παρακαλώ να θυμάσαι αυτό: Υπήρξαν άνθρωποι που σε αγάπησαν». Για κάποιο λόγο, το τρυφερό άγγιγμα της παλάμης του πατέρα του έμοιαζε με πυρακτωμένο σίδερο που κατέτρωγε τις σάρκες του και, σαν πανίσχυρος καταλύτης, έθεσε σε κίνηση μια χημική αντίδραση μέσα στο σώμα του Μαλ'άχ. Εντελώς απρόσμενα, αισθάνθηκε ένα κύμα σαρωτικής ενέργειας να διατρέχει το σώμα του, λες και κάθε κύτταρο του διαλυόταν.


•603

Μέσα σε μια στιγμή κάθε υποψία σωματικού πόνου εξανεμίστηκε. Η μεταμόρφωση. Συντελείται.

Παρατηρώ ατιό ψηλά τον εαυτό μου, ένα τσακισμένο δοχείο καμωμένο από ανθρωπινή σάρκα τιάνω στην ιερή πλάκα γρανίτη. Ο πατέρας μου γονατίζει δίπλα μου, κρατώντας το άψυχο κεφάλι μου στο ένα χέρι που του απομένει. Αισθάνομαι ένα κύμα να φουντώνει μέσα μου, ένα κύμα οργής... και σύγχυσης. Λεν είναι η κατάλληλη στιγμή για συμπόνια... είναι η ώρα της εκδίκησης, της μεταμόρφωσης. Κι όμως, ο πατέρας μου δεν εννοεί να υποταχτεί, αρνείται να εκπληρώσει το ρόλο του, αρνείται να διοχετεύσει τον πόνο και την οργή του μέσα από τη λεπίδα του μαχαιριού, κατευθείαν στην καρδιά μου. Μένω παγιδευμένος εδώ, αιωρούμενος, δέσμιος του θνητού σαρκίου μου. Ο πατέρας μου περνάει τρυφερά την απαλή παλάμη του πάνω από το πρόσωπο μου για να κλείσει τα μάτια μου που σβήνουν. Αισθάνομαι τα δεσμά μου να λύνονται. Ένα κυματιστό πέπλο εμφανίζεται ολόγυρά μου, πυκνώνει και σβήνει το φως, κρύβει τον κόσμο από τα μάτια μου. Ξαφνικά ο χρόνος επιταχύνεται και βυθίζομαι σε μια άβυσσο σκοτεινότερη απ' οτιδήποτε φαντάστηκα ποτέ μου. Εδώ, σε τούτο το άγονο κενό, ακούω έναν ψίθυρο... Αισθάνομαι μια δύναμη να συσπειρώνεται. Ενισχύεται, δυναμώνει με τρομακτικό ρυθμό, με κυκλώνει. Δυσοίωνη και τρομερή. Σκοτεινή και ακαταμάχητη. Είμαι ολομόναχος εδώ. Αυτός είναι ο θρίαμβος μου, η μεγαλοπρεπής υποδοχή μου. Κι όμως, για κάποιο λόγο, δε με κατακλύζει χαρά, παρά μόνο ένας ανείπωτος τρόμος. Αυτό που αισθάνομαι δε θυμίζει σε τίποτα ό,τι περίμενα. Η δύναμη λυσσομανά τώρα, στροβιλίζεται γύρω μου με φοβερή δύναμη, απειλώντας να με κομματιάσει. Ξαφνικά, εντελώς απροειδοποίητα, το σκοτάδι συμπυκνώνεται και υψώνεται μπροστά μου σαν προϊστορικό θηρίο. Βρίσκομαι αντιμέτωπος με όλες τις σκοτεινές ψυχές που έφυγαν πριν από μένα. Ουρλιάζω, παραδομένος σε έναν ατελεύτητο τρόμο... καθώς το σκοτάδι με καταπίνει ολόκληρο.

604


123 Μ Ε ς Α ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟ ο α ι δ ε σ ι μ ό τ α τ ο ς Γ κ ά λ ο γ ο υ ε ϊ δ ι α ι -

σθάνθηκε μια περίεργη αλλαγή στην ατμόσφαιρα. Δεν ήταν σίγουρος γιατί, όμως αισθανόταν σαν να είχε μόλις εξανεμιστεί μια απόκοσμη σκιά, σαν να είχε απομακρυνθεί ένα αφόρητο βάρος... κάπου μακριά και ταυτόχρονα ακριβώς εκεί. Μόνος στο γραφείο του, αφέθηκε στις σκέψεις του. Δεν ήταν σίγουρος πόσα λεπτά είχαν περάσει όταν άκουσε το τηλέφωνο του να χτυπάει. Ή τ α ν ο Γουόρεν Μπέλαμι. «Ο Πίτερ ζει», είπε ο τέκτονας αδελφός του. «Μόλις το πληροφορήθηκα. Ή ξ ε ρ α πως θα ήθελες να το μάθεις αμέσως. Θα γίνει καλά». «Δόξα τω Θεώ», είπε ο Γκάλογουεϊ, ανακουφισμένος. «Που βρίσκεται;» Ο ιερέας άκουσε τον Μπέλαμι να του αφηγείται την απίστευτη ιστορία των όσων είχαν συμβεί από τη στιγμή που είχαν αφήσει πίσω τους το Καθεδρικό Κολέγιο. «Πάντως, είστε όλοι καλά;» «Αναρρώνουμε, ναι», είπε ο Μπέλαμι. «Υπάρχει ένα ζήτημα όμως». Έκανε μια παύση. «Ναι;» «Η Τεκτονική Πυραμίδα... Νομίζω πως ο Λάνγκντον κατάφερε να την αποκωδικοποιήσει». Ο Γκάλογουεϊ δεν μπόρεσε να μη χαμογελάσει. Για κάποιο λόγο, αυτή η πληροφορία δεν του προκάλεσε την παραμικρή έκπληξη. «Πες μου, κατάφερε ο Ρόμπερτ να ανακαλύψει αν η πυραμίδα τήρησε την υπόσχεσή της; Αν αποκάλυψε, δηλαδή, αυτό που ο θρύλος ανέκαθεν υποστήριζε ότι θα αποκάλυπτε;» «Δεν το γνωρίζω ακόμα». Θα το αποκαλύψει, σκέφτηκε ο Γκάλογουεϊ. «Πρέπει να ξεκουραστείς». «Κι εσύ επίσης». Όχι, αυτό που πρέπει να κάνα είναι να προσευχηθώ.


•605

124 ΟΤΑΝ ΑΝΟΙΞΕ Η ΠΟΡΤΑ του ανελκυστήρα, όλα τα φώτα της Αίθουσας του Ναού ήταν αναμμένα. Η Κάθριν Σόλομον συνέχιζε να αισθάνεται τα πόδια της μουδιασμένα καθώς έτρεχε να συναντήσει τον αδερφό της. Η ατμόσφαιρα μέσα στην τεράστια αίθουσα ήταν ψυχρή και μύριζε θυμίαμα. Η σκηνή που αντίκρισε την έκανε να παγώσει. Στο κέντρο αυτού του μεγαλόπρεπου χώρου, πάνω σε ένα χαμηλό πέτρινο βωμό, κείτονταν ένα αιμόφυρτο πτώμα καλυμμένο με τατουάζ, ένα σώμα διάτρητο από αμέτρητες λόγχες σπασμένων γυαλιών. Ψηλά από πάνω του ένα πελώριο άνοιγμα άφηνε να φανεί ο ουρανός. Θεέ μον! Η Κάθριν απέστρεψε αμέσως το βλέμμα της και αναζήτησε τον Πίτερ. Εντόπισε τον αδερφό της καθισμένο στην απέναντι πλευρά του δωματίου, να δέχεται την ιατρική φροντίδα ενός νοσοκόμου, ενώ ταυτόχρονα συνομιλούσε με τον Λάνγκντον και τη διευθύντρια Σάτο. «Πίτερ!» αναφώνησε η Κάθριν, τρέχοντας προς τα εκεί. «Πίτερ!» Ο αδερφός της σήκωσε το κεφάλι του και στο πρόσωπο του ζωγραφίστηκε ένιονη ανακούφιση. Την επόμενη στιγμή βρέθηκε όρθιος, κινούμενος προς το μέρος της. Φορούσε ένα απλό λευκό πουκάμισο και σκούρο παντελόνι, ρούχα τα οποία πιθανότατα του είχε φέρει κάποιος από το γραφείο του στο ισόγειο. Το δεξί του χέρι ήταν κρεμασμένο σε αναρτήρα και ο τρυφερός εναγκαλισμός τους ήταν κάπως άτσαλος, όμως η Κάθριν δεν έδωσε σημασία. Ένα οικείο συναίσθημα ανακούφισης την περιέβαλε σαν προστατευτικό κουκούλι, όπως συνέβαινε πάντα, από την παιδική της ηλικία ακόμα, όταν ο μεγαλύτερος αδερφός της την αγκάλιαζε. Έμειναν αρκετή ώρα έτσι, αμίλητοι. Τελικά, η Κάθριν ψιθύρισε: «Είσαι καλά; Θέλω να πω, πραγματικά καλά;». Αποτραβήχτηκε, κοιτάζοντας τον αναρτήρα και τους επιδέσμους που κάλυπταν το σημείο όπου κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει η παλάμη του. Δάκρυα ανάβλυσαν ξανά στα μάτια της. «Λυπάμαι πολύ... πάρα πολύ».

606


Ο ΓΙΐτερ ανασήκωσε τους ώμους του σαν να επρόκειτο για κάτι ασήμαντο. «Ένα κομμάτι σάρκας ήταν. Τα σώματα με τον καιρό αλλάζουν. Σημασία έχει πως είσαι καλά». Η φιλοσοφημένη απάντηση του Πίτερ προκάλεσε ένα χείμαρρο συναισθημάτων μέσα της, θυμίζοντάς της όλους εκείνους τους λόγους για τους οποίους τον αγαπούσε. Χάιδεψε το κεφάλι του, νιώθοντας τους άρρηκτους οικογενειακούς δεσμούς που τους ένωναν, το κοινό αίμα που κυλούσε στις φλέβες τους. Το τραγικό ήταν πως γνώριζε ότι σε εκείνη την αίθουσα απόψε βρισκόταν και ένας τρίτος Σόλομον. Το πτώμα πάνω στο βωμό τράβηξε το βλέμμα της και η Κάθριν ανατρίχιασε. Προσπάθησε να διώξει από τη μνήμη της τις φωτογραφίες που είχε δει. Απέστρεψε το βλέμμα της, που συνάντησε αυτό του Ρόμπερτ Λάνγκντον. Διέκρινε μια συμπόνια στα μάτια του, βαθιά και γεμάτη ευαισθησία, σαν να γνώριζε με κάποιον τρόπο εκείνος τι ακριβώς σκεφτόταν. Ο Πίτερ ξέρει. Ένας κυκλώνας συναισθημάτων τη συντάραξε: ανακούφιση, οδύνη, απόγνωση. Ένιωσε το σώμα του αδερφού της να τρέμει σαν να ήταν παιδί. Αυτό ήταν κάτι που πρώτη φορά βίωνε σε ολόκληρη τη ζωή της. «Άφησέ το να ξεσπάσει», ψιθύρισε. «Δεν πειράζει. Άφησέ το να ξεσπάσει». Το τρέμουλο του Πίτερ έγινε ακόμα πιο έντονο. Τον αγκάλιασε ξανά, χαϊδεύοντας την πίσω πλευρά του κεφαλιού του. «Πίτερ, τιάντοτε ήσουν ο δυνατός της οικογένειας, πάντοτε μου συμπαραστεκόσουν. Τώρα όμως είναι η σειρά μου να σου σταθώ. Όλα είναι εντάξει. Εγώ είμαι δω». Η Κάθριν ακούμπησε τρυφερά το κεφάλι του πάνω στον ώμο της... και ο πανίσχυρος Πίτερ Σόλομον ξέσπασε σε λυγμούς μέσα στην αγκαλιά της.

Η διευθύντρια Σάτο απομακρύνθηκε για να απανιήσει σε μια εισερχόμενη κλήση.


•607

Ή τ α ν η Νόλα Κει. Ό σ α είχε να της μεταφέρει, για πρώτη φορά απόψε, ήταν θετικά. «Συνεχίζουμε να μην παρατηρούμε καμία ένδειξη διασποράς του αρχείου». Ακουγόταν αισιόδοξη. «Είμαι σίγουρη πως, αν είχε διαρρεύσει, θα είχαμε ήδη κάποιες ενδείξεις. Φαίνεται πως καταφέρατε να επέμβετε εγκαίρως». Χάρη σ εσένα, Νόλα, σκέφτηκε η Σάτο, κοιτάζοντας το φορητό υπολογιστή στην οθόνη του οποίου ο Λάνγκντον είχε δει να ολοκληρώνεται η αποστολή του μηνύματος. Προλάβαμε κυριολεκτικά τψ τελευταία στιγμή. Κατόπιν υποδείξεως της Νόλα, ο πράκτορας που ερευνούσε την έπαυλη είχε ψάξει στους κάδους των απορριμμάτων, όπου ανακάλυψε τη συσκευασία ενός πρόσφατα αγορασμένου ασύρματου μόντεμ. Έχοντας τον ακριβή αριθμό του μοντέλου, η αναλύτρια κατόρθωσε να διασταυρώσει τα στοιχεία των συμβατών παρόχων, συχνοτήτων και δικτύων, εντοπίζοντας το πιθανότερο σημείο πρόσβασης που θα χρησιμοποιούσε ο υπολογιστής, ένα μικρό πομπό στη συμβολή της Δέκατης Έκτης Οδού με την οδό Κορκόραν, τρία τετράγωνα από το Ναό. Η Νόλα μετέφερε αμέσως τις πληροφορίες αυτές στη Σάτο, η οποία βρισκόταν στο ελικόπτερο. Καθώς πλησίαζαν στον Οίκο του Ναού, ο πιλότος είχε κατεβάσει το ελικόπτερο χαμηλά και είχε πλήξει τον αναμεταδότη με ένα κύμα ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, θέτοντάς τον εκτός λειτουργίας δευτερόλεπτα πριν ο φορητός υπολογιστής ολοκληρώσει τη μετάδοση του μηνύματος. «Έκανες άριστη δουλειά απόψε», είπε η Σάτο. «Γύρνα στο σπίτι σου να κοιμηθείς λιγάκι. Το κέρδισες με την αξία σου». «Σας ευχαριστώ», είπε η Νόλα, κάπως διστακτικά. «Υπάρχει κάποια ακόμα εκκρεμότητα;» Η αναλύτρια παρέμεινε σιωπηλή για αρκετή ώρα, προσπαθώντας μάλλον να αποφασίσει αν έπρεπε να μιλήσει ή όχι. «Τίποτα που να μην μπορεί να περιμένει μέχρι το πρωί. Καλή σας νύχτα».

608


125 ΜΕςΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ του πολυτελούς μπάνιου στο ισόγειο του Οίκου του Ναού, ο Ρόμπερτ Λάνγκντον άφησε το ζεσιό νερό να τρέξει στο νιπτήρα, ενώ παρατηρούσε το είδωλο του στον καθρέφτη. Ακόμα και κάτω από εκείνο το ήπιο φως έδειχνε ακριβώς όπως αισθανόταν: ολότελα τσακισμένος. Το σακίδιο του ήταν και πάλι περασμένο στον ώμο του, πολύ ελαφρύτερο πλέον, καθώς ήταν άδειο, με μόνη εξαίρεση τα προσωπικά του είδη και ορισμένες τσαλακωμένες σημειώσεις. Δεν μπόρεσε να μη γελάσει. Το σύντομο ταξίδι του στην Ουάσινγκτον απόψε προκειμένου να δώσει μια απλή διάλεξη είχε εξελιχτεί σε μια πολύ πιο εξουθενωτική εμπειρία απ' ό,τι είχε φανταστεί. Παρ' όλα αυτά, αισθανόταν ευγνώμων για πολλά πράγματα. Ο Πίτερ είναι ζωντανός. Το βίντεο δε διέρρευσε. Καθώς ο Λάνγκντον έριχνε με τις χούφτες ζεστό νερό στο πρόσωπο του, άρχισε σταδιακά να αισθάνεται πως επέστρεφε στη ζωή. Τα πάντα ήταν ακόμα μια θολούρα στο μυαλό του, όμως τα επίπεδα της αδρεναλίνης στο σώμα του άρχιζαν επιτέλους να υποχωρούν και ο ίδιος αισθανόταν φυσιολογικά και πάλι. Αφού σκούπισε τα χέρια του, έριξε μια ματιά στο ρολόι του. Πώς πέρασε έτσι η ώρα! Βγήκε από το μπάνιο και ακολούθησε την καμπύλη του τοίχου της Αίθουσας της Τιμής, μια εντυπωσιακή αψιδωτή γαλαρία όπου κρέμονταν τα πορτρέτα διακεκριμένων τεκτόνων: Προέδρων, φιλάνθρωπων, λογίων και άλλων Αμερικανών πολιτών που είχαν ασκήσει σημαντική επιρροή. Κοντοστάθηκε μπροστά σε μια ελαιογραφία του Χάρι Τρούμαν, προσπαθώντας να φανταστεί το συγκεκριμένο άνθρωπο να περνάει από τη διαδικασία των τελετών μύησης που απαιτούνταν ώστε να γίνει κανείς τέκτονας. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος κρυμμένος πίσω από αυτόν που βλέπουμε. Για όλους μας. «Εξαφανίστηκες πάλι», ακούστηκε μια φωνή λίγο πιο κάτω. Ο Λάνγκντον γύρισε προς τα εκεί.


Ή τ α ν η Κάθριν. Είχε βιώσει μια πραγματική κόλαση απόψε, κι όμως ξαφνικά έμοιαζε να ακτινοβολεί, σαν να είχε αναζωογονηθεί με κάποιον τρόπο. Της χαμογέλασε κουρασμένα. «Πώς είναι;» Η Κάθριν πλησίασε και τον αγκάλιασε με θέρμη. «Πώς θα μπορέσω ποτέ να σ' ευχαριστήσω για όλα αυτά;» Ο Λάνγκντον γέλασε. «Το ξέρεις πως εγώ δεν έκανα τίποτα, σωστά;» Η Κάθριν τον κράτησε στην αγκαλιά της για αρκετή ώρα. «Ο Πίτερ θα γίνει καλά...» Αποτραβήχτηκε και τον κοίταξε κατάματα. «Μάλιστα, λίγο νωρίτερα μου είπε κάτι απίστευτο... κάτι θαυμάσιο». Η φωνή της παλλόταν από την προσμονή. «Πρέπει να πάω και να το δω με τα ίδια μου τα μάτια. Επιστρέφω σε λίγο». «Τι πράγμα; Που πηγαίνεις;» «Δε θα αργήσω. Στο μεταξύ, ο Πίτερ θέλει να σου μιλήσει... ιδιαιτέρως. Σε περιμένει στη βιβλιοθήκη». «Σου είπε περί τίνος πρόκειται;» Η Κάθριν γέλασε πνιχτά και κούνησε το κεφάλι της. «Τον ξέρεις τον Πίτερ με τα μυστικά του». «Ναι, όμως...» «Τα λέμε σε λίγο». Ύσιερα έφυγε. Ο Λάνγκντον αναστέναξε βαριά. Αισθανόταν πως αρκετά μυστικά είχε αντιμετωπίσει μέσα σε μία νύχτα. Κάποια ερωτήματα παρέμεναν αναπάντητα, φυσικά, με την Τεκτονική Πυραμίδα και τη Χαμένη Λέξη να κατατάσσονται ανάμεσα σε αυτά, όμως διαισθανόταν ότι οι απαντήσεις, εφόσον πράγματι υπήρχαν, δεν προορίζονταν για τον ίδιο. Άλλωστε δεν είμαι τέκτονας. Αντλώντας τα τελευταία αποθέματα ενέργειας που διέθετε, κατευθύνθηκε προς την τεκτονική βιβλιοθήκη. Όταν έφτασε εκεί, βρήκε τον Πίτερ να κάθεται μόνος σε ένα τραπέζι με τη γρανιτένια πυραμίδα μπροστά του. «Ρόμπερτ;» Ο Πίτερ χαμογέλασε και του έγνεψε να περάσει. «Δε θα σε καθυστερήσω, μια λέξη μόνο...»

610


Ο Λάνγκντον έκανε μια αστεία γκριμάτσα. «Ναι, έμαθα πως έχασες μία».

126 Η

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ή τ α ν τ ο π α λ α ι ό τ ε ρ ο δ η μ ό σ ι ο

αναγνωστήριο στην Ουάσινγκτον. Τα κομψά ράφια της στέναζαν υπό το βάρος διακοσίων πενήντα χιλιάδων τόμων, μεταξύ των οποίων και ένα σπάνιο αντίτυπο του Αχιμάν Ρεζόν, ή Τα Μυστικά ενός Προετοιμασμένου Αδελφού* Εκτός αυτού, στη βιβλιοθήκη εκτίθεντο πολύτιμα τεκτονικά πετράδια, τελετουργικά τεχνουργήματα, ακόμα και ένας σπάνιος τόμος ο οποίος είχε τυπωθεί στο χέρι από τον Βενιαμίν Φραγκλίνο. Από όλους τους θησαυρούς της βιβλιοθήκης όμως ο Λάνγκντον είχε αδυναμία σε έναν που ελάχιστοι παρατηρούσαν. Η ψευδαίσθηση... Ο Σόλομον του είχε δείξει πριν από πολλά χρόνια ότι από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία το τραπέζι ανάγνωσης και η χρυσή επιτραπέζια λάμπα δημιουργούσαν μια εντυπωσιακή ψευδαίσθηση, εκείνη μιας πυραμίδας ο οποία κατέληγε σε μια αστραφτερή χρυσή κορωνίδα. Ο Σόλομον ανέκαθεν αντιμετώπιζε την οπτική αυτή απάτη ως μια σιωπηρή υπενθύμιση ότι τα μυστήρια του τεκτονισμού μπορούσαν να αποκαλυφθούν σε οποιονδήποτε, αν τα παρατηρούσε από την κατάλληλη οπτική γωνία. Απόψε όμως τα μυστήρια του τεκτονισμού είχαν φανερωθεί κατά τρόπο καταλυτικό. Τώρα ο Λάνγκντον καθόταν απέναντι από το Σεβάσμιο Διδάσκαλο Πίτερ Σόλομον και την Τεκτονική Πυραμίδα. Ο Πίτερ χαμογελούσε. * Πρόκειται για το Βιβλίο των Διατάξεων για τη Μεγάλη Στοά των Αρχαίων στην Αγγλία, το οποίο έγραψε ο Λόρενς Νχέρμοτ το 1756 για να εκθέσει τις απόψεις του και να διαχωρίσει τη θέση του από τη Μεγάλη Στοά των Νεοτεριστών, που είχαν εγκαταλείψει τα παλαιά έθιμα. Η ονομασία του βιβλίου, Ahiman Rezon, σημαίνει στα εβραϊκά «μυστικά ενός προετοιμασμένου αδελφού», τίτλος με τον οποίο είναι επίσης γνωστό, εναλλακτικά, το έργο. (Σ.τ.Ε.)


•603

«Η "λέξη" στην οποία αναφέρθηκες, Ρόμπερτ, δεν είναι θρύλος. Είναι πραγματικότητα». Ο Λάνγκντον έμεινε να τον κοιτάζει για λίγο και τελικά μίλησε. «Μα... δεν καταλαβαίνω. Πώς είναι δυνατόν αυτό;» «Τι είναι αυτό που σε δυσκολεύει να το πιστέψεις;» Τα πάντα! ήθελε να πει ο Λάνγκντον, αναζητώντας στο βλέμμα του παλιού του φίλου κάποιο ίχνος κοινής λογικής. «Μου λες ότι πιστεύεις πως η Χαμένη Λέξη είναι πραγματική... και ότι διαθέτει αληθινή δύναμη·,» «Τεράστια δύναμη», είπε ο Πίτερ. «Έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει την ανθρωπότητα, αποκαλύπτοντας τα Αρχαία Μυστήρια». «Μια λέξη;» επέμεινε ο Λάνγκντον. «Πίτερ, μου είναι αδύνατον να πιστέψω ότι μια λέξη...» «Θα το πιστέψεις», δήλωσε ψύχραιμα ο φίλος του. Ο Ρόμπερτ τον κοίταξε αμίλητος. «Όπως γνωρίζεις», συνέχισε ο Σόλομον, έχοντας σηκωθεί στο μεταξύ από τη θέση του και βηματίζοντας γύρω από το τραπέζι, «έχει προφητευτεί εδώ και αιώνες πως θα έρθει μια μέρα που η Χαμένη Λέξη θα ανακαλυφθεί ξανά... μια μέρα κατά την οποία θα έρθει ξανά στην επιφάνεια... και η ανθρωπότητα θα αποκτήσει και πάλι πρόσβαση στις χαμένες δυνάμεις της». Ο Λάνγκντον επέστρεψε νοερά στη διάλεξη που είχε δώσει ο Πίτερ σχετικά με την Αποκάλυψη. Παρότι πολλοί άνθρωποι ερμήνευαν λανθασμένα τη λέξη «αποκάλυψη» ως το κατακλυσμιαίο τέλος του κόσμου, αυτή κυριολεκτικά σήμαινε «φανέρωση», και οι αρχαίοι είχαν προβλέψει ότι θα αφορούσε τη φανέρωση μιας μεγάλης σοφίας. Η αυγή της εποχής του διαφωτισμού. Ακόμα κι έτσι, του ήταν αδύνατον να φανταστεί πώς μια τέτοια τεράστια αλλαγή θα μπορούσε να προκύψει μέσα από μια... λέξη. Ο Πίτερ έγνεψε προς την πέτρινη πυραμίδα η οποία ήταν ακουμπισμένη πάνω στο τραπέζι, δίπλα στη χρυσή κορωνίδα της. «Η Τεκτονική Πυραμίδα», είπε. «Το θρυλικό σύμβολον. Απόψε στέκει ενοποιημένη... και πλήρης». Γεμάτος δέος, σήκωσε τη χρυσή κορωνίδα και την τοποθέτησε πάνω στην πυραμίδα. Το βαρύ χρυσό κομμάτι προσαρμόστηκε αβίαστα στη θέση του.

612


«Απόψε, φίλε μου, πέτυχες κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ μέχρι τώρα. Ένωσες τα κομμάτια της Τεκτονικής Πυραμίδας, αποκωδικοποίησες όλους τους γρίφους της και στο τέλος... αποκάλυψες αυτό». Ο Σόλομον εμφάνισε μια σελίδα και την ακούμπησε πάνω στο τραπέζι. Ο Λάνγκντον αναγνώρισε το πλέγμα των συμβόλων όπως είχαν αναδιαταχτεί σύμφωνα με το Τετράγωνο του Φραγκλίνου Τάξης Οκτώ. Το είχε παρατηρήσει για λίγο στην Αίθουσα του Ναού. «Έχω την περιέργεια να διαπιστώσω», είπε ο Πίτερ, «αν μπορείς να διαβάσεις αυτή τη σειρά των συμβόλων. Άλλωστε εσύ είσαι ο ειδικός». Ο Λάνγκντον μελέτησε το πλέγμα. Ερεδόμ, ηερίστιγμα, πυραμίδα, σκάλα...

Ηε Ρ ε δ ο μ ) ? IF cf ¥ Δ e1 Ο 1 ΑαΣ * Ο + ί !π Θ C*<2) & Α £ @m ν> II ΓΗ»"s β */2Τ!? «3»Κ m Αναστέναξε. «Λοιπόν, Πίτερ, όπως μάλλον μπορείς να διαπιστώσεις και μόνος σου, πρόκειται για ένα αλληγορικό εικονόγραμμα. Προφανώς, η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι μεταφορική και συμβολική, όχι κυριολεκτική».


Ο Σόλομον γέλασε πνιχτά. «Κάνεις μια απλή ερώτηση σε έναν ακαδημαϊκό, και σου αρχίζει τις διαλέξεις... Εντάξει, πες μου τι βλέπεις». Μα έχει πραγματικά τη διάθεση να κάτσει να τ' ακούσει όλα αυτά; Ο Λάνγκντον τράβηξε τη σελίδα προς το μέρος του. «Λοιπόν, της έριξα μια ματιά νωρίτερα και, με απλά λόγια, βλέπω αυτό το πλέγμα συμβόλων ως μια εικόνα η οποία αναπαριστά τον ουρανό και τη γη». Ο Πίτερ ανασήκωσε τα φρύδια του, δείχνοντας να εκπλήσσεται. «Α, ναι;» «Φυσικά. Στην κορυφή της εικόνας έχουμε τη λέξη Ερεδόμ, "ιερός δόμος", την οποία ερμηνεύω ως τον Οίκο του Θεού - ή, αλλιώς, τον ουρανό». «Εντάξει». «Το βέλος που δείχνει προς τα κάτω μετά τη λέξη Ερεδόμ σημαίνει ότι το υπόλοιπο εικονόγραμμα, προφανώς, βρίσκεται κάτω από τον ουρανό, δηλαδή... στη γη». Το βλέμμα του Λάνγκντον στράφηκε στη βάση του πλέγματος. «Οι δύο τελευταίες γραμμές, κάτω από την πυραμίδα, συμβολίζουν την ίδια τη γη, την terra firma, τη χαμηλότατη από όλες τις σφαίρες. Πολύ ταιριαστά, αυτά τα χαμηλότερα επίπεδα περιλαμβάνουν τα δώδεκα αρχαία αστρολογικά σημεία, τα οποία συμβολίζουν την πρωτόγονη θρησκεία των πρώτων ανθρώπων που έστρεψαν το βλέμμα προς τον ουρανό και διέκριναν την επίδραση του Θεού στην κίνηση των άστρων και των πλανητών». Ο Σόλομον έφερε την καρέκλα του πιο κοντά και παρατήρησε το πλέγμα. «Εντάξει, τι άλλο;» «Πάνω στα θεμέλια της αστρολογίας», συνέχισε ο Λάνγκντον, «η επιβλητική πυραμίδα υψώνεται από τη γη τείνοντας προς τον ουρανό... προς το ακατάλυτο σύμβολο της χαμένης σοφίας. Είναι γεμάτη από τις μεγάλες φιλοσοφίες και θρησκείες της ιστορίας, σύμβολα αιγυπτιακά, πυθαγόρεια, βουδιστικά, ινδουιστικά, ισλαμικά, χριστιανικά και ούτω καθεξής, και όλα κινούνται προς τα πάνω, συγκλίνουν, κατευθυνόμενα προς τη μεταμορφωτική πύλη της πυραμίδας... όπου τελικά θα συνενωθούν σχηματίζοντας μία ενιαία ανθρώπινη φιλοσο-

614


φία». Έκανε μια παύση. «Μια ενιαία, πανανθρώπινη συνείδηση... μια κοινή παγκόσμια αντίληψη περί Θεού, την οποία αναπαριστά το αρχαίο σύμβολο που αιωρείται πάνω από την πυραμίδα». «Ο εστιγμένος κύκλος», είπε ο Πίτερ. «Ένα παγκόσμιο σύμβολο του Θεού». «Σωστά. Σε ολόκληρη την πορεία της ιστορίας ο εστιγμε'νος κύκλος σήμαινε τα πάντα στους πάντες: από το θεό Ήλιο, τον Ρα, και τον αλχημικό χρυσό μέχρι τον πανόπτη οφθαλμό και το σημείο πριν από τη Μεγάλη Έκρηξη, το...» «Το Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος». Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά, διαισθανόμενος πως πιθανότατα αυτό ήταν το επιχείρημα που είχε χρησιμοποιήσει ο Πίτερ στην Αίθουσα του Ναού προκειμένου να προωθήσει την ερμηνεία ότι το περίστιγμα ήταν η Χαμένη Λέξη. «Και τελικά;» ρώτησε ο Πίτερ. «Η σκάλα τι σημαίνει;» Ο Λάνγκντον έριξε μια ματιά στο σύμβολο της σκάλας κάτω από την πυραμίδα. «Πίτερ, είμαι σίγουρος ότι γνωρίζεις πολύ καλά την απάντηση. Αυτή συμβολίζει την Ελικοειδή Κλίμακα του τεκτονισμού, η οποία οδηγεί τον άνθρωπο πάνω από το σκοτάδι του κόσμου, προς το φως... σαν τη σκάλα του Ιακώβ που καταλήγει στον ουρανό... ή σαν την ανθρώπινη σπονδυλική στήλη, η οποία συνδέει το θνητό σώμα του ανθρώπου με το αιώνιο πνεύμα του». Έκανε μια παύση. «Όσο για τα υπόλοιπα σύμβολα, φαίνεται πως είναι ένας συνδυασμός ουράνιων, τεκτονικών και επιστημονικών συμβόλων που όλα συντείνουν στη στήριξη των Αρχαίων Μυστηρίων». Ο Σόλομον χάιδεψε το πιγούνι του. «Ενδιαφέρουσα ερμηνεία, Ρόμπερτ. Συμφωνώ, φυσικά, πως το πλέγμα αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί ως μια αλληγορία, όμως...» Μια περίεργη λάμψη φάνηκε στα μάτια του, σαν να υπήρχε κάτι επιπλέον. «Αυτή η συλλογή συμβόλων αφηγείται μία ακόμα ιστορία. Μια ιστορία η οποία είναι πολύ πιο αποκαλυπτική». «Ναι;» Ο Σόλομον άρχισε να βηματίζει ξανά γύρω από το τραπέζι. «Νωρίτερα απόψε μέσα στην Αίθουσα του Ναού, όταν πίστεψα


•615

πως επρόκειτο να πεθάνω, κοίταξα το πλέγμα και με κάποιον τρόπο κατόρθωσα να δω τιέρα από τη μεταφορά, πέρα από την αλληγορία, στην καρδιά του μηνύματος που μας μεταφέρουν αυτά τα σύμβολα». Έκανε μια παύση και στράφηκε απότομα προς τον Λάνγκντον. «Αυτό το πλέγμα αποκαλύπτει την ακριβή τοποθεσία όπου βρίσκεται θαμμένη η Χαμένη Λέξη». «Μπορείς να το επαναλάβεις αυτό;» Ο Λάνγκντον σάλεψε αμήχανα στη θέση του, φοβούμενος ξαφνικά πως η τραυματική εμπειρία της βραδιάς είχε προκαλέσει αποπροσανατολισμό και σύγχυση στον Πίτερ. «Ρόμπερτ, ο θρύλος ανέκαθεν περιέγραφε την Τεκτονική Πυραμίδα ως χάρτη, έναν πολύ συγκεκριμένο χάρτη, ο οποίος μπορούσε να οδηγήσει τους άξιους στη μυστική τοποθεσία της Χαμένης Λέξης». Ο Σόλομον χτύπησε εμφατικά με το δάχτυλο του τη σελίδα με τα σύμβολα που είχε μπροστά του ο Λάνγκντον. «Σου το εγγυώμαι, αυτά τα σύμβολα είναι ακριβώς αυτό που αναφέρει ο θρύλος: ένας χάρτης. Έ ν α συγκεκριμένο διάγραμμα το οποίο αποκαλύπτει πού ακριβώς θα εντοπίσουμε τη σκάλα η οποία οδηγεί στη Χαμένη Λέξη». Ο Λάνγκντον γέλασε νευρικά, επιλέγοντας προσεκτικά τα λόγια του. «Ακόμα κι αν πίστευα στο θρύλο της Τεκτονικής Πυραμίδας, αυτό το σύνολο συμβόλων δεν μπορεί να είναι ένας χάρτης. Κοίταξε' τα. Δε θυμίζουν σε τίποτα ένα χάρτη». Ο Σόλομον χαμογέλασε. «Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι μια μικρή μεταβολή στην οπτική γωνία ώστε να δεις κάτι γνώριμο μέσα από ένα τελείως διαφορετικό πρίσμα». Ο Λάνγκντον κοίταξε ξανά τα σύμβολα, όμως δε διέκρινε τίποτα το καινούριο. «Επίτρεψέ μου να σου κάνω μια ερώτηση», είπε ο Πίτερ. «Όταν εμείς οι τέκτονες τοποθετούμε θεμέλιους λίθους, ξέρεις γιατί τους τοποθετούμε στη βορειοανατολική γωνία του κτιρίου;» «Φυσικά. Επειδή η βορειοανατολική γωνία δέχεται τις πρώτες αχτίδες του ήλιου το πρωί. Πρόκειται για ένα συμβολισμό της δύναμης

616


που έχει η αρχιτεκτονική να ξεφεύγει από τα δεσμά της γης και να κινείται προς το φως». «Σωστά», είπε ο Πίτερ. «Οπότε ίσως θα έπρεπε να στραφείς εκεί για να δεις τις πρώτες φωτεινές αχτίδες». Έγνεψε προς το πλέγμα των συμβόλων. «Στη βορειοανατολική γωνία». Ο Λάνγκντον έστρεψε ξανά το βλέμμα του στη σελίδα και εστίασε την προσοχή του στην πάνω δεξιά γωνία - ή, αλλιώς, βορειοανατολικά. Το σύμβολο σε εκείνη τη γωνία ήταν το i. «Ένα βέλος που δείχνει προς τα κάτω», είπε, προσπαθώντας να παρακολουθήσει το σκεπτικό του Σόλομον. «Πράγμα που σημαίνει... κάτω από το Ερεδόμ». «Όχι, Ρόμπερτ, όχι κάτω», απάντησε ο Σόλομον. «Σκέψου. Αυτό το πλέγμα συμβόλων δεν είναι ένας μεταφορικός λαβύρινθος. Είναι ένας χάρτης. Και πάνω ο' ένα χάρτη το βέλος που δείχνει προς τα κάτω σημαίνει...» «Νότια», αναφώνησε ο Λάνγκντον, αιφνιδιασμένος. «Ακριβώς!» απάντησε ο Σόλομον, χαμογελώντας πλατιά από τον ενθουσιασμό του. «Νότια! Στους χάρτες το κάτω είναι ο νότος. Επιπλέον, σε ένα χάρτη η λέξη Ερεδόμ δε θα αποτελούσε μεταφορική αναφορά στον ουρανό, αλλά θα ήταν το όνομα μιας γεωγραφικής τοποθεσίας». «Του Οίκου του Ναού; Εννοείς ότι ο χάρτης υποδεικνύει κάποιο σημείο... νότια αυτού του κτιρίου;» «Δόξα τω Θεώ!» είπε ο Σόλομον γελώντας. «Επιτέλους, βλέπεις φως». Ο Λάνγκντον μελέτησε το πλέγμα. «Όμως, Πίτερ, ακόμα κι αν έχεις δίκιο, η γενική αυτή κατεύθυνση, νότια του Οίκου του Ναού, θα μπορούσε να σημαίνει οποιοδήποτε σημείο πάνω σε μια νοερή ευθεία που ξεπερνά τα τριάντα οκτώ χιλιάδες χιλιόμετρα». «Όχι, Ρόμπερτ. Αγνοείς το θρύλο, ο οποίος αναφέρει ότι η Χαμένη Λέξη βρίσκεται θαμμένη στην Ουάσινγκτον. Έτσι, ο χώρος αναζήτησης περιορίζεται σημαντικά. Επιπλέον, ο θρύλος αναφέρει ότι μια μεγάλη πέτρα φράζει το άνοιγμα της σκάλας και ότι η πέτρα αυτή φέρει πάνω της ένα μήνυμα χαραγμένο σε μια αρχαία γλώσσα, που


•617

λειτουργεί ως δείκτης για να μπορέσουν οι άξιοι να την εντοπίσουν». Ο Λάνγκντον δυσκολευόταν να πάρει στα σοβαρά οτιδήποτε από όλα όσα άκουγε και, παρότι δε γνώριζε αρκετά καλά την Ουάσινγκτον ώστε να φανταστεί τι υπήρχε νότια από το σημείο όπου βρίσκονταν τώρα, ήταν μάλλον βέβαιος ότι δεν υπήρχε καμία τεράστια πέτρα με εγχάρακτη επιγραφή πάνω από κάποια μυστική σκάλα. «Το μήνυμα που χαράχτηκε πάνω στην πέτρα», είπε ο Πίτερ, «βρίσκεται εδώ, μπροστά στα μάτια μας». Έδειξε την τρίτη σειρά του πλέγματος που είχε μπροστά του ο Λάνγκντον. «Αυτή είναι η επιγραφή, Ρόμπερτ! Έλυσες το γρίφο!» Εμβρόντητος, παρατήρησε τα επτά σύμβολα.

Έλυσα το γρίψο; Ο Λάνγκντον δεν είχε την παραμικρή υποψία τι θα μπορούσαν να σημαίνουν εκείνα τα επτά ασύνδετα σύμβολα, ενώ ήταν απόλυτα σίγουρος ότι δεν ήταν χαραγμένα σε κανένα σημείο της αμερικανικής πρωτεύουσας, ειδικά σε κάποια γιγάντια πέτρα πάνω από μια σκάλα. «Πίτερ», είπε, «δεν καταλαβαίνω πώς βοηθάει την κατάσταση αυτή η σειρά συμβόλων. Δεν ξέρω να υπάρχει καμία πέτρα στην Ουάσινγκτον στην οποία να είναι χαραγμένο αυτό το... μήνυμα». Ο Σόλομον τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη. «Έχεις περάσει από μπροστά του και το έχεις δει. Όλοι το έχουμε δει. Βρίσκεται σε κοινή θέα, όπως και τα ίδια τα Μυστήρια. Και απόψε, όταν είδα αυτά τα επτά σύμβολα, συνειδητοποίησα ότι ο θρύλος ήταν αληθινός. Η Χαμένη Λέξη βρίσκεται πράγματι θαμμένη στην Ουάσινγκτον... και πράγματι βρίσκεται στο τέρμα μιας μεγάλης σκάλας κάτω από μια τεράστια πέτρα με μια εγχάρακτη επιγραφή». Με το ενδιαφέρον του κεντρισμένο, ο Λάνγκντον παρέμεινε αμίλητος. «Ρόμπερτ, απόψε πιστεύω ότι κέρδισες το δικαίωμα να μάθεις την αλήθεια».

618


Κοίταξε εμβρόντητος τον Πίτερ, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει αυτό που είχε μόλις ακούσει. «Σκοπεύεις να μου πεις πού βρίσκεται θαμμένη η Χαμένη Λέξη;» «Όχι». Ο Σόλομον σηκώθηκε όρθιος χαμογελώντας. «Σκοπεύω να σου δείξω».

Οκτώ λεπτά αργότερα ο Λάνγκντον έδενε τη ζώνη του πίσω καθίσματος του επιταγμένου τζιπ, καθισμένος δίπλα στον Πίτερ Σόλομον. Ο Σίμκινς πήρε θέση πίσω από το τιμόνι καθώς η Σάτο τους πλησίαζε διασχίζοντας το χώρο στάθμευσης. «Κύριε Σόλομον;» είπε η διευθύντρια, ανάβοντας τσιγάρο τη στιγμή που έφτανε κοντά τους. «Μόλις έκανα το τηλεφώνημα που ζητήσατε». «Και;» ρώτησε ο Πίτερ από το ανοιχτό παράθυρο. «Έδωσα διαταγή να σας επιτρέψουν την πρόσβαση. Για λίγο». «Σας ευχαριστώ». Η Σάτο τον κοίταξε δείχνοντας απορημένη. «Οφείλω να πω ότι πρόκειται για ένα μάλλον ασυνήθιστο αίτημα». Ο Σόλομον ανασήκωσε αινιγματικά τους ώμους του. Η Σάτο δεν επέμεινε. Έκανε το γύρο του αυτοκινήτου, στάθηκε στο παράθυρο του Λάνγκντον και το χτύπησε απαλά με τη γροθιά της. Ο Ρόμπερτ χαμήλωσε το παράθυρο. «Καθηγητά», είπε χωρίς ίχνος θέρμης, «η βοήθειά σας απόψε, καίτοι παραχωρήθηκε απρόθυμα, αποδείχτηκε καίριας σημασίας για την επιτυχία του εγχειρήματος μας... και για το λόγο αυτό σας ευχαριστώ». Τράβηξε μια γερή τζούρα από το τσιγάρο της και φύσηξε τον καπνό στο πλάι. «Εντούτοις, θα ήθελα να σας δώσω μια τελευταία συμβουλή: Την επόμενη φορά που κάποιο ανώτατο στέλεχος της CIA σας πει ότι αντιμετωπίζει κρίση η οποία απειλεί την εθνική ασφάλεια...» Το βλέμμα της άστραψε, αγριεμένο. «Φυλάξτε τα φούμαρα για το πανεπιστήμιο». Ο Λάνγκντον άνοιξε το στόμα του για να απαντήσει, όμως η διευ-

(il!)


θΰντρια Ινούε Σάτο είχε κάνει ήδη μεταβολή και κατευθυνόταν προς το ελικόπτερο που την περίμενε σε ένα άλλο σημείο του χώρου στάθμευσης. Ο Σίμκινς στράφηκε προς τα πίσω, τελείως ανέκφραστος. «Έτοιμοι, κύριοι;» «Πριν ξεκινήσουμε», είπε ο Σόλομον, «δώστε μου μισό λεπτό». Έβγαλε ένα μικρό κομμάτι διπλωμένου μαύρου υφάσματος και το έδωσε στον Λάνγκντον. «Ρόμπερτ, θα ήθελα να το φορέσεις πριν πάμε οπουδήποτε». Απορημένος, περιεργάστηκε το ύφασμα. Ή τ α ν μαύρο βελούδο. Ξεδιπλώνοντάς το, συνειδητοποίησε ότι κρατούσε μια τεκτονική κουκούλα, σαν αυτές που φορούν παραδοσιακά οι νεόφυτοι κατά τη μύησή τους στην πρώτη βαθμίδα του τεκτονισμού. Τι στο διάολο; «Θα προτιμούσα να μη δεις πού πηγαίνουμε», εξήγησε ο Πίτερ. Ο Λάνγκντον στράφηκε προς το μέρος του. «Θέλεις να μου καλύψεις τα μάτια στη διαδρομή;» Ο Σόλομον χαμογέλασε πλατιά. «Δικό μου το μυστικό, δικοί μου και οι κανόνες».

127 έξω από το αρχηγείο της CIA στο Λάνγκλεϊ. Η Νόλα Κει τουρτούριζε καθώς ακολουθούσε το συνάδελφο της Ρικ Πάρις στο φεγγαρόλουστο κεντρικό προαύλιο της υπηρεσίας. Πού με πηγαίνει ο Ρικ; Η κρίση του τεκτονικού βίντεο είχε αποφευχθεί, δόξα τω Θεώ, όμως εκείνη συνέχιζε να αισθάνεται μια νευρικότητα. Το αρχείο που είχε προέλθει από το τμήμα της βάσης δεδομένων στο οποίο είχε πρόσβαση μόνο ο διευθυντής της υπηρεσίας παρέμενε ένα μυστήριο, μια εκκρεμότητα που δεν την άφηνε να ησυχάσει. Θα συζητούσε το θέμα αυτό στην πρωινή ενημέρωση που θα είχε με τη Σάτο, οπότε η Νόλα ήθελε να γνωρίζει όλα τα στοιχεία. Τελικά, επικοινώνησε με τον Ρικ Πάρις και του ζήτησε να τη βοηθήσει. Ο

ΑΝΕΜΟΣ ΦΥΣΟΥΣΕ ΨΥΧΡΟΣ

Τώρα, καθώς ακολουθούσε τον Ρικ σε κάποιον άγνωστο προορι-

620


σμό έξω από t o κτίριο, δεν μπορούσε να αποδιώξει από το μυαλό της εκείνες τις παράξενες φράσεις: Μια μυστική, υπόγεια τοποθεσία, όπου... κάπου στψ Ουάσινγκτον, οι συντεταγμένες... αποκάλυψε μια αρχαία πύλη που οδηγούσε... προειδοποίηση ότι η πυραμίδα κρύβει επικίνδυνα... αποκρυπτογράφηση του εγχάρακτου συμβόλου που αποκαλύπτει... «Συμφωνούμε», έλεγε ο Πάρις καθώς περπατούσαν, «ότι ο χάκερ που έτρεξε το πρόγραμμα ανίχνευσης ιστού με αυτές τις παραμέτρους αναζήτησης σίγουρα αναζητούσε πληροφορίες σχετικά με την Τεκτονική Πυραμίδα». Προφανώς, σκέφτηκε η Νόλα. «Αποδεικνύεται όμως ότι ο χάκερ έπεσε τυχαία πάνω σε μια πτυχή του τεκτονικού μυστηρίου την οποία δε νομίζω ότι περίμενε». «Τι εννοείς;» «Νόλα, ξέρεις ότι ο διευθυντής της CIA προωθεί έναν εσωτερικό διάλογο σ τ ψ υπηρεσία ώστε οι υπάλληλοι να μοιράζονται τις σκέψεις τους σχετικά με διάφορα θέματα;» «Φυσικά». Τα φόρουμ αυτά πρόσφεραν στο προσωπικό της υπηρεσίας έναν ασφαλή χώρο όπου μπορούσαν να συζητάνε συνδεδεμένοι στο εσωτερικό δίκτυο διάφορα θέματα, επιτρέποντας ταυτόχρονα στο διευθυντή να παρακολουθεί κατά κάποιον τρόπο τη στάση των υφισταμένων του. «Τα φόρουμ αυτά βρίσκονται σε ένα τμήμα του σκληρού δίσκου που έχει παραχωρηθεί προσωπικά στο διευθυντή, όμως, προκειμένου να έχουν πρόσβαση σε αυτά υπάλληλοι κάθε κατηγορίας, βρίσκονται έξω από το τείχος προστασίας που προστατεύει τα απόρρητα αρχεία του διευθυντή». «Πού θέλεις να καταλήξεις;» ρώτησε επιτακτικά η Νόλα καθώς έστριβαν σε μια γωνία κοντά στην καφετέρια της υπηρεσίας. «Με μια λέξη», είπε ο Πάρις δείχνοντας κάπου μέσα στο σκοτάδι, «σε αυτό». Η Νόλα έστρεψε το βλέμμα της προς τα εκεί. Αρκετά μέτρα πιο κάτω από το σημείο όπου στέκονταν υψωνόταν ένα τεράστιο μεταλλικό γλυπτό που λαμπύριζε στο σεληνόφως. Σε μια υπηρεσία η οποία καυχιόταν ότι διέθετε περισσότερα από


•613

πεντακόσια αυθεντικά έργα τέχνης, το συγκεκριμένο γλυπτό, με τίτλο Κρυπτός, ήταν μακράν το πλέον φημισμένο. Το Κρνιιτός, από την ελληνική λέξη που σημαίνει «κρυμμένος», ήταν έργο του Αμερικάνου γλυπτή Τζέιμς Σάνμπορν και είχε αναδειχτεί σε κάτι σαν θρύλο στον κόσμο της CIA. Το γλυπτό αποτελούνταν από ένα τεράστιο κομμάτι χαλκού σε σχήμα S, που υψωνόταν πάνω στη στενή βάση του σαν ένας ελικοειδής μεταλλικός τοίχος. Πάνω στην επιφάνεια αυτή ήταν χαραγμένα γύρω στα δύο χιλιάδες γράμματα, συνθέτοντας ένα μυστηριώδη κώδικα. Και σαν αυτό να μην ήταν αρκετά αινιγματικό από μόνο του, προσεκτικά τοποθετημένα γύρω από τη θέση όπου υψωνόταν ο ελικοειδής τοίχος υπήρχαν διάφορα ακόμα γλυπτά στοιχεία: γρανιτένιες πλάκες τοποθετημένες υπό περίεργες γωνίες, μια πυξίδα τύπου «Ρόδου των Ανέμων», ένας μαγνήτης, ακόμα και ένα μήνυμα γραμμένο στον κώδικα Μορς που αναφερόταν σε κάποια «διαυγή μνήμη» και σε «σκιώδεις δυνάμεις». Οι περισσότεροι από αυτούς που ασχολούνταν με το μυστήριο του γλυπτού πίστευαν ότι τα κομμάτια που το συνόδευαν φανέρωναν τον τρόπο με τον οποίο μπορούσε να αποκωδικοποιηθεί το μήνυμά του. Το γλυπτό Κρυτιτός ήταν ένα έργο τέχνης, ταυτόχρονα όμως αποτελούσε και ένα αίνιγμα. Η προσπάθεια ανάλυσης του κωδικοποιημένου μυστικού είχε εξελιχτεί σε ένα είδος εμμονής για αρκετούς κρυπτολόγους εντός και εκτός της CIA. Τελικά, πριν από λίγα χρόνια ένα τμήμα του κώδικα αποκρυπτογραφήθηκε, και η είδηση έγινε πρωτοσέλιδο. Παρότι μεγάλο μέρος του παρέμενε άλυτο, τα τμήματα που είχαν αποκωδικοποιηθεί ήταν τόσο αλλόκοτα, ώστε έκαναν το γλυπτό να φαντάζει ακόμα πιο μυστηριώδες. Υπήρχαν αναφορές σε υπόγειες τοποθεσίες, σε πύλες που οδηγούσαν σε αρχαίους τάφους, σε γεωγραφικά μήκη και πλάτη... Η Νόλα θυμόταν ακόμα ορισμένα αποσπάσματα από τα αποκωδικοποιημένα τμήματα: Οι ηλψοψορίες συγκεντρώθηκαν και μεταδόθηκαν υτιόγεια σε άγνωστη τστιοθεσία... Ήταν εντελώς αόρατο... ηώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο... Χρησιμοποίησαν το μαγνητικό ηεδίο της Γης... Η ίδια δεν είχε δώσει ποτέ ιδιαίτερη σημασία στο γλυπτό, ούτε

622


την απασχολούσε το αν θα αποκρυπτογραφούνταν κάποτε ολόκληρος ο κώδικας. Τ η δεδομένη στιγμή όμως ήθελε απαντήσεις. «Γιατί μου δείχνεις το Κρυπτός·,» Ο Πάρις της χαμογέλασε συνωμοτικά και έβγαλε με μια θεατρική κίνηση ένα διπλωμένο χαρτί από την τσέπη του. «Ορίστε το μυστηριώδες περικομμένο κείμενο που τόσο σε προβλημάτισε. Κατάφερα να βρω ολόκληρο το αρχείο». Η Νόλα αιφνιδιάστηκε. «Τρύπωσες στον απόρρητο τομέα του σκληρού που χρησιμοποιεί ο διευθυντής;» «Όχι. Εκεί προσπαθούσα να καταλήξω νωρίτερα. Ρίξε μια ματιά». Της έδωσε το αρχείο. Η Νόλα άρπαξε τη σελίδα και την ξεδίπλωσε. Ό τ α ν είδε τις συνηθισμένες κεφαλίδες στην κ ο ρ υ φ ή τ η ς σελίδας, έγειρε το κεφάλι της στο πλάι απορημένη. Το συγκεκριμένο έγγραφο δεν ή τ α ν απόρρητο. Κάθε άλλο. ΦΟΡΟΥΜ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ: ΚΡΥΠΤΟΣ ΣΥΜΠΙΕΣΜΕΝΗ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΗ: ΝΗΜΑ #2456282.5 Η Νόλα βρισκόταν μ π ρ ο σ τ ά σε μια σειρά από μηνύματα στο εσωτερικό δίκτυο της υπηρεσίας τ α οποία είχαν συμπιεστεί σε μια σελίδα για αποτελεσματικότερη αποθήκευση. «Το κείμενο που αναζητούσες», ε ι ' π ε 0 Ρικ, «είναι οι ασυναρτησίες που έγραφαν κάποιοι τρελαμένοι μ ε τ 0 υ ς γρίφους αναφερόμενοι στο γλυπτό Κρυπτός». Η Νόλα διέτρεξε στα γ ρ ή γ ο ρ α χ 0 έγγραφο, ώσπου εντόπισε μια πρόταση που περιείχε μια γ ν ώ ρ ψ η ακολουθία λέξεων. Τζιμ, το γλυπτό αναφέρει ό τ ι μεταδόθηκαν σε μια μυστική ΥΠΟΓΕΙΑ τοποθεσία, όπορ κρύφτηκαν οι πληροφορίες. «Το κείμενο αυτό προέρχετο^ από το φόρουμ του διευθυντή για το προσωπικό που έχει ως θέμα Τ Ο Κρυπτός», εξήγησε ο Ρικ. «Το φόρουμ λειτουργεί εδώ και χρόνια. Υπάρχουν κυριολεκτικά χιλιάδες σχε-


τικά αρχεία με μηνύματα. Δε με εκπλήσσει το γεγονός ότι ένα από αυτά έτυχε να περιέχει όλες τις λέξεις-κλειδιά». Η Νόλα συνέχισε να διαβάζει επί τροχάδην τα μηνύματα, ώσπου εντόπισε ένα ακόμα το οποίο περιείχε λέξεις-κλειδιά. Παρότι ο Μαρκ ανέφερε πως οι ενδείξεις γεωγραφικού μήκους και πλάτους υποδεικνύουν ένα μέρος κάπου στην ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ, οι συντεταγμένες που χρησιμοποίησε είχαν απόκλιση μόλις μίας μοίρας - Το Κρυπτός ουσιαστικά υποδεικνύει τον εαυτό του. Ο Πάρις πλησίασε το γλυπτό και πέρασε την παλάμη του πάνω από τη μυστηριώδη θάλασσα των γραμμάτων. «Μεγάλο μέρος του κώδικα αυτού δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί ακόμα, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι το μήνυμα ενδεχομένως να συνδέεται τελικά με κάποια πανάρχαια τεκτονικά μυστικά». Η Νόλα θυμήθηκε τώρα τους ψιθύρους που συνέδεαν τους τέκτονες με το Κρνητός, όμως συνήθιζε να μη δίνει σημασία στους τρελαμένους περιθωριακούς. Από την άλλη, κοιτάζοντας γύρω της τα διάφορα στοιχεία του γλυπτού που κάλυπταν το προαύλιο, συνειδητοποίησε ότι επρόκειτο για έναν κώδικα σπασμένο σε κομμάτια, ένα σνμβολον, ακριβώς όπως η Τεκτονική Πυραμίδα. Περίεργο. Προς στιγμήν η Νόλα κατάφερε σχεδόν να δει το Κρνητός σαν μια σύγχρονη Τεκτονική Πυραμίδα, έναν κώδικα με πολλά κομμάτια, αποτελούμενο από διαφορετικά υλικά, καθένα από τα οποία έπαιζε το δικό του ρόλο. «Πιστεύεις ότι υπάρχει περίπτωση το Κρυπτός και η Τεκτονική Πυραμίδα να κρύβουν το ίδιο μυστικό;» «Ποιος ξέρει;» Ο Πάρις έριξε στο γλυπτό μια ματιά γεμάτη απόγνωση. «Αμφιβάλλω αν θα καταφέρουμε ποτέ να αποκαλύψουμε ολόκληρο το μήνυμα. Εκτός, δηλαδή, κι αν καταφέρει κάποιος να πείσει το διευθυντή να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο του και να ρίξει μια ματιά στη λύση». Η Νόλα έγνεψε καταφατικά. Σιγά σιγά θυμόταν όλες τις λεπτομέρειες. Ό τ α ν εγκαταστάθηκε το Κρυπτός, συνοδευόταν α π ό ένα

624


σφραγισμένο φάκελο ο οποίος περιείχε την πλήρη αποκο)δικοποίηση των γρίφων του. Η σφραγισμένη λΰση παραδόθηκε στα χέρια του τότε διευθυντή της CIA, του Γουίλιαμ Γουέμπστερ, ο οποίος την κλείδωσε στο χρηματοκιβώτιο του γραφείου του. Το έγγραφο λέγεται ότι παρέμενε εκεί, κληροδοτούμενο από τον ένα διευθυντή στον επόμενο στο πέρασμα του χρόνου. Περιέργως, το όνομα του Γουίλιαμ Γουέμπστερ δημιούργησε κάποιους συνειρμούς στο μυαλό της, φέρνοντας στη μνήμη της ένα ακόμα τμήμα του αποκωδικοποιημένου κειμένου του Κρυπτός: ΕΙΝΑΙ ΘΑΜΜΕΝΟ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ. ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΗ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ; ΜΟΝΑΧΑ Ο ΓΓ Παρότι κανείς δε γνώριζε τι ακριβώς ήταν θαμμένο εκεί έξω, οι περισσότεροι άνθρωποι πίστευαν ότι τα γράμματα ΓΓ παρέπεμπαν στον Γουίλιαμ Γουέμπστερ. Η Νόλα είχε ακούσει κάποιους ψιθύρους σύμφωνα με τους οποίους στην πραγματικότητα τα αρχικά αναφέρονταν στον Γουίλιαμ Γουίνστον, ένα θεολόγο της Βασιλικής Εταιρείας, αν και η ίδια ουδέποτε κάθισε να ασχοληθεί με τη διασταύρωση αυτών των φημών. Ο Ρικ ξανάρχισε ν α μιλάει. «Οφείλω να παραδεχτώ π ω ς δεν τα πάω καλά με τους καλλιτέχνες, όμως νομίζω π ω ς αυτός ο τύπος, ο Σάνμπορν, είναι πραγματική ιδιοφυΐα. Έ ψ α χ ν α στο διαδίκτυο πληροφορίες σχετικά με το έργο του που έχει τίτλο Κυριλλικός Προβολέας, το έχεις ακουστά; Προβάλλετ τεράστια ρωσικά γ ρ ά μ μ α τ α α π ό ένα έγγραφο της KGB σχετικά με τον έλεγχο του εγκεφάλου. Ανατριχιαστικό». Η Νόλα είχε π ά ψ ε ι να τον ακούει. Παρατηρούσε τη σελίδα, όπου εντόπισε την τρίτη φράση-κλειδί σε ένα άλλο μήνυμα. Εντάξει, ολόκληρο εκείνο το τμήμα προέρχεται αυτολεξεί από το ημερολόγιο κάποιου διάσημου αρχαιολόγου, στο οποίο αναφέρεται στη στιγμή που έσκαψε και αποκάλυψε μια ΑΡΧΑΙΑ ΠΥΛΗ που οδηγούσε στον τάφο του Τουταγχαμών.


•625

Ο αρχαιολόγος του οποίου το κείμενο είχε ενταχτεί στο Κρυπτός, όπως γνώριζε μετά βεβαιότητας η Νόλα, ήταν ο φημισμένος αιγυπτιολόγος Χάουαρντ Κάρτερ. Το επόμενο μήνυμα τον ανέφερε ονομαστικά. Τώρα μόλις έριξα μια ματιά στις υπόλοιπες σημειώσεις του Κάρτερ και φαίνεται πως είχε ανακαλύψει μια πήλινη πινακίδα η οποία περιλάμβανε την προειδοποίηση ότι ri ΠΥΡΑΜΙΔΑ κρύβει επικίνδυνα μυστικά, που θα είχαν φοβερές συνέπειες για οποιονδήποτε τάραζε τον ύπνο του φαραώ. Μια κατάρα! Μήπως να αρχίσουμε να ανησυχούμε; Η Νόλα συνοφρυώθηκε. «Ρικ, για όνομα του Θεού, η αναφορά στην πυραμίδα που κάνει αυτός ο ηλίθιος είναι εντελώς λάθος. Ο Τουταγχαμών δε θάφτηκε μέσα σε πυραμίδα. Θάφτηκε στην Κοιλάδα των Βασιλέων. Καλά, οι κρυπτολόγοι δε βλέπουν ποτέ το Discovery Channel;» Ο Πάρις ανασήκωσε τους ώμους του. «Κολλημένοι με την τεχνολογία, τι περιμένεις;» Η Νόλα εντόπισε στο μεταξύ την τελευταία φράση-κλειδί. Παιδιά, το ξέρετε πως δε μου αρέσουν ot θεωρίες συνωμοσίας, όμως ο Τζιμ και ο Ντέιβ καλά θα κάνουν να προχωρήσουν στην αποκρυπτογράφηση του ΕΓΧΑΡΑΚΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ που αποκαλύπτει to τελικό μυστικό προτού έρθει το τέλος του κόσμου to 2012... Φιλάκια. «Όπως και να έχει», είπε ο Πάρις, «σκέφτηκα πως θα ήθελες να μάθεις για το φόρουμ όπου σχολιάζουν το Κρνητός πριν αποφασίσεις να κατηγορήσεις το διευθυντή της CIA ότι κρύβει απόρρητα έγγραφα σχετικά με έναν αρχαίο τεκτονικό θρύλο. Για κάποιο λόγο, αμφιβάλλω για το κατά πόσο ένας τόσο ισχυρός άνθρωπος όπως ο διευθυντής της CIA έχει χρόνο να ασχολείται με τέτοιες ιστορίες». Η Νόλα θυμήθηκε το τεκτονικό βίντεο και όλα τα πρόσωπα των ισχυρών παραγόντων που συμμετείχαν σε μια αρχαία τελετουργία. Αν ήξερε ο Ρικ...

626


Τελικά, ήταν σίγουρη για αυτά, όποιο μήνυμα κι αν αποκάλυπτε τελικά το Κρυπτός, οπωσδήποτε θα είχε μυστικιστικές αναφορές. Έστρεψε το βλέμμα της προς το απαστράπτον γλυπτό, έναν τρισδιάστατο κώδικα ο οποίος στεκόταν βουβός στην καρδιά μιας από τις κορυφαίες υπηρεσίες πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών, και αναρωτήθηκε αν θα ερχόταν κάποτε η στιγμή που θα αποκάλυπτε το ύστατο μυστικό του. Επιστρέφοντας μαζί με τον Ρικ στο εσωτερικό του κτιρίου, η Νόλα δεν μπορούσε παρά να χαμογελάσει. Είναι θαμμένο κάπου εκεί έξω.

128 Τΐ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΙ είναι αυτός! Με τα μάτια καλυμμένα, ο Ρόμπερτ Λάνγκντον δεν μπορούσε να δει τίποτα καθώς το τζιπ ανέπτυσσε ταχύτητα με κατεύθυνση προς το νότο, διασχίζοντας τους άδειους δρόμους. Στο κάθισμα δίπλα του ο Πίτερ Σόλομον παρέμενε αμίλητος. Πού με πηγαίνει; Η περιέργεια του Λάνγκντον ήταν ένα μείγμα γνήσιου ενδιαφέροντος και ανησυχίας, καθώς η φαντασία του δούλευε εντατικά προσπαθώντας απεγνωσμένα να συνδυάσει τα διάφορα στοιχεία. Ο Πίτερ είχε παραμείνει αμετακίνητος στον ισχυρισμό του. Η Χαμένη Λέξη; Θαμμένη στη βάαη μιας σκάλας που καλύπτεται από μια τεράστια πέτρα με εγχάρακτη επιγραφή; Ό λ α αυτά φάνταζαν απίθανα. Η υποτιθέμενη επιγραφή που ήταν χαραγμένη στην πέτρα παρέμενε εντυπωμένη στη μνήμη του Λάνγκντον, όμως τα επτά σύμβολα, απ ό,τι μπορούσε να καταλάβει, δεν έβγαζαν κανένα νόημα.

inn Αα

Δe Ο


0 γνώμονας των τεκτόνων: σύμβολο ειλικρίνειας και «αλήθειας». Τα γράμματα Au: επιστημονική σύντμηση για το στοιχείο τον χρυσού. Το σίγμα: γράμμα τον ελληνικού αλψάβητον, μαθηματικό σύμβολο τον σύνολον. Η πυραμίδα: αιγυπτιακό σύμβολο της προσπάθειας του άνθρωπου να αγγίξει τον ουρανό. Το δέλτα: γράμμα του ελληνικού αλφάβητου, μαθηματικό σύμβολο της αλλαγής. Ο υδράργυρος όπως εμφανίζεται με το παλαιότερο αλχημικό του σύμβολο. Ο ουροβόρος: σύμβολο της ολότητας και της ενότητας. Ο Σόλομον συνέχιζε να επιμένει πως αυτά τα επτά σύμβολα αποτελούσαν ένα «μήνυμα». Όμως, αν αυτό ήταν αλήθεια, τότε ήταν ένα μήνυμα το οποίο ο Λάνγκντον δεν είχε ιδέα πώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί. Το τζιπ επιβράδυνε ξαφνικά και έστριψε απότομα δεξιά, περνώντας σε μια διαφορετική επιφάνεια, σαν να κινούνταν σε κάποιο βοηθητικό δρόμο. Ο Λάνγκντον ανακάθισε και τέντωσε τα αφτιά του, προσπαθώντας να ακούσει κάτι που θα τον βοηθούσε να καταλάβει πού βρισκόταν. Ήταν στο δρόμο λιγότερα από δέκα λεπτά και, παρότι είχε επιχειρήσει να παρακολουθήσει νοερά τη διαδρομή τους, πολύ γρήγορα αποπροσανατολίστηκε. Δεν μπορούσε να αποκλείσει την περίπτωση να είχαν επιστρέψει στο χώρο στάθμευσης του Οίκου του Ναού. Το τζιπ σταμάτησε και ο Λάνγκντον άκουσε χο παράθυρο να κατεβαίνει. «Πράκτορας Σίμκινς, CIA», δήλωσε ο οδηγός τους. «Αν δεν κάνω λάθος, μας περιμένατε». «Μάλιστα, κύριε», απάντησε μια κοφτή στρατιωτική φωνή. «Η διευθύντρια Σάτο ενημέρωσε για την άφιξη σας. Περιμένετε, παρακαλώ, να σηκώσω την μπάρα ασφαλείας». Ο Λάνγκντον άκουσε το διάλογο με εντεινόμενη σύγχυση, καθώς τώρα είχε την εντύπωση ότι έμπαιναν σε κάποια στρατιωτική βάση. Καθώς το αυτοκίνητο άρχισε να κινείται ξανά κατά μήκος ενός ασυνήθιστα λείου οδοστρώματος, έστρεψε το κεφάλι του στα τυφλά προς τον Σόλομον.

628


«Που βρισκόμαστε, Πίτερ;» ρώτησε επιτακτικά. «Μη βγάλεις την κουκούλα σου». Η φωνή του ήταν αυστηρή. Το όχημα συνέχισε τη διαδρομή του για λίγη ώρα ακόμα και μετά επιβράδυνε πάλι, ώσπου σταμάτησε εντελώς. Ο Σίμκινς έσβησε τον κινητήρα. Ακούστηκαν πάλι φωνές. Στρατιωτικές. Κάποιος ζήτησε την ταυτότητα του Σίμκινς. Ο πράκτορας κατέβηκε από το τζιπ και κάτι είπε χαμηλόφωνα. Η πόρτα του Λάνγκντον άνοιξε ξαφνικά και δύο δυνατά χέρια τον βοήθησαν να κατέβει. Ο αέρας ήταν κρύος και δυνατός. Ο Σόλομον βρισκόταν στο πλάι του. «Ρόμπερτ, απλώς άσε τον πράκτορα Σίμκινς να σε συνοδεύσει μέσα». Ο Λάνγκντον αφουγκράστηκε τον ήχο μεταλλικών κλειδιών πάνω σε μια κλειδαριά και αμέσως μετά το τρίξιμο μιας βαριάς σιδερένιας πόρτας που άνοιγε. Ακουγόταν σαν να είχε χρόνια να χρησιμοποιηθεί. Πού στο διάολο με πηγαίνουν; Τα χέρια του Σίμκινς τον καθοδήγησαν προς τη μεταλλική πόρτα. Διέσχισαν ένα κατώφλι. «Ευθεία μπροστά, καθηγητά». Ξαφνικά επικράτησε σιωπή. Απόλυτη. Νεκρική. Ο αέρας εκεί μέσα μύριζε περίεργα, σαν να ήταν αποστειρωμένος, φιλτραρισμένος. Ο Σίμκινς και ο Σόλομον βρίσκονταν στα αριστερά και στα δεξιά του Λάνγκντον τώρα και τον οδηγούσαν σε ένα διάδρομο όπου ο παραμικρός ήχος αντηχούσε. Το δάπεδο, όπως το αισθανόταν μέσα από τα μαλακά παπούτσια του, πρέπει να ήταν πέτρινο. Η μεταλλική πόρτα έκλεισε με δύναμη πίσω τους, τρομάζοντας τον Ρόμπερτ. Οι κλειδαριές σφράγισαν. Είχε αρχίσει να ιδρώνει κάτω από την κουκούλα. Το μόνο που ήθελε ήταν να την πετάξει από πάνω του. Λίγο μετά σταμάτησαν. Ο Σίμκινς άφησε το μπράτσο του Λάνγκντον και ακούστηκε μια σειρά από ηλεκτρονικούς ήχους, τους οποίους ακολούθησε ένα απρόσμενο μακρόσυρτο βουητό από κάποιο σημείο μπροστά τους, το οποίο υπέθεσε ότι ήταν ο ήχος που έκανε μια πόρτα ασφαλείας που άνοιγε αυτόματα.


«Κύριε Σόλομον, εσείς και ο κύριος Λάνγκντον θα συνεχίσετε μόνοι σας. Θα σας περιμε'νω εδώ», είπε ο Σίμκινς. «Πάρτε το φακό μου». «Ευχαριστώ», είπε ο Σόλομον. «Δε θα αργήσουμε». Φακό; Η καρδιά του Λάνγκντον είχε αρχίσει να χτυπάει δυνατά. Ο Πίτερ τον έπιασε αγκαζέ και προχώρησαν. «Περπάτησε μαζί μου, Ρόμπερτ». Κινήθηκαν αργά, περνώντας ένα ακόμα κατώφλι, με την πόρτα ασφαλείας να κλείνει με ένα βόμβο πίσω τους. Ο Πίτερ σταμάτησε απότομα. «Συμβαίνει κάτι;» Ξαφνικά ο Λάνγκντον αισθανόταν ναυτία και ίλιγγο. «Νομίζω πως πρέπει να βγάλω την κουκούλα». «Όχι ακόμα, κοντεύουμε να φτάσουμε». «Κοντεύουμε ηου;» Είχε αρχίσει να αισθάνεται ένα βάρος στο στομάχι του. «Σου είπα, σε πηγαίνω να δεις τη σκάλα η οποία καταλήγει στη Χαμένη Λέξη». «Πίτερ, δεν είναι αστείο αυτό που κάνεις!» «Δεν έχω την πρόθεση να αστειευτώ. Η πρόθεσή μου είναι να ανοίξο) το μυαλό σου, Ρόμπερτ. Να σου υπενθυμίσω ότι υπάρχουν μυστήρια σε αυτό τον κόσμο τα οποία ακόμα κι εσύ δε γνωρίζεις. Πριν κάνουμε άλλο ένα βήμα μαζί, θέλω να μου κάνεις μια χάρη. Θέλω να πιστέψεις... έστω για μια στιγμή... να πιστέψεις στο θρύλο. Πίστεψε πως πρόκειται να βρεθείς μπροστά σε μια ελικοειδή σκάλα η οποία κατεβαίνει σε βάθος δεκάδων μέτρων και οδηγεί σε έναν από τους μεγαλύτερους χαμένους θησαυρούς της ανθρωπότητας». Ο Λάνγκντον αισθανόταν ζαλάδα. Ό σ ο κι αν ήθελε να πιστέψει τον καλό του φίλο, δεν μπορούσε. «Είναι μακριά ακόμα;» Η βελούδινη κουκούλα του είχε μουσκέψει στον ιδρώτα. «Όχι. Λίγα σκαλοπάτια απομένουν ακόμα. Μια τελευταία πόρτα. Θα την ανοίξω τώρα». Ο Σόλομον αποτράβηξε το χέρι του για λίγο και, μόλις το έκανε, ο Λάνγκντον παραπάτησε, ζαλισμένος. Κινδυνεύοντας να χάσει την

630


ισορροπία του, άπλωσε το χέρι του για να στηριχτεί και ο Πίτερ βρέθηκε αμέσως στο πλευρό του. Ο ήχος μιας βαριάς αυτόματης πόρτας ακούστηκε μπροστά τους. Ο Σόλομον έπιασε το μπράτσο του Λάνγκντον και προχώρησαν μαζί. «Από δω». Πέρασαν ένα ακόμα κατώφλι και η πόρτα έκλεισε πίσω τους. Σιωπή. Κρύο. Ο Ρόμπερτ διαισθάνθηκε αμέσως πως αυτό το μέρος, ό,τι κι αν ήταν, δεν είχε καμία σχέση με τον κόσμο που υπήρχε από την άλλη πλευρά των θυρών ασφαλείας. Ο αέρας ήταν υγρός και κρύος, σαν σε μαυσωλείο. Η ακουστική έδινε την εντύπωση ενός κλειστού, στενόχωρου μέρους. Αισθάνθηκε μια παράλογη κρίση κλειστοφοβίας να τον απειλεί. «Λίγα σκαλοπάτια ακόμα». Ο Σόλομον τον βοήθησε να στρίψει σε μια γωνία και στη συνέχεια τον τοποθέτησε σε μια ορισμένη θέση. Τελικά, είπε: «Τώρα μπορείς να βγάλεις την κουκούλα». Ο Λάνγκντον άρπαξε το βελούδινο κάλυμμα και το τράβηξε αμέσως από το πρόσωπο του. Κοίταξε ολόγυρα για να δει πού βρισκόταν, όμως παρέμενε τυφλωμένος. Έτριψε τα μάτια του. Τίποτα. «Πίτερ, έχει πίσσα σκοτάδι εδώ μέσα!» «Ναι, το ξέρω. Άπλωσε το χέρι μπροστά σου. Υπάρχει ένα κιγκλίδωμα. Κρατήσου». Ο Ρόμπερτ άπλωσε στα τυφλά τα χέρια του και κατάφερε να βρει ένα σιδερένιο κάγκελο. «Και τώρα κοίτα». Άκουσε τον Πίτερ να ψαχουλεύει κάτι και ξαφνικά η εκτυφλωτική λάμψη ενός φακού διαπέρασε το σκοτάδι. Η δέσμη ήταν στραμμένη στο δάπεδο και, πριν προλάβει ο Αάνγκντον να συνειδητοποιήσει πού βρισκόταν, ο Σόλομον άπλωσε το χέρι στο οποίο κρατούσε το φακό του έξω από το κάγκελο και σημάδεψε με τη δέσμη του φωτός ευθεία κάτω. Ξαφνικά ο Ρόμπερτ βρέθηκε να κοιτάζει ένα απύθμενο φρεάτιο, μια ατέλειωτη ελικοειδή σκάλα η οποία χανόταν βαθιά μέσα στη γη. Θεέ μον! Τα γόνατά του παραλίγο να λυγίσουν και αμέσως πιάστηκε από το κιγκλίδωμα για να στηριχτεί. Η σκάλα είχε σχήμα κλασικού τετράγωνου σπιράλ και ο Λάνγκντον μπορούσε να διακρίνει τουλά-


•623

χιστον τριάντα πλατύσκαλα να χάνονται στα έγκατα του εδάφους προτού η δέσμη του φακού πνιγεί στο σκοτάδι. Δεν μπόρα να δα καν ηού τελειώνει αυτή η σκάλα! «Πίτερ...» ψέλλισε. «Τι είναι αυτό το μέρος;» «Θα σε οδηγήσω στο τέρμα της σκάλας σε λίγο, όμως πριν πρέπει να δεις κάτι άλλο». Ανήμπορος ακόμα και να φέρει αντίρρηση από τη σαστισμάρα του, ο Ρόμπερτ άφησε τον Πίτερ να τον απομακρύνει από τη σκάλα και να τον οδηγήσει σε ένα μικρό θάλαμο. Ο φίλος του είχε τη δέσμη του φακού διαρκώς στραμμένη πάνω στο φθαρμένο μαρμάρινο πάτωμα κάτω από τα πόδια τους, κι έτσι ο Λάνγκντον δεν μπορούσε να σχηματίσει μια αντίληψη του χώρου στον οποίο βρίσκονταν... πέρα από το ότι ήταν μικρός. Ένας μικροσκοπικός πέτρινος θάλαμος. Σύντομα έφτασαν στην απέναντι πλευρά του δωματίου, στην οποία υπήρχε ενσωματωμένο ένα γυάλινο ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Ο Λάνγκντον σκέφτηκε ότι ίσως να ήταν κάποιο παραθυράκι που πρόσφερε θέα στο διπλανό δωμάτιο, όμως από εκεί που στεκόταν το μόνο που έβλεπε από την άλλη πλευρά ήταν σκοτάδι. «Προχώρησε», είπε ο Πίτερ. «Ρίξε μια ματιά». «Τι υπάρχει εκεί μέσα;» Στη μνήμη του άστραψε η εικόνα της Αίθουσας Περισυλλογής κάτω από το κτίριο του Καπιτωλίου και θυμήθηκε το πώς είχε πιστέψει προς στιγμήν ότι ίσως εκεί να υπήρχε μια πύλη που οδηγούσε σε κάποιο γιγάντιο υπόγειο σπήλαιο. «Μη ρωτάς, απλώς κοίτα, Ρόμπερτ». Ο Σόλομον τον παρότρυνε να προχωρήσει. «Και προετοιμάσου, γιατί το θέαμα σίγουρα θα σε σοκάρει». Μην μπορώντας καν να υποθέσει τι έπρεπε να περιμένει, ο Λάνγκντον πλησίασε στο γυαλί. Μόλις έφτασε στο άνοιγμα, ο Πίτερ έσβησε το φακό, βυθίζοντας το δωματιάκι σε απόλυτο σκοτάδι. Καθώς τα μάτια του προσαρμόζονταν στις νέες συνθήκες, ο Ρόμπερτ άπλωσε τα χέρια μπροστά του, εντόπισε τον τοίχο και λίγο μετά ψηλάφισε το γυαλί, οπότε πλησίασε το πρόσωπο του στο διάφανο άνοιγμα.

632


Και πάλι μόνο σκοτάδι μπροστά του. Πλησίασε ακόμα πιο κοντά, κολλώντας το πρόσωπο του στο τζάμι. Τότε το είδε. Το κύμα κατάπληξης και αποπροσανατολισμού που σάρωσε το σώμα του έφτασε στον πυρήνα της ύπαρξής του και ανέτρεψε την εσωτερική του πυξίδα. Παραλίγο να πέσει προς τα πίσω καθώς το μυαλό του πάλευε να επεξεργαστεί το ολότελα απρόσμενο θέαμα που απλωνόταν μπροστά του. Ακόμα και στα πιο απίθανα όνειρά του ο Ρόμπερτ Λάνγκντον δε θα μπορούσε να είχε φανταστεί τι υπήρχε από την άλλη πλευρά αυτού του γυαλιού. Το θέαμα ήταν πραγματικά μαγευτικό. Μες στο σκοτάδι ένα μοναδικό, εκτυφλωτικό λευκό φως έλαμπε σαν πολύτιμο πετράδι. Τώρα ο Λάνγκντον καταλάβαινε τα πάντα: την μπάρα στο δρομάκι που οδηγούσε εκεί... τους φρουρούς στην κεντρική είσοδο... τη βαριά μεταλλική εξωτερική πόρτα... τις αυτόματες πόρτες που ανοιγόκλειναν με ένα βουητό... την αλλόκοτη αίσθηση στο στομάχι... τη ζαλάδα... και αυτόν το μικροσκοπικό πέτρινο θάλαμο. «Ρόμπερτ», ψιθύρισε ο Πίτερ δίπλα του, «μερικές φορές μια απλή αλλαγή στην οπτική γωνία αρκεί ώστε να αντικρίσουμε το φως». Άφωνος, ο Λάνγκντον συνέχιζε να κοιτάζει πέρα από το παράθυρο. Τ ο βλέμμα του ταξίδεψε στο σκοτάδι της νύχτας, καλύπτοντας περισσότερο από ενάμισι χιλιόμετρο κενού διαστήματος, κατεβαίνοντας χαμηλότερα... όλο και χαμηλότερα... μέσα στο σκοτάδι, ώσπου στάθηκε πάνω στον εκτυφλωτικά φωτισμένο, πάλλευκο θόλο του αμερικανικού Καπιτωλίου. Ο Λάνγκντον δεν είχε δει ποτέ του το Καπιτώλιο από αυτή την οπτική γωνία, σε ύψος πεντακοσίων πενήντα πέντε ποδών από την επιφάνεια του εδάφους, στην κορυφή του μεγάλου αιγυπτιακού οβελίσκου της Αμερικής. Απόψε, για πρώτη φορά στη ζωή του, είχε μπει στον ανελκυστήρα που οδηγούσε στο μικροσκοπικό παρατηρητήριο... στην κορυφή του Μνημείου Ουάσινγκτον.


129 Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ ΣΤΕΚΟΤΑΝ μαγεμένος μπροστά στη γυάλι-

νη επιφάνεια, απορροφώντας τη μαγεία της εικόνας που ξετυλιγόταν μπροστά του. Έχοντας ανέβει, χωρίς να το γνωρίζει, σε ύψος πολλών δεκάδων μέτρων πάνω από την επιφάνεια του εδάφους, τώρα είχε την ευκαιρία να θαυμάσει ένα από τα πλέον εντυπωσιακά τοπία που είχε αντικρίσει στη ζωή του. Ο αστραφτερός θόλος του Καπιτωλίου υψωνόταν σαν βουνό στο ανατολικό άκρο του Νάσιοναλ Μολ. Αριστερά και δεξιά του κτιρίου δύο παράλληλες φωτεινές γραμμές εκτείνονταν προς το μέρος του: οι φωτισμένες προσόψεις των μουσείων του Ιδρύματος Σμιθσόνιαν, φάροι της τέχνης, της ιστορίας, της επιστήμης και του πολιτισμού. Κατάπληκτος, ο Λάνγκντον συνειδητοποιούσε τώρα ότι πολλά από όσα είχε δηλώσει κατηγορηματικά ο Πίτερ πως ήταν αλήθεια... ήταν πράγματι αλήθεια. Υπάρχει πραγματικά μια ελικοειδής σκάλα η οποία φτάνει σε βάθος πολλών δεκάδων μέτρων κάτω από μια πελώρια πέτρα. Η κολοσσιαία κορωνίδα αυτού του οβελίσκου βρισκόταν ακριβώς πάνω από το κεφάλι του, και ο Λάνγκντον θυμήθηκε ξαφνικά μια ξεχασμένη λεπτομέρεια η οποία τώρα φάνταζε αλλόκοτα σχετική: Η κορωνίδα του Μνημείου Ουάσινγκτον ζύγιζε ακριβώς τριακόσιες τριάντα τρεις λίβρες. Ξανά ο αριθμός 33. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν η συνειδητοποίηση ότι το απώτατο άκρο αυτής της κορωνίδας, το ζενίθ του οβελίσκου, καλυπτόταν από μια μικρή γυαλιστερή επιφάνεια αλουμινίου, ενός μετάλλου το οποίο στην εποχή που κατασκευάστηκε ο οβελίσκος θεωρούνταν εξίσου πολύτιμο με το χρυσό. Η αστραφτερή κορυφή του Μνημείου Ουάσινγκτον είχε ύψος τριάντα περίπου εκατοστά, ίσο με αυτό της Τεκτονικής Πυραμίδας. Φάνταζε απίστευτο, όμως αυτή η μικρή μεταλλική πυραμίδα έφερε χαραγμένη πάνω της μια περίφημη φράση -Jjius 0eo~, και ξαφνικά ο Λάνγκντον κατάλαβε. Αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα στη βάση της πέτρινης πυραμίδας.

634


ΒΗΜΕΙ

ΜΣ

ATe

Τα επτά σύμβολα είναι μια μεταγραφή! Ο απλούστερος κώδικας. Τα σύμβολα είναι γράμματα. 0 γνώμονας ταν Τεκτόναν: L Το στοιχείο τον χρυσού: AU Το ελληνικό σίγμα: S Το ελληνικό δέλτα: D Ο αλχημικός υδράργυρος: Ε Ο ουροβόρος: Ο «Laus Deo», ψιθύρισε ο Λάνγκντον. Η γνωστή λατινική φράση, που σήμαινε «δόξα τω Θεώ», ήταν χαραγμένη στην κορυφή του Μνημείου Ουάσινγκτον με καλλιγραφικά γράμματα μεγέθους μόλις δυόμισι εκατοστών. Σε κοινή θέα... και ταυτόχρονα αόρατη σε όλους. c£aus 0 ί » . «Δόξα τω Θεώ», είπε ο Πίτερ πίσω του, ενεργοποιώντας τον απαλό φωτισμό του θαλάμου. «Ο ύστατος κώδικας της Τεκτονικής Πυραμίδας». Ο Λάνγκντον στράφηκε προς το μέρος του. Ο φίλος του χαμογελούσε πλατιά, και ο Ρόμπερτ θυμήθηκε τώρα πως ο Πίτερ είχε προφέρει τις λέξεις «δόξα τω Θεώ» νωρίτερα, όταν βρίσκονταν στην τεκτονική βιβλιοθήκη. Κι όμας, δεν κατάλαβα. Αισθάνθηκε ένα ρίγος καθώς συνειδητοποιούσε ότι η θρυλική Τεκτονική Πυραμίδα τον είχε οδηγήσει εδώ, στο μεγάλο οβελίσκο της Αμερικής, ο οποίος υψωνόταν προς τον ουρανό στην καρδιά του αμερικανικού έθνους, σύμβολο της αρχαίας μυστικιστικής σοφίας. Γεμάτος δέος, άρχισε να κινείται αριστερόστροφα στην περίμετρο του μικροσκοπικού τετράγωνου δωματίου, σταματώντας μπροστά σε ένα άλλο παράθυρο.


Βορράς. Από το βορινό παράθυρο ο Λάνγκντον μπορούσε να δει τη γνώριμη σιλουέτα του Λευκού Οίκου ευθεία μπροστά του. Άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στον ορίζοντα, εκεί όπου η ευθεία γραμμή της Δέκατης Έκτης Οδού εκτεινόταν βόρεια, προς τον Οίκο του Ναού. Βρίσκομαι ακριβώς νότια του Ερεδόμ. Συνέχισε να κινείται περιμετρικά του παρατηρητηρίου και σταμάτησε στο επόμενο παράθυρο. Κοιτάζοντας προς τα δυτικά, το βλέμμα του ακολούθησε το μακρύ παραλληλόγραμμο της απαστράπτουσας τεχνητής λίμνης, για να καταλήξει στο Μνημείο Λίνκολν, η κλασική αρχιτεκτονική του οποίου ήταν εμπνευσμένη από τον Παρθενώνα, το Ναό της Αθηνάς, της θεάς των ηρωικών εγχειρημάτων. Annuit coeptis, σκέφτηκε ο Λάνγκντον. Ο Θεός ευνοεί το εγχείρημά μας. Προχωρώντας στο τελευταίο παράθυρο, ο Ρόμπερτ βρέθηκε να κοιτάζει προς το νότο, πέρα από τα σκοτεινά νερά της Παλιρροϊκής Λεκάνης, εκεί όπου το Μνημείο Τζέφερσον έλαμπε σαν φάρος μέσα στη νύχτα. Η ήπια κλίση του τρούλου του, όπως ήξερε ο Λάνγκντον, ακολουθούσε το υπόδειγμα του Πανθέου, της αρχικής κατοικίας των μεγάλων Ρωμαίων θεών της μυθολογίας. Αφού κοίταξε και στις τέσσερις κατευθύνσεις, ο Λάνγκντον θυμήθηκε τις αεροφωτογραφίες του Νάσιοναλ Μολ που είχε δει, με τους τέσσερις βασικούς άξονες να εκτείνονται από το Μνημείο Ουάσινγκτον προς τα ισάριθμα βασικά σημεία της πυξίδας. Στέκομαι στο σταυροδρόμι της Αμερικής. Ο Λάνγκντον επέστρεψε στο σημείο όπου στεκόταν ο Πίτερ. Ο μέντοράς του χαμογελούσε διάπλατα. «Λοιπόν, Ρόμπερτ, αυτό είναι. Η Χαμένη Λέξη. Εδώ βρίσκεται θαμμένη. Η Τεκτονική Πυραμίδα μας οδήγησε εδώ». Ο Λάνγκντον αιφνιδιάστηκε. Είχε σχεδόν ξεχάσει αυτή την εκκρεμότητα. «Ρόμπερτ, δεν ξέρω άνθρωπο περισσότερο έμπιστο από σένα. Και, ύστερα από μια νύχτα σαν την αποψινή, πιστεύω ότι δικαιούσαι να μάθεις για ποιο λόγο συνέβησαν όλα αυτά. Ό π ω ς αναφέρει ο θρύλος, η Χαμένη Λέξη πράγματι βρίσκεται κρυμμένη στη βάση μιας ελι-

636


κοειδοΰς σκάλας». Έγνεψε προς το χείλος του απύθμενου κλιμακοστάσιου του μνημείου. Ο Λάνγκντον είχε. αρχίσει επιτέλους να ξαναβρίσκει τις ισορροπίες του, όμως το σχόλιο τον έκανε να αισθανθεί και πάλι μπερδεμένος. Με μια αστραπιαία κίνηση, ο Πίτερ έφερε το χέρι στην τσέπη του και έβγαλε ένα μικρό αντικείμενο. «Το θυμάσαι αυτό;» Ο Ρόμπερτ πήρε το κυβοειδές κουτί που του είχε εμπιστευτεί πριν από χρόνια ο φίλος του. «Ναι, όμως φοβάμαι πως δεν τα κατάφερα να το προστατέψω». Ο Σόλομον γέλασε πνιχτά. «Τσως να είχε φτάσει η ώρα να αντικρίσει το φως της ημέρας». Ο Λάνγκντον παρατήρησε τον πέτρινο κύβο προσπαθώντας να καταλάβει για ποιο λόγο του τον έδινε τώρα ο Πίτερ. «Με τι σου μοιάζει αυτό;» ρώτησε ο Σόλομον. Ο Λάνγκντον παρατήρησε το 1 5 1 4 ® και θυμήθηκε την πρώτη εντύπωση που του προκάλεσε όταν ξετύλιξε το πακέτο η Κάθριν. «Με ακρογωνιαίο λίθο». «Ακριβώς», απάντησε ο Πίτερ. «Λοιπόν, υπάρχουν μερικά πράγματα που ίσως δε γνωρίζεις σχετικά με τους ακρογωνιαίους λίθους. Κατ' αρχάς, η σύλληψη της τοποθέτησής τους προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη». Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά. «Από το βιβλίο των Ψαλμών». «Σωστά. Επίσης, ένας πραγματικός ακρογωνιαίος λίθος πάντοτε θάβεται κάτω από το έδαφος, συμβολίζοντας το πρώτο βήμα στη διαδικασία που απαιτείται ώστε το κτίσμα να ανέλθει από τη γη και να υψωθεί προς το ουράνιο φως». Ο Λάνγκντον έριξε μια ματιά προς το Καπιτώλιο και θυμήθηκε πως ο ακρογωνιαίος λίθος εκείνου του κτιρίου είχε τοποθετηθεί τόσο βαθιά μέσα στα θεμέλια, ώστε ακόμα και σήμερα οι σχετικές ανασκαφές δεν είχαν κατορθώσει να τον εντοπίσουν. «Και, τέλος», συνέχισε ο Σόλομον, «όπως αυτό το πέτρινο κουτί που κρατάς στα χέρια σου, πολλοί ακρογωνιαίοι λίθοι είναι μικρές κρύπτες, διαθέτοντας εσοχές για να φυλάσσονται εκεί θαμμένοι θη-


σαυροί - φυλαχτά, αν θέλεις, σύμβολα ελπίδας για το μέλλον του κτιρίου που θα κατασκευαστεί». Ο Λάνγκντον γνώριζε πολύ καλά και αυτή την παράδοση. Ακόμα και σήμερα οι τέκτονες τοποθετούσαν ακρογωνιαίους λίθους μέσα στους οποίους σφράγιζαν σημαντικά αντικείμενα: χρονοκάψουλες, φωτογραφίες, διακηρύξεις, ακόμα και τις στάχτες σημαντικών προσώπων. «Ο λόγος που σου το αναφέρω αυτό», είπε ο Σόλομον, ρίχνοντας μια ματιά προς τη σκάλα, «φαντάζομαι πως είναι ξεκάθαρος». «Νομίζεις ότι η Χαμένη Λέξη είναι θαμμένη μέσα στον ακρογωνιαίο λίθο του Μνημείου Ουάσινγκτον;» «Δεν το νομίζω, Ρόμπερτ. Το ξέρω. Η Χαμένη Λέξη θάφτηκε μέσα στον ακρογωνιαίο λίθο αυτού του μνημείου την 4η Ιουλίου του 1848, στο πλαίσιο μιας πλήρους τεκτονικής τελετής». Ο Λάνγκντον τον κοίταζε έκπληκτος. «Οι τέκτονες εθνοπατέρες έθαψαν μια λέξη;» Ο Πίτερ έγνεψε καταφατικά. «Αυτό ακριβώς έκαναν. Κατανοούσαν την πραγματική δύναμη αυτού που έθαβαν». Ό λ η τη νύχτα ο Λάνγκντον προσπαθούσε να συλλάβει τη σημασία ασαφών, αφηρημένων εννοιών: των Αρχαίων Μυστηρίων, της Χαμένης Λέξης, των Μυστικών των Αιώνων. Χρειαζόταν κάτι απτό, και, παρότι ο Πίτερ ισχυριζόταν ότι το κλειδί όλης αυτής της υπόθεσης βρισκόταν θαμμένο μέσα σε έναν ακρογωνιαίο λίθο πεντακόσια πενήντα πέντε πόδια από κάτω του, ο Λάνγκντον δυσκολευόταν να το αποδεχτεί. Υπ,ήρξαν άνθρωποι που αφιέρωσαν ολόκληρη τη ζωή τους στη μελέτη των Μυστηρίων, κι όμως δεν κατόρθωσαν να ανακαλύψουν τη δύναμη που υποτίθεται ότι κρύβεται σε αυτά. Ο Λάνγκντον θυμήθηκε τη Μελαγχολία I του Ντίρερ, τη μορφή του απογοητευμένου μύστη που κάθεται περιτριγυρισμένος από τα εργαλεία των αποτυχημένων προσπαθειών του να αποκαλύψει τα απόκρυφα μυστικά της αλχημείας. Αν υποθέσουμε ότι είναι εψκτή η αποκάλυψη των Μυστηρίων, δεν είναι δυνατόν να βρίσκονται όλα σε ένα μέρος! Η όποια απάντηση, πίστευε ανέκαθεν ο Ρόμπερτ, βρισκόταν διασκορπισμένη σε ολόκληρο τον κόσμο, μέσα σε χιλιάδες βιβλία, κω-

638


δικοποιημένη στα κείμενα του Πυθαγόρα, του Ερμή του Τρισμέγιστου, του Ηράκλειτου, του Παράκελσου και εκατοντάδων άλλων. Η απάντηση κρυβόταν σε σκονισμένους, ξεχασμένους τόμους αλχημείας, μυστικισμού, μαγείας και φιλοσοφίας. Η απάντηση κρυβόταν στην αρχαία Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, στις πήλινες πινακίδες των Σουμερίων, στα ιερογλυφικά των Αιγυπτίων. «Πίτερ, λυπάμαι», είπε σιγανά ο Λάνγκντον κουνώντας το κεφάλι του. «Η κατανόηση των Αρχαίων Μυστηρίων είναι έργο ζωής. Δεν μπορώ να φανταστώ με ποιον τρόπο θα μπορούσε να βρεθεί η απάντηση μέσα σε μία και μόνο λέξη». Ο Σόλομον ακούμπησε την παλάμη του πάνω στον ώμο του Λάνγκντον. «Ρόμπερτ, η Χαμένη Λέξη δεν είναι κάποια "λέξη"». Το σεμνό χαμόγελο του αποκάλυπτε όλη τη σοφία αυτού του ανθρώπου. «Για την ακρίβεια, είναι "Λόγος", αλλά, πάλι, χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο επειδή είναι αυτός που επέλεξαν οι αρχαίοι... εν αρχή».

130 Ε Ν ΑΡΧΗ ΗΝ Ο Λ ΟΓΟΣ.

Ο αιδεσιμότατος Γκάλογουεϊ γονάτισε στο Άγιο Βήμα του Εθνικού Καθεδρικού και προσευχήθηκε για την πατρίδα του. Προσευχήθηκε η λατρεμένη χώρα του σύντομα να κατόρθωνε να κατανοήσει την πραγματική δύναμη του Λόγου, του καταγεγραμμένου αποστάγματος σοφίας όλων των αρχαίων διδασκάλων, των πνευματικών αληθειών που δίδαξαν οι μεγάλοι σοφοί. Η ιστορία είχε ευλογήσει την ανθρωπότητα με σοφότατους δασκάλους, φωτισμένες ψυχές που η κατανόησήτους για τα πνευματικά και νοητικά μυστήρια ξεπερνούσε κάθε άλλη. Τα πολύτιμα λόγια αυτών των μυστών, του Βούδα, του Ιησού, του Μωάμεθ, του Ζωροάστρη και αμέτρητων άλλων, είχαν κληροδοτηθεί στις επόμενες γενιές μέσα από τα παλαιότερα και πολυτιμότερα οχήματα μεταφοράς γνώσεων. Τα βιβλία. Κάθε πολιτισμός στον πλανήτη διέθετε το δικό του ιερό βιβλίο,


το δικό του Λόγο, καθένα διαφορετικό και ταυτόχρονα το ίδιο. Για τους χριστιανούς ο Λόγος ήταν η Βίβλος, για τους μουσουλμάνους το Κοράνι, για τους εβραίους η Τορά, για τους ινδουιστές οι Βέδες, και ούτω καθεξής. 0 Λόγος θα φωτίσει το δρόμο. Για τους τέκτονες πατέρες του αμερικανικού έθνους ο Λόγος ήταν η Βίβλος. Κι όμως, ελάχιστοι άνθρωποι στψ ιστορία έχουν συλλάβει τψ πραγματική σημασία τον. Απόψε, καθώς ο Γκάλογουεϊ γονάτιζε μόνος μέσα στον επιβλητικό καθεδρικό, ακούμπησε τις παλάμες του πάνω στο Λόγο, ένα πολυχρησιμοποιημένο αντίτυπο της τεκτονικής Βίβλου του. Αυτό το πολύτιμο βιβλίο, όπως όλες οι τεκτονικές Βίβλοι, περιείχε την Παλαιά Διαθήκη, την Καινή Διαθήκη και έναν πραγματικό θησαυρό τεκτονικών φιλοσοφικών κειμένων. Παρότι τα μάτια του δεν μπορούσαν πλέον να διαβάσουν το κείμενο, είχε αποστηθίσει τον πρόλογο. Το ένδοξο μήνυμά του είχε διαβαστεί από εκατομμύρια αδελφούς του σε αμέτρητες γλώσσες σε ολόκληρο τον κόσμο. Το κείμενο έγραφε: Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΠΟΤΑΜΟΣ... ΚΑΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΛΟΙΑΡΙΑ. ΠΟΛΛΟΙ ΤΟΜΟΙ ΞΕΚΙΝΟΥΝ Τ Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΥΤ Ο ΤΟΝ ΥΔΑΤΙΝΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΑΜΜΟΥΔΙΕΣ ΤΟΥ. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΛΙΓΟΙ, ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΜΟΝΟ, ΚΑΤΟΡΘΩΝΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΝ ΣΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΖΗΣΟΥΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΥΛΟΓΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ.

Υπάρχει λόγος ηον αυτοί οι τόμοι επέζησαν, ενώ κάποιοι άλλοι εξαφανίστηκαν. Ως μελετητής της πίστης, ο αιδεσιμότατος Γκάλογουεϊ ανέκαθεν θεωρούσε απίστευτο το γεγονός ότι τα αρχαία πνευματικά κείμενα, τα πλέον πολυδιαβασμένα βιβλία στον κόσμο, ήταν, στην πραγματικότητα, εκείνα που καταλάβαιναν λιγότερο οι άνθρωποι. Κρυμμένο μέσα σε αυτές τις σελίδες, φωλιάζει ένα θαυμαστό μνστικό. Κάποια μέρα, σύντομα, το φως θα ανέτελλε και η ανθρωπότητα


640

θα άρχιζε επιτέλους να συνειδητοποιεί την απλή, μεταμορφωτική αλήθεια των αρχαίων διδαχών, ώσιε να πραγματοποιήσει ένα τιτάνιο άλμα προς τα εμπρός στην προσπάθεια κατανόησης της θαυμάσιας φύσης της.

131 Η ΕΛΙΚΟΕΙΔΉς ΣΚΑΛΑ η οποία αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του Μνημείου Ουάσινγκτον αποτελείται από οκτακόσια ενενήντα έξι πέτρινα σκαλοπάτια, τα οποία περιελίσσονται γύρω από ένα ανοιχτό φρεάτιο ανελκυστήρα. Ο Λάνγκντον και ο Σόλομον κατευθύνονταν προς τα κάτω, με τον πρώτο να προσπαθεί ακόμα να συνειδητοποιήσει το εντυπωσιακό γεγονός που του είχε αποκαλύψει ο Πίτερ πριν από λίγα μόλις λεπτά: Ρόμπερτ, μέσα στον κούφιο ακρογωνιαίο λίθο αυτού του μνημείου οι πρόγονοι μας τοποθέτησαν ένα αντίτυπο του Λόγου, δηλαδή της Βίβλου, το οποίο περιμένει μέσα στο σκοτάδι στη βάση αυτής της σκάλας. Καθώς κατέβαιναν, ο Πίτερ ξαφνικά σταμάτησε σε ένα πλατύσκαλο και έστρεψε απότομα τη δέσμη του φακού του προκειμένου να φωτίσει ένα μεγάλο πέτρινο δίσκο ο οποίος ήταν ενσωματωμένος στον τοίχο. Τι στην ευχή; Ο Λάνγκντον τινάχτηκε όταν είδε το ανάγλυφο. Ο δίσκος απεικόνιζε μια τρομακτική μορφή με κουκούλα που κρατούσε ένα δρεπάνι και γονάτιζε δίπλα σε μια κλεψύδρα. Το χέρι της φιγούρας ήταν υψωμένο και ο δείκτης σε έκταση, δείχνοντας κατευθείαν σε μια μεγάλη ανοιχτή Βίβλο, σαν να έλεγε: «Η απάντηση βρίσκεται εκεί!». Ο Λάνγκντον κοίταξε το ανάγλυφο και στη συνέχεια στράφηκε στον Πίτερ. Το βλέμμα του μέντορά του είχε μια μυστηριώδη λάμψη. «Θα ήθελα να σκεφτείς κάτι, Ρόμπερτ». Η φωνή του αντήχησε μέσα στο άδειο κλιμακοστάσιο. «Γιατί νομίζεις ότι η Βίβλος επέζησε μέσα από μια ταραχώδη ιστορία χιλιάδων ετών; Γιατί υπάρχει ακόμα; Είναι επειδή περιλαμβάνει πραγματικά συναρπαστικές ιστορίες; Φυσικά όχι, όμως κάποιος λόγος υπάρχει. Υπάρχει λόγος που οι χριστιανοί


•633

μοναχοί αφιέρωναν τη ζωή τους στην προσπάθεια να αποκωδικοποιήσουν τη Βίβλο. Υπάρχει λόγος που οι εβραίοι μύστες και οι καββαλιστές μελετούν ενδελεχώς την Παλαιά Διαθήκη. Και ο λόγος, Ρόμπερτ, είναι ότι υπάρχουν σημαντικές αλήθειες κρυμμένες στις σελίδες αυτού του παμπάλαιου βιβλίου, μια αχανής συλλογή αναξιοποίητης σοφίας που περιμένει να έρθει στο φως». Ο Λάνγκντον είχε ακούσει και παλαιότερα τη θεωρία σύμφωνα με την οποία οι Γραφές περιείχαν ένα κρυμμένο επίπεδο νοημάτων, ένα συγκαλυμμένο μήνυμα το οποίο δινόταν μέσα από αλληγορίες, συμβολισμούς και παραβολές. «Οι προφήτες μάς προειδοποιούν», συνέχισε ο Πίτερ, «ότι η γλώσσα που χρησιμοποιείται προκειμένου να μοιραστούν τα απόκρυφα μυστήριά τους είναι κρυπτική. Το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο μας λέει: "Υμιν δέδοται γνώναι τά μυστήρια της βασιλείας τοϋ θεοϋ - [... ] έν παραβσλαϊς δέ τά πάντα γίνεται".* Οι Παροιμίες μάς ενημερώνουν ότι "νοήσει τε παραβολήν και σκοιεινόν λόγον ρήσεις τε σοφών και αινίγματα",** ενώ στις Προς Κορινθίους Επιστολές γίνεται λόγος για κρυμμένη σοφία. Το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο προειδοποιεί επίσης ότι θα μιλήσει με παραβολές, χρησιμοποιώντας σκοτεινά λόγια». Σκοτεινά λόγια, αναλογίστηκε ο Λάνγκντον, γνωρίζοντας ότι η παράξενη αυτή έκφραση εμφανιζόταν σε διάφορα άλλα σημεία των Παροιμιών, καθώς και στο στίχο 2 του Ψαλμού 77: «άνοίξω έν παραβολαϊς τό στόμα μου, φθέγξσμαι προβλήματα άπ' αρχής». Η έννοια των «σκοτεινών λόγων», όπως έμαθε ο Λάνγκντον, δε σήμαινε ότι η ρήση ήταν «σατανική», αλλά, αντίθετα, ότι το πραγματικό της νόημα ήταν συσκοτισμένο, κρυβόταν από το φως. «Κι αν έχεις την παραμικρή αμφιβολία», πρόσθεσε ο Πίτερ, «η Επιστολή προς Κορινθίους Λ' μας λέει ανοιχτά ότι οι παραβολές έχουν δύο επίπεδα νοημάτων: "Και έγώ, άδελφοί, οϋκ ήδυνήθην λαλησαι ύμίν ώς πνευματικοϊς, άλλ' ώς σαρκίνοις, ώς νηπίοις έν Χριστώ. Γάλα ύμας έπόιισα και οϋ βρώμα",*** όπου το γάλα είναι μια νε* Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 4, στίχος 1L (Σ.τ.Ε.) ** Παροιμίαι, κεφάλαιο 1, στίχος 6. (Σ.τ.Ε.) *** Προς Κορινθίους Επιστολή Α', κεφάλαιο 3, στίχοι 1-2. (Σ.τ.Ε.)

642


ρωμένη εκδοχή για τα άγουρα μυαλά και η οτερεά τροφή είναι το πραγματικό νόημα, το οποίο είναι προσβάσιμο μόνο από τα πιο ώριμα μυαλά». Ο Πίτερ σήκωσε το φακό, φωτίζοντας ξανά το ανάγλυφο της κουκουλοφόρου μορφής που έδειχνε επίμονα τη Βίβλο. «Το ξέρω ότι είσαι σκεπτικιστής, Ρόμπερτ, όμως σκέψου αυτό: Αν η Βίβλος δεν περιέχει κάποια κρυμμένα νοήματα, τότε γιατί τόσα πολλά από τα σπουδαιότερα μυαλά της ιστορίας, συμπεριλαμβανομένων επιστημόνων της Βασιλικής Εταιρείας, είχαν τέτοια εμμονή με τη μελέτη της; Ο Ισαάκ Νεύτωνας έγραψε περισσότερες από ένα εκατομμύριο λέξεις επιχειρώντας να αποκωδικοποιήσει το πραγματικό νόημα των Γραφών, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ένα χειρόγραφο του 1704 στο οποίο ισχυριζόταν ότι είχε αντλήσει επιστημονικές πληροφορίες από τη Βίβλο!» Ο Αάνγκντον ήξερε ότι αυτό ήταν αλήθεια. «Και ο σερ Φράνσις Μπέικον», συνέχισε ο Πίτερ, «ο φωτισμένος εκείνος νους στον οποίο ανατέθηκε από το βασιλιά Ιάκωβο να δημιουργήσει στην κυριολεξία την επίσημη μετάφραση που φέρει το όνομα του μονάρχη, πείστηκε σε τέτοιο βαθμό ότι η Βίβλος περιέχει κάποιο κωδικοποιημένο μήνυμα, ώστε έγραψε τους δικούς του κώδικες, οι οποίοι συνεχίζουν να αποτελούν αντικείμενο μελέτης μέχρι σήμερα! Φυσικά, όπως γνωρίζεις, ο Μπέικον ήταν Ροδόσταυρος και συγγραφέας του βιβλίου Περίτης Σοφίας των Αρχαίων».* Ο Πίτερ χαμογέλασε. «Ακόμα και ο εικονοκλάστης ποιητής Γουίλιαμ Μπλέικ άφησε να εννοηθεί ότι καλό θα ήταν να αναζητήσουμε το βαθύτερο νόημα των λέξεων». Ο Αάνγκντον γνώριζε τους στίχους στους οποίους αναφερόταν ο φίλος του: ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ Τ Η ΒΙΒΛΟ ΜΕΛΕΤΑΜΕ ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ ΜΑ ΕΣΥ ΒΑΕΠΕΙΣ «ΜΑΥΡΟ» ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΓΩ ΔΙΑΒΑΖΩ «ΛΕΥΚΟΝ».**

* Το βιβλίο του Μπέικον με τίτλο De Sapientia Veterum εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1609 και επανεκδόθηκε το 1619 με τον τίτλο The Wisdom of the Ancients. (Σ.τ.Ε.) ** Ο στίχος προέρχεται από το βιβλίο του Γουίλιαμ Μπλέικ με τίτλο The Everlasting Gospel (1812). (Σ.τ.Ε.)


«Και δεν ήταν μονάχα οι φωτισμένοι Ευρωπαίοι», συνέχισε ο Πίτερ, επιταχύνοντας την κάθοδο του. «Σε αυτό το μέρος, Ρόμπερτ, στην καρδιά του νέου αμερικανικού έθνους, οι πλέον ευρυμαθείς πατέρες μας, ο Τζον Άνταμς, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και ο Τόμας Πέιν, προειδοποίησαν για τους μεγάλους κινδύνους που ενείχε η κυριολεκτική ερμηνεία της Βίβλου. Μάλιστα, ο Τόμας Τζέφερσον ήταν πεπεισμένος σε τέτοιο βαθμό ότι το πραγματικό μήνυμα της Βίβλου ήταν κρυμμένο, ώστε κυριολεκτικά έκοψε τις σελίδες και ανασύνταξε το βιβλίο, επιχειρώντας, όπως το έθεσε ο ίδιος, να απαλλαγεί από τους τεχνητούς περιορισμούς και να αποκαταστήσει τα αυθεντικά δόγματα». Ο Λάνγκντον γνώριζε πολύ καλά το συγκεκριμένο αλλόκοτο γεγονός. Η Κατά Τζέφερσον Βίβλος συνέχιζε να τυπώνεται μέχρι σήμερα* και περιλάμβανε πολλές αμφιλεγόμενες αναθεωρήσεις, μεταξύ των οποίων την αφαίρεση της Αμώμου Συλλήψεως και της Ανάστασης. Το απίστευτο είναι ότι η Κατά Τζέφερσον Βίβλος δινόταν ως δώρο σε κάνε νέο μέλος του Κογκρέσου στη διάρκεια του πρώτου μισού του δέκατου ένατου αιώνα. «Πίτερ, το ξέρεις πως βρίσκω το θέμα αυτό συναρπαστικό και καταλαβαίνω πως ίσως να είναι δελεαστικό για κάποια φωτεινά μυαλά να φαντάζονται πως οι Γραφές εμπεριέχουν κρυμμένα νοήματα, όμως δε μου φαίνεται λογικό. Οποιοσδήποτε έμπειρος καθηγητής θα σου πει ότι η διδασκαλία δε γίνεται ποτέ μέσα από κώδικες». «Ορίστε;» «Οι δάσκαλοι διδάσκουμε, Πίτερ. Μιλάμε ανοιχτά. Τι λόγο είχαν οι προφήτες, οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι της ιστορίας, να συσκοτίσουν το λόγο τους; Αν έλπιζαν να αλλάξουν τον κόσμο, ποιος ο λόγος να μιλήσουν με κώδικες; Γιατί να μη μιλήσουν καθαρά, ώστε να τους καταλάβει όλος ο κόσμος;» Ο Πίτερ γύρισε το κεφάλι του και του έριξε μια ματιά καθώς κατέβαινε, αιφνιδιασμένος από την ερώτηση. * Με τον επίσημο τίτλο The Life and Morals ofJesus of Nazareth, το ε'ργο ολοκληρώθηκε από τον Τζέφερσον το 1820, όμως εκείνος απαγόρεψε την ε'κδοσή του όσο ζούσε. Η πρώτη ολοκληρωμένη έκδοση του πραγματοποιήθηκε το 1895 από τον εγγονό και κληρονόμο του, με τη συνδρομή του Εθνικού' Μουσείου της Ουάσινγκτον. (Σ.τ.Ε.)

644


«Ρόμπερτ, η Βίβλος δε μιλάει ανοιχτά για τον ίδιο λόγο που οι σχολές των Αρχαίων Μυστηρίων παρέμεναν κρυφές... για τον ίδιο λόγο που οι νεόφυτοι έπρεπε να μυηθούν πριν διδαχτούν τις μυστικές διδασκαλίες των εποχών... για τον ίδιο λόγο που οι επιστήμονες του Αόρατου Κολεγίου αρνούνταν να μοιραστούν τις γνώσεις τους με τρίτους. Οι πληροφορίες αυτές διαθέτουν τρομερή δύναμη, Ρόμπερτ. Δεν μπορείς να βροντοφωνάξεις τα Αρχαία Μυστήρια! Τα Μυστήρια είναι μια αναμμένη δάδα η οποία στα χέρια ενός γνώστη μπορεί να φωτίσει το δρόμο, αλλά στα χέρια ενός παρανοϊκού μπορεί να κάψει όλο τον τόπο». Ο Λάνγκντον σταμάτησε απότομα. Τι είναι αυτά που λέει; «Πίτερ, εγώ σου μιλάω για τη Βίβλο. Τι σχέση έχουν τα Αρχαία Μυστήρια·,» Ο φίλος του στράφηκε προς το μέρος του. «Ρόμπερτ, δεν το καταλαβαίνεις; Τα Αρχαία Μυστήρια και η Βίβλος είναι ένα και το αυτό». Ο Λάνγκντον έμεινε να τον κοιτάζει, αποσβολωμένος. Ο Σόλομον παρέμεινε σιωπηλός για αρκετή ώρα, αφήνοντας το συνομιλητή του να χωνέψει αυτό που του είχε πει. «Η Βίβλος είναι ένα από τα βιβλία μέσα από τα οποία έχουν κληροδοτηθεί τα Μυστήρια στην πορεία της ιστορίας. Οι σελίδες της προσπαθούν απεγνωσμένα να μας αποκαλύψουν το μυστικό. Δεν καταλαβαίνεις; Ο "σκοτεινός λόγος" της Βίβλου είναι οι ψίθυροι των αρχαίων που μοιράζονται διακριτικά μαζί μας τη μυστική τους σοφία». Ο Λάνγκντον δεν απάντησε. Τα Αρχαία Μυστήρια, όπως τα αντιλαμβανόταν ο ίδιος, ήταν ένα είδος εγχειριδίου για να αξιοποιηθούν οι λανθάνουσες δυνάμεις του ανθρώπινου νου, μια συνταγή ατομικής αποθέωσης. Ποτέ του δεν είχε μπορέσει να αποδεχτεί τη δύναμη των Μυστηρίων, ενώ η άποψη ότι η Βίβλος έκρυβε με κάποιον τρόπο το κλειδί αυτών των Μυστηρίων του φαινόταν απερίγραπτα τραβηγμένη. «Πίτερ, η Βίβλος και τα Αρχαία Μυστήρια βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση. Τα Μυστήρια έχουν να κάνουν με το θεό εντός σου, με τον άνθρωπο ως θεό. Η Βίβλος αναφέρεται στο θεό από πάνω σου και στον άνθρωπο ως έναν αδύναμο αμαρτωλό». «Ναι! Ακριβώς! Έθιξες ακριβώς την ουσία του συγκεκριμένου


•645

προβλήματος! Τ η στιγμή που η ανθρωπότητα χωρίστηκε από το Θεό, το πραγματικό νόημα του Λόγου χάθηκε. Οι φωνές των αρχαίων δασκάλων έχουν πλέον σβήσει, έχουν πνιγεί μέσα στον ορυμαγδό των αυτοανακηρυσσόμενων ειδικών που ισχυρίζονται ότι αυτοί και μόνο μπορούν να κατανοήσουν το Λόγο, ότι ο Λόγος γράφτηκε στη δική τους γλώσσα και σε καμία άλλη». Ο Πίτερ συνέχισε την κάθοδο. «Ρόμπερτ, εσύ κι εγώ ξέρουμε ότι οι αρχαίοι θα αισθάνονταν φρίκη αν έβλεπαν πώς διαστρεβλώθηκαν οι διδασκαλίες τους, πώς η θρησκεία μετατράπηκε σε σταθμό διοδίων στο δρόμο προς τον παράδεισο, πώς βαδίζουν στρατοί στη μάχη νομίζοντας ότι ο θεός ευνοεί τους σκοπούς τους. Έχουμε απολέσει το Λόγο, κι όμως η πραγματική σημασία του συνεχίζει να είναι προσεγγίσιμη, κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας. Υπάρχει σε όλα τα ιστορικά κείμενα που έχουν αντέξει στη φθορά του χρόνου, από τη Βίβλο μέχρι την Μπαγκαβάτ-Γκίτα, το Κοράνι και ούτω καθεξής. Όλα αυτά τα κείμενα αντιμετωπίζονται με τον απόλυτο σεβασμό στα ιερά του τεκτονισμού, επειδή οι τέκτονες αντιλαμβάνονται αυτό που ο κόσμος μοιάζει να έχει ξεχάσει: ότι καθένα από αυτά, με το δικό του τρόπο, ψιθυρίζει το ίδιο ακριβώς μήνυμα». Η φωνή του Πίτερ ξεχείλιζε από συγκίνηση. «"Δε γνωρίζετε ότι είστε θεοί;"» Ο Λάνγκντον είχε εντυπωσιαστεί από τον τρόπο με τον οποίο αυτή η περίφημη αρχαία ρήση επανερχόταν συνεχώς απόψε. Την είχε αναλογιστεί ενόσω μιλούσε με τον Γκάλογουεϊ, καθώς και στο Καπιτώλιο, ενώ επιχειρούσε να εξηγήσει στους συνομιλητές του την Αποθέωση τον Ουάσινγκτον. Η φωνή του Πίτερ χαμήλωσε σε έναν ψίθυρο. «Ο Βούδας λέει "Εσύ ο ίδιος είσαι θεός". Ο Ιησούς δίδαξε ότι η βασιλεία του Θεού υπάρχει μέσα μας, και μάλιστα μας υποσχέθηκε πως "τά έργα α εγώ ποιώ κάκεϊνος ποιήσει, κώ μείζονα τούτων ποιήσει".* Ακόμα και ο πρώτος αντιπάπας, ο Ιππόλυτος της Ρώμης, επανέλαβε το ίδιο μήνυμα, το οποίο πρώτος είχε διατυπώσει ο Γνωστικός διδάσκαλος Μονόιμος: "Εγκαταλείψτε την αναζήτηση του Θεού [... ] και λάβετε ως αφετηρία τον εαυτό σας"». * Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 14, στίχος 12. (Σ.τ.Ε.)

646


Ο Λάνγκντον θυμήθηκε εκείνη τη στιγμή μια εικόνα από τον Οίκο του Ναού, όπου ο θρόνος του τέκτονα Φύλακα έφερε δύο λέξεις χαραγμένες στην πλάτη του: ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ. «Ένας σοφός άνθρωπος μου είπε κάποτε», συνέχισε ο Πίτερ με αδύναμη φωνή, «πως η μοναδική διαφορά ανάμεσα σ' εσένα και στο Θεό είναι ότι εσύ έχεις ξεχάσει πως είσαι θεϊκός». «Πίτερ, καταλαβαίνω αυτό που λες, πραγματικά. Και θα ήθελα πάρα πολύ να πιστέψω ότι είμαστε θεοί, όμως δε βλέπω κανένα θεό να κυκλοφορεί σιη Γη. Δε βλέπω κανέναν υπεράνθρωπο. Μπορείς να αναφέρεις ως επιχείρημα τα υποτιθέμενα θαύματα που περιγράφονται στη Βίβλο ή σε οποιοδήποτε άλλο θρησκευτικό κείμενο, όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ιστορίες, αποκυήματα της φαντασίας του ανθρώπου που με την πάροδο του χρόνου εμπλουτίστηκαν με υπερβολές». «Ίσως», είπε ο Πίτερ. «Ή ίσως απλώς χρειαζόμαστε τη βοήθεια της επιστήμης μας για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τη σοφία των αρχαίων». Έκανε μια παύση. «Το ασιείο είναι πως... πιστεύω ότι η έρευνα της Κάθριν ίσως να βρίσκεται στα πρόθυρα του να πετύχει αυτό ακριβώς». Ξαφνικά ο Λάνγκντον θυμήθηκε ότι η Κάθριν είχε φύγει βιαστικά από τον Οίκο του Ναού λίγη ώρα νωρίτερα. «Τώρα που την ανέφερες, ξέρεις πού πήγε;» «Θα έρθει από δω σε λίγο», είπε ο Πίτερ χαμογελώντας πλατιά. «Πήγε να βεβαιωθεί πως η τύχη αποφάσισε να της χαμογελάσει απόψε».

Έξω από τον οβελίσκο, στη βάση του μνημείου, ο Πίτερ Σόλομον ένιωσε να αναζωογονείται αναπνέοντας τον κρύο νυχτερινό αέρα. Διασκέδαζε βλέποντας τον Λάνγκντον να κοιτάζει επίμονα το έδαφος, ξύνοντας το κεφάλι του και ερευνώντας με το βλέμμα του τη βάση του οβελίσκου. «Καθηγητά», αστειεύτηκε ο Πίτερ, «ο ακρογωνιαίος λίθος που περιέχει τη Βίβλο βρίσκεται κάτω από το έδαφος. Δεν μπορείς να έχεις πρόσβαση στο βιβλίο, όμως σε διαβεβαιώνω ότι βρίσκεται εκεί».


•647

«Σε πιστεύω», είπε ο Ρόμπερτ, χαμένος στις σκέψεις του. «Μονάχα που... κάτι παρατήρησα». Έκανε μερικά βήματα πίσω και έστρεψε το βλέμμα του προς την τεράστια πλατεία στη μέση της οποίας υψωνόταν το Μνημείο Ουάσινγκτον. Ο κυκλικός περίβολος ήταν φτιαγμένος εξολοκλήρου από λευκή πέτρα, εκτός από δυο διακοσμητικές λωρίδες από σκούρα πέτρα οι οποίες σχημάτιζαν ισάριθμους ομόκεντρους κύκλους γύρω από το μνημείο. «Ένας κύκλος μέσα σε έναν άλλο κύκλο», είπε ο Λάνγκντον. «Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι το Μνημείο Ουάσινγκτον βρίσκεται στο κέντρο ενός κύκλου μέσα σε ένα δεύτερο κύκλο». Ο Πίτερ δεν μπόρεσε να μη γελάσει. Τίηοτα δεν του ξεφεύγει. «Ναι, ο περίφημος εστιγμένος κύκλος, το πανανθρώπινο σύμβολο του Θεού, στο σταυροδρόμι της Αμερικής». Ανασήκωσε τους ώμους του δήθεν ανέμελα. «Είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για απλή σύμπτωση». Ο Λάνγκντον έμοιαζε χαμένος στις σκέψεις του καθώς έστρεφε το βλέμμα του προς τα πάνω και τα μάτια του ακολουθούσαν την κατάφωτη στήλη, η οποία λαμπύριζε πάλλευκη με φόντο τον κατάμαυρο νυχτερινό ουρανό. Ο Πίτερ διαισθάνθηκε ότι ο φίλος του άρχιζε να βλέπει αυτό το οικοδόμημα στις πραγματικές του διαστάσεις: ως μια σιωπηλή υπενθύμιση της αρχαίας σοφίας, ένα σύμβολο φώτισης στην καρδιά ενός σπουδαίου έθνους. Παρότι ο Σόλομον δεν μπορούσε να δει τη μικροσκοπική κορωνίδα από αλουμίνιο στην κορυφή του οβελίσκου, ήξερε ότι βρισκόταν εκεί, σύμβολο της πνευματικής προσπάθειας του φωτισμένου ανθρώπου να αγγίξει τον ουρανό. Laus Deo. «Πίτερ;» Ο Λάνγκντον πλησίασε έχοντας μια έκφραση ανθρώπου που είχε βιώσει κάποιου είδους μυστικιστική μύηση. «Παραλίγο να το ξεχάσω», είπε και έφερε το χέρι στην τσέπη του, από όπου έβγαλε το χρυσό τεκτονικό δαχτυλίδι του φίλου του. «Ήθελα να σου το επιστρέψω από ώρα». «Σ' ευχαριστώ, Ρόμπερτ». Ο Πίτερ άπλωσε το αριστερό του χέρι και πήρε το δαχτυλίδι, θαυμάζοντάς το.

648


«Ξέρεις, όλη αυτή η μυστικότητα και το μυστήριο που περιβάλλουν το δαχτυλίδι και την Τεκτονική Πυραμίδα... άσκησαν τεράστια επίδραση στη ζωή μου. Ό τ α ν ήμουν νέος, η πυραμίδα μου παραδόθηκε με την υπόσχεση ότι περιείχε απόκρυφα μυστικά. Η ύπαρξή της και μόνο στάθηκε ικανή να με κάνει να πιστέψω ότι υπήρχαν κάποια μεγάλα μυστήρια στον κόσμο. Κέντρισε την περιέργειά μου, τροφοδότησε την αίσθηση του δέους και με ενέπνευσε να αντιμετωπίσω με ανοιχτό πνεύμα τα Αρχαία Μυστήρια». Χαμογέλασε αμυδρά και έβαλε το δαχτυλίδι στην τσέπη του. «Τώρα συνειδητοποιώ ότι ο πραγματικός σκοπός της Τεκτονικής Πυραμίδας δεν ήταν να αποκαλύψει τις απαντήσεις, αλλά να εμπνεύσει ένα ζωηρό ενδιαφέρον για αυτές». Οι δύο άνιρες έμειναν αμίλητοι για αρκετή ώρα στη βάση του μνημείου. Ό τ α ν τελικά μίλησε ο Λάνγκντον, η φωνή του ήταν σοβαρή. «Πρέπει να σου ζητήσω μια χάρη, Πίτερ... ως φίλος». «Φυσικά. Ό,τι θέλεις». Ο Λάνγκντον έθεσε το αίτημά του αποφασιστικά. Ο Σόλομον έγνεψε καταφατικά, γνωρίζοντας πως είχε δίκιο. «Θα το κάνω». «Αμέσως», πρόσθεσε ο Ρόμπερτ, γνέφοντας προς το όχημα που περίμενε. «Εντάξει, αλλά με μία προϋπόθεση». Ο Λάνγκντον γέλασε πνιχτά και έστρεψε τα μάτια του προς τα πάνω απηυδισμένος. «Με κάποιον περίεργο τρόπο, καταφέρνεις και έχεις πάντοτε εσύ τον τελευταίο λόγο». «Ναι, γιατί υπάρχει κάτι τελευταίο που θέλω να δείτε εσύ και η Κάθριν». «Τέτοια ώρα;» Ο Λάνγκντον κοίταξε το ρολόι του. Ο Σόλομον χαμογέλασε θερμά στον παλιό του φίλο. «Πρόκειται για τον πιο εντυπωσιακό θησαυρό της Ουάσινγκτον... και κάτι που λίγοι, πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν δει στη ζωή τους».


132 Η ΚΑΘΡΙΝ ΣΟΛΟΜΟΝ ΕΝΙΩΘΕ την καρδιά της ανάλαφρη καθώς ανέβαινε τρέχοντας το λόφο που οδηγούσε στη βάση του Μνημείου Ουάσινγκτον. Είχε υποστεί τρομερό σοκ και είχε βιώσει μεγάλες τραγωδίες απόψε, κι όμως οι σκέψεις της ήταν και πάλι συγκροτημένες, έστω και προσωρινά, εστιασμένες στη θαυμάσια πληροφορία που της είχε μεταφέρει νωρίτερα ο Πίτερ. Μια πληροφορία την οποία είχε μόλις επιβεβαιώσει με τα ίδια της τα μάτια. Τα ευρήματα μου είναι ασφαλή. Ολόκληρη η ερευνά μου διασώθηκε. Οι ολογραφικοί δίσκοι του εργαστηρίου της είχαν καταστραφεί απόψε, όμως νωρίτερα στον Οίκο του Ναού ο Πίτερ την είχε πληροφορήσει ότι διατηρούσε μυστικά αντίγραφα όλων των ευρημάτων της στα διευθυντικά γραφεία του Κέντρου Υποστήριξης του Μουσείου Σμιθσόνιαν. Το ξέρεις ότι με έχει καταγοητεύσει η έρευνά σου, της εξήγησε, και ήθελα να παρακολουθώ την πρόοδο σου χωρίς να σε ενοχλώ. «Κάθριν;» ακούστηκε μια βαθιά φωνή. Σήκωσε το κεφάλι της. Μια μοναχική σιλουέτα διαγραφόταν στη βάση του μνημείου με φόντο τον κατάφωτο οβελίσκο πίσω της. «Ρόμπερτ!» Έτρεξε και τον αγκάλιασε. «Πληροφορήθηκα τα ευχάριστα», ψιθύρισε ο Λάνγκντον. «Φαντάζομαι ότι αισθάνεσαι πολύ ανακουφισμένη». Η φωνή της ράγισε από τη συγκίνηση. «Απερίγραπτα». Τα αποτελέσματα των ερευνών που είχε διασώσει ο Πίτερ αποτελούσαν μια πραγματική επιστημονική βόμβα μεγατόνων, μια τεράστια γκάμα πειραμάτων που αποδείκνυαν ότι η ανθρώπινη σκέψη ήταν μια πραγματική και μετρήσιμη δύναμη στον κόσμο. Τα πειράματά της αποκάλυπταν την επίδραση της ανθρώπινης σκέψης στα πάντα: από τους κρυστάλλους πάγου μέχρι τις Γεννήτριες Τυχαίων Αποτελεσμάτων και την κίνηση των υποατομικών σωματιδίων. Τα αποτελέσματα ήταν κατηγορηματικά και αδιάψευστα και είχαν τη δυνατότητα να μεταμορφώσουν τους σκεπτικιστές σε πιστούς και να επηρεάσουν την παγκόσμια συνείδηση σε τεράστια κλίμακα. «Τα πάντα θα αλλάξουν, Ρόμπερτ. Τα πάντα».

650


«Ο Πίτερ σίγουρα αυτό πιστεύει». Η Κάθριν κοίταξε τριγύρω για να δει πού βρισκόταν ο αδερφός της. «Στο νοσοκομείο», είπε ο Λάνγκντον. «Επέμεινα να πάει, το ζήτησα ως προσωπική χάρη». Η Κάθριν ανάσανε ανακουφισμένη. «Σ' ευχαριστώ». «Μου ζήτησε να σε περιμένω εδώ». Η Κάθριν έγνεψε καταφατικά και το βλέμμα της στράφηκε προς τον αστραφτερό λευκό οβελίσκο. «Μου είχε πει πως θα σε έφερνε εδώ. Κάτι ανέφερε για μια φράση, "Laus Deo" νομίζω ότι είπε. Δεν μπήκε σε λεπτομέρειες». Ο Λάνγκντον γέλασε κουρασμένα. «Δεν είμαι σίγουρος πως κι εγώ κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε να μου πει». Έριξε μια ματιά στην πυραμιδοειδή κορυφή του οβελίσκου. «Ο αδερφός σου είπε αρκετά πράγματα απόψε που δεν μπόρεσα να τα καταλάβω απόλυτα». «Άσε με να μαντέψω», έκανε η Κάθριν. «Σου μίλησε για τα Αρχαία Μυστήρια, για την επιστήμη και για τα θρησκευτικά κείμενα;» «Ακριβώς». «Καλώς όρισες στον κόσμο μου». Του έκλεισε το μάτι. «Ο Πίτερ με μύησε σε αυτές τις θεωρίες εδώ και πολλά χρόνια. Ομολογώ ότι ενέπνευσαν μεγάλο μέρος των ερευνών μου». «Διαισθητικά, κάποια από τα πράγματα που είπε βγάζουν νόημα». Ο Λάνγκντον κούνησε το κεφάλι του. «Όμως διανοητικά...» Η Κάθριν χαμογέλασε και πέρασε το χέρι της γύρω από τη μέση του. «Ξέρεις, Ρόμπερτ, ίσως μπορέσω να σε βοηθήσω σε αυτό...»

Στο Καπιτώλιο ο Αρχιτέκτονας Γουόρεν Μπέλαμι διέσχιζε έναν έρημο διάδρομο. Απομένει ένα τελευταίο πράγμα ηον πρέπει να γίνει απόψε, σκέφτηκε. Ό τ α ν έφτασε στο γραφείο του, πήρε ένα πολύ παλιό κλειδί από το συρτάρι. Το κλειδί ήταν φτιαγμένο από μαύρο σίδηρο, μακρύ και


λεπτό, με ξεθωριασμένα σημάδια πάνω του. Το έβαλε στην τσέπη του και στη συνέχεια ετοιμάστηκε να καλωσορίσει τους επισκέπτες του. Ο Ρόμπερτ Αάνγκντον και η Κάθριν Σόλομον βρίσκονταν καθ' οδόν προς το Καπιτώλιο. Κατόπιν παράκλησης του Πίτερ, ο Μπέλαμι θα τους πρόσφερε μια πραγματικά σπάνια ευκαιρία: τη δυνατότητα να δουν ένα από τα πλέον εντυπωσιακά μυστικά αυτοΰ χου κτιρίου, κάτι που μπορούσε να αποκαλύψει μόνο ο ίδιος ο Αρχιτέκτονας.

133 Ψ Η Λ Α ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΠΕΔΟ τ η ς Ρ ο τ ό ν τ α ς τ ο υ Κ α π ι τ ω λ ί ο υ , ο Ρ ό -

μπερτ Λάνγκντον προχωρούσε νευρικά σχο σχενό κυκλικό εξώστη ακριβώς κάτω από τη θολωτή οροφή. Έριχνε διστακτικές ματιές πάνω από το κιγκλίδωμα, ζαλισμένος από το ύψος, αδυνατώντας ακόμα να πιστέψει ότι είχαν περάσει λιγότερες από δέκα ώρες από τη στιγμή που η παλάμη του Πίτερ είχε εμφανιστεί στο κέντρο της αίθουσας που απλωνόταν από κάτω του. Στην ίδια εκείνη αίθουσα, πενήντα πέντε μέτρα κάτω από το σημείο όπου βρισκόταν ο Ρόμπερτ, ο Αρχιτέκτονας του Καπιτωλίου φάνταζε τώρα σαν μικροσκοπική κουκκίδα καθώς διέσχιζε με σταθερό βήμα τη Ροτόντα προτού εξαφανιστεί σε μια από τις εξόδους. Ο Μπέλαμι είχε συνοδεύσει τον Λάνγκντον και την Κάθριν μέχρι τον εξώστη, για να τους εγκαταλείψει στη συνέχεια εκεί με πολύ συγκεκριμένες οδηγίες. Οδηγίες τον Πίτερ. Ο Λάνγκντον παρατήρησε το παλιό σιδερένιο κλειδί που του είχε παραδώσει ο Μπέλαμι. Στη συνέχεια έριξε μια ματιά στη στενή σκάλα που οδηγούσε πάνω από αυτό το επίπεδο, ακόμα πιο ψηλά. Ο Θεός να με βοηθήσει! Τα στενά σκαλοπάτια της, σύμφωνα με τον Αρχιτέκτονα, έβγαζαν σε μια μικρή μεταλλική πόρτα η οποία ξεκλείδωνε με το σιδερένιο κλειδί που κρατούσε στο χέρι του. Πίσω από την πόρτα υπήρχε κάτι που ο Πίτερ επέμενε ότι έπρεπε να δουν εκείνος και η Κάθριν. Ο φίλος του δεν προχώρησε σε λεπτό-

652


μέρειες, παρά μόνο άφησε σαφείς οδηγίες σχετικά με την ακριβή ώρα που έπρεπε να ανοιχτεί η πόρτα. Πρέπει να περιμένουμε για να την ανοίξουμε; Γιατί; Ο Λάνγκντον κοίταξε ξανά το ρολόι του και βόγκηξε. Γλιστρώντας το κλειδί μέσα στην τσέπη του, άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί πάνω από το κενό που απλωνόταν μπροστά του, στην απέναντι πλευρά του εξώστη. Η Κάθριν είχε προπορευτεί άφοβα, μην έχοντας κανένα πρόβλημα με το ΰψος. Ή δ η είχε φτάσει στα μισά της περιφέρειας του θόλου, θαυμάζοντας κάθε εκατοστό της Αποθέωσης του Ουάσινγκτον του Μπρουμίδη ακριβώς πάνω από τα κεφάλια τους. Από αυτό το πλεονεκτικό παρατηρητήριο οι ύψους τεσσεράμισι μέτρων φιγούρες που κάλυπταν σχεδόν τετρακόσια εξήντα πέντε τετραγωνικά μέτρα του θόλου του Καπιτωλίου ήταν ορατές με εντυπωσιακές λεπτομέρειες. Ο Λάνγκντον γύρισε την πλάτη του στην Κάθριν, στρέφοντας το πρόσωπο του προς τον εξωτερικό τοίχο και ψιθυρίζοντας πολύ σιγανά: «Κάθριν, σου μιλάει η συνείδησή σου. Γιατί παράτησες τον Ρόμπερτ;». Η Κάθριν φαίνεται πως ήταν εξοικειωμένη με την εντυπωσιακή ακουστική του θόλου, γιατί... ο τοίχος τού απάντησε ψιθυριστά: «Επειδή ο Ρόμπερτ είναι φοβητσιάρης. Θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ, κοντά μου. Έχουμε αρκετή ώρα στη διάθεσή μας μέχρι τη στιγμή που πρέπει να ανοίξουμε την πόρτα». Ο Λάνγκντον ήξερε ότι η Κάθριν είχε δίκιο και, απρόθυμα, άρχισε να περπατάει στον εξώστη προχωρώντας με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο. «Αυτή η οροφή είναι πραγματικά εντυπωσιακή», είπε με θαυμασμό η Κάθριν, τεντώνοντας το λαιμό της για να παρατηρήσει τα εκπληκτικά στοιχεία της Αποθέωσης από πάνω τους. «Μυθικοί θεοί μαζί με επιστήμονες εφευρέτες και τις δημιουργίες τους; Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτή είναι η εικόνα που καλύπτει το κέντρο του Καπιτωλίου των Ηνωμένων Πολιτειών». Ο Λάνγκντον έστρεψε το βλέμμα του προς τα πάνω, στις τεράστιες μορφές του Φραγκλίνου και του Φούλτον, του Μορς και των τεχνο-


λογικών εφευρέσεών τους. Ένα φωτεινό ουράνιο τόξο εκτεινόταν πάνω από αυτές τις μορφές, οδηγώντας το μάτι στον Τζορτζ Ουάσινγκτον, ο οποίος ανερχόταν στον ουρανό πάνω σε ένα σύννεφο. Η μεγάλη νηόσχεση της μεταμόρφωσης τον ανθρωηον σε θεό. «Είναι λες και η ουσία των Αρχαίων Μυστηρίων αιωρείται πάνω από τη Ροτόντα», σχολίασε η Κάθριν. Ο Λάνγκντον όφειλε να παραδεχτεί ότι δεν υπήρχαν πολλές νωπογραφίες στον κόσμο που να συνδυάζουν επιστημονικές εφευρέσεις με μυθικούς θεούς και την ανθρώπινη αποθέωση. Η εντυπωσιακή συλλογή των εικόνων σε αυτή την οροφή ήταν ηράγματι ένα μήνυμα σχετικό με τα Αρχαία Μυστήρια και βρισκόταν εκεί για συγκεκριμένο λόγο. Οι πατέρες του έθνους είχαν οραματιστεί την Αμερική ως ένα λευκό καμβά, το γόνιμο έδαφος όπου θα μπορούσαν να φυτευτούν οι σπόροι των Μυστηρίων. Σήμερα αυτή η τεράστια νωπογραφία, η μορφή του πατέρα του αμερικανικού έθνους να αναλαμβάνεται στους ουρανούς, δέσποζε βουβά πάνω από τους νομοθέτες, τους ηγέτες και τους Προέδρους της Αμερικής, λειτουργοίντας ως μια τολμηρή υπενθύμιση, ένας χάρτης για το μέλλον, μια υπόσχεση πως θα έρθει η εποχή που ο άνθρωπος θα εξελιχτεί ώστε να αγγίξει την πνευματική ωριμότητα. «Ρόμπερτ», ψιθύρισε η Κάθριν, με το βλέμμα της συνεχώς καρφωμένο στις τεράστιες μορφές των μεγάλων εφευρετών της Αμερικής που συντρόφευαν την Αθηνά, «είναι πραγματικά προφητική αυτή η εικόνα. Σήμερα οι πλέον προηγμένες εφευρέσεις του ανθρώπου χρησιμοποιούνται για τη μελέτη των πιο αρχαίων ιδεών της ανθρωπότητας. Η Νοητική Επιστήμη μπορεί να είναι καινούρια, όμως στην πραγματικότητα είναι η παλαιότερη επιστήμη στον πλανήτη: η μελέτη της ανθρώπινης σκέψης». Γύρισε προς το μέρος του με μάτια γεμάτα θαυμασμό. «Κι αυτό που ανακαλύπτουμε είναι ότι οι αρχαίοι στην πραγματικότητα κατανοούσαν τη σκέψη καλύτερα απ' ό,τι εμείς». «Λογικό είναι», απάντησε ο Λάνγκντον. «Ο ανθρώπινος νους ήταν η μοναδική τεχνολογία που είχαν στη διάθεσή τους οι αρχαίοι. Οι πρώτοι φιλόσοφοι τον μελετούσαν ακατάπαυστα». «Ναι! Τα αρχαία κείμενα έχουν εμμονή με τη δύναμη του αν-

654


θρώπινου πνεύματος. Οι Βέδες περιγράφουν τη ροή της πνευματικής ενέργειας. Το Πίοτις Σοφία περιγράφει την παγκόσμια συνείδηση.* Το Ζόχαρ διερευνά τη φύση του ανθρώπινου πνεύματος. Τα σαμανικά κείμενα προβλέπουν την "εξ αποστάσεως επίδραση" για την οποία μίλησε ο Αϊνστάιν ως εξ αποστάσεως θεραπεία. Τα πάντα υπάρχουν εκεί! Και καλύτερα να μην αρχίσουμε να μιλάμε για τη Βίβλο...» «Κι εσύ, τέκνον;» είπε ο Λάνγκντον γελώντας πειραχτικά. «Ο αδερφός σου προσπάθησε να με πείσει ότι στη Βίβλο υπάρχουν κωδικοποιημένες επιστημονικές πληροφορίες». «Σίγουρα υπάρχουν», είπε η Κάθριν. «Κι αν δεν το πιστεύεις, μπορείς να διαβάσεις μερικά από τα μυστικιστικά κείμενα του Νεύτωνα σχετικά με τη Βίβλο. Όταν αρχίσεις να κατανοείς τον αποκρυφιστικό χαρακτήρα των παραβολών της Βίβλου, Ρόμπερτ, τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι πρόκειται για μια μελέτη του ανθρώπινου νου». Ο Λάνγκντον ανασήκωσε τους ώμους του. «Δηλαδή, καλά θα κάνω να καθίσω και να τη διαβάσω ξανά». «Να σε ρωτήσω κάτι», είπε η Κάθριν, έκδηλα ενοχλημένη από το σκεπτικισμό του. «Όταν η Βίβλος μάς λέει να οικοδομήσουμε το ναό μας, ένα ναό ο οποίος πρέπει να ανεγερθεί χωρίς εργαλεία και αθόρυβα, σε ποιο ναό νομίζεις ότι αναφέρεται;» «Κοίτα, το κείμενο λέει πράγματι ότι το σώμα του ανθρώπου είναι ένας ναός». «Ναι, στην Επιστολή προς Κορινθίους Α', σιο στίχο 16 του κεφαλαίου 3: "ναός θεοϋ έστε"». Του χαμογέλασε. «Και το Ευαγγέλιο του Ιωάννη αναφέρει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Ρόμπερτ, οι Γραφές γνωρίζουν πολύ καλά τη δύναμη που κρύβεται μέσα μας και μας παροτρύνουν να την αξιοποιήσουμε, μας καλούν να οικοδομήσουμε το ναό του πνεύματος μας». «Δυστυχώς, νομίζω ότι μεγάλο μέρος του θρησκευτικού κόσμου * Από τα λίγα πρωτότυπα κείμενα που σώζονταν με'χρι την ανακάλυψη των χειρογράφων του Νογκ Χαμαντί και τα οποία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «Γνωστικά», τα κείμενα του Πίστις Σοφία ανήκουν στον κώδικα Ασκιού και είναι γραμμε'να στην κοπτική γλώσσα. (Σ.τ.Ε.)


περιμένει την οικοδόμηση ενός πραγματικού ναού. Αποτελεί μέρος της μεσσιανικής προφητείας». «Ναι, αλλά αυτή η ερμηνεία παραγνωρίζει ένα σημαντικό στοιχείο: Η Δευτέρα Παρουσία είναι η έλευση του ανθρώπου, η στιγμή κατά την οποία η ανθρωπότητα θα οικοδομήσει τελικά το ναό του πνεύματος». «Δεν ξέρω», είπε ο Λάνγκντον τρίβοντας το πιγούνι του σκεφτικός. «Δεν είμαι μελετητής της Βίβλου, όμως είμαι μάλλον βέβαιος ότι οι Γραφές περιγράφουν με λεπτομέρεια έναν υλικό ναό ο οποίος πρέπει να οικοδομηθεί. Η περιγραφή αναφέρει ότι το κτίσμα αποτελείται από δύο μέρη: ένα εξωτερικό τμήμα, που ονομάζεται "ιερό" ή "τα Άγια", και ένα εσώτατο τμήμα, που ονομάζεται "Άγια των Αγίων" ή "άβατο". Τα δύο μέρη χωρίζονται από ένα πολύ λεπτό παραπέτασμα από βύσσο». Η Κάθριν χαμογέλασε πλατιά. «Θυμάσαι πολλές λεπτομέρειες για άνθρωπο που δηλώνει ότι δεν πιστεύει στη Βίβλο. Παρεμπιπτόντως, έχεις δει ποτέ σου πραγματικά ανθρώπινο εγκέφαλο; Αποτελείται από δύο μέρη: ένα εξωτερικό τμήμα, που ονομάζεται "σκληρή μήνιγγα", και ένα εσωτερικό, που ονομάζεται "χοριοειδής μήνιγγα". Αυτά τα δύο μέρη χωρίζονται από το αραχνοειδές, ένα λεπτό παραπέτασμα ιστού που μοιάζει με ιστό αράχνης». Ο Λάνγκντον έγειρε το κεφάλι του στο πλάι, εντυπωσιασμένος. Προσεκτικά, η Κάθριν σήκωσε το χέρι της και άγγιξε τον κρόταφο του. «Υπάρχει λόγος που πιστεύουν οι άνθρωποι ότι εδώ βρίσκεται ο ναός του ανθρώπινου πνεύματος». Προσπαθώντας να αφομοιώσει τα όσα του έλεγε η Κάθριν, ο Ρόμπερτ θυμήθηκε ξαφνικά το Γνωστικό Κατά Μαριάμ Ευαγγέλιο: «Εκεί ηου βρίσκεται ο νους, εκεί βρίσκεται ο θησαυρός». «Τσως να έχεις ακούσει», είπε η Κάθριν, με λιγότερη ένταση τώρα, «για τις σαρώσεις των εγκεφάλων διαφόρων γιόγκι την ώρα που διαλογίζονται. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, όταν βρίσκεται σε προχωρημένα στάδια εστίασης, δημιουργεί ψνσικά μια ουσία που μοιάζει με κερί και προέρχεται από την επίφυση. Αυτό το εγκεφαλικό έκκριμα

656


δε μοιάζει με τίποτα άλλο στο ανθρώπινο σώμα. Έχει μια εντυπωσιακή θεραπευτική δράση, μπορεί κυριολεκτικά να αναζωογονήσει τα κύτταρα και ίσως να είναι ε'νας απά τους λόγους στους οποίους οφείλεται η μακροζωία των γιόγκι. Μιλάμε για πραγματική επιστήμη εδώ, Ρόμπερτ. Αυτή η ουσία διαθέτει ασύλληπτες ιδιότητες και μπορεί να δημιουργηθεί μόνο από έναν εγκέφαλο ο οποίος βρίσκεται σε κατάσταση βαθιάς αυτοσυγκέντρωσης». «Θυμάμαι πως κάτι είχα διαβάσει πριν από μερικά χρόνια». «Ναι, και, μιας που το αναφέραμε, γνωρίζεις τη βιβλική περιγραφή για το "μάννα εξ ουρανού";» Ο Αάνγκντον δεν μπορούσε να καταλάβει τι σχέση είχε αυτό. «Εννοείς τη μαγική ουσία που έπεσε από τον ουρανό για να θρέψει τους πεινασμένους;» «Ακριβώς. Η ουσία αυτή λέγεται ότι θεράπευε τους αρρώστους, χάριζε αιώνια ζωή και, περιέργως, εκείνοι που την κατανάλωναν δε δημιουργούσαν περιττώματα». Η Κάθριν έκανε μια παύση, σαν να περίμενε να καταλάβει από μόνος του ο Λάνγκντον. «Ρόμπερτ;» τον παρότρυνε τελικά. «Ένα είδος τροφής που έπεσε από τον ουρανό;» Χτύπησε εμφατικά τον κρόταφο της με τον δείκτη της. «Μια ουσία που θεραπεύει με μαγικό τρόπο το σώμα; Που δε δημιουργεί περιττώματα; Δεν το καταλαβαίνεις; Πρόκειται για μια κωδικοποιημένη περιγραφή, Ρόμπερτ! Ο ναός είναι το ανθρώπινο σώμα. Ο ουρανός είναι το πνεύμα. Η οκάλα του Ιακώβ είναι η σπονδυλική στήλη. Και το μάννα είναι αυτό το σπάνιο εγκεφαλικό έκκριμα. Ό τ α ν συναντήσεις αυτές τις κωδικές λέξεις στις Γραφές, δώσε προσοχή. Συχνά είναι δείκτες μιας ακόμα σημαντικότερης πληροφορίας που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια». Η Κάθριν είχε πάρει φόρα τώρα, περιγράφοντας πώς η ίδια μαγική ουσία εμφανιζόταν συστηματικά στα Αρχαία Μυστήρια: το νέκταρ των θεών, το ελιξίριο της ζωής, η πηγή της νεότητας, η φιλοσοφική λίθος, η αμβροσία... Στη συνέχεια άρχισε να εξηγεί πώς η απόφυση του εγκεφάλου συνέπιπτε συμβολικά με τον πανόπτη οφθαλμό του Θεού. «Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο Ματθαίος στο στίχο 22 του κεφαλαίου 6», είπε με ενθουσιασμό, "έάν ουν η ό οφθαλμός σου άπλοϋς,


όλον ιό σώμά σου φωτεινόν έ'σται". Η έννοια αυτή συμβολίζεται επίσης με το άτζνα τσάκρα και την κουκκίδα στο μέτωπο των ινδουιστών, που...» Σταμάτησε ξαφνικά, δείχνοντας αμήχανη. «Συγνώμη, το ξέρω ότι φλυαρώ. Απλώς, όλα αυτά μου φαίνονται τόσο συναρπαστικά! Επί χρόνια μελετου'σα τους ισχυρισμούς των αρχαίων σχετικά με τις εντυπωσιακές πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου, και τώρα η επιστήμη μάς δείχνει ότι η πρόσβαση σε αυτή τη δύναμη είναι μια μετρήσιμη φυσική διαδικασία. Οι εγκέφαλοι μας, με τη σωστή χρήση, μπορούν να αξιοποιήσουν δυνάμεις οι οποίες είναι κυριολεκτικά υπεράνθρωπες. Η Βίβλος, όπως και πολλά άλλα αρχαία κείμενα, είναι μια λεπτομερής περιγραφή της πλέον εξελιγμένης μηχανής που δημιουργήθηκε ποτέ: του ανθρώπινου εγκεφάλου». Αναστέναξε. «Είναι απίστευτο, όμως η επιστήμη ακόμα δεν έχει ξύσει παρά μόνο την επιφάνεια των δυνατοτήτων του μυαλού». «Απ' ό,τι λες, φαίνεται πως η έρευνά σου στον τομέα της Νοητικής Επιστήμης θα αποτελέσει ένα κολοσσιαίο άλμα προς τα εμπρός». «Ή προς τα πίσω», αντέτεινε εκείνη. «Οι αρχαίοι ήδη γνώριζαν πολλές από τις επιστημονικές αλήθειες που ανακαλύπτουμε εκ νέου. Σε μερικά χρόνια ο σύγχρονος άνθρωπος θα υποχρεωθεί να αποδεχτεί κάτι που τώρα φαντάζει αδιανόητο: ότι το μυαλό μας μπορεί να παράγει ενέργεια ικανή να μεταμορφώσει την ύλη». Έκανε μια παύση. «Τα σωματίδια αντιδρούν στις σκέψεις μας, πράγμα που σημαίνει ότι οι σκέψεις μας έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο». Ο Λάνγκντον χαμογέλασε. «Η έρευνά μου με οδήγησε να το πιστέψω αυτό», είπε η Κάθριν. «Ο Θεός είναι απόλυτα πραγματικός, μια ενέργεια που διαπερνά τα πάντα. Κι εμείς, ως ανθρώπινα όντα, έχουμε δημιουργηθεί κατ' εικόνα αυτής της ενέργειας...» «Ορίστε;» τη διέκοψε ο Λάνγκντον. «Δημιουργηθήκαμε κατ' εικόνα μιας... πνευματικής ενέργειας;» «Ακριβώς. Τα υλικά μας σώματα έχουν εξελιχτεί στην πορεία, όμως το μυαλό μας ήταν εκείνο που δημιουργήθηκε κατ' εικόνα του Θεού. Ερμηνεύουμε πολύ στενά τη Βίβλο, παίρνοντας αυτά που λέει κατά γράμμα. Μαθαίνουμε ότι ο Θεός μάς δημιούργησε κατ' εικόνα

658


του, όμως δεν είναι τα σώματα μας αυτά που μοιάζουν στο Θεό, αλλά το πνεύμα μας». Ο Λάνγκντον την άκουγε σιωπηλός, ολότελα αιχμαλωτισμένος. «Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο δώρο, Ρόμπερτ, και ο Θεός περιμένει να κατανοήσουμε τη σημασία του. Σε ολόκληρο τον κόσμο, στρέφουμε τα βλέμματά μας προς τον ουρανό περιμένοντας το Θεό, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι στην πραγματικότητα ο Θεός είναι αυτός που μας περιμένει». Η Κάθριν έκανε μια παύση, δίνοντας χρόνο στο φίλο της να χωνέψει τη σημασία των όσων έλεγε. «Είμαστε δημιουργοί, κι όμως παίζουμε αφελώς το ρόλο των δημιουργημάτων. Θεωρούμε τους εαυτούς μας αβοήθητα πρόβατα, έρμαια του Θεού που μας έφτιαξε. Γονατίζουμε σαν φοβισμένα παιδιά, ικετεύουμε για βοήθεια, για συγχώρεση, για καλοτυχία. Όμως, μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι πραγματικά πλαστήκαμε κατ' εικόνα του Δημιουργού, θα αρχίσουμε να κατανοούμε ότι κι εμείς, λογικά, είμαστε δημιουργοί. Όταν αντιληφθούμε αυτό το γεγονός, οι πόρτες θα ανοίξουν διάπλατα για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων του ανθρώπου». Ο Ρόμπερτ θυμήθηκε ένα απόσπασμα από το έργο του φιλοσόφου Μάνλι Π. Χολ που ανέκαθεν του έκανε εντύπωση: «Αν το άπειρο δεν ήθελε ο άνθρωπος να είναι σοφός, δε θα του είχε χαρίσει τη δυνατότητα της γνώσης». * Έστρεψε ξανά το βλέμμα του προς τψ Αποθέωση του Ουάσινγκτον, τη συμβολική θεοποίηση του ανθρώπου. Το δημιούργημα εξελίσσεται σε δημιουργό. «Το πλέον ενιυπωσιακό στοιχείο», είπε η Κάθριν, «είναι ότι, μόλις αρχίσουμε ως άνθρωποι να αξιοποιούμε τις πραγματικές δυνατότητές μας, θα αποκτήσουμε τεράστιο έλεγχο πάνω στον κόσμο μας. Θα είμαστε σε θέση να σχεδιάσουμε την πραγματικότητα αντί να αντιδρούμε σε αυτή». Ο Λάνγκντον χαμήλωσε το βλέμμα του. «Αυτό ακούγεται... επικίνδυνο». Η Κάθριν έδειξε να αιφνιδιάζεται... και να εντυπωσιάζεται. «Ναι, ακριβώς! Εφόσον οι σκέψεις επηρεάζουν τον κόσμο, τότε * Απόσπασμα από το βιβλίο The Secret Teachings of All Ages του Manly P. Hall (1928). (Σ.τ.Ε.)


πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όσον αφορά το ηώς σκεφτόμαστε. Οι καταστροφικές σκέψεις ασκούν επίσης επιρροή, και όλοι ξέρουμε ότι είναι απείρως ευκολότερο να καταστρέψεις παρά να δημιουργήσεις». Ο Λάνγκντον έφερε στο νου του όλες εκείνες τις παραδόσεις που έκαναν λόγο για την ανάγκη προστασίας της αρχαίας σοφίας από τους ανάξιους και την κοινοποίηση της μόνο στους φωτισμένους. Θυμήθηκε το Αόρατο Κολέγιο και το σπουδαίο επιστήμονα Ισαάκ Νεύτωνα, ο οποίος είχε ζητήσει από τον Ρόμπερτ Μπόιλ να τηρήσει «άκρα σιωπή» σχετικά με τη μυστική τους έρευνα. «Είναι αδύνατον να κοινοποιηθεί», είχε γράψει ο Νεύτωνας το 1676, «χωρίς να επέλθει τρομερή ζημιά στον κόσμο». «Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ανατροπή στην όλη ιστορία», είπε η Κάθριν. «Η μεγάλη ειρωνεία είναι ότι όλες οι θρησκείες στον κόσμο, αιώνες τώρα, καλούν τους οπαδούς τους να ασπαστούν την έννοια της πίστης. Τώρα η επιστήμη, η οποία όλο αυτό το διάστημα περιέγραφε τη θρησκεία ως ένα σύνολο προλήψεων, οφείλει να παραδεχτεί ότι το επόμενο ορόσημο της είναι κυριολεκτικά η επιστήμη της πίστης, η δύναμη των εστιασμένων σκέψεων και προθέσεων. Η ίδια επιστήμη που διέβρωοε την πίστη μας στα θαύματα επιχειρεί τώρα να γεφυρώσει το χάσμα που μόνη της δημιούργησε». Ο Λάνγκντον στοχάστηκε όλα αυτά που είχε ακούσει για πολλή ώρα. Αργά, έστρεψε το βλέμμα του ξανά προς την Αποθέωση. «Έχω μια ερώτηση», είπε κοιτάζοντας την Κάθριν. «Ακόμα κι αν μπορούσα να αποδεχτώ, έστω για μια στιγμή, ότι έχω τη δύναμη να αλλάξω την ύλη με το μυαλό μου και κυριολεκτικά να δημιουργήσω αυτό που επιθυμώ, φοβάμαι πως δε βλέπω τίποτα στη ζωή μου που να με κάνει να πιστέψω ότι διαθέτω πραγματικά αυτή τη δύναμη». Η Κάθριν ανασήκωσε τους ώμους της. «Τότε, δεν προσπαθείς αρκετά». «Έλα, τώρα, θέλω μια πραγματική απάντηση. Αυτή είναι η απάντηση που θα έδινε ένας ιερέας. Εγώ θέλω την απάντηση μιας επιστήμονα». «Θέλεις μια πραγματική απάντηση; Άκου, λοιπόν, την απάντησή σου. Αν σου δώσω ένα βιολί και σου πω ότι έχεις τη δυνατότητα να

660


το χρησιμοποιήσεις για να δημιουργήσεις θαυμάσια μουσική, δε λε'ω ψέματα. Έχεις πράγματι αυτή τη δυνατότητα, όμως θα χρειαστεί να καταβάλεις τεράστια προσπάθεια για να την πραγματώσεις. Σε τίποτα δε διαφέρει αυτό από το να μάθεις πώς να χρησιμοποιείς το μυαλό σου, Ρόμπερτ. Η σωστή εστίαση των σκέψεων είναι μια επίκτητη ικανότητα. Προκειμένου να πραγματωθεί μια πρόθεση, απαιτεί απόλυτη εστίαση της σκέψης, ξεκάθαρη αισθητηριακή οπτικοποίηση και βαθύτατη πίστη. Όλα αυτά τα αποδείξαμε εργαστηριακά. Και, ακριβώς όπως με το βιολί, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι επιδεικνύουν μεγαλύτερη έφεση σε αυτό απ' ό,τι άλλοι. Κοίταξε την ιστορία. Θυμήσου όλες εκείνες τις αφηγήσεις για τους φωτισμένους ανθρώπους που πραγματοποίησαν θαύματα». «Κάθριν, σε παρακαλώ, μη μου πεις ότι πιστεύεις στα θαύματα. Δηλαδή, σοβαρά πιστεύεις πως το νερό έγινε κρασί, πως οι άρρωστοι θεραπεύτηκαν με ένα άγγιγμα;» Η Κάθριν πήρε μια βαθιά ανάσα και εξέπνευσε αργά. «Έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια ανθρώπους να μεταμορφώνουν καρκινικά κύτταρα σε υγιή απλώς και μόνο με τη σκε'ψη τους. Έ χ ω δει ανθρώπινους εγκεφάλους να επηρεάζουν τον υλικό κόσμο. Κι όταν το δεις να συμβαίνει, Ρόμπερτ, όταν γίνει μέρος της πραγματικότητάς σου, τότε ορισμένα από τα θαύματα για τα οποία διαβάζεις παύουν να ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας». Ο Λάνγκντον παρέμενε σκεπτικός. «Πρόκειται για μια πολύ αισιόδοξη θεώρηση του κόσμου, Κάθριν, όμως σ' εμένα όλα αυτά μοιάζουν με ανέφικτο άλμα με μόνο εφόδιο την πίστη. Και, όπως ξέρεις, με την πίστη δεν είχα ποτέ τις καλύτερες σχέσεις». «Τότε, μην το σκέφτεσαι σαν κάτι που εξαρτάται από την πίστη. Σκέψου ότι αλλάζεις απλώς την οπτική σου γωνία, ότι δέχεσαι πως ο κόσμος δεν είναι ακριβώς όπως τον φαντάζεσαι. Ιστορικά, κάθε μεγάλο επιστημονικό άλμα ξεκίνησε από μια απλή ιδέα η οποία απειλούσε να ανατρέψει όλες τις πεποιθήσεις μας. Η απλή δήλωση πως η Γη είναι στρογγυλή χλευάστηκε και χαρακτηρίστηκε φαιδρή και απίθανη, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι πίστευαν ότι σε μια τέτοια περίπτωση οι ωκεανοί θα χύνονταν έξω από τον πλανήτη. Ο ηλιοκε-


(il!)

ντρισμός καταδικάστηκε ως αίρεση. Οι μικρόνοες ανέκαθεν αντιμετώπιζαν επιθετικά οτιδήποτε δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Υπάρχουν αυτοί που δημιουργούν... κι εκείνοι που καταστρέφουν. Αυτή η δυναμική ισχύει ανέκαθεν. Ό μ ω ς οι δημιουργοί βρίσκουν τελικά πιστούς, και ο αριθμός των πιστών φτάνει σε ένα κρίσιμο μέγεθος, και ξαφνικά ο κόσμος γίνεται στρογγυλός, ο ήλιος μετατοπίζεται στο κέντρο του πλανητικού συστήματος. Η αντίληψη μεταμορφώνεται και μια νέα πραγματικότητα γεννιέται». Ο Λάνγκντον έγνεψε καταφατικά, όμως το ύφος του έδειχνε πως η σκέψη του κάπου ταξίδευε. «Έχεις μια περίεργη έκφραση», παρατήρησε η Κάθριν. «Χμμμ... δεν ξέρω. Για κάποιο λόγο, θυμήθηκα την εποχή που έβγαινα με το κανό στο κέντρο της λίμνης μέσα στη νύχτα, ξάπλωνα κάτω από τα αστέρια και σκεφτόμουν κάτι τέτοια πράγματα». Η Κάθριν έγνεψε με κατανόηση. «Νομίζω πως όλοι έχουμε μια ανάλογη ανάμνηση. Υπάρχει κάτι στο να βρεθεί κανείς ξαπλωμένος ανάσκελα ατενίζοντας τον ουρανό... που διευρύνει το πνεύμα». Έριξε μια ματιά προς την οροφή και ύστερα είπε: «Δώσε μου το σακάκι σου». «Ορίστε;» Το έβγαλε και της το έδωσε. Η Κάθριν το δίπλωσε δύο φορές και το ακούμπησε στο δάπεδο του εξώστη, δημιουργώντας ένα μακρόστενο μαξιλάρι. «Ξάπλωσε». Ο Λάνγκντον ξάπλωσε ανάσκελα και η Κάθριν ακούμπησε το κεφάλι του στο δικό του μισό του διπλωμένου σακακιού. 'Υστερα βολεύτηκε δίπλα του, δύο παιδιά ξαπλωμένα ώμο με ώμο πάνω σε ένα στενό πέρασμα, να κοιτάζουν την τεράστια νωπογραφία του Μπρουμίδη. «Εντάξει», ψιθύρισε. «Σκέψου την εικόνα που θυμήθηκες νωρίτερα: ένα παιδί ξαπλωμένο μέσα σε ένα κανό... να κοιτάζει τα αστέρια... με πνεύμα ανοιχτό, γεμάτο δέος». Ο Λάνγκντον προσπάθησε να το κάνει, όμως ύστερα από λίγη ώρα, ξαπλωμένος και βολεμένος, ένιωσε ξαφνικά την εξάντληση να τον κυριεύει. Καθώς βυθιζόταν και η όρασήτου θόλωνε, διέκρινε ένα σχέδιο πάνω από το κεφάλι του που τον έθεσε πάλι σε εγρήγορση.

662


Είναι δυνατόν; Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι δεν το είχε παρατηρήσει νωρίτερα, όμως οι μορφές στην Αποθέωση τον Ονάσινγκτον ήταν ολοφάνερα τοποθετημένες σε δύο ομόκεντρους δακτυλίους, έναν κύκλο μέσα σε έναν άλλο κύκλο. Και η Αποθέωση είναι ένας εστιγμένος κύκλος; Αναρωτήθηκε τι άλλο του είχε ξεφύγει απόψε. «Είναι κάτι σημαντικό που θέλω να σου πω, Ρόμπερτ. Υπάρχει ένα ακόμα στοιχείο σε όλη αυτή την υπόθεση, ένα στοιχείο που πιστεύω ότι είναι η πιο καταπληκτική πτυχή της έρευνάς μου». Κι άλλες εκπλήξεις; Η Κάθριν στηρίχτηκε στον αγκώνα της και ανακάθισε. «Το πιστεύω ειλικρινά: Αν εμείς οι άνθρωποι καταφέρουμε πραγματικά να συλλάβουμε αυτή τη μία απλή αλήθεια, ο κόσμος θα αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη». Τώρα είχε την αμέριστη προσοχή του. «Ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσω», είπε, «υπενθυμίζοντάς σου τα τεκτονικά πιστεύω που κάνουν λόγο για τη "συγκέντρωση όσων ήταν διασκορπισμένα", τη δημιουργία "τάξης μέσα από το χάος", την πλήρωση». «Συνέχισε», είπε με ενδιαφέρον ο Λάνγκντον. Η Κάθριν του χαμογέλασε. «Έχουμε αποδείξει επιστημονικά ότι η δύναμη της ανθρώπινης σκέψης αυξάνεται γεωμετρικά, ανάλογα με τον αριθμό των εγκεφάλων που μοιράζονται την ίδια σκέψη». Ο Λάνγκντον παρέμεινε σιωπηλός, προσπαθώντας να φανταστεί πού ήθελε να καταλήξει. «Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: Δύο μυαλά είναι καλύτερα από ένα, όμως δύο μυαλά δεν είναι δύο αλλά πολλές, πολλές φορές καλύτερα. Ένας αριθμός εγκεφάλων που επεξεργάζονται ταυτόχρονα την ίδια ιδέα αυξάνουν την επίδρασή της.../«; γεωμετρική πρόοδο. Αυτή είναι η εγγενής δύναμη της ομαδικής προσευχής, των θεραπευτικών κύκλων, των χορωδιών, της μαζικής λατρείας. Η έννοια της παγκόσμιας σννείδησης δεν είναι κάποια αόριστη θεωρία. Είναι μια συγκεκριμένη επιστημονική πραγματικότητα, και η αξιοποίησή της έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώσει τον κόσμο. Αυτή είναι η θεμελιώδης ανακάλυψη της Νοητικής Επιστήμης. Επιπλέον, αυτή τη στιγμή που μι-


λάμε βρίσκεται εν δράσει. Μπορείς να τη νιώσεις ολόγυρά σου. Η τεχνολογία μάς συνδέει με τρόπους που δεν μπορου'σαμε να φανταστούμε: Twitter, Google, Wikipedia και άλλες κοινές δράσεις, όλα αυτά συνδυάζονται για να δημιουργήσουν έναν ιστό συνδεδεμένων εγκεφάλων». Γέλασε. «Και, πίστεψέ με, μόλις δημοσιεύσω την έρευνά μου, οι φανατικοί του Twitter θα αρχίσουν να στέλνουν μηνύματα που θα αναφέρονται στη Νοητική Επιστήμη και το ενδιαφέρον για αυτή την επιστήμη θα πολλαπλασιαστεί... με γεωμετρικούς ρυθμούς». Ο Λάνγκντον δυσκολευόταν να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά. «Ξέρεις, ακόμα δεν έχω μάθει πώς να στέλνω ένα twitter». «Ένα tweet», τον διόρθωσε εκείνη γελώντας. «Ορίστε;» «Ξέχνα το. Κλείσε τα μάτια σου. Θα σε ξυπνήσω όταν έρθει η ώρα». Ο Λάνγκντον συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει τα πάντα για το παλιό κλειδί που του είχε δώσει ο Αρχιτέκτονας και για το λόγο για τον οποίο είχαν ανέβει εκεί πάνω. Καθώς ένα νέο κύμα εξάντλησης κατέκλυζε το σώμα του, έκλεισε τα μάτια του. Μέσα στο σκοτάδι του μυαλού του, συνέλαβε τον εαυτό του να σκέφτεται την παγκόσμια συνείδηση... τα κείμενα του Πλάτωνα σχετικά με «τον κόσμο των ιδεών» και το «συνολικό Θεό»... το «συλλογικό ασυνείδητο» του Γιουνγκ. Η σκέψη ήταν τόσο απλή όσο και τρομακτική. Ο Θεός βρίσκεται στη σύγκλιση των Πσλλων, όχι στην παρουσία του Ενός. «Ελοχίμ», είπε ξαφνικά ο Λάνγκντον, και τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα καθώς συνειδητοποιούσε κάτι απρόσμενο. «Συγνώμη;» Η Κάθριν συνέχιζε να τον παρατηρεί όλη αυτή την ώρα. «Ελοχίμ», επανέλαβε. «Είναι η εβραϊκή λέξη που περιγράφει το Θεό στην Παλαιά Διαθήκη! Ανέκαθεν μου ακουγόταν περίεργη». Η Κάθριν του χαμογέλασε. «Ναι. Η λέξη είναι στον πληθυντικό». Ακριβώς! Ο Λάνγκντον ποτέ του δεν είχε καταλάβει γιατί στις πρώτες κιόλας παραγράφους της Βίβλου ο Θεός αναφερόταν με ένα όνομα στον πληθυντικό. Ελοχίμ. Ο παντοδύναμος Θεός της Γενέσεως δεν περιγραφόταν ως ένας... αλλά ως πολλοί.

664


«Ο Θεός είναι πολλαπλός», ψιθύρισε η Κάθριν, «γιατί και οι εγκέφαλοι των ανθρώπων είναι πολλαπλοί». Οι σκέψεις του Λάνγκντον ξεστράτιζαν προς διάφορες κατευθύνσεις τώρα: 'Ονειρα, αναμνήσεις, ελπίδες, φόβοι, αποκαλύψεις, όλα στροβιλίζονταν γύρω του κάτω από το θόλο της Ροτόντας. Καθώς τα μάτια του άρχιζαν να κλείνουν ξανά, βρέθηκε να ατενίζει τρεις λέξεις γραμμένες στα λατινικά, ζωγραφισμένες μέσα στην Αποθέωση. Ε PLURIBUS UNUM. «Από τα πολλά... ένα», σκέφτηκε τη στιγμή που τον έπαιρνε ο ύπνος.

Επίλογος

Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΑΝΓΚΝΤΟΝ αναδύθηκε αργά από το λήθαργο του. Από πάνω του μια σειρά από πρόσωπα τον κοίταζαν. Πού βρίσκομαι; Την επόμενη στιγμή συνειδητοποίησε πού βρισκόταν. Με αργές κινήσεις, ανακάθισε κάτω από τψ Αποθέωση. Ένιωθε την πλάτη του πιασμένη από το σκληρό δάπεδο του εξώστη. Πού είναι η Κάθριν; Έριξε μια ματιά στο ρολόι του. Σχεδόν έψασε η ώρα. Σηκώθηκε όρθιος, ρίχνοντας μια επιφυλακτική ματιά πάνω από το κιγκλίδωμα, στο κενό που ανοιγόταν από κάτω. «Κάθριν;» φώναξε. Η λέξη αντήχησε μέσα στη σιωπή της έρημης Ροτόντας. Μάζεψε το σακάκι του από το πάτωμα, το βούρτσισε με την παλάμη του και το φόρεσε ξανά. Ψηλάφισε τις τσέπες του. Το σιδερένιο κλειδί που του είχε δώσει ο Αρχιτέκτονας έλειπε. Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή που είχε κάνει προς τα πίσω, κινήθηκε προς το άνοιγμα που τους είχε υποδείξει ο Αρχιτέκτονας: μερικά απότομα μεταλλικά σκαλοπάτια τα οποία χάνονταν στο σκοτάδι, οδηγώντας σε ένα στενόχωρο πέρασμα. Άρχισε να τα ανεβαίνει. Ψηλά και ακόμα πιο ψηλά. Σταδιακά τα σκαλοπάτια γίνονταν όλο και πιο στενά, η κλίση τους όλο και πιο απότομη. Παρ' όλα αυτά, επέμεινε. Λίγο ακόμα. Η σκάλα είχε γίνει σχεδόν κάθετη τώρα και το πέρασμα τρομακτικά στενό. Τελικά, τα σκαλοπάτια τέλειωσαν και ο Αάνγκντον έφτασε σε ένα μικρό πλατύσκαλο. Μπροστά του υπήρχε μια βαριά

666


μεταλλική πόρτα. Το σιδερένιο κλειδί βρισκόταν πάνω στην κλειδαριά και η πόρτα έχασκε μισάνοιχτη. Την έσπρωξε και η πόρτα υποχώρησε με ένα τρίξιμο. Το ρεύμα του αέρα που τον διαπέρασε ήταν ψυχρό. Μόλις ο Λάνγκντον διέσχισε το κατώφλι και βγήκε στο σκοτάδι, συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν έξω. «Ότι έλεγα να κατέβω για να σε ξυπνήσω», είπε η Κάθριν χαμογελώντας. «Έφτασε σχεδόν η ώρα». Ό τ α ν αναγνώρισε ο Λάνγκντον το χώρο στον οποίο στεκόταν, δεν μπόρεσε να κρύψει την έκπληξή του. Βρισκόταν σε ένα στενό διάδρομο που περιέζωνε την κορυφή του θόλου του αμερικανικού Καπιτωλίου. Ακριβώς από πάνω του, το μπρούτζινο Άγαλμα της Ελευθερίας δέσποζε πάνω από την κοιμισμένη πρωτεύουσα. Ή τ α ν στραμμένο προς την ανατολή, εκεί όπου οι πρώτες πορφυρές αχτίδες της αυγής είχαν αρχίσει να χρωματίζουν τον ορίζοντα. Η Κάθριν προπορεύτηκε στο μικρό εξώστη, διαγράφοντας ένα ημικύκλιο ώσπου βρέθηκαν να κοιτάζουν δυτικά, προς την κατεύθυνση του Νάσιοναλ Μολ. Στο βάθος το περίγραμμα του Μνημείου Ουάσινγκτον διακρινόταν στο λιγοστό φως της χαραυγής. Από αυτό το σημείο ο κολοσσιαίος οβελίσκος φάνταζε ακόμα πιο εντυπωσιακός απ ό,τι νωρίτερα. «Όταν κατασκευάστηκε», ψιθύρισε η Κάθριν, «ήταν το ψηλότερο κτίριο σε ολόκληρο τον πλανήτη». Ο Λάνγκντον θυμήθηκε τις παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες των τεκτόνων που κρέμονταν από τις σκαλωσιές, σε ύψος που ξεπερνούσε τα εκατόν πενήντα μέτρα, τοποθετώντας την κάθε πέτρα με το χέρι, μία προς μία. Είμαστε οικοδόμοι, σκέφτηκε. Είμαστε δημιουργοί. Από τις απαρχές του χρόνου ο άνθρωπος είχε διαισθανθεί ότι υπήρχε κάτι ιδιαίτερο στο είδος του, κάτι περισσότερο... Λαχταρούσε να αποκτήσει δυνάμεις τις οποίες δε διέθετε. Ονειρευόταν να πετάξει, να θεραπεύσει, να μεταμορφώσει τον κόσμο του με κάθε τρόπο που μπορούσε να φανταστεί. Τελικά, τα κατάφερε. Σήμερα το Νάσιοναλ Μολ κοσμούσαν μνημεία προς τιμήν των επιτευγμάτων του ανθρώπου. Τα μουσεία του Ιδρύματος Σμιθσόνιαν


κατακλύζονταν από εφευρέσεις, έργα τέχνης, επιστημονικά επιτεύγματα, ιδέες που γεννήθηκαν στο μυαλό των μεγάλων διανοητών της ανθρωπότητας. Ό λ α αυτά τα εκθέματα διηγούνταν την ιστορία του ανθρώπου ως δημιουργού: από τα πέτρινα εργαλεία στο Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας μέχρι τα αεριωθούμενα και τους πυραύλους στο Εθνικό Μουσείο Αεροδιαστήματος. Αν μπορούσαν να μας δουν σήμερα οι προγονοί μας, σίγουρα θα μας νόμιζαν θεούς. Καθώς ο Λάνγκντον θαύμαζε μέσα από το αραιό πέπλο της πρωινής ομίχλης την επιβλητική γεωμετρία των μουσείων και των μνημείων που υψώνονταν μπροστά του, η ματιά του επέστρεψε στο Μνημείο Ουάσινγκτον. Φαντάστηκε ένα αντίτυπο της Βίβλου θαμμένο μέσα στον ακρογωνιαίο λίθο του οικοδομήματος και στοχάστηκε πώς ο Λόγος του Θεού ήταν στην πραγματικότητα ο λόγος του ανθρώπου. Αναλογίστηκε το γιγαντιαίο περίστιγμα και το πώς είχε ενσωματωθεί στην κυκλική πλατεία κάτω από το μνημείο, στο σταυροδρόμι των Ηνωμένων Πολιτειών. Ξαφνικά η σκέψη του πέταξε στο μικρό πέτρινο κουτί που του είχε εμπιστευτεί ο Πίτερ. Ο κύβος, όπως συνειδητοποιούσε τώρα, είχε ξεκλειδώσει και ανοίξει για να σχηματίσει το ίδιο ακριβώς γεωμετρικό σχήμα: ένα σταυρό με έναν εστιγμένο κύκλο στο κέντρο του. Δεν μπόρεσε να μη γελάσει. Ακόμα κι εκείνο το κουτάκι υποδείκνυε αυτό το σταυροδρόμι. «Ρόμπερτ, κοίτα!» Η Κάθριν έδειξε την κορυφή του μνημείου. Ο Λάνγκντον γύρισε να κοιτάξει, όμως δεν είδε τίποτα. Εστιάζοντας περισσότερο την προσοχή του, το διέκρινε. Στην άλλη άκρη του Νάσιοναλ Μολ μια χρυσαφένια κουκκίδα λαμπύριζε, αποτέλεσμα της αντανάκλασης του φωτός στο ψηλότερο σημείο της κορωνίδας του πανύψηλου οβελίσκου. Η αστραφτερή κουκκίδα σύντομα έγινε πιο φωτεινή, πιο ακτινοβόλα, επεκτεινόμενη πάνω στην αλουμινένια απόληξη της κορωνίδας. Ο Λάνγκντον παρακολούθησε εντυπωσιασμένος το μικροσκοπικό αυτό φως να μεταμορφώνεται σε φάρο που έσκιζε με τις αχτίδες του το σκοτάδι που κάλυπτε την πόλη. Έφερε στο νου του τη μικροσκοπική εγχάρακτη επιγραφή στην ανατολική πλευρά της αλουμινένιας κορυφής, συνειδητοποιώντας ότι η πρώτη αχτίδα του ήλιου που φώτιζε κάθε μέρα

668


την πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών το έκανε αποκαλύπτοντας δύο λέξεις: Lam Deo. «Ρόμπερτ», ψιθύρισε η Κάθριν. «Κανείς δεν έχει την ευκαιρία να βρεθεί εδώ πάνω την ώρα της ανατολής. Αυτό ήταν που ήθελε ο Πίτερ να δούμε». Ο Λάνγκντον ένιωσε το σφυγμό του να επιταχύνεται καθώς η λάμψη στην κορυφή του μνημείου εντεινόταν. «Είπε ότι πιστεύει πως αυτός είναι ο λόγος που οι πρόγονοι μας έφτιαξαν τόσο ψηλό αυτό το μνημείο. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, όμως ξέρω ένα πράγμα: ότι υπάρχει ένας πολύ παλιός νόμος ο οποίος ορίζει ότι τίποτα ψηλότερο δε θα επιτραπεί να χτιστεί στην πρωτεύουσα της χώρας. Ποτέ». Το φως που αντανακλούσε η κορωνίδα διαχεόταν όλο και πιο κάτω καθώς ο ήλιος άρχιζε να ανυψώνεται στον ορίζοντα. Ο Λάνγκντον σχεδόν μπορούσε να αισθανθεί ολόγυρά του τα ουράνια σώματα να διαγράφουν τις αιώνιες τροχιές τους μέσα στο κενό του Διαστήματος. Σκέφτηκε το Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος και το πώς ο Πίτερ είχε πει συγκεκριμένα ότι ο θησαυρός που ήθελε να του δείξει μπορούσε να αποκαλυφθεί μόνο από τον Αρχιτέκτονα. Ο Λάνγκντον είχε υποθέσει ότι εννοούσε τον Γουόρεν Μπέλαμι. Λάθος Αρχιτέκτονας. Καθώς οι αχτίδες του ήλιου δυνάμωναν, η χρυσή λάμψη κάλυψε ολόκληρη την κορωνίδα, βάρους τριακοσίων τριάντα τριών λιβρών. Το μναλό τον ανθρύηον δέχεται τη τρωτιοη. Το φως άρχισε να κατεβαίνει σταδιακά προς το υπόλοιπο μνημείο, ακολουθώντας την ίδια ακριβώς πορεία που πραγματοποιούσε κάθε πρωί. 0 ονρανός κινείται τιρος τη γη. 0 Θεός συνδέεται με τον άνθρωπο. Αυτή η διαδικασία, όπως συνειδητοποιούσε τώρα ο Λάνγκντον, αντιστρεφόταν κάθε σούρουπο. Ο ήλιος τραβούσε προς τη δύση και το φως έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής από τη γη πίσω στον ουρανό, ώστε να προετοιμαστεί για μια καινούρια μέρα. Πίσω του, η Κάθριν αναρίγησε και ήρθε πιο κοντά. Ο Λάνγκντον πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους της. Με τους δυο τους να στέκονται εκεί αμίλητοι, ο Ρόμπερτ αναλογίστηκε όλα εκείνα τα πράγματα που είχε μάθει απόψε. Αναλογίστηκε την πεποίθηση της


Κάθριν πως τα πάντα θα άλλαζαν σύντομα. Αναλογίστηκε την πίσιη του Πίτερ ότι η εποχή του διαφωτισμού κόντευε να ανατείλει. Σκέφτηκε επίσης τη γενναία διακήρυξη ενός μεγάλου προφήτη: «ού γάρ έστι κρυπτόν δ ού φανερόν γενήσεται, ούδέ άπόκρυφον δ ού γνωσθήσεται και εις φανερόν έλθη».* Καθώς ο ήλιος ανέτελλε ι/άνω από την Ουάσινγκτον, ο Λάνγκντον έστρεψε το βλέμμα του προς τον ουρανό, εκεί όπου τα τελευταία άστρα που στόλιζαν τη νύχτα ξεθώριαζαν και έσβηναν. Σκέφτηκε την επιστήμη, την πίστη και τον άνθρωπο. Σκέφτηκε το πώς όλοι οι πολιτισμοί, σε όλες τις χώρες και σε όλες τις εποχές, επέμεναν να διακηρύσσουν ένα πράγμα: Όλοι μας έχουμε το Δημιουργό. Επιλέγουμε διαφορετικά ονόματα, πρόσωπα και προσευχές, όμως ο Θεός είναι μια πανανθρώπινη σταθερά. Ο Θεός είναι το σύμβολο που όλοι μοιραζόμαστε, το σύμβολο όλων των μυστηρίων της ζωής που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Οι αρχαίοι είχαν δοξάσει το Θεό ως σύμβολο των απεριόριστων δυνατοτήτων του ανθρώπου, όμως εκείνο το αρχαίο σύμβολο είχε χαθεί με την πάροδο του χρόνου. Μέχρι τώρα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, καθώς στεκόταν στην κορυφή του Καπιτωλίου, με τη ζεστασιά του ήλιου να απλώνεται ολόγυρά του, ο Ρόμπερτ Λάνγκντον ένιωσε ένα ακαταμάχητο συναίσθημα να φουσκώνει βαθιά μέσα του. Ή τ α ν ένα συναίσθημα που πρώτη φορά βίωνε με τόση ένταση σε ολόκληρη τη ζωή του. Ελπίδα.

* ΚατάΛουκάν Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 8, στίχος 17. (Σ.τ.Ε.)

A ? I T i t f) 4 Ί |Cr, χ Γ ' li··/

IΛ *t

ν

ν

ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ

Δ:·Δ

iA

α

Στη συγκλονιστική συνέχεια του παγκόσμιου εκδοτικού φαινομένου Κώδικας Da Vinci, ο Νταν Μπράουν αποδεικνύει για μία ακόμα φορά για ποιο λόγο είναι ο δημοφιλέστεροβ συγγραφέαβ μυθιστορημάτων ι t i r χ μυστηρίου οιον κόσμο. Το έργο Το Χαμένο Σνμβοδο είναι ένα αφηγηματικό αριστούργημα, μια θανάσιμη διαδρομή μέσα από ένα λαβύρινθο υπαρκτών κωδίκων, μυστικών d f p r και άγνωστων αληθειών... με την πλοκή να εξελίσσεται π μ i.L X / κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του πιο τρομακτικού Γ αντιπάλου που έχει πλάσει μέχρι σήμερα L· •• ο Νταν Μπράουν. Με φόντο Kpucpoi'js θαλάμουβ, crtoes Ί Ρ Ι X M και vaous ms Ουάσινγκτον, το βιβλίο Το Χαμένο Σνμβοάο -f ; εκτυλίσσεται με καταιγιστικοί^ ρυθμουβ, οδηγώνταβ σε μια ασύλληπτη κορύφωση. Καθώβ ανοίγει η αυλαία του μυθιστορήματο8, ο Ρόμπερτ _ Λάνγκντον, καθηγητήβ συμβολογία5 στο Χάρβαρντ, καλείται απρόσμενα να δώσει μια βραδινή διάλεξη στο κτίριο του αμερικανικού Καπιτωλίου. Μέσα σε διάστημα ελάχιστων λεπτών από την άφιξή του όμο«, ? η βραδιά παίρνει αλλόκοτη τροπή. Ένα μυστηριώδε5

α

·•*·

>

i

αντικείμενο, περίτεχνα κωδικοποιημένο, ανακαλύπτεται oto κτίριο του Καπιτωλίου. Ο Λάνγκντον αντιλαμβάνεται ότι το αντικείμενο είναι μια πανάρχαιη πρόσκληση... ένα μήνυμα που προορίζεται να αποκαλύψει στον αποδέκτη του τα χαμένα μυστικά ms ooqnas του αποκρυφισμού.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ.. ΘΑ ΒΡΕΘΕΊ

ταν ο αγαπημένοβ pevrapas του Λάνγκντον, ο.Πίτερ Σόλομον, διακεκριμένοβ τέκτοναβ και φιλάνθρωποβ, πέφτει θύμα βίαιηβ απαγωγήβ, ο Λάνγκντον συνειδητοποιεί ότι η μοναδική του ελπίδα να σώσει τον Πίτερ είναι να αποδεχτεί αυιή τη μυστικιστική πρόσκληση και να φτάσει μέχρι το τέλοβ.'Ετσι, ο Λάνγκντον βρίσκεται μπλεγμένοβ σε έναν κυκεώνα τεκτονικών μυστικών, άγνωστηβ loiopias και τοποθεσιών που Kavevas δε γνώριζε την υπαρξή rous μέχρι τότε, παρασυρόμενοβ n p o s μια συγκλονιστική, αδιανόητη αλήθεια. ' O n o s ανακάλυψαν εκατομμύρια αναγνώστεβ σε ολόκληρο τον κόσμο μέσα από u s σελίδεβ του Κίνδικα Da Vinci και του Illuminati: Οι Πεφωτισμένοι, τα μυθιστορήματα του Νταν Μπράουν είναι έξοχεβ σ υ ν θ έ σ ε ι , π ο υ ενσωματώνουν περίτεχνα άγνωστεβ πτυχέβ m s lcnopias, μυστηριώδη σύμβολα και αινιγμαπκουβ κώδικεβ. Στο νέο του μυθιστόρημα ο συγγραφέαβ προσφέρει μία ακόμα πνευματική π ρ ό κ λ η σ η στο αναγνωστικό κοινό, μέσα από μια ευφυέστατη, καταιγιστική ιστορία που κρύβει ε κ π λ ή ξ ε ι σε κάθε σελίδα. Το βιβλίο Το Χαμένο Σνμβοβο είναι αυτό ακριβώβ που περίμεναν οι φίλοι του Νταν Μπράουν. .. Το πιο συναρπαστικό του μυθιστόρημα μέχρι τώρα.

Ο Ν τ α ν Μ Π Ρ Α Ο Υ Ν είναι ο συγγραφέαβ ίου Κώδικα Da Vinci, evos από ια πλέον πολυδιαβασμένα μυθισιορήμαια όλων ίων εποχών, καθά>5 και ιων έργων Illuminati: ApKiiKOS

KVKCIOS

Οι

Πεφιυιιομένοι,

και Ψηφιακό Οχυρό, ια

οποία έχουν σημειώσει διεθνή επιτυχία. Ολόκληρη η σειρά ίων βιβλίων ιου Νχαν Μπράουν κυκλοφορεί από u s Εκδόσεΐϊ Λιβάνη. Ο συγγραφέαβ ζει σιη Νέα Αγγλία με in συζυγό ιου. www.TheLostSymbol.com www.livanis.gr

Φινκηραφία φνφνίΙάον: MuratTaner/Getty Images Σχεδιασμοί efwtpvclclov: Michael J. Windsor

Dan Brown Το Χαμένο Σύμβολο

Recommend Documents