Ανασύνταξη, αρ.φύλ. 365, 1-15/03/2012

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!

στο δρόμο του μαρξισμού - λενινισμού - σταλινισμού

ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΠΟΛ. ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ της ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΚΚΕ αρ. φυλ. 365, 1-15 Μάρτη 2012, τιμή 1 ευρώ Κομμουνιστές συσπειρωθείτε στην σταλινική - ζαχαριαδική “ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55

“Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις “Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό μπρος σε μια κομμουνιστική του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική επανασταση” εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό” ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ Κ.ΜΑΡΞ - ΦΡ.ΕΝΓΚΕΛΣ

Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος

Πρωτοφανείς μειώσεις μισθών και συντάξεων – μαζική ανεργία, μεγάλη φτώχεια και απόλυτη εξαθλίωση Νέα εξοντωτικά μέτρα πολλών δισεκατομμυρίων τον ερχόμενο Ιούνιο P Να καταργηθεί η προκλητικότατη ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ των κομμάτων αλλά και η απαράδεκτη ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ των βουλευτών απ’ τους ΦΟΡΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ–ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ P Κατά της απάτης της «εκλογολογίας» – δυνάμωμα της πάλης των εργαζομένων κατά των επιθέσεων ξένου-ντόπιου κεφαλαίου Με την ολοκλήρωση του διαβόητου «PSI» («αναδιάρθρωση του χρέους») οι εκπρόσωποι του ντόπιου κεφαλαίου (Σύνδεσμος βιομηχάνων, κυβέρνηση, κόμματα κλπ.) αλλά και εκείνοι των ξένων μεγάλων μονοπωλίων και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κερδοσκοπικού κεφαλαίου (ΔΝΤ,ΕΕ, τραπεζών, κλπ.) δικαιολογημένα θριαμβολόγησαν για την επιτυχία τους με τη νέα υποδουλωτική «δανειακή σύμβαση», αφού τα κράτη-μέλη της ΕΕ και το ΔΝΤ ανέλαβαν να διασώσουν τις τράπεζες και να «φουσκώσουν» με δισεκατομμύρια τις τσέπες του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου, ενώ παράλληλα προετοιμάζεται το έδαφος για μια χωρίς προηγούμενο λεηλασία του πλούτου της χώρας πρωτίστως απ’ τα γερμανικά και γαλλικά μονοπώλια αλλά και εκείνα των άλλων μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών (ΗΠΑ, Αγγλία κλπ.). Θριαμβολόγησαν επιπλέον και για τη βοήθεια που προσφέρθηκε στη διαρκώς κλυδωνιζόμενη Ευρωζώνη που απειλεί με καταστρο-

φικό ντόμινο και τις οικονομίες των άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών. Όμως για την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό το νέο υποδουλωτικό δάνειο αποτελεί μια σφιχτότερη θηλιά στο λαιμό τους που τους πνίγει καθημερινά σ’ όλα τα επίπεδα αλλά και για πολλές δεκαετίες. Οι «προβλέψεις»-μυθεύματα ότι τάχα το χρέος θα καταστεί «βιώσιμο» την επόμενη δεκαετία (2020) φτάνοντας στο 120% του ΑΕΠ δηλ. στο ύψος που ήταν το 2010 δεν έχουν απολύτως καμιά βάση, γιατί ακριβέστερες και πιο αξιόπιστες μετρήσεις κάνουν λόγο για ύψος 136% ως 160%. Η οικονομική κατάσταση της χώρας αναμένεται στο επόμενο χρονικό διάστημα ζοφερότερη σ’ όλα τα επίπεδα με παραπέρα μείωση του ΑΕΠ, μεγάλη αύξηση της μαζικής ανεργίας, μαζικές χρεοκοπίες μικρών επιχειρήσεων, πρωτοφανείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, κλπ., μ’ αποτέλεσμα η φτώχεια, η πείνα και η απόλυτη εξαθλίωση των

εργαζομένων να πάρουν ασύλληπτες σε έκταση και βάθος διαστάσεις. Ήδη το 2011 η μείωση του ΑΕΠ ξεπέρασε το 7%, ενώ η ανεργία, με βάση τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (μέσα Μάρτη), έφτασε 20,7% δηλ. ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο (η πραγματική κυμαίνεται περίπου γύρω στο 1.500.000), στη δε περίπτωση της νεολαίας ξεπέρασε το 51% (το πραγματικό ποσοστό είναι κατά πολύ μεγαλύτερο). Οι μισθοί των εργαζομένων μειώθηκαν κατακόρυφα, την ίδια στιγμή που οι τιμές εκτινάσσονται διαρκώς φτάνοντας σε πρωτοφανή ύψη με την κερδοσκοπία να οργιάζει καθημερινά. Οι μισθοί των εργαζομένων υπέστησαν τεράστια μείωση που κυμαίνεται από 22%-32% με τον κατώτερο μισθό να μειώνεται στα 586 Ευρώ (μεικτά), ενώ σ’ εκείνους των κλαδικών συμβάσεων η μείωση φτάνει ως και 40%-50%. Το επίδομα ανεργίας που το παίρνουν μόνο 269.235 (στοιχεία ΟΑΕΔ) μειώθηκε από 461 Ευρώ στα 359

Συνέχεια σελ. 2

Ο «πατατο-σοσιαλισμός» της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας «Πατάτες Νευροκοπίου» και οι λυγερόκορμες μπαλαρίνες των μεγαλεμπόρων κερδοσκόπων ρεφορμιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ

Θα ήταν ανάξιες σχολιασμού οι φαιδρές «Ανακοινώσεις» των ρεφορμιστών ηγετών του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, οι ουρανομήκεις κοτσάνες που περιέχονται σ’ αυτές και οι γελοιότητες των σχολιαστών αστών δημοσιογραφίσκων του «Ριζοσπάστη» για τις «πατάτες Νευροκοπίου» που μόνο τρανταχτά γέλια προκαλούν, αν πίσω απ’ όλα αυτά δεν κρυβόταν μια αντιδραστική πολιτική στάση υπεράσπισης συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων. Η πρώτη φαιδρότητα εγκαινιάστηκε την 1η Μάρτη πρωϊ-πρωϊ απ’ την Παπαρήγα σε συνέντευξή της στην εκπομπή (1/3/2012) «πρωινή ενημέρωση» της ΝΕΤ με την ασύλληπτου μεγέθους κοτσάνα ότι «το πείραμα… των πατατοπαραγωγών του Νευροκοπίου» πηγαίνει τη χώρα πολύ προς τα πίσω και προειδοποιεί πως «δεν μπορούμε να πάμε 1000 και 2000 χρόνια πίσω»(!), γιατί έτσι, λέει, φοβάται πως θα καταστραφεί η «μεγαλοφυούς» έμπνευσης «αριστουργηματική» εικόνα-χυλός της σημερινής μικρό«ιμπεριαλιστικής»(!) Ελλάδας των Παπαρηγο-Γκοντικοπείραμα… των Μαϊληδων, και ότι «το πατατοπαραγωγών» και το «παράδειγμα … δείχνει τη μεγάλη σημασία του πανεθνικού σχεδιασμού, τη συγκέντρωση δηλαδή» («Ρ» 2/3/2012,σελ.6), δίνοντας έτσι το πρώτο εν σπέρματι στοιχείο του «πατατοσοσιαλισμού» της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας. Την άλλη μέρα 2 Μάρτη, κάποιος άλλος σοσιαλδημοκράτης ονόματι Κώστας Δέτσικας κατά πρώτο, «διδάσκει» τους αγρότες πως «οι πρωτοβουλίες για τις φτηνές πατάτες δεν βοηθούν την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής»(!) και κατά δεύτερο, δίνει ολοκληρωμένη πλέον αντίληψη του «πατατοσοσιαλισμού» σύμφωνα με την οποία «η αγροτική παραγωγή μπορεί να οργανωθεί μέσα από τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, τις καθετοποιημένες κρατικές αγροτικές επιχειρήσεις, τον κεντρικό σχεδιασμό», κι’ αυτό θα υλοποιηθεί «στο πλαίσιο της εργατικής, λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας» («Ρ»2/3/2012, σελ.4), δηλαδή στη γνωστή ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική πολιτική απάτη που μπορεί τάχα να «πραγματοποιηθεί» μέσω των εκλογών(!) δηλ. «κυβέρνηση… με βάση το κοινοβούλιο» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ»,

σελ.39, Αθήνα 1996) και με τη «βοήθεια» του «εκδημοκρατισμένου»(!) αστικού κράτους, δηλ. τον «εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας» αλλά και επιπλέον την «κατοχύρωση του συνδικαλισμού» στις ΑΣΤΙΚΕΣ προφανώς «Ένοπλες Δυνάμεις και στα Σώματα Ασφαλείας» για αποτελεσματικότερη υπεράσπιση του αστικού καθεστώτος («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ.35, Αθήνα 1996). Αργότερα την ίδια μέρα ακολουθεί «Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ» με τον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο «Επιχείρηση εξαπάτησης του λαού με το «κίνημα της πατάτας»» («Ρ»3/3/2012,σελ.20), δηλαδή καταγγέλλουν στο λαό την ενέργεια διάθεσης της πατάτας – ας προσεχθεί πως δεν καταγγέλλουν τους μεγαλέμπορους κερδοσκόπους – απ’ τους ίδιους τους παραγωγούς στους εργαζόμενους-καταναλωτές σε τιμές κατά τα 2/3 χαμηλότερες από εκείνες των μεγαλεμπόρων, κι αυτό αποτελεί τάχα – άκουσον-ακουσον –«επιχείρηση εξαπάτησης του λαού» (!), στην οποία επιπλέον αναφέρεται ότι το «κίνημα της φθηνής πατάτας» σημαίνει «αποπροσανατολισμό των μικρών φτωχών αγροτών παραγωγών» («Ρ»3/3/2012, σελ.20), ενώ στην ίδια σελίδα του «Ριζοσπάστη» δημοσιεύεται σχόλιο με τίτλο «Εντυπωσιοθηρία και αποπροσανατολισμός» στο οποίο γίνεται λόγος πως «εντυπωσιοθηρικά χρησιμοποιείται το θέμα της απευθείας διάθεσης πατάτας από τους παραγωγούς στους καταναλωτές σε διάφορες περιοχές της χώρας» και ότι «η όλη κατάσταση προσφέρεται για επικοινωνιακή εκμετάλλευση και αποπροσανατολισμό» και «συμβουλεύει» τους αγρότες-εργάτες καταναλωτές – λες και δεν το ξέρουν – ότι «οι πρωτοβουλίες των εθελοντών της πατάτας ή και άλλων προϊόντων δε θα λύσει το όλο πρόβλημα ούτε στους αγρότες, ούτε στους καταναλωτές-λαϊκά στρώματα» («Ρ»3/3/2012, σελ.20). Αλήθεια τι πραγματικά κρύβεται πίσω απ’ αυτές τις επανωτές αντιδραστικές πολιτικές τοποθετήσεις και δηλώσεις-καταγγελίες των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ; Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι πίσω απ’ αυτές κρύβεται η σύγκρουση των αγροτών πατατοπαραγωγών–μεγαλεμπόρων ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ, στην οποία οι

ρεφορμιστές ηγέτες στρέφονται ανοιχτά κατά των αγροτών πατατοπαραγωγών και παίρνουν το μέρος των μεγαλεμπόρων ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ, υπερασπίζοντας τα ταξικά τους συμφέροντα. Και δεν υπερασπίζονται μόνο τα γενικά ταξικά συμφέροντα των μεγαλεμπόρων αλλά και την ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑ, τη διατήρηση της ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑΣ που οργιάζει καθημερινά προκλητικά μπροστά στα μάτια των εξαθλιωμένων πλατιών λαϊκών μαζών. Την υπεράσπιση των συμφερόντων των μεγαλεμπόρων ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ εκ μέρους της ηγεσίας του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ την είδαν ευτυχώς οι αγρότες και ορθά την κατήγγειλαν, γι’ αυτό και η ρεφορμιστές ηγέτες επιχείρησαν ανεπιτυχώς μια γελοία αναδίπλωση. Το γεγονός αυτό καθιστά περιττά οποιαδήποτε άλλα σχόλια. *** Μια σύντομη παρατήρηση: Όλες οι τάσεις του δεξιού

Συνέχεια σελ. 2

Διαβάστε ακόμα: ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ............................................σελ. 2 ΜΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ..σελ 3 ΣΤΑΛΙΝΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΣΕ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ (ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ 27.12.1951)..........σελ. 4 ΤΟ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΠΑΠΑΔΟΓΚΩΝΑ ΝΤΟΜΕΝΙΚΟ...........................................σελ. 4

2

“ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ”

1-15 Μάρτη 2012

“Σταλινισμός είναι ο μαρξισμός - λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού” Ν. Ζαχαριάδης

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ Στις 14 του Μάρτη το απόγευμα, στις τρεις παρά τέταρτο έπαψε να σκέφτεται ο μεγαλύτερος σύγχρονος στοχαστής. Μόλις τον είχαμε αφήσει μονάχο του δυο λεφτά και τον βρήκαμε όταν ξαναμπήκαμε στο δωμάτιο του ήσυχα αποκοιμισμένο στην πολυθρόνα του - αλλά για πάντα. Είναι αδύνατο να εκτιμήσουμε τι έχασε το μαχητικό ευρωπαϊκό και αμερικάνικο προλεταριάτο, τι έχασε η ιστορική επιστήμη με το θάνατο αυτού του ανθρώπου. Πολύ γρήγορα θα γίνει αισθητό το κενό που δημιούργησε ο θάνατος αυτού του γίγαντα. Όπως ο Δαρβίνος ανακάλυψε το νόμο εξέλιξης της οργανικής φύσης, έτσι ο Μαρξ ανακάλυψε το νόμο εξέλιξης της ανθρώπινης ιστορίας: το σκεπασμένο ίσαμε τώρα με ιδεολογικά επιστρώματα απλό γεγονός, ότι οι άνθρωποι, πριν απ’ όλα, πρέπει να τρώνε, να πίνουν, να έχουν κατοικία και να ντύνονται προτού αρχίσουν να ασχολούνται με την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη, τη θρησκεία κλπ. Ότι επομένως η παραγωγή των άμεσων υλικών μέσων συντήρησης και κατά συνέπεια η κάθε φορά βαθμίδα της οικονομικής ανάπτυξης ενός λαού, ή μιας χρονικής περιόδου, αποτελεί τη βάση, απ’ όπου εξελίχθηκαν οι κρατικοί θεσμοί, οι αντιλήψεις για το δίκαιο, την τέχνη, ακόμα και οι θρησκευτικές παραστάσεις των ανθρώπων αυτής της εποχής, τη βάση απ’ όπου επομένως πρέπει να εξηγηθούν και όχι αντίθετα - όπως συνέβαινε ίσαμε τώρα. Μα αυτό δεν είναι όλο. Ο Μαρξ ανακάλυψε επίσης τον ειδικό νόμο κίνησης του σημερινού κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και της αστικής κοινωνίας που προέρχεται απ’ αυτόν. Με την ανακάλυψη της υπεραξίας, φωτίστηκαν με μιας όλα, ενώ όλες οι προηγούμενες έρευνες, τόσο των αστών οικονομολόγων, όσο και των σοσιαλιστών κριτικών είχαν πλανηθεί στο σκοτάδι. Δυο τέτοιες ανακαλύψεις θαταν αρκετές για μια ζωή, και θαταν ευτυχής εκείνος που θα αξιωνόταν να κάνει έστω και μια τέτοια ανακάλυψη. Ο Μαρξ όμως έκανε πρωτότυπες ανακαλύψεις σε κάθε τομέα που ερεύνησε - ακόμα και στα μαθηματικά - και τέτοιοι τομείς υπήρξαν πάρα πολλοί και δεν υπάρχει ούτε ένας μέσα σ’ αυτούς που να τον ερεύνησε μόνον επιφανειακά. Τέτοιος ήταν ό άνθρωπος της επιστήμης. Αυτό όμως δεν ήταν το βασικό στο έργο του. Η επιστήμη ήταν για τον Μαρξ μια ιστορικά κινητήρια, επαναστατική δύναμη. Όσο μεγάλη χαρά κι αν αισθανόταν για κάθε νέα ανακάλυψη σε οποιαδήποτε θεωρητική επιστήμη, που δε μπορούσε ίσως να προβλεφθεί ακόμα καθόλου η πραχτική της εφαρμογή - αισθανόταν μιαν εντελώς αλλιώτικη χαρά όταν επρόκειτο για μιαν ανακάλυψη που επιδρούσε αμέσως επαναστατικά στη βιομηχανία και γενικά στην ιστορική εξέλιξη. Έτσι παρακολούθησε επισταμένα την πορεία των ανακαλύψεων στον τομέα του ηλεκτρισμού και τελευταία τις ανακαλύψεις του Μάρκ Ντεπρέ. Γιατί ο Μαρξ ήταν προπάντων επαναστάτης. Ο πραγματικός σκοπός της ζωής του ήταν να βοηθήσει με έναν οποιοδήποτε τρόπο στην ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και των κρατικών θεσμών που έχει δημιουργήσει, να πάρει μέρος στην απελευθέρωση του σύγχρονου προλεταριάτου, πού αυτός του έδωσε για πρώτη φορά τη συνείδηση της θέσης του

και των αναγκών του, τη συνείδηση των όρων της χειραφέτησης του. Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Και αγωνίστηκε με πάθος, με επιμονή, με επιτυχία, όσο λίγοι. Η πρώτη «Εφημερίδα του Ρήνου» 1842, το παρισινό «Φόρβερτς»1 1844, «Η Γερμανική εφημερίδα των Βρυξελλών» 1847, «Η Νέα εφημερίδα του Ρήνου» 1848-49, «Το Βήμα της Νέας Υόρκης» από το 1852 ως το 1861 - και χώρια ένα πλήθος από μαχητικά βιβλιαράκια, δουλιά σε συλλόγους στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και στο Λονδίνο, ως ότου ήρθε τελικά σαν στεφάνωμα του συνόλου, η μεγάλη «Διεθνής Ένωση των Εργατών» αληθινά ένα ακόμα αποτέλεσμα, που γι’ αυτό μπορούσε να περηφανεύεται ο δημιουργός του - κι αν ακόμα δεν είχε κάνει τίποτε άλλο. Να γιατί είχαν μισήσει και συκοφαντήσει τον Μαρξ περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο της εποχής του. Τον απέλαυναν κυβερνήσεις απολυταρχικές και δημοκρατικές. Αστοί, συντηρητικοί και δημοκράτες των άκρων συναγωνίζονταν αναμεταξύ τους ποιος θα τον δυσφημήσει περισσότερο. Όλα αυτά τα παραμέριζε σαν ναταν ιστός αράχνης, δεν τους έδινε σημασία και δεν απαντούσε παρά μόνον σε μεγάλη ανάγκη. Και πέθανε τιμημένος, αγαπημένος, τον κλάψανε εκατομμύρια επαναστάτες συνεργάτες του, που κατοικούν σ’ όλη την Ευρώπη και την Αμερική, από τα ορυχεία της Σιβηρίας ως την Καλιφόρνια. Και τολμώ να πω: μπορεί να είχε πολλούς αντιπάλους, όμως δύσκολο είναι να πούμε πως είχε έστω και έναν προσωπικό εχθρό. Το όνομά του και το έργο του θα ζήσουν στους αιώνες!

Λόγος που εκφωνήθηκε από τον Φρίντριχ Ένγκελς αγγλικά στο νεκροταφείο του Χάϊγκεϊτ στις 18 του Μάρτη 1883. Δημοσιεύτηκε στα γερμανικά στο «Σοσιαλδημοκράτη» της 22 του Μάρτη 1883 Σύμφωνα με το «Σοσιαλδημοκράτη»

Νέα εξοντωτικά μέτρα πολλών δισεκατομμυρίων τον ερχόμενο Ιούνιο Ευρώ. Δραστική μείωση υπέστησαν τόσο οι κύριες όσο οι επικουρικές συντάξεις. Επιπλέον με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου καταργήθηκε βίαια η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και οι εργαζόμενοι μένουν πλέον στο έλεος της βαρβαρότητας των καπιταλιστών. Αυτά τα εξοντωτικά για τους εργαζόμενους μέτρα δεν θα έχουν τέλος παρά τις δημαγωγικού χαρακτήρα παραπλανητικές διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων, γιατί είναι γνωστό ότι και νέα θύελλα μέτρων πολλών δισεκατομμυρίων αναμένεται τον ερχόμενο Ιούνιο, ενώ οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και του ΔΝΤ απαιτούν συνεχή και δραστικότερη μείωση μισθών στα πολύ χαμηλά επίπεδα των γειτονικών βαλκανικών χωρών. Όταν η κατάσταση των εξαθλιωμένων εργαζομένων μαζών είναι ζοφερότατη, στο αντίπαλο στρατόπεδο της αντιδραστικής αστικής τάξης «βασιλεύει» η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή, ενώ τα κέρδη των υπερ«πατριωτών» μαφιόζων ντόπιων καπιταλιστών (αλλά και των ξένων), παρά τη μεγάλη κρίση, εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα ύψη και ταυτόχρονα πολλές εκατοντάδες δις Ευρώ «παίρνουν καθημερινά το δρόμο» για τις ελβετικές τράπεζες, πέρα από εκείνα τα παλιότερα 600 και πλέον δις Ευρώ, δηλ. ποσό διπλάσιο του τότε εξωτερικού χρέος της χώρας, στο οποίο είχε αναφερθεί το έγκυρο βδομαδιάτικο γερμανικό μεγαλοαστικό περιοδικό «Der Spiegel». Πολύς θόρυβος έγινε στον τύπο για μεταφορά πολλών εκατομμυρίων σε ελβετικές τράπεζες και από βουλευτές αλλά ονόματα δε δόθηκαν στη δημοσιότητα, ακολουθώντας τη γνωστή λαϊκή παροιμία: «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει». Επίσης στον τύπο διέρρευσε ότι βουλευτές έκαναν «νόμιμη εξαγωγή» εκατομμυρίων Ευρώ στο όνομα των συζύγων ή συγγενικών τους προσώπων. Πέραν των παραπάνω και πολλών αμέτρητων άλλων προβλημάτων και δεινών, υπάρχουν και άλλα δυο ζητήματα που προκαλούν την εργατική τάξη και το λαό: η συνέχιση 1) της

Συνδρομή Εφημερίδας Ετήσια συνδρομή 60 Ευρώ http://anasintaxi.awardspace.com

anasintaxi.blogspot.com

3

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ

Μαρξισμός - η επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου

“Λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης” Ι.Β. Στάλιν

“ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ”

1-15 Μάρτη 2012

ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ των κομμάτων, και 2) της ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗΣ των βουλευτών: να καταργηθεί η προκλητικότατη ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ των κομμάτων αλλά και η απαράδεκτη ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ των βουλευτών απ’ τους ΦΟΡΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ–ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ. Τέλος, απ’ την πλευρά της ιμπεριαλιστικής ΕΕ ο «Γκαουλάϊτερ»Horst Reichenbach, επικεφαλής της «Τask Force», πλαισιωμένος από ολόκληρη στρατιά-κουστωδία 44 ατόμων προαναγγέλλει νέες μειώσεις μισθών, κάνοντας αναφορές στους μισθούς των Βαλτικών και Βαλκανικών χωρών, ενώ οι δανειστές της ΕΕ και του ΔΝΤ απ’ τη μια υποδεικνύουν στο λαό τι θα ψηφίσει στις προσεχείς εκλογές και απ’ την άλλη απειλούν κάθε «λίγο και λιγάκι» με διακοπή της εκταμίευσης των δόσεων του νέο υποδουλωτικού δανείου αν δεν εφαρμοστούν τα ήδη ψηφισμένα σκληρά εξοντωτικά μέτρα. Κατά τ’ άλλα ο τόπος έχει μπει σε μια αποπροσανατολιστική προεκλογική περίοδο, με τον υπεραντιδραστικό, ακραίο εθνικιστή τυχοδιώκτη και θαυμαστή των εθνοπροδοτικών Ταγμάτων Ασφαλείας φασιστοειδές Α.Σαμαρά να δηλώνει πως «με τη βοήθεια του θεού θα κατακτήσουμε την αυτοδυναμία», μια γελοία φιγούρα που παριστάνει το «σωτήρα» του τόπου. Μόνο μια καταβαράθρωση των εκλογικών ποσοστών ΟΛΩΝ των αστικών κομμάτων, μεγαλοαστικών (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ κλπ.) και σοσιαλδημοκρατικών («Κ»ΚΕ, ΣΥΝ, ΔΗΜΑΡ, κλπ.) στις επικείμενες εκλογές–απάτη ΕΚΤΟΝΩΣΗΣ – που δεν πρόκειται να λύσουν απολύτως κανένα πρόβλημα – θάδειχνε κάποιο βαθμό ωριμότητας του λαού και συνειδητοποίησης της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών της σημερινής καταστροφικής κατάστασης, συνειδητοποίηση εκφρασμένη με συνέχιση και ένταση της ταξικής πάλης κατά του ξένου και ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου.

Οι συνδρομητές μπορούν να καταβάλλουν τη συνδρομή τους στο λογ/σμό της Εθνικής Τράπεζας Νο. 155/919045-76, ή με ταχυδρομική επιταγή στη διεύθυνση:

Τάσος Μπάλλος ΤΑΧ. Θ. 3689 10210 ΑΘΗΝΑ Αρμόδιος για είσπραξη όλων των επιταγών της εφημερίδας

Ο «πατατο-σοσιαλισμός» της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας οπορτουνισμού όπως οι διάφορες κατευθύνσεις της σημερινής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (ΣΥΝ,ΔΗΜ.ΑΡ, κλπ.), των χρουστσοφο-τροτσκιστών (ΝΑΡ, κλπ.), του μαοϊκού ρεβιζιονισμού, κλπ. κατηγόρησαν – και κατηγορούν πάντα – τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, ότι τοποθετούνται εχθρικά απέναντι σ’ οποιεσδήποτε πολιτικές ενέργειες και δράσεις όταν αυτές δεν ελέγχονται απ’ το «Κ»ΚΕ («ΕΠΟΧΗ» 4/3/2012, σελ. 3: «ότι δεν ελέγχουμε, δεν μπορεί παρά να είναι σχέδιο του ταξικού εχθρού…», «ΠΡΙΝ» 11/3/2012, σελ.13: «βλέπει εχθρικά οποιαδήποτε κίνηση δεν ελέγχει πλήρως», «Δρόμος της Αριστεράς», σελ.21: «το ΚΚΚ αιφνιδιάστηκε, έπιασε άτσαλα την καυτή πατάτα και τσουρουφλίστηκε. Φαίνεται ότι η καχυποψία του για οτιδήποτε δεν εκπορεύεται από το ίδιο, όλο και πιο συχνά θα το μπλοκάρει, επειδή δεν μπορεί να δικαιολογεί επ’ άπειρον τα αδικαιολόγητα», Διάφοροι άλλοι: «η ηγεσία του ΚΚΕ ότι δεν ελέγχει απόλυτα το λοιδορεί και κρατά εχθρική στάση…», κλπ., κλπ.). Αυτή η προσέγγιση είναι σαφώς αντιμαρξιστική, επειδή δεν θίγει-αποκρύπτει το βασικότερο: ποιάς συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης και ποιών στρωμάτων τα ταξικά συμφέροντα εκφράζονται στις εκάστοτε πολιτικές τοποθετήσεις του αστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ και επιπλέον είναι γνωστό, ότι ο Μαρξισμός πίσω απ’ τις τοποθετήσεις και δράσεις όχι μόνο πολιτικών Κομμάτων, Οργανώσεων και Ομάδων αλλά και των «μεμονωμένων» ατόμων «βλέπει»αναζητά πάντα ΤΑΞΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ δηλ. συμφέροντα των διαφόρων κοινωνικών τάξεων.

“ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ” 15νθήμερη έκδοση Εκδότης - Ιδιοκτήτης Βρυωνάκης Λευτέρης Διευθύνεται από Συντακτική Επιτροπή

Διεύθυνση: ΤΑΧ. Θ. 3689 10210 ΑΘΗΝΑ Μπάλλος Τάσος τηλ. 2108621543 Υπεύθυνος Τυπογραφείου Κ. Φερέτος τηλ. 2103300646 Δερβενίων 30, 106 81 Αθήνα email: [email protected]

Μ’ αφορμή την επέτειο του θανάτου-δολοφονία (5 Μάρτη 1953) του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ ας απαντηθούν δυο απορίες-ερωτήματα νεότερων κομμουνιστών: 1) αν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ως τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 θεωρούσε το ΣΤΑΛΙΝ κλασικό του Μαρξισμού, και 2) αν σ’ αυτή την περίοδο χρησιμοποιήθηκε η έννοια «ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ». Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα της εποχής των «ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ», εκτός απ’ τους δυο μεγάλους θεμελιωτές της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ συμπεριελάμβανε – και ορθά – στους κλασικούς και τους ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, γιατί: α) και οι δυο υπεράσπισαν σ’ όλα τα βασικά ζητήματα της επαναστατικής θεωρίας τον επαναστατικό μαρξισμό των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ – σ’ αντιπαράθεση με τα διάφορα αστικά ρεύματα, συμπεριλαμβανομένων και των ρεβιζιονιστών Ε.Μπερνστάϊν, Κ.Κάουτσκι, κλπ. και όλων των ηγετών της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας, και β) ανέπτυξαν το μαρξισμό παραπέρα: ο μεν ΛΕΝΙΝ ανέπτυξε τον επαναστατικό ΜΑΡΞΙΣΜΟ στην ιμπεριαλιστική περίοδο του καπιταλισμού σ’ όλα τα επίπεδα, ο δε ΣΤΑΛΙΝ ανέπτυξε το ΜΑΡΞΙΣΜΟ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ στην περίοδο του ιμπεριαλισμού και της οικοδόμησης του ΣοσιαλισμούΚομμουνισμού. Έτσι όταν σε κείμενα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος πριν το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό 20ο Συνέδριο (Φλεβάρη 1956) του ΚΚΣΕ αναφέρεται η φράση «κλασικοί του Μαρξισμού», το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα εννοούσε πάντα τους: ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ. Α. «ΚΛΑΣΙΚΟΙ». Ο πρώτος που μίλησε μόνο για 3 κλασικούς «ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ» ήταν ο αποστάτης, προδότης ρεβιζιονιστής-τροτσκιστής και πράκτορας του ιμπεριαλισμού ΤΙΤΟ και μετά η αποστάτρια προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ κλπ. αλλά και τα χρουστσοφικά κόμματα όλων των χωρών, μεταξύ των οποίων και τα σημερινά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα «Κ»ΚΕ (χρουστσομπρεζνιεφικής κατεύθυνσης) και ΣΥΝ (χρουστσο-Ευρω«κομμουνιστικής» κατεύθυνσης). Οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές των διαφόρων χωρών αλλά και της χώρας μας απ’ τη μια μιλούν και αποδέχονται, τυπικά βέβαια, ως κλασικούς του μαρξισμού τους ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝΣΤΑΛΙΝ, ουσιαστικά όμως αποδέχονται, όπως και οι χρουστσοφικοί, μόνο τους τρείς πρώτους, αφού στην περίπτωση του ΣΤΑΛΙΝ κάνουν λόγο για «λάθη» του (τα γνωστά «70» και «30» του Μάο), και μάλιστα στο πιο ουσιαστικό, πιο θεμελιώδες και κεντρικότερο ζήτημα του επαναστατικού κομμουνιτο ζήτημα του στικού κινήματος: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ. Αν οι ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ θεωρήθηκαν-θεωρούνται κλασικοί, δίπλα στους ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ, αυτό οφείλεται στο ότι: α) υπεράσπισαν, στο σύνολο της, την επαναστατική κοσμοθεωρία των δυο θεμελιωτών της, και επιπλέον β) την ανέπτυξαν παραπέρα στα πιο θεμελιώδη ζητήματα. Επομένως είναι φανερό πως οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές «αναγνωρίζουν» το ΣΤΑΛΙΝ ως «κλασικό», μόνο για λόγους δημαγωγίας, αφού ισχυρίζονται ότι στο βασικότερο και κεντρικότερο ζήτημα του κομμουνιστικού κινήματος δηλ. εκείνο του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ διέπραξε τάχα θεωρητικά και πρακτικά «λάθη». Δεν μπορεί προφανώς κάποιος να θεωρηθεί «κλασικός» του Μαρξισμού αν διέπραξε θεωρητικά «λάθη» και μάλιστα στο πιο βασικό και κεντρικότερο ζήτημα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, δηλ. εκείνο του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ. Η κριτική-επίθεση των μαοϊκών ρεβιζιονιστών στο ΣΤΑΛΙΝ είναι αντιμαρξιστική και γίνεται από δεξιά σκοπιά δηλ. 1) από τη σκοπιά μιας αντιμαρξιστικής αστικής αντίληψης του σοσιαλισμού, που εκφράζεται στη διατύπωση: «το προλεταριάτο και η αστική τάξη… παραμένουν οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας» («Η Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ, 79 Ιουνίου 1991, Αποφάσεις», σελ. 65, εκδ. ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ), και 2) της διατήρησης των ανταγωνιστικών τάξεων μπουρζουαζίας-προλεταριάτου στο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ και μετά την οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης, που τάχα, κατά τους μαοϊκούς ρεβιζιονιστές, έπρεπε να υπάρχουν-υπήρχαν στη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση και μετά το 1936 και πως «ο Στάλιν διακήρυξε πρόωρα το 1936, πως με την κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης και την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής «δεν υπάρχουν πια ανταγωνιστικές τάξεις» στη Σ.Ε. Αυτό αποδείχθηκε ότι δεν ήταν» (τάχα) «σωστό θεωρητικά», «ενώ» (τάχα) «πραχτικά οδηγούσε σε μια άμβλυνση της επαγρύπνησης των μαζών»(!!!) («Η Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ, 7-9 Ιουνίου 1991, Αποφάσεις», σελ. 77, εκδ. ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ). Δεν έχει τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ’ αυτό το αντιμαρξιστικό συνονθύλευμα απόψεων. Ας υπογραμμιστεί ακόμα μια φορά πως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ανάλυση του Στάλιν εκείνης της ιστορικής περιόδου (όπως επίσης και σ’ όλα τα θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα) ήταν ορθότατη και οι θέσεις του μαρξιστικές-λενινιστικές. (Αυτή η εντελώς σύντομη κριτική απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του Λενινισμού-Σταλινισμού ισχύει για όλες τις μαοϊκές ρεβιζιονιστικές Οργανώσεις. Αν εδώ παραθέσαμε μόνο τις αντιμαρξιστικές απόψεις του Μ-Λ ΚΚΕ αυτό γίνεται επειδή σ’ αυτά τα καίρια ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος έχει διατυπώσει με σαφήνεια και σχετικά συμπυκνωμένο τρόπο τις απόψεις του). Β. «ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ». Η έννοια «ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ» χρησιμοποιήθηκε – και πολύ ορθά – απ’ το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα της περιόδου των «ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ» μα και απ’ το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ (1918-55) για να εκφράσει την παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού, σε σειρά ζητήματα, απ’ το ΣΤΑΛΙΝ σε μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό. Γι’ αυτό χρησιμοποιείται και σήμερα απ’ τη σταλινική-ζαχαριαδική «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55». Τα παρακάτω αποσπάσματα επιβεβαιώνουν τη χρήση της στο

παρελθόν.

1. GEORGI DIMITROV «Οι σοσιαλδημοκράτες λακέδες μας αποκαλούν συχνά «σταλινιστές» και πιστεύουν, ότι μ’ αυτό προσβάλλουν τους κομμουνιστές. Όμως εμείς οι κομμουνιστές είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτόν τον χαρακτηρισμό, όπως είμαστε υπερήφανοι και για τον χαρακτηρισμό «λενινιστές». Για τον προλετάριο επαναστάτη δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να είναι ένας αληθινός λενινιστής, ένας αληθινός σταλινιστής, από το να είναι ως το τέλος πιστός οπαδός του Λένιν και του Στάλιν. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για έναν κομμουνιστή από το να αγωνίζεται κάτω από την καθοδήγηση του μεγάλου Στάλιν για το θρίαμβο της δίκαιης υπόθεσης του προλεταριάτου. Δε μπορεί ο καθένας να είναι σταλινιστής. Ο τιμητικός χαρακτηρισμός ενός λενινιστή-σταλινιστή πρέπει να αποχτιέται με μπολσεβίκικη πάλη, με μπολσεβίκικη σταθερότητα, με αφοσίωση μέχρι αυταπάρνηση για την υπόθεση της εργατικής τάξης. Η λενινιστική-σταλινική φρουρά των αγωνιστών του προλεταριάτου, που αποτελεί το χρυσό απόθεμα του εργατικού κινήματος του κόσμου, μεγαλώνει από μέρα σε μέρα, διευρύνει τις γραμμές της και βρίσκεται σε άνοδο σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Μόνο αυτοί οι αγωνιστές, και όχι οι αξιοπεριφρόνητοι σοσιαλδημοκράτες λεκέδες του ιμπεριαλισμού, εκφράζουν τα συμφέροντα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης και αυτή η ένδοξη φρουρά των αγωνιστών θα οδηγήσει το διεθνές προλεταριάτο με τη σημαία των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν στη νίκη πάνω στις δυνάμεις του παλιού κόσμου. Οι μπολσεβίκοι όμως γνωρίζουν, ότι η νίκη δεν έρχεται ποτέ μόνη της, ότι θα πρέπει να προετοιμαστεί και να κερδηθεί. Κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε τον δημιουργικό μαρξισμό, κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε την οικοδόμηση του μπολσεβίκικου κόμματος, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε πως δυναμώνει κανείς κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες τη σύνδεση με τις μάζες, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε να διεξάγουμε την πάλη ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό, κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε την επαναστατική τόλμη και τον επαναστατικό ρεαλισμό, κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε να είμαστε άφοβοι στην πάλη και ανελέητοι ενάντια στον ταξικό εχθρό, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε πως με αλύγιστη θέληση ξεπερνάει κανείς όλες τις δυσκολίες και νικά τον εχθρό, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε να είμαστε ως το τέλος πιστοί στην υπόθεση του προλεταριακού διεθνισμού. Αυτά είναι η πιο σπουδαία προϋπόθεση για την προετοιμασία και την κατάκτηση της νίκης της εργατικής τάξης» (GEORGI DIMITROV: «Ο Στάλιν και το διεθνές προλεταριάτο» (1939), στα 60χρονα της γέννησής του). 2. WILLIAM Z. FOSTER Ο Στάλιν ανέπτυξε περαιτέρω το μαρξισμό-λενινισμό με πολλά ανεκτίμητης αξίας θεωρητικά επιτεύγματα. Κύρια συμβολή του στη μαρξική θεωρία βρίσκεται στο ότι έδειξε το δρόμο της πραγματικής οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. [...] Ο Στάλιν ανύψωσε το σύνολο της μαρξιστικής-λενινιστικής δομής ένα επίπεδο πιο πάνω αποκαλύπτοντας τη διαδρομή προς την πραγματική οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της ανάπτυξης προς τον κομμουνισμό. [...] Ο Λενινισμός-Σταλινισμός, επίσης, ήταν η θεωρητική βάση της διεθνούς πολιτικής του Λαϊκού Μετώπου, η ιστορικά επιτακτική τακτική για να ενωθούν οι μάζες των γεωργών, των επαγγελματιών και των ανθρώπων των μικρών επιχειρήσεων στις καπιταλιστικές και αποικιακές χώρες στην αποτελεσματική πάλη ενάντια στο φασισμό και για τη δημοκρατία. [...] (Ουίλιαμ Ζ. Φόστερ: «Ο Λένιν και ο Στάλιν ως ηγέτες των μαζών», 1939). 3. FREDERIC JOLIOT-CURIE (βραβείο NOBEL φυσικής 1935, βραβείο ΣΤΑΛΙΝ 1951, πρώτος πρόεδρος του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης») «Να μιλούμε για το μαρξισμό σαν επιστήμη, να μιλούμε για το μαρξισμό στην εξέλιξη του, να μιλούμε για το ζωντανό μαρξισμό, σημαίνει να μιλούμε για το Στάλιν, σημαίνει να μιλούμε για το σταλινισμό» (Ζολιό Κιουρί: «Ο Στάλιν, ο Μαρξισμός και οι επιστήμες» Μάης 1953). 4. ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ «4. Αν ο λενινισμός εκφράζει το πέρασμα από τον ιμπεριαλισμό στην επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου, ο σταλινισμός εκφράζει το πέρασμα στο σοσιαλισμό κάτω από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ο σταλινισμός θεωρητικά φώτισε το δρόμο του σοσιαλισμού και πραχτικά τον πραγματοποίησε. 7. Τι είναι λοιπόν ο σταλινισμός; Σταλινισμός είναι ο μαρξισμός-λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού. Η νίκη του σοσιαλισμού στο ένα έκτο του κόσμου, στην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, αποτελεί το βασικό κίνητρο, δημιούργησε το βάθρο για τη νίκη της παγκόσμιας επανάστασης. 9.... Το οικοδόμημα του παγκόσμιου κομμουνισμού στηρίζεται σε τέσσερα ακλόνητα βάθρα: Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, Στάλιν. Είναι τέσσερις προβολείς που εκφράζουν την ίδια θέληση, την ίδια δύναμη, την ίδια αποστολή-θέληση, δύναμη και ιστορική αποστολή του παγκόσμιου προλεταριάτου. Ανοί-

γουν και φωτίζουν τον ίδιο δρόμο ολοένα και πιο πέρα με τελικό σκοπό τον παγκόσμιο κομμουνισμό. Το ΚΚΕ στέκει ατράνταχτα πιστό στο πνεύμα του παγκόσμιου κομμουνισμού, στο πνεύμα του των Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, Στάλιν». (Ν. Ζαχαριάδης: «Συλλογή έργων» σελ. 39-44, 1953). 5. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ «Ο Στάλιν στην εποχή της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας στις συνθήκες της πάλης με τον αντιδραστικό φασισμό, πλούτισε τον Μαρξισμό-Λενινισμό με πλήθος στοιχεία που αναπτύχθηκαν στις καινούργιες κοινωνικές συνθήκες. Ο μαρξισμός κοσμοθεωρία και ζωντανή μέθοδος του προλεταριάτου και του κομμουνιστικού κόμματος αναπτυγμένες σε λενινισμό-σταλινισμό δίνει τη μοναδική σωστή γνώση του κόσμου και το δρόμο δράσης για την αλλαγή του προς το συμφέρον της κοινωνικής προόδου. Η τωρινή κοινωνική πραγματικότητα με την φοβερή πολεμική σύρραξη που βγήκε απ’ τις εσωτερικές αντιθέσεις του καπιταλισμού και επιβλήθηκε από το φασισμό αποτελεί περίτρανη απόδειξη για την ορθότητα του Μαρξισμού-Λενινισμού-Σταλινισμού». (Δ. Γληνός: «Μαρξισμός-ΛενινισμόςΣταλινισμός», “ΚΟΜΕΠ” Ιούνης 1943, σελ. 392). «Απάνω στην ίδια σωστή βάση στηρίχτηκε και ο μεγαλοφυής συνεργάτης του Λένιν, Στάλιν, και με σιδερένιο χέρι και με ατράνταχτη θαυμαστή θεωρητική σύλληψη της διαλεχτικής πορείας της επανάστασης οδήγησε και τη Σοβιετική Ένωση και την Τρίτη Διεθνή στους σωστούς δρόμους που οδηγούνε στη νίκη του σοσιαλισμού. Έτσι η μαρξιστική-λενινιστικήσταλινική κοσμοθεωρία αγκαλιάζει όλα τα επίπεδα της ζωής». (Δ. Γληνός: «Ο μαρξισμός-λενινισμός και τα νεοελληνικά προβλήματα», “ΚΟΜΕΠ”, Σεπτέμβρης 1943, σελ.492) 6. ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ «Σήμερα ο Στάλιν ενσαρκώνει τους πόθους και τις επιθυμίες, τις ελπίδες και τα όνειρα εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι η προσωποποίηση μιας ολόκληρης εποχής, της πιο ιστορικής εποχής, που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα, της μεγάλης σταλινικής εποχής, της εποχής του κομμουνισμού. Γι’ αυτό είναι και μεγάλος. Και βλέπει μακρύτερα από κάθε άλλον ο Στάλιν, γιατί στάθηκε ο καλύτερος, ο πιο πιστός μαθητής και συνεχιστής του έργου του Μαρξ και του Λένιν. Γι’ αυτό είναι καταπληχτική η δύναμη της επιστημονικής του πρόβλεψης. Όταν μιλάει ο Στάλιν, μιλάει η ζωή, η αλήθεια, η πείρα ολόκληρων αιώνων. Στα λόγια του καθρεφτίζεται ολοζώντανο το παρόν και ζωγραφίζεται με ακρίβεια το μέλλον». «Λόγος του Νίκου Μπελογιάννη στα 70χρονα του Μεγάλου Στάλιν» (Ν.Μπελογιάννη: «Άρθρα και Λόγοι». Εκδ. «Νέα Ελλάδα» 1953 και «Ανασύνταξη» Αρ. Φύλ. 107, 1-15 Απρίλη 2001) 7. ΗΛΙΑΔΗΣ ΣΟΦΙΑΝΟΣ «Η προσφορά του σ. Ζαχαριάδη είναι τόσο μεγάλη που η αναδημιουργία και ανάπτυξη του ΚΚΕ είναι συνταυτισμένα με το όνομά του. Εμείς αγαπάμε το κόμμα και το σ. Ζαχαριάδη όπως τον αγαπάει και ο λαός μας και ο στρατός και κανένας δε μπορεί να κλονίσει την πίστη μας στο ΚΚΕ στην καθοδήγησή μας και στο Ν. Ζαχαριάδη. Στη Μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική θεωρία και πράξη είναι γνωστό παιδί του Μεγάλου μας ΣΤΑΛΙΝ κρατάει γερά το τιμόνι του και μας οδηγεί τολμηρά στο δρόμο της νίκης» («Ομιλία Ηλιάδη Σοφιανού, «3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ 10-14/10/1950», σελ.116-117, Εκδόσεις «Γλάρος» 1988) 8. ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ «Δεν μπορεί να υπάρχει πραγματικά άνθρωπος να αμφισβητήσει αυτή την αλήθεια. Μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός στην Ελλάδα είναι συνδεδεμένος με το όνομα, με τη δουλειά του Ζαχαριάδη. Αυτή είναι η αλήθεια» (Ομιλία Γ. Ιωαννίδη, «3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ 10-14/10/1950», σελ. 217, Εκδ. «Γλάρος» 1988).

«ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» ΤΑΧ. Θ. 3689 10210 ΑΘΗΝΑ

“ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ”

4

ΣΤΑΛΙΝΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΣΕ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

(ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, 27.12.1951)

Δημοσιεύουμε παρακάτω άρθρο με τον παραπάνω τίτλο του Σοβιετικού ακαδημαϊκού Ντ. Β. Σκομπιέλτσιν, πρόεδρο της επιτροπής Διεθνών Σταλινικών Βραβείων «Για την στερέωση της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΠΡΑΒΝΤΑ» της 21 του Δεκέμβρη 1951. Χτες το Συμβούλιο για τα Διεθνή Σταλινικά Βραβεία «Για την στερέωση της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς» αποφάσισε ομόφωνα να δοθούν Διεθνή Σταλινικά Βραβεία σε μια καινούργια ένδοξη πλειάδα εξεχόντων αγωνιστών για την ειρήνη στους Γκο Μο Ζο , Πιέτρο Νέννι, Ικούο Οϊάμα, στη Μόνικα Φέλτον, στην Άννα Σέγκερς και στον Ζώρζη Αμάντου. Απ’ τη μέρα που δοθήκαν τα πρώτα Διεθνή Σταλινικά Βραβεία το κίνημα για την υπεράσπιση της ειρήνης σημείωσε καινούργιες επιτυχίες. Στις γραμμές του μπήκαν χιλιάδες καινούργιοι αγωνιστές σ’ ολάκερες τις χώρες και το κίνημα αυτό σήμερα είναι μια τεράστια δύναμη στη διεθνή ζωή. Για τους εμπρηστές του καινούργιου παγκόσμιου πολέμου είναι μια προειδοποίηση οι εκατοντάδες εκατομμύρια υπογραφές κάτω απ’ την έκκληση του Παγκόσμιου Συμβουλίου της Ειρήνης για τη σύναψη συμφώνου ειρήνης ανάμεσα στα 5 μεγάλα κράτη. Η επιτροπή για τα Διεθνή Σταλινικά βραβεία είναι πεπεισμένη ότι και τούτη τη φορά η απόφασή της θα εκφράσει τα αισθήματα εκατομμυρίων ανθρώπων όλων των χωρών, που νοιώθουν και εγκρίνουν την επιμονή κι ανιδιοτελή δράση των αγωνιστών της ειρήνης, την ευγενική δουλειά τους που εκφράζει το θρίαμβο των ιδεών της ειρήνης και τη φιλία ανάμεσα στους λαούς. Μ’ απόφαση της επιτροπής δίδεται βραβείο στο Γκο Μο Ζο, στον μεγάλο αυτό συγγραφέα της Κινέζικης Λ. Δημοκρατίας, στον επιστήμονα ιστορικό, σ’ αυτόν τον κοινωνικό και κρατικό παράγοντα, που δραστήρια παίρνει μέρος στο εθνικό και διεθνές κίνημα για την υπεράσπιση της ειρήνης. Ο Γκο Μο Ζο πούναι ένας απ’ τους αγαπημένους συγγραφείς και δραματουργούς του Κινέζικου λαού μ’ όλη του τη δημιουργικότητα αγωνίζεται με συνέπεια για την ειρήνη, την πρόοδο και την εθνική ανεξαρτησία των λαών. Με την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας άρχισε η πλούσια περίοδος της δράσης του Γκο Μο Ζο. Ο ίδιος κάνει μια μεγάλη κοινωνική και κρατική δουλειά, είναι επικεφαλής της κινέζικης λαϊκής επιτροπής για την υπεράσπιση της ειρήνης και την πάλη ενάντια στην αμερικάνικη επιθετικότητα. Είναι επικεφαλής της Πανκινέζικης ένωσης των καλλιτεχνών, των λογοτεχνών. Είναι ταυτόχρονα πρόεδρος της κινέζικης ακαδημίας επιστημών και κατέχει ένα ψηλό κρατικό πόστο στη χώρα του. Όλη η πολύπλευρη και μεγάλη δράση του Γκο Μο Ζο σαν συγγραφέα, επιστήμονα και κοινωνικό παράγοντα μαρτυρεί πως πραγματικά υπηρετεί στην υπόθεση της ειρήνης σ’ ολάκερο το κόσμο και στην υπόθεση της προόδου και της ελευθερίας των λαών.

Στ’ άλλο τμήμα του κόσμου – στην ειρήνη – εργάζεται επίσης, για την ειρήνη ενας επιφανής αντιπρόσωπος του διεθνούς κινήματος της ειρήνης ο Πέτρο Νέννι. Το όνομα του Νέννι, αυτού του επιφανούς και με κύρος κοινωνικού παράγοντα είναι γνωστό κι έξω απ’ τα σύνορα της χώρας του. Ο Νέννι είναι ένας ανειρήνευτος αντίπαλος της επιθετικότητας σ’ οποιαδήποτε μορφή κι αν παρουσιάζεται, ένας θερμός υπερασπιστής των συμφερόντων των απλών ανθρώπων της Ιταλίας. Δεν λυπάται τις δυνάμεις του, όταν πρόκειται για την τύχη της χώρας και του λαού του. Ο Νέννι είναι ένας διαπρεπής δημοσιολόγος. Ξεσκεπάζει ενεργητικά τους αμερικάνους επιδρομείς καλώντας ακούραστα τους εργαζόμενους της Ιταλίας να παλέψουν ενάντια στον κίνδυνο ενός καινούργιου πολέμου. Με την πλούσια δράση του σαν καθοδηγητής των αγωνιστών για την ειρήνη, με την ακούραστη δουλειά του για το άπλωνα και τη στερέωση του κινήματος για την υπεράσπιση της ειρήνης στην Ιταλία και σ’ ολάκερο τον κόσμο ο Νέννι απόχτησε την ευγνωμοσύνη των πλατιών λαϊκών μαζών, που στο πρόσωπό του βλέπουν τον πρωτοπόρο αγωνιστή για την ειρήνη και την ευτυχία της ανθρωπότητας. Ο καθηγητής Ικούο Οϊάμα, ο επιφανής αυτός επιστήμονας και πολιτικός παράγοντας της Ιαπωνίας, αναπτύσσει την πλούσια δράση του για την ειρήνη στη χώρα του, που μαζί με τη Δυτική Γερμανία ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θέλει να τη χρησιμοποιήσει σα βασική πολεμική βάση για το ανάμα ενός καινούργιου παγκοσμίου πολέμου. Ο Ικούο Οϊάμα που είναι ένας παλιός παράγοντας του πολιτισμού στη χώρα του, είναι ένας ανειρήνευτος εχθρός της γιαπωνέζικης στρατοκρατίας, που σωρέψε πάρα πολλές δυστυχίες στον ιαπωνικό λαό. Να μην επιτρέψουμε να παρασυρθεί η Ιαπωνία σε καινούργιο πόλεμο. Να μην επιτρέψουμε στις αντιδραστικές δυνάμεις να σπρώξουν το λαό σε καινούργιο πόλεμο – να με ποιες εκκλήσεις αποτάνθηκε ο καθηγητής Οϊάμα προς τις καλύτερες δυνάμεις της χώρας του, αμέσως ύστερα απ’ την κατάρρευση του γιαπωνέζικου ιμπεριαλισμού. Τον Απρίλη 1949 με πρωτοβουλία του Οϊάμα έγινε στην Ιαπωνία το πρώτο εθνικό συνέδριο για την υπεράσπιση της ειρήνης, πούβαλε την αρχή του μαζικά οργανωμένου κινήματος των οπαδών της ειρήνης στην Ιαπωνία. Όλοι οι άνθρωποι του κόσμου καλής θέλησης ξέρουν το όνομα της Μόνικα Φέλτον. Είναι κείνη που όρθωσε το παράστημά της μπροστά στις ανείπωτες διώξεις κι έριξε στα ματια των οργανωτών του πολέμου της Κορέας τα λόγια της δικαιοσύνης για τη δράση τους. Είναι κείνη που ξεσκέπασε τον αισχρό ρόλο των αμερικανών κι άγγλων στρατιωτών στην Κορέα. Η Μόνικα Φέλτον φέτος το Μάη επισκέφτηκε την Κορέα σα μέλος της επιτροπής ΠΔΟΓ και σαν επέστρεψε στην Αγγλία ανέπτυξε μεγάλη δράση για τη διάδοση της αλήθειας για την Κορέα. Οι λόγοι της στις μαζικές συγκεντρώσεις στο Λονδίνο, Εδεμβούργο, στη Γκλασκόβη, στο Κόβεντρ

1-15 Μάρτη 2012

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ και σ’ άλλες πόλεις άνοιξαν τα μάτια σε πολλούς ανθρώπους της Αγγλίας και τους βοήθησαν να μάθουν την πραγματική κατάσταση στην Κορέα. Οι τίμιες αφηγήσεις της ξεσήκωσαν κύματα συκοφαντίας ενάντιά της στη βουλή και στον αντιδραστικό τύπο. Η Φέλτον απολύθηκε απτή θέση του προέδρου της εταιρίας οικοδομών της πόλης Στίφνατζ, που την κατείχε σα μέλος του εργατικού κόμματος. Αποπειράθηκαν να την ενοχοποιήσουν για «έσχατη» «προδοσία». Όμως χάρις στις αναρίθμητες διαμαρτυρίες του κοινού τη δικάσανε. Ανεξάρτητα όμως απτίς καταδιώξεις και τ’ αντίποινα Φέλτον δεν έπαψε να μιλάει ενάντια στον πόλεμο στην Κορέα. Οι οπαδοί της ειρήνης όλων των χωρών θα διαβάσουν με ικανοποίηση στον κατάλογο των βραβευμένων με το Διεθνές Σταλινικό βραβείο και το τόνομα της Άννας Σέγκερς. Η Άννα Σέγκερς είναι μια επιφανής συγγραφέας πούγραψε βιβλία γνωστά σ’ ολάκερο τον κόσμο. Ολάκερη τη ζωή της την αφιέρωσε για τα ζωτικά συμφέροντα του γερμανικού λαού. Και προπολεμικά ακόμα η Άννα Σέγκερς πάλευε για την ειρήνη και την πρόοδο κι ενάντια στον πόλεμο και τον φασισμό. Βρίσκεται στις πρώτες γραμμές των αγωνιστών της ειρήνης και τώρα που οι αγγλοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές ετοιμάζουν έναν καινούργιο πόλεμο, στον οποίον θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη Δυτική Γερμανία σα βάση εξόρμησης και τους Γερμανούς σαν κρέας για τα κανόνια τους. Σαν την Άννα Σέγκερς κι ο συγγραφέας μιας άλλης χώρας σ’ ένα άλλο μέρος του κόσμου – ο βραζιλιάνος Ζώρζη Αμάντο αφιερώνει το λογοτεχνικό ταλέντο για την υπόθεση της ειρήνης. Ο Ζώρζη Αμάντο είναι ένας απ’ τους πιο προσφιλείς συγγράφεις του βραζιλιανού λαού, πούναι πολύ γνωστός στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Τα έργα του είναι εμπνευσμένα με την ιδέα της πάλης για την εθνική ανεξαρτησία των χωρών κι ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Οι σοβιετικοί άνθρωποι εκτιμούν κι υποστηρίζουν θερμά τη σπουδαία δράση των βραβευμένων με το Διεθνές Σταλινικό βραβείο συνεπών αγωνιστών για την υπόθεση της ειρήνης. Για το σοβιετικό λαό δεν υπάρχει μεγαλύτερο βραβείο που είναι δεμένο με το όνομα του μεγάλου Στάλιν. Τα Διεθνή βραβεία της ειρήνης που καθιερώθηκαν με την ευκαιρία των 70 χρόνων του Ι.Β. Στάλιν, δίνονται σε πολίτες οποιασδήποτε χώρας, ανεξάρτητα απ’ τα πολιτικά φρονήματα, τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις και τις φυλετικές τους διαφορές, για τις εξαιρετικές υπηρεσίες τους, για τη διατήρηση και στερέωση της ειρήνης. Η απονομή των Διεθνών Σταλινικών βραβείων της ειρήνης είναι μια καινούργια ένδειξη της ειρηνικής πολιτικής του σοβιετικού κράτους και εγκρίνεται θερμά απ’ τους εργαζόμενους της πατρίδας μας, που χτίζουν το μεγαλειώδικο χτίριο του κομμουνισμού. (Μετάφραση από τα ρούσικα)

ΤΟ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΠΑΠΑΔΟΓΚΩΝΑ - ΝΤΟΜΕΝΙΚΟ

20 Ιούλη 1943 O εθνοπροδότης συνταγματάρχης Δ. Παπαδόγκωνας υπογράφει, στην Καλαμάτα, συμφωνία με τον Ιταλό συνταγματάρχη Ντόριο Ντομένικο, διοικητή του 64ου συντάγματος πεζικού. Με το σύμφωνο αυτό ο Παπαδόγκωνας αναλάβαινε να οργανώσει μισθοφορικά τμήματα για να χτυπήσει τα τμήματα του Ε.Λ.Α.Σ. κι οι Ιταλοί αναλάβαιναν την υποχρέωση να τον βοηθήσουν σ’ ό,τι χρειαζόταν. Και τη φορά αυτή για τη δικαιολόγηση της αισχρής προδοσίας, επιστρατεύεται το σκιάχτρο του κομμουνισμού. Παραθέτουμε το κατάπτυστο αυτό ντοκουμέντο: Διοίκησις τομέως Μεσσηνίας Εμπιστευτικό πρωτόκολλον 005.856. Απόρρητον. Καλάμαι, 20 Ιουλίου 1943 Οι υπογεγραμμένοι συνταγματάρχης διοικητής του 64ου Συντάγματος πεζικού Ντόριο Ντομένικο και ο συνταγματάρχης Παπαδόγκωνας Διονύσιος, διοικητής πεζικού της Διοικήσεως Καλαμών, έχοντες υπ’ όψιν τον εκ του κομμουνισμού κίνδυνον και την δημιουργίαν επεισοδίων, εις βάρος του στρατού κατοχής και του εθνικού στοιχείου Καλαμών και την πρόληψιν οιασδήποτε ενεργείας εκ μέρους των αναρχικών στοιχείων, έχοντες εξουσιοδοτηθεί προς τούτο υπό των ανωτέρων των διοικήσεων

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ: 1) Την παροχήν οιασδήποτε βοηθείας εις τον συνταγματάρχην Παπαδόγκωνα Διονύσιον, ήτις, κατά την αντίληψίν του θα ήτο αναγκαία υπ’ αυτού. Ούτος δεσμεύεται με τον λόγον της τιμής του, δια συνεργασίαν μετά του υπογεγραμμένου Ιταλού συνταγματάρχου, προς εξαφανισμόν των εν Μεσσηνία δρωσών οργανώσεων. Επ’ ευκαιρία δε, υπό την άμεσον ευθύνην του, θα οργανώση αποσπάσματα εθνικιστικά υπό την διοίκησιν του συνταγματάρχου Γιαννακοπούλου, με τον αποκλειστικόν σκοπόν να διαλύση τας κομμουνιστικάς οργανώσεις Ε.Α.Μ. - Ε.Λ.Α.Σ. κλπ., συνεργαζόμενος μετά πλήρους συναδελφώσεως μετά των στρατευμάτων κατοχής. Εγράφη εις διπλούν και εις έκαστον των συμβαλλομένων εδόθη και ελήφθη εν αντίτυπον δεόντως υπογεγραμμένον. Ο συντ/ρχης Διοικητής ΝΤΟΡΙΟ ΝΤΟΜΕΝΙΚΟ Ο συντ/ρχης Δ/τής του Εθνικού Στράτου ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΓΚΩΝΑΣ «Στ’ άρματα! Στ’ άρματα!» εκδ. ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ