Πλεύρης - Πας μη Έλλην βάρβαρος

4

Κωvσταvrίνος Πλεύρης

Κωvσταvrίvος ΠJ..εύρης

ΠΑ Σ ΜΗ ΕΛΛΗΝ Β ΑΡΒ ΑΡΟΣ

Έννοιολο-yικi) παρουσίασις τοiί δηλωτικού τijς Έλληνικijς imεQ O'Xi)ς ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΗΛΕΚΤΡΟΝ» 'Ιπποκράτους 85, 'Αθήναι 106 80 τηλέφω νον: 210- 36.05.305 τηλεομοιότυπον: 210- 36.14.06 3

'Επιμέλεια έξωφύλλου: ΣωτήQιος Σ'Χοιviις

ISBN:

960-8 358-00-0

'Επιτρέπεται ή άναδημοσίευσις κατόπιν έγγράφου άδείας τού Ο""fΎραφέως.

Κ ΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΛΕΥΡΗΣ

ΠΑΣΜΗΕΛΛΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ Έvvοιολοyική παρουσίασις τού δηλωτικού τi'jς Έλληvικi'jς ύπεροχfις

ΑΘΉΝΑΙ 2003

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΗΛ ΕΚΤΡ ΟΝ»

6

Κωνσrανrίνος ΙΙλεύρης

Υπέρ Άπίωvος

Πάς μή 'Έλλην 6άρ6αρος

7

«Τοίς μiv 6αρ6άροις πολεμείv, τούς δ' 'Έλληvας εύεργετείv». ΊCJC»C@άτης («Παναθηναϊκός»

ιε,

48)

«Δηλαδή καvέvας πολιτισμός δέv έφτασε ψηλότερα άπό τόv Έλληvικό ούτε θά φτάοη. Οί 'Έλληvες ήταv οί πρώτοι άvθρωποι καί οί τέλειοι». ,ων .ΔQαyούμης

(«Ό Έλληvιομός μου καί οί 'Έλληνες», έκδ. «Νέα θέσις», 'Αθήναι 199 1 , σελ. 146).

Πάς μfι 'Έλλην &iρόαρος

9

«Εlοαι έvα φύλλο aτό μέγα δέvτρο τijς ράτοας». Ν. (έκδ.

Καζαντζάκης «Άσκητική»,

«Έλ. Καζαντζάκη>>, Άθηναι 1971, σελ. 38)

«Δέv θά κρίvετε Σείς οί Φρά-ικοι -τά χθεοιvά άγριογούροwα- Έμάς άλλ · Έμείς θά κρίvωμε Σάς καί τόv πολιτιομόv οας». π. nαννόπονλος

(«'Έκκλησις πρός το Πανελλήνιον κοινόν»).

ΙΙΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΙΙΡΟΛΟΓΟΣ.................................................................................

13

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΡΩ'fΟΝ- Σελίδες...... ..... .... .... ... ... 1 5 έως 38 Βάρ6αρος είναι ό άλλόφυλος • Ή 'Ελληνική ύπεροχή • Δηλωτικον οαροαρισμοϋ ή μή 'Ελληνική γλώσσα • Ή άνωτερότης τής 'Ελληνικής Φυλής • Οί Οάροαροι είναι έχθροί τών 'Ελλήνων • Οί 'Έλληνες φύσει άρχουν τών οαροάρων • 'Ενότης τών 'Ελλήνων, ύποταγή τών 6αρ6άρων. .

.

.

.

.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΔΕΥ'ΓΕΡΟΝ -Σελίδες.. ..... ......... .. . 39 έως 52 Εύλογος ή περιφρόνησις τών 6αρ6άρων • Άπαγόρευσις σχέσεων μέ ΟαρΟάρους • Διατήρησις τής Έλληνικfις Φυλετικής καθαρότητος • Οί Βυζαντινοί συντηρούν τήν διάκρισιν Έλλήνων-ΟαρΟάρων • Οί σύyχρονοι ίστορικοί συμφωνούν μέ τσUς Αρχαίους στήν διάκρισιν Έλλήνων-6αρ0άρων. ..

.

.

.

·

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ - Σελίδες. ........... ............... ... 5 3 έως 64 Άναφοραί συγγραφέων είς οαροάρους, οαροαρισμόν, οαροαρικον κ.τ.λ. • Ή πολιτιστική έπιοολή τοϋ Έλληνισμοϋ • Οί οάρ6αροι άπομιμοϋνται άνεπιτυχώς τον Έλληνικον πολιτισμον • Ύψηλαί ήθικαί άρεταί άγνωστοι στούς οαρΟάρους • Χαώδης διαφορά μεταξύ 'Ελληνικών άξιών καί ΟαρΟαρικών. .

.

.

Πάς μή 'Έλλην 6άρ6αρος

11

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΊΈΤΑΡΊΌΝ - Σελίδες.ω······-·ω····- 65 έως 86 'Ονόματα 6αρ6αρολαών • Αί 6αρ6αρικαi είσ6ολαί • Ή 'Ελληνική Αύτοκρατορία - Κοσμοκρατορία άποκρούει τούς οαροάρους έπιδρομείς. Αί 'Ελληνίδες πριγκίπισσαι «έκπολιτίζουν» τούς 6αρΟάρους • Οί Ρωμαίοι &ν καΙ. οάροαροι υίοθετούν τόν Έλληνικόν πολιτισμόν • Παρa τaς κατακτήσεις διεσώθη ή καθαρότης της Φυλής. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ- Σελίδες.................... 8 7 έως 98 Ή άλήθεια διa τήν ρωμα"ίκήν κατάκτησιν • Ό ρόλος τού όλεθρίου διχασμού • 'Έλληνες πολεμούν 'Έλληνας, χάριν τών Ρωμαίων • Ρωμα'ίκή κακοαντιγgαφή τών 'Ελληνικών έπιτευγμάτων • Φίλιππος Ε', Άντίοχος, Περσεύς • Τελική νίκη 'Ελληνισμού. ΚΕ�ΑΛΑΙΟΝ ΕΚΤΟΝ - Σελίδες.............................. 99 έως 110 Κληρονομικότης καi περιΟάλλον • Έπιοίωσις πολιτιστικών καί πολεμικών aρετών τών 'Ελλήνων • Ή «'Αναγέννησις» • Σύγκρουσις με 'Ιταλικήν καί Γερμανικήν Αύτοκρατορίαν • Ό νεώτερος 'Ελληνικός ήρω"ίσμός • Ή ίστορική αλήθεια τού «Πάς μή 'Έλλην οάρΟαρος» ζfι. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΕΒΔΟΜΟΝ - Σελίδες .. .... .... ....... 111 έως 132 Οί ξένοι θαυμασταί τού 'Ελληνισμού • Διατί καθαρεύουσα; • 'Επίλογος • Βιολιογραφία .

.

.

.

ΠΑΡΑ.ΡτΗΜΑ ΦΩ'ΓΟΓΡΑΦΙΩΝ............................... 133 έως 157

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

έπαναλαμ6άνω άδιακόπως ότι, έμείς οί 'Έλληνες, άνή­ κομεν στην άvωτέQ«ν Ελληννci)v Φυλήν, ή όποία άπέδειξε την ύπεροχήν της ίστορικώς, με την δημιουργίαν Αύτοκρατοριών­ Κοσμοκρατοριών καi Πνευματικώς, με την δημιουργίαν άνα­ ριθμήτων πολιτισμών. Τό παρελθόν μας λαμπρύνεται άπό Σοφοiις καi 'ΉQ<ΟΟς. Ή ένδοξος ίστορία μας δεν έχει προηγούμενον. Ό Έλληνικός τρό­ πος ζωής (ήθος) προσήκει είς Ήμιθέο - υς. Ό γονότυπός μας μπορεί να κάνη τό Ύπερόν, πού όνομά­ ζεται ΕΛΛΗΝ. . Οί πρόγονοί μας τό ήξεραν καί δι' αύτό διεκήρυξαν τό πε­ ρίφημο «πάς μη "Ελληv 6άρ6αρος>>, τό όποίον θα άναλύσω συ­ νοπτικώς, άλλα καi έπιστημονικώς. Σάς καλώ να άπελευθερωθητε άπό τα ψεύδη τής μισελλη­ νικής προπαγάνδας καi να ίδήτε την άλήθειαν, όπως την πα­ ρουσιάζει ή ίστορία καi ή έπιστήμη. Θα έπιτύχετε τούτο, άν δια6άσετε τό 6ι6λίον αύτό, δίχως προκατάληψι. 'Όταν τό τε­ λειώσετε, κρίνατέ το. Θα

Κωvσταvτίvος mιύρης Παιανία 2003

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

� είναι. ό άλλόφυλο; • Ή Έλληwc1ι ίιπεQΟΧή • Δη­ λωτικΟν �ισμοiί ή μη Έλληνικη γλώσσα • Ή άνωτε@ότιι� τη� Έλληνικiί� Φυλης • Οί 6άQ6«Qοι. είναι έχθQοl. τώv Έλλή­ νωv • Οί 'Έλληvε� φύσει ά@χουv τών 6«Q6άQων • Ένότη� τών Έλλήνων, ύποταγiι τώv Ο«QδάQων.

'Όλος ό κόσμος γνωρίζει την φράσιν: «πiiς μη 'Έλλην OtiQ­ O«QO�» ή όποία έκφράζει ίατορικήv άλήθειαv. Ό 'Έλλην είναι ό ήθικώς άνώτερος ώς άνθρωπος, ό κρείσσων' ό οέλτιστος, ό πολιτισμένος. Ό 6άρ6αρος είναι ό ήθικώς κατώτερος άνθρω­ πος, ό άξεστος, ό τραχύς, ό άπολίτιστος. Ή διάκρισις αύτή δεν έδημιουργήθη τυχαίως, άλλα προfιλθεν έκ της ίατορικfjς καί

πολιτισrικfjς πραγματικότητος. Άπο τα πανάρχαια χρόνια, άγνωστον πότε άκριοώς, οί 'Έλληνες έχρησιμοποίησαν τον όρο «oάQo«QO�» για να χαρα­ κτηρίσουν τον άλλόφυλο, δηλαδή τον μη 'Έλληνα. νΗδη ή λέ­ ξις άπαντάται στα « Άργοναυτικα» (περi. το 11.800 π.Χ.!!) όπου άναφέρονται «άξενα φiίλα άνθρώπων», «6άρ6αρα φϋλα» (στιχ. 47-74, 75-103, 278-306). Ό 'Έλλην έξ άρχfις έγνώριζε την ύπεροχήν του έναντι όλων τών ά:λλων άνθρώπων. Ό ΈλληνικΟς ΠολιτισμΟς άπετέλει τήν άπόδειξιν αύτfις τής ύπεροχfις, μαζi. μf: τήν ίσχύν, ποu πάντο­ τε διέκρινε τοiJς 'Έλληνας. νΕτσι, χάρις στο πνεύμα καi. στήν δύναμι οί ένδοξοι προγονοί μας κατώρθωσαν να δημιουργή­ σουν, άφ' ένΟς μf:ν πολλοiJς περιλάμπρους πολιτισμούς, άφ' έτέ-

16

Κωvσταvτίvος Πλεύρης

ρου δε να συγκροτήσουν πολλας αύτοκρατορίας και ύπήρξαν οί μόνοι, που έδημιούργησαν κοσμοκρατορίας. ..Αν μελετήσετε τήν ίστορίαν τής άνθρωπότητος, θa διαπι­ στώσετε ότι όλόκληρα κεφάλαια αύτης έγράφησαν μόνον άπο τήν δράοι της 'Ελληνικής Φυλής. Οί 8Ελληνες άποδεδειγμένως διετέλεσαν οί πρωτοδημιουργοί τού πολιτισμού. Οί άλλοι λαοί, ούτε άρχαίοι εΙναι όσο έμείς, ούτε προσέφεραν στήν άνθρω­ πότητα όσα έμ.είς. Έπι χιλιετίας ή ίστορία της 'Ελλάδος έταυ­ τίζετο με τήν ίστορίαν τού κόσμου. Πραγματικώς εΙναι γεγονΟς ότι, πολυπληθείς λαοί, ούδέν έδωσαν στον πολιτισμό. 'Ενώ οί Έλληνες προσέφεραν τα πάν­ τα. Θέατρον, άθλητισμό, φιλοσοφία, πολιτική, έπιστήμας, καλ­ λιτεχνία, ρητορική, λογοτεχνία, λογική, γλυπτική, άρχιτεκτονι­ κή, ποίησι κ.τ.λ. Σήμερον εΙναι 6έ6αιον ότι ό άνθρώπινος πο­ λιτισμος καί ή τεχνολογία κινούνται, έντος τών έννοιών, που πρώτοι καθιέρωσαν οί προγονοί μας. Ταυτοχρόνως, οί πανάξιοι 'Έλληνες ύπέταξαν, διa της δυ­ νάμεως τών όπλων, πολλας χώρας, όλον τΟν κόσμον και έγιναν κοσμοκράτορες, όχι έπ' όλίγον, άλλ έπί χιλιετίας! Πρέπει όλος ό κόσμος και προ παντΟς οί 'Έλληνες να κα­ ταλά6ουν, ότι έμείς παραμένομεν το πολιτιστικον πρότυπον τijς άνθρωπότητος. τα δισεκατομμύρια Κινέζων, 'Ινδών, 'Α­ φρικανών, Πακιστανών, Νοτιοαμερικανών κ.λπ. είναι μάζα που ούδεμίαν πολιτιστικήν άξίαν έδωσαν, ούτε πρόκειται να δώσουν, διότι δέν μπορούν. 'Όλαι αί θεμελιώδεις άξίαι τού άνθρωπίνου πολιτισμού προέρχονται άπο τήν �λλάδα και μό­ νον άπο αύτήν! Ό πολιτισμός μας εlναι άνεπηρέαστος άπο άλλους δήθεν πολιτισμούς. Δεν ύπήρξαν, δέν θa ύπάρξουν πο­ λυπολιτισμικαι άξίαι άλλa μόνον άποκλειστικώς Έλληνικαί, διότι έμ.είς τaς πρωτοεδημιουργήσαμε, κάποτε, δια πάντα. Κι έκτΟς άπο τον πολιτισμο όλα τα έπιτεύγματα τής τε­ χνολογίας έχουν 6άσιν κι άπαρχην την Έλληνικην καί μόνον

17

Πάς μή Έλληv 6άρ6αρος

έπιστημονικi}ν δημιουργίαν, στην όποίαν τόσον συνέΟαλε η Έλληνικη γλώσσα ώς άνεπανάλη.πτον μέσον γVώσεως και μα­ θήσεως τής ύλικής και πνευματικής πραγματικότητος. Οί άλλοι λαοί τί έκαναν; θά σάς τό δηλώση ό Αγγλος κα­ θηγήτi]ς Κίττο («Οί 'Έλληνες» έλλ. έκδ. «Κάκτος» Άθ. 2002 σελ. 13): «11ά αίώvες έκατομμύρια άνθρωποι εlΧαv τfrv έμπει­ w

ρίαv τής ζωής καi τί έκαvαv; Τιποτε.>>! Ναί, αύτο είναι: .έχατομμiJ@ι.α ά\'θ@ωποι iχαναν �α τίποτε! Δύο Άμερικανοi καθηγηταί Πανεπιστημίων, οί Victor Han­ son καί John Heath στο 6ι6λίον των «Who Killed Homer?» {«Ποίος έφόνευσε τον 'Όμηρον;» έλλ. έκδ. «Κάκτος», Άθ. 1999) θiχ 6ε6αιώσουν όσα προηγουμένως έγραψα με τά έξής λόγια: «Οί 'Έλληνες -yivovraι το πολιτιστικό πρότυπο πού οί

κριτικοi τής κοιvωviας έπί δύο χιλιετίες άvαγvωρίζοvv ώς κάλ­ λιστο>> (ένθ. άνωτ. σελ. 153). «..Ολα αύτά (τεχvολαyiα, έλεvθερία διαλόγου κ.τλ, κ. τλ) όμως άρχιοαv μέ τοiJς 'Έλληνες καί μόνο μέ τοVς 'Έλληνες>> {ένθ. άνωτ. σελ. 4).

«Oi κεvτρικές άξίες τής άρχαίας Έλλάδας εlvαι μοναδι­ κές, άμετά6λητες καi μή πολvπολιτιομικiς>> (ένθ. άνωτ. σελ. 22).

«Τά Έλληvικά... έξακολουθοϋν vά εlvαι τό άθάvατο νερό πού δίvει ζωfι οτfι μάθηση, έvα δώρο πού ή άπόκτηοή του μπορεί vά άλλάξει τόv τρόπο ποv δουλεύει ό voiς τοϋ άvθρώ­ που>> (ένθ. άνωτ. σελ. 288). Καί το συμπέρασμα ποiι προκύπτει ά6ιάοτως άναγνωρίζει τήν «καταyωyiτν n;ς Διίοης άπό φ άρχαίαv Ελλάδα» {ένθ. άνωτ. σελ. 22). την Μεγίστην Έλλάδα καταπολεμοϋν οί έyχώριοι γραικύ­ λοι τών όποίων το έπι6ε6λημένον κρέμασμα με εiιρίσκει ένθου­ σιωδώς σύμφωνον. Δοθείσης εύκαιρίας. Έv πάση περιπτώσει ή άνθρωπότης δι.iχ να έπι.ζήση και να

18

Κωνσταντίνος Πλεύρης

προοδεύση η νά. έκφυλισθή καί νά. χαθή έξαρτάται ά.πό τό αν θά. ά.κολουθήση τά.ς Έλληνικάς ά.ξίας ζωής η δ.ν θά. τά.ς ά.ρvηθή. Ναί, τό μέλλον τής άνθρωπότητος έξαρτάται ά.πό τήν στά­ σιν της, έναντι τού 'Ελληνικού τρόπου ζωής. Κάποιος άδαής η γραικύλος φαντάζομαι θά μειδιάση (ύπερΟολες τού Πλεύρη). Άλλά δεν εlναι ό Πλεύρης, πού ύποστηρίζει αύτάς τά.ς θέσεις. Είναι καθηγητα'ι πανεπιστημίων, πού γνωρίζουν τήν άλήθειαν, όπως οί Hanson καί Heath πού καθαρώς σάς φωνάζουν ότι: «Μόκειται οτούς Έλληνες είτε vά μίiς καταστρέψουν είτε vά μfις σώσουν ». Κι ή όδός τής σωτηρίας είναι μία: «ή άποκα­ τάοτασις τής Έλληvικής Σοφίας»!!! (ένθ. ά.νωτ. σελ. 122). ...

Δυστυχώς -τό γνωρίζετε- αί άλήθειαι αύταί γράφονται κα'ι διδάσκονται στά. ξένα πανεπιστήμια κι όχι στά 'Ελληνικά, όπου πνίγεται το Έλληνικόν πνεύμα τής άνωτερότητος, άπό τούς σκώληκας τού γραικυλισμού. Τό ίδιο καi. στήν σχολική έκπαίδευσι, τό ίδιο καί στάς έΟραιοπλήκτους τηλεοράσεις, όπου προ6άλλεται ό νεο6αρδαρισμός κι ύποτιμάται σκοπίμως ό θέίος 'Ελληνισμός. Ώστόσον, ή άποκορύφωσις τού 'Ελληνικού θριάμοου εύρί­ σκεται στον Έλληνιχον τ�όπον ζωijς, πού 6ασίζεται είς άκα­ ταλύτους άξίας, όπως ό ήρω·ίσμός, ή εύγένεια, ή ά.ρετή, ή δό­ ξα, τό κλέος, ή ύστεροφημία, ή άγωνιστικότης κ.τ.λ. Εlναι έπί­ σης γνωστόν ότι έπιφανείς ξέναι προσωπικότητες, αί όποίαι έσπούδασαν τόν Έλληνισμόν, έντυπωσιάσθησαν άπό τά. έπι­ τεύγματά του καίμε έπιγραμματικάς φράσεις έξεδήλωοαν τήν έκτίμησίν των, πρός αύτό τό όποίον ονομάζεται «Έλληνιχόν θαύμα»! Προκύπτει τό έρώτημα: ποϋ όφείλεται ή Έλληvική ύπεροχή; Τήν ά.πάντησιν έδωσαν πολλοίέπιστήμονες, όπως ό Ρ. Λίοινγκστων («Τά. ίδανικά. τού 'Ελληνισμού»). 'Όλοι των ά.ποδίδουν τήν άνωτερότητα τής 'Ελληνικής Φυλής στον άρι­ στον συνδυασμόν χλη�ονομιχότητος καi. πε�ιοάλλοντος. Κάτι άνάλογον ύπεστήριξε κι ό ήρωίκός Περικλής Γιαννόπουλος

Πάς μ ή Έλλην 6άρ6αρος

19

(«νΕκκλησις πρός τό Πανελλήνιον Κοινόν») καί μεταξύ ά:λλων ό πολυσπουδασμένος 'Επίσκοπος Κατάνης, 'Ιάκωοος Πηλίλης, ό όποιος, στό τρίτομον έργον του: «Αί έπιστfιμαι παρa τοίς Άρχα(οις 'Έλλησιν (τόμος 1ος, Άθ. 1 998, σελ. 55), στό έρώτη­ μα: «διατi ή Έλλάς άνijλθεv καi άvέδειξεv lvav τόσοv μεγάλον πολιτισμόv;» άπαντα ότι τούτο όφείλεται «στόv λαμπρόv σύv­ δυασμόv τού γεωγραφικού χώρου καί τής ίδιοσυγκρασίας τού Έλληvικού χαρακτήρος». Ή ύπεροχη τών 'Ελλήνων έναντι όλων τών άλλων λαών είναι καθολική, δηλαδη πρόκειται περί ύπεροχfις παντού. Ή περισσότερον έμφανi)ς ύπεροχη έναντι κάποιου, με τόν όποίον συναντάσαι, είναι μετa την έμφάvισιv, ή όμιλία, όπως αναφέ­ ρει ό Στράοων ( 1 4,2,28): «ο[μαι δέ το 6άρ6αροv κατ' άρχάς έκπεφωνijσθαι». Οί ξένοι είχαν άτελείς τραχείας γλώσσας, ένώ ή Έλληνικη γλώσσα είναι, κατά Κικέρωνα, «ή γλώοοα τώv Θεών» («Περί ρήτορος» ). Ώς έκ τούτου, οί 'Έλληνες, όμι­ λούντες με γλυκύτητα κι έχοντες μελωδικην γλώσσαν ήκουαν τήν τραχυτάτην όμιλίαν τών ξένων ώς οaρ-οάρ, έξ ού καίτό 6άρ0αρος. Ο νΑγγλος 'Ακαδημαϊκός Μ. Finley στην έργασίαν του οί «'Αρχαίοι 'Έλληνες» ( «The ancient Greeks» ed. «Penguin books» London 1975, p. 18) γράφει, ότι όσοι δεν είχαν ώς μητρικήν των γλώσσαν (native tongue) την Έλληνικην τούς κατέτασσαν στην κατηγορίαν τών οαροάρων, πού ή όμιλία των ήκούγετο ώς «οaρ-οaρ-οaρ» (like bar-bar-bar) και ήσαν κατώτεροι έκ φύσεως (infeήor by nature). Στό «Λεξικόν έτυμολογικόν της 'Αρχαίας Έλληνικfις γλώσ­ σας» τού καθηγητού Ν. Δασκαλάκη ('Αθ. 1 973, σελ. 96) στό λημμα «6άρ0αρος» δίδεται ή έξήγησις: «ούχi Έλληvικός, ξέvος πρός τά Έλληvικά ήθη ή τήv γλώσσαv...». Ή δέ λέξις «Οάροα­ ρος» νa σημειώαο, ότι άνήκει στiyν κατηγορία τών ήχοποιήτων λέξεων, δηλαδη έσχηματίσθη διa της έπαναλήψεως τού ήχου

20

Ιώwοτανrίvος ΙΙλεύρης

Οάρ. Άπο την λέξιν καΙ. την έννοιαν 6άρ6αρος προήλθον πολλa σύνθετα και παράγωγα με την ίδικήν των σημασίαν. 'Αναφέρω μερικά: Βαρ6αρίζω, όμιλώ η συμφεριφέρομαι ώς 6άρ6αρος. Βαρ­ ΟΟρικός, ό προσήκων στοi>ς 6αρ6άρους. ΒαρΟαρισμός, λανθα­ σμiνη γρσφiι η όμιλία. ΒαρΟαριστί, χρησιμοποίησις μη 'Ελλη­ νικής γλώσσης. Βά.ρ6αρο-- ώς πρώτον συνθετι.κΟν προσδίδει στο δεύτερο ίδιότητα ά.πολιτίστοιι, άξέστου, άγροίκοιι, π.χ. ΟΟρΟΟ­ ροήθης, 6αρ6αρόφωνος, ΟαρΟαρόφρων κ.τ.λ. Βαρδαροδαμή­ τωρ, αύτΟς που δαμάζει τοiις ΟαρΟΟροιις. Βαρ6αροκτόνος, ό φονεύων ΟΟρδάρους. Βαρδαρολέτειρα, η καταστρέφοιισα τοi>ς 6αρ6άρους. Βαρ6αροστομία, ή προφορά τής 'Ελληνικής γλώσ­ σης με t>αeΟαρι.κΟν τρόπον. ΒαρΟαρόφuλος, ό μη άνήκων στi]ν Έλληνικην φuλήν. Βαρ6αρώ, έκΟαρΟΟρίζω χώραν, λαόν, άτομα κ.τλ .ΒαρΟΟρώνυμος, ό έχων 6αρ6αρικον όνομα. Βαρ6άρως, κατά τρόπον ΟαρΟαρικόν. Βαρ6άρωσις, ή έπικράτησις τοϋ 6αρ6αρισμοϋ. Βαρ6αρόθψος, ό έχων 6άρ6αρον χαρακτήρα κ.τ.λ. (Δ. Δημητράκου: «Μέγα ΛεξικΟν 'Ελληνικής Γλώσσης», Άθ. 1 964, τόμος 3, σελ. 1334 κ.έπ. Δ Ζαλούχοιι: «Έπίτομον Λε­ ξικΟν Έλληνικής Γλώσσης>>, Άθ. 1899, σελ. 199. Ε. Κοφινιώτη: «ΛεξικΟν Όμηρικόν», έκδ. «Μπάϋρον», σελ. 66 κ.τλ). ΧαρακτηριστικΟν καΙ. δηλωτικον τών 6αρ6άρων ε'ίναι, ώς προελέχθη, ή γλώσσα. α 6άρ6αροι δΕν μπορούν νά έχσυν άξιό­ λογον γλώσσαν, διότι αύτη άπαιτεί άνεπτυγμένον πολιτισμόν, που οί 6άρ6αροι στερούνται. Ό 'Όμηρος χρησιμοποιεί τον όρον « 6αρ&lρόφωvος>> («'1λιaς» Β, 867) όχι, 6ε6αίως, διά τοiις Τρώας, που είναι Έλλη­ νικον φϋλον και ή γλώσσα των 'Ελληνική, άλλa διa τοiις Κά­ ρας� που δεν είναι 'Ελληνικής καταγωγής. Το 6αρδαρόφωνος σrμαίνει τραχύτητα προφοράς, άlliJ. και άσυνάρτησία λέξεων, πράγμα που διατηρείται μέχρι σήμερον,

Πάς μή "Ελληv 6άeΟΟρος

21

π.χ. ό άξιόλογος σχολιαστης Γ. Τριάντης, γράφει στην έφημε­ ρίδα «'Ελευθεροτυπία» ( 10-4-2000): « Ό κ. Πρωθvποvργός ήταν έτοιμος! Ξεκίνησε μl τiι γvωοτiι στραμποvληyμένα έλλη­ νικά τοv: "γίνονται δράσεις, έξελίοοοvται δράσεις" κι άλλα σv­ ναφij ΟαρΟαρίζοvτω>. την 6άρ6αρον γλώσσαν έγω δεν τfιν γνωρίζω, eα είπη ό 'Α­ γαμέμνων (Σοφοκλής: «Α ίας» 1263): «τήv 6άρ6αροv γiιρ γλώσοαv ούκ έπαίω», . Μέ την εύκαιρίαν αύτην νά. ύπενθυμίσω ότι, οί πρόγονοί μας έτίμων ίδιαιτέρως την γλώσσαν των καί δέν έπέτρεπαν την χρησιμοποίησίν της άπο οαροάρους, διότι τούτο έθεωρείτο προσ6λητικό. Ό Πλούταρχος («Θεμιστοκλής» 6) άναφέρει ότι έπαινείται ή πράξις τού Θεμιστοκλέους νά. θανατώση, διά. ψη­ φίσματος, τον διερμηνέα τών Περσών, ποu έζήτησαν την πα­ ράδοσιν τών 'Αθηναίων, διότι έτόλμησε νά. μεταχειρισθfι την Έλληνικην γλώσσαν, διά. νά. έξηγήση τά.ς προσταγά.ς τών 6αρ6άρων: « Έρμηvέα γiιρ όντα σvλλαοώv διiι ψηφίσματος άπέ­ κτειvε, ότι φωvήv Έλληvίδα 6αρ6άροις προστάγμασι έτόλμησε χρfισαι»! ΣτοUς προ"ίστορικοUς καi. στοUς ίστορικοiις χρόνους οί 'Έλ­ ληνες είτε διά. της «έκπομπfις άποικιών>> είτε μέ τά. θαλάσσια κυρίως ταξείδια ήλθαν είς έπαφην μέ ξένους λαούς. 'Αμέσως άντελήφθησαν, ότι έκείνοι στεροiίνται τού ύψηλού Έλληνικού πολιτιστικού έπιπέδου. 'Όπου έπfιγαν οί Έλληνες δέν είδαν θέατρα, οιολιοθήκας, γυμναστήρια, στάδια, φιλοσοφικά.ς σχολάς, ρητορικά. οήματα, πολιτικijν δράσιν, έπιστημονικά έπιτεύγματα κ.τ.λ. Εύκόλως διαπιστώνεται, ότι δέν ύπάρχει μία περσικη 6ι6λιοθήκη, ένα γυμναστήριον τών Μήδων, ένα στάδιον τών Χετ­ ταίων, ένα θέατρον τών Αίγυπτίων (αί πυράμίδες είναι έργα Έλλήνων π.χ. Αίμων κ.τ.λ.) ένα άγαλμα, ούτε ένα(!), τών έ6ραί­ ων κ.τ.λ.. Ή πολιτιστικη διαφορ(ι Έλλήνων καi. ξένων καθίστα-

22

Κί:οvσταvτίvος Πλεύρης

ται έμφαvi']ς καί είναι χαώδης, έaν σκεφθητε ότι οί ξένοι ήγνό­ ουν τί σημαίνει έννοια, άρετή, άγαθόν, ίδέα, συλλογισμός, κρί­ σις, γενικαι άρχαί κ.τ.λ. και ώμίλουν μέ γλώσσας παμπτώχους, άκλίτους, μέ συλλα6ικά άλφά6ητα, η μέ είκονογραφήματα, η μέ σφηνοειδείς γραφάς, που φυσικά άδυνατοϋν νa άποδώσουν καθολικaς έννοίας και περιωρίζοντο είς άπλουστάτας παρα­ στάσεις τού καθημερινού οίου, τής γεωργίας, κτηνοτροφίας, μι­ κρο6ιοτεχνίας, οίκογενειακής ζωής, μέ συνέπεια ό συνολικός των πολιτισμΟς νa είναι άσήμαντος. Έξ άλλου τί πολιτισμο νa δημιουργήσουν; καί πώς νa τον δημιουργήσουν; μέ πουλάκια καί χεράκια δέν έκφράζονται έπι­ στημονικαί κρίσεις, ούτε μαθηματικa η φιλοσοφίαι. 'Επί πα­ ραδείγματι, μερικαί χιλιάδες έ6ραίων κτηνοτρόφων, που πε­ ριεφέροντο στην έρημο καί δέν ήδύναντο έπι 40 έτη νa έξέλ­ θουν αύτης, διότι ήγνόουν τον προσανατολισμόν' τί πολιτισμον νa άναπτύξουν; πολυ δέ περισσότερον, όταν ή δραστηριότης των έξηντλείτο στο άρμεγμα και στην 6οσκήν. Ούδείς άρχαίος λαος άφησε μίαν λέξιν στην παγκόσμιον όρολογίαν, όπου ή Έλληνικη παρουσία είναι άπολύτως κυ­ ριαρχική. Γιά νά είμαι δμως δίκαιος, θά άναγνωρίσω ότι οί έ6ραίοι είσέφεραν στην παγκόσμιον όρολογίαν μίαν, μόνον μίαν, λέξιν, τον αύνανισμόν, έκ τού Αύνάν. Κατa τa λοιπa ό άνθρώπινος πολιτισμΟς δημιουργείται άποκλειστικώς άπο τοVς Έλληνας κατa τους παναρχαίους χρόνους, π.χ. έδώ καί 50.000 έτη ( Θεόπετρα κ.τ.λ.), έδώ καl 10.000 έτη άναπτύσσεται πάλιν άπο τοVς 'Έλληνας στΟν Αίγαίο πολιτισμό, στον Μινω"ίκό, στον Μυκηναϊκό, στους Ήρωϊκους Χρόνους, στην Κλασσικη 'Επο­ χή, στi]ν Άλεξανδριvi'] περίοδο, στους ΈλληνιστικοVς Χρόνους, στον Βυζαντινό. Καί κατόπιν οί 'Έλληνες μετελαμπάδευσαν στην Ευρώπη τa πολιτιστικa Φώτα. Αί χιλιάδες τών συγγραφέων τής Άρχαιοελληνικής γραμ­ ματείας, τά άπειράριθμα μνημεία, οίκοδομήματα, ναοί, νομί-

Πάς μή 'Έλλην ΟάρΟαρος

23

σματα, στάδια, θέατρα κ.τ.λ. τa όποία έδημιούργησαν οί πρό­ γο νοί μας καi. τό πλήθος τών Άρχαιοελληνικών καi Βυζαν­ τινών καλλιτεχνικών θησαυρών, πού έκτίθενται εις όλα τά μου­ σεία τοϋ κόσμου, μαρτυροϋν τό ποίοι ύπήρξαμεν έμείς καi τί προαεφέραμεν ατήν άνθρωπότητα έμεις! Σχετικώς ό Will Durant («Παγκόσμιος ίστορίά τοϋ Πολιτισμού», Έλλ. έκδ. «Συ­ ρόπουλοι», τόμος Β' σελ.186) θa συγκεφαλαιώση κατηγορη­ ματικώς ότι:« Ό Έλληνικός πολιτισμός ε[ναι τό πσλυτιμώτε­ ρον προϊόν τijς ίατορίας»! 'Όταν ό 'Ίππαρχος κι ό 'Αρίσταρχος καθώριζαν την άπό­ κλισιν τοϋ άξονος τής Γής, κατa την περιφοράν της καi. έχαρ­ τογράφουν το στερέωμα. 'Όταν ό Εύκλείδης κι ό 'Αρχιμήδης εϋρισκον το έμΟαδΟν το περικλειόμενον ύπό έλικοειδοϋς καμπής καl δι' όλοκληρωτικών λογισμών ήσχολοϋντο μέ τόν τετραγωνισμον τής παραοολής. 'Όταν ό 'Αριστοτέλης καί ό Πλάτων ώλοκλήρωναν την λο­ γικην ώς έπιστήμην, πού έκτοτε ούδέν προσετέθη καl άνέλυ­ σαν όλας τaς μορφaς τής πολιτικής. 'Όταν ό 'Ηρόδοτος κι ό Θουκυδίδης διετύπωσαν τούς νό­ μους τής ίστοριογραφίας καί περιέγραψαν έπιστημονικώς τάς πράξεις τών άνθρώπων. 'Όταν ό 'Ιπποκράτης κι ό Πραξαγόρας έθεταν τaς οάσεις της παθολογίας καl της άνατομίας. 'Όταν ό 'Αναξίμανδρος κι ό Θεόφραστος διετύπωναν την θεωρίαν τής έξελίξεως τών είδών καί την φυτοπαθολογίαν. 'Όταν ό Ξεναpάvης καl ό Ήράκλειτος άνέλυαν τό θείον καi παρουσίαζαν την θεωρίαν τής έναλλαγής τής ύλης. 'Όταν ό Ζήνων καί ό Πρωταγόρας άνέλυαν τον λόγον καl έδημιούργησαν την γραμματικην ώς έπιστήμην. 'Όταν ό Δημόκριτος καl ό Λεύκιππος άνεκοίνωσαν την κί­ νησιν τών άτόμων καi. έξήγησαν την οαρύτητα. 'Όταν ό 'Αναξαγόρας καi. ό 'Εμπεδοκλής ύπεστήριξαν το

24

Κίιwσταvτίvος Ι1λεύρης

έπ' άπειρον διαιρετον της ύλης καi την ίδιότητα άμοιοαίας έλξεως τών άτόμων. 'Όταν ό Πυθα"(όρας καi ό Φιλόλαος έπέλυαν το πρό6λημα της κατασκευf]ς έπi δοθείσης εύθείας, ύπο ώρισμένην "(ωνίαν, παραλληλογράμου ίσου πρΟς δοθΕν τρί"(ΟΟνΟV Καi άνέλυσαν τα άσύμμετρα με"(έθη. 'Όταν ό 1ππασος και ό 'Ιπποκράτης ό Χίος ένέ"(ραψαν είς σφαίραν δωδεκάεδρον και έδίδαξαν την μέθοδον άναλύσεως. 'Όταν ό Άφινοον καi ό 'Αρχύτας έτετραγώνιζαν τον κύκλο καi κατεσκεύασαν ίπταμένας μηχανάς. 'Όταν ό Εύδοξος και ό Σπεύσιππος άνέπτυξαν την περι άναλογιών θεωρίαν και την έχρησιμοποίουν πρΟς λύσιν φιλο­ σοφικών προολημάτων. 'Όταν ό 'Απολλώνιος και ό Λεωδάμας ήσχολήθησαν με τiχς άνωμαλίας της κινήσεως τοu 'Ηλίου καl την θεωρίαν της διε­ ρευνήσεως. "Οταν ό Σέλευκος και ό 'Ερατοσθένης έρμήνευαν όρθώς την παλίρροιαν και κατεσκεύαζαν γεωγραφικοuς χάρτας. 'Όταν ό Μελάγρους και ό Μαχάων έθεράπευσαν την uστε­ ρίαν καi ίδρυσαν πλέον τών 300 νοσοκομείων. Σταματώ έδώ. Μπορώ να σάς άναφέρω χιλιάδας <«)ταν... )) δια νά έρωτήσω στο τέλος: όταv έμείς έπραyματοποιήααμε αύrά τά έπιατημοvικά έπιτεύyματα, όλοι οί άλλοι λαοi τί εlχαv έπιτύχει;; 'Όλοι των μαζί, όλοι των άνεξαιρέτως, είχαν κάνει ένα τίποτε! Καi μόνον στην σύγχρονο 'Ελλάδα τών γραικύλων διδά­ σκουν στά παιδιά μας ότι, οί 'Αρχαιοέλληνε.ς, έπηραν άπο ξέ­ νους πολιτισμούς! 'Έτσι, άορίστως. 'Απλώς, δια να μειώσουν τον Έλληνισμό. Έν άρχfl λοιπόν έχομεν την διάκρισιν μεταξu 'Ελλήνων και οαροάρων, κατiχ την έπιγραμματικην ρησιν: «πάς μη 'Έλλην, 6άQ6ιΣQο;». Ή διαφορα μεταξu 'Ελλήνων καi Οαροάρων εΙναι

Πάς μή 'Έλλην ΟΟρ6αρος

25

φυλετικη κα'ι κατ' έπέκτασιν πολιτιστική. Αύτiχ σημαίνουν ότι, οί Έλληνες, ώς άνωτέρα. φυλή ύπερτέρουν τών ά.λλοφύλων, πσU ώς κατώτεραι φυλαi ήσαν άπολίτιστοι, συγκρινόμενοι με έμiiς. Το πολιτιστικΟν περιεχόμενον τοϋ όρου «6άρ6αρος», όπως έJτισημαίνεται καi στό λεξικό LAROUSSE (16 ed. 1953, p. 97) όρίζεται, ότι οί 'Έλληνες, έθεώρουν τον κάθε ξένο ώς άνθρω­ πο κατωτέρου πολιτισμού: «tout etranger tennu pour homme de ciνilisation inferieure». Τον διαχωρισμΌν μεταξi> 'Ελλήνων και 6αρ6άρων, διiχ λό­ γους φυλετικσUς καi κατ' άκολουθίαν πολιτιστικσuς άποδέχον­ ται αί έπιφανείς προσωπικότητες τής Πατρίδος. Στόν γίγαντα τής π αγκοσμίου διανοήσεως Πλάτωνα δια6άζομεν («Πολι­ τικός» 262, Δ) την θεμελιώδη άντίληψιν τών 'Αρχαίων Έλλή­ νων, συμφώνως πρός τήν όποίαν οί άνθρωποι διαιρούνται είς �Ελληνας καi 6αρ6άρους. Συγκεκριμένως τονίζεται στον «Πο­ λ ιτικον» (ένθ. άνωτ.) ότι ή άνθρωπότης διαιρείται στα δύο: <<τ' άνθρώπινον έπιχειρήαας δίχα διελέσθαι γένος διαιροί>>. Τό μΕν εvα μέρος είναι το ΈλληνικΟν γένος, τό όποίον άποτελεί έvό­ τητα διακρινομένη άπο όλα τα WJ..α γένη, τα όποία λαμ6άνουν μίαν κοινήv όνομασίαν και καλούνται συνολικώς όλοι των 6άρ6αροι: ((τό μέν Έλληvικόν ώς iν άπό πάvτων άφαιροfίvτες χω­

ρίς, σύμπαοι δi τοίς άλλοις γέvεοι... 6άρ6αρον μι(i κλήοει προ­ σειπόvτες. .>> . .

Περαιτέρω ό Πλάτων («Πολιτεία» 4 69-4 70) γράφει τα έξfις διδακτικiχ: Λέγω δηλαδή, ότι τό μεν Έλληvικόν γένος εlναι συγγενές καί έχει τήν ίδίαν καταγωγήν, ένώ εrναι ξένον πρΟς τοi>ς 6αρ6άρους και άλλογενές: <<Φημi γάρ τό μέν Έλλη­ νικάν γένος αύτό aύτijJ οίκείον εlναι καί ξυγγενές, τijJ δέ 6αρ6αρικόν όθνείον τε καί άλλότριον>>. Ό Πλάτων συνεπέρανε μετa άπό διαλεκτικην έρευναν, οτι άπο την φύσιν οί Έλληνες είναι έχθροι τών 6αρ6άρων: «πολεμίους φύσει εlναι>> (ένθ. άνωτ. 4 70, Γ). Μάλιστα ό φιλόσοφος ύποοτηρίζει, ότι δεν πρέ-

26

Κωvοταvτίvος Πλεύρης

πει οί 'Έλληνες νa κάνουν κακο μεταξύ των καi νa καταστρέ­ φουν τaς πόλεις των, aλλa να καταστρέψουν τους 6αρ6άρους: «πρός δέ τούς 6αρ6άροvς... » (ένθ. aνωτ. 471, Β). την διάκρισιν μεταξiι 'Ελλήνων καi 6αρ6άρων απεδέχοντο πάντες οί 'Έλληνες, aσχέτως προελεύσεως και φρονημάτων. Διεφύλασσαν μάλιστα την καθαρότητα τής φυλής των aπο­ φεύγοντες να παραμένουν έπι μακρόν μεταξυ 6αρ6άρων' διό­ τι έπίστευαν ότι ή μακροχρόνιος έπαφη μέ 6αρ6άρους έκ6αρ6αρίζει, κατa το «οε6αρ6άρωοαι χρόvιος ώv τοίς 6αρ6άροις». Θa σκεφ&ητε: ύπεροολαί. Έγw δέν ξέρω, aλλa 'Εκείνοι ήξεραν και 'Εκείνοι είχαν έπιλέξει τήν στάσιν των έναντι τών aλλο­ φύλων. Προσωπικ&ς πάντως πιστεύω ότι, κάποιος 'Έλλην που διαμένει συνεχώς π.χ. έπ\. 40 έτη στην ξένη, κάτι χάνει απσ τον Έλληνισμόν του, ίδίως στήν προφορα τής γλώσσης μας. Στο ζήτημα τής φυλετικής καθαρότητος ή αύστηροτέρα νο­ μοθεσία fιτο έκείνη τής Ά&ηνα"ίκής Δημοκρατίας. Ό Μaκ Ντά­ ουελ («Το δίκαιον στήν Άθήνα τών κλασσικών χρόνων», Έλλ. έκδ. «Παπαδήμα», Άθ. 1996, σελ. 89, 121) aναφέρει καi σχο­ λιάζει ότι, στον ξένο «δέv τού έπιτρεπόταv vά παντρευτεί Α­ θηναία» κι &.ν κάποιος έπειθε 'Αθηναίο πολίτη να νvμφευθη ξέ­ νη γυναίκα αύτος έχανε τa πολιτικά του δικαιώματα, ή περι­ ουσία του έδημεύετο απσ την πολιτεία κ.τ.λ. (τον σχετικον νό­ μον άναφέρει ό Δημοσθένης 59, 20). Κατa τΟν δημόσιον ένταφιασμΟν τών πρώτων φονευθέντων Ά&ηναίων, στον ΠελοπονvησιακΟν πόλεμον, ό δημοκράτης Πε­ ρικλής έξεφώνησε τον «Έπιτάφιον», όπου (Θουκυδίδης: «'Ι­ στορία» Β, 36) διέκρινε τους έχθρούς, τους ό:iτοίους έπολέμη­ σαν οί 'Αθηναίοι, είς 'Έλληνας και 6αρ6άρους «πολεμίους». Συνέπεια τής 'Ελληνικής ύπεροχής είναι τόσον ή περιφρό­ νησις τών 6αρ6αρικών λαών, όσον και ή πολιτικη άντίληψις δτι οί 'Έλληνες πρέπει νa έπι6ληθούν στους 6αρ6άρους. Ό Εύριπίδης δια του στόματος τής Ίφιγενείας («'Ιφιγένεια

Πάς μή 'Έλλην 6άρ6αρος

27

ή έν Αύλίδι» 1400) διακηρύσσει ότι: ΕΙναι φυσικον οί 'Έλλη­

νες νά άρχουν τών ΟαρΟάρων κι όχι οί 6άρ0αροι τών 'Ελλήνων: «Βαροάρων δι' 'Έλληνας άρχειν είκός, άλλ' ού Οαροάροις 'Ελ­ λήνων». ·ο ίδιος μέγας ποιητης είς πολλάς τραγωδίας του έξαίρει την ύπεροχην τών 'Ελλήνων έναντι τών 6αρ6άρων, οί οποίοι, σύν τοίς άλλοις, όλοι εΙναι ούσιαστικώς δούλοι, πλην ένός, τοϋ οασιλέως των: «τά οαροάρων γάρ δούλα πάντα πλην ένός». (Εύριπίδης: «Έλέvη» 276) και άλλοϋ («'Ανδρομάχη» 665) δια­ κηρύσσει το άπαράδεκτον άνθρωποι 6αρ6αρικοϋ γένους νά κυ­ οερνοϋν 'Έλληνας: «οάροαροι δι. όντες γένος Έλλησιν άρξου­ σι»; Ό Πλούταρχος («Πολιτικά παραγγέλματα» 15F) έπαινεί τον Κίμωνα, διότι έπο�μησε με πλόία τούς 6αρ6άρους: «Πλη­ ρώσαντα τaς ναύς τοίς Όαροάροις πολεμείν». Μάλιστα έθεωρείτο οαρυτάτη προσοολή, διά τον Έλληνι­ σμόν, έάν συνέοαινε 'Έλληνες νά πολεμήσουν έναντίον 'Ελλή­ νων ύπηρετοϋντες τούς 6αρ6άρους. Χαρακτηριστικώς ό Μ. 'Α­ λέξανδρος τούς 'Έλληνας πού διέπραξαν αύτό, όταν τούς i]χμα­ λώτισε τούς έδεσε με δεσμά καi τούς· άπέστειλε στην Μακεδο­ νία να έργάζωνται καταναγκαστικώς, διότι, παρα την κοινη πεποίθησιν τών 'Ελλήνων, έκείνοι, ένώ ήσαν 'Έλληνες, έπολέ­ μησαν κατά τfjς 'Ελλάδος καi ύπερ τών 6αρ6άρων: «όσους δε αύτών αίχμαλώτους έλαΟε, τούτους δέ δήσας έν πέδαις είς Μα­ κεδονίαν άπέπεμψεν έργάζεσθαι, ότι παρa τfj κοινfj δόξαντες τοίς Έλλησιν, 'Έλληνες όντες ένάvτι τfj 'Ελλάδι ύπέρ τών Οαρ­ οάρων έμάχοντο» (Άρριανός: «Άνάοασις 'Αλεξάνδρου», Α, 16,6). Τον διαχωρισμον Έλλήνων-6αρ6άρων τον άποδέχεται και ό Σωκράτης, ό όποίος στον «Διάλογο» τοϋ Πλάτωνος «Κρα­ τύλος» ( 397 C) λέγει στον 'Ερμογένη, ότι πολλοi τών 6αρ6ά­ ρων πιστεύουν ώς θεούς τον ήλιο καί την σελήνην και την γfιν και τα άστρα καi τΟν ούρανό: «τούς θεούς 'ήγείσθαι ούσπερ vϋv

28

Κωvσταvτϊνος Πλεύρης

πολλοί τών 6αρ6άρωv ήλιον καί σελήνην και yijv καi. άοτρα καi. ούρανόv>>. Ό ρήτωρ Γοργίας aτόν «Έπιτάφών» του διακηρύσσει: «Τά μiν κατά 6αρ6άρων τρόπαια ύμνους άπαιτεζ τά δέ κατά τών 'Ελλήνων θρήνους>>, έπιθυμ&ν ούτω να δείξη ότι οί Έλληνες δεν πρέπει νά μάχωνται μεταξύ των, WJ..ά κατά τ&ν 6αρ6άρων. 'Ιδιαιτέρως τό θέμα τών 6αρΟΟ.ρων άνέλυσε ή πολιτική σκέ­ ψις τοϋ μεγαλοφυούς 'Ισοκράτους, τοϋ όποίου ή τελικη έπι­ δίωξις ήτο: ένότης 'Ελλήνων καi. ύποταyή 6«Q6άQων. Συγκε­ κριμένως ό 'Ισοκράτης στόν περίφημον λόγον του «Παναθη­ ναϊκός» (ιδ, 47), τόν όποίον συνέγραψε είς ήλικίαν 97 έτών, παρουσιάζει πρακτικώς την πολιτικην θεωρίαν τοϋ «ζωτικοv xώQov», άναφέρεται στό έδαφικόν μεγάλωμα της Έλλάδος, τό όποίον καθίστα ίσχυρωτέραν την Εύρώπην(!) έναντι της 'Ασίας: «αύξάνεσθαί τε τήν 'Ελλάδα καί τήν Εύρώπην κρείττω γίγνε­ σθαι τής Ασίας... >>. Ταυτοχρόνως οί 'Έλληνες έπρεπε νά έξε­ δίωκαν τοUς ΟαρΟάρους, νά τούς έπαιρναν έδαφικόν χώρον καi νά τούς έκαναν νά χάσουν τi]ν μεγάλην ίδέαν, πού είχαν διά τόν έαυτόν των: «καί πρός τούτοις τών μέν 'Ελλήνων... λαμοά­ νειν καί χώρας, τών δέ οαρ6άρων τούς ήδισμένο vς ύορίζειν έκπίπτειν έκ τής αύτών καί φροvείν έλαποv ή πρότερον... >>. 'Α­ κόμη θεμελιώδης πολιτικη άρχη τοϋ 'Ισοκράτους f)το ότι πρέ­ πει νά πολεμώμεν τούς οαροάρους καi. νά εύεργετώμεν τους 'Έλληνας: «6αρ6άροις πολεμείν, τούς δ' 'Έλληνας εύεργετείν>> (ένθ. άνωτ. 45). Έν συνεχείι;χ (ένθ. άνωτ. Ξζ, Ξη) ό 'Ισοκράτης προσδιορίζει ώς σκοπόν τής έθνικijς μας πολι τικijς την ύπόταγi]ν τών οαρ­ οάρων, που κατέχουν νήσους τoiJ Αίγαίου και έχουν έγκατα­ σταθij στην παραλίαν τών δύο ήπείρων καl την έκδίωξίν των άπό έκεί. Αύτά άναγόμενα ατά σημερινά δεδομένα σημαίνουν νά διώ­ ξωμεν τοUς Τούρκους άπό τ:frv παραλίαν τής Μικράς 'Ασίας καί

Πάς μή Έλλην 6άρ6σρος

29

της Εύρώπης, ποiι κατΕχουν κι άπο τας νήσους μας. Παρηλθον 2.500 περίπου χρόνια άπο τΟν λόγαν τoii Ίοοκράiους καi εfναι

έπίκαιρος, μόνον το όνομα τών 6αροορων ήλλαξε. Άντt διa τοiις Πέρσας' έχομεν τώρα τοiις ύπανθρώπους Τούρκους: «Τ� τε τάς νήσους κατέχοντας τώv 6αρ6άρωv καi τοiις έφ· έκατέ­ ρας rijς ήπείρου τiτν παραλίαv κατοικοiίvτες κατασrρεφόμεvοι. καi πάvτας έκοαλόvτες... ». 'Όσοι δf: 'Έλληνες κατορθώσουν τούτο άποκτοϋν ύπόληψιν(!), διότι έκαναν την Έλλάδα_ διπλα­ σίαν: «τοίς δι· αίτίας τούτων γεγεvημέvοις εύδοκιμείv καί δο­ κείv διπλασίαv πεποι.ηκέvαι τήv 'ΕΛλάδα... »!! ΈπικαιΦτατοι άπόψεις που έπι6άλλεται να έμπvέουν τούς πολιτικούς της χώρας, έaν 6ε6αίως αύτοt έχουν Έλληwciιν οv­ vεί.δησιν καl δεν είναι έ6ραίοι στήν.καταγωγήν η στο φρόνη­ μ α η ψοφοειδείς καl ήττοπαθείς. ·Ηδη ό 'Ισοκράτης ήγωνίσθη διa τήν Έλληνικήν ένότητα clποτεινόμενος πρΟς πολλούς 'Έλληνας 6ασιλείς, στούς όποί­ ους έγραψε προτρεπτικaς έπιστολάς, π.χ. στον 6ασιλέα τής Σπάρτης 'Αρχίδαμον ( «'Αρχιδάμφ»), τΟν όποίον παρεκίνει νά έπιτεθfι κατa τών 6αρ6άρων: «παρακαλέσαι τ� 'Έλληνας έπi τήν τών 6αρ6άρων σrρατείαv» καi κυρίως στΟν Φίλιππαν ( «Φι­ λίππφ))). Ή δειπέρα έπιστολή τοϋ 'Ισοκράτους πρός τΟν 6ασιλέα Φί­

λιππον, τήν όποία ν έγραψε μετa τήν μάχην της Χαιρωνείας (338 π.Χ.), είναι κείμενον μεστΟν είς πολιτικa νοήματα. Ό 'Ι­ σοκράτης χαράσσει πάλιν τήν μοναδικήν έθνικήν μας έξωτε­ ρική πολιτικήν: Ένότης τών Έλλήνων χαt πόλεμος χατiΣ τών Οα(JδάQων. Τοϋτο σημαίνει ότι, οί Έλληνες, πρέπει νά σταμα­ τήσουν τους έμφυλίους πολέμους και την προσπάθειαν νa έπι­ κρατη ό ένας είς 6άρος τοϋ άλλου καt μετά, άφοϋ παίισοuν τά έοωτερικiχ πάθη, νiΣ μεταφέ@οvν τόν πόλεμον miιv 'Ασίαν. Μά­ λιστα πολλοί διηρωτώντο &ν ό 'Ισοκράτης προέτρεψε τΟν Φί­ λιππον' με τaς έπιστολάς του, να κάνη έκστρατεία κατ α τών

30

Κωνσταντίνος Πλεύρης

οορδάρων η αύτη ήτο ίδέα τοϋ Φιλίππου και ό 'Ισοκράτης συ­ νηγόρησε. Συνέ6η τό δεύτερον. Δηλαδη ό Φίλιππος είχε άπο­ φασίσει 6ιαίως, διότι δέν έγένετο είρηνικώς, νά ένώση τσuς 'Έλληνας και νά πολεμήση τους 6αρ6άρους:

«ώς δεί παυσαμέvους τής μαvίας καi τής πλεοvε­ ξίας, i]ν έποιοϋvτο πρός άλλήλους, είς τήv 'Ασίαv τόv πόλεμον έξεvεγκείv. (γ) Καί πολλοί πυνθάνοvται παρ' έμοϋ, πότερον έγώ σοι παρήνεσα ποιείσθαι τήν στρα­ τείαv τήν έπί τούς 6αρ6άρους ή σοϋ διανοηθέvτος συ­ vείποv- έγώ δ' ούκ είδέναι μέv φημι τό σαφές, ού γάρ συγγεγενήσθαί σοι πρότεροv, ού μήν άλλ οίεσθαι σε μέv έγvωκέvαι περί τούτωv, έμi δέ συvειρηκέvαι ταίς σαίς έπιθυμίαις». ·

'Ολοκληρώνει την έπιστολήν του ό 'Ισοκράτης, γράφων στόν Φίλιππον, δτι θά έχη δόξαν άνυπέρολητον, άνταξίαν τών κατορθωμάτων του, δταν τους μέν 6αρ6άρους άναγκάση νά είναι δούλοι τών Έλλήνων, τον δέ 6ασιλέα που τώρα ονομάζε­ ται μέγας (έννοεί τόν Πέρσην ήγεμόνα) άναγκάση νά πράττη, δ,τι τόν προστάζει. 'Όταν έπιτύχης αύτά, τότε ούδέν θά σοϋ άπομένη, παρΟ. νά γίνης Θεός!

«Ήγοϋ δέ τόθ' έξειv άvυπέρ6λητοv αύτήv καί τώv σοί πεπραγμένων άξίαν, όταν τούς μέν 6αρ6άρους άvαγκάσης είλωτεύειv τοίς 'Έλλησι πλήv τών σοί συ­ vαγωvισαμένων, τόν δέ 6ασιλέαν τόv vϋv μέγαv προ­ σαγορευόμεvοv ποιήσης τοϋτο πράττειν, ό,τι aν σύ προστάττης... ». Τελικώς ό Μ. 'Αλέξανδρος ύπέταξε τους 6αρ6άρους και άνέθηκεν κυριευθείσας άσπίδας στην Άκρόπολιν μέ την άνα­ γραφήν: «'Αλέξανδρος Φιλίππου καί οί 'Έλληνες πλήν Αακε­ δαιμονίων, ά.πό τώv ΟαρΟάρωv τών τήν 'Ασίαv κατοικούvτων»

Πάς μή 'Έλλην 6άρ6αρος

31

(Αρριανός: «Άνάοοσις 'Αλεξάνδρου», Α, 16,7). Ο Μ. 'Αλέξανδρος άλλού (Άρριανός: «'Αλεξάνδρου Άνά6ασις» 7. 9- 10) όμιλών στον Βασιλικο Στρατο έξύμνησε τον πατέρα του Φίλιππο κι άνέφερε πόσα καλά έκανε στους Μα­ ιι.εδόνας, τους όποίους κατέστησε ίκανους νa πολεμούν τους 6αροά.ρους, ότι άπέτρεψε χάριν στην δύναμι τάς έπιδρομάς τών 6αρ0άρων κι ότι έγιναν κύριοι άντi ύποτακτικοi τ&ν Οαρ­ οάρων. την όμιλίαν αύτη τού Μ. 'Αλεξάνδρου παραθέτει καi. σχο­ λιάζει ό 'Άγγλος Άκαδημαϊκος Νίκολας Χάμμοντ στο οιολίον του «Το θαύμα που έδημιούργησε ή Μακεδονία» (έλλ. έκδ. «Παπαδήμα» Άθ. 1 995, σελ. 147). Ό όρθΟς τίτλος τού οιολίου είναι: «Το θαύμα που ήτο ή Μακεδονία» («The miracle that was Macedonia))) κι όχι «Το θαύμα που έδημιουργησε ή Μα­ κεδονίω). Ή διαφορa είναι έμφανής. Ο Χάμμοντ μάς πληροφορεί (ένθ. άνωτ. σελ. 272) ότι « . οί . .

'Έλληvες τώv πόλεωv-κρατώv έvιωθαv πάvτα, περιφρόvηση yιά τίς μή Έλληvικiς Φυλές... ». Κατόπιν τών άνωτέρω προσέξατε τάς σαφείς θέσεις τού 'Ι­ σοκράτους έναντι τών οαροάρων, διότι κάποιοι ϋποπτοι η άγνοούντες παραποιούν δσα έκθέτει ό 'Ισοκράτης στον «Πα­ νηγυρικόν)) του ( 4,50) περi. έκείνων που καλούνται 'Έλληνες, έπειδη μετέχουν τής «παιδεύσεως τijς ήμετiρας». Ούδέποτε ό 'Ισοκράτης είπεν ότι, όσοι έξεπαιδεύθησαν Έλληνικώς έγένον­ το 'Έλληνες. Ό 'Ισοκράτης («Παναθηνα'ίκΟς)) Κ, 60) έπαινεί το κράτος τών 'Αθηνών διότι έκανε πολλά καi. μέγιστα κακά στους οαρ6άρους, έν& έκανε καλa στους "Ελλ ηνας. Ή πόλις μας, προ­ σθέτει, άφήρεσε την παραλίαν τής.'Ασίας ('Ιωνίαν) άπο τους οαρΟάρους καi. άρκετην χώραν στο έσωτερικον την προσέφερε στοiJς συμμάχους της.

32

Κωvσrανrίvος Ι1λεύρης

«Καi τών πλείστων καί μεγίστων τοίς μέv 6αρόά­ ροις κακών, τοίς δ· 'Έλλησιν άγαθών αίτίαν γεγεvη­ μένην, έτι δέ τής Ασίας τήν παραλίαν καί πολλ ήν άλληv χώραν τούς μέv πολεμίους άφελομέvηv, τοίς δέ >>. σvμμάχοις κτησαμέvηv

Έπί τής κυριαρχίας τών 'Αθηναίων (ήμετέρας δυναστείας) ύπενθυμίζει ό ρήτωρ δέν έπετρέπετο στούς 6αρ6άρους νά δια­ Οοϋν τόν 'Άλνν ποταμόν μέ στρατόν η τήν Φασήλιδα μέ πολε­ μικά πλοία (πλείν Φασηλίδος). θά. κάνω μίαν παρένθεσιν διά νά είπω ότι ή πολιτικfι σκέ­ ψις τού 'Ισοκράτους είναι πάντοτε έπίχ«L@ος, διότι είναι έκ­ φραστiις τής 'Ιδέας τού Πανελληνισμού, τfις ένώσεως δηλαδη όλων τών Έλλήνων, τού πολέμου κατά τών 6αρ6άρων καi. τfις έπιοολfις τfις Έλληνικfις κυριαρχίας στόν κόσμον όλόκληρον. Γράφει στόν «Ταγό» τών Θεσσαλών, Ίάσονα, ό όποίος πεί­ θεται καi άποφασίζει έκστρατείαν κατά τών Περσών, ωJ..ά. δο­ λοφονείται. Γράφει στόν Διονύσιον πού άρχει είς Συρακούσας καί ό όποίος είχε σνντρίψει τούς οοροορους Καρχηδονίους. Φαίνε­ ται ότι αύτός σννεφώνησε νά έπιτεθfι κατά τών 6αρ6άρων τfις Περσίας, άλλ' άποθνήσκει, εν έτος μετά την λήψιν της έπι­ στολfις τού 'Ισοκράτους. Γράφει στόν 'Αρχίδαμ.ον Γ, οοσιλέα τfις Σπάρτης, πρός τόν όποίον ποιείται τήν σταθερ(χν έκκλησιν: 'Ένωσις Έλλήνων, πό­ λεμος κατά 6αρ6άρων. Γράφει στόν Φίλιππον δύο έπιστολάς. Γράφει στόν οοσιλέα τής Σαλαμίνος Κύπρου, Νικοκλέα, υίόν τού Εύαγόρου Α', άπό τόν όποίον έζήτει ή Κύπρος νά άποτελfι «προφυλακήν» τής Έλλάδος κατά τών 6αρ6άρων. Ή διεξαγωγη πολέμου έναvtίον τών 6αρ6άρων άπετέλει δια τούς 'Αρχαιοέλληνας 'λiΥγον άποκτήσεως δόξης. Σχετικώς ό μέ-

33

Πάς μη "Ελληv Οάροαρος

γας Φωκίων συνεοούλευσε τόν Μ. 'Αλέξανδρον, aν θέλη δόξαν, τότε τον πόλεμον κατά τών 'Ελλήνων νά τόν μετατρέψη είς πό­ λεμον κατά τών οαροάρων: «εί δέ δόξης μεταθέαθαι πρός τούς 6αρ όάρους άπό τώv Έλλήvωv τραπόμεvοv» (Πλούταρχος: «Φωκίων» 1 7 ). Το θέμα τής ένότητος τών 'Ελλήνων καί έν συνεχείc;χ τοϋ πολέμου κατά τών οαροάρων, διά την άπελευθέρωσιν τών 'Ελ­ ληνικών περιοχών τής Μικράς Άσίας άναλύει κατ' άξιόλογον τρόπον ό Δημήτρης Κάψάλας στό οιολίον του «Μέγας 'Αλέ­ ξανδρος ό Κατακτητής» (έκδ. «Κυρομάνος» Θεσ/νίκη 1993, σελ. 73 κ.έ.) όπου γίνεται σύγκρισις με την σημερινην κατά­ στασιν. Τελικώς ό Μ. 'Αλέξανδρος έπραγματοποίησε την 'Ιδέαν τοϋ Πανελληνισμού καl έδικαίωσε στην πράξι την πολιτικην σκέ­ ψιν τοϋ 'Ισοκράτους. Ό 'Ηρόδοτος, ό όποίος άπεκλήθη ύπό τοϋ Κικέρωνος «Πατηρ τής 'Ιστορίας» («De legibus» Α, 1) θά διαοεοαιώση ο τι άπο την άρχαιότητα τό Έλλ ηνικόν έθνος(!) διεκρίθη ώς εύφυέστερον τοϋ οαροαρικοϋ: «έκ παλαιοτέρου τοϋ 6αρ6άρου έθvεος τό Έλληvικόv έόv καi δεξιώτεροv» («'Ιστορία» Α, 60). 2.500 χρόνια μετά τόν Ήρόδοτον έρχεται ό διάσημος Γερ­ μανος καθηγητης τής 'Ιστορίας καί τής κλασσικής φιλοσοφίας του Πα νεπιστημίου τοϋ Μαροούργου, Θεόδωρος Μπίρτ, διά νά δηλώση εύθέως στό τέλος τοϋ έργου του «'Αλέξανδρος ό Μέγας καl ό Παγκόσμιος 'Ελληνισμός» (Έλλ. έκδ. «Δαρεμά», σελ. 455) ότι οί 'Έλληνες είναι «ό εύφυέατερος λαός τοϋ πα­ ρελθόντος»! καί ό Βιεννέζος καθηγητής, νΕγκον Φρίντελ, στό σύγγραμ μά του: «Πολιτιστικη ίστορία τής 'Αρχαίας 'Ελλάδος» (Έλλ. έκδ. «Πορεία», 'Αθήναι 1986, σελ. 61) θά παραδεχθη ότι: «. .. Οί "Ελληvες ήταv ή κατ' έξοχήv μεyαλοφυία άvάμεαα aτούς λαούς». Πλήθος, άπέραντο πλήθος καθηγητών μπορώ νά έπικαλε·

34

Κωvοταvτίvος Πλεύρης

σθώ, πού 6ε6αιώνουν τήν Έ λλ ηνική ύπεροχή, τήν όποία ν άλλως τε άποδεικνύουν αί αύτοκρατορίαι, αί κοσμοκρατορίαι καl οί πολι τιομοί, που έδημιούργησε ή Φυλή μας. Μόνον οί γραικύλοι καl οί άδαείς άρνούνται το αύτονόητον: την άνωτε­ ρότητα τών 'Ελλήνων. Περί τούτου έπισημειώ ότι ή διάκρισις 'Έλληνες-6άρ6αροι είναι άποδεκτή καl καθιερώθη στα 6ι6λία ίστορίας, ώς έκφρά­ ζουσα μίαν ίστορικήν άλήθειαν. 'Επικαλούμαι το παράδειγμα τού-ίστορικού Rene Ristelhueber (6ρα6είον Γαλλικής 'Ακαδη­ μίας), ό όποίος στο 6ι6λίον του «'Ιστορία τών 6αλκανικών λαών» (Έλλ. έκδ. «Παπαδήμα», Άθ. 1995) γράφει: «Ή ουζαν­ τινή αύτοκρατορία ποv τήν διαδέχθηκε, γρήγορα άρχισε νά κλυδωνίζεται, καθώς τά σύνορά της άπειλοiίvταν άπό τήv οαρ­ οαρική πίεση... » (σελ. 17) καl παρακάτω (σελ. 25) ό συγγρα­ φεiJς περιγράφει πώς ή Αύτοκρατορία μας ύπομένει «τήν έφο­ δο πολλών οαροάρων. Βησιγότθοι, Ούννοι, ·Αοαροι έφορμοϋν πάνω της χωρίς νά κατορθώσουν νά τήv καταστρέψουν...». Μό­ νο το σχολικον 6ι6λίον τού νεοελληνικού κρατιδίου άμφισ6η­ τεί τΟν όρον 6άρΟαρος καl τΟν θέτει έντΟς είσαγωγικών. Άπα­ ράδεκτον. Άντεπιστημονικόν. Με τήν εύκαιρίαν, που άνέφερα τον Ρενε Ριστελχούμπερ, θa μεταφέρω έδώ τήν άρχήν τού πρώτου κεφαλαίου τού 6ι6λίου του, όπου γράφει: «Δέν εlναι έδώ ό χώρος γιά τήν, έστω καi σύντο­ μη, περιγραφή τijς ίοτορίας τijς άρχαίας Έλλάδας. Παιδιά τού πολιτισμού, ό όποϊσς γεννήθηκε ο' αύτή τή χώρα, έκφράζουμε τήν εύγνωμοσύνη μας οτήν πνευματική αύτή μητέρα διατηρώντας πιστά aτή μνή­ μη μας τή θύμηση τού μακρινού κι ένδοξου παρελθόν­ τος της. Τήν εύγνωμοσύνη αύτή, τijς τήν έκδηλώνου­ με άποδεικνύοντας ότι, παρά τό διάοα τών αίώνων,

Πάς μ. ή 'Έλλην 6άρ6αρος

35

συνεχίζουμε νά έκτιμοϋμε την άξία τής προοφορiiς yιά τήν όποία τfις είμαστε όφειλέτες καί άξμffνο υμε τό σεοαομό τών άνθρώπι νων άρετών, την καλλιέργεια τών όποίων μ iiς δίδαξε». Είναί πρΟς τιμήν μας, που οί άλλοι θεωρούν τούς έαυτούς των παιδιά τού 'Ελληνικού πολιτισμού και την Πατρίδα μας.· Πνευματική τους Μητέρα. Τέτοιας έκ οάθους καρδίας άνα­ γνω ρίσεις τaς aποφεύγουν οί ύπεύθυνοι τής «'Ελληνικής» έκπα ιδεύσεως, διότι τους ένοχλεί ή δικαία έξύψωσις τοt 'Ελ­ ληνισμού κι έτσι παραποιούν η άποκρύπτουν την ίστορικην άλήθειαν.

Ό ·Αγγλος άκαδημαϊκΟς καθηγητής της 'Αρχαίας 'Ιστορίας F. Walbank στο οιολίον του «The Hellenistic World» («Fontana Press», Glasgow 1981 ρ. 74) άναφέρει 6αρ6αρικaς χώρας: «barbaήan lands» καl διa τΟν Οασιλέα τών Περσών γράφει ότι ήτο είς οάροαρος: «Was a barbarian». 'Όλα αύτa καl πλήθος

άλλων aποδεικνύουν την έπικράτησι τού διαχωρισμού τών άνθρώπων είς 'Έλληνας καi Οαροάρους. Ό Αγγλος καθηγητης τών 'Ελληνικών στο Πανεπιστήμιον τοϋ Μπρίστολ Η. Κitto στο 6ιλίον του «Οί 'Έλληνες» (έλλ. έκδ. «Κάκτος», Άθ. 2002) παρουσιάζει τον όρο «οάροαρος» με άκρίοειαν. Γράφει, ότι οί οάροαροι ώνομάζοντο έτσι, όχι μό­ νον, διότι δέν ώμίλουν 'Ελληνικά, άλλά διότι «δέν ζοϋοαν Ελ­ ληνικά καί ότι δέν σκέφτονταν Έλληνικά» και προσθέτει το σπουδαίον, ότι οί 6άρ0αροι fισαν δούλοι, ένώ οί 'Έλληνες έλεύ­ θεροι, όπου καί άναλύει την δουλεία τών 6αρ6άρων καί την έλευθερίαν τών 'Ελλήνων. 'Αποδίδει μάλιστα την διαφορ(ι 'Ελ­ λήνων 6αροάρων στον «άνώτερο πολιτισμο τών 'Ελλήνων» (ένθ. άνωτ. σελ. 12-16, 162). Στο οιολίο τους «La Grece» (ed «Arthaud» France 1964, •

36

JUvvoτavτίvoς JΙλεύρης

p. 14- 15) οί Jeanne καi Georges Rοuχδιαπιστώνουν, ότι ό "Ελ­ λην είναι έλεύθερος πολίτης έν άντιθέσει πρός τοiJς Οαροάρους πού είναι δούλοι κι ότι ό 'Έλλην ώς έλεύθερος πολίτης είναι ύπεύθυνος έν άντιθέσει πρός τόν οάροαρον πού είναι άνεύθυ­ νος και συνεπώς περιφρονητέος: « Le barbare est sujet irre­

sponsable, et, comme tel, meprise». Ό Γάλλος Άκαδημα"ίκός Paul Faure στό σπουδαίον έργον του «Ή καθημεριvi'] ζωi] είς τaς Έλληνικaς άποικίας» («La vίta quotidiana nelle colonie Greche» ed. «Rizzoli» Milano 1995, p. 428) δέχεται την διάκρισι Έλλήνων-οαροάρων κα'ι παραθέτει τa πνευματικa δώρα, που τους προσεφέραμεν μεταξυ τών οποίων ή λογική: «La ragione (logos) e il secondo dono dei Gre­ ci ai barbaή» (ένθ άνωτ.). Οί 'Αμερικανοi. έκδόται Ν. Dane καi. J. Ambrose στήν σειρa «Α paideia book» (Ν. York 197 4) άνέθεσαν είς πολλσuς καθη­ γητaς νa συγγράψουν, διa τόν πολιτισμόν της 'Αρχαίας 'Ελλά­ δος κα'ι έκυκλοφόρησαν έργασίαν πλέον τών 600 σελίδων μέ τόν τίτλον «Greek Attitudes» που άποτελεί ώς έδήλωσαν «μίαν είσαyωyi}ν ατά μεyάλα μυαλά τής Έλλάδος» (an introduction to the great minds ofGreece) 'Εκεί σαφέστατα προσδιορίζεται, οτι ολα τά άλλα έθνη «All other nations» έν διακρίσει πρός τοiJς 'Έλληνας χαρακτηρίζονται «ώς 6άρ6αροι» (designated as .

barbaήans). Ό 'Άγγλος καθηγητi]ς τής 'Αρχαίας φιλοσοφίας στό πανε­ πιστήμιον τού Καίμπριτζ W. Guthrie στό έργον του «The Philosophers from Thales to Aristotle» τό όποίον μόνον τό 1 984 έκανε όκτοο άνατυπώσεις(!) γράφει διa τόν Μ. 'Αλέξαν­ δρο, ότι «πέρασε ατήv Α.σία σάv δεύτερος Α.χίλλέας ύπέρμα­ χος τής Έλλάδας κατά τώv 6αρ6άρωv» και άναφέρεται στην «ύπιροχή rijς Έλληvικfις φvλfις πάvω στίς ίί.λλις» (Έλλ. έκδ. «Παπαδήμω> Άθ. 1 993, σελ. 1 2 1 ). Τό 1908 ό .. Αγγλος καθηγητi]ς τής ίστορίας τού Πανεπι-

Πάς μ ή WΕλληv 6άρ6αρος

37

στημί ου Καίμπριτζ Ίζν Μπιοϋρυ έδωσε μία σειρ(χ διαλέξεων στό Πανεπιστήμιο Χάροαρντ, τaς όποίας κατόπιν έξέδωσε είς οιολίον, μέ τον τίτλον «'Αρχαίοι 'Έλληνες ΊστοριΚοi» (έλλ έκδ. «Παπαδήμα», Άθ. 1 970). Στό σύγγραμμα διαοάζομεν (σελ.9) «Σaν έλληνιστής θa είμαι εύτυχής, aν μπορέσω νά δείξω μi πειστικότητα τό γεγονός ότι, όπως στήν ποί­ ηση καi aτά γράμματα γενικά, όπως στήν τέχvη, όπως ατή φιλοσοφία καi ατά μαθηματικά, έτσι καί στήν ίστορία ή όφειλή μας πρός τοiις 'Έλληνες ξεπερνάει κάθε μέτρο. Α ύτοί δέν ήταν οί πρώτοι ποiι χρονολό­ γησαν τά γεγονότα, άλλά ήταν οί πρώτοι ποiι χρησι­ μοποίησαν την κριτικη στα γεγονότα. Καί τούτο ση­ μαίνει ότι αύτοi θεμελίωσαν τiιν ίστοριογραφία». παρακάτω (σελ. 24) άναφέρεται «στήν άντίθεσι άνά­ μεσα στη δουλεία τού 6αρ6άρου καi τήν έλευθεροσύvη τού 'Έλ­ ληνα...». 'Ανέτως χρησιμοποιεί τόν όρο ό J. Droysen στην «'Ιστορία τοϋ Μ. 'Αλεξάνδρου» (έκδ. «Τραπέζης Πίστεως» Άθ. 1 993) οπου γράφει π.χ. ότι «έξευτελιζόταν ατά μάτια Έλλήνων καί 6αρ6άρων» (ένθ. άνωτ. τόμος 1 ος, σελ. 1 1 2). Ό Γάλλος ποιητης Μισελ Πισa συνέθεσε την τραγωδία «Λεωνίδας» ποu παρουσιάσθη το 1 8 25 στό Γαλλικό Έθνικ& θέατρον παρουσίι;χ τοϋ ΔουκΟς της Όρλεάνης, ό όποίος είχε δί­ πλα του δύο μικρ(χ 'Ελληνόπουλα, τους υίους τοϋ Κανάρη καί τοϋ Μιαούλη. Ό 'Ελληνολάτρης συγγραφευς Ρενε Πυώ περι­ γράφει την θεατρικη παράστασι τών Θερμοπυλών καΙ. την συ­ γκίνησι, που προεκάλεσε στους Γάλλους. 'Αξίζει νa διαοάσετε την διήγησι. (Ρενε Πυώ: «'Ελλάδα, γη άγαπημένη τών θεών» (έλλ. έκδ. «Παπαδήμα», Άθ. 1995, σελ.79). Στην τραγωδία οί Πέρσαι λέγονται με τον καθιερωθέντα πλέον όρον: «Οάρ6αροι» και

38

Κίι.ιvσταvτίvος Πλεύρης

π.χ.: «Στούς 6αρ6άροvς πού στρατοπέδευσαν πέρα άπό τούτα τά Οσυvά...>> (ένθ. άνωτ. σελ. 80). Μέ την γλώσσα παρατηρείται κι άλλο ένα φαινόμενο. 'Όταν έχρειάζετο νa συνομιλήση κάποιος μ' έναv 6άρ6αρο, που δέν έγνώριζε καλa Έλληνικά, τοϋ έλεγε τί θέλει όμιλών κι ό 'Έλλην όχι με όρθa 'Ελληνικά, (δίχως πτώσεις, κλίσεις κ.τ.λ.) διά νά γίνη εύκολώτερον άντιληπτός. ΑύτΟς ό χαρακτηριστικΟς τρόπος συνομιλίας έπισημαίνεται άπο πολλοiJς συγγραφείς π.χ. «καί έξήγησε, όπως θά μιλούσε σ' έvα 6άρ6αρο>> (Μίκα Βαλτάρι: «Ό Έτροϋσκος» έλλ. έκδ. «.Καλέντας» Άθ. 1985, σελ. 237). Ό Hemy Immerwahr καθηγητi}ς στο πανεπιστήμιον της Β. Καρολίνας άποδέχεται κι αύτος τον όρο 6άρ6αρος. -Ετσι στο περι 'Ηροδότου κεφάλαιον τών έκδόσεων τοϋ πανεπιστημίου Καίμπριτζ ( «Greek literature» Cabridge University Press, Cabridge, 1 985) γράφει συχνώς περι «6αρ6αρικών λαών» , «6αρ6άρων», «'Ελλήνων και 6αρ6άρων» κ.τ.λ. Νομίζω ότι δεν πρέπει νά μακρυγορήσω άλλο, προς άπό­ δειξιν, ότι ό όρος «6άρ6αρος» καθιερώθη στην έθνολογικην όρολογίαν, καθαρώς διό. λόγους έπιστημονικούς, καθόσον άπο­ δίδει την διάκρισιν μεταξiJ τής Έλληνικfις Φυλής και όλων τών άλλων άνευ έξαιρέσεως.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

Εύλογος ή περιφρόνησις τών οαροάρων • 'Απαγόρευσις σχέσεων με ΟαρΟάρους • Διατήρησις της Έλληνικής Φυλετιχής καθαρότητος • Οί Βυζαντινοi συντηρούν την διάκρισιν Έλλή­ νων-6αροάρων • Οί σ'ύγχρονοι ίστοριχοi. συμφωνούν με τους 'Αρχαίους στην διάχρισι' Έλλήνων-6�6άρων.

Ή πολιτιστικη διαφορa Έλλήνων-6αρ6άρων ήτο έκείνη ή όποία έκανε τους πρώτους νa καταφρονούν τους δευτέρους κι άκόμη να τσuς θεωροϋν έχθρούς, διότι οί ξένοι έπε6ουλεύοντο τήν Πατρίδα μας. Θεμελιώδες γνώρισμα παντος πολιτισμού είναι ή φιλοσο­ φία του. Αύτο το πνευματικόν κατόρθωμα το έπέτυχαν μόνον οί 'Έλληνες, οί οποίοι και τοϋ έδωσαν το όνομα φιλοσοφία, το όποίον δέν ύπάρχει στους ΟαρΟάρους, ούτε μπορεί νa άπσδοθfι στήν γλώσσαν των, δπως aκρι6ώς διαπιστώνει ό Διογένης ό Λαέρτιος («Βίοι φιλοσόφων» Α, 4 ): «Καi ώδε μέν άφ ' Έλλή­ νων ήρξε φιλοσοφία, ής καi αύτό το όνομα την ΟάρΟαρον άπέ­ στραπται προσηyορίαν>>. Άπο τους παναρχαίους χρόνους οί 'Έλληνες περιεφρόνουν τους ξένους, ώς κατωτέρσυς λαούς. Ό 'Όμηρος («'Ιλιiχς» Ι, 648), διά νa προσφύγω είς iχρχαιοτάτην πηγήν, περιγράφει την δια­ μαρτυρίαν τοϋ '.Νι.,ι"JJ..iως πρΟς τΟν Λίαν, διa την συμπεριφορ(χν τοϋ 'Αγαμέμνονος. Ό fιρως λέγει: όργίζεται ή καρδιά μου σaν θ υμηθώ πόσον προσ6λητικώς μοϋ έφέρθη ό υίός τσϋ Άτρέως,

40

Κίιινσταvτίνος Πλεύρης

ώσaν νa ήμουν κάποιος μετανάστης δίχως τιμήν: «οίδάνεται κραδίη χόλφ όππότε κείνων μυήσομαι, ως μ . άαύφηλον έν Αρ­ yείοισιν έρεξεν Ατρείδης, ώς εί τιν ' άτίμητον μετανάστην». Πράγματι ή λέξις μετανάστης έχει όνειδιστικον περιεχόμενον στους Άρχαιοέλληνας καi δι' αύτό ό 'Ηρόδοτος ( «'Ιστορίω> 7,161) άναφερόμενος στους ·Αθηναίους τονίζει ότι δεν είναι μετανάσται (ού μετανάσται). Τον συνδυασμο περιφρονήσεως καi έχθρότητος προς τους ξένους άναφέρει ό Γάλλος καθηγητης τής κλασσικής φιλολο­ γίας τοϋ Πανεπιστημίου τής Λυώνος, Ρομπερ Φλασελιέρ, που γράφει («Ό δημόσιος και ίδιωτικΟς 6ίος τών 'Αρχαίων 'Ελλή­ νων», Έλλ. έκδ. « Παπαδήμω>, Άθ. 1995 , σελ. 59) ότι «Ή άρχαία πόλψ> θεωρεί τοiJς ξένους a priori έχθρούς. Ό ξένος που ζή σε μία aρχαία Έλληνικi1 πόλι είναι συνήθως ενας αίχμάλω­ τος πολέμου, ένας δούλος ... και ή λέξη «6άρ6αροι>> πού έσή­ μαινε αύτους που δεν ήταν « 'Έλληνες, είχε yιa αίώνες σημα­ σία περιφρονητική... ». 'Επίσης κι ά.ργότερα στην Αύτοκρατορία μας τού Βυζαντί­ οί ου άλλοδαποί (6άρ6αροι) είχαν δεσμεύσεις. Σχετικώς οί 6υ­ ζαντινολόγοι Ν. B aynes καi L. Moss γράφουν («Βυζάντιο») Έλλ. έκδ. «Παπαδήμα», Άθ. 1996, σελ. 123): «Οί άλλοδαποi πάλι, τών όποίων 1] διαμονή στήν Κωνσταντινούπολη ύπόκειταν σέ τόσο αύστηρi] έπι­ τήρηση, ήταν κυρίως οάροαροι άπό τό οορρά, τούς όποίους ύπijρχαν σοδαροί λόγοι νά φοοούνται». Ή περιφρόνησις τών Βυζαντινών έναντι τών 6αρ6άρων fιτο τόσον 6αθυτάτη, &στε ή έξαισία "Αννα Κομνηνη στο προοίμιον τής «Άλεξιάδος» δεν άναφέρει «τa όνόματα τών οαροάρων, άπό φόοο μήπως μολύνουν τaς σελίδας τijς ίστορίας της»!!! Σχετικά σχόλια είς Georgina B uckler «Anna Commena, a Study» (Oxford, 1929 σ. 48 3) καl διa την περιφρόνησιν τών

41

Πάς μή .Ελλην 6άρ0αρος

οαρ6αρικών όνομάτων, ένθ. άνωτ. VI. 14, σ . 1 8 2Β, Χ. 8 . σ. 2890). Ό Dawkins (Ν. Baynes Η. Moss: «Byzantium>> Clarendon Press, Oxford 1948, ch. ΙΧ) παραθέτει όλόκληρον κείμενον διά τούς γλωοσικούς 6αρ6αρισμούς καί λέγει, ότι τούς Βυζαντινούς έχαρακτήριζε: «'Υπερηφάνεια διa την έθνικότητά των, διa τόν πολιτισμόν των, διά τό παρελθόν των, άλλαζονική διάκρισις με­ ταξύ τού έαυτοv των καi τών οαροάρων λαών.. ». Ναί, έτσι ήτο. 'Έτσι είναι. νΕτσι θa είναι. Τον όρο «6άρ6αροι» παραθέτει καl ή Ρωσlς Ταμάρα Τάλ­ μποτ Ρά'ίς τού πανεπιστημίου τής Κολούμπια τών ΗΠΑ. Στο οιολίον της «Ό δημόσιος και iδιωτικος οίος τών Βυζαντινών» (έλλ. έκδ. «Παπαδήμα», Άθ. 1 988, σελ. 1 1 0-1 1 1 ) γράφει διά το εvα άπό τά δύο τμήματα τής Αuτοκρατορικής Φρουράς ποu άπετελείτο άπό μισθοφόρους Νοροηγικής καταγωγής καί το άνέφεραν μf: τον δρο «οάροαροι>> κι δτι στο Βυζάντιο «.... ε[χε ίδρυθή μία ύπηρεσία Βαροάρων, προσκολλημένη στήν ύπηρε­ σία πληροφοριών, μέ σκοπό νά έφοδιάζη τήν ύπηρεσία Εξω­ τερικών ύποθέσεων μέ πληροφορίες σχετικές μέ τά νέα οασί­ λεια πού δημιουργούνταν καί πού οί Βυζαντινοi τά άνέφεραν μέ τον δρο οαροαρικός κόσμος». Ο 6αρ6αρικ0ς κόσμος έξακολουθεί νά ύπάρχη, κυρίως γύ­ ρω μας. Σήμερον οί άλλοδαποί δέν ύπόκεινται είς έπιτήρησιν, άλλά το έλεεινό κράτος θέλει νά τούς έντάξη στi]ν Έλληνικi] Έθνικi] Κοινωνία. Οί 6άρ6αροι άπο τόν οορρά κατακλύζουν τi]ν πα­ τρίδα μας. Ό Άριστοφάνης («Νεφέλαι» 492) περιγράφει τόν άνθρω­ πο πού είναι άμαθης κι έτσι οάροαρος: «άνθρωπος άγαθός ο ύτωσi καi οάροαρος». 'Αλλού πάλιν ό Άριστοφάνης («Λυσι­ στράτη>> 1 1 3 3- 1 1 34) παρουσιάζει τήν ήρωίδα τού έργου νά κατηγορή τούς 'Έλληνας, πού δf.ν μάχονται κατά τών οαροά·

.

42

Κίοvοταvτίvος Πλεύρης

ρων, άλλa κατa τών 'Ελλήνων: «έχθρών παρόντων οαροάρφ στρατεύματι 'Έλληνας άνδρας καi πόλεις άπόλλυτε». Συνάγεται πλέον, ότι μεταξiJ 'Ελλήνων καl οαροάρων δeν ύπάρχει άπλή διάκρισις, άλλα «δι.άκQισις μεθ' ύπε�ijς». Τούτο έπι6ε6αιούν καί. διαπρεπείς Έλληνισταί, όπως ό Πρόεδρος τοϋ Πανεπιστημίου της 'Οξφόρδης (Μ. Bowra). Στην γαλλικi] έκδο­ σι τοiι σuγγράμματός του διαΟάζομεν ότι, όταν οί 'Έλληνες έοε6αίωναν ότι είναι άνώτεροι τών 6αρ6άρων, διότι ένεπνέοντο άπο μίαν aρετi]ν ένος είδους περισσότερον ύψηλοϋ, δrv είχαν

άδικοv: Lorsqu ' ils affirmaient etre superίeurs aux bar­ bares parce qu ' ίls aspίraίent a une νertue d' ιιne es­ pece plus haute, ils n ' avaίentpas tort. («L' expeήence greque�, ed. Fayard, Paήs 1769, p. 56).

Ό Άντρe Μπονάρ, καθηγητi]ς τής 'Ελληνικής φιλολογίας τών έτών 1 928- 1 956 στο Πανεπιστήμιο τής Λωζάνης, μάς πληροφορεί πώς οί 'Έλληνες ήννόουν το «οάροαρσς». Γράφει («Ό 'Αρχαίος Έλληνικος Πολιτισμός», Έλλ. έκδ. «Θεμέλιο», Άθ. 1 986, τόμ.3, σελ 20 1 ): .

« Έξάλλου, τί είναι ένας οάροαρος; Στήν άρχή, είναι γνωστό πώς δέν είναι τίποτα άλλο παρa ένας άνθρωπος πού δέν μιλάει τήν έλληνική γλώσσα, ένας άνθρωπος, πού ό λάρvγγάς του κάνει "6άρ-6άρ-6άρ': πού ή γλώσσα του ογάζει ένα οραχνό ψέλλισμα, μιάν άκατάληπτη φωνή ζώου. Σ' αύτήν, όμως, τήv άρχαία έννοια πόύ ό :Αλέξαν­ δρος τή γνωρίζει, προστίθεται, άπό τόν 5ο αίώνα, καί πρωτύτερα ίσως, καi. συγκεκριμενοποιείται τόν 4σ αίώνα, μέ πολλή καθαρότητα στό Δημοοθέvη, μιά νέα έννοια, πού δέν μπορεί νά τήν άγνοεί ό :Αλέξανδρος,

43

Πάς μή Έλλην 6άρ6αρος

πού θεωρεί τούς οαρΟΟρους όχι πιά μόvοv μ ή 'Έλλη­ vες, ξέvους, άλλά όvτα άγροίκα, άκαλλιέρyητα, όvτα κατώτερα καί γεvvημέvα γιά τή σκλαοιά Αύτή ή "φυλετική " έννοια τής οαροαρικής λέξης Ορίοκεται μέ άπόλvτη καθαρότητα οτόv Πλάτωvα. Γιά τόv ουrtραφέα τής Πολιτείας, οί ΒάρΟαροι είvαι "φύ­ σει " έχθροί μας. Τό μ ίσος πού νιώθουμε γι ' αύτούς εlvαι "φυσικό": πρέπει vά τούς πολεμήσουμε καί vά τούς συvτρίψοvμε. nα τόv Αριστοτέλη, τό δάσκαλο τού 'Αλέξανδρου, οί οάρ6αροι όχι μόvοv εlvαι τέτοιοι "φύσει': άλλά είvαι καί "φύσει" δούλοι. -Ετσι, σέ μιάv έπιστολή πού έστειλε ό ίδιος στόv Άλέξαvδρο, καί άπό τήv όποία ό Πλούταρχος μiiς διέσωσε μερικά χαρακτηριστικά άποσπάσματα, ό Α­ ριστοτέλης συμ6ούλεvε τόv ήγεμόvα "vά συμπεριφέ­ ρεται aτούς 'Έλληνες σάv ήyεμόvας, aτούς ΟαρΟάρους σάv άφέvτης, aτούς πρώτους σάv σέ φίλους καί οίκεί­ ους καί va μεταχειρίζεται τούς δεύτερους όπως μετα­ χειρίζονται τά ζώα καί τά φυτά"». Σχετικώς είς Πλούταρχον: «Περί της 'Αλεξάνδρου τύχης η άρετf]ς» (Α, 6,3296). ·

'Επίσης ό Ρ. Greeη παρεθέτει τήν συμ6ουλήν του Άριστο­ τέλους, πρός τον Άλέξανδρον νά ήγηθf] τών 'Ελλήνων καί νά δεσποτεύση τών 6αρ6άρων (όπως έγινε) καί νά. 6λέπη τους 'Έλληνας ώς φίλους καί συγγενείς, ένώ νά. συμπεριφέρεται στους 6αρ6άρους όπως στά. κτήνη! Ό -Αγγλος ίστορικος πα­ ρατηρεί ότι σχεδόν όλοι οί 'Έλληνες διανοούμενοι ύπεστήριζαν αύτην την γνώμην, συμπεριλαμ6ανομένων του Εύριπίδου καί τοίJ Πλάτωνος: «Yhere is afamousfragment ofAristotle s in which he advίses Alexander to be 'a leader to the Greeks and

44

JGυvσταvτίvος ΙΙλεύρης α despot to the barbarίans, to look after theformer as afterfrίends and relatίves, and to deal wίth the latter as wίth beasts or plants ·: ln thίs a ttίtιιde he had the backίng ofalmost α ΖΖ Greek ίntellectuals, Eurίpίdes and Plato ίncluded».

( «Ancient Greece» ed. «Thames and Hudson» London 1 973, p.1 65).

'Αναντιρρήτως ή λέξις «οάροαρος» καθιερώθη στήν διεθνή όρολογίαν, π.χ. στήν «Παγκόσμια ίστορίω> τοϋ ΤΙΜΕ LIFE (Έλλ. έκδ. «Καπόπουλος», Άθ. 1 990, τόμος 6ος, σελ 59) χρη­ σιμοποιειται ό δρος οάροαρος, που έννοεί τον μή 'Έλληνα. Ό δεύτερος τόμος της ίδίας έκδόσεως έχει ύπότιτλον «ή οαροα­ ρ. κι) έξάπλωοη»! καl (σελ.9) μάς πληροφορεί δτι οί 'Έλληνες ά>νόμασαν μέ μίαν μόνον λέξι «ολους τούς ξένους» καl τους είπαν: «οί 6άρ6αροι». Έπόμενον τής περιφρονή σεως τών οαροάρων ήτο ή aπα­ γόρευσις νa συμ μετέχουν στους ΌλυμπιακοiJς aγώνας: «ού 6αρ6άρων άγωνιατέων είναι τόν άγώνα άλλά Έλλήνων» ('Η­ ρόδοτος: «'Ιστορία» Ε, 22) καί ή Wταγόρευσις νa έφαρμόζεται σ' αuτοiJς ό θεσμος τής ξενίας. Σχετικώς δια6άζομεν στήν έγκυκλοπαίδειαν «ΗΛΙΟΣ>> (λ «ξενία»): «Παρά τοίς άρχαίοις 'Έλληοι ή "ξενία " δiν έπεξε­ τείνετο καί έπί μη Έλλήνων "ξένων"· αύτοi άντιθέτως έθεω­ ροiivτο έχθροί ώς οάρΟαροι.. .». 'Ιδιαιτέρως μάλιστα στήν Σπάρ­ την έλειτούργει κατa τών ξένων ό νόμος «περι ξενηλασίας» (Ξενοφών: «Λακεδαιμονίων Πολιτεία» 1 4,4) οάσει τοϋ όποίου οί ξένοι συνελαμ6άνοντο καl έξεδιώκοντο τής Λακεδαίμονος, διότι οί Σπαρτιάται έπεθύμουν νa μή άναμειγνύωνται μέ ξέ­ νους. τΗσαν, δπως έγραψε ό Ήρόδοτος («'Ιστορία» Α, 65) «καί ξένοι άπρόσμεικτοι». Δι' αύτο ό Α. Χίτλερ Wτεκάλει τήν Σπάρ­ την το καθαρώτερον φυλετικον κράτος τής 'Ιστορίας: «der κ.

Πάς μ ή 'Έλλην 6άρ6αρος

45

Jarste Rassenstaat der Geschichte» (J. Fest: «Hitler» Berlin 1 987, Ulstein Verlag, s.73 3). τη ν "Ελληνικην άνωτερότητα και λόγφ αύτής την περι­ ν τών οαροάρων ώς κατωτέρων έπεσήμαναν καί ύπε­ ρόνησι φ στilριξαν πνευματικοt άνθρωποι, όπως ό έκ τ&ν έπτά Σοφών, Θαλής, ό όποίος έλεγεν ότι ώφειλε εύγνωμοσύνην στην Τύχην, διότι έγεννήθη 'Έλλην κι όχι οάροαρος: «fνεκα χάριν έχειν τfί Τύχη. δτι 'Έλλην καi ού 6άρ6αρος» ( 'Έρμιππος: «Βίοι», Διο­ γένης Λαέρτιος: «Βίοι φιλοσόφων», Α, 32). Άπετέλει πεποίθησιν τών Άρχαιοελλήνων ή άλήθεια τής κοινής καταγωγης, τής κοινής γλώσσης, τής κοινής θρησκείας καl τοίJ κοινοίJ τρόπου ζωής (ήθη). Ό 'Ηρόδοτος («'Ιστορία» Η, 1 44) γράφει ότι «τό Έλληνικόν, έον δμαιμόν τε καi όμό­ γλωσοον καί θεωρώ ίδρύματά τε κοινa καi θυοίαν ήθεά τε όμό­ ..

τροπα».

Έμείς λοιπον οί 'Έλληνες, που είμεθα όμαιμοι, όμόγλωσσοι, όμόθρησκοι και με όμοιον ίδικόν μας τρόπον ζωής, διακρινό­ μεθα άπο τοiJς οαροάρους συλλήοδην και πρέπει πάντοτε νa διακρινώμεθα, με συντήρησιν τής φυλετικής μας καθαρότητος, ώς προϋποθέσεως διατηρήσεως της ύπεροχής μας. Άπο το ένα λοιπον μέρος έχομεν τους 'Έλληνας, με τον ύπέρτατον πολιτισμόν τους και άπο την άλλην μεριaν τσuς οαροάρους, με την οαροαρότητά τους. Ή διάκρισις εΙναι φυλετική, έθνολογική, γλωσσικη και πο­ ιτ λ ιστική. Και εΙναι διάκρισις όφειλομένη στην έν παντι Έλλη­ νι κην ύπεροχήν, ή όποία άλλως τε άπεδείχθη έν τfι πράξει, άφοϋ έπl χιλιετίας ό Έλληνισμος έπεολήθη παντοϋ στον κό­ σμον. Τώρα δεν έπικρατεί ώς κρατικη όντότης, άλλa έξακο­ λουθεί νa κυριαρχη παγκοσμίως, ώς πολιτιστική. 'Όλοι παρα­ δέχονται αύτην την άλήθειαν, πλην τών έγχωρίων γραικύλων, πσu πληρώνονται διa νa μειώνουν καl νΟ. ύποοιΟάζοuν τΟν Έλ­ ληνισμόν.

46

ΚWvσταvτίvος Πλεύρης

την διάκρισιν Έλλήνων και ΟαρΟάρων άποδέχεται κι ό Χρι­ στιανισμός π.χ. ό 'Απόστολος Παύλος («Πρός Ρωμαίους» Α, 1 4) γράφει: «�Ελλησί τε καi 6αρ6άροις». Ό διαχωρισμός δια­ τηρείται έπι αίώνας και φθάνομεν στό Βυζάντιον, όπου ό όρος 6άρ6αρος διατηρεί την σημασίαν που άνέκαθεν είχε. Ό �Αγιος Νεκτάριος (Μητροπολίτης Πενταπόλεως και Δι­ ευθυντi]ς τής Ριζαρείου Σχολής, κατα κόσμον Νεκτάριος Κε­ φάλας) στην είσαγωγην τού Β' τόμου τού έργου του «'Ιερών και φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα» (Άθ. 1 896, σελ. 6) άνα­ φέρεται είς έκείνους οί όποίοι «άποοάλλοvτες τό ξέvοv καί 6άρ6αροv περιοάλλοvται τό Έλληvικόv καί τήv εύyέvειαv... ». •Αρα καί είς "Αγιος τής 'Ορθοδοξίας παραδέχεται τό ξένον καί 6άρ6αρον έν σχέσει προς το Έλληνικόν, το όποίον υπερέχει. Κάτι άνάλογον, έπικαλούμενος την σημασίαν τής 'Ελληνικής γλώσσης, άναφέρει ό ίερός Κλήμης («Στρωματείς» Migne, 8). Ή ·Αννα Κομνηνi] (γεν. 1 08 3) θυγάτηρ τού Αύτοκράτορος 'Αλεξίου Κομνηνού ( 1 069- 1 1 18) συνέγραψε ίστορικόν έργον έκ 1 5 οιολίων, γνωστον ύπό τον γενικόν τίτλον «Άλεξιάς». Στήν έργασίαν της αυτη η πορφυρογέννητος συγγραφε\Jς άναφέρε­ ται συχyώς είς άλλους λαο\Jς 'Ανατολής και Δύσεως, τους όποί­ ους άποκαλεί οαροάρους. Έπί παραδείγματι, στον Α τόμον (έκδ. Δ/σεως έκδόσεων 'Αρχηγείου Στρατού, Άθ. 1 97 1 ) γρά­ φει: δια τας «φάλαγγας τώv 6αρ6άρωv», «Ό Βορίλλος, έvας 6άρ6αρος.... » (σελ. 3 3-34) «τήv ήτταv όλοκλήρου τijς 6αρ6α­ ρικijς δυvάμεως», «τού 6αρ6άρου έκείvου Ροοέρτου» (σελ. 4 1), «πiiσαv 6αρ6αρικήv προσ6ολήv» (σελ. 49), «οί δύο 6άρ6αροι...» (σελ. 7 1 ), «οί 6άρ6αροι ήρχισαv έκ vέου viι προχωρούv...» (σελ. 1 3 1 ) κ.τ.λ.

Ό Ρομπερτ Γκραίη6ς στό σύγγραμμά του για τόν Στρατηγό Βελισάριο («Βελισάριος» έλλ. έκδ. «Ίζηρίτα», Άθ. 1958) άνα­ φ Jρεται στα «οαρ6αρικά έθvη», στους «Γότθους καi τούς

Πάς μή 'Έλλην 6άρ6αρος

47

άλλους Γερμανούς 6αρ0άρους», στην «οαροαρικη λύπη» (ένθ. άνωτ. σελ. 22, 49, 209). Άποδειγμένως λοιπόν και μετa το 1000 μ.Χ. οί ύπερέχον­ τες Έλληνες, έχοντες συνείδησιν τής άνωτερότητός των ώνό­ μαζαν τους ξένους λαοiJς «οαρ6άρους». Η Κομν'ηνi] τέλος χρησιμοποιεί και τον όρον «μιξο6άρ6α­ ρος» (ένθ. άνωτ. τόμος Γ, σελ. 1 35): «τότε καί κάποιος μιξο0άρ6αρος...», προφανώς έννοούσα κάποιον μη γνήσιον 6άρ6α­ ρον, άλλ' έχοντα έκ καταγωγής και Έλληνικον αίμα. 'Όπως άκριοώς οί ·Αρχαίοι 'Έλληνες, έτσι κι οί Βυζαντι­ νοι περιεφρόνουν τοiJς 6αρ6άρους. Ό 'Ολλανδός καθηγητης Δ. Έσσελιγγ στο οιολίον του «Βυζάντιον και ουζαvtινος πολιτι­ σμός» (Έλλ. έκδ. «Παπακωνσταντίνου», σελ. 178) γράφει: Ό έπίσκοπος τijς Κρεμώvης, Λ.ουϊτπράνδος, δια­ τρί6ων κατά τόν δέκατον αίώνα έν Κίονσταvτινουπό­ λει ώς άπεσταλμένος τού αύτοκράτορος ·οeωνος, έκφράζει μeν τήν μεγάλην του άvτιπάθειαν πρός τούς 'Έλληνας καi μετά πολλής άφελείας άγωνιa όπως μή κατακαμφθij ύπό τijς έκτάκτου έκείνης μεγαλοπρε­ πείας, άναl"'άζεται όμως νά όμολογyήση, περιγράφωv τό 6ασιλικόν γεύμα κατά τό όποίον μετά περιφρονή­ σεως έφέροντο πρός αύτόν ώς 6άρ6αρον, ότι ε [δεν έκεί τοιαύτηv τελειότητα μεγαλείου, τfίς όποίας ούδe τήν έλαχίστην ίδέαν ε[χεν ό δυτικός κόσμος. Πράγματι τί ίδέαν νa είχε ο δυτικός κόσμος; Οί τρισοάρ� ·

οαροι «εύρωπαίοι» ούδέν έγνώριζον περι πολιτισμού, όταν έμεϊς, μεταξiJ Άλεξαν�ρείας και Κωνσταντινουπόλεως, είχαμε 25 πανεπιστήμια. Παλαιότερον, πρίν έξη αίώνας, περι το 400 μ.Χ., ο 'Έσσελιγγ γράφει (ένθ. άνωτ. σελ. 22): «Είς τά πανεπι­ στήμια τού τετάρτου αίώνος, τώv :Αθηνών καί τijς :Α.vτιοχεί­ ας.... ».

48

Κωvαταvτίvος Πλεύρης

Τόν τέταρτον αίώνα «είς τa πανεπιστήμια» τa δικά μας! Οί Εύρωπαίοι εΙχαν τότε πανεπιστήμια; Πουθενά. Οί πελεκυ­ φόροι 6άρ6αροι ήσαν άσχετοι πρός τόν πολιτισμόν. Ό ορος 6άρ6αρος γίνεται aποδεκτός κι aπό τους συγχρόνους ίστορι­ κούς π.χ. «κατά τό έτος 987 ή άδελφή τού Βασιλείου, ·Avvα, συζευχθείαα τόv ήγεμόvα τοϋ Κιέοοv, Βλαδίμηροv, άπijλθεv είς τήv Οάροαροv Ρωσίαv... » (ένθ. aνωτ. σελ. 188). Στην Βυζαντινη Αύτοκρατορία πάντες οί aλλόφυλοι έκα­ λοϋντο 6άρ6αροι. 'Ακόμη και ή 'Εκκλησία άπεδέχετο τόν οροv­ πχ. «Νίκας τοίς οασιλεϋσι κατa οαροάρωv δωρούμεvος. >>, τό όποίοv άδιαντρόπως και κατa παραοίασιν τής ίστορικής άλη­ θείας οί γραικύλοι μετέτρεψαν είς «νίκας τοίς εύσεοέσι κατ' έναντίων δωρούμενος»! Έπι πλέον άπαντες οί ξένοι μισθοφό­ ροι, τους όποίους έστρατολόγουν οί Βυζαντιvοι άπό Γερμανία, Νορ6ηγία, 'Αγγλία κ.τ.λ. «τοvς άvέφεραv γεvικώς μέ τό όvομα ΟάρΟαροι» (ταμάρα Τάλμποτ Ρά"ίς: «Ό Δημόσιος καi. ίδιωτικός οίος τών Βυζαντινών», έκδ. «Παπαδήμα», Άθ. 1997, σελ. 1 1 0). Πολλαι παρόμοιοι περιπτώσεις aναφέρονται στην ίστορία, κατa τaς όποίας οί 'Έλληνες άπεκάλουν περιφρονητικώς τους ξένους έχθρούς των όχι με τό έθνικόν των όνομα, aλλa με τόν μειωτικόν χαρακτηρισμόν: «οί 6άρ6αροι». Έπl τού θέp.ατος τούτου aνατρέχω είς φράσιν τοϋ Έθνο­ μάρτυρος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ό όποίος στην κρισι­ μωτέραν στιγμην τής μάχης, που οταν ολα έχάνοντο «τότε ό οασιλευς στραφεις πρός τόν Καντακουζηνόν καί τινας όλίγους πρός αύτόν όντας είπεν: «Υπάγωμεv, άvδρες, έπί τοvς οαροά­ ροvς τούτους» (Χαλκοκονδύλης, έκδ. Βόννης, 6. 305, Γο υ ­ σταύος Σλουμοερζέ: «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος», Έλλ. έκδ. «Παπακωνσταντίνου», σελ. 34 1). 'Όλοι οί 'Αρχαίοι καl οί Βυζαντινοί. 'Όλοι δηλαδη οί "Ελ­ λήνες, λαός και προσωπικότητες, έπι χιλιετίας aνεφέροντο στους 6αρ6άρους, την ϋπαρξιν τών όποίων τώρα aμφισ6ητεί ή ..

Πάς μ η .Ελλ ηv 6άρ0αρος

49

σχολική μας έκπαίδευσις! «θεματικη ίστορία» (τεύχος Α', τής a· Λυκε ίου, σελ.46 ), όπου ό όρος οάροαροι τίθεται έντΟς είσα­ νω'ι ικών!! Έκεί διαοάζομεν: Ι

I

'Έλληνες καi «6άρ6αρ οι»

Πρίv άπό τa μέσα τού 6ου αί. π.Χ οί σχέσεις με­ ταξv Έλλήvωv καi «οαρ6άρωv» ρυθμίζοvταv άπό τίς έσωτερικές άvάyκες τιiJv πόλεωv-κρατώv καi άπό τίς συvθijκες πού έπικρατούσαv στiς Οαρ6αρικές χώρες μέ τlς όποίες οί 'Έλληvες έρχοvταv αέ έπαφή. Σέ γεvικiς γραμμές οί Έλληvικές πόλεις-κράτη έπιδίωκαv va έπι­ οάλουv τή θέλησή τους ατοvς οαροάρους καί va έξυ­ πηρετήσουv άποτελεσματικότερα τa συμφέροvτά τους, έvώ οί «οάροαροι» προσπαθούσαv va άποφύ­ γουv τήv ύποδούλωση ij τi]v έκμετάλλευσή τους άπό τοvς 'Έλληvες. Ένώ το ίστορικώς άληθές εΙναι δτι έμείς ήθελήσαμεν πό­ λεμον κατά τών οαροάρων, διά νά άπελευθερώσωμεν τa Έλ­ ληνικa έδάφη καl τοuς Έλληνικσuς πληθυσμούς, ποu εΙχαν ύποδο υλώσει οί οάροαροι , πολιτικην ΠΟU τώρα δέν άκο­ λοuθώμεν, καίτοι ύπάρχουν ύπόδουλοι 'Έλληνες. Διότι το ση­ μερινον κράτος διοικείται άπο δειλούς, ήττοπαθείς καl γραι­ κύλους. Έaν οί ύποοάροαροι τού ψευδεπιγράφου ύπουργείου «έθνικής παιδείας» έγνώριζαν ίστορίαν, θa έπληροφορούντο ότι οί 'Έλληνες πάντοτε έπολέμησαν τούς οαροάρους, χάριν τής άσφαλείας τών 'Ελλήνων: «διαγωvιζόμεvοι πρός τούς Οαρ­ οάρους ύπέρ τijς τώv Έλλήvων άσφαλείας» (Πολύοιος: «'Ιστο­ ρία» Θ, 35,3). 'Ερωτώ: 'Όταν ε ίσέοαλαν οί Πέρσαι στην 'Ελλάδα έπεδιώ­ χ.αμεν έμείς νa τούς έπιοάλωμεν την θέλησίν μας, δπως γράφει

50

Κίιιvοταντίvος Πλεύρης

τό σχολικόν 6ι6λίον; Μετά 6ε6αίως έξώρμησε έναντίον των ό Μ. 'Αλέξανδρος διά νά τούς έκδικηθή. Αί ίστορικαi. άνακρίοειαι έγκρίνονται άπό ένα ύπουργείο, πού έπολέμησε τά 'Αρχαία 'Ελληνικά, ένώ στην Γαλλίαν

«ό Γάλλος ύπουργός Παιδείας, 'fl;,άκ Λ.άryκ, προ­ ανήγγειλε τi]ν έπιατροφiι τής διδασκαλίας τών άρχαί­ ων έλληνικών ατίς δύο τελευταίες άπο τίς τέααερις αυ­ νολικά τάξεις τών γαλλικών (γυμνασιακών) κολεγίων, ύποσχόμενος μάλιστα καί Όαθμολογικο "πρίμ " στοvς μαθητiς πoiJ θά έπιλέξουν το μάθημα». («Βiιμ«>> 10-3-2002)

Κατόπιν, έπi. Μ. 'Αλεξάνδρου, έπi. 'Ελληνιστικών χρόνων καί στην περίοδο τής Βυζαντινής Αύτοκρατορίας ή έδραίωσις τής παγκοσμίου 'Ελληνικής κυριαρχίας άπήτει την κατάλυσιν τών 6αρ6αρικών κρατών, όπως καί έγινε. Γιατi. τά σχολικά 6ι6λία οοζουν τό «οάροαροι» έντός εί σαγωγικών; Άμφισοητοϋν τόν 'Ηρόδοτο; τόν "Ομηρο; τόν Πλάτωνα; τόν Ίσοκράτην; τόν 'Αριστοτέλην; τόν Θαλήν; τόν Θουκυδίδην; τόν 'Α{!ριανόν; τόν Μ. 'Αλέξανδρον; τόν Πλούταρχον; τόν Πολύοιον; καί δέχονται ποίους; Οί 6άρ6αροι ύπήρξαν καί θά ύπάρχουν. Ή Έλληνικη Φυλη ύπερείχε καί θά ύπερέχη, παρά την άντίθετον έπιδίωξιν τών γραικύλων. Τό 1 8 2 1 , τό 19 1 2- 1 3, τό 1 9 19-22 καi. τό 1940-4 1 άπέδειξαν τόν δυναμισμό τής Φυλής. Τό μεγαλείον μάς περι­ μένει στό μέλλον. Διά να τό έπιτύχωμεν χρειάζεται νi;J. άναοιώ­ ση μέσα μας τό 'Αρχαιοελληνικόν πνεϋμα. Ό Γεώργιος Πα­ πανδρέου τό 1 9 1 3 άπό τό Βερολίνο έκανε έκκλησι:

«Θαυμασία Έλληνικi] ράτσα, πότε θ' άναστήσης λοιπόν το άρχαίον πνεύμα είς τi]ν νέαν Ζωήν»; («Πολιτικά χεLμεvω> έχδ. «Μπά\ί(!ον» σελ. 39).

Πάς μ.ή Έλλην 6άρ6αρσς

51

' Το ·�χαίον Πνεύμα στην Νέαν Ζωήν. Όλα τα άλλα εΙναι μηδέν. �σταν έλθουν στην 'Εξουσία 'Έλληνες άνδρες με Έθνικη Σuνείδησι, τότε ή Φυλή μας θa δημιουργήση νέον πολιτισμον καί μεγάλο Κράτος. Τότε θa πηγαίνωμεν στa άερόδρόμια καί θά διαοοζωμεν πινακίδας με την ένδεtξι: «Κάτοχοι Έλληνικών διαοατηρίων» χαi. «κάτοχοι ο«Qδ«Qιχών διαβατηρίων». 'Ακόμη καί σήμερον � γονότυπός μας ζfι. Χρειαζόμεθ� πο­ λιτική καί πνευματική ήγεσία άνταξία τοϋ Έλληνισμοϋ, διa νa άναδειχθfι ή άξία τfις Φυλής. 'Όσον έπικρατοϋν οί παρακμίαι ήττοπαθείς γραικύλοι ή Φυλή θa άγκομαχfι. Ό Ιω. Μεταξάς εΙπεν: «Οί ήρωες δέν θνήσχουν, πίπτουν, ή δέ yi) πίνουσα το αίμα των τ ους άναyεννά» . Το .Εθνος προ­ σμένει την άναγέννησι τών ήρώων του διa νά συνεχίση τήν πο­ ρεία τών πεπρωμένων Του.

·

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ

Άναφοραί συγγραφέων είς οαροάρους, οαροαρισμόν, ο� 6αρικον κ.τ.λ. • Ή πολιτιστικη έπιοολη τού 'Ελληνισμού • Οί 6άροαροι άπομιμούνται άνιπιτυχώς τον Έλληνικον πολιτισp.όν • Ύψηλαί ήθικαί άQεταi. aγνωστοι στοiις οαροάQους • Χαώδης διαφορα μεταξiι 'Ελληνικών άξιών καi οαροαρικών.

Οί νεώτεροι έπιστήμονες άπεδέχθησαν την διάκρισιν 'Ελ­ λήνων και οαροάρων, ώς γλωσσικόν, έθνολογικον καi πολιτι­ στικον γεγονός. 'Αποτελεί διαπίστωσιν δλων δτι, δπου μετέοη­ σαν οί "Έλληνες μετέφεραν τον άνώτερον πολιτισμόν των και μετέδωσαν γνώσεις στοiις οαροάρους, τών οποίων έΟελτίωσαν την ζωήν. Θa ηδυνάμην νa σάς παραθέσω πλήθος σχετικών άπόψε­ ων, 'Ελλήνων και ξένων έπιστημόνων, άλλa περιορίζομαι στην άναφορaν τού Έμ. Παντελάκη, έπιμελητοiι τών «Χρυσών Έπών» τού Πυθαγόρου, τής έκδόσεως «"Απαντα τών 'Αρχαί­ ων 'Ελλήνων συγγραφέων» (έκδ. «Πάπυρος», Άθ. 1 975, παρ. 4 1 ). 'Εκεί διαοάζομεν: «4 1 . Ύπό εύνοϊκωτέρας σvνθήκας έγένοντο οί πρός σκοπούς κοινωνικούς καί έμπορικούς άναλαμ­ οανόμενοι ύπό τών μ ητροπόλεων άποικιαμοί· άλλά καi ούτοι δέν ήσαν άπηλλαγμένοι περιπετειών οί­ κτροτάτων. Θαvμάσιον εlναι τφ όvτι καί πάσης περι­ γραφής ύπέρτερον τό θέαμα πλοvσιοτάτων τε καί ίαχvροτάτωv 'Ελληνικών άποικιών άπό τοϋ Καυκάσου

54

Κωνσταvr:ίvος Πλεύρης

μέχρι τού 'Ατλαντικού ώκεανού έκτεινομένωv- άλλa καί πόααι μυριάδες τολμηρών Ελλήνων δέν έξηφανί­ οθησαν έν ταίς παραλίαις χώραις τού Εύξείνου Πόν­ του καi τής Προποντίδας, έν ταίς Όορείοις καί ταίς δυτικαίς άκταίς τijς κάτω Α.οίας, έν τij Θράκη καί Μακεδονί(Χ καί Ίλλυρίi;Χ, έν τij Μεγάλη 'Ελλάδι και τij Σικελί(Χ μ έχρι τών ένδοτάτων τijς Γαλατίας, έν τij Αίyύπτφ καί τjj Κυρήvn μέχρι τής 1οηρίας. Πανταχού οί 'Έλληνες άποικοι έξευγενίζουοι τήν χώραν, καλ­ λιεργούοι τaς χεροομανούοας γαίας, άποξηραίνουοιν έλη, όμαλίζουσιν ύψώματα πρός ίδρυσιν ναών καί κα­ τοικιών, κτίζουσι λιμένας, διανοίγουσι πρός πάσαν δι­ εύθυvοιν όδοίς, δι ' ών είακομίζονται πλούτη καί λαών καί χωρών άγvώστων γvώοεις, καταλύουοι τa παρa τοίς οαρΟάροις λαοίς κρατούντα ώμa καί άγρια θρη­ σκευτικa έθιμα· καί είσάγουοι λατρείαν τού θείου ήπιωτέραν, ήθη κο ινωνικά ήμερώτερα, οίον φαιδρό­ τερον καί χαριέοτερον. Πανταχού ή όψις τών πραγ­ μάτων μετα6άλλεται, παντάχού νέα δημιουργία έμφα­ νίζεται... 43. Ούτω λαμ6άνει σύστασιν ή μεγάλη έξανθρω­ πιστική δύvαμις, i]ν ό κόσμος, εύγvωμονών πρΟς τούς δημιουργούς αύτijς, Έλληνισμον ονομάζει». Ή διάκρισις τών άνθρώπων είς 'Έλληνας καί οαροάρους εΙναι καθιερωμένη όχι μόνον στήν κοινήν γνώμην, άλλά καί είς όλους τους συγγραφε ί ς ίστορίας, φιλοσοφίας, γεωγραφίας κ.τ.λ., οί όποίοι διαιρούν τήν άνθρωπότητα είς 'Έλληνας Καί Όαροάρους π.χ. «έν 'Έλλησιν ή οαρ6άροις.... » (Άρριανός: «Ά­ νάοασις 'Αλεξάνδρου» 12,4). Πάντως φαίνεται δτι ό δρος οάροαρος έξεκίνηαε άπό τήν γλώσσαν•,τών ξένων, (άμέσως έμφαvf1ς) που δέν εΙχε τήν μελω-

Πάς μή "Ελληv 6άρ6αρος

55

δίαν τής Άρχαιοελληνικής καί ήτο άδύνατον νά τήν άντιληφθη κάποιος. Τό άκατάληπτον τών 6αρ6άρων γλωσσών τό έπισημαίνει κι ό Άριστοφάνης («'Όρνιθες» 1 990, οπου γράφει: « Έrω γaρ αύτούς 6αρ6άρους όντας πρό τού έδίδαξα τήv φωvήν... »· κι ό 'Ηρόδοτος γράφει κάτι άντίστοιχον, διά τάς γυναίκας πού ήσαν Οάρ6αροι καί έφαίνοντο οτι ώμίλουν οπως τά πτηνά: «αί

γυναίκες διότι 6άρ6αροι ήσαν, έδόκεον δέ σφισι όμοίως όρνισι φθέγγεσθαι» ('Ηρόδοτος: «'Ιστορία» Β, 5 7). Γλ.ωσσικώς λοιπον

«6αρ6αρίζω» κι ό «6αρ6αρισμ0ς» σημαίνουν καί παρα6ία­ σιν τών γραμματικών κανόνων τής 'Ελληνικής γλώσσης. Γενι­ κώτερον το «6αρ6αρίζ@> κι ό «6αρ6αρισμος» σημαίνουν έξυ­ πηρέτησι τών 6αρ6άρων, πολιτιστική δια6ίωσι καΊ. υίοθέτησι 6αρ6αρικής ήθικής. Ό 6αρ6αρισμ0ς είναι ό άντίπους τού 'Ελ­ ληνισμού, είς ολα. Σχετικώς χρησιμοποιείται καί το άπαρέμ­ φατον «6αρ6αρίζειν», το όποίον σημαίνει «τά τών 6αρ6άρων φρονείν» (Λεξικον «Σουίδω>, τόμ. Β, λ. «6αρ6αρίζειν») καί τον άκατάλληλον λόγον (κακιών λέξις) πού άντιτίθεται στήν όμι­ λίαν τών «εύδοκιμούvτων Έλλήνωv». Τέλος, έδώ καί 2.300 χρόνια δι�τύπωσε έπιστημονικώς τάς γλωσσικάς του άπόψεις ό Ζήνων ό Κιτιεύς (3 34-264 π.Χ.), ό όποίος έθεώρει πρωτίστην άρετήν τού λόγου τον «Έλληνι­ σμον» (Διογένης Λαέρτιος: «Βίοι φιλοσόφων» Ζ, 2,59), δηλαδή ή όμιλία μας νά μή περιλαμ6άνη ξένας λέξεις, διότι αύτο είναι 6αρ6αρισμ0ς καί συνιστά παρα6ίασιν τfις γλωσσικής έκφράσε­ ως τών «εύδοκιμούντων» 'Ελλήνων: «ό δέ 6αρ6αρισμός έκ τώv κακιώv λέξις έστί παρι1 το έθος τώv εύδοκιμούvτωv Έλλήνων» (ένθ. άνωτ.). Τήν άποφυγήν 6αρ6αρισμών, πού τόσον συνηθίζουν οί Νε­ οέλληνες άπέφευγον προσεκτικώς οί Άρχαιοέλληνες, διότι έσέ6οντο τήν γλώσσαν των ώς έθvικήv άξίαv. 'Ακόμη καΙ. οί Έλ­ ληνίζοντες έπρόσεχαν τήν όρθήν διατύπωσιν τού 'Ελληνικού το

56

Κωνσταντίνος Πλεύρης

λόγου. "Επi παραδείγματι:

«Ό νεαρός Μάρκος Α ύρήλιος ζητά άπο τή μ η τέ­ ρα του, γράφοντάς της ατά Ελληνικά, νά τον συγχω­ ρήσει av τυχόν μεταχειρίστηκε άπρόσεκ τα κάποια λανθασμένη, οάροαρη, άδόκιμη fι μή άττική λέξη».

(Ρόμπερτ Μπράουνινγκ: «Ή Έλληνικη γλώσσα, μεσαιωνικη καi νέα», Έλλ. iκδ. «Παπαδήμα», "Αθ. 1 995, σελ. 68).

ΈκτΟς τής γλώσσης είς δλας τας έκδηλώσεις τής ζωής, άκό­ μη καi στα πράγματα, οί 'Έλληνες πάντοτε διέκριναν τa σχε­ τικα με τους οαροάρους π.χ. Ό Διόδωρος Σικελιώτης ( «Ίστο­ ρικη οιολιοθήκψ>, Ε, 30,3) αναφέρει άκόμη καl είδος σαλπίγ­ γων «οαροαρικών» η ό Πλούταρχος («'Αλέξανδρος» 45) άνα­ φέρει «οαροαρικήν στολiιν» κ.τ.λ. Ό ορος οάροαρος έπεκτείνεται καi στα παράγωγα τής λέ­ ξεως π.χ. ό Φιλόστρατος («Βίος Άπολλωνίου» 1 9) άναφέρει, δτι στην άρχαίαν πόλιν Νϊνον ό 'Απολλώνιος ό Τυανευς είδε άγαλμα τής 'Ιούς, κόρης τοϋ 'Ινάχου, Οαροορικής τεχνοτροπίας:

«ές τiιν άρχαίαν Νίνον, έν fι άγαλμα ϊδρυται τρόπον οάροαρον έστι δ' άρ' 1ώ ή Ινάχου.... ». Έδώ γίνεται σαφης διαχωρισμος

μεταξiJ τής 6αρ6αρικής τεχνοτροπίας καi τής ύπονοουμένης 'Ελληνικής. 'Επίσης ύπάρχει διαχωρισμος μεταξυ τών Έλλη­ νικών έθίμων καi τών οαρΟαρικών, τα όποία ό Σόλων, κατόπιν είσηγήσεως τοϋ Έπιμενίδου, απηγόρευσε δια τής νομοθεσίας του: «άφελών καi το 6αρ6αρικον» (Πλούταρχος, «Σόλων» 1 2). 'Ακόμη ό ορος 6άρ6αρος χρησιμοποιείται δια τον προσδιο­ ρισμον τής χώρας προελεύσεως τών ξένων· π.χ. ό Παυσανίας ( «Φωκικα» 17) άναφέρει τους οαροάρους τής Δύσεως: «οαρ­ οάρων δέ τών πρός τfί έσπέρζΙ..... », καθως καi στους γεωγραφι­ κοiJς προσδιορισμούς π.χ. ό μέγας Στράοων ( «Γεωγραφικα» Ζ, 5, 1 ) σnμειώνει δτι ή Έλλας συνορεύει με οαροαρικας χώρας: « Έλλiχς καί ή συνεχής οάροαρος μέχρι τijς όρεινijς» καi ό πε-

Πάς μή "Ελλ ηv 6άρ6αρος

57

ρι ηγητης Παυσανίας («Μεσσηνιακά» 26,2) όμιλεί περί γειτο­ νικών οαροάρων: «καl οαροάρων προσοίκων». 'Όπως ό 'Ισοκράτης ( «ΠαvηγυρικΟς)) 4) ύποστηρίζει ότι οί 'Αθηναίοι κατοικούν στην γήν των αύτόχθονες ( αύτόχθονες όντες) καί δεν έδιωξαν άλλους, ούτε είναι «έκ πολλών έθνών μιγάδες σvλλεγέντες», έτσι κι ό Άριστοφάνης ( «Σφήκες)), 1075-78) δηλώνει οτι οί 'Αθηναίοι είναι αύτόχθονες (έγγενείς αύτόχθονες) και γενναιοτάτη φυλ η ( άνδρικώτατον γένος), που ένίκησε στην μάχην τόν οάροαρον: «ήνικ ' ήλθ' ό οάρΟαρος» καί περαιτέρω (ένθ. άνωτ. 1 08 9) άναφέρεται στούς οαροάρους: «παρά τοίς οαροάροισι πανταχο ύ....». Ό όρος λοιπόν χρησιμο­ ποιείται καί στόν ένικόν («οάροαρορ)) καί στόν πληθυντικόν («οάροαροι))) πρός άπόδοσιν τών μη φυλετικώς 'Ελλήνων. Ό Ξενοφών ( «'Απομνημονεύματω) Β, 7 ,6) άναφέρεται στους οαροάρους άνθρώπους, τους όποίους άγοράζουν καί ύποχρεώνουν νά έκτελέσουν έρyασίας: «ώνούμενοι οαροάρους άνθρώπους έχοvσιν, ώστ' άναγκάζειν έργάζεσθαι... ». Αύτά με­ ταφέρει έπακριοώς ή καθηγήτρια Κλιi>ντ Μοσσέ στό οιολίο της «Ή γυναίκα στην 'Αρχαία Έλλάδω) (Έλλ. έκδ. «Παπαδήμω), Άθ. 1993, σελ. 85). Βαροάρους άπεκάλουν οί 'Έλληνες καί τους σημιτοφοίνι­ κας, τους όποίους ό Μ. 'Αλέξανδρος έπολιόρκησε στήν Τύρον, τούς ένίκησε καi κατέστρεψε την πόλιν των καt τούς έτιμώρη­ σε σκληρώς (Διόδωρος Σικελιώτης: «Ίστορικη οιολιοθήκψ) 42,5): «οί δέ οάροαροι φοοηθέντες... ». Οί 'Έλληνες έγνώριζαν καλώς (κατά τήν άρχαιότητα, όχι τώρα) οτι ή έγκατάστασις οαροάρων στην χώραν των θά όδη­ γήση τελικώς στi1ν έκοαροάρωσιν αύτής. νΕτσι την έμπόδιζαν. Πράγματι, ή όμαδικη παρουσία άλλοφύλων με μαθηματικην άκρίοειαν καταλήγει στfιν έθνολογικήν άλλαγήν της συνθέσεως τού πληθυσμού, κατά την όποίαν άρχικώς συνυπάρχουν, μέ τά κάθε είδους προολ1)ματα, άλλόφυλοι λαοί, άλλά τελικώς έπι-

58

Κωvοταvτίvος Πλεύρης

κρατεί ό δημογραφικΟς ίσχυρότερος, αύτΟς δηλαδη που κάνει τaς περισσοτέρας γεννήσεις καί καθίσταται ούτω πολυαριθμό­ τερος τών λοιπών, στοίJς όποίους, λόγφ (χριθμητικfις ύπεροχf)ς, έπιοάλλεται. Ό 'Έλλην Βασιλευς της Βακτριανf)ς, Εύθύδημος (230- 190 π.Χ.), έλεγε στόν Βασιλέα Άντίοχον οτι απειλείται ή aσφάλειά των, έπειδη ύπάρχουν στην χώραν πολλοί νομάδες, aπό τους όποίους κινδυνεύουν καί οί δύο, ή δέ χώρα θa έκοαροαρισθfι τελείως, έaν τοίJς δεχθούν: «πλήθη γάρ ούκ όλίγα παρείναι τών νομάδων, δι ' ών κινδυνεύειν μέν άμφοτέρους, έκ6αρ6αρωθήαε­ αθαι δέ τήν χώραν όμολογουμένως, έάν έκείνους προαδέχων­ ται>> (Πολύοιος: «'Ιστορία» ΙΑ, 34). Οί 'Αρχαιοέλληνες συγγραφείς συνηθίζουν, ένώ γράφουν διa συγκεκριμένους ξένους (έν σχέσει πρός 'Έλληνας), νa μη αναφέρουν τό έθνικόν όνομά των, aλλa νa τοίJς αποκαλούν γε­ νικώς οαροάρους π.χ. δtν γράφουν στην Σαλαμίνα ένικήσαμεν τους Πέρσας, aλλa τους οαροάρους: «έναυμάχηααν έν Σα­ λαμίνι πρός τούς 6αρ6άροvς» ('Αριστοτέλης: «'Αθηναίων Πο­ λιτεία» 22,7). Αύτό αποτελεί δείγμα δεδικαιολογημένης ύπε­ ροψίας. Ό διάσημος ρήτωρ καί πολιτικΟς Αίσχίνης (390-3 1 4 π.Χ.) κι αύτός λtγει, οτι ό Μιλτιάδης ένίκησε είς Μαραθώνα τοuς οαροάρους κι όχι τους Πέρσας: «Μιλτιάδης δέ ό τήν έν Μα­ ραθώνι μάχην τούς 6αρ6άρους νικήσας.. » (Αίσχίνης: «Κατa Κτησιφώντος» 186). 'Ακόμη ό ρήτωρ 'Υπερείδης (390-322 π.Χ.), είς έκ τών Δέ­ κα 'Αθηναίων ρητόρων, δεν λέγει οί Πέρσαι, aλλ' οί οάροαροι έπετέθησαν κατa τών 'Ελλήνων διελθόντες από τaς ΘεQμοπύ­ λας: «έπί τούς 'Έλληνας οί 6άρ6αροι έπορεύθηααν» ('Υπερεί­ δου: Ε, 14). 'Απέναντι τών οαροάρων έχομεν την συνείδησιν τής ύπε­ ροχfις, κυρίως διότι έμείς έπιστεύσαμεν είς ήθικaς άξίας κι όχι

Πάς μή Έλλην 6άρΟαρος

59

στήν ϋλην. "Ο έπιφανής πολιτικος καί ρήτωρ τών 'Αθηνών Λυκούργος (390- 324 π.Χ.) στον λόγον του «Κατa Λεωκράτους» ( 1 08 ) έξαίρει τήν άνδρεία καί τήν άρετήν τών 'Ελλήνων, που εΙναι άνώτεραι τού πλούτου καί τού πλήθους τών οαροάρων, δπως άπέδειξεν το γεγονος τής νίκης τών προγόνων μας, κατά τών είσοαλόντων στήν Άττικήν οαροάρων: «Οί μέν yάρ πρόγονοι τούς 6αρ6άρους ένίκηααν οί πρώτοι τής 'Αττικής έπέζηααν καί καταφανή έποίηααν τήν άνδρείαν τού πλούτου καί τήν άρετήν τού πλήθους περιγιγνομένήv». Κάτι άνάλογον γράφε ι ό φ ιλόσοφος-Αύτοκράτωρ Ίου­ λιανος («'Εγκώμιον είς τον Αύτοκράτορα Κωνστάντιον» 22) που άναφέρεται στήν άνδρείαν τών 'Ελλήνων στρατιωτών, οί όποίοι δεν άπέολεπαν στήν πολυτέλειαν: «καί ρώμη στρα­ τιωτών ού τρυφάν μεμεληκότων...». Τον δρον «οάροαροι» χρη­ σιμοποιεί κι ό ΊουλιανΟς διa τοίJς μή 'Έλληνας (ένθ. άνωτ. 14). Ό Λυκούργος διετέλεσε μαθητής τού 'Ισοκράτους καί τού Πλάτωνος, ήτο ίερωμένος, ώς καταγόμενος άπο τον Βούτην, τον υίον τού Έρεχθέως, έκ τού όποίου προήρχοντο οί ίερείς τού 'Εριχθονίου Ποσειδώνος. Ό ρήτωρ λοιπον αύτος άντιπα­ ρέθεσε με το άνωτέρω κείμενόν του τaς ήθικaς άξίας, έναντι τών ύλικών καί έπεκαλέσθη τήν ίστορίαν, διa νa καταδείξη τήν ύπεροχήν τών πρώτων. Στον ίδιον λόγον του (8 1) διασώζει τον είδικον δρκον που έδωσαν οί πρόγονοί μας, δπου τονίζουν τήν «άσέ6ειαν τών 6αρ6άρων». Με τους οαροάρους μάς χωρίζει είς όλόκληρος κόσμος πνεύματος καί ήθικής καί δι' αύτο οί οάροαροι εΙναι έχθροί μας. Μεταξυ πολλών άλλων έπιφανών πολικοστρατιωτικών ήγετών τής "Αρχαίας 'Ελλάδος ό θαυμάσιος Κίμων έχαρακτή­ ρισε τοίJς οαροορους «φυσικοίJς έχθρους» ( «φύσει πολεμίων») τών 'Ελλήνων καί σκοπον εΙχε νa στρέψη τήν προσοχήν τών

60

JGvνσταντίνος ΙΙλεύρης

'Αθηναίων έναντίον τών οαροάρων: «άμα μέν έμμελετώv τοίς πρός τούς οαροάρους άyώσι οουλόμενος τούς 'Αθηναίους... » (Πλούταρχος: «Κίμων» 18). Τaς άπόψεις τοϋ Κίμωνος θa έπα­ ναλάοη είς άλλην εύκαιρίαν ό Αίσχίνης, ό όποίος είπεν πως δf.v άγνοεί, δτι είναι λαμπρον (ένδοξον) να πολεμfις έναντίον τών 6αρ6άρων καί να έλευθερώνης τοiις 'Έλληνας, καθwς καΙ. οί , τ • , ' πατερες μας ε ιχαν αυτα ως σκοπον των: ,

yάρ ήyνόο υν μά τό v Δία καί τούς ιiλλους θεοvς δrι λαμπρόν έστιν τό τοίς μέν οαροάροις ;τολε­ μείv, τούς δέ 'Έλληνας έλευθεροϋν, καί ταϋτα γε καί τούς πατέρας ήμών προελομένους». «Ού

(Αίσχίνης: «Τfι οουλfι καi τφ δήμφ τών 'Αθηναίων» 6).

'Εννοείται δτι αύτσuς τους έχθροί,ς μας πολλάκις συνετρί­ ψαμεν πολεμικώς καί μάς έφοοοϋντο. Θa φέρω ενα χαρακτη­ ριστικον παράδειγμα, παρμένο aπο το περίφημον οιολίον τοϋ Ξενοφώντος, «Κύρου aνάοασις», δπου διαοάζομεν την ίστο­ ρίαν της έκστρατείας τού Κύρου κατa τοϋ άδελφοϋ του οασι­ λέως τών Περσών, Άρταξέρξου. Ό Κϋρος περιέλαοε στον στρατόν του χιλιάδας 'Έλληνας πολεμιστaς έπί μισθφ, διa νa τον συνδράμουν. Κατά την προ­ ετοιμασίαν ό Κύρος έστρατοπέδευσε στο Τυριάρειον (πλησίον τού 'Ικονίου), δπου ή οασίλισσα τών Κιλίκων όνόματι Έπύαξα τον παρεκάλεσε νa της δείξη το στράτευμά του. Αύτος διa νa την εύχαριστήση άπεφάσισε νa έπιθεωρήση τΟν Έλληνικον καί τον οαροαρικον στρατόν του: «οουλόμενος νύν έπιδείξαι έξέ­ τασιν ποιείσαι έν τψ πεδίφ τών Έλλήνων καί τών 6αρ64ρωv» (Ξενοφών ένθ. άνωτ. Α, ο, 1 2-20). Καί έδώ λοιπον στην ίστο­ ρικην διήγησιν ολέπετε την διάκρισιν 'Ελλήνων καί οαροάρων. Ό Κύρος άφού έπεθεώρησε, συνοδευόμενος ύπο της Κιλίσ­ σης οασιλίσσης, πρώτον τοiJς ΟαρΟάρους καΙ. κατόπιν τοiJς 'Έλ­ ληνας: «πρώτον μέν τοiις Οαροάρους... είτα δέ τοiις 'Έλληνας»

Πάς μ ή .Ελλην 6άρ6αρος

61

(ένθ. άνωτ.), τους παρεκάλεσε διά τοϋ διερμηνέως του νά προ­ χωρήσουν ώσάν νά έπιτίθενται. Οί 'Έλληνες Στρατηγοi. διέτα­ ξαν τοϋτο, ifΧησεν ή σάλπιγξ, οί στρατιώται τής φάλαγγας προ­ έτειναν τα δπλα καi έπροχώρουν, δπως δταν έπιτίθενται. Τρέ­ χοντες στην είκ ονικην αύτην έπίθεσιν πρός τάς σκηνάς των προεκάλεσαv μέγα φόοον στους οαροάρους καί ή οασίλισσα τών Κιλίκων πανικοοληθεi:σα έτράπη είς φυγην μΕ: την άρμά­ μαξάν της καί οί άνθρωποι τής άγορiiς (πραγματευταί, έμπο­ ροι) έγκατέλειψαν τα προ'ίόντα που έπώλουν καί τό έοαλα:v έντρομοι aτά πόδια, ένώ οί 'Έλληνες μΕ: γέλωτας έπήγαν στάς σκηνάς των. Ό δΕ: Κϋρος ηύχαριστήθη ολέπων τόν φόοον που ένέπνευσαν οί 'Έλληνες στους οαροάρους:

Έπειδή δέ πάντας παρήλασε, στήσας τό aρμα πρό τής φάλαyyος μέσης, πέμψας Πίyρητα τόν έρμηνέα παρά τούς στρατηγούς των 'Ελλήνων έκέλευσε προ6αλέσθαι τά δπλα καi έπιχωρήσαι δλην τήν φάλαγγα. Οί δέ ταύτα προείπαν τοίς στρατιώταις καί έπεi έσάλπιyξε, προΟαλόμενοι τά δπλα έπήσαν. Έκ δέ τού­ του θάττον προϊόντων σύν κραvyfl άπό τού αύτομά­ του δρόμος έyένετο τοϊς στρατιώταις έπi τάς σκηνάς, των δέ 6αρ6άρων φό6ος πολύς, καi ή τε Κίλισσα έφυ­ yεν έπi τής άρμαμάξης καi οί έκ τής άyοράς καταλι­ πόντες τa ιVνια έφυyον. Οί δέ Έλληνες σύν yέλωτι έπi τaς σκηνάς ήλθον. Ή δέ Κίλισσα ίδούσα τήν λαμπρό­ τητα καi τήν τάξιν τού στρατεύματος έθαύμασε. Κύρος δέ ήσθη τόν έκ των Έλλήνων είς τούς 6αρ6ά­ ρους φό6ον ίδών. Πραγματικώς οί οάροαροι προ τής _δυναμικής 'Ελληνικής ύπεροχής έτρέποντο είς φυγήν· π.χ. «έκκλίνοuσιν οί 6άρ6αροι καί φεύyουσι» (ένθ. άνωτ.), «Οί δ ' αύ 6άρ6αροι ούκ έδέχοvτο, άλλ · πλείονα ή τό πρόσθεν έφευyον» (ένθ. άνω τ. Α, ι, 1 1 ) καi.

·

62

Κίοvσταvrίvος Πλεύρης

πολλα άλλα πού περιγράφουν τον πανικον καί τήν φυγην τών ΟαρΟάρων, όταν άντεμετώπιζαν 'Έλληνας. Πιστεύω οτι, με τα όλίγα πού άνέφερα, κατέστησα σαφή τήν διάκρισιν 'Ελλήνων καt 6αρ6άρων, όχι μόνον στον πολιτι­ σμόν, άλλα καί στήν πολεμικήν σύγκρουσιν. Οί Έλληνες μάλιστα έξεμεταλλεύοντο τήν δεισιδαιμονίαν τών 6αρ6άρων προκειμένου να τούς έπι6ληθοϋν, π.χ. ό Λου­ κιανος στούς «νεκρικούς διάλογους» ( 1 4) 6άζει τον Μ. Άλέ­ ξανδρον να λέγη, ότι παρεδέχθη τήν προφητείαν ότι fΊτο υίbς τοϋ • Αμμωνος Διός, διότι οταν οί 6άρ6αροι ήκουσαν το μάν­ τευμα έτρομοκρατήθησαν καί δεν τοϋ άντεστάθησαν, έπειδή έπίστευαν οτι θα έμάχοντο έναντίον θεοϋ: «άλλ . οί οάροαροι κατεπλάγησάν με καί ούδείς έτι άνθίατοίο οίόμενοι θεijJ μάχε­ αθ.Jι... » (ένθ. ανωτ.). Πέραν τούτου ύπάρχει καί ή διαφορα ήθους μεταξύ 'Ελλή­ νων καί 6αρ6άρων. 'Εμείς διακρινόμεθα διa το ήθος μας, πού το έχαρακτήριζε το έλεύθερον καί το εiJψυχον. Οί 6άρ6αροι ήσαν δουλικοί στήν ψυχή καί ήγνόουν τας εύγενείς λεπτότη­ τας συμπεριφοράς. Για τήν διαφοραν ήθους μεταξύ 'Ελλήνων καl 6αρ6άρων μπορώ να έπικαλεαθώ χιλιάδας στοιχεία. 'Αρκούμαι είς δύο χα­ ρακτηριστικα καl παραπέμπω στον Γερμανον καθηγητήν Θεό­ δωρον Μπlρτ («'Αλέξανδρος ό Μέγας καl ό Παγκόσμιος 'Ελ­ ληνισμός», Έλλ. έκδ. «Δαρεμά», σελ. 20 1), ό όποίος διηγείται τας περιπετείας τών 'Ελλήνων Στρατιωτών στα παγωμένα ύψί­ πεδα τής 'Ασίας, οπου άπέθνησκαν άπο το φο6ερ0 ψϋχος. Γρά­ φει:

«Δύο χιλιάδες άνδρες άπωλέαθηααν έκεί έκ τού ψύχους. Είς στρατιώτης είαδ ύει είς τήν ακηνήν το ύ οααιλέως, ένθα ο ύτος έθερμαίνετο είς πυράν. Ούτος ήτο ήμιλιπόθυμος, ό δέ οααιλεύς, μόλις τον άντελ 11-

Πiiς μ ή Έλλ ην 6άρ6αρος

63

φθη, ήγέρθη έκ τοϋ καθίσματός του καί έκάθισεν έπ' αύτοϋ τόν στρατιώτην διiΧ νa θερμανθή καi ούτος. �Ο­ ταν ούτος συνήλθε καί άντελήφθη είς τίνος τδ κάθι­ σμα έκάθητο, άνεπήδησεν έντρομος. Ό :Αλέξανδρος όμως τοϋ λέγει παραμυθητικούς λόγους, οίτινες ε[χον τfιν έννοιαν: ό οασιλεύς σου δέν ε[ναι κανεiς οάροα­ ρος, ε [ναι 'Έλλην». Καl ό 'Αριστοτέλης («Πολιτικa» Γ, 14,23) συγκρίνων τους 'Έλληνας με τους οαροάρους· άποφαίνεται οτι οί οάροαροι έκ φύσεως είναι ώς πρΟς τa ήθη των δουλικώτεροι: «ήθη φύσει οί μέν οάροαροι δουλικώτεροω καi καταλήγει, μετa άπό άνάλυ­ σιν, οτι ή Έλληνικη Φυλη (γένος) έχει την δύναμιν νa έξουσιά­ ση τους πάντας, έaν είναι ήνωμένη σ' ενα κράτος: «καί δυνά­ μενον άρχειν πάντων μιάς τυnάνον πολιτείας» (ένθ. aνωτ. Η, 7,35). ΈκτΟς τούτων μεταξυ οαρΟάρων καl Έλλήνων ύπfιρχε δια­ φορa καi στa άφροδίσια. Οί ΟάρΟαροι έπεδίδοντο είς σαρκικaς σχέσεις με μικρiχ παιδιά, πράγμα που δεν συνέΟαινε στους 'Έλ­ ληνας. Ό Ξενοφών («Κύρου Άνάοασις» Π, VI 28) γράφει διa τόν Άριαίο ό όποίος ήτο οάροαρος, διότι ηύχαριστείτο με όμορφα παιδιά: «'Αριαίφ δέ οαρΟάρφ όντι, ότι μειρακίοις κα­ λοίς ήδετο». Πράγματι «τό νa εύχαριστιέται κανείς μέ τά όμορφα παιδιa δέν ε[ναι Έλληνική, άλλa οαροαρικfι συνή­ θεια... » (Α Γεωργιάδης: «'Ομοφυλοφιλία στην 'Αρχαία Έλλά­ δα» έκδ. «Γεωργιάδψ>, Άθ. 2002, σελ. 1 92). Είναι άληθές, οτι στην γενετήσιον ίκανοποίησιν οί οάροα­ ροι δεν έχουν ήθικοi!ς η συναισθηματικους φραγμούς. Στους Οαροάρους πράγματι συνηθίζετο ό πατηρ νa κάνη έρωτα η νa νυμφεύεται την κόρην του π.χ. ό ίδιος ό οασιλεiJς τών Περσών 'Αρταξέρξης ό Μνήμων έλαοε ώς συζύγους δύο θυγατέρας του, την "Άτοσσαν καl την "Άμηστριν, άλλος οασιλευς της Περσίας

64

Κωνσταντίνος Πλεύρης

ό Καμούσης είχε γυναίκα τήν άδελφήν του νΑτοσσαν κ.τ.λ. Ή 6αρ6αρική συνήθεια νά. νυμφεύεται κάποιος τήν μητέρα του η τήν κόρην του έθεωρείτο άπό τοuς 6αροάρους κάτι θε­ μιτόν. Τοϋτο άναφέρει ό 'Αλεξανδρινός Σωτίων, καθwς παρα­ δίδει ό Διογένης Λαέρτιος («Βίοι φιλοσόφων» Α, 6,7): ωωί οσι ον vομίζειv μ ητρi ij θυγατρi μίγvυσθε, ώς έν τψ ει'κοστψ τρίτφ φησίν ό Σωτίωv».

Ό Εύριπίδης έξ άλλου στήν τραγωδίαν του «'Ανδρομάχη» ( 1 70- 1 78) κατακρίνει τό «γένος τών 6αρ6άρων» στους όποί­ ους σμίγουν ό γονεuς μέ τήν θυγατέρα, ό υίός μέ τήν μητέρα ι.ι ό άδελφός μέ τήν άδελφήν: « Τοιο ύτον τε μητρί μίγvυται κόρη τ · άδελφiρ.

..

».

Ό ίδιος ποιητής (ένθ. άνωτ. 1 79) κατακρίνει έπίσης τήν κα­ θιερωμένην πολιηαμίαν στους 6αρ6άρους, τήν όποίαν δέν άπε­ δέχοντο οί 'Έλληνες, διότι δέν έθεώρουν πρέπον είς άνηρ va έχη πολλάς συζύγους, ούτε έστω δύο: «ούδέ yaρ καλοv δ L'Οίν yvvαικοίv άνδρ έv. ». 'Αξίζει πάντως νά δείξωμεν καl μίαν άκόμη διαφοράν, με­ ταξu 'Ελλήνων καl 6αρ6άρων έξόχως σημαντικήν. Διότι οί "Ελ­ ληνες έσέοοντο τάς γυναίκας καl τάς έθεώρουν συντρόφους του 6ίου, μέ ίδιαιτέραν έκτίμησιν, ένώ οί 6άρ6αροι έθεώρουν τάς γυναίκας δούλας. Ό 'Αριστοτέλης («Πολιτικά» 1 25 26, 5 ) γράφει: «έν δέ τοίς ΟαρΟάροις τό θήλυ καί τό δούλον τήv αίοτήv έχει τάξιν>>, δηλαδή, είς τους 6αρ6άρους δμως τό θήλυ καί τό δσϋλον άνήκουν είς τήν ίδίαν τάξιν. ·

..

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

'Ονόματα δα@δα@ολαών • Αί δα@�ικαl. είσ6ολαί • Ή 'Ελ­ ληνική Αύτοκρατορία - Κοσμοκρατορία άποκρούει τοiJς βαρ6άρους έπιδρομείς • Αί 'Ελληνίδες πριyκίπισσαι «έκπολιτί­ ζουν» τοiJς βαρβάρους • Οί Ρωμαίοι aν καi βάρβαροι υίοθε­ τοϋν τον Έλληνικον πολιησμόν • Παρ« τaς κα'tακτήσεις διε­ σώθη ή καθαρότης τής Φυλijς.

Το πλήθος τών 6αρ6άρων άπο άρχαιοτάτων χρόνων έξε­ χύθη έναντίον της Πατρίδος μας. Παντοειδείς Οάροοροι έπήρχοντο κατ' άλλεπάλληλα κύμα­ τα έναντίον της 'Ελλάδος. Έντος όλοκλήρου τής άνθρωπότη­ τος ό Έλληνισμος έλαμπε άπο πολιτιστικον φώς, κάλλος, πνεύμα καt δύναμιν. 'Εναντίον τής ύπερπολιτισμέvης 'Ελλάδος τών θεάτρων καt τών φιλοσοφικών σχολών έπέδραμον διάφο­ ροι άνθρωποειδείς λαοt μέ άνατριχιαστικaς συνηθείας, όπως οί μεγαλόσωμοι πολεμοχαρείς Κίμβροι, οί όποίοι συνωδεύοντο στους πολέμους απσ τaς οίκογενείας των και αί γυναίκες των έσφαζαν τους αίχμαλώτους, διό. να ίδοϋν τα μέλλοντα έκ τής ροής τοϋ α'ίματος. Άγριολαος ήσαν οί Κιμμέριοι που ύπάρχουν aπο την έποχην τοϋ 'Ομήρου καί κατοικούν στην Κριμαία, έκ τfις όποί­ ας, σφάζοντες καί σφαζόμενοι, λεηλατούν Έλληνικaς πόλεις τής Μικράς Άσίας (Σινώπη, Σμύρνη, Μαγνησία κ.ά.) και τής Θράκης, μέχρις ότου τους έξοντώσαμεν και τους έξαφανισα­ μεν ό.πο την ίστορίαν.

66

Κίοvοταντίvος Πλεύρης

Αί έπιθέσεις τών ξένων λαών κατa της Πατρίδος μας πε­ ριγράφονται, iχπο τούς ίστορικούς, οί όποίοι συμφωνούν απο­ λύτως στο γεγονΟς ότι, όλοι οί 6άρ6αροι, ήθελαν νa ύποτάξουν την Έλλάδα καi νa τήν καταστρέψουν. Ήθελαν δηλαδή νa κα­ ταστρέψΟυν πολιτιστικa μνημεία, τa όποία ήσαν aνίκανοι νa έννοήσουν καi. πολυ περισσότερον νa άνεγείρουν. τα οιολία ίστορίας καi. αί έγκυκλοπαίδειαι χρησιμοποιούν τΟν καθιερωμένον όρον οάρΟαροι, διa νa περιγράψΟυν τήν πε­ ρίοδον τfις είσΟολfις ξένων στον Έλληνικο πολιτισμένον χώρον. Αί ΟαρΟαρικαi. έπιδρομαi. δΕ:ν ήσαν πέντε-δέκα, άλλa χιλιάδες, τaς όποίας οί πρόγονοί μας άντεμετώπιζαν συνεχώς, ύφιστά­ μενοι έξαντλητικήν αίμορραγίαν. Ή 'Ελληνική Νεότης έθυσιά­ ζετο μαχομένη διiχ τήν σωτηρίαν της 'Ελλάδος καi. τοϋ πολιτι­ σμοϋ. Το Έλληνικον .Εθνος πολλάκις έκινδύνευσε νa χαθη έκ τών φοβερών οαροαρικών έπιθέσεων, όπως συνέοη με τους Πέρσας. Οί κατ' έξοχήν οάρΟαροι προήρχοντο iχπο τον Βορρά, τήν Δύσιν, τον Νότον καi τήν Άνατολήν, δηλαδή iχπο παντού. 'Ε­ κατομμύρια ήμιαγρίων καi. άγρίων λαών προσεπάθησαν νa μάς έξαφανίσουν. Το .Εθνος έδεινοπάθησε, έπέζησε, aλλa τελικώς ύπέκυψε στοίις ύπανθρώπους Τούρκους, οί όποίοι έπετέθησαν όχι στήν τεραστίαν Έλληνικήν Αύτοκρατορίαν, iχλλa μόνον είς μίαν έναπομείνασαν πόλιν, στήν Κωνσταντινούπολιν. Ποίοι ήσαν οί οάροαροι; Πώς ώνομάζοντο; �Ας κάνω κά­ ποιαν συνοπτικi]ν περιγραφήν. Έν πρώτοις έχομεν τούς ΦQάyκους, οί όποίοι διέοησαν τον Ρηνον καl τους όποίους άντιμετωπίζει νικηφόρως ό Μ. Κων­ σταντίνος το 350 μ.Χ. Ό δΕ: ΊουλιανΟς άπελευθερώνει τήν Γα­ λατίαν, που είχαν κυριεύσει καi. τους aπωθεί στήν περιοχήν τοϋ σημερινοϋ Βελγίου. όί rαλάται αναφέρονται το πρώτον ύπο τοϋ ίστορικοϋ Έ­ καταίου τοϋ Μιλησίου (520 π.Χ.)· τούς μνημονεύει κι ό Ήρό-

Πάς μή 'Έλλην 6άρΟΟρος

67

δοτος «'Ιστορία» Δ, 49). Αύτοι έπετέθησαν κατa τfις Έλλάδος όπου ήττήθησαν στοiις Δελφοiις καi. τελικώς συνετρίοησαν, ύπό τού 6ασιλέως 'Αντιγόνου τού Γονατa. Τεράστιαι μάζαι Γαλατών έ λεηλάτησαν την παραλίαν τής Ίωνίας και παρa τaς ήττας των, ύπό τού ·Αντιόχου Α' κατώρθωσαν νa έγκατασταθούν στην Φρυγίaν και Καππαδοκίαν. ·Απίθανοι 6άρ6αροι ήσαν οί Κοτσο6ώκοι, λαός σαρμανικfις καταγωγfις, που ώρμησε έναντίον τfις 'Ελλάδος. Τaς έπιθέσεις των περιγράφει ό Παυσανίας ( 1 ,34,5). 'Έφθασαν μέχρις 'Ατ­ τικής! την Έλάτειαν διέσωσε ό 'Ολυμπιονίκης Μνησί6ουλος, ένώ την 'Ελευσίνα ό ίεροφάντης 'Ιούλιος, πρός τιμην τού όποί­ ου aνηγέρθη aνδριaς στην πομπικην όδόν. Οί rότθοι, κύριοι πρόγονοι τών σημερινών Γερμανών, έξώρ­ μουν iχπό τaς περιοχaς τής Σουηδίας και τών παραλίων τής Βαλτικής θαλάσσης. Κατέρχονται πρός Νότον διαρπάζοντες fι καταστρέφοντες τa πάντα. Τελικώς ίδρύουν δύο κράτη, τό aνα­ τολικόν ('Οστρογότθοι) και τό δυτικόν (Βησιγότθοι). Οί τελευ­ ταίοι με aρχηγόν τόν Άλάριχον είσοάλλουν στην 'Ελλάδα. Φθάνουν μέχρι Κωνσταντινουπόλεως κι έν συνεχείι;χ κατέρχον­ ται πρός Άττικην και Πελοπόννησον, παρακινούμενοι aπό τους χριστιανους και κυριεύουν την Κόρινθον, τό 'Άργος, την Σπάρτην, λεηλατούντες και πωλούντες δούλους όσους συνε­ λάμ6αναν. Τελικώς ό Στρατηγός Στηλίχων κατεδίωξε τόν Ά­ λάριχον, πού μετέοη στην Ίταλίαν, όπου και έκεί τόν ένίκησε. Μολαταύτα, οί Γότθοι έπανfιλθον και έκυρίευσαν τρείς φορ(χς την Ρώμην! Οί 'Οστρογότθοι μάλιστα ίδρυσαν στην Ίταλίαν ίδι­ κόν των 6ασίλειον, τό όποίον κατέλυσαν οί Στρατηγοι Βελισ­ σάριος και Ναρσής. Οί Βούλγα�οι ύπήρξαν και παραμένουν οί γνησιώτεροι 6άρ6αροι. Ήγνόουν παντελώς κάθε πολιτισμόν και διa νa μη νομίσετε ότι ύπερ6άλλω, σάς παραπέμπω στην έγκυκλοπαίδει­ αν «ΗΛIΟΣ» (λ. «Βουλγαρία», τόμος 4, σελ. 743). 'Εκεί δια-

68

Κωνσταvτίνος Πλεύρης

οάζομέν:

«Οί Βούλγαροι είναι λαός τουρανικής μάλλ ον προελεύσεως, συγγενής πρός τούς Ούvvους καί τούς f\οάρους ij 'f\οαρας. "Ήσαν λαός οάροαρος, δύσμορ­ φος καί άγριος, άποζών άπό ληστείας καί έπιδρομάς είς οάρος τών γειτόνων του. 'Άνδρες καί γυναίκες έφόρουν οράκας, αί γυναίκες είχαν τό πρόσωπόν των σκεπασμενον μέ είδος φερετζέ, οί δέ άνδρες έφόρουν έπάνω είς τά ξυρισμένα των κεφάλια μεγάλα τουρ­ μπάνια. Έτρέφοντο άπό χόρτα, ρίζας, καρπούς καί ώμόν κρέας, τό όποίον έμαλάκωναν οί άνδρες τοπο­ θετοϋντες αύτό κάτω άπό τήν σέλλαν τών άλόγων των, έπί τών όποίων εύρίακοvτο σχεδόν διαρκώς. Τήν φυσικήv άσχημίαν τωvέπέτειναν μέ Οαθείας έyκοπάς πpύ έκαμναν είς τό πρόσωπον τών άρρένων νηπίων διά μαχαίραςαί μητέρες των». Ό· Βασίλειος ό Βουλγαροκτόνος θά τούς δώση καλά μαθή­ ματα, πού τά ξαναχρειάζονται. 'Από τόν 5ον μ.Χ. αίώνα πού πρωτοενεφανίσθησαν ταλαι­ πωρούν την Πατρίδα μας, της όποίας οί Οάροαροι αύτοί κατέ­ χουν άκόμη 'Ελληνικά έδάφη, όπου κατέσφαξαν τούς 'Ελληνι­ κούς πληθυσμούς. Τούς Βουλγάρους προσεπάθησε νa έκπολι­ τίσ.η . ή θυγάτηρ τού Χριστοφόρου, υίοv τού Ρωμανού Α' του Λεκαπηνου, Μαρία, ή όποία ύπανδρεύθη τόν Τσάρον τών Βουλγaρων Πέτρον καί έγένετο Τσαρίνα (927-969) μετονομα­ σθείσα είς Είρήνην, διότι ένομίσθη ότι διa του γάμου αi1του θa . έτελείωναΎ οί πόλεμοι μεταξύ Βουλγάρων καί 'Ελλήνων. Έπίσης διa τόν έκπολιτισμόν τών Βουλγάρων είργάσθη καi ή Μαρία Καντακουζηvή, ή όποία ύπανδρεύθη τόν Τσάρον τών Βουλγάρων Κωνσταντϊνον Τύχον καί άνεκηρύχθη Τσαρίνα της Βουλγαρίας ( 1 27 1- 1 279)..

Πάς μή Έλληv Οάρ6αρος

69

Οί μογγολικής καταγωγiΊς Ούννοι, διάσημοι διά τάς ώμό­ τητάς των είσέ6αλαν στό Βυζάντιον, έκ τού όποίου κατώρθω­ σε μέ σκληράς μάχας να τους κατατροπώση ό 'Ανθέμιος. Κα­ τόπιν όμως έρχεται ό τρομερός 'Αττίλας, ό όποίος άρχίζει φο­ οεράς έπιδρομάς κατά τοϋ Βυζαντίου και λεηλατεί μέχρι την Μακεδονίαν, έρημώνων 70 πόλεις! Ό Αύτοκράτωρ Θεοδόσιος συνάπτει είρήνην μαζί του κα'ι ό Άττίλας, έπι κεφαλής 700.000 θηριωδών πολεμιστών διασχί.ζει Γερμανίαν, Δ. Ρωσίαν, Γαλα-: τίαν σκορπίζων παντού την συμφοράν. Έν τέλει, στά Κατα­ λαυνικά πεδία στην περίφημον «μάχην τών Έθνών» (45 1 ) θά τόν συντρίψη ό 'Αέτιος. Μετa διετίαν άποθνήσκει ό 'Αττίλας και τό κράτος του διαλύεται, άλλά μετa άπό έναν αίώνα οί Ού ννοι έπανεμφανίζονται (Κιδαρίται Ο ύ ννοι, Κατρηγούροι Ούννοι) μέ έπιδρομaς κατά τής Βυζαντινής Αύτοκρατορίας. Οί Τεύτονες άποτελούν γερμανικόν φύλον, τόσον σημαντι­ κόν, ωστε έδωσε τό όνομά του είς όλα τά γερμανικά φύλα. Κατa τόν Πυθέα, πού πρώτος τοiJς άναφέρει, διε6ίουν πρός την Βόρειον θάλασσαν. 'Από έκεί μαζ'ι μέ τους Κίμ6ρους (aρχαίοι κάτοικοι τής Δανίας) κατήλθον πρός Νότον, διέ6ησαν τόν 'Ί­ στρον (Δούνα6ιν) και έλεηλάτησαν τάς έκεί περιοχάς, μέχρις δτου έξεδιώχθησαν. Οί Βάνδαλοι είναι άλλος γερμανικός λαός, πού μόνον το όνομά των τά λέγει όλα. Πάσα πράξις 6αρ6αρότητος καλείται οανδαλισμός. Ό ίστορικός Προκόπιος γράφει πολλά δι' έκεί­ νους, οί όποίοι έπι αίώνας όλοκλήρους έταλαιπώρησαν το Βυ­ ζάντιον, ένώ έκυρίευσαν και την Ρώμην άκόμην (456). Μετά την κατάληψιν τής Ρώμης, την όποίαν έλεηλάτησαν, έπέδραμαν στην Αύτοκρατορία. 'Επιτίθενται κατά τής Μάνης, άJJ.a .. οί Μανιάται τοiJς νικούν. Είσ6άλλουν στην Ζάκυνθον την όποίαν ληστεύουν. Τό Βυζάντιον άντιδρά. Ό Στρατηγός 'Η­ ράκλειος, κατόπιν έντολής τοϋ Αύτοκράτορος Λέοντος τοϋ Θρακός, έπέρχεται κατa τής χώρας τών Βανδάλων είς Άφρι-

70

Κωvσταντίvος Πλεύρης

κήν, καταλαμ6άνει τi)ν Τρίπολιν και τοiJς έξαναγκάζει νa είρη­ νεύσουν. Άλλα κατόπιν έπαναλαμ6άνουν τας έπιδρομάς των. Τότε ό 'Ιουστινιανός (5 34) στέλλει έναντίον τους τον Στρα. τηγόν Βελισσάριον με περισσότερα από 600 πλοία και 1 5.000 στρατιώτας. Έντός δύο-τριών ήμερών ό Βελιοσάριος συντρί6ει τοiJς Βανδάλους, ένώ ό Κύριλλος απελευθερώνει την Κορσικην καi Σαρδηνίαν, ό Άπολλινάριος τας Βελεαρίδας νήσους κι' άλλα 6υζαντινα στρατεύματα καταλαμ6άνουν την Καισάρειαν τής Μαυριτανίας, τα Γάδειρα και το Σύπτον (Γι6ραλτάρ). νΕ­ κτοτε οί Βάνδαλοι χάνονται απο την Ίστορίαν. Οί Βίκιvyκς είναι 6όρειον πολεμικόν φϋλον με όρμητήριον την Σκανδιναυίαν. Έπι δύο περίπου αίώνας (9ος- 1 1ος) αί 6υ­ ζαντιναi περιοχαi έλεηλατοϋντο Ο.Πό αύτους με την συνεργα­ σίαν τών Σουηδών. Προσπαθούν να αποκτήσουν μόνιμον έγκα­ τάστασιν και να ίδρύσουν κράτος. Έπ' όλίγον το κατώρθωσαν στην Ρωσίαν (Βαραγγία) και στην Κάτω Ίταλίαν, άλλa μετα διελύθησαν και έχάθησαν. Οί Λοποο�δοι (μακροπώγωνες) έπίσης γερμανικής προ­ ελεύσεως είσ6άλλουν' με άπειραρίθμους μάζας, άπό τα δάση τής Εύρώπης στην Ίταλίαν καi έπιτυγχάνουν να καταλύσουν την 6υζαντινiιν κυριαρχίαν έπ' αύτής. 'Όλα αύτα τα άκατάσχετα 6αρ6αρικα κύματα διεμόρφω­ σαν τον Έθνολογικον χάρτην τής Εύρώπης. Οί πρόγονοι τών σημερινών Εύρωπαίων ούδf:ν προσέφεραν στον άνθρώπινο πο­ λιτισμόν. 'Όλοι των άνεξαιρέτως ήσαν άπαίδευτοι, άξεστοι, άγριοι, άπολί τιστοι. Σκεφθήτε ότι ό τάχα Μέγας Κάρολος (Καρλομάγνος) δεν έγνώριζε ανάγνωσιν καi γραφήν. Καταλα6αίνετε, λοιπόν, &.ν ό ήγέτης είναι τέτοιου μορφωτικού έπιπέ­ δου, τί έγένετο παρακάτω στον λαόν. . Οί Πατζιvίiκαι ή Πετσενέγοι, που ήσαν μογγολικής κατα­ γωΥfις, είσορμοϋν κατα έκατομμύρια στην Εύρώπην καί έγκα­ θίστανται πλησίον τοϋ νlστρου, έκτοπίζοντες τους Οϋγγρους,

Πάς μή Έλλην ΟΟρ6αρος

71

που μετακινούνται στην Π�ννονίαν, την μετέπειτα Ούγγαρίαν. Οί οάρΟαροι αύτοi έπιτίθενται κατα τών ουζαντινών έπαρχιών τής Μακεδονίας καΙ. Θράκης ( 1 09 1), όπότε ό Αύτοκράτωρ 'Α­ λέξιος Α' ΚομνηνΟς τοiJς έκμηδενίζει στην μάχην τού Λατουνί­ ου, στόν 'Έορον. νΕκτοτε οί Πατζινάκαι χάνονται άπό την Ί­ στορίαν, άvαμιχθέντες με Οϋγγρους καΙ. Βουλγάρους. Ή Παννονία που είχαν καταλάοει διάφοροι οάροαροι (Ούννοι, Γότθοι, Κέλται) άπετέλεσε τμήμα τής Αύτοκρατορίας μας έπi 'Ιουστινιανού, άλλα τελικώς περιήλθε στους Λογγο­ οάρδους και νΑραοας. Οί Γεπίδαι η Γήπαδες ήσαν κλάδος τών Γότθων κι άπο τας παραλίας τής Βαλτικής μετεκινήθησαν στα Καρπάθια όρη καΙ. μετα είσέοαλαν στό Βυζάντιον, όπου τους άντεμετώπισε ό Ί­ ουστινιανος και περi τό 567 τους έξώντωσε κυριολεκτικώς, ωστε δεν παρουσιάζονται πάλιν στην ίστορίαν. Οί Σλαύοι έμφανίζονται τόν 5ον-6ον αίώνα στον κάτω Δούναοιν, διαοοίνουν τόν ποταμόν καΙ. κατέρχονται πρός Θρά­ κην καΙ. Μακεδονίαν. Έπl Αύτοκράτορος Ίουστίνου Α' έπιτί­ θενται κατα τού Βυζαντίου, άλλα καταστρέφονται άπό τόν άνεψιόν τού 'Ιουστινιανού, Γερμανόν. Έν .ουνεχείι;χ (548) κατα έκατομμύρια είσέοαλλον στην Ίλλυρίαν, όπου ό όλιγάριθμος 'Ελληνικός Στρατός άδυνατεί να τους άντιμετωπίση. Τό 550 άπειλούν την Θεσσαλονίκην, προχωρούν στην 'Αδριανούπολιν, διασχίζουν την θρακικην παραλίαν και φθάνουν στην Κων­ σταντινούπολιν! Στον δρόμον των δεν μένει κάτι όρθιον. Σφα­ γαi καΙ. λεηλασίαι τοiχ; συνοδεύουν. Έπi τέλους, ό ουζαντινος ΣτρατΟς τοiJς έκδιώκει. Τό 557 έπιτίθενται στην Θεσσαλονίκη άνήμερα τού 'Αγίου Δημητρίου. Ό Έλληνικος Στρατός τους συντρίοει ξανά. Γεγονός που έπανελήφθη καΙ. μετα έννέα έτη. Τό 626 μαζi με άλλους 6αρ6άρους προσπαθούν να κυριεύσουν την Πόλιν έπωφελούμενοι τής άπουσίας τού Αύτοκράτορος Ή­ ρακλείου, που κατεπολέμει τούς οαροάρους Πέρσας. Ό Δή-

72

Κωvσταvrϊvος Πλεύρης

μαρχος Βώνος νικά στην Κωνσταντινούπολιν και ό 'Ηράκλει­ ος ύποτάσσει τους Πέρσας. Ή Βυζαντινi] Αύτοκρατορία άρχί­ ζει νά γίνεται πάλιν κοσμοκρατορία. Μολαταϋτα, τά έκατομμύρια τών Σλαύων ξεχύνονται πά­ λιν και πάλιν έναντίον της Αύτοκρατορίας μας. 'Ηττώνται, έπανέρχονται. 'Ηττώνται, έπανέρχονται. Εlναι άτελείωτοι. Προστίθενται και οί Ριi>ς (Ρώσοι). Τους τσακίζομεν, άλλ' έπα­ νέρχονται. Το 94 1 ό τσάρος 'Ιγκόρ μέ 1000 πλοία πολιορκεί την Κωνσταντινούπολιν. Στην ναυμαχίαν που άκολουθεί θριαμ­ οεύει ό Θεοφάνης καi ό ίδιος ό Ίγκορ μόλις καi μετά οίας σώ­ ζεται. Τό 1043 100.000 Ρώσοι έπέδραμον κατά τής Βασιλευ­ ούσης, μέ πλοιάρια. Οί 'Έλληνες ύπερασπισταi τής Πόλεως άντεπιτίθενται καi κατατροπώνουν τους Ρώσους, το μεγαλύ­ τερον μέρος των όποίων αίχμαλωτίζεται. Οί Κουμiivοι η Κομiivοι έξήλθον τών στεππών νοτίως τής Κασπίας θαλάσσης καi έπέδραμον λεηλατοϋντες τά πάντα μέ­ χρι τόν Δούναοιν. Τελικώς τους κατενίκησε τό 109 1 ό Αύτο­ κράτωρ 'Αλέξιος Κομνηνός και τους έξηνάγκασε νά έπιστρέ­ ψουν στόν τόπο προελεύσεως των. Οί Κέλται η Κελτοί, έχοντες άγνωστον κοιτίδα, έγκατε­ στάθησαν κατά έκατομμύρια στην Κεντρικην Εύρώπην. Εlναι ήδη γνωστοi άπό το 600 π.Χ. 'Από τόν νΑνω Δούναοιν είσέ6α­ λον στην Πατρίδα μας, την όποίαν έταλαιπώρησαν. Οί Κέλται ήγνόουν το έλαιον! και έτρέφοντο με νωπόν κρέας χοίρου. '�'Η­ σαν δε άποδεδειγμένως άνθρωποφάγοι!! Μετa τaς μάχας διε­ κόσμουν τάς λασποκαλύοας των με κομμένας κεφαλάς. Ό θε­ ός των, Τέκρα, έτρωγε έξωρυγμένους Οφθαλμούς! 'Αρκοϋν·αύτά διά τόν πολιτισμόν των. Τό παράδοξον πάντως εlναι ότι έχρη­ σιμοποίουν την Έλληνικην γραφήν. Οί Άλ6αvοi είναι μετανάσται στην περιοχην όπου τώρα ζοϋν. bί κατοικοϋντες στον Νότον άνεμίχθησαν με Ίλλυριους και συγγενεύομεν φυλετικώς. νΟχι όμως μέ τους οορείους. Ό-

Πάς μή Έλλην 6άρΟαρος

73

λόκληρος ή σημερινi] Άλοανία ύπήρξε «θέμα» τοϋ Βυζαντίου (Δυρράχιον-Νικόπολις). Οί Άλοανοί, λαος ληστρικός, έχει γλώσσαν 5. 140 λέξεων (Γ.Μάγερ), πού είναι Έλληνικης, λατι­ νικής, τουρκικης, ρουμανικης και σλαυ"ίκης προελεύσεως. 'Εκ­ πρόσωπος της άλοανικης «λογοτεχνίας» είναι ό Ναίμ Φράσα­ ρι ( 1 846- 1 900), ό όποίος έδημοσίευσε λυρικά ποιήματα στά... 'Ελληνικά. Ό άπολίτιστος αύτΟς λαΟς κατέχει την Β. WΗπειρον, άφοϋ προηγουμένως έταλαιπώρησε το Βυζάντιον. Οί Σκύθαι είναι άρχαίσς 6αρ6αρικ0ς λαΟς πού έξηφανίσθη τόν 2ον π.Χ. αίώνα. ΤΗσαν νομάδες, έστεροϋντο οίκιών και διέ­ μενον έντΟς τών άμαξών των. Διεσπάρησαν κάτω άπο τον Δού­ ναοιν, έφθασαν στην Μεσοποταμίαν, όπου τους έσφαξαν οί Μηδοι, ένώ άλλοι Σκύθαι είσέοαλον στην Αίγυπτον, όπου οί Φαραω τους έδιωξαν με δώρα. Ό Κϋρος ό πρεσούτερος έκανε έκστρατείαν έναντίον τους, κατά την όποίαν έφονεύθη, πράγμα που παρ' όλίγον να πάθη κι ό Δαρείος. Ή θρησκεία των ήτο πρωτόγονος και έλάτρευαν τσuς Θεούς των κόπτοντες χείρας αίχμαλώτων και στραγγαλί­ ζοντες ίππους. Οί 'Έλληνες έπανειλημμένως συνεκρούσθησαν μαζί των, δια να τους άπομακρύνουν άπο την πατρίδα μας. την περίοδον τοϋ Μ 'Αλεξάνδρου, νικοϋν Έλληνικον στρά­ τευμα και φθάνουν μέχρι τής 'Ινδικής. Οί "Ao(IQOL είναι φυλετικώς συγγενείς τών Οϋννων και τών Μογγόλων. Ξεκινούν άπο την Μαντζουρίαν περι τον 5ον μ.Χ. αίώνα κι έπιτίθενται έναντίον τής Βυζαντινfις Αύτοκρατορίας. Ό ΊουστινιανΟς τους έδιδε δώρα και τους έχρησιμοποίει προς aντιμετώπισιν άλλων 6αρ6άρων, άλλa όταν άπέθανε, ό διάδο­ χός του, 'Ιουστίνος Β', τοiJς είπε ότι δεν τοiJς δίδει δώρα κι ότι aν τολμήσουν νa έμφανισθοϋν στην Αύτοκρατορία θa τοiJς κό­ ψη «τaς πλεξίδας και την κεφαλήν των». WΕτσι οί WΑοαροι ήρχισαν μαζι με τους Σλαύους έπιδρομaς κατa τών 'Ελλήνων. Το 597 μΕ στρατΟν έξ 100.000 6αρ6άρων πολιορκοϋν την Θεσ-

74

Κωvοταvτίvος Πλεύρης

σαλονίκην, που τελικώς σώζεται. Μετα <χπο φρικαλέα γεγονό­ τα φθάνομεν στην Οασιλείαν τοϋ Ήρακλείου, ό όποίος ένώ νι­ κηφόρως έΟάδιζε κατα τής Περσικής Αύτοκρατορίας. Τότε (29 'Ιουνίου 626) έμφανίζεται αίφνιδίως προ τfις Κωνσταντινου­ πόλεως ό Χαγάνος τών 'Α6άρων, μt Βουλγάρους, Σλαύους και Πέρσας στρατιώτας και έπιτίθεται κατα της Πόλεως, ή όποία σώζεται <χπο τον Δήμαρχον Βώνον και τον Πατριάρχην Σέρ­ γιον, που ένεψύχωσαν τον λαόν, περιφέροντες έπι τών τειχών την είκόνα τfις Παναγίας (τfι ύπερμάχφ Στρατηγψ). Σιγά-σιγά κατόπιν οί -Αοαροι χάνονται άπο την Ίστορίαν, άφοϋ μάς αίματοκύλισαν και μάς έλεηλάτησαν έπι αίώνας. 'Αφήνω τελευταίους τους Τούρκους, διότι είναι ή άποκο­ ρύφωσις τfις οαροαρότητος. Δι' αύτα τα κτήνη που κρατοϋν άκόμη ύποδούλους έκατομμύρια 'Ελλήνων και κατέχουν Έλ­ ληνικaς έπαρχίας δεν θα είπω κάτι. Είναι κτήvη. Τούλάχιστον οί άλλοι οάροαροι, όπως eα έξηγήσω, έξεπολιτίσθησαν κάπως. Οί Τούρκοι όχι. Είναι κτήνη. Ή συνοπτικη είκwν ή όποία παρουσιάζεται στον ίστορικον είναι άπλουστάτη. Ύπάρχει μία Έλληνικη Αύτοκρατορία, που πολλaς φορας γίνεται κοσμοκρατορία. Ό κυρίως Έλληνικος χώρος όρίζεται πρΟς Βορράν <χπο τον -Ιστρον ποταμον (Δού­ ναοις) καi τόν Εύξεινον Πόντον με τά παράλιά του, πρός Ά­ νατολaς <χπό τόν "Αλυν ποταμόν και άρκετα πέραν, προς Δυ­ σμας άπο την Νότιον Ίταλίαν και πρΟς Νότον <Ιπό την οόρει­ ον Άφρικήν. 'Επίσης ή Νοτιοανατολικη Μεσόγειος, ή έπάκτιος Συρία, Κύπρος, Φοινίκη κ.τ.λ. με έπέκτασιν πρΟς την ένδοχώ­ ραν είναι μέρος τfις Έλληνικfις Αύτοκρατορίας, ή όποία πλέ­ ον τών άνωτέρω έδαφών, που είναι άμιγώς 'Ελληνικά, έχει όλοκλήρους χώρας ύπο την κυριαρχίαν της, όπως ή Περσία, ή Βα�τριανή, ή Λιούη, ή Μαυριτανία, ή Νότιος 'Ιταλία, ή 'Ισπα­ νία� τα παράλια Βισκαϊκοϋ, ολας τάς νήσους τfις Μεσογείου, π.χ. Σικελία, Κορσική, Κύρνος, Σαρδηνία (Σαρδώ), Μάλτα (Με-

Πάς μ ή Έλληv 6άρ6αρος

75

λίτη) και φυσικά τήν κεντρική και Οόρειον 'Ιταλία. Αύτή ή Κο­ σμοκρατορία μας σιγά-σιγά φθίνει, έκπίπτει είς Αύτοκρατορίαν καi άναγεννάται είς Κοσμοκρατορίαν. Έτσι διαρκεί 1 . 100 χρό­ νια καi ύφισταμένη τήν έσωτερικήν φυσικήν φθοράν, τάς έξω­ τερικάς έη:ιθέσεις, τήν ύπογεννητικότητα καi τήν έγκατάλειψι τής Στρατιωτικότητος καταρρέει, άργοπεθαίνει καi τfις άπο­ μένει μόνον ή Κωνσταντινούπολις, όπου τελειώνει ήρωϊκ&ς τήν ζωήν της. Το Παγκόσμιον Έλληνικον Κράτος παύει νά ύπάρ­ χη, άλλά έξακολουθεί διά ·πάντα νά φωτίζη ό περίλαμπρος. πο­ λιτισμός του. Αύτον τον πολιτισμον με τήν Άρχαιοελληνικήν προσθήκην τής γλώσσης, λογοτεχνίας, φιλοσοφίας καi έπιστημών θά τον μιμηθούν οί 6άρ6αροι. Οί ξένοι λαοi έγνώρισαν, καθιhς τσiJς έπρεπε, τήν λεπίδα τοiί 'Ελληνικού ξίφους, άλλΟ. έρχόμενοι είς έπαφήν με τσiJς 'Έλληνας έγνώρισαν κι έκείνο που τους έλει­ πε: τον πολιτισμόν. Οί 6αρ6αρολαοi έξεπολιτίσθησαν έν μέρει άπο τάς 'Ελλη­ νίδας πριγκιπίσσας. Αί πορφυρογέννητοι Δεσποσύναι καi αί θυγατέρες τfις ουζαντινfις άριστοκρατίας, διά λόγους διεθνούς πολιτικής ύπανδρεύοντο ήγεμόνας τών 6αρ6άρων καi μετέφε­ ραν μαζί των τον πολιτισμόν, στήν χώραν όπου μετέοαιναν. Συγκεκριμένως συνέ6αινε το έξής: Ρώσοι, Γερμανοί, Φράγ­ κοι, Βούλγαροι, Νορμανδοί, Σέροοι, Τάταροι, Τούρκοι άκόμη ήγεμόνες ένυμφεύοντο 'Ελληνίδας πριγκηπίσσας, διά νά τιμών­ ται καi νά έχουν πολιτικάς έπαφάς, σχέσεις καi πρόσ6ασιν στο Μέγα Βυζαντινον Κράτος. Αί 'Ελληνίδες έολεπαν π&ς ζοϋν οί 6άρ6αροι καi άντετίθεντο είς τέτοιους γάμους, έδέχοντο πιέ­ σεις καi ή έκλείνοντο είς Μονάς ή εύρισκον κάποια λύσιν. Συ­ νήθως έγένετο το δεύτερον ύπο προϋποθέσεις, μεταξυ τών όποίων fιτο ή μετάοασις μαζί των πολλών συνεργατών καi ή άνοικοδόμησις άνακτόρων, 'Εκκλησιών κ.τ.λ. Δηλαδή, διά νά ύπάγη ή zωη ή Παλαιολογίνα στήν Ρωσίαν

76

Κωνσταντίνος ΠλΕύρης

ώς σύζυγος τού Τσάρου Ίοaν Γ' ( 1472), τής έκτισαν Βυζαντι­ νοί 'Αρχιτέκτονες τό Κρεμλίνον, ποiι με ύπερηφάνειαν δεικνύ­ ουν και τώρα οί Ρώσοι. Ή Ζωη ύπέδειξε στόν Τσάρον σύζυγόν της να λάοη ώς έμολημα τόν Δικέφαλον 'Αετόν, που έκτοτε διε­ τήρησαν οί Ρώσοι ήγεμόνες. Διa νa ύπάγη ή 'Ελένη στην Σου­ ηδία, ή νΑννα στους Τατάρους, ή Μαρία στους Βουλγάρους κ.τ.λ. aπήτουν να έχουν ποιότητα ζωής aνάλογον με έκείνην τού Βυζαντίου. Αί 'Ελληνίδες πριγκίπισσαι δεν άφηναν τa ύπερπολυτελή ανάκτορα με τα λουτρά, τaς aνέσεις, τόν πλούτον κ.τ.λ. δια να κατοικήσουν είς λασποκαλύοας, ούτε έδέχοντο νa <χποοάλουν τα μετάξια καl τα οελούδα καl να φορέσουν aρουραιοδέρμα­ τα. Για νa γίνω απολύτως aντιληπτός, θa προσκομίσω έδώ τό παράδειγμα τής πριγκιπίσσης Θεοφανούς (κόρη τού Αύτοκρά­ τορος Ρωμανού Β') καl aδελφής τού Βασιλείου τού Βουλγα­ ροκτόνου. Ό ήγεμοον τών Γερμανών ·οeων ό Μέγας [διατl μέ­ γας; (Otto der Grosse, 962-973)] έστειλε στην Κωνσταντινού­ πολιν είδικόν άπεσταλμένον, έναν έπίσκοπον, δια νa ζητήση aπό τόν Αύτοκράτορα Νικηφόρον Φωκάν την πριγκίπισσαν Θεοφανώ, ώς σύζυγον τού υίού του, ·οeωνος Β'. Πολυ ώραϊα περιγράφει τa γεγονότα ό Γάλλος ίστορικός Γουσταύος Σλουμπερζέ, στό οιολίον του: «Νικηφόρος Φωκάς». τΗλθεν λοιπόν ό aπεσταλμένος στην Κωνσταντινούπολιν, είδε τΟν Αύτοκράτορά μας καl τού είπεν: «Ό Αύτοκράτωρ τijς Γερ­ μανίας, νΟθων, θέλει την πριγκίπισσα Θεοφανω διa σύζυγοv τού υίού του. ». Ό Νικηφόρος τόν διέκοψε στα λατινικά: · <<ίn­ credibile audito», δηλαδη άπίστευτο που τό άκούω! και μετa συνέχισε 'Ελληνικά. «Αύτοκράτωρ ε[μαι μόνον έγώ. Ό νΟθωv εlναι qρχηγός 6αρ6άρων » και έρριξε στην φυλακην τον Έ­ πίσκοπον. Μετa άπό καιρό ό διάδοχος τού Ν ικηφόρου, ό 'Ιωάννης ..

....

Πάς μή Έλληv 6άρΟαρος

77

Τσιμισκής (έλέγετο έτσι, διότι ήτο κοντός, τσίμα-τσίμα) διiχ πο­ λιτικοUς λόγους συνήνεσε στον γάμο τού ·οθωνος Β' μετa τής Θεοφανούς, την όποίαν συνώδευσαν στην Γερμανίαν πλήθος Έλλήνων έπιστημόνων, τεχνικών, π.χ. ύποδηματοποιοί, ράπται, χρυσοχόοι, _οίκοδόμοι, ζωγράφοι, νομικοί, ίατροι κ.τ.λ.� δηλαδη ή τεχνολογία κι ό πολιτισμος τής έποχής, οί όποίοι έγκατε­ στάθησαν στa άνάκτορα που έκτισε ή Θεοφανώ (δημιουργος τού όνομαζομένου «yοτθικού ρυθμού», που εΙναι 6υζαντινος περισσότερον μυτερός, διά νά γλιστρούν τά χιόνια) και τους όποίους παρηκολούθουν και έδιδάσκοντο οί Γερμανοί. Έκ τού γάμου Θεοφανούς-·οθωνος Β' έγεννήθη ό ·οθων Γ, ό όποίος λόγφ θανάτόυ τού πατρός του aνήλθεν στον θρό­ νον είς ήλικίαν 3 μόλις έτών, με Άντι6ασίλισσα την μητέρα του, που ούσιαστικώς έκυοέρνησε την Γερμανίαν (972-98 3), την όποίαν έξεπολίτισεν, όπως παραδέχεται ό ΓερμανΟς ίστορικΟς Φ. Σλόσσερ. Ή Θεοφανώ, ώραιοτάτη και πολυ μορφωμένη, διεπαιδα­ γώγησε τον υίόν της ·οθωνα Γ τόσον ώστε άπεκλήθη: «θαύμα τού κόσμου» (Mirabilia Mundi) και τον έμύησε στά μυστικά της 6υζαντινής διπλωματίας και σκληρότητας προς παραδειγ­ ματισμόν. Σχετικώς άναφέρω ότι ό ·οθων Γ συγκρουσθεις μετά τοϋ Πάπα κατέρχεται στην Ρώμην, συλλαμ6άνει τΟν Πον­ τίφηκα, τον τυφλώνει, τού κόπτει τά αύτιά και την γλώσσαν και όρίζει έναν έξάδελφόν του 2 3 χρονών, όνόματι Βροϋτο, νέ­ ον Πάπαν, που θεωρείται ό πρώτος ΓερμανΟς Πάπας. Χωρις την Θεοφανώ οί Γερμανοι θa ήσαν άκόμη πελεκυ­ φόροι 6άρ6αροι. Τον πολιτιστικον ρόλον τής Έλληνίδος Πρι­ γκιπίσσης, ή όποία είσήγαγε την Έλληνικην γλώσσαν και φι­ λοσοφίαν στην Γερμανίαν, άνεγνώρισε με τον έπισημότερον τρόπον ό τ. πρόεδρος τής Γερμανίας, Φον Βαϊτσαίκερ (ταγμα­ τάρχης τών SS κι ό πατήρ του ΎφυπουργΟς 'Εξωτερικών τού Χίτλερ), ό όποίος την 9ην Όκτωορίου 1 992, όμιλών στην Ά-

Κί:οvοταντίvος Πλεύρης

78

καδημίαν τών 'Αθηνών, έπι τfι άνακηρύξει του ώς έπιτίμου μέ­ λους αύτijς, έτόνισεν ότι «ό πολιτισμΟς μετεδόθη τοv 1 Oov αίώ­ vα στfιv τραχεία Τερμαvία άπό τfιv 6vζανrιvfι πριγκίπισσα Θε­ οφανώ». Προσέξατε τούτο. Ό πολιτισμΟς μετεδόθη τον 1 Οον αίώνα στήν Γερμανίαν. Τον 10ον αίώνα! μέχρι τότε έμείς είχαμε έξαν­ τλήσει όλας τaς έκδηλώσεις τού πολιτισμού (φιλοσοφία, θέα­ τρον, άθλητισμό, λογοτεχνία, έπιστήμας κ.τ.λ.) και είχαμε δη­ μιουργήσει 22 αύτοκρατορίας και 6 κοσμοκρατορίας. Ποίοι τ ημεθα.I Ποιοι ησαν .... Άπο το πλήθος τών 'Ελληνίδων πριγκιπισσών, ποiι ούσια­ στικώς έκυδέρνησαν και έξεπολίτισαν, όσον fιτο δυνατον τοiις 6αρ6άρους, ποίαν νa πρωτοαναφέρω; ΕΙναι τόσαι πολλα� ώστε περιορίζομαι είς έλαχίστας π.χ. ή Θεοδώρα, θυγάτηρ τού Μι­ χαήλ Θ' Παλαιολόγου έγινε τσαρίνα τής Βουλγαρίας ύπαν­ δρευθείσα τόν Βούλγαρον τσάρον Σφενδοσλαϋον ( 1 325). Ή Έ­ λένη, θυγάτηρ τού Θωμά Παλαιολόγου, έγινε 6ασίλισσα τών Σέρ6ων, ύπανδρευθείσα τον ήγεμόνα των Λάζαρον ( 1457). Ή Μαρία, θυγάτηρ τού 'Αλεξίου Γ' Κομνηνού, έγινε 6ασίλισσα τής Γεωργίας, ύπανδρευθείσα τον 6ασιλέα τών Γεωργιανών, Παγ­ κράτιον ΣΤ ( 1 357- 1 4 1 0). Ή Μαρία, θυγάτηρ τού Θεοδώρου Α' τού Λασκάρεως, έγινε 6ασίλισσα τής Ούγγαρίας, ύπανδρευ­ θείσα τον Ούγγρον 6ασιλέα Μπέλλα ( 1 205- 1 270). Ή '"Αννα, άδελφή τών Αiιτοκρατόρων Βασιλείου και Κωνσταντίνου, έγι­ νε τσαρίνα τfις Ρωσίας, ύπανδρευθείσα τον τσάρον τών Ρώσων Βλαδίμηρον (967- 1 0 1 1 ). Ή '"Αννα Κομνηνή, θυγάτηρ τού δε­ σπότου τής Ήπείρου, Θεοδώρου, έγινε 6ασίλισσα τής Σερ6ίας, ύπανδρευθείσα τον 6ασιλέα τών Σέροων, Στέφανον Ροδο­ σλαύον ( 1 230). Ή Είρήνη, θυγάτηρ τού Θεοδώρου 'Αγγέλου Κομνηνού, έγινε τσαρίνα τής Βουλγαρίας ( 1 2 37-1 250), ύπαν­ δρευθεϊσα τον τσάρον Άοον Β'. Ή Θεοδώρα, θυγάτηρ τού 'Ιω­ άννου Σ'f' τοϋ Καντακουζηνού, έγινε Σουλτάνα! ( 1 342), ύπανν

-

Πάς μή Έλλην 6άρ6αρος

79

δρευθεϊσα τον Τοϋρκον Σουλτάνον Ούρχάν, όπως Σουλτάνα έγένετο ( 1 470) ή Έλένη, θυγάτηρ τοϋ Δημητρίου Παλαιολό­ γου, ύπανδρευθεϊσα τον Σουλτάνον Μωάμεθ Β'. Ή Θεοδώρα, θυγάτηρ τοϋ Ίσαακίου Κομνηνοϋ, έγινε οασίλισσα της Ίερου­ σαλημ ( 1 1 5 9-1 1 62 ), ύπανδρευθεϊσα τον οασιλέα της Βαλ­ δουίνο Γ. 'Η Είρήνη, θυγάτηρ τοϋ Αύτοκράτορος Ίσαακίου τοϋ 'Αγγέλου, έοασίλευσε στους Νορμανδούς, ύπανδρευθείσα τον πρίγκηπά των Ρογηρον και μετa τΟν θάνατόν του τΟν δοϋ­ κα τής Σουηδίας ( 1 208 ). 'Η Εύδοξία, θυγάτηρ τοϋ Αύτοκρά­ τορος Θεοδοσίου Β', συνεοασίλευσε στο Ρωμαϊκον κράτος, ύπανδρευθεϊσα (437) τον Αύτοκράτορα της Δύσεως, Ούαλεν­ τινιανον Γ. Ή θυγάτηρ της Εύδοξίας, όνόματι Εύδοκία, έγινε οασίλισσα τών Βανδάλων (455), ύπανδρευθείσα τον ήγεμόνα των Ούνέριχον κ.τ.λ. κ.τ.λ. Γενικώς ολοι οί ξένοι ήγεμόνες έθεώρουν έξόχως τιμητικον νά συγγενεύσουν μέ τους 'Έλληνας Αύτοκράτορας. Ή παρά­ δοσις αύτη συνεχίσθη και μετa την ύποδούλωσιν της Έλλάδος άπο τοiJς Τούρκους. Κι αύτοι ένύμφευαν τους ήγεμόνας των μέ 'Ελληνίδας π.χ. ή μητέρα τοϋ Μωάμεθ ήτο Έλληνίς. 'Αναφέρω τρία πρόσφατα παραδείγματα: Ή οοσιλόπαις 'Α­ λεξάνδρα, τριτότοκον παιδι τοϋ Οασιλέως Γεωργίου Α' και τής Οασιλίσσης 'Όλγας ύπανδρεύθη τον Μέγα Δοϋκα, Παϋλον, τi)ς Ρωσίας στα άνάκτορα τής Πετρουπόλεως. Ύπήρξεν άτυχος, διότι <χπέθανε στον δεύτερον τοκετόν' τον δΕ σύζυγόν της έδο­ λοφόνησαν οί Μπολσεοϊκοι, ένώ ό υίός της έπεσε μαχόμενος ' στην μάχη τοϋ Άρχαγγέλσκ. 'Αναπαύεται στην Άττικην yijν, στο Τατόϊ και πρΟς τιμήν της φέρει το όνομά της ή Λεωφόρος 'Αλεξάνδρας τών 'Αθηνών. Μεγάλη Δούκισσα τής Ρωσίας ύπήρξεν έπίσης ή άλλη θυ­ γάτηρ τοϋ Βασιλέως Γεωργίου Α' και τής οασιλίσσης 'Όλγας, Μαρία, ή όποία ύπανδρεύθη τον Μέγα Δοϋκα τής Ρωσίας, Γε­ ώργιον Μιχαήλοοιτς, τον όποϊον έδολοφόνησαν οί μπολσε-

80

Κωvοταvτίvος Πλεύρης

οίκοι. Ή Οασιλόπαις 'Αλεξάνδρα, θυγάτηρ τοϋ οασιλέως 'Αλεξάν­ δρου και της 'Ασπασίας Μάνου, ύπανδρεύθη τον οασιλέα της Γιουγκοσλαυίας, Πέτρον Β' και έγένετο οασίλισσα της Γιου­ γκοσλαυίας. Ή οασιλόπαις Σοφία, θυγάτηρ τοϋ Βασιλέως Παύλου Α' και της οασιλίσσης Φρειδερίκης, ύπανδρεύθη τον μετέπειτα Ί­ σπανον οασιλέα, Χουaν Κάρλος και έγένετο οασίλισσα της Ί­ σπανίας. Δta την πληρότητα τfις μελέτης θa προσθέσω ότι οί Έλλη­ νες άπεκάλουν και τοiις Ρωμαίους ΟαρΟάρους. Άργότερον, κατa την διάρκειαν της Ρωμα'ίκfις αύτοκρατορίας, οί Ρωμαl:οι έκο­ λακεύοντο να άποκαλοϋν τούς άλλους λαούς οαροάρους, πλην τών 'Ελλήνων, τούς όποίους εύθαρσώς έθεώρουν έκπολιτιστάς των και προσεπάθουν νa τους μιμηθούν. Ό Ρωμαt:ος ποιητης 'Οράτιος θa aνακοινώση το περίφημον: «Graecia captaferum victorem cep it».

Ό ΊρλανδΟς καθηγητiις τοϋ Πανεπιστημίου τfις 'Οξφόρδης, Ρόμπερτ ΓκραίηΟς, στην περίφημον έργασίαν του ύπο τον τίτ­ λον «Ή λευκη θεά» ('Ελλ. έκδ. «Κάκτος» Άθ. 1998) χαρακτη­ ρίζει τους Ρωμαίους «ήμιΟαροάρους» (ένθ. άνωτ. σελ. 625) και διηγείται δτι «μέ τήν κατάκτ ησι τής Έλλάδος οί Ρωμαίοι Εύyενείς άρχισαν τότε νά μορφώνονται μέ 'Έλληνες δασκά­ λους... ». Έκτος άπο τό.ς 'Ελληνίδας πριγκιπίσσας ό.ναμφιοόλως ή έπαφη τών είσοολέων οαροάρων μέ τους Έλληνικους πληθυ­ σμους τοiις ώφέλησε πολιτιστικώς. 'Όπως συνέοη μέ τους Ρω­ μαίους, οί όποιοι έπωφελήθησαν τοϋ Έλληνικοϋ πολιτισμού, έτσι συνέοη άκριοώς και μέ τους ύπολοίπους οαροάρους. Αύτο που λέγεται 'Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός είναι ίστο­ ρι.φGη άνακρίοεια. Πραγματικώς ύπηρξε μόνον Έλληvικός πολι­ τισμός, τον όποίον ό.πεμιμ ήθησαν οί Ρωμαίοι. Ό διάσημος

Πάς μή 'Έλλην 6άρ6αρος

81

Γάλλος κοινωνιολόγος ίστορικός, Γουσταύος Λε Μπον ( 1 8 4 1 193 1) θa έπαναλάοη την διαπίστωσιν τού 'Ηροδότου («'Ιστο­ ρία» Α, 60) ότι οί 'Έλληνες είναι «το πιο εύφυΕ:ς άπο τά άρχαία έθνη» («Νόμοι έξελίξεως τών Λαών», Έλλ. έκδ. «'Ε­ λεύθερη Σκέψις», Άθ. 1 98 5, σελ. 59) καi διa τοiις Ρωμαίους θα γράψη: «n αύτον τον λόγο ή ίστορία τijς 1\ρχιτεκτονικής καί τijς γλυπτιΚijς τών Ρωμαίων δiν είναι σχεδόν τίποτε άλλο παρά μία παράγραφος τijς ίστορίας τijς άρχιτεκτονικής καί τijς γλυ­ πτικijς τών άρχαίων Έλλήvωv... οί ναοί, τά άνάκτορα, αί θριαμ­ οευτικαί άψίδαι, τά άνάγλυφα είναι οέοαια έργα Έλλήνω_ν ή μαθητών τών Έλλήνων». (ένθ. άνωτ. σελ. 52). Διa νa είμεθα δίκαιοι ea παραδεχθώμεν, ότι ή διαφορ(χ τών Ρωμαίων άπο τοiις άλλους 6αρ6άρους εΙναι οτι άφωμοίωσαν τΟν ΆρχαιοελλικΟν πολιτισμον με εύκολίαν, ένώ οί λοιποί 6άρ6αροι έχρειάσθησαν αίώνας διa νa άντιληφθούν τaς πολιτι­ στικaς άξίας. Πολλοί έπίσης 6άρ6αροι ούδεν κατενόησαν καi παρa την έξέλιξιν τής τεχνολογίας, δεν είσήγαγον στον οίον των πολιτιστικaς έκδηλώσεις π.χ. οί Τούρκοι στερούνται φιλο­ σοφίας. Δεν ύπάρχει τουρκικη φιλοσοφία. Στερούνται άρχιτε­ κτονικfις. Δέν ύπάρχει τουρκικη άρχιτεκτονική. Στερούνται θε­ άτρου. Δεν ύπάρχει τουρκικον θέατρον κ.τ.λ. Ta ίδια καί οί Βούλγαροι, Άλοανοi κ.ά. Θa σχολιάσω τώρα το σοοαρο ζήτημα τών έπιμιξιών. Οί 6aρ6αροι ποiι έπέδραμον στην Πατρίδα μας δεν είσέοαλαν είς μίαν άκατοίκητον χώραν, άλλa είς πυκνοκατοικουμένας πε­ ριοχaς μέ μεγάλας πόλεις, πολίχνας καί χωρία. Οί Έλληνες π.χ. της Ίωνίας δεν έξηφανίσθησαν άπο την γfιν των. 'Όσοι δεν έσφάγησαν fι δέν άπεχώρησαν φο6ούμενοι τούς άγρίους κατα­ κτητάς, παρέμειναν στην πόλιν των καί δεν έγκατέλειψαν την ίδιοκτησίαν καί τa ύπάρχοντά των. Έδώ έσημειώθησαν έπιμιξίαι, αί όποίαι άνε6ί6ασαν το έπί­ πεδον τών 6αρ6άρων. Διότι ή άνωτέρα Φυλη τών 'Ελλήνων ·

82

Κωνσταντίνος Πλεύρης

ώφέλη σε, κατa τοiJς νόμους τής Γενετικής, τaς κατωτέρας φυλaς τών οαροάρων. Οί μιγάδες ήσαν οεοαίως ύποδεέστεροι τών γνησίων 'Ελλήνων, ά)J.' ύπέρτεροι τών γνησίων οαροάρων. Πάντως ή Έλληνικη Φυλη δεν ένόθευσε την καθαρότητά της, διότι αί έπιμιξίαι είχαν το aκόλουθον χαρακτηριστικόν. Ό 'Έλλην δεν ένυμφεύετο μίαν γυναίκα, π.χ. τής Τουρκίας, την όποίαν ούτε κaν έολεπε. Ό Τούρκος έπαιρνε οιαίως 'Ελληνί­ δας και τaς έοίαζε fι τaς ένέκλεινε στο «χαρέμι», όπου έτε­ κνοποίουν. ΚΑς είμαι όμως σαφέστερος. Οί Τούρκοι κατήλθον στην 'Ελλάδα και έγκατεστάθησαν είς Έλληνικaς πόλεις. 'Έγιναν λοιπον έπιμιξίαι fι όχι; Το έρώ­ τημα είναι εύλογον και ή <Ιπάντησις είναι ναί, έγιναν. Άλλa το πώς έγιναν πρέπει νa το έξετάσωμεν μετa προσοχής, διότι είναι σημαντικόν. 'Όπως προείπα, ό 'Έλλην δεν ένυμφεύετο γυναίκα τουρκικής καταγωγής. Ή Έλληνις πάλιν δεν ένυμ­ φεύετο Τούρκον λόγφ φυλετικής, θρησκευτικής, μορφωτικής και κοινωνικής διαφοράς. 'Έτσι αί έπιμιξίαι έγένοντο iχπο τοiJς Τούρκους είτε διa οιασμών Έλληνιδων, είτε δι' άρπαγής και έγκλεισμού των στα «χαρέμια». Στην μεν πρώτην περίπτωσιν είναι τραγικόν, αλλ' έτσι συ­ νέοαινε· οί 'Έλληνες έφόνευαν την οιασθείσαν 'Ελληνίδα, ή όποία έμενε έγκυος. Στην δε δευτέραν περίπτωσιν τa γεννηθέν­ τα τέκνα στο «χαρέμι» απο Τούρκον πατέρα κι 'Ελληνίδα μη­ τέρα ένετάσσοντο στην τουρκικη κοινωνία κι οχι στην Έλλη­ νικήν. 'Έτσι και στις δύο περιπτώσεις δεν έγένετο νόθευσις τής 'Ελληνικής Φυλής. Θαυμασμον πρΟς την Έλληνικην Φυλην και ύμνους διa τον Έλληνικον πολιτισμον έχομεν aπο όλους τοiJς έπιφανείς ξέ­ νους. Φέρω ώς παράδειγμα τον Άδόλφον Χίτλερ, ό όποίος είς μυσι;ικaς συζητήσεις με συνεργάτας του fι με Στρατηγούς του έξέθετε διαφόρους iχπόψεις, αί όποίαι διεσώθησαν ύπο μορφην πρακτικών και έδημοσιεύθησαν είς έφημερίδας και οιολία. Ή

Πάς μή Έλλην Οάρ6αρος

83

έ φημερlς «Άπογευματινi]» (20 Μαίου 1965) έδημοσίευσε μέ­ ρος αύτών. Ό ίστορικος άντιναζl J. Fest στο οιολίον του «Hitler» (Ullstein verlag, Berlin, 1987, s.734) παραθέτει την άπάντησιν, που έδωσε ό Χίτλερ, οταν ήρωτήθη: ποϋ πρέπει νa άναζητήσωμεν τους προγόνους μας; Άπεκρίθη με το έξης κα­ ταπληκτικόν: «έav κάποιος μάς έρωτά σχετικώς μi τοvς προ­ yόvοvς μας, πρέπει πάντοτε va ύποδεικvύωμεv τούς 'Έλληνας».

Έπl λέξει ό Φύρερ είπε: « Wenn man uns nach unseren Vor­ Jahrenfragt, mussen wίr ίmmer aufdίe Grίechen hίnweίsen»f .

Μάλιστα άπέτρεψε την διενέργειαν άνασκαφών στην Γερμα­ νίαν, διότι το περισσότερον που θa άνεκάλυπταν θa fιτο μία ζωn λιθίνης έποχής, οταν οί 'Έλληνες είχαν ήδη κτίσει την Ά­ κρόπολιν... Ή άποψις τοϋ Χίτλερ περί συγγενείας Έλλήνων-Άρχαίων Γερμανών δεν είναι aτεκμηρίωτος. Ό Σουηδος καθηγητης Μάρτιν Νίλσον γράφει («'Όμηρος καl Μυκήνες», Έλλ. έκδ. «Δωδώνη», Άθ. 198 9, σελ. 287): «'Υπάρχει μία μεγάλη όμοιό­ τητα άνάμεσα στήν παλιά τευτονική καί τήν όμηρική οασιλεία, ή όποία έξηγείται έν μέρει στήν κοινή προέλευση τών Έλλη­ νικών καί τών Τευτονικών Φυλών». "Εχομεν λοιπον καl λέγομεν: Σλαϋοι, Τούρκοι, Βούλγαροι, Βάνδαλοι, Γότθοι, Ούννοι, Πατζινάκαι, Γεπίδες, Σάξωνες, Σουήοοι, Γερμανοί, Φράγκοι, 'Έρουλοι, "Αοαροι, Σαρακηνοί, Άλοανοί, Κέλται, Κίμοροι, Σκύθαι, Λογγοοάρδοι, Γαλάται κ.ά. με πολλάς ύποδιαιρέσεις είς φϋλα που δεν άξίζει τον κόπον νa γράψω ούτε το όνομά των. �Ολοι των ούδΕ:ν πολιτιστικον έδη­ μιούργησαν, άλλa έξεπολιτίσθησαν άπο τους �Ελληνας. Αύτη είναι ή άλήθεια. Παραδέχομαι οτι πολλοί οάροαροι έπροχώ­ ρησαν κατόπιν τaς έπιστήμας καl τον πολιτισμόν. Το παραδέ­ χομαι. Άλλa έμείς ύπήρξαμε οί πρωτοδημιουργοl τοϋ πολιτι­ σμοϋ καl οί πολιτιστικοi δάσκαλοι τής άvθρωπότητος. Τώρα θa σάς πληροφορήσω γιa κάτι άJ...λο χαρακτηριστικό,

84

Κωνσταντίνος Πλεύρης

άλλά καΙ. άγνωστο στους πολλούς. Οί διάφοροι ήγεμόνες, κλη­ ρικοί, διανοούμενοι κ. τ.λ. τών ξένων λαών ήθελαν νά διακρί­ νωνται, νά ξεχωρίζουν. Αύτοεκολακεύοντο νά διαδίδουν, οτι κατάγονται άπο 'Έλληνας καΙ. συνεπώς δf.ν είναι οάροαροι. Ο Jean Seznec στο aξιόλογο σύγγραμμά του: «Η έπιοίωσις τών 'Αρχαίων θεών» ( «La survivance des dieux antiques » ed. «Flammarion» Paris 1980, p. 22 κ.έ.) περιγράφει λεπτομερώς, πως στον Μεσαίωνα καΙ. ίδίως στον 1 2- 1 3 αίώνα π λ ηθος ίπποτών καΙ. κληρικών ίσχυρίζοντο, οτι προέρχονται άπο τούς Άρχαιοέλληνας καΙ. έλάμοοναν Έλληνικά ονόματα, πρΟ παντός οί Γάλλοι πού αύτοεθεωρούντο συνεχισταl. της ένδόξου παρα­ δόσεως τού 'Ελληνισμού καΙ. ι:Ονομάζοντο Ήρακλης, 'Ιάσων, Πτολεμαίος, 'Αριστοτέλης, Έρμης, Προμηθεύς: «Hercule ou �ason.... Ptolemee ou Aήstote ... Mercure ou Promethee» (ένθ. άνωτ.). Οί Γάλλοι κυρίως τότε ύπεστήριζαν, οτι αί άρχαίαι άρε­ ταi. άπο τήν 'Ελλάδα έπηγαν στήν Ρώμην καΙ. άπο έκεί στην Γαλλίαν: «en France venue» (ένθ. άνωτ.). νΗδη άπο τον 5ον αίώνα(!) οί Ίσπανοi. διεξεδίκουν τήν 'Ελ­ ληνική κληρονομίαν ύπεροχής καΙ. ώς κληρονόμοι τών 'Αρχαι­ οελλήνων άπεκάλουν τούς άλλους λαούς.... «οαροάρους». Διά νά άποδείξουν μάλιστα τήν «ύπερηφάνειαν της φυλής» (orgueil de race) άνέτρεχαν στούς 'Αρχαιοελληνικούς μύθους κα'ι στήν 'Αρχαιοελληνική ίστορία. 'Αρχαίοι 'Έλληνες θεοΊ. καί ήρωες κυριαρχούν μεταξύ Με­ σαίωνας κα'ι 'Αναγεννήσεως παντού στούς Εύρωπαϊκούς λα­ ούς, οί όποίοι είς κάποιαν Έλληνικήν προγονικήν ρίζαν άνα­ ζητοϋν τiτν προέλευσίν των. Πρόκειται περl. ένός ίdτορικού γε­ γονότος το όποίον δυστυχώς δf.ν έμελετήθη άπο Νεοέλληνας ίστορικούς, ένώ άνελύθη άπο τούς ξένους. Αύτη ή έπιθυμία τών ξένων λαών νά έπιθυμοϋν Έλληνικήν Καταγωγiιν όφείλεται φυσικά στήν άναγνώρισιν ολων, οτι ή Έλληνική φυλή ύπερέχει.

Πάς μή "Ελλ ηv 6άρ6αρος

85

'Όλους τσuς λαούς τους έμορφώσαμεν καi. τους έξεπολιτί­ σαμεν έμείς. 'Όλοι των διεπαιδαγωγήθησαν οάσεί. τών άρχών τού 'Ελληνισμού fι παρέμειναν άγριοι κι ήμιάγριοι. 'Επικα­ λούμαι τον Wemer Jaeger ό όποίος, κατa τον καθηγητην Ι. Θε­ οδωρακόπουλον ύπήρξε «χωρίς άμφιΌολίαν ό κράτιστος κλασ­ σικός φιλόλογος τijς έποχijς μας» (είς πρόλογον Α' τόμού «Παιδείας)), 4η έκδ. «Παιδεία)) Άθ. 1968). Ό Βέρνερ Γιαίγκερ, Γερμανος καθηγητής Πανεπιστημίου καi. έπi. μακρον καθηγητης στο πανεπιστήμιον Χάροαρντ, έδη­ μοσίευσε στο Βερολίνο το 1933 όγκώδες τρίτομον έργον με θέ­ μα τήν μόρφωσιν του 'Έλληνος άνθρώπου («Die Formung des Griechischen Menschen)) ). Το έργον τούτο μετεφράσθη είς πολλaς γλώσσας καi. στην Έλληνικη με τίτλον «Παιδεία, ή μόρ­ φωσις του 'Έλληνος άνθρώπου». Ό Γιαίy�ερ στην «Είσαγωγη)) (Έλλ. έκδ. σελ. 22-25) ξεκα­ θαρίζει έξ άρχής το θέμα του. Πιστεύει δτι «ή ίστορία μας άρχίζει τό πρώτον μέ τήν Έλλάδα... καί μέ τήν μορφήν τijς παι­ δείας, τijς πνευματικής καλλιέργειας μετέδωσαν τελικώς οί Έλ­ ληνες τήν συνολική πνευματική δημιουργίαν των ώς κληρονο­ μίαv είς τοvς ύπολοίπους λαοvς τijς Αρχαιότητος... χωρίς τήν Έλληνικήν περί πολιτισμού είκόνα δέν θά ύπijρχεν "Αρχαιό­ της" ώς ίστορική ένότης, δυτικός "πολιτικός κόσμος':.. Ό Έλ­ ληνισμός δέν ε[ναι μόνον ό πολιτιστικός-ίστορικός καθρέπτης τού αύ}Χρονου κόσμου καί iν αύμοολον τijς όρθολογικijς αύτο­ αυνειδηαίας... Ή κοσμοϊστορική σημασία τών Έλλήνων ώς Παι­ δαγωγών... ή άρχή τijς Έλληνικijς ίστορίας φαίνεται ώς ή άνα­ τολή νέας τού άνθρώπου έκτιμήσεως.. ». Τρείς όγκώδεις τόμοι άποδεικνύουν τήν ύπεροχήν του Έλ­ ληνος άνθρώπου!!! Ό καθηγητης τής συγκριτικής λογοτεχνίας στο Πανεπι­ στήμιον τής Β. Καρολίνας George Kennedy συνέγραψε πραγ­ ματείαν περi. τής ίστορίας τής κλασσικής ρητορικής («Α new .

86

Κωνσταντίνος Πλεύρης

history ofclassical thetoήc» Pήnceton Univ. Press, Ν. Jersey, 1994). Στήν είσαγωγη τού έργου άρχίζει με την φράσιν:

«Ή άγyλικi] λέξις διά τi]ν ρητορικi]ν προέρχεται άπό τόν Έλληνικόν όρον "ρητορική': πού φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκε aτόν κύκλο τού Σωκράτη τόν πέμ­ πτον αίώνα καi πρωτοεμφανίζεται aτόν πλατωνικό διάλογο»Γοργίας"». Βε6αίως η άγγλικη λέξις διa την ρητορικην (rhetoric) έχει Έλληνικήν προέλευσιν. Τον 5ον π.Χ. αίώνα δεν ύπήρχαν νΑγ­ γλοι, ούτε άγγλικη γλώσσα. την ρητορικi]ν (τέχνη δημοσίας όμι­ λίας) πού είναι στοιχείον τού πολιτισμού την παρέλαοον ολοι οί ξένοι μαζι με τον πολιτισμον άπο έμάς. Ποιοι άλλως τε θά άνέπτυοοαν τεχνικην δημοσίας όμιλίας; οί Βάνδαλοι; οί Γαλά­ ται; οί Σάξωνες; οί Νορμανδοi.; οί Βούλγαροι; οί Τούρκοι;!! Μό­ νον έμείς άνεκαλύψαμεν την ρητορικήν, την τεχνικήν της, ύπήρξαμε «οί πρώτοι δάσκαλοι τής ρητορικής» (ένθ. άνωτ.) και ίδρύσαμε πολλάς σχολάς ρητορικής, όταν ολοι άνεξαιρέτως οί σημερινοι ΕiJρωπαίοι fιοον άπελπιστικώς άπολίτιστοι και οί πε­ ρισσότεροι έστερούντο... 'Αλφαοήτου!

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ Ή άλήθεια διa την ρωμα"ίκi)ν κατάκτησιν

•

Ό ρόλος τοiι

όλεθρίοu διχασμού • 'Έλληνες πολεμοiιν 'Έλληνας, χάριν τών Ρωμαίων • Ρωμαϊκη κακοαvτιyραφiι τών Έλληvικών έπιτεvγ­ μάτων • Φίλιππος Ε', Άντίοχος, Περσεύς • Τελικη νίκη Έλ­ ληνισμοiι.

Διδάσκουν στα σχολεία την κατάκτησιν της 'Ελλάδος άπο τοiJς Ρωμαίους. Πράγματι, οί Ρωμαίοι έπέδραμαν στην Πατρί­ δα μας καi πράγματι μάς ένίκησαν. Άλλa ή ίστορία έπιοάλλει νa aναφέρωνται τa αίτια της νίκης των. Ένίκησαν όχι διότι ήσαν ίσχυρότεροι, &χι διότι ήοον ίκανώτεροι, άλλa διότι οί 'Έλ­ ληνες έμαστίζοντο άπο έμφύλια πάθη καi οί περισσότεροι έτά­ χθησαν με τσuς Ρωμαίους καi έπολέμησαν τους 'Έλληνας! Ή ίστορικη άλήθεια, έaν άκριοολογήσωμεν, ε1ναι ότι δεν ένίκη­ σαν οί Ρωμαίοι, άλλa έχασαν οί 'Έλληνες, κατa τρόπον έπαί­ σχυντον. Οί διχασμοί, αυταl αί έμφύλιοι έριδες ε1ναι έξηκρι6ωμένον, aτυχώς, ότι άποτελοϋν χαρακτηριστικην ίδιότητα της φυλής μας. Άναλογισθητε ότι ή κατάκτησις της Περσικής Αύτοκρα­ τορίας έγινε με τρείς μάχας (Γρανικός, 'Ισσός, Γαυγάμηλα) καi ό Περσικος κολοσσος διελύθη έντος τριών έτών, ένώ ή κατά­ κτησις τών 'Αθηνών άπο τους Σπαρτιάτας έγινε με πλήθος μαχών, που διήρκεσαν 27 χρόνια (43 1-404). Ό πολυετης Πε­ λοποννησιακΟς Πόλεμος με τa φοοερa περιστατικά του είναι παράδειγμα αδελφοκτόνου σπαραγμού, δίχως ουσιαστικον λό-

88

Κωνσταντίνος Πλεύρης

γον! Δίχως λόγον πάλιν , οί Διάδοχοι τοϋ Μ. 'Αλεξάνδρου και οί Έπίγονοι, κυρίαρχοι όντες τοϋ κόσμου, άλληλοεξωντώθησαν είς θανασίμους έμφυλίους πολέμους. Έξ άλλου δέν εfναι τυχαίον ότι οί "Ελληνες ένέπλεξαν καί τοiJς Θεούς των άκόμη στους έμφυλίους πολέμους, όπως στον Τρωϊκόν, όπου άλλοι θεοί ί1πεστήριξαν τους μέν κι άλλοι τοuς δέ. Ό Γάλλος καθηγητής Μαρσέλ Ντετιέν καi ή Γαλλiς καθη­ γήτρια Ίζιούλια Σισά έκυκλοφόρησαν άπο κοινού οιολίο διά τήν «καθημερινή ζωij τών Θεών στήν 'Αρχαία Έλλάδα» (Έλλ. έκδ. «Παπαδήμα», Άθ. 1 993), όπου περιγράφεται ή διαίρεσις τών Θεών και τών θεαινών στά Τρω·ίκά. Μεταξυ τών άλλων άναφέρεται καi ή περίπτωσις που ή Θεά 'Αθηνά έοοήθει τον Διομήδη νά πολεμήοη τον Θεον 'Άρην, έναντίον τοϋ όποίου «όμοιος μέ Θεό ό ήρωας μέ τή δυvατή κραυγή τοϋ πολέμου ρί­ χτηκε στόv άληθιvό θεό» τον έτραυμάτισε κι ό ΘεΟς έσώθη διά τής φυγής και έπfιγε παραπονούμενος στον Δία. τα ίδια συνέ­ οησαν και στήν Άφροδίτην. (Σχ. είς «'Ιλιάδα» Ε, 885 κ.έ.). Ή Ρώμη λοιπον έπωφελήθη τής πολυδιασπάσεως καi τού άλληλοσπαραγμού τών Έλληνικών κρατών καί έπεολήθη. Έάν ό οασιλευς τής Περγάμου, Εύμένης, δέν έπήγαινε μέ τσuς Ρω­ μαίους καί ήτο σύμμαχος μέ τον οασιλέα τής Μακεδονίας, έάν ό Φίλιππος Ε' δέν έπήγαινε μέ τους Ρωμαίους καi ήτο σύμμα­ χος τού οασιλέως της Συρίας, Άντιόχου τού Μεγάλου καί δι' έκατον άλλα «έάν», ούδέποτε θά ένίκων οί Ρωμαίοι κι άκόμ η εlναι οέοαιον ότι θά τούς είχαμε ύποδουλώσει, όπω� πολλάς φοράς άργότερον (π.χ. Βελισσάριος) έκάναμε. Δυστυχώς ό όλέθριος διχασμος μδ.ς έσπρωξε στην κατα­ στροφήν. Και μόνον αύτός. .,Προς άποκατάοτασιν τής άληθείας θά άναδράμω ταχέως στά γεγονότα, ώστε νά σάς δώσω κάποιαν συνοπτικήν είκόνα τής έπιοολης τής Ρωμαιοκρατίας.

Πάς μη "Έλλην 6άρ6αρος

89

�Ας άρχίσω άπο τήν ίδια τήν Ρώμην. Ή Ρώμη κατά τους θρύλους ίδρύθη ύπο τού υίού τού Πο­ σειδώνος, Ρώμου. Κατά δe τάς παραδόσεις το Έλληνικον φuλον τών Πελασγών ίδρυσε τήν πόλιν, άφού ένίκησε πολλοiJς λαους και δι' αύτο τής έδωσε το όνομα Ρώμη, προς τιμήν τής πολεμικής των δυνάμεως. Ίστορικαι διηγήσεις άναφέρουν ώς πρώτον οασιλέα τής Ίταλίας τον Ίανόν, που λατρεύεται ύπο τών Ρωμαίων ώς Θεος κι:χι ό όποίος ήτο 'Έλλην έξ Άττι�ής, υίος τής θυγατρός τού Έρεχθέως, Κρεούσης. Ό 'Ιανός έφιλο­ ξένησε τον Κρόνον, που κατέφυγεν έξ 'Ελλάδος στήν Ίταλίαν (Έλληνικον όνομα, μάλιστα μία κόρη τού Θεμιστοκλέους ώνο­ μάζετο Ίταλία). Ή Ρώμη προ τών 'Ελληνικών Πόλέων τής Μινω"ίκής και Μυκηναϊκής Αύτοκρατορίας, τού Αίγαίου πολιτισμού, τών νή­ σων τών Κυκλάδων, τής 'Ηπείρου, τής Θεσσαλίας κ.τ.λ. είναι νεωτάτη πόλις, άφού ώς έτος κτίσεώς της «λογίζεται» το έτος 754 π.Χ. 'Ολόκληρος ό πνευματικΌς οίος τών Ρωμαίων ύπήρξε μία κακοαντιγραφή τών 'Ελλήνων. �Αν έξετάσωμεν τά έπι μέρους τού ρωμαϊκού <<:itολιτισμού», θά ίδωμεν τά έξης: Ή θρησκεία τών Ρωμαίων δεν είχε ρωμα"ίκήν προέλευσιν, ά'λλά ήτο μίγμα, ώς έπί το πλείστον, της Άρχαιοελληνικής θρη­ σκείας καi όλίγον τής έτρουσκικής. Τά όνόματα τών Θεών καί Θεαινών των ήσαν είλημμένα έκ τού 'Ελληνικού πανθέου. Το πολυφημισμένο δίκαιον τών Ρωμαίων ήτο άντιγραφή και σύνθεσις Άρχαιοελληνικών δικαίων. Άλλως τε τήν δωδε­ κάδελτόν τους τήν συνέγραψε ό έξορισθεις άπό τήν Έφεσον 'Ερμόλαος, φίλος τού Ήρακλείτου. Ή ρωμαϊκή άρχιτεκτονική κατa κοινήν όμολογίαν υίοθέ­ τησε τους τρείς 'Ελληνικούς ρυθμους (Κορινθιακόν, Δωρικόν, Ίωνικόν). Τήν δe γλυπτικήν τους τήν έδίδαξαν 'Έλληνες γλύ­ πται, π.χ. Πολυκλής, Τιμαρχίδης, Τιμοκλής, Φιλίσκος, Διονύ-

90

Κωνσταντίνος Πλεύρης

σιος και πολλοι άλλοι δικοί μας καλλιτέχναι, πσu έγκατεστά­ θησαν στην Ρώμην. Μεγίστην έπίδρασιν έπι τών Ρωμαίων γλυπτών ήσκησεν ή Σχολη τοϋ Πραξιτέλους, ή Ίωνικη και ή Άττικη και οί έπιφα­ νείς 'Έλληνες γλύπται, π.χ. 'Αγασίας, Άρχέλαος, Άριστέας, 'Α­ πολλώνιος, Κλεομένης κ.ά. Οί 'Έλληνες γλύπται στην Ρώμην είχαν πολλσuς μαθητάς, στούς όποίους ύπεδείκνυαν την άντιγραφην 'Αρχαιοελληνικών γλυπτών, τά όποία παρήγοντο είς μέγαν άριθμον κι έτσι διε­ σώθησαν και γνωρίζομεν, άπο ρωμα'ίκα άντίγραφα, τα Έλλη­ νικα γλυπτα άριστουργήματα, πού κατεστράφησαν. Τούτο το όφείλομεν στην Ρώμην. Όμοίως και στην ζωγραφικην οί Ρωμαίοι άπεμιμήθησαν τούς 'Έλληνας ζωγράφους, οί όποίοι τούς έδίδαξαν την ζω­ γραφικήν, π.χ. Δαμόφιλος, Γόργασος, Γλύκων, Μητρόδωρος κ.ά. Ώς πρώτος Ρωμαίος ζωγράφος θεωρείται ό Φάοιος Πίκτωρ, το 304 π.Χ., τότε δηλαδη πού όλαι αί μορφαι ζωγραφικής είχαν εύρεθή και έξαντληθή στην 'Ελλάδα. 'Όλοι οί Ρωμαίοι ζωγράφοι ησχολήθησαν με θέματα έκ της Έλληνικf)ς μυθολο­ γίας. Στην μουσικην οί Ρωμαίοι δεν παρουσίασαν κάτι ίδικόν των. 'Αντιγράφουν 'Αρχαιοελληνικα μουσικα όργανα και κα­ κοαντιγράφουν μελωδίας. Τά νομίσματα τών Ρωμαίων ξεκινούν άπο τα άπερίγραπτα οαρΟαρικα τετράπλευρα κομμάτια χαλκού, δίχως παραστάσεις (res nude) και σιγά-σιγά, χάριν στην Έλληνικη έπιρροήν, έκο­ ψαν άργυρά νομίσματα μόλις το 268 π.Χ., όταν έμείς είχαμε ήδη άναγάγει την νομισματολογίαν είς έπιστήμην. Ή Ρωμαϊκη φιλοσοφία δεν είναι παρά μεταφράσεις στa λατινικα έργων τών 'Ελλήνων φιλοσόφων. 'Πάντως, είναι οέοαιον δτι οί 'Έλληνες έθεώρουν τούς Ρω­ μαίους οαροάρους. Σχετικώς, ό "Αγγλος καθηγητης τοϋ Πανε-

Πάς μ ή 'Έλλην 6άρ6αρος

91

πιστημίου τής Γλασκώοης Α. Bum στο 6ι6λίον του «The peli­ can history ofGreece» (ed. «Penguin books» Ν.Υ., 1 965, p. 377) περιγράφει οτι ό νικητης τών Ρωμαίων ΒασιλεiJς Πύρρος eα έσχημάτιζε μίαν αύτοκρατορίαν μεταξυ τών 6αρ6άρων: «an empίre among the barbarίans. ». Ό Γάλλος καθηγητης τού πανεπιστημίου Κλερμον-Φεράν, Ποολ Φώρ («Ή καθημερινfι ζωη την έποχη τού Μεγάλου 'Αλε­ ξάνδρου», Έλλ. έκδ. « Παπαδήμα», Άθ. 1 997, σελ. 97, 1 52 κ.τ.λ.) χρησιμοποιεί τΟν κ�θιερωθέντα ορον «οάρ6αρος» και τα παράγωγά του. 'Επίσης, στο έργό του «Ή καθημερινη ζωη στις Έλληνικες aποικίες» (έλλ. έκδ. «Παπαδήμα», Άθ. 1999, σελ. 279 κ.έ.) έπι6ε6αιώνει την Έλληνικη συμ6ολη στον πολιτισμον τής Ρώμης και 'Ετρουρίας γράφων aπεριφράστως οτι: «ή Ρώμη, μία όμο­ σπονδία άπό φτωχικa χωριουδάκια τών Λατίνων ή Σαοίνων...». Πράγματι έτσι είναι: «τa φτωχικa χωριουδάκια. τών Αατί­ vωv fι Σαοίvων» έσχημάτισαν «πόλιν» χάριν στον 'Έλληνα τύρ­ ρανόν των Ταρκύνιον, υίον τού Κορινθίου Δημαράτου, που ήγε­ μόνευε στους 'Ετρούσκους. 'Όταν οί Λατίνοι έζων είς «φτω­ χικa χωριουδάκια», έμείς είχαμε ήδη κάνει Αύτοκρατορίας-Κο­ σμοκρατορίας (Μινω'ίκή, Μυκηναϊκi] καi πρiν) καi είχαμε ήδη αναπτύξει περιλάμπρους πολιτισμούς, ένώ διεθέταμε 1.500 πό­ λεις γύρω-γύρω στα παράλια τής Μεσογείου, τού Εύξείνου Πόντου καi άλλου. Τρείς σπουδαίοι 6ασιλείς ήγωνίσθησαν έναντίον τών Ρω­ μαίων. Ό οασιλεiις Φίλιππος Ε', ό υίός του οασιλεiις Πε@σεiις και ό οασιλεiις Άvτίοχος ό Μέγας. τα γεγονότα είναι πλήρη αθλιοτήτων έκ μέρους τών 'Ελλήνων. Ό 6ασιλευς Φίλιππος Ε' (238- 1 79 π.Χ.), υίος τού Δημη­ τρίου Β', ύπήρξε περιπετειώδης καi αξιόλογος ήγεμών. 'Εναν­ τίον του ήσαν οί Ρωμαίοι και μαζί τους οί Λάκωνες, οί Ήλείοι, οί Μεσσήνιοι καi ό 6ασιλεiJς τής Περγάμου "Ατταλος. ..

92

Κωναταvτίvος Πλεύρης

'Όταν ό Φίλιππος Ε', με σύμμαχο τον 6ασιλέα τής Συρίας Άντίοχον Γ' τον Μέγαν, έπολέμησε είς Αίγυπτον καl μετa κα­ τέλα6ε την Χαλκηδόνα, την Σάμον, την Χίον καl πόλεις τής Θράκης, οί Ρωμαίοι aνησύχησαν aπο την αύξησιν τής δυνάμε­ ώς του καi. άπεφάσισαν να τον πολεμήσουν. Καi. τότε γίνεται το έξωφρενικόν! Οί Αίτωλοi. καl οί 'Αχαι­ οί συμμαχοϋν με την Ρώμην κατa τοϋ Φιλίππου. Οί 'Έλληνες διa μίαν aκόμη φορaν θa πολεμήσουν έναντίον 'Ελλήνων καί ύπερ 6αρ6άρων. Ή aποφασιστικη μάχη διεξάγεται στa Φάρ­ σαλα, στην τοποθεσίαν που λέγεται Κυνος Κεφαλαί. 'Εκεί οί Μακεδόνες ήττώνται ( 197 π.Χ.) καi. ύποχρεοuνται με την συνθήκην είρήνης να έyι..αταλείψσυν τaς κτήσεις των είς Θράκην, Μ. Άσίαν καi. 'Ελλάδα καi. νa καταοάλουν χίλια τά­ λαντα ώς πολεμικην άποζημίωσιν. Έν τψ μεταξu ό οασιλευς Άντίοχος (242- 1 8 7 π.Χ.), που άνέφερα, υίος τοϋ Σελεύκου Β', 6ασιλεύει είς μίαν τεραστίαν αύτοκρατορίαν. Μαθαίνει την ήτταν τοϋ συμμάχου του Φιλίπ­ που Ε' κι άποφασίζει νa έκστρατεύση κατa τών Ρωμαίων. Αύτοi. τοϋ στέλλουν πρεσ6είαν καi. τοϋ ζητοϋν νa δώση έλευ­ θερίαν είς πόλεις τής Μ. 'Ασίας που κατέχει. Ό Άντίοχος πε­ ριφρονεί τους Ρωμαίους, καταλαμ6άνει κι άλλας πόλεις καί δια6αίνει τον Έλλήσποντον. Οί Ρωμαίοι τοϋ στέλλουν νέαν πρεσοείαν με έπl κεφαλής τον έπιφαvη Σκιπίωνα. Ό Άντίοχος δηλώνει, δτι δΕν άναγνωρίζει το δικαίωμα έπεμ6άσεως τών Ρω­ μαίων. Ποίοι είναι; Δεν τοiJς ύπολογίζει κι έτοιμάζεται νa τοiJς έπιτεθή. 'Έντρομοι τότε οί Ρωμαίοι τοϋ στέλλουν άκόμη μίαν . πρεσ6είαν στην 'Έφεσον, όπου διέμενε. Δεν τούς δίδει σημα­ σία, τοiJς άποπέμπει. Τότε μάλιστα έμφανίζεται ό ΑίτωλΟς πα­ τριώτης Θόας, ό όποίος τοϋ λέγει ότι ήλθεν ή ώρα νa γίνη έλευΟερωτi]ς τών 'Ελλήνων, οί όποίοι, όλοι των θa τον ένισχύ­ σουν. 'Έτσι έπίστευεν ό Θόας, έτσι είπεν. Στa σχέδια τοϋ Άν­ τιόχου μετέχει ό Άννίοας ('Ελληνικής καταγωγής, με σύγ-

Πάς μή �Ελλ ηv 6άρ6αρος

93

γραμμα, που έγραψε στa Έλληνικa και παιδαγωγο 'Έλληνα), ό όποίος προτείνει συνδυασμένη δράσι στην 'Ελλάδα και άπό­ οασιν στην Ίταλίαν. Έaν τούτο έγένετο θa ήλλαζε ή ίστορία. Ό Άντίοχος προετίμησε νa aκολουθήση το σχέδ ιον της έκκα­ θαρίσεως τής 'Ελλάδος πρώτον και μετa νa είσοολη στην Ίτα­ λίαν. νΕτσι με 1 0.000 πεζούς, 500 ίππείς, έξη έλέφαντας και 300 πλοία κατευθύνεται στην θεσσαλίαν και άποοιοάζεται στην Δημητριάδα. Τότε συμοαίνουν απερίγραπτα γεγονότα, που μόνον στην 'Ελλάδα μπορούν νa συμοοϋν. Ό Φίλιππος Ε', ό σύμμαχος τού Άντιόχου και έχθρΟς τής Ρώμης πηγαίνει με τους Ρωμαίους!! και έναντίον τού Άντιόχου. Το ίδιο και οί Λάκωνες, ένώ οί Αί τωλοί, παρά τaς ύποσχέσεις, δεν προσφέρουν ούσιαστικήν οοήθειαν. Κατ' αύτον τον τρόπον ό έγκαταλειφθεις και προδο­ θεις Άντίοχος ήττάται είς Θερμοπύλας και μόλις αύτος σώζε­ ται με 500 άνδρας. Το 190 π.Χ. ό οασιλευς τής Μακεδονίας Φίλιππος Ε' ήγείται τού ρωμαϊκού στρατού! και τού δικού του και μέσφ Μακεδονίας-Θράκης οαδίζει έναντίον τού οασιλέως Άντιόχου. Πρωτοφανείς πράξεις; άνισόρροποι πράξεις, ό,τι νa είπήτε είναι λίγο. Ό Φίλιππος Ε' με τους Ρωμαίους του νικά στο Φρύγιον τής Μαγνησίας τον Άντίeyχον, τον όποίον δολο­ φονούν το 1 8 7 π.Χ., ένώ οί Ρωμαίοι έχάρισαν περιοχaς τού οασιλείου τών Σελευκιδών στον φίλον τους Εύμένην, στοiJς Ρο­ δίους κ.ά. ·ο ΟασιλεiJς ΠερσεiJς ( 178- 168 π.Χ), υίΟς τοϋ Οασιλέως Φι­ λίππου Ε' είχε άντιληφθii τΟν κίνδυνον έκ της Ρώμης, άλλa δf.ν έφοοείτο τους Ρωμαίους, έaν ήσαν μόνοι και δf.ν τους ύπε­ στήριζαν οί ρωμαίζοντες 'Έλληνες. 'Όπως έπι Περσών είχαμε τους μηδίζοντας, που έπολέμ ησαν έναντίον της 'Ελλάδος και ύπερ τών ΟαρΟάρων, τώρα έχομεν τοiJς ρωμαίζοντας και στην έπeyχήν μας έχομεν τοiJς άμερικανίζοντας, τοiJς τουρκίζοντας, τους έοραίζοντας κ.τ.λ.

94

Κωvοταvrίvος Πλεύρ ης

Άθορύοως άλλά δραστηρίως ό Περσεύς συνάπτει συμμα­ χίας μέ 'Ελληνικά κράτη π.χ. Ρόδος, Λάμψακος, Βυζάντιον κ.τ..λ. καί έπί έξαετίαν προετοιμάζεται νά. πολεμήση τούς Ρω­ μαίους, μετά τών όποίων έθεώρει τήν σύγκρουσιν άναπόφευ­ κτον. Ώστόσον οί Ρωμαίοι έχουν συμμάχους των 'Έλληνας, όπως τόν οασιλέα τής Περγάμου Εύμένην, τήν Άχα"ίκήν Συμπολι­ τείαν! πού συμπαρίστανται στήν Ρώμην. Στο συνέδριον μάλι­ στα τών 'Αχαιών ώμίλησε έναντίον τοίί Περσέως ό συνεργάτης τών Ρωμαίων Καλλικράτης (Liv. XLI, 22-24 ) κι όλοι οί προ­ δόται ύποκινοίίν τούς Ρωμαίους νά. έπιτεθοίίν κατά τής Μακε­ δονίας. νΕχοντες λοιπόν οί Ρωμαίοι συμμάχους 'Έλληνας φθά­ νουν στήν Άπολλωνίαν καί κηρύσσεται ( 1 7 1 π.Χ.) ό πόλεμος Μακεδονίας-Ρώμης. Στήν Θεσσαλικήν πεδιάδα, πλησίον τής Λαρίσης, διεξάγε­ ται ίππομαχία, κατά τήν όποίαν νικά τό Μακεδονικόν Ίππικόν τούς ίππείς τοίί ύπάτου Ποπλίου Λικινίου Κράσσου. Είσερχό­ μεθα στο δεύτερον έτος τοίί πολέμου καί οί 'Έλληνες διηρημέ­ νοι, διχασμένοι οοηθοίίν τούς Ρωμαίους κι όχι τούς Μακεδό­ νας. Ό νέος ύπατος Αύλος Μαγκίνος δέν κατορθώνει κάτι. Ό Περσεύς παραμένει άήττητος. Φθάνομεν λοιπόν στο τρίτον έτος τοίί πολέμου καί οί Μακεδόνες διατηρούν τό άήττητόν των έναντι άλλου ύπάτου, τοίί Κοίντου Μάρκου Φιλίππου. Καί οί ύπόλοιποι 'Έλληνες τί κάνουν; ό Εύμένης διά. νά. ένισχύση τούς Μακεδόνας ζητεί ... χρήματα, τά. όποία άρνείται ό Περ­ σεύς νά. τοίί δώση. Οί λοιποί 'Έλληνες άδιαφοροίίν ή εlναι μέ τούς Ρωμαίους, ένώ 20.000 Γαλάται έρχονται καί προθυμο­ ποιούνται νά. πολεμήσουν ύπέρ τοίί Περσέως, άλλά αύτός δέν διαθέτει χρήματα διά. τήν μισθοδοσίαν των, κατά τούς μέν fι δέν έπιθυμεί ή έλευθερία τής 'Ελλάδος νά. έξαρτηθή άπό οαρ­ οάρα\)ς, κατά τούς δέ. νΕτσι ό Περσεύς ά.ναγκάζεται νά. έξα­ κολουθήση τον πόλεμον οασιζόμενος στήν ίδικήν του δύναμιν.

Πάς μή Έλλην Οάρ6αρος

95

Οί κύριοι 'Έλληνες προτιμούν τήν Ρώμην. Ό νέος ύπατος ΛΕύ­ κιος Αίμίλιος Παύλος προσπαθεί στόν Ένιπέα ποταμόν νά. πα­ ρασύρη είς παγίδα τόν Περσέα, ό όποίος ά.ντιλαμοάνεται τό σχέδιον τού έχθρού καί άποσύρεται στήν Πύδνα, όπου θά. δώ­ ση τήν όριστικήν μάχην (22 'Ιουνίου 1 68 π.Χ.). Οί Μακεδόνες θαρραλέως έπι τίθενται έναντίον τών ρω­ μα"ίκών λεγεώνων, που κλονίζονται. 'Ηττώνται; όχι, διότι λι­ ποτακτούν οί 'Ιλλυριοί, τών όποίων οί Στρατηγοί είχαν δωρο­ δοκηθfι ύπό τού Αίμιλίου Παύλου. Ή αίφνίδιος φυγή τών 'Ιλ­ λυριών άνατρέπει τό μέτωπον καί μοιραίως οί Ρωμαίοι νικούν. 20.000 Μακεδόνες πίπτουν μαχόμενοι. Ό Περσεύς κατορθώ­ νει νά. διαφύγη, μεταοαίνει στήν Πέλλαν, μετά. στήν Άμφίπο­ λιν καί τέλος καταφεύγει οίκογενειακώς στήν Σαμοθράκην, οπου άνεγνωρίζετο άσυλον. Άλλά. οί κύριοι 'Έλληνες τής νή­ σου παρέδωσαν τόν ήρω'ίκόν οασιλέα καί τήν οίκογένειάν του aτούς Ρωμαίους, οί όποίοι άφού τόν έταπείνωσαν στήν παρέ­ λασι τού θριάμοου τών νικητών, τόν έρριψαν είς φοοερά.ν φυ­ λακήν, όπου ά.πεοίωσε έκ τών οασανιστηρίων. Κατ' αύτόν τόν τρόπον άπέθανε ό τελευταίος οασιλεύς τής. Μακεδονίας. Αί συνεχείς άντιθέσεις τών 'Ελλήνων ώδήγησαν στήν κα­ ταστροφήν των. Έξ αίτίας τών άντιθέσεών των προσεκάλουν τήν Ρώμην νά. οοηθήση πότε τόν έναν, πό1ε τόν άλλον έκ τών aντιμαχομένων. Έτσι έφεραν τούς Ρωμαίους στήν Έλλάδα καί τούς ύπηρέτησαν πολεμούντες μαζί των, έναντίον άλλων 'Ελ­ λήνων. Τραγικόν! Κάποιαι χιλιάδες Ρωμαίων, με περισσοτέρους_ 'Έλληνας μισθοφόρους ή συμμάχους κατέστρεψαν συστημα­ τικώς τήν 'Ελλάδα. Τό τελικόν πλήγμα έδόθη, όταν οί Σπαρ­ τιάται προσέφυγαν στούς Ρωμαίους καί τούς έζήτησαν νά. γί­ νουν διαιτηταί μεταξύ αύτών καί τής Άχαϊκής Συμπολιτείας. Πρόκειται περί ένός έμφυλίου πολέμου, τόν όποίον έσταμάτη­ σαν(!) οί Ρωμαίοι. Κατόπιν οί 'Αχαιοί, όταν aντελήφθησαν πού καί πόσον έξεπέσαμεν, στρέφονται -άργά πλέον- κατά. τών

96

Κωνσταντίνος Πλεύρης

Ρωμαίων. Καθυστερημένως ό Μεγαλοπολίτης Στρατηγός Δί­ αιος στρατολογεί νέους. Πολυ άργά. Ή Ρώμη στέλλει τον Λού­ κιον Μόμμιον η Μούμμιον, πραγματικον Ρωμαίον 6άρ6αρον, που ένίκησε τον Δίαιον είς μάχην παρa την Λευκόπετραν τής Ίσθμίας το 146 π.Χ. καi. έκυρίευσε την Κόρινθον, την όποίαν έλεηλάτησε καi έπυρπόλησεν. Ό 6άρ6αρος κατακτητης έσφα­ ξε κατοίκους, έλαφυραγώγησε τους καλλιτεχνικοiJς θησαυρους τής πόλεως, έπώλησε τοiJς αίχμαλώτους ώς δούλους. Μετa την fιτταν του ό Δίαιος έπέστρεψε στην Μεγαλόπολιν, όπου έπυρ­ πόλησε την οίκίαν του, έφόνευσε την σύζυγόν του καi. ηύτο­ κτόνησε. Έν τφ μεταξυ οί Ρωμαίοι κατέλυσαν την έλευθερίαν τών 'Ελληνικών πόλεων καi έτσι ύπετάγη ή Έλλaς είς αύτούς. Οί Ρωμαίοι όμως aδυνατούν νa έλέγξουν την ήττηθείσαν 'Ελλάδα. Εύφυώς φερόμενοι δίδουν άμέσως έλευθερίας είς πολλaς πόλεις, ένώ είς άλλας ούδέποτε έστειλαν στρατόν. Έν τούτοις οί 'Έλληνες δέν άνέχονται την έπικυριαρχίαν τών Ρω­ μαίων, έστω καi. θεωρητικώς, διότι πρακτικώς ούδέποτε έγκα­ τεστάθησαν οί Ρωμαίοι στήν 'Ελλάδα, διa νa 6λέπη ό Έλλη­ νικΟς ΛαΟς τον κατακτητήν του. Ή Ρώμη άπέστειλε πρέσ6εις, ύπάτους καi. γενικώς περιωρίζετο στο ότι άνεγνωρίζετο ή κυ­ ριαρχία της. 'Αλλa τούτο δέν fιτο άνεκτον άπο τον Έλληνισμόν. 'Εθεω­ ρείτο άνήκουστον έμείς που κατείχομεν άπέραντα κράτη στην Β. Άφρικήν, στJιν Άνατολήν, στην Μ. Άσίαν, στην Κάτω Ίτα­ λίαν, στΟν Εύξεινο Πόντο, στJιν ΒακτριανJι κ.τ.λ. νa ήττηθώμεν Ctπo μίαν πόλιν-κράτος, όπως fιτο ή Ρώμη. Δέν είναι μόνον ή ύλική έκφρασις τού 'Ελληνισμού, είναι κυρίως ή πολιτιστική, ή πολιτική, ή φιλοσοφική, ή καλλίτεχνική κ.τ.λ. που έξεγείρονται. Είναι νοητον είς μικρΟς λαος πολεμι­ στών νa κυριεύση τους 'Έλληνας;; που έκυριάρχουν είς όλό­ κληρον τον κόσμον;; Άδιανόητον, άπαράδεκτον. 'Αποφασίζε­ ται λοιπον (άπο ποίους καi πώς είναι άλλη ίστορία) ή άνα-

Πάς μή Έλλην 6άρ6αρος

97

τροπή τής Ρώμης, πoiJ ήδη ύπεισi)λθεν οπου έξουσίαζαν οί 'Έλ­ ληνες καl εΙχε γίνει πλέον αύτοκρατορία, άποκλειστικώς με ύλικήν ύπόστασιν. Ό άντιρωμαϊκός άγών μας σκοπεύει στήν Έλληνικήν έπι6ολήν έπl τής ρωμα'ίκής αύτοκρατορίας, που άναμφιοόλως άπετελεϊτο έξ 'Ελληνικών fι έξελληνισμένων πληθυσμών. Νά ξα­ ναπάρωμεν δηλαδή δσα είχομεν. Ό άγων διεξάγεται έξωτε­ ρικώς, διά τού πολέμου τού 'Έλληνος Άντωνίου ('Ηρακλείδης) καl τής Έλληνίδος οασιλίσσης Κλεοπάτρας έναντίον τής Ρώ­ μης καl μετά την στρατιωτι�ήν των fιτταν, ό άγων διεξάγετι:τι έσωτερικώς, έπιφέρει τήν διαίρεσιν τού ρωμα'ίκού κράτους είς Άνατολικον καl Δυτικόν καl καταλήγει στήν δημιουργίαν τής 'Ελληνικής Αύτοκρατορίας, τής άποκληθείσης κατa τον 17ον αίώνα Βυζαντινής καl κατ' άλλους «Μεσάιωνικόν Έλληνικόν Κράτος)). ·Ετσι έτελείωσε ή ρωμαιοκρατία, έπήλθεν κατάρ­ ρευσις τής ρωμα'ίκής αύτοκρατορίας καl έπιοολή τής 'Ελλη­ νικής, στήν όποίαν έπl μακρΟν ύπεδουλώθη ή Ρώμη. Διa μίαν άκόμη φορaν ό πανδαμάτωρ ΈλληνισμΟς εΙχε θριαμοεύσει.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΕΚΤΟΝ

ΚληQΟVομιχότης καi. περι6άλλοv • Έπι6ίωσις πολιtιστιχώv χαl. πολεμικών άρεtών tών 'Ελλήνων • Ή «'Αναγέννησις» • Σ�ουσις μέ 'Ιταλικήν χαl. Γερμανιχήν ΑiιτοΧQαtορίαν • Ό νεώτερος 'Ελληνικός ήρωϊόμός • Ή ίστΟQιχή άλήθεια toiι «Πiic; μή 'Έλλην 6άρ6αρος» ζij.

Καλά όλα αύτά, πού καί ίστορικώς έΙναι θεμελιωμένα. Τώ­ ρα όμως τί γίνεται; Μποροiιμε νά όνομάζωμεν τούς ξένους, οαρΟάρους καί νά είμεθα έντός της πραγματικότητος; Μέ άλλα λόγια σήμερα ή διάκρισις 'Ελλήνων καί Οαρδάρων Εχει ούσιαστικόν περιεχόμενον; τό έρώτημα εΙναι χρήσιμον καί χρησιμωτέρα ή άπάντησις. Οί 'Έλληνες, χάριν στον συνδυασμό κληρονομιχότηtος καί περι6άλλοvτος, άνέδειξαν μίαν φυλ ην άξίαν νά δημιουργήση πολιτισμούς καί αύτοκρατορίας καί ή σαν οί μόνοι, οί όποίοι εκαναν κοσμοκρατορίας. Πρόκειται περί ίστορικης άληθείας την όποίαν ούδείς άμφισ6ητεί. 'Οποτεδήποτε, όπουδήποτε συν­ ηντήθημεν μέ άλλοφύλους τούς έπεολήθημεν πολιτιστικώς καί τούς συνετρίψαμεν πολεμικώς. Τοiιτο τό γεγονός χρειάζεται ίδι­ αιτέραν προσοχήν καί ώς προς μέν τον πολιτισμόν ό καθη­ yητης Σέρ Ρίτσαρντ Λίοινγκστων διαπιστώνει ότι: «ό σύyχρο­ vος πολιτισμός έρχεται κατ' εύθείαv άπό τόv Έλληvικόv» κι ότι «χωρίς τήv Έλλάδα ό σύyχροvος δικός μας κόσμος δέv θά ύπfιρχε»! («'Ελληνικά ίδανικά καί σύγχρονη Ζωή», Έλλ. έκδ. «Πιτσιλός», Άθ. 1 986, σελ. 96-97) ώς προς δέ την πολεμικό-

100

Κωvσταντίvος Πλεύρης

τητα τών 'Ελλήνων ό πολύς Γιόχαν Γκούσταο Ντρόϋσεν τήν θαυμάζει γράφων: « Ή ίστορία δέν κατέχει άλλο γεγονός τόσο κατα­

πληκτικό ποτi άλλοτε, ούτε πρίν, ούτε μετά, λαός τό­ σο μικρός δέν κατάφερε τόσο ραγδαία κι όλοκληρω­ τικa νa συντρίψη τήν ύπερδύναμη τέτοιου γιγαντιαί­ ου κράτους (Περαία) καi aτa έρείπιά του νa θεμελιώ­ ση νέες μορφ&ς πολιτείας καi ζωijς τών λαών». Έλλ. έκδ.

(«1οτορία Μεyάλοv iUεξάvδροv», «Τράπεζα Πίστεως», τόμ. lος, σελ.l).

Χιλιάδες χιλιάδων άποσπασμάτων έκ οιολίων ίστορικών, έθνολόγων, κοινωνιολόγων κ.τ.λ. θά ήδυνάμην νά σάς παραθέ ­ σω, διά νά έντυπωσιασθήτε μέ τούς ύμνους των, διά τόν Έλ­ ληνικον Πολιτισμον καί τήν Έλληνικήν Δόξαν. 'Όλοι οί συγ­ γραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι θεμελιώδη χαρακτη­ ριστικά τής Φυλής μας είναι αί πολιτιστικαί. καi πολεμικαί. ά.Qε­ ταί της. Ύπήρξαμε πάντοτε ή Φυλή τών Σοφών καί τών 'Ηρώ­ ων. Στήν νεωτέραν έποχήν καί άφοϋ έπί χιλιετίας έφωτίσαμεν καί έκυοερνήσαμε τον κόσμον άπεδείξαμε τάς πολεμικάς μας άρετάς, άλλά και τάς πολιτιστικάς μας, διότι μετά τήν παρακ­ μήν, λόγφ τουρκοκρατίας, μόλις άπηλευθερώθημεν παντού άνε­ δείξαμεν λαμπρά πνεύματα. 'Επίσης άληθεύει άπολύτως ότι, κατά τήν διάρκειαν της φρικτής τουρκοκρατίας, όλα τά πανε­ πιστήμια κι όλόκληρος ή πνευματική ζωή τής λεγομένης Εύρώ­ πης ώργανώθη καΙ. κατηυθύνθη άποκλειστικώς άπο 'Έλληνας. Ή γνωστή «Άνάγέννηοις» συνετελέσθη στήν ΕύQώπην διά τών 'Ελλήνων, πού έφεραν τούς εύρωπα"ίκούς λαούς είς έπι­ κοινωνίαν μέ τόν Έλληνικον Πολιτισμόν, τόν όποίον τούς έδί­ δάξαν κι έτσι τούς έξύπνησαν πνευματικώς καί ήθικώς, όσον τσuς fιτο δυνατόν νά ξυπνήσουν.

Πάς μ ή "Έλλην 6άρΟαρος

10 1

την τελευταίαν ίστορικην περίοδον άπεδείξαμεν, το 1 94019 4 1, την έπί6ίωσιν τών πολεμικών μας άρετών, διότι ένική­ σαμεν την 'Ιταλικήν Αύτοκρατορίαν στήν Β. ·ππει:ρον καί το Τρίτο Ράϊχ στά όχυρά. τής «Γραμμής Μεταξά». Άπεδείξαμεν άκόμη τήν έπι6ίωσιν τών πολιτιστικών μας άρετών, διότι παν­ τού στΟν κόσμον κυριαρχούν οί έπιφανείς 'Έλληνες έπιστήμο­ νες καί κυρίως, διότι ή ήθική τού Έλληνικού τρόπου ζωής είναι άνυπέρ6λητος. Κι δλα αύτά. έπραγματοποιήθησαν προτοϋ άκό­ μη συνέλθωμεν άπο τήν �ουρκοκρατίαν, ή όποία εύθύνεται διά. τήν θανάτωσιν έκατομμυρίων 'Ελλήνων (6ιολογική καταότρο­ φη) και τήν άνάσχεσιν της πολιτιστικής μας δημιουργίας. Ή πολιτιστική και πολεμική άξία τοϋ "Ελληνος έπέζησαν πολλών έθνικών συμφορών. Έπέζησαν. Έπιζοϋν. 'Αναγκάζομαι, διά. νά. μή νομισθfι δτι ύπερ6άλλω, νά φέρω εvα παράδειγμα, πού έπανέλα6α καί είς άλλο 6ι6λίον μου, διό­ τι είναι χαρακτηριστικον και προέρχεται έξ έχθρικής πηγής. ''Οπως γνωρίζετε, τό 1 94 1 ή έθνικοσοσιαλιστική Γερμανία έκυ­ ριάρχει της Εύρώπης. Αλλα εύρωπαϊκά κράτη ήσαν σύμμαχοί της, π.χ. 'Ιταλία, Ρουμανία, Ούγγαρία, Βουλγαρία κ.τ.λ., άλλα ήσαν ύπόδουλά της, π.χ. Βέλγιον, 'Ολλανδία, Πολωνία, Τσεχο­ σλο6ακία, Γαλλία, Νορ6ηγία, Δανία κ.τ.λ. καί άλλα ήσαν εύμε­ νως ούδέτερα, π.χ. 'Ισπανία, Φινλανδία, Σουηδία, Ρωσία (σύμ­ φωνον Μολότωφ-Ρίμπεντροπ) κ.τ.λ. 'Εκατομμύρια Άγγλογάλλοι έπέταξαν τά όπλα των καί έτράπησαν είς έπαίσχυντον φυγήν. Ό Γερμανικός Στρατός, ή Βέρμαχτ, ούδαμοϋ ύπέστη τήν ήτταν. Αύτόν τον άήττητον Στρατόν ό όποίος διέλυσε κράτη είς ώρας fι ή μέρας, έμείς έσταματήσαμεν, δίχως νά. έχωμεν τήν άγγλογαλλικήν ύπερο­ πλίαν καί μολονότι διεξήγομεν αίματηρόν νικηφόρον πόλεμον, κατά τών 'Ιταλών έπί έξάμηνον καί μολονότι οί έπιτεθέντες ' τ ησαν πανισχυροι. 'Όταν οί Γερμανοί έπετέθησαν στήν Πατρίδα, έμείς οί 'Έλ•

·

102

Κωvσταvτίνος Πλεύρης

ληνες δέν έπανικο6λήθημεν. 'AJ.λa avτέστημεν ήρωίκώς και νι­ κηφόρως έπί τών έπάλξεων τών όχυρών τfjς «Γραμμfjς Με­ ταξΟ.», όπου aνέζησαν αί θερμοπϋλαι. Τό παράδειγμα-άπόδειξις τών Έλληvικών πολεμικών άρετών προέρχεται άπο τΟν ΓερμανΟν ίστορικον Χά"ίvτς Ρίχτερ, ό όποίος συνέγραψε πραγματείαν ύπο τον τίτλον: «Ή Έλλaς στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» (Heinz Richter: «Gήechen­ land im Zweiten Weltkήeg») καί όπου άναφέρει γεγονότα πού συγκινούν κάθε 'Ελληνική Ψυχή (Έλλ. έκδ. «Γκοοόστψ>, Άθ. 1998, σελ. 446 κ.έ). Συγκεκριμένως περιγράφει:

«Τό δεξιό τού 1 ου Τάγματος προχωρούσε κατά μήκος τού δρόμου μέχρι τήν περιοχή τού Προμαχώνα, όπου καθηλώθηκε άπό τά μαζικά πυρά τών Έλλήνων. Οί άνδρες τού Έλληνικού Πυροοολικού ήξεραν καλά τή δουλειά τους καί έοαλλαν άγρίως, μέ εύθυτενούς τροχιάς πυρά, κατά τών πυροοόλων τού Συντάγμα­ τος. Ιδιαίτερης άποτελεσματικότητας ήταν ένα πυρο­ οόλο πού ορισκόταν σέ μιά όχυρή θέση άνάμεσα ατό δρόμο καί τόν ποταμό. Ή θυρίδα οολής του οριακό­ ταν ατό έπίπεδο τού δρόμου, μέ άποτέλεσμα νά είναι πολύ δύσκολο νά άντιμετωπιστεί άποτελεσματικά. Κατά τό οράδυ τά έναπομείναντα τμήματα τών έπι­ τιθεμένων ύποχώρησαν στίς άρχικές τους θέσεις. Ή κυρίως έπίθεση τού 1 ο υ Τάγματος έναντίον τού Ρούπελ ε[χε καθηλωθεί ήδη ατά πρώτα στάδιά της. Συγκεντρωτικά πυρά άπό τό όχυρό καί πλευρικά άπό τά όχυρά Παλιουρώνες καί Καρατάς προξένησαν με­ γάλες άπώλειες, μέ άποτέλεσμα νά άναγκαστεί νά άποσυρθεί καί αύτό τό Τμήμα τού Τάγματος, όταν νύ­ χτωσε. Ή έπίθεση τού 3ου Τάγματος ατό άριστερό ε[χε άποτύχει έπίσης. Στίς 6 'Απριλίου δέν κατέστη

Πάς μή Έλλην Οάρ6αρος

103

δυνατόν νά καταληφθεί ούτε ένα όχυρό· τό Σύνταγ­ μα εlχε μεγάλες άπώλειες καί τά οαρέα. του όπλα είχαν άχρηατευθεί κατά τό μεγαλύτερο μέρος. Μόνον τό 2ο Τάγμα είχε είοχωρήσει άνάμεσα ατά όχυρά, χά­ νοντας περισσότερους άπό τούς μισούς άνδρες του, καί τό οράδυ τής ίδιας ήμέρας ορέθηκε ατά ύψώματα νοτίως τού Ρούπελ. Στίς 7 Απριλίου οί έπιθετικές προσπάθειες άπέ­ τvχαν έκ νέου, ,i.έ μεγάλες άπώλειες, προσκρούοVτας ατά συγκεντρωτικά άμυντικά πυρά. Τό 3ο Τάγμα θά έπιχειροϋσε νά είοχωρήσει ατίς όχυρώσεις τού Fbϋπελ. flά νά καταστεί δυνατόν νά έξουδετερωθούν τά κα­ ταστρεπτικά πυρά ατά πλευρά τού Τάγματος, τό όχυρό Καρατάς καί οί θέσεις τού Έλληνικοϋ Πυρο­ οολικού ατά μετόπισθεν 6ομ6αρδίατηκαν άπό τό Γερ­ μανικό Πυροοολικό. 'Όμως, καμία έπίθεση άπό 40 έως 50 άεροσκάφη καθέτου έφορμήσεως δέν μπόρεσε νά άναγκάσει τό πυροοολικό τών μετόπισθεν νά σι­ γήσει, καί πολύ περισσότερο αύτό τοϋ όχυροϋ Καρα­ τάς. 'Όταν στίς 8 Απριλίου τό μεσημέρι, παρατάχθη­ κε τό Τάγμα γιά έπίθεση, διαπιστώθηκε ότι τό έλλη­ νικό άμυντικό σύστημα λειτουργούσε άκόμα πλήρως. Νέα έπίθεση ατίς 9 :Απριλίου δέν πραγματοποιήθηκε, γιατί ατό μεταξύ ή Στρατιά τijς 'Ανατολικής Μακε­ δονίας εlχε καταθέσει τά όπλα...». «. .. Ή έπίθεση τού ύπαγομέyου ατό 125ο Σύνταγ­ μα 100οϋ Συντάγματος 'Ορεινών Κυνηγών κατά τού όχυροϋ Παλιουρώνες, ύπεράνω της δεξιάς όχθης τού Στρυμόνα, κατέληξε οέ καταστροφή. Παρά τίς μεγά­ λες άπώλειές του, τό 1 ΟΟό Σύνταγμα δέν κατάφερε νά διεισδύσει στίς έλληνικές θέσεις. Έκ νέου άπόπει-

Κωvσταvrίvος Πλεύρης

104

ρες ατίς 7 καί 8 :Απριλίου κατέληξαν ατήν καθήλωση τών καταδρομέων ατίς ζώνες τών συρματοπλεγμάτων, 200 μέτρα άπό τά όχυρά, όπου ύπέατηααν άκόμα με­ γαλύτερες άπώλειες. .,.Ήταν φανερό ότι τό Τάγμα δέν ήταν πλέον όσο έπρεπε ίαχυρό γιά νά κυριεύσει τό όχυρό. Τό 100ό Σύνταγμα Όρει·ιιών Κυνηγών είχε 27 νεκρούς καί 75 τραυματίες. Τό 125ο Σύνταγμα πλή­ ρωσε τίς μάταιες προσπάθειές του μέ 400 νεκρούς καί τραυματίες. Μόνον όταν τό ΤΣΑΜ συνθηκολόγησε, παραδό­ θηκε ή ήρωική φρουρά τών όχυρών Ρούπελ, Παλι­ ουρώνες καί Καρατάς. Τό ήθικό καί ή μαχητική ίκα­ νότητα τής φρουράς ήταν μέχρι τό τέλος άμείωτα.. ». .

. . Ή έπίθεαη άρχισε ατίς 5:20 π.μ. μέ αίφνιδιααμό τών έλληνικών συνοριακών φρουρών, πού έν μέρει άμύνοvταν μέ γενναιότητα. Ταυτόχρονα, μιά άναγvω­ ριστική περίπολος κατέ6ηκε μέ σκοινιά ατό φαράγγι τής Σουλτανίτσας, ώστε νά φτάσει χωρίς νά γίνει άvτιληπτή ατή γέφυρα τού Στρυμόνα... «.

... Ή καθαυτό έπίθεση τής 5ης Μεραρχίας άρχισε

στίς 8:15. Πολύ γρήγορα έγινε φανερό ότι ό καταιγι­ σμός τών ό6ίδων τής ΑουφτDάφε ε[χε άφήσει άνέπα­ φα τά όχυρά Στή δεξιά πλευρά, aτόν τομέα τού 1 ου Τάγματος τού 85ου Συντάγματος 'Ορεινών Κυνηγών, ό Ύποτομέας Ρουπέσκο δέν ε[χε 6ομ6αρδιατεί καθό­ λου. Ή έπίθεση τού Τάγματος άνακόΠηκε άπό τά πυρά τών άμυνομένων. Ή έπίθεαη ατό όχυρό Ποποτ­ λίDιτσα ε[χε τήν ίδια τύχη· παρά τίς άλλεπάλληλες έπιθέαεις τών άεροσκαφών καθέτου έφορμήαεως, οί έπιτιθέμενες Μονάδες Κυνηγών ε[χαν καθηλωθεί.

Πάς μ ή Έλλην 6άρ6αρος

105

Το 2ο καί το 3ο Τάγμα, εύριακόμ.ενα στο άριοτερό τού Συντάγματος, γνώρισαν τiιν ίδια έμπειρία στο όχυρό 1ατίμπεη. Οί οομΟαρδιαμοί έλάχιατα είχαν ολά­ ψει το όχυρό· μερικiς οόμοες, μάλιστα, εlχαν χτυπή. αει φίλια Τμήματα, προκαλώντας άπώλειες. Ή έπίθε­ αη προκάλεσε τά όμαδικά πυρά τών άμυνομένων. Έ­ πειδή οί έπιτιθέμενοι δiν διέθεταν Οαρέα όπλα, yιά νά στοχεύουν τά άνοίγματα τών πολυοολείων, το μόνο πού μπορούααv νά κάνουν ήταν νά έμποδίζουv προ­ σωρινά τή δράση τους μέ άναχώματα "Οταν οί κατα­ δρομείς έφτασαν ατή νεκρή γωνία τών πυρών τών ύπερααπιατών τού 1ατίμπεη, ό Διοικητής τού όχυρού δέ δίστασε νά στρέψει τά πυροοόλα του έναvτίον τών δικών του όχυρώαεων. Οί καταδρομείς καθηλώθηκαν μέχρι νά aραδιάσει καί ορέθηκαν ατήν άνάγκη νά άvτιμετωπίαουν καί τίς άντεπιθέαεις τών πολιορκη­ μένων. Παρά τή δυαχερij θέση τού 3ου Τάγματος, ή Διοίκηση τijς Μεραρχίας διέταξε νά κρατηθούν οί θέ­ σεις με κάθε θυσία. 'Όταν νύχτωσε καί ένα τμ ijμα τού 3ου Τάγματος άvτικαταατάθηκε, διαπιατώθηr.ε ότι το ένα τρίτο άπο τούς στρατιώτες καί αχεδον όλοι οί :4.­ ξιωματικοί ήταν νεκροί ή τραυματίες. ·Αλλα Τμήμα­ τα τού Τάγματος δέν μπορούσαν νά άντικαταατα­ θοvν, γιατί ορίακονταν έντος τού έλληνικού πεδίου οολijς, καί έπρεπε νά διανυκτερεύσουν μέσα αέ όρύy­ ματα Ή έπίθεαη τού 1 ΟΟού Συντάγματος 'Ορεινών Κυ­ νηγών ένάντια στο Κελκαγιά καί το :.\ρπαλούκι συ­ νάντησε παρόμοιες δυσκολίες . ». ..

. Ή μεσαία φάλαγγα τijς έπίθεαης καθηλώθηκε ατίς 6 :.\πριλίου μέ μεγάλες άπώλειες μπροστά στο « ..

106

Κωνσταντίνος Πλεύρης

Περι θώρι. Οί vέες έπιθέσεις τής 7ης Απριλίου έπίσης άπέτυχαν μπροστά στίς έξοχα τοποθετημένες καί μέ έξαιρετικ1) τεχνική οίκοδομημένες όχυρές θέσεις καί τή δυσμεvfι διαμόρφωση τοϋ έδάφους, όπως άναφέ­ ρεται aτό Πολεμικό Ημερολόγιο τοϋ Τάγματος. Ελ­ ληνικές άvτεπιθέσεις άνάγκασαν τό πλήρως έξαvτλη­ μένο Τάγμα νά ύποχωρήσει... >>. « . Έπειδή οί έπιτιθέμενοι δέχτηκαν λίγα πυρά, νό­ μισαν ότι ύστερα άπό τά έvτονα πυρά τοϋ πυροοολι­ κοϋ τους τό Αίσσε μπορούσε νά καταληφθεί μέ έφο­ δο- yι ' αύτό τό λόγο προωθήθηκε τό 2ο Τάγμα, γιά νά καταλάοει τό δρόμο πρός τήν Προσοτσάνη, άφήνο­ vτας ατό 3ο Τάγμα τήν έκκαθάριση τοϋ όχυροϋ Αία­ σε. Καί οί δύο κιvήσεις άπέτυχαν. Τό 2ο Τάγμα καθη­ λώθηκε μπροστά ατά όχυρωματικά έργα έπιφανείας καί τό Αίσσε άμυνόταν λυσσαλέα. fiά νά καταληφθεί ό δρόμος πρός τήν Προσοτσάvη, ή έκπόρθηση τοϋ όχυροϋ άνατέθηκε ατό 1 ο Τάγμα, ένώ στiς 7 Απριλί­ ου τά άλλα δύο Τάγματα προωθήθηκαν. Μέ σκληρές μάχες τά δύο Τάγματα άνοιξαν δίοδο, όμως μιά έλλη­ νική άντεπίθεση τά άνάγκασε νά όπισθοχωρήσουν. Στίς 8 'Απριλίου άρχισε ή μεγάλη έπίθεση τοϋ l ου Τάγματος έναvτίον τοϋ Αίσσε, ποv άποκρούστηκε μέ μεγάλες άπώλειες. Οί άμ υνόμενοι άπέκρουαν κάθε έπίθεση καί μέ άvτεπιθέσεις έτρεπαν σέ φυγή όσους άπό τοVς είσοο­ λείς κατάφερναν νά παρεισδύσουν. Τό ήθικό τών ύπε­ ρασπιστών σέ κάθε όχυρό ήταν καί στίς 9 Απριλίου άκμαίο, τά όχυρά ήταν σχεδόν άvέπαφα. Μόνοv όταν οί Γερμανοί άπεσταλμένοι δια6ε6αίωσαν τίς φρουρές ότι τήν ίδια έκείvη ήμέρα ή Στρατιά τijς :4νατολικijς ..

Πάς μi] Έλλην 6άρΟΟρος

107

Μακεδονίας εlχε συνθηκολογήσει, οί ύπερασπιστές τού Νευροκοπίου κατέθεσαν τά όπλα...» Οί μαχητες τών όχυρ&ν τής «Γραμμής Μεταξά» είναι ίσά­ ξιοι τού Λεωνίδα. Οί Γερμανοί διά πρώτη φορά έγνώρισαν την «καταστροφη» μπροστά στο όχυρο Παλιουρώνες, «μεγάλες aπώλειες» άπο τοiJς πολεμιστάς τού όχυρού Καρατάς, «ύπο­ χώρηση>> άπο τό Ρούπελ, «καθήλωση» στο όχυρο Ίστίμπεη, «όπισθοχώρηση» άπό τό Λίσσε κ.τ.λ. Ή άήττητη Βέρμαχτ .καί τά έπίλεκτα "Ες-"Ες συνετρίοησαν άπο τον άτρόμητο ΕΛΛΗ­ ΝΑ Ό Ρίχτερ με είλικρίνεια διαπιστώνει τά ίστορικά συμ6άν­ τα. Αί φράσεις του: «προξένησαν μεγάλες άπώλειες», «τά ένα­

πομείναvτα τμήματα τών έπιτιθεμένων ύπεχώρησαν>>, «Ή έπί­ θεσις τσv 1 ΟΟοϋ Σύvταγματος Όρεινών Κυνηγών ένάvτια στό Κελκαγιά καί τό 1\ρπαλούκι συνάντησε παρόμοιες δυσκολίες-.>> κά., 6ε6αιώνουν την άναγνώρισι της πολεμικής άρετης τών Έλ­ λήνων. Έκτός τής «Γραμμής Μεταξά>> έπολεμήσαμε καί είς άλλας περιοχάς όπου ή ύπεροπλία τού έχθρού ήτο καταλυτική. Καί έκεί πάλι ό ΕΛΛΗΝ άναδεικνύεται όχι άπλώς γενναίος μαχη­ τής, άλλa ό θεος τού πολέμου. Οί όλιγάριθμοι στρατιώται μέ τοiJς ήρωϊκοiJς 'Αξιωματικούς μας έκράτησαν όλόκληρο Σώμα γερμανικού στρατού. Ό Ρίχτερ γράφει: « .. Ή προέλαση τοϋ ΧΧΧ Σώματος ήταν σχετικώς εύκολη, γιατί ό άντίπαλος ήταν όλιγάριθμος: ή Τα­ ξιαρχία Νέστου άπετελείτο άπό δύο Συντάγματα, ή Ταξιαρχία 'ΈΒρου άπό τρία Τάγματα, πού δέν ήταν πλήρως έπανδρωμένα. Οί όχυρωματικές έγκαταστά­ σεις ήταν σέ σύγκριση μέ έκείνες τής Γραμμής Με­ ταξά ύποδεέστερες σέ έπίπεδο κατασκευής καί έξο­ πλισμοϋ. Παρά τήν άδvναμία αύτήν, κατόρθωσαν οί άμwόμενοι νά άποκλείσουν γιά τρείς σχεδόν ήμέρες .

108

Κωvσταvτίvος Πλεύρης

τίς δύο όδούς προέλασης τώv Γερμαvώv, κάτι πο ύ άποτελεί άξιοπρόσεκτο κατόρθωμα... ». Μέ «άξιοπρόσεκτα κατορθώματα» είναι γεμάτη ή ίστορία τής Φυλής μας. Χάριν τής ίστορίας θά σημειώσω οτι θa έστα­ θεροποιείτο μέτωπο στην άμυντικη γραμμη του 'Ολύμπου, έaν δΕ.ν όπισθοχώρουν τμήματα του 6ρεταννικου έκστρατευτικου σώματος, που έπανικο6λήθησαν και πέταξαν τά οπλα τους, οπως είχαν κάνει στην Γαλλία, οπου έκατοντάδες χιλιάδες Άγ­ γλογάλλοι ήτιμάσθησαν μέ την έπαίσχυντον φυγή τους άπό την Δουνκέρκη, την όποίαν μάλιστα άδιαντρόπως παρουσιάζουν ώς νίκη!! Ό Ρίχτερ 6ε6αιώνει την άναγνώρισι τής πολεμικής άρετής τwν 'Ελλήνων. Γράφει:

«Κατά τήv ύπογραφή τijς έvτιμης συνθηκολόγη­ σης άvτηλλάγησαv οί συvηθισμέvες μεταξύ στρατιω­ τικών φιλοφρονήσεις, μόvο πού στήv προκειμένη πε­ ρίπτωση οί Γερμαvοί προχώρησαv πέρα άπό τά συvη­ θισμέvα όρια, γιατί τίς έvvοούσαv πραγματικά. Οί �Ελληvες πολεμωτές ε[χαv πολεμήσει τόσο γενναία, πού γιά πρώτη φορά ό συvηθισμέvος στίς vίκες Γερ- . μαvικός Στρατός έvτυπωσιάστηκε. Οί γερμαvικές άπώλειες ήταv μεγάλες. Μόvο το XVIII Όρειvό Σώμα ε[χε 480 vεκρούς, 1. 750 τραυματίες καί 70 άγvοού­ μεvους. Σύμφωvα μέ άλλες γερμαvικές πηγές, οί συ­ vολικές άπώλειες τού ίδιου Σώματος ήταv 555 vεκροί, 2. 1 34 τραυματίες καί 1 70 άγvοούμεvοι...». Κατόπιν τών άνωτέρω προκύπτει ή διατήρησις τών πολε­ μικ�ν άρετών τής Φυλης. 'Αφού λοιπόν διατηρούνται αί πολι­ τισiικαι και αί πολεμικαι άρεταί μας σημαίνει, οτι δέν έχομεν άλλάξει. Ό yοvότυπός μας παραμένει σταθερός.

Πάς μή 'Έλλην 6άρ6αρος

109

Το DNA τών άρχαίων 'Ελλήνων καί τών Νέων 'Ελλήνων είναι το ίδιον, όπως άπέδειξαν γενετικα\. μελέται. Ό ΈλληνικΟς τρόπος ζωής, ό χαρακτηρ τfις φυλfις, ή ήθικη τών 'Ελλήνων, το δαιμόνιον καί ή παροιμιώδης εύφυία των έξακολουθούν νa ζούν μέσα μας. 'Αποτελούν την έθνικήν μας ταυτότητα. 'Οποιαδήποτε είς ό,τιδήποτε σύγκρισις μεταξυ 'Ελ­ λήνων καi ξένων άποδεικvύει την άνωτερότητα τijς Φιιλijς μας. την aλήθειαν αύτην aμφισοητούν (χωρίς στοιχεία) κάποιοι γραικύλοι έδώ στην χώρα και φυσικa έΟραίοι καi έοραιόπλη­ κτοι, που πάντα ήσαν άπο φθόνο έναντίον μας και πάντα προ­ σπαθούν νa μειώσουν η νa ύποοαθμίσουν την σπουδαιότητα τού 'Ελληνισμού. Ματαιοπονούν. Διότι άπέναντι στην προπα­ γάνδα των όρθούται ή ίστοQι�η άλήθεια; την όποίαν δεν μπο­ ρούν νa κρύψουν οί άπόγονοι τού Αύνάν. Θa έχρειάζοντο οιολία έπi οιολίων καi πλήθος διαλέξεων διa νa παρουσιάσω όλα τα άποδεικτικa στοιχεία τού ότι το «πiiς μη 'Έλλην οάQοαQΟς» εΙναι μία ΠQαγματιχότης τοίί χθές, 1" , , .. 1" , ειναι μια ΠQαγματιχοτης του σημεQα χαι ειναι μια πQαγματιχότης τοίί αύQιον, έφ' όσον ύπάQχουv ΕΛΛΗΝΕΣ! Τον όρον οάροαρος -που είναι άληθης και μόνον οί μισέλ­ ληνες τοϋ 'Υπουργείου της δήθεν έθνικής (α)παιδείας άμφι­ σοητούν- μεταχειρίζεται κι ό ήρω'ίκος -Ιων Δράγούμης ό όποίος χαρακτηρίζει, άπο το 1 904 στην Φιλιππούπολι οαρΟά­ ρους τοiJς Βουλγάρους, Γύφτους, ΈΟραίους... Γράφει: «Στiιν Φι­ λιππούπολη μπήκαν οί οάροαροι όλων τών είδώv, Βούλyαροι, Έοραίοι... » («Ό 'Ελληνισμός μου καί οί 'Έλληνες», «Νέα Θέ­ σις» Άθ. 199 1 , σελ. 38). ,

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΕΒΔΟΜΟΝ

Οί ξένοι θαυμασταi. τού Έλληνισμού • Διατi χαθαQεύουσα; • Έπίλογος • Βι6λιογQαφία.

Υπάρχει μία άλήθεια, την όποίαν γνωρίζει όλόκληρος ό κό­ σμος. Οί 'Έλληνες έδημιούργησαν χαλλιτεχνιχi:ι άQιστουQyή­ ματα ύπεQοχijς. τα μουσεία, ίδίως τής Εύρώπης, είναι γεμάτα άπο τους Έλληνικο\Jς θησαυρούς Αγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Σκανδιναυοι κ.τ.λ. έχουν μουσεία όπου έκτίθενται τα έργα τών προγόνων μας, τα όποία θαυμάζουν. Γιατι οί κύριοι ·Αγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Σκανδιναυοι κ.τ.λ. δf:ν έοαλαν σέ μουσεία τα έργα τών δικών τών προγόνων; Και οάζουν τα έργα τών δικών μας προγόνων; Διότι άπλούστατα οί πρόγονοι τών λεγομένων Εύρωπαίων, ούδεν άξιόλογον έδη­ μιούργησαν. τΗσαν τελείως άπολίτιστοι. Γαλάται, Φράγκοι, Τεύτονες, Γότθοι, 'Αλαμανοί, Σάξωνες, Νορμανδοί, Ούννοι, Πατσινάκαι, Έρουλοι, Έλουήτιοι, Βάνδαλοι, Βίκινγκς κι άλλοι οάροαροι είναι οί πρόγονοι τών τωρινών Εύρωπαίων. "Ολοι τους ορώμικοι νομάδες περιεφέροντο στα δάση τής Εύρώπης ληστεύοντες και ληστευόμενοι Εζων είς πλινθοκτίστους μι� κροπόλεις, είς λασποκαλύοας και είς ούδεμίαν πολιτιστικi}ν δραστηριότητα έπεδίδοντο. Οί Γαλάται δεν έγραψαν ένα οι­ ολίον! Δεν γνωρίζομεν έπιστήμην τών Τευτόνων! Οί Φράγκοι έστεροϋντο φιλοσοφίας! Δεν έχομεν άθλητισμον τών Σαξώνων, θέατρο τών Βίκινγκς, πολιτικi} τών Βανδάλων. Δέν εύρέθη ούτε μία οιολιοθήκη τών Πατσινάκων, ούτε οί Ούννοι είχαν άρχι.

.

•

•

1 12

Κωνσταντίνος Πλεύρης

τεκτονικήν η γλυπτικήν. Οί Νορμανδοι δf:ν ήξεραν το λουτρόν, ούτε οί Γότθοι διέθεταν Φιλοσοφικaς Σχολάς. Οί ·Ερουλοι (με­ τέπειτα Σουηδοι) οί Έλουήτιοι (σημερινοι ΈλΟετοι) δf:ν έχουν νa δείξουν ούτε έναν έπιστήμονα, ούτε ένα σύγγραμμα, ούτε ένα γλυπτόν, ούτε ένα νόμισμα! ·Ετσι λοιπον οί ΟΠQΟ«QΟΕυQωπαίοι κατέκλεψαν τα Έλλη­ νικa aρχαιολογικa μνημεία και τα μετέφεραν στaς πατρίδας των, όπου τa έκθέτουν. Οί τόσοι λαοι τής Εύρώπης, που έπέ­ ρασαν aπο τήν 'Ελλάδα δf:ν άφησαν ούτε ένα έργο τέχνης. Έ­ μείς aπ' όπου έπεράσαμεν aφήσαμε Ναούς, Οίκοδομήματα, Λουτρά, Γυμνάσια, Στάδια, Φιλοσοφικaς Σχολάς, Θέατρα, πλήθος γλυπτών, Βιολιοθήκας κ.ά., που όλα μαζι αποδεικνύουν τήν 'Ελληνική πολιτιστική ύπεροχή. nΑν οί Εύρωπαίοι δημι­ ουργήσουν μουσεία γιa τa έργα τών προγόνων των, θa Οάλουν μέσα κάτι τσεκούρια καi. χονδροκομμένας πανοπλίας. Νομί­ σματα, οιολία, γλυπτά, κεραμεικά, ζωγραφικαί, κοσμήματα, έπιστημονικα όργανα και λοιπa δημιουργήματα πολιτισμού δf:ν έχουν ούτε ένα! Έμεϊς ύπήρξαμε οί μοναδικοi. πρωτοδημιουργοi. τού πολι­ τισμού. 'Όλοι οί άλλοι είχαν οεοαίως πολιτισμόν. Άλλa τί πο­ λιτισμόν; 'Όταν ό 'Αρίσταρχος, ό 'Ίππαρχος κ.ά. έχαρτογρά­ φησαν το Σύμπαν καi. έτοποθέτουν έπακριοώς είς χάρτην τους aστέρας, οί Εύρωπαίοι ΔΕΝ ύπήρχαν, ένώ οί Ίνδοi. έπίστευαν ότι τήν Γήν κρατούν έλέφαντες κι οί Αίγύπτιοι ότι ό ούρανος είναι σιδηρούς θόλος και οί aστέρες φανοί, που τοiχ; a�άπτουν οί θεοί, δια να ολέπουν οί άνθρωποι τήν νύκτα! Φλυαρούν και λέγουν οί γραικύλοι, ότι όλοι οί λαοl εΙχαν πολιτισμό, δτι όλοι οί λαοi. συνεισέφεραν στον aνθρώπινο πο­ λιτισμό. Καi. έγώ τοiχ; ζητώ να περιγράψουν τον πολιτισμο τών άλλων καi. να δείξουν τα έπίτευγματά των, δια να έκτιμήσωμεν τήν συμοολήν των στον άνθρώπινο πολιτισμό. Άπάντησις χαμ­ μία.

Πάς μή �Ελλ ηv ΟάρΟαρος

1 13

Πολλαί εlναι αί άποδείξεις τής ύπεροχής τού 'Ελληνισμού. Έπί παραδείγματι, ή έπιστήμη τής νομισματολογίας είναι άπο­ κλειστικον Έλληνικον δημιούργημα. 'Εμείς πρώτοι έκυκλοφο­ ρήσαμε νΟμίσματα (όχι τα νομίσματα της Αίγίνης, πού θεωρούν τα πρώτα, αλλα χιλιάδας χρόνια πρίν) καί ανεπτύξαμε τήν νο­ μισματολογίαν, ώστε σήμερον αί δ ιεθνείς δημοπρασίαι νομι­ σμάτων, αί μουσειακαί σ't!λλογαί νομισμάτων, αί διεθνείς '\:'Ομι­ σματικαί έκθέσεις περιλαμοάνουν Έλληνικα νομίσματα, τα όποία πωλούνται είς ύψηλας τιμάς. Μόνον Έλληνικα νομί­ σματα! Ούτε ένα περσικό, μηδικό, αίγυπτιακό, έορα"ίκο κ.τ.λ. Πηγαίνετε σ' όποιο μουσείο του κόσμου θέλετε, θα είναι γεμάτο με Έλληνικα γλυπτά. Ξέρετε ότι δέν ύπάρχει ούτε ένα, έπαναλαμοάνω: ούτε ένα άγαλμα έορα"ίκό;! Τό πιστεύετε; ούτε ενα κι όμως είναι άλήθεια, όπως είναι άλήθεια ότι δέν ύπάρ­ χει ούτε ένα έπιστημονικο οιολίο έΟραίου συγγραφέως! τα ίδια καί με τους άλλους άρχαίους λαούς, που ήγνόουν αλφάοητον φθογγογραφικόν, έπιστήμας, φιλοοοφίαν, αθλητισμόν, θέατρον. Είσθε ύποχρεωμένοι να αναγνωρίσετε τήν ίστορικήν αλή­ θειαν, ότι έμείς έδημιουργήσαμε τόν άνθ�ώπινο πολιτισμό! καί κάτι περισσότερον: έμείς έδώσαμε πνευματικο περιεχόμενο στον άνθρωπο καί έμείς ύπήρξαμε πραγματικώς άνθρωποι, έν άντιθέσει πρός τσiJς άλλους, που ύπήρξαν -καί μερικοί άκόμη παραμένουν- «aνθρωποειδή»! (δρα σχετικώς είς Περικλη Γιαν­ νόπουλον, που άπο τό 1 9 1 0 άνέλυσε το θέμα στήν: «'Έκκλη­ σιν πρός το Πανελλήλιον Κοινόν», έκδ. «Νέα θέσις», 'Αθήναι 1987, σελ. 1 2 κ.έ.). «Ή προστασία τής πολιτιστικής κληρονομιάς συνιστά θε­ μελιώδη καί σχεδον άποκλειστική ύποχρέωση τής Πολιτείας». («Βήμα», 6- 12-1998). Αύτα που δηλώνει ό ύπουργΟς «Πολι­ τισμσϋ» κ. Ε. Βενιζέλος τα γράφει είς οιολίον του καί έμείς διε­ ρωτώμεθα: Ό κ. Βενιζέλος είς ποίαν πολιτείαν είναι ύπουργός; άπ' ό,τι γνωρίζομεν εΙναι ύπουργΟς «Πολιτισμού» στήν νεοελ-

1 14

ΚωvοταντίΎος Πλεύρης

ληνικi]ν πολιτείαν, ή όποία &χι μόνον δΕν προστατεύει την πο­ λιτιστικήν μας κληρονομίαν, άλλa την άποσιωπά καl την κα­ ταστρέφει. "'Ας έπαναλάοω συνοπτικώς δτι: Στην νεοελληνικην πολιτείαν καταστρέφουν aρχαία θέα­ τρα, δεν έκδίδονται οί 'Άρχαιοέλληνες συγγραφείς (έργασία που εύτυχώς σιγa-σιγa κάνουν ίδιώται), αί πολύτιμοι άρχαιό­ τητές μας είναι πεταγμέναι είς «κιΟώτια μπίρας)), καταπίπτουν έλλείψει συντηρήσεως άρχαία τείχη, τάφοι, ναοί, έγκαταλεί­ πονται στσUς σκύλους τa ίερil όστά τών Σαλαμινομάχων, ούδtν οιολίον έξετυπώθη διa τaς κοσμο'ίστορικaς μάχας τής Φυλής, ούδεμία φιλοσοφικη Σχολη λειτουργεί, προδίδεται ό Άρχαιο­ ελληνικος άρχιτεκτονικος ρυθμός, έξηφάνισαν την Άρχαιοελ­ ληνικη μουσική, άπηγόρευσαν την Άρχαιοελληνικην γλώσσαν, αί έπιφανείς προσωπικότητες τοϋ πνεύματος ('Ηράκλειτος, 'Α­ ναξίμανδρος, 'Ό μηρος κ.ά.) καl τοϋ πολέμου (Ξενοφών, 'Αγη­ σίλαος, 'Αγαθοκλής κ.ά.) στερούνται άνδριάντων, δεν έξεδόθη­ σαν αί οιογραφίαι τών Μεγάλων άνδρών τοϋ -Εθνους, δπως τοϋ Μ. 'Αλεξάνδρου, Φιλίππου κ.ά. ούτε έκυκλοφόρησαν οιολία μΕ τα συμΟάντα τοϋ έθνικοϋ μας οίου, π.χ. δεν ύπάρχουν οιολία διa την μάχην τοϋ Μαραθώνος κ.τ.λ. 'Αποσιωπάται όλόκληρος ή πνευματική, καλλιτεχνικη καl φιλοσοφικη δημιουργία τής ου­ ζαντινής αύτοκρατορίας, Κοσμοκράτορες-Αύτοκράτορες δπως ό Μ. Κωνσταντίνος, ό 'Ηράκλειος κ.ά. είναι έντελώς άγνωστοι στοiJς 'Έλληνας, άκρωτηριάζουν χρονικώς την Έλληνικην ίστο­ ρίαν, που παρa τaς έπιστημονικaς οεοαιώσεις δτι ή άρχή της τοποθετείται έδώ καl 50.000 έτη, την περιορίζουν στο" 2.000 π.Χ., μειώνουν την άξίαν τής Φυλής με τa περl 'Ινδοευρωπαί­ ων, Φοινικισμοϋ, άνατολικής έπιρροής κ.τ.λ., ύπο την aνοχην καί έ.:ν ίσχυσιν τοϋ κράτους, ύποοαθμίζουν την σπουδαιότητα τής γλώσσης μας (σκεφθητε δτι δw το άλφάοητόν μας ούδεμία μελέτη έκυκλοφόρησαν), περιέστειλαν μέχρις έκμηδενίσεως τaς κλασσικaς σπουοος στην Έλλάδα!, δεν ύπάρχουν μεταπτυχια-

Πάς μή 'Έλλην 6άρΟαρος

1 15

καi σπουδαi Άρχαιοελληνικής γλώσσης, παραγκωνίζουν ό,τι­ δήποτε Άρχαιοελληνικον (όχι στον Άρχαιοελληνικον όρκον, όχι στaς σχολικaς έπισκέψεις άρχαιοτήτων, όχι στην προ6ολη τού 'Αρχαιοελληνικού πολιστιμού, όχι στην διάδοσι τής φιλο­ σοφίας μας, όχι στην έπιχορήγησι των 'Ελληνικών σχολείων στο έξωτερικό, όχι στο ΈλληνικΟν άλφάοητο στα τηλέτυπα τών 'Ενόπλων Δυνάμεων, στa άρχεία 6ι6λιοθηκών, ύποθηκοφυλα­ κείων· παντού 6άζουν το λατινικον πρός ... διευκόλυνσίν μας κ.τ.λ. κ.τ.λ. Θa ηδυνάμην νa γράψω όλόκληρα 6ι6λία με περιγραφάς, που aποδεικνύουν, οτι ή νεοελληνικη πολιτεία έμποδίζει την έπικοινωνίαν τού 'Ελληνικού Λαού με την πολιτιστικήν του κληρονομίαν, την όποίαν καταστρέφει. 'Επομένως ό κ. Ε. Βε­ νιζέλος οταν δηλώνη, οτι άποτελεί σχεδον άποκλειστικην ύπο­ χρέωσιν τής Πολιτείας νa προστατεύση την πολιτιστικήν μας κληρονομίαν, η μάς έξαπατά, η δεν γνωρίζει τί διαπράττει και είς 6άρος τής πολιτιστικής μας κληρονομίας ή Πολιτεία, τής όποίας εΙναι ύπουργΟς και μάλιστα «Πολιτισμού». 'Οφείλω μίαν διευκρίνισιν. Στην λέξιν πολιτισμΟς 6άζω είσα­ γωγικά, διότι δf:ν ύπάρχει πολιτισμός, έκεί που καταρρέουν τa θέατρα καi οί τύμ6οι τών ήρώων τής Φυλής διαλύονται άπο τους άρουραίους καl τους σκύλους. ΔΕ:ν ύπάρχει πολιτισμος έκεί που καταπίπτουν οί γείσοι τής 'Ακροπόλεως, τa κτίρια τής Κνωσού, οί ναοl τού 'Απόλλωνος, αί πυραμίδες στο Έλλη­ νικόν, οί μυκηνα'ίκοl τάφοι, τa τείχη τής Ίίρυνθος. Δf:ν ύπάρ­ χει πολιτισμΟς έκεί οπου δf:ν τιμώνται οί Σαλαμινομάχοι, ούτε ό 'Όμηρος, ένώ ταυτοχρόνως άγνοούνται σκοπίμως χιλιάδες διάσημοι 'Αρχαιοέλληνες σοφοl καl ήρωες. Δf:ν ύπάρχει πολι­ τισμΟς όταν άποσιωπάται ή 'Αρχαιοελληνικη γραμματεία που φωτίζει όλον τον κόσμον, πλην τού 'Ελληνικού λαού. Έξ αίτίας αύτών τών όλίγων που ένδεικτικώς άνέφερα και πλήθος άλλων, όταν όμιλούμεν στην χώραν μας περi ύπουρ-

1 16

Κωvοταντϊvος Πλεύρης

γείου Πολιτισμού, ή λέξις πρέπει να τίθεται έντΟς είσαγωγικών η άκρι6έστερον να όνομάζεται ύπουργείον αντιπολιτισμού. Τό ψευδεπίγραφον ύπουργείον «Πολιτισμού» έδαπάνησε b.ρκετα δια τοiJς έοραίους, τους γύφτους, τοiJς Άλ6ανούς, τους Τούρκους κ. τ.λ. και ούδf.ν έξ όσων ώφειλε ύπερ τής Έλληνικής πολιτιστικής κληρονομίας, την όποίαν έκμεταλλεύεται δια της είσπράξεως τών δισεκατομμυρίων έτησίως (είσιτήρια κ.τ.λ.), τα όποία διασπαθίζει έδώ και έκεί ύπf.ρ κάθε b.λλοφύλου παρασι­ τούντος έν 'Ελλάδι και με έπιχορηγήσεις είς όμοφυλοφίλους! Στα θέματα πολιτισμού και ίστορίας τής Φυλής μας δf.ν πε­ ριορίζομαι στα λόγια. Στέλλω άναφοράς, έπιστολάς, ύπομνή­ ματα, με προτάσεις κ.τ.λ. προς τους άρμοδίους, οί όποίοι δf.ν καταδέχονται να μου άπαντήσουν, έστω τυπικώς, ότι έλαοαν την έπιστολ ήν μου. Μάλλον τούς ένοχλώ. Έγώ πάντως δέν άπευθύνομαι στο πρόσωπόν τους, άλλα στο άξίωμα που φέ­ ρουν. Συνεπώς ώς κρατικοι λειτουργοι που είναι, όφείλουν να άπαντούν, καθώς όρίζει ό νόμος. Έξήvτλησα ολα τα δυνατn μέσα διαλόγου. Παρα ταύτα, οί άρμόδιοι άδιαφορούν, ούτε σέοονται τον νόμον. ·Εχω έτοιμά­ σει έναν όγκώδη φάκελλον μέ ό,τιδήποτε τους έστειλα και έκείνοι (πλην τού μακαρίτου Γ. Γεννηματά) ούδέποτε μoiJ άπήντησαν. Συνεπώς τί άλλο μπορώ να κάνω; Βε6αίως όταν άλλάξουν τα πράγματα θα τούς έρωτήσω ΠQοσηκόντως να μoiJ έξηγήσουν τήν σιωπήν των. Είμαι περίεργος να μάθω διb. ποιον λόγον και μέ ποίον δικαίωμα δέν συνεμορφούντο πρΟς τον νό­ μον, πού άπαιτει τα κρατικα όργανα να άπαντοiJν στούς πολί­ τας. Οί διάφοροι γραικύλοι έ.ί•tιμένουν να ύπο6αθμίζουν τi]ν ύπε­ ροχη τών 'Ελλήνων. 'Απεναντίας οί διάσημοι ξένοι έπαινοiJν την 'Ελλάδα, τοiJς Έλληνας και τΟν Έλληνισμόν. Σχετικη άξιό­ λογος συλλογή, το «Άνθολόγιον Πατριδογνωσίας», τού Μενε­ λάου Παγουλάτου (έκδ. «Γεωργιάδης», Άθ. 1996), το όποιον

Πάς μή "Ελλην 6άρ6αρος

117

καi. χρησιμοποιώ ώς 6ασικήν πηyήν. Φέρω έν συνεχείc;χ μερικa παραδείγματα. •

•

•

•

•

•

I. ΓΚΑΙΤΕ ( 1749- 18 32) μέγιστος ποιητής Γερμανίας. «Οί ..Έλληvες εlvαι δάσκαλοί μου» (έπιστολή στον υίόν του Αύγουστο, 5-7- 18 15)

Β. ΓΙΑΙΓΚΕΡ ( 188�- 196 1) Γερμανός κλασσικΟς φιλ?λο­ γος. «Τό πάv έτέθη ύπό τώv Έλλήvωv» («Παιδεία, ή μόρφωσις τοϋ 'Έλληνος 'Ανθρώπου», Δ' έλλ. έκδ.) ΟΘΩΝ ΒΙΣΜΑΡΚ ( 18 15- 1898 ) Πρωθυπουργός Γερμα­ νίας. « Έάv οί 'Έλληvες δεv έπολέμουv μεταξύ τωv θά κατέ­ κτωv τόv κόσμοv» ('Εκ τοϋ λόγου του τήν 20-3- 1890) ΟΥΛΡΙΧ ΒΙΛΑΜΟΒΙΤΣ ( 18 49- 1 9 30) Γερμανος 'Ακα­ δημαϊκός. «Τό Έλληvικόv ·Εθvος ήyεμοvεύει τής άvθρωπότητος» (Μπροϋνο Σνέ).).:. «Die Entdeckung des Geistes u.s.w.» έλλ. έκδ. 198 1 ) ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΙΝΚΕΛ ( 1 7 17-1786) ΓερμανΟς 'Αρχαιολό­ γος. «Στψ �αίαv Έλλάδα έζησαv άνθρωποι όμοιοι με τούς θεοVς» («'Ιστορία της τέχνης τής άρχαιότητος») ΤΖ. Σ'ΙΌΜΠΑΡ'Γ Αyyλος ίστορικΟς καθηγητής Πανεπι­ στημίου. «Σήμερα ό κόσμος ζή μέ τήv κληρονομιά τής Αρχαίας •

1 18

Κωvσταvτίvος Πλεύρης

Έλλάδος» ( «The glory that was Greece») •

•

•

•

ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΣΑΤΩΜΠΡΙΑΝ ( 1 786- 1 8 48 ) Γάλλος συγγραφεύς, Άκαδημα"ίκός. « Έλλάς, αύτό τό όvομα δέv μπορεί vά τό προφέρη κά­ ποιος χωρίς σtJΎΚίvησι» ( «'Απομνημονεύματα Κας Ρεκαμιέ») ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΡΟΝΤΕΝ ( 18 40- 19 17) μέγιστος Γάλλος γλύπτης. «Ή Έλληvική τέχvη είvαι άαύλληπτη» (Άπο τήν έπιστολή του στον Α. Σικελιανό, 1 9 1 2) ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ Σύγχρονος Γαλλίς Άκαδημα·ί­ κός. «Αvαπvέομεv τόv άέρα τijς Έλλάδος κάθε στιγμή χωρίς vά τό yvωρίζωμεv» ( «Pourquoi la Grece») ΕΡΝΕΣΤΟΣ ΡΕΝΑΝ ( 1 8 2 3- 1 8 92) Γάλλος φιλόσοφος 'Ακαδημαϊκός. «Υπάρχει στήv ίστορία έvα θαύμα, άποκαλώ θαύμα αύτό πού αvμΟαίvει μία φορά μόvο. Αύτό είvαι ή Αρχαία Έλ­ λάδα» («Προσευχή στήν 'Αθηνά»)

ΓΟΥΙΛ ΝΤΥΡΑΝ ( 1885 - 1 98 1 ) Άμερικανος Ίστορικος καθηγητής Πανεπιστημίου. «'Όλα τά πολιτισμένα έθvη είς ό,τι άφορά τήv δραστη­ ριότητα τού πvεύματος είvαι άποικίαι τijς Έλλάδος» .. («Παγκόσμιος ίστορία τοϋ πολιτισμοϋ») •

•

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΡΧΕΣ ( 1 8 99- 1 986) μέγας Άργεντινος ποιητής.

Πάς μή Έλληv 6άρ6αρος

1 19

«"Ολοι οί πολίται τού κόομου είvαι καi όλίyοv 'Έλληvες» («Άπο την όμιλία του είς Πανεπιστήμιον Κρήτης 1 2-51984») •

•

•

•

•

ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΜΙΣΤΡΆΛ ( 1 8 30- 1 9 1 4) οραοείο Νό­ μπελ ποιήσεως 1904. «Κι av είvαι vά πεθάvουμε yιά τήv Έλλάδα, θεία είvαι ή δάφvη, μιά φορά κάποιος πεθαίvει» («'Ύμνος στην 'Ελλάδα») ΙΑΚΩΒΟΣ ΜΟΝΡΟΕ ( 1759- 1 8 3 1) Πρόεδρος ΗΠΑ. « Ή μvεία τού όvόματος τijς Έλλάδος προκαλεί τά ύψη­ λότερα συναισθήματα καi γεμίζει τήv καρδιά μας με ό,τι εύyεvέστερο έπιδέχεται ή φύσις μας» («Άπο διάγγελμά του είς Κογκρέσσο, 3- 1 2- 1822») ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΑΡΞ ( 1 8 18-1883) ίδρυτης Μαρξισμού. «Αί άξίαι τού Έλληvικού πολιτισμού άπό μίαv ώρισμέvη άπσψιv παραμέvουv άκόμη ώς καvόvες καi άφθαστα πρό­ τυπα» («'Άπαντα», τόμ. XII) ΑΔΟΛΦΟΣ ΧΙΤΛΕΡ ( 1889- 1945) ΆρχηγΟς Γερμανικού κράτους. « 'Ο άvθρώπιvος πολιτισμός είvαι δημιούργημα τού Έλ­ ληvικού πvεύματος» («Ό 'Αγών μου») ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΦΑΡΡΙΓΚΤΩΝ ( 189 1- 1972) ΊρλανδΟς κα­ θηγητης Πανεπιστημίου. «"Av δεv ύπijρχαv οί 'Έλληvες -ύπάρξεις προικισμένες με έξαιρετική μεyαλοφυία- δεv θά μπορούσαμε vά φθάσου­ με στήv άvακάλυψι τijς συyχρόvου έπιστήμης» ( «Greek science»)

.

Κωvσταvrίvος Πλεύρης

120 •

•

•

•

•

ΒΙΚΤΩΡ ΝΤΥΡΟΥΙ ( 1 8 1 1 - 1 8 94) Γάλλος ίστορικό;, ύπουργΟς Παιδείας. « Ή Έλλάς άκόμη καί σήμεροv είvαι είς τάς τέχvας καί τά γράμματα τό σχολείοv τού κόσμου» («'Ιστορία τών 'Ελλήνων») ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΣ ΜΥΛΕΡ ( 1 794- 18 27) μέγας Γερμανός ποιητής. «Χωρίς έσέ, Έλλάς, τί θά ήτο ό κόσμος;» («Ή 'Ελλάς κι ό κόσμος») ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΠΙΡΤ ( 1852- 1 930) Γερμανός ίστορικός καθηγητής πανεπιστημίου. «Στά δημιουργήματα τής πvευματικής καί καλλιτεχvικής προσπάθειας ύπήρξε στήv Έλλάδα τελειότης, μεγαλείοv καί αίωvία άξίω> («'Αλέξανδρος ό Μέγας») ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΑΙΝ ( 1 822-1888) ·Αγγλος νομοδιδάσκαλος καθηγητής πανεπιστημίου. « Έξαιρέσει τωv τυφλώv vόμωv τής φύσεως ούδέv έv τφ κόσμφ τούτφ κιvείται πού vά μή έχη Έλληvικήv τήv κα­ ταγωγήv» ( «Lecture» 1 8 7 5) ΑΝΤΡΕ ΜΑΛΡΩ ( 1 90 1 - 1 9 76) Γάλλος συγγραφεύς, ύπουργός. «'Υπάρχει μία κρυφή 'Ελλάδα στήv καρδιά τού κάθε Εύρωπαίου» («�Υμνος στήν 'Ελλάδα» 1959)

ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ Α' ( 1 786- 1868) ποιητής 6ασιλεύς Βαυα­ •, ρίας. «''Ό, τι θαυμαστότεροv καί μεγαλειωδέστεροv ύπάρχει

•

Πάς μή "Έλλην 6άρ6αρος

121

άπό τούς αίώvας, προέρχεται άπό τηv Έλλάδα>> ('Από ποίημά του γιa την Έλλάδα, 18 30) •

•

•

•

•

•

ΝΩΡΙΣ ΚΡΟΥΑΖΕ ( 1 845-1937) Γάλλος 'Ακαδημαϊκός. «Ή Έλλάδα έπραγματοποίησε στaς τέχvας καi στηv λο­ γοτεχvία πρότυπα ώραιότητος πού ούδέποτε έξεπερά­ σθησαv» («Ό πολιτισμός τής 'Αρχαίας Έλλάδος») ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΛΕΜΑΝΣΩ ( 18 4 1 - 1929) Γάλλος πρωθυ­ πουργός. «Οί 'Έλληvες είvαι λαός μικρός, άλλa μέγιστος διa τόv πολιτισμόv του, πού εύερyέτησεv τηv άvθρωπότητα όλους τούς αίώvας» («'Απο άρθρον το 19 1 3, στην έφημερίδα "L' homme li­ bre"») ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΔΙΔΟΤΟΣ ( 1 790- 18 76) Γάλλος φιλόλο­ γος. «'Ό,τι ώραϊοv έχομεv τό όφείλομεv aτούς 'Έλληvας» («'Έλληνες συγγραφείς») ΖΑΝ ΒΕΡΝΑΝ ( 1 9 1 4- ) Γάλλος ίστορικός, φιλόσοφος. «Άπ' αύτη τηv άποψιv ό 'Έλλ ηv ύψώvεται πάvω άπ' όλους τούς λαούς, είvαι ό έκλεκτός» («Μύθος καi σκέψη στην Άρχαίαν Έλλάδα») ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΒΆΓΚΝΕΡ ( 18 1 3-1883) μέγιστος ΓερμανΟς μουσουργός. «Δ έv μπορούμε va κάvουμε ούτε έvα οijμα στiJv τέχvη μας, χωρiς va τηv συσχετίσουμε μέ τηv τέχvη τώv Έλλή­ vωv» ('Από το 6ι6λίον «Ό Βάγκνερ καi ή 'Ελλάδα», ύπό Β. Σαντε6άλντ) ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ ( 1844- 1900) μέγας ΓερμανΟς φι-

Κωvοταvτίvος Πλεύρης

122

λόσοφος, ποιητής. «Οί 'Αρχαίοι "Ελληvες ε[vαι οί άθάvατοι διδάσκαλοι τής άvθρωπότητος... Miiς έπιοάλλεται vά όμολογήσωμεv ότι οί "Ελληvες κρατούν τά ήvία τού πολιτισμού μας καί κά­ θε πολιτισμού» («Ή γέννησις τi'jς τραγωδίας») •

•

•

•

•

•

ΚΑΡΟΛΟΣ ΝΤΕ ΛΙΑ ( 1 8 1 8 - 1894) Γάλλος έθνικός ποι­ ητής 'Ακαδημαϊκός. « Ή Έλλάς καθοδηγεί τfιv άvθρωπότητα στόv πολιτι­ σμόv» ( «Είσαγωγi]» στήν μετάφρασι τοϋ 'Ομήρου 1866-67) ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΥΛΛΕΡ ( 18 9 1 - 1980) 'Αμερικανός συγγρα­ φεύς. « Ή Έλλάς μέ έκαvε έλεύθερο καί όλοκληρωμέvο» ( «Ό κολοσσός τοϋ Μαρουσίου») ΦΑΡΛΑΝ ΜΠΕΡΝΕΤ ( 18 99-1 98 4) Αύστραλός καθη­ γητής πανεπιστημίου, Νόμπελ iατρικi'jς 1960. « 'Ο "Ελληv έπεvόησε τfιv φιλοσοφίαv έξ αίτίας τώv έξαι­ ρετικώv διαvοητικώv ίκαvοτήτωv του» («Early Greek philosophy») ΠΑΝΓΙΤ ΝΕΧΡΟΥ ( 188 9- 1964) Πρωθυπουργός 'Ινδίας. «Ή Εύρώπη ε[vαι θυγάτηρ τfjς Έλλάδος» («Ματιές στήν παγκόσμιον ίστορίαν») ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ ( 1802- 188 5) διάσημος Γάλλος ποιη­ τής. «Ε[vαι ώραίο vά κατάγεται κάποιος άπό τfιv Έλλάδα, τήv χώρα πoiJ έδωσε στόv κόσμοv τό φώς» («Οί φιλέλλην ες» έκδ. γυμνασίου Δάφνης 1979) ΖΑΝ ΡΙΣΠΕΝ ( 1 849- 1 926) Γάλλος πρόεδρος γαλλικής

Πάς μή 'Έλλην 6άρ6αρος

123

'Ακαδημίας. «Στ' άλήθεια, έχομεν άνακαλύψει κάτι -ό, τιδήποτε- στήv φιλοσοφίαν, στήν μεταφυσικήν, στήν λογικήν καί στήν κqσμογονία, έπειτα άπό τούς 1\ρχαίους "Ελληνας;;» («Μεγάλη 'Ελληνική Μυθολογία») •

•

•

•

•

ΜΠΕΡΝΆΡ ΣΩ ( 18 5 6 - 1 950) έπιφανής 'Ιρλανδός συγγραφεύς. . « "Αν στήν οιολιοθήκη τijς οίκίας σας δέν έχετε τίΧ έργα τών :Αρχαίφν Έλλήvων συγγραφέων, τότε μένετε είς μίαν οίκίαν δίχως φώς» ( «Dramatic opinions and Essays») ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΣΑΓΚΡΕΝΤΟ Βάσκος πρύτανις τής Οα­ σκικijς 'Ακαδημίας. «Το Έλληνικόν θαϋμα δέν μπορούμε μέ τίποτε νά το συ­ γκρίνωμεν» ('Από τήν όμιλίαν του είς Β' γλωσσικό συνέδριο Καοάλας 1993) Ρ. ΡΟΜΠΙΝΣ σύγχρονος "Αγγλος καθηγητής γλωσσολο­ γίας τού Πανεπιστημίου τού Λονδίνου. «Στο σύνολόν της ή πνευματική ζωή τijς Εύρώπης (ή φι­ λοσοφική, ήθική, πολιτική καί αίσθητική σκέψι της) άνά­ γεται στο έργο τών Ελλήνων στοχαστών» («Σύντομη 'Ιστορία τijς γλωσσολογίας») ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΙΛΛΕΡ ( 1 75 9- 1 805) έπιφανής Γερμανός ποιητής. «"Έλληνα, όπου κι άν γυρίσω τήν σκέψι μου, όπου κι άν στρέψω τήν ψυχή μου, μπροστά μου σέ εύρίσκω... πρωτο­ πόρος κι άξεπέραστος» ('Από «Τά 'Ελληνικά» τού Β. Λάντωρ) ΜΠΡΟΥΝΟ ΣΝΕΛΛ ( 1 896- 1 987) Γερμανός καθηγητής

Κωvατα vτίvος ΙΙλεύρης

124

πανεπιστημίου Άμ6ούργου. «α 'Έλληνες έδημιούργησαν διa πρώτην φοριlν αύτό πού όνομάζομεν σκέψιν» («Ή άνακάλυψις τοϋ πνεύματος - αί Έλληνικαί ρίζαι τής Εύρωπα"ίκής σκέψεως))) •

ΠΩΛ ΦΩΡ ( 19 16 - ) Γάλλος καθηγητής πανεπιστημίου. «'Ένας άξιοθαύμαστος λαός (οί Έλληνες) πού άπό γενεάς είς yενεάν δέν έπαυσε να άφήνη κατάπληκτους τούς ξέ­ νους» («Ή καθημερινή ζωή στάς Έλληνικάς άποικίας τού 6ου αίώνα π.Χ.)))

Θά ήδυνάμην νά παραθέσω έκατοVτάδας, χιλιάδας όνομά­ των έπιφανών ξένων, άπό τόν Κικέρωνα μέχρι τήν Μ. Μακ­ ντόναλντ, πού όλοι των έξύμνησαν τήν Έλληνικήν ύπεροχήν, τήν όποίαν σκοπίμως άποσιωποίιν οί γραικύλοι, πού δυστυχώς έλέγχουν τήν έκπαίδευσιν. Αύτοί οί 'Ελληνόφωνοι μισέλληνες κατα6άλλουν κάθε προσπάθεια μειώσεως τοϋ 'Ελληνισμού. Κουτσουρεύουν χρονικώς τό πολυχιλιετές παρελθόν μας, άμφι­ σ6ητοίιν το γηΎενές μας, άπορρίπτουν διά τού φοινικισμού τήν 'Ελληνικότητα τοϋ Άλφα6ήτου μας, άρνοίινται τήν καθαρότη­ τα τής Φυλης μας, μέ τήν ίνδοευρωπα"ίκή ψευδοεπι νόησι, δέν κυκλοφορούν τήν 'Αρχαιοελληνική Ύραμματεία, κατέστησαν τά 'Αρχαιοελληνικά άντιπαθη η τά κατήργησαν, παρεποίησαν τήν γλώσσαν μας, άπέκρυψαν τήν ίστορίαν μας, έξαφανίζουν τά 'Ελληνικά ήθη, έθιμα καΙ. τον Έλληνικον τρόπον ζωής μέ ξενο­ φέρτους συνηθείας, μέ ξένα ύποδείγματα, καταπολέμοϋν τά ίδεώδη καί τά πεπρωμένα τής Φυλής καί διαπράττουν πολλά άλλα άκόμη είς 6άρος τής αίωνίου 'Ελλάδος. , Τελευταίως έντείνουν τον άγώνα των στο έμφανέστατον σηi,ιείον τής 'Ελληνικής Ύπεροχfις, πού εΙναι ή 'Αρχαιοελληνική τέχνη. 'Αντί νά φροντίσουν τάς 'Αρχαιότητας, τούς 'Αρχαιοελ-

Πάς μή "Ελληv 6άρ6αρος

125

ληνικούς μας δηλαδή θησαυρούς, τους καταστρέφουν. Οί έθνο­ προδόται άρνούνται τήν Έλληνικήν ίστορίαν καi τον Έλλη­ νικον πολιτισμόν, μέ δύο λόγια άρνούνται αύτο που όνομάζε­ ται Έλληνικον θαύμα. Ή 'Ελληνική Γη, ώς άχανές πολιτιστικΟν άρχείον φυλλάτει στά σπλάγχνα της τά άριστουργήματα τής 'Ελληνικής Τέχνης, που καθημερινώς άνευρίσκονται κι έρχονται στο φώς. Τάς άρχαιότητάς μας οί γραικύλοι δέν τaς οέ6ονται, ούτε τάς τιμούν. Δι' αύτό: ά) άφήνουν νά καταρρέουν 6) δεν τάς άποκαλύπτουν γ) τάς άποκρύπτουν δ) τάς καταστρέφουν. Δη­ λαδή άσε6ούν στήν καλλιτεχνικήν κληρονομίαν τής Φυλής. �Αν κάπου-κάπου συντηρούν κάτι, αύτο το κάνουν λόγφ τών διαμαρτυριών ίδιωτών κι όχι ά:iτο πρωτο6ουλία τού άτί­ μου νεοελληνικσύ κρατιδίου τών νεοραγιάδων. Θέλω τέλος νά έπαναλά6ω, ότι τa μουσεία κι οί Άρχαιο­ ελληνικοί μας χώροι δίνουν δισεκατομμύρια έπi δισεκατομμυ­ ρίων στο γραικυλικο κράτος, τα όποία δέν διατίθενται ύπερ τών άρχαιοτήτων, άλλa «άετονύχηδες» τά διασπαθίζουν έδώ καi έκεί. Τήν πρώτην εύθύνην έχοιyγ οί υπουργοΊ. (δήθεν) πολιτισμού. 'Όλοι των, άνευ ούδεμιάς έξαιρέσεως, πρέπει νά άπαγχονι­ σθούν καi λίγο τοiJς είναι. �Ας γίνη ή άρχή κι άπο έκεί καi πέ­ ρα θά εύρεθούν καi οί άλλοι ύπεύθυνοι, διa τα περαιτέρω. Ύ­ περ6άλλω; 'Ακρότητες; Συναισθηματισμοi.; Ούδέν έξ αύτών. Έκ­ φράζω πολιτικήν γνώμην. Βε6αίως μέ το παρον καθεστοος οί γραικύλοι θα συνεχίζουν το ολέθριον έργον των. 'Όταν όμως άλλάξουν τα πράγματα, τότε eα μέ ένθυμηθήτε.

Πάς μή 'Έλλην 6άρ6αρος

127

ΔΙΑΤΙ ΚΑθΑΡΕΥΟΥΣΑ;

Ή Έλληνικη γλώσσα, ή όποία κατa τον Κικέρωνα είναι ή . γλώσσα tών θεών, το 1 976 κυριολεκτικώς διελύθη, απο μερι­ κούς γραικύλους τοϋ κοινο6ουλίου, οί οποίοι είς άσχετον νο­ μοσχέδιον, δίχως να έρωiήσουν τοiJς είδικοiJς ('Ακαδημία; Πα­ νεπιστήμια, λογοτέχνας, νομικοiJς κ.τ.λ.) και παρανόμως (έλλει­ ψις απαρτίας, μη προτέρα άκρόασις ένδιαφερομένων κ.τ.λ.) περιώρισαν τον πλοϋτον και την συγκρότησιν τής γλώσσης μας, πού αποτελεί Έθνικfιν άξίαν τfι; Έλληνικfι; Φυλfι;. Οί άμόρφωτοι γραικύλοι κατήργησαν χρονικας αύξήσεις, όνοματικούς τύπους, έγκλίσεις, κλίσεις, πτώσεις, γένη, άναδι­ πλασιασμούς, καταλήξεις, διφθόγγους καi σκοπίμως έφήρμο­ σαν δσα ύπεστήριξαν οί Έ6ραίοι Κοέν, Μπεν6ενίστε, Ρουσελ καi Σαπίρο, πού έδωσαν τaς κατευθύνσεις, διa την κατάπτωσιν της γλώσσης μας. Ή Έλληνικη γλώσσα έδώ καi χιλιετίας έπαρουσίασε πολλaς μορφάς. την νεωτάτην έποχην διακρίνεται είς την καθαρεύου­ σαν, την καθομιλουμένην καi την δημοτικήν. Ή καθαρεύουσα (ώνομάσθη έτσι, διότι οί λόγιοι απεκάθαραν την γλώσσαν, απο ξενικa στοιχεία) είναι πλήρης και σαφής, ή καθομιλουμένη αποτελεί μείγμα τών ωJ.ων δύο καi ή δημοτικη εύρίσκεται έν τfl γενέσει της, συνεπώς στερείται, ώλοκληρωμένων κανόνων και είναι έλλειπής. Αύτην την άτελf] μορφην γλώσσης (Έλληνικωτάτη καθ' ολα, άλλα πάμπτωχος) μάς την έπέ6αλαν 6ιαίως μερικοi ήμι­ κοιμώμενοι άγράμματοι της 6ουλf]ς, νύκτα την συνήθη ώραν τών έγκλημάτων.

128

Κωνσταντίνος Πλεύρης

Ούδείς έξ έκείνων τών έλαχίστων, άλλα ούτε όλόκληρος ή 6ουλη έχουν το δικαίωμα να άπαγορεύσουν με νόμο το άπα­ ρέμφατον η την δοτικην η τας καταλήξεις ρ, ξ, κ.τ.λ. άπο την όμιλίαν μας. 'Όσα διέπλασεν ή πρακτικη λόγου αίώνων δεν δικαιούνται οί πολιτικάντηδες γραικύλοι να τα άπαγορεύσουν, διότι είναι θέματα, που δεν τα γνωρίζουν, που δεν τα έννοοϋν και όπωσδήποτε δεν τοiJς άνήκουν, δια να τα κάνουν ό,τι θέ­ λουν. Αί δημόσιοι ύπηρεσίαι δουλοπρεπώς άπεδfχθησαν την οπι­ σθοδρόμησιν τής 'Ελληνικής γλώσσης. Μερικαι άτομικαι δια­ μαρτυρίαι μόνον και όχι κάτι περισσότερον. Ή 'Ακαδημία ύπέ­ κυψε. Τά Πανεπιστήμια το ίδιο. Μάλιστα οί καθηγηται τής φιλολογικής σχολής όλων τών Πανεπιστημίων προσεχώρησαν στην δημο:τικην άδιαμαρτυρήτως, μολονότι οί ίδιοι προηγου­ μένως έγραφαν και ύπεστήριζαν την καθαρεύουσαν. Έπίσης ό Στρατος και ή δικαιοσύνη ύπεχρεώθησαν να γράφουν είς γλώσσαν κτηνοτρόφων. Λεξιπενία, άσάφεια, έλλειψις γλωσσι­ κοϋ κάλλους πλήρης άπορρύθμισις τοϋ γλωσσικοϋ συστήματος και άνακρί6ειαι π.χ. το όνομα 'Έκτωρ έγινε 'Έκτορας! Μα άφοϋ το πραγματικον εΙναι 'Έκτωρ, διατι το παραποιείτε είς 'Έκτορα; Ό Πλάτων, ώς Πλάτων ένοχλεί, έγινε λοιπον Πλά­ τωνας, ό Όδυσσευς 'Οδυσσέας. Κατήργησαν έτσιθελικώς την κατάληξιν ρ, ό ρήτωρ έγινε ρήτορας. Με το δέλεαρ όμως τι γί­ νεται; η μήπως θα καταργηθούν και λέξεις; Ό γονευς τοϋ γο­ νέως έγινε ό γονέας τοϋ γονέα, πληθυντικος οί γονιοί. Ό κου­ ρε'\1ς τοϋ κουρέως έγινε ό κουρέας τοϋ κουρέα, πληθυντικΟς πώς;; μήπως οί κουριοί;; Ταυτοχρόνως προώθησαν τήν είσα­ γωγirν ξένων λέξεων, &στε να άφελληνίσουν την γλώσσαν μας. Προς τοϋτο άπεμάκρυναν τa 'Αρχαία 'Ελληνικά, άπο την έκπ.αίδευσιν και είσήγαγον το λατινικον άλφά6ητον (τηλέτυπα Ένόπλων Δυνάμεων, ύποθηκοφυλακεία, 6ι6λιοθήκαι κ.τ.λ.) και άδιαντρόπως έζήτησαν και έπιδιώκουν την καθιέρωσιν ώς έπι-

Πάς μή Έλλ ηv 6άρ6αρος

129

σήμου δευτέρας(!) γλώσσης τών ά"r(λικών, ώσαν να είμεθα Μπαζουτολανδοί! Βεοαίως οί 'Έλληνες να μαθαίνουν ξένας γλώσσας, άλλα όχι να ύπάρχη κι άλλη έπίσημος γλώσσα, διότι αύτο συνεπιφέρει έθνικήν μας ύπο6άθμισιν. Κάποιοι λοιπον θέλουν κρέμασμα. 'Όταν έλθουν στην έξου­ σίαν άνδ'ρες πατριωτικών ίδανικών άσφαλώς θα κρεμάσουν τοiις γραικύλους, άνευ δίκης κατα το «άκρίτους χρή τοίς ένδε- . κα παραδοϋναι θανάτφ ζημιώααι». Μέ αύτα που ύποστηρίζω θα είπουν οί άορόφρονες, ότι εΙμαι τών άκρων. νΟχι θα .άφή­ σωμεν να καταστρέψουν τήν 'Ελλάδα, διiχ. να μη μάς κατηγο­ ρήσουν ώς ακραίους. Μερικα χρόνια μετα τήν έφαρμογη τής γλωσσικής «μεταρ­ ρύθμισης»(!) κατέστη σαφές, ότι έπεκράτησε γλωσσικον χάος και ήκούσθησαν μεμονωμέναι φωναι διαμαρτυρίας που συνε­ χίζονται κα'ι αύξάνονται. Εύγε των. τα 'Ανώτατα 'Ιδρύματα δμως καθεύδουν, δι' αύτο κάποτε οί ύπεύθυνοι θα λογοδοτή­ σουν μέ το μικροαστικο λαιμουδάκι τους. Διαμαρτυρόμενος έξέδωσα το 6ι6ίον «Ποία γλώσσα και γιατι» δπου άναλύω λεπτομερώς το ζήτημα (ούδεlς μοϋ άπήν­ τησε) έκανα τηλεοπτικάς όμιλίας, διαλέξεις καi άναφοράς. Δη­ λαδή δέν ύποκύπτω στήν γλωσσικήν δουλείαν, που ύπέοαλαν στον ΈλληνικΟν λαο έλάχιστοι τυχάρπαστοι πολιτικάντηδες, ώς έπ'ι το πλείστον όμοφυλόφιλοι ύποκινούμενοι άπο έοραίους. 'Όταν και έαν ή δημοτική έξελιχθή είς πλήρην μορφήν γλώσσης ούδεμία άντίρρησις να τήν δεχθώ. Μέχρι τότε όμως θα άκολουθώ τήν άπλήν καθαρεύουσαν, ή όποία προσήκει στον γνήσιον λόγιον Έλληνισμόν.

Πάς μή 'Έλλην 6άρΟΟρος

131

ΕΠΙΛΟrΟΣ

Στην έποχήν μας και μόνον στο νεοελληνικον κράτος ύπο­ τιμάται ή 'Ελλάς. Πάντοτε οί 'Έλληνες ήσθάνοντο την ύπερο­ χήν τους έναντι τών ξένων. και μόνον τώρα οί πολιτικάντηδες, τα ξενόπληκτα πανεπιστήμια, οί καλλιτέχναι, οί πάντες, προ­ σπαθούν να πείσουν τον ΈλληνικΟν Λαον οτι είναι ίσος η κα­ τώτερος απο τσuς άλλους λαούς, ένώ αληθώς συμοαίνει το αντίθετον. Θέλουν να μάς μετατρέψΟυν είς 6αλκάνιοv πληθυσμόν. Θέ­ λουν να ύποκύπτωμεν στους Εύρωπαίους, στους ΆμερικανοiJς και έπιδιώκουν να έπικρατήση ή άντίληψις. τού τί θα είπουν οί 'Αμερικανοί, οτι είμεθα στην Εύρώπην, να έχωμεν διαπολιτι­ σμικην 'Ελλάδα, μέ τον κάθε 6άρ6αρο στην κοινωνίαν μας και πολλα ά'J..λα μισελληνικά. Ό σκοπος τών γραικύλων είναι σαφής: ή έξαφάνισις τής ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ. Τούτο θα το έπιτύχουν: μέ την έθνολογικην άλλοίωσιν της συνθέσεως τού Έλληνικού πληθυσμού της χώρας, μέ την ύπο­ γεννητικότητα και τας έκτρώσεις, μέ την διάδοσι τών ναρκω­ τικών, μέ την έπιοολην άντικοινωνικών ήθών (όμοφυλοφιλία κ.τ.λ.) μέ την πολεμικην άποδυνάμωσιν της Πατρίδος, μέ την ένταξι στην Έλληνικην κοινωνίαν τών ξένων, δια την όποίαν τους συνεχάρη ό Πρόεδρος της Δημοκρατίας!, μέ την έγκατά­ λειψι τού ύποδούλου 'Ελληνισμού δια τού προδοτικού «δέv διεκδικούμε τίποτε» και μέ πολλά, που τα έχω άναλύσει στο 6ι6λίον μου: «Τα είκοσι πρωτόκολλα της προδοσίας». Στην παρούσα μελέτην έξέθεσα κατα τρόπον άπολύτως έπι-

1 32

Κωvοταντίvος Πλεύρης

στημονικον καΙ. με έΎκυρον 6ι6λιοΎραφίαν την σημασίαν τού «ΠΑΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ» διa το χθές, το σήμερον και το αύριον. Δεν παρασύρομαι άπό την μισελληνικην προπαΎάνδα τών Ύραικύλων. Γνωρίζω την Έλληνικην Ίστορίαν και τον Έλλη­ νικον Πολιτισμόν, ποiι με κάνουν εύτυχή και ύπερήφανο, διό­ τι εΙμαι ΕΛΛΗΝ. 'Ιδίως άπευθύνομαι στην Έλληνικη Νεότητα, στην έλπίδα τής Πατρίδος, διa νa μάθη την Έλληνιχfιν Ύπεροχήν, την όποίαν στην έκπαίδευσι σκοπίμως την άποκρύπτουν. Είμεθα 'Έλληνες, Λαος αiιτοχρατοριχός, 'Έθνος χυρίων, άνωτέρα Φυλή. Σηκωθήτε έπάνω. Τιναχθήτε. 'Έχετε το ΎΟνίδιο τού κυ­ ριάρχου. Ύπήρξατε τέτοιοι. Μην ύποτιμάτε τΟν ΈλληνικΟν έαυ­ τόν σας. Σάς άξίζει μέλλον άντάξιον τής 'Ιστορίας τής ίδικής μας καl τού Πολιτισμού τού ίδικού μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Α' ΕΛΛΒΝΙΚΗ ΑΙΣΧΙΝΗΣ:

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ:

ΑΡΡΙΑΝΟΣ: ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ Α: ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Π.: ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕFτΙΟΣ: ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ: ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ Ι.: ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ:

ΗΡΟΔΟΤΟΣ:

«' Αργοναυτικά» «Κατa Κτησιφώνος» «Τfι 6ουλfι καΙ. τφ δήμφ τών 'Αθηναίων» «'Αθηναίων Πολιτεία» «Πολιiικa» «"Ορνιθες» «Νεφέλαι» «Λυσιστράτη» «Σφήκες» «Άνά6ασις 'Αλεξάνδρου» «'Ομοφυλοφιλία στήν 'Αρ­ χαία 'Ελλάδα» «"Εκκλησις πρΟς το Πανελ­ λήνιον κοινόν» «Βίοι φιλοσόφων» «'Ιστορική 6ι6λιοθήκψ> «'Ο 'Ελληνισμός μου καΙ. οι 'Έλληνες» «'Ήλιος» «'Ιφιγένεια ή έν Αύλίδι» «'Ελένη» «'Ανδρομάχη» «'Ιστορία»

1 34

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ: ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ: ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ:

Κωvοταvτϊvος Πλεύρης

«'Ιστορία» «'Εγκώμιον είς τΟν Αύτοκρά­ τορα Κωνστάντιον» «Παναθηνα"ίκός» «Άρχιδάμφ» «Φιλίππφ» «Πανηγυρικός» «Μέγας 'Αλέξανδρος ό κατα­ κτητής» (('Ιερών και φιλοσοφικών λο­ γίων θησαύρισμα» «Άλεξιάς» «Δημητράκου» «Ζαλούχου» «Κοφινιώτψ> «Δασκαλάκη» «Νεκρικοι διάλογοι» «Κατa Λεωκράτους» «Σκέψεις» «Κύρου Άνά6ασις» «Λακεδαιμονίων Πολιτεία» «'Απομνημονεύματα» «Ίλιaς» «Έπιστολαi» «Χρυσά 'Έπη» «Πολιτικa κείμενα» «Πρός Ρωμαίους» «Φωκικa» «Μεσσηνιακa» «Αί έπιστfιμαι παρ<Ι τοίς Άρ­ χαίοις Έλλησι» «Πολιτικός» ·

ΚΑΨΑΛΑΣ Δ.: ΚΕΦΑΛΑΣ Ν. Α ΚΟΜΝΗΝΗ: ΛΕΞΙΚΑ:

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ: ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ: ΜΕΤΑΞΑΣ Ι.: ΞΕΝΟΦΩΝ:

ΟΜΗΡΟΣ: ΟΡΑΤΙΟΣ: ΠΑΝΊΈΛΑΚΗ

Ε.: ΠΑiΊΑΝΔΡΕΟΥ Γ.: ΑΠ. ΠΑΥΛΟΣ: ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ:

ΠΗΛΙΛΗΣ 1.:

Πάς μή "Ελληv ΟΟρ6αρος

ΠΛΑΤΩΝ: ΠΛΟΎτΑΡΧΟΣ:

ΠΟΛΥΒΙΟΣ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ: ΣΤΡΑΒΩΝ: ΥΠΕΡΕΙΔΗΣ: ΦΙΛΟΣΠΑΤΟΣ:

1 35

«Πολιτεία» «Κίμων» «Θεμιστοκλής» «Πολιτικiχ παραγγέλματα» «Περi της 'Αλεξάνδρου τύχης η άρετής» «'Αλέξανδρος» «Σόλων» «Φωκίων>> «'Ιστορία» «Αίας» <<Γεωγραφικiχ» «Λ&γο�» «Βίος Άπολλωνίου»

Β' εΕΝΒ ΕΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙ Α. ΑΝΤΛΕΡ: Μ. ΒΑΛΤΑΡΙ: Β. ΓΙΑΙΓΚΕΡ: Ρ. ΓΚΡΑΙΗΒΣ: Δ. ΕΣΕΛΙΓΓ: ΚΙΚΕΡΩΝ: Ρ. ΛΙΒΙ.ΝΓΚΣτΩΝ: Ν. ΜΠΑ�Σ-ΛΜΟΣΣ: θ. ΜΙΠpτ:

Α. ΜΠΟΝΑΡ:

«Ό Νίτσε καi ή φιλοσοφία του» «'Ο Έτρούσκος» «Παιδεία» «Ή λευκη θεa» «Βελισάριος» «Βυζάντιον καi ουζαντινΟς πολιτισμΟς» «Περi ρήτορος» «Ta ίδανικa τοϋ Έλληνι­ σμού» . «Βυζάντιον» «Ό Μέγας 'Αλέξανδρος» « 'Ο Άρχαίος ΈλληνικΟς πο­ λιτισμΟς»

1 36

Τ. ΜΠΙΟΥΡΥ: Γ. ΛΕ ΜΠΟΝ: Ρ. ΜΠΡΑΟΥΝΙΝΓΚ: Κ. ΜΩΣΣΕ: Μ. ΝΙΛΣΟΝ: Μ. ΝΤΑΟΥΕΛ: Γ. ΝΤΡΟ�ΣΕΝ: Ο. ΝΤΥΡΑΝ : Ρ. ΠΥΏ: Τ. ΡΑΙΣ: Χ

ΡΙΧΤΕΡ:

Γ. ΣΛΟΥΜΠΕΡΖΕ:

Ε. ΣΡΕΝΤΙΓΚΕΡ: τ� ΛΑ1Φ: Ε. ΦΡΙΝτΕΛ: Ρ. ΦΛΑΣΕΛΙΕΡ: Ν. ΧΑΜΜΟΝΤ:

Κωvσταvτϊvος Πλεύρης

«'Αρχαίοι 'Έλληνες ίστορι­ κοι» «Νόμοι έξελίξεως λαών» «Ή 'Ελληνική γλώσσα μεσαι­ ωνική και νέα» «Ή γυναίκα στήν 'Αρχαία 'Ελλάδα» «'Όμηρος και Μυκήνες» «Τό δίκαιον στήν 'Αθήνα τών κλασσικών χρόνων» «'Ιστορία Μεγάλου 'Αλεξάν­ δρου» «Παγκόσμιος ίστορία τού πολιτισμού» «'Ελλάδα γη άγαπημένη τών θεών» «'0 δημόσιος καί ίδιωτικός οίος τών Βυζαντινών» «Η Έλλaς στόν Δεύτερο Πα­ γκόσμιο πόλεμο» «Κωνσταντίνος Παλαιολό­ γος» «Νικηφόρος Φωκάς» «Ή φύση καί οί 'Έλληνες» «Παγκόσμια 'Ιστορία» «Πολιτιστική 'Ιστορία της 'Αρχαίας 'Ελλάδος» «Ό δημόσιος καί ίδιωτικός οίος τών 'Αρχαίων 'Ελλήνων» «Τό θαύμα πού fjτo ή Μακε­ δονία»

Πάς μή 'Έλλην 6άρ6αρος

137

Γ' εΕΝΗ Ν. BAYNES - Η MOSS: M. BOWRA: G. BUCΚLER: A. BURN: Μ. DANE - J. AMBROSE: Α. Ρ. FAURE:

J. FEST: D. GREEN: W. GUΊΉRIE: V. HANSON - J. ΗΕΑΤΗ: Η. IMMERWAHR: Η. Κ.ΙΤΤΟ: J-G. ROUX: J. SEZNEC:

F. WALLBANΚ:

«Byzantium» «L' expeήence greque» «Anna Comnena» «The Pelican history of Greece» «Greek attitudes» «La vita Quotidina nelle colonie Greche» «Hitler» «Ancient Greece» «The philosophers from «Thales to Aήstotle» «Who Κilled Homer?» «Greek literature» «The Greeks» «La Grece» «La survivance des dieux an­ tiques» . «The Hellenistic World»