Η Ομοφυλοφιλία του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου- συγγραφέα
ΓΕΝΙΚΑ: Ομοφυλοφιλία ορίζεται η ερωτική έλξη ή σεξουαλική επαφή ατόμου προς άτομο του ιδίου φύλου. Ο όρος ομοφυλοφιλία πλάστηκε στην Ελληνική τον 19ο αι. ως απόδοση του όρου Homosexualität, που είχε πλάσει ο Αυστριακός νευρολόγος-ψυχίατρος Krafft-Ebing, μελετητής των σεξουαλικων αποκλίσεων. Η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται από πολλούς ως κάτι αρνητικό. Πολλά θρησκεύματα την αντιμετωπίζουν ως αμαρτία και σε πολλές κοινωνίες στιγματίζεται ως ανεπιθύμητο φαινόμενο. Το ποσοστό των ομοφυλόφιλων, σύμφωνα με αξιόπιστες στατιστικές πηγές, ανέρχεται στο 4% παγκοσμίως. Η ΦΥΣΗ: Κυριότερος λόγος για την αρνητική αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας είναι η υπέρβαση του καθιερωμένου: το αρσενικό ζευγαρώνει με το θηλυκό. Γι' αυτόν το λόγο έχει χαρακτηριστεί "αφύσικη έλξη". Απόρροια αυτού είναι η αντίληψη της “ανατομικής μαρτυρίας” που αντιμάχεται την υποχρέωση όλων για σεβασμό του δικαιώματος επιλογής συντρόφου. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και το επιχείρημα ότι από την ομόφυλη σχέση δεν παράγονται απόγονοι. Θεωρείται ότι η φύση έχει προικίσει και τον άνθρωπο με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που περιέχει και την τάση αναπαραγωγής. Η σεξουαλική ηδονή είναι έκφραση-παρότρυνση αυτού του ενστίκτου. Μια ένωση ομοφύλων αντιτίθεται στη φυσική πρόνοια για τη διαιώνιση των ειδών, καταχρώμενη τη σεξουαλική ηδονή χωρίς να παράγει καρπούς Τα αντεπιχειρήματα είναι δύο: Το επιχείρημα από τη φύση είναι ότι η ομοφυλοφιλία συναντάται και σε ζώα. Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι το σεξ με προφυλάξεις (που στοχεύει μόνο στην ηδονή) και τα ετερόφυλα, άτεκνα με τη θέλησή τους ζευγάρια, δεν αντιμετωπίζουν την ίδια εχθρότητα με τους ομοφυλόφιλους, παρ' όλο που δεν αναπαράγονται. ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ Στην Αρχαία Ελλάδα η λέξη που χρησιμοποιούνταν για τους ομοφυλοφίλους ήταν κίναιδος: ["καταπύγων, ο αισχρός κακοήθης άνθρωπος"(LiddelScott)]. Στους Νόμους του Σόλωνος αναφέρεται ότι όποιος Αθηναίος πολίτης είχε ερωτική σχέση με άλλον έχανε τα πολιτικά δικαιώματα και αν δεν υπάκουε στον νόμο καταδικαζόταν σε θάνατο (Νόμοι 332). Ο Δημοσθένης και ο Τίμαρχος, το 345 π.χ., κατηγόρησαν τον Αισχίνη ότι ως πρεσβευτής των Αθηναίων, δωροδοκήθηκε
από τον Φίλιππο. Ο Αισχίνης χρησιμοποίησε ζήτημα το οποίο έπρεπε να εξετασθεί προ της εκδικάσεως της εναντίον του δίκης. Κατηγόρησε λοιπόν τον Τίμαρχο ως ομοφυλόφιλο, κατηγορία που αφαιρούσε από τον ένοχο το δικαίωμα του «ομιλείν δημοσίως» λέγοντας: “εστερείτο τα πολιτικά του δικαιώματα δυνάμει νόμου όποιος προσπαθούσε να ασελγήσει εις βάρος άλλου. Γιατί εάν εκείνος που στην πράξη ήταν ενεργητικός ντραπεί και προτιμάει να πληρώσει χίλιες δραχμές στο δημόσιο, παρά να παρουσιασθεί μπροστά σας, ενώ εκείνος που ήταν παθητικός στην πράξη έλθει εδώ να αγορεύσει, τότε πολύ σοφός ο νόμος που εμποδίζει τους διαφθαρμένους αυτούς να ανεβαίνουν στο βήμα” (Κατά Τιμάρχου 46). Ο Αίσωπος αναφέρει «Ο Ζευς έβαλε μέσα στους ανθρώπους διάφορες αρετές και μόνο την ντροπή λησμόνησε να βάλει. Μη έχοντας άλλο δρόμο να την τοποθετήσει, την πρόσταξε να μπει απ' τον πισινό των ανθρώπων. Εκείνη αρχικά αρνήθηκε. Επειδή όμως ο Ζευς τη ζόρισε πολύ, είπε: «Ας είναι, θα μπω, υπό τον όρο ότι από κει δε θα μπει ο έρωτας. Γιατί αν τύχει και μπει, εγώ θα βγω αμέσως» (Αισώπου Μύθοι,"Ζευς και Ντροπή"). Ο Αριστοφάνης στο Νεφέλες αναφέρει υποτιμητικά την λέξη "ευρύπρωκτος" και "λακκόπρωκτος". Ο δε Πλάτων αναγράφει:"η φύση ωθεί τα θηλυκά σε επαφή με τα αρσενικά και η ηδονή σε αυτά έχει δοθεί σύμφωνα με την φύσιν, ενώ των αρσενικών με τα αρσενικά και θηλυκών με τα θηλυκά παρά φύσιν" (Νόμοι 636c), προσθέτοντας: "την μεταξύ ανδρών επαφή να την απαγορεύσουμε εντελώς". Η άποψη του Σωκράτη αναφέρεται από τον Ξενοφώντα "όταν αντελήφθει (ο Σωκράτης) πως ο Κριτίας ήταν ερωτευμένος με τον Ευθύδημο και επροσπαθούσε να τον χρησιμοποιήσει (...) αφροδισιακά, τον απέτρεπεν ο Σωκράτης λέγοντας ότι και ανάξιο είναι και ανάρμοστο, εκείνον που αγαπάς, χαρίν του οποίου θέλει να φαίνεται πως αξίζει πολύ, να τον ζητιανεύει ικετευοντάς να τον στηρίξει σε κάτι που μάλιστα κάθε άλλο παρά αγαθό είναι. (...) ο Σωκράτης είπεν ότι του φαίνεται πως ο Κριτίας υποφέρει από κάτι που παθαίνουν οι χοίροι αφού επιθυμεί να τρίβεται επάνω στον Ευθύδημο όπως τρίβονται τα χοιρίδια στις πέτρες." (Απομνημονεύματα Α II30). Μαρτυρία για τη Σπάρτη καταθέτει και ο Μάξιμος ο Τύριος: “Θαυμάζει κάποιος Σπαρτιάτης έναν έφηβο Λάκωνα, αλλά τον θαυμάζει μόνον όπως θαυμάζουμε ένα πολύ όμορφο άγαλμα. Διότι η σωματική απόλαυσις που προέρχεται από την ύβριν δεν επιτρέπεται μεταξύ τους.” (Διαλέξεις). Ο Αιλιανός («Ποικίλη Ιστορία» III, 12), λέει χαρακτηριστικά: “Ο Σπαρτιατικός έρωτας δεν είχε σχέση με αισχρότητες. Εάν ποτέ κάποιος έφηβος επεχείρησε να ασελγήσει εις βάρος άλλου, δεν συνέφερε σε κανέναν από τους δύο να καταντροπιάσουν την Σπάρτη. Σε τέτοια περίπτωση, ή εξωρίσθηκαν ή έχασαν την ζωή τους”. Ακόμη: "ο ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων (Σπαρτιατών) δεν είχε καμία σχέση με τις σωματικές επαφές” (Πλούταρχος) ΕΠΙΣΤΗΜΗ: Στο ζήτημα αν η ομοφυλοφιλία είναι έμφυτη ή επίκτητη, μελέτες προτείνουν μια πιθανή γενετική βάση για την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, όμως παρουσιάζουν δυσκολία στην κατάταξη των ατόμων ως έχοντα τα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τους ομοφυλφίλους. Οι ερευνητές δεν αποφάσισαν εάν θα στηριχθούν στη συχνότητα της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς, στην ηλικία που άρχισε ή στην παρουσία σχετικών φαντασιώσεων. Το πρόβλημα γίνεται δυσκολότερο επειδή πολλοί άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν το σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Η έρευνα στη βιολογική βάση της ομοφυλοφιλίας εστιάζεται στις δομικές μετρήσεις εγκεφάλου, στα γενετικά δεδομένα, στις οικογενειακές τάσεις και στις ανατομικές ομοιότητες.
Κάποια ερευνητικά συμπεράσματα προτείνουν ότι περιοχή του χρωμοσώματος Χ μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στον καθορισμό του αρσενικού σεξουαλικού προσανατολισμού. Όμως, η κριτική σ' αυτά αντιτείνει πως καλύφθηκε μικρό δείγμα ομοφυλόφιλων ανδρών, χωρίς να γίνουν εξετάσεις στα ετεροφυλόφιλα αδέλφια τους. Σε πολλούς δημιουργήθηκε η υπόθεση ότι η μητρική επιρροή ήταν σημαντική στην ομοφυλοφιλία, ως πιθανός φορέας κάποιου γονιδίου σχετιζόμενου με την ομοφυλοφιλία. Το σύνολό των ερευνών δείχνει ότι, ενώ η γενετική είναι πιθανό να διαδραματίσει ρόλο στην ομοφυλοφιλία, οι περιβαλλοντικοί παράγοντες συμβάλλουν επίσης στο σεξουαλικό προσανατολισμό. Στο ερώτημα: «Γεννιόμαστε ομοφυλόφιλοι ή γινόμαστε;» η επιστήμη δυσκολεύεται να απαντήσει, συνοψίζοντας: Αυτό που καθορίζει το φύλο, επηρεάζεται από παράγοντες όπως γονίδια, εγκέφαλος, ορμόνες, εσωτερικά γεννητικά όργανα και περιβάλλον. Οι συνδυασμοί των παραγόντων είναι αναρίθμητοι. ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ: Ο Σ. Φρόιντ πίστευε ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι έμφυτη, αλλά αποτελεί αποτέλεσμα συγκεκριμένων ψυχολογικών ενεργειών της παιδικής ηλικίας. Κατά τη θεωρία του, καθοριστικός παράγοντας αποτελεί η “φάση πολύ ισχυρής αλλά σύντομης δυνατής συσχέτισης του παιδιού με κάποια γυναίκα”. Η γυναίκα, προφανώς μητέρα, ή οποιαδήποτε θηλυκή (-μητρική) φιγούρα, ήταν παρούσα έντονα στην παιδική ηλικία του ατόμου. Ύστερα από αυτή τη φάση, η φιγούρα χάνεται και μαζί της και το αντικείμενο του παιδιού. Έτσι, το Εγώ αντικειμενικοποιεί τον ίδιο του τον εαυτό, μετατρέποντάς τον στην φιγούρα αυτή. Καθοριστικός παράγοντας είναι η έντονη απουσία του πατέρα που, κατά τον Φρόιντ, διότι “είναι πιθανό να οδηγήσει στην ίδια ψυχολογική αποτύπωση”. Ο Γιούνκ αφήνει να εννοηθεί ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν συγκεκριμένα αρνητικά χαρακτηριστικά λόγω ακριβώς της σεξουαλικής τους προτίμησης. Η ομοφυλοφιλία είχε καταχωρηθεί ως ψυχική διαταραχή στο επίσημο διαγνωστικό εγχειρίδιο του Αμερικανικού Συνδέσμου Ψυχιατρικής (APA). Στις αρχές της δεκαετίας του 70, ο APA άλλαξε τακτική για δύο κυρίως λόγους: λόγω των κοινωνικών ζυμώσεων που είχαν ξεκινήσει και έδειχναν πιο αποδεκτική διάθεση απέναντι στην ομοφυλοφιλία, αλλά και λόγω πιέσεων μελών του APA, που διαφωνούσαν με την αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας ως διαταραχής. Έτσι, στο επόμενο εγχειρίδιο, λόγω και των θεωριών περί “αντιρατσιστικότητας” και “διαφορετικότητας”, δημοσιεύθηκε μη έχοντας την ομοφυλοφιλία στις σεξουαλικές διαταραχές. Στη θέση της μπήκε μια γενικότερη διαταραχή, αυτή του “Διαταραγμένου Σεξουαλικού Προσανατολισμού”. Λίγα χρόνια αργότερα (1980), η τρίτη έκδοση του εγχειριδίου περιείχε μια νέα διαταραχή που στιγμάτιζε ξανά την ομοφυλοφιλία. Η διαταραχή ονομάστηκε “Εγω-δυστονική ομοφυλοφιλία” και τα χαρακτηριστικά της ήταν: Έλλειψη ετεροφυλοφιλικής σεξουαλικής διέγερσης (εμπόδιο για την έναρξη ή την διατήρηση μιας επιθυμητής ετεροσεξουαλικής σχέσης), και συνεχιζόμενο άγχος από την επίμονη, ανεπιθύμητη ομοφυλοφιλική σεξουαλική διέγερση. Εξαιτίας, όμως, των κινημάτων υπέρ των ομοφυλοφίλων, ο σύλλογος αναγκάστηκε να αλλάξει τακτική, κάτω από την γενικότερη κοινωνική πίεση. Σήμερα, οι περισσότεροι ψυχιάτροι δεν θεωρούν την ομοφυλοφιλία διαταραχή. Φυσικά αυτό ισχύει κυρίως για τις δυτικού τύπου κοινωνίες, καθώς είναι δύσκολο να υπάρξουν στοιχεία για χώρες όπου η ομοφυλοφιλία θεωρείται και ποινικό αδίκημα που μπορεί να τιμωρηθεί και με θανατική ποινή! Αυτό που έχει
αλλάξει σήμερα στον τρόπο που οι επιστήμονες προσεγγίζουν το θέμα της ομοφυλοφιλίας είναι η γκάμα εργαλείων που έχουν για να εξετάσουν το φαινόμενο από διαφορετικές σκοπιές: ψυχικά αίτια, βιολογικά αίτια, κοινωνικά αίτια κτλ. ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ: Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε: «ος αν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι· θανάτω θανατούσθωσαν, ένοχοί εισιν». (Λευιτ. ιη΄22, κ΄13). Παρόμοια, στην Κ. Διαθήκη η ομοφυλοφιλία χαρακτηρίζεται αφύσικη: «οι άρσενες αφέντες την φυσικὴν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες» (Ρωμ. α΄ 27). Οι Πατέρες της Εκκλησίας αντιμετώπισαν την αρσενοκοιτία ως αμαρτία, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως κάτι τέτοιο απαγορεύει και το Κοράνι. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Λαμβάνοντας υπόψη την Ορθόδοξη ερμηνεία της Αγίας Γραφής, είναι σαφές ότι η Ορθοδοξία ενστερνίζεται τις απόψεις που βλέπουν τον ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό ως διαταραχή και ασθένεια, και που επομένως θεωρούν τις ομοφυλοφιλικές πράξεις αμαρτωλές και καταστροφικές. Αγιογραφικές περικοπές όπως οι επόμενες δεν επιτρέπουν οποιαδήποτε άλλη εκτός από την προφανή ερμηνεία: “Μην πλανάσθε! Ούτε πόρνοι, (...) ούτε μοιχοί, ούτοι εκθηλυμένοι, ούτε αρσενοκοίτες (σοδομίτες, αυτοί που κοιμούνται με άντρες), ούτε πλεονέκτες, (...) δεν πρόκειται να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού.” (Α΄ Κορ. Στ΄ 9-10). Σύμφωνα με την Εκκλησία, η αμαρτία δεν είναι πάντα κάτι για το οποίο ο ίδιος ο αμαρτωλός είναι πλήρως και συνειδητά ένοχος. Υπάρχουν αμαρτίες προκαλούμενες από άγνοια ή από πάθος στο οποίο υπόκειται κάποιος, (ακούσιες, αθέλητες, ανεπίλεκτες). Αμαρτίες που υπερνικούν τους ανθρώπους αναγκάζοντάς τους μέσα από παράλογες ορμές, μέσα από αδυναμία της σάρκας, συναισθηματικές παρορμήσεις και άκριτες επιθυμίες σε ενέργειες που οι ίδιοι δε θέλουν, και που συχνά περιφρονούν και αποστρέφονται, ακόμα και όταν επιδίδονται σε αυτές. Το γεγονός ότι αυτές οι αμαρτίες δεν επιλέγονται ελεύθερα δεν τις καθιστά λιγότερο αμαρτωλές. Αμαρτάνω σημαίνει χάνω το στόχο, παρεκκλίνω, βεβηλώνω, παραβιάζω, είτε ηθελημένα είτε όχι. Οι Χριστιανοί είναι εξαγορασμένοι αμαρτωλοί, άνθρωποι που έχουν σωθεί από την αμαρτία, με τη χάρη του Θεού μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Βαπτίζονται εν Χριστώ και χρίζονται με το Άγιο Πνεύμα, προκειμένου να ζήσουν τη ζωή του Θεού μέσα στην Εκκλησία, συμμετέχοντας στη λατρεία και την ευχαριστιακή κοινωνία, μετανοώντας αγωνιζόμενοι ενάντια σε κάθε μορφή αμαρτίας, εκούσια ή ακούσια, που προσπαθεί να καταστρέψει τις ζωές τεδώ αλλά και στον αιώνα το μέλλοντα. Ο ομοφυλόφιλος Χριστιανός καλείται σε μια ιδιαίτερα άγρια, σκληρή μάχη. Ο αγώνας δυσκολεύει με την δαιμονική εχθρότητα εκείνων που περιφρονούν όσους φέρουν αυτό τον επίπονο και επαχθή σταυρό, και από την αστόχαστη, εξίσου δαιμονική αποδοχή της ομοφυλοφιλικής δραστηριότητας από τους πλανημένους δήθεν προοδευτικούς συνηγόρους και εφαρμοστές της, που φθάνουν σε σημείο να προτείνουν και καρικατούρα γάμο – νομική ένωση, μεταξύ ομοφυλοφίλων. Όπως συμβαίνει με όλα τα πάθη, ο ομοφυλοφιλικός προσανατολισμός μπορεί να θεραπευτεί. Όταν οι ομοφυλόφιλοι Χριστιανοί είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν, όταν λαμβάνουν υπομονετική, αυθεντικά αγαπητική βοήθεια από οικογένειες και φίλους, ο Κύριος
εγγυάται τη νίκη. Η νίκη, ωστόσο, ανήκει μόνο στις θαρραλέες ψυχές που αναγνωρίζουν την κατάστασή τους, ομολογούν τις αμαρτίες τους, συγχωρούν όσους τους προσβάλλουν και απλώνουν το χέρι για βοήθεια με αληθινή διάθεση να θεραπευτούν. Ο ίδιος ο Ιησούς υπόσχεται ότι οι άγιοι ήρωες που “υπομένουν μέχρι τέλους” κατά μήκος αυτού του “δύσκολου δρόμου που οδηγεί στη ζωή” σίγουρα “θα σωθούν” (Ματθ. ζ΄ 13, κδ΄ 13). Φυσικά απόψεις ποιμένων, όπως: «Ηθικά απονευρωμένοι, με ψυχοπαθολογικές εκτροπές και ψυχασθένειες, με μανία ικανοποιήσεως της ψυχοπαθολογικής των εκτροπής, που έκαναν αξία ζωής τον σωλήνα αποβολής των περιττωμάτων» (Μητρ. Πειραιώς, Σεραφείμ), δεν βοηθούν τους πιστούς, που έχουν το πάθος να αλλάξουν. Παρήγορα, όμως, και στη σωστή κατεύθυνση, είναι τα λόγια του πατρός Παϊσίου: “(Η ομοφυλοφιλία) Είναι ένα πάθος όπως και τα άλλα πάθη. Μπορεί να διορθωθεί. Αν θέλει και προσπαθήσει μπορεί να κόψει την κακιά συνήθεια.”. Ανίθετα “μορφωμένοι” ιερείς λένε: “Οταν ακούω ψυχίατρο παπά να λέει ότι έχει θεραπεύσει ομοφυλοφίλους ξέρω ότι έχει αποπειραθεί να τους κάνει ψυχολογική λοβοτομή. Και τους έχει παραδώσει σε τρομερά βασανιστήρια και ενοχικά σύνδρομα. Υπάρχουν όμως Ελληνες παπάδες που τη θεωρούν αρρώστια. Και πιστεύω πως εκείνος που προσπαθεί να θεραπεύσει έναν ομοφυλόφιλο είναι ο ίδιος άρρωστος που χρησιμοποιεί ταλαίπωρους ανθρώπους για να δώσει τη δική του νευρωτική μάχη.” (!!!) (π. Φιλόθεος Φάρος, στην εφημ. Καθημερινή). Φαίνεται πως ο ιερέας αυτός δεν γνωρίζει, ή γνωρίζει και διαφωνεί με τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, που χαρακτηρίζει το πάθος:: «αποκορύφωμα των κακών, το κυριώτερον μέρος της συμφοράς, (...) ασθένεια βαρεία πανώλης χειροτέρα όλων” Συγκρίνει, μάλιστα, ο Άγιος την εποχή του με την εποχή των Σοδόμων: “ήκουσα ότι πολλοί παραξενεύονται, πως ακόμη και σήμερον δεν έβρεξε άλλην πυρίνην βροχήν, πως δεν έπαθεν η πόλις μας αυτά, που έπαθον τα Σόδομα ενώ είναι αξία διά πολύ σκληροτέραν τιμωρίαν. Πώς λοιπόν δεν έγινε τίποτε τέτοιο, ενώ τα μεν Σοδομιτικά αμαρτήματα διαπράττονται, όμως, δεν επιβάλλονται αι τιμωρίαι των Σοδόμων; Επειδή τους αναμένει άλλο πυρ καυστικώτερον και τιμωρία ατελεύτητος.” Για τις ομοφυλοφιλικές πράξεις γράφει: “Διότι ποίους βαρβάρους δεν εξεπέρασαν, ποίον γένος θηρίων, δια της μιαράς αυτής σαρκικής μίξεως; (...) ωσάν σκότος, που κατέλαβε τα πάντα και κανείς πλέον ούτε βλέπει αυτά ούτε τα ακούει, αποτολμούν τα πάντα, και μάλιστα με τόσην μεγάλην μανίαν.” Η ψυχή του πάσχοντος το πάθος αυτό, γράφει ο Ιερός Χρυσόστομος: “κείται μέσα εις τον βόρβορον της ασελγείας και σαπίζει διαρκώς”. Όμως, ο ομοφυλόφιλος άνθρωπος είναι απόλυτα αποδεκτός από την Ορθόδοξη Εκκλησία, όσο και κάθε άλλος άνθρωπος. Δεν υπάρχει άνθρωπος, που κάποια ιδιότητά του ή προτίμηση ή πράξη του να κάνει την Εκκλησία να τον απορρίψει. Υπάρχουν άνθρωποι που οι ίδιοι απέρριψαν την Εκκλησία και πορεύονται προς το Θεό από άλλο δρόμο, που όμως είναι λαθεμένος. Αν ένας δολοφόνος είναι αποδεκτός από την Εκκλησία, γιατί δεν είναι ένας ομοφυλόφιλος; Αν ο έχων χλιαρή και υποκριτική πίστη και αγάπη, όπως οι περισσότεροί μας, γίνεται αποδεκτός, γιατί δεν είναι ένας ομοφυλόφιλος; Εκείνος μάλιστα μπορεί να έχει θερμότερη πίστη και αγάπη από τη δική μου. Δεν υπάρχει ρατσισμός στην Εκκλησία απέναντι σε κανέναν. Από την άλλη, η ομοφυλοφιλία δε μπορεί να γίνει αποδεκτή από την Εκκλησία ως δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο στο Θεό. Ακριβώς από αγάπη προς τον ομοφυλόφιλο και ανησυχία για τη σωτηρία του, η Εκκλησία δε μπορεί να αποκρύψει
ότι ο γάμος άντρα και γυναίκας είναι ένας δρόμος που οδηγεί στο Θεό, ενώ η ομοφυλοφιλία δεν είναι. Η Εκκλησία, δεν πρέπει να μας ξεγελάσει λέγοντάς μας ότι είναι εντάξει να κάνουμε ό,τι μας υπαγορεύουν τα πάθη μας. Έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ό,τι θέλουμε, γιατί πλαστήκαμε ελεύθεροι. Απλά, δεν οδηγούν όλοι οι δρόμοι στο Θεό. Ο Χριστός, στα καταγεγραμμένα λόγια Του, δεν καταδικάζει ρητά την ομοφυλοφιλία, όμως ούτε για την πολυγαμία ή την αιμομιξία κάνει κάτι τέτοιο. Κι όμως οι χριστιανοί, από την αρχή και μέχρι σήμερα, θεωρούμε αυτονόητο πως αυτές οι δύο πρακτικές δεν υπάρχουν στο χριστιανισμό (εκτός ίσως από ακραίες παρανοήσεις του, που έχουν ξεφυτρώσει σα μανιτάρια μετά την προτεσταντική Μεταρρύθμιση). Είναι σαφές στα λόγια του Χριστού ότι, όποτε μιλάει για γάμο, αναφέρεται σε ζεύγος άντρα και γυναίκας. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού ο Θεός δημιούργησε ως πρωταρχικό ζεύγος έναν άντρα και μια γυναίκα, δίνοντάς τους την ευλογία του γάμου, ενώ δεν υπάρχει άλλος γάμος. Οι ορθόδοξοι χριστιανοί όμως βασιζόμαστε και σ’ αυτά που είπε το Άγιο Πνεύμα μέσω των μαθητών του Κυρίου και των Πατέρων και διδασκάλων σε όλες τις εποχές. Ο απόστολος Παύλος γράφει πως η ομοφυλοφιλία είναι συνέπεια διαστροφής που υπέστη το ανθρώπινο γένος με το προπατορικό αμάρτημα, αφού οι άνθρωποι έχουν διώξει τη θεία Χάρη (Ρωμ. α΄ 18-32). Σε σχέση με την ομοφυλοφιλία, ίσως είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι αυτή ήταν η αμαρτία των Σοδόμων. Επειδή η ομοφυλοφιλία συνιστά πάθος, ο άνθρωπος που στράφηκε στην ομοφυλοφιλία κάποια στιγμή, όταν προοδεύει στην αγιότητα καθαρίζοντας την καρδιά του από τα πάθη, παύει να είναι ομοφυλόφιλος. Αν υπήρχαν άγιοι ομοφυλόφιλοι που αγίασαν μέσω της ομοφυλοφιλίας, οι Πατέρες δε θα το έκρυβαν, γιατί η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται να συντηρήσει τον κοινωνικό ηθικισμό, αλλά γκρεμίζει τα ηθικά στερεότυπα για να θεραπεύσει τον άνθρωπο. Ασφαλώς έχουμε αγίους που υπήρξαν κάποτε ομοφυλόφιλοι (όπως και αγίους που υπήρξαν πόρνοι, έκφυλοι ή δέσμιοι διαφόρων άλλων παθών, μη σαρκικών), αλλά αγωνίστηκαν εναντίον των παθών τους και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος τα νίκησαν, γι’ αυτό και είναι άγιοι. Οι άγιοι Πρωτάς και Υάκινθος, ευνούχοι της αγίας Ευγενίας που την και στο μαρτύριο, ο άγιος Αζάτ, ευνούχος του Πέρση βασιλιά Σαπώρ, είναι μερικά παραδείγματα. Από το Γεροντικό ξέρουμε την περίπτωση ασκητή που εξομολογήθηκε τον έρωτά του στον όσιο Αχιλλά. Στη συνέχεια όμως έφυγε αμέσως, προφασιζόμενος ότι ντράπηκε ένα γέρο ασκητή, που ζούσε εκεί. Τότε ο άγιος, εγκρίνοντας τη φυγή του μακριά από το πάθος, τον επαίνεσε λέγοντας: «Αυτό δεν είναι πορνεία, αλλά πόλεμος με τους δαίμονες». Από τη σύγχρονη εποχή, ξέρουμε την περίπτωση του αγίου Αμερικανού ιερομόναχου π. Σεραφείμ Ρόουζ, που πριν μεταστραφεί στην Ορθοδοξία ήταν ομοφυλόφιλος, έπαψε όμως να ασκεί την ομοφυλοφιλία απορρίπτοντάς την ως πάθος όταν έγινε ορθόδοξος. Ξέρουμε επίσης την ανάλογη περίπτωση του μοναχού Κοσμά από το Ρέθυμνο, που εγκατέλειψε την ομοφυλοφιλία και ασκήτεψε κοντά σ’ ένα εκκλησάκι, όπου και κοιμήθηκε γύρω στο 1990. Ασφαλώς υπάρχουν πολλές ακόμη παρόμοιες περιπτώσεις. ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Συχνά, επηρεασμένοι από ανθρωπιστική ηθική, θεωρούμε αμαρτία μόνο κάτι που στρέφεται εναντίον άλλων. Όμως οι Πατέρες διδάσκουν ότι αμαρτία είναι κάτι που με δεσμεύει και εμποδίζει τη θεία χάρη να με μεταμορφώσει σε σε άγιο. Αμαρτωλός δεν είναι ο «κακός», αλλά ο παγιδευμένος και ανελεύθερος
άνθρωπος. Ο «κακός» ή ο άπληστος, ο εγωιστής, είναι απλά ένας τέτοιος παγιδευμένος και ανελεύθερος αδελφός μας. Έτσι ο χριστιανός είναι καλεσμένος να αναλάβει αγώνα ενάντια στα πάθη του και, όπως η λαγνεία, η σκληρότητα, η απληστία, ο εγωισμός, ο αλκοολισμός, ο τζόγος. Ο άνθρωπος, στον αγώνα του να νικήσει τα πάθη, έχει βοηθό στον ουρανό τις πρεσβείες των αγίων και στη γη τον πνευματικό του πατέρα και την εκκλησιαστική ζωή. Μ' αυτά θα προσελκύσει τη θεία χάρη και εκείνη είναι θα τον θεραπεύσει από το πάθος του, κι αυτό ισχύει για όλα τα πάθη: εγωισμό, απληστία, λαγνεία, μίσος και την ομοφυλοφιλία. Όλοι ελπίζουμε στη σωτηρία μας, αν και η συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών είμαστε ακόμη δέσμιοι σε πάθη, όπως τα προηγούμενα. Ελπίζουμε να σωθούμε όχι λόγω της «αρετής» μας, αλλά λόγω της αγάπης και του ελέους του Θεού, το οποίο αποζητάμε καθημερινά στις προσευχές μας, μετανοώντας και αγωνιζόμενοι ενάντια στα πάθη μας. Αν όμως, αντί γι’ αυτό, προσπαθούμε να πείσουμε άλλους, και τον εαυτό μας, ότι τα πάθη μας είναι “εντάξει» και δεν αποτελούν αμαρτωλά πάθη, τότε μάλλον είμαστε υποκριτές και η σωτηρία μας κινδυνεύει περισσότερο.
[email protected]
www.scribd.com/oikonomoukon
βιβλιογραφία: Η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα – Ο μύθος και οι υπερβολές http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/01/blog«Απαντα Χρυσοστόμου», 13ος τόμος, έκδοση «Ωφελίμου βιβλίου» Dominique Fernandez "Η αρπαγή του Γανυμήδη", εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα 1995, Δημήτρης Αγοραστός Ψυχολογείν http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_06/04/2008_265456
