skoteini_agapi.pdf

TΙΤΛΟΣ COLLEEN HOOVER

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΑΓΑΠΗ

Μετάφραση Χριστίνα Μανιά

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

TΑΥΤΟΤΗΤΑ

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΑΓΑΠΗ Τίτλος πρωτοτύπου: UGLY LOVE Συγγραφέας: Colleen Hoover

Μετάφραση: Χριστίνα Μανιά Επιμέλεια-Διόρθωση: Βασιλική Αντωνάκη

© 2014 Colleen Hoover

© 2014, Εκδόσεις Κυριάκος Παπαδόπουλος Α.Ε., για την ελληνική γλώσσα

Η πνευματική ιδιοκτησία αποκτάται χωρίς καμιά διατύπωση και χωρίς την ανάγκη ρήτρας απαγορευτικής των προσβολών της. Κατά το Ν. 2387/20 (όπως έχει τροποποιηθεί με το Ν. 2121/93 και ισχύει σήμερα) και κατά τη Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης (που έχει κυρωθεί με το Ν. 100/1975), απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αποθήκευση σε κάποιο σύστημα διάσωσης και γενικά η αναπαραγωγή του παρόντος έργου με οποιονδήποτε τρόπο ή μορφή, τμηματικά ή περιληπτικά, στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση ή άλλη διασκευή, χωρίς γραπτή άδεια του εκδότη.

Πρώτη έκδοση: Νοέμβριος 2014

EKΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Καποδιστρίου 9, 144 52 Μεταμόρφωση Αττικής, τηλ.: 210 2816134, e-mail: [email protected]

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙO Μασσαλίας 14, 106 80 Αθήνα, τηλ.: 210 3615334

www.epbooks.gr

ISBN 978-960-569-302-2

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Στις δύο καλύτερές μου φίλες, που τυχαίνει να είναι και αδελφές μου, τη Λιν και τη Μέρφι

κεφάλαιο ένα

ΤΕΪΤ

«Κάποιος σε μαχαίρωσε στον λαιμό, νεαρή μου». Γουρλώνω τα μάτια μου και γυρίζω αργά προς τη μεριά του ηλικιωμένου άντρα που στέκεται δίπλα μου. Πατάει το κουμπί του ασανσέρ με το βελάκι προς τα πάνω και με κοιτάζει κατάματα. Χαμογελάει και δείχνει τον λαιμό μου. «Για το σημάδι σου μιλάω», μου λέει. Το χέρι μου πηγαίνει ενστικτωδώς προς τον λαιμό μου και ακουμπάει το εκ γενετής σημάδι που βρίσκεται κάτω από το αυτί μου και έχει το μέγεθος ενός νομίσματος των δέκα λεπτών. «Ο παππούς μου έλεγε ότι το σημείο όπου βρίσκεται ένα σημάδι υποδηλώνει πώς το άτομο που το έχει έχασε τη ζωή του σε μια προηγούμενη ζωή. Υποθέτω ότι σε μαχαίρωσαν

στον λαιμό. Βάζω στοίχημα πως θα ήταν ένας γρήγορος θάνατος». Χαμογελάω, αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να φοβηθώ ή να διασκεδάσω. Παρ’ ότι ξεκίνησε κάπως μακάβρια τη συζήτηση, δεν μπορεί να είναι επικίνδυνος. Το γεγονός πως καμπουριάζει και τρέμει προδίδει ότι δεν είναι ούτε μια μέρα λιγότερο από ογδόντα χρονών. Κάνει μερικά αργά βήματα προς τη μια από τις δύο βελούδινες καρέκλες που ακουμπάνε στον τοίχο δίπλα στο ασανσέρ. Βογκάει καθώς βουλιάζει στην καρέκλα και στη συνέχεια με ξανακοιτάζει. «Πας στον δέκατο όγδοο όροφο;» Μισοκλείνω τα μάτια μου καθώς επεξεργάζομαι την ερώτησή του. Με κάποιο τρόπο ξέρει σε ποιον όροφο πάω, παρόλο που είναι η πρώτη φορά που πατάω το πόδι μου σε αυτό το συγκρότημα διαμερισμάτων και σίγουρα η πρώτη φορά που βλέπω αυτό τον άντρα. «Μάλιστα, κύριε», λέω επιφυλακτικά. «Δουλεύετε εδώ πέρα;» «Βεβαίως». Δείχνει με ένα νεύμα προς το ασανσέρ και τα μάτια μου παρακολουθούν τους αριθμούς που αναβοσβήνουν ψηλά. Έχουμε ακόμη έντεκα ορόφους μέχρι να φτάσει. Μακάρι να έφτανε λίγο γρηγορότερα.

«Πατάω το κουμπί για το ασανσέρ», μου λέει. «Δεν νομίζω πως υπάρχει επίσημη ονομασία για τη θέση μου, αλλά μου αρέσει να με αποκαλώ κυβερνήτη πτήσης, δεδομένου ότι στέλνω τους ανθρώπους είκοσι ορόφους ψηλά στον αέρα». Χαμογελάω με τα λεγόμενά του, καθώς ο αδελφός μου και ο πατέρας μου είναι και οι δύο πιλότοι. «Πόσο καιρό είσαι ο κυβερνήτης αυτού του ασανσέρ;» τον ρωτάω όσο περιμένω. Θα ορκιζόμουν πως είναι το πιο αργό παλιοασανσέρ που έχω ποτέ συναντήσει. «Από τότε που γέρασα πολύ για να δουλεύω ως συντηρητής αυτού του κτιρίου. Δούλεψα εδώ τριάντα δύο χρόνια προτού γίνω κυβερνήτης. Νομίζω πως είναι πάνω από δεκαπέντε χρόνια πλέον που στέλνω ανθρώπους σε πτήσεις ψηλά στους ορόφους. Ο ιδιοκτήτης μου έδωσε αυτή τη δουλειά από οίκτο, για να απασχολούμαι με κάτι μέχρι να πεθάνω». Χαμογελάει. «Αυτό που δεν ήξερε είναι ότι ο Θεός μου έδωσε πολλά ωραία πράγματα να κάνω στη ζωή μου και σε αυτή τη φάση έχω μείνει τόσο πίσω που δεν θα πεθάνω ποτέ». Πιάνω τον εαυτό μου να γελάει όταν επιτέλους ανοίγει η

πόρτα του ασανσέρ. Σκύβω να πιάσω το χερούλι της βαλίτσας μου και γυρίζω προς το μέρος του μια ακόμη φορά, προτού μπω στο ασανσέρ. «Πώς σε λένε;» «Σάμιουελ, αλλά λέγε με Καπ 1», μου λέει. «Όλοι οι άλλοι έτσι με φωνάζουν». «Εσύ, Καπ, έχεις τίποτα σημάδια εκ γενετής;» Κάνει μια γκριμάτσα. «Η αλήθεια είναι πως έχω. Φαίνεται ότι στην προηγούμενή μου ζωή με πυροβόλησαν στον πισινό. Θα πρέπει να αιμορραγούσε πολύ». Χαμογελάω και φέρνω το χέρι μου στο μέτωπό μου χαιρετώντας τον όπως αρμόζει σε κυβερνήτη αεροσκάφους. Μπαίνω στο ασανσέρ και γυρίζω έτσι ώστε να κοιτάζω την πόρτα, για να θαυμάσω την εκκεντρική διακόσμηση της εισόδου. Όταν ο Κόρμπιν μού είπε ότι θα μπορούσα να μείνω μαζί του μέχρι να βρω μια δουλειά, δεν είχα ιδέα πως ζούσε σαν πραγματικός ενήλικας. Νόμιζα ότι θα ήταν όπως την τελευταία φορά που τον είχα επισκεφτεί, ακριβώς μετά την αποφοίτησή μου από το λύκειο, όταν είχε μόλις πάρει το δίπλωμα του πιλότου και είχε ξεκινήσει να δουλεύει. Αυτό

ήταν πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ζούσε σε ένα διαμέρισμα της συμφοράς. Κάτι τέτοιο περίμενα και τώρα. Δεν περίμενα με τίποτα να βρω ένα ψηλό κτίριο ακριβώς στο κέντρο του Σαν Φρανσίσκο. Πατάω το κουμπί για τον δέκατο όγδοο όροφο και στη συνέχεια κοιτάζω τον ολόσωμο καθρέφτη του ασανσέρ. Πέρασα όλη τη χθεσινή μέρα και όλο το πρωινό της σημερινής να πακετάρω τα πράγματα από το διαμέρισμά μου στο Σαν Ντιέγκο. Ευτυχώς για μένα, δεν έχω και πολλά πράγματα. Αλλά, καθώς έχω οδηγήσει σε μία μέρα οκτακόσια χιλιόμετρα, η εξάντληση είναι εμφανής στο είδωλό μου στον καθρέφτη. Τα μαλλιά μου είναι πιασμένα σε έναν χαλαρό κότσο ψηλά στο κεφάλι μου. Τα έχω πιάσει με ένα μολύβι, καθώς δεν μπορούσα να βρω κάποιο λαστιχάκι ενώ οδηγούσα. Τα μάτια μου έχουν συνήθως το καστανό χρώμα που έχουν και τα μαλλιά μου, αλλά αυτή τη στιγμή δείχνουν δέκα τόνους πιο σκούρα εξαιτίας των μαύρων κύκλων που υπάρχουν από κάτω τους. Ψάχνω στην τσάντα μου να βρω ένα ενυδατικό κραγιόν, ελπίζοντας να προλάβω να σώσω τα χείλια μου πριν καταλήξουν το ίδιο χάλια με τον υπόλοιπο εαυτό μου. Με το που ξεκινάει να κλείσει η πόρτα του ασανσέρ, ξανανοίγει. Ένας τύπος τρέχει να μπει μέσα καθώς απευθύνεται στον ηλικιωμένο άντρα. «Σε ευχαριστώ, Καπ», του λέει.

Δεν μπορώ να δω τον Καπ μέσα από το ασανσέρ, αλλά τον ακούω να μουρμουρίζει κάτι ως απάντηση. Δεν ακούγεται τόσο πρόθυμος όσο ήταν μαζί μου να πιάσει κουβεντούλα με αυτό τον τύπο. Αυτός ο άντρας είναι το πολύ είκοσι οκτώ με είκοσι εννιά. Μου χαμογελάει και ξέρω απολύτως τι περνάει από το μυαλό του, δεδομένου ότι μόλις έκρυψε το χέρι του μέσα στην τσέπη του. Το χέρι στο οποίο φοράει τη βέρα του. «Στον δέκατο», λέει χωρίς να σταματήσει να με κοιτάζει. Τα μάτια του πέφτουν στο μικρό ντεκολτέ του πουκαμίσου μου. Στη συνέχεια κοιτάζει τη βαλίτσα που έχω δίπλα μου. Πατάω το κουμπί για τον δέκατο όροφο. Έπρεπε να είχα φορέσει πουλόβερ. «Μετακομίζεις εδώ;» με ρωτάει ανέκφραστος, κοιτάζοντας ξανά το πουκάμισό μου. Κάνω ένα νεύμα, αν και αμφιβάλλω ότι θα το προσέξει, δεδομένου ότι το βλέμμα του απέχει πολύ από το πρόσωπό μου. «Σε ποιον όροφο;» Α, όχι, δεν θα το μάθεις. Γυρίζω και καλύπτω με τα χέρια μου όλα τα κουμπιά, για να μην φαίνεται ότι ο αριθμός δεκαοκτώ είναι αναμμένος, και στη συνέχεια πατάω όλα τα

κουμπιά από το δέκα μέχρι το δεκαοκτώ. Αυτός μπερδεμένος κοιτάζει όλα τα αναμμένα κουμπιά. «Δεν σε αφορά», του λέω. Γελάει. Νομίζει ότι κάνω πλάκα. Σηκώνει το πυκνό σκούρο φρύδι του. Είναι ένα ωραίο φρύδι, που βρίσκεται πάνω σε ένα ωραίο πρόσωπο, που βρίσκεται πάνω σε ένα ωραίο κεφάλι, που βρίσκεται πάνω σε ένα ωραίο σώμα. Ένα παντρεμένο σώμα. Μαλάκα. Χαμογελάει με ύφος σαγηνευτικό, αφού είδε ότι τον κοιτούσα – μόνο που εγώ δεν τον κοιτούσα με τον τρόπο που αυτός νομίζει. Εγώ αναρωτιόμουν πόσες φορές αυτό το κορμί έχει έρθει σε πολύ στενή επαφή με κάποιο κορίτσι που δεν είναι η γυναίκα του. Τη λυπάμαι τη γυναίκα του. Κοιτάζει πάλι το ντεκολτέ μου όταν φτάνουμε στον δέκατο όροφο. «Μπορώ να σε βοηθήσω με αυτό», μου λέει δείχνοντας με

ένα νεύμα τη βαλίτσα μου. Η φωνή του είναι ωραία. Αναρωτιέμαι πόσα κορίτσια έχει ρίξει με αυτή την παντρεμένη φωνή. Έρχεται προς το μέρος μου και πατάει το κουμπί που κλείνει την πόρτα. Τον κοιτάζω κατάματα και πατάω το κουμπί για να ξανανοίξει η πόρτα. «Τα καταφέρνω και μόνη μου». Μου γνέφει σαν να καταλαβαίνει, αλλά τα μάτια του έχουν ακόμη μια πονηρή λάμψη, κάτι που ενισχύει την αντιπάθεια που ένιωσα γι’ αυτόν από την πρώτη στιγμή. Βγαίνει από το ασανσέρ και γυρίζει να με κοιτάξει προτού απομακρυνθεί. «Τα λέμε αργότερα, Τέιτ», μου λέει καθώς η πόρτα κλείνει. Συνοφρυώνομαι, γιατί νιώθω άβολα με το γεγονός ότι και οι δύο άνθρωποι με τους οποίους ήρθα σε επαφή από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το κτίριο ξέρουν ήδη ποια είμαι. Μένω μόνη μου στο ασανσέρ, το οποίο σταματάει σε όλους τους ορόφους μέχρι να φτάσει στον δέκατο όγδοο. Βγαίνω έξω, βγάζω το κινητό από την τσέπη μου και ψάχνω τα μηνύματα που έχω στείλει στον Κόρμπιν. Δεν θυμάμαι ποιο διαμέρισμα μου είπε ότι είναι το δικό του. Ή το 1816 ή το 1814.

Μήπως είναι το 1826; Σταματάω στο 1814, γιατί ένας τύπος βρίσκεται λιπόθυμος στο πάτωμα του διαδρόμου και κλείνει την πόρτα του 1816. Σε παρακαλώ, Θεέ μου, ας μην είναι το 1816. Βρίσκω το μήνυμα στο κινητό μου και τρέμω. Είναι το 1816. Φυσικά και θα ήταν αυτό. Πηγαίνω αργά προς την πόρτα, ελπίζοντας να μην ξυπνήσω τον τύπο. Έχει απλωμένα τα πόδια μπροστά και η πλάτη του ακουμπάει στην πόρτα του Κόρμπιν. Το σαγόνι του έχει χωθεί στο στήθος του, και ροχαλίζει. «Συγγνώμη», λέω με σχεδόν ψιθυριστή φωνή. Δεν κουνιέται. Σηκώνω το πόδι μου και με την άκρη του πέλματός μου τον σκουντάω στον ώμο. «Πρέπει να μπω μέσα σε αυτό το διαμέρισμα». Κουνιέται ελάχιστα και στη συνέχεια ανοίγει τα μάτια του και κοιτάζει ευθεία, τα πόδια μου. Τα μάτια του συναντούν τα γόνατά μου. Συνοφρυώνεται

καθώς αρχίζει να γέρνει προς τα μπρος. Σηκώνει το χέρι του και αρχίζει να επεξεργάζεται το γόνατό μου με τα δάχτυλά του, λες και δεν έχει δει γόνατο ξανά στη ζωή του. Αφήνει το χέρι του να πέσει απότομα, κλείνει τα μάτια του και ο ύπνος τον ξαναπαίρνει ακουμπισμένο στην πόρτα. Τέλεια. Ο Κόρμπιν δεν θα επιστρέψει μέχρι αύριο, οπότε του τηλεφωνώ για να μάθω αν αυτός ο τύπος είναι κάποιος για τον οποίο πρέπει να ανησυχήσω. «Τέιτ;» λέει με το που σηκώνει το τηλέφωνο, χωρίς καν να πει «γεια». «Ναι», του απαντάω. «Έφτασα σώα και αβλαβής, αλλά δεν μπορώ να μπω μέσα, γιατί ένας μεθυσμένος τύπος έχει λιποθυμήσει έξω από την πόρτα σου. Τι προτείνεις;» «Στο 1816;» ρωτάει. «Είσαι σίγουρη πως βρίσκεσαι στο σωστό διαμέρισμα;» «Απολύτως». «Είσαι σίγουρη ότι είναι μεθυσμένος;» «Απολύτως». «Περίεργο», λέει. «Τι φοράει;»

«Γιατί θέλεις να μάθεις τι φοράει;» «Αν φοράει στολή πιλότου, τότε το πιο πιθανό είναι να μένει στο κτίριό μας. Το συγκρότημα αυτό έχει συμβόλαιο με την αεροπορική μας εταιρεία». Ο τύπος δεν φοράει κανενός είδους στολή, αλλά δεν μπορώ να μην προσέξω πως το τζιν και το μαύρο μπλουζάκι του του πάνε πολύ. «Δεν φοράει στολή», του απαντώ. «Μπορείς να περάσεις χωρίς να τον ξυπνήσεις;» «Θα χρειαστεί να τον μετακινήσω. Αν ανοίξω την πόρτα, θα πέσει προς τα μέσα». Για λίγα δευτερόλεπτα παραμένει σιωπηλός για να σκεφτεί. «Πήγαινε κάτω και ζήτα τον Καπ», λέει. «Του είπα πως έρχεσαι απόψε. Μπορεί να μείνει μαζί σου μέχρι να μπεις στο διαμέρισμα». Αναστενάζω, γιατί έχω οδηγήσει έξι ώρες και το να κατέβω πάλι μέχρι κάτω, στο ισόγειο, δεν είναι κάτι που θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή. Αναστενάζω επίσης γιατί ο Καπ είναι το τελευταίο άτομο που θα μπορούσε να βοηθήσει σε αυτή την περίσταση.

«Απλώς μείνε στο τηλέφωνο μαζί μου μέχρι να μπω μέσα στο διαμέρισμά σου». Προτιμώ πολύ περισσότερο το δικό μου σχέδιο. Στερεώνω το τηλέφωνο ανάμεσα στο αυτί και στον ώμο μου και ψάχνω στην τσάντα μου για το κλειδί που μου είχε στείλει ο Κόρμπιν. Το βάζω στην κλειδαριά και αρχίζω να ανοίγω την πόρτα, αλλά ο μεθυσμένος τύπος αρχίζει να πέφτει προς τα πίσω με κάθε εκατοστό που η πόρτα ανοίγει. Βογκάει, αλλά δεν ανοίγει ξανά τα μάτια του. «Τι κρίμα που είναι σε αυτά τα χάλια», λέω στον Κόρμπιν. «Δεν είναι κι άσχημος». «Τέιτ, τσακίσου μπες μέσα και κλείδωσε την πόρτα, για να κλείσω το τηλέφωνο». Κάνω μια γκριμάτσα απελπισίας. Παραμένει ο ίδιος καταπιεστικός αδελφός που ήταν πάντα. Το ήξερα πως το να μετακομίσω στο σπίτι του δεν θα ήταν καλό για τη σχέση μας, δεδομένου ότι συμπεριφερόταν πάντα σαν πατέρας μου όταν ήμασταν πιο μικροί. Όμως δεν προλάβαινα να βρω δουλειά, να νοικιάσω δικό μου διαμέρισμα και να τακτοποιηθώ προτού αρχίσουν τα μαθήματά μου, οπότε δεν είχα και πολλές επιλογές. Ελπίζω ωστόσο πως τώρα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά μεταξύ μας. Ο Κόρμπιν είναι είκοσι πέντε κι εγώ είκοσι τρία, οπότε, αν δεν μπορούμε να τα πάμε μεταξύ μας

καλύτερα από τότε που ήμασταν παιδιά, τότε έχουμε ακόμη δρόμο μέχρι να ωριμάσουμε. Φαντάζομαι πως αυτό εξαρτάται κυρίως από τον Κόρμπιν και από το αν άλλαξε από την τελευταία φορά που μέναμε μαζί. Είχε θέμα με όποιον κι αν έβγαινα, με όλους μου τους φίλους, με κάθε μου επιλογή – ακόμα και με το κολέγιο που θα διάλεγα να πάω. Όχι ότι εγώ έδινα σημασία στη γνώμη του. Η απόσταση και το διάστημα που ήμασταν χώρια συντέλεσαν στο να μην τον έχω πάνω από το κεφάλι μου τα τελευταία χρόνια, η τωρινή όμως συγκατοίκησή μας θα είναι η τελική δοκιμασία για την υπομονή μας. Περνάω την τσάντα μου πάνω από τον ώμο μου, αλλά μαγκώνει στο χερούλι της βαλίτσας, κι έτσι την αφήνω να πέσει στο πάτωμα. Έχω το αριστερό μου χέρι σφιχτά γύρω από το πόμολο και κρατάω την πόρτα κλειστή, ώστε ο τύπος να μην πέσει εντελώς μέσα στο διαμέρισμα. Με το πόδι μου πιέζω τον ώμο του, για να τον σπρώξω μακριά από τη μέση της πόρτας. Δεν κουνιέται. «Κόρμπιν, είναι πολύ βαρύς. Πρέπει να κλείσω, ώστε να μπορέσω να χρησιμοποιήσω και τα δυο μου χέρια». «Όχι, μην κλείσεις. Βάλε απλώς το τηλέφωνο στην τσέπη σου, αλλά μην κλείσεις».

Κοιτάζω το πουκάμισο και το κολάν που φοράω. «Δεν έχω τσέπες. Θα σε βάλω στο σουτιέν μου». Ο Κόρμπιν βγάζει έναν πνιχτό ήχο καθώς παίρνω το τηλέφωνο από το αυτί μου και το χώνω μέσα στο σουτιέν μου. Βγάζω το κλειδί από την κλειδαριά και πάω να το ρίξω στην τσάντα μου, αλλά αστοχώ και πέφτει στο πάτωμα. Σκύβω για να πιάσω τον μεθυσμένο και να τον βγάλω από τη μέση. «Εντάξει, φιλαράκο», λέω καθώς προσπαθώ να τον τραβήξω από τη μέση της πόρτας. «Συγγνώμη που διακόπτω τον υπνάκο σου, αλλά πρέπει να μπω μέσα στο διαμέρισμα». Με κάποιο τρόπο καταφέρνω να τον ακουμπήσω στην κάσα της πόρτας, ώστε να μην πέσει μέσα στο διαμέρισμα. Μετά ανοίγω περισσότερο την πόρτα και γυρίζω για να πάρω τα πράγματά μου. Κάτι ζεστό τυλίγεται γύρω από τον αστράγαλό μου. Παγώνω. Κοιτάζω κάτω. «Άφησέ με!» ουρλιάζω κλοτσώντας το χέρι που έχει γραπώσει τον αστράγαλό μου τόσο σφιχτά που είμαι σίγουρη πως θα του κάνει μελανιά.

Ο μεθυσμένος τώρα με κοιτάζει, ενώ εγώ, έτσι όπως με έχει πιάσει, πέφτω προς τα πίσω, μέσα στο διαμέρισμα, καθώς προσπαθώ να του ξεφύγω. «Πρέπει να μπω εκεί μέσα», μουρμουράει τη στιγμή που ο πισινός μου γίνεται ένα με το πάτωμα. Κάνει μια προσπάθεια να ανοίξει την πόρτα με το άλλο του χέρι και αυτό μου προκαλεί πανικό. Τραβάω τα πόδια μου προς τα μέσα και μαζί τους τραβιέται και το χέρι του. Με το ελεύθερο πόδι μου κλοτσάω την πόρτα για να κλείσει, η οποία του κοπανάει με δύναμη τον καρπό. «Γαμώτο!» ουρλιάζει. Προσπαθεί να τραβήξει πίσω το χέρι του, αλλά το πόδι μου συνεχίζει να πιέζει την πόρτα. Χαλαρώνω λίγο την πίεση, για να μπορέσει να πάρει το χέρι του, και στη συνέχεια της δίνω μια κλοτσιά και κλείνει με δύναμη. Σηκώνομαι και κλειδώνω την πόρτα όσο πιο γρήγορα μπορώ, γυρίζοντας την ασφάλεια και βάζοντας την αλυσίδα με τον σύρτη. Μόλις οι σφυγμοί μου αρχίζουν να πέφτουν, ακούω την καρδιά μου να μου ουρλιάζει. Όντως η καρδιά μου μου ουρλιάζει. Και μάλιστα με μια βαθιά αντρική φωνή. Ακούγεται σαν να μου φωνάζει «Τέιτ! Τέιτ!».

Ο Κόρμπιν. Κοιτάζω αμέσως στο στήθος μου, βγάζω το τηλέφωνο από το σουτιέν μου και το βάζω στο αυτί μου. «Τέιτ! Απάντησέ μου!» Τινάζομαι και απομακρύνω το τηλέφωνο μερικά εκατοστά από το αυτί μου. «Εντάξει είμαι», του λέω λαχανιασμένη. «Έχω μπει μέσα κι έχω κλειδώσει την πόρτα». «Δόξα τω Θεώ!» μου λέει ανακουφισμένος. «Με κατατρόμαξες. Τι στο διάολο συνέβη;» «Προσπαθούσε να μπει μέσα. Τώρα όμως έχω κλειδώσει την πόρτα». Ανάβω το φως του καθιστικού και πριν κάνω τρία βήματα σταματάω απότομα. Συγχαρητήρια, Τέιτ. Μόλις συνειδητοποιώ τι έχω κάνει γυρίζω ξανά με αργά βήματα προς την πόρτα. «Ε… Κόρμπιν;» λέω διστακτικά. «Μάλλον έχω αφήσει έξω μερικά πράγματα που χρειάζομαι. Θα τα έπαιρνα στο πιτς φιτίλι, αλλά ο μεθυσμένος τύπος απ’ έξω νομίζει πως για

κάποιο λόγο πρέπει να μπει στο διαμέρισμά σου, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να ανοίξω ξανά την πόρτα. Έχεις καμιά ιδέα;» Παραμένει σιωπηλός για λίγα δευτερόλεπτα. «Τι έχεις αφήσει έξω, στον διάδρομο;» Δεν θέλω να του απαντήσω, αλλά το κάνω. «Τη βαλίτσα μου». «Έλεος, Τέιτ», μουρμουρίζει. «Και… την τσάντα μου». «Τι σκατά κάνει η τσάντα σου έξω;» «Και ίσως να έχω αφήσει στο πάτωμα του διαδρόμου και το κλειδί του διαμερίσματός σου». Σε αυτό πλέον δεν απαντάει καν, απλώς γρυλίζει. «Θα πάρω τον Μάιλς να δω αν έχει γυρίσει στο σπίτι του. Δώσε μου δυο λεπτά». «Περίμενε. Ποιος είναι ο Μάιλς;» «Μένει στο απέναντι διαμέρισμα. Όπως και να ’χει, μην ανοίξεις την πόρτα μέχρι να σε ξαναπάρω».

Ο Κόρμπιν κλείνει το τηλέφωνο κι εγώ ακουμπάω στην πόρτα του διαμερίσματος. Ζω στο Σαν Φρανσίσκο τριάντα λεπτά όλα κι όλα και του έχω ήδη γίνει μπελάς. Θα είμαι τυχερή αν με αφήσει να μείνω εδώ μαζί του μέχρι να βρω μια δουλειά. Ελπίζω να μην πάρει πολύ καιρό, δεδομένου ότι έχω κάνει αίτηση για τρεις διαφορετικές θέσεις νοσοκόμας στο κοντινότερο νοσοκομείο. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι θα πρέπει να δουλεύω νύχτες, Σαββατοκύριακα ή και τα δύο, αλλά θα πάρω ό,τι θέση μου δώσουν προκειμένου να μην ξοδέψω τις οικονομίες μου όσο συνεχίζω να σπουδάζω. Το κινητό μου χτυπάει και το σηκώνω. «Έλα». «Τέιτ;» «Ναι», του απαντάω ενώ αναρωτιέμαι γιατί κάθε φορά διπλοτσεκάρει αν είμαι εγώ. Αφού πήρε εμένα τηλέφωνο, ποιος άλλος που να ακούγεται ακριβώς σαν εμένα θα μπορούσε να του απαντήσει; «Βρήκα τον Μάιλς». «Ωραία. Θα με βοηθήσει να πάρω τα πράγματά μου;» «Όχι ακριβώς», μου λέει ο Κόρμπιν. «Βασικά, θέλω να μου κάνεις μια μεγάλη χάρη».

Ακουμπάω ξανά το κεφάλι μου στην πόρτα. Έχω ένα προαίσθημα πως οι επόμενοι μήνες θα είναι γεμάτοι ενοχλητικές χάρες, καθώς ξέρει πολύ καλά ότι αυτός μου κάνει μία αλλά τεράστια αφήνοντάς με να μείνω στο σπίτι του. Να πλένω τα πιάτα; Μέσα. Να κάνω την μπουγάδα του; Μέσα. Να του ψωνίζω τρόφιμα; Μέσα. «Τι θες;» τον ρωτάω. «Ο Μάιλς χρειάζεται τη βοήθειά σου». «Ο γείτονας;» Κάνω μια παύση, καθώς αντιλαμβάνομαι τι γίνεται, και κλείνω τα μάτια μου. «Κόρμπιν, μην μου πεις, σε παρακαλώ, πως ο τύπος στον οποίο τηλεφώνησες για να με προστατεύσει από τον μεθυσμένο τύπο είναι ο μεθυσμένος τύπος». Ο Κόρμπιν αναστενάζει. «Θέλω να ξεκλειδώσεις την πόρτα και να τον αφήσεις να μπει μέσα. Άφησέ τον να ξεραθεί στον καναπέ. Θα είμαι εκεί πρωί πρωί. Μόλις ξεμεθύσει, θα καταλάβει πού είναι και θα πάει κατευθείαν στο σπίτι του». Κουνάω το κεφάλι μου.

«Σε τι είδους πολυκατοικία ζεις; Μήπως θα πρέπει να είμαι προετοιμασμένη να με χουφτώνουν μεθυσμένοι άνθρωποι κάθε φορά που θα γυρίζω στο σπίτι;» Μεγάλη παύση. «Σε χούφτωσε;» «Εντάξει, το ‘‘χουφτώνω’’ μπορεί να είναι υπερβολή. Γράπωσε τον αστράγαλό μου όμως». Ο Κόρμπιν αφήνει έναν αναστεναγμό. «Σε παρακαλώ, κάν’ το για μένα, Τέιτ. Πάρε με τηλέφωνο όταν έχεις βάλει μέσα στο διαμέρισμα και αυτόν και τα πράγματά σου». «Εντάξει», μουγκρίζω, ενώ καταλαβαίνω από τη φωνή του πως ανησυχεί. Κλείνω το τηλέφωνο και ανοίγω την πόρτα. Ο μεθυσμένος τύπος πέφτει με τον ώμο του στο πλάι και το κινητό του του πέφτει από το χέρι και γλιστράει στο πάτωμα, δίπλα από το κεφάλι του. Τον γυρίζω ανάσκελα και τον κοιτάζω. Ανοίγει τα μάτια του και προσπαθεί να με κοιτάξει, αλλά τα βλέφαρά του κλείνουν ξανά. «Δεν είσαι ο Κόρμπιν», μουρμουράει. «Όχι, δεν είμαι. Αλλά είμαι η νέα σου γειτόνισσα και, απ’

ό,τι φαίνεται, θα μου χρωστάς πάνω από πενήντα κούπες ζάχαρη». Τον σηκώνω από τους ώμους και προσπαθώ να τον κάνω να καθίσει, αλλά δεν γίνεται. Η αλήθεια είναι πως δεν νομίζω ότι μπορεί. Μα πώς μπορεί κάποιος να μεθύσει τόσο πολύ; Πιάνω σφιχτά τα χέρια του και τον τραβάω πόντο πόντο μέσα στο διαμέρισμα, σταματώντας όταν είναι ήδη αρκετά μέσα, ώστε να μπορώ να κλείσω την πόρτα. Μαζεύω όλα μου τα πράγματα απ’ έξω κι έπειτα κλείνω και κλειδώνω την πόρτα. Παίρνω ένα μαξιλάρι από τον καναπέ, το βάζω κάτω από το κεφάλι του και τον γυρίζω στο πλάι, μην τυχόν κάνει εμετό στον ύπνο του. Και πολύ τον βοήθησα. Μόλις τον πάρει για τα καλά ο ύπνος στη μέση του καθιστικού, τον αφήνω εκεί και πηγαίνω να δω το υπόλοιπο διαμέρισμα. Το καθιστικό μόνο είναι τρεις φορές το καθιστικό που είχε ο Κόρμπιν στο προηγούμενο διαμέρισμά του. Η τραπεζαρία ενώνεται με το καθιστικό, αλλά η κουζίνα χωρίζεται με μισό τοίχο. Υπάρχουν αρκετοί μοντέρνοι πίνακες σε όλο το δωμάτιο και οι χοντροί μπεζ σουέτ καναπέδες έρχονται σε αντίθεση με τα έντονα χρώματά τους. Την τελευταία φορά που είχα μείνει με τον Κόρμπιν είχε έναν καναπέ κρεβάτι, ένα πουφ και αφίσες με μοντέλα στους τοίχους.

Σκέφτομαι πως ίσως επιτέλους ο αδελφός μου ωρίμασε. «Πολύ εντυπωσιακό, Κόρμπιν», λέω δυνατά καθώς πηγαίνω από δωμάτιο σε δωμάτιο και ανάβω τα φώτα, επιθεωρώντας το μέρος που θα γίνει το προσωρινό μου σπίτι. Μου τη δίνει που είναι τόσο ωραίο. Θα το κάνει πιο δύσκολο να θελήσω να πάω σε δικό μου σπίτι μόλις μαζέψω λίγα χρήματα. Πηγαίνω στην κουζίνα και ανοίγω το ψυγείο. Έχει μια σειρά από σάλτσες στην πόρτα, ένα κουτί με κάτι απομεινάρια πίτσας στο μεσαίο ράφι και ένα εντελώς άδειο μπουκάλι γάλα στο πάνω ράφι. Εννοείται πως δεν έχει φαγώσιμα. Δεν θα έπρεπε να περιμένω ότι θα έχει αλλάξει εντελώς. Παίρνω ένα μπουκάλι νερό και βγαίνω από την κουζίνα, για να βρω το δωμάτιο στο οποίο θα μείνω τους επόμενους μήνες. Υπάρχουν δύο υπνοδωμάτια, οπότε πηγαίνω σε αυτό που δεν είναι του Κόρμπιν και βάζω τη βαλίτσα μου πάνω στο κρεβάτι. Έχω ακόμη τρεις βαλίτσες και τουλάχιστον έξι κούτες στο αυτοκίνητο, για να μην μιλήσω για όλα τα ρούχα μου, που είναι σε κρεμάστρες. Αλλά δεν πρόκειται να ασχοληθώ με αυτά απόψε. Ο Κόρμπιν είπε πως θα είναι εδώ το πρωί, οπότε θα αφήσω αυτές τις δουλειές γι’ αυτόν. Βάζω μια φόρμα κι ένα φανελάκι, πλένω τα δόντια μου και

ετοιμάζομαι για να πέσω για ύπνο. Κανονικά θα με άγχωνε το γεγονός πως είμαι στο ίδιο διαμέρισμα με έναν εντελώς άγνωστο, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έχω την αίσθηση πως δεν πρέπει να ανησυχώ. Ο Κόρμπιν δεν θα μου ζητούσε ποτέ να βοηθήσω κάποιον αν πίστευε ότι θα μπορούσε με οποιονδήποτε τρόπο να είναι απειλή για μένα. Γεγονός που με μπερδεύει, γιατί, αν ο Μάιλς συνηθίζει να συμπεριφέρεται έτσι, μου κάνει εντύπωση που ο Κόρμπιν μου ζήτησε να τον βάλω μέσα στο σπίτι. Ο Κόρμπιν δεν εμπιστευόταν ποτέ τα αγόρια μ’ εμένα και γι’ αυτό κατηγορώ τον Μπλέικ. Ήταν ο καλύτερος φίλος του Κόρμπιν και το πρώτο μου σοβαρό αγόρι, στα δεκαπέντε μου. Ο Μπλέικ ήταν δεκαεπτά και ήμουν καψούρα μαζί του για μήνες. Εννοείται πως και οι φίλες μου κι εγώ ήμασταν καψούρες με τους περισσότερους φίλους του Κόρμπιν μόνο και μόνο γιατί ήταν μεγαλύτεροί μας. Ο Μπλέικ ερχόταν σχεδόν όλα τα Σαββατοκύριακα να μείνει στο σπίτι με τον Κόρμπιν και πάντα βρίσκαμε τρόπο να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί όταν ο Κόρμπιν δεν πρόσεχε. Το ένα έφερε το άλλο και, ύστερα από αρκετές εβδομάδες που βλεπόμασταν στα κρυφά, ο Μπλέικ μού είπε πως ήθελε να επισημοποιήσει τη σχέση μας. Αυτό που δεν μπόρεσε να προβλέψει ο Μπλέικ ήταν το πώς θα αντιδρούσε ο Κόρμπιν όταν ο Μπλέικ θα με πλήγωνε. Και πράγματι, με πλήγωσε πολύ. Τόσο όσο μπορεί να πληγωθεί ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι έπειτα από μια κρυφή

σχέση δύο εβδομάδων. Αποδείχτηκε πως ο Μπλέικ έβγαινε και με άλλα κορίτσια όσο έβγαινε μαζί μου. Μόλις το ανακάλυψε ο Κόρμπιν, η φιλία τους διαλύθηκε και ο Κόρμπιν προειδοποίησε όλους τους φίλους του να μείνουν μακριά από μένα. Ήταν σχεδόν αδύνατον να βγω κάποιο ραντεβού στο γυμνάσιο, μέχρι που ο Κόρμπιν έφυγε σε άλλη πόλη. Αλλά ακόμη και τότε κυκλοφορούσαν τρομακτικές ιστορίες, που έκαναν τα αγόρια να κρατάνε απόσταση ασφαλείας από την αδελφούλα του Κόρμπιν. Όσο κι αν μισούσα αυτή την κατάσταση τότε, θα την εκτιμούσα ιδιαιτέρως τώρα. Είχα, και με το παραπάνω, αποτυχημένες σχέσεις από το γυμνάσιο και μετά. Με το τελευταίο μου αγόρι συζήσαμε για περισσότερο από ένα χρόνο προτού συνειδητοποιήσουμε πως θέλαμε διαφορετικά πράγματα από τη ζωή. Αυτός με ήθελε στο σπίτι. Εγώ ήθελα καριέρα. Οπότε να με τώρα εδώ, να παρακολουθώ ένα μεταπτυχιακό στη νοσηλευτική και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να αποφύγω τις σχέσεις. Ίσως το να ζω με τον Κόρμπιν να μην είναι και τόσο κακό τελικά. Κατευθύνομαι ξανά προς το καθιστικό, για να σβήσω τα φώτα, αλλά με το που στρίβω στη γωνία σταματάω απότομα. Ο Μάιλς όχι μόνο έχει σηκωθεί από το πάτωμα, αλλά είναι στην κουζίνα με το κεφάλι του χωμένο ανάμεσα στα διπλωμένα πάνω στον πάγκο μπράτσα του. Κάθεται σε ένα

ψηλό σκαμνί του πάγκου, τόσο άκρη που είναι έτοιμος να πέσει ανά πάσα στιγμή. Δεν μπορώ να καταλάβω αν κοιμάται πάλι ή αν προσπαθεί να συνέλθει. «Μάιλς;» Δεν κουνιέται καθόλου όταν φωνάζω το όνομά του, οπότε πηγαίνω κοντά του και ακουμπάω μαλακά το χέρι μου στον ώμο του, για να τον ξυπνήσω. Μόλις τα δάχτυλά μου πιέσουν τον ώμο του, ξεφυσάει δυνατά, σηκώνει το κεφάλι και κάθεται ίσια, λες και τον ξύπνησα στη μέση ενός ονείρου. Ή ενός εφιάλτη. Στη στιγμή σηκώνεται από το σκαμνί, αλλά τα πόδια του ίσα που τον κρατάνε. Αρχίζει να ταλαντεύεται, οπότε περνάω το χέρι του πάνω από τον ώμο μου και προσπαθώ να τον βγάλω από την κουζίνα. «Πάμε στον καναπέ, φιλαράκι». Ακουμπάει το μέτωπό του στο πλάι του κεφαλιού μου, αρχίζει να παραπατάει μαζί μου, και έτσι γίνεται όλο και πιο δύσκολο το να τον κρατήσω όρθιο. «Δεν με λένε φιλαράκι», μουρμουράει. «Με λένε Μάιλς». Φτάνουμε στον καναπέ και τον ξεκολλάω από πάνω μου. «Εντάξει, Μάιλς. Όποιος κι αν είσαι. Απλώς πέσε για

ύπνο». Πέφτει στον καναπέ, αλλά δεν έχει αφήσει τους ώμους μου, οπότε πέφτω κι εγώ μαζί του και προσπαθώ αμέσως να απομακρυνθώ. «Ρέιτσελ, μη», ικετεύει γραπώνοντας το χέρι μου και προσπαθώντας να με τραβήξει στον καναπέ μαζί του. «Δεν με λένε Ρέιτσελ», του λέω ενώ ελευθερώνομαι από το δυνατό κράτημά του. «Με λένε Τέιτ». Δεν ξέρω γιατί του ξεκαθαρίζω πώς με λένε, αφού το πιο πιθανό είναι αύριο να μην θυμάται αυτή τη συζήτηση. Πηγαίνω εκεί όπου βρίσκεται το πεταμένο μαξιλάρι και το μαζεύω από το πάτωμα. Σταματάω πριν του το δώσω πίσω, γιατί τώρα είναι γυρισμένος στο πλάι και πιέζει το πρόσωπό του στο μαξιλάρι του καναπέ. Σφίγγει τον καναπέ τόσο δυνατά που οι κλειδώσεις του έχουν γίνει άσπρες. Στην αρχή νομίζω ότι θέλει να κάνει εμετό, αλλά μετά συνειδητοποιώ πόσο λάθος κάνω. Δεν θέλει να κάνει εμετό. Κλαίει. Δυνατά.

Τόσο δυνατά που δεν κάνει τον παραμικρό θόρυβο. Δεν τον ξέρω καν αυτό τον τύπο, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να είμαι μάρτυρας τέτοιας απόγνωσης. Κοιτάζω προς τον διάδρομο και μετά ξανά αυτόν και αναρωτιέμαι αν πρέπει να τον αφήσω μόνο του σε αυτή την ιδιωτική του στιγμή. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να μπλεχτώ στα προσωπικά θέματα κάποιου άλλου. Μέχρι τώρα έχω καταφέρει με μεγάλη επιτυχία να αποφεύγω οποιαδήποτε μορφή δράματος στις φιλικές μου συναναστροφές και σε καμία περίπτωση δεν το θέλω αυτό τώρα στη ζωή μου. Η πρώτη μου σκέψη είναι να φύγω, αλλά για κάποιο λόγο πιάνω τον εαυτό μου να τον συμπονάει. Ο πόνος του δείχνει να είναι αληθινός κι όχι το αποτέλεσμα υπερβολικής κατανάλωσης οινοπνεύματος. Γονατίζω μπροστά του και τον ακουμπάω στον ώμο. «Μάιλς;» Παίρνει μια βαθιά ανάσα και σηκώνει αργά το πρόσωπό του για να με κοιτάξει. Τα μάτια του είναι σαν δυο κουμπότρυπες και κατακόκκινα. Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό είναι αποτέλεσμα του κλάματος ή του οινοπνεύματος. «Λυπάμαι τόσο πολύ, Ρέιτσελ», λέει σηκώνοντας το χέρι του προς το μέρος μου. Το περνάει πίσω από τον λαιμό μου και με τραβάει προς το μέρος του χώνοντας το πρόσωπό του στο κενό ανάμεσα στον λαιμό μου και στον ώμο μου.

«Λυπάμαι τόσο πολύ». Δεν έχω ιδέα ποια είναι η Ρέιτσελ ή τι της έκανε, αλλά, αν αυτός υποφέρει τόσο πολύ, τρέμω στη σκέψη του τι μπορεί να αισθάνεται αυτή. Μπαίνω στον πειρασμό να ψάξω στο τηλέφωνό του το όνομά της, να της τηλεφωνήσω, για να έρθει και να διορθώσει αυτή την κατάσταση. Αλλά αντί γι’ αυτό τον ακουμπάω μαλακά πίσω στον καναπέ. Τακτοποιώ το μαξιλάρι του και τον σπρώχνω να ξαπλώσει σε αυτό. «Κοιμήσου, Μάιλς», του λέω γλυκά. Τα μάτια του ξεχειλίζουν από πόνο ενώ πέφτει στο μαξιλάρι. «Με μισείς τόσο πολύ», λέει καθώς αρπάζει το χέρι μου. Τα μάτια του ξανακλείνουν και αφήνει έναν βαθύ αναστεναγμό. Τον χαζεύω σιωπηλά, αφήνοντάς τον να κρατάει το χέρι μου μέχρι να ηρεμήσει και να σταματήσουν τα δάκρυα. Τραβάω το χέρι μου από το δικό του, αλλά παραμένω στο πλάι του για λίγα ακόμη λεπτά. Παρόλο που κοιμάται, συνεχίζει να δείχνει λες και βρίσκεται σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόνος. Είναι συνοφρυωμένος και η ανάσα του άτακτη, σαν να μην μπορεί να γαληνέψει.

Για πρώτη φορά παρατηρώ μια αχνή ουλή, γύρω στα δέκα εκατοστά, που διατρέχει όλη τη δεξιά πλευρά του σαγονιού του και σταματάει λίγο πριν από τα χείλη του. Νιώθω μια παράξενη επιθυμία να την αγγίξω, αλλά αντί γι’ αυτό το χέρι μου πηγαίνει στα μαλλιά του. Είναι πιο κοντά στα πλάγια, λίγο πιο μακριά στην κορυφή του κεφαλιού και η τέλεια μείξη καστανού και ξανθού χρώματος. Του χαϊδεύω τα μαλλιά για να τον ανακουφίσω, παρόλο που μπορεί και να μην το αξίζει. Μπορεί να του αξίζει μέχρι και η τελευταία τύψη που αισθάνεται γι’ αυτό που έκανε στη Ρέιτσελ, αλλά τουλάχιστον αισθάνεται τύψεις. Πρέπει να του το αναγνωρίσω. Ό,τι κι αν έκανε στη Ρέιτσελ, τουλάχιστον την αγαπάει αρκετά ώστε να το έχει μετανιώσει.

1. Το Καπ (Cap στο πρωτότυπο) προκύπτει από το αγγλικό Captain (Κυβερνήτης). [ΣτΜ]

κεφάλαιο δύο

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

Ανοίγω την πόρτα του γραφείου της διεύθυνσης και αφήνω το χαρτί στο γραφείο της γραμματέως. Προτού φύγω για να πάω στην τάξη μου, με σταματάει ρωτώντας με: «Είσαι στην τάξη Αγγλικών του κυρίου Κλέιτον, έτσι δεν είναι, Μάιλς;» «Ναι», απαντάω στην κυρία Μπόρντεν. «Θέλετε να του δώσω κάτι;» Το τηλέφωνο πάνω στο γραφείο της χτυπάει. Μου κάνει ένα νεύμα σηκώνοντας το ακουστικό. Το σκεπάζει με το χέρι της.

«Μείνε δυο λεπτά», μου λέει δείχνοντας με το κεφάλι της προς την κατεύθυνση όπου βρίσκεται το γραφείο του διευθυντή. «Έχουμε μια νέα μαθήτρια που μόλις γράφτηκε εδώ και έχει κι αυτή τον κύριο Κλέιτον αυτή την περίοδο. Θέλω να της δείξεις πού είναι η τάξη». Συμφωνώ και κάθομαι σε μια από τις καρέκλες δίπλα στην πόρτα. Χαζεύω το γραφείο και συνειδητοποιώ πως αυτή είναι η πρώτη φορά στα τέσσερα χρόνια που βρίσκομαι εδώ που κάθομαι σε μια από αυτές τις καρέκλες. Κατάφερα να διανύσω με επιτυχία τρία χρόνια στο λύκειο χωρίς να με στείλουν ούτε μία φορά στο γραφείο του διευθυντή. Η μητέρα μου θα ήταν περήφανη γι’ αυτό, αν και εμένα με απογοητεύει λιγάκι. Η τιμωρία στο γραφείο του διευθυντή είναι κάτι που κάθε αρσενικό στο λύκειο πρέπει να βιώσει τουλάχιστον μία φορά. Έχω το υπόλοιπο της τελευταίας μου χρονιάς για να το καταφέρω, οπότε έχω κάτι να προσμένω. Βγάζω το κινητό μου από την τσέπη μου, με την κρυφή ελπίδα να το δει η κυρία Μπόρντεν και να με στείλει για τιμωρία στον διευθυντή. Όταν την κοιτάζω είναι ακόμη στο τηλέφωνο, αλλά με βλέπει. Το μόνο όμως που κάνει είναι να μου χαμογελάσει και να συνεχίσει τη δουλειά της. Κουνάω το κεφάλι μου απογοητευμένος και στέλνω ένα μήνυμα στον Ίαν. Δεν θέλει και πολύ για να ενθουσιαστεί κανείς εδώ. Ποτέ δεν συμβαίνει κάτι καινούριο.

Εγώ: Γράφτηκε καινούριο κορίτσι σήμερα. Τελειόφοιτη. Ίαν: Είναι καυτή γκόμενα; Εγώ: Δεν την έχω δει ακόμη. Θα τη συνοδεύσω στην τάξη της. Ίαν: Πάρ’ τη φωτογραφία αν είναι καυτή. Εγώ: Θα το κάνω. Παρεμπιπτόντως, πόσες φορές έχεις φάει τιμωρία φέτος; Ίαν: Δύο. Γιατί; Τι έκανες;

Δύο; Λοιπόν πρέπει να ξεσηκωθώ λιγάκι πριν από την αποφοίτηση. Θα πρέπει οπωσδήποτε να πάω κάποια μέρα αδιάβαστος φέτος. Είμαι αξιοθρήνητος. Η πόρτα του γραφείου του διευθυντή ανοίγει, οπότε κλείνω το κινητό μου, το χώνω στην τσέπη μου και κοιτάζω πάνω. Και δεν θα θελήσω ποτέ να ξανακοιτάξω κάτω. «Ο Μάιλς θα σου δείξει πού είναι η τάξη του κυρίου

Κλέιτον, Ρέιτσελ». Η κυρία Μπόρντεν δείχνει προς το μέρος μου και αυτή ξεκινάει να έρχεται προς το μέρος μου. Αντιλαμβάνομαι στη στιγμή ότι τα πόδια μου δεν μπορούν να με κρατήσουν. Το στόμα μου ξεχνάει πώς μιλάνε. Τα χέρια μου ξεχνάνε πώς γίνονται οι χειραψίες. Η καρδιά μου ξεχνάει ότι, όταν δει ένα κορίτσι, πρέπει να περιμένει λίγο προτού βγει από το στήθος μου και τρέξει προς το μέρος της. Ρέιτσελ. Ρέιτσελ. Ρέιτσελ. Ρέιτσελ. Ρέιτσελ. Είναι σαν ποίημα. Σαν πρόζα και ερωτικά γράμματα και στίχους που τρέχουν σαν καταρράκτης στη μέση

μιας σελίδας. Ρέιτσελ. Ρέιτσελ. Ρέιτσελ. Λέω ξανά και ξανά από μέσα μου το όνομά της, γιατί είμαι σίγουρος πως αυτό είναι το όνομα του επόμενου κοριτσιού που θα ερωτευτώ. Ξαφνικά στέκομαι όρθιος. Προχωράω προς το μέρος της. Μπορεί να χαμογελάω, προσποιούμενος πως δεν με αγγίζουν αυτά τα πράσινα μάτια, τα οποία ελπίζω πως μια μέρα θα χαμογελάνε μόνο για μένα. Ή πως δεν με μαγεύουν αυτά τα κατακόκκινα μαλλιά, που ο Θεός δημιούργησε έχοντας αυτή και μόνο στο μυαλό του. Της μιλάω. Της λέω πως με λένε Μάιλς. Της λέω να με ακολουθήσει, για να την οδηγήσω στην τάξη του κυρίου Κλέιτον. Την κοιτάζω έντονα, γιατί δεν έχει ακόμη πει λέξη, αλλά το νεύμα της είναι ό,τι ωραιότερο μου έχει πει ποτέ κάποιο κορίτσι. Τη ρωτάω από πού είναι και μου λέει ότι είναι από την Αριζόνα. «Από το Φοίνιξ», μου λέει πιο συγκεκριμένα. Δεν τη ρωτάω τι την έφερε στην Καλιφόρνια, αλλά της λέω

πως ο πατέρας μου έχει πολλές δουλειές στο Φοίνιξ, γιατί είναι ιδιοκτήτης κάποιων κτιρίων εκεί πέρα. Χαμογελάει. Της λέω πως δεν έχω πάει ποτέ εκεί, αλλά θα ήθελα να πάω. Χαμογελάει ξανά. Νομίζω πως λέει ότι είναι μια όμορφη πόλη, αλλά μου είναι δύσκολο να καταλάβω τα λόγια της, καθώς το μόνο που ακούω μέσα στο κεφάλι μου είναι το όνομά της. Ρέιτσελ. Θα σε ερωτευτώ, Ρέιτσελ. Το χαμόγελό της με κάνει να θέλω να συνεχίσω να μιλάω, οπότε της κάνω άλλη μία ερώτηση ενώ περνάμε έξω από την τάξη του κυρίου Κλέιτον. Συνεχίζουμε να περπατάμε. Συνεχίζει να μιλάει γιατί συνεχίζω να της κάνω ερωτήσεις. Σε κάποιες κάνει νεύματα. Σε κάποιες απαντάει.

Σε κάποιες τραγουδάει. Ή έτσι ακούγεται σ’ εμένα. Φτάνουμε στο τέλος του διαδρόμου όταν λέει κάτι για το πόσο ελπίζει να της αρέσει αυτό το σχολείο, γιατί δεν ήταν έτοιμη να μετακομίσει από το Φοίνιξ. Δεν δείχνει χαρούμενη με αυτή τη μετακόμιση. Δεν ξέρει πόσο χαρούμενος είμαι εγώ με αυτή τη μετακόμιση. «Πού είναι η τάξη του κυρίου Κλέιτον;» με ρωτάει. Κοιτάζω έντονα το στόμα που εκστόμισε αυτή την ερώτηση. Τα χείλη της δεν είναι συμμετρικά. Το πάνω χείλι της είναι λίγο πιο λεπτό από το κάτω, αλλά δεν το καταλαβαίνεις μέχρι να μιλήσει. Όταν οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα της αναρωτιέμαι γιατί οι λέξεις που βγαίνουν από το δικό της στόμα είναι πιο όμορφες από αυτές που βγαίνουν από οποιοδήποτε άλλο στόμα. Και τα μάτια της. Δεν μπορεί τα μάτια της να μην βλέπουν έναν ομορφότερο και πιο γαλήνιο κόσμο από όλα τα άλλα μάτια. Την κοιτάζω για μερικά ακόμη δευτερόλεπτα και στη συνέχεια της δείχνω πίσω μου λέγοντάς της πως έχουμε περάσει την τάξη του κυρίου Κλέιτον.

Τα μάγουλά της γίνονται λίγο πιο ροζ, λες και η ομολογία μου την επηρέασε όπως αυτή επηρεάζει εμένα. Χαμογελάω ξανά. Κάνω ένα νεύμα με το κεφάλι προς την τάξη του κυρίου Κλέιτον. Πηγαίνουμε προς εκείνη την κατεύθυνση. Ρέιτσελ. Θα με ερωτευτείς, Ρέιτσελ. Της ανοίγω την πόρτα και ενημερώνω τον κύριο Κλέιτον ότι η Ρέιτσελ είναι καινούρια μαθήτρια εδώ. Επίσης θέλω να προσθέσω, για όλα τα υπόλοιπα αγόρια της τάξης, ότι η Ρέιτσελ δεν είναι δικιά τους. Είναι δικιά μου. Αλλά δεν λέω τίποτα. Δεν χρειάζεται, γιατί το μόνο άτομο που πρέπει να γνωρίζει πως θέλω τη Ρέιτσελ είναι η Ρέιτσελ. Με κοιτάζει και χαμογελάει ξανά ενώ κάθεται στο μοναδικό ελεύθερο θρανίο, στην άλλη άκρη της αίθουσας.

Τα μάτια της μου λένε πως το ξέρει ήδη ότι είναι δικιά μου. Είναι θέμα χρόνου. Θέλω να στείλω μήνυμα στον Ίαν και να του πω πως δεν είναι καυτή. Θέλω να του πω πως είναι ηφαίστειο, αλλά θα γελάσει με αυτό. Αντί γι’ αυτό, την τραβάω διακριτικά μια φωτογραφία από τη θέση μου. Στέλνω τη φωτογραφία στον Ίαν μαζί με ένα μήνυμα που γράφει: «Αυτή θα κάνει τα παιδιά μου». Ο κύριος Κλέιτον αρχίζει το μάθημα. Ο Μάιλς Άρτσερ παθαίνει εμμονή.

Γνώρισα τη Ρέιτσελ τη Δευτέρα. Σήμερα είναι Παρασκευή. Δεν της έχω ξαναμιλήσει από τη μέρα που γνωριστήκαμε. Δεν ξέρω γιατί. Είμαστε μαζί σε τρία μαθήματα. Κάθε φορά που τη βλέπω μου χαμογελάει σαν να θέλει να της μιλήσω. Κάθε φορά παίρνω κουράγιο και μετά το βουλώνω.

Κάποτε είχα αυτοπεποίθηση. Και μετά ήρθε η Ρέιτσελ. Έδωσα προθεσμία στον εαυτό μου μέχρι σήμερα. Αν δεν βρω το κουράγιο σήμερα, θα χάσω την ευκαιρία μου μαζί της. Κορίτσια σαν τη Ρέιτσελ δεν μένουν μόνα τους για καιρό. Αν είναι μόνη της. Δεν ξέρω αν έχει δεσμό με κάποιο αγόρι στο Φοίνιξ, αλλά υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να το μάθω. Στέκομαι δίπλα στο ντουλάπι της και την περιμένω. Βγαίνει από την τάξη και μου χαμογελάει. Της λέω «γεια» με το που πλησιάζει το ντουλάπι της. Παρατηρώ πως πάλι το χρώμα στα μάγουλά της αλλάζει ελαφρώς. Μου αρέσει αυτό. Τη ρωτάω πώς πήγε η πρώτη της εβδομάδα. Μου λέει πως πήγε καλά. Τη ρωτάω αν έχει κάνει καινούριους φίλους και ανασηκώνοντας τους ώμους μου λέει «Λίγους». Τη μυρίζω διακριτικά. Το καταλαβαίνει έτσι κι αλλιώς. Της λέω πως μυρίζει ωραία. Μου λέει «Σε ευχαριστώ».

Ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου να αντηχούν στα αυτιά μου. Νιώθω την υγρασία από τον ιδρώτα στις παλάμες μου. Νιώθω να με πιέζει στον λαιμό το όνομά της, το οποίο θέλω να επαναλάβω δυνατά ξανά και ξανά. Καταπιέζω αυτή μου την επιθυμία και την κοιτάζω κατάματα ενώ τη ρωτάω αν θα ήθελε να κάνουμε κάτι πιο μετά. Το μόνο που με νοιάζει αυτή τη στιγμή είναι η απάντησή της. Είναι το μόνο που θέλω. Βασικά θέλω αυτό το νεύμα. Αυτό που δεν χρειάζεται λόγια. Ίσως ένα χαμόγελο; Δεν παίρνω όμως αυτό το νεύμα. Έχει κανονίσει για σήμερα. Όλα έρχονται σαν χείμαρρος και με πνίγουν. Οι χτύποι της καρδιάς, ο ιδρώτας στις παλάμες, το όνομά της, μια ανασφάλεια που δεν ήξερα πως υπάρχει, που φωλιάζει στο στήθος μου. Ξαφνικά νιώθω να ορθώνεται ένα τείχος γύρω της. «Όμως αύριο είμαι ελεύθερη», μου λέει και με αυτά της τα λόγια γκρεμίζει ολοσχερώς το τείχος. Κάνω χώρο μέσα μου γι’ αυτά τα λόγια. Πολύ χώρο. Τα αφήνω να με κατακτήσουν. Ρουφάω αυτά τα λόγια σαν

σφουγγάρι. «Αύριο είναι μια χαρά και για μένα», της λέω. Βγάζω το τηλέφωνο από την τσέπη μου χωρίς να μπω καν στον κόπο να κρύψω το χαμόγελό μου. «Ποιο είναι το νούμερό σου; Θα σου τηλεφωνήσω». Μου λέει τον αριθμό του τηλεφώνου της. Είναι ενθουσιασμένη. Είναι ενθουσιασμένη. Αποθηκεύω το νούμερό της στο τηλέφωνό γνωρίζοντας πως θα είναι εκεί για πολύ πολύ καιρό. Και θα το χρησιμοποιώ. Πολύ.

μου

κεφάλαιο τρία

ΤΕΪΤ

Κάτω από κανονικές συνθήκες αν ξυπνούσα, άνοιγα τα μάτια μου και έβλεπα στην πόρτα του υπνοδωματίου έναν θυμωμένο άντρα να με κοιτάζει έντονα, πιθανόν να έβαζα τις φωνές. Πιθανόν να του πετούσα πράγματα. Πιθανόν να έτρεχα να κλειδωθώ στο μπάνιο. Εντούτοις, δεν κάνω τίποτε από όλα αυτά. Του ανταποδίδω το έντονο βλέμμα, γιατί αναρωτιέμαι μπερδεμένη πώς γίνεται να είναι ο ίδιος άντρας που είχε λιποθυμήσει στον διάδρομο από το μεθύσι. Αυτός ο άντρας είναι τρομακτικός. Αυτός ο άντρας είναι θυμωμένος. Αυτός ο άντρας με κοιτάζει σαν να πρέπει να απολογηθώ ή να δώσω εξηγήσεις για κάτι. Παρ’ όλα αυτά, είναι ο ίδιος άντρας, γιατί φοράει το ίδιο

τζιν παντελόνι και το ίδιο μαύρο μπλουζάκι με χθες το βράδυ. Η μόνη διαφορά στην εμφάνισή του από χθες μέχρι σήμερα είναι ότι τώρα μπορεί να σταθεί όρθιος χωρίς βοήθεια. «Τι έπαθε το χέρι μου, Τέιτ;» Ξέρει το όνομά μου. Άραγε το ξέρει γιατί ο Κόρμπιν του είπε ότι θα ερχόμουν να μείνω εδώ ή γιατί το θυμάται από χθες το βράδυ; Ελπίζω να του το έχει πει ο Κόρμπιν, γιατί πραγματικά θα ήθελα να μην θυμάται το χθεσινό βράδυ. Ξαφνικά αισθάνομαι αμήχανα στη σκέψη ότι μπορεί να θυμάται πως τον παρηγορούσα ενόσω έκλαιγε στον ύπνο του. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, δεν έχει ιδέα τι μπορεί να συνέβη στο χέρι του, οπότε ελπίζω πως αυτό σημαίνει ότι δεν θυμάται τίποτα περισσότερο. Ακουμπάει στην πόρτα του υπνοδωματίου μου με τα χέρια του σταυρωμένα μπροστά στο στήθος του. Δείχνει επιθετικός, λες και είμαι εγώ υπεύθυνη για την άσχημη νύχτα που πέρασε. Καθώς θέλω να κοιμηθώ κι άλλο, γυρίζω από την άλλη μεριά, παρόλο που αυτός πιστεύει ότι του χρωστάω μια εξήγηση. Χώνομαι ολόκληρη, μέχρι και το κεφάλι, κάτω από τα σκεπάσματα. «Καθώς φεύγεις κλείδωσε την εξώπορτα», του λέω ελπίζοντας πως θα πιάσει το υπονοούμενο, ότι τώρα θέλω να πάει σπίτι του.

«Πού είναι το τηλέφωνό μου;» Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και προσπαθώ να πνίξω τον βελούδινο ήχο της φωνής του, που γλιστράει μέσα στα αυτιά μου και φτάνει σε κάθε νεύρο του σώματός μου πλημμυρίζοντάς με ζεστασιά, κάτι που αυτή η ανεπαρκής κουβέρτα δεν κατάφερε να πετύχει όλη τη νύχτα. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως το άτομο στο οποίο ανήκει αυτή η ζεστή φωνή στέκεται τώρα στην πόρτα απαιτώντας με αγένεια πράγματα, χωρίς καν να αναγνωρίζει το γεγονός πως εγώ τον βοήθησα χθες το βράδυ. Θα ήθελα να ξέρω πού είναι το «Σε ευχαριστώ» μου. Ή το «Γεια σου, είμαι ο Μάιλς και χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω». Δεν εισπράττω όμως τίποτα τέτοιο από αυτό τον τύπο. Το μόνο που τον νοιάζει είναι το χέρι του. Και το κινητό του, απ’ ό,τι φαίνεται. Νοιάζεται τόσο πολύ για τον εαυτό του που δεν τον απασχολεί πόσοι άνθρωποι μπορεί να βρέθηκαν σε δύσκολη θέση από τα χάλια του χθες το βράδυ. Αν αυτός ο τύπος και η συμπεριφορά του πρόκειται να είναι οι γείτονές μου για κάποιους από τους επόμενους μήνες, καλύτερα να τον βάλω στη θέση του από τώρα. Πετάω τα σκεπάσματα, σηκώνομαι όρθια, πηγαίνω προς την πόρτα και τον κοιτάζω έντονα. «Κάνε μου τη χάρη και κάνε ένα βήμα πίσω».

Προς έκπληξή μου, το κάνει. Συνεχίζω να τον κοιτάζω, μέχρι που του κλείνω την πόρτα στα μούτρα και κοιτάζω πια το πίσω μέρος της. Χαμογελάω και επιστρέφω στο κρεβάτι μου. Ξαπλώνω και τραβάω τα σκεπάσματα πάνω από το κεφάλι μου. Νίκησα. Το έχω πει ότι δεν είμαι πρωινός τύπος; Η πόρτα ανοίγει πάλι. Ανοίγει με δύναμη. «Ποιο είναι το πρόβλημά σου, γαμώτο;» ουρλιάζει. Ανακάθομαι στο κρεβάτι βγάζοντας ένα μουγκρητό και τον κοιτάζω. Στέκεται μια ακόμη φορά στην πόρτα και με κοιτάζει λες και του χρωστάω κάτι. «Εσύ!» του φωνάζω κι εγώ. Δείχνει πραγματικά σοκαρισμένος από την απότομη απάντησή μου, κάτι που με κάνει να νιώσω άσχημα. Αλλά αυτός είναι που συμπεριφέρεται σαν ηλίθιος! Έτσι νομίζω δηλαδή. Αυτός άρχισε.

Έτσι νομίζω δηλαδή. Με κοιτάζει έντονα για λίγα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια γέρνει το κεφάλι του προς τα μπρος ανασηκώνοντας τα φρύδια του. «Μήπως εμείς…» λέει και κουνάει το δάχτυλό του μπρος πίσω ανάμεσά μας. «Μήπως έγινε φάση μεταξύ μας χθες βράδυ; Γι’ αυτό τα έχεις πάρει;» Γελάω, καθώς επιβεβαιώνεται η αρχική μου σκέψη. Είναι ηλίθιος. Και αυτό είναι τέλειο. Είμαστε γείτονες με έναν τύπο που γίνεται λιώμα τα βράδια μέσα στην εβδομάδα και προφανώς φέρνει σπίτι τόσο πολλά κορίτσια που δεν θυμάται με ποιες έχει γίνει κάτι. Ανοίγω το στόμα μου για να του απαντήσω, αλλά με κόβει ο ήχος της πόρτας του διαμερίσματος, που κλείνει, και η φωνή του Κόρμπιν, που φωνάζει. «Τέιτ;» Πετάγομαι στη στιγμή πάνω και τρέχω προς την πόρτα, αλλά ο Μάιλς συνεχίζει να την μπλοκάρει κοιτώντας με έντονα και περιμένοντας μια απάντηση στην ερώτησή του. Τον κοιτάζω κατάματα, για να του δώσω μια απάντηση, αλλά τα μάτια του με πιάνουν απροετοίμαστη για λίγο.

Είναι τα πιο διάφανα γαλάζια μάτια που έχω δει. Δεν έχουν καμία σχέση με τα χθεσινοβραδινά βαριά κατακόκκινα μάτια. Τα μάτια του έχουν ένα τόσο ανοιχτό γαλάζιο που είναι σχεδόν σαν να μην έχουν χρώμα. Συνεχίζω να τα κοιτάζω έντονα, περιμένοντας να δω κύματα μέσα τους. Θα έλεγα πως είναι κρυστάλλινο γαλάζιο, σαν τα νερά της Καραϊβικής, αλλά δεν έχω πάει ποτέ στην Καραϊβική ώστε να ξέρω πώς είναι. Ανοιγοκλείνει τα μάτια του και με μεταφέρει στη στιγμή από την Καραϊβική πίσω στο Σαν Φρανσίσκο. Πίσω σε αυτό το υπνοδωμάτιο. Πίσω στην τελευταία ερώτηση που έκανε ακριβώς πριν μπει ο Κόρμπιν μέσα στο διαμέρισμα. «Δεν είμαι σίγουρη πως αυτό που έγινε μεταξύ μας μπορείς να το πεις φάση», ψιθυρίζω. Τον κοιτάζω έντονα, περιμένοντας να φύγει από τη μέση. Ορθώνει το σώμα του ακόμη περισσότερο, στήνοντας ένα αόρατο πέτρινο τείχος με τη στάση του. Προφανώς δεν του αρέσει καθόλου η εικόνα των δυο μας σε ερωτικές περιπτύξεις που φτιάχνει στο μυαλό του, κρίνοντας από τον αυστηρό τρόπο που με κοιτάζει. Δείχνει σχεδόν σαν να με κοιτάζει με αηδία, κάτι που με κάνει να τον αντιπαθήσω ακόμη περισσότερο.

Δεν υποχωρώ και κανείς από τους δυο μας δεν τραβάει το βλέμμα του από τον άλλο, μέχρι που παραμερίζει και με αφήνει να περάσω. Ο Κόρμπιν στρίβει στον διάδρομο τη στιγμή που βγαίνω από το δωμάτιό μου. Κοιτάζει μία εμένα, μία τον Μάιλς, αλλά του ρίχνω αμέσως μια ματιά που του λέει ξεκάθαρα πως ούτε να το σκέφτεται. «Γεια σου, αδελφούλα», λέει τραβώντας με στην αγκαλιά του. Δεν τον έχω δει για έξι μήνες περίπου. Μερικές φορές ξεχνάμε πόσο μας λείπει κάποιος, μέχρι τη στιγμή που τον ξαναβλέπουμε. Αυτό δεν ισχύει για τον Κόρμπιν. Πάντα μου λείπει. Όσο και αν με κουράζει κάποιες φορές η προστατευτικότητά του, είναι επίσης απόδειξη του πόσο κοντά είμαστε ο ένας στον άλλο. Ο Κόρμπιν με αφήνει από την αγκαλιά του και πιάνει μια τούφα από τα μαλλιά μου. «Μάκρυναν», μου λέει. «Μου αρέσουν». Αυτό μπορεί να είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έχουμε περάσει χωρίς να ιδωθούμε. Σηκώνω το χέρι μου και κάνω στο πλάι τα μαλλιά του, που κρέμονται στο μέτωπό του. «Και τα δικά σου μάκρυναν», του λέω. «Και δεν μου αρέσουν».

Χαμογελάω για να καταλάβει πως αστειεύομαι. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει αυτό το πιο μαλλιαρό στιλ του. Ο κόσμος πάντα έλεγε πως μοιάζουμε πολύ, αλλά εγώ δεν μπορώ να το δω. Το δέρμα του είναι πολύ πιο σκούρο από το δικό μου, κάτι που πάντα ζήλευα. Τα μαλλιά μας έχουν την ίδια σκούρα καστανή απόχρωση, αλλά τα χαρακτηριστικά του προσώπου μας δεν μοιάζουν καθόλου, και ειδικά τα μάτια μας. Η μαμά συνήθιζε να μας λέει πως, αν βάζαμε μαζί τα μάτια μας, θα φαίνονταν σαν ένα δέντρο· τα δικά του πράσινα σαν τα φύλλα και τα δικά μου καφέ σαν τον κορμό. Πάντα ζήλευα που αυτός πήρε τα φύλλα του δέντρου, γιατί το πράσινο έγινε το αγαπημένο μου χρώμα μεγαλώνοντας. Ο Κόρμπιν χαιρετάει με ένα νεύμα του κεφαλιού του τον Μάιλς. «Γεια σου, δικέ μου. Δύσκολη νύχτα;» ρωτάει γελώντας, καθώς γνωρίζει ακριβώς τι είδους νύχτα είχε χθες το βράδυ ο Μάιλς. Ο Μάιλς προσπερνάει και τους δυο μας. «Δεν ξέρω», του απαντάει. «Δεν τη θυμάμαι καθόλου». Πηγαίνει στην κουζίνα, ανοίγει ένα ντουλάπι και παίρνει μια κούπα με χαρακτηριστική άνεση.

Δεν μου αρέσει αυτό. Δεν μου αρέσει ο άνετος Μάιλς. Ο άνετος Μάιλς ανοίγει ένα άλλο ντουλάπι, βγάζει ένα κουτί με ασπιρίνες, γεμίζει την κούπα με νερό και βάζει στο στόμα του δύο ασπιρίνες. «Έφερες όλα σου τα πράγματα χθες το βράδυ;» με ρωτάει ο Κόρμπιν. «Μπα», λέω κοιτάζοντας τον Μάιλς και συνεχίζω: «Ήμουν κάπως απασχολημένη με τον γείτονά σου το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς». Ο Μάιλς ξεροβήχει νευρικά καθώς πλένει το ποτήρι και το βάζει πίσω στο ντουλάπι. Η αμηχανία του λόγω του κενού μνήμης που έχει μου φέρνει γέλια. Το ευχαριστιέμαι που δεν έχει ιδέα τι έγινε χθες το βράδυ. Ευχαριστιέμαι ακόμη και το ότι η σκέψη πως ήταν μαζί μου δείχνει να τον εκνευρίζει. Μπορεί να αφήσω να πλανάται λίγο ακόμη αυτή η ιδέα για δική μου ευχαρίστηση. Ο Κόρμπιν με κοιτάζει σαν να ξέρει τι προσπαθώ να κάνω. Ο Μάιλς βγαίνει από την κουζίνα, κοιτάζει προς το μέρος μου και στη συνέχεια κοιτάζει πάλι τον Κόρμπιν. «Θα είχα ήδη πάει στο σπίτι μου, αλλά δεν μπορώ να βρω τα κλειδιά μου. Μήπως έχεις το έξτρα κλειδί μου;»

Ο Κόρμπιν γνέφει καταφατικά και πηγαίνει σε ένα συρτάρι στην κουζίνα. Το ανοίγει, πιάνει ένα κλειδί και το πετάει στον Μάιλς, που το πιάνει στον αέρα. «Μπορείς να ξανάρθεις σε μία ώρα να με βοηθήσεις να ξεφορτώσω το αυτοκίνητο της Τέιτ; Θέλω πρώτα να κάνω ένα ντους». Ο Μάιλς κάνει ένα νεύμα και τα βλέμματά μας συναντιούνται καθώς ο Κόρμπιν πηγαίνει στο δωμάτιό του. «Θα τα πούμε όταν δεν θα είναι τόσο νωρίς το πρωί», μου λέει ο Κόρμπιν. Μπορεί να έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε που μέναμε μαζί, αλλά προφανώς θυμάται ακόμη πως δεν είμαι πολύ ομιλητική το πρωί. Κρίμα που δεν ξέρει αυτό το πράγμα για εμένα και ο Μάιλς. Αφού ο Κόρμπιν εξαφανιστεί στο δωμάτιό του, γυρίζω και αντικρίζω πάλι τον Μάιλς. Με κοιτάζει ήδη με προσμονή, λες και περιμένει ακόμη να του απαντήσω στις ερωτήσεις που μου έκανε νωρίτερα. Το μόνο που θέλω είναι να φύγει, οπότε τις απαντάω όλες μαζεμένες. «Χθες βράδυ είχες λιποθυμήσει έξω, στον διάδρομο, όταν έφτασα εγώ. Δεν ήξερα ποιος ήσουν, οπότε, όταν προσπάθησες να μπεις στο διαμέρισμα, κοπάνησα με την πόρτα το χέρι σου. Δεν είναι σπασμένο. Το έλεγξα και το μόνο

που έχει είναι μελανιές. Βάλε λίγο πάγο και δέσε το για μερικές ώρες. Και όχι, δεν έγινε φάση μεταξύ μας. Σε βοήθησα να μπεις στο διαμέρισμα και μετά πήγα να ξαπλώσω. Το τηλέφωνό σου είναι πεταμένο κάτω, μπροστά στην εξώπορτα. Σου έπεσε εκεί χθες βράδυ, καθώς ήσουν εντελώς λιώμα για να περπατήσεις». Γυρίζω προς το δωμάτιό μου, γιατί το μόνο που θέλω είναι να ξεφύγω από την ένταση των ματιών του. Με το που φτάνω στην πόρτα του δωματίου μου γυρίζω προς το μέρος του. «Όταν ξανάρθεις σε καμιά ώρα, που θα έχω κι εγώ ξυπνήσει, μπορούμε να το ξαναπροσπαθήσουμε». Το σαγόνι του είναι σφιγμένο. «Τι να ξαναπροσπαθήσουμε;» με ρωτάει. «Να συστηθούμε σωστά». Κλείνω την πόρτα του δωματίου μου βάζοντας έτσι ένα φράγμα ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ αυτή τη φωνή. Και αυτό το βλέμμα.

«Πόσες κούτες έχεις;» ρωτάει ο Κόρμπιν. Είναι στην πόρτα και φοράει τα παπούτσια του, ενώ εγώ πιάνω τα κλειδιά μου από το μπαρ. «Έξι, συν τρεις ακόμη βαλίτσες, συν όλα μου τα ρούχα σε κρεμάστρες». Ο Κόρμπιν πηγαίνει προς την πόρτα στην απέναντι μεριά του διαδρόμου, την κοπανάει και στη συνέχεια κατευθύνεται προς το ασανσέρ. Πατάει το κουμπί για κάτω. «Είπες στη μαμά ότι έφτασες;» «Ναι, της έστειλα μήνυμα χθες το βράδυ». Ακούω την πόρτα του διαμερίσματός του να ανοίγει τη στιγμή που φτάνει το ασανσέρ, αλλά δεν γυρίζω να τον δω που βγαίνει. Μπαίνω μέσα και ο Κόρμπιν κρατάει το ασανσέρ για τον Μάιλς. Με το που τον βλέπω χάνω τον πόλεμο. Τον πόλεμο που δεν ήξερα καν ότι είχα ξεκινήσει. Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά, όταν με ελκύει κάποιος άντρας, είναι καλύτερα να είναι κάποιος με τον οποίο θέλω να συμβεί. Ο Μάιλς δεν είναι το άτομο για το οποίο θα ήθελα να αισθάνομαι έτσι. Δεν θέλω να με ελκύει ένας άντρας που πίνει μέχρι τελικής πτώσης, φωνάζει ονόματα άλλων κοριτσιών και δεν θυμάται καν αν σε πήδηξε το προηγούμενο βράδυ.

Αλλά είναι δύσκολο να μην προσέξω την παρουσία του όταν η παρουσία του είναι το παν. «Θα πρέπει να είναι μόνο δύο διαδρομές», λέει ο Κόρμπιν στον Μάιλς καθώς πιέζει το κουμπί για το ισόγειο. Ο Μάιλς με καρφώνει με το βλέμμα του, αλλά δεν μπορώ να ερμηνεύσω τη στάση του, γιατί δείχνει ακόμη τσαντισμένος. Τον καρφώνω κι εγώ, γιατί, όσο γοητευτικός και να είναι, ακόμη περιμένω το «ευχαριστώ» που δεν εισέπραξα ποτέ. «Γεια», λέει τελικά ο Μάιλς. Έρχεται προς το μέρος μου και, αδιαφορώντας για το τι επιβάλλουν οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς μέσα σε ασανσέρ, πλησιάζει υπερβολικά κοντά μου και μου δίνει το χέρι του. «Μάιλς Άρτσερ. Μένω ακριβώς απέναντί σας». Τώρα έχω μπερδευτεί. «Νομίζω ότι το έχουμε εμπεδώσει αυτό», λέω κοιτάζοντας το χέρι του, που το έχει απλώσει προς το μέρος μου. «Ξεκινώντας πάλι από την αρχή», λέει ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι. «Να συστηθούμε σωστά…» Α, ναι. Πράγματι, εγώ του το είπα αυτό. Πιάνω το χέρι του και κάνουμε μια δυνατή χειραψία.

«Τέιτ Κόλινς. Είμαι η αδελφή του Κόρμπιν». Ο τρόπος που κάνει πίσω και συνεχίζει να με κοιτάζει στα μάτια με κάνει να νιώθω λίγο άβολα, καθώς ο Κόρμπιν στέκεται μερικά εκατοστά πιο πέρα. Αλλά ο Κόρμπιν δεν δείχνει να μας δίνει σημασία. Για την ακρίβεια, μας αγνοεί και τους δύο, καθώς είναι απασχολημένος με το κινητό του. Τελικά ο Μάιλς παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου και βγάζει το κινητό του από την τσέπη του. Καθώς η προσοχή του δεν είναι πια στραμμένη πάνω μου, βρίσκω ευκαιρία να τον μελετήσω λίγο καλύτερα. Φτάνω λοιπόν στο συμπέρασμα πως η εμφάνισή του είναι εντελώς αντιφατική. Είναι λες και δύο διαφορετικοί δημιουργοί ήταν σε πόλεμο μεταξύ τους όταν τον οραματίστηκαν. Οι δυνατές γωνίες στο πρόσωπό του έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα τρυφερά και ελκυστικά του χείλη. Αυτά είναι σαν να σε προσκαλούν κοντά τους όλο γλυκύτητα σε σύγκριση με τα σκληρά του χαρακτηριστικά και την ουλή που διατρέχει όλη τη δεξιά πλευρά του σαγονιού του. Τα μαλλιά του δεν μπορούν να αποφασίσουν αν θέλουν να είναι καστανά ή ξανθά, κυματιστά ή ίσια. Η προσωπικότητά του φαίνεται μία ελκυστική και μία ψυχρά αδιάφορη, στραπατσάροντας την ικανότητά μου να ξεχωρίζω το ζεστό από το κρύο. Η χαλαρή στάση του σώματός του αντιμάχεται την αγριάδα που έχω δει στα μάτια του. Η

νηφαλιότητά του σήμερα το πρωί αντιτίθεται πλήρως στην κατάσταση μέθης στην οποία βρισκόταν χθες το βράδυ. Τα μάτια του δεν μπορούν να αποφασίσουν αν θέλουν να κοιτάξουν το κινητό του ή εμένα, γιατί πάνε κι έρχονται πολλές φορές μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες του ασανσέρ. Σταματάω να τον επεξεργάζομαι και βγαίνω πρώτη από το ασανσέρ. Ο Καπ κάθεται στην καρέκλα του επαγρυπνώντας πάντα. Βλέπει εμάς τους τρεις να βγαίνουμε από το ασανσέρ και σηκώνεται αργά και τρέμοντας από την καρέκλα του. Ο Κόρμπιν και ο Μάιλς του γνέφουν και συνεχίζουν να περπατάνε. «Πώς ήταν το πρώτο σου βράδυ, Τέιτ;» με ρωτάει με χαμόγελο, κάνοντάς με να σταματήσω στα μισά της διαδρομής. Το γεγονός πως ξέρει ήδη το όνομά μου δεν με εκπλήσσει, αφού χθες ήξερε σε ποιον όροφο πήγαινα. Κοιτάζω το πίσω μέρος του κεφαλιού του Μάιλς, καθώς οι δυο τους συνεχίζουν να προχωράνε χωρίς εμένα. «Κάπως περιπετειώδες η αλήθεια είναι. Νομίζω πως ο αδελφός μου μπορεί να έχει κάνει λανθασμένες επιλογές στις παρέες του». Κοιτάζω τον Καπ, που κι αυτός τώρα κοιτάζει έντονα τον Μάιλς. Σφίγγει τα ρυτιδιασμένα χείλη του, που γίνονται μια

λεπτή γραμμή, και κουνάει ελαφρώς το κεφάλι του. «Αχ, αυτό το αγόρι μάλλον δεν μπορεί κανείς να το βοηθήσει», λέει παραβλέποντας το σχόλιό μου. Δεν είμαι σίγουρη αν αναφέρεται στον Κόρμπιν ή στον Μάιλς όταν λέει «αυτό το αγόρι», αλλά δεν τον ρωτάω. Ο Καπ απομακρύνεται από κοντά μου και κατευθύνεται προς τις τουαλέτες της εισόδου. «Νομίζω πως μουρμουράει.

μόλις

κατουρήθηκα

πάνω

μου»,

Τον βλέπω να εξαφανίζεται στις τουαλέτες και αναρωτιέμαι σε ποιο σημείο της ζωής του κάποιος γίνεται τόσο ηλικιωμένος ώστε να μην φιλτράρει αυτά που λέει. Αν και ο Καπ δεν φαίνεται να είναι ο τύπος που κάποτε φίλτραρε αυτά που έλεγε. Και μάλλον αυτό είναι που μου αρέσει πάνω του. «Έλα, Τέιτ, πάμε!» μου φωνάζει ο Κόρμπιν από την άλλη άκρη της εισόδου. Τους προφταίνω βιαστικά, για να τους δείξω πού είναι το αυτοκίνητό μου. Τελικά χρειάστηκαν τρεις διαδρομές για να μεταφέρουμε όλα μου τα πράγματα κι όχι δύο.

Τρεις ολόκληρες διαδρομές, κατά τις οποίες ο Μάιλς δεν μου απευθύνει ούτε μία λέξη.

κεφάλαιο τέσσερα

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

Μπαμπάς: «Πού είσαι;» Εγώ: «Στο σπίτι του Ίαν». Μπαμπάς: «Πρέπει να μιλήσουμε». Εγώ: «Δεν γίνεται αύριο; Θα γυρίσω αργά». Μπαμπάς: «Όχι. Θέλω να γυρίσεις σπίτι τώρα. Σε περίμενα από το σχόλασμα». Εγώ: «Καλά. Έρχομαι».

Αυτή ήταν η συνομιλία που οδήγησε στην παρούσα στιγμή. Εγώ να κάθομαι μπροστά από τον μπαμπά μου στον καναπέ κι ο μπαμπάς μου να μου λέει κάτι που δεν με νοιάζει να ακούσω. «Θα σ’ το έλεγα νωρίτερα, Μάιλς. Απλώς εγώ–» «Είχες ενοχές;» λέω διακόπτοντάς τον. «Λες και κάνεις κάτι λάθος;» Τα μάτια του συναντούν τα δικά μου και αρχίζω να αισθάνομαι άσχημα που είπα αυτό που είπα, αλλά αποδιώχνω αυτό το συναίσθημα και συνεχίζω. «Δεν έχει περάσει ούτε χρόνος από τότε που πέθανε». Με το που ξεστομίζω αυτή την κουβέντα θέλω να κάνω εμετό. Δεν του αρέσει να τον κρίνουν, και κυρίως εγώ. Έχει συνηθίσει να τον υποστηρίζω στις αποφάσεις του. Δηλαδή εγώ έχω συνηθίσει να τον υποστηρίζω στις αποφάσεις του. Μέχρι τώρα θεωρούσα ότι έπαιρνε πάντα τις σωστές. «Κοίτα, ξέρω πως είναι δύσκολο για σένα να το αποδεχτείς, αλλά χρειάζομαι την υποστήριξή σου. Δεν έχεις ιδέα πόσο δύσκολο ήταν για μένα να προχωρήσω από τότε που πέθανε». «Δύσκολο;»

Στέκομαι όρθιος. Υψώνω τη φωνή μου. Για κάποιο λόγο συμπεριφέρομαι λες και με νοιάζει, ενώ στην ουσία δεν με νοιάζει ούτε στο ελάχιστο. Δεν δίνω δεκάρα για το αν έχει αρχίσει να βγαίνει με άλλες γυναίκες. Μπορεί να βλέπει όποια θέλει. Μπορεί να πηδάει όποια θέλει. Νομίζω πως ο μόνος λόγος που αντιδράω έτσι είναι γιατί αυτή δεν μπορεί να το κάνει. Είναι δύσκολο να υπερασπιστείς τον γάμο σου όταν είσαι πεθαμένος. Γι’ αυτό το κάνω αντί γι’ αυτή. «Προφανώς δεν είναι καθόλου δύσκολο για σένα, μπαμπά». Πηγαίνω στην άλλη άκρη του καθιστικού. Ξαναγυρίζω κοντά του. Το σπίτι είναι πολύ μικρό για να χωρέσει όλη την εσωτερική μου πίεση κι απογοήτευση. Τον ξανακοιτάζω, γνωρίζοντας μέσα μου πως δεν είναι τόσο το γεγονός ότι βλέπει ήδη κάποια άλλη. Αυτό που μισώ είναι το βλέμμα του όταν μιλάει γι’ αυτή την άλλη. Ποτέ δεν τον είχα δει να κοιτάζει με αυτό τον τρόπο τη μητέρα μου, οπότε, όποια κι αν είναι, ξέρω πως δεν είναι κάτι ασήμαντο. Είναι έτοιμη να εισχωρήσει στις ζωές μας, να πλεχτεί γύρω από τη σχέση μου με τον πατέρα μου σαν δηλητηριώδης

κισσός. Σύντομα δεν θα είμαστε μόνο ο πατέρας μου κι εγώ. Θα είμαστε εγώ, ο πατέρας μου και η Λίζα. Δεν είναι σωστό, δεδομένου ότι η παρουσία της μητέρας μου είναι αισθητή ακόμη παντού μέσα στο σπίτι. Κάθεται με τα χέρια του σταυρωμένα μπροστά του. Κοιτάζει το πάτωμα. «Δεν ξέρω αν θα βγάλει πουθενά, αλλά θέλω να το προσπαθήσω. Η Λίζα με κάνει χαρούμενο. Μερικές φορές το να προχωράς μπροστά είναι… ο μόνος τρόπος να προχωράς μπροστά». Ανοίγω το στόμα μου για να απαντήσω, αλλά με κόβει το κουδούνι, που χτυπάει. Με κοιτάζει και σηκώνεται διστακτικά. Δείχνει πιο μικρόσωμος. Λιγότερο ηρωικός. «Δεν σου ζητάω να τη συμπαθήσεις. Δεν σου ζητάω να περνάς χρόνο μαζί της. Θέλω απλώς να είσαι ευγενικός». Τα μάτια του με κοιτάζουν ικετευτικά και αυτό με κάνει να αισθάνομαι τύψεις που είμαι τόσο αρνητικός. Κουνάω το κεφάλι μου. «Θα είμαι, μπαμπά. Το ξέρεις ότι θα είμαι». Με αγκαλιάζει και αισθάνομαι όμορφα και άσχημα ταυτόχρονα. Δεν νιώθω σαν να αγκαλιάζω τον άντρα που είχα σαν θεό μου για δεκαεπτά χρόνια. Νιώθω λες και μόλις

αγκάλιασα κάποιον σαν εμένα. Μου ζητάει να ανοίξω την πόρτα, ενώ αυτός επιστρέφει στην κουζίνα για να τελειώσει την προετοιμασία του δείπνου, κι έτσι κάνω. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω τη μαμά μου να καταλάβει πως θα είμαι ευγενικός με τη Λίζα, αλλά πως για μένα θα είναι πάντα η Λίζα, ό,τι κι αν γίνει ανάμεσα σε αυτή και στον μπαμπά. Ανοίγω την πόρτα. «Μάιλς;» Κοιτάζω το πρόσωπό της και παρατηρώ ότι είναι το εντελώς αντίθετο από το πρόσωπο της μητέρας μου. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι καλά. Είναι πολύ πιο κοντή από τη μητέρα μου. Ούτε είναι τόσο όμορφη όσο ήταν η μητέρα μου. Δεν υπάρχει τίποτα πάνω της που να μπορεί να συγκριθεί με τη μητέρα μου, οπότε δεν το προσπαθώ καν. Την αποδέχομαι ως αυτό που είναι: η καλεσμένη μας για δείπνο. Τη χαιρετάω και ανοίγω διάπλατα την πόρτα για να περάσει μέσα. «Εσύ πρέπει να είσαι η Λίζα. Χαίρομαι που σε γνωρίζω». Δείχνω προς τα πίσω μου. «Ο πατέρας μου είναι στην κουζίνα». Η Λίζα γέρνει προς τα μπρος και με αγκαλιάζει – ένα αγκάλιασμα που καταφέρνω με μεγάλη επιτυχία να το κάνω αμήχανο, αφού μου παίρνει αρκετά δευτερόλεπτα για να την

αγκαλιάσω κι εγώ. Και τότε τα μάτια μου συναντούν τα μάτια του κοριτσιού που στέκεται από πίσω της. Τα μάτια του κοριτσιού που στέκεται από πίσω της συναντούν τα δικά μου. Θα με ερωτευτείς, Ρέιτσελ. «Μάιλς», λέει σχεδόν ψιθυριστά. Η Ρέιτσελ ακούγεται λίγο σαν τη μητέρα της, αλλά πιο λυπημένη. Η Λίζα κοιτάζει μπρος πίσω, μια τον έναν, μια τον άλλο. «Γνωρίζεστε;» Η Ρέιτσελ δεν κάνει κάποιο νεύμα. Ούτε κι εγώ. Η απογοήτευσή μας λιώνει στο πάτωμα και σχηματίζει μια λιμνούλα από πρόωρα δάκρυα στα πόδια μας.

«Ε… χμ… αυτός…» Η Ρέιτσελ τραυλίζει, οπότε τη βοηθάω να τελειώσει την πρότασή της. «Πηγαίνω στο ίδιο σχολείο με τη Ρέιτσελ», ξεστομίζω. Μετανιώνω που το λέω αυτό, γιατί αυτό που πραγματικά θέλω να πω είναι «Η Ρέιτσελ είναι το επόμενο κορίτσι που θα ερωτευτώ». Αλλά δεν μπορώ να το πω αυτό, γιατί είναι προφανές τι μέλλει γενέσθαι. Η Ρέιτσελ δεν είναι το επόμενο κορίτσι που θα ερωτευτώ, γιατί η Ρέιτσελ είναι το κορίτσι που κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει η καινούρια εξ αγχιστείας αδελφή μου. Για δεύτερη φορά σήμερα νιώθω ναυτία. Η Λίζα χαμογελάει και χτυπάει παλαμάκια. «Αυτό είναι θαυμάσιο», λέει. «Νιώθω τόσο μεγάλη ανακούφιση». Ο πατέρας μου μπαίνει στο δωμάτιο. Αγκαλιάζει τη Λίζα. Χαιρετάει τη Ρέιτσελ και της λέει πως χαίρεται που την ξαναβλέπει. Ο πατέρας μου γνωρίζει ήδη τη Ρέιτσελ. Η Ρέιτσελ γνωρίζει ήδη τον πατέρα μου.

Ο πατέρας μου είναι ο καινούριος φίλος της Λίζας. Ο πατέρας μου πηγαίνει συχνά στο Φοίνιξ. Ο πατέρας μου πήγαινε συχνά στο Φοίνιξ ήδη πριν πεθάνει η μητέρα μου. Ο πατέρας μου είναι ένα κάθαρμα. «Η Ρέιτσελ κι ο Μάιλς γνωρίζονται ήδη», λέει η Λίζα στον πατέρα μου. Αυτός χαμογελάει κι ένα κύμα ανακούφισης κατακλύζει το πρόσωπό του. «Ωραία. Ωραία», λέει επαναλαμβάνοντας την ίδια λέξη δυο φορές, λες κι αυτό θα κάνει τα πράγματα ακόμη καλύτερα. Όχι. Άσχημα. Άσχημα. «Αυτό θα κάνει τη σημερινή βραδιά λιγότερο αμήχανη», λέει γελώντας. Κοιτάζω τη Ρέιτσελ. Η Ρέιτσελ κοιτάζει εμένα. Δεν μπορώ να σε ερωτευτώ, Ρέιτσελ.

Τα μάτια της είναι θλιμμένα. Οι σκέψεις μου είναι πιο θλιμμένες. Κι εσύ δεν μπορείς να ερωτευτείς εμένα. Μπαίνει μέσα αργά, αποφεύγοντας τη ματιά μου, κοιτώντας τα πόδια της σε κάθε βήμα. Είναι τα πιο θλιμμένα βήματα που έχω δει να κάνει ποτέ κανείς. Κλείνω την πόρτα. Είναι η πιο θλιμμένη πόρτα που χρειάστηκε να κλείσω ποτέ.

κεφάλαιο πέντε

ΤΕΪΤ

«Έχεις ρεπό τη Μέρα των Ευχαριστιών;» με ρωτάει η μητέρα μου. Βάζω το κινητό στο άλλο μου αυτί και βγάζω το κλειδί του διαμερίσματος από την τσάντα μου. «Ναι, αλλά όχι τα Χριστούγεννα. Προς το παρόν δουλεύω μόνο Σαββατοκύριακα». «Ωραία. Πες στον Κόρμπιν ότι δεν έχουμε ακόμη πεθάνει, σε περίπτωση που του έρθει η επιθυμία να μας τηλεφωνήσει». Γελάω. «Θα του το πω. Σε αγαπώ». Κλείνω και βάζω το κινητό μου στην τσέπη της μπλούζας

της στολής του νοσοκομείου. Είναι δουλειά μερικής απασχόλησης, αλλά ευκαιρία για μένα. Απόψε ήταν η τελευταία βραδιά εκπαίδευσης προτού αρχίσω, από αύριο βράδυ, τις βάρδιες του Σαββατοκύριακου. Μου αρέσει η δουλειά μέχρι στιγμής και ειλικρινά έπαθα πλάκα με το γεγονός ότι την πήρα από την πρώτη συνέντευξη. Με βολεύει επίσης με το πρόγραμμα της σχολής μου. Πηγαίνω στη σχολή όλες τις καθημερινές, για να κάνω είτε μαθήματα είτε κλινική πρακτική, και στη συνέχεια δουλεύω δεύτερη βάρδια τα Σαββατοκύριακα στο νοσοκομείο. Μέχρι τώρα όλα έχουν κυλήσει ρολόι. Επίσης μου αρέσει πολύ το Σαν Φρανσίσκο. Το ξέρω πως είμαι εδώ μόνο δύο εβδομάδες, αλλά μπορώ να με δω να μένω μετά την αποφοίτηση αντί να επιστρέφω στο Σαν Ντιέγκο. Ο Κόρμπιν κι εγώ τα πάμε μια χαρά, αν και είμαι σίγουρη πως αυτό οφείλεται ολοκληρωτικά στο γεγονός ότι τον περισσότερο καιρό λείπει. Χαμογελάω, καθώς επιτέλους αισθάνομαι πως ανήκω κάπου, και ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματος. Το χαμόγελό μου σβήνει καθώς συναντάει τα μάτια τριών τύπων – εκ των οποίων γνωρίζω μόνο τους δύο. Ο Μάιλς στέκεται στην κουζίνα και ο παντρεμένος μαλάκας από το ασανσέρ κάθεται στον καναπέ.

Γιατί είναι ο Μάιλς εδώ, ρε γαμώτο; Γιατί είναι όλοι αυτοί εδώ, γαμώτο; Ρίχνω μια ματιά στον Μάιλς καθώς βγάζω τα παπούτσια μου και πετάω την τσάντα μου στον πάγκο της κουζίνας. Ο Κόρμπιν είναι να γυρίσει σε δυο μέρες και περίμενα με ανυπομονησία να περάσω μια ήρεμη και γαλήνια βραδιά μελετώντας. «Είναι Πέμπτη», μου λέει ο Μάιλς βλέποντας ότι έχω μουτρώσει, λες και αυτό μου εξηγεί τα πάντα. Με παρατηρεί από την κουζίνα και μπορεί να δει ότι δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένη. «Όντως είναι», του απαντάω. «Και αύριο είναι Παρασκευή». Γυρίζω προς τους δύο άλλους τύπους, που κάθονται στον καναπέ του Κόρμπιν: «Γιατί όλοι εσείς είστε στο διαμέρισμά μου;». Ο ξανθός ψηλόλιγνος τύπος σηκώνεται αμέσως κι έρχεται προς το μέρος μου. Μου δίνει το χέρι του. «Η Τέιτ;» με ρωτάει. «Είμαι ο Ίαν. Με τον Μάιλς μεγαλώσαμε μαζί. Είμαι φίλος του αδελφού σου», λέει και δείχνει τον τύπο του ασανσέρ, που συνεχίζει να κάθεται στον καναπέ. «Αυτός είναι ο Ντίλαν». Ο Ντίλαν μού γνέφει, αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να μου

μιλήσει. Δεν χρειάζεται. Το γλοιώδες χαμόγελό του λέει αρκετά για το τι σκέφτεται αυτή τη στιγμή. Ο Μάιλς επιστρέφει στο καθιστικό και δείχνει την τηλεόραση. «Είναι κάτι που κάνουμε τις Πέμπτες, αν κάποιοι από εμάς είναι στο σπίτι. Είναι η βραδιά που έχει αγώνα». Δεν με νοιάζει αν είναι κάτι που κάνουν. Εγώ έχω διάβασμα. «Ο Κόρμπιν δεν είναι καν εδώ απόψε. Δεν μπορείτε να το κάνετε στο διαμέρισμά σου; Πρέπει να διαβάσω». Ο Μάιλς δίνει στον Ντίλαν μια μπίρα και με κοιτάζει ξανά. «Δεν έχω καλωδιακή τηλεόραση». Σιγά μην είχες. «Και η γυναίκα του Ντίλαν δεν μας αφήνει να πάμε εκεί». Σιγά μην σας άφηνε. Σηκώνω τα μάτια ψηλά σε μια έκφραση απόγνωσης και πηγαίνω στο δωμάτιό μου κοπανώντας άθελά μου την πόρτα. Βγάζω τη στολή μου και φοράω ένα τζιν παντελόνι. Πιάνω το μπλουζάκι που φορούσα στον ύπνο μου το προηγούμενο βράδυ και το περνάω από το κεφάλι μου όταν κάποιος χτυπάει την πόρτα μου. Την ανοίγω σχεδόν τόσο θεατρικά όσο την έκλεισα.

Είναι τόσο ψηλός. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο ψηλός είναι, αλλά τώρα στέκεται στην πόρτα μου καλύπτοντάς την ολόκληρη και φαίνεται πραγματικά ψηλός. Αν αυτή τη στιγμή με αγκάλιαζε, το αυτί μου θα πίεζε την καρδιά του. Και τότε το μάγουλό του θα ακουμπούσε στο πάνω μέρος του κεφαλιού μου. Αν ήταν να με φιλήσει, θα έπρεπε να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά για να συναντήσω το δικό του, αλλά θα ήταν ωραία, γιατί θα με αγκάλιαζε από τη μέση και θα με τραβούσε πάνω του για να ενωθούν τα στόματά μας σαν δύο κομμάτια παζλ. Μόνο που δεν θα ταίριαζαν απόλυτα, γιατί σίγουρα δεν είναι δύο κομμάτια από το ίδιο παζλ. Κάτι παράξενο συμβαίνει μέσα στο στήθος μου. Κάτι σαν φτερούγισμα. Μου τη δίνει, γιατί ξέρω τι σημαίνει. Σημαίνει ότι το σώμα μου έχει αρχίσει να γουστάρει τον Μάιλς. Το μόνο που ελπίζω είναι να μην ακολουθήσει ποτέ και το μυαλό μου. «Αν χρειάζεσαι ησυχία, μπορείς να πας στο διαμέρισμά μου», μου λέει. Νιώθω ένα τρέμουλο. Η πρότασή του κάνει το στομάχι μου κόμπο. Δεν θα έπρεπε να είμαι ενθουσιασμένη με την ιδέα του να

βρεθώ μέσα στο διαμέρισμά του, αλλά είμαι. «Το πιο πιθανό είναι να κάτσουμε εδώ ακόμη δυο ωρίτσες», προσθέτει. Κάπου στο βάθος της φωνής του υπάρχει μια ένδειξη ότι λυπάται. Θα χρειαζόταν ολόκληρη ομάδα αναζήτησης βέβαια για να εντοπίσει αυτή την ένδειξη, αλλά είναι εκεί κάπου θαμμένη, βαθιά. Βγάζω έναν αναστεναγμό παραίτησης. Είμαι σκύλα αυτή τη στιγμή. Αυτό δεν είναι καν το διαμέρισμά μου. Αυτό είναι κάτι δικό τους, που το κάνουν σε τακτική βάση, και ποια είμαι εγώ, που νομίζω ότι μπορώ να έρθω έτσι απλά και να τους το κόψω; «Απλώς είμαι κουρασμένη», του λέω. «Όλα είναι μια χαρά. Συγγνώμη που ήμουν αγενής με τους φίλους σου». «Με τον φίλο», λέει ξεκαθαρίζοντας: «Ο Ντίλαν δεν είναι φίλος μου». Δεν τον ρωτάω τι εννοεί με αυτό. Ρίχνει μια ματιά στο καθιστικό και στη συνέχεια κοιτάζει πάλι εμένα. Ακουμπάει στην κάσα της πόρτας ως ένδειξη ότι δεν έχει τελειώσει εδώ η συζήτησή μας. Βλέπει τη στολή μου πεταμένη πάνω στο κρεβάτι μου. «Βρήκες δουλειά;»

«Ναι», του λέω, ενώ αναρωτιέμαι γιατί ξαφνικά έχει τόση όρεξη για κουβεντούλα. «Νοσοκόμα στην εντατική». Ένα αυλάκι σχηματίζεται στο μέτωπό του και δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι από απορία ή θαυμασμό. «Μα καλά, δεν είσαι ακόμη στη νοσηλευτική σχολή; Πώς γίνεται να δουλεύεις ήδη ως τακτική νοσοκόμα;» «Κάνω το μεταπτυχιακό μου στη νοσηλευτική, για να μπορέσω να δουλέψω ως αναισθησιολόγος νοσοκόμα. Έχω ήδη το πρώτο πτυχίο νοσηλευτικής, που μου επιτρέπει να δουλεύω ως κανονική νοσοκόμα». Η έκφρασή του παραμένει η ίδια, οπότε αποφασίζω να του εξηγήσω. «Αυτό το μεταπτυχιακό θα μου επιτρέπει να χορηγώ αναισθητικό». Με κοιτάζει έντονα για λίγα δευτερόλεπτα, προτού απομακρυνθεί από την πόρτα. «Μπράβο σου», μου λέει. Αλλά δεν σκάει ούτε μισό χαμόγελο. Μα γιατί δεν χαμογελάει ποτέ; Πηγαίνει πίσω στο καθιστικό. Βγαίνω από την πόρτα μου

και τον παρακολουθώ. Ο Μάιλς κάθεται στον καναπέ και δίνει όλη του την προσοχή στην τηλεόραση. Ο Ντίλαν, πάλι, δίνει όλη του την προσοχή σ’ εμένα, αλλά εγώ κοιτάζω από την άλλη και πηγαίνω προς την κουζίνα να βρω κάτι να φάω. Δεν έχει και πολλά πράγματα, δεδομένου ότι δεν έχω μαγειρέψει όλη την εβδομάδα, οπότε παίρνω ό,τι χρειάζομαι από το ψυγείο για να φτιάξω ένα σάντουιτς. Με το που γυρίζω, ο Ντίλαν συνεχίζει να με καρφώνει. Μόνο που τώρα με καρφώνει από απόσταση μικρότερη του μισού μέτρου κι όχι από την άλλη άκρη του καθιστικού. Χαμογελάει και στη συνέχεια προχωράει προς το ψυγείο, ενώ το πρόσωπό του είναι μόνο μερικά εκατοστά μακριά από το δικό μου. «Ώστε είσαι η αδελφούλα του Κόρμπιν;» Νομίζω πως σε αυτό το θέμα είμαι με τον Μάιλς. Ούτε εγώ γουστάρω τον Ντίλαν. Τα μάτια του Ντίλαν δεν έχουν καμία σχέση με τα μάτια του Μάιλς. Όταν ο Μάιλς με κοιτάζει τα μάτια του κρύβουν τα πάντα. Αντιθέτως, τα μάτια του Ντίλαν δεν κρύβουν τίποτα, και αυτή τη στιγμή μάλιστα είναι ξεκάθαρο πως με γδύνουν. «Ναι», του λέω μονολεκτικά καθώς τον προσπερνάω και πηγαίνω προς το ντουλάπι της κουζίνας να βρω ψωμί. Όταν

το βρίσκω το ακουμπάω στον πάγκο και ξεκινάω να φτιάχνω το σάντουίτς μου. Ετοιμάζω κι ένα δεύτερο, για να το πάω στον Καπ. Έχει αρχίσει και γίνεται κομμάτι της ζωής μου μέσα στο λίγο διάστημα που ζω εδώ. Έμαθα πως μερικές φορές δουλεύει μέχρι και δεκατέσσερις ώρες τη μέρα, γιατί ζει σε αυτό το κτίριο μόνος του και δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει. Δείχνει να εκτιμάει πολύ την παρέα μου και κυρίως τα δωράκια υπό μορφή φαγητού, οπότε, μέχρι να αποκτήσω φίλους εδώ πέρα, θα περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου με έναν ογδοντάχρονο κύριο. Ο Ντίλαν ακουμπάει με άνετο ύφος στον πάγκο. «Είσαι νοσοκόμα ή κάτι τέτοιο;» Ανοίγει την μπίρα του και τη φέρνει στο στόμα του, αλλά κάνει μια παύση προτού πιει. Θέλει πρώτα να του απαντήσω. «Ναι», του λέω κοφτά. Χαμογελάει και πίνει μια γουλιά. Συνεχίζω να φτιάχνω τα σάντουιτς προσπαθώντας επίτηδες να δείξω ότι είμαι αλλού, αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, ο Ντίλαν δεν πιάνει το υπονοούμενο. Έτσι συνεχίζει να με κοιτάζει έντονα μέχρι να ετοιμαστούν τα σάντουιτς. Δεν προτίθεμαι να του φτιάξω σάντουιτς, αν γι’ αυτό παραμένει εδώ.

«Εγώ είμαι πιλότος», μου λέει. Δεν το λέει με αυτάρεσκο ύφος, αλλά, όταν κανείς δεν σε ρωτάει με τι ασχολείσαι και το πετάς στο άσχετο σε μια κουβέντα, ακούγεται κάπως σαν να καυχιέσαι. «Δουλεύω στην ίδια αεροπορική εταιρεία με τον Κόρμπιν». Με καρφώνει με το βλέμμα του περιμένοντας από μένα να εντυπωσιαστώ από το γεγονός ότι είναι πιλότος. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι όλοι οι άντρες στη ζωή μου είναι πιλότοι. Ο παππούς μου ήταν πιλότος. Ο μπαμπάς μου ήταν πιλότος μέχρι να πάρει σύνταξη πριν από μερικούς μήνες. Ο αδελφός μου είναι πιλότος. «Ντίλαν, αν προσπαθείς να με εντυπωσιάσεις, το πας λάθος. Προτιμώ τους τύπους με λίγο περισσότερη σεμνότητα και πολύ λιγότερη σύζυγο». Τα μάτια μου πέφτουν πάνω στη βέρα του, στο αριστερό του χέρι. «Το παιχνίδι μόλις άρχισε», λέει ο Μάιλς μπαίνοντας στην κουζίνα, απευθυνόμενος στον Ντίλαν. Τα λόγια του μπορεί να είναι αθώα, αλλά τα μάτια του λένε στον Ντίλαν πως πρέπει να επιστρέψει στο καθιστικό. Ο Ντίλαν αναστενάζει, λες και ο Μάιλς μόλις του χάλασε όλη τη διασκέδαση.

«Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω, Τέιτ», μου λέει, προσποιούμενος πως η συζήτησή μας θα τελείωνε εδώ είτε είχε έρθει ο Μάιλς είτε όχι. «Έλα να κάτσεις μαζί μας στο καθιστικό». Λέγοντας αυτό κοιτάζει έντονα τον Μάιλς, αν και απευθύνεται σ’ εμένα. «Όπως φαίνεται, το παιχνίδι μόλις άρχισε». Ο Ντίλαν σηκώνεται από τον πάγκο, προσπερνάει τον Μάιλς και πηγαίνει πίσω στο καθιστικό. Ο Μάιλς αγνοεί τον φανερά ενοχλημένο Ντίλαν, βάζει το χέρι του στην τσέπη και βγάζει ένα κλειδί, το οποίο μου δίνει. «Πήγαινε να διαβάσεις στο σπίτι μου». Δεν είναι παράκληση. Είναι απαίτηση. «Δεν έχω πρόβλημα να διαβάσω κι εδώ». Αφήνω το κλειδί στον πάγκο και κλείνω το βαζάκι με τη μαγιονέζα, αρνούμενη να ξεσπιτωθώ από τρία αγόρια. Τυλίγω τα δύο σάντουιτς με χαρτί κουζίνας. «Η τηλεόραση δεν είναι και τόσο δυνατά». Κάνει ένα βήμα μπροστά, πλησιάζει τόσο ώστε να μπορεί να μου ψιθυρίσει. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι έχω αφήσει σημάδια στο ψωμί από την πίεση, δεδομένου ότι αυτή τη στιγμή είμαι σε ένταση από την κορυφή μέχρι τα νύχια.

«Έχω πρόβλημα εγώ με το να μείνεις να διαβάσεις εδώ. Τουλάχιστον όχι μέχρι να φύγουν όλοι. Λοιπόν πήγαινε. Πάρε και τα σάντουιτς μαζί σου». Κοιτάζω τα σάντουίτς μου και δεν ξέρω γιατί νιώθω λες και μόλις τα προσέβαλε. «Δεν είναι και τα δύο για μένα», του λέω απολογητικά. «Το ένα το πάω στον Καπ». Τον ξανακοιτάζω. Έχει πάλι αυτό το ανεξιχνίαστο έντονο βλέμμα. Κανονικά αυτό το βλέμμα θα έπρεπε να απαγορεύεται σε ανθρώπους που έχουν μάτια σαν τα δικά του. Ανασηκώνω τα φρύδια μου, γιατί με κάνει να αισθάνομαι αμήχανα. Δεν είμαι κάποιο έκθεμα, κι όμως με κάνει να αισθάνομαι έτσι με τον τρόπο του. «Έφτιαξες σάντουιτς για τον Καπ;» Γνέφω καταφατικά. «Το φαΐ τον κάνει χαρούμενο», του λέω ανασηκώνοντας τους ώμους μου. Εξετάζει το έκθεμα λίγο ακόμη, προτού σκύψει πάλι προς το μέρος μου. Αρπάζει το κλειδί από τον πάγκο και το χώνει στην τσέπη μου. Δεν είμαι καν σίγουρη ότι τα δάχτυλά του ακούμπησαν το τζιν μου, αλλά παίρνω μια κοφτή ανάσα και κοιτάζω την

τσέπη μου καθώς απομακρύνει το χέρι του, γιατί δεν το περίμενα με τίποτε αυτό. Μένω κοκαλωμένη στη θέση μου όσο αυτός επιστρέφει στο καθιστικό σαν να μην τρέχει τίποτα. Εγώ αισθάνομαι την τσέπη μου να έχει πάρει φωτιά. Πείθω τα πόδια μου να κουνηθούν, καθώς χρειάζομαι λίγο χρόνο για να τα επεξεργαστώ όλα αυτά. Αφού πηγαίνω στον Καπ το σάντουίτς του, κάνω ό,τι μου είπε ο Μάιλς και πηγαίνω στο διαμέρισμά του. Πηγαίνω επειδή το θέλω εγώ κι όχι επειδή το θέλει αυτός, κι ούτε επειδή έχω τόσο πολύ διάβασμα, αλλά επειδή η σκέψη και μόνο να είμαι μέσα στο διαμέρισμά του χωρίς αυτόν με εξιτάρει με έναν σαδιστικό τρόπο. Νιώθω λες και έχω ελεύθερη πρόσβαση σε όλα του τα μυστικά.

Θα έπρεπε να το είχα καταλάβει ότι το διαμέρισμά του δεν θα μου αποκάλυπτε τίποτα γι’ αυτόν. Εδώ δεν το κάνουν τα ίδια του τα μάτια. Σίγουρα έχει περισσότερη ησυχία εδώ περά και ναι, όντως διάβασα δύο ολόκληρες ώρες αναπόσπαστη, αλλά αυτό συνέβη γιατί εδώ δεν υπάρχει τίποτα για να τραβήξει την προσοχή μου.

Απολύτως τίποτα. Δεν υπάρχουν πίνακες στους άσπρους αποστειρωμένους τοίχους. Ούτε κάποια άλλη διακόσμηση. Γενικά δεν υπάρχει ούτε υποψία χρώματος. Ακόμη και το βαρύ δρύινο τραπέζι που χωρίζει την κουζίνα από το καθιστικό δεν έχει το παραμικρό διακοσμητικό. Δεν έχει καμία σχέση με το σπίτι όπου μεγάλωσα, στο οποίο το τραπέζι της κουζίνας ήταν το πιο σημαντικό μέρος για τη μητέρα μου. Από πάνω του κρεμόταν ένας πολυέλαιος και πάνω στο ίδιο το τραπέζι υπήρχε πάντα ένα τραπεζομάντιλο και πιάτα ταιριαστά με κάθε εποχή. Ο Μάιλς δεν έχει ούτε καν φρουτιέρα. Το μόνο εντυπωσιακό πράγμα στο διαμέρισμά του είναι το ράφι για τα βιβλία στο καθιστικό. Έχει δεκάδες βιβλία, κάτι που εμένα με φτιάχνει πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να έχει στους άδειους τοίχους του. Πηγαίνω προς το ράφι για να επιθεωρήσω τα βιβλία του, ελπίζοντας πως οι επιλογές του στο διάβασμα θα μου αποκαλύψουν έστω κάτι γι’ αυτόν. Το μόνο που βρίσκω είναι δεκάδες βιβλία αεροναυτικής. Έχω απογοητευτεί λίγο από το γεγονός ότι ύστερα από μια ανενόχλητη επιθεώρηση στο διαμέρισμά του το μόνο που μπορώ να συμπεράνω είναι ότι ίσως είναι εθισμένος στη δουλειά του και έχει ελάχιστο, αν όχι καθόλου, γούστο στη

διακόσμηση. Παρατάω το καθιστικό και πηγαίνω στην κουζίνα. Ανοίγω το ψυγείο, αλλά δεν έχει σχεδόν τίποτα μέσα. Μόνο κάτι κουτιά φαγητού απ’ έξω, μερικές σάλτσες και πορτοκαλάδα. Σαν το ψυγείο του Κόρμπιν – άδειο, θλιβερό και τόσο εργένικο. Ανοίγω ένα ντουλάπι, παίρνω ένα ποτήρι και βάζω λίγο χυμό. Τον πίνω, ξεπλένω το ποτήρι και το βάζω στον νεροχύτη. Υπάρχουν μερικά πιάτα στοιβαγμένα μέσα στον νεροχύτη, οπότε αρχίζω να πλένω κι αυτά. Ακόμα και το σερβίτσιο του δεν έχει κάποια προσωπικότητα – σκέτο, άσπρο και θλιβερό. Νιώθω την έντονη επιθυμία να τρέξω με την πιστωτική μου κάρτα σε ένα μαγαζί και να του αγοράσω κουρτίνες, ένα καινούριο σερβίτσιο σε έντονο χρώμα, μερικούς πίνακες και ίσως κάνα δυο φυτά. Αυτό το μέρος χρειάζεται λίγη ζωή. Αναρωτιέμαι ποια είναι η ιστορία του. Δεν νομίζω να έχει κορίτσι. Δεν τον έχω δει μέχρι σήμερα με κάποια και η παντελής έλλειψη γυναικείας παρέμβασης στο διαμέρισμά του ενισχύει αυτή μου την υπόθεση. Δεν πιστεύω πως κάποιο κορίτσι θα μπορούσε να μπει σε αυτό το διαμέρισμα χωρίς να το διακοσμήσει έστω και λίγο προτού βγει, οπότε υποθέτω πως σε αυτό το διαμέρισμα δεν μπαίνουν ποτέ κορίτσια. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι και για τον Κόρμπιν. Όλα

αυτά τα χρόνια που μεγαλώναμε μαζί δεν μιλούσε ποτέ ανοιχτά για τις σχέσεις του, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη πως αυτό συνέβη γιατί δεν είχε ποτέ μια πραγματική σχέση. Στο παρελθόν, κάθε φορά που με σύστηνε σε κάποια κοπέλα, ποτέ δεν κατάφερναν να κλείσουν έστω μία εβδομάδα μαζί. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει γιατί αυτός δεν θέλει κάποια στη ζωή του ή αν είναι σημάδι πως είναι πολύ δύσκολος για να τον αντέξει κάποια στη ζωή της. Είμαι σίγουρη πως είναι το πρώτο, αν κρίνω από την πληθώρα των γυναικών που του τηλεφωνούν. Δεδομένων των τόσο πολλών σχέσεων της μίας νύχτας και της αδυναμίας του για δέσμευση, με μπερδεύει το γεγονός ότι ήταν τόσο προστατευτικός μαζί μου όσο μεγάλωνα. Φαντάζομαι ότι απλώς γνώριζε τον εαυτό του πολύ καλά. Δεν ήθελε εγώ να βγαίνω με τύπους σαν κι αυτόν. Αναρωτιέμαι αν ο Μάιλς είναι σαν τον Κόρμπιν. «Πλένεις τα πιάτα μου;» Η φωνή του με ξαφνιάζει εντελώς και τινάζομαι. Γυρίζω και διακρίνω τη σιλουέτα του Μάιλς, ενώ ένα ποτήρι παραλίγο να μου πέσει από τα χέρια. Γλιστράει, αλλά καταφέρνω να το πιάσω προτού πέσει στο πάτωμα και γίνει χίλια κομμάτια. Παίρνω μια ανάσα να ηρεμήσω και το τοποθετώ μαλακά στον νεροχύτη. «Τέλειωσα το διάβασμα», του λέω καταπίνοντας τον

κόμπο που μου έχει κάτσει στον λαιμό. Κοιτάζω τα πιάτα, που τώρα στραγγίζουν. «Ήταν βρόμικα». Χαμογελάει. Νομίζω. Τα χείλη του, με το που πάνε να σκάσουν ένα χαμόγελο, σφίγγουν σε μια ίσια γραμμή. Λάθος εντύπωση. «Έφυγαν όλοι», μου λέει ο Μάιλς δίνοντάς μου το ελεύθερο να εκκενώσω τον χώρο του. Βλέπει την πορτοκαλάδα έξω, στον πάγκο, και τη βάζει πίσω στο ψυγείο. «Συγγνώμη», ψελλίζω. «Διψούσα». Γυρίζει να με κοιτάξει κατάματα και ακουμπάει τον έναν του ώμο στο ψυγείο σταυρώνοντας τα χέρια του στο στήθος. «Δεν με νοιάζει αν πιεις τον χυμό μου, Τέιτ». Ουάου. Αυτή ήταν μια περίεργα σέξι πρόταση, όσο και η παρουσία του όταν την έλεγε. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κανένα χαμόγελο. Θεέ μου, τι άνθρωπος! Δεν γνωρίζει πως οι εκφράσεις του προσώπου έχουν ως σκοπό να συνοδεύουν αυτά που λέμε;

Δεν θέλω να δει την απογοήτευσή μου, οπότε γυρίζω ξανά προς τον νεροχύτη και ρίχνω λίγο νερό να φύγουν τα σαπούνια. «Πόσο καιρό ζεις εδώ;» ρωτάω προσπαθώντας να σπάσω την αμήχανη σιωπή, ενώ γυρίζω πάλι προς αυτόν. «Τέσσερα χρόνια». Δεν ξέρω γιατί γελάω, αλλά γελάω. Σηκώνει το ένα του φρύδι απορημένος που αυτή του η απάντηση με έκανε να γελάσω. «Να, είναι που το διαμέρισμά σου…» Κοιτάζω το καθιστικό και μετά πάλι αυτόν. «Είναι κάπως μονότονο. Φαντάστηκα πως ίσως μόλις μετακόμισες και δεν είχες ακόμη την ευκαιρία να το διακοσμήσεις». Δεν ήθελα να ακουστεί σαν προσβολή, αλλά ακριβώς έτσι ακούστηκε. Ήθελα απλώς να κάνουμε κουβέντα, όμως νομίζω πως το μόνο που κατάφερα ήταν να εντείνω την αμηχανία. «Δουλεύω πολύ», μου λέει. «Δεν έχω ποτέ παρέα εδώ, οπότε δεν ήταν ποτέ η προτεραιότητά μου». Ήθελα να τον ρωτήσω γιατί δεν έχει ποτέ παρέα εδώ, αλλά γι’ αυτόν κάποιες ερωτήσεις ξεφεύγουν από τα όρια. «Μια και μιλάμε για παρέα, τι τρέχει με τον Ντίλαν;»

Ο Μάιλς ανασηκώνει τους ώμους του και ακουμπάει ολόκληρος με την πλάτη στο ψυγείο. «Ο Ντίλαν είναι ένας μαλάκας που δεν σέβεται καθόλου τη γυναίκα του», μου λέει νέτα σκέτα. Κάνει μεταβολή, βγαίνει από την κουζίνα και πηγαίνει προς το υπνοδωμάτιό του. Σπρώχνει για να κλείσει την πόρτα του δωματίου του, αλλά την αφήνει τόσο ανοιχτή ώστε να ακούω τι λέει. «Σκέφτηκα να σε προειδοποιήσω προτού πέσεις στα δίχτυα του…» «Δεν πέφτω σε δίχτυα», του λέω. «Και κυρίως σε δίχτυα σαν του Ντίλαν». «Μπράβο», μου λέει. Μπράβο; Χα. Ο Μάιλς δεν θέλει να μου αρέσει ο Ντίλαν. Πολύ το γουστάρω αυτό. Ο Μάιλς δεν θέλει να μου αρέσει ο Ντίλαν. «Στον Κόρμπιν δεν θα άρεσε καθόλου αν έκανες κάτι μαζί του. Μισεί τον Ντίλαν». Μάλιστα. Δηλαδή δεν θέλει να μου αρέσει ο Ντίλαν για χάρη του Κόρμπιν. Τώρα γιατί εμένα αυτό με απογοήτευσε;

Βγαίνει από το δωμάτιό του και δεν φοράει πια τζιν και κοντομάνικο μπλουζάκι. Φοράει ένα παντελόνι που το γνωρίζω πολύ καλά και ένα ξεκούμπωτο κολλαριστό άσπρο πουκάμισο. Φοράει τη στολή του πιλότου. «Πιλότος είσαι;» τον ρωτάω κάπως έκπληκτη. Η φωνή μου ακούγεται παράξενα εντυπωσιασμένη. Γνέφει καταφατικά και πηγαίνει στο πλυσταριό, δίπλα στην κουζίνα. «Έτσι ξέρω τον Κόρμπιν», λέει. «Ήμασταν στην ίδια σχολή για πιλότους». Επανέρχεται στην κουζίνα κρατώντας ένα καλάθι με πλυμένα και το ακουμπάει πάνω στον πάγκο. «Είναι καλό παιδί». Το πουκάμισό του είναι ξεκούμπωτο. Έχω καρφωθεί στο στομάχι του. Σταμάτα να καρφώνεσαι στο στομάχι του. Θεέ μου, έχει αυτούς τους απίστευτους κοιλιακούς, που καταλήγουν χαμηλά μέσα στο παντελόνι. Αν είναι δυνατόν, Τέιτ! Καρφώνεσαι στον καβάλο του! Ξεκινάει να κουμπώνει το πουκάμισό του κι εγώ καταβάλλω υπεράνθρωπη προσπάθεια να τραβήξω το

βλέμμα μου από εκεί και να τον κοιτάξω στο πρόσωπο. Δεν μπορώ να ανασυγκροτήσω τη σκέψη μου. Ίσως γιατί μόλις έμαθα ότι είναι πιλότος. Αλλά γιατί κάτι τέτοιο μου έκανε τόση εντύπωση; Δεν μου έκανε καμία εντύπωση το ότι ο Ντίλαν είναι πιλότος. Από την άλλη βέβαια, δεν έμαθα ότι ο Ντίλαν είναι πιλότος ενώ δίπλωνε πλυμένα ρούχα επιδεικνύοντας τους κοιλιακούς του. Ένας τύπος που διπλώνει πλυμένα ρούχα ενώ επιδεικνύει τους κοιλιακούς του, που είναι και πιλότος, είναι πραγματικά κάτι πολύ εντυπωσιακό. Ο Μάιλς είναι πλέον έτοιμος. Φοράει τα παπούτσια του κι εγώ τον παρακολουθώ λες και είμαι στο θέατρο και αυτός είναι ο πρωταγωνιστής. «Είναι ασφαλές;» τον ρωτάω καταφέρνοντας να κάνω μία συγκροτημένη σκέψη. «Πριν από λίγο τα έπινες με τους άλλους και τώρα είσαι έτοιμος να πιλοτάρεις ένα επιβατικό αεροπλάνο;» Ο Μάιλς ανεβάζει το φερμουάρ του μπουφάν του και σηκώνει το σακίδιό του από το πάτωμα. «Εγώ ήπια μόνο νερό απόψε», μου λέει βγαίνοντας από την κουζίνα. «Δεν είμαι και πολύ του ποτού και δεν πίνω με τίποτα τις ημέρες που δουλεύω».

Γελάω και τον ακολουθώ στο καθιστικό. Πηγαίνω προς το τραπέζι να πάρω τα πράγματά μου. «Νομίζω ότι ξεχνάς πώς γνωριστήκαμε», του λέω. «Τη μέρα της μετακόμισης; Στον διάδρομο; Κάποιος αναίσθητος από το πολύ ποτό;» Μου ανοίγει την πόρτα για να βγω. «Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς, Τέιτ», μου λέει. «Εμείς, αν θυμάσαι, γνωριστήκαμε μέσα σε ένα ασανσέρ». Δεν μπορώ να καταλάβω αν κάνει πλάκα, γιατί δεν βλέπω ούτε χαμόγελο ούτε κάποιο παιχνίδισμα στα μάτια του. Κλείνει την πόρτα πίσω μας. Του δίνω πίσω το κλειδί του και κλειδώνει την πόρτα. Πηγαίνω και ανοίγω τη δική μου. «Τέιτ;» Κάνω σχεδόν πως δεν τον ακούω, για να ξαναπεί το όνομά μου. Παρ’ όλα αυτά, γυρίζω και τον κοιτάζω κατάματα κάνοντας την άνετη, λες και αυτός ο άντρας δεν με ταράζει καθόλου. «Εκείνο το βράδυ που με βρήκες στον διάδρομο ήταν μια εξαίρεση. Μια πολύ σπάνια εξαίρεση». Υπάρχει κάτι το ανείπωτο στα μάτια του και ίσως ακόμη και στη φωνή του.

Στέκεται μπροστά στην πόρτα του έτοιμος να κατευθυνθεί προς το ασανσέρ. Περιμένει να δει αν έχω κάτι να προσθέσω. Πρέπει να τον χαιρετήσω. Ίσως πρέπει να του πω να έχει μια καλή πτήση. Αλλά αυτό μπορεί να θεωρείται και γρουσουζιά. Πρέπει απλώς να του πω καληνύχτα. «Μήπως αυτή η εξαίρεση έχει να κάνει με αυτό που συνέβη με τη Ρέιτσελ;» Μπράβο, συγχαρητήρια. Πραγματικά, αυτό επέλεξα να του πω. ΓΙΑΤΙ ξεστόμισα μόλις τώρα αυτή την κουβέντα; Η στάση του σώματός του αλλάζει. Η έκφραση του προσώπου του παγώνει, λες και οι λέξεις μου τον κατακεραύνωσαν. Έχει πάθει πλήρη σύγχυση με αυτό που είπα, γιατί είναι ξεκάθαρο πως δεν θυμάται τίποτε από εκείνη τη νύχτα. Γρήγορα, Τέιτ. Μπάλωσέ το. «Νόμιζες πως ήμουν κάποια Ρέιτσελ», του ξεφουρνίζω προσπαθώντας όσο καλύτερα μπορώ να διαλύσω την αμηχανία. «Οπότε νόμιζα πως ίσως κάτι είχε συμβεί μεταξύ σας και γι’ αυτό εσύ… ξέρεις». Ο Μάιλς παίρνει μια βαθιά εισπνοή, αλλά προσπαθεί να το κρύψει. Χτύπησα φλέβα.

Απ’ ό,τι φαίνεται, η Ρέιτσελ είναι απαγορευμένο θέμα συζήτησης. «Καληνύχτα, Τέιτ», μου λέει γυρίζοντας από την άλλη. Δεν ξέρω τι έγινε μόλις τώρα. Τον έφερα σε δύσκολη θέση; Τον εκνεύρισα; Τον στενοχώρησα; Ό,τι κι αν έκανα, δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η κατάσταση. Αυτή η αμηχανία που πλημμυρίζει τον χώρο ανάμεσα στην πόρτα μου και στην πόρτα του ασανσέρ, όπου στέκεται αυτός. Μπαίνω στο διαμέρισμά μου και κλείνω την πόρτα, αλλά η αμηχανία είναι παντού. Δεν έμεινε μόνο στον διάδρομο.

κεφάλαιο έξι

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

Τρώμε δείπνο όλοι μαζί, αλλά είναι μια άβολη κατάσταση. Η Λίζα και ο μπαμπάς προσπαθούν να μας συμπεριλάβουν στη συζήτηση, όμως κανείς από τους δυο μας δεν έχει διάθεση για κουβέντα. Κοιτάζουμε τα πιάτα μας. Ανακατεύουμε με το πιρούνι το φαγητό μας. Δεν θέλουμε να φάμε. Ο μπαμπάς ρωτάει τη Λίζα αν θέλει να πάνε να κάτσουν λίγο πίσω, στην αυλή. Η Λίζα λέει «ναι».

Η Λίζα ζητάει από τη Ρέιτσελ να με βοηθήσει να μαζέψουμε τα πιάτα. Η Ρέιτσελ λέει «εντάξει». Πηγαίνουμε τα πιάτα στην κουζίνα. Είμαστε σιωπηλοί. Η Ρέιτσελ ακουμπάει στον πάγκο της κουζίνας όσο εγώ γεμίζω το πλυντήριο πιάτων. Με βλέπει να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να την αγνοήσω. Δεν συνειδητοποιεί πως είναι παντού. Είναι σε όλα. Όλα τα πράγματα απλώς έχουν γίνει Ρέιτσελ. Μου έχει γίνει εμμονή. Οι σκέψεις μου δεν είναι πια σκέψεις. Δεν μπορώ να σε ερωτευτώ, Ρέιτσελ. Κοιτάζω τον νεροχύτη. Θέλω να κοιτάξω τη Ρέιτσελ. Εισπνέω τον αέρα. Θέλω να εισπνεύσω τη Ρέιτσελ. Κλείνω τα μάτια μου. Το μόνο που βλέπω είναι η Ρέιτσελ. Πλένω τα χέρια μου. Θέλω να αγγίξω τη Ρέιτσελ. Σκουπίζω τα χέρια μου σε μια πετσέτα, προτού γυρίσω να

την κοιτάξω κατάματα. Τα χέρια της σφίγγουν τον πάγκο της κουζίνας. Τα δικά μου είναι σταυρωμένα στο στήθος μου. «Είναι οι χειρότεροι γονείς στον κόσμο», ψιθυρίζει. Η φωνή της σπάει. Η καρδιά μου σπάει. «Απαισιότατοι», της λέω. Γελάει. Δεν πρέπει να ερωτευτώ το γέλιο σου, Ρέιτσελ. Αναστενάζει. Και αυτό ερωτεύομαι. «Πόσο καιρό βγαίνουν μαζί;» τη ρωτάω. Θα είναι ειλικρινής. Ανασηκώνει τους ώμους της. «Κάνα χρόνο. Ήταν σχέση εξ αποστάσεως, μέχρι που αυτή μας κουβάλησε εδώ για να είναι κοντά του». Νιώθω την καρδιά της μητέρας μου να σπάει. Τον μισούμε.

«Έναν χρόνο;» τη ρωτάω. «Είσαι σίγουρη;» Γνέφει καταφατικά. Δεν ξέρει για τη μητέρα μου. Το βλέπω. «Ρέιτσελ;» Λέω το όνομά της δυνατά, όπως ήθελα να κάνω από το πρώτο δευτερόλεπτο που τη γνώρισα. Συνεχίζει να με κοιτάζει κατάματα. Ξεροκαταπίνει και μετά μου λέει ένα ξέπνοο «Ναι;». Πηγαίνω προς το μέρος της. Το σώμα της αντιδρά. Ορθώνει το ανάστημά της, αλλά όχι πολύ. Αναπνέει πιο βαριά, αλλά όχι πολύ. Τα μάγουλά της γίνονται κόκκινα, αλλά όχι πολύ. Όλα γίνονται στο βαθμό που πρέπει. Τα χέρια μου πιάνουν τη μέση της. Τα μάτια μου ψάχνουν τα δικά της. Δεν μου λένε «όχι», οπότε το κάνω. Όταν τα χείλη μου αγγίξουν τα δικά της είναι τόσα πράγματα μαζί. Είναι καλό και κακό, σωστό και λάθος και

εκδίκηση. Παίρνει μια εισπνοή κλέβοντας μερικές από τις ανάσες μου. Αναπνέω μέσα της, δίνοντάς της μερικές ακόμη. Οι γλώσσες μας ακουμπάνε, οι τύψεις μας πλέκονται και τα δάχτυλά μου γλιστράνε πάνω στα μαλλιά που έφτιαξε ο Θεός μόνο γι’ αυτή. Η νέα μου αγαπημένη γεύση είναι η Ρέιτσελ. Το νέο αγαπημένο μου πράγμα είναι η Ρέιτσελ. Θέλω τη Ρέιτσελ για τα γενέθλιά μου. Θέλω τη Ρέιτσελ για τα Χριστούγεννα. Θέλω τη Ρέιτσελ για την αποφοίτησή μου. Ρέιτσελ, Ρέιτσελ, Ρέιτσελ. Θα σε ερωτευτώ έτσι κι αλλιώς, Ρέιτσελ. Ανοίγει η πίσω πόρτα. Αφήνω τη Ρέιτσελ να φύγει από την αγκαλιά μου. Με αφήνει κι αυτή, αλλά μόνο σωματικά, γιατί την αισθάνομαι να με κρατάει με όλους τους άλλους τρόπους. Παίρνω το βλέμμα μου μακριά της, όμως όλα τριγύρω είναι Ρέιτσελ. Η Λίζα μπαίνει στην κουζίνα. Δείχνει χαρούμενη.

Έχει δίκιο που είναι χαρούμενη. Δεν είναι αυτή που πέθανε. Η Λίζα λέει στη Ρέιτσελ ότι πρέπει να φύγουν. Χαιρετάω και τις δύο, αλλά τα λόγια μου είναι μόνο για τη Ρέιτσελ. Το ξέρει. Τελειώνω τα πιάτα. Λέω στον πατέρα μου πως η Λίζα ήταν μια χαρά. Δεν του λέω ακόμη πως τον μισώ. Μπορεί και να μην του το πω ποτέ. Δεν ξέρω σε τι θα ωφελούσε να μάθει πως δεν τον βλέπω πια όπως παλιά. Τώρα είναι απλώς… φυσιολογικός. Ανθρώπινος. Ίσως αυτό είναι το μονοπάτι που πρέπει να διανύσεις προτού γίνεις άντρας, να συνειδητοποιήσεις πως ο πατέρας σου δεν έχει καταλάβει το νόημα της ζωής περισσότερο από εσένα. Πηγαίνω στο δωμάτιό μου. Παίρνω το κινητό μου και στέλνω μήνυμα στη Ρέιτσελ.

Εγώ: Τι θα κάνουμε για αύριο βράδυ;

Ρέιτσελ: Θα τους πούμε ψέματα; Εγώ: Μπορείς να συναντηθούμε στις επτά; Ρέιτσελ: Ναι. Εγώ: Ρέιτσελ; Ρέιτσελ: Ναι; Εγώ: Καληνύχτα. Ρέιτσελ: Καληνύχτα, Μάιλς.

Κλείνω το κινητό μου, γιατί θέλω να είναι αυτό το τελευταίο μήνυμα για απόψε. Κλείνω τα μάτια μου. Σε ερωτεύομαι, Ρέιτσελ…

κεφάλαιο επτά

ΤΕΪΤ

Έχουν περάσει δύο εβδομάδες από την τελευταία φορά που είδα τον Μάιλς, αλλά μόνο δύο δευτερόλεπτα από την τελευταία φορά που τον σκέφτηκα. Φαίνεται ότι δουλεύει τόσο όσο κι ο Κόρμπιν και, παρόλο που είναι ωραία να έχω πού και πού το διαμέρισμα όλο για μένα, είναι επίσης ωραία όταν ο Κόρμπιν δεν δουλεύει κι έχω κάποιον να μιλήσω. Θα έλεγα πως είναι ωραία όταν και οι δύο, και ο Μάιλς και ο Κόρμπιν, δεν δουλεύουν, αλλά αυτό δεν έχει συμβεί από τότε που μένω εγώ εδώ. Μέχρι τώρα. «Ο μπαμπάς του δουλεύει και ο Μάιλς έχει ρεπό μέχρι τη Δευτέρα», μου λέει ο Κόρμπιν. Δεν είχα ιδέα πως είχε καλέσει τον Μάιλς να έρθει μαζί μας στο πατρικό μας για τη Μέρα των Ευχαριστιών. Δηλαδή

δεν είχα ιδέα μέχρι μόλις τώρα. Ο Κόρμπιν χτυπάει την πόρτα στο διαμέρισμα του Μάιλς και μου λέει: «Δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει». Είμαι σίγουρη ότι γνέφω συγκαταβατικά ακούγοντας αυτές τις κουβέντες, αλλά κάνω μεταβολή και πηγαίνω προς το ασανσέρ. Φοβάμαι πως, όταν ο Μάιλς ανοίξει την πόρτα, ο ενθουσιασμός μου για το γεγονός ότι έρχεται μαζί μας θα είναι εμφανέστατος. Είμαι ήδη χωμένη μέσα στο ασανσέρ όταν έρχονται και οι δύο μαζί. Ο Μάιλς με βλέπει και το μόνο που εισπράττω από αυτόν είναι ένα νεύμα. Την τελευταία φορά που του μίλησα προκάλεσα πολλή αμηχανία ανάμεσά μας, έτσι τώρα δεν λέω κουβέντα. Επίσης προσπαθώ να μην τον κοιτάζω έντονα, αλλά είναι απίστευτα δύσκολο να εστιάσω την προσοχή μου σε οτιδήποτε άλλο. Είναι ντυμένος με απλά καθημερινά ρούχα, ένα τζιν, ένα κοντομάνικο μπλουζάκι κι ένα κασκέτο του μπέιζμπολ. Νομίζω πως αυτός είναι κι ο λόγος που δεν μπορώ να τραβήξω το βλέμμα μου από πάνω του, γιατί πάντα μου άρεσαν οι τύποι που δεν προσπαθούν ιδιαίτερα να αρέσουν. Τα μάτια μου φεύγουν από τα ρούχα του και συναντούν το έντονο βλέμμα του. Δεν ξέρω τι να κάνω – να χαμογελάσω αμήχανα ή να κοιτάξω αλλού; – οπότε αποφασίζω να αντιγράψω την επόμενη κίνησή του. Έτσι, περιμένω να τραβήξει το βλέμμα του πρώτος αυτός.

Δεν το κάνει. Συνεχίζει να με κοιτάζει σιωπηλά για την υπόλοιπη διαδρομή του ασανσέρ, κι έτσι πεισματικά κάνω κι εγώ το ίδιο. Όταν επιτέλους φτάνουμε στο ισόγειο, ανακουφίζομαι που βγαίνει πρώτος έξω, γιατί έτσι μπορώ να πάρω μια βαθιά ανάσα, δεδομένου ότι δεν είχα αναπνεύσει τα τελευταία εξήντα δευτερόλεπτα. «Για πού το βάλατε εσείς οι τρεις;» ρωτάει ο Καπ με το που βγαίνουμε από το ασανσέρ. «Στο πατρικό μας, στο Σαν Ντιέγκο», λέει ο Κόρμπιν. «Εσύ έχεις σχέδια για τη Μέρα των Ευχαριστιών;» «Εκείνη τη μέρα θα έχει πολλή δουλειά με τις πτήσεις», λέει ο Καπ. «Υποθέτω πως θα είμαι εδώ και θα δουλεύω». Μου κλείνει το μάτι και του το κλείνω κι εγώ, πριν στρέψει την προσοχή του στον Μάιλς. «Κι εσύ, μικρέ; Θα πας κι εσύ στο σπίτι σου;» Ο Μάιλς, χωρίς να μιλήσει, κοιτάζει τον Καπ με τον ίδιο τρόπο που με κοίταζε στο ασανσέρ. Αυτό με απογοητεύει τρομερά, γιατί είχα μια μικρή ελπίδα ότι ο Μάιλς με κοίταζε έτσι, έντονα, γιατί νιώθει για μένα την ίδια έλξη που νιώθω κι εγώ γι’ αυτόν όταν είναι κοντά μου. Αλλά τώρα, βλέποντας πώς κοιτάζει τον Καπ, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι, όταν ο Μάιλς κοιτάζει κάποιον απροκάλυπτα έντονα, δεν σημαίνει ότι νιώθει και έλξη γι’ αυτόν. Προφανώς ο Μάιλς κοιτάζει τους πάντες με αυτό τον τρόπο. Ακολουθούν πέντε ιδιαιτέρως αμήχανα και βουβά δευτερόλεπτα, κατά τα οποία

δεν μιλάει κανείς τους. Ίσως ο Μάιλς να μην γουστάρει να τον αποκαλούν «μικρό». «Να έχεις μια καλή Μέρα των Ευχαριστιών, Καπ», λέει ο Μάιλς μέσα από τα δόντια του, χωρίς να μπει καν στον κόπο να απαντήσει στην ερώτηση του Καπ. Κάνει μεταβολή και προχωράει προς τα έξω με τον Κόρμπιν. Κοιτάζω τον Καπ και ανασηκώνω τους ώμους μου. «Ευχήσου μου καλή τύχη», του λέω σιγανά. «Φαίνεται πως ο κύριος Άρτσερ είναι μια ακόμη φορά στις κακές του». Ο Καπ χαμογελάει. «Μπααα», μου λέει πηγαίνοντας προς την καρέκλα του. «Απλώς κάποιοι άνθρωποι δεν γουστάρουν τις ερωτήσεις. Αυτό είναι όλο». Και λέγοντας αυτά κάθεται στην καρέκλα του. Σηκώνει το χέρι του και βάζοντάς το δίπλα στον κρόταφό του μου απευθύνει έναν επίσημο χαιρετισμό. Το ίδιο κάνω κι εγώ προτού κατευθυνθώ προς την έξοδο. Δεν ξέρω αν ο Καπ δικαιολογεί την ανάγωγη συμπεριφορά του Μάιλς γιατί τον συμπαθεί ή αν δικαιολογεί τους πάντες. «Μπορώ να οδηγήσω εγώ αν θες», λέει ο Μάιλς στον

Κόρμπιν μόλις φτάνουμε στο αυτοκίνητο. «Ξέρω ότι δεν κοιμήθηκες χθες το βράδυ. Οδηγείς εσύ αύριο». Ο Κόρμπιν συμφωνεί και ο Μάιλς ανοίγει την πίσω πόρτα από τη μεριά του οδηγού. Μπαίνω στο πίσω κάθισμα και προσπαθώ να αποφασίσω πού να καθίσω. Δεν ξέρω αν πρέπει να καθίσω ακριβώς πίσω από τον Μάιλς, στη μέση ή πίσω από τον Κόρμπιν. Όπου και να κάτσω, θα τον νιώθω. Είναι παντού. Τα πάντα είναι Μάιλς. Έτσι γίνεται όταν κάποιος αρχίζει να νιώθει έλξη για κάποιον άλλο. Στην αρχή δεν είναι πουθενά και ξαφνικά είναι παντού, είτε το θες είτε όχι. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν εγώ βρίσκομαι κάπου για τον Μάιλς, αλλά αυτή η σκέψη δεν κρατάει για πολύ. Μπορώ να καταλάβω αν ένας τύπος με γουστάρει, και ο Μάιλς δεν ανήκει σίγουρα σε αυτή την κατηγορία. Γι’ αυτό πρέπει να βρω πώς θα σταματήσω να αισθάνομαι αυτό που αισθάνομαι όταν είμαι κοντά του. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή είναι μια ανόητη καψούρα για κάποιον, όταν μετά βίας προλαβαίνω να συγκεντρωθώ στη δουλειά και στις σπουδές μου ταυτόχρονα. Βγάζω ένα βιβλίο από την τσάντα μου κι αρχίζω να διαβάζω. Ο Μάιλς ανοίγει το ραδιόφωνο κι ο Κόρμπιν ρίχνει πίσω το κάθισμά του και βάζει τα πόδια του πάνω στο

ταμπλό. «Μην με ξυπνήσετε μέχρι να φτάσουμε», κατεβάζοντας το κασκέτο του μέχρι τα μάτια.

λέει

Ρίχνω μια ματιά στον Μάιλς, που φτιάχνει τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Γυρίζει πίσω για να κάνει όπισθεν και τα μάτια του συναντούν φευγαλέα τα δικά μου. «Είσαι άνετα;» με ρωτάει. Γυρίζει ξανά μπροστά, προτού προλάβω να του απαντήσω, βάζει μπρος και στη συνέχεια με κοιτάζει από τον καθρέφτη. «Αμέ», του λέω. Και φροντίζω να σκάσω ένα χαμόγελο. Δεν θέλω να νομίζει πως έχω συγχυστεί που έρχεται μαζί μας, αλλά μου είναι δύσκολο να μην φαίνομαι συγκρατημένη όταν είμαι κοντά του, καθώς κάνω υπεράνθρωπη προσπάθεια για να είμαι. Αυτός κοιτάζει ευθεία μπροστά του κι εγώ κοιτάζω το βιβλίο μου. Περνάνε τριάντα λεπτά και η κίνηση του αυτοκινήτου, συν την προσπάθειά μου να διαβάσω, μου φέρνουν ζαλάδα. Αφήνω δίπλα μου το βιβλίο και βολεύομαι στο πίσω κάθισμα. Ρίχνω πίσω το κεφάλι μου και βάζω τα πόδια μου στην κονσόλα, ανάμεσα στον Μάιλς και στον Κόρμπιν. Μου ρίχνει μια ματιά από τον καθρέφτη και νιώθω τα μάτια του

σαν να είναι χέρια που διατρέχουν κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Με κοιτάζει για δύο δευτερόλεπτα περίπου και στη συνέχεια ξανακοιτάζει τον δρόμο. Μου τη δίνει αυτό. Δεν έχω ιδέα τι γίνεται μέσα στο κεφάλι του. Δεν χαμογελάει ποτέ. Δεν γελάει ποτέ. Δεν φλερτάρει. Το πρόσωπό του είναι λες και υπάρχει ένα σιδηρούν προσωπείο ανάμεσα στις εκφράσεις του και στον υπόλοιπο κόσμο. Είχα πάντα αδυναμία στους ήσυχους τύπους. Κυρίως γιατί οι περισσότεροι άντρες μιλάνε πάρα πολύ και είναι ανυπόφορο να πρέπει να ανεχτείς και την παραμικρή τους σκέψη. Παρ’ όλα αυτά, ο Μάιλς με κάνει να εύχομαι να ήταν το αντίθετο του ήσυχου τύπου. Θέλω να ξέρω κάθε σκέψη που περνάει από το μυαλό του. Κυρίως ποια σκέψη κρύβεται αυτή ακριβώς τη στιγμή πίσω από αυτή την ακλόνητη στωική έκφρασή του. Συνεχίζω να τον κοιτάζω έντονα από τον καθρέφτη, προσπαθώντας να τον καταλάβω, όταν μου ξαναρίχνει μια ματιά. Αμήχανη που με έπιασε να τον καρφώνω, κοιτάζω το τηλέφωνό μου. Αλλά αυτός ο καταραμένος καθρέφτης είναι σαν μαγνήτης και τραβάει τα μάτια μου χωρίς σταματημό. Τη στιγμή που κοιτάζω ξανά στον καθρέφτη, κοιτάζει κι αυτός.

Ξανακοιτάζω προς τα κάτω. Γαμώτο. Αυτό το ταξίδι είναι από τα πιο μακρινά ταξίδια που έχω κάνει σε όλη μου τη ζωή. Αντέχω τρία λεπτά και μετά κοιτάζω ξανά. Γαμώτο. Το ίδιο κάνει κι αυτός. Χαμογελάω, καθώς με διασκεδάζει αυτό το παιχνίδι που παίζουμε. Χαμογελάει κι αυτός. Χαμογελάει. Και. Αυτός. Ο Μάιλς κοιτάζει ξανά τον δρόμο, όμως παραμένει χαμογελαστός για μερικά δευτερόλεπτα. Το ξέρω γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάζω το χαμόγελό του. Θέλω να το φωτογραφίσω προτού εξαφανιστεί ξανά, αλλά αυτό θα ήταν περίεργο. Κατεβάζει το χέρι του να το ξεκουράσει στην κονσόλα, αλλά τα πόδια μου είναι μες στη μέση. Ανασηκώνομαι στο

κάθισμα. «Συγγνώμη», του λέω καθώς πάω να τα τραβήξω. Τα δάχτυλά του τυλίγονται γύρω από το ξυπόλυτο πόδι μου και με σταματάνε. «Μια χαρά είναι εδώ», μου λέει. Το χέρι του συνεχίζει να κρατάει το πόδι μου. Το κοιτάζω έντονα. Αν είναι δυνατόν! Ο αντίχειράς του μόλις κουνήθηκε! Ηθελημένα κουνήθηκε κι άρχισε να χαϊδεύει το πλαϊνό μέρος του ποδιού μου. Σφίγγω τα μπούτια μου, η ανάσα μου σταματάει στα πνευμόνια μου και τα πόδια μου τσιτώνουν, γιατί το χέρι του μόλις χάιδεψε το πόδι μου, πριν απομακρυνθεί. Πρέπει να δαγκώσω το εσωτερικό μέρος από το μάγουλό μου για να μην χαμογελάσω. Νομίζω ότι σου αρέσω, Μάιλς.

Με το που φτάνουμε στο σπίτι των γονιών μου, ο πατέρας μου στρώνει τον Κόρμπιν και τον Μάιλς στη δουλειά, για να

κρεμάσουν τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Πηγαίνω τα πράγματά μας στο σπίτι και δίνω στον Κόρμπιν και στον Μάιλς το δωμάτιό μου, αφού είναι το μόνο που έχει δύο κρεβάτια. Εγώ παίρνω το παλιό δωμάτιο του Κόρμπιν και στη συνέχεια πηγαίνω στην κουζίνα να βοηθήσω τη μαμά μου να τελειώσει τις προετοιμασίες για το δείπνο. Στο σπίτι μας ποτέ δεν γινόταν μεγάλη γιορτή τη Μέρα των Ευχαριστιών. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου δεν ήθελαν να διαλέξουν μία από τις δύο οικογένειες και συν τοις άλλοις ο μπαμπάς μου δεν ήταν σχεδόν ποτέ σπίτι αυτή τη μέρα, καθώς οι μέρες με την περισσότερη δουλειά για τους πιλότους είναι οι γιορτές. Έτσι, η μαμά μου αποφάσισε πως η Μέρα των Ευχαριστιών είναι μόνο για την πολύ στενή οικογένεια, οπότε κάθε χρόνο τέτοια μέρα ήμασταν μόνο εγώ, ο Κόρμπιν, η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου, όποτε ήταν στο σπίτι. Την προηγούμενη χρονιά ήμασταν μόνο η μαμά κι εγώ, καθώς κι ο μπαμπάς κι ο Κόρμπιν δούλευαν. Φέτος είμαστε όλοι μας εδώ. Και ο Μάιλς. Είναι περίεργο που αυτός είναι εδώ μαζί μας. Η μαμά έδειξε πως χάρηκε που τον γνώρισε, οπότε δεν νομίζω να την ενόχλησε η παρουσία του. Ο μπαμπάς μου αγαπάει όλο τον κόσμο και επιπλέον είναι καταχαρούμενος που έχει βοήθεια για τα χριστουγεννιάτικα φώτα, οπότε η παρουσία ενός τρίτου

ατόμου δεν τον ενοχλεί καθόλου. Η μητέρα μου μου δίνει το κατσαρολάκι με τα σφιχτά αυγά, για να τα καθαρίσω, να τα κόψω στη μέση και να τα βάλω στην πιατέλα. Σκύβει στη νησίδα της κουζίνας και ακουμπάει το σαγόνι της στα χέρια της. «Αυτός ο Μάιλς είναι κούκλος», μου λέει ανασηκώνοντας το φρύδι της. Αφήστε με να σας εξηγήσω κάτι για τη μητέρα μου. Είναι τέλεια μαμά. Πραγματικά τέλεια μαμά. Αλλά ποτέ δεν ένιωθα άνετα να της μιλάω για τα αγόρια. Αυτό ξεκίνησε όταν μου ήρθε πρώτη φορά περίοδος, στα δώδεκα. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη που τηλεφώνησε σε τρεις φίλες της, για να τους το ανακοινώσει, πριν καν μου εξηγήσει τι ήταν αυτό που μου συνέβαινε. Έτσι έμαθα πολύ νωρίς ότι τα μυστικά δεν είναι μυστικά αν φτάσουν στα αυτιά της. «Δεν είναι κι άσχημος», της λέω, ψέματα. Της λέω ψέματα εντελώς, γιατί ο Μάιλς όντως είναι κούκλος. Τα καστανόξανθα μαλλιά του, σε συνδυασμό με αυτά τα γοητευτικά γαλάζια μάτια, οι φαρδιοί του ώμοι, η πάντα υπέροχη μυρωδιά του, λες και μόλις έχει βγει από το μπάνιο… Θεέ μου. Ποια, στο διάολο, είμαι αυτή τη στιγμή; «Έχει κάποιο κορίτσι;»

Ανασηκώνω τους ώμους. «Πραγματικά δεν ξέρω, μαμά». Πηγαίνω το κατσαρολάκι στον νεροχύτη κι αφήνω να τρέξει κρύο νερό πάνω στα αυγά, για να χαλαρώσουν τα τσόφλια. «Πώς φαίνεται στον μπαμπά η σύνταξη;» ρωτάω, σε μια προσπάθεια να αλλάξω θέμα. Η μητέρα μου χαμογελάει. Χαμογελάει σαν να ξέρει και αυτό μου τη δίνει. Ποτέ δεν χρειάζεται να της πω κάτι, γιατί είναι η μαμά μου και το ξέρει ήδη. Κοκκινίζω και γυρίζω από την άλλη, για να τελειώσω το καθάρισμα αυτών των κωλοαυγών.

κεφάλαιο οκτώ

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

«Θα πάω στον Ίαν απόψε», του λέω. Τον πατέρα μου δεν τον νοιάζει. Θα βγει έξω με τη Λίζα. Το μυαλό του είναι στη Λίζα. Το παν γι’ αυτόν είναι η Λίζα. Το παν γι’ αυτόν ήταν κάποτε η Κάρολ. Μερικές φορές το παν ήταν η Κάρολ κι ο Μάιλς. Τώρα το παν είναι η Λίζα. Δεν πειράζει, γιατί κάποτε και για μένα το παν ήταν αυτός κι η Κάρολ.

Όχι πια. Της στέλνω μήνυμα, για να δω αν μπορεί να με συναντήσει κάπου. Μου λέει πως η Λίζα μόλις έφυγε, για να έρθει στο σπίτι μας. Μου λέει πως μπορώ να πάω στο σπίτι της να την πάρω. Όταν φτάνω εκεί, δεν ξέρω αν πρέπει να βγω από το αυτοκίνητο. Δεν ξέρω αν θέλει να το κάνω αυτό. Το κάνω. Φτάνω μέχρι την πόρτα της και χτυπάω. Δεν ξέρω τι να πω όταν ανοίξει την πόρτα. Ένα μέρος του εαυτού μου θέλει να της ζητήσει συγγνώμη, να της πει ότι δεν έπρεπε να τη φιλήσω. Ένα άλλο μέρος του θέλει να της κάνει ένα εκατομμύριο ερωτήσεις, μέχρι να μάθει τα πάντα γι’ αυτή. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του θέλει να τη φιλήσει ξανά, κυρίως τώρα, που άνοιξε την πόρτα και στέκεται ακριβώς μπροστά μου. «Θες να έρθεις για λίγο μέσα;» με ρωτάει. «Δεν θα γυρίσει σε λιγότερο από δυο ώρες, τουλάχιστον». Γνέφω καταφατικά. Αναρωτιέμαι αν της αρέσει ο τρόπος που της γνέφω όσο μου αρέσει ο δικός της.

Κλείνει την πόρτα πίσω μας κι εγώ επεξεργάζομαι τον χώρο. Το διαμέρισμά τους είναι μικρό. Δεν έχω ζήσει ποτέ σε τόσο μικρό σπίτι. Νομίζω πως μου αρέσει. Όσο πιο μικρό είναι το σπίτι τόσο περισσότερο αναγκάζονται στην οικογένεια να αγαπάνε ο ένας τον άλλο. Δεν έχουν επιπλέον χώρο ώστε να μην αγαπιούνται. Με κάνει να εύχομαι να πάμε σε μικρότερο σπίτι ο μπαμπάς μου κι εγώ. Σε ένα μέρος όπου θα αναγκαζόμασταν να επικοινωνούμε. Σε ένα μέρος όπου θα σταματούσαμε να υποκρινόμαστε πως η μητέρα μου αφότου πέθανε δεν άφησε ένα τεράστιο κενό στο σπίτι. Η Ρέιτσελ πηγαίνει στην κουζίνα. Με ρωτάει αν θέλω κάτι να πιω. Την ακολουθώ και τη ρωτάω τι έχει για να πιω. Μου λέει πως έχει σχεδόν τα πάντα εκτός από γάλα, τσάι, αναψυκτικό, καφέ, χυμό και αλκοόλ. «Ελπίζω να σου αρέσει το νερό», μου λέει και γελάει. Γελάω μαζί της. «Το νερό είναι τέλειο. Έτσι κι αλλιώς, θα ήταν η πρώτη μου επιλογή». Φέρνει στον καθένα μας από ένα ποτήρι νερό. Ακουμπάμε στον πάγκο της κουζίνας. Κοιταζόμαστε έντονα.

Δεν έπρεπε να τη φιλήσω χθες βράδυ. «Δεν έπρεπε να σε φιλήσω, Ρέιτσελ». «Δεν έπρεπε να σε αφήσω», μου λέει. Κοιταζόμαστε έντονα λίγο ακόμη. Αναρωτιέμαι αν θα με άφηνε να την ξαναφιλήσω. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να φύγω. «Θα είναι εύκολο να το σταματήσουμε αυτό», της λέω. Λέω ψέματα. «Όχι, δεν θα είναι», μου λέει. Λέει την αλήθεια. «Λες να παντρευτούν;» Κάνει ένα νεύμα. Για κάποιον λόγο αυτό της το νεύμα δεν μου αρέσει, όχι όπως τα άλλα. Δεν μου αρέσει η ερώτηση στην οποία απαντά με αυτό το νεύμα. «Μάιλς;» Κοιτάζει τα πόδια της. Λέει το όνομά μου λες και είναι ένα όπλο που ρίχνει μια προειδοποιητική βολή και εγώ πρέπει να φύγω τρέχοντας. Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ.

«Τι;» «Έχουμε νοικιάσει αυτό το διαμέρισμα μόνο για έναν μήνα. Την άκουσα χθες που μιλούσε στο τηλέφωνο μαζί του». Με κοιτάζει ξανά. «Σε δύο εβδομάδες θα μετακομίσουμε στο σπίτι σας». Σκοντάφτω στο εμπόδιο. Θα έρθει να μείνει μαζί μου. Θα μετακομίσει στο σπίτι μου. Η μητέρα της θα γεμίσει όλους τους άδειους χώρους της μητέρας μου. Κλείνω τα μάτια μου. Ακόμη βλέπω τη Ρέιτσελ. Ανοίγω τα μάτια μου. Κοιτάζω έντονα τη Ρέιτσελ. Γυρίζω και σφίγγω με τα χέρια μου τον πάγκο της κουζίνας. Αφήνω το κεφάλι μου να πέσει ανάμεσα στους ώμους μου. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν θέλω να μου αρέσει. Δεν θέλω να σε ερωτευτώ, Ρέιτσελ. Δεν είμαι χαζός, ξέρω πώς δουλεύει ο πόθος.

Ο πόθος θέλει αυτό που δεν μπορεί να έχει. Ο πόθος θέλει να έχω τη Ρέιτσελ. Η λογική θέλει να φύγει μακριά η Ρέιτσελ. Διαλέγω την πλευρά της λογικής και γυρίζω προς τη μεριά της Ρέιτσελ ξανά. «Δεν θα μας βγάλει πουθενά αυτό», της λέω. «Αυτό μ’ εμάς. Δεν θα έχει καλή κατάληξη». «Το ξέρω», ψιθυρίζει. «Πώς θα το σταματήσουμε;» τη ρωτάω. Με κοιτάζει ελπίζοντας πως θα απαντήσω εγώ στην ίδια μου την ερώτηση. Δεν μπορώ. Σιωπή. Σιωπή. Σιωπή. ΔΥΝΑΤΗ, ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ. Θέλω να καλύψω τα αυτιά μου με τα χέρια μου.

Θέλω να καλύψω την καρδιά μου με μια πανοπλία. Δεν σε ξέρω καν, Ρέιτσελ. «Καλύτερα να φύγω», λέω. Μου λέει «εντάξει». «Δεν μπορώ», ψιθυρίζω. Μου λέει «εντάξει». Κοιταζόμαστε έντονα. Ίσως, αν την κοιτάξω έντονα για πολύ, να βαρεθώ να την κοιτάζω. Θέλω να τη γευτώ ξανά. Ίσως, αν τη γευτώ πολύ, να βαρεθώ να τη γεύομαι. Δεν περιμένει να πάω εγώ κοντά της. Συναντιόμαστε στη μέση. Πιάνω το πρόσωπό της, πιάνει τα χέρια μου και, όταν τα στόματά μας ενώνονται, ενώνονται κι οι ενοχές μας. Λέμε ψέματα στους εαυτούς μας. Λέμε στους εαυτούς μας πως το ελέγχουμε… τη στιγμή που δεν το ελέγχουμε καθόλου. Το δέρμα μου νιώθει πιο όμορφα όταν το ακουμπάει. Τα

μαλλιά μου νιώθουν καλύτερα όταν μου τα χαϊδεύουν τα χέρια της. Το στόμα μου νιώθει καλύτερα όταν η γλώσσα της είναι μέσα του. Μακάρι να μπορούσαμε να αναπνεύσουμε έτσι. Να μπορούσαμε να ζήσουμε έτσι. Η ζωή θα φαινόταν πιο όμορφη με αυτήν, έτσι. Η πλάτη της ακουμπάει τώρα στο ψυγείο. Τα χέρια μου είναι δίπλα από το κεφάλι της. Αποτραβιέμαι και την κοιτάζω. «Θέλω να σου κάνω ένα εκατομμύριο ερωτήσεις», της λέω. Χαμογελάει. «Τότε πρέπει να ξεκινήσεις αμέσως». «Πού θα πας για σπουδές;» «Στο Μίσιγκαν», μου λέει. «Εσύ;» «Θα μείνω εδώ για το πρώτο πτυχίο και μετά μαζί με τον καλύτερό μου φίλο, τον Ίαν, θα πάμε σε σχολή για πιλότους. Θέλω να γίνω πιλότος. Εσύ τι θες να γίνεις;» «Ευτυχισμένη», μου λέει με ένα χαμόγελο.

Είναι η τέλεια απάντηση. «Πότε είναι τα γενέθλιά σου;» τη ρωτάω. «3 Ιανουαρίου», μου λέει. «Θα γίνω δεκαοκτώ. Τα δικά σου;» «Αύριο», της λέω. «Θα γίνω δεκαοκτώ». Δεν πιστεύει πως τα γενέθλιά μου είναι αύριο, οπότε της δείχνω την ταυτότητά μου. Μου εύχεται προκαταβολικά «χρόνια πολλά». Με φιλάει ξανά. «Τι θα γίνει αν παντρευτούν;» τη ρωτάω. «Ποτέ δεν θα εγκρίνουν μια σχέση μεταξύ μας, ακόμη κι αν δεν παντρευτούν». Έχει δίκιο. Θα ήταν πολύ δύσκολο να το εξηγήσουν στους φίλους τους. Δύσκολο να το εξηγήσουν στην υπόλοιπη οικογένεια. «Τότε ποιο το νόημα να το συνεχίσουμε όλο αυτό, αν ξέρουμε ότι δεν θα έχει καλό τέλος;» τη ρωτάω. «Γιατί δεν ξέρουμε πώς να το σταματήσουμε». Έχει δίκιο. «Πηγαίνεις στο Μίσιγκαν σε επτά μήνες κι εγώ θα

παραμείνω εδώ, στο Σαν Φρανσίσκο. Μπορεί αυτή να είναι η λύση μας». Κουνάει το κεφάλι της. «Επτά μήνες;» Γνέφω καταφατικά. Ακουμπάω με τα δάχτυλά μου τα χείλη της, γιατί είναι το είδος των χειλιών που πρέπει κανείς να εκτιμάει ακόμη κι όταν δεν τα φιλάει. «Θα το κάνουμε αυτό για επτά μήνες. Δεν θα το πούμε σε κανέναν. Και μετά…» Σταματάω να μιλάω, γιατί δεν ξέρω πώς να πω «Σταματάμε». «Και μετά σταματάμε», ψιθυρίζει. «Και μετά σταματάμε», συμφωνώ κι εγώ. Κουνάει το κεφάλι της και νομίζω πως ήδη ακούω την αντίστροφη μέτρηση να ξεκινάει. Τη φιλάω και είναι πολύ καλύτερα τώρα, που έχουμε ένα σχέδιο. «Το ’χουμε, Ρέιτσελ». Συμφωνεί χαμογελώντας.

«Το ’χουμε, Μάιλς». Προσφέρω στο στόμα της την εκτίμηση που του αξίζει. Θα σε ερωτευτώ για επτά μήνες, Ρέιτσελ.

κεφάλαιο εννιά

ΤΕΪΤ

«Προϊσταμένη!» φωνάζει ο Κόρμπιν. Μπαίνει στην κουζίνα και τον ακολουθεί ο Μάιλς. Ο Κόρμπιν κάνει στο πλάι και δείχνει τον Μάιλς. Το χέρι του είναι γεμάτο αίματα, που στάζουν παντού. Ο Μάιλς με κοιτάζει λες και θα έπρεπε να ξέρω τι να κάνω. Εδώ δεν είναι τα επείγοντα. Είναι η κουζίνα της μαμάς μου. «Θα μπορούσα να έχω λίγη βοήθεια;» λέει ο Μάιλς ενώ σφίγγει δυνατά τον καρπό του. Το αίμα στάζει σε όλο το πάτωμα. «Μαμά!» βοηθειών;»

φωνάζω. «Πού είναι το

κουτί πρώτων

Ανοίγω διάφορα ντουλάπια προσπαθώντας να το βρω.

«Στο κάτω μπάνιο. Κάτω από τον νιπτήρα», μου φωνάζει. Κατευθύνομαι προς το μπάνιο κι ο Μάιλς με ακολουθεί. Ανοίγω το ντουλάπι και βγάζω το κουτί. Κατεβάζω το καπάκι της λεκάνης, βάζω τον Μάιλς να καθίσει εκεί, εγώ κάθομαι στην άκρη της μπανιέρας και πιάνω να δω το χέρι του. «Τι έκανες;» Αρχίζω να το καθαρίζω και εξετάζω το κόψιμο. Είναι βαθύ, ακριβώς στη μέση της παλάμης του. «Κράτησα με δύναμη τη σκάλα, που έπεφτε». Κουνάω το κεφάλι μου αποδοκιμαστικά. «Έπρεπε απλώς να την αφήσεις να πέσει». «Δεν μπορούσα», μου λέει. «Ήταν ο Κόρμπιν πάνω». Τον κοιτάζω. Με παρατηρεί με αυτά τα έντονα γαλάζια μάτια του. Κοιτάζω ξανά το χέρι του. «Χρειάζεσαι ράμματα». «Είσαι σίγουρη;» «Ναι», του λέω. «Μπορώ να σε πάω στα επείγοντα». «Δεν μπορείς να μου το ράψεις εδώ;»

Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά. «Δεν έχω τα απαραίτητα. Χρειάζομαι ράμματα. Είναι αρκετά βαθύ». Με το άλλο του χέρι σκαλίζει μέσα στο κουτί πρώτων βοηθειών. Βγάζει ένα καρουλάκι με κλωστή και μου το δίνει. «Βάλε τα δυνατά σου». «Δεν είναι σαν να ράβεις κάνα κουμπί, Μάιλς». «Δεν πρόκειται να περάσω όλη μου τη μέρα στα επείγοντα για ένα κόψιμο. Απλώς κάνε ό,τι μπορείς. Θα είμαι μια χαρά». Ούτε εγώ θέλω να περάσει όλη του τη μέρα στα επείγοντα. Γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν θα είναι εδώ. «Αν το χέρι σου μολυνθεί και πεθάνεις, αποποιούμαι κάθε μερίδιο ευθύνης». «Αν το χέρι μου μολυνθεί και πεθάνω, θα παραείμαι πεθαμένος για να σε κατηγορήσω». «Σωστό κι αυτό», του λέω. Καθαρίζω ξανά την πληγή του, μετά παίρνω ό,τι υλικά θα χρειαστώ και τα ακουμπάω στον πάγκο. Δεν έχω καλή γωνία για να δουλέψω έτσι όπως καθόμαστε, οπότε σηκώνομαι όρθια και στηρίζω το πόδι μου στην άκρη του νιπτήρα. Βάζω

το χέρι του πάνω στο πόδι μου. Βάζω το χέρι του πάνω στο πόδι μου. Διάολε. Δεν πρόκειται να γίνει δουλειά με το χέρι του απλωμένο έτσι πάνω στο πόδι μου. Αν θέλω να μην τρέμουν τα χέρια μου, θα πρέπει να μας αλλάξω θέσεις. «Δεν γίνεται έτσι», του λέω κοιτάζοντάς τον κατάματα. Παίρνω το χέρι του, το ακουμπάω στον πάγκο κι εγώ στέκομαι ακριβώς μπροστά του. Πριν ήταν πιο βολικά, αλλά δεν θα άντεχα να ακουμπάει το πόδι μου όσο έκανα αυτή τη δουλειά. «Θα πονέσει», τον προειδοποιώ. Γελάει σαν να ξέρει πραγματικά τι είναι πόνος και ότι κάτι τέτοιο δεν είναι πόνος γι’ αυτόν. Διαπερνάω το δέρμα του με τη βελόνα και δεν κουνιέται ούτε ελάχιστα. Δεν βγάζει τον παραμικρό ήχο. Με παρακολουθεί που δουλεύω σιωπηλά. Κάθε λίγο και λιγάκι παίρνει το βλέμμα του από το χέρι μου και κοιτάζει το πρόσωπό μου. Δεν μιλάμε, όπως πάντα άλλωστε.

Προσπαθώ να τον αγνοώ. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο χέρι του και στην πληγή του, που πρέπει οπωσδήποτε να κλείσει, αλλά τα πρόσωπά μας είναι πολύ κοντά και αισθάνομαι την ανάσα του στο μάγουλό μου κάθε φορά που εκπνέει. Και αρχίζει να εκπνέει έντονα. «Θα σου μείνει σημάδι», του λέω ψιθυριστά. Αναρωτιέμαι πού πήγε η υπόλοιπη φωνή μου. Βάζω μέσα τη βελόνα για τέταρτη φορά. Ξέρω ότι πονάει αλλά δεν το δείχνει. Κάθε φορά που του τρυπάω το δέρμα, πιέζομαι να μην κάνω εγώ γκριμάτσα πόνου αντί γι’ αυτόν. Θα έπρεπε να έχω όλη μου την προσοχή στραμμένη στο τραύμα του, αλλά το μόνο που αισθάνομαι είναι ότι τα γόνατά μας ακουμπάνε. Το άλλο του χέρι είναι ακουμπισμένο στο γόνατό του και κάποιο από τα ακροδάχτυλά του ακουμπάει το δικό μου γόνατο. Δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να γίνονται τόσο πολλά αυτή τη στιγμή, όμως το μόνο που σκέφτομαι είναι αυτό το ακροδάχτυλο. Το αισθάνομαι τόσο ζεστό πάνω από το τζιν μου, σαν καυτό σίδερο. Αυτός είναι εδώ με έναν σοβαρό τραυματισμό, με το αίμα να έχει πλημμυρίσει την πετσέτα κάτω από το χέρι του, με τη βελόνα μου να του τρυπάει το δέρμα, και εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι αυτή η ελάχιστη επαφή ανάμεσα στο γόνατό μου και στο δάχτυλό του.

Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αυτό το άγγιγμα αν δεν υπήρχε αυτό το ύφασμα ανάμεσά μας. Τα μάτια μας κλειδώνουν για δύο δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια κοιτάζω βιαστικά το χέρι του. Αυτός τώρα δεν κοιτάζει καθόλου το χέρι του. Με καρφώνει με το βλέμμα του κι εγώ κάνω ό,τι μπορώ να αγνοήσω τον τρόπο που αναπνέει. Δεν μπορώ να πω αν αναπνέει πιο γρήγορα επειδή είμαι πολύ κοντά του ή επειδή τον πονάω. Δύο δάχτυλά του αγγίζουν το γόνατό μου. Τρία. Παίρνω ξανά μια βαθιά ανάσα και προσπαθώ να τελειώσω τα ράμματά του. Δεν μπορώ. Το κάνει επίτηδες. Αυτό το άγγιγμα δεν είναι τυχαίο. Με αγγίζει γιατί θέλει να με αγγίξει. Τα δάχτυλά του χαϊδεύουν το γόνατό μου και το χέρι του γλιστράει στο πίσω μέρος του ποδιού μου. Ακουμπάει το μέτωπό του στον ώμο μου αναστενάζοντας και σφίγγει το πόδι μου με το χέρι του. Δεν έχω ιδέα πώς καταφέρνω ακόμη και στέκομαι όρθια. «Τέιτ», ψιθυρίζει.

Λέει το όνομά μου με πόνο, οπότε σταματάω αυτό που κάνω και περιμένω να μου πει πως πονάει. Περιμένω να μου ζητήσει να του δώσω ένα λεπτό. Γι’ αυτό με ακουμπάει, έτσι δεν είναι; Γιατί τον πονάω. Δεν ξαναμιλάει, οπότε τελειώνω με το τελευταίο ράμμα και δένω την κλωστή. «Τελείωσε», του λέω ξαναβάζοντας τα πράγματα στον πάγκο. Δεν με αφήνει, οπότε δεν απομακρύνομαι από κοντά του. Το χέρι του γλιστράει από το πίσω μέρος του ποδιού μου στον μηρό μου, στον γλουτό μου και φτάνει μέχρι τη μέση μου. Τέιτ, ανάπνεε. Τα δάχτυλά του γραπώνουν τη μέση μου. Με τραβάει πιο κοντά του, ενώ συνεχίζει να πιέζει το κεφάλι του πάνω μου. Τα χέρια μου βρίσκουν τους ώμους του, γιατί πρέπει να πιαστώ από κάπου για να κρατηθώ όρθια. Κάθε μυς του σώματός μου είναι λες κι έχει ξεχάσει πώς να κάνει τη δουλειά του. Συνεχίζω να στέκομαι και συνεχίζει να κάθεται, αλλά τώρα, που με τράβηξε τόσο κοντά, βρίσκομαι ανάμεσα στα πόδια του. Αρχίζει να σηκώνει αργά το κεφάλι του από τον ώμο μου

και πρέπει να κλείσω τα μάτια μου, γιατί με αγχώνει τόσο πολύ που δεν μπορώ να τον κοιτάξω. Νιώθω ότι σηκώνει το κεφάλι του για να με κοιτάξει, όμως τα μάτια μου παραμένουν κλειστά. Τα σφίγγω λίγο περισσότερο. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ξέρω τίποτε αυτή τη στιγμή. Το μόνο που ξέρω είναι ο Μάιλς. Και αυτή τη στιγμή νομίζω ότι ο Μάιλς θέλει να με φιλήσει. Και αυτή τη στιγμή είμαι εντελώς σίγουρη ότι θέλω να φιλήσω τον Μάιλς. Το χέρι του ανεβαίνει αργά στην πλάτη μου μέχρι να πιάσει το πίσω μέρος του λαιμού μου. Νιώθω λες και το χέρι του έχει αφήσει σημάδια σε όποιο σημείο έχει ακουμπήσει. Τα δάχτυλά του είναι στο σβέρκο μου και το στόμα του απέχει μόνο μερικά εκατοστά από το πιγούνι μου. Είναι τόσο κοντά που δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι τα χείλη του ή η ανάσα του αυτό που με ανατριχιάζει. Νιώθω πως θα πεθάνω και δεν υπάρχει τίποτα μέσα στο κουτί των πρώτων βοηθειών που θα μπορούσε να με σώσει. Σφίγγει τα χέρια του στο πίσω μέρος του λαιμού μου… και μετά με σκοτώνει. Ή με φιλάει. Δεν ξέρω τι από τα δύο συμβαίνει, γιατί είμαι

σίγουρη πως θα τα ένιωθα το ίδιο. Τα χείλη του πάνω στα δικά μου είναι τα πάντα. Σαν να ζω και να πεθαίνω και να ξαναγεννιέμαι και όλα αυτά ταυτόχρονα. Θεέ μου, με φιλάει. Η γλώσσα του είναι ήδη στο στόμα μου και χαϊδεύει τρυφερά τη δική μου, χωρίς να θυμάμαι καν πώς έγινε αυτό. Μου αρέσει όμως. Μου αρέσει. Σηκώνεται σιγά σιγά, αλλά το στόμα του παραμένει κολλημένο στο δικό μου. Με οδηγεί με μερικά βήματα μέχρι τον τοίχο πίσω μου και το χέρι του, που ήταν στο πίσω μέρος του λαιμού μου, κατεβαίνει στη μέση μου. Θεέ μου, το στόμα του είναι τόσο κτητικό. Τα δάχτυλά του χαϊδεύουν τον γοφό μου. Θεέ μου, μόλις βόγκηξε από πόθο. Το χέρι του φεύγει από τη μέση μου και γλιστράει πάλι στο πόδι μου. Σκότωσέ με τώρα. Απλώς σκότωσέ με. Σηκώνει το πόδι μου, το περνάει γύρω από τη μέση του και πιέζει το σώμα του πάνω μου τόσο ωραία που βογκάω μέσα στο στόμα του. Τότε το φιλί σταματάει απότομα.

Γιατί αποτραβιέται; Μην σταματάς, Μάιλς. Αφήνει το πόδι μου να πέσει ενώ με την παλάμη του χτυπάει τον τοίχο δίπλα από το κεφάλι μου, σαν να χρειάζεται στήριγμα για να σταθεί όρθιος. Όχι, όχι, όχι. Συνέχισε. Βάλε το στόμα σου πίσω στο δικό μου. Προσπαθώ να δω πάλι τα μάτια του, αλλά τα έχει κλειστά. Έχουν μετανιώσει γι’ αυτό. Μην τα ανοίξεις, Μάιλς. Δεν θέλω να σε δω μετανιωμένο. Ακουμπάει το μέτωπό του στον τοίχο, δίπλα στο κεφάλι μου, πεσμένος ακόμη πάνω μου, καθώς στεκόμαστε σιωπηλοί και οι δύο, προσπαθώντας να ανακτήσουμε την ανάσα μας. Ύστερα από αρκετές βαθιές αναπνοές τραβιέται από τον τοίχο, γυρίζει και πηγαίνει στον πάγκο. Ευτυχώς δεν είδα τα μάτια του πριν τα ανοίξει και τώρα είναι γυρισμένος με την πλάτη του προς εμένα, οπότε δεν μπορώ να δω πόσο έχει μετανιώσει. Παίρνει ένα ψαλίδι και κόβει ένα κομμάτι γάζα. Είμαι κολλημένη στον τοίχο. Νομίζω πως θα μείνω εδώ για πάντα. Είμαι μια ταπετσαρία αυτή τη στιγμή. Αυτό είναι. Αυτό είμαι μόνο.

«Δεν έπρεπε να το κάνω αυτό», μου λέει. Η φωνή του είναι σταθερή και σκληρή. Σαν μέταλλο. Σαν σπαθί. «Δεν με πείραξε», του λέω. Η φωνή μου δεν είναι σταθερή. Είναι σαν υγρό. Εξατμίζεται. Δένει το πληγωμένο χέρι του και στη συνέχεια γυρίζει να με αντικρίσει. Τα μάτια του είναι το ίδιο σταθερά με τη φωνή του. Είναι επίσης σκληρά σαν μέταλλο. Σαν σπαθιά που κόβουν τα σκοινιά που κρατούσαν την όποια μικρή ελπίδα είχα γι’ αυτόν, για μένα και γι’ αυτό το φιλί. «Μην με αφήσεις να το ξανακάνω αυτό», μου λέει. Θέλω να το ξανακάνει πολύ περισσότερο απ’ όσο θέλω το εορταστικό δείπνο, αλλά δεν του το λέω αυτό. Δεν μπορώ να μιλήσω, γιατί στον λαιμό μου στέκεται η δική του λύπη. Ανοίγει την πόρτα του μπάνιου και φεύγει. Εγώ παραμένω κολλημένη στον τοίχο. Τι.

Στο. Διάολο;

Δεν είμαι πλέον κολλημένη στον τοίχο του μπάνιου. Τώρα είμαι κολλημένη στην καρέκλα μου, όπου κάθομαι αναπαυτικά δίπλα στον Μάιλς για το δείπνο. Στον Μάιλς, στον οποίο δεν έχω μιλήσει ξανά από τη στιγμή που αναφέρθηκε στον εαυτό του ή σ’ εμάς ή στο φιλί μας λέγοντας «αυτό». Μην με αφήσεις να το ξανακάνω «αυτό». Δεν μπορούσα να τον σταματήσω, ακόμα κι αν το ήθελα. Θέλω το «αυτό» τόσο πολύ που δεν θέλω καν να φάω· και βέβαια αυτός δεν ξέρει πόσο πολύ μου αρέσει το δείπνο των Ευχαριστιών. Που σημαίνει ότι θέλω το «αυτό» πολύ, και δεν αναφέρομαι στο πιάτο με το φαγητό που έχω μπροστά μου. Το «αυτό» είναι ο Μάιλς. Εμείς. Εγώ να φιλάω τον Μάιλς. Ο Μάιλς να φιλάει εμένα. Ξαφνικά διψάω πάρα πολύ. Πιάνω το ποτήρι μου και πίνω σχεδόν όλο το νερό μου με τρεις τεράστιες γουλιές.

«Έχεις κάποια κοπέλα, Μάιλς;» ρωτάει η μητέρα μου. Ναι, μαμά, συνέχισε να του κάνεις τέτοιες ερωτήσεις, μια και φοβάμαι να τις κάνω η ίδια. Ο Μάιλς ξεροβήχει. «Όχι, δεν έχω», λέει. Ο Κόρμπιν γελάει πνιχτά, κάτι που με απογοητεύει αφάνταστα. Προφανώς ο Μάιλς έχει για τις σχέσεις την ίδια άποψη που έχει κι ο Κόρμπιν και ο Κόρμπιν το βρίσκει πολύ διασκεδαστικό που η μητέρα μου θεωρεί ότι θα μπορούσε να δεσμευτεί. Ξαφνικά νιώθω το φιλί που μοιραστήκαμε νωρίτερα να έχει πολύ μικρότερη επιρροή πάνω μου. «Τότε θα πρέπει να είσαι περιζήτητος», του λέει. «Πιλότος, εργένης, όμορφος, ευγενικός...» Ο Μάιλς δεν ανταποκρίνεται. Χαμογελάει αχνά και χώνει μερικές πατάτες στο στόμα του. Δεν θέλει να μιλάει για τον εαυτό του. Τι κρίμα. «Ο Μάιλς δεν έχει κοπέλα εδώ και πολύ καιρό, μαμά», λέει ο Κόρμπιν επιβεβαιώνοντας την υποψία μου. «Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι εργένης».

Η μαμά μου ανασηκώνει το κεφάλι της μπερδεμένη. Το ίδιο κι εγώ. Το ίδιο κι ο Μάιλς. «Τι εννοείς;» ρωτάει με μάτια που ανοίγουν διάπλατα. «Αχ, χίλια συγγνώμη! Αυτά παθαίνει όποιος είναι περίεργος». Αυτό το τελευταίο το λέει λες και συνειδητοποίησε κάτι που εγώ ακόμη δεν έχω καταλάβει. Ζητάει συγγνώμη από τον Μάιλς και νιώθει αμήχανα. Εγώ είμαι ακόμη μπερδεμένη. «Υπάρχει κάτι που δεν έχω καταλάβει εδώ πέρα;» ρωτάει ο μπαμπάς μου. Η μητέρα μου δείχνει με το πιρούνι της τον Μάιλς. «Αγάπη μου, είναι γκέι», του λέει. Χμ… «Δεν είναι», λέει επίμονα ο μπαμπάς, γελώντας με το συμπέρασμά της. Κουνάω το κεφάλι μου. Μην κουνάς το κεφάλι σου, Τέιτ. «Ο Μάιλς δεν είναι γκέι», λέω για να τον υπερασπιστώ, κοιτάζοντας τη μητέρα μου.

Τώρα γιατί το είπα αυτό δυνατά; Τώρα ο Κόρμπιν δείχνει μπερδεμένος. Κοιτάζει τον Μάιλς. Ένα κουτάλι γεμάτο πουρέ πατάτας στέκεται στον αέρα μπροστά από τον Μάιλς, που έχει ανασηκώσει το φρύδι του και κοιτάζει έντονα τον Κόρμπιν. «Οχ, γαμώτο», λέει ο Κόρμπιν. «Ρε φίλε, δεν ήξερα ότι ήταν μυστικό. Χίλια συγγνώμη». Ο Μάιλς κατεβάζει το κουτάλι με τον πουρέ στο πιάτο του συνεχίζοντας να κοιτάζει με έκπληκτο ύφος τον Κόρμπιν. «Δεν είμαι γκέι». Ο Κόρμπιν γνέφει καταφατικά με τις παλάμες του μπροστά στο στόμα του. «Συγγνώμη», λέει με ύφος που δείχνει ότι δεν ήθελε να αποκαλύψει ένα τόσο μεγάλο μυστικό. Ο Μάιλς κουνάει το κεφάλι του. «Κόρμπιν. Δεν είμαι γκέι. Ποτέ δεν ήμουν και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα γίνω ποτέ. Πώς σου ήρθε αυτό, ρε δικέ μου;» Ο Κόρμπιν κι ο Μάιλς κοιτάνε ο ένας τον άλλο για πολλή ώρα κι όλοι οι υπόλοιποι κοιτάμε τον Μάιλς.

«Μα… μα», τραυλίζει ο Κόρμπιν. «Είχες πει… Μια φορά μου είχες πει…» Ο Μάιλς αφήνει το πιρούνι του και προσπαθεί με το χέρι του να συγκρατήσει τα δυνατά του γέλια. Θεέ μου, ο Μάιλς γελάει. Γέλα, γέλα, γέλα. Μακάρι να θεωρείς πως αυτό είναι ό,τι πιο αστείο έχει συμβεί ποτέ, γιατί το γέλιο σου είναι επίσης πολύ πιο ωραίο από το δείπνο. «Τι σου είπα που σε έκανε να πιστέψεις ότι είμαι γκέι;» Ο Κόρμπιν πέφτει πίσω, στην καρέκλα του. «Δεν θυμάμαι ακριβώς. Είπες κάτι, ότι δεν είχες πάει με κοπέλα για πάνω από τρία χρόνια, και σκέφτηκα πως αυτός ήταν ο τρόπος σου να μου πεις ότι είσαι γκέι». Τώρα γελάνε όλοι. Ακόμη κι εγώ. «Αυτό ήταν πριν από τρία χρόνια! Δηλαδή όλο αυτό το διάστημα νόμιζες ότι είμαι γκέι;» Ο Κόρμπιν είναι ακόμη σε σύγχυση. «Μα…» Δάκρυα. Ο Μάιλς γελάει τόσο πολύ που από τα μάτια του

τρέχουν δάκρυα. Είναι τόσο όμορφο. Νιώθω άσχημα για τον Κόρμπιν. Νιώθει κάπως αμήχανα. Παρ’ όλα αυτά, μου αρέσει που ο Μάιλς το βρίσκει αστείο. Μου αρέσει που δεν ενοχλήθηκε. «Τρία χρόνια;» λέει ο μπαμπάς μου, κολλημένος στην ίδια σκέψη μ’ εμένα. «Αυτό ήταν πριν από τρία χρόνια», λέει ο Κόρμπιν γελώντας τελικά μαζί με τον Μάιλς. «Τώρα θα είναι πια έξι». Ύστερα από αυτό ξαναπέφτει σιωπή στο τραπέζι σιγά σιγά. Αυτό φέρνει σε δύσκολη θέση τον Μάιλς. Δεν σταματάω να σκέφτομαι το φιλί στο μπάνιο νωρίτερα, και ξέρω στα σίγουρα ότι δεν έχουν περάσει έξι χρόνια από τότε που ήταν με κάποια κοπέλα. Ένας άντρας με ένα τόσο κτητικό στόμα, που ξέρει πώς να το χρησιμοποιεί, είμαι σίγουρη ότι το έχει χρησιμοποιήσει πολύ. Δεν θέλω να το σκέφτομαι. Δεν θέλω ούτε η οικογένειά μου να το σκέφτεται. «Αιμορραγείς πάλι», του λέω κοιτάζοντας τη ματωμένη γάζα που είναι τυλιγμένη γύρω από το χέρι του. Γυρίζω προς τη μητέρα μου: «Μήπως έχεις υγρό επίδεσμο;».

«Όχι», λέει. «Αυτό το πράγμα με τρομάζει». Κοιτάζω τον Μάιλς. «Θα το ελέγξω μετά το φαγητό», του λέω. Ο Μάιλς γνέφει καταφατικά, αλλά δεν με κοιτάζει. Η μητέρα μου με ρωτάει για τη δουλειά και ο Μάιλς δεν είναι πλέον το επίκεντρο της προσοχής. Νομίζω ότι αυτό τον ανακουφίζει.

Σβήνω το φως και πέφτω στο κρεβάτι μην ξέροντας τι να σκεφτώ για τη σημερινή μέρα. Δεν ξαναμιλήσαμε μετά το φαγητό, παρόλο που πέρασα ένα γεμάτο δεκάλεπτο να περιποιούμαι ξανά την πληγή του στο καθιστικό. Δεν μιλήσαμε σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας. Τα δάχτυλά του δεν άγγιξαν το γόνατό μου. Δεν με κοίταξε καν. Απλώς όλη αυτή την ώρα κοιτούσε με προσοχή το χέρι του, λες και θα του έπεφτε αν κοιτούσε αλλού. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ για τον Μάιλς ή γι’ αυτό το φιλί. Είναι φανερό ότι τον ελκύω, αλλιώς δεν θα με φιλούσε. Είναι λυπηρό ότι αυτό μου είναι αρκετό. Δεν με νοιάζει καν αν του αρέσω. Θέλω μόνο να τον ελκύω, γιατί το να του αρέσω μπορεί να έρθει στη συνέχεια.

Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ για πέμπτη φορά να κοιμηθώ, αλλά είναι μάταιο. Γυρίζω στο πλάι και κοιτάζω την πόρτα ακριβώς τη στιγμή που φαίνεται η σκιά από τα πόδια κάποιου που πλησιάζει. Παρακολουθώ την πόρτα περιμένοντας να ανοίξει, αλλά η σκιά εξαφανίζεται και τα βήματα συνεχίζουν στον διάδρομο. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως είναι ο Μάιλς, αλλά μόνο και μόνο επειδή είναι το μοναδικό άτομο που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή. Παίρνω μερικές αναπνοές, για να ηρεμήσω αρκετά, ώστε να αποφασίσω αν θέλω να τον ακολουθήσω ή όχι. Είμαι μονάχα στην τρίτη ανάσα όταν πετάγομαι από το κρεβάτι. Σκέφτομαι αν θα πλύνω τα δόντια μου ξανά, αλλά τα έχω βουρτσίσει μόλις πριν από είκοσι λεπτά. Κοιτάζω τα μαλλιά μου στον καθρέφτη, μετά ανοίγω την πόρτα και πηγαίνω όσο πιο ήσυχα μπορώ προς την κουζίνα. Με το που στρίβω στη γωνία τον βλέπω. Ολόκληρο. Ακουμπάει στον πάγκο σαν να με περίμενε. Θεέ μου, πόσο το μισώ αυτό. Προσποιούμαι πως είναι απλή σύμπτωση που καταλήξαμε εδώ πέρα την ίδια στιγμή, παρόλο που είναι μεσάνυχτα. «Δεν μπορείς να κοιμηθείς;» Τον προσπερνάω και πηγαίνω να πάρω πορτοκαλάδα από

το ψυγείο. Βάζω σε ένα ποτήρι και στη συνέχεια ακουμπάω στον πάγκο απέναντί του. Με παρακολουθεί, αλλά δεν απαντάει στην ερώτησή μου. «Υπνοβατείς;» Χαμογελάει ρουφώντας με από πάνω ως κάτω με τα μάτια του. «Πραγματικά, σου αρέσει πολύ η πορτοκαλάδα», μου λέει κεφάτα. Κοιτάζω το ποτήρι μου, μετά ξανά εκείνον και ανασηκώνω τους ώμους μου. Κάνει ένα βήμα προς εμένα και μου δείχνει το ποτήρι. Του το δίνω, το φέρνει στα χείλη του, πίνει μία γουλιά αργά και μου το ξαναδίνει. Όλες αυτές οι κινήσεις γίνονται χωρίς ούτε στιγμή να σταματήσουμε να κοιταζόμαστε στα μάτια. Τώρα πλέον πορτοκαλάδα.

είναι

σίγουρο

πως

λατρεύω

την

«Κι εμένα μου αρέσει πολύ», μου λέει, παρόλο που δεν του απάντησα ποτέ. Ακουμπάω το ποτήρι δίπλα μου, πιάνω με τα χέρια μου την άκρη του πάγκου και με μια κίνηση κάθομαι πάνω του. Προσποιούμαι πως δεν έχει κατακλύσει όλο μου το είναι, αλλά συνεχίζει να βρίσκεται παντού. Να πλημμυρίζει την

κουζίνα. Ολόκληρο το σπίτι. Παραέχει ησυχία. Αποφασίζω να κάνω την πρώτη κίνηση. «Έχουν στ’ αλήθεια περάσει έξι χρόνια από τότε που είχες κορίτσι;» Γνέφει καταφατικά χωρίς κανέναν δισταγμό. Εγώ είμαι σοκαρισμένη και ταυτόχρονα ευχαριστημένη από αυτή του την απάντηση. Δεν είμαι σίγουρη γιατί μου αρέσει αυτό. Νομίζω γιατί είναι πολύ καλύτερο από αυτό που φανταζόμουν για τη ζωή του. «Απίστευτο! Έχεις τουλάχιστον κάνει…» Δεν ξέρω πώς να τελειώσω τη φράση μου. «Αν έχω κάνει σεξ;» πετάγεται. Ευτυχώς που το μόνο αναμμένο φως είναι αυτό του φούρνου, γιατί έχω γίνει κατακόκκινη αυτή τη στιγμή. «Δεν θέλουμε όλοι τα ίδια πράγματα από τη ζωή», μου λέει. Η φωνή του είναι μαλακιά σαν βελούδο. Θέλω να τυλιχτώ μέσα σε αυτή τη φωνή.

«Όλοι θέλουν αγάπη», λέω. «Ή τουλάχιστον σεξ. Είναι στην ανθρώπινη φύση». Δεν το πιστεύω ότι κάνουμε μια τέτοια συζήτηση. Σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος του. Σταυρώνει και τα πόδια του. Έχω παρατηρήσει πως χρησιμοποιεί αυτή τη στάση σώματος σαν προσωπική πανοπλία. Βάζει ξανά μπροστά του την αόρατη ασπίδα του, για να προφυλάξει τον εαυτό του από το να ανοιχτεί λίγο περισσότερο. «Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν το ένα χωρίς το άλλο», λέει. «Οπότε βρίσκω πως είναι ευκολότερο να μην ασχοληθώ με κανένα από τα δύο». Με κοιτάζει εξεταστικά, περιμένοντας την αντίδρασή μου στα λεγόμενά του. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να μην δείξω καμία αντίδραση. «Και λοιπόν ποιο από τα δύο δεν θέλεις, Μάιλς;» Με ενοχλεί που η φωνή μου βγαίνει τόσο αδύναμη. «Την αγάπη ή το σεξ;» Το βλέμμα του παραμένει ίδιο, αλλά το στόμα του αλλάζει. Σκάει ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο. «Νομίζω ότι ξέρεις ήδη την απάντηση, Τέιτ». Ααααχχχ.

Ξεφυσάω δυνατά, χωρίς καν να με νοιάζει αν καταλαβαίνει πόσο πολύ με αναστάτωσε αυτό που μόλις είπε. Ο τρόπος που λέει το όνομά μου με ταράζει τόσο όσο και το φιλί του. Σταυρώνω σφιχτά τα πόδια μου ελπίζοντας να μην καταλάβει πως αυτό είναι η δική μου πανοπλία. Το βλέμμα του πέφτει στα πόδια μου και τον βλέπω να αναπνέει αργά. Έξι χρόνια. Απίστευτο. Κοιτάζω κι εγώ κάτω, προς τα πόδια μου. Θέλω να του κάνω άλλη μια ερώτηση, αλλά δεν μπορώ να τον κοιτάζω καθώς του την κάνω. «Πόσο καιρό έχεις να φιλήσεις κάποιο κορίτσι;» «Οκτώ ώρες», απαντάει χωρίς κανέναν δισταγμό. Σηκώνω τα μάτια μου να τον κοιτάξω. Χαμογελάει πονηρά, γιατί ξέρει ακριβώς τι εννοώ. «Το ίδιο», λέει σιγανά. «Έξι χρόνια». Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, αλλά κάτι αλλάζει. Κάτι λιώνει μέσα μου. Κάτι σκληρό ή κρύο, καλυμμένο από την προσωπική μου πανοπλία, γίνεται υγρό που κυλάει μέσα μου τώρα, που συνειδητοποιώ τι σήμαινε πραγματικά αυτό το φιλί. Νιώθω ότι είμαι όλη φτιαγμένη από ένα υγρό, και τα υγρά δεν μπορούν να σταθούν ή να περπατήσουν, οπότε δεν

κουνιέμαι από τη θέση μου. «Με δουλεύεις;» τον ρωτάω με δυσπιστία. Νομίζω πως τώρα είναι η σειρά του να κοκκινίσει. Είμαι τόσο μπερδεμένη. Δεν καταλαβαίνω πώς έχω πέσει τόσο έξω στην άποψή μου γι’ αυτόν ή πώς είναι δυνατόν να ισχύει αυτό που λέει. Είναι όμορφος. Έχει τέλεια δουλειά. Και σίγουρα ξέρει να φιλάει καλά. Οπότε γιατί δεν το κάνει; «Τότε ποιο είναι το θέμα σου;» τον ρωτάω. «Μήπως έχεις κάποιο αφροδίσιο νόσημα;» Τι να κάνω, η νοσοκόμα μέσα μου δεν σκέφτεται πριν μιλήσει. Γελάει. «Είμαι ολοκάθαρος», λέει. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει να μην εξηγεί το γιατί. «Αν δεν έχεις φιλήσει κάποιο κορίτσι εδώ κι έξι χρόνια, τότε γιατί με φίλησες; Είχα την εντύπωση ότι δεν με γούσταρες καν. Είναι πολύ δύσκολο να σε καταλάβει κανείς». Δεν με ρωτάει γιατί είχα την εντύπωση ότι δεν με γουστάρει.

Νομίζω πως συνειδητά θέλει να αντιλαμβάνομαι ότι είναι διαφορετικός όταν βρίσκεται κοντά μου. «Δεν είναι ότι δεν σε γουστάρω, Τέιτ». Αναστενάζει βαθιά και περνώντας τα χέρια του μέσα από το μαλλιά του πιάνει το σβέρκο του. «Απλώς δεν θέλω να σε γουστάρω. Δεν θέλω να γουστάρω καμία. Δεν θέλω να βγαίνω με καμία. Δεν θέλω να αγαπήσω καμία. Εγώ απλώς…» Σταυρώνει πάλι τα χέρια του μπροστά στο στήθος του και κοιτάζει το πάτωμα. «Εσύ απλώς τι;» ρωτάω πιέζοντάς τον να τελειώσει την πρότασή του. Τα μάτια του σηκώνονται αργά για να συναντήσουν τα δικά μου και καταβάλλω υπεράνθρωπη προσπάθεια για να παραμείνω καθισμένη πάνω στον πάγκο της κουζίνας με τον τρόπο που με κοιτάζει τώρα, λες κι είμαι το εορταστικό δείπνο. «Μου αρέσεις, Τέιτ», λέει χαμηλόφωνα. «Σε θέλω, αλλά σε θέλω χωρίς τίποτε από όλα τα υπόλοιπα». Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Μυαλό=Υγρό Καρδιά=Βούτυρο

Μπορώ να αναστενάξω όμως, οπότε αυτό κάνω. Περιμένω μέχρι να μπορέσω να ξανασκεφτώ. Και τότε σκέφτομαι πολύ. Μόλις παραδέχτηκε ότι θέλει να κάνει σεξ μαζί μου, όμως δεν θέλει να γίνει κάτι περισσότερο από αυτό. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό με κολακεύει. Κανονικά θα έπρεπε να με κάνει να θέλω να του ρίξω μια μπουνιά στη μούρη, αλλά το γεγονός ότι επέλεξε να φιλήσει εμένα ύστερα από έξι ολόκληρα χρόνια που δεν είχε φιλήσει καμία κάνει αυτή την εξομολόγηση να δείχνει λες και κέρδισα τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Καρφωνόμαστε με τα βλέμματά μας. Δείχνει λίγο αγχωμένος. Είμαι σίγουρη πως αναρωτιέται μήπως μόλις με έκανε έξαλλη. Δεν θέλω να πιστεύει κάτι τέτοιο, γιατί, ειλικρινά, το μόνο που θέλω είναι να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη «Κέρδισα». Δεν έχω ιδέα τι να πω. Από τότε που γνωριστήκαμε είχαμε πάντα τις πιο παράξενες και αμήχανες συζητήσεις, αλλά αυτή εδώ παίρνει αναμφισβήτητα τα πρωτεία. «Οι συζητήσεις μας είναι τόσο παράξενες», του λέω. Γελάει ανακουφισμένος. «Ναι».

Η λέξη «ναι» ακούγεται τόσο ωραία από τα δικά του χείλη και με τη δική του φωνή. Θα μπορούσε πιθανώς να κάνει οποιαδήποτε λέξη να ακούγεται όμορφη. Προσπαθώ να βρω μια λέξη που σιχαίνομαι. Δεν μου αρέσει η λέξη ξύστρα. Είναι άσχημη λέξη. Πολύ άγρια, με όλα αυτά τα σύμφωνα. Αναρωτιέμαι αν η φωνή του θα μπορούσε να κάνει αυτή τη λέξη να μου αρέσει. «Για πες τη λέξη ξύστρα». Ανασηκώνει τα φρύδια του σαν να αναρωτιέται αν άκουσε καλά. Θα με περνάει για τρελή. Δεν με νοιάζει. «Απλώς πες τη», του λέω. «Ξύστρα», λέει με έναν μικρό δισταγμό. Χαμογελάω. Τρελαίνομαι για τη λέξη ξύστρα. Είναι η καινούρια μου αγαπημένη λέξη. «Είσαι τόσο αλλόκοτη», μου λέει παιχνιδιάρικα. Ξεσταυρώνω τα πόδια μου και το παρατηρεί. «Λοιπόν, Μάιλς», λέω, «για να δούμε αν κατάλαβα καλά. Δεν έχεις κάνει σεξ για έξι χρόνια. Δεν είχες δεσμό για έξι χρόνια. Δεν έχεις φιλήσει κάποιο κορίτσι εδώ κι οκτώ ώρες. Είναι προφανές ότι δεν σου αρέσουν οι σχέσεις ή ο έρωτας.

Αλλά είσαι άντρας. Οι άντρες έχουν ανάγκες». Συνεχίζει να με κοιτάζει παιχνιδιάρικα. «Για συνέχισε», μου λέει με ένα ανεπιτήδευτα σέξι χαμόγελο. «Δεν θέλεις να νιώθεις έλξη για μένα, αλλά τη νιώθεις. Θέλεις να κάνεις σεξ μαζί μου, αλλά δεν θέλεις να βγαίνεις μαζί μου. Επίσης δεν θέλεις να με αγαπήσεις. Και επίσης δεν θέλεις να σε αγαπήσω εγώ». Συνεχίζω να τον διασκεδάζω. Συνεχίζει να χαμογελάει. «Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήμουν τόσο διάφανος». Πίστεψέ με, Μάιλς, δεν είσαι. «Αν το κάνουμε αυτό, νομίζω πως πρέπει να το πάμε σιγά σιγά», του λέω περιπαικτικά. «Δεν θέλω να σε πιέσω να κάνεις κάτι για το οποίο δεν είσαι έτοιμος. Είσαι σχεδόν παρθένος». Χάνει το χαμόγελό του και κάνει επίτηδες τρία αργά βήματα προς το μέρος μου. Σταματάω να χαμογελάω, γιατί με κομπλάρει. Μόλις φτάνει κοντά μου, βάζει τα χέρια του δεξιά και αριστερά μου και σκύβει κοντά στον λαιμό μου. «Έχουν περάσει έξι χρόνια, Τέιτ. Πίστεψέ με όταν σου λέω ότι… είμαι έτοιμος».

Όλες αυτές μόλις έγιναν οι καινούριες αγαπημένες μου λέξεις. Πίστεψε και με και όταν και σου και λέω και είμαι και έτοιμος. Οι αγαπημένες μου. Όλες τους. Κάνει λίγο πίσω και μπορεί μια χαρά να αντιληφθεί ότι αυτή τη στιγμή μου έχει κοπεί η ανάσα. Πηγαίνει πάλι στη θέση του, απέναντί μου. Κουνάει το κεφάλι του σαν να μην πιστεύει αυτό που μόλις συνέβη. «Δεν το πιστεύω ότι σου ζήτησα να κάνουμε σεξ. Ποιος άντρας το κάνει αυτό;» Ξεροκαταπίνω. «Σχεδόν όλοι τους». Γελάει, αλλά βλέπω πως αισθάνεται τύψεις. Ίσως να φοβάται ότι δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Ίσως και να έχει δίκιο, αλλά δεν θα του το πω. Αν πιστεύει ότι δεν θα μπορέσω να το διαχειριστώ, θα πάρει πίσω όλα όσα είπε. Αν πάρει πίσω όλα όσα είπε, αυτό σημαίνει ότι δεν θα ξαναζήσω άλλο φιλί σαν αυτό που μου έδωσε νωρίτερα. Θα συμφωνούσα με όλα αν αυτό σήμαινε ότι θα με φιλούσε ξανά. Και κυρίως αν σήμαινε ότι θα βίωνα κάτι πολύ παραπάνω από ένα φιλί. Και μόνο που το σκέφτομαι ξεραίνεται ο λαιμός μου.

Πιάνω το ποτήρι μου και πίνω αργά από τον χυμό μου, ενώ επεξεργάζομαι όλα αυτά στο κεφάλι μου. Με θέλει για σεξ. Μου λείπει το σεξ. Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά. Ξέρω χωρίς αμφιβολία πως με ελκύει πολύ και δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλον στη ζωή μου με τον οποίο θα ήθελα να κάνω περιστασιακό, χωρίς καμία δέσμευση σεξ εκτός από τον πιλότο και νοικοκύρη γείτονά μου. Αφήνω το ποτήρι με τον χυμό κάτω, ακουμπάω τις παλάμες μου στον πάγκο και γέρνω λίγο μπροστά. «Άκουσέ με, Μάιλς. Είσαι μόνος, είμαι μόνη. Δουλεύεις πάρα πολύ κι εγώ έχω ρίξει όλη μου την προσοχή στην καριέρα μου με έναν σχεδόν ανθυγιεινό τρόπο. Ακόμη κι αν θέλαμε να προκύψει μια σχέση από όλο αυτό, δεν θα πετύχαινε. Οι ζωές μας δεν ταιριάζουν. Επίσης δεν είμαστε στ’ αλήθεια φίλοι, οπότε δεν έχουμε να φοβόμαστε μήπως χαλάσει η φιλία μας. Θέλεις να κάνεις σεξ μαζί μου; Σου δίνω το ελεύθερο εντελώς. Απόλυτα». Κοιτάζει το στόμα μου λες και οι λέξεις μου μόλις έγιναν οι δικές του αγαπημένες λέξεις. «Απόλυτα;» ρωτάει.

Γνέφω καταφατικά. «Ναι. Απόλυτα». Με κοιτάζει στα μάτια με ένα προκλητικό έντονο βλέμμα. «Εντάξει», λέει με έναν τρόπο που ακούγεται σαν πρόκληση. «Εντάξει». Είμαστε ακόμη μακριά ο ένας από τον άλλο. Μόλις είπα σε αυτό τον άντρα ότι θα κάνω σεξ μαζί του χωρίς να περιμένω τίποτε άλλο και παραμένει μακριά μου, και πλέον είναι ξεκάθαρο ότι τον είχα εκτιμήσει εντελώς λάθος. Είναι πιο αγχωμένος από μένα. Αν και νομίζω ότι η νευρικότητά μας οφείλεται σε δύο διαφορετικούς λόγους. Αυτός είναι αγχωμένος γιατί δεν θέλει αυτό να καταλήξει σε κάτι άλλο. Εγώ, πάλι, είμαι αγχωμένη γιατί δεν είμαι και τόσο σίγουρη πως είναι δυνατόν να έχουμε μόνο σεξουαλική σχέση. Αν κρίνω από τον τρόπο που με ελκύει, νομίζω ότι το σεξ θα είναι το μικρότερο από τα προβλήματά μας. Κι όμως, να με εδώ, καθισμένη πάνω στον πάγκο, να προσποιούμαι ότι θα είμαι μια χαρά μόνο με το σεξ. Ίσως όμως, αν ξεκινήσει έτσι, να καταλήξει τελικά σε κάτι άλλο. «Λοιπόν, δεν μπορούμε να κάνουμε σεξ αυτή τη στιγμή», λέει. Γαμώτο.

«Γιατί;» «Το μοναδικό προφυλακτικό που έχω στο πορτοφόλι μου θα πρέπει να έχει αποσυντεθεί εντελώς πια». Γελάω. Μου αρέσει που αυτοσαρκάζεται. «Θέλω όμως να σε φιλήσω ξανά», λέει με ένα χαμόγελο γεμάτο ελπίδα. Με εκπλήσσει το γεγονός ότι δεν με φιλάει ήδη. «Και βέβαια». Με πλησιάζει μέχρι τα γόνατά μου να βρεθούν δεξιά κι αριστερά από τη μέση του. Παρακολουθώ τα μάτια του, γιατί με κοιτάζει λες και περιμένει από μένα να αλλάξω γνώμη. Δεν αλλάζω γνώμη. Το θέλω αυτό πιθανότατα πιο πολύ από τον ίδιο. Βάζει τα χέρια του μέσα στα μαλλιά μου και με τους αντίχειρές του μου χαϊδεύει τα μάγουλα. Παίρνει μια αβέβαιη ανάσα ενώ κοιτάζει το στόμα μου. «Με κάνεις να δυσκολεύομαι να αναπνεύσω». Τελειώνει την πρότασή του με το φιλί του, ακουμπώντας τα χείλη του στα δικά μου. Όποιο κομμάτι μου δεν είχε λιώσει μέχρι τώρα μόλις έλιωσε, όπως και το υπόλοιπο είναι μου. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε τα χείλη κάποιου άντρα πάνω

στα δικά μου με έκαναν να αισθάνομαι τόσο ωραία. Η γλώσσα του γλιστράει πάνω στα χείλη μου και στη συνέχεια βουτάει μέσα στο στόμα μου διεκδικώντας με. Θεέ μου… Λατρεύω. Το. Στόμα. Του. Γέρνουμε τα κεφάλια μας, για να γευτούμε περισσότερο ο ένας τον άλλο. Η γλώσσα του έχει καταπληκτική μνήμη, γιατί ξέρει πώς να το κάνει αυτό. Ακουμπάει το τραυματισμένο του χέρι στον μηρό μου, ενώ το άλλο του χέρι πιάνει το πίσω μέρος του κεφαλιού μου πιέζοντας ακόμη πιο δυνατά τα χείλη μας. Τα χέρια μου δεν κρατάνε την μπλούζα του, αλλά εξερευνούν τα μπράτσα του, τον λαιμό του, την πλάτη του, τα μαλλιά του. Αφήνω ένα απαλό βογκητό και αυτός ο ήχος τον κάνει να θέλει να κολλήσει ακόμα πιο πολύ πάνω μου, έτσι με τραβάει προς την άκρη του πάγκου. «Λοιπόν, είναι σίγουρο ότι δεν είσαι γκέι», λέει κάποιος από πίσω μας.

Θεέ μου. Ο μπαμπάς. Ο μπαμπάς! Γαμώτο. Ο Μάιλς απομακρύνεται. Εγώ κατεβαίνω από τον πάγκο της κουζίνας. Ο μπαμπάς μας προσπερνάει. Ανοίγει το ψυγείο και παίρνει ένα μπουκάλι νερό με μια άνεση, λες και πέφτει κάθε βράδυ πάνω στην κόρη του που τη χουφτώνει ο φιλοξενούμενός τους. Γυρίζει προς το μέρος μας, μας κοιτάζει κατάματα και στη συνέχεια πίνει πολύ νερό. Μόλις τελειώσει, κλείνει το μπουκάλι και το βάζει πίσω στο ψυγείο. Κλείνει το ψυγείο και έρχεται προς το μέρος μας περνώντας ανάμεσά μας, απομακρύνοντάς μας ακόμα περισσότερο. «Πήγαινε για ύπνο, Τέιτ», λέει καθώς βγαίνει από την κουζίνα. Κλείνω με το χέρι μου το στόμα μου και ο Μάιλς κρύβει το πρόσωπό του μέσα στα χέρια του. Έχουμε κι οι δύο πεθάνει από την ντροπή μας. Αυτός περισσότερο από μένα, είμαι σίγουρη.

«Πρέπει να πάμε για ύπνο», λέει και συμφωνώ μαζί του. Βγαίνουμε από την κουζίνα χωρίς να ακουμπάμε ο ένας τον άλλο. Φτάνουμε πρώτα στην πόρτα του δικού μου δωματίου, οπότε σταματάω και γυρίζω να τον κοιτάξω. Σταματάει κι αυτός. Κοιτάζει αριστερά και δεξιά, για να βεβαιωθεί ότι είμαστε μόνοι μας στον διάδρομο. Κάνει ένα βήμα μπροστά και κλέβει ακόμη ένα φιλί. Η πλάτη μου ακουμπάει την πόρτα του δωματίου, αλλά αυτός αποτραβιέται. «Είσαι σίγουρη ότι είναι εντάξει;» με ρωτάει ψάχνοντας να βρει την αμφιβολία στα μάτια μου. Δεν ξέρω αν είναι εντάξει. Η αίσθηση είναι υπέροχη, η γεύση του είναι υπέροχη και δεν μπορώ να με φανταστώ να θέλω κάτι περισσότερο από το να είμαι μαζί του. Παρ’ όλα αυτά, με προβληματίζουν οι λόγοι πίσω από αυτή την αποχή των έξι χρόνων. «Ανησυχείς υπερβολικά πολύ», του λέω με ένα βεβιασμένο χαμόγελο. «Θα βοηθούσε αν είχαμε κάποιους κανόνες;» Με κοιτάζει σιωπηλά προτού κάνει ένα βήμα προς τα πίσω. «Ίσως», λέει. «Μπορώ να σκεφτώ μόνο δύο αυτή τη

στιγμή». «Και ποιοι είναι αυτοί;» Τα μάτια του εστιάζονται πάνω στα δικά μου για μερικά δευτερόλεπτα. «Μη ρωτάς για το παρελθόν μου», λέει σθεναρά. «Και μην ελπίζεις σε κοινό μέλλον». Δεν μου αρέσει καθόλου κανένας από τους δύο αυτούς κανόνες. Και οι δύο με κάνουν να θέλω να αλλάξω γνώμη γι’ αυτή τη συμφωνία και να φύγω τρέχοντας, αλλά αντί γι’ αυτό απλώς γνέφω συγκαταβατικά. Το κάνω γιατί θα πάρω ό,τι μπορώ. Δεν είμαι η Τέιτ όταν είμαι κοντά στον Μάιλς. Είμαι υγρό στοιχείο και τα υγρά δεν ξέρουν πώς να είναι σταθερά και να στέκονται στα πόδια τους. Τα υγρά κυλάνε. Και αυτό θέλω να κάνω με τον Μάιλς. Να κυλήσω σαν ποτάμι. «Λοιπόν, εγώ έχω μόνο έναν κανόνα», λέω ήρεμα. Περιμένει να τον ακούσει. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον. Δεν έχω κανόνες. Γιατί δεν έχω κανόνες; Περιμένει. «Δεν ξέρω ακόμη ποιος είναι, αλλά, όταν τον βρω, θα πρέπει να τον τηρήσεις». Ο Μάιλς γελάει. Σκύβει μπροστά, με φιλάει στο μέτωπο

και πηγαίνει στο δωμάτιό του. Ανοίγει την πόρτα, αλλά μου ρίχνει μια τελευταία φευγαλέα ματιά προτού εξαφανιστεί μέσα στο δωμάτιο. Δεν είμαι σίγουρη, όμως νομίζω ότι είδα μια έκφραση φόβου στο πρόσωπό του. Μακάρι να ήξερα τι φοβάται, γιατί ένας Θεός ξέρει πόσο καλά ξέρω εγώ τι φοβάμαι. Φοβάμαι την κατάληξη που θα έχει όλο αυτό.

κεφάλαιο δέκα

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

Ο Ίαν ξέρει. Έπρεπε να του το πω. Μετά την πρώτη εβδομάδα στο σχολείο ήξερε πως τα πάντα είχαν γίνει Ρέιτσελ. Η Ρέιτσελ ξέρει ότι ο Ίαν ξέρει. Η Ρέιτσελ ξέρει πως αυτός δεν θα πει τίποτα. Όταν μετακομίζουν σ’ εμάς, δίνω στη Ρέιτσελ το δωμάτιό μου κι εγώ παίρνω το δωμάτιο που περισσεύει. Το δωμάτιό μου είναι το μόνο άλλο δωμάτιο που έχει δικό του μπάνιο. Θέλω να έχει η Ρέιτσελ το καλύτερο δωμάτιο.

«Τη θες εδώ αυτή την κούτα;» ρωτάει ο Ίαν τη Ρέιτσελ. Η Ρέιτσελ τον ρωτάει τι έχει μέσα και της λέει πως έχει όλα της τα εσώρουχα. «Σκέφτηκα μήπως πήγαινα να τα αφήσω κατευθείαν στο δωμάτιο του Μάιλς». Η Ρέιτσελ του κάνει μια γκριμάτσα. «Σουτ», του λέει κι αυτός γελάει. Του αρέσει που συμμετέχει σε κάτι τόσο προσωπικό. Γι’ αυτό και δεν θα το έλεγε ποτέ. Γνωρίζει πολύ καλά τη δύναμη των μυστικών. Ο Ίαν φεύγει αφού έχουν ξεφορτωθεί όλες οι κούτες. Ο πατέρας μου περνάει από δίπλα μου στον διάδρομο και σταματάει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσω κι εγώ. «Σε ευχαριστώ, Μάιλς». Νομίζει ότι είμαι εντάξει με αυτό. Με το γεγονός ότι επιτρέπει σε μια άλλη γυναίκα να απομακρύνει τα τελευταία πράγματα που θύμιζαν τη μητέρα μου. Δεν είμαι εντάξει με αυτό. Προσποιούμαι ότι είμαι εντάξει, γιατί τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Μόνο η Ρέιτσελ έχει σημασία.

Όχι αυτός. «Κανένα πρόβλημα», του λέω. Ξεκινάει να φύγει, αλλά σταματάει πάλι. Μου λέει ότι εκτιμάει πολύ το γεγονός πως είμαι καλός με τη Ρέιτσελ. Λέει ότι μακάρι αυτός και η μαμά να μου είχαν χαρίσει ένα αδελφάκι όταν ήμουν μικρότερος. Μου λέει ότι είμαι καλός αδελφός. Οι λέξεις είναι φρικτές όταν βγαίνουν από το στόμα του. Επιστρέφω στο δωμάτιο της Ρέιτσελ. Κλείνω την πόρτα. Είμαστε μόνο οι δυο μας. Χαμογελάμε. Πηγαίνω κοντά της, την αγκαλιάζω και στη συνέχει τη φιλάω στον λαιμό. Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες από το πρώτο βράδυ που τη φίλησα. Μπορώ να μετρήσω τις φορές που την έχω φιλήσει από τότε. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο στο σχολείο ούτε σε δημόσιο χώρο ούτε μπροστά στους γονείς μας. Μπορώ να την ακουμπήσω μόνο όταν είμαστε μόνοι μας, και δεν έχουμε καταφέρει να μείνουμε και πολύ μόνοι μας τις τρεις τελευταίες εβδομάδες. Τώρα;

Τώρα τη φιλάω. «Χρειαζόμαστε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές, για να μην μπλέξουμε», λέει. Φεύγει από την αγκαλιά μου και κάθεται στο γραφείο μου. Εγώ κάθομαι στο κρεβάτι μου. Δηλαδή… κάθεται πλέον στο γραφείο της κι εγώ στο κρεβάτι της. «Πρώτον», λέει, «δεν θα γίνεται τίποτα μεταξύ μας όταν αυτοί είναι στο σπίτι. Είναι πολύ επικίνδυνο». Δεν θέλω να συμφωνήσω με αυτό τον κανόνα, αλλά κουνάω το κεφάλι μου συγκαταβατικά. «Δεύτερον, όχι σεξ». Τώρα όμως δεν κουνάω το κεφάλι μου συγκαταβατικά. «Ποτέ;» τη ρωτάω. Γνέφει καταφατικά. Πραγματικά το μισώ αυτό το νεύμα. «Γιατί;» Αναστενάζει βαριά. «Το σεξ θα κάνει τα πράγματα πολύ δυσκολότερα όταν

τελειώσει ο χρόνος μας, και το ξέρεις». Έχει δίκιο. Έχει επίσης, απολύτως, άδικο, αλλά νομίζω ότι θα το καταλάβει λίγο αργότερα. «Μπορώ να μάθω ποιος είναι ο κανόνας νούμερο τρία προτού συμφωνήσω με τον κανόνα νούμερο δύο;» Χαμογελάει. «Δεν υπάρχει κανόνας νούμερο τρία». Χαμογελάω. «Άρα το σεξ είναι το μόνο που δεν επιτρέπεται; Μιλάμε για διείσδυση, έτσι δεν είναι; Όχι για στοματικό». Κρύβει με τα χέρια της το πρόσωπό της. «Θεέ μου, πρέπει να γίνεσαι τόσο περιγραφικός;» Είναι τόσο χαριτωμένη όταν νιώθει άβολα. «Απλώς το ξεκαθαρίζω. Έχω εκατομμύρια πράγματα που θέλω να κάνω μαζί σου και μόνο έξι μήνες για να τα κάνω όλα». «Ας αποφασίζουμε για τις λεπτομέρειες αναλόγως τη στιγμή», μου λέει.

«Σωστό κι αυτό», της λέω ενώ θαυμάζω το κοκκίνισμα στα μάγουλά της. «Ρέιτσελ, είσαι παρθένα;» Τα μάγουλά της γίνονται ακόμη πιο κόκκινα. Κουνάει το κεφάλι της και μου λέει «όχι». Με ρωτάει αν με πειράζει. «Καθόλου», της λέω με ειλικρίνεια. Με ρωτάει αν εγώ είμαι παρθένος, αλλά η φωνή της είναι ντροπαλή όταν το ρωτάει. «Όχι», της λέω. «Αλλά τώρα, που σε γνώρισα, εύχομαι να ήμουν». Της αρέσει αυτό που της είπα. Σηκώνομαι και ετοιμάζομαι να πάω στο καινούριο μου δωμάτιο, για να το τακτοποιήσω. Προτού όμως βγω έξω, κλειδώνω την πόρτα του δωματίου της από μέσα και μετά γυρίζω και της χαμογελάω. Πηγαίνω αργά προς το μέρος της. Πιάνω τα χέρια της και τη σηκώνω από το γραφείο. Την αγκαλιάζω από τη μέση και την τραβάω κοντά μου. Τη φιλάω.

κεφάλαιο έντεκα

ΤΕΪΤ

«Πρέπει να κατουρήσω». Ο Κόρμπιν γκρινιάζει. «Πάλι;» «Δεν έχω πάει εδώ και δύο ώρες», του λέω απολογητικά. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να πάω στην τουαλέτα, αλλά πρέπει να βγω από το αυτοκίνητο. Μετά την κουβέντα που είχα με τον Μάιλς το προηγούμενο βράδυ το αυτοκίνητο είναι διαφορετικό με αυτόν μέσα. Νιώθω ότι το κατακλύζει όλο και περισσότερο, και κάθε λεπτό που περνάει χωρίς να πει κουβέντα αναρωτιέμαι τι γίνεται μέσα στο κεφάλι του. Αναρωτιέμαι αν έχει μετανιώσει για τη συζήτησή μας. Αναρωτιέμαι αν θα κάνει ότι δεν συνέβη ποτέ.

Πολύ θα ήθελα κι ο μπαμπάς μου να είχε κάνει πως δεν συνέβη ποτέ. Σήμερα το πρωί, προτού φύγουμε, καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας μαζί του όταν μπήκε μέσα ο Μάιλς. «Κοιμήθηκες καλά, Μάιλς;» τον ρώτησε καθώς ο Μάιλς καθόταν στο τραπέζι. Νόμιζα ότι θα κοκκινίσει από ντροπή, αλλά αντ’ αυτού κοίταξε τον πατέρα μου και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Όχι πολύ καλά», του απάντησε. «Ο γιος σας παραμιλάει στον ύπνο του». Ο πατέρας μου έπιασε το ποτήρι του και το σήκωσε προς το μέρος του Μάιλς. «Χαίρομαι που μαθαίνω ότι ήσουν στο δωμάτιο με τον Κόρμπιν χθες βράδυ». Ευτυχώς ο Κόρμπιν δεν είχε καθίσει ακόμη στο τραπέζι, ώστε να ακούσει αυτό το σχόλιο του πατέρα μου. Ο Μάιλς ήταν σιωπηλός όλη την ώρα που τρώγαμε πρωινό και η μόνη στιγμή που τον είδα να μιλάει ήταν όταν ο Κόρμπιν κι εγώ ήμασταν ήδη μέσα στο αυτοκίνητο. Ο Μάιλς πήγε κοντά στον πατέρα μου, του έσφιξε το χέρι και του είπε κάτι που μόνο ο πατέρας μου μπόρεσε να ακούσει. Προσπάθησα να αποκρυπτογραφήσω την έκφραση του πατέρα μου, αλλά ήταν σαν να φόραγε μάσκα. Ο πατέρας μου κρύβει τις σκέψεις του σχεδόν τόσο καλά όσο ο Μάιλς.

Θέλω πάρα πολύ να μάθω τι είπε ο Μάιλς στον πατέρα μου σήμερα το πρωί προτού φύγουμε. Επίσης θέλω να μάθω τις απαντήσεις σε δεκάδες ερωτήσεις που αφορούν τον Μάιλς. Όταν ήμασταν μικρότεροι, ο Κόρμπιν κι εγώ πάντα συμφωνούσαμε πως, αν μπορούσαμε να έχουμε μια υπεράνθρωπη δύναμη, θα θέλαμε να πετάμε. Τώρα, που γνωρίζω τον Μάιλς, άλλαξα γνώμη. Αν είχα μια υπεράνθρωπη δύναμη, θα ήθελα να είναι η διείσδυση στη σκέψη των άλλων. Θα ήθελα να μπορώ να διεισδύσω στο μυαλό του, ώστε να μάθω και την τελευταία του σκέψη. Θα ήθελα να διεισδύσω στην καρδιά του και να απλωθώ σαν ιός. Θα με αποκαλούσα Διεισδύτη. Ναι, σίγουρα. Ακούγεται πολύ ωραίο. «Άντε, τράβα να κατουρήσεις», μου λέει τσιτωμένος ο Κόρμπιν καθώς μπαίνει με το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ. Μακάρι να ήμουν πάλι στο γυμνάσιο, για να μπορώ να τον αποκαλέσω κωλόπαιδο. Αλλά οι ενήλικες δεν αποκαλούν τον αδελφό τους κωλόπαιδο. Βγαίνω από το αυτοκίνητο και νιώθω ότι μπορώ πάλι να αναπνεύσω, μέχρι που ο Μάιλς ανοίγει την πόρτα, βγαίνει

από το αυτοκίνητο και κατακλύζει πάλι τον ζωτικό μου χώρο. Τώρα ο Μάιλς φαίνεται ακόμη πιο μεγαλόσωμος και τα πνευμόνια μου μικρότερα. Πηγαίνουμε μαζί προς το βενζινάδικο, αλλά δεν μιλάμε. Είναι τόσο παράξενο το ότι γίνεται αυτό. Μερικές φορές η σιωπή λέει πιο πολλά από όλες τις λέξεις του κόσμου. Μερικές φορές η σιωπή μου λέει δεν ξέρω πώς να σου μιλήσω. Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι. Μίλα μου. Πες μου όλα όσα έχεις πει. Όλες τις λέξεις. Ξεκινώντας από την πρώτη σου. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να λέει η δική του σιωπή. Με το που μπαίνουμε μέσα, βλέπει πρώτος πού είναι οι τουαλέτες, οπότε μου κάνει ένα νεύμα και προχωράει μπροστά. Καθοδηγεί. Τον αφήνω. Γιατί αυτός είναι στερεό στοιχείο κι εγώ είμαι υγρό, κι αυτή τη στιγμή είμαι απλώς ένα ίχνος του. Μόλις φτάνουμε στις τουαλέτες, πηγαίνει στην αντρική χωρίς να σταματήσει. Δεν γυρίζει να με κοιτάξει. Δεν περιμένει να πάω εγώ πρώτη στη γυναικεία. Ανοίγω την πόρτα, αλλά δεν θέλω να πάω στην τουαλέτα. Απλώς ήθελα να αναπνεύσω, αλλά δεν με αφήνει. Εισβάλλει. Δεν νομίζω ότι το θέλει. Απλώς εισβάλλει στις σκέψεις μου, στο στομάχι μου, στα πνευμόνια μου και στον κόσμο μου. Αυτή είναι η δική του υπεράνθρωπη δύναμη. Η εισβολή.

Ο Εισβολέας και ο Διεισδύτης. Κατά κάποιον τρόπο έχουν το ίδιο νόημα, οπότε φαντάζομαι ότι αποτελούμε μια ομάδα χέσε μέσα. Πλένω τα χέρια μου αρκετή ώρα, για να φανεί ότι πραγματικά είχα ανάγκη να σταματήσουμε εδώ. Ανοίγω την πόρτα του μπάνιου και εισβάλλει ξανά. Είναι μες στη μέση, μπροστά στην πόρτα από την οποία προσπαθώ να βγω. Δεν κουνιέται, παρόλο που εισβάλλει. Δεν θέλω όμως να κουνηθεί, οπότε τον αφήνω να μείνει εκεί. «Θες να πιεις κάτι;» με ρωτάει. Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. «Έχω νερό στο αυτοκίνητο». «Πεινάς;» Του λέω πως δεν πεινάω. Δείχνει λίγο απογοητευμένος που δεν θέλω τίποτα. Ίσως να μην θέλει να πάει ακόμη πίσω στο αυτοκίνητο. «Όμως μπορεί να θέλω λίγες καραμέλες», του λέω. Ένα από τα ακριβοθώρητα και λατρεμένα χαμόγελά του κάνει την εμφάνισή του σιγά σιγά. «Τότε θα σου αγοράσω μερικές καραμέλες».

Κάνει μεταβολή και πηγαίνει προς τον διάδρομο με τις καραμέλες. Πηγαίνω δίπλα του και κοιτάζω τις επιλογές μου. Κοιτάζουμε τις καραμέλες για πάρα πολλή ώρα. Δεν θέλω καν καραμέλες, αλλά και οι δύο τις χαζεύουμε και προσποιούμαστε πως θέλουμε. «Είναι περίεργο», ψιθυρίζω. «Τι είναι περίεργο;» ρωτάει. «Το να διαλέγουμε καραμέλες ή το να κάνουμε ότι δεν θέλουμε και οι δυο μας να ήμασταν μαζί στο πίσω κάθισμα αυτή τη στιγμή;» Απίστευτο. Νιώθω λες και πραγματικά διείσδυσα στη σκέψη του αυτή τη στιγμή. Μόνο που είπε πράγματι λέξεις, λέξεις που με έκαναν να αισθανθώ όμορφα. «Και τα δύο», του λέω με πυγμή. Γυρίζω να τον αντικρίσω. «Καπνίζεις;» Με κοιτάζει πάλι με αυτό το βλέμμα. Το βλέμμα που λέει «Είμαι παράξενο άτομο». Δεν με νοιάζει. «Όχι», μου απαντάει χαλαρά. «Θυμάσαι αυτές τις τσίχλες τσιγαράκια που πουλούσαν όταν ήμασταν παιδιά;» «Ναι», μου λέει. «Ήταν κάπως άρρωστο, αν το

καλοσκεφτείς». Συμφωνώ. «Ο Κόρμπιν τις αγόραζε συνεχώς. Εγώ δεν θα άφηνα με τίποτα το παιδί μου να αγοράσει αυτά τα πράγματα». «Δεν νομίζω ότι τις φτιάχνουν πια», λέει ο Μάιλς. Ξανακοιτάζουμε τις καραμέλες. «Εσύ;» με ρωτάει. «Εγώ τι;» «Καπνίζεις;» «Όχι», του λέω κουνώντας το κεφάλι μου. «Μπράβο», μου λέει. Χαζεύουμε τις καραμέλες λίγο ακόμα. Γυρίζει να με κοιτάξει. «Τελικά θέλεις καραμέλες, Τέιτ;» «Όχι». Γελάει. «Τότε

νομίζω

πως

πρέπει

να

επιστρέψουμε

στο

αυτοκίνητο». Συμφωνώ μαζί του, αλλά κανείς μας δεν κουνιέται από τη θέση του. Πλησιάζει το χέρι μου και το ακουμπάει τόσο απλά, λες και γνωρίζει ότι αυτός είναι φτιαγμένος από λάβα και εγώ όχι. Πιάνει δύο δάχτυλά μου, ούτε καν ολόκληρο το χέρι μου, και τα σφίγγει μαλακά. «Περίμενε», του λέω σφίγγοντας κι εγώ το χέρι του. Γυρίζει και με κοιτάζει κατάματα. «Τι είπες στον πατέρα μου σήμερα το πρωί, προτού φύγουμε;» Σφίγγει ακόμη περισσότερο τα δάχτυλά μου με τα δικά του και με κοιτάζει έντονα. «Του ζήτησα συγγνώμη». Γυρίζει ξανά προς την πόρτα κι αυτή τη φορά τον ακολουθώ. Δεν αφήνει το χέρι μου μέχρι να φτάσουμε κοντά στην έξοδο του μαγαζιού. Όταν τελικά το αφήνει, εξατμίζομαι. Τον ακολουθώ προς το αυτοκίνητο. Δεν πιστεύω πως μπορώ να διεισδύσω στη σκέψη του. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως είναι φτιαγμένος από πανοπλία. Είναι αδιαπέραστος. Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω αυτό, Μάιλς. Δεν ξέρω αν μπορώ να τηρήσω τον κανόνα νούμερο δύο, γιατί ξαφνικά

θέλω να μπω στο δικό σου μέλλον περισσότερο από το να μπω μαζί σου στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. «Είχε μεγάλη ουρά», λέει ο Μάιλς στον Κόρμπιν μόλις μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Ο Κόρμπιν βάζει μπρος κι αλλάζει ραδιοφωνικό σταθμό. Δεν τον νοιάζει πόσο μεγάλη ήταν η ουρά. Δεν υποπτεύτηκε τίποτα, αλλιώς θα είχε πει κάτι. Εξάλλου, δεν υπάρχει και κάτι για να υποπτευτεί προς το παρόν. Ταξιδεύουμε για κάνα τέταρτο όταν συνειδητοποιώ πως δεν σκέφτομαι πλέον τον Μάιλς. Αυτά τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά του ταξιδιού οι σκέψεις μου ήταν μόνο αναμνήσεις. «Θυμάσαι όταν ήμασταν παιδιά και ευχόμασταν να είχαμε υπεράνθρωπη δύναμη για να πετάμε;» «Ναι, το θυμάμαι», λέει ο Κόρμπιν. «Εσύ την έχεις πια αυτή την υπεράνθρωπη δύναμη. Μπορείς και πετάς». Ο Κόρμπιν μου χαμογελάει μέσα από τον καθρέφτη. «Ναι, φαντάζομαι πως αυτό με κάνει υπερήρωα». Γέρνω πίσω στο κάθισμα και κοιτάζω έξω από το παράθυρο ζηλεύοντας λιγάκι και τους δύο. Ζηλεύοντας όλα

αυτά που έχουν δει. Τα μέρη όπου έχουν ταξιδέψει. «Πώς είναι να βλέπεις την ανατολή από ψηλά;» Ο Κόρμπιν ανασηκώνει τους ώμους του. «Δεν την κοιτάζω», μου λέει. «Είμαι πολύ απασχολημένος όταν είμαι εκεί ψηλά». Αυτό με θλίβει. Μην το παίρνεις για δεδομένο, Κόρμπιν. «Εγώ την κοιτάζω», λέει ο Μάιλς. Χαζεύει έξω από το παράθυρο και η φωνή του είναι τόσο ήσυχη που μετά βίας την ακούω. «Κάθε φορά που είμαι εκεί πάνω την κοιτάζω». Παρ’ όλα αυτά, δεν λέει πώς είναι. Η φωνή του είναι απόμακρη, σαν να θέλει να κρατήσει αυτή την αίσθηση για τον εαυτό του. Δεν επιμένω. «Κάμπτετε τους νόμους του σύμπαντος όταν πετάτε», λέω. «Είναι εντυπωσιακό. Αψηφάτε τη βαρύτητα. Βλέπετε την ανατολή και τη δύση του ηλίου από μέρη που η φύση δεν είχε προβλέψει ότι θα τα έβλεπε ο άνθρωπος. Αν το σκεφτείτε, είστε πραγματικά υπερήρωες». Ο Κόρμπιν με κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη και γελάει. Μην το παίρνεις για δεδομένο, Κόρμπιν. Ο Μάιλς όμως δεν γελάει. Συνεχίζει να χαζεύει έξω από το παράθυρο. «Εσύ σώζεις ζωές», μου λέει ο Μάιλς. «Αυτό είναι πολύ

πιο εντυπωσιακό». Η καρδιά μου ρουφάει σαν διψασμένη αυτές του τις λέξεις. Ο κανόνας νούμερο δύο δεν φαίνεται και πολύ καλός από εδώ πίσω.

κεφάλαιο δώδεκα

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

Ο πρώτος κανόνας, ότι δεν θα γίνεται τίποτα μεταξύ μας όταν οι γονείς μας είναι στο σπίτι, τροποποιήθηκε. Τώρα έχει αλλάξει: Κάτι γίνεται, αλλά μόνο αν η πόρτα είναι κλειδωμένη. Ο δεύτερος κανόνας δυστυχώς παραμένει σταθερός. Ακόμη δεν έχει σεξ. Και πρόσφατα προστέθηκε ένας τρίτος κανόνας: Δεν θα φεύγουμε κρυφά από τα δωμάτιά μας μέσα στη νύχτα. Η Λίζα συνεχίζει να ελέγχει στη μέση της νύχτας το δωμάτιο της Ρέιτσελ, γιατί είναι η μητέρα μιας έφηβης κόρης και αυτό

είναι το σωστό. Αλλά μου τη δίνει που το κάνει. Έχουμε καταφέρει να περάσουμε έναν ολόκληρο μήνα στο ίδιο σπίτι. Δεν συζητάμε το γεγονός ότι μας μένουν μόνο πέντε μήνες και κάτι. Δεν συζητάμε για το τι θα γίνει όταν ο πατέρας μου παντρευτεί τη μητέρα της. Δεν συζητάμε για το γεγονός ότι, όταν συμβεί αυτό, θα έχουμε επαφή για πολύ περισσότερο από πέντε μήνες. Γιορτές. Κάποια Σαββατοκύριακα. Οικογενειακές συγκεντρώσεις. Θα πρέπει να παρευρισκόμαστε όλοι σε κάθε εκδήλωση, αλλά ως οικογένεια. Δεν μιλάμε γι’ αυτό γιατί μας κάνει να νιώθουμε πως αυτό που κάνουμε τώρα είναι λάθος. Δεν μιλάμε γι’ αυτό επίσης γιατί είναι πολύ δύσκολο. Όταν σκέφτομαι τη μέρα που θα φύγει για το Μίσιγκαν κι εγώ θα μείνω στο Σαν Φρανσίσκο, δεν μπορώ να δω παραπέρα. Δεν μπορώ να δω τίποτα κάπου όπου δεν θα είναι αυτή το παν. «Θα γυρίσουμε την Κυριακή», μου λέει ο μπαμπάς.

«Θα έχεις όλο το σπίτι δικό σου. Η Ρέιτσελ θα μείνει σε μια φίλη της. Να καλέσεις τον Ίαν να μείνει εδώ». «Το έχω ήδη κάνει», του λέω, ψέματα. Και η Ρέιτσελ είπε ψέματα. Θα είναι εδώ όλο το Σαββατοκύριακο, αλλά δεν θέλουμε να τους δώσουμε αφορμή να μας υποψιαστούν. Είναι ήδη πολύ δύσκολο να προσπαθώ να την αγνοώ μπροστά τους. Είναι δύσκολο να προσποιούμαι πως δεν έχω τίποτα κοινό μαζί της όταν θέλω να γελάσω με καθετί που λέει. Θέλω να επικροτήσω ό,τι κάνει. Θέλω να καυχηθώ στον πατέρα μου για την εξυπνάδα της, για τους καλούς βαθμούς της, για την καλοσύνη της, για τη σπιρτάδα της. Θέλω να του πω πως έχω αυτή την καταπληκτική κοπέλα, την οποία θέλω να γνωρίσει, γιατί θα τη λατρέψει. Όντως τη λατρεύει. Όχι όμως έτσι όπως θα ήθελα εγώ. Θα ήθελα να τη λατρεύει για μένα. Χαιρετάμε τους γονείς μας. Η Λίζα λέει στη Ρέιτσελ να προσέχει, αλλά στην ουσία δεν ανησυχεί πραγματικά. Απ’ όσο ξέρει η Λίζα, η Ρέιτσελ είναι καλό κορίτσι. Η Ρέιτσελ προσέχει. Η Ρέιτσελ δεν παραβαίνει τους κανόνες. Εκτός από τον κανόνα νούμερο τρία. Η Ρέιτσελ θα παραβεί

σίγουρα τον κανόνα νούμερο τρία αυτό το Σαββατοκύριακο. Παίζουμε τους παντρεμένους. Προσποιούμαστε ότι το σπίτι είναι το δικό μας. Ότι αυτή είναι η κουζίνα μας και αυτή μαγειρεύει για μένα. Εγώ προσποιούμαι πως είναι δική μου και την ακολουθώ τριγύρω όσο μαγειρεύει. Την αγγίζω. Φιλάω τον λαιμό της. Της τραβάω την προσοχή από τις δουλειές που προσπαθεί να κάνει, για να την αισθάνομαι κολλημένη πάνω μου. Της αρέσει, αλλά κάνει ότι δεν της αρέσει. Όταν τελειώσουμε το φαγητό, κάθεται μαζί μου στον καναπέ. Βάζουμε να δούμε μια ταινία, αλλά δεν την παρακολουθούμε ούτε στο ελάχιστο. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε να φιλιόμαστε. Φιλιόμαστε τόσο πολύ που τα χείλη μας πονάνε. Τα χέρια μας πονάνε. Τα στομάχια μας πονάνε, γιατί τα σώματά μας θέλουν τόσο, μα τόσο πολύ να παραβούν τον κανόνα νούμερο δύο. Αυτό το Σαββατοκύριακο θα είναι ατελείωτο. Αποφασίζω πως χρειάζομαι ένα ντους, αλλιώς θα αρχίσω να ικετεύω για τροποποίηση του κανόνα νούμερο δύο. Κάνω ένα ντους στο δικό της μπάνιο. Μου αρέσει αυτή η ντουζιέρα. Μου αρέσει περισσότερο από τότε που ήταν δική μου. Μου αρέσει να βλέπω τα δικά της πράγματα εδώ μέσα. Μου αρέσει να βλέπω το ξυραφάκι της και να τη φαντάζομαι να το χρησιμοποιεί. Μου αρέσει να βλέπω το μπουκαλάκι με το σαμπουάν της και να τη σκέφτομαι να γέρνει το κεφάλι της

προς τα πίσω, καθώς το νερό πέφτει πάνω της, για να ξεβγάλει τα μαλλιά της. Μου αρέσει τρελά που η ντουζιέρα μου είναι και δική της. «Μάιλς;» λέει. Χτυπάει την πόρτα, αλλά έχει ήδη μπει μέσα στο μπάνιο. Το νερό πέφτει ήδη ζεστό πάνω μου, αλλά η φωνή της το κάνει ακόμη πιο ζεστό. Ανοίγω την κουρτίνα της ντουζιέρας. Την ανοίγω ίσως λίγο παραπάνω, γιατί θέλω να την κάνω να θελήσει να σπάσει τον δεύτερο κανόνα. Παίρνει μια μικρή ανάσα, αλλά τα μάτια της πέφτουν ακριβώς εκεί όπου θέλω να πέσουν. «Ρέιτσελ», της λέω και η αμηχανία στο πρόσωπό της με κάνει να χαμογελάσω. Με κοιτάζει στα μάτια. Θέλει να κάνει ντους μαζί μου. Απλώς είναι πολύ ντροπαλή για να το πει. «Μπες μέσα», της λέω. Η φωνή μου είναι βραχνή, λες και ούρλιαζα για ώρες. Η φωνή μου ήταν μια χαρά πριν από πέντε δευτερόλεπτα. Κλείνω την κουρτίνα, για να κρύψω την επίδραση που έχει πάνω μου, αλλά και για να γδυθεί με την ησυχία της. Δεν την

έχω δει χωρίς τα ρούχα της. Έχω αισθανθεί πώς είναι κάτω από τα ρούχα της. Ξαφνικά αγχώνομαι. Αυτή σβήνει το φως. «Σε πειράζει;» με ρωτάει ντροπαλά. Της λέω «όχι», αλλά μακάρι να είχε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Πρέπει να την κάνω πιο σίγουρη για τον εαυτό της. Ανοίγει την κουρτίνα της ντουζιέρας και βλέπω το ένα της πόδι να μπαίνει μέσα. Ξεροκαταπίνω όταν ακολουθεί και το υπόλοιπό της σώμα. Ευτυχώς το φυσικό φως της νύχτας δίνει μια αχνή λάμψη σε όλο της το κορμί. Μπορώ να τη δω αρκετά. Μπορώ να τη δω πολύ καλά. Τα μάτια της κλειδώνουν πάλι στα δικά μου και έρχεται πιο κοντά μου. Αναρωτιέμαι αν έχει ξανακάνει ντους με κάποιον άλλον άντρα στο παρελθόν, αλλά δεν τη ρωτάω. Κάνω ένα βήμα προς το μέρος της, γιατί δείχνει φοβισμένη. Εγώ είμαι φοβισμένος.

Αγγίζω τους ώμους της και την καθοδηγώ έτσι ώστε να σταθεί κάτω από το νερό. Δεν κολλάω το σώμα μου πάνω της, παρόλο που το έχω απόλυτη ανάγκη. Κρατάω μια απόσταση ανάμεσά μας. Πρέπει. Τα μόνα πράγματα που ενώνονται είναι τα στόματά μας. Τη φιλάω απαλά, ίσα που ακουμπάω τα χείλη της, αλλά πονάει τόσο πολύ… Πονάει πολύ περισσότερο από τα άλλα φιλιά που έχουμε μοιραστεί. Τα φιλιά στα οποία τα στόματά μας κολλάνε με δύναμη. Τα δόντια μας κολλάνε με δύναμη. Μανιασμένα φιλιά, που από τη βιασύνη τους γίνονται λίγο άτσαλα. Φιλιά που καταλήγουν μ’ εμένα να δαγκώνω το χείλι της ή μ’ εκείνη να δαγκώνει το δικό μου. Κανένα από αυτά τα φιλιά δεν πονάει όπως αυτό εδώ και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό εδώ πονάει τόσο πολύ. Πρέπει να αποτραβηχτώ. Της λέω να μου δώσει ένα λεπτό. Μου κάνει ένα νεύμα και στη συνέχεια ακουμπάει το μάγουλό της στο στήθος μου. Γέρνω πίσω και ακουμπάω στον τοίχο τραβώντας τη μαζί μου, ενώ κρατάω τα μάτια μου ερμητικά κλειστά. Οι λέξεις μια ακόμη φορά προσπαθούν να σπάσουν το φράγμα που έχω φτιάξει γύρω τους. Κάθε φορά που είμαι μαζί της θέλουν να βγουν έξω, αλλά δουλεύω ασταμάτητα για να κάνω όλο και πιο γερά τα τείχη που τις περικλείουν.

Δεν χρειάζεται να τις ακούσει. Δεν χρειάζεται να τις πω. Αλλά κοπανιούνται στους τοίχους. Κοπανιούνται δυνατά μέχρι τα φιλιά μας να καταλήξουν όπως αυτό εδώ. Εγώ να θέλω ένα λεπτό και αυτή να μου το δίνει. Αυτή τη φορά θέλουν να βγουν περισσότερο από ποτέ. Θέλουν αέρα. Απαιτούν να ακουστούν. Δεν ξέρω πόσο σφυροκόπημα μπορώ να αντέξω προτού καταρρεύσουν τα τείχη. Είναι λίγες οι φορές που τα χείλη μου μπορούν να αγγίξουν τα δικά της χωρίς οι λέξεις να ξεχειλίσουν πάνω από τα τείχη, να διαπεράσουν τις ρωγμές, να ταξιδέψουν στο στήθος μου, μέχρι να κρατήσω το πρόσωπό της με τα χέρια μου, να την κοιτάξω στα μάτια και να τους επιτρέψω να διαλύσουν όλα τα εμπόδια που υπάρχουν ανάμεσά μας. Οι λέξεις έρχονται έτσι κι αλλιώς. «Δεν βλέπω τίποτα», της λέω. Ξέρω ότι δεν ξέρει για ποιο πράγμα μιλάω. Δεν θέλω να το αναπτύξω, αλλά οι λέξεις έρχονται έτσι κι αλλιώς. Έχουν πια πάρει τα ηνία. «Όταν μετακομίσεις στο Μίσιγκαν κι εγώ μείνω στο Σαν Φρανσίσκο… Δεν βλέπω τίποτα μετά. Κάποτε μπορούσα να

οραματιστώ όποιο μέλλον ήθελα, αλλά τώρα δεν βλέπω τίποτα». Φιλάω το δάκρυ που τρέχει στο μάγουλό της. «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό», της λέω. «Το μόνο που θέλω να βλέπω είσαι εσύ και, αν δεν μπορώ να το έχω αυτό… τίποτε άλλο δεν αξίζει. Κάνεις τα πάντα ομορφότερα, Ρέιτσελ». Τη φιλάω δυνατά στο στόμα και αυτή τη φορά, που οι λέξεις ελευθερώθηκαν, δεν πονάει. «Σε αγαπώ», της λέω απελευθερώνοντας ολοκληρωτικά τον εαυτό μου. Τη φιλάω ξανά, χωρίς να της δώσω καν την ευκαιρία να απαντήσει. Δεν θέλω να την ακούσω να μου το λέει χωρίς να είναι έτοιμη και δεν θέλω να την ακούσω να μου λέει ότι είναι λάθος να αισθάνομαι έτσι. Τα χέρια της είναι στην πλάτη μου, με τραβάνε πιο κοντά της. Τα πόδια της τυλίγονται γύρω από τα δικά μου, λες και προσπαθεί να χωθεί μέσα μου. Το έχει ήδη κάνει. Είναι πάλι μια μανιασμένη κατάσταση. Δόντια που κοπανιούνται, χείλη που δαγκώνονται με πάθος, άτσαλα βιαστικά αγγίγματα.

Βογκάει και την αισθάνομαι να προσπαθεί να αποτραβηχτεί από το στόμα μου, αλλά το χέρι μου είναι γύρω από τα μαλλιά της και με το στόμα μου σκεπάζω τόσο απελπισμένα το δικό της που δεν μπορεί να πάρει ανάσα. Με αναγκάζει να την αφήσω. Ακουμπάω το μέτωπό μου στο δικό της προσπαθώντας να συγκρατήσω τα συναισθήματά μου. «Μάιλς», μου λέει ξέπνοη. «Μάιλς, σε αγαπώ. Φοβάμαι τόσο πολύ. Δεν θέλω να τελειώσουμε». Με αγαπάς, Ρέιτσελ. Κάνω πίσω και την κοιτάζω στα μάτια. Κλαίει. Δεν θέλω να φοβάται. Της λέω πως όλα θα είναι καλά. Της λέω ότι θα περιμένουμε μέχρι να αποφοιτήσουμε και μετά θα τους το πούμε. Της λέω ότι θα αναγκαστούν να το δεχτούν. Με το που θα φύγουμε από το σπίτι, όλα θα είναι διαφορετικά. Όλα θα είναι καλά. Θα αναγκαστούν να το κατανοήσουν. Της λέω ότι το ’χουμε. Γνέφει έντονα.

«Το ’χουμε», μου απαντάει συμφωνώντας μαζί μου. Πιέζω το μέτωπό μου στο δικό της. «Το ’χουμε, Ρέιτσελ», της λέω. «Δεν μπορώ να σε αφήσω τώρα. Με τίποτα». Πιάνει το πρόσωπό μου ανάμεσα στις παλάμες της και με φιλάει. Με ερωτεύτηκες, Ρέιτσελ. Το φιλί της διώχνει ένα τόσο μεγάλο βάρος από πάνω μου που νιώθω ότι επιπλέω. Νιώθω ότι κι αυτή επιπλέει μαζί μου. Τη γυρίζω ώστε να ακουμπήσει με την πλάτη στον τοίχο. Σηκώνω τα χέρια της πάνω από το κεφάλι της και πλέκουμε τα δάχτυλά μας μεταξύ τους ενώ πιέζω τα χέρια της πάνω στα πλακάκια του τοίχου. Κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια… Και τότε διαγράφουμε εντελώς τον κανόνα νούμερο δύο.

κεφάλαιο δεκατρία

ΤΕΪΤ

«Σε ευχαριστώ που με έκανες να έρθω», λέει ο Μάιλς στον Κόρμπιν. «Αν εξαιρέσεις έναν τραυματισμό στο χέρι και πως έμαθα ότι με θεωρούσες γκέι, πέρασα πολύ ωραία». Ο Κόρμπιν γελάει και γυρίζει να ξεκλειδώσει την πόρτα μας. «Δεν είναι εντελώς δικό μου λάθος που υπέθεσα ότι είσαι γκέι. Δεν μιλάς ποτέ για κορίτσια κι έχεις αφήσει το σεξ έξω από τη ζωή σου για έξι συνεχόμενα χρόνια». Ο Κόρμπιν ανοίγει την πόρτα, μπαίνει μέσα και πηγαίνει προς το δωμάτιό του. Στέκομαι στην πόρτα κοιτάζοντας τον Μάιλς. Με κοιτάζει κατάματα.

«Είναι πλέον χαμογελώντας.

στην

ημερήσια

διάταξη»,

λέει

Δηλαδή τώρα είμαι η ημερήσια διάταξη. Δεν το θέλω αυτό. Θέλω να είμαι ένα μακροπρόθεσμο πλάνο. Ένας χάρτης. Θέλω να είμαι ο χάρτης του μέλλοντός του. Αλλά αυτό παραβιάζει τον κανόνα νούμερο δύο. Ο Μάιλς μπαίνει στο διαμέρισμά του και δείχνει προς τη μεριά του υπνοδωματίου. «Τι λες για όταν πάει να κοιμηθεί;» μου ψιθυρίζει. Εντάξει, Μάιλς. Σταμάτα να παρακαλάς. Θα είμαι η ημερήσια διάταξή σου. Γνέφω καταφατικά προτού κλείσω την πόρτα. Κάνω ντους και ξυρίζομαι και πλένω τα δόντια μου και τραγουδάω και βάφομαι τόσο ώστε να φαίνεται ότι δεν έχω βαφτεί. Και φτιάχνω τα μαλλιά μου έτσι ώστε να φαίνεται ότι δεν τα έχω φτιάξει. Και βάζω τα ίδια ρούχα που φορούσα νωρίτερα, ώστε να φαίνεται ότι δεν άλλαξα ρούχα. Αλλά η αλήθεια είναι πως άλλαξα εσώρουχα, γιατί πριν δεν ταίριαζαν μεταξύ τους. Και μετά φρικάρω, γιατί ο Μάιλς θα δει απόψε τα εσώρουχά μου. Και πιθανώς θα τα ακουμπήσει.

Αν είναι μέρος της ημερήσιας διάταξής του, μπορεί και να είναι αυτός που θα μου τα βγάλει. Λαμβάνω ένα μήνυμα στο κινητό μου και ο ήχος με ξαφνιάζει, γιατί δεν είναι μέσα στην ημερήσια διάταξή μου να λαμβάνω μηνύματα στις έντεκα το βράδυ. Το μήνυμα είναι από έναν άγνωστο αριθμό. Το μόνο που γράφει είναι:

Είναι ακόμη στο δωμάτιό του; Εγώ: Πού βρήκες το νούμερό μου; Μάιλς: Το έκλεψα από το κινητό του Κόρμπιν όσο ταξιδεύαμε.

Μια παράξενη φωνή μέσα στο κεφάλι μου τραγουδάει «Τραλαλάλα, έκλεψε το νούμερό μου». Είμαι τόσο παιδί…

Εγώ: Όχι, βλέπει τηλεόραση. Μάιλς: Ωραία. Έχω να κάνω μια δουλειά. Θα είμαι πίσω σε είκοσι λεπτά. Αφήνω ξεκλείδωτο το διαμέρισμα, σε

περίπτωση που πέσει για ύπνο νωρίτερα.

Ποιος τρέχει να κάνει μια δουλειά στις έντεκα το βράδυ;

Εγώ: Τα λέμε.

Κοιτάζω το τελευταίο μήνυμα που του έστειλα και κάνω μια γκριμάτσα. Είναι πολύ άνετο. Θα του δώσω την εντύπωση ότι το κάνω όλη την ώρα αυτό. Μπορεί να νομίσει ότι όλες μου οι μέρες είναι κάπως έτσι:

Άσχετος τύπος: Τέιτ, θέλεις να κάνουμε σεξ; Εγώ: Ναι, αμέ. Άσε με να ξεμπερδέψω με αυτούς τους δύο τύπους και θα έρθω. Παρεμπιπτόντως, εγώ δεν έχω κανόνες, οπότε όλα παίζουν. Άσχετος τύπος: Τέλεια.

Περνάνε δεκαπέντε λεπτά και επιτέλους η τηλεόραση

σβήνει. Με το που κλείνει η πόρτα στο υπνοδωμάτιο του Κόρμπιν, ανοίγει η δικιά μου. Διασχίζω το καθιστικό και ξεγλιστράω σιγά σιγά από την εξώπορτα όταν πέφτω πάνω στον Μάιλς, που βρίσκεται στον διάδρομο. «Τέλειος συγχρονισμός», λέει. Κρατάει μια σακούλα. Την πιάνει με το άλλο χέρι, για να μην τη βλέπω. «Μετά από σένα, Τέιτ», μου λέει ανοίγοντας την πόρτα του. Όχι, Μάιλς, εγώ ακολουθώ. Έτσι είναι μ’ εμάς τους δύο. Εσύ είσαι στερεό στοιχείο κι εγώ υγρό. Εσύ ανοίγεις τα νερά στη μέση. Εγώ είμαι το αυλάκι. «Διψάς;» Πηγαίνει προς την κουζίνα, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να τον ακολουθήσω αυτή τη φορά. Δεν ξέρω πώς να το κάνω αυτό και φοβάμαι πως θα καταλάβει ότι ποτέ δεν είχα κανόνες νούμερο ένα ή δύο παλιά. Αν το παρελθόν και το μέλλον είναι εκτός, αυτό σημαίνει ότι το μόνο που μένει είναι το παρόν, και δεν έχω ιδέα τι να κάνω στο παρόν. Πηγαίνω στην κουζίνα, στο παρόν. «Τι έχεις να πιω;» τον ρωτάω.

Η σακούλα είναι τώρα πάνω στον πάγκο κι εκείνος με βλέπει που την κοιτάζω, οπότε τη σπρώχνει στο πλάι να μην τη βλέπω. «Πες μου τι θες και θα δω αν το έχω», λέει. «Πορτοκαλάδα». Χαμογελάει και πιάνει τη σακούλα. Βγάζει από μέσα ένα κουτί με χυμό πορτοκάλι. Το γεγονός και μόνο ότι το σκέφτηκε είναι δείγμα της γενναιοδωρίας του. Είναι επίσης δείγμα του ότι δεν χρειάζονται και πολλά για να λιώσω. Θα έπρεπε να του πω ότι ο δικός μου κανόνας μόλις έγινε Σταμάτα να κάνεις πράγματα που με κάνουν να θέλω να παραβιάσω τους δικούς σου κανόνες. Παίρνω τον χυμό χαμογελώντας. «Τι άλλο έχει αυτή η σακούλα;» Ανασηκώνει τους ώμους του. «Διάφορα». Με παρακολουθεί που ανοίγω τον χυμό. Με παρακολουθεί να πίνω τον χυμό. Με παρακολουθεί να βάζω το καπάκι πίσω στον χυμό. Με παρακολουθεί να ακουμπάω τον χυμό πάνω στον πάγκο της κουζίνας, αλλά δεν με παρακολουθεί τόσο προσεκτικά ώστε να δει πόσο γρήγορα κατευθύνομαι προς τη σακούλα.

Την αρπάζω ακριβώς πριν με αγκαλιάσει από τη μέση. Γελάει. «Βάλ’ την πίσω, Τέιτ». Την ανοίγω και κοιτάζω το περιεχόμενό της. Προφυλακτικά. Γελάω και την πετάω πίσω, στον πάγκο της κουζίνας. Όταν γυρίζω με κρατάει ακόμη από τη μέση. «Πραγματικά θα ήθελα να πω κάτι ντροπιαστικό και ακατάλληλο αυτή τη στιγμή, αλλά δεν μου έρχεται τίποτα. Οπότε κάνε πως το είπα και γέλα». Δεν γελάει, αλλά συνεχίζει να με κρατάει. «Είσαι τόσο παράξενη», μου λέει. «Δεν με νοιάζει». Χαμογελάει. «Η όλη κατάσταση είναι παράξενη». Μου λέει πόσο παράξενο είναι όλο αυτό, αλλά εγώ αισθάνομαι πως είναι μια χαρά. Δεν είμαι σίγουρη αν το

αλλόκοτο του αρέσει ή όχι. «Το παράξενο είναι καλό ή κακό για σένα;» «Και τα δύο», λέει. «Και τίποτε από τα δύο». «Είσαι παράξενος», του λέω. Χαμογελάει. «Δεν με νοιάζει». Βάζει τα χέρια του στην πλάτη μου, μετά στους ώμους μου και τα κατεβάζει αργά στα μπράτσα μου, μέχρι να ακουμπήσει τα δικά μου χέρια. Αυτό κάτι μου θυμίζει. Φέρνω το χέρι του ανάμεσά μας. «Πώς πάει το χέρι σου;» «Καλά», λέει. «Αύριο θα πρέπει να το κοιτάξω πάλι», του λέω. «Δεν θα είμαι εδώ αύριο. Φεύγω σε λίγες ώρες». Δύο σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Η πρώτη είναι Είμαι πολύ απογοητευμένη που φεύγει σήμερα και η δεύτερη

Γιατί βρίσκομαι εδώ αν φεύγει σήμερα;. «Δεν θα έπρεπε να κοιμάσαι;» Κουνάει το κεφάλι του. «Δεν μπορώ να κοιμηθώ αυτή τη στιγμή». «Μα δεν προσπάθησες καν», του λέω. «Δεν μπορείς να πετάξεις αεροπλάνο άυπνος, Μάιλς». «Η πρώτη πτήση είναι σύντομη. Εξάλλου είμαι συγκυβερνήτης, οπότε μπορώ να κοιμηθώ στο αεροπλάνο». Ο ύπνος δεν είναι στην ημερήσια διάταξη, η Τέιτ όμως είναι. Η Τέιτ υπερνικάει τον ύπνο στην ημερήσια διάταξη. Αναρωτιέμαι τι άλλο υπερνικάει η Τέιτ. «Λοιπόν», ψιθυρίζω αφήνοντας το χέρι του. Σταματάω γιατί δεν έχω να πω τίποτα μετά το «λοιπόν». Επικρατεί σιωπή. Γίνεται άβολη. «Λοιπόν», λέει.

Τα δάχτυλά του πλέκονται με τα δικά μου. Στα δάχτυλά μου αρέσουν τα δάχτυλά του. «Αφού ξέρω μια τόσο προσωπική λεπτομέρεια για σένα, μήπως θέλεις να μάθεις και για μένα πόσο καιρό έχω να κάνω σεξ;» τον ρωτάω. Είναι δίκαιο, δεδομένου ότι όλη η οικογένειά μου γνωρίζει πόσο καιρό έχει να κάνει αυτός. «Όχι», λέει απλά. «Αλλά θέλω να σε φιλήσω». Χμ. Δεν ξέρω πώς να το πάρω, αλλά δεν θα αναλύσω το «όχι» του όταν συνοδεύεται από μια τέτοια δήλωση. «Τότε φίλησέ με», του λέω. Τα δάχτυλά του αφήνουν τα δικά μου, πηγαίνουν στο πλάι του κεφαλιού μου και το κρατάνε σφιχτά. «Ελπίζω να έχεις πάλι γεύση πορτοκαλάδας». Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι. Μετράω τις λέξεις σε αυτή την πρόταση και μετά ψάχνω μια θέση μέσα στο κεφάλι μου για να αποθηκεύσω για πάντα αυτές τις έξι λέξεις. Θέλω να τις βάλω σε ένα συρτάρι του μυαλού μου που θα γράφει απ’ έξω «Πράγματα για να ανασύρεις και να διαβάζεις όταν ο ηλίθιος νούμερο δύο κανόνας του γίνεται ένα θλιβερό και μοναχικό παρόν».

Ο Μάιλς είναι μέσα στο στόμα μου. Εισβάλλει μέσα μου ξανά. Κλείνω αυτό το συρτάρι στο κεφάλι μου και πηγαίνω κοντά του. Γίνε ο εισβολέας μου, γίνε ο εισβολέας μου. Θα πρέπει να έχω γεύση πορτοκαλάδας, γιατί συμπεριφέρεται με τρόπο που δείχνει ότι απολαμβάνει τη γεύση μου. Θα πρέπει κι εγώ να απολαμβάνω τη γεύση του, γιατί τον τραβάω προς το μέρος μου, τον φιλάω και κάνω τα πάντα για να διαποτιστεί ολόκληρος μόνο από Τέιτ. Αποτραβιέται για να αναπνεύσει και λέει: «Είχα ξεχάσει πόσο ωραία αίσθηση είναι». Με συγκρίνει. Δεν μου αρέσει που με συγκρίνει με αυτή που τον έκανε κάποτε να αισθάνεται τόσο ωραία. «Να σου πω κάτι;» λέει. Ναι. Θέλω να μου πει τα πάντα, να μάθω τα πάντα, αλλά για κάποιον λόγο επιλέγω αυτή τη στιγμή να εκδικηθώ γι’ αυτή τη μία λέξη που μου είπε. «Όχι». Τον τραβάω πάλι στο στόμα μου. Δεν με φιλάει αμέσως, γιατί δεν ξέρει πώς να εκλάβει αυτό που μόλις συνέβη. Αλλά πολύ γρήγορα το στόμα του μπαίνει ξανά στο παιχνίδι. Νομίζω ότι δεν του άρεσε καθόλου η κοφτή απάντηση που

του έδωσα, όπως δεν μου άρεσε κι εμένα η δική του, και τώρα χρησιμοποιεί τα χέρια του για να πάρει εκδίκηση. Δεν μπορώ να πω πού με αγγίζει, γιατί τη μια στιγμή είναι στο ένα σημείο και την αμέσως επόμενη στο άλλο. Με αγγίζει παντού και πουθενά, καθόλου και πάρα πολύ ταυτόχρονα. Το αγαπημένο μου κομμάτι όταν φιλιόμαστε με τον Μάιλς είναι οι ήχοι. Ο ήχος των χειλιών του όταν κουμπώνουν με τα δικά μου. Ο ήχος από τις ανάσες μας. Λατρεύω τον τρόπο που βογκάει όταν ενώνονται τα σώματά μας. Τα αγόρια συνήθως έχουν την τάση να συγκρατούν περισσότερο από τις κοπέλες τους ήχους της ερωτικής ευχαρίστησης. Όχι ο Μάιλς. Ο Μάιλς με θέλει και θέλει να το ξέρω και μου αρέσει πολύ αυτό. Θεέ μου, πόσο μου αρέσει αυτό. «Τέιτ», μουρμουράει μέσα στο στόμα μου. «Πάμε στο δωμάτιό μου». Γνέφω καταφατικά, οπότε αποτραβιέται από το στόμα μου και πιάνει το κουτί με τα προφυλακτικά από τον πάγκο. Ξεκινάει για το δωμάτιο, αλλά πολύ γρήγορα επιστρέφει στην κουζίνα και παίρνει την πορτοκαλάδα. Όταν με προσπερνάει για να με οδηγήσει στο υπνοδωμάτιο, μου κλείνει το μάτι. Ο τρόπος που με κάνει να αισθάνομαι αυτό το μικρό κλείσιμο του ματιού με τρομοκρατεί σχετικά με το πώς θα

αισθάνομαι όταν θα είναι μέσα μου. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να επιζήσω. Μόλις βρισκόμαστε στο δωμάτιό του αρχίζω να νιώθω ανήσυχη. Κυρίως γιατί είμαστε στον χώρο του και όλο αυτό γίνεται με τους δικούς του όρους και νιώθω λίγο σε μειονεκτική θέση. «Τι συμβαίνει;» με ρωτάει. Βγάζει τα παπούτσια του. Πηγαίνει στο μπάνιο, σβήνει το φως και κλείνει την πόρτα. «Νιώθω λίγο άγχος», ψιθυρίζω. Στέκομαι στη μέση του δωματίου γνωρίζοντας πολύ καλά τι θα ακολουθήσει. Συνήθως αυτά τα πράγματα δεν έχουν συζητηθεί και προγραμματιστεί κατ’ αυτό τον τρόπο. Είναι αυθόρμητα και παθιασμένα και κανείς από τους δύο δεν ξέρει τι θα συμβεί μέχρι να συμβεί. Αλλά ο Μάιλς κι εγώ ξέρουμε πολύ καλά τι θα συμβεί. Πηγαίνει και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού. «Έλα εδώ», μου λέει. Χαμογελάω και πηγαίνω εκεί όπου κάθεται. Χουφτώνει τους γλουτούς μου και ακουμπάει τα χείλη του στο μπλουζάκι που σκεπάζει την κοιλιά μου. Τα χέρια μου ακουμπάνε στους ώμους του, τον κοιτάζω. Σηκώνει το κεφάλι του να με κοιτάξει και η ηρεμία στα μάτια του είναι

μεταδοτική. «Μπορούμε να το πάμε πολύ αργά», μου λέει. «Δεν χρειάζεται να γίνει απόψε. Δεν ήταν ένας από τους κανόνες». Γελάω, αλλά ταυτόχρονα κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. «Όχι, όλα είναι εντάξει. Φεύγεις σε λίγες ώρες και δεν θα γυρίσεις πριν από… πόσο καιρό… πέντε μέρες;» «Εννιά αυτή τη φορά», μου λέει. Τον μισώ αυτό τον αριθμό. «Δεν θέλω να σε κάνω να περιμένεις εννιά μέρες, αφού σε έχω πρώτα ξεσηκώσει», του λέω. Τα χέρια του μετακινούνται προς το μπροστινό μέρος του τζιν μου. Το ξεκουμπώνει με ευκολία. «Το να μπορώ να φαντασιώνομαι ότι κάνω αυτό το πράγμα μαζί σου δεν είναι βασανιστήριο για μένα», μου λέει ενώ τα δάχτυλά του κατεβάζουν το φερμουάρ μου. Αρχίζει να το κατεβάζει και η καρδιά μου σφυροκοπάει τόσο πολύ μέσα στο στήθος μου που νομίζω ότι χτίζει κάτι. Ίσως η καρδιά μου χτίζει μια σκάλα για τον παράδεισο, καθώς γνωρίζει πως θα σπάσει και θα πεθάνει μόλις μου βγάλει αυτό το τζιν.

«Θα είναι σίγουρα μαρτύριο όμως για μένα», του ψιθυρίζω. Έχει κατεβάσει το φερμουάρ μου και το χέρι του μπαίνει μέσα στο τζιν μου. Γλιστράει προς τα πίσω, στους γλουτούς μου, και τους σφίγγει. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να μην κουνιέμαι, αλλά το άλλο του χέρι έχει ήδη σηκώσει την μπλούζα μου τόσο ώστε να μπορεί να ακουμπήσει τα χείλη του στην κοιλιά μου. Είναι αβάσταχτο. Και τα δυο του χέρια γλιστράνε τώρα μέσα στο τζιν μου, το οποίο κατεβάζει αργά μέχρι τα γόνατά μου. Η γλώσσα του είναι πάνω στην κοιλιά μου και τα χέρια μου έχουν χαθεί μέσα στα μαλλιά του. Όταν τελικά το τζιν μου φτάσει στους αστραγάλους μου, το βγάζω μαζί με τα παπούτσια μου. Τα χέρια του γλιστράνε πάνω στα μπούτια μου και στη μέση μου. Με τραβάει προς το μέρος του, περνάει το ένα μου πόδι δεξιά και το άλλο αριστερά του, χουφτώνει τον πισινό μου και με κολλάει με έξαψη πάνω του. Αναστενάζω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά φαίνεται λες κι εγώ είμαι η άπειρη. Είναι σίγουρο πως τον περίμενα λίγο πιο δειλό στο θέμα αυτό, όχι όμως ότι παραπονιέμαι που είναι ακριβώς το αντίθετο. Καθόλου μάλιστα.

Σηκώνω τα χέρια μου ψηλά όταν επιχειρεί να μου βγάλει την μπλούζα. Την πετάει από πίσω μου στο πάτωμα και τα χείλη του ενώνονται πάλι με τα δικά μου, καθώς τα χέρια του προσπαθούν να μου ξεκουμπώσουν το σουτιέν. Δεν είναι δίκαιο. Εγώ κοντεύω να μείνω μόνο με ένα ρούχο κι αυτός δεν έχει βγάλει τίποτε ακόμη. «Είσαι τόσο όμορφη», ψιθυρίζει ενώ ετοιμάζεται να μου βγάλει το σουτιέν. Τα δάχτυλά του είναι κάτω από τις τιράντες και αρχίζουν να τις κατεβάζουν στα μπράτσα μου. Κρατάω την αναπνοή μου περιμένοντας να το βγάλει. Θέλω το στόμα του τόσο πολύ που δεν σκέφτομαι λογικά. Όταν το σουτιέν πέφτει, αποκαλύπτοντάς με πια ολόκληρη, ξεφυσάει βγάζοντας ένα επιφώνημα θαυμασμού με τρεμάμενη φωνή. Πετάει το σουτιέν στο πάτωμα και γυρίζει να με κοιτάξει. Χαμογελάει και με φιλάει απαλά. Όταν αποτραβιέται, ακουμπάει τα χέρια του στα μάγουλά μου και με κοιτάζει στα μάτια. «Περνάς καλά;» Δαγκώνω το κάτω χείλι μου για να μην χαμογελάσω, παρόλο που το θέλω αυτή τη στιγμή. Γέρνει μπροστά και ρουφάει το κάτω χείλι μου. Το φιλάει για λίγα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια το αφήνει λέγοντας «Μην το δαγκώσεις

ξανά, σε παρακαλώ. Μου αρέσει να χαμογελάς». Και βέβαια χαμογελάω ξανά. Τα χέρια μου είναι στους ώμους του, οπότε τα κατεβάζω στην πλάτη του και αρχίζω να τραβάω την μπλούζα του. Σηκώνει τα χέρια του ψηλά, για να μπορέσω να του τη βγάλω. Με τα χέρια μου διατρέχω το στέρνο του και όλους τους μυς του. «Κι εσύ είσαι τόσο όμορφος…» Πιέζει τις παλάμες του στην πλάτη μου ωθώντας με να την τεντώσω. Με το που το κάνω, κατεβάζει το στόμα του προς το στήθος μου και γλιστράει τη γλώσσα του πάνω στη ρώγα μου. Βογκάω. Τη σκεπάζει ολόκληρη με το στόμα του. Το ένα του χέρι γλιστράει στον γοφό μου και μετά κάτω από το εσώρουχό μου. «Θέλω να κάτσεις ανάσκελα», μου ψιθυρίζει. Συνεχίζει να έχει το ένα του χέρι στην πλάτη μου, καθώς απρόσκοπτα με μεταφέρει από τα πόδια του πάνω στο κρεβάτι του. Έχει σκύψει πάνω μου τώρα και τραβάει το εσώρουχό μου, καθώς η γλώσσα του βυθίζεται μέσα στο στόμα μου. Τα χέρια μου κατευθύνονται αμέσως προς τα κουμπιά του τζιν του κι αρχίζουν να τα ξεκουμπώνουν, αλλά τραβιέται γρήγορα. «Μην το κάνεις ακόμη αυτό», μου λέει. «Αλλιώς θα τελειώσει πιο γρήγορα απ’ ό,τι άρχισε».

Κατά κάποιον τρόπο δεν με νοιάζει πόσο θα κρατήσει. Αυτό που θέλω πραγματικά είναι να βγάλει τα ρούχα του. Αρχίζει να βγάζει το εσώρουχό μου λυγίζοντάς μου τα πόδια και περνώντας το πρώτα από το ένα και μετά από το άλλο. Δεν με κοιτάζει πλέον στα μάτια. Αφήνει τα πόδια μου να πέσουν στο κρεβάτι καθώς σηκώνεται όρθιος και απομακρύνεται μερικά εκατοστά από κοντά μου. Με κοιτάζει έντονα και βγάζει ένα επιφώνημα θαυμασμού. Στέκεται απλώς εκεί να με χαζεύει ξαπλωμένη γυμνή στο κρεβάτι του, ενώ αυτός είναι μια χαρά άνετος μέσα στο τζιν του. «Αυτό είναι λίγο άδικο», του λέω. Κουνάει το κεφάλι του ενώ δαγκώνει τη γροθιά του. Μου γυρίζει την πλάτη και παίρνει μια βαθιά αναπνοή. Γυρίζει ξανά προς εμένα και με κοιτάζει από την κορυφή ως τα νύχια, μέχρι που τα μάτια μας συναντιούνται. «Δεν αντέχω, Τέιτ». Νιώθω την απογοήτευση στα λόγια του. Συνεχίζει να κουνάει το κεφάλι του, αλλά πηγαίνει στο κομοδίνο. Πιάνει το κουτί με τα προφυλακτικά, το ανοίγει, βγάζει ένα και το ανοίγει με τα δόντια του.

«Συγγνώμη», μου λέει ενώ βγάζει με μανία το τζιν του. «Ήθελα όλο αυτό να είναι όμορφο για σένα. Ήθελα να το θυμάσαι». Τώρα έχει βγάλει το τζιν του. Με κοιτάζει στα μάτια, αλλά δυσκολεύομαι να τον κοιτάζω κι εγώ στα μάτια τώρα, που έχει βγάλει και το μποξεράκι του. «Αλλά αν δεν μπω μέσα σου σε δύο δευτερόλεπτα θα βρεθώ σε πολύ δύσκολη κατάσταση». Έρχεται σ’ εμένα και την ίδια στιγμή καταφέρνει να φορέσει το προφυλακτικό, ενώ με το άλλο του χέρι ανοίγει τα γόνατά μου. «Θα επανορθώσω σε λίγα λεπτά. Σ’ το υπόσχομαι», μου λέει κάνοντας μια στάση ανάμεσα στα πόδια μου, περιμένοντας τη δική μου συναίνεση. «Μάιλς», του λέω, «δεν με νοιάζει τίποτε από όλα αυτά. Το μόνο που θέλω είναι να μπεις μέσα μου». Αναστενάζοντας πιάνει το πόδι μου πίσω από το γόνατο, ενώ τα χείλη του συναντούν τα δικά μου. Μπαίνει μέσα μου απρόσμενα γρήγορα και δυνατά, τόσο που αφήνω μια κραυγή μέσα στο στόμα του. Δεν σταματάει να με ρωτήσει αν πονάω ούτε επιβραδύνει. Μπαίνει όλο και πιο δυνατά βαθιά μέσα μου, μέχρι που δεν υπάρχει τρόπος να είμαστε περισσότερο ενωμένοι. Πονάει, αλλά με τον πιο ωραίο τρόπο.

Βογκάω μέσα στο στόμα του. Τα χείλη του και τα χέρια του βρίσκονται παντού πάνω στο σώμα μου. Είναι άγριο όλο αυτό. Είναι ζωώδες και δυνατό και καυτό και καθόλου ήρεμο. Είναι γρήγορο και μπορώ να πω, με βάση τον τρόπο που τεντώνει την πλάτη του, πως είχε δίκιο. Δεν θα του πάρει πολύ μέχρι να τελειώσει. «Τέιτ», λέει ξέπνοα. «Θεέ μου, Τέιτ». Οι μύες των ποδιών του σφίγγονται και αρχίζει να τρέμει. «Γαμώτο», μουρμουράει. Τα χείλη του πιέζουν τα δικά μου και μένει ακίνητος, παρά το γεγονός ότι η πλάτη και τα πόδια του τρέμουν. Παίρνει τα χείλη του από τα δικά μου και αφήνει μια μακριά εκπνοή, ρίχνοντας το μέτωπό του στο πλάι του κεφαλιού μου. «Θεέ μου», λέει ενώ είναι ακόμη σε ένταση. Ενώ ακόμη τρέμει. Ενώ είναι ακόμη βαθιά μέσα μου. Εκείνο το δευτερόλεπτο που βγαίνει από μέσα μου τα χείλη του είναι στον λαιμό μου και κατεβαίνουν προς τα κάτω, μέχρι να βρουν το στήθος μου. Το φιλάει φευγαλέα και ξανάρχεται στο στόμα μου. «Θέλω να σε γευτώ», μου λέει. «Εντάξει;» Γνέφω καταφατικά. Γνέφω καταφατικά με μεγάλη θέρμη. Σηκώνεται από το κρεβάτι, βγάζει το προφυλακτικό και

ξανάρχεται δίπλα μου. Τον παρακολουθώ όλη αυτή την ώρα, γιατί, όσο κι αν δεν ήθελε να μάθει πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που ήμουν με κάποιον άντρα, έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος. Δεν έχει βέβαια καμία σχέση με τα έξι χρόνια που περίμενε αυτός, αλλά είναι αρκετά μεγάλο διάστημα ώστε να μην θέλω να χάσω το θέαμα κρατώντας τα μάτια μου κλειστά. Ειδικά τώρα, που μπορώ να χαζεύω ελεύθερα το σώμα του, χωρίς να αισθάνομαι αμήχανα επειδή δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Τώρα κοιτάζει κι αυτός το σώμα μου με τον ίδιο θαυμασμό, ενώ το χέρι του γλιστράει προς το στομάχι μου και συνεχίζει μέχρι να φτάσει στους μηρούς μου. Ανοίγει τα πόδια μου ενώ κοιτάζει εκστασιασμένος κάθε αντίδραση του κορμιού μου. Εγώ προσπαθώ να μην κλείνω τα μάτια μου, για να τον κοιτάζω. Βλέποντας τι του προκαλώ, ανάβω ολόκληρη χωρίς καν να με αγγίξει. Δύο δάχτυλά του γλιστράνε μέσα μου και ξαφνικά μου είναι πολύ πιο δύσκολο να συνεχίσω να τον κοιτάζω. Ο αντίχειράς του παραμένει έξω να ερεθίζει όποιο σημείο μπορεί. Βογκάω και παραδίνομαι ρίχνοντας τα χέρια μου στο κρεβάτι πάνω από το κεφάλι μου και κλείνοντας τα μάτια μου. Παρακαλάω να μην σταματήσει. Δεν θέλω να σταματήσει. Το στόμα του συναντάει το δικό μου και με φιλάει απαλά, σε αντίθεση με την ένταση του χεριού του. Το στόμα του

αρχίζει να εξερευνά αργά το σώμα μου, κατεβαίνοντας από το πιγούνι μου στο βαθούλωμα του λαιμού μου, από εκεί στο στήθος μου φιλώντας τη ρώγα μου, ύστερα κάτω, στο στομάχι μου, κι ακόμα πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, Θεέ μου, πιο χαμηλά. Τώρα βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια μου κρατώντας τα δάχτυλά του μέσα μου, καθώς η γλώσσα του συναντάει το δέρμα μου και κάνει το σώμα μου να τεντωθεί σαν τόξο και το μυαλό μου να αφεθεί τελείως. Απλώς αφήνομαι. Δεν με νοιάζει που βογκάω τόσο δυνατά που πιθανώς μόλις ξύπνησα όλο τον όροφο. Δεν με νοιάζει που βυθίζω τις φτέρνες μου στο στρώμα προσπαθώντας να απομακρυνθώ, γιατί δεν το αντέχω όλο αυτό. Δεν με νοιάζει που τα δάχτυλά του με αφήνουν, προκειμένου να αρπάξει τους γοφούς μου και να με κρατήσει με δύναμη κολλημένη στο στόμα του, αρνούμενος να με αφήσει να του ξεφύγω, ευτυχώς. Δεν με νοιάζει που, πολύ πιθανόν, τον πονάω τραβώντας τα μαλλιά του και σπρώχνοντάς τον με δύναμη πάνω μου, για να φτάσω σε ένα τέτοιο σημείο έκστασης όπου δεν έχω φτάσει ποτέ ξανά στη ζωή μου.

Τα πόδια μου αρχίζουν να τρέμουν, τα δάχτυλά του βρίσκουν τον δρόμο τους ξανά μέσα μου και είμαι σίγουρη πως προσπαθώ να με πνίξω με το μαξιλάρι, γιατί δεν θέλω να τον διώξουν από την πολυκατοικία επειδή θα ουρλιάξω όσο δυνατά νιώθω την ανάγκη να ουρλιάξω αυτή τη στιγμή. Ξαφνικά νιώθω σαν να πετάω στον αέρα. Νιώθω πως θα μπορούσα να κοιτάξω προς τα κάτω και να δω την ανατολή του ηλίου. Νιώθω ότι ανεβαίνω όλο και πιο ψηλά. Εγώ… Θεέ μου. Εγώ… Χριστέ μου. Εγώ… αυτό… αυτός… Πέφτω. Επιπλέω. Θεέ μου… Δεν θέλω να ξανακατέβω στο έδαφος. Μόλις λιώσω εντελώς πάνω στο κρεβάτι, το στόμα του ανεβαίνει ξανά πεινασμένο σε όλο μου το σώμα. Βγάζει το

μαξιλάρι από το κεφάλι μου, το πετάει στο πλάι και με φιλάει φευγαλέα. «Άλλη μια φορά», μου λέει. Σηκώνεται από το κρεβάτι, ξανάρχεται σε δευτερόλεπτα και είναι πάλι μέσα μου, αλλά αυτή τη φορά δεν προσπαθώ καν να ανοίξω τα μάτια μου. Τα χέρια μου παραμένουν πάνω από το κεφάλι μου. Πλέκει τα δάχτυλά του με τα δικά μου και πιέζει με δύναμη μέσα μου, για να γίνουμε ένα. Τα μάγουλά μας έχουν ενωθεί, το μέτωπό του πιέζει το μαξιλάρι μου και κανείς από τους δυο μας δεν έχει την ενέργεια να βγάλει τον παραμικρό ήχο αυτή τη φορά. Ανασηκώνει το κεφάλι του μέχρι τα χείλη του να συναντήσουν το αυτί μου και συνεχίζει με έναν πιο ήρεμο ρυθμό, μία μπαίνοντας όλος μέσα μου και μία βγαίνοντας εντελώς. Παραμένει λίγο ακίνητος, μετά ξαναμπαίνει μέσα μου και μετά ξαναβγαίνει όλος. Το κάνει αυτό αρκετές φορές κι εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάθομαι εκεί ξαπλωμένη και να τον νιώθω. «Τέιτ», ψιθυρίζει μέσα στο αυτί μου. Τραβιέται από μέσα μου και μένει λίγο ακίνητος. «Μπορώ να το πω αυτό με διακόσια τοις εκατό βεβαιότητα». Μπαίνει δυνατά ξανά μέσα μου. «Ό,τι».

Ξαναβγαίνει και επαναλαμβάνει πάλι την κίνησή του. «Καλύτερο». Πάλι. «Έχω». Πάλι. «Αισθανθεί». Πάλι. Παραμένει ακίνητος, ανασαίνει βαριά μέσα στο αυτί μου, σφίγγει τόσο δυνατά τα χέρια μου που πονάω. Όμως αυτή, τη δεύτερη, φορά δεν βγάζει τον παραμικρό ήχο όταν τελειώνει. Δεν κουνιόμαστε. Δεν κουνιόμαστε για πολλή ώρα. Δεν μπορώ να διώξω το εξαντλημένο χαμόγελο από το πρόσωπό μου. Είμαι σίγουρη πως θα παραμείνει μόνιμα εκεί πέρα. Ο Μάιλς αποτραβιέται και με κοιτάζει. Χαμογελάει βλέποντας το πρόσωπό μου και, καθώς τον κοιτάζω, συνειδητοποιώ ότι δεν με κοίταξε ούτε μία φορά στα μάτια όσο ήταν μέσα μου. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν ήταν

ηθελημένο ή απλώς σύμπτωση. «Κάποιο σχόλιο;» με ρωτάει περιπαικτικά. «Τίποτα παρατηρήσεις;» Γελάω. «Συγγνώμη… Εγώ… δεν… μιλήσω», λέω και κουνάω το κεφάλι μου, για να τον κάνω να καταλάβει πως χρειάζομαι ακόμη λίγο χρόνο προτού μπορέσω να μιλήσω. «Άφωνη», μου λέει. «Ακόμα καλύτερα». Με φιλάει στο μάγουλο, σηκώνεται και κατευθύνεται προς το μπάνιο του. Κλείνω τα μάτια μου και αναρωτιέμαι πώς στο διάολο γίνεται όλο αυτό που υπάρχει ανάμεσά μας να τελειώσει καλά. Δεν γίνεται. Μπορώ να το προβλέψω ήδη, γιατί εγώ δεν θέλω να το ξανακάνω ποτέ στη ζωή μου με κανέναν άλλον πια. Μόνο με τον Μάιλς. Ξαναμπαίνει στο δωμάτιο και σκύβει για να πιάσει το μποξεράκι του. Με την ευκαιρία πιάνει και τα δικά μου εσώρουχα και το τζιν μου και τα ακουμπάει δίπλα μου, πάνω στο κρεβάτι.

Υποθέτω ότι έτσι υπονοεί πως θέλει να ντυθώ. Κάθομαι και τον παρακολουθώ καθώς μαζεύει το σουτιέν και την μπλούζα μου και μου τα δίνει. Κάθε φορά που τα μάτια μας συναντιούνται χαμογελάει, αλλά εγώ δυσκολεύομαι να του χαμογελάσω. Μόλις ντυθώ με σηκώνει, με φιλάει και με αγκαλιάζει. «Άλλαξα γνώμη», μου λέει. «Ύστερα από αυτό είμαι σίγουρος ότι οι επόμενες εννιά μέρες θα είναι σκέτο μαρτύριο». Δαγκώνομαι για να μην χαμογελάσω, αλλά δεν το παρατηρεί, γιατί με έχει ακόμη αγκαλιά. Με φιλάει στο μέτωπο. «Μπορείς να κλειδώσεις την πόρτα βγαίνοντας;» Καταπίνω την απογοήτευσή μου και με κάποιον τρόπο βρίσκω τη δύναμη να του χαμογελάσω όταν με αφήνει από την αγκαλιά του. «Και βέβαια». Προχωράω για να βγω από το δωμάτιό του και τον ακούω να πέφτει ξερός στο κρεβάτι του. Φεύγω χωρίς να ξέρω τι να αισθανθώ. Δεν μου

υποσχέθηκε τίποτα περισσότερο από αυτό που μόλις συνέβη μεταξύ μας. Κάναμε αυτό που δέχτηκα να κάνω με τη θέλησή μου, το οποίο ήταν σκέτο σεξ. Απλώς δεν περίμενα να με κατακλύσει αυτό το απογοητευτικό αίσθημα ντροπής. Όχι τόσο λόγω του τρόπου που με έδιωξε σχεδόν μετά το σεξ, όσο λόγω του πώς αισθάνθηκα εγώ επειδή με έδιωξε. Νόμιζα ότι κι εγώ ήθελα αυτό να είναι αυστηρά και μόνο σεξ ανάμεσά μας, αλλά, βάσει του τρόπου που χτυπάει η καρδιά μου τα τελευταία δύο λεπτά, δεν είμαι σίγουρη πως μπορώ να έχω κάτι τέτοιο μαζί του. Μια φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου με προειδοποιεί να απομακρυνθώ από αυτή την κατάσταση προτού τα πράγματα γίνουν πολύ πιο σύνθετα. Δυστυχώς όμως υπάρχει μια πολύ πιο δυνατή φωνή, που με σπρώχνει να το συνεχίσω λέγοντάς μου πως με όλη αυτή τη δουλειά που έχω δικαιούμαι και λίγη διασκέδαση στη ζωή μου. Η σκέψη και μόνο του πόσο ωραία πέρασα απόψε είναι αρκετή για να με κάνει να αποδεχτώ τη συμπεριφορά του αμέσως μετά. Μπορεί με λίγη εξάσκηση να μάθω να έχω κι εγώ την ίδια συμπεριφορά. Φτάνω στην πόρτα του διαμερίσματός μου, αλλά σταματάω απ’ έξω όταν ακούω κάποιον από μέσα να μιλάει. Κολλάω το αυτί μου στην πόρτα κι αφουγκράζομαι. Ο Κόρμπιν συζητάει με κάποιον στο καθιστικό, προφανώς στο

κινητό του, αφού ακούω μόνο αυτόν να μιλάει. Δεν μπορώ να μπω τώρα μέσα. Νομίζει ότι έχω πέσει για ύπνο. Κοιτάζω πίσω, την πόρτα του Μάιλς, αλλά δεν πρόκειται να τη χτυπήσω. Όχι μόνο γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν περίεργο, αλλά γιατί έτσι θα κοιμόταν ακόμη λιγότερο από το λίγο που θα κοιμηθεί ήδη. Πηγαίνω προς το ασανσέρ και αποφασίζω να καθίσω την επόμενη μισή ώρα στο χολ του κτιρίου, ελπίζοντας ότι ο Κόρμπιν θα επιστρέψει σύντομα στο δωμάτιό του. Είναι γελοίο ακόμη και το ότι αισθάνομαι πως πρέπει να το κρύψω από τον Κόρμπιν, αλλά το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να θυμώσει με τον Μάιλς. Και αυτό ακριβώς θα γινόταν. Φτάνω στο χολ και βγαίνω από το ασανσέρ χωρίς να ξέρω τι κάνω. Φαντάζομαι πως θα μπορούσα να πάω να περιμένω στο αυτοκίνητό μου. «Χάθηκες;» Ρίχνω μια ματιά στον Καπ, που κάθεται στη συνηθισμένη του θέση παρά το γεγονός ότι είναι σχεδόν μεσάνυχτα. Μου δείχνει την άδεια καρέκλα δίπλα του. «Κάθισε».

Περνάω από δίπλα του και κάθομαι στην καρέκλα. «Δεν έφερα τίποτα φαγώσιμο αυτή τη φορά», του λέω. «Συγγνώμη». Κουνάει το κεφάλι του. «Δεν σε συμπαθώ για το φαγητό σου, Τέιτ. Δεν είσαι και τόσο καλή μαγείρισσα». Γελάω και νιώθω ωραία που γελάω. Όλα ήταν τόσο έντονα τις δύο τελευταίες μέρες. «Πώς ήταν η Μέρα των Ευχαριστιών;» με ρωτάει. «Πέρασε καλά το αγόρι;» Τον κοιτάζω και σηκώνω μπερδεμένη το κεφάλι μου. «Το αγόρι;» Γνέφει καταφατικά. «Ο κύριος Άρτσερ. Δεν πέρασε τη γιορτή μαζί μ’ εσένα και τον αδελφό σου;» Τώρα είναι η σειρά μου να γνέψω καταφατικά, αφού κατάλαβα την ερώτησή του. «Ναι», του λέω. Θέλω να προσθέσω πως είμαι σχεδόν

σίγουρη ότι ο κύριος Άρτσερ πέρασε την καλύτερη Μέρα των Ευχαριστιών των τελευταίων έξι χρόνων, αλλά δεν το κάνω. «Νομίζω πως ο κύριος Άρτσερ πέρασε θαυμάσια». «Και προς τι το χαμόγελο παρακαλώ;» Διώχνω αμέσως αυτό το χαμόγελο, που δεν είχα καταλάβει ότι εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου, και σουφρώνω τη μύτη μου. «Ποιο χαμόγελο;» Ο Καπ γελάει. «Διάολε», λέει. «Εσύ και το αγόρι; Μήπως ερωτεύεσαι, Τέιτ;» Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. «Όχι», λέω αμέσως. «Δεν είναι έτσι τα πράγματα». «Τότε πώς είναι;» Με το που νιώθω να κοκκινίζω, στρέφω αμέσως το πρόσωπό μου αλλού. Ο Καπ γελάει βλέποντας τα μάγουλά μου τόσο κόκκινα όσο οι καρέκλες όπου καθόμαστε. «Μπορεί να είμαι γέρος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να διαβάσω τη γλώσσα του σώματος», μου λέει. «Μήπως αυτό σημαίνει ότι εσύ και το αγόρι… πώς το λένε

σήμερα… βγάζετε τα μάτια σας;» Γέρνω μπροστά και κρύβω το πρόσωπό μου με τα χέρια μου. Δεν το πιστεύω ότι κάνω αυτή τη συζήτηση με έναν ογδοντάχρονο γέρο. Κουνάω έντονα το κεφάλι μου. «Δεν θα σου απαντήσω σε αυτό». «Κατάλαβα», μου λέει ο Καπ. Μένουμε κι οι δύο για λίγο σιωπηλοί, για να επεξεργαστούμε αυτό που λίγο πολύ του είπα. «Ωραία λοιπόν», μου λέει. «Ίσως τώρα αυτό το αγόρι να χαμογελάει πού και πού». Κουνάω το κεφάλι μου συμφωνώντας απόλυτα μαζί του. Σίγουρα θα ήθελα περισσότερο από το χαμόγελό του. «Μπορούμε να αλλάξουμε θέμα τώρα;» Ο Καπ γυρίζει το κεφάλι του προς το μέρος μου και ανασηκώνει το πυκνό γκρίζο του φρύδι. «Σου έχω πει ποτέ για τότε που βρήκα ένα πτώμα στον τρίτο όροφο;» Κουνάω το κεφάλι μου ανακουφισμένη που άλλαξε θέμα,

αλλά προβληματισμένη που το θέμα ενός πτώματος μπορεί να μου φέρει τόση ανακούφιση. Είμαι λοιπόν τόσο μακάβρια όσο ο Καπ.

κεφάλαιο δεκατέσσερα

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

«Νομίζεις ότι επειδή δεν θα έπρεπε να το κάνουμε, γι’ αυτό μας αρέσει τόσο πολύ να το κάνουμε;» με ρωτάει η Ρέιτσελ. Αναφέρεται στο να με φιλάει. Φιλιόμαστε πολύ. Όποτε έχουμε την ευκαιρία, αλλά κι όποτε δεν την έχουμε. «Όταν λες δεν θα έπρεπε, εννοείς επειδή οι γονείς μας είναι ζευγάρι;» Λέει «ναι». Η φωνή της είναι ξέπνοη, γιατί αυτή τη στιγμή τη φιλάω στον λαιμό.

Μου αρέσει που της κόβω την ανάσα. «Θυμάσαι την πρώτη φορά που σε είδα, Ρέιτσελ;» Βογκάει, κάτι που σημαίνει «ναι». «Και θυμάσαι που σε συνόδευσα στην τάξη του κυρίου Κλέιτον;» Μου λέει άλλο ένα ακαταλαβίστικο «ναι». «Εκείνη τη μέρα ήθελα να σε φιλήσω». Ανεβαίνω προς το στόμα της και την κοιτάζω στα μάτια. «Εσύ ήθελες να με φιλήσεις;» Μου λέει «ναι» και μπορώ να δω στα μάτια της ότι σκέφτεται εκείνη την ημέρα. Την ημέρα που Αυτή Έγινε Το Παν Μου. «Εκείνη τη μέρα δεν ξέραμε για τους γονείς μας», της εξηγώ. «Παρ’ όλα αυτά, και τότε θέλαμε να το κάνουμε. Οπότε όχι, δεν νομίζω ότι μας αρέσει τώρα γι’ αυτό τον λόγο».

Χαμογελάει. «Βλέπεις;» της ψιθυρίζω χαϊδεύοντας απαλά με τα χείλη μου τα δικά της, για να της δείξω πόσο ωραία είναι η αίσθηση. Ανασηκώνεται από το μαξιλάρι της και στηρίζεται στον αγκώνα της. «Κι αν απλώς μας αρέσει γενικά να φιλιόμαστε;» με ρωτάει. «Κι αν δεν έχει να κάνει μ’ εσένα ή μ’ εμένα ειδικά;» Πάντα το κάνει αυτό. Της λέω ότι θα πρέπει να γίνει δικηγόρος, γιατί της αρέσει τόσο πολύ να κάνει τον συνήγορο του διαβόλου. Αλλά το λατρεύω όταν το κάνει, οπότε παίζω πάντα το παιχνίδι της. «Σωστό αυτό», της λέω. «Εμένα μου αρέσει να φιλιέμαι. Δεν ξέρω κάποιον που να μην του αρέσει. Αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε αυτό και στο απλώς μου αρέσει να φιλιέμαι». Με κοιτάζει όλο περιέργεια. «Ποια είναι η διαφορά;» Ακουμπάω το στόμα μου πάνω στο δικό της άλλη μια φορά. «Εσύ», της ψιθυρίζω. «Μου αρέσει να φιλάω εσένα».

Αυτό απαντάει στην ερώτησή της, γιατί το βουλώνει και φέρνει το στόμα της πάνω στο δικό μου… Μου αρέσει που η Ρέιτσελ αναρωτιέται για τα πάντα. Με κάνει να βλέπω τα πράγματα με άλλον τρόπο. Πάντα ευχαριστιόμουν να φιλάω τα κορίτσια που φιλούσα στο παρελθόν, αλλά μόνο και μόνο λόγω της έλξης. Δεν είχε να κάνει ιδιαιτέρως με τα ίδια. Όταν φιλούσα όλα τα άλλα κορίτσια αισθανόμουν ευχαρίστηση. Γι’ αυτό αρέσει στον κόσμο να φιλιέται, γιατί νιώθει ωραία. Αλλά όταν σου αρέσει να φιλάς κάποια επειδή είναι αυτή που είναι, η διαφορά δεν βρίσκεται στην ευχαρίστηση. Η διαφορά βρίσκεται στον πόνο που νιώθεις όταν δεν τη φιλάς. Εγώ υποφέρω όταν δεν φιλάω τη Ρέιτσελ. Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί ο έρωτας είναι τόσο επώδυνος. Μου αρέσει να σε φιλάω, Ρέιτσελ.

κεφάλαιο δεκαπέντε

ΤΕΪΤ

Μάιλς: Έχεις δουλειά; Εγώ: Πάντα έχω δουλειά. Πώς πάει; Μάιλς: Χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Δεν θα πάρει πολλή ώρα. Εγώ: Έρχομαι σε πέντε.

Θα έπρεπε να του πω δέκα αντί για πέντε, γιατί δεν έχω κάνει ντους σήμερα. Ύστερα από μια δεκάωρη βάρδια χθες το βράδυ είμαι σίγουρη πως χρειάζομαι ένα. Αν ήξερα ότι είναι σπίτι, ένα ντους θα ήταν η νούμερο ένα προτεραιότητά μου, αλλά νόμιζα ότι θα γύριζε αύριο.

Πιάνω τα μαλλιά μου έναν χαλαρό κότσο και βγάζω το παντελόνι της πιτζάμας, για να βάλω ένα τζιν. Δεν είναι ακόμα μεσημέρι, αλλά ντρέπομαι να παραδεχτώ πως ήμουν ακόμη στο κρεβάτι. Αφού χτυπήσω την πόρτα, μου φωνάζει να περάσω μέσα, οπότε την ανοίγω. Στέκεται πάνω σε μια καρέκλα μπροστά στο ένα από τα παράθυρα του καθιστικού. Μου ρίχνει μια ματιά και στη συνέχεια μου δείχνει με το κεφάλι του μια καρέκλα. «Πιάσε αυτή την καρέκλα και φέρ’ την εδώ», λέει δείχνοντάς μου ένα σημείο λίγα μέτρα μακριά του. «Προσπαθώ να μετρήσω αυτά εδώ, αλλά δεν έχω αγοράσει ξανά κουρτίνες στο παρελθόν. Δεν ξέρω αν πρέπει να μετρήσω το εξωτερικό πλαίσιο ή το τζάμι». Δεν είμαστε καλά. Θα αγοράσει κουρτίνες. Βάζω την καρέκλα στην άλλη μεριά του παραθύρου και ανεβαίνω πάνω της. Μου δίνει τη μια άκρη του μέτρου κι αρχίζει να τραβάει. «Εξαρτάται από το τι είδους κουρτίνες θέλεις, οπότε ας πάρουμε μέτρα και για τις δύο περιπτώσεις», του προτείνω. Είναι πάλι ντυμένος απλά, με ένα τζιν κι ένα σκούρο μπλε μπλουζάκι. Με κάποιον τρόπο το σκούρο μπλε χρώμα της μπλούζας του κάνει τα μάτια του να φαίνονται λιγότερο μπλε.

Τα κάνει να φαίνονται ανοιχτά, σχεδόν διάφανα, αλλά ξέρω πως αυτό είναι αδύνατον. Τα μάτια του είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από διάφανα με αυτό το τείχος που έχουν από πίσω τους. Σημειώνει τα μέτρα στο κινητό του και μετά μετράμε για δεύτερη φορά. Όταν σημειώσει και αυτά, κατεβαίνουμε από τις καρέκλες και τις βάζουμε πίσω στο τραπέζι. «Τι θα έλεγες για ένα χαλί;» με ρωτάει κοιτάζοντας το πάτωμα κάτω από το τραπέζι. «Νομίζεις ότι θα έπρεπε να πάρω ένα χαλί;» Ανασηκώνω τους ώμους μου. «Εξαρτάται από το τι σου αρέσει». Κουνάει το κεφάλι του αργά, κοιτάζοντας έντονα το γυμνό πάτωμα. «Δεν ξέρω τι μου αρέσει πια», μου λέει ήσυχα. Πετάει το μέτρο στον καναπέ και με κοιτάζει. «Μήπως θέλεις να έρθεις;» Κρατιέμαι να μην συμφωνήσω αμέσως. «Πού;» Διώχνει τα μαλλιά από το μέτωπό του και πιάνει το μπουφάν του, που είναι πεσμένο πίσω από την πλάτη του

καναπέ. «Εκεί όπου ο κόσμος αγοράζει κουρτίνες». Θα έπρεπε να πω όχι. Η επιλογή κουρτίνας είναι κάτι που κάνουν τα ζευγάρια. Η επιλογή κουρτίνας είναι κάτι που κάνουν οι φίλοι. Η επιλογή κουρτίνας είναι κάτι που ο Μάιλς και η Τέιτ δεν πρέπει να κάνουν αν θέλουν να τηρήσουν τους κανόνες που έχουν βάλει, αλλά είμαι σίγουρη κι απόλυτη ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή. Ανασηκώνω τους ώμους μου, για να κάνω την απάντησή μου να φανεί πολύ πιο άνετη από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. «Γιατί όχι; Κάτσε να κλειδώσω την πόρτα μου».

«Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;» τον ρωτάω μόλις μπούμε στο ασανσέρ. Προσπαθώ να παραμείνω συγκεντρωμένη σε αυτό που έχουμε να κάνουμε, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι επιθυμώ να με αγγίξει. Ένα φιλί, μια αγκαλιά… Οτιδήποτε. Στεκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο μέσα στο ασανσέρ. Δεν έχουμε αγγίξει ξανά ο ένας τον άλλο από το πρώτο

βράδυ που κάναμε σεξ. Δεν έχουμε ούτε μιλήσει ούτε ανταλλάξει κάποιο μήνυμα από τότε. «Το μαύρο;» λέει, αβέβαιος για την απάντησή του. «Μου αρέσει το μαύρο». Κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν μπορείς να διακοσμήσεις το σπίτι σου με μαύρες κουρτίνες. Χρειάζεσαι λίγο χρώμα. Ίσως κάτι κοντά στο μαύρο, αλλά όχι μαύρο». «Σκούρο μπλε;» ρωτάει. Παρατηρώ ότι τα μάτια του δεν εστιάζονται πλέον στα δικά μου. Τα μάτια του κατεβαίνουν αργά από τον λαιμό μου μέχρι κάτω, στα πόδια μου. Τα μάτια του εστιάζονται παντού πάνω μου. Το νιώθω. «Το σκούρο μπλε μπορεί να κάνει τη δουλειά», του λέω ήρεμα. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως αυτή η συζήτηση γίνεται μόνο και μόνο για να γίνεται. Αντιλαμβάνομαι από τον τρόπο που με κοιτάζει πως κανένας από τους δυο μας δεν σκέφτεται χρώματα, κουρτίνες ή χαλιά αυτή τη στιγμή. «Δουλεύεις απόψε, Τέιτ;» Γνέφω καταφατικά. Μου αρέσει που σκέφτεται για απόψε

και μου αρέσει που στο τέλος κάθε ερώτησής του λέει το όνομά μου. Μου αρέσει ο τρόπος που λέει το όνομά μου. Θα έπρεπε να του ζητήσω να λέει το όνομά μου κάθε φορά που μου απευθύνει τον λόγο. «Αλλά δεν χρειάζεται να πάω πριν από τις δέκα». Το ασανσέρ φτάνει στο ισόγειο και κινούμαστε ταυτόχρονα προς την πόρτα. Το χέρι του ακουμπάει την πλάτη μου και το ρεύμα που με διαπερνάει είναι αδιαμφισβήτητο. Έχω καψουρευτεί αγόρια στο παρελθόν, έχω μέχρι κι ερωτευτεί αγόρια στο παρελθόν, αλλά σε κανενός το άγγιγμα δεν αντιδρούσα όπως στο δικό του. Με το που βγαίνω από το ασανσέρ, το χέρι του φεύγει από την πλάτη μου. Τώρα αισθάνομαι πολύ περισσότερο την απουσία του αγγίγματός του σε σχέση με το πώς ένιωθα πριν καν με ακουμπήσει. Καθετί μικρό που παίρνω από αυτόν με κάνει να θέλω κάτι όλο και μεγαλύτερο. Ο Καπ δεν είναι στο πόστο του. Αυτό δεν με εκπλήσσει, δεδομένου ότι είναι νωρίς το μεσημέρι. Ο Καπ δεν είναι πρωινός τύπος. Ίσως γι’ αυτό να τα πηγαίνουμε τόσο καλά. «Έχεις διάθεση για περπάτημα;» με ρωτάει ο Μάιλς. Του λέω «ναι», παρά το γεγονός ότι έξω κάνει κρύο. Προτιμώ να περπατήσω. Εξάλλου είμαστε κοντά σε αρκετά μαγαζιά που έχουν αυτά που ψάχνει. Του προτείνω ένα μαγαζί

από το οποίο πέρασα πριν από δύο εβδομάδες και απέχει μόνο δύο τετράγωνα από εδώ όπου είμαστε. «Μετά από σένα», λέει κρατώντας την πόρτα ανοιχτή για μένα. Βγαίνω έξω και σφίγγω λίγο περισσότερο το παλτό πάνω μου. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως ο Μάιλς δεν είναι ο τύπος άντρα που κρατιέται δημοσίως χέρι χέρι, οπότε δεν με απασχολεί καν να έχω κάποιο χέρι ελεύθερο γι’ αυτόν. Αγκαλιάζω τον εαυτό μου για να ζεσταθώ και αρχίζουμε να προχωράμε δίπλα δίπλα. Είμαστε σιωπηλοί στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής, αλλά δεν με πειράζει. Δεν είμαι άτομο που νιώθει την ανάγκη για μόνιμη κουβεντούλα και καταλαβαίνω πως ίσως να είναι κι αυτός έτσι. «Εδώ είναι», λέω δείχνοντάς του στα δεξιά μας όταν φτάνουμε σε ένα σταυροδρόμι. Ρίχνω μια ματιά στον ηλικιωμένο άντρα που κάθεται στο πεζοδρόμιο κουλουριασμένος σε ένα λεπτό πανωφόρι. Τα μάτια του είναι κλειστά και τα γάντια στα τρεμάμενα χέρια του είναι γεμάτα τρύπες. Πάντα συμπονούσα τους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα και πουθενά να πάνε. Του Κόρμπιν του τη δίνει που δεν μπορώ ποτέ να προσπεράσω κάποιον άστεγο χωρίς να του

δώσω χρήματα ή φαγητό. Λέει πως οι περισσότεροι από αυτούς είναι άστεγοι γιατί είναι εθισμένοι και πως, όταν τους δίνω λεφτά, το μόνο που καταφέρνω είναι να θρέφω τον εθισμό τους. Ειλικρινά, δεν με νοιάζει αν είναι έτσι. Αν κάποιος είναι άστεγος γιατί έχει ανάγκη κάτι που είναι πιο ισχυρό από την ανάγκη του για ένα σπίτι, αυτό δεν με αποθαρρύνει ούτε στο ελάχιστο. Ίσως επειδή είμαι νοσοκόμα, δεν πιστεύω πως ο εθισμός είναι επιλογή. Ο εθισμός είναι μια αρρώστια και με πονάει να βλέπω ανθρώπους να αναγκάζονται να ζήσουν έτσι γιατί δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Θα του έδινα χρήματα αν είχα φέρει την τσάντα μου. Συνειδητοποιώ πως δεν περπατάω πια όταν νιώθω τον Μάιλς να ρίχνει μια ματιά προς το μέρος μου. Με παρακολουθεί που κοιτάζω τον ηλικιωμένο άντρα, οπότε επιταχύνω το βήμα μου και τον φτάνω. Δεν λέω τίποτα για να αιτιολογήσω την προβληματισμένη έκφραση στο πρόσωπό μου. Δεν έχει νόημα. Το έχω περάσει πολλές φορές με τον Κόρμπιν και ξέρω πως δεν έχω τη διάθεση να προσπαθήσω να αλλάξω όλες τις αντίθετες από τη δική μου γνώμες. «Εδώ είναι», του λέω σταματώντας μπροστά από το μαγαζί. Ο Μάιλς σταματάει να περπατάει και επιθεωρεί τη βιτρίνα του μαγαζιού.

«Σου αρέσει αυτό;» με ρωτάει δείχνοντάς μου τη βιτρίνα. Πάω πιο κοντά και την κοιτάζω μαζί του. Είναι μια βιτρίνα για το υπνοδωμάτιο, αλλά έχει πράγματα σαν αυτά που ψάχνει. Το χαλί στο πάτωμα είναι γκρι, με διάφορα γεωμετρικά σχήματα σε μπλε και γκρίζο. Η αλήθεια είναι πως είναι κάτι που ταιριάζει στο γούστο του. Οι κουρτίνες όμως δεν είναι σκούρο μπλε. Είναι σκούρο γκρι, με μια χοντρή κάθετη άσπρη γραμμή στο αριστερό μέρος του φύλλου. «Μου αρέσει πολύ», του απαντάω. Κάνει ένα βήμα μπροστά και ανοίγει την πόρτα για να μπω εγώ πρώτη μέσα. Μια πωλήτρια έρχεται προς το μέρος μας, πριν καν κλείσει η πόρτα πίσω μας. Ρωτάει αν μπορεί να μας βοηθήσει σε κάτι. Ο Μάιλς της δείχνει τη βιτρίνα. «Θέλω αυτές τις κουρτίνες. Τέσσερις από αυτές. Και το χαλί». Η πωλήτρια χαμογελάει και μας κάνει νόημα να την ακολουθήσουμε. «Τι πλάτος και μήκος χρειάζεστε;» Ο Μάιλς βγάζει το τηλέφωνό του και της διαβάζει τα μέτρα. Τον βοηθάει να διαλέξει κουρτινόξυλα και μετά μας λέει ότι θα επιστρέψει σε λίγα λεπτά. Πηγαίνει στο εσωτερικό

του καταστήματος και μας αφήνει μόνους στο ταμείο. Κοιτάζω τριγύρω νιώθοντας ξαφνικά την επιθυμία να ξεσηκώσω ιδέες διακόσμησης για το δικό μου σπίτι. Σκοπεύω να μείνω στον Κόρμπιν για κάνα δυο μήνες ακόμη, αλλά δεν βλάπτει να πάρω μια ιδέα για το τι θέλω για το δικό μου διαμέρισμα όταν τελικά μετακομίσω. Ελπίζω να είναι για μένα το ίδιο εύκολο να ψωνίσω όσο ήταν σήμερα για τον Μάιλς. «Δεν έξω ξαναδεί κάποιον να ψωνίζει τόσο γρήγορα», του λέω. «Απογοητεύτηκες;» Κουνάω αμέσως το κεφάλι μου αρνητικά. Αν υπάρχει κάτι που δεν κάνω καλά ως κορίτσι, αυτό είναι τα ψώνια. Η αλήθεια είναι πως ανακουφίστηκα που του πήρε μόνο ένα λεπτό. «Νομίζεις ότι θα έπρεπε να ψάξω περισσότερο;» με ρωτάει. Ακουμπάει στον πάγκο τώρα και με κοιτάζει. Μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτάζει, λες και είμαι το πιο ενδιαφέρον πράγμα μέσα στο μαγαζί. «Αν σου αρέσει ό,τι έχεις ήδη διαλέξει, στη θέση σου δεν θα το έψαχνα περισσότερο. Όταν ξέρεις τι θες ξέρεις τι θες». Τα βλέμματά μας συναντιούνται κι εκείνη τη στιγμή το

στόμα μου ξεραίνεται. Επικεντρώνεται πάνω μου και το σοβαρό του ύφος με κάνει να νιώθω αμήχανη και αγχωμένη και ενδιαφέρουσα, ταυτόχρονα. Φεύγει από τον πάγκο κι έρχεται προς το μέρος μου. «Έλα εδώ». Τα δάχτυλά του τυλίγουν τα δικά μου και με τραβάνε πίσω του. Ο σφυγμός μου είναι γελοίος κι αυτό είναι πραγματικά λυπηρό. Δεν είναι παρά μόνο δάχτυλα, Τέιτ. Μην τον αφήνεις να σε επηρεάζει έτσι. Συνεχίζει να προχωράει μέχρι που φτάνει σε ένα ξύλινο τρίφυλλο παραβάν, διακοσμημένο με ασιατική γραφή από την έξω πλευρά. Είναι το είδος του παραβάν που βάζει ο κόσμος στις γωνίες του υπνοδωματίου του. Ποτέ δεν κατάλαβα το νόημά του. Η μητέρα μου έχει ένα και αμφιβάλλω αν πήγε έστω και μία φορά από πίσω για να βγάλει τα ρούχα της. «Τι κάνεις;» τον ρωτάω. Γυρίζει προς το μέρος μου και με κοιτάζει, ενώ συνεχίζει να κρατάει το χέρι μου. Χαμογελάει και πηγαίνει πίσω από το παραβάν τραβώντας κι εμένα μαζί του, έτσι ώστε να είμαστε

κι οι δύο προστατευμένοι από το υπόλοιπο μαγαζί. Δεν μπορώ να μην γελάσω, γιατί νιώθω σαν να είμαστε στο γυμνάσιο και να κρυβόμαστε από τον καθηγητή. Ακουμπάει το δάχτυλό του στα χείλη μου. «Σουτ», ψιθυρίζει χαμογελώντας, καθώς κοιτάζει το στόμα μου. Σταματάω αμέσως να γελάω, αλλά όχι γιατί δεν το βρίσκω πλέον διασκεδαστικό. Σταματάω να γελάω γιατί, με το που ακουμπάει το δάχτυλό του στα χείλη μου, ξεχνάω πώς γελάνε. Ξεχνάω τα πάντα. Τώρα το μόνο στο οποίο μπορώ να συγκεντρωθώ είναι το δάχτυλό του, καθώς γλιστράει μαλακά από το στόμα μου προς το σαγόνι μου. Τα μάτια του ακολουθούν την άκρη του δαχτύλου του καθώς συνεχίζει να κινείται από τον λαιμό μου προς το στήθος μου και πιο κάτω, προς το στομάχι μου. Αυτό το ένα δάχτυλο με κάνει να αισθάνομαι σαν να με αγγίζουν χιλιάδες χέρια. Και δεν μπορώ να μην αναστενάξω. Τα μάτια του συνεχίζουν να κοιτάζουν το δάχτυλό του καθώς σταματάει στην άκρη του τζιν, μου ακριβώς πάνω από το κουμπί. Το δάχτυλό του δεν ακουμπάει καν το δέρμα μου, αλλά δεν θα το καταλάβαινε κανείς αν έκρινε από τον σφυγμό μου, που γίνεται όλο και πιο γρήγορος. Τώρα μπαίνει ολόκληρο το χέρι του στο παιχνίδι, καθώς χαϊδεύει την κοιλιά

μου πάνω από την μπλούζα μου μέχρι να πιάσει τη μέση μου. Με τα δυο του χέρια αρπάζει τους γοφούς μου και με τραβάει κολλώντας με πάνω του. Κλείνει τα μάτια του φευγαλέα και όταν τα ανοίγει ξανά δεν κοιτάζει πια κάτω. Κοιτάζει μέσα στα μάτια μου. «Ήθελα να σε φιλήσω από την ώρα που μπήκες μέσα στο σπίτι μου σήμερα», μου λέει. Η εξομολόγησή του με κάνει και χαμογελάω. «Τότε έχεις απίστευτη υπομονή». Παίρνει το δεξί του χέρι από τον γοφό μου και το φέρνει στο πλάι του κεφαλιού μου αγγίζοντας όσο πιο απαλά γίνεται τα μαλλιά μου. Κουνάει το κεφάλι του αργά, δείχνοντας ότι διαφωνεί. «Αν είχα απίστευτη υπομονή δεν θα ήσουν μαζί μου αυτή τη στιγμή». Κολλάω σε αυτή την πρόταση και προσπαθώ αμέσως να καταλάβω ποιο είναι το κρυμμένο της νόημα, αλλά τη στιγμή που τα χείλη του ακουμπάνε τα δικά μου δεν με νοιάζουν πια οι λέξεις που βγήκαν από το στόμα του. Το μόνο που με νοιάζει είναι το ίδιο του το στόμα και πώς νιώθω όταν κατακτά το δικό μου. Το φιλί του είναι αργό και ήρεμο, το ακριβώς αντίθετο του

σφυγμού μου. Το δεξί του χέρι πηγαίνει στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου και το αριστερό του γλιστράει στη μέση μου. Εξερευνά υπομονετικά το στόμα μου, λες και έχει σκοπό να με κρατήσει όλη μέρα πίσω από αυτό το παραβάν. Ψάχνω μέσα μου να βρω και το τελευταίο ίχνος δύναμης, για να κρατηθώ και να μην τυλίξω χέρια και πόδια πάνω του. Προσπαθώ να βρω την υπομονή που δείχνει να έχει ο ίδιος, αλλά είναι πολύ δύσκολο όταν τα δάχτυλα, τα χέρια και τα χείλη του μου προκαλούν τέτοιου είδους σωματικές αντιδράσεις. Η πόρτα από το πίσω δωμάτιο ανοίγει και ακούγονται τα τακούνια της πωλήτριας πάνω στο πάτωμα. Σταματάει να με φιλάει και η καρδιά μου ουρλιάζει. Ευτυχώς, αυτό το ουρλιαχτό εγώ μπορώ να το αισθανθώ, αλλά κανείς δεν μπορεί να το ακούσει. Αντί να αποτραβηχτεί και να πάει προς τον πάγκο, φέρνει και τα δυο του χέρια στο πρόσωπό μου και το κρατάει ακίνητο, ενώ με κοιτάζει σιωπηλός για αρκετά δευτερόλεπτα. Οι αντίχειρές του μου χαϊδεύουν ελαφρά το πιγούνι. Ξεφυσάει απαλά. Συνοφρυώνεται και κλείνει τα μάτια του. Ακουμπάει το μέτωπό του στο δικό μου συνεχίζοντας να κρατάει το πρόσωπό μου και μπορώ να νιώσω την εσωτερική του πάλη. «Τέιτ». Λέει το όνομά μου τόσο σιγά που νιώθω τη λύπη στις

λέξεις που δεν έχει ακόμη πει. «Μου αρέσει…» Ανοίγει τα μάτια του και με κοιτάζει. «Μου αρέσει να σε φιλάω, Τέιτ». Δεν ξέρω γιατί του φαινόταν τόσο δύσκολο να πει αυτή την πρόταση, αλλά η φωνή του έτρεμε προς το τέλος, λες και προσπαθούσε να εμποδίσει τον εαυτό του να τελειώσει τη φράση του. Με το που το εκστομίζει, με αφήνει από την αγκαλιά του και φεύγει γρήγορα από το παραβάν, λες και προσπαθεί να το σκάσει από την ίδια του την εξομολόγηση. Μου αρέσει να σε φιλάω, Τέιτ. Παρ’ ότι δείχνει να μετανιώνει, νομίζω πως το εννοεί αυτό που είπε και είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα το επαναλαμβάνω από μέσα μου όλη την υπόλοιπη μέρα. Περνάω ένα γεμάτο δεκάλεπτο να σκέφτομαι το κομπλιμέντο του ξανά και ξανά, όσο τον περιμένω να τελειώσει τις συναλλαγές του. Την ώρα που φτάνω στο ταμείο δίνει την πιστωτική του κάρτα. «Θα σας τα φέρουμε μέσα σε μία ώρα», λέει η πωλήτρια. Του δίνει πίσω την πιστωτική του κάρτα και πιάνει τις σακούλες, για να τις βάλει από τη μέσα μεριά του πάγκου. Την ώρα που τις σηκώνει, ο Μάιλς παίρνει μια από τις

τσάντες. «Αυτή θα την πάρω εγώ», της λέει. Γυρίζει και με κοιτάζει. «Έτοιμη;» Βγαίνουμε έξω και νιώθω λες και η θερμοκρασία έχει πέσει κατακόρυφα από την τελευταία φορά που ήμασταν εδώ. Αυτό μπορεί να συμβαίνει απλώς γιατί τα έκανε όλα να φαίνονται πιο ζεστά εκεί μέσα. Φτάνουμε στη γωνία και αρχίζω να προχωράω προς το σπίτι, αλλά παρατηρώ ότι έχει σταματήσει να περπατάει. Γυρίζω και βλέπω ότι έχει βγάλει κάτι από τη σακούλα που κρατάει. Σκίζει ένα ταμπελάκι και ξεδιπλώνει μια κουβέρτα. Δεν μπορεί να το έκανε αυτό. Δίνει την κουβέρτα στον ηλικιωμένο που είναι ακόμη κουλουριασμένος στο πεζοδρόμιο. Ο άντρας τον κοιτάζει και παίρνει την κουβέρτα. Κανείς από τους δύο δεν λέει κουβέντα. Ο Μάιλς πηγαίνει στον κοντινό κάδο, πετάει την άδεια σακούλα και στη συνέχεια έρχεται προς το μέρος μου κοιτάζοντας κάτω. Δεν με κοιτάζει ούτε στιγμή στα μάτια καθώς ξεκινάμε να περπατάμε προς το σπίτι.

Θέλω να του πω «ευχαριστώ», αλλά δεν το κάνω. Αν του πω «ευχαριστώ», θα φαίνεται σαν να υποθέτω ότι το έκανε για μένα. Το ξέρω ότι δεν το έκανε για μένα. Το έκανε για τον άνθρωπο που κρύωνε.

Με το που γυρίσαμε, ο Μάιλς μου είπε να πάω στο σπίτι μου. Μου είπε πως δεν ήθελε να δω το διαμέρισμά του μέχρι να τα τακτοποιήσει όλα, το οποίο ήταν μια χαρά, γιατί είχα πολύ διάβασμα. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα εντάξει στο πρόγραμμά μου το να κρεμάσω κουρτίνες, οπότε το εκτιμώ που δεν ζήτησε τη βοήθειά μου. Έδειχνε αρκετά ενθουσιασμένος με το γεγονός ότι θα κρεμούσε καινούριες κουρτίνες. Όσο ενθουσιασμένος τέλος πάντων μπορεί να δείχνει ο Μάιλς. Έχουν περάσει αρκετές ώρες τώρα. Πρέπει να πάω στη δουλειά σε λιγότερο από τρεις ώρες, όμως, με το που αρχίζω να αναρωτιέμαι αν θα μου ζητήσει να ξαναπάω σπίτι του, λαμβάνω ένα μήνυμά του.

Μάιλς: Έχεις φάει; Εγώ: Ναι.

Ξαφνικά νιώθω απογοητευμένη που έχω ήδη φάει. Αλλά κουράστηκα να τον περιμένω και ποτέ δεν είπε κάτι περί δείπνου.

Εγώ: Ο Κόρμπιν έφτιαξε ρολό χθες πριν φύγει. Θες να σου φέρω να φας; Μάιλς: Θα το ήθελα πολύ. Πεινάω σαν λύκος. Έλα τώρα να δεις.

Του ετοιμάζω ένα πιάτο και το σκεπάζω με αλουμινόχαρτο προτού ξεκινήσω για το απέναντι διαμέρισμα. Ανοίγει την πόρτα πριν προλάβω καν να τη χτυπήσω. Παίρνει το πιάτο από τα χέρια μου. «Περίμενε εδώ», μου λέει. Μπαίνει στο διαμέρισμά του κι επιστρέφει σε δευτερόλεπτα χωρίς το πιάτο. «Έτοιμη;» Δεν έχω ιδέα πώς ξέρω ότι είναι ενθουσιασμένος, γιατί δεν χαμογελάει. Αλλά μπορώ να το ακούσω στη φωνή του. Έχει

μια ανεπαίσθητη διαφορά και αυτό με κάνει και χαμογελάω, γιατί βλέπω ότι κάτι τόσο απλό όσο το να κρεμάσει καινούριες κουρτίνες τον κάνει να αισθάνεται καλά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δείχνει λες και δεν υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή του που τον κάνουν να αισθάνεται καλά, οπότε μου αρέσει που κάτι τέτοιο έχει αυτό το αποτέλεσμα. Ανοίγει διάπλατα την πόρτα κι εγώ κάνω μερικά βήματα μέσα στο διαμέρισμα. Οι κουρτίνες είναι κρεμασμένες και, παρόλο που είναι μια μικρή αλλαγή, δείχνει τεράστια. Το ότι ξέρω πως ζει εδώ τέσσερα χρόνια και μόλις τώρα έβαλε κουρτίνες δίνει στο διαμέρισμα μια άλλη αίσθηση. «Έκανες καλή επιλογή», του λέω θαυμάζοντας πόσο πολύ ταιριάζουν οι κουρτίνες με τα λίγα που ξέρω για την προσωπικότητά του. Κοιτάζω το χαλί και μπορεί να δει στο πρόσωπό μου πόσο μπερδεμένη είμαι. «Το ξέρω πως έπρεπε να πάει κάτω από το τραπέζι», μου λέει κοιτώντας το. «Θα πάει. Κάποια στιγμή». Το έχει τοποθετήσει σε ένα αλλόκοτο σημείο. Δεν είναι στο κέντρο του δωματίου ή μπροστά από τον καναπέ. Έχω μπερδευτεί. Γιατί το έβαλε εκεί όπου το έβαλε αν ήδη ξέρει πού θα πήγαινε καλύτερα; «Το άφησα εκεί γιατί ήλπιζα να το εγκαινιάσουμε πρώτα».

Τον κοιτάζω και βλέπω αυτή την υπέροχη, όλο ελπίδα έκφραση στο πρόσωπό του. Αυτό με κάνει να χαμογελάσω. «Μου αρέσει αυτή η ιδέα», του λέω κοιτάζοντας πάλι κάτω, το χαλί. Μια μεγάλη παύση μπαίνει ανάμεσά μας. Δεν είμαι σίγουρη αν θέλει να εγκαινιάσει το χαλί αυτή τη στιγμή ή αν θέλει να φάει πρώτα. Είμαι εντάξει και με τα δύο. Αρκεί το πλάνο του να χωράει στις τρεις ώρες που έχω. Συνεχίζουμε και οι δυο να κοιτάζουμε το χαλί και ύστερα ξαναμιλάει. «Θα φάω αργότερα», λέει απαντώντας στην ερώτηση που γυρνούσε σιωπηλά στο κεφάλι μου. Βγάζει την μπλούζα του, πετάω τα παπούτσια μου, σταδιακά ξεφορτωνόμαστε και τα υπόλοιπα ρούχα μας και καταλήγουμε μαζί πάνω στο χαλί.

κεφάλαιο δεκαέξι

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

Τα πάντα είναι καλύτερα τώρα, που έχω τη Ρέιτσελ. Το να πέφτω για ύπνο είναι καλύτερο όταν ξέρω ότι στην άλλη πλευρά του διαδρόμου πέφτει για ύπνο η Ρέιτσελ. Το να ξυπνάω το πρωί είναι τόσο καλύτερο όταν ξέρω ότι στην άλλη πλευρά του διαδρόμου ξυπνάει η Ρέιτσελ. Το να πηγαίνω στο σχολείο είναι καλύτερο τώρα, που πηγαίνουμε μαζί. «Ας την κοπανήσουμε σήμερα», λέω στη Ρέιτσελ με το που μπαίνουμε στο πάρκινγκ του σχολείου.

Είμαι σίγουρος πως και η κοπάνα θα είναι ακόμα καλύτερη με τη Ρέιτσελ. «Κι αν μας πιάσουν;» Δεν ακούγεται σαν να τη νοιάζει πραγματικά αν θα μας πιάσουν. «Ελπίζω να μας πιάσουν», της λέω. «Αυτό σημαίνει ότι θα πάρουμε αποβολή. Μαζί. Στο ίδιο σπίτι». Τα λόγια μου την κάνουν να χαμογελάσει. Σκύβει προς το κάθισμά μου και περνάει το χέρι της γύρω από τον λαιμό μου. Τρελαίνομαι όταν το κάνει αυτό. «Το να φάμε αποβολή και να μείνουμε μαζί στο σπίτι μού ακούγεται πολύ διασκεδαστικό. Ας το κάνουμε». Σκύβει μπροστά και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. Τα πεταχτά φιλιά είναι καλύτερα όταν είναι από τη Ρέιτσελ. «Κάνεις τα πάντα να είναι καλύτερα», της λέω. «Η ζωή μου είναι καλύτερη μ’ εσένα μέσα». Τα λόγια μου κάνουν τη Ρέιτσελ να χαμογελάσει ξανά. Η Ρέιτσελ δεν το ξέρει, αλλά κάθε πράγμα που λέω έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Να την κάνει να χαμογελάει. Βγαίνω από το πάρκινγκ και λέω στη Ρέιτσελ ότι θα πάμε στην παραλία. Λέει ότι θέλει το μαγιό της, οπότε περνάμε

πρώτα από το σπίτι, για να πάρουμε τα μαγιό μας. Με την ευκαιρία παίρνουμε επίσης φαγητό και μια κουβέρτα. Πηγαίνουμε στην παραλία. Η Ρέιτσελ θέλει να κάνει ηλιοθεραπεία όσο διαβάζει. Εγώ θέλω να βλέπω τη Ρέιτσελ να κάνει ηλιοθεραπεία όσο διαβάζει. Είναι ξαπλωμένη μπρούμυτα και στηρίζεται στους αγκώνες της. Ακουμπάω το κεφάλι μου στα μπράτσα μου και την κοιτάζω. Τα μάτια μου ακολουθούν τις καμπύλες των ώμων της… το τόξο που κάνει η πλάτη της… τα λυγισμένα της γόνατα και τα σταυρωμένα στους αστραγάλους πόδια της, που βρίσκονται ψηλά. Η Ρέιτσελ είναι ευτυχισμένη. Εγώ κάνω τη Ρέιτσελ ευτυχισμένη. Εγώ κάνω τη ζωή της Ρέιτσελ καλύτερη. Η ζωή της είναι καλύτερη μ’ εμένα μέσα. «Ρέιτσελ», ψιθυρίζω. Βάζει τον σελιδοδείκτη μέσα στο βιβλίο και το κλείνει,

αλλά δεν με κοιτάζει. «Θέλω να ξέρεις κάτι». Κάνει ένα νεύμα, αλλά κλείνει τα μάτια της σαν να θέλει να συγκεντρωθεί στη φωνή μου και μόνο. «Όταν πέθανε η μαμά μου, σταμάτησα να πιστεύω στον Θεό». Ακουμπάει το κεφάλι της στα μπράτσα της και παραμένει με τα μάτια κλειστά. «Δεν πίστευα ότι ο Θεός θα άφηνε κάποιον να βιώσει τόσο αφόρητο σωματικό πόνο. Δεν πίστευα ότι ο Θεός θα άφηνε κάποιον να υποφέρει όσο υπέφερε εκείνη. Δεν πίστευα ότι ο Θεός ήταν ικανός να αφήσει κάποιον να περάσει κάτι τόσο μα τόσο άσχημο». Ένα δάκρυ πέφτει από τα κλειστά μάτια της Ρέιτσελ. «Αλλά μετά γνώρισα εσένα και από τότε κάθε μέρα αναρωτιέμαι πώς μπορεί να είναι κάποιος τόσο όμορφος αν δεν υπάρχει Θεός. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί κάποιος να με κάνει τόσο ευτυχισμένο αν δεν υπάρχει Θεός. Και μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι ο Θεός μάς δίνει την ασχήμια για να μην παίρνουμε τα όμορφα πράγματα στη ζωή ως δεδομένα». Τα λόγια μου δεν κάνουν τη Ρέιτσελ να χαμογελάσει.

Τα λόγια μου κάνουν τη Ρέιτσελ να συνοφρυωθεί. Τα λόγια μου κάνουν τη Ρέιτσελ να κλάψει. «Μάιλς», ψιθυρίζει. Λέει το όνομά μου τόσο σιγά, σαν να μην θέλει να το ακούσω. Με κοιτάζει και βλέπω πως αυτή η στιγμή δεν είναι για εκείνη μια από τις όμορφες. Όχι όπως είναι για μένα. «Μάιλς… Έχω καθυστέρηση».

κεφάλαιο δεκαεπτά

ΤΕΪΤ

Κόρμπιν: Θες να τσιμπήσουμε κάτι για βράδυ; Τι ώρα σχολάς; Εγώ: Σε δέκα λεπτά. Πού θα βρεθούμε; Κόρμπιν: Εμείς είμαστε κοντά στα μέρη σου. Θα σε συναντήσουμε ακριβώς έξω από το νοσοκομείο.

Εμείς; Δεν μπορώ να αγνοήσω τον ενθουσιασμό που με κατέκλυσε ύστερα από αυτό το μήνυμα. Σίγουρα με αυτό το εμείς εννοεί αυτόν και τον Μάιλς. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλο να έρχεται μαζί του και ξέρω ότι ο Μάιλς επέστρεψε χθες το βράδυ.

Τελειώνω με ό,τι γραφειοκρατική δουλειά έχω και κάνω μια στάση στην τουαλέτα για να δω πώς είναι τα μαλλιά μου (μου τη δίνει το ότι με νοιάζει), προτού βγω έξω για να τους συναντήσω. Βγαίνοντας έξω βλέπω και τους τρεις να στέκονται κοντά στην είσοδο. Μαζί με τον Κόρμπιν είναι ο Ίαν και ο Μάιλς. Ο Ίαν, καθώς είναι ο μόνος στραμμένος προς το μέρος μου, χαμογελάει με το που με βλέπει. Ο Κόρμπιν γυρίζει προς τη μεριά μου καθώς τους πλησιάζω. «Έτοιμη; Θα πάμε στου Τζακ». Αποτελούν τρομερή ομάδα. Είναι και οι τρεις τους όμορφοι, καθένας με τον δικό του τρόπο, αλλά είναι ακόμη πιο εντυπωσιακοί όταν φοράνε τα μπουφάν του πιλότου και κυκλοφορούν όλοι μαζί. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι νιώθω κάπως κακοντυμένη δίπλα τους με τη φόρμα της νοσοκόμας. «Άντε, πάμε», τους λέω. «Πεθαίνω της πείνας». Ρίχνω μια ματιά στον Μάιλς. Μου γνέφει ανεπαίσθητα αλλά χωρίς το παραμικρό χαμόγελο. Τα χέρια του είναι χωμένα στις τσέπες του μπουφάν του και κοιτάζει αλλού καθώς ξεκινάμε να περπατάμε. Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής παραμένει ένα βήμα πιο μπροστά από μένα, οπότε περπατάω δίπλα στον Κόρμπιν. «Ποια είναι η περίσταση;» ρωτάω καθώς κατευθυνόμαστε

προς το εστιατόριο. «Μήπως γιορτάζουμε το γεγονός ότι έχετε και οι τρεις ρεπό την ίδια μέρα;» Γίνεται μια βουβή συζήτηση ανάμεσά τους. Ο Ίαν κοιτάζει τον Μάιλς. Ο Κόρμπιν κοιτάζει τον Ίαν. Ο Μάιλς δεν κοιτάζει κανέναν. Συνεχίζει να κοιτάζει το πεζοδρόμιο μπροστά μας. «Θυμάσαι που, όταν ήμασταν μικρά, ο μπαμπάς και η μαμά μάς πήγαν για φαγητό στο Λα Καπρέζε;» ρωτάει ο Κόρμπιν. Το θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Δεν έχω ξαναδεί τους γονείς μου πιο χαρούμενους. Δεν ήμουν πάνω από πέντε ή έξι χρονών, αλλά είναι μια από τις λίγες αναμνήσεις που έχω από τόσο μικρή ηλικία. Ήταν η μέρα που ο πατέρας μου έγινε κυβερνήτης στην αεροπορική εταιρεία όπου δούλευε. Σταματάω απότομα να περπατάω και κοιτάζω τον Κόρμπιν. «Έγινες κυβερνήτης; Δεν μπορεί να έγινες κυβερνήτης. Είσαι πολύ μικρός». Ξέρω πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να γίνεις κυβερνήτης και πόσες ώρες πτήσης πρέπει να έχει συμπληρώσει ένας πιλότος για να είναι υποψήφιος. Οι περισσότεροι πιλότοι μεταξύ είκοσι και τριάντα χρονών είναι συγκυβερνήτες. Ο Κόρμπιν κουνάει το κεφάλι του.

«Δεν έγινα κυβερνήτης. Έχω αλλάξει πολλές αεροπορικές εταιρείες για κάτι τέτοιο». Ρίχνει μια ματιά στον Μάιλς. «Αλλά ο κύριος Δώστε Μου Περισσότερες Ώρες από δω πήρε μια ωραιότατη προαγωγή σήμερα, αφού έσπασε το ρεκόρ της εταιρείας». Κοιτάζω τον Μάιλς, ο οποίος γνέφει στον Κόρμπιν. Καταλαβαίνω ότι νιώθει αμήχανα που ο Κόρμπιν του πλέκει το εγκώμιο, αλλά η σεμνότητά του είναι ακόμη ένα πράγμα που βρίσκω πολύ γοητευτικό πάνω του. Έχω την αίσθηση πως, αν ο φίλος τους ο Ντίλαν γινόταν κάποια μέρα κυβερνήτης, θα τον βρίσκαμε πάνω στην μπάρα κάποιου μπαρ να το ανακοινώνει σε όλο τον κόσμο από το μικρόφωνο. «Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο», λέει ο Μάιλς. «Είναι μια τοπική αεροπορική εταιρεία και δεν υπάρχουν και πολλά άτομα για να πάρουν προαγωγή». Ο Ίαν κουνάει το κεφάλι του δείχνοντας ότι διαφωνεί. «Εγώ δεν πήρα προαγωγή, ο Κόρμπιν δεν πήρε προαγωγή, ο Ντίλαν δεν πήρε προαγωγή. Δουλεύεις σε αυτή την εταιρεία έναν χρόνο λιγότερο από όλους μας, για να μην αναφέρουμε το ότι είσαι μόνο είκοσι τεσσάρων χρονών». Κάνει μεταβολή, για να μας βλέπει όλους, κι αρχίζει να περπατάει ανάποδα.

«Αμάν, ρε φίλε, χέσε μας με αυτή σου τη σεμνότητα για μια φορά. Τρίψε την επιτυχία σου στα μούτρα μας για λίγο. Εμείς θα το κάναμε σ’ εσένα αν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι». Δεν ξέρω πόσο καιρό είναι φίλοι, αλλά μου αρέσει ο Ίαν. Φαίνεται ότι είναι πολύ δεμένοι, γιατί ο Ίαν είναι πραγματικά περήφανος για τον φίλο του και δεν τον ζηλεύει καθόλου. Μου αρέσει που αυτοί οι δυο είναι φίλοι του Κόρμπιν. Χαίρομαι γι’ αυτόν, που έχει τέτοιο στήριγμα. Τον φανταζόμουν πάντα να ζει εδώ δουλεύοντας πολλές ώρες και να περνάει όλο τον ελεύθερό του χρόνο μόνος του, μακριά από το σπίτι. Δεν ξέρω όμως γιατί. Ο πατέρας μας ήταν πιλότος και ήταν στο σπίτι αρκετά συχνά, οπότε κανονικά δεν θα έπρεπε να έχω λανθασμένη αντίληψη για τη ζωή του Κόρμπιν ως πιλότου. Μάλλον ο Κόρμπιν δεν είναι ο μόνος που ανησυχεί χωρίς λόγο για το αδέλφι του. Φτάνουμε στο εστιατόριο κι ο Κόρμπιν ανοίγει την πόρτα για να περάσουμε. Ο Ίαν μπαίνει πρώτος, αλλά ο Μάιλς κάνει στην άκρη για να περάσω εγώ μπροστά του. «Πάω στην τουαλέτα», λέει ο Ίαν. «Θα σας βρω σε λίγο». Ο Κόρμπιν πηγαίνει να συνεννοηθεί με την υπεύθυνη για κάποιο τραπέζι κι εμείς στεκόμαστε από πίσω του. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά προς τη μεριά του Μάιλς.

«Συγχαρητήρια, κύριε κυβερνήτα». Δεν ξέρω γιατί, αλλά το λέω σχεδόν από μέσα μου. Δεν είναι ότι ο Κόρμπιν θα υποψιαζόταν κάτι αν με άκουγε να συγχαίρω τον Μάιλς. Φαντάζομαι πως νιώθω ότι, αν το πω ίσα για να το ακούσει μόνο ο Μάιλς, κρύβει κάποιο άλλο νόημα από πίσω. Ο Μάιλς με κοιτάζει στα μάτια και χαμογελάει, ενώ στη συνέχεια κοιτάζει τον Κόρμπιν. Με το που βλέπει ότι ο Κόρμπιν παραμένει με την πλάτη γυρισμένη προς το μέρος μας, σκύβει και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στο πλάι του κεφαλιού μου. Θα έπρεπε να ντρέπομαι για την αδυναμία μου. Κανένας άντρας δεν θα έπρεπε να μπορεί να με κάνει να αισθανθώ έτσι όπως αισθάνθηκα με αυτό το κλεφτό φιλί. Είναι λες και ξαφνικά επιπλέω ή βυθίζομαι ή πετάω. Οτιδήποτε δηλαδή που δεν απαιτεί να στηρίζομαι στα πόδια μου, τα οποία μόλις τώρα έπεσαν σε αχρηστία. «Σε ευχαριστώ», ψιθυρίζει με αυτό το υπέροχο και ταυτόχρονα σεμνό χαμόγελό του. Σκουντάει τον ώμο μου με τον ώμο του και κοιτάζει χαμηλά, στα πόδια του. «Στις ομορφιές σου είσαι, Τέιτ». Θέλω να μπουν αυτές οι πέντε λέξεις σε μια γιγαντοαφίσα και να τις βλέπω κάθε μέρα που οδηγώ για να πάω στη δουλειά μου. Δεν θα ξαναέπαιρνα ποτέ ρεπό στη ζωή μου.

Όσο κι αν θέλω να πιστέψω ότι το κομπλιμέντο του είναι ειλικρινές, συνοφρυώνομαι κοιτάζοντας τη φόρμα που φοράω εδώ και δέκα συνεχόμενες ώρες. «Φοράω τη φόρμα με τη Μίνι Μάους». Σκύβει προς το μέρος μου μέχρι να ακουμπήσουν οι ώμοι μας. «Πάντα είχα αδυναμία στη Μίνι Μάους», μου λέει σιγανά. Ο Κόρμπιν γυρίζει προς εμάς, οπότε σταματάω απότομα να χαμογελάω. «Τραπέζι ή σεπαρέ;» Ο Μάιλς κι εγώ ανασηκώνουμε τους ώμους. «Ό,τι να ’ναι», λέει στον Κόρμπιν. Ο Ίαν επιστρέφει από την τουαλέτα ακριβώς τη στιγμή που η υπεύθυνη μας οδηγεί στις θέσεις μας. Ο Κόρμπιν κι ο Ίαν πηγαίνουν μπροστά, ενώ ο Μάιλς ακολουθεί ακριβώς από πίσω μου. Πολύ ακριβώς όμως. Το χέρι του πιάνει τη μέση μου καθώς σκύβει στο αυτί μου. «Επίσης έχω και αδυναμία στις νοσοκόμες», μου ψιθυρίζει. Ανασηκώνω τον ώμο μου να τρίψω το αυτί στο οποίο μόλις ψιθύρισε αυτά τα λόγια, γιατί έχω ανατριχιάσει

ολόκληρη. Παίρνει το χέρι του από τη μέση μου κι αφήνει λίγη απόσταση ανάμεσά μας καθώς φτάνουμε στο σεπαρέ. Ο Κόρμπιν κι ο Ίαν κάθονται στις δυο πλευρές του σεπαρέ, οπότε ο Μάιλς κάθεται δίπλα στον Ίαν κι εγώ δίπλα στον Κόρμπιν κι ακριβώς απέναντι από τον Μάιλς. Ο Μάιλς κι εγώ παραγγέλνουμε αναψυκτικά, σε αντίθεση με τις μπίρες του Κόρμπιν και του Ίαν. Η επιλογή του ποτού είναι κάτι ακόμη που μου προκαλεί σκέψεις. Πριν από αρκετές εβδομάδες είχε παραδεχτεί ότι συνήθως δεν πίνει, αλλά, δεδομένης της κατάστασης που τον βρήκα το πρώτο βράδυ που συναντηθήκαμε, νόμιζα ότι θα έπινε τουλάχιστον ένα ποτό σήμερα. Έχει σίγουρα λόγο για να το γιορτάσει. Με το που έρχονται τα ποτά, ο Ίαν σηκώνει ψηλά το ποτήρι του. «Πίνω στο ότι μας έσκισες», λέει. «Ακόμη μία φορά», προσθέτει ο Κόρμπιν. «Στο ότι δούλευα τις διπλάσιες ώρες κι από τους δυο σας», λέει ο Μάιλς προσποιούμενος ότι πρέπει να αμυνθεί. «Η αλήθεια είναι πως ο Κόρμπιν κι εγώ έχουμε και μια κάποια ερωτική ζωή, που θα παρεμποδιζόταν από τις υπερωρίες», δηλώνει ο Ίαν. Ο Κόρμπιν κουνάει το κεφάλι του. «Δεν θα συζητήσουμε την ερωτική μου ζωή μπροστά στην

αδελφή μου». «Γιατί όχι;» πετάγομαι. «Δεν είναι ότι δεν έχω πάρει χαμπάρι όλες αυτές τις νύχτες που λείπεις από το διαμέρισμα, ενώ δεν δουλεύεις». Ο Κόρμπιν βγάζει έναν βρυχηθμό. «Το εννοώ. Αλλάζουμε θέμα». Του κάνω τη χάρη με μεγάλη ευχαρίστηση. «Πόσο καιρό γνωρίζεστε εσείς οι τρεις;» Δεν κάνω σε κάποιον συγκεκριμένο αυτή την ερώτηση, αλλά αυτό που με νοιάζει μόνο είναι να ακούσω την απάντηση που αφορά τον Μάιλς. «Ο Μάιλς κι εγώ γνωρίσαμε τον αδελφό σου στη σχολή πριν από μερικά χρόνια. Τον Μάιλς από την άλλη τον ξέρω από όταν ήμουν εννιά ή δέκα χρονών», λέει ο Ίαν. «Ήμασταν κι οι δύο έντεκα», διορθώνει ο Μάιλς. «Γνωριστήκαμε στην πέμπτη δημοτικού». Δεν γνωρίζω αν αυτή η συζήτηση καταπατά τον κανόνα υπ’ αριθμόν ένα, ότι δεν ρωτάμε για το παρελθόν, αλλά ο Μάιλς δεν δείχνει να ενοχλείται που μιλάμε γι’ αυτό. Η σερβιτόρα μάς φέρνει ένα καλαθάκι με ψωμί αλλά,

καθώς κανείς μας δεν έχει κοιτάξει ακόμη τον κατάλογο, μας λέει ότι θα ξανάρθει σε λίγο για να πάρει την παραγγελία μας. «Ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν είσαι γκέι», λέει ο Κόρμπιν στον Μάιλς, αλλάζοντας πάλι εντελώς το θέμα συζήτησης, ενώ κοιτάζει τον κατάλογο. Ο Μάιλς του ρίχνει μια ματιά πάνω από τον κατάλογο. «Νόμιζα ότι δεν θα συζητήσουμε για τις ερωτικές μας ζωές». «Όχι», λέει ο Κόρμπιν. «Είπα ότι δεν θα συζητήσουμε για τη δική μου ερωτική ζωή. Εξάλλου, εσύ δεν έχεις καν τέτοια ζωή ώστε να τη συζητήσουμε». Ο Κόρμπιν αφήνει τον κατάλογο στο τραπέζι και καρφώνει στα μάτια τον Μάιλς. «Στα σοβαρά όμως τώρα. Γιατί δεν βγαίνεις καν ραντεβού;» Ο Μάιλς ανασηκώνει τους ώμους του δείχνοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το αναψυκτικό που κρατάει στα χέρια του παρά για το να κοιτάξει κατάματα τον αδελφό μου. «Η κατάληξη των σχέσεων δεν αξίζει για μένα ώστε να ασχοληθώ». Κάτι σπάει μέσα μου και ανησυχώ μήπως κάποιος από τους τρεις τους ακούσει μέσα στην ησυχία τον ήχο από αυτό το σπάσιμο. Ο Κόρμπιν γέρνει πίσω στη θέση του. «Καλά, θα πρέπει να ήταν και πολύ σκύλα».

Ξαφνικά τα μάτια μου έχουν κολλήσει στον Μάιλς περιμένοντας την αντίδρασή του, που μπορεί να οδηγήσει σε κάποια αποκάλυψη για το παρελθόν του. Κουνάει ελαφρώς το κεφάλι του, σαν να αποδοκιμάζει βουβά την υπόθεση του Κόρμπιν. Ο Ίαν ξεροβήχει και η έκφρασή του αλλάζει, καθώς χάνει το σύνηθες φωτεινό του χαμόγελο. Είναι ξεκάθαρο από την αντίδραση του Ίαν πως, ό,τι θέματα κι αν έχει ο Μάιλς με το παρελθόν του, τα γνωρίζει καλά. Ο Ίαν κάθεται στητός στη θέση του και σηκώνει το ποτήρι του με ένα βεβιασμένο χαμόγελο στα χείλη. «Ο Μάιλς δεν έχει χρόνο για κορίτσια. Είναι πολύ απασχολημένος με το να σπάει τα ρεκόρ της εταιρείας, με το να γίνεται ο νεότερος κυβερνήτης που είχε ποτέ». Αποδεχόμαστε όλοι την παρέμβαση του Ίαν για την πρόποση και σηκώνουμε τα ποτήρια μας. Τα τσουγκρίζουμε και πίνουμε όλοι μια γουλιά. Το επιδοκιμαστικό βλέμμα που ρίχνει ο Μάιλς στον Ίαν δεν μου περνάει απαρατήρητο, παρόλο που ο Κόρμπιν δεν έχει πάρει χαμπάρι. Τώρα έχω ακόμη μεγαλύτερη περιέργεια για τον Μάιλς. Και εξίσου μεγάλη ανησυχία για μένα, γιατί όσο περισσότερο χρόνο περνάω μαζί του τόσο περισσότερο θέλω να μάθω τα πάντα γι’ αυτόν. «Πρέπει να το γιορτάσουμε», λέει ο Κόρμπιν.

Ο Μάιλς αφήνει κάτω τον κατάλογο. «Νόμιζα πως αυτό κάνουμε τούτη τη στιγμή». «Εννοώ ύστερα από εδώ. Θα βγούμε έξω απόψε. Πρέπει να βρούμε μια κοπέλα, για να τελειώσει αυτή η περίοδος αγαμίας τέλος πάντων», λέει ο Κόρμπιν. Παραλίγο να φτύσω το αναψυκτικό που έχω στο στόμα μου, αλλά ευτυχώς καταφέρνω να συγκρατηθώ και να μην γελάσω. Ο Μάιλς παρατηρεί την αντίδρασή μου και σκουντάει με το πόδι του τον αστράγαλό μου κάτω από το τραπέζι. Αφήνει όμως το πόδι του δίπλα στο δικό μου. «Θα είμαι μια χαρά», λέει ο Μάιλς. «Εξάλλου, ο κυβερνήτης πρέπει να ξεκουραστεί». Τα γράμματα από τον κατάλογο αρχίζουν να θολώνουν και να χορεύουν μπροστά μου, καθώς το μυαλό μου τα αντικαθιστά με λέξεις όπως τελειώσει, περίοδος αγαμίας και ξεκουραστεί. Ο Ίαν κοιτάζει τον Κόρμπιν και γνέφει καταφατικά. «Εγώ θα έρθω μαζί σου. Ας αφήσουμε τον κυβερνήτη να γυρίσει στο διαμέρισμά του και να κοιμηθεί ύστερα από τόσο αναψυκτικό». Ο Μάιλς με καρφώνει με το βλέμμα του και φέρνει λίγο πιο μπροστά την καρέκλα του, έτσι ώστε τα γόνατά μας να

ακουμπάνε. Τυλίγει το πόδι του γύρω από τον αστράγαλό μου. «Ο ύπνος μού ακούγεται πολύ δελεαστικός», λέει. Παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου για να κοιτάξει τον κατάλογο μπροστά του. «Άντε, ας βιαστούμε να παραγγείλουμε, για να γυρίσω σπίτι μου να κοιμηθώ. Είναι λες και δεν έχω κοιμηθεί για πάνω από εννιά μέρες και δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο». Τα μάγουλά μου έχουν πάρει φωτιά, όπως και κάποια άλλα μέρη του σώματός μου. «Για την ακρίβεια, νιώθω την ανάγκη να κοιμηθώ αυτή τη στιγμή», λέει ο Μάιλς σηκώνοντας το βλέμμα του και κοιτάζοντάς με. «Εδώ ακριβώς, πάνω στο τραπέζι». Τώρα η θερμοκρασία σε όλο το υπόλοιπο σώμα μου ταιριάζει με αυτή στα μάγουλά μου. «Θεέ μου, πόσο ξενέρωτος είσαι», λέει γελώντας ο Κόρμπιν. «Θα έπρεπε να είχαμε φέρει τον Ντίλαν στη θέση σου». «Όχι, δεν θα έπρεπε», λέει ο Ίαν με μια υπερβολική έκφραση αποστροφής. «Μα τι παίζει με τον Ντίλαν;» ρωτάω. «Γιατί τον μισείτε όλοι τόσο πολύ;» Ο Κόρμπιν ανασηκώνει τους ώμους του.

«Δεν είναι ότι τον μισούμε. Απλώς δεν μπορούμε να τον ανεχτούμε και κανείς μας δεν το είχε συνειδητοποιήσει, μέχρι να τον καλέσουμε στις βραδιές μας, που βλέπουμε αγώνες. Είναι καθίκι». Ο Κόρμπιν με κοιτάζει με αυτό το τόσο γνωστό ύφος. «Και δεν θέλω ποτέ να μένεις μόνη μαζί του. Το ότι είναι παντρεμένος δεν τον εμποδίζει να είναι και μαλάκας». Και να που εμφανίζεται ξανά αυτή η κτητική αδελφική αγάπη, που μου είχε λείψει τόσα χρόνια. «Δηλαδή είναι επικίνδυνος;» «Όχι», λέει ο Κόρμπιν. «Απλώς ξέρω πώς αντιμετωπίζει τον γάμο του και δεν θέλω να έχεις καμία σχέση με αυτό. Αλλά του το έχω ήδη ξεκαθαρίσει πως ούτε να το σκεφτεί». Γελάω με τον παραλογισμό του. «Κόρμπιν, είμαι είκοσι τριών χρονών ξέρεις. Ήρθε η ώρα να σταματήσεις να το παίζεις μπαμπάς». Σουφρώνει το πρόσωπό του και για λίγα δευτερόλεπτα αρχίζει να μοιάζει με τον μπαμπά. «Και βέβαια θα το παίζω», μουγκρίζει ο Κόρμπιν. «Είσαι η μικρή μου αδελφή κι έχω υψηλά στάνταρ για σένα. Και ο Ντίλαν δεν πλησιάζει καν ούτε ένα από αυτά». Δεν έχει αλλάξει καθόλου. Λατρεύω το γεγονός ότι θέλει

το καλύτερο για μένα, όσο ενοχλητικό κι αν ήταν στο σχολείο και είναι ακόμη μερικές φορές. Απλώς φοβάμαι ότι αυτό που θεωρεί ότι είναι το καλύτερο για μένα δεν υπάρχει. «Κόρμπιν, κανείς δεν θα πλησιάσει καν τα στάνταρ που έχεις βάλει για μένα». «Έτσι ακριβώς», λέει κουνώντας το κεφάλι του. Αν προειδοποίησε τον Ντίλαν να μείνει μακριά μου, αναρωτιέμαι αν έκανε το ίδιο με τον Μάιλς και τον Ίαν. Αλλά από την άλλη νόμιζε ότι ο Μάιλς είναι γκέι, οπότε δεν έβλεπε κάποιον κίνδυνο από εκείνη την πλευρά. Αναρωτιέμαι αν ο Μάιλς πληροί τα στάνταρ του Κόρμπιν. Τα μάτια μου θέλουν απίστευτα πολύ να κοιτάξουν τον Μάιλς αυτή τη στιγμή, αλλά φοβάμαι πως θα φανερωθώ. Αντί γι’ αυτό λοιπόν χαμογελάω βεβιασμένα και κουνάω το κεφάλι μου. «Γιατί να μην έχω γεννηθεί πρώτη εγώ;» «Δεν θα έκανε καμία διαφορά», απαντάει ο Κόρμπιν.

Ο Ίαν χαμογελάει στη σερβιτόρα και της κάνει νόημα να

φέρει τον λογαριασμό. «Κερνάω εγώ απόψε». Αφήνει αρκετά χρήματα στο τραπέζι για τον λογαριασμό και το φιλοδώρημα και σηκωνόμαστε όλοι για να τεντωθούμε. «Λοιπόν, ποιος πάει πού;» ρωτάει ο Μάιλς. «Σε μπαρ», απαντάει αμέσως ο Κόρμπιν, λες και πρέπει να καπαρώσει τη θέση του. «Εγώ μόλις σχόλασα από μια δωδεκάωρη βάρδια», τους λέω. «Είμαι πτώμα». «Μπορείς να με πάρεις μαζί σου με το αυτοκίνητο;» με ρωτάει ο Μάιλς καθώς βγαίνουμε έξω όλοι μαζί. «Δεν έχω διάθεση να βγω. Το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ». Μου αρέσει που δεν κρύβει μπροστά στον Κόρμπιν την έμφαση που βάζει όταν λέει κοιμηθώ. Είναι λες και θέλει να βεβαιωθεί ότι κατάλαβα πως δεν έχει καμία πρόθεση να κοιμηθεί στ’ αλήθεια. «Ναι, αμέ. Το αυτοκίνητό μου είναι πίσω, στο νοσοκομείο», του λέω δείχνοντας προς εκείνη την κατεύθυνση. «Εντάξει λοιπόν», λέει ο Κόρμπιν ενώνοντας τα χέρια του.

«Εσείς οι παλιοξενέρωτοι πηγαίνετε για ύπνο. Ο Ίαν κι εγώ θα βγούμε». Κάνει μεταβολή και μαζί με τον Ίαν, χωρίς να χάσουν δευτερόλεπτο, ξεκινούν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ξαφνικά ο Κόρμπιν γυρίζει προς το μέρος μας και περπατώντας ανάποδα φωνάζει: «Θα πιούμε κι ένα προς τιμήν σου, αξιότιμε κυβερνήτα». Ο Μάιλς κι εγώ παραμένουνε ακίνητοι, λουσμένοι στο φως ενός φανοστάτη, καθώς τους παρακολουθούμε να απομακρύνονται. Κοιτάζω στο πεζοδρόμιο και βγάζω το ένα πόδι μου από τη δέσμη του φωτός εξαφανίζοντάς το στο σκοτάδι. Σηκώνω το κεφάλι μου να κοιτάξω τη λάμπα κι αναρωτιέμαι γιατί μας φωτίζει με την ένταση ενός προβολέα. «Είναι λες και είμαστε πάνω σε μια σκηνή», λέω καθώς κοιτάζω το φως. Σηκώνει το κεφάλι του και παρατηρεί το φως. «Ο Άγγλος ασθενής», λέει. Τον κοιτάζω με απορία. Δείχνει τη λάμπα πάνω από τα κεφάλια μας. «Αν ήμασταν πάνω σε σκηνή, το πιο πιθανό θα ήταν να παίζαμε τον Άγγλο ασθενή. Είμαστε ήδη ντυμένοι για τους ρόλους. Μια νοσοκόμα κι ένας πιλότος», λέει δείχνοντάς

μας με το χέρι του. Σκέφτομαι αυτό που λέει μάλλον παραπάνω από όσο πρέπει. Ξέρω ότι λέει πως θα ήταν ο πιλότος γιατί είναι πιλότος, αλλά, αν όντως παίζαμε αυτό το έργο, νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι ο στρατιώτης κι όχι ο πιλότος. Ο στρατιώτης είναι αυτός που συνδέεται σεξουαλικά με τη νοσοκόμα. Όχι ο πιλότος. Αλλά ο πιλότος είναι αυτός με το κρυφό παρελθόν… «Αυτή η ταινία είναι ο λόγος που έγινα νοσοκόμα», του λέω κοιτάζοντάς τον περίεργα. «Σοβαρά;» Δεν μπορώ να συγκρατήσω ένα γελάκι. «Όχι». Ο Μάιλς χαμογελάει. Κάνουμε κι οι δύο ταυτόχρονα μεταβολή, για να πάμε προς το νοσοκομείο. Στη διαδρομή φτιάχνω χαζούς στίχους στο κεφάλι μου. Ο Μάιλς χαμογελάει Μα σε άλλον δεν μιλάει

Ο Μάιλς χαμογελάει Εμένα όταν κοιτάει. «Γιατί χαμογελάς;» με ρωτάει. Γιατί φτιάχνω ανόητα παιδιάστικα στιχάκια για σένα. Σφίγγω τα χείλη μου προσπαθώντας να διώξω το χαμόγελό μου. Όταν φύγει εντελώς, του απαντάω. «Απλώς σκέφτομαι πόσο κουρασμένη είμαι. Και ανυπομονώ», λέω και τον κοιτάζω στα μάτια, «να κοιμηθώ καλά απόψε». Τώρα είναι η σειρά του να χαμογελάσει. «Σε νιώθω απόλυτα. Δεν νομίζω να έχω ξανανιώσει ποτέ τόσο κουρασμένος. Μπορεί να κοιμηθώ με το που θα μπούμε στο αυτοκίνητό σου». Ωραία θα ήταν. Χαμογελάω, αλλά σταματάω αυτή τη μεταφορική συζήτηση. Είχα μια μεγάλη μέρα και είμαι στ’ αλήθεια κουρασμένη. Περπατάμε σιωπηλοί και παρατηρώ πως τα χέρια του είναι χωμένα στις τσέπες του μπουφάν του, λες και θέλει να με προστατεύσει από αυτά. Ή ίσως να προστατεύσει αυτά από εμένα.

Απέχουμε μόνο ένα τετράγωνο από το πάρκινγκ όταν αρχίζει να περπατάει πιο αργά, και τελικά σταματάει εντελώς. Όπως είναι φυσικό, σταματάω κι εγώ και γυρίζω να δω τι του τράβηξε την προσοχή. Κοιτάζει ψηλά στον ουρανό και τα μάτια μου εστιάζονται στην ουλή που έχει κατά μήκος του σαγονιού του. Θέλω να τον ρωτήσω γι’ αυτή την ουλή. Θέλω να τον ρωτήσω για τα πάντα. Θέλω να τον ρωτήσω ένα εκατομμύριο ερωτήσεις ξεκινώντας από το πότε είναι τα γενέθλιά του και στη συνέχεια πώς ήταν το πρώτο του φιλί. Ύστερα από αυτά θέλω να τον ρωτήσω για τους γονείς του, την παιδική του ηλικία και για την πρώτη του αγάπη. Θέλω να τον ρωτήσω για τη Ρέιτσελ. Θέλω να μάθω τι συνέβη μεταξύ τους και γιατί ό,τι έγινε τον οδήγησε στο να αποφύγει κάθε μορφή πιο προσωπικής επαφής για τα επόμενα έξι χρόνια. Και πάνω από όλα θέλω να ξέρω τι ήταν αυτό σ’ εμένα που τον έκανε να βάλει τέλος σε αυτή την αποχή. «Μάιλς», του λέω ενώ όλες αυτές οι ερωτήσεις έρχονται μέχρι την άκρη της γλώσσας μου. «Μου ήρθε μια ψιχάλα», μου λέει. Προτού προλάβει να τελειώσει την πρότασή του, μου έρχεται κι εμένα μία. Τώρα κοιτάζουμε και οι δύο τον ουρανό και καταπίνω όλες τις ερωτήσεις που ήθελα να κάνω. Οι σταγόνες αρχίζουν να πέφτουν όλο και πιο δυνατές, αλλά

εμείς συνεχίζουμε να στεκόμαστε εκεί, με τα πρόσωπά μας προς τον ουρανό. Οι σταγόνες γίνονται κανονική βροχή, αλλά κανείς μας δεν κουνιέται από τη θέση του. Κανείς από τους δυο μας δεν τρέχει σαν τρελός να βρει καταφύγιο στο αυτοκίνητο. Η βροχή γλιστράει πάνω στο δέρμα μου, στον λαιμό μου, στα μαλλιά μου και κάνει μούσκεμα την μπλούζα μου. Το πρόσωπό μου συνεχίζει να είναι στραμμένο ψηλά, προς τον ουρανό, αλλά τώρα έχω κλείσει τα μάτια μου. Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που να μπορεί να συγκριθεί με τη μυρωδιά και την αίσθηση της βροχής που ξεκινάει. Τη στιγμή που κάνω αυτή τη σκέψη, ένα ζευγάρι ζεστά χέρια ακουμπάει τα μάγουλά μου και κατεβαίνει στον λαιμό μου κλέβοντας τη δύναμη από τα γόνατά μου και τον αέρα από τα πνευμόνια μου. Το ύψος του με προστατεύει σχεδόν ολόκληρη από τη βροχή, αλλά συνεχίζω να έχω τα μάτια μου κλειστά και στραμμένα προς τον ουρανό. Τα χείλη του ακουμπάνε τρυφερά τα δικά μου και εγώ συγκρίνω την αίσθηση και τη μυρωδιά της βροχής με το φιλί του. Το φιλί του είναι πολύ πολύ καλύτερο. Τα χείλη του είναι υγρά από τη βροχή και λίγο κρύα, αλλά αυτό εξισορροπείται από το ζεστό χάδι της γλώσσας του πάνω στη δική μου. Η βροχή, το σκοτάδι και ο τρόπος που με φιλάει με κάνουν να αισθάνομαι λες και είμαστε πράγματι πάνω στη σκηνή και η ιστορία βρίσκεται στην κορύφωσή της. Νιώθω λες και η καρδιά, το στομάχι και η ψυχή μου

παλεύουν να βγουν από μέσα μου και να μπουν μέσα του. Αν μπορούσε να κάνει κανείς μια γραφική παράσταση για τα είκοσι τρία μου χρόνια, η κορυφή της κωδωνοειδούς καμπύλης μου θα ήταν αυτή εδώ η στιγμή. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι λίγο λυπημένη κι απογοητευμένη γι’ αυτή τη συνειδητοποίηση. Είχα μερικές σοβαρές σχέσεις στο παρελθόν, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα φιλί με κανένα από αυτά τα αγόρια που να με έκανε να αισθανθώ κάτι τόσο έντονο. Το γεγονός ότι δεν έχω καν σχέση με τον Μάιλς και παρ’ όλα αυτά έχει τέτοια επίδραση πάνω μου θα έπρεπε να μου λέει κάτι, αλλά είμαι πολύ απασχολημένη με το στόμα του για να αναλύσω αυτή τη σκέψη. Η βροχή έχει εξελιχτεί σε νεροποντή, αλλά κανείς μας δεν δείχνει να νοιάζεται. Τα χέρια του κατεβαίνουν στη μέση μου κι εγώ γραπώνω την μπλούζα του τραβώντας τον ακόμη πιο κοντά μου. Τα στόματά μας ενώνονται τέλεια, λες και είναι δύο κομμάτια από το ίδιο παζλ. Το μόνο που θα μπορούσε να με χωρίσει από αυτόν τούτη τη στιγμή θα ήταν ένας κεραυνός. Ή το γεγονός ότι βρέχει τόσο δυνατά που δεν μπορώ να αναπνεύσω. Τα ρούχα μου έχουν κολλήσει πάνω μου σε σημεία όπου δεν πίστευα ότι θα μπορούσαν ποτέ να κολλήσουν ρούχα. Τα μαλλιά μου έχουν πλημμυρίσει και δεν μπορούν να απορροφήσουν ούτε μία επιπλέον σταγόνα

νερού. Είμαι κολλημένη πάνω του όταν απελευθερώνει το στόμα μου από το στόμα του. Στη συνέχεια κρύβω το κεφάλι μου κάτω από το πιγούνι του κοιτώντας προς τα κάτω, για να πάρω μια ανάσα χωρίς να πνιγώ. Τυλίγει τα χέρια του γύρω από τους ώμους μου και με πηγαίνει προς το πάρκινγκ κρατώντας το μπουφάν του πάνω από το κεφάλι μου. Αρχίζει να πηγαίνει όλο και πιο γρήγορα κι εγώ τον ακολουθώ, μέχρι που καταλήγουμε να τρέχουμε. Φτάνουμε τελικά στο αυτοκίνητό μου και με συνοδεύει μέχρι την πόρτα του οδηγού, προστατεύοντάς με από τη βροχή. Με το που μπαίνω στο αυτοκίνητο, τρέχει γρήγορα να μπει στη θέση του συνοδηγού. Όταν κλείσουν και οι δύο πόρτες, η σιωπή μέσα στο αυτοκίνητο μεγεθύνει την ένταση που έχουν ήδη οι βαριές ανάσες μας. Πιάνω τα μαλλιά μου πίσω από το κεφάλι μου και στραγγίζω το νερό που τρέχει πάνω στο σβέρκο και στο κάθισμά μου. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω ανακουφισμένη που έχω δερμάτινα καθίσματα στην Καλιφόρνια. Ρίχνω πίσω το κεφάλι μου και βγάζω έναν βαθύ αναστεναγμό, στη συνέχεια ρίχνω μια κλεφτή ματιά προς το μέρος του. «Δεν νομίζω ότι έχω γίνει ποτέ ξανά τόσο μούσκεμα στη ζωή μου».

Με το που το λέω αυτό, βλέπω ένα χαμόγελο να εμφανίζεται σιγά σιγά στο πρόσωπό του. Προφανώς αυτή μου η κουβέντα τον οδήγησε σε άλλες, εντελώς βρόμικες, σκέψεις. «Είσαι ανώμαλος», του ψιθυρίζω παιχνιδιάρικα. Ανασηκώνει το φρύδι του και χαμογελάει χαζά. «Εσύ φταις γι’ αυτό». Σκύβει προς το κάθισμά μου, βουτάει τον καρπό μου και με τραβάει προς το μέρος του. «Έλα εδώ». Σκέφτομαι γρήγορα τι υπάρχει γύρω μας, αλλά η βροχή είναι τόσο δυνατή που δεν βλέπω τίποτα έξω από το παράθυρο. Αυτό σημαίνει ότι κανείς δεν μπορεί να μας δει. Ανεβαίνω πάνω του και τον καβαλάω, καθώς αυτός κατεβάζει το κάθισμά του όσο πιο χαμηλά γίνεται. Παρ’ όλα αυτά, δεν με φιλάει. Τα χέρια του γλιστράνε στα μπράτσα μου και κατεβαίνουν στους γοφούς μου. «Δεν έχω κάνει ποτέ σεξ μέσα σε αυτοκίνητο», λέει με μια ελπίδα στη φωνή του. «Δεν έχω κάνει ποτέ σεξ με έναν κυβερνήτη», ανταπαντάω εγώ. Βάζει τα χέρια του κάτω από την μπλούζα μου και ανεβαίνοντας από την κοιλιά και το στομάχι μου φτάνει στο

σουτιέν μου. Χουφτώνει και τα δυο μου στήθη και έρχεται μπροστά για να με φιλήσει. Το φιλί του δεν κρατάει πολύ, γιατί το κόβει για να μιλήσει ξανά. «Δεν έχω κάνει ποτέ σεξ ως κυβερνήτης». Χαμογελάω. «Δεν έχω κάνει ποτέ σεξ με τη φόρμα της νοσοκόμας». Τα χέρια του γλιστράνε στην πλάτη μου και γραπώνουν τη μέση μου. Τραβάει τους γοφούς μου προς το μέρος του ενώ την ίδια στιγμή ανασηκώνεται ελαφρώς. Τον σφίγγω πιο δυνατά στους ώμους και βγάζω έναν αναστεναγμό. Το στόμα του πλησιάζει στο αυτί μου καθώς τα χέρια του με ξανατραβάνε ρυθμικά από τους γοφούς προς το μέρος του. «Όσο σέξι κι αν είσαι με τη στολή, θα προτιμούσα να κάνω σεξ μαζί σου χωρίς να φοράς απολύτως τίποτα». Ντρέπομαι για το γεγονός ότι τα λόγια του και μόνο με κάνουν να βογκάω. Επίσης ντρέπομαι για την ταχύτητα με την οποία η φωνή του με φτιάχνει, σε βαθμό να θέλω να βγάλω τα ρούχα μου ίσως πιο πολύ κι από εκείνον. «Πες μου ότι έχεις έρθει εξοπλισμένος», του λέω με φωνή γεμάτη πόθο. Κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.

«Το ότι θα σε έβλεπα απόψε δεν σημαίνει ότι ήρθα με προσδοκίες». Με κατακλύζει η απογοήτευση. Ανασηκώνεται στο κάθισμά του και βάζει το χέρι του στην κωλότσεπη. «Παρ’ όλα αυτά, ήρθα με πολλές ελπίδες». Με ένα πονηρό χαμόγελο βγάζει το προφυλακτικό από το πορτοφόλι του και τότε ξεκινάμε κι οι δύο τη δράση. Τα χέρια μου ξεκουμπώνουν το κουμπί του τζιν του πιο γρήγορα από ό,τι ενώνονται τα στόματά μας. Βάζει τα χέρια του στο πίσω μέρος της μπλούζας μου και αρχίζει να ξεκουμπώνει το σουτιέν μου, αλλά εγώ τον σταματάω. «Άσ’ το έτσι», του λέω ξέπνοη. «Όσο λιγότερα ρούχα βγάλουμε τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να ντυθούμε αν μας πιάσουν». Συνεχίζει να το ξεκουμπώνει παρά τη διαμαρτυρία μου. «Δεν θέλω να μπω μέσα σου παρά μόνο αν αισθάνομαι τη σάρκα σου πάνω μου». Εντάξει λοιπόν. Με το που ξεκουμπώνει το σουτιέν μου, μου βγάζει την μπλούζα και τα χέρια του γλιστράνε κάτω από τις τιράντες του σουτιέν. Τις τραβάει μέχρι να βγει εντελώς. Το πετάει στο πίσω κάθισμα και στη συνέχεια βγάζει τη δικιά του μπλούζα.

Αφού η μπλούζα του συναντηθεί με το σουτιέν μου στο πίσω κάθισμα, με αγκαλιάζει και με τραβάει πάνω του μέχρι να ενωθούν τα στήθη μας. Τότε και οι δύο παίρνουμε κοφτές αναπνοές. Η ζεστασιά του κορμιού του μου δημιουργεί τέτοια αίσθηση που δεν θέλω με τίποτα να απομακρυνθώ από αυτό. Αρχίζει να φιλάει προς τα κάτω τον λαιμό μου και νιώθω τα κύματα της καυτής ανάσας του πάνω στο δέρμα μου. «Δεν έχεις ιδέα τι μου κάνεις», ψιθυρίζει χωμένος μέσα στον λαιμό μου. Χαμογελάω γιατί σκεφτόμουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. «Νομίζω πως έχω μια υποψία», του απαντάω. Το αριστερό του χέρι χουφτώνει το ένα μου στήθος. Βογκάει καθώς το δεξί του χέρι βυθίζεται μέσα στην κιλότα μου. «Βγάλ’ το», λέει κοφτά ενώ τραβάει το λάστιχο. Δεν χρειάζεται να το πει δεύτερη φορά. Πηγαίνω πίσω στο κάθισμά μου και αρχίζω να βγάζω τα υπόλοιπα ρούχα μου, ενώ τον βλέπω να ξεκουμπώνει το τζιν του. Δεν σταματάει να με κοιτάζει παντού καθώς ανοίγει το προφυλακτικό με τα δόντια του. Όταν το μόνο ρούχο που υπάρχει ανάμεσά μας είναι το τζιν του, ανεβαίνω πάλι πάνω

του. Νιώθω απίστευτη ντροπή που είμαι στο αυτοκίνητό μου, στο πάρκινγκ της δουλειάς μου εντελώς γυμνή. Δεν έχω ξανακάνει ποτέ στη ζωή μου κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν είχα θελήσει να κάνω κάτι τέτοιο. Τρελαίνομαι που ο ένας θέλει τον άλλο απεγνωσμένα αυτή τη στιγμή, αλλά ξέρω επίσης ότι δεν έχω αισθανθεί ποτέ στη ζωή μου τέτοια χημεία με κάποιον. Βάζω τα χέρια μου στους ώμους του και αρχίζω να τον καβαλάω ενώ φοράει το προφυλακτικό. «Μην κάνεις φασαρία», μου λέει περιπαικτικά. «Δεν θα μου άρεσε καθόλου να γίνω η αιτία της απόλυσής σου». Κοιτάζω το παράθυρο. Ακόμα δεν φαίνεται τίποτα. «Βρέχει τόσο δυνατά που δεν θα μας ακούσει κανείς», του λέω. «Εξάλλου, εσύ έκανες την περισσότερη φασαρία την προηγούμενη φορά». Γελάει και αρχίζει πάλι να με φιλάει. Τα χέρια του γραπώνουν τους γοφούς μου και με τραβάνε πάνω του. Είναι έτοιμος να μπει μέσα μου. Αυτή η στάση κανονικά θα με έκανε να βογκάω, αλλά τώρα, που ανέφερε το θέμα των ήχων, με έχει πιάσει το πείσμα μου και προσπαθώ να μην ακουστώ καθόλου.

«Δεν υπάρχει περίπτωση να έκανα εγώ την περισσότερη φασαρία», λέει με τα χείλη του πάνω στα δικά μου. «Ας δεχτώ πως είμαστε ισόπαλοι». Κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν πιστεύω στις ισοπαλίες. Αυτή είναι μια μεσοβέζικη λύση γι’ αυτούς που φοβούνται ότι μπορεί να χάσουν». Τα χέρια του συναντούν τους γοφούς μου. Με βάζει έτσι ώστε να είμαι έτοιμη να τον πάρω μέσα μου. Παρ’ όλα αυτά, αρνούμαι να κατέβω και να καθίσω πάνω του, γιατί μου αρέσει ο ανταγωνισμός και μόλις έχει ξεκινήσει ένας. Ανασηκώνει τους γοφούς του φανερά έτοιμος για να ξεκινήσουμε, αλλά εγώ τεντώνω τα πόδια μου και απομακρύνομαι όσο χρειάζεται. Γελάει με το γεγονός ότι αντιστέκομαι. «Τι συμβαίνει, Τέιτ; Φοβάσαι τώρα; Μήπως φοβάσαι ότι, μόλις μπω μέσα σου, θα δούμε και οι δυο μας ποιος είναι αυτός που κάνει πραγματικά φασαρία;» Τα μάτια του έχουν μια προκλητική λάμψη. Δεν απαντάω λεκτικά στην πρόκλησή του, για να δω ποιος μπορεί να μείνει πιο σιωπηλός. Αντί γι’ αυτό τον κοιτάζω μέσα στα μάτια καθώς βυθίζομαι σιγά σιγά πάνω του. Βογκάμε ταυτόχρονα, αλλά αυτός είναι ο μοναδικός ήχος που ακούγεται ανάμεσά

μας. Με το που έχει μπει όλος μέσα μου, τα χέρια του ακουμπάνε την πλάτη μου και με τραβάνε με δύναμη πάνω του. Οι μόνοι ήχοι που κάνουμε είναι αναστεναγμοί και βογκητά. Η βροχή που χτυπάει στα παράθυρα και στην οροφή μεγεθύνει τη σιωπή που βιώνουμε μέσα στο αυτοκίνητο. Τα χέρια του έχουν γραπώσει τη μέση μου τόσο σφιχτά που δυσκολεύομαι να κουνηθώ. Τα χέρια μου είναι γύρω από τον λαιμό του και έχω κλείσει τα μάτια μου. Έχουμε σφίξει ο ένας τον άλλο τόσο πολύ ώστε μετά βίας κουνιόμαστε, αλλά μου αρέσει. Μου αρέσει το πόσο αργός και σταθερός παραμένει ο ρυθμός μας, καθώς και οι δυο μας έχουμε εστιάσει την προσοχή μας στο πώς να συγκρατήσουμε τα βογκητά που μας πνίγουν. Για αρκετά λεπτά συνεχίζουμε με τον ίδιο τρόπο, ίσα που κουνιόμαστε. Νομίζω πως κι οι δύο φοβόμαστε να κάνουμε πιο έντονες κινήσεις, γιατί η ένταση θα κάνει τον έναν από τους δύο να χάσει. Με το ένα του χέρι πιάνει το πίσω μέρος της μέσης μου και με το άλλο το πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Γραπώνει μια τούφα από τα μαλλιά μου και την τραβάει μαλακά μέχρι ο λαιμός μου να τεντωθεί μπροστά στο στόμα του. Κάνω μια γκριμάτσα όταν τα χείλη του ακουμπάνε τον λαιμό μου, γιατί το να παραμείνω σιωπηλή είναι τελικά πολύ πιο δύσκολο

από ό,τι φανταζόμουν. Κυρίως γιατί τον ευνοεί ο τρόπος που καθόμαστε. Τα χέρια του είναι ελεύθερα να περιπλανηθούν όπου θέλουν κι αυτό ακριβώς κάνουν αυτή τη στιγμή. Περιπλανιούνται, χαϊδεύουν και διανύουν προς τα κάτω την κοιλιά μου, έτσι ώστε να αγγίξουν το μόνο σημείο που θα του παραχωρήσει τη νίκη. Νιώθω ότι κάνει ζαβολιά. Μόλις τα δάχτυλά του βρουν ακριβώς το σημείο που κανονικά θα με έκανε να ουρλιάζω το όνομά του, σφίγγω τα χέρια μου στους ώμους του και επανατοποθετώ με τέτοιον τρόπο τα γόνατά μου ώστε να ελέγχω καλύτερα τις κινήσεις μου. Θέλω να τον βασανίσω όσο με βασανίζει τώρα αυτός. Με το που αλλάζω στάση πάνω του, ο αργός και σταθερός ρυθμός εξαφανίζεται. Το στόμα του συναντάει το δικό μου σε ένα μανιασμένο φιλί, ένα φιλί με πολύ περισσότερο πόθο και δύναμη από οποιοδήποτε άλλο μέχρι τώρα. Είναι λες και με το φιλί αυτό θέλουμε να διώξουμε την επιθυμία μας να εκφράσουμε πόσο ωραία νιώθουμε. Νιώθω ξαφνικά μια τέτοια αίσθηση να διαπερνάει όλο μου το σώμα που αναγκάζομαι να σηκωθώ από πάνω του και να μείνω ακίνητη, για να μην χάσω. Παρά τη θέλησή μου να επιβραδύνω την κατάσταση, κάνει ακριβώς το αντίθετο και βάζει ακόμη μεγαλύτερη πίεση με το χέρι του. Χώνω το πρόσωπό μου μέσα στον λαιμό του και τον δαγκώνω

μαλακά, για να εμποδίσω τον εαυτό μου να φωνάξει το όνομά του. Το δευτερόλεπτο που τα δόντια μου ακουμπάνε το δέρμα του νιώθω την ανάσα του να κόβεται και τα πόδια του να σφίγγουν. Παραλίγο να χάσει. Παραλίγο. Αν κουνηθεί μέσα μου έστω κι ένα ακόμη εκατοστό, ενώ με ακουμπάει με αυτό τον τρόπο, θα κερδίσει. Δεν θέλω να κερδίσει. Από την άλλη, θέλω κατά κάποιον τρόπο να κερδίσει και νομίζω πως θέλει να κερδίσει με τον τρόπο που αναπνέει πάνω στον λαιμό μου ενώ με κατεβάζει πάλι πάνω του. Μάιλς, Μάιλς, Μάιλς. Το νιώθει πως αυτό δεν θα τελειώσει με ισοπαλία, οπότε βάζει ακόμη μεγαλύτερη πίεση στα δάχτυλά του ενώ η γλώσσα του πηγαίνει στο αυτί μου. Αααχχχχχχ! Είμαι έτοιμη να χάσω. Από λεπτό σε λεπτό.

Θεέ μου. Ανασηκώνει τους γοφούς του καθώς με σπρώχνει με δύναμη πάνω του κάνοντάς με να φωνάξω ένα «Μάιλς» χωρίς να το θέλω, μαζί με αναστεναγμούς και βογκητά. Σηκώνομαι από πάνω του, αλλά, όταν συνειδητοποιεί πως μόλις κέρδισε, αναστενάζει βαθιά και με τραβάει πάνω του με μεγαλύτερη δύναμη. «Επιτέλους», λέει ξέπνοα μέσα στο βαθούλωμα του λαιμού μου. «Δεν νομίζω να άντεχα ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω». Τώρα, που ο διαγωνισμός τελείωσε, αφηνόμαστε κι οι δύο εντελώς και κάνουμε τόση φασαρία ώστε αναγκαζόμαστε να φιληθούμε για να πνίξουμε τον θόρυβο. Τα σώματά μας κινούνται σε απόλυτο συγχρονισμό, επιταχύνοντας όλο και περισσότερο. Συνεχίζουμε αυτό τον μανιασμένο μας ρυθμό για μερικά ακόμη λεπτά, μέχρι τη στιγμή που νιώθω ότι δεν μπορώ να αντέξω ούτε ένα ακόμη δευτερόλεπτο. «Τέιτ», λέει μέσα στο στόμα μου, επιβραδύνοντας τον ρυθμό, «θέλω να τελειώσουμε μαζί». Αν θέλει να κρατήσω κι άλλο, δεν πρέπει να μου λέει τέτοια πράγματα. Κάνω ένα νεύμα, γιατί δεν μπορώ να πω λέξη. «Είσαι κοντά;» με ρωτάει.

Γνέφω καταφατικά και προσπαθώ να μιλήσω αυτή τη φορά, αλλά το μόνο που βγαίνει είναι ένα βογκητό. «Αυτό είναι, ναι;» Τα χείλη του δεν με φιλάνε πια. Έχει εστιάσει την προσοχή του στην απάντησή μου. Φέρνω τα χέρια μου στο πίσω μέρος του κεφαλιού του και ακουμπάω το μάγουλό μου στο δικό του. «Ναι», του μουρμουράω. «Ναι, Μάιλς. Ναι». Νιώθω την ένταση να ανεβαίνει. Την ίδια στιγμή παίρνει μια βαθιά ανάσα. Νόμιζα ότι αγκαλιαζόμασταν σφιχτά πριν, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που γίνεται τώρα. Είναι λες κι όλες μας οι αισθήσεις έχουν με κάποιο μαγικό τρόπο γίνει ένα και νιώθουμε ακριβώς το ίδιο, κάνουμε ακριβώς τους ίδιους ήχους, βιώνουμε ακριβώς την ίδια ένταση και μοιραζόμαστε ακριβώς την ίδια ανταπόκριση. Ο ρυθμός μας αρχίζει να επιβραδύνεται μαζί με τις δονήσεις των κορμιών μας. Αρχίζουμε να χαλαρώνουμε τον σφιχτό τρόπο που κρατάει ο ένας τον άλλο. Βυθίζει το πρόσωπό του μέσα στα μαλλιά μου και ξεφυσάει δυνατά. «Έχασες», ψιθυρίζει. Γελάω και του δαγκώνω παιχνιδιάρικα τον λαιμό.

«Έκλεψες», του λέω. «Έφερες παράνομες ενισχύσεις όταν άρχισες να χρησιμοποιείς τα χέρια σου». Γελάει κουνώντας το κεφάλι του. «Τα χέρια επιτρέπονται. Αλλά, αν νομίζεις ότι έκλεψα, πάμε για τη ρεβάνς». Σηκώνω τα φρύδια μου. «Μήπως καλύτερα να το παίξουμε στα τρία;» Με σηκώνει από τη μέση και με βάζει στη θέση του συνοδηγού, καθώς προσπαθεί να καθίσει μπροστά από το τιμόνι. Μου δίνει τα ρούχα μου, φοράει την μπλούζα του και κουμπώνει το τζιν του. Με το που τακτοποιείται, βολεύομαι στη θέση του συνοδηγού για να ντυθώ, ενώ αυτός βάζει μπρος το αυτοκίνητο. «Βάλε τη ζώνη σου», μου λέει κλείνοντάς μου το μάτι, ενώ κάνει όπισθεν.

Μετά βίας βγήκαμε από το ασανσέρ και ακόμη πιο δύσκολα καταφέραμε να φτάσουμε στο κρεβάτι του. Κόντεψε να με πάρει εκεί, στη μέση του διαδρόμου. Το λυπηρό είναι πως δεν

θα με πείραζε. Κέρδισε μια ακόμη φορά. Αρχίζω να συνειδητοποιώ πως το να διαγωνίζομαι για το ποιος μπορεί να παραμείνει πιο σιωπηλός δεν είναι καλή ιδέα όταν ο ανταγωνιστής μου είναι έτσι κι αλλιώς το πιο σιωπηλό άτομο που έχω γνωρίσει. Θα τον κερδίσω στον τρίτο γύρο. Απλώς όχι απόψε, γιατί όπου να ’ναι θα γυρίσει κι ο Κόρμπιν στο σπίτι. Ο Μάιλς με κοιτάζει έντονα. Είναι ξαπλωμένος μπρούμυτα, με τα χέρια του διπλωμένα κάτω από το μαξιλάρι του και το κεφάλι του ακουμπισμένο στα μπράτσα του. Ντύνομαι γιατί θέλω να προλάβω να γυρίσω σπίτι πριν έρθει ο Κόρμπιν, για να μην χρειαστεί να πω ψέματα για το πού ήμουν. Ο Μάιλς με ακολουθεί με τα μάτια του σε όλο το υπνοδωμάτιο καθώς ντύνομαι. «Νομίζω πως το σουτιέν σου είναι ακόμη στον διάδρομο», λέει γελώντας. «Ίσως πρέπει να το μαζέψεις πριν το βρει ο Κόρμπιν». Σουφρώνω τη μύτη μου στη σκέψη αυτή. «Καλή ιδέα», του λέω. Γονατίζω στο κρεβάτι και τον φιλάω στο μάγουλο, αλλά εκείνος με αγκαλιάζει από τη μέση και με τραβάει πάνω του καθώς γυρίζει ανάσκελα. Μου δίνει ένα ακόμη καλύτερο φιλί από αυτό που μόλις του έδωσα.

«Να σε ρωτήσω κάτι;» Γνέφει καταφατικά, αλλά το νεύμα του είναι βεβιασμένο. Ανησυχεί για την ερώτησή μου. «Γιατί δεν με κοιτάς ποτέ στα μάτια όταν κάνουμε σεξ;» Η ερώτησή μου τον ξαφνιάζει. Με κοιτάζει αμίλητος για λίγο, μέχρι που απομακρύνομαι από την αγκαλιά του, κάθομαι δίπλα του και περιμένω την απάντησή του. Ανασηκώνεται, ακουμπάει την πλάτη του στο κεφαλάρι του κρεβατιού και κοιτάζει τα χέρια του. «Οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι κατά τη διάρκεια του σεξ», λέει ανασηκώνοντας τους ώμους. «Είναι εύκολο να θεωρήσουν συναίσθημα κάτι που δεν είναι, κυρίως αν κοιτάζονται στα μάτια». Σηκώνει τα μάτια του και με κοιτάζει. «Σε πειράζει;» Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά, αλλά η καρδιά μου ουρλιάζει «Ναι!». «Θα το συνηθίσω. Φαντάζομαι. Απλώς περιέργεια».

είχα την

Μου αρέσει πολύ να είμαι μαζί του, αλλά μισώ όλο και περισσότερο τον εαυτό μου για κάθε ψέμα που ξεστομίζω. Χαμογελάει, με τραβάει προς το στόμα του και με

αποχαιρετά με ένα φιλί. «Καληνύχτα, Τέιτ». Βγαίνω από το δωμάτιό του νιώθοντας συνεχώς τα μάτια του πάνω μου. Είναι παράξενο το ότι αρνείται να με κοιτάξει την ώρα του σεξ, ενώ δεν μπορεί να τραβήξει το βλέμμα του από πάνω μου όλο τον υπόλοιπο καιρό. Δεν έχω ακόμη όρεξη να πάω πίσω στο διαμέρισμα, οπότε, αφού μαζέψω το σουτιέν μου, πηγαίνω στο ασανσέρ και κατεβαίνω στην είσοδο, για να δω αν είναι εκεί τριγύρω ο Καπ. Ίσα που πρόλαβα να τον χαιρετήσω νωρίτερα, όταν ο Μάιλς με άρπαξε και με έχωσε βιαστικά μέσα στο ασανσέρ. Ο Καπ είναι ακόμη ριζωμένος στην καρέκλα του, παρά το γεγονός ότι είναι περασμένες δέκα το βράδυ. «Δεν κοιμάσαι ποτέ;» τον ρωτάω ενώ κάθομαι στη διπλανή του καρέκλα. «Οι άνθρωποι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον τη νύχτα», λέει. «Μου αρέσει να κοιμάμαι αργά. Αποφεύγω όλους τους ανόητους, που βιάζονται τόσο πολύ μέσα στην ημέρα». Αναστενάζω πιο δυνατά από όσο είχα σκοπό καθώς ρίχνω το κεφάλι μου πίσω στην καρέκλα. Ο Καπ το παρατηρεί και γυρίζει να με κοιτάξει.

«Οχ, όχι», μου λέει. «Προβλήματα με το αγόρι; Πριν από λίγες ώρες μου φάνηκε ότι τα πηγαίνατε μια χαρά. Μου φάνηκε ότι είδα και κάποιο ίχνος χαμόγελου στο πρόσωπό του όταν μπήκε εδώ μέσα μαζί σου». «Μια χαρά είναι τα πράγματα», του λέω. Κάνω μια παύση για να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου. «Έχεις ερωτευτεί ποτέ, Καπ;» Ένα χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπό του. «Αχ, ναι», λέει. «Την έλεγαν Γουάντα». «Πόσο καιρό ήσασταν παντρεμένοι;» Με κοιτάζει και σηκώνει το ένα του φρύδι. «Δεν έχω παντρευτεί ποτέ στη ζωή μου», λέει. «Νομίζω όμως ότι ο γάμος της Γουάντα κράτησε σαράντα χρόνια, μέχρι που απεβίωσε». Ανασηκώνω λίγο το κεφάλι μου προσπαθώντας να καταλάβω τι λέει. «Θα πρέπει να μου δώσεις περισσότερες λεπτομέρειες». Κάθεται στητός στην καρέκλα του συνεχίζοντας να χαμογελάει. «Έμενε σε ένα από τα κτίρια όπου ήμουν συντηρητής.

Ήταν παντρεμένη με ένα κάθαρμα, που ερχόταν στο σπίτι τους δύο εβδομάδες τον μήνα. Την ερωτεύτηκα όταν ήμουν γύρω στα τριάντα. Αυτή ήταν γύρω στα είκοσι πέντε. Την εποχή εκείνη όταν ο κόσμος παντρευόταν δεν χώριζε. Κυρίως γυναίκες σαν κι αυτή, που προέρχονταν από οικογένειες σαν τη δική της. Οπότε πέρασα τα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια της ζωής μου να την αγαπάω όσο πιο πολύ μπορούσα για δύο εβδομάδες τον μήνα». Τον κοιτάζω έντονα, χωρίς να ξέρω πώς να αντιδράσω σε αυτό. Δεν είναι η κλασική ερωτική ιστορία που λέει ο κόσμος. Δεν είμαι καν σίγουρη αν μπορεί να θεωρηθεί ερωτική ιστορία. «Ξέρω τι σκέφτεσαι», μου λέει. «Ακούγεται θλιβερό. Σαν τραγωδία». Γνέφω καταφατικά επιβεβαιώνοντας την υπόθεσή του. «Η αγάπη δεν είναι πάντα όμορφη και φωτεινή, Τέιτ. Κάποιες φορές περνάς όλο σου τον καιρό ελπίζοντας ότι θα είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι καλύτερο. Και τότε, πριν ακόμη το καταλάβεις, βρίσκεσαι πάλι στο μηδέν έχοντας χάσει κάπου στον δρόμο την καρδιά σου». Σταματάω να τον κοιτάζω και γυρίζω μπροστά. Δεν θέλω να δει τη συνοφρύωση που δεν μπορώ να διώξω από το πρόσωπό μου.

Μήπως αυτό κάνω κι εγώ; Μήπως περιμένω τα πράγματα με τον Μάιλς να γίνουν διαφορετικά; Καλύτερα; Αναλογίζομαι τα λόγια του πολλή ώρα. Τόσο πολλή μάλιστα που κάποια στιγμή ακούω ένα ροχαλητό. Κοιτάζω προς τη μεριά του Καπ και βλέπω το σαγόνι του να έχει πέσει πάνω στο στήθος του. Το στόμα του είναι ορθάνοιχτο και κοιμάται βαθιά.

κεφάλαιο δεκαοκτώ

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

Τρίβω καθησυχαστικά την πλάτη της. «Δύο λεπτάκια ακόμη», της λέω. Γνέφει καταφατικά κρύβοντας το πρόσωπό της ανάμεσα στις παλάμες της. Δεν θέλει να δει. Δεν της λέω ότι στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε τα δύο λεπτά. Δεν της λέω ότι το αποτέλεσμα είναι εκεί, μπροστά μας, ολοκάθαρο. Δεν λέω στη Ρέιτσελ ότι είναι έγκυος, γιατί έχει ακόμη δύο λεπτά ελπίδας. Συνεχίζω να τρίβω την πλάτη της. Όταν χτυπάει το χρονόμετρο, δεν κουνιέται ούτε ελάχιστα. Δεν γυρίζει να κοιτάξει τα αποτελέσματα. Ακουμπάω το κεφάλι μου στο πλάι του δικού της κεφαλιού, έτσι ώστε το στόμα μου να είναι

δίπλα στο αυτί της. «Λυπάμαι τόσο πολύ, Ρέιτσελ», της ψιθυρίζω. «Τόσο μα τόσο πολύ». Ξεσπάει σε κλάματα. Με το που την ακούω, η καρδιά μου γίνεται θρύψαλα. Εγώ φταίω. Είναι όλο δικό μου το λάθος. Το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να βρω τον τρόπο να το διορθώσω. Τη γυρίζω προς το μέρος μου και την αγκαλιάζω. «Θα τους πω ότι δεν αισθάνεσαι καλά και πως δεν μπορείς να πας στο σχολείο σήμερα. Θέλω να κάτσεις εδώ μέχρι να γυρίσω πίσω». Δεν κάνει καν κάποιο νεύμα. Συνεχίζει να κλαίει, οπότε την παίρνω αγκαλιά και την πηγαίνω στο κρεβάτι. Πηγαίνω πίσω στο μπάνιο, μαζεύω το τεστ εγκυμοσύνης και το κρύβω κάτω από τον νιπτήρα. Τρέχω στο δωμάτιό μου και αλλάζω ρούχα. Φεύγω. Λείπω την περισσότερη μέρα. Προσπαθώ να διορθώσω την κατάσταση.

Όταν τελικά επιστρέφω στο σπίτι, έχω ακόμα μία ώρα μπροστά μου προτού επιστρέψουν ο πατέρας μου και η Λίζα. Παίρνω όλα τα πράγματα από το μπροστινό κάθισμα και κατευθύνομαι βιαστικά προς το σπίτι, για να δω πώς είναι. Μέσα στη βιασύνη μου το πρωί ξέχασα να πάρω μαζί μου το κινητό μου, οπότε δεν είχα τρόπο να δω τι κάνει, και θα έλεγα ψέματα αν δεν παραδεχόμουν ότι αυτό με τσάκισε. Μπαίνω μέσα στο σπίτι. Πηγαίνω στην πόρτα της. Προσπαθώ να την ανοίξω, αλλά είναι κλειδωμένη. Χτυπάω. «Ρέιτσελ;» Ακούω κινητικότητα. Κάτι σπάει πάνω στην πόρτα κι εγώ τινάζομαι προς τα πίσω. Όταν συνειδητοποιώ τι έχει συμβεί, αρχίζω να κοπανάω δυνατά την πόρτα. «Ρέιτσελ!» της φωνάζω μανιασμένα. «Άνοιξε την πόρτα!» Την ακούω από μέσα να κλαίει. «Φύγε!» Κάνω δύο βήματα πίσω και στη συνέχεια πέφτω με όση δύναμη έχω πάνω στην πόρτα, για να την ανοίξω με τους

ώμους μου. Η πόρτα ανοίγει διάπλατα και μπαίνω μέσα. Η Ρέιτσελ ακουμπάει κουλουριασμένη στο κεφαλάρι του κρεβατιού και κλαίει με το κεφάλι μέσα στα χέρια της. Την πλησιάζω. Με σπρώχνει μακριά. Ξαναπηγαίνω κοντά της. Με χαστουκίζει και σηκώνεται απότομα από το κρεβάτι. Αρχίζει να με σπρώχνει προς τα πίσω πιέζοντας τις παλάμες της πάνω στο στήθος μου. «Σε μισώ!» φωνάζει μέσα στα δάκρυά της. Αρπάζω τα χέρια της και προσπαθώ να την ηρεμήσω. Αυτό την εξαγριώνει ακόμη περισσότερο. «Απλώς φύγε!» φωνάζει. «Αν δεν θες να έχεις καμία σχέση μαζί μου απλώς φύγε!» Τα λόγια της με αφήνουν έκπληκτο. «Ρέιτσελ, σταμάτα», την παρακαλάω. «Εδώ είμαι. Δεν πάω πουθενά». Τώρα κλαίει ακόμη πιο δυνατά. Μου φωνάζει. Μου λέει ότι την εγκατέλειψα. Πως σήμερα το πρωί την έβαλα στο κρεβάτι και μετά την εγκατέλειψα, γιατί δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Πως με έχει απογοητεύσει.

Σε αγαπώ, Ρέιτσελ. Σε αγαπώ πιο πολύ κι από τον ίδιο μου τον εαυτό. «Όχι, μωρό μου», της λέω τραβώντας την κοντά μου. «Δεν σε άφησα. Σου το είπα ότι θα ξανάρθω». Μισώ το ότι δεν κατάλαβε γιατί έφυγα το πρωί. Μισώ το ότι δεν της το εξήγησα. Την πηγαίνω πίσω στο κρεβάτι και τη βάζω να ακουμπήσει στο κεφαλάρι. «Ρέιτσελ», της λέω αγγίζοντας το γεμάτο δάκρυα μάγουλό της, «δεν με έχεις απογοητεύσει. Ούτε στο ελάχιστο. Ο εαυτός μου με έχει απογοητεύσει. Γι’ αυτό θέλω να κάνω τα αδύνατα δυνατά να γίνει το καλύτερο για σένα. Για εμάς. Αυτό έκανα σήμερα όλη μέρα. Προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο να γίνει το καλύτερο για μας». Σηκώνομαι, πιάνω τους φακέλους που έχω φέρει και τους σκορπάω πάνω στο κρεβάτι. Της δείχνω τα πάντα. Της δείχνω τα φυλλάδια που πήρα από το πανεπιστήμιο, τα οποία δείχνουν σπίτια για φοιτητές που έχουν οικογένεια. Της δείχνω τα έντυπα που πρέπει να συμπληρώσουμε για να έχουμε δωρεάν φύλαξη του μωρού, που προσφέρεται για τους φοιτητές γονείς από το πανεπιστήμιο. Της δείχνω τα φυλλάδια για την οικονομική ενίσχυση, για τα βραδινά τμήματα, για την παρακολούθηση μαθημάτων από το

ίντερνετ και για το πώς όλα αυτά θα συνδυαστούν με το πρόγραμμά μου στη σχολή για πιλότους. Έχει μπροστά της απλωμένες όλες τις δυνατότητες και θέλω να δει ότι, παρ’ ότι δεν το θέλαμε αυτό, παρ’ ότι δεν το είχαμε προγραμματίσει… μπορούμε να το κάνουμε. «Ξέρω ότι θα είναι πολύ πιο δύσκολο με ένα μωρό, Ρέιτσελ. Το ξέρω. Αλλά δεν είναι αδύνατον». Κοιτάζει όλα αυτά που έχω απλώσει μπροστά της. Την παρακολουθώ σιωπηλός, μέχρι που οι ώμοι της αρχίζουν πάλι να τραντάζονται. Καλύπτει το στόμα της με το χέρι της. Τα βλέμματά μας συναντιούνται καθώς χοντρά δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της. Μπουσουλάει προς τα εμπρός και τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου. Μου λέει πως με αγαπάει. Με αγαπάς τόσο πολύ, Ρέιτσελ. Με φιλάει ξανά και ξανά. «Το έχουμε, Μάιλς», ψιθυρίζει στο αυτί μου. Γνέφω καταφατικά και την αγκαλιάζω. «Το έχουμε, Ρέιτσελ».

κεφάλαιο δεκαεννιά

ΤΕΪΤ

Είναι Πέμπτη. Είναι η βραδιά που βλέπουν αγώνα. Κανονικά και μόνο που ακούω «Πέμπτη», βραδιά αγώνα, μου σηκώνεται η τρίχα. Σήμερα όμως ακούγεται σαν μελωδία στα αυτιά μου, γιατί ξέρω πως ο Μάιλς θα είναι σπίτι. Δεν έχω ιδέα τι να περιμένω από αυτόν ή από αυτή τη συμφωνία που έχουμε κάνει. Δεν του έχω στείλει μήνυμα ούτε του έχω μιλήσει εδώ και πέντε μέρες που λείπει. Όσο πιο πολύ τον σκέφτομαι τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω ότι δεν θα έπρεπε να το κάνω. Για κάτι που υποτίθεται ότι θα ήταν μια απλή περιπέτεια, μόνο ως κάτι απλό δεν το αισθάνομαι. Για μένα είναι κάτι πολύ έντονο. Αυτός είναι σχεδόν η μοναδική μου σκέψη από εκείνη τη νύχτα στη βροχή και είναι αξιοθρήνητο ότι το χέρι μου τρέμει όταν

πιάνω το πόμολο της πόρτας για να μπω στο διαμέρισμά μου, επειδή ξέρω ότι μπορεί να είναι αυτός μέσα. Ανοίγω την πόρτα και ο πρώτος που με βλέπει είναι ο Κόρμπιν. Μου κάνει ένα νεύμα, αλλά δεν λέει ούτε καν «γεια». Ο Ίαν κουνάει το χέρι του από τον καναπέ και ξαναγυρίζει στην τηλεόραση. Ο Ντίλαν με κοιτάζει εξονυχιστικά από πάνω ως κάτω και κάνω ό,τι μπορώ για να μην κάνω κάποια γκριμάτσα. Ο Μάιλς δεν κάνει τίποτα, γιατί ο Μάιλς δεν είναι εδώ. Ολόκληρο το σώμα μου αναστενάζει απογοητευμένο. Πετάω την τσάντα μου στην άδεια καρέκλα στο καθιστικό και λέω στον εαυτό μου πως καλύτερα που δεν είναι εδώ, γιατί έτσι κι αλλιώς έχω πολύ διάβασμα. «Έχει πίτσα στο ψυγείο», λέει ο Κόρμπιν. «Ωραία». Πηγαίνω στην κουζίνα και βγάζω ένα πιάτο από το ντουλάπι. Ακούω βήματα από πίσω μου και η καρδιά μου πάει να σπάσει. Ένα χέρι με ακουμπάει χαμηλά στην πλάτη κι αμέσως χαμογελάω καθώς γυρίζω για να αντικρίσω τον Μάιλς. Μόνο που δεν είναι ο Μάιλς. Είναι ο Ντίλαν.

«Γεια σου, Τέιτ», λέει έχοντας φτάσει δίπλα μου, στο ντουλάπι. Το χέρι που με ακούμπησε πριν είναι ακόμη πάνω μου, μόνο που τώρα που γύρισα έχει κατέβει στη μέση μου. Με κοιτάζει στα μάτια καθώς με προσπερνάει κι ανοίγει το ντουλάπι. «Θέλω ένα ποτήρι για την μπίρα μου», μου λέει θέλοντας να δικαιολογηθεί που βρίσκεται εδώ, δίπλα μου. Να με ακουμπάει. Με το πρόσωπό του σε απόσταση λίγων εκατοστών από το δικό μου. Μου τη δίνει που με είδε να χαμογελάω όταν γύρισα προς το μέρος του. Μόλις του έδωσα λανθασμένη εντύπωση. «Πάντως δεν θα βρεις ποτήρι μέσα στην τσέπη μου», του λέω σπρώχνοντας το χέρι του μακριά μου. Παίρνω το βλέμμα μου από τον Ντίλαν τη στιγμή που μπαίνει στην κουζίνα ο Μάιλς. Με τα μάτια του ανοίγει καυτές τρύπες στο σημείο όπου με ακούμπησε ακριβώς πριν ο Ντίλαν. Ο Μάιλς είδε το χέρι του Ντίλαν πάνω μου. Ο Μάιλς κοιτάζει τώρα τον Ντίλαν λες και διέπραξε φόνο. «Από πότε πίνεις μπίρα από το ποτήρι;» ρωτάει ο Μάιλς.

Ο Ντίλαν γυρίζει και κοιτάζει τον Μάιλς, στη συνέχεια κοιτάζει ξανά εμένα και χαμογελάει με ένα χυδαίο χαμόγελο, σαν ερωτύλος. «Από τότε που η Τέιτ στέκεται τόσο κοντά στο ντουλάπι». Γαμώτο. Δεν το κρύβει καν. Νομίζει ότι τον γουστάρω. Ο Μάιλς πηγαίνει κι ανοίγει το ψυγείο. «Λοιπόν, Ντίλαν, τι κάνει η γυναίκα σου;» Ο Μάιλς δεν επιχειρεί να πάρει κάτι από μέσα. Απλώς κάθεται εκεί, χαζεύει μέσα στο ψυγείο με τα δάχτυλά του να σφίγγουν το χερούλι του όσο πιο δυνατά μπορεί κανείς να σφίξει ένα χερούλι. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Ο Ντίλαν συνεχίζει να με κοιτάζει από πάνω ως κάτω. «Είναι στη δουλειά», λέει όλο νόημα. «Για τουλάχιστον τέσσερις ώρες ακόμη». Ο Μάιλς κοπανάει την πόρτα του ψυγείου και κάνει δύο βήματα προς το μέρος του Ντίλαν. Ο Ντίλαν ορθώνει το κορμί του και κάνει μερικά βήματα προς τα πίσω. «Ο Κόρμπιν σου έδωσε συγκεκριμένες οδηγίες, να μείνεις μακριά από την αδελφή του. Δείξ’ του λοιπόν λίγο γαμημένο σεβασμό».

Το πιγούνι του Ντίλαν συσπάται, αλλά δεν κάνει πίσω ούτε κοιτάζει αλλού. Για την ακρίβεια, κάνει ένα βήμα προς τα μπρος μικραίνοντας την απόσταση μεταξύ τους. «Εμένα μου ακούγεται σαν να μην έχει σχέση με τον Κόρμπιν όλο αυτό», λέει ο Ντίλαν εξοργισμένος. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. Νιώθω ένοχη που έδωσα λανθασμένη εντύπωση στον Ντίλαν κι ακόμη πιο ένοχη για το ότι τσακώνονται τώρα γι’ αυτό. Αλλά, ρε γαμώτο, τρελαίνομαι που ο Μάιλς τον μισεί τόσο πολύ. Απλώς μακάρι να ήξερα αν τον μισεί γιατί δεν γουστάρει που ο Ντίλαν φλερτάρει ενώ είναι παντρεμένος ή γιατί δεν γουστάρει που ο Ντίλαν φλερτάρει μαζί μου. Και τώρα στέκεται κι ο Κόρμπιν στην πόρτα. Γαμώτο. «Ποιο πράγμα δεν έχει σχέση μ’ εμένα;» ρωτάει ο Κόρμπιν παρακολουθώντας την αντιπαράθεση των άλλων δύο. Ο Μάιλς κάνει ένα βήμα πίσω και γυρίζει, για να έχει φάτσα και τον Ντίλαν και τον Κόρμπιν. Το βλέμμα του όμως παραμένει καρφωμένο στον Ντίλαν. «Προσπαθεί να πηδήξει την αδελφή σου». Χριστέ μου, Μάιλς. Δεν έχεις ακούσει ποτέ τη φράση «χρυσώνω το χάπι»;

Ο Κόρμπιν μένει ακίνητος, δεν κουνιέται ούτε βλέφαρο. «Πήγαινε σπίτι, στη γυναίκα σου, Ντίλαν», του λέει αποφασιστικά. Όσο ενοχλητικό κι αν είναι αυτό, δεν κάνω τίποτα για να μπω στη μέση και να υπερασπιστώ τον Ντίλαν, γιατί έχω την αίσθηση πως ο Μάιλς και ο Κόρμπιν έψαχναν εδώ και καιρό μια δικαιολογία για να ξεκόψουν από αυτόν. Επίσης δεν θα υπερασπιζόμουν ποτέ έναν άντρα που δεν σέβεται τον γάμο του. Ο Ντίλαν κοιτάζει έντονα τον Κόρμπιν για αρκετά ψυχοφθόρα δευτερόλεπτα και μετά στρέφεται προς εμένα έχοντας την πλάτη του γυρισμένη στους άλλους δύο. Αυτό το αγόρι πηγαίνει γυρεύοντας. «Μένω στο 1012», ψιθυρίζει κλείνοντάς μου το μάτι. «Πέρνα κάποια στιγμή. Δουλεύει βράδια». Κάνει μεταβολή και περνάει ανάμεσα από τον Μάιλς και τον Κόρμπιν. «Εσείς οι δύο μπορείτε να πάτε να γαμηθείτε». Ο Κόρμπιν γυρίζει με τα χέρια του σφιγμένα σε γροθιές. Πάει να ακολουθήσει τον Ντίλαν, αλλά ο Μάιλς τον βουτάει από το μπράτσο και τον τραβάει πίσω στην κουζίνα. Δεν τον αφήνει μέχρι να κλείσει η πόρτα του διαμερίσματος. Ο Κόρμπιν γυρίζει να με κοιτάξει και δείχνει τόσο θυμωμένος που αναρωτιέμαι πώς και δεν βγάζει καπνό από

τα αυτιά του. Το πρόσωπό του είναι κατακόκκινο. Τρίζει τις αρθρώσεις στα δάχτυλά του. Είχα ξεχάσει πόσο παράλογα προστατευτικός είναι απέναντί μου. Νιώθω λες και είμαι πάλι δεκαπέντε χρονών, μόνο που τώρα έχω ξαφνικά δύο υπερπροστατευτικούς αδελφούς. «Σβήσε τον αριθμό του διαμερίσματος από το μυαλό σου, Τέιτ», λέει ο Κόρμπιν. Κουνάω το κεφάλι μου με κάποια απογοήτευση, που μπόρεσε έστω και να διανοηθεί ότι μπορεί να ήθελα να θυμάμαι το διαμέρισμα του Ντίλαν. «Έχω και κάποια στάνταρ, Κόρμπιν». Γνέφει καταφατικά, αλλά συνεχίζει να προσπαθεί να ηρεμήσει. Παίρνει μια βαθιά ανάσα, τινάζει το πιγούνι του και πηγαίνει πίσω στο καθιστικό. Ο Μάιλς ακουμπάει στον πάγκο της κουζίνας και κοιτάζει τα πόδια του. Τον κοιτάζω σιωπηλά μέχρι τελικά να σηκώσει τα μάτια του και να με κοιτάξει. Ρίχνει μια ματιά στο καθιστικό και μετά έρχεται προς το μέρος μου. Όσο πιο κοντά έρχεται αυτός τόσο πιο πίσω πηγαίνω εγώ, προς τον πάγκο, προσπαθώντας να ξεφύγω από την ένταση των ματιών του, παρόλο που δεν έχει χώρο να πάω πιο μακριά. Με φτάνει.

Μυρίζει όμορφα, σαν μήλο. Το απαγορευμένο φρούτο. «Ρώτα με αν μπορείς να διαβάσεις στο σπίτι μου», ψιθυρίζει. Γνέφω καταφατικά, ενώ αναρωτιέμαι γιατί μπορεί να ζητάει κάτι τόσο άσχετο ύστερα από όλο αυτό που έγινε. Παρ’ όλα αυτά, το κάνω. «Μπορώ να διαβάσω σπίτι σου;» Σκάει ένα τεράστιο χαμόγελο και ακουμπάει το μέτωπό του στο πλάι του κεφαλιού μου, ώστε τα χείλη του να έρθουν ακριβώς στο αυτί μου. «Εννοούσα να με ρωτήσεις μπροστά στον αδελφό σου», μου λέει γελώντας σιγανά. «Για να έχω μια δικαιολογία να σε πάω εκεί». Αυτό κι αν είναι ντροπή. Τώρα ξέρει απόλυτα πως δεν είμαι ο εαυτός μου όταν είμαι κοντά του. Είμαι απλώς ένα υγρό στοιχείο. Δεν σκέφτομαι. Κάνω ό,τι μου ζητήσει, ό,τι μου πει ότι θέλει να κάνω. «Α», του λέω χαμηλόφωνα καθώς τον βλέπω να απομακρύνεται. «Αυτό βγάζει περισσότερο νόημα». Συνεχίζει να χαμογελάει. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ μου είχε λείψει αυτό το χαμόγελο. Θα έπρεπε να

χαμογελάει συνεχώς. Πάντα. Σ’ εμένα. Βγαίνει από την κουζίνα και κατευθύνεται προς το καθιστικό, έτσι εγώ πάω στο δωμάτιό μου και κάνω ντους σε χρόνο ρεκόρ.

Δεν ήξερα ότι ήμουν τόσο καλή ηθοποιός. Είχα όμως κάνει εξάσκηση πέντε ολόκληρα λεπτά. Στεκόμουν στο δωμάτιό μου και προσπαθούσα να βρω την καλύτερη ατάκα, την πιο χαλαρή, για τη στιγμή που θα πήγαινα στο καθιστικό να ζητήσω το κλειδί από τον Μάιλς. Αποφάσισα να περιμένω μέχρι να κάνουν φασαρία με αφορμή τον αγώνα και τότε πετάχτηκα από το δωμάτιό μου και τους έβαλα τις φωνές. «Λοιπόν, παιδιά, ή θα βάλετε την κωλοτηλεόραση στη σίγαση ή θα πάτε δίπλα, γιατί προσπαθώ να διαβάσω!» Ο Μάιλς με κοίταξε και προσπάθησε να κρύψει το χαμόγελό του. Ο Ίαν με κοίταξε καχύποπτα και ο Κόρμπιν δυσανασχέτησε. «Να πας εσύ δίπλα», είπε. «Εμείς βλέπουμε τον αγώνα». Κοίταξε τον Μάιλς. «Μπορεί να πάει σπίτι σου, έτσι δεν είναι;»

Ο Μάιλς σηκώθηκε αμέσως όρθιος και είπε: «Και βέβαια. Θα της ανοίξω». Πήρα τα πράγματά μου, τον ακολούθησα έξω από το διαμέρισμά μου και τώρα να ’μαστε εδώ. Ο Μάιλς μου ανοίγει την πόρτα του διαμερίσματος, παρόλο που δεν είναι κλειδωμένη. Ο Κόρμπιν όμως δεν το ξέρει αυτό. Μπαίνει μέσα και τον ακολουθώ. Κλείνει την πόρτα και κοιταζόμαστε αντικριστά. «Στ’ αλήθεια έχω να διαβάσω», του λέω. Δεν ξέρω τι περιμένει να γίνει αυτή τη στιγμή, αλλά νιώθω ότι πρέπει να καταλάβει πως το γεγονός ότι εμφανίστηκε ξαφνικά ύστερα από πέντε μέρες που έλειπε δεν σημαίνει ότι είναι η πρώτη μου προτεραιότητα. Παρόλο που λίγο, ως πολύ, είναι. «Στ’ αλήθεια έχω έναν αγώνα να δω», λέει δείχνοντας πάνω από τους ώμους του προς το διαμέρισμά μου, αλλά περπατώντας την ίδια στιγμή προς το μέρος μου. Παίρνει από τα χέρια μου τα βιβλία μου και τα αφήνει στο τραπέζι. Ξανάρχεται προς το μέρος μου και δεν σταματάει μέχρι τα χείλη του να κολλήσουν με τα δικά μου και να μην μπορούμε να πάμε πιο πίσω, γιατί η πλάτη μου έχει κολλήσει πάνω στην πόρτα.

Τα χέρια του πιάνουν σφιχτά τη μέση μου και τα δικά μου τους ώμους του. Η γλώσσα του γλιστράει ανάμεσα από τα χείλη μου μέσα στο στόμα μου, όπου την υποδέχομαι με μεγάλη προθυμία. Βγάζει ένα βογκητό και πιέζει το σώμα του πάνω μου καθώς τα χέρια μου χαϊδεύουν το σβέρκο και τα μαλλιά του. Αποτραβιέται γρήγορα και κάνει μερικά βήματα πίσω. Με κοιτάζει λες και φταίω εγώ που πρέπει να φύγει. Πιάνει με τις παλάμες του το πρόσωπό του και ξεφυσάει δυνατά. «Δεν έφαγες νωρίτερα», μου λέει. «Θα σου φέρω λίγη πίτσα». Κάνω στην άκρη να περάσει, χωρίς να του απαντήσω, ανοίγει την πόρτα κι εξαφανίζεται. Είναι τόσο παράξενος. Πηγαίνω στο τραπέζι και τακτοποιώ τα πράγματα που χρειάζομαι για να μελετήσω. Τη στιγμή που τραβάω την καρέκλα για να καθίσω ανοίγει ξανά η πόρτα. Γυρίζω να δω και τον βλέπω να πηγαίνει προς την κουζίνα με ένα πιάτο στα χέρια του. Βάζει την πίτσα στον φούρνο μικροκυμάτων, πατάει μερικά κουμπιά και τον βάζει μπρος. Στη συνέχεια έρχεται προς το μέρος μου. Κάνει πάλι αυτό το πράγμα που με τρομάζει και με κάνει να πηγαίνω προς τα πίσω, αλλά τώρα πίσω μου έχω το τραπέζι και δεν μπορώ να πάνω

πουθενά. Φτάνει κοντά μου και πιέζει τα χείλη του πάνω στα δικά μου. «Πρέπει να πάω πίσω», μου λέει. «Είσαι καλά;» Γνέφω καταφατικά. «Χρειάζεσαι κάτι;» Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά. «Έχει χυμό και νερό στο ψυγείο». «Ευχαριστώ». Μου δίνει άλλο ένα σύντομο φιλί, προτού με αφήσει και κατευθυνθεί προς την πόρτα. Πέφτω στην καρέκλα μου. Είναι τόσο καλός. Θα μπορούσα να το συνηθίσω αυτό. Φέρνω τις σημειώσεις μου μπροστά μου και αρχίζω να διαβάζω. Έχει περάσει ένα μισάωρο περίπου όταν μου στέλνει μήνυμα.

Μάιλς: Πώς πάει το διάβασμα;

Διαβάζω το μήνυμα στο κινητό μου και χαμογελάω σαν ηλίθια. Λείπει για εννιά μέρες χωρίς να με βλέπει ή να μου στέλνει μήνυμα και τώρα μου στέλνει μήνυμα, ενώ μας χωρίζουν λίγα μέτρα.

Εγώ: Καλά. Πώς πάει το παιχνίδι; Μάιλς: Ημίχρονο. Χάνουμε. Εγώ: Κρίμα. Μάιλς: Το ήξερες πως δεν είχα καλωδιακή. Εγώ: ;;;;;;; Μάιλς: Όταν μας έβαλες τις φωνές νωρίτερα, μας είπες να πάμε στο σπίτι μου να δούμε τον αγώνα, αλλά το ήξερες ήδη ότι δεν είχα καλωδιακή. Νομίζω τώρα πως ο Ίαν κάτι υποψιάζεται. Εγώ: Αχ, όχι. Δεν το σκέφτηκα.

Μάιλς: Δεν υπάρχει πρόβλημα. Απλώς με κοιτάζει σαν να ξέρει ότι παίζει κάτι. Ειλικρινά δεν με νοιάζει αν ξέρει. Ξέρει τα πάντα για μένα. Εγώ: Μου κάνει εντύπωση που δεν του το έχεις ήδη πει. Έτσι δεν κάνουν όλα τα αγόρια; Δεν κοκορεύονται για τις γκόμενες; Μάιλς: Όχι εγώ. Εγώ: Υποθέτω πως είσαι εξαίρεση. Τώρα άσε με ήσυχη να διαβάσω. Μάιλς: Μην γυρίσεις στο διαμέρισμά σας μέχρι να έρθω να σου πω ότι τελείωσε ο αγώνας.

Αφήνω το κινητό μου πάνω στο τραπέζι μην μπορώντας να σταματήσω να χαμογελάω.

Καμιά ώρα αργότερα ανοίγει η πόρτα στο διαμέρισμά του. Μπαίνει μέσα, την κλείνει και ακουμπάει πάνω της. «Ο αγώνας τελείωσε», μου λέει.

Αφήνω το στιλό μου να πέσει. «Τέλειος συγχρονισμός. Μόλις τελείωσα την εργασία μου». Τα μάτια του πέφτουν στα βιβλία μου, που είναι σκορπισμένα πάνω στο τραπέζι. «Ο Κόρμπιν μάλλον σε περιμένει». Δεν ξέρω αν αυτό είναι ένας τρόπος για να μου πει να φύγω ή απλώς κουβέντα να γίνεται. Όπως και να ’χει, σηκώνομαι και αρχίζω να μαζεύω τα βιβλία μου προσπαθώντας να κρύψω την απογοήτευση στο πρόσωπό μου. Έρχεται καταπάνω μου, παίρνει τα βιβλία από τα χέρια μου και τα ξαναβάζει πάνω στο τραπέζι. Τα σπρώχνει λίγο πιο μακριά και μετά με βουτάει από τη μέση και με βάζει πάνω στο τραπέζι. «Αυτό δεν σημαίνει ότι θέλω να φύγεις», μου λέει με πυγμή, κοιτώντας με έντονα κατάματα. Αυτή τη φορά δεν χαμογελάω, γιατί μια ακόμη φορά με κάνει να αγχώνομαι. Κάθε φορά που με κοιτάζει τόσο έντονα αγχώνομαι. Με τραβάει στην άκρη του τραπεζιού και στέκεται ανάμεσα στα πόδια μου. Τα χέρια του παραμένουν στη μέση μου, αλλά

τα χείλη του είναι τώρα στο σαγόνι μου. «Σκεφτόμουν», λέει μαλακά κι εγώ ανατριχιάζω καθώς η ανάσα του χαϊδεύει τον λαιμό μου. «Για απόψε. Και πως ήσουν όλη μέρα στο μάθημα». Βάζει τα χέρια του από κάτω μου και με σηκώνει από το τραπέζι. «Και πως δουλεύεις όλο το Σαββατοκύριακο, κάθε Σαββατοκύριακο». Τα πόδια μου τώρα έχουν τυλιχτεί γύρω του. Με πηγαίνει στο δωμάτιό του. Τώρα με ακουμπάει στο κρεβάτι του. Τώρα είναι από πάνω μου, κάνει προς τα πίσω τα μαλλιά μου και με κοιτάει στα μάτια. «Και συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν έχεις ένα ρεπό». Το στόμα του είναι πάλι στο πιγούνι μου και το φιλάει γλυκά πριν από κάθε πρόταση. «Δεν έχεις πάρει ούτε ένα ρεπό από τη Μέρα των Ευχαριστιών, έτσι δεν είναι;» Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου χωρίς να καταλαβαίνω γιατί μιλάει τόσο πολύ, αλλά μου αρέσει έτσι κι αλλιώς. Το χέρι του γλιστράει κάτω από την μπλούζα μου και η παλάμη του συναντάει το στομάχι μου ανεβαίνοντας προς τα πάνω, μέχρι να χουφτώσει το στήθος μου. «Θα πρέπει να είσαι πολύ κουρασμένη, Τέιτ». «Όχι ιδιαίτερα». Λέω ψέματα.

Είμαι πτώμα. Τα χείλη του φεύγουν από το σβέρκο μου. Με κοιτάζει στα μάτια. «Λες ψέματα», μου λέει τρίβοντας τον αντίχειρά του πάνω στο λεπτό ύφασμα του σουτιέν, που καλύπτει τη ρώγα μου. «Το βλέπω ότι είσαι κουρασμένη». Χαμηλώνει το στόμα του μέχρι να ακουμπήσει στο δικό μου, τόσο απαλά ώστε μετά βίας το νιώθω. «Απλώς θέλω να σε φιλήσω για λίγα λεπτά, εντάξει; Μετά θα φύγεις για να ξεκουραστείς. Δεν θέλω να νομίζεις ότι προσδοκώ κάτι μόνο και μόνο επειδή είμαστε κι οι δύο σπίτι». Το στόμα του αγγίζει πάλι το δικό μου, αλλά τα χείλη του δεν συγκρίνονται με αυτό που μου κάνουν τα λόγια του. Ποτέ δεν πίστευα ότι το να σε νοιάζεται κάποιος μπορεί να λειτουργεί τόσο ερεθιστικά. Αλλά, Θεέ μου, είναι τόσο καυτό! Το χέρι του γλιστράει κάτω από το σουτιέν μου και το στόμα του με κατακτά. Κάθε φορά που η γλώσσα του χαϊδεύει τη δική μου νιώθω το κεφάλι μου να γυρίζει. Αναρωτιέμαι αν θα το συνηθίσω ποτέ. Ξέρω ότι είπε πως ήθελε μόνο να με φιλήσει για μερικά λεπτά, αλλά ο δικός του ορισμός του φιλιού και ο δικός μου

ορισμός του φιλιού είναι γραμμένοι σε διαφορετικές γλώσσες. Το στόμα του είναι παντού. Το ίδιο και τα χέρια του. Σηκώνει την μπλούζα μου πάνω από το σουτιέν μου, το οποίο τραβάει από τη μια μεριά μέχρι να εμφανιστεί το ένα μου στήθος. Με ερεθίζει με τη γλώσσα του ενώ με κοιτάζει όσο το κάνει. Το στόμα του είναι ζεστό και η γλώσσα του ακόμη πιο ζεστή. Με κάνει να αφήνω μικρούς αναστεναγμούς. Το χέρι του διατρέχει κατά μήκος το στομάχι μου, ενώ ο ίδιος σηκώνεται λίγο από πάνω μου και στηρίζεται στους αγκώνες του. Το χέρι του διατρέχει το τζιν μου μέχρι που φτάνει στο εσωτερικό των μηρών μου. Βάζει τα δάχτυλά του ανάμεσα στα πόδια μου και εγώ κλείνω τα μάτια μου αφήνοντας το κεφάλι μου να πέσει προς τα πίσω. Θεέ μου, με τρελαίνει η δική του εκδοχή για το φίλημα. Αρχίζει να τρίβει το χέρι του πάνω μου πιέζοντας το τζιν μου, μέχρι ολόκληρο το σώμα μου να τον ζητήσει σιωπηρά. Το στόμα του δεν είναι πια στο στήθος μου. Τώρα είναι στον λαιμό μου και με φιλάει, με δαγκώνει, με ρουφάει σε ένα σημείο σαν να θέλει να με σημαδέψει. Προσπαθώ να κάνω ησυχία, αλλά είναι αδύνατον με αυτό που δημιουργείται ανάμεσά μας. Δεν πειράζει, γιατί ούτε

αυτός είναι σιωπηλός. Κάθε φορά που αναστενάζω βογκάει ή αναστενάζει ή ψιθυρίζει το όνομά μου. Και γι’ αυτό κάνω τόσο θόρυβο, λατρεύω τους ήχους που βγάζει. Τους λατρεύω. Το χέρι του πηγαίνει γρήγορα στο κουμπί του τζιν μου. Το ξεκουμπώνει, αλλά δεν αλλάζει θέση ούτε φεύγει από τον λαιμό μου. Κατεβάζει το φερμουάρ μου και οδηγεί το χέρι του πάνω στην κιλότα μου. Κάνει τις ίδιες κινήσεις, μόνο που αυτή τη φορά έχουν ένα εκατομμύριο φορές περισσότερη ένταση, και μπορώ αμέσως να πω ότι δεν θα χρειαστεί να το κάνει για πολύ ακόμη. Η πλάτη μου τεντώνεται σαν τόξο πάνω από το κρεβάτι και κάνω ό,τι μπορώ για να μην τραβηχτώ από το χέρι του. Είναι λες και ξέρει ακριβώς ποια είναι τα σωστά σημεία να με αγγίξει για να αντιδράσω. «Θεέ μου, Τέιτ. Είσαι τόσο υγρή». Με τα δύο δάχτυλά του τραβάει την κιλότα μου στο πλάι. «Θέλω να σε νιώσω». Και αυτό ήταν. Είμαι ξοφλημένη. Το δάχτυλό του γλιστράει μέσα μου, αλλά ο αντίχειράς του παραμένει απ’ έξω προκαλώντας βογκητά και «Θεέ μου» και «Μην σταματάς», λες και έχει κολλήσει ο δίσκος. Με φιλάει

καταπίνοντας όλους τους ήχους που βγάζω, ενώ το σώμα μου αρχίζει να τρέμει κάτω από το χέρι του. Αυτή η αίσθηση κρατάει τόσο πολύ και είναι τόσο έντονη που φοβάμαι να τον αφήσω όταν περάσει. Δεν θέλω να με αφήσει το χέρι του. Θέλω να κοιμηθώ έτσι ακριβώς. Παραμένω εντελώς ακίνητη, αλλά ανασαίνουμε κι οι δύο τόσο βαριά που δεν μπορούμε να κουνηθούμε. Το στόμα του είναι ακόμη πάνω στο δικό μου, έχουμε τα μάτια κλειστά, αλλά δεν με φιλάει. Ύστερα από λίγη ώρα βγάζει το χέρι του από το παντελόνι μου, κλείνει το φερμουάρ και το κουμπώνει. Όταν ανοίγω τα μάτια μου, βγάζει αργά τα δάχτυλά του από το στόμα του χαμογελώντας. Δεν το πιστεύω. Χαίρομαι τόσο πολύ που δεν είμαι όρθια αυτή τη στιγμή, γιατί, αν τον έβλεπα να το κάνει αυτό, θα είχα καταρρεύσει στο πάτωμα. «Θεέ μου», λέω καθώς ξεφυσάω. «Το κάνεις πολύ καλά αυτό». Χαμογελάει ακόμη πιο πλατιά. «Σας ευχαριστώ, κυρία μου», λέει. Σκύβει μπροστά και με φιλάει στο μέτωπο. «Τώρα, κοριτσάκι, πήγαινε στο σπίτι και πέσε να κοιμηθείς».

Πάει να σηκωθεί από το κρεβάτι, αλλά του τραβάω τα χέρια και τον ρίχνω πάλι κάτω. «Περίμενε», του λέω. Τον γυρίζω ανάσκελα και γλιστράω απάνω του. «Αυτό δεν είναι δίκαιο για σένα». «Δεν κρατάω σκορ», λέει γυρίζοντάς με ανάσκελα. «Το πιο πιθανό είναι ότι τώρα ο Κόρμπιν θα αναρωτιέται γιατί είσαι ακόμη εδώ». Σηκώνεται όρθιος και πιάνει τα χέρια μου, για να με τραβήξει να σηκωθώ. Με τραβάει τόσο κοντά του ώστε να μπορώ να νιώσω ότι δεν είναι καθόλου έτοιμος να φύγω. «Αν με ρωτήσει κάτι ο Κόρμπιν, θα του πω απλώς ότι δεν ήθελα να φύγω μέχρι να τελειώσω την εργασία μου». Ο Μάιλς κουνάει το κεφάλι του. «Τέιτ, πρέπει να πας πίσω», μου λέει. «Ο Κόρμπιν με ευχαρίστησε νωρίτερα που σε προστατεύω από τον Ντίλαν. Πώς νομίζεις ότι θα ένιωθε αν ήξερε ότι ο μόνος λόγος που το έκανα ήταν γιατί είμαι εγωιστής και σε θέλω μόνο για μένα;» «Δεν με νοιάζει πώς θα ένιωθε. Δεν τον αφορά». Ο Μάιλς ακουμπάει το χέρι του στο μάγουλό μου. «Εμένα όμως με νοιάζει. Είναι φίλος μου. Δεν θέλω να

μάθει πόσο υποκριτής είμαι». Φιλάει το μέτωπό μου και με σπρώχνει έξω από το υπνοδωμάτιο πριν προλάβω να πω οτιδήποτε. Μαζεύει τα βιβλία μου και μου τα δίνει όταν φτάνω στην εξώπορτα, αλλά πριν βγω έξω αρπάζει τον αγκώνα μου και με σταματάει. Με κοιτάζει έντονα, όμως αυτή τη φορά η έκφρασή του έχει κάτι το διαφορετικό. Τα μάτια του εκπέμπουν κάτι που δεν είναι πόθος ή επιθυμία ή απογοήτευση ή θυμός. Εκπέμπουν κάτι ανείπωτο. Κάτι που θέλει να μου πει αλλά φοβάται. Το χέρι του πιάνει το μάγουλό μου. Κολλάει το στόμα του τόσο δυνατά πάνω στο δικό μου που κοπανάω πάνω στην πόρτα πίσω μου. Με φιλάει με έναν τρόπο τόσο κτητικό κι απεγνωσμένο που θα μου έφερνε θλίψη αν δεν μου άρεσε τόσο πολύ. Παίρνει μια βαθιά εισπνοή και απομακρύνει το πρόσωπό του από το δικό μου, εκπνέει αργά ενώ με καρφώνει στα μάτια. Παίρνει το χέρι του από το μάγουλό μου και κάνει μερικά βήματα πίσω περιμένοντάς με να βγω στον διάδρομο προτού κλείσει την πόρτα του. Δεν έχω ιδέα τι ήταν αυτό, αλλά θέλω κι άλλο. Με κάποιον τρόπο καταφέρνω να κάνω τα πόδια μου να κουνηθούν και πηγαίνω στο διαμέρισμα του Κόρμπιν. Ο

Κόρμπιν δεν είναι στο καθιστικό, οπότε αφήνω τα βιβλία μου στον πάγκο της κουζίνας. Ακούω το νερό στο μπάνιο του Κόρμπιν να τρέχει. Ο Κόρμπιν είναι στο μπάνιο. Ανοίγω την πόρτα αμέσως, πηγαίνω στο απέναντι διαμέρισμα και χτυπάω την πόρτα. Η πόρτα ανοίγει πολύ γρήγορα, λες κι ο Μάιλς στεκόταν ακόμη στο ίδιο σημείο. Κοιτάζει πάνω από τον ώμο μου προς το διαμέρισμά μου. «Ο Κόρμπιν είναι στο μπάνιο», του λέω. Ο Μάιλς με κοιτάζει και, προτού καν προλάβει να επεξεργαστεί αυτό που του είπα, με τραβάει μέσα στο διαμέρισμά του. Κοπανάει την πόρτα, με ρίχνει πάνω της και μια ακόμη φορά νιώθω το στόμα του παντού επάνω μου. Χωρίς να χάσω χρόνο, ξεκουμπώνω το τζιν του και του το κατεβάζω. Τα χέρια του αναλαμβάνουν να μου κατεβάσουν εντελώς το παντελόνι και το εσώρουχο. Με το που μου τα βγάζει εντελώς, με σπρώχνει προς το τραπέζι της κουζίνας. Με γυρίζει με τέτοιο τρόπο ώστε να ακουμπάω με την κοιλιά μου στο τραπέζι. Ανοίγει τα πόδια μου ακόμη περισσότερο, ενώ την ίδια στιγμή βγάζει το τζιν του. Και τα δυο του χέρια πιάνουν σφιχτά τη μέση μου. Αφού σταθεροποιηθεί, μπαίνει

προσεκτικά μέσα μου. «Θεέ μου», λέει και βογκάει. Ακουμπάω τις παλάμες μου στο τραπέζι. Δεν υπάρχει τίποτα να πιάσω ή να κρατήσω κι εγώ θέλω κάτι να γραπώσω. Γέρνει προς τα μπροστά ακουμπώντας το στήθος του στην πλάτη μου. Η ανάσα του είναι βαριά και καυτή πάνω στο δέρμα μου. «Πρέπει να φέρω ένα προφυλακτικό». «Εντάξει», του λέω ξέπνοα. Δεν έχει ακόμη φύγει και το σώμα μου ήδη θέλει να συνεχίσει. Πιέζω το σώμα μου πάνω του και τον σπρώχνω ακόμη περισσότερο μέσα μου, με αποτέλεσμα να πιέσει με τόση δύναμη τα δάχτυλά του στους γοφούς μου που κάνω μια γκριμάτσα από τον πόνο. «Τέιτ, μη». Η φωνή του με προειδοποιεί. Ή με προκαλεί. Το ξανακάνω και βογκάει, ενώ γρήγορα βγαίνει εντελώς από μέσα μου. Τα χέρια του ακόμη πιέζουν τους γοφούς μου

και παραμένει κολλημένος πάνω μου, απλώς δεν είναι μέσα μου. «Παίρνω αντισυλληπτικά», του λέω. Δεν κουνιέται. Κλείνω τα μάτια μου και περιμένω να κάνει κάτι. Οτιδήποτε. Πεθαίνω εδώ πέρα αυτή τη στιγμή. «Τέιτ», ψιθυρίζει. Δεν συνεχίζει την πρότασή του. Στεκόμαστε σιωπηλοί κι ακίνητοι στην ίδια θέση, με αυτόν ακριβώς πίσω μου. «Γαμώτο…» Αφήνει τη μέση μου, πιάνει τις παλάμες μου στο τραπέζι και σφίγγει τα δάχτυλά μου, ενώ χώνει το κεφάλι του στο πίσω μέρος του λαιμού μου. «Στηρίξου». Μπαίνει μέσα μου τόσο απρόσμενα που βγάζω μια κραυγή. Το ένα του χέρι αφήνει το δικό μου και μου κλείνει το στόμα. «Σσσσς», μου λέει. Μένει ακίνητος δίνοντας μου λίγο χρόνο να τον συνηθίσω μέσα μου.

Βγάζει πάλι ένα βογκητό και ξαναμπαίνει μέσα μου τόσο δυνατά που φωνάζω ξανά. Το χέρι του πνίγει τη φωνή μου αυτή τη φορά. Επαναλαμβάνει αυτή του την κίνηση. Πιο δυνατά. Πιο γρήγορα. Σε κάθε του ώθηση γρυλίζει κι εγώ βγάζω ήχους που δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να βγάλω. Δεν έχω ξαναζήσει ποτέ στη ζωή μου κάτι τέτοιο. Δεν ήξερα πως μπορεί να είναι τόσο έντονο. Τόσο ωμό. Τόσο ζωώδες. Χαμηλώνω το πρόσωπό μου και ακουμπάω το μάγουλό μου στο τραπέζι. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου. Τον άφησα να με γαμήσει.

Έχει ησυχία.

Έχει πολλή ησυχία και δεν ξέρω αν είναι γιατί κάναμε κι οι δύο τόσο θόρυβο πριν από λίγα δευτερόλεπτα ή αν απλώς χρειάζεται λίγο χρόνο για να συνέλθει. Είναι ακόμη μέσα μου, αλλά έχει τελειώσει. Απλώς δεν κουνιέται. Το ένα του χέρι συνεχίζει να καλύπτει το στόμα μου και το άλλο συνεχίζει να σφίγγει τα δάχτυλά μου. Το πρόσωπό του παραμένει χωμένο στο σβέρκο μου. Ωστόσο, παραμένει τόσο απίστευτα ακίνητος που φοβάμαι να κουνηθώ. Δεν τον νιώθω καν να αναπνέει. Το πρώτο πράγμα που κουνάει είναι το χέρι του, που το παίρνει από το στόμα μου. Ξεκλειδώνει τα δάχτυλά του και τα τραβάει σιγά σιγά από τα δικά μου. Ακουμπάει τις παλάμες του στο τραπέζι και σηκώνει το κεφάλι του από το σβέρκο μου. Βγαίνει από μέσα μου χωρίς τον παραμικρό θόρυβο. Έχει ακόμη τόσο πολλή ησυχία που δεν κουνιέμαι. Τον ακούω να σηκώνει το παντελόνι του και να ανεβάζει το φερμουάρ. Ακούω τα βήματά του καθώς απομακρύνεται. Απομακρύνεται. Κοπανάει την πόρτα του υπνοδωματίου του και εγώ ξαφνιάζομαι. Το μάγουλό μου, οι παλάμες και η κοιλιά μου ακουμπάνε ακόμη πάνω στο τραπέζι, μαζί με τα δάκρυά μου

τώρα. Τρέχουν. Τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν και δεν μπορώ να τα σταματήσω. Νιώθω άσχημα. Ντρέπομαι. Δεν έχω ιδέα τι δεν πάει καλά με αυτόν, αλλά έχω πολλή υπερηφάνεια κι ελάχιστο κουράγιο για να το ψάξω. Αυτό έμοιαζε με τέλος. Δεν είμαι σίγουρη πως ήμουν έτοιμη για ένα τέτοιο τέλος. Δεν είμαι σίγουρη πως ήμουν έτοιμη για κάποιο τέλος οποιαδήποτε στιγμή και μισώ τον εαυτό μου, που επιτρέπει στα αισθήματά μου να φτάνουν σε αυτό το σημείο. Είμαι επίσης πολύ θυμωμένη που βρίσκομαι εδώ, μέσα στο διαμέρισμά του, να ψάχνω για το παντελόνι μου, να προσπαθώ να σταματήσω τα γελοία δάκρυά μου, να αισθάνομαι τα υπολείμματά του να τρέχουν πάνω στο πόδι μου και να μην έχω την παραμικρή γαμημένη ιδέα γιατί έπρεπε να το διαλύσει όλο αυτό. Να με διαλύσει. Τελειώνω το ντύσιμό μου και φεύγω.

κεφάλαιο είκοσι

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

«Αρχίζει να πετάει ο αφαλός σου», της λέω. Χαϊδεύω με τα δάχτυλά μου τη γυμνή κοιλιά της και τη φιλάω. «Έχει πλάκα». Ακουμπάω το αυτί μου πάνω στο δέρμα της και κλείνω τα μάτια μου. «Βάζω στοίχημα ότι νιώθει μόνο του εκεί μέσα», της λέω. «Έχεις μοναξιές, φιλαράκο;» Η Ρέιτσελ γελάει. «Συνέχεια το λες αγόρι. Και αν είναι κορίτσι;»

Λέω στη Ρέιτσελ πως, ό,τι κι αν είναι, θα τον αγαπάω το ίδιο. Ήδη τον αγαπάω. Ή την αγαπάω. Ο γονείς μας λείπουν εκτός πόλης. Πάλι παίζουμε την οικογένεια, μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι και πολύ παιχνίδι. Είναι στα σοβαρά. «Και τι θα γίνει αν αυτή τη φορά της κάνει πρόταση γάμου;» ρωτάει. Της λέω να μην ανησυχεί. Της λέω ότι δεν θα της κάνει πρόταση γάμου. Θα μου το είχε πει πρώτα, πριν το κάνει. Τον ξέρω καλά. «Πάντως πρέπει να τους το πούμε», της λέω. Γνέφει καταφατικά. Ξέρει ότι πρέπει να τους το πούμε. Έχουν περάσει τρεις μήνες. Αποφοιτούμε σε δύο. Κι αρχίζει να φαίνεται η εγκυμοσύνη. Αρχίζει να πετάει ο αφαλός της. Έχει πλάκα. «Να τους το πούμε αύριο», της λέω. Μου λέει «εντάξει». Απομακρύνομαι από την κοιλιά της και ξαπλώνω δίπλα της. Την κολλάω πάνω μου. Αγγίζω το πρόσωπό της.

«Σε αγαπάω, Ρέιτσελ», της λέω. Δεν φοβάται τώρα. Μου λέει πως κι αυτή με αγαπάει. «Κάνεις καλή δουλειά», της λέω. Δεν καταλαβαίνει για ποιο πράγμα μιλάω, οπότε χαμογελάω και αγγίζω την κοιλιά της. «Κάνεις καλή δουλειά που τον μεγαλώνεις. Είμαι σίγουρος ότι θα μεγαλώσεις το καλύτερο μωρό που έχει μεγαλώσει ποτέ γυναίκα». Γελάει με τις ανοησίες μου. Με αγαπάς τόσο πολύ, Ρέιτσελ. Την κοιτάζω – το κορίτσι στο οποίο έδωσα την καρδιά μου – κι αναρωτιέμαι πώς ήμουν τόσο τυχερός. Αναρωτιέμαι γιατί με αγαπάει τόσο πολύ, όσο κι εγώ. Αναρωτιέμαι τι θα πει ο μπαμπάς μου όταν μάθει για μας. Αναρωτιέμαι αν θα με μισήσει η Λίζα. Αναρωτιέμαι αν θα θελήσει να πάρει τη Ρέιτσελ πίσω στο Φοίνιξ. Αναρωτιέμαι πώς θα τους πείσω ότι το ’χουμε. «Πώς θα τον βγάλουμε;» τη ρωτάω. Όταν τη ρωτάω αυτό ενθουσιάζεται. Της αρέσει να μιλάει για ονόματα.

Λέει πως, αν είναι κορίτσι, θέλει να την ονομάσει Κλερ, όπως λέγανε τη γιαγιά της. Της λέω πως εύχομαι να είχα γνωρίσει τη γιαγιά της. Θα ήθελα να ξέρω τη γυναίκα από την οποία θα πάρει η κόρη μου το όνομά της. Μου λέει πως η γιαγιά της θα με αγαπούσε. Της λέω πως μου αρέσει το όνομα Κλερ. «Κι αν είναι αγόρι;» τη ρωτάω. «Μπορείς να διαλέξεις εσύ το όνομα για το αγόρι», μου λέει. Της λέω ότι αυτό είναι μεγάλο βάρος. Της λέω ότι θα πρέπει να ζήσει με αυτό το όνομα για την υπόλοιπη ζωή του. «Τότε καλύτερα να διαλέξεις ένα καλό», μου λέει. Καλύτερα να διαλέξω ένα καλό. «Ένα όνομα που σημαίνει κάτι για σένα», μου λέει. Ένα όνομα που σημαίνει κάτι για μένα. Της λέω πως έχω το τέλειο όνομα γι’ αυτόν. Θέλει να μάθει ποιο είναι. Της λέω ότι δεν θα της το πω. Θα της το πω αφού του το δώσουμε. Αφού γεννηθεί.

Μου λέει πως είμαι τρελός. Μου λέει πως αρνείται να γεννήσει το μωρό μας πριν μάθει το όνομά του. Γελάω. Της λέω ότι δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς. Μου λέει πως είμαι τρελός. Αυτό αγαπάς σ’ εμένα, Ρέιτσελ.

κεφάλαιο είκοσι ένα

ΤΕΪΤ

Δούλευα όλο το Σαββατοκύριακο, έτσι δεν έχω δει τον Μάιλς ούτε του έχω μιλήσει από την Πέμπτη. Λέω συνεχώς στον εαυτό μου ότι έτσι είναι καλύτερα, αλλά σίγουρα δεν αισθάνομαι έτσι, αν κρίνω από τον τρόπο που το αφήνω να με κατατρώει. Σήμερα είναι Δευτέρα και είναι η πρώτη από τις τρεις μέρες που ο Κόρμπιν δεν θα είναι στο σπίτι και ο Μάιλς θα είναι. Ξέρω πως ξέρει ότι ο Κόρμπιν λείπει, αλλά, δεδομένου του πώς άφησε τα πράγματα την Πέμπτη, δεν νομίζω ότι τον νοιάζει ιδιαίτερα. Είχα μια μικρή ελπίδα ότι θα μου εξηγούσε τελικά αν έκανα κάτι λάθος ή ότι θα μου έλεγε τουλάχιστον τι ήταν αυτό που τον εκνεύρισε τόσο πολύ, αλλά το τελευταίο πράγμα που εισέπραξα από αυτόν ήταν το κοπάνημα της πόρτας του υπνοδωματίου του, αφού με είχε παρατήσει στα κρύα του λουτρού. Τώρα μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έχει σχέση εδώ κι έξι χρόνια. Είναι προφανές πως δεν έχει καμία ιδέα για το πώς

πρέπει να συμπεριφέρεται ένα αγόρι σε ένα κορίτσι, κάτι που με εκπλήσσει ιδιαιτέρως, γιατί εγώ έχω την αίσθηση πως είναι εντάξει παιδί. Εντούτοις, οι πράξεις του κατά τη διάρκεια του σεξ και μετά έρχονται σε αντίθεση με τον χαρακτήρα του. Είναι λες και κομμάτια του αγοριού που ήταν παλιά ενυπάρχουν ακόμη στο αγόρι που θέλει να γίνει. Αν οποιοσδήποτε άλλος άντρας μού συμπεριφερόταν ποτέ όπως αυτός, θα ήταν για μία και μοναδική φορά. Δεν ανέχομαι τα πράγματα που έχω δει πολλές από τις φίλες μου να ανέχονται. Παρ’ όλα αυτά, πιάνω τον εαυτό μου να τον δικαιολογεί, λες και κάτι μπορεί να εξηγήσει τη συμπεριφορά του την προηγούμενη εβδομάδα. Αρχίζω να φοβάμαι πως ίσως και να μην είμαι τόσο σκληρή τελικά. Αυτός ο φόβος επιβεβαιώνεται στη στιγμή από τον τρόπο που χτυπά η καρδιά μου με το που βγαίνω από το ασανσέρ. Πάνω στην πόρτα του διαμερίσματος υπάρχει ένα σημείωμα, οπότε σπεύδω να το τραβήξω για να το διαβάσω. Είναι απλώς ένα διπλωμένο κομμάτι χαρτί που δε γράφει κάτι απ’ έξω. Το ανοίγω: Έχω να κάνω μια δουλειά. Θα περάσω κατά τις επτά αν θέλεις να έρθεις μαζί μου. Διαβάζω το σημείωμα αρκετές φορές. Προφανώς είναι από αυτόν και προφανώς είναι για μένα, αλλά το σημείωμα είναι τόσο απίστευτα χαλαρό που για ένα δευτερόλεπτο αναρωτιέμαι αν τα γεγονότα της Πέμπτης συνέβησαν όντως.

Ήταν εκεί όμως. Ξέρει πώς τελείωσε εκείνη η βραδιά ανάμεσά μας. Ξέρει πως θα πρέπει να είμαι συγχυσμένη ή θυμωμένη, αλλά τίποτα στο σημείωμά του δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Ξεκλειδώνω την πόρτα μου και μπαίνω μέσα προτού τα πάρω τόσο πολύ ώστε να πάω να χτυπήσω την πόρτα του και να του βάλω τις φωνές. Με το που μπαίνω μέσα πετάω τα πράγματά μου και διαβάζω το σημείωμά του ακόμη μία φορά μελετώντας εξονυχιστικά τα πάντα, από τον γραφικό του χαρακτήρα μέχρι την επιλογή των λέξεων. Το τσαλακώνω και το πετάω προς την κατεύθυνση της κουζίνας σε έξαλλη κατάσταση. Είμαι έξαλλη γιατί ξέρω ήδη πως θα πάω μαζί του. Δεν ξέρω πώς να μην πάω.

Ακριβώς στις επτά ένα απαλό χτύπημα ακούγεται στην πόρτα. Η ακρίβειά του μου τη δίνει στα νεύρα χωρίς να υπάρχει λόγος, καθώς δεν έχω τίποτα με αυτή. Έχω την αίσθηση ότι σήμερα θα τα παίρνω με καθετί που θα κάνει ο Μάιλς. Πηγαίνω κι ανοίγω την πόρτα.

Στέκεται στον διάδρομο λίγο πιο μακριά. Για την ακρίβεια, είναι πιο κοντά στην πόρτα του παρά στη δική μου. Όταν ανοίγω κοιτάζει τα πόδια του, αλλά στη συνέχεια σηκώνει τα μάτια του για να συναντήσουν τα δικά μου. Τα χέρια του είναι πάλι χωμένα μέσα στις τσέπες του μπουφάν του και δεν σηκώνει το κεφάλι του μέχρι πάνω. Εγώ το παίρνω ως ένα σημάδι υποταγής εκ μέρους του, παρόλο που το πιο πιθανό είναι να μην είναι. «Θες να έρθεις;» Η φωνή του με κατακλύζει. Με αποδυναμώνει. Με ξανακάνει υγρό. Κάνω ένα νεύμα καθώς βγαίνω στον διάδρομο και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Την κλειδώνω και γυρίζω να τον αντικρίσω. Μου δείχνει με μια κίνηση του κεφαλιού του το ασανσέρ, λέγοντάς μου βουβά πως θα με ακολουθήσει. Προσπαθώ να διαβάσω την έκφραση στα μάτια του, αλλά θα έπρεπε να ξέρω πια ότι είναι αδύνατον. Πηγαίνω προς το ασανσέρ και πατάω το κουμπί. Στέκεται δίπλα μου, αλλά κανείς μας δεν μιλάει. Το ασανσέρ μάς φαίνεται πως κάνει αιώνες να έρθει. Όταν τελικά ανοίγει η πόρτα, αναστενάζουμε κι οι δύο σιγανά από ανακούφιση, αλλά, με το που βρεθούμε μέσα και κλείσει η πόρτα, πάλι κανείς από τους δυο μας δεν μπορεί να αναπνεύσει.

Τον νιώθω να με παρατηρεί, αλλά δεν τον κοιτάζω. Δεν μπορώ. Νιώθω ηλίθια. Νιώθω σαν να θέλω να κλάψω πάλι. Τώρα, που είμαι εδώ και δεν έχω ιδέα πού πηγαίνουμε. Νιώθω ανόητη που του έχω επιτρέψει να με φέρει ως εδώ. «Συγγνώμη». Η φωνή του είναι αδύναμη αλλά ταυτόχρονα εντυπωσιακά ειλικρινής. Δεν τον κοιτάζω. Ούτε καν ανταποκρίνομαι. Κάνει τρία βήματα, έρχεται δίπλα μου και πατάει το κουμπί έκτακτης ανάγκης. Τα δάχτυλά του παραμένουν πάνω στο κουμπί καθώς με παρακολουθεί, αλλά εγώ συνεχίζω να κοιτάζω κάτω. Το πρόσωπό μου είναι στο ύψος του στήθους του, αλλά το πιγούνι μου είναι σφιγμένο. Δεν θα τον κοιτάξω. Δεν θα το κάνω. «Τέιτ, συγγνώμη», επαναλαμβάνει. Συνεχίζει να μην με ακουμπάει, αλλά πάλι νιώθω να με κατακλύζει. Στέκεται τόσο κοντά μου που μπορώ να νιώσω την ανάσα του, αυτόν και πόσο πολύ λυπάται, αλλά δεν ξέρω καν για ποιο πράγμα πρέπει να τον συγχωρέσω. Ποτέ δεν μου υποσχέθηκε κάτι άλλο εκτός από σεξ, και αυτό ακριβώς μου

δίνει. Σεξ. Τίποτα λιγότερο και σίγουρα τίποτα περισσότερο. Τώρα ακουμπάει και σηκώνει το σαγόνι μου, ώστε τα μάτια μου να αντικρίσουν τα δικά του. Η αίσθηση από τα δάχτυλά του πάνω στο πρόσωπό μου προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη ένταση στο πιγούνι μου. Κάνω τα πάντα για να κρατήσω την άμυνά μου, γιατί δυσκολεύομαι πολύ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Το ίδιο πράγμα που είδα στα μάτια του όταν με φίλησε στην πόρτα του την Πέμπτη το βράδυ έχει επιστρέψει. Κάτι ανείπωτο, που θα ήθελε να πει, αλλά η μόνη λέξη που βγαίνει από το στόμα του είναι η συγγνώμη του. Κάνει μια γκριμάτσα λες και νιώθει κάποιον πραγματικό σωματικό πόνο και πιέζει το μέτωπό του πάνω στο δικό μου. «Συγγνώμη». Ακουμπάει τις παλάμες του στον τοίχο του ασανσέρ και γέρνει πάνω μου μέχρι να ακουμπήσει το στέρνο του πάνω στο δικό μου. Τα χέρια μου κρέμονται στο πλάι και έχω κλειστά τα μάτια μου, και, όσο κι αν θέλω να κλάψω αυτή τη στιγμή, αρνούμαι να το κάνω μπροστά του. Δεν είμαι σίγουρη ακόμη για ποιο ακριβώς πράγμα ζητάει συγγνώμη, αλλά δεν

έχει σημασία, γιατί ακούγεται λες και ζητάει συγγνώμη για όλα. Γιατί ξεκίνησε κάτι μαζί μου που ξέραμε ότι δεν θα τελειώσει καλά. Για το ότι δεν μπορεί να μιλήσει για το παρελθόν του. Για το ότι δεν μπορεί να μιλήσει για το μέλλον του. Για το ότι με διέλυσε όταν πήγε στο δωμάτιό του κοπανώντας την πόρτα του. Με το ένα του χέρι αγκαλιάζει το κεφάλι μου και με τραβάει πάνω του. Το άλλο του χέρι πέφτει στην πλάτη μου. Με σφίγγει πιέζοντας το μάγουλό του στην κορυφή του κεφαλιού μου. «Δεν ξέρω τι ήταν αυτό, Τέιτ», ομολογεί. «Αλλά σ’ το ορκίζομαι ότι δεν ήθελα να σε πληγώσω. Απλώς δεν ξέρω τι στο διάολο κάνω». Η μεταμέλεια στη φωνή του είναι αρκετή για να με κάνει να θέλω να τον αγκαλιάσω. Σηκώνω τα χέρια μου και σφίγγω δυνατά τα μανίκια της μπλούζας του ενώ πιέζω το πρόσωπό μου στο στήθος του. Στεκόμαστε έτσι για αρκετά λεπτά, εντελώς χαμένοι κι οι δύο. Εντελώς άβγαλτοι σε κάτι πρωτόγνωρο. Εντελώς μπερδεμένοι. Κάποια στιγμή με αφήνει από την αγκαλιά του και πατάει το κουμπί για το ισόγειο. Εγώ ακόμη δεν έχω μιλήσει, γιατί δεν ξέρω ποια είναι τα κατάλληλα λόγια γι’ αυτή την περίσταση. Όταν ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ, παίρνει το χέρι

μου μέσα στο δικό του και το κρατάει μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητό του. Μου ανοίγει την πόρτα, περιμένει να μπω μέσα, την κλείνει και μετά πηγαίνει να μπει από τη δική του πλευρά. Δεν έχω ξαναμπεί στο αυτοκίνητό του. Έχω μείνει έκπληκτη από την απλότητά του. Ξέρω ότι ο Κόρμπιν βγάζει καλά χρήματα και συνήθως του αρέσει να τα ξοδεύει σε όμορφα πράγματα. Αυτό το αυτοκίνητο όμως είναι πολύ διακριτικό, όπως κι ο Μάιλς εξάλλου. Βγαίνει από το γκαράζ και ταξιδεύουμε σιωπηλά για αρκετά χιλιόμετρα. Η βουβαμάρα κι η περιέργεια με έχουν κουράσει, οπότε το πρώτο πράγμα που του λέω από εκείνο το βράδυ που με διέλυσε είναι «Πού πάμε;». Είναι λες και η φωνή μου κάνει όλη αυτή την άβολη κατάσταση να διαλυθεί εντελώς, γιατί τον ακούω που ξεφυσάει σαν να ανακουφίστηκε που την άκουσε. «Στο αεροδρόμιο», μου λέει. «Όχι για δουλειά όμως. Μερικές φορές πηγαίνω εκεί και παρακολουθώ τα αεροπλάνα να απογειώνονται». Πλησιάζει το ταμπλό του αυτοκινήτου και παίρνει το χέρι μου μέσα στο δικό του. Αυτό με ανακουφίζει και με τρομάζει

ταυτόχρονα. Τα χέρια του είναι ζεστά και αυτό με κάνει να θέλω να κρατήσει όλο μου το σώμα ανάμεσά τους, αλλά με τρομάζει το πόσο πολύ το θέλω. Παραμένουμε πάλι σιωπηλοί μέχρι να φτάσουμε στο αεροδρόμιο. Υπάρχουν διάφορες πινακίδες που απαγορεύουν την πρόσβαση, αλλά αυτός τις περνάει σαν να ξέρει ακριβώς πού πηγαίνει. Φτάνουμε τελικά σε ένα πάρκινγκ που βλέπει στον αεροδιάδρομο. Αρκετά τζετ περιμένουν στη σειρά για να απογειωθούν. Μου δείχνει στα αριστερά και κοιτάζω ένα αεροπλάνο που ξεκινάει να επιταχύνει. Το αυτοκίνητο γεμίζει από τον ήχο της μηχανής του αεροπλάνου καθώς περνάει διαγωνίως από εμάς. Το βλέπουμε κι οι δύο να παίρνει ύψος, μέχρι που χάνεται μέσα στη νύχτα. «Έρχεσαι συχνά εδώ;» τον ρωτάω καθώς συνεχίζω να χαζεύω έξω από το παράθυρό μου. Γελάει τόσο φυσικά που γυρίζω να τον κοιτάξω. «Αυτό ακούστηκε σαν ατάκα πεσίματος», μου λέει χαμογελώντας. Το χαμόγελό του με κάνει να χαμογελάσω κι εγώ. Τα μάτια του πέφτουν στο στόμα μου και το χαμόγελό μου κάνει το δικό του να εξαφανιστεί.

«Ναι, συχνά», λέει καθώς κοιτάζει έξω από το παράθυρο ξανά, για να δει το επόμενο τζετ που ετοιμάζεται να απογειωθεί. Αυτή τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι τα πράγματα δεν είναι ίδια ανάμεσά μας. Κάτι τεράστιο έχει αλλάξει και δεν μπορώ να πω αν είναι κακό ή καλό. Με έφερε εδώ γιατί θέλει να μιλήσει. Απλώς δεν ξέρω για ποιο πράγμα. «Μάιλς», του λέω επιθυμώντας να με κοιτάξει ξανά. Δεν το κάνει. «Δεν έχει πλάκα», μου λέει ήσυχα. «Αυτό που κάνουμε». Δεν μου αρέσει αυτή η πρόταση. Θέλω να την πάρει πίσω, γιατί νιώθω να με κόβει σαν μαχαίρι. Αλλά έχει δίκιο. «Το ξέρω», του λέω. «Αν δεν σταματήσουμε τώρα, τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα». Δεν συμφωνώ μαζί του στην επιλογή των λέξεων αυτή τη φορά. Ξέρω πως έχει δίκιο, αλλά δεν θέλω να σταματήσω. Η σκέψη και μόνο ότι μπορεί να μην είμαι ξανά μαζί του αφήνει ένα κενό στο στομάχι μου.

«Τι έκανα που σε εκνεύρισε τόσο πολύ;» Με καρφώνει με τα μάτια του και με δυσκολία τα αναγνωρίζω πίσω από το παγωμένο βλέμμα του. «Εγώ φταίω, Τέιτ», μου λέει αποφασιστικά. «Μην σου περάσει ούτε στιγμή από το μυαλό ότι τα δικά μου θέματα έχουν να κάνουν με κάτι που έκανες ή δεν έκανες εσύ». Νιώθω μια μικρή ανακούφιση με την απάντησή του, αλλά συνεχίζω να μην έχω ιδέα για το τι πήγε στραβά. Συνεχίζουμε να κοιταζόμαστε στα μάτια περιμένοντας ο ένας από τον άλλο να σπάσει τη σιωπή. Δεν ξέρω τι πέρασε στο παρελθόν, αλλά θα πρέπει να ήταν κάτι πολύ δύσκολο για να μην μπορεί να προχωρήσει μπροστά ύστερα από έξι χρόνια. «Κάνεις λες και είναι πολύ κακό πράγμα να γουστάρει ο ένας τον άλλο». «Ίσως και να είναι», μου λέει. Θέλω να σταματήσει να μιλάει τώρα, γιατί καθετί που λέει με πονάει και με μπερδεύει ακόμη περισσότερο. «Ώστε με έφερες εδώ για να το τελειώσουμε;» Αναστενάζει βαριά.

«Εγώ απλώς ήθελα να περνάμε καλά, αλλά… νομίζω πως εσύ ίσως περιμένεις άλλα πράγματα. Δεν θέλω να σε πληγώσω και αν το συνεχίσουμε… θα σε πληγώσω». Κοιτάζει ξανά έξω από το παράθυρο. Θέλω να κοπανήσω κάτι, αλλά αντί γι’ αυτό φέρνω τα χέρια μου στο πρόσωπό μου και πέφτω βαριά πίσω στο κάθισμά μου. Δεν έχω ξαναγνωρίσει κάποιον που να λέει τόσο λίγα όταν μιλάει. Κατέχει στην εντέλεια την τέχνη της υπεκφυγής. «Θα πρέπει να μου δώσεις κάτι περισσότερο από αυτό, Μάιλς. Μια απλή εξήγηση ίσως; Τι στο διάολο έπαθες;» Το σαγόνι του σφίγγεται, καθώς και το χέρι του πάνω στο τιμόνι. «Σου ζήτησα να κάνεις δύο πράγματα για μένα. Να μην ρωτήσεις για το παρελθόν μου και να μην ελπίζεις σε κάποιο μέλλον. Εσύ κάνεις και τα δύο». Γνέφω καταφατικά. «Ναι, Μάιλς. Έχεις δίκιο. Τα κάνω και τα δύο. Γιατί μου αρέσεις και ξέρω πως σου αρέσω κι εγώ και όταν είμαστε μαζί είναι το κάτι άλλο κι αυτό είναι που κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Όταν βρουν κάποιον με τον οποίο ταιριάζουν, του ανοίγονται. Τον αφήνουν να μπει στη ζωή τους. Θέλουν να

είναι μαζί του. Δεν τον γαμάνε απλώς στο τραπέζι της κουζίνας και μετά τον παρατάνε κάνοντάς τον να αισθάνεται εντελώς σκατά». Τίποτα. Δεν μου δίνει τίποτα. Ούτε την παραμικρή αντίδραση. Κοιτάζει μπροστά και βάζει μπρος τη μηχανή. «Είχες δίκιο», λέει βάζοντας όπισθεν για να βγει από το πάρκινγκ. «Ευτυχώς που δεν ήμασταν πρώτα φίλοι. Αυτό θα το έκανε ακόμα πιο δύσκολο». Γυρίζω από την άλλη, γιατί ντρέπομαι για το πόσο με θυμώνουν τα λόγια του. Ντρέπομαι που με πονάει τόσο πολύ, αλλά τα πάντα με τον Μάιλς πονάνε. Με πονάει γιατί ξέρω πόσο όμορφες είναι οι όμορφες στιγμές μας και ξέρω πόσο εύκολα θα μπορούσαν να εξαφανιστούν οι άσχημες στιγμές αν απλώς σταματούσε να το πολεμάει. «Τέιτ», μου λέει γεμάτος τύψεις. Θέλω να ξεριζώσω τη φωνή του από τον λαιμό του. Το χέρι του ακουμπάει στον ώμο μου και το αυτοκίνητο δεν προχωράει.

«Τέιτ, δεν το εννοούσα». Διώχνω το χέρι του μακριά μου. «Μη», του λέω. «Ή παραδέξου ότι με θες για κάτι παραπάνω από σεξ ή αλλιώς πήγαινέ με στο σπίτι». Είναι σιωπηλός. Ίσως να σκέφτεται το τελεσίγραφό μου. Παραδέξου το, Μάιλς. Παραδέξου το. Σε παρακαλώ. Το αυτοκίνητο ξεκινάει πάλι.

«Τι περίμενες να γίνει;» με ρωτάει ο Καπ ενώ μου δίνει άλλο ένα χαρτομάντιλο. Όταν ο Μάιλς κι εγώ φτάσαμε πίσω στο σπίτι, δεν άντεχα να μπω μαζί του στο ασανσέρ, οπότε κάθισα δίπλα στον Καπ και τον άφησα να πάει μόνος του. Σε αντίθεση με το σκληρό ύφος που προσπαθώ να δείξω στον Μάιλς, καταρρέω εντελώς όταν διηγούμαι όλες τις λεπτομέρειες στον Καπ, που τις ακούει θέλει δεν θέλει. Σκουπίζω τη μύτη μου και πετάω το χαρτομάντιλο στον σωρό που βρίσκεται ήδη δίπλα μου στο πάτωμα.

«Είχα ψευδαισθήσεις», του λέω. «Νόμιζα πως μπορούσα να το διαχειριστώ αν ποτέ δεν ήθελε κάτι παραπάνω. Νομίζω πως σκέφτηκα ότι με τον καιρό θα τον κατάφερνα τελικά». Ο Καπ πιάνει ένα καλάθι σκουπιδιών που είναι στην πλευρά του και το βάζει ανάμεσά μας για να πετάω τα χαρτομάντιλά μου. «Αν αυτό το αγόρι δεν μπορεί να δει τι όμορφο πράγμα θα μπορούσε να έχει μαζί σου, τότε δεν αξίζει τον χρόνο σου». Κουνάω το κεφάλι μου συμφωνώντας μαζί του. Όντως, έχω πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνω, αλλά για κάποιο λόγο έχω την αίσθηση ότι ο Μάιλς μπορεί να δει τι όμορφο πράγμα θα μπορούσε να έχει μαζί μου. Έχω την αίσθηση πως θα ήθελε να μπορούσε να το κάνει να δουλέψει μεταξύ μας, αλλά κάτι μεγαλύτερο από αυτόν, ή από εμένα ή από εμάς, τον εμποδίζει. Μακάρι να ήξερα τι είναι αυτό. «Σου έχω πει το αγαπημένο μου αστείο;» ρωτάει ο Καπ. Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά και παίρνω ένα ακόμη χαρτομάντιλο από το κουτί που κρατάει στα χέρια του, ανακουφισμένη που άλλαξε θέμα. «Πώς λέγεται ο καρχαρίας του γλυκού νερού;» Δεν περίμενα το αγαπημένο του αστείο να είναι αυτού του είδους, αλλά δεν του το χαλάω.

«Πώς;» «Ζαχαρίας». Τον κοιτάζω για λίγη ώρα έντονα και μετά ξεσπάω σε γέλια. Γελάω πάρα πολύ, όσο δεν έχω γελάσει εδώ και πολύ καιρό.

κεφάλαιο είκοσι δύο

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

Ο μπαμπάς μου μας λέει ότι θέλει να μας μιλήσει. Μου λέει να φωνάξω τη Ρέιτσελ και να πάμε να τον συναντήσουμε μαζί με τη Λίζα στην τραπεζαρία. Του λέω εντάξει και πως υπάρχει και κάτι που θέλουμε εμείς να τους πούμε. Η περιέργεια αστράφτει στα μάτια του, αλλά μόνο για μερικά δευτερόλεπτα. Το μυαλό του πηγαίνει πάλι στη Λίζα και η περιέργειά του εξαφανίζεται. Η Λίζα είναι το παν γι’ αυτόν.

Πηγαίνω στο δωμάτιο της Ρέιτσελ και λέω στο δικό μου παν ότι θέλουν να μας μιλήσουν. Καθόμαστε όλοι γύρω από το τραπέζι της τραπεζαρίας. Ξέρω τι θα πει. Θα μας πει ότι της έκανε πρόταση γάμου. Δεν θέλω να με νοιάζει, αλλά με νοιάζει. Αναρωτιέμαι γιατί δεν το είπε πρώτα σ’ εμένα. Αυτό με λυπεί, αλλά μόνο λιγάκι. Δεν θα έχει καμία πλέον σημασία όταν τους πούμε αυτό που έχουμε να τους πούμε. «Ζήτησα από τη Λίζα να με παντρευτεί», μας λέει. Η Λίζα χαμογελάει σε αυτόν κι αυτός χαμογελάει στη Λίζα. Η Ρέιτσελ κι εγώ δεν χαμογελάμε. «Οπότε το κάναμε», λέει η Λίζα δείχνοντάς μας τη βέρα της. Οπότε. Το. Κάναμε. Η Ρέιτσελ αναστενάζει σιγά. Έχουν ήδη παντρευτεί.

Δείχνουν ευτυχισμένοι. Μας κοιτάζουν περιμένοντας την αντίδρασή μας. Η Λίζα ανησυχεί. Δεν της αρέσει που η Ρέιτσελ δείχνει τόσο αναστατωμένη. «Γλυκιά μου, ήταν μια παρόρμηση της στιγμής. Ήμασταν στο Λας Βέγκας. Κανείς από τους δυο μας δεν ήθελε ανοιχτό γάμο. Σε παρακαλώ, μην είσαι θυμωμένη». Η Ρέιτσελ κρύβει το πρόσωπό της στα χέρια της και αρχίζει να κλαίει. Την αγκαλιάζω. Θέλω να την παρηγορήσω. Θέλω να τη φιλήσω για να την καθησυχάσω, αλλά ο πατέρας μου κι η Λίζα δεν θα το καταλάβαιναν. Πρέπει να τους το πω. Ο μπαμπάς μου δεν μπορεί να καταλάβει γιατί η Ρέιτσελ είναι τόσο αναστατωμένη. «Δεν πίστευα ότι μπορεί να πείραζε κάποιον από τους δυο σας», λέει. «Φεύγετε κι οι δύο για σπουδές σε δυο μήνες». Νομίζει ότι είμαστε θυμωμένοι μαζί του. «Μπαμπά», του λέω συνεχίζοντας να κρατάω τη Ρέιτσελ αγκαλιά. «Λίζα». Κοιτάζω και τους δύο.

Διαλύω τη μέρα τους. Διαλύω. «Η Ρέιτσελ είναι έγκυος». Σιωπή. Σιωπή. Σιωπή. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ. Η Λίζα έχει πάθει σοκ. Ο πατέρας μου παρηγορεί τη Λίζα. Την έχει πάρει αγκαλιά και της τρίβει την πλάτη. «Αφού δεν έχεις καν αγόρι», λέει η Λίζα στη Ρέιτσελ. Η Ρέιτσελ γυρίζει και με κοιτάζει. Ο πατέρας μου σηκώνεται όρθιος. Τώρα είναι πραγματικά θυμωμένος. «Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό;» φωνάζει. Γυρίζει και με κοιτάζει. «Πες μου ποιος είναι, Μάιλς. Ποιος άντρας γκαστρώνει μια κοπέλα και μετά δεν έχει τα αρχίδια να είναι δίπλα της όταν αυτή το ανακοινώνει στη μητέρα της; Ποιος

άντρας θα άφηνε τον αδελφό της κοπέλας να ανακοινώσει το νέο;» «Δεν είμαι ο αδελφός της», λέω στον πατέρα μου. Δεν είμαι. Αγνοεί το σχόλιό μου. Πηγαίνει στην κουζίνα. Μισεί το άτομο που έκανε αυτό το πράγμα στη Ρέιτσελ. «Μπαμπά», του λέω. Σηκώνομαι όρθιος. Σταματάει να πηγαίνει πάνω κάτω. Γυρίζει και με κοιτάει. «Μπαμπά…» Ξαφνικά δεν έχω τόση αυτοπεποίθηση όση είχα όταν καθίσαμε στο τραπέζι για να μιλήσουμε. Το ’χω. «Μπαμπά, εγώ ήμουν. Εγώ την άφησα έγκυο». Είναι πολύ δύσκολο να χωνέψει τα λόγια μου. Η Λίζα κοιτάζει μία τη Ρέιτσελ, μία εμένα. Ούτε αυτή μπορεί να χωνέψει αυτό που μόλις είπα. «Δεν είναι δυνατόν», λέει ο πατέρας μου προσπαθώντας να διώξει όλες τις σκέψεις που του λένε ότι είναι δυνατόν.

Περιμένω να το επεξεργαστεί. Η έκφρασή του αλλάζει κι από σύγχυση γίνεται θυμός. Με κοιτάζει σαν να μην είμαι γιος του. Με κοιτάζει σαν τον τύπο που γκάστρωσε τη θετή του κόρη. Με μισεί. Με μισεί. Με μισεί στ’ αλήθεια. «Έξω από το σπίτι μου». Κοιτάζω τη Ρέιτσελ. Πιάνει το χέρι μου και κουνάει το κεφάλι της παρακαλώντας με βουβά να μην φύγω. «Έξω», μου ξαναλέει. Με μισεί. Λέω στη Ρέιτσελ πως πρέπει να φύγω. «Μόνο για λίγο». Με παρακαλάει να μην φύγω. Ο πατέρας μου έρχεται και με σπρώχνει. Με σπρώχνει προς την πόρτα. Αφήνω το χέρι της Ρέιτσελ. «Θα είμαι στου Ίαν», της λέω. «Σε αγαπώ».

Προφανώς με αυτά τα λόγια ξεχειλίζει το ποτήρι για τον πατέρα μου, που μου ρίχνει μια δυνατή γροθιά. Παίρνει αμέσως το χέρι του πίσω και δείχνει τόσο σοκαρισμένος όσο κι εγώ με αυτό που μόλις έκανε. Βγαίνω έξω και ο πατέρας μου μου κλείνει με δύναμη την πόρτα στα μούτρα. Ο πατέρας μου με μισεί. Πηγαίνω στο αυτοκίνητό μου κι ανοίγω την πόρτα. Κάθομαι στη θέση του οδηγού, αλλά δεν βάζω μπρος. Κοιτάζω στον καθρέφτη. Τα χείλη μου έχουν ματώσει. Μισώ τον πατέρα μου. Βγαίνω από το αυτοκίνητο και κοπανάω την πόρτα. Πηγαίνω πίσω στο σπίτι. Ο πατέρας μου έρχεται βιαστικά στην πόρτα. Σηκώνω ψηλά τις παλάμες μου. Δεν θέλω να τον χτυπήσω, αλλά θα το κάνω. Αν με ξαναχτυπήσει, θα το κάνω. Η Ρέιτσελ δεν είναι πια στο τραπέζι. Η Ρέιτσελ είναι στο δωμάτιό της. «Λυπάμαι», λέω και στους δύο. «Δεν θέλαμε να συμβεί, αλλά συνέβη, και τώρα θα το αντιμετωπίσουμε». Η Λίζα κλαίει. Ο πατέρας μου την αγκαλιάζει. Κοιτάζω τη

Λίζα. «Την αγαπάω», της λέω. «Είμαι ερωτευμένος με την κόρη σου. Θα τους φροντίσω». Το ’χουμε. Η Λίζα δεν μπορεί καν να με κοιτάξει. Με μισούν και οι δύο. «Αυτό είχε ξεκινήσει πριν καν σε γνωρίσω, Λίζα. Την είχα γνωρίσει προτού μάθω ότι είσαι με τον πατέρα μου, και προσπαθήσαμε να το σταματήσουμε». Αυτό είναι λίγο ψέμα. Ο πατέρας μου κάνει ένα βήμα μπροστά. «Όλον αυτό τον καιρό; Αυτό γινόταν όλον αυτό τον καιρό που έμενε εδώ;» Κουνάω το κεφάλι μου. «Αυτό γινόταν ήδη πριν έρθει να μείνει εδώ». Τώρα με μισεί ακόμη περισσότερο. Θέλει πάλι να με χτυπήσει, αλλά η Λίζα τον εμποδίζει. Του λέει πως θα τη βρούνε την άκρη. Του λέει πως «θα το τακτοποιήσει». Του λέει ότι όλα θα είναι εντάξει.

«Είναι πολύ αργά για κάτι τέτοιο», λέω στη Λίζα. «Είναι σε προχωρημένη εγκυμοσύνη». Δεν περιμένω τον πατέρα μου να με ξαναχτυπήσει. Φεύγω τρέχοντας προς τον διάδρομο για να βρω τη Ρέιτσελ και κλειδώνω την πόρτα πίσω μου. Με συναντάει στα μισά της διαδρομής. Τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και κλαίει πάνω στην μπλούζα μου. «Λοιπόν», της λέω, «το πιο δύσκολο πέρασε». Γελάει μέσα στο κλάμα της. Μου λέει ότι το πιο δύσκολο δεν πέρασε. Μου λέει ότι το πιο δύσκολο θα είναι να βγάλει έξω το μωρό. Γελάω. Σε αγαπώ τόσο πολύ, Ρέιτσελ. «Σε αγαπώ τόσο πολύ, Μάιλς», ψιθυρίζει.

κεφάλαιο είκοσι τρία

ΤΕΪΤ

Μου λείπεις τόσο πολύ, Μάιλς. Σκέψεις σαν αυτή είναι ο λόγος που πνίγω τον πόνο μου στη σοκολάτα. Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες από τότε που με έφερε πίσω στο σπίτι. Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες από την τελευταία φορά που τον είδα. Τα Χριστούγεννα ήρθαν κι έφυγαν, αλλά ίσα που τα κατάλαβα, γιατί δούλευα. Δύο Πέμπτες βράδυ που είχε αγώνα ο Μάιλς δεν εμφανίστηκε. Η Πρωτοχρονιά ήρθε κι έφυγε επίσης. Στη σχολή μου ξεκίνησε το νέο εξάμηνο. Και στην Τέιτ συνεχίζει να λείπει ο Μάιλς. Παίρνω τα σοκολατένια μου μπισκότα και το σοκολατένιο μου γάλα και τα βάζω στην κουζίνα, για να τα κρύψω από το άτομο που χτυπάει την πόρτα του διαμερίσματός μου.

Το ξέρω ήδη ότι δεν είναι ο Μάιλς, γιατί αυτό το χτύπημα είναι του Τσαντ και της Τάριν. Είναι οι μοναδικοί φίλοι που έχω κάνει εδώ, καθώς είμαι συνεχώς πολύ απασχολημένη, και είναι οι μόνοι φίλοι μου γιατί είμαστε στην ίδια ομάδα μελέτης. Γι’ αυτό εξάλλου χτυπάνε την πόρτα μου αυτή τη στιγμή. Την ανοίγω κι ο Τσαντ στέκεται στην πόρτα χωρίς την Τάριν. «Πού είναι η Τάριν;» «Τη φώναξαν να καλύψει μια βάρδια», μου λέει. «Δεν μπορεί να έρθει απόψε». Ανοίγω πιο πολύ την πόρτα, για να μπει μέσα. Καθώς διασχίζει το κατώφλι μου, ο Μάιλς ανοίγει την πόρτα του στο απέναντι διαμέρισμα. Κοκαλώνει με το που κοιταζόμαστε. Με κρατάει αιχμάλωτη με το βλέμμα του για μερικά δευτερόλεπτα, μέχρι που η ματιά του γλιστράει πάνω από τον ώμο μου και πέφτει στον Τσαντ. Ρίχνω μια ματιά στον Τσαντ, που με κοιτάζει και ανασηκώνει το ένα του φρύδι. Καταλαβαίνει πως κάτι τρέχει, οπότε αποσύρεται διακριτικά μέσα στο διαμέρισμά μου. «Θα σε περιμένω στο δωμάτιό σου, Τέιτ», μου λέει.

Είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους του Τσαντ που προσφέρεται να μου δώσει λίγο ιδιωτικό χώρο και χρόνο με τον τύπο από απέναντι. Παρ’ όλα αυτά, το να ανακοινώνει ότι θα με περιμένει στο δωμάτιό μου δεν ήταν μάλλον αυτό που ήθελε ο Μάιλς, γιατί τώρα ξαναμπαίνει στο διαμέρισμά του. Πριν κλείσει την πόρτα, τα μάτια του πέφτουν στο πάτωμα. Το ύφος του μου προκαλεί κύματα τύψεων, που με κατακλύζουν. Πρέπει να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι αυτό ήταν δική του επιλογή. Δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο θα πρέπει να αισθάνομαι ένοχη, ακόμη κι αν έχει παρεξηγήσει αυτό που έγινε όταν άνοιξε την πόρτα του. Κλείνω την πόρτα και πηγαίνω στο δωμάτιό μου να βρω τον Τσαντ. Όλα αυτά που είπα στον εαυτό μου δεν κατάφεραν να διώξουν τις ενοχές μου. Κάθομαι στο κρεβάτι και κάθεται στο γραφείο. «Ήταν λίγο παράξενο όλο αυτό», μου λέει κοιτώντας με. «Τώρα φοβάμαι να φύγω από το διαμέρισμά σου». Κουνάω το κεφάλι μου καθησυχαστικά. «Μην ανησυχείς για τον Μάιλς. Έχει θέματα, αλλά δεν είναι πια δικά μου». Ο Τσαντ γνέφει καταφατικά, αλλά δεν με ρωτάει τίποτα περισσότερο. Ανοίγει το πρόγραμμα μελέτης που έχουμε, το

απλώνει πάνω στα γόνατά του και ακουμπάει τα πόδια του στο κρεβάτι. «Η Τάριν έχει πάρει ήδη σημειώσεις για το κεφάλαιο δύο, οπότε, αν κάνεις το τρία, θα καλύψω εγώ το τέσσερα». «Σύμφωνοι», του λέω. Ακουμπάω πίσω στο μαξιλάρι μου και περνάω την επόμενη μία ώρα να κρατάω σημειώσεις για το κεφάλαιο τρία, αλλά δεν έχω ιδέα πώς καταφέρνω να συγκεντρωθώ, γιατί το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το ύφος του Μάιλς ακριβώς πριν κλείσει την πόρτα. Μπορώ να πω πως τον πλήγωσα. Υποθέτω πως τώρα είμαστε πάτσι.

Αφού ο Τσαντ κι εγώ ανταλλάξουμε σημειώσεις και απαντήσουμε στις ερωτήσεις στο τέλος κάθε κεφαλαίου, βγάζω φωτοτυπίες στον εκτυπωτή μου. Συνειδητοποιώ πως τρεις άνθρωποι που χωρίζουν τρία κεφάλαια και μοιράζονται τις απαντήσεις είναι λίγο απάτη, αλλά ποιος χέστηκε; Ποτέ δεν είπα ότι είμαι τέλεια. Όταν τελειώνουμε, συνοδεύω τον Τσαντ μέχρι την πόρτα. Βλέπω πως είναι λίγο αγχωμένος, καθώς έχει δει νωρίτερα το

ύφος του Μάιλς, οπότε περιμένω να μπει στο ασανσέρ και μετά κλείνω την πόρτα. Για να πω την αλήθεια, κι εγώ είχα αγχωθεί λίγο για λογαριασμό του. Πηγαίνω στην κουζίνα για να ετοιμάσω ένα πιάτο με ό,τι έχει απομείνει από τις προηγούμενες μέρες για να φάω. Δεν έχει νόημα να μαγειρέψω, αφού ο Κόρμπιν δεν θα γυρίσει στο σπίτι μέχρι αργά τη νύχτα. Πριν προλάβω να τελειώσω το πιάτο μου, ανοίγει η πόρτα του διαμερίσματος ενώ ταυτόχρονα ακούγεται ένα χτύπημα. Ο Μάιλς είναι ο μόνος που ανοίγει την πόρτα ενώ τη χτυπάει ταυτόχρονα. Ηρέμησε. Ηρέμησε, ηρέμησε, ηρέμησε. Τέιτ, ηρέμησε, γαμώτο σου! «Ποιος ήταν αυτός;» με ρωτάει ο Μάιλς από πίσω μου. Δεν γυρίζω καν. Συνεχίζω να φτιάχνω το πιάτο μου, λες και το ότι είναι αυτή τη στιγμή εδώ ύστερα από εβδομάδες απουσίας δεν μου προκαλεί καμία τρικυμία συναισθημάτων – με τον θυμό βέβαια να κρατάει τα σκήπτρα. «Είναι στην τάξη μου», του λέω. «Διαβάζουμε μαζί». Μπορώ να νιώσω την έντασή του, κι ας μην τον κοιτάζω

καν. «Για τρεις ώρες;» Γυρίζω και τον αντικρίζω, αλλά οι βρισιές που θέλω να του ουρλιάξω πνίγονται μέσα μου με το που τον βλέπω. Στέκεται στην πόρτα της κουζίνας σφίγγοντας την κάσα με τα χέρια του. Καταλαβαίνω πως δεν έχει δουλέψει μερικές μέρες, γιατί έχει λίγα γένια. Είναι ξυπόλυτος και η μπλούζα του έχει σηκωθεί αποκαλύπτοντας αυτούς τους κοιλιακούς. Στην αρχή τον κοιτάζω έντονα. Μετά του βάζω τις φωνές. «Αν θέλω να πηδήξω κάποιον στο δωμάτιό μου για τρεις ώρες, γούστο μου και καπέλο μου! Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να έχεις άποψη για το τι γίνεται στη ζωή μου. Είσαι κόπανος κι έχεις σοβαρά θέματα, κι εγώ δεν θέλω πια να αποτελώ μέρος τους». Λέω ψέματα. Θέλω πραγματικά να είμαι μέρος των θεμάτων του. Θέλω να χωθώ στα θέματά του και να γίνω το θέμα του, αλλά υποτίθεται πως είμαι ένα ανεξάρτητο δυναμικό κορίτσι, που δεν υποκύπτει απλώς και μόνο επειδή γουστάρει ένα αγόρι. Τα μάτια του μικραίνουν και αναπνέει γρήγορα και δυνατά. Έρχεται προς το μέρος μου, αρπάζει το πρόσωπό μου και με

αναγκάζει να τον κοιτάξω. Τα μάτια του είναι μανιασμένα και το ότι ξέρω πως φοβάται μήπως έχω προχωρήσει μπροστά με κάνει και αισθάνομαι υπέροχα. Περιμένει αρκετά δευτερόλεπτα προτού μιλήσει, επιτρέποντας στα μάτια του να ταξιδέψουν σε όλο μου το πρόσωπο. Οι αντίχειρές του χαϊδεύουν τα μάγουλά μου, νιώθω τα χέρια του προστατευτικά και μου τη δίνει που τα θέλω παντού πάνω μου αυτή τη στιγμή. Δεν μου αρέσει αυτή που γίνομαι δίπλα του. «Δεν κοιμάσαι μαζί του;» με ρωτάει κοιτώντας με στα μάτια, ψάχνοντας για την αλήθεια. Δεν σε αφορά, Μάιλς. «Όχι», του λέω. «Τον έχεις φιλήσει;» Ούτε αυτό σε αφορά, Μάιλς. «Όχι». Κλείνει τα μάτια του και ξεφυσάει με ανακούφιση. Τα χέρια του πέφτουν στον πάγκο της κουζίνας και ακουμπάει το μέτωπό του πάνω στον ώμο μου. Δεν μου κάνει άλλη ερώτηση.

Πονάει, αλλά δεν ξέρω τι στο διάολο μπορώ να κάνω γι’ αυτό. Είναι ο μόνος που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα ανάμεσά μας και, από όσο ξέρω, δεν θέλει να το κάνει. «Τέιτ», μου λέει με έναν ψίθυρο όλο πόνο. Το πρόσωπό του πηγαίνει στον λαιμό μου ενώ με το ένα του χέρι πιάνει τη μέση μου. «Γαμώτο, Τέιτ». Με το άλλο του χέρι πιάνει το πίσω μέρος του κεφαλιού μου, καθώς τα χείλη του κολλάνε πάνω στο δέρμα του λαιμού μου. «Τι κάνω;» ψιθυρίζει. «Τι στο διάολο κάνω;» Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου, γιατί ο πόνος και η σύγχυση στη φωνή του είναι αφόρητα. Κουνάω το κεφάλι μου. Το κουνάω γιατί δεν ξέρω πώς να απαντήσω σε μια ερώτηση της οποίας το νόημα δεν καταλαβαίνω καν. Κουνάω το κεφάλι μου γιατί δεν ξέρω επίσης πώς να τον απομακρύνω, έτσι όπως είναι κολλημένος πάνω μου. Τα χείλη του αγγίζουν το σημείο ακριβώς κάτω από το αυτί μου και εγώ θέλω να τον τραβήξω ακόμη πιο κοντά μου και ταυτόχρονα να τον σπρώξω όσο πιο μακριά μου γίνεται. Το στόμα του συνεχίζει να κινείται πάνω στο δέρμα μου και νιώθω τον λαιμό μου να γέρνει πάρα πολύ, για να έχει ακόμη περισσότερο χώρο να φιλήσει. Τα δάχτυλά του μπερδεύονται μέσα στα μαλλιά μου καθώς πιάνει το πίσω μέρος του κεφαλιού μου για να με κρατήσει ακίνητη. «Κάνε με να φύγω», μου λέει με ζεστή και ταυτόχρονα ικετευτική φωνή. «Δεν το χρειάζεσαι αυτό». Με φιλάει στον

λαιμό μου παίρνοντας ανάσα μόνο όταν μιλάει. «Απλώς δεν ξέρω πώς να σταματήσω να σε θέλω. Πες μου να φύγω και θα φύγω». Δεν του λέω να φύγει. Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά. «Δεν μπορώ». Γυρίζω το πρόσωπό μου προς αυτόν τη στιγμή που ερχόταν προς το στόμα μου, τον αρπάζω από την μπλούζα και τον κολλάω πάνω μου έχοντας πλήρη επίγνωση του τι κάνω στον εαυτό μου. Ξέρω πως κι αυτή η φορά δεν θα έχει καλύτερο τέλος από τις προηγούμενες, αλλά συνεχίζω να το θέλω εξίσου. Αν όχι περισσότερο. Σταματάει και με κοιτάζει έντονα στα μάτια. «Δεν μπορώ να σου δώσω τίποτα περισσότερο από αυτό», μου ψιθυρίζει προειδοποιώντας με. «Απλώς δεν μπορώ». Τον μισώ γι’ αυτό που μου λέει, αλλά επίσης το σέβομαι απόλυτα. Του απαντάω τραβώντας τον ακόμα πιο κοντά μου, μέχρι να ενωθούν τα χείλη μας. Ανοίγουμε τα στόματά μας ακριβώς την ίδια στιγμή και καταβροχθίζουμε ο ένας τον άλλο. Βγάζουμε βογκητά και τραβάμε ο ένας τον άλλο σαν μανιασμένοι. Σεξ, υπενθυμίζω στον εαυτό μου. Είναι μόνο σεξ. Τίποτα

περισσότερο. Δεν μου δίνει κανένα άλλο κομμάτι του. Μπορεί να λέω στον εαυτό μου πως μόνο αυτό είναι που θέλω, αλλά την ίδια στιγμή παίρνω και παίρνω και παίρνω ό,τι περισσότερο μπορώ. Αποκωδικοποιώντας κάθε ήχο που βγάζει, κάθε άγγιγμά του, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως αυτό που μου δίνει είναι πολύ περισσότερο από ό,τι πραγματικά είναι. Είμαι ανόητη. Τουλάχιστον έχω επίγνωση του ότι είμαι ανόητη. Εγώ ξεκουμπώνω το τζιν του κι αυτός το σουτιέν μου και, πριν ακόμη φτάσουμε στο δωμάτιό μου, δεν φοράω πλέον μπλούζα. Τα στόματά μας δεν χωρίζουν ούτε λεπτό καθώς κλείνει την πόρτα και μου βγάζει το σουτιέν. Με σπρώχνει στο κρεβάτι, μου βγάζει το τζιν και στη συνέχεια βγάζει το δικό του. Είναι μια ξέφρενη κούρσα. Ο Μάιλς κι εγώ εναντίον όλων των άλλων. Μια κούρσα με αντίπαλο τη συνείδησή μας, την περηφάνια μας, τον σεβασμό μας, την αλήθεια. Προσπαθεί να μπει μέσα μου προτού κάτι από όλα αυτά μας φτάσει. Με το που πέφτει στο κρεβάτι, είναι από πάνω μου, κολλημένος πάνω μου και στη συνέχεια μέσα μου.

Κερδίσαμε. Το στόμα του ξαναβρίσκει το δικό μου, αλλά δεν κάνει τίποτα. Δεν με φιλάει. Τα χείλη μας ακουμπάνε και οι ανάσες μας μπλέκονται και τα μάτια μας συναντιούνται, αλλά δεν φιλιόμαστε. Αυτό που κάνουν τα στόματά μας είναι κάτι πολύ περισσότερο από φιλί. Κάθε φορά που πιέζει περισσότερο μέσα μου, τα χείλη του γλιστράνε πάνω στα δικά μου και τα μάτια του γίνονται όλο και πιο πεινασμένα, αλλά δεν με φιλάει ούτε μία φορά. Το φιλί είναι πολύ πιο εύκολο από αυτό που κάνουμε εμείς. Όταν φιλάς μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου. Μπορείς με το φιλί να διώξεις μακριά τις σκέψεις σου. Μπορείς να διώξεις τον πόνο, την αμφιβολία, την ντροπή. Όταν κλείνεις τα μάτια σου και φιλάς προστατεύεις τον εαυτό σου από το τρωτό των πραγμάτων. Αυτό όμως που κάνουμε εμείς δεν προστατεύει τους εαυτούς μας. Αυτό είναι αναμέτρηση. Είναι αντιπαράθεση. Είναι μια μάχη ανάμεσα στα μάτια μας. Είναι μια πρόκληση από μένα προς τον Μάιλς και από τον Μάιλς προς εμένα. Σε προκαλώ να το σταματήσεις, φωνάζουμε βουβά κι οι δύο.

Τα μάτια του συνεχίζουν να καρφώνουν τα δικά μου όλη την ώρα που κινείται μέσα μου. Με κάθε ώθηση ακούω να επαναλαμβάνονται μέσα στο κεφάλι μου τα λόγια του πριν από λίγες εβδομάδες. Είναι εύκολο οι άνθρωποι να μπερδέψουν τα συναισθήματα με κάτι που δεν είναι συναίσθημα, κυρίως όταν κοιτάζονται στα μάτια. Τώρα το καταλαβαίνω απόλυτα. Το καταλαβαίνω τόσο καλά που σχεδόν εύχομαι να είχε κλείσει τα μάτια του, γιατί το πιο πιθανόν είναι να μην αισθάνεται αυτό που μου δείχνουν τα μάτια του αυτή τη στιγμή. «Σε αισθάνομαι τόσο ωραία», ψιθυρίζει. Τα λόγια του πέφτουν μέσα στο στόμα μου, προκαλώντας για αντάλλαγμα τα βογκητά μου. Βάζει το δεξί του χέρι ανάμεσά μας χαμηλά και με αγγίζει με τέτοιον τρόπο που σε κανονικές συνθήκες το κεφάλι μου θα έπεφτε πίσω και τα μάτια μου θα έκλειναν. Όχι όμως αυτή τη φορά. Δεν υποχωρώ σε αυτή την αναμέτρηση. Κυρίως τώρα, που με κοιτάζει κατάματα, αψηφώντας τα ίδια του τα λόγια. Παρόλο που αρνούμαι να υποχωρήσω, τον αφήνω να καταλάβει ότι μου αρέσει πολύ αυτό που μου κάνει. Δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς, παρά μόνο να τον κάνω να

καταλάβει, γιατί δεν ελέγχω καθόλου τη φωνή μου αυτή τη στιγμή. Την έχει κάνει δική της μια κοπέλα που νομίζει ότι αυτό θέλει από αυτόν. «Μην σταματάς», λέει η φωνή μου, που του ανήκει όλο και περισσότερο όσο αυτό συνεχίζεται. «Δεν είχα σκοπό». Ασκεί ακόμη μεγαλύτερη πίεση και μέσα μου και απ’ έξω μου. Αρπάζει το πόδι μου πίσω από το γόνατο και το τραβάει ανάμεσα στο στήθος μας, βρίσκοντας έτσι μια άλλη γωνία για να μπει μέσα μου. Κρατάει το πόδι μου κόντρα στον ώμο του και έτσι μπαίνει ακόμη πιο βαθιά μέσα μου. «Μάιλς, Θεέ μου». Μέσα στα βογκητά μου φωνάζω το όνομά του και το όνομα του Θεού και μερικές φορές ακόμη και τον Χριστό. Αρχίζω να τρέμω από κάτω του και δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας έσπασε πρώτος, αλλά τώρα φιλιόμαστε. Τόσο βαθιά και δυνατά όσο και ο τρόπος που πιέζει μέσα μου. Φωνάζει. Εγώ φωνάζω πιο δυνατά. Τρέμω. Αυτός τρέμει περισσότερο. Του έχει κοπεί η ανάσα. Εισπνέω εγώ αρκετά και για τους δυο μας.

Σπρώχνει μέσα μια τελευταία φορά και με κρατάει σταθερά κολλημένη στο στρώμα με το βάρος του. «Τέιτ», λέει μέσα στο στόμα μου βογκώντας, καθώς το σώμα του προσπαθεί να συνέλθει από τις δονήσεις. «Γαμώτο, Τέιτ». Με αργές κινήσεις βγαίνει από μέσα μου και ακουμπάει το μάγουλό του στο στήθος μου. «Θεέ και Κύριε». Ξεφυσάει. «Είναι τόσο καλό. Αυτό. Εμείς. Τόσο γαμάτα καλό». «Το ξέρω». Γυρίζει στο πλάι με το ένα του χέρι να με αγκαλιάζει και παραμένουμε έτσι, ξαπλωμένοι σιωπηλά. Εγώ – μην θέλοντας να παραδεχτώ ότι τον άφησα να με χρησιμοποιήσει ξανά. Αυτός – μην θέλοντας να παραδεχτεί ότι ήταν κάτι παραπάνω από σεξ. Και οι δύο λέγοντας ψέματα στους εαυτούς μας. «Πού είναι ο Κόρμπιν;» με ρωτάει. «Θα έρθει αργότερα απόψε το βράδυ». Σηκώνει το κεφάλι του και με κοιτάζει ενώ συνοφρυώνεται ανήσυχος.

«Καλύτερα να φύγω». Σηκώνεται από το κρεβάτι και φοράει το τζιν του. «Θα έρθεις αργότερα;» Γνέφω καταφατικά καθώς σηκώνομαι και φοράω το τζιν μου. «Φέρε μου την μπλούζα μου από την κουζίνα», του λέω. Φοράω το σουτιέν μου και το κουμπώνω. Ανοίγει την πόρτα του δωματίου μου, αλλά δεν βγαίνει έξω. Σταματάει εκεί και κοιτάζει κάποιον. Γαμώτο. Δεν χρειάζεται να τον δω για να καταλάβω ότι εκεί στέκεται ο Κόρμπιν. Τρέχω αμέσως στην πόρτα, για να σταματήσω ό,τι πρόκειται να συμβεί. Όταν την ανοίγω παραπάνω, βλέπω τον Κόρμπιν να στέκεται στην πόρτα του δωματίου του κοιτάζοντας τον Μάιλς. Κάνω την πρώτη κίνηση. «Κόρμπιν, προτού πεις οτιδήποτε…» Σηκώνει το χέρι του κάνοντάς μου νόημα να το βουλώσω. Το βλέμμα του πέφτει για ένα δευτερόλεπτο στο σουτιέν μου και το πρόσωπό του συσπάται, σαν να ήλπιζε ότι αυτό που άκουσε δεν συνέβη πραγματικά. Κοιτάζει αλλού κι εγώ καλύπτω το σώμα μου ντροπιασμένη που άκουσε τα πάντα. Ξανακοιτάζει τον Μάιλς και το βλέμμα του είναι ένα μείγμα θυμού και απογοήτευσης.

«Πόσο καιρό;» «Μην απαντήσεις, Μάιλς», του λέω. Το μόνο που θέλω είναι να φύγει. Ο Κόρμπιν δεν έχει κανένα δικαίωμα να τον ανακρίνει με αυτό τον τρόπο. Είναι γελοίο. «Αρκετό», λέει ο Μάιλς ντροπιασμένος. Ο Κόρμπιν κάνει ένα νεύμα ενώ προσπαθεί να το χωνέψει. «Την αγαπάς;» Ο Μάιλς κι εγώ κοιταζόμαστε. Ξανακοιτάζει τον Κόρμπιν σαν να προσπαθεί να αποφασίσει ποιον από τους δυο μας θέλει να ευχαριστήσει με την απάντησή του. Είμαι σίγουρη πως το αρνητικό νεύμα του κεφαλιού που κάνει δεν ευχαριστεί κανέναν από τους δυο μας. «Τουλάχιστον σκοπεύεις να την αγαπήσεις;» ρωτάει ο Κόρμπιν. Συνεχίζω να παρατηρώ τις αντιδράσεις του Μάιλς, που είναι λες και κάποιος τον ρώτησε ποιο είναι το νόημα της ζωής. Νομίζω ότι θέλω την απάντησή του στην ερώτηση του Κόρμπιν πιο πολύ από όσο τη θέλει ο Κόρμπιν. Ο Μάιλς ξεφυσάει και κουνάει ξανά το κεφάλι του.

«Όχι», ψιθυρίζει. Όχι. Δεν σκοπεύει καν να με αγαπήσει. Ήξερα την απάντησή του. Την περίμενα. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει να με πληγώνει αφόρητα. Το γεγονός ότι δεν μπορεί καν να πει ψέματα, για να μην απογοητεύσει τον Κόρμπιν, αποδεικνύει πως όλο αυτό δεν είναι κάποιο παιχνίδι που παίζει. Αυτό είναι ο Μάιλς. Ο Μάιλς δεν είναι ικανός να αγαπήσει. Όχι πια εν πάση περιπτώσει. Ο Κόρμπιν σφίγγει την κάσα της πόρτας και πιέζει το μέτωπό του πάνω στο μπράτσο του παίρνοντας αργά μια βαθιά αναπνοή. Κοιτάζει πάλι τον Μάιλς με μάτια σαν βέλη έτοιμα να εκτοξευτούν προς τον στόχο τους. Δεν έχω ξαναδεί τον Κόρμπιν τόσο θυμωμένο σε όλη μου τη ζωή. «Δηλαδή απλώς γάμησες την αδελφή μου;» Περιμένω τον Μάιλς να κάνει πίσω ακούγοντας αυτά τα λόγια του Κόρμπιν, αλλά αυτός κάνει ένα βήμα μπροστά και του λέει: «Κόρμπιν, είναι μεγάλη γυναίκα». Ο Κόρμπιν κάνει ένα βήμα προς το μέρος του.

«Έξω από δω». Ο Μάιλς με κοιτάζει με απολογητικό βλέμμα γεμάτο μεταμέλεια. Δεν ξέρω αν το κάνει για μένα ή για τον Κόρμπιν, αλλά κάνει αυτό που του ζητάει. Φεύγει. Συνεχίζω να στέκομαι στην πόρτα του δωματίου μου και να κοιτάζω τον Κόρμπιν έτοιμη να ορμήσω πάνω του και να τον κοπανήσω. Ο Κόρμπιν με καρφώνει με το αποφασιστικό του βλέμμα. «Δεν είσαι αδελφός, Τέιτ», μου λέει. «Μην τολμήσεις καν να μου πεις ότι δεν έχω δικαίωμα να είμαι έξαλλος». Μπαίνει στο δωμάτιό του και μου κοπανάει την πόρτα στα μούτρα. Ανοιγοκλείνω βιαστικά τα μάτια μου προσπαθώντας να συγκρατήσω δάκρυα θυμού εξαιτίας του Κόρμπιν, δάκρυα πόνου εξαιτίας του Μάιλς και δάκρυα ντροπής εξαιτίας των εγωιστικών επιλογών που κάνω για τον εαυτό μου. Αρνούμαι να κλάψω μπροστά σε κάποιον από τους δύο. Πηγαίνω στην κουζίνα, παίρνω την μπλούζα μου και την περνάω από το κεφάλι μου καθώς βγαίνω από την πόρτα του διαμερίσματος. Διασχίζω τον διάδρομο και χτυπάω την πόρτα του. Ο Μάιλς μου ανοίγει αμέσως. Κοιτάζει πίσω μου σαν να

περιμένει ότι ο Κόρμπιν θα στέκεται από πίσω μου και κάνει στην άκρη για να περάσω μέσα. «Θα του περάσει», του λέω αφού κλείσει την πόρτα. «Το ξέρω», μου λέει ήρεμα. «Αλλά δεν θα είναι το ίδιο». Ο Μάιλς πηγαίνει στο καθιστικό και κάθεται στον καναπέ του, οπότε τον ακολουθώ και κάθομαι δίπλα του. Δεν έχω να του δώσω κάποια συμβουλή, γιατί έχει δίκιο. Το πιο πιθανό είναι πως τα πράγματα δεν θα είναι ίδια ανάμεσα σε αυτόν και στον Κόρμπιν. Νιώθω σκατά που είμαι η αιτία γι’ αυτό. Ο Μάιλς αναστενάζει ενώ ακουμπάει το χέρι μου πάνω στο πόδι του και πλέκει τα δάχτυλά μας. «Τέιτ», μου λέει. «Λυπάμαι». Τον κοιτάζω και τα βλέμματά μας συναντιούνται. «Για ποιο πράγμα;» Δεν ξέρω γιατί κάνω πως δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάει. Ξέρω πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάει. «Όταν ο Κόρμπιν με ρώτησε αν σκοπεύω να σε αγαπήσω», μου λέει. «Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να πω ναι. Απλώς δεν ήθελα να πω ψέματα σε κανέναν από τους δυο σας». Κουνάω το κεφάλι μου.

«Ήσουν απλώς απόλυτα ειλικρινής για το τι θέλεις από μένα, Μάιλς. Δεν μπορώ να σου θυμώσω γι’ αυτό». Παίρνει μια βαθιά εισπνοή, σηκώνεται κι αρχίζει να πηγαίνει πάνω κάτω μέσα στο καθιστικό. Κάθομαι στον καναπέ και τον παρακολουθώ καθώς προσπαθεί να συγκροτήσει τις σκέψεις του. Κάποια στιγμή σταματάει και βάζει τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του. «Ούτε γι’ αυτό τον τύπο είχα δικαίωμα να σε ρωτήσω. Δεν σου επιτρέπω να μου κάνεις ερωτήσεις για τη ζωή μου, οπότε ούτε εγώ έχω δικαίωμα να σε ρωτάω για τη δική σου». Δεν θα διαφωνήσω με αυτή τη λογική. «Απλώς δεν ξέρω πώς να τα βγάλω πέρα με αυτό που υπάρχει ανάμεσά μας». Έρχεται κοντά μου κι εγώ σηκώνομαι. Με αγκαλιάζει από τους ώμους και με κρατάει κολλημένη στο στήθος του. «Δεν ξέρω κάποιον εύκολο ή ευγενικό τρόπο να το πω αυτό, αλλά αυτό που είπα στον Κόρμπιν είναι η αλήθεια. Δεν θα αγαπήσω κανέναν ποτέ ξανά. Για μένα δεν αξίζει. Αλλά δεν είμαι δίκαιος μαζί σου. Ξέρω ότι παίζω με το μυαλό σου και ξέρω πως σε έχω πληγώσει και λυπάμαι γι’ αυτό. Μου αρέσει να είμαι μαζί σου, αλλά κάθε φορά που είμαι μαζί σου φοβάμαι πως το θεωρείς κάτι περισσότερο από αυτό που είναι».

Ξέρω πως θα έπρεπε να αντιδράσω κάπως σε όλα αυτά που είπε, αλλά ακόμη επεξεργάζομαι τα λόγια του. Καθεμία από τις παραδοχές του θα έπρεπε να κρούει για μένα τον κώδωνα του κινδύνου, καθώς συνοδεύτηκαν από τη σκληρή αλήθεια πως δεν έχει σκοπό να με αγαπήσει ούτε να κάνει μαζί μου μια σχέση. Παρ’ όλα αυτά, ο κώδωνας δεν χτύπησε. Συνεχίζω ακάθεκτη. «Εμένα συγκεκριμένα δεν θες να αγαπήσεις ή γενικά δεν θες να βιώσεις την αγάπη;» Με σηκώνει από το στήθος του, για να μπορεί να με κοιτάζει ενώ μου απαντάει. «Γενικά δεν θέλω την αγάπη, Τέιτ. Ποτέ. Ειδικά, εσύ είσαι αυτή που… θέλω». Ερωτεύομαι αυτή την απάντηση. Είμαι τόσο χάλια. Αντί καθετί που λέει να με κάνει να θέλω να το βάλω στα πόδια, με κάνει να θέλω να τον αγκαλιάσω και να του δώσω ό,τι είναι πρόθυμος να δεχτεί από μένα. Του λέω ψέματα και λέω ψέματα και στον εαυτό μου και δεν κάνω σε κανέναν από τους δυο μας καλό, αλλά δεν μπορώ να εμποδίσω τις λέξεις που βγαίνουν από το στόμα μου. «Μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση εφόσον παραμένει κάτι απλό», του λέω. «Όταν κάνεις μαλακίες όμως, όπως

έκανες πριν από μερικές εβδομάδες, που με παράτησες απότομα και μου κοπάνησες την πόρτα στα μούτρα, αυτό δεν το κάνει απλό, Μάιλς. Κάτι τέτοια πράγματα το κάνουν πολύπλοκο». Κάνει ένα νεύμα καθώς σκέφτεται αυτό που μόλις είπα. «Απλό», λέει στριφογυρίζοντας τη λέξη μέσα στο στόμα του. «Αν μπορεί να είναι για σένα απλό, τότε μπορεί να είναι και για μένα». «Ωραία», του λέω. «Και όταν γίνει πολύ δύσκολο και για τους δυο μας, θα το τελειώσουμε μια και καλή». «Δεν ανησυχώ μήπως γίνει δύσκολο για μένα», μου λέει. «Ανησυχώ μήπως γίνει πολύ δύσκολο για σένα». Κι εγώ ανησυχώ για μένα, Μάιλς. Αλλά η επιθυμία μου για το εδώ και τώρα μαζί σου είναι πολύ μεγαλύτερη από την έννοια μου για το τι μπορεί να μου κάνει στο τέλος. Και με αυτή τη σκέψη συνειδητοποιώ ξαφνικά ποιος είναι ο δικός μου κανόνας. Όλο αυτό τον καιρό είχε βάλει τους φραγμούς του, προστατεύοντας τον εαυτό του από κάθε πιθανότητα να πληγωθεί, σε αντίθεση μ’ εμένα. «Νομίζω πως βρήκα επιτέλους τον δικό μου κανόνα», του λέω. Με κοιτάζει και ανασηκώνει το ένα φρύδι του περιμένοντας

να μιλήσω. «Μην μου δίνεις ψεύτικες ελπίδες για κάποιο κοινό μέλλον», του λέω. «Κυρίως αν ξέρεις μέσα σου ότι ποτέ δεν θα το έχουμε». Αμέσως όλο του το σώμα σφίγγεται. «Έκανα κάτι τέτοιο;» με ρωτάει με πραγματικό ενδιαφέρον. «Σου έδωσα ποτέ ψεύτικες ελπίδες;» Ναι. Πριν από περίπου τριάντα λεπτά, όταν με κοιτούσες στα μάτια όση ώρα ήσουν μέσα μου. «Όχι», του λέω γρήγορα. «Απλώς να σιγουρευτείς ότι δεν θα κάνεις ή δεν θα πεις πράγματα που μπορεί να με κάνουν να πιστέψω κάτι διαφορετικό. Όσο και οι δύο το βλέπουμε ως αυτό που είναι, νομίζω πως θα είμαστε μια χαρά». Με κοιτάζει έντονα για λίγο μελετώντας με. Αξιολογεί τα λόγια μου. «Δεν μπορώ να καταλάβω αν είσαι πραγματικά ώριμη για την ηλικία σου ή απλώς εντελώς στον κόσμο σου». Ανασηκώνω τους ώμους ονειροφαντασίες μου για μένα.

μου

κρατώντας

τις

«Είμαι σίγουρη πως είμαι ένα βλαβερό μείγμα και των δύο».

Πιέζει τα χείλη του στο πλάι του κεφαλιού μου. «Ακούγεται εντελώς προβληματικό αυτό που θα πω, αλλά σου υπόσχομαι, Τέιτ, πως δεν θα σου δώσω καμία ελπίδα για μας». Η καρδιά μου σκοτεινιάζει με αυτά τα λόγια, αλλά πιέζομαι και σκάω ένα φωτεινό χαμόγελο. «Ωραία», του λέω. «Έχεις σοβαρά θέματα, που με φρικάρουν κατά κάποιον τρόπο, και θα προτιμούσα κάποια μέρα να ερωτευτώ κάποιον ισορροπημένο συναισθηματικά άντρα». Γελάει. Μάλλον γιατί γνωρίζει πως οι πιθανότητες να βρει κάποια που θα δεχτεί αυτού του είδους τη σχέση, αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε έτσι, είναι ελάχιστες. Παρ’ όλα αυτά, το μοναδικό κορίτσι που μπορεί να είναι εντάξει με αυτό έτυχε να μετακομίσει στο απέναντι διαμέρισμα. Και τυχαίνει να του αρέσει κιόλας. Σου αρέσω, Μάιλς Άρτσερ.

«Ο Κόρμπιν το ανακάλυψε», λέω καθώς κάθομαι στη συνηθισμένη μου θέση δίπλα στον Καπ.

«Οχ», μου λέει. «Το αγόρι παραμένει ζωντανό;» Γνέφω καταφατικά. «Προς το παρόν. Αλλά δεν ξέρω για πόσο καιρό». Ανοίγει η πόρτα της εισόδου του κτιρίου και βλέπω να μπαίνει μέσα ο Ντίλαν. Βγάζει το καπέλο του και το τινάζει από τη βροχή καθώς κατευθύνεται προς το ασανσέρ. «Μερικές φορές εύχομαι κάποιες πτήσεις που στέλνω ψηλά να έπεφταν», λέει ο Καπ κοιτάζοντας τον Ντίλαν. Υποθέτω πως ούτε ο Καπ συμπαθεί τον Ντίλαν, για τον οποίο αρχίζω να αισθάνομαι λίγο άσχημα. Μας εντοπίζει λίγο πριν φτάσει στο ασανσέρ. Ο Καπ πηγαίνει να πατήσει το κουμπί για πάνω, αλλά ο Ντίλαν τον προλαβαίνει και το πατάει πρώτος. «Μπορώ μια χαρά να καλέσω μόνος μου το ασανσέρ, μπάρμπα», του λέει. Θυμάμαι πως έκανα μια σκέψη πριν από μερικά δευτερόλεπτα για τον Ντίλαν, ότι τον λυπόμουν. Ε, τώρα την παίρνω πίσω αυτή τη σκέψη. Ο Ντίλαν με κοιτάζει και μου κλείνει το μάτι. «Πώς πάει, Τέιτ;»

«Με τα πόδια», του λέω ανέκφραστα. Ο Ντίλαν με κοιτάζει μπερδεμένος, μην έχοντας καταλάβει την απάντησή μου. «Αν δεν θες σαρκαστικές απαντήσεις», του λέει ο Καπ, «μην κάνεις χαζές ερωτήσεις». Εκείνη τη στιγμή ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ και ο Ντίλαν κάνοντας μια γκριμάτσα μπαίνει μέσα. Ο Καπ με κοιτάζει και χαμογελάει. Σηκώνει την παλάμη του στον αέρα και του κολλάω πέντε.

κεφάλαιο είκοσι τέσσερα

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

«Γιατί είναι όλα κίτρινα;» Ο μπαμπάς μου στέκεται στην πόρτα του δωματίου της Ρέιτσελ κοιτάζοντας τα λίγα πράγματα που έχουμε μαζέψει μέσα σε αυτούς τους μήνες, από τότε που έμαθε για την εγκυμοσύνη. «Είναι λες και το Μεγάλο Κίτρινο Πουλί2 εξερράγη εδώ μέσα». Η Ρέιτσελ γελάει. Στέκεται μπροστά από τον καθρέφτη του μπάνιου και τελειώνει το μακιγιάζ της. Εγώ είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι της και την παρακολουθώ.

«Δεν θέλουμε να ξέρουμε αν είναι αγόρι ή κορίτσι, οπότε αγοράζουμε τα πάντα σε κάποιο χρώμα που δεν χαρακτηρίζει το φύλο». Η Ρέιτσελ απαντάει στην ερώτηση του μπαμπά μου σαν να είναι μία από τις πολλές, αλλά ξέρουμε κι οι δύο πως είναι η πρώτη που κάνει. Μέχρι τώρα δεν έχει ρωτήσει τίποτα για την εγκυμοσύνη ούτε για τα σχέδιά μας. Συνήθως φεύγει από το δωμάτιο αν είμαστε μέσα και η Ρέιτσελ και εγώ. Κι η στάση της Λίζας δεν διαφέρει πολύ. Δεν έχει ακόμη ξεπεράσει το στάδιο της απογοήτευσης και της στενοχώριας, οπότε δεν την πιέζουμε. Θέλουν χρόνο, έτσι και η Ρέιτσελ και εγώ τους τον δίνουμε. Αυτό το διάστημα η Ρέιτσελ έχει μόνο εμένα να μιλήσει για το μωρό κι εγώ έχω μόνο εκείνη και, παρόλο που φαίνεται λίγο, είναι υπεραρκετό και για τους δυο μας. «Πόση ώρα θα κρατήσει η τελετή;» με ρωτάει ο μπαμπάς μου. «Όχι πάνω από δυο ώρες», του λέω. Λέει ότι πρέπει να ξεκινήσουμε. Του λέω πως μόλις ετοιμαστεί η Ρέιτσελ θα φύγουμε. Η Ρέιτσελ λέει πως είναι έτοιμη.

Ξεκινάμε.

«Συγχαρητήρια», λέω στη Ρέιτσελ. «Συγχαρητήρια», μου λέει κι εκείνη. Αποφοιτήσαμε κι οι δύο πριν από τρεις ώρες. Τώρα είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μου και σκεφτόμαστε το επόμενο βήμα. Ή τουλάχιστον εγώ το σκέφτομαι. «Πάμε να μείνουμε μαζί», της λέω. Γελάει. «Μα κατά κάποιον τρόπο ζούμε ήδη μαζί, Μάιλς», μου τονίζει. «Ξέρεις τι εννοώ. Ξέρω ότι έχουμε ήδη σχέδια για όταν αρχίσουμε το κολέγιο τον Αύγουστο, αλλά νομίζω πως θα έπρεπε να το κάνουμε τώρα». Σηκώνεται και στηρίζεται στον αγκώνα της και με κοιτάζει, πιθανότατα προσπαθώντας να διαβάσει την έκφρασή μου και να καταλάβει αν μιλάω σοβαρά. «Πώς; Πού θα πάμε;»

Γέρνω προς το κομοδίνο μου και ανοίγω το συρτάρι. Βγάζω μια επιστολή και της τη δίνω. Αρχίζει να τη διαβάζει δυνατά. Αγαπητέ κύριε Άρτσερ, Με κοιτάζει με τα μάτια ανοιγμένα διάπλατα. Συγχαρητήρια για τη θερινή σας εγγραφή. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ενημερώσουμε πως η αίτησή σας για οικογενειακή κατοικία εξετάστηκε και εγκρίθηκε. Η Ρέιτσελ χαμογελάει. Θα βρείτε μέσα έναν φάκελο, καθώς και όλα τα έγγραφα που πρέπει να μας στείλετε πίσω μέχρι την ημερομηνία που αναγράφεται στην ταχυδρομική σφραγίδα. Η Ρέιτσελ κοιτάζει τον φάκελο και ρίχνει μια γρήγορη ματιά στα έγγραφα. Στη συνέχεια επιστρέφει στην επιστολή. Περιμένουμε τις συμπληρωμένες φόρμες. Θα βρείτε παρακάτω τα στοιχεία επικοινωνίας μας για οποιαδήποτε απορία ή διευκρίνιση. Με εκτίμηση, Πέιτζ Ντόναμπιου

Η Ρέιτσελ κρύβει ένα χαμόγελο με το χέρι της, βάζει το γράμμα στην άκρη και με αγκαλιάζει. «Θα μετακομίσουμε τώρα;» μου λέει. Λατρεύω το πόσο εμφανής είναι ο ενθουσιασμός στη φωνή της. Της λέω ναι. Η Ρέιτσελ ξαλαφρώνει. Ξέρει πολύ καλά, όπως κι εγώ, πόσο άβολες θα ήταν οι επόμενες εβδομάδες στο ίδιο σπίτι με τους γονείς μας. «Έχεις ήδη ρωτήσει τον πατέρα σου;» Της λέω πως ξεχνάει ότι είμαστε ενήλικες τώρα. Δεν χρειάζεται πλέον να ζητάμε την άδεια κανενός. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ενημερώσουμε. Η Ρέιτσελ λέει ότι θέλει να τους ενημερώσουμε αυτή τη στιγμή. Παίρνω το χέρι της, πηγαίνουμε μαζί στο καθιστικό κι ενημερώνουμε τους γονείς μας ότι μετακομίζουμε. Μαζί.

2. Το Μεγάλο Κίτρινο Πουλί είναι ήρωας από την αμερικανική παιδική σειρά Σουσάμι άνοιξε. [ΣτΜ]

κεφάλαιο είκοσι πέντε

ΤΕΪΤ

Έχουν περάσει μερικές εβδομάδες από τότε που το ανακάλυψε ο Κόρμπιν. Δεν το έχει αποδεχτεί και δεν έχει ακόμη μιλήσει στον Μάιλς, αλλά αρχίζει να προσαρμόζεται. Ξέρει πού πηγαίνω τα βράδια που φεύγω χωρίς να δώσω καμία εξήγηση, για να γυρίσω λίγες ώρες αργότερα. Δεν με ρωτάει. Όσον αφορά τον Μάιλς, εγώ είμαι αυτή που προσαρμόζεται. Έπρεπε να προσαρμοστώ στους κανόνες του, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση ο Μάιλς να τους παραβιάσει. Έμαθα να μην προσπαθώ να τον καταλάβω και να μην επιτρέπω στα πράγματα να γίνονται τόσο έντονα μεταξύ μας. Κάνουμε ακριβώς αυτό που συμφωνήσαμε από την αρχή, που ήταν το σεξ. Πολύ σεξ.

Σεξ στο ντους. Σεξ στο δωμάτιο. Σεξ στο πάτωμα. Σεξ στο τραπέζι της κουζίνας. Ακόμη δεν έχω περάσει μια ολόκληρη νύχτα μαζί του και ακόμη με πονάει μερικές φορές το πόσο κλείνεται στον εαυτό του ακριβώς μετά το σεξ, αλλά δεν έχω καταφέρει να βρω τον τρόπο να τον απορρίψω. Ξέρω πως θέλω πολύ περισσότερα από αυτό που μου δίνει και πως αυτός θέλει πολύ λιγότερα από αυτά που θέλω να του δώσω, αλλά προς το παρόν παίρνουμε κι οι δύο ό,τι μπορούμε. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τι θα συμβεί την ημέρα που δεν θα μπορώ πια να το διαχειριστώ. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι όλα αυτά που θυσιάζω όσο μπλέκω μαζί του. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι καθόλου, αλλά οι σκέψεις συνεχίζουν να έρχονται. Κάθε βράδυ στο κρεβάτι μου αυτό σκέφτομαι. Κάθε μέρα στο μπάνιο αυτό σκέφτομαι. Όταν είμαι στην τάξη, στο καθιστικό, στην κουζίνα, στη δουλειά… σκέφτομαι τι θα συμβεί όταν τελικά ο ένας από τους δυο μας έρθει στα λογικά του. «Το Τέιτ είναι υποκοριστικό κάποιου άλλου ονόματος;» με ρωτάει ο Μάιλς. Είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του. Μόλις επέστρεψε ύστερα από τέσσερις μέρες που δούλευε και, παρόλο που η συμφωνία μας αφορά μόνο το σεξ, είμαστε ακόμη ντυμένοι.

Δεν φασωνόμαστε καν. Είμαστε απλώς ξαπλωμένοι δίπλα δίπλα, μου κάνει προσωπικές ερωτήσεις για το όνομά μου και μου αρέσει πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μέρα έχουμε περάσει μαζί. Είναι η πρώτη φορά που μου κάνει μια σχεδόν προσωπική ερώτηση. Μισώ το γεγονός ότι η ερώτησή του με γεμίζει με τόση ελπίδα, παρόλο που το μόνο που με ρώτησε είναι αν το Τέιτ είναι κάποιο χαϊδευτικό. «Τέιτ είναι το δεύτερό μου όνομα», του λέω. «Ήταν το πατρικό της γιαγιάς μου». «Ποιο είναι το πρώτο σου όνομα;» «Ελίζαμπεθ». «Ελίζαμπεθ Τέιτ Κόλινς», μου λέει κάνοντας έρωτα στο όνομά μου με τη φωνή του. Ποτέ άλλοτε το όνομά μου δεν έχει ακουστεί τόσο όμορφο όσο αυτή τη στιγμή, που βγαίνει από το στόμα του. «Έχει σχεδόν τις διπλάσιες συλλαβές από το όνομά μου», μου λέει. «Είναι πολλές συλλαβές». «Εσένα ποιο είναι το δεύτερό σου όνομα;» «Μάικελ», μου λέει. «Ο κόσμος όμως το προφέρει πάντα λάθος και λέει “Μάικλ”. Είναι εκνευριστικό». «Μάιλς Μάικελ Άρτσερ», λέω. «Είναι ένα δυνατό όνομα».

Ο Μάιλς στηρίζεται στον αγκώνα του και με κοιτάζει με ήρεμο βλέμμα. Βάζει τα μαλλιά μου πίσω από τα αυτιά μου καθώς κοιτάζει το πρόσωπό μου. «Συνέβη τίποτα το ενδιαφέρον αυτή την εβδομάδα που έλειπα για δουλειά, Ελίζαμπεθ Τέιτ Κόλινς;» Η φωνή του έχει έναν παιχνιδιάρικο τόνο, που δεν μου είναι οικείος, αλλά μου αρέσει. Μου αρέσει πολύ. «Δεν θα το έλεγα, Μάιλς Μάικελ Άρτσερ», του λέω χαμογελώντας. «Δούλεψα πολλές υπερωρίες». «Συνεχίζει να σου αρέσει η δουλειά σου;» Τα δάχτυλά του αγγίζουν το πρόσωπό μου, γλιστράνε στα χείλη μου και κατεβαίνουν στον λαιμό μου. «Μου αρέσει πολύ», του λέω. «Εσένα σου αρέσει που είσαι κυβερνήτης;» Του επιστρέφω λίγο παραλλαγμένες τις δικές του ερωτήσεις. Θεωρώ πως αυτό είναι ασφαλές, γιατί ξέρω πως θα μου δώσει αυτό που είναι πρόθυμος και να πάρει. Ο Μάιλς ακολουθεί το χέρι του με τα μάτια του καθώς ξεκουμπώνει το πάνω κουμπί του πουκαμίσου μου. «Λατρεύω τη δουλειά μου, Τέιτ». Τα δάχτυλά του βρίσκονται ήδη στο δεύτερο κουμπί. «Απλώς δεν μου αρέσει

να λείπω τόσο πολύ, κυρίως όταν ξέρω ότι είσαι στο απέναντι διαμέρισμα από το δικό μου. Αυτό με κάνει να θέλω να είμαι συνεχώς στο σπίτι». Προσπαθώ να το συγκρατήσω, αλλά δεν μπορώ. Τα λόγια του με κάνουν να βγάλω ένα ξαφνιασμένο επιφώνημα, παρόλο που πρέπει να ήταν το πιο βουβό επιφώνημα που έχει βγάλει ποτέ κανείς. Αυτός όμως το παρατηρεί. Τα μάτια του συναντούν τα δικά μου αστραπιαία και μπορώ να δω ότι θέλει να κάνει πίσω. Θέλει να πάρει πίσω αυτό που μόλις είπε, γιατί υπάρχει ελπίδα μέσα σε αυτές τις λέξεις. Ο Μάιλς δεν λέει τέτοια πράγματα. Ξέρω ότι είναι έτοιμος να απολογηθεί. Θα μου υπενθυμίσει ότι δεν μπορεί να με αγαπήσει και ότι δεν ήθελε να μου δώσει αυτό το ψήγμα ψεύτικης ελπίδας. Μην το πάρεις πίσω, Μάιλς. Σε παρακαλώ, άσε με να το κρατήσω αυτό. Τα μάτια μας παραμένουν κλειδωμένα για αρκετά δευτερόλεπτα. Συνεχίζω να τον κοιτάζω έντονα, περιμένοντας να το πάρει πίσω. Τα δάχτυλά του παραμένουν στο δεύτερο κουμπί του πουκαμίσου μου, αλλά δεν προσπαθούν πια να το ξεκουμπώσουν. Εστιάζει το βλέμμα του στο στόμα μου, μετά στα μάτια μου

και μετά ξανά στο στόμα μου. «Τέιτ», μου ψιθυρίζει. Λέει το όνομά μου τόσο γλυκά που δεν είμαι καν σίγουρη αν το στόμα του κινείται. Δεν έχω χρόνο να ανταποκριθώ. Το χέρι του αφήνει το κουμπί του πουκαμίσου μου και γλιστράει ανάμεσα στα μαλλιά μου, την ίδια στιγμή που τα χείλη του ενώνονται άγρια με τα δικά μου. Φέρνει το σώμα του πάνω μου και το φιλί του γίνεται στη στιγμή πολύ έντονο. Βαθύ. Με κυριεύει. Το φιλί του είναι γεμάτο από κάτι που δεν είχε ποτέ ξανά στο παρελθόν. Γεμάτο συναίσθημα. Γεμάτο ελπίδα. Μέχρι αυτή τη στιγμή νόμιζα πως ένα φιλί ήταν ένα φιλί. Δεν ήξερα πως τα φιλιά μπορούσαν να σημαίνουν τόσο διαφορετικά πράγματα και μπορούσαν να είναι τόσο διαφορετικά το ένα από το άλλο. Στο παρελθόν ένιωθα πάντα πάθος και επιθυμία και πόθο, αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετικό. Αυτό το φιλί είναι διαφορετικό, Μάιλς, και ξέρω μέσα στην καρδιά μου ότι αυτός είναι ο αληθινός Μάιλς. Ο Μάιλς που ήταν κάποτε. Ο Μάιλς για τον οποίο δεν δικαιούμαι να ρωτήσω.

Με το που τελειώνει φεύγει από πάνω μου. Εγώ κοιτάζω το ταβάνι. Είναι τόσο πολλά τα ερωτηματικά που κατακλύζουν το κεφάλι μου. Η καρδιά μου είναι τόσο μπερδεμένη. Αυτό το πράγμα ανάμεσά μας ποτέ δεν ήταν εύκολο. Θα νόμιζε κανείς ότι το να περιορίζεται μόνο στο σεξ θα ήταν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, αλλά με κάνει να αναρωτιέμαι για κάθε κίνηση και κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα μου. Πιάνω τον εαυτό μου να αναλύει κάθε ματιά που μου ρίχνει. Δεν ξέρω καν ποια πρέπει να είναι η επόμενη κίνησή μου. Να μείνω εδώ ξαπλωμένη μέχρι να μου ζητήσει να φύγω; Δεν έχω περάσει ποτέ τη νύχτα μαζί του. Να γυρίζω και να τον αγκαλιάσω, ελπίζοντας πως θα με αγκαλιάσει κι αυτός, μέχρι να μας πάρει ο ύπνος; Φοβάμαι πάρα πολύ ότι θα με απορρίψει. Είμαι ηλίθια. Είμαι ένα ηλίθιο, ηλίθιο κορίτσι. Γιατί δεν μπορεί να είναι και για μένα μόνο σεξ; Γιατί δεν μπορώ να έρχομαι εδώ, να του δίνω αυτό που θέλει, να παίρνω αυτό που θέλω και να φεύγω; Γυρίζω στο πλάι και κάθομαι στο κρεβάτι. Πιάνω τα ρούχα μου και στη συνέχεια σηκώνομαι να ντυθώ. Με

παρακολουθεί. Είναι σιωπηλός. Αποφεύγω να τον κοιτάξω μέχρι να φορέσω τα ρούχα μου και να βάλω τα παπούτσια μου. Παρόλο που θέλω να ξαναπέσω στο κρεβάτι μαζί του, πηγαίνω προς την πόρτα. Δεν γυρίζω να τον κοιτάξω όταν του λέω «Τα λέμε αύριο, Μάιλς». Φτάνω στην εξώπορτά του. Δεν μιλάει. Δεν μου λέει ότι θα με δει αύριο. Δεν μου λέει αντίο. Ελπίζω πως η σιωπή του είναι η απόδειξη ότι δεν του αρέσει το πώς είναι να σε παρατάνε. Ανοίγω την πόρτα, βγαίνω στον διάδρομο και μπαίνω στο διαμέρισμά μου. Ο Κόρμπιν κάθεται στον καναπέ και βλέπει τηλεόραση. Γυρίζει προς την πόρτα όταν με ακούει να μπαίνω και μου ρίχνει ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα. «Χαλάρωσε», του λέω καθώς μπαίνω. Βγάζω τα παπούτσια μου στην πόρτα. «Θα πρέπει να το ξεπεράσεις κάποια στιγμή». Τον βλέπω που κουνάει το κεφάλι του, αλλά τον αγνοώ και πηγαίνω προς το δωμάτιό μου. «Σε πήδαγε πίσω από την πλάτη μου και μου έλεγε ψέματα», λέει ο Κόρμπιν. «Δεν είναι κάτι που θα ξεπεράσω». Ξαναγυρίζω προς το καθιστικό και βλέπω ότι ο Κόρμπιν με

κοιτάζει. «Περίμενες να σου πει την αλήθεια; Θεέ μου, Κόρμπιν. Εδώ πέταξες έξω από το σπίτι τον Ντίλαν μόνο και μόνο γιατί με κοίταζε με τον λάθος τρόπο». Ο Κόρμπιν πετάγεται όρθιος θυμωμένος. «Ακριβώς!» φωνάζει. «Νόμιζα ότι ο Μάιλς σε προστάτευε από τον Ντίλαν, όταν στην πραγματικότητα σε διεκδικούσε για πάρτη του! Είναι ένας κωλοϋποκριτής και θα είμαι τσαντισμένος μαζί του για όσο καιρό γουστάρω να είμαι τσαντισμένος μαζί του, οπότε εσύ να το ξεπεράσεις». Γελάω, γιατί ο Κόρμπιν δεν έχει δικαίωμα να κατηγορεί. «Πού είναι το αστείο, Τέιτ;» πετάγεται. Πηγαίνω πίσω στο καθιστικό και στέκομαι ακριβώς μπροστά του. «Ο Μάιλς ήταν απόλυτα ειλικρινής μαζί μου για το τι θέλει. Δεν μου πούλησε ούτε μία φορά το παραμικρό παραμύθι. Είμαι το μοναδικό κορίτσι με το οποίο έχει πάει εδώ κι έξι χρόνια και τον λες υποκριτή;» Δεν προσπαθώ καν να μην φωνάζω. «Ίσως θα ήθελες να κοιταχτείς στον καθρέφτη, Κόρμπιν. Με πόσα κορίτσια έχεις πάει από τότε που έχω μετακομίσει εγώ εδώ; Πόσα από αυτά νομίζεις ότι έχουν αδελφούς που θα ήθελαν να σε πλακώσουν αν

μάθαιναν για σένα; Αν υπάρχει κάποιος υποκριτής εδώ, αυτός είσαι εσύ!» Ακουμπάει τα χέρια του στους μηρούς του και με κοιτάζει με σκληρό βλέμμα. Όταν δεν ξέρει πια τι να μου απαντήσει, κάνω μεταβολή για το δωμάτιό μου, αλλά εκείνη τη στιγμή χτυπάει η πόρτα κι ανοίγει ταυτόχρονα. Ο Μάιλς. Ο Κόρμπιν κι εγώ γυρίζουμε προς την πόρτα την ώρα που χώνει μέσα το κεφάλι του. «Όλα καλά εδώ πέρα;» ρωτάει μπαίνοντας στο καθιστικό. Κοιτάζω τον Κόρμπιν κι ο Κόρμπιν εμένα. Ανασηκώνω το φρύδι μου περιμένοντας από αυτόν να απαντήσει στην ερώτηση που μόλις έκανε ο Μάιλς, καθώς αυτός είναι που έχει το πρόβλημα. «Είσαι καλά, Τέιτ;» με ρωτάει ο Μάιλς, που απευθύνεται μόνο σ’ εμένα τώρα. Τον κοιτάζω και γνέφω καταφατικά. «Μια χαρά», του λέω. «Δεν είμαι εγώ που έχω παράλογες προσδοκίες από το αδέλφι μου». Ο Κόρμπιν βγάζει έναν βρυχηθμό και στη συνέχεια γυρίζει και κλοτσάει τον καναπέ. Ο Μάιλς κι εγώ τον κοιτάζουμε

καθώς σηκώνει τα χέρια του και πιάνει σφιχτά το σβέρκο του. Γυρίζει προς τον Μάιλς και ξεφυσάει δυνατά. «Γιατί να μην είσαι γκέι;» Ο Μάιλς τον κοιτάζει με απόλυτη προσοχή. Περιμένω την αντίδραση και των δύο, ώστε να ξέρω αν μπορώ να πάρω ανάσα ή όχι. Ο Μάιλς αρχίζει να κουνάει το κεφάλι του ενώ ένα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό του. Ο Κόρμπιν αρχίζει να γελάει, αλλά βογκάει την ίδια στιγμή υποδηλώνοντας ότι αποδέχεται τη συμφωνία μας, παρόλο που δεν είναι καθόλου σύμφωνος με αυτή. Χαμογελάω και φεύγω ήσυχα από το διαμέρισμα, ελπίζοντας ότι θα φτιάξουν ό,τι έχει ραγίσει ανάμεσά τους από τη στιγμή που εμφανίστηκα εγώ στο προσκήνιο. Η πόρτα του ασανσέρ ανοίγει στο ισόγειο και είμαι έτοιμη να βγω, αλλά ο Καπ στέκεται μπροστά έτοιμος να μπει μέσα. «Σ’ εμένα ερχόσουν;» ρωτάει. Γνέφω καταφατικά και δείχνω προς τα πάνω. «Ο Κόρμπιν κι ο Μάιλς προσπαθούν να τα βρουν πάνω, στο διαμέρισμα, και ήθελα να τους δώσω λίγο χρόνο».

Ο Καπ μπαίνει στο ασανσέρ και πατάει το κουμπί του δωδέκατου ορόφου. «Τότε λοιπόν υποθέτω πως μπορείς να με συνοδεύσεις στο σπίτι μου», μου λέει. Πιάνει τις μπάρες πίσω του για να στηριχτεί. Κάθομαι δίπλα του και ακουμπάω στον τοίχο. «Να σε ρωτήσω κάτι, Καπ;» Μου δίνει το πράσινο φως να συνεχίσω: «Μου αρέσει να με ρωτάνε όσο μου αρέσει και να ρωτάω». Κοιτάζω τα παπούτσια μου σταυρώνοντας τα πόδια μου. «Τι νομίζεις ότι θα έκανε έναν άνθρωπο να μην θέλει να αγαπήσει ποτέ ξανά;» Ο Καπ δεν απαντάει στην ερώτησή μου για τουλάχιστον πέντε πατώματα. Κάποια στιγμή τον κοιτάζω. Με κοιτάζει κατάματα, με μισόκλειστα μάτια, σχηματίζοντας έτσι ακόμη πιο πολλές ρυτίδες γύρω τους. «Υποθέτω πως, αν ένας άνθρωπος έχει ζήσει την πιο σκοτεινή πλευρά της αγάπης, μπορεί να μην θέλει να την ξαναζήσει ποτέ». Συλλογίζομαι την απάντησή του, αλλά δεν με βοηθάει και πολύ. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς η αγάπη μπορεί να έχει

τόσο σκοτεινή πλευρά για κάποιον ώστε να την αποκλείσει εντελώς από τη ζωή του. Η πόρτα του ασανσέρ ανοίγει στον δωδέκατο όροφο και τον αφήνω να βγει πρώτος. Τον συνοδεύω μέχρι την πόρτα του διαμερίσματός του και περιμένω να την ανοίξει. «Τέιτ», μου λέει. Κοιτάζει την πόρτα του και δεν γυρίζει προς εμένα για να τελειώσει την πρότασή του. «Μερικές φορές η ψυχή ενός ανθρώπου δεν είναι τόσο δυνατή ώστε να αντισταθεί στα φαντάσματα του παρελθόντος του». Ανοίγει την πόρτα του και μπαίνει μέσα. «Ίσως αυτό το αγόρι να έχασε κάπου στη διαδρομή την ψυχή του». Κλείνει την πόρτα και με αφήνει να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω το ακόμα μεγαλύτερο μπέρδεμα μέσα μου.

κεφάλαιο είκοσι έξι

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

Το δωμάτιό μου είναι τώρα της Ρέιτσελ. Το δωμάτιο της Ρέιτσελ είναι και δικό μου. Αποφοιτήσαμε. Πήγαμε στο ίδιο σπίτι να μείνουμε και σπουδάζουμε. Είδες; Το ’χουμε. Ο Ίαν φέρνει τα τελευταία κουτιά από το αυτοκίνητο. «Πού το θέλετε αυτό;» ρωτάει.

«Τι είναι;» τον ρωτάει η Ρέιτσελ. Της λέει ότι φαίνεται σαν ένα κουτί γεμάτο με τα σουτιέν και τα εσώρουχά της. Γελάει και του λέει να το αφήσει δίπλα στη συρταριέρα. Ο Ίαν το αφήνει εκεί. Ο Ίαν συμπαθεί πολύ τη Ρέιτσελ. Του αρέσει που δεν με κρατάει πίσω. Του αρέσει που η Ρέιτσελ θέλει να πάρω το πτυχίο μου και να τελειώσω τη σχολή πιλότων. Η Ρέιτσελ θέλει να είμαι ευτυχισμένος. Της λέω ότι θα είμαι ευτυχισμένος όσο την έχω κοντά μου. «Τότε θα είσαι για πάντα ευτυχισμένος», μου λέει. Ο μπαμπάς μου με μισεί ακόμη. Ο μπαμπάς μου δεν θέλει να με μισεί. Προσπαθούν να το αποδεχτούν, αλλά είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο για όλους. Τη Ρέιτσελ δεν τη νοιάζει τι πιστεύει ο καθένας. Τη νοιάζει μόνο τι πιστεύω εγώ κι εμένα με νοιάζει μόνο τι πιστεύει η Ρέιτσελ. Μαθαίνω ότι, όσο δύσκολη κι αν είναι μια κατάσταση, οι άνθρωποι μαθαίνουν να προσαρμόζονται σε αυτή. Ο μπαμπάς μου κι η μαμά της μπορεί να μην εγκρίνουν, αλλά

θα προσαρμοστούν. Η Ρέιτσελ μπορεί να μην είναι έτοιμη να γίνει μαμά, κι εγώ μπορεί να μην είμαι έτοιμος να γίνω μπαμπάς, αλλά προσαρμοζόμαστε. Έτσι πρέπει να γίνει. Αν οι άνθρωποι θέλουν εσωτερική γαλήνη, είναι απαραίτητο. Ζωτικής σημασίας θα έλεγα.

«Μάιλς». Λατρεύω το όνομά μου όταν ακούγεται από τα χείλη της. Δεν το παρακάνει. Το λέει μόνο όταν χρειάζεται κάτι. Το λέει μόνο όταν κάτι πρέπει να ειπωθεί. «Μάιλς». Το είπε δύο φορές. Θα πρέπει πραγματικά να χρειάζεται κάτι. Γυρίζω προς το μέρος της και τη βλέπω καθιστή στο κρεβάτι. Με κοιτάζει με μάτια ορθάνοιχτα.

«Μάιλς». Τρεις φορές. «Μάιλς». Τέσσερις. «Πονάω». Γαμώτο. Πετάγομαι από το κρεβάτι και βουτάω την τσάντα μας. Βοηθάω τη Ρέιτσελ να αλλάξει ρούχα. Φοβάται. Μπορεί και να φοβάμαι περισσότερο από εκείνη. Κρατάω το χέρι της όσο πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο. Της λέω να αναπνέει. Δεν ξέρω γιατί της το λέω αυτό. Και βέβαια ξέρει να αναπνέει. Δεν ξέρω τι άλλο να της πω. Νιώθω ανήμπορος. Ίσως να θέλει τη μαμά της. «Θέλεις να τους τηλεφωνήσω;» Κουνάει το κεφάλι της αρνητικά. «Όχι ακόμη», μου λέει. «Μετά». Θέλει να είμαστε μόνο εμείς οι δύο. Μου αρέσει αυτό. Κι εγώ θέλω να είμαστε μόνο εμείς οι δύο.

Μια νοσοκόμα τη βοηθάει να βγει από το αυτοκίνητο. Μας πηγαίνουν σε ένα δωμάτιο. Φέρνω στη Ρέιτσελ ό,τι χρειάζεται. «Θες πάγο;» Της τον φέρνω. «Θες ένα κρύο πανί;» Της το φέρνω. «Θες να κλείσω την τηλεόραση;» Την κλείνω. «Μήπως θέλεις άλλη μια κουβέρτα, Ρέιτσελ; Φαίνεσαι να κρυώνεις». Δεν της φέρνω κουβέρτα. Δεν κρυώνει. «Μήπως θες κι άλλο πάγο;» Δεν θέλει κι άλλο πάγο. Θέλει να το βουλώσω. Το βουλώνω. «Δώσε μου το χέρι σου, Μάιλς».

Της το δίνω. Το θέλω πίσω. Το πονάει. Την αφήνω όμως να το κρατήσει. Είναι σιωπηλή. Δεν κάνει τον παραμικρό θόρυβο. Απλώς αναπνέει. Είναι απίστευτη. Κλαίω. Δεν ξέρω γιατί. Σε αγαπώ τόσο πολύ, Ρέιτσελ. Ο γιατρός τής λέει ότι είναι σχεδόν έτοιμη. Τη φιλάω στο μέτωπο. Και τότε συμβαίνει. Εγώ είμαι μπαμπάς. Αυτή είναι μαμά. «Είναι αγόρι», λέει ο γιατρός. Τον κρατάει. Κρατάει την καρδιά μου. Ο μικρός σταματάει να κλαίει. Προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια του.

Η Ρέιτσελ κλαίει. Η Ρέιτσελ γελάει. Η Ρέιτσελ μου λέει «ευχαριστώ». Η Ρέιτσελ λέει σε εμένα «ευχαριστώ». Λες και δεν ήταν εκείνη που το δημιούργησε αυτό. Η Ρέιτσελ είναι τρελή. «Τον αγαπώ τόσο πολύ, Μάιλς», μου λέει. Συνεχίζει να κλαίει. «Τον αγαπώ τόσο πολύ». «Κι εγώ τον αγαπώ», της λέω. Τον αγγίζω. Θέλω να τον κρατήσω, αλλά θέλω ακόμη περισσότερο να τον κρατάει εκείνη. Είναι τόσο όμορφη όταν τον κρατάει. Η Ρέιτσελ με κοιτάζει. «Θα μου πεις τώρα το όνομά του, σε παρακαλώ;» Ήλπιζα να είναι αγόρι γι’ αυτή τη στιγμή. Ήλπιζα ότι θα είχα την ευκαιρία να της πω ποιο είναι το όνομα του γιου της, γιατί ξέρω ότι θα το λατρέψει. Ελπίζω να θυμάται τη στιγμή που

αυτή έγινε το παν για μένα. Ο Μάιλς θα σου δείξει πού είναι η τάξη του κυρίου Κλέιτον, Ρέιτσελ. «Το όνομά του είναι Κλέιτον». Αρχίζει τα αναφιλητά. Θυμάται. «Είναι τέλειο», μου λέει μέσα στα δάκρυά της. Τώρα κλαίει με λυγμούς. Θέλει να τον κρατήσω εγώ αγκαλιά. Κάθομαι μαζί της στο κρεβάτι και τον παίρνω στην αγκαλιά μου. Τον κρατάω. Κρατάω τον γιο μου. Η Ρέιτσελ ακουμπάει το κεφάλι της στο μπράτσο μου και

τον κοιτάζουμε. Τον κοιτάζουμε για πολλή ώρα. Λέω στη Ρέιτσελ πως έχει κόκκινα μαλλιά. Η Ρέιτσελ μου λέει πως έχει τα χείλη μου. Λέω στη Ρέιτσελ πως ελπίζω να έχει τη δική της προσωπικότητα. Διαφωνεί και μου λέει πως ελπίζει να είναι ακριβώς σαν εμένα. «Κάνει τη ζωή τόσο καλύτερη», μου λέει. «Όντως την κάνει». «Είμαστε τόσο τυχεροί, Μάιλς». «Και βέβαια είμαστε». Η Ρέιτσελ σφίγγει το χέρι μου. «Το ’χουμε», μου ψιθυρίζει. «Το ’χουμε τόσο πολύ», της λέω. Ο Κλέιτον χασμουριέται και αυτό μας κάνει να γελάσουμε. Από πότε το χασμουρητό είναι κάτι τόσο θαυμαστό; Αγγίζω τα δαχτυλάκια του. Σε αγαπάμε τόσο πολύ, Κλέιτον.

κεφάλαιο είκοσι επτά

ΤΕΪΤ

Πέφτω ξερή στην καρέκλα δίπλα στον Καπ, ντυμένη ακόμη με τα ρούχα της δουλειάς. Με το που έφτασα στο σπίτι, έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα για δύο ολόκληρες ώρες. Είναι ήδη περασμένες δέκα και δεν έχω φάει βραδινό ακόμη, γι’ αυτό και κάθομαι αυτή τη στιγμή δίπλα στον Καπ, γιατί έχει μάθει πλέον τις συνήθειές μου και έχει ήδη παραγγείλει μια πίτσα για τους δυο μας. Του δίνω ένα κομμάτι, μετά αρπάζω ένα για μένα και, αφού κλείσω το κουτί, το ακουμπάω μπροστά μου στο πάτωμα. Κατεβάζω μια τεράστια μπουκιά, αλλά ο Καπ κοιτάζει το κομμάτι που κρατάει στο χέρι του. «Είναι πολύ θλιβερό το ότι η πίτσα έρχεται στο σπίτι σου πιο γρήγορα από την αστυνομία», μου λέει. «Την παρήγγειλα μόλις πριν από δέκα λεπτά».

Δαγκώνει μια μπουκιά και κλείνει τα μάτια του λες κι είναι το καλύτερο πράγμα που έχει ποτέ δοκιμάσει. Τελειώνουμε κι οι δύο τα κομμάτια μας και σκύβω να πάρω άλλο ένα. Κουνάει αρνητικά το κεφάλι του όταν του προσφέρω ένα δεύτερο κομμάτι, οπότε το βάζω πίσω στο κουτί. «Λοιπόν;» μου λέει. «Πάνε καλύτερα τα πράγματα ανάμεσα στο αγόρι και στον φίλο του;» Το ότι μονίμως αναφέρεται στον Μάιλς ως αγόρι με κάνει και γελάω. «Κάπως καλύτερα», του λέω. «Είχαν μια καλή βραδιά χθες βλέποντας τον αγώνα, αλλά νομίζω ότι ήταν καλή γιατί ο Μάιλς έκανε σαν να μην υπήρχα. Το ξέρω ότι προσπαθεί να σεβαστεί τον Κόρμπιν, αλλά ο τρόπος που γίνεται αυτό με κάνει να αισθάνομαι σκατά. Κατάλαβες;» Ο Καπ κάνει ένα νεύμα κατανόησης. Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβε τι εννοώ, αλλά μου αρέσει που με ακούει πάντα με τόση προσοχή. «Βεβαίως, όλη την ώρα που ήταν στο καθιστικό με τον Κόρμπιν, μου έστελνε γραπτά μηνύματα, οπότε κάτι είναι κι αυτό. Αλλά υπάρχουν εβδομάδες, όπως αυτή εδώ, που δεν είναι καν στην ίδια πολιτεία και είναι λες και δεν υπάρχω γι’ αυτόν. Ούτε μηνύματα ούτε τηλεφωνήματα. Είμαι σίγουρη

πως με σκέφτεται μόνο όταν βρίσκομαι σε απόσταση μερικών μέτρων από αυτόν». Ο Καπ κουνάει το κεφάλι του. «Δεν το πιστεύω αυτό. Βάζω στοίχημα ότι το αγόρι σε σκέφτεται πολύ περισσότερο από όσο δείχνει». Θα ήθελα να πιστέψω πως αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι είναι. «Αλλά, ακόμα κι αν δεν σε σκέφτεται», λέει ο Καπ, «δεν μπορείς να του θυμώσεις γι’ αυτό. Ήταν μέρος της συμφωνίας σας, έτσι δεν είναι;» Σηκώνω ψηλά τα μάτια μου. Μου τη δίνει που πάντα μου υπενθυμίζει ότι ο Μάιλς δεν παραβιάζει τους κανόνες της συμφωνίας μας. Εγώ είμαι αυτή που έχει πρόβλημα με τη συμφωνία μας και αυτό είναι αποκλειστικά δικό μου λάθος. «Πώς έμπλεξα σε αυτή την κατάσταση;» ρωτάω χωρίς καν να περιμένω απάντηση. Ξέρω πώς έμπλεξα σε αυτή την κατάσταση. Ξέρω επίσης πώς να ξεμπλέξω… Απλώς δεν θέλω. «Έχεις ακούσει ποτέ την παροιμία “ Όταν η ζωή σού δίνει λεμόνια…’’;» «Φτιάξε λεμονάδα», του λέω ολοκληρώνοντας την

παροιμία του. Ο Καπ με κοιτάζει και κουνάει το κεφάλι του. «Δεν πάει έτσι», μου λέει. «Όταν η ζωή σού δίνει λεμόνια, βεβαιώσου ότι ξέρεις σε ποιανού τα μάτια να τα στύψεις». Γελάω, πιάνω άλλο ένα κομμάτι πίτσα και αναρωτιέμαι πώς κατέληξα να έχω καλύτερο φίλο έναν ογδοντάχρονο παππού.

Το τηλέφωνο στο διαμέρισμα του Κόρμπιν δεν χτυπάει ποτέ. Κυρίως μετά τα μεσάνυχτα. Πετάω τα σκεπάσματά μου, βουτάω ένα μπλουζάκι και το φοράω. Δεν ξέρω γιατί μπαίνω στον κόπο να ντυθώ. Ο Κόρμπιν λείπει και ο Μάιλς δεν θα επιστρέψει νωρίτερα από αύριο. Φτάνω στην κουζίνα στο πέμπτο κουδούνισμα, ακριβώς τη στιγμή που μπαίνει ο τηλεφωνητής. Τον κλείνω και βάζω το ακουστικό στο αυτί μου. «Εμπρός;» «Τέιτ!» λέει η μητέρα μου. «Θεέ μου. Τέιτ;» Η φωνή της είναι πανικοβλημένη, κάτι που αμέσως

προκαλεί πανικό και σ’ εμένα. «Τι συμβαίνει;» «Ένα αεροπλάνο. Ένα αεροπλάνο συνετρίβη πριν από μία ώρα και δεν μπορώ να πιάσω την αεροπορική εταιρεία. Έχεις μιλήσει με τον αδελφό σου;» Πέφτω με τα γόνατα στο πάτωμα. «Είσαι σίγουρη πως είναι η δική του εταιρεία;» τη ρωτάω. Η φωνή μου ακούγεται τόσο τρομοκρατημένη που δεν την αναγνωρίζω. Ακούγεται τόσο τρομοκρατημένη όσο ακουγόταν η δική της την τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Ήμουν μόνο έξι χρονών, αλλά θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια λες και συνέβη χθες. Ο πατέρας μου ήταν σε κάποια εσωτερική πτήση κι εμείς μετά το βραδινό φαγητό είχαμε βάλει ειδήσεις στην τηλεόραση, όπου είδαμε ότι ένα από τα αεροπλάνα της εταιρείας όπου δούλευε είχε συντριβεί, γιατί χάλασε ο κινητήρας. Είχαν σκοτωθεί όλοι οι επιβαίνοντες. Θυμάμαι να παρακολουθώ τη μητέρα μου σε κατάσταση υστερίας να μιλάει στο τηλέφωνο με την αεροπορική εταιρεία, προσπαθώντας να μάθει ποιος ήταν ο πιλότος. Μία ώρα περίπου αργότερα μάθαμε ότι δεν ήταν ο πατέρας μου, αλλά αυτή η μία ώρα ήταν η πιο τρομακτική ώρα της ζωής μας.

Μέχρι τώρα. Τρέχω στο δωμάτιό μου, αρπάζω το κινητό μου από το κομοδίνο και πληκτρολογώ τον αριθμό του. «Δοκίμασες να του τηλεφωνήσεις;» ρωτάω τη μητέρα μου καθώς επιστρέφω στο καθιστικό. Προσπαθώ να φτάσω μέχρι τον καναπέ, αλλά για κάποιο λόγο το πάτωμα φαίνεται πιο αναπαυτικό. Γονατίζω ξανά στο πάτωμα σαν να προσεύχομαι. Μάλλον αυτό κάνω. «Ναι, δεν έχω σταματήσει να του τηλεφωνώ. Αλλά βγαίνει ο τηλεφωνητής». Τι ηλίθια ερώτηση. Και βέβαια θα του έχει τηλεφωνήσει. Παρ’ όλα αυτά, δοκιμάζω κι εγώ, αλλά βγαίνει κατευθείαν ο τηλεφωνητής. Προσπαθώ να την καθησυχάσω, αλλά ξέρω πως δεν έχει νόημα. Μέχρι να ακούσουμε τη φωνή του τίποτα δεν μπορεί να μας καθησυχάσει. «Θα τηλεφωνήσω στην εταιρεία», της λέω. «Θα σου τηλεφωνήσω αν μάθω κάτι». Το κλείνει χωρίς καν να με χαιρετήσει.

Από το τηλέφωνο του σπιτιού παίρνω στην εταιρεία και από το κινητό μου τον Μάιλς. Είναι η πρώτη φορά που του τηλεφωνώ. Παρακαλώ να απαντήσει, γιατί, όσο κι αν έχω πεθάνει από την αγωνία μου για τον Κόρμπιν, σκέφτομαι ότι κι ο Μάιλς δουλεύει για την ίδια αεροπορική εταιρεία. Με έχει πιάσει το στομάχι μου. «Εμπρός;» λέει ο Μάιλς στο δεύτερο κουδούνισμα. Η φωνή του ακούγεται διστακτική, σαν να μην είναι σίγουρος γιατί του τηλεφωνώ. «Μάιλς!» του λέω έντρομη και ανακουφισμένη ταυτόχρονα. «Είναι καλά; Ο Κόρμπιν είναι καλά;» Παύση. Γιατί αυτή η παύση; «Τι εννοείς;» «Ένα αεροπλάνο», του λέω αμέσως. «Με πήρε η μαμά μου. Συνετρίβη ένα αεροπλάνο. Δεν απαντάει στο τηλέφωνό του». «Πού είσαι;» με ρωτάει γρήγορα.

«Στο διαμέρισμα». «Άνοιξέ μου». Πηγαίνω και ξεκλειδώνω την πόρτα. Μπαίνει μέσα έχοντας ακόμη το τηλέφωνο στο αυτί του. Με το που με βλέπει, αφήνει το τηλέφωνο, τρέχει στον καναπέ, αρπάζει το κοντρόλ της τηλεόρασης και την ανάβει. Αλλάζει τα κανάλια μέχρι να βρει κάποιο που παίζει ειδήσεις. Παίρνει κάποιο νούμερο στο κινητό του και μετά γυρίζει προς το μέρος μου. Με πιάνει από το χέρι. «Έλα εδώ», μου λέει και με τραβάει κοντά του. «Είμαι σίγουρος ότι είναι μια χαρά». Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά πάνω στο στήθος του, αλλά δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθεί να με καθησυχάσει. «Γκάρι;» λέει όταν κάποιος του απαντήσει από την άλλη άκρη της γραμμής. «Ο Μάιλς είμαι. Ναι, ναι, το άκουσα», του λέει. «Ποιοι ήταν στο πλήρωμα;» Ακολουθεί μια μεγάλη παύση. Τρέμω να τον κοιτάξω. Τρέμω. «Σε ευχαριστώ». Κλείνει το τηλέφωνο. «Είναι καλά, Τέιτ», μου λέει αμέσως. «Ο Κόρμπιν είναι μια χαρά. Κι ο Ίαν».

Ξεσπάω σε κλάματα ανακούφισης. Ο Μάιλς με πηγαίνει στον καναπέ, κάθεται και με τραβάει δίπλα του. Παίρνει το κινητό μου από τα χέρια μου και πατάει διάφορα κουμπιά προτού το βάλει στο αυτί του. «Γεια σας, ο Μάιλς είμαι. Ο Κόρμπιν είναι μια χαρά». Δεν μιλάει για μερικά δευτερόλεπτα. «Ναι, κι η Τέιτ καλά είναι. Θα της πω να σας τηλεφωνήσει το πρωί». Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα λέει αντίο και το κλείνει. Ακουμπάει το τηλέφωνο δίπλα του στον καναπέ. «Η μαμά σου». Κουνάω το κεφάλι μου. Το ήξερα ήδη. Και με αυτή την απλή χειρονομία, που τηλεφώνησε στη μητέρα μου, με έκανε να τον ερωτευτώ ακόμη περισσότερο. Τώρα με φιλάει στο κεφάλι και μου τρίβει καθησυχαστικά το μπράτσο. «Σε ευχαριστώ, Μάιλς», του λέω. Δεν μου λέει παρακαλώ, γιατί δεν πιστεύει πως έκανε κάτι για το οποίο αξίζει να τον ευχαριστήσω. «Τους ήξερες;» τον ρωτάω. «Το πλήρωμα που επέβαινε στο αεροπλάνο». «Όχι. Ήταν από άλλο τμήμα. Τα ονόματά τους δεν μου έλεγαν τίποτα».

Το κινητό μου δονείται κι ο Μάιλς μου το δίνει. Το κοιτάζω και βλέπω ένα μήνυμα από τον Κόρμπιν.

Κόρμπιν: Σε περίπτωση που μάθατε για το αεροπλάνο, θέλω απλώς να σου πω ότι είμαι καλά. Πήρα τα κεντρικά και έμαθα ότι κι ο Μάιλς είναι καλά. Σε παρακαλώ, ενημέρωσε και τη μαμά. Σε αγαπώ.

Μετά το μήνυμά του νιώθω πια ακόμη πιο ξαλαφρωμένη, καθώς ξέρω εκατό τοις εκατό ότι είναι καλά. «Είναι μήνυμα από τον Κόρμπιν», λέω στον Μάιλς. «Λέει πως κι εσύ είσαι καλά. Σε περίπτωση που ανησυχούσες». Ο Μάιλς γελάει. «Ώστε πήρε να μάθει αν είμαι καλά;» λέει με ένα χαμόγελο. «Το ήξερα ότι δεν θα μπορούσε να με μισεί για πάντα». Χαμογελάω. Μου αρέσει πάρα πολύ που ο Κόρμπιν ήθελε να ξέρω ότι ο Μάιλς είναι καλά. Ο Μάιλς συνεχίζει να με κρατάει αγκαλιά και απολαμβάνω το κάθε δευτερόλεπτο.

«Πότε είναι να επιστρέψει;» «Σε δύο μέρες», του λέω. «Εσύ πότε γύρισες;» «Πριν από μερικά λεπτά», μου λέει. «Μόλις είχα βάλει να φορτίσω το κινητό μου όταν με πήρες». «Χαίρομαι που γύρισες». Δεν απαντάει. Δεν μου λέει ότι χαίρεται που γύρισε. Αντί να μου πει κάτι που θα μου δώσει ψεύτικες ελπίδες, με φιλάει. «Ξέρεις», μου λέει τραβώντας με πάνω στα πόδια του, «παρόλο που δεν μου άρεσαν καθόλου οι περιστάσεις που υπήρξαν η αιτία να μην προλάβεις να φορέσεις παντελόνι, μου αρέσει που δεν φοράς παντελόνι». Τα χέρια του γλιστράνε στους μηρούς μου και με φέρνουν πιο κοντά του, μέχρι να κολλήσουμε εντελώς. Φιλάει την άκρη της μύτης μου και στη συνέχεια φιλάει το πιγούνι μου. «Μάιλς;» Τα χέρια μου περνάνε μέσα από τα μαλλιά του, συνεχίζουν προς το σβέρκο του και σταματάνε στους ώμους του. «Φοβόμουν επίσης πως θα μπορούσες να ήσουν εσύ», του ψιθυρίζω. «Γι’ αυτό χαίρομαι που έχεις γυρίσει». Τα μάτια του γλυκαίνουν και το αυλάκι ανάμεσά τους εξαφανίζεται. Μπορεί να μην ξέρω τίποτα για το παρελθόν του ή τη ζωή του, αλλά παρατήρησα πως δεν τηλεφώνησε σε κανέναν για να πει πως είναι καλά. Στενοχωριέμαι γι’ αυτόν.

Τα μάτια του φεύγουν από τα δικά μου και προσγειώνονται στο στέρνο μου. Χαϊδεύει με το δάχτυλό του τη λαιμόκοψη της μπλούζας μου και ύστερα από λίγο μου τη βγάζει. Τώρα δεν φοράω παρά μόνο την κιλότα μου. Γέρνει μπροστά, περνάει τα χέρια του πίσω από την πλάτη μου και με κολλάει στο στόμα του. Τα χείλη του αγκαλιάζουν τη ρώγα μου και τα μάτια μου κλείνουν χωρίς να το θέλω. Ανατριχιάζω σε όλο μου το κορμί καθώς τα χέρια του χαϊδεύουν την πλάτη μου και τους μηρούς μου. Το στόμα του κατευθύνεται προς το άλλο μου στήθος ενώ τα χέρια του γλιστράνε μέσα στην κιλότα μου. «Νομίζω ότι θα πρέπει να τη σκίσω για να τη βγάλω, γιατί δεν θέλω με τίποτα να σε σηκώσω από τα πόδια μου», μου λέει. Χαμογελάω. «Δεν έχω πρόβλημα. Έχω κι άλλες πολλές». Τον νιώθω που χαμογελάει πάνω στο δέρμα μου, καθώς τα χέρια του τραβάνε το λάστιχο της κιλότας μου. Την τραβάει προς τη μια μεριά, αλλά δεν καταφέρνει να τη σκίσει. Προσπαθεί να τη σκίσει από την άλλη, αλλά πάλι δεν γίνεται τίποτα.

«Έτσι όπως την έχεις τραβήξει, αρχίζει και με πιέζει σε περίεργα σημεία», του λέω γελώντας. Αναστενάζει απογοητευμένος. «Είναι πολύ πιο σέξι όταν το δείχνουν στην τηλεόραση». Βολεύομαι λίγο καλύτερα πάνω στα πόδια του και κάθομαι ίσια. «Δοκίμασε ξανά», τον ενθαρρύνω. «Μπορείς να τα καταφέρεις, Μάιλς». Γραπώνει την αριστερά πλευρά της κιλότας μου και την τραβάει με όλη του τη δύναμη. «Άουτς!» φωνάζω γέρνοντας προς τη μεριά που τραβάει, για να μην με πονάει τόσο πολύ το λάστιχο που πιέζει το δέρμα μου από τη δεξιά πλευρά. Γελάει ξανά και ακουμπάει το κεφάλι του στον λαιμό μου. «Συγγνώμη», μου λέει. «Μήπως έχεις κάποιο ψαλίδι;» Με το που τον φαντάζομαι να έρχεται προς το μέρος μου με ένα ψαλίδι, μαζεύομαι. Σηκώνομαι από πάνω του, κατεβάζω το εσώρουχό μου και το ξεφορτώνομαι μια και καλή. «Μόνο και μόνο για να σε δω να το κάνεις αυτό, άξιζε η

αποτυχημένη προσπάθειά μου να είμαι σέξι», μου λέει. Χαμογελάω. «Η αποτυχημένη σου προσπάθεια να είσαι σέξι ουσιαστικά σε έκανε σέξι». Το σχόλιό μου τον κάνει να ξαναγελάσει. Πηγαίνω προς το μέρος του και κάθομαι στα πόδια του. Με γυρίζει έτσι ώστε να τον καβαλάω πάλι. «Οι αποτυχίες μου σε ανάβουν;» με ρωτάει περιπαικτικά. «Αχ, ναι», του ψιθυρίζω. «Είναι τόσο καυτό». Τα χέρια του μου χαϊδεύουν την πλάτη και τα μπράτσα. «Τότε θα με λάτρευες από τότε που ήμουν δεκατριών μέχρι τα δεκάξι», μου λέει. «Αποτύγχανα σχεδόν σε όλα. Κυρίως στο ποδόσφαιρο». Χαμογελάω. «Τώρα μιλάς σωστά. Για πες μου κι άλλα». «Στο μπέιζμπολ», μου λέει ενώ μου φιλάει τον λαιμό. Με φιλάει μέχρι το αυτί μου. «Και ένα τρίμηνο στην Παγκόσμια Γεωγραφία». «Θεέ μου», λέω και βογκάω. «Αυτό κι αν με ανάβει».

Φέρνει τα χείλη του στο στόμα μου και με τραβάει για ένα απαλό φιλί. Το στόμα του ίσα που ακουμπάει το δικό μου. «Αποτύγχανα και στα φιλιά. Φρίκη. Μια φορά κόντεψα να πνίξω ένα κορίτσι με τη γλώσσα μου». Γελάω. «Θες να σου δείξω;» Με το που γνέφω καταφατικά, μου αλλάζει θέση στον καναπέ, έτσι ώστε εγώ να είμαι ξαπλωμένη ανάσκελα κι αυτός από πάνω μου. «Άνοιξε το στόμα σου». Το ανοίγω. Κολλάει το στόμα του πάνω στο δικό μου και χώνει τη γλώσσα του μέσα δίνοντάς μου το χειρότερο φιλί που μου έχουν δώσει ποτέ. Σπρώχνω το στήθος του προσπαθώντας να βγάλω τη γλώσσα του από το στόμα μου, αλλά ούτε που κουνιέται. Γυρίζω το πρόσωπό μου αριστερά. Αρχίζει να γλείφει το μάγουλό μου κάνοντάς με να γελάσω ακόμη πιο δυνατά. «Θεέ μου, αυτό ήταν φρίκη, Μάιλς». Απομακρύνει το στόμα του και αφήνει όλο το βάρος του πάνω μου. «Με τον καιρό βελτιώθηκα».

«Αυτό είναι γεγονός», του λέω συμφωνώντας ολόψυχα. Χαμογελάμε κι οι δύο. Αυτό το χαλαρωμένο του ύφος με γεμίζει με τόσα συναισθήματα που δεν μπορώ καν να τα βάλω σε σειρά. Χαίρομαι γιατί περνάμε καλά μαζί. Λυπάμαι γιατί περνάμε καλά μαζί. Θυμώνω γιατί περνάμε καλά μαζί και αυτό με κάνει να θέλω κι άλλο. Κι άλλο από αυτόν. Κοιταζόμαστε έντονα, σιωπηλά, μέχρι που μου δίνει ένα μεγάλο φιλί. Αρχίζει να μου δίνει απαλά φιλιά γύρω από το στόμα μου, που ύστερα γίνονται πιο έντονα. Κάποια στιγμή η γλώσσα του ανοίγει τα χείλη μου και η παιχνιδιάρικη διάθεση εξαφανίζεται. Τα φιλιά του γίνονται πιο πεινασμένα κι έντονα και τα ρούχα του αρχίζουν ένα ένα να συναντούν τα δικά μου στο πάτωμα. «Στον καναπέ ή στο κρεβάτι σου;» ψιθυρίζει. «Και στα δύο», του απαντάω. Και υπακούει.

Με πήρε ο ύπνος στο κρεβάτι μου.

Δίπλα στον Μάιλς. Κανείς από τους δυο μας δεν είχε αποκοιμηθεί ξανά. Πάντα ο ένας από τους δυο έφευγε. Όσο κι αν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν σημαίνει τίποτα, ξέρω ότι σημαίνει. Κάθε φορά που είμαστε μαζί παίρνω και κάτι παραπάνω από αυτόν. Είτε είναι ένα ψήγμα από το παρελθόν του είτε είναι διαστήματα που περνάμε μαζί χωρίς να κάνουμε σεξ, είτε ακόμη και χρόνος που κοιμόμαστε, μου δίνει λίγο λίγο όλο και περισσότερο από τον εαυτό του. Νιώθω πως αυτό είναι και κακό και καλό. Είναι καλό γιατί θέλω και χρειάζομαι πολύ παραπάνω από αυτόν, με αποτέλεσμα κάθε κομματάκι που παίρνω να είναι αρκετό για να με ικανοποιήσει όταν αρχίζω να ανησυχώ για όλα αυτά που δεν παίρνω. Αλλά είναι επίσης κακό, γιατί κάθε φορά που παίρνω λίγο παραπάνω από αυτόν ένα άλλο κομμάτι του γίνεται πιο απόμακρο. Το βλέπω στα μάτια του. Ανησυχεί ότι μου δίνει ελπίδες και φοβάμαι πως κάποια στιγμή θα αποτραβηχτεί εντελώς. Τα πάντα με τον Μάιλς θα διαλυθούν. Είναι αναπόφευκτο. Είναι τόσο απόλυτος για τα πράγματα που δεν θέλει στη ζωή, και αρχίζω να καταλαβαίνω πόσο πολύ το εννοεί. Έτσι, όσο κι αν προσπαθώ να προστατεύσω την καρδιά μου από αυτόν, δεν έχει κανένα νόημα. Θα την πληγώσει κάποια στιγμή. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζω να του επιτρέπω να τη γεμίζει. Κάθε φορά που είμαι μαζί του γεμίζει την καρδιά μου όλο και περισσότερο και όσο πιο πολύ τη

γεμίζει με δικά του κομμάτια τόσο πιο επώδυνο θα είναι όταν θα την ξεριζώσει από το στήθος μου. Ακούω το κινητό του να δονείται και τον νιώθω να γυρίζει και να το πιάνει από το κομοδίνο δίπλα του. Νομίζει ότι κοιμάμαι, οπότε τον αφήνω με αυτή την εντύπωση. «Γεια», ψιθυρίζει. Ακούγεται μια μεγάλη παύση κι αρχίζω να πανικοβάλλομαι, καθώς αναρωτιέμαι σε ποιον μπορεί να μιλάει. «Ναι, συγγνώμη. Έπρεπε να σου τηλεφωνήσω. Φαντάστηκα ότι θα κοιμάσαι». Η καρδιά μου έχει ανέβει στον λαιμό μου αυτή τη στιγμή, προσπαθεί να το σκάσει, να φύγει μακριά από τον Μάιλς κι από εμένα κι από όλη αυτή την κατάσταση. Η καρδιά μου καταλαβαίνει από την αντίδραση σε αυτό το τηλεφώνημα ότι έχει μπλέξει άσχημα. Η καρδιά μου κάνει ό,τι μπορεί να τρέξει μακριά. Δεν την κατηγορώ καθόλου. «Κι εγώ σ’ αγαπώ, μπαμπά». Η καρδιά μου ξαναπηγαίνει στη θέση της. Είναι χαρούμενη προς το παρόν. Εγώ είμαι χαρούμενη. Χαρούμενη που όντως έχει κάποιον να τηλεφωνήσει. Την ίδια στιγμή αυτό μου υπενθυμίζει πόσο λίγα ξέρω γι’ αυτόν. Πόσο λίγα μου δείχνει. Πόσο πολλά μου κρύβει· τόσα

που, όταν τελικά διαλύσω αυτό που έχουμε, δεν θα φταίει αυτός. Δεν θα είναι ένας γρήγορος απλός χωρισμός. Θα είναι αργός και επώδυνος, γεμάτος τόσο πολλές στιγμές σαν αυτές που μου σκίζουν τα σωθικά. Στιγμές που νομίζει ότι κοιμάμαι και σηκώνεται από το κρεβάτι. Στιγμές που κρατάω τα μάτια μου κλειστά, αλλά τον ακούω που φοράει τα ρούχα του. Στιγμές που φροντίζω να παραμείνει φυσιολογική η ανάσα μου, στην περίπτωση που με κοιτάζει όταν σκύβει και με φιλάει στο μέτωπο. Στιγμές που φεύγει. Γιατί πάντα φεύγει.

κεφάλαιο είκοσι οκτώ

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

«Τι θα έκανες αν γινόταν γκέι;» με ρωτάει η Ρέιτσελ. «Θα σε πείραζε;» Έχει αγκαλιά τον Κλέιτον και καθόμαστε και οι δυο στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Εγώ κάθομαι στα πόδια του κρεβατιού και την παρακολουθώ που τον χαζεύει. Μου κάνει συνεχώς άσχετες ερωτήσεις. Κάνει ξανά τον δικηγόρο του διαβόλου. Λέει ότι πρέπει να λύσουμε αυτά τα θέματα τώρα, ώστε να μην έχουμε προβλήματα με την ανατροφή του παιδιού μας στο μέλλον.

«Θα με ενοχλούσε μόνο αν ένιωθε ότι δεν μπορεί να μας μιλήσει γι’ αυτό. Θέλω να ξέρει ότι μπορεί να μας μιλήσει για τα πάντα». Η Ρέιτσελ χαμογελάει στον Κλέιτον, αλλά ξέρω ότι αυτό το χαμόγελο είναι για μένα. Γιατί της άρεσε η απάντησή μου. «Κι αν δεν πιστεύει στον Θεό;» με ρωτάει. «Μπορεί να πιστεύει σε ό,τι θέλει. Απλώς θέλω τα πιστεύω του, ή τα μη πιστεύω του, να τον κάνουν ευτυχισμένο». Ξαναχαμογελάει. «Κι αν διαπράξει το πιο απαίσιο, αποτροπιαστικό, σκληρό έγκλημα και πάει ισόβια στη φυλακή;» «Θα αναρωτιόμουν τι λάθος έκανα ως πατέρας», της λέω. Τώρα κοιτάζει εμένα. «Λοιπόν, βάσει αυτής της ανάκρισης, είμαι πεπεισμένη ότι δεν θα διαπράξει ποτέ κάποιο έγκλημα, γιατί είσαι ήδη ο καλύτερος μπαμπάς που ξέρω». Τώρα με κάνει αυτή να χαμογελάσω. Γυρνάμε και κοιτάμε κι οι δύο την πόρτα, καθώς ανοίγει

και μια νοσοκόμα μπαίνει μέσα. Μας χαμογελάει με συγκατάβαση. «Ήρθε η ώρα», λέει. Η Ρέιτσελ βγάζει έναν αναστεναγμό δυσαρέσκειας, αλλά εγώ δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάει η νοσοκόμα. Η Ρέιτσελ βλέπει την απορία στο πρόσωπό μου. «Η περιτομή του». Το στομάχι μου γίνεται κόμπος. Ξέρω ότι το συζητήσαμε κατά την εγκυμοσύνη, αλλά τώρα ξαφνικά, ξέροντας τι θα περάσει, το ξανασκέφτομαι. «Δεν πονάει και τόσο», λέει η νοσοκόμα. «Τον μουδιάζουμε πρώτα». Πηγαίνει προς τη Ρέιτσελ για να της πάρει το μωρό, αλλά εγώ σκύβω μπροστά της. «Περιμένετε», της λέω. «Αφήστε με να τον πάρω μια αγκαλιά πρώτα». Η νοσοκόμα κάνει ένα βήμα πίσω κι η Ρέιτσελ μου δίνει τον Κλέιτον. Τον παίρνω αγκαλιά και τον κοιτάζω. «Λυπάμαι τόσο πολύ, Κλέιτον. Ξέρω ότι θα πονέσει και ξέρω ότι σου τραυματίζουν τον ανδρισμό αλλά…»

«Είναι μόνο μίας μέρας», πετάγεται η Ρέιτσελ γελώντας. «Δεν έχει και πολύ ανδρισμό για να του τραυματίσουν». Της λέω να σωπάσει. Της λέω ότι έχουμε μια στιγμή συναισθηματικού δεσίματος μεταξύ πατέρα και γιου και πρέπει να κάνει σαν να μην είναι εκεί. «Μην ανησυχείς. Η μαμά σου βγήκε από το δωμάτιο», λέω στον Κλέιτον κλείνοντας το μάτι στη Ρέιτσελ. «Έλεγα λοιπόν πως ξέρω ότι τραυματίζει τον ανδρισμό σου, αλλά αργότερα θα με ευχαριστείς γι’ αυτό. Ειδικά όταν θα είσαι μεγαλύτερος και θα έχεις σχέσεις με κορίτσια. Ελπίζω όχι πριν από τα δεκαοκτώ, αλλά το πιο πιθανό είναι γύρω στα δεκάξι. Τότε συνέβη σ’ εμένα δηλαδή». Η Ρέιτσελ σκύβει μπροστά και απλώνει τα χέρια της για να τον πάρει. «Λοιπόν, αρκετά δεθήκατε», μου λέει γελώντας. «Νομίζω πως, όσο θα του τραυματίζουν τον ανδρισμό του, θα πρέπει να επανεξετάσουμε τα όρια των συζητήσεων μεταξύ πατέρα και γιου». Τον φιλάω πεταχτά στο μέτωπο και τον δίνω πίσω στη Ρέιτσελ, η οποία κάνει το ίδιο και τον δίνει στη νοσοκόμα. Την παρακολουθούμε κι οι δύο καθώς βγαίνει από το δωμάτιο μαζί του.

Κοιτάζω τη Ρέιτσελ, πηγαίνω προς το μέρος της και ξαπλώνω δίπλα της. «Έχουμε όλο τον χώρο για μας», της ψιθυρίζω. «Ας το εκμεταλλευτούμε». Κάνει μια γκριμάτσα. «Δεν αισθάνομαι καθόλου σέξι αυτή τη στιγμή», μου λέει. «Η κοιλιά μου είναι πλαδαρή, τα βυζιά μου ξέχειλα και θέλω τόσο πολύ να κάνω ένα ντους, αλλά πονάω πάρα πολύ για να το επιχειρήσω τώρα». Κοιτάζω το στήθος της και τραβάω τον γιακά της νοσοκομειακής ρόμπας που φοράει. Κοιτάζω μέσα από τη ρόμπα και χαμογελάω. «Για πόσο καιρό θα είναι έτσι;» Γελάει και διώχνει το χέρι μου μακριά. «Το στόμα σου σε τι κατάσταση είναι;» τη ρωτάω. Με κοιτάζει σαν να μην έχει καταλάβει την ερώτησή μου, οπότε της εξηγώ. «Απλώς αναρωτιέμαι αν το στόμα σου πονάει όπως πονάνε όλα τα υπόλοιπα, γιατί, αν δεν σε πονάει, θέλω να σε φιλήσω».

Χαμογελάει. «Το στόμα μου είναι μια χαρά». Στηρίζομαι στον αγκώνα μου για να ανασηκωθώ, ώστε να μην χρειαστεί να γυρίσει εκείνη προς το μέρος μου. Την κοιτάζω. Βλέποντάς την από κάτω μου νιώθω διαφορετικά τώρα. Νιώθω ότι είναι αληθινό. Μέχρι χθες ένιωθα σαν να παίζαμε τη μαμά, τον μπαμπά και την οικογένεια. Και βέβαια η αγάπη μας είναι αληθινή και η σχέση μας είναι αληθινή, αλλά, από τη στιγμή που την είδα να γεννάει τον γιο μου χθες, ό,τι αισθανόμουν πριν είναι σαν ένα παιδικό παιχνίδι μπροστά σε αυτό που αισθάνομαι γι’ αυτήν τώρα. «Σε αγαπώ, Ρέιτσελ. Πιο πολύ από ό,τι σε αγαπούσα χθες». Τα μάτια της κλειδώνουν στα δικά μου. Ξέρει ακριβώς τι εννοώ. «Αν με αγαπάς περισσότερο σήμερα από ό,τι χθες, τότε ανυπομονώ να έρθει το αύριο», μου λέει. Τα χείλη μου ακουμπάνε τα δικά της και τη φιλάω. Όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί το θέλω.

Στέκομαι έξω από το δωμάτιο της Ρέιτσελ στο νοσοκομείο. Μέσα η Ρέιτσελ κι ο Κλέιτον κοιμούνται. Η νοσοκόμα μάς είπε ότι δεν έκλαψε σχεδόν καθόλου. Είμαι σίγουρη πως το λέει αυτό σε όλους τους γονείς, αλλά την πιστεύω έτσι κι αλλιώς. Βγάζω το κινητό μου να στείλω μήνυμα στον Ίαν.

Εγώ: Τον πετσόκοψαν πριν από λίγες ώρες. Στάθηκε παλικάρι. Ίαν: Άουτς. Θα έρθω να τον γνωρίσω απόψε. Θα είμαι εκεί μετά τις επτά. Εγώ: Τα λέμε στις επτά.

Ο πατέρας μου έρχεται προς το μέρος μου με δύο καφέδες στο χέρι, οπότε βάζω το κινητό στην τσέπη μου. Μου δίνει τον έναν από τους δύο. «Σου μοιάζει», μου λέει.

Προσπαθεί να το αποδεχτεί. «Κι εγώ είμαι ίδιος εσύ», του λέω. «Στην υγειά των ισχυρών γονιδίων λοιπόν». Κρατάω ψηλά τον καφέ μου και ο μπαμπάς μου τσουγκρίζει με τον δικό του χαμογελώντας. Προσπαθεί. Ακουμπάει στον τοίχο για να στηριχτεί και κοιτάζει τον καφέ του. Θέλει να πει κάτι, αλλά δυσκολεύεται. «Τι είναι;» τον ρωτάω δίνοντάς του το πάτημα που χρειάζεται. Σηκώνει τα μάτια του από τον καφέ και τα βλέμματά μας συναντιούνται. «Είμαι περήφανος για σένα», μου λέει με ειλικρίνεια. Είναι μια απλή δήλωση. Τέσσερις λέξεις. Τέσσερις από τις πιο σημαντικές λέξεις που έχω ακούσει ποτέ. «Δεν είναι βέβαια αυτό που ήθελα για σένα. Κανείς δεν θέλει να δει τον γιο του να γίνεται πατέρας στα δεκαοκτώ του,

αλλά… είμαι περήφανος για σένα. Για τον τρόπο που το χειρίστηκες. Για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκες στη Ρέιτσελ». Χαμογελάει. «Έκανες το καλύτερο που μπορούσε να γίνει σε μια δύσκολη κατάσταση και αυτό ειλικρινά είναι πολύ περισσότερο από ό,τι θα έκαναν οι περισσότεροι ενήλικες». Του χαμογελάω. Του λέω ευχαριστώ. Θεωρώ ότι η συζήτηση έχει τελειώσει, αλλά δεν έχει. «Μάιλς», μου λέει. Θέλει να πει κάτι ακόμη. «Σε σχέση με τη Λίζα… και τη μαμά σου…» Σηκώνω το χέρι μου να τον σταματήσω. Δεν θέλω να κάνουμε σήμερα αυτή την κουβέντα. Δεν θέλω η σημερινή μέρα να είναι η υπεράσπισή του για ό,τι έκανε στη μητέρα μου. «Όλα καλά, μπαμπά. Θα το συζητήσουμε κάποια άλλη φορά». Μου λέει όχι. Μου λέει ότι πρέπει να το συζητήσει μαζί μου τώρα. Μου λέει ότι είναι σημαντικό. Θέλω να του πω ότι δεν είναι σημαντικό. Θέλω να του πω ότι ο Κλέιτον είναι σημαντικός.

Θέλω να εστιάσω όλη μου την προσοχή στον Κλέιτον και στη Ρέιτσελ και να ξεχάσω τα πάντα γύρω από το γεγονός ότι ο πατέρας μου είναι άνθρωπος και κάνει λάθη, όπως όλοι μας. Αλλά δεν του λέω τίποτε από όλα αυτά. Τον ακούω. Γιατί είναι ο πατέρας μου.

κεφάλαιο είκοσι εννέα

ΤΕΪΤ

Μάιλς: Τι κάνεις; Εγώ: Διαβάζω. Μάιλς: Θέλεις να κάνεις ένα διάλειμμα για κολύμπι; Εγώ: Φεβρουάριο μήνα;;;;;;;;; Μάιλς: Η πισίνα στην ταράτσα είναι θερμαινόμενη. Είναι ανοιχτή για μία ώρα ακόμη.

Κοιτάζω έντονα το μήνυμα και μετά γυρίζω και κοιτάζω τον Κόρμπιν. «Έχει πισίνα στην ταράτσα εδώ πέρα;»

Ο Κόρμπιν γνέφει καταφατικά, αλλά δεν παίρνει το βλέμμα του από την τηλεόραση. «Ναι». «Με δουλεύεις; Μένω εδώ τόσο καιρό και ξέχασες να μου πεις ότι υπάρχει μια θερμαινόμενη πισίνα στην ταράτσα;» Γυρίζει να με κοιτάξει και ανασηκώνει τους ώμους του. «Σιχαίνομαι τις πισίνες». Θα μπορούσα να τον χαστουκίσω αυτή τη στιγμή.

Εγώ: Ο Κόρμπιν δεν μου είπε ποτέ ότι υπάρχει πισίνα. Αλλάζω κι έρχομαι. Μάιλς: J

Συνειδητοποιώ ότι ξέχασα να χτυπήσω την πόρτα αφού έχω μπει στο διαμέρισμά του. Πάντα χτυπάω. Υποθέτω πως θεώρησα αρκετό το ότι του ανέφερα πως μόλις αλλάξω θα πάω από εκεί, αλλά ο τρόπος που με κοιτάζει ο Μάιλς από την πόρτα του δωματίου του με κάνει να καταλάβω πως δεν

του άρεσε το γεγονός ότι δεν χτύπησα την πόρτα. Σταματάω στο καθιστικό του και τον κοιτάζω περιμένοντας να δω τι διάθεση έχει σήμερα. «Φοράς μπικίνι», λέει με έμφαση. Κοιτάζω την αμφίεσή μου. «Και σορτσάκι», του λέω για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. «Δηλαδή τι φοράνε οι άνθρωποι όταν κολυμπάνε τον Φεβρουάριο;» τον ρωτάω κοιτώντας τον. Παραμένει κοκαλωμένος στην πόρτα του χαζεύοντας την αμφίεσή μου. Διπλώνω την πετσέτα μου και τη βάζω μπροστά στην κοιλιά μου. Ξαφνικά νιώθω πολύ παράξενα και σχεδόν γυμνή. Κουνάει το κεφάλι του κι έρχεται προς το μέρος μου. «Εγώ…» λέει και συνεχίζει να κοιτάζει το μπικίνι μου. «Ελπίζω να μην είναι κανείς εκεί πάνω, γιατί, αν φοράς αυτό το μπικίνι, εγώ θα βρεθώ σε πολύ δύσκολη θέση με αυτό το μαγιό βερμούδα». Κοιτάζει το μαγιό του και αυτό που έχει φανερά φουσκώσει από μέσα. Γελάω. Ώστε τελικά του αρέσει το μπικίνι.

Κάνει ένα ακόμη βήμα μπροστά, τα χέρια του γλιστράνε στο πίσω μέρος του σορτς μου και με τραβάνε πάνω του. «Άλλαξα γνώμη», μου λέει χαμογελώντας. «Θέλω να μείνω εδώ». Κουνάω αμέσως το κεφάλι μου αρνητικά. «Εγώ θα πάω να κολυμπήσω», του λέω. «Μπορείς να κάτσεις εδώ αν θες, αλλά θα είσαι μόνος σου». Με φιλάει και με οδηγεί με την πλάτη προς την πόρτα του διαμερίσματος. «Τότε, υποθέτω πως θα πάω κι εγώ να κολυμπήσω», μου λέει.

Στο ασανσέρ ο Μάιλς πατάει τον κωδικό που επιτρέπει την πρόσβαση στην ταράτσα και στη συνέχεια μου ανοίγει την πόρτα να περάσω. Με ανακουφίζει το γεγονός ότι κανείς άλλος δεν είναι εδώ και με συνεπαίρνει η ομορφιά αυτού του μέρους. Είναι από αυτές τις πισίνες που φαίνονται σαν να γίνονται ένα με τον ορίζοντα και έχει θέα την πόλη. Κατά μήκος της υπάρχουν ξαπλώστρες μέχρι την άλλη άκρη της, όπου ενώνεται με ένα τζακούζι.

«Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι κανένας από τους δυο σας δεν μου είχε πει τίποτα γι’ αυτό εδώ μέχρι τώρα», του λέω. «Τι έχω χάσει όλους αυτούς τους μήνες…» Ο Μάιλς παίρνει την πετσέτα μου και την ακουμπάει σε ένα από τα τραπέζια που βρίσκονται γύρω από την πισίνα. Ξανάρχεται προς εμένα και πιάνει το κουμπί του σορτς μου. «Βασικά αυτή είναι και για μένα η πρώτη φορά που έρχομαι εδώ πάνω». Κατεβάζει το φερμουάρ από το σορτσάκι μου και μου το κατεβάζει μέχρι τους μηρούς. Τα χείλη του είναι κοντά στα δικά μου και η έκφρασή του είναι παιχνιδιάρικη. «Έλα», μου ψιθυρίζει. «Ας γίνουμε μούσκεμα». Ξεφορτώνομαι το σορτσάκι μου την ίδια στιγμή που βγάζει την μπλούζα του. Ο αέρας είναι απίστευτα κρύος, αλλά ο ατμός που βγαίνει από το νερό υπόσχεται πολλά. Πηγαίνω από τα ρηχά, για να κατέβω τα σκαλοπάτια, αλλά ο Μάιλς κάνει βουτιά με το κεφάλι κατευθείαν στα βαθιά. Κάνω ένα βήμα και το ζεστό νερό αγκαλιάζει τα πόδια μου, οπότε πέφτω γρήγορα ολόκληρη μέσα. Κολυμπάω μέχρι τη μέση της πισίνας, πηγαίνω στην άκρη, ακουμπάω τα χέρια μου και κοιτάζω την πόλη. Ο Μάιλς έρχεται κολυμπώντας πίσω μου και με φυλακίζει ανάμεσα στα χέρια του με το στήθος του να ακουμπάει στην

πλάτη μου. Ακουμπάει το κεφάλι του δίπλα στο δικό μου καθώς χαζεύουμε τη θέα. «Είναι υπέροχα», ψιθυρίζω. Δεν λέει τίποτα. Κοιτάζουμε την πόλη σιωπηλά για κάποιο διάστημα, που φαίνεται σαν μια αιωνιότητα. Κάθε λίγο και λιγάκι ρίχνει νερό με τις χούφτες του στους ώμους μου για να με ζεστάνει. «Ζούσες πάντα στο Σαν Φρανσίσκο;» τον ρωτάω. Γυρίζω έτσι ώστε η πλάτη μου να ακουμπάει στο τοίχωμα της πισίνας και να τον βλέπω. Συνεχίζει να έχει τα χέρια του δεξιά κι αριστερά μου. «Κοντά στο Σαν Φρανσίσκο», μου λέει συνεχίζοντας να κοιτάζει την πόλη πάνω από τους ώμους μου. Θέλω να τον ρωτήσω πού, αλλά δεν το κάνω. Καταλαβαίνω από τη γλώσσα του σώματός του ότι δεν θέλει να μιλήσει για τον εαυτό του. Εξάλλου, ποτέ δεν θέλει να μιλήσει για τον εαυτό του. «Είσαι μοναχοπαίδι;» τον ρωτάω προσπαθώντας να δω τι μπορώ να του εκμαιεύσω. «Έχεις αδέλφια;» Τώρα με κοιτάζει στα μάτια. Τα χείλη του είναι σφιγμένα, μια λεπτή γραμμή.

«Τι κάνεις, Τέιτ;» Δεν με ρωτάει με άσχημο τρόπο, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ακουστεί η ερώτησή του. «Προσπαθώ απλώς να κάνω κουβέντα», του λέω. Η φωνή μου ακούγεται απαλή και προσβεβλημένη. «Μπορώ να σκεφτώ πολλά άλλα πράγματα για τα οποία θα προτιμούσα να μιλήσω αντί για τον εαυτό μου». Ναι, αλλά εμένα μόνο αυτό με ενδιαφέρει, Μάιλς. Κουνάω το κεφάλι μου, γιατί κατανοώ πως, αν και τεχνικά δεν σπάω τους κανόνες του, τους λυγίζω και δεν αισθάνεται άνετα με κάτι τέτοιο. Ξαναγυρίζω από την άλλη και κοιτάζω την πόλη. Παραμένει στην ίδια θέση, κολλημένος πάνω μου, αλλά τώρα είναι διαφορετικά. Είναι σφιγμένος. Επιφυλακτικός. Σε θέση άμυνας. Δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτόν. Δεν ξέρω το παραμικρό για την οικογένειά του, ενώ αυτός έχει ήδη γνωρίσει τη δική μου. Δεν ξέρω τίποτα για το παρελθόν του, αλλά αυτός έχει κοιμηθεί στο κρεβάτι που είχα παιδί. Δεν ξέρω ποια θέματα συζήτησης ή ποιες πράξεις μου τον κάνουν να κλείνεται στον εαυτό του, αλλά εγώ δεν έχω να του κρύψω τίποτα.

Βλέπει ακριβώς αυτό που είμαι. Εγώ δεν τον βλέπω καθόλου. Φέρνω γρήγορα το χέρι μου στο μάγουλό μου και σκουπίζω ένα δάκρυ που τρέχει. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να με δει να κλαίω. Όπως φαίνεται, όσο απέχω από το να μπορώ να το βλέπω όλο αυτό ως απλό σεξ, άλλο τόσο απέχω από το να μπορώ να το σταματήσω. Τρέμω μήπως τον χάσω για τα καλά, οπότε κάνω έκπτωση στον εαυτό μου και παίρνω ό,τι μπορώ από αυτόν, παρόλο που ξέρω ότι αξίζω κάτι πολύ καλύτερο. Ο Μάιλς ακουμπάει το χέρι του στον ώμο μου και με γυρίζει προς το μέρος του. Όταν κοιτάξω κάτω, προς το νερό, αντί γι’ αυτόν, με το δάχτυλό του σηκώνει το πιγούνι μου και με αναγκάζει να τον κοιτάξω. Τον αφήνω να φέρει το πρόσωπό μου ακριβώς απέναντι από το δικό του, αλλά δεν τον κοιτάζω στα μάτια. Κοιτάζω προς τα δεξιά προσπαθώντας να διώξω τα δάκρυα. «Συγγνώμη». Δεν ξέρω καν για ποιο πράγμα ζητάει συγγνώμη. Δεν ξέρω αν ξέρει για ποιο πράγμα ζητάει συγγνώμη. Αλλά γνωρίζουμε κι οι δύο ότι τα δάκρυά μου έχουν να κάνουν με αυτόν, οπότε το πιο πιθανό είναι να ζητάει συγγνώμη γι’ αυτό τον λόγο. Γιατί ξέρει πως δεν μπορεί να μου δώσει αυτό που θέλω.

Σταματάει την προσπάθεια να με κάνει να τον κοιτάξω και ακουμπάει το κεφάλι μου στο στήθος του. Ακουμπάω το αυτί μου στην καρδιά του και αυτός ακουμπάει το σαγόνι του στην κορυφή του κεφαλιού μου. «Νομίζεις ότι θα έπρεπε να σταματήσουμε;» με ρωτάει ήρεμα. Η φωνή του κρύβει φόβο, σαν να ελπίζει η απάντησή μου να είναι «όχι», αλλά αισθάνεται υποχρεωμένος να με ρωτήσει. «Όχι», του ψιθυρίζω. Αναστενάζει βαθιά. Ακούγεται σαν ανακούφισης, αλλά δεν είμαι και σίγουρη.

αναστεναγμός

«Αν σε ρωτήσω κάτι, θα είσαι ειλικρινής μαζί μου;» Ανασηκώνω τους ώμους μου, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να του πω «ναι» αν δεν ακούσω πρώτα την ερώτηση. «Συνεχίζεις να το κάνεις αυτό μαζί μου γιατί νομίζεις ότι θα αλλάξω γνώμη; Γιατί νομίζεις ότι υπάρχει περίπτωση να σε ερωτευτώ;» Αυτός είναι ο μόνος λόγος που το κάνω, Μάιλς. Δεν το λέω αυτό δυνατά. Για την ακρίβεια, δεν λέω τίποτα.

«Γιατί δεν μπορώ, Τέιτ. Απλώς…» Η φωνή του σβήνει και παραμένει σιωπηλός. Αναλύω τα λόγια του και το γεγονός ότι είπε δεν μπορώ αντί για δεν θα το κάνω. Θέλω να τον ρωτήσω γιατί δεν μπορεί. Είναι γιατί φοβάται; Είναι γιατί δεν είμαι η κατάλληλη γι’ αυτόν; Είναι γιατί φοβάται μήπως με πληγώσει; Δεν τον ρωτάω όμως, γιατί καμία απάντησή του σε αυτές τις ερωτήσεις δεν θα με καθησυχάσει. Κανένα από αυτά τα σενάρια δεν είναι λόγος για να απαρνηθεί κανείς τη συναισθηματική του ευτυχία. Γι’ αυτό δεν τον ρωτάω, γιατί νιώθω πως ίσως να μην είμαι προετοιμασμένη για την αλήθεια. Ίσως να υποτιμάω αυτό που συνέβη στο παρελθόν, ό,τι κι αν ήταν, και τον έφερε σε αυτή την κατάσταση. Γιατί κάτι συνέβη. Κάτι που το πιο πιθανό είναι να μην μπορούσα να συμμεριστώ, ακόμη κι αν ήξερα τι είναι. Κάτι που του έκλεψε την ψυχή, όπως ακριβώς είπε ο Καπ. Τα χέρια του με κολλάνε ακόμα πιο πολύ πάνω του και ο τρόπος που με κρατάει λέει πολλά. Είναι κάτι παραπάνω από ένα αγκάλιασμα. Με κρατάει σαν να τρέμει πως θα πνιγώ έτσι και με αφήσει. «Τέιτ», ψιθυρίζει. «Ξέρω πως θα μετανιώσω που το λέω αυτό, αλλά θέλω να το ακούσεις». Αποτραβιέται τόσο ώστε τα χείλη του να φιλήσουν τα μαλλιά μου και μετά με σφίγγει ξανά δυνατά. «Αν μπορούσα να αγαπήσω κάποια… αυτή θα ήσουν εσύ». Η καρδιά μου σπάει με αυτά του τα λόγια και

νιώθω την ελπίδα να διαχέεται μέσα μου. «Αλλά δεν μπορώ. Οπότε αν σου είναι δύσκολο…» «Δεν είναι», λέω διακόπτοντάς τον, κάνοντας ό,τι μπορώ για να τον σταματήσω από το να βάλει ένα τέλος. Με κάποιον τρόπο βρίσκω τη δύναμη να τον κοιτάξω στα μάτια και να του πω το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει ποτέ στη ζωή μου: «Μου αρέσουν ακριβώς έτσι όπως είναι τα πράγματα». Το ξέρει ότι λέω ψέματα. Βλέπω την αμφιβολία στα μάτια του, που δείχνουν ανήσυχα, ωστόσο κουνάει το κεφάλι του καταφατικά. Προσπαθώ να τον κάνω να ξεχαστεί, προτού καταφέρει να με ξεσκεπάσει εντελώς. Βάζω τα χέρια μου χαλαρά γύρω από τον λαιμό του, αλλά τότε τραβάει την προσοχή του η πόρτα που ανοίγει. Γυρίζω κι εγώ και βλέπω τον Καπ να περπατάει στην ταράτσα. Πηγαίνει προς τον διακόπτη που κλείνει το τζακούζι. Τον σβήνει και ξαναγυρίζει προς την πόρτα, αλλά μας παίρνει είδηση με την άκρη του ματιού του. Γυρίζει και μας κοιτάζει. «Εσύ είσαι, Τέιτ;» μου λέει με μισόκλειστα μάτια. «Εγώ είμαι», του λέω χωρίς να αλλάξω στάση. «Χμμ», λέει ο Καπ καθώς μας κοιτάζει. «Σας έχει πει ποτέ κανείς ότι κάνετε ένα πολύ όμορφο ζευγάρι;» Κάνω μια γκριμάτσα, γιατί ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη στιγμή για τον Μάιλς να ακούσει κάτι τέτοιο, κυρίως μετά την

άβολη συζήτηση που μόλις είχαμε. Επίσης ξέρω τι σκαρώνει ο Καπ με αυτό του το σχόλιο. «Θα σβήσουμε εμείς τα φώτα, όταν φύγουμε, Καπ», του λέει ο Μάιλς αγνοώντας την ερώτησή του και αλλάζοντας θέμα. Ο Καπ τον κοιτάζει, κουνάει το απογοητευμένος και γυρίζει προς την πόρτα.

κεφάλι

του

«Ήταν ρητορική ερώτηση έτσι κι αλλιώς», λέει μέσα από τα δόντια του. Τον βλέπω που σηκώνει το χέρι του προς το μέτωπό του και χαιρετάει τον αέρα μπροστά του. «Καληνύχτα, Τέιτ», λέει δυνατά. «Καληνύχτα, Καπ». Ο Μάιλς κι εγώ τον παρακολουθούμε μέχρι να κλείσει την πόρτα πίσω του. Παίρνω τα χέρια μου από το σβέρκο του και τον σπρώχνω μαλακά στο στήθος, μέχρι να κάνει λίγο πίσω και να φύγω. Κολυμπάω ύπτιο προς την άλλη μεριά της πισίνας. «Γιατί είσαι πάντα τόσο αγενής μαζί του;» τον ρωτάω. Ο Μάιλς μπαίνει όλος μέσα στο νερό. Κολυμπάει προς το μέρος μου και βλέπω τα μάτια του να είναι καρφωμένα στα δικά μου. Κολυμπάω σε ύπτια θέση μέχρι η πλάτη μου να ακουμπήσει στο τοίχωμα της πισίνας. Συνεχίζει να έρχεται

προς το μέρος μου, μέχρι σχεδόν να πέσει πάνω μου, αλλά σταματάει και βάζει τα χέρια του δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου. «Δεν είμαι αγενής μαζί του». Τα χείλη του ακουμπάνε στον λαιμό μου. Τον φιλάει απαλά, ανεβαίνοντας προς τα πάνω, μέχρι το στόμα του να συναντήσει το αυτί μου. «Απλώς δεν μου αρέσει να απαντάω σε ερωτήσεις». Αυτό το έχουμε εμπεδώσει ήδη νομίζω. Τεντώνω λίγο τον λαιμό μου, για να μπορέσω να δω το πρόσωπό του. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στα μάτια του, αλλά τα χείλη του έχουν σταγόνες νερού και είναι δύσκολο να μην καρφωθώ εκεί. «Είναι ένας γεράκος όμως. Δεν πρέπει να είσαι αγενής με τους ηλικιωμένους. Και είναι τόσο αστείος, αν τον γνωρίσεις». Ο Μάιλς γελάει λίγο. «Τον συμπαθείς, ε;» Δείχνει να το διασκεδάζει. Κουνάω το κεφάλι μου. «Ναι. Τον συμπαθώ πολύ. Μερικές φορές τον συμπαθώ πιο πολύ από ό,τι συμπαθώ εσένα».

Αυτή τη φορά γελάει δυνατά και γέρνει μπροστά δίνοντάς μου ένα φιλί στο μάγουλο. Ακουμπάει το χέρι του στον λαιμό μου και τη ματιά του στα χείλη μου. «Μου αρέσει που τον συμπαθείς», μου λέει κοιτώντας με στα μάτια. «Δεν θα είμαι ποτέ ξανά αγενής μαζί του. Σ’ το υπόσχομαι». Δαγκώνω το χείλι μου πολύ δυνατά, για να μην δει πόσο θέλω να χαμογελάσω, επειδή μόλις μου έδωσε μια υπόσχεση. Ήταν μια απλή υπόσχεση. Αλλά και πάλι με κάνει να νιώθω ωραία. Το χέρι του γλιστράει στο σαγόνι μου και ο αντίχειράς του αγγίζει το χείλι μου. Το τραβάει μακριά από τα δόντια μου. «Τι σου έχω πει γι’ αυτό που κάνεις και κρύβεις αυτό το χαμόγελο;» Παίρνει το κάτω χείλι μου ανάμεσα στα δόντια του, το δαγκώνει απαλά και μετά το αφήνει. Νιώθω λες και η θερμοκρασία στην πισίνα μόλις ανέβηκε είκοσι βαθμούς. Το στόμα του ακουμπάει στον λαιμό μου ενώ εκείνος βγάζει έναν βαθύ αναστεναγμό. Ρίχνω πίσω το κεφάλι μου και το ακουμπάω στο χείλος της πισίνας, καθώς με φιλάει κατά μήκος του λαιμού μου.

«Δεν θέλω να κολυμπήσω άλλο», μου λέει ανεβάζοντας τα χείλη του από τον λαιμό μου στο στόμα μου. «Τότε τι θέλεις;» του ψιθυρίζω αδύναμα. «Εσένα», μου λέει χωρίς δισταγμό. «Στο ντους μου. Εγώ να είμαι από πίσω». Παίρνω μια βαθιά εισπνοή και την αφήνω να κατέβει μέχρι το στομάχι μου. «Πραγματικά, ξέρεις πολύ συγκεκριμένα τι θέλεις να κάνεις». «Και στο κρεβάτι μου επίσης», μου ψιθυρίζει. «Με εσένα από πάνω να στάζεις ακόμη νερά από το ντους». Παίρνω πάλι μια βαθιά εισπνοή και μπορούμε να ακούσουμε κι οι δύο το τρέμουλο της ανάσας μου όταν εκπνέω. «Εντάξει», προσπαθώ να του πω, αλλά το στόμα του έχει ήδη κολλήσει στο δικό μου, πριν προλάβω να ξεστομίσω οτιδήποτε. Μια ακόμη φορά η συζήτηση παραμερίζεται μπροστά στο μόνο πράγμα που είναι πρόθυμος να μου δώσει.

κεφάλαιο τριάντα

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

Πηγαίνουμε σιωπηλά σε μια άδεια αίθουσα αναμονής. Ο πατέρας μου κάθεται πρώτος και μετά κάθομαι απρόθυμα δίπλα του. Περιμένω την ομολογία του, αλλά δεν ξέρει ότι δεν τη χρειάζομαι. Ξέρω για τη σχέση του με τη Λίζα. Ξέρω πόσο καιρό γινόταν αυτό. «Η μητέρα σου κι εγώ…» Κοιτάζει το πάτωμα. Δεν μπορεί καν να με κοιτάξει στα μάτια.

«Αποφασίσαμε να χωρίσουμε όταν ήσουν δεκαέξι χρονών. Παρ’ όλα αυτά, με τόσα ταξίδια που έκανα συνεχώς εγώ, είχε νόημα από οικονομικής πλευράς να περιμένουμε να αποφοιτήσεις προτού κάνουμε αίτηση για διαζύγιο, κι έτσι αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε». Δεκαέξι; Εκείνη αρρώστησε όταν ήμουν δεκαέξι. «Είχαμε χωρίσει για κάνα χρόνο περίπου όταν γνώρισα τη Λίζα». Τώρα με κοιτάζει. Είναι ειλικρινής. «Από τη στιγμή που έμαθε πως ήταν άρρωστη, αυτό ήταν το σωστό πράγμα να κάνω, Μάιλς. Ήταν η μητέρα σου και δεν θα την άφηνα τη στιγμή που με είχε ανάγκη περισσότερο». Το στήθος μου με πονάει. «Το ξέρω ότι έχεις κάνει τους υπολογισμούς», μου λέει. «Ξέρω πως με μισείς, γιατί νομίζεις ότι είχα παράλληλη σχέση ενώ ήταν άρρωστη, και μισώ το ότι σε άφηνα να το πιστεύεις αυτό». «Τότε γιατί το έκανες;» τον ρωτάω. «Γιατί με άφησες να πιστεύω κάτι τέτοιο;»

Κοιτάζει ξανά το πάτωμα. «Δεν ξέρω», μου λέει. «Νόμιζα πως υπήρχε μια πιθανότητα να μην καταλάβαινες ότι έβγαινα με τη Λίζα πριν σου το πω, κι έτσι σκέφτηκα πως, αν σου το ανέφερα, μπορεί να έκανα περισσότερο κακό απ’ ό,τι καλό. Δεν ήθελα να ξέρεις ότι ο γάμος μου με τη μητέρα σου είχε αποτύχει. Δεν ήθελα να νομίζεις ότι πέθανε δυστυχισμένη». «Δεν πέθανε δυστυχισμένη», τον καθησυχάζω. «Ήσουν εκεί γι’ αυτήν, μπαμπά. Κι οι δύο ήμασταν εκεί». Εκτιμάει το ότι λέω κάτι τέτοιο, γιατί ξέρει πως είναι αλήθεια. Η μαμά μου ήταν ευτυχισμένη με τη ζωή της. Ευτυχισμένη μαζί μου. Κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι αν θα απογοητευόταν τώρα βλέποντας την τροπή που πήραν τα πράγματα. «Θα ήταν περήφανη για σένα, Μάιλς», μου λέει. «Για το πώς διαχειρίστηκες την κατάσταση». Τον αγκαλιάζω. Χρειαζόμουν να το ακούσω αυτό πολύ περισσότερο από όσο πίστευα.

κεφάλαιο τριάντα ένα

ΤΕΪΤ

Προσπαθώ να ακούσω τον Κόρμπιν, που μου μιλάει για τη συζήτηση που είχε με τη μαμά, αλλά το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι ο Μάιλς θα γυρίσει σπίτι του όπου να ’ναι. Έχουν περάσει δέκα μέρες από την τελευταία φορά που ήταν σπίτι και αυτό είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έχουμε περάσει χωρίς να ιδωθούμε, εκτός από τις εβδομάδες που δεν μιλιόμασταν. «Το έχεις πει στον Μάιλς;» με ρωτάει ο Κόρμπιν. «Να του πω τι;» Ο Κόρμπιν γυρίζει και με κοιτάζει. «Ότι μετακομίζεις». «Έχω να του μιλήσω από την προηγούμενη εβδομάδα. Το

πιο πιθανό είναι να του το πω απόψε». Η αλήθεια είναι πως ήθελα όλη την εβδομάδα να του πω ότι βρήκα δικό μου διαμέρισμα, αλλά κάτι τέτοιο θα σήμαινε να του στείλω μήνυμα ή να του τηλεφωνήσω, δύο πράγματα που δεν κάνουμε. Οι μόνες φορές που στέλνουμε μηνύματα ο ένας στον άλλο είναι όταν είμαστε κι οι δύο στο σπίτι. Νομίζω ότι το κάνουμε αυτό γιατί μας βοηθάει να διατηρούμε τα όρια. Έτσι κι αλλιώς η μετακόμιση δεν είναι και σπουδαίο πράγμα. Πηγαίνω μόνο μερικά τετράγωνα πιο μακριά. Βρήκα ένα διαμέρισμα που είναι πιο κοντά και στη δουλειά και στη σχολή μου. Δεν είναι σίγουρα από τα κυριλέ του κέντρου της πόλης, αλλά μου αρέσει. Παρ’ όλα αυτά, αναρωτιέμαι πώς θα επηρεάσει την κατάσταση ανάμεσα σ’ εμένα και στον Μάιλς. Νομίζω πως αυτός ήταν ένας από τους λόγους που δεν του ανέφερα ποτέ ότι έψαχνα για διαμέρισμα. Κάπου στο βάθος του μυαλού μου υπάρχει ο φόβος πως το ότι δεν θα είμαι πια στην άλλη πλευρά του διαδρόμου θα τον ξεβολέψει και θα δώσει ένα τέλος σε ό,τι κι αν είναι αυτό που τρέχει μεταξύ μας. Ο Κόρμπιν κι εγώ γυρίζουμε να κοιτάξουμε την πόρτα μόλις ανοίξει και ταυτόχρονα ακουστεί ένα χτύπημα. Βλέπω τον Κόρμπιν που κάνει μια γκριμάτσα. Ακόμα προσαρμόζεται.

«Τι μαγειρεύεις;» τον ρωτάει ο Μάιλς. Ακουμπάει στον τοίχο και σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του, αλλά τα μάτια του κοιτάνε τα πόδια μου. Βλέπει ότι φοράω φούστα και μου χαμογελάει. Ευτυχώς ο Κόρμπιν κοιτάει ακόμη τα μάτια της κουζίνας. «Βραδινό», λέει ο Κόρμπιν κοφτά. Του παίρνει λίγο χρόνο να προσαρμοστεί. Ο Μάιλς γυρίζει προς εμένα ξανά και με κοιτάζει για λίγα σιωπηλά δευτερόλεπτα. «Γεια σου, Τέιτ», μου λέει. Χαμογελάω. «Γεια». «Πώς τα πήγες στις εξετάσεις;» Τώρα τα μάτια του είναι οπουδήποτε αλλού πάνω μου εκτός από το πρόσωπό μου. «Καλά», του λέω. Στις ομορφιές σου είσαι, μου λέει κουνώντας σιωπηλά τα χείλη του. Χαμογελάω. Θα ήθελα όσο τίποτε άλλο στον κόσμο να μην ήταν ο Κόρμπιν εδώ αυτή τη στιγμή, γιατί καταβάλλω

υπεράνθρωπη προσπάθεια να μην ορμήσω πάνω του να τον πνίξω στα φιλιά. Ο Κόρμπιν ξέρει γιατί είναι εδώ ο Μάιλς. Απλώς ο Μάιλς κι εγώ προσπαθούμε να σεβαστούμε το γεγονός ότι συνεχίζει να μην του αρέσει αυτό που γίνεται μεταξύ μας, οπότε είμαστε διακριτικοί. Ο Μάιλς δαγκώνει το εσωτερικό από το μάγουλό του, παίζει με το μανίκι του πουκαμίσου του και με κοιτάζει. Στην κουζίνα επικρατεί ησυχία κι ο Κόρμπιν ακόμη δεν έχει γυρίσει να τον κοιτάξει. Ο Μάιλς δείχνει έτοιμος να εκραγεί. «Δεν γαμιέται», λέει κι έρχεται προς το μέρος μου. Πιάνει με τα χέρια του το πρόσωπό μου και με φιλάει με πάθος μπροστά στον Κόρμπιν. Με φιλάει. Μπροστά στον Κόρμπιν. Μην το αναλύεις, Τέιτ. Με πιάνει από τα χέρια και με τραβάει έξω από την κουζίνα. Ο Κόρμπιν συνεχίζει να είναι γυρισμένος προς τις εστίες της κουζίνας και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να μας αγνοήσει. Ακόμα προσαρμόζεται.

Πηγαίνουμε στο καθιστικό και ο Μάιλς απομακρύνει το στόμα του από το δικό μου. «Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο όλη μέρα», μου λέει. «Απολύτως τίποτα». «Ούτε κι εγώ». Με τραβάει από το χέρι προς την μπροστινή πόρτα. Τον ακολουθώ. Την ανοίγει, πηγαίνει προς το διαμέρισμά του και βγάζει το κλειδί από την τσέπη του. Οι αποσκευές του είναι ακόμη στον διάδρομο. «Γιατί τα πράγματά σου είναι εδώ;» Ο Μάιλς ανοίγει την πόρτα του διαμερίσματος. «Δεν έχω μπει ακόμη στο σπίτι», μου λέει, γυρίζει, πιάνει τα πράγματά του και κρατάει την πόρτα για να περάσω. «Πρώτα ήρθες σ’ εμάς;» Γνέφει καταφατικά, ακουμπάει το σακίδιό του στον καναπέ και σπρώχνει τη βαλίτσα του στον τοίχο. «Ναι», μου λέει. Αρπάζει το χέρι μου και με τραβάει κοντά του. «Σ’ το είπα, Τέιτ, δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο». Χαμογελάει και σκύβει να με φιλήσει.

Γελάω. «Ώστε σου έλειψα», του λέω για να τον πειράξω. Αποτραβιέται. Από τον τρόπο που τσίτωσε το κορμί του θα υπέθετε κανείς ότι μόλις του είπα πως τον αγαπώ. «Χαλάρωσε», του λέω. «Επιτρέπεται να σου λείπω, Μάιλς. Δεν παραβαίνει τους κανόνες σου». Κάνει μερικά βήματα πίσω. «Διψάς;» με ρωτάει αλλάζοντας το θέμα, όπως κάνει πάντα. Γυρίζει και κατευθύνεται προς την κουζίνα, αλλά όλα έχουν αλλάξει πάνω του. Η στάση του, το χαμόγελό του, ο ενθουσιασμός του που με είδε επιτέλους ύστερα από δέκα μέρες. Στέκομαι στο καθιστικό και τα βλέπω όλα να καταρρέουν. Ξαφνικά με χτυπάει η πραγματικότητα κι είναι σαν να με χτύπησε μετεωρίτης. Αυτός ο άντρας δεν μπορεί καν να παραδεχτεί ότι του έλειψα. Είχα πάντα την ελπίδα πως, αν το πάω πολύ αργά μαζί του, θα ξεπεράσει κάποια στιγμή αυτό που τον κρατάει πίσω.

Όλους τους τελευταίους μήνες υπέθετα πως ίσως δεν μπορεί απλώς να διαχειριστεί το πώς έχουν εξελιχτεί τα πράγματα μεταξύ μας και χρειάζεται χρόνο, αλλά τώρα είναι ξεκάθαρο. Δεν είναι αυτός. Εγώ είμαι. Εγώ είμαι αυτή που δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτό που συμβαίνει μεταξύ μας. «Είσαι καλά;» με ρωτάει ο Μάιλς από την κουζίνα. Γυρίζει προς το μέρος μου και με κοιτάζει. Περιμένει να του απαντήσω, αλλά δεν μπορώ. «Σου έλειψα, Μάιλς;» Να την ξανά η πανοπλία που τον καλύπτει. Κοιτάζει αλλού και ξαναμπαίνει στην κουζίνα. «Δεν λέμε τέτοια πράγματα, Τέιτ», μου λέει. Η φωνή του έχει γίνει πάλι σκληρή. Είναι σοβαρός; «Δεν λέμε;» Κάνω μερικά βήματα προς την κουζίνα. «Μάιλς, είναι μια συνηθισμένη φράση. Δεν σημαίνει δέσμευση. Δεν σημαίνει καν αγάπη. Ακόμη κι οι φίλοι τη λένε μεταξύ τους».

Ακουμπάει στον πάγκο της κουζίνας και με κοιτάζει ήρεμα. «Μα εμείς δεν ήμασταν ποτέ φίλοι. Και δεν θέλω να παραβιάσω τον έναν και μοναδικό σου κανόνα δίνοντάς σου ψεύτικες ελπίδες, οπότε δεν θα το πω». Δεν μπορώ να εξηγήσω τι μου συμβαίνει, γιατί δεν ξέρω, αλλά είναι λες και όσα έχει πει και έχει κάνει που με έχουν πληγώσει με διαπερνάνε όλα μαζί ξαφνικά. Θέλω να του ουρλιάξω. Θέλω να τον μισήσω. Θέλω να ξέρω τι στο διάολο του έχει συμβεί που τον έχει κάνει να μπορεί να λέει πράγματα που με πληγώνουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο με έχει πληγώσει στη ζωή μου. Κουράστηκα να βρίσκομαι στο ίδιο σημείο. Κουράστηκα να προσποιούμαι ότι δεν θέλω να μάθω τα πάντα γι’ αυτόν. Κουράστηκα να προσποιούμαι ότι δεν είναι παντού. Τα πάντα. Το παν για μένα. «Τι σου έκανε τέλος πάντων;» του ψιθυρίζω. «Μη», μου λέει σαν προειδοποίηση, σαν απειλή. Κουράστηκα τόσο πολύ να βλέπω τον πόνο στα μάτια του και να μην ξέρω το γιατί. Κουράστηκα να μην ξέρω ποιες κουβέντες είναι εκτός ορίων μαζί του.

«Πες μου». Κοιτάζει αλλού. «Πήγαινε σπίτι σου, Τέιτ». Γυρίζει από την άλλη, πιάνει σφιχτά την άκρη του πάγκου και ρίχνει το κεφάλι ανάμεσα στους ώμους του. «Άι γαμήσου». Γυρίζω και βγαίνω από την κουζίνα. Φτάνοντας στο καθιστικό τον ακούω να έρχεται από πίσω μου, οπότε επιταχύνω το βήμα μου. Φτάνω στην μπροστινή πόρτα και την ανοίγω, αλλά την κλείνει δυνατά με την παλάμη του. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και περιμένω κάποιες λέξεις με τις οποίες θα με αποτελειώσει, γιατί ξέρω πως αυτό θα γίνει. Το πρόσωπό του είναι δίπλα στο αυτί μου και το στέρνο του έχει κολλήσει στην πλάτη μου. «Αυτό κάναμε, Τέιτ. Γαμιόμασταν. Το είχα ξεκαθαρίσει από την πρώτη μέρα». Γελάω γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Γυρίζω και τον κοιτάζω. Δεν κάνει πίσω και αυτή τη στιγμή με τρομάζει όσο ποτέ άλλοτε.

«Νομίζεις ότι το είχες ξεκαθαρίσει;» τον ρωτάω. «Λες απίστευτες μαλακίες, Μάιλς». Συνεχίζει να μην κουνιέται, αλλά σφίγγει το σαγόνι του. «Γιατί δεν ήμουν ξεκάθαρος; Δύο κανόνες. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο απλό». Γελάω δύσπιστα και μετά τα βγάζω μεμιάς όλα από μέσα μου. «Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να γαμάς κάποιον και στο να κάνεις έρωτα μαζί του. Εσύ δεν με έχεις γαμήσει εδώ και πάνω από έναν μήνα. Κάθε φορά που είσαι μέσα μου κάνεις έρωτα μαζί μου. Το βλέπω στον τρόπο που με κοιτάς. Σου λείπω όταν δεν είμαστε μαζί. Με σκέφτεσαι συνεχώς. Δεν μπορείς καν να περιμένεις δέκα δευτερόλεπτα να μπεις πρώτα στο δικό σου διαμέρισμα προτού έρθεις να με δεις. Οπότε μην μου λες εμένα πως ήσουν ξεκάθαρος από την πρώτη μέρα, γιατί είσαι ο πιο σκοτεινός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ μου». Αναπνέω. Νιώθω ότι αναπνέω για πρώτη φορά μέσα σε έναν μήνα. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με όλα αυτά. Εγώ κουράστηκα να προσπαθώ. Αφήνει

μια

σταθερή

ελεγχόμενη

εκπνοή

ενώ

απομακρύνεται μερικά βήματα από μένα. Κάνει μια γκριμάτσα και γυρίζει την πλάτη του, σαν να μην θέλει να δω τα συναισθήματα που βρίσκονται κάπου βαθιά μέσα του. Με τα χέρια του πιάνει σφιχτά το σβέρκο του και κάθεται έτσι για ένα ολόκληρο λεπτό, χωρίς να κουνηθεί. Αρχίζει να αφήνει τη μια αναπνοή μετά την άλλη, σαν να κάνει ό,τι μπορεί για να συνέλθει και να μην κλάψει. Η καρδιά μου αρχίζει να πονάει όταν συνειδητοποιώ τι συμβαίνει. Σπάει. «Θεέ μου», ψιθυρίζει. Η φωνή του είναι αλλοιωμένη από τον πόνο. «Τι σου κάνω, Τέιτ;» Πηγαίνει προς τον τοίχο, πέφτει πάνω του και γλιστράει στο πάτωμα. Σηκώνει τα γόνατά του και ακουμπάει πάνω τους τους αγκώνες του σκεπάζοντας με τα χέρια του το πρόσωπό του. Οι ώμοι του αρχίζουν να τραντάζονται, αλλά δεν βγάζει τον παραμικρό ήχο. Κλαίει. Ο Μάιλς Άρτσερ κλαίει. Κλαίει με τον ίδιο σπαρακτικό τρόπο που έκλαιγε το πρώτο βράδυ που τον συνάντησα. Αυτός ο άντρας, ο τοίχος, η πανοπλία, καταρρέει εντελώς μπροστά στα μάτια μου.

«Μάιλς;» του ψιθυρίζω. Η φωνή μου ακούγεται αδύναμη μέσα στην απόλυτη ησυχία. Πηγαίνω προς το μέρος του και γονατίζω ακριβώς μπροστά του. Τον αγκαλιάζω και ακουμπάω το κεφάλι μου στο δικό του. Δεν τον ρωτάω ξανά τι συμβαίνει, γιατί πλέον φοβάμαι να μάθω.

κεφάλαιο τριάντα δύο

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

Η Λίζα αγαπάει τον Κλέιτον. Ο μπαμπάς μου αγαπάει τον Κλέιτον. Ο Κλέιτον ενώνει τις οικογένειες. Είναι ήδη ο ήρωάς μου, και είναι μόνο δύο ημερών. Αφού φύγουν ο μπαμπάς μου και η Λίζα, έρχεται ο Ίαν. Λέει πως δεν θέλει να πάρει αγκαλιά τον Κλέιτον, αλλά η Ρέιτσελ τον αναγκάζει. Νιώθει άβολα, γιατί δεν έχει κρατήσει μωρό ξανά, αλλά τον κρατάει. «Ευτυχώς μοιάζει στη Ρέιτσελ», λέει ο Ίαν.

Συμφωνώ μαζί του. Ο Ίαν ρωτάει τη Ρέιτσελ αν της είπα ποτέ τι του είπα τη μέρα που τη γνώρισα. Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάει. Ο Ίαν γελάει. «Αφού σε πήγε στην τάξη την πρώτη μέρα, σε τράβηξε μια φωτογραφία από το θρανίο του», της λέει ο Ίαν. «Μου την έστειλε με μήνυμα και μου έγραψε: ‘‘Αυτή θα κάνει όλα τα παιδιά μου’’». Η Ρέιτσελ με κοιτάζει. Ανασηκώνω τους ώμους μου. Νιώθω άβολα. Στη Ρέιτσελ αρέσει πολύ που είπα αυτό το πράγμα στον Ίαν. Εμένα μου αρέσει πολύ που ο Ίαν της το είπε. Ο γιατρός έρχεται και μας λέει ότι μπορούμε να πάμε σπίτι τώρα. Ο Ίαν με βοηθάει να πάμε όλα τα πράγματα στο αυτοκίνητο και να το φέρουμε στην έξοδο. Προτού επιστρέψω στο δωμάτιο της Ρέιτσελ, ο Ίαν με ακουμπάει στον ώμο. Γυρίζω και τον κοιτάζω. Έχω την αίσθηση πως θέλει να με συγχαρεί, αλλά αντί γι’ αυτό με

αγκαλιάζει. Είναι παράξενο αλλά και δεν είναι. Μου αρέσει που είναι περήφανος για μένα. Με κάνει να αισθάνομαι όμορφα. Πως το κάνω σωστά. Ο Ίαν φεύγει. Το ίδιο κι εμείς. Εγώ, η Ρέιτσελ κι ο Κλέιτον. Η οικογένειά μου. Θέλω τη Ρέιτσελ μαζί μου στο μπροστινό κάθισμα, αλλά μου αρέσει πολύ που επιλέγει να καθίσει πίσω μαζί του. Μου αρέσει το πόσο πολύ τον αγαπάει. Μου αρέσει που νιώθω γι’ αυτήν ακόμη μεγαλύτερη έλξη τώρα, που είναι μαμά. Θέλω να τη φιλήσω. Θέλω να της πω ξανά ότι την αγαπώ, αλλά νομίζω ότι της το λέω υπερβολικά πολύ. Δεν θέλω να βαρεθεί να το ακούει. «Σε ευχαριστώ γι’ αυτό το μωρό», μου λέει από το πίσω κάθισμα. «Είναι κούκλος». Γελάω. «Εσύ ευθύνεσαι για το κομμάτι της ομορφιάς, Ρέιτσελ. Το μόνο που πήρε από μένα είναι τα αρχίδια του».

Γελάει. Γελάει δυνατά. «Θεέ μου, το ξέρω», μου λέει. «Είναι τόσο μεγάλα». Γελάμε κι οι δύο με τα μεγάλα αρχίδια του γιου μας. Αναστενάζει. «Ξεκουράσου», της λέω. «Δεν έχεις κοιμηθεί δύο μέρες». Τη βλέπω από τον καθρέφτη που χαμογελάει. «Μα δεν μπορώ να σταματήσω να τον χαζεύω», ψιθυρίζει. Εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να χαζεύω εσένα, Ρέιτσελ. Αλλά σταματάω, γιατί τα φώτα από τα αυτοκίνητα στο αντίθετο ρεύμα είναι πολύ πιο δυνατά από ό,τι θα έπρεπε να είναι. Σφίγγω και με τα δυο μου χέρια το τιμόνι. Υπερβολικά δυνατά. Άκουγα πάντα ότι η ζωή σου περνάει σαν ταινία μπροστά από τα μάτια σου λίγο πριν πεθάνεις. Κατά κάποιον τρόπο είναι αλήθεια.

Παρ’ όλα αυτά, δεν περνάει από μπροστά σου σε επεισόδια ή με τυχαία σειρά. Είναι απλά μια εικόνα που ΚΟΛΛΑΕΙ στο κεφάλι σου και γίνεται τα πάντα, όλα όσα αισθάνεσαι και όλα όσα βλέπεις. Δεν είναι η ζωή σου που περνάει μπροστά από τα μάτια σου. Αυτό που περνάει μπροστά από τα μάτια σου είναι οι άνθρωποι που είναι η ζωή σου. Η Ρέιτσελ κι ο Κλέιτον. Το μόνο που βλέπω είναι τους δυο τους – όλη μου τη ζωή – να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου. Ο ήχος γίνεται το παν. Το παν. Μέσα μου, έξω μου, από κάτω μου, από πάνω μου. ΡΕΪΤΣΕΛ, ΡΕΪΤΣΕΛ, ΡΕΪΤΣΕΛ. Δεν μπορώ να τη βρω.

ΚΛΕΪΤΟΝ, ΚΛΕΪΤΟΝ, ΚΛΕΪΤΟΝ. Είμαι μούσκεμα. Κρυώνω. Πονάει το κεφάλι μου. Πονάνε τα μπράτσα μου. Δεν τη βλέπω, δεν τη βλέπω, δεν τη βλέπω, δεν τον βλέπω. Ησυχία. Ησυχία. Ησυχία. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΗΣΥΧΙΑ. «Μάιλς!» Ανοίγω τα μάτια μου. Όλα είναι υγρά, έχει νερά, είναι υγρά. Το αυτοκίνητο έχει μέσα νερό. Βγάζω τη ζώνη ασφαλείας και γυρίζω πίσω. Τα χέρια μου είναι στο καθισματάκι του μωρού. «Μάιλς, βοήθησέ με! Έχει σφηνώσει!» Προσπαθώ.

Προσπαθώ ξανά. Όμως πρέπει κι αυτή να βγει έξω. Πρέπει κι αυτή να βγει έξω. Κλοτσάω το παράθυρό μου και σπάω το γυαλί. Το είχα δει κάποτε σε μια ταινία. Σιγουρέψου ότι υπάρχει τρόπος διαφυγής προτού γίνει πολύ έντονη η πίεση στα παράθυρα. «Ρέιτσελ, βγες έξω! Θα τον πιάσω εγώ!» Μου λέει όχι. Δεν θα σταματήσει να προσπαθεί να τον βγάλει έξω. Θα τον βγάλω εγώ, Ρέιτσελ. Δεν μπορεί να βγει. Η ζώνη της έχει κολλήσει. Είναι πολύ σφιχτή. Αφήνω το κάθισμα του μωρού και πάω να λύσω τη ζώνη της. Τα χέρια μου είναι ήδη κάτω από το νερό όταν τη βρίσκω. Χτυπάει τα μπράτσα μου και προσπαθεί να με διώξει. «Πιάσε τον μικρό πρώτα!» μου ουρλιάζει. «Βγάλε αυτόν πρώτα!»

Δεν μπορώ. Έχουν σφηνώσει κι οι δύο. Έχεις σφηνώσει κι εσύ, Ρέιτσελ. Θεέ μου. Φοβάμαι. Και η Ρέιτσελ φοβάται. Το νερό είναι παντού. Δεν τον βλέπω πια. Ούτε εκείνη μπορώ να δω. Δεν τον ακούω. Ξαναπιάνω τη ζώνη ασφαλείας της Ρέιτσελ. Καταφέρνω να της τη βγάλω. Αρπάζω τα χέρια της. Το παράθυρό της δεν είναι σπασμένο. Το δικό μου είναι. Την τραβάω μπροστά. Με χτυπάει για να αντισταθεί.

Συνεχίζει να με χτυπάει. Σταματάει να με χτυπάει. Χτύπα με λίγο ακόμη, Ρέιτσελ. Χτύπα με. Κι άλλο. Κάποιος πλησιάζει από το παράθυρό μου. «Δώσε μου το χέρι της!» τον ακούω να φωνάζει. Το νερό αρχίζει τώρα να μπαίνει από το παράθυρό μου. Όλο το πίσω κάθισμα είναι γεμάτο νερό. Τα πάντα είναι νερό. Του δίνω το χέρι της Ρέιτσελ. Με βοηθάει να τη βγάλουμε. Τα πάντα είναι νερό. Προσπαθώ να τον βρω. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Προσπαθώ να τον βρω. Δεν μπορώ να αναπνεύσω.

Προσπαθώ να τον σώσω. Θέλω να είμαι ο ήρωάς του. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Οπότε σταματάω. Ησυχία. Ησυχία. Ησυχία. Ησυχία. Ησυχία. Ησυχία. Ησυχία. Ησυχία. Ησυχία. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΚΡΑΥΓΗ. Σκεπάζω τα αυτιά μου με τα χέρια μου. Σκεπάζω την καρδιά μου με μια πανοπλία.

Βήχω μέχρι να μπορέσω να αναπνεύσω ξανά. Ανοίγω τα μάτια μου. Είμαστε πάνω σε μια βάρκα. Κοιτάζω τριγύρω. Είμαστε σε μια λίμνη. Βάζω το χέρι μου στο σαγόνι μου. Το χέρι μου είναι κόκκινο. Γεμάτο με αίμα, τόσο κόκκινο όσο τα μαλλιά της Ρέιτσελ. Ρέιτσελ. Βρίσκω τη Ρέιτσελ. Κλέιτον. Δεν βρίσκω τον Κλέιτον. Σηκώνομαι και πηγαίνω στην άκρη της βάρκας. Πρέπει να τον βρω. Κάποιος με σταματάει. Κάποιος με τραβάει. Κάποιος μου λέει ότι είναι πια πολύ αργά. Κάποιος μου λέει ότι λυπάται. Κάποιος μου λέει ότι δεν μπορούμε να τον βρούμε.

Κάποιος μου λέει ότι μετά την πρόσκρουση πέσαμε από τη γέφυρα. Κάποιος μου λέει ότι λυπάται πάρα πολύ. Πηγαίνω στη Ρέιτσελ. Προσπαθώ να την αγκαλιάσω, αλλά δεν με αφήνει. Ουρλιάζει. Κλαίει με λυγμούς. ΚΛΑΙΕΙ ΔΥΝΑΤΑ. ΘΡΗΝΕΙ. Με χτυπάει. Με κλοτσάει. Μου λέει πως έπρεπε να σώσω αυτόν αντί για εκείνη. Μα προσπάθησα να σώσω και τους δυο σας, Ρέιτσελ. «Έπρεπε να σώσεις αυτόν, Μάιλς!» φωνάζει. Έπρεπε να σώσεις αυτόν. Έπρεπε να σώσεις αυτόν. Έπρεπε να σώσω ΑΥΤΟΝ. Φωνάζει. Κλαίει με λυγμούς. ΚΛΑΙΕΙ ΔΥΝΑΤΑ. ΘΡΗΝΕΙ.

Την αγκαλιάζω παρ’ όλα αυτά. Την αφήνω να με χτυπάει. Την αφήνω να με μισεί. Η Ρέιτσελ με μισεί. Την αγκαλιάζω παρ’ όλα αυτά. Η Ρέιτσελ κλαίει, αλλά είναι σιωπηλή. Κλαίει τόσο πολύ που ο λαιμός της δεν βγάζει πια τον παραμικρό ήχο. Το σώμα της κλαίει, αλλά όχι η φωνή της. Διαλυμένη. Διαλυμένη. ΔΙΑΛΥΜΕΝΗ. Κλαίω μαζί της. Κλαίω και κλαίω και κλαίω και κλαίμε και κλαίμε. Διαλυμένοι. Το νερό είναι το παν πια. Κοιτάζω τη Ρέιτσελ. Και βλέπω μόνο νερό. Κλείνω τα μάτια μου. Και βλέπω μόνο νερό.

Κοιτάζω τον ουρανό. Και βλέπω μόνο νερό. Πονάει τόσο πολύ. Δεν πίστευα ποτέ ότι η καρδιά μπορεί να αντέξει το βάρος όλου του κόσμου. Δεν κάνω πλέον τη ζωή της Ρέιτσελ καλύτερη. Σε διέλυσα, Ρέιτσελ. Την οικογένειά μου. Εμένα, εσένα και τον Κλέιτον. ΔΙΑΛΥΜΕΝΟΙ. Δεν θα μπορείς να με αγαπάς ύστερα από αυτό, Ρέιτσελ.

κεφάλαιο τριάντα τρία

ΤΕΪΤ

Τα χέρια μου είναι πάνω του, τρίβουν την πλάτη του και χαϊδεύουν τα μαλλιά του. Κλαίει και το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να του πω πως δεν πειράζει. Θέλω να του πω να ξεχάσει όλα όσα είπα απόψε. Θέλω να κάνω ό,τι μπορώ να πάρω τον πόνο του μακριά, γιατί, ό,τι κι αν έγινε, δεν έχει σημασία. Ό,τι κι αν έγινε, σε κανέναν δεν αξίζει να αισθάνεται έτσι όπως αισθάνεται αυτός τούτη τη στιγμή. Τραβάω τα χέρια του από το πρόσωπό του και κάθομαι στα πόδια του. Κρατάω το πρόσωπό του στα χέρια του και το φέρνω κοντά στο δικό μου. Συνεχίζει να έχει κλειστά τα μάτια του. «Δεν χρειάζεται να μάθω, Μάιλς». Περνάει τα χέρια του πίσω από την πλάτη μου και βυθίζει το πρόσωπό του στο στέρνο μου. Η ανάσα του γίνεται

γρηγορότερη, καθώς προσπαθεί να διώξει τα συναισθήματά του. Τα χέρια μου είναι περασμένα γύρω από το κεφάλι του και φιλάω τα μαλλιά του, μέχρι που κάνει πίσω το κεφάλι του και με κοιτάζει. Καμία πανοπλία και κανένα τείχος, όσο χοντρό κι αν ήταν, δεν θα μπορούσε να κρύψει την οδύνη που βλέπω στα μάτια του αυτή τη στιγμή. Είναι τόσο έντονη και τόσο μεγάλη που πρέπει να κρατήσω την αναπνοή μου για να μην κλάψω μαζί του. Τι σου συνέβη, Μάιλς; «Δεν χρειάζεται να ξέρω», του ψιθυρίζω ξανά κουνώντας το κεφάλι μου. Τα χέρια του κινούνται προς το πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Πιέζει το στόμα του πάνω στο δικό μου δυνατά. Γέρνει μπροστά μέχρι να βρεθώ ξαπλωμένη ανάσκελα στο πάτωμα. Τα χέρια του τραβάνε την μπλούζα μου ενώ με φιλάει απελπισμένα, με μανία, γεμίζοντας το στόμα μου με τη γεύση από τα δάκρυά του. Τον αφήνω να με χρησιμοποιήσει για να ξεφορτωθεί τον πόνο του. Θα κάνω ό,τι θέλει να κάνω, αρκεί να σταματήσει να πονάει όπως πονάει.

Τα χέρια του γλιστράνε κάτω από τη φούστα μου και αρχίζουν να τραβάνε το εσώρουχό μου τη στιγμή που κι εγώ αρχίζω να του κατεβάζω το τζιν. Η κιλότα μου έχει φτάσει στους αστραγάλους μου. Την κλοτσάω ενώ πιάνει τα χέρια μου και τα πιέζει στο πάτωμα πάνω από το κεφάλι μου. Ακουμπάει το μέτωπό του πάνω στο δικό μου, αλλά δεν με φιλάει. Κλείνει τα μάτια του, αλλά εγώ κρατάω ανοιχτά τα δικά μου. Δεν χάνει χρόνο και σπρώχνει το σώμα του ανάμεσα στα πόδια μου ανοίγοντάς τα ακόμη περισσότερο. Ακουμπάει το μέτωπό του στο πλάι του κεφαλιού μου και μπαίνει μέσα μου αργά. Όταν έχει μπει όλος μέσα μου, εκπνέει διώχνοντας λίγο από τον πόνο του, προσπαθώντας να διώξει από το μυαλό του τη φρίκη που βίωσε προηγουμένως. Βγαίνει λίγο έξω και ξαναμπαίνει μέσα μου, αυτή τη φορά με όλη του τη δύναμη. Πονάω. Δώσε μου τον πόνο σου, Μάιλς. «Θεέ μου, Ρέιτσελ», ψιθυρίζει. Θεέ μου, Ρέιτσελ… Ρέιτσελ, Ρέιτσελ, Ρέιτσελ. Αυτή η λέξη επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά στο κεφάλι

μου. Θεέ. Μου. Ρέιτσελ. Απομακρύνω το κεφάλι μου από το δικό του. Είναι ο χειρότερος πόνος που έχω νιώσει ποτέ. Δεν υπάρχει χειρότερος. Το σώμα του κοκαλώνει μέσα μου αμέσως μόλις συνειδητοποιεί τι είπε. Το μόνο πράγμα που κουνιέται ανάμεσά μας αυτή τη στιγμή είναι τα δάκρυα που πέφτουν από τα μάτια μου. «Τέιτ», ψιθυρίζει σπάζοντας τη σιωπή ανάμεσά μας. «Λυπάμαι τόσο πολύ, Τέιτ». Κουνάω το κεφάλι μου, αλλά τα δάκρυα δεν σταματάνε. Κάπου μέσα μου νιώθω κάτι να σκληραίνει. Κάτι που ήταν κάποτε υγρό έχει παγώσει τώρα εντελώς, και αυτή τη στιγμή καταλαβαίνω πως αυτό είναι. Αυτό το όνομα. Τα είπε όλα. Δεν θα έχω ποτέ το παρελθόν του, γιατί το έχει αυτή.

Δεν θα έχω ποτέ το μέλλον του, γιατί αρνείται να το δώσει σε οποιονδήποτε άλλο που δεν είναι αυτή. Δεν θα μάθω ποτέ το γιατί, διότι δεν θα μου το πει ποτέ. Αρχίζει να τραβιέται από μέσα μου, αλλά σφίγγω τα πόδια μου γύρω από τα δικά του. Αναστενάζει βαριά στο μάγουλό μου. «Μα το Θεό, Τέιτ. Δεν ήταν το μυαλό μου σε…» «Σταμάτα», του ψιθυρίζω. Δεν θέλω να τον ακούσω να απολογείται γι’ αυτό μου μόλις έγινε. «Απλώς τελείωνε, Μάιλς». Σηκώνει το κεφάλι του και με κοιτάζει. Βλέπω την ξεκάθαρη συγγνώμη του να κρύβεται πίσω από καινούρια δάκρυα. Δεν ξέρω αν είναι τα λόγια μου που τον πόνεσαν ή το γεγονός ότι κι οι δύο ξέρουμε πως ως εδώ ήταν, αλλά δείχνει σαν να πληγώθηκε ξανά. Αν κάτι τέτοιο είναι δυνατόν. Ένα δάκρυ πέφτει από τα μάτια του πάνω στο μάγουλό μου. Το νιώθω να κυλάει και να γίνεται ένα με τα δικά μου. Θέλω να τελειώσει όλο αυτό. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σβέρκο του και φέρνω το στόμα του στο στόμα μου. Δεν κουνιέται πια μέσα μου, οπότε

τεντώνω την πλάτη μου και πιέζω τους γοφούς μου έντονα πάνω του. Βογκάει μέσα στο στόμα μου, μπαίνει μια φορά ξανά μέσα μου και σταματάει πάλι. «Τέιτ», μου λέει. «Απλώς τελείωνε, Μάιλς», του λέω μέσα στα δάκρυά μου. «Απλώς τελείωνε». Ακουμπάει την παλάμη του στο μάγουλό μου και βάζει τα χείλη του στο αυτί μου. Τώρα κλαίμε κι οι δύο πιο έντονα και μπορώ να δω ότι είμαι γι’ αυτόν κάτι παραπάνω από αυτό. Το ξέρω ότι είμαι. Νιώθω πόσο πολύ θέλει να με αγαπήσει, αλλά, ό,τι κι αν τον εμποδίζει, είναι πολύ πιο δυνατό από μένα για να το παλέψω. Τον αγκαλιάζω. «Σε παρακαλώ», τον ικετεύω. «Σε παρακαλώ, Μάιλς». Κλαίω ικετεύοντας για κάτι χωρίς να ξέρω τι είναι πια αυτό το κάτι. Μπαίνει μέσα μου. Δυνατά αυτή τη φορά. Τόσο δυνατά που πάω να του ξεφύγω. Έτσι, τυλίγει τα χέρια του κάτω από τους ώμους μου και με κρατάει σταθερά στη θέση μου καθώς πιέζει συνεχώς μέσα μου. Πιέζει δυνατά, σκληρά, έτσι ώστε να βογκάμε κι οι δυο μας σε κάθε του κίνηση. «Πιο δυνατά», τον ικετεύω. Σπρώχνει πιο δυνατά.

«Πιο γρήγορα». Κουνιέται πιο γρήγορα. Προσπαθούμε κι οι δύο να πάρουμε ανάσες ανάμεσα στα δάκρυά μας. Όλο αυτό είναι έντονο. Είναι σπαρακτικό. Είναι καταστροφικό. Είναι σκοτεινό. Είναι το τέλος. Μόλις το σώμα του μείνει ακίνητο πάνω στο δικό μου, τον σπρώχνω από τους ώμους. Φεύγει από πάνω μου. Ανακάθομαι, σκουπίζω τα μάτια μου με τα χέρια μου και μετά σηκώνομαι και φοράω το εσώρουχό μου. Τα δάχτυλά του τυλίγονται γύρω από τον αστράγαλό μου. Τα ίδια δάχτυλα που τυλίχτηκαν γύρω από τον ίδιο αστράγαλο το βράδυ που τον γνώρισα. «Τέιτ», μου λέει με μια φωνή που περιλαμβάνει τα πάντα. Όλα τα συναισθήματα έχουν τυλιχτεί γύρω από τα γράμματα που σχηματίζουν το όνομά μου. Τραβάω το πόδι μου από το χέρι μου. Πηγαίνω προς την πόρτα και τον αισθάνομαι ακόμη μέσα μου. Ακόμη γεύομαι το στόμα του πάνω στο δικό μου. Ακόμη νιώθω τα δάκρυά του πάνω στα μάγουλά μου.

Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω. Κλείνω την πόρτα πίσω μου, κι είναι το δυσκολότερο πράγμα που έχω κάνει ποτέ. Δεν μπορώ καν να περπατήσω τα λίγα μέτρα μέχρι το διαμέρισμά μου. Καταρρέω στον διάδρομο. Είμαι υγρό. Μόνο δάκρυα.

κεφάλαιο τριάντα τέσσερα

ΜΑΪΛΣ

Έξι χρόνια νωρίτερα

Πήγαμε στο σπίτι. Όχι στο δικό μας σπίτι. Η Ρέιτσελ ήθελε τη Λίζα. Η Ρέιτσελ χρειαζόταν τη μητέρα της. Κι εγώ χρειάζομαι τον πατέρα μου. Κάθε βράδυ την κρατάω αγκαλιά. Κάθε βράδυ της ζητάω συγγνώμη. Κάθε βράδυ απλώς κλαίμε. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να είναι τόσο τέλειο. Πώς η ζωή και η αγάπη και οι άνθρωποι μπορούν να είναι τόσο τέλειοι και όμορφοι.

Και ξαφνικά δεν είναι. Είναι τόσο άσχημο. Η ζωή και η αγάπη και οι άνθρωποι γίνονται άσχημοι. Όλα γίνονται νερό. Σήμερα είναι διαφορετικά. Απόψε είναι το πρώτο βράδυ ύστερα από τρεις εβδομάδες που δεν κλαίει. Εγώ την κρατάω αγκαλιά έτσι κι αλλιώς. Θέλω να χαρώ που δεν κλαίει, αλλά με φοβίζει. Τα δάκρυά της σημαίνουν ότι αισθάνεται κάτι. Ακόμη κι αν αυτό το κάτι είναι η απόγνωση και η καταστροφή, είναι κάτι. Απόψε δεν έχει δάκρυα. Την κρατάω αγκαλιά έτσι κι αλλιώς. Της ζητάω πάλι συγγνώμη. Ποτέ δεν μου λέει πως τη δέχεται. Ποτέ δεν μου λέει πως δεν φταίω εγώ. Ποτέ δεν μου λέει πως με συγχωρεί. Παρ’ όλα αυτά, με φιλάει απόψε. Με φιλάει και βγάζει την μπλούζα της. Μου ζητάει να της κάνω έρωτα. Της λέω πως δεν πρέπει. Της λέω πως πρέπει να περιμένουμε άλλες δύο εβδομάδες. Με φιλάει για να σταματήσω να μιλάω. Τη φιλάω κι εγώ.

Η Ρέιτσελ με αγαπάει ξανά. Νομίζω. Με φιλάει σαν να με αγαπάει. Είμαι τρυφερός μαζί της. Το πάω αργά. Αγγίζει το δέρμα μου σαν να με αγαπάει. Δεν θέλω να την πονέσω. Κλαίει. Σε παρακαλώ, μην κλαις, Ρέιτσελ. Σταματάω. Μου λέει να μην σταματήσω. Μου λέει να τελειώνω. Να τελειώνω. Δεν μου αρέσει αυτή η λέξη. Σαν να είναι αγγαρεία. Τη φιλάω ξανά.

Τελειώνω.

Μάιλς, Η Ρέιτσελ μου έγραψε ένα γράμμα. Συγγνώμη. Όχι. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Πονάει υπερβολικά πολύ. Όχι, όχι, όχι. Η μητέρα μου με πηγαίνει πίσω στο Φοίνιξ. Θα μείνουμε και οι δύο εκεί. Τα πράγματα είναι μπερδεμένα και γι’ αυτούς τους δύο αυτή τη στιγμή. Ο πατέρας σου το γνωρίζει ήδη. Ο Κλέιτον ενώνει τις οικογένειες. Ο Μάιλς τις χωρίζει. Προσπάθησα να μείνω. Προσπάθησα να σε αγαπάω. Κάθε φορά που σε κοιτάζω βλέπω αυτόν. Όλα είναι αυτός. Αν μείνω, όλα θα είναι αυτός για πάντα. Το ξέρεις. Ξέρω ότι

το καταλαβαίνεις. Δεν θα έπρεπε να σε κατηγορώ. Αλλά το κάνεις. Συγγνώμη. Σταμάτησες να με αγαπάς με ένα γράμμα, Ρέιτσελ. Με αγάπη. Τη νιώθω. Όλη τη σκοτεινή της πλευρά. Είναι μέσα στους πόρους του δέρματός μου. Στις αναμνήσεις μου. Στο μέλλον μου. Ρέιτσελ. Η διαφορά ανάμεσα στη σκοτεινή πλευρά της αγάπης και τη φωτεινή είναι ότι η φωτεινή πλευρά είναι πολύ πιο ελαφριά. Σε κάνει να νιώθεις λες κι επιπλέεις. Σε σηκώνει. Σε ταξιδεύει. Τα φωτεινά κομμάτια της αγάπης σε κρατάνε ψηλά, πάνω από όλο τον κόσμο. Σε κρατάνε τόσο ψηλότερα από όλα τα άσχημα πράγματα που εσύ απλώς κοιτάς κάτω και λες Θεέ μου. Είμαι τόσο χαρούμενος που είμαι εδώ, ψηλά. Μερικές φορές τα φωτεινά κομμάτια της αγάπης φεύγουν και πάνε πίσω στο Φοίνιξ. Τα σκοτεινά κομμάτια της αγάπης είναι πολύ βαριά για να

πάνε πίσω στο Φοίνιξ. Τα σκοτεινά κομμάτια δεν μπορούν να σε σηκώσουν. Σε τραβάνε Κ Α Τ Ω. Σε κρατάνε κάτω. Σε πνίγουν. Κοιτάς προς τα πάνω και σκέφτεσαι Μακάρι να ήμουν εκεί ψηλά. Αλλά δεν είσαι. Η σκοτεινή αγάπη γίνεται εσύ. Σε τρώει. Σε κάνει να τα μισείς όλα. Σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι δεν αξίζουν καν τα φωτεινά κομμάτια. Χωρίς αυτά δεν κινδυνεύεις να νιώσεις

έτσι. Δεν κινδυνεύεις να νιώσεις τα σκοτεινά. Οπότε τα παρατάς. Παρατάς τα πάντα. Δεν θέλεις ξανά την αγάπη, ό,τι είδους κι αν είναι αυτή, γιατί κανένα είδος αγάπης δεν αξίζει τόσο ώστε να νιώσεις τη σκοτεινή της πλευρά ξανά. Δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να αγαπήσει κανέναν ξανά, Ρέιτσελ. Ποτέ.

κεφάλαιο τριάντα πέντε

ΤΕΪΤ

«Τελευταίο κουβάλημα», λέει ο Κόρμπιν σηκώνοντας τις τελευταίες δύο κούτες. Δίνω στον Κόρμπιν το κλειδί του νέου μου διαμερίσματος. «Θα κάνω μια τελευταία γύρα να ελέγξω αν τα πήρα όλα και θα σε βρω εκεί». Ανοίγω την πόρτα για τον Κόρμπιν, που βγαίνει από το διαμέρισμα. Εγώ μένω εκεί με το βλέμμα καρφωμένο στην απέναντι πόρτα. Δεν τον έχω δει ούτε του έχω μιλήσει από την προηγούμενη εβδομάδα. Ήλπιζα από εγωισμό ότι θα εμφανιζόταν και θα ζητούσε συγγνώμη, αλλά από την άλλη για ποιο πράγμα να ζητήσει συγγνώμη; Δεν μου είπε ποτέ ψέματα. Δεν μου έδωσε ποτέ υποσχέσεις που δεν τήρησε.

Οι μόνες φορές που δεν ήταν ωμά ειλικρινής μαζί μου ήταν οι φορές που δεν μιλούσε. Οι φορές που με κοίταζε και υπέθετα πως τα συναισθήματα που έβλεπα στα μάτια του ήταν περισσότερα από αυτά που μπορούσε να εκφράσει. Είναι πλέον προφανές ότι αυτά τα συναισθήματα τα δημιούργησα εγώ στο κεφάλι μου, για να ταιριάζουν με αυτά που εγώ πραγματικά αισθανόμουν. Το περιστασιακό συναίσθημα που έβλεπα στα μάτια του όταν ήμασταν μαζί ήταν αποκύημα της φαντασίας μου. Αποκύημα της ελπίδας μου. Ελέγχω το διαμέρισμα μια τελευταία φορά, για να σιγουρευτώ ότι έχω πάρει τα πάντα. Με το που βγαίνω και κλειδώνω την πόρτα του Κόρμπιν, οι κινήσεις μου παρακινούνται από κάτι που δεν μου είναι οικείο. Δεν ξέρω αν είναι θάρρος ή απόγνωση, αλλά το χέρι μου είναι σφιγμένο σε γροθιά και κοπανάει την πόρτα του. Λέω στον εαυτό μου πως μπορώ να τρέξω στο ασανσέρ αν περάσουν δέκα δευτερόλεπτα και δεν ανοίξει η πόρτα. Δυστυχώς ανοίγει στα επτά δευτερόλεπτα. Οι σκέψεις μου αρχίζουν να παλεύουν με τη λογική καθώς η πόρτα ανοίγει περισσότερο. Προτού κερδίσει η λογική και την κοπανήσω, στην πόρτα εμφανίζεται ο Ίαν. Με το που με βλέπει να στέκομαι εκεί, το βλέμμα του γίνεται συμπονετικό.

«Τέιτ», μου λέει χαμογελώντας. Παρατηρώ ότι ρίχνει μια γρήγορη ματιά προς το υπνοδωμάτιο του Μάιλς, προτού με κοιτάξει ξανά. «Περίμενε να τον φωνάξω», μου λέει. Νιώθω ότι το κεφάλι μου κάνει ένα νεύμα, αλλά η καρδιά μου έχει ξεκινήσει την κάθετη πορεία από το στήθος μου στο στομάχι μου κι από εκεί στο πάτωμα. «Η Τέιτ είναι στην πόρτα», ακούω να λέει ο Ίαν. Εξετάζω κάθε λέξη, κάθε συλλαβή, ψάχνοντας για οποιοδήποτε στοιχείο. Θέλω να ξέρω αν έκανε κάποια γκριμάτσα όταν το είπε αυτό ή αν το είπε με ελπίδα. Αν κάποιος μπορούσε να γνωρίζει πώς αισθάνεται ο Μάιλς με το γεγονός ότι στέκομαι στην πόρτα του, αυτός ο κάποιος θα ήταν μόνο ο Ίαν. Δυστυχώς η φωνή του Ίαν δεν δίνει καμία ένδειξη για το πώς μπορεί να αισθάνεται ο Μάιλς με την παρουσία μου. Ακούω βήματα. Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τον ήχο των βημάτων καθώς πλησιάζουν στο καθιστικό. Είναι βιαστικά; Είναι διστακτικά; Είναι θυμωμένα; Με το που φτάνει στην πόρτα, τα μάτια μου πέφτουν πρώτα στα πόδια του. Δεν εισπράττω τίποτε από αυτά. Κανένα στοιχείο που θα με

βοηθήσει να βρω την αυτοπεποίθηση που χρειάζομαι τόσο απελπισμένα αυτή τη στιγμή. Ξέρω ήδη ότι τα λόγια μου θα βγουν βραχνά κι αδύναμα, αλλά τα πιέζω να βγουν. «Φεύγω», του λέω συνεχίζοντας να κοιτάζω τα πόδια του. «Ήθελα απλώς να σου πω αντίο». Δεν δείχνει καμία άμεση αντίδραση, ούτε σωματική ούτε λεκτική. Τα μάτια μου τελικά κάνουν το θαρραλέο τους ταξίδι και συναντάνε τα δικά του. Με το που βλέπω το στωικό του ύφος θέλω να κάνω προς τα πίσω, αλλά φοβάμαι πως θα σκοντάψω πάνω στην καρδιά μου. Δεν θέλω να με δει να πέφτω. Το ότι μετάνιωσα για την επιλογή μου να χτυπήσω την πόρτα του με καταβροχθίζει μαζί με την απάντησή του. «Αντίο, Τέιτ».

κεφάλαιο τριάντα έξι

ΜΑΪΛΣ

Παρόν

Τα μάτια της βρήκαν τελικά το κουράγιο να συναντήσουν τα δικά μου, αλλά προσπαθώ να μην τη βλέπω. Όταν την κοιτάζω δεν αντέχω. Κάθε φορά που είμαι μαζί της τα μάτια της, το στόμα της, η φωνή της και το χαμόγελό της διαρρηγνύουν κάθε τρωτό σημείο μου. Το κατακτούν. Κάθε φορά που είμαι κοντά της πρέπει να αντιστέκομαι, οπότε αυτή τη φορά προσπαθώ να μην την κοιτάζω. Μου λέει πως ήρθε για να με αποχαιρετήσει, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος και το ξέρει. Είναι εδώ γιατί με ερωτεύτηκε, παρόλο που της είπα να μην το κάνει. Είναι εδώ γιατί ακόμη ελπίζει ότι μπορώ να την αγαπήσω κι εγώ.

Το θέλω, Τέιτ. Θέλω τόσο πολύ να σε αγαπήσω που πονάει, γαμώτο. Δεν αναγνωρίζω καν την ίδια μου τη φωνή όταν της λέω αντίο. Η παντελής έλλειψη συναισθήματος πίσω από τα λόγια μου θα μπορούσε να παρερμηνευτεί ως μίσος. Απέχει πολύ από την απάθεια που προσπαθώ να της δείξω, και ακόμη περισσότερο από την επιθυμία μου να την παρακαλέσω να μην φύγει. Αυτή κοιτάζει αμέσως τα πόδια της, το πάτωμα. Ξέρω πως η απάντησή μου μόλις τη σκότωσε, αλλά αρκετές ψεύτικες ελπίδες της έχω δώσει ήδη. Κάθε φορά που την άφηνα να με πλησιάσει την πλήγωνα περισσότερο από όταν την απομάκρυνα. Αλλά μου είναι δύσκολο να τη λυπηθώ, γιατί, όσο κι αν πονάει, δεν γνωρίζει τι σημαίνει πραγματικός πόνος. Δεν το γνωρίζει όπως εγώ. Εγώ τον έχω βιώσει ολοκληρωτικά και συνεχίζω να τον κρατάω ζωντανό. Παίρνει μια ανάσα και με κοιτάζει ξανά, με πιο κόκκινα και υγρά μάτια αυτή τη φορά. «Αξίζεις πολύ περισσότερα από αυτά που επιτρέπεις στον εαυτό σου». Σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της, βάζει τα χέρια της στους ώμους μου και ακουμπάει τα χείλη της στο μάγουλό

μου. «Αντίο, Μάιλς». Κάνει μεταβολή και πηγαίνει προς το ασανσέρ την ώρα που ο Κόρμπιν βγαίνει να τη συναντήσει. Τη βλέπω που σηκώνει το ένα της χέρι για να σκουπίσει τα δάκρυά της. Τη βλέπω να φεύγει. Κλείνω την πόρτα μου περιμένοντας να νιώσω έστω και ελάχιστη ανακούφιση από το γεγονός ότι μπόρεσα να την αφήσω να φύγει. Αλλά αντί γι’ αυτό έρχομαι αντιμέτωπος με το μοναδικό οικείο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει η καρδιά μου: τον πόνο. «Είσαι παντελώς ηλίθιος», λέει από πίσω μου ο Ίαν. Γυρίζω και τον βλέπω να κάθεται στην άκρη του καναπέ και να με κοιτάζει έντονα. «Γιατί δεν πας να τη βρεις αυτή τη στιγμή;» Γιατί, Ίαν, μισώ αυτό το συναίσθημα. Μισώ κάθε συναίσθημα που αυτή ξυπνάει μέσα μου, γιατί με γεμίζει με όλα αυτά που απέφευγα τα τελευταία έξι χρόνια. «Γιατί να το κάνω αυτό;» ρωτάω καθώς κατευθύνομαι προς το δωμάτιό μου. Κοκαλώνω από το χτύπημα που ακούγεται στην πόρτα του διαμερίσματός μου. Ξεφυσάω αγχωμένος προτού γυρίσω

στην πόρτα, γιατί δεν θέλω να τη διώξω για δεύτερη φορά. Θα το κάνω όμως. Ακόμη και αν χρειαστεί να το πω ακόμη πιο σκληρά, θα πρέπει να δεχτεί το γεγονός ότι τελειώσαμε. Το άφησα να παρατραβήξει. Γαμώτο, δεν έπρεπε να το αφήσω καν να ξεκινήσει, αφού ήξερα ότι θα κατέληγε έτσι. Ανοίγω την πόρτα, αλλά αντί για την Τέιτ στο οπτικό μου πεδίο εμφανίζεται ο Κόρμπιν. Θέλω να αισθανθώ ανακουφισμένος από το γεγονός ότι μπροστά μου στέκεται αυτός αντί γι’ αυτήν, αλλά το γεγονός ότι βγάζει καπνούς από τον θυμό του καθιστά αδύνατη την ανακούφιση. Προτού προλάβω να αντιδράσω, η γροθιά του γίνεται ένα με το στόμα μου. Παραπατάω προς τα πίσω, στον καναπέ. Ο Ίαν σταματάει την πτώση μου και ξαναβρίσκω την ισορροπία μου, προτού γυρίσω ξανά προς την πόρτα. «Τι στο διάολο, Κόρμπιν;» φωνάζει ο Ίαν. Προσπαθεί να με κρατήσει πιστεύοντας αντίποινα.

ότι θέλω

Δεν θέλω. Την άξιζα αυτή τη γροθιά. Ο Κόρμπιν κοιτάζει μία τον έναν, μία τον άλλο και τελικά σταθεροποιεί τη ματιά του σ’ εμένα. Σηκώνει τη γροθιά του στο στήθος του και την τρίβει με το άλλο του χέρι. «Όλοι μας ξέρουμε ότι αυτό έπρεπε να το είχα κάνει εδώ

και πολύ καιρό». Πιάνει το πόμολο και κοπανάει την πόρτα πίσω του καθώς εξαφανίζεται στον διάδρομο. Ξεφεύγω από τον Ίαν, που με κρατάει ακόμη, και φέρνω το χέρι μου στα χείλη μου. Κοιτάζω τα δάχτυλά μου κι είναι γεμάτα αίμα. «Και τώρα;» μου λέει ο Ίαν όλο ελπίδα. «Θα πας να τη βρεις τώρα;» Του ρίχνω μια ματιά προτού του γυρίσω την πλάτη και πάω να χωθώ στο δωμάτιό μου. Ο Ίαν γελάει δυνατά. Είναι το είδος του γέλιου που λέει Είσαι παντελώς ηλίθιος. Μόνο που το έχει ήδη πει αυτό, οπότε κατά κάποιο τρόπον απλώς επαναλαμβάνεται. Με ακολουθεί στο υπνοδωμάτιό μου. Δεν έχω διάθεση για κουβέντα. Το καλό είναι πως μπορώ να κοιτάζω τους ανθρώπους χωρίς να τους βλέπω πραγματικά. Κάθομαι στο κρεβάτι μου και αυτός μπαίνει μέσα και ακουμπάει στην πόρτα. «Με έχει κουράσει όλο αυτό, Μάιλς. Για έξι γαμημένα χρόνια βλέπω αυτό το ζόμπι να περιφέρεται μέσα στο σπίτι

σου». «Δεν είμαι ζόμπι», του λέω άχρωμα. «Τα ζόμπι δεν πετάνε». Κάνει μια απεγνωσμένη γκριμάτσα, που δείχνει ότι δεν έχει καμία διάθεση για αστεία. Καλύτερα, γιατί ούτε εγώ έχω διάθεση να τα κάνω. Συνεχίζει να με κοιτάζει, οπότε πιάνω το κινητό μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι κάνοντας πως δεν είναι εδώ. «Είναι το πρώτο πράγμα που φύσηξε ζωή μέσα σου από εκείνη τη νύχτα που πνιγήκατε στη γαμημένη τη λίμνη». Θα τον χτυπήσω. Αν δεν φύγει αυτή τη στιγμή θα τον χτυπήσω. «Φύγε». «Όχι». Τον κοιτάζω. Τον βλέπω. «Ίαν, τσακίσου και βγες έξω». Πηγαίνει στο γραφείο μου, τραβάει μια καρέκλα και κάθεται. «Άι γαμήσου, Μάιλς», μου λέει. «Δεν τελείωσα».

«Φύγε!» «Όχι!» Σταματάω να τον πολεμάω. Σηκώνομαι και βγαίνω εγώ από το δωμάτιο. Με ακολουθεί. «Να σου κάνω μια ερώτηση;» μου λέει ακολουθώντας με μέχρι το καθιστικό. «Και μετά θα φύγεις;» Γνέφει καταφατικά. «Και μετά θα φύγω». «Εντάξει λοιπόν». Με κοιτάζει σιωπηλός για λίγο. Περιμένω υπομονετικά την ερώτησή του, για να φύγει προτού τον χτυπήσω. «Τι θα έκανες αν κάποιος σου έλεγε ότι θα μπορούσε να σβήσει εντελώς όλη εκείνη τη νύχτα από τη μνήμη σου, αλλά, για να το κάνει αυτό, θα έπρεπε να σβήσει και καθετί καλό; Όλες τις στιγμές με τη Ρέιτσελ. Κάθε κουβέντα, κάθε φιλί, κάθε σ’ αγαπώ. Κάθε στιγμή που έζησες με τον γιο σου, κι ας κράτησε τόσο λίγο. Την πρώτη φορά που είδες τη Ρέιτσελ να τον κρατάει. Την πρώτη φορά που εσύ τον

κράτησες. Την πρώτη φορά που τον άκουσες να κλαίει ή τον είδες να κοιμάται. Όλα αυτά. Να εξαφανίζονταν. Για πάντα. Αν κάποιος λοιπόν σου έλεγε ότι θα μπορούσες να ξεφορτωθείς όλα τα άσχημα, αλλά θα έχανες κι όλα τα άλλα… τι θα έκανες;» Νομίζει ότι με ρωτάει κάτι που εγώ δεν έχω ξανασκεφτεί στο παρελθόν. Μήπως νομίζει ότι δεν αναρωτιέμαι για όλα αυτά κάθε γαμημένη μέρα της ζωής μου; «Δεν είπες ότι έπρεπε να απαντήσω στην ερώτησή σου. Απλώς με ρώτησες αν μπορούσες να μου κάνεις μια ερώτηση. Τώρα μπορείς να φύγεις». Είμαι το χειρότερο άτομο. «Δεν μπορείς να την απαντήσεις», μου λέει. «Δεν μπορείς να πεις ναι». «Ούτε όχι μπορώ να πω όμως», του λέω. «Συγχαρητήρια, Ίαν. Με στρίμωξες. Αντίο». Ξεκινάω να πηγαίνω προς το δωμάτιό μου, αλλά ξαναλέει το όνομά μου. Σταματάω, ακουμπάω τα χέρια μου στους γοφούς μου και σκύβω το κεφάλι μου απελπισμένος. Γιατί δεν το σταματάει; Έχουν περάσει έξι χρόνια. Θα έπρεπε να ξέρει πως εκείνη η νύχτα με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Θα έπρεπε να ξέρει πως δεν αλλάζω.

«Αν σε είχα ρωτήσει αυτό το πράγμα πριν από μερικούς μήνες, θα είχες πει ναι πριν προλάβω καν να τελειώσω την ερώτηση», μου λέει. «Η απάντησή σου πάντα ήταν ναι. Θα έδινες τα πάντα για να μην πρέπει να ξαναζείς εκείνη τη νύχτα». Όταν γυρίζω, κατευθύνεται προς την πόρτα. Την ανοίγει, σταματάει για λίγο και με κοιτάζει. «Αν το να είσαι με την Τέιτ έστω και λίγους μήνες μπορεί να κάνει τον πόνο τόσο υποφερτό ώστε η απάντησή σου να είναι ίσως, φαντάσου πόσο καλό θα σου έκανε το να είσαι μαζί της για μια ζωή». Κλείνει την πόρτα. Κλείνω τα μάτια μου. Κάτι γίνεται. Κάτι μέσα μου. Είναι λες και τα λόγια του δημιούργησαν μια χιονοστιβάδα από τον παγετώνα που περιβάλλει την καρδιά μου. Νιώθω κομμάτια χοντρού πάγου να σπάνε και να πέφτουν δίπλα σε όλα τα άλλα κομμάτια που έχουν αποκολληθεί από τότε που γνώρισα την Τέιτ.

Βγαίνω από το ασανσέρ και πηγαίνω στην άδεια καρέκλα δίπλα στον Καπ. Δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία μου με

την όραση, καθώς το βλέμμα του είναι καρφωμένο στην έξοδο. «Έτσι απλά την άφησες να φύγει», μου λέει, χωρίς καν να προσπαθήσει να κρύψει την απογοήτευση στη φωνή του. Δεν απαντάω. Πιέζει τα χέρια του στα χερούλια της καρέκλας για να καθίσει καλύτερα στη θέση του. «Κάποιοι άνθρωποι… γίνονται πιο σοφοί καθώς μεγαλώνουν. Δυστυχώς οι περισσότεροι απλώς μεγαλώνουν». Γυρίζει να με κοιτάξει κατά πρόσωπο. «Εσύ είσαι από αυτούς που απλώς μεγαλώνουν, γιατί είσαι όσο χαζός ήσουν τη μέρα που γεννήθηκες». Ο Καπ με γνωρίζει αρκετά καλά ώστε να ξέρει πως αυτό έπρεπε να γίνει. Με ξέρει όλη μου τη ζωή, αφού δούλευε ως συντηρητής στα κτίρια του πατέρα μου πριν ακόμη γεννηθώ εγώ. Πριν από αυτό δούλευε για τον παππού μου στην ίδια δουλειά. Αυτό κατά κάποιον τρόπο εγγυάται ότι γνωρίζει περισσότερα για μένα και την οικογένειά μου από ό,τι εγώ ο ίδιος. «Έπρεπε να γίνει, Καπ», του λέω προσπαθώντας να δικαιολογήσω το γεγονός ότι μόλις άφησα να φύγει το μοναδικό κορίτσι που κατάφερε να με αγγίξει εδώ κι έξι χρόνια.

«Έπρεπε να γίνει;» γκρινιάζει. Όσο καιρό τον ξέρω και όσες νύχτες έχω περάσει εδώ κάτω να συζητάω μαζί του δεν έχει εκφέρει ούτε μία φορά τη γνώμη του για τις αποφάσεις που έχω πάρει για μένα. Ξέρει τη ζωή που έχω επιλέξει μετά τη Ρέιτσελ. Μου πετάει ψήγματα σοφίας εδώ κι εκεί, αλλά ποτέ τη γνώμη του. Για μήνες με άφηνε να του μιλάω για την κατάσταση με την Τέιτ και καθόταν ήσυχα, ακούγοντάς με υπομονετικά, χωρίς να μου δώσει ποτέ την παραμικρή συμβουλή. Αυτό είναι που μου αρέσει σε αυτόν. Νιώθω ότι αυτό πρόκειται να αλλάξει τώρα. «Προτού μου κάνεις κήρυγμα, Καπ», του λέω διακόπτοντάς τον πριν προλάβει να συνεχίσει, «το ξέρεις ότι θα είναι καλύτερα χωρίς εμένα». Γυρίζω και τον κοιτάζω στα μάτια. «Το ξέρεις αυτό». Ο Καπ βγάζει ένα πνιχτό γελάκι και κουνάει το κεφάλι του. «Αυτό είναι το μόνο σίγουρο». Τον κοιτάζω δύσπιστα. Μόλις συμφώνησε μαζί μου; «Δηλαδή μου λες ότι έκανα καλά;» Μένει σιωπηλός για ένα δευτερόλεπτο, προτού αφήσει μια κοφτή ανάσα. Το πρόσωπό του συσπάται σαν να μην θέλει απαραίτητα να μοιραστεί τις σκέψεις του. Χαλαρώνει στην

καρέκλα του και σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος του. «Είχα πει στον εαυτό μου να μην ανακατευτεί ποτέ στα προβλήματά σου, αγόρι μου, γιατί, για να μπορεί ένας άνθρωπος να δώσει μια συμβουλή, θα πρέπει να ξέρει για τι στο διάολο μιλάει. Και ο Θεός ξέρει πως μέχρι τα ογδόντα μου χρόνια δεν πέρασα ποτέ κάτι σαν αυτό που βίωσες εσύ. Δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να ήταν και τι μπορεί να σου έκανε. Και μόνο στη σκέψη εκείνης της νύχτας πονάει η ψυχή μου, οπότε ξέρω πώς νιώθεις κι εσύ στα βάθη της δικής σου. Και στην καρδιά σου. Και στα κόκαλά σου». Κλείνω τα μάτια μου, ενώ θα επιθυμούσα να κλείσω τα αυτιά μου. Δεν θέλω να το ακούσω αυτό. «Κανείς από τους ανθρώπους στη ζωή σου δεν ξέρει πώς είναι να είσαι εσύ. Ούτε εγώ. Ούτε ο πατέρας σου. Ούτε οι φίλοι σου. Ούτε καν η Τέιτ. Υπάρχει μόνο ένα άτομο που νιώθει όπως εσύ. Μόνο ένα άτομο πονάει όπως εσύ. Μόνο ο άλλος γονιός αυτού του μωρού, που του λείπει όσο λείπει και σ’ εσένα». Τα μάτια μου είναι ερμητικά κλειστά και κάνω ό,τι μπορώ για να τον σεβαστώ και να τον αφήσω να τελειώσει την κουβέντα του, αλλά καταβάλλω υπεράνθρωπη προσπάθεια να μην σηκωθώ και φύγω. Δεν έχει δικαίωμα να ανακατεύει τη Ρέιτσελ στη συζήτηση. «Μάιλς», μου λέει ήρεμα. Η φωνή του είναι αποφασιστική,

σαν να νιώθει την ανάγκη να τον πάρω στα σοβαρά. Πάντα τον παίρνω. «Πιστεύεις ότι αφαίρεσες από αυτό το κορίτσι την ευκαιρία για ευτυχία και, μέχρι να αντιμετωπίσεις αυτό το παρελθόν, δεν θα προχωρήσεις ποτέ μπροστά. Θα ζεις ξανά και ξανά εκείνη τη μέρα κάθε μέρα της ζωής σου, μέχρι να πεθάνεις, εκτός αν πας να δεις ιδίοις όμμασι ότι είναι καλά. Και τότε ίσως δεις πως δεν υπάρχει πρόβλημα να είσαι κι εσύ ευτυχισμένος». Σκύβω μπροστά, βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπό μου, ακουμπάω τους αγκώνες μου στα γόνατά μου και κοιτάζω κάτω. Παρακολουθώ ένα δάκρυ καθώς πέφτει από το μάτι μου στο πάτωμα, μπροστά στα πόδια μου. «Και τι γίνεται αν δεν είναι καλά;» ψιθυρίζω. Ο Καπ γέρνει μπροστά και ενώνει τα χέρια του ανάμεσα στα γόνατά του. Γυρίζω και τον κοιτάζω και βλέπω δάκρυα στα μάτια του πρώτη φορά στα είκοσι τέσσερα χρόνια που τον ξέρω. «Τότε φαντάζομαι πως δεν αλλάζει τίποτα. Τότε μπορείς να συνεχίσεις να νιώθεις πως δεν αξίζεις μια καλή ζωή, επειδή κατέστρεψες τη δική της. Μπορείς να συνεχίσεις να αποφεύγεις καθετί που μπορεί να σε κάνει να αισθάνεσαι πάλι». Γέρνει προς το μέρος μου και χαμηλώνει τη φωνή του. «Ξέρω πως η σκέψη και μόνο του να έρθεις αντιμέτωπος με το παρελθόν σου σε τρομοκρατεί. Τρομοκρατεί κάθε άνθρωπο. Αλλά μερικές φορές δεν το κάνουμε για τους

εαυτούς μας. Το κάνουμε περισσότερο για τους ανθρώπους που αγαπάμε παρά για εμάς».

κεφάλαιο τριάντα επτά

ΡΕΪΤΣΕΛ

«Μπραντ!» φωνάζω. «Κάποιος χτυπάει το κουδούνι». Βουτάω μια πετσέτα της κουζίνας και σκουπίζω τα χέρια μου. «Ανοίγω εγώ», μου λέει περνώντας μέσα από την κουζίνα. Κάνω έναν γρήγορο έλεγχο στην κουζίνα, για να σιγουρευτώ πως δεν έχει κάτι που θα επικρίνει η μητέρα μου. Οι πάγκοι είναι καθαροί. Τα πατώματα είναι καθαρά. Σε προκαλώ, μαμά. «Περιμένετε εδώ», λέει ο Μπραντ σε όποιον κι αν είναι στην πόρτα. Περιμένετε εδώ.

Ο Μπραντ δεν θα έλεγε κάτι τέτοιο στη μητέρα μου. «Ρέιτσελ», μου λέει ο Μπραντ από την πόρτα της κουζίνας. Γυρίζω να τον κοιτάξω και τσιτώνω αμέσως. Αυτό του το ύφος το έχω δει πολύ σπάνια. Είναι το ύφος που παίρνει όταν προετοιμάζεται. Όταν πρόκειται να μου πει κάτι που δεν θέλω να ακούσω ή κάτι που φοβάται πως θα με πληγώσει. Η πρώτη μου σκέψη πηγαίνει στη μητέρα μου και με πιάνει ανησυχία. «Μπραντ», του ψιθυρίζω. «Τι συμβαίνει;» Κρατιέμαι σφιχτά από τον πάγκο δίπλα μου. Με κατακλύζει αυτός ο οικείος φόβος που κάποτε φώλιαζε μόνιμα μέσα μου, αλλά τώρα πια με πιάνει μόνο κάποιες φορές. Όπως τώρα, που ο άντρας μου φοβάται πάρα πολύ να μου πει κάτι που δεν είναι σίγουρος ότι θέλω να ακούσω. «Έχει έρθει κάποιος να σε δει», μου λέει. Δεν ξέρω ποιος θα μπορούσε να κάνει τον Μπραντ να ανησυχεί τόσο πολύ όσο τώρα. «Ποιος;» Έρχεται αργά προς το μέρος μου και ακουμπάει τις

παλάμες του στα μάγουλά μου. Με κοιτάζει στα μάτια σαν να προσπαθεί να με κρατήσει να μην πέσω. «Ο Μάιλς». Δεν κουνιέμαι καθόλου. Δεν πέφτω, αλλά ο Μπραντ με κρατάει έτσι κι αλλιώς. Με αγκαλιάζει και με κολλάει στο στήθος του. «Γιατί είναι εδώ;» λέω και η φωνή μου τρέμει. Ο Μπραντ κουνάει το κεφάλι του. «Δεν ξέρω». Αποτραβιέται και με κοιτάζει. «Θα του πω να φύγει αν αυτό θέλεις». Κουνάω αμέσως αρνητικά το κεφάλι μου. Δεν θα του το έκανα αυτό. Όχι εφόσον έχει κάνει τόσο δρόμο μέχρι το Φοίνιξ. Όχι ύστερα από σχεδόν επτά χρόνια. «Θέλεις μερικά λεπτά να ηρεμήσεις; Θα τον βάλω στο καθιστικό». Δεν μου αξίζει αυτός ο άντρας. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτόν. Ξέρει το παρελθόν μου με τον Μάιλς. Ξέρει όλα όσα περάσαμε. Μου πήρε κάμποσο καιρό μέχρι να μπορέσω να του πω όλη την ιστορία. Τα ξέρει όλα αυτά και συνεχίζει να στέκεται εδώ πέρα έτοιμος να βάλει μέσα στο σπίτι μας τον

μοναδικό άλλον άντρα που αγάπησα. «Είμαι εντάξει», του λέω, παρόλο που δεν είμαι. Δεν ξέρω αν θέλω να δω τον Μάιλς. Δεν έχω ιδέα γιατί είναι εδώ. «Εσύ είσαι εντάξει;» Γνέφει καταφατικά. «Φαίνεται αναστατωμένος. Νομίζω πως πρέπει να του μιλήσεις». Σκύβει και με φιλάει στο μέτωπο. «Είναι στο χολ. Θα είμαι στο γραφείο μου αν με χρειαστείς». Του κάνω ένα νεύμα και μετά τον φιλάω. Τον φιλάω δυνατά. Φεύγει κι εγώ στέκομαι σιωπηλή στην κουζίνα, με την καρδιά μου να χτυπάει ξέφρενα στο στήθος μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, αλλά δεν με ηρεμεί. Σκουπίζω τα χέρια μου στην μπλούζα μου και πηγαίνω στο χολ. Ο Μάιλς έχει γυρισμένη την πλάτη του, αλλά με ακούει από τη γωνία. Γυρίζει ελαφρώς το κεφάλι του, λες και φοβάται κι αυτός να με δει όσο κι εγώ. Γυρίζει προσεκτικά. Αργά. Ξαφνικά τα μάτια μας κλειδώνουν. Ξέρω ότι έχουν περάσει έξι χρόνια, αλλά μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια έχει με κάποιον τρόπο αλλάξει εντελώς, χωρίς να έχει αλλάξει καθόλου. Παραμένει ο Μάιλς, αλλά είναι

άντρας πια. Αυτό με κάνει να αναρωτηθώ τι βλέπει σ’ εμένα καθώς με κοιτάζει πρώτη φορά από τη μέρα που τον άφησα. «Γεια», μου λέει. Η φωνή του είναι διαφορετική. Δεν είναι πλέον η φωνή ενός εφήβου. «Γεια». Χάνω το βλέμμα του, καθώς τα μάτια του κοιτάνε ολόγυρα στο χολ. Χαζεύει το σπίτι μου. Ένα σπίτι στο οποίο δεν πίστευα ποτέ ότι θα τον δω μέσα. Στεκόμαστε κι οι δύο σιωπηλοί για ένα ολόκληρο λεπτό. Ίσως και για δύο. «Ρέιτσελ, εγώ…» λέει και με κοιτάζει ξανά. «Δεν ξέρω γιατί είμαι εδώ». Εγώ ξέρω. Μπορώ να το δω στα μάτια του. Τα έμαθα πολύ καλά αυτά τα μάτια όταν ήμασταν μαζί. Ήξερα όλες του τις σκέψεις. Όλα του τα συναισθήματα. Δεν μπορούσε να κρύψει τι αισθανόταν, γιατί το αισθανόταν πολύ έντονα. Πάντα αισθανόταν πολύ έντονα. Τώρα είναι εδώ γιατί χρειάζεται κάτι. Δεν ξέρω τι. Απαντήσεις ίσως; Ένα τέλος; Χαίρομαι που περίμενε μέχρι τώρα για να το πάρει, γιατί νομίζω πως πια είμαι έτοιμη να το δώσω.

«Χαίρομαι που σε βλέπω», του λέω. Οι φωνές μας είναι αδύναμες και ντροπαλές. Είναι παράξενο να βλέπεις κάποιον ξανά κάτω από διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με τότε που χωρίσατε. Τον αγάπησα αυτό τον άντρα. Τον αγάπησα με όλη μου την καρδιά και την ψυχή. Τον αγάπησα όπως αγαπώ τώρα τον Μπραντ. Τον μίσησα επίσης. «Έλα μέσα», του λέω νεύοντας προς το καθιστικό. «Έλα να τα πούμε». Κάνει δύο διστακτικά βήματα προς το καθιστικό. Γυρίζω και τον αφήνω να με ακολουθήσει. Καθόμαστε κι οι δύο στον καναπέ. Δεν κάθεται με άνεση. Κάθεται έξω έξω, γέρνει μπροστά και ακουμπάει τους αγκώνες του στα γόνατά του. Κοιτάζει τριγύρω χαζεύοντας μια ακόμη φορά το σπίτι μου. Τη ζωή μου. «Είσαι θαρραλέος», του λέω. Με κοιτάζει περιμένοντας να συνεχίσω. «Το σκεφτόμουν αυτό, Μάιλς. Το να σε ξαναδώ. Απλώς εγώ…» Κοιτάζω κάτω. «Απλώς δεν μπορούσα». «Γιατί;» με ρωτάει αμέσως.

Τον κοιτάζω ξανά στα μάτια. «Για τον ίδιο λόγο που δεν το έκανες ούτε εσύ. Δεν ξέρουμε τι να πούμε». Χαμογελάει, αλλά δεν είναι το χαμόγελο του Μάιλς που λάτρευα. Αυτό εδώ είναι επιφυλακτικό, κι αναρωτιέμαι αν εγώ του το έκανα αυτό. Αν ευθύνομαι για όλα τα θλιβερά κομμάτια πάνω του. Κι έχει πάρα πολλά θλιβερά κομμάτια πάνω του τώρα. Πιάνει μια φωτογραφία δικιά μου και του Μπραντ από το πλαϊνό τραπεζάκι. Την κρατάει για λίγη ώρα στα χέρια του και τη μελετάει. «Τον αγαπάς;» με ρωτάει συνεχίζοντας να έχει το βλέμμα καρφωμένο στη φωτογραφία. «Όπως αγαπούσες εμένα;» Δεν με ρωτάει με πικρία ή με ζήλια. Με ρωτάει με περιέργεια. «Ναι», του απαντάω. «Ακριβώς τόσο». Ακουμπάει τη φωτογραφία πίσω στο τραπεζάκι, αλλά συνεχίζει να τη χαζεύει. «Πώς;» ψιθυρίζει. «Πώς το κατάφερες αυτό;» Τα λόγια του μου φέρνουν δάκρυα, γιατί ξέρω ακριβώς τι με ρωτάει. Έκανα στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση για

πολλά χρόνια, μέχρι που γνώρισα τον Μπραντ. Δεν πίστευα πως θα μπορούσα να αγαπήσω κάποιον ξανά. Δεν πίστευα πως θα ήθελα να αγαπήσω κάποιον ξανά. Γιατί κάποιος να θέλει να βάλει τον εαυτό του σε μια τέτοια κατάσταση, που θα μπορούσε να του φέρει τόσο πόνο ώστε να ζηλεύει τον θάνατο; «Θέλω να σου δείξω κάτι, Μάιλς». Σηκώνομαι και του απλώνω το χέρι μου. Το κοιτάζει προσεκτικά για μια στιγμή, προτού τελικά το πιάσει. Τα δάχτυλά μας πλέκονται και μου σφίγγει το χέρι καθώς σηκώνεται. Πηγαίνω προς το υπνοδωμάτιο και με ακολουθεί από κοντά. Φτάνουμε στο υπνοδωμάτιο και τα δάχτυλά μου ακουμπάνε το πόμολο. Η καρδιά μου είναι βαριά. Οι συγκινήσεις, τα συναισθήματα κι όλα όσα ζήσαμε μαζί βγαίνουν στην επιφάνεια, αλλά ξέρω ότι πρέπει να τα αφήσω να βγουν αν θέλω να τον βοηθήσω. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα τραβώντας τον Μάιλς από πίσω μου. Με το που μπαίνουμε στο δωμάτιο νιώθω τα δάχτυλά του να σφίγγονται γύρω από τα δικά μου. «Ρέιτσελ», μου ψιθυρίζει. Η φωνή του είναι μια παράκληση να μην το κάνω αυτό. Τον νιώθω να αποτραβιέται προς την πόρτα, αλλά δεν τον αφήνω. Τον αναγκάζω να έρθει μαζί μου μέχρι την κούνια.

Στέκεται δίπλα μου, αλλά τον αισθάνομαι να παλεύει μέσα του, γιατί δεν θέλει να είναι εδώ αυτή τη στιγμή. Σφίγγει τόσο δυνατά το χέρι μου που νιώθω τον πόνο στην καρδιά του. Αφήνει μια σύντομη ανάσα καθώς κοιτάζει κάτω, την μπέμπα. Βλέπω την κίνηση του λαιμού του όταν καταπίνει και παίρνει άλλη μια ανάσα. Τον παρακολουθώ καθώς με το χέρι του γραπώνει το κάγκελο της κούνιας, τόσο σφιχτά όσο σφίγγει με το άλλο χέρι το δικό μου. «Πώς τη λένε;» ψιθυρίζει. «Κλερ». Η απάντησή μου κάνει ολόκληρο το σώμα του να αντιδράσει. Οι ώμοι του αρχίζουν αμέσως να τρέμουν κα προσπαθεί να κρατήσει την αναπνοή του, αλλά τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει από το να αισθάνεται όπως αισθάνεται, οπότε τον αφήνω να το νιώσει. Παίρνει το χέρι του από το δικό μου και το βάζει μπροστά στο στόμα του προσπαθώντας να κρύψει τον αέρα που βγαίνει από τα πνευμόνια του. Γυρίζει την πλάτη του και φεύγει αμέσως από το δωμάτιο. Τον ακολουθώ το ίδιο γρήγορα, για να δω την πλάτη του να χτυπάει στον τοίχο απέναντι από το παιδικό δωμάτιο. Γλιστράει στο πάτωμα και τα δάκρυα αρχίζουν να πέφτουν σαν βροχή.

Δεν προσπαθεί να το κρύψει. Γέρνει το κεφάλι του προς τα πίσω και με κοιτάζει. «Αυτή είναι…» Δείχνει το μωρουδιακό δωμάτιο της Κλερ και προσπαθεί να μιλήσει, αλλά κάνει πολλές προσπάθειες προτού τελειώσει την πρότασή του. «Αυτή είναι η αδελφή του», λέει τελικά ξεφυσώντας. «Ρέιτσελ, του χάρισες μια αδελφή». Βυθίζομαι στο πάτωμα δίπλα του, τον αγκαλιάζω από τους ώμους και του χαϊδεύω τα μαλλιά. Πιέζει τις παλάμες του στο μέτωπό του και κλείνει σφιχτά τα μάτια του κλαίγοντας σιωπηλά. «Μάιλς». Δεν προσπαθώ καν να κρύψω τα δάκρυα στη φωνή μου. «Κοίταξέ με». Γέρνει το κεφάλι του προς τα πίσω, αλλά δεν μπορεί να με κοιτάξει στα μάτια. «Λυπάμαι που σου έριξα το φταίξιμο. Κι εσύ τον έχασες. Δεν ήξερα πώς αλλιώς να το διαχειριστώ τότε». Τα λόγια μου τον διαλύουν εντελώς κι εμένα με τρώνε οι τύψεις που άφησα να περάσουν έξι χρόνια χωρίς να του πω αυτές τις κουβέντες. Γέρνει και με αγκαλιάζει σφιχτά, τραβώντας με κοντά του. Τον αφήνω να με κρατήσει. Με κρατάει για αρκετή ώρα, μέχρι να κατακάτσουν όλες οι

συγγνώμες και η συγχώρεση και να ξαναγίνουμε εμείς πάλι. Χωρίς δάκρυα. Θα ήταν ψέματα αν έλεγα πως ποτέ δεν σκέφτομαι τι του έκανα. Το σκέφτομαι κάθε μέρα. Αλλά τότε ήμουν δεκαοκτώ και σε απόγνωση και τίποτα δεν με ένοιαζε ύστερα από εκείνη τη νύχτα. Τίποτα. Το μόνο που ήθελα ήταν να ξεχάσω, αλλά κάθε πρωί που ξυπνούσα και δεν ένιωθα τον Κλέιτον δίπλα μου έριχνα το φταίξιμο στον Μάιλς. Τον κατηγορούσα που με έσωσε, γιατί δεν είχα πια λόγο για να ζω. Ήξερα επίσης βαθιά μέσα μου ότι ο Μάιλς έκανε ό,τι μπορούσε. Ήξερα βαθιά μέσα μου ότι ποτέ δεν ήταν δικό του λάθος, αλλά σε εκείνη τη φάση της ζωής μου δεν ήμουν ικανή να σκεφτώ λογικά, ούτε κατά διάνοια να συγχωρέσω. Σε εκείνη τη φάση της ζωής μου είχα πειστεί ότι το μόνο πράγμα που θα μπορούσα να κάνω πια ήταν να πονάω. Και αυτό το συναίσθημα δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο για πάνω από τρία χρόνια. Μέχρι τη μέρα που γνώρισα τον Μπραντ. Δεν ξέρω ποια έχει στη ζωή του ο Μάιλς, αλλά αυτή η τόσο οικεία σ’ εμένα πάλη μέσα στα μάτια του αποδεικνύει ότι υπάρχει κάποια. Έβλεπα κι εγώ αυτή την εσωτερική πάλη

κάθε φορά που κοιταζόμουν στον καθρέφτη, εντελώς αβέβαιη για το αν το είχα μέσα μου να αγαπήσω ξανά. «Την αγαπάς;» τον ρωτάω. Δεν χρειάζεται να μάθω το όνομά της. Τα έχουμε ξεπεράσει πλέον αυτά. Ξέρω ότι δεν είναι εδώ γιατί είναι ακόμη ερωτευμένος μαζί μου. Είναι εδώ γιατί δεν ξέρει καθόλου πώς να αγαπάει. Αναστενάζει και ακουμπάει το πιγούνι του στην κορυφή του κεφαλιού μου. «Φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω να το κάνω». Ο Μάιλς με φιλάει ψηλά στο κεφάλι και εγώ κλείνω τα μάτια μου. Ακούω την καρδιά του, που χτυπάει μέσα στο στήθος του. Μια καρδιά που ο ίδιος διατείνεται πως δεν ξέρει να αγαπήσει, αλλά που στην πραγματικότητα αγαπάει υπερβολικά πολύ. Αγάπησε τόσο πολύ και μετά εκείνη η νύχτα μάς τα πήρε όλα. Άλλαξε τον κόσμο μας. Άλλαξε την καρδιά του. «Έκλαιγα συνεχώς», του λέω. «Συνεχώς. Στο ντους. Στο αυτοκίνητο. Στο κρεβάτι μου. Κάθε φορά που ήμουν μόνη μου έκλαιγα. Τα πρώτα δύο χρόνια η ζωή μου ήταν μια μόνιμη θλίψη και τίποτε άλλο δεν χωρούσε εκεί μέσα. Ούτε καν κάποιες καλές στιγμές».

Νιώθω τα χέρια του να με σφίγγουν περισσότερο, σαν να μου λέει σιωπηλά ότι ξέρει. Ξέρει ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάω. «Στη συνέχεια, όταν γνώρισα τον Μπραντ, έπιασα τον εαυτό μου να ζει αυτές τις σύντομες στιγμές, κατά τις οποίες η ζωή μου δεν ήταν μια θλίψη κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας. Πήγαινα κάπου μαζί του με το αυτοκίνητο και συνειδητοποιούσα ότι ήταν η πρώτη μου φορά μέσα σε αυτοκίνητο που δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ. Οι βραδιές που περνούσαμε μαζί ήταν οι μόνες βραδιές που δεν έκλαιγα μέχρι να αποκοιμηθώ. Για πρώτη φορά αυτή η αδιαπέραστη θλίψη που με περιέβαλλε είχε αποκτήσει ρήγματα από κάποιες καλές στιγμές που περνούσα με τον Μπραντ». Σταματάω για λίγο. Δεν τα είχα σκεφτεί όλα αυτά εδώ και καιρό και τα συναισθήματα είναι πολύ φρέσκα. Πολύ αληθινά. Αποτραβιέμαι από την αγκαλιά του Μάιλς, ακουμπάω στον τοίχο και μετά γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο του. Ανασηκώνει το κεφάλι του και το ακουμπάει στο δικό μου, πιάνει το χέρι μου και τα δάχτυλά μας πλέκονται. «Ύστερα από λίγο παρατήρησα ότι οι καλές στιγμές με τον Μπραντ άρχισαν να επισκιάζουν τη θλίψη. Η θλίψη, που μέχρι τότε ήταν η ζωή μου, έγινε αυτή στιγμές και η ευτυχία μου με τον Μπραντ έγινε η ζωή μου». Τον νιώθω που ξεφυσάει και ξέρω ότι ξέρει για ποιο πράγμα μιλάω. Ξέρω πως, όποια κι αν είναι, είχε μαζί της

αυτές τις καλές στιγμές. «Ολόκληρους τους εννιά μήνες που ήμουν έγκυος στην Κλερ φοβόμουν τόσο πολύ πως δεν θα μπορούσα να κλάψω από ευτυχία όταν θα την έβλεπα. Μόλις γεννήθηκε μου την έδωσαν να την κρατήσω, ακριβώς όπως είχαν κάνει και με τον Κλέιτον όταν γεννήθηκε. Η Κλερ ήταν ίδια με αυτόν, Μάιλς. Ακριβώς σαν αυτόν. Την κοιτούσα κρατώντας τη στην αγκαλιά μου και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά μου. Αλλά ήταν καλά δάκρυα, και συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή πως ήταν τα πρώτα δάκρυα χαράς από την ημέρα που κράτησα τον Κλέιτον στην αγκαλιά μου». Σκουπίζω τα μάτια μου, αφήνω το χέρι του και σηκώνω το κεφάλι μου από τον ώμο του. «Σου αξίζει κι εσένα κάτι τέτοιο», του λέω. «Σου αξίζει να νιώσεις ξανά έτσι». Γνέφει καταφατικά. «Θέλω τόσο πολύ να την αγαπήσω, Ρέιτσελ», μου λέει εκστομίζοντας αυτά τα λόγια σαν να ήταν εκεί παγιδευμένα πολύ καιρό. «Θέλω τόσο πολύ να το ζήσω αυτό μαζί της. Απλώς φοβάμαι πως δεν θα φύγουν ποτέ τα προηγούμενα». «Ο πόνος ποτέ δεν θα φύγει, Μάιλς. Ποτέ. Αλλά, αν αφήσεις τον εαυτό σου να την αγαπήσει, θα αισθάνεσαι τον πόνο κάποιες φορές μόνο αντί να τον αφήνεις να σε

κατατρώει σε όλη σου τη ζωή». Με αγκαλιάζει και φέρνει τα χείλη του στο μέτωπό μου. Με φιλάει για αρκετή ώρα δυνατά προτού αποτραβηχτεί. Κουνάει το κεφάλι του δείχνοντάς μου ότι κατάλαβε τι προσπαθώ να του πω. «Το ’χεις, Μάιλς», του λέω, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λόγια με τα οποία κάποτε με παρηγορούσε αυτός. «Το ’χεις». Γελάει και νιώθω λες και του έχει φύγει ένα μέρος από το βάρος που κουβαλούσε μέσα του. «Ξέρεις τι φοβόμουν περισσότερο από όλα απόψε;» με ρωτάει. «Φοβόμουν ότι θα ήσουν ακριβώς στην κατάσταση όπου είμαι εγώ». Χαϊδεύει προς τα πίσω τα μαλλιά μου και χαμογελάει. «Χαίρομαι τόσο πολύ που δεν είσαι σε αυτή την κατάσταση. Μου κάνει καλό που σε βλέπω ευτυχισμένη». Με τραβάει προς το μέρος του και με σφίγγει δυνατά. «Σε ευχαριστώ, Ρέιτσελ», ψιθυρίζει. Με φιλάει απαλά στο μάγουλο προτού με αφήσει για να σηκωθεί. «Θα ήταν καλύτερα να φύγω τώρα. Έχω ένα εκατομμύριο πράγματα που θέλω να της πω». Διασχίζει τον διάδρομο προς το καθιστικό και γυρίζει να με κοιτάξει για μια τελευταία φορά. Δεν βλέπω πια όλα αυτά τα θλιβερά κομμάτια του. Τώρα όταν τον κοιτάζω στα μάτια το

μόνο που βλέπω είναι ηρεμία. «Ρέιτσελ;» Σταματάει και με κοιτάζει για λίγο. Ένα γαλήνιο χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό του. «Είμαι τόσο περήφανος για σένα». Εξαφανίζεται από τον διάδρομο κι εγώ παραμένω στο πάτωμα μέχρι να ακούσω την εξώπορτα να κλείνει πίσω του. Κι εγώ είμαι περήφανη για σένα, Μάιλς.

κεφάλαιο τριάντα οκτώ

ΤΕΪΤ

Κλείνω την πόρτα του αυτοκινήτου και περπατώ μέχρι τα σκαλιά που βγάζουν στον δεύτερο όροφο του συγκροτήματος όπου μένω. Νιώθω ανακούφιση που δεν χρειάζεται να χρησιμοποιώ πλέον το ασανσέρ, αλλά μου λείπει ο Καπ λιγάκι, παρόλο που οι συμβουλές του δεν έβγαζαν και πολύ νόημα τις περισσότερες φορές. Ήταν ωραία που τον είχα εκεί για να ξεφεύγω πού και πού. Προσπαθώ να είμαι συνεχώς απασχολημένη αυτό τον καιρό με τη δουλειά και τη σχολή και να παραμένω συγκεντρωμένη σε αυτά, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Είμαι στο καινούριο μου διαμέρισμα εδώ και δύο εβδομάδες και, παρόλο που θα ήθελα να είμαι μόνη μου, δεν είμαι ποτέ. Κάθε φορά που περνάω την πόρτα και μπαίνω μέσα, ο Μάιλς συνεχίζει να είναι παντού. Συνεχίζει να είναι στα πάντα και περιμένω μέχρι να σταματήσει να είναι. Περιμένω τη μέρα που θα πονάω λιγότερο. Που δεν θα μου

λείπει τόσο πολύ. Θα έλεγα ότι ράγισε η καρδιά μου, αλλά δεν ράγισε. Δεν νομίζω ότι ράγισε δηλαδή. Βασικά δεν ξέρω, γιατί η καρδιά μου δεν είναι στο στήθος μου από τότε που την άφησα πεσμένη στο πάτωμα μπροστά από το διαμέρισμά του, τη μέρα που του είπα αντίο. Λέω στον εαυτό μου να το παλεύει μέρα με τη μέρα, αλλά τα λόγια είναι πολύ πιο εύκολα από τις πράξεις. Κυρίως όταν οι μέρες γίνονται κάποια στιγμή νύχτες και μένω ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου να ακούω την απόλυτη ησυχία. Η ησυχία δεν έκανε ποτέ ξανά τόσο θόρυβο όσο την ημέρα που είπα αντίο στον Μάιλς. Ήδη τρέμω να ανοίξω την πόρτα του διαμερίσματός μου, και δεν έχω καν ανέβει τα μισά σκαλιά. Ήδη ξέρω ότι αυτή η βραδιά δεν θα είναι διαφορετική από τις άλλες που πέρασαν από τότε που αποχαιρέτησα τον Μάιλς. Φτάνω στην κορυφή της σκάλας και στρίβω αριστερά προς το διαμέρισμά μου, αλλά τα πόδια μου σταματάνε να υπακούν. Τα πόδια μου σταματάνε να υπακούν. Νιώθω ξανά τους χτύπους μιας καρδιάς κάπου μέσα στο στήθος μου, πρώτη φορά μέσα σε δύο εβδομάδες. «Μάιλς;»

Δεν κουνιέται. Κάθεται στο πάτωμα μπροστά από το διαμέρισμά μου ακουμπισμένος στην πόρτα μου. Προχωράω αργά προς το μέρος του, χωρίς να ξέρω πώς ακριβώς να εκλάβω την παρουσία του εκεί. Δεν φοράει στολή. Είναι ντυμένος με καθημερινά ρούχα και το αξύριστο πρόσωπό του υποδηλώνει ότι δεν έχει δουλέψει εδώ και μερικές μέρες. Επίσης έχει κάτι που μοιάζει με πρόσφατη μελανιά κάτω από το αριστερό του μάτι. Φοβάμαι να τον ξυπνήσω, γιατί δεν θέλω να βρεθώ αντιμέτωπη με μια πιθανή εχθρική συμπεριφορά, σαν αυτή που είχε όταν τον γνώρισα. Αλλά μια ακόμη φορά δεν υπάρχει τρόπος να περάσω από δίπλα του και να μπω στο διαμέρισμά μου χωρίς να τον ξυπνήσω. Κοιτάζω ψηλά και παίρνω μια βαθιά ανάσα, ενώ αναρωτιέμαι τι να κάνω. Φοβάμαι πως, αν τον ξυπνήσω, θα υποκύψω. Θα τον αφήσω να μπει μέσα και θα του δώσω αυτό για το οποίο έχει έρθει, το οποίο σίγουρα δεν είναι αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που θέλω να του δώσω. «Τέιτ», μου λέει. Κατεβάζω το βλέμμα μου προς το μέρος του. Έχει ξυπνήσει και προσπαθεί να σηκωθεί, ενώ με κοιτάζει νευρικά. Με το που σηκώνεται κάνω ένα βήμα προς τα πίσω, καθώς είχα ξεχάσει πόσο ψηλός είναι. Είχα ξεχάσει πώς γίνεται το παν για μένα όταν στέκεται μπροστά μου. «Πόση ώρα είσαι εδώ;» τον ρωτάω.

Ρίχνει μια ματιά στο κινητό που κρατάει στο χέρι του. «Έξι ώρες». Κοιτάζει πάλι εμένα. «Πρέπει να πάω στην τουαλέτα σου, επειγόντως». Θέλω να γελάσω, αλλά έχω ξεχάσει πώς γίνεται. Γυρίζω προς την πόρτα μου. Φεύγει από τη μέση για να την ξεκλειδώσω. Με τρεμάμενο χέρι ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματός μου, μπαίνω μέσα και του δείχνω τον διάδρομο. «Στα δεξιά σου». Δεν τον κοιτάζω καθώς κατευθύνεται προς τα εκεί. Περιμένω να κλείσει η πόρτα του μπάνιου, για να πέσω στον καναπέ και να κρύψω το πρόσωπό μου μέσα στα χέρια μου. Δεν μου αρέσει καθόλου που είναι εδώ. Δεν μου αρέσει καθόλου που τον άφησα να μπει μέσα χωρίς να τον ρωτήσω τίποτα. Δεν μου αρέσει καθόλου που μόλις βγει από το μπάνιο θα πρέπει να τον διώξω. Αλλά δεν μπορώ πια να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Ακόμη προσπαθώ να συνέλθω όταν ανοίγει την πόρτα του μπάνιου και μπαίνει στο καθιστικό. Τον κοιτάζω και ύστερα δεν μπορώ να κοιτάξω αλλού. Υπάρχει κάτι το διαφορετικό πάνω του.

Αυτός ο ίδιος είναι διαφορετικός. Το χαμόγελό του… η ηρεμία στα μάτια του… ο τρόπος που κινείται, λες και επιπλέει. Έχουν περάσει μόνο δύο εβδομάδες, αλλά δείχνει τόσο διαφορετικός. Κάθεται στον καναπέ και δεν σκέφτεται καν να αφήσει κάποια απόσταση ανάμεσά μας. Κάθεται ακριβώς δίπλα μου και σκύβει προς το μέρος μου, οπότε κλείνω τα μάτια μου και περιμένω ό,τι έχει να πει, το οποίο θα με πληγώσει ξανά. Είναι το μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει. «Τέιτ», μου ψιθυρίζει. «Μου έλειψες». Τι; Δεν περίμενα με τίποτα να ακούσω αυτές τις δύο λέξεις, αλλά μόλις έγιναν οι δύο αγαπημένες μου λέξεις. Μου και έλειψες. «Για ξαναπές το, Μάιλς». «Μου έλειψες, Τέιτ», μου λέει αμέσως. «Τόσο πολύ… Και δεν είναι η πρώτη φορά. Μου έλειπες κάθε φορά που δεν ήμασταν μαζί, από τη μέρα που σε γνώρισα». Με αγκαλιάζει από τους ώμους και με τραβάει προς το

μέρος του. Αφήνομαι. Πέφτω στο στήθος του και σφίγγω την μπλούζα του, ενώ κλείνω σφιχτά τα μάτια μου όταν νιώθω να με φιλάει στην κορυφή του κεφαλιού μου. «Κοίταξέ με», μου λέει γλυκά, καθίζοντάς με πάνω στα πόδια του, για να τον κοιτάζω κατάματα. Το κάνω. Τον κοιτάζω. Αυτή τη φορά τον βλέπω πραγματικά. Δεν υπάρχει καμία επιφυλακτικότητα. Δεν υπάρχει κανένα αόρατο τείχος που να με εμποδίζει να μάθω και να εξερευνήσω τα πάντα σε σχέση μ’ αυτόν. Αυτή τη φορά με αφήνει να τον δω πραγματικά, και είναι πανέμορφος. Τόσο πιο όμορφος από πριν. Ό,τι κι αν του συνέβη, ήταν τεράστια αλλαγή. «Θέλω να σου πω κάτι», μου λέει. «Είναι πολύ δύσκολο για μένα να το πω, γιατί είσαι το πρώτο άτομο στο οποίο θέλησα ποτέ να μιλήσω γι’ αυτό». Φοβάμαι να κουνηθώ. Τα λόγια του με τρομοκρατούν, αλλά του γνέφω να συνεχίσει. «Είχα έναν γιο», μου λέει ήσυχα, κοιτάζοντας τα χέρια μας, που έχουν δεθεί μεταξύ τους.

Αυτές οι τρεις λέξεις ειπώθηκαν με τον μεγαλύτερο πόνο που έχω ακούσει ποτέ να λέγονται τρεις λέξεις. Εισπνέω βαθιά. Με κοιτάζει με δάκρυα στα μάτια, αλλά παραμένω ήρεμη για χάρη του, παρόλο που τα λόγια του μου έχουν κόψει την ανάσα. «Πέθανε πριν από έξι χρόνια». Η φωνή του είναι γλυκιά και απόμακρη, αλλά παραμένει η φωνή του. Είναι εμφανές πως αυτά τα λόγια είναι από τα πιο δύσκολα που χρειάστηκε ποτέ να πει. Τον πονάει τόσο πολύ να το παραδέχεται αυτό. Θέλω να του πω να σταματήσει. Θέλω να του πω πως δεν χρειάζεται να μου το πει αν τον πονάει. Θέλω να τον αγκαλιάσω και να ξεριζώσω τη θλίψη από την ψυχή του με τα ίδια μου τα χέρια, αλλά αντί γι’ αυτό τον αφήνω να ολοκληρώσει. Ο Μάιλς κοιτάζει τα πλεγμένα μας δάχτυλα. «Δεν είμαι ακόμη έτοιμος να σου μιλήσω γι’ αυτόν. Θέλω τον χρόνο μου». Γνέφω καταφατικά και σφίγγω τα χέρια του για να τον καθησυχάσω. «Θα σου μιλήσω γι’ αυτόν όμως. Σ’ το υπόσχομαι. Θέλω επίσης να σου μιλήσω για τη Ρέιτσελ. Θέλω να ξέρεις τα

πάντα για το παρελθόν μου». Δεν ξέρω καν αν έχει τελειώσει, αλλά σκύβω μπροστά και πιέζω τα χείλη μου πάνω στα δικά του. Με τραβάει πάνω του πολύ σφιχτά και κολλάει το στόμα του στο στόμα μου πολύ δυνατά, σαν να μου ζητάει συγγνώμη χωρίς να το πει. «Τέιτ», ψιθυρίζει μέσα στο στόμα μου. Το νιώθω ότι χαμογελάει. «Δεν έχω τελειώσει». Με σηκώνει και με καθίζει δίπλα του στον καναπέ. «Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό προάστιο έξω από το Σαν Φρανσίσκο», μου λέει ενώ με κοιτάζει στα μάτια. «Είμαι μοναχοπαίδι. Δεν έχω κάποια αγαπημένα φαγητά, γιατί μου αρέσουν σχεδόν όλα. Ήθελα να γίνω πιλότος από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο όταν ήμουν δεκαεπτά χρονών. Ο πατέρας μου είναι παντρεμένος εδώ και κάνα χρόνο περίπου με μια γυναίκα που δουλεύει γι’ αυτόν. Είναι πολύ καλή κι είναι ευτυχισμένοι μαζί. Πάντα ήθελα σκύλο, αλλά ποτέ δεν είχα έναν…» Τον παρακολουθώ μαγεμένη. Παρατηρώ τα μάτια του καθώς κοιτάζουν όλο μου το πρόσωπο όσο μιλάει. Όσο μου λέει τα πάντα για την παιδική του ηλικία και για το παρελθόν του και για το πώς γνώρισε τον αδελφό μου και για τη σχέση του με τον Ίαν. Το χέρι του βρίσκει το δικό μου και το σκεπάζει σαν να

γίνεται η ασπίδα μου. Η πανοπλία μου. «Το βράδυ που σε γνώρισα», μου λέει τελικά, «το βράδυ που με βρήκες στον διάδρομο…» Κατεβάζει το βλέμμα του στα πόδια του, γιατί δεν μπορεί να συναντήσει το δικό μου. «Ο γιος μου θα γινόταν έξι εκείνη την ημέρα». Ξέρω ότι είπε πως θέλει να τον ακούσω, αλλά αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να τον αγκαλιάσω. Γέρνω μπροστά, τυλίγω τα χέρια μου γύρω του κι αυτός πέφτει πίσω στον καναπέ, ενώ με τραβάει πάνω του. «Έκανα υπεράνθρωπη προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν σε ερωτευόμουν, Τέιτ. Κάθε στιγμή που ήμουν κοντά σου τα πράγματα που αισθανόμουν για σένα με τρομοκρατούσαν. Είχα περάσει έξι χρόνια πιστεύοντας πως είχα τον έλεγχο της ζωής μου και της καρδιάς μου και πως τίποτα δεν θα με πλήγωνε ξανά. Αλλά, όταν ήμασταν μαζί, υπήρχαν στιγμές που δεν με ένοιαζε αν θα πληγωνόμουν ξανά, γιατί ένιωθα πως το να είμαι μαζί σου άξιζε κάθε ενδεχόμενο πόνο. Κάθε φορά που αισθανόμουν έτσι σε έσπρωχνα μακριά μου από τύψεις και φόβο. Ένιωθα πως δεν μου άξιζες. Πως δεν μου άξιζε καθόλου η ευτυχία, γιατί την είχα πάρει μακριά από τα δύο μοναδικά άτομα που είχα αγαπήσει ποτέ». Το αγκάλιασμά του γίνεται ακόμη πιο σφιχτό μόλις αισθανθεί τους ώμους μου να τρέμουν από τα δάκρυα που βγαίνουν από τα μάτια μου. Τα χείλη του συναντούν την

κορυφή του κεφαλιού μου. Παίρνει μια βαθιά ανάσα καθώς με φιλάει. «Λυπάμαι που μου πήρε τόσο καιρό», λέει με φωνή γεμάτη τύψεις. «Αλλά ποτέ δεν θα μπορέσω να σε ευχαριστήσω αρκετά για το ότι δεν εγκατέλειψες την προσπάθεια μαζί μου. Είδες κάτι σ’ εμένα που σου έδωσε ελπίδα για μας και δεν εγκατέλειψες την προσπάθεια. Και, Τέιτ, για μένα αυτό είναι ό,τι πιο σημαντικό έχει κάνει κανείς». Τα χέρια του ακουμπάνε τα μάγουλά μου. Με τραβάει από το στήθος του για να με κοιτάξει στα μάτια. «Μπορεί να είναι ένα μικρό κομμάτι τη φορά, αλλά το παρελθόν μου είναι δικό σου πια. Όλο. Ό,τι κι αν θέλεις να μάθεις θέλω να σου το πω. Αλλά μόνο αν μου υποσχεθείς πως μπορώ να έχω το μέλλον σου». Τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι στα μάγουλά μου κι εκείνος τα σκουπίζει, παρόλο που δεν είναι αναγκαίο. Δεν με νοιάζει που κλαίω, γιατί δεν είναι δάκρυα λύπης. Ούτε στο ελάχιστο. Φιλιόμαστε τόσο πολλή ώρα που το στόμα μου αρχίζει να με πονάει όσο και η καρδιά μου. Η καρδιά μου όμως δεν πονάει από οδύνη αυτή τη φορά. Πονάει γιατί ποτέ ξανά δεν έχει αισθανθεί τόσο γεμάτη. Χαϊδεύω με τα δάχτυλά μου την ουλή που έχει στο σαγόνι του, ξέροντας πως κάποια στιγμή θα μου πει πώς την

απέκτησε. Αγγίζω επίσης τη μελανιά κάτω από το μάτι του, ξαλαφρωμένη που μπορώ πλέον να του κάνω ερωτήσεις χωρίς να θυμώνει. «Τι έπαθε το μάτι σου;» Γελάει και ρίχνει το κεφάλι του πίσω στον καναπέ. «Έπρεπε να ζητήσω από τον Κόρμπιν τη διεύθυνσή σου. Μου την έδωσε τελικά, αλλά χρειάστηκε πολλή προσπάθεια για να τον πείσω». Σκύβω αμέσως μπροστά και τον φιλάω στο μάτι. «Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι σε χτύπησε». «Δεν είναι η πρώτη φορά», παραδέχεται. «Αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος πως θα είναι η τελευταία. Νομίζω πως τελικά δεν έχει πρόβλημα με το να είμαστε μαζί, αφού βέβαια συμφώνησα με κάποιους από τους κανόνες του». Αυτό με αγχώνει. «Τι κανόνες;» «Λοιπόν, πρώτον, δεν μου επιτρέπεται να σε πληγώσω», μου λέει. «Δεύτερον, επίσης δεν μου επιτρέπεται να διανοηθώ να σε πληγώσω. Και, τέλος, δεν μου επιτρέπεται ούτε να τολμήσω να διανοηθώ να σε πληγώσω».

Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα γέλια μου, γιατί είναι κάτι που ο Κόρμπιν θα έλεγε έτσι ακριβώς. Ο Μάιλς γελάει μαζί μου και μετά κοιταζόμαστε για λίγο χωρίς να μιλάμε. Μπορώ και βλέπω τα πάντα στα μάτια του πλέον. Το παραμικρό συναίσθημα. «Μάιλς», του λέω χαμογελώντας. «Με κοιτάς λες κι έχεις πέσει ξερός από έρωτα». Κουνάει το κεφάλι του. «Δεν έχω πέσει ξερός από έρωτα, Τέιτ. Πετάω από έρωτα». Με τραβάει πάλι πάνω του και μου δίνει το μόνο κομμάτι του που δεν είχε μπορέσει να μου δώσει ως τώρα. Την καρδιά του.

κεφάλαιο τριάντα εννιά

ΜΑΪΛΣ

Στέκομαι στην πόρτα του υπνοδωματίου μου και την κοιτάζω που κοιμάται. Δεν το ξέρει, αλλά το κάνω κάθε πρωί όταν είναι εδώ μαζί μου. Είναι ό,τι χρειάζομαι για να αρχίσει όμορφα η μέρα μου. Την πρώτη φορά που το έκανα ήταν το επόμενο πρωί από το βράδυ που τη γνώρισα. Δεν θυμόμουν και πολλά από την προηγούμενη νύχτα. Το μόνο που θυμόμουν ήταν αυτή. Ήμουν στον καναπέ και μου χάιδευε τα μαλλιά λέγοντάς μου ψιθυριστά να κοιμηθώ. Όταν ξύπνησα στο διαμέρισμα του Κόρμπιν το επόμενο πρωί, δεν μπορούσα να τη βγάλω από το μυαλό μου. Νόμιζα πως την είχα ονειρευτεί, μέχρι που είδα την τσάντα της στο καθιστικό. Κοίταξα κλεφτά μέσα στο υπνοδωμάτιο, για να δω αν ήταν κάποιος άλλος μαζί μου μέσα στο διαμέρισμα. Αυτό που αισθάνθηκα τη στιγμή που την είδα ήταν κάτι που είχα

να αισθανθώ από την πρώτη φορά που είδα τη Ρέιτσελ. Ένιωσα να επιπλέω. Το δέρμα της, τα μαλλιά της, τα χείλη της και το ότι έμοιαζε με άγγελο όσο εγώ στεκόμουν εκεί και την παρατηρούσα, όλα αυτά μου επανέφεραν τόσο πολλά συναισθήματα που μου είχαν γίνει ξένα τα τελευταία έξι χρόνια. Είχα περάσει πολύ καιρό να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσει κάτι για τον οποιοδήποτε. Όχι πως θα μπορούσα να ελέγξω τα συναισθήματα που ένιωσα εκείνη την ημέρα για την Τέιτ. Δεν θα μπορούσα να τα ελέγξω, ακόμη κι αν το ήθελα. Το ξέρω γιατί το προσπάθησα. Το προσπάθησα σαν κολασμένος. Αλλά τη στιγμή που άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε το ήξερα. Ή θα με σκότωνε… ή θα γινόταν αυτή που θα με επανέφερε στη ζωή. Το μόνο πρόβλημα σε όλο αυτό ήταν πως δεν ήθελα να με επαναφέρουν στη ζωή. Είχα βρει τη βολή μου. Η μοναδική μου προτεραιότητα ήταν να προστατεύσω τον εαυτό μου από την πιθανότητα να βιώσει ξανά ό,τι είχε βιώσει στο παρελθόν. Παρ’ όλα αυτά, υπήρξαν τόσες στιγμές που ξεχνούσα την υποτιθέμενη μοναδική μου προτεραιότητα.

Όταν τελικά υπέκυψα και τη φίλησα, αυτό ήταν το σημείο όπου όλα άλλαξαν. Ήθελα τόσο πιο πολλά ύστερα από εκείνο το φιλί. Ήθελα το στόμα της και το κορμί της και το μυαλό της, και ο μόνος λόγος που σταμάτησα ήταν γιατί έπιασα τον εαυτό μου να θέλει και την καρδιά της. Ήμουν καλός όμως στο να λέω ψέματα στον εαυτό μου. Στο να τον πείσω πως ήμουν αρκετά δυνατός για να την έχω μόνο σωματικά και με κανέναν άλλο τρόπο. Δεν ήθελα να πληγωθώ ξανά, και βέβαια δεν ήθελα με τίποτα να πληγώσω κι εκείνη. Το έκανα όμως έτσι κι αλλιώς. Την πόνεσα τόσο πολύ. Κι όχι μόνο μια φορά. Τώρα έχω σκοπό να περάσω όλη μου τη ζωή επανορθώνοντας. Πηγαίνω στο κρεβάτι μου και κάθομαι στην άκρη. Νιώθει το κρεβάτι να κουνιέται και μισανοίγει τα μάτια της. Ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη της, προτού ανεβάσει τα σκεπάσματα μέχρι το κεφάλι της και αλλάξει πλευρό. Αρχίσαμε να βγαίνουμε επισήμως πριν από έξι μήνες και αυτό είναι αρκετά μεγάλο διάστημα για να καταλάβω πως δεν είναι πρωινός τύπος. Σκύβω και φιλάω την κουβέρτα πάνω από το αυτί της. «Σήκω, υπναρού», της ψιθυρίζω. Βαρυγκομεί, οπότε σηκώνω τα σκεπάσματα, γλιστράω

δίπλα της και την αγκαλιάζω. Το αρχικό της βογκητό μετατρέπεται σε έναν γλυκό αναστεναγμό. «Τέιτ, πρέπει να σηκωθείς. Πρέπει να προλάβουμε το αεροπλάνο». Αυτό τραβάει την προσοχή της. Γυρίζει και ξεσκεπάζει τα κεφάλια μας. «Τι εννοείς ‘‘πρέπει να προλάβουμε το αεροπλάνο’’;» Χαμογελάω προσμονή μου.

προσπαθώντας

να

συγκρατήσω

την

«Σήκω, ντύσου, φύγαμε». Με κοιτάζει με καχυποψία, κάτι που είναι απόλυτα λογικό, δεδομένου ότι δεν είναι ακόμη καν πέντε το πρωί. «Ξέρω πως ξέρεις πόσο σπάνιο είναι για μένα να έχω μια ολόκληρη μέρα ρεπό από τη δουλειά, οπότε, για το καλό σου, ελπίζω να αξίζει τον κόπο». Γελάω και της δίνω ένα πεταχτό φιλί. «Εξαρτάται από το αν θα μπορέσουμε να είμαστε στην ώρα μας». Σηκώνομαι και χτυπάω το στρώμα πολλές φορές με τις παλάμες μου. «Σήκω, σήκω, σήκω».

Γελάει και πετάει εντελώς τα σκεπάσματα από πάνω της. Πηγαίνει στην άκρη του κρεβατιού και τη βοηθάω να σηκωθεί. «Είναι δύσκολο να παραμείνω εκνευρισμένη μαζί σου όταν είσαι τόσο ενθουσιασμένος, Μάιλς».

Κατεβαίνουμε στην είσοδο και ο Καπ περιμένει στο ασανσέρ, όπως του είχα ζητήσει. Έχει σε ένα πλαστικό ποτήρι την πορτοκαλάδα της και το πρωινό μας. Λατρεύω τη σχέση που έχουν. Δίσταζα να αποκαλύψω στην Τέιτ πως γνωρίζω τον Καπ όλη μου τη ζωή. Όταν τελικά της το είπα, θύμωσε και με τους δυο μας. Κυρίως γιατί υπέθεσε πως ο Καπ μου έλεγε όλα όσα του εξομολογούνταν. Τη διαβεβαίωσα ότι ο Καπ δεν θα το έκανε ποτέ αυτό. Το ξέρω ότι δεν θα το έκανε, γιατί ο Καπ είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους σε αυτό τον κόσμο που εμπιστεύομαι. Ήξερε να μου πει ακριβώς το σωστό χωρίς να φαίνεται πως μου κάνει κήρυγμα ή πως μου δίνει συμβουλές. Μου έλεγε πάντα ακριβώς όσα χρειάζονταν για να σκεφτώ πολύ και έντονα την κατάσταση με την Τέιτ. Ευτυχώς, είναι από

τους λίγους ανθρώπους που γίνονται πιο σοφοί όσο μεγαλώνουν. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε και με τους δυο μας. «Καλημέρα, Τέιτ», της λέει με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Της απλώνει το μπράτσο του για να το πιάσει και αυτή κοιτάζει μια τον έναν, μια τον άλλο. «Τι γίνεται εδώ πέρα;» ρωτάει τον Καπ καθώς περπατάνε αγκαζέ προς την έξοδο. Αυτός χαμογελάει. «Το αγόρι θα με πάει την πρώτη μου βόλτα με αεροπλάνο. Ήθελα να έρθεις κι εσύ». Του λέει πως δεν πιστεύει ότι είναι η πρώτη του φορά σε αεροπλάνο. «Αλήθεια είναι», της λέει. «Το ότι φοράω το πηλίκιο δεν σημαίνει πως έχω μπει σε αληθινό αεροπλάνο». Το επιδοκιμαστικό βλέμμα που μου ρίχνει πάνω από τον ώμο της είναι αρκετό για να θεωρηθεί αυτή η μέρα μια από τις αγαπημένες μου. Και δεν έχει καν ξημερώσει ακόμη. «Είσαι καλά εκεί ενδοεπικοινωνίας.

πίσω,

Καπ;»

λέω

μέσω

της

Κάθεται ακριβώς πίσω από την Τέιτ και χαζεύει έξω από το παράθυρο. Μου σηκώνει τους αντίχειρες, ένδειξη πως όλα είναι μια χαρά, χωρίς να πάρει το βλέμμα του από το παράθυρο. Ο ήλιος δεν έχει βγει ακόμη από τα σύννεφα και δεν έχει και πολλά να δει κανείς σε αυτή τη φάση. Είμαστε στο αεροπλάνο μόνο δέκα λεπτά, αλλά είμαι σίγουρος πως είναι τόσο εντυπωσιασμένος και μαγεμένος όσο ήλπιζα πως θα είναι. Στρέφω την προσοχή μου στο πιλοτήριο μέχρι να φτάσω στο τελικό ύψος και στη συνέχεια κλείνω τα ακουστικά του Καπ. Ρίχνω μια ματιά στην Τέιτ. Με κοιτάζει έντονα, με ένα επαινετικό χαμόγελο στα χείλη της. «Θες να ξέρεις γιατί είμαστε εδώ;» τη ρωτάω. Κοιτάζει πάνω από τον ώμο της τον Καπ και μετά ξανά εμένα. «Γιατί δεν το έχει ξανακάνει ποτέ». Κουνάω το κεφάλι μου. Ο συντονισμός είναι τέλειος. «Θυμάσαι τη μέρα που γυρίζαμε από το σπίτι των γονιών σου μετά τη γιορτή των Ευχαριστιών;» Κάνει ένα νεύμα με το κεφάλι, αλλά με κοιτάζει όλη περιέργεια. «Ρώτησες τότε πώς είναι να βλέπει κανείς την ανατολή

του ηλίου από εδώ πάνω. Δεν είναι κάτι που περιγράφεται, Τέιτ». Της δείχνω έξω από το παράθυρό της. «Πρέπει να το ζήσεις εσύ η ίδια». Γυρίζει αμέσως και κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Τα χέρια της ακουμπάνε το τζάμι και για πέντε ολόκληρα λεπτά δεν κουνιέται ούτε ένας μυς της. Όλη αυτή την ώρα βλέπει την ανατολή και, δεν ξέρω πώς, αλλά αυτή τη στιγμή την ερωτεύομαι ακόμα περισσότερο. Όταν πια ο ήλιος βγει ολοκληρωτικά μέσα από τα σύννεφα και το αεροπλάνο πλημμυρίσει από το φως του, γυρίζει και με κοιτάζει. Τα μάτια της είναι γεμάτα δάκρυα και δεν λέει κουβέντα. Απλώς απλώνει το χέρι της και πιάνει το δικό μου.

«Περίμενε εδώ», της λέω. «Θέλω να βοηθήσω πρώτα τον Καπ να βγει. Ένας οδηγός θα τον πάει πίσω στο διαμέρισμα, γιατί εσύ κι εγώ θα πάμε για πρωινό ύστερα από εδώ». Αποχαιρετάει τον Καπ και περιμένει υπομονετικά στο αεροπλάνο καθώς τον βοηθάω να κατέβει τα σκαλιά. Ο Καπ βάζει το χέρι στην τσέπη του και μου δίνει τα κουτιά, ενώ μου χαμογελάει επιδοκιμαστικά. Χώνω τα κουτιά στην τσέπη του μπουφάν μου και γυρίζω προς τα σκαλιά.

«Έι, αγόρι!» φωνάζει ο Καπ προτού μπει στο αυτοκίνητο. Σταματάω και γυρίζω να τον κοιτάξω. Κοιτάζει το αεροπλάνο πίσω μου. «Σε ευχαριστώ», μου λέει δείχνοντας με το χέρι του το αεροπλάνο. «Γι’ αυτό εδώ». Του κάνω ένα νεύμα, αλλά εξαφανίζεται μέσα στο αυτοκίνητο προτού μπορέσω να τον ευχαριστήσω κι εγώ με τη σειρά μου. Ανεβαίνω πίσω στο αεροπλάνο. Βγάζει τη ζώνη ασφαλείας της και ετοιμάζεται να βγει από το αεροπλάνο, αλλά εγώ κάθομαι πάλι στη θέση μου. Μου χαμογελάει ζεστά. «Είσαι απίστευτος, Μάιλς Μάικελ Άρτσερ. Και οφείλω να ομολογήσω ότι είσαι πολύ σέξι όταν πετάς αεροπλάνο. Θα πρέπει να το κάνουμε αυτό πιο συχνά». Μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα και πάει να σηκωθεί από τη θέση της. Τη σπρώχνω πάλι πίσω. «Δεν τελειώσαμε», της λέω γυρίζοντας, ώστε να την κοιτάζω κατάματα. Παίρνω τα χέρια της μέσα στα δικά μου και τα κοιτάζω αναπνέοντας αργά, καθώς ετοιμάζομαι να πω όλα αυτά που αξίζει να ακούσει. «Εκείνη τη μέρα που με ρώτησες για την ανατολή…» λέω και την κοιτάζω πάλι στα

μάτια. «Πρέπει να σε ευχαριστήσω γι’ αυτό. Ήταν η πρώτη φορά ύστερα από έξι χρόνια που ένιωσα πως ήθελα να αγαπήσω ξανά». Ξεφυσάει γρήγορα μαζί με ένα χαμόγελο και μαζεύει προς τα μέσα το κάτω χείλι της για να το κρύψει. Σηκώνω το χέρι μου και με τον αντίχειρά μου βγάζω το χείλι της από τα δόντια της. «Σου έχω πει να μην το κάνεις αυτό. Αγαπάω το χαμόγελό σου σχεδόν όσο αγαπάω κι εσένα». Σκύβω μπροστά για να τη φιλήσω ξανά, αλλά κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά, για να σιγουρευτώ πως έχω πιάσει πρώτα το μαύρο κουτί. Όταν το έχω στο χέρι μου σταματάω να τη φιλάω και αποτραβιέμαι. Τα μάτια της πέφτουν στο κουτί και ανοίγουν διάπλατα καθώς κοιτάει μια εμένα, μια αυτό. Φέρνει το χέρι στο στόμα της, για να συγκρατήσει ένα επιφώνημα έκπληξης. «Μάιλς», μου λέει συνεχίζοντας να πηγαινοφέρνει τη ματιά της, μια στο κουτί και μια σ’ εμένα. Τη διακόπτω. «Δεν είναι αυτό που νομίζεις», της λέω αμέσως, ανοίγοντας το κουτί και αποκαλύπτοντας το κλειδί. «Δηλαδή δεν είναι ακριβώς αυτό που νομίζεις», προσθέτω διστακτικά.

Τα μάτια της είναι ανοιχτά διάπλατα και γεμάτα ελπίδα. Ανακουφίζομαι από την αντίδρασή της. Από το χαμόγελό της καταλαβαίνω ότι το θέλει αυτό. Παίρνω το κλειδί και το βάζω στην παλάμη της. Κοιτάζει το κλειδί για μερικά δευτερόλεπτα και μετά κοιτάζει εμένα. «Τέιτ», της λέω κοιτώντας την όλο ελπίδα. «Θα έρθεις να μείνεις μαζί μου;» Κοιτάζει άλλη μία φορά το κλειδί και μετά λέει δυο λέξεις που με κάνουν να χαμογελάσω. Ναι και διάολε. Σκύβω και τη φιλάω. Τα πόδια, τα χέρια και τα στόματά μας γίνονται δύο κομμάτια παζλ που ταιριάζουν απόλυτα. Σηκώνεται και κάθεται πάνω στα πόδια μου μέσα στο πιλοτήριο. Είναι πολύ στενά. Είναι τέλεια. «Δεν είμαι όμως καλή μαγείρισσα», με προειδοποιεί. «Και πλένεις τα ρούχα καλύτερα από μένα. Εγώ πετάω τα λευκά και τα χρωματιστά όλα μαζί. Και ξέρεις πως δεν είμαι και πολύ καλή το πρωί». Κρατάει

το

πρόσωπό

μου

και

μου

λέει

όποια

προειδοποίηση της κατέβει, σαν να μην ξέρω τι πάω να κάνω. «Άκουσέ με, Τέιτ», της λέω. «Θέλω την ακαταστασία σου. Θέλω τα ρούχα σου στο πάτωμα του δωματίου μου. Θέλω την οδοντόβουρτσά σου στο μπάνιο μου. Θέλω τα παπούτσια σου στην ντουλάπα μου. Θέλω τα μετριότατα φαγητά σου στο ψυγείο μου». Γελάει με αυτό. «Α, και παραλίγο να το ξεχάσω», της λέω βγάζοντας το άλλο κουτί από την τσέπη μου. Το κρατάω ανάμεσά μας και το ανοίγω αποκαλύπτοντας το δαχτυλίδι. «Θέλω επίσης εσένα στο μέλλον μου. Για πάντα». Ανοίγει διάπλατα το στόμα της σοκαρισμένη, ενώ χαζεύει το δαχτυλίδι. Έχει κοκαλώσει. Ελπίζω να μην έχει αμφιβολίες, γιατί εγώ δεν έχω απολύτως καμία για το ότι θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί της. Το ξέρω ότι έχουν περάσει μόνο έξι μήνες, αλλά όταν ξέρεις κάτι το ξέρεις. Η σιωπή της μου προκαλεί νευρικότητα, οπότε βγάζω γρήγορα το δαχτυλίδι από το κουτί και πιάνω το χέρι της. «Θα παραβιάσεις τον κανόνα νούμερο δύο, Τέιτ; Γιατί θέλω πραγματικά να σε παντρευτώ». Δεν χρειάζεται καν να πει ναι. Τα δάκρυά της, το φιλί της

και το γέλιο της τα λένε όλα αντί γι’ αυτή. Κάνει πίσω και με κοιτάζει με τόση αγάπη κι εκτίμηση που κάνει το στήθος μου να πονέσει. Είναι πανέμορφη. Η ελπίδα της είναι πανέμορφη. Το χαμόγελό της είναι πανέμορφο. Τα δάκρυα που κυλάνε στα μάγουλά της είναι πανέμορφα. Η αγάπη της είναι πανέμορφη. Ξεφυσάει απαλά και σκύβει μπροστά ακουμπώντας μαλακά τα χείλη της στα δικά μου. Το φιλί της είναι γεμάτο τρυφερότητα και στοργή, και μια ανείπωτη υπόσχεση πως είναι πλέον δική μου. Για πάντα. «Μάιλς», ψιθυρίζει μέσα στο στόμα μου. «Δεν έχω ξανακάνει ποτέ έρωτα μέσα σε αεροπλάνο». Ένα χαμόγελο σκάει στα χείλη μου στη στιγμή. Είναι λες

και διάβασε τη σκέψη μου. «Δεν έχω ξανακάνει έρωτα στη μνηστή μου», της απαντώ. Τα χέρια της γλιστράνε αργά από τον λαιμό μου στην μπλούζα μου και προς τα κάτω, μέχρι να βρουν το κουμπί του τζιν μου. «Νομίζω πως πρέπει να το διορθώσουμε αυτό», μου λέει τελειώνοντας την πρότασή της με ένα φιλί. Όταν το στόμα της συναντάει το δικό μου ξανά είναι λες και το τελευταίο κομμάτι της πανοπλίας μου διαλύεται και το τελευταίο κομμάτι πάγου που περιέβαλλε την καρδιά μου λιώνει κι εξατμίζεται. Όποιος επινόησε τη φράση σε αγαπώ μέχρι θανάτου προφανώς δεν βίωσε ποτέ αυτού του είδους την αγάπη που μοιραζόμαστε η Τέιτ κι εγώ. Αν βίωνε μια τέτοια αγάπη, η φράση θα ήταν σε αγαπώ μέχρι ζωής. Γιατί αυτό ακριβώς έκανε η Τέιτ. Η αγάπη της με έφερε πίσω στη ζωή. Τέλος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Θυμάμαι τη μέρα που την παντρεύτηκα. Ήταν μια από τις ομορφότερες μέρες της ζωής μου. Με θυμάμαι να στέκομαι δίπλα στον Ίαν και στον Κόρμπιν στην εκκλησία. Την περιμέναμε να κάνει την είσοδό της όταν ο Κόρμπιν έσκυψε και μου ψιθύρισε κάτι. Μου είπε: «Είσαι ο μόνος που θα μπορούσε να πληροί τα στάνταρ που είχα για κείνη, Μάιλς. Χαίρομαι που είσαι εσύ». Και εγώ χαιρόμουν επίσης που ήμουν εγώ. Αυτό ήταν πριν από δύο χρόνια και κάθε μέρα από τότε την ερωτεύομαι και λίγο περισσότερο. Όμως δεν έκλαψα τη μέρα που την παντρεύτηκα. Τα δικά της δάκρυα έτρεχαν έτρεχαν έτρεχαν

εκείνη τη μέρα, αλλά τα δικά μου όχι. Ήμουν πεπεισμένος ότι δεν θα έτρεχαν ποτέ. Όχι έτσι όπως θα ήθελα να τρέξουν. Πριν από οκτώ μήνες μάθαμε ότι περιμένουμε μωρό. Δεν προσπαθούσαμε να κάνουμε μωρό, αλλά ούτε και να μην κάνουμε. «Αν προκύψει, προέκυψε», είπε η Τέιτ. Προέκυψε. Όταν το μάθαμε ήμασταν κι οι δύο ενθουσιασμένοι. Εκείνη έκλαψε. Τα δάκρυά της έτρεχαν έτρεχαν έτρεχαν, αλλά τα δικά μου όχι.

Όσο ενθουσιασμένος κι αν ήμουν, άλλο τόσο φοβόμουν. Αισθανόμουν αυτό τον φόβο που έρχεται όταν αγαπάς κάποιον τόσο πολύ. Φοβόμουν καθετί κακό που θα μπορούσε να συμβεί. Φοβόμουν τις αναμνήσεις τη στιγμή που θα γινόμουν μπαμπάς ξανά. Λοιπόν μόλις συνέβη. Και ακόμα φοβάμαι. Τρέμω. «Είναι κοριτσάκι», λέει ο γιατρός. Κορίτσι. Μόλις αποκτήσαμε ένα κοριτσάκι. Εγώ μόλις έγινα πατέρας ξανά. Η Τέιτ μόλις έγινε μητέρα. Νιώσε κάτι, Μάιλς. Η Τέιτ με κοιτάζει. Ξέρω ότι μπορεί να δει τον φόβο στα μάτια μου. Ξέρω

επίσης πόσο πονάει αυτή τη στιγμή, αλλά καταφέρνει να χαμογελάει. «Σαμ», ψιθυρίζει λέγοντας το όνομα της μικρής δυνατά πρώτη φορά. Η Τέιτ επέμενε να την ονομάσουμε Σαμ προς τιμήν του Καπ, του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Σάμιουελ. Δεν θα έκανα κάτι διαφορετικό. Η νοσοκόμα πηγαίνει στην Τέιτ και της δίνει στα χέρια τη Σαμ. Η Τέιτ αρχίζει να κλαίει. Τα μάτια μου παραμένουν στεγνά. Φοβάμαι ακόμη να πάρω το βλέμμα μου από την Τέιτ και να κοιτάξω την κόρη μας. Δεν φοβάμαι αυτό που θα αισθανθώ όταν τη δω. Φοβάμαι αυτό που δεν θα αισθανθώ. Τρέμω μήπως η προηγούμενη εμπειρία μου έχει καταστρέψει την ικανότητά μου να αισθανθώ αυτό που κάθε πατέρας θα έπρεπε να αισθανθεί αυτή τη στιγμή. «Έλα εδώ», μου λέει η Τέιτ, που με θέλει πιο κοντά.

Κάθομαι δίπλα τους στο κρεβάτι. Μου δίνει τη Σαμ και τα χέρια μου τρέμουν, αλλά την παίρνω. Κλείνω τα μάτια μου και ξεφυσάω αργά, προτού βρω το κουράγιο να τα ανοίξω ξανά. Νιώθω το χέρι της Τέιτ πάνω στο μπράτσο μου. «Είναι πανέμορφη, Μάιλς», μου ψιθυρίζει. «Κοίταξέ τη». Ανοίγω τα μάτια μου και παίρνω μια κοφτή ανάσα όταν τη βλέπω. Είναι ίδια με εκείνον, μόνο που έχει τα καστανά μαλλιά της Τέιτ. Τα μάτια της είναι γαλάζια. Το νιώθω. Είναι εκεί. Ό,τι ένιωσα την πρώτη φορά που κράτησα εκείνον στην αγκαλιά μου είναι ό,τι νιώθω τώρα καθώς την κοιτάζω. Ο μόνος φόβος που έπρεπε να νικήσω ήταν ότι πίστευα

πως δεν θα μπορέσω να αγαπήσω ξανά κάποιον με αυτή την ιδιότητα, του πατέρα. Μια ματιά στη Σαμ και μόλις με βοήθησε να νικήσω αυτό τον φόβο μου. Είναι ήδη η ηρωίδα μου και είναι μόνο δύο λεπτών. «Είναι τόσο όμορφη, Τέιτ», της ψιθυρίζω. «Τόσο όμορφη». Η φωνή μου σπάει. Το πρόσωπό μου πλημμυρίζει από δάκρυα. Τρέχουν τρέχουν τρέχουν. Πρώτη φορά από τότε που κράτησα τον Κλέιτον στην αγκαλιά μου κλαίω με δάκρυα χαράς. Η Ρέιτσελ είχε δίκιο. Ο πόνος θα είναι πάντα εκεί. Το ίδιο και ο φόβος. Αλλά ο πόνος και ο φόβος δεν είναι πια η ζωή μου. Είναι μόνο στιγμές.

Στιγμές που επισκιάζονται από το κάθε λεπτό που περνάω με την Τέιτ. Και τώρα από το κάθε λεπτό που περνάω με τη Σαμ. Εγώ, η Τέιτ και η Σαμ. Η οικογένειά μου. Τη φιλάω στο μέτωπο και μετά σκύβω και φιλάω την Τέιτ, που μου έδωσε κάτι τόσο όμορφο ξανά. Η Τέιτ ακουμπάει το κεφάλι της στο μπράτσο μου. Καθόμαστε και τη χαζεύουμε. Την κόρη μας. Σε αγαπώ τόσο πολύ, Σαμ. Κοιτάζω αυτή την τελειότητα που δημιουργήσαμε όταν η σκέψη αυτή μου έρχεται ξαφνικά. Αξίζει απόλυτα. Οι φωτεινές στιγμές, σαν αυτές εδώ, επανορθώνουν τη σκοτεινή αγάπη.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Δεν έχω ιδέα πώς έφτασα στο σημείο να γράφω ευχαριστίες για το όγδοο βιβλίο μου. Είναι σίγουρα μια σουρεαλιστική στιγμή και μια στιγμή που δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω αν δεν υπήρχαν τα ακόλουθα άτομα: Ολόκληρη η ομάδα του Dystel & Goderich. Σας ευχαριστώ για τη συνεχή στήριξη και ενθάρρυνσή σας. Η Johanna Castillo, η Judith Curr και όλη η οικογένεια της Atria Books. Εσείς, παιδιά, το κάνετε διασκεδαστικό και θα είμαι για πάντα ευγνώμων που ανήκω σε μια από τις πιο σούπερ εκδοτικές ομάδες στον χώρο. Όλοι οι φίλοι μου και οι πριν από την έκδοση αναγνώστες μου. Εσείς ξέρετε ποιοι είστε. Οι γνώμες σας και η στήριξή σας συνεχίζουν να με αφήνουν άφωνη. Να ξέρετε πως σας αγαπώ, σας ευχαριστώ και δεν θα τα κατάφερνα χωρίς εσάς. Η καταπληκτική οικογένειά μου. Δεν ξέρω πώς ήμουν τόσο τυχερή και μου έτυχε η καλύτερη που υπάρχει, αλλά να ξέρετε πως δεν θα σας πάρω ποτέ για δεδομένους. Ειδικά τα τέσσερα αγόρια μου.

Τα κορίτσια από το FP. Είμαστε τέλεια ομάδα. Οι Weblichs μου. Μπορεί να μην ξέρουμε να προφέρουμε σωστά το όνομα, αλλά είμαστε περήφανοι που το έχουμε. Δεν ξέρω τι να σας πω πέρα από το να σας ευχαριστήσω, γιατί έχω πού να πάω όταν έχω ανάγκη από εμψύχωση, γέλιο και επαναφορά στην πραγματικότητα. Οι CoHorts. Σας ευχαριστώ για τη χωρίς αντιπαλότητες στήριξή σας. Κάνετε αυτή τη δουλειά να μην είναι δουλειά. Και τέλος το NPTBF. Θα είμαι για πάντα ευγνώμων που είμαι ανοργάνωτη και δεν ξέρω πώς να πακετάρω κοσμήματα. Αλλιώς θα είχα χάσει μια από τις καλύτερες, πιο παράξενες και πιο τυχαίες σχέσεις στη ζωή μου.