Collection(1)

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

PDF που παράγονται χρησιμοποιώντας την ανοικτού περιεχομένου εργαλειοθήκη mwlib. Βλέπε http://code.pediapress.com/ για περισσότερες πληροφορίες. PDF generated at: Wed, 23 Nov 2011 01:02:06 UTC

Περιεχόμενα Άρθρα Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα

1

Νέα Δημοκρατία

7

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας

14

Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός

29

Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς

33

Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας

38

Οικολόγοι Πράσινοι

44

Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα

48

Δημοκρατική Συμμαχία

49

Δημοκρατική Αριστερά

53

Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας

55

Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή

56

Δημοκρατική Αναγέννηση

59

Δημοκρατικοί (Ελλάδα)

61

Δράση

64

Έλληνες Οικολόγοι

66

Ένωση Κεντρώων

66

Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών

68

Κόμμα Φιλελευθέρων

69

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό)

70

Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση

72

Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας

73

Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας

75

Ουράνιο Τόξο (κόμμα)

78

Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο

80

Φιλελεύθερη Συμμαχία

80

Χρυσή Αυγή

82

Αγγλικό κόμμα

86

Γαλλικό κόμμα

87

Ρωσικό κόμμα

88

Κόμμα των Ριζοσπαστών

89

Ορεινοί (Κόμμα)

90

Λαϊκό κόμμα

90

Ελληνικό Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα

92

Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα

93

Δημοκρατικό Κέντρο - Αγροτική Φιλελευθέρα Ένωσις

93

Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού

93

Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις

94

Ελληνικός Συναγερμός

95

Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά

96

Ένωσις Κέντρου

98

Εθνική Πολιτική Ένωσις Κέντρου

100

Κόμμα Προοδευτικών

100

Χριστιανική Δημοκρατία

102

Νέο Κόμμα

103

Αντικαπιταλιστική Συμμαχία

104

Δημοκρατική Ανανέωση

104

Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα

105

Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση

106

Εθνική Παράταξη

106

Εθνική Πολιτική Ένωσις

106

Ελληνικό Μέτωπο

107

Ενωμένη Αριστερά

109

Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα

109

Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου

110

Ένωσις Κέντρου - Νέες Δυνάμεις

112

Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά

113

Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας

114

Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού

115

Κόμμα Ελληνισμού

116

Κόμμα Νεοφιλελευθέρων

116

Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας

117

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Εσωτερικού

121

Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά

123

Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς

124

Νέο Αριστερό Ρεύμα

125

Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας

130

Οικολόγοι Εναλλακτικοί

132

Πολιτική Άνοιξη

134

Πρώτη Γραμμή

135

Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων

135

Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία

136

Διεθνιστική Εργατική Αριστερά

137

Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς

140

Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση

141

Αριστερή Ανασύνθεση

142

Αριστερή Ενότητα

143

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση

144

Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση

146

Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας - Σπάρτακος

148

Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα

150

Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας

152

Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας

154

Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων

156

Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη

156

Δημοκρατική Ανανεωτική Πρωτοπορία - Νέα Δημοκρατική Φοιτητική Κίνηση

157

Οργάνωση Νέων Νέας Δημοκρατίας

159

Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας

160

Ρήγας Φεραίος (πολιτική)

161

Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη

162

Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία

163

Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο

164

Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας

165

Βουλή των Ελλήνων

166

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

170

Αριστερά (πολιτική)

194

Παραπομπές Πηγές άρθρων και Συνεισφέροντες

195

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες

199

Άδειες Άρθρου Άδεια

201

Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα

1

Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα

Ηγέτης

Γιώργος Παπανδρέου

Ιδρυτής

Ανδρέας Παπανδρέου

Ιδρύθηκε

3 Σεπτεμβρίου 1974

Αρχηγείο

22, οδός Ιπποκράτους, 106 80 Αθήνα

Ιδεολογία

Σοσιαλδημοκρατία

Πολιτική θέση

Κεντροαριστερά

Διεθνής προσχώρηση

Σοσιαλιστική Διεθνής

Ευρωπαϊκή προσχώρηση

Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα

Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Προοοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών Επίσημα χρώματα

πράσινο

Κοινοβούλιο 153 / 300 Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 8 / 22 Περιφέρειες

[1]

373 / 725 Ιστοσελίδα www.pasok.gr

[2]

Πολιτικό σύστημα Ελλάδας Πολιτικά κόμματα Εκλογές

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (γνωστότερο ως ΠΑ.ΣΟ.Κ.) είναι ένα ελληνικό σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό κόμμα. Ιδρύθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974 από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Βρίσκεται στη θέση της κυβέρνησης και εκπροσωπείται στο Ελληνικό και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από 155 και 8 βουλευτές αντίστοιχα. Το ΠΑΣΟΚ είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πρόεδρος της οποίας από τις 31 Ιανουαρίου 2006 είναι ο εν ενεργεία πρόεδρος του κόμματος, Γιώργος Παπανδρέου.


Ιστορία Η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωσε την ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Με βάση την ιδρυτική του διακήρυξη, σκοπός της δράσης του ΠΑΣΟΚ ήταν να επιφέρει στην χώρα: • • • •

Εθνική Ανεξαρτησία Λαϊκή Κυριαρχία Κοινωνική Απελευθέρωση και Δημοκρατική διαδικασία.

Τις αρχές αυτές υποστήριζαν ο ίδιος ο ιδρυτής και πολλά από τα ιδρυτικά στελέχη. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κάλεσε σε αυτοοργάνωση τις λαϊκές δυνάμεις στην περίοδο της μεταπολίτευσης.

Οι συστατικές ομάδες του ΠΑΣΟΚ Ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης Μιχάλης Σπουρδαλάκης κατατάσσει τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ σε τρεις κατηγορίες.[3] Η τυπολογία του είναι σε γενικές γραμμές, αλλά όχι οικουμενικά, αποδεκτή. • Οι Αριστεροί Σοσιαλιστές. Αυτή την ομάδα αποτελούσαν μέλη του ΠΑΚ, νεολαίοι που πρωταγωνίστησαν στον αντιχουντικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πρώην μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ και γενικότερα οι μεγάλες ριζοσπαστικοποιημένες μάζες που συγκροτούσαν την κομματική βάση του ΠΑΣΟΚ. Η πιο καθαρά σοσιαλιστική ομάδα μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αποκαλούνταν «η Αριστερά της Αριστεράς». Πίστευαν γενικά στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, στην εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων, στο τέλος της εξάρτησης της χώρας από τις ΗΠΑ, στην παραδειγματική τιμωρία των χουντικών και σε μία επιθετική εξωτερική πολιτική • Οι Εκσυγχρονιστές ή Μεταρρυθμιστές. Στελέχη όπως ο Κώστας Σημίτης. Ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και διανοούμενοι, ανήκαν στα μεσαία και ανώτερα στρώματα. Πίστευαν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας και σε μία γενικά μετριοπαθή και σοσιαλδημοκρατική πολιτική. • Οι Παλιοί Βενιζελικοί, Παλιοί Φιλελεύθεροι ή Παλαιοκομματικοί. Στελέχη όπως ο Μένιος Κουτσόγιωργας. Κεντρογενείς με σημεία αναφοράς τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Νικόλαο Πλαστήρα και τον Γεώργιο Παπανδρέου. Φανατικά αντιδεξιοί αλλά και αντικομμουνιστές, είχαν μεγάλες ικανότητες στην απόκτηση και διατήρηση της εξουσίας. Συνέχεια γίνονταν στόχος κριτικής για λαϊκσμό (από τους εκσυγχρονιστές) και για πολιτικαντισμό (από τους αριστερούς), όμως χωρίς αυτούς πολύ δύσκολα θα έφτανε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.

Τα πρώτα χρόνια Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συμμετείχε για πρώτη φορά σε εθνικές εκλογές το Νοέμβριο του 1974 , αποσπώντας ποσοστό 13,5% που μεταφράστηκε στην ανάδειξη 15 βουλευτών. Στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 1977 το ΠΑ.ΣΟ.Κ. διπλασίασε το ποσοστό του και εξέλεξε 92 βουλευτές, καταλαμβάνοντας τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

2


3

Συνέδριο

Χρονολογία

1ο Συνέδριο ΠΑΣΟΚ

Μάΐος 1984


Σεπτέμβριος 1990


Απρίλιος 1994


Ιούνιος 1996


Μάρτιος 1999


Οκτώβριος 2001


Μάρτιος 2005

Προγραμματικό Συνέδριο Μάιος 2007 8ο Συνέδριο ΠΑΣΟΚ

Μάρτιος 2008

Τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Τον Οκτώβρη του 1981 το ΠΑ.ΣΟ.Κ., μετά από μία φορτισμένη προεκλογική περίοδο, με το σύνθημα «Αλλαγή» και «Η Ελλάδα στους Έλληνες» κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές με ποσοστό 48% και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία με 173 βουλευτές, σχηματίζοντας την πρώτη αυτοδύναμη σοσιαλιστική κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1984 διεξήχθη το 1ο Συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο οποίο επανεξελέγη ομόφωνα ο Ανδρέας Παπανδρέου ως πρόεδρος. Τον Ιούνιο του 1985, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κέρδισε εκ νέου τις βουλευτικές εκλογές με ποσοστό 45%, εξέλεξε 161 βουλευτές και σχημάτισε και πάλι αυτοδύναμη κυβέρνηση. Η αναπτυξιακή στρατηγική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα από τις κυβερνήσεις ΠΑ.ΣΟ.Κ. την περίοδο 1984 μέχρι το 1990 (που καλύπτει τόσο τα Μ.Ο.Π. όσο και το Α΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης) χαρακτηρίστηκε κυρίως από τη μεγάλη διασπορά των διαθέσιμων πόρων σε μικρά έργα υποδομής σε ολόκληρη τη χώρα. Η πολιτική αυτή στήριξε την οικονομική δραστηριότητα και διευκόλυνε τη βελτίωση του επιπέδου ζωής στις αγροτικές και περιμετρικές περιοχές. Αναβάθμισε το επαρχιακό δίκτυο μεταφορών και ενίσχυσε τον εκσυγχρονισμό των μικρών γεωργικών επιχειρήσεων και την ίδρυση ξενοδοχείων μικρού και μεσαίου μεγέθους σε πολλές περιοχές. Το 1989, περίοδο μεγάλης πολιτικής έντασης, λόγω του οικονομικού σκανδάλου Κοσκωτά, και με τον ιδρυτή του άρρωστο (καρδιακά προβλήματα) το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχασε τις εκλογές.

Η περίοδος της αντιπολίτευσης Την περίοδο της συγκυβέρνησης Τζαννή Τζαννετάκη, οι βουλευτές της ΝΔ και του Συνασπισμού παρέπεμψαν τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και πολλά από τα στελέχη του σε Ειδικό Δικαστήριο για τις κατηγορίες περί εμπλοκής τους στο Σκάνδαλο Κοσκωτά, αλλά και για υποκλοπές τηλεφωνικών συνδιαλέξεων από την Ε.Υ.Π. (τότε Κ.Υ.Π.). Με τα στελέχη του υπόδικα και έπειτα από τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις το ΠΑ.ΣΟ.Κ. βρέθηκε στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η δεύτερη περίοδος διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου Τον Οκτώβριο του 1993 και μετά την απόφαση του ειδικού δικαστηρίου το οποίο έκρινε αθώο λόγω αμφιβολιών με ψήφους 7 προς 6 τον Ανδρέα Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ επανήλθε στην εξουσία με ποσοστό 47%. Ο Ανδρέας Παπανδρέου σχημάτισε κυβέρνηση. Τον Οκτώβριο του 1995 το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εισήλθε σε μία κρίσιμη περίοδο εντάσεων και εσωκομματικών τριβών, καθώς στην Κεντρική Επιτροπή παραιτήθηκε ο Δημήτρης Τσοβόλας για να ιδρύσει αργότερα το ΔΗΚΚΙ. Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής εκλέχτηκε ο Κώστας Σκανδαλίδης μετά την είσοδο του Άκη Τσοχατζόπουλου στην κυβέρνηση. Λίγες μέρες αργότερα ο


4

Ανδρέας Παπανδρέου εισήλθε στο Ωνάσειο καρδιοχειρουργικό νοσοκομείο μετά από νέα κρίση της υγείας του.

Η περίοδος του εκσυγχρονισμού Αποτελέσματα εσωκομματικών εκλογών για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, 11 Νοεμβρίου 2007 Υποψήφιος

Ψήφοι

%


427,021

55.91

Ευάγγελος Βενιζέλος

291.593

38.18

Κώστας Σκανδαλίδης

43,848

5.74

Έγκυρες ψήφοι

763,674

Άκυρες ψήφοι

5,842

Λευκές ψήφοι

1,212

Σύνολο ψήφων

769,156

Εγγεγραμμένοι

974,6661

• •

100

Πηγή: Επίσημα αποτελέσματα από το pasok.gr Σημειώσεις: •

[4]

1

347.991 μέλη και 626.675 "φίλοι του κόμματος".

Μετά από την παραίτηση του Ανδρέα Παπανδρέου από την πρωθυπουργία στις 17 Ιανουαρίου 1996, η κεντρική επιτροπή του ΠΑΣΟΚ με εισήγηση του Κώστα Σκανδαλίδη αποφάσισε τις διαδικασίες εκλογής του Πρωθυπουργού από την κοινοβουλευτική ομάδα του Κινήματος. Την επόμενη μέρα η κοινοβουλευτική ομάδα επέλεξε ανάμεσα στους Κώστα Σημίτη, Άκη Τσοχατζόπουλο, Γεράσιμο Αρσένη και Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, τον Κώστα Σημίτη ως νέο Πρωθυπουργό της χώρας. Τον Ιούνιο του 1996 απεβίωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το 4ο Συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εξέλεξε πρόεδρο τον Κώστα Σημίτη. Με πρόεδρο τον Κώστα Σημίτη το ΠΑ.ΣΟ.Κ. νίκησε στις εθνικές εκλογές τον Σεπτέμβριο του 1996. Στις επόμενες εκλογές τον Απρίλιο του 2000, ο Κώστας Σημίτης επανεξελέγη με ποσοστό 43,79% έναντι 42,73% της Ν.Δ., ενώ το ΠΑΣΟΚ εξέλεξε 158 βουλευτές. Μετά από την παραίτηση του Κώστα Σημίτη από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, τον Φεβρουάριο του 2004 , εκλέγεται ο γιος του Α. Παπανδρέου, ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρόεδρος του κόμματος με πανελλαδική ψηφοφορία στην οποία ήταν και ο μόνος υποψήφιος. Στην ψηφοφορία ψήφισαν περισσότεροι από 1.000.000 φίλοι του κόμματος. Στις εκλογές του Μαρτίου του 2004 το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έπειτα από 11 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας με τρεις εκλογικές νίκες (1993, 1996, 2000) έχασε τις εκλογές με ποσοστό 40,55% και πέρασε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το κίνημα δεν μπόρεσε να κερδίσει την πρωτιά και στις επόμενες εκλογές, στις 16 Σεπτεμβρίου 2007. Στις εκλογές αυτές, έλαβε το 38,1% των ψήφων και 102 έδρες και ο πρόεδρός του, Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε την ανανέωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανακοίνωσε εμμέσως πλην σαφώς την ίδια ημέρα την υποψηφιότητά του για τη θέση του προέδρου. Επίσης υποψήφιος στις εκλογές ανάδειξης προέδρου του κόμματος, που διεξήχθησαν στις 11 Νοεμβρίου, ήταν και ο Κώστας Σκανδαλίδης. Επανεκλέχθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου με ποσοστό 55% έναντι 38% του Ευάγγελου Βενιζέλου. Στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, υπό την ηγεσία του Γιώργου Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ κερδίζει τις εκλογές με ποσοστό 43,9% και παίρνει 160 έδρες.


Περίοδος μετά το 2004 Μετά την εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2004, άρχισε μια διαδικασία ανασυγκρότησης του κινήματος σε όλα τα επίπεδα και προσαρμογής της οργανωτικής του δομής στις απαιτήσεις της εποχής μας με έμφαση στη συμμετοχή του πολίτη, στην αποκέντρωση και τη χρήση νέων τεχνολογιών [5].

Eυρωεκλογές 2009 Το ΠΑΣΟΚ έλαβε ποσοστό 36,65 % και 8 έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο.

Εθνικές Εκλογές 2009 Το ΠΑΣΟΚ έλαβε ποσοστό 43,92 % και 160 έδρες στην Βουλή.

Νεολαία ΠΑΣΟΚ Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ είναι η οργάνωση της πολιτικής νεολαίας του ελληνικού πολιτικού κόμματος ΠΑΣΟΚ. Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ στηρίζει την σπουδαστική παράταξη ΠΑΣΠ, η οποία σύμφωνα με το άρθρο 6 του καταστατικού της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, αποτελεί αυτόνομη παράταξη του φοιτητικού κινήματος στα Πανεπιστήμια.

Βιβλιογραφία • Σπουρδαλάκης, Μ., ΠΑΣΟΚ. Κόμμα, κράτος, κοινωνία, εκδ. Πατάκης, 1998 • Παππάς, Τ., Σ., Το χαρισματικό κόμμα. ΠΑΣΟΚ, Παπανδρέου, Εξουσία, εκδ. Πατάκης, 2009 • Βερναρδάκης Χ., Η ίδρυση, η εξέλιξη και η μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ: από το “κόμμα μαζών” στο “κόμμα του κράτους” [6], 2004

Προτεινόμενη βιβλιογραφία • Παππάς Τάκης, Κομματική κρίση και έλλειμα ηγεσίας: To ΠΑΣΟΚ ανάμεσα σε δύο ήττες, 2004-2007, Επιστήμη και Κοινωνία, τ/χ19 (2008), σελ.179-190 • Παππάς Τάκης, Το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ: Τί ξέρουμε, τί μένει να μάθουμε; στο Μανώλης Αλεξάκης και Αλέξανδρος Αφουξενίδης(επιμ),Η ΄σύγχρονη πολιτική κοινωνιολογία στη Ελλάδα, εκδ. Παπαζήσης, Αθήνα, σελ.55-82 • Ζαφειρόπουλος Κ. και Μαραντζίδης Ν., «Εκλογικές μεταβολές στην κοινωνική βάση του Νέου ΠΑΣΟΚ: διεύρυνση του εκλογικού ακροατηρίου και ρωγμές στον σκληρό πυρήνα», Ελληνική Επιθεώρηση Πολιτικής Επιστήμης, 14,(1999), σελ.24-49 • Πανταζόπουλος Ανδρέας, Με τους πολίτες κατά του λαού : Το ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής, εκδ.Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 2006. • Σπουρδαλάκης Μιχάλης, ΠΑΣΟΚ Δομή, εσωκομματικές κρίσεις και συγκέντρωση εξουσίας, εκδ.Εξάντας, Αθήνα, 1988

5


Εξωτερικοί σύδεσμοι • Αντωνίου, Ηλιάνα Θωμά, Ο λαϊκισμός στη μεταπολίτευση: Θεωρία και πραξη ,Διπλωματική εργασία,Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Σχολή Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών, Τμήμα Πολιτικών Επιστημών, 2008 [7] • Τέλιος, Λεωνίδας Απόστολου, Η οργανωτική ανασυγκρότηση του Πασοκ: το εγχείρημα τυ ανοικτού κόμματος (2004-2008), Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Σχολή Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών, Τμήμα Πολιτικών Επιστημών [8] • Επίσημος δικτυακός τόπος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. [2] • Νεολαία ΠΑ.ΣΟ.Κ. [9]

Παραπομπές [1] [2] [3] [4] [5] [6] [7]

Οι σύμβουλοι των Περιφερειών. http:/ / www. pasok. gr/ Μ. Σπουρδαλάκης, ΠΑΣΟΚ Δομή, εσωκομματικές κρίσεις και συγκέντρωση εξουσίας, εκδ.Εξάντας, Αθήνα, 1988 http:/ / web. archive. org/ web/ 20071222014431/ http:/ / www. pasok. gr/ portal/ gr/ 53403/ 7/ 7/ 1/ showdoc. html http:/ / is. pasok. gr/ http:/ / www. vernardakis. gr/ uplmed/ 8_evolution%20pasok. pdf http:/ / invenio. lib. auth. gr/ record/ 112928?ln=el

[8] http:/ / invenio. lib. auth. gr/ record/ 114121?ln=el [9] http:/ / www. neolaia-pasok. gr/

6


7

Νέα Δημοκρατία Νέα Δημοκρατία

Ηγέτης

Αντώνης Σαμαράς

Εκπρόσωπος

Ιωάννης Μιχελάκης

Ιδρύθηκε

4 Οκτωβρίου 1974

Αρχηγείο

Λ. Συγγρού 340 176 73 Καλλιθέα

Ιδεολογία

Φιλελεύθερος συντηρητισμός


Κεντροδεξιά


Διεθνής Ένωση Δημοκρατικών

Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα Επίσημα χρώματα

Μπλε, πορτοκαλί, πράσινο

Κοινοβούλιο 83 / 300 Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 7 / 22 [1]

Περιφέρειες

260 / 725 Ιστοσελίδα www.nd.gr/

[2]


Η Νέα Δημοκρατία είναι συντηρητικό[3] φιλελεύθερο πολιτικό κόμμα, ένα από τα δύο κυρίαρχα κόμματα στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας μετά την μεταπολίτευση. Ιδρύθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1974 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ενώ πρόεδρος του κόμματος είναι ο Αντώνιος Σαμαράς. Η Νέα Δημοκρατία υπηρέτησε ως Κυβέρνηση της Ελλάδας το 1977 έως το 1980 με πρωθυπουργό τον ιδρυτή της Κωνσταντίνο Καραμανλή και μέχρι τις εκλογές του 1981 με τον Γεώργιο Ράλλη, από το 1990 μέχρι το 1993 με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, από το 2004 μέχρι το 2009 με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή και μετά την ήττα της στις βουλευτικές εκλογές του 2009 κατέχει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή των Ελλήνων όπου εκπροσωπείται από 86 βουλευτές. Η Νέα Δημοκρατία είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και εκπροσωπείται με 7 βουλευτές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.


Ιστορία Στις 4 Οκτωβρίου του 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε τη Νέα Δημοκρατία, στην ιδρυτική διακήρυξη της οποίας αναφέρονταν μεταξύ άλλων: "Η Νέα Δημοκρατία είναι η πολιτική παράταξη που ταυτίζει το έθνος με το λαό, την πατρίδα με τους ανθρώπους της, την πολιτεία με τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία με τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο με το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη."

Πρώτη περίοδος διακυβέρνησης Στις βουλευτικές εκλογές του 1974, τις πρώτες μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η Νέα Δημοκρατία με πρόεδρο τον ιδρυτή της, κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία των ψήφων λαμβάνοντας ποσοστό 54,37%, το υψηλότερο που έχει καταγραφεί σε βουλευτικές εκλογές, και εξασφάλισε 220 έδρες στην Βουλή. Ο πρωταρχικός στόχος της Νέας Δημοκρατίας ως Κυβέρνηση, ήταν η ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, προκάτοχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με σκοπό την επιτάχυνση της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας, καθώς και την ενίσχυση της ασφάλειάς της από εξωτερικούς κινδύνους, ενώ προτεραιότητα αποτέλεσε και η συμμετοχή της χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς. Επίσης, τον Δεκέμβριο του 1974, η Κυβέρνηση έλυσε οριστικά το πολιτειακό ζήτημα της χώρας, διεξάγοντας δημοψήφισμα με το οποίο καταργήθηκε η Βασιλεία και εγκαθιδρύθηκε η Αβασίλευτη Δημοκρατία. Το 1977, η Νέα Δημοκρατία προχωρεί στην εσωτερική της οργάνωση, με κορυφαία διαδικασία το Προσυνέδριο της Χαλκιδικής τον Απρίλιο του έτους αυτού, όπου συζητήθηκαν προτάσεις για το καταστατικό και τους κανονισμούς λειτουργίας των κομματικών οργανώσεών της. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τόνισε: "Τα κόμματα για να εκπληρώσουν την αποστολή τους πρέπει: Πρώτον, να έχουν σαφή ιδεολογία και σταθερό προσανατολισμό. Δεύτερον, να κατέχονται από υψηλό αίσθημα ευθύνης. Τρίτον, να είναι δημοκρατικά οργανωμένα."

Δεύτερη περίοδος διακυβέρνησης Στις βουλευτικές εκλογές του 1977, που διεξήχθησαν στις 20 Νοεμβρίου 1977, η Νέα Δημοκρατία κέρδισε ξανά εύκολα, με ποσοστό 41,84% και 172 έδρες στο Κοινοβούλιο, σχηματίζοντας την δεύτερη Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τον Απρίλιο του 1979, συγκλήθηκε το Α' Συνέδριο του κόμματος στην Χαλκιδική, όπου εγκρίθηκαν ομόφωνα οι ιδεολογικές αρχές της Νέας Δημοκρατίας τις οποίες είχε εισηγηθεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Σύμφωνα με αυτές, η ιδεολογία του κόμματος, γνωστή ως ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός, αναγνωρίζει την ελευθερία της αγοράς με τη ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους για χάρη της κοινωνικής δικαιοσύνης. Επίσης εγκρίθηκε το καταστατικό και οι κανονισμοί λειτουργίας των κομματικών οργανώσεων. Αυτό ήταν το πρώτο συνέδριο ελληνικού κόμματος, του οποίου οι σύνεδροι ήταν αιρετοί από τα μέλη. Τον Μάιο του ίδιου έτους, ο μεγάλος στόχος της Κυβέρνησης έγινε πραγματικότητα. Τότε έγινε δεκτή η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ χάρη στις προσπάθειες του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, μια εξέλιξη-σταθμός στην νεότερη ιστορία της χώρας. Η συνθήκη ένταξης υπογράφηκε στο Ζάππειο από τον Πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και από τον Υπουργό Εξωτερικών Γεώργιο Ράλλη, παρουσία όλων των Ευρωπαίων ηγετών, ενώ χαρακτηριστική ήταν η απουσία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του, Ανδρέα Παπανδρέου. Τον Μάιο του 1980, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ενώ πρόεδρος του κόμματος εκλέγεται ο Γεώργιος Ράλλης, ο οποίος αναλαμβάνει και χρέη Πρωθυπουργού. Τον Ιούνιο του 1981, συγκαλείται έκτακτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας ενόψει των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών.

8


Περίοδος 1981-1989 ως Αξιωματική Αντιπολίτευση Στις βουλευτικές εκλογές του 1981, που διεξήχθησαν στις 18 Οκτωβρίου, η Νέα Δημοκρατία ηττάται για πρώτη φορά, συγκεντρώνοντας το χαμηλότερο ποσοστό της ιστορίας της (35,86%) και καταλαμβάνοντας 115 έδρες στην Βουλή, αναδεικνυόμενη έτσι σε Αξιωματική Αντιπολίτευση. Την ίδια μέρα διεξήχθησαν και οι ευρωεκλογές του 1981, όπου και εκεί η Νέα Δημοκρατία ηττήθηκε λαμβάνοντας ποσοστό 31,34%, κερδίζοντας 8 από τις 24 έδρες της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μετά από αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα, τον Δεκέμβριο, ο Γεώργιος Ράλλης θέτει θέμα εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος και καταψηφίζεται. Νέος πρόεδρος αναλαμβάνει ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Στις ευρωεκλογές του 1984, στις 17 Ιουνίου, η Νέα Δημοκρατία ηττάται, αυξάνοντας όμως το ποσοστό της σε 38,05% και παίρνοντας 9 από τις 24 ελληνικές έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο. Παρόλα αυτά, τον Αύγουστο του ίδιου έτους, ο Ευάγγελος Αβέρωφ με επιστολή του προς την κοινοβουλευτική ομάδα, παραιτείται από πρόεδρος του κόμματος και την 1η Σεπτεμβρίου, εκλέγεται στο αξίωμα αυτό ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Στις 2 Ιουνίου 1985, στις βουλευτικές εκλογές, η Νέα Δημοκρατία ανεβάζει το ποσοστό της στο 40,85%, ηττάται όμως ξανά και παίρνει 126 έδρες, παραμένοντας στην θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος μαζί με εννέα ακόμα βουλευτές αποχωρούν για να ιδρύσουν δικό τους κόμμα. Τον Φεβρουάριο του 1986, συγκαλείται στη Θεσσαλονίκη το Β' Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, όπου αποφασίζεται να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στις φιλελεύθερες ιδέες, εμπλουτίζοντας τις ιδεολογικές αρχές του κόμματος, ενώ κρίνεται απαραίτητο να πραγματοποιηθούν καταστατικές αλλαγές καθώς και αλλαγές των κανονισμών λειτουργίας των κομματικών οργανώσεων. Μέσα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο για το κόμμα, τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας αποφασίζουν να πολιτικοποιήσουν έντονα τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 1986, κερδίζοντας τους τρεις μεγαλύτερους δήμους της χώρας, τους δήμους Αθηναίων, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης. Επίσης τρία χρόνια αργότερα, στις 15 Ιουνίου 1989, κερδίζουν και τις ευρωεκλογές του 1989, με ποσοστό 40,45% και 10 από τις 24 έδρες.

Περίοδος 1989-1993 ως Κυβέρνηση Στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου και του Νοεμβρίου του 1989, η Νέα Δημοκρατία, με πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, παρά το γεγονός ότι συγκεντρώνει μεγάλα ποσοστά, της τάξεως του 44,3% και 46,2% αντίστοιχα, λόγω του εκλογικού νόμου δεν καταφέρνει να σχηματίσει αυτοδύναμη Κυβέρνηση, με αποτέλεσμα της Κυβέρνηση Συνεργασίας με τον Συνασπισμό στην πρώτη περίπτωση, και την Οικουμενική Κυβέρνηση στην δεύτερη. Παρόλα αυτά, στις βουλευτικές εκλογές του 1990, επιτυγχάνοντας το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό της ιστορίας (46,9%), το κόμμα λόγω της ιδιομορφίας του εκλογικού νόμου, λαμβάνει μόλις 150 έδρες στην Βουλή, σχηματίζοντας μια αυτοδύναμη αλλά ασταθή Κυβέρνηση.

Περίοδος 1993-2004 ως Αξιωματική Αντιπολίτευση Τον Ιούνιο του 1993, ο Αντώνης Σαμαράς αποχωρεί από τη Νέα Δημοκρατία παίρνοντας μαζί του και κάποιους βουλευτές, με αποτέλεσμα να "πέσει" η Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Έτσι προκηρύσσονται πρόωρες εκλογές για τις 10 Οκτωβρίου, όπου η φιλελεύθερη παράταξη ηττήθηκε με ποσοστό 39,3% και επανέρχεται στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αμέσως μετά ο Μητσοτάκης παραιτείται από πρόεδρος του κόμματος και στην θέση του εκλέγεται ο Μιλτιάδης Έβερτ. Από 22 - 24 Απριλίου 1994, συνέρχεται το Γ' Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας στην Χαλκιδική με συμμετοχή 1.300 συνέδρων, όπου εγκρίνεται το νέο καταστατικό του κόμματος, το νέο πλαίσιο του κυβερνητικού προγράμματος και επιβεβαιώνονται οι ιδεολογικές αρχές του κόμματος.

9

Νέα Δημοκρατία Στις ευρωεκλογές του 1994, που διεξήχθησαν στις 12 Ιουνίου, το κόμμα βγαίνει δεύτερο με ποσοστό 32,63% και 9 από τις 25 έδρες, ενώ στις δημοτικές και νομαρχιακές του ίδιου έτους κερδίζει τους δύο από τους τρεις μεγάλους δήμους, την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, εκλέγοντας ταυτόχρονα και δώδεκα νομάρχες. Το 1996, προκηρύσσονται πρόωρες εκλογές για τις 22 Σεπτεμβρίου 1996, όπου η Νέα Δημοκρατία αναδεικνύεται δεύτερη, συγκεντρώνοντας 38,12% και 108 έδρες. Αυτό οδηγεί τον πρόεδρο Μιλτιάδη Έβερτ σε παραίτηση και την κίνηση διαδικασίας για εκλογή νέου προέδρου, όπου ο Έβερτ υπερισχύει του Γιώργου Σουφλιά. Την 1η και 2α Μαρτίου του 1997, διεξάγεται το Δ' Συνέδριο του κόμματος στην Αθήνα, με θέμα την ψήφιση νέου καταστατικού και προγράμματος, καθώς και την εκλογή προέδρου από διευρυμένο εκλεκτορικό σώμα. Στις 21 Μαρτίου, γίνεται η πρώτη ψηφοφορία, όπου ο Κώστας Καραμανλής συγκεντρώνει ποσοστό 40,73%, ο Γιώργος Σουφλιάς 30,52%, ο Μιλτιάδης Έβερτ 25,34% και ο Βύρων Πολύδωρας 3,4%. Στην δεύτερη ψηφοφορία ο Καραμανλής εκλέγεται πρόεδρος με 69,16%, έναντι 30,84% του Σουφλιά. Τον Οκτώβριο του 1998 στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, υποψήφιοι υποστηριζόμενοι από τη Νέα Δημοκρατία κερδίζουν τους τρεις μεγάλους δήμους ενώ εκλέγει 27 νομάρχες, ενώ στις 9 Απριλίου 2000, στις βουλευτικές εκλογές, έρχεται δεύτερη με ποσοστό 42,74% και 125 έδρες. Το Ε' Συνέδριο συνέρχεται τον Μάρτιο του 2001 όπου συζητούνται θέματα αρχών και θέσεων και αποφασίζονται οργανωτικές αλλαγές. Στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2002, η Νέα Δημοκρατία κερδίζει ξανά τους τρεις μεγαλύτερους δήμους καθώς και 30 νομαρχίες.

Περίοδος 2004-2009: Κυβερνήσεις Κώστα Καραμανλή Στις βουλευτικές εκλογές της 7ης Μαρτίου του 2004, το κόμμα έλαβε το 45,36% των ψήφων, κατέλαβε την πλειοψηφία στη Βουλή με 165 έδρες και ανέδειξε Κυβέρνηση. Στις 13 Ιουνίου του ίδιου έτους, διεξάγονται οι ευρωεκλογές, όπου η Νέα Δημοκρατία κερδίζει με μεγάλη διαφορά, συγκεντρώνοντας 43,01% και 11 από τις 25 έδρες, ενώ τον επόμενο μήνα διεξάγεται το ΣΤ' Συνέδριο του κόμματος με την συμμετοχή 4.500 συνέδρων. Στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, στις 16 Σεπτεμβρίου του 2007, η Νέα Δημοκρατία παραμένει Κυβέρνηση, κερδίζοντας με 41,84% και 152 έδρες. Στις Ευρωεκλογές 2009 έλαβε ποσοστό 32,29% και 8 έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο. Στις βουλευτικές εκλογές του 2009 χάνει την εξουσία από το ΠΑΣΟΚ, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση με ποσοστό 33,48% και 91 έδρες.[4] Το ποσοστό αυτό αποτέλεσε ιστορικό χαμηλό για τη Νέα Δημοκρατία, γεγονός που οδήγησε σε παραίτηση τον πρόεδρο του κόμματος, με παράλληλη προκήρυξη έκτακτου συνεδρίου για την εκλογή νέου αρχηγού.[5] [6]

Εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη ηγεσίας Οι πρώτες εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη νέας ηγεσίας έγιναν το 1980, μετά τη μεταπήδηση του ιδρυτή του κόμματος Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Μετά την ήττα στις εκλογές του 1985, ο τότε πρόεδρος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης ως μοναδικός υποψήφιος, με μόνο αντίπαλο τα λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια. Ως τότε, την ευθύνη ανάδειξης της νέας ηγεσίας είχε η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Το 1993 και 1996 (εκλογή και επανεκλογή Μιλτιάδη Έβερτ) υπήρξε ειδικό σώμα εκλεκτόρων αποτελούμενο από βουλευτές, ευρωβουλευτές και εκπροσώπους της βάσης του κόμματος, ενώ στην εκλογική διαδικασία του 1997 υπήρξε ένα πιο διευρυμένο εκλεκτορικό σώμα συνέδρων, όπου για πρώτη φορά χρειάστηκε επαναληπτική ψηφοφορία καθώς κανένας υποψήφιος δεν συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία στον πρώτο γύρο.

10


11

8 Μαΐου 1980 Γεώργιος Ράλλης

9 Δεκεμβρίου 1981 88 Ευάγγελος Αβέρωφ

1 Σεπτεμβρίου 1984 67 Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

29 Αυγούστου 1985 70 Κων/νος Μητσοτάκης 82

Ευάγγελος Αβέρωφ 84 Κων/νος Στεφανόπουλος 32 Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος 41 Λευκά

37

Λευκά

1

3 Ιωάννης Μπούτος

3 Νοεμβρίου 1993

12

4 Οκτωβρίου 1996

Άκυρα

21 & 23 Μαρ. 1997 A' γύρος Β' γύρος


Μιλτιάδης Έβερτ

141 Μιλτιάδης Έβερτ

103 Κώστας Καραμανλής

40,73%

69,16% Αντώνης Σαμαράς

Ιωάννης Βαρβιτσιώτης

37 Γεώργιος Σουφλιάς

84 Γεώργιος Σουφλιάς

30,52%

30,84% Ντόρα Μπακογιάννη 39,72%

Λευκά

3


25,34%

Άκυρα

1

Βύρων Πολύδωρας

3,41%

Παναγιώτης Ψωμιάδης

50,06%

10,22%

Ανάδειξη από τη βάση Μετά την ήττα της ΝΔ στις 4/10/2009 και την παραίτηση του τότε προέδρου της ΝΔ Κώστα Καραμανλή, όπως όριζε το καταστατικό, δρομολογήθηκαν οι διαδικασίες για την πραγματοποίηση Εκτάκτου Συνεδρίου στις 7/11/2009 και ανάδειξη νέου προέδρου από το σώμα των συνέδρων. Στις διεργασίες για το Έκτακτο Συνέδριο, τέθηκε θέμα παραμονής του Κώστα Καραμανλή στο αξίωμα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας μέχρι την εκλογή νέου προέδρου παρά το ότι είχε ανακοινώσει πως θα αποχωρούσε από την προεδρία του κόμματος μετά την ολοκλήρωση του Συνεδρίου. Ο Κώστας Καραμανλής τελικά αποφάσισε να παραμείνει επικεφαλής της Νέας Δημοκρατίας έως ότου ανεδεικνύετο νέος πρόεδρος. Στο διήμερο Έκτακτο Συνέδριο αποφασίστηκε η τροποποίηση του Καταστατικού αναφορικά με τη σύνθεση του εκλεκτορικού σώματος και της διαδικασίας εκλογής του νέου προέδρου από τα μέλη του κόμματος. Στις εσωκομματικές εκλογές που έγιναν στις 29/11/2009 ψήφισαν περίπου 800.000 μέλη, αριθμός πρωτοφανής για τα μέχρι τότε δεδομένα.

Το παλιότερο λογότυπο

Το νέο λογότυπο του κόμματος από 20-1-2011


12

Νεολαία του κόμματος Η Οργάνωση Νέων Νέας Δημοκρατίας (ΟΝΝΕΔ) είναι η οργάνωση νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας και ιδρύθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1974 από νεαρά άτομα προσκείμενα στην Νέα Δημοκρατία.

Φοιτητική παράταξη Η Δημοκρατική Ανανεωτική Πρωτοπορία - Νέα Δημοκρατική Φοιτητική Κίνηση (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) είναι η φοιτητική και σπουδαστική πολιτική παράταξη που πρόσκειται ιδεολογικά στη Νέα Δημοκρατία και ιδρύθηκε το 1976.

Θέση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Περισσότερες πληροφορίες: Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Η Νέα Δημοκρατία είναι μέλος του ΕΛΚ - ΕΔ (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα - Ενωμένοι Δημοκράτες, Αγγλικά: EPP - ED), στο οποίο ο Κώστας Καραμανλής διετέλεσε μέχρι και το 2006 Αντιπρόεδρος.

Αποτελέσματα εκλογών Έτος

Αρχηγός κόμματος

Αριθμός ψήφων

Ποσοστό ψήφων

Έδρες στην Βουλή

Θέση στην Βουλή

1974

Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής

2.669.133

54,37%

220

Κυβέρνηση

1977

Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής

2.146.365

41,84%

172

Κυβέρνηση

1981

Γεώργιος Ράλλης

2.034.496

35,86%

115

Αξιωματική αντιπολίτευση

1985

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

2.599.681

40,85%

126


1989 Ι


2.887.488

44,3%

145

Κυβέρνηση Συνεργασίας με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου (ΚΚΕ-ΕΑΡ)

1989 ΙΙ


3.093.479

46,2%

148

Οικουμενική Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ

1990


3.088.137

46,9%

150

Κυβέρνηση

1993


2.711.241

39,3%

111


1996


2.584.765

38,12%

108


2000

Κωνσταντίνος Α. Καραμανλής

2.935.196

42,74%

125


2004


3.359.058

45,36%

165

Κυβέρνηση

2007


2.995.421

41,84%

152

Κυβέρνηση

2009


2.295.967

33,48%

91



Βιβλιογραφία • Αλεξάκης, Ε., Η ελληνική δεξιά: Δομή & Ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας 1974-1993, εκδ. Α.Ν.Σάκκουλας, 2001

Παραπομπές [1] Οι σύμβουλοι των περιφερειών. [2] http:/ / www. nd. gr/ [3] Δες VPRC, Έρευνα Πολιτικής Συμπεριφοράς, Μάρτιος 2003, (αναπαραγωγή από Χρ.Βερναρδάκης Πολιτικά κόμματα και ‘μεσαίος χώρος’. Οι ιδεολογικές, πολιτικές και πολιτισμικές συντεταγμένες των σημερινών πολιτικών δυνάμεων, πίνακες 1, 3, 5 (http:/ / www. vernardakis. gr/ uplmed/ 11_partis politiques et espace intermediaire. pdf)) τοποθέτηση ψηφοφόρων κομμάτων σε άξονα φιλελευθερισμός-"πολιτικός αυταρχισμός" με βάση απαντήσεις σε ερωτηματολόγια. [4] Εκλογές 2009 (http:/ / www. in. gr/ news/ elections2009/ ). in.gr (ανακτήθηκε 2009-10-06 ) [5] Ιστορικό χαμηλό για το δικομματισμό (http:/ / www. ethnos. gr/ article. asp?catid=11378& subid=2& pubid=6700815). Έθνος online (ανακτήθηκε 2009-10-06 ) [6] Παραίτηση Καραμανλή και συνέδριο για εκλογή προέδρου (http:/ / www. kathimerini. gr/ 4dcgi/ _w_articles_kathremote_1_04/ 10/ 2009_300557). Καθημερινή (04-10-09) (ανακτήθηκε 2009-10-06 )

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημη ιστοσελίδα της Νέας Δημοκρατίας (http://www.nd.gr/) • Πρόγραμμα Νέας Δημοκρατίας (http://replay.waybackmachine.org/20090430051906/http://www.nd.gr/ index.php?option=com_content&task=view&id=9098&Itemid=190) • Επίσημη ιστοσελίδα της Νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας (http://www.onned.gr/) • Επίσημη ιστοσελίδα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (http://www.dap.gr/)

13


14

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας

Γενικός Γραμματέας

Αλέκα Παπαρήγα


Παναγιώτης Μεντρέκας

Ιδρύθηκε


Αρχηγείο

Λ. Ηρακλείου 145 142 31 Νέα Ιωνία

Ιδεολογία

Κομμουνισμός, Μαρξισμός, Λενινισμός


Αριστερά

Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά Επίσημα χρώματα

Κόκκινο



41 / 725 Ιστοσελίδα kke.gr/

[2]


Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας είναι ελληνικό μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα. Ιδρύθηκε το 1918 και είναι το μακροβιότερο απ' τα πολιτικά κόμματα που δρουν στην Ελλάδα. Σήμα του είναι το σφυροδρέπανο. Είναι από τα λίγα σημαντικά σε απήχηση κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης που δεν ακολούθησαν τη γραμμή του ευρωκομμουνισμού και κατάφεραν να υπερβούν την κρίση που δημιούργησε στο κομμουνιστικό κίνημα η ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989-1991. Σήμερα, το ΚΚΕ είναι το τρίτο σε αριθμό εδρών κόμμα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, με 21 βουλευτές[3] , και ασκεί επιρροή ιδιαίτερα στις συνδικαλιστικές και κινηματικές οργανώσεις. Στο ευρωκοινοβούλιο συμμετέχει στην ομάδα GUE/NGL.


15

Ιστορία H ιστορία του ΚΚΕ είναι συνυφασμένη με τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Το κόμμα και τα μέλη του έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε πολλά κρίσιμα γεγονότα του 20ού αιώνα.

H Ίδρυση και τα πρώτα χρόνια Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΕΚΕ) -μετέπειτα ΚΚΕ- ιδρύθηκε στο 1ο Σοσιαλιστικό Συνέδριο που συνήλθε στις 17-23 Νοέμβρη του 1918 στον Πειραιά, μια μόλις εβδομάδα μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ. Καθοριστικό ρόλο στην ίδρυσή του έπαιξαν τόσο η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος της Ελλάδας όσο και η επίδραση της νεαρής τότε Οκτωβριανής Επανάστασης. Σκοπός του νεοσύστατου κόμματος ήταν «να διαμορφώση τον αγώνα της εργατικής τάξεως εις αγώνα συνειδητόν και ενιαίον και να οδηγήση αυτήν εις την φυσικήν και αναγκαίαν αποστολήν της». [4]

Γρήγορα αποφασίστηκε η προετοιμασία για προσχώρηση του ΣΕΚΕ στην Γ' Κομμουνιστική Διεθνή (ΚΔ), ενώ στις 28 Νοέμβρη του 1922 ιδρύθηκε η νεολαία του ΣΕΚΕ, η Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) απόγονος της οποίας είναι η σημερινή Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας (ΚΝΕ).

Πλάκα στο κτίριο στον Πειραιά όπου πραγματοποιήθηκε το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ

Στο Τρίτο Έκτακτο Συνέδριό του, το Νοέμβρη του 1924, το ΣΕΚΕ(Κ) - ΣΕΚΕ(Κομουνιστικό) - μετονομάστηκε σε «ΚΚΕ (Ελληνικό Τμήμα Κομμουνιστικής Διεθνούς)» και αποδέχτηκε πλήρως τους όρους και τις αποφάσεις της ΚΔ, αρχίζοντας μια διαδικασία προσαρμογής του χαρακτήρα του στα πρότυπά της, που ονομάστηκε «μπολσεβικοποίηση». [5] Το 1923 μια ομάδα μελών που συντάχθηκε με το διεθνές τροτσκιστικό ρεύμα αποχώρησε δημιουργώντας το Αρχείον του Μαρξισμού (Αρχειομαρξισμός)[6] . Η αντιπολεμική δράση κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας Το νεαρό τότε ΣΕΚΕ αντιτάχθηκε εξαρχής στη Μικρασιατική Εκστρατεία χαρακτηρίζοντάς την ιμπεριαλιστικό και τυχοδιωκτικό πόλεμο. Εκτίμησε ότι αυτή εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης και των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, Αγγλίας και Γαλλίας, που ήθελαν να καταπνίξουν τον εθνικοαπελευθερωτικό, για τους Τούρκους, αγώνα του κεμαλικού κινήματος.[7] Τα μέλη του ΣΕΚΕ(Κ) διεξήγαγαν δραστήρια προπαγάνδα τόσο στο μέτωπο όσο και στα μετόπισθεν, προειδοποιώντας για τις καταστρεπτικές συνέπειες της συνέχειας του πολέμου και καλώντας το λαό να αγωνιστεί για την ανατροπή του βασιλιά και την ειρήνευση στη βάση της συνεννόησης με τον τουρκικό λαό. [8] Ο ντεφαιτισμός του ΣΕΚΕ έγινε αφορμή για σκληρές διώξεις εναντίον των μελών του που στο εξής δρούσαν σε κατάσταση ημιπαρανομίας

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας H θέση για το Μακεδονικό ζήτημα Μια ακόμη θέση του νεαρού ΚΚΕ ήταν αυτή για «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη» που υιοθετήθηκε το 1924 καθ' υπόδειξη της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Το σύνθημα αυτό ήταν ενταγμένο στους γενικότερους σχεδιασμούς της τελευταίας για τα Βαλκάνια, που προέβλεπαν ένοπλη εξέγερση στη Βουλγαρία και γρήγορη γενίκευση της επανάστασης σε ολόκληρη την περιοχή. Η ηγεσία του ΚΚΕ μοιράστηκε στα δυο. Μια μερίδα της υπό τον Π. Πουλιόπουλο συμφώνησε πλήρως με τη θέση, ενώ μια άλλη υπό τους Γ.Κορδάτο και Θ. Αποστολίδη διαφώνησε θεωρώντας την «ανεδαφική». Τελικά, μπροστά στον κίνδυνο της απομόνωσης απ' το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, το ΚΚΕ επέλεξε να αποδεχτεί τη θέση αυτή που για πολλά χρόνια αποτέλεσε αφορμή για διώξεις εναντίον των κομμουνιστών.[9] Αργότερα, τον Απρίλη του 1935, η θέση αυτή θεωρήθηκε λαθεμένη και αντικαταστάθηκε από το σύνθημα για πλήρη εθνική και πολιτική ισοτιμία όλων των εθνικών μειονοτήτων.[10] [11]

Η πολιτική του ΚΚΕ την δεκαετία του 1930 Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929 επιδείνωσε σημαντικά τους όρους ζωής του ελληνικού λαού και οδήγησε σε ένα πρωτοφανές κύμα αιματηρών απεργιακών κινητοποιήσεων, στο οποίο πρωτοστάτησε το ΚΚΕ. Για να κατασταλεί το ολοένα ογκούμενο κύμα λαϊκών αγώνων, οι διώξεις των κομμουνιστών εντάθηκαν και «θεσμοθετήθηκαν» απ' την κυβέρνηση Βενιζέλου με την ψήφιση του 4229/1929, γνωστού και ως Ιδιώνυμο. Το Γενάρη του 1930, εν μέσω πρωτοφανούς απεργιακού αναβρασμού, η 3η Ολομέλεια της ΚΕ έριξε το σύνθημα για γενική πολιτική απεργία και εγκαθίδρυση σοβιετικής εξουσίας. Τελικά η προσπάθεια για κήρυξη πολιτικής απεργίας απέτυχε, το απεργιακό κίνημα γρήγορα υποχώρησε και το κόμμα έχασε σημαντικό κομμάτι της επιρροής του στο λαό. Η περίοδος της φραξιονιστικής πάλης Τα επόμενα χρόνια χαρακτηρίζονται από έντονη εσωστρέφεια και απομόνωση του ΚΚΕ απ' τις μάζες, λόγω της «άνευ αρχών φραξιονιστικής πάλης» μεταξύ των δύο ομάδων της ηγεσίας του ΚΚΕ που είχε αρχίσει ήδη απ' το 1927. Απ' τη μια η ομάδα Χαϊτά-Ευτυχιάδη υποστήριζε την άμεση κήρυξη γενικής πολιτικής απεργίας με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας, ενώ απ' την άλλη η ομάδα Σιάντου-Θέου επέμενε ότι δεν είχαν ακόμη ωριμάσει πλήρως οι συνθήκες για κάτι τέτοιο. Με τη βοήθεια της ΚΔ τα χρόνια 1931-1933 η κρίση ξεπεράστηκε και αφού ανέλαβε την καθοδήγησή του ο Νίκος Ζαχαριάδης, το ΚΚΕ κατάφερε να ανασυγκροτηθεί, να ανεβάσει το κύρος του στις λαϊκές μάζες και να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο έντονο απεργιακό κίνημα εκείνης της περιόδου. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 οι δυνάμεις του φασισμού στην Ευρώπη κυρίως προκάλεσαν αντιδράσεις και η προοπτική του πολέμου διαφαινόταν πλέον καθαρά. Το 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ακολουθώντας τη γραμμή των Λαϊκών Μετώπων που είχε επεξεργαστεί η ΚΔ στο 7ο της Συνέδριο, έθεσε ως στόχο την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση για την αποσόβηση επερχόμενης δικτατορίας φιλοφασιστικής ιδεολογίας. Οι αλλεπάλληλες εκκλήσεις του ΚΚΕ στα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα για τη συγκρότηση μιας αντιδικτατορικής συμμαχίας κατέληξαν σε συμφωνία με το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος (ΑΚΕ) για τη συγκρότηση του Παλλαϊκού Μετώπου και σε μετεκλογική συνεννόηση με το βενιζελικό κόμμα που είναι γνωστό ως σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα. Έτσι, το Παλλαϊκό Μέτωπο συμφώνησε να στηρίξει την κυβέρνηση των Φιλελευθέρων προκειμένου να αποσοβηθεί ο ορατός πια κίνδυνος της δικτατορίας. Τελικά, η συμφωνία αυτή αθετήθηκε απ' την πλευρά των βενιζελικών και έτσι άνοιξε ο δρόμος προς την άνοδο του Ι. Μεταξά στην εξουσία. Το ΚΚΕ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αντιφασιστική πάλη αυτής της περιόδου, με αποκορύφωμα το μεγάλο απεργιακό κύμα του Μάη του 1936, χωρίς όμως να μπορέσει να ανακόψει την πορεία προς τη δικτατορία που

16

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας τελικά επιβλήθηκε την 4η Αυγούστου. Το μεταξικό καθεστώς στράφηκε με ιδιαίτερη σκληρότητα ενάντια στα πολιτικά κόμματα και ιδιαίτερα στο ΚΚΕ, το οποίο κατηγόρησε ότι οδηγούσε τη χώρα στην αναρχία. Το ΚΚΕ πέρασε πλέον στην παρανομία. Συνολικά γύρω στα 1600 μέλη του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν αυτή την περίοδο και οι περισσότερες οργανώσεις του εξαρθρώθηκαν [12] . Ακόμη, η Ασφάλεια κατάφερε να εκμεταλλευτεί το κενό που δημιουργήθηκε απ' τις μαζικές συλλήψεις συγκροτώντας δική της καθοδήγηση με πρώην στελέχη του κόμματος που είχαν προσχωρήσει στις αρχές ασφαλείας, όπως οι πρώην βουλευτές Μιχάλης Τυρίμος και Μανώλης Μανωλέας. Η νέα, συγκροτημένη από την ασφάλεια καθοδήγηση ονομάστηκε Προσωρινή Διοίκηση και άρχισε να εκδίδει τον δικό της Ριζοσπάστη εντείνοντας έτσι τη σύγχυση στις γραμμές των κομμουνιστών [13] .

Εθνική Αντίσταση και Εμφύλιος Λίγες μέρες μετά την κήρυξη πολέμου απ' την Ιταλία, ο γενικός γραμματέας Νίκος Ζαχαριάδης, ο οποίος βρισκόταν στη φυλακή, κάλεσε τους Έλληνες να αντιμετωπίσουν τον κατακτητή[14] . Tο Νοέμβριο του 1940 ο Ζαχαριάδης αλλάζει γραμμή και χαρακτηρίζει τον αγώνα στην Αλβανία ιμπεριαλιστικό που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μοναρχοφασιστών και καλεί τους μαχόμενους Έλληνες να στραφούν κατά του Μεταξά επιδιώκοντας "έντιμη" ειρήνη με τους Ιταλούς με τη διαμεσολάβηση της ΕΣΣΔ (βλέπε 2η επιστολή Ζαχαριάδη). Η αλλαγή πλεύσης του Ζαχαριάδη πιθανώς να οφείλεται σε επίκριση της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς ίσχυε ακόμα το Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν. Τον Σεπτέμβριο του 1941 το ΚΚΕ προχώρησε στη δημιουργία του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου που με τη σειρά του ίδρυσε τη νεολαία της ΕΠΟΝ και τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ). Στις οργανώσεις αυτές εντάχθηκε πλήθος λαού και το ΕΑΜ έγινε η μαζικότερη αντιστασιακή οργάνωση, στην οποία μάλιστα συμμετείχε πλήθος μη κομμουνιστών. Σε συνεργασία και με τις υπόλοιπες αντιστασιακές δυνάμεις, ο ΕΛΑΣ έδωσε μάχες κατά δυνάμεων των κατοχικών στρατευμάτων και κατάφερε να ασκήσει εξουσία σε μεγάλο μέρος της ελληνικής υπαίθρου. Σημαντικότερη ενέργεια γενικώς θεωρείται η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Ενώ η απελευθέρωση της χώρας πλησίαζε, ο ΕΛΑΣ συγκρούστηκε με τις υπόλοιπες αντιστασιακές οργανώσεις της χώρας. Τα Δεκεμβριανά Με το τέλος του πολέμου, η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου βρίσκεται αντιμέτωπη με το ζήτημα του αφοπλισμού των αντάρτικων ομάδων. Με τελεσίγραφό του ο στρατηγός Σκόμπι (Άγγλος διοικητής των συμμαχικών στρατευμάτων στην Ελλάδα) παραγγέλνει εντός δέκα ημερών τον πλήρη αφοπλισμό των ανταρτών, με εξαίρεση την Τρίτη Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία και τον Ιερό Λόχο, με το σκεπτικό ότι ήταν το μόνο εν λειτουργία τμήμα του τακτικού Ελληνικού Στρατού, το οποίο πολέμησε σε Βόρειο Αφρική και Ιταλία. Τα στελέχη της κυβέρνησης διχάζονται και ακολουθεί η παραίτηση των υπουργών του Ε.Α.Μ. στις 2 Δεκεμβρίου του 1944. Τις επόμενες μέρες ακολουθούν τα γεγονότα που έχουν μείνει γνωστά ως Δεκεμβριανά: η διαδήλωση - διαμαρτυρία του Ε.Α.Μ στο κέντρο της πρωτεύουσας εξελίχθηκε σε ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των εφεδρικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ από τη μία μεριά και των κυβερνητικών δυνάμεων από την άλλη, στις οποίες προστέθηκαν μέλη των υπόλοιπων αντιστασιακών οργανώσεων, μηχανοκίνητες μονάδες του βρετανικού στρατού, καθώς και μέλη των πρώην ταγμάτων ασφαλείας. Κατά τα Δεκεμβριανά έδρασε επίσης η η οργάνωση του ΚΚΕ ΟΠΛΑ, η οποία στράφηκε, εκτός των πολιτικών και ιδεολογικών αντιπάλων του κυβερνητικού στρατοπέδου, και εναντίων τροτσκιστών μελών του ΕΑΜ και λοιπών διαφωνούντων. Μετά τα Δεκεμβριανά, η Ελληνική Κυβέρνηση δέχτηκε να συνδιαλλαγεί με το ΕΑΜ, το οποίο πιστεύοντας ότι μπορεί να λύσει το θέμα μέσω της πολιτικής οδού υπέγραψε τη συνθήκη ανακωχής γνωστή ως Συνθήκη της Βάρκιζας. Τη συνθήκη της Βάρκιζας υπέγραψε τελικά υπό την πίεση της πολιτικής ηγεσίας του ΚΚΕ, και ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης, αρνούμενος ωστόσο λίγο αργότερα την παράδοση του οπλισμού

17


18

του. Το ΚΚΕ τον απομονώνει με το σύνθημα "ούτε φαϊ, ούτε νερό στον Μιζέρια" και τον καταγγέλει ως "τυχοδιωκτικό στοιχείο που σαν στόχο έχει την υπονόμευση της συμφωνίας της Βάρκιζας". Μαζί με τους λίγους συναγωνιστές του, διακηρύσσει την ανάγκη συνέχισης του ένοπλου αγώνα, ενάντια στο νέο διαφαινόμενο ζυγό, που δεν είναι άλλος από τους Άγγλους, αλλά και την νέα ελληνική κυβέρνηση. Τελικά ο Βελουχιώτης διαγράφεται επισήμως από το κόμμα, την ίδια ημέρα που καταδιωκόμενος από δυνάμεις της Εθνοφυλακής αυτοκτονεί [15] . Ο Εμφύλιος Πόλεμος Τη συνθήκη της Βάρκιζας ακολούθησε μια περίοδος διωγμών, αλλά και αντεκδικήσεων, εις βάρος ανταρτών και μελών του ΕΑΜ, που αναφέρεται συνήθως ως Λευκή τρομοκρατία [16] . Το ΚΚΕ υπό την ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη αποφάσισε την αποχή από τις εκλογές του 1946 και με τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος επανεκκίνησε την ένοπλη πάλη εναντίον του αστικού καθεστώτος [17] . Ο εμφύλιος πόλεμος υπήρξε πολύ βίαιος και η έκβασή του αμφίρροπη. Ο ΔΣΕ είχε την εμπειρία από τον ένοπλο αγώνα εναντίον των Ναζιστικών Δυνάμεων συνεπικουρούμενος από τις γειτονικές Αλβανία, Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία (έως τη ρίξη Τίτο-Στάλιν), καθώς και από μεγάλο μέρος σλαβομακεδόνων ανταρτών, ενώ η κυβέρνηση, αξιοποιώντας τα χρήματα της αμερικανικής βοήθειας και με την υποστήριξη της Βρετανίας και των Η.Π.Α., είχε έναν εξοπλισμένο και σαφώς πολυπληθέστερο στρατό. Το Δεκέμβριο του 1947, στη διάρκεια του Εμφυλίου, και ύστερα από την ανακήρυξη της "προσωρινής κυβέρνησης του βουνού", το ΚΚΕ (νόμιμο έως τότε λόγω της συμφωνίας της Βάρκιζας) κηρύχτηκε παράνομο (με τον Αναγκαστικό Νόμο 509 της 27/12/1947). Τα περισσότερα μέλη του συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν και αρκετά εκτελέστηκαν με αποφάσεις εκτάκτων στρατοδικείων.

Το σύμβολο του Δημοκρατικού Στρατού

Ο Εμφύλιος Πόλεμος που υπήρξε η κορυφαία στιγμή ταξικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα, έληξε με την ήττα των δυνάμεων του ΔΣΕ. Μεγάλος αριθμός μαχητών του ΔΣΕ, στελεχών του ΚΚΕ, καθώς και πλήθος σλαβομακεδόνων αναγκαστηκαν να καταφύγουν στις χώρες του τέως Ανατολικού Συνασπισμού ως πολιτικοί πρόσφυγες για να μην υποστούν τις διώξεις του ελληνικού κράτους.

Μεταπολεμική Περίοδος Ο Εμφύλιος έληξε το 1949 με την ήττα των δυνάμεων του ΔΣΕ. Η ηγεσία του ΚΚΕ και ένα μεγάλο μέρος των μαχητών του κατέφυγαν σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπου έζησαν επί δεκαετίες ως πολιτικοί πρόσφυγες. Για τα περισσότερα μέλη του που παρέμειναν στην Ελλάδα συνεχίσθηκε το κύμα διώξεων, φυλακίσεων και εξοριών. Κατά την περίοδο της παρανομίας τα μέλη του ΚΚΕ δρούσαν κυρίως μέσω της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), η οποία λειτουργούσε νόμιμα από το 1951 και είχε καταστεί σταδιακά σημαντικός παράγοντας της πολιτικής σκηνής [18] .

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Υπόθεση Μπελογιάννη Ένα μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ ο Νίκος Μπελογιάννης επέστρεψε στην Ελλάδα για να συμβάλει στην αναδιοργάνωση του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ. Συνελήφθη και εκτελέστηκε μαζί με άλλους συντρόφους του το 1952, προκαλώντας την έντονη αντίδραση της διεθνούς κοινής γνώμης. Κατά της εκτέλεσής του τάχθηκαν επίσημα οι Σαρλ Ντε Γκωλ, Τσάρλι Τσάπλιν, Λουί Αραγκόν, Ζαν Πολ Σαρτρ, Πολ Ελυάρ και άλλοι[19] .Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας από τούς στρατοδίκες του Μπελογιάννη ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο μετέπειτα ηγέτης της χούντας του 1967, ο οποίος ψήφισε κατά της θανατικής ποινής. Ακόμη, ο Νίκος Πλουμπίδης, επικεφαλής του τότε παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ προσφέρθηκε να παραδοθεί στις αρχές υπό τον όρο να μετατραπεί η ποινή του Μπελογιάννη. Το ΚΚΕ κάτω από τις εποχιακές συνθήκες, αδίκως θεώρησε την πράξη του αυτή ύποπτη και τον αποκήρυξε δημοσίως ως χαφιέ, ενώ ο ίδιος συνελήφθη και εκτελέστηκε λίγο καιρό αργότερα [20] . Η 6η Ολομέλεια του 1956 Το Μάρτη του 1956, λίγες μέρες μετά το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ που καταδίκασε το σταλινισμό, συγκλήθηκε, η «6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ». Στις εργασίες της, στις οποίες παρουσιάστηκαν σημαντικές παρατυπίες[21] , καθαιρέθηκε ο τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης. Το 1958 η νέα ηγεσία του ΚΚΕ αποφάσισε να διαλύσει όλες τις Κομματικές Οργανώσεις που δρούσαν στην Ελλάδα και να εντάξει το σύνολο των μελών της στην Ελλάδα υπό τη σκέπη της ΕΔΑ [22] [23] . Πρόκειται για εξελίξεις που οδήγησαν μεγάλο μέρος στελεχών και το μεγαλύτερο μέρος των μελών του ΚΚΕ, που διαγράφηκαν από το Κόμμα, πολλές φορές δεχόμενοι ιδιαίτερα σκληρή βία από τους πρώην συντρόφους τους και που στη συνέχεια εντάχθηκαν στον αντιρεβιζιονιστικό ή μαρξιστικό - λενινιστικό χώρο, το χώρο που αποκλήθηκε και ως «ζαχαριαδικός - μαοϊκός», να θεωρήσουν πως από το Μάρτη του 1956 το επαναστατικό διεθνιστικό ΚΚΕ, το κόμμα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ διαλύθηκε και στη θέση του δημιουργήθηκε ένα αστικό - ρεβιζιονιστικό κόμμα, με την ίδια επωνυμία. Προπαγανδιστές της άποψης αυτής ήταν και οι δύο μεγαλύτερες οργανώσεις του αντιρεβιζιονιστικού χώρου στην Ελλάδα, το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας (ΕΚΚΕ) και η Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ).

Η περίοδος του αντιδικτατορικού αγώνα Η Χούντα των Συνταγματαρχών, που με πρόσχημα την «κομμουνιστική απειλή» κηρύχθηκε την 21η Απριλίου 1967, βρήκε το ΚΚΕ απροετοίμαστο με τις κομματικές του οργανώσεις διαλυμένες από δεκαετίας. Το 1968 η πολιτική και ιδεολογική κρίση που προκάλεσε στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα η εισβολή της ΕΣΣΔ και άλλων μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία είχε αγγίξει και το ΚΚΕ. Στη διάρκεια της 12ης Ολομέλειας μια ομάδα στελεχών συντάχθηκε με τη γραμμή του Ευρωκομμουνισμού και αποχώρησαν δημιουργώντας το ΚΚΕ-Γραφείο Εσωτερικού (γνωστό μετά τη μεταπολίτευση ως ΚΚΕ Εσωτερικού).[24] [25] Η δράση αυτής της περιόδου επικεντρώθηκε στην κατεύθυνση της ευρύτερης δυνατής δημοκρατικής ενότητας για την ανατροπή της δικτατορίας και την εγκαθίδρυση μιας Νέας Δημοκρατίας, όμως οι άλλες αντιχουντικές δυνάμεις κράτησαν αρνητική στάση απέναντι στις επανειλημμένες εκκλήσεις του ΠΑΜ και του ΚΚΕ για κοινή δράση. [26] . Από το 1967 μέχρι το 1971 επανασυστάθηκαν οι παράνομες κομματικές οργανώσεις και ιδρύθηκαν η ΚΝΕ, η Μαθητική Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδος (ΜΟΔΝΕ), το Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ), η Ενιαία Αντιδικτατορική Συνδικαλιστική Κίνηση (ΕΣΑΚ) και η Αντιδικτατορική ΕΦΕΕ (ΑντιΕΦΕΕ) προκειμένου να συμβάλλουν στην κινητοποίηση λαϊκών μαζών ενάντια στη χούντα. Μέσω των μαζικών οργανώσεων που έλεγχε, το ΚΚΕ κατάφερε να ηγηθεί στις κινητοποιήσεις εργαζομένων, αγροτών, φοιτητών και διανοουμένων που αναπτύχθηκαν κυρίως μετά το 1970. Η ΚΝΕ, αν και

19


20

υποσκελιζόμενη από το ΕΚΚΕ και την ΟΜΛΕ, έπαιξε θετικό ρόλο στις κορυφαίες εκδηλώσεις του αντιδικτατορικού αγώνα, την κατάληψη της Νομικής και του Πολυτεχνείου[27] που, παρόλο που δεν κατάφεραν να ανατρέψουν το καθεστώς, ενέτειναν την κρίση του.

Μεταπολίτευση Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή νομιμοποίησε το ΚΚΕ. Το 1974 το ΚΚΕ, η ΕΔΑ και το ΚΚΕ Εσωτερικού συμμετείχαν από κοινού στην εκλογική διαδικασία ως Ενωμένη Αριστερά λαμβάνοντας ποσοστό 9,47%. Στην περίοδο που ακολούθησε τη μεταπολίτευση, το ΚΚΕ κατάφερε να ενισχύσει τις θέσεις του στο συνδικαλιστικό και το φοιτητικό κίνημα και να ηγηθεί των κινητοποιήσεων εκείνης της περιόδου. Κεντρικό σύνθημα αυτής της περιόδου υπήρξε η Αλλαγή, που ερμηνευόταν ως ένα στάδιο δημοκρατικού μετασχηματισμού που υπό προϋποθέσεις θα οδηγούσε στο σοσιαλισμό. Σε αυτή τη βάση υπήρξε συνεργασία στο συνδικαλιστικό επίπεδο με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ. Αργότερα, και ιδίως μετά το 1985, το ΠΑΣΟΚ θεωρήθηκε ότι αθέτησε τις προεκλογικές του υποσχέσεις για φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις και κατεγράφη από το ΚΚΕ ως δύναμη ενσωματωμένη στο σύστημα.

Η περίοδος του Ενιαίου Συνασπισμού

Η έδρα του ΚΚΕ στον Περισσό

Το 1989 στη βάση του Κοινού Πορίσματος ΚΚΕ-ΕΑΡ συγκροτήθηκε ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου ως συμμαχία ανάμεσα στο ΚΚΕ, την ΕΑΡ (μετεξέλιξη του ΚΚΕ Εσωτερικού)και άλλες μικρότερες οργανώσεις της Αριστεράς[28] Ο Συνασπισμός συμμετείχε για τρεις μήνες από κοινού με τη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση Τζαννετάκη με σκοπό την άρση της ασυλίας του Ανδρέα Παπανδρέου και την παραπομπή του σε δίκη για το Σκάνδαλο Κοσκωτά και έξι μήνες στην Οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα (ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΚΚΕ/ΕΑΡ). Σκοπός της συγκυβέρνησης -σύμφωνα με την επίσημη δικαιολογία του ΚΚΕ- ήταν η άρση της ασυλίας του Ανδρέα Παπανδρέου και η παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο, γιατί αν δεν σχηματιζόταν Κυβέρνηση και ξαναπροκηρύσσονταν εκλογές, θα παραγραφόταν κατά το Σύνταγμα η οποιαδήποτε ευθύνη Υπουργού ή Πρωθυπουργού της προπερασμένης βουλευτικής περιόδου. Επίσης, συμμετείχε για έξι ακόμη μήνες στην Οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. [29] . Η διάσπαση του 1989 Η συμμετοχή του Ενιαίου Συνασπισμού στην κυβέρνηση Τζανετάκη (ΝΔ-ΚΚΕ-ΕΑΡ) και μετά στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Ξ. Ζολώτα (ΝΔ-ΚΚΕ-ΕΑΡ-ΠΑΣΟΚ) ήταν η αφορμή που οδήγησε στη διάσπαση της ΚΝΕ και στην αποχώρηση/διαγραφή πολλλών μελών του ΚΚΕ μαζί με 15 στελέχη της ΚΕ. Ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των αγωνιστών, προχώρησε στη δημιουργία του Νέου Αριστερού Ρεύματος (ΝΑΡ). Επίσης η πλειοψηφία της ΚΝΕ που συντάχτηκε με το ΝΑΡ, μετονομάστηκε στο 5ο Συνέδριο σε ΚΝΕ-ΝΑΡ, τίτλο που κράτησε έως το Συνέδριο μετεξέλιξης το 1995, οπότε μετονομάστηκε σε Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (ΝΚΑ). Η διάσπαση αυτή υπήρξε σχετικά μικρή για το ΚΚΕ, αλλά τεράστια για την ΚΝΕ, η οποία μετά από καιρό επανέκτησε ένα μέρος από την δύναμη της. [30] [31] .


21

Η διάσπαση του 1991 Εν τω μεταξύ, στο περιβάλλον σύγχυσης και απογοήτευσης που διαμόρφωναν οι εξελίξεις στις σοσιαλιστικές χώρες, μια ομάδα στελεχών (που ονομάστηκε από τον Τύπο «ανανεωτική») τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της άρνησης θεμελιακών στοιχείων της ιδεολογίας και της κομμουνιστικής φυσιογνωμίας του κόμματος και επιχείρησε την διάλυση του ΚΚΕ στα πλαίσια του Ενιαίου Συνασπισμού με στόχο τη μετατροπή του τελευταίου σε ενιαίο κόμμα, από συνασπισμός κομμάτων, όπως είχε αρχικά συγκροτηθεί[32] . Το 1991, σε συνθήκες έντονης ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης, στο 13ο Συνέδριο «ανανεωτών» μειοψήφησε και εξελέγη Γενική Γραμματέας η Αλέκα Παπαρήγα.

[33]

η ομάδα των

Έτσι, το ΚΚΕ αποχώρησε από τον Συνασπισμό με την απώλεια ενός μεγάλου αριθμού στελεχών και μελών του, μεταξύ των οποίων 39 μέλη της ΚΕ του και 5 βουλευτές. Ανάμεσα στους αποχωρήσαντες ήταν ο πρώην ΓΓ, Γρηγόρης Φαράκος και η Μαρία Δαμανάκη, τότε πρόεδρος του Συνασπισμού.

Η περίοδος της ανασυγκρότησης Τον Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου συνήλθε το 14ο Συνέδριο που εκτίμησε τους παράγοντες που οδήγησαν στην κρίση και έθεσε ως στόχο την υπέρβαση της την ανασυγκρότηση του κόμματος. Παράλληλα, άρχισε μια διαδικασία μελέτης της οικοδόμησης του σοσιαλισμού τον 20ο αιώνα και των αιτιών που οδήγησαν στην ανατροπή του.[34] . Το 1996 στο 15ο Συνέδριό του, το ΚΚΕ διαμόρφωσε νέα στρατηγική (βλ. Πρόγραμμα) και στόχους πάλης. Το 16ο Συνέδριο (2000)προχώρησε σε πιο αναλυτική επεξεργασία της πολιτικής συμμαχιών του κόμματος. Εντούτοις, κατά τη διάρκειά του δημιουργήθηκαν τριβές στο εσωτερικό του ΚΚΕ σχετικά με την τακτική του κόμματος στο συνδικαλιστικό κίνημα και στη διαδικασία συγκρότησης συμμαχιών στα πλαίσια του Μετώπου. Αυτές οι τριβές οδήγησαν στην αποχώρηση ή τη διαγραφή στελεχών όπως οι Μήτσος Κωστόπουλος και Γιάννης Θεωνάς [35] . Οι εσωκομματικές διαμάχες ολοκληρώθηκαν δύο χρόνια αργότερα με την αποχώρηση του πρώην υπεύθυνου Γραφείου Τύπου του Κόμματος Μάκη Κοψίδη[36] . Με το 17ο Συνέδριο (2004) ολοκληρώθηκε η φάση της ανασυγκρότησης και τέθηκε ως κύριος στόχος η περαιτέρω ισχυροποίηση του. Σημαντική πτυχή της πιο πρόσφατης δραστηριότητας του ΚΚΕ θεωρείται η ίδρυση του ΠΑΜΕ (Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο) τον Απρίλιο του 1999. Το ΠΑΜΕ είναι μια συσπείρωση εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων με πανελλαδικά χαρακτηριστικά που διακηρύττει την ταξική πάλη και στοχεύει στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Κρατάει έντονα κριτική στάση απέναντι στην ηγεσία της ΓΣΕΕ την οποία καταγγέλλει ως συμβιβασμένη. Το Δεκέμβρη, Μάλιστα, του 2009 το ΠΑΜΕ χαρακτήρισε απεργοσπαστική την ΓΣΕΕ, καθώς δεν κάλυψε την απεργία που είχαν προκηρύξει μια σειρά από πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σωματεία της χώρας [37] . Το πρόσφατο 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ που συνήλθε στην έδρα της Κ.Ε. στον Περισσό εκτίμησε ότι ολοκληρώθηκε η διαδικασία ανασυγκρότησης και έθεσε ως νέο στόχο την ισχυροποίηση του ΚΚΕ μέσα από την παράλληλη αντεπίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος[38] . Ακόμη, τις εργασίες του συνεδρίου απασχόλησε η μελέτη του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε τον 20ο αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ και των αιτιών της ανατροπής του[39] , παράλληλα με τον εμπλουτισμό της προγραμματικής αντίληψης του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Συγκέντρωση του ΚΚΕ


22

Εκλογικά αποτελέσματα Ελληνικό κοινοβούλιο Έτος

Γενικός Γραμματέας

Αριθμός ψήφων

Ποσοστό ψήφων

Έδρες στην Βουλή

Σημειώσεις/Θέση στην Βουλή

1974

Χαρίλαος Φλωράκης

464.787

9,47

5

αντιπολίτευση, μέλος της Ενωμένης Αριστεράς

1977


480.272

9,36

11 (+6)

αντιπολίτευση

1981


620.302

10,93 (+1,57)

13 (+2)


1985


629.518

9,89 (-1,04)

12 (-1)


Ιούνιος 1989


855.944

13,1

Κυβέρνηση σε συνεργασία με την Νέα Δημοκρατία ως μέλος του "Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου"

Νοέμβριος 1989

Γρηγόρης Φαράκος

734,611

11.0

Μέλος οικουμενικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ ως μέλος του "ΣΥΝ"

1990

Γρηγόρης Φαράκος

677.059

10,3

αντιπολίτευση, μέλος του "ΣΥΝ"

1993


313.001

4,53

9


1996


380.167

5,61 (+1,08)

11 (+2)


2000


379.454

5,52 (-0,09)

11 (0)


2004


436.573

5,9 (+0,4)

12 (+1)


2007


583.750

8,15 (+2,26)

22 (+10)


2009


517.154

7,54 (-0,61)

21 (-1)


Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο • • • •

1994: 6,29% 1999: 8,67% 2004: 9,48% 2009: 8,35%

Πρόγραμμα Το τρέχον Πρόγραμμα[40] του ΚΚΕ είναι αυτό που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο[41] , τον Μάη του 1996 και οι βασικοί του άξονες είναι οι εξής: Ο χαρακτήρας της εποχής που ζούμε ορίζεται ως ιμπεριαλιστικός και ο ελληνικός καπιταλισμός εκτιμάται ότι βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο στερέωμα. Θεωρείται ότι έχει ωριμάσει η αναγκαιότητα για μια άλλη εξουσία, που αναφέρεται ως Λαϊκή Εξουσία και θα έχει σοσιαλιστικό χαρακτήρα. Η εξουσία αυτή θα προκύψει επαναστατικά και θα πραγματοποιηθεί από το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο (ΑΑΔΜ), μια συμμαχία αποτελούμενη από τις τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα εκείνα που πλήττονται απ' την πολιτική των μονοπωλίων, δηλαδή την εργατική τάξη, τα μικρομεσαία στρώματα του χωριού και της πόλης, τη νεολαία, τις γυναίκες στην οποία θα ηγείται το ΚΚΕ. Η εξουσία αυτή θα οργανώσει την κοινωνία και την οικονομία προς όφελος του λαού κοινωνικοποιώντας τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και ωθώντας τους μικροπαραγωγούς σε συνεταιρισμούς και θα έρθει σε σύγκρουση με τα μονοπώλια και τους διεθνείς οικονομικούς ή στρατιωτικούς τους οργανισμούς, όπως

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Γενικοί γραμματείς και πρώτοι γραμματείς της ΚΕ • • • • • • • • • • • • • •

Νίκος Δημητράτος (Νοέμβριος 1918-) Γιάννης Κορδάτος (Φεβρουάριος 1922-) Νίκος Σαργολόγος (Νοέμβριος 1922-) Θωμάς Αποστολίδης (Σεπτέμβριος 1923-) Παντελής Πουλιόπουλος (Δεκέμβριος 1924-) Λευτέρης Σταυρίδης (1924-1926) Παστιάς Γιατσόπουλος (Σεπτέμβριος 1926-) Ανδρόνικος Χαϊτάς (Μάρτιος 1927-1931) Νίκος Ζαχαριάδης (1931-1936). Ανδρέας Τσίπας (Ιούλιος 1941-Σεπτέμβριος 1941) Γιώργης Σιάντος (Ιανουάριος 1942-1945) Νίκος Ζαχαριάδης (1945-1956) Απόστολος Γκρόζος (1956) Κώστας Κολιγιάννης (1956-1972)

• Χαρίλαος Φλωράκης (1972-1989) • Γρηγόρης Φαράκος (1989-1991) • Αλέκα Παπαρήγα (1991- )

Κομματικά μέσα - έντυπα • • • • • •

Ριζοσπάστης, καθημερινή εφημερίδα όργανο της Κεντρικής του Επιτροπής Κομμουνιστική Επιθεώρηση (ΚΟΜΕΠ), διμηνιαία πολιτική και θεωρητική επιθεώρηση Θέματα Παιδείας, διμηνιαία επιθεώρηση θεμάτων παιδείας και παιδαγωγικής Σύγχρονη Εποχή, εκδοτικός οίκος και βιβλιοπωλείο 902, τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός σταθμός Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση[42] , (συμμετοχή με άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα)

Σημειώσεις [1] Οι σύμβουλοι των περιφερειών. [2] http:/ / kke. gr/ [3] Η λίστα με τους εκλεγμένους βουλευτές του ΚΚΕ υπάρχει στο: http:/ / www. kke. gr/ boylh/ [4] Το πρώτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ, Πρακτικά, σ.138 [5] Οι 21 όροι και οι αποφάσεις που ασπάστηκε το ΣΕΚΕ για την ένταξή του στην ΚΔ υπάρχουν αναλυτικά στο βιβλίο:

Κομμουνιστικής Διεθνής - Θέσεις και καταστατικό όπως ψηφίστηκαν στο Β' Συνέδριο (6-25 Ιουλίου 1920), Σύγχρονη Εποχή. [6] Αν.Γκίκας, Αρχειομαρξισμός-Το κύριο ρεύμα του τροτσκισμού στην Ελλάδα, ΚΟΜΕΠ, 2003, τ.6. Διαθέσιμο στη διεύθυνση: http:/ / www. kke. gr/ komep/ 2003/ 6/ gikas. html [7] Ιδεολογική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ, Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος, σελ.113 και εξής [8] Στο φύλλο του "Ριζοσπάστη" της 12/7/1935 ο Νίκος Ζαχαριάδης έγραφε: «Αν δεν νικιόμασταν στη Μικρασία, ή Τουρκία θά

τανε σήμερα πεθαμένη και 'μεις Μεγάλη Ελλάδα. Γι αυτό, εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την άστο-τσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία, μα και την επιδιώξαμε.» [9] Α.Δάγκας-Γ.Λεοντιάδης, Κομιντέρν και Μακεδονικό ζήτημα: το ελληνικό παρασκήνιο, 1924, Τροχαλία, σελ.91. [10] Ιδεολογική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ, Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' Τόμος, Σύγχρονη Εποχή, σ.286 [11] Άρθρο της Καθημερινής για τις αλλαγές της πολιτικής του ΚΚΕ στο Μακεδονικό (http:/ / www. ekathimerini. gr/ 4Dcgi/ 4Dcgi/ _w_articles_civ_11_16/ 03/ 2008_263067) [12] Βασίλης Νεφελούδης: Ακτίνα Θ' Εκδόσεις Βιβλιοπωλείου της Εστίας: Εκτενής παρουσίαση των συνθηκών σύλληψης και

φυλάκισης των Κομμουνιστών από το αυταρχικό καθεστώς [13] Άρθρο της Εποχής με αναφορές στην Προσωρινή Διοίκηση (http:/ / www. epohi. gr/ velouchiotis_aris_social_1962005. htm)

23

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας [14] Γράμμα Ν.Ζ. "Προς το λαό της Ελλάδας", Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940. Διαθέσιμο εδώ:http:/ / www. marxists. org/ ellinika/ archive/ zachariadis/ 1940/ 10/ 31. htm [15] Χαριτόπουλος Διονύσης: Άρης ο αρχηγός των ατάκτων (http:/ / www. velouhiotis. gr/ ) [16] Άρθρο του Ηλία Νικολακόπουλου στην Αυγή για τις συνθήκες στης εποχής (http:/ / www. avgi. gr/ ArticleActionshow. action?articleID=508484) [17] Συνέντευξη του Μάρκου Βαφειάδη με αναφορές στις συνθήκες συγκρότησης του ΔΣΕ (http:/ / www. rwf. gr/ interviews_senaria-new. php?id=187& interview=1& interview_id=646) [18] Άρθρο της Αυγής για τον Αντώνη Μπριλλάκη και την ΕΔΑ (http:/ / www. avgi. gr/ ArticleActionshow. action?articleID=521210) [19] Άρθρο του Βήματος για την Έλλη Παππά και το Νίκο Μπελογιάννη (http:/ / www. tovima. gr/ default. asp?pid=2& ct=1& artid=296824& dt=01/ 11/ 2009) [20] Άρθρο των Νέων για την Έλλη Παππά με αναφορές στο Νίκο Πλουμπίδη (http:/ / www. tanea. gr/ default. asp?pid=96& ct=1& artid=4549597& nid=0) [21] «Η καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη (επέμβαση του ΚΚΣΕ στο ΚΚΕ»), Εκδόσεις ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ-Άγγελος Σιδεράτος, Αθήνα

2003 [22] Κείμενο Χρήστου Βερναρδάκη για το ΚΚΕ και την ΕΔΑ (http:/ / www. vernardakis. gr/ uplmed/ 87_kimenososto. pdf) [23] Άρθρο της Ελευθεροτυπίας για τα 90χρονα του ΚΚΕ (http:/ / archive. enet. gr/ online/ online_text/ c=110,id=1161620,8916756) [24] Η ονομασία «ΚΚΕ εσωτερικού» ποτέ δεν έγινε αποδεκτή απ' το ΚΚΕ, καθώς θεωρήθηκε προσβλητικός ο υπαινιγμός που

περιείχε το όνομα ότι το ΚΚΕ καθοδηγούνταν από κέντρα του «εξωτερικού», θέση που διατυπώθηκε ανοιχτά από τους αποχωρήσαντες. [25] Αφιέρωμα του "Ιού" της Ελευθεροτυπίας στη διάσπαση του "Κ"ΚΕ το 1968 (http:/ / www. iospress. gr/ ios2008/ ios20080203. htm) [26] Εξήντα χρόνια αγώνων και θυσιών - χρονικό του ΚΚΕ, τόμος Β', εκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, σελ. 388-389 [27] Όσον αφορά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του 1973, παρόλο η καθοδήγηση της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας κράτησε αρχικά μια επιφυλακτική στάση, στη συνέχεια έπαιξε σημαντικό ρόλο ως 3η δύναμη στην Συντονιστική Επιτροπή της Κατάληψης, μετά το ΕΚΚΕ και την ΟΜΛΕ. Βλ. Έκθεση και Συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973 όπως εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιούλη του 1976, εκδόσεις Οδηγητής, 1983. To κείμενο υπάρχει επίσης στη διεύθυνση: http://www.kke.gr/istoria/ekthesh_kai_symperasmata_gia_ta_gegonota_toy_noembrh_1973 [28] Οι οργανώσεις, πλην του ΚΚΕ και της ΕΑΡ, που συν αποτελούσαν τον Ενιαίο Συνασπισμό ήταν οι: ΕΔΑ, ΕΣΠΕ, ΑΚΕ, με τη συμμετοχή και των διαγραμμένων «Αμυνιτών» του ΠΑΣΟΚ Στ. Γιώτα, Μ. Δρεττάκη, Στ. Νέστωρ και Ν. Κωνσταντόπουλου. [29] Άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ στο Έθνος για τη συμμετοχή του Ενιαίου Συνασπισμού στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα (http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&tag=8953&pubid=4386880) [30] Ριζοσπάστης 15/7/2001, σ.10. Διαθέσιμο εδώ: http:/ / www. rizospastis. gr/ story. do?id=873584& publDate=15/ 7/ 2001 [31] Σύντομο ιστορικό συγκρότησης του ΝΑΡ (http:/ / www. narnet. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=268& Itemid=69) [32] Διακήρυξη της ΚΕ για τα 90χρονα του ΚΚΕ, 20/10/2007. Διαθέσιμο εδώ: http:/ / www1. rizospastis. gr/ page. do?publDate=11/ 11/ 2007& id=9114& pageNo=2& direction=1 [33] Ριζοσπάστης 17/7/2001 Διαθέσιμο στο: http:/ / www. rizospastis. gr/ page. do?id=1965& publDate=17%2F7%2F2001& direction=& pageNo=10 [34] Το 1995 έγινε Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με αυτό το θέμα και διατύπωσε κάποιες πρώτες εκτιμήσεις (βλ. Εκτιμήσεις και

προβληματισμοί για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη - Η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, υλικά της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, Αθήνα 1995) [35] Τα κακά παιδιά του Περισσού (http:/ / www. tovima. gr/ default. asp?pid=2& artid=127112& ct=32& dt=22/ 10/ 2000) [36] Οχτασέλιδο κατηγορώ του Μάκη Κοψίδη (http:/ / archive. enet. gr/ online/ online_text/ c=110,dt=23. 03. 2002,id=78360884) [37] Άρθρο της Ελευθεροτυπίας για τις συγκρούσεις ΚΚΕ και διοίκησης ΓΣΕΕ (http:/ / www. enet. gr/ ?i=news. el. article& id=113200) [38] Πολιτική Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, διαθέσιμη στο http:/ / www. kke. gr/ 18o_synedrio/ politikh_apofash_toy_18oy_synedrioy_toy_kke?act=3& morf=1& tab=1 [39] Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό, διαθέσιμη στο http:/ / www. kke. gr/ 18o_synedrio/ apofash_toy_18oy_synedrioy_toy_kke_gia_to_sosialismo?act=3& morf=1& tab=1 [40] Το κείμενο του Προγράμματος βρίσκεται στη διεύθυνση: http:/ / www. kke. gr/ taytothta/ [41] ΚΕ του ΚΚΕ, Το 15ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, Αθήνα 1996, σελ.195-239 [42] Η έκδοση του πρώτου τεύχους της «Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» εκφράζει την αναγκαιότητα συνεργασίας

ανάμεσα σε θεωρητικά και πολιτικά περιοδικά Κομμουνιστικών Κομμάτων που έχουν κοινές θέσεις για μια σειρά θεμελιώδη θεωρητικά και ιδεολογικά ζητήματα. Αυτή η αναγκαιότητα που ωρίμασε αξιολογώντας την περίοδο υποχώρησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος το διάστημα που ακολούθησε με τη νίκη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και τις χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης , αλλά και από τα ζητήματα που θέτει εμπρός στο κομμουνιστικό κίνημα η ανάπτυξη της σύγχρονης ταξικής πάλης.

24


Εξωτερικοί σύνδεσμοι • • • • •

•

• •

Επίσημη Ιστοσελίδα του ΚΚΕ (http://www.kke.gr) Επίσημη Ιστοσελίδα της ΚΝΕ (http://www.kne.gr) Ιστοσελίδα της Εφημερίδας "Ριζοσπάστης" (http://www2.rizospastis.gr/) ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, του Κώστα Χατζόπουλου (http://www.ithacanews.gr/index. php?option=com_content&task=view&id=4974&Itemid=1) Χρηστόφορος Βερναρδάκης, Γίαννης Μαυρής, Από τη «Λαοκρατία» στην «Αλλαγή». Το ΚΚΕ και οι σχέσεις εκπροσώπησης με το ΕΑΜικό κοινωνικό μπλοκ 1941 - 1967,Θέσεις τ/χ 22(Ιανουάριος-Μάρτιος 1988) (http:// www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=212&Itemid=29) Χρηστόφορος Βερναρδάκης, ΕΔΑ και ΚΚΕ στη δεκαετία του '60. Ο ιδεολογικός, πολιτικός και οργανωτικός δυϊσμός της παραδοσιακής Αριστεράς,στο συλλογικό τόμο του Ιδρύματος Κ.Μητσοτάκη ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΕΝΔΟΤΟ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, εκδ. Παπαζήση,2009 (http://www.vernardakis.gr/cat.php?cat=10) Τρεις πτυχές του ελληνικού εργατικού κινήματος, του Χάρη Αθανασιάδη (http://carnagio.wordpress.com/ 2010/10/01/ÏÏÎµÎ¹Ï-ÏÏÏ ÏÎÏ-ÏÎ¿Ï -ÎµÎ»Î»Î·Î½Î¹ÎºÎ¿Ï-ÎµÏÎ³Î±ÏÎ¹ÎºÎ¿Ï/) Σπυρίδων Σφέτας - Η Γένεση του «Μακεδονισμού» στον Μεσοπόλεμο (http://www.imma.edu.gr/imma/ history/13.html)

• Ανακοινώσεις για εξάρθρωση παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ (04/09/1954 )- Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο (http://mam.avarchive.gr/portal/digitalview.jsp?get_ac_id=2530&thid=15403)

Προτεινόμενη βιβλιογραφία • Μαρία Ν. Αντωνοπούλου, Η εκδοχή του "εξελικτικού μαρξισμού" στην Ελλάδα και η αμφισβήτησή της (1930-1945), Τα Ιστορικά τομ.6,τ/χ.10(Ιούνιος 1989),σελ.127-142 • Γιάννης Κακουλίδης, Μαρξισμός και πρώτες κομμουνιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα: η περίπτωση της Κομμουνιστικής Ένωσης Ελλάδας, Τα Ιστορικά, τομ.6, τ/χ.11 ( Δεκέμβριος 1989),σελ.381-394 • Ρίκη Βαν Μπουσχότεν, Οι αγρότες και το ΚΚΕ: Λαϊκός Κομμουνισμός στην περίοδο της Αντίστασης και του Εμφυλίου, Τα Ιστορικά, τομ.11, τ/χ.21,(Δεκέμβριος 1994),σελ.365-390 • Χ.Ντουνιά, Λογοτεχνία και πολιτική. Τα περιοδικά της Αριστεράς στο Μεσοπόλεμο, Καστανιώτης, Αθήνα 1996. • Ιωάννα Παπαθανασίου, « Ιδεολογικές προσλήψεις των κοινωνικών συγκρούσεων και διαμόρφωση της πολιτικής στρατηγικής, Το ΚΚΕ στην περίοδο 1936-1949 », στο συλλογικό τόμο Η Ελλάδα 1936-1949. Συνέχειες και ασυνέχειες, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα 2003), σελ.199-222 • Ιωάννα Παπαθανασίου, « Το όπλο παραπόδα. Λεκτική πολεμική ή πολιτική ανασυγκρότησης του ΚΚΕ; », στον τόμο Ο Ελληνικός Εμφύλιος από την Βάρκιζα στον Γράμμο, εκδ Θεμέλιο, Αθήνα, 2002,σελ.143-161 • Ιωάννα Παπαθανασίου, « Προς τη Μόσχα με συντροφικούς χαιρετισμούς: H ενημέρωση για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, 1946-1947», Ο Πολίτης (δεκαπενθήμερος), τ/χ.29 (1996),σελ.30-35 • Ιωάννα Παπαθανασίου, « Η Βουλή εμανταλώθη...εκτροπή ολοκληρώθη....Αριστερές αυταπάτες πριν από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου», στο Η σύντομη δεκαετία του 60. Θεσμικό πλαίσιο, κομματικές στρατηγικές, κοινωνικές συγκρούσεις, πολιτισμικές διεργασίες, Ελληνική Εταιρεία Πολιτικής Επιστήμης, (επιμ.Άλκης Ρήγος, Σεραφείμ Σεδεριάδης, Ευάνθης Χατζηβασιλείου),εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, 2008, σελ.183-203 • Ιωάννα Παπαθανασίου, « Η έκθεση του Μπάμπη Δρακόπουλου για την 21η Απριλίου 1967. Η Κομμουνιστική Αριστερά στις μέρες του στρατιωτικού πραξικοπήματος », Αρχειοτάξιο τ/χ.8 (2008),σελ.74-96 • Ιωάννα Παπαθανασίου, « Αριστεράς βάσανοι...Ημέρες του καλοκαιριού του 1967 στο Παρίσι», Τα Ιστορικά, τ/χ42 (2005),σελ.31-73

25

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας • Ιώαννα Παπαθανασίου, « Η λογική των συγκρούσεων στην ηγεσία του Κ.Κ.Ε 1945-1948. Από την ΄΄καταδίκη΄΄ του Άρη Βελουχιώτη στη άρνηση της κληρονομιάς του ΕΛΑΣ», Τα Ιστορικά, τ/χ.23 (1995),σελ.381-406 • Ιωάννα Παπαθανασίου, « Όρια και δυναμική της ένταξης στη προδικτατορική Ε.Δ.Α . Απόπειρα καταγραφής της προδικτατορικής εμβέλειας, της γεωγραφικής κατανομής καιτης κοινωνικής σύνθεσεις του αριστερού πληθυσμού », Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών τ/χ.84(1995),σελ.21-82 • Ιωάννα Παπαθανασίου, « Οι κομμουνιστές και οι πρώτες εκλογές στην μεταπολεμική Ευρώπη, Μια εννιαία αντίληψη; », στον τόμο Οι εκλογές του 1946 σταθμός στην πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος, (επιμ. Γρ. Ψαλλίδας), Ίδρυμα Κ.Κ. Μητσοτάκη, εκδ.Πατάκης, Αθήνα 2008,σελ.85-109 • Ιωάννα Παπαθανασίου, « Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στην πρόκληση της ιστορίας 1940-1945» στο Ιστορία της Ελλάδος του 20ου αιώνα, επιμ. *Χρήστος Χατζηιωσήφ-Προκόπης Παπαστρατής, Βιβλιόραμα, τομ. Γ2, Αθήνα 2007, σελ.79-151 • Κώστας Παλούκης, «Από το ΣΕΚΕ στο ΚΚΕ, το ζήτημα της "μπολσεβικοποίησης" στο ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα 1918-1924 (μέρος Α')», Ουτοπία, τεύχ. 73 (Ιαν. - Φεβρ. 2007),σελ.23-39 • Κώστας Παλούκης, «Από το ΣΕΚΕ στο ΚΚΕ, το ζήτημα της "μπολσεβικοποίησης" στο ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα 1918-1924 (μέρος Β')», Ουτοπία, τευχ. 75 (Μάϊος-Ιουν. 2007), σελ.113-130 • Νίκος Μαρατζίδης, «Ο κομμουνισμός στον ελλαδικό αγροτικό χώρο: η περίπτωση του Μανταμάδου 1922-1985», Ελληνική Επιθεώρηση Πολιτικής Επιστήμης, 2, σελ.101-124, 1993. • Νίκος Μαρατζίδης, Οι Μικρές Μόσχες: Πολιτική και εκλογική ανάλυση του κομμουνισμού στον ελλαδικό αγροτικό χώρο, Παπαζήσης, Αθήνα 1997. • Γιάννης Βούλγαρης, Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης 1974 - 1990. Σταθερή δημοκρατία σημαδεμένη από τη μεταπολεμική ιστορία, Θεμέλιο, Αθήνα 2001 • Γιάννης Βούλγαρης, Αλλαγές στο εκλογικό σώμα της Αριστεράς και κομματικός ανταγωνισμός 1985-89, στο Χρ. Λυριντζής, Η.Νικολακόπουλος (επιμ.), Εκλογές και κόμματα στη δεκαετία του '80. Εξελίξεις και προοπτικές του πολιτικού συστήματος, Θεμέλιο, Αθήνα 1990. • Ευάγγελος Χεκίμογλου, «Ο εκλογικός χάρτης της Θεσσαλονίκης και η υποχώρηση της αριστεράς (εκλογές 1963 και 1964)», Θεσσαλονικέων Πόλις, 12 (Δεκέμβριος 2003), 219-229. • Άννα Ματθαίου, Πόπη Πολέμη, Η εκδοτική περιπέτεια των Ελλήνων κομμουνιστών. Από το βουνό στην υπερορία 1947-1968, Βιβλιόραμα- ΑΣΚΙ, Αθήνα 2003. • Νίκος Μαρατζίδης, 'Το κράτος του Γράμμου': Όψεις της Κομμουνιστικής εξουσίας στην Ελλάδα 1943-1949, στο Γ. Μουρέλος, Ι. Μιχαηλίδης, Ο Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος, μια αποτίμηση, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2007,σελ.77-95 • Τασούλα Βερβενιώτη, «Οι αλλαγές στην οπτική του ΚΚΕ για τα ‘Δεκεμβριανά’ μέσα από τα κομματικά κείμενα» στο Δεκέμβρης του ’44. Νεότερες ΄Ερευνες, Νέες Προσεγγίσεις, επιμέλεια Φαράκος Γρηγόρης, σ. 96–116,εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα, 1996 • Christian Gonsa, Αυτοβιογραφικά κείμενα Ελλήνων κομμουνιστών. Η ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, Μνήμων 17 (1995),σελ. 107-129 • Θανάσης Σφήκας, Ο «τελευταίος πειρασμός» του ΚΚΕ, Ιούλ. 1947, Μνήμων 14 (1992),σελ.151-175 • Θανάσης Δ. Σφήκας,Πόλεμος και ειρήνη στη στρατηγική του ΚΚΕ 1945-1949, εκδ. Φιλίστωρ, Αθήνα,2001 • Σοφία Ματθαίου, Η εφημερίδα του Ηρακλείου «Εργάτης» ή «Λαός» (1914-15). Προσπάθεια για την οργάνωση των εργατών και για την διάδοση νεωτερικών ιδεών σε μια επαρχιακή πόλη, Μνήμων 13 (1991),σελ.139-196 • Mark Mazower, Η συγκρότηση του αντικομμουνιστικού κράτους, 'Ιστωρ 3 (1991),σελ.65-84 • Παναγιώτης Νούτσος, (εισαγωγή, επιλογή κειμένων, υπομνηματισμός), Η Σοσιαλιστική Σκέψη στην Ελλάδα από το 1875-1974: Τόμος Α΄: Σοσιαλιστές Διανοούμενοι και η Πολιτική Λειτουργία της Πρώιμης Κοινωνικής Κριτικής: 1875 - 1907, εκδ. Γνώση 1990,

26

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας • Παναγιώτης Νούτσος,Η Σοσιαλιστική Σκέψη στην Ελλάδα από το 1875-1974: Τόμος Β΄: Ιδέες και Κινήσεις για την Οικονομική και Πολιτική Οργάνωση της Εργατικής Τάξης (1907-1925): Α΄μέρος: Από το Κοινωνικόν μας Ζήτημα στην Ιδρυτική Γενιά του ΣΕΚΕ, εκδ. Γνώση, • Παναγιώτης Νούτσος,Η Σοσιαλιστική σκέψη στην Ελλάδα από το 1875-1974: Τόμος Δ΄: Τα Ρήγματα της Τριτοδιεθνιστικής Ορθοδοξίας & οι Νεωτερικές Συλλήψεις της Σοσιαλιστικής Θεωρείας: 1956 - 1974,εκδ. Γνώση, • Παναγιώτης Νούτσος,Η Σοσιαλιστική Σκέψη στην Ελλάδα από το 1875 ως το 1974: Τόμος Γ΄: Η Εδραίωση του Μαρξισμού-Λενινισμού και οι Αποκλίνουσες ή οι Ετερογενείς Επεξεργασίες (1926-1955), εκδ.Γνώση, • Μιχάλης Δημητρίου, Το ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα, τόμος Α ', (Από τους ουτοπιστές στους μαρξιστές), Πλέθρον, Αθήνα 1985. • Γιάννης Κορδάτος, Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος, εκδ. Μπουκουμάνης, Αθήνα 1972 • Γεώργιος Λεονταρίτης , Το ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, Εξάντας, Αθήνα 1978. • Παναγιώτης Νούτσος, "Eθνικό και κοινωνικό ζήτημα στην ελληνική σοσιαλιστική σκέψη των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα", Πάντειο Πανεπιστήμιο, Aφιέρωμα στη μνήμη του N. Σβορώνου, Aθήνα 1992, 47-62. • Παναγιώτης Νούτσος, "Για τη "Φεντερασιόν" και τον A. Mπεναρόγια", Θεωρία και Kοινωνία, 1 (1990), 190-203. • Παναγιώτης Νούτσος, "H λογοτεχνική κριτική της κομμουνιστικής Aριστεράς του μεσοπολέμου", Tα Iστορικά, 6 (1986), 428-437. • Το ΚΚΕ μέσα από τα αρχεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Βουλγαρίας Συλλογή εγγράφων 1920 1935,επιμέλεια: Γιώργος Λεοντιάδης, Μποριάννα Μπουζάσκα, μετάφραση: Hristina Shterava, Γιώργος Λεοντιάδης, εκδ.Νόβολι,Αθήνα, 2010 • Αλέξανδρος Δάγκας, Γίωργος Λεοντιάδης, Το κομματικό αρχείο. Διαδρομές, εμπλοκές: Το Αρχείο του ΚΚΕ εσωτερικού και η αντιδικία του ΚΚΕ με τους επαγγελματίες ιστορικούς, εκδ. Επίκεντρο, 2009 • Άκης Αποστολίδης, Αλέκος Δάγκας, Κώστας Παπαδόπουλος, κ.ά , Η σοσιαλιστική οργάνωση Φεντερασιόν Θεσσαλονίκης 1919-1918. Ζητήματα γύρω από τη δράση της, Σύγχρονη Εποχή, 1989 • Αλέξανδρος Δάγκας, Γιώργος Λεοντιάδης, Το ελληνικό εργατικό κίνημα έναντι του φασισμού και του πολέμου, 1934-1941. Οι απόψεις Παπαπαναγιώτου,Παπαζήσης, 2007 • (Συλλογικό), Νίκος Ζαχαριάδης, Άρης Βελουχιώτης, Νίκος Μπελογιάννης: βίοι παράλληλοι και... τεμνόμενοι, Ελευθεροτυπία, 2009 • Αλέξανδρος Δάγκας, Γιώργος Λεοντιάδης, Κομιντέρν και μακεδονικό ζήτημα. Τα ελληνικό παρασκήνιο, 1924, Επίκεντρο, 2008 • (Συλλογικό), 90 χρόνια ΚΚΕ: 1918-2008, Πρωτοπόρα θεωρία, πρωτοπόρα δράση, (επιμέλεια: Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ),εκδ.Σύγχρονη Εποχή, 2008 • ΚΚΕ: Προγραμματικά ντοκουμέντα, Αφιερώνεται στα 90 χρόνια του ΚΚΕ, (επιμ.Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ),εκδ.Σύγχρονη Εποχή, 2008 • Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, Τόμος Δ΄ (1934-1940), Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1975 • Το ΚΚΕ: επίσημα κείμενα 1949-1955,Σύγχρονη Εποχή, 1995 • Το ΚΚΕ: επίσημα κείμενα 1961-1967, Σύγχρονη Εποχή, 2002 • Θανάσης Καμπαγιάννης, Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα 1918-1926 ,Οι απεργίες, τα συνέδρια της ΓΣΕΕ και η οργανική σύνδεση με το ΣΕΚΕ-ΚΚΕ, εκδ.Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, 2007 • (Συλλογικό),Οι σχέσεις ΚΚΕ και ΚΚΣΕ στο διάστημα 1953-1977, εκδ.Επίκεντρο, 2006 • Βάσω Ψιμούλη, "Ελεύθερη Ελλάδα", "Η φωνή της αλήθειας: Ο παράνομος ραδιοσταθμός του ΚΚΕ: Αρχείο 1947-1968 εκδ. Θεμέλιο, Αρχεία ΣύγχρονηςΚοινωνικής Ιστορίας,Αθήνα, 2006. • Γρηγόρης Φαράκος, Σχετικά με το ΚΚΕ και το Κομμουνιστικό Κίνημα. Ανάτυπο, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, 2005

27

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας • Γρηγόρης Φαράκος, Σχέσεις ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου : Β' Παγκόσμιος Πόλεμος,εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2004 • Γρηγόρης Φαράκος, Άρης Βελουχιώτης: Το χαμένο αρχείο, άγνωστα κείμενα.Η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στον Άρη Βελουχιώτη, 1941-1945,εκδ.Ελληνικά Γράμματα, 1998 • Φίλιππος Ηλιού,Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος: η εμπλοκή του ΚΚΕ ,εκδ.Θεμέλιο, Αθήνα,2004 • Υπόθεση Ζαχαριάδη. Απόρρητα ντοκουμέντα: Καταδίκη και αποκατάσταση του κομμουνιστή ηγέτη: Πρακτικά της ΚΕ του ΚΚΕ 1957-1967, επιμ.: Μπάμπης Γραμμένος, εκδ.Φιλίστωρ, 2002 • Πέτρος Τουλούδης, Επέμβαση της χρουστσωφικής ηγεσίας στο ΚΚΕ ,1956 6η ολομέλεια διάσπαση στο ΚΚΕ: Γεγονότα Τασκένδης: Εξόντωση του Ν. Ζαχαριάδη: Ντοκουμέντα, εκδ.Αλφειός, 1992 • (Συλλογικό), Σύντομη ιστορία του ΚΚΕ. Σχέδιο, 1918-1949,εκδ.Σύγχρονη Εποχή, 1988 • Ηλίας Νικολακόπουλος, Η καχεκτική δημοκρατία. Κόμματα και εκλογές, 1946-1967, εκδ. Πατάκης, Αθήνα, 2001 • Χρηστόφορος Βερναρδάκης, ΕΔΑ και ΚΚΕ στη δεκαετία του '60. Ο ιδεολογικός, πολιτικός και οργανωτικός δυϊσμός της παραδοσιακής Αριστεράς,στο συλλογικό τόμο του Ιδρύματος Κ.Μητσοτάκη ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΕΝΔΟΤΟ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, εκδ. Παπαζήση,2009 • Κ. Φουντανόπουλος, «Εργασία και εργατικό κίνημα στην Ελλάδα», στο Χ. Χατζηιωσήφ (επιμ.), Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα, τόμ. Β1, Αθήνα: Βιβλιόραμα, σελ. 295-335 • Ε. Κωφός, «Το Μακεδονικό στις σχέσεις ΚΚΕ-ΚΚΓ κατά τα τέλη του 1944», στο συλλογικό έργο Μακεδονία και Θράκη 1941-1944. Κατοχή- Αντίσταση- Απελευθέρωση, ΙΜΧΑ (269), Θεσσαλονίκη 1998 • Σπυρίδων Σφέτας, "Ανεπιθύμητοι σύμμαχοι και ανεξέλεγκτοι αντίπαλοι: Οι σχέσεις ΚΚΕ και NOF στη διάρκεια του Εμφυλίου (1946-1949), Βαλκανικά Σύμμεικτα, 8 (Thessaloniki, 1996), 211-246. • Eιρήνη Λαγάνη,"Η εκπαίδευση των παιδιών του εμφυλίου στη Γιουγκοσλαβία ως σημείο τριβής στις σχέσεις ΚΚΕ-ΚΚΓ μετά τη ρήξη Τίτο-Κομινφόρμ (1948-1956, Το όπλο παρά πόδα. Οι πολιτικοί πρόσφυγες του ελληνικού εμφυλίου πολέμου στην Ανατολική Ευρώπη, Ε. Βουτυρά, Β. Δαλκαβούκης, Ν. Μαραντζίδης, Μ. Μποντίλα (επιμ.), εκδ. Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη 2005,σελ.125-146. • Ole Smith, Αυτοάμυνα και κομμουνιστική πολιτική 1945-1947, στο (συλλογικό),Μελέτες για τον Εμφύλιο 1945-1949, εκδ. Ολκός 2002,σελ. 165-183 • Heintz Richter,H δεύτερη ολομέλεια της Κ.Ε του Κ.Κ.Ε. και η απόφαση για τον εμφύλιο: μια επανεκτίμηση, όπ.π.σελ.185-193

28


29

Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός

Ηγέτης

Γιώργος Καρατζαφέρης


Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης

Ιδρύθηκε

14 Σεπτεμβρίου 2000

Αρχηγείο

Καλλιρόης 52 117 45 Αθήνα


Άκρα δεξιά

Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ομάδα Ανεξαρτησία/Δημοκρατία (IND/DEM) Επίσημα χρώματα

Σκούρο Μπλε



121 / 725 Ιστοσελίδα laos.gr/

[2]


Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) είναι ελληνικό πολιτικό κόμμα. Μέσα στο συμβατικό δίπολο "αριστερά-δεξιά", από ορισμένους κατατάσσεται στον χώρο της άκρας δεξιάς[3] [4] [5] , κάτι που το ίδιο το κόμμα αρνείται. Στα πλαίσια των πολιτικών σχηματισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μέλος της ομάδας Europe of Freedom and Democracy [6](EFD). Σύμφωνα με το πολιτικό πρόγραμμά του δηλώνει επίσημα ότι είναι δημοκρατικό, «ορθόδοξα» λαϊκό, ανθρωποκεντρικό, εκσυγχρονιστικό και ελληνοκεντρικό κόμμα. Εξάλλου δηλώνει επίσης επίσημα ότι δεν είναι δογματικά αντί-αμερικανικό ή αντί-ευρωπαϊκό, δεν είναι εθνικιστικό, δεν είναι ακροδεξιό, δεν είναι ρατσιστικό και δεν είναι θρησκευτικά φονταμενταλιστικό[7] , κάτι που άλλωστε είναι σύμφωνο με την Ελληνική νομοθεσία. Ιδρύθηκε από τον δημοσιογράφο και πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Γεώργιο Καρατζαφέρη στις 14 Σεπτεμβρίου του 2000.


Ιδεολογία και πολιτική τοποθέτηση Η ιδεολογία του κόμματος βασίζεται στην άποψη ότι μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, στην αρχή της δεκαετίας του 1990, δεν υφίσταται ο οριζόντιος διαχωρισμός του πολιτικού φάσματος σε Αριστερά, Κέντρο και Δεξιά. Αυτά, σύμφωνα με την ιδεολογία του ΛΑ.Ο.Σ., έχουν αντικατασταθεί με το διαχωρισμό της στάσης ανθρώπων, κομμάτων και χωρών σε υπέρ ή κατά της ισοπεδωτικής διάστασης της παγκοσμιοποίησης. Μέσα στα πλαίσια αυτά ο ΛΑ.Ο.Σ. κηρύσσει την ανάγκη να ξεπεραστούν οι διαχωριστικές γραμμές που χώρισαν στο παρελθόν τους Έλληνες και την επικέντρωση των Ελλήνων σε αυτά που τους ενώνουν. Παρόλα αυτά, μετά τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση συνεργασίας Παπαδήμου, Ο ΛΑ.Ο.Σ. πολιτικά κινείται στο ευρύτερο δεξιό φάσμα. Μετά τις συνεχιζόμενες ταραχές και τα επεισόδια του Δεκεμβρίου του 2008, ο πρόεδρος και άλλα στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ. υποστήριξαν, με βάσει το άρθρο 11 του συντάγματος, την απαγόρευση των διαδηλώσεων και των δημοσίων συγκεντρώσεων, την ποινικοποίηση της κάλυψης των χαρακτηριστικών του προσώπου σε διαδηλώσεις, τη μετατροπή της σε ιδιώνυμο έγκλημα και την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης[8] [9] . Το 2007 ο Γιώργος Καρατζαφέρης έθεσε θέμα αμνηστίας των χουντικών, υπενθυμίζοντας όμως ότι 25 χρόνια μετά την έναρξη του εμφυλίου δόθηκε πλήρης αμνηστία, κάτι που επέτρεψε στον Χαρίλαο Φλωράκη (ΚΚΕ) να εισέλθει στη Βουλή προτείνοντας, 41 χρόνια μετά, «να δείξουμε την ανάλογη πολιτική και για την αντίθετη πλευρά!», προκαλώντας έτσι αντιδράσεις στην κοινή γνώμη και τον πολιτικό κόσμο[10] . Έχει εκφραστεί πολλές φορές από το κόμμα η πεποίθηση ότι η Τουρκία δεν ανήκει ούτε γεωγραφικά ούτε πολιτισμικά στην Ευρώπη και δεν είναι αποδεκτή η είσοδός της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και για την ΠΓΔΜ, λόγω της διαμάχης για το όνομα «Μακεδονία». Επίσης, η άποψη για εφαρμογή ποσοστώσεων στην είσοδο των μεταναστών, στα πρότυπα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών, έχει πολλές φορές δημιουργήσει συζητήσεις από τους πολιτικούς του αντιπάλους. To οικονομικό πρόγραμμα του ΛΑ.Ο.Σ. έχει συνταχθεί και υπογράφεται μεταξύ άλλων και από την Πανελλήνια Ένωση Φοροτεχνικών. [11] Στο ΛΑ.Ο.Σ. συμμετέχουν πρόσωπα που προέρχονται από το ευρύτερο πολιτικό φάσμα. Στέλεχος του κόμματος είναι ο Αλέξανδρος Χρυσανθακόπουλος, βουλευτής παλιότερα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ενώ μετά το 2005 στο ΛΑ.Ο.Σ. προσχώρησε και το πολιτικό κόμμα Ελληνικό Μέτωπο του Μάκη Βορίδη. Κατά το παρελθόν, στις λίστες του συμπεριλήφθηκαν στελέχη του ελληνικού νεοναζιστικού κόμματος Χρυσή Αυγή.[12] Στις 19 Αυγούστου 2011 ανακοινώθηκε η προσχώρηση του κου Κώστα Κιλτίδη, βουλευτή Π.Ε. Κιλκίς στον ΛΑ.Ο.Σ. Το Νοέμβριο του 2011 συμμετείχαν στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας οι βουλευτές του κόμματος: Άδωνις Γεωργιάδης, Αστέριος Ροντούλης, Μάκης Βορίδης και Γιώργος Γεωργίου. Επίσης συμμετείχαν 2 ευρωβουλευτές του κόμματος.

Νεολαία Η Νεολαία Ορθόδοξου Συναγερμού (ΝΕ.Ο.Σ.) είναι η πολιτική οργάνωση νεολαίας του ΛΑ.Ο.Σ. Η Φοιτητική Οργάνωση Συναγερμού αποτελεί την φοιτητική παράταξη του ΛΑ.Ο.Σ. [13]

Εκλογές Στις εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004 ο ΛΑ.Ο.Σ. απέτυχε να μπει στη Βουλή, συγκεντρώνοντας ποσοστό 2,2%, αλλά 3 μήνες μετά, στις εκλογές για την ανάδειξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κατάφερε με ποσοστό 4,1% να στείλει τον ιδρυτή και πρόεδρό του, Γεώργιο Καρατζαφέρη, στο Ευρωκοινοβούλιο. Στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 το κόμμα μπήκε για πρώτη φορά στην ιστορία του στη Βουλή, κερδίζοντας 3,8% και 10 έδρες.

30

Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός Στις ευρωεκλογές του 2009 συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ποσοστό στην ιστορία του, 7,15%, και πέτυχε την εκλογή δύο ευρωβουλευτών. Στις βουλευτικές εκλογές του 2009 ο ΛΑ.Ο.Σ. συνεργάστηκε με τους Οικολόγους Ελλάδας, συγκέντρωσε ποσοστό 5,63% και μπήκε στην βουλή με 15 έδρες.

Κοινοβουλευτική Ομάδα ΛΑ.Ο.Σ. • • • • • • • • • • •

Καρατζαφέρης Γεώργιος- Β΄ Αθηνών Αϊβαλιώτης Κωνσταντίνος - Β΄ Αθηνών Ανατολάκης Γεώργιος - Β΄ Πειραιά Αποστολάτος Βαΐτσης - Α΄ Πειραιά Βελόπουλος Κυριάκος - Β΄ Θεσσαλονίκης Βορίδης Μάκης - Αττικής Γεωργιάδης Σπυρίδων-Άδωνις - Β΄ Αθηνών Κώστας Κιλτίδης - Κιλκίς Κολοκοτρώνης Άγγελος - Α΄ Θεσσαλονίκης Κοραντής Ιωάννης - Επικρατείας Μαρκάκης Παύλος - Μαγνησίας

• • • • •

Παπανδρέου - Παπαδάκη Ουρανία - Ευβοίας Πλεύρης Αθανάσιος - Α΄ Αθηνών Πολατίδης Ηλίας - Σερρών Ροντούλης Αστέριος - Λαρίσης Χρυσανθακόπουλος Αλέξανδρος - Αχαΐας

Ευρωβουλευτές • Νίκη Τζαβέλλα • Νίκος Σαλαυράκος

Αναφορές [1] Οι σύμβουλοι των περιφερειών. [2] http:/ / laos. gr/ [3] Ριχάρδος Σωμερίτης (2010-08-22). Το τεστ του Νοέμβρη (http:/ / www. tovima. gr/ default. asp?pid=2& ct=123& artId=349852& dt=22/ 08/ 2010). Το Βήμα (ανακτήθηκε 2010-12-09 ) [4] Γιώργος Κιούσης (2007-10-22). Τι θρέφει την Ακροδεξιά (http:/ / archive. enet. gr/ online/ online_text/ c=110,dt=22. 10. 2007,id=96983840). Ελευθεροτυπία (ανακτήθηκε 2010-12-09 ) [5] Δημήτρης Ψαρράς (2010). Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη - Η τηλεοπτική αναγέννηση της ελληνικής Ακροδεξιάς.

Αθήνα: Εκδόσεις Αλεξάνδρεια. ISBN 960-221-480-5. [6] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Europe_of_Freedom_and_Democracy [7] Β. Η ταυτότητα του ΛΑ.Ο.Σ. (http:/ / www. laos. gr/ laos. asp?epilogi='pdf/ PROGRAM_LAOS. pdf'& page=laos). ΛΑ.Ο.Σ. [8] ΛΑ.Ο.Σ.: Ζητά απαγόρευση διαδηλώσεων! (http:/ / www1. rizospastis. gr/ wwwengine/ story. do?id=4855463& textCriteriaClause=).

Ριζοσπάστης (2008-12-10) (ανακτήθηκε 2010-03-13 ) [9] Κρίσιμες οι επόμενες 36 ώρες εκτόνωση ή ακραία αστυνομικά μέτρα (http:/ / www. tovima. gr/ default. asp?pid=2& ct=32& artId=245912). Το Βήμα (2008-12-09) (ανακτήθηκε 2010-03-13 ) [10] tempo team (2007-12-09). Αίσθηση προκάλεσαν οι δηλώσεις του Γ. Καρατζαφέρη (http:/ / www. tempo. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=114& Itemid=142). TEMPO.GR (ανακτήθηκε 2010-03-13 ) [11] Οικονομικό πρόγραμμα ΛΑ.Ο.Σ. (http:/ / www. laos. gr/ laos. asp?epilogi='pdf/ ECONOMY. pdf'& page=laos) [12] Ο Ιός (2002-10-20). Ο Αγών του! (http:/ / www. iospress. gr/ ios2002/ ios20021020a. htm). Ελευθεροτυπία (ανακτήθηκε

2010-03-13 ) [13] Επίσημoς Διαδικτυακός τόπος ΝΕ.Ο.Σ. (http:/ / www. neolaialaos. gr/ )

31


Εξωτερικές συνδέσεις • Επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος (http://www.laos.gr/) • Πρόγραμμα ΛΑ.Ο.Σ. (http://www.laos.gr/PROGRAM_LAOS.pdf) • Επίσημη ιστοσελίδα του Γεώργιου Καρατζαφέρη (http://www.karatzaferis.gr/)

32


33

Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς Ηγέτης

Αλέξης Τσίπρας

Ιδρύθηκε

2004


Αριστερά

Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά Επίσημα χρώματα

κόκκινο, πράσινο, μωβ


[1]

17 / 725 Ιστοσελίδα syriza.gr/

[2]


Για την αποφυγή συγχύσεων, όταν στο παρόν άρθρο γίνεται αναφορά στο κόμμα του Συνασπισμού χρησιμοποιείται η συντόμευση ΣΥΝ. Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς ή συντομότερα ΣΥΡΙΖΑ είναι συνασπισμός αριστερών κομμάτων και οργανώσεων στην Ελλάδα. Δεν αποτελεί ενιαίο πολιτικό φορέα, αλλά μία συμμαχία κομμάτων και οργανώσεων.

Συγκρότηση

O πρώην Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκος Αλαβάνος, μιλά σε συγκέντρωση στην Αθήνα

Τυπικά ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά την ιστορία του στις εθνικές εκλογές του 2004, αλλά οι διαδικασίες που οδήγησαν στη συγκρότησή του εντοπίζονται στη δημιουργία του Χώρου Διαλόγου για την Ενότητα και Κοινή Δράση της Αριστεράς[3] το 2001. Σε αυτόν συμμετείχαν διάφοροι αριστεροί πολιτικοί φορείς, ενίοτε διαφορετικών ιστορικών ή ιδεολογικών καταβολών, με κοινή όμως δράση στα κομβικά ζητήματα που είχαν απασχολήσει την ελληνική κοινωνία κατά τα τέλη της δεκαετίας του '90 (Νατοϊκή εισβολή στο Κοσσυφοπέδιο, ιδιωτικοποιήσεις, κοινωνικά δικαιώματα). Αν και ο Χώρος Διαλόγου δεν ήταν πολιτική οργάνωση αλλά μία προσπάθεια μόνιμης όσμωσης των κομμάτων και οργανώσεων που τον συναπάρτιζαν, από τους κόλπους του

προέκυψαν κάποιες υποψηφιότητες για τις δημοτικές / νομαρχιακές εκλογές του 2002[4] με πιο επιτυχημένη αυτήν του αειθαλούς αγωνιστή Μανόλη Γλέζου στην Υπερνομαρχία Αθηνών - Πειραιώς. Επίσης οι δυνάμεις

Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς του Χώρου Διαλόγου έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις κινητοποιήσεις ενάντια στην επιχειρούμενη από το ΠΑΣΟΚ «μεταρρύθμιση Γιαννίτση» στο ασφαλιστικό σύστημα, καθώς και στη λειτουργία του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ, ως φορέα διασύνδεσης των ελληνικών κινημάτων με το παγκόσμιο αντι-νεοφιλελεύθερο κίνημα. Στην πορεία προς τις βουλευτικές εκλογές του 2004 οι περισσότεροι από τους πολιτικούς φορείς του Χώρου Διαλόγου (ΣΥΝ, ΑΚΟΑ,η ΚΕΔΑ, ΔΕΑ, ΚΟΕ, Ενεργοί Πολίτες και ανένταχτες προσωπικότητες) αναζήτησαν τις δυνατότητες συμμετοχής σε κοινό ψηφοδέλτιο - μία κίνηση που αυτοαποκλήθηκε Πρωτοβουλία για τη Συσπείρωση [5] . Αποτέλεσμα ήταν η συγκρότηση του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τον Ιανουάριο του 2004[6] , στον οποίο συμμετείχαν όλοι οι παραπάνω εκτός της ΚΟΕ (η οποία όμως δήλωσε ότι τον υποστηρίζει)[7] . Στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 3,3% και εξέλεξε έξι βουλευτές, όλους προερχόμενους από το ΣΥΝ. Αυτό οδήγησε σε εσωτερικές τριβές και κατηγορίες προς το ΣΥΝ για ηγεμονισμό, αφού τα μικρότερα κόμματα υποστήριζαν ότι υπήρχε συμφωνία για εκλογή του Γ. Μπανιά (ΑΚΟΑ) στην Α' Αθήνας η οποία δεν τηρήθηκε[8] . Βάση της κρίσης αποτέλεσε η άρνηση αποτέλεσε η άρνηση του ΣΥΝ να τηρήσει τη συμφωνία για απόρριψη της κεντροαριστερής πολιτικής. Αποτέλεσμα των τριβών ήταν η αποχώρηση από τη ΔΕΑ δύο ομάδων, η μια εκ των οποιων σχημάτισε τη συλλογικότητα Κόκκινο, παραμένωντας εντός του ΣΥΡΙΖΑ [9] . Τρεις μήνες αργότερα ο ΣΥΝ συμμετείχε αυτόνομα στις Ευρωεκλογές (Ιούνιος 2004), ενώ πολλοί από τους συμμάχους του εξέφρασαν την υποστήριξή τους στον ιδεολογικά συγγενή συνδυασμό «Γυναίκες για μια άλλη Ευρώπη»[10] . Στον τελευταίο μάλιστα συμμετείχαν και πολλές υποψήφιες που στις εθνικές εκλογές είχαν συμμετάσχει στο ΣΥΡΙΖΑ. Το Δεκέμβριο του 2004 διεξήχθη το 4ο συνέδριο του ΣΥΝ, όπου υπερίσχυσε με μεγάλη πλειοψηφία η πολιτική πλατφόρμα που (μεταξύ άλλων) ζητούσε αναζωογόνηση και αναβάθμιση του ΣΥΡΙΖΑ[11] . Νέος πρόεδρος του κόμματος εκλέχθηκε ο Αλέκος Αλαβάνος, υποστηρικτής αυτής της αντίληψης[12] . Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα αποτέλεσε κομβικό σημείο για την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ, αφού διαμόρφωσε τους όρους υπέρβασης της εσωτερικής κρίσης και αναθέρμανσης του εγχειρήματος[13] . Η επόμενη εκλογική δοκιμασία για τις δυνάμεις της συνεργασίας ήλθε στις δημοτικές / νομαρχιακές εκλογές του 2006, όπου σε πολλές περιοχές στηρίχθηκαν κοινοί υποψήφιοι με αξιοσημείωτα αποτελέσματα.

Σύμβολο Ως σύμβολο του ΣΥΡΙΖΑ επιλέχθηκε το πεντάκτινο άστρο (δηλωτικό ενότητας), σε συνδυασμό με τον κυματισμό τριών σημαιών: μιας κόκκινης (για την κλασική αριστερά), μιας πράσινης (για την οικολογία) και μιας μωβ (για την "εναλλακτικότητα" και την εναντίωση στον πατερναλισμό).

Εκλογικά Αποτελέσματα

34


35

Αποτελέσματα από το 2004-2007 Έτος

Τύπος Εκλογών

Ψήφοι

%

Έδρες

2004

Βουλευτικές

241.539 3,30%

6

2007


361.211 5,04%

14

2009


315.627 4,60%

13

Ευρωεκλογές 2009. Στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου 2009, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε την πέμπτη θέση με 4,70% και εξέλεξε μόνο έναν ευρωβουλευτή, τον Νίκο Χουντή. Το αποτέλεσμα αυτό θεωρήθηκε ως αποτυχία, ιδιαίτερα σε σύγκριση με τα διψήφια δημοσκοπικά ποσοστά της άνοιξης του 2008. Συνέπεια του αποτελέσματος ήταν μια νέα εσωκομματική κρίση στον ΣΥΝ και η οξεία κριτική από την μειοψηφική, ανανεωτική του πτέρυγα. Σε συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 14 Ιουνίου 2009, ο Λεωνίδας Κύρκος πρότεινε την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ διαπιστώνοντας την αποτυχία του εγχειρήματος. Παρόλα αυτά στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ την ίδια μέρα, ασκήθηκε εξίσου οξεία κριτική στην ανανεωτική πτέρυγα, και το κείμενο που αυτή κατέθεσε καταψηφίστηκε με μεγάλη διαφορά. Στην συνεδρίαση της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ την Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009, στην οποία ο Αλέκος Αλαβάνος ανακοίνωσε την προθεσή του να παραιτηθεί από το βουλευτικό αξίωμα, και κατά συνέπεια και από την θέση του επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας. Στην επίσημη ενημέρωση μετά το πέρας της συνεδρίασης, ο συντονιστής της γραμματείας, Γιάννης Θεωνάς, δήλωσε: “Στη συνεδρίαση της Γραμματείας ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος παρουσίασε την εκτίμησή του για το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών και ταυτόχρονα εξέφρασε την πρόθεσή του να παραιτηθεί από το βουλευτικό αξίωμα. Η Γραμματεία με ομόφωνη απόφαση των παρόντων δεν αποδέχτηκε την παραίτηση. Παρέπεμψε το θέμα να συζητηθεί στην επόμενη συνεδρίαση της Γραμματείας την προσεχή Δευτέρα”. Αξιοσημείωτο είναι ότι η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ συνεδρίασε παρά τη δηλωμένη αδυναμία του ΣΥΝ, κύριας συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, να μετάσχει στην συγκεκριμένη συνεδρίαση. Την επόμενη εβδομάδα ο Αλέκος Αλαβάνος ανακάλεσε την παραίτησή του. Στις 18-19/7/09 συνεδρίασε το Πανελλαδικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ για την αποτίμηση του αποτελέσματος των ευρωεκλογών ([ομιλία][14] Αλέξη Τσίπρα, προέδρου ΣΥΝ) Λίγους μήνες μετά, με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου των βουλευτικών εκλογών της 4 Οκτώβρη, ο Αλέκος Αλαβάνος δήλωσε την πρόθεσή του να μην είναι υποψήφιος βουλευτής.

Κοινοβουλευτική Ομάδα Την κοινοβουλευτική ομάδα του Σύριζα αποτελούν οι:[15] • • • • • • • • •

Αλέξης Τσίπρας (Πρόεδρος Κ.Ο.) Δημήτρης Παπαδημούλης Θοδωρής Δρίτσας Παναγιώτης Λαφαζάνης Τάσος Κουράκης Λίτσα Αμμανατίδου Ηρώ Διώτη Μιχάλης Κριτσωτάκης Βασίλης Μουλόπουλος


36

Όργανα Το σχήμα δεν είναι ενιαίο κόμμα. Υπάρχουν όμως τα συντονιστικά όργανα και (μετά την 4η Συνδιάσκεψη) και όργανα με αποφάσεις δεσμευτικές για το σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ. α) Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Συνέρχεται περιοδικά και δίνει πολιτικές και οργανωτικές κατευθύνσεις. Απαρτίζεται από εκπροσώπους των τοπικών επιτροπών ΣΥΡΙΖΑ από όλη την Ελλάδα, εκπροσώπους των συνιστωσών, τους Βουλευτές και Ευρωβουλευτές, εκπροσώπους των θεματικών επιτροπών κλπ. β) Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή. Συνέρχεται περιοδικά και λαμβάνει δεσμευτικές αποφάσεις για πολιτικά και οργανωτικά θέματα. Συμμετέχουν εκπρόσωποι από τους τοπικούς ΣΥΡΙΖΑ (τουλάχιστον ένας ανά πρώην Νομό), εκπρόσωποι συνιστωσών (τρεις ανά συνιστώσα), οι Βουλευτές και Ευρωβουλευτές κ.α. γ) Γραμματεία. Συνέρχεται τακτικά (κάθε εβδομάδα) και συντονίζει τη δράση και την εκπροσώπηση του σχήματος, έχοντας παράλληλα οργανωτικά καθήκοντα. Αποτελείται από τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, εκπροσώπους από όλες τις συνιστώσες και τέσσερις εκπροσώπους των ανένταχτων (μελών του ΣΥΡΙΖΑ μη ενταγμένων σε συνιστώσες). Παράλληλα λειτουργούν και θεματικές επιτροπές σε συνεργασία με τη Γραμματεία, οι οποίες επεξεργάζονται δράσεις και θέσεις θεματικού χαρακτήρα.

Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα (αναφέρονται με αλφαβητική σειρά και επισημαίνεται η ιδεολογική τους αναφορά και το έτος ένταξής τους στο σχήμα): • Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ) ευρωκομμουνιστική / οικολογική συνιστώσα - 2004 • Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα (ΔΗΚΚΙ) - σοσιαλιστές / σοσιαλδημοκράτες * 2007 • Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ) - τροτσκιστές κομμουνιστές - 2004 • Ενεργοί Πολίτες - δημοκρατική πατριωτική αριστερά - 2004 • Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς (ΚΕΔΑ) ενωτικοί κομμουνιστές / αριστεροί - 2004

Σημαίες από διάφορα κόμματα και οργανώσεις που απαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ

• Κόκκινο - τροτσκιστές κομμουνιστές - 2004 • Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ) - μαοϊκοί κομμουνιστές - 2007 • Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας - Μέλη του Διεθνούς Οικοσοσιαλιστικού Δικτύου (ΕΙΝ) - πολιτική (αριστερή) οικολογία - 2008 • Ρόζα - πολιτική ομάδα που βασίζεται στο ριζοσπαστικό αριστερό Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα - 2008 • Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας (ΣΥΝ) - πολυτασικό κόμμα που περιλαμβάνει από κλασικούς μαρξιστές έως σοσιαλδημοκράτες - 2004 • Ανένταχτοι Αριστεροί του Χώρου Διαλόγου • Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα - ΑΠΟ - 2011 • Ριζοσπάστες - 2011 (Οι ΑΠΟ και Ριζοσπάστες, προστέθηκαν στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ με την απόφαση της Συνόδου της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ περί συμμετοχής τους στη Γραμματεία, τον Σεπτέμβρη του 2011)


Ο Τύπος του ΣΥΡΙΖΑ Ο ΣΥΡΙΖΑ συνδέεται με μια σειρά έντυπα και μέσα, όπως το περιοδικό Μπλόκο, ο ραδιοφωνικός σταθμός 105,5 Στο Κόκκινο και με εφημερίδες όπως ο Δρόμος της Αριστεράς.

Ιστορικό Εντάξεων Αρχικά μέλη (κόμματα και οργανώσεις) του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το 2004 ήταν οι ΣΥΝ, ΑΚΟΑ,η ΚΕΔΑ, ΔΕΑ, Ενεργοί Πολίτες. Στη συνέχεια εντάχθηκε πλήρως και η ΚΟΕ. Αμέσως μετά, το ίδιο έτος, εντάχθηκε και η Οργάνωση Κόκκινο, η οποία διασπάστηκε από τη ΔΕΑ. Πριν τις Εθνικές εκλογές του 2007, εντάχθηκαν ως συνιστώσες του, το ΔΗΚΚΙ και η Οικολογική Παρέμβαση. Παράλληλα, συμμετείχε στα ψηφοδέλτια και εκπρόσωπος του ΛΕΥΚΟ (όχι όμως ως συνιστώσα) το οποίο δεν θεωρείται οτι υπήρξε ποτέ μέρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ως το τέλος του 2007, διαλύθηκε η Οικολογική Παρέμβαση και ως εκ τούτου έπαψε να είναι μέρος του ΣΥΡΙΖΑ. Το 2008 εντάσσονται ως συνιστώσες, οι πολιτικές Οργανώσεις Ξεκίνημα, Ρόζα και Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας. Το 2011 αποχωρεί από το σχήμα το Ξεκίνημα και εντάσσονται οι ΑΠΟ (οργάνωση που διασπάστηκε από το Κόκκινο) και οι Ριζοσπάστες (οργάνωση που διασπάστηκε από τπους Ενεργούς Πολίτες).

Παραπομπές [1] Οι σύμβουλοι των Περιφερειών. [2] http:/ / syriza. gr/

Συνέντευξη τύπου του Χώρου Διαλόγου, Μάιος 2001 (http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=2664) Κατάλογος των κοινών υποψηφιοτήτων (http://epohi.gr/local_government_220902.htm) Ανακοίνωση του ΣΥΝ, 17 Δεκεμβρίου 2003 (http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=2336) Άρθρο του BBC για την παρουσίαση του νέου σχήματος, 15 Ιανουαρίου 2004 (http://www.bbc.co.uk/greek/domesticnews/story/

[3] [4] [5] [6]

2004/ 01/ 040115_syn. shtml) [7] Ανακοίνωση της ΚΟΕ, Φεβρουάριος 2004 (http:/ / www. koel. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=51& Itemid=28) [8] Χαρακτηριστικό άρθρο στην εφ. Εποχή, φύλλο 715, 28 Μαρτίου 2004 (http:/ / www. epohi. gr/ georgoudis_after_elections_politics_2832004. htm) [9] "Όλες οι φυλές του ΣΥΡΙΖΑ" (http:/ / www. ethnos. gr/ article. asp?catid=11378& subid=2& pubid=3160794), άρθρο στην εφημερίδα

Έθνος, 17/4/2009 Πρωτοσέλιδο «κείμενο γραμμής» στην εφ. Εποχή, φύλλο 723, 23 Μαΐου 2004 (http://www.epohi.gr/first_page_2352004.htm) Πολιτική απόφαση 4ου Συνεδρίου, Κεφ. 9 (http://www.syn.gr/downloads/apofasi4ou.pdf) Προγραμματική ομιλία του Αλ. Αλαβάνου προς το 4ο Συνέδριο (http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=2007) «Πανηγυρική» ανακοίνωση του ΣΥΝ, 29 Δεκεμβρίου 2004 (http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=2047)

[10] [11] [12] [13] [14]

http:/ / www. syn. gr/ gr/ keimeno. php?id=15429

[15] Στοιχεία από την ιστοσελίδα του Σύριζα (http:/ / www. syriza. gr/ ekloges-kai-boyli/ boyleytes)

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι • Επίσημη ιστοσελίδα (http://www.syriza.gr)

37


38

Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας

Ηγέτης


Εφημερίδα

Αυγή



Εθνική προσχώρηση



Καμία

Ευρωπαϊκή προσχώρηση Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς Επίσημα χρώματα

Orange Ιστοσελίδα www.syn.gr

[1]


Ο Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας (συντομότερα Συνασπισμός ή ΣΥΝ), όπως μετονομάστηκε το 2003 ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, είναι ελληνικό πολιτικό κόμμα της Αριστεράς. Πρόεδρός του από το Φεβρουάριο του 2008 είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Αποτελεί το μεγαλύτερο κόμμα του μετωπικού σχήματος «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Ιστορικά συνδέεται με τον χώρο του Ευρωκομμουνισμού, δηλαδή του ιδεολογικού ρεύματος που αναπτύχθηκε λίγο πριν το 1970 σε ορισμένα κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης.

Ιστορία Ο ΣΥΝ δημιουργήθηκε ως εκλογική συμμαχία πριν τις εθνικές εκλογές του 1989, έχοντας ως κύριους εταίρους τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της Αριστεράς: το ΚΚΕ και την Ελληνική Αριστερά (Ε.ΑΡ), μετεξέλιξη του ευρωκομμουνιστικού ΚΚΕ Εσωτερικού. Στο ΚΚΕ, το 1991, μετά την αλλαγή του πολιτικού συστήματος στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και την κρίση που αυτή προκάλεσε στο κομμουνιστικό κίνημα, οι αποκαλούμενοι ανανεωτικοί, οι οποίοι ζητούσαν αναθεώρηση βασικών αρχών της θεωρίας και λειτουργίας του κόμματος, αποχώρησαν από το κόμμα, ύστερα από την επικράτηση της μαρξιστικής-λενινιστικής πτέρυγας στο 13ο συνέδριο. Είχε ήδη προηγηθεί η διάσπαση της ΚΝΕ και του ΚΚΕ το 1989 και η συγκρότηση του Νέου Αριστερού Ρεύματος (ΝΑΡ) και της ΚΝΕ-ΝΑΡ. Οι αποχωρήσαντες ήταν πλειοψηφία σε πολλές κομματικές οργανώσεις βάσης (δηλ. τοπικές οργανώσεις), και περίπου το 45% της Κεντρικής Επιτροπής, μεταξύ των οποίων και ο απελθών γραμματέας του κόμματος Γρηγόρης Φαράκος. Μετά από αυτό, οι ανανεωτικοί του ΚΚΕ και τα υπόλοιπα κόμματα της

Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας συμμαχίας, αποφάσισαν να μετατρέψουν τον Συνασπισμό σε ενιαίο πολιτικό κόμμα. Το 1993 ο Συνασπισμός απέτυχε να μπει στη Βουλή (με ποσοστό 2,94%) και η πρόεδρος Μαρία Δαμανάκη παραιτήθηκε. Το 1994 έχοντας πρόεδρο τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, ο Συνασπισμός πέτυχε το μεγαλύτερο ποσοστό της ιστορίας του ως κόμμα, λαμβάνοντας στις Ευρωεκλογές ποσοστό 6,26%. Δύο χρόνια αργότερα (1996), παίρνει το μεγαλύτερο ποσοστό της ιστορίας του σε Εθνικές Εκλογές (5,1%). Στις εθνικές εκλογές του 2000 υποστηρίχθηκε και από το μικρό κόμμα Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ), και έλαβε 3,20%. Μετά τις εκλογές ένα μικρό κομμάτι, που από καιρό ζητούσε προσέγγιση με το ΠΑΣΟΚ, αποχώρησε από το Συνασπισμό, καταγγέλλοντας την ηγεσία του για «αριστερή στροφή». Τα στελέχη αυτά ίδρυσαν τη βραχύβια Ανανεωτική και Εκσυγχρονιστική Κίνηση της Αριστεράς (ΑΕΚΑ). Η ΑΕΚΑ απέτυχε να προσελκύσει περισσότερα από μερικές δεκάδες μέλη του Συνασπισμού και σε λίγους μήνες αρχικά διασπάστηκε και μετά διαλύθηκε, όταν ο επικεφαλής της Νίκος Μπίστης έγινε υφυπουργός στην τελευταία κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη (ΠΑΣΟΚ). Με το ίδιο επιχείρημα της «αριστερής στροφής», αποχώρησε το 2003 και η βουλευτής Μαρία Δαμανάκη, όμως ούτε αυτή κατάφερε να προκαλέσει σοβαρούς τριγμούς στην κομματική βάση, πόσο μάλλον αφού κατέβηκε στις εκλογές του 2004 ως υποψήφια Βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑΣΟΚ. Στις βουλευτικές εκλογές του Απριλίου 2004, ο Συνασπισμός μαζί με μικρότερα αριστερά κόμματα και οργανώσεις, συγκρότησε τη συμμαχία «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Τα κόμματα αυτά ήταν η ΑΚΟΑ (μετεξέλιξη του ιστορικού ΚΚΕ Εσωτερικού), η Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς (ΚΕΔΑ – πρόσφατα διαγραμμένα ιστορικά στελέχη του ΚΚΕ, όπως οι Θεωνάς, Κωστόπουλος κ.α.), η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ - τροτσκιστές), οι Ενεργοί Πολίτες (Μανώλης Γλέζος). Η συμμαχία υποστηρίχθηκε και από την Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδος (ΚΟΕ – μαοϊκοί), η οποία όμως δε συμμετείχε στα ψηφοδέλτια. Στις ευρωεκλογές (Ιούνιος 2004) ο Συνασπισμός συμμετείχε χωρίς τους συμμάχους του, λόγω κρίσης προσανατολισμού στο εσωτερικό του. Όμως η εκλογή του Αλέκου Αλαβάνου στην προεδρία του κόμματος λίγο αργότερα, καθώς και η επανεπιβεβαίωση της διάθεσης για συνεργασία με τα μικρότερα αριστερά κόμματα, δημιούργησαν συνθήκες αναθέρμανσης της συμμαχίας. Στα πλαίσια αυτά, ο Συνασπισμός πρότεινε για υποψήφιο δήμαρχο Αθήνας στις Δημοτικές εκλογές του 2006 τον τριαντάχρονο Αλέξη Τσίπρα και κάλεσε όλες τις Πολιτικές Κινήσεις (δηλ. τοπικές οργανώσεις) του κόμματος να συμφωνήσουν σε κοινούς υποψηφίους για όλες τις πόλεις και νομούς της χώρας με τα υπόλοιπα κόμματα της συμμαχίας. Η επιλογή του νεαρού Τσίπρα (παρά την προηγηθείσα έντονη εσωκομματική αντιπαράθεση) αποδείχτηκε αρκετά επιτυχημένη, μια και στις 15 Οκτωβρίου 2006 ανακηρύχθηκε 3ος μετά το Νικήτα Κακλαμάνη (ΝΔ) και τον Κώστα Σκανδαλίδη (ΠΑΣΟΚ) συγκεντρώνοντας ποσοστό 10,5%, ανώτερο από εκείνο του Σ. Χαλβατζή (ΚΚΕ) (8,8%). Στις εκλογές του 2007 ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε σημαντική άνοδο, κέρδιζοντας ποσοστό 5,04% και συνολικά 14 έδρες. Τον Ιούνη του 2010, η Ανανεωτική Πτέρυγα, μια από τις πιο μαζικές τάσεις του Συνασπισμού, αποχώρησε από το κόμμα, συγκροτώντας νέο κόμμα, αυτό της Δημοκρατικής Αριστεράς [2] [3] .

39


40

Ηγεσία • Ο Συνασπισμός ως συνασπισμός κομμάτων • 1989-1991: πρόεδρος Χαρίλαος Φλωράκης, γραμματέας Λεωνίδας Κύρκος • 1991: πρόεδρος Μαρία Δαμανάκη, γραμματέας Φώτης Κουβέλης • Ο Συνασπισμός ως ενιαίο κόμμα • • • • •

1991-1993: πρόεδρος Μαρία Δαμανάκη, χωρίς γραμματέα 1993-2004: πρόεδρος Νίκος Κωνσταντόπουλος, χωρίς γραμματέα 2004-2008: πρόεδρος Αλέκος Αλαβάνος, γραμματέας Νίκος Χουντής 2008-2009: πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας, , γραμματέας Νίκος Χουντής 2009-Σήμερα: πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας, γραμματέας Δημήτρης Βίτσας

Εκλογικά αποτελέσματα Ως συνασπισμός κομμάτων Αποτελέσματα 1989-1990 Έτος


Ψήφοι

%

Έδρες

1989

Ευρωεκλογές

936.175 14,3

4

Ιούνιος 1989


855.944 13,1

28

Νοέμβριος 1989


734.611 11,0

21

1990


677.059 10,3

19

Ως ενιαίο κόμμα Αποτελέσματα από το 1993-2009 Έτος


Ψήφοι

%

Έδρες

1993


202.887 2.94

-

1994


408.066 6,30

2

1996


347.051 5,12

10

1999


331.928 5,16

2

2000


219.880 3,20

4

2004


241.539 3,30

6

2004


254.447 4,16

1

2007


361.059 5,04

14

2009


240.898 4,70

1

2009


315,627 4,60

13


Ιδεολογικός προσανατολισμός - Τάσεις Ο ΣΥΝ αυτοπεριγράφεται ως κόμμα της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς, εμπνεόμενο από τις ιδέες της ανανέωσης του αριστερού εργατικού κινήματος στην Ελλάδα και την Ευρώπη με στρατηγικό του στόχο τον "σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία" μέσω του "δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό" ενώ παράλληλα χαρακτηρίζεται και από τον αριστερό ευρωπαϊσμό. Υποστηρίζει ότι η κουλτούρα του κόμματος εμπλουτίζεται από την ενεργό συμμετοχή του στο κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Συγχρόνως προσπαθεί να εισάγει τα ζητήματα της οικολογίας με μεγαλύτερη ένταση στην Αριστερά. Ο Συνασπισμός αποδίδει τις θεωρητικές αναζητήσεις του σε θέσεις φιλοσόφων και πολιτικών όπως ο Καρλ Μαρξ, ο Βλαντιμίρ Λένιν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Αντόνιο Γκράμσι, ο Λουί Αλτουσέρ και ο Νίκος Πουλαντζάς. Όπως δηλώνει στα καταστατικά κείμενά του, ο ΣΥΝ επιδιώκει να ενσωματώνει οργανικά στην αναζήτηση μιας καινούριας ταυτότητας της Αριστεράς, πολίτες που με διαφορετική ιστορία και προέλευση εκφράζουν τη συνέχεια, τις κριτικές και ανανεωτικές απόπειρες που εμφανίστηκαν σε όλες τις πτέρυγες και σε όλη την ιστορική πορεία της Αριστεράς. Κάτω από τη σημαία του μπορεί κανείς να βρει ανθρώπους διαφορετικών ιδεολογικών καταβολών, από σοσιαλιστές μέχρι και ελευθεριακούς κομμουνιστές. Για τον παραπάνω λόγο, τα μέλη του Συνασπισμού έχουν το δικαίωμα να σχηματίζουν εσωκομματικές ομάδες («τάσεις»). Οι τάσεις μπορούν να εκδίδουν δικά τους έντυπα, να διοργανώνουν ανοιχτές συζητήσεις και να συγκροτούν δικά τους ψηφοδέλτια («λίστες») στις εκλογές για την ανάδειξη οργάνων, να εκφράζουν τις διαφωνίες τους δημόσια, όμως δε μπορούν να δουλεύουν ενάντια στις αποφάσεις του κόμματος. Ο ρόλος των τάσεων είναι ιδιαίτερα σημαντικός στα πλαίσια του διαλόγου και της κριτικής στα όργανα του κόμματος, αλλά και της επαφής με τα σύγχρονα ρεύματα της αριστεράς. Αυτός ο τρόπος λειτουργίας του κόμματος βρίσκεται σε αντιδιαστολή με τον λεγόμενο "δημοκρατικό συγκεντρωτισμό", που επιτρέπει μεν στα μέλη ενός κόμματος να εκφράζουν τις απόψεις τους στις εσωτερικές διαδικασίες, επιβάλλει όμως την απόλυτη έκφραση της απόφασης κάθε διαδικασίας και τελικά του συνόλου της "γραμμής" από κάθε μέλος εξώστρεφα, ανεξαρτήτως διαφωνιών που μπορεί να έχουν με αυτήν. Κατά σειρά ισχύος, βάσει των συσχετισμών που αποτυπώθηκαν στο 6ο Συνέδριο, οι δυνατότερες τάσεις είναι η Αριστερή Ενότητα , το Αριστερό Ρεύμα, η Πρωτοβουλία 2010 (πρώην Ανανεωτικοί) και η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση. Στο Συνέδριο αυτό η Ανανεωτική Πτέρυγα αρνήθηκε να δεχτεί την εκλογή μελών της στα όργανα του Συνασπισμού, λόγω της παραμονής του στον ΣΥΡΙΖΑ, και κατόπιν αποχώρησε από το ίδιο το κόμμα.[4] [5] [6]

Εκπροσώπηση και διεθνείς συμμαχίες Ο Συνασπισμός έχει βουλευτές στο Εθνικό και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αφού ξεπέρασε την αποτυχία στις εθνικές εκλογές του 1993, ο ΣΥΝ είναι από το 1996 σταθερά το τέταρτο κόμμα στο κοινοβούλιο και το τρίτο σε συνεργασία και με το ΠΑΣΟΚ (με όρους εκπροσώπησης) στην τοπική αυτοδιοίκηση (δήμοι και νομαρχίες). Στην Ευρωβουλή είναι μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ενωτικής Ευρωπαϊκής Αριστεράς (EUL-NGL). Συμμετέχει επίσης στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ , Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ . Τέλος, ο Συνασπισμός ήταν ο οικοδεσπότης (29-30 Οκτωβρίου 2005) του 1ου Συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Το συνέδριο κατέληξε στη Διακήρυξη των Αθηνών (αγγλικό κείμενο), ως μανιφέστο του νεοσύστατου Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Γνωστά στελέχη του ΣΥΝ είναι οι Αλέξης Τσίπρας, Δημήτρης Παπαδημούλης. Ο Συνασπισμός συνδέεται επίσης με τα ακόλουθα: • καθημερινή εφημερίδα Η Αυγή, [7] • ραδιοσταθμός Στο Κόκκινο 105,5,[8] • LEFT.GR, ενημερωτικό site, [9]

41


42

• Ινστιτούτο Πολιτικού Προβληματισμού «Νίκος Πουλαντζάς», [10] • Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (Α.Σ.Κ.Ι.), [11] • ΘΕΣΕΙΣ: Αναλύσεις, Κριτική, Ζητήματα της πάλης των τάξεων, [12]

Οργανωτική δομή Η κομματική δομή αποτελείται από τρία επίπεδα: • Πολιτικές Κινήσεις. Είναι οι βασικές οργανώσεις του ΣΥΝ, ανά δήμο ή ανά εργασιακό χώρο. Ευθύνονται για την εφαρμογή της πολιτικής του κόμματος στη ζώνη ευθύνης τους, και αποφασίζουν για τη γραμμή στα τοπικά ζητήματα. • Νομαρχιακές Επιτροπές. Εκλέγονται άμεσα ή έμμεσα από τα μέλη των Πολιτικών Κινήσεων του νομού. Έχουν κυρίως οργανωτικό χαρακτήρα, συντονίζοντας τη δουλειά των Π.Κ. • Κεντρική Πολιτική Επιτροπή. Η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή αποτελεί το ανώτερο πολιτικό όργανο. Είναι αρμόδιο για την εφαρμογή των αποφάσεων του Συνεδρίου και έχει την ευθύνη της διεύθυνσης του κόμματος. Εκλέγει την Πολιτική Γραμματεία, το Γραμματέα της και τα όργανα που θεωρεί απαραίτητα για τη λειτουργία και τη δράση του κόμματος. Οι αποφάσεις της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής συζητούνται στις Πολιτικές Κινήσεις για να εκφράσουν τα μέλη τη γνώμη τους. • Πολιτική Γραμματεία: Εκλέγεται από την Κ.Π.Ε. και αποτελείται από μέλη της, τα οποία αναλαμβάνουν τρεις βασικές αρμοδιότητες: να εκπροσωπούν το κόμμα στα ΜΜΕ και στις διαπραγματεύσεις με άλλα κόμματα, να συντονίζουν την κομματική δουλειά σε εθνικό επίπεδο και να προετοιμάζουν τις συνόδους της Κεντρικής Επιτροπής. • Συνέδριο. Το τακτικό Συνέδριο είναι το ανώτατο όργανο του κόμματος. Συγκαλείται κάθε 3 χρόνια. Ψηφίζει αποφάσεις που ισχύουν για όλο το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ μέχρι το επόμενο Συνέδριο. Το τακτικό Συνέδριο εκλέγει τον Πρόεδρο, την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή και την Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου.

Νεολαία Η οργάνωση νεολαίας του Συνασπισμού είναι η Νεολαία Συνασπισμού, η οποία είναι αυτόνομη από την κομματική δομή. Μέχρι το 1999 ονομαζόταν Ένωση Αριστερών Νέων (ΕΑΝ). Η Νεολαία Συνασπισμού έχει τα δικά της όργανα, αλλά γενικά κινείται στα πλαίσια της κομματικής γραμμής. Αν και σε τοπικό επίπεδο δεν είναι ιδιαίτερα ισχυρή, έχει αξιοσημείωτη παρουσία σε αρκετούς φοιτητικούς συλλόγους μέσω του ΔΑΡΑΣ - Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων – συμμαχικό μόρφωμα με μικρότερες αριστερές φοιτητικές οργανώσεις. Συμμετέχει επίσης στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο Δημοκρατικών Αριστερών Νεολαιών (ENDYL).

Μέλη της Νεολαίας Συνασπισμού σε συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ


Κριτική Το ΚΚΕ έχει εκφράσει την άποψη ότι ο ΣΥΝ έχει στηρίξει όλες τις μεγάλες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις των τελευταίων χρόνων μαζί με τα δύο μεγάλα κόμματα [13] . Επίσης κριτικάρει τον ΣΥΝ ότι στηρίζει τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κριτική έχει δεχτεί ο Συνασπισμός και από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, στη βάση ότι οι διάφορες τάσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του δεν του επιτρέπουν να έχει ξεκάθαρη στάση σε ορισμένα ζητήματα, όπως η θέση του απέναντι στον κεντρώο χώρο και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά τις εκλογές του 2004, η έδρα της Α' Αθηνών είχε αποτελέσει σημείο τριβής μεταξύ των δυνάμεων που συνεργάστηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς εκεί τελικά εκλέχτηκε μέλος του Συνασπισμού ενώ ήταν δυνατή η εκλογή κάποιου από τους συνεργαζόμενους.

Συνεργασίες Ο Συνασπισμός συνεργάζεται κατά κύριο λόγο με μικρότερες αριστερές εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις και κόμματα, κυρίως κομμουνιστογενούς ή οικολογικής προέλευσης. Στις εκλογές του 2007 συμμετείχε στο σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και στις προηγούμενες.

Παραπομπές [1] [2] [3] [4]

http:/ / www. syn. gr/ Επίσημο το διαζύγιο στον Συνασπισμό (http:/ / www. tovima. gr/ default. asp?pid=2& ct=32& artId=336317& dt=09/ 06/ 2010) Η ιδρυτική διακήρυξη της Δημοκρατικής Αριστεράς (http:/ / www. avgi. gr/ ArticleActionshow. action?articleID=552705) Αποχώρησε η Ανανεωτική Πτέρυγα - Ραγδαίες οι εξελίξεις (http:/ / www. tovima. gr/ default. asp?pid=2& ct=32& artid=335917& dt=06/ 06/ 2010) [5] Η νέα Κεντρική Πολιτική Επιτροπή (http:/ / www. avgi. gr/ ArticleActionshow. action?articleID=548125) [6] Βαθαίνει το ρήγμα στον ΣΥΝ (http:/ / www. tanea. gr/ default. asp?pid=2& ct=1& artid=4579450) [7] http:/ / www. avgi. gr/ [8] http:/ / www. left. gr/ radio. php [9] http:/ / www. left. gr/ [10] http:/ / www. poulantzas. gr/ [11] http:/ / www. askiweb. eu/ [12] http:/ / www. theseis. com/ [13] "Συνασπισμός": Στήριγμα της στρατηγικής του κεφαλαίου. (http:/ / www. kke. gr/ 2007_4/ _synaspismos_sthrigma_ths_strathgikhs_toy_kefalaioy_) Άρθρο με κριτική κατά του ΣΥΝ από την πλεύρα του ΚΚΕ, του Κύριλλου Παπασταύρου, από την Κομμουνιστική Επιθεώρηση, όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας (http://www.syn.gr/) • Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (http://www.syriza.gr/) • Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (http://www.askiweb.eu/)

43


44

Οικολόγοι Πράσινοι Οικολόγοι Πράσινοι

Ηγέτης

6μελής Εκτελεστική Επιτροπή

Ιδρύθηκε

Δεκέμβριος 2002

Αρχηγείο

Πλατεία Ελευθερίας 14 105 53 Αθήνα

Ιδεολογία

Οικολογία

Επίσημα χρώματα

Ανοιχτό Πράσινο


[1]

13 / 725 Ιστοσελίδα [3]

[2]


Οι Οικολόγοι Πράσινοι είναι ελληνικό πολιτικό κόμμα που υποστηρίζει τις αρχές της πολιτικής οικολογίας. Ιδρύθηκε το Δεκέμβριο του 2002, μέσα από τις διαδικασίες μιας πρωτοβουλίας που πήρε το όνομα «Οικολογικό Φόρουμ», η οποία έφερε σε ένα κοινό τραπέζι συζητήσεων μέλη του κόμματος «Πράσινη Πολιτική» - το οποίο ήταν ήδη μέλος στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Πράσινων Κομμάτων - μέλη διάφορων τοπικών οικολογικών κινήσεων και ανένταχτων οικολόγων. Είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος.


Πολιτικές Αρχές Οι βασικές αρχές των Οικολόγων Πράσινων, όπως καθορίζονται από το καταστατικό τους[4] , είναι οι εξής: η αειφορία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η μη βία, η συμμετοχική δημοκρατία, ο σεβασμός στην ποικιλότητα, η αποκέντρωση και η επικουρικότητα, η προστασία και αποκατάσταση των φυσικών οικοσυστημάτων, η ποιότητα ζωής, η ατομική και κοινωνική ευθύνη και η ισονομία. Η ιδρυτική τους διακήρυξη[5] ορίζει την οικολογία ως δημιουργική, ριζοσπαστική, αυτόνομη, ανεκτική, διεθνιστική, ειρηνιστική, κινηματική, αυτοδιοικητική, συμμετοχική, φεμινιστική, αλληλέγγυα, αντικαταναλωτική, αντιαυταρχική και εναλλακτική.

Οργάνωση Ως προς την οργάνωσή τους, οι Οικολόγοι Πράσινοι είναι ένα αποκεντρωμένο κόμμα χωρισμένο σε τοπικές πολιτικές κινήσεις, οι οποίες σχηματίζουν δημοτικά, νομαρχιακά και περιφερειακά Προεκλογικό περίπτερο των Οικολόγων Πράσινων για τις βουλευτικές εκλογές 2007. όργανα. Το δε κεντρικό πολιτικό όργανο, το Πανελλαδικό Συμβούλιο (ΠΣ), εκλέγεται κατά τα 2/3 από τα περιφερειακά συνέδρια και κατά το 1/3 από το πανελλαδικό συνέδριο. Το σύνολο τον οργάνων του κόμματος είναι ανακλητά, και έχουν ζυγό αριθμό μελών για να επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση. Το κεντρικό εκτελεστικό όργανο είναι η Εκτελεστική Γραμματεία (ΕΓ) και βρίσκεται υπό τον πολιτικό έλεγχο του ΠΣ ενώ δεν υπάρχουν θέσεις όπως του προέδρου ή του γενικού γραμματέα. Όλα τα μέλη έχουν δικαίωμα συμμετοχής στο συνέδριο ενώ για σημαντικές αποφάσεις διοργανώνονται έκτακτα συνέδρια και δημοψηφίσματα.

Ιστορικό Το 1996 δημιουργήθηκε το κόμμα Πράσινη Πολιτική από στελέχη του οικολογικού κινήματος και αποτέλεσε μέλος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Πράσινων Κομμάτων. Απείχε από τις ευρωεκλογές του 1999 και τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του 2000. Το 2000, μετά από ένα κείμενο-έκκληση[6] των Μ. Τρεμόπουλου και Μ. Κουλουρούδη και μια πρωτοβουλία από την Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης[7] , δημιουργήθηκε μια κίνηση για την ανασυγκρότηση του χώρου της πολιτικής οικολογίας, το λεγόμενο Οικολογικό Φόρουμ, από τα μέλη της Πράσινης Πολιτικής και άλλων τοπικών οικολογικών κινήσεων και ανεξάρτητους οικολόγους. Στις 7-8 Δεκέμβρη του 2002 το Οικολογικό Φόρουμ συγκάλεσε πανελλαδική συνδιάσκεψη στην Αθήνα στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, η οποία αποφάσισε την ίδρυση των Οικολόγων Πράσινων και εξέλεξε ένα 18μελές Πανελλαδικό συμβούλιο για να συντονίσει τη συγκρότηση του καινούργιου πολιτικού φορέα. Τους επόμενους μήνες δημιουργήθηκαν θεματικές ομάδες για να διαμορφώσουν το καταστατικό και τις πολιτικές θέσεις του φορέα, τις οποίες και υιοθέτησε το πρώτο συνέδριο του κόμματος τον Μάιο του 2003 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το ίδιο καλοκαίρι με εσωτερικό δημοψήφισμα αποφασίστηκε η κάθοδος τους στις ευρωεκλογές του 2004, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2003 αποφασίστηκε η μη κάθοδος στις επόμενες εθνικές εκλογές. Στις Ευρωεκλογές του 2004 διεξήγαγαν προεκλογικό αγώνα στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος και συγκέντρωσαν 0,67% των ψήφων, με επικεφαλής τον Μιχάλη Τρεμόπουλο[8] [9] , που έχει πλούσια δράση από το 1975 στη Θεσσαλονίκη, στο νομαρχιακό συμβούλιο της οποίας εκλέχτηκε 3 φορές (1998, 2002, 2006), πολλές δικαστικές νίκες[10] και σημαντική συμβολή στο οικολογικό κίνημα[11] . Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2006 υποστήριξαν δύο αυτόνομους οικολογικούς συνδυασμούς, την «Οικολογική Αθήνα» στον δήμο Αθηναίων (1,4%) και την «Οικολογία Αλληλεγγύη» (4,6% και 2 νομαρχιακούς συμβούλους) στη νομαρχία Θεσσαλονίκης καθώς και άλλους 53 δημοτικούς και νομαρχιακούς συνδυασμούς

45


46

στην υπόλοιπη χώρα[12] . Στο 4ο τακτικό συνέδριό τους τον Μάρτιο του 2007 στην Αθήνα υιοθέτησαν αναλυτικές προτάσεις[13] για προγραμματικές αλλαγές και αποφάσισαν την κάθοδό τους στις εθνικές εκλογές. Στη συνέχεια διερεύνησαν μέσω επαφών με κινήσεις και κόμματα ενδεχόμενες συνεργασίες[14] . Με νέο έκτακτο συνέδριο στις 30 Ιουνίου αποφάσισαν την αυτόνομη κάθοδό τους. Στις εκλογές της 16 Σεπτεμβρίου 2007 οι Οικολόγοι Πράσινοι παρουσίασαν συνδυασμούς σ' όλη την επικράτεια, πλην των νομών Δωδεκανήσσου και Φλώρινας, με πλήρεις λίστες σε 42 περιφέρειες και συνολικά 254 υποψηφίους. Επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας ήταν ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης ενώ δηλώσεις υποστήριξης έκαναν σημαντικοί άνθρωποι της τέχνης και της επιστήμης[15] . Μεσα στον επόμενο χρόνο κατάφεραν να καθιερωθούν ως μια εναλλακτική πολιτική λύση ενώ σειρά δημοσκοπήσεων τους εμφανίζουν να διεκδικούν δυναμικά την εκλογή τους στη Βουλή και στο Ευρωκοινοβούλιο[16] , φτάνοντας σε έρευνα της VPRC μέχρι και 5,5%[17] . Μετά το συνέδριο του Μαρτίου 2008 οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν ένα 34μελές Πανελλαδικό Συμβούλιο[18] και μια Γραμματεία με 6 τακτικά και 2 αναπληρωματικά μέλη. Με ψηφοφορία μεταξύ όλων των μελών[19] , συγκροτήθηκε το ευρω-ψηφοδέλτιό τους, με την εκλογή 16 υποψηφίων. Οι άλλες 6 δόθηκαν τιμητικά από το ΠΣ σε πρόσωπα ευρύτερης αποδοχής. Στις 4 πρώτες θέσεις εκλέχτηκαν: ο Μιχάλης Τρεμόπουλος[20] , η Μαρία Βασιλάκου (αν. πρόεδρος των Αυστριακών Πράσινων), ο Νίκος Χρυσόγελος (πρώην πρόεδρος του 'Μεσόγειος SOS') και ο Κώστας Διάκος (νομικός περιβάλλοντος). Σε συνέδριο[21] που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 5-7.12.2008, οριστικοποιήθηκε το ευρωψηφοδέλτιό τους, ολοκληρώθηκε το πολιτικό πλαίσιο και οι θέσεις τους για την Ευρώπη και τις ευρωεκλογές[22] και υιοθετήθηκε η τακτική και το χρονοδιάγραμμα της προεκλογικής καμπάνιας τους.

Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος, ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών[23] εκτιμήθηκε ως μια σημαντική νίκη των Οικολόγων Πράσινων[24] , που με 3,5% εξέλεξαν για πρώτη φορά στην ιστορία του οικολογικού κινήματος στην Ελλάδα έναν πράσινο ευρωβουλευτή[25] . Ήδη ο Μ. Τρεμόπουλος έχει αναπτύξει ένα πολύ σημαντικό έργο στο Ευρωκοινοβούλιο[26] , καταλαμβάνοντας και τη θέση του αντιπροέδρου της Επιτροπής Περιφερειακής Ανάπτυξης. Μετά τις ευρωεκλογές οι Οικολόγοι Πράσινοι πραγματοποίησαν το 6ο τακτικό συνέδριο (26-28 Ιουνίου 2009) στη Θεσσαλονίκη και προετοιμάστηκαν[27] για το ενδεχόμενο των πρόωρων εθνικών εκλογών. Με την προκύρηξη των πρόωρων εκλογών το 2009 συγκλήθηκε έκτακτο εκλογικό συνέδριο για την επιλογή του επικεφαλής του συνδυασμού. Επικεφαλής εξελέγει ο Ν. Χρυσόγελος και 2η επικεφαλής ή Ι. Κοντούλη άντρας και γυναίκα εκπρόσωποι τύπου τότε στην εκτελεστική γραμματεία του κόμματος. Στις εθνικές εκλογές του 2009, με πλήρεις λίστες σε όλη την Ελλάδα, εξασφάλισαν 2,53% αλλά δεν εξέλεξαν κανέναν βουλευτή. Το αποτέλεσμα της 4ης Οκτωβρίου εκτιμήθηκε[28] , ως εκλογική επιτυχία, λόγω του υπερδιπλασιασμού των ποσοστών τους σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2007. Στις εκλογές 1ου και 2ου βαθμού τοπικής αυτοδιοίκησης του 2010 οι Οικολόγοι Πράσινοι συμμετείχαν με περίπου 800 υποψηφίους σε αυτοδιοικητικούς συνδυασμούς είτε σε συνεργασία είτε αυτόνομα και εξέλεξαν 17 Περιφερειακούς και Δημοτικούς Συμβούλους. Αυτόνομα κατέβηκαν στις 8 από τις 13 αυτοδιοικητικές περιφέρειες και εξέλεξαν παντού συμβούλους συγκεντρώνοντας ποσοστά από 4,09% (Δ. Ελλάδα) έως 1,91% (Πελοπόννησος).


Έντυπα Έντυπο στο χώρο των Οικολόγων Πράσινων είναι η εφημερίδα "Πράσινη Πολιτική". Αρχικά διμηνιαίο έντυπο του κόμματος "Πράσινη Πολιτική", πέρασε στους Οικολόγους Πράσινους με την ίδρυσή τους. Το 2005, με απόφαση του συνεδρίου των Οικολόγων Πράσινων, δημιουργήθηκε η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία ΟΙΚΟ-ΛΟΓΟΣ που εκδίδει την Πράσινη Πολιτική. Από το 62ο τεύχος (Απρίλης 2008) είναι μηνιαία και 16σέλιδη και εκδίδεται σε 10000 αντίτυπα. Στον χώρο των Οικολόγων Πράσινων κινείται και η εφημερίδα "Τα Εν Οίκω εν δήμω"[29] , που εκδίδεται στη Θεσσαλονίκη από την Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης. Στον ίδιο χώρο κινείται και η Οικολογική εφημερίδα, που εκδίδεται στο Αγρίνιο από ιδιώτες.

Εκλογές • Ευρωεκλογές 2004: Οικολόγοι Πράσινοι 0,67% • Βουλευτικές εκλογές 2007: Οικολόγοι Πράσινοι 1,05% • Ευρωεκλογές 2009:Οικολόγοι Πράσινοι 3,4 %, 1 έδρα (οι Οικολόγοι Πράσινοι έγιναν το πρώτο οικολογικό κόμμα στην Ελλάδα που απέκτησε εκπροσώπηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο). • Βουλευτικές εκλογές 2009: Οικολόγοι Πράσινοι 2,53%

Παραπομπές [1] Οι σύμβουλοι των Περιφερειών. [2] http:/ / ecogreens-gr. org/ cms/ [3] http:/ / www. ecogreens-gr. org/ cms/

Το καταστατικό των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ (http://www.ecogreens.gr/Theseis/EG_Katastatiko_20080330.pdf) ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ (http://www.ecogreens.gr/Theseis/IdrutikhDiakhru3h.pdf) Αρχικό κείμενο-έκκληση (http://ecology-salonika.org/lib/?p=2972) ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ (http://ecology-salonika.org/lib/?p=2973) Κατά βιβλίου Ιστορίας οι μεν, υπέρ τιμής στον Ατατούρκ ο δε (http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=Ôñåìüðïõëïò&a=& id=62656380) -αντιδράσεις για δηλώσεις σχετικά με τον Κεμάλ Ατατούρκ [9] ΚΥΝΗΓΙ ΜΑΓΙΣΣΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΠΟΥ… ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ (http:/ / ecology-salonika. org/ lib/ ?p=439) [10] Δικαστική δικαίωση για τον Μιχάλη Τρεμόπουλο (http:/ / ecology-salonika. org/ lib/ ?p=2824) Νέα δίκη για το Πόρτο Καράς! [4] [5] [6] [7] [8]

(http:/ / ecology-salonika. org/ lib/ ?p=2529) [11] Ο Μ. Τρεμόπουλος για το οικολογικό κίνημα (http:/ / eco-sal. blogspot. com/ 2008/ 11/ blog-post_03. html) [12] Για τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές (http:/ / www. ecogreens. gr/ gr/ modules. php?name=News& file=article& sid=304) [13] ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ (http:/ / www. ecogreens. gr/ Sunedrio_Mar07/ Progr_Protaseis_2007_final. htm) [14] Πράσινοι και Αριστερά (http:/ / ecology-salonika. org/ lib/ ?p=641) [15] Άνθρωποι των Γραμμάτων και της Τέχνης που υποστηρίζουν τους Οικολόγους Πράσινους (http:/ / www. ecogreens. gr/ gr/ modules. php?name=News& file=article& sid=670) [16] Δημοσκοπικό 3% (http:/ / www. in. gr/ news/ article. asp?lngEntityID=957739& lngDtrID=244) [17] Στο 4,5% οι Οικολόγοι Πράσινοι (http:/ / ecology-salonika. org/ lib/ ?p=2920) [18] Μέλη του Πανελλαδικού Συμβουλίου (http:/ / www. ecogreens. gr/ gr/ modules. php?name=Content& pa=showpage& pid=2) [19] Βιογραφικό και κείμενο πολιτικής τοποθέτησης για κάθε υποψήφιο/α (http:/ / www. ecogreens. gr/ gr/ modules. php?name=Content& pa=showpage& pid=46) [20] επίσημη ιστοσελίδα του Μιχάλη Τρεμόπουλου (http:/ / www. tremopoulos. eu/ ) [21] Έκτακτο συνέδριο 5-7.12.2008 (http:/ / www. ecogreens. gr/ gr/ modules. php?name=Content& pa=showpage& pid=76) [22] Ιστοσελίδα για τις Ευρωεκλογές (http:/ / eurelec. ecogreens-gr. org/ ) [23] Αποτελέσματα Ευρωεκλογών (http:/ / ekloges-prev. singularlogic. eu/ e2009/ pages/ index. html) [24] Οι Οικολόγοι Πράσινοι για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών (http:/ / www. ecogreens-gr. org/ cms/ index. php?option=com_content& view=article& id=389:2009-06-15-12-22-29& catid=20:councildec& Itemid=37) [25] Ιστορική στιγμή για τους Οικολόγους Πράσινους (https:/ / www. ecogreens-gr. org/ cms/ index. php?option=com_content& view=article& id=378:2009-06-08-08-29-47& catid=32:eurolist& Itemid=13) [26] Το έργο στο Ευρωκοινοβούλιο (http:/ / www. tremopoulos. eu/ index. php?option=com_content& view=article& id=103& Itemid=25) [27] Απόφαση για τον πολιτικό προσανατολισμό, σχεδιασμό και προγραμματισμό (http:/ / www. ecogreens-gr. org/ Docs/ Sunedrio_0906/ Apof_Prosanatolismos_Programmatismos. pdf)

47

Οικολόγοι Πράσινοι [28] Αποτίμηση του αποτελέσματος των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου (http:/ / www. ecogreens-gr. org/ cms/ index. php?option=com_content& view=article& id=573:dtpsekloges& catid=20:councildec& Itemid=37) [29] Η εφημερίδα "Τα Εν Οίκω εν δήμω" (http:/ / enoiko. blogspot. com/ )

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Ο ιστότοπος των Οικολόγων Πρασίνων (http://www.ecogreens.gr) • Ο ιστότοπος του ευρωβουλευτή Μ. Τρεμόπουλου (http://www.tremopoulos.eu/) • Το Ιστολόγιο των Οικολόγων Πράσινων Πελοποννήσου (http://prasinosmorias.wordpress.com/)

Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα-Τροτσκιστές είναι ένα τροτσκιστικό - κομμουνιστικό κόμμα. Ιδρύθηκε το 1985 και αποτελεί συνέχεια της Εργατικής Διεθνιστικής Ένωσης (ΕΔΕ). Εκδίδει την 15νθήμερη εφημερίδα «Νέα Προοπτική», το θεωρητικό περιοδικό Επαναστατική Μαρξιστική Επιθεώρηση. Η νεολαία του ονομάζεται Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας (ΟΕΝ) η οποία εκδίδει το περιοδικό Κονσερβοκούτι. Ανήκει στην CRFI, την Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • ΕΕΚ [1] • CRFI [2]

Παραπομπές [1] http:/ / www. eek. gr [2] http:/ / crfiweb. org/

48


49

Δημοκρατική Συμμαχία Δημοκρατική Συμμαχία

Ηγέτης

Ντόρα Μπακογιάννη


Δημήτρης Ζαφειριάδης

Ιδρύθηκε


Αρχηγείο

Λ. Συγγρού 47 117 43 Αθήνα

Ιδεολογία

Φιλελευθερισμός


Κεντροδεξιά

Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Group of the Alliance of Liberals and Democrats for Europe Επίσημα χρώματα

Πορτοκαλί, Μπλε

Κοινοβούλιο 4 / 300 Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 1 / 22 Ιστοσελίδα dimsim.gr/

[1]


Η Δημοκρατική Συμμαχία είναι ένα φιλελεύθερο ελληνικό πολιτικό κίνημα. Για τα ελληνικά δεδομένα αποτελεί μία πρωτοτυπία. Με βάση το ιδεολογικό Μανιφέστο του κόμματος, κινείται από την φιλελεύθερη Δεξιά μέχρι και την φιλελεύθερη Αριστερά και καλύπτει πολιτικά τόσο τον κεντροδεξιό, όσο και τον κεντροαριστερό χώρο. Επίσης, με βάση το καταστατικό του κόμματος, απαγορεύεται η διαγραφή οποιουδήποτε στελέχους ή μέλους του κόμματος, που τυχαίνει να διατυπώσει διαφορετική άποψη από την ηγεσία. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ανήκει στην ίδια κοινοβουλευτική ομάδα με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες της Αγγλίας και τους Ελεύθερους Δημοκράτες της Γερμανίας. Η Δημοκρατική Συμμαχία δημιουργήθηκε στις 21 Νοεμβρίου του 2010 στο θέατρο Badminton, όπου παρέστησαν πάνω από 5000 άτομα τα οποία και συνυπέγραψαν μαζί με την ανεξάρτητη βουλευτή και πρ. υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη την ιδρυτική διακήρυξη του κινήματος. Η Ντόρα Μπακογιάννη είχε διαγραφεί από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας το Μάιο του 2010, καθώς ψήφισε υπέρ του "μηχανισμού διάσωσης" της ελληνικής οικονομίας. Στο κόμμα προσχώρησαν επίσης οι Χρήστος Μαρκογιαννάκης και Κώστας Κιλτίδης, καθώς και πρώην μέλη της Νέας Δημοκρατίας. Η ίδρυση της Δημοκρατικής Συμμαχίας έφερε μεγάλη αναστάτωση στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Ο βουλευτής Λευτέρης Αυγενάκης που εκφράστηκε θετικά για το νέο κόμμα διαγράφηκε

Δημοκρατική Συμμαχία με απόφαση του πρόεδρου της ΝΔ στις 23 Νοεμβρίου 2010. Ακολούθως ο βουλευτής Γιώργος Κοντογιάννης δήλωσε την ανεξαρτητοποίησή του εκφράζοντας δυσαρέσκεια για την ηγεσία της ΝΔ στις 24 Νοεμβρίου 2010 . Με συνέντευξη τύπου στις 4 Ιανουαρίου 2011 ο Λευτέρης Αυγενάκης προσχώρησε στο κόμμα της πρώην υπουργού Εξωτερικών, ενώ ο Γιώργος Κοντογιάννης έγινε δεκτός από την Ντόρα Μπακογιάννη στις 11 Ιανουαρίου 2011. [2] [3] [4] . Aπό τις 27 έως τις 29 Μαίου του 2011 διεξήχθη στο ποδηλατοδρόμιο του Ο.Α.Κ.Α. το πρώτο Ιδρυτικο Συνέδριο του κόμματος, στο οποίο εξελέγη η κεντρική επιτροπή και η πρόεδρος του (με 1420 από 1433 ψήφους με 6 λευκά και 7 άκυρα). Στις 29 Ιουνίου 2011, ο βουλευτής Κώστας Κιλτίδης ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το κόμμα της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Η Δημοκρατική Συμμαχία είναι μέλος της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη και εκπροσωπείται με 1 βουλευτή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Ανεξάρτητοι Συνεργαζόμενοι Βουλευτές • • • •

Ντόρα Μπακογιάννη, A' Αθηνών Λευτέρης Αυγενάκης, Π.Ε. Ηρακλείου Γιώργος Κοντογιάννης, Π.Ε. Ηλείας Χρήστος Μαρκογιαννάκης, Π.Ε. Χανίων

Ευρωβουλευτής • Θεόδωρος Σκυλακάκης

Διοίκουσα Επιτροπή • • • • • • • • • • • • • • • • • • •

Κωνσταντίνος Αναστασόπουλος Γεώργιος Ανδρέου Νίκη Αραμπατζή Δημήτριος Γιαννουλάκης Γιάννης Γκλαβάκης Παύλος Καμάρας Θάνος Καρβέλης Βάσω Κόλλια Θεόδωρος Κοτσώνης Στέφανος Γεωργιάδης Μιλτιάδης Καρατζής Τζούλια Κωστάκη Αλεξάνδρα Πάλλη Γιώργος Παπαγεωργίου Γιάννης Σταύρου Νικόλαος Ταχιάος Αθηνά Τραχήλη Σέργιος Τσίφτης Κώστας Υφαντής

50


Τομείς Πολιτικής Ευθύνης Κόμματος • Τομέας Εξωτερικών Υποθέσεων Μπακογιάννη Ντόρα • Αναπληρωτής Αγαθοκλής Αριστείδης • Τομέας Οικονομίας & Οικονομικών Σκυλακάκης Θεόδωρος • Τομέας Ανάπτυξης Αναστασόπουλος Γεώργιος • Τομέας Υποδομών & Μεταφορών Μουντράκης Ανδρέας • Τομέας Ναυτιλίας & Νήσων Σύμπουρας Γεώργιος • Τομέας Αγροτικής Ανάπτυξης Αραμπατζή Νίκη • Τομέας Απασχόλησης Κοντογιάννης Γιώργος • Τομέας Περιβάλλοντος Τρακατέλλης Αντώνης • Τομέας Παιδείας Ζορμπάς Θανάσης • Τομέας Πολιτισμού Καλός Γιώργος • Τομέας Υγείας Παπαγεωργίου Γιώργος • Τομέας Κοινωνικών Φορέων & Εθελοντισμού Ζαφειροπούλου Γεωργία • Τομέας Δικαιοσύνης Ανδρέου Γιώργος • Τομέας Δημόσιας Διοίκησης Καρβέλης Θάνος • Τομέας Αυτοδιοίκησης Χατζηδάκης Διονύσης • Τομέας Εθνικής Άμυνας Δημητρακόπουλος Γιώργος • Τομέας Ασφάλειας–Προστασίας του Πολίτη Μαρκογιαννάκης Χρήστος • Τομέας Λειτουργίας των Θεσμών Ζώρας Κώστας • Τομέας Κανονισμών και Λειτουργίας του Κόμματος Τσίφτης Σέργιος • Τομέας Αθλητισμού Βασιλειάδης Γιάννης • Τομέας Μεταναστευτικής Πολιτικής Αντωνοπούλου Έλενα • Τομέας Τουρισμού Πάλλη Αλεξάνδρα • Τομέας Ενέργειας Ακριτίδης Χρόνης

Γραμματείες Κόμματος • Γραμματεία Οργανωτικού Λευτέρης Αυγενάκης • Γραμματεία Παραγωγικών Φορέων Θοδωρος Δαμιανός • Γραμματείας Πολιτικού Σχεδιασμού Δημήτρης Ζαφειρίδης • Γραμματεία Γυναικών Χρύσα Σαλαβράκου • Γραμματεία Νεολαίας Βασίλης Τσιατσιάμης • Γραμματεία Κοινωνικών Οργανώσεων και Δράσης Τόνια Κανελλοπούλου • Γραμματεία Προγράμματος Θόδωρος Σκυλακάκης • Αναπληρωτής Γιώργος Αναστασόπουλος • Αναπληρώτρια Βάσω Κόλλια • Γραμματεία Αυτοδιοίκησης Παύλος Καμάρας • Αναπληρωτής Νίκος Παγώνης • Γραμματεία Επικοινωνίας Γιώργος Κοντογιάννης

51

Δημοκρατική Συμμαχία • Αναπληρωτής Μελέτης Τζαφέρης • Γραμματεία Έρευνας και Νέων Ιδεών Δημήτρης Σκάλκος • • • • • •

Μέλος Βλυσίδης Αντώνης Μέλος Γκουρλάκης Πολυδεύκης Μέλος Παπαχαράλαμπος Κωνσταντίνος Μέλος Πεϊτσίνης Χάρης Μέλος Περλικός Φώτης Μέλος Σαρηγιαννίδης Γιώργος

• Επιτροπή Επιλογής Υποψήφιων Βουλευτών Χρήστος Μαρκογιαννάκης

Ειδικοί Σύμβουλοι Προέδρου του Κόμματος • Θέματα Εκλογών Αντωνόπουλος Παναγιώτης • Διαχείρισης Ανθρωπίνων Πόρων Κούβελος Θάνος • Οικονομικών Κολλίντζας Τρύφωνας • Υγείας Παπαπολυχρονιάδης Κωνσταντίνος • Κοινωνικών Θεμάτων Ματσίρας Χρήστος • Διεθνών Σχέσεων Χατζηβασιλείου Τάσος • Περιβάλλοντος-Χωροταξίας Κωστάκη Ιουλία • Πράσινης Ανάπτυξης-Νέα Οικονομία Καλαντζάκου Σοφία • Επικεφαλής Νομικού Γραφείου Παναγιωτόπουλος Γεώργιος • Παιδεία Υφαντής Κώστας • Δημόσιες Σχέσεις Βησσαράκη Όλγα

Παραπομπές [1] http:/ / dimsim. gr/ [2] "Διαγραφή του βουλευτή Ηρακλείου Ελευθέριου Αυγενάκη από την Κ.Ο. της Ν.Δ" (http:/ / www. tovima. gr/ default. asp?pid=2& ct=32& artid=369091& dt=23/ 11/ 2010). Το Βήμα Online. 23 Νοεμβρίου 2010. . Ανακτήθηκε την 26 Νοεμβρίου 2010. [3] "Παραμένω βουλευτής της ΝΔ, δήλωσε ο Λευτέρης Αυγενάκης" (http:/ / news. in. gr/ greece/ article/ ?aid=1231068538). in.gr. 23 Νοεμβρίου 2010. . Ανακτήθηκε την 26 Νοεμβρίου 2010. [4] "ΝΔ: Ανεξάρτητος και ο βουλευτής Ηλείας [[Γιώργος Κοντογιάννης (http:/ / www. naftemporiki. gr/ news/ cstory. asp?id=1901463)]"]. naftemporiki.gr. Τετάρτη, 24 Νοεμβρίου 2010. . Ανακτήθηκε την 26 Νοεμβρίου 2010.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημη ιστοσελίδα Δημοκρατικής Συμμαχίας (http://www.dimsim.gr/) • Ιδρυτική Διακήρυξη Δημοκρατικής Συμμαχίας (http://www.dimsim.gr/default.asp?pid=3&la=1)

52


53

Δημοκρατική Αριστερά Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ.)

Ηγέτης

Φώτης Κουβέλης


Ανδρέας Παπαδόπουλος

Ιδρύθηκε

27 Ιουνίου 2010

Αρχηγείο

Αγίου Κωνσταντίνου 40 104 37 Αθήνα

Ιδεολογία

Δημοκρατικός Σοσιαλισμός


Αριστερά

[1]


[2]

7 / 725 Ιστοσελίδα dimokratikiaristera.eu/

[3]


H Δημοκρατική Αριστερά ή εν συντομία ΔΗΜ.ΑΡ., είναι ελληνικό δημοκρατικό σοσιαλιστικό πολιτικό κόμμα όπως αυτοπροσδιορίζεται, που δημιουργήθηκε το 2010 από μέλη της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας, τα οποία αποχώρησαν από το κόμμα μετά το 6ο Συνέδριο, καθώς και από την «Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς» και ανένταχτους πολίτες. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι ένα αριστερό κόμμα, όπως προσδιορίζεται, που σε αντίθεση με τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα της αριστεράς, τάσσεται καθαρά υπέρ της διατήρησης της Ελλάδας στην υπάρχουσα Ευρωπαϊκή Ένωση για την ισχυροποίηση της ενοποίησης και της οικονομικής διακυβέρνησης, ενώ υποστηρίζει πως μέσω αυτής θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση, με μια αριστερή προσέγγιση όμως[4] [5] . Ενώ δεν θεωρεί άκριτα ως δίκαιο αίτημα την υπεράσπιση κάθε εργασιακού κεκτημένου.[6]


Ιδεολογικός προσανατολισμός Οι θεμελιώδεις αρχές της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι[7] : • • • •

δημοκρατικός σοσιαλισμός αριστερός ευρωπαϊσμός μεταρρυθμιστική στρατηγική οικολογική εγρήγορση.

Ίδρυση-Ιστορικό Η «Δημοκρατική Αριστερά» ιδρύθηκε στις 27 Ιουνίου 2010 στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Athens Imperial, από τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ανήκαν στην Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού, το Φώτη Κουβέλη, το Θανάση Λεβέντη και το Νίκο Τσούκαλη και άλλα στελέχη της ΑΠ, το βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γρηγόρη Ψαριανό, αλλά και από περισσότερες από 550 προσωπικότητες και διανοούμενους της Αριστεράς που συμμετείχαν στις διεργασίες για την ίδρυση του νέου κόμματος.[8] Στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Ανανεωτικής Πτέρυγας, αναδείχτηκαν 170 μέλη που θα στελεχώσουν και θα συγκροτήσουν την Πανελλαδική Πολιτική Επιτροπή της Δημοκρατικής Αριστεράς[9] . Ως διαφαινόμενος ηγέτης εμφανίζεται ο Φώτης Κουβέλης. Με επιστολή του, ο Λεωνίδας Κύρκος στήριξε το νέο πολιτικό κόμμα[10] με αφορμή την πρώτη ανοικτή εκδήλωση που πραγματοποίησε η «Δημοκρατική Αριστερά» στις 30/6/2010, παρουσία περισσότερων από 1.500 υποστηριχτών στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Athens Imperial. Τον Ιανουάριο του 2011 η Δημοκρατική Αριστερά έκανε πρόταση στους Οικολόγους Πράσινους για τη δημιουργία ενός μόνιμου φόρουμ διαλόγου μεταξύ των δύο κομμάτων με σκοπό και την εκλογική συνεργασία. Με επιστολή τους στην Δημοκρατική Αριστερά, οι Οικολόγοι Πράσινοι απέρριψαν την πρόταση.[11] Το πρώτο συνέδριο του κόμματος πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2011.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημη σελίδα [12] • Ιστοσελίδα κειμένων και ανακοινώσεων της Δημοκρατικής Αριστεράς [13] • Blog νέων Δημοκρατικής Αριστεράς [14]

Παραπομπές [1] Η ιδρυτική διακήρυξη της Δημοκρατικής Αριστεράς (http:/ / www. ethnos. gr/ article. asp?catid=22767& subid=2& pubid=17628948) [2] Οι σύμβουλοι των Περιφερειών. [3] http:/ / dimokratikiaristera. eu/ [4] [5] [6] [7]

Ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_29/06/2010_406264) «Δημοκρατική Αριστερά» με κριτική προς όλους (http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=28/06/2010&id=177787) Η Ομιλία Φώτη Κουβέλη (http://www.ananeotiki.gr/el/readText.asp?textID=4791) Θεμελιώδεις αρχές της «Δημοκρατικής Αριστεράς» (http://www.reporter.gr/ÎÎ¹Î´Î®ÏÎµÎ¹Ï/Î Î¿Î»Î¹ÏÎ¹ÎºÎ®/item/

155379-ÎÎ´ÏÏÎ¸Î·ÎºÎµ-âÎ·-Î¬Î»Î»Î·-Î±ÏÎ¹ÏÏÎµÏÎ¬â) [8] «Δημοκρατική Αριστερά» με εκπλήξεις (http:/ / news. kathimerini. gr/ 4dcgi/ _w_articles_politics_2_29/ 06/ 2010_406264) [9] Τα 170 μέλη της Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής (http:/ / www. enet. gr/ ?i=issue. el. home& date=28/ 06/ 2010& id=177787) [10] Λεωνίδας Κύρκος: Δήλωση στήριξης στην Δημοκρατική Αριστερά (http:/ / www. tovima. gr/ default. asp?pid=2& ct=32& artid=340614& dt=30/ 06/ 2010), Το Βήμα, 30 Ιουνίου 2010 [11] Χάλασε ο γάμος Φ. Κουβέλη - Οικολόγων Πράσινων (http:/ / www. tovima. gr/ default. asp?pid=2& ct=32& artId=381044& dt=28/ 01/ 2011) [12] http:/ / www. dimokratikiaristera. eu/ [13] http:/ / www. ananeotiki. gr/ el/ readText. asp?textID=5033 [14] http:/ / aristerok. wordpress. com/

54

Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας

Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας Το Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας είναι ελληνικό πολιτικό κόμμα. Το Α.Σ.Κ.Ε. ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1984. Ο κεντρικός πυρήνας των ιδρυτικών στελεχών του αποτελούνταν από μέλη της Επιτροπής Οργανωτικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τα οποία αμέσως μετά τις εκλογές του 1981, που έφεραν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία, διαμαρτυρήθηκαν για αθέτηση των διακηρύξεών του και παραιτήθηκαν από τις κομματικές τους θέσεις. Η αντίθεση αυτή, που εκφράστηκε με την αντιεισήγηση του Ν. Το έμβλημα του ΑΣΚΕ Καργόπουλου στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. το καλοκαίρι του '83, οδήγησε στη διαγραφή - αποχώρηση αυτών από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Στη συνέχεια και με άλλους, που προέρχονταν από τον ευρύτερο αριστερό και προοδευτικό χώρο, ίδρυσαν τη Σοσιαλιστική Κίνηση, που το Φλεβάρη του '84 μετεξελίχθηκε στο Α.Σ.Κ.Ε.. Βασικές θέσεις του ο αγώνας για την ανεξαρτησία (από κάθε ξένο κέντρο εξουσίας, επομένως από την Ε.Ο.Κ. και το Ν.Α.Τ.Ο., που τώρα πια έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο) και το σοσιαλισμό (που δε μπορεί παρά να βασίζεται στην αυτοδιαχείριση, στον πλήρη σεβασμό των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, στη Δημοκρατία).

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημη ιστοσελίδα του Α.Σ.Κ.Ε. [1]

Παραπομπές [1] http:/ / www. aske. gr

55

Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή

56

Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.)

Ιδρύθηκε

22 Μαρτίου 2009

Ιδεολογία

Κομμουνισμός, Επαναστατικός σοσιαλισμός, Τροτσκισμός, Μαρξισμός-Λενινισμός, Αντικαπιταλισμός, Οικοσοσιαλισμός

Πολιτική θέση Αριστερά Ιστοσελίδα antarsya.org

[1]


Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., η Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή, είναι ελληνικός πολιτικός σχηματισμός που τοποθετείται στο χώρο της αντικαπιταλιστικής/κομμουνιστικής αριστεράς. Αυτοπροσδιορίζεται ως Μέτωπο της Αντικαπιταλιστικής, Επαναστατικής, Κομμουνιστικής Αριστεράς και της Ριζοσπαστικής Οικολογίας. [2] Συγκροτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2009. Στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. συμμετέχουν 10 πολιτικές οργανώσεις και ανένταχτοι/ες από όλη την Ελλάδα. Οι 10 οργανώσεις είναι: η Αυτόνομη Κομμουνιστική Οργάνωση Σερρών (ΑΚΟΣ), η ΑΡΑΝ, η ΑΡΑΣ, το ΕΚΚΕ, η Κομμουνιστική Ανανέωση, το ΝΑΡ, η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί, η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και το ΣΕΚ. Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. συσπειρώνει το σύνολο των οργανώσεων που συμμετείχαν στο ΜΕ.Ρ.Α. και την ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α εκτός από το ΕΕΚ. Η μόνη οργάνωση που δεν ανήκε στο ΜΕ.Ρ.Α. ή την ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. είναι η Κομμουνιστική Ανανέωση, που στο παρελθόν συνεργαζόταν με το ΚΚΕ.

Θέσεις Σύμφωνα με την πολιτική διακήρυξη του σχηματισμού, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α «γεννήθηκε μέσα από δεκάδες συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν σε όλη την Ελλάδα, αμέσως μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη».[3] Ως συνολικός στόχος της προβάλλεται η αντικαπιταλιστική ανατροπή της σκληρής αντιλαϊκής επίθεσης του ελληνικού κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του και η συμβολή της στην αντικαπιταλιστική επανάσταση και την σοσιαλιστική/κομμουνιστική προοπτική της χώρας μας. [4] Αντιτίθεται στη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ παλεύοντας για αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από αυτήν στην κατεύθυνση της διάλυσης της ΕΕ με διεθνιστική προοπτική. Προωθεί δε, την πολιτική ενότητα στη βάση και το άνοιγμα στον κόσμο των κινημάτων με έμφαση στις οργανωμένες αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και τις συνελεύσεις βάσης.[5] Το άμεσο πρόγραμμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. οριοθετείται από τους συνολικότερους στόχους όπως αυτοί αναφέρθηκαν πιο πάνω και στηρίζεται πάνω στους εξής άξονες: α. Παύση πληρωμών/άρνηση του χιλιοπληρωμένου χρέους, β. Ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης με λαϊκούς/εργατικούς αγώνες, γ.

Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή εθνικοποίηση των βασικών τομέων της παραγωγής και του τραπεζικού συστήματος και λειτουργία τους υπό εργατικό έλεγχο, δ. ρήξη με την ΕΕ με έξοδο από ΟΝΕ/ευρώ, ε. απαγόρευση των απολύσεων στ. πλήρη πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα στους μετανάστες εργαζόμενους κλπ.[6] Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύουν για την αγωνιστική κατεύθυνση του εργατικού/συνδικαλιστικού κινήματος, συμμετέχοντας στον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων.

Δομή Σύμφωνα με την απόφαση για την οργανωτική συγκρότηση της 1ης Συνδιάσκεψης, ανώτερο όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που συγκαλείται μια φορά το χρόνο και συζητά με βάση εισήγηση του απερχόμενου πανελλαδικού συντονιστικού. Το 1/3 των εγγεγραμμένων μελών μπορούν να καλέσουν έκτακτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη κάνει μια γενική εκτίμηση της περιόδου, ορίζει τους γενικούς πολιτικούς στόχους, αποφασίζει για κεντρικούς πολιτικούς άξονες, αποφασίζει προγραμματικές αρχές και συνολικότερη στρατηγική φυσιογνωμία, αποφασίζει αλλαγές στο καταστατικό και εκλέγει τα όργανα. Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποτελείται από αιρετούς αντιπροσώπους των Τοπικών και των Κλαδικών Επιτροπών. Μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνεται όποιος συμφωνεί με τις βασικές πολιτικές και ιδεολογικές κατευθύνσεις, οργανωτικές αρχές και τους στόχους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως αυτές αποτυπώνονται στα ιδρυτικά κείμενα (διακήρυξη Σπόρτινγκ και Αθηναΐδας) και τις αποφάσεις των Συνδιασκέψεων, αποδέχεται τις αρχές της δημοκρατικής συγκρότησης, συμμετέχει σε μια Τοπική ή Κλαδική Επιτροπή, πληρώνει τη συνδρομή του και συμβάλλει στην υλοποίηση των αποφάσεων και των πρωτοβουλιών της. Το μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει και στρατεύεται για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική, ενάντια στο αστικό κράτος, το κεφάλαιο, τον ιμπεριαλισμό και τους μηχανισμούς τους. Το μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συμμετέχει ενεργά στα κοινωνικά κινήματα. [7]

εκλογικά αποτελέσματα Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. συμμετείχε στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου του 2009, όπου και πήρε 21.951 ψήφους ή 0.43%,[8] το υψηλότερο ποσοστό για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά στην Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση. Συμμετείχε στις εθνικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 με πλήρη ψηφοδέλτια σε όλη τη χώρα, όπου και κατέγραψε ποσοστό 0,36% ή 24.751 ψήφους.[9] [10] Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του 2010 πήρε πανελλαδικά περίπου 2% και εξέλεξε πάνω από 10 συμβούλους σε όλη την Ελλάδα. Στην Αττική εξέλεξε περιφερειακό σύμβουλο τον Άγγελο Χάγιο και στην Αθήνα δημοτικό σύμβουλο τον Πέτρο Κωνσταντίνου.

Παραπομπές [1] http:/ / www. antarsya. org/ [2] "ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις ευρωεκλογές" (http:/ / www. tovima. gr/ default. asp?pid=2& ct=32& artid=260714& dt=24/ 03/ 2009), Το Βήμα, 24 Μαρτίου 2009 [3] Πολιτική διακήρυξη της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α (http:/ / indy. gr/ analysis/ antarsya-i-pol-diakryksi-1) [4] ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Θέσεις για την 1η πανελλαδική Συνδιάσκεψη (http:/ / www. scribd. com/ doc/ 60110145/ ÎÎµÎ¯Î¼ÎµÎ½Î¿-ÎÎÏÎµÏÎ½-ÏÎ¿Ï -Î£Ï Î½ÏÎ¿Î½Î¹ÏÏÎ¹ÎºÎ¿Ï-ÏÎ·Ï-ÎÎÎ¤ÎÎ¡Î£Î¥Î) [5] ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Πολιτική Διακήρυξη (http:/ / www. antarsya. org/ index. php?option=com_content& view=article& id=120& Itemid=118) [6] ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Πολιτική Απόφαση της 1ης πανελλαδικής Συνδιάσκεψης (http:/ / antarsya-1syndiaskepsi. blogspot. com/ 2011/ 11/ 1. html#more) [7] ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Απόφαση της 1ης Συνδιάσκεψης με θέμα το οργανωτικό (http:/ / antarsya-1syndiaskepsi. blogspot. com/ 2011/ 11/ blog-post. html) [8] Τελικά αποτελέσματα επικράτειας ευρωεκλογών 2009 (http:/ / ekloges-prev. singularlogic. eu/ e2009/ pages/ index. html), www.ypes.gr. [9] Ψηφοδέλτια της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. για τις εκλογές της 4 Οκτωβρίου 2009 (http:/ / www. antarsya. org/ index. php?option=com_content& view=category& layout=blog& id=66& Itemid=135), www.antarsya.org.

57

Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή [10] Εκλογική διακήρυξη της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. για τις εκλογές της 4 Οκτωβρίου 2009 (http:/ / www. antarsya. org/ index. php?option=com_content& view=article& id=216:-4102009& catid=58:2009-05-03-11-08-02& Itemid=127), www.antarsya.org.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι • Κεντρική Ιστοσελίδα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (http://www.antarsya.org/) • Βασικές πολιτικές θέσεις της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (http://www.antarsya.org/index.php?option=com_content& view=article&id=121&Itemid=120)

58


59

Δημοκρατική Αναγέννηση Δημοκρατική Αναγέννηση

Ηγέτης

Στέλιος Παπαθεμελής

Ιδρύθηκε

17 Δεκεμβρίου 2003

Αρχηγείο

Ερμού 55, 54623 (Θεσσαλονίκη)

Κοινοβούλιο 0 / 300 Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 0 / 22 Πολιτικό σύστημα Ελλάδα Πολιτικά κόμματα Εκλογές

Η Δημοκρατική Αναγέννηση είναι ένα λαϊκό πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα, που αυτοπροσδιορίζεται ως κόμμα του κέντρου. Ιδρύθηκε αρχικά το 2003 από τον Στέλιο Παπαθεμελή, πρώην υπουργό των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Απενεργοποιήθηκε καθώς ο ηγέτης του συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 2004 με τη Νέα Δημοκρατία και εκλέχτηκε βουλευτής στην Α΄ εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης. Με απόφαση του ΣΤ' Συνεδρίου της Χριστιανικής Δημοκρατίας υπήρξε συνεργασία των δυο κομμάτων, η οποία όμως διακόπηκε το 2009. Το κόμμα επανενεργοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2007.

Εκλογές • βουλευτικές εκλογές του 2007, έλαβε 0,80%, • βουλευτικές εκλογές του 2009, έλαβε 0,45%, • ευρωεκλογές 2009 μαζί με το Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο, έλαβε 1,27%. • αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010: Ο ηγέτης του κόμματος ήταν υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης και έλαβε 6,04% λαμβάνοντας δυο έδρες στο δημοτικό συμβούλιο,


Πολιτική Γραμματεία • • • • • • • • • • • • • •

Στέλιος Παπαθεμελής Θεόδωρος Παντούλας Νικόλαος Σπένζος Γιώργος Παπαδόπουλος Χαράλαμπος Αργυριάδης Έφη Θεοδωρίδου Ιβόνη Τσιλίδου Διονύσης Μανωλάτος Δημήτρης Κωνσταντινόπουλος Άγγελος Χαλκιόπουλος Πανάγος Πουλίτσης Γιάννης Κοσμίδης Δημήτριος Μόσχος Λάζαρος Τσακινίδης

60


61

Δημοκρατικοί (Ελλάδα) Δημοκρατικοί Ηγέτης

Μελέτης Μελετόπουλος


Θεόδωρος-Ορέστης Σκαπινάκης

Ιδρύθηκε

Ιανουάριος 2009

Αρχηγείο

Λυκούργου 9

Κοινοβούλιο 0 / 300 Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 0 / 22 Πολιτικό σύστημα Ελλάδας Πολιτικά κόμματα Εκλογές

Οι Δημοκρατικοί είναι ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 2009 με έδρα την Αθήνα και έμβλημα το κλαδί της ελιάς. Η πολιτική φιλοσοφία των Δημοκρατικών, σύμφωνα με το ίδιο το κόμμα, στηρίζεται στο μέτρο και απέχει εξ ίσου από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, απορρίπτει δογματισμούς, ιδεοληψίες και μονομέρειες. Οι Δημοκρατικοί υπέβαλαν αίτηση συμμετοχής στις ευρωεκλογές, η οποία απερρίφθη από τον Άρειο Πάγο[1] , ενώ το κόμμα συμμετείχε κανονικά στις εθνικές εκλογές του 2009.

Ιστορικό και Στόχοι Οι Δημοκρατικοί προήλθαν από διαδικασίες ανοιχτής ηλεκτρονικής διαβούλευσης και διαλόγου μεταξύ πολιτών.

Κεντρικοί στόχοι Σύμφωνα με τις διακηρύξεις του κόμματος οι κεντρικοί του στόχοι είναι: 1. 2. 3. 4.

O ριζικός διαχωρισμός των εξουσιών Η εξάλειψη του πελατειακού συστήματος Η κατάργηση της οικογενειοκρατίας Η συνεχής και άμεση συμμετοχή των πολιτών στην διακυβέρνηση της χώρας

Οι μεγάλες προτεραιότητες Σύμφωνα με το κόμμα, οι βασικές του προτεραιότητες είναι: 1. Η υποστήριξη της μητρότητας, της γυναίκας, των νέων και της οικογένειας, 2. Η προστασία του περιβάλλοντος και η ανάδειξη του δημοσίου χώρου, 3. Η ελαχιστοποίηση του ρόλου του κράτους ως επιχειρηματία και η ανάδειξη του εποπτικού και ρυθμιστικού του ρόλου. Προτείνεται ένα οικονομικό σύστημα που προάγει την υγιή επιχειρηματικότητα μέσα σε ένα πλαίσιο που διέπεται από κανόνες και ελέγχους σε συνδυασμό με ένα ισχυρό και αποδοτικό κράτος πρόνοιας. Επιδιώκεται η δημιουργία ενός μοντέλου που συνδυάζει αφενός την ανάπτυξη με την απασχόληση και την προστασία του περιβάλλοντος, αφετέρου την κοινωνική συνοχή με την τεχνολογική πρόοδο.


62

Το κόμμα Οι Δημοκρατικοί αυτοπροσδιορίζονται ως ένα ανοιχτό κόμμα πολιτών. Το καταστατικό του αποτελεί ένα μοντέλο οργάνωσης και ενεργοποίησης των μελών του κόμματος, μέσα από ομάδες εργασίας στις οποίες οι ίδιοι κρίνουν ότι διαθέτουν τις γνώσεις και την εμπειρία να συμμετέχουν. Η ηγετική ομάδα των Δημοκρατικών, η οποία διαμορφώθηκε από διαδικασίες αυτο-οργάνωσης των ιδρυτικών μελών, αποτελείται από πανεπιστημιακούς, εκπαιδευτικούς, επιχειρηματίες και ελεύθερους επαγγελματίες.

Όργανα Η Ιδρυτική Συνδιάσκεψη των Δημοκρατικών που διεξήχθη στις 18/1/2009 αποφάσισε για τα όργανα του κόμματος και εξέλεξε τα μέλη τους:

Πρόεδρος Πρόεδρο του κόμματος η Ιδρυτική Συνδιάσκεψη εξέλεξε τον Μελέτη Μελετόπουλο, εκπαιδευτικό, Διδάκτορα Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών, διευθυντή των περιοδικών «Νέα Κοινωνιολογία» και «Νέα Πολιτική». H Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, τον Φεβρουαριο του 2010 εξέλεξε νέο πρόεδρο τον Κον Θεόδωρο Πολυζωίδη και αναπληρωτή πρόεδρο τον καθηγητή κον Τσάμη Αναστάσιο.

Αναπληρωτής Πρόεδρος Αναπληρωτή Πρόεδρο η Ιδρυτική Συνδιάσκεψη εξέλεξε τον Γιάννη Σακιώτη, εκπαιδευτικό, Διδάκτoρα Πολιτικών Επιστημών, διευθυντή του περιοδικού «Νέα Πολιτική» και συντονιστή της ετήσιας περιβαλλοντικής έκδοσης "Η Κατάσταση του Κόσμου" του Ινστιτούτου Worldwatch, στα ελληνικά.

Επιτροπές Εξελέγησαν επίσης τριμελής επιτροπή τήρησης του καταστατικού και τριμελής εξελεγκτική επιτροπή: Επιτροπή Τήρησης Καταστατικού Δημοσθένης Διρμίκης, Δημήτρης Κουσονίκας, Ιωάννης Σπηλιόπουλος. Εξελεγκτική Επιτροπή Ευθύμης Ζανδές, Δημήτρης Ζιαμπάρας, Παναγιώτης Μοροζίνης.

Πολιτικό Συμβούλιο Τέλος, σχηματίστηκε τo Πολιτικό Συμβούλιο, που αποτελείται από τους Συντονιστές των Ομάδων Εργασίας: Ομάδα

Συντονιστής

Ομάδα Οργανωτικής Ανάπτυξης

Χριστόφορος Μίχου

Ομάδα Οικονομικών Πόρων

Θεόδωρος Πολυζωίδης

Ομάδα Επικοινωνιακού Σχεδιασμού

Γιάννης Γιαννούτσικος

Ομάδα Στρατηγικού Σχεδιασμού

Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης

Ομάδα Γραφείου Τύπου

Θεόδωρος Ορέστης Σκαπινάκης

Ομάδα Θεωρίας

Μελέτης Μελετόπουλος

Ομάδα Διαδικτύου

Δημήτριος Σίμος

Ομάδα Εθνικών Θεμάτων

Αντώνης Τσαμούλης

Ομάδα Οικονομικής Πολιτικής

Κωνσταντίνος Ζιάβρας

Ομάδα Περιβάλλοντος και Ποιότητας Ζωής Απόστολος Μαλλάς Ομάδα Παιδείας

Κώστας Λυντέρης

Ομάδα Θεμάτων Δικαιοσύνης

Χρήστος Λυντέρης


63 Ομάδα Εργασίας & Κοινωνικής Ασφάλισης Γεωργία Ροϊλού Ομάδα Υγείας

Δημήτριος Τσούκας

Ομάδα Ψηφιακής Δημοκρατίας

Δημοσθένης Κυριαζής

Ομάδα Μεταναστευτικής Πολιτικής

Νίκος Γεωργιόπουλος

Ομάδα Περιφέρειας Θεσσαλονίκης

Όθων Ιακωβίδης

Ομάδα Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδος

Σωτήρης Καραμαγγιώλης

Ομάδα Θεμάτων Ομογένειας

Νικίας Οικονόμου

Ομάδα Θεμάτων Νεολαίας

Χαράλαμπος Πετράς

Ομάδα Γυναικείων Θεμάτων

Βαρβάρα Τζέρμπου

Παραπομπές [1] Ο 'Αρειος Πάγος ενέκρινε 27 κόμματα για τις Ευρωεκλογές (http:/ / portal. kathimerini. gr/ 4dcgi/ _w_articles_kathbreak_1_25/ 05/ 2009_281068). Η Καθημερινή (ανακτήθηκε 2009-10-02 )

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημη ιστοσελίδα των Δημοκρατικών (http://www.dimokratikoi.gr/) • Το σύνολο των αναρτήσεων των Δημοκρατικών στο Διαδίκτυο (http://friendfeed.com/dimokratikoi)

Δράση

64

Δράση Δράση

Ηγέτης

Στέφανος Μάνος

Ιδρύθηκε

2009

Αρχηγείο

Βασ. Σοφίας 98Α, Αθήνα


Κέντρο


κόκκινο,πράσινο,μπλέ

Κοινοβούλιο 0 / 300 Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 0 / 22 Ιστοσελίδα www.drassi.gr

[1]


«Δράση» είναι το όνομα ενός ελληνικού πολιτικού κόμματος φιλελεύθερης ιδεολογίας, το οποίο ιδρύθηκε στις 17 Μαρτίου 2009[2] . Ιδρυτικά μέλη του κόμματος είναι, μεταξύ άλλων, οι Στέφανος Μάνος, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, Γιάννης Μπουτάρης, Θάνος Βερέμης, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Αλέξανδρος Τομπάζης, Νίκος Δήμου κ.ά. ενώ την ιδρυτική διακήρυξη υπογράφουν 600 πολίτες[3] . Στις 27 και 28 Φεβρουαρίου 2010 διεξάγεται το πρώτο (ιδρυτικό) συνέδριο του κόμματος. Το κόμμα με την ιδρυτική του διακήρυξη επικαλείται την ύπαρξη βαθιάς κρίσης και ζητάει τη χρήση κοινής λογικής για να ξεπεραστεί αυτή. Κατά την παρουσίαση της ιδρυτικής διακήρυξης, οι συνιδρυτές δήλωσαν πρόθυμοι, υπό προϋποθέσεις, να συνεργαστούν σε κυβερνητικό συνασπισμό με κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα,ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, ενώ η πρώτη του παρουσία σε εκλογές έγινε στις Ευρωεκλογές του 2009. Στις 14 Μαΐου του ίδιου έτους παρουσιάστηκε το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος, την πρώτη θέση του οποίου κατέλαβε ο Στέφανος Μάνος. Στις Ευρωεκλογές η Δράση συγκέντρωσε 38.895 ψήφους, ήτοι 0,76 %. Στις 24 Ιουνίου 2009 αποφασίστηκε η συνέχιση του εγχειρήματος της Δράσης. Ο Β.Κοντογιαννόπουλος, ωστόσο, αποχωρεί από το κόμμα.

Δράση

65

Προσφυγή στο ΣτΕ Η Δράση διαμαρτυρήθηκε κατά την προεκλογική περίοδο των Ευρωεκλογών 2009 για πολύ περιορισμένη προβολή του κόμματος από τα ΜΜΕ. Στις 15 Μαΐου 2009 με αφορμή την απόφαση του τότε υπουργού εσωτερικών, Προκόπη Παυλόπουλου, για τον καταμερισμό του τηλεοπτικού χρόνου στα μικρά κόμματα, η Δράση προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας την ακύρωση αυτής. Στις 19 Μαΐου ο εισηγητής του ΣτΕ πρότεινε να γίνουν δεκτά τα επιχειρήματα της Δράσης κρίνοντας ως αντισυνταγματικό παλαιότερο νόμο[4] . Για το ίδιο θέμα οι Στέφανος Μάνος, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος και Αντύπας Καρίπογλου επισκέφθηκαν στο προεδρικό Μέγαρο, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, στις 21 Μαΐου, στον οποίο μάλιστα και παρέδωσαν φάκελο με όλα τα στοιχεία. Τελικώς το Δ΄ Τμήμα έκρινε ότι η απόφαση Παυλόπουλου κατ΄αρχήν δεν είναι παράνομη και παρέπεμψαν την υπόθεση στην Ολομέλεια, όπου και συζητήθηκε τον Οκτώβριο του 2009. Τρία από τα επτά μέλη της σύνθεσης αντιτέθηκαν στην απόφαση προτείνοντας παράλληλα να σταλούν προδικαστικά ερωτήματα στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Η Επιτροπή Αναστολών, εξ άλλου, έκρινε ότι η ισχύς των υπουργικών αποφάσεων δεν μπορεί να ανασταλεί, για λόγους δημοσίους συμφέροντος, καθώς τα περισσότερα κόμματα έχουν ήδη χρησιμοποιήσει μεγάλο μέρος απο τον τηλεοπτικό τους χρόνο. Λόγω της μικρής προβολής που θεώρησε ότι είχε η Δράση από τα ΜΜΕ,αλλά και λόγω των χαμηλών ποσοστών της στις Ευρωεκλογές 2009 οι διοικούντες το κόμμα αποφάσισαν να μην κατέβει η Δράση στις εθνικές εκλογές 2009,παρ'ότι η λειτουργία του κόμματος συνεχίζεται κανονικά.

Εκλογές • Ευρωεκλογές 2009: 38.895 ψήφοι - 0,76% • Αυτοδιοικητικές Εκλογές 2010: Για τον Δήμο Θεσσαλονίκης στήριξαν την υποψηφιότητα του Γιάννη Μπουτάρη, ο οποίος εξελέγει τελικά Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης.

Παραπομπές [1] [2] [3] [4]

http:/ / www. drassi. gr/ index. php/ Εφημερίδα «Τα Νέα», 18 Μαρτίου 2009 (http:/ / digital. tanea. gr/ Default. aspx?d=20090318& nid=11975623) drassi.gr (http:/ / www. drassi. gr/ index. php?id=738) in.gr - Δεκτά από τον εισηγητή του ΣτΕ τα επιχειρήματα της Δράσης για την προβολή των κομμάτων - Ελλάδα (http:/ / www. in. gr/ news/ article. asp?lngEntityID=1015311)

Εξωτερικές συνδέσεις • Ο επίσημος ιστότοπος του κόμματος (http://www.drassi.gr/index.php) • Το επίσημο ιστολόγιο του κόμματος (http://e-drasis.blogspot.com)

Έλληνες Οικολόγοι

66

Έλληνες Οικολόγοι Οι Έλληνες Οικολόγοι (πρώην Ένωση Οικολόγων) είναι ένα ελληνικό πολιτικό Κόμμα. Ιδρύθηκε το 1986 και θεωρείται κόμμα περιθωρίου, ενώ η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του θεωρείται πως προέρχεται από τους ανθρώπους που εκτιμούν το χιούμορ. Πρόεδρος του Κόμματος είναι ο Δημοσθένης Βεργής, πρώην αυτοαπασχολούμενος, συνδικαλιστής, δημοσιογράφος και ειρηνιστής. Ο Βεργής συνήθως στις πολιτικές εκστρατείες του επιδεικνύει γυμνές γυναίκες, ενώ έχει φωτογραφηθεί γυμνός ή με πρωτότυπες ενδυμασίες για τις αφίσες του Κόμματος. Υποστηρίζει τη νομιμοποίηση της χρήσης κάνναβης και του απεριόριστου γυμνισμού.

Το έμβλημα του κόμματος απεικονίζει τον πρόεδρό του, Δημοσθένη Βεργή.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημος ιστότοπος [1]

Παραπομπές [1] http:/ / www. ecologists. gr/

Ένωση Κεντρώων Η Ένωση Κεντρώων είναι ελληνικό πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε το 1992 κατόπιν απόφασης συνεδρίου, με πρόεδρο τον Βασίλη Λεβέντη. Διεκδικεί ανάμεσα σε άλλες πολιτικές οργανώσεις τη συνέχεια του ιστορικού πολιτικού χώρου του Κέντρου, οι αρχές του οποίου εκφράστηκαν στις αρχές και στα μέσα του περασμένου αιώνα από τους Γεώργιο Παπανδρέου και Αλέξανδρο Παπαναστασίου.

Το πιο πρόσφατο λογότυπο της Ένωσης Κεντρώων


Η Ένωση Κεντρώων έλαβε μέρος σε όλες τις εκλογές από το 1992 με πληρότητα συνδυασμών σε όλη τη χώρα.Τα ποσοστά της συνήθως κυμαίνονται από 0,2 έως 0,5 %.Το μεγαλύτερο ποσοστό σε βουλευτικές εκλογές ήταν 0,8% το 1996 και σε Ευρωεκλογές 1,2% το 1994 .Το κόμμα οργανώνει κάθε χρόνο επιμνημόσυνη δέηση στο Α΄ Νεκροταφείο εις μνήμη του Γεωργίου Παπανδρέου. Τον Φεβρουάριο του 2005 η Ένωση Κεντρώων οργάνωσε συνέδριο στο ξενοδοχείο Jason Prime, με θέμα την απλή αναλογική.

67

Παλαιότερο λογότυπο της Ένωσης Κεντρώων

Πρόγραμμα Η Ένωση Κεντρώων σύμφωνα με τους ιδρυτές της αγωνίζεται για τους εξής στόχους: 1. Για διορισμούς στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με τίμια σειρά προτεραιότητας μέσω γραφείων εργασίας σε κάθε δήμο η ομάδα μικρών κοινοτήτων. 2. Για τον περιορισμό του δημόσιου τομέα, την αύξηση της αποτελεσματικότητας της κοιμισμένης Κρατικής Μηχανής, για τον περιορισμό της Γραφειοκρατίας και την εφαρμογή της Αξιοκρατίας σε όλες τις βαθμίδες της Κρατικής Μηχανής. 3. Για την επιδότηση της ελληνίδας μητέρας με 120 € το μήνα, για κάθε παιδί, έως ότου αυτό γίνει 18 χρονών. 4. Για τη συνταξιοδότηση απροστάτευτων ανασφάλιστων ατόμων με σύνταξη 450 € το μήνα, μετά το 60ο τους έτος. 5. Για τη μείωση των μεγάλων συντάξεων, ώστε να μην υπάρχει στον τόπο μας σύνταξη μικρότερη των 800€ το μήνα. 6. Για τη μείωση των ενοικίων, ώστε το νοίκι για τη λαϊκή στέγη, να μην υπερβαίνει το 1/3 του μισθού ενός εργατοϋπάλληλου. 7. Για την παροχή στέγης στους άστεγους, μέσω της Δημόσιας Επιχ. Πολεοδόμησης της ΔΕΠΟΣ στην ύπαιθρο, στα πλαίσια προγράμματος αποκέντρωσης. Όσοι θα πάρουν δωρεάν στέγη από το πρόγραμμα αυτό, θα υποχρεωθούν να εργαστούν για 15 χρόνια τουλάχιστον (κανονικά αμειβόμενοι) σε εργοστάσια η εργοτάξια της επαρχίας, τα οποία θα γίνουν σε βιομηχανικές ζώνες στους οικισμούς της ΔΕΠΟΣ. Οι οικισμοί της ΔΕΠΟΣ θα γίνουν με την μέθοδο της αντιπαροχής με χρηματοδότηση των ομογενών μας της αλλοδαπής. 8. Για την αποκέντρωση, που μόνο αυτή θα σώσει τα μεγάλα αστικά κέντρα από το νέφος, με την χρηματοδότηση του Χωριού, της Κωμόπολης και της Πόλης της Έλλην. Υπαίθρου. 9. Για την καθιέρωση της απλής αναλογικής. 10. Για την απαγόρευση στο ίδιο άτομο να εκλέγεται πρωθυπουργός περισσότερες από 2 τετραετίες. 11. Για την καθιέρωση εξωκοινοβουλευτικών προσωπικοτήτων ως μελών του Υπ. Συμβουλίου και τον περιορισμό των βουλευτών στα νομοθετικά του καθήκοντα. 12. Για την ίδρυση Πανεπιστημίου σε κάθε νόμο, ώστε να μην φεύγουν χιλιάδες νέοι μας για το εξωτερικό αλλά αντίθετα να φιλοξενούμε εμείς αλλοδαπούς φοιτητές και έτσι να καταργηθούν οι εισαγωγικές εξετάσεις. 13. Για τη συμμετοχή των εργαζομένων των μεγάλων επιχειρήσεων στα κέρδη τους, μέχρι ποσοστού 40%, ώστε να αναθερμανθεί η οικονομία και να ανασκουμπωθεί όλος ο λαός για δουλειά. 14. Για την αλλαγή του νόμου της χρηματοδότησης των κομμάτων από το κράτος. Αντί να δίνονται στα κόμματα χρήματα, να παρέχονται εφόδια και υπηρεσίες προς επιβοηθήση της λειτουργίας τους. Στα πλαίσια αυτά κάθε δήμαρχος θα παραχωρεί χώρους για στέγαση των γραφείων όλων των με πληρότητα υποψήφιων μετεχόντων στις εκλογές κομμάτων, τα ΕΛΤΑ θα διανέμουν τον αυτό αριθμό εντύπων για όλα τα κόμματα, αφίσες θα καλούνται μόνο από τους δήμους σε ειδικά πλαίσια, θα χορηγείται δωρεάν στα


68

κόμματα χώρος σε εφημερίδες και χρόνος σε κανάλια και εν γένει θα χορηγούνται στα κόμματα ατέλειες σε λογικά ισότιμα πλαίσια. Ο μέχρι σήμερα ισχύων νόμος, δίνει χρήματα μόνο στα παλαιά εντός βουλής κόμματα και αποκλείει τα νέα, όποτε δεν επιτρέπει την ανανέωση του πολιτικού μας βίου. Επίσης οι παροχές στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία και στα λοιπά κόμματα τεραστίων ποσών, επιτρέπει, τα κόμματα αυτά να πληρώνουν εφημερίδες και κανάλια, όχι μόνο για τη δική τους προβολή, αλλά και για την εξόντωση και αποκλεισμό από τα ΜΜΕ της ΕΝΩΣΗΣ ΚΕΝΤΡΩΩΝ. Με εφαρμογή του δικού μας προγράμματος ο χαρτοπόλεμος θα σταματήσει, η δημοκρατία θα λειτουργήσει. 15. Για την πάταξη της διαφθοράς με ουσιαστική εφαρμογή του Πόθεν Έσχες στις κραυγαλέες ιδιαίτερα περιπτώσεις. 16. Για την πάταξη της διαπλοκής και την αληθινή απαγόρευση σε ιδιοκτήτες ΜΜΕ να είναι και ιδιοκτήτες εταιριών δημοσίων έργων και εταιριών που προμηθεύουν το δημόσιο.

Εξωτερικoί σύνδεσμοι • Η επίσημη ιστοσελίδα της Ένωσης Κεντρώων [1]

Παραπομπές [1] http:/ / www. enosikentroon. gr/

Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών Το Κόμμα Ελλήνων κυνηγών, (αρχικά ΚΕΚ), είναι ένα μικρό Ελληνικό πολιτικό κόμμα. Υπό την ηγεσία του Γιώργου Τσαγκανέλια, υπεραμύνεται των δικαιωμάτων των κυνηγών.

Εκλογικά αποτελέσματα Αποτελέσματα, 1990–2009 (τα έτη συνδέονται με σελίδες)

Εξωτερικές συνδέσεις • Σελίδα ΚΕΚ [1]

Παραπομπές [1] http:/ / www. kek. com. gr/

Έτος


Ψήφοι

%

Έδρες

1990

Κοινοβούλιο

5,060

0.1

0

1993


3,614

0.05

0

1996


17,419

0.26

0

1999 Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

64,194

1.00

0

2009 Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

64,782

1.27

0

Κόμμα Φιλελευθέρων

Κόμμα Φιλελευθέρων Το Κόμμα Φιλελευθέρων υπό την ηγεσία του Ελευθερίου Βενιζέλου ήταν αυτό που κυβέρνησε την Ελλάδα για αρκετά χρόνια στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.

Ιστορία του κόμματος Ιδρύθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο μετά την εκλογή του ως βουλευτή στις 22 Αυγούστου του 1910. Τον Οκτώβριο του 1910 σχημάτισε κυβέρνηση και προκήρυξε εκλογές αναθεωρητικής Βουλής για τον Δεκέμβριο του 1910. Από τις εκλογές απείχαν όλα τα κόμματα και έτσι κυριάρχησε το Κόμμα Φιλελευθέρων. Η Βουλή αυτή ψήφισε νέο Σύνταγμα (1911) και τον Μάρτιο του 1912 έγιναν νέες εκλογές με γενική συμμετοχή όλων των κομμάτων, στις οποίες νίκησε και πάλι. Τον Φεβρουάριο του 1915 μετά την διαφωνία Βενιζέλου- Κωνσταντίνου σχετικά με την συμμετοχή της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Βενιζέλος παραιτήθηκε και προκηρύχθηκαν εκλογές για τον Μάιο, όπου όμως πάλι νίκησε το κόμμα των Φιλελευθέρων με 48,9%. Μετά την δεύτερη παραίτηση του Βενιζέλου, το κόμμα σε ένδειξη διαμαρτυρίας, δεν συμμετείχε στις εκλογές του Δεκεμβρίου 1915. Μετά το κίνημα της Εθνικής Άμυνας και την παραίτηση του Κωνσταντίνου, ο Βενιζέλος σχημάτισε κυβέρνηση. Στις εκλογές της 1 Νοεμβρίου 1920 το Κόμμα των Φιλελευθέρων νικήθηκε παρόλο που είχε περισσότερους ψήφους από το Λαϊκό Κόμμα του Δημητρίου Γούναρη (50,23% έναντι 49,29%), και ο Βενιζέλος εγκατέλειψε την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Γαλλία. Το 1923 ο Βενιζέλος εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Συνθήκη της Λωζάνης και επέστρεψε στην Ελλάδα όπου σχημάτισε κυβέρνηση στις 11 Ιανουαρίου 1924, αλλά παραιτήθηκε υποδεικνύοντας ως διάδοχό του τον Γεώργιο Καφαντάρη και εγκατέλειψε ξανά την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Μετά την δικτατορία του Πάγκαλου, το Κόμμα Φιλελευθέρων ήταν πρώτο και ο Βενιζέλος βοήθησε να σχηματιστεί οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη. Μετά την παραίτηση της πρώτης κυβέρνησης, ο Βενιζέλος γύρισε στην Ελλάδα όπου λόγω διαφωνιών για την οικονομική πολιτική το Κόμμα Φιλελευθέρων διασπάστηκε και ο Βενιζέλος ανέλαβε πάλι την αρχηγία. Τον Ιούλιο του 1928 η κυβέρνηση Ζαΐμη παραιτήθηκε. Μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης και την μετατροπή του εκλογικού συστήματος από αναλογικό σε πλειοψηφικό, ο Βενιζέλος κέρδισε τις εκλογές στις 19 Αυγούστου 1928 με 46,9% και 178 (από τις 250) έδρες. Τον Μάϊο του 1932 παραιτήθηκε αλλά ξανασχημάτισε κυβέρνηση μετά από δέκα ημέρες. Επανέφερε το εκλογικό σύστημα από πλειοψηφικό σε αναλογικό και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 1932 έχασε την πλειοψηφία. Στήριξε την κυβέρνηση συνασπισμού Τσαλδάρη-Κονδύλη-Μεταξά, αλλά αργότερα την ανέτρεψε, σχημάτισε κυβέρνηση με άλλα κόμματα και μετέτρεψε εκ νέου το εκλογικό σύστημα από αναλογικό σε πλειοψηφικό, όμως στις εκλογές της 5 Μαρτίου 1933 ξανανικήθηκε. Το βράδυ της 5 Μαρτίου εκδηλώθηκε πραξικόπημα από τον Ν. Πλαστήρα υπέρ του Βενιζέλου, το οποίο απέτυχε. Νέα απόπειρα πραξικοπήματος την 1η Μαρτίου 1935 είχε σαν αποτελέσματα την αποχώρηση του Γεωργίου Παπανδρέου από το Κόμμα Φιλελευθέρων, την έκδοση νόμων δίωξης των φιλοβενιζελικών και περιορισμού άρθρων του Συντάγματος, και την ερήμην καταδίκη σε θάνατο του Βενιζέλου και του Πλαστήρα. Το 1936, μετά τον θάνατο του Ελευθερίου Βενιζέλου, εκλέχθηκε στην διοικούσα επιτροπή του Κόμματος των Φιλελευθέρων ο γιος του Σοφοκλής Βενιζέλος. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αρχηγός ανακηρύχθηκε ο Θεμιστοκλής Σοφούλης με υπαρχηγό τον Σοφοκλή Βενιζέλο . Τον Φεβρουάριο του 1946, το Κόμμα Φιλελευθέρων διασπάσθηκε. Οι Φιλελεύθεροι επανενώθηκαν το 1947 και ο Σοφοκλής Βενιζέλος έγινε εκ νέου υπαρχηγός και κατόπιν αρχηγός του κόμματος (Νοέμβριος 1948). Από τον Αύγουστο του 1950 έως τον Οκτώβριο του 1951, ο Σοφοκλής Βενιζέλος σχημάτισε τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις, αρχικά σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, και κατόπιν σε συνεργασία με τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Νικόλαο Πλαστήρα, ως πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών. Μετά την ήττα των

69

Κόμμα Φιλελευθέρων Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1952 από τον Ελληνικό Συναγερμό του Αλεξάνδρου Παπάγου, ο Σοφοκλής Βενιζέλος αποσύρθηκε προσωρινά από την πολιτική και το κόμμα συγχωνεύτηκε με το κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης του Γεωργίου Παπανδρέου.

Προεξέχοντα μέλη • • • • • • •

Ελευθέριος Βενιζέλος Ανδρέας Μιχαλακόπουλος Γεώργιος Παπανδρέου Σοφοκλής Βενιζέλος Γεώργιος Καφαντάρης Εμμανουήλ Ρέπουλης Θεμιστοκλής Σοφούλης

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό) Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό) είναι σήμερα μια κομμουνιστική οργάνωση στην Ελλάδα. Η ονομασία "ΚΚΕ(Μ-Λ)" έχει υιοθετηθεί άλλες δύο φορές. Η πρώτη ήταν από τα μέλη του ΚΚΕ που βρίσκονταν ως πολιτικοί πρόσφυγες μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο στην ΕΣΣΔ και τις ευρωπαϊκές Λαϊκές Δημοκρατίες. Αυτά τα μέλη του ΚΚΕ σε ποσοστό κατά μ.ό. 85%, διαγράφτηκαν ή (λιγότερα) αποχώρησαν από το ΚΚΕ όταν διαφώνησαν με τον τρόπο σύγκλησης και διεξαγωγής, όπως και με τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του ΚΚΕ τον Μάρτιο του 1956 και οι οποίες, καταδίκαζαν την εξέλιξη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας ως προδεδικασμένη, αλλά και τον ίδιο ως "τυχοδιωκτισμό΄του Ζαχαριάδη", ενώ αναγνώριζαν την ύπαρξη ενός "εθνικού" τμήματος της αστικής τάξης στην Ελλάδα, με το οποίο το ΚΚΕ έπρεπε να συνασπιστεί άνευ όρων. Σε συνθήκες παρανομίας από τα κρατικά όργανα των χωρών αυτών, οι πολιτικοί πρόσφυγες προχώρησαν στη δημιουργία αυτού του κόμματος, το οποίο, είχε πάντως μια Κεντρική Επιτροπή με εκλεγμένα μέλη από όλες τις χώρες που φιλοξενούσαν τους χιλιάδες διαγραμμένους από το ΚΚΕ πολιτικούς πρόσφυγες. Άλλη μια οργάνωση με το ίδιο περίπου όνομα, ΚΚΕ-ΜΛ, ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 1974 από μια ομάδα που ονομαζόταν Οργάνωση Ελλήνων Μαρξιστών-Λενινιστών (ΟΕΜΛ) που με τη σειρά της είχε αποσχιστεί από την ΟΜΛΕ το 1969. Το 1975 διασπάστηκε σε δυο κομμάτια με το ίδιο όνομα και σιγά-σιγά χάθηκαν από το πολιτικό προσκήνιο έως το 1976. Το ΚΚΕ(μ-λ) ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 1976 από την πλειοψηφία των μελών και στελεχών της Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ). Αντίστοιχα η μειοψηφία αποτέλεσε το Μ-Λ ΚΚΕ. Διατήρησε την συνδικαλιστική παράταξη ΠΕΣΠ, την φοιτητική παράταξη ΠΠΣΠ, την εφημερίδα "Προλεταριακή Σημαία". Αποκήρυξε τη "θεωρία των τριών κόσμων" που προωθούσε η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας επισήμως μετά το θάνατου του Μάο Τσε Τουνγκ και τάχτηκε στο πλευρό του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας, μη υιοθετώντας ωστόσο και την κριτική στο θεωρητικό και πρακτικό έργο του Μάο Τσε Τουνγκ. Το ΚΚΕ(μ-λ) διασπάστηκε το 1982 όταν η πλειοψηφία των στελεχών του παραιτήθηκε από την Κεντρική Επιτροπή. Εκείνη την περίοδο, το ΚΚΕ(μ-λ) είχε στις τάξεις του 3.000 μέλη, και ήταν το μεγαλύτερο εξωκοινοβουλευτικό αριστερό κόμμα. Η κρίση προήλθε από τις κολοσιαίες διεθνείς πολιτικές εξελίξεις των τελών της δεκαετίας του '70, όπως και από εσωτερικούς ελληνικούς λόγους, όπως η διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Στις νέες αυτές

70

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό) συνθήκες, το ΚΚΕ(μ-λ) δεν μπόρεσε να αναπτύξει μια νέα στρατηγική που θα διατηρούσε την αυτόνομη και αυξανόμενη παρουσία του στην πολιτική ζωή της χώρας. Η κρίση στο ίδιο το κόμμα εκφράστηκε μετά το 2ο συνέδριο του 1980, με την μη υλοποίηση των αποφάσεων του συνεδρίου. Το 1982 προέκυψαν δύο οργανώσεις που διατήρησαν τον ίδιο τίτλο με διαφορετική εφημερίδα η κάθε μία. Την εφημερίδα "Για μια Αριστερή Πολιτική" η μία και την "Προλεταριακή Σημαία" η άλλη. Στην πρώτη εκφραζόταν η πλειοψηφία της ΚΕ που είχε εκλεγεί στο 2ο Συνέδριο (1981), και είχε πιο φιλοΠΑΣΟΚικό προσανατολισμό, και στη δεύτερη η μειοψηφία της ΚΕ αλλά με την πλειοψηφία των μελών που είχαν παραμείνει (τα περισσότερα μέλη βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς οργάνωση). Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980, τα μέλη της "Αριστερής Πολιτικής" σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τον τίτλο του ΚΚΕ(μ-λ). Το κόμμα σήμερα εκδίδει την δισεβδομαδιαία εφημερίδα "Προλεταριακή Σημαία", και διάφορα βιβλία μέσω των "εκδόσεων Προλεταριακή Σημαία", τα οποία διακινούνται κυρίως από το βιβλιοπωλείο "Εκτός των Τειχών" που βρίσκεται στα Εξάρχεια. Η φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ (μ-λ) είναι οι Αγωνιστικές Κινήσεις σε ΑΕΙ-ΤΕΙ.Εκδίδει, επίσης, το θεωρητικό περιοδικό "Αντιθέσεις". Μια άλλη ομάδα περίπου είκοσι μελών του ΚΚΕ(μ-λ) δημιούργησαν μετά τη διάλυση (1984) την εκδοτική ομάδα Α/συνέχεια που μετεξελίχθηκε σε πολιτική οργάνωση και το 2003 στην Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ), η οποία αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη εξωκοινοβουλευτική αριστερή οργάνωση.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Ιστοσελίδες του ΚΚΕ(μ-λ) [1]

Παραπομπές [1] http:/ / www. kkeml. gr

71

Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση

72

Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση

Ηγέτης

Νίκος Λούβρος

Ιδρύθηκε

2009

Αρχηγείο

"Booze Cooperativa", Κολοκοτρώνη 57, Μοναστηράκι

Ιδεολογία

Νομιμοποίηση του καπνίσματος, Αισθητική


Ανοικτό πράσινο

Κοινοβούλιο 0 / 300 Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 0 / 22 Ιστοσελίδα kotes-kotes.blogspot.com

[1]


Οι Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση, (αρχικά Κ.Ο.Τ.Ε.Σ.), είναι ένα μικρό ελληνικό πολιτικό κόμμα. Υπό την ηγεσία του Νίκου Λούβρου, υπεραμύνεται των δικαιωμάτων των καπνιστών. [2] [3] [4] Στις 14/7/2008 κατέθεσε στο ΣτΕ αίτηση ακύρωσης του Νόμου Αβραμόπουλου περί απαγόρευσης του καπνίσματος. [5] Το κόμμα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις βουλευτικές εκλογές του 2009, κατεβάζοντας συνδυασμό μόνο στην εκλογική περιφέρεια της Α' Αθήνας, όπου και έλαβε 1.353 ψήφους.

Παραπομπές [1] http:/ / kotes-kotes. blogspot. com/ [2] Μ.Δ. (17/9/2009). Οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. τσιμπάνε ψήφους των καπνιστών (http:/ / www. espressonews. gr/ default. asp?pid=79& la=2& catid=1& artid=1029360). Espresso (ανακτήθηκε 25/3/2011 ) [3] Λίνα Γιάνναρου (25/5/2009). Οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. και το... «Χαρίζω Οικόπεδα, Χαρίζω Χρέη» (http:/ / news. kathimerini. gr/ 4dcgi/ _w_articles_politics_3_25/ 09/ 2009_330756). Καθημερινή (ανακτήθηκε 25/3/2011 ) [4] Κ.Ο.Τ.Ε.Σ.: Αρνούμαστε τη σύγχρονη ποτοαπαγόρευση σε όλες τις μορφές και εκδοχές της (http:/ / www. enet. gr/ ?i=news. el. article& id=58071). Ελευθεροτυπία (27/6/2009) (ανακτήθηκε 3/4/2011 ) [5] Κατερίνα Ροββά (22/9/2009). Υποψήφιοι με χιούμορ, φαντασία (http:/ / www. ethnos. gr/ article. asp?catid=11424& subid=2& pubid=6268898). Έθνος (ανακτήθηκε 3/4/2011 )


Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Το Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Μ-Λ ΚΚΕ) είναι ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα.

Ιστορία Το Μ-Λ ΚΚΕ δημιουργήθηκε από τη διάσπαση, το Νοέμβριο του 1976, της Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) μετά από διαφωνίες που προέκυψαν στο εσωτερικό της, κατά τη διάρκεια της εσωκομματικής διαδικασίας για τη δημιουργία κόμματος της εργατικής τάξης, πάνω σε ζητήματα στρατηγικής του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος. Μερικά από αυτά ήταν 1)ο ρόλος της ΕΣΣΔ στην Ελλάδα. Το Μ-Λ ΚΚΕ υιοθέτησε την άποψη περί ενισχυμένης παρέμβασης της ΕΣΣΔ στην Ελλάδα, κάτι που την έκανε εξίσου επικίνδυνη με τις ΗΠΑ. 2) ο ρόλος της ΕΣΣΔ διεθνώς. Για το Μ-Λ ΚΚΕ, η ΕΣΣΔ ήταν, κατά τη δεκαετία του '70, εξίσου επικίνδυνη με τις ΗΠΑ, εξίσου ιμπεριαλιστική. 3) Για το ρόλο των ηγετών της Κίνας, προπύργιο ως τότε των υπερασπιστών των αρχών του Μαρξισμού-Λενινισμού, μετά το θάνατο του Μάο. Το Μ-Λ ΚΚΕ υποστήριξε το Χούα Κούο Φένγκ και καταδίκασε τη "συμμορία των τεσσάρων". Το κόμμα πραγματοποίησε το 1ο του συνέδριο στις 10-11 Νοεμβρίου του 1976, υιοθετώντας τη θέση πως η επικείμενη επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι "αστικοδημοκρατική". Ασπάστηκε τη "θεωρία των τριών κόσμων", και διαχώρισε τη θέση του από το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας. Στα τέλή του 1979, πριν το 2ο του Συνέδριο, υπέστη μια μεγάλη διάσπαση, με τον ηγέτη του, Ισαάκ Ιορδανίδη, να αποχωρεί, για τους ακριβώς ίδιους λόγους, βάσει των οποίων διασπάστηκε η ΟΜΛΕ (ουσιαστικά κατηγόρησε ως οπορτουνιστική την κύρια αιχμή του Μ-Λ ΚΚΕ προς τη σοσιαλιμπεριαλιστική ΕΣΣΔ), δημιουργώντας το Μ-Λ ΚΚΕ (ανασυγκροτημένο). Την ίδια περίοδο, εγκαινιάζεται η συνεργασία με το ΕΚΚΕ, υπό την ονομασία ΕΚΚΕ-Μ-ΛΚΚΕ. Η συνεργασία με το ΕΚΚΕ οδηγεί, το καλοκαίρι του 1982, στη διάσπαση του τελευταίου, με την ομάδα υπό τον παλιό Γραμματέα του ΕΚΚΕ Χρήστο Μπίστη να αποχωρεί από το κοινό σχήμα. Ένα άλλο τμήμα του ΕΚΚΕ δηλώνει πως η διάσπαση με το Μ-ΛΚΚΕ είναι αντεπαναστατική πράξη και ενώνεται μαζί του σε εναίο κόμμα, υπό τον τίτλο ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ, στις 13 του Ιούλη του 1982. Τον Μάιο Ιούνιο του 1985, η Οργάνωση Πειραιά του ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ αυτονομήθηκε, και δημιούργησε, τον Ιούλιο, την Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας ΟΑΚΚΕ, διατηρώντας τη θεώρηση της ΕΣΣΔ ως της πιο επικίνδυνης υπερδύναμης και χαρακτηρίζοντας το ΠΑΣΟΚ ως σοβιετόφιλοκαι όχι αμερικανόφιλο- κόμμα, χαρακτηρισμός που δεν είχε υπερψηφιστεί-με μικρή διαφορά ψήφων- στο ενωτικό συνέδριο του ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ. Στην οργανωτική, πολιτική και ιδεολογική μορφή που είναι σήμερα βρίσκεται από το 1988, οπότε και προσχώρησε ξανά ο Ισαάκ Ιορδανίδης, με την Κίνηση για την Ανασυγκρότηση του Μ-Λ Κινήματος [όπως είχε μετονομάσει το Μ-ΛΚΚΕ (ανασυγκροτημένο)]. Παρά το μικρό αριθμό μελών, το Μ-ΛΚΚΕ είναι από τα λίγα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με σχεδόν πανελλαδική εκπροσώπηση, και με απήχηση σε συνδικάτα, όπως των Οικοδόμων, των Μεταλλουργών, των Εκπαιδευτικών Α'βάθμιας εκπαίδευσης. Η φοιτητική παράταξη που πρόσκειται σε αυτό ονομάζεται "Πορεία". Διατηρεί ακόμα ως μέλη του μεγάλο αριθμό επαναπατρισθέντων πολιτικών προσφύγων που διαγράφτηκαν μαζικά από το ΚΚΕ το 1956, μετά την 6η Ολομέλεια.

73


Ιδεολογία Το Μ-Λ ΚΚΕ ασπάζεται τον Μαρξισμό-Λενινισμό και υιοθετεί τις απόψεις των Καρλ Μαρξ και Βλαντιμίρ Λένιν. Θεωρεί πρωταρχικό καθήκον του την πάλη για την ενότητα των μαρξιστών - λενινιστών. Εκδίδει την δεκαπενθήμερη εφημερίδα Λαϊκός Δρόμος ενώ παλιότερα εξέδιδε το θεωρητικό περιοδικό Κομμουνιστής. Διαθέτει και εκδοτικό οίκο με ονομασία "Μορφωτικές Εκδόσεις".

Εκλογικές αναμετρήσεις Από την ίδρυσή του (1976) μέχρι σήμερα έχει κατέλθει σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις είτε ως αυτόνομο κόμμα είτε σε συνεργασία με άλλα μαοϊκά κόμματα. • Το 1981 μαζί με το ΕΚΚΕ απέσπασε 4.750 ψήφους (0,08%). • Το 1985 συμμετείχε μαζί με το ΚΚΕ(μ-λ) στον εκλογικό συνδυασμό Κομμουνιστική Αριστερά και έλαβε 5,383 ψήφους (0,08%). • Στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 1989 όπως και σε αυτές του 1990 και του 1993 έλαβε μέρος αυτόνομα και το ποσοστό του θα κυμάνθηκε στο 0.02% με 0.03% (1993, 1.817 ψήφοι). • Το 1996 πήρε μέρος στις εκλογές αυτόνομο και έλαβε 4.016 ψήφους (0,06%). • Το 1999 στις Ευρωεκλογές έλαβε 16.782 ψήφους (0,26%) • Το 2000 συνεργάστηκε με την Α/συνέχεια (μετέπειτα ΚΟΕ) συγκροτώντας το σχήμα "ΜΛ-ΚΚΕ-Αριστερά!" λαμβάνοντας 5.869 ψήφους (0,09%). • Το 2004 πήρε μέρος στις εκλογές αυτόνομο και έλαβε 4.846 ψήφους (0,07%). Στις Ευρωεκλογές του ίδιου έτους αύξησε τα ποσοστά του και έλαβε 21.220 ψήφους (0,35%). • Το 2007 πήρε μέρος στις εκλογές αυτόνομο και έλαβε 8.088 ψήφους (0,11%). • Το 2009 στις Ευρωεκλογές έλαβε 13.142 ψήφους (0,26%). • Το 2009 στις εθνικές εκλογές πήρε μέρος αυτόνομο και έλαβε 5.506 ψήφους (0,08%).

Εξωτερικές συνδέσεις • Επίσημη ιστοσελίδα του Μ-Λ ΚΚΕ [1]

Παραπομπές [1] http:/ / www. m-lkke. gr/

74

Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας

Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας Η Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (ΟΑΚΚΕ) είναι μια ελληνική πολιτική οργάνωση μαρξιστικής - λενινιστικής μαοϊστικής ιδεολογίας. Ιδρύθηκε στις 20 Ιουλίου 1985, από πρώην μέλη του ΕΚΚΕ - ΜΛΚΚΕ που αποχώρησαν από το κόμμα αυτό τον Ιούνη της ίδιας χρονιάς, συγκεκριμένα το σύνολο της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά του ΕΚΚΕ - ΜΛΚΚΕ, όλα τα υπόλοιπα μέλη του ΕΚΚΕ - ΜΛΚΚΕ που πριν την ενοποίηση του 1982 ήταν μέλη του ΕΚΚΕ εχτός από δύο, και ορισμένα ακόμη μέλη και στελέχη του ΕΚΚΕ - ΜΛΚΚΕ που προέρχονταν από το προ 1982 ΜΛΚΚΕ από την υπόλοιπη χώρα. Στρατηγική της ΟΑΚΚΕ - πολύ συμπυκνωμένα - είναι η ανασυγκρότηση του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ της περιόδου 1918-1956 (καθώς δεν θεωρεί το σημερινό ΚΚΕ πραγματικά κομμουνιστικό και του ασκεί σφοδρή κριτική, χαρακτηρίζοντάς το, όπως και όλα τα σοβιετόφιλα μετά το 1965 ονομαζόμενα ΚΚ, ως σοσιαλφασιστικό), στις νέες όμως συνθήκες και με εμπλουτισμένο το θεωρητικό οπλοστάσιο με την εμπειρία των τελευταίων 50 χρόνων και τον μαοϊσμό. Η επανάσταση στην Ελλάδα κατά την ΟΑΚΚΕ θα έχει σοσιαλιστικό χαρακτήρα και αντιιμπεριαλιστική μορφή και θα εγκαθιδρύσει το πολιτικό καθεστώς της διχτατορίας του προλεταριάτου, ενώ το τακτικό μέτωπο μέσω του οποίου θα ηγηθεί το προλεταριάτο του πλατιού δημοκρατικού αντιφασιστικού κινήματος θα είναι το Αντιρώσικο Δημοκρατικό και Πατριωτικό Μέτωπο (ΑΔΗΠΑΜ). Βάση γι' αυτή την ανάλυση είναι η γραμμή της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς για το Αντιφασιστικό Μέτωπο και ακόμη περισσότερο η Θεωρία των Τριών Κόσμων του ΚΚ Κίνας της δεκαετίας του 1970. Αξίζει να σημειωθεί πως η ΟΑΚΚΕ δίνει μεγάλη έμφαση, μέσα από την αρθρογραφία της, στην υπεράσπισης της πολιτικής κληρονομιάς του επί 25 χρόνια (1931-1956) Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, τον οποίο θεωρεί, με βάση και τα αντιφατικά στοιχεία που ανακοινώθηκαν από τις ρώσικες αρχές μεταξύ 1973 και 1990, αλλά κυρίως με βάση την πολιτική ανάλυση, ότι δολοφόνησαν οι ηγέτες του μετασταλινικού ΚΚΣΕ. Είναι επίσης η μόνη πλέον οργάνωση στην Ελλάδα, που στα έντυπά της διατηρεί, δίπλα στην προμετωπίδα της, το πεντακέφαλο των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν - Μάο. Σύμφωνα με τις θέσεις της, η ΟΑΚΚΕ, που αυτοπροσδιορίζεται σαν επαναστατική προλεταριακή και αντιιμπεριαλιστική οργάνωση, διεξάγει αγώνα κυρίως κατά του «ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού» -τον οποίο θεωρεί σήμερα το μεγαλύτερο κίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη, όπως ήταν προπολεμικά η χιτλερική Γερμανία- στα πλαίσια, όπως προείπαμε, της μαοϊκής στρατηγικής των τριών κόσμων. [1] Ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός, κατά την ΟΑΚΚΕ, μετά το 1991 περνάει σε νέα φάση αφού «η περεστρόικα και η «μεταρρύθμιση» ήταν οι απόπειρες της πιο βαθιάς σοσιαλφασιστικής Ρωσίας να αυτονομηθεί από την ΕΣΣΔ για να επιχειρήσει από κείνη τη στιγμή και πέρα να ξανασυσπειρώσει γύρω της μια νεοτσαρική αυτοκρατορία από τα συντρίμμια της ΕΣΣΔ. Αυτή είναι η εποχή του «ψόφιου κοριού» που τελειώνει στις μέρες μας με τη δημιουργία του ρωσοκινεζικού πολεμικού άξονα.»[2] Επίσης, σύμφωνα με τις θέσεις της οργάνωσης,υπάρχει συμμαχικός άξονας τον οποίο συγκροτούν Ρωσία Κίνα - Ιράν,υπό τη γενική καθοδήγηση της πρώτης, τον οποίο χαρακτηρίζει νεοναζιστικό. Παρά την αντίθεσή της στην επεκτατική πολιτική των πιο σωβινιστικών πλευρών της ισραηλινής αστικής τάξης και τη στήριξη της στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού για να αποκτήσει κι αυτός το δικαίωμα σε ένα ανεξάρτητο κράτος, η ΟΑΚΚΕ, σε αντίθεση με το σύνολο των υπόλοιπων οργανώσεων και κομμάτων στην Ελλάδα που αναφέρονται στην αριστερά, υπερασπίζεται το δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται στις επιθέσεις που δέχεται από δυνάμεις όπως η Χαμάς και η Χεζμπολλάχ, καθώς θεωρεί τις δύο αυτές οργανώσεις ισλαμοναζιστικές και βραχίονες του νεοναζιστικού Άξονα. Γι' αυτό και υποστήριξε στην κύρια πλευρά το Ισραήλ στη μάχη που αυτό έδωσε το καλοκαίρι του 2006 ενάντια στη Χεζμπολλάχ, καθώς η ΟΑΚΚΕ θεωρεί πως ο αντισημιτισμός, που σήμερα

75

Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας εκφράζεται με το αίτημα της διάλυσης του κράτους του Ισραήλ και με τη θεωρία του "απάτριδα εβραίου κεφαλαιοκράτη" και της "εβραϊκής συνομωσίας για την παγκόσμια κυριαρχία", θα είναι μία από τις σημαίες του Άξονα σε έναν ενδεχόμενο παγκόσμιο πόλεμο που θα εξαπολύσει ενάντια πρώτα και κύρια στους λαούς, αλλά και ενάντια στους αντιπάλους-ανταγωνιστές τους, δυτικούς ιμπεριαλιστές Επίσης συνηθίζει να τάσσεται κατά διάφορων κινητοποιήσεων στην Ελλάδα, ειδικά εκείνων που θεωρεί ότι καθοδηγούνται από την κατά την ΟΑΚΚΕ "ψευτοαριστερά" των "ΚΚΕ" (ψευτοΚΚΕ στα κείμενα της οργάνωσης) και ΣΥΝ, καθώς θεωρεί πως μετά το 1990 αυτές δεν εκφράζουν τις διαθέσεις της πλατιάς μάζας των εργαζομένων και ειδικά του προλεταριάτου, αλλά κυρίως τμήματα της κρατικής γραφειοκρατίας, και μάλιστα τα χειρότερα, τα πιο διεφθαρμένα και καταστροφικά, που κατά την ΟΑΚΚΕ αποτελούν δημιούργημα του νεοναζιστικού Άξονα και των φίλων του στη χώρα μας,[http://www.oakke.gr/na420/arthr16_420.htm [3]κάτι που επίσης διαφέρει από τις θέσεις των υπόλοιπων αριστερών κομμάτων που στηρίζουν ανοιχτά όλες ανεξαιρέτως τις κινητοποιήσεις. Κεντρικό ρόλο στην ανάλυση της Οργάνωσης παίζει η έννοια του "παραγωγικού σαμποτάζ". Αυτό η ΟΑΚΚΕ το ορίζει σαν την καταστροφή του παραγωγικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, είτε μέσω του γκρεμίσματος και κλεισίματος ήδη υπαρχουσών παραγωγικών μονάδων, πολλές φορές με αριστερά στη μορφή επιχειρήματα (οικολογικά, δήθεν αντικαπιταλιστικά, αρχαιολογικά κλπ.), είτε μέσω της παρεμπόδισης των επενδύσεων της ντόπιας και της δυτικής αστικής τάξης. Αυτό η ΟΑΚΚΕ το αποδίδει στη σχέση των ηγεσιών του λεγόμενου "ΚΚΕ" και του ΣΥΝ, αλλά και των Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστα Σημίτη, Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου σαν πρωθυπουργών με το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό, που κατά την ΟΑΚΚΕ, επειδή είναι οικονομικά πολύ πιο αδύναμος από το δυτικό ιμπεριαλισμό, ό,τι παραγωγικό κεφάλαιο δεν μπορεί να ελέγξει, το καταστρέφει ώστε να αποδυναμώσει οικονομικά και πολιτικά μια χώρα, για να την υποτάξει. Άμεσες ή έμμεσες σχέσεις με το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό, βασισμένες στο ξεκίνημα της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας ή σε άλλα στοιχεία από την επιχειρηματική τους πορεία, αποδίδει η ΟΑΚΚΕ σε μεγάλους Έλληνες επιχειρηματίες, μεταξύ αυτών στο Σωκράτη Κόκκαλη, το Γιώργο Μπόμπολα, τον Πάνο Γερμανό, τον Ανδρέα Βγενόπουλο κλπ.[4] Μια συχνή κριτική που της γίνεται από άλλες οργανώσεις που αναφέρονται διακηρυκτικά στο μαρξισμό είναι για "παραγωγισμό", δηλαδή πως δίνει προτεραιότητα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και όχι στην αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων, κάτι που αποτελούσε χαρακτηριστικό των μενσεβίκων μέσα στη ρώσικη σοσιαλδημοκρατία πριν την Επανάσταση του 1917 και σημείο τριβής με τους μπολσεβίκους. Η ΟΑΚΚΕ, πέραν της ιδρυτικής της διακήρυξης του 1985, στην οποία υποβάλει σε κριτική αυτή τη μενσεβίκικη θεωρία, πιο πρόσφατα έχει απαντήσει πως η πάλη που δίνει και που καλεί και το λαό να δώσει δεν είναι κύρια για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά ακριβώς για το τσάκισμα των παραγωγικών σχέσεων της εξάρτησης της χώρας από το σοσιαλιμπεριαλισμό, σε τελική ανάλυση από κάθε ιμπεριαλισμό, σαν μέρος του επαναστατικού τσακίσματος του συνόλου των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων και την επαναστατική αντικατάστασή τους από σοσιαλιστικές, στο δρόμο για την παγκόσμια αταξική κομμουνιστική κοινωνία.[5] Τέλος μία ακόμα διαφορά με τα άλλα κόμματα της αριστεράς είναι ότι τάσσεται (από το Νοέμβρη του 1995 και τη 2η Συνδιάσκεψή της) στρατηγικά υπέρ της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ, με το σκεπτικό ότι πρόκειται για μια ένωση αστικών κρατών που γίνεται με συναίνεση και όχι με βία, ότι στο εσωτερικό της η κύρια πλευρά (χωρίς να σημαίνει πως δεν υφίσταται δευτερευόντως) δεν είναι η ιμπεριαλιστική επιβολή του μεγάλου κράτους προς το μικρότερο αλλά η αστική δημοκρατική σύνθεση μεταξύ των 27 μελών, και ότι μέσα από τη διαδικασία αυτή το ευρωπαϊκό προλεταριάτο αντικειμενικά αποδεσμεύεται σε ένα βαθμό από τον εθνικισμό και το σωβινισμό της αστικής τάξης κάθε χωριστά παρμένης χώρας. Κυρίως όμως, ήδη από το 1990 και το 1ο της Συνέδριο, η ΟΑΚΚΕ υποστήριζε έτσι κι αλλιώς από άποψη τακτικής την παραμονή της Ελλάδας στα πλαίσια της τότε ΕΟΚ (σε αντίθεση με την ιδρυτική της θέση του 1985, που ήταν η άμεση έξοδος από την ΕΟΚ), με το σκεπτικό ότι η Ενωμένη Ευρώπη αποτελεί ανάχωμα στα σχέδια των δύο υπερδυνάμεων, Ρωσίας και ΗΠΑ, κυρίως βέβαια σε εκείνα του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, που σύμφωνα με το Μάο Τσε Τουνγκ, έχει σαν πρώτο γεωστρατηγικό του στόχο την κατάληψη της Δυτικής Ευρώπης.

76

Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας Στο πλαίσιο της θέσης της για την ανάγκη ενίσχυσης της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, που κατά την ΟΑΚΚΕ έχει μείνει πίσω σε σχέση με την οικονομική ενοποίηση, η οργάνωση τάχθηκε υπέρ του Ευρωσυντάγματος, σε αντίθεση με το σύνολο των υπόλοιπων οργανώσεων που αναφέρονται στην Αριστερά. [6]. Για το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος παγκόσμια, η ΟΑΚΚΕ, συμπυκνώνοντας τη θέση της, σημειώνει πως "τα νέα εργατικά επαναστατικά κόμματα θα έχουν πλέον μια μεγάλη εντολή από τον κόσμο που θα τα επανδρώνει και θα τα πιστεύει: Να μην γίνουν οι νέοι μεγάλοι δυνάστες της κοινωνίας και τα στελέχη τους και τα μέλη τους να μη γίνουν οι νέοι εκμεταλλευτές. Αυτό σημαίνει ότι από τώρα ακόμα και τα πιο μικρά νέα εργατικά κόμματα και οι πιο μικροί εργατικοί επαναστατικοί πυρήνες θα πρέπει να εφαρμόζουν δυο τρεις βασικές αρχές: να μην απελευθερώνουν ποτέ τις μάζες ενάντια στη θέλησή τους αλλά να σέβονται τις δικές τους διαθέσεις, να μην επιτρέπουν ποτέ στα μέλη τους να μετατρέπουν τη γνώση τους και τους προηγούμενους αγώνες τους σε αυταρχισμό, έπαρση και υλικά προνόμια αλλά να μπαίνουν πάντα κάτω από την κριτική των μαζών και να ζουν όπως εκείνες, να μην διασπούν τους εργαζόμενους σε «δικούς μας» και σε «όχι δικούς μας» αλλά να τους ενώνουν κάνοντας ανοιχτή και ειλικρινή πολιτική ακόμα και κόντρα στο ρεύμα και όχι λέγοντας στον καθένα αυτό που του αρέσει, και πάνω απ όλα να μην βάζουν ποτέ τα όποια ειδικά ταξικά συμφέροντα πάνω από τα γενικά ταξικά συμφέροντα και τα εθνικά συμφέροντα πάνω από τα παγκόσμια συμφέροντα της εργατικής τάξης".[7] Από το 1989 έχει συμμετάσχει σε όλες τις εθνικές εκλογές και τις ευρωεκλογές. Στις εθνικές εκλογές του 1996 συνεργάστηκε εκλογικά με την πολιτική οργάνωση της εθνικά "μακεδονικής" μειονότητας στην Ελλάδα Ουράνιο Τόξο. Στις ευρωεκλογές του 2004 έλαβε 5.090 ψήφους (0,08%), στις βουλευτικές εκλογές του 2007 2.473 (0,03%) και στις ευρωεκλογές του 2009 2.808 (0,05). Εκδίδει τη μηνιαία εφημερίδα «Νέα Ανατολή», καθώς και εφημερίδες τοίχου που αφισοκολλούνται σε κεντρικά σημεία σε πολλές πόλεις σε όλη τη χώρα από μέλη και φίλους της. Συνδικαλιστική παράταξη της ΟΑΚΚΕ, με δράση κυρίως στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος, είναι ο ΕΡΓΑΣ. Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΑΚΚΕ είναι ο Ηλίας Ζαφειρόπουλος.

Σημειώσεις [1] Για τα 20 χρόνια από την ίδρυση της ΟΑΚΚΕ, Νέα Ανατολή, αρ.φυλ. 403, Ιούλης 2005. Διαθέσιμο εδώ: http:/ / www. oakke. gr/ na403/ 20_oakke. htm [2] ο.π. [3] http:/ / www. oakke. gr/ na414/ israel414. html. [4] http:/ / www. oakke. gr/ na466/ prokir150411. htm [5] http:/ / oakke. blogspot. com/ 2011/ 03/ to_09. html [6] http:/ / www. oakke. gr/ na394/ EuroSintagma394. htm [7] http:/ / www. oakke. gr/ prokirixis_2007/ protomagia08. htm

Εξωτερικοί σύνδεσμοι http://www.oakke.gr - Ο ιστότοπος της ΟΑΚΚΕ http://oakke.blogspot.com/- Το ιστολόγιο της ΟΑΚΚΕ

77

Ουράνιο Τόξο (κόμμα)

78

Ουράνιο Τόξο (κόμμα) Το άρθρο αφορά το πολιτικό κόμμα. Για το μετεωρολογικό φαινόμενο δείτε ουράνιο τόξο. Το Ουράνιο Τόξο (σλαβομακεδονικά: Виножито, Vinožito) είναι ένα πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα, με έδρα τη Φλώρινα που εκπροσωπεί μία ομάδα Σλαβόφωνων (δίγλωσσων Σλαβομακεδόνων) της βόρειας Ελλάδας. Βασικός στόχος του κόμματος είναι η αναγνώριση αυτών των Σλαβόφωνων ως εθνική μακεδονική μειονότητα (ως Σλαβομακεδόνων) στην Ελλάδα. Το ελληνικό κράτος δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη μακεδονικού έθνους ούτε και την ύπαρξη σλαβομακεδονικής μειονότητας στην ελληνική Μακεδονία.

Το Έμβλημα του Ουράνιου Τόξου

Εντάσεις και επεισόδια στη Φλώρινα H μη αναγνώριση της εθνικής ετερότητας έχει δημιουργήσει εντάσεις, κυρίως στην περιοχή της Φλώρινας. Ένας άλλος λόγος που προκαλεί εντάσεις ανάμεσα στους υποστηρικτές του κόμματος και τους γηγενείς Μακεδόνες είναι η ρητορική του κόμματος περί υποστήριξης της "γλωσσικής και πολιτιστικής ιδιαιτερότητας" που περιλαμβάνει κατ' αυτόν τον τρόπο το σύνολο των σλαβόφωνων Ελλήνων[1] . Στις 6 Σεπτεμβρίου 1995, μέλη του κόμματος προπηλακίστηκαν, τα γραφεία του κόμματος πυρπολήθηκαν, ενώ κλάπηκε και εξοπλισμός. [2] [3] Η αφορμή ήταν η ανάρτηση πινακίδας από το κόμμα με την κυριλλική γραφή Виножито - Лерински Комитет (μεταφραζεται στα Ελληνικά ως Ουράνιο Τόξο - ΝΕ Φλώρινας). Η επιγραφή αυτή ήταν η αφορμή να δεχθούν επίθεση τα γραφεία τη νύχτα 13-14 Σεπτεμβρίου 1995 από πολίτες, με την υποστήριξη του δημάρχου της πόλης μαζί με ένα μέρος του δημοτικού συμβουλίου. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1995 ασκήθηκε δίωξη από την Εισαγγελία Φλώρινας εναντίον τεσσάρων μελών του Ουράνιου Τόξου για "πρόκληση και διέγερση πολιτών σε αμοιβαία διχόνοια, με αποτέλεσμα τη διατάραξη της κοινής ειρήνης". [4] Η υπόθεση αυτή έφτασε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με την καταδίκη της Ελλάδος στις 20 Οκτωβρίου 2005. Το 2009 στην Αθήνα μέλη του Ουράνιου Τόξου και άλλοι παρευρισκόμενοι δέχθηκαν φραστική επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής που εισέβαλαν σε μία αίθουσα όπου γινόταν παρουσίαση ενός λεξικού που ονομαζόταν Ελληνομακεδονικό[5] . Άλλη θέση του κόμματος είναι ότι εναντιώνεται στο μοντέλο των ανεξάρτητων εθνικών κρατών και ζητάει από την Ευρωπαϊκή Ένωση τη συνταγματική κατοχύρωση ανεξάρτητων οικονομικά, «περιφερειακών εθνικών οντοτήτων», που θα ασκούν πολιτική και νομοθετική εξουσία[6] .

Αποφάσεις διεθνών οργανισμών Με αφορμή τη δράση του, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την ελληνική κυβέρνηση για παραβίαση δύο άρθρων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας τoυ συvέρχεσθαι και συvεταιρίζεσθαι. Η απόφαση καταλόγισε ευθύνες στην Ελληνική Αστυνομία για την αδυναμία της να αποτρέψει ή να περιορίσει φαινόμενα βίας. Αφορμή για το επεισόδιο υπήρξε η αντίδραση μελών του δημοτικού συμβουλίου και ιερέων της περιοχής στην ανάρτηση επιγραφής στη σλαβομακεδονική γλώσσα έξω από τα γραφεία του κόμματος.[7] Το 2006, με πρωτοβουλία του Ουράνιου Τόξου και υπό την αιγίδα της πρώην[8] Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης EBLUL («Ευρωπαϊκό Γραφείο για τις Λιγότερο Ομιλούμενες Γλώσσες»), επανατυπώθηκε το αλφαβητάριο Abecedar, το οποίο είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το Μάιο του 1925 με σκοπό να χρησιμοποιηθεί στη διδασκαλία του σλαβόφωνου πληθυσμού σε περιοχές της Βόρειας Ελλάδας και να ελαχιστοποιήσει τη σερβική και βουλγαρική επιρροή στα εσωτερικά θέματα της χώρας.

Ουράνιο Τόξο (κόμμα) Το Ουράνιο Τόξο έχει δεχθεί κριτική από Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης,[2] κατηγορούμενο για ανθελληνικές θέσεις και ταύτιση με την πολιτική της κυβέρνησης της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Εντούτοις, ο Παύλος Βοσκόπουλος, ένας από τους ιδρυτές του κόμματος και μέλος της πολιτικής του γραμματείας, δηλώνει[9] πως «όσοι υποστηρίζουν ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν αρχαίοι Έλληνες κι ότι οι σημερινοί Μακεδόνες (αναφέρεται στους "εθνικά Μακεδόνες") είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δεν έχουν θέση στο κόμμα μας».

Εκλογικά αποτελέσματα Δεν έχει κατέλθει ποτέ αυτόνομα σε εθνικές εκλογές παρά μόνο σε συνεργασία με την ΟΑΚΚΕ το 1996, ενώ στις ευρωεκλογές του 2009 κατήλθε με την ονομασία «Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία – Ουράνιο Τόξο» και έλαβε στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας 4.530 ψήφους (0,09%), από τις οποίες οι 2.594 στις εκλογικές περιφέρειες της Μακεδονίας.[10] Το 1994, το Ουράνιο τόξο, πριν τα γεγονότα του 1995 είχε αποσπάσει στο Νομό Φλώρινας 2.250 ψήφους - ποσοστό 5,7%. [11] Στις Ευρωεκλογές 2009 έλαβε 1.195 ψήφους, ποσοστό 3.69 %, στο Νομό Φλώρινας.[12]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Ουράνιο Τόξο [13]

Αναφορές [1] [2] [3] [4]

Μια βραδιά με το Ουράνιο Τόξο, Ιός της Ελευθεροτυπίας (http:/ / www. iospress. gr/ mikro1997/ mikro19970517. htm) http:/ / www. greekhelsinki. gr/ pdf/ rainbow-english. pdf Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων Υπόθεση Ουράνιου Τόξου και λοιπών κατά Ελλάδας Προσφυγή αριθ. 74989/01. Βιβλίο Τάσος Κωστόπουλος: Η απαγορευμένη γλώσσα - Κρατική Καταστολή των Σλαβικών Διαλέκτων στην Ελληνική Μακεδονία (σελ. 13-22). [5] http:/ / www. edugate. gr/ ek-ty/ 04-06-09-21 [6] http:/ / www. florina. org/ rainbow/ manifesto_new_g. asp [7] Country Report on Human Rights Practices in Greece (http:/ / www. state. gov/ g/ drl/ rls/ hrrpt/ 2005/ 61651. htm) [8] http:/ / www. eblul. org/ index. php?option=com_content& task=view& id=260& Itemid=1 [9] http:/ / www. makthes. gr/ news/ politics/ 48102/ [10] Αποτελέσματα Ευρωεκλογών 2009, Υπουργείο Εσωτερικών (http:/ / ekloges-prev. singularlogic. eu/ e2009/ pages/ index. html) [11] Βιβλίο Τάσος Κωστόπουλος: Η απαγορευμένη γλώσσα - Κρατική Καταστολή των Σλαβικών Διαλέκτων στην Ελληνική Μακεδονία (σελ. 14). [12] Ευρωεκλογές 2009, Περιφέρεια Φλώρινας (http:/ / ekloges-prev. singularlogic. eu/ e2009/ pages/ index. html?lang=el& go=periferia_tmima. html?id=14-140131), Υπουργείο Εσωτερικών [13] http:/ / www. florina. org/

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Case of Sidiropoulos and others v. Greece (http://www. icnl.org/knowledge/pubs/Sidiropoulos.pdf) (57/1997/841/1047) 10 Ιουλίου 1998. (pdf) (Αγγλικά) • Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων-Πρώτο Τμήμα. Υπόθεση Ουράνιου Τόξου και λοιπών κατά Ελλάδας (http://www.nsk.gr/edad/ee276.pdf) Προσφυγή αριθ. 74989/01 (μετάφραση στα ελληνικά από το Ελληνικό Νομικό Συμβούλιο του Κράτους), 9/09/2010. (pdf)

79

Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο

Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο Το Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο (συντομογραφικά: ΠΑ.Μ.ΜΕ.) είναι ελληνικό πολιτικό κόμμα του Στέλιου Παπαθεμελή που αυτοπροσδιορίζεται ως πατριωτικό. Το κύριο θέμα απασχόλησης του κόμματος είναι τα προβλήματα του ονόματος σε σχέση με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Στο κόμμα επίσης συμμετέχει ο Κώστας Ζουράρις. Συνιστώσες του Μετώπου είναι η Δημοκρατική Αναγέννηση, Μακεδονικές Οργανώσεις της Ελλάδας και του Εξωτερικού, καθώς και προσωπικότητες του ευρύτερου εθνικιστικού χώρου. Το κόμμα συμμετείχε στις Ευρωεκλογές του 2009, συγκεντρώνοντας ποσοστό 1,27%.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημος ιστότοπος [1] • Επίσημος ιστολόγιο [2] • Το «Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο» ανακοίνωσαν Παπαθεμελής και Ζουράρις [3], in.gr

Παραπομπές [1] http:/ / www. danagennisi. eu/ makedoniko%20metopo/ kentriki%20selida. htm [2] http:/ / pammet. blogspot. com/ [3] http:/ / www. in. gr/ NEWS/ article. asp?lngEntityID=1011264& lngDtrID=244

Φιλελεύθερη Συμμαχία Η Φιλελεύθερη Συμμαχία είναι πολιτική κίνηση που οδήγησε στην δημιουργία πολιτικού κόμματος, το οποίο, σύμφωνα με τις διακηρύξεις της, αποσκοπεί να καλύψει αυτό που θεωρεί «κενό ύπαρξης ενός φιλελεύθερου κόμματος στην Ελλάδα, ανάμεσα στη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ».[1]

Οργανωτική δομή Ανώτατο όργανο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας είναι το Συνέδριό της, το οποίο εκλέγει κάθε δύο χρόνια Πρόεδρο και μια 15μελή Διοικούσα Επιτροπή για τον συντονισμό των δράσεων του κόμματος. Επιπλέον Το έμβλημα της Φιλελεύθερης Συμμαχίας διαθέτει 6 θεματικές Πολιτικές Κινήσεις (Θεσμών, Κοινωνικής Συνοχής, Οικονομικής Ανάπτυξης, Ποιότητας Ζωής, Εξωτερικών/Άμυνας και Νεολαίας), στις οποίες συμμετέχουν ελεύθερα τα μέλη. Με δική τους πρωτοβουλία τα μέλη του κόμματος μπορούν να συστήσουν και Γεωγραφικές Πολιτικές Κινήσεις ενώ επίσης το καταστατικό θεσμοθετεί και επιτρέπει τάσεις εντός του κόμματος.

80

Φιλελεύθερη Συμμαχία

Πολιτικές θέσεις Οι θέσεις της Φιλελεύθερης Συμμαχίας κινούνται στο χώρο του κλασσικού φιλελευθερισμού, προτάσσοντας την ατομική ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα στον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό τομέα. Μεταξύ των θέσεων που διατυπώνονται στην πολιτική διακήρυξη περιλαμβάνονται: • Η απόσυρση του κράτους από κάθε είδους επιχειρηματική δραστηριότητα και η γενικότερη μείωση του δημόσιου τομέα. • Η μείωση της γραφειοκρατίας, των αναγκών επαφής κράτους-πολίτη και η κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων • Η δραστική μείωση της φορολογίας και η καθιέρωση ενιαίου φορολογικού συντελεστή • Η καθιέρωση κεφαλαιοποιητικού τύπου ασφαλιστικού συστήματος • Η ελευθερία ίδρυσης μη-κρατικών πανεπιστημίων και εφαρμογή του συστήματος κουπονιών εκπαίδευσης • Η καθιέρωση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και του αρνητικού φόρου • Η αποποινικοποίηση της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών. • Ο πλήρης διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας. • Η κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας. • Η στήριξη των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ.

Eκλογικά αποτελέσματα Η Φιλελεύθερη Συμμαχία συμμετείχε στις εθνικές εκλογές του 2007 λίγους μήνες μετά την ίδρυση της με υποψηφίους σε όλες τις περιφέρειες της Ελλάδας εκτός από την Πιερία, και συγκέντρωσε 0,1% των ψήφων καθιστάμενη 13ο κόμμα. Τα επιμέρους ποσοστά της κυμάνθηκαν μεταξύ 0,17%, με 544 ψήφους στην Α΄ Αθηνών και 0.04 % στη Λευκάδα. Δεν κατέθεσε συνδυασμό στην Πιερία. Το 2010 συμμετείχε μέσω της κίνησης Πορτοκαλί στον συνδυασμό 'Δικαίωμα στην Πόλη' του Γιώργου Καμίνη που κέρδισε την Δημαρχία των Αθηνών.

Παραπομπές [1] www.greekliberals.net (http:/ / www. greekliberals. net/ civilaction/ content/ view/ 142/ 140/ )

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημη ιστοσελίδα της Φιλελεύθερης Συμμαχίας (http://www.greekliberals.net/civilaction)

81

Χρυσή Αυγή

82

Χρυσή Αυγή Χρυσή Αυγή

Ηγέτης

Νίκος Μιχαλολιάκος

Ιδρύθηκε

Ιανουάριος 1993

Αρχηγείο

Δηληγιάννη 50 Αθήνα

Ιδεολογία

Εθνικισμός


Ακροδεξιά

Κοινοβούλιο 0 / 300 Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 0 / 22 Ιστοσελίδα xryshaygh.wordpress.com/

[1]


Η Χρυσή Αυγή είναι πολιτική οργάνωση που δρα σε Ελλάδα και Κύπρο. Η ιδεολογία της χαρακτηρίζεται ως ακροδεξιά[2] [3] , νεοναζιστική[4] [5] [6] [7] [8] και φασιστική[9] . Κατά δήλωσή της, είναι λαϊκός σύνδεσμος με εθνικιστική ταυτότητα[10] .

Ιστορία Η ίδρυση της Χρυσής Αυγής Τον Δεκέμβριο του 1980 εκδίδεται το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Χρυσή Αυγή». Το 1983 αναστέλλεται προσωρινά η έκδοσή του, για να επανέλθει λίγους μήνες μετά, το 1984. Τον Ιανουάριο του 1993 αρχίζει η πολιτική δράση του κόμματος και η έκδοση της ομώνυμης εφημερίδας.

Δράση • Το 1993 η Χ.Α. συμμετέχει ενεργά στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. • Το 1994 μέλη της οργάνωσης πολεμούν ως εθελοντές στο πλευρό των Σέρβων της Βοσνίας με σκοπό την εθνοκάθαρση της χώρας [11] . Η δράση τους αυτή δεν προβάλλεται και δεν αντιμετωπίζεται θετικά από την ηγεσία της, ενώ αργότερα όλοι τους έρχονται για διαφορετικούς λόγους σε ρήξη με αυτήν και αποχωρούν. Από την εποχή της ίδρυσης της οργάνωσης, έχει αποχωρήσει από αυτή μεγάλο ποσοστό μελών της, όπως και αρκετά από τα πρώτα της ηγετικά στελέχη. • Το 1997 γίνεται η πρώτη εκδήλωση για το γεγονός στα Ίμια. Από τότε και κάθε χρόνο, μέλη της Χ.Α. καταθέτουν στεφάνι στη μνήμη των τρίων αξιωματικών που σκοτώθηκαν κατά τη συντριβή του

Χρυσή Αυγή

83

ελικοπτέρου.Με κορύφωση το έτος 2011 που στην καθιερωμένη πλέον πορεία για τα Ίμια στο με την Χρυσή Αυγή κατέβηκαν στο δρόμο περίπου 10.000 (δέκα χιλιάδες) Έλληνες από όλη την επικράτεια.[12] • Τον Ιούνιο του 2007 μέλη της συμμετείχαν στην πρώτη πανευρωπαϊκή εθνικιστική κινητοποίηση εναντίον της συνόδου των G8 στη Γερμανία,[13] , στο πλευρό του NPD κι άλλων εθνικιστικών οργανώσεων. • Στις 9 Μαΐου 2009 επιτροπές Ελλήνων πολιτών από 9 περιοχές της Αθήνας πραγματοποίησαν συγκέντρωση κατά της λαθρομετανάστευσης, στην οποία υπήρξε συμμετοχή μελών της οργάνωσης. • Εκδηλώσεις στο Γράμμο και το Βίτσι: η Χ.Α. συμμετέχει εδώ και χρόνια στην εκδήλωση για την επέτειο της ήττας του Δ.Σ.Ε. στον Εμφύλιο πόλεμο, την 29η Αυγούστου 1949[14] • Με αφορμή την δολοφονία-ληστεία του Μανώλη Καντάρη την 10η Μαΐου 2011 στο κέντρο της Αθήνας (3ης Σεπτεμβρίου και Ηπείρου) η Χρυσή Αυγή στις 12 Μαΐου προγραμμάτισε συγκέντρωση διαμαρτυρίας (με αφορμή το τρισάγιο του θανάτου). Στην πορεία που ακολούθησε ακροδεξιοί έκαναν επιθέσεις σε καταστήματα αλλοδαπών και ξυλοκόπησαν δεκάδες μετανάστες. Επίσης έγινε απόπειρα να πλησιάσουν την κατάληψη της Βίλας Αμαλίας (στην συμβολή των οδών Χέυδεν και Αχαρνών) όπου βρίσκονται αντιεξουσιαστές. Η αστυνομία έκανε προσαγωγή 48 ατόμων (ακροδεξιών). [15] [16]

Πολιτική

Συγκέντρωση Χρυσής Αυγής στην Κομοτηνή τον Δεκέμβριο 2010

[]

.

• Η Χρυσή Αυγή υποστηρίζει την πολιτισμική ανωτερότητα του ελληνικού έθνους και της λευκής φυλής. Σε φύλλα της εφημερίδας έχει πολλές φορές αναφερθεί ως ιδεολογία της οργάνωσης ο εθνικοσοσιαλισμός. • Τον Δεκέμβριο του 2005 ο γενικός γραμματέας της Χρυσής Αυγής, Νίκος Γ. Μιχαλολιάκος, ανακοίνωσε την παύση των αυτόνομων πολιτικών δραστηριοτήτων της οργάνωσης. • Η Χ.Α. υπήρξε ιδρυτής του εθνικιστικού κόμματος «Πατριωτική Συμμαχία», η ενίσχυση του οποίου υπονοείται πως είναι ο λόγος παύσης της πολιτικής της δραστηριότητας. Τον Μάρτιο του 2007 τα μέλη και η ηγεσία της Χ.Α. απέσυραν την υποστήριξή τους στην Πατριωτική Συμμαχία, η οποία με τη σειρά της οδηγήθηκε σε αναστολή κάθε δραστηριότητάς της. Ισχυρίστηκαν πως η Πατριωτική Συμμαχία ξεκίνησε ως ένας εθνικιστικός φορέας και πως τελικά η συνεργασία με διάφορες προσωπικότητες άσχετες μέχρι εκείνη τη στιγμή με τη Χ.Α., οδήγησαν στην εξαγωγή ενός θολού ιδεολογικοπολιτικού τοπίου, το οποίο έπρεπε να παύσει. • Τον ίδιο μήνα[17] η Χ.Α. πραγματοποίησε το 6ο συνέδριό της. • Στις 7 Ιουνίου 2009 η Χρυσή Αυγή συμμετείχε στις ευρωεκλογές όπου έλαβε ποσοστό 0,46% και 23.564 ψήφους. • Στις εθνικές εκλογές του 2009 ο Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή έλαβε ποσοστό 0,29% και 19.636 ψήφους. • Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 η οργάνωση κέρδισε μία έδρα στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων λαμβάνοντας εκλογικό ποσοστό 5,29%, με τον πρόεδρό της, Νικόλαο Μιχαλολιάκο να εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος.

Χρυσή Αυγή

Κριτική Η Χ.Α. έχει πολλές φορές ταυτιστεί με ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών, καθώς και μελών αριστερών και αναρχικών οργανώσεων. Επίσης έχει κατηγορηθεί πάμπολλες φορές ότι έχει στενές σχέσεις με την Αστυνομία και ότι λειτουργεί ως συμπληρωματικός μηχανισμός των αστυνομικών δυνάμεων, εξασφαλίζοντας της την ατιμωρησία [18] . Σύμφωνα με έκθεση της Κρατικής Ασφάλειας που είχαν αποκαλύψει η Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 17 Απριλίου 2004 «τα περισσότερα μέλη της Χρυσής Αυγής οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενοι όπλα από βουλευτές (σύμφωνα με την έκθεση οι βουλευτές προέρχονται από τη Ν.Δ.) και παρουσιάζονται ως συνοδοί τους» αλλά και «η Χρυσή Αυγή διατηρεί ακόμη και σήμερα πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία αξιωματικούς και μόνιμους υπαξιωματικούς του στρατού, αλλά και με απόστρατους» [19] [20] . Το ηγετικό μέλος της Χ.Α. Αντώνης Ανδρουτσόπουλος, γνωστός με το ψευδώνυμο «Περίανδρος», ήταν για 4 χρόνια καταζητούμενος από τις ελληνικές αρχές, κατηγορούμενος για τη δολοφονική επίθεση εναντίον των φοιτητών Δημήτρη Κουσουρή και Ηλία Φωτιάδη και του τότε αδιόριστου εκπαιδευτικού Γιάννη Καραμπατσόλη. Η επίθεση είχε στόχο τον Δημήτρη Κουσουρή, μέλους τότε της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης της Φιλοσοφικής και του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ και στελέχους της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση. Στις 13 Σεπτεμβρίου 2005 ο «Περίανδρος» παραδόθηκε στις αρχές.[21] Στις 25 Σεπτεμβρίου 2006 ο «Περίανδρος» καταδικάστηκε ομόφωνα για τις τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας σε 21 χρόνια φυλάκισης χωρίς αναστολή[22] Μέλη της οργάνωσης βρέθηκαν στο χώρο των δικαστηρίων για να του συμπαρασταθούν. Στις 12 Μαρτίου 2009, αφού η υπόθεση πήγε στο Εφετείο και άλλαξε το κατηγορητήριο σε μία μόνο απόπειρα ανθρωποκτονίας, η ποινή του μειώθηκε στα 12 χρόνια.[23] Εκδηλώσεις συμπαράστασης στον «Περίανδρο» έγιναν και την 31η Ιανουαρίου του 2007 κατά τη διάρκεια της ετήσιας εκδήλωσης της «Επιτροπής Εθνικής Μνήμης», έπ' ευκαιρία της επετείου της ελληνοτουρκικής κρίσης των Ιμίων. Η Χρυσή Αυγή οργανώνει εκδήλωση και πορεία γι' αυτή κάθε χρόνο από το 1996. Κατά τη διάρκεια της πορείας που πραγματοποιήθηκε το 2008 μέλη της Χ.Α. συνεπλάκησαν με άτομα που ανήκουν στον αντιφασιστικό χώρο. Τα μέλη της Χ.Α. κατηγορήθηκαν ότι, με την ανοχή της Ελληνικής αστυνομίας,[24] μαχαίρωσαν δυο διαδηλωτές και χτύπησαν άλλους δυο στο κεφάλι. Πολλές οργανώσεις, πολιτικές και φοιτητικές νεολαίες και πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα έχουν στο παρελθόν καταδικάσει ενέργειες που αποδίδονται στη Χρυσή Αυγή και έχουν απαιτήσει, σύμφωνα με τη Διεθνή Αντιρατσιστική Σύμβαση η οποία έχει υπογράψει και κυρώσει η Ελλάδα με το Νομοθετικό Διάταγμα 494/1970 (ΦΕΚ Α΄, 77, 3 Απριλίου 1970), το κλείσιμο των γραφείων της, ζητώντας από το ελληνικό κράτος να την κηρύξει παράνομη. Μερικές από επιθέσεις που αποδίδονται στη Χρυσή Αυγή: • Στις 24 Ιανουαρίου 1998, ο 34χρονος Α.Κ., μεταφραστής και μέλος του συγκροτήματος Last Drive, δέχθηκε επίθεση από τρία άτομα που τον χτύπησαν με σιδερόβεργα στο πρόσωπο. Όταν αυτός έπεσε στο πεζοδρόμιο, άρχισαν να χτυπούν με μανία το κεφάλι του στο μάρμαρο, μπροστά στα μάτια δεκάδων θεατών. Ακόμα και όταν ο Α.Κ. κατάφερε και σύρθηκε στην είσοδο ενός καταστήματος για να γλιτώσει από τη δολοφονική επίθεση, αυτοί μπήκαν μέσα και συνέχισαν να τον χτυπούν μπροστά σε μια υπάλληλο. Ύστερα οι τρεις μπήκαν στην πολυκατοικία της 3ης Σεπτεμβρίου όπου στεγάζονται τα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Τα στοιχεία αυτά προέρχονται από τη μαρτυρία του ίδιου του θύματος και περαστικών.[25] • Την 1η Οκτωβρίου 2009 η τραγουδίστρια Σοφία Παπάζογλου υποστηρίζει ότι δέχθηκε επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής έξω από τον σταθμό Μετρό της Κατεχάκη. [26] Η Χρυσή αυγή με ανακοίνωση της, υποστηρίζει ότι η εν λόγω προσπάθεια ήταν μια κακοστημένη προβοκάτσια.[27] Η Χρυσή Αυγή δέχτηκε βομβιστική επίθεση στις 19/03/2010 στα γραφεία της στην οδό Σωκράτους 48 στο κέντρο της Αθήνας κατά την οποία έγιναν μεγάλες υλικές ζημιές. Συγκεκριμένα καταστράφηκαν ολοσχερώς τα γραφεία της και το μεγαλύτερο μέρος του ορόφου και από το ωστικό κύμα τζάμια σε παρακείμενες

84

Χρυσή Αυγή πολυκατοικίες. [28] Η Χ.Α. κατά καιρούς συγκρούστηκε με κόμματα και οργανώσεις που ανήκουν στον κεντροδεξιό και δεξιό πολιτικό χώρο, όπως ο Κωνσταντίνος Πλεύρης και το κόμμα του «Πρώτη Γραμμή», ο Μάκης Βορίδης και το κόμμα του Ελληνικό Μέτωπο, ο Γεώργιος Καρατζαφέρης και το κόμμα του Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.).

Παραπομπές [1] http:/ / xryshaygh. wordpress. com/ / [2] Το... αυγό της ελληνικής ακροδεξιάς, Σε ρατσιστικό αμόκ τα ανώνυμα ηγετικά στελέχη των οργανώσεων (http:/ / web. archive. org/ web/ 20061230072713/ http:/ / ta-nea. dolnet. gr/ print_article. php?e=A& f=17333& m=N10& aa=1), Τα Νέα, 11/05/2002 [3] Neo-Nazis gather for Greek fest (http:/ / news. bbc. co. uk/ 2/ hi/ europe/ 4252494. stm), BBC, 16/11/2005 [4] Loring M. Danforth, The Macedonian Conflict: Ethnic Nationalism in a Transnational World (http:/ / books. google. com/ books?id=ZmesOn_HhfEC& lpg=PP1& dq=The Macedonian Conflict: Ethnic Nationalism in a Transnational World& hl=el& pg=PA132#v=onepage& q=& f=false), Princeton University Press, 1997, ISBN 0-691-04356-6, σ.132. [5] Dina Porat, Roni Stauber (επιμ.), Antisemitism Worldwide, 2000/1 (http:/ / books. google. com/ books?id=Db7i1y806WUC& lpg=PP1& dq=Antisemitism Worldwide, 2000/ 1& hl=el& pg=PA123#v=onepage& q=& f=false), University of Nebraska Press, 2002, ISBN

080325945X, σ. 123. [6] Το εν Ελλάδι αυγό του φιδιού (http:/ / news. kathimerini. gr/ 4dcgi/ _w_articles_columns_1_03/ 11/ 2007_247528), Η Καθημερινή,

03-11-2007 [7] Independent (http:/ / www. independent. co. uk/ arts-entertainment/ books/ reviews/ a-short-border-handbook-by-gazmend-kapllani-trans-annemarie-stantonife-1696906. html), 05/06/2009 [8] Greece must shame corrupt politicians: far-right (http:/ / www. reuters. com/ article/ worldNews/ idUSTRE58R3H220090928), Reuters,

28/11/2009 [9] Street clashes in central Athens (http:/ / news. bbc. co. uk/ 2/ hi/ europe/ 4256948. stm), BBC, 17/09/2005 [10] Ταυτότητα Χρυσής Αυγής (http:/ / xryshaygh. wordpress. com/ about/ ) [11] Δημοσιογραφική ομάδα Ιού (2005-07-16). "Η ξεχασμένη ιστορία των Ελλήνων εθελοντών στον πόλεμο της Βοσνίας - Για τη Λευκή Φυλή και την Ορθοδοξία" (http://archive.enet.gr/online/online_fpage_text?id=13996864,21821632,8195520%22). Εφημερίδα

Ελευθεροτυπία. . Ανακτήθηκε την 2011-03-22. xagr.net (http://xryshaygh.wordpress.com/2009/01/29/Î½ÏÎ¿ÎºÎ¿Ï Î¼ÎµÎ½ÏÎ¿-31-Î¹Î±Î½Î¿Ï Î±ÏÎ¯Î¿Ï -1997-Î·-1Î·-ÏÏ Î³ÎºÎÎ½Ï/) xrushaugh.org (http://www.xrushaugh.org/index.php?option=com_content&task=view&id=320&Itemid=31) xagr.net (http://xryshaygh.wordpress.com/2009/08/30/η-χρυση-αυγη-στο-βίτσι/) "Κλεφτοπόλεμος και επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας" (http://www.tovima.gr/society/article/?aid=400365). Εφημερίδα "Το Βήμα". 2011-05-12. . Ανακτήθηκε την 2011-10-19. [16] Λία Νεσφυγέ (2011-05-13). "Ανοχύρωτη πρωτεύουσα Ηµέρα πογκρόµ στο Κέντρο Επίθεση ακροδεξιών κατά µεταναστών µε αφορµή τη διαµαρτυρία για τη δολοφονία του 44χρονου πατέρα" (http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4630606). Εφημερίδα Τα Νέα. . Ανακτήθηκε την 2011-10-19. [17] xrushaugh.org (http:/ / www. xrushaugh. org/ index. php?option=com_content& task=view& id=299& Itemid=31) [18] Μαρίλη Μαργωμένου (2008-02-09). H... αμηχανία των ΜΑΤ μπροστά στη «Χρυσή Αυγή» (http:/ / news. kathimerini. gr/ 4dcgi/ _w_articles_ell_2_09/ 02/ 2008_258756). Εφημερίδα Καθημερινή (ανακτήθηκε 2011-07-02 ) [19] Στέλιος Βραδέλης (2011-07-02). "Στην επιφάνεια οι σχέσεις «στοργής» ΕΛ.ΑΣ. - Χρυσής Αυγής Ξύπνησε μνήμες η προνομιακή μεταχείριση των πέντε κουκολοφόρων" (http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4639406). Εφημερίδα Τα Νέα. . Ανακτήθηκε την 2011-07-02. [20] "Στην επιφάνεια οι σχέσεις «στοργής» ΕΛ.ΑΣ. - Χρυσής Αυγής" (http:/ / tvxs. gr/ node/ 88557). tvxs.gr. 2011-07-02. . Ανακτήθηκε την 2011-07-02. [21] «Τα Νέα» (http:/ / www. tanea. gr/ print_article. php?e=A& f=18339& m=N14& aa=1), δημοσίευση 14 Σεπτεμβρίου 2005, ανακτήθηκε 27 Αυγούστου 2006. [22] «Ελευθεροτυπία» (http:/ / www. enet. gr/ online/ online_text/ c=112,id=84914692), δημοσίευση 26 Σεπτεμβρίου 2006, ανακτήθηκε 27 Σεπτεμβρίου 2006. [23] «Στα μαλακά ο Περίανδρος» (http:/ / www. ethnos. gr/ article. asp?catid=11424& subid=2& tag=8777& pubid=2676816) («Έθνος», 13-3-2009) [24] «Ελευθεροτυπία» (http:/ / www. enet. gr/ online/ online_text/ c=112,id=94637512), δημοσίευση 4 Φεβρουαρίου 2008 [12] [13] [14] [15]

[25] (http:/ / www. iospress. gr/ extra/ xrisavgi-1. htm) [26] (http:/ / www. ethnos. gr/ article. asp?catid=11424& subid=2& pubid=6614900) [27] XAgr.net (http:/ / xryshaygh. wordpress. com/ 2009/ 10/ 01/ κακοστημένη-προβοκάτσια-το-«επεισόδ/ ) [28] "'Eκρηξη στα γραφεία της «Χρυσής Αυγής»" (http:/ / www. tanea. gr/ ellada/ article/ ?aid=4566012). Εφημερίδα Τα Νέα.

2010-03-10. . Ανακτήθηκε την 2011-10-09.

85

Χρυσή Αυγή

86

Σύνδεσμοι • Δικτυακός τόπος της Χρυσής Αυγής (http://www.xrushaugh.org/)

Αγγλικό κόμμα Το Αγγλικό κόμμα ήταν ελληνική πολιτική παράταξη των πρώτων χρόνων ύπαρξης του ελληνικού κράτους. Αρχηγός του κόμματος ήταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Το κόμμα ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια της δεύτερης εθνοσυνέλευσης στο Άστρος το 1824. Στην εθνοσυνέλευση αυτή ιδρύθηκαν και οι βασικότεροι αντίπαλοί του, που ήταν το Γαλλικό κόμμα του Ιωάννη Κωλέττη και το Ρωσικό κόμμα του Ιωάννη Καποδίστρια, σαν συνέπεια της επίδρασης που είχαν οι τρείς μεγάλες δυνάμεις της εποχής και ανάλογα ποια υποστήριζε ο καθένας ότι θα βοηθήσει την Ελλάδα. Το Αγγλικό κόμμα είχε απήχηση στους Φαναριώτες, νησιώτες και μικρή απήχηση στην Πελοπόννησο. Μέσω του αρχηγού του υιοθέτησε μια σταθερά αγγλόφιλη πολιτική, πιστεύοντας ότι η Αγγλία, λόγω των συμφερόντων της στην Ανατολή, ήταν η μόνη δύναμη που μπορούσε να αντιταχθεί στα επεκτατικά σχέδια της Ρωσίας. Επίσης, υποστήριξε τη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, ενάντια στα ρωσικά σχέδια για τρεις ηγεμονίες.

Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος ιδρυτής και αρχηγός του Αγγλικού κόμματος

Στην δίκη του Κολοκοτρώνη το Αγγλικό κόμμα επενέβη υπέρ των κατηγορουμένων και ο Μαυροκορδάτος επέκρινε τον τρόπο διεξαγωγής της δίκης με αποτέλεσμα η Αντιβασιλεία να τον παύσει από την Κυβέρνηση.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία • Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα 1821-1936 , Gunnar Hering (Μετάφραση Θόδωρος Παρασκευόπουλος) , Έκδοση: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2004. • Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους (1821-1945), Πολιτική διαμόρφωσιςΕθνική Γη-Δανειοδότησις, Αθήναι 1975, Τ. Λιγνάδης. • A Short History of Modern Greece, Richard Clogg, Cambridge University Press, 1979 ISBN 0-521-32837-3

Γαλλικό κόμμα

87

Γαλλικό κόμμα Το Γαλλικό κόμμα ήταν ελληνική πολιτική παράταξη των πρώτων χρόνων ύπαρξης του ελληνικού κράτους. Αρχηγός του κόμματος ήταν ο Ιωάννης Κωλέττης και ιδρύθηκε κατά την διάρκεια της δεύτερης εθνοσυνέλευσης στο Άστρος το 1824, στην εθνοσυνέλευση αυτή ιδρύθηκαν και οι βασικότεροι αντίπαλοί του, που ήταν το Αγγλικό κόμμα του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και το Ρωσικό κόμμα του Ιωάννη Καποδίστρια, σαν συνέπεια της επίδρασης που είχαν οι τρείς μεγάλες δυνάμεις της εποχής και ανάλογα ποια υποστήριζε ο καθένας ότι θα βοηθήσει την Ελλάδα. Το Γαλλικό κόμμα συμμετείχε και νίκησε στις βουλευτικές εκλογές του 1844 και του 1847. Ήταν κυρίως κόμμα των διανοούμενων, αλλά μαζί του συμπαρατάχτηκαν κυρίως πρόκριτοι, στρατιωτικοί, λόγιοι και έμποροι που είχαν σπουδάσει και διαμείνει στη Δυτική Ευρώπη. Επιφανείς υποστηρικτές του ήταν ο Βάσος Μαυροβουνιώτης, ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, ο Γεώργιος Κουντουριώτης και άλλοι.

Ο Ιωάννης Κωλέττης ιδρυτής και αρχηγός του Γαλλικού κόμματος

Το Γαλλικό κόμμα συνέχισε να υπάρχει και μετά τον θάνατο του ηγέτη του το 1847 και ήταν μακροβιότερο από τους δύο βασικούς του αντιπάλους.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία • Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα 1821-1936, Gunnar Hering (Μετάφραση Θεόδωρος Παρασκευόπουλος), Έκδοση Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2004. • Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους (1821-1945), Πολιτική διαμόρφωσιςΕθνική Γη-Δανειοδότησις, Αθήναι 1975, Τ. Λιγνάδης. • A Short History of Modern Greece, Richard Clogg, Cambridge University Press, 1979 ISBN 0-521-32837-3

Ρωσικό κόμμα

88

Ρωσικό κόμμα Το Ρωσικό (δηλ.ρωσόφιλο) κόμμα ήταν ελληνική πολιτική παράταξη των πρώτων χρόνων ύπαρξης του ελληνικού κράτους. Άρχισε να διαμορφώνεται περί το 1825-26[1] με αρχηγό τον Ανδρέα Μεταξά, συγχρόνως περίπου με τα άλλα δύο κόμματα, το Γαλλικό υπό τον Ιωάννη Κωλέττη και το Αγγλικό υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Όπως φαίνεται και από την ονομασία, η κάθε παράταξη προσέβλεπε στην αντίστοιχη μεγάλη Δύναμη για βοήθεια σε εθνικό επίπεδο αλλά και για να επιβάλει την κυριαρχία της στην Ελλάδα. Εννοείται ότι η ρωσόφιλη παράταξη υποστήριζε θερμά τον Καποδίστρια και την πολιτική του αλλά μόνο μετά την δολοφονία του το 1831 πήρε, καθώς και τα άλλα δύο κόμματα, οριστική μορφή.[2] Το Ρωσικό κόμμα λεγόταν και κόμμα των Ναπαίων από κάποιον Νάπα, φανατικό υποστηρικτή του Καποδίστρια. Το Ρωσικό κόμμα διατηρούσε επαφή με τη Ρωσική διπλωματική αποστολή και είχε μεγάλη υποστήριξη στην Πελοπόννησο. Έριχνε μεγάλο βάρος στην προάσπιση της Ορθοδοξίας, γεγονός που του προσέδωσε μεγαλύτερο λαϊκό έρεισμα. Επιφανείς υποστηρικτές του ήταν και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ο Κίτσος Τζαβέλας και ο Ανδρέας Μεταξάς, ο οποίος διετέλεσε και αρχηγός του. Αρχηγοί της παράταξης εκτός του Μεταξά είχαν διατελέσει και οι Γενναίος Κολοκοτρώνης και Κωνσταντίνος Οικονόμος. Το Ρωσικό κόμμα κυβέρνησε το 1832 και από τις 3 Σεπτεμβρίου 1843 έως τις 16 Φεβρουαρίου 1844 με αρχηγό τον Α. Μεταξά, ο οποίος, μετά από λαϊκή εξέγερση, ανέλαβε πρωθυπουργός και αργότερα προκήρυξε εκλογές για τη σύνταξη και την ψήφιση συντάγματος. Στις πρώτες βουλευτικές εκλογές του 1844 έχασε την πρωθυπουργία από τον Κωλέττη.

Ιωάννης Καποδίστριας

Ο Ανδρέας Μεταξάς, αρχηγός του Ρωσικού κόμματος

Παραπομπές [1] Ν.Βλάχος, Η γένεσις του Αγγλικού, του Γαλλικού και του Ρωσικού κόμματος εν Ελλάδι, σ. 8 και 17. [2] Σπύρος Μαρκεζίνης Πολιτική Ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος, Πάπυρος, 1966.τ. Α΄σ. 79.

Ενδεικτική βιβλιογραφία • Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα 1821-1936 , Gunnar Hering (Μετάφραση Θεόδωρος Παρασκευόπουλος) , Έκδοση Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2004. • Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους (1821-1945), Πολιτική διαμόρφωσιςΕθνική Γη-Δανειοδότησις , Αθήναι 1975, Τ. Λιγνάδης.


Κόμμα των Ριζοσπαστών Το Κόμμα των Ριζοσπαστών ήταν Ελληνικό πολιτικό κόμμα στα Επτάνησα και στις Ηνωμένες Πολιτείες των Ιονίων Νήσων και θεωρείται το πρώτο πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε στην Ελλάδα με κομματική δομή. Το κόμμα των Ριζοσπαστών ιδρύθηκε το 1848 και διαλύθηκε αμέσως μετά την ένωση των Ιόνιων νήσων με την Ελλάδα το 1864 , ήταν ενάντια στην Αγγλική κατοχή των Ιόνιων νήσων και υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα . Η Αγγλία είχε αναλάβει την προστασία του νέου κράτους που δημιουργήθηκε με την Συνθήκη των Παρισίων το 1815 η οποία προέβλεπε την την προστασία του ελευθέρου και ανεξαρτήτου κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών των Ιονίων Νήσων , αλλά αντί για προστασία είχε επιβάλει καθεστώς αποικίας. Το κόμμα των Ριζοσπαστών εναντιωνόταν στην Αγγλική κατοχή με κύριο αίτημα την ένωση. Οι Ριζοσπάστες με την πολιτική τους καθοδήγηση ξεσήκωναν τον λαό ενάντια στην Βρετανία και υπέρ της ενώσεως. Στις 26 Νοεμβρίου 1850 ο Ριζοσπάστης βουλευτής Ιωάννης Δετοράτος Τυπάλδος σε μια ενθουσιώδη βουλή προτείνει το ψήφισμα για την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα. Το ψήφισμα το υπέγραψαν και οι Γεράσιμος Λιβαδάς, Ναδάλης Δομενεγίνης, Γεώργιος Τυπάλδος, Φραγκίσκος Δομενεγίνης, Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος, Ιωσήφ Μομφεράτος, Τηλέμαχος Παΐζης, Ιωάννης Τυπάλδος, Άγγελος Σιγούρος – Δεσύλλας, Στ. Πυλαρινός, Χριστόδουλος Τοφάνης. Η Βρετανία απάντησε με διωγμούς, συλλήψεις, φυλακίσεις, εξορίες και κλείσιμο των εφημερίδων. Οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές εξορίζονται, ο Ηλίας Ζερβός στα Αντικύθηρα και ο Ιωσήφ Μομφεράτος στην Ερικούσα. Η οργάνωση των Ριζοσπαστών ουσιαστικά διαλύεται, Τότε στον χώρο των ριζοσπαστών εμφανίζεται ο Κωνσταντίνος Λομβάρδος επικεφαλής των νέων Ριζοσπαστών. Ο Λομβάρδος ακολούθησε διαφορετική πολιτική από τους προκατόχους του και επιζητούσε μόνο την ένωση . Το 1862 Ηλίας Ζερβός ως Πρόεδρος τότε της Βουλής ανεβαίνει στο βήμα και προτείνει την αναστολή του εθνικού ζητήματος και την ψήφιση διαφόρων βελτιώσεων με τις οποίες θα ανακουφιζόταν ο επτανησιακός λαός , μαζί του τάχτηκε ο Ιωσήφ Μομφεράτος και οι παλιοί ριζοσπάστες ενώ ο Λομβάρδος και νέοι ριζοσπάστες διαφώνησαν με αποτέλεσμα την διάσπαση των ριζοσπαστών σε αληθινούς , ή παλιούς Ριζοσπάστες, (Κόμμα Αληθινών Ριζοσπαστών), που απέβλεπε σε ένωση με την Ελλάδα, ανεξαρτησία και δικαιοσύνη, με αρχηγούς τον Ηλία Ζερβό-Ιακωβάτο και τον Ιωσήφ Μομφεράτο, και σε Κόμμα των Ενωτικών Ριζοσπαστών (Νέοι ριζοσπάστες), ή απλά ενωτικών, που απέβλεπαν μόνο σε ένωση με την Ελλάδα, με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Λομβάρδο .

Παραπομπές • Κώστας Βέργος:Το επτανησιακό εθνικό κίνημα και τα ευρωπαϊκά εθνικά κινήματα [1] • Κίνηση Ιδεών στα Επτάνησα [2] • Ριζοσπάστης Επτάνησα, Από την Ενωση με την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση [3]

Βιβλιογραφία • Σπύρος Λουκάτος, "Η επτανησιακή πολιτική σχολή των Ριζοσπαστών",εκδ. Σύνδεσμος Φιλολόγων Κεφαλονιάς-Ιθάκης, Αργοστόλι, 2009

89


Παραπομπές [1] http:/ / www. syn. gr/ syncorfu/ dial20040704. htm [2] http:/ / www. voros. gr/ ist/ ar1008. doc. [3] http:/ / www2. rizospastis. gr/ storyPlain. do?id=3261667& action=print

Ορεινοί (Κόμμα) Οι Ορεινοί ήταν κόμμα στη Γαλλία που δημιουργήθηκε κατα τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης το 1793 με επαναστατικές ιδεολογίες. Πήραν το όνομα αυτό καθώς τα άτομα που πρέσβευαν την ιδεολογία του κόμματος αυτού κατα την είσοδο στην αίθουσα του Σφαιριστηρίου πήγαν και κάθησαν στα επάνω καθίσματα. Κύριος εκπρόσωπος του κόμματος ήταν ο Ροβεσπιέρος. Έχοντας να αντιμετωπίσουν πολλές αντιεπαναστατικές κινήσεις σε πολλές περιοχές της Γαλλίας, οι Ορεινοι αναδιοργάνωσαν τον στρατό, κάνοντάς τον ένα ισχυρό όπλο απέναντι στους εχθρούς της Επανάστασης τόσο τους εσωτερικούς όσο και τους εξωτερικούς. Παράλληλα, στο όνομα της προστασίας της επανάστασης εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες 40.000 περίπου ανθρώπους που θεωρήθηκαν ύποπτοι για αντεπαναστατική δράση (περίοδος της Τρομοκρατίας). Ακόμη, η χριστιανική θρησκεία αντικαταστάθηκε απο τη λατρεία του Ανώτατου Όντος, ενώ δόθηκαν και νέα ονόματα στους μήνες.

Λαϊκό κόμμα Το Λαϊκόν Κόμμα υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα κόμματα του Μεσοπολέμου και των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων. Ιδρύθηκε στις αρχές του 1913, με την επίσημη ονομασία Κόμμα των Εθνικοφρόνων, από τον πολιτευτή της Πάτρας Δημήτριο Γούναρη στο οποίο συμμετείχαν αρχικά νέοι πολιτικοί του Θεοτοκικού Κόμματος το οποίο τελικά και απορρόφησε, μετά το θάνατο του αρχηγού τους, (Γ. Θεοτόκη). Από τον Νοέμβριο του 1920 άλλαξε ονομασία σε Λαϊκό Κόμμα με ίδιο αρχηγό.

90

Λαϊκό κόμμα

91

Α΄ Περίοδος (1920-1936) Στις εκλογές του 1920 επικράτησε έναντι του κόμματος των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου. Το διάστημα 1920-22 σχηματίστηκαν διαδοχικές κυβερνήσεις με τη συμμετοχή του Λαϊκού Κόμματος υπό τους Γούναρη, Νικόλαο Στράτο και Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή και το στρατιωτικό κίνημα του Σεπτεμβρίου του 1922 η πλειοψηφία των στελεχών του διώχτηκε και 5 από τα κυριότερα στελέχη των κυβερνήσεών του εκτελέστηκαν, μαζί με τον τελευταίο αρχιστράτηγο Χατζηανέστη. Την περίοδο 1923-1925 το ακέφαλο Λαϊκό Κόμμα απείχε των εκλογικών αναμετρήσεων. Μετά την πτώση του παγκαλικού καθεστώτος, τον Ιανουάριο του 1924, πολιτεύτηκε υπό την ηγεσία του Παναγή Τσαλδάρη, που ανέλαβε προσωρινά και από 4 Μαΐου (1924) οριστικά, ανακτώντας την εκλογική του επιρροή. Στις εκλογές του 1932 στέρησε από το κόμμα των Φιλελευθέρων την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία και στις εκλογές του 1933 επικράτησε, σχηματίζοντας αυτοδύναμη κυβέρνηση. Παρέμεινε στην εξουσία μέχρι και το ατυχές βενιζελικό κίνημα του 1935 Ο ιδρυτής του κόμματος Δημήτριος Γούναρης συνέπεια του οποίου ήταν η παραίτησή του και ένεκα του πολιτικού χάους η παλινόρθωση της μοναρχίας από την κυβέρνηση Κονδύλη. Στις εκλογές που ακολούθησαν την παλινόρθωση βγήκε πρώτο σε κοινοβουλευτική δύναμη, χωρίς όμως να είναι σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση. Τελικά έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στις κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Δεμερτζή και Ιωάννη Μεταξά. Μετά το θάνατο του Παναγή Τσαλδάρη και την επιβολή του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ανεστάλη η πολιτική του δράση, όπως και όλων των άλλων κομμάτων ακόμη κα αυτού του Ι. Μεταξά, παράγοντες του οποίου και διώχθηκαν.

Β΄ Περίοδος (1945-1958) Μετά την απελευθέρωση το 1944 το κόμμα επαναδραστηριοποιήθηκε υπό συλλογική ηγεσία, μέχρι που αρχηγός ορίσθηκε ο ανιψιός του Παναγή Τσαλδάρη Κωνσταντίνος. Στις εκλογές που ακολούθησαν παρέμενε η πρώτη δύναμη στο χώρο της δεξιάς. Αποκορύφωμα ήταν οι εκλογές του 1946, στις οποίες υπερίσχυσε έναντι του ασθενικού κέντρου και των καταλοίπων του μεταξικού καθεστώτος. Παρά τη νίκη του όμως ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης αναγκάστηκε, υπό την έντονη πίεση των Αμερικανών, να στηρίξει κυβέρνηση συνασπισμού με πρωθυπουργό τον παλιό βενιζελικό πολιτικό και αρχηγό του κόμματος των φιλελευθέρων Θεμιστοκλή Σοφούλη. Στο δημοψήφισμα για τη μορφή του πολιτεύματος που έγινε τον ίδιο χρόνο στήριξε ανεπιφύλακτα την επιστροφή του βασιλιά Γεωργίου Β΄. Στις εκλογές του 1950 παρέμεινε πρώτη δύναμη στο χώρο της δεξιάς αν και τα κόμματα του Κέντρου μπόρεσαν να αποκτήσουν την πλειοψηφία στη Βουλή. Στις εκλογές του 1951 όμως το κόμμα σαρώθηκε από τον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξανδρου Παπάγου, η δε πλειοψηφία των στελεχών του κόμματος προσχώρησε άμεσα σ’ αυτόν. Ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης συνέχισε να ηγείται του συνεχώς συρρικνούμενου κόμματός του, το οποίο πλέον εξέλεγε ελάχιστο αριθμό βουλευτών. Το 1956 το Λαϊκό Κόμμα συμμετείχε από κοινού με τα κόμματα του Κέντρου και της Αριστεράς στο συνασπισμό υπό τον τίτλο "Δημοκρατική Ένωση", συγκροτώντας κατ' αυτόν τον τρόπο ένα είδος "Λαϊκού Μετώπου", και κέρδισε 3 έδρες στη Βουλή. Το 1958 το Λαϊκό Κόμμα επιχείρησε να ανακτήσει ορισμένα από τα παλαιά στελέχη του, συγκεντρώνοντάς τα σε έναν εκλογικό συνασπισμό υπό την επωνυμία "Ένωσις Λαϊκού Κόμματος" και έλαβε στις εκλογές της 11ης Μαΐου 4 έδρες, οι 2 από τις οποίες περιήλθαν στο κόμμα. Από το

Λαϊκό κόμμα 1961 δεν μετέχει πλέον σε εκλογές.

Ελληνικό Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Το Ελληνικό Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ήταν ένα μικρό ναζιστικό πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε στην Ελλάδα το 1932 από πρώην υπουργό Γεώργιο Μερκούρη. Ιδρυμένο στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1932, το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ήταν μία απ' τις διάφορες ακροδεξιές ομάδες που δρούσαν στη χώρα εκείνο τον καιρό [1] , αλλά ήταν αυτό που διακρίθηκε περισσότερο για την ισχυρή του υποστήριξη προς τον Αδόλφο Χίτλερ, και την επιδίωξη του να αντιγράψει το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών στους οργανωτικούς και του πολιτικούς όρους. Το Ελληνικό κόμμα, εντούτοις, απέτυχε να γίνει κάτι παραπάνω από ένα μειοψηφιακό κίνημα και δεν συνεργάστηκε με το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά, αν και πολλοί από τους οπαδούς του συμφιλιώθηκαν με τη νέα κυβέρνηση. Μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και την απελευθέρωση της Ελλάδας, το κόμμα διαλύθηκε οριστικά.

Υποσημειώσεις [1] άλλες ομάδες ήταν η Εθνική Ενωση Ελλάδος, η Σιδηρά Ειρήνη, η Τρίαινα και το Εθνικό Κυρίαρχο Κράτος του Σκυλακάκη

Βλέπε επίσης • Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα • Εθνικοσοσιαλισμός • Αδόλφος Χίτλερ

92

Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα

Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ήταν ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα. Ιδρύθηκε από τον Γεώργιο Παπανδρέου το 1935, αρχικώς με την επωνυμία Δημοκρατικό Κόμμα. Στις εκλογές του 1946 συμμετείχε στο συνασπισμό Εθνική Πολιτική Ένωσις και κατέλαβε 27 έδρες. Στις εκλογές του 1950 ως Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου, με ποσοστό 10,67%, εξέλεξε 36 βουλευτές, ενώ σε αυτές του 1951 με 2,1% έμεινε εκτός Βουλής. Το 1952 ο Γεώργιος Παπανδρέου συνεργάστηκε ως ανεξάρτητη προσωπικότητα με τον Ελληνικό Συναγερμό, στον οποίο προσχώρησαν αρκετοί από τους βουλευτές που τον ακολούθησαν.

Δημοκρατικό Κέντρο - Αγροτική Φιλελευθέρα Ένωσις Το Δημοκρατικό Κέντρο - Αγροτική Φιλελευθέρα Ένωσις συγκροτήθηκε το Φεβρουάριο του 1961 από κεντρώους βουλευτές που συνασπίστηκαν υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου και αποτέλεσαν τον προθάλαμο για τη δημιουργία το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου της Ένωσης Κέντρου.

Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού Το Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού ήταν ελληνικό πολιτικό κόμμα. Προήλθε από την συγχώνευση, την 1-9-1953, του Δημοκρατικού Κόμματος, που ιδρύθηκε την 10-7-1953 από στελέχη που είχαν διαγραφεί από την ΕΠΕΚ την 3-3-1953, σημαντικότερα από τα οποία ήταν ο Γεώργιος Α. Καρτάλης και του ΣΚ-ΕΛΔ, του οποίου ηγέτης ήταν ο Αλέξανδρος Σβώλος. Συμμετείχε στις εκλογές του 1956 στο Συνασπισμό Δημοκρατική Ένωσις και απέσπασε 19 έδρες. Δύο χρόνια αργότερα και ενώ είχαν αποβιώσει οι ιδρυτές του, συμμετείχε στο συνασπισμό ΠΑΔΕ και κατέκτησε μία μόνον έδρα. Το έτος 1961 απετέλεσε ένα από τα πολλά κόμματα του Κέντρου που συγχωνεύθηκαν για την ίδρυση της Ένωσης Κέντρου.

93


Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις Η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις (ΕΡΕ) ήταν ελληνικό πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε στις 4 Ιανουαρίου 1956.

Το ιστορικό υπόβαθρο της ίδρυσης της και τα πρώτα χρóνια διακυβέρνησης Το 1955 βρίσκει τον Αλέξανδρο Παπάγο πρωθυπουργό της Ελλάδας και πρόεδρο του δεξιού Ελληνικού Συναγερμού. Ωστόσο η πρωθυπουργία του Παπάγου θα διακοπεί με τον ξαφνικό θάνατό του τον Οκτώβρη. Αμέσως μετά το παλάτι θα καλέσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στα ανάκτορα προκειμένου να του δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης [1] . Αμέσως ο Καραμνλής θέλησε να αντικαταστήσει το Συναγερμό με ένα άλλο πολιτικό κόμμα. Έτσι στις 4 Γενάρη ιδρύθηκε η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση. Κατά την ίδρυση της ΕΡΕ προσχώρησαν σ' αυτήν τα περισσότερα στελέχη του διαλυθέντος κόμματος του Ελληνικού Συναγερμού καθώς και πολλοί πολιτευόμενοι από άλλα κόμματα. Στις εκλογές της 29ης Φεβρουαρίου 1956 που διενεργήθηκαν με κυβέρνηση Κ. Καραμανλή η ΕΡΕ πέτυχε την απόλυτη πλειοψηφία στο νέο Κοινοβούλιο, παρ' ότι σε ψήφους υπολείφθηκε του αντιπάλου συνδυασμού και ο αρχηγός της σχημάτισε Κυβέρνηση που παρέμεινε στην αρχή μέχρι την 5 Μαρτίου 1958, όταν παραιτήθηκε. Στις διενεργηθείσες στις 11 Μαΐου εκλογές, υπό την υπηρεσιακή κυβέρνηση Κ. Γεωργακόπουλου, η ΕΡΕ πέτυχε και πάλι την πλειοψηφία.

"Περικλής", Εκλογές Βίας και νοθείας και παρακράτος Στις εκλογές του 1958 η ΕΔΑ αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστό 24,4%. Το γεγονός αυτό προκάλεσε έντονη ανησυχία στην κυβέρνηση της ΕΡΕ, η οποία αντέδρασε άμεσα συγκροτώντας μυστική επιτροπή στα πλαίσια του σχεδίου "Περικλής" στην οποία συμμετείχαν οι Γεώργιος Παπαδόπουλος, Γεώργιος Γεωργαλάς και Λευτέρης Σταυρίδης. Σκοπός του "Περικλή" ήταν ο περιορισμός της επιρροής της ΕΔΑ και η εφαρμογή του θα είχε βαθειά χρονική διάρκεια. Επιπλέον η ΕΡΕ χρηματοδότησε διάφορους αντικομμουνιστικούς, συντηρητικούς και εθνικιστικούς κύκλους, κυρίως δημοσιογραφικούς, σπαταλώντας μάλιστα μεγάλο μέγεθος οικονομικών πόρων [2] . Τελικά το σχέδιο βρήκε ανοιχτή εφαρμογή στις εκλογές του 1961, που ονομάστηκαν εκλογές βίας και νοθείας [3] . Εντούτοις, το σχέδιο καταγγέλθηκε από την ΕΔΑ και την Ένωση Κέντρου. Παρά ταύτα, η ΕΡΕ διατήρησε επαφές με διάφορους ακροδεξιούς κύκλους, κυρίως με παρακρατικές οργανώσεις (π.χ. Οργάνωση Καρφίτσα) [4] . Ωστόσο, η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχο της ΕΡΕ το 1963 όταν θα δολοφονηθεί από την Καρφίτσα ο Γρηγόρης Λαμπράκης, βουλευτής της ΕΔΑ και θα τραυματιστεί ο Γιώργος Τσαρουχάς. Τότε, ο Καραμανλής θα αναφωνήσει το περίφημο Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο θέλοντας έμμεσα να στιγματίσει το παλάτι και την Φρειδερίκη.

Η πορεία μετά τον Καραμανλή Μετά την ήττα του κόμματός του το 1963 ο Καραμανλής παραιτήθηκε και μετέβη στο εξωτερικό με ψευδώνυμο, από το αεροδρόμιο του Ελληνικού και παρά την αντίθεση του Βασιλέως Παύλου να μη φύγει. Αρχηγός τότε της ΕΡΕ ανέλαβε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος που ήττήθηκε στις εκλογές της 17ης Φεβρουαρίου 1964 από την ΕΚ του Γ. Παπανδρέου. Η ΕΡΕ πρωταγωνίστησε στις πολιτικές εξελίξεις την διετία 1965-1967, μετά την παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου (15 Ιουλίου 1965) και στις 3 Απριλίου 1967 ο αρχηγός της σχημάτισε κυβέρνηση με σκοπό να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές στις 31 Μαΐου. Όμως τους πρόλαβε το πραξικόπημα των επίορκων αξιωματικών στις 21 Απριλίου 1967 και η ΕΡΕ όπως και όλα τα υφιστάμενα τότε πολιτικά κόμματα και πολιτικές οργανώσεις διαλύθηκε. Διάδοχο της ΕΡΕ κόμμα μεταδικτατορικά θεωρείται η Νέα Δημοκρατία, ιδρυθείσα κάτω από νέες συνθήκες το 1974 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κινούμενη στον ίδιο πολιτικό χώρο.

94


95

Παραπομπές [1] [2] [3] [4]

1952-1963:Μυστικά και ψέματα (http:/ / www. ethnos. gr/ article. asp?catid=11956& subid=2& pubid=133202) [http://www.iospress.gr/ios2002/ios20020210a.htm Το βρώμικο '58 Σκοτεινές κάλπες (http:/ / www. tanea. gr/ default. asp?pid=30& ct=19& artid=4520606) Η σύντομη δεκαετία του '60(Επιμέλεια: Άλκης Ρήγος, Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης, Ευάνθης Χατζηβασιλείου), Εκδόσεις Καστανιώτη,σελ. 126-142)

Ελληνικός Συναγερμός To πολιτικό κόμμα Ελληνικός Συναγερμός ιδρύθηκε στις 6 Αυγούστου 1951 από το στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο, απορρόφησε το μέγιστο μέρος της δύναμης, σε οπαδούς και στελέχη, του Λαϊκού Κόμματος και δέχθηκε τις προσχωρήσεις του Νέου Κόμματος και του Λαϊκού Ενωτικού Κόμματος. Μετά τις εκλογές του 1951, ο Συναγερμός δέχθηκε τις προσχωρήσεις ορισμένων στελεχών του Κέντρου. Στις εκλογές του 1951 πέτυχε σχετική πλειοψηφία με 114 έδρες. Στις εκλογές του 1952 κέρδισε 247 έδρες και με την επιτυχία αυτή γίνεται το πρώτο κόμμα που θα εξασφαλίσει μεταπολεμικά απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή των Ελλήνων. Μετά το θάνατο του Παπάγου, το 1955, το κόμμα διαλύθηκε και το μεγαλύτερο τμήμα των στελεχών και οπαδών του ακολούθησε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος ίδρυσε την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ).

Η εκλογική νίκη του Ελληνικού Συναγερμού το 1952


Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά Η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (Ε.Δ.Α.) ήταν ελληνικό πολιτικό κόμμα που έδρασε κυρίως την περίοδο 1951-1974 (με διακοπή λειτουργίας κατά τη διάρκεια της επταετίας). Ήταν το μεγαλύτερο νόμιμο κόμμα της Αριστεράς την περίοδο εκείνη με σημαντική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Μετά τη μεταπολίτευση επανήλθε χωρίς όμως τη δυναμική του παρελθόντος, για να διαλυθεί οριστικά μετά το 1985.

Ίδρυση Η ΕΔΑ ιδρύθηκε σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση στις 3 Αυγούστου του 1951 σαν συνασπισμός κομμάτων της αριστεράς, με την πρωτοβουλία του εκτός νόμου τότε τελούντος Κ.Κ.Ε., με πρόεδρο τον Ιωάννη Πασαλίδη. Την ιδρυτική διακήρυξή της υπέγραψαν μικρά αριστερά κόμματα που ήταν νόμιμα εκείνη την περίοδο: το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας του Ι. Πασαλίδη, ο Δημοκρατικός Συναγερμός, το Κόμμα Αριστερών Φιλελευθέρων των Νεόκοσμου Γρηγοριάδη και Σταμ. Χατζημπέη, και το Δημοκρατικό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Μιχαήλ Κύρκου.[1] Ο βασικός κορμός των στελεχών της ήταν μέλη του Κ.Κ.Ε., το οποίο είχε τεθεί εκτός νόμου από το 1947, όπως και οι Εμμ. Πρωιμάκης και οι στρατηγοί Σαράφης, Χατζημιχάλης και Αυγερόπουλος.

Ιστορία Η Ε.Δ.Α. πρωτοσυμμετείχε σε βουλευτικές εκλογές στις Εκλογές του 1951 όπου εξελέγησαν τελικά 10 βουλευτές. Ήταν τότε το μαναδικό κόμμα που καταψήφισε στη Βουλή την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Στις εκλογές του 1952, με πλειοψηφικό, δεν κατάφερε να αναδείξει ούτε ένα βουλευτή. Το 1956 η Ε.Δ.Α. μετατράπηκε σε ενιαίο κόμμα. Το 1958 η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. αποφασίζει να διαλύσει όσες παράνομες οργανώσεις της είχαν απομείνει στην Ελλάδα και τα μέλη τους να ενταχθούν στην νόμιμη Ε.Δ.Α. Στις εκλογές του χρόνου αυτού κατορθώνει να πάρει το 24,4% των ψήφων καταλαμβάνοντας 78 βουλευτικές έδρες και να αναδειχτεί αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτή η επιτυχία της, η οποία είναι η μεγαλύτερη εκλογική επιτυχία ελληνικού αριστερού κόμματος μέχρι σήμερα, προκάλεσε ανησυχία στα επιτελεία του στρατού και του «παρακράτους», τα οποία επανενεργοποίησαν και αναθεώρησαν το σχέδιο «Περικλής», με στόχο να περιορίσουν τις δυνάμεις της ΕΔΑ. Το σχέδιο τέθηκε σε εφαρμογή στις εκλογές του 1961 που έμειναν γνωστές σαν «εκλογές βίας και νοθείας». Στις εκλογές αυτές η ΕΔΑ έλαβε μέρος ως Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδας-ΠΑΜΕ. Κατά την προεκλογική περίοδο τα μέλη και οι οπαδοί της έγιναν αντικείμενο διώξεων από στρατιωτικούς, χωροφύλακες και υποκινούμενους πολίτες. Σημειώθηκαν κατ'επανάληψιν βίαια επεισόδια με νεκρούς, ενώ αντικείμενα επιθέσεων και διώξεων έγιναν και οι υποψήφιοι βουλευτές της. Έκτοτε η ΕΔΑ περιόρισε αυτοβούλως τη συμμετοχή της στις εκλογές με σκοπό να ενισχυθεί η Ένωσις Κέντρου και να ανέλθει στην εξουσία. Λίγο πριν από τις εκλογές του 1963, η Ελλάδα εισήλθε σε μία περίοδο πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής, λόγω της δολοφονίας του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη από μέλη του ακροδεξιού παρακρατικού μηχανισμού. Η ηγεσία της ΕΔΑ κατηγόρησε τον τότε πρωθυπουργό της ΕΡΕ Κωνσταντίνο Καραμανλή ως ηθικό αυτουργό.[2]

96

Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις (κυρίως Ε.Ρ.Ε. και Ένωση Κέντρου) θεωρούσαν την ΕΔΑ κομμουνιστική και επεδίωκαν την απομόνωσή της. Τα μέλη της αντιμετωπίζονταν με καχυποψία και ήταν συχνά αντικείμενο διώξεων, όπως και το δημοσιογραφικό της όργανο, η εφημερίδα «Αυγή». Ο Γεώργιος Παπανδρέου ονόμαζε την πολιτική του «διμέτωπο αγώνα» κατά της Δεξιάς και της Αριστεράς. Συνεργάστηκε μαζί της μόνο στις εκλογές του 1956 με μοναδικό σκοπό την αλλαγή του εκλογικού συστήματος σε περίπτωση νίκης. Στη συνέχεια όμως, αν και κεντρώος, μετά την νίκη του στις εκλογές του 1963, επειδή δεν πέτυχε αυτοδυναμία στη Βουλή, προτίμησε να παραιτηθεί και να προκηρύξει νέες εκλογές τον Φεβρουάριο του 1964, παρά να κάνει κυβέρνηση συνεργασίας με την ΕΔΑ. Μετά το Απριλιανό πραξικόπημα η ΕΔΑ διαλύθηκε, όπως και τα υπόλοιπα κόμματα και τα περισσότερα στελέχη της συνελήφθησαν και εξορίστηκαν. Μετά τη μεταπολίτευση έγινε προσπάθεια αναβίωσής της αλλά χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Το 1974 συμμετείχε στις πρώτες εκλογές μετά την δικτατορία στο σχήμα της Ενωμένης Αριστεράς και εξέλεξε τον πρόεδρό της Ηλία Ηλιού βουλευτή. Στις εκλογές του 1977 συνεργάστηκε με το ΚΚΕ Εσωτερικού με την επωνυμία Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων, ενώ το 1981 και το 1985 συνεργάστηκε υπό την καθοδήγηση του Μανόλη Γλέζου με το ΠΑΣΟΚ. Κατόπιν διαλύθηκε και τυπικά.

Γνωστοί πολιτικοί της ΕΔΑ Σπουδαία στελέχη της Ε.Δ.Α. υπήρξαν οι: • • • • • • •

Ιωάννης Πασαλίδης Γρηγόρης Λαμπράκης Μίκης Θεοδωράκης Μανόλης Γλέζος Ηλίας Ηλιού Λεωνίδας Κύρκος Αντώνης Μπριλλάκης κ.α.

Παραπομπές [1] Ένα κόμμα που άλλαξε την ιστορία (http:/ / www. enet. gr/ online/ online_obj?pid=107& tp=T& id=77170188), Φοίβου Οικονομίδη, Ελευθεροτυπία 5/8/2006 [2] Εφημερίδα Η Αυγή φ. 31-5-1964 κυκλοφόρησε με προμέτωπη κεφαλαιογράμματη επικεφαλίδα "ΕΜΗΝΥΘΗ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, ως ήθικός αυτουργός της δολοφονίας Λαμπράκη". Τη μήνυση αυτή υπέβαλε η Πολιτική Αγωγή (οικογένειες Λαμπράκη και Τσαρουχά, πίσω από τις οποίες ήταν η ΕΔΑ-ΚΚΕ), μία ημέρα πριν, στις 30 Μαΐου 1964, η οποία στρέφονταν επίσης κατά 5 υπουργών και υφυπουργών της ΕΡΕ.

Προτεινόμενη βιβλιογραφία • Ιωάννα Παπαθανασίου, Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά 1951-1967. Το αρχείο της, Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών-Θεμέλιο, Αθήνα 2001 • Ιωάννα Παπαθανασίου, « ΕΔΑ το μαζικό κόμμα της προδικτατορικής Αριστεράς » στο Η Ελληνική κοινωνία κατάτην πρώτη μεταπολεμική περίοδο 1945-1967, εκδ. Ίδρυμα Σάκη Καράγιωργα, Αθήνα, 1994, σελ.681-698 • Ηλίας Νικολακόπουλος, Η καχεκτική δημοκρατία. Κόμματα και εκλογές, 1946-1967, εκδ Πατάκης, Αθήνα, 2001

97


98

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Αφιέρωμα για τα 50 χρόνια από την ίδρυση της ΕΔΑ, Ελευθεροτυπία της 26/2/2002 (http://www.enet.gr/ online/online_issues?pid=61&dt=26/02/2002) • Παρουσίαση βιβλίων για την ΕΔΑ από τον Φίλιππο Φιλίππου, Το Βήμα της 3/3/2002 (http://replay. waybackmachine.org/20071210054920/http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13506&m=S17& aa=1) • Γεγονότα και κλίμα της εποχής, Το Βήμα της 11/5/1997 (http://replay.waybackmachine.org/ 20071210054916/http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12428&m=A04&aa=1) • Αναδρομή στην ιστορία της ΕΔΑ από τον Μιχάλη Κατσίγερα, Καθημερινή της 27/1/2002 (http://news. kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_312682_27/01/2002_13961)

Ένωσις Κέντρου Η Ένωσις Κέντρου (Ε.Κ.) ήταν το πολιτικό κόμμα με κεντρώο ιδεολογικό προσανατολισμό που ιδρύθηκε από τον Γεώργιο Παπανδρέου με τη συμμετοχή και του Σοφοκλή Βενιζέλου το 1961. Το κόμμα ήρθε στην κυβέρνηση το 1963. Η Ε.Κ. ιδρύθηκε κατόπιν συνασπισμού μικρών κομμάτων του κεντρώου χώρου υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου στις 19 Σεπτεμβρίου 1961. Ανήκε μεν στον κεντρώο χώρο, αλλά δεν είχε σαφή ενιαίο ιδεολογικό προσανατολισμό. Εμπεριείχε πολιτικούς από διαφορετικά ρεύματα, από την αριστερά (Ηλίας Τσιριμώκος) ως την αντικαραμανλική δεξιά (Κωνσταντίνος Μητσοτάκης). Βασικός συνεκτικός κρίκος όλων αυτών ήταν η χαρισματική προσωπικότητα του Γεωργίου Παπανδρέου. Το έμβλημα της Ενώσεως Κέντρου

Ίδρυση Αρχικά υπήρξε απόφαση των νεολαίων των κομμάτων Φιλελευθέρων, του Λαϊκού κοινωνικού κόμματος, του ΔΚΕ, και της ΕΠΕΚ για την δημιουργία ενός κεντρικού οργάνου που στις αποφάσεις του θα υπέκεινταν όλες οι νεολαίες των παραπάνω κομμάτων . Στις 19 Σεπτεμβρίου 1961 ιδρύθηκε η Ένωσις Κέντρου με την ένωση πολλών κομμάτων του κέντρου.

Εκλογές Η Ε.Κ. συμμετείχε για πρώτη φορά στις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961, στις οποίες συγκέντρωσε ποσοστό 33,66 % και 100 έδρες έναντι 50,81% και 176 εδρών της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως (Ε.Ρ.Ε) του Κ. Καραμανλή. Κατά κοινή ομολογία αυτές οι εκλογές στιγματίστηκαν από βία και νοθεία και το αποτέλεσμά τους επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την τρομοκρατία που άσκησαν παρακρατικές κυρίως ομάδες σε αντιφρονούντες. Ο Γ. Παπανδρέου με αφορμή αυτή την κατάσταση εγκαινίασε τον «ανένδοτο αγώνα» για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Οι δεύτερες εκλογές που συμμετείχε η Ε.Κ. ήταν αυτές της 3ης Νοεμβρίου 1963. Η Ε.Κ. σ' αυτές τις εκλογές συγκέντρωσε ποσοστό 42,04% και 138 έδρες έναντι 39,37% και 128 έδρες της Ε.Ρ.Ε. Μετά την ήττα που υπέστη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έφυγε στο Παρίσι αφήνοντας την ηγεσία του κόμματος στον Παναγιώτη

Ένωσις Κέντρου Κανελλόπουλο. Παρόλο που η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή με τη στήριξη της αριστερής ΕΔΑ, προτίμησε να διεξαγάγει νέες εκλογές είτε γιατί δεν ήθελε να συνεργαστεί με την ελεγχόμενη από το ΚΚΕ ΕΔΑ είτε γιατί μια τέτοια συνεργασία θα έδινε αφορμή στην ΕΡΕ και στους παρακρατικούς να επικαλεσθούν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και να δυναμιτίσουν την ήδη εύθραυστη πολιτική ομαλότητα. Η κυβέρνηση αυτή έμεινε γνωστή ως «κυβέρνηση των 50 ημερών». Οι τρίτες εκλογές που συμμετείχε η Ε.Κ. ήταν αυτές της 16ης Φεβρουαρίου 1964, όπου συγκέντρωσε ποσοστό 52,72% και 171 έδρες έναντι 35,26% και 107 έδρες της Ε.Ρ.Ε. υπό τον Π. Κανελλόπουλο. Ο Γ. Παπανδρέου σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Αποστασία Η έλλειψη συνοχής μεταξύ των στελεχών της Ε.Κ. δεν άργησε να φανεί. Ο Γ. Παπανδρέου ήλθε σε ρήξη με τα ανάκτορα και αναγκάστηκε να παρατηθεί στις 15 Ιουλίου 1965. Ο τότε Βασιλιάς Κωνσταντίνος B΄ έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα, ο οποίος υποστηρίχτηκε από μερικές δεκάδες περίπου αποστάτες βουλευτές της Ε.Κ. Η κυβέρνηση Αθανασιάδη-Νόβα δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Τη νέα εντολή σχηματισμού κυβέρνησης έλαβε αυτή τη φορά ο Ηλίας Τσιριμώκος, ο οποίος απέτυχε επίσης. Τελευταίος στη σειρά που έλαβε εντολή υπήρξε ο Στέφανος Στεφανόπουλος ο οποίος πέτυχε να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης. Η νέα κυβέρνηση όμως υπό τις πιέσεις του Γ. Παπανδρέου που εν τω μεταξύ είχε εγκαινιάσει τον δεύτερο «ανένδοτο αγώνα», αναγκάζεται να κηρύξει νέες εκλογές για τον Μάιο του 1967. Προλαβαίνει όμως η Απριλιανή δικτατορία του Παπαδόπουλου. Ο Γ. Παπανδρέου πεθαίνει τον Νοέμβριο του 1968 εφόσον έχει υποστεί ταλαιπωρίες από το καθεστώς των Συνταγματαρχών. Η Ε.Κ. θα επαναδραστηριοποιηθεί κατά την Μεταπολίτευση υπό την ηγεσία του Γεωργίου Μαύρου και θα συνασπιστεί στις πρώτες εκλογές (17 Νοεμβρίου 1974) μετά την χούντα με τις Νέες Δυνάμεις, υπό το όνομα Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις.

Βιβλιογραφία • Γιώργου Κασιμάτη, Παύλου Πετρίδη, Άγγελου Σιδεράτου, Γεώργιος Παπανδρέου (1888 - 1968) κορυφαίες στιγμές της νεότερης πολιτικής μας ιστορίας, Εκδόσεις Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 1988, ISBN 960-236-586-2

99

Εθνική Πολιτική Ένωσις Κέντρου

Εθνική Πολιτική Ένωσις Κέντρου Η Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου, (ΕΠΕΚ) ήταν ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε το 1950 από τον Νικόλαο Πλαστήρα, υπό το οποίο και συντάχθηκε το Δημοκρατικό Προοδευτικό Κόμμα του Εμμ. Τσουδερού. Η ΕΠΕΚ μετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 1950 και του 1951. Και στις δύο αυτές δεν πέτυχε πλειοψηφία προκειμένου να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Πλην όμως, κατάφερε να συμμετάσχει στη κυβέρνηση που σχηματίσθηκε στις 15 Απριλίου του 1950 σε συνεργασία με το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Σ. Βενιζέλου και του Δημοκρατικού Κόμματος του Γ. Παπανδρέου υπό την προεδρία του Ν. Πλαστήρα. Στις εκλογές του 1951 (Οκτώβριος) η ΕΠΕΚ μετείχε και πάλι σε συνεργασία με το Κόμμα των Φιλελευθέρων, επίσης υπό την προεδρία του Ν. Πλαστήρα, όπου και ανέλαβε κυβέρνηση διατηρούμενη μόνο ένα έτος,(1 Νοεμβρίου 1951 – 11 Οκτωβρίου 1952). Μετά το θάνατο του Πλαστήρα (26 Ιουλίου 1953) επήλθε διάσπαση της ΕΠΕΚ, οι δε παραμείναντες παλαιότεροι πολιτευτές και οπαδοί εξέλεξαν διοικούσα επιτροπή υπό τον Σ. Παπαπολίτη, υπό τον οποίο και συμμετείχε στο συνασπισμό της Ένωσης Κέντρου στις βουλευτικές εκλογές του 1961.

Πηγές • "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" τομ.Β΄(συμπλήρωμα), σελ.880.

Κόμμα Προοδευτικών Το Κόμμα Προοδευτικών ήταν ελληνικό δεξιό πολιτικό κόμμα, με ιδρυτή και πρόεδρο τον Σπύρο Μαρκεζίνη. Ιδρύθηκε το 1954 μετά τη διαφωνία του Μαρκεζίνη με τον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπάγο και την αποχώρησή του από το κυβερνών κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού. Μάλιστα κατάφερε να πάρει μαζί του και 30 βουλευτές του κόμματος.

Συμμετοχή στις εκλογές Το Κόμμα Προοδευτικών κατέβηκε αυτόνομα για πρώτη φορά στις εκλογές του 1956, όμως με ποσοστό 2,22% δεν κατάφερε να εξασφαλίσει καμία έδρα. Στις εκλογές του 1958 συμμετείχε σε συνασπισμό κομμάτων με την ονομασία Προοδευτική Αγροτική Δημοκρτική Ένωσις, εξασφαλίζοντας 2 έδρες (από το σύνολο των 10 που κέρδισε ο συνασπισμός). Στις εκλογές του 1961 κατέβηκε σε κοινό ψηφοδέλτιο με την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου, εξασφαλίζοντας 14 έδρες από το σύνολο των 100 που κέρδισε η παράταξη, ενώ κατήλθε αυτόνομα στις εκλογές του 1963 (3,73% και 2 έδρες). Τελευταία προδικτατορική εμφάνιση του κόμματος ήταν στις εκλογές του 1964, όπου τη φορά αυτή κατήλθε σε κοινό ψηφοδέλτιο με την ΕΡΕ του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, κερδίζοντας 8 έδρες από τις συνολικά 107 που κέρδισε η παράταξη. Την περίοδο της χούντας η λειτουργία του ανεστάλη, όπως άλλωστε και όλων των κομμάτων.

100

Κόμμα Προοδευτικών

Η επανίδρυση Ο Σπύρος Μαρκεζίνης επανίδρυσε το κόμμα το 1979 και μετείχε στις βουλευτικές εκλογές (1,69% και καμία έδρα) καθώς και τις ευρωεκλογές του 1981 (1,96% και μία έδρα). Τελευταία παρουσία του Κόμματος Προοδευτικών ήταν στις ευρωεκλογές του 1984, όπου όμως το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό (0,17%) σήμανε και το τέλος του στο πολιτικό σκηνικό.

101


102

Χριστιανική Δημοκρατία Χριστιανική Δημοκρατία

Ηγέτης

Μανώλης Μηλιαράκης

Ιδρύθηκε

12 Μαΐου 1953

Αρχηγείο

Αθήνα, Ελλάδα

Ιδεολογία

Χριστιανοσοσιαλισμός

Πολιτική θέση Αριστερά Ιστοσελίδα xristianiki.gr

[1]


Η Χριστιανική Δημοκρατία, είναι ελληνικό Χριστιανοσοσιαλιστικό πολιτικό κόμμα. Ιδρύθηκε στις 12 Μαΐου 1953 από τον Νικόλαο Ψαρουδάκη.

Ιστορική αναδρομή Στις εκλογές του 1956 είχε αυτόνομη κάθοδο, αλλά έλαβε μόλις 449 ψήφους, και ποσοστό 0,01%. Το 1961, συγκροτήθηκε η οργάνωση νεολαίας της, η Ελληνική Χριστιανοδημοκρατική Οργάνωση Νέων (Ε.Χ.Ο.Ν.). Στις εκλογές του 1963, έλαβε 1267 ψήφους, και ποσοστό 0,03%. Το 1967, είχε περίπου 1.000 μέλη. Κατά τη διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών, μέσα από την εφημερίδα της Χριστιανική, είχε αντιδικτατορική στάση, ενώ ο ηγέτης της, Νικόλαος Ψαρουδάκης, εξορίστηκε από το καθεστώς στην Γυάρο. Οι νεολαίοι της δημιούργησαν την παράνομη οργάνωση Χ.Α.Ρ.Α. (Χριστιανική Αντίσταση, Ριζοσπαστική Αλλάγή), και κυκλοφόρησαν το φυλλάδιο Χαραυγή, στο οποίο υπήρχαν αντιστασιακά κείμενα. Αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, στις εκλογές του 1974 η Χριστιανική Δημοκρατία συνεργάστηκε με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις, η οποία έλαβε 20,42%. Στις εκλογές του 1977, συμμετείχε στην Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων, η οποία έλαβε 2,72%. Στις Ευρωεκλογές και στις Εθνικές εκλογές του 1981, κατήλθε αυτόνομα, λαμβάνοντας 1,15% στις Ευρωεκλογές, και 0,15% στις Βουλευτικές. Στις ευρωεκλογές του 1984, έλαβε 0,45%, ενώ ένα χρόνο αργότερα, στις εθνικές εκλογές του 1985 συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ. Στις εκλογές του Ιουνίου του 1989, κατήλθε αυτόνομα λαμβάνοντας 0,2%, ενώ στις ευρωεκλογές του ίδιου έτους έλαβε 0,41%. Τέλος, στις εκλογές του 2007, υποστήριξε την Δημοκρατική Αναγέννηση, κάτι που δεν έκανε, και στις εκλογές του 2009.


Εξωτερικές συνδέσεις • Η εφημερίδα της Χριστιανικής Δημοκρατίας, Χριστιανική [1]

Βιβλιογραφία • Ανδρέα Χ. Αργυρόπουλου, Χριστιανοί και πολιτική δράση στην περίοδο της Δικτατορίας,1967-1974, εκδ.Ψηφίδα, Αθήνα,2004

Παραπομπές [1] http:/ / www. xristianiki. gr

Νέο Κόμμα Το Νέον Κόμμα (1947-1951) δημιουργήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1947[1] από τον Σπ. Μαρκεζίνη[2] . Στο κόμμα αυτό προσχώρησαν 18 βουλευτές, κυρίως του Λαϊκού Κόμματος. Στις βουλευτικές εκλογές 1950, το Νέο Κόμμα είχε πάρει μία έδρα[3] . Στις 6 Αυγούστου 1951 το Νέο Κόμμα προσχώρησε στον Ελληνικό Συναγερμό του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου. Οι βουλευτές που προσχώρησαν και αποτέλεσαν το Νέο Κόμμα ήταν οι: • • • • • • • • • • • • • • • • •

Σπύρος Μαρκεζίνης (πρόεδρος του κόμματος) Χαρίλαος Αλετράς Ελευθέριος Γονής Νικόλαος Γρηγοριάδης Ευθύμιος Δεδούσης Εμμανουήλ Διακογιάννης Χρήστος Ζαλοκώστας Ιωάννης Ζολώτας Ηρακλής Ζουμπουλάκης Σπύρος Θεοτόκης Χρήστος Θηβαίος Αντώνιος Κακαράς Θάνος Καψάλης Ιωάννης Λάμπρου Παυσανίας Λυκουρέζος Κωνσταντίνος Παπαγιάννης και Ανδρέας Στράτος

103

Νέο Κόμμα

104

Αναφορές [1] Μαρκεζίνης Β. Σπ. Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, Αθήνα 16 Φεβ. 1947, σ. 4. Αντικείμενο αρ. 500 σε δημοπρασία (http:/ / www. frattisauctions. com/ cat15internet-1. pdf) [2] Σπυρίδων Μαρκεζίνης (1994). Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος (1936-1975), τόμος Δεύτερος (1944-1951). Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος. σελ. 284. Σημειώνεται ότι ο Μαρκεζίνης, στο βιβλίο του δεν κάνει άλλη αναφορά στη δημιουργία του κόμματός του [3] Ανδρέας Γ. Δημητρόπουλος (2004). Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις 1843-2004 (http:/ / www. jurisconsultus. gr/ pubs/ uploads/ 842. pdf). Αθήνα. σελ. 74. .

Αντικαπιταλιστική Συμμαχία Η Αντικαπιταλιστική Συμμαχία είναι πολιτική κίνηση που συγκροτήθηκε το 2004 από την Πρωτοβουλία Γένοβα 2001, τη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα και ανένταχτους αριστερούς. Συμμετείχε στις εθνικές εκλογές του 2004 παίρνοντας 8.500 ψήφους και στις Ευρωεκλογές του ίδιου χρόνου με 12.000 περίπου ψήφους. Στις Νομαρχιακές εκλογές του 2006 στην υπερνομαρχία Αθηνών-Πειραιώς πήρε 20.000 ψήφους.

Δημοκρατική Ανανέωση Η Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗ.ΑΝΑ.) ήταν ελληνικό πολιτικό κόμμα. Ιδρύθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1985 από τον Κωστή Στεφανόπουλο, ο οποίος προηγουμένως είχε αποχωρήσει από τη Νέα Δημοκρατία, καθώς είχε αποτύχει να εκλεγεί αρχηγός της το 1984 (εξελέγη ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης). Θεωρούνταν κόμμα της κεντροδεξιάς και ήταν προσωποπαγές, ενώ τα περισσότερα στελέχη της προέρχονταν από τη Νέα Δημοκρατία.

Συμμετοχή στις εκλογές

Το έμβλημα της Δημοκρατικής Ανανέωσης

Κατέβηκε στις εκλογές του Ιουνίου 1989 λαμβάνοντας ποσοστό 1,01% και μία έδρα για τον πρόεδρό της στην Α' Αθήνας, καθώς και στις Ευρωεκλογές που διεξήχθησαν την ίδια μέρα (ποσοστό 1,36% και μία έδρα για τον Δημήτρη Νιάνια), ενώ απείχε λίγους μήνες αργότερα από τις εκλογές του Νοεμβρίου 1989. Στις εκλογές του 1990 το κόμμα κατήλθε εκ νέου (ποσοστό 0,67%) εξασφαλίζοντας μία έδρα στην περιφέρεια του υπολοίπου Αττικής, για τον Θεόδωρο Κατσίκη (ο οποίος εκλέχθηκε με 406 σταυρούς προτίμησης). Καθώς η Νέα Δημοκρατία δεν είχε εξασφαλίσει αυτοδυναμία έχοντας 150 έδρες, κατόπιν συμφωνίας Στεφανόπουλου - Μητσοτάκη, ο Θεόδωρος Κατσίκης στήριξε τη δημιουργία της μονοκομματικής κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Στη συνέχεια όμως προσχώρησε σ' αυτήν, αφήνοντας τη Δημοκρατική Ανανέωση χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Στις ευρωεκλογές του 1994 η Δημοκρατική Ανανέωση παρ' ότι υπερδιπλασίασε το ποσοστό της (2,79%, το υψηλότερο που έλαβε ποτέ), απέτυχε να συγκεντρώσει ποσοστό 3% που στο μεταξύ είχε καθιερωθεί σαν πλαφόν για να εκπροσωπηθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οπότε ο πρόεδρός της λίγες μέρες αργότερα σε συμφωνία με τα κομματικά όργανα κήρυξε τη διάλυσή της και αποσύρθηκε από την πολιτική.

Δημοκρατική Ανανέωση

105

Το κόμμα συνέχισε για λίγο την παρουσία του με άλλα στελέχη, μέχρι τον Αύγουστο του 1996, οπότε προσχώρησε στην Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά. Είχε προηγηθεί το 1995 η εκλογή του Κωστή Στεφανόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας με πρόταση της Πολιτικής Άνοιξης και στήριξη του ΠΑΣΟΚ.

Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα Το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα (ΔΗΚΚΙ) είναι ελληνικό πολιτικό κόμμα. Ιδρύθηκε το 1995 από μία ομάδα παλαιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής το Δημήτρη Τσοβόλα, υπουργό των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου στη δεκαετία του '80. Σήμερα συμμετέχει στο Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Το έμβλημα του ΔΗΚΚΙ

Πρώτη περίοδος (1995 - 2004) Υπό την ηγεσία του Δημήτρη Τσοβόλα, το ΔΗΚΚΙ είχε την εξής εκλογική παρουσία: • • • •

Εθνικές εκλογές 1996: 4,4% (5°), 9 έδρες Ευρωεκλογές 1999: 6,8% (4°), 2 έδρες Εθνικές εκλογές 2000: 2,7% (5°), 0 έδρες Εθνικές εκλογές 2004: 1,8% (6°), 0 έδρες

Δεύτερη περίοδος (2004 και εφεξής) Το Μάρτιο του 2004, μετά τη δεύτερη συνεχόμενη αποτυχία να περάσει το όριο του 3% για είσοδο στη Βουλή, ο Δ. Τσοβόλας ανακοίνωσε ότι διαλύει το ΔΗΚΚΙ και επέστρεψε στο δημόσιο ταμείο τα αδιάθετα ποσά της κρατικής επιχορήγησης. Στην κίνηση αυτή αντέδρασε η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής, η οποία σύμφωνα με το καταστατικό ήταν η μόνη αρμόδια για να λάβει απόφαση διάλυσης. Το ζήτημα μεταφέρθηκε στις δικαστικές αίθουσες, όπου αποφασίσθηκε ότι η διάλυση είναι άκυρη και κατακύρωσε τον τίτλο του κόμματος στην πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής.

Οπαδοί του ΔΗΚΚΙ σε προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ το 2007.

Στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση του 2006 το ΔΗΚΚΙ συνεργάσθηκε με το ΚΚΕ, εκλέγοντας αρκετά μέλη του σε δημοτικά και νομαρχιακά συμβούλια. Ενώ αναμενόταν ότι θα επαλάμβανε αυτή τη συνεργασία και στις εθνικές εκλογές του 2007, ανακοίνωσε ότι τελικά θα συμμετάσχει στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημη ιστοσελίδα [1]

Παραπομπές [1] http:/ / www. dikki. org/

Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση

106

Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση Η Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση είναι ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα. Ιδρύθηκε το 1999, από το πρώην μέλος του Ε.Γ. του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Πήρε μέρος στις εκλογές του 2000 με πενιχρά αποτελέσματα ( ποσοστό 0,47%)

Εξωτερικές συνδέσεις • Ιδρυτική διακήρυξη [1]

Παραπομπές [1] http:/ / www. csd. uoc. gr/ ~tsigos/ enwsh. htm

Εθνική Παράταξη Η Εθνική Παράταξη (ή Εθνική Παράταξις) ήταν ένα εθνικιστικό και φιλοβασιλικό ελληνικό πολιτικό κόμμα που κατήλθε σε μία μόνο εκλογική αναμέτρηση, κερδίζοντας πέντε έδρες. Ιδρύθηκε από Στέφανο Στεφανόπουλο, που ήταν πρώην ηγέτης της συντηρητικής πτέρυγας της Ένωσης Κέντρου, και ο Σπύρος Θεοτόκης, που υπήρξε ηγετική μορφή στην ΕΡΕ και εκλέχτηκε στο ελληνικό Κοινοβούλιο το 1981, με την Νέα Δημοκρατία.

Εθνική Πολιτική Ένωσις Η Εθνική Πολιτική Ένωσις (πιό γνωστή ως ΕΠΕΝ), ήταν ένα ελληνικό εθνικιστικό πολιτικό κόμμα που ιδεολογικά υπεράσπιζε το καθεστώς της χούντας των Συνταγματαρχών. Η ΕΠΕΝ ιδρύθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1984 με ιδρυτή και "πνευματικό" ηγέτη τον έγκλειστο στις φυλακές Κορυδαλλού, Γεώργιο Παπαδόπουλο. Στις 4 Απριλίου 1984, ο Παπαδόπουλος παραιτήθηκε της αρχηγίας της Ε.Π.ΕΝ., διότι διαφώνησε με την συμμετοχή της στις επικείμενες ευρωεκλογές. Πρωτοεμφανίστηκε στις Ευρωεκλογές του 1984 και λαμβάνοντας το 2,3% των ψήφων, της έδωσε μία από τις 24 έδρες που κατείχε η Ελλάδα με τον νόμιμα δηλωμένο ως αρχηγό της Χρύσανθο Δημητριάδη. Η συνέχεια δεν υπήρξε ανάλογη. Το κόμμα δεν κατάφερε να εκπροσωπηθεί στο Ελληνικό κοινοβούλιο στις βουλευτικές εκλογές του 1985, του 1989, του 1990, και του 1996, καθώς και στο Ευρωκοινοβούλιο στις Ευρωεκλογές του 1989 και 1994. Το σύμβολο της ΕΠΕΝ, πανομοιότυπο με το αντίστοιχο του γαλλικού Εθνικού Μετώπου του Ζαν Μαρί Λεπέν, με διαφορετικό χρωματισμό.

Εθνική Πολιτική Ένωσις

107

Νεολαία ΕΠΕΝ Στην οργανωτική του δομή, το κόμμα είχε ακόμα δημιουργήσει τη Νεολαία ΕΠΕΝ. Στην ταυτότητα της οργάνωσης η Νεολαία ΕΠΕΝ δηλώσε πως είναι μία πατριωτική-εθνικιστική οργάνωση νεολαίας. Ιδρύθηκε το 1984 και πρόεδρος της νεολαίας διορίστηκε από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο ο Νίκος Μιχαλολιάκος (σήμερα Γενικός Γραμματέας της Χρυσής Αυγής) και μετά την παραίτησή του, ο Μάκης Βορίδης[1] (σήμερα βουλευτής του ΛΑΟΣ και Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών & Δικτύων). Η νεολαία συρικνώθηκε σημαντικά το 1989 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η νεολαία διαλύθηκε τελικώς με τη διάλυση της ΕΠΕΝ, το 1996.

Παραπομπές [1] Ελευθεροτυπία, «Το λίφτινγκ της ελληνικής ακροδεξιάς», 9 Ιουνίου 2002 (http:/ / www. iospress. gr/ ios2002/ ios20020609a. htm)

Ελληνικό Μέτωπο Το Ελληνικό Μέτωπο ήταν ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1994 και ανέστειλε την πολιτική του δράση τον Μάιο του 2005. Το ιδρυτικό του Συνέδριο, όπου συμμετείχαν μέλη της Εθνικής Πολιτικής Ένωσης(Ε.Π.ΕΝ.) και του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος (ΕΝ.Ε.Κ.), καθόριζε ως επίσημη ιδεολογία του τον ελληνικό εθνικισμό. Μετά από σειρά διαδικασιών, πρόεδρος εξελέγη ο Μάκης Βορίδης, τέως γενικός γραμματέας της Νεολαίας της Ε.Π.ΕΝ. Παρά την πρόθεση των ιδρυτών του για συσπειρωτικό χαρακτήρα του Ελληνικού Μετώπου, ακολούθησε μία τριετής περίοδος ζυμώσεως, η οποία οδήγησε στην αποδυνάμωση του κόμματος και την απώλεια αρκετών στελεχών, που είτε απεσύρθησαν εντελώς από την πολιτική δράση, είτε προσχώρησαν σε άλλα κόμματα ή πολιτικούς φορείς της ελληνικής ακροδεξιάς.

Το επίσημο έμβλημα του Ελληνικού Μετώπου

Το 1997, ο εναπομείνας πυρήνας του κόμματος, αποτελούμενος από νεώτερα κυρίως άτομα, όπως ο Θεοδόσης Αθανασάς και ο Χρήστος Χαρίτος, αμφότεροι οικονομολόγοι, ο δικηγόρος Φαίδων Δημόπουλος, ο εκδότης Ιωάννης Γιαννάκενας και οι επιχειρηματίες Γιάννης Καραϊωσηφόγλου και Κωνσταντίνος Σγουμπόπουλος, προχώρησαν σε σύγκληση της Κεντρικής Επιτροπής, η οποία εξέλεξε νέο Εκτελεστικό Γραφείο, αποτελούμενο κυρίως από τους ανωτέρω και το οποίο καλούνταν να οδηγήσει το κόμμα στις δημοτικές εκλογές του 1998. Αποφασίστηκε τότε η μετατροπή του τετρασέλιδου δελτίου, το οποίο το κόμμα μέχρι τότε απέστελε σε άτακτα χρονικά διαστήματα, σε μηνιαία εφημερίδα, η οποία θα πωλούνταν σε επιλεγμένα σημεία των Αθηνών και της επαρχίας και σε συνδρομητές. Τον Ιούνιο του 1997 κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας Ελληνικές Γραμμές με αρχισυντάκτη τον Παναγιώτη Δούμα. Το έντυπο αυτό απετέλεσε τον βασικό δίαυλο επικοινωνίας του κόμματος μέχρι και την αναστολή της λειτουργίας του, τον Μάιο του 2005, ενώ εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα σε ηλεκτρονική μορφή στο διαδίκτυο. Τον Οκτώβριο του 1997 το Ελληνικό Μέτωπο διοργάνωσε την "Ευρωπαϊκή Εθνικιστική Συνδιάσκεψη", με την συμμετοχή του γαλλικού Εθνικού Μετώπου (Front National) του Ζαν Μαρί Λεπέν (Jean Marie LePen) που εκπροσωπήθηκε από τον Γενικό Γραμματέα του Καρλ Λανγκ και τον Ευρωβουλευτή Λε Ρασινέλ, του Φλαμανδικού Μπλοκ (Vlaams Blok) που εκπροσωπήθηκε από τον πρόεδρό του Frank Vanheke και του Ισπανικού Εθνικού Μετώπου (Frente Nacional) που εκπροσωπήθηκε από τον Κίκε Φαλκόν. Η εκδήλωση αυτή

Ελληνικό Μέτωπο προκάλεσε την αντίδραση πλήθους αριστερών σχημάτων. Τον Οκτώβριο του 1998 το Ελληνικό Μέτωπο συμμετείχε για πρώτη φορά σε εκλογές, κατεβάζοντας ως υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων τον πρόεδρό του Μάκη Βορίδη, με τον συνδυασμό "Μέτωπο για την Αθήνα" και με κεντρικό σύνθημα "Κόκκινη κάρτα στους Λαθρομετανάστες". Ο Μάκη Βορίδης έλαβε 2.000 ψήφους ή 0,6%. Στις Ευρωεκλογές του 1999 το Ελληνικό Μέτωπο έλαβε λιγότερο από 0,5%, γεγονός που από τους ίδιους αποδόθηκε στην ύπαρξη ενός άλλου συνδυασμού στο χώρο της ακροδεξιάς, της "Πρώτης Γραμμής" του Κώστα Πλεύρη. Στις Εθνικές Εκλογες του 2000 το Ελληνικό Μέτωπο συνεργάστηκε με την "Πρώτη Γραμμή". Μετά από τη διάλυση της "Πρώτης Γραμμής", αρκετά στελέχη της εντάχτηκαν στο Ελληνικό Μέτωπο και άνοιξε γραφεία σε αρκετές πόλεις της Κεντρικής και Βόρειας Ελλάδας. Στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2002 το κόμμα, συμμετέχοντας σε τέσσερις δήμους και μία νομαρχία συγκέντρωσε τα παρακάτω ποσοστά: στον Δήμο Αθηναίων ο Μάκης Βορίδης άγγιξε το 1%, στον Πειραιά ο Χρήστος Χαρίτος το 1,2%, στην Θεσσαλονίκη ο Ιωάννης Κουριαννίδης το 1,5%, στην Καρδίτσα ο Κώστας Καρδαράς το 4,5%, ενώ στην Νομαρχία Ανατολικής Αττικής ο Μίλτος Κρεμμύδας το 2,5%. Στις εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004 και τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου 2004 το κόμμα συγκέντρωσε χαμηλά ποσοστά, γεγονός που αποδόθηκε από τα στελέχη του στην ίδρυση του ΛΑ.Ο.Σ.. Ανάλογα ήταν και τα αποτελέσματα στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2004, που έστειλαν τον ΛΑ.Ο.Σ. στην Ευρωβουλή. Τον Ιανουάριο του 2005 το Ελληνικό Μέτωπο συνεκάλεσε το 2ο Συνέδριό του και εξέλεξε νέα Κεντρική Επιτροπή, η οποία με τη σειρά της εξέλεξε το νέο Πολιτικό Γραφείο. Στο συνέδριο αυτό, που είχε σύνθημα "Ενωμένοι θα νικήσουμε για την Ελλάδα", υπερίσχυσε η τάση που ήθελε να προετοιμάσει το κόμμα για αναστολή της πολιτικής του δράσης και προσχώρησή του στον ΛΑ.Ο.Σ. Στις 15 Μαΐου 2005, μετά από συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, το Ελληνικό Μέτωπο ανακοίνωσε την αναστολή της λειτουργίας του και κάλεσε, με σκεπτικό την ανάπτυξη "εθνικής αντιπολίτευσης για την εθνική επιβίωση", τα μέλη του να ενταχθούν στο ΛΑΟΣ. Την απόφαση αυτή τήρησαν τα περισσότερα στελέχη του κόμματος. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007, ο Μάκης Βορίδης εξελέγη βουλευτής Περιφερείας Αττικής.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Εφημερίδα Ελληνικές Γραμμές [1] • Η επίσημη ιστοσελίδα του τέως Προέδρου του Ελληνικού Μετώπου και βουλευτή του λΑ.Ο.Σ. Ανατολικής Αττικής, Μάκη Βορίδη [2] • Η επίσημη ιστοσελίδα του πρώην στελέχους του Ελληνικού Μετώπου και πολιτευτή και μέλους της Κ.Ε. του ΛΑ.Ο.Σ. Χρήστου Χαρίτου. [3] • Γιάννης Κουριαννίδης [4] • Κώστας Καρδαράς [5] • Παναγιώτης Δούμας [6] • Γιάννης Γιαννάκενας [7] • «Χορεύοντας με τη σκληρή ακροδεξιά...», Σχετικό άρθρο του Τάκη Καμπύλη στην Καθημερινή [8]

108

Ελληνικό Μέτωπο

Παραπομπές [1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8]

http:/ / www. e-grammes. gr http:/ / www. voridis. gr http:/ / www. christos-charitos. gr http:/ / www. kouriannidis. gr http:/ / www. kardaras. gr http:/ / www. doumas. gr http:/ / www. giannakenas. gr http:/ / news. kathimerini. gr/ 4dcgi/ _w_articles_politics_771920_14/ 10/ 2007_245175

Ενωμένη Αριστερά Η Ενωμένη Αριστερά ήταν ένας συνασπισμός αριστερών κομμάτων που δημιουργήθηκε με σκοπό να συμμετάσχει στις πρώτες μετά τη μεταπολίτευση εκλογές του 1974. Τα κύρια κόμματα που την αποτελούσαν ήταν τα πολύ πρόσφατα νομιμοποιηθέντα ΚΚΕ με γραμματέα τον Χαρίλαο Φλωράκη, ΚΚΕ Εσωτερικού με γραμματέα τον Μπάμπη Δρακόπουλο και ΕΔΑ με πρόεδρο τον Ηλία Ηλιού. Ο τελευταίος ήταν και ο πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής της Ενωμένης Αριστεράς. Αυτό το ενιαίο ψηφοδέλτιο απέσπασε 464.787 ψήφους (ποσοστό 9,47%) και εξασφάλισε 8 έδρες στη βουλή, εκ των οποίων οι 5 ανήκαν στο ΚΚΕ, 2 στο ΚΚΕ Εσωτερικού και 1 στην ΕΔΑ. Με τη λήξη της κοινοβουλευτικής της θητείας, η Ενωμένη Αριστερά διασπάστηκε. Το ΚΚΕ συνέχισε αυτόνομη πορεία, ενώ τα υπόλοιπα κόμματα μαζί με άλλους σχηματισμούς δημιούργησαν στη συνέχεια τη Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων.

Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα Ίδρυση Ιδρύθηκε στις 6 Μαΐου 1979 στον Βόλο. Ιδρυτές του ήταν πρώην μέλη της ΕΝΕΠ. Στην συνέχεια προσπάθησε να εξαπλωθεί δημιουργώντας Τοπικές οργανώσεις στις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Συνέχεια Το ΕΝΕΚ δεν μπόρεσε να λάβει ποσοστά ικανά να του δώσουν κάποια έδρα σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που συμμετείχε. Έτσι το 1991 η εκλεγμένη από Συνέδριο Διοικούσα Επιτροπή του αποφάσισε την αναστολή της δράσης του. Η τελευταία σύνθεση της Ε.Ε. ήταν: Πολύδωρος Δάκογλου, αρχηγός και μέλη οι κάτωθι: Ιωάννης Σχοινάς, Τσούγκος Δημήτριος, Κούρτογλου Πρόδρομος, Ελένη Παπαδοπούλου, Σπύρος Παπαδόπουλος και Νίκος Παπαδόπουλος.

Συμμετοχή σε εκλογές Το ΕΝΕΚ κατέβηκε δύο φορές σε εκλογικές αναμετρήσεις, όχι όμως σε βουλευτικές εκλογές. Στις Ευρωεκλογές του 1984 έλαβε 5.592 ψήφους (ποσοστό 0,09%), καταλαμβάνοντας την τελευταία θέση ανάμεσα στα 16 κόμματα που συμμετείχαν, ενώ στις Ευρωεκλογές του 1989 έλαβε 15.183 ψήφους (ποσοστό 0,23%), καταλαμβάνοντας την 16η θέση ανάμεσα στα 21 κόμματα που συμμετείχαν.

109


110

Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου Η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ), είναι ελληνικό πολιτικό κόμμα. Συγκαταλέγεται στα μετριοπαθή κεντρώα κόμματα της μεταπολίτευσης.

Ιδεολογική τοποθέτηση Σύμφωνα με τις ιδεολογικές αρχές και τις προγραμματικές της θέσεις, η ΕΔΗΚ είναι το κόμμα που εμφορείται από την ιδεολογία της ουσιαστικής κοινωνικής δημοκρατίας, αποβλέπει δηλαδή στην εξελικτική αλλαγή της κοινωνίας με επίκεντρο τον άνθρωπο. Η ιδεολογία της ΕΔΗΚ χαρακτηρίζεται φιλελεύθερη, δημοκρατική, κεντρώα και ριζοσπαστική.

Το έμβλημα της ΕΔΗΚ

Η ΕΔΗΚ αποβλέπει να θεμελιώσει στην Ελλάδα ένα πολίτευμα που θα βασίζεται στην αφαλκίδευτη λαϊκή κυριαρχία για να υπηρετεί τις αρχές της πολιτικής ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της συνεχούς βελτίωσης της ποιότητας ζωής και της κατοχύρωσης της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.

Το ιστορικό του κόμματος Το κόμμα ιδρύθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1976, ως διάδοχο της Ενώσεως Κέντρου - Νέων Δυνάμεων (Ε.Κ.-Ν.Δ.) και του Ηνωμένου Δημοκρατικού Κέντρου του Ιωάννη Ζίγδη. Αρχηγός του κόμματος ανέλαβε ο μέχρι τότε αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου, Γεώργιος Μαύρος.

Η εκλογική αποτυχία του 1977 Στις εκλογές του 1977 η ΕΔΗΚ αναδείχθηκε τρίτο κόμμα με ποσοστό 11,95%, χάνοντας σημαντικό μέρος της δύναμής της σε σχέση με το ποσοστό της Ε.Κ.-Ν.Δ. στις εκλογές του 1974 (20,42% και αξιωματική αντιπολίτευση). Η εκλογική αποτυχία οδήγησε σε παραίτηση τον πρόεδρο του κόμματος Γεώργιο Μαύρο, ο οποίος στη συνέχεια αποχωρεί και από το κόμμα παραμένοντας ανεξάρτητος βουλευτής. Τον διαδέχθηκε ο Ιωάννης Ζίγδης, υπερψηφιζόμενος αρχικά από την κοινοβουλευτική ομάδα (29 Νοεμβρίου 1977) και από το έκτακτο συνέδριο του κόμματος στη συνέχεια (20 Μαρτίου 1978).

Η διάσπαση του 1978 Στα μέσα του 1978 το κόμμα διασπάστηκε, με αποτέλεσμα από τους 16 βουλευτές του μόνο οι 5 να παραμείνουν στην κοινοβουλευτική ομάδα, 7 να παραμείνουν στη βουλή ως ανεξάρτητοι και 4 να προσχωρήσουν στη Νέα Δημοκρατία. Ανάμεσα στα στελέχη που προσχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία, υπήρξαν και οι μετέπειτα υπουργοί της Αθανάσιος Κανελλόπουλος και Σωτήρης Κούβελας. Άλλα στελέχη που αργότερα προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ και υπήρξαν μετέπειτα υπουργοί του ήταν οι Στέλιος Παπαθεμελής, Μανώλης Μπαντουβάς, Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, Αναστάσιος Πεπονής, ο μετέπειτα ευρωβουλευτής Δημήτρης Τσάτσος καθώς και σαν συνεργαζόμενος βουλευτής ο πρώην αρχηγός Γεώργιος Μαύρος. Ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου μαζί με τη Βιργινία Τσουδερού και άλλα στελέχη δημιούργησαν το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (ΚΟΔΗΣΟ), ενώ ο Νικήτας Βενιζέλος επιχείρησε να αναβιώσει το Κόμμα Φιλελευθέρων. Αυτή η πολυδιάσπαση και η σταδιακή απορρόφηση στελεχών από τους δύο μεγάλους κομματικούς σχηματισμούς, σήμανε και το τέλος του παραδοσιακού Κέντρου από το πολιτικό προσκήνιο.


Η επόμενη μέρα Αποδεκατισμένο από στελέχη αλλά και οπαδούς οι οποίοι ακολουθούν πλέον το ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ, το κόμμα στις βουλευτικές εκλογές και τις Ευρωεκλογές που διεξήχθησαν ταυτόχρονα το 1981, περιορίζεται στα πενιχρά ποσοστά του 0,40% και 1,12% αντίστοιχα. Τα πράγματα χειροτερεύουν στις Ευρωεκλογές του 1984 (0,28%), κάτι που οδηγεί τον Ιωάννη Ζίγδη να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και να μην κατέλθει αυτόνομα στις εκλογές του 1985. Τελευταία παρουσία της ΕΔΗΚ σε εκλογική διαδικασία ήταν στις βουλευτικές εκλογές και τις Ευρωεκλογές που διεξήχθησαν ταυτόχρονα τον Ιούνιο του 1989, με πενιχρά και πάλι ποσοστά (0,12% και 0,28% αντίστοιχα). Πρόεδρος του κόμματος παρέμεινε ο Ιωάννης Ζίγδης ως το θάνατό του (21 Οκτωβρίου 1997), ενώ τον διαδέχθηκε το 1998 ο πανεπιστημιακός Νεοκλής Σαρρής, έχοντας λάβει την ανάθεση από την Κεντρική Επιτροπή και την Εκτελεστική Γραμματεία του κόμματος. Ο Νεοκλής Σαρρής ηγήθηκε της ΕΔΗΚ μέχρι το θάνατό του (19 Νοεμβρίου 2011), αν και η ΕΔΗΚ απέχει από κάθε εκλογική διαδικασία τα τελευταία 20 χρόνια, όντας ουσιαστικά ένα κόμμα ανενεργό. Πάντως, στις εκλογές του 2009 ο Νεοκλής Σαρρής ήταν υποψήφιος βουλευτής, συνεργαζόμενος με τη Δημοκρατική Αναγέννηση, έχοντας τοποθετηθεί στην τιμητική τελευταία θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας του κόμματος.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Η επίσημη ιστοσελίδα της ΕΔΗΚ [1] • Η ιστοσελίδα της Νεολαίας της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗN) [2]

Παραπομπές [1] http:/ / www. edik. gr [2] http:/ / www. edin. gr

111

Ένωσις Κέντρου - Νέες Δυνάμεις

Ένωσις Κέντρου - Νέες Δυνάμεις Η Ένωσις Κέντρου – Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ. – Ν.Δ.), υπήρξε πολιτικό κόμμα, η ιστορική συνέχεια της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου κατά την μεταπολίτευση. Μετονομάστηκε σε Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ) το 1976. Μέσα στο ιδιαίτερο κλίμα που επικρατούσε κατά την μεταπολίτευση, η Ένωσις Κέντρου υπό την αρχηγεία του Γεωργίου Μαύρου συνεργάζεται με το Κίνημα των Νέων Πολιτικών Δυνάμεων (Ν.Π.Δ.) και σχηματίζουν τον συνδυασμό Ένωσις Κέντρου – Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ. – Ν.Δ.) στις 7 Οκτωβρίου 1974. Στις εκλογές του 1974 η Ε.Κ. – Ν.Δ. αναδεικνύεται αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστό 20,42% και 60 έδρες. Έπεται της Νέας Δημοκρατίας (54,37% και 220 έδρες) και προηγείται του ΠΑΣΟΚ (13,58% και 12 έδρες). Η εκλογική αποτυχία κατά μερικούς οφείλεται αφενός στην συνεργασία της Ένωσης Κέντρου με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στη σύμπηξη κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητος» που προηγήθηκε των εκλογών, όπου ο Γ. Μαύρος είχε πάρει μέρος ως Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών. Και αφετέρου στην αδυναμία αντιμετώπισης της ανόδου του νεοϊδρυθέντος από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ΠΑΣΟΚ. Η Ένωσις Κέντρου – Νέες Δυνάμεις υπό την αρχηγεία του Γεωργίου Μαύρου μετονομάστηκε σε Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ) στις 5 Φεβρουαρίου του 1976.

Αναφορές • Δημήτρης Ξυριτάκης, Το ναυάγιο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού στην Ελλάδα (η ΕΔΗΚ και η ΕΣΔΗΝ) [1]

Παραπομπές [1] http:/ / www. xarislefkas. gr/ 27xyritakis. pdf

112

Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά

Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά Η ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. (Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά) υπήρξε κατά το παρελθόν ένας πολιτικός σχηματισμός της αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα. Γεννήθηκε μετά από ένα κύκλο αντικαπιταλιστικών συνελεύσεων (Ιούνιος-Ιούλιος 2007) στις οποίες πήραν μέρος αρκετοί αγωνιστές σε όλη την Ελλάδα. Στην ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. συμμετείχε ένα τμήμα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, καθώς και ένα τμήμα όσων στήριξαν αγώνες εργαζομένων και τους Πακιστανούς απαχθέντες στην υπόθεση του σκανδάλου των απαγωγών και την απόπειρα απέλασης του Τζαβέντ Ασλάμ, προέδρου της Πακιστανικής Κοινότητας. Ο σχηματισμός αυτός υποστηρίζονταν από τις ακόλουθες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς: Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ), Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡΑΝ), Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση (ΑΡΑΣ) και Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας - Σπάρτακος (ΟΚΔΕ-Σπάρτακος). Επίσης συμμετείχαν ανένταχτοι αγωνιστές που δραστηριοποιούνται μέσα από συνδικαλιστικά σχήματα (εκπαιδευτικοί, συσπειρώσεις σε εργασιακούς χώρους, ΕΑΑΚ σε ΑΕΙ και ΤΕΙ), πρωτοβουλίες αγώνα για το περιβάλλον και τα δικαιώματα, δημοτικές και νομαρχιακές κινήσεις, αντιπολεμικές κινήσεις (Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο) και πρωτοβουλίες κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, όπως η Πρωτοβουλία Αγώνα, η Πρωτοβουλία ΓΕΝΟΒΑ και το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ. Στις βουλευτικές εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007, η ΕΝΑΝΤΙΑ έλαβε 10,605 ψήφους (ποσοστό 0.15%). Τον Μάρτιο του 2009 οι συνιστώσες της ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. μαζί με τις συνιστώσες του ΜΕ.Ρ.Α. (εκτός του ΕΕΚ) ίδρυσαν την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.. Έπειτα από τη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΕΝΑΝΤΙΑ διαλύθηκε.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • • • • • •

Ιστοσελίδα της ΕΝΑΝΤΙΑ [1] ΑΡΑΝ [2] ΟΚΔΕ-Σπάρτακος [3] ΣΕΚ [4] Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο [5] Πρωτοβουλία ΓΕΝΟΒΑ [6]

Παραπομπές [1] [2] [3] [4] [5] [6]

http:/ / www. epitropi-protovoulias. gr/ http:/ / www. anasynthesi. gr/ http:/ / www. okde. org/ http:/ / www. sek-ist. gr/ http:/ / www. stop-the-war. gr/ http:/ / www. genoa2001. org/

113


Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας Το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας (ΕΚΚΕ) είναι Μαρξιστική-Λενινιστική Οργάνωση της Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 1970 από Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες, διωκόμενους από τη Χούντα, στο Δυτικό Βερολίνο. Οι ιδεολογικές της αναφορές βρίσκονται στο Μαοϊσμό. Η θέση της, αναφορικά με την κρίση στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, μετά την 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, ήταν αυτή της υποστήριξης της νόμιμης ηγεσίας του, δηλαδή του Νίκου Ζαχαριάδη. Στην Προγραμματική Διακήρυξη του, που ψηφίστηκε στο ιδρυτικό συνέδριο την άνοιξη του 1970, το ΕΚΚΕ υποστήριζε ότι ο χαρακτήρας της Επανάστασης στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστικός, σε αντίθεση με την ΟΜΛΕ, την άλλη μαρξιστική-λενινιστική οργάνωση στην Ελλάδα, που υποστήριζε τον αντιιμπεριαλιστικό λαϊκοδημοκρατικό της χαρακτήρα. Το ΕΚΚΕ, μέσω της φοιτητικής του παράταξης ΑΑΣΠΕ (Αντιφασιστική Αντιϊμπεριαλιστική Σπουδαστική Παράταξη Ελλάδας), πρωτοστάτησε στον Αντιδικτατορικό Αγώνα, όπως αυτό φαίνεται και από τον μεγάλο αριθμό μελών της στην επιτροπή κατάληψης του Πολυτεχνείου το 1973. Πολλά μέλη του συνελήφθησαν και βασανίστηκαν επί Δικτατορίας, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση εκείνη του Χρήστου Μπίστη. Σε αντίθεση με άλλες οργανώσεις της Αριστεράς, το ΕΚΚΕ κατά τη Μεταπολίτευση δεν υπέβαλε τη δήλωση περί αποκήρυξης της βίαιης επανάστασης. Σε μια περίοδο που το ΚΚΕ μόλις ίδρυε τις πρώτες του Οργανώσεις Βάσης, μετά την διάλυσή τους, το 1958, το ΕΚΚΕ ισοψηφούσε με το ΚΚΕ σε μέλη. Ήταν μάλιστα η μεγαλύτερη εξωκοινοβουλευτική οργάνωση της Αριστεράς, με 6.000 μέλη κατά τη Μεταπολίτευση. Στις εκλογές του 1974, σε αντίθεση με τις άλλες οργανώσεις της Αριστεράς, το ΕΚΚΕ έλαβε μέρος, αποσπώντας όμως μόνο 11.000 ψήφους, ποσοστό 0,2%. Μικρή αύξηση είχε στις εκλογές του 1977, 0,23%. Η θεωρία των τριών κόσμων που υιοθέτησε και η εξίσωση της επικινδυνότητας ΕΣΣΔ-ΗΠΑ για την Ελλάδα προκάλεσε αφενός μεν μαζική αποχώρηση μελών και στελεχών του κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970, αφετέρου σύγκλιση ιδεολογική με το Μ-Λ ΚΚΕ, το οποίο τότε ήδη ασπαζόταν τη θεωρία των τριών κόσμων. Έτσι, στις εκλογές του 1981, κατέβηκαν με το ενιαίο ψηφοδέλτιο ΕΚΚΕ-Μ-Λ ΚΚΕ, το οποίο, όμως, συγκέντρωσε μόλις 4.700 ψήφους, 0,08%. Η έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία προκάλεσε σύγχυση και στο ΕΚΚΕ, αναφορικά με το χαρακτήρα του κόμματος αυτού, και μεγαλύτερες αποχωρήσεις, παρά τις σχετικές επιτυχίες στις δημοτικές εκλογές του 1982. Ωστόσο, στις εκλογές του 1985, το ΕΚΚΕ αύξησε τις ψήφους που απέσπασε, λαμβάνοντας 7.001 ψήφους και ποσοστό 0,11%. Στις τελευταίες εκλογές που συμμετέχει αυτόνομα, τον Ιούνη του 1989, το ΕΚΚΕ λαμβάνει 2.760 ψήφους, ποσοστό 0,04%. Από εκεί κι έπειτα, το ΕΚΚΕ συμμετέχει στην Εναλλακτική Πρωτοβουλία το Νοέμβρη του 1989 (0,2%, 13.554 ψήφοι). Αποτέλεσε ιδρυτική συνιστώσα, τόσο της Μαχόμενης Αριστεράς όσο και του Μετώπου Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΜΕ.Ρ.Α.). Το ΕΚΚΕ αποτέλεσε ιδρυτική συνιστώσα της πολιτικής συμμαχίας ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή) που ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 2009. Η φοιτητική παράταξη που πρόσκειται στο ΕΚΚΕ συγχωνεύτηκε στην Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση (ΕΑΑΚ). Εκδίδει το περιοδικό "Κόκκινο Δελτίο", ενώ η νεολαία του εκδίδει την "Κόκκινη Σφήνα".

114


Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημη ιστοσελίδα [1]

Παραπομπές [1] http:/ / www. ekke. net. gr/

Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού Το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (ΚΟΔΗΣΟ) ήταν ελληνικό πολιτικό κόμμα, από τα μετριοπαθή κεντρώα κόμματα της μεταπολίτευσης. Δραστηριοποιήθηκε τη δεκαετία 1979 - 1989.

Ιστορικό Το ΚΟΔΗΣΟ ιδρύθηκε στις αρχές του 1979 από στελέχη κυρίως προερχόμενα από τη διάσπαση της ΕΔΗΚ που είχε προηγηθεί το 1978, με πρώτο πρόεδρο τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου. Δεδομένου ότι κάποια από αυτά τα στελέχη είχαν ήδη εκλεγεί βουλευτές στις εκλογές του 1977, το νεοσυσταθέν κόμμα είχε αυτομάτως και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Παρουσία στις εκλογές Μετείχε για πρώτη φορά στις εκλογές του 1981 σε κοινή κάθοδο με το Κόμμα Αγροτών και Εργαζομένων (ΚΑΕ) του Αλέξανδρου Μπαλτατζή (41.126 ψήφοι, 0,72% και Το έμβλημα του ΚΟΔΗΣΟ μετά το 1985. καμία έδρα), ενώ στις ευρωεκλογές που διεξήχθησαν ταυτόχρονα έλαβε 241.666 ψήφους (4,26%) και μία έδρα για τον πρόεδρο Γιάγκο Πεσμαζόγλου. Ακολούθησε η κάθοδος στις ευρωεκλογές του 1984, όπου όμως ήρθε μία εκλογική ήττα (47.389 ψήφοι, 0,80% και καμία έδρα), πράγμα που οδήγησε τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου σε παραίτηση από την προεδρία και στη συνέχεια σε αποχώρηση από το κόμμα. Τον διαδέχθηκε ο ως τότε γραμματέας του κόμματος Μπάμπης Πρωτοπαπάς (μερικά χρόνια νωρίτερα ο ίδιος είχε υπάρξει στέλεχος της Αριστερής Συμμαχίας).

Η επόμενη μέρα Η αποχώρηση του Γιάγκου Πεσμαζόγλου (ο οποίος αργότερα συνεργάστηκε με τη Νέα Δημοκρατία) καθώς και οι αποχωρήσεις κι άλλων στελεχών που είχαν προηγηθεί (ανάμεσά τους οι Βιργινία Τσουδερού και Σωτήρης Κούβελας, μετέπειτα υπουργοί στην κυβέρνηση Μητσοτάκη), οδήγησαν το κόμμα στην απόφαση να μην κατέλθει αυτόνομα στις εκλογές του 1985, αλλά να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία και να εξασφαλιστεί μία έδρα για τον πρόεδρο του κόμματος. Το 1985 άλλαξε το σύμβολο του κόμματος, καθώς υιοθετήθηκε το σήμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας (ως τότε το έμβλημα ήταν ένα χελιδόνι), ενώ το κόμμα οδηγήθηκε στη συνέχεια σε μια πιο αριστερή κατεύθυνση, με αποτέλεσμα το ΚΟΔΗΣΟ να είναι ένα από τα κόμματα που μαζί με το ΚΚΕ, την Ελληνική

115

Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού

116

Αριστερά, την ΕΔΑ και άλλους σχηματισμούς να δημιουργήσουν το 1989 τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου. Η ενσωμάτωσή του σ' αυτόν, σήμανε και την αναστολή της λειτουργίας του.

Κόμμα Ελληνισμού Το Κόμμα Ελληνισμού υπήρξε ελληνικό πολιτικό κόμμα με μια έντονα πατριωτική πλατφόρμα, που ιδρύθηκε το 1981. Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος ήταν ο Πρόεδρος του κόμματος από την ίδρυσή του.Το ανώτερο ποσοστό που έλαβε σε εθνικές εκλογές ήταν 0,3%. Το 2004 συνεργάστηκε με τον ΛΑ.Ο.Σ..

Το έμβλημα του Κόμματος Ελληνισμού

Κόμμα Νεοφιλελευθέρων Το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων ήταν ένα βραχύβιο ελληνικό πολιτικό κόμμα του κεντρώου χώρου. Ιδρύθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1977 από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, με σκοπό να μετάσχει στις εκλογές του ίδιου έτους. Απέσπασε 55.494 ψήφους (ποσοστό 1,08%). Παρ' ότι δεν κατέβηκε σε όλες της εκλογικές περιφέρειες της χώρας και παρ' ότι η επιρροή του κόμματος κυμάνθηκε σε χαμηλά επίπεδα, κατάφερε να κερδίσει δύο έδρες στο κοινοβούλιο λόγω της εξαιρετικής παρουσίας του στην Κρήτη όπου συγκέντρωσε 38.368 ψήφους, δηλαδή περίπου το 70% των συνολικών του ψήφων. Μάλιστα κατάφερε να αναδειχθεί πρώτο κόμμα στο νομό Χανίων με ποσοστό 25,71%, αφήνοντας πίσω το ΠΑΣΟΚ (23,44%), την ΕΔΗΚ (20,55%), τη Νέα Δημοκρατία (16,01%) και το ΚΚΕ (10,67%), εξασφαλίζοντας μία έδρα για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Στο νομό Ρεθύμνου αναδείχθηκε δεύτερο κόμμα με ποσοστό 26,02%, πίσω από τη Νέα Δημοκρατία (29,49%) και μπροστά από το ΠΑΣΟΚ (24,27%) και την ΕΔΗΚ (13,93%), εξασφαλίζοντας τη δεύτερη έδρα για τον Παύλο Βαρδινογιάννη. Λίγους μήνες αργότερα, στις 10 Μαΐου 1978, οι δύο εκλεγμένοι βουλευτές προσχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία, σε ένα άνοιγμα που είχε επιχειρήσει ο τότε αρχηγός της Κωνσταντίνος Καραμανλής στο χώρο του κέντρου. Μάλιστα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συμμετείχε και στο κυβερνητικό σχήμα ως υπουργός Συντονισμού, διαδεχόμενος στο υπουργείο αυτό τον Γεώργιο Ράλλη.

Πηγή Κώστας Διγκαβές, «Εκλογές 1977», εκδόσεις Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη 1979, σελίδες 49, 187, 189, 190, 202.


117

Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας

Εφημερίδα

Δρόμος της Αριστεράς

Ιδεολογία

Κομμουνισμός Επαναστατικός Μαρξισμός Μαρξισμός






Διεθνή Συνδιάσκεψη Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Ευρωπαϊκή προσχώρηση Διάσκεψη Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων των Βαλκανίων Επίσημα χρώματα

Red Ιστοσελίδα www.koel.gr

[1]


Η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ) είναι πολιτική οργάνωση της αριστεράς, η ιδεολογία της ΚΟΕ είναι ο επαναστατικός μαρξισμός, οι ιστορικές ιδεολογικές ρίζες της είναι ο μαοϊσμός. Συμμετέχει στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, στη Διάσκεψη Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων των Βαλκανίων και στη Διεθνή Συνδιάσκεψη Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων.

Μετωπικά σχήματα Η ΚΟΕ παρεμβαίνει στους εργασιακούς χώρους μέσα από την «Ένωση Εργαζομένων», ενώ η φοιτητική νεολαία της παρεμβαίνει στα Πανεπιστήμια της χώρας μέσα από την Αριστερή Ενότητα. Από το 2007 μέχρι σήμερα είναι συνιστώσα του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς(ΣΥΡΙΖΑ).

Ιστορία Οι ιστορικές ρίζες της ΚΟΕ ξεκινούν από τις αρχές του κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας, δηλαδή από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος το 1918 (ΚΚΕ). Την αντιναζιστική αντίσταση, με το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ και τον εμφύλιο πόλεμο με τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.


Η αντιρεβιζιονιστική πάλη και το Μαρξιστικό-Λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας Μετά τον θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ αντιδρούν στην συμπόρευση του κόμματος με την απόφαση για την αποσταλινοποίηση που διακύρηξε ο Νικίτα Χρουστσιόφ στην ΕΣΣΔ και την πλήρη συμπόρευση που είχε το ΚΚΕ μετά την 6η Ολομέλειά του το 1956(που ήρθε σε κόντρα με την πλειοψηφία των μελών και των στελεχών του κόμματος). Μετά το τέλος του εμφυλίου και την ήττα του ΔΣΕ πολλά μέλη του ΚΚΕ για να αποφύγουν τις συλλήψεις ή ακόμα και τις δολοφονίες έφυγαν προς τα σοσιαλιστικά κράτη, ένα μεγάλο μέρος αυτών εγκαταστάθηκαν στην Τασκένδη Το 1964 εκδίδεται το περιοδικό «Αναγέννηση» που αποτελεί προπομπό του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας. Το 1967 ιδρύεται η Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας και από τον Νοέμβρη του 1968 κυκλοφορεί την εφημερίδα «Προλεταριακή Σημαία», η ΟΜΛΕ παρεμβαίνει με την Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΠΣΠ) στους φοιτητικούς χώρους έχοντας επίσης πλούσιο αντιδικτατορικό αγώνα. Το Νοέμβριο του 1976 ιδρύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό) από την πλειοψηφία των μελών και των στελεχών της ΟΜΛΕ. Μέσα σε λίγα χρόνια το ΚΚΕ (μ-λ) καταφέρνει να συγκινήσει εκατοντάδες Έλληνες αγωνιστές, όμως το ίδιο δεν κατάφερε να απαντήσει στο «φαινόμενο ΠΑΣΟΚ» στην Ελλάδα και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, έτσι ήρθε η διάλυσή του στις αρχές της δεκαετίας του '80.

Πολιτική και εκδοτική ομάδα Α/συνεχεια Το 1982 μετά την διάλυση του ΚΚΕ (μ-λ), 20 περίπου μέλη και στελέχη του ιδρύουν την πολιτική και εκδοτική ομάδα Α/συνεχεια. Σημαντικός πολιτικός και ιδεολογικός καθοδηγητής της Α/συνεχεια είναι ο Γιάννης Χοντζέας μέχρι και τον θάνατό του το 1994. Η Α/συνεχεια παρεμβαίνει από το 1982 στους φοιητικούς χώρους μέσα από τις ΑΣΦ-Σ (Αριστερές Συσπειρώσεις Φοιτητών-Σπουδαστών) μέχρι το 1989 και μετά δημιουργεί τα Αριστερά Σχήματα το 1991. Η Α/συνεχεια εκδίδει μια σειρά από πολιτικά και ιδεολογικά βιβλία σημαντικότερα των οποίων είναι οι "Grundrisse" του Καρλ Μαρξ και διάφορα έργα του Γιάννη Χοντζέα όπως «Το "τέλος" του κομμουνισμού». Η Α/συνεχεια επίσης κυκλοφορεί τα ομώνυμα δελτία της, ενώ το 1996 κυκλοφορεί την εφημερίδα «Αριστερά!».

Από την ίδρυση της ΚΟΕ μέχρι σήμερα Μετά από μια διαδικασία αλλαγών και εξελίξεις της πολιτικής ομάδας Α/συνεχεια τον Ιανουάριο του 2003 ιδρύεται η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, η οποία συμμετέχει στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ πρωτοστατώντας στην δημιουργία του «Αντιιμπεριαλιστικού χώρου». Στις εθνικές εκλογές του 2004 προέτρεψε τα μέλη και τους φίλους της να ψηφίσουν τον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), αν και δεν συμμετείχε στους εκλογικούς συνδυασμούς του παραπάνω σχήματος. Η ΚΟΕ ανακοινώνει την συμμετοχή της στον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2007. 2ο Συνέδριο ΚΟΕ Το 2ο Συνέδριο της ΚΟΕ [2] πραγματοποιήθηκε στις 22,23 και 24 Ιουνίου του 2007 με κεντρικά συνθήματα «Με τη Διεθνή Κοινότητα των Λαών, για την ενότητα της Αριστεράς, στο δρόμο της Κομμουνιστικής Αριστεράς!» Τον Ιούνιο του 2008, αποστολή της ΚΟΕ έφτασε στο Νεπάλ για συμπαράσταση προς και μελέτη του ντόπιου Μαοϊκού κινήματος. Από το φθινόπωρο του 2008 η ΚΟΕ πείρε την πρωτοβουλία για την δημιουργία πλατιών επιτροπών ενάντια στην ακρίβεια, Ακρίβεια-STOP[3] οι οποίες προβαίνουν σε μια σειρά ακτιβισμών και παρεμβάσεων με πιο γνωστή το άνοιγμα πολλών σταθμών διοδίων σε όλη την χώρα. Συμμετείχε ενεργά στον ξεσηκωμό της νεολαίας τον Δεκέμβρη του 2008(με αφορμή την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη του 2008. Για τις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2009, η Ελένη Σωτηρίου, ιδρυτικό μέλος της ΚΟΕ, τοποθετήθηκε στη δεύτερη θέση του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, όμως απέτυχε να εκλεγεί (ο ΣΥΡΙΖΑ εξέλεξε μόνο έναν

118

Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας ευρωβουλευτή, τον πρώτο της λίστας Ν. Χουντή). Στις 15 Ιανουαρίου 2010 σταματά την κυκλοφορία της εφημερίδας «Αριστερά!» για να κυκλοφορήσει μαζί με την ΚΕΔΑ τον Δρόμος της Αριστεράς. Η ΚΟΕ μαζί με την ΔΕΑ, ανένταχτους αριστερούς, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέκο Αλαβάνο προχωράει στην συγκρότηση του «Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής». Στις 22 Ιουνίου 2010 στέλνει πρόσκληση [4] προς 23 οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς για συζήτηση και δημιουργεία ενός «Πολιτικού και κοινωνικού μετώπου» για την Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010.

Εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» Στις αρχές του 2010 η ΚΟΕ από κοινού με την ΚΕΔΑ αποφάσισαν να σταματήσουν την έκδοση των εφημερίδων τους (Αριστερά! και Ενότητα αντίστοιχα) προκειμένου να εκδώσουν μια νέα εφημερίδα της Αριστεράς, η οποία θα εκφράζει όλο τον χώρο της Αριστεράς. Το νέο εγχείρημα, που έκανε την εμφανισή του το Φλεβάρη του έτους αυτού ονομάστηκε Δρόμος της Αριστεράς και κυκλοφορεί κάθε Σάββατο. Η συντακτική επιτροπή της εφημερίδας αποτελείται από ανένταχτους αριστερούς καθώς και μέλη των δύο οργανώσεων και τον Χρήστο Πιλάλη (μέλος του Συνασπιμού). Ο πιο γνωστός συνεργάτης εξωτερικού της εφημερίδας είναι ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ [5] δημοσιογράφος, ακτιβιστής και μέλος των Μαύρων Πανθήρων ο οποίος είναι καταδικασμένος σε θάνατο στις ΗΠΑ. Επίσης συνεργάτης της εφημερίδας είναι ο βραζιλιάνος σκιτσογράφος και ακτιβιστής Κάρλος Λατούφ [6] τα σκίτσα του οποίου (ιδιαίτερα αυτά για την Παλαιστίνη και των αγώνα του Παλαιστινιακού λαού) είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο.

Resistance Festival Το φεστιβάλ Resistance, είναι ένα διεθνιστικό φεστιβάλ που διοργανώνεται από το 2008 και κάθε χρόνο από την ΚΟΕ στο χώρο του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθήνας με αποστολές από κινήματα, κόμματα και οργανώσεις από όλο τον κόσμο, πολιτικές συζητήσεις και συναυλίες. Κόμματα και οργανώσεις που έχουν συμμετάσχει στο φεστιβάλ • Ευρώπη • Μπλόκο της Αριστεράς / UDP, Πορτογαλία • Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα (LCR) , Γαλλία • Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (NPA), Γαλλία • Die Linke, Γερμανία • Νεολαία της Πατριωτικής Αριστεράς (SEGI), Χώρα των Βάσκων • Συνδικάτο Φοιτητών της Καταλονίας • Κόκκινο Κόμμα (RED) , Νορβηγία • Δίκτυο των Κομμουνιστών (RdC), Ιταλία • «Πρεκάριοι» και «Δικαίωμα στη Στέγη», Ιταλία • «Χωρίς χαρτιά» (Sans Papiers), Γαλλία • REBELL, νεολαία του Μαρξιστικού Λενινιστικού Κόμματος Γερμανίας (MLPD) • Κομμουνιστικό Κόμμα Μεγάλης Βρετανίας (μ-λ) • Μαρξιστική Λενινιστική Οργάνωση / Rode Morgen, Ολλανδία • Βαλκάνια • Κίνημα Αντίστασης «23 Σεπτέμβρη», Βουλγαρία • Νεολαία του Κόμματος Εργασίας, Σερβία • Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα, Ρουμανία • Ανασυγκροτημένο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας • Μέση Ανατολή - Αφρική

119

Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας • Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) • Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (DFLP) • Κομμουνιστικό Κόμμα Αιγύπτου • Action - Κονγκό • Αμερική • Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCR) , Αργεντινή • Κομμουνιστικό Κόμμα Βολιβίας (Μ-Λ-Μ) • Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Αϊτής • Προοδευτικό Εργατικό Κόμμα (PLP) , ΗΠΑ • Ασία • Κομμουνιστικό Κόμμα Νεπάλ (Μαοϊκό) • Οργανώσεις νεολαίας από την Τουρκία και το Β. Κουρδιστάν Σημαντικές Παρουσίες • Λεϊλά Χάλεντ - Η θρυλική φιγούρα της Παλαιστινιακής Αντίστασης! • Ροντρίγκο Οσβάλντο Τσάβες Σαμούδιο - Πρέσβης της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα • Lekhanath Neupane - Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Φοιτητικών Ενώσεων του Νεπάλ ANNISU(R) εκπρόσωπος του Κ.Κ. Νεπάλ (Μαοϊκό) • Thorvaldur Thorvaldsson, πρόεδρος του Red Forum της Ισλανδίας • Jacinto Roldan, αρχισυντάκτης της εφημερίδας Hoy! της Αργεντινής • Ντομένικο Λοζούρντο, καθηγητής Φιλοσοφίας και συγγραφέας • Τζον Χόλογουεϊ, συγγραφέας και καθηγητής στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο Πουέμπλα στο Μεξικό Συγκροτήματα/Καλλιτέχνες • • • • • • • • • • • • • • • • •

Ojos de Brujo Imam Baildi Fun-da-mental Ρόδες Μάρθα Φριντζήλα matisse Fanfare Ciocărlia Trio Balkano Dead Prez Ladose Χαΐνηδες Λιζέτα Καλημέρη & οι Μουσικώς Χύμα Dub Pistols Burger Project Mare Yiem Palyrria Transglobal Underground

120


Παραπομπές [1] http:/ / www. koel. gr/ [2] http:/ / koel. gr/ index. php?option=com_content& view=article& id=1270& Itemid=150 [3] Ακρίβεια-STOP (http:/ / www. akribeia-stop. gr/ ), Ιστοσελίδα των επιτροπών ενάντια στην Ακρίβεια [4] http:/ / www. koel. gr/ index. php?option=com_content& view=article& id=3972:2010-06-21-19-12-23& catid=195:2010-01-26-15-03-18& Itemid=166 [5] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Mumia_Abu-Jamal [6] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Carlos_Latuff

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Ιστοσελίδα της ΚΟΕ (http://www.koel.gr/) • Δρόμος της Αριστεράς (http://www.edromos.gr/) • Resistance Festival (http://www.resistancefestival.gr/)

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Εσωτερικού Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Εσωτερικού (ΚΚΕ εσωτ.) υπήρξε ελληνικό πολιτικό κόμμα της αριστεράς που προήλθε από τη διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕ μετά το Φεβρουάριο του 1968. Η ιδεολογική του ταυτότητα υπήρξε η ελληνική εκδοχή του Ευρωκομμουνισμού, η ανανέωση της Αριστεράς και η επαγγελία ενός «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο». Στη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από το Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο - Π.Α.Μ. και την οργάνωση νεολαίας "Ρήγας Φεραίος". Με τη μεταπολίτευση συμμετείχε στο Το έμβλημα του ΚΚΕ πολιτικό σκηνικό άλλοτε συμμαχώντας με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς (Ενωμένη Εσωτερικού Αριστερά, Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων) και άλλοτε επιλέγοντας την αυτόνομη κάθοδο στις εκλογές. Στο 4ο Συνέδριό του, το Μάιο του 1986 αποφασίστηκε η ίδρυση ενός νέου φορέα της Αριστεράς και μερικούς μήνες μετά το κόμμα διασπάστηκε. Έτσι προέκυψαν η Ελληνική Αριστερά (Ε.ΑΡ.), που συγκέντρωσε την πλειοψηφία, και το ΚΚΕ εσωτερικού Ανανεωτική Αριστερά. Στις βουλευτικές εκλογές του 1989 η Ε.ΑΡ. συμμετείχε στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου.

Η διάσπαση του ΚΚΕ Στις 5 - 15 Φεβρουαρίου 1968 συνήλθε στη Βουδαπέστη η 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ για να εξετάσει την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας με τη δικτατορία και εσωκομματικά ζητήματα. Τρία μέλη του Πολιτικού Γραφείου, οι Μήτσος Παρτσαλίδης, Ζήσης Ζωγράφος, Πάνος Δημητρίου, και ακόμη οι Δημήτρης Βατουσιανός, Βασίλης Ζάχος, Σταύρος Καράς, Θανάσης Καρτσούνης, Λεωνίδας Τζεφρώνης, επτά αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ και τα τρία μέλη της Κεντρικής Εξελεγκτικής Επιτροπής διαφώνησαν με την πλειοψηφία σε εσωκομματικά και κεντρικά πολιτικά ζητήματα, όπως η πολιτική των συμμαχιών και ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης και αποχώρησαν. Αυτά τα στελέχη εκπροσωπούσαν μία τάση που από καιρό διαμορφωνόταν, δυσφορούσε για την απόλυτη εξάρτηση του κόμματος από τις επιλογές της σοβιετικής ηγεσίας και έβλεπε με ενδιαφέρον τις εξελίξεις στην Τσεχοσλοβακία και την «Άνοιξη της Πράγας». Με απόφαση της 12ης Ολομέλειας καθαιρέθηκαν τα τρία διαφωνούντα μέλη του Π.Γ. και περιθωριοποιήθηκαν οι υπόλοιποι. Στην ψηφοφορία που ακολούθησε ο μόνος που μειοψήφησε ήταν ο Πέτρος Ρούσος που όμως δεν συντάχτηκε με τους αποχωρήσαντες και παρέμεινε στις γραμμές του ΚΚΕ που οδηγήθηκε φυσικά στη διάσπαση.

121

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Εσωτερικού Μαζί με τους διαφωνούντες συμπαρατάχτηκαν άλλα στελέχη του "Γραφείου Εσωτερικού", δηλαδή του τμήματος της ηγεσίας που δρούσε στο εσωτερικό της χώρας σε συνθήκες παρανομίας, όπως οι Μπάμπης Δρακόπουλος, Νίκος Καρράς, Αντώνης Μπριλλάκης, Τάκης Μπενάς κ.ά. Έτσι συγκροτήθηκε το ΚΚΕ-Εσωτερικού, τα στελέχη του οποίου απέδιδαν την ονομασία «ΚΚΕ-Εξωτερικού» στο τμήμα του κόμματος που ακολουθούσε την ηγεσία . (Βλέπε Γρηγόρης Φαράκος, Έτσι έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ [1]

Μεταπολίτευση Στις πρώτες εκλογές μετά την Μεταπολίτευση το ΚΚΕ Εσωτερικού συνεργάστηκε με την ΕΔΑ και το ΚΚΕ στην δημιουργία του συνασπισμού της Ενωμένης Αριστεράς. Η Ενωμένη Αριστερά απέσπασε 464.787 ψήφους και εξέλεξε 8 βουλευτές. Η συνεργασία με το ΚΚΕ δεν συνεχίστηκε και στις επόμενες εκλογές το ΚΚΕ Εσωτερικού σύναψε την "Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων", με την οποία και απέσπασε 139.356 ψήφους και εξέλεξε δύο βουλευτές, τον Ηλία Ηλιού και τον Λεωνίδα Κύρκο, ο οποίος αργότερα δέχτηκε και σκληρή κριτική για την συνεργασία αυτή. Στις επόμενες εκλογές το ΚΚΕ Εσωτερικού πήρε μέρος αυτόνομο και έλαβε 76,404 ψήφους με ποσοστό μόλις 0.84% ενώ δεν κατάφερε να εκλέξει βουλευτή στο κοινοβούλιο. Στις Ευρωεκλογές, του ίδιου χρόνου τα ποσοστά ήταν αρκετά υψηλότερα, γεγονός το οποίο αποδεικνύει την "αιμορραγία" της εκλογικής βάσης του κόμματος, προς το ΠΑΣΟΚ καθώς και την επιτυχία του συνθήματος του Ανδρέα Παπανδρέου "όχι ψήφος στη Δεξιά".

Το 4ο Συνέδριο Στον εσωκομματικό διάλογο που προηγήθηκε του 4ου συνεδρίου διατυπώθηκαν τέσσερις προτάσεις σχετικά με το μέλλον του κόμματος. Η πρώτη άποψη, με ηγετική φυσιογνωμία το Λεωνίδα Κύρκο, ζητούσε τη "μετεξέλιξη" του κόμματος σε ένα νέο μη κομμουνιστικό κόμμα της αριστεράς που θα ήταν ανοιχτό σε ευρύτερες συμμαχίες. Η δεύτερη άποψη, που υποστηρίχτηκε από το γραμματέα του κόμματος Γιάννη Μπανιά και τον πρώην γραμματέα Μπάμπη Δρακόπουλο, επεδίωκε την "αναβάθμιση" του κόμματος, τη διατήρηση του κομμουνιστικού χαρακτήρα του και παράλληλα τη ριζοσπαστικοποίησή του. Η λεγόμενη "τρίτη άποψη" ήταν και αυτή υπέρ ενός νέου φορέα της αριστεράς, έκανε όμως κριτική στην παλιότερη πορεία του κόμματος από τα αριστερά και τόνιζε την ανάγκη της σύνδεσής του με τα νέα κοινωνικά κινήματα. Τέλος η λεγόμενη "τέταρτη άποψη" θεωρούσε ότι οι συνθήκες δεν ήταν ακόμη ώριμες για ριζικές αλλαγές στη φυσιογνωμία του κόμματος. Στο συνέδριο (Μάιος 1986) υπερίσχυσαν οι προτάσεις για τη δημιουργία ενός νέου μη κομμουνιστικού φορέα. Τον Ιανουάριο του 1987 29 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής από την τάση της "αναβάθμισης" δήλωσαν ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχουν στις διεργασίες για την ίδρυση του νέου φορέα και συγκρότησαν το ΚΚΕ εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά, κίνηση στην οποία συμμετείχε και η πλειοψηφία της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Τον Απρίλιο του 1987 έγινε το ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος που ονομάστηκε Ελληνική Αριστερά (Ε.ΑΡ.) με γραμματέα το Λεωνίδα Κύρκο.

Εκλογικά αποτελέσματα

122

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Εσωτερικού

123

Αποτελέσματα 1977-1985 Έτος


Ψήφοι

%

Έδρες

1977


139,356 2.72%

2

1981


275,731 5.15%

1

1981


76,404

1.34%

0

1984


203,813 3.42%

1

1985


117,135 1.84%

1

Παραπομπές [1] http:/ / tovima. dolnet. gr/ print_article. php?e=B& f=12481& m=A28& aa=1

Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά Η Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ, παλαιότερα ΚΚΕ εσωτερικού Ανανεωτική Αριστερά) είναι ένα Το λογότυπο της ΑΚΟΑ ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα, θεωρούμενο ως ο συνεχιστής της ευρωκομμουνιστικής παράδοσης στην Ελλάδα. Επικεφαλής της είναι ο πρώην βουλευτής Γιάννης Μπανιάς.

ΚΚΕεσ.-ΑΑ (1987 - 1991) Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού το 1986, οι δυνάμεις της κομμουνιστικής ανανέωσης (η λεγόμενη πλατφόρμα της αναβάθμισης) συνέχισαν να εκφράζονται μέσα από το ΚΚΕ εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά και την οργάνωση νεολαίας ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Ενώ το άλλο κόμμα που προέκυψε από τη διάσπαση (ΕΑΡ) συνεργάσθηκε με το ΚΚΕ και συγκρότησαν τον ενιαίο Συνασπισμό, το ΚΚΕεσ-ΑΑ ακολούθησε αυτόνομη πορεία. Συμμετείχε μάλιστα στις εκλογές του 1990, καταγγέλλοντας τη συνεργασία του Συνασπισμού με τη Νέα Δημοκρατία.

ΑΚΟΑ (1991 και εφεξής) Στις αρχές της δεκαετίας του '90 το ΚΚΕεσ.-ΑΑ άλλαξε την ονομασία του σε Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά, σηματοδοτώντας τη μετατροπή του σε κινηματική αριστερή πολιτική οργάνωση που διεκδικεί την ανανέωση - ριζοσπαστικοποίηση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, καθώς και τη συνάντησή του με την πολιτική οικολογία. Το 1998 συνεργάστηκε με το ΚΚΕ στις δημοτικές εκλογές, την εποχή που το τελευταίο έκανε άνοιγμα σε συμμαχίες, στα πλαίσια της απόφασης του 15ου συνεδρίου του για τη δημιουργία Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου. Αυτή η συνεργασία δεν συνεχίστηκε στις ευρωεκλογές του 1999,με πρωτοβουλία της ΑΚΟΑ, με αποτέλεσμα να υποστεί διάσπαση τον Ιανουάριο του 2000. Τα μέλη που αποχώρησαν, διαφωνούσαν με την επιδίωξη για εκλογική συνεργασία με το ΣΥΝ, ενώ επιθυμούσαν τη συνέχιση της συνεργασίας με το ΚΚΕ, την οποία και πραγματοποίησαν στις εκλογές του Απριλίου 2000, ιδρύοντας την Κομμουνιστική Ανανέωση.

Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά Η ΑΚΟΑ εκδίδει την κυριακάτικη εφημερίδα «Εποχή», συμμετέχει στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ και στο Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς. Το 2004 συμμετείχε στις εκλογές με το Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο οποίος διαλύθηκε αμέσως μετά τις εκλογές. Με την αναβίωσή του το 2007 η ΑΚΟΑ συμμετείχε εκ νέου. Στις εκλογές του 2007 ο γραμματέας της ΑΚΟΑ Γιάννης Μπανιάς βρέθηκε στην πρώτη θέση του Ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ και εκλέχθηκε βουλευτής. Την ίδια επιτυχία κατήγαγε και στην Α' Αθήνας ο θεατρολόγος Περικλής Κοροβέσης. Είναι η πρώτη φορά που η ΑΚΟΑ εισερχόταν, μέσω στελεχών της, στο κοινοβούλιο. Στις εκλογές του 2009 κανένα μέλος της δεν κατάφερε να εκλεγεί.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημος ιστοχώρος της ΑΚΟΑ [1] • Εφημερίδα «Εποχή» [2]

Παραπομπές [1] http:/ / www. akoa. gr/ index. html [2] http:/ / www. epohi. gr/

Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς Το Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΜΕ.Ρ.Α.) υπήρξε κατά το παρελθόν ένα ενωτικό σχήμα πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων της αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής Αριστεράς. Το ΜΕΡΑ ιδρύθηκε το 1999 από το Νέο Αριστερό Ρεύμα (ΝΑΡ), τη νεολαία Το έμβλημα του ΜΕ.Ρ.Α. Κομμουνιστική Απελευθέρωση (νKA, νεολαία του ΝΑΡ), το μαοϊκό Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας (EKKE), το τροτσκιστικό Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (EEK), την Αυτόνομη Κομμουνιστική Οργάνωση Σερρών (AKOΣ) και ανεξάρτητους αριστερούς πολίτες. Το 2004, εντάχθηκαν στο ΜΕΡΑ και οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί. Στις εκλογές του 2007 η ΟΚΔΕ Εργατική Πάλη δήλωσε την ανοιχτή υποστήριξή της στο ΜΕΡΑ. Τον Μάρτιο του 2009 όλες οι συνιστώσες του ΜΕ.Ρ.Α. εκτός του ΕΕΚ, μαζί με τις συνιστώσες της ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. και ανένταχτους αγωνιστές, ίδρυσαν την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.. Έπειτα από τη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΜΕΡΑ διαλύθηκε.

Εκλογικά αποτελέσματα

124

Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς

125

Αποτελέσματα από το 1999 Έτος


Ψήφοι

%

Έδρες

1999


10.930

0,17

-

2000


8.132

0,12

-

2004


11.261

0,15

-

2004


13.387

0,22

-

2007


11.867

0,17

-

Εξωτερικές συνδέσεις • • • • •

Ν.Α.Ρ. [1] ν.Κ.Α. [2] Ε.Κ.Κ.Ε. [1] Ε.Ε.Κ. [3] Οικολόγοι Εναλλακτικοί [4]

Παραπομπές [1] [2] [3] [4]

http:/ / www. narnet. gr http:/ / www. nka. gr/ http:/ / www. eek. gr/ http:/ / www. ecoalter. gr/

Νέο Αριστερό Ρεύμα Το Νέο Αριστερό Ρεύμα (ΝΑΡ), είναι πολιτική οργάνωση της ελληνικής αντικαπιταλιστικής/κομμουνιστικής Αριστεράς. Δρα στο εργατικό/συνδικαλιστικό κίνημα (μέσω των εργατικών σχημάτων του ιδιωτικού και των παρεμβάσεων/συσπειρώσεων του δημοσίου τομέα) και στα κινήματα πόλης/περιβάλλοντος (μέσω των αριστερών κινήσεων πόλης). Παρεμβαίνει επίσης στο αντιπολεμικό/αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, όπως και στους αγώνες κατά της καπιταλιστικής/ιμπεριαλιστικής διεθνοποίησης (μέσω της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης). Αποτελεί δε συνιστώσα, της Αντικαπιταλιστικής Αριστερής Συνεργασίας για την Ανατροπή (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.).[1] .

Θέσεις Η φυσιογνωμία και ο χαρακτήρας του ΝΑΡ προσδιορίζεται από τον στρατηγικό του στόχο, τη συμβολή στην αντικαπιταλιστική επανάσταση, την εργατική εξουσία/δημοκρατία και την κομμουνιστική απελευθέρωση. Θεωρεί πως η Ελλάδα είναι χώρα με σχετικά ανεπτυγμένο καπιταλισμό, συνεπώς η επανάσταση έχει αντικαπιταλιστικό/σοσιαλιστικό χαρακτήρα με κομμουνιστική προοπτική. Θεωρεί δε, πως υπερεθνικοί οργανισμοί όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ εκφράζουν πολιτικές αντίθετες ως προς τα συμφέροντα των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων. Ως εκ τούτου κρίνεται αναγκαία η κοινή πάλη των εργαζομένων σε διεθνές επίπεδο για την αποδέσμευση από αυτούς τους οργανισμούς και τη διάλυσή

Νέο Αριστερό Ρεύμα τους.[2] Το ΝΑΡ έχει ως θεμέλιο λίθο της αντίληψής του για τη σχέση "κόμματος/μετώπου/τάξης", την οικοδόμηση του Αντικαπιταλιστικού Εργατικού Μετώπου το οποίο είναι μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων (συμμαχία της εργατικής τάξης με τα υπόλοιπα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο) από το σήμερα (την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό) μέχρι την αντικαπιταλιστική επανάσταση, και μετά ως ηγεμονικό πλέον κοινωνικοπολιτικό μπλοκ της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας. Βασικά στοιχεία της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας κατά το ΝΑΡ είναι: α. Η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στους βασικούς τομείς της οικονομίας, β. Ο έλεγχος της παραγωγής από τους εργαζόμενους, γ. Η κατοχύρωση της ελευθερίας λόγου και έκφρασης σε όλα τα επίπεδα.[3] Το ΝΑΡ παλεύει σταθερά: α. για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού/συνδικαλιστικού κινήματος της Ελλάδας (συμμετέχει στον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων) β. για την ενότητα των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής/επαναστατικής αριστεράς ως πρόπλασμα για την δημιουργία του Αντικαπιταλιστικού Εργατικού Μετώπου και γ. για τη δημιουργία ενός νέου κομμουνιστικού κόμματος και του αντίστοιχου πολιτικού προγράμματος τα οποία έχει ανάγκη η εποχή μας.[4] Το ΝΑΡ έχει την αντίληψη πως στις χώρες του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" παρά την τιτάνια προσπάθεια που έγινε από τους λαούς, δεν οικοδομήθηκε τελικά ο σοσιαλισμός (δλδ εξουσία των εργαζομένων και διεύθυνση από αυτούς της παραγωγής και της κοινωνίας). Οικοδομήθηκε βαθμιαία, ένα ταξικό/εκμεταλλευτικό σύστημα όπου η εργατική τάξη είχε μεν κατακτήσεις (ανύψωση βιοτικού επιπέδου, δωρεάν Υγεία, Παιδεία, στέγαση), αλλά, κυρίαρχη τάξη μέσα από καμπές και συγκρούσεις αναδείχθηκε η κομματική/κρατική γραφειοκρατία, με κυριαρχούμενη/εκμεταλλευόμενη κοινωνική τάξη την εργατική. Η εκμεταλλευτική/ταξική μετάλλαξη και η κατάρρευση των χωρών του ανύπαρκτου σοσιαλισμού στην Ανατολή σε συνδυασμό με τον εκφυλισμό/ενσωμάτωση του κομμουνιστικού κινήματος στη Δύση, προσδιορίζουν την ποιότητα και το βάθος της αναγκαίας ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος (κομμουνιστική επαναθεμελίωση).[5] [6] [7] Το ΝΑΡ στην εποχή ανάπτυξης και κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, επιδιώκει να συμβάλλει στην επαναθεμελίωση της κομμουνιστικής προοπτικής, ακολουθώντας τον δρόμο του διαρκώς αναπτυσσόμενου Μαρξισμού.

Δομή Το ΝΑΡ λειτουργεί με βάση την αρχή της "δημοκρατικής ενότητας δράσης"[8] . Κύτταρο του ΝΑΡ είναι οι οργανώσεις βάσης (Ο.Β.) που συγκροτούνται σε εργασιακούς χώρους (κλαδικές ΟΒ) όπως και σε Δήμους/πόλεις (συνοικιακές ΟΒ) πανελλαδικά. Ανώτερο όργανο του ΝΑΡ είναι τα Συνέδρια και οι πανελλαδικές Συνδιασκέψεις του, τα οποία γίνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, στα οποία εκλέγεται και η Πολιτική Επιτροπή (Π.Ε.). Στο ΝΑΡ εντάσσονται ως μέλη εργαζόμενοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι έλληνες και μετανάστες στο βαθμό που συμφωνούν με τις στρατηγικές επεξεργασίες και θέσεις του, όπως αυτές διαμορφώνονται στα Συνέδρια ή/και στις Συνδιασκέψεις του και δέχονται να αγωνιστούν ως μέλη σε μια από τις ΟΒ.[9] Δρα από κοινού και έχει την ίδια στρατηγική κατεύθυνση με τη Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (ΝΚΑ), την οργάνωση της νεολαίας που συμμετέχει στο ΝΑΡ. Η νεολαία ονομαζόταν ΚΝΕ-ΝΑΡ από τη διάσπαση του 1989 μέχρι το Συνέδριο μετεξέλιξης το 1995, οπότε και μετονομάστηκε[10] . Η ΝΚΑ δρά στην εργαζόμενη νεολαία, στους μαθητές και στη φοιτητική/σπουδαστική νεολαία (συμμετέχει στην ΕΑΑΚ ΑΕΙ/ΤΕΙ).

126


Ιστορία Το ΝΑΡ δημιουργήθηκε τον Γενάρη του 1990, μετά την αποχώρηση/διαγραφή πολλών μελών και στελεχών του ΚΚΕ και την διάσπαση της ΚΝΕ το Σεπτέμβρη του 1989. Οι διαφωνίες στην ΚΝΕ και το ΚΚΕ είχαν ξεκινήσει πολύ πιο νωρίς από το 4ο Συνέδριο της ΚΝΕ το 1988. Σε αυτό το Συνέδριο όμως κορυφώθηκαν μια και για πρώτη φορά διαμορφώθηκε μια ξεχωριστή στρατηγική από αυτήν του ΚΚΕ. Η ρήξη δεν άργησε να έρθει. Το Σεπτέμβρη του 1989 ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ Γιώργος Γράψας στο 15ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, αμφισβήτησε ανοιχτά τις επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ. Εκείνη την περίοδο, ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου στον οποίο συμμετείχε το ΚΚΕ, είχε σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία. Σύντομα η πλειοψηφία της ΚΝΕ αποχώρησε ενώ αποχώρησαν ή/και διαγράφηκαν πολλά μέλη του ΚΚΕ μαζί με 15 μέλη της ΚΕ (Κώστας Τζιαντζής, Χάγιος Άγγελος, Κώστας Κάππος, Γιώργος Γράψας κλπ).[11] [12] Η συντηρητική μετατόπιση του ΚΚΕ και η υποταγή του στην αστική αντίληψη περί "κοινωνικής συναίνεσης" και "λύσης εθνικής ενότητας" δεν ήταν ο μόνος λόγος, ούτε ο βασικότερος που οδήγησε στη συγκρότηση του ΝΑΡ. Η κατάρρευση των χωρών του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού", ο εκφυλισμός του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος σε Ανατολή και Δύση και συνακόλουθα η ανάγκη ανασυγκρότησης και των δύο σε περιεχόμενο αλλά και μορφή, αποδείχτηκαν στην πράξη οι πιο σημαντικές αιτίες που οδήγησαν στη δημιουργία/συγκρότηση του ΝΑΡ.[13] Στα 20 και πλέον χρόνια της ύπαρξης και της δράσης του, το ΝΑΡ συνέβαλε στη δημιουργία μετωπικών σχημάτων όπως η "Λαϊκή Αντιπολίτευση", η "Μαχόμενη Αριστερά", το "Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς ΜΕ.Ρ.Α.", η "Πρωτοβουλία Αγώνα 2003", η "Αριστερή Κίνηση κατά της Ε.Ε.", τα οποία τελικά απέτυχαν στη προσπάθειά τους να εμφανιστεί η αντικαπιταλιστική Αριστερά ως διακριτό μαζικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Άφησαν όμως παρακαταθήκες όσον αφορά τόσο τη συνεργασία διαφορετικών ρευμάτων της ελληνικής Αριστεράς (τριτοδιεθνιστικό, τροτσκιστικό, μαοϊκό κλπ), όσο και την ανάγκη υπέρβασής τους στην κατεύθυνση δημιουργίας μιας σύγχρονης κομμουνιστικής Αριστεράς.[14] Σήμερα αποτελεί συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η οποία ιδρύθηκε το Γενάρη του 2009 μετά από μια μαζική συνέλευση 10 οργανώσεων και ανένταχτου κόσμου στο Γήπεδο του Σπόρτινγκ.[15]

Συνέδρια και Συνδιασκέψεις Η ιδρυτική 1η Συνδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε τον Φεβρουάριο του 1990. Η 2η Συνδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1990. Η 3η Συνδιάσκεψη το 1992. Τον Ιούνιο του 1998 πραγματοποιήθηκε το 1ο Συνέδριο, ενώ 2 χρόνια αργότερα το 2000 η 4η Συνδιάσκεψη. Το 2006 πραγματοποιήθηκε το 2ο Συνέδριο.

Διεθνή Στο πλαίσιο του διεθνισμού το ΝΑΡ αναπτύσσει πρωτοβουλίες συντονισμού και διαλόγου με αντικαπιταλιστικές/κομμουνιστικές δυνάμεις άλλων χωρών.

127


128

Έντυπα Το ΝΑΡ εκδίδει την εβδομαδιαία κυριακάτικη εφημερίδα ΠΡΙΝ.

Εκλογικά αποτελέσματα Παρακάτω αναρτώνται τα εκλογικά αποτελέσματα του Μετώπου Ριζοσπαστικής Αριστεράς στο οποίο συμμετείχε και το ΝΑΡ: Αποτελέσματα από το 1999 Έτος


Ψήφοι

%

Έδρες

1999


10.930

0,17

-

2000


8.132

0,12

-

2004


11.261

0,15

-

2004


13.387

0,22

-

2007


11.867

0,17

-

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. συμμετείχε στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου του 2009, όπου και πήρε 21.951 ψήφους ή 0.43% και στις βουλευτικές εκλογές του 2009 όπου και πήρε 24.800 ψήφους ή 0,36%.

Παραπομπές [1] ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Χρονικό συγκρότησης (http:/ / www. antarsya. org/ index. php?option=com_content& view=article& id=140:-l-r& catid=53:established& Itemid=121) [2] Απόφαση (http:/ / www. narnet. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=24& Itemid=42) του 1ου Συνεδρίου [3] Θέσεις (http:/ / www. scribd. com/ doc/ 47586787/ ÎÎµÎ¯Î¼ÎµÎ½Î¿-ÎµÏÎ³Î±ÏÎ¯Î±Ï-Î³Î¹Î±-ÏÎ¿-ÏÎ±Î½ÎµÎ»Î»Î±Î´Î¹ÎºÏ-ÏÏÎ¼Î±-ÏÎ¿Ï -ÎÎÎ¡-Î³Î¹Î±-ÏÎ·Î½-ÎºÎ±ÏÎ¹ÏÎ±Î»Î¹ÏÏÎ¹ÎºÎ®-ÎºÏÎ¯ÏÎ·) για την καπιταλιστική κρίση [4] Απόφαση (http:/ / www. narnet. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=26& Itemid=44) του 2ου Συνεδρίου [5] ΝΑΡ: Για τη φύση και τον χαρακτήρα των χωρώνν του "υπαρκτού σοσιαλισμού (http:/ / www. narnet. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=31& Itemid=65)" [6] ΝΑΡ: Επεξεργασίες γύρω από το εργατικό κίνημα στη Δύση (http:/ / www. narnet. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=37& Itemid=65) [7] Άγγελος Χάγιος: Αναζητούμε ένα νέο κομμουνισμό (http:/ / www. epohi. gr/ portal/ arxeio/ 4635) [8] Απόφαση (http:/ / www. narnet. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=52& Itemid=52) της 4ης Συνδιάσκεψης [9] [ Απόφαση (http:/ / www. narnet. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=24& Itemid=42) του 1ου Συνεδρίου [10] Θέσεις του Συνέδριου μετεξέλιξης της ΚΝΕ-ΝΑΡ [11] 1989: Χρονικό (http:/ / www. narnet. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=231& Itemid=69) της διάσπασης της ΚΝΕ [12] Κοινή Δήλωση 8 μελών της ΚΕ (http:/ / www. narnet. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=233& Itemid=69) [13] ΝΑΡ: Ιδρυτικές θέσεις της 1ης Συνδιάσκεψης (http:/ / www. narnet. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=222& Itemid=44) [14] Αφιέρωμα (http:/ / www. narnet. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=268& Itemid=69) στα 20 χρόνια του ΝΑΡ [15] ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Χρονικό συγκρότησης (http:/ / www. antarsya. org/ index. php?option=com_content& view=article& id=140:-l-r& catid=53:established& Itemid=121)


Βιβλιογραφία/Συνεντεύξεις • Γιώργος Γράψας: Οργάνωση, μέτωπο κίνημα (http://prin90.wordpress.com/2008/06/06/ Î¿ÏÎ³Î¬Î½ÏÏÎ·-Î¼ÎÏÏÏÎ¿-ÎºÎ¯Î½Î·Î¼Î±/) • Γιώργος Γράψας: Κοινωνική αριστερή αντιπολίτευση, κομμουνιστική επανίδρυση ο διπλός στόχος μας (http://www.narnet.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=234&Itemid=69) • Κώστας Τζιαντζής: Συμπεράσματα στρατηγικής-τακτικής και οι "δύο παρατάξεις" (http://www.scribd. com/doc/43811755/ÎÏÏÏÎ±Ï-Î¤Î¶Î¹Î±Î½ÏÎ¶Î®Ï-Î£Ï Î¼ÏÎµÏÎ¬ÏÎ¼Î±ÏÎ±-ÏÏÏÎ±ÏÎ·Î³Î¹ÎºÎ®Ï-ÏÎ±ÎºÏÎ¹ÎºÎ®Ï-ÎºÎ±Î¹-Î¿Î¹-Î´Ï Î¿-ÏÎ±ÏÎ±ÏÎ¬Î¾ÎµÎ¹Ï) • Πέτρος Παπακωνσταντίνου: Ποιός θυμάται την Οικουμενική κυβέρνηση; (http://dosepasa.wordpress.com/ 2010/07/04/55/) • Ευτύχης Μπιτσάκης: Ένα φάντασμα πλανιέται (http://www.scribd.com/doc/18375248/-) • Γιώργος Ρούσης: Κομμουνισμός τέλος; Ή η αρχή της ιστορίας; • Νίκος Κοτζιάς/Κώστας Μπατίκας: Μια συζήτηση που δεν έγινε... • Κώστας Κάππος: Κριτική του σοβιετικού κοινωνικού σχηματισμού (http://www.books.gr/ ViewShopProduct.aspx?Id=72931) • Πέτρος Παπακωνσταντίνου: Η Γέννεση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού (http://www.enet.gr/?i=news.el. article&id=96856) • TVXS: Άγγελος Χάγιος (http://www.tvxs.gr/news/ÎµÎ»Î»Î¬Î´Î±/Â«Î³Î¹Î±-Î½Î±-Î¼Î·Î½-ÏÎ»Î·ÏÏÏÎ¿Ï Î½-Î¿Î¹-ÎµÏÎ³Î±Î¶ÏÎ¼ÎµÎ½Î¿Î¹-ÏÎ·Î½-Î¿Î¹ÎºÎ¿Î½Î¿Î¼Î¹ÎºÎ®-ÎºÏÎ¯ÏÎ·Â») • TVXS: Πέτρος Παπακωνσταντίνου (http://vimeo.com/4832484)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • • • •

Νέο Αριστερό Ρεύμα (http://www.narnet.gr) Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (http://www.nka.gr) εφημερίδα ΠΡΙΝ (http://www.prin.gr) ΑΝΤΑΡΣΥΑ (http://www.antarsya.org)

129


130

Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας

Λογότυπο Ιδρύθηκε

2007

Ιδεολογία

Οικοσοσιαλισμός


Οικολογία (πολιτική) Αριστερά

Διεθνής προσχώρηση Διεθνές Οικοσοσιαλιστικό Δίκτυο (ΕΙΝ) Επίσημα χρώματα

κόκκινο, πράσινο Ιστοσελίδα [1]


Ίδρυση Οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας» ιδρύθηκαν τον Αύγουστο του 2007. Αρχικό σχήμα ήταν ο «Σύνδεσμος Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας», ο οποίος συμμετείχε με δυο μέλη του στην πρώτη διεθνή συνάντηση οικοσοσιαλιστών που έγινε στο Παρίσι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. Τον Νοέμβριο του 2007, μετά τη διάσπαση και διάλυση της «Οικολογικής Παρέμβασης» στην οποία συμμετείχαν τα περισσότερα από τα μέλη του «Συνδέσμου», ο «Σύνδεσμος» μετεξελίχθηκε στην πολιτική οργάνωση «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας».


131

Όργανα και διάρθρωση Οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας» πραγματοποίησαν την πρώτη τους πανελλαδική Συνδιάσκεψη τον Ιανουάριο του 2008 και τη δεύτερη τον Μάρτιο του 2010. Η πανελλαδική συνδιάσκεψη είναι το ανώτατο όργανο. Την ευθύνη για την Οργάνωση και λειτουργία, έχει η επταμελής Κεντρική Γραμματεία και η τριμελής Εκτελεστική Επιτροπή. Διατηρούν Τοπικές Οργανώσεις στην Αθήνα, τον Πειραιά και τη Λευκάδα.

Εντάξεις Εντάχθηκαν το 2008 στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως συνιστώσα, με εκπροσώπηση σε όλα τα όργανα του σχήματος (Κεντρική Γραμματεία, Συντονιστικό Συμβούλιο, επιτροπές κλπ). Στις εκλογές του 2009 συμμετείχαν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ με έναν υποψήφιο βουλευτή. Είναι μέλη του Διεθνούς Οικοσοσιαλιστικού Δικτύου (Ecosocialist International Network).

Εφημερίδα Εκδίδουν την εφημερίδα "Οικοσοσιαλιστής"

Εξωτερικοί σύνδεσμοι και παραπομπές • • • • • • • • • • •

•

• • • • • • • • •

http://www.ecosocialists.gr http://ecosocialists.webs.com http://www.ecosocialistnetwork.org/Links.htm http://www.kostasmessinis.com http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=461327 http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=71183 http://tvxs.gr/userpost/ %CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BE%CE%B7-%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%BF%CE%B4%CE%B http://www.prosanatolismoi.gr/main/index.php?option=com_content&task=view&id=114&Itemid=44 http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=338701&dt=20/06/2010 http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&pubid=3160794&subid=2 http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item& id=1569:%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B Itemid=61&tmpl=component&print=1 http://www.edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item& id=1410:%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF% Itemid=61&tmpl=component&print=1 http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=91142 http://www.psychanimal.org/index.php?option=com_content&view=article&id=73&Itemid=61 http://avgi.unweb.me/ArticleActionshow.action?articleID=473774 http://www.xekinima.org/arthra/view/article/2i-panelladiki-syskepsi-syriza-10-8211-11-8211-12-aprili/ http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=199938 http://syrizalefkadas.blogspot.com/2010_09_21_archive.html http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=929180 http://vrem-orasul.blogspot.com/2009/05/luni-1-iunie-de-la-ora-1300-miting-in.html http://www.epikoinonia-arg.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=19599:-q-q-9-& catid=13:2010-06-28-15-26-20&Itemid=57

• http://www.epikoinonia-arg.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9089& catid=23:2010-06-28-15-23-54&Itemid=59


132

• http://www.inews.gr/62/ megali-erevna-poios-einai-o-sinaspismos-tis-rizospastikis-aristeras-siriza-poies-oi-kiries-theseis-tou-kai-poies-oi-theseis-tous-sto-s htm • http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_16/09/2008_284889 • http://www.prosanatolismoi.gr/main/index.php?option=com_content&task=view&id=112&Itemid=44 • http://www.imerisia.gr/general.asp?catid=15459&subid=20110&pubid=16053140 • http://fonipeiraioton.blogspot.com/2009/09/blog-post_5081.html • http://blog.avgi.gr/2009/07/blog-post_7114.html • http://indy.gr/other-press/kopikan-7-synistses-apo-to-psifodeltio-toy-syriza-1 • http://save.pblogs.gr/2008/07/kynhgetikoi-syllogoi-oikologikes-periballontikes-organwseis.html • http://dosepasa.wordpress.com/2009/09/05/ %CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B • • • •

http://panosz.wordpress.com/2009/08/08/syriza-10/ http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=14872 http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=71183 http://miapoli.blogspot.com/2009/06/11-2009.html

Παραπομπές [1] http:/ / ecosocialists. gr/

Οικολόγοι Εναλλακτικοί Η Ομοσπονδία Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων, γνωστότερη ως Οικολόγοι-Εναλλακτικοί (OE), ήταν ένας ομοσπονδιακός φορέας οργανώσεων της πολιτικής οικολογίας, που ιδρύθηκε το 1989 και εκπροσωπήθηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο κατά την περίοδο 1989-1993.

Aπό την ίδρυση μέχρι τη διάλυση Κατά τη δεκαετία του '80 η πολιτική οικολογία γνωρίζει μια σχετική ανάπτυξη στην Ελλάδα βασιζόμενη κυρίως σε τοπικές οικολογικές ομάδες, όπως η Εναλλακτική Κίνηση Οικολόγων, η Νέα Οικολογία, η Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης κλπ, που θα φτάσουν τις 200 το 1987. Από το 1982 θα αρχίσουν οι προσπάθειες για συντονισμό της δράσης αυτών των οργανώσεων σε πανελλαδικό επίπεδο. Αυτές θα καταλήξουν, μετά από πρόταση της Οικολογικής Κίνησης Θεσσαλονίκης σε μια Ομοσπονδία Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων την περίοδο 1987-1989 με δομή δικτύου, η οποία θα υιοθετήσει μια σειρά από θεωρητικές θέσεις αλλά δεν θα ομοφωνήσει στην πιθανότητα συμμετοχής στις ευρωεκλογές του 1989. Παράλληλα, μια ένωση πολιτών, στην οποία συμμετείχαν και αρκετά μέλη της Ομοσπονδίας, θα σχηματίσει μια λίστα επονομαζόμενη Οικολόγοι Εναλλακτικοί, που θα συμμετάσχει στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1989 και θα συγκεντρώσει 1,11% των ψήφων. Μπροστά σε μια τέτοια επιτυχία μιας λίστας που δεν είχε στηριχθεί από κανέναν, μέσα σε ένα γενικότερο ρεύμα υπέρ του οικολογικού κινήματος, αφού μαζί με δύο άλλες οικολογικές λίστες ξεπέρασαν το 2,5%, οι υπάρχουσες οικολογικές και εναλλακτικές οργανώσεις (στις δεύτερες συγκαταλέγονται και ομάδες όπως η Ρήξη, τα Άνθη του Κακού κ.α.) συναίνεσαν στη δημιουργία της Ομοσπονδίας Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων-Οικολόγοι Εναλλακτικοί, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 100 οργανώσεις. Στις εκλογές του Νοέμβρη 1989 οι ΟΕ θα συγκεντρώσουν 0,58% των ψήφων και θα εκλέξουν μια βουλευτή, την Μαρίνα Δίζη, στην Α' Αθήνας. Στις εκλογές του Απρίλη 1990 θα συγκεντρώσουν 0,77% και θα εκλέξουν

Οικολόγοι Εναλλακτικοί μια βουλευτή, την Τασία Ανδρεαδάκη, στη Β' περιφέρεια Πειραιά. Οι διαφωνίες σε μια σειρά ζητήματα, όπως π.χ. στη στρατηγική των συνεργασιών στις δημοτικές εκλογές του Οκτώβρη 1990, θα την οδηγήσουν στα πρόθυρα της διάλυσης, παρ' όλες τις σχετικές επιτυχίες των οικολογικών συνδυασμών σε διάφορους δήμους (Θεσσαλονίκη 2,4% και Αθήνα 2,0%). Η ελλιπής οργανωτική δομή και η έλλειψη συνοχής μεταξύ των οργανώσεων, καθώς και η υποστήριξη από ηγετικά στελέχη αντιδιαμετρικά αντίθετων απόψεων θα σημάνουν μια σειρά αποχωρήσεων και θα καταστήσουν τα όργανα του φορέα αδρανή. Η ομοσπονδία θα προτιμήσει τη διάλυση από τη συμμετοχή στις εθνικές εκλογές του 1993, στις οποίες είχε μπεί πια πλαφόν του 3% για εκλογή. Η περίοδος του 1989-1991 έχει χαρακτηριστεί για την πολιτική οικολογία στην Ελλάδα ως «μια περίοδος εφηβικού ενθουσιασμού αλλά και αναπόφευκτων λαθών, λόγω της έλλειψης πολιτικής κουλτούρας του οικολογικού χώρου και της διείσδυσης ετερόκλητων στοιχείων». Οι βασικοί συνετελεστές του εγχειρήματος εκτιμούν ότι ήταν υπέρ το δέον ανοικτοί και δεν καταφέραν να διαμορφώσουν έγκαιρα ένα σαφές και αποτελεσματικό οργανωτικό πλαίσιο και ένα πράσινο πολιτικό πρόγραμμα. Η Ομοσπονδία των Οικολόγων Εναλλακτικών κλήθηκε να αντιμετωπίσει πολύ νωρίς στην πορεία της μια σειρά από σημαντικά θέματα, για τα οποία δεν είχε ξεκάθαρη ή κοινή θέση: τη στήριξη ή όχι της οικουμενικής κυβέρνησης του 1989-1990, την οργανωτική δομή της, τα λεγόμενα «εθνικά» θέματα κ.α. Παρ’ όλα αυτά, η εμπειρία άφησε στο κοινωνικό επίπεδο πολλά θετικά και κυρίως την περίοδο εκείνη ρίζωσαν πολλές περιβαλλοντικές οργανώσεις και άρχισε ο βαθύτερος και πιο ολοκληρωμένος προβληματισμός για τα οικολογικά θέματα. Πολλά από εκείνα τα στελέχη συμμετείχαν στην άνθηση των περιβαλλοντικών και κοινωνικών οργανώσεων της επόμενης δεκαετίας. Πολλές από τις σημερινές σημαντικές οργανώσεις ξεκίνησαν από άτομα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πρώτη φάση της πολιτικής ιστορίας των πρασίνων στην Ελλάδα. Πολιτικοί από άλλα κόμματα έχουν δηλώσει ότι οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί «έλεγαν σωστά πράγματα αλλά ήταν μπροστά από την εποχή τους».

Μετά τη διάλυση Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 διάφορες ομάδες και εκλογικές λίστες με την επωνυμία ΟΕ θα δημιουργηθούν, εκ των οποίων μια ομάδα (που στο παρελθόν διεκδίκησε τον τίτλο και το υπόλοιπο της κρατικής επιχορήγησης προς την Ομοσπονδία) συμμετέχει στο Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς, στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Η Ομοσπονδία Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων υπήρξε η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας πράσινου κόμματος στην Ελλάδα. Μετά τη διάλυσή της θα γίνουν διάφορες προσπάθειες ανασυγκρότησης του χώρου, το 1994 με την «Πολιτική Οικολογία», το 1996 με την «Πράσινη Πολιτική», που θα καταλήξουν στη δημιουργία του κόμματος «Οικολόγοι Πράσινοι» το 2002.

133

Πολιτική Άνοιξη

Πολιτική Άνοιξη Η Πολιτική Άνοιξη ήταν ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα, προσωποπαγές[1] , που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1993 από τον Αντώνη Σαμαρά. Το κόμμα συγκροτήθηκε αφότου ο Αντώνης Σαμαράς αποχώρησε από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας όταν αποπέμφθηκε από υπουργός Εξωτερικών. Ο Σαμαράς θεωρείτο Το λογότυπο της Πολιτικής υπερασπιστής της σκληρής γραμμής ως προς την Πρώην Γιουγκοσλαβική Άνοιξης Δημοκρατία της Μακεδονίας και την Τουρκία. Πράγματι η ΠΟΛ.ΑΝ.προσδιορίστηκε στη λαίκή συνείδηση ως « μονοθεματικό κόμμα», του οποίου η απήχηση ήταν σε ευθεία συνάρτηση της έξαρσης του ΄΄μακεδονικού΄΄[2] Η Πολιτική Άνοιξη έλαβε ποσοστό 4,9% στις εθνικές εκλογές του 1993, κερδίζοντας δέκα έδρες στο Κοινοβούλιο. Στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 1994 έλαβε 8,7% και δύο έδρες. Η πτώση των εκλογικών ποσοστών άρχισε στις εθνικές εκλογές του 1996, όταν έλαβε 2,94% (ακριβώς κάτω από το εθνικό κατώτατο όριο 3%) και, κατά συνέπεια, δεν εξασφάλισε έδρα στο Κοινοβούλιο. Συμμετείχε και στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 1999, αλλά έλαβε 2,3% το οποίο ήταν και πάλι κάτω από το κατώτατο όριο που θα εξασφάλιζε εκπροσώπηση. Το γεγονός θεωρήθηκε αποτυχία και οδήγησε σε βαθμιαία διάλυση του «στιγμιαίου κόμματος» (flash party)[3] Η Πολιτική Άνοιξη δεν συμμετείχε στις εκλογές του 2000, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς υποστήριξε δημόσια τη Νέα Δημοκρατία και λίγο αργότερα ανακοινώθηκε η οριστική αναστολή της λειτουργίας κόμματος. Πριν από τις εκλογές του 2004, ο Σαμαράς προσχώρησε πάλι στη Νέα Δημοκρατία και εκλέχτηκε ευρωβουλευτής στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2004.

Παραπομπές [1] Θανάσης Διαμαντόπουλος, Η Ελληνική πολιτική ζωή: εικοστός αιώνας. Από την προβενιζελική στην μεταπαπανδρεϊκή εποχή, εκδ.Παπαζήσης, Αθήνα 1997,σελ504 [2] όπ.π.σελ.299,υποσ.2 [3] όπ.π.σελ.299,υποσ.2

134

Πρώτη Γραμμή

Πρώτη Γραμμή Η Πρώτη Γραμμή ήταν ένα ελληνικό εθνικιστικό κόμμα, που ιδρύθηκε το 1999. Το κόμμα είχε ως πρόεδό τον δικηγόρο, ιστορικό, και θεωρητικό του εθνικισμού, Κωνσταντίνο Πλεύρη. Η Πρώτη Γραμμή συμμετείχε στις Ευρωεκλογές του 1999 (συνεργαζόμενη με την Χρυσή Αυγή), λαμβάνοντας 48,532 ψήφους (0.75 %). Στις Βουλευτικές εκλογές του 2000, πήρε 12,125 ψήφους (0.18%). Εκτός από τον Πλεύρη, οι εκλογικοί υποψήφιοι του κόμματος είχαν περιλάβει το 1999 τους: Παναγιώτα Αντωνοπούλου, Νικόλαο Μιχαλολιάκο και Μιχαήλ Αρβανίτη-Αβράμη[1] . Η Πρώτη Γραμμή έχει παύσει την λειτουργία της. Πολλά από τα πρώην μέλη της έχουν ενταχθεί στον ΛΑΟΣ, ενώ άλλα συμμετείχαν στην ίδρυση της Πατριωτικής Συμμαχίας.

Αναφορές [1] "Tα άλλα Κόμματα" (http:/ / www. hri. org/ MPA/ gr/ other/ elections99/ other_parties. html), Macedonian Press Agency

Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων Η Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων ήταν ένας συνασπισμός αριστερών κομμάτων που δημιουργήθηκε το 1977. Πήρε μέρος στις εκλογές του 1977 αποσπώντας 139.356 ψήφους (ποσοστό 2,72%) και εξασφάλισε 2 έδρες στο κοινοβούλιο. Η Συμμαχία αποτελούταν από 6 κόμματα: • • • •

ΕΔΑ με πρόεδρο τον Ηλία Ηλιού (πρόεδρος της Συμμαχίας) ΚΚΕ Εσωτερικού με γραμματέα τον Μπάμπη Δρακόπουλο Σοσιαλιστική Πορεία με πρόεδρο τον Νίκο Κωνσταντόπουλο (μετέπειτα πρόεδρο του Συνασπισμού) Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία με πρόεδρο τον Γεώργιο - Αλέξανδρο Μαγκάκη (μετέπειτα υπουργό του ΠΑΣΟΚ) • Χριστιανική Δημοκρατία με πρόεδρο τον Νίκο Ψαρουδάκη • Πρωτοβουλία για Δημοκρατία και Σοσιαλισμό με πρόεδρο τον Χαράλαμπο Πρωτόπαπα (μετέπειτα πρόεδρο του ΚΟΔΗΣΟ) Οι δύο έδρες που εξασφάλισε η συμμαχία ήταν για τον πρόεδρο Ηλία Ηλιού στην Α' Αθήνας και για το στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού Λεωνίδα Κύρκο στη Β' Αθήνας. Με τη λήξη της κοινοβουλευτικής της θητείας, η Συμμαχία διαλύθηκε.

135

Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία

Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία Βραχύβιο κόμμα το οποίο ιδρυέται το 1976 από βουλευτές και προσωπικότητες που αποχωρούν από την ΕΚΝΔ, όπως οι Αλέξανδρος Μαγκάκης, Χαράλαμπος Πρωτόπαπας και Δημήτρης Τσάτσος.

Εκλογες 1977 Μαζί με το ΚΚΕ Εσωτερικού και την ΕΔΑ συγκροτούν τη Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων η οποία κανταποντίζεται στις '77.

136


137

Διεθνιστική Εργατική Αριστερά Διεθνιστική Εργατική Αριστερά

Ηγέτης

εκλεγμένη Κεντρική Επιτροπή

Ιδρύθηκε

2001

Εφημερίδα

Εργατική Αριστερά

Ιδεολογία

επαναστατικός σοσιαλισμός Μαρξισμός Τροτσκισμός Λενινισμός


Επαναστατική Αριστερά


ΣΥΡΙΖΑ

Διεθνής προσχώρηση πρωην IST Επίσημα χρώματα

κόκκινο Ιστοσελίδα www.dea.org.gr

[1]


Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά είναι μια επαναστατική σοσιαλιστική οργάνωση στην Ελλάδα. Συμμετείχε ιδιαίτερα ενεργά στην ίδρυση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ[2] το 2002 και του ΣΥΡΙΖΑ το 2004, ενώ διατηρεί στενές σχέσεις με την οργάνωση International Socialist Organisation (ISO) στις ΗΠΑ. Αποδέχεται τις πολιτικές των Διεθνών Σοσιαλιστών (International Socialists) και της Μαρξιστικής πολιτικής παράδοσης [3] . Συμμετέχει στο αντιρατσιστικό κίνημα μέσω του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης Απελάστε το Ρατσισμό (ΚΑΡ).

Ίδρυση Η ΔΕΑ ιδρύθηκε στις 3 Μαρτίου του 2001, αφού πρώτα διασπάστηκε από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ), το τμήμα της Διεθνούς Σοσιαλιστικής Τάσης στην Ελλάδα [4] [3] [5] .

Πολιτική Συμμαχιών Η οργάνωση αναφέρεται στην τακτική του "ενιαίου μετώπου", όπως περιγράφεται από τα τέσσερα πρώτα συνέδρια της Κομμουνιστικής Διεθνούς, και τους μπολσεβίκους ηγέτες Β. Λένιν και Λ. Τροτσκι. Η ΔΕΑ ισχυρίζεται ότι ακολουθεί μια μορφή ενιαιομετωπικής τακτικής ειδικού τύπου, προσαρμοσμένη στις πολιτικές συνθήκες καθώς και τις δυνατότητες της οργάνωσης. Βασισμένη σε αυτή την πολιτική, η οργάνωση συμμετείχε στο Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς [6] , ίδρυσε με άλλες οργανώσεις και συλλογικότητες το Ελληνικό Κοινωνικο Φόρουμ το 2002 και δραστηριοποιήθηκε ενεργά στην ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ [7] [8] [9] το 2004. Στις αρχές του 2010 η οργάνωση προχώρησε μαζί με τον Αλέκο Αλαβάνο, την ΚΟΕ την ΚΕΔΑ και την ΑΠΟ στην ανάληψη πρωτοβουλίας για ένα Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής [10] (ΜΑΑ). Στις περιφερειακές εκλογές του 2010 συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο της Ελεύθερης Αττικής στην αντίστοιχη περιφέρεια, με επικεφαλής τον Α. Αλαβάνο. Από τις αρχές του 2011 η ΔΕΑ συμμετέχει στις διαδικασίες του Αριστερού Βήματος Διαλόγου και Κοινής Δράσης της


138

Αριστεράς καθώς και στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους. Η οργάνωση μπήκε σε κρίση λίγο πριν από τις ευρωεκλογές του 2004 όταν 2 διαφορετικές ομάδες, το Κόκκινο και η Διεθνιστική Σοσιαλιστική Παρέμβαση (ΔΣΠ) διασπάστηκαν από αυτή. Η μια από αυτές συνέχισε να λειτουργεί σαν πολιτική ομάδα με το όνομα "Κόκκινο" στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ. Η δεύτερη ονομάστηκε προσωρινά Διεθνιστική Σοσιαλιστική Παρέμβαση (ΔΣΠ), για να ενταχθεί στη συνέχεια στην ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, που εκπροσωπεί την Δ' Διεθνή στην Ελλάδα. Η ΔΕΑ ξεπέρασε αυτές τις απώλειες γρήγορα.

Ιδεολογία Η ΔΕΑ αναφέρεται στον επαναστατικό Μαρξισμό, όπως θεμελιώθηκε από τον Μαρξ και τον Ένγκελς και προωθήθηκε από τους μπολσεβίκους, όπως τον Λένιν και τον Τρότσκι. Σύμφωνα με την οργάνωση «μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες».[11] Ιδεολογική αναφορά αποτελεί το έργο και η δράση της Γερμανίδας επαναστάτριας Ρ. Λούξεμπουργκ, του ιταλού επαναστάτη Α. Γκράμσι καθώς και του Παντελή Πουλιόπουλου, πρώτου Γενικού Γραμματέα του ΣΕΚΕ/ΚΚΕ, θεωρητικού και υποστηρικτή της Διεθνούς Αντιπολίτευσης του Τρότσκι.

Επαναστατικός Μαρξισμός

Το σήμα της ΔΕΑ αποτελείται από μια υψωμένη γροθιά (που χρησιμοποιείται συνήθως από τις οργανώσεις με αναφορά στους "Διεθνείς Σοσιαλιστές"), συμβολίζοντας την εργατική τάξη. Στο φόντο υπάρχει ένα κόκκινο πεντάκτινο αστέρι, συνήθως σύμβολο της σοσιαλιστικής επανάστασης

Η ΔΕΑ αναφέρεται στις βασικές πολιτικές αναλύσεις των "Διεθνών Σοσιαλιστών" [12] , του ρεύματος που ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '50 από τον Παλαιστίνιο εβραϊκής καταγωγής Τ. Κλιφ. Μια από τις βασικές θέσεις που διαχωρίζει το ρεύμα αυτό από τα υπόλοιπα τροτσκιστικά ρεύματα (γνωστά ως "ορθόδοξα" τροτσκιστικά ) είναι η ανάλυση της Ρωσίας ως ένα κρατικό καπιταλισμό, σε αντίθεση με την ανάλυση που είχε ο Τρότσκι για την ΕΣΣΔ ως ένα εκφυλισμένο μεν, αλλά στη βάση του ακόμη εργατικό κράτος. Σύμφωνα με την οργάνωση [11] "Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι' αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών".


Εκδόσεις Η οργάνωση εκδίδει τακτικά μια εφημερίδα, την Εργατική Αριστερά, ανά δυο εβδομάδες και ένα θεωρητικό περιοδικό, τη Διεθνιστική Αριστερά, δύο με τέσσερις φορές το χρόνο. Στις αρχές του 2009 η εφημερίδα αύξησε τον όγκο της από 12 σε 16 σελίδες. Η ΔΕΑ διακινεί την εφημερίδα της σχεδόν αποκλειστικά μέσω του δικτύου των μελών της, καθώς και σε βδομαδιάτικες εξορμήσεις σε γειτονιές, σε εργατικούς χώρους και διαδηλώσεις. Εμπλέκεται επίσης σε εκδόσεις εντύπων σε χώρους, όπως οι μαθητές, οι φοιτητές αλλά και το αντιρατσιστικό κίνημα. Το επόμενο διάστημα (2011) σχεδιάζεται η ίδρυση εκδοτικού οίκου από την οργάνωση.

Διεθνείς Σχέσεις Αν και η ΔΕΑ δεν ανήκει σε κάποια διεθνή οργάνωση ή τάση, διατηρεί σχέσεις με άλλες οργανώσεις στο εξωτερικό, πέρα από την ISO (ΗΠΑ), την οποία θεωρεί αδερφή οργάνωση[13] [14] . Μέσω της ISO έχει αναπτύξει σχέσεις με την οργάνωση "Κίνημα για το Σοσιαλισμο" (Ελβετία, Movimento Per Il Socialismo)[15] , την οργάνωση Socialist Alternative (Αυστραλία) [16] , ενώ σχέσεις έχει αναπτύξει με τμήματα της συνδικαλιστικής οργάνωσης Conlutas (Βραζιλία)[17] Επαφές διατηρεί και με το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (Γαλλία, NPA)[18]

Δραστηριότητα Νεολαία

Σημειώσεις [1] http:/ / www. dea. org. gr/ [2] περιγραφή (http:/ / www. socialforum. gr/ identity_hsf. html) του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ στην ιστοσελίδα του. [3] Συνέντευξη (http:/ / www. okde. org/ spartakos/ keimena/ s59_davanelos. htm) του ιδρυτικού στελέχους της ΔΕΑ, Αντώνη

Νταβανέλου, στο περιοδικό "Σπάρτακος" της ΟΚΔΕ (τεύχος Μαΐου 2001) για τη δημιουργία της οργάνωσης [4] διεθνής ανακοίνωση (http:/ / www. angelfire. com/ journal/ iso/ 2001. html) (στα αγγλικά) της οργάνωσης ανακοινώνοντας τη

διάσπαση [5] Συλλογή κειμένων (http:/ / www. angelfire. com/ journal/ iso/ ) (στα αγγλικά) για τη διάσπαση καθώς και την αμφισβήτηση

εκτιμήσεων της Διεθνούς Σοσιαλιστικής Τάσης (IST) [6] Συνέντευξη τύπου του Χώρου Διαλόγου, Μάιος 2001 (http:/ / www. syn. gr/ gr/ keimeno. php?id=2664) [7] "Η Βαβέλ της Αριστεράς" (http:/ / www. tovima. gr/ politics/ article/ ?aid=338701), εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 26/10/2010 [8] "Όλες οι φυλές του ΣΥΡΙΖΑ" (http:/ / www. ethnos. gr/ article. asp?catid=11378& subid=2& pubid=3160794), άρθρο στην εφημερίδα

Έθνος, 17/4/2009 [9] "ΣΥΡΙΖΑ: Οι συνιστώσες μιας δοκιμαζόμενης συνισταμένης" (http:/ / www. enet. gr/ ?i=news. el. article& id=71183), άρθρο από

την Ελευθεροτυπία, 8/8/2009 [10] "Πολιτική πλατφόρμα Αλαβάνου" (http:/ / www. tovima. gr/ politics/ article/ ?aid=314098) άρθρο παρουσίασης του ΜΑΑ στο

Βήμα, 8/2/2010 [11] κάποιες από τις βασικές ιδεολογικές αρχές της ΔΕΑ περιγράφονται στη μόνιμη στήλη της "Εργατικής Αριστεράς", με τον τίτλο "Η ΔΕΑ παλεύει για" (http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=5&Itemid=6) [12] της σημερινής Διεθνούς Σοσιαλιστικής Τάσης, γνωστή ως IST, από τα αρχικά του International Socialist Tendency [13] κατα σειρά ετών ο Αντώνης Νταβανέλος, στέλεχος της ΔΕΑ, συμμετείχε σαν ομιλητής στο ετήσιο συνέδριο "Socialism" της ISO, με τελευταίο (Μάρτης 2011) αυτό του 2010 (δείτε Building the Left in the age of Obama" (http://wearemany.org/v/2010/06/ building-left-in-age-of-obama), ακούστε "Crisis and response in Greece" (http:/ / wearemany. org/ a/ 2010/ 06/ crisis-and-response-in-greece) [14] Επίσης η εφημερίδα Socialist Worker του ISO δημοσιεύει συχνά ανταποκρίσεις της ΔΕΑ από την Ελλάδα. Ενδεικτικά: • • • • • • •

Greek local elections highlight the crisis (http://socialistworker.org/2010/11/18/greek-local-elections-highlight-crisis)- 18/11/2010 What's next for the struggle in Greece? - (http://socialistworker.org/2010/07/15/the-struggle-in-greece) 19/6/2010 No surrender in Greece (http://socialistworker.org/2010/05/24/no-surrender-in-greece)- 24/5/2010 Greece's workers revolt (http://socialistworker.org/2010/05/07/greeces-workers-revolt)- 7/5/2010 Struggle intesifies in Greece (http://socialistworker.org/2010/03/31/struggle-intensifies-in-greece)- 31/3/2010 Greece in the eye of the storm, (http://socialistworker.org/2010/03/11/in-the-eye-of-the-storm) - 11/03/2010 European Capitalism's weak Link? (http://socialistworker.org/2010/02/10/european-capitalisms-weak-link)- 10/2/2010

139

Διεθνιστική Εργατική Αριστερά • Right wing falls in Greece (http:/ / socialistworker. org/ 2009/ 10/ 14/ right-wing-falls-in-greece)- 14/10/2009 [15] ιστοσελίδα (http:/ / www. solidarieta. ch/ portale/ ) στα ιταλικά [16] Η οργάνωση συμμετείχε στο ετήσιο συνέδριο "Marxism 2009" στην Αυστραλία , με απεσταλμένο τον Θανάση Κούρκουλα (http:/ / www. dea. org. gr/ index. php?option=com_content& task=view& id=1890& Itemid=42), και ομιλητής στην κεντρική εκδήλωση και σε συζητήσεις στο "Marxism 2011" (http://marxismconference.org/index.php?option=com_content&view=article&id=48& Itemid=2#kourkoulas) [17] Στα τέλη του 2010 η ΔΕΑ συμμετείχε στο συνέδριο των Conlutas με εκπρόσωπο τον Σωτήρη Μάρταλη [18] Στις αρχές του 2001 συμμετείχε στο συνέδριο του NPA με απεσταλμένους τους Αντώνη Νταβανέλο και Σωτήρη Μάρταλη ,

ενώ και παλιότερα είχε συμμετάσχει σε συνέδρια τόσο του NPA όσο και της LCR (ιδρύτρια οργάνωση του NPA)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημος ιστότοπος (http://www.dea.org.gr/) της οργάνωσης • Ανεπίσημη συλλογή κειμένων (http://www.angelfire.com/journal/iso/) (στα αγγλικά) για τη Διεθνή Σοσιαλιστική Τάση (IST)

Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς Η Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς (ΚΕΔΑ) είναι μια ελληνική πολιτική οργάνωση, που συμμετέχει στο Συνασπισμό Ριζοσπάστικής Αριστεράς. Η ΚΕΔΑ ιδρυθηκε το 2000, από μια ομάδα στελεχών Το έμβλημα της ΚΕΔΑ που αποσπάστηκε από το ΚΚΕ, όπως οι: Γιάννης Θεωνάς (πρώην ευρωβουλευτής του ΚΚΕ) και Μήτσος Κωστόπουλος (πρώην πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚKE). Εντούτοις ο Κωστόπουλος, αποχώρησε από την ΚΕΔΑ το Μάιο του 2007. Το 2010 η ΚΕΔΑ μαζί με την ΚΟΕ αποφάσισαν να αντικαταστήσουν τις εφημερίδες τους (Ενότητα και Αριστερά αντίστοιχα) με μια νέα εφημερίδα που θα εκφράζει τον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Το νέο εγχείρημα που έκανε την εμφάνισή του το Φλεβάρη του έτους αυτού ονομάστηκε Δρόμος της Αριστεράς.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Δρόμος της Αριστεράς [1]

Παραπομπές [1] http:/ / www. edromos. gr/

140

Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση

Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση Η Αριστερή Aντικαπιταλιστική Συσπείρωση (ΑΡ.Α.Σ.) είναι οργάνωση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, έντονα επηρεασμένη από το Μάο Τσετούνγκ και το ρεύμα του Αλτουσέρ στη Γαλλία. Στις εκλογές του 2007 συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. και στις Ευρωεκλογές του 2009 στο μετωπικό σχηματισμό ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. μαζί με άλλες οργανώσεις. Στις φοιτητικές εκλογές συμμετέχει στα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ., ενώ παρεμβαίνει και σε εργασιακούς χώρους. Εκδίδει το περιοδικό "Αριστερή Συσπείρωση".[1] Δημιουργήθηκε το 1998 αλλά έχει τις ρίζες της στη Β' Πανελλαδική.

Ιστορία Το 1977-78 δημιουργείται ένα συνεχώς αυξανόμενο δυναμικό αγωνιστών, ανένταχτων μεν πολιτικοποιημένων δε. Με την διάσπαση της Β' πανελλαδικής από την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και μέσα στο κίνημα και τις καταλήψεις του '79 για την κατάργηση του ν.815 για την τριτοβάθμια εκπαίδευση δημιουργούνται οι "Συσπειρώσεις" στις οποίες κυριαρχούν οι "πανελλαδικάριοι", οι ανένταχτοι "πρώην", ενώ η μόνη οργάνωση που μπαίνει στις συσπειρώσεις εκείνη την εποχή είναι η Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΟΣΕ). Με την άνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία το 1981 η πλειοψηφία της άκρας αριστεράς (Κ.Κ.Ε.(μ-λ) και Ε.Κ.Κ.Ε.) όπως και η Β' Πανελλαδική και οι αυτόνομοι, πέρασε ιδεολογική και πολιτική κρίση. Σχήματα "συσπειρωσιακά" εξακολουθούν να υπάρχουν αλλά να απομαζικοποιούνται, ενώ δεν εκφράζονται κεντρικά ως παράταξη. Το 1982, με την κόντρα στον νόμο-πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, συσπειρώνεται ξανά ότι είχε απομείνει, παίρνει πανελλαδική έκφραση, ονομάζεται ΑΣΦ-Σ (Αριστερές Συσπειρώσεις Φοιτητών-Σπουδαστών) και πλέον εκεί κυριαρχούν οι λεγόμενοι αριστεριστές (ανένταχτοι και ενταγμένοι με κύριες οργανώσεις τις ΟΣΕ και Α/συνέχεια (που συγκροτήθηκε από πρώην μέλη του ΚΚΕ(μ-λ) μετά τη διάσπασή του) και κάποιες άλλες που στην πορεία διαλύθηκαν). Το 1987-89 δημιουργείται νέα κρίση και οι ΑΣΦ-Σ διασπώνται στα τρία και παύουν να έχουν πανελλαδική έκφραση. Υπάρχουν πλέον οι συσπειρώσεις που ελέγχει η ΟΣΕ και εκφράζονται πανελλαδικά σαν ΕΣΟΦ-Σ, υπάρχουν οι συσπειρώσεις που κυριαρχεί η Α/συνέχεια και καταγράφονται πανελλαδικά σαν Αριστερά Σχήματα και υπάρχουν οι συσπειρώσεις που ελέγχουν διάφοροι ανεξάρτητοι συνδικαλιστές που καταγράφονται πανελλαδικά σαν Α.ΣΥΣ. (Αριστερές Συσπειρώσεις). Το 1990-1991 οι Α.ΣΥΣ. μαζί με την ΚΝΕ-ΝΑΡ (σημερινή Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (ΝΚΑ) θα σχηματίσουν την Ε.Α.Α.Κ.. Οι Α.ΣΥΣ., που εν τω μεταξύ είχαν μετατραπεί από αμιγής φοιτητική οργάνωση σε πολιτική με παρεμβάσεις και σε εργασιακούς χώρους, διασπάστηκαν το 1998 και δημιουργήθηκε η ΑΡ.Α.Σ. Το 2003 το μέρος των Α.ΣΥΣ. που είχε κρατήσει το όνομα κατά τη διάσπαση του 1988 ενώθηκε με την Αριστερή Κίνηση και δημιούργησαν την Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡ.ΑΝ.).

Παραπομπές [1] http:/ / www. aras. gr/ aris

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι • Ιστοσελίδα της Αριστερής Aντικαπιταλιστικής Συσπείρωσης (ΑΡ.Α.Σ.) (http://www.aras.gr/)

141

Αριστερή Ανασύνθεση

Αριστερή Ανασύνθεση Το παρόν άρθρο αναφέρεται στην οργάνωση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Για τη συνώνυμη τάση του ΣΥΝ, βλ. Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση. Η Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡ.ΑΝ.) είναι οργάνωση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, έντονα επηρεασμένη από το Μάο Τσετούνγκ και το ρεύμα του Αλτουσέρ στη Γαλλία. Στις εκλογές του 2007 συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά (ΕΝΑΝΤΙΑ) μαζί με άλλες οργανώσεις. Στις ευρωεκλογές του 2009 η ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. μαζί με το ΜΕ.Ρ.Α. αλλά και άλλες οργανώσεις του χώρου δημιούργησαν την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή). Στα πανεπιστήμια στηρίζει τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. (Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση), ενώ παρεμβαίνει και σε εργασιακούς χώρους μέσω των σχημάτων των συσπειρώσεων-παρεμβάσεων-κινήσεων. Έχει γραφεία στα Εξάρχεια, τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα και εκδίδει το περιοδικό "Εκτός Γραμμής" και το περιοδικό νεολαίας "Εκ Νέου". Δημιουργήθηκε στα τέλη του 2003 αλλά έχει τις ρίζες της στη Β' Πανελλαδική.

Ιστορικό υπόβαθρο της οργάνωσης Το 1977-78 δημιουργείται ένα συνεχώς αυξανόμενο δυναμικό αγωνιστών, ανένταχτων μεν πολιτικοποιημένων δε. Ήταν σχεδόν όλοι "πρώην" (Κνίτες, "Ρηγάδες", αριστεριστές μια και οι οργανώσεις άρχισαν να δείχνουν σημάδια κρίσης). Με την διάσπαση της Β' πανελλαδικής από την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και βοηθούντος του Ν.815 για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που λειτουργεί ως πρόκληση και δημιουργεί το έδαφος για τις καταλήψεις του '79, δημιουργούνται οι "Συσπειρώσεις" στις οποίες κυριαρχούν οι "πανελλαδικάριοι", οι ανένταχτοι "πρώην", ενώ η μόνη οργάνωση που μπαίνει στις συσπειρώσεις εκείνη την εποχή είναι η Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΟΣΕ). Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981 - που δεν ήξεραν πως να το αντιμετωπίσουν - η πλειοψηφία της άκρας αριστεράς (Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό) και Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας) περνάει τρομερή ιδεολογική και πολιτική κρίση όπως και η Β΄ Πανελλαδική για παρόμοιους λόγους, όπως και οι αυτόνομοι. Σχήματα "συσπειρωσιακά" εξακολουθούν να υπάρχουν αλλά να απομαζικοποιούνται, ενώ δεν εκφράζονται κεντρικά ως παράταξη. Το 1983, με την κόντρα στον νόμο-πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, συσπειρώνεται ξανά ότι είχε απομείνει, παίρνει πανελλαδική έκφραση, ονομάζεται ΑΣΦ-Σ (Αριστερές Συσπειρώσεις Φοιτητών-Σπουδαστών) και πλέον εκεί κυριαρχούν οι λεγόμενοι αριστεριστές (ανένταχτοι και ενταγμένοι με κύριες οργανώσεις τις ΟΣΕ και Α/συνέχεια (διάσπαση του ΚΚΕ (μ-λ) ) και κάποιες άλλες που στην πορεία διαλύθηκαν). Το 1987-89 δημιουργείται νέα κρίση και οι ΑΣΦ-Σ διασπώνται στα τρία και παύουν να έχουν πανελλαδική έκφραση. Υπάρχουν πλέον οι συσπειρώσεις που ελεχει η ΟΣΕ και εκφράζονται πανελλαδικά σαν ΕΣΟΦ-Σ, υπάρχουν οι συσπειρώσεις που κυριαρχεί η Α/συνέχεια και καταγράφονται πανελλαδικά σαν Αριστερά Σχήματα και υπάρχουν οι συσπειρώσεις που ελέγχουν διάφοροι "ανεξάρτητοι συνδικαλιστές" που καταγράφονται πανελλαδικά σαν Α.ΣΥΣ. (Αριστερές Συσπειρώσεις). Οι ΑΣΥΣ θα μπουν στη συνέχεια στην ΕΑΑΚ και μετά από αυτούς (δηλ. τις ΑΣΥΣ) κυρίως θα προκύψουν οι ΑΡ.Α.Σ. και ΑΡΑΝ. Πιο αναλυτικά, η ΕΑΑΚ σχηματίστηκε από τα σχήματα που "έλεγχαν" οι ΑΣΥΣ μαζί με την ΚΝΕ-ΝΑΡ (σημερινή Νεολαία Κομμουνιστική απελευθέρωση (ΝΚΑ)) το 1990-'91. Το 1998 Οι ΑΣΥΣ, που εν τω μεταξύ είχαν μετατραπεί από αμιγής φοιτητική οργάνωση σε πολιτική με παρεμβάσεις και σε εργασιακούς χώρους, διασπάστηκαν και δημιουργήθηκε η ΑΡΑΣ (Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση). Τέλος, το 2003 το ένα μέρος των ΑΣΥΣ (που κράτησε και το όνομα) ενώθηκε με την Αριστερή Κίνηση (με φοιτητικό σχήμα τον Αντίλογο που συμμετείχε στην ΕΑΑΚ και δραστηριοποιούταν κυρίως στην Πάτρα) και

142

Αριστερή Ανασύνθεση δημιούργησαν την ΑΡΑΝ που πλέον αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι στο εσωτερικό των ΕΑΑΚ.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημη σελίδα [2]

Αριστερή Ενότητα Η Αριστερή Ενότητα δημιουργήθηκε τον Μάρτιο του 2007 και αποτελεί συμμαχία αριστερών φοιτητικών παρατάξεων (σχημάτων) που δραστηριοποιούνται στα Πανεπιστήμια της Ελλάδας. Η ίδρυση της Αριστερής Ενότητας προέκυψε μέσα από την ανάγκη της ενότητας σε πιο μόνιμη βάση των δυνάμεων που αντιπαλέψαν την κυβερνητικη πολιτική και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση Το λογότυπο της Αριστερής Ενότητας κατά την διαρκεια των φοιτητικών κινημάτων του '06 και '07. Κύριες συνιστώσες στην δημιουργία της Αριστερής Ενότητας ήταν το ΔΑΡΑΣ και τα Αριστερά Σχήματα. Το εγχείρημα πλαισιώνεται και από άλλα μικρότερα ανεξάρτητα σχήματα. Βασικές θέσεις της ΑΡΕΝ -Ακύρωση του μνημονίου. Έξω το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ από την Ελλάδα. Κάτω οι ξεπουλημένες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ -Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους χωρίς ταξικούς και εξεταστικούς φραγμούς.Ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών -Δημόσια και δωρεάν σίτιση-στέγαση-μετακίνηση-συγγράμματα -Να μην περάσει η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.Όχι στο πανεπιστήμιο του μνημονίου και του Καλλικράτη -Καμιά αναγνώριση των ιδιωτικών κολλεγίων, εκπαιδευτηρίων και ΚΕΣ -Ενιαία πτυχία με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα.Το πτυχίο η μόνη προϋπόθεση για δουλειά

143

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση (Ε.Α.Α.Κ.) είναι ένα σύνολο αριστερών φοιτητικών και σπουδαστικών σχημάτων, τα οποία δραστηριοποιούνται στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΑΕΙ) και στα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΤΕΙ) της Ελλάδας.

Οργανωτική δομή Η ΕΑΑΚ είναι ένα δίκτυο πολιτικοσυνδικαλιστικών σχημάτων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αποτελείται από ένα σύνολο αριστερών σχημάτων, στα οποία συμμετέχουν ανένταχτοι αγωνιστές καθώς και φοιτητές που συμμετέχουν σε οργανώσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς. Το καθένα από τα σχήματα της ΕΑΑΚ δραστηριοποιείται ανά φοιτητικό σύλλογο[1] . Κάθε σχήμα έχει διαφορετική ονομασία και διαθέτει μια σχετική αυτοτέλεια οργάνωσης, λήψης πολιτικών αποφάσεων και δραστηριότητας. Τα διάφορα σχήματα και τα μέλη τους συναντώνται, ανταλλάσσουν απόψεις και καταλήγουν σε συγκεκριμένη πολιτική απόφαση στο τακτικό πανελλαδικό διήμερο της ΕΑΑΚ που πραγματοποιείται κάθε χρόνο. Εκτός από αυτή την πανελλαδική αποφασιστικού χαρακτήρα διαδικασία, πραγματοποιούνται και επί μέρους διαδικασίες αποφασιστικού χαρακτήρα σε πόλεις ή επαρχίες.[2] Μια από τις βασικές πολιτικές επιλογές ενός σχήματος, που διαφοροποιεί την έννοια αυτή από την έννοια της παράταξης, αποτελεί η επιλογή της μη εκπροσώπησης του σχήματος από μεμονωμένα άτομα ή από συγκεκριμένη ιεραρχική δομή, αλλά την έμφαση στη σημασία της συνδιαμόρφωσης κατά την λήψη πολιτικών αποφάσεων μέσα από προσπάθεια σύνθεσης διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων, στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό. Σύμφωνα με αυτή, κάθε πολιτική συζήτηση εξετάζει εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις ούτως ώστε να επιτευχθεί συμφωνία των μελών της. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ λόγω της δομής τους διατηρούν σχετική αυτονομία από τις πολιτικές συνιστώσες που τα συνθέτουν.[3]

Συμμετέχουσες οργανώσεις Στην ΕΑΑΚ συμμετέχουν οι εξής αριστερές οργανώσεις: • • • • • • • • •

η Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡ.ΑΝ), η Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση (ΑΡ.Α.Σ), το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας (EKKE), η κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, η νεολαία του Εργατικού Αντιμπεριαλιστικού Μετώπου, η νεολαία του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος, η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (νΚΑ) οργάνωση νεολαίας του ΝΑΡ, η Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας - Σπάρτακος (ΟΚΔΕ-Σπάρτακος) και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ)

Από τις συμμετέχουσες οργανώσεις στην ΕΑΑΚ ΑΕΙ-ΤΕΙ, η ΝΚΑ (νεολαία του ΝΑΡ), η ΑΡΑΝ, η ΑΡΑΣ, το ΕΚΚΕ, το ΣΕΚ και η ΟΚΔΕ (Σπάρτακος) συμμετέχουν ως συνιστώσες μαζί με πολλούς ανένταχτους φοιτητές/σπουδαστές και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ιστορία Μετά τα γεγονότα της συγκυβέρνησης το 1989 και με την διάσπαση/ανταρσία της ΚΝΕ (κυρίως) αλλά και του ΚΚΕ (περίπου 15.000 αποχωρήσαντες από ΚΚΕ και ΚΝΕ) ιδρύθηκε η ΚΝΕ-NAΡ, που καταγράφηκε στις φοιτητικές εκλογές του 1990 με ποσοστό 18%. Η ΚΝΕ-ΝΑΡ στη βάση της άρνησης της λογικής κόμμα-παράταξη καλεί το 1991 αγωνιστές του κινήματος και οργανώσεις της επαναστατικής ριζοσπαστικής αριστεράς για τη μετωπική συγκρότηση ενός μορφώματος που θα συσπειρώνει τις αντικαπιταλιστικές

144

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση τάσεις/δράσεις μέσα στα ΑΕΙ. Η ΚΝΕ-ΝΑΡ μαζί με τα μέλη του ΚΚΕ που αποχώρησαν, αποτέλεσε την βάση για την δημιουργία του Νέου Αριστερού Ρεύματος (ΝΑΡ) και της Νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση (ΝΚΑ). Μετά από μια περίοδο συζητήσεων η ΑΣΦ και η ΚΝΕ-ΝΑΡ (μετέπειτα ΝΚΑ) κατέληξαν σε συμφωνία συμπόρευσης, καρπός της οποίας ήταν η ίδρυση της ΕΑΑΚ το 1991. Η ΕΑΑΚ κατείχε σημαντικό ρόλο στους αγώνες του φοιτητικού κινήματος (1990-1991, 1994, 1998, 2001, 2006-2007). Το πανελλαδικό ποσοστό της στις φοιτητικές εκλογές κυμαίνεται στο 10% στα Πανεπιστήμια και το 1,5% στα ΤΕΙ. Στα εργατικά ζητήματα συντονίζεται και συμπορεύεται μαζί με ανεξάρτητα πρωτοβάθμια σωματεία.

Πολιτικές θέσεις και τακτική • Η ΕΑΑΚ σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, παλεύει για την συγκρότηση μιας σύγχρονης αντικαπιταλιστικής/επαναστατικής Αριστεράς στη Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με πρόγραμμα ικανό να αντιπαρατίθεται πολιτικά και ιδεολογικά με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση. Στην κατεύθυνση συγκρότησης μετώπου Παιδείας-Εργασίας-Δημοκρατίας. • Η ΕΑΑΚ αγωνίζεται για τη σύνδεση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος με το ταξικό εργατικό κίνημα (όπως είναι ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, και τα πολιτικοσυνδικαλιστικά σχήματα του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα). • Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση: Μια από τις βασικές προτάσεις της ΕΑΑΚ είναι η προάσπιση του ενιαίου χαρακτήρα του πτυχίου, με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα επ' αυτού, διαφωνώντας με την έννοια όλης της ειδίκευσης του επιστημονικού πεδίου στην προπτυχιακή εκπαίδευση (βλέπε ΠΚΣ), στον ανώτατο χαρακτήρα των πανεπιστημίων και στην ίδρυση σχολών ανά επιστημονικό πεδίο. Διεκδικούν έτσι τον συνολικό έλεγχο των εργαζομένων επί της παραγωγής οπότε εναντιώνονται στην πολυδιάσπαση των πτυχίων και τον καταμερισμό εργασίας του καπιταλισμού. Δεν μπαίνουν σε δρόμο διαπραγμάτευσης πώλησης της μετέπειτα εργατικής δύναμης του φοιτητή αλλά διεκδικούν συνολική εποπτεία επί της παραγωγής. • Μη εκπροσώπηση: Τα σχήματα της ΕΑΑΚ, σε γενικές γραμμές κρατούν αρνητική στάση ως προς την εκπροσώπησή τους στα όργανα διοίκησης και συνδιοίκησης της σχολής. Σε επίπεδο οργάνων διοίκησης συμμετέχουν μη ονομαστικά αλλά ως σχήμα (όπου είναι εφικτό). Επίσης, προτάσσουν την άμεση λήψη αποφάσεων από τις Γενικές Συνελεύσεις. Προτάσσουν το συντονισμό του φοιτητικού κινήματος στη βάση των Γενικών Συνελεύσεων και κατά τη διάρκεια όξυνσης του Φοιτητικού Κινήματος στηρίζουν το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων. * Μαζική δράση: Πολύ συχνά η δραστηριότητα των (σχημάτων της) ΕΑΑΚ βασίζεται σε μαζικές δράσεις, όπως διαδηλώσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας, καταλήψεις χώρων διοίκησης ή ακόμη και ολόκληρων σχολών.

Παραπομπές [1] Λίστα σχημάτων ΕΑΑΚ, από ιστοσελίδα σχήματος ΑΝΑΦΗ (http:/ / www. anafi. ntua. gr/ ÏÏÎ½Î´ÎµÏÎ¼Î¿Î¹/ ÏÏÎ®Î¼Î±ÏÎ±ÎµÎ±Î±Îº) [2] ΑΡΑΚ, τι είναι αυτό, κείμενο παρουσίασης σχήματος (http:/ / arakeaak. wordpress. com/ about/ ), βλ. παράγραφος 3, "τι είναι η ΕΑΑΚ" [3] Πολιτική πρόταση για την λειτουργία και την φυσιογνωμία των σχημάτων της ΕΑΑΚ, Αντίλογος Μηχ. Μηχ. (http:/ / www. antilogos. eu/ antilogos/ index. php?option=com_content& view=article& id=135:2010-11-11-11-10-22& catid=58:-2010& Itemid=60), προδιημεριακός διάλογος 2010

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Κεντρική Ιστοσελίδα της ΕΑΑΚ (http://www.eaak.gr/) Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το Independent Left Movement άρθρο United Independent Left Movement (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ United) της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 (http:/ / creativecommons. org/ licenses/ by-sa/ 3. 0/ ). ( Independent Left Movement ιστορικό/συντάκτες (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ United)).

145


Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση Η Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (ΝΚΑ), είναι η οργάνωση νεολαίας που συμμετέχει στο Νέο Αριστερό Ρεύμα (ΝΑΡ). Η ΝΚΑ δρα από κοινού και έχει την ίδια στρατηγική κατεύθυνση με το ΝΑΡ. Η φυσιογνωμία και ο χαρακτήρας της ΝΚΑ προσδιορίζεται από το στρατηγικό της στόχο, την "κομμουνιστική απελευθέρωση", αλλά και από την συμβολή της για την ανασύσταση της εργατικής πολιτικής, τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων για το "Αριστερό Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο" της νεολαίας, για την "επαναθεμελίωση της σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής". Στη ΝΚΑ εντάσσονται μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι από 15 εως 30 χρονών. [1] Η ΝΚΑ αποτελεί συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Δομή Η ΝΚΑ λειτουργεί με βάση την αρχή της "δημοκρατικής ενότητας δράσης". Κύτταρο της ΝΚΑ είναι οι οργανώσεις βάσης (Ο.Β.) που συγκροτούνται σε γειτονιές/Δήμους, εργατικούς χώρους, σχολές ΑΕΙ και ΤΕΙ καθώς και στα σχολεία. Ανώτερο όργανο της ΝΚΑ είναι οι Πανελλαδικές Συνδιασκέψεις και τα Συνέδριά της, τα οποία γίνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, όπου εκλέγεται και το Κεντρικό Συμβούλιο (Κ.Σ.) της ΝΚΑ. [2]

Ιστορία Η ΝΚΑ ιδρύθηκε το Μάϊο του 1995 με το Συνέδριο "Επανίδρυσης της οργάνωσης" που διοργάνωσε η ΚΝΕ ΝΑΡ, που είχε προέλθει από τη διάσπαση της ΚΝΕ το 1989.[3] [4] Η αριστερή τάση μέσα στην ΚΝΕ ηγεμόνευσε ως αντίληψη στις θέσεις για το 4ο Συνέδριο και στις διαδικασίες του ίδιου του Συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1988. Η εξέλιξη αυτή, όξυνε περαιτέρω τις ήδη προβληματικές σχέσεις ΚΚΕ και ΚΝΕ με αποκορύφωμα την ανταρσία της ΚΝΕ το 1989 απέναντι στη συντηρητική/συναινετική στροφή του ΚΚΕ.[5] Η μετεξέλιξη της ΚΝΕ - ΝΑΡ και η ίδρυση της ΝΚΑ "ολοκληρώθηκε" το 1996 με την Συνδιάσκεψη για την προγραμματική διακήρυξη της νέας οργάνωσης, την "Διακήρυξη της ΝΚΑ". Το δεύτερο Συνέδριο της ΝΚΑ πραγματοποιήθηκε το 2000, ενώ ακολούθησαν η 2η και η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Σύμφωνα με τη Διακήρυξη της ΝΚΑ (Μάιος 2006): Η δυναμική της προσπάθειάς μας πηγάζει από το μέλλον, από τις νέες αντιθέσεις, από τις νέες σημαίες που θα υψώνουν οι καταπιεσμένοι και εξεγερμένοι στην Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Οι νέοι κομμουνιστές δεν πετάμε την τραγική ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Αν πρέπει να τελειώνουμε με όλα τα αντεπαναστατικά, τελικά, κινήματα δε σημαίνει πως θα διαγράψουμε όλη την κληρονομιά των εργατικών και αντικαπιταλιστικών αγώνων. Αισθανόμαστε συνεχιστές των ηρωικών και πρωτοπόρων προσπαθειών της εργατικής τάξης για χειραφέτηση, αλλά και όλων των απόπειρων της ανθρωπότητας για απελευθέρωση στο διάβα των αιώνων. Μαθαίνουμε από τη διπλή πείρα, θετική και αρνητική του εργατικού κινήματος στον αιώνα μας. Δε δεχόμαστε να καθορίζει τη ζωή μας το παρελθόν. Δε δεχόμαστε να δεσμεύσει η προηγούμενη ήττα το μέλλον της κοινωνικής επανάστασης. Είμαστε “καταδικασμένοι” να ξαναδοκιμάσουμε. Να επανιδρύσουμε τον κομμουνισμό, να τον επαναθεμελιώσουμε στις νέες στις σύγχρονες συνθήκες και να τον κάνουμε νικηφόρο.[6]

Δράση Τα μέλη της ΝΚΑ συμμετέχουν σε ΟΒ που συγκροτούνται κύρια στους χώρους όπου εργάζεται ή σπουδάζει η νεολαία, στους μαθητές, καθώς και σε συνοικίες/πόλεις. Η ΝΚΑ συμμετέχει επίσης, σε ευρύτερες -θεματικού χαρακτήρα- κινήσεις/μέτωπα (όπως είναι η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση). Στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, τα μέλη της ΝΚΑ δραστηριοποιούνται μέσα από την Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση (ΕΑΑΚ). Στους εργασιακούς χώρους η ΝΚΑ συμμετέχει στα πολιτικοσυνδικαλιστικά σχήματα του ιδιωτικοού και του δημοσίου τομέα, ενώ

146


147

στις πόλεις και γειτονιές δραστηριοποιείται στις Αριστερές/Αντικαπιταλιστικές Κινήσεις Πόλης.

Διεθνή Η Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση εκτιμώντας σαν πρωταρχικής σημασίας την υπόθεση της κοινής δράσης του διεθνούς κινήματος, αναπτύσσει πρωτοβουλίες συντονισμού και διαλόγου με ριζοσπαστικές, επαναστατικές δυνάμεις νεολαίας άλλων χωρών. Κατά τη ΝΚΑ, η θεωρητική αναζήτηση και ο διάλογος μαζί με την πολιτική δράση με αυτές τις δυνάμεις είναι συστατικά στοιχεία της διαμόρφωσης του διεθνούς επαναστατικού υποκειμένου.[7]

Φεστιβάλ Αναιρέσεων Η ΝΚΑ εκδίδει το περιοδικό "Αναιρέσεις". Κάθε χρόνο, πραγματοποιεί "Πολιτικές-Πολιτιστικές εκδηλώσεις Αναιρέσεις", σε όλες τις μεγάλες πόλεις.

το

φεστιβάλ

Παραπομπές [1] ΝΚΑ: Θέσεις του ΚΣ για το 2ο Συνέδριο (http:/ / www. scribd. com/ doc/ 15853108/ 2-) [2] ΝΚΑ: 3ο Συνέδριο (http:/ / www. nka. gr/ modules. php?name=Downloads& d_op=viewdownload& cid=18) [3] ΚΝΕ: 5ο Συνέδριο [4] ΚΝΕ-ΝΑΡ: Θέσεις για το συνέδριο επανίδρυσης [5] ΚΝΕ: Θέσεις του ΚΣ για το 4ο Συνέδριο (http:/ / www. oldbooks. gr/ index. php?option=com_bookstore& task=book& id=10037& catid=61) [6] ΝΚΑ: Προγραμματική Διακήρυξη (http:/ / www. scribd. com/ doc/ 15886813/ -) [7] Διακήρυξη (http:/ / www. nka. gr/ modules. php?name=News& file=article& sid=385) της διεθνούς συνάντησης της Σμύρνης-2010

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • • • • • •

Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (http://www.nka.gr) Νέο Αριστερό Ρεύμα (http://www.narnet.gr) ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ (http://anaireseis.wordpress.com/) ΑΝΤΑΡΣΥΑ (http://www.antarsya.org/) ΕΑΑΚ (http://eaak.gr/) εφημερίδα ΠΡΙΝ (http://www.prin.gr)

της,


148

Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας - Σπάρτακος Η ΟΚΔΕ - Σπάρτακος δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '80 μετά από διάσπαση της ΟΚΔΕ. Επίσης αποτελεί το ελληνικό τμήμα της Ενιαίας Γραμματείας της 4ης Διεθνούς. Επιδιώκει να οργανώσει την ταξικά συνειδητή πρωτοπορία των εργαζομένων στην Ελλάδα. Το πρόγραμμά της είναι το πρόγραμμα του παγκόσμιου κόμματος για τη σοσιαλιστική Επανάσταση, δηλαδή της 4ης Διεθνούς. Πιο συγκεκριμένα, αγωνίζεται για:

OKΔΕ - Σπάρτακος (ελληνικό τμήμα της 4ης Διεθνούς)

• την οικοδόμηση ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος του προλεταριάτου με σκοπό την κατάκτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος, • την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας των συμβουλίων στην Ελλάδα, σαν τμήματος της παγκόσμιας σοσιαλιστικής δημοκρατίας των εργατικών και αγροτικών συμβουλίων, που θα διέπεται από την εργατική δημοκρατία. • Ένα εργατικό καθεστώς θα κάνει δυνατή την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, στην πορεία προς μια μελλοντική κοινωνία χωρίς τάξεις, με οριστική ειρήνη, υλική ευημερία, κοινωνική ισότητα, ανθρώπινη αδελφοσύνη και απεριόριστη πρόοδο στα πλαίσια μιας παγκόσμιας δημοκρατικά επεξεργασμένης οικονομίας. Σε σχέση με τα άλλα εργατικά κόμματα και οργανώσεις, η ΟΚΔΕ φιλοδοξεί να συγκροτήσει την έκφραση των ιστορικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, που ταυτίζονται με την απελευθέρωση της ίδιας της ανθρωπότητας από τα ταξικά δεσμά. Για αυτό και: • κρίνει ανυποχώρητη την πάλη ενάντια σε όλων των ειδών τις καταπιέσεις και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ιδιαίτερα, εναντιώνεται από θέση αρχής στην καταπίεση γυναικών, εθνών, φυλών, ομάδων και καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων κοινωνικών τάξεων, τους αγώνες των οποίων υποστηρίζει και τους οποίους προσπαθεί να τους εντάξει γύρω από την κεντρικότητα των αγώνων της εργατικής τάξης για συνολική χειραφέτηση της ανθρωπότητας. • μαζί με τις άλλες εργατικές οργανώσεις, υποστηρίζει ανυποχώρητα τους καθημερινούς αγώνες των εργαζομένων και όλων των καταπιεζόμενων απέναντι στην εκμετάλλευση και στην καταπίεση. • θεωρεί ότι η πάλη αυτή είναι παγκόσμια και, αν συγκροτείται η ίδια σε εθνικό επίπεδο, αυτό είναι μόνο επειδή το καπιταλιστικό κράτος αποτελεί βασικό κρίκο της πολιτικής κυριαρχίας. Για αυτό το λόγο και είναι τμήμα της 4ης Διεθνούς. • Για τον ίδιο λόγο, από θέση αρχής, προσφέρει και οργανώνει στην Ελλάδα την αλληλεγγύη της στους αγώνες όλων των εργαζομένων και καταπιεσμένων της γης και συμβάλλει στη διεθνή συνεργασία και συντονισμό μεταξύ τους. • Πιστεύει ότι η δημιουργία της σοσιαλιστικής κοινωνίας δεν είναι έργο τοπικό ή εθνικό, αλλά καθαρά διεθνικό που μόνο με τη σύμπραξη και την κοινή πάλη των εργατών όλου του κόσμου είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί. • Επίσης θεωρώντας ότι η χειραφέτηση των εργαζομένων θα είναι έργο των ίδιων, θεωρεί τον εαυτό της εργαλείο τους προς αυτή την κατεύθυνση που πρέπει να οικοδομηθεί ως τέτοιο και να αποδείξει στην πράξη της πάλης των τάξεων την ιστορική της χρησιμότητα. Η ΟΚΔΕ προσπαθεί να ενσωματώσει στο πρόγραμμά της όλες τις προοδευτικές κοινωνικές εμπειρίες της ανθρωπότητας, με θεωρητικό κορμό την κληρονομιά του επαναστατικού μαρξισμού και του εργατικού κινήματος, έτσι όπως κρυσταλλώθηκαν στις προγραμματικές τους επεξεργασίες. Για αυτό στηρίζεται, μεταξύ άλλων, στα βασικά ντοκουμέντα:

Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας - Σπάρτακος • των απαρχών του εργατικού κινήματος, του 19ου αιώνα, όπως του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. • στα προγραμματικά ντοκουμέντα των τεσσάρων πρώτων συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς. • στα ντοκουμέντα της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης, αρχικά, και του κινήματος για την 4η Διεθνή κατόπιν, απέναντι στο σταλινικό εκφυλισμό. • στα βασικά, προγραμματικά, κείμενα της 4ης Διεθνούς, αρχίζοντας από το μεταβατικό πρόγραμμα και φτάνοντας ώς τα πιο πρόσφατα, όπως για την εργατική δημοκρατία και τη διχτατορία του προλεταριάτου, για την οικολογία, κλπ. • σε όλες τις επεξεργασίες, αναλυτικές, θεωρητικές, στρατηγικές, ακόμα και τακτικές, που έχουν εξαχθεί από την εμπειρία των μεγάλων στιγμών του εργατικού κινήματος και από τους θεωρητικούς και πρακτικούς του. Σε αυτό η ΟΚΔΕ χρησιμοποιεί τις ίδιες τις μεθόδους διαρκούς κριτικής και εμπλουτισμού του προγράμματός της που χαρακτηρίζουν τον επαναστατικό μαρξισμό από τη γέννησή του, με στόχο την αποσαφήνιση, τον εμπλουτισμό την εκλέπτυνσή του. Για αυτό και σφυρηλατεί ταυτόχρονα τις ίδιες της τις γραμμές σε μια ασυμφιλίωτη ιδεολογική πάλη μέσα στο εργατικό κίνημα της χώρας ενάντια στην ταξική υποταγή και συνεργασία, όπως και να εκφράζονται μέσα στο εργατικό κίνημα, ενάντια στο ρεφορμισμό, το σταλινισμό, τον κεντρισμό, τον αναρχισμό, καθώς επίσης και ενάντια σε παρεκκλίσεις και σε αναθεωρήσεις του βασικού προγράμματος της 4ης Διεθνούς.

Εξωτερικοί δεσμοί • • • • • • •

Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας - Σπάρτακος (ελλ.τμήμα της 4ης Διεθνούς) [3] Περιοδικό Σπάρτακος [1] Νεολαία [2] Γυναίκες [3] Οργανώσεις της 4ης Διεθνούς [4] International Viewpoint [5] Τροτσκιστικά κόμματα και οργανώσεις [6]

Διάφορα άλλα και σχετικά • • • • • • •

Ελληνικό τμήμα του Αρχείου των Μαρξιστών στο Internet [7] Αρχείο Παντελή Πουλιόπουλου [8] http://www.ernestmandel.org/ Encycopedia of Marxism [9] Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα [10] Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ [11] ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. [12]

149


Παραπομπές [1] http:/ / spartakos. okde. org/ [2] http:/ / youth. okde. org/ [3] http:/ / femin. okde. org/ [4] http:/ / inprekorr. de/ addr. htm [5] http:/ / www. internationalviewpoint. org/ [6] http:/ / www. broadleft. org/ trotskyi. htm [7] http:/ / www. marxists. org/ ellinika/ index. htm/ [8] http:/ / www. marxists. org/ ellinika/ archive/ pouliop/ index. htm [9] http:/ / www. marxists. org/ glossary/ index. htm/ [10] http:/ / www. diktio. org/ [11] http:/ / antiracistfestival. gr/ [12] http:/ / antarsya. org/

Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ) είναι κόμμα της επαναστατικής αριστεράς. Αποτελεί συνέχεια της Οργάνωσης Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΟΣΕ) που ιδρύθηκε στην περίοδο της δικτατορίας και ανέπτυξε αντιστασιακή δράση. Το 1997 στην τελευταία συνδιάσκεψή της, η ΟΣΕ μετονομάστηκε σε ΣΕΚ. Εκδίδει την εβδομαδιαία εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη και το διμηνιαίο περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω. Συμμετέχει στο αντικαπιταλιστικό κίνημα μέσα από την Πρωτοβουλία Γένοβα 2001 και στο αντιπολεμικό κίνημα με την Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο

Ρίζες Το ΣΕΚ έχει τις ρίζες του στην αντιδικτατορική δράση. Μέσα στα πλαίσια του φοιτητικού κινήματος, συγκροτούνται οι Επαναστατικές Σοσιαλιστικές Ομάδες, από όπου το 1972 αποκρυσταλλώνεται η ΟΣΕ.

Έντυπα Στη διάρκεια της χούντας, η ΟΣΕ εκδίδει την παράνομη εφημερίδα Η μαμή. Στη μεταπολίτευση εκδίδει την εφημερίδα Εργατική Πρωτοπορία. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε στις 20 Απριλίου 1977 και 50ο και τελευταίο το καλοκαίρι του 1983. Αμέσως μετά επανεκδίδει έντυπο με το όνομα Η μαμή, μόνο που αυτή τη φορά πρόκειται για θεωρητικό περιοδικό. Η Εργατική Αλληλεγγύη έκανε την εμφάνισή της από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, αρχικά ως δελτίο πληροφόρησης για εργατικούς αγώνες, στη συνέχεια ως μηνιαία εφημερίδα, έπειτα ως δεκαπενθήμερη και ως σήμερα εβδομαδιαία. Από το 1992 εκδίδει παράλληλα με την εφημερίδα το περιοδικό Σοσιαλισμός Από τα Κάτω. Ο εκδότικός οίκος Εργατική Δημοκρατία που τα τελευταία χρόνια μετονομάστηκε σε Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο έχει εκδώσει δεκάδες βιβλία ιστορίας και πολιτικής στην παράδοση του ΣΕΚ.

150


Θέσεις Το ΣΕΚ είναι οργάνωση που παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού και για τον σοσιαλισμό. Ως σοσιαλισμό εννοεί μια κοινωνία όπου οι εργάτες θα έχουν πάρει συλλογικά την εξουσία, η παραγωγή και η διανομή του πλούτου θα οργανώνεται συλλογικά και δημοκρατικά με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες και δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση. Ανήκει στο ρεύμα της επαναστατικής αριστεράς, καθώς υποστηρίζει ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να έρθει με βαθμιαίες αλλαγές στο υπάρχον σύστημα. Οι θεσμοί του αστικού κράτους (στρατός, δικαστήρια, αστυνομία) λειτουργούν μόνο προς όφελος της άρχουσας τάξης, δεν μπορούν να μεταρρυθμιστούν και γι' αυτό πρέπει να καταργηθούν με επαναστατικό τρόπο. Στην ηγεσία της επανάστασης σύμφωνα με το ΣΕΚ θα είναι η εργατική τάξη η οποία "μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση"[1] . Ομως για να οργανωθεί η μάχη της εργατικής τάξης ενάντια στον καπιταλισμό, τα πιο πρωτοπόρα τμήματά της χρειάζεται να οργανωθούν σε ένα επαναστατικό κόμμα. Το ΣΕΚ είναι οργάνωση που στηρίζεται στην παράδοση των: Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς, Βλαντιμίρ Λένιν, Λέον Τρότσκι, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Αντόνιο Γκράμσι, Παντελή Πουλιόπουλου, Τόνι Κλιφ. Σύμφωνα με το ΣΕΚ, τα καθεστώτα της Ρωσίας μετά την άνοδο του Στάλιν, του Ανατολικού Μπλοκ και της Κίνας δεν είχαν καμιά σχέση με τον σοσιαλισμό, αλλά ήταν γραφειοκρατικοί κρατικοί καπιταλισμοί, "όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση"[1] . Το ΣΕΚ υποστηρίζει τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στις άρχουσες τάξεις αυτών των καθεστώτων. Το ΣΕΚ είναι διεθνιστική οργάνωση. Υποστηρίζει τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που συγκρούονται με τον ιμπεριαλισμό και αντιτίθεται στον ελληνικό εθνικισμό και την πολεμοκαπηλεία. Υποστηρίζει τα δικαιώματα των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Μακεδονία και αγωνίζεται για τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Είναι αντίθετο στην καταπίεση των ομοφυλόφιλων. Το ΣΕΚ συνεργάζεται με ένα παγκόσμιο δίκτυο κομμάτων και οργανώσεων, τη Διεθνή Σοσιαλιστική Τάση.

Συμμετοχή σε εκλογές Για πρώτη φορά το ΣΕΚ συμμετείχε στις Ευρωεκλογές του 1999, παίρνοντας 8.050 ψήφους (0,13%). Το 2004 συμμετείχε στις εθνικές εκλογές, μέσα από την Αντικαπιταλιστική Συμμαχία, λαμβάνοντας 8313 ψήφους (0,11%). Η Αντικαπιταλιστική Συμμαχία στις Ευρωεκλογές του 2004 πήρε 11.938 ψήφους (0,19%). Στις εκλογές για την Υπερνομαρχία Αθήνας-Πειραιά το 2006, το ΣΕΚ συμμετείχε στη "Συμμαχία για την Υπερνομαρχία" η οποία πήρε 1,32%. Στις εθνικές εκλογές του 2007 συμμετέχει στην Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά (ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α) Το 2009 και στα γεγονότα του Δεκέμβρη συμμετέχει στην συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Αντικαπιταλιστική Αριστερή συνεργασία για την ανατροπή) και συμμετέχει με αυτό το σχήμα στις εκλογές. Αποτέλεσμα 22.000 ψήφοι και 0,43%. [2]

151


152

Εξωτερικές συνδέσεις Επίσημη ιστοσελίδα [3]

Σημειώσεις, αναφορές [1] Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα: Παλεύουμε για... [ (http:/ / replay. web. archive. org/ 20080222225018/ http:/ / www. sek-ist. gr/ wherewestand. htm)] [2] Περισσότερα στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ (http:/ / antarsya. org) και SEK_IST (http:/ / sek-ist. gr) [3] http:/ / www. sekonline. gr

Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας H Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας (KNE) είναι η νεολαία του ΚΚΕ.Παλεύει στο πλευρό του και κάτω από την καθοδήγηση του για την οργάνωση και διαπαιδαγώγηση της νεολαίας στον αγώνα για μια κοινωνία ειρήνης, ελευθερίας, δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Aγωνίζεται για να κερδηθεί πλατιά η νεολαία της Ελλάδας με την πολιτική του ΚΚΕ, δίνει όλες της τις δυνάμεις για την εκπλήρωση των άμεσων πολιτικών και προγραμματικών του στόχων.[1] Ιδρύθηκε το 1968 με απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ.[2] Εκδίδει μηνιαίως τον Οδηγητή, που είναι το όργανο του Κεντρικού Συμβουλίου της, και διοργανώνει φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα.[3]

Το σήμα της ΚΝΕ.

Η ΚΝΕ είναι απόγονος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος(ΟΚΝΕ). Είναι μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών (ΠΟΔΝ), στην οποία προέδρευε μέχρι πρόσφατα. Σημερινός της Γραμματέας είναι Θοδωρής Χιώνης

Οργάνωση Η KNE είναι δομημένη με βάση τον Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό και τις άλλες αρχές ενός Κόμματος νέου τύπου. Τα μέλη της συμμετέχουν στη φοιτητική παράταξη Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας και στο Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ) ως φοιτητές ή στη γραμματεία νέων του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου ως εργαζόμενοι.

Ιστορία Η KNE ιδρύθηκε στις 22 Αυγούστου του 1968 κατά την διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών. Μετά τη Μεταπολίτευση και τη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος η ΚΝΕ κατέστη η μαζικότερη πολιτική οργάνωση νεολαίας. Το φθινόπωρο του 1989, μέσα στη γενικότερη πολιτική κρίση της Αριστεράς στην Ελλάδα, την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και την συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ/ΝΔ/ΚΚΕ/ΣΥΝ αποχώρησαν ή/και διεγράφησαν πολλά μέλη του ΚΚΕ (μαζί με 15 μέλη της ΚΕ) και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του στελεχικού δυναμικού και των μελών της ΚΝΕ, με επικεφαλής τον ίδιο τον Γραμματέα Γιώργο Γράψα. Οι περισσότεροι από αυτούς τους αγωνιστές του κομμουνιστικού κινήματος συγκρότησαν το Νέο Αριστερό Ρεύμα. Η δε πλειοψηφία της ΚΝΕ που συντάχτηκε με το ΝΑΡ, μετονομάστηκε στο 5ο Συνέδριο το 1990 σε ΚΝΕ-ΝΑΡ, τίτλο που θα κρατήσει έως το Συνέδριο μετεξέλιξης το 1995, οπότε θα μετονομαστεί τελικά σε Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (ΝΚΑ). Η διάσπαση της ΚΝΕ πραγματοποιήθηκε το Σεπτέμβρη του 1989.

Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας Παρά τη σοβαρή μείωση των δυνάμεών της η ΚΝΕ συνέχισε τη δράση της και σταδιακά (1991-1998) επανέκτησε ένα τμήμα από την παλιά της δυναμική (πορεία ανασυγκρότησης). Σύμφωνα με το καταστατικό της, η ΚΝΕ αγωνίζεται στο πλευρό του ΚΚΕ με στόχο την ανάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Με πρωτοβουλία της ΚΝΕ μετά από απόφαση του 9ου Συνεδρίου της ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 2009 το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ). Ανάμεσα στα άλλα, η ΚΝΕ έχει θέσει ως στόχους πάλης της το μέτωπο του πολιτισμού, του αθλητισμού, των δημοκρατικών ελευθεριών και την πάλη ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά.

Συνέδρια της ΚΝΕ • • • • • • •

1ο Συνέδριο (19-22 Φεβρουαρίου 1976) 2ο Συνέδριο (4-7 Απριλίου 1979) 3ο Συνέδριο (14-18 Δεκεμβρίου 1983) 4ο Συνέδριο (1-5 Ιουνίου 1988) 5ο Συνέδριο (25-27 Ιανουαρίου 1990 ΕΚΤΑΚΤΟ) 6ο Συνέδριο (19-21 Μαρτίου 1993) 7ο Συνέδριο (1-4 Μαΐου 1997)

• 8ο Συνέδριο (21-23 Δεκεμβρίου 2001) • 9ο Συνέδριο (12-14 Μαΐου 2006) • 10ο Συνέδριο (7-9 Μαΐου 2010)

Φεστιβάλ ΚΝΕ - Οδηγητή Το Φεστιβάλ ΚΝΕ - Οδηγητή, που διεξάγεται επί τρεις συνεχόμενες δεκαετίες, συνιστά την κορυφαία εκδήλωση της ΚΝΕ.[4] Αποτελεί μέχρι σήμερα μια μαζική πανελλαδική νεανική πολιτική και πολιτιστική διοργάνωση με συμμετοχή χιλιάδων νέων. Ξεκίνησε το 1975 βασισμένο στα πρότυπα των Παγκόσμιων Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών και των αντίστοιχων πρωτοβουλιών Κομμουνιστικών Κομμάτων και Κομμουνιστικών Νεολαιών στην Ευρώπη. Το Φεστιβάλ αποτέλεσε και αποτελεί βήμα για την προβολή της πρότασης της ΚΝΕ προς τη νεολαία, την παρουσίαση της πολιτικής Στιγμιότυπο από το Φεστιβάλ της ΚΝΕ στο και της ιδεολογίας του ΚΚΕ και της ιστορίας του κομμουνιστικού Σ.Ε.Φ. στον Πειραιά το 2007 και εργατικού κινήματος της χώρας μας. Ο διεθνιστικός του προσανατολισμός παρέχει την ευκαιρία για έκφραση αλληλεγγύης προς αντίστοιχα κινήματα του εξωτερικού. Επίσης, ένας από τους βασικούς στόχους του Φεστιβάλ είναι η παρουσίαση της νεανικής πολιτιστικής δημιουργίας. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά συνενώνονται στις εκατοντάδες προ-φεστιβαλικές και φεστιβαλικές εκδηλώσεις που διοργανώνονται σε όλη την Ελλάδα, στις Πολιτιστικές Συναντήσεις νέων δημιουργών, στα "Αντιιμπεριαλιστικά Διήμερα" που διεξάγονται κάθε καλοκαίρι από το 1992 με κινηματικές δράσεις σε συγκεκριμένους στόχους (κυρίως σε νατοϊκές εγκαταστάσεις), καθώς και στο Καλοκαιρινό Κάμπινγκ της ΚΝΕ, μια πρόταση δημιουργικών διακοπών που ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια. Οι κεντρικές εκδηλώσεις του Φεστιβάλ ΚΝΕ - Οδηγητή διεξάγονται κάθε Σεπτέμβριο στην περιοχή της Αθήνας.

153

Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας

154

Σημειώσεις [1] (http:/ / www. kne. gr/ statute. html) [2] Ριζοσπάστης (http:/ / www1. rizospastis. gr/ wwwengine/ story. do?id=4629045& publDate=2008-07-05 00:00:00. 0) - Ταξίδι στην Ιστορία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ [3] Εφημερίδα Οδηγητής (http:/ / www. odigitis. gr/ our_id/ ) - Ποιοι είμαστε... και που θα μας βρείτε! [4] kne.gr (http:/ / www. kne. gr/ festival. html) - Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή

Εξωτερικές συνδέσεις • Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας (http://www.kne.gr) • Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (http://www.kke.gr) • Οδηγητής (http://www.odigitis.gr/)

Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας Η Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας (Π.Κ.Σ, συχνά αναφέρονται ως Πανσπουδαστικές Κινήσεις Συνεργασίας ή Πανσπουδαστική) αποτελεί τη φοιτητική πολιτική παράταξη που στηρίζεται κυρίως από μέλη της ΚΝΕ και συσπειρώνει φοιτητές γύρω από το αίτημα για ενιαία ανώτατη δωρεάν παιδεία. Ιδρύθηκε το 1974 Στην αρχή ονομαζόταν ΠΣΚ (Πανσπουδαστικές Συνδικαλιστικές Κινήσεις) αλλά αργότερα μετονομάστηκε σε Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας. Πήρε το όνομα της από το περιοδικό της Αντι-ΕΦΕΕ Πανσπουδαστική κατά την περίοδο της Χούντας. Στις πορείες συμμετέχει ως Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών. Το λογότυπο της Πανσπουδαστικής Κίνησης Συνεργασίας.

Τι πιστεύει Για το φοιτητικό Κίνημα η Π.Κ.Σ πιστεύει ότι χρειάζεται αγωνιστική διεκδίκηση των φοιτητών στα πλαίσια των Φοιτητικών Συλλόγων και των Γενικών Συνελεύσεων σε Αντιιμπεριαλιστική-Αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Πιστεύει ότι πρέπει το φοιτητικό κίνημα να συνδεθεί με τα αιτήματα του εργατικού κινήματος για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της κοινωνίας. Έχει αίτημα για την επανασύσταση της ΕΦΕΕ για να έχει το φοιτητικό κίνημα δομή και λειτουργία σε πανελλαδικό επίπεδο. Επίσης συμμετέχει και διοργανώνει αντιπολεμικές και άλλες δραστηριότητες με μαζικούς φορείς όπως την ΕΕΔΥΕ και το ΠΑΜΕ. Πιστεύει στην αναδιάρθρωση του Ελληνικού Πανεπιστημίου στην βάση της Ενιαίας Ανώτατης Δημόσιας και Δωρεάν Εκπαίδευσης και του Ενιαίου Δωδεκάχρονου Σχολείου.

Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας

155

Φοιτητικές εκλογές Η ΠΚΣ συμμετέχει στις ετήσιες πανελλήνιες φοιτητικές εκλογές σε πολλές σχολές ανά την Ελλάδα. Το ποσοστό της ΠΚΣ στις φοιτητικές εκλογές το διάστημα 1991 - 1995 κυμαινόταν στο 5 με 10%[1] . Τα ποσοστά της ΠΚΣ στις φοιτητικές εκλογές το διάστημα 2003 - 2009 παρουσιάζονται παρακάτω: Έτος

Ποσοστό στα ΑΕΙ (%)

Ποσοστό στα ΤΕΙ (%)

2009

14.64%

14.47%

2008

16.03%

15.65%

2007

14,93%

2006

15,58

2005

15,48

2004

14,42

2003

15,02

[2]

[4] [6] [8] [10]

[3]

15,28%

[5]

11,92

[7]

11,32

[9]

10,91

[11]

12,14

Το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών Το Νοέμβρη του 2009 η ΚΝΕ αποφάσισε τη δημιουργία του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, το οποίο θα αποτελέσει τον πόλο συσπείρωσης φοιτητών-σπουδαστών οργανώνοντας τον αγώνα του στο πλευρό του ΠΑΜΕ. Η Πανσπουδαστική αποφάσισε να μετασχηματιστεί αποκλειστικά σε εκλογικό σχήμα [12] [13] .

Παραπομπές [1] Φοιτητικές εκλογές 1997: Ο Φοιτητικός συνδικαλισμός, η κινητικότητα των φοιτητών και τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών (http:/ / www. polres. gr/ gr/ resalles/ foitekl97kin. htm) - Έρευνα του Θεόδωρου Χατζηπαντελή, Αναπληρωτή Καθηγητή Εφαρμοσμένης Στατιστικής, Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης [2] Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών 2007 στα ΑΕΙ (http:/ / www. pks. gr/ media/ File/ sygkentrwtika_AEI_2007. pdf) [3] Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών 2007 στα ΤΕΙ (http:/ / www. pks. gr/ media/ File/ sygkentrwtika_TEI_2007. pdf) [4] Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών 2006 στα ΑΕΙ (http:/ / www. pks. gr/ media/ File/ sygkentrwtika_panelladika_2006_aei. pdf) [5] Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών 2006 στα ΤΕΙ (http:/ / www. pks. gr/ media/ File/ panelladika_sygkentrwtika_2006_tei. pdf) [6] Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών 2005 στα ΑΕΙ (http:/ / www. pks. gr/ media/ File/ panelladika_AEI. pdf) [7] Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών 2005 στα ΤΕΙ (http:/ / www. pks. gr/ media/ File/ panelladika_TEI. pdf) [8] Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών 2004 στα ΑΕΙ (http:/ / www. pks. gr/ media/ File/ panelladika_AEI_2004. pdf) [9] Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών 2004 στα ΤΕΙ (http:/ / www. pks. gr/ media/ File/ panelladika_TEI_2004. pdf) [10] Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών 2003 στα ΑΕΙ (http:/ / www. pks. gr/ media/ File/ panel_syg_AEI_2003. pdf) [11] Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών 2003 στα ΤΕΙ (http:/ / www. pks. gr/ media/ File/ panel_syg_TEI_2003. pdf) [12] Η ίδρυση του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών (http:/ / www1. rizospastis. gr/ story. do?id=5345040& publDate=2009-11-07 00:00:00. 0) [13] Ο νέος ρόλος της ΠΚΣ ως εκλογικό σχήμα: Κεφ.16 Θέσεων 10ου Συνεδρίου ΚΝΕ (http:/ / www. kne. gr/ assets/ images/ 4Theseis10oSynedrio. pdf)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Η ιστοσελίδα της Πανσπουδαστικής Κίνησης Συνεργασίας (http://www.pks.gr) • Αποτελέσματα των Εκλογών 2008 (http://ekloges.pks.gr)

Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων

156

Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων Τo ΔΑΡΑΣ (Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων) αποτελεί συνδυασμό αριστερών φοιτητικών σχημάτων που δραστηριοποιούνται στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η Νεολαία Συνασπισμού έχει παρουσία μέσω του ΔΑΡΑΣ ενώ από τον Μάρτιο του 2007, το ΔΑΡΑΣ σε συνεργασία με τα Αριστερά Σχήματα και άλλα ανεξάρτητα φοιτητικά σχήματα δημιούργησαν την Αριστερή Ενότητα.

Λογότυπο ΔΑΡΑΣ

Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη Η Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη (Π.Α.Σ.Π.) είναι μια αυτόνομη φοιτητική συνδικαλιστική παράταξη που δρα στο χώρο του ελληνικού πανεπιστημίου από το 1974.

Ιστορία Κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο η διατύπωση των αρχών του ΠΑΣΟΚ στις 3 Σεπτεμβρίου 1974 από τον Ανδρέα Παπανδρέου προκάλεσε τη συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος «Φίλοι Ανδρέα Παπανδρέου». Το 1975 το κίνημα αυτό μετεξελίχθηκε στην Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκάλεσε την ΠΑΣΠ «Αριστερά της Αριστεράς».

Το λογότυπο της ΠΑΣΠ

Το 1982 οι προτάσεις της ΠΑΣΠ προκάλεσαν μεταρρύθμιση στον χώρο των ΑΕΙ και αποτέλεσαν τη βάση του Ν. 1268/82 που καταχώρισε την ελεύθερη συνδικαλιστική δράση και τα όργανα συνδιοίκησης. Το 1992 η ΠΑΣΠ αντιστάθηκε στο γνωστό «Νόμο Σουφλιά» (Ν.2083/1992) με τους δυο κύκλους σπουδών και συμμετείχε στη μάχη που έδωσε τότε στο σύνολό του το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα. To 1995 αντιτάχθηκε στη Βιβλιοκάρτα αλλά και αργότερα όταν άρχισε γόνιμη κριτική στο Νόμο Αρσένη (περίοδος 1999). Έπειτα, σταθμοί στη δράση της ήταν η ανατροπή του νόμου Γιαννίτση για το ασφαλιστικό σύστημα όπου συμμετείχε μαζί με πολλές άλλες λαϊκές δυνάμεις και η περίοδος της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης το 2006. Η ΠΑΣΠ σύμφωνα με το άρθρο 6 του καταστατικού της επανίδρυσης της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, αποτελεί αυτόνομη παράταξη του σπουδαστικού κινήματος.

Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη

157

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Η ιστοσελίδα της Πανελλήνιας Αγωνιστικής Σπουδαστικής Παράταξης [1] • Η ιστοσελίδα της δυναμικότερης ΠΑΣΠ στην Ελλάδα, της ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ [2]

Παραπομπές [1] http:/ / www. pasp. gr [2] http:/ / www. paspasoee. gr

Δημοκρατική Ανανεωτική Πρωτοπορία - Νέα Δημοκρατική Φοιτητική Κίνηση Η Δημοκρατική Ανανεωτική Πρωτοπορία - Νέα Δημοκρατική Φοιτητική Κίνηση (Δ.Α.Π.-Ν.Δ.Φ.Κ.) είναι αυτόνομη φοιτητική και σπουδαστική πολιτική παράταξη. Δημιουργήθηκε το 1976 ως αποτέλεσμα συγχώνευσης των παρατάξεων της Δημοκρατικής Ανανεωτικής Πρωτοπορίας (παράταξη των αθηναϊκών Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. το 1975) και της Νέας Δημοκρατικής Φοιτητικής Κίνησης (παράταξη της Θεσσαλονίκης το 1974 και 1975).[1] . Πρόσκειται ιδεολογικά στο πολιτικό κόμμα Νέα Δημοκρατία και είναι επίσης μέλος της ένωσης Ευρωπαίων Δημοκρατών Φοιτητών (EDS).

Πανελλαδικές φοιτητικές εκλογές Δ.Α.Π.-Ν.Δ.Φ.Κ.

Το πρώτο επίσημο ποσοστό της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΑΕΙ ήταν 8%. Το 1985 πλησίασε την πρώτη θέση. Το 1987 αναδείχτηκε πρώτη φοιτητική παράταξη, με ποσοστό που άγγιζε το 27%.[2] Στις φοιτητικές εκλογές του 2011 ισχυρίστηκε ότι αναδείχτηκε η πρώτη φοιτητική παράταξη και υποστήριξε ότι κατέκτησε ποσοστό 40,76% στα ΑΕΙ και 50,46% στα ΤΕΙ,πανελλαδικά. Όμως εδώ και πολλά χρόνια οι διάφορες φοιτητικές παρατάξεις ανακοινώνουν διαφορετικά αποτελέσματα με βάση δικές τους πηγές, με συνέπεια την πρωτιά να διεκδικούν και η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ.

Οργάνωση Επικεφαλής της παράταξης είναι ο Γραμματέας. Η παράταξη διαθέτει 13μελή Κεντρική Γραμματεία και 30μελές Κεντρικό Συμβούλιο που συγκροτούνται από στελέχη οργανώσεων όλης της Ελλάδας. Από το 1987 τη θέση του Γραμματέα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΑΕΙ έχουν καταλάβει οι εξής (σε παρένθεση το Τμήμα από το οποίο προέρχονταν): • Σάκης Ιωαννίδης (2010-σήμερα, Τμήμα Οικονομικής & Περιφερειακής Ανάπτυξης Παντείου Πανεπιστημίου) • Γιώργος Παπαδομιχελάκης (2009-2010, Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημ.Διοίκησης Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών) • Εμμανουήλ Κασσελάκης (2007-2009, Μαθηματικό Ηρακλείου Πανεπιστημίου Κρήτης) • Δημήτρης Βολουδάκης (2004-2007, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) • Γιώργος Παπανικολάου (2001-2004, Νομική Σχολή Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών) • Βασίλης Τοκάκης (1999-2001, Πανεπιστήμιο Πειραιά) • Χρήστος Κουρούσης (1998-1999, Ιατρική Σχολή Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών)

Δημοκρατική Ανανεωτική Πρωτοπορία - Νέα Δημοκρατική Φοιτητική Κίνηση • Γιάννης Οικονόμου (1995-1998, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) • Ευτύχης Βαρδουλάκης (1992-1995, Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημ. Διοίκησης Νομικής Σχολής Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών) • Σπύρος Σταυρίδης (1990-1992, Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου) • Δήμος Κατσιγιάννης (1989-1990, Σχολή Πολιτικών Μηχανικών Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου) • Κωστής Χατζηδάκης (1987-1989, Νομική Σχολή Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών) • Γιώργος Βουλγαράκης (1985-1987, Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά - Νομική Σχολή Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών) Γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΤΕΙ είναι από το 2010 ο Γρηγόρης Αντωνάκης (ΣΔΟ-ΤΕΙ Αθήνας)

Ιδεολογία Η Δημοκρατική Ανανεωτική Πρωτοπορία – Νέα Δημοκρατική Φοιτητική Κίνηση (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) ιδρύθηκε με στόχο να εκπροσωπήσει στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης όλους τους φοιτητές προάγοντας τις αξίες της δημοκρατίας και του φιλελευθερισμού. Η ίδρυση πραγματοποιήθηκε σε μια εποχή που κυριαρχούσαν τα πολιτικά πάθη και οι τάσεις ριζοσπαστικοποίησης σημαντικού μέρους της κοινωνίας ύστερα από την επταετή δικτατορία. Βασικές αρχές από την ίδρυση της έως και σήμερα είναι: α . η προάσπιση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας καθώς και της εδαφική ακεραιότητας της πατρίδας μας. β. η κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της προστασίας του δημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας από κάθε εναντίον του επιβουλή και τη διεύρυνση των δημοκρατικών ελευθεριών. γ. η οικοδόμηση μιας φιλελεύθερης κοινωνίας συνεχώς εκσυγχρονιζόμενης με διασφάλιση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αυτονομίας του ατόμου και των κοινωνικών χώρων, στην οποία άνθρωποι ελεύθεροι θα οραματίζονται, θα επιλέγουν και θα δημιουργούν σε συνθήκες ίσων ευκαιριών και κοινωνικής αλληλεγγύης. δ. η διασφάλιση της κοινωνικής δικαιοσύνης, η οποία επιτρέπει την απόλαυση των δικαιωμάτων της απασχόλησης, της δίκαιης αμοιβής εργασίας, της παιδείας, της υγείας, της στέγης και της κοινωνικής ασφάλισης, προϋποθέσεις που μαζί με την ισότητα των ευκαιριών διαφυλάττουν και ενισχύουν τη δημοκρατία. ε. η κατοχύρωση της ελεύθερης οικονομίας ως μέσο ταχύτερης οικονομικής ανάπτυξης και της επίτευξης του στόχου της κοινωνικής δικαιοσύνης και ως προϋπόθεση της οποίας η απουσία συνεπάγεται απουσία των ελεύθερων δημοκρατικών θεσμών. στ. η προώθηση της ιδέας της Ενοποίησης της Ευρώπης, θεωρώντας την Ενωμένη Ευρώπη παράγοντα διασφάλισης της παγκόσμιας ειρήνης και επιβίωσης των πολιτιστικών αξιών. ζ. η εξασφάλιση των απαραίτητων προϋποθέσεων για τη δημιουργία σύγχρονου, φιλελεύθερου και δημοκρατικού Ελληνικού Πανεπιστημίου, κύτταρου του συνεχούς εκσυγχρονισμού θεσμών και μηχανισμών της Κοινωνίας. η. η επίλυση των φοιτητικών προβλημάτων, στην κατεύθυνση της συνδρομής των προϋποθέσεων για ίσες ευκαιρίες μόρφωσης και επαγγελματική αποκατάσταση. θ. Ο περιορισμός, μέχρι την τελική εξάλειψη, της φοιτητικής μετανάστευσης. Οι στόχοι 1. Ένα σύγχρονο, φιλελεύθερο και δημοκρατικό Ελληνικό Πανεπιστήμιο που θα βρίσκεται στην υπηρεσία των Ελλήνων Πολιτών και του Έθνους γενικότερα, μπορεί και πρέπει να εξυπηρετεί τους παρακάτω στόχους: α) Την καλλιέργεια της επιστήμης και της έρευνας, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της οικονομίας και συνεπώς στη βελτίωση του επιπέδου ζωής των πολιτών β) Την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών με σκοπό τη δημιουργία ελεύθερων προσωπικοτήτων και δημοκρατικών πολιτών και συνεπώς την ενίσχυση της δημοκρατικής ζωής της χώρας. γ) Την ανάπτυξη πολιτιστικής δραστηριότητας, που θα συμβάλλει αποφασιστικά στην άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου της χώρας ευνοώντας ταυτόχρονα την αποσαφήνιση και μετεξέλιξη της εθνικής μας ταυτότητας. δ) Την παροχή υψηλού επιπέδου προπτυχιακών, αλλά και μεταπτυχιακών σπουδών, μέσω σύγχρονων σχετικών προγραμμάτων που θα συνδέονται με τις ανάγκες της οικονομίας της χώρας.

158

Δημοκρατική Ανανεωτική Πρωτοπορία - Νέα Δημοκρατική Φοιτητική Κίνηση 2. Απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη των παραπάνω στόχων είναι: α) Η κατοχύρωση της ακαδημαϊκής ελευθερίας. β) Η διασφάλιση της αυτοτέλειας και πλήρους αυτοδιοίκησης των ΑΕΙ. γ) Η εξασφάλιση της συμμετοχής όλων των φορέων της Πανεπιστημιακής Κοινότητας στη λήψη των αποφάσεων, πέρα από κομματικές κηδεμονεύσεις. δ) Η επάρκεια οικονομικών πόρων των ΑΕΙ. ε) Η προώθηση της αξιοκρατίας στις επιλογές. Πιστεύει και στηρίζει το ελληνικό Πανεπιστήμιο ως κοιτίδα γνώσης και προβληματισμού, θεωρώντας πως αποτελεί στάδιο προετοιμασίας όχι μόνο για την ενσωμάτωση στην παραγωγική διαδικασία αλλά και για τη δημιουργία υπευθύνων πολιτών που θα προσφέρουν στην ελληνική κοινωνική ευημερία αντιλαμβανόμενοι σε κάθε στιγμή τα μηνύματα της εποχής..

Παραπομπές [1] Ιστορία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (http:/ / www. dap. gr/ modules/ cjaycontent/ index. php?id=3), από τον κεντρικό ιστότοπο της παράταξης. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2006 [2] Kοινά αποτελέσματα πανελλαδικών φοιτητικών εκλογών της ΕΦΕΕ, 1987

Εξωτερικός σύνδεσμος • Κεντρικός ιστότοπος ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (http://www.dap.gr/) • Σελίδα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στο facebook (https://www.facebook.com/dap.gr)

Οργάνωση Νέων Νέας Δημοκρατίας Η Οργάνωση Νέων Νέας Δημοκρατίας (Ο.Ν.ΝΕ.Δ.) είναι η οργάνωση νεολαίας του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Ιδρύθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1974 από νεαρά άτομα προσκείμενα στην Νέα Δημοκρατία. Είναι μέλος της Νεολαίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (YEPP), της Κοινότητας Δημοκρατικής Νεολαίας της Ευρώπης (DEMYC-αγγλική συντομογραφία) και της Διεθνούς Δημοκρατικής Ένωσης Νεολαίας (IYDU). Πρόεδρός της είναι ο Ανδρέας Παπαμιμίκος από τις 18 Απριλίου 2010 διαδεχομενος τον Γιωργο Παπανικολαου.

Οργάνωση Ανώτατο όργανο της Ο.Ν.ΝΕ.Δ. είναι το Συνέδριό της που συγκροτείται από περίπου 1100 αντιπροσώπους και συνέρχεται κάθε 3 χρόνια. Ανώτατα όργανα είναι: α) ο Πρόεδρος του Εκτελεστικού Γραφείου.Από το 2010 αναδεικνύεται από την βάση. Από το 1998 έως το 2010 εκλεγόταν με άμεση ψηφοφορία από το Συνέδριο. Από το 1987 ως το 1998 εκλεγόταν σε ειδική συνεδρίαση από τα μέλη της Κ.Ε., ενώ πριν από το 1987 διοριζόταν από τον Πρόεδρο της ΝΔ. β) η 150μελής Κεντρική Επιτροπή (100μελής μέχρι το 2004, 130μελής από το 2004 έως το 2007 και 180 από το 2007 μέχρι το 2010), η οποία εκλέγεται με άμεση ψηφοφορία από το Συνέδριο. Σύμφωνα με τον Κανονισμό Λειτουργίας συνεδριάζει τέσσερις φορές το χρόνο και συγκαλείται από το Γραμματέα της Κ.Ε. γ) το Εκτελεστικό Γραφείο με 11 τουλάχιστον μέλη, το οποίο ορίζεται με απόφαση του Προέδρου της ΝΔ. Κατά περίπτωση και με αποφάσεις του Προέδρου της ΟΝΝΕΔ στην πράξη αρμοδιότητες ανατίθενται και σε άλλα -πέραν των 11-μέλη. Το Ανώτατο πειθαρχικό Συμβούλιο και τέλος η Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή (ΚΕΦΕ) των οποίων τα μέλη εκλέγονται από την Κεντρική Επιτροπή της ΟΝΝΕΔ. Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ είναι ο Βασίλης Αξιώτης. Ο οποίος διαδέχθηκε τον Κωνσταντίνο Κατσαφάδο.

159

Οργάνωση Νέων Νέας Δημοκρατίας Μέχρι το 1987 ο πρόεδρος διορίζονταν από τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, ενώ από το 1987 μέχρι το 1998 από την κεντρική επιτροπή του συνεδρίου και έκτοτε κατευθείαν από το συνέδριο. Πρόεδροι της ΟΝΝΕΔ έχουν διατελέσει μεταξύ άλλων: ο Αναστάσης Παπαληγούρας (1976-1978), ο Βασίλης Μιχαλολιάκος (1982-1984), ο Βαγγέλης Μειμαράκης (1984-1987), ο Γιώργος Βουλγαράκης (1987-1989), Κωστής Χατζηδάκης (1992-1994), ο Ευριπίδης Στυλιανίδης (1994-1995), ο Γιώργος Παπανικολάου και ο Ανδρέας Παπαμιμίκος από τις 18 Απριλίου 2010 ο οποίος είναι ο σημερινός πρόεδρος.

Αυτόνομα τμήματα - οργανώσεις Η φοιτητική και σπουδαστική παράταξη της Ο.Ν.ΝΕ.Δ. είναι η Δημοκρατική Ανανεωτική Πρωτοπορία - Νέα Δημοκρατική Φοιτητική Κίνηση (Δ.Α.Π.-Ν.Δ.Φ.Κ.) σε ΑΕΙ και Α-ΤΕΙ και η μαθητική παράταξή της είναι η Μαθητική Ανεξάρτητη Κίνηση (Μ.Α.ΚΙ.).

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημος ιστότοπος της ΟΝΝΕΔ [1]

Παραπομπές [1] http:/ / www. onned. gr/

Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας Η ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας) ήταν η πρώτη οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ. Ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 1922, με την ολοκλήρωση του πρώτου της συνεδρίου, που έγινε στην Αθήνα και προέβλεπε τη συνένωση μικρότερων σοσιαλιστικών οργανώσεων νεολαίας σε μία πανελλαδική οργάνωση με ενιαία πολιτική και οργανωτική καθοδήγηση. Η οργάνωση ανέπτυξε έντονη δράση εναντίον της δικτατορίας Παγκάλου και αργότερα εναντίον της δικτατορίας Μεταξά, ενώ ανάμεσα στις σημαντικότερες πρωτοβουλίες της συγκαταλέγεται η οργάνωση της φοιτητικής απεργίας της 17ης Νοεμβρίου 1941. Το 1943 η ΟΚΝΕ αυτοδιαλύθηκε, προκειμένου να δημιουργηθεί η ΕΠΟΝ για την οργάνωση του αγώνα της νεολαίας εναντίον των κατακτητών. Η ΟΚΝΕ ανέδειξε μερικές από τις σημαντικότερες μορφές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, ανάμεσα στις οποίες η αγωνίστρια Ηλέκτρα Αποστόλου, που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς, και ο Χρήστος Μαλτέζος, γραμματέας της οργάνωσης επί Μεταξά. Θεωρητικό όργανο της ΟΚΝΕ ήταν το περιοδικό Νεολαία.

160


Ρήγας Φεραίος (πολιτική) Ο Ρήγας Φεραίος ήταν η οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ εσωτερικού. Ιδρύθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1967, ως Πανελλήνια Αντιδικτατορική Οργάνωση Σπουδαστών (ΠΑΟΣ) "Ρήγας Φεραίος", κυρίως από πρώην μέλη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, τοποθετήθηκε υπέρ του ΚΚΕ εσωτερικού. Κατά την διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση και δεκάδες μέλη της οργάνωσης συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν, ενώ οι καταδίκες των μελών του αθροίζονται σε πολλούς αιώνες. Παράλληλα η συμβολή του "Ρήγα Φεραίου" στην ανάπτυξη του μαζικού αντιδικτατορικού κινήματος ήταν ιδιαιτέρως σημαντική, ενω επίσης παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην δημιουργία των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα. Οι πλατιές αυτές συλλογικότητες, που αποτελούνται απο φοιτητές που αναζητούν τρόπους συλλογικής αντιδικτατορικής δράσης, θα δράσουν δημόσια στις σχόλες τους και μέσα στα αμφιθέατρα διεκδικόντας τη δυνατότητα για δημόσιες συγκεντώσεις και συζητήσης,ενώ προφυλάσσουν τον παράνομο οργανωτικό τους ιστό. Το 1972 θα συγκροτηθεί το Διασχολικό των ΦΕΑ που συντονίζει όλες τις σχολές.Το σχημα αυτό θα αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματικό και θα αποτελέσει τον βασικό ιστό αναπτύξης του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος. Παράλληλα εκατοντάδες μέλη του Ρήγα θα συμμετάσχουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και η οργάνωση θα έχει την πλειοψηφία στην συντονιστική επιτροπή κατάληψης. Τον Ιούνιο 1974 μετονομάστηκε σε Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΠΟΝ) "Ρήγας Φεραίος" και αυτοαναγνωρίστηκε ως νεολαία του ΚΚΕ εσωτερικού. Στη μεταπολίτευση συνέχισε τη δράση του, έχοντας ιδιαίτερη ανάπτυξη στο φοιτητικό κίνημα. Στην Α΄ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 1976, μετονομάστηκε σε Ελληνική Κομμουνιστική Νεολαία (ΕΚΟΝ) "Ρήγας Φεραίος", παρά τη διαφωνία ισχυρής τάσης, που επέμενε στη διατήρηση του ευρύτερου πολιτικού χαρακτήρα της οργάνωσης. Στις γραμμές της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος διαμορφώθηκε πλειοψηφούσα αριστερή πτέρυγα, η οποία είχε αναφορές στον κριτικό μαρξισμό που εκπροωπούσαν θεωρητικοί όπως ο Νίκος Πουλαντζάς και ο Λουί Αλτουσέρ καθώς επίσης και σε γεγονότα διεθνούς εμβέλειας όπως ο Γαλλικός Μάης του '68 και η Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα. Η πτέρυγα αυτή διαφωνούσε με τις πολιτικές και στρατηγικές επιλογές του κόμματος. Μετά την εκλογική αποτυχία του 1977, η αριστερή πτέρυγα της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος όξυνε την κριτική της τονίζοντας πως η δημιουργία του εκλογικού σχήματος της ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ με τα θολά, μετριοπαθή και ετερόκλητα χαρακτηριστικά της, αποτελούσε την κύρια αιτία της εκλογικής συρρίκνωσης. Η εσωτερική κρίση οξύνθηκε μέχρι τις παραμονές της σύγκλισης της Β' Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης της οργάνωσης, την οποία η ηγεσία του ΚΚΕ Εσωτερικού δεν αναγνώρισε. Όσοι συμμετείχαν σε αυτή διαγράφτηκαν από την κομματική ηγεσία (65%-70% της οργάνωσης). Οι διαγραφθέντες ίδρυσαν ξεχωριστή οργάνωση με τον τίτλο ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος - Β΄ Πανελλαδική. Κατά τη διάσπαση του 1987, όταν η πλειοψηφία του ΚΚΕ εσωτερικού ίδρυσε την Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ), ο Ρήγας Φεραίος αποτέλεσε νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού/Ανανεωτική Αριστερά. Τα επόμενα χρόνια συρρικνώθηκε και το 1999, τα λίγα μέλη που είχαν απομείνει επέλεξαν να μετονομαστούν σε Νεολαία της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Οικολογικής Αριστεράς (ΑΚΟΑ). Ο Ρήγας Φεραίος εξέδιδε τον Θούριο. Ανάμεσα στους κατά καιρούς γραμματείς της οργάνωσης ήταν οι Κώστας Κωσταράκος, Γιάννης Βούλγαρης, Μάνος Σωτηριάδης, Μπάμπης Γεωργούλας, Νίκος Βούτσης, Νίκος Φίλης, Μιχάλης Σαμπατακάκης κ.ά.

161


Προτεινόμενη βιβλιογραφία • Αργύρης Υφαντόπουλος, « Το ΚΚΕ Εσωτερικού και ο "Ρήγας Φεραίος" στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα: μαρτυρίες και ιδεολογική διαχείριση της μνήμης » Δοκιμές, τ/χ 13-14 (2005),σελ.217-258

Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη Η Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη υπήρξε η συνέχεια ενδυνάμωσης και δράσης της ελληνικής αριστερής νεολαίας. Προηγείται η ίδρυση της Δημοκρατικής Κίνησης Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης στις 8 Ιουνίου του 1963, μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη στις 22 Μαΐου του 1963. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1964, 15 μήνες αργότερα, προκύπτει η Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη από τη συγχώνευση της Νεολαίας της ΕΔΑ και της ΔΚΝΓΛ. Στο ιδρυτικό συνέδριο της ΔΝΑ που γίνεται το 1965 η ΔΝΛ είναι η μεγαλύτερη πολιτική οργάνωση νεολαίας μετά την ΕΠΟΝ. Στις 15 του Μάρτη πραγματοποιεί το Α' ιδρυτικό συνέδριο. Πρώτος πρόεδρος της ΔΝΛ εκλέγεται ο Μίκης Θεοδωράκης. Η Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη θεωρείται πρόγονος της πολιτικής νεολαίας Ρήγας Φεραίος, αλλά και της ΚΝΕ

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι • Κατάλογος Άρθρων στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία [1] • Άρθρο στην εφημερίδα Αυγή [2]

Παραπομπές [1] http:/ / www. enet. gr/ online/ online_threads?pid=38& tp=T& id=38 [2] http:/ / www. aristeriananeosi. gr/ 2007/ 20070524_mhlias. html

162

Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία

Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία Η Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία, Ε.ΔΗ.Ν. είναι η νεολαία της Ε.ΔΗ.Κ.. Η ιδεολογία της είναι ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός.

Ιστορία Η αρχή της Ιστορικής της πορείας ξεκινά από το 1910 με την ίδρυση της Νεολαίας του κόμματος των Φιλελευθέρων. Με την Ένωση των Δυνάμεων του Κέντρου στην Ένωση Κέντρου το 1961 δημιουργήθηκε η Ο.Ν.Ε.Κ. (Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου) η οποία μετονομάστηκε το 1965 σε Ε.ΔΗ.Ν.. Η Ε.ΔΗ.Ν. ήταν η νεολαία των δύο Ανένδοτων Αγώνων κατά της βίας και της νοθείας των εκλογών του 1961 και της συνταγματικής εκτροπής με την αποστασία του 1965. Μετά την μεταπολίτευση την Ε.ΔΗ.Ν. επανασυστήνει ο αγωνιστής της Δημοκρατίας Αλέκος Παναγούλης και παραμένει επικεφαλής της μέχρι τον "θάνατό" του το 1976. Τον Ιούνιο του 1976 μετονομάζεται σε Ε.Σ.ΔΗ.Ν. Το 2007 επανέρχεται στο ιστορικό της όνομα Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Ε.ΔΗ.Ν. [2] • Ε.ΔΗ.Κ. [1]

163

Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο

Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο είναι συνδικαλιστική οργάνωση, που σύμφωνα με τις αρχές του τάσσεται ενάντια στο Κεφάλαιο, την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κυβέρνησης, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Το Π.Α.ΜΕ. διαθέτει παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα. Ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, του ΔΗΚΚΙ και τμήματος της Ανανεωτικής Αριστεράς στις 3 Απριλίου 1999 σε Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που έγινε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας του Πειραιά, με τη συμμετοχή 230 πρωτοβάθμιων σωματείων, 18 κλαδικών και περιφερειακών οργανώσεων και 2.500 εκλεγμένων συνδικαλιστών.[1] . Είναι σε πλήρη κόντρα με την Γ.Σ.Ε.Ε., καθώς θεωρεί ότι ηγεσία της, δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά ότι εκπροσωπεί τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και τη στρατηγική του κεφαλαίου στο εργατικό κίνημα.[2] . Το Π.Α.ΜΕ. από το 2000 είναι μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ). Τον γραφειοκρατικό/κυβερνητικό χαρακτήρα των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και τον κομματικοκεντρισμό του υπάρχοντος εργατικού/συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, αντιπαλεύουν και άλλες εργατικές/συνδικαλιστικές συσπειρώσεις, όπως ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επίσημη Ιστοσελίδα [3] [1] Γεγονότα-σταθμοί του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα (http:/ / www. enet. gr/ ?i=news. el. article& id=154729). [2] «Από μέρα σε μέρα» (http:/ / www2. rizospastis. gr/ columnPage. do?publDate=22/ 5/ 2010& id=12162& columnId=161). [3] http:/ / www. pamehellas. gr

164

Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας

Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας Η Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας, πιο γνωστή ως ΟΜΛΕ υπήρξε ελληνική Μαοϊκή κίνηση που αποσπάστηκε από το ΚΚΕ το 1964, εναντιόμενη στον "σοβιετικό ρεβιζιονισμό" (αναθεωρητισμό). Η ΟΜΛΕ ήταν συνδυασμός Ελλήνων κομμουνιστών εξόριστων στην τότε Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, και μιας ομάδας Ελλήνων κομμουνιστών που εξέδιδαν το περιοδικό "Αναγέννηση" και την εφημερίδα "Λαϊκός Δρόμος". Σημαντικές φυσιογνωμίες στην ΟΜΛΕ ήταν οι Γιάννης Χοντζέας, Ισαάκ Ιορδανίδης και Πολύδωρος Δανιηλίδης. Φοιτητική της παράταξη ήταν η ΠΠΣΠ. Μετά τον θάνατο του Μαο Τσετούνγκ το 1976 διασπάστηκε, εξαιτίας μιας σοβαρής κρίσης που ξέσπασε μεταξύ των μελών της οργάνωσης, σε δυο ξεχωριστές πολιτικές οργανώσεις: το ΚΚΕ (μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ που το τελευταίο ακολουθούσε τη γραμμή της θεωρίας των τριών Κόσμων.

165


166

Βουλή των Ελλήνων Βουλή των Ελλήνων

Είδος Είδος

Αποτελούμενο από ένα σώμα Ηγεσία

Πρόεδρος του Κοινοβουλίου Φίλιππος Πετσάλνικος, ΠΑΣΟΚ Δομή Μέλη

300

Πολιτικές ομάδες

ΠΑΣΟΚ (153) ΝΔ (83) ΚΚΕ (21) ΛΑΟΣ (16) ΣΥΡΙΖΑ (9) Ανεξάρτητοι (18) Εκλογή

Τελευταία εκλογή

4 Oκτωβρίου 2009 Μέρος συσκέψεων

Παλαιά Ανάκτορα, Αθήνα Ιστοσελίδα www.hellenicparliament.gr

[1]

Η Βουλή των Ελλήνων είναι το κοινοβούλιο της Ελλάδας. Σύμφωνα με το υφιστάμενο σε ισχύ Σύνταγμα (του 1975) αποτελεί ένα μονομελές νομοθετικό σώμα, που συγκροτείται από 300 μέλη (Βουλευτές), που εκλέγονται από το εκλογικό σώμα,(εκτός των "Βουλευτών επικρατείας"), για τετραετή θητεία. Κατά τις περιόδους 1844-1863 και 1927-1935 το κοινοβούλιο ήταν διμελές σώμα αποτελούμενο από την Γερουσία και την Βουλή. Εδρεύει στα Παλαιά Ανάκτορα, πάνω από την Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα.


167

Εκλογή Τα μέλη της Βουλής των Ελλήνων, που ασκούν τη νομοθετική εξουσία του κράτους, εκλέγονται από το σύνολο των Ελλήνων πολιτών (εκλογικό σώμα), με μυστική ψηφοφορία, για τετραετή θητεία. Εκλογές μπορεί να κηρυχθούν και νωρίτερα για έκτακτους λόγους, όπως αυτοί ορίζονται στο Σύνταγμα. Επί παραδείγματι, μετά το 1975 η προκήρυξη πρόωρων εκλογών εμφανίζεται συχνότερα έναντι εκείνων που ακολουθούν πλήρωση του προβλεπόμενου χρόνου διακυβέρνησης. Η Ελληνική Δημοκρατία χρησιμοποιεί σήμερα, για την εκλογή των βουλευτών, ένα σύνθετο και μη γραμμικά αναλογικό εκλογικό σύστημα εκπροσώπησης των ψήφων, την «ενισχυμένη» αναλογική, που επιτρέπει ευκολότερα, έναντι της απλής αναλογικής, το σχηματισμό κυβερνήσεων από ένα μόνο κόμμα, δίνοντάς του ισχυρή πλειοψηφία σε έδρες στη βουλή ακόμα και αν αυτό υστερεί της απόλυτης πλειοψηφίας σε σύνολο ψήφων από το εκλογικό σώμα των πολιτών. Για να μπορεί να καταλάβει μία από τις 300 βουλευτικές έδρες ένα κόμμα, πρέπει να έχει λάβει τουλάχιστον το 3% του συνόλου των έγκυρων ψήφων και με τον εκλογικό νόμο, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στις Βουλευτικές εκλογές του 2007, το πρώτο κόμμα είναι δυνατό να εξασφαλίζει απόλυτη πλειοψηφία βουλευτών στη Βουλή (151 βουλευτές) με ποσοστό 42,5% επί των έγκυρων ψηφοδελτίων. Σημειώνεται πως, εκτός των άκυρων, στα μη έγκυρα ψηφοδέλτια συμπεριλαμβάνονται και τα λευκά.

Τρέχουσα σύνθεση Μετά τις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 2009 και τις κατά καιρούς ανεξαρτητοποιήσεις και διαγραφές βουλευτών από τις κοινοβουλετικές τους ομάδες, η σύνθεση της Βουλής έχει ως εξής: Κόμμα

Αρχηγός

Βουλευτές

ΠΑΣΟΚ


153


Αντώνης Σαμαράς

83

ΚΚΕ


21

ΛΑΟΣ

Γιώργος Καρατζαφέρης 16

ΣΥΡΙΖΑ


Ανεξάρτητοι

9 18

Δημοκρατική Αριστερά (ανεπίσημα)

Φώτης Κουβέλης

4

Δημοκρατική Συμμαχία (ανεπίσημα)

Ντόρα Μπακογιάννη

4

Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών (ανεπίσημα) Γιάννης Δημαράς

1

Ελεύθεροι Πολίτες (ανεπίσημα)

1

Βασίλης Οικονόμου

Τέσσερις βουλευτές που αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ, είναι μέλη του κόμματος Δημοκρατική Αριστερά, αλλά δεν έχουν σχηματίσει επίσημα κοινοβουλευτική ομάδα. Τέσσερις βουλευτές προερχόμενοι από την ΝΔ (είτε διαγράφηκαν είτε αποχώρησαν), είναι μέλη του κόμματος Δημοκρατική Συμμαχία, άλλα δεν έχουν επίσημα σχηματίσει κοινοβουλευτική ομάδα. Ο Γιάννης Δημαράς τον Απρίλιο του 2011 ίδρυσε το κόμμα Πανελλήνιο Άρμα Πολιτώνμε τον Βασίλη Οικονόμου(ο οποίος αποχώρησε από το κόμμα τον Νοέμβριο του 2011), αλλά επίσημα δεν έχει σχηματιστεί κοινοβουλευτική ομάδα. Στις 14 Ιουνίου του 2011, ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ Φλωρίνης Γιώργος Λιάνης με επιστολή του ανακοίνωσε την παραίτησή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Στις 17 Ιουνίου 2011 ορκίστηκαν στη Βουλή οι δύο βουλευτές Γεώργιος Φραγγίδης και Βασιλική Αλεξανδρίδου, οι οποίοι αντικατέστησαν τους Γιώργο Φλωρίδη (Κιλκίς) και Έκτορα Νασιώκα (Λάρισας), που παραιτήθηκαν από τις βουλευτικές τους έδρες.


168

Στις 29 Ιουνίου του 2011, η βουλευτής Νέας Δημοκρατίας Αργολίδας Έλσα Παπαδημητρίου ανακοίνωσε την παραίτηση της από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας και ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ Αιτωλοακαρνανίας Παναγιώτης Κουρουμπλής διεγράφη από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ λόγω της καταψήφισης του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Στις 19 Αυγούστου 2011 ο ανεξάρτητος βουλευτής Κιλκίς Κωνσταντίνος Κιλτίδης, ο οποίος είχε αποχωρήσει από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας στις 14 Ιουνίου του 2010, προσχώρησε στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΛΑΟΣ. Στις 20 Οκτωβρίου 2011, διεγράφη από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ η βουλευτής Λούκα Κατσέλη λόγω της καταψήφισης του άρθρου 37 του πολυνομοσχεδίου για την αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα. Την 5 Νοεμβρίου 2011 επανεντάχθηκε στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ η βουλευτής Λούκα Κατσέλη μετά την υπερψήφιση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Τον Νοέμβριο του 2011, ο βουλευτής Αττικής Βασίλης Οικονόμου αποχώρησε από το κόμμα που είχε ιδρύσει με τον Γιάννη Δημαρά μετά την διαγραφή τους από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ και ίδρυσε το κόμμα Ελεύθεροι Πολίτες που εκπροσωπείται από τον ίδιο στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ανεπίσημα. Την 1 Νοεμβρίου 2011 ανεξαρτητοποιήθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ η βουλευτής Μιλένα Αποστολάκη καθώς δυσαρεστήθηκε από την πρόθεση της κυβέρνησης για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την κρίση χρέους.[2] Στις 11 Νοεμβρίου 2011 παραιτήθηκε απο την κοινοβουλευτική του έδρα ο Δημήτρης Αβραμόπουλος προκειμένου να συμμετάσχει στην μεταβατική κυβέρνηση που σχηματίστηκε, στη θέση του υπουργου Εθνικής Αμύνης. [3] . Στις 14 Νοεμβρίου 2011 διεγράφη από τη κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας ο βουλευτής Τρικάλων Σωτήρης Χατζηγάκης μετά την δήλωση του περί ύπαρξης "ακροδεξιών σταγονιδίων" εντός της Νέας Δημοκρατίας. Στις 16 Νοεμβρίου 2011 διεγράφη από τη κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας ο βουλευτής Β' Αθηνών Πάνος Καμμένος επειδή αρνήθηκε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στη μεταβατική κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου.

Έδρα Στις 18 Μαρτίου του 1844 το Μέγαρο Κοντοσταύλου στην Αθήνα γίνεται έδρα της μόλις νεοσύστατης τότε ελληνικής Βουλής και Γερουσίας που προέβλεπε το νέο Σύνταγμα (1844) που καθιέρωνε την Συνταγματική Μοναρχία. Εκεί παρέμεινε για δέκα μόνο χρόνια, μέχρι το 1854 όπου τούτο καταστράφηκε από πυρκαγιά. Τότε με διάταγμα του Βασιλέως Όθωνα η Βουλή στεγάστηκε προσωρινά σε αίθουσα του Οθωνείου Πανεπιστημίου όπως ονομαζόταν τότε το Πανεπιστήμιο Αθηνών, που είχε ολοκληρωθεί η ανέγερσή του από το 1841, μέχρι της ανέγερσης νέου κτιρίου, στον ίδιο χώρο του κατεστραμμένου. Στις 15 Αυγούστου του 1858 η Βασίλισσα

Ειδυλλιακή άποψη της νότιας πλευράς, των Παλαιών Ανακτόρων, προς τον βασιλικό κήπο, περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Περιοδικό Εστία του 1894


Αμαλία θέτει το θεμέλιο λίθο του νέου Βουλευτηρίου, γνωστό σήμερα ως Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, το οποίο βρίσκεται στην οδό Σταδίου στην Αθήνα, σε σχέδια του Γάλλου αρχιτέκτονα Φρανσουά Λουί Φλοριμόν Μπουλανζέ, τα οποία στη συνέχεια τροποποιούνται από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Παναγιώτη Κάλκο. Με τον ερχομό του Βασιλέως Γεωργίου, η Βουλή μεταστεγάζεται στη λεγόμενη "παράγκα" που ήταν ένα πλιθόκτιστο οίκημα παράπλευρα του οικοπέδου ανέγερσης του νέου κτιρίου. Τελικά στις 11 Αυγούστου του 1875, παρουσία των Βασιλέων και επί πρωθυπουργίας Χαριλάου Τρικούπη, εγκαινιάζεται το νέο κτίριο του Ειδυλλιακή άποψη του Παλαιού Βουλευτηρίου, περί τα τέλη του 19ου Βουλευτηρίου. Στο νεοκλασικό κτήριο αυτό αιώνα. Περιοδικό Αττικό Μουσείο του 1891 στεγάστηκε η Βουλή από το 1875 μέχρι το 1932. Τον Μάρτιο του 1929 η κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου αποφασίζει τη μεταρρύθμιση του κτιρίου των Παλαιών Ανακτόρων, που είχαν υποστεί τεράστιες φθορές από την έκεί εγκατάσταση Μικρασιατών προσφύγων. Έτσι στις 3 Δεκεμβρίου του 1930 ξεκίνησαν οι εργασίες μετατροπής του κτιρίου σε κοινοβούλιο από τον αρχιτέκτονα Ανδρέα Κριεζή. Tρία χρόνια μετά, στις 2 Αυγούστου του 1934 επί πρωθυπουργίας Παναγή Τσαλδάρη εγκαινιάζεται στο ανακαινισμένο κτίριο η αίθουσα της Γερουσίας και τον επόμενο χρόνο, στις 1 Ιουλίου 1935, επί ιδίου πρωθυπουργού πραγματοποιούνται πανηγυρικά σ΄ αυτό οι εργασίες της Ε΄ Εθνοσυνέλευσης, στη νέα αίθουσα συνεδριάσεων της Ολομέλειας της Βουλής. Σήμερα ο χώρος αυτός στεγάζει την αίθουσα του Κοινοβουλίου, της Γερουσίας και των Επιτροπών, τα Γραφεία του Προέδρου της Βουλής και των Αντιπροέδρων, μέρος του Αρχείου της Βουλής (το υπόλοιπο βρίσκεται στο Καπνεργοστάσιο επί της οδού Λένορμαν), γραφεία των κοινοβουλευτικών ομάδων των κομμάτων, το τηλεοπτικό κανάλι της Βουλής των Ελλήνων, καθώς και διοικητικές υπηρεσίες. Άλλα κτήρια, που στεγάζουν υπηρεσίες της Βουλής των Ελλήνων είναι το πρώην Καπνεργοστάσιο της οδού Λένορμαν (Βιβλιοθήκη και Αρχείο της Βουλής), τα κτήρια της Λεωφόρου Αμαλίας 14 & 21 (διοικητικές υπηρεσίες και τηλεοπτικός σταθμός), τα κτήριο της οδού Βουλής 4, Σέκερη 1 και Μητροπόλεως 2 όπου βρίσκονται τα γραφεία των Βουλευτών επαρχίας και το Εκθετήριο του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων, μέρος του Μεγάρου Αρβανίτη (διοικητικές υπηρεσίες) και το κτήριο της οδού Σέκερη 1Α (διοικητικές υπηρεσίες).

169


170

Παραπομπές [1] http:/ / www. hellenicparliament. gr/ [2] Εφημερίδα Ναυτεμπορική, Ανεξάρτητη βουλευτής η Μιλένα Αποστολάκη (http:/ / www. naftemporiki. gr/ news/ cstory. asp?id=2083038), 01/11/2011 [3] Εφημερίδα Τα Νέα, Με 153 βουλευτές η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπανδρέου (http:/ / www. tanea. gr/ ellada/ article/ ?aid=4670691), 05/11/2011

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Βουλή των Ελλήνων (http://www.hellenicparliament.gr/) (επίσημος ιστότοπος)

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Με την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας επήλθαν αλλαγές στην δομή και στη λειτουργία της ΕΕ. Το παρόν άρθρο δεν έχει ενημερωθεί για αυτές τις αλλαγές.

7ο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Είδος Είδος

Κάτω βουλή Ηγεσία

Πρόεδρος

Γιέρζι Μπούζεκ, ΕΛΚ από 14 Ιουλίου 2009

Αντιπρόεδροι

από 14 Ιουλίου 2009

Ηγέτης του μεγαλύτερου κόμματος

Joseph Daul, EPP από 9 Ιαουαρίου 2007

Ηγέτης του 2ου μεγαλύτερου κόμματος Μάρτιν Σουλτς, S&D από 5 Ιουλίου 2004 Δομή Μέλη

736 ΜΕΚ


Πολιτικές ομάδες

171 ΕΛΚ (265) S&D (186) ALDE (84) Greens – EFA (55) ECR (54) EUL-NGL (35) EFD (30) Non-Inscrits (27)

Επιτροπές Εκλογή Εκλογικό σύστημα

Αναλογική εκπροσώπηση (List and STV)

Τελευταία εκλογή

4-7 Ιουνίου 2009 Μέρος συσκέψεων

Ιστοσελίδα europarl.europa.eu

[1]

Ευρωπαϊκή Ένωση

Αυτό το άρθρο είναι μέρος της σειράς: Πολιτικά και κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Πολιτικές και θέματα Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (συντομευμένο ως Europarl ή EP) είναι ο άμεσα εκλεγόμενος κοινοβουλευτικός θεσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EU). Μαζί με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (το Συμβούλιο) και η Επιτροπή, ασκεί την νομοθετική εξουσία της ΕΕ και έχει περιγραφεί ως λενα από τα πιο ισχυρά νομοθετικά σώματα στον κόσμο.[2] Το Κοινοβούλιο συντίθεται από 736 ΜΕΚ (Μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου), που υπηρετούν το δεύτερο μεγαλύτερο δημοκρατικό εκλεκτοράτο στον κόσμο (μετά τη Ινδία) και το μεγαλύτερο υπερεθνικό δημοκρατικό εκλεκτοράτο στον κόσμο (375 εκατομμύρια ψηφοφόρους με εκλογικο δικαίωμα το 2009).[3] [4] Εκλέγεται άμεσα κάθε πέντε έτη με καθολική ψηφοφορία από το 1979. Αν και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει νομοθετική εξουσία που σώματα όπως τα παραπάνω δεν έχουν, δεν κατέχει επίσημα νομοθετική πρωτοβουλία, όπως τα περισσότερα κοινοβούλια μέσα στην Ένωση κατέχουν.[5] [6] [7] Parliament is the "first institution" of the EU (mentioned first in the treaties, having ceremonial precedence over all authority at European level),[8] and shares equal legislative and budgetary powers with the Council (except a few areas where the special legislative procedures apply). It likewise has equal control over the EU budget. Finally, the European Commission, the executive body of the EU, is accountable to Parliament: in particular Parliament elects the President of the Commission, and approves (or not) the appointment of the Commission as a whole. It can subsequently force the


172

Commission as a body to resign by adopting a motion of censure.[5] Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (Parliament's speaker) is currently Jerzy Buzek (EPP), elected in July 2009. He presides over a multi-party chamber, the two largest groups being the EPP and the Progressive Alliance of Socialists and Democrats (S&D). The last Union-wide elections were the 2009 Parliamentary Elections. Parliament has two meeting places, namely the Louise Weiss building in Strasbourg, France, which serves for twelve four-day plenary sessions per year and is the official seat, and the Espace Léopold () complex in Brussels, Belgium, the larger of the two, which serves for committee meetings, political groups and complementary plenary sessions. The Secretariat of the European Parliament, the Parliament's administrative body, is based in Luxembourg.[9]

Ιστορία Το Κοινοβούλιο, όπως άλλοι θεσμοί, δεν είχε σχεδιασθεί στην τρέχουσα μορφή του όταν συνήλθε πρώτη φορά στις 10 Σεπτεμβρίου 1952. Ένας από τους παλαιότερους θεσμούς, άρχισε ως η "Κοινή Συνέλευση" της Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ECSC). Ήταν μια συμβουλευτική συνέλευση 78 parliamentarians drawn from the national parliaments of member states (see dual mandate), having no legislative powers.[10] [11] This change since its foundation was highlighted by Professor David Farrell of the University of Manchester;[2] Its development since its foundation is a testament to the evolution of the Union's structures without one clear "master plan". Some such as Tom Reid of the Washington Post said of the Union, "nobody would have deliberately designed a government as complex and as redundant as the EU".[12] Even the Parliament's two seats, which have switched several times, are a result of various agreements or lack of agreements.[10]

Consultative assembly The body was not mentioned in the original Schuman Declaration. It was assumed or hoped that difficulties with the British would be resolved to allow the Council of Europe's Assembly to perform the task. A separate Assembly was introduced during negotiations on the Treaty as an institution which would counterbalance and monitor the executive while providing democratic legitimacy.[10] The wording of the ECSC Treaty demonstrated the leaders desire for more than a normal consultative assembly by using the term "representatives of the people" and allowed for direct election. Its early importance was highlighted when the Assembly was given the task of drawing up the draft treaty to establish a European Political Community. In this, the Ad Hoc Assembly was established on 13 September 1952[13] with extra members but after the failure of the proposed European Defence Community the project was dropped.[14]

Session of the Council of Europe's Assembly in the former House of Europe in Strasbourg in January 1967

Despite this the European Economic Community and Euratom were established in 1958 by the Treaties of Rome. The Common Assembly was shared by all three communities (which had separate executives) and it renamed itself the "European Parliamentary Assembly."[10] The first meeting was held on 19 March 1958 having been set up in Luxembourg, it elected Schuman as its president and on 13 May it rearranged itself to sit according to political ideology rather than nationality.[15] This is seen as the birth of the modern European Parliament, with Parliament's 50 years celebrations being held in March 2008 rather than 2002.[16]

The three communities merged their remaining organs as the European Communities in 1967 and the body was renamed to the current [10] "European Parliament" in 1962. In 1970 the Parliament was granted power over areas of the Community's budget, which were expanded to the whole budget in 1975.[17] Under the Rome Treaties, the Parliament should have become elected. However the Council was required to agree a uniform voting system before hand, which it failed to do. The


173

Parliament threatened to take the Council to the European Court of Justice leading to a compromise whereby the Council would agree to elections, but the issue of voting systems would be put off till a later date.[18]

Elected Parliament In 1979, its members were directly elected for the first time. This sets it apart from similar institutions such as those of the Parliamentary Assembly of the Council of Europe or Pan-African Parliament which are appointed.[10] [19] [20] After that first election, the parliament held its first session on 11 July 1979, electing Simone Veil MEP as its President. Veil was also the first female President of the Parliament since it was formed as the Common Assembly.[21] As an elected body, the Parliament began to draft proposals addressing the functioning of the EU. For example in 1984, inspired by its previous work on the Political Community, it drafted the "draft Treaty establishing the European Union" (also known as the 'Spinelli Plan' after its rapporteur Altiero Spinelli MEP). Although it was not adopted, many ideas were later implemented by other treaties.[22] Furthermore the Parliament began holding votes on proposed Commission Presidents from the 1980s, before it was given any formal right to veto.[23] The emblem of Parliament until 1983

Since the election the membership of the European Parliament has simply expanded whenever new nations have joined (the membership was also adjusted upwards in 1994 after German reunification). Following this the Treaty of Nice imposed a cap on the number of members to be elected, 732.[10] Like the other institutions, the Parliament's seat was not yet fixed. The provisional arrangements placed Parliament in Strasbourg, while the Commission and Council had their seats in Brussels. In 1985 the Parliament, wishing to be closer to these institutions, built a second chamber in Brussels and moved some of its work there despite protests from some states. A final agreement was eventually reached by the European Council in 1992. It stated the Parliament would retain its formal seat in Strasbourg, where twelve sessions a year would be held, but with all other parliamentary activity in Brussels. This two seat arrangement was contested by Parliament but was later enshrined in the Treaty of Amsterdam. To this day the institution's locations are a source of contention.[24]

Palace of Europe, Parliament's Strasbourg hemicycle until 1999

The Parliament gained more powers from successive treaties, namely through the extension of the ordinary legislative procedure (then called the codecision procedure),[25] and in 1999, the Parliament forced the resignation of the Santer Commission.[26] The Parliament had refused to approve the Community budget over allegations of fraud and mis-management in the Commission. The two main parties took on a government-opposition dynamic for the first time during the crisis which ended in the Commission resigning en masse, the first of any forced resignation, in the face of an impending censure from the Parliament.[27]


174

Barroso I In 2004, following the largest trans-national election in history, despite the European Council choosing a President from the largest political group (the EPP), the Parliament again exerted pressure on the Commission. During the Parliament's hearings of the proposed Commissioners MEPs raised doubts about some nominees with the Civil liberties committee rejecting Rocco Buttiglione from the post of Commissioner for Justice, Freedom and Security over his views on homosexuality. That was the first time the Parliament had ever voted In 2004, Parliament forced President Barroso to against an incoming Commissioner and despite Barroso's insistence change his proposed Commission team. upon Buttiglione the Parliament forced Buttiglione to be withdrawn. A number of other Commissioners also had to be withdrawn or reassigned before Parliament allowed the Barroso Commission to take office.[28] [29] Along with the extension of the ordinary legislative procedure, the Parliament's democratic mandate has given it greater control over legislation against the other institutions. In voting on the Bolkestein directive in 2006, the Parliament voted by a large majority for over 400 amendments that changed the fundamental principle of the law. The Financial Times described it in the following terms:[30] In 2007, for the first time, Justice Commissioner Franco Frattini included Parliament in talks on the second Schengen Information System even though MEPs only needed to be consulted on parts of the package. After that experiment, Frattini indicated he would like to include Parliament in all justice and criminal matters, informally pre-empting the new powers they could gain as part of the Treaty of Lisbon.[31] Between 2007 and 2009, a special working group on parliamentary reform implemented a series of changes to modernise the institution such as more speaking time for rapporteurs, increase committee co-operation and other efficiency reforms.[32] [33]

Recent history

Rocco Buttiglione was the first Commission designate to be voted down by Parliament


175 The Lisbon Treaty finally came into force on 1 December 2009, granting Parliament powers over the entire of the EU budget, making Parliament's legislative powers equal to the Council's in nearly all areas and linking the appointment of the Commission President to Parliament's own elections.[34] Despite some calls for the parties to put forward candidates before hand, only the People's Party (who had re-secured their position as largest party) had one in re-endorsing Barroso.[35]

Parliament's overhaul of the Bolkestein directive signalled a major growth in status for Parliament

Barroso gained the support of the European Council for a second term and secured majority support from the Parliament in September 2009. Parliament voted 382 votes in favour and 219 votes against (117 abstentions ) with support from the People's Party, Conservative & Reformists and the Liberals & Democrats.[36] The liberals gave support after Barroso gave them a number of concessions; the liberals previously joined the socialists' call for a delayed vote (the EPP had wanted to approve Barroso in July of that year).[37]

Once Barroso put forward the candidates for his next Commission, another opportunity to gain concessions arose. Bulgarian nominee Rumiana Jeleva was forced to step down by Parliament due to concerns over her experience and financial interests. She only had the support of the People's Party who began to retaliate on left wing candidates before Jeleva gave in and was replaced (setting back the final vote further).[38] Before the final vote, Parliament demanded a number of concessions as part of a future working agreement under the new Lisbon Treaty. The deal includes that Parliament's President will attend high level Commission meetings. Parliament will have a seat in the EU's Commission-lead international negotiations and have a right to information on agreements. However Parliament secured only an observer seat. Parliament also did not secure a say over the appointment of delegation heads and special representatives for foreign policy. Although they will be appear before parliament after they have been appointed by the High Representative. One major internal power was that Parliament wanted a pledge from the Commission that it would put forward legislation when parliament requests. Barroso considered this an infringement on the Commission's powers but did agree to respond within three months. Most requests are already responded to positively.[39] During the setting up of the European External Action Service (EEAS), Parliament used its control over the EU budget to influence the shape of the EEAS. MEPs had aimed at getting greater oversight over the EEAS by linking it to the Commission and having political deputies to the High Representative. MEPs didn't manager to get everything they demanded, however they get broader financial control over the new body.[40] [41]

Powers and functions The Parliament and Council can be regarded as two chambers in a bicameral legislative branch of the European Union, with law-making power being officially distributed equally between both parliamentary chambers. However there are some differences from national legislatures; for example, neither the Parliament nor the Council have the power of legislative initiative (except for the fact that the Council has the power in some intergovernmental matters). In Community matters, this is a power uniquely reserved for the European Commission (the executive). Therefore, while Parliament can amend and reject legislation, to make a proposal for legislation, it needs the

The Parliament's hemicycle (debating chamber) in Strasbourg

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Commission to draft a bill before anything can become law.[42] However, the value of such a power is questioned, noting that only 15% of such initiatives in national parliaments become law due to the lack of executive support.[43] Yet it has been argued by former Parliament president Hans-Gert Pöttering that as the Parliament does have the right to ask the Commission to draft such legislation, and as the Commission is following Parliament's proposals more and more Parliament does have a de facto right of legislative initiative.[7] The Parliament also has a great deal of indirect influence, through non-binding resolutions and committee hearings, as a "pan-European soapbox" with the ear of thousands of Brussels-based journalists. There is also an indirect effect on foreign policy; the Parliament must approve all development grants, including those overseas. For example, the support for post-war Iraq reconstruction, or incentives for the cessation of Iranian nuclear development, must be supported by the Parliament. Parliamentary support was also required for the transatlantic passenger data-sharing deal with the United States.[44] Finally, Parliament holds a non-binding vote on new EU treaties but cannot veto it. However when Parliament threatened to vote down the Nice Treaty, the Belgian and Italian Parliaments said they would veto the treaty on the European Parliament's behalf.[45]

Legislative procedure With each new treaty, the powers of the Parliament, in terms of its role in the Union's legislative procedures, have expanded. The procedure which has slowly become dominant is the "ordinary legislative procedure" (previously named "codecision procedure"), which provides an equal footing between Parliament and Council. In particular, under the procedure, the Commission presents a proposal to Parliament and the Council which can only become law if both agree on a text, which they do (or not) through successive readings up to a maximum of three. In its first reading, Parliament may send amendments to the Council which can either adopt the text with those amendments or send back a "common position". That position may either be approved by Parliament, or it may reject the text by an absolute majority, causing it to fail, or it may adopt further amendments, also by an absolute majority. If the Council does not approve these, then a "Conciliation Committee" is formed. The Committee is composed of the Council members plus an equal number of MEPs who seek to agree a compromise. Once a position is agreed, it has to be approved by Parliament, by a simple majority.[5] [46] This is also aided by Parliament's mandate as the only directly democratic institution, which has given it leeway to have greater control over legislation than other institutions, for example over its changes to the Bolkestein directive in 2006.[30] The few other areas that operate the special legislative procedures are justice & home affairs, budget and taxation and certain aspects of other policy areas: such as the fiscal aspects of environmental policy. In these areas, the Council or Parliament decide law alone.[47] The procedure also depends upon which type of institutional act is being used.[5] The strongest act is a regulation, an act or law which is directly applicable in its entirety. Then there are directives which bind member states to certain goals which they must achieve. They do this through their own laws and hence have room to manoeuvre in deciding upon them. A decision is an instrument which is focused at a particular person or group and is directly applicable. Institutions may also issue recommendations and opinions which are merely non-binding, declarations.[48] There is a further document which does not follow normal procedures, this is a "written declaration" which is similar to an early day motion used in the Westminster system. It is a document proposed by up to five MEPs on a matter within the EU's activities used to launch a debate on that subject. Having been posted outside the entrance to the hemicycle, members can sign the declaration and if a majority do so it is forwarded to the President and announced to the plenary before being forwarded to the other institutions and formally noted in the minutes.[49]

176


Budget The legislative branch officially holds the Union's budgetary authority with powers gained through the Budgetary Treaties of the 1970s and the Lisbon Treaty. The EU budget is subject to a form of the ordinary legislative procedure with a single reading giving Parliament power over the entire budget (before 2009, its influence was limited to certain areas) on an equal footing to the Council. If there is a disagreement between them, it is taken to a conciliation committee as it is for legislative proposals. If the joint conciliation text is not approved, the Parliament may adopt it budget definitively.[47] The Parliament is also responsible for discharging the implementation of previous budgets based on the annual report of the European Court of Auditors. It has refused to approve the budget only twice, in 1984 and in 1998. On the latter occasion it led to the resignation of the Santer Commission; highlighting how the budgetary power gives Parliament a great deal of power over the Commission.[18] [27] [50] Parliament also makes extensive use of its budgetary, and other powers, elsewhere; for example in the setting up of the European External Action Service, Parliament has a defacto veto over its design as it has to approve the budgetary and staff changes.[40]

Control of the executive Unlike most EU states, which usually operate parliamentary systems, there is a separation of powers between the executive and legislative which makes the European Parliament more akin to the United States Congress than an EU state legislature.[43] The President of the European Commission is proposed by the European Council on the basis of the European elections to Parliament.[34] That proposal has to be approved by the Parliament (by a simple majority) who "elect" the President according to the treaties. Following the approval of the Commission President, the members of the Commission are proposed by the President in accord with the member-states. Each Commissioner comes before a relevant parliamentary committee hearing covering the proposed portfolio. They are then, as a body, approved or rejected by the Parliament.[51] [52] In practice, the Parliament has never voted against a President or his Commission, but it did seem likely when the Barroso Commission was put forward. The resulting pressure forced the proposal to be withdrawn and changed to be more acceptable to parliament.[28] That pressure was seen as an important sign by some of the evolving nature of the Parliament and its ability to make the Commission accountable, rather than being a rubber stamp for candidates. Furthermore, in voting on the Commission, MEPs also voted along party lines, rather than national lines, despite frequent pressure from national governments on their MEPs. This cohesion and willingness to use the Parliament's power ensured greater attention from national leaders, other institutions and the public—who previously gave the lowest ever turnout for the Parliament's elections.[53] The Parliament also has the power to censure the Commission if they have a two-thirds majority which will force the resignation of the entire Commission from office. As with approval, this power has never been used but it was threatened to the Santer Commission, who subsequently resigned of their own accord. There are a few other controls, such as: the requirement of Commission to submit reports to the Parliament and answer questions from MEPs; the requirement of the President-in-office of the Council to present its programme at the start of their presidency; the obligation on the President of the European Council to report to Parliament after each of its meetings; the right of MEPs to make requests for legislation and policy to the Commission; and the right to question members of those institutions (e.g. "Commission Question Time" every Tuesday).[23] [52] At present, MEPs may ask a question on any topic whatsoever, but in July 2008 MEPs voted to limit questions to those within the EU's mandate and ban offensive or personal questions.[54]

177


Supervisory powers The Parliament also has other powers of general supervision, mainly granted by the Maastricht Treaty.[55] The Parliament has the power to set up a Committee of Inquiry, for example over mad cow disease or CIA detention flights—the former led to the creation of the European veterinary agency. The Parliament can call other institutions to answer questions and if necessary to take them to court if they break EU law or treaties.[56] Furthermore it has powers over the appointment of the members of the Court of Auditors[57] and the president and executive board of the European Central Bank. The ECB president is also obliged to present an annual report to the parliament.[56] The European Ombudsman is elected by the Parliament, who deals with public complaints against all institutions.[56] Petitions can also be brought forward by any EU citizen on a matter within the EU's sphere of activities. The Committee on Petitions hears cases, some 1500 each year, sometimes presented by the citizen themselves at the Parliament. While the Parliament attempts to resolve the issue as a mediator they do resort to legal proceedings if it is necessary to resolve the citizens dispute.[58]

Members The parliamentarians are known in English as Members of the European Parliament (MEPs). They are elected every five years by universal adult suffrage and sit according to political allegiance; about a third are women. Before 1979 they were appointed by their national parliaments.[14] [59] As states are allocated seats according to population, the maximum number of MEPs is 736. However, enlargements may lead to this number being exceeded until the following election, for example between 2007 and 2009 due to the accession of Romania and Bulgaria[14] [60] however the rules are due to be changed under the Treaty of Lisbon. Under Lisbon, there will be 751 members (however, as the President cannot vote while in the chair there will only be 750 voting members at any one time).[61] In addition, the maximum number of seats allocated to a state will be lowered to ninety-six, from the current ninety-nine, and the minimum number of seats will be raised to six, from the current five. These seats are distributed according to "degressive proportionality", meaning that the larger the state, the more citizens that are represented per MEP. It is intended that the new system, including revising the seating well before elections, can avoid political horse trading when the numbers have to be revised.[62] Due to the delay in ratifying the Lisbon Treaty the seventh parliament was elected under the lower Nice Treaty cap. Parliament wishes to get the new higher number of members elected although this may require a treaty adjustment to allow for an extra election. Germany would be the only state to lose members, these extra seats would not be removed until the 2014 election.[63] Before 2009, members received the same salary as members of their national parliament. However as of 2009 a new members statute came into force, after years of attempts, which gives all members an equal monthly pay of 7,000 euro each, subject to a European Union tax and which can also be taxed nationally. MEPs would retire at 63 and receive the whole of their pension from the Parliament. Travelling expenses would also be given based on actual cost rather than a flat rate as happens now.[64] Besides their pay, members are granted a number of privileges and immunities. To ensure their free movement to and from the Parliament, they are accorded by their own states the facilities accorded to senior officials travelling abroad and by other state governments the facilities of visiting foreign representatives. When in their own state they have all the immunities accorded to national parliamentarians, and in other states they have immunity from detention and legal proceedings. However immunity cannot be claimed when a member is found committing a criminal offence and the Parliament also has the right to strip a member of their immunity.[65]

178


Political groups MEPs in Parliament are organised into seven different parliamentary groups, including over thirty non-attached members known as non-inscrits. The two largest groups are the European People's Party (EPP) and the Socialists & Democrats (S&D). These two groups have dominated the Parliament for much of its life, continuously holding between 50 and 70 percent of the seats together. No single group has ever held a majority in Parliament.[66] As a result of being broad alliances of national parties, European groups parties are very decentralised and hence have more in common with parties in federal states like Germany or the United States than unitary states like the majority of the EU states.[43] Although, the European groups, between 2004 and 2009, were actually more cohesive than their US counterparts.[67] [68] Groups are often based on a single European political party such as the socialist group (before 2009). However they can, like the liberal group, include more than one European party as well as national parties and independents.[69] For a group to be recognised, it needs 25 MEPs from seven different countries.[70] Once recognised, groups receive financial subsidies from the parliament and guaranteed seats on Committees, creating an incentive for the formation of groups. However some controversy occurred with the establishment of the short-lived Identity, Tradition, Sovereignty (ITS) due to its ideology; the members of the group were far-right, so there were concerns about public funds going towards such a group.[71] There were attempts to change the rules to block the formation of ITS, but that never came to fruition. They were, however, blocked from gaining leading positions on committees — traditionally (by agreement, not a rule) shared among all parties.[72] When this group engaged in infighting, causing the withdrawal of some members, its size fell below the recognisable limit causing its collapse.[73]

Grand coalition Given that the Parliament does not form the government in the traditional sense of a Parliamentary system, its politics have developed along more consensual lines rather than majority rule of competing parties and coalitions, again being more similar to the German Bundestag or Austrian Nationalrat than to a Westminster or French style Parliamentary system. Indeed for much of its life it has been dominated by a grand coalition of the European People's Party and the Party of European Socialists. The two major parties tend to co-operate to find a compromise between their two groups leading to proposals endorsed by huge majorities.[74] However, this does not always produce agreement, and each may instead try to build other alliances, the EPP normally with other centre-right or right wing Groups and the PES with centre-left or left wing Groups. Sometimes, the Liberal Group is then in the pivotal position.There are also occasions where very sharp party political divisions have emerged, for example over the resignation of the Santer Commission;[27] When the initial allegations against the Commission emerged, they were directed primarily against Édith Cresson and Manuel Marín, both socialist members. When the parliament was considering refusing to discharge the Community budget, President Jacques Santer stated that a no vote would be tantamount to a vote of no confidence. The Socialist group supported the Commission and saw the issue as an attempt by the EPP to discredit their party ahead of the 1999 elections. Socialist leader, Pauline Green MEP, attempted a vote of confidence and the EPP put forward counter motions. During this period the two parties took on similar roles to a government-opposition dynamic, with the Socialists supporting the executive and EPP renouncing its previous coalition support and voting it down.[27] Politicisation such as this has been increasing, in 2007 Simon Hix of the London School of Economics noted that:[2] During the fifth term, 1999 to 2004, there was a break in the grand coalition resulting in a centre-right coalition between the Liberal and People's parties.[75] This was reflected in the Presidency of the Parliament with the terms being shared between the EPP and the ELDR, rather than the EPP and Socialists.[76] In the following term the liberal group grew to hold 88 seats, the largest number of seats held by any third party in Parliament.[77]

179


Elections Elections have taken place, directly in every member-state, every five years since 1979. As of 2009 there have been seven elections. Occasionally, when a nation joins mid-term, a by-election will be held to elect their representatives. This has happened four times, most recently when Romania and Bulgaria joined in 2007 (see below). Elections take place across four days according to local custom and, apart from having to be proportional, the electoral system is chosen by the member-state. This includes allocation of sub-national constituencies; while most members have a national list, some, like the UK and France, divide their allocation between regions. Seats are allocated to member-states according to their population, with no state having more than 99, but no fewer than 5, to maintain proportionality.[78] The most recent Union-wide elections to the European Parliament were the European elections of 2009, held in June of that year. They were the largest simultaneous transnational elections ever held anywhere in the world, since nearly 380 million citizens were eligible to vote. The proportion of MEPs elected in 2009 who were female was 35%; in 1979 it was just 16.5%. There are a number of proposals to "dress up" the elections to attract greater public attention to them. These include most notably the idea of linking them more closely to the Commission presidency. This would be by having political parties running with candidates for the job, so the largest party would essentially be forming the government, as in the parliamentary system of government.[79] [80] [81] This was attempted in 2004, however only the European Green Party, which was the first true pan-European party to be established with a common campaign,[82] proposed a candidate for the post of President: Daniel Cohn-Bendit.[35] Meanwhile, the closest any other party had come in that election was when the People's Party mentioned four or five people they'd like to be President.[83] In 2009, the incumbent President Barroso was formally nominated by the EPP, yet the Socialists were unable to agree on a candidate, in part due to some of their national leaders backing Barroso, leading to there only being one declared candidate (whose party formed the largest group regardless).[84] It is hoped such changes would add legitimacy and counter the falling turnout[81] which has dropped consistently every year since the first election, and from 1999 it has been below 50%, though of the same order of magnitude as turnout in US Congress elections.[85] In 2007 both Bulgaria and Romania elected their MEPs in by-elections, having joined at the beginning of 2007. The Bulgarian and Romanian elections saw two of the lowest turnouts for European elections, just 28.6%[86] and 28.3% respectively.[87]

Proceedings

180


Each year the activities of the Parliament cycle between committee weeks where reports are discussed in committees and interparliamentary delegations meet, political group weeks for members to discuss work within their political groups and session weeks where members spend 3½ days in Strasbourg for part-sessions. In addition six 2-day part-sessions are organised in Brussels throughout the year. Four weeks are allocated as constituency week to allow members to do exclusively constituency work. Finally there are no meetings planned during the summer weeks.[88] The Parliament has the power to meet without being convened by another authority. Its meetings are partly controlled by the treaties but are otherwise up to Parliament according to its own "Rules of Procedure" (the regulations governing the parliament).[89] During sessions, members may speak after being called on by the President. Members of the Council or Commission may also attend and The hemicycle in Brussels speak in debates.[90] [91] Partly due to the need for translation, and the politics of consensus in the chamber, debates tend to be calmer and more polite than, say, the Westminster system.[92] Voting is conducted primarily by a show of hands, that may be checked on request by electronic voting.[93] Votes of MEPs are not recorded in either case however, that only occurs when there is a roll-call ballot. This is required for the final votes on legislation and also whenever a political group or 30 MEPs request it. The number of roll-call votes has increased with time. Votes can also be a completely secret ballot (for example when the President is elected).[94] [95] All recorded votes, along with minutes and legislation, are recorded in the Official Journal of the European Union and can be accessed online.[96] Votes usually do not follow a debate, but rather they are grouped with other due votes on specific occasions, usually at noon on Tuesdays, Wednesdays or Thursdays. This is because the length of the vote is unpredictable and if it continues for longer than allocated it can disrupt other debates and meetings later in the day.[97] Members are arranged in a hemicycle according to their political groups (in the Common Assembly, prior to 1958, members sat alphabetically[98] ) who are ordered mainly by left to right, but some smaller groups are placed towards the outer ring of the Parliament. All desks are equipped with microphones, headphones for translation and electronic voting equipment. The leaders of the groups sit on the front benches at the centre, and in the very centre is a podium for guest speakers. The remaining half of the circular chamber is primarily composed of the raised area where the President and staff sit. Further benches are provided between the sides of this area and the MEPs, these are taken up by the Council on the far left and the Commission on the far right. Both the Brussels and Strasbourg hemicycle roughly follow this layout with only minor differences.[99] The hemicycle design is a compromise between the different Parliamentary systems. The British-based system has the different groups directly facing each other while the French-based system is a semicircle (and the traditional German system had all members in rows facing a rostrum for speeches). Although the design is mainly based on a semicircle, the opposite ends of the spectrum do still face each other.[98] With access to the chamber limited, entrance is controlled by ushers who aid MEPs in the chamber (for example in delivering documents). The ushers can also occasionally act as a form of police in enforcing the President, for example in ejecting an MEP who is disrupting the session (although this is rare). The first head of protocol in the Parliament was French, so many of the duties in the Parliament are based on the French model first developed following the French Revolution. The 180 ushers are highly visible in the Parliament, dressed in black tails and wearing a silver chain, and are recruited in the same manner as the European civil service. The President is allocated a personal usher.[100]

181


182

President and organisation The President, currently Jerzy Buzek MEP of the EPP, is essentially the speaker of the Parliament. He or she presides over the plenary when it is in session and the President's signature is required for all acts adopted by co-decision, including the EU budget. The President is also responsible for representing the Parliament externally, including in legal matters, and for the application of the rules of procedure. He or she is elected for two-and-a-half-year terms, meaning two elections per parliamentary term.[101] [102] President Jerzy Buzek, the first President of an

In most countries, the protocol of the head of state comes before all EU institution to come from a post-communist state. others, however in the EU the Parliament is listed as the first institution, and hence the protocol of its President comes before any other European, or national, protocol. The gifts given to numerous visiting dignitaries depend upon the President. President Josep Borrell MEP of Spain gave his counterparts a crystal cup created by an artist from Barcelona who had engraved upon it parts of the Charter of Fundamental Rights among other things.[8] A number of notable figures have been President of the Parliament and its predecessors. The first President was Paul-Henri Spaak MEP,[103] one of the founding fathers of the Union. Other founding fathers include Alcide de Gasperi MEP and Robert Schuman MEP. The two female Presidents were Simone Veil MEP in 1979 (first President of the elected Parliament) and Nicole Fontaine MEP in 1999, both Frenchwomen.[104] The current president, Jerzy Buzek is the first East-Central European to lead an EU institution, a former Prime Minister of Poland who rose out of the Solidarity movement in Poland that helped overthrow communism in the Eastern Bloc.[105] During the election of a President, the previous President (or, if unable to, one of the previous Vice-Presidents) presides over the chamber.[106] Prior to 2009, the oldest member fulfilled this role[107] but the rule was changed to prevent far-right French MEP Jean-Marie Le Pen taking the chair.[106] Below the President, there are 14 Vice-Presidents who chair debates when the President is not in the chamber. There are a number of other bodies and posts responsible for the running of parliament besides these speakers. The two main bodies are the Bureau, which is responsible for budgetary and administration issues, and the Conference of Presidents which is a governing body composed of the presidents of each of the parliament's political groups. Looking after the financial and administrative interests of members are six Quaestors. , the European Parliament budget was EUR 1,686 billion.[108]

Committees and delegations The Parliament has 20 Standing Committees consisting of 28 to 86 MEPs each (reflecting the political makeup of the whole Parliament) including a Chairman, a bureau and secretariat. They meet twice a month in public to draw up, amend to adopt legislative proposals and reports to be presented to the plenary.[109] The rapporteurs for a committee are supposed to present the view of the committee, although notably this has not always been the case. In the events leading to the resignation of the Santer Commission, the rapporteur went against the Budgetary Control Committee's narrow vote to discharge the budget, and urged the Parliament to reject it.[27]

Parliament building in Brussels, where the committees meet


183

Committees can also set up sub-committees (e.g. the Subcommittee on Human Rights) and temporary committees to deal with a specific topic (e.g. on extraordinary rendition). The chairs of the Committees co-ordinate their work through the "Conference of Committee Chairmen".[109] When co-decision was introduced it increased the Parliaments powers in a number of areas, but most notably those covered by the Committee on the Environment, Public Health and Food Safety. Previously this committee was considered by MEPs as a "Cinderella committee", however as it gained a new importance, it became more professional and rigorous attracting increasing attention to its work.[18] The nature of the committees differ from their national counterparts as, although smaller in comparison to those of the United States Congress, the European Parliament's committees are unusually large by European standards with between eight and twelve dedicated members of staff and three to four support staff. Considerable administration, archives and research resources are also at the disposal of the whole Parliament when needed.[43] Delegations of the Parliament are formed in a similar manner and are responsible for relations with Parliaments outside the EU. There are 34 A Committee room in the Parliament delegations made up of around 15 MEPs, chairpersons of the delegations also cooperate in a conference like the committee chairs do. They include "Interparliamentary delegations" (maintain relations with Parliament outside the EU), "joint parliamentary committees" (maintaining relations with parliaments of states which are candidates or associates of the EU), the delegation to the ACP EU Joint Parliamentary Assembly and the delegation to the Euro-Mediterranean Parliamentary Assembly.[109] MEPs also participate in other international activities such as the Euro-Latin American Parliamentary Assembly, the Transatlantic Legislators' Dialogue and through election observation in third countries.[110]

Translation and interpreting Speakers in the European Parliament are entitled to speak in any of the EU's 23 official languages, ranging from English and German to Maltese and Irish. Simultaneous interpreting is offered in all plenary sessions, and all final texts of legislation are translated. With twenty-three languages, the European Parliament is the most multilingual parliament in the world[111] and the biggest employer of interpreters in the world (employing 350 full time and 400 free-lancers when there is higher demand).[112] Citizens may also address the Parliament in Basque, Catalan/Valencian and Galician.[113] Usually a language is translated from a foreign tongue into a translator's native tongue. Due to the large number of languages, some being minor ones, since 1995 interpreting is sometimes done the opposite way, out of an interpreter's native tongue (the "retour" system). In addition, a speech in a minor language may be interpreted through a third language for lack of interpreters ("relay" Interpreting booths in the hemicycle interpreting) —for example, when interpreting out of Estonian into simultaneously translate debates between 23 Maltese.[112] Interpreters need to be proficient in two other Union languages languages besides their native language. Due to the complexity of the issues, interpretation is not word for word. Instead, interpreters have to convey the political meaning of a speech,

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο regardless of their own views. This requires detailed understanding of the politics and terms of the Parliament, involving a great deal of preparation beforehand (e.g. reading the documents in question). Difficulty can often arise when MEPs use colourful language, jokes and word play or speak too fast.[112] While some see speaking their native language as an important part of their identity, and can speak more fluently in debates, interpretation and its cost has been criticised by some. A 2006 report by Alexander Stubb MEP highlighted that by only using English, French and German costs could be reduced from €118,000 per day (for 21 languages then—Romanian and Bulgarian having not yet been included) to €8,900 per day.[114] Although many see the ideal single language as being English due to its widespread usage, there is a campaign to make French the single tongue for all legal texts, due to the view that it is more clear and precise for legal purposes. Although this would not directly affect interpretation in the plenary, it would shift the balance towards French when discussing draft legislation.[115] Because the proceedings are translated into all of the official EU languages, they have been used to make a multilingual corpus known as Europarl. It is widely used to train statistical machine translation systems.[116]

Seat The Parliament is based in three different cities with numerous buildings. A protocol attached to the Treaty of Amsterdam requires that 12 plenary sessions be held in Strasbourg (none in August but two in September), which is the Parliament's official seat, while extra part sessions as well as committee meetings are held in Brussels. Luxembourg hosts the Secretariat of the European Parliament.[9] The European Parliament is the only assembly in the world with more than one meeting place and one of the few that cannot decide its own location.[117] The Strasbourg seat is seen as a symbol of reconciliation between France and Germany, the Strasbourg region having been fought over by the two countries in the past. However it is questioned over the cost and inconvenience of having two seats for the parliament. While Strasbourg is the official seat, and sits alongside the Council of Europe (with which the "mutual cooperation" is being continuously "fostered"),[118] Brussels is home to nearly all other major EU institutions, with the majority of Parliament's work already being carried out there. Therefore despite Strasbourg being the main seat, it is the one most questioned, although some do believe Strasbourg should be the single capital.[119] Critics have described the two-seat arrangement as a "travelling circus",[120] and there is a strong movement to establish Brussels as the sole seat. This is because the other political institutions (the Commission, Council and European Council) are located there, and hence Brussels is treated as the 'capital' of the EU. This movement has received strong backing through numerous figures, including the Commission First-Vice President who stated that "something that was once a very positive symbol of the EU reuniting France and Germany has now become a negative symbol—of wasting money, bureaucracy and the insanity of the Brussels institutions".[121] The Green party has also noted the environmental cost in a study led by Jean Lambert MEP and Caroline Lucas MEP; in addition to the extra 200 million euro spent on the extra seat, there are over 20,268 tonnes of additional carbon dioxide, undermining any environmental stance of the institution and the Union.[120] The campaign is further backed by a million-strong online petition started by Cecilia Malmström MEP.[122] In 2006 there were allegations of irregularity in the charges made by the city of Strasbourg on buildings the Parliament rented which harmed the city's image further.[123] A poll of MEPs also found 89% of the respondents (39%) wanting a single seat, and 81% preferring Brussels.[124] Another, more academic, survey found 68% support.[2] However, as Parliament's seat is fixed by the treaties, it can only be changed by the Council unanimously, meaning it could be vetoed by a single country:[117] notably, France. French President Nicolas Sarkozy has stated that its seat is "non-negotiable", having no intention of surrendering the French based seat.[125] In early 2011, the Parliament voted to scrap one of the Strasbourg sessions by holding two within a single week.[126] The mayor of Strasbourg officially reacted by stating "we will counter-attack by upturning the adversary's strength to our own profit, as a judoka would do."[127] As of July 2011, an absolute majority of MEPs are in favour of a single seat. [128]

184


Βλέπε επίσης • Parliamentwatch • State of the Union (European Union)

Αναφορές [1] http:/ / www. europarl. europa. eu/ [2] Professor Farrell: "The EP is now one the of the most powerful legislatures in the world" (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?language=EN& type=IM-PRESS& reference=20070615IPR07837). European Parliament (18 June 2007) (ανακτήθηκε 5 July

2007 ) [3] Brand, Constant and Wielaard, Robert (8 June 2009). "Conservatives Post Gains In European Elections" (http:/ / www. washingtonpost. com/ wp-dyn/ content/ article/ 2009/ 06/ 07/ AR2009060702402. html). The Washington Post. Associated Press. .

Ανακτήθηκε την 17 August 2010. [4] Ian Traynor (7 June 2009). "Misery for social democrats as voters take a turn to the right" (http:/ / www. guardian. co. uk/ politics/ 2009/ jun/ 07/ eu-elections-social-democrats). The Guardian (UK). . Ανακτήθηκε την 17 August 2010. [5] Parliament's powers and procedures (http:/ / www. europarl. europa. eu/ parliament/ public/ staticDisplay. do?language=EN& id=46).

European Parliament (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [6] Όμως, μπορεί να έχει μια de facto ικανότητα πρωτοβουλιών - see Powers and functions. [7] Williams, Matt (24 June 2008). Pöttering defends parliament's role at EU summits (http:/ / www. theparliament. com/ policy-focus/ foreign-affairs/ foreign-affairs-article/ newsarticle/ poettering-defends-parliaments-role-at-eu-summits/ ). The Parliament Magazine

(ανακτήθηκε 25 June 2008 ) [8] Parliament's Protocol Service (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?language=EN& type=IM-PRESS& reference=20060728FCS09980& secondRef=0). European Parliament (28 July 2006) (ανακτήθηκε 28 October 2007 ) [9] Consolidated versions of the treaty on European Union and of the treaty establishing the European Community (http:/ / eur-lex. europa. eu/ LexUriServ/ site/ en/ oj/ 2006/ ce321/ ce32120061229en00010331. pdf) (PDF). Eur-lex (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [10] European Parliament (http:/ / www. ena. lu?lang=2& doc=3998). European NAvigator (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [11] EPP-ED Chronology—1951–1960 (http:/ / www. epp-ed. eu/ group/ en/ chronology02. asp). European People's Party (ανακτήθηκε 5

July 2007 ) [12] Reid, Tom (2004). The United States of Europe. London: Penguin Books. σελ. 272. ISBN 0-14-102317-1. [13] Ad Hoc Assembly, Information and Official Documents of the Constitutional Committee, October 1952 to April 1953 (http:/ / aei. pitt. edu/ 991/ 01/ political_union_draft_treaty_1. pdf) (PDF). Archive of European Integration (1953) (ανακτήθηκε 29 October 2008 ) [14] Composition of the European Parliament (http:/ / www. ena. lu?lang=2& doc=3999). European NAvigator (ανακτήθηκε 12 June 2007

) [15] 1945–1959 The beginnings of cooperation: 1958 (http:/ / europa. eu/ abc/ history/ 1945-1959/ 1958/ index_en. htm). European

Parliament (ανακτήθηκε 6 April 2010 ) [16] 50th anniversary of the European Parliament celebrated in Strasbourg (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?pubRef=-/ / EP/ / TEXT+ IM-PRESS+ 20080311IPR23707+ 0+ DOC+ XML+ V0/ / EN). European Parliament (12 March 2008) (ανακτήθηκε 6

April 2010 ) [17] Power of the purse of the European Parliament (http:/ / www. ena. lu?lang=2& doc=4009). European NAvigator (ανακτήθηκε 11

October 2007 ) [18] Hoskyns, Catherine; Michael Newman (2000). Democratizing the European Union: Issues for the twenty-first Century

(Perspectives on Democratization. Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-5666-6. [19] Framework (http:/ / assembly. coe. int/ Main. asp?Link=/ AboutUs/ APCE_framework. htm). Council of Europe (ανακτήθηκε 5 July

2007 ) [20] Overview of the Pan-African Parliament (http:/ / www. pan-africanparliament. org/ AboutPAP_Overview. aspx). Pan-African

Parliament (ανακτήθηκε 5 July 2007 ) [21] The history of the European Parliament (http:/ / www. europarl. europa. eu/ eplive/ expert/ shotlist_page/ 20070314SHL04223/ default_fr. htm). European Parliament (ανακτήθηκε 5 July 2007 ) [22] The European Parliament's proposals (http:/ / www. ena. lu?lang=2& doc=6536). European NAvigator (ανακτήθηκε 11 October 2007

) [23] European Parliament Website. Oversight over the Commission and Council (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?pubRef=-/ / EP/ / TEXT+ PRESS+ BI-20041022-1+ 0+ DOC+ XML+ V0/ / EN) (ανακτήθηκε 1 July 2007 ) [24] The seats of the institutions of the European Union (http:/ / www. ena. lu?lang=2& doc=20822). European NAvigator (ανακτήθηκε 18

July 2007 ) [25] Power to legislate of the European Parliament (http:/ / www. ena. lu?lang=2& doc=4008). European NAvigator (ανακτήθηκε 11

October 2007 ) [26] Topan, Angelina (30 September 2002). The resignation of the Santer-Commission: the impact of 'trust' and 'reputation' (http:/ / eiop. or. at/ eiop/ pdf/ 2002-014. pdf) (PDF). European Integration Online Papers (ανακτήθηκε 12 June 2007 )

185

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο [27] Ringer, Nils F. (February 2003). The Santer Commission Resignation Crisis (http:/ / aei. pitt. edu/ 2919/ 01/ 156. pdf) (PDF).

University of Pittsburgh (ανακτήθηκε 7 October 2007 ) [28] Bowley, Graham (18 October 2004). Buttiglione affair highlights evolving role of Parliament : Questions arise on democracy at the EU (http://www.iht.com/articles/2004/10/18/brussels_ed3_.php). International Herald Tribune (ανακτήθηκε 1 July 2007 ) [29] Tobais, Troll (2 November 2004). “We have to democratise procedures” (http:/ / web. archive. org/ web/ 20051129143940/ http:/ / www. cafebabel. com/ en/ article. asp?T=T& Id=2620). Café Babel (αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (http:/ / www. cafebabel. com/ en/ article. asp?T=T& Id=2620) 29 November 2005) (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [30] How the European parliament got serious (http:/ / www. ft. com/ cms/ s/ 0/ 56b6d760-a412-11da-83cc-0000779e2340. html). Financial

Times (23 February 2006) (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [31] Beunderman, Mark (9 November 2007). Frattini seeks to apply new EU treaty rules before 2009 (http:/ / euobserver. com/ 9/ 25117).

EU Observer (ανακτήθηκε 9 November 2007 ) [32] Parliamentary reform put into practice (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?type=IM-PRESS& reference=20080116BKG18998& language=EN). European Parliament (17 January 2008) (ανακτήθηκε 3 February 2009 ) [33] Parliamentary reform: third package adopted (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?pubRef=-/ / EP/ / TEXT+ IM-PRESS+ 20090320IPR52228+ 0+ DOC+ XML+ V0/ / EN). European Parliament (20 March 2009) (ανακτήθηκε 3 February 2009 ) [34] The Union's institutions: The European Parliament (http:/ / europa. eu/ scadplus/ constitution/ parliament_en. htm). European

Parliament (ανακτήθηκε 28 June 2007 ) [35] Hughes, Kirsty. Nearing Compromise as Convention goes into Final Week? (http:/ / www. epin. org/ pdf/ comment_Hughes2_june03. pdf) (PDF). EPIN (ανακτήθηκε 30 January 2008 ) [36] MEPs elect Barroso to a second term as Commission President (http:/ / www. europarl. europa. eu/ news/ expert/ infopress_page/ 008-60584-257-09-38-901-20090911IPR60583-14-09-2009-2009-false/ default_en. htm). European Parliament (16 September 2009)

(ανακτήθηκε 28 June 2007 ) [37] Taylor, Simon (17 September 2009). A second term – but at what price? (http:/ / www. europeanvoice. com/ article/ imported/ a-second-term-–-but-at-what-price-/ 65887. aspx). European Voice (ανακτήθηκε 28 June 2007 ) [38] Taylor, Simon (21 January 2010). How Jeleva was forced out (http:/ / www. europeanvoice. com/ article/ imported/ how-jeleva-was-forced-out/ 66933. aspx). European Voice (ανακτήθηκε 28 June 2007 ) [39] Taylor, Simon (28 January 2010). MEPs agree working relations with Barroso (http:/ / www. europeanvoice. com/ article/ imported/ meps-agree-working-relations-with-barroso/ 66982. aspx). European Voice (ανακτήθηκε 28 June 2007 ) [40] Parliament twists Ashton's arm over EEAS (http:/ / www. euractiv. com/ future-eu/ parliament-twists-ashtons-arm-over-eeas-news-495150). EurActiv (11 June 2010) (ανακτήθηκε 19 September 2011 ) [41] Vogel, Toby (21 October 2010). Backing of MEPs paves way for launch of diplomatic corps (http:/ / www. europeanvoice. com/ article/ imported/ backing-of-meps-paves-way-for-launch-of-diplomatic-corps/ 69215. aspx). EurActiv (ανακτήθηκε 19 September 2011 ) [42] Fact Sheets 1.3.8 The Commission (http:/ / www. europarl. europa. eu/ factsheets/ 1_3_8_en. htm). European Parliament (ανακτήθηκε

14 June 2007 ) [43] Kreppel, Amie (2006). Understanding the European Parliament from a Federalist Perspective: The Legislatures of the USA and EU Compared (http://web.clas.ufl.edu/users/kreppel/COMFEDFINAL.pdf) (PDF). Center for European Studies, University of Florida

(ανακτήθηκε 26 September 2008 ) [44] Schnabel, Rockwell; Francis Rocca (2005). The Next Superpower?: the Rise of Europe and its Challenge to the United States.

Oxford: Rowman & Littlefield Publishers. σελ. 111. ISBN 978-0-7425-4548-9. [45] Kirk, Lizabeth (11 January 2001). No guarantee EP will back Treaty of Nice (http:/ / euobserver. com/ 9/ 1249). EU Observer

(ανακτήθηκε 19 September 2011 ) [46] Decision-making in the European Union (http:/ / www. europa. eu/ institutions/ decision-making/ index_en. htm). European Parliament

(ανακτήθηκε 18 September 2007 ) [47] Explaining the Treaty of Lisbon (http:/ / europa. eu/ rapid/ pressReleasesAction. do?reference=MEMO/ 09/ 531). Europa website

(ανακτήθηκε 4 December 2009 ) [48] Community legal instruments (http:/ / europa. eu/ scadplus/ glossary/ community_legal_instruments_en. htm). European Parliament

(ανακτήθηκε 18 September 2007 ) [49] Written declarations (http:/ / www. europarl. europa. eu/ activities/ plenary/ writtenDecl. do). European Parliament (ανακτήθηκε 1

November 2007 ) [50] Budgetary control: 1996 discharge raises issue of confidence in the Commission (http:/ / www. europarl. europa. eu/ election/ bilan/ en/ pf1901en. htm). European Parliament (1999) (ανακτήθηκε 15 October 2007 ) [51] Background Information: Election of the European Commission (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?pubRef=-/ / EP/ / TEXT+ PRESS+ BI-20041022-1+ 0+ DOC+ XML+ V0/ / EN). European Parliament (ανακτήθηκε 1 July 2007 ) [52] Oversight over the Commission and Council (http:/ / www. europarl. europa. eu/ parliament/ public/ staticDisplay. do?id=46& pageRank=9& language=EN). European Parliament (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [53] Murray, Alasdair (2004). Three cheers for EU democracy (http:/ / www. cer. org. uk/ articles/ 39_murray. html). Centre for European

Reform (ανακτήθηκε 7 July 2007 ) [54] Mahony, Honor (9 July 2008). New rules to make it harder for MEPs to form political groups (http:/ / euobserver. com/ 9/ 26468).

International Herald Tribune (ανακτήθηκε 10 July 2008 )

186

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο [55] Maastricht Treaty 15 years on: birth of the "European Union" (http:/ / www. europarl. europa. eu/ news/ public/ story_page/ 008-2784-036-02-06-901-20070206STO02783-2007-05-02-2007/ default_en. htm). European Parliament (7 February 2007) (ανακτήθηκε

6 July 2007 ) [56] Supervisory power (http:/ / www. europarl. europa. eu/ parliament/ public/ staticDisplay. do?id=46& pageRank=8& language=EN).

European Parliament (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [57] Rules of Procedure of the European Parliament. Rule 101: Appointment of the Members of the Court of Auditors (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?pubRef=-/ / EP/ / TEXT+ RULES-EP+ 20070101+ RULE-101+ DOC+ XML+ V0/ / EN& language=EN& navigationBar=YES). European Parliament (ανακτήθηκε 7 July 2007 ) [58] Rickards, Mark (3 November 2007). "MEPs get taste of people power" (http:/ / news. bbc. co. uk/ 1/ hi/ world/ europe/ 7075573. stm).

BBC News. . Ανακτήθηκε την 3 November 2007. [59] Members (http:/ / www. europarl. europa. eu/ parliament/ public/ staticDisplay. do?id=45& pageRank=3). European Parliament

(ανακτήθηκε 27 October 2007 ) [60] Parliament all set for enlargement (http:/ / www. europarl. europa. eu/ highlights/ en/ 302. html). European Parliament (ανακτήθηκε 14

June 2007 ) [61] Goldirova, Renata (19 October 2007). EU agrees new 'Treaty of Lisbon' (http:/ / euobserver. com/ 9/ 25001). EU Observer

(ανακτήθηκε 19 November 2007 ) [62] Distribution of EP seats: Constitutional Affairs Committee approvals proposal (http:/ / www. europarl. europa. eu/ news/ expert/ infopress_page/ 001-11037-274-10-40-901-20071001IPR11035-01-10-2007-2007-false/ default_en. htm). European Parliament (2 October

2007) (ανακτήθηκε 7 October 2007 ) [63] Willis, Andrew (8 April 2010). MEPs seek change to Lisbon Treaty to accommodate new colleagues (http:/ / euobserver. com/ 18/ 29822). EU Observer (ανακτήθηκε 2 May 2010 ) [64] Statute for Members of the European Parliament (http:/ / europa. eu/ scadplus/ glossary/ mep_status_en. htm). European Parliament

(ανακτήθηκε 27 October 2007 ) [65] 7. Protocol on the privileges and immunities of the European Union (http:/ / eur-lex. europa. eu/ LexUriServ/ site/ en/ oj/ 2004/ c_310/ c_31020041216en02610266. pdf) (PDF). Eur-Lex (16 December 2004) (ανακτήθηκε 27 October 2007 ) [66] Kreppel, Amie (2002). The European Parliament and Supranational Party System (http:/ / 193. 60. 94. 203/ 97805218/ 06251/ sample/ 9780521806251ws. pdf) (PDF). Cambridge University Press (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [67] "What to expect in the 2009-14 European Parliament": Analysis from a leading EU expert (http:/ / www. europarl. europa. eu/ news/ public/ story_page/ 008-60547-292-10-43-901-20090911STO60546-2009-19-10-2009/ default_en. htm). European Parliament website

(2009) (ανακτήθηκε 17 February 2010 ) [68] Cohesion rates (http:/ / www. votewatch. eu/ cx_european_party_groups. php). Vote Watch (2010) (ανακτήθηκε 17 February 2010 ) [69] Party Politics in the EU (http:/ / www. civitas. org. uk/ eufacts/ download/ CIT. 3. EU Political Parties. pdf) (PDF). civitas.org.uk

(ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [70] European Parliament increases threshold to form a political group (http:/ / www. europarl. europa. eu/ news/ expert/ infopress_page/ 009-33698-189-07-28-901-20080708IPR33697-07-07-2008-2008-false/ default_en. htm). European Parliament (9 July 2008)

(ανακτήθηκε 10 July 2008 ) [71] Brunwasser, Matthew (14 January 2007). Bulgaria and Romania bolster far right profile in EU Parliament (http:/ / www. iht. com/ articles/ 2007/ 01/ 14/ news/ right. php). International Herald Tribune accessdate=2007-07-07 [72] Far-Right Wing Group Sidelined in European Parliament (http:/ / www. dw-world. de/ dw/ article/ 0,2144,2335201,00. html). Deutsche

Welle (2 February 2007) (ανακτήθηκε 7 July 2007 ) [73] Mahony, Honor (14 November 2007). MEPs welcome fall of far-right group (http:/ / euobserver. com/ 9/ 25148). EU Observer

(ανακτήθηκε 14 November 2007 ) [74] Settembri, Pierpaolo (2 February 2007). Is the European Parliament competitive or consensual ... "and why bother"? (http:/ / www. fedtrust. co. uk/ admin/ uploads/ FedT_workshop_Settembri. pdf) (PDF). Federal Trust (ανακτήθηκε 7 October 2007 ) [75] Interview: Graham Watson, leader of group of Liberal Democrat MEPs (http:/ / www. euractiv. com/ en/ elections/ interview-graham-watson-leader-group-liberal-democrat-meps/ article-128543). Euractiv (15 June 2004) (ανακτήθηκε 1 November 2007

) [76] "European Parliament elects new president" (http:/ / news. bbc. co. uk/ 1/ hi/ world/ europe/ 398892. stm). BBC News. 20 July 1999. .

Ανακτήθηκε την 1 November 2007. [77] The Alliance of Liberals and Democrats for Europe is born (http:/ / www. grahamwatsonmep. org/ news/ 000017/ the_alliance_of_liberals_and_democrats_for_europe_is_born. html). Graham Watson MEP website (14 July 2004) (ανακτήθηκε 7

October 2007 ) [78] The European Parliament: electoral procedures (http:/ / www. europarl. europa. eu/ facts/ 1_3_4_en. htm). European Parliament

(ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [79] Spongenberg, Helena (26 February 2007). EU wants to dress up 2009 elections on TV (http:/ / www. euobserver. com/ 9/ 23566). EU

Observer (ανακτήθηκε 8 July 2007 ) [80] Palmer, John (10 January 2007). "Size shouldn't matter" (http:/ / commentisfree. guardian. co. uk/ john_palmer/ 2007/ 01/ good_rather_than_bad_not_b_ig. html). The Guardian (London). . Ανακτήθηκε την 28 June 2007.

187

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο [81] Mahony, Honor (27 June 2007). European politics to get more political (http:/ / euobserver. com/ 9/ 24370). EU Observer

(ανακτήθηκε 28 June 2007 ) [82] European Greens Found European Greens (http:/ / www. dw-world. de/ dw/ article/ 0,,1119463,00. html). Deutsche Welle (23 February

2004) (ανακτήθηκε 30 January 2008 ) [83] The EP elections: Deepening the democratic deficit (http:/ / www. euractiv. com/ en/ future-eu/ ep-elections-deepening-democratic-deficit/ article-128495). Euractiv (16 June 2004) (ανακτήθηκε 27 July 2007 ) [84] Socialists agree to disagree on Barroso (http:/ / www. euractiv. com/ en/ future-eu/ socialists-agree-disagree-barroso/ article-183319).

EurActiv (19 June 2009) (ανακτήθηκε 14 July 2009 ) [85] Σφάλμα στην κλήση του template:cite web: Οι παράμετροι url και title πρέπει να οριστούν. International Herald Tribune url=http://www.iht.com/articles/2007/05/20/africa/sofia.php'' (20 May 2007) (ανακτήθηκε 20 May 2007 ) [86] New GERB party narrowly wins Bulgaria's first European Parliament election (http:/ / www. setimes. com/ cocoon/ setimes/ xhtml/ en_GB/ features/ setimes/ newsbriefs/ 2007/ 05/ 21/ nb-01). Southeast European Times (21 May 2007) (ανακτήθηκε 8 July 2007 ) [87] Romania chooses its 35 MEPS (http:/ / www. europarl. europa. eu/ news/ public/ story_page/ 011-13241-329-11-47-902-20071115STO13229-2007-25-11-2007/ default_en. htm). European Parliament (26 November 2007)

(ανακτήθηκε 24 February 2008 ) [88] European Parliament 2007 calendar of activities (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sed/ doc/ ext/ hemicycle/ PLAN_BRU. pdf) (PDF).

European Parliament (ανακτήθηκε 14 September 2009 ) [89] Rules of Procedure of the European Parliament. Rule 127: Convening of Parliament (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?pubRef=-/ / EP/ / TEXT+ RULES-EP+ 20070606+ RULE-127+ DOC+ XML+ V0/ / EN& language=EN& navigationBar=YES).

European Parliament (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [90] Rules of Procedure of the European Parliament. Rule 141: Calling speakers and content of speeches (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?pubRef=-/ / EP/ / TEXT+ RULES-EP+ 20070101+ RULE-141+ DOC+ XML+ V0/ / EN& language=EN& navigationBar=YES). European Parliament (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [91] Rules of Procedure of the European Parliament. Rule 142: Allocation of speaking time (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?pubRef=-/ / EP/ / TEXT+ RULES-EP+ 20070101+ RULE-142+ DOC+ XML+ V0/ / EN& language=EN& navigationBar=YES).

European Parliament (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [92] Yeomans, Chris (2 November 2004). Democracy 1, Autocracy 0? (http:/ / web. archive. org/ web/ 20050608053201/ http:/ / www. cafebabel. com/ en/ article. asp?T=A& Id=976). Café Babel (αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (http:/ / www. cafebabel. com/ en/ article. asp?T=A& Id=976) 8 June 2005) (ανακτήθηκε 9 July 2007 ) [93] Rules of Procedure of the European Parliament. Rule 164: Disputes on voting (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?pubRef=-/ / EP/ / TEXT+ RULES-EP+ 20070101+ RULE-164+ DOC+ XML+ V0/ / EN& language=EN& navigationBar=YES).

European Parliament (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [94] How do MEPs vote? (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?language=EN& type=IM-PRESS& reference=20060628STO09319& secondRef=0). European Parliament (28 June 2006) (ανακτήθηκε 6 July 2007 ) [95] Hix &al (see further reading below), §1.4 ("The dataset: roll-call votes in the European Parliament"), p.29–30. [96] The different types of document available on Europarl (http:/ / web. archive. org/ web/ 20061016212424/ http:/ / www. europarl. europa. eu/ guide/ search/ docsearch_en. htm). European Parliament (ανακτήθηκε 7 July 2007 )Βικιπαίδεια:Νεκροί εξωτερικοί σύνδεσμοι [97] Corbett, Richard; Francis Jacobs; Michael Shackleton (2007), The European Parliament (7 έκδοση), London: John Harper, p. 174,

ISBN 978-0-9661144-7-2 [98] Corbett, Richard; Francis Jacobs; Michael Shackleton (2007), The European Parliament (7 έκδοση), London: John Harper, p. 167,

ISBN 978-0-9661144-7-2 [99] Brussels seating plan (http:/ / web. archive. org/ web/ 20080227035017/ http:/ / www. europarl. europa. eu/ sce/ data/ fast_access/ doc/ PLAN_BRX_30+ JAN_2008. pdf) (PDF). European Parliament (αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sce/ data/ fast_access/ doc/ / PLAN_BRX_30 JAN_2008. pdf) 27 February 2008) (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [100] The European Parliament Ushers (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?language=EN& type=IM-PRESS& reference=20051017FCS01532& secondRef=0). European Parliament (ανακτήθηκε 21 June 2007 ) [101] Duties of the President (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?pubRef=-/ / EP/ / TEXT+ RULES-EP+ 20040720+ RULE-019+ DOC+ XML+ V0/ / EN& navigationBar=YES). European Parliament (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [102] Functions (http:/ / www. europarl. europa. eu/ president/ defaulten_mac. htm). European Parliament (ανακτήθηκε 15 June 2007 ) [103] , though the history of Parliament sometimes excludes the early Common Assembly, in which interpretation the first President

would be Robert Schuman (another founding father) in those circumstances. [104] Former E.P. Presidents (http:/ / www. europarl. europa. eu/ president/ defaulten. htm?former). European Parliament (ανακτήθηκε 15

June 2007 ) [105] Jerzy Buzek elected new President of the European Parliament (http:/ / www. europarl. europa. eu/ news/ public/ story_page/ 008-58049-201-07-30-901-20090710STO58039-2009-20-07-2009/ default_en. htm). European Parliament (14 July 2009) (ανακτήθηκε

14 July 2009 ) [106] Traynor, Ian (26 March 2009). "MEPs move to deny extremist Jean-Marie Le Pen platform" (http:/ / www. guardian. co. uk/ politics/ 2009/ mar/ 26/ le-pen-eu-france). The Guardian (London). . Ανακτήθηκε την 15 April 2009.

188

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο [107] Rules of Procedure of the European Parliament. Rule 11: Oldest member (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?pubRef=-/ / EP/ / TEXT+ RULES-EP+ 20070101+ RULE-011+ DOC+ XML+ V0/ / EN& navigationBar=YES). European Parliament

(ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [108] The budget of the European Parliament (http:/ / www. europarl. europa. eu/ parliament/ public/ staticDisplay. do?id=153& language=EN). European Union (ανακτήθηκε 2011-05-22 ) [109] How the Parliament is Organised (http:/ / www. europarl. europa. eu/ parliament/ public/ staticDisplay. do?language=EN& id=45).

European Parliament (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [110] European Parliament: In Detail (http:/ / www. europarl. europa. eu/ parliament/ expert. do?language=EN). European Parliament

(ανακτήθηκε 9 July 2007 ) [111] Press Release: Irish language arrives in European Parliament (http:/ / web. archive. org/ web/ 20070928103833/ http:/ / www. europarl. ie/ news_press_release_2_2007. html). European Parliament Irish Office (11 January 2007) (αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (http:/ / www. europarl. ie/ news_press_release_2_2007. html) 28 September 2007) (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [112] The European Parliament's Interpreters. (http:/ / www. europarl. europa. eu/ sides/ getDoc. do?language=EN& type=IM-PRESS& reference=20060403FCS06935& secondRef=0). European Parliament (12 April 2006) (ανακτήθηκε 21 June 2007 ) [113] The European Parliament allows the written communication of citizens in Basques in Basque, Catalan and Galician. (http:/ / www. ciemen. org/ mercator/ notidetail. cfm?IDA=897& lg=gb). Ciemen (2006) (ανακτήθηκε 21 June 2007 ) [114] In European Parliament, debate—in 21 languages—can be pricey (http:/ / www. csmonitor. com/ 2006/ 0912/ p05s01-woeu. html).

Christian Science Monitor (12 September 2006) (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [115] Campaign to make French sole legal language in EU (http:/ / www. iht. com/ articles/ ap/ 2007/ 02/ 07/ europe/ EU-GEN-EU-French. php). International Herald Tribune (7 February 2007) (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [116] Philipp Koehn (2005) Europarl: A Parallel Corpus for Statistical Machine Translation (http:/ / www. iccs. inf. ed. ac. uk/ ~pkoehn/ publications/ europarl-mtsummit05. pdf), in MT Summit 2005 [117] Alvaro, Alexander (6 July 2006). Europe's strangest migrants (http:/ / www. cafebabel. com/ en/ article. asp?T=A& Id=1906). Café

Babel (ανακτήθηκε 1 November 2007 ) Βικιπαίδεια:Νεκροί εξωτερικοί σύνδεσμοι [118] The Council of Europe and the European Union sign an agreement to foster mutual cooperation (https:/ / wcd. coe. int/ ViewDoc. jsp?Ref=PR331(2007)& Language=lanEnglish& Ver=original& BackColorInternet=F5CA75& BackColorIntranet=F5CA75& BackColorLogged=A9BACE& ShowBanner=no& Target=_self). Council of Europe (23 May 2007) (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [119] Wheatly, Paul (2 October 2006). The two-seat parliament farce must end (http:/ / web. archive. org/ web/ 20070610174433/ http:/ / www. cafebabel. com/ en/ article. asp?T=A& Id=2047). Café Babel (αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (http:/ / www. cafebabel. com/ en/ article. asp?T=A& Id=2047) 10 June 2007) (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [120] Greens condemn EU parliament's 'traveling circus' (http:/ / www. 4ecotips. com/ eco/ article_show. php?aid=1222& id=280). 4ecotips

(26 April 2007) (ανακτήθηκε 5 July 2007 ) [121] Wallstrom: “Strasbourg has become a negative symbol” (http:/ / www. neurope. eu/ articles/ 64641. php). New Europe (9 September

2006) (ανακτήθηκε 26 August 2011 ) [122] Malmström, Cecilia. OneSeat.eu (http:/ / www. oneseat. eu/ ) (ανακτήθηκε 12 June 2007 ) [123] Kroeger, Alix (27 April 2006). "EU and Strasbourg in rent row" (http:/ / news. bbc. co. uk/ 1/ hi/ world/ europe/ 4952228. stm). BBC

News. . Ανακτήθηκε την 5 July 2007. [124] Euro MPs want to scrap Strasbourg base: poll (http:/ / web. archive. org/ web/ 20070930165033/ http:/ / www. eubusiness. com/ news_live/ 1181757615. 41). EU Business (13 June 2007) (αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (http:/ / www. eubusiness. com/ news_live/ 1181757615. 41) 30 September 2007) (ανακτήθηκε 22 June 2007 ) [125] Banks, Martin (24 May 2007). Sarkozy slated over Strasbourg seat (http:/ / www. eupolitix. com/ EN/ News/ 200705/ 8216d9d5-0c44-46e2-a6d8-6166c30e812f. htm). EU Politix: The Parliament (ανακτήθηκε 22 June 2007 ) [126] MEPs vote to reduce Strasbourg calendar (http:/ / www. euractiv. com/ en/ future-eu/ meps-vote-reduce-strasbourg-calendar-news-502987). EurActiv (10 March 2011) (ανακτήθηκε 24 March 2011 ) [127] Le conseil municipal adopte à l’unanimité une motion confortant et élargissant le siège du Parlement européen à Strasbourg (http:/ / www. strasbourg. eu/ accueil?ItemID=1633917363). EurActiv (21 March 2011) (ανακτήθηκε 24 March 2011 ) [128] Majority of MEPs now favour single seat (http:/ / www. theparliament. com/ latest-news/ article/ newsarticle/ majority-of-meps-now-favour-single-seat/ ) theparliament.com

189


Περαιτέρω διάβασμα • Attwool, Elspeth (2000). To the Power of Ten: UK Liberal Democrats in the European Parliament (Centre for Reform Papers). Centre for Reform. ISBN 978-1-902622-17-0. • Butler, David; Martin Westlake (2005). British Politics and European Election. London: Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-4039-3585-4. • Farrell, David; Roger Scully (2007). Representing Europe's Citizens?: Electoral Institutions and the Failure of Parliamentary Representation. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-928502-0. • Gazzola, Michele (2006). "Managing Multilingualism in the European Union: Language Policy Evaluation for the European Parliament" (http://www.springerlink.com/content/47253614164m4371/). Language Policy (Netherlands: Springer) 5 (4): 393–417. doi: 10.1007/s10993-006-9032-5 (http://dx.doi.org/10.1007/ s10993-006-9032-5). • Corbett, Richard; [ |Jacobs, Francis (http://www.europarl.ie/about.html)]; Shackleton, Michael (2007). The European Parliament (http://www.johnharperpublishing.co.uk/pp007.shtml) (7 έκδοση). London: John Harper Publishing (http://www.johnharperpublishing.co.uk/). ISBN 978-0-9551144-7-2Βικιπαίδεια:Νεκροί εξωτερικοί σύνδεσμοι • Corbett, Richard (1998 and 2002). The European Parliament’s Role in Closer EU Integration. LBasingstoke: Macmillan. ISBN 0-333-72252-3. • Hix, Simon; Abdul Noury, Serard Roland (2007). Democratic Politics in the European Parliament (Themes in European Governance). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-69460-5. ( draft version on-line (http://emlab.berkeley.edu/users/groland/pubs/HNR-Democracy_in_the_EP-11July05.pdf)) • Hoskyns, Catherine; Michael Newman (2000). Democratizing the European Union: Issues for the twenty-first Century (Perspectives on Democratization. Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-5666-6. • Kreppel, Amie (2001). The European Parliament and Supranational Party System: A Study in Institutional Development (Cambridge Studies in Comparative Politics). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-00079-6. • Van der Laan, Lousewies (2003). The Case For a Stronger European Parliament. London: Centre for European Reform. ISBN 1-901229-49-1. • Lodge, Juliet (200-04-18). The 2004 Elections to the European Parliament. London: Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-4039-3518-2. • Lodge, Juliet, ed. The 2009 Elections to the European Parliament (Palgrave Macmillan; 2011) 327 pages • Maier, Michaela; Tenscher, Jens (2006). Campaigning in Europe, Campaigning for Europe: Political Parties, Campaigns, Mass Media and the European Parliament Elections 2004 (Medien). Lit Verlag. ISBN 978-3-8258-9322-4. • Rittberger, Berthold (2007). Building Europe's Parliament: Democratic Representation Beyond the Nation State. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-923199-7. • Schmitter, Philippe (2000). How to Democratize the EU ... and Why Bother? (Governance in Europe). Rowman & Littlefield Publishers. ISBN 978-0-8476-9905-6. • Scully, Rodger (2005). Becoming European?: Attitudes, Behaviour, and Socialization in the European Parliament. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-928432-0. • Smith, Julie (1999). Europe's Elected Parliament (Contemporary European Studies). London: Continuum International Publishing Group. ISBN 978-0-333-59874-0. • Steuenberg, Bernard; Jacques Thomassen (2002). The European Parliament on the Move: Toward Parliamentary Democracy in Europe (Governance in Europe). Rowman & Littlefield Publishers. ISBN 978-0-7425-0126-3. • Watson, Graham (2004). EU've Got Mail!: Liberal Letters from the European Parliament. Baghot Publishing. ISBN 978-0-9545745-1-2. • Wood, David M.; Birol A. Yesilada (2007). The Emerging European Union (4th Ed.). Pearson Longman. ISBN 0-321-43941-4.

190


Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτελεί το εκλεγμένο κοινοβουλευτικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκλέγεται κάθε πέντε χρόνια με άμεσες, γενικές εκλογές που διεξάγονται την ίδια περίοδο στα κράτη μέλη. Τον Ιούλιο του 2009 εξελέγη νέος Πρόεδρος του Κοινοβουλίου ο Πολωνός Γιέρζι Μπούζεκ. Εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι ο Jaume Duch Guillot.

191

Το σήμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου.

Ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου περιλαμβάνει: • συμμετοχή στη νομοθετική διαδικασία (νομοθετική παραγωγή), • κατάρτιση και έγκριση του κοινοτικού προϋπολογισμού και • άσκηση του δημοκρατικού ελέγχου πάνω στη δράση των κοινοτικών οργάνων, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Το κτίριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες Η Ολομέλεια του κοινοβουλίου συνέρχεται για μία εβδομάδα κάθε μήνα στο Στρασβούργο, ενώ οι συνεδριάσεις των κοινοβουλευτικών επιτροπών και έκτακτες σύνοδοι, πραγματοποιούνται στις Βρυξέλλες. Έδρα της Γενικής Γραμματείας του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου είναι το Λουξεμβούργο.

Σύνθεση Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αντιπροσωπεύει περίπου 450 εκατομμύρια πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αποτελείται από 736 βουλευτές (ή μέλη). Οι εκλογές για την ανάδειξη των ευρωβουλευτών λαμβάνουν χώρα κάθε πέντε χρόνια, με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία που διεξάγεται την ίδια χρονική περίοδο σε όλα τα κράτη μέλη της Η Ευρωβουλή όπως διαμορφώθηκε τον Ιούλιο του 2009 Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει ένα ενιαίο εκλογικό σύστημα, ωστόσο έχουν προταθεί από το κοινοβούλιο κοινές αρχές για την εκλογή των ευρωβουλευτών. Σύμφωνα με τις κυριότερες από αυτές, εφαρμόζεται: • Η αρχή της αναλογικής εκπροσώπησης. • Διαίρεση της επικράτειας σε εκλογικές περιφέρειες (για χώρες που υπερβαίνουν τα 20 εκατομμύρια κατοίκων). • Θέσπιση ελάχιστου ορίου ψήφων 5%. • Θέσπιση ασυμβίβαστου και αδυναμία ταυτόχρονης συμμετοχής ενός ευρωβουλευτή σε εθνικό κοινοβούλιο.


192

Η κατανομή των εδρών στα κράτη μέλη, στηρίζεται εν μέρει στην πληθυσμιακή κατάσταση των χωρών, έτσι ώστε μικρότερα σε πληθυσμό κράτη να εκπροσωπούνται από λιγότερους βουλευτές. Ωστόσο, δεν τηρείται η αναλογική κατανομή με μοναδικό κριτήριο αυτό του πληθυσμού, καθώς προκειμένου να ενισχυθούν οι μικρότερες χώρες μέλη, εκπροσωπούνται από περισσότερους βουλευτές σε σχέση με τον αριθμό που αντιστοιχεί στην πληθυσμιακή τους κατάσταση. Για παράδειγμα, το Λουξεμβούργο κατέχει έξι έδρες, ενώ με βάση τον πληθυσμό της χώρας θα έπρεπε να κατέχει μόλις μία.

Άποψη από το εσωτερικό του κτιρίου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο.

Κατανομή εδρών Χώρα μέλος

Έδρες Χώρα μέλος

Έδρες

Γερμανία

99

Δανία

14

Γαλλία

78

Φινλανδία

14

Ηνωμένο Βασίλειο 78

Σλοβακία

14

Ιταλία

78

Ιρλανδία

13

Ισπανία

54

Λιθουανία

13

Πολωνία

54

Λετονία

9

Ολλανδία

27

Σλοβενία

7

Βέλγιο

22

Κύπρος

6

Τσεχία

22

Εσθονία

6

Ελλάδα

22

Λουξεμβούργο

6

Ουγγαρία

22

Μάλτα

5

Πορτογαλία

22

Παρατηρητές 1 Έδρες

Σουηδία

19

Ρουμανία

35

Αυστρία

18

Βουλγαρία

18

1. Οι χώρες παρατηρητές, έγιναν επισήμως μέλη, την 1η Ιανουαρίου 2007.

Πολιτικές ομάδες Τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου οργανώνονται σε πολιτικές ομάδες πολυεθνικού χαρακτήρα και δεν ανήκουν σε εθνικούς συνασπισμούς ή εθνικές αντιπροσωπείες. Σήμερα υπάρχουν συνολικά επτά ομάδες, οι οποίες χαρακτηρίζονται από συγκεριμένες πολιτικές και ιδεολογικές τοποθετήσεις, αν και κανένας βουλευτής δεν δεσμεύεται να ακολουθήσει αυστηρά μία πολιτική γραμμή. Μία μειοψηφία μη εγγεγραμμένων βουλευτών, δεν ανήκει σε καμία πολιτική ομάδα. Η σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως διαμορφώθηκε μετά τις Ευρωεκλογές του 2009 φαίνεται στον παρακάτω πίνακα.


193

Πολιτική ομάδα

Έδρες

Ομάδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος (Χριστιανοδημοκράτες) (ΕΛΚ)

265

Ομάδα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΕΣΚ)

184

Συμμαχία Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (ΣΦΔ)

84

Ομάδα των Πρασίνων/Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία (Π-ΕΕΣ)

55

Ομάδα των Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECN)

55

Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά/Αριστερά των Πρασίνων των Βορείων Χωρών 35 Ευρώπη της Ελευθερίας και Δημοκρατίας (EFD)

30

Μη εγγεγραμμένοι

28

Ιστορία Πρόδρομος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υπήρξε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), που ιδρύθηκε το 1951, μεταξύ της Γαλλίας, της Δυτικής Γερμανίας, της Ιταλίας, του Βελγίου, του Λουξεμβούργου και της Ολλανδίας. Για πρώτη φορά συνεδρίασε το Σεπτέμβριο του 1952 σχετικά με θέματα συνεργασίας αποκλειστικά στον τομέα του άνθρακα και του χάλυβα. Με δεδομένη την επιτυχία της ΕΚΑΧ, οι ίδιες χώρες ενοποίησαν περισσότερους τομείς της οικονομίας τους και το 1957, με τη Συνθήκη της Ρώμης, ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (EΥΡATOM) και η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Το 1967, τα όργανα των τριών Κοινοτήτων συγχωνεύτηκαν και από τότε υπάρχει ένα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επιλέγονταν αρχικά από τα εθνικά κοινοβούλια, ωστόσο το 1979 πραγματοποιήθηκαν για πρώτη φορά άμεσες εκλογές. Στην πορεία των χρόνων, το κοινοβούλιο διευρύνθηκε μέσω της συμμετοχής νέων χωρών.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημη ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (http://www.europarl.europa.eu/news/public/ default_el.htm)΄ • «Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: Αφιέρωμα» (http://reviews.in.gr/world/europarl/). Ιστότοπος ενημέρωσης In.gr


194

Αριστερά (πολιτική) Ο όρος Αριστερά στην πολιτική, αναφέρεται κυρίως σε αντιλήψεις και χαρακτηριστούν «κοινωνικές». Στην πράξη είναι δυνατόν να αφορά διαφορετικά τόπο και την εποχή, ενώ συντίθεται από διάφορους πολιτικούς χώρους κεντροαριστερούς, καλύπτοντας όλο το ενδιάμεσο φάσμα) που μπορεί να έχουν απόψεις για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική οργάνωση.

θέσεις που μπορούν να πράγματα, ανάλογα με τον (από ακροαριστερούς ως ακόμη και αντικρουόμενες

Στη σημερινή εποχή η κοινή συνισταμένη των αριστερών πολιτικών απόψεων είναι η έμφαση στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην ισότητα, στην αλληλεγγύη, στην προάσπιση του δημόσιου χαρακτήρα των βασικών αγαθών (π.χ. παιδεία, υγεία), στην περιβαλλοντική προστασία και στην εναντίωση απέναντι σε μία σειρά ανισωτικών αντιλήψεων, όπως ο ρατσισμός, ο εθνικισμός και η θρησκοληψία. Στην Αριστερά εντάσσονται συνήθως οι κομμουνιστικοί, οι αναρχοσοσιαλιστικοί, οι σοσιαλδημοκρατικοί και οι οικολογικοί πολιτικοί σχηματισμοί, ωστόσο υπάρχουν και ανεξάρτητοι φορείς που δεν αυτοπροσδιορίζονται με κάποιον από αυτούς τους όρους. Σε κεντρική διαφορά μεταξύ όλων των τάσεων της Αριστεράς και της Δεξιάς έχει αναδειχθεί μετά τη δεκαετία του '70 ο βαθμός ελευθερίας της αγοράς: η Δεξιά προωθεί την ελαχιστοποίηση του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία και τη μέγιστη ελευθερία της αγοράς και των ιδιωτικών κεφαλαίων με στόχο την αύξηση της οικονομικής ανάπτυξης, ενώ η Αριστερά αντιπαραθέτει την ενίσχυση της κρατικής πρόνοιας προς ώφελος των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, τη διατήρηση ρυθμιστικών ελέγχων επί των αγορών και την προοδευτική φορολόγιση αναλογικά με το εισόδημα (ώστε οι πλουσιότεροι να επωμίζονται μεγαλύτερο φορολογικό βάρος). Πολλές αριστερές οργανώσεις (ελευθεριακές και μαρξιστικές) αποζητούν μακροπρόθεσμα την κατάργηση του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας της εργατικής αυτοδιεύθυνσης στα μέσα παραγωγής (σοσιαλισμός, κομμουνισμός ή/και αναρχία. Η Αριστερά ως το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αγωνίζονται υπέρ της προστασίας των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, ή/και ταυτόχρονα παλεύουν για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας αταξικής/ακρατικής κοινωνίας (κομμουνισμός) δεν είναι ενιαία. Σύμφωνα με τις ίδιες τις δυνάμεις που εντάσσονται σε αυτήν, διαχωρίζεται στην μεταρρυθμιστική (ρεφορμιστική) Αριστερά και στην επαναστατική Αριστερά.

Πηγές άρθρων και Συνεισφέροντες

Πηγές άρθρων και Συνεισφέροντες Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2978174 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Akikidis, Akotsoni, Alaniaris, Alhths anemos, ArielGlenn, Arisloud, Auvis, Azimout, Badseed, Calaveras84, Charischri, CubicStar, Dada, Dai, Daydreamer, Dead3y3, Dertaroth, Diderot, Dimitrisss, Dionysis, Dipa1965, Diu, Egmontaz, Erud, Ewiki, Farcry, Filistor1, Funken, Georged, Geraki, Guderian, Harrisxan, Hypnotist, Jizzmo, JohnMad, KAKTOS, Kalogeropoulos, Karounos, Konsnos, Kostasdiony, Kostisl, Lemur12, Loveless, Lunatic G, MARKELLOS, Mik, Mmkk, Nakos2208, Nataly8, Obiologos, Optim, OrionC, Pannix, Philly boy92, Pvasiliadis, Radical Agitator, Ranic, Romanesco, Silverdragon, Sportswriter, Stelios17, Tasostassos, Templar52, Transistor, Trouble18, Ttzavaras, Twincinema, Vagrand, Vanakaris, Veron, Vpapadim, Woudloper, Xristosmx, Yannismc, Yiorgost, Zoi, Αναστάσιος, Ανδρέας Κρυστάλλης, Αρχίδαμος, Αχρήστης, Γερωνυμάκης, Γιτάρδεμον666, Δνόφος, Ιων, Κυριλλος, Ο.Π.Κ., Πολίτης, 179 ανώνυμες επεξεργασίες Νέα Δημοκρατία Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2975639 Συνεισφέροντες: Alaniaris, Alekkas, Alombar42, Auvis, Badseed, BillGre, CeeKay, CubicStar, Cédric Boissière, Dada, Delirium, Dimitrisss, Diu, Dtm, Egmontaz, Erud, Fakonstan, Ferengi, Frox99, Georged, Geraki, Giom, Guderian, Harkoz, Kalogeropoulos, Karabatsos, Kassianos, Kazakonis, Konsnos, Kostasdiony, Kostisl, Kriton, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Magioladitis, Man-4, Manos125, Nakos2208, Nikosguard, Npm, Optim, SotirisIsBack, Sportswriter, Tplink, Transistor, Ttzavaras, Vanakaris, Woudloper, ΑΝώΔυΝος, Αναστάσιος, Αντιγόνη, Ιων, Κυνίσκος, Κυριλλος, Σκλαβενίτης, 116 ανώνυμες επεξεργασίες Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2952240 Συνεισφέροντες: Adert, Afroditi17, Alaniaris, Amalgam, Ank, Apoppk, ArielGlenn, ArisMUC, Auvis, Badseed, CeeKay, Celmed, Chris14, CubicStar, Dada, Dai, Dead3y3, Defilerc, Diu, Dredlust, Egmontaz, Erud, Exc, Fanis zahas, Flashdart2, Flyax, FocalPoint, Georged, Geraki, Greco22, Gtsotsos, Harkoz, Ident, Joseph S., KAKTOS, Kakoslykos1917, Kalogeropoulos, Kke, Konsnos, Kostisl, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Magioladitis, Man-4, Matia.gr, Meditnukos, Mik, Mistis, Mrpc, Mtd, Myrmidonas, Nakos2208, Nataly8, Panosm763, Partizan, Pavlos1988, Periodikocom, Pvasiliadis, Radical Agitator, Soman, Spartacus Marat, Sportswriter, Stylus, Teles, Templar52, Theltalpha, Tony Esopi, Transistor, Ttzavaras, Twincinema, VJSC263IO, Valentin, Vanakaris, Vangelistolis, Varel, Wutsje, X0ax0a, ΑΝώΔυΝος, Αντιγόνη, Αριστερός, Αρχίδαμος, Αχρήστης, Γερωνυμάκης, Ιστοριοδίφης, Κυριλλος, Μάριος Ζηντίλης, Μυρμηγκάκι, ΠΑΜΕ ΗΡΑΚΛΕΙΟ, Παναγιώτης Μπότσης, 186 ανώνυμες επεξεργασίες Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2977856 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Alaniaris, Anagnostou, ArielGlenn, Auvis, Badseed, Bogorm, CubicStar, Dada, Dead3y3, Dipa1965, Diu, Egmontaz, Erud, FocalPoint, Funken, Georged, Geraki, Ggia, Giannis 171, Gruevski, Harkoz, JohnMad, Juckelbert, Kalogeropoulos, Kolet, Konsnos, Kostisl, Lemur12, Light, Lord Makro, Loveless, Maik-4, Man-4, Mikhail Frunze, Murtasa, Nakos2208, Nataly8, Nmpaxle, Nvassili, Patriot eb, Propagitas, Sav2003, Skylax30, Sportswriter, Templar52, TheGreek117, Thes, ThrustX, Transistor, Ttzavaras, Vanakaris, Zarkos, Α.Γεράκης, Αρχίδαμος, Ιων, Κυριλλος, Λεωνίδας-Αθήνα, Σκλαβενίτης, Σωτηρης, ΦΑΛΑΝΞ, Мико, 122 ανώνυμες επεξεργασίες Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2914447 Συνεισφέροντες: Alaniaris, ArielGlenn, Badseed, Celmed, CommonsDelinker, Dead3y3, Dimbarkas, Dtm, Egmontaz, Elcrow, Erud, Frox99, Georged, Geraki, Kalogeropoulos, Lemur12, MARKELLOS, Maik-4, Michalis Famelis, Nestor 73, Panagiotis84, PanchoS, Panosm763, Patriot8790, Radical Agitator, Sportswriter, Templar52, TinderNikos, Tony Esopi, Tpantazidis, Transistor, Troskyist, Ttzavaras, Yion, Αρχίδαμος, Ιων, Κυριλλος, Πάτρικ, Παναγιώτης Μπότσης, 69 ανώνυμες επεξεργασίες Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2950485 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Alexopalex, Auvis, Badseed, Celmed, Dada, Dead3y3, Dimitrissss, Dipa1965, Dizzer, Egmontaz, Evgeorge, Felix, Flyax, Geraki, Joseph S., Kostisl, Lemur12, MARKELLOS, Magioladitis, Man-4, Mikhail Frunze, Nataly8, Nilym, Nniforos, Panbak, PanchoS, Panrot, Radical Agitator, Sabbut, Sarant, Sogal, Steve, Tirio, Tragelafos, Transistor, Ttzavaras, VJSC263IO, Willy on Wheels, Xitu21, Yion, Αναστάσιος, Αντιγόνη, Αριστερός, Αρχίδαμος, Λούβαρης, Παναγιώτης Μπότσης, 68 ανώνυμες επεξεργασίες Οικολόγοι Πράσινοι Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2975641 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Aigaiopelagitis, Alaniaris, Alternativeway, Badseed, Benekos, Billjack, Damac, Dead3y3, Egmontaz, Ferengi, FocalPoint, G.Rodafinos, Georged, Geraki, Ggia, Ioakar, JohnMad, Lemur12, Lord Makro, MAKO, MARKELLOS, Nataly8, Pavlos1988, Sportswriter, ToSofoPaidi, Transistor, Ttzavaras, ZaDiak, Ιων, Κυριλλος, 97 ανώνυμες επεξεργασίες Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1974408 Συνεισφέροντες: Dead3y3, Egmontaz, Konsnos, Kostisl, Mikhail Frunze 2, Oen, 4 ανώνυμες επεξεργασίες Δημοκρατική Συμμαχία Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2962784 Συνεισφέροντες: Dipa1965, Diu, Erud, Geraki, Louigis, MARKELLOS, Nataly8, Redhistorian2006, Sportswriter, Ttzavaras, Tuniof, Ιων, Κυριλλος, Περίεργος, 105 ανώνυμες επεξεργασίες Δημοκρατική Αριστερά Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2960980 Συνεισφέροντες: Aristerok, Dipa1965, Diu, Erud, MARKELLOS, Radical Agitator, Sportswriter, Transistor, Ttzavaras, VJSC263IO, Vasarchit, Zitw 1968, Ιων, Κυριλλος, 28 ανώνυμες επεξεργασίες Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2705925 Συνεισφέροντες: Badseed, Lefter33, Nataly8, Nilym, Transistor, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2978660 Συνεισφέροντες: ArielGlenn, Atlantia, Dada, Dimitrissss, Egmontaz, Ferengi, Ge01065, Georged, Kalogeropoulos, Kremala, MARKELLOS, Nataly8, Transistor, Ttzavaras, Valentin, Αριστερός, 12 ανώνυμες επεξεργασίες Δημοκρατική Αναγέννηση Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2893288 Συνεισφέροντες: Ferengi, FocalPoint, Guderian, MARKELLOS, Tdgs, ToSofoPaidi, Transistor, Ttzavaras, Αιμε, Κυριλλος, 20 ανώνυμες επεξεργασίες Δημοκρατικοί (Ελλάδα) Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2849480 Συνεισφέροντες: Ageor7, Ferengi, Nataly8, 9 ανώνυμες επεξεργασίες Δράση Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2963176 Συνεισφέροντες: Diu, Egmontaz, Geographe, Kostisl, Makisoglou, Nataly8, Ttzavaras, Κυριλλος, 14 ανώνυμες επεξεργασίες Έλληνες Οικολόγοι Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2158533 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Alaniaris, Ferengi, Geraki, MARKELLOS, Nataly8, T.thanos, Transistor, Ttzavaras, Vergiskomma, Σκλαβενίτης, 5 ανώνυμες επεξεργασίες Ένωση Κεντρώων Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2933230 Συνεισφέροντες: Auvis, Badseed, Dead3y3, Ilakast, Islandos, Kentrwos, Magioladitis, Matesi1976, Nataly8, Nikosguard, Odd, Sportswriter, Tony Esopi, Transistor, 6 ανώνυμες επεξεργασίες Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2418177 Συνεισφέροντες: Consta, Nataly8, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Κόμμα Φιλελευθέρων Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2738137 Συνεισφέροντες: AkisThess, Athanasia47, Geraki, K sal 15, Kostisl, Lucinos, MARKELLOS, Nataly8, Pelagia, Place Clichy, Ttzavaras, Αναστάσιος, 5 ανώνυμες επεξεργασίες Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό) Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2460173 Συνεισφέροντες: Amalgam, Badseed, Kostisl, MARKELLOS, Magioladitis, Mystic, Nilym, Periodikocom, Pvasiliadis, Soman, Teles, 7 ανώνυμες επεξεργασίες Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2962199 Συνεισφέροντες: Dimitrisss, FocalPoint, MARKELLOS, Protnet, Serrano, Sportswriter Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2913605 Συνεισφέροντες: Badseed, CubicStar, Dada, Dipa1965, Egmontaz, Magioladitis, Nataly8, Nilym, Periodikocom, Pstergiou, Redhistorian2006, Soman, ToSofoPaidi, 24 ανώνυμες επεξεργασίες Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2933719 Συνεισφέροντες: Apoppk, Dada, Dead3y3, Egmontaz, MARKELLOS, Magioladitis, Mikhail Frunze, Mistis, Nilym, Polyzos, Redhistorian2006, Soman, Sportswriter, Ttzavaras, Αρχίδαμος, 23 ανώνυμες επεξεργασίες Ουράνιο Τόξο (κόμμα) Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2934233 Συνεισφέροντες: Adolapts, Alaniaris, Badseed, Costas78, Dada, Dapipa, Dead3y3, Dimitrisss, Dipa1965, Diu, Egmontaz, Ferengi, Geraki, Ggia, Hliaskr, Kalogeropoulos, Lord Makro, MARKELLOS, Makedonier, Odd, Pavlos1988, Pyraechmes, Sotkil, Sportswriter, Transistor, Ttzavaras, Veron, ΘΕΟΔΩΡΟΣ, 50 ανώνυμες επεξεργασίες Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2243296 Συνεισφέροντες: Egmontaz, Ferengi, Georged, Islandos, MARKELLOS, Makedonier, Sportswriter, 11 ανώνυμες επεξεργασίες

195

Πηγές άρθρων και Συνεισφέροντες Φιλελεύθερη Συμμαχία Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2411861 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Abamir, Athanasios Tsiouras, Constantine, Ekton, Frox99, Kostisl, MARKELLOS, Nataly8, Sharpe, Μυρμηγκάκι, 23 ανώνυμες επεξεργασίες Χρυσή Αυγή Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2966606 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Adert, Alaniaris, Antieverything, ArielGlenn, Arisloud, Arxidamos13, Badseed, Butrintifan89, CeeKay, CubicStar, Dada, Dead3y3, Degrellegr, Diderot, Dimitrisss, Dipa1965, Diu, Egmontaz, Etz Haim, FocalPoint, Gavrilis, Gepsimos, Geraki, Ggia, Giotalakonia, Grrr, Kalogeropoulos, KimonAndreou, Konsnos, Kostisl, Lemur12, Logictheo, Lord Makro, Lucinos, MARKELLOS, Mik, Nakos2208, Nataly8, O monadikos Ellhn, Pandou, Papyrus, Propagitas, Skata ston grigoropoulo, Sportswriter, The Reaction, TheGreek117, Transistor, Ttzavaras, Vanakaris, Wutsje, Α.Γεράκης, Αναστάσιος, Αρχίδαμος, Δνόφος, Λεωνίδας-Αθήνα, Ξορδιβ, Σκλαβενίτης, Ψι, 182 ανώνυμες επεξεργασίες Αγγλικό κόμμα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2391632 Συνεισφέροντες: FocalPoint, Kostisl, Tony Esopi, Transistor, 3 ανώνυμες επεξεργασίες Γαλλικό κόμμα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2391627 Συνεισφέροντες: Alaniaris, FocalPoint, Tony Esopi, Μυρμηγκάκι, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Ρωσικό κόμμα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2800075 Συνεισφέροντες: Alaniaris, MARKELLOS, Pagaeos, Tony Esopi, Ttzavaras, Χρήστος Παπαδάκης, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Κόμμα των Ριζοσπαστών Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2932410 Συνεισφέροντες: Ekton, FocalPoint, KAKTOS, Tony Esopi, Μυρμηγκάκι Ορεινοί (Κόμμα) Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2946256 Συνεισφέροντες: Ttzavaras, Veron, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Λαϊκό κόμμα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2738888 Συνεισφέροντες: Adolapts, CommonsDelinker, Dada, Diu, Divineale, Nilym, Templar52, Tony Esopi, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Ελληνικό Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2244039 Συνεισφέροντες: Islandos, Transistor, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1090805 Συνεισφέροντες: Dimza, Kostisl Δημοκρατικό Κέντρο - Αγροτική Φιλελευθέρα Ένωσις Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1915879 Συνεισφέροντες: Dimza, Ferengi, Tony Esopi Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2237019 Συνεισφέροντες: Dimza, Georged, Kostisl, LIMNIOS, Templar52, 4 ανώνυμες επεξεργασίες Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2952009 Συνεισφέροντες: Dead3y3, Dimitrisss, Geraki, Harkoz, MARKELLOS, Radical Agitator, Teles, Templar52, Αρχίδαμος, Ιων, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Ελληνικός Συναγερμός Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2935393 Συνεισφέροντες: AkisThess, Amalgam, Dimitrisss, Geraki, MARKELLOS, Sroulan, Tony Esopi Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2858768 Συνεισφέροντες: BRILOS, Badseed, Dada, Dead3y3, Dimitrisss, Dionysis, Erud, Harkoz, Kalogeropoulos, MARKELLOS, Opk, Teles, Templar52, Worldsolidarity, Αναστάσιος, Αρχίδαμος, 9 ανώνυμες επεξεργασίες Ένωσις Κέντρου Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2943698 Συνεισφέροντες: Adolapts, Dada, Dimitrisss, Georged, Nestor, Odd, Piperman, Tony Esopi, Vagrand, Αρχίδαμος, 9 ανώνυμες επεξεργασίες Εθνική Πολιτική Ένωσις Κέντρου Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2979501 Συνεισφέροντες: Dipa1965, Templar52, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Κόμμα Προοδευτικών Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2833965 Συνεισφέροντες: Dimitrisss Χριστιανική Δημοκρατία Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2909396 Συνεισφέροντες: KAKTOS, Nikosguard, Transistor Νέο Κόμμα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2950317 Συνεισφέροντες: FocalPoint, Geraki Αντικαπιταλιστική Συμμαχία Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1396805 Συνεισφέροντες: Badseed, Egmontaz, MARKELLOS, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Δημοκρατική Ανανέωση Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2491835 Συνεισφέροντες: Dimitrisss, Egmontaz, FocalPoint, Kostisl, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2575475 Συνεισφέροντες: Dia14, Geraki, Kostisl, Transistor, Ttzavaras, Παναγιώτης Μπότσης, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2920266 Συνεισφέροντες: Adert, Dimza, Dipa1965, FocalPoint, Kostisl, MARKELLOS, Μυρμηγκάκι, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Εθνική Παράταξη Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2837391 Συνεισφέροντες: Transistor, Ttzavaras, Yannismarou, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Εθνική Πολιτική Ένωσις Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2968720 Συνεισφέροντες: Azimout, Badseed, Dimitrisss, Dimitrissss, Dipa1965, Nataly8, Stellath, Tony Esopi, Transistor, Ttzavaras, 22 ανώνυμες επεξεργασίες Ελληνικό Μέτωπο Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2963382 Συνεισφέροντες: Badseed, CubicStar, Daydreamer, Pandou, Αναστάσιος, 4 ανώνυμες επεξεργασίες Ενωμένη Αριστερά Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1697482 Συνεισφέροντες: Dimitrisss, MARKELLOS, Teles Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2960946 Συνεισφέροντες: Balai, Dimitrisss, Dipa1965, Ferengi, Geraki, Sportswriter, Ttzavaras, Veron, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2975192 Συνεισφέροντες: Adolapts, Costas d, Dimitrisss, Dimitrissss, Geraki, Kostisl, Kriton, Lemur12, MARKELLOS Ένωσις Κέντρου - Νέες Δυνάμεις Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2225285 Συνεισφέροντες: AkisThess, Dimitrisss, Egmontaz, Indy, Nestor, Odd, Tony Esopi, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2958768 Συνεισφέροντες: Enantios, FocalPoint, Gkourkafas, Kalogeropoulos, Kamafe, Kremala, MARKELLOS, Nestor 73, ToSofoPaidi, Ttzavaras, Veron, Αριστερός, 4 ανώνυμες επεξεργασίες Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2594449 Συνεισφέροντες: Egmontaz, Ferengi, Periodikocom, Tony Esopi, Transistor, Veron, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2722924 Συνεισφέροντες: Dimitrisss, Lemur12 Κόμμα Ελληνισμού Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2198379 Συνεισφέροντες: Geraki, MARKELLOS, Masvidal, Transistor, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Κόμμα Νεοφιλελευθέρων Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1698563 Συνεισφέροντες: Dimitrisss Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2954611 Συνεισφέροντες: Badseed, Dada, Dipa1965, Diu, Egmontaz, Frox99, Giorgoshcw, Harkoz, Kalogeropoulos, MARKELLOS, Magioladitis, Mtd, Nataly8, Partisan1917, Radical Agitator, Soman, Sportswriter, Tony Esopi, Transistor, Ttzavaras, Αρχίδαμος, Παναγιώτης Μπότσης, 29 ανώνυμες επεξεργασίες Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Εσωτερικού Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2515388 Συνεισφέροντες: Dead3y3, Dimitrisss, Egmontaz, Flyax, Geraki, Pylarinos56, Soman, Teles, Than.Agg., Transistor, 4 ανώνυμες επεξεργασίες

196

Πηγές άρθρων και Συνεισφέροντες Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2620942 Συνεισφέροντες: Dtm, FocalPoint, Periodikocom, Radical Agitator, Soman, Transistor, Παναγιώτης Μπότσης, 7 ανώνυμες επεξεργασίες Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2960159 Συνεισφέροντες: Badseed, Dimitrissss, Egmontaz, Magioladitis, Nestor 73, Transistor, Ttzavaras, Αριστερός, Σκλαβενίτης, 9 ανώνυμες επεξεργασίες Νέο Αριστερό Ρεύμα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2978854 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Badseed, Cbouyio, Danai, Dead3y3, Egmontaz, Flyax, Ge01065, Kalogeropoulos, MARKELLOS, Magioladitis, Nataly8, Nestor 73, Sportswriter, Thaliapap, Vagrand, Αριστερός, Μάριος Ζηντίλης, 58 ανώνυμες επεξεργασίες Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2881839 Συνεισφέροντες: Customizer 2010, Egmontaz, Geraki, MARKELLOS, Tpantazidis, Ttzavaras, Μυρμηγκάκι Οικολόγοι Εναλλακτικοί Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2079782 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Aigaiopelagitis, Alaniaris, Alternativeway, ArielGlenn, Augustus, Badseed, Billjack, Dipa1965, IoannisKaramitros, JohnMad, Kostisl, Okle, Tony Esopi, Transistor, Ttzavaras, VJSC263IO, Ελεάνα, 17 ανώνυμες επεξεργασίες Πολιτική Άνοιξη Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2848542 Συνεισφέροντες: Aldux, Christos52, CubicStar, Dawn, Deucalionite, Dimitrisss, Ferrara, Frox99, Geraki, Intangible, Islandos, KAKTOS, Kapnisma, Kostisl, Magioladitis, Sportswriter, Vanakaris, Yannismarou, 21 ανώνυμες επεξεργασίες Πρώτη Γραμμή Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1490649 Συνεισφέροντες: Egmontaz, FocalPoint, Transistor, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2080208 Συνεισφέροντες: Dimitrisss Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2015645 Συνεισφέροντες: K sal 15, Μυρμηγκάκι, 5 ανώνυμες επεξεργασίες Διεθνιστική Εργατική Αριστερά Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2960838 Συνεισφέροντες: Alexikoua, Dimbarkas, Dipa1965, Ferengi, Tony Esopi, Ttzavaras, Παναγιώτης Μπότσης, 4 ανώνυμες επεξεργασίες Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2663064 Συνεισφέροντες: Badseed, MARKELLOS, Magioladitis, Radical Agitator, Transistor, Παναγιώτης Μπότσης Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2928057 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Alaniaris, Badseed, KosMal, Kostisl, Mr Spa88, Nestor 73, Radical Agitator, Αριστερός, 27 ανώνυμες επεξεργασίες Αριστερή Ανασύνθεση Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2863866 Συνεισφέροντες: Apoppk, Badseed, Leon4111, MARKELLOS, Nestor 73, Nick h, Thaliapap, Ttzavaras, Αριστερός, Παναγιώτης Μπότσης, 12 ανώνυμες επεξεργασίες Αριστερή Ενότητα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2589625 Συνεισφέροντες: Egmontaz, Koelemen, Kostisl, MARKELLOS, Mushroomgelo, Nataly8, Yion, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2978679 Συνεισφέροντες: Alaniaris, Alexignatiou, ArielGlenn, Arisk, Badseed, Basilhs, Bergerac, Dada, Danai, Dead3y3, Diu, Fefeli, Foivos, Funken, Geraki, Gkourkafas, Grekop, Joseph S., Kalogeropoulos, KosMal, Kostisl, Kremala, Nestor 73, Nikoswp, Nilym, Oen, Pilsner, Radiobuzzer, Sexd, Sonnaig, Teles, Tplink, Ttzavaras, Valentin, Winhunter, Yannismc, Αναστάσιος, Αριστερός, Αρχίδαμος, Σωτηρης, 146 ανώνυμες επεξεργασίες Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2971857 Συνεισφέροντες: Costas78, Danai, Dipa1965, KosMal, MARKELLOS, Ttzavaras, Αριστερός, 8 ανώνυμες επεξεργασίες Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας - Σπάρτακος Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1800419 Συνεισφέροντες: Dipa1965, Egmontaz, Georged, Jizzmo, MARKELLOS, Serd, Sexd, Tony Esopi, Transistor, Ttzavaras, 6 ανώνυμες επεξεργασίες Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2863850 Συνεισφέροντες: ArielGlenn, Dipa1965, Harkoz, Kamafe, Kostisl, MARKELLOS, Okle, Ttzavaras, Αριστερός, 8 ανώνυμες επεξεργασίες Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2925208 Συνεισφέροντες: Alaniaris, Badseed, Costas78, Dada, Dai, Dead3y3, Fefeli, Foivos, Geraki, Ident, Jmw, Joseph S., Kalogeropoulos, Konsnos, MARKELLOS, Magioladitis, Mrpc, Pavlos1988, Philologus, Radical Agitator, Teles, Templar52, Worldsolidarity, Αναστάσιος, Αριστερός, Αρχίδαμος, 48 ανώνυμες επεξεργασίες Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2704010 Συνεισφέροντες: ArielGlenn, Badseed, Dada, Dead3y3, Dferg, Dtm, Egmontaz, Eleana be, Ewiki, Fefeli, FocalPoint, Foivos, Geraki, Joseph S., Kalogeropoulos, Konsnos, Kostisl, Liakosred, Liverpool7, MARKELLOS, Nataly8, Pnp, Radical Agitator, Templar52, Themoritz, Worker, Αναστάσιος, Σκλαβενίτης, Ωριγένης, 36 ανώνυμες επεξεργασίες Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2337251 Συνεισφέροντες: Alaniaris, ArielGlenn, Dada, Darte, Dipa1965, Dsafge, Egmontaz, Geraki, Iridos, Kostisl, MARKELLOS, Mtd, Mushroomgelo, Okle, Pathoschild, Preska, Tplink, Ttzavaras, Yion, Αχρήστης, 13 ανώνυμες επεξεργασίες Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2743510 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Akotsoni, Alaniaris, Alexignatiou, Alth, Badseed, Billarduin, Dada, Dead3y3, Egmontaz, Kalogeropoulos, Kostasdiony, Kostisl, MARKELLOS, Opk, Panagiotious, Pasp-ionio, Paspara, Paspitis, Paspitisa, Pnp, Templar52, Tony Esopi, Trouble18, Wutsje, Yannismc, Αναστάσιος, Ο.Π.Κ., 62 ανώνυμες επεξεργασίες Δημοκρατική Ανανεωτική Πρωτοπορία - Νέα Δημοκρατική Φοιτητική Κίνηση Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2819381 Συνεισφέροντες: Alaniaris, Alekos1988, Alexignatiou, Antonisgr, Aspiotis, Badseed, Comp, Dada, Dapndfk, Dead3y3, Dmitri, Dtm, Edupon, Egmontaz, Eleana be, Ewiki, Ferengi, Geraki, Ident, Kal stam, Kalogeropoulos, Kanjy, Kassianos, Kostisl, Lemur12, Lord-manos, MARKELLOS, Midall, Mydreamistofly, Panagiwtis, Panoskar7, Pappous, Samatistas, Sofia katsoula, T.thanos, Ttzavaras, Valentin, Ventrix, Vesnikos, Yannismc, Αναστάσιος, Σκλαβενίτης, 82 ανώνυμες επεξεργασίες Οργάνωση Νέων Νέας Δημοκρατίας Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2898159 Συνεισφέροντες: Alaniaris, Aspiotis, Badseed, Bartvii, Costas78, Dada, Dead3y3, Dipa1965, Egmontaz, FocalPoint, Geraki, Ident, Konpet1, Lemur12, MARKELLOS, Nakos2208, Nataly8, OnnedZografou, Panos tg, Pappous, Papyrus, Ranic, Ttzavaras, Wutsje, Αναστάσιος, Αρχίδαμος, Σκλαβενίτης, 53 ανώνυμες επεξεργασίες Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2581264 Συνεισφέροντες: Afroditi17, MARKELLOS, Ttzavaras Ρήγας Φεραίος (πολιτική) Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2861982 Συνεισφέροντες: Costas78, Egmontaz, Karounos, MARKELLOS, Pylarinos56, Transistor, Ttzavaras, Yion, 15 ανώνυμες επεξεργασίες Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2779578 Συνεισφέροντες: Alaniaris, Costas78, FocalPoint, Kostisl, MARKELLOS, Tony Esopi, Yion, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2779581 Συνεισφέροντες: Azimout, Costas d, Costas78, Dada, FocalPoint, Kalogeropoulos, Tony Esopi, Trouble18 Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2978720 Συνεισφέροντες: Alaniaris, Ank, Badseed, Dada, Dead3y3, Dimitrisss, Egmontaz, Eleana be, Fefeli, Geraki, J.delanoy, Jimakt, Kalogeropoulos, Liakosred, MARKELLOS, P5n, Panbak, Radical Agitator, Solid, Solidarity, Ttzavaras, Αντιγόνη, Αριστερός, ΠΑΜΕ ΗΡΑΚΛΕΙΟ, 35 ανώνυμες επεξεργασίες Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1943815 Συνεισφέροντες: Badseed, MARKELLOS, Magioladitis, Soman, Teles, Valentin, Μυρμηγκάκι, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Βουλή των Ελλήνων Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2973482 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, A. Davidopoulos, ArielGlenn, Dipa1965, Fakonstan, Geraki, Harkoz, JimmyX, Kalogeropoulos, Lemur12, MARKELLOS, ManosHacker, Nataly8, Nikosguard, Peeperman, Philly boy92, Pyraechmes, R530, Sinotna, SotirisIsBack, Templar52, Ttzavaras, Vagrand, Ιων, Κυριλλος, Μυρμηγκάκι, Πάτρικ, Πλαστελήνης, 97 ανώνυμες επεξεργασίες

197

Πηγές άρθρων και Συνεισφέροντες Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2958913 Συνεισφέροντες: Alaniaris, Ariadne92, Atlantia, Babour, Badseed, Costas78, Dada, Enikolaidou, FocalPoint, Geraki, INFOEE, Lemur12, MARKELLOS, Nikosguard, Skgxt, Sportswriter, Transistor, Trouble18, Ttzavaras, VJSC263IO, Αρχίδαμος, Ιων, 19 ανώνυμες επεξεργασίες Αριστερά (πολιτική) Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2970238 Συνεισφέροντες: Athinker, Badseed, CubicStar, Dimitrisss, Elm, Fs, JohnMad, Konsnos, Kostisl, MARKELLOS, Pvasiliadis, Rhodion, Wizz, Αριστερός, Παναγιώτης Μπότσης, 14 ανώνυμες επεξεργασίες

198

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες Αρχείο:PASOKgreenSunLogo.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:PASOKgreenSunLogo.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Dada, Dead3y3, Geraki Αρχείο:NDsign 1.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:NDsign_1.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Darwinius, Jcb, Steelers, Tony Wills Αρχείο:Neadimokratialogo.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Neadimokratialogo.svg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Badseed, Lemur12, 3 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Kke.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Kke.svg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Badseed, Dead3y3, Kke, Αντιγόνη File:Kke plaque 1st seke congress.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Kke_plaque_1st_seke_congress.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.0 Συνεισφέροντες: Michalis Famelis from Toronto, ON, Canada File:DSE badge.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:DSE_badge.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: DSE_ΔΣΕ_symbol.JPG: Dimkoa derivative work: Constantine ✍ File:KKE HQ.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:KKE_HQ.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: karpidis from Piraeus, Greece File:KKE meeting.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:KKE_meeting.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: karpidis from Piraeus, Greece Αρχείο:laos.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Laos.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Dead3y3, Geraki, Nakos2208 Αρχείο:Alekos Alavanos speech 2007.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Alekos_Alavanos_speech_2007.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0,2.5,2.0,1.0 Συνεισφέροντες: User:Michalis Famelis Αρχείο:SYRIZA flags 2007.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:SYRIZA_flags_2007.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0,2.5,2.0,1.0 Συνεισφέροντες: Michalis Famelis File:Synaspismos logo.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Synaspismos_logo.svg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Nilym, Αντιγόνη Image:SYN Youth 2007.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:SYN_Youth_2007.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0,2.5,2.0,1.0 Συνεισφέροντες: Michalis Famelis Αρχείο:Εcogreensgreece.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Εcogreensgreece.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Nilym, ToSofoPaidi Αρχείο:Greece Ecologist Greens 2007 election kiosk.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Greece_Ecologist_Greens_2007_election_kiosk.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0,2.5,2.0,1.0 Συνεισφέροντες: Michalis Famelis Αρχείο:Tremopoulos.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Tremopoulos.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Geraki Αρχείο:Democratic_Alliance_(Greece)_-_Logo.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Democratic_Alliance_(Greece)_-_Logo.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: Democratic Alliance (Greece) Αρχείο:Dimokratiki Aristera.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Dimokratiki_Aristera.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Transistor Αρχείο:Aske.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Aske.svg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Badseed, Nilym Αρχείο:Logo teliko mikro.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Logo_teliko_mikro.gif Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Alaniaris, Ge01065, MARKELLOS Image:Dimokratikianagennisi.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Dimokratikianagennisi.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: ToSofoPaidi Αρχείο:drasi.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Drasi.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: User:kostisl Αρχείο:Έλληνες Οικολόγοι.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Έλληνες_Οικολόγοι.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Geraki Image:Enosi.Kentroon.logo.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Enosi.Kentroon.logo.png Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: Ilakast Image:EnwsiKentrwwn.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:EnwsiKentrwwn.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Nilym Αρχείο:Kkeml logo.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Kkeml_logo.gif Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Nilym Αρχείο:Kotes.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Kotes.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: MARKELLOS, Protnet Αρχείο:M-LKKE.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:M-LKKE.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Nilym, ToSofoPaidi Εικόνα:oakke-logo.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Oakke-logo.gif Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Nilym Αρχείο:Tokso.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Tokso.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Nilym, Transistor Εικόνα:FS.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:FS.gif Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Badseed, Sharpe Αρχείο:Έμβλημα.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Έμβλημα.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Dead3y3, Gavrilis, MARKELLOS, Λεωνίδας-Αθήνα Αρχείο:20101221 Xrysh Avgi Komotini Greece 1.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:20101221_Xrysh_Avgi_Komotini_Greece_1.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: Ggia Αρχείο:20101221 Xrysh Avgi Komotini Greece 2.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:20101221_Xrysh_Avgi_Komotini_Greece_2.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: Ggia Image:Mavrokordatos1.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Mavrokordatos1.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Kostisl, Martin H., Μυρμηγκάκι Εικόνα:Ioannis Kolettis.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Ioannis_Kolettis.JPG Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Anon. Αρχείο:Kapodistrias-statue-190px.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Kapodistrias-statue-190px.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Erud, Gerhard51, Kilom691 Αρχείο:Andreas Metaxas.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Andreas_Metaxas.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Original uploader was Cédric Boissière at fr.wikipedia Αρχείο:Dimitrios Gounaris.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Dimitrios_Gounaris.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Lucarelli, Mu Αρχείο:Έθνος 19 Νοεμβρίου 1952.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Έθνος_19_Νοεμβρίου_1952.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Ωριγένης Αρχείο:EDA.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:EDA.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Badseed, Kalogeropoulos, Nilym, Opk Αρχείο:Enosis Kentrou.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Enosis_Kentrou.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Dimitrisss Αρχείο:XDlogo.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:XDlogo.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Transistor Αρχείο:Dimokratikiananeosi.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Dimokratikiananeosi.JPG Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Dimitrisss, Egmontaz Image:DIKKI.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:DIKKI.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Nilym, Transistor Εικόνα:DIKKI supporters in SYRIZA rally 2007.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:DIKKI_supporters_in_SYRIZA_rally_2007.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0,2.5,2.0,1.0 Συνεισφέροντες: Michalis Famelis Αρχείο:Symvolo epen.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Symvolo_epen.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Transistor Image:MetopoLogoBig.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:MetopoLogoBig.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Dead3y3, Pandou Εικόνα:Edik.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Edik.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Dimitrissss Εικόνα:Enantia.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Enantia.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Nilym, ToSofoPaidi Αρχείο:France-parti-socialiste.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:France-parti-socialiste.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Transistor Εικόνα:Komma Ellinismou.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Komma_Ellinismou.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Nilym Αρχείο:koe.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Koe.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας Αρχείο:KKE esoterikou logo.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:KKE_esoterikou_logo.svg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Egmontaz Image:AKOA.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:AKOA.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Nilym, Transistor Image:Meragreece.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Meragreece.gif Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Transistor Αρχείο:logo_nar.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Logo_nar.gif Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Danai, Αριστερός, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

199

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες Αρχείο:Oec j.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Oec_j.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Tpantazidis Αρχείο:Polan.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Polan.gif Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Nilym Αρχείο:DEA logo 1.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:DEA_logo_1.JPG Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Dimbarkas Αρχείο:Dea logo 2.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Dea_logo_2.JPG Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Dimbarkas Image:ΚΕΔΑ.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:ΚΕΔΑ.gif Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Nilym, Transistor Αρχείο:AristeriEnotita-LOGO.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:AristeriEnotita-LOGO.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: MARKELLOS, Yion Αρχείο:Wikipedia-logo.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Wikipedia-logo.png Άδεια: logo Συνεισφέροντες: version 1 by Nohat (concept by Paullusmagnus); Εικόνα:Spartakos a 3.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Spartakos_a_3.gif Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Badseed, Nilym, Sexd Image:kne.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Kne.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Alaniaris, Foivos File:KNE festival.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:KNE_festival.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: karpidis from Piraeus, Greece Εικόνα:pks.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Pks.JPG Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Badseed, Dead3y3, Foivos, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:DARAS-LOGO.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:DARAS-LOGO.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: MARKELLOS, Yion Εικόνα:pasp-w.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Pasp-w.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Geraki, Ο.Π.Κ. Αρχείο:1DAPSIGNsosto.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:1DAPSIGNsosto.gif Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Geraki, Ventrix Εικόνα:Edinshmantro.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Edinshmantro.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Costas d image:Logo of the Hellenic Parliament.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Logo_of_the_Hellenic_Parliament.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Government of Greece Εικόνα:2010 Hellenic Parliament Structure.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:2010_Hellenic_Parliament_Structure.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Share Alike Συνεισφέροντες: Peeperman Εικόνα:Hellenic Parliament-MPs swearing in.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Hellenic_Parliament-MPs_swearing_in.png Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.0 Συνεισφέροντες: ΠΑΣΟΚ Αρχείο:Anaktora Athinon.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Anaktora_Athinon.JPG Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Diomedes, Paulos Αρχείο:Vouleutirion Athinon.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Vouleutirion_Athinon.JPG Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: unknown File:Flag_of_Europe.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Europe.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Verdy p, User:-xfi-, User:Paddu, User:Nightstallion, User:Funakoshi, User:Jeltz, User:Dbenbenn, User:Zscout370 image:Europarl logo.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Europarl_logo.svg Άδεια: Trademarked Συνεισφέροντες: EmilJ, Fry1989, Jcb, Sinigagl, Ssolbergj, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Εικόνα:2009 European Parliament Composition.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:2009_European_Parliament_Composition.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: Ssolbergj Εικόνα:EP Strasbourg hemicycle l-gal.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:EP_Strasbourg_hemicycle_l-gal.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: JLogan File:European stars.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:European_stars.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Original uploader was Ssolbergj at en.wikipedia File:Bundesarchiv B 145 Bild-F023908-0002, Straßburg, Tagung des Europarates.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Bundesarchiv_B_145_Bild-F023908-0002,_Straßburg,_Tagung_des_Europarates.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Germany Συνεισφέροντες: Edelseider, Ji-Elle, Martin H., Ssolbergj, 1 ανώνυμες επεξεργασίες File:Flag of the European Parliament 1973-1983.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_the_European_Parliament_1973-1983.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Ssolbergj File:Pleniere.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Pleniere.JPG Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: PPCOE File:José Manuel Barroso MEDEF FULL.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:José_Manuel_Barroso_MEDEF_FULL.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.0 Συνεισφέροντες: MEDEF File:Rocco Buttiglione.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Rocco_Buttiglione.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: Elena Torre from Viareggio, Italia File:Bolkestein.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Bolkestein.gif Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Ilse@, JLogan, Malula, Mevsfotw, 1 ανώνυμες επεξεργασίες File:EP Strasbourg hemicycle l-gal.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:EP_Strasbourg_hemicycle_l-gal.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: JLogan File:2007 07 16 parlament europejski bruksela 40.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:2007_07_16_parlament_europejski_bruksela_40.JPG Άδεια: Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported Συνεισφέροντες: Alina Zienowicz Ala z File:Buzek 3200.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Buzek_3200.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: Marian Siedlaczek (my friend) File:Europäescht Parlament Bréissel CROPPED 2.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Europäescht_Parlament_Bréissel_CROPPED_2.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: zinneke, cropped by Ssolbergj File:Committee Room of the European Parliament in Brussels.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Committee_Room_of_the_European_Parliament_in_Brussels.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: JLogan File:2007 07 16 parlament europejski bruksela 47.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:2007_07_16_parlament_europejski_bruksela_47.JPG Άδεια: Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported Συνεισφέροντες: Alina Zienowicz Ala z Αρχείο:Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Ευρωπαϊκό_Κοινοβούλιο.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Geraki, MARKELLOS Αρχείο:European parliament.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:European_parliament.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: Photo from WimBarbier at 09 june 2006 Αρχείο:European Parliament after 2009 elections.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:European_Parliament_after_2009_elections.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Costas78 Αρχείο:European-parliament-strasbourg-inside.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:European-parliament-strasbourg-inside.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported Συνεισφέροντες: Cédric Puisney

200

Άδεια

Άδεια Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported //creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/

201

Collection(1)

Recommend Documents