த ொடுவொனம் த ொடும் தூரம்
அத் ியொயம்—1
அந்
முன்பகல் நேரத் ில், அந் த்
பகு ியும், துரி
னியொர் மருத்துவமனனயின் ஒவ்தவொரு
க ியில் இயங்கிக் தகொண்டிருந் து. குழந்ன
சந்ந ொஷத்ன ப் பகிர்ந்து தகொண்டிருந்
பிறந்
ந்ன ..., அன்னனயின்
ஆபநரஷனுக்குத் துனை இருக்கும்படி நவண்டிக் தகொள்ளும் குடும்பம்..., கீ நழ விழுந்து சிரொய்த்துக் தகொண்ட சிறுவனனச் சமொ ொனம் தசய்து தகொண்டிருந் தபற்நறொர்..., என அவரவர்
ங்கள் பிரச்சனனகளுடன் இருக்க, இனவ
என யுநம கவனிக்கொமல் வரொண்டொவில் கொல் கடுக்க ேடந்து,
ன்
இறுக்கத்ன யும், நவ னனனயயும் குனறக்க முயற்சித்துக் தகொண்டிருந் ொன் னசநேஷ்.
உடனிருந்
அவனது ஆருயிர் ேண்பன் குைொவின் வொர்த்ன கள் கூட,
அவனனத் ந ற்ற முடியவில்னே. அவனின் உடேிேிருந்
ஒவ்தவொரு
தசல்லும், மயூரி! மயூரி! என்று புேம்பிக் தகொண்டிருந் து.
அந் த்
ீவிர சிகிச்னசப் பிரிவு அனறயின் க னவத்
ிறந்து தகொண்டு வந்
டொக்டனரக் கண்டதும், நவகமொக அவரருகில் தசன்றொன்.
"டொக்டர்! என் மயூரி எப்படி இருக்கொ?" என்று நகட்டவனது வொர்த்ன கனை அவர் உள்வொங்கிக் தகொண்டு
ிரும்பப் ப ில் தசொல்வ ற்குள்,
நபொனொன்.
அவனன ஊன்றிப் பொர்த் வர், “ேீங்க…?” என்றொர்.
வித்துப்
“ேொன்… மயூரியின் கைவன்… னசநேஷ்” என்றொன்.
“ஓஹ்!” என்றவர் அ ற்குநமல் எதுவும் தசொல்ேொமல்
னது அனறனய
நேொக்கி ேடந் ொர். ினகத்
னசநேஷ், “நம..டம்..!” என் மனனவி எப்படியிருக்கொன்னு
நகட்நடநன? அவளுக்கு என்ன ஆச்சு?” என்று நகட்டொன்.
ேி ொனமொன பொர்னவனய அவன் மீ து தசலுத் ிய டொக்டர், “இப்நபொ ொவது அவங்களுக்கு என்ன ஆச்சுன்னு த ரிஞ்சிக்கணும்னு உங்களுக்குத் ந ொைியிருக்நக… தரொம்ப சந்ந ொஷம். நேத்துே இருந்து ஒரு அேொன
மொ ிரி
அந் ப் தபொண்ணு ஹொஸ்பிட்டல்ே இருந் ிருக்கொ. அவனைத் ந டணும், கம்ப்தையிண்ட் தகொடுக்கணும்னு ஏன் ந ொைனே உங்களுக்கு?” என்று நகொபத்துடன் நகட்டொர்.
“ேொன் பத்து ேொைொ ஊரிநேநய இல்ே… எனக்குத் த ரிந் ந டிநனன். ஆனொ…” அவனது வொர்த்ன கள்
இடதமல்ேொம்
விப்புடன் வந் ன.
“ஆனொ…, கம்ப்தையிண்ட் தகொடுக்கணும்னு மட்டும் ந ொைனே…” என்று அழுத் மொகக் நகட்டொர்.
“அது… நகொபத் ில் எங்நகயொவது நபொயிருப்பொன்னு ேினனச்நசன்” என்றவன் குற்ற உைர்வில்
வித்துப் நபொனொன்.
அவனது உைர்வுகனை புரிந்து தகொண்டவரொக சற்று அனம ி கொத்
டொக்டர்,
"உங்கநைொட அன்பும், பொசமும்... உண்னமயொக இருக்கும் பட்சத் ில் அது ொன் அவங்கனை மீ ட்டு, உங்ககிட்ட தகொண்டு வந்து நசர்த் ிருக்கு..." என்றொர்.
"ந ங்க்யூ டொக்டர்! ேொன் அவனைப் பொர்க்கேொமொ?" என்று நகட்டொன் னசநேஷ்.
“இன்னும் தகொஞ்ச நேரத்துே, ரூமுக்கு மொத் ிடுவொங்க. அப்புறம், ேீங்க கூடநவ இருக்கேொம். இன்தனொரு சந்ந ொஷமொன விஷயம். இத் னன நமொசமொன ேிகழ்விலும், அவங்கநைொட வயிற்றில் வைரும் குழந்ன க்கு, எந் ப் பொ ிப்பும் இல்னே!" என்றொர் மருத்துவர்.
அவரது வொர்த்ன கைில், சந்ந ொஷம், ஆச்சரியம், அ ிர்ச்சி, என அத் னன உைர்வுகைிலும் மூழ்கி எழுந் ொன் னசநேஷ்.
"தூங்கறதுக்கு மருந்து தகொடுத் ிருக்கிநறொம். ேல்ேொ தரஸ்ட் எடுக்கட்டும், ேொன் ஈவ்னிங் வந்து பொர்க்கிநறன்" என்று தசொல்ேிவிட்டுச் தசன்றொர்.
டொக்டர் அங்கிருந்து அகன்றதும், "நடய் மொப்பிள்னை! வொழ்த்துகள்டொ!" என்று குைொ சந்ந ொஷத்துடன் னசநேஷின் கரத்ன ப் பிடித்துக் குலுக்கினொன்.
அவனிடமிருந்து னகனய விடுவித்துக்தகொண்டு இறுகிய முகத்துடன், இங்கிருந்
இருக்னகயில் தசன்று அமர்ந் ொன் னசநேஷ்.
"சியர் அப் நமன்! மயூரிக்குத்
ொன் ஒண்ணுமில்னேன்னு தசொல்ேியொச்நச.
இன்னும் என்னடொ…? உங்க தரண்டு நபநரொட ேல்ே மனசுக்கும், தகடு ேொ
எதுவும் ேடக்கொது. இனியொவது, ேீங்க தரண்டு நபரும் சந்ந ொஷமொ இருக்கணும்" என்று ஆறு ல் வொர்த்ன கனைக் கூறினொன் குைொ.
ஆனொல், அவனது வொர்த்ன கள் னசநேஷின் கவனேகனை குனறப்ப ற்குப் ப ிேொக, அவனுனடய மனத்ன
‘ேடந்
நமலும் ரைமொக்கியது.
வறுகனைதயல்ேொம் எப்படிச் சரி தசய்வது?’ என்ற நகள்வி அவனன
மருட்ட, ேண்பனனக் னகயொேொகத் னத்துடன் பொர்த் ொன்.
ேண்பனின் முகநம அவனது மனப்நபொரொட்டத்ன
விைக்கிவிட, குைொ
அவனன நவ னனயுடன் பொர்த் ொன். சற்று த ொனேவில் அமர்ந் ிருந் னஷநேஎஷின்
ந்ன
நகசவனனப் பொர்த் ொன்.
மகனனத் ந ற்ற வருவொதரன்று எ ிர்பொர்த்
குைொவிற்கு, அழுத் மொக சற்றும்
அனசந்து தகொடுக்கொமல் அம்ர்ந் ிருந் வனரக் கண்டு ஏமொற்றமொக இருந் து. அந நேரம் அவனது தமொனபல் ஒேிக்க, எடுத்துப் நபசிவிட்டு னசநேஷின் அருகில் வந் ொன்.
“னசநேஷ்! ேீ வட்டுக்குப் ீ நபொய் ஒரு தரண்டு மைி நேரமொவது தரஸ்ட் எடுத்துட்டு வொடொ. தரொம்ப டயர்டொ த ரியற" என்றொன்.
"தரஸ்டொ! என்நனொட முட்டொள்த் னத் ொே, ேொன்… என் மயூரினயத் த ொனேச்சிருப்நபன்டொ!” என்று சற்று உரத் க் குரேில் தசொன்னவன், “இனியும் அந் த்
ப்னபச் தசய்யற ொ இல்ே. ரம்யொ உன்னன எ ிர்பொர்த்துட்டு
இருப்பொங்க. ேீ கிைம்பு!" என்றொன் சொ ொரைமொக.
ேீண்ட தபருமூச்னச தவைியிட்ட குைொ, அவனருகில் அமர்ந் ொன்.
“நடய்! கிைம்பனேயொ? உன்னனத்
ொநன தசொல்நறன்?” என்று எரிச்சலுடன்
உனரத் ொன் னசநேஷ்.
"மு ல்ே மயூரி ரூமுக்கு வரட்டும். அதுக்கு அப்புறமொ ேொன் கிைம்பநறன்…" என்று
ிடமொன குரேில் தசொன்னொன்.
தேகிழ்சியுடன் ேண்பனது கரத்ன ப் இறுகப் பற்றி, கண்கைொநேநய
னது
ேன்றினயத் த ரிவித் ொன் னசநேஷ்.
“நடய்! என்னடொ இது?” என்று குைொ ஆறு லுடன் அவனது கரத்ன
ட்டிக்
தகொடுத் ொன்.
நேரம் கடந்து தகொண்டிருந் து.
மயூரினயத்
னியனறக்கு மொற்றிய பின் நகன்டீனிேிருந்து உைவு வொங்கி
வந் வன், னசநேனஷ வற்புறுத் ிச் சொப்பிட னவத் வன், நகசவனிடம் தசன்று நபசிவிட்டு கிைம்பினொன்.
*********
மயூரியின் அருகில் ஒரு ஸ்டூனே இழுத்துப் நபொட்டு அமர்ந்
னசநேஷ்
அவைது முகத்ன நய பொர்த் ொன். னக கொல்கைில் சிரொய்ப்பும், சிே இடங்கைில்
கொயங்களும் இருந் ன. தேற்றியில் ஒரு கட்டும், இடது உள்ைங்னகயில் ஒரு கட்டும் நபொடப்பட்டிருந் து.
வேது னகயில் சனேன் ஏறிக்தகொண்டிருக்க, இடது னகனய எடுத்துத்
ன்
கன்னத் ில் ப ித்துக்தகொண்டொன்.
மருந்துகைின் வரியத் ீ ில் சேனநமயில்ேொமல் உறங்கிக் தகொண்டிருந் வைது னகயில் தமல்ே முத் மிட்டொன். "மயூரி..! மயூ...! உன் நபனரப் நபொேநவ ேீ எத் னன தமன்னமயொனவள். அ ிர்ந்து கூடப் நபசத் த ரியொ
உனக்கு, என்னொல்
ொநன இத் னனக்
கஷ்டமும்? எத் னன ேொள், உன்னன வொர்த்ன யொநேநய கஷ்டப்படுத் ி இருக்நகன். எனக்கொகநவ வந் கினடத்
இந்
ந வன
ேீ! ஆனொல், சுேபமொகக்
ொல், உன் அருனம எனக்குப் புரியொமநேநய நபொய்டுச்சி.
இரண்டு ேொள்ை, உன்நனொட அருனமனய உைர்ந்துட்நடன் மயூ. எனக்கு
ேீ நவணும், ேம்ம குழந்ன
நவணும். வொழ்க்னக முழுதும் உங்கனை ேொன்
பத் ிரமொக பொர்த்துக்குநவன். ேீ மட்டும் என்னன மன்னித்துவிடு கண்ைம்மொ!" என்றவன், அவள் அருகிநேநய கட்டிேில்
மு ன்மு ேில் மயூரினயச் சந் ித்
னே சொய்த் ொன்.
ேொள் அவனது ேினனவில் வேம் வந் து.
ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
19-12-2014, 03:22 PM #3 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer
Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 2
"தகட்டிநமைம்! தகட்டிநமைம்!" என யொநரொ உரத் அனனவரும் அட்சன
குரேில் தசொல்ே,
தூவி ஆசிர்வ ிக்க, மைமகனின் கரங்கள் மைமகைின்
கழுத் ில் மொங்கல்யத்ன
அைிவித் ன.
தமட்டி அைிவித்து, அக்கினினய வேம் வந்து சிரிப்பும், சந்ந ொஷமுமொக ேின்றவர்கனைப் பொர்த்
கண்ைருடன் ீ
மயூரியின் முகம், பூவொக மேர்ந் து.
ன்னனக் னகதயடுத்துக் கும்பிட்ட தசல்ேம்மொவின் கரத்ன ப்
பிடித் வள், “அக்கொ! என்ன இது? என்னனப் நபொய் கும்பிட்டுகிட்டு... எல்ேொம் கடவுள் அருைொே ேல்ேபடியொ முடிந் துன்னு சந்ந ொஷப்படுங்க” என்றொள்.
“எனக்கு ேீ ொம்மொ சொமி. உன்னனக் கும்பிட்டொ கல்யொைம் ேல்ேபடியொ ேடக்க... ேீ ொன்
ப்பில்ேம்மொ… இந் க்
ொயி கொரைம்!” என்று ேன்றிப்
தபருக்கில் கேங்கிய தசல்ேம்மொவின் கண்கனைத் துனடத்துவிட்டொள்.
“ேல்ே நேரத்துே இப்படி அழேொமொ? உங்க தபொண்ணு பொர்த் ொ சங்கடப்படுவொ. கல்யொை நவனே இன்னும் பொக்கி இருக்கு. மொப்பிள்னைநயொட அம்மொ கூப்பிடுறொங்க பொருங்க. நபொங்க…” என்று அவனர அனுப்பி னவத் ொள் மயூரி.
சற்றுத் தூரத் ில் ேின்று, இன ச் சுவொரஸ்யத்துடன் பொர்த்துக் தகொண்டு இருந் ொன் னசநேஷ்.
"என்னடி இது? யொரு அந் ப் தபொண்ணு?” ேடந் ன தயல்ேொம் பொர்த்துக் தகொண்டிருந்
ஒரு தபண்மைி மற்தறொருவரிடம் விசொரித்துக்
தகொண்டிருந் ொர்.
அந நேரம், ‘ஒநர பொர்னவயில் நயொசனனயுடன் ேின்றிருந் ஆர்வத்துடன்
னது கொன த்
ன்னனக் கவர்ந்துவிட்ட இவள் யொர்?’ என்ற
னசநேஷும், அவனைப் பற்றி அறிந்து தகொள்ை ீட்டிக்தகொண்டு கொத் ிருந் ொன்.
"அந் ப் தபொண்நைொட வட்டிே ீ ொன், ேம்ம தசல்ேம்மொ நவனே தசய் ொ. மொப்பிள்னை வட்டில் ீ பத்து பவுன் ேனகயும், கல்யொைமும் தசய்து னவக்கணும்னு தசொன்னன , கவனேநயொட இந் ப் தபொண்ணுகிட்டச் தசொன்னொைொம். அன்னனக்நக இந் ப் தபொண்ணு, பத்து பவுன் ேனகநயொட, கல்யொைத்துக்குத் ந னவயொனன யும்.. வொங்கிக் தகொடுத் ிருக்கொ. அ ொன் இவ்வைவு சவரட்சனையும்...” என்ற தபண்ைின் குரேில், நேசொன தபொறொனமயும், எரிச்சலும் கேந் ிருந் து.
"தேசமொலுமொ தசொல்ற?" என்ற ஆச்சரியக் குரலும், “என்ன ொன் தபரிய இடமொ இருந் ொலும், தசய்ய மனசு நவணும்டி!” என்றும் அவர்களுக்குள் மொற்றி மொற்றிப் நபசிக்தகொண்டனர்.
அவனைப் பற்றி அறிந்து தகொண்டவன் புன்னனகத்துக் தகொண்டொன். சற்றுத் தூரத் ில், கடவுள் சந்ே ியில் இரு னககனையும் குவித்துக் கண்கனை மூடி கடவுனை வைங்கிக் தகொண்டிருந் வனை இனமக்கொமல் பொர்த் ொன். ஏநனொ, அவனது மனம் பரபரத் து.
ிடீதரனத்
ன் ந ொள் மீ து ஒரு னக விழ, சட்தடனத்
ிரும்பிப் பொர்த் ொன்.
“நஹய் குைொ! என்னடொ ேீ இந் ப் பக்கம்?” ஆச்சரியத்துடன் ேண்பனன விசொரித் ொன்.
“பக்கத்துே ஒரு நவனேயொ வந்ந ன். முடிச்சிட்டு வர்றப்நபொ தவைியிே உன் னபக்னகப் பொர்த்ந ன். என்னடொ! ேல்ேபிள்னையொ... தவள்ைிக்கிழனமயும் அதுவுமொ நகொயிலுக்கு வந் ிருக்கொநனன்னு வந்ந ன்; பொர்த் ிட்டு இருக்நகன்” என்று குறும்பொகச் சிரித் ொன் குைொ.
“இப்நபொ எதுக்குடொ இப்படிச் சிரிக்கிற?” எரிச்சலுடன் பல்னேக் கடித் ொன் னசநேஷ்.
"இல்ே... அந் ப் தபொண்னைநய தரொம்ப நேரமொ வொட்ச் பண்ற நபொே இருக்நக.!"
ேண்பனன முனறக்க முயன்று ந ொற்றவன், சட்தடனப் புன்னனகத் ொன்.
“அடப்பொவி! சிரிக்கற…! ேிஜமொநவ
ொனொ…?” குைொ ேம்ப முடியொமல் நகட்டொன்.
னேனயத்
டவிக்தகொண்டு, "அந் ப் தபொண்ணு, என்னன தரொம்ப இம்ப்தரஸ்
பண்ைிட்டொடொ!" என்றபடி, சிரிப்புடன் மயூரினயப் பொர்த் ொன் னசநேஷ்.
"அடசொமி! நகொவிலுக்கு வந்
இடத் ிே, இப்படி தவறிச்சிப் பொர்த்துட்டு ேிக்கிற.
உன்நனொடு நசர்த்து எனக்கும் ஆப்பு வச்சிடொந டொ! ேீ இம்ப்ரஸ் ஆனது நபொதும். வொ!" என்ற குைொ, அவனன வலுக்கட்டொயமொக இழுத்துக் தகொண்டு தசன்றொன்.
அன்று மொனே தவைிநய வந்
னது அலுவேகத் ின் அருகிேிருந்
பூங்கொவிேிருந்து
மயூரினயக் கவனித்துவிட்டு, வண்டினயத்
ிருப்பிக்தகொண்டு
வந் ொன். ஆனொல், அவன் வருவ ற்குள் அவள் அங்கிருந்து தசன்றுவிட, ஏமொற்றத்துடன், "நச! மிஸ் பண்ைிட்நடநன..." என்று சேித்துக் தகொண்நட கிைம்பினொன் னசநேஷ்.
*****
நசொர்ந்து நபொய்
னது நகபினுக்கு வந்
குைொனவ, ஆச்சரியத்துடன்
பொர்த் ொன் னசநேஷ்.
“என்னடொ! இப்படி அலுத்துக் கனைச்சி வர்ற; என்ன விஷயம்?” என்று நகட்டொன்.
“உங்க வட்ே ீ உனக்குப் தபொண்ணு பொர்க்கறொங்கைொ?” என்று சம்மந் நம இல்ேொமல் எ ிர் நகள்வி நகட்டொன் குைொ.
“ேொன் நகட்டதுக்கு இதுவொ ப ில்?” என்றொன் கிண்டேொக.
“இவ்வைவு நேரம் நபொன்ே, உன் அம்மொகிட்ட ரகர் தகொடுத்
ொன் நபசிட்டு இருந்ந ன்.
நபொட்நடொனவப் பொர்க்கொமநேநய, நவைொம்னு
தசொல்ேிட்டியொம். ஏன், எதுக்குன்னு என்கிட்ட இவ்வைவு நேரம் குறுக்கு விசொரனை தசய்துட்டு இருந் ொங்க” என்றொன் எரிச்சலுடன்.
எதுவும் தசொல்ேொமல் சிரித் ொன் னசநேஷ்.
“ேீ கல்யொைம் நவைொம்னு தசொன்னொ, அதுக்கு ேொனொ தபொறுப்பு?” என்று கடுகடுத் ொன் குைொ.
சொய்வு ேொற்கொேியில் சொய்ந்து அமர்ந்து, நபனொனவ இரு விரல்களுக்கு இனடயில் னவத்துச் சுழற்றியபடி, புன்சிரிப்புடன் ேண்பனனப் பொர்த் ொன்.
“என் புேம்பல் உனக்குச் சந்ந ொஷமொ இருக்கு…!” என்று விட்நடற்றியொகச் தசொன்னவன், சட்தடன ஏந ொ ேினனவு வந் வனொக னசநேஷின் முகத்ன ப் பொர்த் ொன்.
“நஹய்! ேீ இன்னும் நகொவில்ே பொர்த்
அந் ப் தபொண்னைப் பத் ிநய
ேினனச்சிட்டு இருக்கியொ என்ன?” என்று நகட்டொன். அ ற்கும் அவனிடமிருந்து சிரிப்நப ப ிேொக வந் து.
“அவநைொட நபரும் த ரியொது; ஊரும் த ரியொது. ஒரு பத்து ேிமிஷம் பொர்த் வனை, கிட்ட ட்ட ஒருமொசமொ ேினனச்சிட்டு இருக்கியொ? இத ன்ன தசொல்ேொமநே கொ ல், பொர்க்கொமநே கொ ல்ங்கற மொ ிரி, ேினனப்பிநேநய கொ ேிக்கிற த ய்வகக் ீ கொ ேொ? உன் கொ நே அவனை உன்கிட்டக் தகொண்டு
வந்து நசர்த் ிடும்னு, ேினனச்சிட்டு இருக்க நபொே!” என்று கிண்டேொகச் தசொன்னொன்.
ேி ொனமொக எழுந் வன், “கொ ல்னு எப்நபொடொ தசொன்நனன்? என்னநவொ அந் ப் தபொண்நைொட முகம் என் ேினனப்புே இருந்து மனறயநவ இல்ே. அம்மொ கல்யொைப் நபச்னச எடுத் தும், அவநைொட முகம் வந்துச்சு. அவனைத்
ொன்டொ ேினனவுக்கு
ிரும்பப் பொர்ப்நபனொன்னு த ரியொது.
ஆனொ, கட்டொயம் பொர்ப்நபன்னு என் உள்மனசு தசொல்லுது. அப்படித் அவனைச் சந் ிக்கும் வொய்ப்பு கினடச்சொ, ேிச்சயமொ அன மொட்நடன்” என்று அழுத் மொக
னது எண்ைத்ன
ிரும்ப
மிஸ் பண்ை
தவைியிட்டொன் னசநேஷ்.
அவனுனடய ேினனப்பும், நபச்சும் குைொவிற்குப் னபத் ியக்கொரத் னமொகத் த ரிந்
“இன
நபொதும், அவனது ேம்பிக்னகனயக் குனேக்க அவனுக்கு மனமில்னே.
எந்
வனகயிே நசர்த்துக்கறதுன்னு எனக்குத் த ரியனே. ஆனொ, உன்
ேம்பிக்னக ேிஜமொச்சுன்னொ, சந்ந ொஷப்படும் மு ல் ஆள் ேொன் ொன்!” என்றவன், ேண்பனனத்
ட்டிக்தகொடுத் ொன்.
ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
19-12-2014, 03:27 PM #4 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date
Oct 2012 Gender Female Posts 375
அத் ியொயம் - 3
“நடய் குைொ! இத ல்ேொம் டூ மச்-டொ. உனக்குப் பொர்த்
தபொண்னை, ேீ மீ ட்
பண்றது சரி. என்னன எதுக்குடொ கூட்டிட்டு வந் ? ேீ விஷயத்ன
மு ல்ேநய
தசொல்ேியிருந் ொ, ேொன் வந் ிருக்கநவ மொட்நடன்!" என்றொன் எரிச்சலுடன்.
"தகொஞ்ச நேரம் தபொறுனமயொ இருந் ொ, உன்னன எதுக்குக் கூட்டிட்டு வந்ந ன்னு புரியும்" என்று புன்னனகத் ொன் குைொ.
“என்ன புரியுநமொ நபொ!” என்று சிடுசிடுத்துக் தகொண்நட ஷொப்பின் உள்நை நுனழந் வனைக் கண்டதும்,
அடுத்
தேொடிநய, அந் த்
ிரும்பியவன், கொஃபி
ினகத்துப் நபொனொன்.
ினகப்பு மொறி ஆனந் ப் பரவசத்துடன் எழ
முயன்றவனன, இழுத்துப் பிடித்து அமர னவத் ொன் குைொ.
“என்..னடொ...?” வொர்த்ன கள் தவப்பத்துடன் உ ிர்ந் ன.
"ரம்யொ வந் ொச்சுடொ... அந்
பிங்க் கேர் சுடி ொர். கூட வர்றது அவநைொட
ஃப்தரண்ட் மயூரி!" என்று அவனிடம் தமன்குரேில் தசொன்னொன்.
அந்
தேொடி நவறு எதுவும் அவனது மனத் ில் ப ியொவண்ைம், மயூரி
மட்டுநம முழு ொக அவனன ஆக்கிரமித் ிருந் ொள். அப்நபொது ொன், குைொ எ ற்கொகத்
ன்னன வற்புறுத் ி அனழத்து வந் ொன் என்று புரிந்துதகொண்ட
னசநேஷிற்கு, உள்ைம் குைிர்ந்து நபொனது.
“ந ங்க்ஸ்டொ குைொ!” என்றபடி, மேர்ந்
முகத்துடன் அவனது கரத்ன ப்
பற்றிக் தகொண்டொன். “உன் ந ங்க்னைத் தூக்கி உனடப்புே நபொடு. சீக்கிரமொ கல்யொைச் சொப்பொடு நபொடும் வழினயப் பொருடொ…” என்று சிரித் ொன் அவன்.
அ ற்குள் அவர்கனைப் பொர்த்துவிட்ட ரம்யொ, புன்னனகயும்,
யக்கமுமொக
ந ொழியுடன் அவர்கனை நேொக்கி வந் ொள். “ஹொய்! என்றபடி குைொ எழ, மயூரினயப் பொர்த் படி னசநேஷும் எழுந் ொன்.
தவட்கச் சிரிப்புடன், “ஹநேொ!” என்றவள், “தரொம்ப நேரம் கொக்க வச்சிட்நடொமொ?” என்று சம்பிர ொயக் நகள்வினயக் நகட்டொள்.
“அதுே சந்ந கம் நவறயொ?” என்று பட்தடன குைொ தசொல்ேிவிட, ரம்யொவும், மயூரியும் ஒருவனரதயொருவர் பொர்த்துக் தகொண்டனர்.
“நடய்!” என்று அவனது னகனய இடித் உரினமநயொட பழகிடுவொன். சமொ ொனமொகச் தசொன்னொன்.
னசநேஷ், “அவன் தகொஞ்சம்
ப்பொ ேினனக்கொ ீங்க” என்று ரம்யொவிடம்
“ஓஹ்! பயமுறுத் ிட்நடனொ? வினையொட்டுக்குச் தசொன்நனன்” என்றொன் குைொ.
தபண்கள் இருவரும் தமல்ே புன்னனகத் நபசச் சற்று
நபொதும், ரம்யொவிற்கு அவனிடம்
யக்கமொக இருந் து.
‘தரொம்ப கேொய்ச்சிட்நடொநமொ’ என்று மனத் ிற்குள் வருத் ப்பட்டுக் தகொண்டவன், “ரம்யொ! இவன் என் க்நைொஸ் ஃப்தரண்ட் னசநேஷ். னசநேஷ்! இவங்க ரம்யொ..." என்று அறிமுகப்படுத் ினொன்.
வரநவற்பொகத்
னேயனசத்துப் புன்னனகத் ொள் ரம்யொ.
ப ிலுக்குப் புன்னனகத்துத்
னேயனசத் வன், “ேின்னுட்நட இருக்கீ ங்கநை...
உட்கொருங்க” என்று இருக்னகனயக் கொட்டினொன்.
‘ ன்னன மயூரிக்கு அறிமுகப்படுத்துவொன்’ என னசநேஷ் ேினனத் ிருந் ொன். ஆனொல், அவநனொ, தமனுகொர்னட னவத்துக் தகொண்டு, ரம்யொவிடம் ஏந ொ நபசிக்தகொண்டிருந் ன ப் பொர்த் தும், மனத் ிற்குள் தபொருமிக்தகொண்டொன். மயூரியும் அங்நக அவஸ்ன யுடன் அமர்ந் ிருந் ொள்.
‘வரமொட்நடன் என்றவனை வற்புறுத் ி அனழத்து வந்து, இப்படித்
னியொக
புேம்ப னவத்து விட்டொநை!’ என்று எரிச்சேொக இருந் து. அவர்கள் இருவருக்கு இனடயில், விவஸ்ன கூச்சமொகக் கூட இருந் து.
இல்ேொமல்
ொன் அங்நக அமர்ந் ிருப்பது
ஸ்ட்ரொவொல் கொஃபினயக் கேக்கியபடி, தமல்ே ேிமிர்ந்த்வள், அந விப்நபொடு அமர்ந் ிருந் பக்கமொகத்
நபொல்
னசநேனஷப் பொர்த் ொள். அந நேரம்,
ன்
ிரும்பிப் பொர்த் வனனக் கண்டு தமல்ேப் புன்னனகத் ொள்.
‘இ ற்கு நமலும் அனம ியொக இருப்பது முட்டொள் னம் என்று எண்ைியவன், “ஹொய்... ஐயம் னசநேஷ்” என்று
ன்னன அறிமுகப்படுத் ிக் தகொண்டொன்.
"ஹநேொ! ேொன் மயூரி..." என்றொள்.
ங்கைது நபச்சிற்குப் பிள்னையொர் சுழி நபொட்டுவிட்ட சகஜமொனொன். இருவரும் ஒருநசர வருங்கொேத்
ிருப் ியில், சற்று
ம்ப ிகனைப்
ிரும்பிப்
பொர்த்துவிட்டு, சிரித்துக் தகொண்டனர்.
“அவங்க,
னி உேகத் ில் இருப்பொங்க. கண்டுக்கொ ீங்க” என்றொன்.
அ ற்கும் அவைிடமிருந்து சிரிப்பு மட்டுநம ப ிேொக வந் து.
“ேீங்க
ப்பொக ேினனக்கனேனொ ேொம அந்
எனக்கு அவங்க பினரவசியில்
நடபிளுக்கு மொறிக்கேொமொ...
னேனய நுனழக்கிறது நபொே இருக்கு”
என்றொன்.
அன நய
ொநன அவளும் ேினனத்துக் தகொண்டிருக்கிறொள். அவன்
நகட்டதுநம சம்ம மொக, “ம்” என்றொள்.
இடம் மொறி அமர்ந் வர்கள், மீ ண்டும் சகஜமொகப் நபசிக்தகொள்ை, சிே தேொடிகள் ந னவப்பட்டது.
“ம், ேீங்க ரம்யொ நமடத்ந ொட சிஸ்டரொ... இல்ே...”
“ஃப்தரண்ட்” என்று சிரித் ொள்.
அவள் சிரித்
நபொது, அவைது கண்களும் மேர்ந்து சிரித் ன.
அ ன்பிறகு அவனும்,
ொங்கள் சிறுவயது மு நே ேண்பர்கள் என்று
குைொவுடனொன ேட்னபப் பற்றிச் தசொன்னொன். ஆனொல், மயூரி புன்னனகயுடன் நகட்டுக் தகொண்டொநை
விர,
ங்கனைப் பற்றி
மூச்சு விடவில்னே.
அவைது ஒவ்தவொரு அனசவும் அவனது இ யத்ன பற்றி எதுவுநம த ரியொ
நபொதும், ‘இவள்
அனசத் து. அவனைப்
ொன் என்னவள்’ என்ற உறு ியொன
எண்ைம் உ யமொனது.
கண்கனைப் பொர்த்ந
நபசும் அவனது கண்ைியமும், இயல்பொன நபச்சும்
அவன் மீ து ஒரு மரியொன னய ஏற்படுத் ியது அவளுக்கு. ‘இவன் பு ியவன்’ என்ற எண்ைம் தகொஞ்சம் தகொஞ்சமொக மனறந்து நபொக, இயல்பொகநவ இருந் ொள்.
அந்
உரினம
ந்
ன ரியத் ில், “உங்களுக்கு மயூரின்னு நபர் வச்சதுக்குப்
ப ிேொ, புன்னனக அரசின்னு நபர் வச்சிருக்கேொம்” என்றொன்.
“ம்...” என்றபடி ேிமிர்ந் வள், உன்னன எனக்குப் பிடித் ிருக்கிறது என்று தசொல்ேொமல் தசொன்ன அவனது பொர்னவனயக் கண்டதும், நமற்தகொண்டு நபசமுடியொமல்
டுமொறினொள்.
‘ னக்கு அவனனப் பிடித் ிருப்ப ொல், அவனுனடய பொர்னவக்கு இப்படி ஒர் அர்த் த்ன , உள்ைம் கற்பித்துக் தகொள்கிற ொ?’ என்று த ரியொமல் குழம்பினொள்.
னசநேஷுநம அ ற்கு நமல் அவைிடம் நபசவில்னே.
மயூரி சங்கடத்துடனும், அவன் சந்ந ொஷத்துடனும் அந்
ேிமிடங்கனை
ேகர்த் ிக் தகொண்டிருந் னர்.
*********
அந் ச் சந் ிப்பிற்குப் பிறகு, ரம்யொ மீ ண்டும் அனழத்
நபொது, நபொகக் கூடொது என்று
ன்னன உடன்வரச் தசொல்ேி
ொன் ேினனத் ொள்.
ஆனொல், “ேீ வந் ொ எனக்குக் தகொஞ்சம் ன ரியமொ இருக்கும்பொ” என்று ன்னிடம் தகஞ்சும் ந ொழியின் நபச்னசத்
வழக்கம் நபொே இவர்கள் இருவரும் அன்னறய
ட்ட முடியொமல் உடன் தசன்றொள்.
னி நடபிைில் அமர்ந் ிருந் ொலும்,
ினத்ன ப் நபொே இருவருக்கும் இனடயில் தபரி ொக எந் ப்
நபச்சும் இல்னே.
அவைது மனத்ன த் த ைிவொக படித்துவிட்டவனுக்கு, இத ல்ேொம் தபரி ொகத் த ரியவில்னே. ஆனொல், சிே நேரங்கைில் அவைது தமௌனம் சேிப்னபயும், எரிச்சனேயும் உண்டொக்கியது.
அ னொல் சிே சமயங்கைில் குைொ அனழத் ொலும், நவண்டுதமன்நற நவனேயிருக்கிறது என்று
ட்டிக் கழித்து விடுவொன். அவன் இருந் ொல்
நபசொ வள், அவன் இல்ேொ
ேொட்கைில் னகயிேிருக்கும் புத் கத் ில் மூழ்கி
விடுவது நபொன்ற பொவனனயுடன் அமர்ந் ிருப்பொள்.
தசொல்ேப் நபொனொல் இருவருநம அடுத் வரது மனத்ன ச் தசொல்ேொமநேநய உைர்ந் ிருந் னர்.
னசநேஷ்
ன் மனத்ன த்
மயூரிநயொ, அவனனத்
ிறக்க, நேரத்ன
எ ிர்பொர்த்துக் கொத் ிருந் ொன்.
விர்க்க கொரைம் ந டிக் தகொண்டிருந் ொள்.
*******
குைொவின் வட்டில், ீ ‘முகூர்த் ப் புடனவனய உங்கள் இருவரது விருப்பப்படிநய எடுத்துக் தகொள்ளுங்கள்’ என்று தசொல்ேி தபொறுப்னப இனையவர்கைிடநம விட்டுவிட்டனர்.
கொஞ்சிபுரம் தசல்ே, குைொ வழக்கம் நபொே, னசநேனஷத் துனைக்கு அனழத் ொன்.
“எனக்கு நவனே இருக்குடொ. ப்ை ீஸ்!” என்றவனன குைொ விடவில்னே.
“மயூரியும் கூட வரொங்கடொ. அப்பொகிட்டச் தசொல்ேி கொர் எடுத்துக்கேொம். எனக்கும் ேொங்ே டினரவ் பண்ைிப் பழக்கமில்ே. டினரவர் இருந் ொ என யும் ஃப்ரீயொ நபசமுடியொது. அ னொே
ொநன உன்னனக் கூப்பிடுநறன். எனக்கொக
வரமொட்டியொ?” என்று நகட்டொன்.
‘மயூரி’ என்ற தபயநர, அவனன அனசக்க நபொதுமொன ொக இருந் து. சரி என்று ஒருவழியொகச் சம்ம ித்துவிட்டொன். ஆனொலும், அவனது மனம் ேினேதகொள்ைொமல்
வித் து.
‘ேொன் வரமொட்நடன் என்ப ற்கும் அவள் என்னனத்
ொநன கொரைம். நவண்டுதமன்நற
விர்க்கிறொநை அது ஏன்?’ என்று குழம்பினொன்.
ஆண்கள் இருவரும் முன்னொல் அமர்ந்துதகொள்ை, தபண்கள் இருவரும் பின்பக்க இருக்னகயில் அமர்ந்து தகொண்டனர். கொனே உைனவ வழியிநேநய முடித்துக் தகொண்டு, கொருக்குத்
ிரும்பி வந்
நபொது ரம்யொவின்
அருகில் குைொ அமர்ந்துவிட, நவறு வழியில்ேொமல் முன்னிருக்னகயில் அமர்ந் ொள் மயூரி.
கொனேயில் அவர்கனை அனழத்துக் தகொள்ை தசன்ற நபொது,
ன்னனப்
பொர்த்தும்… வரநவற்பொக ஒரு புன்னனக கூட சிந் வில்னே. அவ்வைவு ஏன் என் பக்கமொகத்
ிரும்பிக்கூட பொர்க்கவில்னே. ஆனொல், இப்நபொது என்னருகில்
அமர நவண்டி வந்துவிட்டந , இப்நபொது என்ன தசய்வொய்?’ என்று ேினனத்துக் தகொண்டவனுக்குச் சிரிப்பு வந் து.
உற்சொகத் ில், அவனது விரல்கள் ஸ்டியரிங் வேின் ீ மீ து
ொைமிட்டன.
தமன்ேனகயுடன் கொனரக் கிைப்பியவன், நரடிநயொவில் பொடனேக் கசியவிட்டொன்.
னேனயக் குனியும்
ொமனரநய!
என்னன எ ிர்பொர்த்து, வந் னேனயக் குனியும்
பின்பு நவர்த்து,
ொமனரநய!
அதுவனர கவனமொக அவன் பக்கமொகத்
ிரும்பொ
மயூரி,
ிடுக்கிட்டுத்
ிரும்பிப் பொர்த் ொள். கொனரச் சடன் பிநரக்கிட்டு ேிறுத் ிய அவனுநம, அந முகபொவனனயுடன் அவனைப் பொர்த் ொன்.
சிேதேொடி இருவரது பொர்னவயும் உரசிக் தகொள்ை, பின்னொல் நகட்ட ஹொரன் ஓனசயில் ேினனவுேகுக்கு வந் ொன் னசநேஷ்.
“நடய்! பொர்த்துடொ கவனமொ நபொ!” என்று குைொ குரல் தகொடுக்க, “ேொன் பொர்த்துத்
ொன் நபொநறன். ேீ சந்ந ொஷமொ உன் நவனேனயக் கண்டினியூ
பண்ணு” என்றொன் எரிச்சலுடன்.
புன்னனகத்
குைொ, “ரமி! ஏந ொ கருகுற வொனட வரு ில்ே” என்றொன்.
“நடய்! கொனர இங்நகநய ேிறுத் ிட்டுப் நபொயிட்நட இருப்நபன் தசொல்ேிட்நடன்” என்று கடுகடுத் வன், மயூரினயப் பொர்த் ொன்.
கொத் ிருந்ந ன் அன்நப : இனி கொமனின் வ ீ ியில் ந ர் வருநமொ பூமகள் கன்னங்கள் : இனி மொதுனை நபொல் ேிறம் மொறிடுநமொ ஆயிரம் ேொைங்கள் : இந்
ஊனமயின் வனனயில் ீ இனச வருமொ
ேீதயொரு தபொன்வனை ீ : அ ில் நுனிவிரல் த ொடுனகயில் பேசுரமொ…
பொடேின் ஒவ்தவொரு வரிக்கும்,
னது அகத் ில் ந ொன்றும் மொற்றங்கனை,
முகத் ில் கொட்டொமேிருக்க மிகுந் அமர்ந் ிருந் ொள். உள்ைத்துத்
பிரயத் னப்பட்டுக் தகொண்டு
விப்னப னககனை இறுக மூடி அடக்கினொள்.
அவனைப் பொர்த் வனது கண்கைில் தமன்னம பரவியது.
உத் ரவு ந வி :
த் ைிக்கும் ஆவி
இரண்டு ே ிகள் இனைந்து ேடக்கும் பு ிய அனேகள் கனரனய உனடக்கும்.
“ம்..ம்..” என்ற குைொ, கனடசி இரண்டு வரிகனைச் சப் மொகப் பொட, எ ிரிேிருந் டிஷ்யூ நபப்பனரச் சுருட்டி, அவன் மீ து எறிந் ொன் னசநேஷ்.
“உன் நகொபத்ந ொட அைவு இந்
டிஷ்யூ நபப்பர்
குைொனவ, முனறக்க முயன்ற னசநேஷ்
ொனொ…” என்று சிரித்
ன்னனயும் மீ றிச் சிரித் ொன்.
ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
19-12-2014, 03:31 PM #5 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 4
அதுவனர எதுவுநம புரியொ ிருந்
ரம்யொவிற்கு, எல்ேொநம தமல்ே புரிபட
ஆரம்பித் து. சற்று முன்னொல் வந்து மயூரினயப் பொர்த் ொள். அவநைொ, இங்கு ேடப்ப ற்கும்,
னக்கும் எந் ச் சம்மந் மும் இல்னே என்பன ப் நபொே
தவைிநய நவடிக்னகப் பொர்த்துக்தகொண்டிருந் ொள்.
ரம்யொ
ிரும்பி குைொனவப் பொர்க்க, அவன் ‘ஆம்’ என்பது நபொேக் கண்கனைச்
சிமிட்டிப் புன்னனகத் ொன்.
இத் னன ேொட்கைொக, “என்னன மீ ட் பண்ை, ேீ
னியொக வரநவண்டொம். உன்
ஃப்தரண்ட் மயூரினயத் துனைக்குக் கூட்டிட்டு வொப்பொ…” என்று அத் னன அக்கனறயொகச் தசொன்னத ல்ேொம் எ ற்கொக என்று, இப்நபொ ல்ேவொ அவளுக்குப் புரிகிறது.
ஆனொலும், அன ப் பற்றிப் தபரி ொக எடுத்துக் தகொள்ைொமல், மயூரிக்கு ஒரு ேல்ே வொழ்க்னக அனமயவிருப்பன பக்கம் அன
எண்ைி சந்ந ொஷமிருந் ொலும், ஒரு
அவள் ஏற்றுக்தகொள்ை நவண்டுநம என்ற
எ ிர்பொர்ப்பும் இருந் து.
யக்கமும் /
ஆனொலும்,
னது உைர்வுகனை தவைிக்கொட்டிக் தகொள்ைொமல், எல்ேொம்
ேல்ேபடியொக முடியநவண்டும் என்ற நவண்டு லுடன், குைொவின் கரத்ன இறுக பற்றிக்தகொண்டொள்.
*****
கொமொட்சி அம்மனன கண்களும் மனமும் குைிர
ரிசித்துவிட்டு, கனடக்கு
வந்து நசர்ந் னர். மைமக்கள் இருவரும் புடனவத் ந ர்வில் மும்முரமொகிவிட, மற்தறொரு பக்கத் ில் நடபிள் மீ து குவிந் ிருந் புடனவகனைப் பொர்த்துக் தகொண்டிருந்
மயூரி,
ன்னருகில் வந்து ேின்ற
னசநேனஷக் கவனிக்கவில்னே.
“நமடம்! இது புது டினசன். உங்க ேிறத்துக்கு தரொம்ப எடுப்பொக இருக்கும்” என்று உடல் முழுதும் ஜரினகயில் இனழக்கப்பட்டிருந்
குங்கும ேிறச்
நசனேனய விரித்துப் நபொட்டொர்.
வினேனயப் பொர்த் தும் புருவத்ன
உயர்த் ியவள், “இல்ே… இருக்கட்டுங்க…
இவ்வைவு கொஸ்ட்ேியொ நவைொம்…” என்று
யக்கத்துடன் மறுத்துனரத் ொள்.
“ேீங்க பிரியப்பட்டுக் நகட்டொ, சொர் நவைொம்னொ தசொல்ேப் நபொறொர்?” என்ற விற்பனனயொைர், “சொர்! ேீங்கநை நமடமுக்குச் தசொல்லுங்க…” என்று னசநேஷிடம் தசொன்னொர்.
அப்நபொது
ொன், அவன்
விேகி ேின்றொள்.
ன்னருகில் ேின்றிருப்பன க் கவனித் வள், சட்தடன
“நேரம் வரட்டும் சொர்! இன விட கொஸ்ட்ேியொநவ எடுத்துக்கேொம்” என்று அவனைப் பொர்த் படிநய தசொல்ே, மயூரி படபடத்துப் நபொனொள்.
விறுவிறுதவன
ிரும்பி வொயினே நேொக்கி ேடக்க, தபருமூச்சுடன்
ிரும்பியவன், புடனவனய எடுத்துப் பொர்த் ொன். “அங்நக எடுத்து வச்சிருக்கும் துைிகநைொட இன யும் நசர்த்து பில்லுக்கு அனுப்பிடுங்க” என்று தசொல்ேிவிட்டு அங்கிருந்து ேகர்ந் ொன்.
******
குைொ, ரம்யொ
ிருமைம் முடிந்து சத் ிரத்ன
கொேி தசய்து தகொண்டிருந் னர்.
னகயில் இரண்டு தபரிய தபட்டிகளுடன் தசன்று தகொண்டிருந் வனை அனழத் ொர் குைொவின் அன்னன.
“மயூரி! பொர்க்கிங்ே ேம்ம கொர் ேிக்கும். இந் ப் பொர்சனே அ ில் வச்சிநடன்” என்றவர் சொவினய தகொடுத்துவிட்டு, “கொர் ேம்பர் கீ தசயின்ேநய இருக்கு” என்றொர்.
“சரிம்மொ!” என்றவள் அன யும் வொங்கிக் தகொண்டு ேிஃப்டில் இறங்கினொள். மூன்று பொர்சனேயும் ஒன்றொக தூக்கிக் தகொண்டு ேடக்க முடியொமல் கொனர நேொக்கி ேடந் ொள்.
எங்நகொ தவைியில் தசன்றுவிட்டு சத் ிரத் ிற்குத் பூட்டிக்தகொண்டிருந்
ிரும்பி வந்து கொனரப்
னசநேஷ் நவகமொக வந்து அவைிடமிருந்ந்
சுனமகைில்
இரண்னட வொங்கிக் தகொண்டொன்.
”எதுக்கு இப்படித் தூக்க முடியொமல் தூக்க்கிட்டு வரீங்க? நவஎற யொனரயொவ்வது தகொண்டு வரச்தசொல்ேியிருக்கேொம். இல்னேனொ இன்ன்ரு தரௌண்ட் நபொய்க் தகொண்டு வந் ிருக்கேொநம” என்றொன்.
ப ிலுக்கு புன்னனகத் வள், ”ந ங்க்ஸ்” என்ற ஒற்னற வொர்த்ன யுடன் ேிறுத் ிக் தகொண்டொள்.
கொரின் டிக்கினயப் பூட்டியவள், அருகில் ேின்றிருந் வனன ேிமிர்ந்தும் பொர்க்கொமல், விறுவிறுதவன ேடந் ொள்.
“ஒரு ேிமிஷம் மயூரி!” என்றொன்.
சட்தடன ேின்ற மயூரிக்கு மனம் பரபரத் து. இந்
மூன்று மொ ப் பழக்கத் ில்
கிட்ட ட்ட ப ினனந்து முனற சந் ித் ிருக்கின்றனர். ஒருேொள் கூட அவனை நமடம் என்ற அனடதமொழியில்ேொமல் அனழத் ந யில்னே. இன்று உரினமயுடன் தபயர் தசொல்ேி அனழத் துநம மனத் ில் இன்ப உைர்வு பரவியது. அந நேரம் அந் ச் சந்ந ொஷத்ன முடியொமல்
அனுபவிக்கவும்
வித் ொள்.
அழுத் மொன கொேடியுடன் அவன்
ன்னன தேருங்கி வரவர, அவளுக்கு
நமல்மூச்சு வொங்கியது. எதுவும் நபசொமல் அருகில் ேின்றவனன தமல்ே விழிகனை உயர்த் ிப் பொர்த் ொள்.
ஆனொல், அவனது கண்கனை நேருக்கு நேரொகச் சந் ிக்க முடியொமல், இனமகள் ேிேம்
ொழ்ந் ன. ஏ ொவது நபசுவொன் என்று எ ிர்பொர்க்க, அவநனொ, தேொடிக்கு
தேொடி அவள் முகத் ில் ந ொன்றும் மொற்றத்ன ப் பொர்த் படி அனம ியொக ேின்றொன்.
அவனது அருகொனம அவஸ்ன யொக இருந் து.
“ேொ..ன் கிைம்பநறன்” என்று ேகர்ந் வனை, “என் நமே உனக்கு என்ன நகொபம்?” என்று நவகமொக நகட்டொன். இருந்
குழப்பத் ில் அவன் நகட்டன
ிைறியவள், “என்ன நகட்டீங்க?” என்று
உள்வொங்கிக் தகொள்ை முடியொமல் ிருப்பிக் நகட்டொள்.
ேீண்ட மூச்னச தவைிநயற்றியவன் ேி ொனமொக, “இல்ே, ஏற்தகனநவ ேீங்க என்னிடம் டிஸ்டன்ஸ் தமயின்தடயின் பண்ணுவங்க. ீ ஆனொ, நேத்துே இருந்து என்னன அடிநயொடு அவொய்ட் பண்றது மொ ிரி த ரியுந … அ ொன் என் நமே என்ன நகொபம்னு நகட்நடன்” என்றொன்.
னது
விப்னப தவைிக்கொட்டொமேிருக்க, அருகிேிருந்
தூனை பற்று
நகொேொக ேினனத்துப் பிடித்துக் தகொண்டொள். ‘இங்கிருந்து ஓடிவிடேொமொ?’ என்றுகூட ேினனத் ொள். ஆனொல், அ ற்கும் கொல்கள் ஒத்துனழக்க மறுத் ன.
‘ஆமொம். எந்
உைர்வுகளுக்கும் இடம் தகொடொமல் இருந்
சேனப்படுத்துகிறொய்!’ என்று தசொல்ேத் துடித்
என்னன, ேீ
உ டுகனை, இறுக மூடினொள்.
அவளுக்குள் எழுந்
அழுத் த்ன த்
அனையுனடக்க, புடனவ
ொங்க முடியொமல் கண்கள்
னேப்பொல் வொனயப் தபொத் ிக் தகொண்டொள்.
இன ச் சற்றும் எ ிர்பொர்க்கொ
னசநேஷ், ப றிப் நபொனொன். “மயூரி!” என்று
நவகமொக அவைது கரத்ன ப் பற்றினொன். “ப்ை ீஸ் னசநேஷ்! என்னன எதுவும் நகட்கொ ீங்க” என்று அழு வனை, விப்புடன் பொர்த் ொன்.
“மயூரி! ேொன்…” என்று அவன் நபச ஆரம்பித்
நேரம், ேிஃப்டின் க வு
ஓனச நகட்டதும், நவகமொக அவனிடமிருந்து கரத்ன கண்கனைத் துனடத் படி மறுபக்கமொக சத் ிரத்ன
ிறக்கும்
இழுத்துக் தகொண்டவள், நேொக்கி ேடந் ொள்.
*****
இரண்டு ேொட்கைொக மண்னடனயக் குழப்பிக் தகொண்டிருக்கும் நகள்விக்கு விைக்கம் கினடக்கொமல், மனத்துக்குள்
மயூரிக்குத்
வித்துக் தகொண்டிருந் ொன் னசநேஷ்.
ன்னனப் பிடித் ிருக்கிறது என்று புரிந்
தவைிப்படுத் த்
நபொதும், அன
ஏன்
யங்குகிறொள்? மனத் ில் இருப்பன ச் தசொன்னொல்
புரியும். ஏந னும் பிரச்சனன இருந் ொலும் அ ற்கொன
ொநன
ீர்னவ கண்டறிய
முடியும். என யுநம தசொல்ேொமல், மனத் ிற்குள் கொ னே ஒைித்து னவப்ப ில் யொருக்கு ேொபம்?
இல்னே அன ச் தசொல்வ ொல் அவளுக்தகன்ன ேஷ்டம்? என்னன எதுவுநம நகட்கொந
என்றொல் என்ன ொன் தசய்வது? சிறு குழந்ன யொ என்ன பிடித்து
னவத்து, தசொன்னொல் ொன் ஆயிற்று என்று கட்டொயப்படுத்துவ ற்கு. ஒரு நவனை அப்படிக் நகட்டொல்
ொன் தசொல்வொநைொ!’ என்று
ன்னனநய நகட்டுக்
தகொண்டொன்.
ஆனொல், ேினனக்க ேினனக்க நகள்விகள் எ ற்குநம ப ில் கினடக்கொமல், அப்படிநய
ொன் பு ி ொக உருவொனந
விர
ொன் இருந் து. எரிச்சலுடன்
எழுந்து அனறக்குள்நைநய உேொவினொன்.
அவனது கவனத்ன க் கனேத் து அனேநபசியின் ஓனச.
குைொ
ொன் அனழத் ிருந் ொன். யொருடனும் நபசும் மனேினே
இல்ேொவிட்டொலும் ேண்பனது அனழப்னப மறுக்க முடியவில்னே.
“தசொல்லுடொ” என்றொன்.
“என்னடொ குரல் ஒரு மொ ிரி இருக்கு…?” அக்கனறயுடன் நகட்டொன் குைொ.
“ம்சு! அன விடு. என்ன விஷயம்? புது மொப்பிள்னைக்கு என்நனொட ேினனப்பு வந் ிருக்கு” என்று
னது வருத் த்ன
மனறத்துக் தகொண்டு, நகேியில்
இறங்கினொன் னசநேஷ்.
“இன
நேொட் பண்ைிக்கிநறன்டொ. ேொனைக்கு உன்னனக் நகேி தசய்யணுநம”
என்றொன் சிரிப்புடன்.
னஷநேஷ் தமௌனமொக இருந் ொன்.
“னசநேஷ்…!” என்றனழத் ொன்.
“ம், இருக்நகன். தசொல்லு” என்றொன்.
“ஆஃபீஸ்ே
ொநன இருக்நக.”
“ம், ஆமொம். ஏன்?” என்று நகட்டொன்.
“ஓநக. ேீ கிைம்பி இப்நபொ ரம்யொ வட்டுக்கு ீ வொ. உன்கிட்ட முக்கியமொன விஷயம் நபசணும்” என்றொன்.
“ேொன் எதுக்குடொ அவங்க வட்டுக்கு ீ வரணும்?”
“அது இங்நக வந் தும் த ரியப் நபொகுது. உனக்கொக தவயிட் பண்ைிட்டு இருப்நபன். னப” என்று நபொனன னவத் ொன். னசநேஷுக்கு கடுகடுதவன வந் து.
இருந்தும் ேண்பனனச் சந் ிக்க உடநன கிைம்பினொன். ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
19-12-2014, 03:36 PM #6 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline
LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் – 5
“என்னடொ எதுநவொ முக்கியமொன விஷயம் நபசணும்னு வரச் தசொல்ேிட்டு இப்படித் ந ொட்டத்ன
தவறிச்சிகிட்டு உட்கொர்ந் ிருக்க?” என்றொன் னசநேஷ்.
“உன்னன வரச் தசொல்ேிட்நடநன
விர, நபச்னச எப்படி ஆரம்பிக்கறதுன்னு
த ரியனே” என்றொன் குழப்பத்துடன். அவனனக் கூர்ந்து பொர்த்
“ம்” என்று
னசநேஷ், “மயூரி பத் ியொ?” என்று நகட்டொன்.
னேயனசத் வன், இருக்னகயிேிருந்து எழுந் ொன். “னசநேஷ்!
மயூரி உனக்கு நவைொம்” என்றொன். எதுவும் தசொல்ேொமல் இறுகிய முகத்துடன் அமர்ந் ிருந் ொன் அவன்.
ிரும்பி அவனனப் பொர்த் என்று நகட்டொன்.
குைொ, “என்னடொ எதுவும் தசொல்ே மொட்நடன்ற?”
“ேீ தசொல்ே வந் து இ ொநன. சரி ேொன் கிைம்பநறன்” என்று நவகமொக எழுந் ொன் னசநேஷ்.
“நடய்! எனக்கு ேீயும் முக்கியம், மயூரியும் முக்கியம்” என்றொன் பரி ொபமொக.
கடுனமயொக அவனனப் பொர்த்
னசநேஷ், “உனக்நக மயூரி முக்கியம்னொ…
அப்நபொ எனக்கு அவள் எவ்வைவு முக்கியம்னு ேீ ஏன்டொ ேினனக்கே” என்று உரக்கக் நகட்டொன்.
“புரிஞ்சிக்கொம நபசொந டொ. ேீ அவனை எந்
அைவுக்கு விரும்பநறன்னு
எனக்குத் த ரியொ ொ? அன யும் மீ றி ேொன் தசொல்நறன்னொ அ ில் விஷயம் இருக்கு. ேீ எனக்கு ப்தரண்டுன்னொ; மயூரி எனக்குத்
ங்னக மொ ிரி. ேீங்க
தரண்டு நபருநம சந்ந ொஷமொ இருக்கணும்னு ேினனக்க மொட்நடனொ. உன்னனக் கல்யொைம் தசய்துகிட்டொ அவள் ேிச்சயம் சந்ந ொஷமொ இருக்க மொட்டொ” என்று அழுத் மொகச் தசொன்னொன்.
“அப்நபொ மனனசத்
ிறந்து தசொல்லு. அவள் ஏன் என்னனக் கல்யொைம்
தசய்துகிட்டொ சந்ந ொஷமொ இருக்கமொட்டொ? என்கிட்ட வச ி இல்னேயொ? இல்ே…’ என்றவனன இனடமறித் ொன்.
“பைமும், வச ியும் இங்நக நபச்சில்ே. ேீ சம்ம ிச்சொலும், அம்மொ ேிச்சயம் சம்ம ிக்கமொட்டொங்க. ஏன்னொ…” என்றவன் மயூரினயப் பற்றிய உண்னமகனைச் தசொன்னொன்.
அவன் நபசி முடிக்கும் வனர அனம ியொக நகட்டுக் தகொண்டிருந் ொன் னசநேஷ்.
“இப்நபொ தசொல்லு… மயூரினய உன் குடும்பம் ஏத்துக்குமொ?” என்று நகட்டொன்.
“இவ்வைவு
ொநன விஷயம். எதுக்குநம அவ தபொறுப்பொக முடியொதுடொ.
ஆயிரம் பிரச்சனனகள் வந் ொலும் சரி மயூரி
ொன் என் மனனவிங்கறதுே
ேொன் முடிவொ இருக்நகன்” என்றொன்.
“இதுக்கு உன் வட்ே ீ சம்ம ிக்கணுநம.”
“அது என் தபொறுப்பு. ேீ கவனேப்படொந ” என்றொன்.
”கவனேப்படொமல் இருக்க முடியொதுடொ. இ ில் சம்மந் ப்பட்டிருக்கும் ேீங்க தரண்டு நபருநம எனக்கு முக்கியம்” என்றொன் குைொ.
னசநேஷ் ேண்பனனப் தபருனமயுடன் பொர்த் ொன்.
“ேீ ேினனக்கும் அைவுக்கு விஷயம் தபரிசு இல்ே. உன் கல்யொைத்துக்கு அப்பொ வந் ிருந் ொர் இல்னேயொ… அப்பநவ மயூரினயப் பத் ிச் தசொல்ேிட்நடன். இந்
நேரத்துக்கு அம்மொவுக்கும் விஷயம் த ரிஞ்சிருக்கும்”
என்றொன்.
“ேீ அப்பொகிட்ட நபசினப்நபொ, மயூரினயப் பத் ி உனக்கு முழுசொ எதுவுநம த ரியொதுடொ...” என்றவனது கரத்ன ப் பற்றி ேிறுத் ினொன் னசநேஷ்.
“குைொ! எங்க வொழ்க்னகே எனக்கும் அக்கனற இருக்கு…” என்றதும், அ ற்கு நமல் குைொ எதுவும் நபசவில்னே.
னசநேஷின் ப ில் என்னவொக இருக்கும் என்று அறிந்து தகொள்ளும் ஆவேில் வொசேிநேநய ேின்றிருந் ொள் ரம்யொ.
“ேொன் கிைம்பநறம்மொ” என்றவனது முகத் ிேிருந்து எந்
ப ிலும் அவளுக்குக்
கினடக்கவில்னே.
நகள்வியுடன் கைவனின் முகத்ன ப் பொர்த் ொள். அவநனொ, விைக்தகண்தைய் குடித் வனனப் நபொே முகத்ன
னவத்துக் தகொண்டு ேின்றிருந் ொன்.
அ ிருப் ியுடன், “சரிண்ைொ!” என்றொள்.
அவைது முகத்ன ப் பொர்த் வனுக்குச் சிரிப்பொக வந் து.
“எனக்கு மயூரிநயொட தமொனபல் ேம்பர் நவணும் கினடக்குமொ? என்று புன்னனகயுடன் நகட்க, அவேம்பிக்னகயில்
ைர்ந் ிருந்
அவைது முகம்
மகிழ்ச்சியில் மேர்ந் து.
ரம்யொ தசொல்ேச் தசொல்ே என்றொன்.
னது தமொனபேில் படிந்து தகொண்டு, “ந ங்க்யூ!”
உர்தரன்ற முகத்துடன் ேின்றிருந்
குைொவின் வயிற்றில்
“கல்யொை சொப்பொடு நகட்டயில்ே… சீக்கிரநம நபொடுநறன்
ட்டியவன், யொரொகிக்க” என்று
சிரிப்புடன் வினடதபற்றொன்.
*******
தமொட்னட மொடியில் அமர்ந் ிருந்
ந்ன யின் அருகில் வந்து அமர்ந் ொன்
னசநேஷ்.
“மைி ப ிதனன்னு ஆகுந
தூங்கனேயொ ேீ” என்று நகட்டொர் நகசவன்.
“ம், ேொன் ேல்ேொ தூங்கி தரண்டு ேொள் ஆகுதுப்பொ…” என்றொன்.
கண்ைொடினயக் கழற்றி துனடத் படி சிரித் ொர் நகசவன்.
“என்னப்பொ சிரிக்கிறீங்க? இத் னன வருஷத்துே ேொன் இப்படி எதுக்குநம விச்சது இல்ேப்பொ. தரண்டு ேொைொ எ ிேயுநம கொன்சண்ட்நரட் பண்ை முடியே. என்னநமொ எக்ைொம் எழு ிட்டு ரிசல்டுக்கொக கொத் ிருக்கறது நபொே ஒரு ஃபீேிங்…” என்றொன்.
கண்ைொடினய அைிந் படி, “வொழ்க்னகே ஒவ்தவொரு கட்டமும் பரிட்னச எழு றது நபொே ொன் னசநேஷ். ஆனொ, எக்ைொம்ே தபயில் ஆனொ இன்தனொரு அட்டம்ட் எழு ி பொைொகிடேொம். வொழ்க்னகே அது முடியொதுப்பொ…” என்றொர்.
“அப்பொ ப்ை ீஸ்! இதுக்கு நமநேயும் என்னொே தபொறுனமயொ இருக்க முடியும்னு ந ொைனே. ேீங்க தசொன்னது நபொே தரண்டுேொள் தவயிட் பண்ைிட்நடன்” என்ற மகனன அனம ியொகப் பொர்த் ொர்.
“ஒருநவனை என்நனொட முடிவு உனக்கு சொ கமொ இல்னேனொ…?” என்று நகட்டொர்.
அவரது கரத்ன ப் பற்ரிக்தகொண்டவன், “உங்க னபயனன ேீங்க ஏமொத் மொட்டீங்கன்ற ேம்பிக்னக எனக்கு இருக்குப்பொ” என்றொன்.
“அப்நபொ உன் முடிவுே எந்
“இந்
மொற்றமும் இல்ே. இல்ேயொ…?” என்று நகட்டொர்.
தரண்டு ேொள்ை மட்டும் இல்ேப்பொ… இன்னும் இருபது வருஷமொனொலும்
மொறொது” என்றொன்.
“ேொன் இந்
தரண்டு ேொள் நயொசிக்க அவகொசம் நகட்டது ேொன் நயொசிக்க
மட்டும் இல்ே; உன் மனசு மொறொம இருக்கொன்னும் த ரிஞ்சிக்கத் ொன்” என்ற ந்ன னய அசுவொரஸ்யத்துடன் பொர்த் ொன்.
“இப்நபொ ேீ நபசறத ல்ேொம் உண்னமனொ, எனக்குச் சந்ந ொஷம்
ொம்ப்பொ. இந்
வொர்த்ன கனை என்னனக்கும் மறந் ிட மொட்டிநய…” என்று நகட்டொர்.
“அப்பொ! இன்னும் என் நமல் உங்களுக்கு ேம்பிக்னக வர்னேயொ?” என்றொன் வருத் த்துடன்.
“ேம்பிக்னகயில்ேொமேொ… இன்னனக்கு இருக்கும் இந
மனசு உனக்கு கனடசி
வனரக்கும் இருக்கணும். என் பிள்னைநயொட வொழ்க்னகே எனக்கும் அக்கனற இருக்குப்பொ” என்று மகனனத்
ட்டிக் தகொடுத் ொர்.
”ந ங்க்ஸ்ப்பொ!” என்று புன்னனகத் ொன்.
“மயூரி உன்னன ேம்பி வரப்நபொற தபொண்ணு. எந்
நேரத்துேயும் அவளுக்கு
ேீ வொழ்க்னகக் தகொடுத் ிருக்கங்கற மொ ிரியொன ேினனப்நபொ, நபச்நசொ வரக்கூடொது. அப்படி ஏ ொவது ஆச்சுன்னொ… அந்
உறவுே எந் ப்
பிரநயொஜனமும் இல்ே. அந நேரம் அப்படி ஒரு ேினேனய என்னனக்கும் உருவொக்க மொட்டங்கற ேம்பிக்னகே, உன் கல்யொைத்துக்கு மனப்பூர்வமொ சம்ம ிக்கிநறன்” என்றொர்.
“தரொம்ப தரொம்ப ந ங்க்ஸ்பொ…” என்று சிரித் வன், “அம்மொகிட்ட ேீங்க ொன் விஷயத்ன
ஆரம்பிக்கணும். ேொன் அப்படிநய பின்னொல் வந்து ஜொயின்
பண்ைிக்கிநறன்” என்றொன்.
“இல்ே னசநேஷ்! மு ல்ே உங்கம்மொகிட்ட என யும் தசொல்ே நவைொம். அவள் மு ல்ே மயூரினயப் பொர்க்கட்டும்… மற்றன தசொல்ேிக்கேொம்” என்று
ஆனொல்,
னக்கிருந்
அப்புறம் தமதுவொ
யக்கத்ந ொடு தசொன்னொர்.
சந்ந ொஷத் ில் அன ச் சரியொக கவனிக்கொ
னசநேஷ்,
அன்னனனய எப்படியும் சம்ம ிக்க னவத்துவிடேொம் என்ற ேம்பிக்னகயுடன், வொனில் த ரிந் ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
ேிேனவ இரசிக்க ஆரம்பித் ொன்.
19-12-2014, 03:40 PM #7 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் – 6
கம்ப்யூட்டரில் நவனே தசய்து தகொண்டிருந்
மயூரி, “ஹநேொ!” என்ற குரேில்
ிடுக்கிட்டு ேிமிர்ந்து பொர்த் ொள். னது வழக்கமொன புன்னனகயுடன் அவனைப் பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ொன் னசநேஷ்.
“ஹநேொ சொர்! உங்களுக்கு ஏ ொவ்வது உ வி நவணுமொ?” என்று அழகொன ஆங்கிேத் ில் நகட்டொள்.
“கண்டிப்பொ… ேீங்க மட்டும்
ொன் இதுக்கு உ வி பண்ை முடியும்” என்று
ீவிரமொன முகபொவத்துடன் தசொன்னொன். அவனது ப ினேக் நகட்டவளுக்குச் சேிப்பொக இருந் து.
அருகிேிருந் வர்கைது கவனத்ன
ஈர்க்கொ வண்ைம் தமன்குரேில், “இது ேொன்
நவனே தசய்யும் இடம். உங்க வம்னப இந ொட ேிறுத் ிக்நகொங்க ப்ை ீஸ்!” என்றொள்.
“ம், தரண்நட ேிமிஷம் அப்படி வந் ொல் ேொன் தசொல்ே வந் ன ச் தசொல்ேிட்டு கிைம்பிப் நபொயிட்நட இருப்நபன்… ப்ரொமிஸ்” என்று
னே சொய்த்து அவனைப்
பொர்த் ொன்.
என்ன தசொல்வத ன த ரியொமல் அவனன தவறித்துப் பொர்த் ொள்.
“ேொபியி தவயிட் பண்நறன்…” என்று அங்கிருந்து ேகர்ந் ொன் அவன்.
அதுவனர சிரமத்துடன் மூச்சுவிட்டவள், சற்று ஆசுவொசப்படுத் ிக் தகொண்டொள்.
முன் ினம் ரம்யொ தமல்ே னசநேஷ் நபொன் தசய் ொரொ என்று நகட்ட நபொந , அவன்
ன்னனத் த ொடர்பு தகொள்வொன் என்று ேினனத் ிருந் ொள். ஆனொல்,
இப்படி
ிடு ிப்தபன்று வந்து ேிற்பொதனன்று அவள் ேினனக்கநவயில்னே.
அருகிேிருந் வரிடம் ஏந ொ தசொல்ேிவிட்டு, ேொபியில் அவனுக்கு பக்கத் ிேிருந்
நசொஃபொவில் அமர்ந் ொள்.
“தசொல்ே நவண்டியன
தசொல்ேிட்டுக் கிைம்பினொ ேல்ேொயிருக்கும். எனக்கு
ேினறய நவனேயிருக்கு” என்றொள்.
“ஓநக… ேீ ஏன் தடன்ஷன் ஆகற? ஈவ்னிங் ஆறு மைிக்கு அறுபனட வடு ீ முருகன் நகொயிலுக்கு வந் ிடு. உனக்கொக தவயிட் பண்ைிட்டு இருப்நபன்” என்றொன்.
பல்ேக் கடித் வள், “ேிச்சயமொ வரமொட்நடன்” என்றொள்.
“ேீ வர்ற; வரணும்” என்று அழுத் ிச் தசொன்னொன்.
“இங்நக பொருங்க உங்க விருப்பத்துக்கு என்னொல் ஆடமுடியொது…” என்று நகொபமொக ஆரம்பித் வள், அவனுனடய முகத்ன ப் பொர்த் தும், “ேினறய நவனே இருக்கு…” என்று இறங்கிய குரேில் முடித் ொள்.
“அப்நபொ ேொனைக்குக் கொனேயில் வொ…” என்றொன் விடொமல்.
“இல்ே…” என்றொள்.
“அப்நபொ ம ியம் ேஞ்ச் சொப்டுட்நட நபசேொம். அது ஓநக புருவத்ன மயூரிக்குத்
ொநன” என்று
உயர்த் ினொன். னேனய வேித் து.
“இங்நக பொருங்க… ேொனைக்கு மட்டுமில்ே… எப்பவுநம ேொம சந் ிச்சி நபசநவைொம்” என்றொள்.
அவனை ஊன்றிப் பொர்த் வன், “ேொனைக்கு ம ியொனம் ேீ வரணும்… வரனவப்நபன்” என்று அழுத் மொக்கச் தசொன்னொன்.
மயூரிக்கு கண்ைர்ீ முட்டிக் தகொண்டு வந் து.
“ேொனைக்கு ம ியம் பன்தனண்டு மைிக்கு நபொன் பண்ணுநவன். ேீ அட்தடண்ட் பண்ைணும். அப்படி நபொனன எடுக்கொமல் எனக்கு வினையொட்டு கொட்டணும்னு ேினனக்கொந … உன் ஹொஸ்டல் எனக்குத் த ரியும்… அவ்வைவு தூரத்துக்கு நபொக மொட்நடன்னு ேினனக்கிநறன். ேொனைக்கு… மறந் ிடொந . னப” என்று வினடதபற்றுச் தசல்பவனனநய கேவரத்துடன் பொர்த் ொள்.
******
இரவில் உறக்கம் வரொமல் அனறக்குள்நைநய ேனடயொக ேடந் ொள் . “மயூரி! னேட்னட ஆஃப் பண்ணுப்பொ. கொனேே எனக்கு ஆறு மைிக்தகல்ேொம் நவனேக்குப் நபொகணும்” அனரத் தூக்கத் ிேிருந்
அனறத் ந ொழி குரல்
தகொடுத் ொள்.
விைக்னக அனைத்துவிட்டு இருைில் ேடந் ொள். நயொசனனயில் கவனமில்ேொமல் ேடக்க, கட்டிேின் விைிம்பில் இடித்துக் தகொள்ை, “கடவுநை!” என்று அரற்றியபடி கட்டிேில் அமர்ந் ொள்.
சுயபச்சொ ொபத் ில் கண்ைர்ீ தபருகியது.
‘இவ்வைவு தூரம் வந்
பிறகு இன்னும் எ ற்குத்
யங்க நவண்டும்?
னசநேஷிடம், ேொன் உன் குடும்பத் ிற்கு ஒத்துவரமொட்நடன்… வைொன ீ பிரச்சனனகள் வரும். அ னொல்
ன்னனத் த ொல்னே தசய்ய நவண்டொம்
என்று தசொல்ேிவிடேொமொ?’ என்று ேினனத் ொள்.
ஒருநவனை
ன்னனப் பற்ற்றிய உண்னமகள் த ரிந் தும் அவன்
விேகிவிட்டொல் ேல்ேது
ொநன’ என்ற எண்ைம் ஏற்பட்ட நபொந , ‘அப்படி
அவன் உன்னிடமிருந்து விேகிவிட்டொல், உனக்குச் சந்ந ொஷமொ?’ என்று எ ிர்நகள்வி நகட்ட மனத்ன
அனம ிபடுத் த் த ரியொமல், கவிழ்ந்து படுத்து
சப் மில்ேொமல் அழு ொள்.
ன்ன்னனப் பற்றிய உண்னமகனைச் தசொல்ேவும் முடியொமல், மனறக்கவும் வழி த ரியொமல் இரு னேக் தகொள்ைி எறும்பொக்கத்
உறக்கத் ில் கடந்
வித் ொள்.
கொே ேினனவுகதைல்ேொம், கனவுகைொக வந்து மருட்டின.
*****
விடிந்தும் விடியொ
கொனே நேரம், வங்கிய ீ முகமும், சிவந்
ஆட்நடொவில் வந்து இறங்கியவனைப் பொர்த்
கண்களுமொக
ரம்யொவின் அன்னன மீ ண்டும்
ஏந னும் பிரச்சனனநயொ என்று பயந்ந விட்டொர்.
அந நேரம் அப்படி இருக்கவும் வொய்ப்பில்னே என்று ேினனத் வ்வருக்கு னசநேஷின் ேினனவு வர அதுவொகத்
ொன் இருக்கும் என்று சற்று
சமொ ொனமொனொர்.
என்ன ேடந் த ன்று அவைிடம்
ன்னமயொக நகட்டும் அவைிடமிருந்து எந் ப்
ப ிலும் இல்னே. கேங்கிய விழிகளுடன்
ன் மடினயக்
கட்டிக்தகொண்டவைிடம் அவரொல் கடுனமனயக் கொட்ட முடியவில்னே.
முன்பகேில் நபொன் தசய் ரம்யொ உடநன அன
ரம்யொவிடம் விஷயத்ன
தமல்ேச் தசொன்னொர்.
குைொவிடம் தசொல்ே, அவன் னசநேனஷ பிடித்துக்
தகொண்டொன்.
“என்னன்னுடொ அவனை மிரட்டிட்டு வந் ? ரம்யொ வட்ே ீ நபொய் அழுதுட்டு உட்கொர்ந் ிருக்கொ…” என்று கத் ினொன். சற்றும் அசரொமல் ேண்பனனப் பொர்த்
னசநேஷின், உ ட்டில் குறுஞ்சிரிப்பு
மேர்ந் து.
“ேீங்க வொங்கியிருக்கும் ஃப்ைொட்னடப் பொர்க்கப் நபொகேொம்னு தசொன்ன இல்ே… இந்
சண்நட எல்நேொரும் நபொகேொம்” என்று தசொல்ேிவிட்டு அனறயிேிருந்து
தவைிநயறினொன் னசநேஷ்.
குைொவிற்கு மண்னடனயப் பிய்த்துக் தகொள்ைேொம் நபொேிருந் து. Last edited by Shenbaga priya; 19-12-2014 at 03:58 PM. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
19-12-2014, 03:43 PM #8 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender
Female Posts 375 அத் ியொயம் – 7
ேிஃப்ட்டில் ஏறி மூன்று என்ற எண்னை அழுத் ிய ரம்யொ, “எப்படி இருக்கு மயூ?” என்று நகட்டொள்.
“ம், ஏரியொவும் ேல்ேொயிருக்கு, அப்பொர்ட்தமண்ட்நடொட ஃப்ரண்ட் எேிநவஷனும் அருனமயொ இருக்கு” என்றொள்.
“சும்மொவொ, முக்கொல் நகொடி” என்று ரம்யொ தசொல்ேிக்தகொண்டிருக்கும் நபொந அவர்கள் இறங்க நவண்டிய
ைத் ில் ேிஃப்ட் ேின்றது.
“இது ொன் ேம்ம ப்ைொட் என்று க னவத்
ிறந்து தகொண்டு உள்நை
நுனழந் னர்.
“வொவ்! தரொம்ப அழகொ இருக்குப்பொ…” என்று சிேொகித்துக்தகொண்நட கிச்சனிேிருந்து அவள் தவைிநய வரவும், ஒரு அனறயிேிருந்து னசநேஷ் வரவும் சரியொக இருந் து.
அவனன அங்நக சற்றும் எ ிர்பொரொ
மயூரி,
ினகத்துப் நபொனொள்.
அவனும் அவனைநய பொர்த்துக் தகொண்டிருக்க, உள்ளுக்குள் தவேதவேத்துப் நபொனொள்.
“வொங்கண்ைொ! ேீங்க தரண்டு நபரும் எப்நபொ வந் ீங்க?” என்று விசொரித் ொள்.
“ஒரு பத்து ேிமிஷம் இருக்கும்மொ” என்றொன்.
“ஓ! உங்க னபக்னக ேொன் கவனிக்கநவயில்னே. உங்கனைத்
னியொ
விட்டுட்டு இவர் எங்நக நபொயிட்டொர்?” என்று நகட்டொள்.
“பிைம்பர் வந் ொர் அவனரக் கூட்டிட்டு தமொட்னட மொடிக்குப் நபொயிருக்கொன்” என்று ப ிேைித் ொன் னசநேஷ்.
அவர்கள் இருவரும் நபசிக்தகொண்டிருக்க, மயூரிக்கு உள்ளுக்குள் பயம் ஊற்தறடுத் து.
“அப்படியொ! ேீங்க இருங்க ேொனும் நபொய் நபசிட்டு வந் ிடுநறன்” என்று தசொல்ேிக்தகொண்நட நவகமொக க னவ இழுத்து மூடிக்தகொண்டு தசன்றொள்.
இவர்கைது நபச்சில் கேந்து தகொள்ைொமல் ஒருபக்கமொக ேின்றிருந்
மயூரி,
ரம்யொவின் நபச்னச உைர்ந்து, “ரம்யொ! ேொனும் வநரன்…” என்று அவள் பின்னொநேநய தசன்றொள்.
ஆனொல், அ ற்குள் ரம்யொ அங்கிருந்து தசன்றிருக்க, க னவ முயன்றவள் அது பூட்டியிருப்பன
ிறக்க
உைர்ந்து கேவரமொனொள்.
“ரம்யொ!” என்று அனழத் படி னகப்பிடினயத்
ிருகியும், க னவத்
ட்டியும்
அனழத் ொள்.
ஆனொல், அவைது அனழப்பிற்கு எந் ப் ப ிலும் இல்ேொமல் நபொக, படபடத் இ யத்துடன்
ிரும்பிப் பொர்த் ொள்.
மொர்புக்குக் குறுக்கொக னககனைக் கட்டிக்தகொண்டு, ஒரு பக்கமொக சுவற்றில் சொய்ந்து ேின்று, அவனைநய பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ொன் னசநேஷ்.
அவளுக்கு ஆயொசமொக இருந் து.
‘அத் னனயும் முன்கூட்டிநய தமதுவொகத் அங்கிருந்
ிட்டமிடப்பட்ட ஒன்று’ என்று அவளுக்கு
ொன் புரிந் து. கொல்கள் ேிற்க வலுவில்ேொமல் த ொய்ய, நசொஃபொவில் அமர்ந்து, னககைில் முகம் புன த்துக் தகொண்டொள்.
அவனுக்குநம, அவனை அந்
ேினேயில் பொர்க்க பொவமொக இருந் து. ‘சொரி
மயூரி! எனக்கு நவற வழித ரியவில்னே’ என்று மொனசீகமொக அவைிடம் மன்னிப்புக் நகொரினொன்.
அவளுக்தக ிரில் இருந்
நசொஃபொவில் அமர்ந் வன், “மயூரி!” என்று
தமன்னமயொக அனழத் ொன்.
முகத்ன
அழுந்
துனடத்துக் தகொண்டு ஆழமூச்தசடுத் வள், அவனன
நேருக்கு நேரொகப் பொர்த் ொள். அ ில்
யக்கநமொ, கேக்கநமொ துைியும் இல்னே.
அவன் நபச ஆரம்பிக்கும் முன்பொக, அவள் முந் ிக் தகொண்டொள்.
“தசொன்னது நபொே என்னன வரவச்சி… ேீங்க தஜயிச்சிட்டீங்க…” என்று ேிறுத் ி ஆழமூச்தசடுத் ொள்.
“ேொன் ஆரம்பத் ிநேநய உங்ககிட்ட நபசியிருக்கணும். பிரச்சனனக்குப் பயந்து ஓடினது
ொன் ேொன் தசய்
ப்பு. ஆனொ, என்னனக்குநம உங்கனை அவொய்ட்
பண்ைணும்னு ேினனக்கே. உங்கனை எனக்கு தரொம்பப் பிடிக்கும்” என்றபடி கண்கைில் வழிந்
அவளுக்குநம அறிந் ிருந்
கண்ைனரப் ீ புறங்னகயொல் துனடத் ொள்.
ன்னனப் பிடித் ிருக்கிறது என்று ஏற்தகனநவ அவன் நபொதும், அவைது வொய்தமொழியொகநவ அன க் நகட்டவனுக்கு
உள்ைம் குைிர்ந்து நபொனது.
“அ னொே ொன் என்னனப் பத் ித் த ரிஞ்சொ உங்கனை இழந் ிடுநவநனொங்கற பயத்துே விேகிப் நபொநனன். உங்கனை ேொன் தவறுக்கவும் இல்ே… தவறுக்கவும் முடியொது” என்ற நபொது அவைது குரல்
ழு ழுத் து.
ஆனொல், இந்ேினேயில் அவனை விட, அவன் ொன் உருகிப் நபொயிருந் ொன். எந்
ேினேயிலும் யொருக்கொகவும் அவனை விட்டுக் தகொடுக்கக்கூடொது /
இழக்கக்கூடொது என்று உறு ிநய எடுத்துக் தகொண்டொன்.
“ேீங்க என்னனப் பத் ித் த ரிஞ்சிக்கொமநேநய விேகிப் நபொனொேொவது ஓரைவு
ொங்கிக்குநவன். ஆனொ, என்னன நவண்டொம்னு ேீங்க ஒதுக்கிட்டுப்
நபொனொ, அன த்
ொங்கிக்கும் சக் ி எனக்கு இல்ே னசநேஷ்” என்று அழு ொள்.
‘இந்
அைவுக்கு என்னன நேசிக்கிறொயொ மயூ!’ என்று அவனொல் மனத் ிற்குள்
மட்டுநம நகட்டுக்தகொள்ை முடிந் து. அவைது அன்பில் முழு ொக கனரந்து நபொனொன்.
ஆறு ேொக அவனை அனைக்கத் துடித்
கரங்கனைக் கட்டுப்படுத் ிக்
தகொண்டு, “ேொன் உன்னனவிட்டு விேகிடுநவன்னு ேீயொ எப்படி ேினனக்கேொம்?” என்று நகட்டொன்.
“என்னனப் பத் ியும், என் பின்னைினயயும் த ரிஞ்சிகிட்டொ இப்படிக் நகட்கமொட்டீங்க… ேொன்… என் அம்..மொ…” என்றவள் தசொல்ே வந் ன ச் தசொல்ேொமல்
விப்புடன் பொ ியிநேநய ேிறுத் ினொள்.
“என் அப்பொ யொருன்நன த ரியொது… எனக்கு மட்டுமில்ே…” அ ற்கு நமல் எப்படிச் தசொல்வத னத் த ரியொமல்,
னேனயக் னககைில்
ொங்கியபடி
கண்கனை மூடி அமர்ந்துவிட்டொள்.
எழுந்து அவைருகில் தசன்று அமர்ந் வன், “மயூ!” என்று அவைது ந ொனைத் த ொட்டொன். “எனக்கு எல்ேொ விஷயமும் த ரியும். உன்னனப் பத் ி முழுசொ த ரிஞ்சதுக்குப் பிறகு
ொன் உன்னனப் பொர்த்துப் நபசநவ வந்ந ன்” என்றொன்.
அன க் நகட்டதும் தவடுதகன ேிமிர்ந் வள், இனமகள் விரிய அ ிர்ச்சியுடன் அவனனப் பொர்த் ொள். அடுத்
தேொடி, அவனது ந ொள் அவளுனடய பொரத்ன த்
ொங்கும் சுனம ொங்கியொகி, அவைது கண்ைரில் ீ ேனனந் து. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
19-12-2014, 03:46 PM #9 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் – 8
“ேொன் தசொல்றத ல்ேொம் உங்களுக்குச் சின்னப்பிள்னைத் னமொ த ரியேொம். ஆனொ, என்னனக்குநம இல்ேொ அப்படித்
ஒரு தபொருளுக்கொகத்
ொன் ேொனும். என் புகுந்
ொநன ஏங்கநறொம்.
வடு, ீ என் மொமனொர் - மொமியொர், என்
கைவன், என் குழந்ன ன்னு எல்ேொநம எனக்குன்னு இருக்கணும்னு ஆனசப்பட்நடன்.
இந் க் குடும்ப வொழ்க்னகக்கொக எத் னன ேொள் ஏங்கியிருக்நகன் த ரியுமொ? இப்படிதயொரு குடும்பத் ில் பிறந்துட்டு உனக்கு இத் னனப் தபரிய நபரொனசயொன்னு என்னனநய பேமுனற நகட்டுட்டு இருந் ிருக்நகன்” என்றவள், கண்கைில் கனரதயொதுங்கிய கண்ைனர ீ ேொசூக்கொகச் சுண்டிவிட்டொள்.
குடும்பம்னொ என்ன? அப்பொ, அம்மொநவொட பொசம்னொ என்னன்னு புரிய வச்சந ரம்யொநவொட குடும்பம் த ரியொமநேநய
ொன். தசொல்ேப் நபொனொ
ொய்ப் பொசம்னொ என்னன்னு
ொன் வைர்ந்ந ன்.
ேீ மட்டும் தபொம்பைப் பிள்னையொ இல்ேொம இருந் ிருந் ொ எப்பநவொ தகொன்னு நபொட்டிருப்நபன்னு, எத் னனநயொ முனற எங்கம்மொ வொயொே தசொல்ேக் நகட்டிருக்நகன். அந்
வயசுே அதுக்கொன முழு அர்த் மும் எனக்குத்
த ரியொட்டொலும், அழுனக
ொன் வரும்.
த ரிஞ்சப்நபொ ேொன் ஏன் இன்னும் உயிநரொட இருக்நகொம்னு துடிச்சிருக்நகன். எனக்கு ேினனவு த ரிஞ்ச ேொள்ை இருந்து ஹொஸ்டல் வொழ்க்னக ஒவ்தவொரு வருஷ லீவுக்கு மட்டும்
ொன்.
ொன் வட்டுக்கு ீ வருநவன்.
ஹொஸ்டலுக்கு என் ஃப்தரண்ட்னைப் பொர்க்க அவங்க அப்பொ, அம்மொ வரும் நபொது, ேமக்கு ஏன் அப்படி வர்ற ில்னேன்னு ந ொணும். எப்நபொ ொவது நவண்டொ தவறுப்பொ வந்து பொர்த்துட்டுப் நபொகும் அம்மொகிட்ட இன க் நகட்கவும் பயம்.
தசல்ேம்மொ அக்கொநவொட குடும்பநம பரம்பனர பரம்பனரயொ எங்க வட்ே ீ ொன் நவனே தசய் ிட்டு இருந் ொங்க. அவங்களுக்குக் கல்யொைமொகி தரொம்ப ேொள் குழந்ன
இல்னே. அ னொே என் நமே தரொம்பப் பொசமொ இருப்பொங்க.
அவங்க எங்க வட்டுப் ீ பக்கத் ிநேநய இருந் நபொத ல்ேொம், அவங்க வட்டில் ீ
ொே, லீவுக்குப் நபொகும்
ொன் இருப்நபன். தசல்ேம்மொ அக்கொ என்னன
எங்க வட்டுக்குப் ீ நபொகநவ விடமொட்டொங்க. எனக்குத் ந னவயொன பொசம் அவங்ககிட்டநய கினடக்கும் நபொது அதுக்கொன அவசியமும் எனக்கு இல்ேொமல் நபொச்சு.
“தசொல்ேநவ கூசுது ேொ..ன் தபரியவைொந
எங்க அம்மொவுக்கு தரண்டு
வருஷத்துக்குத் த ரியொது. தசல்ேம்மொ அக்கொ இன தயல்ேொம் அம்மொகிட்ட தசொல்ேக்கூடொதுன்னு தசொல்ேிப் பயமுறுத் ி வச்சிருந் ொங்க. அந்
நேரத் ில்
ொன் ரம்யொநவொட அப்பொ கமிஷ்னரொ எங்க ஊருக்நக ட்ரொன்ஸ்ஃபர்ே வந் ொர். அதுக்குப் பிறகு எனக்கு கவனேநய இல்ேொமல் நபொச்சு.
லீவில் ஊருக்கு வந் ொ பகதேல்ேொம் ரம்யொ வடு, ீ னேட்ே தசல்ேம்மொ அக்கொ வடு. ீ ரம்யொநவொட அப்பொ, அம்மொ தரண்டு நபருநம என் நமே தரொம்பப் பொசமொ இருப்பொங்க. ேொனும் ஏந ொ ஒரு வனகயில் புண்ைியம் பண்ைி இருந்
ொல்
ொன் இப்படிப்பட்ட ேல்ேவங்க என் கூடநவ இருந் ிருக்கொங்க.
எங்க அம்மொவுக்கு எல்ேொநம பைம், பைம் பைம் நவைொலும் தசய்யத்
ொன். அதுக்கொக என்ன
யொரொ இருந் ொங்க. பைத்துக்கு முன்னொே தபத்
தபொண்ணுகூட அவங்களுக்கு ஒரு தபொருைொ ொன் த ரிஞ்சிருக்கு. எப்படிநயொ விஷயத்ன த் த ரிஞ்சிகிட்ட தசல்ேம்மொ அக்கொ என்னன ரம்யொ அப்பொகிட்ட கூட்டிட்டுப் நபொய் விட்டுட்டொங்க. தபத் அக்கனறயும் என்னன வைர்த்
அம்மொவுக்கு இல்ேொ
பொசமும்,
தசல்ேம்மொ அக்கொவுக்கு ேினறயநவ
இருந் து.
அன்னனக்கு ேொன் அங்கிருந்து
ப்பி வந் ன
ேினனச்சொ இன்னனக்கும்…”
என்றவளுக்குத் த ொண்னடனய அனடத் து. உடல் ேடுங்க கொல்கனை இறுகக் கட்டிக் தகொண்டு அமர்ந்துவிட்டொள்.
கண்கள் பனிக்க, அவள் தசொல்வன தயல்ேொம் நகட்டுக் தகொண்டிருந் வன், அவைது ேினேனயக் கண்டு உடேின் அ ிர்விேிருந்ந புரிந் து.
ன்நனொடு நசர்த்து அனைத்துக் தகொண்டொன்.
அவைது மனத் ிேிருக்கும் பயத் ின் அைவு
“அதுக்கு அப்புறம்…” என்று மீ ண்டும் ஆரம்பித் வனை, “நபொதும் மயூ! மறந் ிருக்கற விஷயத்ன
ிரும்ப ேினனவு படுத் ிக்கொந ” என்றொன்.
விரக் ியொக புன்னனகத் வள், “இத ல்ேொம் மறக்கக்கூடிய ொ…?” என்றொள்.
னசநேஷ் ப ில் தசொல்ே முடியொமல் அனம ியொக இருந் ொன்.
“அதுக்கு அப்புறம் எவ்வைநவொ பிரச்சனனகள்… ரம்யொநவொட அப்பொ எனக்கொக தரொம்பநவ தமனக்தகட்டொர். எந்
ஒரு ேினேயிலும் என் நமே உரினமக்
தகொண்டொடக் கூடொதுன்னு எங்க அம்மொகிட்ட எழு ி வொங்கிக்கிட்டொங்க. ேொன் நமற்தகொண்டு படிக்க ஏற்பொடு தசய் ொங்க.
இன்னனக்கு இந்
அைவுக்கு சுயமொ என்னொே வொழமுடியுதுன்னொ அதுக்கு
ரம்யொநவொட ேட்பும், அவநைொட அப்பொ, அம்மொநவொட அன்பும்
ொன் கொரைம்.
என்னனயும் அவங்கநைொட இன்தனொரு மகைொ ஏத்துகிட்ட அவங்கநைொட தபருந் ன்னமக்கு என்ன னகமொறு தசய்ய முடியும்?” என்றொள்.
சற்று நேரத் ிற்கு முன்பொக அத் னன நவ னனனயயும் உள்ைடக்கியிருந் அவைது முகம், இப்நபொது கண்கைில் பரிவும், குரேில் அன்பும் குனழத் ிருந் து.
“ேொனும் ஒரு குடும்பத் ிற்குள் வொழ... சந் ர்ப்பம் கினடக்கும்னு ேினனக்கநவ இல்னே" என்றவைது குரல் தேகிழ்ந் ிருந் து.
அவைது முகத்ன நய இனமக்கொமல் பொர்த் ொன்.
“ேொன் உங்கனை கொ ேிக்கிநறன். உங்க கொ னேயும் ஏத்துகிட்நடன். ஆனொ, இப்நபொன க்கு என் கொ னே உங்ககிட்ட முழுனமயொ தவைிப்படுத்
முடியொ
ேினேயிே இருக்நகன்” என்றொள்.
னசநேஷ் நகள்வியுடன் அவனைப் பொர்த் ொன்.
“எனக்கு… உங்க அப்பொ - அம்மொநவொட மனப்பூர்வமொன சம்ம ம் நவணும். அவங்க சம்ம ம் இல்ேொம ேம்ம கல்யொைம் ேடக்கொது” என்று
ீர்மொனமொகச்
தசொன்னொள்.
அவனைக் கூர்ந்து பொர்த் வன்,
ிடீதரன வொய்விட்டு ேனகத் ொன். அவனது
சிரிப்பிற்கொன கொரைம் புரியொமல்,
விப்புடன் அவனனப் பொர்த் ொள்.
“ேொன் உன்னன ேவ் பண்நறன்னு
ொன் தசொன்நனன். கல்யொைம்
தசய்துக்கநறன்னு எப்பச் தசொன்நனன்?” என்று தசொல்ேிவிட்டு மீ ண்டும் சிரித் வனன அனம ியொகப் பொர்த் ொள்.
“என் னசநேனஷப் பத் ி எனக்குத் த ரியும். அவநரொட கொ ல் என்னனக்குநம தபொய்யொக முடியொது… அப்படி அது தபொய்யொக இருந் ொ, என்னுனடய கொ லும் தபொய்யொகிடும்” என்றொள்.
அந் தேொடி அவள் மீ ொன கொ ல், பன்மடங்கொக தபருகியது அவனுக்கு.
“என் நமே அவ்வைவு ேம்பிக்னகயொ மயூ!” என்றொன் கொ லுடன்.
“உங்க நமே இருந்
ேம்பிக்னகயில்
ொன் எனக்கு கொ நே வந் து” என்று
கூச்சத்துடன் தசொன்னொள்.
“உன் ேம்பிக்னகனய என்னனக்குநம தபொய்க்க விடமொட்நடன் கண்ைம்மொ!” என்றொன் உறு ியுடன். Last edited by Shenbaga priya; 19-12-2014 at 04:01 PM. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
19-12-2014, 03:50 PM #10 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் – 9
முழு ொக ப ினனந்து ேொட்கள் ஓடிவிட்டது. அன்று சந் ித்துப் நபசியந ொடு சரி. அ ன்பிறகு னசநேஷ் அவனைத் த ொடர்பு தகொள்ைநவயில்னே.
னது
வொர்த்ன க்கு ம ிப்புக் தகொடுத்து அவன் நபசொமேிருப்பது அவளுக்குச் சந்ந ொஷமொகநவ இருந் து.
ஆனொலும், சரொசரி தபண்ைொன அவைது மனம் அவனன எ ிர்பொர்க்கவும் தசய் து. மு ல் இரண்டு ேொட்கள் தபரி ொக எந்
மொற்றமும் இல்ேொமல்
ொன் கழிந் து.
ஆனொல், அவைது ஆழ்மனம் அவனனத் ந ட ஆரம்பித் து. அவனது நபச்னச நகட்கத் துடித் து. குறும்பு மின்னும் அவனது பொர்னவக்கொக ஏங்க ஆரம்பித் து.
‘நேரில்
ொன் வரவில்னே… அ ற்கொக நபொனிலும் நபசக்கூடொ ொ…?’ என்று
தசல்ேமொக நகொபம் எழுந் து. இரண்டு வொரத்ன
தேட்டித்
ள்ைியவைொல்
அ ற்கு நமல் அவனனப் பற்றித் த ரிந்து தகொள்ைொமல் இருக்க முடியவில்னே.
‘இந்
ரம்யொவும்
ினமும் இரண்டு முனற நபசுகிறொள். ஆனொல், மறந்தும்
அவனனப் பற்றிப் நபசுவந என்று எரிச்சல்
இல்னே. இப்படித்
ன்னனப் பழிவொங்குகிறொநை!’
ொன் வந் து.
தமல்ே அவநை அவனனப் பற்றிய நபச்னச ஆரம்பித்
நபொது, சற்று நேரம்
ரம்யொவிடமிருந்து எந் ப் ப ிலும் இல்னே. தமௌனமொகச் சிரிக்கிறொள் என்று புரிந்து தகொண்ட மயூரிக்கு ஒருமொ ிரி இருக்க, சட்தடன நபொனன னவத்துவிட்டொள்.
சிறிதுநேரத் ில் ரம்யொநவ அவனை அனழத் எடுக்கொ
நபொது, மயூரி நபொனன
ொல், அவைிடமிருந்து குறுஞ்தசய் ி வந் து.
‘னசநேஷ், நவனே விஷயமொக தவைியூர் தசன்றிருப்ப ொகவும், ேொனைக் கொனே வந்துவிடுவொன்’ என்ற தசய் ினய படித்துவிட்டு, ‘ந ங்க்ஸ்’ என்று ப ில் அனுப்பினொள்.
அன்னறக்கு ேொநை சற்று உற்சொகமொக தசல்வது நபொே இருந் து மயூரிக்கு. ம ிய உைனவ முடித்துக் தகொண்டு,
னது நவனேயிடத்துக்கு வந்து
தகொண்டிருந் வள், புத் கத்ன ப் புரட்டியபடி ேொபியில் அமர்ந் ிருந் வனனப் பொர்த் ொள்.
மனத் ிற்குள் தமல்ே சொமரம் வசிய ீ சந்ந ொஷத்ன
அனுபவித் படி
அவனருகில் தசன்றொள்.
எந ச்னசயொக ேிமிர்ந் வன், அவனைக் கண்டதும், “ஹொய்!” என்றபடி எழுந் ொன்.
முறுவேித் வள், “வொங்க!” என்றொள்.
“சொரி! இன்ஃபொர்ம் பண்ைிட்டு வந் ிருக்கணும். கொனேே
ொன் தவைியூர்
ட்ரிப் முடிச்சிட்டு வந்ந ன். ரிப்நபொர்ட் சப்மிட் பண்ைிட்டு அனரேொள் லீவ் நபொட்டுட்டு வந்துட்நடன்” என்றொன்.
சிரித் படி என்றொள்.
ன்னனக் கடந்து தசன்ற அலுவேகத் ந ொழினயப் பொர்த் படி, “ஓ!”
“டிஸ்டர்ப் பண்நறனொ மயூ!” என்றொன்.
“ஆ… அத ல்ேொம் இல்ே… இப்நபொ ேஞ்ச் னடம்
ொன்” என்றொள்.
“ம், எனக்கொக ஹொஃப் நட லீவ் நபொட்டுட்டு வரமுடியுமொ?” எனக் நகட்டொன்.
“லீவொ…” என்று இழுத் ொள்.
ஆம் என்பது நபொே
னேயனசத் ொன்.
“தகொஞ்சம் நவனே இருக்நக…” என்றொள்.
“பரவொயில்ே முடிச்சிட்டு வொ. தவயிட் பண்நறன்” என்றொன்.
“இல்ே மூணு மைியொவது ஆகிடும்…” என்றொள்.
“நேொ பிரொப்ைம்” என்றவன் அவள் தசொன்னது நபொேநவ தபொறுனமயொக கொத் ிருந்து அவனை அனழத்துக் தகொண்நட தசன்றொன்.
**********
"இப்நபொ ேொம எங்நக நபொகிநறொம்?" தமன்குரேில் நகட்டொள்.
"ப ினனந்து ேிமிஷம் தவயிட் பண்ைொ த ரிஞ்சிடப் நபொகுது" என்றவன் ிரும்பிச் சொனேனயப் பொர்க்க, மயூரி சேிப்புடன் ஆட்நடொவில் சொய்ந்து அமர்ந் ொள்.
"இங்நக
ொன் இறங்கணும். ந ங்க்ஸ்!" என்று ஆட்நடொவிற்குப் பைத்ன க்
தகொடுத் வன், "வொ மயூ!" என்று அவனை அனழத்துக்தகொண்டு நுனழந்
இடம்
ஒரு கொர் நஷொரூம்.
"கல்யொைத்துக்கு முன்னொேநய கொர் வொங்கிடணும்னு ேினனச்சிட்டு இருந்ந ன்..." என்றவன் சுட்டிக்கொட்டிய கொனரக் கண்டதும் மயூரியின் இனமகள் அழகொக விரிந் து.
அவளுக்குப் பிடித் மொன ஆழ்ந்
ேீே ேிறத் ில் டொடொ இண்டிநகொ கொனரக்
கண்டவளுக்குச் சந்ந ொஷத் ில் நபச்நச வரவில்னே.
“உனக்கு ப்ளூ கேர்னொ தரொபப் பிடிக்கும்னு ரம்யொ
ொன் தசொன்னொங்க.
பிடிச்சிருக்கொ?” என்று நகட்டொன். தேக்குருகி ேின்றவைது கரத்துடன்
னது கரத்ன
பினைத்துக் தகொண்டு,
"ரிேொக்ஸ்!" என்றொன்.
அப்நபொந
கொனர தடேிவரி எடுத் வன், கொரின் க னவத்
ிறந்துவிட்டு
அவனை அமர தசய் ொன். எதுவும் நபசொமல் அவனனத் பொர்த் ொன்.
ிரும்பித்
ிரும்பிப் பொர்த் வனை ேி ொனமொகப்
“என்ன மயூ? எதுநவொ தசொல்ேணும்னு ேினனக்கிற? என்னன்னு தசொல்லு” என்றொன்.
"ேீங்க உங்க அப்பொ, அம்மொனவ அனழச்சிட்டு வந்து கொர் வொங்கியிருந் ொ, தரொம்பச் சந்ந ொஷப்பட்டிருப்பொங்க இல்ே" என்றொள்.
"ஆமொம். ஆனொ, தகொஞ்சம் நேரத் ிற்கு முன்னொே உன் முகத் ில் த ரிஞ்ச சந்ந ொஷத்ன த்
வறவிட்டிருப்நபநன" என்றொன்.
"இருந் ொலும்.... தபரியவங்க இருக்கும் நபொது ேொன்...?" என்று
யங்கினொள்.
"மயூ! இத ல்ேொம் ஒரு விஷயநம இல்னே. ேினறன்னு ேினனச்சொ ேினற, குனறன்னு ேினனச்சொ குனற எல்ேொத்துக்குநம ேம்ம மனசு
ொன் கொரைம்”
என்று தசொல்ேி அவைது நகள்விக்கு முற்றுப் புள்ைி னவத் ொன். நகொவில் வொசேில் அவனை இறக்கிவிட்டவன், " ேீ நபொயிட்நட இரு. ேொன் கொனரப் பொர்க் பண்ைிட்டு வநரன்" என்று தசொல்ேிவிட்டுக் கொனர ரிவர்ஸ் எடுக்க, மயூரி நகொபுரத்ன ப் பொர்த்துக் கன்னத் ில் நபொட்டபடி நகொவிலுக்குள் நுனழந் ொள்.
அர்ச்சனன
ட்னட வொங்கிக் தகொண்டு
ிரும்பியவனை, “என்னம்ம்மொ மயூரி
தசௌக்கியமொ இருக்கியொ?" என்றவரது குரேில் ேின்றொள்.
யொர் இவர் என்று நயொசனனயுடன் அந் ப் தபரியவனரப் பொர்த் ொள்.
"என்னம்மொ என்னன ேினனவில்னேயொ?" என்று மீ ண்டும் நகட்டவனரப் புரியொமல் பொர்த் ொள்.
"இல்னே ...ேீங்க யொர்ன்னு த ரியனே... சொரி" என்று ேிறுத் ிவிட்டு னசநேஷ் வருகிறொனொ என்று
ிரும்பிப் பொர்த் ொள்.
"ஆரம்பிச்சிட்டீங்கைொ உங்க நவனேனய?" என்றபடி வந் பொர்த் தும், மயூரியின் முகம் நமலும் குழப்பத்ன
தபண்மைினயப்
தவைிப்படுத் ியது.
"பயப்படொந ம்மொ ேொங்க உனக்கு தரொம்ப தேருங்கின தசொந் ம். இவங்க என் மனனவி வடிவொம்பொள்; எனக்கு வடிவு. ேொன் மிஸ்டர்.வடிவொம்பொள்” என்றதும் கண்கனை அகேவிரித்து நபச்சு வரொமல்
ினகத்து ேின்றொள்.
"என்னம்மொ ேீ தகொடுக்கும் ரியொக்ஷனனப் பொர்த் ொ, ேொன் மு ல்ேயிருந்து வரணும் நபொேிருக்நக" என்று நகேியொகச் தசொன்னொர் நகசவன்.
“அது... மொ...மொ...!” என்று
ிைறினொள் அவள்.
“பரவொயில்ே வடிவு... உன் பிள்னை மருமககிட்ட ேம்மனைப் பத் ிச் தசொல்ேியிருக்கொன். உன் நபனரச் தசொன்னதும் கற்பூரம் மொ ிரி பட்டுன்னு புடிச்சிகிட்டொ பொரு...” என்று சிரித் ொர் நகசவன்.
“அவன் என் பிள்னையொச்நச” என்ற வடிவு முகம் ேினறயத் சந்ந ொஷமும் த ரிய புன்னனகத் ொர்.
ிருப் ியும்
தபற்நறொரின் முகத் ில் த ரிந்
மகிழ்ச்சினயக் கவனித்துக் தகொண்நட,
அவர்கனை நேொக்கி வந் ொன் னசநேஷ். மயூரியின் அருகில் வந்து ேின்றவனனக் கண்ட வடிவுவொம்பொள், இருவரது நஜொடிப் தபொருத் த்ன யும் பொர்த்துப் தபருமி ம் தகொண்டொர்.
"எப்படிம்மொ உங்க மகநனொட தசேக்ஷன்?" என்று புருவத்ன மகனனப் பொர்த்துத்
னக்குப் பூரைத்
உயர்த் ிச் சிரித்
ிருப் ி என்பது நபொே
னேனயனசத் ொர் வடிவு.
மனம் ேினறய சந்ந ொஷத்துடன் கண்கைில் ேன்றியுடன் னசநேனஷப் பொர்த் ொள்.
கடவுனைத்
ரிசித்து, கொருக்குப் பூனஜயும் நபொட்டுவிட்டு, ேொல்வரும் இரவு
உைனவ நஹொட்டேிநேநய முடித்துக் தகொண்டனர்.
“னசநேஷ்! ேீ மயூரினயக் கூட்டிட்டுப் கிைம்பு. ேொங்க ஆட்நடொே வட்டுக்குக் ீ கிைம்பநறொம்” என்ற வடிவு, “பத் ிரமொ நபொய் வொம்மொ” என்றொர்.
சரி என்பது நபொேத்
னேயனசத் வள், “வநரன் அத்ன ! வநரன் மொமொ!”
என்று இருவரிடமும் வினடதபற்றுக் கிைம்பினொள்.
மொனேயிேிருந்ந
ேடந்
விஷயங்கைொல் உைர்வுகைின் ஆ ிக்கத் ில்
கட்டுண்டிருந் வள் எதுவுநம நபசவில்னே. அன ப் புரிந் வனொக அவனுநம தமௌனமொக கொனரச் தசலுத் ிக் தகொண்டிருந் ொன். அத் ியொயம் - 10
ஹொஸ்டேின் அருநக கொனர ேிறுத் ிவிட்டு, மயூரியின் அருகில் வந்து ேின்றொன்.
தமல்ே அவனன ஏறிட்டு நேொக்கியவள், “ந ங்க்ஸ்!” என்றொள்.
த ரு விைக்குகள் கூட இல்ேொ தேகிழ்ந் ிருந்
அவ்விடத் ில் தவண்ைிேவின் ஒைியில்,
அவைது முகம் நமலும் வசீகரமொகத் ந ொன்றியது.
கண்கைிேிருந்து வழிந்
ஈரத் ொல் கன்னங்கள் பைபைத் ன. ஒருவிரேொல்
அவைது கண்ைனர ீ தமல்ே துனடத்துவிட்டொன்.
சட்தடன அவனிடமிருந்து நவகமொக விேகி ேடந் வள், அந ேின்று அவனனத்
நவகத் ில்
ிரும்பிப் பொர்த் ொள்.
அவனும் தமௌனமொக அவனைப் பொர்த் ொன்.
அவைது இ யம் நவகமொகத் துடித் து. தமல்ே அவனன தேருங்கியவள், கூச்சத் ில் சற்றுத்
ிைறினொள்.
“மயூ!” என்ற அவனது குரல், மயிேிறகொய் அவள் இ யத்ன
ன் கனனவ ேினனவொக்க வந் ,
வருடியது.
ன் உள்ைம் கவர்ந் வன் நமல் ஆனச
பீறிட்டுக் தகொண்டு வந் து. வியொய்
வித்
மனத்ன
புன்னனகயுடன் பொர்த் ொன்.
அடக்க முடியொமல் அவள் நபொரொடுவன , அவன்
புடனவயின் முனனனய னகவிரேில் சுற்றியபடி இருந் வள், அன ேிறுத் ிவிட்டு ேிமிர்ந்து அவனனப் பொர்த் ொள்.
அவைது வொய்தமொழிக்கொக அவனும் ஆர்வமொக கொத் ிருக்க, “ஐ ேவ் யூ னசநேஷ்!” என்றவள், அவன் சற்றும் எ ிர்பொரொ
நேரத் ில், இ ழ்கனை
அவனது கன்னத் ில் ப ித்துவிட்டு, ஒநர ஓட்டமொக ஹொஸ்டனே நேொக்கி ஓடினொள்.
தவறும் வொர்த்ன கனை எ ிர்பொர்த்துக் கொத் ிருந் வனுக்கு, கன்னத் ின் ஈரம் ேடந் த ல்ேொம் உண்னம ொன் என்று உைர்த் , அவனுக்குச் சந்ந ொஷத் ில் துள்ைிக் கு ிக்க நவண்டும் நபொேிருந் து.
கன்னத்ன த்
டவி சிரித்துக் தகொண்டவனது தமொனபல் ஒேிக்க, புன்னனக
மொறொமல் நபொனன எடுத் ொன்.
“னசநேஷ்! எங்நகடொ இருக்க?” என்ற குைொவிற்கு, “தசொர்க்கத் ில்...” என்று ரசனனயுடன் ப ிேைித் ொன் அவன்.
*******
வடு ீ வந்து நசரும் வனர அடக்கி னவத் ிருந் வடிவொம்பொள்
நபச்னசதயல்ேொம்
ிருவொய் மேர ஆரம்பித் ொர்.
"சீக்கிரநம ேல்ே ேொள் பொர்க்கணும். என் மருமக என்னனக்கு வட்டுக்கு ீ வருவொன்னு இருக்கு. னசநேஷ் தசொன்னப்பகூட தபொண்ணு எப்படி
இருப்பொநைொன்னு தகொஞ்சம் கவனேயொ இருந் து. ஆனொல் அடக்கமொ, அனம ியொ, பக் ியொனவைொ
ொன் இருக்கொ.
ேொனைக்கு ேல்ே ேொள். இனியொ வட்டிே ீ விஷயத்ன ச் தசொல்ேி, பு ன்கிழனம மயூரி வட்டிே ீ நபொய்ப் நபசி முடிச்சிடேொம்" என்ற மனனவினய தமைனமொக பொர்த் ொர் நகசவன்.
"ேொன் நபசிட்நட இருக்நகன்... ேீங்க ஒண்ணுநம தசொல்ே மொட்நடங்கறீங்கநை?" என்றொர்.
"ேொனைக்குப் தபொறுனமயொ நபசிக்கேொம். னசநேஷும் என்னநவொ முக்கியமொக நபசணும்னு தசொன்னொன்" என்றவர் தசன்று படுத்துவிட, வடிவுக்கு ஏந ொ தேருடியது.
‘ஒருநவனை ேொம எ ிர்பொர்க்கும் அைவுக்குச் தசய்ய மொட்டொங்கைொ? இருந் ொல் என்ன? னசநேஷுக்குப் பிடிச்சிருக்கு அவநனொட சந்ந ொஷத்ன
விடவொ
இத ல்ேொம் தபரிசு. கூடக் குனறய ஆனொ என்ன? ேொன் தசய்துட்டுப் நபொநறன். கல்யொைத்துக்குப் பின்னொே அவளும் இந்
வட்டுப் ீ தபொண்ணு
ொநன’ என்ற ேினனத்துக் தகொண்டொர்.
ஆனொல்,
ொன் சற்றும் எ ிர்பொர்க்கொ
ஒரு விஷயத்ன த்
தசொல்ேப் நபொகிறொன். இந் க் கல்யொைத்ன , என்று த ரியொமல்,
ன் மகன்
ொநன மறுக்கப் நபொகிநறொம்
ிருமைத் ிற்கு யொனரதயல்ேொம் அனழக்கநவண்டும்,
என்னதவல்ேொம் தசய்யநவண்டும் என மனத் ிற்குள் பட்டியேிட்டுக் தகொண்டிருந் ொர் வடிவு.
**************
கொனே டிஃபனன முடித்துக் தகொண்டு அன்னனயிடம் நபசநவண்டும் என்ற முடிவுடன் ஹொேில் வந்து அமர்ந் ொன். மனத் ிற்குள் எப்படி விஷயத்ன ஆரம்பிப்பது? என்று முன்நனொட்டம் பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ொன்.
நவனேகனை முடித்துவிட்டு வந்
வடிவு, “கண்ைொ! இன்னனக்கு ேொள்
தரொம்ப ேல்ேொயிருக்கு. இனியொ வட்ே ீ விஷயத்ன ச் தசொல்ேி, ேல்ே ேொள் பொர்த்து மயூரி வட்டுக்குப் ீ நபொய்ப் நபசேொம்...” என்றொர்.
ந்ன னயத்
ிரும்பிப் பொர்த் ொன். அவரும் தசொல்ேிவிடு என்பது நபொே
தசய்னக தசய்ய, எப்படிநயொ ஒரு வழியொக அன்னனயிடன் அனனத்ன யும் தசொல்ேி முடித் ொன்.
மகன் தசொன்னவற்னறக் நகட்டு அ ிர்ந்து நபொய் அமர்ந் ிருந்
வடிவின்
முகம், தமல்ேக் நகொபத் ிற்கு மொறியது.
"இதுக்கு ேொன் ஒரு ேொளும் சம்ம ிக்க மொட்நடன். னசநேஷ்! அவனை இந் ேிமிஷத்ந ொடு ேீ மறந் ிடு" என்று கொட்டுக் கத் ேொக கத் ினொர்.
"அம்மொ! என யுநம மயூரியொ உருவொக்கிக்கே. அவநைொட ேினேனயக் தகொஞ்சம் நயொசிச்சிப் பொருங்க. ேொனொக
ொன் என்நனொட கொ னே அவகிட்ட
தசொன்நனன்..." என்றொன்.
"நபொதும்பொ நபொதும். கொ ேொம் கொ ல்.அவளுக்கு உன் நமே இருக்கறது கொ ேொமொ...? இனி அவநைொட நபச்னசநய இந்
வட்டில் ீ எடுக்கொ .
எப்நபர்பட்ட குடும்பம் ேம்மைது. இப்படி ஒரு சொக்கனடே தபொண்ணு கட்டினொ,
யொர் ேம்னம ம ிப்பொ? இந்
ஊர் உேகம் என்ன நபசும்? ேொதமல்ேொம் மொனம்,
மரியொன க்கு பயந்து வொழறவங்க. இவளுங்க மொ ிரி நவனைக்கு ஒருத் ..."
"அம்மொ...!” என்று உரக்கக் கத் ினொன்.
அவனது ஆக்நரொஷமொனக் குரனேக் நகட்ட வடிவொம்பொள் நபொனொர்.
ினகத்துப்
ன் மகனொ இப்படிப் நபசுவது? என்று இனமக்கொமல் பொர்த் ொர்.
“எப்படிம்மொ...? மயூரினயப் பத் ி இப்படிக் கீ ழ்த் ரமொக நபச உங்களுக்கு எப்படி மனசு வருது? உங்களுக்கும் ஒரு தபொண்ணு இருக்கொ..." என்றொன்.
"ஏம்ப்பொ... என் தபொண்ணுக்கு என்ன குனற? ரொஜொத் ி மொ ிரி தபத்து, வைர்த்து ேல்ே இடத்துே கல்யொைம் பண்ைி வச்சி இன்னனக்கு ஓநஹொன்னு வொழ்ந்துட்டு இருக்கொ. அவநைொட கண்டக் கழிசனடனய ஒப்பிட்டுப் நபசொந ..."
"அம்மொ! ப்ை ீஸ்.
ிரும்பத்
ிரும்ப ேீங்க மயூரினய அவமொனப்படுத்துவது
நபொேப் நபசி என்னனக் நகொபப்படுத் ொ ீங்க. அப்படிப்பட்ட குடும்பத் ில் பிறந் து அவநைொட
ப்பொ? அவளுக்கு தமன்னமயொன மனசு. அ ில்
தபயருக்குக் கூடக் கைங்கம் கினடயொது” என்று ஆ ங்கத் ில் கத் ியவன், ன்னனச் சற்றுக் கட்டுப்படுத் ிக் தகொண்டொன்.
“அம்மொ! அவநைொட பிறப்பு எப்படியிருந் ொல் என்ன? ேம்ம வட்டுக்கு ீ வந் தும் அவள் இந்
வட்டுப் ீ தபொண்ணு. உங்க மருமக..." என்றவனன, “னசநேஷ்...!”
என்று கத் ிய வடிவொம்பொைின் குரல்
டுத்து ேிறுத் ியது.
"நவண்டொம்... நபொதும். கண்டவனைப் பத் ிப் நபசி உன்நனொட நேரத்ன யும், எங்க தபொழுன யும் வைொக்கொந ீ . என்நனொட முடிவு இ ொன். உனக்கு இவள் நவைொம்” என்று மூச்னச அடக்கிக் தகொண்டு நபசினொர்.
சிறிதுநேரம் அங்நக யொருநம நபசவில்னே. னசநேஷ்
னது முடிவில்
ேினேயொய் இருக்க, வடிவொம்பொள் அன விட உறு ியொக ேின்றொர். ஆனொலும், மகனின் முகவொட்டம் அவருக்கு நவ னனயொக இருந் து.
அம்மொ, அம்மொ என்று எ ற்தகடுத் ொலும் என யும் தசய்ய அவரும்
ன்னனச் சுற்றி வரும் மகனுக்கொக,
யொர். அ ற்கொக முற்நபொக்குச் சிந் னனயுடன்
ேடந்துதகொள்ளும் அைவிற்கு, அவருக்குப் தபருந் ன்னம இல்னே. ஆனொல், இப்நபொது நபச்சின் மூேம் என யும் சொ ிக்க முடியொது. அவனன உைர்வுப்பூர்வமொகத்
தமல்ே மகனின்
ொன் அணுக நவண்டும்’ என்று முடிதவடுத் ொர்.
னேனயக் நகொ ிவிட்டவர், “கண்ைொ! ேொன் தசொல்றன க்
தகொஞ்சம் நயொசிச்சிப் பொரு. இவனை விட ேல்ே... அழகொன, அறிவொன தபொண்ைொ ேொன் உனக்குப் பொர்த்து னவக்கிநறன்" என்றதும், அமர்ந் ிருந் னசநேஷ் எழுந்து ேின்றொன்.
"உங்க முடிவில் ேீங்க இவ்வைவு
ிடமொ இருக்கீ ங்க இல்னேயொ... என்
முடினவயும் நகட்டுக்நகொங்க. எனக்கு உேக அழகிநயொ, பிரபஞ்ச அழகிநயொ ந னவ இல்னே. என் மயூரி மட்டும்
ொன் நவண்டும். இஷ்டமிருந் ொ எங்க
கல்யொைத்துக்குச் சம்ம ம் தசொல்லுங்க. இல்ேனொ..." என்று ேிறுத் ினொன்.
இத் னனத் தூரம் நபசியும் சற்றும் பொர்த் ொர்.
ைரொமல் இருப்பவனன ஆத் ிரத்துடன்
"இல்ேனொ என்னடொ தசய்வ? கல்யொைநம தசய்துக்கொம கொேதமல்ேொம் அவனைநய ேினனச்சிகிட்டு ந வ ொைொ
ிரியப்நபொறியொ?" என்று
ஆத் ிரத்துடன் நகட்டொர்.
"எதுக்கு? ேொன் எதுக்குத் ந வ ொைொ
ிரியணும்? ேொன் படிச்சிருக்நகன்...
னகேினறய சம்பொ ிக்கிநறன். ேொனைக்நக மயூரினய ஒரு நகொவிலுக்குக் கூட்டிட்டுப் நபொய்த்
ொேிகட்டி என் மனனவியொ ஆக்கிக்க முடியும்.
தபத் வங்க இருக்கும் நபொந
இப்படிச் தசய் ொல், உங்களுக்கு மரியொன யொ
இருக்கொந ன்னு நயொசிக்க நவண்டியிருக்கு.
இனியும் மயூரினயப் பற்றி ஏ ொவது
வறொ நபசினொநேொ, கல்யொைத்துக்குச்
சம்ம ிக்கொவிட்டொநேொ ேொன் இப்நபொ தசொன்னன
ேடத் ிக் கொட்டுநவன்"
என்றவன் தசருப்னப அைிந்து தகொண்டு தவைிநயறிச் தசன்றொன்.
"நபொடொ நபொ... ேொன் தசொல்றத ல்ேொம் இப்நபொ உனக்குப் புரியொது" என்று புேம்பியவர், அனம ியொக நவடிக்னகப் பொர்த்துக் தகொண்டிருந்
கைவனர
எரிச்சலுடன் பொர்த் ொர்.
“ஏங்க... உங்களுக்குக் தகொஞ்சமொவது ஏ ொவது இருக்கொ?” என்றொர்.
"மூனை இருக்கொன்னு நேரொநவ நகநைன்" என்றொர்.
வடிவொம்பொைிற்கு நபொேிருந் து.
னது ேினேனய ேினனத்து அழுனகநய வந்துவிடும்
"பொர்த் ீங்கைொ... அவன் என்ன நபசிட்டுப் நபொறொன்னு? வொனய மூடிகிட்டு எல்ேொத்ன யும் நவடிக்னகப் பொர்க்கறீங்கநை அவனுக்குப் புரிவது நபொே எடுத்துச் தசொல்ேக்கூடொ ொ? அவன் என்ன தசொன்னொன்னு நகட்டீங்க இல்ே?"
"எனக்தகன்ன கொ ொ நகட்கே? தசொல்ேிட்டுப் நபொவது புரியொமல் நபொக. அவன் மனசுக்குப் பிடிச்சப் தபொண்னை, அவனுக்குக் கல்யொைம் தசய்து னவக்கறது ேம்ம கடனம. யொநரொ ஒருத் ி மருமகைொக வர்றதுக்கு மயூரிநய வரட்டுநம"
"ஹய்நயொ! ேீங்க புரிஞ்சிப் நபசறீங்கைொ? இல்ே நவணும்நன நபசறீங்கைொ? ேமக்கு இவன் மட்டும் அவளுக்குப் புகுந்
ொன் பிள்னையொ? ேம்ம தபொண்ணு இருக்கொ.
வடுன்னு ீ ஒண்ணு இருக்கு. மறந்து நபொச்சொ?” என்றொர்
நவ னனயுடன்.
“அடடொ! பரவொயில்னேநய தபொண்ணுக்குப் புகுந்
வடுன்னு ீ ஒண்ணு
இருப்பத ல்ேொம் கூட உனக்கு ேினனவிருக்கொ? நபஷ் நபஷ்" என்று நகேியொகச் தசொன்னவனர, முனறத்துப் பொர்த் ொர் வடிவு.
"வடிவு! ேீயும் ஒரு தபொண்னைப் தபத் வ
ொநன. ேம்ம இனியொனவ ஒரு
ேிமிஷம் மயூரி இடத் ிே வச்சிப் பொரு..." என்ற தசொல்னேக் நகட்டதும், கொதுகனை இறுக மூடிக்தகொண்டொர் வடிவொம்பொள்.
அவரது வொர்த்ன கனைச் சகித்துக் தகொள்ை முடியொமல், இல்னே என்பது நபொேத்
னேனய இடமும் வேமுமொக ஆட்டினொர்.
“அவன் ொன் அப்படி நபசிட்டுப் நபொறொன்னொ ேீங்களுமொ...?” என்றொர்.
"இங்நக பொர் தேருப்புன்னு தசொன்னொ வொய் தவந்துடொது. மயூரினயயும் உன் மகனையும் இனைச்சிப் நபசற ொே இனியொவுக்கு எந் ப் பொ கமும் வந்துடொது. நசத்துே வைர்ற தசந் ொமனரனய, மகொேட்சுமிக்கு மொனே கட்டிப் நபொடுற ில்ேயொ? மயூரியும் அந் ச் தசந் ொமனர நபொேத்
ொன் வடிவு!" என்று
ேி ொனமொக புரிய னவக்க முயன்றொர்.
“ஆயிரம் தசொல்ேேொம். ஆனொ, என் பிள்ைநய எனக்கு ேீ முக்கியமில்ேன்னு தசொல்ேிட்டொநன. நேத்து வந்
அந்
நமனொமினுக்கித்
ொன் இத் னனக்கும்
கொரைம். இன்னும் கல்யொைம் முடிஞ்சொ, என் பிள்னை எனக்கு இல்ேன்னு ஆகிடுவொன்" என்று முந் ொனனயொல் கண்னைத் துனடத்துக்தகொண்டொர்.
“முட்டொள் னமொ ேீநய ஏ ொவது கற்பனன பண்ைிக்கொந . வட்டுக்கு ீ வரும் வனர உன் கண்ணுக்கு ேல்ேவைொ, அடக்கமொனவைொக த ரிந்
தபொண்ணு
இப்நபொ நமனொமினுக்கியொ த ரியறொ. இதுக்தகல்ேொம் என்ன கொரைம்? உன் மனசுே தூசு படிஞ்சிநபொச்சு.
அது உன் பொர்னவயில் வித் ியொசத்ன க் தகொண்டு வந்துடுச்சி. னசநேஷ் ேீ கல்யொைத்துக்குச் சம்ம ிக்கவில்னேனொ
ொன் அப்படிச் தசொன்னொன்.
ேொனைநக அவன் அப்படி ேடந்துகிட்டொ ேீ தசொல்லும் இந பொரொட்டுமொ? அப்நபொதும் உன்னனத்
அ னொே இந்
வில்ேி நவஷத்ன
ஊர் உன்னனப்
ொன் கரிச்சிக் தகொட்டும்.
விட்டுட்டு குைச்சித் ிர ேடினகயொ மொறி
எல்நேொரிடமும் னக ட்டல் வொங்கனேனொலும், ஆ ரனவ ந டிக்நகொ. ேொன் தசொல்ே நவண்டியன ச் தசொல்ேிட்நடன். இனி உன் இஷ்டம்" என்றவர் பக்கத் ில் இருந் ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
நபப்பனர எடுத்துப் படிக்க ஆரம்பித் ொர்.
19-12-2014, 08:25 PM #12 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375
அத் ியொயம் 11
“வொடொ மொப்பிள்னை! கல்யொை நவனேகள் எல்ேொம் ஆரம்பிச்சொச்சு நபொே?" என்று வொசலுக்நக வந்து வரநவற்ற குைொ, னசநேஷின் முகத்ன ப் பொர்த்துக் குழம்பினொன்.
"என்னடொ நகள்விப்பட்டதுக்கும், உன் முகமிருக்கும் ேட்சைத்துக்கும் தகொஞ்சம் கூடச் சம்மந் நம இல்ேொமயிருக்கு?"
"மச்சு...” என்றவன் கண்கனை மூடி வேது னகயொல் தேற்றினயப் பிடித்துக்தகொண்டொன். "என்னடொ... வட்டிே ீ ஏ ொவது பிரச்சனனயொ...?" என்று நகட்டொன்.
"ம்ம்... அம்மொ முடியொதுன்னு தரொம்பப் பிடிவொ மொ இருக்கொங்கடொ" என்று வருத் த்துடன் தசொன்னொன்.
குைொவின் முகம் கடுனமனயப் பூசிக் தகொண்டது.
"இதுக்குத்
ொன் ஆரம்பத் ிநேநய தசொன்நனன்... மு ல்ே உன் அம்மொகிட்ட
நபசுன்னு. ஆனொ, ேீ பிடிவொ மொ ேொன் கன்வின்ஸ் பண்ைிடுநவன்னு தசொல்ேி வொனய அனடச்ச. இப்நபொ என்ன தசய்யப் நபொற? மயூரினய நவைொம்னு விட்டுடப் நபொறியொ?" என்று அவன் முடிக்கும் முன்நப, "குைொ...!" என்று அ ட்டலுடன் குரல் தகொடுத் ொன்.
தேற்றினயப் பிடித்து விட்டுக்தகொண்டு, "சொரி குைொ! யொருக்கொகவும் மயூரினய ேொன் னகவிட்டுட மொட்நடன்” என்றொன்.
ேம்பமுடியொ து நபொே
ன்னனப் பொர்த்
குைொனவ வருத் த்துடன்
பொர்த் ொன்.
“என்னன ேம்பனேயொ ேீ...?” என்றொன்.
“மயூரி உன்னன தரொம்பநவ ேம்பறொ” என்று அழுத் மொகச் தசொன்னொன்.
“அவநைொட ேம்பிக்னக ேிச்சயம் தபொய்க்க விட்றமொட்நடன்...” என்றொன் னசநேஷ்.
“அப்படியிருந் ொ சந்ந ொஷம்
ொன். ஆனொ, த ரிஞ்நச ஒரு தபொண்நைொட
வொழ்க்னகனய பையம் னவக்கநறொநமன்னு சங்கடமொயிருக்கு..” என்றொன்.
னசநேஷ் ப ில் தசொல்ேொமல் அவனனப் பொர்த் ொன்.
கொஃபியுடன் அங்நக வந்
ரம்யொ, மூனேக்கு ஒருவரொக முகத்ன த் தூக்கி
னவத்துக் தகொண்டு ேிற்பவர்கனைப் பொர்த் ொள். அ ிலும் கனடசியொக குைொ தசொன்னன க் நகட்டவள் கவனேயுடன் னசநேனஷப் பொர்த் ொள். “அண்ைொ! கொஃபி எடுத்துக்நகொங்க…” என்றொள்.
“இல்ேமொ இருக்கட்டும்…” என்றொன் னசநேஷ்.
“அ..வர் தசொல்றொநரன்னு வருத் ப்படொ ீங்கண்ைொ. உங்க தரண்டு நபர் நமநேயும் இருக்கற அக்கனறயில்
ொன் நபசறொர். ேிச்சயமொ ேீங்க, மயூரினய
சந்ந ொஷமொ பொர்த்துப்பீங்க. எனக்கு அந்
“நேத்து வந்
ேம்பிக்னக இருக்கு…” என்றொள்.
உனக்கு என் நமே இருக்கற ேம்பிக்னககூட, இவனுக்கு என்
நமே இல்னேநயம்மொ…” என்றொன்.
“னசநேஷ்! ேொன் நபசினது ஆ ங்கம்
ொநன
விர, உன் நமே ேம்பிக்னக
இல்ேொம இல்ே” என்றவன், ேன்பனின் ந ொைில் னகநபொட்டு அனைத்துக் தகொண்டொன்.
“உன் மனசுே எந் க் குழப்பமும் இல்ேன்னு த ைிவொ த ரிஞ்சிக்கத்
ொன்
அப்படிக் நகட்நடன். சியர் அப் நமன். நவணும்னொ மயூரிகிட்ட நபசு மனசுக்குக் தகொஞ்சம் ஆறு ேொ இருக்கும்" என்றொன்.
“இல்ேடொ... இப்ப இருக்கும் மூட்ே அவகிட்ட நபசக் கூட முடியொது...” என்றொன்.
“இப்நபொ ொன் ேீ நபசணும்” என்றவன், னசநேஷின் தமொனபனே எடுத்து மயூரியின் எண்ைிற்கு அனழத் ொன்.
“ரிங் நபொகுது நபசு...” என்று தசொல்ேி தமொனபனேக் தகொடுத் வன், அனறயிேிருந்து தவைிநயறினொன். மறுமுனனயில் நகட்ட மயூரியின் குரேில்,
னது கவனேகனைச் சற்று
மறந் ொன்.
***************
“அத்ன ! இத ல்ேொம் ஒரு விஷயநம இல்ே. இந் பரந்
அைவுக்கு நயொசிக்க,
மனசு நவணும். ேியொயமொ அவனர ேினனச்சி ேீங்க தபருனமப்படணும்”
என்ற மொப்பிள்னைனய, உள்ளுக்குள் மண்டிய எரிச்சனே அடக்கிக் தகொண்டு பொர்த் ொர் வடிவு.
“ஆஹொஹொ...! மச்சொனுக்கு சப்நபொர்ட்டொக்கும். உங்களுக்கு என்ன? ேொனைக்கு யொரொவது ஏ ொவது தசொன்னொ, எங்க அம்மொ, அப்பொ
ொநன
னே குனிஞ்சி
ேிக்கணும். ேீங்கைொ நகக்கறவங்களுக்குப் ப ில் தசொல்ேப் நபொறீங்க?” என்று ஆத் ிரத்துடன் தசொன்னொள் இனியொ.
“ேீ மு ல்ே சும்மொ இருக்கியொ. அவங்க ொன் வயசொனவங்க... ஏந ொ த ரியொம நபசறொங்கன்னொ.. ேீயும் கூடச் நசர்ந்து ஏத் ி விடுற...” என்று அ ட்டிய சரவைன், “அத்ன ! ேமக்கு தபொண்ணு
ொன் முக்கியம். அவங்க பரம்பனர
கன தயல்ேொம் ேமக்கு எதுக்கு?
னசநேஷ் நவனே விஷயமொ ஊருக்குப் நபொகறதுக்கு முன்னொநேநய, ேம்ம வட்டுக்கு ீ வந்து எங்ககிட்ட எல்ேொ விஷயத்ன யும் தசொல்ேிப் நபசிட்டொரு” என்றொன் சரவைன்.
“அது எப்நபொ... எனக்குத் த ரியொம நபசின ீங்க...?” என்று ேடுவில் புகுந் ொள் இனியொ.
“ம், உங்க அண்ைன் வந்
அன்னனக்கு ஒநர
னேவேின்னு இழுத்து
நபொர்த் ிகிட்டு தூங்கநறன் நபர்வழின்னு நபொன்ே உன் ப்தரண்டு கூட அரட்னட அடிச்சிட்டு இருந் ிநய அப்நபொ...” என்றொன் கொட்டமொக.
“மொமொ! பிரச்சனனன்னு ேம்ம வட்டு ீ பக்கத் ிேிருந்து எதுவும் வரொது. அம்மொவுக்கும் இ ில் எந்
ஆட்நசபனனயும் இல்ே. ேம்ம வட்டுக்கு ீ வரப்
நபொற தபொண்னைப் பத் ி ேொம எதுக்கு தவைிநய இருக்கவங்களுக்குச் தசொல்ேணும். ேொம தசொல்ேொம யொருக்கு என்னனு த ரியப் நபொகுது. அந ொட ஊர்ே இருக்கவங்களுக்கு ஆயிரம் நவனே இருக்கு. ேம்மனைப் பத் ிப் நபசவும், நயொசிக்கவும் நேரம் கினடயொது” என்றொன்.
“ேல்ேொ தசொல்லுங்க. ேீங்க தசொன்னொேொவது புரியு ொன்னு பொர்க்கேொம். ேொன் பொர்த்
வனரக்கும் மயூரி
ங்கமொன தபொண்ணு…” என்றொர் நகசவன்.
வடிவு அனம ியொக இருக்க, “நபனரப் பொரு மயூரியொம்… மயூரி. விைக்கமொத்துக்குப் பட்டுக் குஞ்சம்…” என்று முணுமுணுத் ொள்.
“ஏன் உனக்குக் கூடத்
ொன் இனியொன்னு நபர் வச்சிருக்கொங்க.
தரண்டுத்துக்கும் தகொஞ்சமொவது சம்மந் ம் இருக்கொ…” என்று பட்தடன ிருப்பிக் தகொடுத் ொன் சரவைன்.
“ேொனும், அவளும் ஒண்ைொ….” என்று ஆரம்பித் வள், வட்டிற்குள் ீ நுனழந் னசநேனஷக் கண்டதும் அப்படிநய அடங்கினொள்.
“மொமொ! என்று கொனேக் கட்டிக் தகொண்ட
ங்னக மகனைத் தூக்கி
முத் மிட்டவன், “வொங்க சரவைன் எப்நபொ வந் ீங்க?” என்று விசொரித் ொன்.
“ரித்து குட்டிக்கு அத்ன
நவணுமொம். அதுக்கு ஏற்பொடு பண்ைிடேொம்னு
வந்ந ொம்” என்று சரவைன் தசொல்ே, னசநேஷ் தமேி ொகப் புன்னனகத் ொன்.
மகனனநய பொர்த்துக் தகொண்டிருந்
வடிவிற்கு, அவனது முகவொட்டத்ன யும்,
உயிநரொட்டமில்ேொ சிரிப்னபயும் இனமக்கொமல் பொர்த் ொர். அவரது தேஞ்சம் பொரமொக கனத் து. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
20-12-2014, 04:47 AM #13 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் 12
ிருமை வரநவற்பில் அவளுக்கொக கொஞ்சிபுரம் தசன்றிருந் எடுத்து னவத் ிருந்
எடுத்
ேின்றிருந் வனைத்
ிரும்பிப் பொர்த் ொன் னசநேஷ்.
நபொது, அவன்
குங்கும ேிறப் பட்டுப் புடனவயில்
ன்னருகில்
அப்புடனவனய ேிச்சயப் புடனவயொக அவள் தபற்றுக் தகொண்ட நபொது, கண்கைில் ந ொன்றிய ஒைினய அவன் கவனிக்கத்
‘இந்
வறவில்னே.
தேொடிக்கொக எத் னனப் நபொரொட்டம்!’ என்று ேினனத்துப் தபருமூச்சு
விட்டொன்.
இரவு உைவிற்குப் பிறகு னடனிங் ஹொனே ஒட்டியிருந்
பொல்கனியில்
இருவரும் அமர்ந் ிருக்க, மயூரி ஏந ந ொ தசொல்ேிக் தகொண்டிருந் ொள்.
கண்கனை விரித்து, வனையல்கள் குலுங்க, ஒவ்தவொரு
னே அனசவிற்கும்
கொ ில் த ொங்கிய ஜிமிக்கியும் அ ற்கு இனையொக கொந ொரம் சுருண்ட முடியும் அனசந் ொட, அவள் நபசியன , புன்னனகயுடன் நகட்டுக் தகொண்டிருந் ொன் னசநேஷ்.
சிரிக்கும் நபொது அவைது ஒற்னற னவரக்கல் மூக்குத் ியும் நசர்ந்து சிரித் து. கல்யொைப் புடனவ, ந னவயொன ேனககனை வொங்கிக்தகொள்ளும் படி நகசவன் பைத்ன
னசநேஷிடம் தகொடுத் ொர்.
ன்னிடம் ந னவயொன அைவிற்கு பைம் இருக்கிறது. மயூரிக்குத் ந னவயொனன
ேொநன வொங்குகிநறன் என்றவன் அவனை அனழத்துக்
தகொண்டு கல்யொைப் புடனவ எடுத்துக்தகொண்டு பிரபேமொன அந் ேனகக்கனடக்குள் நுனழந் ொன்.
"மயூ! உனக்கு என்ன பிடிச்சிருக்நகொ வொங்கிக்க" என்றொன்.
ஒநர ஒரு நமொ ிரம் மட்டும் வொங்கிக்தகொண்டு நபொதும் என்றதும், "ஊஹும்...ேீ இந் ப் பக்கம் வந்து உட்கொர்" என்றவன், அவளுக்குத் ந னவயொன ேனககனை வொங்கினொன்.
அவனது பொர்னவ அங்நக இருந்
"என்ன அந்
மூக்குத் ியில் ப ிந் து.
மூக்குத் ினய இப்படிப் பொர்த்துட்டு இருக்கீ ங்க?" என்று நகட்டொள்.
“உன்நனொட இந்
எள்ளுப்பூ மூக்குக்கு ஒரு மூக்குத் ி நபொட்டிருந் ொ
இன்னும் அழகொக இருக்கும்" என்றொன்.
தசொன்னந ொடு அவன் அன
மறந்தும் விட்டொன்.
ஆனொல், இரண்டு ேொட்கள் கழித்து அவனைப் பொர்க்கச் தசன்றவன், ஸ் ம்பித்து ேின்றொன்.
"எப்படியிருக்கு னசநேஷ்?” என்று தவள்னைக்கல் மூக்குத் ி ஒைிர அவன் முன்னொல் வந்து ேின்றொள் மயூரி. அவனை அனைத்துக்தகொள்ை துடித்
னககனை அடக்கிக்தகொண்டு, அவைது
னக விரல்கனை இறுகப் பற்றிக்தகொண்டொன்.
"இந்
வேிக்குப் பயந்ந
இவ்வைவு ேொள் விட்டிருந்ந ன்” என்று ேடுங்குவது
நபொே ந ொள்கனை குலுக்கி,
னேனய தமல்ே அனசத் ொள்.
"அப்புறம் ஏன்...?" என்று நகட்டொன்.
"உங்களுக்குப் பிடிக்குநம!" என்று கண்சிமிட்டிச் சிரித் ொள்.
"ந ங்க்ஸ் மயூ!" என்றவன், அவைது கன்னத் ில் முத் மிட்டொன்.
அன ச் சற்றும் எ ிர்பொர்க்கொ வள் தபொய் நகொபத்துடன் அவனிடம் சண்னடயிட்டொள்.
“நஹய்! அன்னனக்கு ேீ எனக்கு தகொடுத்
ேொன் ஏ ொஅவது சண்னட
நபொட்நடனொ?” என்று வம்படிக்க, அவள் தவட்கத்துடன் விேகி ஓடியன யும் இன்று ேினனத்துச் சிரித்துக்தகொண்டொன்.
"என்ன னசநேஷ் ேொன் தசொல்நறன்... ேீங்க என்னநமொ சிரிச்சிகிட்நட உட்கொர்ந் ிருக்கீ ங்க?" என்று நகட்டொள்.
ேிகழ்வுக்கு வந் வன்
னேனயக் நகொ ிக்தகொண்நட, "அன்னனக்கு ேீ முத் ம்
தகொடுத்ஹ் ிநய அது இந் ப் பக்கமொ இல்ே இந் ப் பக்கமொ" என்று இரண்டு கன்னங்கனையும் கொட்டினொன்.
“ஹய்நயொ! அது தரொம்ப முக்கியமொ?” என்று தவட்கத்துடன் சிணுங்கினொள்.
“முக்கியமொவொ...? இல்னேயொ பின்நன...” என்று அவைது மூக்னகப் பிடித்து ஆட்டினொன்.
"ஆஹ்!” என்று அவள் வேியில் மூக்னகப் பிடித்துக்தகொள்ை, "சொரிடொ சொரி" என்றவன், அவைது கண்நைொரம் கசிந் உண்னமயொநவ த ரியொமல்
கண்ைனரக் ீ கண்டதும், "மயூ! சொரி...
ொன்..." என்று
"இட்ஸ் ஓநகப்பொ.. த ரியொமல்
டுமொறினொன்.
ொநன பிடிச்சீங்க" என்றவள், வேித்
மூக்னக
நேசொக அழுத் ிப் பிடித்துக்தகொண்நட அவனது முகத்ன ப் பொர்த் ொள்.
அவனது முகம் தவைிப்படுத் ிய பரி விப்பில் தேகிழ்ந்து நபொனொள்.
ன் வேினய முற்றிலுமொக விடுத்து, "ஐ ேவ் யூ!" என்று அவன் கன்னத் ில் ன் இ ழ்கனை ஒற்றிவிட்டு, அவன் மொர்பில் சொய்ந் ொள்.
"ஐ ேவ் யூ டூ மயூ!" என்று அவனை இறுக அனைத்துக்தகொண்டொன்.
ங்கைது சுற்றுப்புறத்ன
மறந்து ேின்றிருந்
இருவரும், சனமயேனறயில்
நகட்ட சத் த் ில் சட்தடன விேகினர். தவட்கத் ில் மயூரியின் கன்னத் ில் தசம்னம படர விேகியவைது கரம் பற்றி அருகில் இழுத் வன் அவள் முகம் நேொக்கிக் குனிந் ொன்.
அவைது இனமகள்
ொனொக மூடிக்தகொள்ை, உடேில் சிறு ேடுக்கம் ஓடியது.
புன்னனகயுடன், "குட் னேட்!" என்று அவள் கொ ருகில் கிசுகிசுத்துவிட்டு, அவனை விடுவிக்க, ஓட்டமும் ேனடயுமொகக் கீ நழ இறங்கி ஓடினொள் அவள்.
**********
அ ிகொனே முகூர்த் ம் என்ப ொல் முக்கிய உறவினர்களும் ேண்பர்களும் மட்டுநம மண்டபத் ில் குழுமி இருந் னர். ஒட்டியொைத்ன க் கட்டிவிட்டபடி, "மயூரிம்மொ! உன் ேல்ே மனசுக்கு ஏத் ொமொ ிரி மொப்பிள்னை அனமஞ்சிருக்கு. நபொற இடத்துே பக்குவமொ ேடந்துக்கம்மொ. உன் குைநம அ ொன்... இருந் ொலும் மனுஷனுக்கு மனசும், குைமும் ஒரு நேரம் நபொே இருக்கொந " என்றொர் தசல்ேம்மொ.
வந்
ிேிருந்ந
மொப்பிள்னையின் அன்னனயும்,
ங்னகயும் முகத்ன த்
தூக்கினவத்துக் தகொண்டு எ ிலும் தபரி ொக ஒட்டொமல் ேடந்து தகொண்டிருப்பன ப் பொர்த் ொர்.
ரம்யொவிடம் தமல்ே விசொரித்து த ரிந்து தகொண்டவருக்கு கவனேயொக இருந் து.
ஆனொலும், ரம்யொ னசநேஷ் எல்ேொவ்வற்னறயும் சமொைித்துக் தகொள்வொன். மயூரிக்கு சந்ந கம் வரொம பொர்த்துக்கங்க” என்று தசொேிவிட்டொள்.
தூக்கி வைர்த்
அவருக்நகொ சங்கடமொக இருந் து. ஏற்தகனநவ னகக்தகட்டும்
த ொனேவில் எல்ேொம் இருந்தும், எ ற்குநம உரினமக் தகொண்டொட முடியொமல் இருப்பவளுக்கு இந் த்
ிருமைம் வரமொ? சொபமொ என்று
புரியவில்னே.
‘கடவுநை! ேீ ொன் துனையிருக்கணும்’ என்று அவரொல் நவண்டிக் தகொள்ை மட்டுநம முடிந் து. அக்கனறயுடன் தசொன்ன தசல்ேம்மொனை பொர்த்துப் புன்னனகத் ொள்.
"கவனேப்படொ ீங்க அக்கொ. ேீங்கள்ேொம் பொர்த்துச் சந்ந ொஷப்படும் அைவுக்கு ேடந்துக்குநவன்" என்றவைது இனமகள் ஈரமொனது.
"எங்க அம்மொ இருந்து இப்படிதயல்ேொம் எனக்குப் புத் ிம ி தசொல்ேி அனுப்பி வச்சிருக்கணும். ஆனொல்..” என்றவளுக்குச் சட்தடனக் கண்ைர்ீ வழிந் து.
மயூரியின் கழுத் ில் ேனக பூட்டிக்தகொண்டிருந்
ரம்யொ, "மயூரி! என்ன இது
ேல்ே நேரத் ில் நபொய் கண்கேங்கிட்டு. எல்ேொம் ேல்ேந
ேடக்கும்னு
பொைிட்டிவொ நயொசி" என்று ந ொழியின் கண்கனைத் துனடத்துவிட்டொள்.
அவளுக்குநம உள்ளூர பயம்
ொன். ஆனொல், னசநேஷ் பொர்த்துக் தகொள்வொன்
என்று ேம்பினொள். அ ிருப் ியுடன் இருந்
கைவனனநய
சமொ ொனப்படுத் ியவளுக்கு நேற்றிேிருந்து ேடப்பன ப் பொர்க்கும் நபொது பயமொக இருந் து.
ஆனொல், அவைது தபற்நறொநரொ, ‘நபொகப் நபொக எல்ேொம் சரியொகிவிடும். எல்ேொக் குடும்பத் ிநேயும் பிரச்சனன இல்ேொமல் இருக்கொது. அவளுக்கும் ஒரு துனை நவண்டும்” என்று ரம்யொவிற்கு ன ரியம் கூறினர்.
அனனத்ன யும் க வருகில் ேின்று பொர்த்துக்தகொண்டிருந் கொந் ியது.
இனியொவிற்கு
ன் அண்ைன் எப்நபர் பட்டவன்... அவனுக்குப் நபொயும் நபொயும்
புத் ி இப்படியொ நபொகணும்? வட்டுக்கு ீ ஒநர தபொண்ைொ இருக்கறவனைத்
ொன்
என் பிள்னைக்குக் கட்டுநவன்.
மொமியொர் வட்ே ீ அவனனத்
ொங்கணும்’ என்று பிள்னைனயப் பற்றி
ஏகத்துக்குக் கனவு கண்டு தகொண்டிருந்
அம்மொனவ, இப்படி மூக்குனடத்து
விட்டொநன! அப்படி என்னத் ப் நபரழகின்னு இவனைப் பிடிச்சொநனொ’ என்று எண்ைியபடிநய மயூரினயப் பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ொள்.
கண்ைனரச் ீ சமொைித் படி
ிரும்பிய மயூரி, அனறயின் வொசேில்
இனியொனவக் கண்டதும் சிநேக பொவத்துடன் புன்னனகத் ொள்.
அவநைொ முகத்ன த்
ிருப்பிக்தகொண்டு, "எல்ேொ அேங்கொரமும் முடிஞ்சிட்டொ
பந் லுக்கு வந்து நசருங்க. அய்யர் கூப்பிடுறொர்" என்று சுவற்னறப் பொர்த்துச் தசொல்ேிவிட்டு தவடுக்தகன ினகப்புடன்
ிரும்பி ேடந் ொள்.
ிரும்பி ரம்யொனவப் பொர்த் ொள் மயூரி.
“கிைம்பேொமொப்பொ...” என்று நகட்டபடி
னது முகத்ன ப் பொர்க்கொ
ந ொழினயக்
கண்டதும் ஏந ொ சரியில்னே என்று ந ொன்றியது அவளுக்கு.
மைப்பந் ல் வரும் வனர இருந் கொத் ிருந்
அவைது
னசநேனஷக் கண்டதும் இருந்
யக்கம்,
ன்னன எ ிர்பொர்த்துக்
இடம் த ரியொமல் மனறந்து
நபொனது.
தபரிநயொர்கைின் ஆசிர்வொ த்துடன் அவன் கட்டிய மொங்கல்யத்ன க் கழுத் ில் வொங்கும் நபொது ஆனந் த் ில் மூச்சனடப்பது நபொே இருந் து.
கழுத் ில் அைிவிக்கப்பட்ட மொங்கல்யத்ன
கண்ைர்ீ மல்க பொர்த் ொள்.
னக்கொன ஒரு சமூக அங்கீ கொரத் ிற்கு அனடயொைமொகக் கினடத்
மஞ்சள்
கயிற்னற ஆனசயுடன் த ொட்டுப் பொர்த்துக் தகொண்டொள்.
எட்டொ
உயரத் ில் இருக்கும் அந் த் ‘த ொடுவொனம் த ொடும் தூரம்’
ொன்
என்று மனம் சந்ந ொஷக் கூச்சேிட்டது. கினடக்கொது என்று ேினனத் ிருந் னவத் வன் மீ ிருந்
வொழ்க்னகனய இன்று னககூட
கொ ல் பன்மடங்கொக தபருகியது.
உைர்ச்சிப் தபருக்கில் ஆனந் க் கண்ைருடன், ீ அவனனப் பொர்த்துச் சிரித் ொள். ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
20-12-2014, 05:39 AM #14 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline
LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375
அத் ியொயம் - 13
ரம்யொவின் தபற்நறொர்கநை கன்னியொ
ொனம் தசய்து னவத்
ொல், மருவடொக ீ
அவர்கள் வட்டிற்குச் ீ தசன்றுவிட்டு னசநேஷின் வட்டிற்கு ீ வந்து நசர்ந் னர்.
இனியொவின் மொமியொர் ஆரத் ி சுற்றி அவர்கனை வட்டிற்குள் ீ அனழத்துவர, னசநேஷின் முகம் இறுகியிருந் து. வடிவொம்பொளும், இனியொவும் வட்டில் ீ இருப்ப ற்கொன அற்றிகுறிநய இல்னே.
மயூரி பூனஜயனறயில் விைக்நகற்றி விட்டு வர, னசநேஷ் நகொபத்துடன் தபற்நறொரின் அனறக்குச் தசன்றொன். பின்னொநேநய தசன்ற நகசவன், தமல்ேிய குரேில் னசநேஷிடம் நபசிக்தகொண்டிருந் ொர்.
ஹொேில் ேின்றிருந் அருகிேிருந்
மயூரிக்கு எல்ேொநம அன்னியமொகத் த ரிந் து.
ரம்யொவிடம், "அத்ன யும், இனியொவும் எங்நக?" என்றொள்.
"ம், நகொவிலுக்குப் நபொயிருக்கொங்கைொம்" என்றொள். அவைது குரேில் அத் னன எரிச்சலும் உள்ைடங்கி இருந் து.
"ஒஹ்!" என்ற மயூரிக்கு, அது ஒப்புக்குச் தசொன்ன வொர்த்ன யொகநவ பட்டது.
கொனேயில் மொமியொரின் பொர்னவ என்ன தசொன்னது? என்று அவளுக்கு சற்று விைங்க, அழுனக முட்டிக்தகொண்டு வந் து. ேடுங்கிய உ டுகனை அழுந் மூடிக்தகொண்டொள்.
"னசநேஷ்! ேீ நகொபப்படுறது ேியொயம்
ொன். அந நபொே உங்க அம்மொ மனசு
ொங்கொமல் நகொவிலுக்குப் நபொயிருக்கொ. உனக்கொக, உன் சந்ந ொஷத்துக்கொக மட்டும்
ொன் இந் க் கல்யொைத்துக்குச் சம்ம ிச்சொ. அவளுக்கும் சிேது
பிடிக்கொம ேடந் ிருக்கு. அவள் மனசும் மொறும். சீக்கிரநம மொறுவொ. அது வனரக்கும் தபொறுனமயொ இருந்து
“அப்நபொ
ப்தபல்ேொம் என்நமே
ொன் ஆகணும்” என்றொர் நகசவன்.
ொன்னு தசொல்றீங்கைொ? ேொன்
ொன்
நவண்டொனொ விட்டுடுங்க என் வழினய ேொன் பொர்த்துக்கநறன்னு தசொன்நனநன... எல்ேொத்துக்கும் சம்ம ிச்சிட்டு... இப்நபொ இப்படி எ ிேயுநம கேந்துக்கொம இருந் ொ என்ன அர்த் ம்” என்று நகொபத்துடன் நகட்டொன்.
“னசநேஷ்! எடுத்ந ன் கவிழ்த்ந ன்னு நபசொந . நகொபம் வந் ொ என்ன நபசநறொம் என்ன தசய்யநறொம்னு உனக்குத் த ரியறந
இல்ே. தகொஞ்சம்
ேி ொனிச்சிக்க. உனக்கும் கல்யொைம் ஆகிடுச்சி... தபொறுப்புகள் கூடிப் நபொச்சு.
குடும்பம்னு இருந் ொ எல்நேொனரயும் அனுசரிச்சி
ொன் நபொகணும். நபசுற
வொர்த்ன ங்க ஒவ்தவொன்னும் வினேம ிப்பில்ேொ து. அ னொல் நயொசிச்சி நபசணும்.
ேீ எந்
ேினேனயயும் சமொைிப்பன்னு
சம்ம ிச்நசன். ஒண்ணுமில்ேொ
ொன் உன் கல்யொைத்துக்நக ேொன்
இதுக்நக எதுக்கு இத் னன ஆர்ப்பொட்டம்.
உன் அம்மொனவ கல்யொைத்துக்குச் சம்ம ிக்க னவப்நபன்னு ேம்பிக்னகயொ தசொன்ன இல்ே. எப்படிநயொ அன
ேடத் ிக்கவும் தசய் .
ஆனொ, அதுே உன் அம்மொநவொட பங்கும் இருக்கு. அவ மறுத் ொலும் உனக்கொக விட்டுக் தகொடுத் ொ. ேீயும் சிேன ஆனொ எந்
விட்டுக் தகொடு.
ப்பில்ே.
கொேகட்டத் ிநேயும் யொருக்கொகவும் உன் மனனவினய விட்டுக்
தகொடுத் ிடொந .
நபொ, ேொம இங்நக வந்து தரொம்ப நேரம் ஆகிடுச்சி. ஏற்தகனநவ மயூரிநயொட முகநம சரியில்ே. முகத்ன க் கழுவிகிட்டுப் நபொய் அவநைொட இரு. சொ ொரைமொ நபசு” என்றொர் நகசவன்.
“ம், அப்புறம்… இன ப் பிடி" என்று பீநரொவிேிருந்து ஒரு கவனர எடுத்து அவனிடம் தகொடுத் ொர்.
“என்னதுப்பொ…?” என்றொன்.
"ேீ புக் பண்ைச் தசொன்ன இல்ே... குல்லுவுக்கு பினைட் டிக்கட். இது ேீ ஏற்பொடு தசய் ிருக்கும் ரிசொட்நடொட அட்ரஸ். ேொன் எல்ேொ ஏற்பொடும் தசய்துட்நடன். ஒன்பது மைிக்கு ப்னைட்" என்றொர்.
ங்க
னசநேஷ்
ினகத்துப் நபொனொன்.
"எதுக்கொக இப்படி அவசரம் அவசரமொக எங்கனைத் துரத் ி விடுறீங்க? எனக்கு கல்யொை நவனே ேினறய இருக்குன்னு ேினனச்சி
ொநன உங்ககிட்ட ேொன்
தரண்டு ேொள் கழிச்சி டிக்தகட் நபொடச் தசொன்நனன். இப்படி தசய் ிருக்கீ ங்கநை… இது அம்மொவுக்குத் த ரியுமொ?" என்று எரிச்சலுடன் நகட்டொன்.
"சிே
ர்ம சங்கடமொன நேரங்கனைத்
அம்மொவுக்கு நகொபம் அ ிகமொ
விர்க்க
ொன் இப்படிப் பண்நைன். உன்
ொன் ஆகும். ஆனொ, மயூரினய ேினனச்சிப்
பொரு. எப்படியும் இன தயல்ேொம் ஃநபஸ் பண்ைித் உடநன ேடக்கணுமொ...? இந
ொன் ஆகணும். அது
சந்ந ொஷமொன மூடில் ஒரு வொரம் இருந்துட்டு
வொங்கநைன். அதுக்குள்ை இன தயல்ேொம் சமொைிக்க மயூரினயத் பண்ணு” என்ற
யொர்
ந்ன னய நவ னனயுடன் பொர்த் ொன்.
“வருத் ப்படொ ... ஒரு வொரத் ில் இனியொவும் கிைம்பிடுவொ. உங்க அம்மொ, கூட நசர்ந்து ஆேொபனன பண்ை ஆள் இல்ேொமல் தசய்யணும். குைொ கூட நகட்டொன்... ேொன்
னி ஆவர்த் னம்
ொன் அவசரமொ தசய்யச்
தசொன்நனன். ஏற்பொதடல்ேொம் அவன் ொன் தசய் ொன்” என்றொர்.
ந்ன னய நேரொகப் பொர்த் வன், "ஒண்ணு மட்டும் புரிஞ்சிடுச்சிப்பொ. ேொன் மயூரினய எந்
அைவுக்கு பொர்த்துக்கணும்னு ேினனச்நசநனொ, அந்
அைவுக்கு
அவநைொட மனனசக் கொயப்படுத் ப் நபொநறன்" என்று, கம்மிய குரேில் தசொல்ேிவிட்டுச் தசல்லும் மகனன கவனேயுடன் பொர்த் ொர் நகசவன்.
மயூரியிடம்
ொங்கள் கிைம்ப நவண்டியன
மட்டும் தசொல்ேிவிட்டு
நசொஃபொவில் அமர, மயூரிக்கு உ வ அவர்கைது அனறக்குச் தசன்றொள் ரம்யொ.
ந ொழியின் முகவொட்டம் கவனே
ர, "ஒரு வொரம் உனக்கு என்ஜொய்தமன்ட்
ொன். ஹும்! எங்க வட்ே ீ எனக்கு இப்படி ஒரு ஆப்பர்சூனிட்டி தகொடுக்கனேநய" என்று தபருமூச்சு விட்டொள் ரம்யொ.
சிரிப்பது நபொே உ டுகனை மட்டும் இருபக்கமும் அகேமொக்கினொள் மயூரி.
ந னவயொன உனடகனைப் தபட்டியில் அடுக்கிவிட்டு மூடிய நபொது, இனியொவின் மூன்று வயதுப் தபண் குழந்ன இடது னகயொல்
வேது னகனய வொயிலும்,
ன் பட்டுப்பொவொனடனய பக்கவொட்டிேிருந்து தூக்கிப்
பிடித் படி அனறவொசேில் ேின்றிருந் து.
புன்னனகத்
மயூரி வொ என்பது நபொே னகயனசத்து அனழக்க,
ன் தமன்
பொ ங்கைொல் அடிமீ து அடினவத்து ேடந்து அவைருகில் வந் து.
முழங்கொேிட்டுக் குழந்ன யின் அருகில் அமர்ந் வள், “உங்க நபர் என்ன?" என்றொள்.
"ரித் ிகொ" என்ற குழந்ன யின் குண்டு கன்னத்ன ப் பிடித்து ஆட்டநவண்டும் நபொேத் ந ொன்றியது.
"ேீங்க எனக்கு அத்ன யொ?" என்று ஒவ்தவொரு வொர்த்ன னயயும் ரொகத்துடன் நகட்க மயூரி "ஆமொம்" என்றொள்.
“எனக்கு சொக்நேட் குடுப்பீங்கைொ?” என்று நகட்டதும், “ஓ! உனக்கு எத் னன நவணும்...” என்றொள்.
“ஒன்.. டூ.. த்ரீ...” என்று ஒவ்தவொரு விரேொக ேீட்டியும் மடக்கியும், “தடன் நவணும்” என்றது.
“தடன்னொ... அத் னனயும் ஒண்ைொ சொப்பிடக் கூடொந ... என்ன பண்ைேொம்...” என்று நயொசிப்பன ப் நபொே பொவனன தசய் வள், “ஐடியொ.. சொக்நேட் சொப்டதும் ேீங்க ேல்ேொ பிதரஷ் பண்ைி க்ை ீன் பண்ைிடணும் ஓநகவொ...” என்று நகட்டொள்.
ம், என்று
ொனடயில் னகனவத்து நயொசித்
ரித்து, “ஓநக!” என்று அவ்வனைக்
கட்டிக் தகொள்ை, ரம்யொவிடம் தசொல்ேி குழந்ன க்கு சொக்நேட் எடுத்து வரச் தசொன்னொள்.
அந் நேரம், "ரித்து...!" என்று குழந்ன னயத் ந டி வந்
இனியொவின்
மொமியொனரப் பொர்த்தும் எழுந்து ேின்றொள்.
"வொயொடி எல்நேொரிடமும் சட்டுன்னு ஒட்டிக்குவொ” என்றவர்,
ன்னன எப்படி
அனழப்பது எனப் புரியொமல் ேின்றவைிடம், "என்னன அம்மொன்நன கூப்பிடும்மொ" என்றவர், இரண்தடொரு வொர்த்ன கள் நபசிவிட்டுக் குழந்ன யுடன் தவைிநயறினொர்.
வட்டிற்கு ீ வந்
வடிவும், இனியொவும் ஹொேில் தபட்டியுடன் ேின்ற
இருவனரயும் விழித்துப் பொர்த் னர்.
"அம்மொ! வந்
அன்னனக்நக அண்ைனனத்
னியொ பிரிச்சிக் கூட்டிட்டுப்
நபொறொைொ உன் மருமக..." என்று அன்னனயின் கொன க் கடித் ொள் இனியொ.
அவைது முகத்ன ப் பொர்த்ந
‘என்ன தசொல்ேி இருப்பொள்’ என்று புரிந்து
தகொண்டவன், "அம்மொ! ேொங்க குல்லு கிைம்புகிநறொம். வர ஒரு வொரம் ஆகும். வநரன்..." என்று தசொல்ேிவிட்டு கிைம்பினொன்.
"வநரன் அத்ன , வநரன் இனியொ" என்று வினடதபற்று மயூரியும் கைவனனப் பின்த ொடர்ந் ொள். ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
20-12-2014, 09:42 AM #15 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் – 14
விமொன ேினேயம் வனர வந் நபசிக்தகொண்டிருந்
குைொ, ரம்யொ இருவரும்
ங்கைிடம்
ொல், இருவரும் சற்றுச் சகஜ பொவனனயில் இருந் னர்.
விமொனத் ில் ஏறிய பின்னரும், சற்று நேரம் ஒன்றுநம நபசிக் தகொள்ைவில்னே.
‘அம்மொவிற்கு எப்படிப் புரியனவப்பது?’ என னசநேஷும், ‘ஒருநவனை… இந் க் கல்யொைத் ில் அத்ன க்குச் சம்ம ம் இல்னேநயொ?’ என மயூரியும், ங்களுக்குள் வினட த ரியொமல் குழம்பிக் தகொண்டிருந் னர்.
மனனவியின் பக்கம் எந ச்னசயொகத்
ிரும்பியவன், அவள் கேக்கமொன
முகத்துடன் அமர்ந் ிருப்பன க் கண்டொன்.
‘மற்றவர் அவனை ஏதும் தசொல்ேொமல் பொதுகொப்பன
விட, எந்
ேினேயிலும்
ேொன் உன்னுடன் ொன் இருக்கிநறன் என்ற ேம்பிக்னகனய... அவளுக்குக் தகொடுக்க நவண்டும்!’ என்ற எண்ைம் ந ொன்றியது.
அவைது கரத்ன
மிருதுவொகப் பற்றினொன். அந்
அவனனப் பொர்த் ொள்.
ஸ்பரிசத் ில்
ிரும்பி
ற்கொேிகமொக அவனது குழப்பங்கள் பின்னுக்குத்
ள்ைப்பட்டுவிட, முகத் ில் தமன்னமயொன புன்னனக உ ித் து. அவனது முகத் ில் கண்ட த ைிவும், புன்னனகயும் அவைது முகத் ிலும் எ ிதரொேித் து.
ேிர்மேமொன அவைது முகத் ில் உ ித்
புன்னனகனயப் பொர்த் வனுக்கு,
‘அவைது சந்ந ொஷத்துக்கொக... எந் ச் சூழ்ேினேனயயும் சமொைிக்க நவண்டும்’ என்று
னக்குத்
ொநன தசொல்ேிக் தகொண்டொன்.
இருவரும் தடல்ேி விமொன ேினேயத் ில் இறங்கி தவைிநய வரும் நபொந அவனது தபயர் எழு ிய அட்னடனயத்
ொங்கி ஒருவர் ேின்றிருக்க, அவரிடம்
ன்னன அறிமுகப்படுத் ிக் தகொண்டொன்.
அவருடன் ஹிந் ியில் உனரயொடிய கைவனன, விழியகேொமல் பொர்த் ொள்.
"மயூ! ேொம இப்நபொ இங்நக
ங்கிட்டு, கொனேே சீக்கிரநம கிைம்பணும்.
நபொகும் வழியிநேநய டின்னனர முடிச்சிட்டுப் நபொயிடேொம்" என்று அவைிடம் தசொல்ேிக்தகொண்நட, ேல்ே நஹொட்டேொகப் பொர்த்து கொனர ேிறுத்தும்படிச் தசொன்னொன்.
இரவு, அனறக்கு வந்து நசரும் நபொந
மைி பன்னிதரண்டொகி விட்டது
இருவருநம பயைக் கனைப்பில் கனைத்துவிட, முகம் கழுவி உனடமொற்றிக் தகொண்டு வந் வள், அவன் வருவ ற்குள் ஆழ்ந்
உறக்கத் ிற்குச்
தசன்றிருந் ொள்.
அவைருகில் வந்து படுத் வன், ேிர்மேமொன முகத்துடன் உறங்குபவனைப் பொர்த் ொன்.
‘ஏம்மொ உங்களுக்கு என் மயூரினயப் பிடிக்கொமல் நபொச்சு?’ என்று மனத் ிற்குள் நகட்டுக் தகொண்டவனுக்கு,
ன்னனச் சமொ ொனப்படுத் ிக் தகொள்ைக் கூட
முடியொமல், தூக்கம் கண்கனைச் சுழற்றியது.
குைிருக்கு இ மொக ரஜொனய இழுத்து மூடிக்தகொண்டு உறங்கிக் தகொண்டிருந் வள், விடொமல் ஒேித் கனேந் ொள்.
அனழப்பு மைியின் சப் த் ில் உறக்கம்
"ஏக் மினிட்!" என்ற கைவனது குரேில், படக்தகன எழுந்து அமர்ந் வள், அவன் குைித்து முடித்து, ஸ்தவட்டர் அைிந்து பொர்த்துவிட்டு,
யொரொகிக் தகொண்டிருப்பன
ிரும்பிச் சுவர்க் கடிகொரத்ன ப் பொர்த் ொள். மைி சரியொக ஆறு.
"ஹொய் டியர்! குட் மொர்னிங்...." என்றபடிநய க னவ நேொக்கிச் தசன்றவன், வரும் நபொது டீ தகட்டில் அடங்கிய ட்நரயுடன் வந் ொன்.
கட்டிேிேிருந்து இறங்கியவள், "சொரி! தரொம்ப டயர்டொ இருந் து... அ ொன்...." என்று
யக்கத்துடன் தசொன்னொள்.
"அ னொல் என்ன? ப்தரஷ் பண்ைிட்டு வொ; சூடொ டீ சொப்பிடேொம்." என்றொன். "இந ொ..." என்றவள்
யொரொகி வரும் நபொது, னசநேஷும் தவைியிேிருந்து
உள்நை வந் ொன்.
" யொரொகியொச்சொ?" என்று புன்னனகயுடன் நகட்டொன்.
"ம்ம்...! சூடொ டீ சொப்பிடேொம்னு தசொல்ேிட்டு, ேீங்க எங்நக நபொன ீங்க" என்று நகட்டுக் தகொண்நட மொயிஸ்ட்னரசனர
டவிக்தகொண்டு தேற்றியில்
குங்குமத்ன ச் சரிதசய் ொள்.
"இன்னும் தகொஞ்சம் நேரத் ில் கிைம்பிடேொம்னு டினரவருக்குச் தசொல்ேிட்டு, அவர் டீ சொப்பிட்டொரொன்னும் நகட்டுட்டு வந்ந ன்" என்று தசொல்ேிக்தகொண்நட, இருவருக்கும் டிக்கொஷனில் பொனே விட்டுக் கேந் ொன்.
"ேொன் தசய் ிருப்நபநன... ேீங்க எதுக்கு...?" என்றவனைப் பொர்த்துப் புன்னனகத் ொன்.
"இத ல்ேொம் எப்நபொதும் கினடக்கொது. அதுவும், ேம்ம வட்டில்.... ீ ேடக்கநவ ேடக்கொது" என்றபடி கப்னப அவைிடம் ேீட்டினொன்.
புன்னனகயுடன், "ந ங்க்ஸ்" என்று வொங்கிக் தகொண்டவனைநய, னவத்
கண்
வொங்கொமல் பொர்த்துக்தகொண்டிருந் ொன். அவனது பொர்னவனயத்
ொங்க முடியொமல், எழுந்து தசன்று நவடிக்னகப்
பொர்ப்பது நபொே பொல்கனியில் ேின்றொள். சுடச்சுட இருந்
ந ேீர் தமல்ேக்
குைிர ஆரம்பித் து.
அருகில் வந்து ேின்றவன், அவைது ந ொள்கனைப் பற்றினொன்.
குைிரில் ஏற்பட்டிருந்
நேசொன ேடுக்கம், அவனது த ொடுனகயில் மனறந்து
உடேில் உஷ்ைம் பரவியது. அவன் னககள் தமல்ே அவைது இனடனயச் சுற்றி வனைத் ொன்.
வொர்த்ன கைொல் விவரிக்க முடியொ
அைவில் அவளுக்குள் ஏந ொ மொற்றம்
ேிகழ்ந் து. இ யத்துடிப்பு எகிற; புரியொமல் கண்கள் படபடத் து.
அவனது பிடியிேிருந்து நவகமொக விேகியவள், கண்கள் கேங்க அனறக்குள் தசன்று அமர்ந் ொள். அப்நபொதும் அவைது ேடுக்கம் சற்றும் குனறயவில்னே. கொரைமின்றி அழ நவண்டும் நபொல் ந ொன்றியதும், கண்கள் கண்ைனர ீ தபொேதபொேதவனக் தகொட்டியது.
சிே ேிமிடங்கள் இப்படிநய கனரய, அவள் ேிமிர்ந்
ன்னன ஆசுவொசப்படுத் ிக் தகொண்டு
நபொது, னசநேஷ் அவர்கைது உனடனமகனைத்
யொர் தசய்து
னவத் ிருந் ொன். அவனது முகத்ன ப் பொர்க்கும் துைிவில்ேொமல், எழுந்து தசன்று முகத்ன க் கழுவிக்தகொண்டு வந் ொள்.
அவைது ந ொனைத் த ொட்டுத்
னது பக்கமொகத்
ிருப்ப ேினனத் வன், அந்
முடினவ மொற்றிக்தகொண்டு, “கிைம்பேொமொ?” என்றொன்.
“ம்...” என்றவள், அவனன ேிமிர்ந்தும் பொர்க்கவில்னே.
“ஆர் யூ ஆல் னரட் மயூ?” என்ற அவனது குரல்,
விப்புடன் வந் து.
“ம்...” என்றவள் ேிமிர்ந்து, “சொ..ரி னசநேஷ்... எனக்கு… சொரி...” என்று
யங்கி
ேிற்க, அவனைப் பொர்த்துப் புன்னனகத் ொன்.
“புரியுதுடொ...!” என்று னககனை அவைது ந ொள் மீ து னவக்கப் நபொனவன், னவக்கொமல் பொ ியில் ேிறுத் ி, ‘ம்...!’ என்பது நபொல் புருவத்ன
உயர்த் ி,
குறும்பொகச் சிரித் ொன்.
“னச... நேஷ்...!” என்று சிணுங்கியவள், அவனது கரத்ன ப் பற்றித்
ன்
ந ொனைச் சுற்றிப் நபொட்டுக்தகொண்டு, ப ிலுக்கு ‘ம்...!’ என்று புருவம் உயர்த் , இருவரும் வொய்விட்டு ேனகத் னர்.
வழிதயல்ேொம் தபொங்கிப் தபருகி ஓடும் ே ிகளும், இருமருங்கிலும் உயர்ந்து வைர்ந் ிருந்
மரங்களும், மனேத் த ொடர்களும் கண்ணுக்குக்
குைிர்ச்சினயயும், மனத் ிற்கு மகிழ்ச்சினயயும் தகொடுத் ன.
முன் மொனேப்தபொழு ில் சிம்ேொவில் சற்று இனைப்பொறியவர்கள், அங்கிருந்து மூன்று மைிநேரம் பயைம் தசய் பின்னர், குல்லுனவ வந் னடந் னர்.
மொனே ஆறு மைி. அதுவனர மி மொக உடனேத்
ழுவிய குைிர்க்கொற்று,
உடனே ஊடுருவ ஆரம்பித் து.
கொர் ஒரு நஹொட்டேின் முன்நன ேிற்க, “மயூ! ேீ கொர்ேநய இரு! வந் ிடுநறன்” என்று ஒட்டுனருடன் நபசிக்தகொண்நட இறங்கிச் தசன்றவன், சிறிது நேரத் ில் ிரும்பி வந்து நவதறங்நகொ நபொகச் தசொன்னொன்.
“ரூம்
ொன் கினடச்சிடுச்நச! இப்நபொ எங்நக நபொநறொம்?” என்று நகட்டொள்.
“தரண்டு ேிமிஷம் கொத் ிருந் ொ, எங்நகன்னு த ரியப் நபொகுது” என்னும் நபொந , கொர் ஒரு நமடொன பகு ியில் ேின்றது. “இறங்கேொம் நமடம்...” என்று தசொன்னதும்
ன் னகப்னபயுடன் இறங்கியவைின் விழிகள், ஆச்சரியத் ில்
விரிந் து.
“வொவ்...! எத் னன அழகொன இடம்...!” விழிகள் மின்ன ஆர்ப்பரித் வனை, பொர்னவயொல் படம்பிடித்துக் தகொண்டொன்.
அழகிய ே ிக்கனர ஒரத் ிநே இயற்னகச் சூழலுடன் அனமந் ிருந் குடில்கனை நேொக்கி ஓடினொள். அந் ிமொனேச் சூரியனின் ஆரஞ்சு வண்ைத்ன த்
ன்னில் பிர ிபேித்
ஓடிக்தகொண்டிருந் ொள்.
ே ிமகள், ேொைத்துடன், ேில்ேொமல்
ன்
கனரயில் வந்து ேின்றவள் அந்
இயற்னக அழகில் தமய்மறந்து
ேயித் ிருக்க, ”பிடித் ிருக்கொ மயூ...?” என்ற கைவனின் குரல் கொ ருகில் நகட்டதும்
ிரும்பினொள்.
அவனது கண்கைில் த ரிந்
கொ ல் பொர்னவயில், அவைது முகம் அந் ி நேரக்
கீ ழ்வொனத் ிற்கு ஈடொகச் சிவக்க, “தரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு...” என்றொள்.
“இப்படிதயல்ேொம் பொர்க்கொந ...! அப்புறம் என்னனக் குற்றம் தசொல்ேி ஒரு பிரநயொஜனமும் இல்னே...” என்றவன், அவனை தேருங்கினொன்.
சட்தடன அவனிடமிருந்து விேகியவள், அவனது தேஞ்சில் னக னவத்துத் ள்ைிவிட, அ ில்
டுமொறித்
ண்ைரில் ீ விழும்முன், அவனையும் நசர்த்து
இழுத்துக் தகொண்நட விழுந் ொன் னசநேஷ்.
“ஹய்நயொ! என் துைிதயல்ேொம் ஈரமொகிடுச்சி. நபொங்க னசநேஷ்... ஏற்தகனநவ குைிர் ேடுங்குது” என்று தசொல்ேிக் தகொண்நட எழுந் வனை, இழுத்துத்
ன் மீ து சொய்த்துக்தகொண்டு, “யொமிருக்க கவனே ஏன்?” என்று
சிரித் ொன்.
“ச்சீ...” என்றவள்,
ண்ைனர ீ அள்ைி அவன் மீ து வசினொள். ீ
“ஏ...! ரூம்ே ஹீட்டர் இருக்நக. அன
ேொன் நபொட்டுவிடுநறன்னு தசொன்னொ...
ஓஹ்! சரி சரி... அ ொனொ விஷயம்?” என்றவனது விரல்கள் அவைது உடேில் அத்துமீ றும் முன், “நபொதுநம...! இப்படி தவட்டதவைியிே... தரொம்ப ேல்ேொயிருக்கு!” என்று அவனன விேக்கிவிட்டு எழுந் ொள்.
“தரொம்ப ேல்ேொயிருக்குன்னு தசொல்ேிட்டு, எங்நக ஒடுற?” என்று அவன் எட்டி அவனைப் பிடிக்கும் முன், அவனது னககைில் அகப்படொமல் சிரித்துக் தகொண்நட
ங்கள் கொட்நடனஜ நேொக்கி ஓடினொள்.
இருவரும் குைித்து உனடமொற்றிக் தகொண்டு வரும்நபொது, ேல்ே பசிதயடுக்க ஆரம்பித் ிருந் து. நபசிக்தகொண்நட ஒருவனரதயொருவர் சீண்டிக்தகொண்டு சிரிப்பும், நபச்சுமொக உைவருந் ி விட்டு,
“ேொம வந்து நசர்ந் ன
ங்கள் அனறக்கு வந்து நசர்ந் னர்.
வட்டுக்குச் ீ தசொல்ேநவ இல்ேநய... மு ல்ே
தசொல்லுங்க... கவனேப்படப் நபொறொங்க! ேீங்க நபசி முடிக்கறதுக்குள்ை, ேொன் ட்தரஸ் மொத் ிட்டு வநரன்” என்றபடி எழுந்து தசன்றொள்.
நபொன் தசய்து
ந்ன யிடம் நபசியவன், அம்மொவிடம் நபச நவண்டும்
என்றொன்.
“ னேவேின்னு படுத் ிருக்கொப்பொ... கூப்பிடவொ?” என்ற தசொல்லும் நபொந , பின்னொல் ஒேித்
ந்ன
ப ில்
அன்னனயின் குரனேக் நகட்டவன்,
எதுவும் தசொல்ேொமல் னகப்நபசினய அனைத் ொன்.
அத் னன நேரம் இருந்
உற்சொகம் தமொத் மும், இருந்
இடம் த ரியொமல்
தசன்றது.
உனட மொற்றிக்தகொண்டு வந் வள், “என்னங்க அதுக்குள்ை நபொனன வச்சிட்டீங்க? ேொன் அத்ன , மொமொகிட்ட தரண்டு வொர்த்ன ேினனச்நசன்” என்றொள்.
நபசேொம்னு
“ேொனைக்குப் நபசேொம். அம்மொ அச ியொ படுத்துட்டொங்கைொம்” என்றவனது குரலும், முகமும்... அது உண்னமயில்னே என அவளுக்குச் தசொல்ேியது.
மயூரிக்கு தேஞ்சுக்குள் கேக்கம் உண்டொனது. ‘நவநறதும் தசொல்வொநனொ?’ என்று அவனனப் பொர்த் ொள். அவநனொ, ரிநமொட்டொல் டிவியில் ஒவ்தவொரு நசனேொக மொற்றிக் தகொண்டிருந் ொன்.
“தூங்கனேயொ ேீங்க...?” என்றொள்.
“இல்ே. ேீ நபொய்த் தூங்கு!” என்றவன் நமற்தகொண்டு நபசொமல் அனம ியொக இருக்க, சற்று நேரம் ேின்று பொர்த் வள், என்ன நபசுவத ன்று புரியொமல் அனறக்குள் தசன்று படுத் ொள். அவைது அனும ி இல்ேொமநேநய கண்கள் கண்ைனரப் ீ தபொழிந் ன.
கொனேயில் எழுந் வள், பக்கத் ில் படுக்னக கொேியொக இருப்பன க் கண்டதும், ‘நேற்னறப் நபொேநவ
யொரொகி விட்டொநனொ!’ என்று எண்ைி, நவகமொக எழுந்து
ஹொலுக்கு வந் ொள். நசொஃபொவில்
ன் உயரத்ன க் குறுக்கிக்தகொண்டு
உறங்கிக் தகொண்டிருந் வனனக் கண்டதும், அவைது மனத் ில் தசொல்ே முடியொ
நவ னன எழுந் து.
‘கல்யொை விஷயத் ில்
ொன் அவசரப்பட்டு விட்நடொநமொ!’ என
ேினனத் வளுக்கு, மு ன்முனறயொக மனத் ில் பயம் எழுந் து. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
20-12-2014, 09:51 AM #16 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline
LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் -- 15
தமல்ேக் கண்விழித் வன், இரவு நசொஃபொவிநேநய உறங்கிவிட்டன உைர்ந்து, “னம கொட்!” என்று ப றி எழுந் ொன். ‘கடவுநை... மயூரி விழிக்கொமல் இருக்கணுநம’ என்ற நவண்டு லுடன் அனறக்குள் நுனழந் ொன்.
அங்நக, கண்ைொடி முன் ேின்று
ன் ஈரக்கூந் னே உேர்த் ிக்
தகொண்டிருந் வனைப் பொர்த் ொன். அனறவொசேில் வந்து ேின்ற கைவனனக் கண்டதும், கூந் னே அனேந்து தகொண்டிருந்
கரங்கள் சிேதேொடி
அனசயொமல் ேின்றது.
“கு..ட் மொர்..னிங் மயூ!” என்றவனது குரல்
“குட் மொர்னிங்...!”
டுமொற்றத்துடநனநய வந் து.
“மயூ! நேத்து...”
“ஹீட்டர் நபொட்டிருக்நகன். குைிச்சிட்டு வந் ிடுங்க” என்றவள் நவனேயில் கவனத்ன த்
ிருப்ப, னசநேஷ் குைியனறக்குள் நுனழந் ொன்.
குைித்துவிட்டு வந் வன், அவனைத் ந டினொன். னவத் ிருந்
ன்
னக்கொக அவள் எடுத்து
உனடகனை அைிந்து தகொண்டு, ‘முந் ினம் ேடந்து
தகொண்ட ற்கு மன்னிப்பு நகட்க நவண்டும்’ என்ற முடிவுடன் அவைருகில் தசன்றொன்.
“மயூ! கிைம்பேொமொ? மு ேில் நபொய் ப்நரக் பொஸ்ட் முடிச்சிகிட்டு, பிறகு எங்நக நபொகேொம் என்று முடிவு பண்ைிக்கேொம்” என்றொன்.
“இப்நபொ சொப்பிடப் நபொவன
விட முக்கியமொன ஒரு விஷயத்ன ப் பத் ிப்
நபசணும்” என்றொள்.
“எ...என்ன மயூ...? இப்நபொ என்ன?” என்று அவைது ந ொள்கனைப் பற்ற முயன்றவனது னககளுக்கு அகப்படொமல் பின்னொல் ேகர்ந் ொள்.
“னசநேஷ்! உண்னமனயச் தசொல்லுங்க. என்னனப் பிடிச்சி
ொநன கல்யொைம்
பண்ைிகிட்டீங்க? இல்ே... அவசரத் ில் கல்யொைம் தசய்துகிட்டு இப்நபொ உள்ளுக்குள்ை
விக்கிறீங்கைொ?” என்றவைது குரல் அவைது பரி விப்னப
கொட்டியது.
“இந் க் நகள்வி உனக்நக னபத் ியக்கொரத் னமொ படனேயொ மயூரி?” சற்று எரிச்சலுடநனநய நகட்டொன்.
“ப்ை ீஸ்... னசநேஷ்! தசொல்லுங்க. எனக்கு ேம்ம எ ிர்கொேத்ன
ேினனச்சொ
பயமொ இருக்கு. தரண்டு நபரும் அவசரப்பட்டு முடிவு எடுத்துட்நடொநமொன்னு ந ொணுது” மயூரியின் கரகரத்
‘இத் னனக்கும்
ொன்
குரல் அவனது மனத்ன
அறுத் து.
ொன் கொரைம்’ என்று ேினனத் வனது முகம் அடிபட்ட
பொவனனனய தவைிப்படுத் ியது. அவனது அனம ினயத்
ொங்க முடியொமல் துடித்துப்நபொனொள். “தசொல்லுங்க
னசநேஷ்! உங்க வொழ்க்னகயில் என்நனொட பங்கு என்ன?” என்றொள்.
“இத ன்ன நகள்வி மயூரி? ேீ என் மனனவி. என் சுகதுக்கத் ில் சமபங்கு உனக்கும் இருக்கு. என் வொழ்க்னகயில் எல்ேொநம ேீ
ொன். என் கொேம்
பூரொவும் என்நனொடு இருக்கப்நபொறவ ேீ.”
“இது தவறும் வொய் வொர்த்ன கைொ? இல்ே, உங்க மனசுே இருந்து வரு ொ?”
“இதுக்கு நமநே உனக்கு என்னன்னு தசொல்ேிப் புரியனவப்நபன் மயூ?”
“புரிய வச்சித் ொன் ஆகணும். ேொன் உங்கனை ேம்பி வந் வ. ேம்ம வட்டில் ீ என்ன ேடக்குது? எல்ேொநம மர்மமொ இருக்கு. இந்
தரண்டு ேொைொ ேீங்க
என்னிடம் என நயொ மனறக்கிறீங்க. தசொல்லுங்க, என்கிட்டகூட தசொல்ே முடியொமல் அப்படி என்ன ரகசியம்?”
“உன்னிடம் தசொல்ேக்கூடொதுன்னு எந்
ரகசியமும் இல்னே. அடுத் வங்க
என்ன தசொல்லுவொங்கநைொ? அது உன்னனப் பொ ிக்குநமொன்னு நயொசிச்நசநன
ொன்
விர, என்னுனடய தசய்னககள் உன்னனப் பொ ிக்கும்னு
ேினனக்கநவயில்னே மயூ! ஆனொல், அன
உன்கிட்ட எப்படிச் தசொல்நவன்...?”
என்றவன், நவ னனயுடன் ேிறுத் ினொன்.
விஷயத்ன ப் புரிந்து தகொண்டவைொக, “அப்நபொ, ேம்ம கல்யொைம் யொருக்கும் விருப்பம் இல்ேொமல்
ொன் ேடந்து ொ...? ஒரு நேரத் ில் இன தயல்ேொம்
எ ிர்பொர்த் ிருந்ந ன். ஆனொல், இன்னனக்கு என் கண் முன்நன ேடக்கும் நபொது என்னொே....” தசொல்லும் நபொந
அவைது கண்கைில் ந ொன்றிய வேி,
அவனது மனத்ன ப் பினசந் து.
“மயூ...!” என்று அவள் முகத்ன த்
ன் னககைில் ஏந் ியவன், “அம்மொ
உன்னனச் சீக்கிரநம புரிஞ்சிப்பொங்கடொ...” என்றொன்.
“ேீங்க ஏன் இன
என்னிடம் மனறச்சீங்க? ஏன் என்னிடம் தசொல்ேனே?”
“தசொல்ேியிருந் ொ ேீ கல்யொைத்துக்கு சம்ம ிச்சிருக்கமொட்ட. ேொன் உன்னன தரொம்பநவ நேசிக்கிநறன். ேீ எனக்கு நவணும். என்னொல் மட்டும்
ொன்
உன்னனச் சந்ந ொஷமொ பொர்த்துக்க முடியும்” என்றவன் இ ற்கு நமலும் என யும் மனறத்து உபநயொகம் இல்னே என்று, ேடந்
அனனத்ன யும்
ஒன்று விடொமல் தசொன்னொன்.
“ ப்பு பண்ைிட்டீங்க னசநேஷ். என்னனச் சந்ந ொஷப்படுத் ற ொ ேினனச்சி உங்க அம்மொனவ கஷ்டப்படுத் ிட்டீங்க. இது ஒநர ேொைில் முடியும் விஷயமொ? கொேதமல்ேொம் ேொனும், அத்ன யும் ஒருத் னர ஒருத் ர் பொர்த்துக்க நவண்டொமொ? இனி அவங்க என்னன விநரொ ியொ
ொநன
பொர்ப்பொங்க. என் வட்டிநேநய ீ ஒரு சு ந் ிரம் இல்ேொமல், இது தசொன்னொல் ப்பொகிடுமொ? அது தசொன்னொல்
ப்பொகிடுமொன்னு ஒவ்தவொரு வொர்த்ன க்கும்
பே முனற நயொசிச்சிப் நபசணும். எ ிநேநயொ அனடபட்ட உைர்நவொடு ொநன ேொன் இருக்கணும்...”
“அம்மொ தகட்டவங்க இல்னேமொ... உன்னனப் புரிஞ்சிக்கே. நேத்து னேட் நபசும் நபொது அம்மொ தகொஞ்சம் சமொ ொனமொகி இருப்பொங்கன்னு ேினனச்நசன். ஆனொ, சொரிடொ...” என்றவன், அவைது கரத்ன ப் பற்றினொன். அவைது கண்கைில்
ிரண்ட ேீர்முத்துக்கள், அவனது கரத் ில் பட்டுத்
த றித் து.
“மயூ! ேீ என்னனக்கும் கேங்கக்கூடொதுன்னு
ொன் இவ்வைவு எ ிர்ப்னபயும்
சமொைிச்சிட்டு இருக்நகன். என்னனக்கும் உனக்குத் துனையொ ேொனிருப்நபன். என் மனக்குழப்பத் ொல் உன்னனத்
ொன் அப்படி ேடந்துகிட்நடநன
விர, ேிச்சயமொக
விர்க்க இல்ே. என்னனப் புரிஞ்சிக்நகொ...” என்றொன்.
‘ேொன் உங்கனைப் புரிந்து தகொண்டு ொன் இருக்நகன். ேீங்க
ொன் இன்னும்
ேி ர்சனத்ன ப் புரிந்து தகொள்ைவில்னே. ஒவ்தவொரு அம்மொவும் பிள்னைகளுக்கு ேல்ேவர்கள் மனனவி, எந்
ன்
ொன். ஆனொல், அந் ப் பிள்னைக்கு வரப்நபொகும்
மொமியொருக்கும் அத் னனச் சீக்கிரம் பிரியமொனவைொக
ஆகமுடியொது. ஒரு சொ ொரை மருமகளுக்நக இத் னனப் பிரச்சனன இருக்கும் நபொது எனக்கு?’
வொழ்க்னகயின் கரடுமுரடொன பொன கடக்க,
கண் முன்நன த ரிந் து. ‘இன க்
ொன் என்தனன்ன துன்பங்கனை அனுபவிக்க நவண்டுநமொ’ எனப்
பயமொக இருந் து அவளுக்கு. அந நேரம் கைவனின் நபச்சு, அவைது தமன்னமயொன மனத்ன
நமலும் உருக னவத் து.
‘ னக்கொக அத் னனப் நபனரயும் எ ிர்த்துத் அவனுனடய மனத்ன த்
ொன் எந்
ன்னன ஏற்றுக்தகொண்டவன்.
ேினேயிலும், சங்கடத் ில்
ஆழ்த் க்கூடொது’ என உறு ி தகொண்டொள்.
‘அவனது துனையும், அரவனைப்பும் இருக்னகயில், எந் ச் சூழ்ேினேனயயும் சமொைிக்கேொம்’ என்ற
ிடம் உருவொனது.
“மயூரி!” என்று பரி ொபத்துடன் அனழத் ொன்.
கண்கனை அழுந்
துனடத்துக் தகொண்டு அவனன ேிமிர்ந்து பொர்த் ொள்.
“ேொனும் உன்னிடம் தவைிப்பனடயொகப் நபசியிருக்கணும்...” என்றொன்.
“ம்ம்...” என்று
னேனய ஆட்டியவள், கூடிய மட்டும் என்னொல் ேம் வட்டில் ீ
எந் ப் பிரச்சனனயும் வரொமல் பொர்த்துக்கநறன்” என்றொள்.
“ந ங்க்யூடொ...” என்று அவனை இறுக அனைத் ொன்.
“என்னங்க.....”
“ம்ம்....”
“என்னங்க....”
“தசொல்லுடொ....”
“எத் னன நேரம் இப்படிநய இருக்கறது?”
“எத் னன நேரம் முடியுந ொ... அத் னன நேரம்.”
“அப்நபொ ேொன் ேிமிரட்டுமொ? கழுத்து வேிக்குது...”
“ேல்ேநவனை உனக்கு கழுத்துவேி வந் து. எனக்கு தரொம்பப் பசி ேொமேொ மு ேில் விேகினொ எங்நக அதுக்கும் எ ொவது சண்னட பிடிப்பிநயொன்னு நபசொமல் இருந்ந ன்.”
சட்தடன அவனிடமிருந்து விேகியவள், “அப்நபொ ேொன் சண்னடக்கொரி ேீங்க தரொம்ப ேல்ேவர் இல்ே” என்று முனறத் ொள்.
புன்னனகயுடன் பொர்த் வன், “ேம்ம வொழ்க்னக தரொம்பச் சுவொரஸ்யமொகநவ நபொகும்” என்றொன். “அப்படி என்ன சுவொரஸ்யத்ன
கண்டீங்க?” என்றொள்.
“ேீ தரொம்ப அைந்து அைந்து நபசும் ஆள் அப்படின்னு ேினனத்ந ன்.”
“எப்படி..? கிநேொ கைக்கிேொ? இல்ே கிரொம் கைக்கிேொ? இல்ே பனழய கொேம் மொ ிரி வனச, ீ கொப்படி, முக்கொப்படின்னு அைந் ொ? எப்படி அைந்து நபசநறன்?” என்று அவன் முன்பு குனிந்து னககனை பின்னொல் கட்டிக்தகொண்டு அனசத்து அனசத்துப் நபசுபவனை தமௌனச் சிரிப்புடன் பொர்த் ொன்.
னேனய
சற்று நேரத் ிற்கு முன் அத் னனக் கவனேயுடன் நபசியவள், ேிமிடத் ில்
ன்
மனேினேனய மொற்றிக்தகொண்டு இப்படி வம்பைக்கிறொநை... என்று புன்னனகத்துக்தகொண்டவன் இவள் தமன்னமயொனவள். ஆனொலும் தகொஞ்சம் பு ிரொனவள், மனத் ில் இருப்பன
தவைித்த ரியொமல் மனறப்ப ில்
ிறனமசொேி.
சிறு வய ிேிருந்து அவள் தபற்றிருக்கும் அனுபவம் அவனை ேன்கு பக்குவப்படுத் ி இருக்கிறது. எத் னனப் பிரச்சனன வந் ொலும் அவள் முகம் பொர்த்து என யும் உைர முடியொது. அவைது மனத்ன த்
ொன் படிக்க
நவண்டும். என்னன ேம்பி வந் வனை, கனடசிவனர கொப்பொற்றுநவன் என்று னக்குத்
ொநன தசொல்ேிக் தகொண்டொன்.
“என்ன அப்படிநய சினேயொகிட்டீங்கைொ?” என்று முகத்துக்கு நேநர னகனய ஆட்டினொள்.
இயல்புக்குத்
ிரும்பியவன், “இத் னன ேொள்
ப்புக் கைக்குப் நபொட்டிருந்ந ன்
ஆனொ, இப்நபொ இல்ே த ரியுது. எல்ேொ ஆம்பனைங்க ேினே என்று சிரித் வனை இழுத்துத்
ொன் எனக்கும்...”
ன் னகச்சினறயில் னவத் ொன். “ஆனொ, ேொன்
தகொஞ்சம் வித் ியொசமொன்” என்றபடி அவைது முகத்ன
தேருங்கினொன்.
நபசிக்தகொண்டிருந் வன் சட்தடன இழுத்து அனைத் தும் அவளுக்கு ஒன்றும் புரியவில்னே. நபசியிருந் அனைத்
ிருமைத் ிற்கு முன் இருவரும் ய ொர்த் மொக த ொட்டுப்
நபொதும், இன்று அவனது த ொடுனகயிேிருந் ில் த ரிந்
நவகமும்,
உரினமயும் அவளுக்குப் பயத்ன க் தகொடுத் து.
இ யம் நவகமொக துடிக்க, மூடிய இனமகைின் உள்நை கருவிழிகள் அனேபொய்ந் ன.
அவள் கொ ருகில் அவனின் மூச்சுக்கொற்று உரச, கொந ொரமிருந்
நரொமங்கள்
கூச்சத் ில் சிேிர்த் து.
“
ஹொப்பிதனஸ் யூ கிவ் மீ இஸ் சம் ிங்,
ஐ’வில் தேவர் எபில் டு தகட் எனஃப், ஐ ேவ் ஹொவிங் யூ இன் னம நவொல்ட், ஐ ஹொவிங் யூ டு ேவ், யு நகன் பி எபில் அட் னம னசய்ட். பட் தவன் அண்ட் நவர்...?” என்றவன்
ன் அனைப்பிேிருந்து விேக்கி ந ொனைப் பற்றி, மயூ... கண்னை
ிறந்து பொர்” என்று கிறங்கிய குரேில் தசொல்ே அவன் வொர்த்ன க்கு கட்டுப்பட்டன
“பிகொஸ்
நபொே கண்கனை
ிறந்து பொர்த் ொள்.
ிஸ் இஸ் ேொட் எ னரட் னடம் ஃபொர் தரொமொன்ஸ்” என்று
தசொல்ேிவிட்டு வொய்விட்டு சிரித் ொன்.
அவனின் கிண்டனே புரிந்து விேக முயன்றவனை விடொமல் ேிறுத் ி, “பட் ஐ ேவ்
ிஸ் சிச்சுநவஷன் ஏன்னொ இத ல்ேொம் நகொல்டன் னடம்ஸ், நகொல்டன்
தமமரீஸ்” என்று தசொல்ேி விடுவித் ொன்.
“ஆமொ..மொம் மனசுே தபரிய நஷக்ஸ்பியர், மில்டன்னு ேினனப்பு” என்று முணுமுணுத்
நபொதும் உள்ளூக்குள் தபொங்கிய கொ னே அவைின்
கள்ைச்சிரிப்நப அவனுக்கு கொட்டிக்தகொடுத் து.
“ஒநர நேரத் ில் டபுள் நரொேொ...? தகொண்டொட்டம்
ொன் நபொ.”
“என்ன தகொண்டொட்டம்?”
“ஆமொம் டபுள் நரொல்னொ வட்டிலும் ீ இருக்கேொம், ஆஃபிைிலும் இருக்கேொம். நவனேனயயும் பொர்க்கேொம், தபொண்டொ....ட்டினயயும் கவனிச்சிக்கேொம்.”
“ச்ச்ச்சுசு....! எவ்வைவு தபரிய ஐடியொேொம் வருது உங்களுக்கு. வட்டுே ீ ேொம மட்டும் இல்னே. தபரியவங்களும் இருக்கொங்க. இந்
ஒட்டுறது, உரசுறது,
எல்ேொம் குல்லு மைொேிநயொட சரி” என்றொள் கறொரொக.
“ஓஹ்...! இது எனக்கு மட்டுமொ இல்னே உனக்குமொ?”
“தரண்டு நபருக்கும்
ொன்” என்று
னேனய ஆட்டிக்தகொண்நட தசொன்னொள்.
”பொர்ப்நபொம் பொர்ப்நபொம்” என்றொன்.
அவளும் சனைக்கொமல், “பொர்க்கேொம் பொர்க்கேொம்” என்று தசொல்ேிவிட்டு தசல்ே,
“நஹ... மயூ... கரப்பொன் பூச்சி...”
“எங்நக.., எங்நக?” என்று சுற்றும் முற்றும் பொர்த் வள், அவனது கள்ைச்சிரிப்னபக் கண்டதும் விஷயம் விைங்கிவிட, “ஒநஹொ...! தரொமொன்ஸ் சீனுக்கு சிட்சுநவஷன் க்ரிநயட் பண்றீங்கைொ?” என்று தபொய்யொய் முனறத் ொள்.
“எல்ேொம் நவஸ்ட். உனக்கு இந்
மொ ிரி கரப்பு, பல்ேிக்தகல்ேொம்
பயமில்னேயொ? தகொஞ்சம் பயம் இருந் ிருக்கேொம்” என்றொன் ஏமொற்றமொன குரேில்.
“ஒரு கொேத்துே தரண்டு கொல் மிருகங்களுக்குத்
ொன் பயந்ந ன்.
உயினரக் கொப்பொத் ிக்க மட்டுநம ேம்னம அச்சுறுத்தும் இந் என்னனக்கும் பயந்
ன்
ஜீவன்களுக்கு
ில்னே” என்று தபருமூச்னச விட்டொள்.
அத் னன நேரம் அவளுடன் வொர்த்ன யொடிக் தகொண்டிருந் வன் அவைது ப ிேில், வொயனடத்துப் நபொனொன்.
அவனது தமௌனத் ொல் என்றபடி
னது நபச்சின் தபொருளுைர்ந் வள், “ஸ்ஸ்.. ச்நச..”
னே குனிந் ொள்.
“இட்ஸ் ஒக்நகடொ. லீவ் இட். எல்ேொத்துக்குநம ஆரம்பம் என்பது இருப்பது நபொே முடிவும் இருக்கும். உன்னுனடய கசப்பொன ேினனவுகனை இங்நகநய, இந்
ேிமிஷநம விட்டுட்டு, ேம்முனடய வொழ்க்னகனய சந்ந ொஷமொக
ஆரம்பிக்கேொம்” என்று ந ற்றினொன். ப்ரியமுடன்,
தஷண்பொ
20-12-2014, 10:04 AM #17 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 16
ங்கைது இல்ேறத்ன
ஆரம்பிக்கும் முன், அவைது இஷ்ட த ய்வமொன
ஹனுமன் நகொவிலுக்கு, அனழத்துச் தசன்றொன்.
‘கடவுநை...! ேொன் ேினனத்ந
பொர்த் ிரொ
அைவுக்கு அன்பொன கைவனன
தகொடுத் ிருக்க. இன்னனக்கு இருக்கும் அந இருக்கணும். சீக்கிரநம அத்ன
சந்ந ொஷத்ந ொடு என்னனக்கும்
மனசிலும் இடம் பிடிக்கணும்.
ேொங்கதைல்ேொம் ஒநர குடும்பமொ ஒற்றுனமயொக இருக்கணும். எனக்குப் தபொறுனமனயயும், ன ரியத்ன யும் தகொடு’ என்று கண்கனை மூடி நவண்டினொள்.
பிரசொ த்துடன் தவைியில் வந்து அமர்ந் தும், “என்ன உன்னனச் சுற்றித் ந வன கள் கூடி ேின்னு ‘
ொஸ்த்து’ தசொன்னொங்க. என்ன விஷயம்?”
என்றொன்.
“அப்படியொ!” என்று நபொேியொக ஆச்சரியம் கொட்டினொள்.
“அது மட்டுமொ? ேீ என்ன நவண்டிநனன்னும் த ரியும்.”
“அது எப்படி? ேொன் மனசுக்குள்நை
“ஆனொ, உன் கடவுள் ஸ்ரீ ரொம பக்
ொநன நவண்டிகிட்நடன்” என்றொள்.
ஹனுமொன் என்னிடம்
ொநன ப ினே
தசொன்னொர்.”
கைவன்
ன்னனக் நகேி தசய்கிறொன் என்று புரிந்து, “ஒநஹொ...! அப்நபொ
அவர் தசொன்ன ப ினே என்னிடம் தசொல்லுங்க பொர்ப்நபொம்” என்றொள்.
“அப்நபொ ேீ என்னன ேம்பே. சரி ேொன் தசொல்நறன் நகட்டுக்க. நடய் னசநேஷ்! ஒரு அழகொன, அறிவொன, குைவ ினய உனக்குக் தகொடுத் ிருக்நகன். கொேம் பூரொ அவனைப் பத் ிரமொ பொர்த்துக்க நவண்டியது உன்நனொட தபொறுப்பு. அவள் நகட்டது நபொேநவ சீக்கிரநம அவங்க அத்ன நயொட அன்பு அவளுக்குக் கினடக்கும், அன ப் பற்றிக் கவனேப்படொமல் இருக்கச் தசொல்லு அப்படின்னு தசொன்னொர்.”
அவன் ப ிேில் மனம் தேகிழ்ந்து நபொனது. விழிகள் கேங்கிய நபொதும் கட்டுப்படுத் ிக்தகொண்டு, அவனனப் பொர்த்துப் புன்னனகத் ொள்.
“இவ்வைவு
ொன் தசொன்னொரொ? நவற எதுவும் தசொல்ேனேயொ?” என்றொள்.
“இன்தனொன்னும் தசொன்னொர், ேொன் எந்
ொன் தசொல்ே மறந்துட்நடன். ேீ அவனை
அைவுக்குப் பத் ிரமொ பொர்த்துக்குறிநயொ அன
நபொே தரண்டு மடங்கு
உன்னனப் பொர்த்துக்கச் தசொல்ேி ேொன் தசொல்நறன்னு தசொன்னொர்.”
“அ ொநன பொர்த்ந ன் இன ச் தசொல்ேியிருக்கணுநம தசொல்ேொமல் விட்டுட்டொநறன்னு ேினனச்நசன்” என்று கிண்டேொகச் சிரிக்க, அவனும் ேனகத் ொன்.
“மயூ! இப்நபொ ேொம னேட்டொ எ ொவது சொப்பிடேொம். அப்புறம் பிஜிேி மஹொந வ் மந் ிர் நபொய் வரேொம்” என்று நஹொட்டலுக்கு அனழத்துச் தசன்றொன்.
சன்சொரி கிரொமம் வனர கொரில் தசன்று இறங்கினர்.
கொநரொட்டி னசநேஷிடம், “சொஹ்ப்... இ ர் நச
ீன் சொர் கிநேொமீ ட்டர் நப ல்
ஜொனொ நஹொகொ...” என்றொர்.
“மயூ இங்நக இருந்து...” என்று அவன் தசொல்ே ஆரம்பிக்கும் நபொந இனடமறித் வள், “மூணு ேொலு கிநேொமீ ட்டர் ேடந்து நபொகணும்னு தசொல்றொர் சரியொ?” என்றொள்.
“தரொம்பநவ சரி...” என்று சிரித் வன், கொதரொட்டியிடம்,
ங்களுடன் வரும்படி
அனழக்க, சற்று நயொசித் வன் சரி என ஒப்புக்தகொண்டு அவர்களுக்கு முன்னொல் ேடந் ொன்.
இயற்னக, வொரிக்தகொடுத்
வள்ைேொக அத் னன அழனகயும் அவர்கைின்
கண்களுக்கு விருந் ொக் தகொண்டிருந் து. சிே இடங்கைில் பொன
சற்றுக்
கரடுமுரடொகவும், சரிவொகவும் இருந் து.
சுமொர் இரண்டு கிநேொமீ ட்டர் தூரம் னபன் மரக்கொடுகளுக்கு இனடநய ேடந் னர். வழியில் சிறுசிறு வடுகைில் ீ வசித்து வந் னர். பே இடங்கைில் அடிப்பனட வச ி கூட இல்ேொமல் இருந் து.
ங்கனை நபொே வரும் சுற்றுேொ பயைிகள் மூேமொக வரும் வருமொனம் ொன் இவர்கைின் தசேவுக்கு என்று கொதரொட்டி தசொன்னன க் நகட்டுக் தகொண்டனர்.
ஒரு பக்கம் உயர்ந்
மனேத்த ொடர்களும், மற்தறொரு புறம் கிடுகிடு
பள்ைத் ொக்கும், அ ில் தபொங்கிப் பிரவொகமொக ஓடும் பியொஸ் ே ியும், கொைத் த விட்டொ
ரம்யமொன இயற்னக அழனக ரசித் படி ேி ொனமொக ேடந்து
தகொண்டிருந் னர்.
பழக்கமில்ேொ
மனேப்பொன
ேீண்டு தகொண்நட நபொக, மயூரி சற்று நேரத் ில்
நசொர்ந்து நபொனொள். மூவரும் அங்கிருந் இனைப்பொறினர்.
கல்ேின் மீ து அமர்ந்து
அப்நபொது வய ொன மூ ொட்டி ஒருவர், கொய்ந் தபரிய கட்டொக கட்டி அந் க் கயிற்னறத்
விறகுகனையும், சுள்ைிகனையும்
னது இரு ந ொள்கைிலும்
மொட்டிக்தகொண்டு, தமல்ே ஆடி அனசந்து தசன்று தகொண்டிருந் வனர கண்ட மயூரிக்கு மனத்ன
வருத் ியது.
“இந் ப் தபரியம்மொ, இந்
வய ில் ஒரு தபரிய சுனமனய சுமந்துட்டு இன்னும்
எத் னனத் தூரம் நபொகணுநமொ? ஒரு சின்னப் னபனய மட்டும் தகொண்டு வரநவ ேமக்கு இத் னன ஆயொசமொ இருக்கு. இவங்கல்ேொம் தரொம்பப் பொவம்” என்று கவனேயுடன் தசொன்னொள்.
“இத ல்ேொம் அவங்களுக்கு பழகிப் நபொயிடும் கண்ைம்மொ. இவங்களுனடய ேி ொனமொன வொழ்க்னக முனற ேமக்கு சரிவரொது. அந
நபொே, அவங்களுக்கு
ேம் பரபரப்பொன ேகர வொழ்க்னக; ேரக வொழ்க்னகயொக த ரியும்” என்று தசொன்னொன்.
மயூரியும் எழுந்து ேடந் ொள். அந்
மனே கிரொமத் ினரின் எைினமயொன
வொழ்க்னக முனற அவனைப் தபரிதும் கவர்ந் து.
“பிஜிேி மஹொந வ்னு தபயர் வரக்கொரைம் என்னன்னு த ரியுமொ?” என்று அவைிடம் நகட்டொன்.
“எனக்குத் த ரியொது. இங்நக வந்
பிறகு
ொன் இந் ப் தபயனரநய ேொன்
நகள்விப்பட்நடன்” என்றொள்.
“பிஜிேின்னொ மின்னல்னு அர்த் ம். ஒவ்தவொரு வருஷமும் இங்நகயிருக்கும் சிவேிங்கத்ன
மின்னல்
ொக்கும் நபொது, ஆவுனடயொர் துண்டு துண்டொ
தவடித்து சி றிடுமொம். பிறகு உனடந் தகொண்டு நசர்த்து அந்
எல்ேொத் துண்டுகனையும் தவண்னை
ிரும்ப சிவேிங்க வடிவமொக தகொண்டு வருவொரொம் பூசொரி.
ேொனை இங்நக தரொம்பப் புனி மொன விநசஷ ேொைொக
தகொண்டொடுவொங்க. அந ொ பொர்... அது த ரிந்
ொன் நகொவில்” என்று தூரத் ில்
நகொயினேச் சுட்டிக்கொட்டினொன்.
மயூரியின் மனத் ில் உற்சொகம் த ொற்றிக்தகொள்ை, கொல்கைில் நவகமும் கூட, நகொயினே நேொக்கி வினரந் ொள். நகொவிேின் வொசனே மி ிக்கும் நபொந அவைது உடல் சிேிர்த் து.
இத் னன மகத்துவம் வொய்ந் கட்டப்பட்டிருந்
சிவதபருமொன் ஒரு சிறிய மரங்கைொநேநய
நகொவிேின் உள்நை, ேிங்க வடிவில்
ம் பக் ர்களுக்குக்
கொட்சியைித்துக் தகொண்டிருந் ொர்.
ேொன் எைியவர்கைின் அடியவன், எனச் தசொல்வது நபொே ஏகொந் மொக கம்பீரத்துடன் இருந்
சிவனன, மனம்குைிர வைங்கினொர்கள். நகொவினே ஒரு
சுற்று சுற்றிவந்து வைங்கி தவைிநய வந் வள் எ ிரில் கண்ட கொட்சியில் ஸ் ம்பித்து ேின்றொள். ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
20-12-2014, 10:10 AM #18 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date
Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் – 17
“கடவுநை...!” என்று அவள் உ டுகள் முணுமுணுக்க, விழிகள் ஆச்சரியத் ில் அழகொக விரிந் ன.
அங்நக கண்ட கொட்சியில், அத் னனக் கனைப்பும் கொைொமல் நபொனது.
அடர்ந்
பனிமனேத் த ொடரின் நமல்
வழ்ந்து தசல்லும் நமகக்
கூட்டங்களும், பொர்வ ி பள்ைத் ொக்கில் ஓங்கி வைர்ந்து வொனனத் த ொடத் துடிக்கும் னபன் மரக்கொடுகள் ஒரு புறமும், பியொஸ் ே ியின் வழித் டமும் கொண்பவரின் மனத்ன க் தகொள்னை தகொள்ளும் அழனக, பொர்க்கப் பொர்க்கத் த விட்டவில்னே.
ேினறவுடன் அங்கிருந்து கிைம்பியவர்கள், அருகிேிருந் நகொட்னடக்குச் தசன்றனர். முழுவதும் மரத் ொேொன அந்
ேொகர்கைின் அழகொன
நகொட்னட, அ ிக ஆடம்பரமில்ேொமல், அனம ியொக இருந் து.
ம ிய உைவிற்குப் பிறகு, குல்லு மொர்தகட்டில் வேம் வந் னர்.
“ஈவ்னிங் வந் ிருக்கேொம்” என்றவனைப் பொர்த்துக் குறும்பொகப் புன்னனகத் ொன்.
“என்ன... இப்படி ஒரு மொ ிரி சிரிக்கிறீங்க?” என்றொள்.
“ஈவ்னிங்... நவற ப்ைொன் வச்சிருக்நகன்!” என்று கிசுகிசுத் ொன்.
“என்ன அது?” என்று ஆர்வமொகக் கண்கள் மின்னக் நகட்டொள் அவள்.
“சஸ்தபன்ஸ்...!” என்று கண் சிமிட்டிச் சிரித்துவிட்டு, அவள் ந ொள் மீ து னகனயப் நபொட்டு
ன்னருகில் இழுத்துக் தகொண்டொன்.
கூச்சத் ில் தேைிந் வள், “இத் னனப் நபருக்கு ேடுவில், என்ன ிது...?” என்று அ ட்ட முயன்ற குரல், ந ய்ந்து கொைொமல் நபொனது.
“இத ல்ேொம் இங்நக சொ ொரைம். இவ்வைவு தபரிய கண்ைிருந்து என்ன பிரநயொஜனம்? சுத் ி என்ன ேடக்குதுன்னு பொர்க்கறந யில்ே!” என்றவன், அவளுடன் நமலும் இனழந் ொன்.
சிறு முறுவலுடன்
னது நவனேயில் கவனமொனொள் மயூரி.
“அத்ன க்குக் இந் க் கம்பைிச் சொல்னவ. இப்நபொல்ேொம் மொர்கழி மொசக் குைிர் தரொம்ப வொட்டுது இல்ே? இந்
னசஸ் ஸ்தவட்டர் மொமொவுக்கு
சரியொயிருக்குமில்ே? வொக்கிங் நபொகும் நபொது நபொட்டுக்க மொமொவுக்கு ேல்ேொயிருக்கும். இந் க் கொஷ்மீ ர் சில்க் இனியொவுக்கு. அப்புறம்... ேம்ம ரித்து
குட்டிக்கு இந்
ட்தரஸ்...!” என்று அவள் வொங்கிக் குவித் ன , ஆழ்ந்து
பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ொன்.
“உனக்கு எதுவும் வொங்கிக்கனேயொ?” என்று நகட்டொன்.
“இப்நபொ
ொநன கல்யொைத்துக்கு ேினறய வொங்கிநனொம்?” என்று பில்னே சரி
பொர்த்துக் தகொண்நட தசொன்னொள்.
“அப்நபொ... ேம்ம ஹனிமூன் ேினனவொ, உனக்கு ேொன் வொங்கித் மனறத்து னவத் ிருந்
நரன்” என்று,
கவனர எடுத்து அவைிடம் தகொடுத் ொன்.
கடல் ேீேத் ில் ஒன்றும், இனேப்பச்னச வண்ைத் ில் சிகப்பு வண்ைத் னேப்புடன் கூடிய கொஷ்மீ ர் சில்க் ஒன்றுமொக அழகு தகொஞ்சின.
விழிகைில் ேினறந்
கொ லுடன், “ந ங்க்ஸ்!” என்றொள்.
பட்தடன அவள் தேற்றியில்
ன் உ டுகனை ஒற்ற, அவள் சட்தடன ேிமிர்ந்து
பொர்னவயொல் கனடனயத் துழொவினொள்.
“யொரும் இந் ப் பக்கம் பொர்க்கே; நடொண்ட் தவொரி!” என்று சிரித் வனன, ேொைத்துடன் பொர்த்துவிட்டு ேகர்ந் ொள்.
அனறக்கு வந் தும், “மயூ! னேட் டின்னருக்கு இந் ப் பச்னச ேிறப் புடனவனய கட்டிட்டு வொநயன்” என்றொன்.
“கட்டிக்கிநறன். ஆனொ, இப்நபொ இல்ே... ஊருக்குப் நபொய்.”
“ம்ம்... அதுவும் சரி. இந் க் குைிருக்கு சல்வொர்
ொன் சரி” என்றபடி
ந ொள்கனைக் குலுக்கினொன்.
“என்ன தபரிய குைிர்? இது மனழக் கொேமும் இல்னே, குைிர் கொேமும் இல்னே. ஒரு இருபத் ிதரண்டு, இருபத் ிமூணு டிகிரி குைிர் இருக்குமொ? ேல்ேொ... ப்தைசண்டொ இருக்கு!”
“உனக்கு ஒநகன்னொ, எனக்கும் ஒநக...” என்றவனனப் புரியொமல் பொர்த்துவிட்டு, டீவினய ஆன் தசய் ொள் மயூரி.
*************
ஆற்றின் குறுக்நகயிருந்
மரப்பொேத்ன த்
ொண்டி அவனை அனழத்துச்
தசன்றவன், சற்றுத் த ொனேவு தசன்றதும் ஓரிடத் ில் ேின்றொன். அந் இடத்ன ச் சுற்றிப் பொர்த்து ஸ்ேொகித்துக் தகொண்டிருந் ொள் மயூரி.
னது நபண்ட்னட மடித்துவிட்டபடி, “மயூ! சல்வொர் ேனனயப் நபொகுது மடிச்சி விடு” என்றொன்.
“என்ன?
ண்ைியிே ேிக்கப் நபொறீங்கைொ?” என்று சிரித் ொள்.
“ேிக்கப் நபொற ில்ே; ேடக்கப் நபொநறொம்!”
“ேடக்கப் நபொறீங்கைொ...? இன்னும் தகொஞ்ச நேரத் ில் இருட்டிடும். இப்பநவ, ஜிலுஜிலுன்னு கொத் டிக்க ஆரம்பிக்குது...”
“கொத் டிச்சொ என்ன? ேீ
ொன் பக்கத் ில் இருக்கிநய...” என்று இரகசியக் குரேில்
உனரத் வன், அவள் எ ிர்பொரொ
நேரத் ில் சட்தடன
ன் இரு னககைிலும்
அவனை ஏந் ிக் தகொண்டொன்.
“ப்ை ீஸ் னசநேஷ்! கீ நழ விடுங்க... ேொன் ேடந்ந
வநரன்...” என்றொள்
கூச்சத்துடன்.
“நேொ நவ நமடம்! ேொன் தசொன்னப்பநவ, ேீ தசய் ிருக்கணும்!” என்று சிரித் ொன்.
“ஹய்நயொ ப்ை ீஸ்...!” என்று கொல்கனை உ றினொள் மயூரி.
“நபசொமல் இருக்கப் நபொறியொ... இல்ேயொ? இப்படிக் கொனே ஆட்டினொ, பொேன்ஸ்
வறி... தரண்டு நபரும் நசர்ந்து
ொன். அப்புறம்... ஜேக்கிரீனட
ண்ைியிே விழநவண்டியது
ொன். பரவொயில்ேயொ?” என்று அவைது
தேற்றியில் முட்டினொன்.
தவட்கத்துடன் அவனது தேஞ்சில் முகத்ன ப் புன த்துக் தகொண்டொள் மயூரி.
“ ட்ஸ் குட்! இந் ப் தபொைிஷன் தரொம்பநவ பிரமொ ம்!” என்றவன், முழங்கொல் அைவிற்கு ஓடிய ேீரின் மீ து த ரிந் ேடுவிேிருந்
சிறு
பொனறகனைக் கடந்து, ஆற்றின்
ிட்டின் மீ து அவனை இறக்கி விட்டொன்.
ிட்னடச் சுற்றி, சேசேத் படி ஓடிக் தகொண்டிருந் து அந்
ஓனட.
சிலுசிலுதவன வசிய ீ கொற்று, கம்பைி ஆனடனயயும் மீ றி, அவர்கைது உடனேத் ீண்டியது.
சூடுபறக்கத்
ன் னககனைத் ந ய்த்துக் தகொண்நட இயற்னக அழனக
இரசித்துக் தகொண்டிருந் வனை பின்னொேிருந்து நசர்த்து அனைத் ொன்.
“எவ்வைவு அழகொன இடம்! இப்படி ஒரு இடத்துக்கு ேம்மை அனுப்பிவச்ச மொமொவுக்கு ந ங்க்ஸ் தசொல்ேணும்” என்றொள் மயூரி.
அவைது கன்னத்ந ொடு கன்னம் னவத் வன், “தசொல்லு...” என்றொன்.
“ரொத் ிரி நபசும் நபொது, நபொனில் தசொல்நறன்...”
“நபொன்ே எதுக்கு? நேரிநேநய தசொல்லு...” என்றொன் விடொமல்.
“அதுக்கு... இன்னும் ஒரு வொரம் ஆகுநம? என்றொள் நயொசனனயுடன்.
“ஏன்? இப்பநவ தசொல்ேேொநம...!” என்றபடி அவனைத்
ன் பக்கமொகத்
ிருப்பினொன்.
தேற்றினயச் சுருக்கிப் பொர்த் வள், “அப்நபொ...!” என்று இழுத் ொள்.
“அந
ொன். எல்ேொம் ஐயொநவொட ஏற்பொடு
ொன்” என்று புன்னனகத் ொன்.
அவைது அத் னன நேரச் சந்ந ொஷமும், இருந்
இடம் த ரியொமல்
விேகிநயொட, துக்கம் த ொண்னடனய அனடத் து.
அவளுக்கொக என்று அவன் தசய்யும் ஒவ்தவொரு தசயலும், அவனை தவகுவொகப் பொ ிப்பன
விழிகனை ேினறத்
அவன் சற்றும் உைரவில்னே.
கண்ைனர ீ மனறக்க, அவனது தேஞ்சில் இறுக முகம்
புன த்துக் தகொண்டொள். ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
20-12-2014, 10:21 AM #19 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் – 18
“ஹொய்! என்னடொ ேீ வந் ிருக்க...?” என்று ேினேயத் ில் கொத் ிருந்
ங்கனை வரநவற்க இரயில்
ிநனனஷ, ஆச்சரியத்துடன் விசொரித் ொன்
னசநேஷ்.
“வொடொ மொப்பிள்னை! வொம்மொ...! ேல்ேயிருக்கியொ?” என்று ப ிலுக்கு விசொரித் ொன் குைொ.
“ேல்ேொயிருக்நகொம் அண்ைொ! ரம்யொ எப்படியிருக்கொ?”
“ேல்ேொயிருக்கொ...” என்றவன், நேசொன தவட்கப் புன்னனகயுடன் இருவனரயும் பொர்த் ொன்.
“என்னடொ?” என்ற னசநேஷ் விஷயத்ன
யூகித்துவிட, “நஹய்! கங்கிரொட்ஸ்!”
என்றபடி ேண்பனன அனைத்துக் தகொண்டொன்.
இருவரது உற்சொகத் ிநேநய விஷயத்ன ப் புரிந்து தகொண்ட மயூரி,
னது
வொழ்த்துக்கனைத் த ரிவித் ொள்.
கொரிேிருந்து இறங்கிய னசநேஷ், “உள்நை வந்துட்டுப் நபொடொ...!” என்று அனழத் ொன்.
“நபொய், ஆஃபிஸ் கிைம்பணும். உள்நை வந் ொ, நேட் ஆகிடும். ேீ இன்னனக்குத் ொநன ஜொயின் பண்ற?” என்று நகட்டொன் ப ிலுக்கு.
“ஆமொம். ஒன் ஹவர் பர்மிஷன். சரி கிைம்பு, ஆஃபிைில் பொர்க்கேொம்” என்று அவனுக்கு வினடதகொடுத் ொன் னசநேஷ்.
இருவரும் வட்டினுள் ீ நுனழயும் நபொது, சனமயேனறயில் பொத் ிரங்கனை உருட்டும் சப் ம் நகட்டது. க னவத்
ிறக்கும் சப் ம் நகட்டு எட்டிப் பொர்த் ொர்
வடிவு.
யக்கமும், ப ட்டமுமொக, “எப்படியிருக்கீ ங்க அத்ன ?” என்று விசொரித் ொள் மயூரி.
மகனன ஒரு பொர்னவ பொர்த் வர், “ம்! இருக்நகொம்!” என்றபடி சனமயேனறக்குள் தசன்றொர்.
விழிகனை உயர்த் ி கைவனனப் பொர்த் ொள். அ ிருப் ியொன பொர்னவனயச் சட்தடன மனறத் வனொக, ‘வொ’ என்ற னசனகயுடன்
ங்கைது அனறனய
நேொக்கி ேடந் ொன். அங்நக கட்டிேில் உறங்கிக் தகொண்டிருந்
ங்னகனயக்
கண்டதும், முகம் இறுக அப்படிநய ேின்றொன்.
அவனது முகமொறு னேக் கண்டவள், “ேீங்க கொஃபி நகட்டீங்க இல்ே...? உட்கொருங்க. ேொன் தகொண்டு வநரன்” என்றவள், அவன் னகயிேிருந்
ட்ரொவல்
நபனக வொங்கி அனறக்குள் னவத் பின்நப சனமயேனறக்குச் தசன்றொள்.
கொஃபிக் நகொப்னபயுடன் அவைிடம் தகொடுத் ொர்.
ிரும்பிய வடிவு, மயூரினயக் கண்டதும் அன
“ந ங்க்ஸ் அத்ன ! ேொநன நபொட்டிருப்நபநன... ேீங்க ஏன் சிரமப்படறீங்க?” என்று இயல்பொகக் நகட்க முயன்றொள். அவைது நகள்விக்குப் ப ில் தசொல்ேொமல்,
ன்னனநய பொர்த்
மொமியொரின்
பொர்னவயில், சற்நற ேடுங்கிப் நபொனொள் மயூரி.
“ந ங்க்ஸ்! ேீ சொப்பிடனேயொ?” என்று நகட்டொன்.
'உங்களுக்கு மட்டும்
ொன் கொஃபி
யொரித் ொர்கள்’ என்று தசொல்ே
மனமில்ேொமல், “ேொன் குைிச்சிட்டு வந் ிடுநறன்” என்றவள், மொற்று உனடயுடன் குைியேனறக்குள் புகுந்து தகொண்டொள்.
த ொடர்ந்து
ண்ைர்ீ தகொட்டும் சப் ம் நகட்டு எரிச்சலுடன் கண்விழித்
இனியொ, அனறக்குள்ைிருந்
தபட்டிகனைப் பொர்த் தும் விசுக்தகன
எழுந் மர்ந் ொள்.
முகத்ன க் கழுவித் துனடத் படி, “வொங்க புதுமொப்பிள்னை! ஹனிமூதனல்ேொம் முடிஞ்சி ொ?” என்ற நகேியுடன் அவதன ிரில் அமர்ந் ொள்.
நபப்பரிேிருந்து கண்கனை அகற்றி எரிச்சலுடன்
ங்னகனயப் பொர்த் வன்,
“சரவைனும், ரித்துவும் எங்நக?” என்று நகட்டொன்.
“ம். அவர் ஆஃபிைுக்கு லீவ் நபொட முடியொதுன்னு கிைம்பிட்டொர். அந் ச் சின்னதும், பொட்டி
ொன் நவணும்னு கிைம்பிப் நபொயிடுச்சி!”
அந நேரம், நகட்கொமநேநய
ன் மகளுக்குக் கொஃபினயக் தகொடுத்து விட்டுச்
தசன்ற அன்னனனய, னகயொேொகொத் னத்துடன் பொர்த் ொன்.
“ேீ எப்நபொ கிைம்பப் நபொற?” என்ற அடுத்
நகள்விி்னய அவன் நகட்டதும்,
இனியொவின் முகம் நகொபத் ில் சிவந் து.
“எங்க அம்மொ வட்டுக்கு, ீ ேொன் வந் ிருக்நகன். உனக்கு எதுக்கு... கண்னை உறுத்துது?” என்றொள் நகொபத்துடன்.
முகம் இறுக நகொபத்துடன் அமர்ந் ிருந் ொன் னசநேஷ்.
“இனியொ...!” என்று அ ட்டேொக ஒேித்
ந்ன யின் குரேில், சட்தடன எழுந்து
ேின்றொள்.
“வைர்ந் ிருக்கிநய
விர, என்ன நபசணும்னு தகொஞ்சமொவது த ரியு ொ
உனக்கு? அண்ைன்கிட்ட எப்படி நபசணும்னு த ரியொது உனக்கு? ேியொயமொ... இந் க் நகள்வினய... ேொங்க நகட்டிருக்கணும்!” என்ற தசொல்ே முடியொமல்
ந்ன க்குப் ப ில்
ிைறி ேின்றொள்.
“நபொ! நபொய் நவனேனயப் பொரு!” என்றதும், சனமயேனற வொசேில் ேின்றிருந்
அன்னனனய நேொக்கிச் தசன்றொள்.
“எப்நபொப்பொ வந் ...?” என்றபடி, மகனிடம் நபச ஆரம்பித் ொர் நகசவன்.
அனறயிேிருந்து வந் வந்
மயூரி மொமனொரிடம் நபசிவிட்டுத்
இனியொனவப் பொர்த்து முறுவேித் ொள்.
ிரும்ப, எ ிரில்
“வந்
ஒநர வொரத் ிே..., எங்க அண்ைனன மொத் ிட்ட இல்ே...?”
நகொபத்ன
னது
வொர்த்ன கைொல் தகொட்டிவிட்டுச் தசன்றொள் அவள்.
மொமியொர், ேொத் னொரின் நபொக்கு அவளுக்குக் கவனேனயக் தகொடுத் ொலும், அவற்னறச் சமொைித்து விடேொதமன்ற ேம்பிக்னகயுடன் புன்னனகத்துக் தகொண்டொள்.
கொனே உைனவ நடபிைில் அடுக்கிய மயூரி, அனனவனரயும் அனழத்துப் பரிமொற ஆரம்பித் ொள்.
“ம், பரவொயில்னேநய வடிவு. வந் தும், மருமக னகயிே சனமயல் டிபொர்ட்தமன்ட்னட ஒப்பனடச்சிட்டிநய...!” என்று சிரித் ொர்.
வடிவு வொனயத்
ிறக்கொமல் அமர்ந் ிருந் ொர்.
“ேீயும் உட்கொரும்மொ...!” என்றொர் நகசவன்.
“இருக்கட்டும் மொமொ. ேொன் அப்புறம் சொப்பிட்டுக்கநறன்” என்றொள்.
“ேொம ொநன இருக்நகொம்? எடுத்துப் நபொட்டுக்கேொம்... உட்கொரு மயூ!” என்ற னசநேஷ், ஒரு
ட்டில் அவளுக்கொகப் பரிமொறியபடி, “அப்பொ! மயூ உங்ககிட்ட
என்னநவொ நகட்கணுமொம்...” என்றொன்.
மகளும், அம்மொவும் ஒருவனரதயொருவர் பொர்த்துக் தகொண்டனர்.
“என்னம்மொ விஷயம்? தசொல்லும்மொ!” என்றொர் நகசவன்.
இருக்னகனய அமர்ந் வள், “ேொ...ன் த ொடர்ந்து நவனேக்குப் நபொகேொமொன்னு...” என்று இழுத் ொள்.
அவனை இனடமறித்
நகசவன், “உன் வட்டுக்கொரன் ீ என்ன தசொல்றொன்?”
என்று நகட்டொர்.
“அவர், அது என் விருப்பம்னு தசொல்ேிட்டொர்...”
அடுத்
ொக “ேீ என்ன முடிவு தசய் ிருக்க...?” என்றொர் அவர்.
ஓரப்பொர்னவயில்
ன்னனநய பொர்த்துக் தகொண்டிருந்
மொமியொனரயும்,
ேொத் னொனரயும் பொர்த் வள், னசநேனஷ ேிமிர்ந்து பொர்த் ொள். அவன் ஆ ரவொக அவைது கரத்ன த்
ட்டிக் தகொடுத்துப் புன்னனகத் ொன்.
“ேொன் த ொடர்ந்து நவனேக்குப் நபொகணும்னு எனக்குத்
ொன் ேினனக்கிநறன் மொமொ.
ன்னம்பிக்னகனயயும், வொழ்க்னகயில் ஒரு பிடிப்னபயும்
தகொடுத் து... இந்
நவனே ொன்...” என்றொள் மயூரி.
“அப்புறம் ஏம்மொ, உன்நனொட
ன்னம்பிக்னகனயயும், வொழ்க்னகனயயும்,
அடுத் வங்கநைொட முடிவுக்கு விடற? அந ொட, சிே விஷயங்கைில் ேீ முடிதவடுக்கணும்... ஏன்... ேீ மட்டும்
ொன்
ொன் முடிதவடுக்கணும்!
மத் வங்கநைொட கருத்துக்கனைக் நகட்டுக்கேொநம
விர, அன நய முடிவொக
எடுத்துக்கக் கூடொது. உன் வொழ்க்னகனய, உன்னனவிட யொரொேயும் நமம்படுத் ிட முடியொது. எந் க் கொரைத்ன க் தகொண்டும், நவனேனய மட்டும் விட்டுடொந !” என்றொர் சிரித் படி.
மேர்ந்
முகத்துடன், “ம், சரிங்க மொமொ” என்றொள்.
ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
20-12-2014, 10:25 AM #20 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 19
சனமயேனறயில் ேின்றிருந்
மனனவினய, “மயூ! இன்னும் இங்நக என்ன
நவனே... வொ வொ! உனக்கொகத் ொன் தவயிட்டிங்” என்ற னசநேஷ், அவைது கரத்ன ப் பற்றி ஹொலுக்கு அனழத்து வந் ொன்.
ொங்கள் ஊரிேிருந்து அனனவருக்கும் வொங்கி வந் ிருந்
தபொருட்கள்
அடங்கிய ஏர்நபக், டீபொய் மீ து இருப்பன ப் பொர்த் ொள்.
“ேொன் இங்நகநய இருக்நகன். ேீங்க மு ல்ே அத்ன னயயும், மொமொனவ கூப்பிடுங்க...” என்று சிரித்
முகமொகநவ தசொன்னபடி,
னது கரத்ன
அவனிடமிருந்து விடுவித்துக் தகொண்டொள்.
“ஓநக நமடம்!” என்று புன்னனகத் வன், “அப்பொ! தகொஞ்சம் இங்நக வொங்கநைன்” என்றதும், வரொண்டொ அருகில் அமர்ந்து
ினசரியில் ஆழ்ந் ிருந்
நகசவன் எழுந்து வந் ொர்.
நமேொக இருந்
கவனர எடுத்துத்
னியொக னவத் வன், மற்ற தபொருட்கனை
நடபிைின் மீ து பரத் ினொன். அதுவனர முகத்ன த் தூக்கி னவத் படி அமர்ந் ிருந்
இனியொ, தமல்ே எழுந்து வந்து அண்ைனின் அருகில்
அமர்ந் ொள்.
“அப்பொ! இது உங்களுக்கு” என்று ஒரு ஸ்தவட்டனரக் தகொடுத் வன், “அம்மொ…!” என்றபடி அன்னன அமர்ந் ிருந்
பக்கமொகத்
ிரும்பி, “அம்மொ! இது
உங்களுக்கு” என்று சொல்னவனயப் பிரித்து அவருக்குப் நபொர்த் ிவிட்டொன்.
“அநடங்கப்பொ! பரவொயில்ே மருமகநை… மொமியொருக்குப் பிடிச்ச ேிறத்துேநய வொங்கிட்டு வந்துட்டிநய” என்று சிரித் ொர் நகசவன்.
சொல்னவனயத் நபொட்டுவிட்டு
ன் மீ ிருந்து எடுத்துப் பொர்த்
வடிவு அன ச் நசொஃபொ மீ ந
னது அனறக்குச் தசல்ே, என்ன தசய்வத ன்று த ரியொமல்
மனனவினயப் பொர்த் ொன் னசநேஷ்.
அவநைொ, இரு னககனையும் நகொர்த்துக் தகொண்டு சுவற்றில் சொய்ந்து ேின்றபடி, சேனநமயில்ேொமல் அவனனப் பொர்த் ொள்.
மயூரி
னது உைர்வுகனைத்
ஆண்கள் இருவரும்
னக்குள் மனறத்துக் தகொண்ட நபொதும்,
ங்கைது உைர்வுகனை தவைிக்கொட்டொமேிருக்க, பிரம்மப்
பிரயத் னம் தசய்து தகொண்டிருந் னர்.
“மறந்ந
நபொயிட்நடன். ேொன் இந் த் துைிகனை தமொட்னட மொடியில்
நபொட்டுட்டு வந் ிடுநறன்” என்று துனவத்
துைிகனை எடுத்துக் தகொண்டு
அங்கிருந்து தவைிநயறினொள் மயூரி.
அங்நக ேடந் ன ப் பற்றிச் சற்றும் அேட்டிக் தகொள்ைொ எனக்குத்
ொநன!” என்றபடி, அங்கிருந்
இனியொ, “இது
புடனவனய எடுத்துப் பிரித்துப் பொர்க்க
ஆரம்பித் ொள்.
னது பரி ொபப் பொர்னவனயத்
விர்க்கநவ அங்கிருந்து விேகிச் தசல்கிறொள்
என்பன ப் புரிந்து தகொண்ட நகசவன், ஒரு தபருமூச்சுடன் வரொண்டொவில் தசன்று அமர்ந் ொர்.
ங்னகயின் குடும்பத் ிற்கொக என்று வொங்கியவற்னற அவைிடம் தகொடுத்துவிட்டு, தபற்நறொரின் அனறக்க னவத்
உள்நை எட்டிப் பொர்த்து
ட்டினொன்.
யக்கத்துடன், “அம்மொ!” என்றனழத் ொன்.
மகனது அனழப்னபக் நகட்டதும், பீநரொவில் என நயொ ந டிக்தகொண்டிருந் வடிவு
ிரும்பிப் பொர்த்து, “உள்நை வொப்பொ!” என்றொர்.
னேனயக் நகொ ிக்தகொண்நட அங்கிருந்
நசொஃபொவில் அமர்ந் ொன் அவன்.
அவதன ிரில் வந்து ேின்றவர், “என்னப்பொ! ேொங்க என்னனக்குத் னிக்குடித் னம் நபொகணும்?” என்று இறுகிய முகத்துடன் நகட்க, அ ிர்ந்து நபொனொன் னசநேஷ்.
“அம்மொ! என்னன இவ்வைவு நகவேமொ ேினனச்சிட்டீங்கைொ?” என்றொன் ஆ ங்கத்துடன்.
“ஓ! அப்நபொ... ேீ அன ப் பத் ிப் நபச வரனேயொ? இது... ேீ வொங்கின வடொச்நச; ீ அ னொே, ேொங்க ொன தவைிநய நபொய் ஆகணும்” என்றொர்.
“ஏம்மொ இப்படிதயல்ேொம் நபசறீங்க? இன்னுமொ உங்க நகொபம் குனறயே?” என்று பரி ொபமொகக் நகட்டொன்.
மகனது நவ னன ேினறந்
குரல் வடிவொம்பொனை உலுக்கியது.
னது
ப ினே எ ிர்பொர்த் படி அமர்ந் ிருந் வனது முகத்ன ப் பொர்த் ொர். எங்நக னது னவரொக்கியதமல்ேொம்
ைர்ந்து விடுநமொ என்ற பயத்துடன்,
வலுக்கட்டொயமொக மீ ண்டும் அன
இழுத்துப் பிடித்துக் தகொண்டு கட்டிேில்
அமர்ந் ொர்.
அன்னனயின் பிடிவொ
குைம் த ரிந்
நபொதும், னசநேஷ் தபொறுனமயுடன்
அமர்ந் ிருந் ொன். அவனுக்கும் நகொபம், எரிச்சல், வருத் ம் என்று எல்ேொம்
இருந்
நபொதும், ஏட்டிக்குப் நபொட்டியொகச் தசய்து, எதுவும் ஆகப்
நபொவ ில்னேநய என்பன யும் அறிந் ிருந் ொன்.
னது பொரொமுகம் கூட, மயூரியின் மீ ொன அன்னனயின் நகொபத் ிற்குத் தூபம் நபொட்டது நபொேொகிவிடும் என்று, அவனுக்குநம புரிந்து
ொன் இருந் து.
அந ொடு, கொனேயிேிருந்து வட்டில் ீ ேடந்து தகொண்டிருக்கும் விஷயங்கனைப் பொர்த்துக் தகொண்டும் இருந் ொநன.
இன
இப்படிநய ேீட்டிக்க விடக்கூடொது. மயூரினயப் பற்றிப் புரிந்து
தகொண்டொல், இந் க் நகொபதமல்ேொம் அர்த் மற்ற ொகிவிடும். அ ற்கொன மு ல் முயற்சியொக,
ொன் சற்று இறங்கிச் தசன்றொல்
வறில்னே’ என்ற
முடிவுடன் ொன், அன்னனயிடம் நபச வந் ொன்.
வடிவொம்பொனைப் தபொறுத் வனர,
னது மகனனப் நபொன்று சிறந் வர்கள்
யொருமில்னே என்ற எண்ைம் அைவிற்கு அ ிகமொகநவ உண்டு. அ ற்நகற்றொற்நபொே, அவனுநம சிறுவயது மு நே எல்ேொவற்றிலும் னித் ன்னமநயொநட இருந் ொன்.
ஆனொல், அது அவனது
ிருமை வொழ்விலும் த ொடரும் என்று அவர்
ேினனக்கநவயில்னே. மயூரினய மு ன்மு ேில் பொர்த் நபொது, அவள் மகனுக்கு ஏற்றவள் என்ற மகிழ்ச்சியுடன்
னது
ொன் இருந் ொர். ஆயினும், அவைது
ரிஷிமூேத்ன த் த ரிந்து தகொண்டதும், அன
ஜீரைிக்க முடியொமல்
டுமொறிப் நபொனொர்.
னது நபச்சுக்கு மறுநபச்சு என யும் நபசொ
னது அன்பு மகன், இந் த்
ிருமை விஷயத் ில் உறு ியொக இருந் ன யும்,
ன்னன எ ிர்த்து
ேின்றன யும், அவரொல் ஏற்றுக் தகொள்ை முடியவில்னே. அவனனத்
ட்டிக்
நகட்கவும் முடியொமல், சம்ம ம் தசொல்ேவும் முடியொமல் உள்ளுக்குள் வித்துப் நபொனொர்.
மகைின் புகுந்
வட்னடப் ீ பற்றிச் தசொல்ேி மறுத்துப் பொர்த் ொர். ஆனொல்,
மொப்பிள்னை மு ல் அவனது குடும்பத் ிலுள்ை அனனவரும், ‘ேமக்குப் தபண் ொநன முக்கியம்? மற்றவற்னறப் பற்றி என்ன கவனே?’ என்று
ங்கைது
சம்ம த்ன ச் தசொல்ேிவிட, அவரொல் நமற்தகொண்டு எதுவும் தசொல்ே முடியவில்னே.
சரி. மகனது சந்ந ொஷத் ிற்கொக என்று மனத்ன த் ந ற்றிக் தகொண்டு ிருமைத் ிற்கு ேொள் குறித் னர். உறவுகளுக்தகல்ேொம் கொ ல்
ிருமைம்
என்று தசொல்ேிவிட்டொர்.
‘ ங்களுக்கு வி ித் து அவ்வைவு
ொன்’ என்று
ன்னனத்
ொநன ந ற்றிக்
தகொண்ட நபொதும், அவரொல் எ ிலும் முழுமனத்துடன் ஈடுபட முடியவில்னே. அனனத்து நவனேகைிலும் சம்மந் ியம்மொனவநய முன்னினேயில் னவத்துச் தசய்துவிட்டொர்.
ிருமைத் ிற்கு ஒரு வொரம் இருந்
ேினேயில், எ ிர்வட்டு ீ னவந கியின்
மொமியொர் சுந் ரி மொமி ஒரு பகல் தபொழு ில் வந் ொர்.
வடிவும் ய ொர்த் மொக நபசிக்தகொண்டிருக்க, “ஏம்மொ வடிவு!” என்று இரகசியக் குரேில் அனழத் வர், “உன் மருமகனைப் பத் ிக் நகள்விப்பட்டத ல்ேொம் உண்னமயொ…?” என்று நகட்டதும், வடிவொம்பொைின் இ யம் துடித் து.
ொறுமொறொகத்
‘ஐநயொ! இந் ம்மொவுக்குத் த ரிந் து நபொே, இன்னும் எத் னனப் நபருக்குத் த ரியுநமொ… த ரியனேநய! த ரியொ வங்களுக்குக் கூட, இந் ம்மொநவ பரப்பிவிடுநம…!’ என்று
விப்புடன் பொர்த் ொர்.
“அ…த ல்ேொம் ஒண்ணுமில்னேநய… யொருமொ இப்படிதயல்ேொம் தசொல்றது…?” என்று
ட்டுத்
டுமொறினொர்.
‘எங்கப்பன் கு ிருக்குள் இல்னே’ என்று தசொல்வது நபொே அவரது பொர்னவயும், நபச்சின்
டுமொற்றமுநம... அது உண்னம ொன் என்று சுந் ரி மொமிக்கு
உைர்த் ிவிட, “அ விடு கண்ணு. புரைி நபசறதுக்கொ ஆைில்ே. ேீ கல்யொை வட்டுக்கொரி. ீ இன தயல்ேொம் கண்டுக்கொம, நவனேனயப் பொரு” என்று தசொல்ேிவிட்டு எழுந்து தசன்றொர்.
அவ்வைவு
ொன்! அன்றிேிருந்து முழு ொக வட்டிற்குள் ீ முடங்கிப் நபொனொர்.
அரண்டவன் கண்ணுக்கு இருண்டத ல்ேொம் நபய் என்பது நபொே, யொரொவது ன்னனப் பொர்த்ந ொ, தசன்றொல், இந்
ங்கைது வட்னடப் ீ பொர்த்ந ொ நபசிக்தகொண்நட
விஷயத்ன ப் பற்றித்
ொன் நபசுகிறொர்கள் என்று
னக்குள்
குன்றிப் நபொனொர்.
ிருமைத் ிற்கு வந் ிருந் வர்கனை வரநவற்கக் கூட அவருக்கு அவமொனமொக இருந் து.
ன்னிடம் யொரும் எதுவும் நகட்டுவிடுவொர்கநைொ
என்ற பயத்துடநனநய, இந் த் கொத் ிருந் ொர்.
ிருமைம் எப்நபொது முடியுதமன்று
‘மகனது
ிருமைத்ன
ஊநர தமச்சும்படி ேடத்
கண்ட கனதவல்ேொம் கொற்றில் கனரந்
நவண்டும்’ என்று
ொன்
கற்பூரமொகப் நபொய்விட, அழக்கூடத்
ன ரியமில்ேொமல் ேடமொடிக் தகொண்டிருந் ொர்.
மைவனறயில், மகனருகில் வந் மர்ந்
மயூரினயக் கண்டதும்,
குடும்ப மொனம் ஊரொர் வொய்க்கு அவேொகப் நபொன ற்கு இவள் கொரைம் என்ற நகொபம் தமொத் மும், அவள் மீ து
ஆயினும், மகன் மீ ிருந்
பொசத் ொல்
ங்கைது ொநன
ொவியது.
னது நகொபத்ன
அடக்கிக் தகொண்டொர்.
ன்னுனடய நகொபம் மகனது வொழ்னவச் சின த்து விடுநமொ என்று அஞ்சிநய, அவர்கள் வட்டிற்கு ீ வரும் நேரத் ில் மகனை அனழத்துக் தகொண்டு நகொயிலுக்குச் தசன்றுவிட்டொர்.
மனனவினய அனழத்துக் தகொண்டு மகன் ந ன்ேிேவுக்குச் தசன்றுவிட, மயூரியின் மீ து இருந்
நகொபம், விருட்தடன்று தவறுப்பொக மொறியது.
ஒரு வொரத் ிற்குப் பிறகு வட்டிற்கு ீ வந் வர்கைிடம், அவர் ஒரு வொர்த்ன கூட நபசவில்னே. மயூரி குைித்துவிட்டுச் சனமயேனறக்கு வந் துநம, தசய்து தகொண்டிருந்
ொன்
நவனேனய அப்படிநய விட்டுவிட்டு தவைிநய வந்து
விட்டொர்.
வந்
மு ல்ேொநை... எது எது எப்படி? என்று த ரியொமல்,
ட்டுத்
டுமொறித்
ந டி எடுத்து சனமயனே முடித் வனை, கண்டும் கொைொமல் அழுத் மொக அமர்ந் ிருந் ொர்.
இப்நபொதும் மகன்
ன்னனச் சமொ ொனம் தசய்ய வந் ிருப்பது த ரிந்
நபொதும், அவனிடம் முகம் தகொடுத்துப் நபசொமல் அமர்ந் ிருந் ொர். உள்ளுக்குள் அவனுக்கொகத் துடித்
பொசத்ன
முகத் ில் பிர ிபேித்து விடொமல்
அமர்ந் ிருந் ொர்.
அன்னனயின் ப ிலுக்கொகக் கொத் ிருந் வன் ஏந ொ தசொல்ே முயே, அன க் னக ேீட்டித்
டுத் ொர்.
“இங்நக பொரு னசநேஷ்! பிடிக்கொ
சிே விஷயங்கள் ேடக்கும் நபொது அன
மனசு ஒத்துக்கற ில்ே. சிேன க் கட்டொயத்துக்கொக ஏத்துக்கேொம். சிேன ப் நபொகப் நபொக... பழகிக்குநவொம். அந நேரம், சிேன ... எந் க் கொேகட்டத் ிலும் ஏத்துக்கநவ மொட்நடொம். இதுவும் அப்படித்
ொன்! என்னனச் சமொ ொனம்
பண்ைிடேொம்னு ேினனக்கொந . சமொ ொனமொகணும்னு... ேொனொ ேினனச்சொ ொன் முடியும்!
என் மகநனொட மனனவிங்கற ொே, அவள் இந்
வட்டில் ீ இருப்பன ச்
சகிச்சிக்கிநறன். மத் படி, என்னனச் சமொ ொனம் பண்ற ொேநயொ,
ொஜொ
பண்ற ொேநயொ... என்னன மொத் ிடேொம்னு ேினனக்கொந ! அப்படி உனக்குப் பிடிக்கனேனொ தசொல்ேிடு; ேொங்க
னியொ நபொயிடுநறொம்!” என்று
பிடிவொ மொகச் தசொல்ேி முடித் ொர்.
னேனயக் நகொ ிக் தகொண்ட னசநேஷ், “வொழ்க்னகே மு ல்முனறயொ... தரொம்பப் தபரிய
ப்பு பண்ைிட்நடம்மொ! மயூரிக்கு ேல்ேது தசய்யற ொ
ேினனச்சி... அவநைொட வொழ்க்னகனயநய ேரகமொக்கிட்நடன்!” என்றவன், முகத்ன
அழுந் த் துனடத்துக் தகொண்டு எழுந் ொன்.
“புரிஞ்சிக்குவங்கம்மொ! ீ சீக்கிரநம அவனைப் புரிஞ்சிக்குவங்க…” ீ என்றவன் விறுவிறுதவன அந்
அனறயிேிருந்து தவைிநயறினொன்.
அத் ியொயம் - 20
தமொட்னட மொடியில் துைிகனை உேர்த் ிக் தகொண்டிருந் ஓனச நகட்டுத்
மயூரி, கொேடி
ிரும்பினொள். ஒரு தபரிய வொைி ேினறய, துனவத்
துைிகனைக் தூக்க முடியொமல் தூக்கிக் தகொண்டு வந்து, மூச்சினரக்க ேின்றொள் அந் ப் தபண்.
சொ ொரை னகத் றிப் புடனவயில், தவடதவடதவன ஒடிந்து விடுவன ப் நபொன்ற ந கம், ரத் ச் நசொனகயொல் தவளுத் ிருந்
ேிறம் என்று, பொர்க்கநவ
சற்றுப் பரி ொபமொக இருந் ொள் அவள். கருமநம கண்ைொகத் துைிகனை உேர்த் ிக் தகொண்டிருந் வள், தமட்டியின் ஒேியில்
ஸ்நேக பொவத்துடன்
ிரும்பிப் பொர்த் ொள்.
ன்னனப் பொர்த்துச் சிரித் வனைக் கண்டதும்,
யக்கத்துடன் முறுவேித் ொள் அந் ப் தபண். “ஹநேொ! ேொன் மயூரி...” என்று அவைருகில் தசன்று ேின்றொள்.
“ம், த ரியும்... வடிவு மொமிநயொட மருமக...!” என்று, சற்றுத்
யக்கத்துடநனநய
நபசினொள் அவள்.
அந்
இனினமயொன குரேில் கவரப்பட்டவைொக, “ஓ! ேீங்க...?” என்றொள்.
“உங்களுக்கு எ ிர் ப்ைொட்ே
ொன் இருக்நகொம். என் நபர் னவந கி!” என்று
சற்றுச் சரைமொகப் நபச ஆரம்பித் ொள்.
பொரொட்டு ேொக, “அழகொன தபயர்...!” என்றொள் மயூரி.
“உங்க நபரும்
ொன்! உங்கனை மொ ிரிநய அழகொ இருக்கு...” என்றொள்
னவந கி.
“ம், ேீங்க ேல்ேொ பொடுவங்க ீ
ொநன...?” என்று மயூரி
ிடீதரன்று நகட்க,
கசப்புடன் புன்னனகத் ொள் னவந கி.
அ ன்பிறகு, னவந கி எதுவுநம நபசொமல் மயூரிக்குச் சங்கடமொகிப் நபொனது.
னது நவனேயில் ஈடுபட,
ொன் ஏந ொ நகட்கக் கூடொ ன க் நகட்டு,
அவனைப் புண்படுத் ிவிட்நடொம் என்பது மட்டும் புரிந் து.
“அ...க்கொ! சொரி” என்றொள் தமதுவொக.
சட்தடனத் அந
ிரும்பிப் பொர்த்
னவந கியின் கண்கைில் ஒரு ஒைி ந ொன்றி,
நவகத் ில் மனறந்தும் நபொனது. அ ற்குநமல் ஒரு வொர்த்ன
நபசொமல், னகயிேிருந்
கூடப்
துைினயக் தகொடியில் நபொட்டுவிட்டு, விடுவிடுதவன
அங்கிருந்து அகன்றொள் அவள்.
அவைது கனரகட்டிய கண்கனைக் கண்டுவிட்ட மயூரிக்கு, என்னநவொ நபொல் ஆகிவிட்டது. ‘ஒவ்தவொருவரின் வொழ்க்னகயிலும் ஏ ொவது ஒரு சுனமனய னவத்துவிடுவொநனொ இந் க் கடவுள்!’ என்று ேினனத் படி ஒரு தபருமூச்னச தவைியிட்டவள், கனத்
இ யத்துடன் வட்னட ீ நேொக்கி ேடந் ொள்.
ங்கைது அனறக்குள் நுனழந் வள், அமர்ந் ிருந்
ொனடனயத்
கைவனனப் பொர்த் ொள்.
டவியபடி நயொசனனயுடன்
“என்னங்க! மைி பத் னர ஆகுந ... ஆஃபீஸ் கிைம்பனேயொ?”
“ம், கிைம்பணும்” என்றவன், முகத்ன க் கழுவி, உனடமொற்றிக் தகொண்டு கிைம்பினொன்.
அவனது முகத்ன நய பொர்த்துக் தகொண்டிருந்
மயூரி, குறுக்கொக நஷொல்டர்
நபனக மொட்டிக்தகொண்டு கிைம்பியவனது கரத்ன ப் பற்றி ேிறுத் ினொள்.
“னசநேஷ்! என யும் ேினனச்சி மனனசக் குழப்பிக்கொ ீங்க. சீக்கிரநம எல்ேொம் சரியொகிடும்” என்றொள்.
ினகப்புடன் பொர்த் வன், “மயூ...!” என்று
விப்புடன் அனழத் ொன்.
“ேீங்க என் பக்கத் ிநேநய இருக்கும் நபொது... எனக்கு என்ன கவனே? எல்ேொத்ன யும் சமொைிச்சிடுநவன்!” என்றவள், அவனது ந ொைில் சொய்ந்து தகொண்டொள்.
ஒரு னகயொல் அவனை அனைத்து, “ந ங்க்யூடொ” என்றவன், சிறுமுறுவலுடன் குனிந்து அவைது தேற்றியில் அழுந்
முத் மிட்டொன்.
இனமகனை மூடி, புன்னனகயுடன் அவனது கொ னே ஏற்றுக் தகொண்டவள், “னடம் ஆச்சு...” என்றொள் கிசுகிசுப்பொக. இைேனகயுடன் அவைிடமிருந்து விேகியவன், “ஈவ்னிங் தரடியொ இரு... குைொ வட்டுக்குப் ீ நபொய்ட்டு வந் ிடேொம்” என்றொன்.
”ம்.” என்று அழகொகத்
னேயனசத்து அவனுக்கு வினடதகொடுத் ொள்.
*******
”நஹய் ரம்யொ! வொழ்த்துக்கள்” என்ற சந்ந ொஷ அனழப்புடன், ந ொழினய அனைத்துக் தகொண்டொள் மயூரி.
”ந ங்க்யூ மயூ!” என்று கூச்சத்துடன் புன்னனகத் வனை, அன்புடன் பொர்த் ொள்.
”ந ங்க்நைொட விட்டுடேொம்னு ேினனப்பொ? கட்டொயம் ட்ரீட் நவணும்” என்றொள்.
“அவ்வைவு
ொநன? தகொடுத்துட்டொப் நபொச்சு” என்று தபண்கள் இருவரும்
வைவைத்துக் தகொண்டிருக்க, ஆண்கள் இருவரும் அவர்கனைப் பொர்த்துச் சிரித்துக் தகொண்டிருந் னர்.
”அண்ைொ! ேொங்க சண்நட ஃப்ரீ ொன்... வச ி எப்படி?” என்று
ிநனனஷ
நபச்சின் இனடயில் தகொண்டு வந் ொள்.
“அதுக்தகன்ன? தகொடுத்துட்டொப் நபொச்சு. தஷரட்டொனொ, தரயின் ட்ரீயொ... எங்நக நவணும்?” என்று சிரிப்புடன் நகட்டொன் அவன்.
”ஹய்யய்நயொ! ஆனசப்படேொம்; ஆனொல், நபரொனசப் படக்கூடொது” என்றொள்.
“ஹநேொ! ேொம என்ன...
ினமுமொ அங்நக நபொய் சொப்பிடப் நபொநறொம்?
ங்கச்சி ஆனசப்பட்டுக் நகட்டொ, தசய்ய தசய்யமொட்நடொமொ... என்ன” என்றொன் குைொ.
”உங்க வொர்த்ன நய நபொதும்... இதுக்கு நமே என்ன நவணும்?” என்ற மயூரி, உள்ளுக்குள் சற்று தேகிழ்ந்து நபொனொள். அவைது முகபொவத்ன
னவத்ந
அன ப் புரிந்துதகொண்ட னசநேஷ்,
“நபொதும்டொ! உங்க பொசமனழயில் ேனனந்து... எங்க தரண்டு நபருக்கும் ஜேந ொஷநம பிடிச்சிடும் நபொே” என்று இருவரது நபச்சிற்கும் இனடயில் புகுந் ொன்.
”தபொறொனம...?” என்று இழுத் ொன் குைொ.
“னேட்டொ...!” என்று னசநேஷ்
னேயனசக்க, அங்நக சிரிப்பும், கேகேப்புமொக
நேரம் தசன்றது.
மொடியில் நபசிச் சிரித்துக் தகொண்டிருந் வர்கைது சப் ம், கீ நழ இருந் குைொவின் தபற்நறொரின் கொதுகளுக்கும் எட்டியது.
“எந் க் கஷ்டத்துக்கு ஆரம்பமொ, இவ்வைவு சத் மொ சிரிக்குதுங்கநைொ த ரியே? இந் ச் னசநேஷுக்கு, இப்படி ஒரு வொழ்க்னகயொ அனமயணும்? இவ்வைவு ேொைொ... இந் த் ஒரு வொர்த்ன
ிநனஷும், ரம்யொவும்... இந் ப் தபொண்னைப் பத் ி
தசொல்லுச்சிங்கைொ?
இவனைப் பத் ி மு ல்ேநய த ரிஞ்சிருந் ொ, இந் விட்டிருக்க மொட்நடன். எல்ேொம்
வட்டு ீ வொசப்படிநய ஏற
னேவி ி! ேம்ம வட்ே ீ இருக்கறதுங்க
சரியொ இருந் ொ… எல்ேொம் சரியொ
ொன் இருக்கும். என்னத் ச் தசொல்ே?” என்று
ேீட்டி முழக்கினொர் குைொவின் பொட்டி.
“ஐநயொ அத்ன ! எதுக்கு ேீங்க இப்படிப் புேம்பிட்டு இருக்கீ ங்க? அவங்க கொதுே விழப்நபொகுது...” என்று அவனரச் சமொ ொனப்படுத்தும் நேொக்குடன் நபசினொர் குைொவின் அன்னன.
அந நேரம் தவைியிேிருந்து வட்டிற்குள் ீ வந்
குைொவின்
இங்நக ேின்னுட்டிருக்க” என்று மொடிப்படியருகில் ேின்றிருந்
ந்ன , “என்னம்மொ மயூரியிடம்
நகட்டொர்.
“ஆஹ்… அது…
ண்ைி… ரம்யொவுக்கு…” என்று
டுமொறினொள் அவள்.
வொர்த்ன கள் கூட நகொர்னவயொக வரொமல், த ொண்னடயில் சிக்கியது.
“அதுக்கு இங்நகநய ேிக்கணுமொ…?” என்று சிரித் வர், வரொண்டொவில் அமர்ந் ிருந்
மனனவினய அனழத்து
ண்ைர்ீ தகொடுக்கச் தசொல்ேிவிட்டு,
உள்நை தசன்று விட்டொர்.
வரொண்டொவிநேநய இருந் தகொடுத்
ண்ைர்ீ பொட்டினேத்
யக்கத்துடன் எடுத்துக்
குைொவின் அன்னனனய, ேிமிர்ந்து பொர்க்கொமநேநய வொங்கிக்
தகொண்டு தசன்றொள்.
அடுத்
சிே ேிமிடங்கைிநேநய அனனவரிடமும் தசொல்ேிக் தகொண்டு
அங்கிருந்து கிைம்பிவிட்டொள்.
வட்டிற்கு ீ வந்து இரவு உைவுக்குப் பிறகு நவனேகனை முடித்துவிட்டுப் படுக்னகயில் விழுந் வளுக்கு, துக்கம் த ொண்னடனய அனடத் து. அ ிலும் கிைம்பும் நேரத் ில், “உனறச்சொ சரி…” என்று குத் ேொக அந் ப் பொட்டி தசொன்ன வொர்த்ன கள், அவைது கொ ிநேநய ரீங்கொரமிட்டது.
இனி ரம்யொவின் வட்டிற்கும் ீ இயல்பொக தசன்று வருவது இயேொ என்பது புரிய, தேஞ்சு கனத் து. உடன்பிறந் வனைப் நபொன்று
கொரியம்
ன்னிடம்
அன்னபப் தபொழிந் வனை, இனி பொர்ப்பது கூடச் சந்ந கம் என்ற ேினே வந் தும், மனம் தவகுவொகச் நசொர்ந்து நபொனது.
கைவனின் அருகொனமனயயும், ஆறு ேொக சொய்ந்து தகொள்ை அவனது ந ொள்கனையும் எ ிர்பொர்த்து மனம் ஏங்கியது. விைக்னக அனைத்துவிட்டுக் கட்டிேில் அமர்ந்து, “மயூ!” என்று அவைது முகத்ன த்
ன் பக்கமொக
ிருப்பிய னசநேஷின் தேஞ்சில் சொய்ந்து அழுது
ீர்த் ொள்.
ண்ைருடன் ீ அவள் நமநே வந்
நபொந
இறுகியிருந்
அவைது முகத்ன ப்
பொர்த் வன், அங்நக ஏந ொ ேடந் ிருக்கிறது என்று புரிந்து தகொண்டொன். அ ற்கு ஏற்றொற்நபொே சரவைனிடமிருந்து நபொனும் வர, இருவரும் கிைம்பி வட்டிற்கு ீ வந்துவிட்டனர்.
ஆறு லுடன் அவனை அனைத்துக் தகொண்டவனுக்கு, அவனைத் ந ற்ற வொர்த்ன கள் கினடக்கவில்னே. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
20-12-2014, 10:36 AM #22 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 21
“ஹநேொ! சொருக்கு இன்னும் தூக்கம் கனேயனேயொ?” என்றபடிநய கைவனன உலுக்கினொள் மயூரி.
“ம்…” என்றபடி நசொம்பல் முறித் வன், ேின்றிருந் வனை இழுத்துத்
ன்னருகில்
அமரனவத் ொன்.
அனேஅனேயொக புரண்ட கூந் னே, ஒருபக்கத் ந ொள் வழியொக முன்னொல் படர விட்டிருந் ொள். மஞ்சள் பூசிய முகமும், ஈரக்கூந் ல் பரவவிட்ட சீயக்கொய் வொசமும் அவனுக்கு சுகந் மொன மைத்ன க் தகொடுக்க, அவைது மடியில்
னேனவத்துப் படுத் ொன்.
“ஐயொவுக்கு, ஆஃபீஸ் நபொகும் ஐடியொநவ இல்ே நபொேிருக்நக!” என்றொள் குறும்பொக.
“இப்படி அப்சரஸ் மொ ிரி முன்னொே வந்து ேின்னுட்டு, நகள்வியொ நகட்கற?” என்றவன், அவைது தவற்றினடயில்
அவனனச் சட்தடனத்
னது முத் ினரனயப் ப ித் ொன்.
ன்னிடமிருந்து விேக்கியவள், “இத ல்ேொம்
ஆகற ில்ே. எழுந்து நபொய் பிதரஷ் பண்ைிட்டு வொங்க! அதுக்குள்ை, உங்களுக்குக் கொஃபி தகொண்டுவநரன். தகொஞ்சம் நபசணும்” என்று அவனன எழுப்பி அமர னவத்துவிட்டு, அனறயிேிருந்து தவைிநயறினொள்.
புன்னனகயுடன் அவனைப் பொர்த் வன், குைியேனறக்குச் தசன்றொன். முகத்ன த் துனடத் படி தவைிநய வந் ினசரியும், அவனுக்கொகத்
நபொது, சுடச்சுட கொஃபியும்,
யொரொக டீபொயின் மீ து கொத் ிருந் து.
“தசொல்லும்மொ…” என்றபடி இருக்னகயில் அமர்ந் ொன் னசநேஷ்.
“ேொன் ேொனையிேிருந்து நவனேக்குப் நபொகேொம்னு இருக்நகன்” என்றொள்.
“ேல்ே விஷயம்
ொன். தசய்” என்றொன்.
“மொமொகிட்ட நகட்நடன்; சரின்னு தசொல்ேிட்டொங்க. அத்ன கிட்ட…” என்று பொ ியில் ேிறுத் ினொள் மயூரி.
“அம்மொவும் அங்நக ொநன இருந் ொங்க? எல்ேொம்... அவங்களுக்கும் நகட்டிருக்கும்!” என்றொன்.
“அப்புறம்… தசல்ேம்மொ அக்கொநவொட தபொண்ணு கல்யொைத்துக்கொக, ஆஃபிஸ்ே ஒரு இேட்சம் நேொன் வொங்கியிருந்ந ன். அதுக்கு மொசம் சுமொரொ ஐந் ொயிரம்கிட்ட, சம்பைத்துே பிடிச்சிக்குவொங்க. அந்
டியூ முடியற
வனரக்கும், சம்பைம் குனறவொ ொன் வரும். என்நனொட னகச்தசேவுக்குன்னு ஒரு ஐந் ொயிரம் எடுத்துக்குநவன்… நபங்க்ே தரண்டொயிரம் நபொட்டுடுநவன்” என்றொள்.
“சரி, அதுக்தகன்ன?” என்றொன் குறுஞ்சிரிப்புடன்.
“இல்ே. உங்ககிட்ட விஷயத்ன ச் தசொல்ேணுமில்ே. அந ொட, வட்டுச் ீ தசேவுக்கு இப்நபொன க்கு என்னொே முழு சம்பைத்ன யும் தகொடுக்கமுடியொது…” என்றொள்.
டம்ைனரக் கீ நழ னவத் வன், “இப்நபொ எதுக்கு, இந் ப் நபச்சு? ஓ! நேத்து இனியொ என்னநவொ நகட்டதுக்கு, இனி வட்ே ீ தசேவு கூடும். ேினனச்ச மொ ிரி தசேவு பண்ை முடியொதுன்னு தசொன்னொங்கநை! அதுக்கொகவொ...?” என்று நகட்டொன். “ம்…” என்றொள் மயூரி.
“அது எப்பவும் ேடக்கறது
ொன். அவள் ஏ ொவது, அதுநவணும்... இது
நவணும்னு நகட்பொ. அம்மொவும், சமொைிக்க ஏ ொவது தசொல்வொங்க. முன்தனல்ேொம் அவளுக்கு நவணும்னு நகட்பொ… ரித்து பிறந் துக்குப் பின்னொே, குழந்ன க்குன்னு தசொல்ேி வொங்கிக்கறொ. உன் சம்பைத்ன
முழுசொ
என் னகயில் தகொடுக்கணும்னு, ேொன் எப்நபொ தசொன்நனன்?” என்றொன் அவன்.
“இருந் ொலும்…”
“இருந் ொலும் சரி... இல்னேனொலும் சரி! ேீ என் மனனவி. உனக்குச் தசய்ய நவண்டியது என் கடனம. அ னொே, இன ப் பத் ிதயல்ேொம் ேீ கவனேப்படநவ ந னவயில்னே. உன் சம்பைம் உன்னிடநம இருக்கட்டும். எனக்குத் ந னவனொ... ேொநன நகட்டு வொங்கிக்குநவன். சரியொ?” என்றொன்.
“ம்…” என்று சிறுமுறுவலுடன்
னேயொட்டினொள் மயூரி.
பற்றியிருந்
வருடியபடி, “அப்புறம்…” என்று குறும்பொகச்
அவைது கரத்ன
சிரித் ொன்.
“அப்புறதமன்ன? அ ொன்... நபசி முடிச்சொச்நச! இனி எழுந்து நபொய் ஆஃபீஸ் கிைம்பும் நவனேனய ேீங்க பொருங்க. ம ியச் சனமயல் நவனே எனக்குப் பொக்கி இருக்கு. அன
ேொன் முடிக்கிநறன்!” என்றொள்.
“ம ியொனச் சனமயலுக்கு, இன்னும் நேரமிருக்நக…!”
“இருக்கு
ொன். ஆனொ, உங்களுக்கு ேஞ்ச் கட்டிக் தகொடுக்கணுநம…”
“ேஞ்ச்சொ? ேொன் நகண்டீன்ே சொப்பிட்டுக்குநவன்.”
“அத ல்ேொம் அப்நபொ. இனி ேொன் இருக்கும் வனரக்கும்,
ினம் வட்டுச் ீ
சொப்பொடு ொன். கிைம்புங்க... கிைம்புங்க! உங்களுக்குப் பிடிச்ச தேய் தபொங்கலும்,
கத் ரிக்கொய் தகொத்சும்
யொரொ இருக்கு” என்றவள், நவகமொக எழுந்து
சனமயேனறக்குச் தசன்றொள்.
***************
மறுேொள் மு ல் நவனேக்குச் தசல்ே இருந்
ொல்,
னது சீருனடனய
இஸ் ிரி தசய்து தகொண்டிருந் ொள். அனழப்பு மைி ஒனச நகட்டதும், இழுத்துச் தசருகியிருந் க னவத்
புடனவக் தகொசுவத்ன
இறக்கி ேீவிட்டபடிச் தசன்று,
ிறந் ொள்.
வொசேில் ேின்றிருந்
ரம்யொனவக் கண்டதும், ஆனந்
அ ிர்ச்சியனடந் ொள்.
“ஹொய் மயூ! உள்ை வரேொமில்ே…?” என்றொள் ரம்யொ.
“நஹ! வொப்பொ… உன்னனக் தகொஞ்சம் கூட எ ிர்பொர்க்கநவயில்ே. அ ொன் ஸ்டன்னொகிட்நடன்” என்றொள் மயூரி.
உள்நை வந் வள், “என்னடி! வட்ே ீ யொனரயும் கொநைொம்…” என்று நகட்டொள்.
“னசநேஷ் ஆஃபீஸ் நபொயிருக்கொர். மொமொநவொட ேண்பர் வட்ே ீ ஏந ொ விநசஷம்னு, தரண்டு நபரும் நபொயிருக்கொங்க” என்றொள்.
“ஏன்... உன்னனக் கூப்பிடனேயொ?” என்றொள் ரம்யொ.
“ம். மொமொ கூப்பிட்டொங்க. ேொந் ொன், ேொனைக்கு நவனேே ஜொயின் பண்ற ொே... தகொஞ்சம் நவனேயிருக்குன்னு தசொல்ேிட்நடன். அந ொட, னசநேஷ் இருந் ொ ொநன ேல்ேொயிருக்கும்?” என்றொள் மயூரி.
“ம்ம்! கதரக்ட்
ொன். ஆனொ, உன் மொமியொர்
ொன் இருக்கொங்கநை… அப்புறம்
என்ன?” என்று நகட்ட ந ொழினய, ேி ொனமொன பொர்னவ ஒன்று பொர்த் ொள்.
“அன விடு ரம்யொ” என்றபடி எழுந் வள், “என்ன சொப்பிடுற தசொல்லு? கொஃபியொ..., டீயொ...?” என்று நபச்னச மொற்றினொள்.
மயூரியின் கரத்ன ப் பற்றிய ரம்யொ, “மயூ! என்கிட்ட என நயொ மனறக்கற. என்ன விஷயம்? உன் மொமியொர் உன்னிடம் சொ ொரைமொத்
ொநன
ேடந்துக்கறொங்க? எதுவும் பிரச்சனன இல்னேநய…!” என்று நகட்கும் நபொந , அவளுக்கு உள்ளுக்குள் ஒரு பயம் ஊற்தறடுத் து.
விரக் ியொகப் புன்னனகத்துவிட்டு, “நபசினொல் என்றவள்,
ழு ழுத்
ொநன பிரச்சனன வரும்…?”
னது குரனேக் கட்டுப்படுத் ிக் தகொண்டு,
ங்கைது
அனறக்குச் தசன்றொள்.
ந ொழியின் ப ிேொல் அ ிர்ந்து நபொனொள் ரம்யொ. னசநேஷின் அம்மொவிற்கு மயூரியின் மீ ிருக்கும் நகொபத்ன ப் பற்றி, அவளுக்கும் ேன்றொகநவ த ரியும். இருந் ொலும், அ ற்கொக, அவைிடம் நபசொமநேநய இருப்பொர்கைொ என்ன? அது எப்படி முடியும்?
மயூரினயப் பற்றி ேன்கு அறிந்
ரம்யொவிற்கு, அவைது ேினே குறித்து
நவ னனயொக இருந் து. சிறுவயது மு நே
னினமச் சூழேில் வைர்ந் வள்
அவள். பொசத் ிற்கொக ஏங்கித்
வித் வள். எத் னனநயொ இக்கட்டொனச்
நசொ னனகனைப் நபொரொடிக் கடந்து வந் ிருக்கிறொள்.
அவைது ேினேயில் யொரொக இருந் ொலும், ஒன்று, தகொண்டிருப்பொர்கள் இல்னேதயனில்,
ன்னனத்
ன்னன மொற்றிக் ொநன அழித்துக்
தகொண்டிருப்பொர்கள். இன்னமும் அவைது வொழ்வில் ேிம்ம ி என்ற தசொல்லுக்கு, அர்த் நம த ரியொமல்
ொநன இருக்கிறொள்?’ என்ற
ஆ ங்கத்துடன் மயூரினயப் பொர்த் ொள்.
அவநைொ, எதுவுநம நபசொமல் விட்ட நவனேனயத் த ொடர்ந்து தசய்து தகொண்டிருந் ொள்.
‘நச! ஒநர வட்டிேிருந்து ீ தகொண்டு, ஒருவருடன் ஒருவர் நபசொமேிருப்பது... எத் னனப் தபரிய வேி?’ -ரம்யொவிற்கு மனநம ஆறவில்னே.
“அவங்க நபசேனொ என்ன? ேீ அவங்ககிட்ட நகட்கறது
ொநனடீ?” என்றொள்
நகொபத்துடன்.
ேிமிர்ந்து அவனைப் பொர்த் நகொபமும் ேியொயமொனது
மயூரி, “என்னன்னு நகட்கறது? அவங்கநைொட ொநன!” என்று தசொல்ேிவிட்டு, ப ில் தசொன்ன
ந ொழினயப் நகொபமும், பரி ொபமுமொகப் பொர்த் ொள்.
“தபரிய ேியொயவொ ியொ ேீ! உனக்தகன்னடி குனறச்சல்? உன்னன மொ ிரி ஒரு மருமக கினடக்க, அவளுக்குக் தகொடுத்து வச்சிருக்கணும். இங்நக பொர்! இப்படிநய வொனய மூடிட்டு இருந் ொ, நவனேக்கொகொது. நபச நவண்டிய நேரத்துல் நபசு! ஏற்தகனநவ, உன்னன ஆகொ வைொ
ொநன பொர்க்கறொங்க?
நபசொமநேநய தகட்ட நபர் வொங்கிக்கறதுக்கு, நபசிட்டு வொங்கிக்கேொம்!” என்று கடுகடுத் ொள் ரம்யொ.
னக்கொக ஆ ங்கப்படும் ந ொழினயப் பொர்த்து, குறுேனக புரிந் ொள் மயூரி.
“தபொறுனமக்கொன பேன்... தரொம்ப தபரிசு ரம்யொ. ேிச்சயமொ, அதுக்கொன பேன் எனக்குக் கினடக்கும். ஒருத் ர் ேம்ம கொனே மி ிச்சிட்டு சொரி தசொன்னொ… அவங்ககிட்ட ேொம சண்னடயொ நபொடுநறொம்? இட்ஸ் ஓநகன்னு, சின்ன ொ ஒரு சிரிப்பு சிரிப்நபொம்.
அதுக்கொக, கொனே மி ிச்சதும் ேமக்கு வர்ற வேி… அவங்க சொரி தசொன்னதும் வேிக்கொம நபொயிடுமொ? இல்னேநய! முன்னபின்ன த ரியொ
யொநரொ
ஒருத் னரப் தபொறுத்துப் நபொற ேொம, ேம்மநைொட தேருங்கிய தசொந் ங்களுக்கொக... தபொறுனமயொக இருக்கக்கூடொ ொ?” என்றொள்.
அ ிருப் ியொன ஒரு பொர்னவனய ந ொழியின் மீ து தசலுத் ிய ரம்யொ, “இங்நக ஒரு நபொ ி மரம் மட்டும்
ொன் இல்ே…!” என்று எரிச்சலுடன் தசொல்ே,
புன்னனக பூத் ொள் மயூரி.
மயூரியின் முகத்ன ப் பற்றித்
ன் பக்கமொகத்
ிருப்பியவள், ”மயூ! ேொன்
நவைொ அவர்கிட்ட தசொல்ேி, அண்ைொகிட்ட நபசச் தசொல்ேவொ?” என்று நகட்டொள்.
அதுவனர மயூரியின் உ ட்டில் உனறந் ிருந் எந்
புன்னனக மனறய, “னசநேஷ்
முயற்சியும் எடுக்கனேன்னொ ேினனக்கற ரம்யொ?” என்றவள் ஆழ்ந்
பொர்னவ பொர்த் ொள்.
ஒரு
“ஆனொ, ேீ இப்பச் தசொன்னிநய… அப்படி ஒரு
ப்னப மட்டும் தசஞ்சிடொந
ரம்யொ. ேம்ம ப்தரண்ட்ஷிப்... என்னனக்கும் இப்படிநய இருக்கணும்னு விரும்பநறன்!” என்று அழுத் மொகச் தசொன்னவனை,
ினகப்புடன் பொர்த் ொள்
அவள்.
சட்தடன அப்நபொது
ொன் ேினனவு வந் வைொக, “பொரு, வந்
கூட தகொடுக்கொம…” என்று
னேயில்
உனக்குக் கொஃபி
ட்டிக் தகொண்டு தசல்ே, ரம்யொ
மயூரினய இனமக்கொமல் பொர்த் ொள்.
முன் ினம்
ங்கள் வட்டில் ீ ேடந்
பற்றிப் நபசொமநேநய, கனத்
ற்கு மன்னிப்பு நகட்க வந்
ரம்யொ, அன ப்
மனத்துடன் அங்கிருந்து கிைம்பினொள்.
ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
23-01-2015, 09:34 PM #23 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375
அத் ியொயம் - 22
“மயூரி நமடம்! உங்களுக்குப் நபொன்…” என்ற ரிசப்ஷனிஸ்ட் அவனை அனழத்து, நபொனனக் தகொடுத் ொள்.
“ஹநேொ!” என்றதும், “மயூ! ேொன்
ொன் நபசநறன்” என்றொள் ரம்யொ.
“தசொல்லுப்பொ. தமொனபல்ே வரொம, ஆஃபீஸ் ேம்பருக்கு கூப்பிட்டிருக்க?” என்று நகட்டொள்.
“மூணு
டனவ ட்னர பண்நைன். ேீ நபொனன எடுக்கநவயில்ே…” என்றொள்.
அப்நபொது
ொன் ேினனவு வந் வைொக, “அட ஆமொம்! கொனேே ஒரு மீ ட்டிங்னு
தமொனபனே னசேண்ட்ே நபொட்நடன். அப்புறம் அன
மொத் நவயில்ே”
என்றபடி தமொனபேில் நமொனட மொற்றி னவத் ொள் மயூரி.
“மயூ! னேட் டின்னருக்கு நடபிள் புக் பண்ைியிருக்கு” என்றவள், நஹொட்டல் தபயனரயும் தசொன்னொள்.
“ ிடீர்னு தசொல்றிநயப்பொ. மு ல்ேநய த ரிஞ்சிருந் ொ, ேொன் வட்டிே ீ தசொல்ேிட்டு வந் ிருப்நபநன” என்றொள்.
“சொரிடீ! இவர்
ிடீர்னு
ொன் விஷயத்ன ச் தசொன்னொர்” என்றொள் ரம்யொ.
“ஏ ொவது ஸ்தபஷேொ…?”
“ஆமொம். ஆனொ, என்னன்னு இப்நபொ தசொல்ேமொட்நடன். ஈவ்னிங் தசொல்நறன்” என்றொள்.
“ேீ தசொல்ேனேனொ என்ன? குைொ அண்ைொ இவர்கிட்ட கட்டொயம் தசொல்ேியிருப்பொங்க. ேொன் நகட்டுக்கநறன்” என்றொள் மயூரி.
“சொமர்த் ியம் இருந் ொ நகட்டுத் த ரிஞ்சிக்க…” என்று சிரித் வள், “மறந்துடொந
ஈவ்னிங் ஏழனரக்தகல்ேொம் வந் ிடு” என்று தசொல்ேிவிட்டு,
நபொனன னவத் ொள்.
உடநன னசநேஷிற்கு நபொன் தசய் ொள் மயூரி. அவன் எடுக்கொமல் நபொகநவ, வட்டிற்குப் ீ நபொன் தசய்து விஷயத்ன ச் தசொல்ேிவிடேொதமன வட்டிற்கு ீ அனழத் ொள்.
“ஹநேொ!” என்ற வடிவின் குரல் நகட்டதும், சட்தடன்று நபச்சு வரவில்னே அவளுக்கு.
“ஹநேொ…! யொருங்க…?” என்று மீ ண்டும் வடிவு நகட்க, “அ..த்ன ! ேொன் மயூரி” என்றொள்.
மறுபக்கம் எந் ச் சப் மும் இல்ேொமல் நபொக, “அத்ன !” என்று அவள் மீ ண்டும் அனழக்கும் நபொந , பட்தடன ரிசீவர் னவக்கும் சப் ம் நகட்டது.
நபொனனநய சற்று நேரம் தவறித்துப் பொர்த்துக் தகொண்டிருந் வள், நசொர்வுடன் அப்படிநய அமர்ந்துவிட்டொள்.
ிடீதரன
ன்னன யொநரொ உலுக்குவது நபொே ந ொன்ற, சு ொரித்துப் பொர்த் ொள்.
“நமடம்! உங்க தமொனபல் அடிச்சிட்டு இருக்கு…” என்று தசொன்னொள் அந் ப் தபண். “ஹொங்…! ந ங்க்யூ” என்றவள், “தசொல்லுங்க…” என்றொள்.
“என்ன மயூ நவனே நேரத் ில் டிஸ்டர்ப் பண்ைிட்நடனொ? கொல் அேர்ட் வந் ிருந் து” என்றொன் னசநேஷ்.
“இ.. ஆ… மொம்… தகொஞ்சம் நவனேயொ இருந்ந ன்… ரம்யொ நபொன் தசய் ிருந் ொ. அன ப் பத் ிச் தசொல்ேத் ொன் கூப்பிட்நடன்?” என்றொள்.
“எனக்கும் குைொ தசொன்னொன். ேீ டியூட்டி முடிஞ்சதும் தவயிட் பண்ணு. ேொன் வந்து பிக்-அப் பண்ைிக்கிநறன்” என்றொன்.
“சரி” என்றவள், “என்னங்க… ேீங்க வட்டுக்குப் ீ நபொன் தசய்து, ேொம தவைிநய நபொறன ச் தசொல்ேிட்றீங்கைொ?” என்று நகட்டொள்.
“அவ்வைவு
ொநன? தசொல்ேிடுநறன். னப” என்று நபொனன னவத் ொன்.
மொனேயில் நவனே முடித்துவிட்டு வரும் நபொது, என்னநவொ உடல் மிகவும் நசொர்ந் ிருப்பது நபொே இருந் து மயூரிக்கு. அலுப்புடன் னகனய முட்டுக் தகொடுத்து நடபிள் மீ ந
சொய்ந்து படுத்துக் தகொண்டொள்.
ிடீதரன ஏந ொ சப் ம்
நகட்டு விழித்த ழுந் ொள். மைி ஏநழ கொல் ஆகியிருந் து.
‘னசநேஷ் இன்னும் வரவில்னேநய’ என்ற ேினனப்புடநனநய, முகத்ன க் கழுவிக்தகொண்டு
யொரொனொள். நமலும் பத்து ேிமிடங்கள் கடந்
பின்னும்,
அவன் வரவில்னே. நயொசனனயுடன் அவனது தமொனபலுக்கு முயன்றொள்.
ம்ஹும். த ொடர்பு எல்னேக்கு அப்பொல் உள்ைொர் என்நற மீ ண்டும் மீ ண்டும் கவல் வர, சேிப்புடன் நபொனன அனைத் ொள். அவனன நேரொக நஹொட்டலுக்கு வரச் தசொல்ேிக் குறுஞ்தசய் ி அனுப்பி விட்டுக் கிைம்பினொள்.
ஆனொல், அங்நக தசன்ற பிறகும் னசநேஷ் வரநவயில்னே.
குைொவும், அவனது தமொனபலுக்கு முயன்று பொர்த் ொன். அவனுக்கும் அந கவல் தசொல்ேப்பட, த ொடர்னப துண்டித் ொன்.
“சரி! ேொம ஆர்டர் பண்ணுநவொம், அவன் வந்து ஜொயின் பண்ைிக்கட்டும்” என்றொன் குைொ.
சொ ொரைமொக நபசிக்தகொண்டிருப்பது நபொே இருந் ொலும், அவ்வப்நபொது வொயினேநய பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ொள் மயூரி.
“ஏ ொவது நவனேயொ இருக்கும் மயூ! அண்ைொ வந் ிடுவொங்க...” என்று சமொ ொனம் தசொன்னொள் ரம்யொனவப் பொர்த்து, தமேி ொகப் புன்னனகத் ொள்.
ந ொழியின் மனேினேனயப் புரிந்து தகொண்ட ரம்யொ, “எதுக்கு இந் ப் பொர்ட்டீன்னு நகட்டிநய, தகஸ் பண்ைியொ?” என்று அவனை சகஜமொக்கும் நேொக்கத்துடன் நகட்டொள்.
சற்று நயொசித் வள், “அன்னனக்கு ேொன் நகட்டதுக்கொகத்
ொநன?” என்றொள்.
“ம்… அதுக்கொகவும்…” என்று சிரித் ொள் ரம்யொ.
“அப்படி என்ன எனக்குத் த ரியொமல் புது சர்ப்னரஸ்…?” இனமகள் விரிய நகட்டொள்.
குைொனவப் பொர்த்துச் சிரித்
ரம்யொ, “உன் அண்ைனுக்கு னஹ ரொபொத் ில்
நவனே கினடச்சிருக்கு. இங்க இருக்கறன
விட ேல்ே சம்பைம். ஃபுல்
பர்னிஷ்ட் வடு, ீ கொர்ன்னு எல்ேொம் தகொடுத் ிருக்கொங்க” என்று மகிழ்ச்சியுடன் தசொன்னொள்.
“ஓஹ்! அண்ைொ வொழ்த்துகள்” என்றவள், “என்கிட்ட ேீ தசொல்ேநவ இல்னேநய” என்று ந ொழினயச் தசல்ேமொகக் நகொபித்துக் தகொண்டொள்.
“ ம்பட்டம் அடிச்சிட்டு கினடக்கொமல் இருக்கறன விட, கினடச்சதும் தசொல்ேேொம்னு இருந்ந ொம் மயூ!” என்றொள் ரம்யொ.
“அதுசரி. அப்புறம் எப்நபொ ஜொயின் பண்ைணும்?” என்று நகட்டொள்.
“அடுத்
மொசம் ொன்மொ. அதுவனரக்கும் எப்பவும் நபொே, இந்
நபொகணும்” என்றொன் குைொ.
ஆஃபிைுக்குப்
“இப்நபொன க்கு சொர் மட்டும் கழிச்சி
ொன் நபொறொர். தடேிவரி முடிஞ்சி ஐந்து மொசம்
ொன் என்னனக் கூட்டிட்டுப் நபொக முடியும்னு இவநரொட பொட்டி
ிட்டவட்டமொ தசொல்ேிட்டொங்க” என்றொள்.
அப்படியொ என்பது நபொே இருக்கும் ஒநர ந ொழி; எந்
னேனய ஆட்டிக்தகொண்ட மயூரிக்கு, ‘ னக்தகன்று விஷயமொக இருந் ொலும் தசொல்ேொமநேநய
ன்னனப் புரிந்து தகொள்ளும் ஒருத் ி. இவளும்
ன்னனவிட்டுத்
ள்ைிச்
தசல்ேப் நபொகிறொைொ?’ என்ற வருத் ம், மனத் ில் பரவத் ொன் தசய் து.
இருந்தும் அன
தவைிப்படுத் ொமல், “அன்னனக்கு என்னனச் தசொன்ன இல்ே,
இப்படி ஒரு ஆப்பர்சூனிட்டி எனக்குக் கினடக்கனேநயன்னு. ஆனொ, இப்நபொ ேீ ொன் என்ஜொய் பண்ைப் நபொற” என்று வினையொட்டொகத் ந ொழினயச் சீண்டினொள் மயூரி.
“அப்படி என்ன என்ஜொய்தமண்ட்? தசொன்னொ ேொனும் த ரிஞ்சிக்குநவன்” என்றபடி வந் மர்ந் ொன் னசநேஷ்.
அவனது குரல் நகட்டதும் மேர்ந்
முகத்துடன் அவனனப் பொர்த் ொள் மயூரி.
“வொடொ!” என்று குைொ அனழக்க, “வொங்கண்ைொ! என்றொள் ரம்யொ.
“வொழ்த்துகள்டொ” என்று புன்னனகயுடன் ேண்பனிடம் னககுலுக்கிய நபொதும், அவனது முகத் ில் த ரிந்
கனைப்னபக் கண்டு தகொண்டொள் மயூரி.
“ஏய்! பப்ைிக் பப்ைிக்… ேொங்கள்ேொம் இங்நக
ொன் இருக்நகொம்” என்று ரம்யொ
அவனைக் கிண்டல் தசய்ய, தசல்ேமொக ந ொழியின் னககைில் மயூரி.
ட்டினொள்
நபச்சும் சிரிப்புமொக நேரம் கழிந் ொலும், னசநேஷ் ஏந ொ ஒரு குழப்பத்ந ொநட அமர்ந் ிருப்ப ொகப் பட்டது அவளுக்கு.
நேரொக வட்டிற்குச் ீ தசல்ேொமல், கடற்கனரயில் னபக்னக ேிறுத் ினொன். “மயூ! தகொஞ்ச நேரம் இங்நக உட்கொர்ந்துட்டுப் நபொகேொம்” என்று யொரும் இல்ேொ
இடமொகப் பொர்த்து அமர்ந் ொன்.
இருகரங்கனையும் பின்னொல் ஊன்றியபடி அவன் அனம ியொக அமர்ந் ிருக்க, “என்னொச்சுங்க? வந்
ிேிருந்து என நயொ நயொசிச்சிகிட்நட இருக்கீ ங்க…
ஆஃபிஸ்ே ஏ ொவது பிரொப்ைமொ?” என்று நகட்டொள்.
ேீண்ட மூச்தசடுத்து விட்டவன், ேிமிர்ந்து அமர்ந் ொன். “என்னன உண்னமயொகநவ ேவ் பண்ற இல்ே மயூ…!” என்று நகட்டொன்.
மயூரி
ிடுக்கிடலுடன் அவனனப் பொர்த் ொள்.
“என்னொச்சு உங்களுக்கு? ஏன் இப்படிதயல்ேொம் நபசறீங்க?” என்று நகட்டவளுக்கு, ‘இந்
ேொன்கு மொ த் ில்,
இேட்சைம் இது ொனொ?’ என்று எரிச்சல்
ன்னனப் புரிந்துதகொண்ட ொன் வந் து.
“ப்ை ீஸ் மயூரி! ேீ என்னனக் கொ ேிக்கிறது உண்னம
‘இந் ப் னபத் ியக்கொரனன என்ன தசய் ொல்
ொநன” என்றொன்.
கும்?’ என்ற ஆத் ிரத்துடன்,
“இந் க் கடல்ே விழுந்து உயினர விட்டொ, என் கொ னே ேம்புவங்கைொ?” ீ என்று நகொபத்துடன் நகட்டொள்.
“மயூரி என்னனப் புரிஞ்சிக்க. ேீ எப்பவும் என் கூடநவ இருப்ப இல்ே… என்னன விட்டுப் நபொகமொட்ட இல்ே…” என்று நகட்டவனனப் பரி ொபமொகப் பொர்த் ொள்.
“னசநேஷ்! என்ன ஆச்சு உங்களுக்கு? இப்படி ஒரு சந்ந கம் வருமைவுக்கு ேொன் ேடந்துகிட்நடனொ? எனக்குப் புரியே.
யவு தசய்து மனசுே என யும்
வச்சிப் புழுங்கொம, என்னிடம் நேரடியொ நபசுங்க. உங்க ேடவடிக்னகனயப் பொர்க்கும் நபொது எனக்குப் பயமொ இருக்கு. அன்னனக்கு என்னன அத் னனத் தூரம் சமொ ொனப்படுத் ின ேீங்க இன்னனக்கு இப்படி சம்மந் நம இல்ேொமல் நபச என்ன கொரைம்?” என்று
விப்புடன் நகட்டொள்.
“ஒரு கொரைமும் இல்னே. நகட்கணும்னு ந ொணுச்சி நகட்நடன்” என்றவன் ன்மீ து ஒட்டியிருந்
அவன்
மைனேத்
ட்டிவிட்டபடி எழுந்து ேின்றொன்.
ட்டிவிட்ட மைதேல்ேொம் அனசயொமல் அமர்ந் ிருந்
மயூரியின்
மீ து விழுந் து.
“கிைம்பேொம்டொ… நேரமொகுது” என்று அவள் எழ உ வியொக,
னது னகனய
ேீட்டினொன்.
தமல்ே ேிமிர்ந்து அவனது முகத்ன ப் பொர்த் ொள். அத் னன நேரம் அவன் முகத் ிேிருந்
குழப்பமும், நயொசனனயும் அவைது முகத் ிற்கு
குடிதபயர்ந் ிருந் து. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
23-01-2015, 11:02 PM #24 Raghav's Avatar Raghav Raghav is offline Senior Member Friends of LW
Realname Bhavani Arul Join Date Oct 2013 Gender Female Location Chula Vista,California. Posts 159 Hai shenba, Nice update, Something going to happen what it is I am guessing ok? Until next ud. Bhavani.
23-01-2015, 11:03 PM #25 Raghav's Avatar Raghav Raghav is offline Senior Member Friends of LW
Realname
Bhavani Arul Join Date Oct 2013 Gender Female Location Chula Vista,California. Posts 159 Hai shenba, Nice update, Something going to happen what it is I am guessing ok? Until next ud. Bhavani.
26-01-2015, 11:49 PM #26 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375
அத் ியொயம் - 23
இருவரும் வட்டிற்குள் ீ நுனழந்
நபொது, நசொஃபொவில் படுத் ிருந்
வடிவு
சப் ம் நகட்டு எழுந் ொர்.
“என்னம்மொ இன்னும் தூங்கொமல் உட்கொர்ந் ிருக்கீ ங்க?” என்று நகட்டொன் னசநேஷ். “உனக்கொகத்
ொன் கொத் ிட்டு இருந்ந ன். வொ சொப்பிடேொம்” என்று
அனழத் ொர்.
“இன்னனக்கு குைொநவொட ட்ரீட். ேொங்க சொப்டொச்சு. ேீங்க சொப்பிட்டீங்கைொ?” என்றொன்.
‘அப்படியொனொல்
ொன் நபொன் தசய்து தசொல்ேச் தசொன்ன விஷயத்ன
தசொல்ேொமநேநய விட்டுவிட்டொனொ?’ என்ற
ினகப்புடன் அவனனப் பொர்த் ொள்
மயூரி.
“ம், ஆச்சுப்பொ…” என்ற மொமியொனர,
விப்புடன் பொர்த் ொள்.
அனறக்கு வந் வன், உர்தரன்ற முகத்துடன் பீநரொனவக் குனடந்து தகொண்டிருந் வனைப் பின்னொேிருந்து அனைத் ொன்.
“என்னப்பொ! இன்னும் என் நமே நகொபமொ?” என்றொன்.
அவனது னககனை விேக்கிவிட்டு, “நசச்நச! ேீங்க என்ன ேொன் நகொச்சிக்க. உங்களுக்கு இருந் அவ்வைவு
ப்பொ நகட்டுட்டீங்க
சந்ந கத்ன க் நகட்டு
ீர்த்துகிட்டீங்க.
ொநன” என்றொள் கடுப்புடன்.
அவன் ப ிநேதும் தசொல்ேொமல் அவைிடமிருந்து விேகினொன்.
அவனனநய இனமக்கொமல் பொர்த் வள், “அத்ன க்குப் நபொன் தசய்து தசொல்ேச் தசொன்நனநன ஏன் தசொல்ேனே?” என்று நகட்டொள்.
“ஓ!” என்றபடி தேற்றினயத்
டவிக்தகொண்டவன், “நவனேே மறந்துட்நடன்…”
என்றொன்.
“உங்க வொர்த்ன ே தகொஞ்சம் கூட உண்னம இல்னே… என்னனப் பத் ி யொநரொ என்னநவொ தசொல்ேியிருக்கொங்க… அ னொே
ொன் இன்னனக்கு
என்னனப் பொர்த்து இப்படி ஒரு நகள்வி நகட்டிருக்கீ ங்க…” என்றவளுக்கு கண்கள்
ளும்பியது.
“சீ! லூசு மொ ிரிப் நபசொந … அப்படி எவனொவது எ ொவது தசொன்னொ ேம்பிடுநவனொ?” என்று கடுகடுத் ொன்.
'ேம்பிடுவங்கநைொன்னு ீ இன்னனக்கு ேொன் பயப்படுநறன்…' என்று ேினனத்துக் தகொண்டவள் அன ச் தசொல்ேொமல், அழுனகனயக் கட்டுப்படுத் ியபடி சனமயேனறனய நேொக்கி ேடந் ொள்.
அழுத் மொனப் பொர்னவயுடன், அவள் தசன்ற ேின்றிருந் ொன்.
ினசனயப் பொர்த்துக் தகொண்டு
வடித்து னவத் ிருந்
சொ த் ில்
ினகப்புடன் ேின்றிருந்
ண்ைனர ீ ஊற்றிவிட்டுத்
ிரும்பிய வடிவு,
மயூரினயப் பொர்த் ொர்.
“அத்ன ! ேீங்க இன்னும்…” என்று அவள் ஆரம்பிக்கும் நபொந , “என் பிள்னைய எவ்வைவு மொத் ிட்ட…” என்று பற்கனைக் கடித்துக்தகொண்டு தசொல்ேிவிட்டுச் தசல்ே, மயூரி உனடந்து நபொனொள்.
விைக்னக அனைத்துவிட்டுப் படுக்னகயில் சொய்ந் ொள்.
அடுக்கடுக்கொக மனத்ன ப் பொ ிக்கும் ஒவ்தவொரு விஷயமும் அவைது மனத்ன ச் சின க்க ஆரம்பித் து. வொழ்க்னகயின் மீ ிருந்
பயம்
பேமடங்கொக பல்கிப் தபருக ஆரம்பித் து.
தமல்ே அவனது கரம் அவைது ந ொள்மீ து படிய, கண்கைில் வழியவிருந் கண்ைனர ீ அவசரமொகத் துனடத்துக் தகொண்டொள்.
“என்கூட படிச்சவன் மநகஷ். ேொலுவருஷம் கொ ேிச்சி ஒரு தபொண்னைக் கல்யொைம் தசய்துகிட்டொன். கல்யொைம் ஆகி தரண்டு வருஷம்
ொன் ஆகுது.
நவனேனய விட்டுட்டு அவளுக்கொக பிைினஸ் ஆரம்பிச்சொன். ஆரம்பத் ிேிருந்ந
இவனொல் சமொைிக்க முடியே.
ஏகப்பட்ட ேஷ்டம். கடன் தகொடுத் வங்க அதுவனரக்கும் சந்ந ொஷமொ நபொயிட்டிருந்
ிருப்பிக் நகட்க ஆரம்பிச்சிட்டொங்க. அவநனொட வொழ்க்னகே,
எல்ேொத்ன யும் இழக்க ஆரம்பிச்சிட்டொன். அவநனொட வொழ்க்னகன்னு ேினனச்சிட்டிருந்
அவநனொட மனனவி உட்பட.
ேொலுவருஷம் கொ ேிச்சிக் கல்யொைம் தசய்துகிட்டவ, உேகநம அவ ொன்னு வொழ்ந் வன்… இன்னனக்கு அவைொநேநய உயினரயும் விட இருந் ொன்.
ேல்ேநவனை அவனனக் கொப்பொத் ிட்டொங்க…” என்று விடொமல் தசொல்ேி முடித் ொன்.
மயூரி, அவன் தசொன்ன கன னய இனமக்கொமல் நகட்டுக்தகொண்டு அமர்ந் ிருந் ொள்.
‘இ ற்கும் இவன்
ன்னனக் நகட்ட நகள்விக்கும் என்ன சம்மந் ம்? எந் க்
கஷ்டேஷ்டத் ிலும், துனையொக உடனிருப்பது
இப்படி ஒரு நகவேமொன கொரைத்ன சந்ந கிக்கேொம்?’ என்று ஆத் ிரம் வந்
ொநன உண்னமயொன கொ ல்.
னவத்து, என்னுனடய கொ னே எப்படிச் நபொதும், அன க் நகட்க வொய்
வரவில்னே.
“அவன் தரொம்பப் பொவம் மயூ! ஆநை தரொம்ப தேொந்து நபொயிருந் ொன். கூட இருந்து அவனுக்கு ன ரியம் தசொல்ேிட்டு வந்ந ன்…” என்றவனன எதுவும் தசொல்ேொமல் பொர்த் ொள்.
யொரிடம் ேம்பிக்னக இருக்கநவண்டுநமொ அவனை ேம்பவில்னே… ஆனொல், விட்டுட்டுப் நபொனவளுக்கு முன்னொே
னேேிமிர்ந்து வொழ்ந்து கொட்ட
நவண்டும் என்ற உத்நவகம் இல்ேொ வனுக்கு ஆ ரவொக உடன் நசர்ந்து ஒப்பொரி னவத்து விட்டு, இங்நக
ன்னிடம் க ொகொேொட்நசபம் தசய்து
தகொண்டிருப்பவன் மீ து எரிச்சேொக வந் து.
“என்னுனடய ஃபீேிங்ஸ் உனக்குப் புரியு ில்ே மயூ! ேொன் உன்னன தரொம்பநவ ேவ் பண்நறன்…” என்று அவனை அனைத்துக் தகொண்டொன்.
அவனது கொ ல் புரிந்
நபொதும், அ ில் ஸ் ிரத் ன்னம இருக்கிற ொ? என்கின்ற
நகள்வி ொன் அவைது மனத் ில் எழுந் து.
எந் ச் சேனமும் இல்ேொமல் உறங்கிக் தகொண்டிருக்கும் கைவனனப் பொர்த் மயூரிக்கு, விழிகைில் ேீர் துைிர்த் து. இத் னன ேொட்கைொக அவனது கொ ேில் கட்டுண்டிருந் வளுக்கு,
ன்னன அனைத் படி இருந்
அவனது கரம் கூட
இப்நபொது தபரும் சுனமயொகத் ந ொன்றியது.
தமல்ே அவனது கரத்ன சொய்ந் படி
விேக்கியவள், எழுந்து தசன்று சுவற்றில்
னரயில் அமர்ந் ொள். ஏசியின் குளுனமயொநேொ… இல்னே
மனத் ின் தவறுனமயொநேொ…
ன் கொல்கனைக் கட்டிக்தகொண்டு, முகத்ன
கொல்கைில்
ொங்கியபடி அமர்ந் ொள்.
ேொன்கு மொ
குடும்ப வொழ்க்னக, அவளுக்குள் ஒரு
ினரப்படத்ன ப் நபொே
ஓடி முடிந் து. ஆரம்பத் ில் மகனிடம் பட்டும் படொமலும் நபசிக்தகொண்டிருந் வடிவு, ஒநர மொ த் ில் அவனது ந னவகனை என்னதவன்று நகட்டுச் தசய்யும் அைவிற்கு மொறி விட்டொர். ஆனொல், மருமகள் மட்டும் இன்னும் எட்டிக்கொயொகத்
ொநன கசக்கிறொள்.
னசநேஷிற்குப் பிறகு அவைிடம் பரிவுடன் நபசுபவர் நகசவன் மட்டுநம. ஆனொலும், மொமனொரிடம் அவைொல் தபரி ொக எந் நபசுவ ில்னே. ஆனொல், நகசவன் அவனையும் எண்ைினொர்.
விஷயத்ன யும் னது மகனைப் நபொன்நற
நேரம் கினடக்கும் நபொத ல்ேொம்
ங்கைது வொழ்க்னகயில் ேடந்
சுவொரசியமொன சம்பவங்கனைச் தசொல்வொர். தபரும்பொலும் நபச்சு மகனனப் பற்றிய ொகநவ இருக்கும். பேமுனற அவனனப் பற்றிப் தபருனமயொகப் நபசினொலும், சிற்சிே முனற சற்றுத்
ொங்கேொகநவ நபசுவொர்.
அ ிலும் அவனது முன்நகொபமும், பேவிஷயங்கைில் சிந் ித்துச் தசயல்படுபவன், ஒன்றுநமயில்ேொ பிடிவொ த்துடன்
சிறு விஷயங்களுக்தகல்ேொம்
ன் ேினேயிநேநய ேிற்பொன். அந நபொே சிேசமயங்கைில்
எ ிலும் ேினேயொன முடிதவடுக்க முடியொமல்,
டுமொறுவொன் என்றும்
மகனனப் பற்றி, மருமகைிடம் நமநேொட்டமொகச் தசொல்ேி னவத் ிருந் ொர்.
ஒருநவனை இது நபொன்ற சமயங்கைில் ேினனத்துத்
ொன்
டுமொறக்கூடொது என்று
ொன் மொமொ அப்படிச் தசொன்னொநரொ?’ என்று ேினனத்துக்
தகொண்டொள்.
ேிமிர்ந்து, உறங்கிக் தகொண்டிருந்
கைவனனப் பொர்த் ொள். இந்
விஷயம்
இத்துடன் முடியப் நபொவ ில்னே. இது தவறும் ஆரம்பம் மட்டுநம என்ற எண்ைம், அவனையும் அறியொமல் உள்ளுக்குள் உருவொனது. Last edited by Shenbaga priya; 27-01-2015 at 12:18 AM. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
28-01-2015, 09:01 PM #27 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 24
அடுத்து வந் த ரிந் ொலும்,
ேொட்கைில் தபரி ொக எந்
மொற்றமும் இல்ேொ து நபொேத்
ங்கைது குடும்ப வொழ்வில் தமல்ேிய விரிசல் விழுந்து
விட்ட ொகநவ ந ொன்றியது மயூரிக்கு.
கொனேயில் எழுந் தும் பரபரதவன குைித்துமுடித்து, சனமயேனறக்குள் நுனழந் ொல், ஒவ்தவொருவரும் எழுந்து வரும் நபொது கொஃபி கேந்து தகொடுக்கநவண்டும். கொனே டிஃபனன ஏழு மைிக்தகல்ேொம் னடனிங் நடபிைில் அடுக்கினொல்
யொரித்து
ொன், எட்டு மைிக்தகல்ேொம் ம ிய
உைனவ முடித்து, எட்நடகொலுக்குள் டப்பொவில் அனடத்து கைவனுக்குக் தகொடுக்க முடியும்.
அது ொன் சனமக்க ஆரம்பித்
அன்நற நஜொரொகச் தசொல்ேிவிட்டொநை… ேொன்
இருக்கும் வனரக்கும், ம ிய சொப்பொடு வட்டிேிருந்து ீ
ொன் என்று. அப்நபொது
ொன் கொனே உைனவ முடித்துக் தகொண்டு எட்டனர மைிக்தகல்ேொம் அவன் அலுவேகத் ிற்குக் கிைம்பமுடியும்.
அடுத்
கொல்மைி நேரத் ில், அவளும் நவனேக்குக் கிைம்பியொக நவண்டும்.
அந ொடு இருவரது அலுவேகமும் எ ிதர ிர் நபருந்து பயைம்
ினசயிேிருப்ப ொல், அவளுக்குப்
ொன்.
ஒன்ப னர மைிக்கு அலுவேகத் ிற்குள் நுனழந் ொல், ஃப்தரண்ட் ஆஃபிஸ் நமநனஜர் வருவ ற்குள் உ வியொைரொன இவள் ொன் மற்ற நவனேகனைக் கவனித் ொக நவண்டும்.
மொனே ஆறு மைிக்கு நவனே நேரம் முடிந் ொலும், எப்படியும் கிைம்ப ஏழொகிவிடும். மீ ண்டும் நபருந்து பயைம், வடு, ீ இரவு உைவு
யொரித் ல்,
இனடயில் மனனவிக்கொன கடனமகள் என்று அவளுக்கு இருபத் ி ேொன்கு மைி நேரமும் ேிற்க நேரமில்ேொமல் கடிகொரத் ிற்குப் நபொட்டியொக ஓடிக்தகொண்நட இருக்கிறொள்.
கடந்
ேொன்கு மொ மொக இந
நவனேனயத்
ொன் தசய்து தகொண்டிருக்கிறொள்.
அவனது அரவனைப்பும், அனுசரனையும் இருந் ந ொன்றொ னவதயல்ேொம், இந்
நபொது தபரி ொக
ஒருவொரத் ில் மனேயைவு சுனமயொகத்
ந ொன்ற ஆரம்பித் து.
கடந்
பத்துப் ப ினனந்து ேொட்கைொக, மொமியொர் அவ்வப்நபொது
னது
னகப்பக்குவத்ன க் கொட்ட ஆரம்பித் ிருக்கிறொர். ேன்றொகநவ சனமக்கிறொர். ொநன சனமத்துச் சொப்பிடுவன
விட, அடுத் வர் சனமத்துக் தகொடுத்துச்
சொப்பிடும் சந்ந ொஷம் அவளுக்குநம பிடித் ிருந் து.
ஹொஸ்டேில் அப்படிச் சொப்பிட்டு வைர்ந் வள்
ொன். ஆனொல், ரம்யொவின்
அன்னன பொசத்துடன் சனமத்துப் பரிமொறும் சுனவனய மீ ண்டும் இப்நபொது
உைர்ந் ொள். சொப்பிட்டுவிட்டு, “தரொம்ப ேல்ேொ இருந் து அத்ன !” என்று தசொல்ேவும் அவள்
யங்கிய ில்னே.
வடிவிற்கும், அவைது வொர்த்ன கள் மகிழ்சினயக் தகொடுத் ொலும், ஏநனொ அவர் அன
தவைிக்கொட்டிக் தகொள்ை விரும்பவில்னே.
ிடீதரன அது என்னறக்கு
ேிற்கும் என்றும் த ரியொது… என்று சுைங்கவும் தசய் ொள்.
மைி ஆறு ஆகிவிட்டது. இன்று விடுமுனற ேொள்
ொன். ஆனொலும், இன்னும்
சற்று நேரத் ில் ஊருக்குச் தசன்றிருந்
ிரும்பி வந்துவிடுவொர்.
அவதர ிரில் இப்படித் தூங்கி வழிந்
மொமனொர்
படியொ தசல்ே முடியும்?’ என்று அவைது
மனம் ேினனத் ொலும், உடல் அனசய மறுத் து.
ஒருவழியொக எழுந்து குைித்துவிட்டு, சனமயேனறக்குள் நுனழந் ொள். பில்டரில் தகொ ிேீனர ஊற்றி மூடி னவக்கவும், அனழப்பு மைி ஓனச நகட்கவும் சரியொக இருந் து.
மொமனொனர எ ிர்பொர்த்துக் க னவத் ேொத் னொனரக் கண்டதும் சற்றுத்
ிறந் வள், வொசேில் ேின்றிருந்
ினகத்துப் நபொனொள். அன
அவைது
முகமும் கண்ைொடியொக பிர ிபேித்துவிட, த ொட்டொற்சிணுங்கியொன இனியொவிற்கு இது நபொ ொ ொ…? “வொ… இனியொ!” என்றபடி பின்னொல் ேகர்ந் ொள்.
“ம்கும், உன் அனழப்புக்குத்
ொன் இங்க கொத்துட்டு இருக்கொங்கைொக்கும்…”
என்று அண்ைன் மனனவியில் கொ ில் விழும்படியொக முணுமுணுத் படி உள்நை நுனழந் ொள்.
சப் ம் நகட்டு எழுந்து வந்
வடிவு, மகனைக் கண்டதும், “என்னடி! இத் னனக்
கொனேே வந்து ேிக்கிற?” என்று ஆச்சரியத்துடன் நகட்டபடி, மகைின் ந ொைில் உறங்கிக் தகொண்டிருந்
நபத் ினய வொங்கிக் தகொண்டொர்.
“உன் மொப்பிள்ை ஒருவொரம் ஆஃபிஸ் டூர் நபொயிருக்கொர். அ ொன் ஏர்நபொர்ட் நபொற வழியில் இப்படிநய வந்து இறங்கிகிட்நடன். னேட்தடல்ேொம் ஒநர சண்னட… எதுக்கு அம்மொ வட்டுக்குப் ீ நபொநறன்னு… இவர் ேிம்ம ியொ கிைம்பி டூருக்குப் நபொயிடுவொரு… ேொன் சனமயல்கொரி மொ ிரி அவநரொட அப்பொ, அம்மொவுக்கு சனமச்சி நபொட்டுட்டு இருக்கணும். எனக்தகன்ன னேதயழுத் ொ… ேொன் இவர் அண்ைன் தபொண்டொட்டிக்குப் நபொன் பண்ைி தசொல்ேிட்டுக் கிைம்பி வந்துட்நடன். இவர் மட்டும்
ொன் பிள்னையொ… தகொஞ்ச
ேொள் கூட்டிட்டுப் நபொய் வச்சிக்கட்டுநம…” என்று சிடுசிடுப்புடன் தசொல்ேி முடித் ொள்.
வடிவு அனம ியொக அமர்ந் ிருந் ொநர
விர, ஒருவொர்த்ன
கூட மகனை
கண்டிக்கவில்னே. மொறொக, “உங்க அப்பொ வரும் நேரம் ஏ ொவது நபசிட்டு இருக்கொ …” என்று கிசுகிசுப்பொன குரேில் எச்சரித் ொர்.
வந் வளுக்குக் கொஃபினயக் தகொடுத்துவிட்டுச் தசன்ற மயூரியின் கொ ில் அத் னனயும் விழுந்தும் விழொ வைொக இருந்து தகொண்டொள். ஆனொல், மனம் மட்டும் ேமேமத்துக் தகொண்நட இருந் து.
‘இவள் இத் னனத் தூரம்
னது மொமனொர் – மொமியொனரப் பற்றிப் நபசும்
அைவிற்கு, அவர்கள் அத் னனக் கடுனமயொன மனி ர்கள் இல்னேநய… இவளுக்கு ஏன் இத் னனப் தபொல்ேொப்பு? அந ொடு, அவைது ஓர்ப்படியும் கிட்ட ட்ட பன்னிதரண்டு வருடங்கள், அனுசரித்து ஒநர வட்டில் ீ
னது கைவன் குடும்பத் ினனர
ொநன இருந் ொர். இன
என்னிடம் தசொல்ேியிருக்கிறொர்கநை…
இவள் மொமியொநர
ிருமைமொகி ஒநர வருடத் ில்
அவர்கள்
னிக்குடித் னம் தசல்ே இவள்
ொநன கொரைம்’ என்று அவைொல்
ேினனத்துக் தகொள்ை மட்டுநம முடிந் து. மனம் எங்தகங்நகொ சுற்றினொலும் னககள்
ன் நவனேனயச் தசய்து
தகொண்டிருந் து.
மனத் ில் அலுப்பும், சேிப்பும் இருந் ொலும்… நவனேனய விட்டு வந் தும், வட்டு ீ நவனே முடித்து விட்டு அனறக்குள் அனடந்து தகொள்பவளுக்கு, ரித்துவின் வருனக தபரும் ஆறு னேத்
ந் து.
இரண்டு ேொட்கள் சுமூகமொகநவ தசன்று தகொண்டிருக்க, மூன்றொவது ேொள் கொனேயில் சொப்பிட வந் மர்ந் இல்ேொ
இனியொ கத் ிய சப் த் ில் அதுவனர
அைவிற்கு மயூரியின் முகம் நகொபத் ில் சிவந் து.
“எப்பப் பொரு இந் ப் பு ினொ சட்னினயயும், ந ங்கொய் சட்னினயயும் விட்டொ நவற எதுவுநம த ரியொ ொ உனக்கு? அம்மொ வட்டுக்கு ீ வந் ொேொவது ேிம்ம ியொ, தவனரட்டியொ சொப்பிட முடியு ொ? கருமம்…” என்று இட்டிேினய ட்டில் அடுக்கிக் தகொண்டிருந் வனைநய, நகொபத்துடன் பொர்த் ொள் மயூரி.
தவைியில் அமர்ந்து நபப்பர் படித்துக் தகொண்டிருந்
நகசவன் என்னதவன்று
உள்நை வந் வர், “என்ன இனியொ வொய் தரொம்ப ேீளுது?” என்ற னசநேஷின் குரனேக் நகட்டதும், அனம ியொக அங்நக ேடப்பன ப் பொர்த் ொர்.
“என்ன வொய் ேீண்டு நபொச்சு எனக்கு?” என்று ப ிலுக்கு ஆரம்பித் ொள் இனியொ. “வொய் மட்டுமொ ேீளுது; ேொக்கும்
ொன் ேீண்டு இருக்கு. உனக்கு நவணும்னொ
கொனே எழுந்து அவளுக்குக் தகொஞ்சம் கூட உ வி தசய்யக் கூடொ ொ? அம்மொ வட்டுக்கு ீ வந் ொ, தூங்கணும், எழுந்து சொப்பிடணும். இன த்
விர நவற
நவனேநய இல்னேயொ? ேீ இங்க வந்
ிேிருந்து ரித்துனவயும் அவ ொநன
கவனிச்சிக்கிறொ. அவ என்ன ேீ வச்ச நவனேக்கொரியொ? ஆஃபிைுக்கும் நபொயிட்டு வந்து வட்டு ீ நவனேயும் தசய்துட்டு… அவள் மனுஷி இல்ேயொ?” என்று அ ட்டேொகப் நபசினொன்.
இன ச் சற்றும் எ ிர்பொர்க்கொ
இனியொ நகொபமும், ஆத் ிரமுமொக
நவடிக்னகப் பொர்த்துக் தகொண்டிருந்
னகயிேிருந்
ன்னன
அனனவனரயும் முனறத் ொள்.
ட்னட நவகமொக நடபிள் மீ து னவத் வள், “புரிஞ்சிடுச்சி…
எனக்கு ேல்…ேொ புரிஞ்சிடுச்சி. அம்மொ வடுங்கறத ீ ல்ேொம் அண்ைின்னு ஒருத் ி, அந்
வட்டுக்கு ீ வரும் வனரக்கும்
ொன்” என்று அண்ைனனப்
பொர்த்துச் தசொன்னவள், அம்மொடி! ேீ புண்ைியவ ி. இப்படி ஒரு புருஷன் உனக்கு. எனக்கும் ஒருத் ர் வந்து வொய்ச்சொநர…” என்று மயூரினயப் பொர்த்துச் சீறினொள்.
வரொ
கண்ைனரத் ீ துனடத் படி தபற்நறொரின் அனறக்குள் நுனழய, வடிவு
மகனனநய ஆழப் பொர்த் படி ேின்றொர்.
மயூரி புைங்கொகி ம் அனடந் ொள். கைவனது அனுசரனையொனப் நபச்சு த ம்பைித் ொலும், ‘இனியொவின் இந்
ஆநவசம் ேல்ே ற்கு இல்னேநய…’
என்று மனம் எச்சரித் து.
எரிச்சலுடன் னடனயக் கட்டியபடி, பின்த ொடர்ந் ொள்.
ங்கைது அனறக்குச் தசன்றவனனப்
அவள் வொனயத்
ிறக்கும் முன், “மயூரி! அவ நகட்கறன த்
ொநயன். பொவம், ேம்ம வட்ே ீ
ொன் தசய்து
ொநன அவள் நகட்க முடியும். தரொம்பச்
தசல்ேமொ வைர்ந் வப்பொ… அவளும் சின்னப் தபொண்ணு நபசி விஷயம் தபரிசொகிடப் நபொகுதுன்னு
ொன். ேீ ஏ ொவது
ொன் ேொன் ேடுவில் வந்ந ன்”
என்றபடி னடயின் முடிச்னச சரி தசய்து தகொண்டு, “டிஃபனன னவ… கிைம்பணும்” என்றவனன தவறுனமயொகப் பொர்த் ொள்.
‘ேொன் நபசியிருந் ொல் கூட அது சின்ன விஷயமொகப் நபொயிருக்கும். னடனயக் கட்டிக்தகொண்டிருந் வன் அந்
நவனேனயப் பொர்க்க நவண்டியது
ொநன…
யொர் ேடுவில் வந்து மத் ியஸ் ம் தசய்யச் தசொன்னது…” என்று கடுகடுத்துக் தகொண்நட அனறயிேிருந்து தவைிநயறினொள்.
வடிநவொ, ‘அன்னறக்கு, அம்மொ! உன் னகயொே பூண்டு குழம்பு சொப்பிடணும் நபொே இருக்கு தசய்து தகொடு என்று அன்னறக்குச் தசொன்னதும், ேொன் கூட ேம் சனமயனே ருசிக்க மகன் ஏங்கிக் கிடக்கிறொன் என்று ேினனத்துச் சந்ந ொஷப் பட்நடொம். அவன் நகட்டது மட்டுமல்ேொமல் அவ்வப்நபொது ஏ ொவது தசய்து தகொடுத்துக் தகொண்டிருந்ந ன்.
ஆனொல், இப்நபொது
ொநன விஷயம் புரிகிறது. அவனது மனனவி நவனே
தசய்கிறொள் ேீ சும்மொ இருக்கிறொய் என்று ேினனத்து தசொன்னன
ேொன்
வறொகப் புரிந்து தகொண்நடன்’ என்று மனத் ிற்குள் குனமந்து நபொனொர். ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
30-01-2015, 01:18 AM #28 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
ொன்
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 25
‘புகுந்
வட்டிற்கு ீ வந்
பு ி ில் கைவனனயும், அவனது குடும்ப
உறவுகனையும் புரிந்து தகொள்ை முடியொமல்
டுமொறும் மருமகளுக்கு, உ ிரிப்
பூக்கைொய் இருக்கும் அத் னன உறனவயும் சிநேகத்துடனும், பிரியத்துடன் புரியனவத்து, அனனவனரயும் இனைத்துப் பூச்சரமொகத் த ொடுப்பவநை ேொத் னொர்.’ என்நறொ புத் கத் ில் படித்
இந்
வொசகம் இப்நபொது அவளுக்கு ேினனவு
வந் து. கூடநவ ஏக்கப் தபருமூச்சும் வந் து.
அன்று இந்
வொர்த்ன கனைப் படித்
நபொது, ேொத் னொர் என்ற உறவின் மீ து,
தபரும் எ ிர்பொர்ப்பு இருந் து மயூரிக்கு. னசநேஷிற்கு ஒரு இருக்கிறொள் என்று அறிந்
நபொது,
னக்குப் பு ி ொக ஒரு சிநேகி ி கினடக்கப்
நபொகிறொள் என்ற ஆனசயும், எ ிர்பொர்ப்புமொகத்
மு ன்மு ேில்
ங்னக
ொன் கொத் ிருந் ொள்.
ங்னகயின் குடும்பத் ினர் அவனைச் சந் ிக்க
விருப்பப்படுவ ொகச் தசொல்ேி, னசநேஷ் அனழத்துச் தசன்ற நபொது,
னக்குக்
கினடக்கப் நபொகும் குடும்பத் ினனரச் சந் ிக்க ஆவலுடன் தசன்றொள்.
ஆனொல், இனியொவின் கைவன் சரவைன் விர, இவள் மறந்தும் வொனயத் பொர்னவயுடநனநய அவள்,
ொன் இன்முகத்துடன் நபசினொநன
ிறக்கவில்னே. ஒரு ஆரொய்ச்சிப்
ன்னனப் பொர்த் ன
இன்றும் ேினனவில்
னவத் ிருக்கிறொள் மயூரி. அப்நபொத ல்ேொம் இன ப் தபரி ொக எடுத்துக் தகொள்ைொ வள் இப்நபொது, ‘மொமியொனரக்கூட தகொஞ்சம் வழிக்குக் தகொண்டு வந்துவிடேொம் நபொே, இவள் ன்னுடன் சற்றும் ஒத்துப் நபொகமொட்டொள்’ என்ற முடிவிற்நக வந்து விட்டொள்.
ேினனத்
நபொத ல்ேொம் அம்மொ வட்டிற்கு ீ வந்துவிட நவண்டும். அன க் கூட
அவள் குற்றம் தசொல்ேவில்னே. உன் பிறந் நவண்டுநமொ நகட்டு வொங்கிக் தகொள். அன
வடு… ீ
ொரொைமொக வொ. என்ன
அன்பொக நகட்டிருந் ொல் அவள்
நகட்ட ற்கும் நமநேநய தசய் ிருப்பொள்.
ஆனொல், அன
விட்டுவிட்டு எப்நபொதும் ஏ ொவது குனற தசொல்ேிக்
தகொண்டும், அ ிகொரத்துடனும் ேடந்து தகொள்பவனைப் பொர்க்கும் நபொந எரிச்சல்
ொன் மிஞ்சுகிறது.
எப்நபொதும் அன்னனயின் அருகில் அமர்ந்து நபசுவதும், தசல்ேம் தகொஞ்சுவதுமொக மகள் இருந் ொல்; அ ற்குநமல் அவளுக்கு நேர நேரத் ிற்கு என்தனன்ன நவண்டுநமொ, அன க் நகட்கொமநேநய தசய்யும் மொமியொனரயும் பொர்க்கும் நபொது மனத் ில் ஏக்கம் எட்டிப் பொர்க்கும்.
இ யம் கனத்துப் நபொகும். கண்கள்
ளும்பும். அப்நபொத ல்ேொம்
சப் மில்ேொமல் அனறக்குள் வந்து முடங்கிக் தகொள்வொள். இல்னேதயன்றொல் தமொட்னட மொடிக்குச் தசன்று வொனத்ன
தவறித்துக் தகொண்டு ேிற்பொள்.
ஆனொல், இன்றுவனர ஒருேொள் கூட ேொன் இத் னனச் தசய்ந நன எனக்கு அ னொல் என்ன கினடத் து என்று மன ொல்கூட ேினனக்கொ வள், கடந் சிேேொட்கைொக அடிக்கடி அப்படி ேினனத்துக் தகொள்கிறொள்.
அன க் கூட மனத் ில் நபொட்டு குமுறுவொநை
விர, வொனயத்
ிறந்து
கைவனிடம் கூடச் தசொன்ன ில்னே. ஆனொல், இப்படி எல்ேொ விஷயத்ன யும் மூடி மூடி னவத் ொல், அது என்றொவது ஒரு ேொள் தவடித்துச் சி றும் என்று அவளுநம எண்ைவில்னே.
ஆரம்பத் ில் அவைது முகத்ன ப் பொர்த்ந
என யும் புரிந்து தகொண்டவனொல்,
ஏநனொ சிே ேொட்கைொக இன க் கண்டுைரும் மனேினேயில் இல்னே.
அலுவேகத் ில் ப வி உயர்விற்கொன கடும் நபொட்டியில் ஒவ்தவொரு ேொளும் நவனேயில்
னது
ிறனமனய முழு ொகக் கொட்ட நவண்டிய சூழ்ேினே
அவனுக்கு. நபொ ொகுனறக்கு ேண்பன் என்ற தபயரில், அவனுக்கு ஒருவன் நவ ம் ஓ , அன நவறு வம்பொக ீ பிடித்துத் த ொங்கிக் தகொண்டிருக்கிறொன்.
அவனனப் தபொறுத் வனரயில் அவைிடம், அவனுக்குத் ந னவயொன ப ினேப் தபற்றுவிட்டொன். இந் க் நகள்வியொல் அவைது உள்ைம் எந்
அைவிற்குப்
பொ ிக்கப்படும் என்று அவன் சிறிது கூட உைரவில்னே.
அவனனப் தபொறுத் வனர, ‘அவள்
ன்னனப் புரிந்து தகொண்டிருக்கிறொள்.
ேொனும் அவனைப் புரிந்து தகொண்டிருக்கிநறன்’ என்று ேினனத்துக் தகொண்டிருக்கிறொன்.
என்னொல் எந் ப் பிரச்சனனயும் வரொது என்று தசொன்ன வொர்த்ன க்கொக, எல்ேொவற்றிலும் விட்டுக் தகொடுத்துச் தசல்வ ொக ேினனத்துக் தகொண்டு, நபசிப் புரிந்துதகொள்ை நவண்டியவற்னறப் நபசொமல் இருந் ொள் அவள்.
உைர்வு ரீ ியொன அனேக்கழிப்பிற்கு அவள் ஆைொகும் நபொது, ேொன் உனக்குத் துனையொக இருக்கிநறன் என்ற ஆ ரனவயும், மன அனம ினயக் தகொடுக்கத் வறியவனொக அவனும், ஒன்றுமில்ேொ
சிறு விஷயத்ன ப் தபரி ொக
வைரவிட்டுக் தகொண்டிருந் னர்.
*******
“ஈவ்னிங் ட்னரன்ே குைொ னஹ ரொபொத் கிைம்பறொன். வழியனுப்ப ேொமளும் நபொநறொம். ேீ நவனேனய முடிச்சிட்டு ஸ்நடஷனுக்குப் நபொயிடு. ேொன் க்னையண்ட் மீ ட்டிங் முடிச்சிட்டு அந்
நேரத்துக்குள்ை வரப்பொர்க்கநறன்”
என்றொன் னசநேஷ். இரண்டு ேொட்களுக்கு முன்பொக
ொன் கிைம்புவன ச் தசொல்ேிக் தகொண்டு
வினடதபற்ற நபொந , இந் ப் நபச்சு வரும் என்று எ ிர்பொர்த் ிருந் ொள்.
ஒரு சநகொ ரனனப் நபொே பழகுபனன வழியனுப்பச் தசல்ே நவண்டுதமன்ற ஆனச அவளுக்குநம இருக்கிறது. ஆனொல், அவனது பொட்டியும் அல்ேவொ அங்நக இருப்பொர். ன்னனப் பொர்த் தும் அவன் கிைம்பும் நேரம் ஏந னும் தசொல்ேிவிட்டொல், எல்நேொருக்கும் சங்கடமொகிவிடும். அந ொடு ரம்யொ சும்மொ இருக்கமொட்டொள். நபசொமல்
ொன் நபொகொமல் இருந்துவிட்டொல் எல்நேொருக்குநம ேிம்ம ி. ரம்யொ
ஏ ொவது நகட்டொல் சமொைித்துக் தகொள்ைேொம்’ என்று ேினனத் ொள்.
ஆனொல், முழு ொகக் கொரனத்ன ச் தசொல்ேொமல், நவனே இருக்கிறது. அ னொல் தசொன்னது
ொன்
னக்கும் முக்கியமொன
ன்னொல் வரமுடியொது என்று அவள்
ொம ம், னசநேஷின் முகம் கடுகடுதவன மொறியது.
“வரவர ேொன் எது தசொன்னொலும் தசய்யக்கூடொதுன்னு இருக்கியொ? கொ ேிச்சிக் கல்யொைம் தசய்துகிட்டொ ேீ என்ன தசொன்னொலும் நகட்டுட்டு ஆடுநவன்னு ேினனப்பொ… ேினனச்சொ நபசற… இல்னேனொ முகத்ன த் தூக்கி வச்சிகிட்டு ஒருபக்கமொ உட்கொர்ந்துக்கற.
மனுஷன் ஆஃபிஸ்ே இருந்து வந் ொ கொஃபி தகொடுத்து சொப்பொடு நபொட்டொ நபொதுமொ… அனுசரனையொ நபசணும், அன்பொ ேடந்துக்கணும்னு இல்னே. ஏந ொ கடனமக்கு தசய்யறது நபொே தசய்யறது. அதுக்கு நமே நகட்டொ… உடம்பு வேிக்குது,
உனக்கு மட்டும்
னே வேின்னு ஆயிரத்த ட்டுக் கொரைம் தசொல்றது.
ொன் உடம்பு,
னே எல்ேொம் இருக்கொ? எங்களுக்கு
இல்னேயொ?” என்று மூச்சுவிடொமல் நபசினொன்.
மயூரிக்கு ஆயொசமொக இருந் து. முந் ின இரவு அவன் தேருங்கி வந்
நபொது
ொன் விேகிச் தசன்ற ொல் ஏற்பட்ட மனக் தகொந் ைிப்பின் தவைிப்பொடு ொன் இது என்று அவளுக்குப் புரியொமல் இல்னே.
இவன் மட்டும்
ொன் நவனேக்குச் தசல்கிறொனொ? ேொன் நபொகவில்னேயொ?
அவனொவது தசொகுசொக னபக்கிலும், கொரிலும் தசன்று வருகிறொன். ேொன் முண்டியடித்துப் நபருந் ில் ஏறி, உட்கொர இடம் கினடக்கொமல் கொல்கடுக்க பயைித்து வட்டிற்கு ீ வரும் நபொது அலுத்துச் சேித்து வருகிநறன்.
ைர்ந்து நபொய்
அன ப் பற்றி ஒருேொைொவது ேொன் அலுத்துக் தகொண்டிருப்நபனொ? இல்னே தசொகுசொக ஆட்நடொவில் பயைித் ிருப்நபனொ…? வொய் வனர வொர்த்ன கள் வரும். ஆனொல் நகொபத் ில் வொர்த்ன கனைக் தகொட்ட அவள்
ொயொரொக
இல்னே.
அவனிடம் நபச பயந்து தகொண்டு அல்ே. இ ற்கும் கு ர்க்கமொக அவன் ஏ ொவது தசொல்வொன். எ ற்கு? என்ற எண்ைம்
ொன். ஏற்தகனநவ
ொன்
நபசிய ற்குக் தகொஞ்சமும் சம்மந் மில்ேொமல் அல்ேவொ இவன் நபசிக் தகொண்டிருக்கிறொன்’ என்று ேினனத் வளுக்கு ஆயொசமொக இருந் து.
ேொன் பொட்டுக்குப் நபசிட்டு இருக்நகன். தசவிடன் கொதுே சங்கு ஊ ினது நபொே உட்கொர்ந்து என் முகத்ன ப் பொர்த்துட்டு இருக்க” என்று மீ ண்டும் அவன் ஆரம்பிக்க, “சரிங்க… ேொன் மு ல்ே ஸ்நடஷனுக்குப் நபொநறன். ேீங்க நவனேனய முடிச்சிட்டு வொங்க” என்றவள், அவனுக்கு எ ிர்புறமொகத்
ிரும்பிப்
படுத்துக் தகொண்டொள். எந் வி
அேட்டலும் இல்ேொமல் சொ ொரைமொகக் கூறிவிட்டுப் படுத் வனைப்
பொர்க்கநவ பொவமொக இருந் து அவனுக்கு. ஒருவனகயில் ஏமொற்றமொகக் கூட இருந் து.
தமல்ே, “மயூ!” என்றபடி அவனைத்
ன் பக்கமொகத்
ிருப்பினொன்.
“ப்ை ீஸ்!” என்று அவள் கண்கனைத்
ிறக்கொமநேநய தசொல்ே, “ேீ தூங்கு”
என்றவன் அவனை அனைத்துக் தகொண்டொன்.
அந்
நேரத் ிற்கு அவளுக்குநம அந் த் த ொடுனகயும், அரவனைப்பும்
ந னவயொயிருக்க, அனம ியொக அவனது னககைில் தபொருந் ிக் தகொண்டொள்.
ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
30-01-2015, 05:51 AM #29 Magno's Avatar Magno Magno is offline Senior Member Friends of LW
Join Date Aug 2014 Gender Female Location London Posts 143 Nice UD shenba. Thanks.
05-02-2015, 09:43 PM #30 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date
Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 26
“ஹொய் அண்ைி!” என்ற அனழப்னபக் நகட்டுத்
எ ிர்வட்டு ீ னவந கியின் மகள்,
“ஹொய்
ிரும்பிப் பொர்த் ொள் மயூரி.
ிவ்யொ ேின்று தகொண்டிருந் ொள்.
ிவி!” என்று புன்னனகத் வள், அவனை நமேிருந்து கீ ழ்வனர
பொர்த் ொள்.
“என்ன அண்ைி அப்படிப் பொர்க்கறீங்க?” என்றவள், சிரிப்னப அடக்கிக் தகொண்டு பொர்த் ொள்.
“இல்ே…” என்றவள் சட்தடன அவளுக்குப் பின்னொல் தசன்று அவைது கூந் னேப் பிடித்துப் பொர்த் ொள்.
“என்னப்பொ முடினய பொ ியொ தவட்டிட்ட?” என்றொள் அ ிர்ச்சியுடன்.
“இன்னனக்கு பிப்ரவரி ேொேொம் ந
ி, உேக நகன்சர்
கொநேஜ்ே ேொங்க எல்நேொரும் எங்கநைொட
ினம். அ னொே எங்க
னேமுடினயத்
ொனமொ
தகொடுத்துட்நடொம். ஒரு தமடிக்கல் கொநேஜ் ஸ்டூடண்டொக இருக்நகொம்.
அடுத் வங்கனைக் நகட்கறதுக்கு முன்னொே ேொங்க முன் உ ொரைமொ இருக்கணுமில்னேயொ?” என்றவனை வொஞ்னசயுடன் பொர்த் ொள் மயூரி.
“உங்க பொட்டி ஒண்ணும் தசொல்ேனேயொ?” என்று நகட்டொள்.
“தசொல்ேனேயொ…? அ ொன் சொயங்கொேம் இந் ப் ப்ைொட்நட இடிஞ்சி விழற அைவுக்குப் நபசினொங்கநை… ஆச்சொ… நபொச்சொ? அப்படியொ? இப்படியொ? இப்படித் னேமுடிய தவட்டிட்டு வந் ிருக்கிநயன்னு… அவங்க பொனஷயில் நபசினொங்க. தகொஞ்ச நேரம் பொர்த்ந ன்… ேிறுத் றொ மொ ிரித் த ரியே… கொதுே தஹட் நபொனனப் நபொட்டுட்டு உட்கொர்ந்துட்நடன்” என்று சிரித் ொள்.
ிவ்யொ எப்நபொதுநம இப்படித்
ொன்… ‘தவைிப்பனடயொன நபச்சு, சிரித்
முகம்
என்று கேகேப்பொக இருப்பொள்.
அப்படிநய னவந கியின் குைத் ிற்கு நேதர ிர்.’ இப்படித் ொன் மு ன்மு ேில் அவனைப் பொர்த்
நபொது ேினனத் ொள் மயூரி.
கூடநவ, ‘னவந கிக்கு இவ்வைவு தபரிய மகைொ?’ என்ற ஆச்சரியமும் எழொமேில்னே.
ஆனொல்,
ிவ்யொ மூத்
ொரத் ின் மகள். இவள் பிறந்
சிே மொ ங்கைிநேநய
அவைது அன்னன உடல்ேேமில்ேொமல் இறந்துவிட, ப ிநனநழ வய ொன னவந கினய, இரண்டொவ ொக ந்ன .
ிருமைம் தசய்து தகொண்டொர்
ிவ்யொவின்
ொன் ஒருவருக்கு இரண்டொவது மனனவியொக, மூன்று வயது குழந்ன க்குத் ொயொக வந் ன , னவந கியொல் ொயில்ேொ
ொங்கிக் தகொள்ைநவ முடியவில்னே.
ன்னன, இப்படி ஒரு ேரகத் ில் தகொண்டு வந்து
ஏழ்னமயின் மீ தும்,
ள்ைிய
னது
ந்ன யின் இயேொனமயின் மீ தும், நகொபமும்,
நவ னனயும் தபொங்கியது.
ஆனொல், அன
எ ிர்த்துக் நகட்கும் துைிவும், தபற்றவரது வொர்த்ன க்குக்
கட்டுப்பட்நட பழக்கப்பட்டவள் என்ப ொல், மனத் ிேிருக்கும் எண்ைத்ன வழக்கம் நபொே தமௌனமொகத்
ிவ்யொவின் அந்
னக்குள்நைநய அடக்கிக் தகொண்டொள்.
ந்ன னயயும், பொட்டினயயும் தபொறுத் வனர னவந கி என்பவள்,
வட்டிேிருக்கும் ீ உயிருள்ை ஒரு தபொருள். அவ்வைநவ.
அவ்வப்நபொது தவைியூர் தசன்றுவரும் கைவனது ேடவடிக்னககனைக் கண்டும் கொைொமல் இருந்து தகொண்டொள்.
னது ந னவக்கு மட்டுநம
ன்னன ேொடும் கைவனது வொரினசச் சுமக்க மட்டும் அவள்
யொரொக
இல்னே.
சமூகத் ின் பொர்னவயில்
ொன் ஒரு கொய்க்கொ
மரமொக இருப்பன க்கூட,
சந்ந ொஷத்துடநனநய ஏற்றுக் தகொண்டொள். இ ன்முேம் வொழ்க்னகயின் மீ தும் சுற்றத் ின் மீ தும் ேினனக்கொ
னக்கிருந்
நகொபத்ன யும்,
கைவனனயும் பழிவொங்கிவிட்ட
அவளுக்கு எல்ேொநம
ிவ்யொ மட்டுநம. அந்
அந் க் குழந்ன க்கொகநவ சிரித் ொள்.
ன்னனப் பற்றி
ிருப் ி அவளுக்கு.
மழனேக்கொகநவ வொழ்ந் ொள்.
னது உயிநர அவள்
ொன். ேினறநவறொ
னது கனவுகனை மகள் மூேமொக ேினறநவற்றிக் தகொள்ைத் துடித் ொள்.
னவந கியின் எ ிபொர்ப்னப சற்றும் தபொய்யொக்கொமல் வைர்ந் ொள் னவந கியின் வைர்ப்பொக இருந் ொலும்,
ிவ்யொ.
ொன் சுந் ரியின் நபத் ி என்பன யும்
அவ்வப்நபொது தவைிப்படுத் ினொள் அவள்.
ஊனரநய ஆட்டினவக்கும் சுந் ரி மொமிநய அடங்கிப் நபொகும் ஒநர ஆள் ிவ்யொ மட்டுநம.
வொர்த்ன கைினொநேநய மருமகனை ேிற்கவிடொமல் துரத்துபவர், நபத் ியின் எ ிரில் வொனயத்
ிறக்க மொட்டொர். வொழ்க்னக ஒரு வட்டம் என்பது
அவர்கனைப் தபொறுத் வனர உண்னமயொனது.
னவந கியின் ஏக்கங்களுக்கு வடிகொேொக வந்
ிவ்யொனவப் நபொே,
னக்தகொரு விடிவுகொேம் எப்நபொது வரும்?’ என்று ேினனத்து ஏக்கப் தபருமூச்சு எழுந் து மயூரிக்கு.
“அண்ைி...!” என்று உலுக்கினொள்
ிவ்யொ.
“ஆஹ்! தசொல்லுடொ…” என்றொள்.
“என்ன அண்ைி அண்ைொகூட டூயட் பொட நபொய்ட்டீங்கைொ?” என்று அவைது ந ொனைக் கட்டிக்தகொண்டுச் சிரித் வனைப் பொர்த்து தமன்னனகப் பூத் ொள்.
“இந் ச் சிரிப்பிநேநய அண்ைனன க்ை ீன் நபொல்ட் பண்ைியிருப்பீங்கன்னு ேினனக்கிநறன்… கதரக்டொ?” என்று இனமகனை விரித்துக் நகட்டவனைப் தபொய்யொக முனறத் ொள்.
“வொலு!” என்று தசல்ேமொகத்
ிட்டியவள், “வினையொட்னட விடு… இந்
வருஷத்ந ொடு படிப்பு முடியுது. நமற்தகொண்டு என்ன தசய்யப் நபொற?” என்று நகட்டொள்.
“மு ல்ே
னி வடு ீ பொர்த்து எங்க அம்மொனவ இங்நகயிருந்து கடத் ிட்டுப்
நபொகப் நபொநறன்…” என்று ந ொள்கனைக் குலுக்கியவனை அ ிர்ச்சியுடன் பொர்த் ொள்.
“ஷொக் ஆகொ ீங்க அண்ைி! இது இன்னனக்கு இல்னே என்னனக்நகொ முடிவு தசய் து” என்றொள்.
“இதுக்கு உன் அம்மொ சம்ம ிக்கணும்
ிவி…”
“அம்மொ சம்ம ிக்கனேனொலும், ேிச்சயம் இந்
முடினவக் நகட்டுச்
சந்ந ொஷப்படுவொங்க. என் அம்மொநவொட முகத்துே எப்பவும் சிரிப்னபப் பொர்க்கணும். அவங்க இருக்கறந மட்டும்
எனக்கொகத்
ொநன… அவங்கனை என்னொே
ொன் சந்ந ொஷமொ வச்சிக்க முடியும் அண்ைி!
இத் னன ேொள் அவங்க இழந் முடியும்னு இருக்கறப்நபொ அன
சந்ந ொஷத்ன , என்னொே தகொடுக்க ஏன்
விர்க்கணும்? இத் னன வயசுக்கு
பிறகும் மொமியொனரயும், வட்டுக்கொரனரயும் ீ
ிருப்பி ஒரு வொர்த்ன ப் நபசொமல்
இருக்கொங்கன்னொ எதுக்கொக? எனக்கொக.
அவங்க இன்னும் பனழய னவந கி இல்னே. எப்நபொ ேொன் தமடிக்கல் கொநேஜில் கொேடி எடுத்து னவத்ந நனொ அன்னனக்நக அவங்க முகத் ில்
உற்சொகத்ன யும், த ைினவயும் பொர்த்ந ன் அண்ைி! என் அம்மொவுக்கு யொனரயும் கொயப்படுத் த் த ரியொது. பழிவொங்கத் த ரியொது.
எல்நேொர் முன்னொநேயும் னவரொக்கியம் மட்டும்
னேேிமிர்ந்து, நேர்னமயொ வொழணும்ங்கற
ொன் இருக்கு. அதுக்கு என்னொல் மட்டும்
ொன் உ வி
தசய்ய முடியும். இல்னேனொ எங்க அப்பொனவப் நபொே ஒருத் னன சகிச்சிட்டு வொழ முடியுமொ? அடுத்
தஜன்மம்னு ஒண்ணு இருந் ொ, எங்க அம்மொ எனக்கு மகைொ
பிறக்கணும்.
என்நனொட அம்மொநவ இருந் ிருந் ொலும் இப்படி எனக்கொக்க எல்ேொத்ன யும் தசய் ிருப்பொங்கைொன்னு த ரியொது. அவங்கநைொட ீர்க்க இந்
ியொகத்துக்கொன கடனனத்
ஒரு தஜன்மம் நபொ ொது” என்று கண்கைில் ேீர்
ளும்ப
நபசியவனைப் பொசத்துடன் பொர்த் ொள் மயூரி.
அவைது மனநம ேினறந்து விட்டன ப் நபொே ந ொன்ற, தேக்குறுகிப் நபொனொள். ‘எத் னன ஆண்டுகொேங்கள் ஆனொலும், தபண்கைில் மனத் ிேிருந்து இந் ொய்னம என்ற உைர்னவ மட்டும் யொரொலும் பிரிக்க முடியொது. ஒரு தபண்ைிற்கு ஆண்டவன் அைித்
அபரிமி மொன ஆசிர்வொ ம் இது ொன்
நபொலும்!’ என்று ேினனத்துக் தகொண்டொள்.
”உன்னன ேினனச்சொ எனக்நக தரொம்பப் தபருனமயொ இருக்கு உன்னனப் தபத்
அம்மொவும், வைர்த்
ிவி! ேிச்சயமொ
னவந கி அக்கொவும் தரொம்ப தகொடுத்து
வச்சவங்க. எனக்நக தகொஞ்சம் தபொறொனமயொகூட இருக்குடொ…” என்ற மயூரியின் ந ொைில் ஆனசயுடன் சொய்ந்து தகொண்டொள்.
“என் அம்மொவுக்கு அப்புறம், என்நனொட நரொல் மொடநே ேீங்க ொன் த ரியுமொ? குேமகள் கண்ைகினய விட, கைினகயர் குே மொ வி படிச்சிருக்நகன். அன
ொன் உயர்ந் வள்னு
உங்க மூேமொ பொர்க்கவும் தசய்துட்நடன்” என்றவள்,
மயூரியின் முக வொட்டத்ன க் கவனித்து ேிறுத் ினொள்.
“அண்ைி…! ேொன்
ப்பொ எதுவும் சொரி அண்ைி…!” என்று இறங்கியக் குரேில்
தசொல்ே, “நசச்நச! அத ல்ேொம் ஒண்ணும் இல்ேடொ…” என்றொள் சமொ ொனமொக.
”உங்கனைச் சங்கடப்பட னவக்கணும்னு தசொல்ேனே. தரொம்பப் தபருனமயொ ேினனச்சி ொன் தசொல்நறன்… உங்கனை என் அப்பொவும், பொட்டியும் எவ்வைநவொ நபசியிருக்கொங்க. ேீங்க ஒரு வொர்த்ன
ிருப்பி நகட்டிருந் ொ எங்க அப்பொ
னேேிமிர்ந்து ேடக்க முடியுமொ? ஆனொலும், ேீங்க அன தயல்ேொம் தபரிசொ எடுத்துக்கொம, தரொம்ப சொ ொரைமொ
“ ிவி! அனுபவம்
ரும் பொடத்ன
ொநன என்கிட்ட பழகறீங்க” என்றொள்.
நவற யொரொேயும் தகொடுக்க முடியொது.
ேொன் தரொம்ப அனுபவப்பட்டிருக்நகன். யொர் என்ன தசொன்னொலும், ேொனொ எடுத்துக்கிட்டொ ொன் அது எனக்கு இல்னேனொ அது தசொன்னவங்களுக்நக ொன். கண்டன யும் ேினனச்சி என்னனநய அழிச்சிக்க ேொன்
அவங்க முன்னொே ேொம னே
னேேிமிர்ந்து வொழ்ந் ொநே நபொதும்… அவங்கநைொட
ொழ ஆரம்பிச்சிடும். உைி
சினேயொகும். வேி
யொரொ இல்னே.
ொங்கும் கற்கள்
ொங்கும் உள்ைம்
ொநன மண்மீ து
ொநன ேினேயொன சுகம் கொணும்” என்று
புன்னனகத் ொள் மயூரி.
“ஒரு கனவு கண்டொல் அன என்று பின்னொநேநய தகொண்டனர்.
ினம் முயன்றொல் ஒரு ேொைில் ேிஜமொகும்…”
ிவ்யொ பொட, தபண்கள் இருவரும் சப் மொக சிரித்துக்
படியருகில் மனறவொய் ேின்று அனனத்ன யும் நகட்டுக் தகொண்டிருந் னவந கி, முறுவலுடன் கண்ைனரத் ீ துனடத்துக் தகொண்டு கீ நழ தசன்றொள். அத் ியொயம் - 27
“எத் னன
டனவ கட் பண்நறன்…
ிரும்பத்
ிரும்ப விடொமல் நபொன்
பண்ைொ என்ன அர்த் ம்? தகொஞ்சம் நவனேயொ இருக்நகன் மயூரி. அப்புறம் நபசநறன்.” ஆத் ிரத்ன யும், எரிச்சனேயும் உள்ைடக்கிக் தகொண்டு நபசிய கைவனது ப ிேில், அவைது உற்சொகதமல்ேொம் வடிந் து நபொேொனது.
“நபொனனத்
ொன் அட்தடண்ட் பண்ைிட்நடநன. தசொல்ே வந் ன ச் தசொல்ேித்
த ொனேநயன். வொனய மூடிட்டு இருந் ொ என்ன அர்த் ம்?” தபொறுனமயின்றி வந்
அவனது வொர்த்ன கைொல், அவளுக்கு ஒரு மொ ிரி ஆகிவிட்டது.
“சொரிங்க… ஒரு விஷயம் தசொல்ேேொம்னு
ொன் கூப்பிட்நடன். பரவொயில்ே
ேீங்க வட்டுக்கு ீ வந் தும் தசொல்நறன்” என்றொள் இறங்கிய குரேில்.
ைர்ந்து நபொயிருந்
அவைது குரனேக் நகட்டவனுக்கு ஒருமொ ிரி ஆகிவிட,
“தகொஞ்சம் நவனே தடன்ஷன்…” என்றவன், “சரி னேட் வட்டுக்கு ீ வந்து நபசநறன்” என்றொன்.
தகொஞ்சம் சீக்கிரம் வந் ிடுங்க என்று தசொல்ே ேினனத் வள் அன மனறத்துக் தகொண்டு, “சரி” என்றவள் நபொனன அனைத் ொள்.
********
நவனே முடிந் தும் கிைம்பத் னசநேஷ்,
யொரொகிக் தகொண்டிருந் வளுக்கு நபொன் தசய்
ொன் தவைியில் கொத் ிருப்ப ொகச் தசொல்ேி நபொனன அனைத் ொன்.
பரபரப்புடன் தவைிநய வந் வள், “என்ன
ிடீர்னு வந் ிருக்கீ ங்க?” என்று
புன்னனகயுடன் நகட்டொள்.
“ம், நஹொட்டல் வொசல்ே உனக்கொக
வமிருக்நகன்னு நவண்டு ல்” என்றொன்
கிண்டேொக.
முகம் சுருங்க, “உங்கனை எ ிர்பொர்க்கனேன்னு
ொநன தசொன்நனன்…” என்றொள்.
“த ரியுது த ரியுது அதுகூடவொ புரியொது. வண்டியில் ஏறு நேரமொகுது” என்றபடி தஹல்தமட்னட மொட்டினொன்.
“ம், கொனேே ேீங்க… கொர்ே
ொன ஆஃபிஸ் நபொன ீங்க…இப்ப எப்படி னபக்ே…?”
என்றவள் நயொசனனயுடன் அவனனப் பொர்த் ொள்.
ட்ரிமொக உனடயைிந்து ேின்றிருந் வனன அப்நபொது
ொன் ேன்றொகப்
பொர்த் வள், “வட்டுக்குப் ீ நபொய்ட்டு வரீங்கைொ?” என்று நகட்டொள்.
முகத்ன
மனறத்துக் தகொண்டிருந்
தஹல்தமட்னடச் சற்று உயர்த் ிப்
பிடித் வன், “இதுக்தகல்ேொம் கொரைம் தசொன்னொ ொன் னபக்ே ஏறுவியொ?” என்று கடுகடுத் ொன். ொன் என்ன நகட்டுவிட்நடொம் என்று இத் னன ஆர்ப்பொட்டம்?’ என்று எண்ைி உ ட்னடச் சுழித் படி னபக்கில் அமர்ந் ொள்.
“சரியொன துர்வொசர்” என்று அவள் முணுமுணுக்க, தஹல்தமட்னடச் சரியொக அைிந் வன் தமல்ே புன்னனகத்துக் தகொண்டொன்.
வண்டி வட்னட ீ நேொக்கிச் தசல்ேொமல் நவறு பொன யில் தசல்வன க் கண்டவள், “என்ன இந் ப் பக்கம்…” என்று ஆரம்பித்
அந
நவகத் ில் நகட்க
வந் ன ப் பொ ியில் ேிறுத் ிக் தகொண்டொள்.
‘ஏற்தகனநவ ந னவயில்ேொமல் கடிக்கிறொன். இ ில்
ொன் ய ொர்த் மொக
என யொவது நகட்டு னவத்து, அது அவனன எரிச்சல் படுத் ினொல் என்தனன்ன நபசுவொநனொ’ என்று ேினனத் வள், தவகுேொட்களுக்குப் பிறகு தவைியில் இருவரும் நசர்ந்து வந் ிருக்கும் இந்
ேொனை, சங்கடமொக்கிக் தகொள்ை அவள்
விரும்பவில்னே. அந நேரம் சிக்னேில் ேின்றவன், “என்ன?” என்றொன்.
“ஒண்ணுமில்ே” என்றொள் அழுத் மொக.
“இப்நபொ என்ன உனக்கு எங்நகன்னு தசொல்ேொம கூட்டிட்டுப் நபொனொ வரமொட்டியொ?” என்றொன்.
அவளுக்குச் சேித்துப் நபொனது.
“ேொன் எதுவும் நகட்கே நபொதுமொ” என்று நவகமொக ப ிேைித் வள்,
ன்னனச்
சற்று ேி ொனப் படுத் ிக் தகொண்டு, “தரொம்ப ேொனைக்கப்புறம் ேொம நசர்ந்து தவைிநய வந் ிருக்நகொம். ேீங்க சிரிச்சிப் நபசனேனொலும் பரவொயில்ே… இப்படி எரிஞ்சி விழொ ீங்க” என்றொள்.
அ ற்கு அவன் ப ில் தசொல்வ ற்குள் சிக்னல் மொறிவிட, எதுவும் தசொல்ேொமல் னபக்னகக் கிைப்பினொன்.
சொய்பொபொ நபொவிேருகில் வண்டினய ேிறுத் ிய கைவனன ஆச்சரியத்துடன் பொர்த் ொள்.
தஹல்தமட்னட அ ற்குரிய ேொக்கில் னவத்துப் பூட்டியவன், “உனக்குப் பிடிச்ச பொபொ நகொவிலுக்குக் கூட்டிட்டு வந் ிருக்நகநன… அதுக்கொகவொவது தகொஞ்சம் சிரிக்கேொமில்ே” என்று அவன் தசொல்ே, “ம்” என்று புன்னனகத் ொள்.
பூனஜக்குப் தபொருட்கனை வொங்கியவன் வரினசயில் வந்து ேின்றதும், “தகொடு” என்று அவைிடம் னகனய ேீட்டினொன்.
அவள் புரியொமல், “என்னது?” என்றொள்.
“ம், உன் பிரநமொஷன் ஆர்டர்” என்று சிரித் ொன்.
இனமகள் விரிய அவனனப் பொர்த் ொள்.
“நபொதும் நபொதும் இந் ப் பொர்னவதயல்ேொம் அப்புறமொ பொர்த்துக்கேொம் வொ” என்று வரினசயில் ேடந் ொன்.
மயூரிக்கு ஆனந் த் ில் என்ன நபசுவத ன்நற த ரியவில்னே.
‘அப்படியொனொல் விஷயம் த ரிந்து எனக்கொகநவ வந் ிருக்கிறொன். நவண்டுதமன்நற
ன்னனச் சீண்டியிருக்கிறொன்’ என்று புரிய அவைது உள்ைம்
ேினேதகொள்ைொமல் பரபரத் து.
அவனுக்குத்
ன் மீ து அக்கனற, கொ ல் எல்ேொம் இருக்கிறது. ேொன்
ொன்
ந னவயில்ேொமல் என்னனக் குழப்பிக் தகொண்டிருக்கிநறன்’ என்று
னது
முட்டொள் னத்ன
எண்ைி சிரித்துக் தகொண்டொள்.
கண்களும், மனமும் குைிர பொபொனவ ேொட்களுக்குப் பிறகு
ரிசித்துவிட்டு வந்
நபொது, தவகு
ன்னனப் பனழய மயூரியொக உைர்ந் ொள்.
**********
“இருந் ொலும் என்னன இப்படி அனேக்கழிச்சிருக்க நவைொம்” என்று கைவனிடம் தபொய்யொக நகொபித்துக் தகொண்டொள்.
தமனுகொர்னடப் பொர்த்துக் தகொண்டிருந் வன் அன
மூடி னவத்துவிட்டு, “ேீ
கூடத் ொன் ரம்யொவுக்கு விஷயத்ன ச் தசொல்ேியிருக்க.. எனக்குச் தசொல்ேே. னஹத்ரொபொத்ே இருந்து குைொ எனக்குப் நபொன் தசய்து வொழ்த்து தசொல்றொன். அவன் தசொல்ேி ேொன் த ரிஞ்சிக்க நவண்டிய ேினேே இருந் ிருக்நகன்” என்று தசொல்ேி, தபருமூச்சுடன் முடித் ொன்.
அவள் பரி ொபமொக அவனனப் பொர்த் ொள்.
“உங்ககிட்ட ொன் மு ல்ே தசொல்ேணும்னு ஆனசயொ உங்களுக்குப் நபொன் தசய்ந ன். ேீங்க ொன் சுள்ளுன்னு விழுந் ீங்கநை. அ ொன் தசொல்ேனே.
அந ொட ேொனொ நபொன் தசய்து ரம்யொவுக்குச் தசொல்ேே. அவ எந ச்னசயொ எனக்கு கொல் தசய் ிருக்கொ.
அந்
நேரம் ேொன் எம்.டி ரூமில் இருந்
என் ஆஃபிஸ் தகொலீக்
ொே நபொனன அட்தடண்ட் தசய்
ொன் விஷயத்ன ச் தசொல்ேிட்டொ. ரம்யொ எனக்கு
ஃப்தரண்ட்
ொன். ஆனொ, உங்களுக்கு அப்புறம்
னசநேஷ்
ன்னனப் தபருனமயொக உைர்ந் ொன்.
“சொரிமொ!
ொன் அவள்” என்று தசொல்ே
ப்பு ொன். அ ொன் விஷயம் த ரிஞ்சதும் நேரொ வட்டுக்குப் ீ நபொய்
அப்பொ, அம்மொகிட்ட விஷயத்ன ச் தசொல்ேிட்டு, தகொஞ்சம் ரிஃப்தரஷ் ஆகி கிைம்பி வந்துட்நடன். னேட் டின்னருக்கு அவங்கனையும் கூப்பிட்நடன்… அம்மொ ொன் பரவொயில்ேன்னு தசொல்ேி ேம்மனை நபொய் வரச் தசொல்ேிட்டொங்க.
சரி, கொனேேநய விஷயத்ன ச் தசொல்ே ஆனசயொ ேம்ம தபொண்டொட்டி நபொன் தசய் ப்நபொ, அவநைொட மூனட அவுட் பண்ைியொச்சு. இப்நபொவொவது நபொய் தகொஞ்சம் கூல் பண்ைிடேொம்னு கிைம்பி… நேரொ நபொய் அவளுக்கு ஒரு சின்ன கிஃப்ட் ஒண்னையும் வொங்கிட்டு ஓடி வந்ந ன்…”
அவைிடம் ேடந் வற்னறச் தசொல்ேிக் தகொண்நட, னவத் ிருந்
னது பொக்தகட்டில்
பிநரஸ்தேட்னட எடுத்து அவைது னகயில் அைிவித் ொன்.
மயூரி சந்ந ொஷத் ில் அன்நபொடு தசொன்னொன்.
ிக்குமுக்கொட, “வொழ்த்துகள் மயூ!” என்று உள்ைொர்ந்
அவனன தேகிழ்ச்சியுடன் பொர்த் வள், “ேீங்க என்னன நேரொ வட்டுக்குக் ீ கூட்டிட்டுப் நபொயிருக்கேொம்…” என்றவைது குரல் குனழவுடன் வந் து.
“ஓ னம கொட்!” என்று புருவம் உயர்த் ியவன், “ேல்ே சொன்னச மிஸ் பண்ைிட்நடன் நபொேயிருக்நக… நவணும்னொ ஆர்டர் பண்ைினன
நகன்சல்
பண்ைிடேொமொ?” என்று நகட்டுக் குறும்பொகச் சிரித் ொன்.
“னசநேஷ்!” என்று தமேி ொகச் சிணுங்கியவள், தவட்கத்துடன் அவனனப் பொர்த்துச் சிரித் ொள்.
“இங்நக
ொன் ஓ னம கொட்னு தசொல்ேி இருக்கணும்…” என்றவன் அவைது
கண்கைில் த ரிந்
கொ னேக் கண்டு, “மயூ!
ிஸ் இஸ்
ேிமிட்!” என்று
சன்னக் குரேில் மிரட்டினொன்.
அவனது தசய்னகனயயும், நபச்னசயும் நகட்டு அவள் அடக்கமட்டொமல் சிரிக்க, அவைது சிரிப்னப ஆழ்ந்
பொர்னவயொல் மனத் ில் ேினறத்துக்
தகொண்டொன்.
COMMENT : http://ladyswings.com/community/thre...omments/page11 ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
11-02-2015, 08:45 AM #32 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline
LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 28
எப்நபொதும் நபொேப் பகல் நேர உறக்கம் கனேந்து எழுந்து வந் ஹொலுக்கு வரவும், க னவத்
வடிவு,
ிறந்து தகொண்டு னசநேஷ் உள்நை வரவும்
சரியொக இருந் து.
ொன்
ொன்
ொம மொக எழுந்து விட்நடொநமொ என்ற சந்ந கத்துடன்
கடிகொரத்ன ப் பொர்த் ொர். ஆனொல், வழக்கத்ன
விட மகன்
ொன் வினரவொக
வந்துவிட்டொன் என்று புரிய, நகள்வியொக அவனனப் பொர்த் ொர்.
னகயிேிருந்
ஸ்வட் ீ பொக்னை அன்னனயிடம் தகொடுத் வன், மயூரிக்கு
பைியிடத் ில் எ ிர்பொரொ
ப வி உயர்வு கினடத் ிருப்ப ொகச் தசொன்னொன்.
‘ஓஹ்!’ என்று தவறுமநன நகட்டுக் தகொண்டவர், அன ப் தபரி ொக எடுத்துக் தகொள்ைவில்னே.
சிேதேொடிகள் பொர்த் வன், “ஸ்வட் ீ எடுத்துக்நகொங்க அம்மொ!” என்றொன். ஒரு எ ிர்பொர்ப்புடன் தசொன்ன மகனது முகம் நசொர்ந்து விடக்கூடொந
என்ற
எண்ைத் ிற்கொக, “ம்” என்று சிறு துண்டு ஒன்னற எடுத்து வொயில் நபொட்டுக் தகொள்ை, னசநேஷின் முகத் ில் நேசொன புன்னனக அரும்பியது.
வட்னடச் ீ சுற்றும் முற்றும் பொர்த் வன், “அப்பொ எங்நகம்மொ?” என்று நகட்டொன்.
“எப்பவும் நபொே னேப்ரரிக்குப் நபொயிட்டு, ஏழு மைிக்கு வருவொர்” என்று ப ிேைித் ொர்.
அப்படியொ என்று நகட்டுக் தகொண்டவன்,
னது அனறக்குள் நுனழய, “கொஃபி
நபொடவொ உனக்கு?” என்று நகட்டொர்.
“சரிம்மொ. அதுக்குள்ை ேொன் ஒரு குைியல் நபொட்டுட்டு வந் ிடுநறன்” என்றபடி குைியேனறக்குள் நுனழந் ொன்.
தவைிநய கிைம்ப
யொரொகி வந் வன், “அம்மொ! அப்பொவுக்குப் நபொன் பண்ைி
வரச் தசொல்நறன். அதுக்குள்ை ேீங்களும் தரடி ஆகிடுங்க, எல்நேொரும் தவைிநய டின்னர் முடிச்சிகிட்டு வரேொம்” என்றொன்.
“அத ல்ேொம் ஒண்ணும் நவைொம். ேீங்க வனரக்கும் நபொயிட்டு வொங்க…” என்றவர் கொஃபினய அவன் னகயில் தகொடுத்துவிட்டுச் தசன்றவனர, அ ிருப் ியுடன் பொர்த் ொன்.
ந்ன க்குப் நபொனில் விஷயத்ன ச் தசொல்ேிவிட்டு, மயூரியின் நவனேயிடத்ன
நேொக்கிச் தசன்றொன்.
**********
“அடநட! வொங்கம்மொ!” என்ற கைவரது குரல் நகட்டுச் சனமயேனறயிேிருது எட்டிப் பொர்த் ொர் வடிவு.
“வைக்கம்மொ! ேல்ேொயிருக்கீ ங்கைொ?” என்று நகட்ட தசல்ேம்மொனவ பொர்த் தும் அனடயொைம் கண்டு தகொண்டொர் வடிவு.
‘இவள் எ ற்கொக இங்நக வந் ிருக்கிறொள்?’ என்று ேினனத்
நபொதும், “ம்,
உட்கொருங்க” என்றொர்.
னது மகனை அவர்களுக்கு அறிமுகப்படுத் ியவர், “தரொம்ப ேொைொ மயூரினயப் பொர்க்க வரணும்னு ேினனச்சிட்நட இருந்ந ொம். இங்க பக்கத்துே ஒரு விநசஷத்துக்கு வந்ந ொம். அப்படிநய ேம்ம பொப்பொனவயும் பொர்த்துட்டுப் நபொகேொம்னு வந்ந ொம்…” என்ற தசல்ேம்மொவின் விழிகள் மயூரினயத் ந டியது.
மயூரிக்கு ப வி உயர்வு கினடத் ிருப்ப ொகவும், இருவரும் தவைிநய தசன்றிருப்ப ொகவும் தசொன்னொர் நகசவன்.
மகிழ்ச்சியனடந்
தசல்ேம்மொ, “மயூரி மட்டும் இல்னேனொ, என் தபொண்நைொட
கல்யொைம் ேடந் ிருக்குமொன்நன த ரியொதுங்க. அந ொட குைத்துக்கு ேல்ே வொழ்க்னகக் கினடக்கணும்னு ேொன் நவண்டொ
த ய்வமில்ே. என்
நவண்டு ல் வைொ ீ நபொகனேன்னு இப்நபொ தரொம்பச் சந்ந ொஷப்படநறங்கம்மொ” என்ற தசல்ேம்மொவிற்கு கண்கள் கேங்கியது.
தசல்ேம்மொனவ
ிருமைத் ில் பொர்த் ந ொடு சரி. ஆனொல் அவர் யொர்? என்ன?
என்ற விவரம் எதுவும் வடிவிற்குத் த ரியொது. ஆரம்பத் ில் எதுவும் நபசிக் தகொள்ைொவிட்டொலும், அவர்கைது உனரயொடனேக் நகட்டுக் தகொண்டிருந் ொர்.
இன்று தசல்ேம்மொநவ மயூரியின் குைத்ன ப் பற்றியும், ிருமைத் ிற்கொக அவள் தசய்
னது மகைின்
உ வி என்று ஒவ்தவொன்றொகச் தசொல்ேச்
தசொல்ே, வடிவு ஊன்றி கவனிக்க ஆரம்பித் ொர்.
**********
பொர்க்கிங்கிேிருந்
வண்டினய எடுத்துக் தகொண்டு தவைிநய வந்
னசநேஷின் தமொனபல் ஒேித் து.
“தசொல்லுங்கப்பொ.”
“………….”
“அப்படியொ! ேொங்க கிைம்பிட்நடொம். இன்னும் இருபது ேிமிஷத் ில் வட்டுக்கு ீ வந் ிடுநவொம். ம், ஏ ொவது வொங்கிட்டு வந் ிடவொ…?” என்று நபசிவிட்டு, நபொனன அனைத் ொன்.
ந்ன யிடம்
வொங்கிய முல்னேச் சரத் ில் பொ ினயக் கூந் ேில் சூட்டியபடி வந் ைிடம், “மயூ! அப்பொ நபொன் தசய் ொங்க… தசல்ேம்மொ அக்கொ வந் ிருக்கொங்கேொம்…” என்று விஷயத்ன ச் தசொல்ேிவிட்டு வண்டினயக் கிைப்பினொன்.
வட்டினுள் ீ நுனழந் வள்,
ன்னன எ ிர்தகொண்ட தசல்ேம்மொனவ பொசத்துடன்
கட்டிக் தகொண்டொள். அவரது மகனை பிரியத்துடன் உபசரித் வள், முகம் ேினறய சிரிப்புடன் தசல்ேம்மொவின் கரத்ன ப் பிடித்துக் தகொண்நட நபசினொள்.
வடிவு அனனத்ன யும் னவத்
கண் வொங்கொமல் பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ொர்.
சம்பிர ொய வொர்த்ன கள் முடிய, தசல்ேம்மொ
ொன் வந்
விஷயத்ன
தமல்ே ஆரம்பித் ொர்.
“ம், மயூரிம்மொ! ேம்ம மீ னொ வட்டுக்கொரர் ீ கனடே இப்நபொ ேல்ே வியொபொரம்மொ. எல்ேொம் ேம்ம மீ னொ வந்
நேரம்னு அவங்க மொமியொர் கூட தசொல்ேி
சந்ந ொஷப்பட்டுகிட்டொங்க” என்று சந்ந ொஷத்துடன் தசொன்னொர்.
ேினறவுடன் புன்னனகத்துக் தகொண்ட மயூரிி், “அப்படியொ மீ னொ! மொமியொர்கிட்ட ேல்ே நபர் வொங்கறது எவ்வைவு தபரிய விஷயம்” என்று சிரிப்நபொடு தசொன்னவள்,
ொன் தசொன்ன ன் அர்த் த்ன
அவஸ்ன யுடன்
உைர்ந் தும், ேொக்னகக் கடித் படி
னது மொமியொனரப் பொர்த் ொள்.
வடிவு தேற்றிச் சுருங்க அவனைப் பொர்த் ொர்.
விப்புடன் அவள் னசநேனஷப் பொர்க்க, அவன் மறுபுறமொகத்
ிரும்பி
புன்னனகத் ொன். நகசவநனொ, அவைது வொர்த்ன கனைக் கொ ில் வொங்கொ து நபொே, இல்ேொ
என நயொ ந டிக் தகொண்டிருந் ொர்.
“ம், இருங்க… ேீங்க சொப்பிட எ ொவது…” என்று மயூரி அங்கிருந்து ேழுவப் பொர்க்க,
“ஸ்வட், ீ கொஃபிதயல்ேொம் அம்மொ தகொடுத்துட்டொங்கப்பொ. ேொங்களும் ஒரு விநசஷத்துக்குப் நபொயிட்டுத்
ொநன வந்ந ொம்” என்றொர் தசல்ேம்மொ.
ஏதும் தசொல்ேொமல், அசட்டுச் சிரிப்தபொன்னற சிந் ினொள் மயூரி.
மீ னொ ஏந ொ ஜொனடயொக கண்ணு! தசொல்ே வந் ன
னது அன்னனக்குக் கண்னைக் கொட்ட, “மயூரி பொ ியிநேநயஎ விட்டுட்நடன் பொரு. வந்து… ேம்ம
மீ னொ கல்யொைத்துக்கு ேீ தகொடுத்
பைத்ன த்
நபசிக் தகொண்நட, தகொண்டு வந் ிருந் ினகத்
ிருப்பித்
ரேொம்னு…” என்று
ஒரு னபனய எடுத் வர், மயூரியின்
முகத்ன ப் பொர்த்து தசொல்ே வந் ன ப் பொ ியிநேநய ேிறுத் ினொர்.
னசநேஷும் சற்று அ ிருப் ியுடன் அவனரப் பொர்த் ொன்.
“ ப்பொ ேினனச்சிக்கொந ம்மொ. என்னனக்கு இருந் ொலும் இது வட்டியில்ேொ கடன்
ொநன” என்றொர்
யக்கத்துடன்.
“அப்நபொ உங்ககிட்ட பட்டக் கடனன எப்படிக்கொ ேொன்
ிருப்பிக் தகொடுப்நபன்?
என்நனொட வொழ்க்னகனயநய கொப்பொத் ிக் தகொடுத் வங்க ேீங்க… அதுக்கு ேொன் கைக்குப் பொர்க்க ஆரம்பிச்சொ, எங்நக நபொய் ேிக்கும்? அப்படி ேொன் தசய் ொ உங்க பொசத்துக்கு வினே நபசறது நபொே ஆகொ ொ?
மீ னொ என்கூடப் பிறக்கனேனொலும், எனக்குத்
ங்னக
ொநன! அவளுக்கு ேொன்
இன க் கூடச் தசய்யக் கூடொ ொ? என் ேன்றிக் கடனனச் தசலுத்
கடவுள்
எனக்குக் தகொடுத்
ஒரு வழியொ ேொன் ேினனச்சிட்டு இருக்நகன். உங்க
குடும்பத் ில் ஒருத் ியொ ேினனச்சிட்டு இருக்கற என்னன, தவைியொைொ
ள்ைி
ேிறுத் றொ மொ ிரி இருக்குக்கொ.”
எந்
அ ிர்வும், ஆர்ப்பொட்டமும் இல்ேொமல் குரேிநேநய
னது மறுப்னப
தவைிப்படுத் ியவனை வியப்புடன் பொர்த் ொர் வடிவு.
‘இவள் இத் னனத் தூரம் நபசுவொைொ? ேொன்நக வொக்கியத் ில் மனத் ிேிருந் ன
னது
எத் னன அழகொகச் தசொல்ேி, தசல்ேம்மொவின் வொனய
அனடத்து விட்டொள்’ என்று மருமகைின் சொமர்த் ியத்ன
அவரொல்
வியக்கொமல் இருக்க முடியவில்னே.
இத் னன ேொள் அவனைப் பொர்த் , அவரது கண்நைொட்டத் ில் நேசொன மொற்றம் ஏற்பட ஆரம்பித் ிருந் து.
“இருந் ொலும்…” என்று ஆரம்பித் வனர, “மயூரி தசொல்றது தரொம்பச் சரி. ேீங்க இந் ப் பைத்ன த்
ிருப்பிக் தகொடுத் ொ எங்கனை தவைியொைொ
ேினனக்கறீங்கன்னு அர்த் ம்” என்று மனனவிக்கு ஆ ரவொக நபசினொன் னசநேஷ்.
தசல்ேம்மொ சங்கடத்துடன் அங்கிருந்
அனனவனரயும் பொர்க்க, “இங்நக
பொருங்கம்மொ… எங்க னபயனும், மருமகளும் இன எனக்குத் த ரியும். அ னொல்
ஏத்துக்க மொட்டொங்கன்னு
ொன் ேீங்க என்னிடம் பைத்ன க்
தகொடுத் ப்நபொ, அவங்கனைநய வரனவக்கிநறன்... உங்க னகயொேநய தகொடுத் ிடுங்கன்னு தசொன்நனன்.
மத் படி எங்களுக்கும் இதுே உடன்பொடு இல்ே. அந ொட வட்டியில்ேொ கடன்னு ேினனச்சி சங்கடப்படொ ீங்க. உங்க மனசொர என் மருமகனை ஆசீர்வொ ம் பண்ணுங்க. அது நபொதும்” என்றொர் நகசவன்.
“சின்ன வயசுே இருந்து இந் க் னகயிநேநய வைர்ந்
குழந்ன ங்க அது.
எங்க ஆசீர்வொ ம் என்னனக்குநம உண்டுங்க. இல்னேனொ உங்கனை மொ ிரி ேல்ேவங்ககிட்ட நசர்த்து விட்ட கடவுள், கனடசி வனரக்கும் அவளுக்குத் துனையொ இருப்பொரு’ என்று கேங்கிய கண்கனைத் துனடத்துக் தகொண்டொர் தசல்ேம்மொ.
அன்புடன் அவரது ந ொனை அனைத்துக் தகொண்டொள் மயூரி.
COMMENT : http://ladyswings.com/community/thre...omments/page11 ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
12-02-2015, 09:21 AM #33 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female
Posts 375 அத் ியொயம் - 29
ரம்யொவின் வனைகொப்பு அனழப்பி னழ வருடிக் தகொடுத்
மயூரிக்குச்
சந்ந ொஷமொக இருந் து.
“தரொம்ப நவண்டியவங்கனை மட்டும் ொன் அனழச்சிருக்நகொம். அ னொே, வட்ேநய ீ விநசஷத்ன
வச்சிட்நடொம். அவசியம் எல்நேொரும் குடும்பத்ந ொடு
வந் ிடணும்” குைொவின் தபற்நறொர் வந்து அனழத்
நபொது, சிரித்
முகமொக
னேயொட்டிக் தகொண்டொள் மயூரி.
“மயூரினய மு ல் ேொநை தகொஞ்சம் அனுப்பி வச்சிடுங்க சம்மந் ியம்மொ. அவள் இருந் ொ எனக்குக் தகொஞ்சம் தஹல்பொக இருக்கும்” என்று ரம்யொவின் அன்னன, வடிவிடம் நகட்டொர்.
தமௌனமொக அங்நக ேின்றிருந்
நபொதும், உள்ளுக்குள் இருந்
யக்கம்
அவைது முகத் ில் ேன்றொகநவ பிர ிபேித் து.
அவனை ேிமிர்ந்து பொர்த்
வடிவு என்ன ேினனத் ொநரொ? சிரித் படிநய,
“அதுக்தகன்ன உங்க வட்டுப் ீ தபொண்னைக் கூட்டிட்டுப் நபொக என்னனக் நகட்கணுமொ?” என்று தசொல்ே, மயூரியொல்
னது கொதுகனைநய ேம்ப
முடியவில்னே.
விழிகனை உயர்த் ி அவள் னசநேனஷப் பொர்க்க, அவன் கண்கனைச் சிமிட்டிப் புன்னனகத் ொன்.
அவர்கள் கிைம்பிச் தசன்றதும் அனறக்குள் வந் வனை பின்னொேிருந்து அனைத் வன், “என்ன நமடம்? மொமியொநரொட மனசுே இடம்பிடிக்க ஆரம்பிச்சிடீங்க நபொே?” என்றொன்.
அவன் தசொன்னது
ொன்
ொம ம். சந்ந ொஷத் ில் அவளுக்குக் கண்ைநர ீ
வந்துவிட்டது.
‘ேீங்க தசொல்றொ மொ ிரி ேடந் ொ என்னனவிட அ ிர்ஷ்டசொேி யொருமில்னே’ என்று ேினனத்துக் தகொண்டவள், “தரொம்ப ந ங்க்ஸ் னசநேஷ்! ந ங்க்ஸ்” என்றொள்.
ழு ழுத் படி அவனது தேஞ்சில் சொய்ந்து தகொள்ை, கொ லுடன் அவைது தேற்றியில் முத் மிட்டொன்.
**********
“முடியே என்னொே. இங்நக பொரும்மொ! இந்
வனைகொப்பு… அது இதுன்னு
என்னனக் கூப்பிடொந . அதுவும் ஏ ொவது டீசண்டொ நஹொட்டல்ே வச்சொலும் பரவொயில்ே… வட்ேநய ீ நவற. யொரு அந் க் கும்பல்ே வந்து ேிக்க இடமில்ேொம, உட்கொர இடமில்ேொம ேிர் ொட்சண்யமொக மறுத்
விக்கிறது. ேொன் வரனே”
மகனை, சங்கடத்துடன் பொர்த் ொர் வடிவு.
“சத் மொ நபசொந டி… உங்க அப்பொ கொதுே விழப்நபொகுது” என்று மகனை எச்சரித் வர், “இங்க பொரு இனியொ, எப்பவும் எல்ேொர்கிட்டயும்
ள்ைிநய
இருக்க முடியுமொ? மத் வங்கை விடு… குைொவும், ேம்ம னசநேஷ்
மொ ிரி ொன்னு உனக்கு ேொன் தசொல்ேத் ந னவயில்ே. அவ்வைவு தூரம் ேம்மை ம ிச்சி வந்து தசொல்ேிட்டுப் நபொயிருக்கொங்க. நபொகொட்டி ேல்ேொ இருக்கொது” என்று தமல்ே மகளுக்கு எடுத்துச் தசொன்னொர்.
“ஏம்மொ என்னனப் படுத் ற? எனக்கு வர்ற ப் பத் ி ஒண்ணுமில்ே. ஆனொ, உன் மருமக இருக்கொநை… அவளும் இல்ே வருவொ. அந ொட நபொச்சொ… இதுங்க என்னநவொ ஒட்டிப் தபொறந்
தரட்னடங்க மொ ிரி குைொ அண்ைொ,
மயூரிம்மொன்னு நபசிக்கறன ப் பொர்க்கப் பொர்க்க எரிச்சேொ இருக்கும். அதுக்கு நமே அந்
ரம்யொ… அங்க வந்து இதுங்க மூஞ்சிகனைப் பொர்க்கணும்னு
எனக்தகன்ன
னேதயழுத் ொ?” என்று முகத்ன ச் சுைித் படி கடுகடுத் ொள்.
“ஏன் இனியொ அவனை எப்பவும் கரிச்சிக் தகொட்ற? அவள் உண்டு, அவநைொட நவனே உண்டுன்னு
ொநன இருக்கொ. வனைகொப்புக்கு வர விருப்பம்
இல்னேனொ விட்டுடு. அதுக்கொக மயூரினயப் பிடிச்சி எகிறொ ” என்று சேிப்புடன் தசொன்னொர்.
அன்னனனயக் கிண்டேொக பொர்த் வள், “அட! ேீ எப்நபொம்மொ இத் னன ேல்ே மொமியொரொ மொறிட்ட? என்ன மருமக கூட தகொஞ்சம் சம்பொ ிக்க ஆரம்பிச்சதுக்கு பிறகு, அவனைத்
ொங்க ஆரம்பிச்சிட்ட நபொே… இன்னும்
தகொஞ்ச ேொள்ை அவநைொட நபச்சுக்நகல்ேொம் ஆடுவியொ என்ன?” என்று ஆத் ிரமும், ஆ ங்கமுமொகக் நகட்டொள் இனியொ.
“வொனய மூடுடி. என்னன என்ன அன்னக்கொவடின்னு ேினனச்சியொ? பைத்ன க் கண்டதும் பல்னே இைிச்சிகிட்டுப் நபொக? உன் குைத்ன அவ்வைவு
மொத் ிக்க
ொன் தசொல்ேிட்நடன். ஆரம்பத் ிநேநய மயூரினயப் பத் ி
உன்னனப் நபச விட்டிருக்கக் கூடொது.
ம்ஹும்,
ப்னப ேொன் தசய்துட்டு உன்னனப் நபசியும் பிரநயொஜனம் இல்னே.
எனக்கு ஒண்ணும் அவனைப் பிடிக்கொமல் இல்ே. மு ல் டனவ அவனைப் பொர்த் ப்நபொ ேம்ம னசநேஷுக்குப் தபொறுத் மொனவன்னு தரொம்பநவ சந்ந ொஷப்பட்நடன்.
அவநைொட பிறப்பு பத் ித் த ரிஞ்சதும், ேொன் தகொஞ்சம் ேி ொனமொ நயொசிச்சிருக்கேொம். ஆனொ, அவசரப்பட்டு கல்யொைத்துக்குச் சம்ம ிக்க மொட்நடன்னு தசொன்நனன். அது எவ்வைவு
ப்புன்னு இப்நபொ ொன் ேொன் உைர
ஆரம்பிச்சிருக்நகன்.
ேொனொ பொர்த்து வச்சிருந் ொ கூட இப்படி ஒருத் ினயக் தகொண்டு வந் ிருப்நபனொன்னு த ரியொது. குேத்துக்கும், குைத்துக்கும் சம்மந் மில்னேன்னு புரிஞ்சிகிட்நடன். ஆனொலும், ஏந ொ ஒரு மனசுக்குள்ை இருந்துகிட்நட
யக்கம்
ொன் இருக்கு.
இத் னன ேொைொ இவனை ஒதுக்கி வச்சிட்நடொநமன்ற குற்ற உைர்ச்சியொ? இல்ே, இன்னும் அந் ப் பக்குவத்துக்கு ேொன் வரனேயொன்னும் புரியனே. அவனை மனசொர ஏத்துக்கவும் முடியே, நவைொம்னு ஒதுக்கித்
ள்ைவும்
முடியே.”
வருத் மும், நவ னனயுமொக நபசிய அன்னனனயக் நகேியொகப் பொர்த் ொள்.
“மனசுே அன்னன த ரசொன்னு ேினனப்பொ உனக்கு. தவைிநய தசொல்ேிடொந நகக்கறவங்க சிரிக்கப் நபொறொங்க. ேொனயக் குைிப்பொட்டி ேடு வட்ே ீ வச்சொலும் அந ொட புத் ி நபொகொது…” என்று இரக்கநம இல்ேொமல் தசொன்ன மகனை, தவறுப்புடன் பொர்த் ொர்.
‘இ ற்கு நமல் எதுவும் நபசி பேனில்னே’ என்று உைர்ந் வரொக, அனம ி கொத் ொர். இனியொ சிறுவய ிேிருந்ந
இப்படித் ொன். எ ிலும், யொரிடமும் தபரி ொக
ஈடுபொடு கொட்டமொட்டொள்.
நபச்சும் தவட்டு ஒன்று துண்டு இரண்டு என்று ொன் இருக்கும். ‘நபொகப் நபொக இத ல்ேொம் மொறிவிடும்’ என்று தகொள்வொநர
ன்னனத்
ொநன சமொ ொனம் தசய்து
விர, அவனைப் தபரி ொக எதுவும் தசொல்ேிக் தகொண்ட ில்னே.
ஆனொல், ஆரம்பத் ிேிருந்ந
நகசவன் மகனை அ ட்டியும், அவைது
தசய்னககனைக் கண்டும் கொைொமல் இருக்கும் மனனவினயக் கண்டித்தும் நபசுவொர்.
அப்நபொத ல்ேொம், ‘ேொைனடவில் இத ல்ேொம் சரியொகிடும்’ என்று கைவருக்குச் சமொ ொனம் தசொல்வொநர அறிவுனரயும் தசய்
விர,
ப்பித்
வறி மகளுக்கு எந்
ில்னே.
அவனரப் தபொறுத் வனர, அவனை இன்னும் சிறுதபண்ைொகநவ பொவித் ொர். ஆனொல், அவளுக்நக ஒரு குழந்ன
வந்
பிறகும், அவைது குைத் ில் எந்
மொற்றமும் இல்னே.
இனியொவிற்கும், னசநேஷிற்கும் இனடயில் ஆறு வயது வித் ியொசம் இருந்
ொல், ேினறய விஷயங்கைில் அவன் அவளுக்கு விட்டுக்தகொடுத்ந
வைர்ந் ொன். ஒரு ொய் வயிற்றுக் குழந்ன யொக இருந் இருநவறு துருவங்கைொகநவ வைர்ந் னர்.
நபொதும், இருவருநம
ொன் இனியொவிற்கு அைவிற்கு அ ிகமொக இடம் தகொடுத்துவிட்டன
கொேம்
கடந்து உைர்ந்து தகொண்ட வடிவிற்கு அ ிருப் ியொக இருந் து. அந நேரம் அவரது மனத் ில் மயூரியின் ேினனவும் வரொமேில்னே.
‘இனியொவிற்கு இருந் வைர்ந்
எந் ச் சலுனககளும், குடும்பச் சூழலும் இல்ேொமல்
நபொதும், அவைொல் எப்படி அடுத் வனர அனுசரித்துச் தசல்ே
முடிகிறது? மற்றவரது குைத்ன
அறிந்து, ேடந்துதகொள்ை முடிகிறது?’ என்று
ேினனத் வரொல் தபருமூச்சு மட்டுநம விடமுடிந் து.
அன்று, ‘இவளுடன் இன்று, அந்
னது மகனை ஒப்பிடுவ ொ?’ என்று வம்பொக ீ ேின்றவநர,
ஒப்பீட்னடச் தசய்யும் ேினேனய ேினனத்தும்,
னது வைர்ப்பின்
வனற எண்ைியும் மொய்ந்து நபொனொர்.
“சரி இனியொ, அப்நபொ ேொங்க கிைம்பநறொம். ஃபங்ஷனுக்கு வர முயற்சி பண்ணு” என்றொர்.
“பொர்க்கேொம்…” என்று பட்தடன்று தசொன்னவனைக் கவனேயுடன் பொர்த் ொர்.
*******
ஆரத் ி சுற்றி முடித் தும் மனையிேிருந்
ரம்யொனவ னகத்
ொங்கேொக
எழுப்பினொள் மயூரி.
அதுவனர விழொ மும்முரத் ில் இயந் ிர க ியில் இருந் வர்களும், சற்று ஆசுவொசப்படுத் ிக் தகொண்டனர்.
ங்கனைச்
நபத் ினய மடியில் னவத் படி அமர்ந் ிருந்
வடிவு, வந் ிருந்
ரம்யொவின்
உறவினர்கைிடம் புன்னனகயுடன் நபசியபடி, துறுதுறுதவன சுற்றிக் தகொண்டிருந்
மருமகனைநய பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ொர்.
அவனரயும் அறியொமல் முகம் மேர்ந்து விகசித்துக் தகொண்டிருந் து.
“என்ன வடிவு எப்படியிருக்க?”
ிடீதரன அருகில் குரல் நகட்க
ிரும்பிப்
பொர்த் ொர் வடிவு.
குைொவின் பொட்டினயக் கண்டதும் “வொங்கம்மொ… ேல்ேொயிருக்நகன். ேீங்க எப்படியிருக்கீ ங்க? உடம்பு எப்படியிருக்கு?” என்று நகட்டபடி எழுந் ொர்.
“எனக்தகன்ன குனறச்சல்? எல்ேொ நவனேயும் முடிஞ்சிடுச்சி. கண்ைொர என் தகொள்ளு நபரனனயும் பொர்த்துட்டொ ேிம்ம ியொ கண்னை மூடிடுநவன்” என்றொர்.
“என்னம்மொ இப்படிச் தசொல்றீங்க? இன்னும் தகொள்ளு நபரன் கல்யொைதமல்ேொம் பொர்க்க நவைொமொ?” என்றொர் வடிவு.
குைொவின் பொட்டி வொய்விட்டுப் புன்னனகக்க, “ஏம்மொ? ஏன்? இன்னும் எங்க அம்மொ எத் னன வருஷத்துக்கு மொமியொர் த ொல்னேயிே அவஸ்ன படணுமொ?” என்று பின்னொேிருந்து குைொ குரல் தகொடுக்க, சுற்றியிருந்
அத் னனப் நபரும் சிரித்துவிட்டனர்.
“நபொடொ… அப்படி என்ன பண்ைிட்நடன் உன் அம்மொனவ? தபரிசொ நபச வந்துட்டொன்…” என்று நபரனின் முதுகில் தசல்ேமொக ஒரு
ட்டு
ட்டினொர்.
“சரி சரி விடுங்க பொட்டி! தடன்ஷன் ஆகொ ீங்க…” என்று சிரித் படி அங்கிருந்து ேகர்ந் ொன்.
“எப்பவும் இவனுக்கு இந தபொழுந
நவனே. என்னன வம்பிழுக்கனேனொ இவனுக்குப்
நபொகொது” என்று சிரித்
பொட்டி, “வடிவு உன் தபொண்ணு எங்நக?”
என்று நகட்டொர்.
“அவளுக்குக் தகொஞ்சம் உடம்பு முடியனேம்மொ. அ ொன் மொப்பிள்னையும், நபத் ியும் வந் ிருக்கொங்க” என்றொர் சங்கடத்துடன்.
அந நேரத் ில் அங்கு வந்
மயூரி, “அத்ன ! ரித்துனவக் தகொடுக்கறீங்கைொ?
ேொன் சொப்பிட வச்சிடுநறன்” என்று தமல்ேக் நகட்டொள்.
மனத் ிற்குள் சற்றுத் உைர்ந் ிருந்
யக்கமிருந் ொலும், மொமியொரின் மொற்றத்ன
ொல், ன ரியத்ன
வரவனழத்துக் தகொண்டு நகட்டொள்.
“ரித்துமொ! சொப்பிடுறியொடொ?” என்று வடிவு நபத் ியிடம் நகட்க, “ம், அத்ன கிட்ட…” என்றபடி மயூரியிடம்
ன்னிடம் வந் மயூரியப் பொர்த் ிரும்பியவர்,
ொவியது.
குழந்ன னய, வொரி அனைத்துக் தகொண்டொள் மயூரி. குைொவின் பொட்டி, “ஏன் வடிவு…” என்றபடி அவர் பக்கமொகத் ன்னருகில் வந்து அமர்ந்
ரம்யொனவக் கண்டதும் நகட்க
வந் ன க் நகட்கொமல் பொ ியிநேநய ேிறுத் ிவிட்டொர்.
“என்ன பொட்டி தரொம்ப முக்கியமொன விஷயம் நபசும் நபொது வந்துட்நடநனொ?” என்று அப்பொவியொக முகத்ன
னவத்துக் தகொண்டு நகட்டொள்.
“அத ல்ேொம் ஒண்ணுமில்ேடியம்மொ. உன் மொமியொர் என்ன பண்றொ? வந் வங்களுக்தகல்ேொம் சொப்பிட இனேனயப் நபொடச் தசொல்ேணும்… எல்ேொத்ன யும் கூடநவ இருந்து இன்னும் ேொன்
ொன் அவளுக்குச்
தசொல்ேிட்டு இருக்கணும். ேொன் நபொய் பொர்த்துட்டு வந் ிடுநறன் வடிவு” என்றபடி எழுந்து தசன்றொர் பொட்டி.
‘விட்டொ இந் ப் பொட்டி னசக்கிள் நகப்ே ட்தரயிநன விடுவொங்க. வயசொச்நச விர இன்னும் புத் ி ஏன்
ொன் இப்படி இருக்நகொ’ என்று எரிச்சலுடன்
ேினனத்துக் தகொண்டொள் ரம்யொ.
**********
“அப்புறம் னேஃப் எப்படிடொ நபொகுது?” கட்டிேில் சொய்ந்து அமர்ந் ிருந் குைொனவக் நகட்டொன் னசநேஷ்.
“நபச்சுேர் னேஃப்
ொநன… சுகமொநவ இருக்கு” என்று சிரித் ொன்.
“இன க் கண்டிப்பொ ரம்யொ கொ ில் நபொட்நட ஆகணும்” என்றொன் னசநேஷ்.
“புண்ைியவொநன ேீ தசய்வ. இன்னும் தரண்டு ேொனைக்குத்
ொண்டொ.
ிரும்ப
தபட்டினயக் கட்டணும். அதுக்குள்ை எனக்கு நவட்டு வச்சிட்டுப் நபொயிடொந ” என்றவன், “என்னன விடு. உன் னேஃப் எப்படி இருக்கு? ஆஃபிஸ்ே எல்ேொம் எப்படிப் நபொகுது?”
“ஏற்தகனநவ பிரநமொஷன் கினடக்குநமொ கினடக்கொந ொன்னு இழுபறியில் இருக்கு. நவனேயிே தடன்ஷன் நமே தடன்ஷன்” என்றொன்.
“அது என்னனக்குத்
ொன் இல்ே… ேீ நவற ஜொபுக்கு ட்னர பண்ைனேயொ?”
“எதுக்குடொ? இங்கநய ேல்ேொ
ொநன இருக்நகன். ஆறு வருஷமொ நசொறு
நபொடுற கம்தபனிடொ…” என்றொன்.
“அது சரி… ேீ பிரநமொஷனுக்கு அனேநயொ அனேன்னு அனேஞ்சி நவனே பொக்குற? எ ிர்பொரொம மயூரிக்கு பிரநமொஷன் கினடச்சிருச்சி” என்று புன்னனகத் ொன்.
“அவளுக்நக த ரியொதுடொ. சர்ப்னரஸ் நமநனஜர்
ொன். அவநைொட ஃப்ரண்ட் ஆஃபிஸ்
ிடீர்னு நவனேனய விட்டு ேின்னுட்டொங்க. இவள்
ொன் தவொர்க்
நஹொேிக் ஆச்நச. இவளுக்குப் பிரநமொஷனனக் தகொடுத்துட்டொங்க.”
“மயூரிக்கு, பிரநமொஷன் கினடச்சன
விட, ேீ கிஃப்தடல்ேொம் தகொடுத்து
அசத் ினதுே தரொம்பநவ சண்ட்ந ொஷம் நபொேயிருக்கு…” என்றொன்.
“ம்” என்றபடி னகனய உயர்த் ித்
னேக்குப் பின்னொல் நகொர்த்துக்
தகொண்டவன், டீபொயின் மீ து கொல்கனை ேீட்டி, மேர்ந் ிருந் து.
ைர்வொக அமர்ந் ொன். முகம்
“என்னடொ மொப்பிள்ை? ஏந ொ இரகசிய சிரிப்பு சிரிக்கிற?” என்று நகட்டொன் குைொ.
“எல்ேொத்துக்கும் கொரைம் ேீ ொன். ேீ
ொநன அன்னனக்கு என்னன வற்புறுத் ி
அனுப்பி வச்ச… நபொனதுக்கு தசேவு நவற…” அவன் குரல்
ொன் ஏந ொ
கடனமக்குப் நபசுவது நபொே இருந் து. ஆனொல் முகம் அன்னறய ேொைின் ேினனவின் பூரிப்பில்
கட்டில் மீ ிருந் “அன்னனக்கு ேீ
ினைத்துக் தகொண்டிருந் து.
னேயனைனயத் தூக்கி அவன் மீ து வசிய ீ குைொ, ொநனடொ புேம்பின… அந்
லூசுப் பய நபச்னசக் நகட்டு
அவனைக் தகொஞ்சம் வொட்டி எடுத்துட்நடன்னு. அ ொன் கினடச்சிருக்கும் சொன்னை மிஸ் பண்ைிடொந ன்னு தசொன்நனன். தவொர்க் அவுட் ஆச்சில்ே…” என்று புன்னனகக்க, னசநேஷும்
னேனய ஆட்டிக் தகொண்டொன்.
சொப்பிட இருவனரயும் அனழக்க வந்
மயூரியின் கொ ில் இருவரும் நபசிய
கனடசி வொக்கியங்கள் த ைிவொக விழ, உள்ளுக்குள் தேொறுங்கிப் நபொனொள்.
‘அப்படியொனொல், அன்று னசநேஷ் அவனொக வரவில்னே. குைொ தசொல்ேித் ொன் வந் ிருக்கிறொன்’ என்று ேினனக்க ேினனக்க, அத் னன ேொட்கைொக மனத் ில் இருந்
மகிழ்ச்சிதயல்ேொம் கைநேரத் ில் வறண்டு நபொனது.
இருவனரயும் அனழக்கொமநேநய
இது என யும் அறியொ மயூரினயத்
ிரும்பிச் தசன்றொள்.
னசநேஷ், “ஆனொ, அன்னனக்கு என்நனொட பனழய
ிரும்பப் பொர்த்ந ன்டொ. எனக்நக தகொஞ்சம் சங்கடமொ
ொன்
இருந் து. இத் னன ேொைொ ேொன் அவனை சரியொ கவனிக்கனேன்னு தரொம்பக் கஷ்டமொ இருந் துடொ” என்றொன்.
குரலும், முகமும் அவனது உள்ைத்ன
அப்படிநய பிர ிபேித் ன.
“விடுடொ. எல்ேொம் சரியொகிடும். வொழ்க்னக ேம்ம னகே ொன். அம்மொகிட்டயும் தகொஞ்சம் மொற்றம் த ரியுதுன்னு தசொன்னிநய. எல்ேொம் ேல்ேபடியொ ேடக்கும். ேடந் ன
விட்டுட்டு ேடக்கப் நபொறன
பொரு” என்றொன்.
COMMENTS : http://ladyswings.com/community/thre...omments/page12 ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
21-02-2015, 10:24 PM #34 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 30
ரம்யொவின் வனைகொப்பு முடிந் தும் சொப்பிட அமர்ந் மயூரினயத் ந டியது. அவநைொ அன
னசநேஷின் விழிகள்,
அறிந்தும் கூட அவதன ிரில்
வரநவயில்னே.
ரம்யொவின் அன்னனகூட, நபொய் அவநனொடு நசர்ந்து சொப்பிடச் தசொல்ேியும், மறுத்துவிட்டு ந னவயில்ேொ
நவனேகனை இழுத்துப் நபொட்டுக்தகொண்டு
தசய் வனை அ ிருப் ியுடன் பொர்த் ொர்.
ஏநனொ அவளுக்கு, அவனிடம் நபசநவ பிடிக்கவில்னே. முடிந் வனர அவனது கண்கைில் படொமேிருந் ொள். இது
ற்கொேிகம்
ொன் என்று உைர்ந் ிருந்
நபொதும், அப்நபொன க்கு அது அவசியமொகத் ந ொன்றியது. தேஞ்னச அழுத் ிய நவ னனயின் கனம்
ொைொமல், ஏந னும் தசொல்ேிவிடுநவொநமொ என்ற பயம்
நவறு அவனை ஆட்டிப் பனடத் து.
சற்று ேி ொனித்து கவனித் ிருந் ொல், னசநேஷின் முகமும் கண்களும் தவைிப்படுத் ிய கொ னே, அவைொல் உைர்ந் ிருக்க முடியும். ஆனொல், பிடிவொ மொக
னக்குக் கடிவொைமிட்டுக் தகொண்டு வனைய வந் வைொல் அது
முடியொமநே நபொயிற்று.
தவகுேொட்களுக்குப் பிறகு
ன்னனக் கட்டினவத் ிருந்
கர்ந்து நபொனன ப் நபொேத் அடியொழத் ிேிருந் ஆரம்பித் ிருந் வந் து.
னைகதைல்ேொம்
ன்னன இேகுவொக உைர்ந் ொன். தேஞ்சின்
கொ ல் வொழ்க்னகயின் மீ து மீ ண்டும் பற்று வர
நேரத் ில், அலுவேகத் ிேிருந்து அவனுக்குத்
ிடீர் அனழப்பு
நபசிமுடித்து நபொனன அனைத் வனது முகம் கடுகடுதவன இருந் து. பத்து ேொள் அவசர நவனேயொக அவனன தடல்ேிக்குப் நபொகச் தசொல்ேி ஜி.எம் தசொன்னன
வட்டில் ீ தசொன்னொன்.
இது வழக்கம்
ொன் என்ப ொல் வடிவும், நகசவனும் தபரி ொக எடுத்துக்
தகொள்ைவில்னே. ஆனொல், னசநேஷிற்குத் விழுங்கவும் முடியொமல்
இன
ொன் தமல்ேவும் முடியொமல்
டுமொறிக் தகொண்டிருந் ொன்.
மயூரியிடம் தசொன்ன நபொது, அவள் சரி என்ற ஒற்னற வொர்த்ன யுடன்
ேிறுத் ிக் தகொண்டு, ந ொைில் உறங்கிக் தகொண்டிருந்
ரித்துனவ
ட்டிக்
தகொடுத்துக் தகொண்டிருந் ொள்.
***********
னது எரிச்சனே அடக்கிக் தகொண்டு, கடுகடுதவன்ற முகத்ந ொநட உனடகனைப் தபட்டியில் அடுக்கிவிட்டு ேிமிர்ந்
னது
னசநேஷின் தமொனபல்
ஒேித் து.
“கிைம்பிட்டியொ னசநேஷ்? ேொன் இன்னும் ஒன் ஹவர்ே வந் ிடுநறன்” என்றொன் குைொ.
“ம்ம்…” என்றொன் விட்நடற்றியொக.
குைொ சிரிப்னப அடக்கிக் தகொண்டு, “நடய்! உனக்குப் நபொகப் பிடிக்கனேனொ, நவற யொனரயொவது அனுப்பச் தசொல்ேி ஜி.எம்கிட்ட நகட்கறது என்றொன்.
ொநன”
“தரொம்ப முக்கியமில்னேனொ, சொநர என்னன அனுப்ப மொட்டொர். அவநர நகட்டு எப்படி மொட்நடன்னு தசொல்றது? ஆனொ, இன்னனக்குப் பொர்த்துக் கிைம்பச் தசொன்னது
ொன் தகொஞ்சம் கஷ்டமொ இருக்கு. பத்து ேொள்டொ…” என்றொன்
ஏமொற்றத்துடன்.
குைொ எதுவும் தசொல்ேொமல் அனம ியொக இருந் ொன்.
“ம்ச்சு… மூணு ேொள் லீவ் நபொட்டுட்டு, மயூனவ எங்நகயொவது தவைியூர் கூட்டிட்டுப் நபொகேொம்னு இருந்ந ன். பிைொதனல்ேொம் தசொ ப்பிடுச்சி” என்றொன்.
“ேீ ொன் லீவ் நபொட்டுட்டு மயூரினயக் கூட்டிட்டுப் நபொகணுமொ? மயூரினய ஒரு பத்து ேொள் லீவ் நபொடச் தசொல்லுடொ…” என்று ேண்பனுக்குச் சுேபமொக ஒரு ீர்னவச் தசொன்னொன் குைொ.
“இது ேல்ே ஐடியொடொ… எனக்குத் ந ொைநவ இல்னே பொநரன். இப்நபொநவ நகட்கநறன். ஆனொ, ஃப்னைட் டிக்தகட்…?” என்று இழுத் ொன்.
“ேீங்க
யொரொகுங்க… எங்க டிரொவல்ஸ் ஆஃபிஸ்ே தசொல்ேி டிக்தகட்டுக்கு
ேொன் ஏற்பொடு தசய்நறன். இன்னும் தரண்டு மைிநேரத்துே ஏர்நபொர்ட்ே இருக்கணும். சீக்கிரம்…” என்றவன் த ொடர்னப துண்டித் ொன்.
“அம்மொ! மயூரி எங்நக?” என்றபடி ஹொலுக்கு வந் ொன்.
“குழந்ன ய கூட்டிகிட்டு மொடிக்குப் நபொயிருக்கொ…” என்றொர் வடிவு.
ப ிநேதும் தசொல்ேொமல், பரபரப்புடன் தசல்லும் மகனன ஆச்சரியத்துடன் பொர்த் ொர் வடிவு.
**********
“ரித்து குட்டி! எங்நக இருக்கீ ங்க? அத்ன
கண்னைத்
ிறக்கறதுக்குள்ை
சீக்கிரம் ஓடிவந்து இந் த் ந ொனசனயச் சொப்பிட்டுட்டு நபொயிடுவங்கைொம்…” ீ கண்கனை மூடிக் தகொண்டு, னகயில் ந ொனச விள்ைலுடன் ேின்றிருந் ொள் மயூரி.
பூனன நபொே அடிநமல் அடினவத்து வந்து தகொண்டிருந் வந்
ரித் ிகொனவ அங்நக
னசநேஷ் தூக்கிக் தகொண்டொன்.
“ரித்து கண்ைொ… எங்நக இருக்கீ ங்க?” என்று மயூரி குரல் தகொடுக்க, ‘ஷ்’ என்று உ ட்டின் நமல் விரல் னவத்து சப் மிடொந
என்பது நபொே தசய்னக
தசய் வன், குழந்ன யுடன் மயூரியின் பக்கவொட்டில் வந்து ேின்றொன்.
அவள் மறுமுனற குரல் தகொடுக்கும் முன், அவைது கன்னத் ில் யொநரொ முத் மிட்டதும், சட்தடன கண்னைத்
ிறந் வள் ஒரு தேொடி பயத் ில்
டுமொறிவிட்டொள்.
“ஹய்யொ! அத்ன
கண்னை
முத் மிட்டுவிட்டுச் சிரித் ேிம்ம ியொக இருந்
ிறந்துட்டொங்க… அவுட்” என்று
குழந்ன னயப் பொர்த் தும் அவளுக்குச் சற்று
நபொதும், உடல் தமல்ே அ ிர்ந்து தகொண்டிருந் து.
குழந்ன னயப் பொர்த்துக் தகொண்டிருந்
னசநேஷ், தமல்ேத்
ொன் மயூரியின்
ேினேனய உைர்ந் ொன்.
பொட்டிேில் இருந்
ண்ைனர ீ மைமைதவன குடித்து,
ன்னன
ஆசுவொசப்படுத் ிக் தகொள்ை முயன்றொள். ஆனொல், எ ிர்பொரொ தசயேொல் அ ிகமொகநவ பயந் ிருந் ொள். இ யம்
இந் ச்
ொறுமொறொக துடிப்பன
கட்டுக்குள் தகொண்டுவர முடியவில்னே அவைொல்.
குழந்ன னய கீ நழ விட்டவன், “மயூ!” என்று அவைது ந ொனைப் பற்றினொன்.
சட்தடன அவனது னகனயத்
ட்டிவிட்டவள், “என்ன கொரியம் தசய் ீங்க?
தமொட்னட மொடியிே… அதுவும் பக்கத்துே குழந்ன
நவற… ச்நச” என்றொள்
நகொபத்துடன்.
“நஹ! ேிறுத்து ேிறுத்து. மு ல்ே ஒண்னைக் கிைியர் பண்ைிக்நகொ குழந்ன னய தூக்கி வச்சிருந் து
ொன் ேொன். உனக்கு முத் ம் தகொடுத் து
ரித்து ொன். தமொட்னட மொடியிே வச்சி அடுத் வங்களுக்குக் கொட்சிப் தபொருைொகற இன்டீசண்டொன ஆள் ேொன் இல்னே.”
தமதுவொக ஆரம்பித்து, அழுத் மொகச் தசொல்ேி முடித் ொன் அவன்.
‘ஆமொம்… அடுத் வங்க தசொல்ேிக் தகொடுத்து, அடுத் வங்க நபசறன ேடந்துக்கற உங்கனை, அப்படி ேினனச்சது ேினனத்துக் தகொண்டொள்.
வச்சி
ப்புத் ொன்’ என்று மனத் ிற்குள்
ன்னனநய பொர்த்துக் தகொண்டிருந் வனனச் சேனநம இல்ேொமல் பொர்த் வள் ட்னடயும், பொட்டினேயும் எடுத்துக் தகொண்டு படினய நேொக்கி ேடந் ொள்.
ொன் வந்
கொரியத்ன
மறந்துவிட்டு ஏந ந ொ நபசுவன
உைர்ந் வனொக,
குழந்ன யுடன் அவள் பின்னொநேநய ேடந் ொன்.
”மயூ! ஒரு பத்து ேொனைக்கு ஆஃபிைுக்கு லீவ் நபொட்டுட்டு கிைம்பு” என்றொன்.
படிக்கட்டின் அருகில் வந் வள் ேின்று, “எங்நக?” என்று நகட்டொள்.
“என்கூட தடல்ேிக்கு” என்றொன்.
அசிரத்ன யுடன் பொர்த் வள், “எனக்கு நவனே தசன்னனே. தடல்ேிே இல்ே” என்றொள்.
“ேொன் லீவ் நபொட்டுட்டுத்
ொநன வரச் தசொல்நறன்” என்றொன்.
“சொரி, என்னொே இப்நபொ வரமுடியொது. அந ொட உங்களுக்கும் தசேவு நவற” என்றொள் குத் ேொக.
“என்ன தசொல்ற? உனக்குச் தசய்யொம யொருக்குச் தசய்யப் நபொநறன். அந ொட அக்கொமநடஷன் ஆஃபிஸ்ே தகொடுக்கப் நபொறொங்க… நபொற வர்ற தசேவும், சொப்பொட்டுச் தசேவும்
ொநன” என்றொன்.
இழுத்துப் பிடித்
தபொறுனமயுடன், “தசொன்னொ புரிஞ்சிக்குங்க. பிரநமொஷன்
வந்து ஒரு மொசம் கூட ஆகனே.
ிடீர்னு தசொல்ேொம பத்து ேொதைல்ேொம்
லீவ் நபொட முடியொது” என்றவள், அவனது ப ினே எ ிர்பொர்க்கொமல் விறுவிறுதவன படியிறங்கினொள்.
‘ச்நச! புரிஞ்சிக்கொம படுத் றொ…’ என்று மனத் ிற்குள் புேம்பியவன், அனம ியொக வட்டிற்குள் ீ வந் ொன்.
அவைது ேடவடிக்னககதைல்ேொம் அவனுக்குப் பு ி ொகத் ந ொன்றியது. இ ற்கு முன்பும் இருமுனற தவைியூர் தசன்றிருக்கிறொன். அப்நபொத ல்ேொம் அவள் எப்படியிருப்பொள் என்று அறிந் ிருந் வனுக்கு ஏந ொ சரியில்னே என்று மட்டும் புரிந் து.
ஆழப்பொர்னவ ஒன்னறச் தசலுத் ியவன் அ ற்கு நமல் அவைிடம் எதுவுநம நகட்கவில்னே. கிைம்பும் நேரம் ஏதும் நபசி பிரச்சனனனய வைர்க்க விரும்பொமல் கிைம்பினொன்.
கொரில் உர்தரன்ற முகத்துடநனநய வந் வனன, குைொவும் எதுவும் நகட்கவில்னே. கொனர பொர்க்கிங்கில் ேிறுத் ியவன், “விடுடொ. அவநைொட நவனேயும் முக்கியம் ொநன அன
ேொம ேினனக்கநவயில்ே” என்றொன் ஆறு ேொக.
“இல்ேடொ. இத் னன ேொள் இருந்
மயூரிநய இல்ேடொ அவள். அவனைக்
கூட்டிட்டுப் நபொனொ எனக்குச் தசேவொம். இப்படி உைறினொ என்ன தசய்றது?” என்றொன் நகொபத்துடன்.
னேனயக் நகொ ிக்தகொண்டு, “சரி ந ங்க்ஸ்டொ. ேீ கிைம்பு… ரம்யொ தவயிட் பண்ணுவொங்க” என்று தசொல்ேிவிட்டு வினட தபற்றுக் கிைம்ப, குைொ அவன் தசொல்ேிவிட்டுச் தசன்ற உைறனே ேினனத்துக் கவனே தகொண்டொன்.
Comment : http://ladyswings.com/community/thre...omments/page12 ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
24-02-2015, 12:40 AM #35 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 31
கடிகொரத் ிேிருந்
ேியொன் முட்கள் மைி ஒன்று என்று கொட்டியன ,
தவறித்துக் தகொண்டு படுத் ிருந் ொள் மயூரி.
உறக்கம் வருநவனொ என்றது!
அருகில் படுத் ிருந்
ரித்து தூக்கத் ில் சிணுங்க, அவனைத்
ஆசுவொசப்படுத் ிவைொல்,
ட்டிக் தகொடுத்து
ன்னன ேி ொனப்படுத் ிக் தகொள்ை முடியொமல்
டுமொறிக் தகொண்டிருந் ொள்.
னசநேஷ்,
ன்னன அவனுடன் வரச் தசொல்ேி அனழத்
நபொது உடன் தசல்ே
நவண்டும் என்ற ஆனச, அ ிகமொகநவ இருந் து. ஆனொல், அவனது வொர்த்ன கள் அன
தவைிக்கொட்ட விடொமல்
டுத்துவிட்டன.
ொன் னகநசரும் என்று ேினனத்து இருமொந் ிருந் கொனேொகிப் நபொனன
நேரத் ில் அத ல்ேொம்
ேினனத்து நவ னனயொக இருக்க, எழுந்து
இருக்னகயில் அமர்ந் ொள்.
வொழ்க்னகயில்
னக்கு ஒரு குடும்பம் நவண்டும்.
ன் மீ து அன்னபப்
தபொழியும் உறவுகள் நவண்டும் என்று ஆனசப்பட்டொநை ேடக்கும் என்று ஒரு ேொளும் ேினனத்
அவனைப் தபொறுத்
ில்னே.
வனரயில், வொழ்க்னகனயப் பற்றிய கனவுகனை
வைர்த்துக் தகொள்ைொமல்
அவநை எ ிர்பொர்க்கொ
விர, இத ல்ேொம்
ொன் இருந் ொள். அவனனச் சந் ிக்கும் வனர.
நேரம் அவளுக்கொகநவ ஒருவன் வந் ொன்.
உரினமநயொடு அவனைக் னகப்பிடித் ொன். கொ ல் வொழ்க்னகயின் சந்ந ொஷத்ன
கற்பித் ொன்.
ஆனொல், அனவதயல்ேொநம ஆரம்பித்
நவகத் ிநேநய மனறந்து நபொனது
ொன் அவளுக்கு ஏமொற்றமொக இருந் து.
ிருமைமொன பு ி ில், “உங்களுக்கு என்னதவல்ேொம் பிடிக்கும்?” என்று அவனனப் பற்றி அறிந்து தகொள்ளும் ஆவேில், அவனிடம் வினவினொள்.
குறுகுறுதவன்ற பொர்னவயுடன், “உன்னன தரொம்பப் பிடிக்கும்” என்று புன்னனகயுடன் தசொன்னொன்.
அந்
வொர்த்ன கைில் இருந்
கொ லும், கனிவும் இப்நபொது அவனிடம்
துைியொவது இருக்கிற ொ? என்று எண்ைிப் பொர்த் ொள்.
சமீ ப கொேமொக இருவரும் அப்படி மனம் விட்டுப் நபசிக் தகொண்ட ொக ேினனநவ இல்னே.
‘வட்டுக் ீ கடனன அனடக்க நவண்டும், வொகனக் கடனன அனடக்க நவண்டும் என்று வொழ்க்னகச் சக்கரத் ின் சுழற்சியில் சிக்கி, நவனே நவனே என்று எப்நபொது அ ிநேநய உழன்று, வொழ்க்னகயின் முக்கியமொன இழந்து தகொண்டிருக்கிநறொம்’ என்று மனத் ில் சேிப்புத்
ருைங்கனை
ொன் ந ொன்றியது.
மனம் அந் நேரம் ரம்யொனவயும் - குைொனவயும் ேினனத்துப் பொர்க்கத் வறவில்னே.
‘எப்நபொதும் கைவனிடம் ஓயொமல் வொயடித்துக் தகொண்டிருக்கும் ரம்யொவும், அவள் எது தசொன்னொலும் அ ற்கு இடக்கொகப் நபசி வொங்கிக் கட்டிக்
தகொண்டொலும், அவனைநய சுற்றி வரும் குைொ… அவர்கைொல் எப்படி இத் னன அன்னிநயொன்யமொக இருக்க முடிகிறது?’
‘தூரத்துப் பச்னச கண்ணுக்குக் குைிர்ச்சி’ என்பன
அவள் அறிந் ிருந்
நபொதும் ஏநனொ புரிந்து தகொள்ைொமல் இருந் ொள்.
இந
ரம்யொனவக் நகட்டொல் அல்ேவொ தசொல்வொள், “னசநேஷ் நபொன்ற
ஒருவன் கினடக்க மயூரி தகொடுத்து னவத் ிருக்க நவண்டும்” என்று.
அவளுக்கு ேன்றொகநவ த ரியும், மயூரினயப் பற்றி அறிந் வர்கள் யொரொக இருந் ொலும், ஒரு ேிமிடம் நயொசிப்பொர்கள். கல்லூரி ேொட்கைில் அவள் பொர்க்கொ
ஆண்கைொ?
மயூரியிடம் அறிந் தும்
ங்கைது மனத்ன
தவைிப்படுத் ியவர்கள், அவனைப் பற்றி
ிரும்பிநய பொர்க்கொமல் நபொன கன கள் உண்டு.
ஆனொல், அவனைப் பற்றி குைொநவ எடுத்துச் தசொல்ேியும், ஒரு தேொடி கூட நயொசிக்கொமல், “ேொன் கொ ேிப்பது மயூரினயத் பிறப்நபொ எங்கள் கொ லுக்கு என்று
ொன். அவைது குேநமொ,
னடயொக இருக்க முடியொது” என்று
ிடமொக ேின்று அவனைக் னகப்பிடித் ொன்.
குைொனவப் நபொே, னசநேஷ் வச ி வொய்ப்புடன் வைர்ந் வன் அல்ே. சொ ொரைப் பள்ைியிநேநய படித் ொன். தபரி ொக பைபேமும், பின் புேமும் இல்ேொ வன். இருந் வன்.
ன்னனத்
ொநன வைர்த்துக் தகொள்ை நவண்டிய கட்டொயத் ில்
குடும்பத் ிற்குச் தசய்ய நவண்டிய கடனமகள் இருந் ன. படித்து முடித் துநம,
னது
ந்ன யின் னகனய எ ிர்பொர்க்கவில்னே.
னக்கொக
நவனே ந டிக் தகொண்டொன். சுய சம்பொ ியத் ில் இருசக்கர வொகனம் வொங்கினொன்.
ங்னகயின் நசர்ந்
ிருமைத் ிற்கு
ன்னொல் முடிந் ன ச் தசய் ொன். நவனேயில்
மூன்றொவது வருடம், நேொன் மூேமொக இந்
அடுக்குமொடி
குடியிருப்னப வொங்கினொன்.
வொழ்க்னகயின் ஒவ்தவொரு கட்டத் ிலும்,
ன்னன உயர்த் ிக் தகொள்ை நபொரொட
நவண்டியிருந் து. சனைக்கொமல் நபொரொடி; அ ில் தவற்றியும் கண்டொன். அந் ப் நபொரொட்டக் குைம்
ொன், மயூரினய அவன் மைந்து தகொள்ை ஏதுவொக
இருந் து.
அவனனப் பற்றிய அத் னன விஷயங்கனையும் அறிந் ிருந் இப்நபொது அவனனப் புரிந்து தகொள்ைொமல்,
மயூரிநய,
னது மனன ரியத்ன
இழந்து
தகொண்டிருந் ொள். தமொனபேில் வந்
குறுஞ்தசய் ி ஒேியொல் ேினனவுேகிற்கு வந் ொள்.
ொன் தடல்ேி வந்து நசர்ந்து விட்ட ொகத்
கவல் அனுப்பியிருந் ொன்
னசநேஷ். மைி ேொன்கு ஆகியிருந் து. ஒரு தபருமூச்சுடன் நபொனன னவத்துவிட்டு நசொர்வுடன் கண்கனை மூடினொள்.
*********
யொர் எந்
மனேினேயில் இருந் ொலும் நேரமும், கொேமும் யொருக்கொகவும்
ேிற்கவில்னே. பத்து ேொட்கள் ஓட்டமொக ஓடி மனறந் து.
னது அத் னன நவனேகளுக்கு இனடயிலும்
ினமும் அவைிடம் இரு
முனற நபசினொன்.
அவ்வப்நபொது, “ேீயும் வந் ிருக்கேொம் மயூ!” என்று
ன் உள்ைக்கிடக்னக
மனறக்கொமல் தவைிப்படுத் ினொன்.
ஆனொல், மயூரியொல் இவற்னறதயல்ேொம் இயல்பொக ஏடுத்துக் தகொள்ை முடியவில்னே. அவன் ஊரிேிருந்து வந் தும் என்ன்ன ேடக்குநமொ என்ற அச்சம் அ ிகமொகநவ இருந் து.
‘ ன்னொல் ஏன் இன ச் சொ ொரைமொக எடுத்துக் தகொள்ை முடியவில்னே?’ என்று
ன்னனநய நகட்டுக் தகொண்டொள்.
இன்னும் இயல்பொக நபச ஆரம்பிக்கொ
வடிவொம்பொநை அவைது
முகவொட்டத்ன க் கவனித் ிருந் ொர். ஆரம்பத் ில் கைவனின் பிரிவொல் இருக்கும் என்று ேினனத் ொர்.
ஆனொல், ேொட்கள் தசல்ேச் தசல்ே அவள்
னக்குள் ஒடுங்குவன ப் நபொேத்
ந ொன்ற, மனத் ில் கவனே உண்டொனது. ஒருேொள்
யங்கித்
யங்கி, “உடம்பு
ஏதும் சரியில்னேயொ?” என்று நகட்நட விட்டொர்.
மயூரியொல்
ன் கொதுகனையும், கண்கனையுநம ேம்பமுடியவில்னே.
ிரு ிருதவன விழித் வனைப் பொர்த்
வடிவிற்கு பயமொகிவிட்டது.
“மயூரி!” என்று அவைது ந ொனைத் த ொட்டொர்.
அ ிர்ச்சியிநேநய அவள், “நவனே அ ிகம் அத்ன !” என்றவள் நவகமொக அனறக்குள் வந்து ேின்றொள்.
அவைது மனேினேனய உைர்ந்து தகொண்ட வடிவிற்கு அவனைப் பொவமொகப் பொர்த் ொர். ஆனொலும் அ ற்கு நமல் அவைிடம் நபச முற்படவில்னே.
னசநேஷ் நபொன் தசய் ொல், இல்னே; ஆமொம்; நவனேயிருக்கிறது… என்று ஏந னும் சொக்குச் தசொல்ேி நபொனன னவத்துவிடுவொள். அன்நறொ அவனிடம் விஷயத்ன ச் சந்ந ொஷத்துடன் பகிர்ந்து தகொண்டொள்.
னசநேஷிற்கு இத் னன ேொள் மனத் ிேிருந்
ஒரு உறுத் ல் மனறந் து.
அவள் சகஜமொகிவிட்டொள் என்று எண்ைினொன். ஆயினும் அவைது நபச்சிற்கொன அர்த் ம் மட்டும் அவனுக்குப் புரியொமநேநய இருந் து.
இருந்தும் அன
தவைிக் கொட்டிக்தகொள்ைொமல்,
ேொன்னகந்து ேொட்கள் ஆகும் என்ற
ொன் ஊருக்கு வர நமலும்
கவனேத் த ரிவித் ொன்.
நபொனன னவக்கும் முன்பொக, “உன்னன தரொம்ப மிஸ் பண்நறன் மயூ!” என்று உருகினொன்.
அத் னன நேரம் சரைமொகப் நபசிக் தகொண்டிருந் வள் வொயனடத் து நபொன்று தமௌனமொக இருந் ொள்.
“மயூ!” என்று அவன் மீ ண்டும் அனழக்க, “எம்.டி கொல் பண்றொங்க… அப்புறம் நபசநறன்’ என்று பட்தடன நபொனன னவத் ொள்.
‘ ொன் என்ன ேினனக்கிநறொம்? என்ன எ ிர்பொர்க்கிநறொம்?’ என்று அவளுக்நக புரியவில்னே.
COMMENTS : http://ladyswings.com/community/thre...omments/page13 ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
24-02-2015, 08:27 PM #36 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 32
கீ நழ ேின்றிருந்
கொனரப் பொர்த் வள், யொருனடய ொக இருக்கும் என்ற
நயொசனனயுடன், ேிஃப்டிேிருந்து தவைிநய வந் ொள். அங்நக ேொன்னகந்து இனைஞர்களும், சற்று கேவரமொன முகத்துடன் இரண்டு யுவ ிகளும் ேின்றிருந் னர்.
ஓங்கி ஒேித்
சுந் ரி மொமியின் குரேிேிருந்ந
அங்கிருந் வர்கள் யொர்?
எ ற்கொக வந் ிருக்கிறொர்கள் என்று த ைிவொகப் புரிந்து நபொயிற்று மயூரிக்கு.
எ ற்கு இந் ம்மொவிற்கு இத் னன ஆங்கொரம்? தசொந்
நபத் ியும், மருமகளும்
ொநன… எ ற்கொக இப்படி வொயில் வந் ன தயல்ேொம் நபசநவண்டும் என்று ேினனத் வளுக்கு, அந்
வொர்த்ன கனைக் கொது தகொண்டு நகட்க
முடியவில்னே.
அனழப்பு மைினய அழுத் ிறந்
அவள் னகனய உயர்த்தும் நபொந , க னவத்
நகசவன், “உள்நை வொம்மொ” என்றொர்.
அவள் உள்நை வந் தும் க னவ மூடிவிட்டு, டீவியின் ஒேினய நமலும் கூட்டினவத் ொர்.
“இருந் ொலும் இந்
ிவ்யொ தபொண்ணுக்கு இத் னனத் ன ரியம் ஆகொது”
என்று கைவரிடம் தசொன்னொர் வடிவு.
“அதுசரி. உனக்தகன்ன எதுவுநம த ரியொ குைத்துக்கு அந்
மொ ிரி நபசற? அந் ம்மொ
னவந கியொ இருக்கவிட்டு இத் னனக் கொேம் அனம ியொ
எல்ேொத்ன யும் தபொறுத்துட்டு இருந் து. நவற ஒருத் ியொ இருந் ிருந் ொ த ரிஞ்சிருக்கும் நச ி.
ிவ்யொ சின்னப் தபொண்ைொ இருந் ொலும் விவரம் த ரிஞ்ச தபொண்ணு. ன்னன ம ிக்கொ வங்ககிட்ட அவமொனப்பட்டு வொழறன விட,
ன் அம்மொ
ன்நனொடு வந்து சந்ந ொஷமொ இருக்கட்டும்னு ேினனக்குது பொரு. அந் த் ன ரியத்ன
ேீங்கள்ைொம் பொரொட்டொம இருந் ொலும் பரவொயில்ே. குனற
தசொல்ேொ ீங்க.
இந் க் கொேத்துே தபத்
பிள்னைங்க கூட இன தயல்ேொம்
தசய்வொங்கைொன்னு த ரியொது. ஆனொ, வைர்த்
பொசத்ன ப் புரிஞ்சிகிட்டு
ேடந்துக்கறொநைன்னு சந்ந ொஷப்படு.
அத ன்னநமொ த ரியே எல்ேொ மொமியொர்களும் மருமகைொ வந் வங்கங்கறன என்று
ொனும் ஒரு கொேத்துே
ஏன் ொன் மறந் ிடுறொங்கநைொ த ரியனே?”
னது ஆற்றொனமனய தவைிப்படுத் ிக் தகொண்டொர்.
“ேொன் தவைிஉேகம் த ரியொ
தபொண்ணுன்னு தசொன்நனன். இவள் எப்படி
னவந கினயயும் கூட்டிகிட்டுப் நபொய் தசொன்நனன். எனக்கு மட்டும் அந்
னியொ வச்சிப் பொர்த்துக்க முடியும்னு
அம்மொநவொட குைம் த ரியொ ொ?” என்றொர்
வடிவு.
அனனத்ன யும் நகட்டுக் தகொண்நட உனட மொற்றிக்தகொண்டு வந் ொள் மயூரி.
அந நேரம் அனழப்பு மைி ஓனச நகட்க, க னவத்
ிறந் ொர் நகசவன்.
“வொம்மொ!” என்றவர், “வடிவு!” என்று மனனவினய அனழத் ொர்.
உள்நை வந்
னவந கினயயும்,
ிவ்யொனவயும் வடிவு சற்றும்
எ ிர்பொர்க்கவில்னே.
“வொங்க…” என்று தபொத் ொம் தபொதுவொய் வடிவு அனழக்க, “வொங்கக்கொ!” என்ற மயூரி, “ ிவி!” என்று அவைது கரத்ன ப் பிடித்துக் தகொண்டொள்.
“தசொன்னொ மொ ிரிநய உங்க அம்மொனவ
னியொ கூட்டிட்டுக் கிைம்பிட்ட.
சந்ந ொஷமொ இருக்குடொ…” என்றொள் தேகிழ்சியுடன்.
“சொரி அண்ைி! இன்னனக்குக் கிைம்பநறன்னு உங்ககிட்ட முன்னநம தசொல்ேனே. மு ல்ேநய வட்ே ீ த ரிஞ்சிட்டொ பிரச்சனன ஆகிடும்… அ ொன்” என்றொள்
ிவ்யொ.
“அத ல்ேொம் ேொன்
ப்பொ ேினனச்சிக்கேப்பொ. இங்நகயிருந்து நபொனதுக்குப்
பின்னொே எங்கனைதயல்ேொம் மறந் ிடொந . நபொன் பண்ணு” என்று புன்னனகத் ொள் மயூரி.
“உங்கனை தரொம்பநவ மிஸ் பண்ணுநவன் அண்ைி!” என்று அவனை இறுக அனைத்துக் தகொண்டொள்
ிவ்யொ.
வடிவு அனனத்ன யும் வியப்புடன் பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ொர்.
ன்னனப்
பொர்த் ொநே, “ஹொய் ஆன்ட்டி!” என்று ஒரு சிரிப்புடன் தசன்று விடுபவள் ிவ்யொ.
ஆனொல், மயூரினய அண்ைி என்று அனழத்துப் பழகும் அைவிற்கு இருவருக்குள்ளும் அன்பு இருக்கும் என்று, அவருக்குத் த ரியநவ த ரியொது.
அனம ியுடன் ேின்றிருந்
னவந கினயப் பொர்த்து ஸ்நேகத்துடன்
புன்னனகத் ொள் மயூரி.
“பத் ிரமொ நபொய்ட்டு வொங்க அக்கொ!” என்றொள்.
“சந்ந ொஷமொ நபொநறன் மயூரி. என் மகநைொட இருக்கப் நபொநறன்… எங்கநைொட வொழ்க்னகனய எங்களுக்ககநவ ேொங்க வொழப்நபொநறொம்” என்ற னவந கியின் கண்கள் கண்ைனரப் ீ தபொழிந் ன.
தபண்கள் அனனவருக்குநம அவைது கண்ைனரக் ீ கண்டதும் இ யம் கனக்க, விழிகள் ேனனந் ன.
நேரமொவன
உைர்ந்
நகசவன் வடிவிற்கு குரல் தகொடுக்க, “ஒரு ேிமிஷம்
மொமொ” என்ற மயூரி, “அத்ன ! தகொஞ்சம் வொங்கநைன்” என்று வடினவ தகஞ்சேொக தமன்குரேில் அனழத் ொள்.
மறுநபச்சில்ேொமல் அவளுடன் தசன்ற வடினவ
ங்கைது அனறக்கு
அனழத்துச் தசன்று, ஒரு தபரிய கவனர அவரிடம் தகொடுத் ொள்.
“அத்ன !
ிவ்யொ இங்நகயிருந்து கிைம்பும் நபொது ேம்ம வட்டுக்கு ீ
வருவொன்னு த ரியும். அ ொன் அவளுக்கொக இன ேீங்களும், மொமொவும் தகொடுங்க… ப்ை ீஸ்” என்றொள்.
வொங்கி வச்நசன்.
இரண்டு நசனேகள், தவள்ைி குங்குமச் சிமிழ் இருக்க, வடிவு மருமகனை ேிமிர்ந்து பொர்த் ொர்.
“உங்க மகனுக்கும் த ரியும் அத்ன ! அவர்கிட்ட தசொல்ேிட்டுத்
ொன்
வொங்கிநனன்” என்றொள்.
ஒரு ஆழ்ந்
பொர்னவனய அவைிடம் தசலுத் ியவர், “ேீ ஆனசயொ
வொங்கினன
ேீநய தகொடு. தபரியவங்க தகொடுக்கறன
சந்ந ொஷமொ தகொடுக்கறது ழு ழுத்
விட மனசொர
ொன் முக்கியம். ேீநய தகொடும்மொ” என்றவர்
குரனே மனறக்க முடியொமல் தவைிநய தசல்ே, மயூரி தேக்குருகி
ேின்றொள்.
************
“நமடம்! உங்களுக்கு ஃநபக்ஸ் வந் ிருக்கு” என்று ஆஃபிைிேிருந்து தகொண்டுவந்து தகொடுத்துவிட்டுச் தசன்ற கடி த்ன ப் படித் ொள் மயூரி.
தபங்களூருவில் ேடக்கும் ஒரு ஐந்து ேட்சத் ிர நஹொட்டல் விழொவில் ஏற்பொடு தசய்யப்பட்டிருக்கும் கருத் ரங்கில் கேந்து தகொள்ை நவண்டும் என்று அ ற்கொன உத் ரவு கடி ம் அது.
ன்நனொடு நசர்த்து நமலும் ேொன்கு நபரின் தபயர்கள் இருந் து. அந ொடு கருத் ரங்கம் மூன்று ேொட்கள் ேனடதபறுகிறது என்றும், ேொனை மொனே கிைம்பநவண்டும். அ ற்கொன ஒப்பு ல் கடி த்ன னவக்கநவண்டும் என்றும் குறிப்பிடப்பட்டிருந் து.
உடநன தமயிேில் அனுப்பி
கடி த்ன
மடித்து னவத்துவிட்டு, ப ிேனுப்ப தமயினேத்
ிறந் ொள்.
*********
”ஓநக மிஸ்டர்.னசநேஷ்! உங்க ஜொனப சக்சஸ்புல்ேொ முடிச்சிட்டு வந் துக்கு வொழ்த்துகள். அந ொட ேீங்க நகட்ட மூணு ேொள் லீனவயும் சொங்ஷன் பண்நறன். என்ஜொய்…” என்று புன்னனகத் ொர் ஜி.எம்.
“ந ங்க்யூ சொர்! ந ங்க்யூ” என்று அவரிடம் வினட தபற்றுக் தகொண்டு வட்டிற்குக் ீ கிைம்பினொன் னசநேஷ்.
மனம் முழுவதும் பரபரப்பொக இருந் து.
முன் ினநம டிரொவல்ஸ் மூேமொக, மூைொர் தசல்ே இரயிேில் முன்ப ிவு தசய் ிருந் ொன். வழியில் அந் வருவன
டிக்தகட்னட வொங்கிக் தகொண்டவன்,
முன்கூட்டிநய தசொல்ேொமல்
ொன்
ிடீதரன நபொய் ேிற்கும் நபொது
மயூரியின் முகம் எப்படி இருக்கும் என்று எண்ைி சிரித்துக் தகொண்டொன்.
ஆனொல், வட்டினுள் ீ நுனழந் வன் தவைிநய தசல்ே
யொரொக ஹொேில் இருந்
ஏர்நபனகயும்,
யொரொகி னகப்னபயில் என நயொ ந டிக் தகொண்டிருந்
மயூரினயயும் பொர்த்துத்
ினகத்துப் நபொனொன்.
COMMENTS : http://ladyswings.com/community/thre...omments/page14 Last edited by Shenbaga priya; 24-02-2015 at 09:13 PM.
ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
25-02-2015, 05:50 PM #37 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 33
“வொப்பொ குைொ! எப்படியிருக்க? வட்ே ீ எல்நேொரும் தசௌக்கியமொ?”
“எல்நேொரும் தசௌக்கியம்மொ. ேீங்கள்ைொம் ேல்ேொ இருக்கீ ங்கைொ?” என்று விசொரித் ொன் குைொ.
தபொதுவொக நபசிக்தகொண்டிருந் வன், ரம்யொவின் தடேிவரி ேொள் தேருங்கிவிட்ட ொல் ஒருவொரம் விடுமுனறயில் வந் ிருப்ப ொக வடிவிடம் தசொல்ேிக் தகொண்டிருந் வன், அங்நக வந் ினகப்புடன் பொர்த் ொன்.
னசநேனஷக் கண்டதும்
கனேந்
னேயும், ேலுங்கிய உனடயுமொக வந்து ேின்றவனனப் பொர்த் துநம
ேினேனமனய உைர்ந்து தகொண்ட குைொ எதுவுநம நபசவில்னே.
வடிவு தகொண்டுவந்து தகொடுத்
கொஃபினயக் குடித் படி னசநேஷின்
அனறக்குள் வந்து அமர்ந் னர்.
எத் னனக் குஷியொக அன்று
ன்னிடம் மூைொர் தசல்ேப் நபொவ ொகச்
தசொல்ேிக் தகொண்டிருந் ொன். இப்படி தமொத் மொக ஏமொற்றத்துடன் உட்கொர்ந் ிருக்கிறொநன என்று கவனேயுடன் னசநேனஷப் பொர்த் ொன்.
சேிப்புடன் ேடந் ேினனத்
தயல்ேொம் னசநேஷ் தசொல்ே, சிரிக்கக் கூடொது என்ற
நபொதும் குைொவொல் சிரிக்கொமல் இருக்க முடியவில்னே.
“என் ேினேனமனயப் பொர்த் ொ உனக்குச் சிரிப்பொ இருக்கொடொ…?” எரிச்சலுடன் நகட்டொன் னசநேஷ்.
“நகொச்சிக்கொ டொ! ஏற்தகனநவ அப்பப்நபொ ஏ ொவது தசய்து மயூரிகிட்ட மொட்டிக்கிற? தபரிசொ சர்ப்னரஸ் தகொடுக்கநறன்னு, தசொல்ேொம தகொள்ைொம வட்டுக்கு ீ வந் … என்னொச்சு? மயூரி கிைம்பி ஊருக்குப் நபொய்ட்டொ. ந னவயொ உனக்கு?” சிரிப்னபக் கட்டுப்படுத் ிக் தகொண்டு நகட்டொன் குைொ.
“எல்ேொம் என் நேரம்… ேீதயல்ேொம் கிண்டல் பண்ற அைவுக்கு என் ேினேனம ஆகிப் நபொச்சு” என்று சேித்துக் தகொண்டொன்.
“சரிடொ புேம்பொந . ேீ வர்றன த் நபொறன
ொன் தசொல்ேனே. ஆனொ, மயூரி ஊருக்குப்
உன்கிட்ட தசொல்ேனேயொ?” என்று நகட்டொன்.
“னேட் நபசும் நபொது அவள் தசொல்ே ொண்டொ வந் ொ. சிக்னல் சரி இல்ேொமல் தரண்டு மூணு
டனவ கட்டொன ொே, சரி ேொனைக்கு நேரில் நபொய்
விஷயத்ன க் நகட்டுக்கேொம்னு ேினனச்சி நபொனன கட் பண்ைிட்நடன்” என்றொன் பரி ொபமொக.
வொய்விட்டுச் சிரித்
குைொ, “ேீ சந்ந ொஷமொ இருக்கறது அந்
தமொனபல்
கம்தபனிகொரனுக்குக் கூடப் பிடிக்கனேடொ…” என்று தசொல்ேிவிட்டு மீ ண்டும் சிரித் ொன்.
“ னேதயழுத்து…” என்று தேொந்துதகொண்டவன், “நடய்! எனக்கும் ஒரு நேரம் வரொமல் நபொகொது. அன்னனக்கு மொட்டினடொ ேீ…” என்ற னசநேஷும் சற்று சகஜமொனொன்.
“இப்பவொவது சிரிச்சித் த ொனேச்சிநய… அப்புறம்?” என்றொன் குைொ.
“என்ன அப்புறம்?”
“இல்ே… அடுத்து என்ன தசய்யப் நபொற?” என்றொன்.
“ேினறய தசய்யணும்னு ேினனச்சிட்டு இருக்நகன். ஆனொ அன தயல்ேொம் உன்கிட்ட தசொல்ற ஐடியொே இல்ே…” என்றொன் அழுத் மொக.
“இதுக்கூட புரியொ ொ எனக்கு? ஆனொ, அதுக்கு முன்னொடி எத் னன ேொள் மயூரி தபங்களூரில் இருப்பொன்னு கன்ஃபொர்ம் பண்ைிக்க. இல்ேனொ…” என்று சிரித்
குைொ, நவகமொக னசநேஷ் எழுவன க் கண்டதும் அன விட மின்னல் நவகத் ில் ஹொலுக்கு ஓடினொன்.
*************
ந ொழிகளுடன் நபசிக்தகொண்நட ேிஃப்டிேிருந்து தவைிநய வந் ரிசப்ஷனில் ஏந ொ நகட்டுக் தகொண்டிருந்
மயூரிக்கு,
னசநேனஷக் கண்டதும்
பகீ தரன்றது.
நபசிக்தகொண்நட வந் வள் பொர்னவனயச் தசலுத் ிய
ிடீதரன தமௌனமொகியதும் ஆைியடித் ொர் நபொே ினசனய நேொக்கிப் பொர்னவனயச் தசலுத் ினர்.
அந நேரம் னசநேஷும் அவர்கைது பக்கமொக
னது பொர்னவனயத்
ிருப்பவும் சரியொக இருந் து.
உடன் வந் வர்கைில் ஒருத் ி, “மயூரி! உன் ஹப்பி விப்புடன்
ொநன” என்று நகட்க,
னேயனசத் ொள்.
அவன் அவர்கனை நேொக்கி வரவும், ந ொழிகள் மயூரினயப் பொர்த்துக் குறும்பொகச் சிரித் னர்.
அவருகில் வந் வன், அவர்கனைப் பொர்த்து, ஹொய்!” என்று னகயனசத்துப் புன்னனகத் ொன்.
“என்ன சொர் தரண்டு ேொள் கூட மயூரினய விட்டுட்டு இருக்கமொட்டீங்கைொ?” என்று ஒருத் ி நகேியொகக் நகட்டொள்.
மற்றவர்கள் சிரித்துவிட, மயூரிக்கு அவஸ்ன யொக இருந் து.
சங்கடத்துடன் தேற்றினயத்
டவிக்தகொண்நட அவன் ப ில் தசொல்வ ற்குள்,
“சொரி! தகொஞ்சம் நேட்டொகிடுச்சி” என்றபடி அங்கு வந்
ேடுத் ர வயது
தபண்மைி, னசநேனஷ நகள்வியுடன் பொர்த் ொர்.
அ ற்குள்
ன்னனச் சு ொரித்துக் தகொண்ட மயூரி, “நமடம்! இவர் என்
ஹஸ்பண்ட், மிஸ்டர்.னசநேஷ்” என்றவள், “இவங்க எங்க எம்.டி” என்று அவனுக்கு அறிமுகப்படுத் ினொள்.
“ஹநேொ! மிஸ்டர்.னசநேஷ்…” என்று அவனது கரத்ன ப் பற்றிக் குலுக்கியவர், னது கைவருக்கும் அவனன அறிமுகப்படுத் ி னவத் ொர்.
“பிைினஸ் விஷயமொ தவைிேொடு நபொயிருந்
ொே, உங்க கல்யொைத்துக்கு
என்னொே வரமுடியனே. ஆனொ, ேம்ம மயூரிநயொட ஹீநரொனவ என்னொே பொர்க்க முடியனேநயன்னு ேினனச்சிக்குநவன். இப்நபொ ொன் அதுக்கு சந் ர்ப்பம் கினடச்சிருக்கு” என்றொர் சிரித் ொர்.
“ேீங்க…” என்று ஆரம்பித் வர் பொ ியில் ேிறுத் ிவிட்டு, “ரூம் கினடச்சு ொ?” என்று நகட்டொர்.
“இல்ே… கொன்பிரஸ்கொக எல்ேொ ரூமும் ஃபுல்ேொ இருக்கு. நவற நஹொட்டல்ே ொன் பொர்க்கணும்” என்றொன்.
”ஓஹ்! என்றவர், “ஒண்ணும் பிரச்சனன இல்னே…” என்றவர், சற்று ேின்று நபசிக்தகொண்டிருந்
மயூரியின் அனறயில்
ள்ைி
ங்கியிருந் வனை
அனழத் ொர்.
ஏந ொ நபசிவிட்டு மயூரினய அனழத்து என்னநவொ தசொன்னொர்.
சரிதயன
னேயொட்டிக் தகொண்டு அவனன நேொக்கி வந் வைது முகம்
விைக்தகண்தைய் குடித் து நபொே இருந் து.
“என்கூட வொங்க…” என்று அவனனத் ங்கியிருந்
ன்னுடன் அனழத்துக்தகொண்டு,
ொன்
அனறக்கு அனழத்துச் தசன்றொன்.
‘ந ொழிகள் தபரி ொக என யும் தவைிக்கொட்டிக் தகொள்ைொவிட்டொலும்,
ன்னனப்
பற்றி என்ன ேினனப்பொர்கள்’ என்று அவளுக்குப் தபரும் கவனேயொக இருந் து.
அனறக்க னவத்
ிறந்து உள்நை தசன்றவள், “ேீங்க குைிச்சிட்டு தரஸ்ட்
எடுங்க. ேொன் ஈவ்னிங் ஏழு மைிக்குத்
ொன் வருநவன். நபொன் பண்ைொ
ேஞ்ச் தகொண்டு வருவொங்க. இல்னேனொ, கீ நழநய தரஸ்டொரண்ட் இருக்கு…” என்று கடனமக்குச் தசொல்வது நபொேச் தசொன்னொள்.
நஷொல்டர் நபனக டீபொயின் மீ து னவத்துவிட்டு, அவனைநய பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ொன் னசநேஷ்.
“எ..எனக்கு நே..ரமொகுது. ேொன் கிைம்பநறன்” என்றொள்
“மயூ!” என்று தவைிநய தசல்ேத்
டுமொற்றத்துடன்.
ிரும்பியவைது மைிக்கட்னடப் பற்றியவன்,
“தவரி சொரிடொ” என்றொன்.
அவள் தமௌனமொக ேிற்க, “ேொன் என்னனப் பத் ி மட்டும் உனக்கு தரொம்ப
ொன் ேினனச்நசன்.
ர்மசங்கடமொ இருக்கும் இல்ே…” என்றொன்.
அவனது குரநே இறங்கிப் நபொயிருந் து.
‘இப்நபொ ொவது புரிந் ந
சந்ந ொஷம்’ என்று மனத் ிற்குள் ேினனத்துக்
தகொண்டவள், “பரவொயில்ே…” என்றொள்.
ஆழ்ந்து அவைது முகத்ன
ஊடுருவியவன், “அன க் தகொஞ்சம் சிரிச்சொ
மொ ிரி தசொல்ேேொமில்ே…” என்றவன், அவைது இனடனய வனைத்து ன்னருகில் இழுத் ொன்.
ஏநனொ அவைொல் ேிமிர்ந்து நேருக்கு நேரொகப் பொர்க்க முடியவில்னே. பொர்னவ அவனது கண்கனைச் சந் ிக்கொமல், அங்குமிங்கும் அனே பொய்ந் து.
அவைது
விப்னபக் கண்டதும், “நபொய் வொ. உனக்கொக கொத்துட்டு இருப்பொங்க”
என்று புன்னனகயுடன் விேகினொன்.
விப்பும், துடிப்பும் நபொட்டி நபொட அங்கிருந்து தசன்றொல் நபொதும் என்பன ப் நபொே நவகமொக தவைிநயறினொள்.
COMMENT : http://ladyswings.com/community/thre...omments/page15 Last edited by Shenbaga priya; 25-02-2015 at 05:52 PM. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
25-02-2015, 10:37 PM #38 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 34
னகயிேிருந்
உைனவ அனேந்து தகொண்டிருந்
வந்து அமர்வன
உைர்ந்து
மயூரி,
ிரும்பிப் பொர்த் ொள்.
னது எம்.டினயக் கண்டதும், “நமடம்!” என்று எழுந் ொள்.
ன்னருகில் யொநரொ
“நஹ! உட்கொர். சொப்பிடும் நபொது எழுந்துக்கக் கூடொது. உனக்கு என் நமே தரொம்பநவ மரியொன
இருக்குன்னு த ரியும்” என்று புன்னனகக்க, மயூரியும்
நேசொக முறுவேித் ொள்.
ஸ்பூனொல் உைனவ அள்ைியபடி, “என்ன குழப்பம் உனக்கு?” என்று நகட்டொர். “நமடம்!” என்று விழித் ொள் அவள்.
“தசொல்ேொம்னொ தசொல்லு. இல்னேனொ பரவொயில்னே” என்றொர் எம்.டி.
“அது… வந்து… சொரி நமடம். அவர்…” என்றவள் தசொல்ே முடியொமல் பொ ியிநேநய ேிறுத் ினொள்.
புன்னனகயுடன் ஜொமூனன சுனவத் வர், “ம், ஸ்வட் ீ தரொம்ப ேல்ேொ இருக்கு. ேீயும் சொப்பிடு” என்றொர்.
அவளும் தசொன்னன ச் தசய்யவும், “ேீ தரொம்ப ேக்கி” என்று புன்னனகத் ொர். மயூரி இனமக்கொமல் அவனரப் பொர்த் ொள்.
“எனக்கும் தரண்டு பசங்க இருக்கொங்க த ரியுமில்ே…” என்றவருக்கு, ஆதமன்பது நபொேத்
னேனய அனசத் ொள்.
“எப்பவும் நவனே நவனேன்னு அனேவொனுங்க. வக் ீ எண்ட் ஆனொ நபொதும், னவஃனபக் கூட்டிட்டு ஜொேியொ எங்நகயொவது கிைம்பிடுவொங்க. இவ்நைொ ஏன் என் வட்டுக்கொனரநய ீ எடுத்துக்க, எங்களுக்குக் கல்யொைமொகி இருபத்த ட்டு வருஷம் ஆகப் நபொகுது. இன்னும் என்னனநய சுத் ி வரொர்.
தசொல்ேப்நபொனொ இதுே எனக்கு தரொம்ப சந்ந ொஷம்… தபருனமயும் கூட. எத் னனப் தபொண்ணுங்களுக்கு இந் நமே இருக்கும் பிரியத் ொல்
மொ ிரி வட்டுக்கொர் ீ கினடப்பொர். உன்
ொநன உன்னனத் ந டி வந் ிருக்கொர்.
இன தயல்ேொம் ேினனத்து ஃபீல் பண்ைொந . ேம்னமநய சுத் ி வர ஒரு அடினம சிக்கியிருக்கொநரன்னு சந்ந ொஷப்படு” என்று சிரித் ொர்.
மயூரியும் தமல்ே புன்னனகத் ொள்.
“ ட்ஸ் குட். இப்படிநய இருக்கணும். இன்னனக்கு னேட் உங்க தரண்டு நபருக்கும் டின்னர் எங்க கூட ொன்” என்றொர் எம்.டி.
“பரவொயில்னே நமடம்! அவர் ஏ ொவது பிைொன்ல்…” என்றவள் சட்தடன வொனய மூடிக் தகொண்டொள்.
“ம், கள்ைி! அப்படிச் தசொல்லு” என்று சிரித் வர், “எதுவொ இருந் ொலும் ேொனைக்கு அந் ப் ப்நரொக்ரொனம வச்சிக்கங்க. ஓநக” என்றொர்.
அவளும் சம்ம தமன
னேனய ஆட்டிச் சிரித் ொள்.
*********
தவைிநய தசல்ேத் மயூரி.
யொரொக ேின்றிருந்
கைவனன நகள்வியுடன் பொர்த் ொள்
“எங்நகயொவது தவைிநய நபொறீங்கைொ?”
“ம், நவற நஹொட்டல்ே ரூம் நபொட்டிருக்நகன். டின்னர் முடிச்சிட்டு வந் ொல் கிைம்ப சரியொக இருக்கும்” என்றொன்.
“ஓஹ்! ரூம் ஓநக. ஆனொ, எம்.டி. ேம்ம தரண்டு நபனரயும் அவங்கநைொட டின்னர் சொப்பிட கூப்பிட்டிருக்கொங்க. ேொனும்…” என்ரொவனை கூர்ந்து பொர்த் ொன்.
“இல்ே… மு ல்ே நவண்டொம்.. அவர் ஏ ொவது பிைொன் வச்சிருப்பொருன்னு தசொன்நனன். ஆனொலும் அவங்க வற்புறுத் ினொங்க… அதுக்கு நமே என்னொே மறுக்க முடியே” என்றொள்.
“அவ்வைவு
ொநன நபொய்ட்டொ நபொச்சு. அந ொட ேீ இவ்வைவு ப ட்டப்பட
அவசியநம இல்ே. ஏற்தகனநவ உங்க எம்.டியும் அவநரொட ஹஸ்பண்டும் என்கிட்ட தசொல்ேிட்டொங்க” என்று தசொல்ேிவிட்டு, அவனைப் பொர்த்து புருவம் உயர்த் ிச் சிரித் ொன்.
“இதுே ஒண்ணும் குனறச்சல் இல்ே…” என்று முணுமுணுத் வள், கழுத் ிேிருந்
முத்துமொனேனய கழற்ற முயன்றபடி ட்தரஸ்சிங் நடபிள்
முன்னொல் தசன்று ேின்றொள்.
“நவற எதுே குனறச்சல்?” என்றபடி, அவளுக்குப் பின்னொல் வந்து ேின்றொன்.
அவனனக் கவனிக்கொமல், முத்துமொனேயின் தகொக்கி அவிழ்க்க முயன்றொள். ஆனொல் அது வரொமல் ேன்றொக மொட்டிக் தகொண்டது.
நவறுவழியில்ேொமல், “இன க் தகொஞ்சம் கழட்டி விடுங்கநைன்” என்று னகனய உயர்த் ி பிடித்
படிநய நவகமொகத்
ிரும்பியவைது முழங்னக,
னசநேஷின் முகத் ில் அன விட நவகமொக இடித் து.
அன ச் சற்றும் எ ிர்பொரொ வன் வேியில் துடித் படி, மூக்னகப் பிடித்துக் தகொண்நட கட்டிேில் தசன்று விழுந் ொன்.
பயந்து நபொன மயூரி, தசய்வ றியொமல் னககனைப் பினசந் ொள்.
“என்னங்க… தரொம்ப வேிக்கு ொ… சொரி!” என்று கட்டிேில் இப்படியும் அப்படியுமொக பிரண்டவன் பின்னொநேநய அங்கும் இங்கும் ஓடிக் தகொண்டிருந் ொள்.
இதுக்கு நமே முடியொது என்ற எண்ைத்துடன் கட்டிேில் ஏறி அவனது னேனயப் பிடித்து
னது மடியில் னவத்து அழுத் ிப் பிடித்துக் தகொண்டொள்.
ஆனொலும், அவன் முகத் ிேிருந்து னகனய எடுத் ொல்
ொநன…
“எத் னன ேொைொ உனக்கு இப்படி ஒரு குத்துவிடணும்னு ஆனச? அய்நயொ அப்பொ
ொங்க முடியனேநய…” என்று புேம்பினொன்.
“எனக்கு என்ன நவண்டு ேொ…? அப்படிநய விடணும்னு ேினனச்சிருந் ொலும் ேல்ேொ நவகமொ இல்ே குத் ியிருப்நபன்” என்றொள் எரிச்சலுடன்.
அவளுனடய எரிச்சல் அவளுக்கு. ‘பொர்த் ொல்
ொநன என்ன ஆயிற்று என்று
த ரியும்? அ ற்கு வழியில்ேொமல் இப்படி முகத்ன க் கொட்டொமல் அழிசொட்டியம் தசய்கிறொநன’ என்ற எரிச்சேில் மனத் ில் ேினனத் ன அப்படிநய தவைிநய தகொட்டிவிட்டொள்.
அதுவனர கண்கனை மூடிக்தகொண்டு புேம்பிக் தகொண்டிருந் வன், படக்தகன கண்கனைத்
ிறந் ொன்.
“எவ்நைொ ேல்ே மனசு உனக்கு?
ொேி கட்டின புருஷனன ஆள் வச்சி அடிப்ப
நபொே இருக்கு. சரியொன தரௌடி தபொண்டொட்டியொ இருக்க…” என்று முழம் ேீைத்துக்கு அவன் வசனம் நபசிக்தகொண்டிருக்க, மயூரி அவனன முனறத்துப் பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ொள்.
“ஃப்ரொடு! ேீங்க பண்ை அேம்பலுக்கு என்ன ஆச்நசொன்னு பயத்துே இருந் ொ, ஒண்ணுநம ஆகொ துக்நக இவ்வைவு ஆர்ப்பொட்டமொ?” என்று
னது தேற்றிக்
கண்ைொநேநய அவனனப் தபொசுக்கினொள் மயூரி.
அப்நபொது
ொன் உச்சபட்ச ஆர்வக் நகொைொறில் முகத்ன
எடுத்துவிட்டன
உைர்ந்
மூடியிருந்
னசநேஷ், அசட்டுச் சிரிப்புடன் எழுந்து
அமர்ந் ொன்.
“முனறச்சொலும் ேீ அழகு
ொன் மயூ குட்டி!” என்றவனன, நகொபத்துடன்
உ ட்னடக் கடித்துக் தகொண்டு பொர்த் ொள்.
கரத்ன
“நகொபத் ில் சிவக்கும் உன் கன்னங்கனை நரொஜொக்களுக்குக் கொட்டி விடொந ! ொன்கூட இத் னன அழகில்னேநய என்று, அனவ தவட்கத் ில்
னேகுனிந்துவிடும்!”
என்றவன், “வொவ்! மயூ கவின இப்படிக் கவின
கவின . பொரு, உன் நகொபத்ன ப் பொர்த் துக்நக
வருதுன்னொ, உன் சிரிப்னபப் பொர்த் ொ எப்படி வரும்?”
என்றொன்.
“கவின யொ இது? தகொடுனம. இன க் கவின ன்னு தசொன்னதுக்கொகநவ உங்கனை அடிச்சொ
ப்பில்னே” என்றொள்.
“அப்படியொ? எங்நக பொப்நபொம்…” என்றவன், அவைது முகத்ன
தேருங்கினொன்.
அவள் கூச்சத்துடன், விேகி பின்னொல் தசல்ே முயன்றொள்.
அவநனொ, முன்புறமொக விட்டிருந் அவனைத்
அவைது கூந் னேப் பிடித்து தமல்ே
ன் பக்கமொக இழுத் ொன்.
அவனது இழுப்பிற்கு வனைந்து தகொடுத்து அவனன நேொக்கி முன்நனறினொள்.
சிேேொட்கைொக அவனனவிட்டு மன ைவில் விேகி ஓடியவளுக்கு, கொேமும் துனையிருந் து. இன்று அவைது எம்.டி தசொன்ன விஷயங்கைொல் சற்று த ைிந் வளுக்கு, அந
கொேம் மீ ண்டும் துனை வந் து.
னது கரங்கைொல் அவைது கழுத்ன தவட்கத் ில் பூரித் ிருந்
வனைத்து
ன்னருகில் இழுத் வன்,
கன்னங்கைில் முத் ினரப் ப ித் ொன்.
தமல்ே அவனது தேஞ்சில் சொய்ந்து தகொண்டவள், “முகத்துே உண்னமயொநவ அடிபடனேயொ?” என்று நகட்டொள்.
“பட்டுந … ஆனொ, தரொம்ப இல்னே.
ொங்கிக்கிற அைவுக்குத்
ொன் இருந்துச்சி.
சும்மொ உன்னனச் சீண்டிப் பொர்க்கேொம்னு ேினனச்நசன்” என்றொன்.
“ேொன் எவ்வைவு பயந்துட்நடன் த ரியுமொ?” என்றொள் சிணுங்கேொக.
“த ரியுநம. அ ொன் தகொஞ்சம் சீன் நபொட்நடன். அது ஓவர் நடொைொ மொறிடிச்சி” என்ரொவன், “ஏன் மயூ ேொன் ஒண்ணு நகட்நபன் மனறக்கொம தசொல்வியொ?” என்றொன்.
“அது ேீங்க நகட்கற நகள்வினயப் தபொறுத் து” என்றொள் வம்பொக. ீ
சற்றுத்
யங்கிய னசநேஷ், “அன்னனக்கு ஏன் மயூ அப்படிப் நபசின?”
என்றொன்.
அதுவனர நமொன ேினேயில் அவனது தேஞ்சில் சொய்ந் ிருந் வள் ினகப்புடன் கண்கனைத்
தமல்ே
ிறந் ொள்.
னது பிடியிேிருந்து விேகியவனை, அவள் நபொக்கிநேநய விட்டொன்.
ிரும்பி அவனுக்கு எ ிர்புறமொக ேின்றவள், “அது ேிஜம்
ொநன. ஆஃபிைுக்கு
என்னொல் எப்படி தசொல்ேொமல் லீவ் நபொட முடியும்?” என்று நகட்டொள்.
“ேொன் அன க் நகட்கனே. உனக்கும் அது த ரியும் மயூ!” என்றொன்.
அவனது குரல் தகஞ்சேிேிருந்து அழுத் மொக மொறியிருந் து.
“ப்ை ீஸ் னசநேஷ்! இப்நபொ என்னன எதுவும் நகட்கொ ீங்க” என்றொள்.
“நபசநவண்டிய நேரத் ில்….” என்று அவன் ஆரம்பிக்க, மயூரியின் தமொனபல் ஒேித் து.
“எம்.டி. என்றவள், நபசிவ்விட்டு, “நமடம் தரஸ்டொதரண்டுக்கு வந்துட்டொங்கைொம். ேொங்களும் கிைம்பிட்நடொம்னு தசொல்ேிட்நடன்” என்று அவனது முகத்ன
நேரொக பொர்க்கொமநேநய தசொல்ேிவிட்டு, குைியைனறக்குள்
புகுந்து தகொண்டொள்.
மனத் ிற்குள் ஏநனொ இனம் புரியொ
பயம் மீ ண்டும் ஆட்தகொண்டது.
னசநேஷ் இன ச் சொ ொரைமொக விடமொட்டொன் என்று புரிந் து.
‘கடவுநை! எனக்கு தபொறுனமனயக் தகொடு’ என்று நவண்டிக் தகொண்டொள்.
COMMENT : http://ladyswings.com/community/thre...omments/page15 Last edited by Shenbaga priya; 25-02-2015 at 11:00 PM. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
27-02-2015, 05:28 PM #39 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 35
முந் ினம் ேடந் னவகனை அனசநபொட்டுக் தகொண்டிருந்
மயூரிக்கு ஒரு
பக்கம் ஏமொற்றமொகவும், மறுபக்கம் ேிம்ம ியொகவும் இருந் து.
இரவு எம்.டி தகொடுத்
இரவு விருந் ில் இவர்களுடன் மயூரியுடன்
பைிபுரியும் ஊழியர்களும் கேந்து தகொண்டனர். எல்ேொநம ேன்றொகநவ நபொய்க் தகொண்டிருந் து.
னசநேஷும், அவள் மீ ிருக்கும் அ ிருப் ினய தவைிக்கொட்டிக் தகொள்ைொமல் சகஜமொகநவ ேடந்துதகொண்டொன்.
ஆனொல், மயூரியொல் அப்படி இருக்க முடியவில்னே. அவனிடம் மனம்விட்டுப் நபசவும் முடியவில்னே. அன
மனத் ிற்குள்நைநய மனறத்துக் தகொள்ைவும்
முடியவில்னே.
கொனேயில் அவனன ரிசப்ஷனில் பொர்த் துநம, ‘யொர் தசொல்ேி வந் ிருப்பொன்?’ என்று ொன் மு ேில் அவளுக்குத் ந ொன்றியது.
ஆனொல், அடுத்
தேொடிநய ந னவயில்ேொமல் மனத்ன ப் நபொட்டுக் குழப்பிக்
தகொள்கிநறநன!’ என்று
அவன்
ன்னனநய கடிந்து தகொண்டொள்.
ிடீதரன்று தசொல்ேொமல் வந்து ேின்றது சற்று அ ிருப் ினய
அைித் ொலும், ம ிய உைவு இனடநவனையின் நபொது எம்.டி அவைிடம் நபசியதும்
ொன் அவைொல் தகொஞ்சம் இயல்பொக இருக்க முடிந் து.
இரவு டின்னருக்குப் பிறகு ேன்றி தசொல்ேிவிட்டுக் கிைம்பும் நேரம்,
ன்னொல்
ஏற்பட்ட சிரமத் ிற்கு மன்னிப்பு நகட்டுக் தகொண்டொன்.
ொன் நவறு நஹொட்டேில் அனறதயடுத்துவிட்ட ொகவும், ேொனை கருத் ரங்கம் முடிந் தும் மயூரினய அனழத்துச் தசொல்வ ொகவும், எம்.டியிடம் தசொன்னொன். மயூரிக்நக, அவனது முடிவு சற்று ஏமொற்றத்ன க் தகொடுத் து.
அனறயிேிருந்
னது உனடனமகனை எடுத்துக் தகொண்டு அவன் கிைம்பும்
நேரம், “ஏன்?” என்று ஒற்னற வொர்த்ன யில்
னது நகள்வினய முன்
னவத் ொள்.
நஷொல்டர் நபனகக் குறுக்கொக மொட்டிக் தகொண்டவன், “ஆக்சுவேி ேொன் ேொனைக்குக் கொனேயில்
ொன் வந் ிருக்கணும். லீனவப் நபொட்டுட்டு வட்ே ீ
உட்கொர்ந் ிருக்க கடுப்பொ இருந் து. ஆனொ, உன்னனப் பத் ி ேொன் ேினனக்கநவயில்ே. கொனேே உன்நனொட முகத்ன ப் பொர்த் தும் என்நனொட
ொன்
ப்பு புரிஞ்சது. அ ொன்…” என்றொன்.
அவள் தமௌனமொக ேின்றிருந் ொள்.
நஷொல்டர் நபனகக் குறுக்கொக மொட்டிக்தகொண்டவன், பட்டும்படொமலும் அவைது தேற்றியில் முத் மிட்டுவிட்டு, “வநரன்” என்று அனறயிேிருந்து தவைிநயறினொன். அவன் தசன்ற சிறிது நேரட்த் ில் அனறக்கு வந்
அவைது ந ொழி, “மயூரி!
உன் ஹப்பி தரொம்ப தஜண்டில்பொ” என்று ேற்சொன்றி ழ் வழங்க, தமல்ேப் புன்னனகத்துக் தகொண்டொள்.
ேடந் ன
ேினனத்துப் புன்னனகத் படி அமர்ந் ிருந் வள் முதுகில்
ட்டினொள்
ஒருத் ி.
சு ொரித்துக் தகொண்டு
ிரும்பிப் பொர்த் வைிடம், “தரொம்ப சீரியைொ என்தனன்ன
இம்ப்ரூவ்தமண்ட்ஸ் பண்ைேொம்னு ஆைொளுக்கு தசொல்ேிட்டு இருக்கொங்க. ேீ என்னடொன்னொ ஈன்னு உட்கொர்ந் ிருக்க. ஏற்தகனநவ அந் டனவ உன்னன முனறச்சிப் பொர்த் ொர். அடுத்
ஆளு தரண்டு
டனவ எழுப்பி உன்னன
ஏ ொவது நகட்கப் நபொறொர் ேீ முழிக்கப் நபொற” என்று எச்சரித் ொள் ஒருத் ி.
அப்நபொதும் மயூரி சுத் ம் என்று
ன்னன ேினனத்துச் சிரித்துக் தகொள்ை, அவைொது ந ொழிகள்
னேயிேடித்துக் தகொண்டனர்.
***********
அன்று மொனே விழொ ேிகழ்ச்சிகதைல்ேொம் முடிந்து மயூரி நஹொட்டலுக்கு வர, தசொன்னபடி அங்நக ரிசப்ஷனில் கொத் ிருந் ொன் னசநேஷ்.
அன்று இரநவ ட்தரயினனப் பிடிப்ப ற்கொக அனனவரும் அவசரமொகக் கிைம்பிவிட, மயூரினய
ன்னுடன் அனழத்துக் தகொண்டு
ொன்
ங்கியிருந்
நஹொட்டலுக்கு வந் ொன்.
அனறக்கு வந் வள், “எதுக்கு இவ்வைவு கொஸ்ட்ேியொ?” என்று நகட்டொள்.
“சின்னச் சின்ன சந்ந ொஷம்
ொன் வொழ்க்னகனய முழுனமயொக்குது. அ னொே
கஷ்டப்பட்டுச் சம்பொ ிக்கிறன
ேமக்கொக அப்பப்நபொ அனுபவிச்சிக்கிறது
ப்பில்னே” என்று சிரித் ொன்.
“என்னநமொ நபொங்க. சிேநேரம் எண்ைி எண்ைி தசேவு பண்ணுவங்க. ீ சிே நேரம் கொசு நபொற இடநம த ரியற ில்னே.” என்றொள்.
“சம்பொ ிக்கறன
கைக்குப் நபொட்டுச் தசேவு பண்றது
அைவுக்கு மீ றி தசேவு பண்றது ப்பு” என்றொன்.
ப்பில்ே. ஆனொ,
ப்பு. அந நேரம் கஞ்சத் னமொ இருக்கறதும்
“உங்கனை என்னொே புரிஞ்சிக்கநவ முடியமொட்நடன்னுது” என்றொள்.
”ேல்ேதுன்னு ேினனச்சிக்க. அடுத் வங்கனை ேல்ேொ புரிஞ்சிகிட்டொ வொழ்க்னகயில் சுவொரசியநம இருக்கொது. ஏன், எப்படின்னு தகொஞ்சம் மண்னடயப் பிச்சிக்கத்
ொன் நவணும். இப்நபொ ேொன் இல்ே… சமயத்துே ேீ
என்ன நபசற? எதுக்குப் நபசறன்னு புரியொம இல்ேயொ?” என்றொன்.
அவ்வைவு
ொன். அ ற்கு நமல் அவள் ஏன் வொனயத்
மேங்க மேங்க விழித் வள்,
ிறக்கப் நபொகிறொள்?
னது நபனக ஆரொய்வது நபொேக் குனிந்து
தகொண்டொள்.
கட்டிேில் சொய்ந்து அமர்ந் வன், “ேீ ரிப்தரஷ் பண்ைிட்டு கிைம்பு. எங்நகயொவது தவைிநய நபொய்ட்டு அப்படிநய டின்னனரயும் முடிச்சிகிட்டு வந் ிடேொம்” என்றொன்.
“ம்” என்றவள் குைியேனறக்குள் நுனழய, டீவினய ஆன் தசய் வன் சி.என்.பி.சி-யில் மூழ்கிப் நபொனொன்.
*********
“ஆனச ஆனசயொ வட்டுக்கு ீ வந் ொ ேீ கிைம்பி
யொரொ ேிக்கிற. அந்
நேரம்
எனக்கு எப்படி இருந் து த ரியுமொ?” என்று அவன் தசொல்ே, அவைொல் சிரிப்னபக் கட்டுப்படுத்
முடியவில்னே.
“நபொ ொக்குனறக்கு மறுேொள் ேொன் ரூமில் படுத்துட்டு இருக்நகன். இந் க் குைொ வந்து ேிக்கிறொன். எங்நகடொ அம்மொகிட்ட ேொம மூைொர் கிைம்பிட்நடொமொன்னு நகட்டுடப் நபொறொநனன்னு எழுந்து தவைிநய நபொநனன்.
என்னனப் பொர்த் தும்
ிரு ிருன்னு அவன் விழிக்கிறொன். எதுவுநம நபசொம
இருந் ொலும், உள்ளுக்குள்ை சிரிப்னப அடக்கறொன்னு த ரியுது. என்ன தசய்யறது இவன்ேொம் ஓட்டற அைவுக்கு ஆைொகிட்நடொநமன்னு கடுப்பொ ஆகிடுச்சி” என்றொன்.
அதுவனர சிரித்துக் தகொண்நட நகட்டுக் தகொண்டிருந் வள், குைொனவப் பற்றிச் தசொன்னதும் கைவனனக் கூர்ந்து கவனிக்கேொனொள்.
“என் முகத்ன
அப்புறம் பொர்க்கேொம்… மு ல்ே சொப்பிடு” என்றொன்.
“ம்” என்றவள் உைனவ விழுங்கிக்தகொண்டிருந் ொலும், மனம் அவன் தசொன்னவற்னற அனச நபொட்டுக் தகொண்டிருந் து.
எப்நபொதும் வொழ்க்னகயின் மீ து அவளுக்கு இருந்
பயம் அவனன முழு ொக
ேம்பவிடவில்னே. அவைொக சிே அனுமொனங்கனை, ேிஜம் என்று ேம்பிக் தகொண்டது
ொன், அவனது கொ ேின் மீ ொன ேம்பிக்னகனய
கர்த் து.
ிருமை விஷயத் ில் அவன் சிே விஷயங்கனை, அவைிடமிருந்து மனறத் ொன். அதுவும், அவள் மீ ிருந் இப்நபொது அவனுக்கு எ ிரொக
கொ லுக்கொகத்
ொன். ஆனொல், அதுநவ
ிரும்பிக் தகொண்டிருக்கிறது.
அவனைப் தபொறுத் வனர, அவனது ேினனவில் எப்நபொது
ொன் இருக்க
நவண்டும். அவன் அவளுக்கொக எது தசய் ொலும், ‘அ ில் ஏ ொவது குனற த ன்படுகிற ொ?’ என்று அவள் எப்நபொதும் நேொட்டம் விட்டுக் தகொண்நட இருந் ொள்.
இப்நபொது னசநேஷ்
னது கொ னே, அவளுக்கு உைர்த் ி ஆகநவண்டிய
கட்டொயத் ில் இருந் ொன். ஆனொல், அன
இதுவனர அவளும் வொனயத்
ிறந்து நகட்கவில்னே. அவனும் அவைது மனத் ில் இருப்பன
புரிந்து
தகொள்ைவில்னே.
இந் க் கண்ைொமூச்சி ஆட்டத் ிற்கொன முடிவு எப்நபொது என்று அவளுக்குநம த ரியொது. ‘ேம்பிக்னகத்
ொன் வொழ்க்னக’ என்று மற்றவர்கைிடம்
தசொன்னவளுக்நக, இங்நக ேம்பிக்னக இல்ேொமல் நபொயிற்று.
COMMENT : http://ladyswings.com/community/thre...omments/page16 ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
28-02-2015, 12:22 AM #40 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender
Female Posts 375 அத் ியொயம் - 36
தரஸ்டொதரண்டிேிருந்து இருவரும் தவைிநய வர, கொர் பொர்க்கிங்கின் அருகில் ஏந ொ சப் ம் நகட்டது. இருவரும் ேி ொனித்துப் பொர்க்க, அங்நக ஒருவன் குடித்துவிட்டு கத் ிக் தகொண்டிருக்க, ேொன்னகந்து நபர் நசர்ந்து அவனன அங்கிருந்து அப்புறப்படுத்
முயன்று தகொண்டிருந் னர்.
“என்னங்க அன ப் நபொய் நவடிக்னகப் பொர்த்துட்டு இருக்கீ ங்க. வொங்க நபொேொம்” என்றொள்.
முகம் த ரிகிற ொ என்று கவனித்துப் பொர்த்
னசநேஷிற்கு, அவனது
பின்புறம் ொன் த ரிந் து.
“மயூ! இரு. ஆயிரம் இருந் ொலும் ஒருத் னனப் நபொட்டு இத் னனப் நபர் அடிக்கிறது சரியில்னே. அதுவும் அந்
ஆள் ேி ொனத் ில் இல்னே… ேீ
இங்நகநய இரு. ேொன் நபொய் பொர்த்துட்டு வநரன்” என்று தசொல்ேிக் தகொண்நட பிரச்சனன ேடக்கும் இடத்ன
நேொக்கி ேடந் ொன்.
மயூரிக்கு எரிச்சேொக வந் து. ‘ந னவயில்ேொமல் ஒரு பிரச்சனனனய இழுத்துக் தகொண்டு வரப்நபொகிறொன்’ என்று ேினனத் வைொல் அங்நக ேின்று நவடிக்னகப் பொர்க்க முடியவில்னே. ேடப்பது ேடக்கட்டும் என்று அவன் பின்னொநேநய தசன்றொள்.
அவர்கனைச் சமொைித்து அவனது முகத்ன ப் பொர்த் வன், “மநகஷ்! ேீயொ?” என்று அ ிர்ந்து நபொனொன்.
‘மநகஷ்’ என்ற தபயர் கொ ில் நகட்டதுநம மயூரி ஆைியடித் ொற் நபொே அவ்விடத் ிநேநய ேின்றொள்.
சிேதேொடிகைில் அவனுடன் அங்கிருந்து வந் பொர்னவயுடன் ேின்றிருந்
னசநேஷ், கனல் கக்கும்
மனனவினய தகஞ்சேொகப் பொர்த் ொன்.
“னசநேஷ்! இந் ப் தபொண்ணுங்கனை ேம்பநவக் கூடொதுடொ. ரொட்சஷிங்க… ேம்ப வச்சி ேம்ம கழுத்ன இதுேயிருந்து
அறுத் ிடுவொங்க. ேொன் ஒருத் ன் நபொதும்டொ… ேீயொவது
ப்பிச்சிக்க…” என்று குழறலுடன் உைறிக்தகொட்டினொன்.
“தகொஞ்சம் சும்மொ இருடொ…” என்றவனன, புடனவத்
னேப்பொல் வொனயப்
தபொத் ிக் தகொண்டவள், முகத்ன ச் சுைித் படி கைவனனப் பொர்த் ொள்.
மநகஷின் பொக்தகட்னடத் துழொவி, பொண்ட் பொக்தகட்டிேிருந்
சொவினய
எடுத் ொன். ஏந ொ ஒரு நமன்ஷனின் விேொசமும் அ ிநேநய இருக்க, அன ன்னிடம் பத் ிரப்படுத் ிக் தகொண்டொன்.
நபொன யில் சரிந் வனன ேிமிர்த் ி பிடித் படி, “மயூ! ேொன் உன்னன ேொம ங்கியிருக்கு நஹொட்டேில் இறக்கிவிட்டுட்டு, இவனனப் நபொய் விட்டுட்டு வந் ிடுநறன் வொ” என்று அனழத் ொன்.
“எனக்கு இப்பநவ குடனேப் பிரட்டுது. இ ில் ஒநர ஆட்நடொவில் வர எனக்தகன்ன னபத் ியமொ? நஹொட்டல் பக்கத் ில்
ொநன ேொநன
நபொய்க்கிநறன். ேீங்க இந்
ஆனை விட்டுட்டு வொங்க” என்று எரிச்சலுடன்
தசொன்னொள்.
நகொபத் ில் அவளுக்கு இனறத் து. சொப்பிட்டத ல்ேொம் எங்நக தவைிநய வந்துவிடுநமொ என்பது நபொே உமட்டியது.
அவைது அவஸ்ன னயப் புரிந்து தகொண்டவனொக, “அப்நபொ
னியொ
நபொயிடுவியொ? நஹொட்டலுக்குப் நபொய்ச் நசர்ந் தும் எனக்கு ஒரு நபொன் பண்ணு. ேொன் சீக்கிரநம வந் ிடுநறன். பத் ிரம்” என்றொன்.
அவன் தசொன்ன என யுநம கொ ில் வொங்கொ வைொக விறுவிறுதவன ேடந் ொள்.
நகொபமும், ஆத் ிரமும் நபொட்டி நபொட ேடந்ந நசர்ந் ொள். அனறக்குள் வந் தும்
ொன்
நஹொட்டலுக்கு வந்து
ொம ம் உமட்டிக்தகொண்டு வர
வொஷ்நபசினன நேொக்கி ஓடினொள்.
முகத்ன க் கழுவிக் தகொண்டு அந்
மநகனஷ மன ொர
ிரும்பி வந் வளுக்கு மயக்கமொக இருந் து.
ிட்டித்
ீர்த் ொள். ‘இவன் எ ற்கொக இப்நபொது
கண்ைில் படநவண்டும்? என்னதவல்ேொம் தசொல்ேி அவன் உைறப் நபொகிறொநனொ? அன க் நகட்டுக் தகொண்டு வந்து, இவன் என்ன ஆட்டம் ஆடப் நபொகிறொநனொ?’ என்று எண்ைியவளுக்கு அழுனகயொக வந் து.
அலுத்துச் சேித்து அவன் அனறக்கு வந்து நசர்ந் நபொது, ேடு இரவொகியிருந் து.
மயூரி அயர்ந்து உறங்கிக் தகொண்டிருந் ொள். நேரொகக் குைியேனறக்குள் தசன்றவன்,
னேயில்
ண்ைனர ீ ஊற்றிக் தகொண்டு தவைிநய வந் ொன்.
ஹொேில் விைக்கு எரிந்து தகொண்டிருக்க, மயூரி நசொஃபொவில் அமர்ந் ிருந் ொள்.
“என்னப்பொ! தூக்கம் வரனேயொ?” என்று நகட்டொன்.
“உங்க ஃப்தரண்னட விட்டுட்டு வந் ொச்சொ?” என்றொள்.
“ம்” என்றவன்,
னேனயத் துனடத்துக் தகொண்நட, அவைருகில் வந்து
அமர்ந் ொன்.
“பொவம் மயூ அவன். கொநேஜ் நடஸ்ே எப்படியிருந் வன் த ரியுமொ? எ ிரிக்குக் கூட இப்படிதயல்ேொம் ேடக்கக்கூடொது. தசன்னனே இருக்க முடியனேன்னு இங்நக வந் ிருக்கொன். ஏந ொ ஒரு பினரநவட் கம்தபனிே நவனே. இங்நக ஒரு நமன்ஷன்ே
ங்கியிருக்கொன்.
எ ிர்பொரொம அவநனொட உறவுக்கொரங்க யொனரநயொ சந் ிச்சிருக்கொன் நபொே. அவங்க இவன் னவஃபுக்கு நவற இடத் ில் கல்யொைம் ஆகிடுச்சின்னு தசொல்ேியிருக்கொங்க. அன
இந்
அவனொே
ொங்க முடியே.
வொழ்க்னகநய நவைொம்னு சொகப் நபொநனன். ஆனொ, அதுக்குக் கூட
எனக்குக் தகொடுத்துனவக்கே. இன்னும் என்தனன்னேொம் ேடக்கனும்னு இருக்நகொ த ரியே. என்னனயும் மீ றி அவனை ஏ ொவது தசய் ிடப் நபொநறன்ங்கற பயத்துே
ொன் அந்
ஊனர விட்நட வந்ந ன். ஆனொ, ேொன்
எங்நக நபொனொலும் என் வி ி என்னனத் துரத்துது னசநேஷ்னு அழறொன்.
என்னொே அவனுக்கு ஆறு நே தசொல்ேமுடியனே மயூ!” என்று இரு னககைொலும்
னேனயக் நகொ ிக் தகொண்டொன்.
அவநைொ, இனமக்கொமல் அவனனநய பொர்த்துக் தகொண்டு அமர்ந் ிருந் ொள்.
“ஒரு மனுஷனுக்கு வொழ்க்னகத் துனை சரியொ அனமயனேனொ, எவ்வைவு நமொசமொன மிருகமொ மொறிடுறொன்.”
“இவ்வைவு ேடந் துக்கு அப்புறமும், இன்னும் அந்
ஆநைொட சகவொசம்
வச்சிருக்கீ ங்கநை உங்கனை என்ன பண்றது?” என்று பற்கனைக் கடித்துக் தகொண்டு நகட்டொள்.
னசநேஷ் ேிமிர்ந்து அவனைப் பொர்த் ொன்.
“கொ நே இல்ேொ
ஒருத் ினயக் கல்யொைம் தசய்துகிட்டு, அவள் இவனன
விட்டுப் நபொனொ எல்நேொரும் அப்படிநய இருப்பொங்கைொ? அந்
ஆளு நபசும்
நபொது ஒரு அனற விட்டிடுப்நபன். உங்க ஃப்தரண்டொ நபொய்ட்டொநனன்னு விட்டுட்நடன்.
சும்மொ ேொம தசய்ற இருக்கறன
ப்புக்கும் அடுத் வங்கனைக் குற்றம் தசொல்ேிட்டு
விட்டுட்டு, உருப்படுற வழினயப் பொர்த் ிருந் ொ அவன் மனுஷன்.
அவ தூக்கிதயறிஞ்சிட்டுப் நபொனொ, வொழ்க்னகே நபொரொடி முன்னுக்கு வந் ிருக்கணும்.
அன விட்டுட்டு இப்படி கத் ிக் கூப்பொடு நபொட்டு, ஊதரல்ேொம் நபனர அசிங்கப்படுத் ிகிட்டு வொழறதுக்குப் ப ிேொ, யொருக்கும் பொரமில்ேொம நபொய்ச் நசர்ந் ிடேொம்.
கல்யொைம் தசய்துகிட்ட எல்நேொருக்குநம, கனடசி வனரக்கும் கொ நேொடயொ இருக்கொங்க? அத் னனப் நபர்கிட்டயும் ஏ ொவது குனற இருக்கத்
ொன்
தசய்யும். ேொம ொன் அனுசரிச்சிப் நபொகணும்” என்றொள்.
இத் னன ேொள் தகொந் ைித்துக் தகொண்டிருந் தவடித்துச் சி ற
யொரொகிக் தகொண்டிருந் து.
அவைது மனம், இப்நபொது ன்னனயும் அறியொமல்
அவைது மனம் சிறிது சிறி ொக தவைிப்பட ஆரம்பிக்க, னசநேஷ் அவனை ஊன்றி கவனிக்க ஆரம்பித் ொன். “அப்நபொ என்கிட்ட என்ன குனறயிருக்கு?” என்றொன் அழுத் மொக.
அப்நபொது ொன்
ொன் உைறிவிட்டன
உைர்ந் வைொக, என்னதசொல்வத ன
த ரியொமல் அவனனப் பொர்த் ொள்.
“தசொல்லு மயூ! என்கிட்ட என்ன குனற இருக்கு?” என்று மீ ண்டும் ேி ொனமொகநவ நகட்டொன்.
“இ..அ..து.. ஏந ொ ஒரு உ ொரைத்துக்குச் தசொன்னது…” என்றொள் சமொைிப்பொக.
“இது உ ொரைதமல்ேொம் இல்னேனு எனக்குப் புரியொமல் இல்ே. இத் னன ேொைொ தசொல்ேமுடியொம ேீ தசொல்லு…” என்றொன்.
விச்சது இன்னனக்கு தவைிநய வந் ிருக்கு.
“இல்ே னசநேஷ்! ேொம ேொனைக்குப் நபசுநவொம்…” என்று எழுந் வனை, னகனயப் பிடித்து இழுத்து அமரனவத் ொன்.
“நபசணும்னு வந் ொச்சு. நபசு. இன்னனக்கொவது வொனயத் மனசுே இருக்கறன ேொனைக்குத்
ிறந்து உன்
தகொட்டித் த ொனே. ேொனும் மனுஷன்
ொன். எத் னன
ொன், ேீ என்ன நபசற? ஏன் நபசறன்னு? உன்நனொட
வொர்த்ன களுக்கு அர்த் ம் த ரியொம என்னனநய ஏ ொவது தசொல்ேி சமொ ொனப்படுத் ிக்கறது.
இப்நபொ ேீ நபசினதுக்குப் பிறகு ொன், அன்னனக்கு ேீ தசொன்ன வொர்த்ன க்குப் பின்னொே ஏந ொ இருக்குன்னு இப்நபொ புரியுது.
யவு தசய்து உன் மனசுே
என்ன இருக்குன்னு தசொல்ேிடு. எதுவொ இருந் ொலும் நபசி என்றொன்
ீர்த்துக்கேொம்”
ிடமொக.
இ ற்குநமல் எந் ச் சொக்குநபொக்கும் தசொல்வ ில் பயனில்னே என்று உைர்ந் வைொக அவனது கண்கனை நேருக்கு நேரொகப் பொர்த் ொள்.
“ேீங்க என்னன முழுமனநசொட கொ ேிக்கிறீங்கைொ னசநேஷ்?” என்று நகட்டொள்.
னேனய உலுக்கிக் தகொண்டு, “இதுக்கு இல்னேனு தசொல்நவன்னு ேினனக்கிறியொ? முட்டொைொ ேீ?” என்றொன் நகொபத்துடன்.
“நசச்நச! அத் னன சீக்கிரம் ேீங்க உங்கநைொட ந ொல்வினய ஒத்துக்குவங்கைொ?” ீ என்றொள் நகேியுடன்.
“நஹ! என
வச்சி இப்படி நபசிட்டு இருக்க ேீ?”
“ேீங்க தசொன்ன வொர்த்ன கனை வச்சித்
ொன். உங்களுக்கு மனசு முழுக்க
வக்கிரம். உங்களுக்கு ேொன் நவணும்னு முடிவு பண்ைிட்டீங்க. அதுக்கொக உங்க அம்மொ கல்யொைத்துக்கு சம்ம ிக்கொ
விஷயத்ன
எனக்குச்
தசொல்ேொமல் மனறச்சி கல்யொைம் பண்ைிகிட்டீங்க.
உங்க குடிகொர ஃப்தரண்ட் தசொன்ன கொரைத்துக்கொக என்நனொட கொ னேச் சந்ந கப்பட்டீங்க. உங்க இன்தனொரு ஃப்தரண்ட் தசொன்ன கொரைத்துக்கொக என்னனப் பொர்க்க வந் ீங்க. ேொன்கூட தகொஞ்சம் சந்ந ொஷப்பட்டுகிட்நடன். இன்னும் உங்களுக்கு என்நமே அன்பு, அக்கனற, பொசம் எல்ேொம் இருக்குன்னு.
ஆனொ, அத் னனயும் ரம்யொநவொட வனைகொப்பு அன்னனக்கு ேீங்களும், குைொ அண்ைொவும் நபசிட்டு இருந் ன க் நகட்டதும், சுக்குநூறொ உனடஞ்சி நபொச்சு. எனக்கொக ேீங்க தசய் ன
வண் ீ தசேவுன்னு தசொன்ன ீங்க பொருங்க…
அன்னனக்நக உங்கனைப் புரிஞ்சிகிட்நடன்” என்றவளுக்கு கண்னை இருட்டிக் தகொண்டு வந் து.
னசநேஷ் சினேதயன ஸ் ம்பித்துப் நபொய் அமர்ந் ிருந் ொன். 'அவைது நகள்விகளுக்கொன ப ில்கள் என்னிடம் இருக்கிறது. ஆனொல், அன ச் தசொன்னொல் அவள் ேம்புவொைொ? என்னனப் பற்றி அத் னனனயயும்
வறொக
அல்ேவொ புரிந்து தகொண்டிருக்கிறொள்.
ஆனொல், இப்நபொந
இத ல்ேொம் தபொய் என்று புரியனவத்துத்
ஆகநவண்டும். இல்னேதயன்றொல்
ொன்
ங்கைது வொழ்க்னகநய ேரகமொகிவிடும்’
என்று ேினனத் வனொக, அவனைப் பொர்த் ொன்.
“மயூ!” என்று தமன்னமயொக அனழத் படிநய அவைது கரத்ன
அழுத் ிப்
பிடித் ொன். “நவண்டொம் னசநேஷ்! இப்பகூட மனசு முழுக்க கொ நேொட
ொன்
த ொட்நடன்னு தசொல்ேி, என்னன முழுசொ தகொன்னுடொ ீங்க” என்றவைது கண்கைில் கண்ைர்ீ வழிய, இனமகனை இறுக மூடிக் தகொண்டொள்.
அவனது பிடி
ைர்ந் து. னசநேஷ் முற்றிலுமொக உனடந்து நபொனொன்.
சட்தடன அந்
இடத் ிேிருந்து எழுந் ொன். 'இனி
ொன் என்ன விைக்கம்
தசொன்னொலும் இவைது மரமண்னடயில் ஏறப்நபொவ ில்னே’ என்று புரிந் நபொதும்
ன்பக்கத்து ேினேனய எடுத்துச் தசொல்ேித் ொன் ஆகநவண்டும் என்ற
சூழ்ேினேக்குத்
“இந்
ள்ைப்பட்டொன்.
எட்டு மொ
ொம்பத் ியத் ில் என்னன ேீ புரிஞ்சிகிட்டது இவ்வைவு
ொனொ? ேொன் உன்னன மனசொர கொ ேிச்சது ேிஜம். இன்னனக்கு வனரக்கும் அப்படித் ொன் ேொன் இருக்நகன். ஆனொ, என் நமே உனக்கு ேம்பிக்னகநய வரே இல்ே… மரத்ன ச் சுத் ி வந்து பொட்டு பொடி,
ினமும் வனக வனகயொ நரொஜொ
தகொடுத்து என் கொ னே ேிரூபிக்க ேொன் சினிமொ க ொேொயகன் இல்ே மயூ! சொ ொரை மனுஷன்.
ஒருத் நனொட அன்பும், கொ லும் தகொடுக்கொ பூவும், பரிசும்
ேம்பிக்னகனய ஒரு நரொஜொப்
ொன் தகொடுக்கும்னொ அப்படிப்பட்ட ஒரு கொ னே ேொன்
தவறுக்கநறன். என்நனொட அரவனைப்பும், கொ லும், அனுசரனையும் தகொடுக்கொ ேம்பிக்னகனய, இந்
உயிரில்ேொ
தபொருட்கள் ொன் தகொடுக்கும்னொ… ேொன் ஒரு
ஏமொத்துக்கொரனொகநவ இருந்துட்டுப் நபொநறன்.
கல்யொைம் ஆன ேொைிேிருந்து இன்னனக்கு வனரக்கும் உன்நனொட மனசுக்கு ேொன் ம ிப்பு தகொடுத்து ேடந்துக்கனேன்னு தசொல்லு பொர்ப்நபொம். உனக்கு விருப்பமில்ேொ
ேொைில் உன்னனத் த ொந் ரவு தசய்யொமல் விேகித் ொன்
இருந் ிருக்நகன்.
மனசு முழுக்க கொ நேொட ொன் த ொட்டியொன்னு நகட்டிநய, அந் க் கொ ேொே ொன்டி விேகிப் நபொநனன். அப்படிப்பட்ட என்நனொட கொ ல் நபொேின்னொ அது நபொேியொநவ இருக்கட்டும். எனக்கு மனசுே இருக்கறன நபொட்டு படொர்னு உனடக்கத் த ரியுநம
விர, அடுத் வங்கநைொட மனனச
உனடக்கத் த ரியொது.
ஆனொ, இன்னனக்கு என் மனனச ேீ உனடச்சிட்ட. இந ொட வேி உனக்குப் புரியொமல் இருக்கேொம்… ஆனொ,
யவு தசய்து
ிரும்ப இப்படி ஒரு
வொர்த்ன னயச் தசொல்ேி, என்னன உயிநரொட ேீ தகொன்னுடொந ” என்றொன் நவ னனயுடன். அத் ியொயம் - 37
‘ ொன் அவசரப்பட்டு வொர்த்ன கனைக் தகொட்டியிருக்கக் கூடொது’ என கொேம் கடந்
ஞொநனொ யத்துடன் மீ ண்டும் மீ ண்டும்
முன் ினம் இரவு
னது மனத் ிேிருந்
நவ னனகனைக் தகொட்டித்
ீர்த் வன், ஓய்ந்து நபொய் முன்னனறயிேிருந் படுத்துவிட்டொன்.
னக்நக தசொல்ேிக் தகொண்டொள்.
நசொஃபொவில் அப்படிநய
அப்நபொது இருந்
ேினேயில் அவனன தேருங்கநவ, அவளுக்குப் பயமொக
இருந் து. அந ொடு
னது அவசரக்குடுக்னகத்
கொரைம் என அறிந் ிருந்
நபொதும் ஏந ொ ஒரு
னம் ொன் இத் னனக்கும் யக்கம் அவனிடம் நபசவும்
விடவில்னே.
ஆனொல், அது எவ்வைவு தபரிய முட்டொள் னம் என்று மறுேொள் கொனேயில் ொன் உைர்ந் ொள். இருந்
குழப்பத் ில் அவளுக்கு உறக்கநம வரவில்னே.
எப்நபொது உறங்கினொள் என்று அவளுக்நக ேினனவில்னே.
கொனேயில் எழுந்
நபொது னசநேஷ் அனறயில் இல்னே. எப்நபொது
தவைியில் தசன்றொலும் குறிப்பு எழு ினவத்துவிட்டுச் தசல்பவன் அன யும் தசய்யவில்னே.
அப்நபொது
ொன்
னது தசயேின் வரியம் ீ அவளுக்குப் புரிய ஆரம்பித் து.
னக்குள் எதுநவொ த ொனேவன நபொன்ற உைர்வில் கொல்கள்
ேிற்கக் கூட
உைர்ந் ொள்.
ொன்
னித்து விடப்பட்டன ப்
டுமொறின.
ிரொைியில்ேொமல் தபொத்த ன கட்டிேில் அமர்ந் ொள். ம ியம்
அனழப்புமைி ஓனச நகட்டதும் தமல்ே எழுந் ொள். அத் னன நேரம் உறங்கிவிட்நடொமொ என்ற
ினகப்புடன் தசன்று க னவத்
ிறந் ொள்.
“நமடம்! சொர் உங்களுக்கு ேஞ்ச் ஆர்டர் தகொடுத் ிருந் ொங்க” என்ற நஹொட்டல் பைியொைனிடம், “எப்நபொ?” என்று நகட்டொள்.
இத் னனக் நகொபத் ிலும் உனக்கொக தசய்கிறொநன! இது கொ ல் அல்ேொமல் நவறு என்ன?’ என்று நகள்வி நகட்ட மனசொட்சிக்கு அவைொல் ப ிலுனறக்க முடியவில்னே.
சுயபச்சொ ொபத் ில் கண்கள் கனரந் ன. இருந்தும் கண்கனைச் சிமிட்டி கண்ைனரக் ீ கொட்டமேிருக்க, தபரும் முயற்சி தசய் ொள்.
“ஒன் ஹவர் முன்னொடி ொன்” என்றவன், தகொண்டுவந்
உைனவ அனறக்குள்
னவத்துவிட்டு தவைிநயறினொன்.
தமொனபனே எடுத்து அவனுக்கு முயற்சித் ொள். ஆனொல், சிக்னல் கினடக்கொமல் அவனை ஏமொற்றிக் தகொண்டிருந் து.
பசியும் வயிற்னறக் கிள்ைியது. இரவு உண்டத ல்ேொம் தவைியில் வந்துவிட, கொனேயிேிருந்தும் எதுவும் சொப்பிடொ
ொல் முகத்ன க் கழுவிக்தகொண்டு
உைனவ அள்ைி ஒருவொய் உண்டொள்.
மனத் ிேிருந்
நசொர்நவொ என்னநவொ அ ற்குநமல் ஒரு பருக்னக கூட
த ொண்னடக்குள் இறங்கவில்னே. அப்படிநய மூடினவத் ொள்.
மொனே ஏழு மைிக்கு அனறக்குத் ட்னட
ிரும்பி வந் வன், மூடினவத் ிருந்
ிறந்து பொர்த் ொன். உைவு அப்படிநய இருப்பன க் கண்டவனது
முகம் இறுகியது. அவனனக் கண்டதும் எழுந்து ேின்றவைிடம், “என் நமே இருக்க நகொபத்ன ஏன் சொப்பொட்டு நமே கொட்ற? சொப்பிட நவண்டியது
ொநன. அப்நபொ
என்னன இன்னும் ேல்ேொ நகள்வி நகட்க முடியும்” என்று சீறினொன்.
ொநன
அடுத்
தேொடி அவைது கண்கைிேிருந்து ஒரு கண்ைர்த் ீ துைிகள் உருண்டு
விழ, எதுவும் தசொல்ேொமல் அங்கிருந்து ேகர்ந் ொன்.
“பத் னர மைிக்கு ட்தரயின் கிைம்பு” என்று முணுமுணுத் வன்,
னது
உனடனமகனை எடுத்து அடுக்கத் துவங்கினொன்.
மயூரியொல் எதுவுநம நபச முடியவில்னே. தமௌனமொக
னது உனடகனை
அடுக்கி னவத் ொள்.
யக்கத்துடன் பொல்கனியில் அமர்ந் ிருந் வன் அருகில் தசன்று ேின்றொள்.
அவள் நபச வொய் ிறக்கும் முன்நப, “ப்ை ீஸ்! ேீ எ ிர்பொர்க்கற அைவுக்கு என்னன ேொன் மொத் ிக்க முடியு ொன்னு முயற்சி பண்ைிப் பொர்க்கநறன். அதுவனரக்கும்…” என்றவன் பொ ியில் ேிறுத் , அழுந்
உ டுகனைக் கடித் படி
அனறக்குள் வந் ொள்.
எதுவும் நபசிக்தகொள்ைொமநேநய ஸ்நடஷனுக்கு வந் னர். மூன்றொம் வகுப்பு ஏசி நகொச்சில் அவனை அமரனவத் வன், “ஒரு டிக்தகட்
ொன் கன்ஃபொர்மொ
இருந் து. எனக்கு தரண்டு நகொச்
ள்ைி ஆர்டினரி” என்றவன், “பத் ிரம்” என்று
தசொல்ேிவிட்டுச் தசல்ே, மயூரிக்கு அடிவயிறு கேங்கியது.
***********
ேொனை ொன் வருவொர்கள் என்று எண்ைியிருந்
மகனும், மருமகளும்
ிடீதரன வந்து ேிற்பன க் கண்ட வடிவு குழப்பத்துடன் பொர்த் ொர்.
அ ிலும் மருமகைின் முகவொட்டமும், பட்டும்படொமல் நபசிய மகனின் ந ொரனைனயயும் கண்டவருக்கு, ஏந ொ சரியில்னே என்று மட்டும் புரிந் து.
”என்னப்பொ ேொனைக்குத்
ொன் வருநவன்னு தசொல்ேிட்டுப் நபொன?” மகனிடம்
தமல்ே தூண்டினே வசினொர். ீ
“ம், ஆஃபிஸ்ே ஏந ொ பிரொப்ைமொம். அ ொன் வந்துட்நடன். டிஃபன் தரடின்னொ தசொல்லுங்க சொப்டுட்டு கிைம்பணும்” என்றவன், படித்துக் தகொண்டிருந் தசய் ித்
ொநைொடு
மொமியொர்
ிரும்பி
ங்கள் அனறக்குள் புகுந்து தகொண்டொன்.
ன்னனப் பொர்த் ப் பொர்னவயில் ஏந னும் நகட்டுவிடப்
நபொகிறொர் என்ற பயத்துடன் மறுபக்கமொகத்
இ ற்கு நமல் எந்
ிரும்பிக் தகொண்டொள் மயூரி.
விைக்கமும் ந னவப்படவில்னே வடிவிற்கு.
மனத் ிற்குச் சங்கடமொக இருந் ொலும், எல்ேொக் குடும்பத் ிலும் இருப்பது என்று
ொன்
ன்னனநய சமொ ொனப்படுத் ிக் தகொண்டொர்.
னசநேஷ் அலுவேகத் ில் பிரச்சனன என்று எந்
நேரத் ில் தசொன்னொநனொ!
அவனனத் ந டி வரினசயொக பிரச்சனனகள் வர ஆரம்பித் ன.
அலுவேக தடன்ஷனில் இருந் வனது தமொனபல் ஒேித் து.
“தசொல்லுடொ குைொ! எப்படியிருக்க?” என்று நகட்டொன்.
“அப்பொவொகிட்நடண்டொ. தபொண்ணு பிறந் ிருக்கொ” என்றொன் குதூகேத்துடன். அவன் தசொன்ன விஷயத் ில் னசநேஷும் உற்சொகமொனொன். வொழ்த்ன த் த ரிவித் வன், ரம்யொனவப் பற்றி விசொரித்துவிட்டு சந்ந ொஷத்துடன் நபசிக் தகொண்டிருந் ொன்.
**********
ரம்யொவிற்கு குழந்ன
பிறந்த் ிருக்கும் சந்ந ொஷமொன விஷயத்ன க்
நகட்டதுநம, மயூரிக்குத் ந ொழினயப் பொர்க்க நவண்டும் நபொே இருந் து.
சிறுமேனரப் நபொே தமன்னமயொன குழந்ன னயத் த ொட்டுப் பொர்க்க அவைது உள்ைம் ஏங்கியது.
ரம்யொவின் அன்னன நபொனன னவத் துநம, னசநேனஷ அனழத் ொள். அவனிடம் நபசி ஒருவொரம் ஓடிவிட்டது. இன ச் சொக்கொக னவத்து விஷயத்ன ச் தசொல்வது நபொே அவனிடம் நபச வினழந் ொள்.
ஆனொல், அவைது நேரம் அவன் யொருடநனொ நபசிக்தகொண்டிருந் ொன் நபொலும். பத்துமுனறக்கு நமல் முயன்ற நபொதும் பிைி என்நற வர, ஏமொற்றத்துடன் நபொனன னவத் ொள்.
னது முட்டொள் னத் ிற்குக் கினடத்
பரிசு இது என்று அவைொல்
அனம ியொக இருக்கமுடியவில்னே. எங்நக அவனன முழுவதுமொக இழந்துவிடுநவொநமொ என்று பயமொக இருந் து.
வொழ்க்னகனய இழந்துவிடுநவொநமொ என்று ஒவ்தவொரு ேொளும் பயத்துடன் கழித் வள், இப்நபொது
ொநன அ ற்கு வழிவகுத்துவிட்டன
எண்ைி
உள்ளுக்குள் குனமந்து நபொனொள்.
அ ற்கொக அவள்
னது ந ொல்வினய ஒப்புக்தகொள்ைவும்
னது சந்ந ொஷத்ன
யொரொக இல்னே.
மீ ட்தடடுக்க முடிதவடுத் ொள். என்ன ேடந் ொலும் சரி
னசநேஷிடம் நபசிவிடநவண்டும் என்று ேினனத்துக் தகொண்டொள்.
நவனேயிேிருந்து ஒருமைிநேரம் முன்ன ொகநவ கிைம்பிய மயூரி, ரம்யொனவக் கொை மருத்துவமனனக்குச் தசன்றொள். அங்நக குைொவுடன் நபசிக் தகொண்டிருந்
னசநேனஷ வியப்புடன் பொர்த் ொள்.
“வொ மயூரி! உனக்கு என்னநவொ மீ ட்டிங் இருக்குன்னு தசொன்னொன். ேீ இப்படி டொேடியொ வந்து ேிக்கிற” என்று இயல்பொக குைொ நகட்க, மயூரி னசநேனஷ ிரும்பிப் பொர்த் ொள்.
அவநனொ, நவகமொக பொர்னவனய அவள் மீ ிருந்து விேக்கிக் தகொண்டொன். அவள் இப்படி
ிடு ிப்தபன வந்து ேிற்பொள் என அவன் ேினனக்கநவயில்னே.
ம ியநம அவைிடமிருந்து வந் ிருந்
மிஸ்டு கொல்கனைப் பொர்த்
அவைிடம் நபச விருப்பமில்ேொமல் விட்டுவிட்டொன். மு ேிநேநய நபசியிருக்கேொம் என்று இப்நபொது ந ொன்றுகிறது.
நபொதும்
“ஆமொம்ண்ைொ! அப்படித்
ொன் தசொன்னொங்க. கனடசியிே நகன்சல் ஆகிடுச்சி”
என்றொள்.
குழந்ன னயப் பொர்க்க உள்நை தசன்றவள், நரொஜொ ேிறத் ில் தவள்னை உனட ந வன யொக த ொட்டிேில் உறங்கிக் தகொண்டிருந்
குழந்ன னய ஆனசயுடன்
பொர்த் ொள்.
மூடியிருந்
துைினயயும் மீ றி தவைியில் த ரிந்
ஸ்பரிசிக்க, கூச்சத் ில் குழந்ன
பொ த்ன
தமல்ே
கொல்கனை சட்தடன அனசக்க, மயூரிக்கு
சிேிர்ப்பொக இருந் து.
மு ன்முனறயொக அவளுக்குள்ைிருந்
ொய்னம உைர்வு தமல்ே
னேகொட்டியது.
அ ற்குள் உறக்கம் கனேந்
குழந்ன
தமல்ேச் சிணுங்க, “பட்டுகுட்டி
உன்னனப் பொர்க்க யொர் வந் ிருக்கொங்க பொருங்க…” என்ற ரம்யொவின் அன்னன குழந்ன னயத் தூக்கி மயூரியிடம் தகொடுத் ொர்.
ஆனசயுடன் வொங்கிக் தகொண்டொலும் பயத் ில், “அம்மொ! ப்ை ீஸ் ேீங்கநை வொங்கிக்நகொங்க…” என்று சிரிப்பும், கூச்சமுமொகச் தசொன்னொள்.
“இப்பநவ பிரொக்டீஸ் பண்ைிக்க மயூ!” என்று ரம்யொ நகேி தசய்ய, “ரமி!” என்று தவட்கத்துடன் சிணுங்கினொள்.
ஆயினும் அடுத்
தேொடிநய மனத் ில் ஒரு தவறுனம உண்டொக, ஏக்கமும்
நவ னனயுமொக னசநேனஷப் பொர்த் ொள்.
சற்று விேகி ேின்றிருந்
நபொதும் அவனைநய பொர்த்துக் தகொண்டிருந்
னசநேஷிற்கு, மனம் வேித் து. அவைது பொர்னவயில் இருந்
உைர்வுகனைத்
துல்ேியமொகப் படித் வன், அங்நக ேிற்க முடியொமல் நவகமொக தவைிநயறினொன்.
அனனத்தும் சிே தேொடிகைில் ேடந்து முடிந்
நபொதும், அன க்
கவனித்துவிட்ட ரம்யொவும் – குைொவும் ஒருவனரதயொருவர் அர்த் த்துடன் பொர்த்துக் தகொண்டனர்.
குழந்ன னயக் தகொஞ்சுவது நபொேத்
னது கண்ைனர ீ மனறக்க மறுபுறம்
ிரும்பிக் தகொண்டவனை, ரம்யொ பரி ொபத்துடன் பொர்த் ொள்.
COMMENT : http://ladyswings.com/community/thre...omments/page17 Last edited by Shenbaga priya; 01-03-2015 at 11:57 AM. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
01-03-2015, 02:59 PM #42 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 38
“ேொன் அன்னனக்நக தசொன்நனன். மயூரி அவ்வைவு சீக்கிரம் எதுக்கும் கேங்கறவ இல்ே. தரண்டு நபருக்குள்நையும் ஏந ொ தபரிய பிரச்சனன நபொே ேீங்க அண்ைொகிட்ட நபசுங்கன்னு தசொன்நனன் இல்ே. இப்நபொ பொருங்க கிட்ட ட்ட ப ினனந்து ேொைொ அப்படிநய ொன் இருக்கொங்க நபொே.
ேமக்கு த ரிந்ந
இத் னன ேொள்னொ, அதுக்கு முன்னொடி எவ்வநைொ ேொநைொ?
ேொன் நகட்டொ என யும் தசொல்ேமொட்டொன்னு
ொநன, உங்கனைப் நபசச்
தசொன்நனன். தகொஞ்ச ேொள் ஆகட்டும்னு தசொன்ன ீங்க. இப்நபொ என்ன ஆச்சு?”
ரம்யொ, குைொனவப் பிலுபிலுதவன பிடித்துக் தகொண்டொள்.
“எனக்கும் புரியொம இல்ே. அவங்கைொ சமொ ொனம் ஆகிக்குவொங்கன்னு ேினனச்நசன். ஆனொ, இன்னனக்குக் குழந்ன நயொட தபயர் னவக்கும் ஃபங்ஷனுக்கும் வரனே. அவன் எங்நகன்னு நகட்டொ மயூரிக்நக த ரியனே. நபொனனயும் எடுக்க மொட்நடன்றொன். அப்படி என்ன நகொபம் அவனுக்கு?” புரியொமல் மண்னடனய உனடத்துக் தகொண்டொன்.
“ேீங்க என்ன தசய்வங்கநைொ ீ எனக்குத் த ரியொது. மயூரிக்கு மட்டும் ஏடொகூடமொ ஏ ொவது ேடந் ொ, ேொன் சும்மொ இருக்கமொட்நடன். அத் னனப் நபனரயும் எங்நக ேிக்கனவக்கணுநமொ அங்நக ேிக்கனவப்நபன். தசொல்ேிட்நடன்” என்று ஆத் ிரத்துடன் கத் ினொள்.
“ந னவயில்ேொம நபசொ
ரம்யொ! னசநேஷ், அப்படிப்பட்டவன் இல்ே. ேொன்
ேொனைக்நக அவன்கிட்ட நபசநறன். ேீ வைொ ீ மனனசக் குழப்பிக்கொம நபொய் குழந்ன னயப் பொரு…” - வற்புறுத் ி அவனைக் கீ நழ அனுப்பி னவத் ொன்.
அவனுக்கும் ஆயிரம் சந்ந கங்களும், நகள்விகளும் மண்னடனயக் குனடந் ன. தமொட்னட மொடினயநய சுற்றி வந்துதகொண்டிருந் ொன்.
************
மொனேயிேிருந்து அனறக்குள்நைநய அனடந்து கிடந்
மயூரிக்கு, மனம்
ஒருேினேயில் இல்னே.
ன்னனச்
ன் மீ ிருக்கும் நகொபத்ன
நசர்ந் வர்கைிடமும் தவைிப்படுத்துகிறொனொ? ேிச்சயமொக இருக்கொது.
அப்படியிருந் ிருந் ொல் இனடப்பட்ட ேொட்கைில்
ன்னனநய இந்
வட்டில் ீ
னவத் ிருக்க நவண்டிய அவசியம் அவனுக்கு இல்னேநய. பின் என்ன ொன் ஆயிற்று.
இரண்டு மூன்று ேொட்கைொகநவ என நயொ பறிதகொடுத் து நபொேத் இருந் ொன்.
ொன்
அன்று மருத்துவமனனயிேிருந்து இருவரும் நசர்ந்ந
வந் னர். அப்நபொதும்
அவைிடம் எதுவும் நபச அவன் முற்படவில்னே.
விைக்னக அனைத்துவிட்டு படுத்
பின்பு
னது
யக்கத்ன
விேக்கித்
ள்ைிவிட்டு, “னசநேஷ்!” என்று அனழத் ொள்.
கட்டிேின் மறுமுனனயில் படுத் ிருந் வன், தேற்றியில் னவத் ிருந்
னகனய
அகற்றிவிட்டு, அவனைப் பொர்த் ொன்.
“ேொ..ன் நபசினத ல்ேொம் முட்டொள் னம் விேகிப் நபொறன
ொன். அதுக்கொக ேீங்க இப்படி
என்னொே ஜீரைக்கநவ ீ முடியே. உங்ககிட்ட ஆயிரம்
முனற மன்னிப்பு நகட்டுக்கநறன். ப்ை ீஸ் னசநேஷ்! என்னன இப்படித் ண்டிக்கொ ீங்க. என்னொே
ொங்க முடியே…” இத் னன ேொட்கைொக
நபசநவண்டும் என்று ேினனத்து மனப்பொடம் தசய்து னவத் ிருந் ன மைமைதவன்று தகொட்டி முடித் ொள்.
அனனத்ன யும் நகட்டுக் தகொண்டு ேி ொனமொக எழுந்து அமர்ந் வன், “ேொனும் ட்னர பண்ைி பொக்கநறன் மயூரி! ஆனொ, இப்நபொ வனரக்கும் ேீ எ ிர்பொர்க்கறது மொ ிரி என்னொே மொறநவ முடியே. இப்பக் கூட ேீ நபசறன க் நகட்க நகொபமொ வருது. இருந்தும், என்னனக் கண்ட்நரொல் பண்ைிக்கிநறன்.
ஆனொலும், என்னொே தமொத் மொ என்நனொட ஈநகொனவத் தூக்கிப் நபொட்டுட்டு, ஒண்ணுநம ேடக்கொ
மொ ிரி உன்கிட்ட ேடந்துக்க முடியனேநய. உன்னனப்
பொர்க்கும் நபொத ல்ேொம் ேீ நபசின நபச்சு ொநன ஞொபகத்துக்கு வருது. அப்நபொல்ேொம் என் நமே தேருப்னப அள்ைிக் தகொட்டினொ மொ ிரி, என் உடம்தபல்ேொம் எரியுந .
ேொனும் இந்
தவட்கம், மொனம், நரொஷம், எல்ேொத்ன யும் விட்டுட்டு உனக்குக்
கூஜொ தூக்கணும்னு
ொன் ேினனக்கிநறன். ஆனொ, இந் ப் பொழொய் நபொன
ன்மொனம்னு ஒண்ணு இருக்நக… முடியமொட்நடன்னுந …” என்று ேிறுத் ொமல் நபசியவனன, பரி ொபமொகப் பொர்த் ொள்.
“அப்நபொ ேொன் தசய்
ப்புக்குப் பிரொயச்சித் நம இல்னேயொ?” நகட்டவைது
குரல் கம்மியது.
“கொேம் ொன் எல்ேொக் கொயத்துக்கும் மருந்து. அந்
ேம்பிக்னகநயொட
ேொன் வொழ்க்னகனய ஓட்டிகிட்டு இருக்நகன். சொரி, இன மட்டும்
ொன் தசொல்நறன். உனக்குத்
ொன்
என்னன வச்சி
ொன் ேம்பிக்னகன்னொ என்னனு
த ரியநவ த ரியொந …” என்று அழுத் மொகச் தசொல்ேிவிட்டு, படுத்துவிட்டொன்.
அவைொல் அழவும் முடியவில்னே; அனம ியொக இருக்கவும் முடியவில்னே. இ ற்குநமல் என்ன நபசுவத ன்றும் த ரியவில்னே.
அந நேரம் அவனனத்
னது நபச்சு எந்
அைவிற்கு கொயப்படுத் ியிருக்கிறது
என்றும் புரிந்து தகொண்டொள்.
ேடந் ன
ேினனத்துப் பேனில்னே என்ற நபொதும், அன
ேினனக்கொமலும்
இருக்க முடியவில்னே அவைொல்.
கீ நழ அமர்ந்து கட்டிேில் ேிமிர்ந்து பொர்த் ொள்.
னே சொய்த் ிருந் வள் க வு
ட்டும் ஒனச நகட்டு
க னவத்
ிறந்து எட்டிப் பொர்த்
வடினவக் கண்டதும், “அத்ன !” என்று
எழுந் ொள்.
”ஏம்மொ! அவன் குழந்ன க்கு தபயர் னவக்கும் ஃபங்ஷனுக்கும் வரனே. நபொனும் எடுக்கே. மைி எட்டொகுது இன்னும் ஆஃபிஸ்ே இருந்தும் வரனேநய… உன்கிட்ட ஏ ொவது தசொன்னொனொ?” என்று நகட்டொர்.
“ம ியொனம் வந் ிடுநறன்னு
ொன் தசொன்னொர். ஆஃபிஸ்ே ஏ ொவது
நவனேயொன்னு த ரியே. தரண்டுமூணு ேொைொநவ தகொஞ்சம் தடன்ஷனொ ொன் இருந் ொர்” என்றொள்.
“ேீ என்னன்னு நகட்கனேயொ?” என்றதும், ப ில் தசொல்ே முடியொமல் தமௌனியொனொள்.
அவனை ஊன்றிப் பொர்த் வர், “ேொன் தசொல்நறன்னு இருபது, இருபத் ஞ்சு ேொைொ ேொனும் கவனிச்சிட்டுத் எதுவும் நகட்க நவைொம்னு
ொன் இருக்நகன். ேொனொ
ொன் இருந்ந ன். ஆனொ மனசு நகக்கே. எந்
பிரச்சனனயொ இருந் ொலும் நபசி
இத் னன ேொைொ இல்ேொ
ப்பொ எடுத்துக்கொ … இந்
ீர்த்துக்நகொங்க.
அக்கனற
ிடீர்னு வந்துடுச்சொன்னு ேீ
ேினனச்சொலும் பரவொயில்ேம்மொ. தபத் இப்படிக் கேங்கிப் நபொய் ேொன் பொர்த் ந
வயிறு நகட்கே. என் பிள்னை இல்ேம்மொ. இப்நபொ கூட மனசு
நகட்கே… அ ொன் உன்னனக் நகட்டுட்நடன்” என்றவர் தவைிநய தசல்ே, மயூரிக்கு ஆயொசமொக இருந் து.
‘னசநேஷ் அப்படி எங்நக
ொன் இருக்கீ ங்க? நபொனனக் கூட ஸ்விட்ச் ஆஃப்
தசய்துவிட்டு இருக்கும் அைவிற்கு என்ன ேடந் து? ப்ை ீஸ் னசநேஷ்! எனக்குப் பயமொ இருக்கு. இதுக்தகல்ேொம் கொரைம் ேொன் மனசொர உங்ககிட்ட மன்னிப்புக் நகட்க
ொன்னொ என்
யொரொ இருக்நகன். ப்ை ீஸ்!’ என்று
மனத் ில் புேம்பிக் தகொண்டவளுக்கு, அலுவேகத் ிற்கு நபொன் தசய்ய ஏநனொ ந ொன்றநவயில்னே.
ஆைரவமில்ேொ ொ கடற்கனரயில் வொனத்ன படுத் ிருந்
தவறித்துக் தகொண்டு
னசநேஷின் உள்ைம், அந் க் கடேனேகளுக்கு இனையொக
ஆர்ப்பரித்துக் தகொண்டிருந் து.
COMMENT : http://ladyswings.com/community/thre...omments/page17 Last edited by Shenbaga priya; 01-03-2015 at 06:27 PM. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
01-03-2015, 07:58 PM #43 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts
375 அத் ியொயம் - 39
கனேந்
னேயும், ேலுங்கிய உனடயுமொக வட்டிற்குள் ீ நுனழந் வனன
மூவரும் அ ிர்ச்சியுடன் பொர்த் னர்.
னசநேஷ் என்றொநே, படிய வொரிய எப்நபொதும் சிரித்
னேயும், நேர்த் ியொன உனடயுமொக
முகமுமொக கொட்சியைிப்பவன், என்ற தபயர்
அனனவரிடத் ிலும் அவனுக்கு உண்டு.
அப்படிப்பட்டவன் இன்று இப்படி வந்து ேிற்பன
வட்டிேிருப்பவர்கள் ீ ேம்ப
முடியொமல் பொர்த் னர்.
அனறக்குச் தசல்ே முயன்ற மயூரினய அனழத்
நகசவன், “அம்மொடி!
அவன்கிட்ட இப்நபொ எதுவும் நகட்கொ . சொ ொரைமொ நபசு. அவநன என்னன்னு தசொல்ேட்டும்” என்றொர்.
சரிதயன்பது நபொே
னேனய அனசத் ொள்.
“என்னங்க ஒரு மொ ிரி இருக்கீ ங்க?” என்றவளுக்கு ப ில் தசொல்ேொமல் டவலுடன் குைியேனறக்குள் நுனழந் ொன்.
சிே ேொட்கைொக அவைிடம் பொரொமுகமொக இருந்
நபொதும், அவள் ஏந னும்
நகட்டொல் ேின்று ப ில் தசொல்ேிவிட்நட தசல்வொன். அவனது மொற்றத் ிற்குக் கொரைம் புரியொமல் குழம்பினொள்.
ிடீர்
குைித்துவிட்டுத்
னேனயத் துனடத்துக் தகொண்நட கட்டிேில் அமர்ந் ொன்.
தஷல்ஃபில் என நயொ ந டுவன ப் நபொே ேின்றிருந் வள், “ேீங்க ஃபங்ஷனுக்கு வருவங்கன்னு ீ எல்நேொரும் தரொம்ப எ ிர்பொர்த் ொங்க. நபொன் தசய் ொ கூட ேீங்க எடுக்கனேன்னு, குைொ அண்ைொ தகொஞ்சம் வருத் ப்பட்டொங்க…” என்றொள்.
அ ற்கும் அவனிடமிருந்து எந் ப் ப ிலும் வரொமல் நபொக,
ிரும்பிப்
பொர்த் ொள். கட்டிேில் சொய்ந்து அமர்ந்து கண்கனை மூடியபடி, தேற்றியில் னகனவத் படி படுத் ிருந் ொன் அவன்.
பயத் ில் மயூரிக்கு முதுகுத்
ண்டு சில்ேிட்டது.
அவனருகில் வந் மர்ந் வள், “என்னங்க! ஒரு மொ ிரியொ இருக்கீ ங்க? வேிக்கு ொ?” என்று நகட்டபடி அவனது கரத்ன
னே
விேக்கி தேற்றினய
வருடிவிட்டொள்.
“ம்ச்சு!” எரிச்சலுடன் நவகமொக அவைது கரத்ன த்
ள்ைிவிட்டவன், எழுந்து
சம்மைமிட்டு அமர்ந் ொன்.
அவனது தசய்னகயொல் கைிக்க முடியொமல்
ினகத் வள், அவனுனடய மனநவொட்டத்ன க்
டுமொறினொள். அவனொக ஏந னும் தசொல்வொன் என்று
கொத் ிருக்க அவநனொ, கடுகடுதவன்ற முகத்துடன் அமர்ந் ிருந் ொன்.
ொன் அங்நக இருப்பந
அ ிகப்படி என்று ந ொன்ற, “ேொன் நபொய் டிஃபன்
எடுத்து னவக்கிநறன்” என்று எழுந்து தசன்றொள்.
அவள் தசொன்னன க் கொ ில் வொங்கொமல், அனம ியொக அமர்ந் ிருந் ொலும், உள்ளுக்குள் தகொ ித்துக் தகொண்டிருந் ொன். ‘ ொன் இப்படி ஒரு இழி தசயலுக்குத் துனை நபொயிருப்நபன் என்று ஜி.எம்-மும், எம்.டி-யும் எப்படி ேினனக்கேொம்?
கடந்
ஆறு வருடங்கைொக இந் க் கம்தபனிக்கொக இரவு பகல் பொரொமல்
உனழத்
னது உண்னமயொன உனழப்னப, எப்படி இவர்கைொல் சந்ந கிக்க
முடிந் து? நகவேம்… பைத்துக்கொக இப்படிதயொரு துநரொகத்ன ச் தசய்நவன் என்று எப்படி அவர்கள் ேினனக்கேொம்?’ என்று எண்ைியவனது முகம் கல்ேொக இறுகியது.
“மிஸ்டர். னசநேஷ்! உங்களுக்கொக ேொன் தகொஞ்சம் சப்நபொர்ட் பண்ைிப் நபசின ொே ொன், இப்நபொன க்கு நமேிடத் ில் எந்
ஆக்ஷனும் எடுக்கே.
முடிஞ்ச அைவுக்கு… பைத்ன ச் சீக்கிரம் கட்டப் பொருங்க!” என்று தசொன்ன ஜி.எம்னம நகள்வியொகப் பொர்த் ொன்.
“சொர்! இதுக்கு ேொன் கொரைமில்னேதயனும் நபொது… ேொன் எதுக்கொக யொநரொ தசய்
ப்னப ஏத்துக்கணும்? அந ொட… ேொன் எப்படி முப்பது இேட்சத்ன ப்
புரட்ட முடியும்?” என்றொன் ஆத் ிரத்துடன்.
“சொரி னசநேஷ்! என்னொே முடிஞ்சவனரக்கும் தசய்துட்நடன். இதுக்கு நமே முடியொது” என்று அவர் னகவிரித்துவிட, தசய்வ றியொமல்
டுமொறினொன்.
‘இனி, ேொன் யொர்? எனக்கொன அனடயொைம் என்ன? என் நமல் சுமத் ப்பட்ட இந் க் குற்றச்சொட்டிேிருந்து தவைிவர என்ன தசய்யணும்?
ன் நமல்
விழுந்துவிட்ட இந் க் கறுப்புப் புள்ைினய எப்படி அழிப்பது?’ என்று த ரியொமல் அவமொனத் ில் கூனிக் குறுகினொன்.
ன்னன ேிரூபிக்கக் கூட வனகயில்ேொமல் எத் னனச் சுேபமொக நவனேனய விட்டுத் தூக்கிவிட்டனர். ஐ.டி கொர்னட வொங்கிக் தகொண்டந ொடு,
ன்
கண்தை ிரிநேநய அன க் குப்னபக் கூனடயில் விட்தடறிந் ன ப் பொர்த் வுடன்,
ன்னனநய ேடுத்த ருவில் வசிதயறிந் ீ ன ப் நபொல்
உைர்ந் ொன். அவனது உடல், ஒரு தேொடி குலுங்கியது.
‘இன
எப்படி வட்டில் ீ தசொல்லுநவன்? நவனேயில்ேொ
ன் மீ து விழும்
பரி ொபப் பொர்னவனய, எப்படிச் சகித்துக் தகொள்வது? அந ொடு, இனி
ன்னன
யொர் ம ிப்பொர்கள்?’ என்று ேினனத் வனுக்கு, எங்நகயொவது ஓடிவிடேொமொ என்று ந ொன்றியது.
***********
ங்களுக்கு இரவு உைவு பரிமொறிக் தகொண்டிருந் வைிடம், “னசநேஷ் சொப்பிட வரனேயொம்மொ?” என்று நகட்டொர் நகசவன்.
“ னேவேின்னு படுத்துட்டு இருக்கொர் மொமொ. ேீங்க சொப்பிட்டுட்நட இருங்க, ேொன் கூட்டிட்டு வநரன்” என்றவள் நவகமொக அனறக்குள் நுனழந் ொள்.
“என்னங்க! மொமொவும், அத்ன யும் உங்களுக்கொகச் சொப்பிடொம கொத் ிட்டு இருக்கொங்க. எழுந்து வொங்கநைன்… ப்ை ீஸ்!” என்று மூன்றொவது முனறயொக அவனனச் சொப்பிட அனழத் ொள்.
அவள் தசொல்ேிக் தகொண்டிருக்கும்நபொந பக்கநம
ிரும்பவில்னே. வந்
நவகமொக எழுந் வன் அவள்
நவகத் ிநேநய தசருப்னப மொட்டிக் தகொண்டு
வட்னடவிட்டு ீ தவைிநயறினொன்.
சொப்பிடத் ொன் தசல்கிறொன் என்று ேினனத்துக் தகொண்நட சற்று ேிம்ம ிநயொடு வந் வள், அவன் தவைிநய தசல்வன ப் பொர்த்து,
தபரியவர்கள் இருவரும்
ினகத்து ேின்றொள்.
ன்னனக் நகள்விநயொடு பொர்ப்பன க் கண்டு
கேங்கினொள்.
*********
அப்நபொது
ொன் உறங்க ஆரம்பித் ிருந்
குைொ, தமொனபல் சப் ம் நகட்டு
ிடுக்கிட்டு விழித் ொன்.
மயூரியின் எண்னைப் பொர்த் தும், “என்னம்மொ! மைி பன்தனண்டு ஆகப் நபொகுது இந்
நேரத்துே…?” என்று ப ட்டத்துடன் நகட்டொன்.
அவனது நகள்விநய, ‘னசநேஷ் அங்நக இல்னே’ என்பன
உைர்ந்து
தகொள்ைப் நபொதுமொன ொக இருந் து.
அவன் அங்நக தசன்றிருக்க மொட்டொன் என்று த ரிந்
நபொதும், ‘ஒருநவனை
தசன்றிருந் ொல்…’ என்ற ேப்பொனசயில் ொன் அவனன அனழத் ிருந் ொள்.
“மயூரி!” – என்றது குைொவின் குரல்.
“அ… ண்ைொ! அவர் அங்நக வந் ொரொ?” என்று கேக்கமொன குரேில் வினவினொள்.
“இல்னேநயம்மொ… ேீ ஏன் ஒரு மொ ிரி நபசற?” என்று நகட்டொன்.
ேடந் ன ச் சுருக்கமொக அவனிடம் தசொல்வ ற்குள், அவளுக்கு அழுனக முட்டிக் தகொண்டு வந் து.
தபொறுனமயொக நகட்டுக் தகொண்டவன், “ஓ! அவநனொட தமொனபலுக்கு ட்னர பண்ைியொ?” –
னது ப ட்டத்ன
மனறத்துக் தகொண்டு நகட்டொன்.
“தமொனபல் வட்ே ீ ொண்ைொ இருக்கு” என்றவைது குரல் கரகரத் து.
அவள் ப ில் தசொல்ேிக்தகொண்டிருக்கும் நபொந , அனழப்பு மைியின் ஓனச நகட்க, “அவர் வந்துட்டொர் நபொேண்ைொ…” என்று நபசிக் தகொண்நட, ஓடிச் தசன்று க னவத்
ிறந் ொள்.
அங்நக ேின்றிருந்
னசநேனஷக் கண்டதும், ேிம்ம ிப் தபருமூச்சு விட்டவள்,
க னவ மூடினொள்.
அவநனொ, அவள் எ ிரில் இருப்பன க் கண்டுதகொள்ைொமல் உள்நை தசன்றொன். அப்நபொன க்கு அவன் வந் ந
நபொதுதமன இருக்க, மறுமுனனயில் குைொ
கொத் ிருப்பது ேினனவுக்கு வந் து.
“அண்ைொ! அவர் வந்துட்டொர். ேொன் அப்புறம் நபசநறன். இந்
நேரத்துே
உங்கனை டிஸ்டர்ப் பண்ைதுக்கு சொரி” என்றொள்.
“அட! ேீ நவறம்மொ. நபொய்… அவனன என்னன்னு கவனி” என்றவன், நயொசனனயுடன் நபொனன னவத் ொன்.
அனறக்குள் நுனழந் வள், “நபொனனக் கூட எடுத்துக்கொம எங்நக நபொயிட்டீங்க?” என்று சகஜமொகநவ நபசினொள்.
அதுவனர இழுத்துப் பிடித்
தபொறுனமயுடன் இருந் வனுக்கு, அவைது இந் த்
ிடீர் அக்கனறநய ஆத் ிரத்ன க் கிைப்பியது.
‘ னது ேினே த ரிந் ொல் இந் க் கரிசனதமல்ேொம் என்னவொகும்?’ என்று ேினனத் வனுக்கு,
அந்
ிடீதரன சுயபச்சொ ொபம் எழுந் து.
எண்ைநம எ ிரிேிருப்பவள் மீ ொன நகொபத்ன ப் பன்மடங்கொக
தபருக்கியது. அந
வினறப்புடநன சட்னடனயக் கழற்றி நஹங்கரில்
மொட்டியவன், எதுவும் நபசொமல் படுத்துக் தகொண்டொன்.
அவனது ஒவ்தவொரு தசயலும், அவளுக்குள் மிரட்சினயத் ந ொற்றுவிக்க, எச்சினேக் கூட்டி விழுங்கியவள் தமன்குரேில், “சொப்பிட வரீங்கைொ…? இப்படி தவறும் வயித்துே…”
“ஏன் என் உயினர வொங்கற? சொப்பொடொம் சொப்பொடு… ஒரு ேொனைக்குச் சொப்பிடேனொ தசத் ொ நபொகப் நபொநறன்…” என்று கத் ியவனனப் பொர்த்து அரண்டு நபொனொள்.
‘எ ற்கொக இந்
ஆநவசம்? தசொன்னொல்
ொநன புரியும்’ என்று விழித்துக்
தகொண்டு ேின்றொள்.
அவனைப் பொர்க்க பொர்க்க அவனது நகொபம் கட்டுக்கடங்கொமல் நபொனது.
“இன்னும் எதுக்கு இப்படி மேங்க மேங்க முழிச்சிகிட்டு ேிக்கிற? என் கண் முன்னொே ேிக்கொம நபொய்த் த ொனே” என்று மீ ண்டும் சப் மிட்டு அவனை மிரை னவத் ொன். அவன் வட்டிற்குள் ீ வரும் நபொந
கவனித்துவிட்ட வடிவு, ஹொேில் ேின்றபடி
அனனத்ன யும் நகட்டுக் தகொண்டிருந் ொர்.
‘நபொய்த் த ொனே’ என்று அவன் கத் ிய நேரம், “னசநேஷ்!” என்று அனழத் படி அனறக்குள் வந்
வடிவு, “என்னப்பொ! ஏ ொவது பிரச்சனனயொ?” என்று அன்புடன்
நகட்டொர்.
ஏநனொ அந்
நேரம் அன்னனயின் அரவனைப்பும், பொசமும் அவனுக்குத்
ந னவயொக இருந் து.
“ஒண்ணுமில்ேம்மொ…!” என்று
னேனய குனிந்து தகொண்டொன்.
“பசிநயொட இருந் ொ இப்படித் மத் ன
ொன் இருக்கும். வொ மு ல்ே வந்து சொப்பிடு.
அப்புறம் நபசிக்கேொம்” என்று னகநயொடு மகனன னடனிங்
ஹொலுக்கு அனழத்துச் தசன்றொர்.
பரிமொறிக்தகொண்டிருந்
அன்னனயிடம், “ேீங்க சொப்டீங்கைொம்மொ?” என்று
நகட்டொன். கண்கனைத் துனடத்துக் தகொண்டு, “ேீ சொப்பிடுப்பொ” என்றொர்.
“உட்கொருங்கம்மொ” என்று
ட்னட எடுத்து அன்னனக்கு னவத்து அவநன
பரிமொறினொன்.
விழிகைில் ஈரம் படற அனனத்ன யும் பொர்த்துக்தகொண்டிருந்
மயூரி தமல்ே
அனறக்கு ேழுவினொள்.
நடபிள் மீ ிருந் சட்தடன
ண்ைர்ீ பொட்டினே எடுத் வைது ந ொள் மீ துஒரு னக விழ,
ிரும்பிப் பொர்த் ொள்.
னகயில் பொலுடன் ேின்றிருந் ொர் வடிவு.
“உன்னனப் புரிஞ்சிக்க முடியுது மயூரி! இந் ப் பொனேக் குடிம்மொ. தவறும் வயித்துே படுக்கொந …” என்று தசொல்ே, அந் க் கரிசனத் ில் அத் னன ேொள் மொமியொர் மருமகளுக்கு இனடயிேிருந் விழுந் து.
நூேினழத்
ினரயும் அறுந்து
“அத்ன ! என்று க றியபடி இருக்னகயில் அமர்ந் வனை,
ன் மடிநயொடு
நசர்த்து அனைத்துக் தகொண்டொர் வடிவு. Last edited by Shenbaga priya; 01-03-2015 at 11:37 PM. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
01-03-2015, 09:59 PM #44 rsakthi1974's Avatar rsakthi1974 rsakthi1974 is offline Senior Member Silver Wings
Join Date Dec 2012 Gender Female Posts 452 Likes& thanks for you
02-03-2015, 07:51 PM #45 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender
Female Posts 375 அத் ியொயம் - 40
விஷயத்ன
அறிந் தும்
னேயில் இடி விழுந் ன ப் நபொே, ேினே
குனேந்து நபொனொள் மயூரி. இருனககைொலும்
னேனயப் பிடித் படி
அமர்ந்துவிட்டொள்.
“மயூரி! ன ரியம் தசொல்ே நவண்டிய ேீநய இப்படி உட்கொர்ந்துட்டீனொ அவன் என்ன பண்ணுவொன்?” என்ற மொமியொனரத்
ிரும்பிப் பொர்த் ொள்.
‘ னது பயநம நவறு என்று எப்படிச் தசொல்வொள்? ஏற்தகனநவ என்னன விட்டுப் நபொய்விடுவொயொ? என்று நகட்டவன், இப்நபொ ிருக்கும் ேினேயில் என்ன தசொல்வொன்?’ ேினனக்கநவ ேடுங்கியது அவளுக்கு.
“அத்ன ! பைத்ன
எப்படியொவது பிரட்டிடேொம். ஆனொ, அவநரொட நவனே…
எங்நக நபொனொலும் இதுக்கு முன்னொடி எங்நக நவனே தசய் ீங்க? ஏன் நவனேனய விட்டீங்கன்னு நகட்பொங்கநை! இவர் என்ன அத்ன
தசய்வொர்”
என்றொள் கவனேயுடன்.
“பைத்ன
மட்டும் எப்படிம்மொ புரட்ட முடியும்?” என்று வடிவு தசொல்ேிக்
தகொண்டிருக்கும் நபொந , குைொவுடன் வட்டிற்குள் ீ நுனழந் ொன் னசநேஷ்.
“வொங்கண்ைொ!” என்றந ொடு அங்கிருந்து மயூரி ேகர்ந்து விட, “வொப்பொ” என்றொர் வடிவு.
சிறிதுநேரம் அனம ியிநேநய கழிய, குைொ நபச ஆரம்பித் ொன்.
‘பைத்ன
எப்படிக் கட்டப்நபொற?’ என்று நகட்டதும்
“யொநரொ தசய் அந் ப் பைத்ன
வறுக்குத்
ொன்
ொம ம்…
ொன் எப்படிப் தபொறுப்பொக முடியும்?” என்றவன்,
ொன் கட்டப் நபொவ ில்னே என்ப ில் உறு ியொக
இருந் ொன். னது முடினவச் தசொல்ேிவிட்டு அனறக்குச் தசன்றவனனப் பின் த ொடர்ந் ொன் குைொ.
“என்னடொ இப்படிச் தசொல்ற?” அ ிர்ச்சியுடன் நகட்டொன் குைொ.
“எனக்குச் சிேர் நமே சந்ந கமிருக்கு. அன
எங்நக யொரிடம் தசொல்ேணுநமொ
தசொல்ேிட்நடன். சீக்கிரநம எல்ேொம் கிைியரொகிடும்” என்றொன்.
குைொ புரியொமல் பொர்த் ொன்.
“புரியனேயொ? எனக்கும் நேத்து இருந் ொன். ஆனொ, நயொசிச்சதுக்கு அப்புறம்
தடன்ஷன்ே ஒண்ணும் புரியனே ொன் என்னன ஏன் நபொலீஸ்ே
நஹண்நடொவர் பண்ைொம நவனேனய விட்டு மட்டும் தூக்கினொங்க? முப்பது ேட்சம் இவங்களுக்குச் சொ ொரைமொ நபொச்சொ? இல்னே ேம்ம ஜி.எம். நமொட நபச்சுக்கு இவ்வைவு ம ிப்பொ…?” என்று தகொக்கி நபொட்டு ேிறுத் ினொன்.
குைொவின் முகத் ிேிருந்
குழப்பம் விேக, “னசநேஷ்! உண்னம ொன்டொ”
என்றொன் வியப்புடன்.
“இப்நபொ
ொன் உன் மொமனொனரப் பொர்த்து விஷயத்ன ச் தசொல்ேிட்டு வநரன்.
அவர் ந னவயொன உ வினய தசய்யநறன்னு தசொல்ேியிருக்கொர்” என்றொன்.
சந்ந ொஷத்துடன்
ன்னன அனைத்துக் தகொண்ட ேண்பனன, புன்னனகயுடன்
ட்டிக் தகொடுத் ொன்.
***********
“பொட்டீ…!” என்று ஓடிவந்
நபத் ினயத் தூக்கி முத்
மனழப் தபொழிந் ொர்
வடிவு.
சப் ம் நகட்டு உள்நையிருந்து வந்
மயூரி, “ஹொய் பப்ைி!” என்று
குழந்ன னயக் தகொஞ்சியவள் பின்னொநேநய வந்
சரவைனனயும்,
இனியொனவயும் வரநவற்றொள்.
ஆண்கள் மூவரும் நபசிக் தகொண்டிருக்க, அன்னனயுடன் னடனிங்கில் அமர்ந்துவிட்டொள் இனியொ. அவள் ஏந ொ துருவித் துருவிக் நகட்பதும், மொமியொர் சமொைிப்பொக ப ில் தசொல்வன யும் கண்டு கொைொமல் இருந்து தகொண்டொள் மயூரி.
இடுப்பில் குழந்ன யும், மற்தறொரு னகயில் கொஃபி ட்நரயுமொக வந் வைிடமிருந்து, குழந்ன னய வொங்கிக் தகொண்டொன் னசநேஷ்.
“உங்க அத்ன க்கு சூப்பர் உமன்னு ேினனப்புடொ…” என்று கதமண்ட் நவறு அடிக்க, மயூரி இனம விரிய அவனனப் பொர்த் ொள்.
சற்று நேரத் ில் சரவைன் மட்டும் கிைம்பிவிட, இனியொவின் இரொஜ்ஜியம் ஆரம்பமொனது.
“என்னண்ைொ! நவனே நபொனதும் வட்ேநய ீ இருக்க கஷ்டமொ இல்ே?” என்று நகட்க, அனனவரது முகமும் ஒரு தேொடி மொறியது.
மயூரிக்கு வொய் துறுதுறுதவன்றது. சிரமப்பட்டு கட்டுப்படுத் ிக் தகொண்டொள்.
இது
ிருந் ொ
தஜன்மம் என்பது நபொே பொர்த்
நகசவன்,
னேயிேடித்துக்
தகொண்டு தசன்றுவிட்டொர்.
“என்னடியிது?” என்று வடிவு ஆரம்பிக்க அ ற்குள், “அ ொன் ேீ வந்துட்ட இல்ே. இனி தபொழுது தரொம்ப ஈைியொ நபொயிடும்” என்றொன்.
“அப்நபொ என்னன தவட்டின்னு தசொல்றியொ?” – நகொபத்துடன் நகட்டொள்.
“ேொன் தசொல்ேனேமொ. ேீ ொன் தசொல்ேிக்கிற” என்றவன் குழந்ன யுடன் அனற வொசல் வனரச் தசன்றவன், “மயூ!” என்று சப் மொக அனழத் ொன்.
‘எத் னன ேொட்களுக்குப் பிறகு,
னது தபயனரச் தசொல்ேி அனழக்கிறொன்’
என்று ேினனத் வளுக்கு மகிழ்ச்சி பிரவொகதமடுத் து.
“இ..ந ொ வநரங்க!” என்று தசொல்வ ற்குள் மனேனயப் புரட்டும் அைவிற்கு மூச்சு வொங்கியது அவளுக்கு.
அவசர அவசரமொக அனறக்கு ஓடினொள்.
குழந்ன னய கொல்மீ து ேிற்கனவத்து, இருனககனையும் பிடித்துக் தகொண்டு தூக்கி வினையொடிக் தகொண்டிருந் வன், அவள் வந்து ேின்றன கவனித்
ொகநவ த ரியவில்னே.
“கூப்டீங்கநை…” என்றொள். குரேில் எ ிர்பொர்ப்பும், உற்சொகமும் தபொங்கி வழிந் து.
“ம்” என்றவன் குழந்ன னய இறக்கி கீ நழ விட்டுவிட்டு, “பட்டூஸ்! நடபிள் நமே சொக்நேட் இருக்குப் பொருங்க. நபொய் எடுத்துக்நகொங்க” என்று அனுப்பிவிட்டு, “ேம்ம விஷயம் இனியொவுக்குத் த ரியொம ேடந்துக்க. அது ொன் ேல்ேது” என்று அவனைப் பொர்க்கொமநேநய தசொல்ேிவிட்டு அருகிேிருந் புத் கத்ன
எடுத்துப் புரட்டினொன்.
மயூரிக்குள் அத் னன உற்சொகமும் வடிந் து நபொேொனது. அவன் தசொன்ன ற்கொக, “சரி” என்றொள்.
“உடநன தவைிநய நபொகொந . தகொஞ்ச நேரம் இங்நகநய உட்கொர்ந்துட்டுப் நபொ” என்றொன்.
னேவி ிநய என்று அன யும் தசய் ொள்.
இங்நக இவன் யொருக்குத் த ரியநவண்டொ என்று ேினனத்து அவனைப் பொடொய்படுத் ினொநனொ அவள், அப்நபொது இவர்கனைப் பற்றித்
ொன் ேினனத்துக்
தகொண்டிருந் ொள்.
‘அண்ைன் மயூன்னு கூப்பிட்டதும், இவ எதுக்கு புதுப் தபொண்ணு மொ ிரி துள்ைி கு ிச்சி ஓடணும்? சரியில்னேநய’ என்று நயொசித்துக் தகொண்டிருந் ொள்.
*******
இரண்டு ேொட்கள் குழந்ன யுடநனநய தபொழுன க் கழித் ொன். அ ன்பிறகு ினமும் கொனேயில் பத்துமைிக்கு தவைிநய கிைம்பிச் தசன்றொல், இரவு வடு ீ ிரும்ப ஆரம்பித் ொன்.
மூன்று ேொட்கைொக ஏந னும்
கவல் சிக்குமொ என்று
வித்துக் தகொண்டிருந்
இனியொவிற்கு எதுவுநம பிடிபடவில்னே. நபொ ொ ற்கு மொமியொரும், மருமகளும் இயல்பொக நபசிக் தகொள்வது நவறு அவளுக்கு உவப்பொக இல்னே.
அவர்கள் இருவனரயும் பொர்க்கப் பொர்க்க எரிச்சேொக வந் து. முன்தபல்ேொம் வந் ொல் தபரும்பொேொன நேரத்ன
ன்னிடநம நபசிக்கழிக்கும் அன்னன,
இப்நபொது அண்ைன் மனனவியிடமும் நேரம் தசேவழிப்பது நகொபத்ன வரவனழத் து.
மயூரி அலுவேகம் கிைம்பும் நேரத் ிற்கு ஏ ொவது சொப்பிட தசய்யச் தசொல்ேிக் நகட்பொள். ேொனை டிஃபனுக்குச் தசய்கிநறன் என்று மயூரி தசொன்னொல், முகத்ன
முழம் ேீைத் ிற்குத் தூக்கி னவத்துக் தகொள்வொள்.
மயூரினயக் கிைம்பச் தசொல்ேிவிட்டு, வடிவு தசய்து
ருகிநறன் என்றொல், இது
உனக்குச் சரியொ வரொதும்மொ. மயூரி ொன் ேல்ேொ தசய்வொ” என்பொள்.
ொன் முகத்ன
தூக்கி னவத்துக் தகொண்டு அமர்ந்துவிட்டொல்,
தகஞ்சி தகொஞ்சி அன்னன நபசுவன
ன்னிடம்
மனத் ிற்குள் இரசிப்பொள். மூன்று
ேொட்களுக்கு நமல் அதுவும் ேீடிக்கவில்னே.
இது நபொே உப்புசப்பில்ேொ
விஷயத் ிற்தகல்ேொம் ஏ ொவது புேம்பிக்
தகொண்டிருப்பவனைப் பொர்க்க, வடிவிற்நக அலுத்துவிட்டது நபொலும். ‘ேீ நபசினொல் நபசு இல்ேொவிட்டொல் இரு’ என்று
னது நவனேனயப் பொர்க்கத்
துவங்கிவிட்டொர்.
ஒரு வொரமொக அனனத் ியும் பொர்த்துக் தகொண்டிருந்
மயூரி மனத் ிற்குள்
சிரித்துக் தகொள்வொள்.
*********
மயூரிக்கு கொனேயில் எழுந்
ிேிருந்ந
உடதேல்ேொம் அச ியொக
இருப்பன ப் நபொே இருந் து. நவனேக்கு வந்
இடத் ிலும் நசொர்வொக
இருக்க, நஹொட்டேிநேநய இருக்கும் டொக்டனரப் நபொய் பொர்த் ொள்.
அவைிடம் எல்ேொவற்னறயும் நகட்டுத் த ரிந்துதகொண்டவர், எனக்கு தகொஞ்சம் தடௌட் இருக்கு, தடஸ்ட்டுக்குக் தகொடுத்துட்டுப் நபொ மயூரி. டூ ஹவர்ஸ்ே ரிசல்ட் வந்து வொங்கிக்நகொ. வரும் நபொது ஸ்வட்நடொட ீ வொ” என்று புன்னனகத் ொர்.
அவளுக்நகொ, சந்ந ொஷத் ில்
னேகொல் புரியவில்னே. ‘ ொன் சின்னஞ்சிறு
சிசுனவச் சுமந்து தகொண்டிருக்கிநறொம்’ என்ற சந்ந ொஷத் ில் கண்கள் கேங்கின.
“நமடம்! ேிச்சயமொ குழந்ன
ொநன” என்று சந்ந கமும், குழந்ன யொக
இருக்கநவண்டும் என்ற நவண்டு லுடன் நகட்டொர்.
“தடஸ்ட் எடுக்கறது ஜஸ்ட் கன்ஃபொர்ம் பண்ைிக்கத்
ொன். ன ரியமொ கிைம்பு.
வரும் நபொது மறக்கொம ஸ்வட் ீ வொங்கிட்டு வொ” என்ற டொக்டரிடம், “ேிச்சயமொ” என்று மகிழ்ச்சியுடன் தசொன்னொள். ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
03-03-2015, 12:13 PM #46 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் - 41
சந்ந ொஷமொன விஷயத்ன
குடும்பத் ினரிடம் பகிர்ந்து தகொள்ை,
வினரவொகநவ வட்டிற்கு ீ வந் ொள் மயூரி.
வடிவு ம ியம் எப்நபொதும் சற்று நேரம் உறங்குவொர் என்ப ொல், அனழப்பு மைினய அழுத் ொமல்,
ன்னிடமிருந்
சொவியொல் க னவத்
ிறந் ொள்.
வட்டில் ீ யொரும் இருப்ப ற்கொக அறிகுறிநய த ரியவில்னே. ‘எங்நக நபொய் விட்டொர்கள் அனனவரும்?’ என்று ேினனத் படி க னவ மூடியவள், அன ச் சரியொக அழுந்
மூடவில்னே.
ங்கைது அனறயில் யொநரொ இருப்பது நபொேத் ந ொன்ற, னசநேஷொக இருக்குநமொ என்ற ஆனசயுடன், தமல்ே அனறக்க னவத்
ிறந் வள், அ ிர்ந்து
நபொனொள்.
எப்நபொது வட்டிற்கு ீ வந் ொலும் இனியொ, மயூரியின் பீநரொனவ நேொட்டம் விட்டு,
னக்குத் ந னவயொன புடனவனய நகட்கொமநேநய எடுத்து உடுத் ிக்
தகொள்ைவும் தசய்வொள். மயூரியும் அன தயல்ேொம் தபரி ொக எடுத்துக் தகொண்ட ில்னே.
ஆனொல், வட்டில் ீ யொரும் இல்ேொ
நேரத் ில் பீநரொ ேொக்கனரத்
னசநேஷ் அவளுக்கொக வொங்கிக் தகொடுத் ிருந்
ிறந்து
பிநரஸ்தேட்னட அைிந்து
முன்னும் பின்னுமொக னககனைச் சுழற்றிப் பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ன க் கண்டதும் அவளுக்கு ஆத் ிரம் தபொங்கியது.
அவன், மு ன்மு ேில் ஹனிமூன் தசன்ற நபொது அவளுக்கொக வொங்கிக் தகொடுத்
புடனவனயக் கூட
னக்கு நவண்டும் என்று எடுத்துக் தகொண்ட
நபொது, பொர்த்துக் தகொண்டு அனம ியொக இருந் ொள்.
னசநேஷ் நபொந
ொன், “உனக்கொகன்னு ஆனசயொ வொங்கிநனன். ேொன் தசொன்ன
கட்டியிருந் ொ, அவள் ஒருமுனற கட்டிட்டு
ிருப்பிக் தகொடுத் ிருப்பொ”
என்று மொய்ந்து நபொனொன்.
அப்நபொது மயூரி சிறு புன்னனகயுடன் அன
விட்டுவிட்டொள்.
இத் னன ேொட்கள் அவன் வொங்கிக் தகொடுத்
புடனவகனை அவள் உடுத் ிக்
தகொண்ட நபொது ஏதும் தசொல்ேொ வளுக்கு, இன்று அப்படி இருக்க முடியவில்னே.
னகக்குச் சற்றுப் பிடிப்பொக இருந்
ொல், சுேபமொக நபொட்டுக் தகொண்டவளுக்கு,
தகொக்கினயக் கழற்ற முடியவில்னே. சிரமப்பட்டு அவள் முயன்று தகொண்டிருக்க, “இனியொ!” என்ற மயூரியின் குரேில்
அவ்வைவு ொன், அந துண்டொக அறுந்து
ிரும்பினொள்.
நவகத் ில் னகயும் இழுக்க, பிநரஸ்தேட் இரண்டு னரயில் விழுந் து.
மயூரிக்கு உள்ைம் பன த் து. அறுந்து விழுந் எடுத் ொள்.
ிடுக்கிட்டுத்
பிநரஸ்தேட்னடக் குனிந்து
க னவத்
ொைிடொமல் பூட்டிவிட்டு வந்
னது மடத் னத்ன
எண்ைி
எரிச்சல் பட்டுக் தகொண்ட இனியொ, “எதுக்கு இப்படிக் கத் ின? உன்னொே ொன் இப்படி அறுந்து நபொச்சு” என்றொள்.
மயூரி ஆத் ிரத்துடன், “தகொஞ்சமொவது அறிவிருக்கொ உனக்கு? யொனரக் நகட்டு இன
எடுத் …?” என்றொள்.
இத் னன ேொட்கைொக அவள் மீ ிருந்
நகொபம் தமொத் மும் வொர்த்ன கைொக
வந்து விழுந் ன.
னது
வனற ஒப்புக்தகொண்டொல் அவள் இனியொ அல்ேநவ!
“சும்மொ எதுக்குக் கத் ற? எங்க அண்ைன் வொங்கிக் தகொடுத் து எல்ேொநம. என்னநமொ ேீ சீரொ தகொண்டு வந்து குவிச்சன
ொநன
ேொன் எடுத் ொ
மொ ிரி நபசற?” என்று அவளுக்கு நமல் சப் மொகக் கத் ினொள்.
“உன் அண்ைனொ இருந் ொலும், அவர் எனக்கொக வொங்கிக் தகொடுத் ொர். யொரும் இல்ேொ
நேரத்துே இப்படி எங்க தபட்ரூமுக்குள்ை வந்து, அடுத் வங்க
தபொருனைத்
ிருட்ட்டுத்
னமொ எடுத்துப் பொர்க்கறிநய தவட்கமொ இல்ே
உனக்கு. அப்நபொ இத் னன ேொளும் இப்படித்
ொன் தசய் ியொ?” என்று
நகட்டொள்.
“என்னனப் பொர்த் ொ அறிவில்னேன்னு நகக்கற? ஆத் ிரத் ில் மூச்சினரத் து இனியொவிற்கு.
“இங்நக ேீ ொன இருக்க…” என்று இடக்கொக நபசினொள் மயூரி.
‘இவ்வைவு ேொளும் வொனயத்
ிறக்கொமல் ஊனமக்நகொட்டொன் நபொே
இருந் வள் இன்னனக்கு என்ன நபச்சு நபசுகிறொள்? இவனைச் சும்மொ விடுநவனொ?’ என்று மனத் ிற்குள் ேினனத்துக் தகொண்டவைது பொர்னவ மயூரினயத்
ொண்டி ஹொேில் ேின்றிருந்
னசநேஷின் மீ து பட்டது.
‘இவன் எப்நபொது வந் ொன்? எ ிேிருந்து நகட்டொன்? முழுதும் நகட்டுவிட்டொனொ?’ என்று புரியொ
நபொதும், சட்தடன கண்னைக் கசக்கியவள்,
“அண்ைொ! பொர்த் ியொ உன் தபொண்டொட்டி என்னேொம் நபசறொ என்ன?” என்றபடி அவனன நேொக்கிச் தசன்றொள்.
மயூரி வி ிர்த்துப் நபொனொள். ‘இவன் எப்நபொது வந் ொன்?’ புரியொமல் அவனனப் பொர்த் ொள்.
“ேொன் என்ன ஒண்ணுத்துக்கும் இல்ேொமேொ அப்பப்நபொ வநரன். ஏந ொ உங்க நமே இருக்க பொசத் ொே பிடிக்கே. எப்பவும் நபொே
ொநன வநரன். அதுகூட உன் தபொண்டொட்டிக்குப் ொன் உன் ரூமுக்குப் நபொநனன்.
புடனவனயப் பொர்த்ந ன். அண்ைன் தபொண்டொட்டிங்கற உரினமே
ொநன
இத ல்ேொம் தசய்ந ன். ேொக்கர்ே சொவி இருந்துது ய ொர்த் மொ ொன் ிறந்ந ன். பொர்க்க அழகொ இருந்
ொே நபொட்டுப் பொர்த்ந ன். இது
ப்பொ…”
என்றவனை மயூரி இனமக்கொமல் பொர்த் ொள்.
எப்நபொதும் நபொே கொனேயில் ேொக்கனரப் பூட்டிவிட்டுச் தசன்றது அவளுக்கு ேன்றொகநவ ேினனவிருந் து.
“அதுக்கு என்னதவல்ேொம் நபசிட்டொ என்ன… அறிவிருக்கொ, தவக்கமொ இல்னேயொன்னு. ேீ மட்டும் வரனேனொ என்னனக் னகேீட்டி அடிச்சிருப்பொ…” என்றதும் மயூரி அசந்து நபொய் ேின்றொள்.
ிரும்பி மனனவியின் முகத்ன ப் பொர்த் ஒண்ணுமில்ேொ
விஷயத்ன
னசநேஷ்
ங்னகயிடம், “சரி விடு.
தபரிசொக்கொ ” என்றொன்.
கொனேயிேிருந்து ம ிய உைவு கூட உண்ைொமல் அனேந்து னேவேியுடன் வட்டிற்கு ீ வந் ொன். ஆனொல்,
ிரிந்
ில்
ங்னக நபசிய நபச்சில்
னேவேி நமலும் அ ிகமொனது. இருந்தும் தபொறுனமயொக நபசினொன்.
ஆனொல், இனியொ விடுவொைொ?
“அப்நபொ உன் தபொண்டொட்டி என்னனப் நபசினது ஒண்ணுமில்ேொ அப்படித்
னசநேஷ்
விஷயம்.
ொநன…” என்றொள்.
னேனயப் பிடித்துக் தகொண்டு அமர்ந்துவிட்டொன்.
“இனியொ! ேம்ம பிரச்சனனனய ேொமநை
ீர்த் ிருக்கேொம். அவர்கிட்ட தசொல்ேி
எதுக்கு வைொ ீ சீன் கிரிநயட் பண்ற?” என்றொள்.
னசநேஷ்
னேனய உயர்த் ொமநேநய, “மயூரி! உள்நை நபொ” என்றொன்.
“என்னனப் பொர்த் ொ உனக்கு எப்படி இருக்கு? ேொன் என்ன நவஷம் நபொடுறவைொ? இல்ே ேீ அவ்வைவு ேல்ேவைொ?” என்று ப ிலுக்கு எகிறினொள் இனியொ.
நகொபம் வந்
நபொதும், இப்படி வம்பொக சண்னடப் நபொட்டு பழக்கமில்ேொ
மயூரிக்கு என்ன நபசுவத ன்நற புரியவில்னே. னசநேஷின் வொர்த்ன கள் அவைது கொ ில் விழுந்
ொகவும் த ரியவில்னே.
“பொர் இனியொ! ேீ தசய் துக்குத்
ொன் ேொன் நகட்நடன். உன்நனொட எல்னே
எதுன்னு த ரிந்து அந ொட ேின்னுக்நகொ” என்றொள்.
நவகமொக எழுந் வன் அவைது புஜத்ன ப் பற்றித்
ிருப்பி, “உன்னன உள்நை
நபொன்னு தசொன்நனன்” என்றொன் அழுத் மொக.
“ேொன் எதுக்குப் நபொகணும்? அவளும் நபசிட்நட நபொறொ. என்னன நவடிக்னகப் பொர்க்கச் தசொல்றீங்கைொ?” என்றொள் நகொபத்துடன்.
“பொர்த் ியொ உன்னனநய
ிருப்பிப் நபசறொ” என்று இனடபுகுந் ொள் இனியொ.
“ேொன் என் வட்டுக்கொரர்கிட்ட ீ நபசிட்டு இருக்நகன். ேீ ேடுவில் வரொந ” என்று ப ிேைிக்க, னசநேஷ் ஆத் ிரத்துடன் அவனைப் பிடித்து பின்னொல் ள்ைினொன்.
“ேொன் தசொல்ேிகிட்நட இருக்நகன் ேீ நபசிட்நட இருக்க. என்ன ேினனச்சிட்டு இருக்க உன் மனசுே. அடுத் வங்கனை விடு,ேொன் தசொல்நறன் இல்ே… ஆனச
மட்டும் இருக்கு. ஆனொ, அதுக்கு எப்படி ேடந்துக்கணும்னு த ரியொது. அவ ொன் ஏந ொ நபசறொன்னொ… உனக்கு என்ன ஆச்சு?
யொர்கிட்ட எப்படி ேடந்துக்கணும்னு தசொல்ேித் வைர்க்கனேனொலும், பொர்த்து ேடந் ிருக்கணும். என்ன
ொன் ேடந் ொலும்.. பரம்பனர புத் ி உன்னனவிட்டு…”
என்றவன் தசொல்ே வந் ன
பொ ியில் ேிறுத் ிவிட்டு, மனனவியின்
முகத்ன ப் பொர்த் ொன்.
அத் னன நேரம் அவைது முகத் ிேிருந்
நகொபமும், ஆத் ிரமும் மனறந்து
தவற்றுப் பொர்னவயுடன், பிரனம பிடித் வள் நபொே ேின்றிருந் ொள்.
‘ேீயொ இப்படிப் நபசினொய்?’ என்று
ன்னனக் நகள்வி நகட்ட அவைது
விழிகனைச் சந் ிக்க முடியொமல், சங்கடத்துடன் வட்டிேிருந்து ீ தவைிநயறினொன் னசநேஷ். Last edited by Shenbaga priya; 04-03-2015 at 12:07 AM. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
03-03-2015, 05:31 PM #47 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender
Female Posts 375 Nஅத் ியொயம் – 42
தபரியவர்கள் இருவரும் வட்டிற்குள் ீ நுனழந்
நபொது, அங்கு ேிேவிய அனம ி
அவர்களுக்கு வித் ியொசமொகத் ந ொன்றியது.
அனறயில் படுத் ிருந்
இனியொவிடம், “விைக்கு னவக்கிற நேரத்துே என்ன
படுத் ிட்டு இருக்க? எழுந்து உட்கொர்” என்று நகட்டது
ொன்
னசநேஷ் மயூரினயத்
மட்டும் கத் ரித்து
விட்டு, ேடந் ன
ிட்டிய கனடசி வொக்கியத்ன
ொம ம்.
அப்படிநய தசொன்னொள்.
வடிவு சங்கடத்துடன் நகசவனனப் பொர்த் ொர்.
ிடமொன ஒரு பொர்னவனய மனனவியின் மீ து வசியவர், ீ “இனியொ! ேீ வந்து கிட்ட ட்ட பத்து ேொனைக்கு நமே ஆகிடுச்சி. இன்னும் மூணு ேொள்ை உன் வட்டுக்கொரர் ீ ஊரிேிருந்து வந் ிடுவொர். ேீ இங்நக இருந் து நபொதும். உன் துைிமைினய அடுக்கி வச்சிக்க. ேொனைக்குக் கொனேே உனக்கு டிஃபன் உன் வட்ே ீ ொன். புரிஞ்சி ொ” என்று தசொன்னொர்.
“இன்னும் மூணு ேொள் ேொன்
னியொ அந்
வட்டில் ீ இருக்கணுமொ? என்
குழந்ன னய யொர் பொர்த்துக்குவொ?” என்று எரிச்சலுடன் நகட்டொள்.
“நபொய் உன் மொமியொனரக் கூட்டிட்டு வந்து உன்நனொட வச்சிக்க. மு ல்ே உன் குடும்பத்ன ப் பொரு. அவங்கனை அணுசரிச்சிப் நபொகப் பொரு” என்றொர்.
“உங்க எல்நேொனரயும் அவள் ேல்ேொ னகக்குள்ை நபொட்டு வச்சிருக்கொ…” என்று கண்னைக் கசக்கினொள்.
“ஒருத் ர் ஆட்டி வச்சி ஆட ேொங்க என்ன தபொம்னமயொ? ேீ தசொல்றொ மொ ிரிநய இருந் ொலும், மயூரி அவநைொட அன்பொே
ொன் கட்டிப் நபொட்டு
வச்சிருக்கொ. புரிஞ்சிக்க… உன்னொே என்னனக்கு இன்ந்
வட்டில் ீ எந் ப் பிரச்சனனயும்
வரொதுன்னு ேினனக்கிறிநயொ அன்னனக்கு வந் ொல் நபொதும்.
அப்படி உனக்கு எங்கனைப் பொர்க்கணும்னு ந ொைினொ, நபொன் பண்ணு. ேொனும், உன் அம்மொவும் வந்து பொர்த்துட்டு வநரொம்” என்று தசொல்ேிவிட்டு, “வடிவு! எனக்குக் தகொஞ்சம் கொஃபி தகொண்டு வொ” என்றவர், ஹொலுக்கு ேகர்ந் ொர்.
“பொர்த் ியொம்மொ! அப்பொ என்ன தசொல்ேிட்டுப் நபொறொங்கன்னு?” என்று அன்னனயிடன் ஆரம்பிக்க, வடிவு சேிப்புடன் பொர்த் ொர்.
“ஆரம்பத் ிநேநய உங்க அப்பொ தசொன்னன
ேொன் நகட்டிருக்கணும்…” என்று
தசொல்ேிவிட்டுச் தசன்ற அன்னனனய அழுனகயும், ஆத் ிரமுமொகப் பொர்த் ொள்.
நயொசனனயுடன் அமர்ந் ிருந்
மருமகைின் ந ொனைத் த ொட்டு, “ேடந் ன நய
ேினனச்சிட்டு இருக்கொ ம்மொ. உன்னனத்
ொன் அவனொே நபச முடியுங்கற
உரினமே ஏ ொவது நபசியிருப்பொன். இனியொவொே இனி உனக்கு எந் ப்
பிரச்சனனயும் வரொதுமொ” என்ற மொமியொரின் கரத்ன
அழுந் ப் பற்றிக்
தகொண்டொள்.
இரவு அவன் வர தவகுநேரமொகியது. படுத் ிருந்
நபொதும்
விழித்ந யிருந் ொள். அவனது பொர்னவ முதுனகத் துனைப்பன உைர்ந் வளுக்கு, என நயொ எ ிர்பொர்த்து இ யம் நவகமொகத் துடித் து.
இது என யுநம அறியொ வன், நசொர்ந்
முகத்துடன் அவைருகில் படுத் ொன்.
***********
அடுத்து வந்
இரண்டு ேொட்களும் ஒநர அனறயில் இருந்
இருவரும் ேிமிர்ந்து அடுத் வனரப் முகத்ன ப் பொர்ப்பன த்
ங்னகயின் மீ து
வறு இருக்கிறது என்று அறிந்
அவனைக் கட்டுப்படுத்
நபொதும் விர்த் னர்.
நபொதும், அவனொல்,
முடியொது. ஒன்னறப் பத் ொக்கும் அவைிடம்
நபசுவ ற்குப் ப ிேொக மனனவினய சமொைிக்கேொம் என்று எண்ைித்
ொன்
நபசினொன்.
ஆனொல், நகொபத் ில் வொர்த்ன கள்
டிக்க,
ன்னனயும் அறியொமல் தசொல்
அம்னபத் த ொடுத் வன், சு ொரித்துப் பொ ியில் ேிறுத் ினொன். ஆயினும் நபசிய நபச்னச இல்னேதயன்றொக்க முடியுமொ?
ினகத்
பொர்னவயுடன் பிரனம பிடித் து நபொே ேின்றிருந் வனைப் பொர்க்க
அவனுக்குத்
ிரொைி இல்னே. வட்னட ீ விட்டு தவைிநயறினொன்.
வட்டிற்குத் ீ
ிரும்பி வந்
பிறகும் கூட அவனைச் சமொ ொனப்படுத்
நவண்டும் என்று மனம் துடித் ொலும், அன ச் தசயேொக்க முற்படவில்னே.
மயூரி நவனேக்குக் கிைம்பிம் நேரம், ரம்யொவின்
ந்ன யிடமிருந்து நபொன்
வர அவசர அவசரமொகக் கிைம்பி ஓடினொன். மொனே அவள் அலுவேகத் ிேிருந்து
ிரும்பி வந் தும், அவன்
னது என்.டி-னயக் கொை
மும்னப தசன்றிருப்ப ொக வடிவு த ரிவித் ொர்.
அவள் தமௌனமொக நகட்டுக் தகொண்டொள்.
********
“வொங்க நமடம்! உங்களுக்கு இப்நபொ
ொன் இந் ப் பக்கம் வர வழி
த ரிஞ்சி ொ?” என்று தபொய்க் நகொபத்துடன் நகட்டொள் ரம்யொ.
“உனக்குத்
ொன் எல்ேொம் த ரியுநமப்பொ…” என்றொள்.
“சரி, எல்ேொம் சரியொகிடும். உள்நை வொ” என்று
ன் அனறக்கு அனசத்துச்
தசன்றொள். உறங்கிக் தகொண்டிருந்
குழந்ன யின் னகனயப் பிடித்து வருடி, தமல்ே
முத் மிட்டதும், தூக்கத் ிநேநய சிரித் பொர்த் ொள் மயூரி.
குழந்ன னய இனமக்கொமல்
அ ற்குள் கொஃபியுடன் ரம்யொ வர, ந ொழிகளுக்குப் நபசிக்தகொள்ை ேினறய விஷயங்கள் இருந் ன. ஆனொல், கவனமொக இருவருநம சிே விஷயங்கனைப் நபசொமல்
விர்த் னர்.
“அப்நபொ இன்னும் பத்து ப ினனந்து ேொள்ை னஹ ரொபொத் வொசியொகிடுவியொ?”
“ம், அம்மொவும் அப்பொவும் நஜொசியனரப் பொர்த்துட்டு வந் ொ
ொன் ந
ினய
சரியொ தசொல்ே முடியும்” என்றொள்.
ந ொழியின் னகனயப் பற்றிக் தகொண்ட மயூரி, சிறிது நேரம் எதுவுநம நபசொமல் அனம ியொக இருந் ொள். அவைது உைர்வுகனை ரம்யொவொலும் புரிந்துதகொள்ை முடிந் து.
இருவருக்குநம கண்கள் கேங்கின.
“கல்யொைத்துக்குப் பிறகு தரண்டு நபருக்குநம பர்சனல் அப்படின்னு சிே விஷயங்கள் ஆகிடுச்சி இல்ே” என்று முறுவேித் ொள் ரம்யொ.
“எல்நேொருக்குநம அப்படி ஆகிடுந . யொரும்
ிறந்
புத் கம் இல்னேநய.
ஆனொ, உன்னன ேினனச்சொ எனக்கு தரொம்பப் தபருனமயொ இருக்குடி. யொருன்நன த ரியொ
எனக்கொக என்னதவல்ேொம் தசய் … ேொனொ இருந் ொ
கூட இத ல்ேொம் தசய் ிருக்க மொட்நடன். உன்நனொட ஃப்தரண்ட்ஷிப் கினடக்க ேொன் ஏந ொ புண்ைியம் தசய் ிருக்நகன் ரமி!” என்று தேகிழ்ச்சியுடன் நபசினொள்.
“நஹய்! ேொன் தரொம்ப எநமொஷனல் ஆகநறன்.
யவு தசய்து என்னன
அழவச்சிடொந டி…” என்று தசொல்ேிக் தகொண்டிருக்க, ‘ேொன் எழுந்துவிட்நடன்’ என்று தசொல்வது நபொே குழந்ன
தமல்ேக் குரல் தகொடுத் ொள்.
“ஹொய் புஜ்ஜிம்மொ!” என்றபடி குழந்ன யின் தேற்றியில் முட்டியவள், “இங்நக பொருங்க அத்ன
வந் ிருக்கொங்க…” என்று மயூரியிடம் குழந்ன னயக்
தகொடுத் ொள்.
குழந்ன யின் பிஞ்சு விரல்கள் கன்னத் ில் உரச, அ ன் பட்டு நமனினய ஸ்பரிசித் வளுக்கு உள்ளுக்குள் ஏந ொ உனடவது நபொே இருந் து. உ டுகனை இறுக மூடி
னது உைர்வுகனைக் கட்டுக் தகொண்டுவர
நபொரொடினொள்.
குழன யின் தபொற்பொ ங்கைில் குட்டிக்குட்டி
ிரொட்னசனயப் நபொன்றிருந்
விரல்கனைல் சனைக்கொமல் முத் மிட்டொள். கூச்சத் ில் சிரித்
குழந்ன யின்
சிரிப்னப மனம் கனக்க பொர்த் ொள்.
“இன்னும் எத் னன ேொனைக்கு இப்படி அடுத் வ்வங்க குழந்ன னயக் தகொஞ்சப் நபொறீங்க நமடம்? சீக்கிரமொ ேல்ே விஷயம் தசொல்லுங்க…” என்று சிரித்
ரம்யொனவப் பொர்த் வைொல்
ொங்கமுடிவில்னே.
அத் னன நேரமும் அடக்கி னவத் ிருந் அழுனகயொக தவைிப்பட, ரம்யொ
உைர்ச்சிக் தகொந் ைிப்தபல்ேொம்
ினகத்துவிட்டொள்.
குழந்ன னய வொங்கிப் படுக்க னவத்துவிட்டு, “மயூ! என்ன ேடந் து? ஏன்டி இப்படி அழற? எனக்கு பயமொ இருக்கு தசொல்லு… ப்ை ீஸ்!” என்று
எப்படிதயல்ேொநமொ முயற்சித்தும், அவைிடமிருந்து ஒரு வொர்த்ன னயக் கூட அவைொல் வொங்க முடியவில்னே.
க றி அழு வனை ஆறு லுடன் அனைத்துக் தகொண்டொள்.
“என்னநமொ பிரச்சனன இருக்குன்னு புரிஞ்சிகிட்நடநன நகட்கனே? இதுக்கு நமேயும் என யும் மனறக்கொந
விர, உன்னிடம்
மயூரி! ப்ை ீஸ்
தசொல்லுப்பொ…” என்று தகஞ்சினொள்.
அந நேரம் ரம்யொவின் தமொனபல் ஒேிக்க, நபொனன எடுத் ொள்.
மயூ! ஒரு ேிமிஷம். இங்நக சிக்னல் சரியொ இருக்கொது… அம்மொ
ொன் நபசிட்டு
வந் ிடுநறன்” என்று தசொல்ேிவிட்டு தவைிநய தசன்றொள்.
முகத்ன யும், கண்கனையும் அழுந்
துனடத்துக் தகொண்ட மயூரி னகப்னபனய
எடுத்துக் தகொண்டு ரம்யொவிடம் தசொல்ேிக் தகொள்ைொமநேநய வொசனே நேொக்கி நவகமொக ேடந் ொள். Last edited by Shenbaga priya; 04-03-2015 at 12:08 AM. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
03-03-2015, 09:40 PM #48 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் 42 த ொடர்ச்சி....
வொசல் இரும்புக் க வில் இருந்
நபப்பனரயும், கூனடப் னபயிேிருந்
பொல்
பொக்தகட்டுகனையும் எடுத்துக் தகொண்டு, அனழப்பு மைினய அழுத் ினொன். எ ிர்வட்டு ீ சுந் ரி மொமி, அவனனப் தபயர் தசொல்ேி அனழக்க
ிரும்பிப்
பொர்த் ொன்.
“உன் அம்மொவும், அப்பொவும் வட்ே ீ இல்ே. உன்
ங்கச்சி கீ நழ விழுந்து
கொனே உனடச்சிகிட்டொ நபொே, கொனேே நபொன் வந் துன்னு என்கிட்ட தசொல்ேிட்டுப் நபொனொங்க” என்றொர்.
“ஓ! அப்படியொ… ந ங்க்ஸ் மொமி! ேொன் அம்மொகிட்ட நபசிக்கிநறன்” என்று அங்கிருந்து தசல்ே முயன்றவனன, “ஆனொ, உன் தபொண்டொட்டி வட்ே ீ இல்ே” என்றொர் முனறப்பொக.
அவன் நகள்வியுடன் பொர்த் ொன். ‘மைி எட்டு
ொநன ஆகிறது. அ ற்குள்
கிைம்பிவிட்டொைொ?’ என்று ேினனத் வனுக்கு, னகயிேிருந் பொக்தகட்டும் நவறு கன கள் தசொல்ேியது.
நபப்பரும், பொக்
“கொனேயிநேநய கிைம்பிட்டொைொ?” என்று அவரிடநம நகட்டொன்.
“கடவுநை! ேீ இவ்வைவு அப்பொவியொ இருந் ிருக்க நவைொம்பொ” என்று அவனுக்கொக நபொேியொக வருத் ப்பட்டவர், “அவள் நேத்து ஒரு எட்டு மைி இருக்கும் வட்டுக்கு ீ வந் ொ வரும் நபொந
யொர்கிட்டநயொ நபொன்ே நபசிட்நட
வந் ொ. முடிச்சதும் நபொனன நபக்ே வச்சிகிட்டு வந் இப்நபொ இந்
பொல், நபப்பனரதயல்ேொம் பொர்த் தும்
வழிநய நபொயிட்டொ. ொன் அவள்
வரநவயில்ேன்னு த ரியுது” என்றொர்.
அவரது ஒவ்தவொரு வொர்த்ன க்கும் னசநேஷ் நமலும், நமலும் கேங்கிக் தகொண்டிருந் ொன். நவகமொக
னது தமொனபனே எடுத்து அவளுக்கு
அனழத் ொன்.
“இதுக்குத்
ொன்
கு ி
ரொ ரம் பொர்த்து கட்டணும். என்ன இருந் ொலும்…”
என்று நபசிக்தகொண்டு நபொனவனர, “தகொஞ்சம் வொனய மூடுறீங்கைொ!” என்று கடுனமயொக அ ட்டினொன்.
ினகப்புடன் பொர்த் ொர் சுந் ரி மொமி.
“உங்க வயசுக்குத்
குந்
மொ ிரி தகொஞ்சம் கூட நயொசிக்க மொட்டீங்கைொ? என்
மனனவினயப் பத் ி யொநரொ தசொல்ேித் த ரிஞ்சிக்க நவண்டிய அவசியம் எனக்கில்ே. மு ல்ே உங்க வட்ே ீ ேடக்கறன , கண்னைத்
ிறந்து பொருங்க”
என்று நகொபத்துடன் தசொல்ேிவிட்டு தசன்றொன்.
மீ ண்டும் மீ ண்டும் நபொன் ஸ்விட்ச் ஆஃப் என்நற வர, தசய்வ றியொமல் அப்படிநய அமர்ந்துவிட்டொன்.
இனடப்பட்ட ேொட்கைில் அவைிடம் முகம் தகொடுத்துப் நபசொ
நபொதும்,
அவனொல் அவனை தவறுக்க முடியவில்னே. அவள் ேினேயிேிருந்து பொர்க்கும் நபொது அவள்
ன்னிடம் எ ிர்பொர்த்
எந்
விஷயமும்
வநற
இல்னே என்று புரிந் து.
வொழ்க்னகயின் மீ து அவளுக்கு இருந்து பயம் கொரைம் என்று தமொத் யொரில்னே. அ ற்கு
ொன், இத் னன பிரச்சனனக்கும்
பழினயயும் அவள் மீ து சுமத்
அவனுநம
ொனும் கொரைம் என்று அவனுநம அறிந் ிருந் ொன்.
மநகஷ் தசொன்னன க் நகட்டு மு ேில் அவைிடம் இப்படி ஒரு எண்ைம் வர வழிவகுத்துக் தகொடுத் ந
ொன் ொன் என்று த ரிந்
என் கொ னேச் சந்ந கிக்கேொம்?’ என்ற நகொபம்
நபொதும், ‘அவள் எப்படி
ொன் அவைிடமிருந்து
ள்ள்யிருக்கச் தசய் து.
அப்படி ஒரு சந்ந கம்
னக்குத்
அவைது மனத் ில் எழுந்
ொன் மு ேில் வந் து என்றும், அ னொல்,
வேினயயும் அறியொ வன், சமீ பமொகத்
ொன் அன
உைர ஆரம்பித் ிருந் ொன்.
அவைில்ேொ
அந்
வடு ீ சூன்யமொக த ரிந் து. ‘இந
அனறயில்
ன்னன
மன்னித்துவிடும்படி அவள் மன்றொடிய நபொது, எத் னன நகவேமொக அவனை அவமொனப்படுத் ிநனன்’ என்று இப்நபொது தவட்கப்பட்டொன்.
‘மயூரி! ேீ எங்நக இருக்க? ப்ை ீஸ் வந் ிடு மயூ! உன்னனவிட்டு இனி என்னொல் இருக்கநவ முடியொது… என்னன மன்னிச்சிடு மயூ! உன்நனொட அருனம எனக்கு த ரியநவ இல்னே. அ ொன் இப்படிதயல்ேொம் உன்னன
அனேக்கழிச்சிட்நடன்’ என்று
ன்னன மறந்து புேம்பிக் தகொண்டிருந் வனது
தமொனபல் ஒேிக்க, அவசரமொக எடுத் ொன்.
“ ிவ்யொ! தசொல்லும்மொ” என்றொன்.
அவள் தசொன்னன க் நகட்டு அ ிர்ந்
நபொதும்,
னது மயூரி
கினடத்துவிட்டொள் என்று மகிழ்ந்து நபொனொன்.
அவசர ந னவக்கு வட்டிேிருந் ீ
பைத்ன யும், கொர் சொவினயயும் எடுத்துக்
தகொண்டு ஓடினொன்.
அத் ியொயம் - 43
அனனவனரயும் ஒரு பயத் ிநேநய னவத் ிருந்துவிட்டு, மூன்று ேொட்கள் கழித்து கண்விழித் ொள் மயூரி.
ன்னனக் கண்டதும் கண்கள் பனிக்க, புன்னனகயுடன், “மயூ!” என்று னகனயப் பிடித்துக் தகொண்டவனன, தவறுனமயொன பொர்னவ பொர்த் ொள்.
சுற்றி ேின்றிருந்
அத் னனப் நபனரயும் பொர்த்துவிட்டு, தமல்ே
புன்னனகத் ொள். தபரிய நபொரொட்டத் ிற்குப் பின் விடு னே கினடத்
உைர்னவ அனனவரின்
முகத் ிலும் த ரிந் து.
கட்டினேச் சற்று உயர்த் ி, அவள் அமர்வ ற்கு ஏதுவொக தசய்துவிட்டு மூன்று ேொட்கைொக
ொங்கள் பட்ட பொட்னட சிரிப்பும், கிண்டலுமொக பகிர்ந்து தகொள்ை,
அவள் தமௌனமொக பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ொள்.
ரம்யொவும் வந் ிருந் ொள். ஆனொல், அவைிடம் ஒருவொர்த்ன
நபசவில்னே.
அனம ியொக ந ொழியின் கரத்ன ப் பற்றிக் தகொண்டு அமர்ந் ிருந் ொள். இதுவனர வட்டிற்கு ீ வந் வள் அழுது தகொண்நட தசன்றன
னசநேஷ்
வட்டினரிடம் ீ அவளும் தசொல்ேவில்னே, குைொவும் தசொல்ேவில்னே.
ந ொழியின் தமௌனத் ிற்குப் பின்னொல், அவள் ஏந ொ தபரி ொக முடிதவடுத்துவிட்டொள் என்ப ில் த ைிவொக இருந் ொள் ரம்யொ.
“அன்னனக்கு வட்டுக்கு ீ வந்துட்டு கிைம்பினிநய, ேொன் நபொன் தசய்தும் எடுக்கே. ேொனைக்குப் நபசநறன்னு தமநசஜ் பண்ை… அவசரப்பட்டு எந் விபரீ
முடிவுக்கும் நபொக மொட்நடன்னு ேொனும் ேம்பிக்னகநயொட இருந்ந ன்.
ஆனொ, அப்புறம் என்ன ேடந் து?” என்று நகட்டொள்.
“ஏற்தகனநவ நபொலீஸ் டொக்டர்ஸ்னு பத்து நபர்கிட்டயொவது தசொல்ேியிருப்நபன்” என்றொள் மயூரி.
“த ரியும், உன் வொயொே தசொல்லு” என்று பிடிவொ மொக அவனை வொய் ிறக்க னவப்ப ில் உறு ியொக இருந் ொள்.
“வட்டுக்கு ீ வந்து நசர்ந் ப்நபொ மொமொ நபொன் பண்ைொங்க. இனியொ மொடிப்படிே வழுக்கி விழுந்துட்டொ… ேொங்க ஹொஸ்பிட்டல்ே இருக்நகொம். ேொனைக்கு ஈவ்னிங் ேொன் வநரம்மொன்னு தசொன்னொங்க. ேொனும் சரின்னு நபொனன வச்சிட்நடன். ஆனொ, வட்டுச் ீ சொவினய அன்னனக்குப் பொர்த்து நஹொட்டல்ேநய மிஸ் பண்ைிட்டு இருக்நகன். அன
சொவினய எடுத்துகிட்டு
எடுத்துட்டு வரேொம்னு நபொநனன்.
ிரும்பி வரும் நபொது மைி ஒன்ப னரக்கு நமே
ஆகிடுச்சி. ஏந ொ நயொசனனே வந்
ொே
ிருப்பத்துே இருந்து வந்
நவனன
கவனிக்கே. அதுக்கப்புறம் என்ன ேடந் துன்நன த ரியொது. என் நஹண்ட்நபக் கொைொமல் நபொய்டுச்சி. இல்ேனொ என்னன அப்பநவ யொர்னு கண்டு பிடிச்சிருப்பொங்க.
இந்
ஹொஸ்பிட்டல்ே
ொன்
ிவ்யொ நவனே தசய்றொ. எந ச்னசயொ டீனனப்
பொர்க்க அவள் எமர்தஜன்சிக்கு வந் ப்நபொ
ொன், என்னனப் பொர்த்துட்டு
கவல்
தகொடுத் ிருக்கொ” என்று தசொல்ேி முடித் ொள்.
“ஓ!” என்று அவள் நமற்தகொண்டு ஆரம்பிக்கும் முன் னசநேஷும், குைொவும் உள்நை வந் னர்.
“என்ன தரண்டு நபரும் நபசி முடிச்சொச்சொ?” என்று நகட்டொன் குைொ.
“எங்நக அ ொன் தரண்டு நபரும் பொ ியில் வந்து ேிக்கிறீங்கநை” என்றொள் ரம்யொ.
“ேொதைல்ேொம் நபசினொலும் உனக்கு நபொ ொந ” என்றவன், “உடம்னபப் பொர்த்துக்நகொ மயூரி! என்னனக்கு டிஸ்சொர்ஜ்னு தசொன்னொங்கைொ?”
“இன்னும் ஒரு வொரமொவது ஆகும்னு ேினனக்கிநறன். னகக்கு பிைிநயொட்த ரஃபி தகொடுக்கணுமொம். அ னொே மூணு சிட்டிங்கொவது வரநவண்டி இருக்கும். அப்புறம் வட்ே ீ இருந்ந
ேொமநை தசய்துக்கேொமொம்”
என்றொள்.
ிடீதரன ேினனவு வண்ட் வைொக, “ேீங்க மும்னபக்குப் நபொன ீங்கநை எம்.டினயப் பொர்த் ீங்கைொ? என்று னசநேனஷக் நகட்டொள்.
அவனது முகம் அப்படிநய பிரகொசமொக மொறியது. கடந்
ஐந்து ேொட்கைொக
அவைொக அவனிடம் நபசநவயில்னே. இப்நபொது நபசியதும் அவனுக்குத் னேகொல் புரியவில்னே.
“ம், ரம்யொநவொட அப்பொவுக்குத்
ொன் ந ங்க்ஸ் தசொல்ேணும். தரொம்ப தஹல்ப்
பண்ைினொர். தபரிய விஷயநம இல்னே. எனக்கு எப்பவும் நபொட்டியொ ஒருத் ன் இருந் ொன்… அவன் தசய்
நவனே அது.
பிரநமொஷன் எனக்கு ஆ ரவொ வரப்நபொகுதுன்னு த ரிஞ்சிகிட்டு, என்னன தூக்கிட்டொ அந்
இடத்துக்கு அவன் வந் ிடேொம்னு ப்ைொன் தசய் ிருக்கொன்.
என்நனொட னசன் இல்ேொமல் கன்னசன்தமண்ட் தவைிநய நபொகொது. அ னொே என் னகதயழுத்ன
அவநன நபொட்டிருக்கொன்.
பொ ி சரக்னக ேல்ே சரக்னகயும், மீ ினய மட்டமொன சரக்னகயும் மொத் ி வச்சி அனுப்பிட்டொன். இது த ரி தும், நமேிடத்துே என்னனத் தூக்கிட்டொங்க. அதுக்கும் இவ்வந் ொன் கொரைம். நபொலீஸ்கு நபொனொ விஷயம் தவைிநய வந் ிடும்னு, அவநனொட ஆளுங்கனை வச்நச என்னன நவனேனய விட்டு எடுத் ிட்டொங்க.
ஆனொ, எல்ேொத்ன யும் ேொன் ப்ரூஃநபொட தசொன்னதும், எங்களுக்குத் த ரியும் இருண்ட் ொலும் உண்னமயொன ஆனைக் கண்டுபிடிக்க
ொன் உங்கனை
நவனேனயவிட்டு எடுத் து நபொே டிரொமொ தசய்ந ொம்னு தசொல்ேி,
ிரும்ப
நவனேே நசர தசொன்னொங்க. பட் ேொன் நவனேனய ரினசன் பண்ைிட்டு வந்துட்நடன்” என்றொன்.
“ஓ! இவ்வைவு ேடந் ிருக்கொ!” என்றொள் வியப்புடன்.
“புதுசொ ஸ்டொக் மொர்க்தகட் கன்சல்டண்ட் ஆஃபிஸ்
ிறக்கப் நபொநறன். அதுக்கு
எல்ேொ ஏற்பொடும் தசய் ொச்சு. இரு நகொர்ஸ் ஒண்ணு இருக்கு அன முடிச்சிட்டொ… நபொதும். என்ன ஒரு ஆறு மொசத்துக்கு னகக்கும் வொய்க்கும் சரியொ இருக்கும்… அதுக்கப்புறம் தஜயிச்சி கொட்டிடுநவொம்” என்று புன்னனகக்க, மற்ற மூவரும் அ ில் இனைந்து தகொண்டனர்.
“சரிம்மொ உடம்னபப் பொர்த்துக்நகொ. இன்னும் ேொலு ேொள்ை ேொங்க ஊருக்குக் கிைம்பநறொம். அதுக்குள்ை
ிரும்ப முடியும் நபொது ரம்யொனவ கூட்டிட்டு
வநரன்” என்று தசொல்ே, ந ொழினய
தவைியில் வந் விசொரித் ொள்.
ரம்யொ எ ிரில் வந்
ட்டிக் தகொடுத்து அனுப்பி னவத் ொள்.
வடிவிடம், இனியொனவப் பற்றி
“அவளுக்கு கொல் சுளுக்கு நகொபத்ன
ேொம
ொம்மொ. பயப்பட ஒண்ணும் இல்ே. அவ
ொங்கிக்குநவொம். படிக்கட்டும், கொலும்
ொங்கிக்குமொ? இப்ப
கூட அவநைொட இல்ேொம மயூரிநயொட இருக்நகன்னு அவளுக்குக் நகொபம். அவங்க அப்பொ ஸ்ட்ரிக்டொ தசொல்ேிட்டொர்.
உன் மொமியொர், வட்டுக்கொர் ீ எல்ேொம் இருக்கொங்க பொர்த்துக்குவொங்க. சின்ன சுளுக்குக்கு இத் னன ஆர்ப்பொட்டம் பண்ைொந ன்னு. எனக்கும் மயூரி இப்படி இருக்கும் நபொது அங்நக நபொனொலும் மனசு நகட்க மொட்நடனுது. இவளும் எனக்கு மக மொ ிரி
ொநனம்மொ” என்றொர்.
‘ேீங்க இப்படி ேினனச்சிட்டு இருக்கீ ங்க. அவள் என்ன குண்டு வச்சிருக்கொநைொ’ என்று ேினனத்துக் தகொண்டு, “வநரம்மொ நேரமொகுது” என்று கிைம்பினொள்.
ரம்யொ கிைம்பியதும், கட்டிேில் இருந்து இறங்க முற்பட்டவனை னகத் ொங்கேொக பிடித் ொன் னசநேஷ்.
“இல்ே பரவொயில்ே. ந ங்க்ஸ்! ேொநன பொர்த்துக்குநவன்” என்று னகனய அவன் பிடியிேிருந்து உருவிக் தகொண்டு தசல்ே, னசநேஷ் குழப்பத்துடன் பொர்த் ொன். Last edited by Shenbaga priya; 04-03-2015 at 12:09 AM. ப்ரியமுடன், தஷண்பொ
03-03-2015, 11:44 PM #49 Shenbaga priya's Avatar Shenbaga priya Shenbaga priya is offline LW Writer Silver Wings
Join Date Oct 2012 Gender Female Posts 375 அத் ியொயம் – 44
தபரியவர்கள் இருவரும் மகனைப் பொர்த்துவிட்டு ேொனைக் கொனேயில் வருவ ொகக் கூறி இருவருக்கும்
னினமக் தகொடுத்துச் தசன்றிருந் னர்.
“இருட்ே என்ன த ரியுதுன்னு தவறிச்சி பொர்த்துட்டு இருக்க?” என்று நகட்டபடி அவளுக்குப் பின்னொநே வந்து ேின்றொன்.
“த ொனேஞ்சிநபொன என்னனத் ந டநறன்” என்றொள்.
“மயூ!” என்று
ினகப்புடன் அனழத் ொன்.
ிரும்பி அவனது கண்கனைப் பொர்த்து, “ேொன் உங்ககிட்ட நபசணும்” என்றொள்.
அவைது பொர்னவயிேிருந் அச்சத்ன க் தகொடுத் து.
உறு ியும்,
ீர்மொனமொன நபச்சும் அவனுக்கு
“என்னனக்கொவ்வது ஒரு ேொள் ேொன் இப்படி ஒரு வொர்த்ன னய உங்ககிட்ட தசொல்நவஎன்னு ேினனச்சிக் கூட பொர்த்
ில்னே. ஆனொல், இப்நபொ எனக்கு
நவற வழி த ரியனே னசநேஷ்! ேொன் தரண்டு நபரும் மியூச்சுவேொ பிரிஞ்சிடேொம்” என்று மின்னொமல் முழங்கொமல் இடினய அவனது
னேயில்
இறக்கினொள்.
“எ..என்ன தசொல்ற மயூ? உனக்தகன்ன னபத் ியமொ?” என்று சீறினொன்.
அவள் அனம ியொக அமர்ந் ிருந் ொள்.
“மயூ! ேம்ம தரண்டு நபருக்குள்ை எத் னனநயொ பிரச்சனனகள் வந் ிருந் ொலும், எல்ேொநம
ீர்த்துக்கக் கூடியது
ொன். அந ொட இப்நபொ ேொம
அப்பொ – அம்மொ ஆகப் நபொநறொம். ேமக்குன்னு ஒரு அழகொன புது உறவு வரப்நபொகுது. அதுக்கொகவொவது நயொசித்து நபசு” என்றொன்.
“அப்படி ஒரு புது உறவு வந் ொல்
ொநன பிரச்சனன?” என்றவனை, இனமகள்
விரிய பொர்த் ொன்.
“அப்நபொ என் குழந்ன னய…” என்றவனொல் நமற்தகொண்டு நபச முடியவில்னே. ”நவைொம் மயூரி! ேமக்கொகநவ கடவுள் தகொடுத் ிருக்க அழகொன உறனவ, பொழொக்கிடொந ” என்று தகஞ்சேொகக் கூறினொன்.
னது கண்ைனரக் ீ கட்டுப்படுத் ிக் தகொண்டு, “சொரி னசநேஷ்! ேிச்சயமொ முடியொது. ஒரு மயூரி நபொதும் இந்
உேகத்துக்கு. ேொனைக்கு என்
குழந்ன னய என்னன வச்சி யொரும் நகவேமொ நபசறன மொட்நடன்” என்று கத் ினொள்.
ேொன் அனும ிக்க
“முட்டொள் னமொ உைறொ டி! ேம்ம குழந்ன னய யொர் என்ன தசொல்வொங்க? அப்பொ ேொன் இருக்நகன். அம்மொ ேீ இருக்க…
ொத் ொ, பொட்டி, அத்ன
மொமொன்னு
அத் னனச் தசொந் மும் இருக்கு. யொர் என்ன நகள்வி நகட்க முடியும்?” என்றொன்.
“ேீங்க என்னனக் நகட்டீங்கநை! பரம்பனர புத் ி உன்னனவிட்டு எங்நக நபொகும்னு… அந உடம்பிேயும்
பரம்பனரே வந்
இரத் ம் என் குழந்ன நயொட
ொநன ஓடும். தசொல்லுங்க…” என்று அவனது சட்னடனயப்
பிடித்து உலுக்கினொள்.
னசநேஷ் ப ில் நபச முடியொமல் ஊனமயொனொன்.
“ஒண்ணு த ரியுமொ உங்களுக்கு… ேமக்குள்ை இந் ப் பிரச்சனனவந் அன்னனக்குத்
ொன் டொக்டர்கிட்ட கன்ஃபொர்ம் பண்ைிகிட்டு, அன ச் தசொல்ே
சந்ந ொஷமொ வந்ந ன். என்நனொட சந்ந ொஷதமல்ேொம் இருந்
இடம்
த ரியொம நபொயிடுச்சி.
அன்னனக்கு ேீங்க என்னன அப்படிப் நபசினதும் வேிச்சிது. தரொம்பநவ வேிச்சுது… ஆனொ, அன க் கூட ேீங்க நகொபத் ில் நபசிட்டீங்க. ேிச்சயமொ என்னனச் சமொ ொனப்படுத்துவங்கன்னு ீ தரொம்பநவ எ ிர்பொர்த்ந ன்.
ஆனொ, ேீங்க என் பக்கம்
ிரும்பிக் கூட பொர்க்கே. ஒரு வொர்த்ன
மயூரின்னு
என்னனக் கூப்ப்டிட்டு ஆறு ேொ என் னகனயப் பிடிச்சிருந் ொ அன்னனக்நக எல்ேொத்ன யும் மறந்துட்டு உங்க கூட சந்ந ொஷமொ வொழ்ந் ிருப்நபன்.
அப்படி ேடக்கநவ இல்னேநய. அ னொே எடுத்ந ன். ேொன் தசய் து
ொநன நயொசிச்சி இந்
முடினவ
ப்பொ தசொல்லுங்க? ேொன் என்ன னசநேஷ்
பண்நைன்? உங்கனை கொ ேிச்சது
ப்பொ? கல்யொைம் தசய்துகிட்டது
ப்பு ப்பொ?
உங்கநைொட கொ ல் என்னனக்குநம எனக்கு நவணும்னு ஆனசப்பட்டது
தசொல்லுங்க… சின்ன வயசுேயிருந்து வொழ்க்னக நமே இருந்
ப்பொ?
பயம்.
இதுவொவது எனக்கு ேினேக்குமொன்னு ஒவ்தவொரு விஷயத்துக்கும் ஏங்கினது எனக்குத்
ொன் த ரியும். அப்ப ொன் ேீங்க வந் ீங்க. இந் ச் சமூ ொயத்ந ொட
கழுகுப் பொர்னவே இருந்து என்னனக் கொக்க வந் , ந வதூ னொ பொர்த்ந ன்.
கனடசியிே ேீங்கநை என்னன ஒதுக்கி வச்சதும் என்னொே
ொங்க முடியே”
என்று க றி அழு ொள்.
“நபசறன தயல்ேொம் நபசிட்டு, மன்னிச்சிடுன்னு ஒரு வொர்த்ன
தசொன்னொ…
ேொன் தசொன்னத ல்ேொம் இல்னேனு ஆகிடுமொ? அப்நபொ ேொன் அப்படி ேடிக்கத் த ரியொம
ொன் உன் முன்னொே குற்றவொைியொ ேிக்கிநறனொ? தசொல்லு மயூ!
ேொன் அப்நபொ நகட்கொ
மன்னிப்னப இப்நபொ நகட்கநறன் என்னன
மன்னிச்சிடு. உனடஞ்ச மனனச ஒட்டனவக்க முடியொது அன்பொே அந் க் கொயத்ன
ொன். ஆனொ, என்
மறக்க னவக்க முடியும். எனக்கும் ஒரு
சந் ர்ப்பம் தகொடு மயூரி!” என்று த ொண்னடயனடக்க நகட்டொன்.
ேி ொனமொக எழுந் வள், “தரண்டுேொள் கழிச்சி ேீங்க ப ில் தசொன்னொல் நபொதும். எனக்கு தரொம்ப டயர்டொ இருக்கு” என்று எழுந்து கட்டிேில் சொய்ந் ொள்.
***********
இரண்டு ேொட்கள் இரண்டு தேொடிகைொக ஓடி மனறந் து.
னசநேஷ் எங்நகநயொ தவைிநய தசல்ேத்
யொரொகிக் தகொண்டிருக்க, மயூரி
அவனனநய பொர்த்துக் தகொண்டிருந் ொள்.
அவநனொ, அவைிருப்பன
கண்டுதகொள்ைொமல் மும்முரமொக ஏந ொ நவனே
தசய்து தகொண்டிருந் ொன்.
தபொறுனம எல்னே மீ ற, “என்ன முடிவு தசய் ிருக்கீ ங்க?” என்று நகட்டொள்.
“என்னது?” என்றொன் நவண்டுதமன்நற.
“ேொன் அன்னனக்குச் தசொன்ன விஷயத்துக்கு என்ன முடிவு தசய் ிருக்கீ ங்க?” என்றொள் மீ ண்டும்.
ேின்று ேி ொனமொக பொர்த் வன், “சரி” என்றொன்.
தேற்றி சுருங்க, “என்ன?” என்று அ ிர்ச்சியுடன் நகட்டொள்.
அவனுக்நகொ உள்ளுக்குள் சிரிப்பு வந் ொலும், இறுக்கமொகநவ கொட்டிக் தகொண்டொன்.
“ேீ தசொன்னதுக்கு ேொன் சம்ம ிக்கிநறன். அ ொவது ேொம மியூச்சுவேொ பிரிய ேொன் சம்ம ிக்கிநறன். அதுக்குப் பிறகு உன்நனொட வொழ்க்னகயில் எந் ேிமிஷமும் என்நனொட
னேயீடு இருக்கொது. ேீ உன் வழியில் நபொகேொம்”
என்றொன்.
ேின்றிருந் வள் அருகிேிருந்
இருக்னகயில், தபொத்த ன அமர்ந் ொள். கண்கள்
ளும்பின. உ ட்னடக் கடித்து அழொமேிருக்க முயற்சித்துக் தகொண்டிருந் ொள். னககள் இருக்னகயின் னகப்பிடினய இறுக பற்றியிருந் ன.
அவைது அத் னன நபொரொட்டத்ன யும் உன்னிப்பொக கவனித்துக் தகொண்டிருந் ொன். மனத் ிற்குள் ஆத் ிரம் தபொங்கியது. இவ்வைவு கொ னேயும் னவத்துக் தகொண்டு எ ற்கொக இந் ப் நபச்சு. அப்படி என்னிடம் உனக்தகன்னடி வம்பு?’ ீ என்று தபொறுமிக் தகொண்டு அவனைப் பொர்த் ொன்.
கண்கனை மூடி, நவகமொக மூச்னச இழுத்து தவைியிட்டவள், “சரி” என்றபடி நவகமொக எழுந்து க னவ நேொக்கி ேடந் ொள்.
”ஒரு ேிமிஷம்…” என்று அவனைத்
டுக்க, ேின்றொள்.
“ஆனொ, ஒரு கண்டிஷன்…” என்றவனன பரி வித்
“என் குழந்ன
விழிகைொல் ஏறிட்டொள்.
முழுசொ எனக்கு நவணும். குழந்ன னய என்கிட்ட
தகொடுத்துட்டு ேீ எங்நக நவைொ நபொ” என்றொன்.
“னசநேஷ்! இது அேியொயம்” என்றொள்.
“ேீ நபசறது ேியொயமொ இருக்கும் நபொது ேொன் தசொல்வது மட்டும் எப்படி அேியொயமொ இருக்கும்?” என்று நவகமொக அவைருகில் வந் ொன்.
“இதுக்கு ேொன் சம்ம ிக்க மொட்நடன்…”
“அப்நபொ ேீயும் னடவர்னை எ ிர்பொர்க்கொந ” என்றொன்.
மயூரிக்கு என்ன தசய்வத ன குழப்பமொக இருந் து.
“எனக்கு என் குழந்ன ேம்ம குழந்ன
நவணும் மயூரி! ேம்நமொட கொ லுக்கு அனடயொைநம
ொன். ேீ என்நனொடு இல்ேொ
என் குழந்ன நயொட
என்நனொட மீ ி வொழ்க்னகனய
ொன் கழிப்நபன். ேீ உன்நனொட முடிவில் உறு ியொ
இருக்க. ேொன் என்நனொட முடிவில் உறு ியொ இருக்நகன். ேீ நவைொ தரண்டு ேொள் னடம் எடுத்துக்நகொ. நயொசிச்சி தசொல்லு” என்றவனன ேிமிர்ந்து பொர்த் ொள்.
அவனும் அவனைநய பொர்க்க, “சரி. ேொன் இதுக்கு சம்ம ிக்கிநறன்” என்றொள் அழுத் மொக.
“ம்” என்று
னேயனசத் வன், “ஈவ்னிங் தரடியொ இரு. ேொயனரப் நபொய்
பொர்க்கேொம்” என்று தசொல்ேிவிட்டு தவைிநயற, மயூரி அமர்ந் ொள்.
ைர்ந்து நபொய்
அத் ியொயம் - 45
“அப்நபொ மியூச்சுவேொ பிரிஞ்சிடேொம்னு முடிநவ தசய்துட்டீங்க…” – கண்ைொடினயத் துனடத்து மொட்டியபடி நபசினொர் பிரபே வழக்கறிஞர் மிழரசி.
ிரும்பி மனனவினயப் பொர்த் வன், “ஆமொம் நமடம்!” என்றொன்.
மிழரசியின் அனுபவ விழிகள் இருவனரயும் ஆரொய்ந் து. மனத் ிற்குள் சிரித்துக் தகொண்டொர்.
“இப்நபொ இருக்கும் இனைய
னேமுனறகளுக்கு விவொகரத்துங்கறது, கனடே
உப்பு, புைி வொங்கறொ மொ ிரி ேினனப்பு. கூட்டுக் குடும்பம் என்ற அனமப்நப குனறஞ்சிட்டு வர்ற கொேகட்டத்துே மைமுறிவும் சர்வ சொ ொரைமொ ஆகிட்டு இருக்கு. இன
ஒரு த ொழிேொ தசய் ொலும், சிேர் பிரிய ேொம கொரைமொ
இருக்நகொநமங்கற சங்கடம் எங்களுக்கும் இருக்கு. விவொகரத்துங்கறது பிரச்சனனக்கொன
ீர்வு இல்னே. தசொல்ேப்நபொனொ ஆரம்பம்னு தசொல்ேேொம்.
எனக்தகன்னநவொ உங்க தரண்டு நபனரயும் பொர்த் ொ சந்ந கமொநவ இருக்கு. ேீங்க ொன் உங்க னவஃனப கம்பல் பண்ைி கூட்டிட்டு வந் ிருக்கீ ங்கநைொ…” என்று அவர் முடிக்கும் முன்நப,
“இல்னே நமடம்! தரண்டு நபரும் நசர்ந்து நபசி ொன் வந்ந ொம். தசொல்ேப்நபொனொ, ேொன்
ொன் அன ப் பத் ி நபசிநனன்.”
“அப்படியொ?” என்றவர், “ஆரம்பத்துே இருந்து தசொல்லுங்க. என்ன கொரைத்துக்கொக விவொகரத்து நகட்கறீங்க?” என்று இருவனரயும்
னித்
னியொக அனழத்துப் நபசினொர்.
இருவருநம தசொல்ேினவத் ொற் நபொே, மற்றவர் தசய் தசொல்ேொமல்,
ொன் தசய்
வறுகனைச்
வறுகனைச் தசொல்லும் அவர்கனைப்
பொர்த் வருக்கு ஒன்று மட்டும் ேன்றொக புரிந் து. ‘இருவருக்குநம ஒருவர்மீ து மற்தறொருவருக்கு அைவு கடந்
நேசம் இருக்கிறது.
ஆனொல், எ ிர்கொேத் ில் அடுத் வர் கொட்டிவிடுநவொநமொ என்ற பயம்
வனற
ொன், இந்
ப்பித்
வறி தசொல்ேிக்
முடினவ எடுக்க
னவத் ிருக்கிறது’ என்று புரிந்து தகொண்டொர்.
“சரி, ேீங்க தரண்டு நபரும் இந்
ஃபொர்னம ஃபில் பண்ணுங்க” என்று சிே
நபப்பர்கனைக் தகொடுத் ொர். இருவரும் எழு ி முடித்து தகொண்டு வந்து தகொடுத் ன , ேி ொனமொகப் படித்துப் பொர்த் ொர்.
தவைிநய அமர்ந் ிருந்
இருவனரயும் உள்நை அனழத் வர், “உங்களுக்கு
ிரும்ப தசொல்நறநனன்னு
ப்பொ ேினனக்கொ ீங்க.
வனற
வறுன்னு
ஒத்துக்கறது ஒண்ணும் பேவனம் ீ கினடயொது. அது உங்க நேர்னமக்கொன அனடயொைம்
ொன்.
கொ ேிக்கும் நபொது இருக்கும் அக்கனற கல்யொைத்துக்குப் பின்னொே குனறஞ்சி நபொகுதுன்னு ஏன் ேினனக்கிறீங்க? ஆண்கள் ேொதைல்ேொம் உனழக்கறது மனனவி, குழந்ன கனை எந் க் குனறயும் இல்ேொம சந்ந ொஷமொ வச்சிக்கத்
ொநன
படுத்துவ ொே கினடயொது.
விர, அவங்க உங்கனை உ ொசீனப்
அந
நபொே மனனவிக்கும், ஆஃபிஸ், குழந்ன ங்கன்னு நேரத்ன
தசேவ்வழிக்கிறது குடும்பத்து நமே இருக்கும் அக்கனறத்
ொநன
விர,
கைவன் நமே இருக்கும் ேொட்டம் குனறயற ொல் கினடயொது. எல்நேொரும் இன ப் புரிஞ்சிகிட்டொ… எங்களுக்தகல்ேொம் நவனேயில்ேொமல் நபொயிடும்” என்று புன்னனகத் ொர்.
“சரி உங்க தரண்டு நபருக்கும் இ ில் சிேது எழு ியிருக்நகன் வட்டுக்குப் ீ நபொய் படிச்சிட்டு, பு ன்கிழனம என்னன வந்து பொருங்க. அப்பவும் உங்க முடிவு அப்படிநய இருந் ொ, நமற்தகொண்டு ஆகநவண்டியன ப் பொர்க்கேொம் என்று இருவருக்கும் வினட தகொடுத்து அனுப்பினொர்.
வட்டிற்கு ீ வந்
இருவருக்குநம
யக்கமொக இருந் து. அந் க் கடி த்ன
எடுப்பதும் னவப்பதுமொகநவ இருந் னர்.
“மயூரி! எடுத்துப் படி…” என்றொன்.
விரல் ேடுங்க கடி த்ன ப் பிரித் வள், னசநேஷின் னகதயழுத்ன ப் பொர்த் தும் எழு ியன
ினகத் ொள். அப்படியொனொல் அவன் எழு ியன அவனுக்கும் தகொடுத்துவிட்டொர்கைொ?’
னக்கும்,
ினகப்புடன் ேிமிர்ந்து
அவனனப் பொர்த் ொள்.
கடி த்ன ப் படித்துக் தகொண்டிருந் வனது இனமகள் விரிவதும், கண்கள் கேங்குவதுமொக இருக்க, மயூரியின் உடல் தமல்ே ேடுங்கியது.
அந
ேடுக்கத்துடன் னகயிேிருந் ன
படிக்க ஆரம்பித் ொள்.
ொன்
“ேொன் என் மனனவினய அ ிகமொக நேசிக்கிநறன். அ னொல்
ொன் அவனை
அ ிகம் தகஞ்ச னவக்கொமல் அவள் நகட்ட விவொகரத் ிற்கு சம்ம ித்ந ன். குழந்ன னயப் தபற்றுக் தகொடுத் ொல் விவொகரத்து அைிக்கிநறன் என்ற உறு ியுடன்.
என்னுடன் இருக்கும் இந்
இனடப்பட்ட கொேத் ில் அவைது மனத்ன
எப்படியும் மொற்றிவிடேொம் என்ற ேம்பிக்னகயுடன்
ொன் சம்ம ித்ந ன். என்
கொ ல் உண்னமயொக இருக்கும் பட்சத் ில் என் ேம்பிக்னக தபொய்க்கொது’ என்று அவன் எழு ியிருந் ன ப் படித் வள்
ன்னனயும் மீ றி வொய்விட்டுக் க றி
அழு ொள்.
அந
நபொே
ன் மனத் ில் இருந்
தமொத் க் கொ னேயும்
தகொட்டியிருந் வைது கடி த்ன ப் படித்து தேகிழ்ந்து நபொயிருந் ொன்.
அவைது அழுனகச் சத் ம் அவனன ேினனவுேகுக்கு இழுத்துவர, “மயூ! என்று நவகமொக அவனை இழுத்து அனைத்துக் தகொள்ை, “சொரி னசநேஷ்!” என்றொள்.
‘ஐ ேவ் யூ’ என்று அன்று அவள் கன்னத் ில் முத் மிட்டுவிட்டு ஓடிய நபொது இருந்
சந்ந ொஷத்ன
தகொண்ட அந்
விட, அவள்
ன்னன மீ ண்டும் மன ொர ஏற்றுக்
தேொடியில், ‘இழந்துவிட்நடொம்’ என்று ேினனத் ிருந்
மீ ட்டு, னகக்தகொண்ட சந்ந ொஷத்ன
வொழ்னவ
உைமொர அனுபவித் ொன்.
அவனது அனைப்பு இறுக, இருவரது கண்களும் ஆனந் த் ில் ேனனந் ன. முற்றும்
