ΕΡΝΕΣΤ ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΗ
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος και ξεκομμένος σαν Νησί· κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της Ηπείρου. Γι' αυτό, μη ρωτήσεις ποτέ για ποιον χτυπά η καμπάνα. Για σένα χτυπά!» Τζων Ντον Ο Έρνεστ Χέμινγουεη γεννήθηκε στο Ιλλινόι το 1899 και πέρασε τα μαθητικά του χρόνια κυνηγώντας και ψαρεύοντας στο βόρειο Μίσιγκαν. Αμέσως μετά τα θρανία έγινε δημοσιογράφος στο Κάνσας Σίτι κι έπειτα εθελοντής συνοδός ασθενοφόρου στη Γαλλία, όμως το τέλος του πρώτου παγκόσμιου πολέμου τον βρήκε στο ιταλικό πεζικό. Ακολούθησε ένα διάστημα στην Εγγύς Ανατολή, αυτή τη φορά ως πολεμικός ανταποκριτής για τη $ΙΒΓ του Τορόντο, κι έπειτα η εγκατάσταση στο Παρίσι, από το 1921 ως το 1926. Εκεί, επηρεασμένος έντονα από τον Έζρα Πάουντ, κι ακόμη περισσότερο από τη Γερτρούδη Στάιν, πρωτοδημοσίευσε το Τρία διηγήματα και δέκα ποιήματα (1923), και Η δική μας εποχή (1925), αποδεικνύοντας από τα πρώτα κιόλας δημοσιεύματα του ότι θα γινόταν κορυφαίος εκπρόσωπος της «χαμένης γενιάς» του, ενός κόσμου που είχε βγει βαθιά τραυματισμένος από τον πόλεμο, χωρίς ελπίδα, χωρίς αξίες. Επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη δημοσίευσε άλλα δύο βιβλία το 1926, όμως η μεγάλη επιτυχία ήρθε με το Αποχαιρετισμός στα όπλα, το 1929. Ακολούθησαν δύο συλλογές θαυμάσιων διηγημάτων, και δύο μυθιστορήματα, ως το 1937. Ανταποκριτής και πάλι στην Ισπανία, εμπνεύστηκε από τον ισπανικό εμφύλιο ένα θεατρικό έργο, την Πέμπτη Φάλαγγα (1940), και το μακράς πνοής μυθιστόρημα Για ποιον χτυπά η καμπάνα (1940), που περιγράφει ένα επεισόδιο από τον ισπανικό εμφύλιο, αποδεικνύοντας πως όταν η ελευθερία χαθεί σ' ένα μέρος, χάνεται παντού. Το τελευταίο του έργο, Ο γέρος και η θάλασσα (1952), ήρθε λίγο πριν από την μεγάλη αναγνώριση: το βραβείο Νόμπελ, το 1954. Ο Χέμινγουεη πέθανε το 1961. Ι8ΒΝ 960-329-165-Χ
γράμματα 291657
