Κωνσταντίνος Πλεύρης - Μετακομμουνισμός

ΦωτοτuπΙα. τ οϋ έξωφύλλοu τ� ς έκΜσεως «( Μετα.κομμοuν �σμoς»

1970.

Μ ΕΤ Α ΚΟΜΜ Ο Υ Ν Ι Σ ΜΟΣ 1.

Ε Ι Σ Α ΓΠ Γ Η

Ή Έλλας είναι μία χώρα, ή όποία δια λόγους γεω γραφικους και ίστο­ ρικους διατρέχει μεγαλύτερον κίνδυνον από τον κομμουνισμόν, απ' δσον διατρέχει οίαδήποτε αλλη χώρα του κόσμου . Γεωγραφικως συνορεύομεν καθ' όλοκλη ρίαν σχεδον με κομμουνιστι­ κα κράτη , τα όποία ανυπομόνω ς περιμένουν την εύκαιρίαν να εισβάλουν εντος τής πατρίδος.
Το κομμουνιστικον ζήτημα έν τΌ oύσί� και τΌ μορφΌ του είναι ζήτημα πολιτικόν, κατα συνέπειαν και ή τακτοποίησίς του θα συντελεσθΌ με π 0λ ι τ Ι κ α μ έ σ α. Και διευκρινίζω τουτο, διότι δεν πρέπει να διαπραχθΌ το σφάλμα έν τΌ αντιμετωπίσει του κομμουνισμου να γεννώνται ηθικοί, θρη­ σκευτικοί, ανθρωπιστικοι κλπ. ένδοιασμοΙ ΤΟ αξίωμά μας όφείλει να είναι, δτι κ α τ ά λ λ η λ α μ έ σ α δ ι α τ η ν α ν τ ι μ ε τ ώ π ι σ ι ν τ ο υ κ ο μ­ μ ο υ ν ι σ μ ο υ ε ί ν α ι έ κ ε ί ν α, π ο υ έ ξ α σ φ α λ ί ζ ο υ ν τ η ν ν ί­ κ η ν. "Όλα τα άλλα είναι απαράδεκτα, διότι εις την πολιτικήν, αξίαν ε­ χουν τα αποτελέσματα, βάσει τών όποίων κρίνονται και τα μέσα που έχρη­ σtμοποιήθησαν. Καλα μέσα είναι αυτά, που φέρουν καλα αποτελέσματα. Αύτα δηλαδη που έπραγματοποίησαν τον πολιτικον σκοπόν. Έαν κάνωμεν πολιτικην οϋτως ύποχρεούμεθα να σκεπτώμεθα και να δ ρώμενο Ειδάλλως να μη κάνωμεν πολιτικην και να ασχοληθώμεν με την φιλανθρωπίαν, τα η­ θοπλαστικα σωματεία και την αθανασίαν της ψυχης. Ή πολιτικη προ σκλη­ ρών περιστάσεων, απαιτεί σκλη ρας αποφάσεις. Άποφάσεις εις τας όποίας πρυτανεύει ή ιδέα της νίκης και απολύτως τίποτε άλλο. Άναμφισβητήτως εις τους αγώνες πρέπει να ακολουθηται απαρεγκλίτως ή σοφη συμβουλη του ίστορικου Διοδώρου, κατα την όποίαν αρμόζει εις τους 'Έλληνας να διατηρουν το μίσος μέχρι να νικήσουν: «δεί γαρ τοίς 'Έλλησι την εχθραν είναι μέχρι της νίκης» (ΙΓ, 24). Έαν δε δι' αύτην την νίκην πρέπει να περά­ σωμεν πάνω από πτώματα, Ν α π ε Ρ ά σ ω μ ε ν. Δυστυχώς μέχρι τώρα εις την <Ελλάδα δεν εγινε αποτελεσματικός αν­ τικομμουνισμός, με συνέπεια κάθε τόσο να καληται ό λαός, δια τών δπλων και με πολλας θυσίας να σώστι την πατρίδα, ή όποία εμελλε να κινδυνεύστι και πάλιν, διότι αί έκάστοτε κυβερνήσεις δεν έλάμβανον τα μέτρα που επρε­ πε, δια την όρθην αντιμετώπισιν του κομμουνισμου. <Οπωσδήποτε δια παρομοίους περιπτώσεις ό Δημόκριτος θα είπε, δτι είναι εργον φρονήσεως να προφυλασσώμεθα από έπικειμένην αδικίαν. ΤΟ να μη την αποκρούσωμεν δμως, όταν πραγματοποιηθη τουτο είναι δείγμα αναισθησίας: «Φρονήσιος εργον μέλλουσαν αδικίαν φυλάξασθαι, αναλγη­ σίτις δε γενομένη μη αμύνασθαι » (193) . Καιρος λοιπόν να δείξωμεν την α­ παιτουμένην φ Ρ ό ν η σ ι ν εναντι του κομμουνισμου, διότι αρκετη α ν α ι­ σ θ η σ ί α έπεδείχθη , καθόσον πλειστάκις ηδίκησαν οί κομμουνισται ό­ λόκλη ρον το εθνος, δια προδοσιών, σφαγών και πολλών άλλων κακών, τα όποία αναισθήτως έδέχθημεν, αφου έλησμονήσαμεν τα θύματα και τας συμ­ φορας και έδώσαμεν άφεσιν αμαρτιών εις τους μπολσεβίκους. «Φυλάξασθαι» και «αμύνασθαι». ΤΟ να λαμβάνωμεν δηλαδη μέτρα ίκανα να αποτρέπουν τους μελλοντικους κινδύνους, έκ του κομμουνισμου και το να έκδικούμεθα 1 36

τον εχθρον δια κάθε κακον που μας προεκάλεσε (αμύνομαι εις τα αρχαια έλληνικα σημαίνει, αποκρούω τον αντίπαλον, αλλα και ανταποδίδω εις τον εχθρον τα ίσα, ητοι εκδικουμαι) συνιστουν τ ο δίπτυχον του αποτελεσμα­ τικου αντικομμουνισμου. Έπειδη τούναντίον ό κουτος αντικομμουνισμος είναι ό καλλίτερος σύμ­ μαχος του κομμουνισμου και επειδη δσα μέχρι τώρα εδη μοσιεύθησαν εδω εις την <Ελλάδα περι κομμουνισμου ήσαν δλα ανεξαιρέτως κουτος αντικομ­ μουνισμός, διότι εκεινοι, που τον εκαναν ήσαν πολιτικως απαίδευτοι Τι πα­ τριωτικως μειοδόται, δι' αύτο εκδίδω το παρον βιβλίον, το όποιον βασικως θέλει να δείξ "J τί αληθως εστι κομμουνισμος και λέγω αληθως, διότι από άγνοιαν Τι σκοπιμότητα αποφεύγεται, απο τους διαφόρους συγγραφεις ή ει λικρινης παρουσίασις του κομμουνισμου ώς θεωρίας και ώς εφαρμο­ γης. το να μισουμεν τον κομμουνισμον δεν αρκεΙ. Χρειάζεται και να γνωρί­ ζωμεν να τον πολεμωμεν όρθως. Διότι δια τον κομμουνισμον ισχύει το αξί­ ωμα: κ ά θ ε κ τ ύ π η μ α π ο υ δ ε ν τ ο ν σ κ ο τ ώ ν ε ι , τ ο ν ε ν δ υ­ ν α μ ώ ν ε ι . Σ υνεπως αν γίνεται λανθασμένος αντικομμουνισμος μοιραίως ωφελειται ό μαρξισμός. Άλλα δια να είμεθα εις θέσιν να πολεμήσωμεν τον κομμουνισμόν, όφείλομεν πρωτίστως να κατέχωμεν την φύσιν του, από δ­ λας της τας πλευράς. Έν πρώτοις λοιπόν, δια να επιτύχω μεν τουτο εκθέτομεν συνοπτικως τας ιδέας του Μάρξ και αναφέρομεν όλίγα περι των διαφόρων εργατικων κινημάτων. Κατόπιν παρουσιάζομεν τας θεωρίας του Λένιν και το εργον αύ­ του, που ητο ή μπολσεβικικη επανάστασις εις την Ρωσίαν. Άκολούθως πε­ ριγράφομεν την κοινωνικοπολιτικην κατάστασιν της Κίνας και μνημονεύ­ ομεν τας θεωρίας του Μάο και τον τρόπον με τον όποιον επεβλήθη εις την αχανη εκείνην χώραν. Έν συνεχείq, αναλύομεν την τακτικην του κο μμου­ νισμου και την τακτικην του όρθου αντικομμουνισμου και τέλος εξηγουμεν την εννοιαν του μετακομμουνισμου, ό όποιος συνιστα την ούσιαστικην πο­ λιτικην φύσιν του μαρξισμου, ώς εχει σήμερον. Οϋτω νομίζομεν, δτι παρέχομεν εις τον αναγνώστη ν μίαν πλή ρη εικό­ να του κομμουνιστικου φαινομένου . Χωρις να τον ταλαιπωρήσωμεν με λε­ πτομερείας εκ των όποίω ν δεν προέρχονται πολιτικα συμπερ άσματα. Ειδι­ κώτερον από πρακτικης σκοπιας το βιβλίον επιθυμει να δείξ"J , πως πρέπει να ασκηται ό άντικομμουνισμός, πραγμα που άπο δσον γνωρίζω δεν αναφέ­ ρεται εις αλλα βιβλία σχετικου περιεχομένου. Όφείλω επίσης να επισύρω την προσοχην και εις το γεγονός, δτι δσα ακολουθουν περιγράφουν τρόπον τινα ενα ανιαρο θέμα, που εχει ενδιαφέ1 37

ρον, μόνον δια τους θέλοντας να αποκτήσουν σαφη αντίληψιν περι κομμου­ νισμου. ΛύτοΙ όπωσδήποτε θα εϋρουν τα σημεία εκείνα εκ τών όποίων και πο­ λιτικα διδάγματα απορρέουν καΙ τα όποία εξ άλλου διατηρουν πάντοτε την σημασίαν των. Δια να διευκολύνω αύτου του είδους την ωφέλειαν θα ύπο­ γραμμίζω με αραια γράμμα�α τας λέξεις Τι τας φράσεις, όπισθεν τών όποίων κρύπτονται τα πολιτικα διδάγματα. Διότι αύτα ακριβώς μας ενδιαφέρουν καΙ όχι αί θεωρίαι, που στερουνται πρακτικης πολιτικης χρησιμότητος. Καθόσον, δπως παρετήρησεν ό Δημοσθένης, εις την πολιτικην κάθε λόγος δταν λείπουν τα εργα, είναι πραγμα κούφιο και ανωφελες «ώς άπας μεν λό­ γος, αν αΠ1J τα πράγματα, μάταιόν τι φαίνεται καΙ κενόν» (Β ' Όλυνθιακός). 2.

ΤΑ EPrATIKA ΚΙΝΗΜΑΤΑ

Μια συνοπτικη επισκόπησις τών εργατικών κινημάτων μας παρουσιά­ ζει τους εργάτας αναπτύσσοντας αξιόλογα κινήματα από τόν 1 80ν αιώνα. Προηγουμένως οί εργάται, είτε κατα την αρχαιότητα ήσαν κυρίως δουλοι Τι αιχμάλωτοι πολέμου, όπότε αί κινήσεις των ήσαν σχεδόν ανύπαρκτοι ύπό την εννοιαν τών οικονομικών ταξικών διεκδικήσεων, είτε μεταγενε­ στέρως περιωρίζοντο εις τας συντεχνίας, δπου αί σχέσεις ερρυθμίζοντο βά­ σει του εθιμικου δικαίου τών κλειστών εκείνων επαγγελματικών σωματείων. Σημειωτέον δτι μέχρι τόν 1 80ν αιώνα ή παραγωγη ήτο βιοτεχνική, που ση­ μαίνει διασπορα τών εργGτών, οί όποίοι και λόγφ του αριθ μου των δεν ηδύ­ ναντο να συγκροτήσουν σημαντικην κοινωνικην ό,ργάνωσιν. Λήγοντος δμως του 1 80υ αιώνος συνετελέσθη ή περίφημος «βιομηχα:­ νικη επανάστασις» ή όποία ωφείλετο εις την εύρυτάτην χρησιμοποίησιν της μηχανης, που κατέστη εφικτη χάρις εις την εφαρμογην του ατμου ώς παράγοντος ενεργείας. <Η μηχανη εδημιούργησε τό εργοστάσιον και τ ο εργοστάσιον προεκάλεσε την δημιουργίαν μεγάλων βιομηχανικών κέντρων, δπου οί εργάται μετεβλήθησαν εις πολυάριθμον κοινωνικην τάξιν. Έν παρενθέσει καΙ σχετικώς με την αιτίαν της βιομηχανικης επανα­ στάσεως επιθυμώ να διαμαρτυρηθώ εναντίον των ξ ε ν ο μ α ν ώ ν α μ ο ρ­ φ ώ τ ω ν, οί όποίοι επιμένουν να όμιλουν περΙ «ανακαλύψεως» του ατμορ τόν 1 80ν αιώνα. Έαν οί κύριοι εκείνοι είχον ολίγον ασχοληθη με την <Ελ­ λάδα θα εγνώριζον αύτό που τώρα τους πλη ροφορώ: ό ατμός εξηκριβωμένως εχρησιμοποιήθη τό πρώτον από τόν Φίλωνα τόν Βυζάντιον, ό όποίος περ! τόν 30ν αιώνα π.Χ. επενόησε μίαν συσκευήν, ή όποία ετοποθετείτο επ! τών φάρων καΙ δια του ατμου εσφύριζεν, ωστε να είδοποιουνται τα πλοία, τα ό1 38

ποια λόγφ όμίχλης δεν εβλεπον το εκπεμπόμενον φως. Πλην του Φίλωνος, ό όποιος εφή ρμοσε και άλλου την ενέργειαν του άτμου ό 'Ήρων ό Άλε­ ξανδρευς άποδεδειγμένως περι το 100 π .Χ. κατεσκεύασε την πρώτην άτμο­ μηχανήν, ή όποία εμεινε γνωστη είς την ίστορίαν ώς ή «αίολικη σφαίρα». Δια περισσότερα επ' αυτων όποιος θέλει μπορεί να άνοίξ1J μίαν εγκυκλοπαι­ δείαν και να διαβάσ1J δια να διαπιστώσ1J , ότι ό Βάτ, ό Στέφενσον και ό φουλτον δεν εκαναν τίποτε άλλο παρα άπο το να άντιγράφουν τας εφευ­ ρέσεις των άρχαιοελλήνων μηχανικων. Τον 180ν όμως αιωνα, δεν άνεκαλύφθη , όπως λέγουν οί άγράμματοι , ό άτμός, άλλα ετυχε γενικης πρακτικης εφαρμογης. Το άποτέλεσμα ητο να εμφανισθij ή μηχανή , ή όποία παρηγκώνισε τον εργάτη απο την άμεσον παραγωγήν, άλλα δεν εμείωσε τον άριθμον των εργατων, άπεναντίας τον ηϋξησε δια των άπαιτήσεων της εμμέσου παραγωγης. Έαν υποθέσωμεν δηλαδη ότι μία χειροκίνητος βιοτεχνία παραγωγης υφασμάτων άπησχόλει διακοσίους εργάτας, μετα την εφεύρεσιν του άτμο­ κινήτου άργαλειου της εχρειάζοντο μόνον πενηντα περίπου δια τον χειρ ι­ σμον των άτμοκινήτων πλέον άργαλειων. Έν πρώτοις λοιπον φαίνεται ότι μειουται ό άριθμος των εργατων, πρα­ γματικως όμως τελικως αυξάνει, διότι οί μη εργαζόμενοι εις την βιοτε­ χνίαν υφασμάτων μπορουν να εργασθουν είς την παραγωγην των άτμοκινή­ των άργαλειων, ή όποία άπαιτεί περισσοτέρους εργάτας άπο όσους άπησχό­ λει ή χειροκίνητος βιοτεχνία. τα μηχανήματα, τα όποία ονομάζονται εις την οίκονομίαν κεφαλαιου­ χικα άγαθά, ήτοι άγαθα που παράγουν άλλα άγαθα και γενικως αί νέαι ε­ φευρέσεις πάντα πλήττουν ενα άριθμον παραγωγων, άλλα και πάντα δημι­ ουργουν ενα άλλον, τουλάχιστον ίσον του πληττομένου. 'Ένα σχετικον πα­ ράδειγμα είναι το έξης: Δια να οργωθij παλαιότερον εΙς άγρός εχρειάζοντο είκοσιν άγρόται με τα ίπποκίνητα άροτρά των. Τώρα μετα την εφεύρεσιν του τρακτερ επαρκουν δια την καλλιέργειαν δύο άτομα, (οί χειρισται) πλην όμως ό άριθμος των εργαζομένων δεν μειουται, διότι δια την κατασκευην και συντήρησιν του τρακτερ άπαιτουνται πλέον των είκοσιν άτόμων. Λαμ­ βανομένου δε υπ' δψιν, ότι ή κατασκευη του τρακτερ περιλαμβάνει όλόκλη­ ρον την διαδικασίαν, άπο της εξορύξεως του μετάλλου, της μετατροπης του καουτσουκ είς ελαστικους τροχούς, της επεξεργασίας των λιπαντικων του κινητηρος, μέχρι και της κατασκευης των φανων, και πληθος άλλων άναγ­ καίων, άναμφισβητήτως δια να γίνουν όλα αυτα άριθμητικως πρέπει να ά­ πασχοληθουν περισσότεροι άπ' όσοι παραγκωνίζονται άπο την καλλιέρ­ γειαν των άγρων και μένουν ανεργοι, διότι τους άντικαθιστα το τρακτέρ. 1 39

<Η εισαγωγη της μηχανης εις την οίκονομικην παραγωγή ν, δπως εξη­ γήσαμεν, δημιουργεί ώρισμένους άνέργους, οι όποιοι θα πρέπει να προσα-: ναΤόλισθουν πρός νέας έργασιακας άπασχολήσεις. Σήμερον μία νέα εφεύρεσις εξ αιτίας της ήδη υφισταμένης τεχνικης εξελίξεως δεν θα επιφέΡΊ] Τι τουλάχιστον μέχρι στιγμης αι ήδη σημειωθεί­ σαι δεν επέφερον σεισμικην άνατροπην των εργασικων σχέσεων. <ο η λεκτρισμός Π.χ. ό όποίος εν συγκρίσει πρός τόν άτμόν άποτελεί μεγίστη ν εξέλιξιν εις τόν τομέα της ενεργείας δεν συνεκλόνισε τόσον βα­ -θέως τας οικονομικας σχέσεις των άνθρώπων δσον ό άτμός, ό όποίος εις την εποχην της ευρυτάτης πρακτικης χρησιμοποιήσεώς του επεσεν ώς βόμ­ βα εις την παραγωγην και συνετάραξε τας οίκονομικας σχέσεις των άν­ θρώπων. Σήμερον ή συντελεσθείσα τεχνικη άνάπτυξις επιτρέπει τόν ταχύ­ τατον προσανατολισμόν των πληττομένων εργατων άπό τας παρουσιαζομέ­ νας εφευρέσεις. τουναντίον μόλις εγενικεύθη ή πρακτικη εφαρμογη του ά­ τμου, περι τα τέλη του 1 80υ αιωνος, οι εργάται οι άποζωντες εκ της χειρω­ νακτικης των εργασίας εξετοπίσθησαν άπό την μηχανην και παρέμειναν άνεργοι, διότι ή μέχρι τότε τεχνικη εξέλιξις ήτο μικρά, ώστε ό άτμός και ή δι ' αυτου μηχανη άνέτρεψαν εκ θεμελίων τας μεθόδους παραγωγης. Τότε άκριβως ή ρχισε να άναφαίνεται τό κοινωνικόν πρόβλημα των σχέσεων μεταξυ εργοδοτων και εργαζομένων. <ο εργοδότης ηγόρασε μη­ χανάς, αί όποίαι 11δύναντο να δουλεύουν συνεχως και να παράγουν μαζικως και τυποποιημένως και φυσικα άπέλυσε τους εργάτας, οι όποίοι δυστυχουν­ τες εβλεπον ώς υπεύθυνον των κακοτυχιων τους την μηχανήν . Είναι ή πε­ ρίοδος που οι εργάται άπελπισμένοι στρέφονται κατα των μη χ ανων, τας ό­ ποίας εν τij άφελείq. των σπάζουν. Moλατ�υτα άργότερον διαπιστώνουν, δτι ή μηχανη επεβλήθη πλέον και άναγκάζονται να προσανατολισθουν εις νέ­ ον τρόπον συμμετοχης εις την παραγωγήν. <ο βιομηχανικός εργάτης εγεννήθη . Κατα τό μάλλον Τι ήττον δυνάμεθα να υποστηρίξωμεν, δτι ναι μεν ή μηχανη άπεκάλυψε κάπως τό υπολανθάνον κοινωνικόν πρόβλημα, άλλα δεν τό εθεσεν δπως ετέθη άργότερον. Και ιδου πως εχουν τα πράγματα. <Η μηχανη δπως είπαμε εφερεν άνεργία, ή όποία άντεμετωπίσθη καθόσον οι εργάται προση ρμόσθησαν εις τους νέους τρόπους συμμετοχης εις την πα­ ραγωγήν. Κατόπιν δμως και άκριβως λόγφ των μηχανων ηυξήθη σημαντι­ κως ή προσφορα των προϊόντων. ΑΙ άγοραι εκορέσθησαν, αΙ τιμαι κατηλ­ θον, τα εργοστάσια επαυσαν να παράγουν και μοιραίως άπελύθησαν εργά­ ται . Ούτω ενα πελώριο κυμα άνεργίας εσηκώθη εις τας βιομηχανικας χώρας της Ευρώπης. 140

Τό κυμα τουτο ήτο πελώριον δια τους έξης τρείς λόγους. α) Οί ανεργοι εργάται δεν είχον που να προσανατολισθουν δι' εργασίαν, διότι η ανεργία ωφείλετο οχι εΙς την αλλαγην των μεθόδων παραγωγης (δπως δταν εχρησι­ μοποιή θη ό ατμός), αλλα εΙς κορεσμόν των αγορων, β) " Η ανάπτυξις των εργοστασιακων μονάδων συνεκέντρωσε πλήθη εργατων εΙς βιομηχανικας πόλεις. τα δε πλήθη αυτα που συνεκρότουν του λοιπου Ιδίαν οΙκονομικην τά­ ξιν με ιδιαίτερα συμφέροντα ήσαν κατα τό παρελθόν τελείως αγνωστα και γ) Οί βιομήχανοι συναγωνιζόμενοι μεταξύ τους υπό τό λιμπεραλιστικόν οΙ­ .- ληλοεξt}ψtουτο κονομικόν καθεστως του laissez - faire, - laίsseΖ-��;,.,...(Μ. όλ καταστρεφομένων οκληρωτικως των ασθενεστέρων, με συνέπειαν να αυ­ ξάνουν οί ανεργοι και από την πλευραν των μεσαίων στρωμάτων. "Η παρατή ρησις αϋτη παρέσυρε τόν Μάρξ εΙς την διατύπωσιν του «νό­ μου» κατα τόν όποίον τα μεσαία στρώματα θα προλεταριοποιηθουν, καθόσον τό κεφάλαιον θα συγκεντρωθΌ εΙς χείρας ελαχίστων. Κατόπιν βεβαίως η πραγματικότης διέψευσεν απολύτως και εδω τόν Μάρξ. Τόσον οί ανεργοι εργάται, οί όποίοι εγνώριζον την πείνα, δσον και ο Ι απασχολούμενοι, οί όποίοι εζων με τόν φόβον του να ευρεθουν χωρις ερ­ γασίαν ανεγνώρισαν την ανάγκην της συστηματικης διεκδικήσεως των δι­ καιωμάτων των, των όποίων ή πραγματοποίησις θα τους εξησφάλιζε τας προϋποθέσεις μιας υποφερτης ζωης. Οϋτως ανεπτύχθη ό συνδικαλισμός, ό όποίος αποτελεί την υπό των ωργανωμένων εργατων εΙς επαγγελμάτικα σω­ ματεία (συνδικατα) εξυπηρέτησιν των συμφερόντων των. " Η συνδικαλιστι­ κη κίνησις εχει την απαρχήν της εΙς τα τέλη του 1 80υ αιωνος, άλλα ουσια­ στικως εμφανίζεται ώς κοινωνικόν γεγονός τόν 1 90ν αιωνα και Ιδίq, κατα τό διάστημα του μεσοπολέμου. "Η μορφη με την όποίαν εξεδηλώθησαν τα εργατικα κινήματα, που ταυ­ τίζονται με την συνδικαλιστικην κίνησιν περιλαμβάνει τας ακολοί;θους τά­ σεις: α) Τ Ρ ε ϊ ν τ γ ι ο υ ν ι ο ν ι σ μ ό ς. Οδτος επαρουσιάσθη εν Άγγλίq. και σχηματίζεται εκ των λέξεων Trade-Union ητοι επάγγελμα-ενωσις και υ­ ποστηρίζει την αντίληψιν, δτι τό κεφαλαιοκρατικόν καθεστως δεν απαιτεί­ ται να καταργηθΌ . Άλλα χρειάζεται να βελτιωθΌ , ώστε να παύσ'Ό η εκμετάλ­ λευσις τών εργατών. " Η βελτίωσις είναι δυνατη και δι' αυτό απερρίφθη η ιδέα της άνατροπης του κρατουντος κοινωνικου καθεστώτος. Συνεπως τα συνδικατα οφείλουν να περιορίσουν την δραστηριότητά των αποκλειστι­ κώς εΙς τόν οίκονομικόν τομέα, απαγορευομένης αυστη ρώς κατα τας αρχας της θεωρίας του τρεϊντγιουνιονισμου της συμμετοχης των εΙς την πολιτι­ κην κατ ' αμεσον τρόπον. Μολαταυτα εμμέσως τα συνδικατα υπεστήριζον 141

το ενα Τι το άλλο κόμμα, αναλόγως τών υποσχέσεων, που τους εδίδοντο σχε­ τικώς με τ1)ν Ικανοποίησιν τών εργατικών αίτημάτων. "Η εμμεσος αύτη πολιτικη επιρροη τών συνδικάτων απέφερε πολλα κέρδη είς τους 'Άγγλους εργαζομένους, οΙ όποίοι επωφελουντο της πολιτικης διαμάχης τών κομμάτων χωρις να λαμβάνουν μέρος είς αυτήν. Τρόπον τινα κατηύθυνον τας ψήφους των συμφώνως προς τα οίκονομικα συμφέροντα της τάξεώς των. β) Ά ν α Ρ Χ ο σ υ ν δ ι κ α λ ι σ μ ό ς. το εργατικόν κίνημα του αναρ­ χ οσυνδικαλισμου εγεννήθη είς την Γαλλίαν και ταχέως εξηπλώθη είς την Ίταλίαν και την Ίσπανίαν. Δια να εννοήσωμεν τί σημαίνει αναρχοσυνδι­ καλισμος πρέπει να αναλύσωμεν τα συνθετικα του δρου. Και ώς πρός μεν τόν συνδικαλισμόν γνωρίζομεν τί είναι, ώς πρός δε τόν αναρχισμόν εχομεν να είπωμεν, δτι ούτος συνιστα μίαν φιλοσοφίαν, κατα την όποίαν το άτομον πρέπει να είναι αυτόνομον, ήτοι ανεξάρτητον παντός εξωτερικου προσδιο­ ρισμου . ΟΙ αναρχικοί, οΙ όποίοι αρνουνται τους περιορισμους είς το άτομον, τελικώς στρέφονται κατα του κράτους (όχι εναντίον ώρισμένου κράτους, αλλα κατα παντός κράτους), τό όποίον θεωρουν ώς τόν εξιδανικευμένον μηχανισμον της καταπιέσεως του ατόμου. Δια τουτο μάλιστα ακριβώς επε­ κράτησε να λέγωνται αναρχικοι άπαντες οΙ καθ' οΙονδήποτε τρόπον αντι­ κρατικώς δρώντες, εστω και αν δεν εμφορουνται υπό της θεωρίας του αναρ­ χισμου . " Η σύνθεσις κατ' ακολουθίαν αναρχισμου και συνδικαλισμου, ό αναρ­ χοσυνδικαλισμος δηλαδή , διδάσκει την ανατροπην του κράτους και την πλή­ ρη ανάληψι τών οίκονομικών και πολιτικών λειτουργιών της κοινωνίας υ ­ πό τών συνδικάτων. Αυτα τα εργατικα επαγγελματικα σωματεία πρέπει να καταστουν εντελώς αυτοδύναμα και αυτόνομα ελέχοντα όχι μόνον τον οί­ κονομικόν τομέα της 'κοινωνικης ζωης, αλλα και τόν πολιτικΟν. " Επομένως ό αναρχοσυνδικαλισμός υποκαθιστα το κόμμα με τό συνδικάτον, είς τό ό­ ποίον δίδει τα πρωτεία και το καθιστα αποκλειστικόν φορέα της πολιτικης εξουσίας. τα συνδικατα θα κατορθώσουν να επιτελέσουν την αποστολήν τ ους, ενόσον αφιερωθουν όλοψύχως είς την δυναμικωτέραν πάλην, ώστε δια συνεχών απεργιών και συστηματικης ανατρεπτικης δραστη ριότητος να διαλύσουν τό κράτος και να αναλάβουν αυτα τα ήνία της εξουσίας, την όποίαν θα ασκουν καθοδηγούμενα από τα συμφέροντα που εκπροσω­ πουν . γ) Σ ο σ ι α λ δ η μ Ο Κ Ρ α τ ί α. Αύτη αποτελεί κάτι τό παρένθετο μετα­ ξυ τρεϊντγιουνιονισμου (που απαγορεύει είς τό συνδικατον την ανάμιξί του με την πολιτικη) και αναρχοσυνδικαλισμου (που θεωρεί τό συνδικατον μο­ ναδικόν όργανον πολιτικης), διότι διακηρύσσει την ίσοτιμίαν κόμματος 1 42

και συνδικάτου . τουτέστιν παραδέχεται δτι το σοσιαλδημοκρατικον κόμμα οφείλει να δρα παραλλήλως προς το συνδικατον, δίχως το ενα να εξαρτα­ ται απο το άλλο , αλλά και τα δύο μαζι να φροντίζουν δια την επιδίωξιν των εργατικων συμφερόντων. Ό σοσιαλισμος θα επικρατήση , χωρις να εκρα­ γiJ επανάστασις, αλλα εξελικτικως δια συνεχων μεταρρυθμίσεων, αί όποίαι κάθε τόσον γίνονται και είς τας όποίας συμβάλλει ή ενέργεια των συνδικά­ των και του σοσιαλδημοκρατικου κόμματος. Κατα συνέπειαν δεν τίθεται ζήτημα επαναστατικής ανατροπής του αστικου καθεστωτος, καθόσον αί αλλεπάλληλοι μεταρρυθμίσεις όδηγουν εις την ειρηνικην πτωσιν του και εις την μσηyαtαιv" επι-κράτησιν του σοσιαλισμου . Ούτω ανεπτύχθη ό λεγόμενος μεταρρυθμισμος (ρεφορμισμός), ό όποίο ς υπεστή ριξε την προοδευτικην δια μεταρρυθμίσεων αντικατάστασιν του αστικου καθεστωτος υπο του σοσιαλιστικου. Είς την Γαλλίαν ωνομάσθη επίσης και « ποσιμπιλισμός», που σημαίνει πραγματοποίησιν αυτων που μπο­ ρουν να γίνουν, ητοι εκμετάλλευσιν των δυνατοτήτων (possibiJites) και δι' αυτων κατάληξιν εις τον σοσιαλισμόν. Έν ' Αγγλίq, σχετικως ή κίνησις έγινε γνωστη με το δνομα του φαβιανισμου εκ του Ρωμαίου Φαβίου περι­ φήμου δια την περίσκεψίν του κατα τους μέν, 11 δια τους δισταγμούς του κατα τους δέ. <ο Φαβιανισμος εις την Άγγλίαν ενεφανίσθη με την μορφην μιας έταιρίας, ή όποία αληθως διεδραμάτισεν σοβαρον ρόλον, είς την διά­ δοσιν του σοσιαλισμου και εις την παρακμην τής ' Αγγλίας. δ) Έ θ ν ι κ ο σ ο σ ι α λ ι σ μ ό ς. <ο ' Αδόλφος Χίτλερ ετοποθέτησε το οικονομικόν πρόβλημα εντός τής κοινωνίας είτε εν γνώσει του, είτε εν αγνοίq, του εις την ακριβως ίδίαν βάσιν είς την όποίαν τό έθεσεν ό 'Αρι­ στοτέλης. Κατα τόν μέγαν φιλόσοφον ό άνθρωπος είναι «και οίκονομικόν ζωον» (<<Ήθικα Ευδήμεια»), πλην δμως ή ο ί κ ο ν ο μ ί α ό φ ε ί λ ε ι ν α υ π η Ρ ε τ 1ί π ο λ ι τ ι κ ο υ ς κ α ι ή θ ι κ ο υ ς σ κ ο π ο ύ ς. Είναι δη­ λαδη ή οικονομία μέσον πρός επιδίωξιν Φρισμένων σκοπων και δεν αποτε­ λεί αυτη καθ' έαυτην σκοπόν. την άποψιν του Άριστοτέλους υίοθετεί απολύτως ό εθνικοσοσιαλισμός ό όποίος διακη ρύσσει δτι ή οίκονομία δεν εξαντλείται εις τό ποίοι εκμε­ ταλλεύονται ποίους και τίνι τρόπφ θα παύσ1] ή υφισταμένη εκμετάλλευσις. Άλλα ή οικονομικη λειτουργία των ανθρώπων θεωρειται υλικόν μέσον προ­ αγωγής των πολιτικων και ήθικων σκοπων του έθνους. Έκτός τής -προαναφερθείσης γενικής αρχής ό Άριστοτέλης τόσον είς τα «Πολιτικά», και ίδιαιτέρως εις τα «Ήθικα Νικομάχεια», διαχωρίζει δύο είδη οικονομίας την «κατα φύσιν κτητικην» ή όποία εξυπη ρετεί τας ανάγ­ κας τής πόλεως, του κράτους δηλαδη και την «παρα φύσιν» την όποίαν α143

ποκαλεί «χρη ματιΚ'ην» και ή όποία εξυπηρετεί «αλογίστους επιθυμίας». "Η πρώτη μορφη οΙκονομίας είναι κατα τ ον επιφανη φιλόσοφον «αναγκαία. και επαινουμένη», ενφ τΊ1ν δευτέραν την απορρίπτει με βαθυτάτην απέχθει­ αν, αφου προηγουμένω ς αναλύει εμπνευσμένως και λεπτομερώς τα στοι­ χεία " που την απαρτίζουν π . χ. «όβολοστατικη » (τοκογλυφία) «καπηλι­ κη» Κ.λ.π. την διάκρισιν που εκανε ό Άριστοτέλης τΊΊν παρέλαβεν ό Χίτλερ α­ ναφερθεις εΙς «παραγωγικον κεφάλαιον» και εΙς «κερδοσκοπικόν». "Η οί­ κο νομία όπου κυριαρχεί το «παραγωγικΏν κεφάλαιον» αντιστοιχεί εΙς την «κτητικην» του Άριστοτέλους, ενφ ή άλλη , όπου ύπερισχύει το «κερδοσκο­ πικον κεφάλαιον», αντιστοιχεί πρός την «χρηματικήν». τας απόψεις αυτας τας επαρουσίασα εΙς το βιβλίον μου «Άντιδη μοκράτης» όπου αντιδιέστει­ λα τον κεφαλαιουχο, ήτοι τον κάτοχον του κεφαλαίου, ό όποίος χρησιμο­ ποιεί τουτο ώς συντελεστην της παραγωγης, από τον κεφαλαιοκράτη ν, ό όποίος αποτελεί «ενα αρρωστημένο είδος κεφαλαιούχου» που δεν μεταχει­ ρίζεται το κεφάλαιον ώς συντελεστην της παραγωγης αλλα ώς παράγοντα κερδοσκοπίας, επιβολης κ.λ.π. Ο ί κ ε φ α λ α ι ο κ Ρ ά τ α ι λ ο ι π Ο ν π Ρ έ π ε ι ν α κ τ υ π η θ ο υν μ ό ν ο ν α υ τ ο Ι κ α Ι δ Χ ι τ ο α σ τ ι κ Ο ν κ α θ ε σ τ ω ς Τι κ ά π ο ι­ ο ς ά λ λ ο ς. Οϋτως εχει ή τοποθέτησις του έργατικου κινήματος του εθνικοσοσια­ λισμου, ό όποίος φροντίζει τα συμφέροντα του εργάτου, πάντοτε εν τφ πλαι­ σίφ τών εθνικών συμφερόντων όλοκλή ρου του λαου. Δια της πολιτικης δε εξουσίας, την όποίαν ασκεί το εθνικοσοσιαλιστικον κόμμα εναρμονίζει τα συγκρουόμενα συμφέροντα με μέτρον το γενικον συμφέρον της πατρίδος και έπ ' ωφελείq. αυτου. Κατα συνέπειαν το εθνικοσοσιαλιστικον κράτος παρίσταται εΙς την οΙκονομικην ζω ην αις εγγυητης της μη εκμεταλλεύσεως του εργάτου, ό όποίος δια πρώτην φοραν εΙς την ίστορίαν τών κινημάτ ω ν του εδρε ώς ύποστηρικτην εναντι τών καταπιεστών του τον πανίσχυρον όρ­ γανισμον του κράτους. Π εριληπτικώς μέχρι τώρα δυνάμεθα να αντιπαραβάλω μεν τα διά φορα εργατικα κινήματα ώς έξης : "Ο τρεϊντγιουνιονισμος καθιερώνει τον περιο­ ρισμόν τών εργατών εΙς όργανώσεις επαγγελματικου περιεχομένου, εΙς τα συνδικατα, τα όποία δεν πρέπει να εξέλθουν ποτε της οΙκονομικης δράσε­ ως . "Ο αναρχοσυνδικαλισμός τουναντίον ζητεί την αντικατάστασιν του ερ­ γατικου κόμματος, ύπο τών συνδικάτων, τα όποία, καταλαμβάνοντα την αρ­ χην επαναστατικώς, καταλύουν το κράτος και γίνονται αυτα ταυτα εξουσία. " Η σοσιαλδη μοκρατία είσηγείται μετριοπαθώς την παράλληλον δρασιν σο144

σιαλιστικου κόμματος και συνδικάτου με ίσα δικαιώματα και αυτοτελώς. Ό εθνικοσοσιαλισμός ύποστηρίζει την καθόδήγησι όλοκλήρου του εργα­ τικου κινήματος άπό τό εθνικοσοσιαλιστικόν κόμμα, τό όποιον εκπροσω­ πει τα συμφέροντα του εθνους, δπου ύπάγονται και τα εργατικά, διότι οί εργάται δεν είναι νοητόν να εχουν άντίθετα συμφέροντα πρός τό εθνος. Έπι πλέον να μη παροραται και τό γεγονός δτι οί δημιουργοι του κομ­ μουνισμου, τόσον εν ττί θεωρίq. δσον και εν ττί πράξει δεν προή ρχοντο άπό την εργατιΚ'ην τάξιν. eo Μ άρξ ήτο καθηγητής, ό "Ενγκελς βιομήχανος, ό Λένιν δικηγόρος, ό Μάο γαιοκτήμων και γενικα η ηγεσία δλων τών κομ­ μουνιστικών κομμάτων του κόσμου προηλθεν εκ της άστικης τάξεως. 'Αν­ τιθέτως ό Χίτλερ δύναται να θεωρηθτί εργάτης, καθόσον είργάσθη ώς οί­ κο δόμος, κατόπιν εστρατεύθη και εν συνεχείq. ήκολούθησε την πολιτικην σταδιοδρομίαν, όργανώσας τό Έθνικοσοσιαλιστικόν Γερμανικόν Έργα­ γατικόν Κόμμα. "Ωσαύτως οί μαχητικοι σχηματισμοι του ναζιqτικου κόμ­ ματος έπ υκνώθησαν άπό τό εργατικόν στοιχειον, ίδίq. άπό τους άνέργους, τους όποίους δεν κατώρθωσε να κερδίσ1] τό Κομμουνιστικόν Κόμμα Γερμα­ νίας. eo Μαρξισμός τέλος, τόν όποιον -κατόπιν θα εξετάσωμεν εν εκτάσει, εν μεν ττί θεωρίq. διεκδικει τόν τίτλον του εργατικου κινήματος, εν ττί πρά­ ξει, δμως, δεν μπορει να του άπονεμηθτί , καθόσον τους πρώτους και τους όποίους μονίμως και άποδεδειγμένως βλάπτει είναι τους εργάτας. 3.

Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

CH θεωρία του μαρξισμου περι της όποίας και πολύς λόγος ε­ χει γίνει, άλλα και πολλα εχουν γραφτί επαυσε να εΧ1] πλέον στη­ ρίγματα. eH ερευνα την εχει καταρρακώσει, ωστε σήμερον η πί­ στις είς τόν μαρξισμόν να θεωρηται περισσότερον άφέλεια και ό­ λιγώτερον κοσμοθεωρία. Τό παράδοξον είς την περίπτωσιν αυτην είναι, δτι τα πρώτα και σκλη ρότερα πλήγματα τα εδέχθη ό μαρξισμός άΠό τους όπα­ δούς του. Άπόδειξις δε της ιδεολογικης προδοσίας του εν παντι άτυχήσαντος Μάρξ άπα τους «μαρξιστας» είναι και η δήλωσις δια­ μαρτυρίας του ίείου η γενομένη πρός τόν γαμβρόν του Λαφάργκ. «Έ γ ώ, του είπε, δ ε ν ε ί μ α ι μ α Ρ ξ ι σ τ ή ς» ! (Φορλαιντερ: «eH ίστορία τών σοσιαλιστικών θεωΡΙών»). Αυτη την φορα τα παιδια εφαγαν τόν Κρόνον. Κατα μίαν αποψιν θα ήδυνάμεθα κάλλιστα να πάρωμεν τα ση10

145

σημεία εις τα οποία αί -νεώτεραι παρεκκλίσεις του Μαρξισμου (Τροτσκισμός, Τιτοϊσμός, Μαοϊσμός, Σταλινισμός, Καστρισμός κλπ.) άναιρουν τόν Μαρξισμόν και συνδυάζοντάς τα να άποδείξω­ μεν αυτό που ολίγον πριν του θανάτου της εγραψε εις φίλην της ή Τζένη Βεστφάλεν, ή άγαπημένη σύζυγος του Μάρξ, ότι αυτός «κα­ τηνάλωσε όλην του την ζωην και ετυραννήθη δια κουταμάρας». Άλλα αν ό μαρξισμός ώς θεωρία είναι άστείος, ώς πολιτικη εξακολουθεί να είναι επικίνδυνος, διότι άποτελε'ί την ιδεολογικην μεταμφίεσιν του σλαβικου Ιμπεριαλισμου. Έπιβάλλεται λοιπόν, δια τόν λόγον αυτόν να εκθέσωμεν συν­ οπτικως την χρεωκοπίαν του μαρξισμου ώστε να είμεθα εις θέσιν κατα την διάρκειαν συζητήσεων να απογυμνουμεν τόν σοβιετικόν επεκτατισμόν άπό τας άμπελοφιλοσοφίας και άπό τα ψευδοϊδανι­ κά, δπισθεν τών όποίων κρύπτεται εντέχνως ή σοβιετικη άπειλή . Ο

ΥΛΙ ΣΤΙΚΟΣ

Μ ΟΝΙ Σ ΜΟΣ

Ό Μαρξισμός ώς φιλοσοφία άνήκει εΙς τόν όλιστικόν μονισμόν. Πα­ ραδέχεται δηλαδή , ότι ή πρωταρχικη ουσία τών δντων είναι μία (μονισμός) και αυτη ή μία είναι ή ύλη (όλισμός). Τό πνευμα έπομένως στερε'ίται πρωτο­ γενους όπάρξεως. Είναι άπόρροια της ύλης εκ της όποίας εξαρταται άπο­ κλειστικώς. ·Ομοίως και όλα τα πνευματικα φαινόμενα και ή συνείδησις του αν­ - θρώπου δεν άποτελουν τίποτε περισσότερον άπό άπλας άντανακλάσεις του όλικου κόσμου. ·Η όλικη φύσις των δντων κυριαρχεί απολύτως και ρυθμίζει την πορεί­ αν και την εξέλιξιν της πνευματικης φύσεως. Έπίσης όλα ανεξαιρέτως τα πνευματικα γεγονότα θεωρουνται άπό τόν Μαρξισμόν ώς .παράγωγα του θεμελιώδους όποβάθρου της ζωης, που είναι ή ύλη . Ούτω τα συναισθήματα του ανθρώπου, ή ηθική, αί ιδέαι, ή θρησκεία κλπ. εκλαμβάνονται άπό τους μαρξιστας όχι ώς πραγματικότητες, άλλα ώς επιφαινόμενα της ύλης, ή ό­ ποία τα εξουσιάζει και τα κατευθύνει δεσποτικώς. Άφου άνυψώθη μέχρι τοιούτου σημείου ή ύλη φυσικόν επακόλουθον ήτο να Ισχυρισθουν, όπως και πράγματι Ισχυρίζονται οί κομμουνισταί, ότι απαντα τα κοινωνικα φαινόμενα είτε άφορουν εΙς τόν τομέα της καλλι­ τεχνικης δημιουργίας, είτε εΙς τόν τομέα της πολιτικης, είτε εΙς τόν τομέα της ηθικης κλπ. , προέρχονται εξ όλικών δυνάμεων, αί όποίαι εν πάσΊ] πε­ ριπτώσει άποτελουν τόν προσδιοριστικόν παράγοντα της εξελίξεως τών κοινωνιών. 1 46

Αϊ προαναφερθείσαι υλικα! δυνάμεις που προσδιορίζουν την εξέλιξιν τών κοινωνιών είναι αϊ οικονομικαι δυνάμεις της παραγωγης. Οϊ δροι λοι­ πόν της παραγωγης αποτελουν τόν μοναδικόν παράγοντα της μεταβολης δλων τών κοινωνικών συνθηκών (ήθικών , πνευματικών, πολιτικών κλπ.) πραγμα που άλλως τε δηλώνει απεριφράστως ό Μάρξ εις τό εργον του «"Η αθλιότης της φιλοσοφίας», δπου γράφει: «οϊ άνθρωποι αποκτώντες νέες πα­ ραγωγικες δυνάμεις, αλλάζουν τόν τρόπο παραγωγης και αλλάζοντας τόν τρόπο παραγωγης, αλλάζουν δλες τους τις κοινωνικες συνθηκες». Πρός αντίκρουσιν του υλιστικου μονισμου και ειδικώτερον προς διά­ ψευσιν του Μαρξισμου δεν χρειάζεται να καταφύγωμεν εις σωρείαν επιχει­ ρημάτων. Άρκεί δια πάντα λογικόν άνθρωπον ή κοινη διαπίστωσις, δτι μέ­ χρι σήμερον όχι μόνον ό Μάρξ, αλλα και ουδεις άλλος υλιστης απέδειξε την όρθότητα του υλισμου. ουδεις δηλαδη ύλιστης προσεκόμισε στοιχεία, δτι αληθως ή ϋλη είναι ή ουσία εκ της όποίας προέρχονται τα πάντα. Άπεναντίας μάλιστα υπάρχει επάρκεια γεγονότων, που πείθουν ακρι­ βως περι του αντιθέτου. Και τουτο, διότι παρατη ρουνται καθημερινώς εΙς την ζωην ανθρώπιναι ενέργειαι, αϊ όποίαι ούτε εξ υλικών κινήτρων ετελέ­ σθησαν, ούτε εις υλικόν σκοπόν απέβλεπον. Ό ήρωϊσμός, ή άγνότης, ό ερως, τό μίσος, ή αλληλεγγύη , ή πίστις, ή θυσία και τόσαι και τόσαι άλλαι πράξεις που καλύπτουν τό μεγαλύτερον μέ­ ρος της ζωης δεν προέρχονται εξ υλικης αιτίας, ούτε τείνουν πρός υλικην επιδίωξιν. Προέρχονται από κ α θ α Ρ ώ ς σ υ ν α ι σ θ η μ α τ ι κ ο υ ς λ ό­ γ ο υ ς και ανατρέπουν πανηγυρικώς την μαρξιστικην δοξασίαν περι της θριαμβευτικης κυριαρχίας της ϋλης επ! των ανθρωπίνων ενεργειων. Έπι του προκειμένου ή πραγματικότης είναι κατηγορηματική : χιλιάδες και χιλιά­ δες άνθρωποι προέταξαν της ϋλης την ιδέα και με κίνητρον αυτην επεσαν υπερ της πατρίδος των Τι υπερ της ιδεολογίας των. "Ομοίως και οϊ μάρτυρες που εθανατώθησαν δια την πίστιν των τί άλλο αποδεικνύουν, παρα τό δτι ή θρησκεία συνιστ(t σπουδαίον παράγοντα ανθρωπίνων ενεργειων ανώτε­ ρον της ϋλης. Έαν δε εις δλους αυτους προσθέσωμεν και τό πληθος του κόσμου, που ενεργεί συμφώνως πρός την ήθικην και τας επιταγας της συνειδήσεως, τό­ τε πολυ ευκόλως, αναγνωρίζομεν, δτι δεν είναι ή ϋλη ό πρωταρχικός παρά­ γων που καθορίζει τας πράξεις των ανθρώπων, καθόσον εαν ητο ή ϋλη, κα­ νεις δεν θα την παρηγκώνιζε χάριν των ιδεων, της ήθικης, της θρησκείας Τι τών αΙσθημάτων του. Έν τέλει και επειδη ή αλήθεια αυτων των αντιρρήσεων είναι πασίδη­ λος ήναγκάσθη ό "Ένγκελς να μετριάστι την ακρότητα της μαρξιστικης 1 47

θεωρίας περι του ρόλου του οίκονομικου παράγοντος και να γράΨ1]: «Ό Μ ά ρ ξ κ α ι έ γ ω ε ί μ α σ τ ε κ ά π ω ς ύ π ε ύ θ υ ν ο ι π ο υ ο ί ν ε ώ­ τ ε Ρ ο ι σ τ η Ρ ι Χ θ ή κ α ν ε κ α μ μ ι α φ ο ρ α π ι ό π ο λ υ ά π ό ό,­ τ ι ε π Ρ ε π ε σ τ η ν ο ί κ ο ν ο μ Ι Κ η π λ ε υ Ρ α» (Έπιστολη "Ενγκελς άνατυπωθεισα εις τας «βάσεις του Μάρξισμου» του Μάζαρυκ). Η ΑΙΤΙΟΚΡΑΤΙΑ

Πλην του ύλιστικου μονισμου και της ύπεροχης του οικονο μικου πα­ ράγοντος Τι μαρξιστικη φιλοσοφία υίοθετει την αίτιοκρατίαν συ μφώνως πρός την 6ποίαν τα όντα πειθαρχουν μοιραίως εις ώρισμένα αίτια. Άποτέλεσμα . αυτης της άντιλήψεως ε{ναι να ύποστηρίζεται, ότι και 6 άνθρωπος ώς ον έν τυ' φύσει στερειται του αυτοβούλου -και ένεργει ύπό την έπίδρασιν ώρισμένων αιτίων με συνέπειαν αί πράξεις και αί σκέψεις του να μην ε{ναι προϊόντα έλευθέρας βουλήσεως, άλλα μη χανικης άνάγκης. Εις την «θεωρίαν του ίστορικου ύλισμου» 6. Μπουχάριν διαβεβαιώνει ότι «Τι θέλησι του άνθρώπου δεν ε{ναι έλεύ.θ ερη, άλλα έξηρτη μένη» κυρίως άπό τό περιβάλλον έντός του όποίου ζυ και άπό την κατάστασιν του ίδίου του . όργανισμου. Με άλλα λόγια ΟΙ κομμουνισται άρνουνται τό αυτεξούσι­ ον της βουλήσεως και διδάσκουν, ότι Τι άνθρωπίνη θέλησις ύπόκειται εις την επιρροην άναποφεύκτων αιτίων, τα όποια της προσδίδουν άνάλογον περιεχόμενον. Έφ' όσον ό μως 6 άνθρωπος εχει την ευχέρειαν 6πότε θελήσ1] να εγκα­ ταλείΨ1] τα πάντα και να γίν1] καλόγη ρος, Τι να αυτοκτονήσ1] νο μίζο μεν ότι δεν άπαιτειται άλλη εμπρακτος άπόδειξις του άβασίμου της αιτιοκρατίας. Έν τούτοις, προσέτι, πως είναι δυνατόν να παραδεχθωμεν την αιτιο­ κρατίαν του ίστορικου ύλισμου, κατα την όποίαν ό άνθρωπος δεν εχει την ίκανότητα της ελευθερίας της βουλήσεως και έπο μένως της δράσεως, όταν ό ίδιος Μάρξ άντιφάσκων όμολογει εις τό εργον του «Τι Γερ μανικη ιδεο­ λογία» ότι: «οί άνθρωποι παράγουν μ όνοι των την ύλικήν των ζωήν , και ό­ ταν και ό 'Ένγκελς άκό μη είς την μελέτην του «6 Φόϋερμπαχ και τό τέλος της κλασικης φιλοσοφίας» άναφέρει πως «ο Ι α ν θ Ρ ω π ο ι δ η μ ι ο υ ρ­ γ ο υ ν ε ν σ υ ν ε ι δ ή τ ω ς τ η ν ί σ τ ο Ρ ί α ν τ ω ν» ! Αί άνωτέρω γνωμαι Μάρξ και "Ενγκελς πλήττουν άνεπανορθώτως την ύλιστικην αίτιοκρατίαν, διότι άκριβως άναγνωρίζουν ό μεν εΙς την δυνατό­ τητα εις τους άνθρώπους να παράγουν μόνοι των, μη ύπείκοντες εις αίτια, την ύλικήν των ζωήν, ό δε ετερος την ενσυνείδητον δημιουργίαν της Ιστο_

1 48

ρίας, τής όποίας τό ενσυνείδητο ν στοιχείον άναιρεί κάθε μηχανιΚ'ην άναγ­ καιότητα, που άποτελεί άπα ραίτητον προϋπόθεσιν τής αΙτιοκρατίας. ΑΙ ΤΑ:Ε:ΕΙΣ

Έντός κάθε κοινωνίας κινείται εν τεράστιον και ποικίλον πλήθος τά­ ξεων. Άναλόγως του κριτηρίου, τό όποίον θα λάβωμεν, δυνάμεθα να δια­ κρίνωμεν τον κόσμον εΙς τάξεις. Οϋτω, με κριτήριον το άνάστημα εχομεν η)ν τάξιν των ύψηλων και των κοντων. Με κριτήριον την μόρφωσιν εχομεν την τάξιν των μορφωμένων και των άμορφώτων κλπ. <ο Μάρξ χωρίζων την κοινωνίαν είς τάξεις εχρησιμοποίησεν ως κρι­ τήριον τής διακρίσεως τόν τρόπον συμμετοχής έκάστου εΙς την πα ραγωγην και είπε: Σήμερον ύπάρχουν δύο τάξεις. Οί άστοι που εχουν τα μέσα πα ρα­ γωγής. Και οί προλετάριοι, που στερουντ αι μέσων πα ραγωγής και διαθέτουν μόνον την χειρωνακτική ν των εργασίαν. Άναμφισβητήτως οί άστοι ως κατέχοντες τα μέσα της πα ραγωγής, εύ­ ρίσκονται εΙς πλεονεκτικην θέσιν, εναντι των προλετ α ρίων, οί όποίοι δια να ζήσουν άναγκάζονται να πωλουν την εργασί αν των εΙς τους άστούς. Μό­ λις μάλιστα φθάσ1J ή ώρα τής διανομής των πα ραχθέντων άγαθων, οί άστοι κρατουν την μερίδα του λέοντος και άφήνουν τό ελάχιστον εΙς τους προλε­ τ αρίους. Κατ ' αυτόν τόν τρόπον δμως και εξ αΙτίας αυτής τής εκμεταλλευ­ τικης συμπεριφορας των άστων προκαλουνται μεταξυ αυτων και των προλε­ τ α ρίων άντιθέσεις, αί όποίαι όδηγουν εΙς σύγκρουσιν. την σύγκρουσιν αυτην ό Μάρξ ώνόμασε πάλην των τάξεων. Δια να σταματήσ1J ή τ αξικη πάλη επιβάλλεται να εξουδετερωθουν αί ύφιστάμεναι άντιθέσεις, αί όποίαι την δημιουργουν. Άλλα τουτο δεν είναι πραγματοποιήσιμον εντός του κρατουντος κοινωνικου καθεστωτος. Χρειά­ ζεται πλή ρης άνατροπη του κοινωνικου οΙκοδομήματος και άντικατάστα­ σις αυτου δι' ένος νέου, του κομμουνιστικου. <Η άνατροπη του λειτουργουντος κοινωνικου συστήματος, το όποίον ύποθάλπει και συντηρεί την καταπίεσιν και εκμετάλλευσιν των π ρολετα­ ρίων, θα συντελεσθΌ δια τής κοινωνικής επαναστάσεως, την όποίαν θα κη­ ρύξ1J το προλεταριατον. < Η πεποίθησις του Μάρξ, δτι εΙς τας κοινωνίας ύπάρχουν δύο εκ δια­ μέτρου άντίθετοι οΙκονομικαι τάξεις ουδόλως ευσταθεί. < Οπωσδήποτε σο­ βα ρη πα ρατήρησις τής οΙκονομικής πραγματικότητος δεικνύει δτι ύπάρχουν πολλαι οίκονομικαι τάξεις και όχι «σώνει και καλα» δπως θέλει ό Μάρξ δύο, εκ των όποίων ή μία όπωσδήποτε εχει και όπωσδήποτε εκμεταλλεύε-

149

ται ηΊν άλλην, που όπωσδήποτε δεν εχει και όπωσδήποτε ηΊν εκμεταλλεύ­ ονται. Πλην του στι όφθαλμοφανως τυγχάνει αυταπόδεικτον τό ανυπόστατον της ύπάρξεως δύο και σπως περιεγράφη αντιτιθεμένων τάξεων, ερχεται πρός συμπλή ρωσιν και τό γεγονός, στι μέγας αριθμός ατόμων σπως ιατροί, δικη­ γόροι, καθηγηταί, πράκτορες, αξιωματικοί, ίερείς κλπ. συμφώνως πρός τα κριτήρια του Μάρξ περι τάξεων αποκλείονται και από την τάξιν των αστων και από την τάξιν των προλεταρίων, μολονότι αποτελουν αναντίρρητον κοινωνιΚ'ην και οικονομικην πραγματικότητα. Ποίος ε{ναι ό αστός; και ποίος ε{ναι ό προλετάριος; Ίδου τό ερώτημα που βασανίζει τους Μαρξιστάς. Και τους βασανίζει, διότι σλοι μας γνωρί­ ζομεν τόν χειρώνακτα εργάτην, που με οικονομίας αγοράζει ενα οικόπεδον, αΠOKΤ� περιουσίαν Τι αγοράζει ιδιόκτητα εργαλεία και εργάζεται ως ελεύ­ θερος επαγγελματίας. Αυτός ό εργάτης τι ε{ναι; αστός Τι προλεράριος; "'Όπως και τί ε{ναι ό άνθρωπος, ό όποίος καίτοι ανήκει κατα Μάρξ εις την αστικην τάξιν, κερδίζει όλιγώτερα και ζτί εις κατώτερον βιοτικόν επί­ πεδον από ενα θεωρούμενον πάλιν κατα Μάρξ προλετάριον (βιοτέχνης χω­ ρίου-οικοδόμος Άθηνων). Αί εννοιαι του αστου και του προλεταρίου αποτελουν θεωρητικα πλά­ σματα, δεν ε{ναι πραγματικαι καταστάσεις. Ε{ναι επινοήματα του Μάρξ που εδημιουργήθησαν όχι τυχαίως Τι ασκόπως, αλλα διότι του ήσαν αναγκαία δια την όμαλην λειτουργίαν της διαλεκτικης ως μεθόδου εξελίξεως της κοι­ νωνίας. Ο ΔΙΑΔΕΚΤΙΚΟΣ ΥΔΙΣΜΟ Σ Ό διαλεκτικός νόμος διδάσκει δτι τ ό γεγονός (θέσις) ακολουθεί την πορείαν του, μέχρις στου συναντήστι ενα άλλο γεγονός ερχόμενον ακριβως αντιθέτως (αντίθεσις). τα δύο αυτα γεγονότα συγκρούονται και προκύπτει εκ της συγκρούσεως εν τρίτον νέον γεγονός (σύνθεσις), τό όποίον ουδεμίαν όμοιότητα εχει με τα προηγούμενα. 'Αλλα του λοιπου, ως θέσις ακολουθεί την πορείαν του, μέχρις στου συναντηθτί με την αντίθεσίν του, δια να προ­ κύψτι εκ της μοιραίας συγκρούσεως μια σύνθεσις Κ.Ο.Κ. <ο τριαδικός αυτός κύκλος και ρυθμός της εξελίξεως δεν ε{ναι εφεύρεσις του Μάρξ, τόν παρέ­ λαβε από τόν Γερμανόν ιδεαλιστη φιλόσοφον 'Έγελον, ό όποίος με την σειράν του τόν αντέγραψεν, εν γνώσει Τι εν αγνοίιι. του, από τόν '''Έλληνα νεοπλατωνικόν φιλόσοφον Ί ά μ β λ ι Χ ο ν, ό όποίος ε{ναι και ό πρωτος συστηματικως όμιλήσας περι του τριαδικου διαλεκτισμου. 'Εν πάστι περιπτώσει ό 'Έγελος εφή ρμοζε την διαλεκτικην επι της · 1-

1 50

δέας, ή όποία δι' εκείνον απετέλει τ11ν πρωταρχικην ουσίαν του παντός. τουναντίον ό Μάρξ μετετόπισε τ11ν εφαρμογην τ η ςδιαλεκτικης εις την ϋ­ λην και παρουσίασε τον διαλεκτικον υλισμόν, που είναι ή θεωρία του Μαρ­ ξισμου επι της φύσεως και τον ίστορικον υλισμον που είναι ή θεωρία του Μαρξισμου επι τών ανθρωπίνων κοινωνιών η διαφορετικως ή έρμηνεία της Ιστορίας υπο το πρισμα των αρχων της διαλεκτικης. Δια τους μαρξιστας ή υλιστικη διαλεκτικη είναι ό μοναδικος τρόπος, μέσφ του όποίου δυνάμεθα να αποκαλί)ψωμεν την αλήθειαν. ΕΙς το εϋλο­ γον ερώτημα: πώς κατώρθωσαν, καίτοι ηγνόουν την διαλεκτικην μέθοδο ν, οί αρχαίοι <Έλληνες σοφοι να φθάσουν ει ς την αλήθειαν, ό 'Ένγκελς απαντ� εις το βιβλίον του «Ή διαλεκτικη της φύσεως» λέγων στι ή αλήθεια εξηκρι­ βώθη τότε ώς «π Ρ ο ϊ ο ν τ η ς μ ε γ α λ ο φ υ ο υ ς δ ι α ι σ θ ή σ ε ω ς τ ώ ν "Ε λ λ ή ν ω ν». Άλλα αν ή αλήθεια δύναται να συλληφθτΙ δια της διαισθήσεως, τότε πώς συμβιβάζεται το γεγονος τουτο με την υλιστικην διαλεκτική ν, ή όποία ουδεμίαν σχέσιν η συνάφειαν εχει με την διαίσθησιν; "Η διαπίστωσις και μάλιστα γενομένη απο τον 'Ένγκελς, της υπάρξεως της διαισθήσεως ώς οργάνου ευρέσεως του αληθους αφαιρεί απο την υλι­ στικην διαλεκτικην την αποκλειστικότητά της ώς μέσου όδηγουντος εΙς την αλήθειαν, με συνέπειαν να διαψεύδεται ό μαρξισμος π ου επιμένει, στι μόνον ό διαλεκτικος υλισμός είναι ίκανός να μας εξηγήστι αληθώς την ζω­ ήν. " Ο Μάρξ, δια να συνδεθώμεν με τα προηγούμενα, επαρουσίασεν επίτη­ δες δύο ακριβώς αντιθέτους τάξεις εις την κοινωνίαν, τους αστους και τους προλεταρίους, διότι ήθελε να τους προσαρμόστι εΙς την διαλεκτικην ώς θέ­ σιν τους αστους και ώς αντίθεσιν τους προλεταρίους, ώστε εκ της συγκρού­ σεως αυτών να προκύψτι ό κομμουνισμος ώς σύνθεσις. Οϋτω εξηγείται ή εμμονή του εΙς την ϋπαρξιν δύο τόσον αντιθέτων τά­ ξεων. Μολονότι ή αντίληψις αϋτη απορρίπτεται ευκόλως υπο της πραγμα­ τικότητος ήμείς θα την δεχθώμεν ώς όρθήν, αλλα συγχρόνως θα υποβάλω­ μεν τό αμείλικτον ερώτημα: διατί εκ της συγκρούσεως αστών και προλετα­ ρίων θα προκύψτι ό κομμουνισμος και οχι κάποιο αλλο κοινωνικον σύστη­ μα ; Έπ' αυτου ή επιστημονικη σκέψις και 11 λογικη τών μαρξιστών ουδε­ μίαν αποδεικτικην απάντησιν εχει να δώστι . Μολαταυτα ήμείς προχωρουν­ τες περαιτέρω δεχόμεθα και τουτο ακόμη , στι δηλαδη εκ της συγκρούσεως αστών και προλεταρίων θα προκύψυ ό κομμουνισμός, ό όποίος, σμως, συμ­ πλη ρώνομεν, ώς σύνθεσις, σπως τόν θέλουν οί Μαρξισταί, θα πρέπει ταυ­ τοχρόνως να είναι και θέσις μιας νέας αντιθέσεως. Ποία λοιπον θα είναι ή 151

άντίθεσις του Μαρξισμου και τί εκ της μελλοντικης συγκρούσεως μεταξυ αυτου και της άντιθέσεώς του θα παραχθiJ: Οϊ κομμομνισται ισχυρίζονται δτι ό κομμουνισμος είναι το τέρμα της διαλεκτικης. Βεβαίως ό Ισχυρισμός των είναι αύθαίρετος και άντιδιαλεκτι­ κός, επι πλέον δε εφ' δσον παραδέχονται, δτι ή διαλεκτικη είναι ή μοναδι­ κη μέθοδος εξελίξεως των κοινωνιων και άφου σταματq. εις τον κομμουνι- . σμον θα πρέπει έπομένως αϊ κομμουνιστικαι κοινωνίαι να μην εξελίσσων­ ται ! Διότι αν εξελίσσωνται τότε ό κομμουνισμος θα είναι ενα στάδιο κοινω­ νικης εξελίξεως και όχι μια μόνιμος κοινωνικη κατάστασις, δπως τον διδά­ σκει ό Μάρξ. Ό Μάρξ ϊδρυσε τον λεγόμενον «Έπιστη μονικον Σοσιαλισμό\' . Ώ­ νόμασε δε τον σοσιαλισμόν του Έπιστημονικον προς άντιδιαστολήν του εκ του ουτοπιστικου σοσιαλισμου, ό όποιος δεν εστη ρίζετο επι της άντικει­ μενικης πραγματικότητος και ούτε αϊ άντιλήψεις του άπεδεικνύοντο λογι­ κως. Παρα την διαβεβαίωσιν δμως του Μάρξ ό σοσιαλισμός του δεν είναι καθόλου επιστημονικός, καθόσον, μέχρι στιγμης τουλάχιστον, οϊ Μαρξι­ σται δεν μας άπέδειξαν διατί: α) υπάρχει μόνο ύλη εκ της όποίας άπλως ά­ πορρέει το πνευμα, β) ή διαλεκτικη είναι ή μόνη μέθοδος εξελίξεως των ΊCoινωνιων και ή μόνη μέθοδος που όδηγε'ί εΙς την άλήθειαν, γ) ή τελικη κα­ τάληξις των άνθρωπίνων κοινωνιων είναι ό κομμουνισμός, και δ) τα πάντα υπόκεινται εις αιτίας προς τας όποίας πειθαρχουν. Η ΥΠΕΡΑ Ξ ΙΑ

Ή οικονομία των κοινωνιων μας κατα τον Μάρξ είναι εμπορευματική , δηλαδη παράγονται άγαθα με σκοπον όχι να καταναλωθουν υπο των παρα­ γωγων, άλλα με σκοπον να πωληθουν 11 να άνταλλαγουν. " Η άξία κάθε άγαθου, εξαρταται, συμφώνως προς τας μαρξιστικας άν­ τιλήψεις, άπο την άνθρωπίνην εργασίαν, ή όποία κατεβλήθη δια την παρα­ γωγήν του και ή όποία άποκρυσταλλουται εντος του προϊόντος, του εμπο­ ρεύματος. Έν συνεχεί� διευκρινίζει ό Μάρξ, δτι και αύτη αύτη ή εργασία άποτε­ λει εμπόρευμα, ή αξία του όποίου είναι συνάρτησις του κόστους που ,άπαι­ τειται δια να συντη ρηθϋ ό εργάτης (τροφή, στέγη , άναπαραγωγη κλπ.) και να παράγτι εργασίαν. ΤΟ κόστος αυτό, το κόστος δηλαδη της συντη ρήσεως του εργάτου, ό κεφαλαιοκράτης εργοδότης εχει την τάσι να μειώντι δια να κερδίζτι περισσότερα και να αυξάντι το κεφάλαιόν του. "Υπεραξίαν ουσιαστικως καλουμεν την Ιδιότητα του εμπορεύματος που 1 52

λέγεται «εργατικη δύναμις να παράγ'Ό περισσοτέραν άξίαν άπ' δσην άπαι­ τειται να δαπανηθij δια να υπάρχ'Ό αυτό τό εμπόρευμα, δηλαδη ό εργάτης παράγει μεγαλυτέραν άξίαν άπ' δσην του χρειάζεται δια να εξοδεύσ'Ό ώστε να συντη ρηθij . την μεγαλυτέραν αυτην άξίαν που όνομάζομεν υπεραξίαν δεν την παίρνει ό ίδιος ό εργάτης, άλλα ό κεφαλαιοκράτης. , λλλα ας φέρωμεν ενα σχετικόν παράδειγμα. 'Άς υποθέσωμεν δτι τό ύφασμα (πρώτη ύλη) δια να κατασκευασθij μία ενδυμασία στοιχίζει 500 δρχ. Ό εργάτης ράπτης ό όποιος δια της εργασίας του τό μετατρέπει εις ενδυμα­ σίαν του δίδει άξία 500 δραχ., αν δεχθωμεν, δτι ή ενδυμασία θα πωληθij 1 .000 δρχ. Ή πρώτη ύλη λοιπόν ηξιζε 500 δρχ., με την εργασίαν δμως του εργάτου άξίζει τώρα 1 .000 δρχ. " Ο εργάτης, έπομένως, της προσέθεσεν άλ­ λας 500 δρχ. Άλλα δεν θα λάβ'Ό μόλις πωληθij ή ενδυμασία εναντι 1 .000 δρχ. δπως είπαμε, ώς άμοιβην τας 500 δρχ . , δση ήτο ή άξία που προσέθεσε με την εργασίαν του. Θα λάβ'Ό 1 00 δρχ . , τας υπολοίπους 900 θα τας πάρ'Ό ό κεφαλαιοκράτης εργοδότης ό όποιος άφου επιστρέψ'Ό εις τό σταθερόν του κεφάλαιον τας 500 (άξία πρώτων υλων) θα κερδίσ'Ό τας 400 που είναι ή υπε­ ραξία που παρήγαγε ό εργάτης καΙ που εσφετερίσθη δ εργοδότης. Κατ' άρχην ή άξία ένός προϊόντος δεν εξαρταται, δπως ισχυρίζεται δ Μάρξ, άπό την εργασίαν που περιέχει. "Η άξία των άγαθων όφείλεται α) εις την σπανιότητά τους, β) εις την χρησιμότητά τους, και γ) εις υποκειμε­ νικους λόγους. ΚαΙ δια να γίνωμεν άναλυτικώτεροι: ''Οσην εργασίαν και να καταβάλ1J κανείς, ουδεμίαν άξίαν θα άποκτήσ'Ό ενα άγαθόν, ενόσον δεν σπανίζει (ε­ φεύρεσις μηχανης που να μετατρέπ'Ό π.χ. τό ξύλο εις ύδωρ). Άλλα καΙ αν σπανίζ'Ό τό άγαθόν, πάλιν δεν θα εχ'Ό άξίαν, αν δεν είναι χρήσιμον (κατα­ σκευη πολιορκητικης μηχανης). Τέλος, άσχέτως της υπαρχούσης χρησιμό­ τητος, πολλα άγαθα άποκτουν άξίαν δια λόγους καθαρως υποκειμενικους (άντικείμενον συλλογης κλπ.). Έπιπροσθέτως των άνωτέρω ή θεωρία της υπεραξίας άδυνατεί να εξη­ γήσ'Ό την άμοιβη δια προσφορας υπη ρεσιων (ιατροί, δικηγόροι κ.λ.π.) καΙ τουτο, καθόσον δια να εφαρμοσθij ή θεωρία της υπεραξίας άπαιτείται υλι­ κη παραγωγή , χωρις αυτό να σημαίν'Ό πάλιν, δτι δπου υπάρχει υλικη παρα­ γωγη εφαρμόζεται και ή θεωρία της υπεραξίας, διότι περι ποίου είδους υ­ περαξίας θα δμιλήσωμεν εις τας περιπτώσεις παραγωγης τυρου, ζωϊκης με­ τάξης, μελιου, γιαούρτης κλπ. δπου εις την «καπιταλιστικην έκμετάλλευ­ σιν» υπόκεινται μέλισσαι, μεταξοσκώληκες καΙ διάφοροι μήκυτες; "Ωσαύτως ό Μαρξισμός άδυνατει τελείως να έξηγήσ'Ό την περίπτωσιν του βιοτέχνου, που είναι συγχρόνως κάτοχος των παραγωγικων μέσων καΙ 1 53

εμπορεύεται ό ίδιος τα προϊόντα, που δια της προσωπικης του εργασίας πα­ ράγει. Πάντως τό βασικόν σφάλμα του Μάρξ υπη ρξεν ή πίστις του, δτι ό κε­ φαλαιοκράτης αυξάνει τό κεφάλαιόν του δια της εκμεταλλεύσεως της ερ­ γασίας του εργάτου, ή όποία εκμετάλλευσις γίνεται δπως προηγουμένως πε­ ριεγράφη . Και ό Μάρξ εχει εδω λάθος, διότι τό κεφάλαιον αυξάνει δια της αυξήσεως των τιμών των προϊόντων, τα όποία πλη ρώνουν ο ί καταναλωται και όχι οι εργάται. Έπι πλέον σημαντικόν ρόλον εις την αυξησιν του κε­ φαλαίου παίζουν αί εφευρέσεις και αί διάφοροι οίκονομικαι περιστάσεις, αΙ όποιαι ουδεμίαν σχέσιν εχουν με την εκμετάλλευσιν της εργασίας του εργάτου. Τό γεγονός, τό άναμφισβήτητον γεγονός, δτι ό κεφαλαιοκράτης αυ­ ξάνει τό κεφάλαιόν του δια της αυξήσεως των τιμων των προϊόντων, άνα­ τρέπει πλήρως την θεωρίαν τr,ς υπεραξίας του Μάρξ, ή όποία δεν είναι και τόσον του Μάρξ, άφου πρωτος την διετύπωσεν ό οικονομολόγος Ρικάρντο . Η ΕΠΑ Ν ΑΣΤΑΣΙΣ

Τό κοινωνιολογικόν θεμέλιον της κομμουνιστικης θεωρίας ευρίσκεται, ώς γνωστόν, εις την διακήρυξιν του Μάρξ δτι «ή παραγωγη της υλικης ζω­ ης είναι 11 βάσις πάσης ιστορίας». "Ο Μάρξ υπεστή ριξεν, δτι τα μέσα παραγωγης προσδιορίζουν τ11ν ίστο­ ρίαν των κοινωνιων. "Ωστόσο εν ττί εξελίξει ενεφανίσθη τό γεγονός του ά­ συμιβάστου των παραγωγικων μέσων πρός την μορφην της ίδιοκτησίας αυτών. Σήμερον, ισχυρίζεται ό Μάρξ, τα παραγωγικα μέσα άπαιτουν να εί­ ναι άντικείμενον συλλογικης ιδιοκτησίας, καθόσον ή παραγωγη είναι συλ­ λογική . Τό παραγόμενον δηλαδη προϊόν δεν είναι άποτέλεσμα της προσω­ πικης εργασίας ένός άτόμου, άλλα της συλλογικης εργασίας. 'Εν τούτοις, δμως, τα μέσα παραγωγης εξακολουθουν να άποτελουν ά­ τομικην ίδιοκτησίαν, παρα την συλλογικότητα της ε ρ'γασίας , και τουτο , διότι οι κάτοχοι τών παραγωγικων μέσων (άστοι) άντιδρουν εις την συλλο­ γικοποίησίν των, επειδη οϋτως εξυπη ρετουν τα συμφέροντά τους. Άλλα αυτό δεν θα δ ίαρκέσ1J πολύ. Διότι συντόμως τα ίδια τα παραγωγικα μέσα, νομοτελειακως, παύουν να άνέχωνται τό «καπιταλιστικό περίβλημά των και τό άνατινάσσουν» (Μάρξ). " Η άνατίναξις αυτη δεν είναι τίποτε άλλο παρα ή κοινωνικη επανάστα­ σις του Μαρξισμου . Με την άνατίναξιν άπελευθερουνται τα παραγωγικα μέσα εκ τ(ον δεσμεύσεων, που ιδιοτελως διατηρουν οι κάτοχοί των άστοι 1 54

καΙ εκ της απελευθερώσεως ανοίγει μία νέα όδός εξελίξεως καΙ δημι ου ργει­ ται μία κοινωνία ανωτέρα της προηγουμένης. "Η δια της επαναστάσεως ανατίναξις του αστικου καθεστώτος είναι ερ­ γον τών προλεταρίων. Κατ' ουσίαν δεν πρόκειται περΙ πολιτικης ενεργείας, αλλ&. περΙ αναγκαίου επακολούθου ώρισμένης οίκονομικης διαφοροποιή­ σεως, ή όποία αντανακλα είς τόν πολιτικόν τομέα. Με άλλα λόγια κατα τόν Μάρξ, πάντοτε, ή μηχανοποίησις της παρα­ γωγης, ή όποία αυξάνει την ηδη υπάρχουσαν ανεργίαν, προκαλει δύο τινά. Πρώτον πληθαίνει την τάξιν τών προλεταρίων, δια της προλεταριοποιήσε­ ως τών μεσαίων στρωμάτων, τών μικροπαραγωγών καΙ τών αγροτών καΙ δεύ­ τερον συγκεντ ρώνει τό κεφάλαιον είς τας χειρας ολίγων καΙ όλονεν ολιγω­ τέρων. "Όσον μάλιστα ελαττουται ό αριθμός τών μεγάλων αστών που ιδιοποι­ ουνται καΙ απομυζουν δλα τα πλεονεκτή ματα της παραγωγικης διαδικασίας, τόσον αυξάνουν ή αθλιότης, ή καταπίεσις, ή υποδούλωσις, ή κατάπτωσις ή εκμετάλλευσις, αλλα καΙ ή εξέγερσις τών προλεταρίων συνεχώς πληθαινο­ μένων εξ αυτου τούτου του μηχανισμου της αστικης παραγωγικης διαδικα­ σίας (Μάρξ). Έν τέλει θα εκραγΌ ή Έπανάστασις καΙ οί προλετάριοι αφου ανατρέψουν τό κρατουν αστικόν καθεστώς, θα αφαιρέσουν την κατοχην τών μέσων παραγωγης από τους αστους καΙ θα την παραχωρήσουν εις τό σύνολον τών εργαζομένων, με συνέπειαν να εξαλειφθουν αί αντιτιθέμεναι τάξεις καΙ να σταματήσΊ] ή εκμετάλλευσις του ανθρώπου από τόν ανθρωπον. Αί ανωτέρω απόψεις εκκινουν από μίαν τελείως εσφαλμένην αφετηρί­ αν: Άπό τό δτι ώς βάσις της ίστορίας θεωρειται ή παραγωγη της υλικης ζωης. Αυτό δχι μόνον είναι ψευδος, αλλα καΙ προσβολη της ίστορίας . '0 παραμερισμός μέχρις αφανισμου τών ιδεών καΙ τών αισθη μάτων εκ της υ­ ποδομης του ίστορικου οίκοδομήματος αποτελει ασυγχώρητον αυθαιρεσί­ αν καΙ απόλυτον ανακρίβειαν, καθόσον ευκόλως αποδεικνύεται , δτι σχεδόν δλα τα ίστορικα συμβάντα συνετελέσθη σαν από την κυριαρχικην παρακί­ νησιν πνευματικών, αισθηματικών, θρη σκευτικών κλπ. λόγων. Ό Μαρξισμός ώς θέτων υπεράνω δλων την οικονομίαν, αδυνατει εντε­ λώς να έρμηνεύσΊ] τας περιλάμπρους σελίδας της ίστορίας, τας σελίδας τών Θερμοπυλών, τών Μαραθώνων καΙ τών αφθάστων γενναιοτήτων, δπου προ­ έχει καΙ κυριαρχει ή άγνότης καΙ ό ήρωϊσμός. Έαν κατα μίαν αντίληψιν ό Μαρξισμός ητο μόνον θεωρία και λόγια, τότε θα απεδεικνύαμεν θεωρητικώς, διατί δεν ευσταθουν οί ΙσχυΡ1.σμο Ι του Μάρξ. Έφ' Ό σον δμως ό Μαρξισμός διεκδικει πεισμόνως την μορφην κοι­ νωνικου συστΊΙματος εν τΌ πράξει , τότε τί μας χρειάζονται τα λογικα επι1 55

χειρήματα, τΊ)ν στιγμην κατα την όποίαν ούδεν εξ εκείνων που ύπεστήρι­ ξεν ό Μάρξ επραγματοποιήθη; Ούτω καίτοι παρηλθεν, αφ' δτου διετύπω­ σεν τους ίσχυρισμούς του, πλέον του αίωνος, δεν είδομεν την εξαφάνισιν της τάξεως των χωρικων, την όποίαν ό Μάρξ διεκήρυττεν ώς βεβαίαν και έπικειμένην, ούτε επίσης είδομεν την αύξησιν του προλεταριάτου, ούτε την έκμηδένισιν των μεσαίων στρωμάτων. Απεναντίας μάλιστα, αύτα που φανατικως επρέσβευσεν ό Μάρξ, δτι με νομοτελειακην ανάγκην θα γίνουν, δεν εγιναν, Τι μαλλον εγιναν τα αν­ τίθετα ! Άναφορικως δε ώς πρός την «ανατίναξιν», που ώνειρεύθη ό Μάρξ εί­ μεθα ύποχρεωμένοι να δεχθωμεν, δτι εγινε αληθως μία «ανατίναξις», όχι δ­ μω� τού αστικου καθεστωτος, αλλα του Μαρξισμου από την πραγματικό­ τητα, που ύπηρξε και παραμένει δι' αύτό ό ανηλεώτερος εχθρός. •

Τ Ο ΚΡΑΤΟΣ

Τό κράτος κατα τόν Μαρξισμόν είναι προϊόν της ταξικης πάλης, ύπό την εννοιαν, δτι αποτελεί τόν καταπιεστικόν μηχανισμόν δια του όποίου ή κρατουσα τάξις εκμεταλλεύεται τας αλλας. Τό κράτος αναλυτικώτερον, εδημιουργήθη από την στιγμην κατα την όποίαν ή κοινωνία εχωρίσθη είς εχοντας και μη εχοντας. Οί εχοντες χρησι­ μοποιουν τό Κράτος ώς όργανόν των, δια να εξασφαλίζουν την οίκονομι­ κως και πολιτικως αρχουσαν θέσιν των. Δια τόν Μάρξ λοιπόν τό κράτος είς τό αστικόν καθεστcOς ανήκει είς τους αστούς, εις τους όποίους παρέχει την δυνατότητα της βιαίας επιβολης έπι των προλεταρίων. Τό κράτος έπομένως αποτελεί ταξικόν όργανον, τό όποίον θα εξαφανισθiJ μόλις παύσουν να ύπάρχουν τάξεις. < Η διαίρεσις των τάξεων εγέννησε τό Κράτος. <Η εξάλειψις των τάξεων θα τό KαταργήσΊJ όλοσχερως, διότι εις την αταξικην κοινωνίαν δεν ύπάρχουν τάξεις, ωστε να τό μεταχειρίζεται ή κρατουσα τάξις π ρός επιβολην και εκμετάλλευσιν των ύπολοίπων. Τό κράτος εις την κομμουνιστικην κοινωνίαν, που ώς γνω­ στόν είναι αταξική, μαραίνεται και σβήνει ελλείψει σκοπου . < Η κατάργησις του Κράτους κατα τους Μαρξιστας όδηγεί εις την πλή­ ρη ελευθερίαν. Τό πρωτο βημα πρός αύτην γίνεται με τό να πάΡΊJ τό προλε­ ταριατον την εξουσίαν. Άμέσως μετα θα σταματήσΊJ ή διάκρισις των τάξε­ ων και σταδιακως θα επέρχεται ό περιορισμός κάθε άρμοδιότητος του κρά­ τους, μέχρις δπου ύποκατασταθiJ τελείως ύπό του κοινωνικου συνόλου,τό όποίον θα αναλάβΊJ την διεκπεραίωσιν των πάντων. 1 56

Αί αντικρατικαι δοξασίαι του Μάρξ είναι αδιανόητον να τύχουν σο­ βαρας αντιμετωπίσεως. Τόσον ή γενικωτέρα πραγματικότης όσον και ή εΙδικωτέρα εξέτασις του σοβιετικου κράτους μας πείθουν, ότι ουδόλως οί Ισχυρισμοι του Μάρξ ευσταθουν. Ίδίq εν Ρωσίq, όπου παρα τό γεγονός, ότι επι τόσα ετη τό «πρoλε�αριατoν» κατέχει την εξουσίαν, δεν διαφαίνεται ίχνος μαρασμου του κράτους. Άπεναντίας μάλιστα σημειώνεται μία συνε­ χης αυξησις της Ισχύος και τών άρμοδιοτήτων του. ·Οπωσδήποτε θα απε­ τέλει παραλογισμόν πρώτου μεγέθους να υπεστη ρίζαμεν, ότι τό «προλετα­ ριακόν» Ρωσικόν Κράτος όλίγον κατ' όλίγον μαραίνεται και ουδένα κατα­ πιέζει, ενφ λ.χ. τό αστικόν ·Ελβετικόν κράτος καταπιέζει και εκμεταλλεύε­ ται ! "Η παραποίησις της αληθείας που εκανε ό Μάρξ Ισχυριζόμενος, ότι τό κράτος συνιστα ταξικόν όργανον καταπιέσεως, είναι πρωτοφανής, καθό­ σον παρέβλεψεν, ώς ό τυφλότερος τών ανθρώπων, τας υπό του κράτους πα­ ρεχομένας υπη ρεσίας πρός όλους, ,αδιακρίτως τάξεων. Ούτω ή εκπαίδευσις δεν προσφέρεται μόνον εΙς τους αστούς, όμοίως καΙ ή δικαιοσύνη , αί ασφα­ λίσεις, ή προστασία από τό εγκλημα, ή κοινωνικη περίθαλψις και τόσαι άλ­ λαι υπηρεσίαι κατευθύνονται πρός το σύνολον του λαου καΙ όχι πρός ώρι­ σμένην τάξιν. Αυτα ό Μάρξ κακοπίστως τα παρέβλεψε, διότι προφανώς δεν τα ηγνόει . Άξίζει όμως τόν κόπον να παραδεχθτί κανεις την μαρξιστικην θεώρη­ σιν του κράτους με τόν σκοπόν να ερωτήσ1J : Άφου τό κράτος είναι ταξικόν όργανον, δια του όποίου ή άρχουσα τάξις καταπιέζει τας άλλας, ποίος μας εγγυαται, ότι όταν τό προλεταριατο μετατραπη εΙς άρχουσαν τάξιν, θα κα­ ταργήσ1J τό κράτος και δεν θα τό χρησιμοποιήσ1J ώς όργανον καταπιέσεως τών άλλων τάξεων; Έπ' αυτου ό Μαρξισμός επίτηδες σιωπα. Και αυτός, που δηθεν όλα τα θέτει υπό λογικόν ελεγχον και τα αποδεικνύει, ουδεν μας απαντα, παρουσια­ ζόμενος κατ' αυτόν τόν τρόπον κάθε άλλο παρα «επιστημονικός», όπως διεκ­ δικεί να αποκαληται. "Ωστόσο καλόν θα ητο να προσθέσωμεν ακόμη : Τό προλεταριατον που θα αναλάβ1J την εξουσίαν ποίον είναι; ασφαλώς δεν την ασκουν όλοι οί προλετάριοι, αλλα ώρισμένοι εξ αυτών. Πώς λοιπόν αναγορεύονται αυτοι οί όλίγοι ώς ήγεσία όλοκλή ρου του προλεταριάτου; και τί μας βεβαιώνει, ότι πράγματι αυτοι εκφράζουν την προλεταριακην θέλησιν; ΕΙς τα ερωτήματα αυτα ό Μαρξισμός δεν εχει να δώσ1J ουτε στοιχειώ­ δεις δικαιολογίας, άπλώς τα αντιπαρέρχεται ώς επουσιώδη, πραγμα τό ό­ ποίον κατα παγίαν τακτικην κάνει, προκειμένου να διαφύγ1J τας δυσκολίας. 1 51

Χωρις να χρειάζεται ή παράθεσις και ή ανάπτυξις θεωριών, συνάγεται ώς αύτονόητον, δτι τό κράτος δεν είναι δργανον δια του όποίου μία τάξις κυριαρχει έπι τών άλλων. ΤΟ κράτος είναι μία ύπερτέρα ήθικη προσωπικό­ της, ή όποία αγωνίζεται προς έπιδίωξιν τών σκοπών του εθνους. Η ΠΑΤΡΙΣ

«Οί έργάται δεν εχουν πατρίδα», δηλώνει απεριφράστως ό Μάρξ εις το «Κομμουνιστικον Μανιφέστον». ΤΟ πώς τώρα συμβιβάζεται αύτη ή βα­ σικη πεποίθησις τ ου 'Μαρξισμcυ με το γεγονος της ύπάρξεως ένος τερα­ στίου αγάλματος ύψους 80 μέτρων εις το Στάλινγκραντ, που παριστάνει μί­ αν ρωμαλέαν γυναικα και φέρει ηΊν αναγραφήν: « " Η πατρις Ρωσία», ήμεις μαρξιστικώς τούλάχιστον δεν είμεθα εις θέσιν να το έρμηνεύσωμεν. "Ο Μάρξ είπεν: «οί έργάται δεν εχουν πατρίδα», αλλα δεν μας το απέδει­ ξεν. Περι αύτου ουτε μίαν, ουτε έλαχίστην, εστω και φάντασμα αποδείξεως δεν προσεκόμισε. Μηδε καν σκιαν ένδείξεως εχομεν, δτι δεν ύπάρχει πα­ τρίς. Άντιθέτως ή ίστορία καταμαρτυρει περιτράνως και έμπράκτως με σω­ ρείαν αποδείξεων-γεγονότων, δτι δχι μόνον ύπάρχει πατρίς, αλλα και ότι «χω ρις πατρίδα δεν ζη ή ανθρώπινη ψυχη» (Παλαμας). " Ο Μάρξ δεν παρεδέχετο την ιδέα, της πατρίδος, δπως άλλως τε δεν πα­ ρεδέχετο καμμίαν ιδέαν. Έν τούτοις αύτος ό ψευδοφιλόσοφος, που έκόπτε­ το δια την λογικήν, ή ρκέσθη να αρνηθη την πατρίδα δι' ένος αύθαιρέτου και αύθάδους έξωλογικου αφορισμου . Χωρις να αναφερθώμεν ήμεις εις τας Δέλτους της ίστορίας και δίχως να έπικαλεσθώμεν τα 1 82 1 και 1 940 ώς ακαταμαχήτους άποδείξεις της πατρίδος, καταφεύγομεν εις τον γίγαντα της παγκοσμίου διανοήσεως, τον Πλάτωνα, ό όποιος, γράφων «μητρός τε και πατρός και άπάντων προγόνων πολυτιμότερον και τιμιώτερόν έστιν ή πατρίς», απέδωσε φιλοσοφικώς εις την πατρίδα την ήθικην αίγλην την όπ<;>ίαν είχε, εχει και θα εχ'Ό πάντοτε, ώς θειον δώρον της ανθρωπίνης συνειδήσεως, χάριν του όποίου θυσιάζον­ ται αί ζωαί, έν τΌ πεποιθήσει, δτι και ή μεγαλυτέρα θυσία δια την πατρίδα, είναι μικρά. 'Όταν από τα βάθη τών αιώνων αντηχει βροντερη ή έπιταγη του παια­ νος τών Σαλαμινομάχων «"Ιτε παιδες " Ελλήνων, έλευθερουτε πατρίδα . . .», θα πρέπει να είναι μέχρις όστών έκφυλισμένος, δποιος έδώ εις την "Ελλά­ δα, που αν δεν εβρεχεν, ή γη θα ήτο κόκκινη άπο το αίμα το ύπερ πατρίδος χυθέν, να λέγ'Ό ότι δεν ύπάρχει πατρίς ! Αί θεωρίαι του Μάρξ περι πατρίδος είναι βεβαίως αντεπιστημονικαί, 1 58

αλλα δια τους 'Έλληνας είναι κάτι πολυ περισσότερον: είναι αντιηθικαί, καθόσον από αρχαιοτάτων χρόνων το «θνήσκειν υπερ πάτρης» εκπροσωπεί την κορωνίδα της Έλληνικης ήθικης. Ο Ι ΝΟΜΟΙ Ό Μαρξισμος υποστη ρίζει, δτι λειτουργουν τέσσαρες νόμοι, οί όποι­ οι διέπουν την εξέλιξιν της δημιουργίας και την ζωην του κόσμου. Οί νό­ μοι αυτοι είναι ο ί έξης: α) < ο νόμος της αενάου κινήσεως. Συμφώνως προς αυτον τα πάντα ΚΙ­ νουνται αδιακόπως. <Η δε κίνησίς των ή όποία είναι αποτέλεσμα της συγ­ κρούσεως του νέου προς το παλαιον είναι ανοδική, διότι τελικώς πάντοτε επικρατει το νέον, το όποιον όπωσδήποτε είναι καλλίτερον απο πάσης πλευ­ ρας του παλαιου . Έφαρμόζοντες τον νόμον της αενάου κινήσεως εις τας κοινωνίας οί Μαρξισται διαβεβαιουν, δτι αί κοινωνίαι απο της γεννήσεώς των προχω­ ρουν συνεχώς προς νέας κοινωνικοπολιτικας μορφας ανωτέρας τών προη­ γουμένων. Οϋτω, ή φεουδαρχία "υπη ρξεν ανωτέρα του δ ουλοκτη τικου συστή­ ματος, ή κεφαλαιοκρατία ανωτέρα της φεουδαρχίας κα! ασφαλώς δ μετα την κεφαλαιοκρατίαν εμφανισθεις κομμουνισμός ανώτερος εκείνων. Βεβαίως εις την ζωην υπάρχει κίνησις, άλλως τε αυτό δεν αποτελεί δια­ πίστωσιν του Μάρξ, αλλα του < Ηρακλείτου, ό όποίος δια του περιφήμου «τα πάντα ρεί», ετοποθέτησεν ορθώς τό ζήτημα, ενφ ό Μάρξ τ ο διεστρά­ βλωσε διότι αυθαιρέτως και πα,ραλόγως διεκήρυξεν, δτι ή κίνησις σταματα εις τον κομμουνισμόν. Νομίζομεν μάλιστα, δτι πρέπει να είναι κάπως δύ­ σκολον εις οίονδήποτε λογικον άνθρωπον να παραδεχθίί, δτι σκοπός και τέρμα της κινήσεως της ανθρωπότητος είναι δ κομμουνισμός. Έν πάσ'Ό περιπτώσει δμως αξίζει τον κόπον να ερωτήσωμεν: δια να λειτουργίί ό νόμος της κινήσεως θα πρέπει να μέν'Ό κάτι ακίνητο ν, επειδη κίνησις υπάρχει εν σχέσει πρός κάτι που ακριβώς δεν κινείται. Ποίον πρα­ γμα εν προκειμένφ λοιπόν μένει ακίνητον; <{Η ιδέα της κινήσεως», απαντq. ό ' Ένγκελς, παραμένει «αΙώνια ακίνη­ νητος». Καλό και τουτο ! "Ώστε δ θεμελιώδης νόμος της υλιστικης θεωρίας του Μαρξισμου β α σ ί ζ ε τ α ι ε ί ς μ ί α ν ί δ έ α ν ; ''Αν ναί, τότε πως, ιlρά γε, να συμβιβάζεται αυτό με την δήλωσιν, δτι αί Ιδέαι αποτελουν ά­ πλας αντανακλάσεις της ϋλης και τίποτε περισσότερον; β) <ο νόμος της μεταβολης της ποσότητος εΙς ποιότητα. Κατα τον νό­ μον αυτόν, τόσον εν τίί κοινωνίq., δσον και εν τίί φύσει σημειουνται ώρισμέ-

1 59

ναι ποσοτικαι διαφοροποιήσεις, αί όποίαι συσσωρεύονται και σταν ύπερκε­ ράσουν ενα συγκεκριμένον σημείον, ό δηγουν νομοτελειακώς και τρόπον τινα δι' αλματος εΙς μίαν ποιοτικώς διάφορον κατάστασιν της προηγουμέ­ νης που επεκράτει. Πρός άπόδειξιν της Ισχύος του παρόντος νόμου ό Μαρξισμός άναφέ­ ρει τό παράδειγμα του ϋδατος, τό όποίον θερμαινόμενον (ποσοτικη μεταβο­ λη) μετατρέπεται εΙς άτμόν (ποιοτικη μεταβολ'η) Τι άντιστρόφως, σταν μει­ συται ή θερμοκρασία του μετατρέπεται εΙς πάγον. Κατ'α την Ιδίαν μέθοδον, συνεχίζουν οί Μαρξισταί, αί ποσοτικαι μεταβολαι (συγκέντρωσις κεφα­ λαίου, βιομηχανικη άνάπτυξις, άνεργία κ.λ.π.) αί σημειούμεναι εντός της άστικης κοινωνίας θα προκαλέσουν συσσωρευόμεναι εν δεδομένυ στιγμΤΙ την ποιοτικήν της μεταβολην (κομμουνισμός), ή όποία θα συντελεσθΤΙ δι ' αλματος (εργατικη επανάστασις). ·0 νόμος αυτός του Μαρξισμου καταρρίπτεται εΠΙΌ'τημονικώς πολυ ευκόλως δια τόν άπλούστατον λόγον, στι δεν μας άποδεικνύει, διατί ό κομ­ μουνισμός θα συνιστQ. την ποιοτικην μεταβολ'ην της άστικής κοινωνίας. ΤΟ συμπέρασμά του εΙναι τελείως δογματικόν. Έπι πλέον δ ίδιος ό νόμος πά­ σχει όργανικώς καθόσον δια να άναφερθώμεν εΙς το κλασσικόν μαρξιστι­ κόν παράδειγμα του ϋδατος, ό άτμος δεν άποτελεί νέαν ποιότητα, άλλα μορφην της Ιδίας ποιότητος. ' Αλλα και αν άκόμη άπετέλει νέαν ποιότητα, διατί και κατα ποίαν λογιΚ'ην άπόδειξιν ή νέα αυτη ποιότης εΙναι καλλιτέ­ ρα της προηγουμένης; γ) cO νόμος της άπόλύτου άρνήσεως. Οδτος διδάσκει, στι κάθε τι φέ­ ρει εντός του την άρνησίν του, ή όποίά προκαλεί σύγκρουσιν με άποτέλε­ σμα την δημιουργίαν μιας νέας θέσεως, ή όποία μοιραίως φέρει εντός της την άρνησίν της, αυτη δε ή τελευταία όνομάζεται «άπόλυτος άρνησις» Τι «διπλη άρνησις» Τι «άρνησις της άρνήσεως». Και δια να καταστώμεν σαφείς παραθέτομεν το άκόλουθο ν παράδειγμα: ·0 σπόρος εΙναι ή θέσις, της όποί­ ας άρνησις εΙναι τό δένδρον, τό όποίον παράγει νέους σπόρους, που εΙναι ' ή άρνησις της άρνήσεως. Δια του νόμου τούτου ό Μάρξ «εξηγεί» την ίστορικην εξέλιξιν Ισχυρι­ ζόμενος, στι άπο την φεουδαρχίαν προηλθεν ή κεφαλαιοκρατία ώς άρνησις της φεουδαρχίας, εκ δε της κεφllλαιοκρατίας ύποχρεωτικώς θα εκπηγάσυ ό κομμουνισμός, ό όποίος ώς άρνησις της κεφαλαιοκρατίας, που ύπηρξεν άρνησις της φεουδαρχίας, συνιστQ. η]ν «άπόλυτον άρνησιν». "Αν εξετάσωμεν τόν νόμον της «άπολύτου άρνήσεως» λογικώς, ήτοι επιστημονικώς, θα εύρεθώμεν προ της ευλόγου άπορίας: ·Η ζωη εχει ώς άρνησίν της τον θάνατον. Σύμφωνοι . Θάνατος και ζωη συγκρούονται και τί 1 60

προκύπτει δια να δυνηθώμεν να όμιλήσωμεν περι «απολύτου αρνήσεως»; Έκτός αυτου δμως ουδεις μας αποδεικνύει, αν ύποθέσωμεν δτι ίσχύει ό υπ' δψιν νόμος, διατί ό κομμουνισμός και δχι άλλο σύστημα αποτελεί την «απόλυτον άρνησιν». δ) Ό νόμος της αλληλεξαρτήσεως, κατα τόν όποίον δλα αλληλεπι­ δρουν και αλληλοεξαρτώνται, είς τρόπον, ώστε δια να εξετασθουν, να α­ παιτουν συσχέτισιν. Δια του νόμου τούτου οί Μαρξισται αρνουνται την αυθυπαρξίαν αξιών, γεγονότων και καταστάσεων. Άρνούμενοι δε τουτο αν­ τιφάσκουν πρός την διακή ρυξίν των περι πλήρους ανεξαρτησίας της ύλης και είδικώτερον της οίκονομίας, την όποίαν ό Μάρξ εθεώρησε τελείως α­ νεξάρτητον και ανεπη ρέαστον από άλλους παράγοντας. Και φυσικα μόλις εγκαθιδρυθij κομμουνισμός, ου δεις λόγος περι εξαρτήσεως αυτου από μελ­ λοντικας καταστάσεις. Πρόκειται δηλαδη με άλλα λόγια περι ένός μαρξι­ στικου νόμου, που ίσχύει δι' δλους έκτός από τους μαρξιστάς. 4.

Ο ΔΕΝΙΝ ΙΣΜΟΣ

<ο Μαρξισμός ώς κοσμοθεωρία συνετρίβη κυριολεκτικώς από

την έπιστη μ,ονικην σκέψιν, Τι όποία αδιασείστως απέδειξε την χρεωκοπίαν του και από την πραγματικότητα, Τι όποία τόν διέψευ­ σεν είς δλας του τας προβλέψεις. την πανθομολογουμένην διάλυσιν της μαρξιστικης θεωρίας την αντελήφθη εκ τών πρώτων και ό Λένιν, ό όποίος είχε την ευ­ φυίαν να κατανοήση , δτι Τι έπιμονη είς εκείνα που έδίδαξεν ό Μάρξ θα όδηγήσΌ είς πλή ρη αποτύχίαν πάσης κομμουνιστικης προσπαθείας και δι' αυτό προέβη είς την αναθεώρησιν (ρεβιζιο­ νιμόν) του μαρξισμου. "Η αναθεώρησις δμως αύτη επραγματοποι ήθη έν ονόματι του Μαρξισμου. Με άλλα λόγια ό Λένιν έκράτησεν μόνον τα ονόματα και την όρολογίαν του Μάρξ, ενφ ταυτοχρόνως μετέβαλε τελεί­ ως τό περιεχόμενόν των. Και είς τουτο διαφέρει από τους υπολοί­ πους αναθεωρητας (Μπερνστάϊν κλπ.), οί όποίοι εδήλουν δτι έδώ Τι εκεί σφάλλει ό Μάρξ και πρέπει να γίνΌ ετσι Τι αλλοιώς. <ο Λέ­ νιν τίποτε από αυτά, τουναντίον μάλιστα υπεστήριξεν εντόνως, δτι ό Μάρξ πουθενα δεν εχει λάθος, τό μόνο που χρειάζεται είναι, δχι να αλλάξωμεν, αλλα άπλώς να προσαρμόc ω;Jεν τας απολύτως ορθας απόψεις του Μάρξ πρός τα νέα κοινωνικα δεδομένα. Έξετάζοντες δμως την «προσαρμογην» διαπιστουμεν, δτι έ11

161

κ ε ί ν α τ α ό π ο ί α ε ί π ε ν ό Μ ά Ρ ξ δ ε ν ε χ ο υ ν κ α μ­ μ ί α ν σ χ έ σ ι ν Τι κ α ι σ υ ν ή θ ω ς ε ί ν α ι α ν τ ί θ ε τ α π Ρ ό ς ε κ ε ί ν α π ο \.> λ έ γ ε ι ό Λ έ ν ι ν. Κατα συνέπειαν ή εκφρασις «Μαρξισμός-Λενινισμός» δεν σημείναι μίαν ιδεολογί­ αν, αλλα αποτελεί σχημα όξύμωρον. Ό Μαρξισμός σχετίζεται με τόν Λενινισμόν, δσον τό μαυρο πρός τό άσπρον. Ίδο\.> ενα παρά­ δειγμα. ·0 Μάρξ εδίδαξεν: «·Η οικονομία καθορίζει την πολιτι­ κήν». ·0 Λένιν «προσή ρμοσεν»: «Ή πολιτικη καθορίζει την οικο­ νομίαν»! . Πάντως ή αξία του Λενινισμου εγκειται εΙς τό δτι ό Λενινι­ σμός συνιστα εξοχον πρακτικην δια την κατάληψιν της εξουσίας. Ό Λενινισμός αναμφισβητήτως αποτελεί την τεχνικην της άλώ­ σεως της αρχης. Δια να έπιτευχθΌ δμως αυτό «μαρξιστικώς», επρε­ πε να εισαχθουν εις την Μαρξιστικην θεωρίαν ώρισμένα καινοφα­ νη στοιχεία, τα όποία παρέχουν εις την κομμουνιστικην δραστη­ ριότητα «ιδεολογικην» κάλυψιν. τα στοιχεία με τα όποία ό Λένιν ενεπλούτισε τόν Μαρξισμόν συνοψίζονται εις τας ακολούθους τέσσαρας θεωρίας, ητοι α) θεω­ ρία περι κόμματος β) θεωρία περι επαναστάσεως γ) θεωρία περι Ίμπεριαλισμου και δ) θεωρία περι δικτατορίας του προλεταριάτου. ΤΟ ΚΟΜΜ Α

Δια να γίνΊJ ή επανάστασις κατα τόν Λένιν χρειάζεται το οργανον τό όποίον θα την ΠΡOπαρασKευάσΊJ , θα την όργανώσΊJ και θα την KατευθύνΊJ . Βεβαίως εδώ ό Λένιν διαφωνεί με τόν Μάρξ, ό όποίος ύπεστή ριξεν, δτι ή επανάστασις θα γίνΊJ μόλις ώριμάσουν αί οικονομικα! συνθηκαι, αί όποίαι και θα την προκαλέσουν καθορίζουσαι μάλιστα τόν χρόνον της εκρήξεώς της. ·0 Λένιν διαφωνεί με την μαρξιστικην δοξασίαν, άλλα δεν τό λέγει, διότι δπως είπαμε και αυτό θα πρέπει ό αναγνώστης να τό εΧΊJ μέχρι τέλους υπ' όψιν του, ό Λένιν παρεμόρφωσε τόν Μαρξισμόν ισχυριζόμενος πάντο­ τε, δτι ή έρμηνεία την όποίαν δίδει, εστω και αν είναι έκατό τοίς έκατόν αντίθετος πρός την άποψιν του Μάρξ, είναι ό σωστός Μαρξισμός. ·0 Μάρξ ανέθεσε η'ιν διεξαγωγην της επαναστάσεως εις τό προλετα­ ριατον γενικώς, ό Λένιν τουναντίον διεκήρυξεν, δτι τό προλεταριατον συνο­ λικώς αδυνατεί να KηρύξΊJ την κοινωνικην επανάστασιν λόγφ του δτι οί αστοι τό εμποδίζουν να άνέλθΊJ πολιτικώς, πνευματικώς, ύλικώς κλπ . eH επανάστασις, ή όποία άποτελεί ίστορικόν ρόλον δια τό προλεταριατον θα 1 62

πραγματοποι ηθτί άπό μίαν ε π ί λ ε κ τ ο ν ό μ ά δ α, ή όποία θα άναλάβτι την καθοδήγησι ν της προλεταριακης τάξεως πρός την εκπλήρωσιν της ιστορικης της άποστολη ς. Κατα συνέπειαν, άποφαίνεται ό Λένιν τό κομμουνιστικόν κόμμα δεν θα είναι κόμμα πλήθους, άλλα κόμμα πρωτοπορειακόν. < Η πρωτοπορία δε ή όποία θα τό συγκροττί δεν θα είναι αλλη παρα ή επίλεκτος όμας που άνεφέραμε και ή όποία περιλαμβάνει τους εύφυεστέρους, ικανωτέρους και δραστη ριωτέρους προλεταρίους. <Ωστόσο δεν άποκλείεται να προσχωρή­ σουν είς τό κομμουνιστικόν κόμμα και διάφοροι άστοί, οι όποίοι παρεδέ­ χθησαν την νομοτελειακην άναγκαιότητα της άνατροπης του άστικου κα­ θεστωτος. 'Έτσι cbριαότατα εξηγείται, πως ό άστός δικηγόρος Λένιν εύρέθη επικεφαλης των προλεταρίων. Τό κόμμα θα δφσΌ είς όλόκλη ρον τό προλεταριατον την συνείδησιν της άποστολης του και θα καθοδηγήστι άποφασιστικως τό εργατικό κίνη­ μα. Δια να ύλοποιηθουν δλα αύτα εκ χου άσφαλους, επι βάλλεται τό κόμμα να φροντίζτι να διατηρήστι την φύσιν του cbς πρωτοπορειακου κόμματος (να μην εγγράφεται είς αύτό όποιοσδήποτε, να μη παρασυρθτί και γίντι κόμμα­ μαζα κ.λ.π.). Πρός τούτοις άπαιτείται τό κόμμα να όργανωθτί βάσει νέων άρχων και όχι βάσει των άρχων, με τας όποίας όργανουνται και λειτουργουν τα δημο­ κρατικα κόμματα. Αϊ όργανωτικαι άρχαι επι των όποίων στη ρίζεται τό κομμουνιστικόν κόμμα (νέου τύπου κόμμα) είναι αϊ άκόλουθοι: α) Ά Ρ Χ η τ ο υ δ η μ Ο Κ Ρ α τ ι κ ο υ σ υ γ κ ε ν τ Ρ ω τ ι σ μ ο υ. Κατ' αύτην ύποτίθεται δτι επιτρέπεται ελευθέρως είς δλα τα κομματικα μέ­ λη πασα συζήτησις, πασα εκφρασις γνώμης, κάθε αίτημα Τι και παράπονο άκόμη πρός τα ανω Τι τα κάτω. < Η τελικη και όριστικη δμως άπόφασις άνή­ κει είς την ήγεσίαν. Αύτη θα διατάξτι τί πρέπει να γίντι και τί να μη γίντι . Είς δε τας εντολάς της όφείλουν δλοι ύπακοήν, εστω και αν προσωπικως διαφωνουν. < Η άρχη του «δημοκρατικου συγκεντρωτισμου» όμοιάζει με την ϊεραρχη μένην πειθαρχίαν, ή όποία επικρατεί είς τόν στρατόν, πραγμα όχι παράξενον αν σκεφθτί κανείς, δτι τα κομμουνιστικα κόμματα είναι άληθι­ νο! εθελοντικοι στρατο! άνθρώπων επιδιωκόντων να κατακτήσουν βιαίως την εξουσίαν. Άποτέλεσμά της άρχης του «δημοκρατικου συγκεντρωτισμου» είναι ή μονολιθικότης, ή όποία διακρίνει τα κομμουνιστικα κόμματα και ή όποία ση μαίνει, δτι τα μέλη συμφωνουν ύποχρεωτικως και εξ όλοκλή ρου πρός τας επισήμους θέσεις, τας όποίας άνακοινώνει ή ήγεσία και πρός τας όποίας 1 63

ούδεις δύναται Τι δικαιουται να παρεKKλίνΊJ , εστω και κατα τό ελάχιστον, εστω και εις τό πλέον άσήμαντον ζήτημα. β) Ά Ρ Χ η τ ο υ σ υ ν ω μ ο τ ι σ μ ο υ. Αί κινήσεις του κόμματος ο­ φείλουν να εϊναι μυστικαί, μακραν άπό τό φως της δημοσιότητος,διότι αλ­ ' λως οί άστοι θα προφυλαχθουν και θα άποτρέψουν τα σχέδια των κομμου­ νιστων. Πρός εξασφάλισιν της μυστικότητος και των εξ αύτης πλεονεκτη­ μάτων συνισταται ή όπωσδήποτε λειτουργία, παραλλήλως πρός το νόμι­ μον κόμμα, ένός παρανόμου μηχανισμου. Ή νόμιμος δρασις θα συμπλη ρουται με την παράνομον. Αί δύο αύται δ ραστη ριότητες του κομμουνιστικου κόμματος , δέον όπως τυγχάνουν άνε­ ξάρτητοι άλλήλων, άλλα και συντονισμέναι. Ίδιαιτέρως δε ή νόμιμος δρα­ σις θα άΠOβλέΠΊJ κυρίως εις την προστασίαν καΙ εις την εξυπηρέτησιν της παρανόμου, επι της όποίας βασίζεται ή μεγάλη προσπάθεια των κομμουνι­ στων . . ·0 συνωμοτισμός πάντως δεν θα αύτοσχεδιάζεται ουτε θα άποτελύ προχειρολογίαν, άλλα θα έδράζεται επι επιστημονικών δεδομένων και επι των εμπειρικων συμπερασμάτων. Σχετικως, μνημονεύομεν δτι τό εν ·Ελλά­ δι κυκλοφορησαν βιβλίον «Βασικοι κανόνες επαγρύπνησης» (είχεν ενσω­ ματωθη εντός ένός δηθεν όδηγου μαγειρικης τοϋ άρχιμαγείρου των . . . άνα­ κτόρων) προέβλεπε πληθος συνωμοτικων λεπτομερειων και συνεβούλευε περι της ο ρθης «παράνομης δουλειας». γ) 'Α Ρ Χ η τ η ς , α ύ τ ο θ υ σ ί α ς. Δια ταύτης τό κομματικό συμφέ­ ρον τίθεται ύπεράνω όλων. ·0 καλός κομμουνιστης δφείλει άνα πασαν στι­ γμην να εϊναι ετοιμος να θυσιάσΊJ τα ύλικα του συμφέροντα, την οικογένειά του, την ιδίαν του την ζωήν, τα πάντα, αν την θυσίαν την άπαιτύ τό κόμμα. Εις την προσφοραν πρός τό κόμμα ούδεις ή θικός ενδοιασμός τι δισταγμός , άναγνωρίζεται. 'Ό,τι ώφελεί τό κόμμα εϊναι δίκαιον και ήθικόν, άσχέτως αν αύτό καθ' έαυτό άποτελεί άναίσχυντον πραξιν, π.χ. ό νεαρός Πάβλικ Μο­ ροζωφ διαπαιδαγωγη θεις τοιουτρόπως κατέδωσε τόν πατέρα του δτι άπέ­ κρυψε σίτον και δεν παρέδωσεν όλην την παραγωγην εις τό κόμμα. ·0 πα­ ηΊρ Μοροζωφ ετυφεκίσθη , ενφ εις τόν Πάβλικ εστήθη άνδριας που ύπάρ­ χει άκόμη και σήμερον εις πολλας πόλεις της Ρωσίας ! δ) Ά Ρ Χ η τ η ς τ Ρ ο μ Ο Κ Ρ α τ ί α ς. ·0 Λένιν, ώς αριστος προπα­ γανδιστής, εγνώριζε καλως την άπήχησιν της δυνάμεως εις την μαζοψυχην και δι' αύτό άδιστάκτως υίοθέτει την τρομοκρατίαν εξ αιτίας της όποίας τό πληθος παρέλυεν επ' ώφελείq. των κομμουνιστων. Αί δολοφονικαι άπό­ πειραι τι και αί εν ψυχρφ εκτελέσεις συμπεριλα μβάνονται άνέκαθεν εις τ ο π ρόγραμμα της δράσεως των κομμουνιστικων κομμάτων, τ α όποία δι' αύτης 1 64

της απανθρώπου μεθόδου εξολοθρεύουν τούς εκλεκτοτέρουςτών αντιπάλων των. Ταυτοχρόνως Τι τρομοκρατία συνιστq, και μέσον παγιώσεως της κομ­ ματικης πειθαρχίας πρός τούς έκάστοτε κρατουντας. Αυται εν ολίγοις υπη ρξαν και παραμένΟI,Ν αϊ ο ργανωτικαι αρχαι τών κομμουνιστικών κομμάτων. Θα απετέλει Ό μως σοβαραν παράλειψιν να μην αναφέρετο εδώ Τι δια πρώτην φοραν υπό του Λένιν χρησιμοποίησις στελε­ χών, τα όποία εργαζόμενα δια τό κόμμα εζων από τό κόμμα και επλη ρώνον­ το από εκείνο. τα στελέχη αυτά, γνωστα με τό όνομα του «επαγγελματίου επαναστάτου», είχον ώς αποκλειστιΚ'ην και μόνιμον απασχόλησιν την κομ­ ματικην δρασιν. Αυτη ήτο Τι εργασία των, τό επάγγελμά των. Εις τό περίφημον βιβλίον του «Τί πράττειν» ό Λένιν γράφει, Ότι Τι ο ρ­ γάνωσις πού θα εξαπολύσυ την επανάστασιν πρέπει να συγκροτηται από ανθρώπους πού τό επάγγελμά τους είναι Τι επαναστατικη δρασις.·Ο προπα­ γανδιστης του κόμματος, συνεχίζει, δεν θα αποδώσυ , αν δουλεύυ εις τό ερ­ γοστάσιον. Δια να αποδώσυ , πρέπει να ζij με εξοδα του κόμματος. 'Έτσι λοιπόν, κάτω από παρόμοιον πνευμα, ανεπτύχθη τό κομμουνισττκόν κόμμα, μαχητικός πυρην του όποίου είναι ό «επαγγελματίας επαναστάτης». Τελικώς οϊ επαγγελματίαι του πραξικοπήματος κάνουν την επανάστα­ σιν (όχι όλόκληρον τό προλεταριατον) και φυσικα αυτοι είναι εκείνοι οϊ όποίοι καταλαμβάνουν την εξουσίαν, γεγονότα πού συγκρούονται αναφαν­ δόν με την επίσημον μαρξιστικην θεωρίαν, κατα την όποίαν δεν είναι αϊ προσωπικότητες, τα άτομα, πού γράφουν την ϊστορία, αλλα αϊ μαζαι. Και επι πλέον αποτελεί αντιμαρξισμόν πρώτου μεγέθους να μετατί�εται Τι επα:­ νάστασις από την αναγκαιότητα τών «ϊστορικών νόμων», δυνάμει τών ό­ ποίων πραγματοποιείται (Μαρξισμός), εις τούς ωμους μιας πρωτοπορίας (Λενινισμός) . Αϊ αντιφάσεις Μαρξισμου - Λενινισμου επι του προκειμένου συνοψί­ ζονται εις την βασικην διάστασιν: Ό Μάρξ εδίδαξεν, Ότι ολοι ο ϊ προλετά­ ριοι θα εξεγερθουν και θα ανατρέψουν τό αστικόν καθεστώς, Όταν ώριμά­ σουν αϊ οικονομικαι συνθηκαι, όπότε βάσει απαραβάτων ϊστορικων «νόμων» θα γίνυ Τι επανάστασις (τό άλμα). 'Ενφ ό Λένιν εξήρτησε την επανάστασιν όχι από τό σύνολον των προλεταρίων Τι από τούς «νόμους», αλλα από την δραστηριοποίησιν μιας δυναμικης συνωμοτικης επαναστατικης όμάδος. 'Εκ της συγκρίσεως τών δύο αντιθέτων αντιλήψεων συνάγεται ευκό­ λως, Ότι ό Λένιν εσκέπτετο ρεαλιστικΦς και αντι να περιμένυ την λειτουργία τών «νόμων» του Μάρξ δια να καταλάβυ την εξουσίαν, την κατέλαβε χρη­ σιμοποιών ενα κόμμα, τό όποίον προτου ανέλθυ d.ς την αρχην ήτο τό επι­ τελείον, πού προετοίμασε την επανάστασιν καί, Όταν ανηλθεν εΙς την αρ1 65

χήν, αυτοεχαρακτη ρίσθη ώς το όργανον, δια του όποίου το προλειαριατον ασκεί τ1)ν εξουσίαν, και τουτο δια να φαινώμεθα εν τάξει μαρξιστικώς. Εις την εξάπλωσιν, τέλος, του κινήματος ό Λένιν, δπως προκύπτει απο την μελέτην του προαναφερθέντος βιβλίου του, απέδιδεν ιδιαιτέραν ση­ μασίαν εις τ1)ν ϋπαρξιν εφημερίδος, ή όποία δι' εκείνον ορθότατα αποτελεί συλλογικον προπαγανδιστην και συλλογικον Οργανωτήν . Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙ Α ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ

<Όταν το κομμουνιστικον κόμμα πάρΊ] την εξουσίαν, τότε υπάρχει φό­ βος Τι μαλλον βεβαιότης, δτι οί αστοι θα αντιδράσουν και θα αναπτύξουν αντεπαναστατικην δραστη ριότητα με σκοπον να επανέλθουν εις την αρχήν. Δια να μη συμβτΙ δμως αυτό, χρειάζεται ή ασκησις μιας ισχυρας, ακωλύτου και αδεσμεύτου εξουσίας. Με αλλας λέξεις απαιτείται μια δικτατορία, ε­ πειδη δε το κομμουνιστικον κόμμα που κατέχει την εξουσίαν εκπροσωπεί το προλεταριατον, επεται δτι το προλεταριατον κατέχει την εξουσίαν με συνέπειαν, την δικτατορικην εξουσίαν, που απαιτείται δια την περιφρού­ ρησιν της επαΥαστάσεως, να την ασκτΙ αυτό. Οϋτως εχομεν την λεγομένην δικτατορίαν 'Του προλεταριάτου, ή όποία κατα τον Λένιν σημαίνει, δτι οί βιομηχανικοι εργάτες κυ βερνουν όλόκλη ρον την μαζαν τών εργαζομένων. Ή θεωρία της δικτατορίας του προλεταριάτου δικαιολογεί και την ϋ­ παρξιν του κράτους, το όποίον κατα τον Λένιν δεν θα «μαραθτΙ» (δπως ελε­ γεν ό Μάρξ), αλλα θα ισχυροποιηθτΙ, δια να αντεπεξέλθΊ] εναντίον τών ε­ σωτερικών και εξωτερικών εχθρών του προλεταριάτου. 'Άρα το προλετα­ ριατον χρησιμοποιεί το κράτος ώς ταξικον όργανον, ιδιότητα την όποίαν απέδιδεν εις το αστικον και την όποίαν υπείσχετο-κατα τον Μάρξ πάντο­ τε-να καταργήσΊ] , μόλις θα καταλάβΊ] την εξουσίαν. Ή δικτατορία του προλεταριάτου θα διατη ρηθτΙ , μέχρις δτου εξαφανι­ σθουν οί εσωτερικοι και εξωτερικοι εχθροι του προλεταριάτου . "Όσον α­ φoρ� εις τους εσωτερικους «εχθρους» δεν αμφιβάλλομεν, δτι θα εχουν ηδη τακτοποιηθη . Οί εξωτερικοι δμως, που είναι δλα τα αστικα κράτη του κό­ σμου (που κατα σύμπτωσιν είναι και τα πλέον πολιτισμένα και τα πλέον δυ­ νατα απο πάσης απόψεως), δεν φαίνονται διατεθειμένοι να υποκύψουν εις τους σοβιετικούς. 'Άρα εφ' δσον αυτα εξακολουθουν να υπάρχουν και εις πείσμα του κομμουνισμου να ακμάζουν, θα διατηρηται ή δικτατορία του προλεταριάτου εις τας κομμουνιστικας χώρας, ή όποία, αν ληφθτΙ υπ' όψιν, δτι πραγματικώς την ασκεί ή «πρωτοπορία», θα πρέπει μαλλον, αντι δι­ κτατορία του προλεταριάτου, να λέγεται δικτατορία επι του προλεταριάτου. l f\f\

Ευρύτερον το θέμα εχει και μίαν αλλην αξιόλογον θεώρησιν."Οταν ό Λένιν εγκαθίδρυσεν εις τ11ν Ρωσίαν την δικτατορίαν του προλεταριάτου, οΙ Ρώσοι προλετάριοι δεν ήσαν ουτε το 3% του πληθυσμου. "Αν υποθέσω­ μεν, δτι δλο το προαναφερθεν 3% ήσαν κομμουνισται μπολσεβίκοι (που ό­ πωσδήποτε δεν ήσαν), είμεθα περίεργοι να μάθωμεν, πώς εξηγειται μαρξι­ στικώς ή υπο του Λένιν κατάληψις της εξουσίας και ή διοίκησις υπο του 3 % του 97 %, μολονότι ό Μάρξ διεκήρυξεν, δτι το προλεταριατον θα ανέλ­ θΊ] εις τ11ν εξουσίαν, δταν γίνΊ] απόλυτος πλειοψηφία του πληθυσμου . "Ας μην αυτσπατώμεθα, ή λεγομένη δικτατορία του προλεταριάτου (δ­ ρος μη απαντώμενος ε1ς τα θεμελιώδη εργα του Μάρξ, «Μανιφέστον», «Κε­ φάλαιον» κ.λ.π.) δεν είναι τίποτε αλλο παρα μία θεωρητικη φενάκη προς δικαιολόγησιν της διατη ρήσεως της εξουσίας υπο του κομμουνιστικου κόμ­ ματος, δια της χρησιμοποιήσεως δικτατορίας, ή όποία κατα τον ίδιο τον Λένιν είναι «κ υ β έ Ρ ν η σ ι ς α π ε Ρ ι ό Ρ ι σ τ ο ς κ α Ι α π ο 'λ ύ τ ω ς α δ έ σ μ ε υ τ ο ς α π ο ν ό μ ο υ ς κ α Ι β α σ ι ζ ο μ έ ν η κ α τ ' ε υ θ ε ι­ α ν ε ι ς τ η ν δ ύ ν α μ ι ν» (<<'Άπαντα » γ' εκδ. 250ς τόμος σελ. 441). Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

Ό Μάρξ εδίδαξεν, δτι ή επανάστασις, ώς αποτέλεσμα ώρισμένων στα­ δίων οικονομικης εξελίξεως, θα εκραγij όχι εις μίαν, αλλα εις δσας χώρας ευρίσκονται εις το αυτο στάδιον, αρχης γενομένης απο τας χώρας εΙς τας όποίας ό καπιταλισμος εφθασεν εις το ϋψιστον σημειον της προσφορας του, εκ του όποίου εξαντλούμενος αδυνατει να δώσΊ] κάτι νέον, με συνέπει­ αν να επιβάλλεται εξ αντικειμενικών λόγων ή μετατροπη της καπιταλιστι­ κης κοινωνίας εις κομμουνιστικήν. Ή μετατροπη βεβαίως θα συντελεσθij δια του επαναστατικου ι'iλματoς, βάσει του γνωστου «νόμου» της μεταβο­ λης της ποσότη τος εις ποιότητα. 'Η επανάστασις κατα τον Μάρξ θα αρχίσυ (ακόμη να αρχίσΊ]) απο την χώραν, εις την όποίαν ό καπιταλισμος ηγγισε το εσχατον ση μειον της α­ ναπτύξεώς του (Άγγλία, Γερμανία, Γαλλία κ.λ.π.). Αυτα εδίδαξεν ό Μάρξ και δεν εχομεν παρα να είπωμεν τα ακριβώς αντίθετα δια να μάθωμεν τί ι­ σχυρίσθη ό Λένιν. Οϋτω κατα τον Λένιν ή επανάστασις δεν θα γίνυ εις πολλας χώρας, αλ­ λα εις μίαν. Και όχι εις την πλέον ανεπτυγμένη ν καπιταλιστικώς, αλλα εις την πλέον καθυστερημένην. Ή άλυσίδα, διεκή ρυξεν ό Λένιν θα σπάσυ εις τον ασθενέστερον κρικον της. "Αμα δε σπάσωμεν τον ασθενέστερον, που είναι ευκολώτερον απο το να σπάσωμεν τον ισχυρότερον, θα καταστώ1 67

μεν ίκανοι να καταστρέψωμεν και τους άλλους κρίκους. "Η θεωρία του «άσθενους κρίκου» άντιτίθεται σαφως πρός τας ορθοδό­ ξους μαρξιστικας άντιλήψεις, αλλα σαφέστερον ακόμη αντιτίθεται πρός τόν Μάρξ ό Λένιν, δταν πλην των οίκονομικων αίτίων δια την κήρυξιν της ε­ παναστάσεως λαμβάν1] υπ' όψιν του και άλλα μη οίκονομικά, άλλα καθαρως πολιτικά, δπως π.χ. ή διεθνης πολιτικη κατάστασις, ή οργάνωσις του επα­ ναστατικου κινήματος κ.τ.λ. Κανονικως άπό μαρξιστικης δηλαδη σκοπιας ω.φειλεν ό Λένιν να περιμέν1] την ώρίμασιν των οίκονομικων συνθηκών, προϊόν των όποίων θα ητο ή επανάστασις και ή εξ αυτης κατάληψις της αρχης από τους προλεταρίους. "Ο Λένιν μολαταυτα παραβλέπων τόν οίκο­ νομικόν παράγοντα εβασίσθη επι πολιτικων δεδομένων δια την εξαπόλυ­ σιν της επαναστάσεως μη άναμένων (δυστυχως) την ώρίμασιν των συνθη­ κων. Άφήνοντες τας φιλοσοφικας αοριστολογίας του Μάρξ και εξετάζον­ τες τας πρακτικας γνώμας του Λένιν περι επανασtάσεως βλέπομεν, δτι κατ' αυτόν ή χώρα είς την όποίαν πρόκειται να γίν1] ή επανάστασις καθως και ό ενδεχόμενος χρόνος προσδιορίζεται από την ε σ ω τ ε Ρ ι κ η ν κ α Ι δ ι­ ε θ ν η κ α τ ά σ τ α σ ι ν κ α Ι τ η ν σ υ σ Χ έ τ ι σ ι ν α υ τ ω ν. (<<Γενι­ κός νόμος των επαναστάσεων»). Τό πότε δμως επακριβως θα δράσωμεν προσδιορ ί ζεται άπό τους άκο­ λούθους τρεις δρους. α) Τ ό κ α τ ε σ τ η μ έ ν ο ν δ ε ν δ ύ ν α τ α ι ν α ε ξ ο υ σ ι ά σ 1J κ α Ι ή μ α ζ α τ ό ε χ ε ι σ υ ν ε ι δ η τ ο π ο ι ή σ ε ι. β) "Υ π ά Ρ Χ ε ι κ α Ι δ Ρ Q- κ α λ ω ς ω ρ γ α ν ω μ έ ν ο ς ε π α ν α σ τ α τ ι κ ό ς ο Ρ γ α­ ν ι σ μ ό ς ά π ο φ α σ ι σ μ έ ν ο ς δ ι' ε π α ν ά σ τ α σΊ ν . γ) Τ ό Χ ά ο ς κ α Ι ή α ν α Ρ Χ ί α κ υ Ρ ι α Ρ Χ ο υ ν ά π ο λ ύ τ ω ς. "Η συνύπαρξις των τριων αυτων δρων, ή όποία άπεκλήθη «θ ε μ ε λ ι ώ δ η ς ν ό μ ο ς τ η ς ε π α ν α σ τ ά σ ε ω ς» προσδιορίζει την χρονικην στιγμην της εξεγέρσεως. Άπό καθαρως τεχνικης πλευρας ό Λένιν υπεστή ριξεν, δτι ή επιτυχία της επαναστάσεως εξαρτατσι από τό κατα πόσον τό κόμμα εχει δημιουργή­ σει δ υ ν α μ ι κ α ς ο ρ γ α ν ώ σ ε ι ς ε ν τ ό ς τ η ς ε ρ γ α τ ι 1(' η ς τ ά­ ξ έ ω ς, α ί ό π ο ι α ι κ α τ α λ λ ή λ ω ς ε κ μ ε τ α λ λ ε υ ό μ ε ν α ι τ α α ί τ ή μ α τ α τ ω ν ε ρ γ α τ ω ν π ο λ ι τ Ι κ ο π ο ι ο υ ν Τ ο υ ς ο ί κ ο­ ν ο μ ι κ ο υ ς α γ ω ν α ς. Έπίσης εθερώρει απαραίτητον προϋπόθεσιν της επιτυχίας την δ ι ά β Ρ ω σ ι ν τ ο υ σ τ Ρ α τ ο υ κ α Ι τ ω ν σ ω μ ά τ ω ν α σ φ α λ ε ί α ς, ωστε να μη σημειωθΌ ωργανωμένη δυναμικη άντίδρασις εκ μέρους του πληττομένου κράτους, δταν εκδηλωθΌ ή επανάστασις. Και εν τέλει σημαντικόν ρόλον θα διαδραματίq1J δια την ευμενη εξέλιξιν του 1 68

κινήματος ή κ υ Ρ ι α Ρ Χ ί α τ ο υ κ ό μ μ α τ ο ς ε π ι μ ι a ς σ ε ι ρ a ς, δ ί κ η ν σ π ο ν δ υ λ ι κ η ς σ τ ή λ η ς, β α σ ι κ ω ν π ό λ ε ω ν - κ έ ν­ τ Ρ ω ν τ η ς Χ ώ Ρ α ς. Το πώς θα πραγματοποιηθουν αυτα δεν είναι του παρόντος. Πάντως δι' ενα εκαστον τούτων παρέχονται καΙ υπο του ίδίου του Λένιν σαφείς όδηγίαι, αί όποίαι εν τφ συνόλφ των χαρακτη ρίζουν τον Λενινισμον ώς την έπιστημονικήν, μεθοδιΚ'ην της επαναστατικης καταλήψεως της εξουσίας. ΚαΙ δικαίως. Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ

Ό Μάρξ ητο βέβαιος περΙ της διαλύσεως του καπιταλισμου και επο­ μένως εθεώρει ώς ανεπίδεκτον πάσης αμφιβολίας το γεγονος της αντικατα­ στάσεως τών ξεπερασμένων πλέον αστικών κοινωνιών απο τας κομμουνι­ στικάς. Αί προφητείαι του δμως, δεν επηλήθευσαν, απεναντίας μάλιστα ό καπιταλισμος εγνώρισε μετα τον θάνατον του Μάρξ αντΙ της καταπτώσεως την ακμήν. , Διαπιστώνων λοιπον ό Λένιν την αποτυχίαν του μαρξισμου τον «προσ­ ή ρμοσε» προς τα νέα κοινωνικα δεδομένα παρατείνας την ζωην του καπιτα­ λισμου, δια της θεωρίας περΙ Ίμπεριαλισμου. Ό Μάρξ, είπεν ό Λένιν, είχεν υπ' όψιν του το βιομηχανικον κεφάλαι­ ον, ένφ κατόπιν παρετηρήθη μία συγχώνευσις βιομηχανικου καΙ τραπεζι­ τικου κεφαλαίου είς μίαν νέαν μορφην κεφαλαίου, την χρηματιστη ριακήν. Ή νέα μορφη του κεφαλαίου, ή όποία όλίγον κατ' όλίγον επεκράτησε του βιομηχανικου, διότι αί βιομηχανίαι εξαρτώνται από τας Τραπέζας (πιστώ­ σεις κ.λ.π.), εδημιούργησε τα μονοπώλια, τα όποία δεν είναι τίποτε άλλο παρα τεράστιοι οίκονομικοΙ όργανισμοΙ (τράστ), που εχουν την τάσιν να ί­ σχυροποιουνται συνεχώς συγκεντρώνοντες όλονεν καΙ περισσότερα κεφά­ λαια. Κατ ' αυτόν τον τρόπον προκαλουνται δύο τινά: Πρώτον εξαφανίζον­ ται οί ασθενείς ανταγωνισταΙ καΙ δεύτερον δημιουργείται εκ της αδιακόπου ίσχυροποιήσεως ή ανάγκη εξευρέσεως νέων αγορών, διότι αί υπάρχουσαι εχουν πλέον κορεσθη, επίσης δημιουργείται και ή ανάγκη εξευρέσεως νέ­ ων πηγών δια πρώτας υλα;, εργατικην δύναμιν κλπ. Μοιραίως επομένως αί συγχρονοι καπιταλιστικαΙ χώραι, δια να αντα­ ποκριθουν προς τας απαιτήσεις τών μονοπωλείων που αναζητουν νέα πε­ δία δράσεως, επιδιώκουν να κυριαρχήσουν επι ξένων εδαφών, δια να εξα­ σφαλίσουν τας απαραιτήτους πλουτοπαραγωγικας δυνάμεις, τας τόσον ζω­ τικας δια την υπαρξιν και λειτουργίαν του καπιταλιστικου συστήματος, το 1 69

όποίον τώρα εφθασεν εις τό ζενίθ του. Εις την επεκτατικην προσπάθειαν, δια καθαρως οικονομικους λόγους, λαμβάνουν μέρος πολλαι καπιταλιστικαι χωραι, με αποτέλεσμα να διεξά­ γεται μεταξύ των εις κη ρυγμένος Τι ακήρυκτος πόλεμος. 'Άν κατορθώσουν να όρίσουν σφαίρας επιρροής, τότε αναβάλλουν δι' όλίγον χρόνον την ρη­ ξι ν, ή όποία ύποχρεωτικως θα συμβij . Ή παράτασις της ζωής του καπιταλισμου την όποίαν, την ανάγκην θε­ ωρίάν ποιούμενος, του εδωσεν ό Λένιν, την εδικαιολόγησε δια της ανωτέρω αντιλήψεως, ή όποία εισάγει εις τόν κομμουνισμόν τόν δρον του ιμπερια­ λισμου υπό την εννοιαν, δτι ούτος αντιστοιχεί πρός εκείνο τό ύψιστον κα­ πιταλιστικόν στάδιον, δπου κυριαρχουν τό χρηματιστη ριακόν κεφάλαιον και τα μονσπώλεια. Με την θεωρίαν του ιμπεριαλισμου, δπως αύτη περιεγράφη , ό Λένιν εξηγεί και τους πολέμους μεταξυ των καπιταλιστικων χωρων ισχυριζόμενος δτι δια των πολέμων αί ισχυραι καπιταλιστικαι χωραι αγωνίζονται να κα­ τακτήσουν σφαίρας επιρροης, αποικίας κλπ . , τας όποίας κατέχουν άλλαι καπιταλιστικαι χωραι και να διανείμουν δπως τους συμφέρει τας αγοράς. Έπακόλουθον δλων αυτων είναι να εμφανίζωνται εις τας καπιταλιστι­ κας χώρας, που ευρίσκονται εις τό στάδιον του 'Ιμπεριαλισμου νέαι αντι­ θέσεις, αί όποίαι συν τοίς άλλοις όξύνουν και τας παλαιας (ταξικη πάλη κ.λ.π.). Ούτω παρουσιάζεται εις γενικός ερεθισμός, ό όποίος όδηγεί νομο­ τελειακως εις την επανάστασιν. Ό Ιμπεριαλισμός αποτελεί την υψίστην και τελευταίαν βαθμίδα του καπιταλισμου. Μετα από αυτην επέρχεται ή πτωσις του καπιταλισμου και ει ς την θέσιν του οικοδομείται το κομμουνιστικον καθεστώς. Άρκεται δεκαετίαι παρήλθαν και ή «επικειμένη» καταστροφη του κα­ πιταλισμου δεν συνετελέσθη . Πίπτει λοιπόν εις τους ωμους των επερχομέ­ νων ήγετων του διεθνοκομμουνισμου ή θεωρητικη δικαιολόγησις της μη εφαρμογης των δσων διεβεβαίωσεν ό Λένιν, δτι επίκεινται να εφαρμοσθουν, καθως και ή δια νέας θεωρίας παράτασις της ζωης του καπιταλισμου, ό ό­ ποίος θα δέχεται κατ' εξακολούθησιν παρατάσεις ζωής από τον κομμουνι­ σμόν, μέχρις δτου εξαφανισθΌ ό κομμουνισμός. Πάντως αν μία χώρα ασκεί σήμερον ιμπεριαλιστικην πολιτική ν, όπωσ­ δήποτε δεν είναι ή καπιταλιστικη Γαλλία, 'Ιταλία, Έλλάς, <Ελβετία, Βέλ­ γίον, <Ολλανδία κ.λ.π., αλλα ή Σο βιετικη Ρωσία, ή όπ οtα απέδειξε και προσ­ φάτως εις την Τσεχοσλοβακίαν και παλαιότερον εις την ουγγαρίαν δια των σοσιαλιστικων τάνκς, τί είναι ιμπεριαλισμός. 1 70

Ο ΑΛΗθΙΝΟΣ ΛΕΝΙΝ

Δεν εχομεν λόγους και θα ήτο πολυ αφελες να θελήσωμεν να παρου­ σιάσωμεν τόν Λένιν ό:>ς ανίκανον. 'Όχι, κάθε άλλο, ό Λένιν απέδειξε πλει­ στάκις καθ' δλον του τόν βίον δτι υπη ρξεν Ικανώτατος . Ούδεμία αντίρρη­ σις. Έκείνο δμως που όπωσδήποτε πρέπει να αρνηθωμεν είναι στι ήτο ιδε­ ολόγος και πολυ περισσότερον, στι υπη ρξεν ηρως μιας επαναστάσεως. Πρω ταγωνιστης ναΙ Άρχηγός ναΙ 'Ή Ρ ω ς σ μ ω ς δ Χ ι . Ό Βλαδίμη ρος 'Ίλιτς Ούλιάνωφ δπως πραγματικως ωνομάζετο-τό Λέ­ νιν ήτο ψευδώνυμον ληφθεν εκ του ποταμου Λένα, που διή ρχετο ενός χω­ ρίου σπου εζησεν ό Λένιν, ό:>ς εξόριστος-δεν ήτο κατασκευασμένος από την «στόφα» ενός ήρωϊκου ήγέτου. Ό ιδεολόγος επαναστάτης ούδεμίαν σχέσιν εχει με τόν πρακτικόν Λένιν, ό όποίος πάντοτε ενή ργει εκ του ασφα­ λους. 'Όποτε εζήτει την ενοπλον εξέγερσιν πάντοτε εφρόντιζε να είναι ό πρώτος που θα δραπετεύσΊJ εγκαταλείπων ούτω τους συντρόφους του. 'Ό­ ταν Π.χ. εγινε τό αποτυχόν Ίουλιανόν κίνημα των Μπολσεβίκων, μετα την καταστολήν του ό μπολσεβίκος Ίόφφε συνομιλεί με τόν Τρότσκυ: «Θυμα­ στε πως ήταν ό Λένιν, του λέγει , χλωμός σαν τόν θάνατο, τρομαγμένος, καθόταν και δεν μπορουσε να αρθρώσΊJ λέξι ! 'Όσο περισσότερο τό σκέπτο­ μαι, τόσο γίνομαι πιό σίγουρος δτι εΙναι ενας σπάνιος φοβιτσιάρης» ! Και αλήθεια ό Λένιν συστη ματικως απέφυγε να εκτίθεται εις κινδύνους, μέχρι σημείου που να προκαλiJ την αγανάκτησιν και εκείνων που επίστευ­ αν εις αύτόν. Ή Άλεξίνσκαγια εγραψε σχετικως στι: «Άποδεχόμενοι τη μαρξιστικη διδασκαλία με την απρόσωπη μέθοδο, εμείς πάντοτε γυρεύαμε στό πρόσωπο του Άρχηγου, ενα συνδυασμό η Ρ ω α κ α ι ι δ ε ο λ ό γ ο υ . Τέτοιος περιμέναμε να είναι ό Λένιν. Μ α σταν τόν είδα για πρώτη φορα τό 1906 σε ενα από τα συλλαλητή ρια, πιό εξω από την Πετρούπολη , ήμουν τρομερα απογοητευμένη, οχι μόνο άπό την εμφάνισή του, άλλα πρό παντός δταν ακούστηκαν οί φωνες «κοζάκοι», αύτός πρωτος-πρωτος τό εβαλε στά . . . πόδια ! Έγω τόν παρακολουθουσα! Πήδηξε άπό ενα φράχτη ! Τό «μπομπε» καπέλο του τουπεσε άπό τό κεφάλι ! Με τό πέσιμο του γελοίου «μπομπε » συντελέστηκε στη φαντασία μου και ή πτωσις του ιδίου του Λένιν. »Δεν ξέρω γιατί, τό τρέξιμό του, αύτη ή περ ιπέτεια με τό πέσιμο του «μπομπε» ήταν τόσο άταίριαστη με τόν ηρωα που φανταζόμουνα ! . . . Κανεις δεν τόν ακολούθησε, και μένοντας οί άλλοι επι τόπου άρχισαν, σπως συνη­ θίζονταν άπό τους διαδηλωτάς, να λογοφέρνουν με τους Κοζάκους . . . 'Έτρεξε μονο , , . . Λενιν.». ' ι ο. (Περιοδικό «Ραντάϊα Ζεμπλιό » Νο. 1). 171

Παρεμφερη στιγμιότυπα υπάρχουν πολλα εις την ζωην του Λένιν, ό όποιος εξωρίσθη μόνο μια φορα εις τό χωρίον Σουσένσκογιε, όπου συνέ­ ζη μετα της ερωμένης του και μετέπειτα συζύγου του Κρούπσκαγια λαμβά­ νων συνάμα πλούσιον επίδομα πρός πληρωμην του ενοικίου και των άλλων του εξόδων ! ουσιαστικως λοιπόν δεν επρόκειτο περι εξορίας, άλλα περι διακοπων κατα τας όποίας εγραψεν α ρκετα βιβλία (<<τί πράττειν , «Οϊ σκο­ ποι των Ρώσων σοσιαλδημοκρατων» κ.ά.) και πολλα άρθρα, που εδημοσι­ εύοντο εις την "Ελβετίαν. Πραγματικως ό Λένιν ήτο άνανδρος. Αυτός ό όποιος παρώτρυνε συνε­ χως τους άλλους να εξεγερθουν, τό εκανε πάντοτε άρκετας χιλιάδας χιλιό­ μετρα μακρυα άπό τό κράτος, τό όποιον (όφειλαν να άνατρέψουν οί οπαδοί του. Έντός 1 7 ετων μίαν φοραν μόνον και μετα άπό άμνηστίαν, που εδω­ σεν ό Τσάρος επισκέπτεται την Ρωσίαν με σωρείαν προφυλάξεων και με πλαστό, άγγλικόν διαβατήριον! Τό 1 9 1 7 επέστρεψε, άφου πλέον είχε πέσει ό Τσάρος, πάλι δειλα-δειλα και μεταμφιεσμένος εις γεροντάκο με γυαλιά! "Ο Νικολάϊ Λένιν μπορει να ήτο και ήτο άριστος και πρωτος εις την οργάνωσιν και την προπαγάνδαν, ήτο όμως άσφαλέστατα και εν αντιθέσει πρός άλλους άρχηγους �ιδεoλoγΙKων κινημάτων, δειλός, πολυ δειλός. του καταμαρτυρουμεν αυτό τό μειονέκτημα, οχι δια να μειώσωμεν την ίκα­ νότητά του, αλλα δια να γνωρίσωμεν τόν άνθρωπον και να τόν συγρκίνω­ μεν με άλλους που διεκινδύνευσαν Τι και εθυσιάσθηκαν υπερ ίδεωδων, οϋ­ τως ωστε να εχωμεν εν μέτρον ηθικης κρίσεως του χαρακτη ρος του Λένιν. του Λένιν, τόν όποιον ή Θεία Δίκη , δια τα τόσα εγκλήματα ετιμώρησε με τόν φρικτότερον θάνατον: Έσάπισεν ό εγκέφαλός του. ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΤΒΣ ΛΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

1. Π υ ρ η ν τ ο υ α γ ω ν ο ς α) Έπαγγελματίας Έπαναστάτης 2. ''0 Ρ γ α ν ο ν Έ π α ν α σ τ ά σ ε ω ς: τ ό κ ό μ μ α ω ρ γ α ν ω μ έ v ο ν ε π ι τ ω ν α ρ χ ω ν: α) Δημοκρατικου συγκεντρωτισμου Τι άλλως ίεραρχημένης πειθαρχίας β) Συνομωτισμου, ήτοι τό κόμμα να εXΊJ νόμιμον και παράνομον μηχα­ νισμόν γ) Αυτοθυσίας δ) Τρομοκρατίας 3. Γ ε ν ι κ ό ς Ν ό μ ο ς τ ω ν ε π α ν α σ τ ά σ ε ω ν α) Έξέτασις εσωτερικης καταστάσεως 1 72

β) Έξέτασις διεθνους καταστάσεως 4. Θ ε μ ε λ ι ώ δ η ς ν ό μ ο ς τ ή ς ε π α ν α σ τ ά σ ε ω ς α) Όργάνωσις αποφασισμένη δι' επανάστασιν β) Σύγχυσις είς τον λαον και ακυβερνησία γ) Ανικανότης εξουσίας και συνειδητοποίησις αύτου υπό του λαου. 5. '''Ό Ρ ο ι τ ή ς Έ π α ν α σ τ ά σ ε ω ς α) Πολιτικοποίησις των οίκονομικων αγώνων των τάξεων, ίδίq. των ερ­ γατων β) 'Έλεγχος ώρισμένων πόλεων αποτελουσων άξονα είς το κράτος γ) Διάβρωσις Σωμάτων Άσφαλείας και ' Ενόπλων Δυνάμεων. 5.

Β ΜΠΟΔΣΕΒΙΚΙΚΒ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ*

τα ίστορικα γεγονότα εχουν βέβαια μια δική τους -αξία, κρι­ νόμενα αύτα καθ' έαυτά. Πέ ραν, . όμως αύτής, ή όποία κατα το μαλ­ λον Τι ηττον είναι υποκειμενική, υπάρχει και μία άλλη ούσιαστι­ κώτερη και αντικειμενική, που σχετίζεται άμεσα προς το πολιτι­ κον δίδαγμα, τό όποίον συνάγεται εκ τής αναλύσεως των περιστα­ τικων. ΤΟ πολιτικόν δίδαγμα είναι εκείνο που προέχει, διότι αύτό καΙ μόνον αξιοποιεί την ίστορικη διήγησι έξυψώνοντάς την σε ώφέ­ λιμη πολιτικη πείρα. Κάτω από ανάλογον πνευμα, λοιπόν, γράφονται όλα όσα θα ακολουθήσουν και έδω και περαιτέρω είς την διήγησιν τής κινεζι­ κής επαναστάσεως. Οί λεπτομέρειες των συμβάντων πολυ λίγο μας νοιάζουν. Για μας τα γεγονότα τοποθετουνται σε δεύτερη μοί­ ρα έν σχέσει προς τό χρήσιμον συμπέρασμα που απορρέει έξ αύ­ των. Και έν προκειμένφ, τό πολιτικόν δίδαγμα συνοψίζεται στό να διαπιστώσουμε πανηγυρικα τί μπορεί να κ α τ ο Ρ θ ώ σ 'Ό μ ι α μ ε ι ο Ψ η φ ί α κ α λ α ώ ρ γ α ν ω μ έ ν η , κ α λ α π ε ι θ α ρ­ Χ η μ έ ν η , μ ε ί δ α ν ι κ α � α ι μ ε π ί σ τ ι κ α ι μ ε α π ο φ α­ σ ι σ τ ι κ ό τ η τ α γ ι α α γ ω ν α κ α ι γ ι α ν ί κ η.

*Τό κεφάλαιον που ακολουθεί είναι πιστη μεταφορα ένός άρθρου μου που έδημοσιεύθη δια πρώτην φοραν είς την έφημερίδα «4η Αύγούτου» τόν Απρίλιον του 1 967 και τό όποίον αντέγραψε γνωστός «συγγραφεύς», δί­ χως να αναφέρ'Ό την πηγήν. •

1 73

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕ,Ε Δ ΥΝΑΜΕΙΣ

?Εξετάζοντας τι)ν πολιτικη πραγματικότητα στη Ρωσία εκείνης της περιόδου, μπορουμε εϋκολα να προσδιορίσουμε τις δυνάμεις του πρωταγω­ νιστουσαν στην τραγωδία, που αργότερα συνεκλόνισε όλόκληρη την αν­ θρωπότητα. Οϊ δυνάμεις αυτες ησαν οϊ ακόλουθες: α) Ό Τ σ ά Ρ ο ς Ν ι κ ό λ α ο ς Β '. Τυπικα πανίσχυρος μονάρχης. ουσιαστικα αξιοθρήνητο θυμα των προληψεών του και της γυναίκας του Άλεξάνδρας, που με τι)ν σειρά της επη ρεασμένη μεταφυσικα εκτελουσε τις εντολες του διαβόητου καλογή ρου Ρασπουτιν. β) Ό Κ Ρ α τ ι κ Ο ς Ό Ρ γ α ν ι σ μ ο ς που ύπη ρξε αληθινα σημαντι­ κη δύναμις. Τον συγκρατουσαν ή μισητη αστυνομία, ή διεφθαρμένη διοί­ κησις και ό μαχόμενος στρατός. Για τον τελευταίον επιβάλλεται να ανα­ γνωρισθΌ , δτι στάθηκε, ώρισμένες φορές, στο ύψος των παραδόσεων και σε μια εποχή , που δλα σάπιζαν, άφηνε παραδείγματα ή ρωϊσμου και φιλο­ πατρίας. γ) Ή Δ ο ύ μ α, το Ρωσικον κοινοβούλιον δηλαδή , που συνεκλήθη το 1 906- 1 907 και μέσα στο όποίο εκπροσωπουντο οϊ δημοκρατικες τάσεις. Σαν θεσμος ή Δούμα εστερείτο κάθε δυνάμεως. δ) Τ ο Σ ο σ ι α λ ι σ τ ι κ Ο ν Κ ί ν η μ α, που παρουσιαζόταν με δύο παράνομα κόμματα. ΤΟ Σοσιαλιστικον και το Σοσιαλδημοκρατικόν. Αυτο το τελευταίο ηταν επι πλέον χωρισμένο σε δυο παρατάξεις. Στους Μενσεβί­ κους, που με αρχηγο τον Μαρτωφ ύποστήριζαν, δ,τι περίπου και οϊ τωρινοι Σοσιαλδημοκράτες και στους Μπολσεβίκους, που με αρχηγο τον Λένιν διε­ κή ρυτταν τις επαναστατικες αρχες του Μαρξισμου. Ή εκρηξις του Α" Παγκοσμίου Πολέμου ανέβασε στι)ν επιφάνεια δλα θανάσιμα ελαττώματα του Τσαρισμου . ΤΟ δεσποτικον σύστημα ευθύνε­ τα το για την εσωτεριΚ'η διάβρωσι της χώρας, καθως και για τις συμφορές, που είχε ύποστη ό Ρωσικος στρατος απο τους Γερμανούς. "Αν και ή Ρωσία θα μπορουσε να θεωρηται αυτάρκης χώρα, με τον α­ νίκανο Τσάρο Νικόλαο εδειχνε μια πρωτοφανη οίκονομικη καθυστέρησι. 'Ιδίως ό λαος ηταν φοβερα εξαθλιωμένος και φυσικα δυσαρεστημένος απο το φεουδαρχικο καθεστώς, το όποίον τον είχε ύποβάλει σε μια απηνη εκ­ μετάλλευσι. Παράλληλα με αυτα αξίζει να αναφερθΌ , δτι και ή ακμάζουσα γραφειοκρατία εκανε το κάθε τι για να αυξήσΌ την δυσαρέσκεια του κό­ σμου κατα των κυβερνώντων. Χωρις άλλο ή κοινωνικη αδικία αποτελουσε, για την Τσαρικη Ρωσία μόνιμη κατάστασι . "Ανθρωποι ανάξιοι και εξαχρει1 74

ωμένοι κατελάμβανον διάφορες θέσεις του κρατικου μηχανισμου καΙ από εκεί, ενφ άλλοι εσκοτώνοντο στό μέτωπο, αυτοι επεδίδοντο απροκάλυπτα στόν εύκολο πλουτισμό και στην καταπίεσι , προκαλουντες ετσι την αγα­ νάκτη σι του λαου . Άκόμη και ό στρατός διεμαρτύρετο, γιατί αναμφισβήτητα είχε προδο­ θη ό αιματη ρός αγώνας του από τόν Τσάρο καΙ τό αυλοκολακικό του περι­ βάλλον. Με δύο λόγια, τό κλίμα που επικρατουσε κυοφορουσε την επανά­ στασι . Άλλα καθως απέδειξαν, δπως θα δουμε παρακάτω, τα γεγονότα δεν υπη ρχαν επαναστάτες να κάνουν την αρχη και να ήγηθουν. Πιθανώς, για­ τί δλοι οι άξιοι πρός τουτο ήσαν στην εξορία η στην φυλακή . Η ΠΤΩΣΙΣ Τ ΟΥ Τ ΣΑΡΟΥ

Όλόκλη ρη ή ίστορία που κατέληξε στην εκθρόνισι του Τσάρου ξε­ κίνησε από μία φήμη καΙ μάλιστα από μία φή μη ψεύτικη . Συγκεκριμένά, άγνωστο πώς, στις 23 Φεβρουαρίου 1 9 1 7 διαδόθηκε μέ­ σα στην Πετρούπολι, δτι τελείωσαν τα αποθέματα σιταριου και δτι θ' αρχι­ ζε ή πέίνα. 'Αμέσως μετα από αυτην την διάδοσι δημιουργήθηκαν αυθόρ­ μητα μπροστα στα μαγαζιά πελώριες ουρες από γυναίκες που ζητουσαν να προμηθευτουν τρόφιμα. Φυσικόν ήταν να προκληθΌ πανικός, που μεταδό­ θηκε στις χιλιάδες τών εργατών, οΙ όποίο ι παράτησαν τις δουλειές τους και ετρεξαν καΙ αυτοι στα μαγαζια ζητώντας ψωμί. ·Η αστυνομία ξέροντας τί συμβαίνει-η ανωμαλία στη διανομη ωφεί­ λετο στην υπη ρεσία επισιτισμου, ή όποία συναγωνιζότανε σε ανεπάρκεια τις άλλες κρατικες υπη ρεσίες-επεμβαίνει, μπορουμε να πουμε φιλικά, και προσπαθεί να εξηγήσυ στους δηθεν απειλουμένους από την πείνα, δτι δεν υπάρχει λόγος να ανησυχουν. Άλλα πλέον ήταν αργά. " "Ο τροχός είχε αρ­ χίσει να κυλα, μολονότι δεν τό είχε αντιληφθη κανείς. πραγμα που και ό ίδιος ό Τρότσκυ παρατη ρεί στό εργον του «" Ιστορία της Ρωσικης Έπανα­ στάσεως»: «Κανείς, απολύτως κανείς, δεν είχε αντιληφθΌ ακόμη , δτι ή 23 Φεβρουαρίου είχε σημάνει την αρχη μιας αποφασιστικης επιθέ­ σεως εναντίον της απολυταρχίας . . . 'Από πάνω οί μαζες ήσαν σχε­ δόν εντελώς ακαθοδήγητες». την επομένη τα πνεύματα εξάπτονται ακόμη περισσότερον. 200.000 α­ περγοι διαδηλώνουν στους δρόμους της Πετρουπόλεως και για πρώτη φο­ ρά, κάπου-κάπου ακούγονται και πολιτικα συνθήματα, δπως «Κάτω ή απο­ λυταρχία». Μολαταυτα δεν γίνονται συγκρούσεις. 175

Στις 25 Φεβρουαρίου, ό στρατηγός Καμπάλωφ, σαν στρατιωτικός διοι­ κητης Πετρουπόλεως, άπαγορεύει κάθε άπεργία και κάθε συγκέντρωσι. Έν τούτοις, διοργανουνται καινούργιες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις,χωρις και αύτη τη φορα να χυθΌ αίμα. Τώρα δμως τα πολιτικα συνθήματα πλη­ θαίνουν. Και οί διαδηλώσεις, που είχαν σκοπόν την ίκανοποίησι ένός άπλου αίτήματος, παίρνουν πολιτικη μορφη και περιεχόμενο . Κατα σύ μπτωσιν ή 26 Φεβρουαρίου είναι Κυριακή . 'Έτσι δλος ό κό­ σμος δίχως ναχη δουλειά, βγαίνει στους δρόμους, δπου άρχίζουν τυχαία οί συγκρούσεις, για να τελειώσουν, άφου καταμετρηθουν 40 νεκροι και έ­ κατοντάδες τραυματίες. την ήμέρα αύτη παρατη ρείται και ενα σπουδαίο γεγονός: <ο 40ς λόχος της Φρουρας Παυλόφσκι ένώνεται με τους διαδηλω­ τες και ζητεί να άπομακρυνθουν τα ύπόλοιπα στρατεύματα, που ήσαν τα­ γμένα σε διάφορες τοποθεσίες γύρω στην πόλι . Στις 27 Φεβρουαρίου, ή φρουρα Πετρουπόλεως άπειθαρχεί καΙ π ροσ­ χωρεί στην επανάστασι, ή όποία ετσι επικρατεί χωρις να εχτι άρχηγους καΙ χωρις να εχτι πολιτικό πρόγραμμα η τέλος πάντων κάποιον σκοπόν. <Η άντίδρασις του Τσάρου εκδηλώθηκε άναιμική, δπως άναιμικός ή ­ και ό ίδιος. Με ενα «ούκάζιο» διατάσσει κατ' άρχην την διάλυσιν της ταν Δούμας, άλλα οί επαναστάτες κυκλώνουν τα άνάκτορα τηςΤαυρίδος, όπου λειτουργουσε τ ό Ρωσικό Κοινοβούλιο .καΙ άπαιτουν να μην ύπακούστι ή Δού­ μα και να συγκροτηθΌ προσωρινη κυβέρνησις; πραγμα που εγινε άμέσως δεκτόν. Πρόεδρος της προσωρινης κυβερνήσεως &ρίσθη ό πρίγκηψ Λβώφ. την ίδια μέρα στόν ίδιο χωρο συγκεντρώνονται οί Μενσεβίκοι βουλευ­ τες και μαζι με εκπροσώπους των συνδικάτων σχηματίζουν προσωρινην εκ­ τελεστικη επιτροπη των Σοβιέτ. (τα Σοβιετ ήσαν αίρετα συμβούλια εργα­ των, άγροτων και στρατιωτων εμφανισθέντα τό πρωτον στην επανάστασι του 1 905). Πρόεδρος της επιτροπης άνεδείχθη ό Τσκέϊντζε και άντιπρόε­ δρος ό Κ ερένσκυ. Άφου άπέτυχε με τόν έλιγμό της άναστολης των εργασιων της Δού­ μας, ό Τσάρος άποφασίζει επιτέλους να επιστρέψτι στην ΙΠετρούπολι. Στις 28 Φεβρουαρίου ξεκινα με τό αύτοκρατορικ:ό τραίνο άπό τό Μοντίλεφ, άλ­ λα είναι πλέον πολυ άργα γι' αύτόν. "Έτσι άναγκάζεται στις 2 Μαρτίου να παραιτηθΌ ύπερ του άδελφου του Μεγάλου Δουκός Μιχαήλ, ό όποίος δ μως παραιτειται κι αυτος την επομενη . ,."

"

�

'\

,,

e

,

ΤΑ ΑΙΤΙΑ

Για πρώτη φορά, λοιπόν ή Ρωσία εγινε Δημοκρατία. Και σε τελευταία 1 76

ανάλυσι τό οφείλει στις ουρες τών γυναικών, που μαζεύθηκαν εξω από τα αρτοπωλεια της Πετρουπόλεως. Διότι και αυτο πρέπει ιδιαίτερα να τονισθΌ και να προσεχθΌ . Έπανάστασις εκη ρύχθη μόνον στην Πετρούπολι, ή υπό­ λοιπη Ρωσία, σαν μουδιασμένος όγκος ακολούθησε μοιρολατρικά. 'Άλλως τε, αργότερα, στην ίστορία του θα τό διαβεβαιώσΊ] και ό Τρότσκυ: «Δεν είναι καθόλου υπερβολη να πουμε, δτι ή Πετρούπολις πρα­ γματοποίησε μόνη της την Φεβρουαριανη επανάστασΙ.Ή υπόλοι­ πη χώρα δεν εκανε τίποτε αλλο παρα να προσχωρήσΊ] σ' αυτήν». Έκ πρώτης όψεως φαίνεται καταπληκτικόν μέσα σε εννέα μέρες και άπλώς με πεζοδρομιακες εκδηλώσεις και μάλιστα μονάχα σε μια πόλι να πέσΊ] ό Τσάρος, που μόλις πριν είχε γιορτάσει πανηγυρικα τα τριακόσια χρόνια της ανόδου της οΙκογενείας του (Ρομανωφ) στόν ρωσικό θρόνο. Άλλα αν καλοεξετάσουμε τό ζήτημα θα μας φανΌ μαλλον καταπλη­ κτικόν τό γεγονός και θα απο ρήσουμε, όχι γιατί ό Τσάρος επεσε το 1 9 1 7, όλλα γιατί δεν επεσε νωρ�τερα, πραγμα που επρεπε να αναμένεται, λόγφ της κακης του πολιτικης. «Ή δυσαρέσκεια προκαλουμένη από αυτην την πολιτικην και από την ανάμιξι της αυτοκράτειρας, όχι μόνο μέσα στις εσωτερικες υποθέσεις, αλλ' επίσης και στα έξωτερικα ζητήματα, κερδίζει ό­ λόκλη ρη την χώρα, τόν στρατόν, δπως και δλες τις κοινωνικές τάξεις μέχρι του τελευταίου στρατιώτη του μετώπου που είναι πε­ πεισμένος δτι προδόθηκε». (Μιλιούκωφ, .,Αϊζενμαν «"Ιστορία Ρω­ σίας», Παρίσι 1 933). "Ο Τσάρος αναμφισβήτητα είχε παύσει προ πολλου να εμπνέΊ] τον σε­ βασμό και την αγάπη στόν λαό. 'Ένα κυμα δικαιολογημένης αντιδράσεως σηκώθηκε εναντίον του πολιτεύματός του και το κατεπόντισε. Ο Ι Π '\ΡΑΤΑ Ξ ΕΙΣ

" Η απρόοπτη επανάστασι εφερε τα δικά της επακόλουθα πάνω στις πο­ λιτικές δυνάμεις. " Ο Τσάρος, δπως ήταν έπόμενο, εξουδετερώθηκε τελείως σαν πολιτικός παράγων. Άλλα και ό κρατικός οργανισμός δέν διεσώθη . "Η εξασθένησις του στρατου και της διοικήσεως ώδήγησε αναγκαστικα στην ασημαντοποίησί του . Οί μόνες λοιπόν ρυθμιστικές δυνάμεις που απόμειναν ηταν ή Δημοκρα­ τία και τό Σοσιαλιστικό Κίνη μα. την πρώτην τ11ν εξέφραζε τό Δημοκρατι­ κό-Συνταγματικό Κόμμα (Καντέ). Και τό δεύτερο, αντιπροσωπευότανε 12

177

άπο το Σοσιαλεπαναστατικο και το Σοσιαλδημοκρατικο Κόμμα με τα δυό του παρακλάδια. τους Μενσεβίκους και τους Μπολσεβίκους. Δεν νομίζω, πως θιΙταν περιττο να λέγαμε κάτι ξεχωριστο για το καθένα. Σ υ ν τ α γ μ α τ ι κ Ο Κ ό μ μ α ίδρύ­ α) Τ Ο Δ η μ Ο Κ Ρ α τ ι κ Ο θηκε το 1 905 άπο άνθρώπους μορφωμένους, που επιθυμουσαν να άντικα α­ στήσουν τον ξεπεσμένο Τσαρισμο με μια Κοινοβουλευτικη Δημοκρατία, κατα το άγγλικο πρότυπο. Συμπλη ρωματικα πρέπει να διευκρινισθij , δτι αύ­ ΤQΙ δεν διαφωνουσαν καθόλου προς την εξωτερικη πολιτικη του Τσάρου, που ήταν εχθρικη προς την Γερμανία και φιλικη προς την Άγγλία, άλλα διαφωνουσαν όλοκληρωτικα στην εσωτερικη πολιτικοκοινωνικη συγκρό­ τησι του καθεστώτος. β) Τ ο Σ ο σ ι α λ ε π α ν α σ τ α τ ι κ ο ν κ ό μ μ α ίδρύθηκε το 1900, με προέλευσι την τρομοκρατικην όργάνωσι «Ναροντγάγια Βόλια» (Λαϊκη Θέλησις). Οί Σοσιαλεπαναστάτες δούλευαν πρωταρχικα στον αγροτικο πληθυσμο και υίοθετουσαν ανεπιφύλακτα την επαναστατικη δρασι και την τρομοκρατία. Είναι αλήθεια δτι εμίσουν τους Μαρξιστές, χωρις ασφαλώς αύτο να τους εμποδίζΌ να μιμουνται εκείνους σε πολλά, δπως στην όργάνω­ σι όμάδων μάχης Κ.Τ.λ. Σημειωτέον επίσης, δτι οί Σοσιαλεπαναστάτες άνη­ καν στην Β ' Διεθνη . γ) Τ ο Σ ο σ ι α λ δ η μ Ο Κ Ρ α τ ι κ ο Κ ό μ μ α διέφερε απο το Σοσια­ λεπαναστατικό, διότι σαν πεδίο δράσεώς του επέλεξε το προλεταριατο και δχι τους άγρότες. 'Ήταν δε και το πιο παλιο κόμμα. 'Ιδρύθηκε το 1 898, άλ­ λα το 1 903 διασπάσθηκε σε Μενσεβίκους, που υποστήριζαν μία μετριοπα­ θη εξελικτικη σοσιαλιστικη μεταβολη και σε Μπολσεβίκους, που ακολου­ θουσαν την όρθόδοξη μαρξιστικη γραμμη της κοινωνικης επαναστάσεως. Τελικα στα 1 9 12 όριστικοποιήθηκε ό διχασμος και σχηματίσθηκαν δύο α­ νεξάρτητα κόμματα. Παρατη ρώντας την μεθοδολογία και την εσωτερικη όργάνωσι τών Ρω­ σικών κομμάτων διαπιστώνουμε αμέσως, δτι ή παράταξις τών Μπολσεβί­ κων ήταν εντελώς διαφορετικη άπο τις άλλες. Συγκεντρωτισμος της εξου­ σίας, σιδη ρα πειθαρχία, φανατισμος και μαχητικότης άποτελουσαν τα κύ­ ρια χαρακτηριστικα τών όπαδών του Λένιν, ό όποίος εκ πεποιθήσεως άπέ­ κρουε το κόμμα-μαζα και εδέχετο το κόμμα-αγωνιστής. Έπρόκειτο στ' άλήθεια για ενα κόμμα μικρό, άποκαρδιωτικα μικρό, που μόλις και μετα βίας ανεγνώριζε ή Β ' Διενθής, ή όποία μάλιστα τ ο θεω­ ρουσε εξτρεμιστικη αίρετικη μειοψηφία. Ό Ζηνόβιεφ θα αποκαλύΨΌ στο βιβλίο του «'Ιστορία του Ρωσικου Κόμματος»: -

178

«Τό Κόμμα μας δεν επαιξε αποφασιστικό ρόλο στην επανάσταση του Μαρτίου 1 9 1 7 και δεν μπορουσε να παίξτt . . . <Η τεραστία πλειοψηφία τών εργατών της Πετρουπόλεως βρισκό­ ταν στό πλευρό τών Σοσιαλεπαναστατών και τών Μενσεβίκων». Έκτός από αύτην ηΊν όμολογίαν, αρκεί να σκεφθij κανεις δτι στό πρώ­ το Σοβιετ συμμετείχαν 30 Μπολσεβίκοι επι συνόλου 1 . 500 μελων, για να Kαταλάβτt πόσο αριθμητικα ανίσχυρος ήταν τότε ό Μπολσεβικισμός. Ύστερουσε δμως και προγραμματικά, διότι στα ζητήματα που απασχο­ λουσαν την Ρωσία αδυνατουσε να δώστt απάντησι και τουτο, γιατί ό μό­ νος άρμόδιος να χαράξτt την γραμμήν, ό Λένιν, απουσίαζε στό εξωτερικό. 'Ήταν στην < Ελβετία. Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ ΔΕΝΙΝ

Έκεί πληροφορήθηκε την επανάστασι από τόν Πολωνό επαναστάτη Μπρόνσκυ, τόν όποίον αργότερα τουφέκισε ό Στάλιν. 'Άς αφήσουμε δμως την γυναίκα του Λένιν, Κρουπσκάγια, να μας περιγράψτt ηΊν σκηνή : «Μια μέρα, μετα τό γευμα, ενώ ό 'Ίλιτς έτοιμαζόταν να πάτt στη βι βλιοθήκη και εγω τακτοποιουσα τα πιάτα, ή ρθε να μας βρη ό Μπρόνσκυ: «Δεν ξέρετε τίποτε;» φώναξε. «<Η επανάστασις ξέσπα­ σε στη Ρωσία». Και μας διηγήθηκε τό περιεχόμενον των τηλεφω­ νημάτων που πρωτύτερα είχαν δημοσιευθη σε εκτακτη εκδοσι τών εφημερίδων». (Άπό τό βιβλίο της «<Η ζωή μου με τόν Λένιν»). <ο Λένιν κεραυνοβολήθηκε από κατάπληξι. Έπανάστασις στη Ρωσία και αύτός να βρίσκεται στη Ζυρίχη ! ΠάσΏ θυσίQ. και χωρις καθυστέρησι ωφειλε να αναχωρήστt . Άλλα πώς θα περνουσε μέσα από τις Γερμανικες γραμμές; Στό τέλος βρηκε τη λύσι. Μια λύσι που τακτοποιουσε πολλα ζη­ τήματα. Με την βοήθεια του <Ελβετου σοσιαλιστου Πλάτεν ήλθε σε επαφη με την Γερμανικη Πρεσβεία της Βέρνης και προσεχώρησε σε μια ντροπια. στικη συμφωνία με τους Γερμανούς, που πολεμουσαν ηΊν Ρωσία, την πα­ τρίδα του . Οί Γερμανοι ανελάμβανον να τόν μεταφέρουν στη Ρωσία και με χρήμα­ τα πολλα και αλλους τρόπους θα τόν βοηθουσαν να Kηρύξτt επανάστασι(δ­ χι εναντίον βέβαια του Τσάρου, που εν τφ μεταξυ είχε πέσει, αλλ' εναντίον της Δημοκρατίας) για να Kαταλάβτt την εξουσία. ΕΙς αντάλλαγμα αύτός θα 179

συνηπτε είρήνην, την όποίαν τόσον ηθελαν οί Γερμανοί, για να άπαλλα­ γουν άπό τό Άνατολικό μέτωπο. Ή συμφωνία κλείστηκε και Q. Λένιν με τους συνεργάτες του επιβιβά­ σθηκαν γερμανικου τραίνου, διέσχισαν την Γερμανία και εφθασαν στην Πε­ τρούπολι στις 3 Άπριλίου 1 9 1 7 . Η ΓΡΑΜΜΗ

την επομένη κιόλας συνέρχεται κομματικη διάσκεψις στ ανακτορα της Ταυρίδος, όπου ό Λένιν διαβάζει πρός τους παρόντες τις περίφημες «Θέσεις του Άπρίλη», οί όποιες δημοσιεύθηκαν στό επίσημο οργανο του κόμματος στην «Πράβδα» της 7ης Άπριλίου 1 9 1 7 . Τί διεκή ρυτταν οί θέσεις: α) Άνεπη ρέαστοι άπό την πτωσι του Τσάρου οϊ Μπολσεβικοι ύποχρε­ ουντο να είναι κατα της συνεχίσεως του πολέμου. β) Να μην ύποστη ριχθτί ή προσωρινη Κυβέρνησις. γ) Να καταργηθτί ή ΚοινοβουλευτιΚ'η Δημοκρατία και να εγκαθιδρυ­ θτί ή Δημοκρατία των Σοβιέτ . Οϊ «θέσεις», όπως ήταν επόμενο, προκάλεσαν θύελλα διαμαρτυριων άπό τα άντίπαλα κόμματα. 'Αλλα και μέσα στους Μπολσεβίκους εκδηλώ­ θηκαν σοβαρες άντιθέσεις. ·0 διευθυντης της «Πράβδα Καμένεφ (συνδι­ ευθυντης ό Στάλιν) δημοσίευσε στην εφημερίδα του κόμματος, οτι ή Κεν­ τρικη Έπιτροπη δεν εγκρίνει τις «Θέσεις του Άπρίλη . Προκλήθηκε σά­ λος. Μα ό Λένιν μετα άπό σκληρό άγωνα κυριάρχησε. ""Ετσι τό Μπολσεβι­ κικό κόμμα άπό εδω κι' εμπρός άπόκτησε επιδιωκόμενο σκοπόν: Τ η ν ά­ ν α τ Ρ ο π η ν τ ο υ κ α θ ε σ τ ω τ ο ς. Άφου ό Λένιν εδωσε στό κόμμα σκοπό, τώρα μέλλει να του ύΠOδείξΊJ και την τακτικην που πι:έ τει να άκολουθηθτί για την επιτυχία του σκοπου. Είδαμε, δτι παράλληλα πρός την προσωρινη κυβέρνησι, ύπη ρχαν και τα Σοβιέτ, τα όποια κατέβαλαν πολλες προσπάθειες για να ύποκαταστήσουν την κυβέρνησι και να πάρουν δλη ηΊν εξουσία. Έλεγχόμενα τα Σοβιετ άπό τα Σοσιαλιστικα κόμματα και οχι άπό τους Μπολσεβίκους άποδύθησαν σ' ενα κρυφό και φανερό άγώνα κατα της φι­ λελεύθερης δημοκρατικης κυβερνήσεως του π ρίγκηπος Λβώφ . Μεταξυ των άλλων παρανομιων πη ραν καΙ την άπόφασι να καταργηΘij ό στρατιωτικός χαιρετισμός και οί στρατιωτικοι βαθμοί, οί δε φρουρες να διοικουνται άπό επιτροπες αίρετες και οχι άπό άξιωματικούς. Άποτέλεσμα αυτης της πα­ ράλογη ς άποφάσεως, που άλλου εκτελέστηκε και άλλου οχι (δειγμα και αυ1 80

τό της επικρατούσης αναρχίας) ηταν να διαλυθίι τελείως ή πειθά ρχία καΙ ή τάξις στό στράτευμα. ΠερΙ δλων τούτων μία μεγάλη ευθύνη βαραίνει τόν Κερένσκυ πρoσωπι� κά. Διότι αυτός σαν αντιπρόεδρος τών Σοβιετ και συγχρόνως υπουργός της Κυβερνήσεως μπέρδευε άλλοτε αθέλητα, άλλοτε επίτη δες τις αρμοδιότητες και με τη στάσι του υπέθαλπτε τις απαράδεκτες επεμβάσεις τών Σοβιετ στό κυβερνητικό εργο. <ο Λένιν, πάντως, που πολυ σωστα είχε επισημάνει την ϋπαρξιν δύο Κυβερνήσεων Τι τουλάχιστον την ϋπαρξιν μιας επίσημης και μιας ανεπίση­ μης εγραφε σχετικα στην «Πράβδα», 9 Άπριλίου 1 9 1 7: «Άπό τη μια μερια είναι ή κυβέρνησις της μπουρζουαζίας. Πλάϊ της εχει σχηματισθη μια άλλη κυβέρνησις, αδύνατη ακόμη , εμ­ βρυώδης, ή όποία δμως, παρ' δλα αυτα υπάρχει και αναμφισβήτη­ τα μεγαλώνει. Είναι τα Σοβιετ τών εργατών και στρατιωτών». Ξεκινώντας, λοιπόν, ό Λένιν από τό παραπάνω διαπιστωμένο γεγονός, καθώριζε επιδέξια και την τακτικη του κόμματός του, ώς έξης: Στην πρώτη φάσι του σχεδίου του θα φρόντιζε να παραλύσΌ την κυ­ βέρνησι μεταχειριζόμενος πρός τουτο τα Σοβιέτ, παράλληλα, θα αγωνιζό­ τανε να κερδίσΌ την πλειοψηφία στα Σοβιετ της Πετρουπόλεως και τέλος με την δύναμι αυτών θα πραγματοποιουσε την βίαιη κατάληψι της εξουσίας. Άκολουθώντας απαρέγκλιτα τό τρίπτυχον της πολιτικης του γραμμης, εγραφε σε άρθρον του στην «Πράβδα », 10 Άπριλίου 1 9 1 7: «Αύτη ή δυαδικότης της εξουσίας που εκδηλώνεται με την ουσια­ στικη ϋπαρξι δύο Κυβερνήσεων. . . δεν μπορεί να υπάρξουν δύο ε­ ξουσίες. Ή μία από τις δύο πρέπει να εκμηδενισθίι». Ή σύγκρουσις αργα Τι γρήγορα θα ερχόταν καΙ από την σύγκρουσι με­ ταξυ Φιλελευθέρων Δημοκρατών-Σοσιαλιστων θα εβγαινε κερδισμένος ό Λένιν καΙ οί Μπολσεβίκοι του. Η ΑΝΑΡΧΙΑ

Ή αναπόφευκτη κρίσις ξέσπασε μετα την ανακοίνωσι του Ύπουργου Έξωτερικών Μιλιούκωφ, ό όποίος για να καθησυχάσΌ τους συμμάχους δια­ βεβαίωσε, δτι ή Ρωσία δεν σκοπεύει να σταματήσΌ τόν πόλεμον. Έναντίον του <Υπουργου ξεσηκώθησαν δύο συντάγματα της φρουρας της Πετρουπόλεως και με συλλαλητή ριο μπροστα στό κυβερνητικό μέγαρο ζήτησαν την απομάκρυνσι του Μιλιούκωφ . τα Σοβιετ ταχθήκανε στό πλευ­ ρό των στρατιωτων καΙ για 2-3 μέρες ή πρωτεύουσα αναρχοκρατήθηκε. 181

Μολαταυτα, ή κυβέρνησις παρέμεινε σταθερή, άλλα θέλοντας να εξα­ σφαλισθiJ και για τό μέλλον, gκανε τό όλέθριο σφάλμα να ΠΡOχωρήσ1j στό «άνοιγμα πρός τ' άριστερά». Με πρωτοβουλία του 'Υπουργικου Συμβουλίου συνηλθε κοινη σύσκε­ ψις Σοβιετ και κυβερνήσεως, δπου ύποχρεώθηκαν να παραιτηθουν ό ·Υ­ πουργός των Στρατιωτικων Γκουτσκωφ και ό Μιλιούκωφ. Έξ αιτίας αυτης της άποφάσεως ό στρατηγός Κορνίλωφ, διοικητης Πετρουπόλεως, διαμαρ­ τυρόμενος παραιτήθηκε και άνεχώρησε για τό μέτωπο. 'Ύστερα άπό άρκετες συζητήσεις σχηματίσθηκε ή δεύτερη προσωρι­ νη Κυβέρνησις, που gφερε εκδηλα τα άποτελέσματα της στροφης Τι μαλλον του γλιστρήματος πρός τ' άριστερά. Άντι ενας σοσιαλιστης Ύπουργός που ύπη ρχε στην πρώτη , τώρα διω­ ρίσθηκαν 6 εναντι 1 0 φιλελευθέρων . Ό Κερένσκ:υ άνέλαβε τό ey πουργειον Στρατιωτικων και ό άρχηγός των Σοσιαλεπαναστατων Τσερκωφ τοποθε­ τήθηκε επι κεφαλης του 'Υπουργείου Γεωργίας για να εφαρμόστι τις άγρο­ τικες μεταρρυθμίσεις που διεκή ρυττε τό κόμμα του. Πρωθυπουργός της νέ­ ας κυβερνήσεως εξακολουθουσε να ε{ναι ό ίδιος, ό πρίγκιψ Λβώφ. Ή προσωρινη Κυβέρνησις βρέθηκε άντιμέτωπη μιας άπερίγραπτης καταστάσεως. Ό πόλεμος δεν πήγαινε καθόλου καλά. Δύο έκατομμύρια στρατιωτες ήσαν λιποτάκτες. Κάθε τόσο επαναστατουσαν οί διάφορες φρου­ ρές. Πράκτορες των Γερμανων και των Μπολσεβίκων ωργίαζαν στό στρα­ τό, προπαγανδίζοντες τόν «Ντεφετισμό». Οί άξιωματικοι δεν κατώρθωναν να κάνουν τίποτε, γιατί δποιος άπεπειρατο να άντιδράστι στα σχέδια των Μπολσεβίκων καταγγελότανε σαν «άντεπαναστάτης» , καθαιρειτο και εφυ­ λακίζετο . Κάτω άπό τέτοιες συνθηκες οί Μπολσεβικοι μεγάλωσαν τό κόμμα τους, άλλα άκόμη παρέμεναν μια άσήμαντη μειοψηφία . Γεγονός που άποδείχθη­ κε στις εκλογες της Μόσχας και της Πετρουπόλεως δπου οί Μπολσεβικοι ή ρθαν τελευταΙοι . Τό πολυπληθέστερο κόμμα ήταν των Σοσιαλεπαναστα­ των, τό όποιον στό Παν ρωσικό Συνέδριο των Σοβιετ εφερε 297 άντιπροσώ­ πους στους 78 1 . Οί Μενσεβικοι 253 και οί Μπολσεβικοι μόνον 1 00. Στό συνέδριο αυτό ό Λένιν κατηγόρησε τους συνεργαζομένους με την κυβέρνησι και τήρησε μια στάσι άπόλυτης άδιαλλαξίας. Τό σύνθημα που εξέφραζε την πολιτική του ήταν: «'Ό λ η ή ε ξ ο υ σ ί α σ τ α Σ ο β ι έ τ». Αλλα οί πλειοψηφουντες στα Σοβιετ δεν εκριναν άκόμη κατάλληλη την ω­ ρα, για να άναλάβουν μόνοι των την διακυβέρνησι της χώρας. Μιλώντας με τέτοιο πνευμα συμβιβασμου πρός την κυβέρνησι, κάποιος ρήτωρ τελείωσε με την δήλωσι : •

1 82

«την παρουσα ωρα δεν υπάρχει κόμμα ίκανο να πη: Δώστε μας την εξουσία και πηγαίνετε. Θα πάρουμε την θέσι σας. "Ένα τέτοιο κό μ­ μα δεν υπάρχει στη Ρωσία». Μια φωνη τον διέκοψε: «Τ ο Κ ό μ μ α α υ τ ο υ π ά Ρ Χ ε ι». "Ήταν ό Λένιν που μίλησε. <Όλοι μέσα στην αίθουσα μόλις τον ακουσαν εβαλαν τα γέλια. Άλλα δεν ηταν αυτοι που γέλασαν τελευταίοι ! Ο ΣΥΝΟΔΟΙ ΠΟΡ Ο Σ ΚΕΡ ΕΝΣΚΥ

Τον Ίούλιο του 1 9 1 7 παρουσιάζεται μια ευκαιρία. Οί Μ πολσεβίκοι ε­ πωφελούμενοι διαφόρων εργατικών κινητοποιήσεων που διεγείρουν, κη­ ρύσσουν επανάστασι μέσα στην Πετρούπολι . Το κίνημά τους αποτυγχάνει παταγωγδώς. Και ή κυβέρνησις απ οφασίζει να πάΡ1J μέτρα εναντίον τους. Ό Τρότσκυ συλλαμβάνεται, ενφ ό Λένιν δραπετεύει στην Φινλανδία και οί λοιποι κρύβονται για να μη φυλακισθουν. Τότε ό Λένιν θα π Ώ: «Είναι ή στιγμη που ή κυβέρνησις θα μας στρίΨ1J το λαρύγγι». Δυστυχως δμως ή δημοκρατικη κυβέρνησις με ανυπόφορη α­ φέλεια δεν εχει ακόμη αντιληφθΏ τον κίνδυνον που αντιπ ροσωπεύει ό Μ πολ­ σεβικισμος και θα αρκεσθΏ σε η πια μέτρα για να επαληθευθij για μια ακό­ μη φορα το απόφθεγμα του Λένιν: «ο ί α σ τ ο i θ α μ α ς δ ώ σ ο υ ν τ ο σ κ ο ι ν ί, π ο υ θ α τ ο υ ς κ Ρ ε μ ά σ ο υ μ ε». Μετα την αποτυχία του κινήματος το Μπολσεβικικο κόμμα παρουσιά­ ζει μια φοβερη διαρροη μελών. Σχεδον διαλύεται. " Ο λαος το μισεί. Ματαί­ ως δε αγωνίζεται ό Λένιν να βρij τυπογραφείο για να τυπώσ1J την εφημερί­ δα του . Περίλυπος ό Τρότσκυ θα παραπονεθij στο εργο του « "Ιστορία της Ρωσικης Έπαναστάσεως», δτι ή μαζα τους αποφεύγει και τους περιφρονεί. Έν τφ μεταξύ, π ροκαλείται κυβερνητικη κρίσις που βαστάει. αρκετες μέρες. Τελικα ό π ρίγκηψ Λβωφ παραιτείται και στις 6 Αυγούστου αναλαμ­ βάνει π ρωθυπουργος ό Κερένσκυ, ό ό ποιος κρατάει και το Ύπουργείον Στρατιωτικών. 'Έτσι σχη ματίσθηκε ή τρίτη π ροσωρινη κυβέρνησις. Πρώτη δουλεια του μοιραίου π ρωθυπ ουργου ηταν να τσακωθij με τον στρατάρχη Κορνίλωφ κατηγορώντας τον δτι προετοίμαζε κίνημα εναντίον της κυβερνήσεως. Συγχρόνως δμως ανησυχώντας μή πως ό Κορνίλωφ επ ι­ τεθij κατα της Πετρουπόλεως ζητεί την βοήθειαν τών Μ πολσεβίκων. Κατ ' αυτον λοιπον τον τρόπον οί αποδιοπομπαιοι ξανάρχονται στο π ροσκήνιο της πολιτικης ζωης. Φυλακίζοντας τον Κορνίλωφ και π ροσεταιριζόμενος τους Μ πολσεβί­ κους ό Κερένσκυ χάνει την εμπιστοσύνη του στρατου, μολονότι αυτοπρο183

άγεται σε στρατάρχη , χωρις καν να κερδίσ1] τους Μπολσεβίκους, οί όποίοι τον χρησιμοποιουν σαν όργανο των σκοπων τους. ΤΟ δυσμενες κλίμα που κατέθλιβε τον Λένιν πέρασε όριστικά. Και γι' αυτο φρόντισε ό Κερένσκυ, ό όποίος τον εβγαλε απο την εκμηδενιστικην απομόνωσι . Οί συλληφθέντες Μπολσεβίκοι αποφυλακίζονται καΙ αρχί­ ζουν το συνωμοτικό τους εργο αναθαρρημένοι και με περισσότερη όρμή . ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ rIA ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙ

την 8ην Όκτωβρίου 1 9 1 7 σχηματίζεται ή τετάρτη στη σειρα προσωρι­ νη κυβέρνησι . Πρωθυπουργος είναι πάλι ό Κερένσκυ. Ή πλειοψηφία των Μενσεβίκων τον υποστη ρίζει, αλλα υπάρχει και μία μειοψηφία υπο τον Μαρτώφ, ή όποία τον πολεμεί. Με αλλα λόγια οί Μενσεβίκοι είναι διχα­ σμένοι. ΤΟ ίδιο συμβαίνει και με τους Σοσιαλεπαναστάτες που χωρίσθηκαν σε δύο παρατάξεις. Στους Άριστερους με αρχηγους την Σπυριντόνοβα και τον Καμκωφ που επεδίωκαν την «σοσιαλιστικη επανάστασι» και στους δε­ ξιους που με επικεφαλης τ ον Τσερκωφ και την Μπεσκόφσκαγια υποστή ρι­ ζαν τον Κερένσκυ. Ένφ συνέβαιναν αυτα τα διαλυτικα στους κόλπους των Σοσιαλιστων και Δη μοκρατων, στις τάξεις των Μπολσεβίκων επικρατεί απόλυτη ενότης και συνοχη και προπαντος εφαρμόζεται πληρες σχέδιον δράσεως με καθω­ ρισμένους στόχους. Τον Σεπτέμβριον του 1 9 1 7 διεξάγονται οί νέες εκλογες των Σοβιέτ, κα­ τα τις όποίες οί Μπολσεβίκοι σημειώνουν σημαντικη ανοδο. Και το σπου­ δαιότερο, κατορθώνουν να κερδίσουν τα Σοβιετ της Πετρουπόλεως. Πρόε­ δρός των ανακη ρύσσεται ό φοβερος Τρότσκυ . «<ο Μαρξισμος και ή ενοπλη εξέγερσις». 'Έτσι επιγραφότανε ή εισή­ γησι του Λένιν προς την Κεντρικη Έπιτροπη του κόμματός του . Σ' αυτην προσδιώριζε με σαφήνειαν και λεπτομερειακα πως πρέπει να σχεδιασθiJ και να εκτελεσθiJ το πραξικόπη μα για την κατάληψι τη ς εξουσίας στην Πε­ τρούπολι και σ' δλη τη Ρωσία. «Πρέπει να οργανώσουμε ενα επιτελείο επαναστατικων μονάδων, να κατανείμουμε τις δυνάμεις μας και να τις εξαπολύσουμε εναντί­ ον των βασικωτέρων κέντρων, να κυριεύσουμε το φρούριο του Πέ­ τρου και Παύλου, να περικυκλώσουμε το θέατρο του ' Αλεξάνδρου, να πιάσουμε τα μέλη του Γενικου Έπιτελείου Στρατου και της Κυ­ βερνήσεως, να στείλουμε κατα των ευελπίδων όμάδες μας πρόθυ­ μες να θυσιασθουν παρα να αφήσουν τον εχθρο να εισχωρήσ1] 1 84

στό κέντρο της πόλεως. Πρέπει να πιάσουμε συγχρόνως τα τηλε­ γραφεία, τα τηλέφωνα, να στήσουμε τό επιτελείο μας στό τηλεφω­ νικό κέντρο και να τό συνδέσουμε τηλεφωνικως με σλα τα εργο­ στάσια τους στρατώνες και τα ση μεία σπου θα διεξαχθiJ ή εν οπλη πάλη». (Λένιν: «Στό δρόμο της Έπαναστάσεως» 1 924). Ό Λένιν σωστα και αυτη τη φορα είχε υπολογίσει, στι δεν μπορεί να γίνΌ τίποτε από την μερια του να παρασύΡΌ τόν Ρωσικό λαό σε επανάστασι. Χ ρειαζότανε ενα τοπικό πραξικόπημα στην πρωτεύουσα. Μόλις αυτό θα πετύχαινε, νωχελικα θα ακολουθουσε και ή υπόλοιπη χώρα. "Επομένως για τους ρεαλιστες Μπολσεβίκους δεν υπηρχε λόγος να φθείρωνται σε κοινο­ βουλευτικες συζητήσεις. eH λύσις του προβλήματος ήταν μονάχα μία: Π Ρ α ξ ι κ ό π η μ α. Βεβαίως σλα αυτα ήσαν αντίθετα και εντελως ασυμβίβαστα πρός τις επίσημες θεωρητικες Μαρξιστικες αντιλήψεις, κατα τις όποίες ή επανάστα­ σι θα ξέσπαγε μόνη της σαν προϊόν ώρισμένης οικονομικης εξελίξεως. ΤΟ αξίωμα του Μάρξ στι «ή οικονομία καθορίζει την πολιτικη» δεν πρόκειται να εμποδίσΌ τόν Λένιν. Τώρα που βρηκε την ευκαιρία είναι απο­ φασισμένος να πάΡΌ την εξουσία και να μην την αφήση ποτέ. 'Έστω και σε πείσμα τών Μαρξιστικών θεωριών. Σχετικώς μάλιστα τό 1 9 1 7 εγραφε στό «Θα διατη ρήσουν την εξουσία οι Μπολσεβίκοι;» «'Ύστερα από την επανάστασι του 1905, 1 30.000 ευγενείς διοίκη­ σαν την Ρωσία, ασκώντας μια αδιάκοπη βία πάνω σε 1 50 έκατομ­ μύρια ανθρώπους. Και οι 240 χιλ. μέλη του Μπολσεβικικου κόμ­ ματος δεν θα μπορέσουν να κυβερνήσουν τη Ρωσία.» Και σε αλλο σημείο. Σε επιστολή του, πρός τα μέλη της κομματικης επιτροπης της Πετρουπόλεως, δήλωνε κατηγορηματικά: «eH αναμονη είναι εγκλημα. οι Μπολσεβίκοι οφείλουν να πάρουν αμέσως την εξουσία. "Αν για να πάρουμε την εξουσία χρειάζεται εξέγερσις οφείλουμε να την αρχίσουμε αμέσως. eH νίκη είναι βε­ βαία». Στις 8, Όκτωβρίου 1 9 17 ό Λένιν προσδιορίζει επιγραμματικα τις θε­ μελιώδεις αρχες τις επαναστάσεως. Κάθε επαναστάσεως. 1 . ''Ο τ α ν α ρ χ ί ζ ο υ μ ε τ η ν ε π α ν ά σ τ α σ ι, π Ρ έ π ε ι ν α ε ί μ α σ τ ε α π ο φ α σ ι σ μ έ ν ο ι ν α π a μ ε μ έ Χ Ρ ι τ έ λ ο υ ς. 2 . Ν α σ υ γ κ ε ν τ Ρ ώ ν ο υ μ ε σ τ ό α π ο φ α σ ι σ τ ι κ ό σ η­ μ ε ί ο, κ α τ α τ η ν κ Ρ ί σ ι μ η σ τ ι γ μ ή, δ υ ν ά μ ε ι ς υ π έ Ρ τ ε Ρ ε ς τ ο υ α ν τ ι π ά λ ο υ. 1 85

3 . "Η α μ υ ν α ε ί ν α ι ό θ ά ν α τ ο ς τ η ς ε ξ ε γ έ Ρ σ ε ω ς. Π α ν­ τ ο υ κ α Ι π ά ν τ ο τ ε ε π ί θ ε σ ι ς. 4 . Α ι φ ν ι δ ι α σ μ ό ς τ ο υ ε χ θ Ρ ο υ. 5 . Κ ά θ ε σ τ ι γ μ η ν α χ ο υ μ ε ε π ι τ υ Χ ί ε ς, ε σ τ ω κ α ι α σ ή­ μ α ν τ ε ς, κ α Ι ν α δ ι α τ η Ρ ο υ μ ε π ά σ 1J θ υ σ ί α τ η ν η θ ι κ ή υ π ε Ρ ο Χ ή. ΠΡ Ο ΤΟΥ Κ [ΝΗΜ ΑΤΟΣ

Στις 23 Όκτωβρίου ό Λένιν φθάνει στην Πετρούπολι για να δώσΊ] τις τελίκες όδηγίες. την ίδια μέρα ή Κεντρικη Έπιτροπη του Κόμματος απο­ φασίζει να κάνη τό πραξικόπημα . Μέσα στα 1 2 μέλη της βρέθηκαν και 2 να διαφωνήσουν. "Ήταν ό Καμένεφ και ό Ζηνόβιεφ, που με ανοικτη επιστο­ λη πρός κάθε κομματικη όργάνωσι εξήγησαν, γιατί είχαν αντίθετη γνώμη . «Δυστυχως δεν εχουμε την πλειοψηφία του Ρωσικου λαου, εγρα­ φαν, ούτε την πλειοψηφία του διεθνους προλεταριάτου». "Ο Λένιν απάντησε δριμύτατα την έπομένη . Άπο τα λόγια του καταλά­ βαινε κανεις την διαύγεια που τον διέκρινε στην κατανόησι των πολιτικων υποθέσεων. «" Η νίκη είναι σίγουρη γιατί δεν υπάρχει κανεις να μας πολεμή­ a1J . "Η Κυβέρνησι δεν μπορεί να κάνΊ] τίποτε και θα συνθηκολο­ γήσψ>. Τελικα ό Ζηνόβιεφ και ό Καμένεφ υποχώρησαν και συγκατατέθηκαν για την κήρυξι της επαναστάσεως. "Όλες οί προπαρασκευαστικες ενέργειες καθως και ή εκτέλεσις ανατέ­ θηκαν σε ενα ειδικό συμβούλιο που εφερε τόν τίτλον «ΣτρατιωτιΚ'η Έπανα­ στατικη Έπιτροπή», ή όποία, δηθεν, θα ωργάνωνε την αμυνα της Πετρου­ πόλεως κατα των Γερμανων. "Η συγκρότησι της Έπιτροπης γνωστοποιή­ θηκε την 27 Όκτωβρίου. Πρόεδ ρός της ήταν ό Τρότσκυ. Βεβαίως οί προετοιμασίες των Μπολσεβίκων που δεν ήταν και τόσο μυστικες δεν πέρασαν απαρατή ρητες από τους Σοσιαλιστες και τους Δημο­ κράτες. "Ο Κερένσκυ τους κατήγγειλε, δτι σκοπεύουν να εξαπολύσουν κί­ νημα. "Ο Μενσεβίκος ήγέτης Νταν μιλώντας στην ΚεντριΚ'η Έπιτροπη των Σοβιετ διεμαρτυρήθη για τον ίδιο λόγο. Άλλα και οΙ αστυνομικες αρχες που είχαν καλύτερες πληροφορίες για τις ϋποπτες κινήσεις του Λένιν, ειδοποίη σαν τους στρατιωτικους για τα σχεδιαζόμενα υπό των Μπολσεβίκων. Θέλοντας να ρίξΊ] «στάχτη στα μάτια» του εχθρου ό Τρότσκυ ανέβηκε 1 86

στο βημα των Σοβιετ Πετρουπόλεως καΙ γεματος όργη στιγμάτισε τΙς συ­ κοφαντίες, δτι τάχα πρόκειται να εξεγερθουν. 'Ακριβέστερα τόνισε: «Αυτες τις τελευταίες ή μέρες, ό τόπος εΙναι δλο πληροφορίες και φημες για μια «ενέργεια». Έμείς δεν μπορουμε να εχουμε αποφά­ σεις που να εΙναι αγνωστες στους εργάτες καΙ στους στρατιωτες. Δεν κρύβουμε τίποτε. Δηλώνω επίσημα δτι δεν εχουμε διατάξει καμμια ενοπλη ενέργεια». Αυτα ελέγοντο κατα τρόπον πειστικόν, ενφ μόλις προ μιας ωρας πε­ ρίπου εΙχε τελειώσει ή σύσκεψι της «Στρατιωτικης Έπαναστατικης Έπι­ τροπης» ή όποία εγινε στο Ίνστιτουτο Σμόλνυ με τα βασικώτερα στελέχη της Φρουρας Πετρουπόλεως καΙ δπου συζητήθηκαν οί λεπτομέρειες της διεξαγωγης του πραξικοπήματος. Ό Τρότσκυ που διηύθυνε το κάθε τί μίλαγε τόσο υποκριτικά, γιατί ε­ πιθυμουσε να αποκοιμίσ1J και να παραπλανήσ1J τους αντιπάλους, ωστε να επιτύΧ1J τον α Ι φ ν ι δ ι α σ μ ό, απαραίτητη προϋπόθεσι, σύμφωνα με τις όδηγίες του Λένιν, για την νίκη . ΣτΙς 6 Νοεμβρίου τα πάντα ήταν εν τάξει . ΤΟ πραξικόπημα θα γινότανε το βράδυ δπως και εγινε. Έν τούτοις ή «Στρατιωτικη Έπαναστατικη Έ­ πιτροπη» θα ανακοινώσ1J : «Παρα τΙς φημες και τις διαδόσεις που κυκλοφορουν δηλώνουμε δτι δεν υπάρχει θέμα προπαρασκευης καΙ πραγματοποιήσεως μιας βιαίας κατακτή σεως της εξουσίας». Με τέτοιες ανακοινώσεις και διαμαρτυρίες οΙ Μπολσεβίκοι απέκρυ­ πταν επιτυχως τους σκοπούς των. Φαίνεται δμως δτι ό Κε ρένσκυ υποπτεύ­ θηκε την τελευταία στιγμη περΙ τίνος επρόκειτο. 'Έτσι την ϊδια μέρα δια­ βεβαίωσε το προκοινοβούλιον, δτι οΙ Μπολσεβικοι θα κηρύξουν επανά­ στασι και αφου τους κατηγόρη σε για προδοσία της μαχομένης Ρωσίας, διότι ασφαλώς μία εσωτερικη επανάστασις θα βοηθουσε τους Γερμανούς, ζήτησε την ληψι μέτρων εναντίον τους. Το προκοινοβούλιο δμως αντΙ να δράσ1J κεραυνοβόλα και αποφασι­ στικα σπατάλησε τον πολύτιμο χρόνο σε φλυαρίες περι των μέτρων που πρέπει να ληφθουν . Η Κ ΑΤΑΛΗΨΙ ΤΗΣ Ε:Ε:ΟΥΣΙΑΣ

Είμαστε ακόμα στις 6 Νοεμβρίου και αρχίζει να βραδυάζ1J . Ό Λένιν, ό ανθρωπος πού τα παίζει δλα, κάνει τ11ν τελευταία εκκλησι προς τους συν­ τρόφους του: 1 87

«'Η κατάστασι είναι κρίσιμη . Είναι φανερό δτι κάθε καθυστέρη­ σι θα είναι θανάσιμη . τα θέματα δεν λύνονται με διασκέψεις και με συνέδρια. Άλλα μόνο από τ11ν ένοπλη δ ρασι των μαζων . . . Πρέ­ πει με κάθε θυσία αυτη τη νύχτα να συλλάβουμε την κnβέρνησι, να αφοπλίσουμε τους εUέλπιδες Κ.λ.π. Δεν μπορουμε να περιμέ­ νουμε. "Αν τό κάνουμε θα τα χάσουμε δλα. 'Η ιστορία δλων των επαναστάσεων δείχνει, στι είναι θανάσιμο εγκλημα των επαναστα­ των να αφήσουν να τους ξεφεύγΊJ ή στιγμη από την όποία εξαρτα­ ται ή τύχη της επαναστάσεως. 'Η κυβέρνησις κλονίζεται. Πρέπει να τ11ν αποτελειώσουμε με κάθε θυσία. 'Η α ρ γ ο π ο Ρ ί α σ τ ην α ν ά λ η Ψ ι τ η ς δ Ρ ά σ ε ω ς ί σ ο δ υ ν α μ ε ί μ ε θ ά ν α τ ο». Σε λίγο, την νύχτα ώπλισμένοι Μπολσεβίκοι καταλαμβάνουν τόν σιδη­ ροδρομικό σταθμό της Βαλτικης, με εντολη να εμποδίσουν την άφιξι ενισχύ­ σεων. Συγχρόνως τοποθετουνται φρουρες στα γεφύρια του Νέβα. Αυτες ή­ ταν οι πρωτες επαναστατικες πράξεις. Κατόπι ν τα γεγονότα εκτυλίσσονται ραγδαία και με μαθηματικη ακρίβεια. Τό ταχυδρομείο, τό τηλεφωνικό κέντρο, οι σιδη ροδρομικοι σταθμοί, τό εργοστάσιο ηλεκτρικου ρεύματος, οι αποθηκες τροφίμων, οι τράπεζες και οι δημόσιες υπηρεσίες, καταλαμβάνονται από ένοπλους Μπολσεβί­ κους, οι όποιοι εξασφαλίζουν την φύλαξί τους με μικρες όμάδες. 'Η επανάστασι πραγματοποιήθηκε. Κανεις δεν αντέδρασε, αλλα και κανεις δεν την κατάλαβε. Σχετικα ό Τρότσκυ θα σημειώσΊJ στην ιστορία του: «'Όπως κάθε βράδυ, τα θέατρα και οι κινηματογράφοι ήσαν ανοι­ κτα . . . Άγρότερα οι κάτοικοι ήσαν στα κρεββάτια τους χωρις να αντιληφθουν δτι εκείνη την νύχτα άρχιζε μια νέα εποχη ιστορίας». Και δταν ξη μέρωσε πάλι , ό κόσμος δεν αντελήφθη την αλλαγή . τα μα­ γαζια ήσαν ανοιχτα και δλη ή πόλις είχε την καθημερινη συνηθισμένη της όψι . Στις 10 τό πρωί της 7ης Νοεμβρίου ή «Στρατιωτικη Έπαναστατικη ΈπιτροπΤρ> εκδίδει την πρώτη ανακοίνωσί της: «Ή προσωρινη κυβέρνησι καθη ρέθη . Ή εξουσία πέρασε στα χέ­ ρια της Στρατιωτικης Έπαναστατικης Έπιτροπης που βρίσκεται επι κεφαλης του προλεταριάτου και της φρουρας της Πετρουπό­ λεως. 'Όλα τα επίκαιρα σημεία έχουν καταληφθij . Ζήτω ή επανά­ στασι». Β

ΑΝΤΙΔΡΑΣΙΣ

Κατα τό μεσημέρι, τό επίσημο κράτος αποφασίζει επι τέλους να αντι1 88

δράσΌ . Ό «Στρατάρχης» και πρωθυπουργός Κερένσκυ ψάχνει να βρij τό Γενικό Έπιτελείο . Ή κυβέρνησι συνεδριάζει στα άνάκτορα προστατευο­ μένη άπό τους μαθητες των στρατιωτικων σχολων. Άποφασίζει μετα άπό πολλα να άναθέσΌ την καταστολη του κινήματος των Μπολσεβίκων στόν Ύπουργό Κοινωνικης Προνοίας Ίατρόν Κίσκιν. 'Άξιοι λοιπόν της τύχης των . . . Τό άπόγευμα συνέρχονται τα Σοβιέτ. Πρόεδρός τους ειναι ό Τρότσκυ, ό όποίος και σαν πρόεδρος της «Στρατιωτικης Έπαναστατικης Έπιτροπης» δηλώνει ότι δεν υπάρχει πια κυβέρνησι και ότι όσοι μαζεύτηκαν στα άνά­ κτορα θα συλλη φθουν. Τόν λόγο παίρνει κατόπιν ό ίδιος ό Λένιν, που ά­ μέσως μετα τις δηλώσεις του Τρότσκυ μπηκε θριαμβευτικα στην αίθουσα. «Σύντροφοι, κραυγάζει, Τι επανάστασι των εργατων και των άγρο­ των της όποίας την άναγκαιότητα διακη ρύσσουν οι Μπολσεβίκοι πραγματοποιή θηκε. Ό παλιός κρατικός μηχανισμός θα συντρι­ βij και θα δημιουργηθτί ενας νέος με την μο ρφη της Σοβιετικης ορ­ γανώσεως . . . 'Ένα άπό τα πρωτα καθήκοντά μας είναι να θέσουμε άμέσως τέρμα στόν πόλεμο. 'Έ Χ ο υ μ ε τ η δ ύ ν α μ ι τ η ς ό ρ­ γ α ν ώ σ ε ω ς τ ω ν μ α ζ ω ν Τι ό π ο ί α θ α ν ι κ ή σ Ό τ α π ά ν τ α και Τι όποία θα όδηγήσΊJ τό προλεταριατο στην παγκό­ σμια επανάστασι». Τό δεύτερο Παν ρωσικό συνέδριο των Σοβιετ βρέθηκε π ρό τετελεσμέ­ νων γεγονότων. Σύμφωνα με εισήγησι του Τρότσκυ Τι επανάστασι κηρύχθη­ κε 24 Φρες πρό της ενάρξεως του Συνεδρίου, ωστε να μην υπάρχουν περι­ θώρια για συζητήσεις. "Όταν το Συνέδριο συνηλθεν, οϊ Μπολσεβίκοι ήταν βέβαια σ' αυτό μειοψηφία, άλλα κατείχαν την εξουσία. Οϊ Μενσεβίκοι και Σοσιαλεπαναστάτες διαμαρτυρήθηκαν και άπεχώ­ ρη σαν. Αυτό πολυ λίγο σκότισε τον Τρότσκυ, ό όποίος ζήτησε και ελαβε την εγκρισι μιας προτάσεώς του περι άποπομπης όσων επιθυμουν συνδιαλ­ λαγή . Στις 8 Νοεμβρίου, πλην της «Πράβδα», οϊ αλλες εφημερίδες κατέκρι­ ναν τό πραξικόπημα. ΟΙ Μπολσεβίκοι όμως άντιδρουν άμέσως και δυναμι­ κά. Κατάσχουν μια εφημερίδα των Μενσεβίκων και καταλαμβάνουν τα γρα­ φεία ώρισμένων αλλων. Πάντως συγκρούσεις και επεισόδια δεν εσημειώθησαν. Καθ' όλο τό διάστημα ενοπλα τμή ματα των Μπολσεβίκων περιεφέροντο στην πόλι, ενφ αλλα είχαν κυκλώσει τα Άνάκτορα όπου βρισκότανε Τι προσωρινη κυ­ βέρνησι . την έπομένη ενή ργησαν επίθεσι και τα κυρίευσαν. τα θύματα ό­ λης της προσπαθείας, όπως άνέγραψε τότε Τι επίσημη εφημερίδα της Κομ1 89

μουνιστικης Διεθνους ήσαν μονάχα εξη. Ή κατάκτησις έπομένως της άρχης ύπηρξε άπλη και εύκολος για τους ωργανωμένους Μπολσεβίκους. Θα το παραδεχθΌ άλλωστε και ό Τρότσκυ ό όποίος στο βιβλίο του «Στάλιν» γράφει, δτι ήταν «εύκολώτερη άπό τ ό σή­ κωμα ένός φτερου». Έννοείται δτι οι Δημοκράτες, αφου συνηλθαν από τ11ν πρώτη εκπλη­ ξι, άπεφάσισαν να αντιτάξουν άμυνα. ΟΙ δημόσιοι ύπάλληλοι απεργουν. < ο κερένσκυ ϋστερα απο μια ταπεινωτικη φυγή, συγκέντρωσε το στρατο που εμεινε πιστός στην κυβέρνησι και κατέλαβε το προάστειο Γκατσίνα. Ταυτόχρονα ό Τρότσκυ διατάσσει την οχύρωσι της Πετρουπόλεως. Οϊ Μπολσεβίκοι σκάβουν χαρακώματα και έτοιμάζονται να άντισταθουν εναντίον του Στρατηγου Κρανσώφ, που κατάλαβε αμαχητι το Τσαρσκό­ γιε-Σέλο. Ό Λένιν φαίνεται να χάν1J το παιχνίδι και ό Κερένσκυ που ποτέ του δεν κατάλαβε τόν Μπολσεβικισμό τηλεγραφει στους διοικητές του με­ τώπου, δτι ή έξέγερσι είχε κατασταλη . ΟΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ Κ;ΥΒ ΕΡΝΟΥ Ν

Μολαταυτα ό Λένιν δημοσιεύει τον κατάλογο τών < Υπουργών της πρώ­ της κυβερνήσεώς του. Τό <Υπουργικόν Συμβούλιο που ονομάζεται «Συμ­ βούλιο τών Έπιτρόπων του Λαου» εχει σαν μέλη του, τους έξης: Ρίκωφ (Έσωτερικών), Μιλιουτιν (Γεωργίας), Λουνατσάρκσυ (Παιδείας), Τρότ­ σκυ (ΈξωτεΡΙΚών), Νόγκιν (Βιομηχανίας), Όπόκωφ (Δικαιοσύνης) Στε­ πάνωφ (Οικονομικων), Τσλιανπίκωφ (Έργασίας), Τεοντόροβιτς (Έφοδια­ σμου) Αβίλωφ, Γκλέμπωφ (3 Τ). Μία τριμελης επιτροπη ανέλαβε τό < Υ_ πουργείον τών Στρατιωτικών (Κριλένκο, Ντιμπένκο, Όφσένκο), ένφ ό Στάλιν διορίσθηκε Πρόεδρος της Έπιτροπης τών Έθνοτήτων. Χάριν της ιστορίας αξίζει να ύπογραμμισθτί δτι από τα 15 πρώτα μέλη της Σοβιετικης Κυβερνήσεως οι 1 1 εδολοφονήθησαν αργότερα από τόν Στάλιν. ΟΙ ύπόλοιποι 4 πρόλαβαν και πέθαναν από ατύχημα Τι φυσικό θάνατο. Πρώτη απόφασι της Κυβερνήσεως ήταν το διάταγμα «για την ειρήνη». Δι' αύτου ή Ρωσία σταματουσε .τΟν πόλεμο κατα της Γερμανίας. Έπ! πλέον οί ΜπολσεβίΚΟΙ ανήγγειλαν άφθονα μεταρρυθμιστικα μέτρα (ποτέ δεν τα εφήρμοσαν) ύπερ τών αγροτών, για εύνοήτους λόγους. Πάντως πραγματο­ ποίησαν και αιρισμένα τα όποία αντέγραψαν από τό πρόγραμμα των Σοσια­ λεπαναστατών. πραγμα που δεν διστάζει να το όμολογήσ1J ό Λένιν, ό ό­ ποίος εγραψε στην εφημερίδα της Κομμουνιστικης Διεθνους (φύλλον 7-8): «ΟΙ Μπολσεβίκοι δεν συνέταξαν το διάταγμα για τη γη άλλα ά•

_

1 {\{\

πλως αντέγραψαν λέξι προς λέξι το αγροτικο εκλογικο πρόγραμ­ μα που είχαν δημοσιεύσει στην εφημερίδα τους οί σοσιαλεπανα­ στάτες». Έπίσης στο 30ν συνέδριο της Κομμουνιστικης Διεθνους θα αναγνωρίσ1] πάλι : «Μπορέσαμε να κατακτήσουμε μέσα σε λίγες έβομάδες την αγρο­ τια διακηρύσσοντας και εφαρμόζοντας δχι το δικό μας πρόγραμ­ μα, αλλα το πρόγραμμα των σοσιαλεπαναστατων». ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗ ΜΟΕΧΑ

Μολονότι οί Μπολσεβίκοι διέθεταν καλύτερο όπλισμο και πυροβο­ λικό, οί EUΈλπιδες της Σχολης Άλεξανδρόφσκυ κατώρθωσαν δχι μόνον να αντιτάξουν σθεναρη άμυνα, αλλα και με αδιακόπους εφόδους να κυριεύσουν το Κρεμλίνον. Μαζι με τους EUΈλπιδες πολεμουσαν και οί φοιτητές. Στο πλευρό τους τάχθηκε επίσης και το Δημοτικο Συμβούλιο της πόλεως. τα δε Σοβιετ ε­ μειναν ουδέτερα και προσπαθουσαν να συμφιλιώσουν τους αντιπάλους. Έν τφ μεταξυ οί Μπολσεβίκοι συγκέντρωσαν σοβαρές δυνάμεις και άρχισαν την αντεπίθεσι. ΤΟ πυροβολικό τους έπαιξε σπουδαίο ρόλο και ί­ σως αποκλειστικα σ' αυτο να οφείλουν την νίκη τους. "Υ στερα απο μερικες ήμέρες φονικων μαχων, υπογράφηκε μεταξυ των αντιπάλων παρατάξεων συμφωνία βάσει της όποίας οί EUΈλπιδες θα παράδιναν τα όπλα, εκτος των αναγκαίων δια την εκπαίδευσίν τους . Οί αξιωματικοι συμφωνήθηκε να φέ­ ρουν τον προσωπικό τους όπλισμό. Η ΟΡΙΣΤΙΚΗ Ε ΠΙΚΡΑΤΗΣΙΕ

Χίλιοι πεντακόσιοι περίπου Κοζάκοι ίππείς καλ-πάζουν εναντίον της Ρωσικης πρωτευούσης. Προηγουμένως είχαν καταλάβει δύο, τρία προά­ στεια. eH εμφάνισί τους ενεθάρρυνε τους αντικομμουνιστές, οί όποίοι καθο­ δηγούμενοι απο τους EUΈλπιδες, κινητοποιήθηκαν κατα των Μπολσεβί­ κων. «τα αστικα στοιχεία σήκωσαν κεφάλι», σημείωσε ό Τρότσκυ στο έρ­ γο του «'Από την Όκτωβριανη επανάστασι ώς την ειρήνη του Μπρέστ-Λι ­ τόφσκ», αλλα οί Μπολσεβίκοι δεν έμειναν αργοί. Δεν επρόκειτο αυτοι να πάθουν, ό,τι επαθαν οί αντίπαλοί τους που ναρκωμένοι και μουδιασμένοι αΙφνιδιάσθηκαν απο την μαχητιΚ'η μειοψηφία του Λένιν. 1 {"\ 1

«·Η Στρατιωτικη Έπαναστατικη Έπιτροπτ\» εξαπέλυσε πρωτοφανη τρομοκρατία. ΤΟ πυρο βολικο θαυματούργησε καΙ πάλι . Με την βοήθειά του κατέλαβαν τη Στρατιωτικη Σχολη καΙ εσφαξαν όλους τους αιχμαλώ­ τους . Έπιτυχίες είχαν ακόμη καΙ στην αντιμετώπισι των Κοζάκων. Άφου απέκρουσαν τΙς επιθέσεις των, αντεπετέθη σαν και τους κατεδίωξαν. 'Άλλω­ στε οί Κοζάκοι δεν αντιποσώπευαν καμμια αξιόλογη δύναμι, μόλις μάλιστα δJ,επίστωσαν πως δεν θα ερθουν οί ενισχύσεις, που τους 9ίχε ύποσχεθij δ Κερένσκυ, απογοητεύθηκαν καί, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται δ Τρότσκυ στο προαναφερθεν βι βλίο του, συνέλαβαν τον αρχηγό τους καΙ «σαν μόνη φροντίδα είχαν να επιστρέψουν στην πατ ρίδα τους, στον Ντόν . Μετα την ήττα, δ Κερένσκυ δραπέτευσε ντυμένος νοσοκόμα, καΙ πα­ ραιτήθηκε απο πρωθυπουργός, αφήνοντας να πλη ρώσουν αλλοι με το αί­ μα καΙ την ελευθερία τους τΙς συνέπειες των ανοησιων του . 'Έτσι αδοξα τελείωσε την πολιτική του καρριέρα. Χω ρΙς αντίρρησι, στην συνείδησι των ελευθέρων ανθρώπων φέρει το τεράστιο μέρος της ευθύνης, για την ε­ πικράτησι του Μπολσεβικισμου. "Ήσαν βέβαια οί Μπολσεβίκοι κύριοι της εξουσίας, αλλα επρεπε να έδραιωθουν σ' αυτή. Έπωφελούμενοι μιας προτάσεως των σιδη ροδρομικων, για εναρξι διαπραγματεύσεων παρέσυραν τους αντιπάλους σε ατέλειωτες συζητήσεις. Στο διάστημα των φλυαριων φρόντισαν να σταθεροποιήσουν τη θέσι τους. Το κακο για τους Μπολσεβίκους ήταν που μερικοΙ απο αυτους πή ραν στα σοβαρα τις συζητήσεις καΙ όταν αντελήφθησαν που απέβλεπε δ Λένιν, διεμαρτυρήθησαν καΙ ύπέβαλαν τις παραιτήσεις τους απο μέλη τής κυβερ­ νήσεως. τα πράγματα πήγαιναν προς τα χειρότερα. Οί Καμένεφ, Ρίκωφ, Μιλι­ ουτιν και Νόγκιν παραιτήθηκαν και αυτοί, δηλώνοντας δτι δεν μπορουσαν ν' αναλάβουν την ευθύνη μιας τρομοκρατικής πολιτικής. ·0 Λένιν δμως δεν αφησε ν&.. ξεφύη1 ή κατάστασι απο τ α χέρια του. "Έκανε ενα κόλπο. 'Άρχισε πάλι τις διαπραγματεύσεις που ειχαν ναυαγή­ σει, αλλα αυτη τη φορα οχι με δλα τα αντίπαλα κόμματα, αλλα μόνο με ενα απο αυτά. ΤΟ πιο συγγενικό, το Άριστερο-Σοσιαλεπαναστατικό. Οί συνομιλίες κατέληξαν στην απόφασι να εισχωρήσουν στην κυ­ βέρνησι μερικο! απο τους Σοσιαλεπαναστάτες. Κατ' αυτο τον τρόπο δ Λέ­ νιν πέτυχε δυο πράγματα. Πρώτον διέσπασε τους εχθρούς του κα! δεύτερον οί δικοί του ανεκάλεσαν τις παραιτήσεις τους. Άργότερα βέβαια, δταν σι­ γουρεύτηκε στην εξουσία, εδιωξε τους Σοσιαλεπαναστάτες. Για μια ακόμη 192

φορα ε ί Χ ε μ ε τ α Χ ε 1 Ρ ι σ τ η τ ο υ ς ε χ θ Ρ ο ύ ς τ ο υ σ α ν σ κ α λ ο π ά τ ι τ η ς α ν ό δ ο υ τ ο υ. ΤΟ ΤΕΔΟΣ

'Όταν έπεσε ό Τσάρος αμέσως δλες οί πολιτικες παρατάξεις πρόβαλαν όμόφωνα το αίτημα να συγκληθτί αίρετη Συντακτικη Έθνοσυνέλευσι με σκοπο την επεξεργασία ένος συντάγματος. Ό Κερένσκυ είχε όρίσει να γίνουν οί σχετικες εκλογες στις 25 Νοεμ­ βρίου 1 9 1 7. Λίγο δμως πιο μπροστά, δπως ξέρουμε, οί Μπολσεβίκοι κατέ­ λαβαν την εξουσίαν. Ευρισκόμενοι δε στην εξουσία και ελέγχοντες το κρά­ τος ενόμσαν δτι θα κερδίσουν τις εκλογες και προχώρησαν σ' αυτές. ΤΟ αποτέλεσμα δμως τους διέψευσε. Οί Μπολσεβίκοι έλαβαν μονάχα το 25 % των ψήφων. πρωτοι ήρθαν οί Σοσιαλεπαναστάτες με 58 %, τρίτον το κόμμα Καντε με 13 % και τελευταίοι οί Μενσεβίκοι με 4 %. Κανονικα ή Συντακτικη θα συνερχότανε στις 1 1 Δεκεμβρίου 1917. Ό Λένιν ανέβαλε την σύγκλησί της για τις 1 8 Ίανουαρίου 1 9 1 8 . Στο μεσολα­ βησαν διάστημα, ανέθεσΞ στον αρχηγο της περιβόητης Πολιτικης Άστυ­ νομίας (Τσέκα), την διοργάνωσι του νέου πραξικοπήματος. Ό τελευταίος «Υυρος» αρχισε με την αποχώρησι των Μπολσεβίκων απο την Συντακτική, δπου μειοψήφισαν και δεν κατώρθωσαν να εκλέξουν δικό τους πρόεδρο. Ή Έθνοσυνέλευσι εξακολούθησε ασκόπως τις συνε­ δριάσεις της, δίχως τους Μπολσεβίκους, μέχρις δτου ένοπλα τμήματα την διέλυσαν βιαίως. "Όπως και ό Τσάρος έπεσε χωρις να τον υπερασπισθτί κανείς, έτσι και ή Δημοκρατία εκπροσωπουμένη υπο της Συντακτικης Έθνοσυνελεύσεως, διελύθη το ίδιο ανυπεράσπιστα. Ό γίγας με τα πήλινα πόδια, δπως αποκαλουσαν την Ρωσία, έγινε ιδιο­ κτησία του Λένιν. ΤΟ έπόμενο βημα ήταν ή ειρήνη του Μπρέστ-Λιτόφσκ. Ύπογράφηκε στις 3 Μαρτίου 1 9 1 8, παρα τις αντιρρήσεις του Τρότσκυ και μερικων αλλων, που κατήγγειλαν τις «Θέσεις για την ειρή ν η» του Λέ­ νιν. Άλλα τελικα εξ αιτίας της ραγδαίας προελάσεως των Γερμανων, αναγ­ κάσθηκαν οί περισσότεροι να υποχωρήσουν. Με την συνθήκη ή Ρωσία έ­ χανε τα 27 % του εδάφους της, τα 26 % του πληθυσμου της και το 1 f3 της ε­ τησίας παραγωγης της σε σιτάρι. 'Έτσι δικαιώθηκαν οί Γερμανοί, για την ενέργειά τους να μεταφέρουν τον Λένιν στην Ρωσία. <ο Λένιν που είχε υποσχεθτί τα πάντα στους πάντες, στους αγρότες 13

193

γη, στους εργάτες εξουσία, στον λαο ελευθερία, κυριαρχει τώρα και εφαρ­ μόζει το πρόγραμμά του, που ήταν κολλεκτιβισμός, αναγκαστικη εργασία, αθεΊα, κολχόζ, εκτελέσεις, Σιβηρία, κοινογαμία, αστυνόμευσις, καταπίε­ σις . <ο Μπολσεβικισμος πλάκωνε τη Ρωσία σάν πέτρα τάφου, ρίχνοντας συνάμα την αίμοβόρα σκιά του στον ύπόλοιπο κόσμο. 6. KJNEZIKH

Ε ΠΑ ΝΑΣΤΑΣ Ι Σ

< Η πραγματοποιηθεισα βιομηχανικη ανάπτυξις της Ευρώπης του 1 80υ αΙώνος και Ιδιαιτέρως της Άγγλίας, ή όποία απετέλει κατ' εξοχην εμπορο­ βιομηχανικην χώραν με κυριαρχίαν εΙς τάς θαλασσίας μεταφοράς, επέβαλε την αναζήτησιν πηγών πρώτων ύλων και την εξεύρεσιν νέων αγορών, διά την τοποθέτησιν τών προϊόντων. Άπο την εποχην του Μάρκο Πόλο ή Κίνα, πα ρά την μακρινήν της α­ πόστασιν, ίκανοποίει απολύτως τάς απαιτήσεις της ραγδαίως αυξανομένη ς Ευρωπαϊκης οΙκονομίας, διά τον βασικον λόγον, δτι ήτο πλουσία εΙς α­ γαθά (τέϊον, μέταξα, βάμβαξ κλπ.) που εγένοντο ανάρπαστα εις την Δύσιν, ενφ συγχρόνως δεν διέθετε πολιτικην εξουσίαν αξίαν νά εμποδίζ1] την λη­ στρικην εκμετάλλευσιν της χώρας από τους ξένους. Οϋτω οί <Ολλανδοί, οί Γάλλοι, οί Βέλγοι και φυσικά οί 'Άγγλοι, ώς παραθαλάσσιοι λαοί, με πολυαρίθμους εμπορικους στόλους, ερρίφθησαν απροσχηματίστως εις την λεηλασίαν της παραγωγης τών Κινέζων. Οί "Άγ­ γλοι προ παντός, με την περίφημον Βρεττανικην <Εταιρίαν τών Άνατολι­ κών 'Ινδιών, εμονοπώλησαν επ' αρκετον όλόκληρον το εξωτερικον εμπό­ ριον της Κίνας και εις αντάλλαγμα τών προϊόντων που ελάμβανον εδιδαν δπιον(!) το όποιον επρομηθεύοντο αδαπάνως απο τάς ' Ινδίας. Περι το 1 839, ή κινεζικη κυβέρνησις απηγόρευε την εισαγωγή ν οπίου, με αποτέλεσμα ή Άγγλία νά κηρύξ1] τον πόλεμον κατά της Κίνας, ακριβώς επειδη αϋτη η ρνειτο νά π ρομηθευθΌ δπιον! Οί "Αγγλοι, αδίστακτοι πολεμι­ σταί, δσο και εμποροι, κατόπιν σειράς συγκρούσεων κατέβαλον τους Κι­ νέζους και διά της συνθήκης της Νανκιν το 1 842, τους επέβαλον τάς θελή­ λήσεις των. "'Εκτοτε κατέλαβον το Χόνγκ - Κόνγκ, εξησφάλισαν πληθος εμπορικών προνομίων και τους ύπεχρέωσαν νά ανοίξουν τους λιμένας των ελευθέρους εις τό διεθνες (δηλαδη εΙς το Άγγλικον) εμπόριον. Βεβαίως ή κινεζικη μυρμηγκιά μπορε'ί νά εστερειτο διαπαιδαγωγήσε­ ως, αλλά εντος της παναρχαίας ψυχης της ύπελάνθανε το αίσθημα του πα­ τριωτισμου, εξ αίτίας του όποίου δυσανασχέτει, από τάς ταπεινώσεις και 1 94

τους περιορισμούς, που της είχαν επιβληθij . Άλλα και να μην ήσαν εθνικι­ σταί, η ρκει ή ερεθιστικη συμπεριφορα τών ξένων, που αφορήτως την κα­ τεπίεζον, δια να δημιουργήσΌ αντίδρασιν. Και επειδή, ώς γνωστόν, αί μα­ ζαι δεν στρέφονται κατα τών ισχυρών, αλλα κατα τών ασθενών, εις το τέ­ λος οί ίεραπόστολοι ήσαν εκείνοι οί όποίοι επλή ρωναν τα σπασμένα. Ά­ πετέλουν δε τα επεισόδια με τας ίεραποστολας τας καλλιτέρας αφορμάς, δια να επεμβαίνουν οί Δυτικοι και να εΌρύνουν τα πλεονεκτήματά των δη­ θεν προς εγγύησιν της ασφαλείας τών ίεραποστόλων, που εις το κάτω-κά­ τω οΌδεις τους εκάλεσε να μεταβουν εις την Κίνα και που ασφαλώς, με την προσπάθειάν των να κάνουν τους Κινέζους να εγκαταλείψουν τας παναρ­ χαίας θρησκείας των, ετραυμάτιζον την Κινεζικην ψυχήν. Μετα τον φόνον ένος ίεραποστόλου οί Γάλλοι κινουνται μαζι με τους 'Άγγλους (που παρα τα απέραντα προνόμιά των είχον αρχίσει πάλιν τον πό­ λεμον) και Άγγλογαλλικα στρατεύματα κυριεύουν την Καντώνα, όπου ύ­ παγορεύουν βαρυτέρας αποικιοκρατικας συμφωνίας. Παραλλήλως, από το αλλο μέρος επωφελουνται οί Ρώσοι και εξαπλουνται βαθέως εντος τών κι­ νεζικών εδαφών. Διαβάζοντες τους όρους της συνθήκης του τιεν Τσίν, τοΌλάχιστον εκ­ πλησσόμεθα, πως ήτο δυνατον να ζητηθουν και τελικώς να επιβληθουν τοι­ ουτοι εξευτελιστικοι όροι από πολιτισμένα κράτη , δπως Π.χ. ό δρος της ύποχρεωτικης αγορας ύπο των Κινέζων του όπίου ! Έν πάσΌ περιπτώσει ή παρουσία της Άγγλίας εις την παράταξιν τών νικητων εξηγεί κάπως το γεγονός . . . 'Όταν το 1859, ο ί εκπρόσωποι τών Άγγλογάλλων ηρχοντο δια να ύπο­ γράψουν το όριστικον κείμενον, διεφώνησαν με τους Κινέζους ώς προς τον δρόμον που επρεπε να ακολουθήσουν δια να φθάσουν εις τον τόπον της ύ­ πογραφης. Δι' αΌτον τον σπουδαίον λόγον κη ρύττουν εκ νέου τον πόλεμον και προελαύνουν μέχρι του Πεκίνου. Καίουν τα ανάκτορα του αΌτοκράτο­ ρος, ό όποίος εν τφ μεταξυ είχε διαφύγει, και επιβάλλουν την αναγνώρισιν της προαναφερθείσης συνθήκης, με επι πλέον καταβολην πολεμικων απο­ ζημιώσεων ! "Ωστόσον, διαρκουντος του πολέμου, οί Ρώσοι προχωρουν ακόμη πε­ ρισσότερον εντος της Κίνας, ή όποία εκτος δλων αυτών των συμφορών, ύ­ ποχρεουται να κάνΌ ασυμφόρους εμπορικας συμβάσεις μ' δλον τον κόσμον, ακόμη και με την Σουηδίαν. eo λαος δικαίως απέδωσεν όλας αυτας τας προσβολας και τας ατιμωτι­ κας ήττας, εΙς η)ν άνεπάρκειαν της δυναστείας των Μαντζού. Οϋτως εξερ­ ράγησαν αλλεπάλληλοι και τελείως δικαιολογημέναι εξεγέρσεις. eH κυριω1 95

τέρα έξ αυτών ήτο του Τάϊ Πίνγκ, ή όποία διήρκεσεν από το 1 848 εως τ ο 1 8 64, όπότε κατεπνίγη από τον "Άγγλον ταγματάρχην Γκόρντον, που ήτο έπικεφαλης «έθελοντών». Έν τούτοις, παρα τας αδιακόπους έπαναστάσεις, οί Μαντζου έδραιώθη­ σαν εις τ11ν αρχήν, προς δόξαν τών ξένων συμφερόντων, που τώρα πλέον αφου έξήντλησαν τον έμπορικον τομέα, έστράφησαν εις την ωμην αποικιο­ ποίησιν τεραστίων περιοχών, δπως του Άννάμ, το όποίον έπη ραν οί Γάλ­ λοι, της άνω Βιρμανίας ή όποία «κατεκυρώθη» εις την Άγγλίαν και ένος μέρους του Κινεζικου Τουρκεστάν, το όποίον προσηρτήθη εις την Ρωσίαν. Βλέποντες οί Ίάπωνες, δτι ή Κίνα κατέστη λεία προς διανομήν, χω ρις να καθυστερήσουν της επιτίθενται και συντόμως την ύποτάσσουν. Με την συνθήκην ειρήνης, ή όποία ηκολούθησεν, αναγκάζουν τους Κινέζους να τους δώσουν την Φορμόζα και άλλα εδάφη �Kαθως και οικονομικοπολιτικα πλεονεκτήματα. Ή δυναμικη επέμβασις τών Ίαπώνων και ή εγκατάστασίς των, εις την Ήπειρωτικην Άσίαν, ανησυχεί τους Ρώσους, οί όποίο ι επεκτείνουν τα σύ­ νορά των καταλαμβάνοντες μέρος της Μαντζουρίας, απ' δπου περνουν τον ύπερσιβη ρικον σιδηρόδρομον. Οί Γάλλοι ώσαύτως «αναλαμβάνουν» την εκμετάλλευσιν τών μεταλλείων. " Ομοίως έπωφελουνται και οί 'Άγγλοι δι­ εισδύοντες περαιτέρω εις την Βιρμανίαν, ενφ την ιδίαν εποχην εμφανίζον­ τα� και οί Γερμανοί, οί όποίοι με αφορμην τον φόνον ένος ίεραποστόλου, κυριεύουν το Τσινγκτάο και το οχυρώνουν. "Ωσαν να μην εφθανε το χάος, το όποίον σκοπίμως εκαλλιέργουν οί Δυτικοί, ερχεται εις ενίσχυσιν της συγχύσεως και ή απόφασις του αυτο­ κράτορος να προβij εις φιλελευθέρας μεταρρυθμίσεις (!) με την αφελη γνώ­ μην δτι ενα σύνταγμα Τι μία βουλη θα ελυον το πρόβλημα της Κίνας, πρό­ βλημα δημιουργηθεν από αναντιμετώπιστα πανίσχυρα συμφέροντα. Αί με­ ταρρυθμίσεις, παρα τας .αντιδράσεις, γίνονται δια νόμων, οί όποίοι προκα­ λουν γενικην αναστάτωσιν την όποίαν εκμεταλλευομένη μία δραστηρία γυ­ νή, ή Τζου Χσί, ανέρχεται εις την εξουσίαν, καταργεί τας μεταρρυθμίσεις και κόπτει τας κεφαλας τών μεταρρυθμιστών. Παρ' δλα ταυτα, ή εκρυθμος κατάστασις εξηκολούθει . Και τότε τij ύ­ ποκινήσει της Τζου Χσί, ή όποία ωνομάσθη αυτοκράτειρα, ίδρύθησαν διά­ φοροι τοπικαι μαχητικαι φρουραί, από όμάδας ανθρώπων αποφασισμένων να αγωνισθουν κατα τών ξένων. Αί όμάδες αυταί, γνωσται ώς «"Εταιρίαι Μυ­ στικαι» και ιδίως μία, οί «Μπόξερς», εκινητοποιήθησαν και κατα τών έκχρι­ στιανισθέντων Κινέζων. Φοβούμενοι οί "Αγγλοι την ανάπτυξιν τών «Μπό­ ξερς», κατέλαβον ώρισμένα οχυρά, ενίσχυσαν τον στρατόν των και εσκό1 96

πευαν να βαδίσουν προς Πεκίνον, όπότε το 1 900, έντολij Τι τούλάχιστον τij έγκρίσει της αύτοκρατείρας, έξεγείρονται οί Κινέζοι . Μέχρι να προλάβουν οί Δυτικοι να έπέμβουν, φονεύονται πολλοι Εύρωπαίοι, μεταξυ των όποίων και ό Γερμανός πρεσβευτης και χιλιάδες έκχριστιανισθέντες Κινέζοι σφά­ ζονται. Τελικώς, · οί Δυτικοι κατορθώνουν να κυριεύσουν το Πεκίνον και υ­ ποχρεώνουν ηΊν Κίναν εις έκτέλεσιν βαρυτάτων συνθηκών. Κατα τό διάστημα του πολέμου αύτου και τάχα δια την προστασίαν τών υπηκόων των οί Ρώσοι απέστειλαν στρατεύματα εις την Μαντζουρίαν, οϋτως ωστε να όριστικοποιήσουν την κατοχήν της. Εις την ένέργειαν αύ­ την τών Ρώσων αντιδρουν οί Ίάπωνες, οί όποίοι, έπειδη δεν ίκανοποιήθη­ σαν διπλωματικώς, κη ρύσσουν τόν πόλεμον κατα της Ρωσίας, την όποίαν συντρίβουν ναυτικώς (Πόρτ .,Αρθουρ). Καθ' δν χρόνον αλληλομάχονται οί ξένοι, περι του ποίος θα έκμεταλ­ λεύεται την Κίναν, ή αύτοκράτειρα διαγνώσασα ορθώς τα μειονεκτήματα της πατρίδος της, αποφασίζει να προχωρήσ1] εις την αναμόρφωσιν της δι­ οικήσεως, καταργεί την δουλείαν, θέτει βάσεις εις την παιδείαν και απο­ στέλλει μορφωμένους Κινέζους εις την Δύσιν, δια να μελετήσουν τα πολιτι­ κοστρατιωτικα έπιτεύγματα της Εύρώπης. ΤΟ αναγεννητικόν εργον, που με πρωτοφανη ζηλον η ρχισεν ή Τσου Χσί, ανακόπτεται δια του θανάτου της. Είς βλαξ πρίγκιψ, κηδεμονεύων τον ανήλικον αύτοκράτορα υίόν του, έπι­ τυγχάνει να διαλύσ1] έκ νέου την Κίναν. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ )(CΙΙ το ΚΚΚ

Τον Όκτώβριον του 1 9 1 1 , ενα μεγάλο έπαναστατικόν κυμα συγκλονί­ ζει την αύτοκρατορίαν. ·0 αντιβασιλεύς, ανίκανος φυσικα να το αντιμετω­ πίσ1] , προσκαλεί τον Γιουαν Σιχ Κάϊ και του αναθέτει την καταστολήν του. Άλλα ό Γιουαν δεν κατορθώνει τίποτε, με αποτέλεσμα να παραιτηθij ό αντιβασιλευς πρώτα και κατόπιν ό ανήλικος υίός του απο τον θρόνον. Οϋ­ τω έκηρύχθη εις την Κίναν ή δημοκρατία. Πρόεδρος όρκίζεται ό Γιουάν αύτός δηλαδη που είχε αναλάβει να διασώσ1] τον θρόνον απο την έπανά­ στασιν. 'Όπως ητο έπόμενον, μετα την έπικράτησιν της δημοκρατίας ακμάζει ή αναρχία. Αί έπαρχίαι αλληλοδιαδόχως αποχωρίζονται απο το κράτος καΙ κη ρύσσονται αύτόνομοι, μέχρις στου δια των σπλων ένωθουν, δια να απο­ σχισθουν μετ' ολίγον καΙ οϋτω καθ' έξης. 'Ένα αξιόλογον γεγονος έκείνης της έποχης είναι ή ϊδρυσις του κόμμα­ τος Κουόμινταγκ, το όποίον το 1 9 1 3 έπαναστατεί κατα του Γιουάν, προέ1 97

δρου της Δημοκρατίας. Άλλ' αυτος επικρατεί, θέτει εκτος νόμου τους στα­ σιαστας και άντικαθιστ� η)ν βουλην με ενα συμβούλιον υπό n)ν προεδρί­ αν του. ΤΟ 1 9 14 ό πρόεδρος της δη μοκρατίας καταργεί επισήμω ; την πρα­ γματικώς ουδέποτε λειτουργήσασαν δημοκρατίαν και αυτοπροτείνεται ώς υποψήφιος αυτοκράτωρ. <Η άντίδρασις, οφειλομένη οχι εις την διάσωσιν της δημοκρατίας, που ουδέποτε είχαν γνωρίσει οί Κινέζοι, άλλα εις το ποί­ ος θα κυβερν�, υπηρξεν άμεσος και ελαβε την μορφην του εμφυλίου πολέ­ μου, κατα την διάρκειαν του όποίου ό Γιουαν άπέθανε. Μετα τον θάνατον του ιδιοτύπου προέδρου δημοκρατίας και αυτοκρά­ τορος κατ ' άπομίμησιν του Ναπολέοντος Γ' συγκροτείται κυβέρνησις συνα­ σπισμου, με πρόεδρον της δημοκρατίας τον Λι Γιουαν Χούνγκ. <ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ευρίσκει την Κίναν εις την μόνιμον κα­ τάστασιν της άποσυνθέσεως. Μολονότι τόσα ετη την εξεμεταλλεύοντο οί Άγγλογάλλοι κατα τον άγριώτερον τρόπον, μολονότι ή Κίνα είχεν υποστiJ εκ μέρους των τας εξευτελιστικωτέρας ταπεινώσεις, ή κυβέρνησίς της κη­ ρύσσει τον πόλεμον κατα της Γερμανίας. ΤΟ άστείον της υποθέσεως είναι δτι ή Κίνα παρεκάθησεν εις την διάσκεψιν τών Παρισίων, δπου υπεγράφη ή συνθήκη τών Βερσαλλιών, ή συνθήκη ηττης δηλαδη της Γερμανίας, ώς . . . «νικήτρια δύναμις», καίτοι ουδεις Κινέζος ερριψεν εστω και ενα πυροβολι­ σμόν. <ο πόλεμος εληξεν. <Η δε «νικήτρια δύναμις» είδε την περιοχην του Τσινγκτάο, που κατείχον οί Γερμανοί, να την παίρνουν οΙ . . 'Ιάπωνες, κα­ θως και την Μαντζουρίαν και την Μογγολίαν. Ταυτοχρόνως, 'Ιάπωνες στρα­ τιωτικοι εθεσαν υπό τον ελεγχόν των τον Κινεζικον στρατόν, τον άναξιο­ μαχώτερον του κόσμου. τα προνόμια τών Δυτικών εξηκολούθησαν να ισχύ­ ουν. Είς την διάσκεψιν μάλιστα τών Παρισίων, δταν οί Κινέζοι εζήτησαν να άρθουν αυτα τα προνόμια, που μόνον εις υπόδουλα κράτη άρμόζουν, ή διάσκεψις εκηρύχθη «άναρμοδία να επιληφθiJ του θέματος». Κατόπιν εις την ουάσιγκτον, οί Κινέζοι επέτυχαν . . . «να λάβουν μετα συμπαθείας γνώ­ σιν οί σύμμαχοι τών αιτημάτων των». ΤΟ δε άποκορύφωμα της Κινεζικης διπλωματίας ήτο, δταν απεφασίσθη τα αιτή ματά των να . . . «παραπεμφθουν προς περαιτέρω εξέτασιν». Κατα το διάστημα του μεσοπολέμου, εκείνο που χαρακτηρίζει την πο­ λιτικην σκηνην της Κίνας είναι ή διαίρεσις της χώρας είς δύο. ΤΟ ενα μέ­ ρος υπήκουεν εις την κυ.βέρνησιν, χο δε άλλο εις την κυβέρνησιν του Κου­ ομιντάγκ, που είχε την εδραν της εις την Καντώνα. Έκτος αυτης της επι­ σήμου διαιρέσεως υπηρχαν και αί επι μέρους διαιρέσεις των διαφόρων ισχυ­ ρών στρατηγών, που ήγουντο άχανών επαρχιών. ΕΙς τον Βορρα οί Βου1 98

ΠέΊ-Φού, Ο Τσάγκ-Τσό-Λι και αλλοι στρατηγοι με παρεμφερη τρισ6λλαβα ονόματα, αλληλοεπολέμουν, συνεμάχουν, συνωμότουν και εντός ένός περι­ βάλλοντος κινεζικων δολοπλοκιων, μετα δηλητη ρίων και δολοφονικωτάτων σινικων εγχειριδίων, απεδεκατίζετο, ο με ταχύτερον ρυθμόν πολλαπλασια­ ζόμενος κινεζικός πληθυσμός. ΕΙς τόν Νότον τό κόμμα Κουομιντάγκ που μαλλον εκυριάρχει , εξέλεξε, τό 192 1 , ώς πρόεδρον της δη μοκρατίας τόν Σουτ Γιατ Σέν. Άλλα πρωτίστως ας εξετάσωμεν την φύσιν του Κομμουνιστ ικου Κόμ­ ματος της Κίνας. 'Εν αντιθέσει πρός όλα τα αλλα κομμουνιστικα κόμματα, τό κομμουνι­ στικόν κόμμα της Κίνας εξεκίνησε βασιζόμενον εΙς τους δ ι α ν ο ο υ μ έ­ ν ο υ ς εις τους κ α θ η γ η τ α ς και εΙς τους φ ο ι τ η τ ά ς. Αυτοι ήσαν οι μόνοι, οι οποίοι ήσαν εις θέσιν να ελθουν εΙς επαφην με τας μαρξιστικας θεωρίας, καθόσον τό κινεζικόν προλεταριατον ήτο τελείως ανύπαρκτον ώς ενσυνείδητος κοι νωνικη τάξις. 'Άλλως τε οί προλετάριοι, ήτοι οί βιομηχα­ νικοι εργάται, λόγφ της ύπαναπτύξεως της Κίνας ήσαν σχεδόν ανύπαρκτοι. ·Ομοίως ασθενεστάτη ήτο και ή αστικη τάξις. ΟΙ διανοούμενοι λοιπόν ηγωνίζοντο δια μίαν γενικην κοινωνικην με­ ταρρύθμισιν ίκανην να σώσ'Ό την χώραν από την μαστίζουσαν αυτην αναρ­ χίαν και να την εξαγάγ'Ό από την συνεχη Οπισθοδρόμησιν. Κάποιος ονό­ ματι Σεν-του-Χσιού, που κατήγετο από οικογένειαν μανδαρίνων, αφου ε­ σπούδασεν εις Ίαπωνίαν και Γαλλίαν και κατόπιν εγινε καθηγητης του Πα­ νεπιστημίου, ίδρυσε τό Κομμουνιστικόν Κόμμα της Κίνας, Τι εν πάσυ πε­ ριπτώσει θεωρείται Ο θεμελιωτής του. Ούτος εκυκλοφόρησε ενα περιοδικόν, ύπό τόν τίτλον τα «Καινούργια νειατα», με εμβλημα τό ασχετο ρητό «Δημοκρατία και 'Επιστήμη». Άντί­ θετος πρός την παράδοσιν και τ α καθιερωμένα, επάλευεν, όπως εγραφε, δια να «ίδρύσωμεν ενα νέο πνευμα και να οΙκοδομήσωμεν μίαν νέαν κοινωνίαν. ·Η κοινωνία μας θα είναι τιμία, προοδευτική , θετική, ελευθέρα, ισόνομος, δημιουργική, καλή, ώραία, ειρηνιστική, συνεργατικη και ευτυχισμένη δια τόν μεγαλύτερον αριθμόν. . . ». ΕΙς την «κομμουνιστικην» αυτην κίνησιν, ή οποία πόρρω απείχε του γνωστου μας Μαρξισμου, ενετάχθησαν πληθος φοι­ τητων και καθηγητων των Πανεπιστημίων, οι οποίοι από τότε η ρέσκοντο εις τόν προοδευτισμόν ύπό την προϋπόθεση! να μη περικλεί'Ό προσωπικους κινδύνους. Και λέγομεν τουτο διότι, αργότερον, όταν εχρειάσθη σαν σκλη­ ροι αγωνες, οι διανοούμενοι ή σαν οί πρωτοι που εγκατέλειψαν τό Κόμμα. Άπό τα αρχικα βήματά της ή κομμουνιστικη κίνησις εξε μεταλλεύθη τα ε θ ν ι κ α α Ι τ ή μ α τ α των Κινέζων, όπως «διατί να πάρουν οι Ίάπω199

νες την Γερμανικην άποικίαν του Τσινγκτάο και όχι ή Κίνα:» κ.λ.π. "Υπό την καθοδήγησι ν των διανοουμένων ωργανώθησαν εκδηλώσεις διαμαρτυ­ ρίας κατα των Δυτικων, που δεν ίκανοποίησαν τα κινεζικα αΙτήματα, άλλα ενέπαιζον τους αντιπροσώπους της Κίνας. Μοιραίως, τα αντιδυτικα αΙσθή­ ματα ώδήγησαν, ίσως παρα ηΊν θέλησίν των, άλλα όπωσδήποτε όχι σκοπί­ μως, τους διανοουμένους εΙς την ανάπτυξιν φιλίας με την Σοβιετικην πλέ­ ον Ρωσίαν, εις την όποίαν εβλεπον τόν μόνον ύποστηρικτην και συμπαρα­ στάτην των δικαίων αΙτημάτων των. τα φιλορρωσικα αΙσθήματα ετονώθη­ σάν εΙσέτι, δταν οί μπολσεβίκοι ηρνήθησαν να συνεχίσουν να απολαμβάν1J ή Ρωσία ώρισμένα πλεονεκτήματα εΙς βάρος της Κίνας, τα όποία είχαν από την εποχη του Τσάρου αποκτηθϊΊ . ΕΙς τό διάστημα αυτό οί Ρώσοι αποστέλλουν και ώρισμένους «συμβού­ λους» πρός μελέτην της πολιτικης καταστάσεως της Κίνας. Κατόπιν επι­ σταμένης ερεύνης τό εδαφος κρίνεται προσφορώτατον δια ηΊν διάδοσιν του Μπολσεβικισμου . Τό 1 9 1 8 ίδρύεται εις τό πανεπιστήμιον του Πεκίνου «eE_ ταιρεία πρός μελέτην του Μαρξισμου». Μέλος αυτης της έταιρίας εγγρά­ φεται και ό υίός ένός γαιοκτήμονος ονόματι Μάο Τσε Τούνγκ . . . Τό 1920 ή Κομιντέρν απέστειλε τόν ίκανώτατον Βοϊτίνσκυ, ό όποίο ς συνηντήθη μετα του Σεν του Χσιου εΙς την Σαγκάην. eH Κομιντέρν ενδιε­ φέρετο να οργανώσ1J τας διαφόρους όμάδας τών σοσιαλιστών, άναρχικών και λοιπών «Ιδεολόγων», ωστε να τεθουν αί βάσεις μιας σοβαρας πολιτικης εξορμήσεως. Πράγματι τόν Ίούλιον του 1921 συνεκλήθη τό πρώτον συνέ­ δ ριον του ΚΚΚ, εΙς τό όποίον συμφώνως πρός τας όδηγίας της Κομιντέρν, η ακριβέστερον της Μόσχας, ίδρύθη ουσιαστικώς τό κόμμα από την άπο­ ψιν της οργανωτικης διαρθρώσεως και του ένιαίου στόχου. Οί αντιπρόσω­ ποι του συνεδρίου εμετρουντο, τότε, εις τα δάκτυλα, εξεπροσώπουν δε αση­ μάντους αριθμητικώς οπαδούς, άλλα αυτα δεν ανησυχουν τους συνειδητους Λενινιστάς, οί όποιοι απεσκόπουν εις την σύστασιν ένός μαχητικου κόμμα­ τος από επαγγελματίας επαναστάτας, συμφώνως πρός τας αρχας του Λενινι­ σμου . eH μαζα θα ηρχετο κατόπιν, δπως και ήλθε. Οί πιστεύοντες δεν κλονί­ ζονται πρό του γεγονότος: Πεντακόσια-έξακόσια άτομα να σχεδιάζουν να κυβερνήσουν πεντακόσια-έξακόσια έκατομμύρια ανθρώπων ! Άφου οί Ρώσοι, δια τών χρημάτων, τών συμβουλών και τών στελεχών, που απέστειλαν, επεκράτησαν εΙς τό νεοσυσταθεν Κομμουνιστικόν Κινε­ ζικόν Κόμμα, ώς γνήσιοι και ρεαλισται επαναστάται διέγνωσαν αμέσως δτι τό μικρόν αυτό κόμμα δεν είχεν ελπίδας ανόδου, αν δεν συνειργάζετο με τόν σοσιαλεπαναστάτην Σουν Γιαν Σεν και τό Κουόμιντανγκ. Εις η)ν διά­ σκεψιν της Καντώνος τό ΚΚΚ άποφασίζει την είσοδόν του εντός του Κου200

όμιντανγκ, δίχως να απορροφηθΌ, αλλα με την υστεροβουλίαν της εκμεταλ­ λεύσεως τών δυνατοτήτων (επικοινωνία με μάζας, εκπροσωπήσεις κλπ.) που του παρέσχεν ή συμφέρουσα αύτη συνεργασία του με τους εθνικόφρο­ νας. ΕΙς την προαναφερθείσαν διάσκεψιν, το ΚΚΚ υπηρξε σαφές: «συγ­ χωνεύεται με το Κουόμινταγκ, διατηρουν απολύτως την πολιτιΚ'ην και ορ­ γανωτικήν του ανεξαρτησίαν» . Ό Σούν, από της πλευρας του, δεν ήτο αφε­ λής, δια να δεχθΌ μίαν τοιαύτη ν «συγχώνευσιν», αλλα την εδέχθη , διότι το ΚΚΚ του εξησφάλισε σοβαρα οΙκονομικα μέσα και την ενίσχυσιν των Ρώ­ σων μπολσεβίκων, οι όποίοι με επι κεφαλης τον δαιμόνιον Μποροντιν εγ­ κατεστάθησαν εΙς την Κίναν, με αποστολην την οργάνωσιν του στρατου, του κράτους, της οΙκονομίας Κ.λ.Π. Η εγκατάστασις αυτη εστοίχιζε βεβαί­ ως χρηματικώς πολυ ακριβα εΙς τους Ρώσους, αλλα το πολιτικον όφελος ήτο μέγα, διότι τους παρείχετο ή δυνατότης να διαδίδουν τας κομμουνιστι­ κας ιδέας εΙς τους κινεζικους πληθυσμούς. Έπι βάλλεται εδώ να κάνωμεν μίαν συγκεφαλαίωσιν περι της φύσεως του ΚΚΚ. Έξεκίνησεν ώς κίνησις διανοουμένων αγανακτισμένων κατα τών ξένων και κατα του κατεστη μένου, που ήτο ανίκανο ν ν α ε ξ α σ φ α­ λ ί σ ΊJ τ η ν ε θ ν ι κ η ν α ν ε ξ α Ρ τ η σ ί α ν τ η ς Κ ί ν α ς. ΟΙ μπολ­ σεβίκοι επωφελούμενοι οργανώνουν τ ο ΚΚΚ συμφώνως προς τας επανα­ στατικάς των πεποιθήσεις και το βάζουν να συνεργασθΌ με τον Σούν, ό ό­ ποίος ήτο απογοητευμένος από την κάθε αλλο παρα φιλικη στάσιν τών Δυ­ τικών και συγχρόνως ελαβ ε χρήματα και κάθε είδους βοήθειαν, ωστε να αμβλυνθουν και οι τελευταίοι δισταγμοί του, δια μίαν συνεργασίαν με τους κομμουνιστάς, οι όποίο ι εν τφ μεταξυ απεμάκρυναν τους ονειροπόλους δια­ νοουμένους και εκράτησαν στ ελέχη αξια, δια τον τίτλον του επαγγελματί­ ου επαναστάτου . Προς πλή ρη μό.λιστα συγκάλυψιν τών βλέψεών των οι Ρώσοι Μπολσε­ βίκοι στέλλουν τον Ίόφφε, ό όποίο ς κατόπιν συνομιλιών αναλαμβάνει την «υποχρέωσιν», δτι το ΚΚΣΕ συνεργαζόμενον με το Κουόμινταγκ δεν απο­ βλέπει εΙς την επιβολην τών κομμουνιστικών Ιδεών ! " Η κοινη μάλιστα δια­ κή ρυξις Ίόφφε - Σουν ελεγε: «"Ο Σουν είναι της γνώμης δτι το κομμουνι­ στικον σύστημα, καθως και εκείνο τών Σοβιέτ, είναι ανεφάρμοστα εΙς την Κίναν. ΤΟ αίσθημα αυτό, το συμμερίζεται εξ όλοκήρου ό Ίόφφε, ό όποίο ς σκέπτεται δτι το πλέον ενδιαφέρον πρόβλημα και το πλέον επείγον είναι ή ένοποίησις και ή εθνικη ανεξαρτησία . . . ». Έκ της συνεργασίας ωφελήθησαν οι κομμουνισται τα μέγιστα. Στελέχη των δπως ό Μάο Τσε Τούνγκ κατέλαβον υψηλας θέσεις εΙς το Κουόμινταγκ ή διάδοσις του Μαρξισμου υπη ρξε ταχυτάτη , αι δε πανάθλιαι κινεζικαι μα"

201

ζαι προσέβλεπαν είς η)ν νέαν θεωρίαν η)ν σωτη ρίαν από τα δεινά των. Συγ­ χρόνως οί κομμουνισται π ροωθουν ανθρώπους των είς τα συνδικατα, τα πα ­ νεπιστήμια, τόν στρατόν και πρό παντός εντός του Κουομιντάγκ, τό όποι­ ον τελικώς επιδιώκουν να καταστήσουν όργανόν των. Η Ε Ο ΙΚΡΑΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

Τό 1 925 όμως ό Σουν αποθνήσκει και διάδοχός του αναδεικνύεται ό στρατηγός Τσάνγκ Κάϊ Σέκ. Ό στρατηγός αυτός δεν ετρεφεν αυταπάτας ώς πρός τόν κομμουνισμόν . Έγνώριζεν, αλλ' όπως κατόπιν απεδείχθη όχι τόσον καλώς όσον επρεπε, τί εστι κομμουνισμός ώς επαναστατικη τακτική . τας γνώσεις του αυτας τας ωφειλεν είς τό γεγονός ότι είχε την τύχην να μεταβ'Ώ είς Μόσχαν, όπου ενημερώθη δια τό ΚΚΣΕ και τόν «κόκκινο στρα­ τό». ·0 Τσάνγκ Κάϊ Σεκ ακολουθει τό εξης πρόγραμμα: προτου τακτοποι­ ήσΊJ τους λογαριασμούς του με τους κομμουνιστάς, τους όποίους εμίσει βα­ θύτατα λόγφ της εμφανεστάτης εξαρτήσεώς των από τους Ρώσους, θέλ ει να επιβάλΊJ την ενότητα είς την χώραν. Πρός τούτοις εκστρατεύει πρός Βορραν με σημαντικας δυνάμεις, κατατροπώνει τους στασιαστας στρατηγους και με την συστηματικην εργασίαν εκπαιδευμένων προπαγανδιστών, κατα τα κομμουνιστικα πρότυπα, παρουσιάζεται ώς σωτηρ της πατρίδος, διώκτης των ξένων, εγγυητης της λαϊκης κυριαρχίας, κοινωνικός αναμορφωτης υποσχό­ μενος κατάργησιν της μεγάλης ίδιοκτησίας, αϋξησιν ημερομισθίων, δέσμευ­ σιν ξένων περιουσιών κ.λ.π. Ούτω καθίσταται δημοφιλης και συμπαρασύ­ ρων τα πλήθη από ενθουσιασμόν και πατριωτικόν πάθος, απελευθερώνει τό Χανκέου από τους 'Άγγλους και καταλαμβάνει την Νανκίν, όπου εγκαθι­ στζi την κυβέρνησίν του. Πρό αυτης της θυέλλης, οί κομμουνισται προσπα­ θουν να αντιδράσουν. ·Οδομαχίαι και μικροσυμπλοκαι συνάπτονται , αλλα ό Τσάνγκ Κάϊ Σεκ εντός του ακολουθουντος ετους (1 928) επιδεικνύων αξι­ όλογον δυναμισμόν, εκστρατεύει εκ νέου πρός Βορραν. Συγκρούεται με τους Ίάπωνας και τελικώς είσέρχεται είς τό Πεκινον, ώς ουσιαστικώς άρχων της Κίνας. Τό πώς και διατί από κυρίαρχος της Κίνας κατέληξεν 11 μαλλον κατήν­ τησε πρόεδρος μιδ.ς νήσου επιζώσης χάρις είς τους ,Αμερικανούς, θα τό 'ίδωμεν αμέσως κατωτέρω. Τό Βατερλω του Τσάνγκ: Κάϊ Σεκ ευρίσκεται είς την κρίσιν, την πολι­ τικ'!)ν κρίσιν και αξιολόγησιν δύο κινδύνων. Τό 1936 δύο κίνδυνοι ηπείλουν την Κίναν, ό Κομμουνιστικός και ό Ίαπωνικός. ·0 Τσάνγκ Κάϊ Σεκ εκρινεν, 202

δτι προείχεν ό ιαπωνικός κίνδυνος και διέπραξε τό σφάλμα να στραφτΊ κατ' αυτου, όχι μόνον παραβλέπων τόν κομμουνιστικόν, αλλα και συνειργά­ σθη μετα τών κομμουνιστών προκειμένου να συμπολεμήσουν τους 'Ιάπω­ νας. Ύποστη ρίζεται, πως ό ισχυρός στραtηγός Τσάνγκ παρέσυρε τόν Τσάνγκ Κάϊ Σεκ μετα του όποίου μάλιστα είχε και επεισόδιον επ ' αυτου του θέμαtος, πρός ηΙν κατεύθυνσιν να προταθτΊ ό ιαπωνικός κίνδυνος του κομμουνιστικου . Άλλα τα πράγματα όμιλουν από μόνα των. Οϊ 'Ιάπωνες και να κατελάμβανον τ11ν Κίναν-αδύνατον-θα εφευγαν η θα τους εξεδίω­ καν κάποτε, ενφ οι εγχώριοι κομμουνισταί, απαξ και επεκάθηντο της εξου­ σίας, ποίος θα τους ανέτρεπε; Και τό σπουδαιότερον, ό Ίάπων θα εμενεν ως κατακτητής, θα ήτο πάντοτε μισητός και ξένος, ενφ ό Κινέζος κομμουνι­ στης θα ηδύνατο-δπως και κατώρθωσε- να έδραιωθΤΙ εις την συνείδησιν του λαου, ως όμοεθνής. Ή πολιτικη του Τσάνγκ Κάϊ Σεκ επανέφερε πάλιν τους κομμουνιστας εις ηΙν νομιμότητα καΙ επι παγκινεζικης βάσεως. 'Ήλθε δε ή επιτυχία των αυτη ως επιβράβευσις τών φοβερών κακουχιων, τας όποίας με πρωτοφανη ασιατικην καρτερικότητα ύπέμειναν. Δείγμα δε ταύτης ύπηρξε και ή λεγο­ μένη «Μεγάλη Πορεία», κατα την όποίαν ύπεχώρησαν από τό Κιάνγκσι 130.000 περίπου κομμουνιστα! και εφθασαν όδοιπορουντες εις τό Γενιαν όλιγώτεροι από 30.000. < Η απόστασις αυτης της πεζοπορίας εις την όποίαν ελαβε μέρος και ό Μάο ΙΊτο πλέον τών 10.000 χιλιομέτρων ! Έννοείται δτι αι μαζαι που ηκολούθουν τόν Μάο δεν είχαν ιδέαν περι κομμουνισμου. Έπρόκειτο περι αμορφώτου κόσμου, ό όποίος μάλιστα θα ηδύνατο να ύπεστήριζε τόν οιονδήποτε μονάρχην. Έξαιρουνται ασφαλώς οι φοιτηταί, εκ τών όποίων ό Μάο εστελέχωσε την όργάνωσιν τών επαγγελ­ ματιών επαναστατών του σκλη ρου πυρηνος, δπως θα ελέγομεν. <Ωστόσον τό 1 937 αρχίζει επισήμως ό πόλεμος με τους ' Ιάπωνας. Λυ­ τοι καλλίτερον εξωπλισμένοι, πειθαρχικοι και ενσυνείδητοι πατριώται επέ­ τυχαν ταχέως να κατακερματίσουν τα κινεζικα στρατεύματα. Έν τφ μεταξυ ή Κίνα προσέφυγεν εις την Κοινωνίαν τών Έθνών, ή όποία . . . . επέπληξε γραπτώς τους Ίάπωνας. < Ομοίως εις διαμαρτυρίας περιωρίσθη και ή αντί­ δρασις τών ευρωπαϊκών χωρών. Πάντως τό 1 939 οι 'Άγγλοι πρό του γεγο­ νότος της μονοπωλειακης εκμεταλλεύσεως τών κινεζικών αγαθών από τους 'Ιάπωνας ενίσχυσαν τόν Τσάνγκ Κάϊ Σεκ με πέντε έκατομμύρια λίρας, τας όποίας εξ αρχης ενέγραψαν εις τόν λογαριασμόν «επ ισφαλείς χρεώσται». Κατα την διάρκειαν της Ίαπωνικης εισβολης και κατόπιν κατοχης ό Μάο προέβαλε τό σύνθημα της αντιστάσεως κατα του εχθρου. Ούτω διωρ­ γάνωσε στρατιάς, τας όποίας επλαισίωσε με φανατικα κομματικα στελέχη . 203

Είναι ή εποχη που δ Μάο διεκήρυξε: «Κάθε κομμουνιστης πρέπει να αφο­ μοιώσΊ] πολυ καλα την αλήθεια, πως ή π ο λ ι τ ι κ η ε ξ ο υ σ ί α β Ρ ί­ σ κ ε τ α ι σ τ η ν α κ ρ η τ ο υ τ ο υ φ ε κ ι ο υ». (Μάο: «Προβλήματα του πολέμου και της στρατηγικης»). Έξ ίσου διαβάζομεν ότι « "Η κατάλη­ ψις της εξουσίας με την ένοπλη δύναμι, δηλαδη με τόν πόλεμο, είναι τό κεν­ τρικό καθηκον και ή ανωτάτη μορφη της επαναστάσεως ». "Ο Μάο λοιπόν ωργάνωσεν αντίστασιν με σκοπόν να καταλάβΊ] την ε­ ξ�υσίαν, καταπολεμών τόν εισβολέα. Εις τουτο τό σημείον διαφέρει δλο­ κλη ρωτικώς από τόν Λένιν, δ δποίος οχι μόνον δεν επολέμησε κατα τών ε­ πιδρομέων Γερμανών, αλλα συνειργάσθη μετ ' αυτών εις τό να καταλάβΊ] την εξουσίαν. " Ο Λένιν εκήρυξε την ήττοπάθειαν (ντεφαιτισμόν), δια της 6ποίας επεδίωκε να μ ε τ α τ Ρ έ Ψ Ί] τ ό ν ε ξ ω τ ε Ρ ι κ ό ν π ό λ ε μ ο ν ε ι ς ε σ ω τ ε Ρ ι κ η ν ε π α ν ά σ τ α σ ι ν κ α Ι δ ι' α υ τ η ς ν α κ α τ α­ κ τ ή σ Ί] τ η ν ε ξ ο υ σ ί α ν, όπως και έγινε. τουναντίον δ Μάο εδήλωσε κατηγορηματικώς, ότι δια τό ΚΚΚ «6 ντεφαιτισμός είναι έγκλημα και 6 αγώνας για τη νίκη στόν πόλεμο της αντιστάσεως είναι ενα καθηκον, που δε μπορουμε να τό αποφύγουμε, διότι Ι:!-ονάχα πολεμώντας για την ύπεράσπισι της πατρίδος μας θα μπορέσουμε να νικήσουμε τους εισβολείς και να πε­ τύχουμε την εθνικη απελευθέρωσι»! (Μάο: «"Ο ρόλος του ΚΚΚ στόν εθνικό πόλεμο»). Φυσικα αί δηλώσεις αυται του Μάο είναι απολύτως αντιμαρξιστικαί, διότι δμιλουν περι «εθνικου πολέμου» (δ Μάρξ δέχεται μόνο ταξικους πο­ λέμους), διότι δμιλουν περι «πατρίδος» (ή δποία κατα τόν Μάρξ δεν ύπάρ­ χει), διότι δμιλουν περι «εθνικης απελευθερώσεως» (ενφ δ Μάρξ αναφέρε­ ται εις την απελευθέρωσιν του προλεταριάτου και ουδέποτε βλέπει την κοι­ νωνία συνολικώς, ώστε να δικαιολογηται «εθνικη απελευθέρωσις»). Πλην όμως τών αντιθέσεων με τόν Μάρξ, σαφέστατα εδώ δ Μάο αντιτίθεται και πρός την άρχην του Λένιν, περι μετατροπης του εξωτερικου πολέμου εις εσωτερικην επανάστασιν. "Ο Λένιν ηλθεν εις την εξουσίαν δια τr,ς ηττης της Ρωσίας, εις την δποίαν συνέβαλε διασπείρων την ήττοπάθειαν. "Ο Μάο απεναντίας εζήτει την νίκην της Κίνας και εθεώρει την ήττοπάθειαν ώς έγ­ κλημα. Άντίστασιν λοιπόν οί κομμουνισται ύπό τόν Μάο. Άντίστασιν και οί εθνικισται ύπό τόν Τσάνγκ Κάϊ Σέκ. Άναμφιβόλως ή στάσις του ΚΚΚ ύ­ πη ρξε πατριωτική, και εκ διαμέτρου αντίθετος πρός την στάσιν όλων των ΚΚ τα δποία επρόδωσαν τα έθνη των. Μετα την λήξιν του Β ' Παγκοσμίου Πολέμου, κατέστη αδύνατος ή α­ ποφυγη της συγκρούσεως κομμουνιστών και εθνικιστών. "Ο πρόεδρος τρου204

μαν αντι να εκμεταλλευθύ την ύπεροχην της ατομικης βόμβας και να ύπέ­ μνησκεν εις τον Μάο δτι «ή πολιτικη εξουσία εύρίσκεται εις την άκρη της ατομικης βόμβας», εστειλε τον Μάρσαλ να συμβιβάσ1] τους ασυμβιβάστους. Κατόπιν μακρών διαπραγματεύσεων κατέληξαν εις μίαν συμφωνίαν «παύ­ σεως του πυρός», την όποίαν, δπως ήτο έπόμενον, ουδέποτε ετή ρησαν οΙ κομμουνισταί, με αποτέλεσμα να αρχίσ1] νέος εμφύλιος πόλεμος. Με την αμέριστον ηθικήν, ύλικην και πολιτικην βοήθειαν τών Ρώσων, ό Μάο κερ­ δίζει συνεχώς εδαφος και το 1 949 αναγγέλλει εις τον κόσμον από το Πεκί­ νον την ίδρυσιν της «Λαϊκης Δημοκρατίας της Κίνας», με Πρόε&ρ.ον τον έ­ αυτόν του . 'Ενφ ό Τσάνγκ Κάϊ Σεκ καταφεύγει με τα ύπολείμματα του στρα­ του του εις την Φορμόζαν, δπου εκεί ύποστη ρίζεται από τους Άμερικανούς, που δταν ό Τσάνγκ Κάϊ Σεκ ηδύνατο να ελέγΧ1] δλην την Κίναν δεν τον ε­ νίσχυσαν, αλλα ό Μάρσαλ επι πλέον τον κατηγόρησεν ως στερούμενον πνεύματος συνεργασίας ο) με τους κομμουνιστάς. 7 . Ο ΜΑΟ·Ι · ΣΜΟΣ

ΤΟ ΚΟΜΜΑ

Έαν ό Λένιν ανεθεώρησε πλήρως τας απόψεις του Μάρξ, ό Μάο τας απετελείωσε με χαριστικην βολήν. Αυτο το όποίον σήμερον λέγεται Μαοϊ­ σμός, συγκρούεται με τον Μαρξισμον περισσότερον απ ' δσον ό Λενινισμός. Πάντως μεταξυ Λενινισμου και Μαοϊσμου ύπάρχει γενικως ταυτότης αν­ τιλήψεων δσον αφορg εις τας επαναστατικας μεθόδους δράσεως. Άλλα ας μελετήσωμεν την ουσίαν του Μαοϊσμου. Ό Μάο κατ' αρχην απορρίπτει την ιδέαν, δτι κάποτε με την ωρίμασιν τών συνθηκών, οΙ προλε­ τάριοι θα αποτελέσουν την πλειοψηφίαν και αυτομάτως θα καταλάβουν την εξουσίαν. Αυτα τα όποία ανάγονται εις την ρομαντικην περίοδον του μαρξι­ σμου, ό Μάο τα απαρνείται και εις την θέσιν των βάζει το κόμμα, την ε π α­ ν α σ τ α τ ι κ η ν ό μ ά δ α, εις την όποίαν αναθέτει την κοινωνικην ανα­ τροπήν. ·Οπωσδήποτε θα ανετριχίαζεν ό Μάρξ, εαν ηκουε τους παρουσιαζομέ­ νους ως οπαδούς του να λέγουν:«Γ ι α ν α γ ί ν 1] ε π α ν ά σ τ α σ ι ς π Ρ έ­ π ε ι ν α ύ π ά Ρ Χ 1] ε ν α ε π α ν α σ τ α τ ι κ Ο κ ό μ μ α. Χωρις ενα επα­ ναστατικο κόμμα, είναι αδύνατο να όδηγηθουν ή εργατικη τάξις και οΙ πλα­ τειες λαϊκες μαζες στη νίκη του αγώνα τους» (Μάο: «Έκλογη εργων » , τόμος 40ς). Και θα ανετριχίαζεν ό υΙος του ραββίνου Μορδοχάϊ (το Μάρξ είναι ψευδώνυμον), διότι ουδαμου μνημονεύει την δημιουργίαν πολιτικου κόμμα­ τος δια την εφαρμογην τών ιδεών του, τας όποίας εβλεπε να ερχωνται μοι205

ραίως υπο της εξελίξεως. "Η επανάστασις κατα τον Μάρξ θα συντελεσθτί μόλις ώριμάσουν αί ο ικονομικαι συνθηκαι. Εις εναντίωσιν τών θεωριών αυτών ό Μάο, οχι μό­ νον θέλει ενα κόμμα το όποιον «να κατέΧΏ σταθερώς τ11ν πρακτικην του κι­ νήματος» (Μ άο: « "Ο ρόλος του ΚΚ »), αλλα ζητει επι πλέον και «ενα στρα­ το που να καθοδηγηται απο ενα τέτοιο κόμμα» (Μάο: «Για την δημοκρατικη δικτατορία του λαου»). Πράγματι δε ό Μάο, παραγκωνίζων πάντα θεωρητι­ κον δισταγμόν, ωργάνωσε ενα κ ό μ μ α και ενα σ τ Ρ α τ ο ν επι τών α­ κολούθων βάσεων: ΤΟ κόμμα, εν πρώτοις, περιλαμβάνει μόνον επαγγελματίας επαναστά­ τας. τα στελέχη του κόμματος - κατα τον Μάο - οφείλουν να είναι ρεαλι­ σται και ειδικώ'Τ"ερον να εργάζωνται πάντοτε με γνώμονα την μαζαν. " Η μ α­ ζ α θ α τ ο υ ς υ π α γ ο Ρ ε ύ 1J τ η ν τ α κ τ ι κ ή ν, ή όποία με την σει­ ράν της θα αποβλέπη εις την μαζαν. "Η αρχη του Μάο «να ξεκιναμε απο τις μαζες και να επιστρέφουμε στις μαζες», δεν σημαίνει πως το ΚΚ άκολουθει τα μαζικα ρεύματα, απεναντίας εκφράζει το ακριβώς αντίθετον, αί μαζω δη­ λαδη να διαπαιδαγωγουνται συμφώνως προς τα διδάγματα τ ου ΚΚ, το ό­ ποιον απαγορεύεται να προσκολλαται εις δόγματα και θεωρίας, αλλα οφεί­ λει να σχετίζετ αι άμεσα με τας μάζας. Εις την κομματικην διάταξιν, ό Μάο εφή ρμοσε την αρχην της «τ ο ποθετήσεως των στελεχών ανάλογα με την αξίαν τ ω ν, ή δε αξί α κάθε στελέχους κ: ρίνεται βάσει τών έξ ι; ς προσόντων α) Π ε ι θ α Ρ Χ ί α, β) ί κ α ν ό τ η ς ν α σ υ ν δ έ ω ν τ α ι μ ε τ α ς μ ά ζ α ς κ α Ι ν α δ ο υ λ ε ύ ο υ ν μ ε π Ρ ω τ ο β ο υ λ ί α, γ) ε ρ γ α τ ι κ ό τ η ς , δ) α φ ι λ ο κ έ Ρ δ ε ι α. τα προσόντα όμως αυτα δεν υπολογίζονται αφηρη­ μένως και γενικώς, αλλό. μόνον εντος τών «παρατεταμένων μαζικών αγώνων και εντος τών επαναστατικών θυελλών». Συνάμα το κόμμα απαιτει απο τα μέλη του να είναι «π α Ρ α δ ε ί γ μ α τ α μ ε λ έ τ η ς» συνδυαζομένης με την αγωνιστικην διάθεσιν να αντιμετωπίζουν «κατάφατσα τις θύελλες». "Ο συνδυασμος μ ε λ έ τ η ς κ α ι π Ρ α κ τ ι κ η ς, που πρέπει να χα­ ρακτη ρίζυ το κάθε μέλος του ΚΚ εξητάσθη ευφυώς υπο του Μάο εις το ερ­ γον του «Στρατηγικα προ βλήματα του επαναστατικου πολέμου εις την Κί­ ναν», όπου γρ άφει: «ΤΟ διάβασμα είναι μόρφωσις, αλλα και ή εφαρμογη είναι μόρφωσις και μάλιστα το πιο σπουδαιο είδος μορφώσεως. Και ή κυ­ ρία μέθοδος είναι να μαθαίνουμε τον πόλεμο, μέσα στον πόλεμο. " Ο επανα­ στατικος πόλεμος είναι επιχείρησις μαζών. Και δεν είναι συνήθως μια υ­ πόθεσις που πρώτα την μαθαίνει κανείς, αλλα πρώτα τον κάνει και ύστερα τον μαθαίνει, γιατί ή δ Ρ α σ ι ε ί ν α ι μ ά θ η σ ι ς ή ϊ δ ι α». 206

Ειδικώτερον εις αλλας μελsτας ανελύθη σαν ολα τα δευτερεύοντα προ­ σόντα που επιβάλλεται να διακρίνουν τα στελέχη καθως και οί κίνδυνοι τcυς οποίους διατρέχουν και εκ τών οποίων απειλητικώτεροι είναι «αί κο­ λακείαι τών αστών». <Υπάρχουν κομμουνισταί, λέΎει Ο Μάο, οί οποίό ι «φέρ­ θηκαν μπ ροστα στόν εχθρό σαν η ρωες, αλλα που ανίκανοι να αντισταθουν στις τυλιγμένες με ζάχαρη όβίδες θα πέσουν κάτω απ' αυτές». (Μάο: «Έκ­ λογη εργων» τόμος 40ς). <Ως εκ τούτου δια τόν επαγγελματία επαναστάτη συνιστά βασικην ύποχρέωσίν του ή δ ι α τ ή Ρ η σ ι ς τ ο υ ι δ ι κ ο υ τ ο υ τρόπου ζωη ς και ή αποφυγη του συγχ ρωτισμου του μ ε α ν θ Ρ ώ π ο υ ς π ο υ δ ε ν π Ρ ο έ Ρ Χ ο ν τ α ι α π ό τ ό γ ν ή σ ι­ ο ν ε π α ν α σ τ α τ ι κ ό ν σ ύ ν ο λ ο ν. Δεν νομίζομεν οτι είναι του παρόντος ή εκθεσις και ή λεπτομερης ανα­ φορα εις τας ιδιότητας του μέλους του ΚΚ. Άρκουν αί εκτεθεισαι γενικαι προϋποθέσεις, δια να αντιληφθiJ κανεις οτι τό μέλος ένός Κ.Κ. δεν συγκρί­ νεται με τα μέλη τών δημοκρατικών κομμάτων . Ο Σ ΤΡΑΤΟΣ

Παραλλήλως πρός τό κόμμα αναπτύσσεται και ο σιρατός, Ο όποίος «είναι μια ενοπλος όργάνωσις που εχει αναλάβει να εκτελέσ1J τα πολιτικα καθήκοντα της επαναστάσεως» (Μάο: «Έκλογη εργων» τόμος 1 0ς):Ο στρα­ τός του Κ.Κ . εχει βεβαίως μίαν ανεξαρτη σίαν από τό κόμμα, ή όποία εγκει­ ται εις τό οτι τό κόμμα δεν αναλαμβάνει τα ιδιαίτερα Τι μάλλον την είδικη στρατιωτικη επαγγελματικη κατάρτισι, εν τούτοις ύπάρχει μεταξυ κόμμα­ τος και στρατου ακατάλυτος δεσμός ύλοποιούμενος δια τών «αντιπροσώ­ πων του κόμματος» και τών «πολιτικών τμημάτων». <Ώστε Ο στρατός ελέγχε­ ται και καθοδηγείται κυριαρχικώς από τό κόμμα, γεγονός που επικυρουται με τό αξίωμα «τ ό κ ό μ μ α δ ι ο Ι κ ε ί τ α ο π λ α κ α Ι ε ί ν α ι α π α­ Ρ ά δ ε κ τ ο τ α ο π λ α ν α δ ι ο Ι κ ο υ ν τ ό κ ό μ μ α» (Μάο: «τα προ­ βλήματα του πολέμου και της στρατηγικης»). Αυτ ός ό στρατός εν πάσ1J περιπτώσει εντολiJ του Μάο ήκολούθησε τα έπόμενα δέκα σημεία δράσεως: α) επίθεσις κατα διεσπα ρμένων εχθρικών δυνάμεων, β) κατάληψις μικρών πόλεων, γ) εκμηδένισις εμψύχων εχθρικών δυνάμεων και δχι ύπεράσπισις περιοχών, δ) εις κάθε μάχη συγκέντρωσις φιλικών δυνάμεων με άναλογία πέντε Τι εξη φορας περισσότερον του εχ­ θρου, ε) άποφυγη μαχών με άβεβαίαν εκβασιν, στ) εφαρμογη συστήματος αλληλοδιαδόχων μαχών, χωρις άνάπαυλα δια τόν άντίπαλον, ζ) έλιγμοι και πάντοτε επίθεσις, η) δχι επίθεσις κατα ισχυρώς προστατευομένων πόλεων, 207

θ) συμπλή ρωσις δυνάμεων με στρατιώτας και υλικό του εχθρου, ι) αδιάκο ­ πος εκπαίδευσις στρατιωιων. Με τό κόμμα και τόν στρατό που εχει «διπλό καθηκον: να πολεμάη και να παράγη» (Μάο: «όργανωθείτε !»), Ο Μάο κατώρθωσε να καταλάβ1J την εξουσία. Φυσικα υπη ρχεν ή αφθονία των χρημάτων και του υλικου, που ελάμβανε από τους Ρώσους, αλλα χρήματα και υλικό δεν αποτελουν ούτε όργάνωσι, ούτε ι δεολογία, ούτε ψυχή, δια τ11ν εκτέλεσιν μιας επαναστά­ σεως, που εθεσε επι κεφαλής 700 έκατομμυρίων ανθρώπων μερικας χιλιά­ δας α π ο φ α σ ι σ μ έ ν ω ν σ τ ε λ ε Χ ω ν. "Αλλως. τε και Ο ίδιος Ο Μάο κατ α τόν πλέον αντιμαρξιστικόν τρόπον γράφει: «τα δπλα είναι ενας ση­ μαντικός παράγοντας, αλλα οχι Ο αποφασιστικός του πολέμου . Ό αποφασι­ στικός παράγοντας είναι Ο α ν θ Ρ ώ π ιν ό ς και όχι 6 υλικός παράγοντας. Ό συσχετισμός των δυνάμεων καθορίζεται οχι μόνο από τόν συσχετισμό των στρατιωτικων και οικονομικων δυνάμεων, αλλα επίσης και από τόν συσχετισμό των ανθρωπίνων δυνάμεων και των υλικων δυνάμεων. <ο αν­ θρωπος διαθέτει τις στρατιωτικες και τις οικονομικες δυνάμεις (Μάο: «6 παρατεταμένος πόλεμος»).

Ο ΕθΝΙΚΙΣ ΜΟ Σ <Η διακή ρυξις του Μάρξ; δτι οί εργάται δεν εχουν πατρίδα και ή θε­ μελιώδης πεποίθησίς ιου δτι Ο κομμουνισμός είναι αναντιρρήτως και απο­ κλειστικως διεθνισμός δεν συμβιβάζεται καθόλου με την διαβεβαίωσι του Μάο, δτι 6 κομμουνιστης πρέπει να είναι πατριώτης! Συγκεκριμένως γράφει «<ο κομμουνιστης που clvαt διεθνιστης μπορεί να είναι ταυτόχρονα και πα­ τριώτης; Θεωρουμε πως οχι μονάχα μπορεί, αλλα και πρέπει να είναι» (Μάο: « ο ρόλος του ΚΚΚ»). Θα ηδύνατο κάλλιστα να ελεγε ο Μάο, δτι είναι πατριώτης. Τ ο υ τ ο δ μ ω ς θ α τ ο υ ε σ τ έ Ρ ε ι την μ α Ρ ξ ι σ τ ι κ η ι δ ε ο λ ο γ ι κ η κ ά­ λ υ Ψ ι, μ ε τ η ν 6 π ο ί α ν , ε χ ε ι ε π ε ν δ ύ σ ε ι τ ό ν κ ι ν ε ζ ι κ ό ι μ π ε Ρ ι α λ ι σ μ ό, και δι' αυτό δια των λέξεων και μόνον συνεδύασε τόν διεθνισμόν με τόν πατριωτισμόν. ''Αν κρίνωμεν λογικως την σύζευξιν, φυσικα δεν θα μακρυγορήσωμεν, δια να αποδείξωμεν τό παράλογον και τό εν πολλοίς φαιδρόν του συνδυασμου . Διότι αν ο διεθνιστης πρέπει να είναι και πατριώτης, τόιε 6 αθεος πρέπει να είναι και θρησκος, Ο δειλός πρέπει να είναι και γενναιος και ουτω καθ ' έξης. <Ημείς δμως δεν παρατηρουμεν τό πραγμα από αυτη την σκοπιάν, της λογικης δηλαδή , άπλως τό αντιπαρα­ θέτομεν, πρός τας μαρξιστικας δοξασίας, κατα τας οποίας ή εννοια πατρις 208

και τό επίθετόν πατριώτης αναφέρονται μόνον, όταν πρόκειται να υβρισθουν και συμβολίζουν όλόκλη ρον και αυτουσίαν την πολιτιΚ'ην άρνησιν του μαρξισμου . Βεβαίως και ό Στάλιν, όταν τό 1 941 του επετέθησαν οί Γερμανοί, ε­ κάλεσε τους Ρώσους να «πάρουν τα όπλα» δχι δια την διεθνιστιΚ'η κ οινωνία δια τό διεθνες προλεταριάτον Τι δι' όποιαδήποτε άλλην διεθνη αηδίαν, αλ ­ λα δια την πατρίδα. τουτο αποδεικνύει ότι και αυτός ητο τόσον διεθνιστης­ κομμουνισηΊς, όσον και ό Μάο . Ώστόσο ό Μαοϊσμός συνέβαλε εΙς την διαστρέβλωσι του Μαρξισμου, με την θεωρία ότι «οί κομμουνιστες εΙναι ταυτόχρονα και πατριώτες και διε­ θνιστες» (ενθ. ανωτ.). Ή θεωρία αυτη αναλύεται εΙς δύο τινά. Πρώτον, οί καταπιεζόμενοι λαο! επαναστατουντες κατα τών καταπιεστων τους βοηθουν­ ται από τας χώρας, εις τας όποίας εχει επικρατήσει ό κομμουνισμός. Αί χώ­ ραι αυτα! ενισχύουν από λόγους διεθνιστικης συμπαραστάσεως. Αυτό δε λέγεται διεθνισμός. Δεύτερον, όταν όμως δέχεται μια χώρα επίθεσι, τό κομ­ μουνιστικόν της κόμμα οφείλει να ΠOλεμήσΊJ δια την υπεράσπισιν της χώ­ ρας . Αυτό δέ λέγεται και δεν διαφωνουμε πατριωτισμός. Άναμφισβήτως όμολογουμεν δτι θαυμάζομεν την θεωρίαν της ένώσε­ ως διεθνισμου - πατριωτισμου. Ή θεωρία αυτή, την όποίαν ουδέποτε ε­ σκέφθη ό Μάρξ Τι αν την εσκέφθη θα την απέρριψεν αμέσως ώς αντιδιεθνι­ στικήν, εξυπη ρετεί λίαν πρακτικους σκοπούς. Οϋ1"ως κυρίως, εξασφαλίζει ιδεολογικως ηΊν επέκτασιν της Κίνας δια της διεισδύσεως εις τας διαφό_ ρους χώρας. Έπι παραδείγματι οί Κινέζοι εκ «διεθνιστικου καθήκοντος» βοηθουν τό κομμουνιστικόν κόμμα της δείνα αφρικανικης χώρας να καταλά­ βΊJ την εξουσία, ωστε να «απελευθερωθΏ» ό λαός από την καταπίεσιν. Ένόσον τό επιτύχουν εγκαθιστουν φυσικα μίαν κυβέρνησιν από πράκτο­ ράς των, δια τό καλόν της Κίνας, ή όποία επωφελείται οικονομικώς, στρα­ τηγικώς κ.λ.π. Συγχρόνως ή θεωρία της ένώσεως διεθνισμου-πατριωτι­ σμου, επιτρέπει κα! επιβάλλει εΙς τους Κινέζους να υπεραμύνωνται της Κί­ νας, να μάχωνται δ ι α τ α ί ε Ρ α σ ύ ν ο Ρ ά τ ο υ ς κα! να θυσιάζωνται δια μίαν παραμεθόριον νησίδα. Προφανώς οί Κινέζοι κομμουνιστα! εφαρ­ μόζουν την θεωρίαν του Μάο, τ ό ν π α τ Ρ ι ω τ ι σ μ ό ν, ό σ ο ν α φ ο­ ρά εΙς τ η ν Κίνα και τ ό ν διεθνισ μ όν ό σο ν αφο ρ ά δ ι α τ α ς ά λ λ α ς Χ ώ Ρ α ς. Άπόδειξις του πατριωτισμου τών Κινέζων κομμουνιστών εΙναι και ό­ λαι αί προσπάθειαί των δια την Ισχυροποίησιν της Κίνας, προσπάθειαι αί όποίαι δεν ανελήφθη σαν εν ονόματι του διεθνισμου, αλλα δια την «εθνικην άμυνα» και δια τόν «κινεζικόν λαόν». Οϋτω ό Μάο όμιλών εις την «πρώτην 14

209

σύνοδον της πολιτικης συνεδριάσεως» εζήτει «ενα ισχυρό στρατό ξηρας, μια ισχυρη αεροπορία και ενα ισχυρό cπολεμικό ναυτικό» διότι αύτα χρειά­ ζεται «Τι εθνική μας άμυνα)). <ο δε στρατός αύτός «να αγωνίζεται δια τα συμφέροντα όλοκλήρου του εθνους, να στέκεται σταθερα στό πλευρό του κινεζικου λαου, να υπηρετύ όλόψυχα τόν κινεζικό λαό, ιδου ποιός είναι ό μοναδικός σκοπός του στρατου αύτου)). (Μάο: «Για την κυβέρνησι συνα­ σπισμου))). Άξίζει μάλιστα να διαβάσΌ κανεις τό εργο του Μάο «Να υπη ρετουμε τόν λαό» Τι «τα δύο πεπρωμένα της Κίνας», δπου εξαίρεται ό θάνατος δια τό συμφέρον του κινεζικού λαου και όπου καλουνται δλοι υπό την καθοδήγη­ σιν του κόμματος να συνεισφέρουν τα πάντα δια τό κ ι ν ε ζ ι κ ό ν ε θ ν ο ς. < ο Μάρξ, ό όποιος παρεδέχετο προλεταρίους και αστους δεν λογαριάζεται καθόλου εις τα προαναφερθέντα εργα του προέδρου Μάο, δπου δεν φαίνε­ ται να υπάΡΧΌ προλεταριατο επι διεθνους κλίμακος, αλλα μόνον κινεζικός λαός και εθνος! <Η τάσις του Μάο να διαχωρίζεται, χωρις να προδίδεται, από τόν Μάρξ που περιορίζεται εις τους προλεταρίους, υποκρύπτεται εις δλας τας μελέ­ τας του Μάο, ό όποιος οϋτως Τι άλλως δεν εθεώρει τους προλεταρίους δη­ μιουργους του πλούτου της κοινωνίας, δπως τους ενόμιζεν ό Μάρξ. « < ο πλουτος της κοινωνίας δη μιουργήθηκε από τους εργάτες, τους αγρότες και τους επαναστάτες διανοουμένους» (Μάο: «Σκέψεις»). Κατ' αύτόν τόν τρόπον ό Μάο ένοποιει εργάτας, αγρότας και διανοουμένους και τους αντιδιαστέλ­ λει πρός τους φεουδάρχας, που αποκαλει αντιδραστικούς. < Η ένοποίησις προηλθεν εκ της ανάγκης να γίνΌ κίνημα τό ΚΚΚ εθνικόν και οχι άπλως προλεταριακόν. < Ως πρός τας τεχνικας λεπτομερείας της ενόπλου εξεγέρσεως ό Μάο αν­ τιμετώπισε μίαν κατάστασιν περισσότερον πολύπλοκο ν από τόν Λένιν. Και τουτο διότι ό Λένιν από την αρχην της κινήσεώς του είχε την τύχη ν να πλαισιωθύ με αναρχικα στοιχεια μεμυημένα εις τα μυσtικα της παρανόμου εργασίας και του συνωμοτισμου . < ο Μάο με πολυ δυσκολία εϋρισκεν επα­ ναστάτας-στελέχη , πραγμα που διακρίνεται και εις τας σελίδας του «κόκ­ κινου βιβλίου», δπου είναι διάχυτος Τι ανάγκη να τονίζεται Τι σπουδαιότης των στελεχων και δπου επίσης υπογραμμίζει ό ίδιος την ανησυχίαν του, δια την διαδοχη των στελεχων της επαναστατικης υποθέσεως. Έπι πλέον υπη ρ­ χε και Τι αχανης χώρα με τόν υπερμεγέθη πληθυσμόν, που επηύξανε τας δυσκολίας προσεγγίσεως των μαζών και οργανώσεως μιας βιαίας καταλή­ ψεως της αρχης. Μολαταυτα Τι εκμετάλλευσις του κινεζοϊαπωνικου πολέμου και Τι συν210

εργασία με τόν Τσάνγκ Κάϊ Σεκ εξισορρόπησαν τα μειονεκτήματα, πορ ειδι­ κώς παρουσίαζεν ή Κίνα. Πρό παντός ή σ υ ν ε Ρ γ α σ ί α με τους έθνικι­ κιστάς, ή όποία llλθε εις περίοδον παρακμης και μαρασμου του ΚΚΚ διηυ­ κόλυνε τα μέγιστα 11 μαλλον υπη ρξεν ό κύριος λόγος επικρατήσεως τών κομμουνιστών. Έν τούτοις ή επανάστασις κοινωνικώς δεν συνετελέσθη μο­ νoμιας� αλλα με διαδοχικας επαναστατικας πλύσεις θα ελέγαμε� μία από τας όποίας llΤΟ και ή προσφάτως εκτοξευθεισα υπό των έρυθροφρουρων «μορ­ φωτικη επανάστασις». Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

Αϊ περι επαναστάσεως απόψεις του Μάο είναι σαφέστατα τοποθετημέ­ ναι επι τών ακολούθων ρεαλιστικων βάσεων. α) eH ε π α ν ά σ τ α σ ι ς ε ί ν α ι μ ί α δ υ ν α μ ι κ η ε ν έ Ρ γ ε ι α δ π ο υ ό, τ ι δ ή π ο τ ε δ ε ν ε { ν α ι δ υ ν α μ ι κ ό, ί κ α ν ό ν α ε ξ 0λ ο θ Ρ ε ύ σ 13 τ ό ν α ν τ ί π α λ ο δ ι α τ η ς β ί α ς δ ε ν ε χ ε ι θ έ σ ι . «eH επανάστασι δεν είναι ούτε κανένα επίσημο γευμα, ούτε λογοτεχνικό γράψιμο, 11 ζωγραφικη ούτε κέντημα . Δεν μπορει να γίν13 με λεπτότητα, α­ νεσι και άβρότητα ούτε με μετριοπάθεια, ευγένεια, περιποιήσεις, περιορι­ σμους και μεγαλοψυχίες. eH επανάστασι είναι μια ανταρσία, είναι πραξι βίας» (Μάο: «Έκλογη 'Έργων», τόμος 1 0ς). β) eH ε π α ν ά σ τ α σ ι ς π Ρ έ π ε ι ν α π ρ ο σ δ ι ο Ρ ί σ 13 τ ο υ ς α λ η θ ε ι ς φ ί λ ο υ ς κ α Ι τ ο υ ς α λ η θ ε ι ς ε χ θ Ρ Ο ί) ς Τ η ς. eH εnιτυχία της κατόπιν θ α εξαρτηθΌ κατα πόσον θ α κ α τ ο ρ θ ώ σ 13 ν α έ ν ω θ υ μ ε τ ο υ ς μ ε ν κ α ι ν α π ο λ ε μ ή σ 13 τ ο υ ς δ έ. γ) eH ε π α ν ά σ τ α σ ι ς ό φ ε ί λ ε ι ν α κ τ υ π α τ ο υ ς ε χ θ Ρ ο ύ ς τ η ς κ α Ι ν α τ ο υ ς ε ξ ο ν τ ώ ν 13 . Έφ ' δσον δεν τους πλήττει αυτοι πάντοτε θα καιροφυλακτουν και θα την υπονομεύουν. «Κάθε τί τό αντιδρα­ στικό θα παραμείν13, αν δεν το συντρίψωμε. Αυτο μοιάζει με τό σάρωμα του πατώματος. Είναι κανόνας δτι εκει που δεν φθάνει ή σκούπα ή σκόνη δεν φεύγει μόνη της». (Μάο: «Έκλογη 'Έργων» τόμος 40ς). eH αρχη δτι «ό ε­ χ θ Ρ Ο ς δ ε ν θ α χ α θ ij α π ό μ ό ν ο ς τ ο υ» διατυπουται επιγραμμα­ τικώς εις το εργον του Μάο «Να όδηγήσωμεν την επανάστασι ως το τέλος» και μπορουμε να την παραλληλίσωμεν με την αρχη του Λένιν που αξιώνει: «"Όταν αρχίζωμεν . την επανάστασι πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να παμε μέχρι τέλους». ΤΟ βαθύτερο νόημα τών ανωτέρω ταυτοσήμων αρχών είναι δτι ή επανάστασις δ ε ν σ τ α μ α τ α ε ι ς τ η ν κ α τ ά λ η Ψ ι ν τ η ς ε ξ ο υ σ Ι, α ς. Με την κατάληψι της εξουσίας εγινε το πρώτο βημα, που εί, 21 1

ναι έργο της ε ν ό π λ ο υ ε ξ ε γ έ Ρ σ ε ω ς. Άμέσως μετα όμως αρχίζει ή επανάστασις ή όποία αποβλέπει εις ηΊν π λ ή Ρ η α ν α τ Ρ ο π η ν τοϋ κρα­ τοϋντος κοινωνικου, οικονομικου και πολιτικοϋ καθεστώτος. Ό Λένιν και ό Μάο επέμεναν εντόνως εις την όλοκλή ρωσιν της επαναστάσεως, διότι ε­ φοβοϋντο μη τυχον ύστερα απο την ά λωσι τοϋ κράτους «κοπει ή φόρα» εις την κομμουνιστικην δρασιν απο την ψυχολογίαν του κατεστημένου. δ) Ή ε π α ν ά σ τ α σ ι ς π Ρ έ π ε ι ν α ε ξ ο ν τ ώ σ 1J τ ο υ ς α ν­ τ ι π ά λ ο υ ς τ η ς, Χ ω Ρ Ι ς ν α δ ι α π Ρ ά ξ 1J π ο τ ε τ Ο ό λ έ θ Ρ ι ο σ φ α λ μ α ν α υ π ο τ ι μ ή σ 1J ε ν ί ο υ ς ε ξ α υ ώ ν 11 κ α Ι τ Ο Χ ε ι­ Ρ ό ' τ ε Ρ ο ν α τ ο υ ς λ υ π η θ τί . Συγχρόνως θα πρέπει «να υποστηρίζ1J ό,τι ό εχθρός πολεμεί και να πολεμτί ό,τι ό εχθρός υποστη ρίζει» όπουδή­ ποτε εμφανίζεται αυτό τό ό,τι (Μάο: «Έκλογη 'Έργων», τόμος 20ς). ε) Ή ε π α ν ά σ τ α σ ι ς ό φ ε ί λ ε ι ν α μ η ε π α ν α π α υ θ τί ε ι ς τ η ν ν ί κ η ν τ η ς. Διότι αυτη θα είναι προσωρινη αν δεν επαγρυπντί · Ό εχθρός καίτοι εξωλοθρεύθη, πάντα θα υπάΡΧ1J 11 πάντα θα δημιουργηται είτε εις τό εσωτερικόν είτε εις τό εξωτερικόν. Έπομένως «δεν πρέπει σε καμμια περίπτωσι κάτω από όποιεσδήποτε συνθηκες να χαλαρώσουμε ηΊν επαγρύπνησί μας» (Λόγος τοϋ Μάο εις την πρώτην σύνοδον πολιτικης συμ­ βουλευτικης διασκέψεως). Τό γεγονός ότι ό Μάο κυβερνα 700 έκατομμύρια ανθρώπων και ή όλη αντίστασις ενώπιόν ιου περιορίζεται εις τας απειλας του Τσάνγκ Κάϊ Σεκ αποτελεί τό καλλίτερον επιχείρημα, ότι αί πέντε αρχαι περι επαναστάσεως είναι όρθαί . "Ωσ όσο να μη παραβλέπωμεν, ότι αί αρχαι αυται εφαρμόζον­ ται μετα την κυρίευσιν της εξουσίας και αποσκοπουν εις την έδραίωσιν επ' αυτης και εις την ουσιαστικην πραγμάτωσιν της επαναστάσεως. "Ο Μάο, δια να επικρατήσ1J, εδρασε βεβαίως συνωμοτικώς και παρα­ νόμως, αλλα εις ασήμαντον κλίμακα, εν σχέσει πρός τόν Λένιν, που αντιμε­ τώπιζε την πανέξυπνον «Όχράνα», την μυστικην αστυνομίαν τοϋ Τσάρου. Έν αντιθέσει πρός τους Ρώσους μπολσεβίκους, οί Κινέζοι όμοϊδεάται τους (μέχρι πρότινος) εδρασαν κυρίως εις τον ανταρτοπόλεμον, όπου απέκτησαν βαθείαν εμπειρίαν, την όποίαν σήμερον εξάγουν εις την Λατινικην Άμερι­ κην και εις την Άφρικήν. " Η πλή ρης διεξαγωγη τοϋ πολέμου, κατα τόν Μάο, απαιτεί παραπλεύ­ ρως τών καθαρώς στρατιωτικών δυνάμεων που συγκροτοϋν τον στρατόν, πε­ ρι τοϋ όποίου ώμιλήσαμεν ηδη, να δρα και ενας «στρατός», ό όποίος να α­ ποτεληται από «ενόπλους ατάκτους» όπως θα τους εχαρακτήριζεν ή στρα­ τιωτικη όρολογία. Εις τό εργον του «Στρατηγικα προβλήματα τοϋ επανα­ στατικοϋ πολέμου στην Κίνα» ό Μάο καθώρισε τας σχέσεις μεταξυ κανο'Γ

212

νικου στρατου και ανταρτων ώς ακολούθως: « ό λαϊκος παρτιζάνικος πόλε­ μος και αί επιχειρήσεις του κόκκινου στρατου σαν κύριες δυνάμεις αλλη ­ λοσυμπλη ρουνται όπως τα δύο χέρια του ανθρώπου. ''Αν δεν είχαμε παρα τις κύριες δυνάμεις, που είναι ό κόκκινος στρατός, χωρις τον λαϊκο πόλεμο των Παρτιζάνων, θα σήμαινε πως πολεμουμε με ενα χέρι» . ·Η ϋ π α Ρ ξ ι ς τ ω ν Π α Ρ τ ι ζ ά ν ω ν ε μ π ο δ ί ζ ε ι τ η ν α σ φ α­ λ ή δ ι ε ί σ δ υ σ ι τ ω ν α ν τ ι π ά λ ω ν ε i ς τ α ε λ ε γ Χ ό μ ε ν α ε­ δ ά φ η κ α ι δ ι ε υ κ ο λ ύ ν ε ι τ η ν ε ί σ Χ ώ Ρ η σ ι τ ω ν φ. ι λ ι κ ω ν τ μ η μ ά τ ω ν ε ι ς τ η ν Χ ώ Ρ α ν τ ο υ ε χ θ Ρ ο υ . Αύτο το τελευταίο ε­ πεδίωξαν να πραγματοποιήσουν οί στρατιωται του ΧΟ Τσι Μίνχ, οί όποίοι συνεπικουρουντο εις την εισβολην των εντος του Β ιετ - Ναμ από αντ άρ­ τας. Καίτοι σήμερον ό Μάο είναι εις την έξουσίαν δεν εγκατέλειψε τας αρχάς του περΙ «ανορθοδόξου πολέμου» . Τώ ρα μάλιστα ώς κράτος που εί ­ ναι, εφρόντισε προσωπικως δ ι α την δημιουργίαν και όργάνωσιν των μο­ νάδων, που εις περιπτώσεις επιθέσεως κατα τής Κίνας θα δράσουν ανταρ­ τικως, συμπλη ρουσαι οϋτω την αμυναν του κυ ρίου στρατου. Αί δυνάμεις αύ­ ταΙ φέρουν την όνομασία «Λαϊκη Πολιτο φυλακή». ·0 επαναστατικος π όλεμος εν πάσ'Ό περιπτώσει, είτε διενεργείται απο τον κόκκινο στρατό, είτε απο παρτιζάνους βασίζεται επι του κατωτέρω θε­ μελιώδους αξιώματος, που δι ετύπωσεν Μάο και . το όποίον εκτενέστατα α­ ναλύει κάποιος Ζερομ Τσεν εις το προσφάτως εν Γαλλί� κυκλοφορήσαν βι­ βλίον του ύπο τον τίτλον: «·0 Μάο και ή κινεζικη επανάστασις». ΤΟ αξίω­ μα λοιπον του επαναστατικου πολέμου επιτάσσει: «·0 ε χ θ Ρ ο ς π Ρ ο­ Χ ω Ρ ε ί, ύ π ο Χ ω Ρ ο υ μ ε. ·0 ε χ θ Ρ ο ς σ τ α μ α τ α, τ ο ν κ α τ α­ π ο ν ο υ μ ε. ·0 ε χ θ Ρ ο ς κ ο υ Ρ ά ζ ε τ α ι , τ ο υ ε π ι τ ι θ έ μ ε θ α. Ό ε χ θ Ρ ο ς ύ π ο Χ ω Ρ ε ί, τ ο ν α κ ο λ ο υ θ ο υ μ ε)} . ΤΟ αξίωμα αύτο που εφή ρμοσε και ό τακτικος στρατος του Μάο, όταν εκ των γεγονότων ηναγκάσθη να κάν'Ό ανταρτοπόλεμον, το υίοθετουν ώς αλάνθαστον δόγμα άπαντες οί άναρχοκομμουνισται του κόσμου . Και δεν συμμορφουνται προς αύτο μόνον οί λατινοαμερικανοι κινεζόφιλοι Τι οί ανθρωποφάγοι κινεζόφι­ λοι τής Άφρικής, άλλα και οί κινεζόφιλο ι των πανεπιστημίων τής Εύρώ­ πης, εις τας συγκρούσεις των μετα τής αστυνομίας. Εις τον άνταρτοπόλεμον ό Μάο όφείλει την κυριαρχίαν του επι της Κίνας. ·0 πόλεμος όμως αύτου του είδους διεξήγετο εν συνδυααμφ με την Ψ ο Χ ο λ ο γ Ι Κ η ν κ α τ ά κ τ η σ ι ν τ ω ν π λ η θ υ σ μ ω ν . Ίδου ενα παράδειγμα . Αί καταδιωκόμεναι κομμουνιστικαι όμάδες διή ρχοντο μιας μικρας επαρχιακής πόλεως. Αμέσως κατέλυον τας αρχάς, εμοίραζον τα •

213

υπάρχοντα τών πλουσίων εΙς τους πτωχούς, ετ ιμώρουν τ ους καταπιεστάς, εμερίμνουν δια τους αρρώστους και γενικώς τό όλίγον χρονικόν διάστημα _ που εμενον εκεί, εφ έροντο ώς άγιοι εναντι του π ληθυσμου, ό όποίος επη ρεά­ ζετο εντυπωσιακώς. Κατόπιν συμφώνως πρός τό -αξίωμα του επαναστατικου πολέμου απεχώρουν. ' Μετα η ρχοντο ο Ι στρατιώται του Τσάνγκ Κά.ϊ Σέκ, ο ί όποίοι επέβαλλον την Ιδικήν των τάξι ν πραγμάτων, ή όποία ήτο απολύτως . αντίθετος προς τας επιθυμίας του πλήθους τών πτωχών ακτημόνων Κινέ­ ζων, από τους όποίους επαιρναν τα κτήματα που τους διένειμον οί κομμου­ νισται κλπ . �Eννoείται δτι αΙ φυτοζωουσαι μαζαι ανέμενον την επάνοδον των κομ­ . μουνιστ·ών ώς απελευθέρωσιν και ώς σωτη ρίαν από την δυστ υχίαν που τους εμάστιζεν. Ούτω ή παθητική των αντίστασις, που ήτο βεβαία, δεν ηθελε πο­ · λυ δ ια να μεταβληθτϊ εΙς ενε ργητικήν. ΑΙ υποσχέσεις πρός την μαζαν δ ιεγείρουν πάντοτε τ ην φαντασίαν της .καΙ αποδίδουν περισσότερον από την δύναμιν τών δπλων. Αυτό" μολονότι τό εγνώριζεν ό Τσάνγκ Κάϊ Σέκ, ό ό ποίος το 1 927 δ ια να επικρατήσΌ μετε. χειρίσθη παρομοίας κομμουνιστικας επαγγελλίας συστήσας καΙ «λαϊκας επιτροπας» με σκοπ όν την διανομην των μεγάλων Ιδιοκτησιών, μολονότι τα εγνώριζεν αυτά, τελικώς δεν κατώρθωσε να υπερβάλΌ τους κομμουνι­ στας εΙς κοινωνικα συνθήματα και ήττήθη , συντελούσης πρός τουτο και της ανοησίας του να σιtνεργασθτϊ με τόν Μάο, τόν όποίο ν δ ι α της Ι σχύος εί- χεν απωβήσει εΙς ερήμσυς επαρχίας . Τό αξίωμα κατα συνέπειαν του επαναστατικου πολέμου απαραιτήτως πρέπει να συνδυάζεται με προπαγανδιστικην εκμετάλλευσιν αιτη μάτων, πραγμα που τ ό συναντώμεν και εΙς τα συλλαλητήρια τών Μ αοϊκών φοι­ τητων. Αυτοι μονίμως εις τα δίκαια αΙτήματα τών φοιτητων ευρίσκουν την καλλιτ�ραν αφορμή ν δ ια δ ιαδηλώσεις, τας όποίας εν συνεχείq καταλλή­ λως χρωματίζουν πολιτικώς. ΑΙ λεπτομέρέΙ αι του ανταρτοπολέμου είναι γνωσται εις δσους ασχο­ -λουνται με την μελέτην αυτου . < Ημείς περιοριζόμενοι εΙς τους γενικους κα­ νόνας που τόν δ ι έπουν και ο Ι ό ποίοι αμέσως ανωτέρω ανεφέρθησαν, κλείνο­ . μεν τό· θέμα με την υπόμνησιν, δτι ή επιτυχης εκβασις εξαρταται και από την εκτασιν και την φύσιν του εδάφους. Μ ι α εκτενης όρεινη χώρα είναι ή . ίδανικωτέρα περιοχη δ ια την διεξαγωγην ένός ανταρτοπολέμου. Η ΡΩΣΙΚΒ ΠΟΔΙΤΙΚΗ

ΟΙ Ρώσοι μπολσεβίκοι δεν ήσαν κουτοί, δια να καταστήσουν η1ν Κί214

να πραγματικον κράτος, να ηΊν εξοπλίσουν και να την μετατρέψουν είς δυ­ ναμιν επικινδύνου μεγέθους. Φυσικα οί Ρώσοι δεν παρέβλεπον το γεγονος δτι μια Ισχυρα Κίνα θα απετέλει δι' εκείνους σοβαραν απειλή ν, κυρίως δι' αύτους και μετα δ!. ' όλους τους άλλους, καθόσον ή Κίνα γειτονεύει με την Ρωσίαν, τα εδάφη της όποίας εποφθαμια δια να ΠΡOωθήσΊj εκεί τα πλεονάσματα του κινεζικου πληθυσμο υ . Έαν εβοήθησαν οί Ρώσοι τον Μάο, το εκαναν με την πεποίθησι, δτι αυτος δ ε ν θ α κ α τ α λ ά β Ίj τ η ν ε ξ ο υ σ ί α ν, αλλα θα KυριαρχήσΊj ένος μέρους της Κίνας και θα εύρίσκεται εΙς εμπόλεμον κατάστασιν με το άλλο και ούτω δια την Ρωσίαν θα προέκυπτε διπλουν όφελος. Άφ' ένος μεν θα εξεμεταλλεύετο οικονομικώς το κομμουνιστικον κράτος, εΙς το όποίον θα εδιδε δπλα με αντάλλαγμα προϊόντα, αφ' έτέρου δε ή διαίρεσις της Κί­ νας θα συνίστα εχέγγυον ασφαλείας δια την Ρu:σίαν, ή όποία πάντα εζη με τον φόβο ένος νέου Τζεγκιζ Χάν. < Ως Ιδέα το σχέδιον ήτο καλόν. Έφαίνετο μάλιστα να ύλοποιηται ιδί ­ ως μετα την ίδρυσιν ύπο του Μάο της «Κινεζικης Σοβιετικης Δημοκρατί­ ας», την όποίαν διέλυσε ό Τσάνγκ Κάϊ Σεκ �ατα την διάρκειαν της εκστρα­ τείας του εναντίον των κομμουνιστών. Τελικως και δυστυχώς δια την Ρω­ σίαν τώρα και δια τον κόσμον αργότερον τα γεγονότα εξειλίχθησαν προς απροβλέπτους κατευθύνσεις. Ή εί σβολη τών Ίαπώνων και ή λόγφ αυτης συνεργασία Μάο και Τσάνγκ Κάϊ Σέκ , την όποίαν ουδέποτ.ε εφαντάζοντο οί σοβιετικοί, ώδήγησεν εις την θριαμβευτ ικην επιβολην του Μάο. Πολυ θα επεθύμουν οι ρωσοι να εβλεπον τον Τσάνγκ Κάϊ Σεκ βοηθούμενον ύπο τών Άμερικανων. <Η ελλειψις αυτης της βοηθείας εδωσεν εΙς τους κομμου­ νιστας την ύπεροχην και την νίκην με δλας τας συνεπείας . < Η χαρακτη ριστικωτέρα των συνεπειών αναμφιβόλως είναι ή δ ι ε Κ­ δ ί κ η σ ι ς ύ π ο τ η ς Κ ί ν α· ς τ η ς ή γ ε σ ί α ς ε Ι ς τ η ν κ ο μ μ ο υ­ ν ι σ τ ι κ η ν π α Ρ ά τ α ξ ι ν. Μέχ ρ ι πρότινος, ή Ρωσία ήτο ή αδιαφιλο­ νείκητος μητρόπολις του κομμουνισμου . 'Απο την Μόσχα ηλέγχοντο δλα τα επαναστατικα κινήματα του κόσμου. Ή παρουσία δμως της Κίνας με­ τέβαλε αύτην την κατάστασιν . < ο Μάο ενεφανίσθη ώς ό γνήσιος ύπέρμα­ χος της παγκοσμίου επαναστάσεως. Δ ι ε κ ή Ρ υ ξ ε τ ο α δ ι ά λ ε ι­ π τ ο ν α υ τ η ς . Κατήγγειλε την εΙρηνικην συνύπαρξιν ώς προδοσίαν των αγώνων των εργαζομένων και κατηγόρησε τους Ρώσους δια ρεβιζιο ­ νισμόν, την βαρυτέραν δηλαδη κατηγορίαν που απευθύνει κομμουνιστης προς κομμουνιστήν . Άγριώτερον τα «είχε βάλει» με τον κρουστσεφ τον όποίον εφε'ρε εΙς τας συμβουλάς του προς τα στελέχη του ΚΚΚ, ώς παράδειγμα προς αποφυ215

γήν: «να μη ενεργητε σαν τόν κρουστσεφ που υπη ρετεί τα συμφέροντα μιας χούφτας άνθρώπων που άποτελουν τό προνομιουχο στρώμα της άστι­ -κης τάξεως της χώρας του, όπως -και τα συμφέροντα τών ί μπε ριαλιστων -και άντι δ ραστι-κών όλης της γης» (Μάο: «Ό Κρουστσεφ ι-κός ψευδο-κομμουνι ­ σμός -και τα ί στορι-κα δ ιδάγματα που δίνει στόν -κόσμο») . Βεβαίως ό Μάο δεν ενδιεφέρετο δια τίποτε άλλο, παρα δ ια τό πώς τα ΤΙνία του δ ιεθνο-κομμουνιστι-κου άρματος θα περιή ρχοντο είς κινεζι-κας χεί­ ρας. < Ως ε-κ τούτου εόλόγως άνέλαβε τόν ρόλον του εί σαγγελέως -κατα της Σοβιετι-κης Ένώσεως, τι όποία άντ! να άναπετάσ'Ώ τας επαναστατι-κας ση­ μίας του Μαρξισμου-Λενινισμου, υίοθέτησε μίαν συμβιβαστικην πολιτικην με τους «Καπιταλιστάς», δ ια να μεταβ�ηθη εν τέλει και τι ί δία εί ς καπιταλι­ στικην χώρα" και μάλιστα . . . «νεοτσαρικήν»! Άπό η1ν πλευράν της, πάλιν, τι Ρωσία δεν ηδύνατο να άποστομώσυ τόν Μάο με η1ν εμφανη συμμετοχην εις επαναστατι-κας εξορμήσεις, δι ότι μετα τό 1 9 1 7 ό μαρξισμός εν Ρωσίq. εγινε -κράτος και ώς κράτος ωφειλε να ενεργΏ , υπό ώρισμένας προϋποθέσεις -και υπευθύνως, δεσμεύσεις τας όποί­ ας ηγνόουν ο ί Κινέζοι, ο ί όποίο ι ούτε εμπορικας συμφωνίας επρεπε να τη ­ ρήσουν, ούτε πολιτι-κας συνθή-κας επρεπε κατ ' επίφασιν τοόλάχιστον να σεβασθουν. <Υπ ό τοιούτους λοιπόν όρους, δεν εί ναι άνεξήγητον τό διατί ο ί Κινέ­ ζοι Κομμουνισται εκέρδισαν την συμπάθειαν όλων τών άναρχο-κομμουνιστι­ -κών στοιχείων (τα όποία ΤΙδονίζονται άπό την θεωρίαν του Μάο περι συνε­ χους επαναστάσεως μέχρις επικρατήσεως του Κομμουνισμου). Παραλλήλως εφρόντισαν να έδραιωθουν άπό πάσης άπόψεως εις την Κίνα και τό επέτυ­ χον όριστικώς, όπως φαίνεται. "Ήδη διαθέτουν την άτομικην βόμβαν, ενα λαόν που καθημερινώς φανατίζουν και ενα προσόν, που στερουνται οί Ρώ­ σοι: ο ί Κινέζοι εχουν ί στορικην δομην εξη χιλι άδων ετών! "Αλλη συνέπεια είναι τι π α Ρ α κ ί ν η σ ι ς π Ρ ό ς ά π ε ι θ α Ρ Χ ί ­ α ν τ ώ ν δ ο ρ υ φ ό ρ ω ν -κ ρ α τ ώ ν ε ν α ν τ ι τ ώ ν ε ν τ ο λ ώ ν τ η ς Ε Σ Σ Δ. "Η 'Αλβανία άπειθάρχησε μέχρι του αόθάδους σημείου να συνα­ γωνίζεται την Κίναν εις τό υβρεολόγιον κατα της Ρωσίας. Πλην αότης της άποσχίσεως δεν εσημει ώθη καμμια άλλη . 'Ίσως εις τουτο να συνέβαλε τι άποφασιστικη στάσις της Σοβ ιετικης < Ενώσεως κατα τ ών διασπαστών · Πρός τούτοις εθριάμβευσεν τι π ο λ ι τ Ι κ η τ ώ ν τ ά ν κ ς, τι όποία αν δεν άποτελij την καλλιτέραν άπόδειξιν του ρωσικου σοσιαλισμου, άποτε­ λεί όμως, όπως άπεδείχθη , τ ό άποτελεσματικώτερον μέσον πειθους δι α λα­ ϊκας δ ημοκρατίας. "Όλοι ο ί δυσαρεστημένοι, συνήθως δ ια προσωπικους λόγους, εύρον εις 216

την Κίναν τό ου ρανοκατέβατον ιδεολογικόν καταφύγιον. Με αυτους ήνώ­ θησαν και οι όπαδοι της συνεχους επαναστάσεως και με την βοήθειαν ολί­ γων πρακτόρων και πολλων χρημάτων, ωργανώθησαν παντ ου τα φιλοκινε­ ζικα κομμουνιστικα κόμματα, τα όποια ώς πιστα εις τας άρχας του Μαρξι­ σμου - Λενινισμου φέρουν όμώνυμον τίτλον . Αι κινήσεις αυταί, που δεν εΙναι ευκαταφρόνητοι, παρα τα παρεμβληθέντα εμπόδια, επέτυχον εις μερι­ κας χώρας να ύπάΡΧΌ μόνον φιλονινεζικόν κομμουνιστικόν κόμμα (Βιρμα­ νία, Ίνδονησία, Μαλαισία, Ν. Ζηλανδία, Σιγκαπούρη , Ταϋλάνδη), ενφ είς όλας τας ύπολοίπους να άναπτύσσεται πλησίον και είς βάρος του φι­ λορρωσικου κομμουνιστικου κόμματος, τό φιλοκινεζικόν. "Η διαίρεσις των κομμουνιστων εις ρωσοφίλους και κινεζοφίλους, και επι τό ετυμολογικως ορθότερον εις φιλορρώσους και φιλοκινέζους όσημέ­ ραι γιγαντουται και με μαθηματικην άκρίβειαν θα καταλήξΌ εις Ρ η ξ ι ν κ α ι δ υ ν α μ ι κ η ν ά ν α μ έ τ Ρ η σ ι ν. Εις τους άπειθαρχήσαντας πρός την Μόσχα πρέπει να άναφερθή και ό Τίτο, άλλα αυτός καίτοι εδωσε τό ονομά του εις μίαν παρέκκλισιν του Μαρξισμου, δεν άπετέλεσε ύπολογίσιμον άπειλην δι α την ΕΣΣΔ, δ ι ότι αϋ­ τη ηδύνατο, όποτεδήποτε ήθελε, να καταλάβΌ στρατιωτικως την Γιουγκο­ σλαβίαν. Έαν δεν τό επραξε, θα πρέπει να τό άποδώσωμεν, εις τό ότι ό Τί­ το ουδέποτε εφθασε μέχρι του σημείου να τό προκαλέσΌ . "Αλλως τε ή Γι­ ουγκοσλαβία δεν ητο ικανη να άπασχολήσΌ την Ρωσία παρα ώς «κακομα­ θημένο παιδι» και τίποτε περισσότερον. "Ο Έρυθρός Στρατός και να μην εΙχε τας λοιπας ύποχρεώσεις του δεν επαρκει και ούτε θα επαρκέσΌ ποτε να κατακτήσΌ έπτακόσια έκατομμύρια κατοίκων που ζουν εις μίαν χώραν δέκα έκατομμυρίων τετραγωνικων χιλιο­ μέτρων ! ΟΙ άνθρωποι αυτοι πού δεν επρόκειτο να ύπεχώρουν πρό της βόμ­ βας Α, την όποίαν ή προπαγάνδα του ς επεισεν, ότι ήτο «Χάρτινη τίγρις» όσον δεν την εΙχαν, πολλφ μαλλον δεν πρόκειται να ύποχωρήσουν τώρα που την εχουν. "Ωρισμένως ο ι ρωσοι δεν εύρίσκονται εις άξιοζήλευτον θέσιν, άλλα και ήμεις δεν είμεθα εκεινοι πο υ θα λυπηθουν. Άπεναντίας Χ α ι Ρ ό μ ε θ α , διότ ι όσο συσσωρεύονται προβλήματα εις τα σοβιετοκινεζικα σύνορα και όσο διογκουται ή κινεζικη άπειλη τόσον άπομακρύνεται τό βλέμμα της ρωσικης πολιτικης άπ ό την Ευρώπην και τό ΑΙγαΙον. Κατα τουτο λοιπ όν είμεθα ευγνώμονες εις την Κίναν, την όποίαν με περισσην ευχαρίστησιν θα εβλέπαμεν να συγκρούεται με την ΕΣΣΔ. "Οπωσδήποτε εξαιρετικας εν­ τυπώσεις θα άποκομίσΌ ή ιστορία του πολέμου, όταν από τό ενα μέρος α­ μύνωνται αι σοβιετικαι μεραρχίαι, με τας καλογυαλισμένας μπόττας και τα 217

πολυδάπανα κονσερβαρισμένα τρόφιμα και απο το άλλο επιτίθενται μερικα έκατομμύρια φανατισμένων κινέζων, · με αφθονία πυρομαχικών, ελαχίστην όρυζα και την καθοδηγουΡ'αν σκέψιν του Μάο! την φοράν αυτην αί ΗΠΑ και να θέλουν, δεν θα μπορέσουν να βοηθή­ σουν, διότι από την Ρωσία δεν θα λείπουν φορτηγα αυτοκίνητα και πυρο βό. λα, όπως εις τον Β' Παγκόσμιον Πόλεμον, αλλα έκατομμύρια ανθρώπων, τα όποία οί Αμερικανοι δεν διαθέτουν να στείλουν. ' Ωσαύτω ς και αί βόμβαι Α 'και Η θα παραμένουν αχρησιμοποίητοι , έπειδη δεν θα είναι τόσον αφε­ λείς αί ΗΠΑ-ελπίζομεν-να ανταλλάξουν μίαν βόμβα, που θα ρίψουν κά­ που εις την Μαντζουρίαν με μίαν αντίστοιχον εις το Λος 'Άντζελες Τι εις την Ν. ' Υόρκην. "Ωστε καταλήγομεν εις το συμπέρασμα, δτι αϊ σχέσεις μεταξυ Κίνας και Ρωσίας δεν εντοπίζονται εις την μετριόφρονα συνέπειαν περι του ποία θα ήγηται εις τον κομμουνιστικον κόσμον, αλλα περι του π ο ί α θ α μ ε ί­ ν 1J ε ι ς τ ο ν κ ό σ μ ο ν. Δι' δλα αυτα λέγομεν δτι το μέλλον της Ρωσίας δεν προμηνύεται λαμπρόν, ένφ το μέλλον της Κίνας α π ο κ λ ε ί ε τ α ι ν α ε ί ν α ι Χ ε ι Ρ ό τ ε Ρ ο ν α π ο τ Ο π α Ρ ε λ θ ό ν τ η ς. Ή αποτυχία της ρωσικ:ης διχοτομικης πολιτικης εις την Κίναν ενεφά­ νισε κατα σειραν τας ακολούθους εκδηλώσεις. α) Ή Κίνα ημφεσβήτησεν το δικαίωμα της ΕΣΣΔ να παρόυσιάζεται ώς ή ήγέτις δύναμις του κομμουνι­ στικου μπλόκ. β) Ή Κίνα η ρνήθη εις την Ρωσίαν την περίληψίν της εντος τών κόλπων της διεθνοκομμουνιστικης κοινωνίας, εξομοιώσασα την ΕΣΣΔ προς εχθρικην καπιταλιστικην χώραν. γ) Ή Κίνα ύπεδαύλιζε και υποδαυλί­ ζει τας αποσπαστικας τάσεις τών δορυφόρων κρατών, ενφ συγχρόνως απο­ τελεϊ πόλο ν έλξεως τών απειθαρχούντων, τών αναρχικών και τών δυσαρε­ στημένων μέ την Μόσχαν, τους όποίους εχει την δύναμιν να ύποστηρίζ1J · ύλικώς και ηθικώς. δ) Ή Κίνα στρέφεται επιθετικώς αμέσως κατα της Ρω­ σίας, την όποίαν επιδιώκει να καθυποτάξ1J και εμμέσως επι διεθνους επιπέ­ δου, δπου εις τα δρώντα φιλορρωσικα κόμματα αντιπαρατάσσει τους κινε­ ζοφίλους κομμουνιστάς . Λαμβανομένου υπ ' όψιν , δτι ή αντίδρασις κατα της Κίνας ε κ μέρους της Ρωσίας , δεν ήτο δυνατον να πραγματοποιη θij με εξωτερικην πίεσιν, οϊ μπολσεβϊκοι και ιδίως ό Στάλιν, απεπειράθησαν να λύσουν το «κινεζικό ν πρόβλημα» δι' εσωτερικών ενεργειών. Άλλα και εδώ τα αποτελέσματα ή ­ σαν πενιχρα Τι μαλλον ανύπαρκτα, καθόσον ό Μάο εξεκαθάριζε τάχιστα και με τόν ασφαλέστερον τρόπον πάντα ύποπτον εσωτερικής κομματικης αντι­ πολιτεύσεως. Άποκλειομένης λοιπόν και της πιθανότητος εκ τών ενδον ανατροπής του Μάο, τό μόνον που εναπομένει εις τους Ρώσους εί ναι να πε•

218

ριμένουν μηπως μετα τον θάνατόν του δημιουργηθουν ζητήματα διαδοχης Τι άνέλθουν όλιγώτερον ίκανοι εκείνου , όπότε δια κάποιον χρόνον οί Ρώ­ σοι θα κοιμουνται ήσυχοι. Αύτη ή προοπτικη άντιμετωπίσεως τών κινέζων, που είναι «τραβηγμένη άπο τα μαλλιά» προϋποθέτει, δτι ό Μάο θα άποθά­ ντι και δτι θα τον διαδεχθουν άναξιώτεροι αύτου . Ένδεχομένως δμως οί επίγονοι να είναι σκληρότεροι του Μάο, όπότε ή θέσις τών Ρώσων θα κα­ τασττί άπελπιστική , εαν δεν έχτι ούσιαστικώς άρχίσει να καθίσταται fιδη . "Η άντιμετώπισις τών Κινέζων δεν μπορει να γίντι άπο τους Ρώσους ούτε με προληπτικον πόλεμον, ενόσον αύτοι είναι μόνοι . Χρειάζονται συμ­ μάχους. Οί Ά/Jερικανοι (εαν δεν υπά,ρξτι νέος ρουζβελτ) δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουν μίαν τοιαύτην συμμαχίαν και δι' αύτο άποσύρουν και τας δυνάμεις των, Τι θα τας άποσύρουν άπο το Βιετνάμ, ώστε να μη ελπίζουν πο­ τε οί Ρώσοι, πως αί πεντακόσιαι χιλιάδες Άμερικανών στρατιωτών που ευρίσκονται εκει κάτω θα χρησιμοποιηθουν κατα της Κίνας. τους Κινέ­ ζους οί Άμερικανοι θα άρχίσουν να τους λογαριάζουν μόνον μετα την iΊτ­ ταν της Ρωσίας, χωρις πάλι δια λόγους γεωγραφικους να διατρέχουν αμε­ σον κίνδυνον. 'Όποιος βλέπει πενήντα χρόνια εμπρός, βλέπει την Ρωσίαν εις το έλε­ ος τής Κίνας εκτος και αν την διασώστι ή μοναδικη δύναμις άνασχέσεως τών Κινέζων που λέγειαι: Ι α π ω ν ι κ ο ς μ ι λ ι τ α Ρ ι σ μ ό ς. Άλλα όμολογουμένως Τι άνάλυσις παρεμφερών ζητημάτων είναι εκτος του άντικειμένου τής ερεύνης μας. "Ημεις ενδιαφερόμεθα να υπογραμμίσω­ μεν την δυσοίωνον, δια τους Ρώσους, εξέλιξιν τών σχέσεών των με την Κί­ να και να τονίσωμεν, δτι ό Μάο δια του δήθεν κομμουνισμου εζωντάνευσε το πατριωτικον αϊσθημα του κινεζικου λαου, το εφούντωσε και δια τής τρομακτικής δυνάμεως που προετοιμάζει, μέλλει να εκδικηθij δι ' δλας τας ταπεινώσεις και δι ' δλους τους εξευτελισμους που υπέστη είς το παρελθον ή Κίνα. eH ε π ο χ η π ο υ li Α γ γ λ ί α υ π ε Χ Ρ έ ω ν ε δ ι α τ ώ ν π 0λεμικών τη ς πλοίων τους κινέζους να άγο ράζουν ό Ρ ι σ τ ι κ ώ ς. . . δπι ο ν πα Ρ ή λ θ εν '

8.

Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥ ΝΙΣΜΟΥ Η ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΙΣ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ

Οί κομμουνιστα! εΙς τον πολιτικον άγώνα δια την .κατάληψιν της ε­ ξουσίας δ ε ν π Ρ ο Χ ε ι Ρ ο λ ο γ ο υ ν, ο ύ τ ε α ύ τ ο σ Χ ε δ ι ά ζ ο υ ν. eH επαναστατικη πάλη είναι δι ' εκείνους μία υπόθεσις τ όσον σοβαρά, ώστε δεν άντιμετωπίζεται πρακτικώς, άλλ' επιστημονικώς. Αί πολλαι εξεγέρσεις, 219

οΙ έλιγμοί, ή αδιάκοπος μάχη κατα του νομίμου καθεσΤώτος καΙ το πληθος τών άλλων δοκιμασιών που εγνώρισαν κατα το δ ιάστημα της ύπάρξεώς των, ώς πολιτικη όργάνωσις, εδωσαν είς αυτους την δυνατότητα να αποκτή­ σουν μίαν βαθείαν εμπειρίαν. "Η εμπειρία τους ώδήγησεν είς την εξαγωγην ώ ρισμένων συμπερασμάτων δυνάμει τών όποίων καθοδηγουν τας ενεργείας των. Ούτω και είς γενικας γραμμας αϊ κομμουνιστικαΙ μέθοδοι δράσεως είναι αϊ . κάτωθι . Έν πρώτοις δια να προσελκύσουν τ α πλήθη ακολουθουν την μέθοδον της ε κ μ ε τ α λ λ ε &.σ ε ω ς τ ώ ν α ί τ η μ ά τ ω ν, δικαίων Τι αδίκων, δεν εχει σημασίαν. "Ο κομμουνιστης διαδίδει την ίδεολογίαν του οχι δια της δ ια­ φωτίσεως, αλλα δι α της ζυμώσεως. Δια ταύτης επιτυγχάνει εκμεταλλευόμε­ νος τα αίτήματα του κόσμου να π λησι άζ1J τας μάζας προς την κομμουνιστι­ κην ίδεολογίαν. Έπι παραδείγματι, οϊ εργάται ένος εργοστασίου δεν είναι κατα πλειο­ ψηφίαν κομμουνισταί, οί α ριστεροι εκεί μέσα είναι ελάχιστοι . Οδτοι όμως καιροφυλακτουν, δ ια να ά ρπάξουν κυριολεκτικώς τα αίτήματα που θα α­ πασχολήσουν τους εργαζομένους. Μόλις παρουσιασθij ενα εργατικον αί­ τη μα, αμέσως εκείνοι οΙ ελάχιστοι φροντίζουν να δημιουργήσουν μίαν επι ­ τροπην, ή όποία θα αναλάβ1J την εκπροσώπησιν των εργατών δια την τα­ κτοποίησιν του αίτήματος. eH επιτροπη πραγματοποιεί επαφας με τον εργοδότην και συζητεί το θέμα, ύπερα μυνομένη ζωηρώς τών εργατικών συμφερόντων. "Ο χειρισμός γίνεται κατα τοιουτον τρόπον, ώστε να αποκλείεται ή διευθέτησις. Άλλα καΙ αν ακόμη ό εργοδότης εχει δι άθεσι ν να συνεννοηθij, ή επιτροπη καταλ­ λήλως και αφανώς διευθυνομένη από τους κομμουνιστας αποτρέπει π αν ενδεχόμενον συνδιαλλαγης (ζητουν περισσότερα ακόμη κλπ.). Διότι τους κομμουνιστας δεν τους ενδιαφέρει να λυθουν τα εργατικα αίτήματα, αλλα να διαιωνισθουν. Μέχρις εδώ ή τακτικη τών αριστερών δεν εχει πολιτικην χροι άν. Πε­ ριορίζεται είς τα συνδ ικαλιστικα πλαίσια. 'Όταν όμως τα πράγματα εξωθη­ θουν, καΙ όπωσδήποτε θα τα εξωθήσουν είς αδ ι έξοδον, τότε αρχίζει ή εκ­ μετάλλευσις τών αίτημάτων δι α της πολιτικοποιήσεώς των. Ή πολιτικο­ ποίησις γίνεται σταδιακώς. Κατ ' αρχην ερεθίζονται οΙ εργάται δι α την α­ δ ι αφορίαν του εργοδότου, τον όποίον κατα την επ ιτροπην προστατεύει το κράτος. Ό εργοδότης δεν θα ετόλμα ποτε να αδικήσ1J τους εργάτας, αν δεν είχε την κρατικην προστασίαν. ΤΟ κράτος λοιπόν, που παρέχει την ύποστή­ ριξίν του είς τους εκμεταλλευτας τών εργαζομένων, αυτο είναι ό βασικός 220

των εχθρός. 'Αφου λοιπόν αποκλείεται ή περίπτωσις να εϋρουν το δίκα ιόν των από τό κράτος, τί άλλο απομένει παρα να τό διεκδικήσουν μόνοι των; και πώς; με η)ν απεργίαν. "Η πλειοψηφία, εν τούτοις, των εργατών του εργοστασίου, δπως και κά­ θε πλει οψηφία ασχέτως τάξεως, δεν είναι δυναμιΚ'η να KηρύξΊJ μίαν αποφα­ στιστ ιΚ'ην απεργίαν. "Ο εργάτης, ώς κο ινωνικόν άτομον, πλην τών άλλων δισταγμών εχει και τ ό ν φόβον τών συνεπειών μι ας απεργίας. "Η απόλυσις, ή αστυνομία θα του KάνΊJ φάκελλον, ή απώλει α του ήμερομι σθίου K.λ.π.� ενα-ενα του προσθέτουν ενδοι ασμους δ ια την κήρυξιν μι ας αποφασιστ ικης απεργίας. Αύτα τα εμπόδια τα γνωρίζουν οϊ κομμουνι σται και δ ι ' αύτόν α­ κρι βώς τόν λόγον δεν φθάνουν αμέσως εις τα άκρα . Δεν παρασύρουν αμέ­ σως εις μίαν αμφι βόλου επ ιτυχίας απεργίαν, αλλα πραγματοπο ι ουν μίαν δί ­ ωρον στάσι ν εργασίας. Χωρις οϊ εργάται να απομακρυνθουν από τ ό εργο­ στάσιον, παύουν να εργάζωνται, ενφ ή επ ιτροπη «προσπαθει>; δ ια μίαν α­ κόμη φοραν να συνεννοηθij με τόν εργοδότην. Τό πώς θα γίνΊJ ή στάσις εργασίας είναι όλόκληρον σύστημα , πο υ συμ­ βουλεύει ποίας ωρας θα σταματήσΊJ ή εργασία, πώς θα απασχολη θουν ο ί απεργουντες, πώς θα αντ ιμετωπ ισθουν ο ϊ τυχόν απεργοσπάστα ι και άλλα πολλά, που δεν είναι να εξετασθουν εδώ. Έν πάσΊJ περιπτώσε ι ή στάσις εργασίας αμβλύνει τους δισταγμούς . Δι' αύη)ν δεν υπάρχουν συνέπε ιαι . Οϋτε άλλως τε συνήθως μαθαίνεται εξω, ο ϋτε και αποδεικνύεται ποιο ι απή ργησαν και ποιοι δχι . Αύτό ενθαρρύνε ι τ ους διστακτικούς, οϊ όποιοι ει δαν δτ ι εγινε απεργία, χωρις να υπάρχουν επιπτώσεις. Έπειδη δε μία στάσις εργασίας δεν ειναι και σπουδαιον πρα­ γμα, λαμβάνoυν �σχεδόν δλο ι μέρος, γεγονός που δεν θα συνέβαινεν, αν επρόκειτο περι άλλου είδους απεργίας, με συγκρούσε ις κλπ. Εις την στάσιν εργασίας κατα κανόνα ή συμμετοχη είναι καθο λική . Μετα την στάσιν εργασίας περ ιττόν να σημειώσωμεν δτι τα πνεύματα εχουν εξαφθij . <Όλοι περιμένουν να ίδουν τί θα επαKOλOυθήσΊJ . Θα λυθουν Τι δχι τα αιτήματά των; "Η επ ιτροπη επισκέπτεται πάλιν τ όν εργοδότην, εις τόν όποιον δια να ειναι εξησφαλισμένη ή αδ ιαλλαξία προτείνουν και νέα αιτήματα. Αύτα απορρίπτονται και τότε εκσπq, εντονωτέρα ταραχή . Οϊ ερ­ γάται αποφασίζουν να απεργήσουν, αλλα δ χι εντός του εργοστασίου. Φεύ­ γουν από αύτό απεργουντες δ ια μίαν ήμέραν. την έπομένην επ ι στρέφουν και φυσικα επ ικρατει -τοιαύτη κατάστασις, ωστε τό μόνον που δεν μπορει να γίνΊJ είναι εργασία. Συζητήσεις δίδουν και παίρνουν, ακούγονται γνώμαι � εκτοξεύονται απειλαι και ή παραγωγη μειουται Τι εκμηδενίζεται εντελώς. Οϊ κομμουνι σται εχουν κάθε λόγον να είνα ι ενθουσιασμένοι απ ό η)ν 221

κατάστασιν, την όποίαν εδημιούργησαν. Ό εργοδότης Τι το κράτος δεν ή­ θέλησαν να λύσουν τα αιτήματα. Οί εργάται απή ργησαν. τα αιτήματα δεν ελύθησαν. Οί εργάται απήργησαν και άλλην φοραν και άλλην και άλλην. τα αιτήματα όμως δεν ελύθησαν. Προφανως οί εργαζόμενοι δεν εχουν αρ­ κετην δύναμιν να επιβάλουν το δίκαιόν των. Χρειάζονται έπομένως και την βοήθειαν άλλων. Ποίων; Ποίοι ενδιεφέρθησαν δι ' αυτους χωρις μάλιστα να τους το ζητήσουν; Οί κομμουνισταί. Το Κομμουνιστικον Κόμμα Τι το νόμιμον ύποκατάστατόν του ενδιεφέρθη , δ ιότι και εις την Βουλην ερώτησαν ακόμη «τ ί θα γίν1J με τους εργάτας του δείνα ε ργοστασίου», επι πλέον αί κομμουνιστικαι εφημερί­ δες εγραψαν ύπερ των εργατων. "'Ησαν αί μόναι . 'Ένας συντάκτης αριστε­ ρας εφημερίδος επισκέπτεται το εργοστάσιον, συνομιλεί με τους εργάτας, τους κάνει ερωτήσεις, μαθαίνει τα γεγονότα και δ ημοσιεύει ενα ρεπορτάζ, όπου στηλιτεύει τον καταπιεστην εργοδότην και το κράτος, που με απά­ θεια βλέπει τους καπιταλιστας να απομυζουν των ίδρωτα των εργατων. < Η κομμουνιστικη μόλυνσις ηπλώθη πλέον εις όλόκλη ρον το εργοστ ά­ σιον. 'Όσον αφορα εις τους εθνικόφρονας, μη νoμίζετε�πως θα αντιδράσουν. Πλην των ε λ α Χ ί σ τ ω ν φ α ν α τ ι κ ω ν ο ί άλλοι θ α ψιθυρίσουν: «δεν βαρυέσαι ας μας λύσουν το αίτημα. Μήπως θα γίνου με ετσι κομμουνισταί;» Ίδου το λάθος. Το αίτημα δεν πρόκειται να λυθτί και πολλοι εθνικόφρονες, πλήν, ύπογραμμίζω πάλιν των φανατικων, θα μετατραπουν εις κομμουνιστας και θα μετατραπουν λόγφ της όξύτη τος που θα αναπτυχθτί και της βλακώ­ δους πο λιτικης του κ ράτους, περι της όποίας θα όμιλήσωμεν εις την συνέ­ χειαν . <Η στάσις εργασίας γίνεται και εις άλλα εργοστάσια, εις όλα τα εργο­ στάσια. <Ομοίως κατόπιν και η απεργία δ ια της απομακρύνσεως των εργα­ των από τον «τόπο της δουλει ας». Εις τα γραφεία του κομμουνιστικου κόμ­ ματος ύπάρχει το άρμόδιον επιτελείον, το όποίον ώς στρατιωτικον επιτε­ λείον παρακολουθεί την «απεργιακη πάλη» εις όλόκλη ρον την χώραν. Συγ­ χρόνως μετα ενα αριθμον απεργιων τ α α ι τ ή μ α τ α ε π ο λ ι τ Ι κ ο π ο ι­ ή θ η σ α ν, ύπο την έξης εννοιαν, ότι οί εργάται πιστεύουν πως μόνον το κομμουνιστικον κόμμα θα τους τα λύσ1J . 'Όταν ό δείκτης της απεργιακης πάλης ανέλθ1J εις την βαθμίδα που άρμόζει εις την κάθε χώρα ειδικως, τ ότε ρίπτεται το σύνθημα της «γενικης απεργίας». Κατα ταύτην οί εργάται όλης της χώρας φεύγουν από τα εργο­ στάσια, χύνονται εις τ ους δρόμους και δεν επιστρέφουν εις την εργασίαν των αν δεν λυθουν τα αιτήματά των. Δη λαδη εαν το κομμουνιστικον κόμμα δεν καταλάβ1J την αρΧ'ην. Και θέλουν το κομμουνιστικον κό μμα να καταλά222

βΌ τ 11 ν αρχήν, διότι διαρκο ύσης τής απεργι ακή ς πάλης τους εγινε συνείδη­ σις, δτι μόνον οϊ κομμουνισται θα τους λύσουν τα αΙτήματα. Οϊ έργάται εις τους δ ρόμους καταντουν, χω ρις να το αντιληφθουν πως κατήντησαν, δργανα τής κομμουνιστικής επαναστάσεως. Το κο μμουνιστι­ κον κόμμα θα τους πο δηγετήστι και θα του ς χρησιμοπο ιήστι δια τ11ν εκ­ πλήρωσιν των σκοπων του . <Η δευτέρα μέθο δος προσελκύσεως μαζων αναφέρεται εΙς την προσπά­ θειαν των κομμουνιστων να δ ι ε ι σ δ ύ ο υ ν π α ν τ ο υ. eH διείσδυσις παντου, ή όποία συμπλη ρώνει Τ'11 ν εκμετάλλευσιν των αΙτημάτων, περιλαμ­ βάνει δύο τινά. πρωτον οϊ κομμουνισται φροντίζουν πάστι θυ σί� να πάρουν θέσεις εΙς τον κ Ρ α τ ι κ ο ν μ η Χ α ν ι σ μ ό ν. "'Οσον ανωτέρα ή θέσις τόσον καλλίτερον. Άλλα και κλητή ρες πηγαίνουν, διότι και απο αυτην την ασή­ μαντον θέσιν του κρατικου μηχανισμου, ό κομμουνιστης θα εχτι κάποιον ρόλον να παίξτι . Οϊ λόγοι δια τους όποίους επιδιώκουν να τρυπώσουν εις το κράτος είναι α) ν α ε χ ο υ ν π λ η Ρ ο φ ο Ρ ί α ς κ α Ι ε Ι ς τ η ν δ ιά­ θ ε σ ί ν τ ω ν τ Ο κ Ρ ά τ ο ς, δ ι α τ ο υ ό π ο ί ο υ ν α ε ξ υ π η Ρ ε τ ο υ ν τ ο υ ς ι δ ι κ ο ύ ς τ ω ν, β) ν α δ υ σ α Ρ ε σ τ ο υ ν μ ε τ η ν σ υ μ π ε­ Ρ ι φ ο Ρ ά ν τ ω ν τ ο υ ς ε θ ν ι κ ό φ Ρ ο ν α ς κ α Ι ν α α ν α π τ ύ σ­ σ ο υ ν μ 'ί σ ο ς μ ε τ α ξ υ τ ω ν π ο λ ι τ ω ν δ ι α τ Ο κ Ρ ά τ ο ς και γ) ε ι ς τ η ν κ Ρ ί σ ι μ ο ν σ τ ι γ μ η ν Εν α π ρ ο δ ώ σ ο υ ν τ Ο κ Ρ ά τ ος τ ο ό π ο 'ί ο ν θ α α κ ι ν η τ ο π ο ι ή σ ο υ ν κ α Ι θ α α χ ρ η σ τ ε ύ­ σ ο υ ν ώ ς π α Ρ ά γ ο ν τ α κ α τ α σ τ ο λ ή ς μ ι α ς ε π α ν α σ τ α τ ι­ κ ή ς κ ι ν ή σ ε ω ς. Έκτος του κράτους ύπο την αντίληψιν των κρατικων ύπηρεσιων οϊ κομμουνισται καταβάλλουν συντόνους προσπαθείας δια να επιτύχουν δι­ είσδυσιν, ητοι τοποθέτησιν Ιδ ικων των ανθρώπων εΙς τ α Πανεπιστήμια, του ς δήμους και τας κοινότητας, την Έκκλησίαν και φυσικα εις τα Σώματα Άσφαλείας Τι τον Στρατόν. Βεβαίως ή διείσδυσις δεν συντελειται απρογραμματίστως και ανοργα­ νώτως . Εις τας δημοσίας υπηρεσίας, τας τραπβζ(lς.κλπ . εΙσέ.ρχονται οϊ κομ­ μουνι σταί, καταλαμβάνουν θέσεις και δρουν πάντοτε βάσει σχ,εδίου. Ένίοτε γνωρίζονται μεταξύ των, ενίοτε δχι . ΤΟ αν πρέπει Τι δεν πρέπει να γνωρίζων­ ται είναι θέμα εΙδ ικής τακτικής. Έκεινο που είναι καθωρισμένον εί ναι, δτι το κόμμα κατέχει λεπτομερως, ποιοι αποτελουν στελέχη του και πλαγίως φροντίζει δ ια την προαγωγην και την ωφέλειάν των. Εις τους δημοσίους λοιπον όργανισμους μ ό ν ο ν οϊ εθνικόφρονες δεν εχουν ιδιαιτέραν μυστικην σχέσιν. τουναντίον ο ί εθνοπροδόται διεθνο223

κομμουνισται και οί όμΟΥάλακτοί των διεθνομασωνοι διαθέτουν την cruvOC­ μοτικήν των ένότητα και μεταχειρίζονται τους δημοσίους όργανισμους χά­ ριν των «ιδεολογικων» Τι των ύλικων των συμφερόντων. Έκτός των εμπίστων προσώπων ή διείσδυσις εξαπλουται και εις τόν Χ ω ρ ο ν τ ω ν Ι δ ε ω ν, τ ό ν Χ ω ρ ο ν τ η ς τ έ Χ ν η ς κ α ι τ η ς ε­ π ι σ τ ή μ η ς. Δια του τρόπου αυτου οϊ κομμουνισται επιδίδονται εις την εφαρμογην ένός μακροπνόου σχεδίου . τα άποτελέσματα μπορεί να μη πα­ ρουσιάζωνται άμεσα, άλλα κάποτε θα φανουν θριαμβευ τικά. Εις την τέχνην εκθειάζουν όλα εκείνα που εξυπηρετουν τό- πσλιτ'τκόν, ό τ υς πιστεύω. τα λογοτεχνικά των Π.χ. κείμενα εξυμνουν τόν κομμουνισμόν διδάσκουν ύπό τό κάλυμμα της ειρηνοφιλίας, την προδοσίαν. Χλευάζουν τας εθνικας άξίας και εν κατακλείδι δια λογοτεχνικου ϋφους καΙ εντό ς μι ας άναλόγου ύποθέσεως εμβολιάζουν τας μαρξιστικας δοξασίας. Με άλλας λέ­ ξεις χρησιμοποιουν την τέχνην δια την επιδίωξιν πολιτικων σκο π ων Κ 1. μάλιστα χρησι μοποιουν όχι μόνον την τέχνην, άλλα καΙ τόν καλλιτέχνην που είναι προσφιλης εις τό κοινόν, Ιδίως όταν είναι μουσικός. Έκεί όπου ή διείσδυσις άποκορυφουται είναι εΙς τόν κινηματογράφον . Αϊ διάφοροι ταινίαι όζουν κομμουνισμου σερβιριζομένου εΙ ς τους θεατας δια του άντιναζισμου, άντιπολεμισμου καΙ δια της εΙρωνείας της θρησκείας καΙ των <<
224

σιν της ενόπλου εξεγέρσεως, δια της ό ποίας κατακταται τελικώς ή εξουσία. Εις η)ν περίπτωσιν δια η)ν όποίαν τώρα γράφομεν ή ενοπλος εξέΥερσις είναι απαραίτητος. Μολαταυτα και χωρις να απορρίπτωνται 11 εστω και να μειουται ή αξία τών συμβουλών του Λένιν, ο ί Κομμουνισται εκ της πείρας απεκόμισαν το δίδαγμα, δτι δεν πρέπει να μένουν προσκολλη μένοι εις δσα είπεν ό «μεγάλος δάσκαλος», αλλα να φροντίζουν να τα βελτιώνουν, εφ' δ­ σον ήμπορουν, 11 να τα συμπλη ρώνουν. Ούτω λοιπόν, δια η)ν εκπόρθησιν του κράτους, αί διεθνοκομμουνιστικαι ορδαι χρησιμοποιουν βασικώς τρεις μεθόδους. Π οία εξ αυτών επιλέγεται , εξαρταται απο τας ειδικας συνθήκας που επικρατουν εις την χώραν, δπου σκοπεύουν να κυριαρχήσουν. Πρώτη μέθοδος είναι εκείνη που φέρει την ονομασίαν της «α μ έ σ ο υ ε π α ν α σ τ ά σ ε ω ς». Κατ' αυτην 'Το Κομμουνιστικον Κόμμα επιδιώκει δυ­ ναμικώς και ανευ προσχημάτων να επιβληθ'Ό τών αλλων. <Η μέθο δος της αμέσο υ επαναστάσεως εφηρμόσθη κυρίως κατα τον Β' Παγκόσμιον πόλε­ μον. τα Κομμουνιστικα Κόμματα τών διαφόρων χωρών επωφελήθησαν της λεγομένης αντιστάσεως κατα του κατακτητου και δια χρημάτων και πολε­ μοφοδίων τών συμμάχων διωργάνωσαν «απελευθερωτικους στρατούς». Έν τ'Ό πραγμτικότητι βεβαίως δλοι γνωρίζουν, δτι ο ί απελευθερωτικοι αυτοι στρατοι δεν εσκόπουν να πολεμήσουν τον εχθρόν, αλλ' απέβλεπον μετα την αποχώρησιν τών στρατευμάτων κατοχης να πάρουν την εξουσίαν. Χαρακτη ριστικώς δια την <Ελλάδα που επλήγη έξ αυτης της μεθόδου αναφέρω ενα απόσπασμα απο το Βιβλίον «ΤΟ Μηλον της εριδος» του 'Άγ­ γλου Συν Ιρχου Γουντχάουζ-Κρίς, ό όποιος είχε διαπιστώσει δτι «δια τους ήγέτας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ή πάλη κατα τών Γερμανων ήτο δευτερούουσα μέ­ ριμνα, ή όποία ανελαμβάνετο μόνον δια σκοπους εξυπη ρετουντας τον αρ­ χικον σκοπόν, της κατακτήσεως της εξουσίας». Έπιπροσθέτως και περισ­ σότερον εγκύρως ό ίδιος ό Τσώρτσιλ όμιλών την 1 8 Ίανουαρίου 1945 εις την Β ουλην τών Κοινοτήτων ελεγε σχετικώς δια τους 'Έλληνας κομμου­ νιστας της «Άντίστασης» δτι «δεν εσκόπουν να πολεμήσουν εναντίον των Γερμανών, αλλα κατα το πλειστον εδέχοντο άπλώς τα δπλα μας και εκάθην­ το ήσυχοι αναμένοντες την στιγμην κατα την όποίαν θα ήδύναντο να κα­ ταλάβουν την εξουσίαν εις την πρωτεύουσαν πραξικοπηματικώς και να με­ ταβάλουν την < Ελλάδα εις Κράτος KoμμOυνισtιKόν». τα μετέπειτα της Κα­ τοχης γεγονότα, δπως το Δεκεμβριανον Κίνημα και ό Συμμοριτοπόλεμος α­ πέδειξαν πλήρως δτι οί εγχώριοι κομμουνισται απεπειράθησαν να καταλά­ βουν την αρχην δια της αμέσου επαναστάσεως , ευτυχώς ανεπιτυχώς. του­ ναντίον εις την Γιουγκοσλαβίαν εκέρδησαν . 15

225

την Ιδίαν μέθοδο ν ,μετηλθον και ε ις Άφρικανικας Τι Λατινοαμερικανι­ κας χώρας, δπου Τι άμεσος επανάστασις λαμβάνει ηΊν μορψην μιας εσωτε­ ρικης ενόπλου εξεγέρσεως η ανταρτοπολέμου συμπλη ρωμένου δι ' εμφανους Τι αφανους εξωθεν βοηθείας. Ό Κάστρο Π.χ. υ ιοθέτησεν επανειλημμένως τόν συνδυασμόν εσωτερικη εξέγερσις - εξωτερικη επέμβασις πρός επιβο­ λην κομμουνιστικου καθεστώτος, εις τα κάθε (ίλλο παρα φιλήσυχα κράτη της Κεντρώας και Νοτίου Άμερικης. Ή δευτέρα μέθοδος είναι ή πρoταθ�ίσα ύπό του Βουλγάρου κομμουνι­ στου Δημητρώφ, ό όποίος όμιλών εις τό Ίον Συνέδριον της Γ' Κομμουνι­ στ ικης Διεθνους της όποίας ητο Γενικός Γραμματευς εΙσηγήθη τα έξης: «Σύντροφοι, θυμαστε μία περίεργη ιστορία της αρχαίας "Ελλάδος που συνέ­ βη στην Τροία; Πολεμουσαν άσκοπα όλόκληρα χρόνια οι "Ελληνες μέχρις δτου εμηχανεύθησαν τόν Δούρειον "'Ίππο ν και ετσι κατώρθωσαν να κυριεύ­ σουν την Τροίαν. Και εμείς ο ι επαναστάτες Μπολσεβίκοι δεν πρέπει να δι­ στάσωμε να χρησιμοποιήσωμε την ίδια τακτικη και μέθοδο εναντίον τών εχθρών μας». "Η εΙσήγησις ενεκρίθη και εγεννήθησαν τα «Λ α ϊ κ α Μ έ τ ω π α» τα όποία δεν είναι τίποτε άλλο παρα ό Δούρειος "Ιππος εΙ ς την σύγ χρο νον πολιτικην ίστορίαν. Με τα «Λαϊκα Μέτωπα» ο ι Κομμουνισται απολαμβάνουν πολλα ο φέλη . Διότι εφ ' δσον συνεργάζονται με τα αστικα Κόμματα δεν δέχονται επιθέ­ σεις από αυτά, μολονότι εκείνοι ύπ ο νομεύουν τό αστικόν καθεστώς. Έξα­ σφαλίζουν νομιμότητα δ ράσεως. τους παρέχεται ή ευκαιρία να εχ ουν μέ­ λη ε ις την κυβέρνησιν, τα όποία ποτε δεν θα ανεδείκνυον αυτο δυνάμως Κ.λ.Π. Δια του «Λαϊκου Μετώπου» κατώρθωσαν οι Κομμουνισται να επι­ κ ρατήσουν εΙς πο λλας χώρας της Άνατολικης Ευρώπης. ΕΙς την Ρουμα­ νίαν μάλιστα είχον συνεργασθη «δημοκρατικώς» μετα του Βασιλέως Μιχα­ ήλ , ό όποίος, αφου άθελά του τους εξυπη ρέτησε, κατόπιν εξεδιώχθη της Πατρίδος του. τα «Λαϊκα Μέτωπα» προσέτι ενεφανίσθησαν και με τό σχημα της «δη­ μοκρατικης συνεργασίας». "Η συνεργασία αϋτη παρετη ρείτο εκεί δ που δια πολυν χρόνον εκυβέρνα ενα Ισχυρόν κόμμα της Δεξιας. Τό κq μμα αυτό δια να π έσυ συγκρου όμενον με ενα άλλο Κόμμα, ητο σχεδόν αδύνατον. Δια τουτο ακρι βώς οι κομμουνισταί, οι όποίοι προτιμουν να κυβερνουν συνα­ σπισμοι κομμάτων Τι κόμματα δημοκρατικά, έφρόντιζον δια χιλίων τρόπων να συνενώνουν τους αντιπάλου ς του δεξιου Κόμματος (τό όποίον έχαρακτη­ ρίζετο . . . Φασιστικόν) εΙς «δημοκρατικην συνεργασίαν ) με προορισμόν την ανατροπην της κυβερνώσης δεξιας παρατάξεως και την ανο δον εις την άρ­ χην του Δη μοκρατικου Συνασπισμου. 226

Φυσικα οί δημοκρατικο! πολιτικο! γνωρίζουν τί σημαίνει κα! ποία εί­ ναι τα επακόλουθα μιας συνεργασίας με τους Μπολσεβίκους. Αλλα την α­ ποδέχονται προκειμένου να ίκανοποιήσουν τας φιλοδοξίας Τι τα συμφέρον... τά τους. Εις την κατηγορίαν αυτών τών δολίων συνεργατών τών κομμουνι­ στών ανήκει ό Κερένσκυ, ενφ εις τους εξ αμελείας, εσ1ίω βαρυτάτης, Τι εκ κακου υπολογισμου ανήκει ό Τσάνγκ Κάϊ Σέκ. Οί κύριοι αυτο! τών όποίων τι βλακεία Τι τ ό συμφέρον εγιναν αιτία να βασανισθουν Τι να θανατωθουν έ­ κατομμύρια αθώων, ουδόλως εδεινοπάθησαν προσωπικώς, γεγονός που δεν τους τιμα ώς ΤΙγέτας κα! αγωνιστάς. Έν πάσΊ] περιπτώσει αποδεδειγμένως όσοι συνειργάσθησαν πολιτι­ κώς με τους Μπολσεβίκους οίασδήποτε χώρας εξηλθον εκ της συνεργασίας α ν ε π α ν ο Ρ θ ώ τ ω ς ζ η μ ι ω μ έ ν ο ι . Θέλομεν επίσης να σημειώσω­ μεν ότι αί συνεργασίαι τας όποίας π άντοτε υστεροβούλως προτείνουν οί κομμουνιστα! επεκτείνονται κα! πέραν του πολιτικου στίβου. <ο κοινωνικό ς τομεύς, ό συνδικαλιστικός, ό φιλανθρωπικός, ό αθλητικός, ό μορφωτικό ς και δλοι οί τομείς της ανθρωπίνης δραστη ριότητος αποτελουν αντικείμε­ νον αριστερας εκμεταλλεύσεως. 'Όπισθεν τών εκ πρώτης όψεως αθώων σω­ ματείων Τι διεθνών οργανώσεων (κατα πάγιον κανόνα αυτα! αί διεθνείς ορ­ γανώσεις είναι κομμουνιστικα! Τι τ ό χειρότερον μασωνικαι) κρύ1f;1'§�Ι δε­ ξιοτεχνικώς ό αληθης σκοπός. <Ομολογουμένως τα «λαϊκα μέτωπα» και αί «δημοκρατικα! συνεργασί­ αι» αποτελουν μορφας εμφανους συνοδοιπορείας με του, κ ομμουνιστάς. Παραλλήλως πρός τας εμφανείς μορφάς, υπάρχουν και αί αφανείς, αί ό ­ ποίαι είναι και αί πλέον επικίνδυνοι. Εις αυτας περιλαμβάνεται και τι διά­ δοσις «ιδεών» , που εξασθενουν την πίστιν εις τα εθνικα ιδεώδη, τοιαυται δε εθνόφθοροι «ιδέαι» είναι αί σοσιαλιστικαί, αί «ειρηνιστικαί», αί «ανθρωπι­ στικαι» κα! αί δηθεν προοδευτικαί, που κλονίζουν τόν σεβασμόν και την εμ­ πιστοσύνην εναντι τών εθνικών παραδόσεων. Τέλος, τι τρίτη μέθοδος, τι όποία λέγεται «ε μ μ ε σ ο ς α ν α τ ρ.ο π 11» εφαρμόζεται συνήθως κατα κρατών, δπου οί κομμουνισται ευρίσκονται εις τελείαν αδυναμίαν δια να επιδιώξουν διαφοροτρόπως τ11ν κατ άληψιν τ�ς ε­ ξουσίας. <Η εμμεσος ανατροπη είναι μί α μέθοδος, που όμολογουμένως αργεί να φέρΊ] τα εθνοδιαλυτικα αποτελέσματά της. Είναι τι πλέον αργη μέθοδος, αλλα και τι πλέον ασφαλής. <Η έργασία της είναι ανεπαίσθητος, όμεΗάζου­ σα με την πτώσι σταγόνων επι του μαρμάρου, τό όποίον εις τό μάκρος του χρόνου θα τρυπήσουν. Τό παρόν σύστημα συνO�ΤΙKώς εγκειται εις την διά­ δοσιν ηθοφθόρων :ιδεών κα! αρνητικών καταστάσεων, εις την διάβρωσιν τών •

227

ήθικών και ιδεολογικών στη ριγμάτων της κοινωνίας και γενικώς εις την μό­ λυνσιν του συνόλου με θεωρίας ύπερχειλίζοντος πεσσιμισμου, μηδενισμου και άπογοητεύσεως. Ό κομμουνιστης μετερχόμενος την όδον της εμμέσου άνατροπης δεν πλήττει το εθνος αύτο καθ' έαυτό, ώς άξίαν 11 οντότητα, άλλα το ύπονομεύει και του άποσυνθέτει τα θεμέλια οχι με επαναστατικην δρασιν, άλλα με νό­ μιμον διαφθοράν. 'Ήτοι δεν ισχυρίζονται δτι δεν ύπάρχει Θεός, άλλα με κινηματογραφικας π.χ. ταινίας προβάλλουν άντιθρησκευτικας δοξασίας. Δεν ύποστηρίζουν δτι δεν ύπ άρχει Πατρίς, άλλα με έλκυ στικα μυθιστορή­ μάτα Τι δηθεν ίστορικα διηγήματα άμφισβητουν την θυσίαν δια την Πατρί­ δα, ειρωνεύονται τον άγώνα δια το εθνος και λιβανίζουν την λιποταξία και τον ψυχικον ψηφο δεϊσμόν. Δεν κη ρύσσουν την κατάργησιν της ή θικης, άλλα την επαινουν δια της «τέχνης» και τών άντιλήψεων περι σεξουαλισμου κ.λ.π . Δεν προσπαθουν να άποτρέψουν την νεολαίαν άπο τον εθνοπρεπη δρόμον εμφανώς, άλλα ύπ ούλως την παρασύρουν εις την ψυχοφθόρον δια­ σκέδασιν, δπου της άποκόπτουν τα πτερα τών ιδανικών της ζωης, δια της άποχαυνωμένης και άποχαυνούσης μουσικης, τών ναρκωτικών κ.λ.π. Εις την προαναφερθείσαν ενθοδιαλυτικην εκστρατείαν συμβάλλει κυ­ ρίως ό τύπος, ό όποίος κατευθυνόμενος άπο άπανθρώπους δημοσιογράφους , διεγείρει και ερεθίζει τας τάσεις της κοινωνικης άποσυνθέσεως, τας όποίας παρουσιάζει ώς «μοντερνισμόν», ενφ ειρωνεύεται τας ύγιείς ιδέας ώς οπι­ σθοδρόμησιν. Ή κατ' αύτον τον τρόπον τοποθέτησις τών ιδεών παρασύρει τας άπαιδεύτους μάζας, αί όποίαι στερουνται της λογικης να καταλάβουν δτι ή άξία τών ιδεών δεν εξαρταται άπο το αν είναι παλαιαι Τι νέαι, άλλα άπο το αν είναι ορθαι Τι λανθασμέναι, άσχέτως ήλικίας. "Η εμμεσος, έπομένως, άνατροπη άποδίδει τους καρπους του σαρακι­ ου της κοινωνίας. Είναι ή φυματίωσις τών εθνικών πνευμόνων, που δεν εχει εκδη λα συμπτώματα, άλλα εις το βάθος φθείρει και κατατρώγει τα ύγιη κύτταρα του Οργανισμου. Κάποτε το άπαίσιον εργον θα όλοκλη ρωθΌ, και τ ότε δεν χρειάζεται ενοπλος εξέγερσις, άρκεί μία ωθησις δια να καταρρεύ­ συ το άστικον οικοδόμημα. την εξεταζομένην μέθοδον χρησιμοποιουν σήμερον οί κομμουνί σται εις την Δυτικην Εύρώπην και εις τας Η.Π.Α. Εις τας χώρας αύτας τών ό ­ ποίων ό πολιτισμος και ή τεχνικη εξέλιξις ύπερέχουν κάθε άλλης χώρας, ό Μαρξισμος προ πολλου ώς ιδέα δεν παρακινεί τον κόσμον. Συγχρόνως ό κομμουνισμος λαμβανόμενος ώς καθεστως εχει πληθος επικριτών και αί Εύρωπαϊκαι μαζαι τον άρνουνται. Δια τας ΗΠΑ ούδεις λόγος. 'Εκεί οί κομ­ μουνισται είναι σταγων εν τφ ωκεανφ. Αί εθνικαι μάλιστα άντιθέσεις και 228

ό προσωπικό ς ανταγωνισμός Ρωσίας-ΗΠΑ εμποδίζουν την ανάπτυξιν τών κομμουνιστών ακόμη περισσότερον, δι ότ ι ό ύποστηρίζων τόν κομμουνι­ σμόν, ύποστη ρίζει τους Ρώσους και φαίνεται είς τα μάτια ολων αυτό που είναι: προδότης της Πατρίδος του . ' Ως εκ τούτου ο ί κομμουνισται επιμελουνται μετα ί διαιτέρας επιμονης σχέδια διαφθοράς και σήψεως τών κοινωνιών του πολιτισμένου κόσμου . Είς την διαβρωτικήν των εκστρατείαν εύρίσκουν προθύμους εκτελεστας του μυσαρου των εργου . Όλίγοι πράκτορες, πολλα χρήματα, ο ί πεφασμοι και οί ετοιμοι να ύπη ρετήσουν δουλοπρεπώς δ ια την ίκανοποίησιν τών συμ­ φερόντων, τών φι λοδοξιών Τι τών δ ιαστροφών των, τίθενται είς την δι άθεσιν του δ ιεθνοκομμουνισμου δ ια την πραγματοποίησιν της εμμέσου ανατρο­ πης. "Όλοι αυτοι ο ί τρωγλοδυται του πνεύματος, που τιτλοφορουνται Χί­ πις, Μπητνικς κ. λ .π., οί θιασώται της τέχνης της παρακμης, ο ί αξιολύπη­ τοι μακρυμάλληδες μουσικοι τών εκκωφαντικών θορύβων, αί «χειραφετημέ­ ναι» νεάνιδες και ό έσμός τών εξαθλιωμένων τοξικομανών και τών πάσης φύσεως εκφυλισμένων, κατα βάσιν είναι θύματα και όργανα του σατανικου πλοκάμου της διεθνοκομμουνιστι κης συνωμοσίας κατα της ανθρωπότητος . ' Υπάρχε ι μία χειρ που κατευθύνει ολα τα παράσιτα κ αι τας παρασιτικας εκ ­ δηλώσεις των, και επειδη ή χειρ αυτη είναι κ οινη δ ι' ολους, δ ι ' αυτό εχουν και δ ιεθνη χαρακτηρα τα φαινόμενα του εκλύτου αναρχισμου, τ α όποία ευτυχώς παρα τας προσπαθείας δεν επεκράτησαν εί ς την χώραν μας, οπως αλλου (π.χ. είς τας ΗΠΑ ό πρόεδρος Νίξον όμιλών είς τό Κογκρέσσον ε­ κρουσε τόν «κώδωνα της φρίκης», ώς είπεν, εί ς τό Άμερικανικόν εθνος δια τ ό μέλλον της νεολαίας του, ενα σοβαρόν ποσοστόν της όποίας καταναλώ­ νει ναρκωτικά). 'Όλα αυτα επιδιώκονται συστηματικώς από την κ ομμουνιστικην ήγε­ σίαν, καθόσον είς τους πολιτικους αγώνας γίνεται δεκτόν τ ό αξίωμα « ο , τ ι δ ε ν ω φ ε λ ε ί , β λ ά π τ ε ι» . Οϋτω λοιπόν ό σοσιαλισμός, αί λεγόμεναι ελευθερίαι κλπ. αί όποίαι δεν ωφελουν τόν εθνικισμόν, τ όν ζη μιώνουν. Και δ ια τουτο ο ί κομμουνισται φροντίζουν να τας διαδίδουν . Και δι α τουτο βλέ­ πομεν παντου τους κομμουνιστας να κόπτωνται ύπερ τ ης δημοκρατίας και να εμφανίζωνται, ώς ο ί κατ ' εξοχην ύπέρμαχο ι τών λαϊκών και ατομικών «ε­ λευθεριών». Φυσικα αληθώς δεν ενδιαφέρονται δ ια την δημοκρατίαν Τι τας «ελευθερίας», αλλα δ ια την εξασθένησιν του εθνΙΚΙEJμο\), την όποίαν επιτυγ­ χάνουν δ ια της εξαπλώσεως τών αποσυνθετικών δοξασιών περι σοσιαλι­ σμου, «εί ρηνοφιλίας», αντιμιλιταρισμου, «ανθρωπισμου», ατομικών «δικαι­ ωμάτων» κλπ. 229

<Επομένως ή μείς οί εθνικισταί , εκ καθήκοντος προς την πατρίδα ύ πο­ χρεούμεθα να άκολουθήσωμεν ώς καθοριστικην γραμμην της τακτικης μα� , την πεποίθη σιν του « ο π ο ι ο ς δ ε ν ε ί ν α ι μ ε τ ό ν έ θ ν ι κ ι σ μ ό ν , ε ί ν α ι ε ν α ν τ ί ο ν τ ο υ ε θ ν ι κ ι σ μ ο υ» και με βάσιν αυ ηΊν να ρυ­ θμίσωμεν τας σχέσεις μας , μετα πάσης άλλης ιδεολογίας και παντό ς συμφέ­ ροντος , άρνούμενοι και πολεμουντες πασαν ιδεολογίαν Τι συ μφέρον, που δεν ενισχύει την εθνικην ιδεολογίαν Τι τό εθνικόν συμφέ ρον. · Άνακεφαλαιωτικως λοιπ όν οί Κομμουνισται δ ια την κατάληψιν της εξουσίας άκολουθουν: α) τ η ν ά μ ε σ ο ν ε π ά ν ά σ τ α σ ι ν β) τ α λ α­ ϊ κ α μ έ τ ω π α και γ) τ η ν ε μ μ ε σ ο ν ά ν α τ Ρ ο π ή ν. Αί τρείς αύ­ ται μέθο δοι πιθανως να εφαρμόζωνται μεμονωμένως Τι και άπό '1(οινου συν­ δυαζόμεναι άναλόγως με τας έκάστοτε επικρατούσας συνθήκας. Η ΕεΟΝΤΩΣΙΣ ΤΩΝ Α ΝΤΙΠΑΛΩΝ

< Η άντιμετώπισις των άντικομμουνιστων, οταν ο ί κομμουνισταΙ κυβερ­ νουν, είναι άπλη και συνίσταται εις τυφεκισμόν, φυλάκισιν Τι εξορίαν. Πριν ο μως ο ί Μαρξισται άνέλθουν και δ ια να άχρηστεύσουν τους εχθρούς των εφαρμόζουν πολλας μεθόδους , εκ των οποίων · αί συνηθέστεραι είναι αί άκόλουθοι τρείς: πρωτον εχομεν την μέθοδον που ο ί ίδ ιοι ο ί Μ πολσεβίκοι ονομάζουν «ά γ κ ι ν ά Ρ α». <Η άγκινάρα δεν κόπτεται με τας χείρας , ο ση δύναμι και να δ ιαθέτ τ! κανείς . Δι α να κοπij χρεί άζεται ν' άποσπασθij άπα αύτην τ ό ενα φύλλον μετα τ α άλλον, μέχρις ο του εκλεπτύν τ! τ ό σον , ωστε να είναι εύχε­ ρεστάτη ή κοπή της. Κατα τ όν ο μοιον τρόπον οι κομμουνισται δεν άπ οπει­ ρωνται να κτυπήσουν εύθέως ενα ισχυρόν άντίπαλον, άλλα τ ό ν άδυνατί­ ζουν ολίγον κατ' ολίγον. του άφαιρουν τους φίλους και του ς ύ ποστη ρικτάς του , καθως άφαιρουνται τα φύλλα της άγκινάρας. ΚαΙ εις τό τέλος Ο άλύ­ γιστος άρχικως εχθρός άπογυμνούμενος άπό το υς ενισχυτάς του καθίσταται άσθενης και καταβάλλεται δίχως κ όπον. Οί φίλοι και οι συνεργάται , που ολοι μαζι συγκροτουν άσπίδα προστα­ τευτικης ισχύος δι ' ώ ρισμένον άντικομμουνιστην πρέπει να άπομακρυνθουν αύτου δ ια να εξασθενήστ! και κατόπιν να συντ ριβij άπό τους κομμουνιστάς . Πρός τούτοις οί άριστεροι μεταχειρίζονται χίλια δυό μέσα. Συκοφαντουν , διότι γνωρίζουν οτι ή σ υ κ ο φ α ν τ ί α ε ί ν α ι Ο π ω ς ή φ ω τ ι ά , π ο υ ο σ α δ ε ν κ α ί ε ι τ α μ α υ Ρ ί ζ ε ι , άπειλουν, δω ροδοκουν, εκβιάζουν και πράττουν ο ,τιδήποτε είναι δυνατ αν να φαντασθητε προκειμένου να άπο­ τραβήξουν άπό τ ό ν άντικομμουνιστην ενα χ ρήσιμον φίλον Τι συνερ1άτην. 230

Δεύτερον εχομεν τ11ν μέθοδ ον του «δ ϋ ο <β ή μ ά τ α ε μ π ρ ό ς, ε ν α Ο π ί σ ω». Κατ' αυτην ή εξόντωσις του αντιπάλου εις ώρι σμένας περιπτώ­ σεις δεν πραγματοποιειται όλοκλη ρωτικως; ουτε του καταφέρεται αμέσως ή χαριστικη βολή. Άλλα οι κομμούνισται ύπολογίζοντες εις την δυναμική ν του αντίδρασιν τον εξοντώνουν κατα τοιουτον τρόπον, ωστε να μη γίνεται αντιληπτη ή πρόθεσίς των. Έπι παρα δείγματ ι , εις ενα ύπουργειον ύπάρχει είς Γενικος Διευθυντής, ό όποιος κινειται εθνικως "Και "Καταδιώκει τους αρι ­ στερούς. ΟΙ τελευταιοι δι' εγκαθέτων των Τι συνο δοιπόρων κατορθώνουν να του αφαιρέσουν τας ήμισείας των άρμοδιοτήτων του . Αυτος διαμαρτύ­ ρεται. Δημιουργειται αναταραχή . Άπειλειται ρηξις, όπότε οι κομμουνισται ύποχωρουν και επιστρέφουν δχ ι τας, ήμ:ιαείας, που αφή ρεσαν, αλλα το εν τέταρτον των άρ μοδιοτήτων. Ούτω εξέρχονται κερδισμένο ι . Και αργότερον επαναλαμβάνουν το κόλπον. την μέθοδο ν «δύο βήματα εμπρός, ενα οπίσω» εφή ρμοσε κυρίω ς ή ΕΣΣΔ, ή όποία κατελάμβανε παραμεθορίους της περιοχας και κατ όπ ιν λό­ γφ του προκύπτοντος θορύβου ύπεχώρει, δχι απο δλην την περιοχην που ει­ χε καταλάβει, αλλα απο το ημισυ αυτης, εκόπαζεν ούτω ό θό ρυβος, ηρχιζον ατελειώτους διαπραγματεύσεις και μόλις ελησμονειτο ή ύπ όθεσις επανε­ λάμβανε την προώθησιν κλπ. ΤΟ τρίτον στρατήγημα των κομμουνιστων καλειται «σ α λ ά μ ι» (11 γελοία όρολογία φυσικα είναι κομμουνιστικη) και σημαίνει την προοδευ­ τικην κατα στάδια εξόντωσιν του εχθρου . Το σαλάμι δεν τρώγεται όλόκλη­ ρον μονομιας, αλλα κόπτεται εις φέτας και τελικώς φέτα-φέτα καταβροχθί­ ζεται όλόκληρον. Παρομοίως και οι κομμουνισταί, δταν δεν μπορουν να ανατ ρέψουν τον εχθρον δια μιας ενεργείας, αρχίζουν τον σταδιακον κατα ­ τεμαχισμόν του, μέχρις δτου τον εξαφανίσουν τελείως . Πολλάκις κατα το παρελθον εφη ρμόσθη αυτη ή παντοπωλειακη μέθο­ δο ς, την όποίαν τα θύματά της δεν αντελήφθησαν που όδηγεΙ. ΤΟ να εκλέ­ γουν οι κομμουνισται ενα δήμαρχον, Τι να κερδίζουν τας εκλογας εις ενα 0 γανισμον Τι σωματειον Τι να επιτυγχάνο υν μίαν συνεργασίαν Τι να παραγκω­ νίζουν ενα δεδηλωμένον αντικομμουνιστήν, δια τους αφελεις που αγνοουν τον κομμουνισμον εί ναι δευτερεύοντα γεγονότα, που εγιναν τυχαίως και δεν εχουν σημασίαν γενικήν. Πόσον σφάλλουν όμως. Διότι εδω δεν πρόκειται περι συμπτωματικων συμβάντων, ανευ σπουδαιότητος. 'Έκαστον τούτων εί­ ναι ενα στάδιον κομμουνιστικης προόδου, εΝαι μία φέτα απο το σαλάμι την σημασίαν της όποίας οι αδαεις την αντιλαμβάνονται δταν ελθ1J ή ιδική των σειρά, όπότε και αρχίζουν να ανησυχουν και καταλαβαίνουν τί γίνεται, αλλα πλέον εί ναι αργά. .

,

231

Ή εξόντωσις των αντιπάλων λοιπόν από τους κομμουνιστάς, δπου δεν μπορεί να πραγματοποιηθij δια της φυσικης εξοντώσεως fι τουλάχι στον δ ια του περιορισμου των, πραγματοποιείται δια των μεθόδων α) τ η ς ά γ κ ι­ ν ά Ρ α ς β) τ ο υ σ α λ α μ ι ο ϋ και γ) τ ο υ «ε ν α β η μ α ε μ π Ρ ό ς, δ ύ ο Ο π ί σ ω». ΔI �ΓPA MM A ΚΟΜΜΟΥΝι εΤΙΚΒΣ ΤΑΚΤΙΚΒΣ

1. Π ρ ο σ έ λ κ υ σ ι ς μ α ζ ώ ν α) Έκμετάλλευσις αίτημάτων β) Διείσδυσις παντου ως άτομα και ώς ίδέα Κ ατάλη Ψις α ρχη ς 2. α) "Αμεσος επανάστασις β) Λαϊκόν Μέτωπον γ) "Έμμεσος ανατροπη 3. Έ ξ ό ν τ ω σ ι ς α ν τ ι π ά λ ω ν α) Μέθοδος «αγκινάρας» β) Μέθοδος «σαλαμιου» γ) Μέθοδος «δύο βήματα εμπρός, ενα οπίσω» 9.

Ο ΟΡθΟΣ ΑΝ rΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ Η ΠΡΟΦΥΛΑεΙΣ ΤΩΝ ΜΑΙΩΝ

Ή τακτικη του αντικομμουνισμου ύπαγορεύεται από την τακτικην του κομμουνισμου. eH ανάλυσις της κομμουνιστικης τακτικης μας ύποδεικνύει κατα τόν ασφαλέστερον τρόπον την γραμμην την όποίαν οφείλομεν να α­ κολουθήσωμεν εν τij αντιμετωπίσει του μαρξισμου, εαν βεβαίως θέλωμεν να εχωμεν αποτελέσματα. Πριν απ' δλα είναι απαραίτητον δ ια την επιτυχίαν, να μ η ε π ι τ Ρ έ­ πωμεν είς τους κομμουνιστας να εκμεταλλεύωνται τ α α ί τ ή μ α τ α τ η ς μ ά ζ η ς κ α Ι ί δ ί q. τ η ς ε ρ γ α τ ι κ η ς τ ά­ ξ ε ω ς. "Όπου οί εργάτα ι εχουν δίκαιον πρέπει να τους τ ό απονείμωμεν. Να εϋρουν τό δικαιόν των εν τφ εθνικφ κράτει και δ ι' αυτου και δχι να τους εγκαταλείψωμεν είς την προπαγάνδαν των κομμουνιστων, ο ί όποίοι θα ε­ πωφεληθουν της ίδικης μας αδιαφορίας δ ια να παρουσιασθουν ως δ ιεκδ ι­ κηται των εργατικων δ ικαίων. Είς το προαναφερθεν παράδειγμα της άλύσου των απεργιων ή κρατικη 232

επέμβασις μπορεί να είναι και πρέπει να είναι δραστη ρία. Μόλις ή επιτρο­ πη επιδιώξη την οργάνωσιν απεργίας τό κράτος οφείλει να επέμβΌ δ ια της αστυνομίας, δχι δ ι α να κάνΌ φακέλλους εις τους :απεργουντας, αλλα δ ια να αποσπάσΌ τους εργάτας από τους κομμουνιστάς. Και θα τ ό κατορθώσΌ αύτό αν τό άρμόδιον κρατικόν δργανον επ ιδείξΌ ενδ ιαφέρον δ ια τ ην ύπόθε­ σ ι που απασχολεί τους εργάτας. Θα πρέπει ό αστυνομικός «να πάΡΌ στα χέρια του», κατα την κομμουνι­ στικην όρολογίαν, την εργατικην ύπόθεσιν. π ροτου δώσΌ την άδειαν α­ περγίας ύποχρεουται να επισκεφθΌ με την επιτροπην τόν εργοδότη ν, να συζητήσΌ μαζί του τό αίτημα, να τόν π ιέσΌ , να του επιστήσΌ την προσοχη επι των επιπτώσεων της απεργίας κλπ. ''Αν ό εργοδότης επιμείνυ εις τας αδίκους επόψεις του και δεν δυνηθΌ ό αστυνομικός Τι ό εκπρόσωπος του ύπουργείου εργασίας να τόν αναγκάσΌ να συμμορφωθΌ πρός τό πρέπον, τότε να δοθΌ ή άδεια απεργίας και επι πλέον να βοηθηθουν οί απεργοΙ Τό κράτος οϋτω θα φαίνεται και πραγματικως θα είναι συμπαραστάτης εις τα εργατικα δίκαια. Δεν θα τα εκμεταλλεύεται αύτα ό ελλοχεύων μαρξιστής αλλα τό ίδ ιον τό επίσημον τό κράτος, μέχρις στου ύποκύΨ Ό ό εργοδότης . Να είμεθα ρεαλισταΙ Έπ' ούδενι λόγφ επιτ ρέπεται να ρίπτωμεν, χάριν δί)ο-τριων καπιταλιστων, τους εργάτας εις την κομμουνιστικην απόχην. '0φείλομεν, δια να κάνωμεν αποτελεσματικόν αντ ικομμουνισμόν ν α ί κ α­ ν ο π ο ι ο υ μ ε ν π ά σ Ό θ υ σ ί q, τ α δ ί κ α ι α α ι τ ή μ α τ α. Είναι αν­ τεθνικόν και αντικοινωνικόν δ ια τα συμφέροντα όλίγων να τροφοδοτουμεν τόν Μαρξισμόν με κόσμον που ήγανάκτησε από την αδ ικίαν, που του εγι­ νε. 'Όταν ό κομμουν ιστης δεν εύρίσΚΌ αιτήματα να εκμεταλλευθ Ό είναι χωρις όδόντας. Είναι καταδ ικασμένος να μένΌ εις τό περιθώριον άσημος και στιγματισμένος προδότης. Τούναντίον μόλις εχει αιτήματα πρός εκμε­ τάλλευσιν αμέσως πλαισιουται από πλήθη και εμφανίζεται ύπέρμαχος των λαϊκων συμφερόντων. Βασικη λο ιπόν αρχη του αντικομμουνισμου είναι , όπωσδήποτε τα αιτήματα να λύωνται από ήμας, δ ια να μη τα εκμεταλλεύων­ ται ο ί κομμουνισταί. Έφόσον ό εργάτης πεισθΌ στι τα προβλήματά του επιλύονται από τό κράτος, αποκλείεται να παρασυρθΌ πρός τόν κομμουνι­ σμόν. Φυσικα ύπάρχουν και παράλογα αιτήματα Τι απαιτήσεις ύπερβολικαί. Εις την περίπτωσιν αύτην δεν αποδεχόμεθα την καταπίεσιν του εργοδότου . Εις την περίπτωσιν αύτην τό κράτος εξηγεί εις τους εργάτας στι εχουν ά­ δ ικον και αν αύτοι ε1Όιμείνουν, τότε προφανως απέναντί μας ύπάρχουν κα­ κόπιστοι και τόν λόγον εχει πλέον ή κ Ρ α τ ι κ η π υ γ μ ή . " Ο εργάτης θ α ύποστη ριχθΌ απερ ιορίστως ύπό την προϋπόθεσιν στι 233

- εχει δίκαιον, διότι άλλως όδηγούμεθα εις αναρχίαν, που εν πάσΊJ περιπτώ­ σει ίσοδυναμει με tC> χειρότερον είδος - του Μαρξισμου. Έν συνεχείq ή αντικομμουνιστικη τακτικη επιβάλλει ν ά Ο Ρ θ ώ σ ω­ μ ε ν μ ε τ α ξ υ τ ο υ π-λ ή θ ο υ ς, μ ε τ α ξ υ τ η ς κ ο ι ν ω ν ι κ η ς μ ά ζ η ς κ α ι τ ο υ κ ο μ μ ο υ ν ι σ μ ο υ α δ ι α π έ ρ α σ τ ο ν τ ε Ι χ ο ς. Πρέπει, δηλαδή , νά επιτευχθτί ό απόλυτος καΙ όλόπλευρος αποκλεισμός πάσης επαφης του κομμουνισμου με τόν κόσμον. Κατά -συνέπειαν ή απα­ γόρευσις εν πρώτοις της εισόδου των κομμουνι στων εις τάς δ ημοσίας ύπηρεσίας και εις τους οργανισμους δημοσίου δικαίου εί ναι αναντι ρρή­ τως επιβεβλη μένη . Τό κράτος και οι οργανισμοι που ύλοποιουν σοβαράς κοινωνικάς . δ ραστη ριότητας, δπως tά Πανεπιστήμια, ή 'Εκκλησία κλπ . επ' ουδενι λόγψ και εν ουδεμιq, περιπτώσει πρέπει νά μολυνθουν από την παρουσίαν προσώπων με κομμουνιστικά φρονή ματα. Ό λ επτομερης ελεγχος των πο­ λιτικών των rαντιλήψεων καθίσταται απαραίτητος, προκειμένου διά την κατάληψιν μιας θέσεως δημοσίου ενδιαφέροντος . Έκεινο κυρίως που δέον νά προσεχθΌ είναι δτι οι ύ πάλληλοι του κρ άτ ους δεν αρκει νά μη εχουν αναμιχθij με τ ου ς cφιστερούς, α λ λ ά π Ρ έ π ε ι ν ά ε χ ο υ ν ε ρ γ α σ θ ij ύ π ε ρ τ ο υ ε θ ν ι κ ι σ μ ο υ. Τό κ ράτος εχει ανάγκην φορέων εθνικιστικου πνεύματος και δχι αχρώμων και ουδετέρων τύπων, πο υ ή ο υδετερότης των μαλλον αποδίδεται εις δει ­ λίαν. Άλλοίμονον αν οι δημόσιοι ύ πάλληλοι θεωρουν προσόν των δτι από πλευρας πολιτικης δ ράσεως «κυτtουν τη δουλειά τ ους». Άπεναντίας ή συμμετοχη των κρστικων ο ργάνων, ασχέτως βαθμου, εις έθνικους αγω­ νας επιβάλλεται νά είναι τό θεμελιωδες προσόν, άνευ του όποίου δλα τά άλλα είναι δίχως αξίαν. "Ο αποκλεισμός λοιπόν τ ων κο μμουνιστων είναι σημαντικη προϋπόθε­ σις επιτυχίας του αντικο μμουνιστικου αγωνος. "Η προϋπόθεσις δμως αϋτη τελεσφορει αν συμπληρωθij και με τόν α π ο κ λ ε ι σ μ ό ν τ ω ν μ α Ρ ξ ι­ σ τ ι κ ω ν ι δ ε ω ν α π ό τ η ν δ η μ ο σ ί α ν ζ ω η ν τ η ς Χ ώ Ρ α ς. ' Ι­ δίως από την τέχνην. Αί κομμουνιστικαι π .χ. ταινίαι του κινηματογράφου πρέπει νά απαγο­ ρεύωνται αυστη ρως, διότι ώς γνωστόν ό κινηματογράφος ασκει βαθυτάτην επιρροην επι του κοινου, τό όποιον κατευθύνει εις τόν σχηματισμόν ευμενων 11 δυσμενων εντυπώσεων. Οί κομμουνισται χρησιμοποιουν κατά κό ρον την κινηματογραφικην προπαγάνδαν, διά της όποίας διει σδύουν εΙς τόν αΙσθη­ ματικόν κόσμον της μάζης, την όποίαν σιγα-σιγά κάνουν νά μιστί τόν «φα-

σίστα» (που πάντα χαρακτη ρίζουν τον αντικομμουνισηΊν) και να αγαπά τον «δημο κράτη» (που πάντα χαρακτηρίζουν τον κομμουνιστήν). Δια την απο κινηματογράφου άσκησιν κομμουνιστικης προπαγάνδας, δ,τι και να γράψω θα υστερΌ·, δι' αυτο συνισ"'"ώ την παρακολούθησιν δύο ταινιών με καθαρα κομμουνιστικην τοποθέτησιν αΙ όποίαι δυστυχώς επε­ τράπησαν να προβληθουν επι 2 1 ης Άπριλίου. < Η μία είναι ή «Μπαλλάντα τών κατασκόπων», δπου γελοιοποιείται ή επανάστασις τών Οϋγγρων πατριωτών, δπου οΙ κομμουνιστα! παρουσιάζον­ ται cOς πανάγαθοι και άκακοι υπερασπισται της ελευθερίας τών λαών. <ο­ μοίως προπαγανδιστικη είναι και ή άλλη ταινία υπο τον τίτλον «(ο θάνατος ένος ήρωα», δπου περιγράφεται ό «ή ρωϊκος» θάνατος του αρχικομμουνι­ στου της Αφρικης Λουμουμπα, ό όποίο ς ουσιαστικώς κατέσφαξε χιλιά­ δας κόσμου και τον όποίον ό σκηνοθέτης εξισώνει με τον . . . Χ ριστόν! < Η εξίσωσις μάλιστα είναι και τελείως αδιάντροπος: Καρφώνουν τας χείρας του Λουμουμπα, αναφέρεται ό «δείπνος», υπάρχουν οΙ δύο λησταί, ό Πό ν­ τιος Πιλάτος κ.λ.π. "'Οποιος παραKOλOυθήσΊJ αυτας τας ταινίας όπωσδήποτε θα επη ρεασθΌ , εκτό ς αν γνωρίζΊJ ακριβώς ποία μέσα μεταχειρίζονται οΙ μαρξισται και πώς τα μεταχειρίζονται προκειμένου να επι δ ράσουν επι της μαζικης ψυχης, ό ­ πότε απλώς θα αγαναKτήσΊJ που το αστικό κράτος αφήνει εκθετον τό κοι­ νον εις τα προπαγανδιστικα βέλη του διεθνοκομμουνισμου. Πλην του κινηματογράφου σοβαρα εισροη (ό χι μόνον διείσδυσις) πρα­ γματοποιείται και δια της λογοτεχνίας, δπου τα διάφορα κείμενα εξυμνουν αντεθνικας καταστάσεις και προβάλλουν κατα τοιουτον τρόπον τον κομμου­ νισμόν, ωστε να συγκινουν και να προδιαθέτουν τον κόσμον ψυχολογικώς , υπερ τών κομμουνιστικων θ εωριών, εστω και αν τουτο δεν γίνεται αμέσως συνειδητόν. Σχετικώς αναφέρω ενα ποίημα του κομμουνιστου Τάσου Λει­ βαδίτη , από την πραγματ ικώς λογοτεχνικώς άψογον περιγραψη ν της Μ α­ κρονήσου . c

Μ Η ΣΗΜ ΑΔΕΨΗΣ

ΤΗ Ν

Κ ΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

Άδερφέ μου σκοπε αδερφέ μου σκοπε σ' ακούω να περπατάς πάνω στο χιόνι σ' ακούω που βήχεις μες στην παγωνια σε γνωρίζω αδερφέ μου και με γνωρίζεις. 235

Στοιχηματίζω δτι εχεις μια κοριτσίστικη φωτογραφία στην τσέπη σου Στοιχηματίζω ά ριστερα μέσα στο σ ηθος σου πως εχεις μια καρδιά. Θυμασαι; ΕΙχες κάποτε ενα τετράδιο ζωγραφισμένα χι:;λιδόνια εΙχα κάποτε όνειρευτεί να περπατήσουμε κοντα κοντα στο κούτελό σου ενα μικρο σημάδι άπ' τη σφεντόνα μου στο μαντήλι μου φυλάω διπλωμένα τα δάκρυά σου στην άκρη της αόλης μας εχουν ξεμείνει τα σκολιανα παπούτσια σου στον τοίχο του παλιου σπιτιου φέγγουν άκόμα με κιμωλία γραμμένα τα παιδικά μας δνειρα. Γέρασε ή μάνα σου σφουγγαρίζοντας τις σκάλες των υπουργείων το βράδι σταματάει στη γωνια κι' άγοράζει λίγα κάρβουνα άπ' το καρότσι του πατ έ ρα μου κοιτάζονται μια στιγμη και χαμογελανε την ώρα που έσύ γεμίζεις τ ' δπλο σου κι ' έτοιμάζεσαι να με σκοτώσεις. Βασίλεψαν τα πρωϊνά σου μάτια πίσω άπο ενα κράνος άλλαξες τα παιδικά σου χέρια μ' ενα σκλη ρο ντουφέκι πειναμε κι' οί δύο για ενα χαμόγελο και μια μπουκια ήσυχο ύπνο. 'Ακούω τώρα τις άρβύλες σου στο χιόνι σε λίγο θα πας να κοιμη θείς καληνύχτα, λυπημένε άδερφέ μου αν τύχει να δείς ενα μεγάλο άστέρι εΙναι που θα σε συλλογίζομαι καθως θ' άκουμπήσεις τ ' δπλο σου στη γωνια θα ξαναγίνεις ενα σπουργίτι. . Κι' δταν σου πουν να με πυροβολήσεις χτύπα με άλλου μη σημαδέψεις την καρδιά μου κάπου βαθια της ζεί το παιδικό σου πρόσωπο. Δεν θάθελα να το λαβώσεις.

Δεν χρειάζονται σχόλια δια το ποίημα. Εις η1ν ιδίαν συλλογήν, ή όποία φέ­ ρει τον τίτλον «Μακρόνησος» διαβάζομεν καΙ ενα άλλο μεταξυ πολλων, του Λουντέμη, εις το όποίον ό κρατούμενος γράφει εις την μητέρα του . Ό κομ­ μουνιστης ποιητης θίγει αότο που συγκινεί τον κάθε άνθρωπο: τη μάνα . Ποιος μπορεί να μείνΊJ άσυγκίνητος; 236

ΕΙΜΑΙ Κ ΑΛΑ

Είμαι καλα μητερούλα . . . αυγή μου . . . Σπεύδω να καλοπιάσω το φόβο σου. Είμαι καλά. Κάθομαι κάτω απ' τον ίσκιο της λύπης μου, κι' αφήνω την πέννα μου να κλάψει . . . Μάνα . . . Τρεμούλα των χεριων . . . Χιόνια που ξεφεύγετε απ ' την μπόλια . . . Στεναγμε που μετρας το μισερό μου . . . Είμαι καλά. «πρωτον, Σεβαστή μου . . . πρωτον ερχομαι να ερωτήσω . . . » Και δεν ρωτω τίποτα. Έδω δεν ρωτουν. 'Όλοι «είναι καλά». Κι ' ας ανεμίζωνται οί κρεμαλες πάνω απ' τα κεφάλια τους, Κι ' ας τρώει τα πόδια τους Τι ύαινα, Τι πίσσα. . . Είμαι καλά. «πρωτον Μητερούλα . . . " Υγείαν εχω». Και το στηθος μου φωνάζει σαν πρόβατο βραχνό. Κι ' ό ραβδιστης μετράει την ωρα του στα πλευρά μου. «πρωτον, Μητερούλα . . . Μα συχώρα με και σήμερα. Συχώρα με και σήμερα που δε θα μάθεις την αλήθεια. eH αλήθεια γέρασε και δεν ταξιδεύει. Δεν περνα τη θάλασσα. eH αλήθεια. Μανούλα είναι βόλι. Και δεν θα στην πω. «Είμαι καλά». Σήμερα κλείνω τα χίλια γράμματα. Μα ξέρω . . . πως εχεις χρόνους να πάρεις μήνυμά μου . Μα συχώρα με, Συχώρα με Μητέρα. Για τα χίλια μονότονα ψέμματά μου. πη ρα ξανα για να σου γράψω. 'Έχω την κάρτα σου στα γόνατα. Και τη χαϊδεύω σαν περίλυπο πουλί: Το χέρι μου το γράφει μοναχό του το μικρό, πικρό του μάθημα. «Είμαι καλά». Ξέρω . . . "'Αχ, Μητερούλα . . . Ξέρω, πως σου στέλνω κάθε μέρα, την ταχτικη δόση της πίκρα μου, ξέρω, 237

πως τη χαϊδεύεις τούτη την ψευτιά μου . . . πως τ η ραίνεις με δάκρυα και παραμιλάς. Ξέρω. Μα δεν κάνει φτερα αλλη λέξη άπο δω . . . «ΕΙμαι καλά». Μπορεις, άκριβή μου, να την διαβάσεις και δίχως φως. Δεν εΙναι καν άνάγκη να τη διαβάσεις. Φτάνει μόνο νάρθει, ν' άκουστει στην εξώπορτα .. ή φωνη του ταχυδρόμου. Τότε, Μανούλα, μπορει και να μην εΙμαι καλά. Μα -εσυ να πι στέψεις τη γραφή μου: «ΕΙμαι καλά». ΕΙμαι καλα . . . Άφου μπορώ να σέρνω το μολύβι . ΕΙμαι καλα. . . Άφου μπορω να το ψελίζω. ΕΙμαι καλα. . . Άφου άραδ ιάζω στο χαρτί, τα τσακισμένα τουτα λόγια . «ΕΙμαι καλά». "Αχ, να μπορουσα ναχα εναν ουρανο γεμάτο, άπο ψεύτικα τέτοι α π ουλι ά. Και να ταχυνα στο δ ιαστημα . . . Για ναρχονται - κι ' δταν εγω δε θ ' άνασαίνω. Ν' αρχονται και να ραμφίζουνε το τζάμι του σπ ιτιου . μας. (Αυτο που κυττάει κατα την θάλασσα). Και να κελαϊδουνε. Να κελαϊδουνε σμή νη τις ψευτιές: «ΕΙ μαι καλά». Μανούλα εσύ . . . Έσυ που διαβάζεις με τα δάχτυλα. Έσυ π ου μιλάς τη γλωσσα των χεριων. Άκούμπησε τα χείλη σου στο χαρτί. 'Έτσι δπως εϋρισκες, σαν ημουνα π αι δί, τον πυρετό μου . . . Και δι άβασε πάνω στ' αγραφο χαρτί. (Σβυσε τ ο «καλά»). Και δ ιάβασε όλόϊσα άπ' την καρδι ά μου : Μάνα . . . "Αχ . . . Μάνα, . . . Μάνα . . . ΤΟ κορμι που κανάκεψαν τα χέρια σου. 'Έλυωσε σήμερα κάτω άπ' το λι θάρι. cH φωνη που νανούριζε τον ϋπνο σου . Βέλαξε κάτ' άπο το μαχαίρ ι . Μα εσύ, γέλα άκριβή μου. Γέλα . . . πες πως ξύπνησες άπ' όνειρ ο κακό . Και γέλα να το δι ώξεις. .

238

Γέλα. Κι' εγώ . . . ησύχασε, Μανούλα. «Είμαι καλά». Σήμερα μου χύσανε το φως μου . Είμαι καλά. Είμαι καλά. χτες κάψανε τα νύχια μου . Τρόμοι μου πη ραν τη μιλιά μου. Είμαι καλά. Σεισμοι γκρεμίσανε τα φρένα μου . Είμαι καλά. Είμαι καλά. Αύριο θα με σταυρώσουν. Είμαι καλά. Είμαι καλά. . . Είμαι καλά . . . Είμαι καλά. Κι' ας μην έχω πια μυαλό να το -G"κεφτω. Είμαι καλά. ΚΙ' ας μην έχω πια μιλια να το φωνάξω. Είμαι καλά. Κι' ας μην εχω χέρι να το γράψω. Γι' αυτό, το σκάβω. ΤΟ σμιλεύω επιτύμβιο. Πάνω σ' αυτο τον ανεμόδαρτο γκρεμνό . . . Σ' αυτο το τρελλο Νεκτοταφειο, πως όλοι οι νεκροί του «ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ! ! !». Ούτε εδω χρειάζονται σχόλια. Μια κοπέλλα, ενας φοιτητής, όποιοσδή­ ποτε με αισθήματα που θα συγκινηθΌ από τό ποίημα του Λουντέμη , και όπωσδήποτε θα συγκινηθτΙ , εχει κάνει άθελά του ενα βημα προς τον κομ­ μουνισμόν. Α υ τ α β ε β α ί ω ς τ α α γ ν ο ο υ ν ο ί β Λ ά κ ε ς α ν τ ι­ κ ο μ μ ο υ ν ι σ τ α ί, ο ι ό π ο ι ο ι ν ο μ ί ζ ο υ ν ό τ ι ό α ν τ ι κ ο μ­ μουνισμος ειναι ύπό θεσις της Άστυνομίας και της Χ ω Ρ ο φ υ λ α κ η ς. Παρακαλω προσωπικως τον αναγνώστη να διαβάσυ επανειλημμένως τα δύο ποιήματα, δια να προσέξυ ιδιαιτέρως τον αθωο τρόπο με τον όποιον συγκινουν-και αληθως συγκινουν-οι αδίστακτοι σφαγεις των δεκεμβρι­ ανων, εκ των όποίων ό μεν εΙς κυκλοφορει εις 'Αθήνας, ό δε άλλος εις Πα­ ρισίους, ενφ τα κόκκαλα των κατακρεουργηθέντων "Ελλήνων σαπίζουν εις την πηγάδα του Μελιγαλα και εις τας διαφόρους χωματεράς, που εμούσκευ­ σαν από το Έλληνικον αΙμα. τα ίδια και χειρότερα διαπράττονται και εις βάρος της μουσικης, η όποία όπως και η λογοτεχνία ετέθη εις την ύπηρεσίαν της κομμουνιστικης προπαγάνδας. Βαθύπλουτοι μουσικοσυνθέται επισtρατευμένοι από τον κομ­ μουνισμον tραγουδουν τους καημους της «φτωχολογιας» και κερδίζουν την αφελή μάζα, η όποία θαυμάζει τον κομμουνιστην καλλιτέχνην και ακολου­ θει τον κομμουνισμόν. eH διείσδυσις των μαρξιστικων ιδεων εκτείνεται και εις τον επιστημο­ νικον τομέα Ιδίq. εις την κοινωνιολογίαν, όπου διδάσκονται θεωρίαι π Ρ 0239

ε ι σ α γ ω γ ι κ α Ι εις κομμουνι σμόν Π.χ. φυλετιΚ'η ισότης, ελευθερίαι κλπ. < Ωστόσο, δ ια να μη μακρυγορουμεν, ας συνοψίσωμεν τα επι μέρους εις την άνεγνωρισμένην διαπίστωσιν, δτ ι δεν μπορεί να δ ι εξαχθij άντικομμουνι­ στικός άγών, αν δεν άπαγορευθij ή εκδήλωσις τών κομμουνιστ ικών ιδεών είτε άμέσων, είτε εμμέσων (σοσιαλισμός, «φι λει ρηνισμός κλπ.). Βεβαίως ή άπαγόρευσις άντίκειται πρός τας περι δημοκρατίας άπόψεις. Άλλα εδώ δεν είναι ωρα δ ι α χιουμορ, ωστε να συζητώμεν περι δημοκρατίας. Έκ τών άνωτέρω κατελήξαμεν εις τό συμπέρασμα δτι τό πρώτον μέρος του ορθου άντικομμουνισμου περιλαμβάνει τ11ν προφύλαξιν των ·μa.ζών απg την κομμουνιστικην μόλυνσιν. Έπιτυγχάνεται δε ή προφύλαξις, άφ ' ενός μεν δ ι α της ύπό τών Έθνικιστών ίκανοποιήσεως τών αιτημάτων, άφ' ετέρου δε δια της άπομονώσεως του κομμουνισμου εκ της δημοσίας ζωης. Ή άπομό­ νωσις π ροσέτ ι γίνεται δ ια της άπαγορεύσεως της διαδόσεως κομμουνιστι­ κών ιδεών, εστω και συγκεκαλυμμένων, εν συνδυασμφ πρός τόν άποκλει­ σμόν τών κομμουνιστών, τών συνοδοιπόρων καΙ τών ουδετέρων άπό τας δη ­ μοσίας θέσεις, τας όποίας πρέπει να καταλαμβάνουν μόνον οί εθνιΚ'ισταί. Η Α ΝΤΙΜ ΕΤ ΩΠ ΙΣΙΣ ΤΩ Ν ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩ Ν

Και ερχόμεθα τώρα εις τό δεύτερον μέρος, τό όποίον συνίσταται εις την καθ' εαυτό άντιμετώπισιν τών κομμουνιστών πο υ γίνεται δι α της δ ι­ α ι Ρ έ σ ε ώ ς τ ω ν ε ι ς δ ύ ο κ α τ η γ ο Ρ ί α ς, ε ι ς τ η ν ή γ ε σ ί α ν κ α i ε ι ς τ η ν μ α ζ α ν. Με άλλα λόγια προβαίνομεν εις ενα διαχωρισμόν. Άπό εδώ βάζομεν την ήγεσίαν της κομμουνιστικης κινήσεως. Και άπό εκεί τό πληθος, που την άκολουθεί . Εις την ήγεσίαν περιλαμβάνονται απαντα τα συνει δητα στε­ λ έχη Τι μαλλον, δ ια να είμεθα συνεπείς πρός την κομμουνιστικην όρολογί­ αν, εις την ήγεσίαν άνήΚ'ουν απαντες οί επαγγελματίαι επαναστάται. <Η κοινωνική των θέσις Τι ή μόρφωσίς των δεν παίζει κ ανένα ουσιώδη ρόλον. < Ημείς ενδιαφερόμεθα δια τους επαγγελματίας επαναστάτας . Λυτοι άποτε­ λουνται-προκειμένου περΙ κομμουνιστών βεβαίως, δι ότ ι επαγγελματίαι επαναστάται με τό γνωστόν περιεχόμενον του χαρακτηρισμου, φυσικα, ύ ­ πάρχουν καΙ εις τα εθνικιστ ικα κινήματα-άπό σεσημασμένους προ δότας και άρνητας τών άξιών. <Ως προδόται της πατρίδος καΙ ύπονομευταΙ της κοινωνικης τάξεως που &φελεί τό 'Έθνος, εχουν ήδ η δι ' ή μας προκαθωρι­ σμένον τέλος. Ε ί ν α ι τ ό τ έ λ ο ς, π ο υ ά ρ μ ό ζ ε ι ε ί ς κ ά θ ε π Ρ 0 δότ η ν καΙ .που π ραγματοποιείται εν ώπι ο ν και δι α τ ο υ ε κ τ ε λ ε σ τ ι κ ο υ ά π ο σ π ά σ μ α τ ο ς. 240

Δ ι ό τ ι α π ο τ ε λ ε Ι κ α θ η κ ο ν μ α ς ν α φ ο ν ε ύ ω μ ε ν, π ά­ σ 13 θ υ σ ί q, δ λ α δ σ α π Ρ ο ξ ε ν ο υ ν α δ ι κ ο ν β λ ά β η ν: «Κτεί­ νειν χρη τα πημαίνοντα παρα δίκην πάντα περι παντός». (Δημόκριτος 258) . 'Όταν μάλιστα την βλάβην υφίσταται ή Πατρίς, τότε ο ί ενσυνείδητοι κα­ ταστροφεις της επιβάλλεται να τιμωρουνται βάσει του δρακοντείου νόμου ήτοι ανευ δίκης να παραδοθουν εις τους ενδεκα π ρος θανάτωσιν: «ώς ακρί­ τους αυτους χρη τοις ενδεκα παραδουναι θανάτφ ζημιώσαι» (Λυσίας «Κα­ τ α σιτοπωλων»). 'Ίσως ώρισμένοι θίγονται με την ώμότητα, δια της όποίας π ροτείνω την εκτέλεσιν τών ήγετών της κομμουνιστικης κινήσεως. Πάντως ή ώμότης μου δεν εΙναι μεγαλυτέρα εκείνης, με την όποίαν ο ί κομμουνισται πράκτορες προ δίδουν τ11ν πατρίδα. "Αλλας εξηγήσεις δεν σκοπεύω να δώσω εις τους αυτεπαγγέλτους βλάκας συ νηγόρους των προδοτών, οΙ όποιοι νομίζουν στι οί ξενόδoυλo� καταστροφείς της πατρίδος ανήκουν εις την άρμοδιότη­ τα τών πταισματοδικείων. Εις το πληθος που ακολουθεί την ήγεσίαν δεν πρέπει να χρησιμοποι­ ήσωμεν την βίαν, ό..λλα την π Ρ ο π α γ ά ν δ α ν κ α Ι τ η ν κ ο ι ν ω ν ι­ κ η ν π ο λ ι τ Ι κ ή ν. Αί μαζαι παρασύ ρονται πρός τόν κομμουνισμόν, οχι διότι θέλουν να προδώσουν την πατρίδα (σπως συμβαίνει με την ήγεσίαν), αλλα διότι πιστεύουν πως ό κομμουνισμός θα τους επιλύσ13 τα προβλήμα­ τα, θα τους εξασφαλίσ13 μια ανετον ζωην και θα αποκαταστήσ13 την κοινω­ νικην δικαιοσύνην . <Υπ ' αυτ11ν την εννοιαν ό κ ο μ μ ο υ ν ι σ μ ό ς δ ε ν ε Ι ν α ι α ι τ ί α, α λ λ α ε κ δ ή λ ω σ ι ς. < Η αιτία συνεπώς που προκαλει τόν κομμουνισμόν, πρέπει να εκλείΨ13 , δια να χαθΌ και ή εκδήλωσίς της, που εΙναι ό κομμουνισμός . Και αιτία δημιουργός του κομμουνισμου εΙναι (δια την μαζαν) ή κοινωνικη αδικία και ή καταπίεσις. "Αν αυτα εξαφανι ­ σθουν μοιραίω; ό κομμουνισμός θα περιορισθΌ εις τους ανήκοντας εις την ήγεσίαν του, ο ί όποιοι εγιναν και εΙναι κομμουνισται εξ αιιίας της προδοτι­ κης και αντικοινωνικης των προδιαθέσεως. Έξετ άζοντ ε ς λοιπόν τους λόγους δια τους όποίους ό πολυς κόσμος πυ­ κνώνει τας τάξεις του μαρξισμου, αναμφισβητήτως δεν συναντώμεν την δ ι ά­ θεσιν προδοσίας, ή όποία διακρίνει την κομμουνιστικην ήγεσίαν. Άκρι­ βώς δια τουτ ο επιβάλλεται να αποφύγωμεν επιμελώ ς την χρησιν της βίας κατα τών μαζών. Αυται θα κερ δη θουν με την κατάλληλον κοινωνικην πο ­ λιτικην και την προπαγάνδαν. Έν τούτοις, ενίοτε οί αδαεις αντιστρέφουν τους σρους και ανοήτως κα­ ταδιώκουν τους κοινους ό παδους του κομμουνιστικου κόμματος, τους αρ­ χηγους του όποίου αφήνουν ελευθέρους, αν μή και εντελώς άσυδότους. Σχε16

241

τικφς διαβεβαιώνω και δεν χρειάζεται παρα πρακτικο μυαλό, δια να συμφω­ νήσΌ κανεις μαζί μου, δτι ε ν ό σ ο ν δ Ρ α α ν ε μ π ο δ ί σ τ ω ς ή ή γ ε­ σ ί α, . ή κ α τ α δ ί ω ξ ι ς τ ω ν Ο π α δ ω ν σ υ ν τ ε λ ε ί μ α λ λ ο ν ε i ς τ Ο ν φ α ν α τ ι σ μ ό ν τ ω ν. τουναντίον αποκεφαλιζομένης της κινήσε­ ως τα άπλα μέλη παραπαίουν, χάνουν την ΟΡΥανωτικήν των συνοχ-ην και μόνον εξ αυτου του λόγου διαλύονται . Κατόπιν δε δια συστηματικης προ­ παγάνδας επανευρίσκουν τον εθνικον δ ρόμον. Έν πάσΌ περιπτώσει δεν πρόκειται να αναλύσωμεν περισσότερο ν αυ­ · το το άπλούστατον θέμα. Έκεί'νο που επαναλαμβάνομεν είναι στι ή αντιμε­ τώπισις των κομμουνιστων πρέπει να γίνεται βάσει της διακρίσεως αυτων εις ήγεσίαν και εις οπαδούς. Και την μεν ήγεσίαν την θρυ μματίζομεν βι­ αίως και ανενδοιάστως κατα το αξίωμα: «Ν α μ ε τ α Χ ε ι Ρ ί ζ ε σ α ι τ ο υ ς ε χ θ Ρ ο ύ ς σ ο υ σ π ω ς θ α σ ε μ ε τ ε Χ ε ι Ρ ί ζ ο ν τ ο ε κ ε ί' ν ο ι» «τυ τε αυτυ ζημίq, αξιώσατε αμύνασθαι» (Θουκυδίδης «"Ιστορία» Γ, 40), τους δε οπαδους τους συνετίζομεν δια της προπαγάνδας. Κάθε άλλη Τι αντίθε­ τος γνώμη , εκτος του στι μαρτυρεί' άγνοιαν, πιθανως να είναι και ϋποπτος υπόδειξις. Πολλάκις όμιλουν περι «κατασιγάσεως των παθων» και οί όμιλουντες τοιουτοτρόπως, υποστη ρίζουν, δτι θα εξαφανισθουν τα πάθη δια της αμνη­ στίας των δολοφόνων κομμουνιστών. τα αποτελέσματα της επιεικείας και τών επανειλημμένων αμνηστιών μας είναι επανειλημμένως γνωστα και το εθνος εχει ακρι βοπλη ρώσει εις αίμα τους συμφιλιωτικους πειραματισμους τών διαφόρων δημοκρατικών κυβερνήσεων. Είμεθα υπερ tης κατασιγάσεως τών παθών, δεχόμεθα δμως αϋτη να πραγματοποιηθυ όχι δια της λήθης των, θυμάτων, αλλα δια της μετανοίας trov εγκληματιών. Καθόσον αν λησμονουμεν τα θύματα και συγχωρουμεν τους εκγληματίας, αυτοι αμετανόητοι καθως είναι θα εγκληματήσουν πά­ λι, σπως άλλωστε συνέβη όχι μία και δύο φορας εδώ . ΤΟ ορθον είναι να συμ­ μορφωθώμεν πρός τα δσα σχετικα διαβάζομεν εις τον Θουκυδίδη, δπου προ­ τείνει , δτι «Μ ό λ ι ς δ ι α φ ύ γ ε τ ε τ ο ν κ ί ν δ υ ν ο ν ν α μ η φ α ν η­ τ ε α π α θ ε ί ς ε ν α ν τ ι ε κ ε ί ν ω ν π ο υ σ α ς ε π ε β ο υ λ ε ύ θ η­ σ α ν . Έ ν θ υ μ η θ 11 τ ε τ ί θ α ε π Ρ α τ τ ο ν ε κ ε ί ν ο ι π ι θ α ν ώ ς π Ρ ο ς σ α ς, ε α ν ε ν ί κ ων. . . Μ η γ ί ν ε τ ε π Ρ ο δ ό τ α ι τ ο υ έ α υ­ τ ο υ σ α ς, α λ λ α α ν α λ ο γ ι ζ ό μ ε ν ο ι τ ί ε μ έ λ λ ε ι ε ν α π ά θ ε τ ε α ν τ α π ο δ ώ σ α τ ε σ ή μ ε Ρ ο ν Χ ω Ρ ι ς ν α δ ε ί ξ ε τ ε α i φ­ νιδίαν αδυναμίαν και χωρις να λ η σμονή σετε τ ον π Ρ ο ο λ ί γ ο υ ε π ι κ Ρ ε μ α σ θ έ ν τ α κ ί ν δ υ ν ο ν. . . Δ ε ν π Ρ έ­ πει λοιπον να ελπίσουν στι θα τύχουν συγγνώμ η ς 242

δ ι ό τ ι ε β λ α Ψ α ν Ο Χ ι Χ ω Ρ Ι ς ν α θ έ λ ο υ ν, ά λ λ α ε π ε β ο υ­ λ ε ύ θ η σ α ν ή μ α ς ε ν γ ν ώ σ ε ι. Ε Ι ν α ι δ ε ά ξ ι ο σ υ γ Χ ώ Ρ η τ α �ι ό ν α τ α ά κ ο ύ σ ι α σ φ ά λ μ α τ α»: «Και μη άναλγητότεροι οί δια­ φεύγοντες των επιβουλευσάντων φανηναι, ενθυμηθέντες α εικος ην αυτους ποιησαι κρατή σαντας ήμών . . . μη οδν προδόται γένησθε υμών αυτών, γενό­ μενοι δ' ότι εγγύτατα tij γνώμ1J του πάσχειν . . . νυν άνταπόδοτε μη μαλακι­ σθέντες προς το παρον αυτίκα, μηδε του επικρεμασθέντος ποτε δεινου ά­ μνημονουντες ώς ξυγγνώμην άμαρτείν άνθρωπίνως λήψονται ' άκοντες μεν γαρ ουκ εβλαψαν, ειδότες δε επεβούλευσαν ξύγγνωμον δ' εστι το άκούσιον». (ενθ' άνωτ.). Κατόπιν τών άνωτέρω κατεστήσαμεν επαρκώς σαφη την θέσιν μας ε­ ναντι της κομμουνιστικης ήγεσίας, ή όποία εξ άλλου τρέφει άνάλογα αι­ σθήματα και δι' ήμας. Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΣΕΩΝ

ουδεμία άντικομμουνιστικη τακτικη δύναται να άποδώσ1J μόνιμα άπο­ τελέσματα, a ν ά Ρ κ η τ α ι ε ι ς τ Ο ν α ε Ι ν α ι μ ό ν ο ν ά ν τ ι κ ο μ­ μ ο υ ν ι σ τ ι κ ή . το να περιορίζεσαι εις την άρνησιν του κομμουνισμου δεν φθάνει διότι ό ά ν τ ι κ ο μ μ ο υ ν ι σ μ ο ς δ ε ν ε Ι ν α ι Ι δ ε ο λ 0γ ί α, χρειάζεται να προχωρijς και εις (}έσεις. Ειδικώτερον το ζήτημα εχει ώς έξης: Οί μαρξισται δια της θεωρίας των δίδουν εις όλα τα προβλήματα που άπασχολουν τον άνθρωπον μίαν άπάν­ τησιν. του λέγουν αν πρωταρχικώς υπάρχει πνευμα Τι ϋλη . του εξηγουν πώς κατα την γνώμη ν των εξελίσσεται ή κοινωνία και όλόκλη ρος ή φύσις. του άπαντουν εις το ερώτημα της υπάρξεως του Θεου . του καθορίζουν μίαν ιδι­ αιτέραν κοσμοαντίληψιν, ενα τρόπον ζωης και γενικώς εις τον Μαρξισμον το άτομον ευρίσκει έρμηνείας δι' όσα το κάνουν να άποΡΌ εις την ζωήν. Έπομένως όταν άντικρούωμεν τον κομμουνισμόν, τον άντικρούομεν ήμι­ τελώς αν δεν άντιπαραθέτωμεν εις κάθε θέσιν του κομμουνισμου μίαν ιδι­ κήν μας θέσιν. Ή στειρα εμμονη εις τον «σκέτον» άντικομμουνισμον και ή άπουσία ιδικών μας τοποθετήσεων βλάπτει κάθε άντικομμουνιστικην προσπάθειαν. ·0 ορθος άντικομμουνισμος άπαιτεί την π Ρ ο β ο λ η ν θ έ σ ε ω ν συγ­ κρουομένων προς τας κομμουνιστικας τοιαύτας (αί ιδέαι πολεμσυνται με ιδέας) και οχι την άδικαιολόγητον κενην άρνησιν. Βασικως ώς ιδεολογικην θέσιν ίκανην να συντρίΨ1J όριστικώς τον κομ­ μουνισμον θεωρώ μόνον τον ε θ ν ι κ ι σ μ ό ν. 243

Ή ίδεολογία αύτη αποτελεί η1ν πλη ρεστέραν κοσμοθεωρίαν, ή όποία συν τοίς αλλοις εχει κα! τό μέγα πλεονέκτημα της ίστορικης εφαρμογης, δίχως να διαψευσθίj ύπό της πραγματικότητος, όπαις συνέβη με τόν μαρξι­ σμόν. '1δου λοιπόν ό εθνικισμός, ή έρμηνεία του όποίου συνιστα πρωταρ­ χικόν πατριωτικόν καθηκον, επειδη μόνον ή θέσις του εθνικισμου δύναται να συνθλίΨΊ] κυΡl Ολεκτικώς τό αφύσικον μαρξιστικόν σύστημα τόσον εν τίj πράξει, δσον κα! εν τij επιστημoνΙKίj θεωρί<ι-. Μολαταυτα εις την <Ελλά­ δα τό ζήτημα «πηρε στραβό δρόμο», διότι ενφ ήμείς οί "Έλληνες είμεθα α­ ποδεδεγμένως οί δημιουργο! του εθνικισμου, δια τόν όποίο ν ποταμο! αί­ ματος εχουν εν τij μακραίωνι ίστορί<ι- μας ρεύσει, μολαταυτα είς την μετα­ πολεμικην <Ελλάδα ΟΥΔΕΜΙΑ εξεδόθη μελέτη επεξηγουσα Τι εσται ύποτυ­ πωδώς αναλύουσα την κοσμοθεωρίαν του εθνικισμου. π ρ ό κ ε ι τ α ι π ε­ ρ! παραλείψ εως είς την ό πο ίαν προσήκει ή λέξις α ί σ Χ ο ς. την παράλειψιν αυτην την όποίαν βλέπω ώς εκφανσιν μιας σκοτεινης συνωμοσίας κατα του <Ελληνισμου, την όποίαν θα καταγγείλω είς (ίλλο βιβλίον μου κατονομάζων τους ύπευθύνους, ηθέλησα να διορθώσω. Ούτως εθεσα εις κυκλοφορίαν ενα βιβλίον ύπό τόν τίτλον «<Η κοσμοθεωρία του Έθνικισμου», δια τό όποίον ώρισμένοι εκαναν τό παν, ίνα μη γνωσθij είς τό <Ελληνικόν κοινόν. Τέλος πάντων τό αλφα και τό ωμέγα της αντικομμουνιστικης τακτικης, κατα την πεποίθησίν μας, είναι να δώσωμεν ήμείς ίδανικα είς τα πλήθη . 'Ι­ δανικά, που θα συγκινήσουν. που θα συναρπάσουν. Και που θα καθοδηγή­ σουν τόν λαόν είς τα πεπρωμένα της ίστορίας του. "''Όταν αί μαζαι συγκλο­ νισθουν από τα ίδικά μας ύψηλα ίδεώδη, ό κομμουνισμός αυτομάτως και μοιραίως θα καταρρεύσΊ] και θα περιoρισθίj μεταξυ του κύκλου τών προδο­ τών, που πάντα θα ύπάρχουν είς όποιανδήποτε πατρίδα. <Ωστόσο οί προδό­ ται δεν .Πρέπει να μας αφήσουν αδιαφόρους και δι' αυτό ανεπτύξαμεν και τα δύ()' {ίλ'λ.α προαναφερθέντα μέρη του όρθου αντικομμουνισμου, τα όποία εφαρμοζόμενα χωρις εξαιρέσεις και ατέγκτως διευθετουν κατα πάγιον εθνω­ φελη τρόπον τό πρόβλημα, που λέγεται κομμουνιστικός κίνδυνος. Άξίζει επίσης να μνημονευθΌ , δτι πλην των ίδανικών όφείλομεν να εύρωμεν και τα κ α τ ά λ λ η λ α σ τ ε λ έ Χ η, που θα κρατήσουν την ση­ μαίαν τών ίδεωδών ώς δυναμικη πρωτοπορεία. Τ α σ τ ε λ έ Χ η τ ο υ α ν­ τικομμουνιστικου αγώνος θα τα εύ Ρωμεν είς τα ς τ άξ ε ι ς τ ω ν γ ν η σ ί ω ν ε θ ν ι κ ι στών κα! π ο τ ε ε ί ς τ ο υ ς α ν α ν ή Ψ α ν τ α ς. Σχετικώς με αυτους τους νυν κυρίους κα! 'πρώην συντρόφους, μετα πολ244

λης αη δίας εχω να γράψω τα έξης: Κατ' αρχην τίθεται τό ερώτημα: Μπό ρεί κάποιος κομμουνιστης να ανανήψΊJ; η απάντησις είναι: Ν α ί, α ν α ν ή­ K ΊJ ε ί ς τ ο υ ς ό π α δ ο υ ς τ ο υ κ ο μ μ ο υ ν ι σ τ ι κ ο υ κ ό μ μ α τ ο ς κ α Ι δ Χ ι, a ν α ν ή κ ΊJ ε ί ς τ η ν η γ ε σ ί α ν τ ο υ. 'Όπως βλέπετε η διάκρισις τών κομμουνιστών είς ηγεσίαν και όπαδους μας είναι ίδιαιτέρως χρήσιμος. · Η ηγεσία δεν ανανίπτει. Αυτη αποτελείται από σεσηπότα κύτ­ ταρα, από προδότας, που αν καμμια φορα εγKαταλεiψσυν την παράταξίν των και ενόσον δεν πράττουν τουτο κατ' εντολήν, τό πράττουν δχι από μεταμέ­ λειαν, αλλα από συμφέρον. Δια να θεωρησαι ηγετικόν στέλεχος του κομμουνιστικου κόμματος ση­ μαίνει, δτι από πλευρας εθνοπροδοσίας εφθασες έκεί που δεν υπάρχει «πιό κάτω». Δια να KαταντήσΊJς δε έκεί λογικώς θα πρέπει να επηλθεν τοιαύτη πόρωσις συνειδήσεως, ωστε είναι αστείον να ομιλουμεν περι μεταμελείας σου. "Αν ένίοτε τυγχάνΊJ μέλη της κομμουνιστικης ηγεσίας να στρέφωνται έναντίον ου κόμματός των, αυτό συμβαίνει από λόγους καθαρώς συμφερον­ τολογικούς. Συνήθως τους εκδιώκουν και ημείς τους δεχόμεθα με ανοικτας αγκάλας και αντι να έμπτύσωμεν αυτους τους αποδιοπομπαίους του κομμου­ νισμου, τους θεωρουμεν «είδικούς» και τους διορίζομεν είς δημοσίας θέσεις και μάλιστα, κατα προτίμησιν, τους προσλαμβάνομεν ώς . . . καθηγητας είς στρατιωτικας σχολας η είς σχολας αστυνομίας, δπου ακραιφνείς έθνικισται υποχρεουνται να έγείρωνται πρό του αλη θώς Τι ψευδώς μετανοημένου μπολ­ σεβίκου. ·0 «ανανήψας» της κομμουνιστικης ηγεσίας δεν γνωρίζει και πολυ πε­ ρισσότερον, δεν ασπάζεται την ίδεολογίαν μας. Δεν αγαπα την ίδικήν μας κοσμοθεωρίαν. Μισεί την ίδικήν του παράταξιν και κατ' ανάγκην ηλθε πρός ημας. �Hλθε δια να έπωφεληθτί και δχι δια να ΠΡOσφέΡΊJ . ΤΗ λ θ ε δ ι α ν α κ ά ν ΊJ ε π ά γ γ ε λ μ α, α υ τ ό π ο υ η μ ε ί ς ε χ ο μ ε ν κ α­ θ η κ ο ν. ·0 αντικομμουνισμός είναι δι' εκείνον βιοποριστικόν μέσον. , Αφου εταίσθη από τ όν κομμουνισμόν, τόν οποίον υπη ρέτησε, τώρα έπιδιω­ κει να ταϊσθτί και από τόν αντικομμουνισμόν, τόν οποίον δεν μπορεί να υ­ πηρετήσΊJ , διότι δια να είσαι σωστός αντικομμουνιστης δεν αρκεί μόνον να αρνησαι, χρειάζεται να είσαι και θέσις και οί «ανανήψαντες» δεν είναι τίποτε. Ίδεολογικώς είναι μετέωροι είς τό χάος. Έν τούτοις δεν απορρίπτω την χρησιμοποίησιν αυτου του είδοtlς τών όψίμων αντικομμουνιστών. Είς τό βιβλίον μου «Πολιτικη προπαγάνδα» προτείνω «να χρησιμοποιουμεν τους ανανήψαντας δια πλη ροφορίας είς την μαύρην προπαγάνδαν και να μελετώμεν τόν τ ρόπον εργασίας των δια να είσερχώμεθα είς τό πνευμα του αντιπάλου . . . Πολυ δε περισσότερον να 245

αποφεύγωμεν την εξ αυτών προβολην και προπαγάνδισιν τών ιδανικών μας. Εις αυτό ουδέποτε οί ανανήψαντες θα επιτύχουν, 'διότι τους λείπει ή πρωταρ­ χικη πίστις και ή μακροχρόνιος διαπαιδαγώγησις , αλλα ούτε και επιτρέπεται να γίνεται αυτό, διότι δεικνύομεν αδυνα μίαν αναμένοντες να διαφωτισθώμεν εκ τών ιδεωδών μας από τους πρώην αντιπάλους μας. Έπίσης είναι λανθασμένη και ή αντίληψις, κατα την όποίαν είς ανα­ νήψας κομμουνιστης είναι αξιος, ώς γνωρίζων τ όν κομμουνισμόν, να εκ­ παιδεύσ'1] τους εθνικόφρονας αντικομμουνιστικώς. Άκ ολουθουν1.ες αυτην την λογικην θα επρεπε να εκαλουντο εις τ ό 'Αρσάκειον παρθεναγωγειον πρώην πόρναι, διότι ώς γνωρίζουσαι την ανηθικότητα θα θεωρουνται αξιαι να διδάσκουν την ήθικήν». 'Εν αντιθέσει πρός την ήγεσίαν, φρoνoυμ�ν δτι οί οπαδοι του κομμου­ νιστικου κόμματος ανανήφουν κατα κανόνα ειλικρινώς. ουτοι επανέρχον­ ται εις τους εθνικους κόλπους και πρέπει να θεωρουνται σχεδόν ισότιμοι πρός τους ανέκαθεν πιστους εις την Πατρίδα . Λέγομεν σχεδόν, διότι και πάλιν θα πρέπει και αυτους ακόμη να τους εχωμεν εις απόστασιν από τό κράτος και τους οργανισμους δημοσίου ενδιαφέροντος, εις τους όποίους αί θέσεις να δίδωνται α π ο κ λ ε ι σ τ ι κ ώ ς εις εθνικιστας από τα «γενοφά­ σκια τους», δπως λέγει δ λαός. Φυσικα ή απομάκρυνσίς των από τας δημοσίας υπη ρεσίας να γίνεται με διακριτικόν τρόπον, δια να μη προκαληται εχθρότης. Παρεμπιπτόντως αναφέρω δτι δ Ύπουργός Συνεταιρισμών του Ίω. Μεταξά, μου δι ηγειτο, δτι ο ί διαγωνισθέντες δια την κατάληψιν ώρι σμένων θέσεων εις την Άγρο­ τικην τράπεζαν προσεκόμισαν άπαντες πιστοποιητικα κοινωνικών φρονημά­ των εν τάξει . Πλην δμως δ Μανιαδάκης του εστειλε μερικα ονόματα και του είπε δτι αυτοι πρέπει να κοπουν εις τα μαθήματα, διότι ήσαν πρώην κομμουνισταί. Ό ΟΥπουγρ ός Συνεταιρισμών που δεν αντελαμβάνετο την πολιτικην του Μανιαδάκη διεμαρτυρήθη και δεν εδέχετο, με συνέπειαν ή υπόθεσις να φθάσΌ εις τόν Μεταξά, αλλα λόγφ του επελθόντος πολέμου τό δλον θέμα παρεμερίσθη . Πάντως, δπως μου είπε δ Μανιαδάκης, δεν ενε­ θυμειτο τό γεγονός, αλλα εις παρεμφερεις περιπτώσεις καθυστέρει με διά­ φορα προσχήματα την εκδοσιν του πιστοποιητικου, ώστε να παρέλθΌ ή προθεσμία υποβολης τών δικαιολογητικών. Ούτως επετυγχάνοντο δύο τινά. Πρώτον διεσφαλίζετο τό κράτος από την κομμουνιστικην διείσδυσιν και δεύτερον οί πρώην κομμουνισται απο­ κλειόμενοι λόγφ αποτυχίας, δεν εφανατίζοντο κατα του κράτους, δπως θα συνέβαινεν εαν τους απηγορεύετο εκ τών προτέρων ή συμμετοχη λόγφ φρο246

νημάτων, όπότε θά παρεβιάζετο ή αρχή : νά μη κτυπαται ή μαζα, αλλά ή ή­ γεσία του Κομμουνισμου. Τό τρίτον λοιπόν και τελευταίον μέρος του ορθου αντικομμουνισμου περιλαμβάνει την π Ρ ο β ο λ η ν θ έ σ ε ω ν (δεν αναφέρομεν εδω τας συγ­ κεκριμένας θέσεις, αλλά ηΊν γενικην ιδεολογικην επένδυσίν των που λέγε­ ται εθνικισμός) και ηΊν χρησιμοποίησιν α ξ ί ω ν σ τ ε λ ε Χ ω ν, δια την διάδοσιν και επιβολήν των. Δ ΙΑΓΡΑΜΜΑ ΟΡθ ΟΥ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ 1.

Προφύλαξις μαζων α) <Ικανοποίησις αιτημάτων β) Άπομόνωσις κομμουνισμου ώς ατόμων και ώς ιδέας 2. Ά ν τ ι μ ε τ ώ π ι σ ι ς τ ω ν κ ο μ μ ο υ ν ι σ τ ω ν α) <Ηγεσία, δια της βίας β) Όπαδοί, διά της προπαγάνδας κα ι της κοινωνικης πολιτικης 3. Ά ν ά γ κ η ε θ ν ι κ ώ ν θ έ σ ε ω ν α) Ίδανικά εθνικιστικά β) Στελέχη εθνικισται 10.

Ε ΠΙΛο rΟΣ

Θά εκόμιζα γλαυκα εις Άθήνας, αν παρέθετα σωρε ί αν επιχειρημάτων, διά τών όποίων θά απεδείκνυα, δτι ό κομμουνισμός, δπως τόν εδίδαξεν ό Μάρξ, δεν εφη ρμόσθη ποτ ε και ούδαμου . Κομμουνισμός ύπηρξεν αποκλειστικώς εις τά γραπτά του Μάρξ. Ώς θεωρία Τι ώς φιλοσοφικόν <,>ύστη μα ό κομμουνισμός ενεφανίσθη μόνον εις τάς διατυπωθείσας ιδέας του ίδρυτου του. Άπό εδεί και πέρα, ερχόμενοι εις την πολιτικην πράξιν, δ ε ν ύ π ά Ρ Χ ε ι κ ο μ μ ο υ ν ι σ μ ό ς, α λ λ ά μ ε τ α κ ο μ μ ο υ ν ι σ μ ό ς. Λύτό που ωνομάσαμεν μετακομμουνισμόν εκδηλουται διά της πολιτι­ κης δραστηριότητος δύο ισχυρών κρατών. <Η Ρωσία και ή Κίνα τόν εκπρο­ σωπουν παγκοσμίως, ενφ συγχρόνως έκάστη εξ αύτων αποπειραται διά πολ­ λών τρόπων να αποκτήσ'Ό την αποκλειστικότητα της εκπροσωπήσεως. 'Εν τελευταίq, αναλύσει ή Ρ ω σ ί α κ α Ι ή Κ ί ν α ε θ ε σ α ν τ η ν κ ο μ μ ουνι στικη ν ι δ ε ο λ ο γ ί α ν ε ι ς τ η ν ύ π η ρ εσί αν τών ε θ ν ι κ ω ν τ ω ν σ υ μ φ ε Ρ ό ν τ ω ν. Παλαιότερον αί «Διεθνείς» εξυπη­ ρέτουν την Ρωσίαν, ενφ τώρα γίνεται τό ίδιο με τα απανταχου της γης κόμ­ ματα που είτε τό θέλουν, είτε οχι, αν μεν ανήκουν εις την Ρωσόφιλον από247

κλισιν δουλεύουν διά λογαριασμόν της Ρωσίας, αν δε άνήκουν εις τιΊν Κι­ νεζόφιλον, δουλεύουν διά λογαριασμόν της Κίνας Τήν γνώμην αύτήν ι­ σχυροποιεί και τό γεγονός, δτι ή έθνική δύναμις κα! άνεξαρτησία mν, δύο γιγάντων του κομμουνιστικου στρατοπέδου ηύξήθη διά του «κομμουνισμου» δσον ποτε άλλοτε. Άντιστρόφως δε ή έθνική αύτοτέλεια τών μικρών κρα­ τών, που κατά κακήν των τύχην ένεκλωβίσθησαν εις τό άνατολικόν μπλόκ, έξεμηδενίσθη μέχρι σημείου νά άποτελουν κοινους θεράποντας τών κινε­ ζικών iΊ ρωσικών συμφερόντων άναλόγως. Έκτός της έπιβολης των έπι τών κομμουνιστικών κρατών ή ΕΣΣΔ και ή Λαϊκή Κίνα άγωνίζονται, πρός έπέκτασιν της οικονομικοπολιτικης των έπιρροης και έπ! κρατών του έλευθέρου κόσμου. Από της πλευρας αύτη ς τά αποτελέσματα είναι κάπως σημαντικά, καθόσον παντου παρατη ρείται μία ποικιλόμορφος διείσδυσις κα! έκμετάλλευσις. eH χρησιμοποίησις της κομμουν ιστικης ιδεολογίας, διά τήν πραγμα­ τοποίησιν ιμπεριαλιστικών σχεδίων εύνοεί ύπερμέτρως τήν Ρωσίαν και τήν Κίναν, έπειδή δι' έκείνης «καμουφλάρουν» τους κατακτητικους σκοπούς των, οί όποίοι του λοιπου έπιδιώκονται έν ονόματι του κομμουνιστικου ι­ δεώδους της διεθνους άταξικης κοινωνίας. Προπαγανδιστικώς τούλάχιστον, ό κομμουνισμός ωφέλησε τήν Ρω­ σίαν και τήν Κίνα άπό έθνικης κυριαρχίας, δσον ούδεν άλλον σύστημα. Σκεφθητε μόνον, δτι ητο τελείως άδύνατος κατα το παρελθόν ή δημιουργία π. χ. εις τήν Γαλλίαν ένός κόμματος του Τσάρου, το όποίον να ύπεραμύνετο τών ρωσικών συμφερόντων. τουτο θα έθεωρείτο προδοσία του έλεεινοτέ­ ρου είδους και φυσικα τα στελέχη ένός τοιούτου ξενοδούλου κόμματος θα έτυφεκίζοντο ώς προδόται. Τώρα δμως ό Ρωσισμος έπιλύει τ� ζήτημα. Διό­ τι μπορεί να δρα, δπως και δρα, ενα κόμμα κομμουνιστικόν, τό όποίον ύ­ πη ρετεί δουλοπρεπώς τα ρωσικα συμφέροντα, εν ονόματι της μαρξιστικης ιδεολογίας, χωρις τά στελέχη του να χαρακτη ρίζωνται-μολονότι είναι­ προδόται . Κλασσικόν παράδειγμα τών άνωτέρω εύρίσκομεν εις τήν περίπτωσιν του άρχηγου του Γαλλικου κομμουνιστικου κόμματος Μωρις Τορέζ, ό ό­ ποίος μόλις εκηρύχθη ό Γαλλογερμανικός πόλεμος του 1 939, άφου ερριψε τό έθνοδιαλυτικόν έρώτημα «Διατί νά πολεμήσωμεν , τό περίφημον «Που ρ­ κουά», έγκατέλειψε τήν Γαλλίαν κα! μετέβη εις τήν Μόσχαν, δίδων ούτω προσωπικώς το σύνθημα της λιποταξίας πρό του έχθρου . eH πράξις του ω­ φείλετο εις το γεγονός, δτι ή Ρωσία είχεν ύπογράψει σύμφωνον φιλίας με τήν έθνικοσοσιαλιστικήν Γερμανίαν, διότι αύτό άπήτουν τα ρωσικα συμ­ φέροντα τα όποία δια της λιποταξίας έξυπη ρέτει ό Τορέζ. •

248

·Ομοίως, αν δεν εΙχε κομμουνισμόν, που να της παρέΧ'Ό την δυνατότη­ έπΙ διεθνους έπιπέδου χάριν τών συμφερόντων της, ή Κίνα θα δράσεως τα " :διέθετε ποτε " τοιαότην ανα- τόν κόσμον φιλοκινεζικην όΡΎάνωσιν,' δσην διαθέτει σήμερον με τας απείρους έθνωφελείς δι' αύτην πολιτικοοικονομι­ κας έπιπτώσεις; Άσφαλώς όχι. "Άλλως τε να μη λησμονώμεν, δτι ύπό άλ­ λα συστήματα διακυβερνήσεως ό κινεζικός λαός έτέλει πάντοτε ύπό έξευτε­ λιστικωτάτην δουλείαν, ένφ τώρα δια του δηθεν κομμουνισμου ύποβάλλει άλλους εΙς δουλείαν καΙ κατέστη παγκόσμιος ύπολογίσιμος καΙ απειλητι­ κωτάτη δύναμις. Ούδέποτε ό Μάρξ ασφαλώς θα έφαντάσθη , δτι ή διεθνιστικη φιλοσο­ φία του θα έτίθετο εις την ύπη ρεσίαν του έθνικισμου δύο ύπερδυνάμεων. Αύτό ακριβώς τό φαινόμενον λέγεται μ ε τ α κ ο μ μ ο υ ν ι σ μ ό ς. Τόν δε κομμουνισμόν, δια να είμεθα ρεαλισταί , ύποχρεούμεθα να τόν αντιμετωπί­ ζωμεν ώς μετ'ακομμουνισμόν. Δηλαδη ή Ιδία ή πραγματικότης μας αναγκά­ ζει να βλέπωμεν εις τόν κομμουνισμόν όχι μίαν Ιδεολογίαν έκφράζουσαν ώρισμένας απόψεις περι του κόσμου και της ζωης, αλλ α ενα πολιτικόν μέ­ σον προωθήσεως τών ρωσικών Τι τών κινεζικών συμφερόντων. την αλήθειαν αύτην και παρα την πείσμονα καΙ αριστοτεχνικην προ­ παγάνδαν περι του αντιθέτου εχουν αντιληφθη οί λαοί, άλλοι όλιγώτερον, άλλοι περισσότερον. Άξίζει σχετικώς να σημειώσωμεν, δτι τα μικρα κράτη του σιδη ρου παραπετάσματος όσημέραι αντιλαμβάνονται, δτι μετεβλήθησαν εΙς δορυ­ φόρους της Ρωσίας. ·Η έπανάστασις τών Οϋγγρων, ή εΙσβολη εΙς την Τσε­ χοσλοβακίαν, τα σκιρτήματα της Ρουμανίας αποτελουν πειστικας αποδεί­ ξεις δτι εΙς τας χώρας έκείνας τό κομμουνιστικόν προσωπείον της Ρωσι­ κης κατοχης δεν έξαπατα πλέον. Πρώτος ό Τίτο βεβαίως η ρνήθη την ύποδούλωσιν τών Γιουγκοσλαύων εΙς την Μόσχαν και έτάχθη ύπερ ένός έθνικου κομμουνισμου. Άλλα καΙ οί άλλοι δεν τρέφουν αύταπάτας. Ούδεις μπορεί να πείσ'Ό τους Ρουμάνους, δτι τα Ιδεώδη του κομμουνιμου έπιβάλλουν ή ρουμανικη έπαρχία της Βε­ σαραβίας να ανήκ'Ό εις τo�ς Ρώσους. Ούδεις Τσέχος φρονουμεν, δτι συμφω­ νεί πως τα ρωσικα τάνκς έκινή9ησαν έπΙ της Τσεχοσλοβακίας, χάριν της διεθνους κοινωνίας . Και αναμφισβητήτως ή αίματηρα καταστολη της έξε­ γέρσεως τών Οϋγγρων ύπό τών Ρώσων δεν έκλαμβάνεται ώς ένέργεια ύπα­ γορευομένη από την μαρξιστικην Ιδεολογίαν. Μαλλον δλα αύτα αποδεικνύ­ ουν, δτι οί Ρώσοι φροντίζουν δια την οικονομικοπολιτικην έκμετάλλευσιν τών μικρών κομμουνιστικών κρατών, που αποτελουν τας γαλακτοφόρους αγελάδας της ΕΣΣΔ. 249

<Η Ιστορία βρίθει περιστατικών στρατιωτικών επεμβάσεων πρός επε­ κτασιν τής Ρωσίας. Χαρακτη ριστικώς αναφέρομεν την σοβιετιΚ'ην επίθε­ σιν κατα τής Φιλανδίας, ή οποία κατέληξεν εις την απόσπασιν τής φινλαν­ δικής επαρχίας τής Καρελίας με πληθυσμόν πλέον του ήμίσεος έκατομμυ­ ρίου κατοίκων. τα τρία Βαλτικα κράτη τής Λιθουανίας, Λεττονίας και Έ­ σθονίας εκυριεύθησαν κυνικώτατα υπό του ερυθρου στρατου. Δια στρατιω­ τικής πάλιν εισβολής οΙ Ρώσοι προσή ρτησαν ηΊν Βεσαραβίαν και την Βό­ ρειον Βουκοβίναν, περιοχας καθαρώς Ρουμανικας με τρία περίπου έκατομ­ μύρία πληθυσμου . <Ομοίως δια τής σκιας τών δπλων οΙ Ρώσοι απέσπασαν από τους Τσεχοσλοβάκους την Ρουθηνίαν με έπτακοσίας περίπου χιλιάδας κατοίκων. "Όσον αφορα δε εις τους Πολωνούς, δια την ελευθερίαν τών ο­ ποίων υ π ο τ ί θ ε τ α ι δτι εκη ρύχθη ο πόλεμος κα'Τ" α τής Γερμανί ας, οί Ρώσοι υπεδούλωσαν ολόκλη ρον την Πολωνίαν ουσιαστικώς, αλλα και τυ­ πικώς δια τής «γραμμής Κώρζον» καθώρισαν ούτως τα σύνορα , ώστε να προσαρτήσουν 70 χιλιάδας τ. χιλιόμετρα εις την Σοβιετικην 'Ένωσιν. 'Αλλα χρειάζονται να προσκομισθουν πρόσθετοι αποδείξεις τής ρω­ σικής επεκτατικής πολιτικής, δταν οΙ σοβιετικοι εφθασαν μέχρι του απι­ θάνου να προσαρτήσουν εις την Ρωσίαν την Άνατολικην Πρωσίαν, της οποίας την Ιστορικην πρωτεύουσαν Καί νιξμπεργκ μετωνόμασαν εις . . . Κα­ λίνινγκραντ; ! (προς τιμην του προέδρου του Άνωτάτου Σοβιετ Καλίνιν). Πρέπει να είναι πολυ αφελης δποιος θα ισχυρισθij , δτι δλαι αΙ εδαφι­ και κατακτήσεις που εγιναν εν ΕυρώΠ1J εντος έπτα ετών (1939- 1 946) από αυ­ τόν τουτον τον ρωσικόν στρατον εγιναν χάριν τών ιδεωδών του «κομμουνι­ στικου μανιφέστου». Ή αλήθεια είναι άπλουστάτη και ' εμφανεστάτη : 'Έ­ γιναν, διότι σ υ ν έ φ ε Ρ ο ν εις την Ρωσίαν. Τίποτε περισσότερον. τας περιοχας που ανεφέραμεν οΙ Ρώσοι τας ενεσωμάτωσαν αδιστά­ κτως εις την πατρίδα των. Έαν δεν κατέλαβον υπό την εννοιαν της προσαρ­ τήσεως ολόκλη ρον την Πολωνίαν, ουγγαρίαν κλπ . αυτό οφείλεται εις δύο σπουδαίους λόγους. Δεν ηθελησαν να τό πράξουν αφ' ένός μέν, διότι ήτο δύσκολος ή διατήρησις της κατακτήσεως τόσων μεγάλων εκτάσεων, αφ' έτέρου δέ διότι εις τας χώρας εκείνας ευρον προθύμους πράκτορας να εξυ­ πη ρετήσουν τους Ρώσους, χωρις να παρουσιάζωνται αμέσως αυτοί. Πάν­ τως ή ισχυς και ή εξουσία τών εγκαθέτων κυβερνήσεων ελκεται από την ρωσικην στρατιωτικην δύναμιν, Ο οποία οσάκις καθίσταται ανάγκη επεμ­ βαί νει απροσχηματίστως. Έκ παραλλήλου, αφου απηγκιστρώθη του ρωσικου ελέγχου αφιερώ­ θη και ή Κίνα εις την προσπάθειαν επεκτάσεώς της με πρώτον σοβαρον θυ­ μα τό Θιβέτ . Ταυτοχρόνως αφου απέσπασεν από τον ρωσικόν αρμα την Άλ250

βανίαν αγωνίζεται να διευρύνΊJ τον κύκλο ν της πολι τικοοικονομικης της επιρροης, εν ονόματι βεβαίως τών ιδεωδών του κομμουνισμου. Περαιτέρω ό μελετητ11ς τών οικονομικοπολιτικών σχέσεων μεταξυ Ρωσίας και δορυφόρων κρατών, οπωσδήποτε δίχως κόπον θα συμπεράνΊJ , δτι τα δορυφόρα κράτη συγκροτουν αποικίας του στυγνωτέρου τύπου, που εγνώρισεν ποτε ή αποικιοκρατία καθ' δλην τ11ν ενδοξον σταδιοδρομίαν της. Ίδιαιτέρως εις τον οίκονομικον τομέα ή Μόσχα, διό της «Κομεκόν», ή ό­ ποία εφαρμόζει το δόγμα της «εξειδικεύσεως τών επι μέρους οικονομιών», εξασφαλίζει τον σχεδιασμον τών οικονομικών προγραμμάτων τών δορυφό­ ρων ανάλογως προς τα οικονομικα προγράμματα της ΕΣΣΔ . Πρόκειται δη­ λαδη περι επισήμου καθιερώσεως της συστηματικωτέρας οικονομικης εκ­ μεταλλεύσεως. ·Ωσαύτως οΙ σοβιετικοι έδραιώνουν και την πολτικήν των κυριαρχί­ αν δια τ�ς περιοδικης εκκαθαρίσεως τών μη εμπνεόντων πλέον εμπιστοσύ­ νην στελεχών. Και πράγματι συμβαίνει ενίοτε μερικοί, καίτοι πράκτορες, να αηδιάζουν απο την ταπεινωτικην εξάρτησίν των εκ Μόσχας, ωστε να τείνουν προς κάποιαν ανεξαρτησίαν. Παρεμφερείς τάσεις ή Μόσχα, εν ο­ νόματι του κομμουνισμου πάντοτε, τας εξουδετερώνει με τον αρχαιότερον και ασφαλέστερον τρόπον. Εις την Ούγγαρίαν Ο Νάγκυ (που αρχικως ύ­ πη ρξεν δραγνον της Μόσχας) εξετελέσθη , εις την Βουλγαρίαν ό Κόστωφ είχε την ιδίαν τύχην, όμοίως ό Σλάνσκυ και ό Κλεμέντις εις την Τσεχοσλο­ βακίαν κλπ . Κυρίως δμως αντιδρουν οΙ λαοί, οΙ όποίοι αισθάνονται βαρυτέραν την οίκονομικοπολιτικην καταπίεσιν. Παρα τα δρακόντεια μέτρα και την προπα­ γάνδαν αΙ επαναστάσεις δεν απεφεύχθησαν. 'Όλαι των μάλιστα διεξήχθησαν με το μόνιμον αίτημα: Να φύγουν οΙ Ρώσοι. Το 1 953 οΙ Άνατολικογερμα­ νοι εξεδίωξαν τον Οϋλμπριχτ, τον οποίον επανέφεραν με την μέθοδον των τάνκς οί Σοβιετικοί, το 1 956 οί Πολωνοι επαναστατήσαντες κατώρθωσαν ν' ανατρέψουν τον Ροκοσόφσκυ (τον όποίο ν οΙ Ρώσοι διώρισαν κατόπιν ύφυπουργον αμύνης της ΕΣΣΔ !) αλλα δεν επέτυχον να απαλλαγουν απο την ρωσικην κατοχήν, ή όποία συνεχίσθη δια του Γκομουλκα. Γενικως απασαι αί ση μειωθείσαι λαϊκαι εξεγέρσις κατεπνίγησαν εις το αίμα, γενονος δια το όποίον είναι σ υ ν έ ν ο Χ ο ς και ή Δύσις, ή όποία με εγκληματικην α­ διαφορίαν παρηκολούθη την σφαγην των Ευρωπαίων πατριωτών απο τους μαζανθρώπους της Στέππας. ,Απο τα βιβλία που μέχρι σήμερον εχω διαβάσει περι κομμουνισμου, μετ' εκπλήξεως διεπίστωσα, δτι δλα αποφεύγουν να αναφέρουν-αν οΙ συγ­ γραφείς των γνωρίζουν-τον αληθη λόγον της μη εφαρμογης του κομμουνι25 1

σμου. <ο κομμουνισμός δεν έφαρμόζεται, όχι διατι είναι πρακτικως άνε­ φάρμοστος, άλλα διότι άντίκειται πρός η1ν φυσικ-ην Ιδεολογίαν του ανθρώ­ που. Μία οίαδήποτε κοινωνία δύναται έφ ' όσον τό θελήσΌ , δια της πολιτι­ κης της έξουσίας να έπιβάλυ τον κομμουνισμόν. Να καταργήσυ τελείως την άτομικην Ιδιοκτησίαν, να έγκαθιδρύσυ την άθείαν, να θεσπίσυ τα κοι­ νόβια καΙ γενικως να ύλοποιήσυ τους βασικους, θεσμους του Μαρξισμου. Καίτοι αύτό είναι νοητόν να πραγματοποιηθίί , δεν γίνεται, διότι ό κομμου­ νισμός αντίκειται π ρός την φυσικην Ιδεολο-γίαν του ανθρώπου. Φυσικη Ιδεολογία του άνθρώπου είναι ό έθνικισμός. Αί δε κοινωνίαι των άνθρώπων, που κατ' άρχην ήσαν φυλετικαΙ καΙ τώρα έθνικαί, πάντοτε εζων, ζουν καΙ έξελίσσονται έντός της ά ν τ α γ ω ν ι σ τ ι κ η ς σ υ ν υ­ π ά Ρ ξ ε ω ς τ ω ν έ θ ν ω ν. Αϊ κοινωνίαι έκ φύσεως έχουν την τάσιν να , φθάσουν τό τέλειον. Πρός αύτό τείνουν δια του συνεχους αγωνος, τόν ό­ ποίον μεταξύ των διεξάγουν καΙ έν τφ όποίφ έπικρατουν αί ίκανώτεραι. <ο ν ό μ ο ς τ η ς έ π ι β ι ώ σ ε ω ς τ ο υ ί κ α ν ω τ έ Ρ ο υ ίσχύει ώς διέ­ πων την ίστορικην έξέλιξιν της ανθρωπότητος, όπως άλλως τε διέπει και όλόκληρον την φύσιν. Αϊ άντιθέσεις των έθνων, λοιπόν, οϊ πόλεμοί των, αί πάσης μορφης συγκρούσεις των και αί προσπάθειαί των τελουνται πάντοτε έπι τφ σκοπφ της έπικρατήσεώς των έναντι των άλλων. Πιθανως Τι μαλλον βεβαίως ύπάρ­ χουν έντός των λαων ώρισμένα άτομα, τα όποία πιστεύουν δτι ό ανταγωνι­ σμός των έθνων βλάπτει, δτι πρέπει να καταργηθίί κλπ. Αί θεωρίαι όμως αύταΙ έκτός του δτι είναι λάθος, με τό που διατυπουνται δεν άλλάζουν την κ ατάστασιν, διότι τα έθνη δεν μπορουν να τας υίοθετήσουν καΙ να τας με­ τατρέψουν εΙς κοινωνικην πραγματικότητα. Και ό λόγος; Δεν τό πράττουν, έπειδη όφείλουν, δια να έξακολουθήσουν την ϋπαρξίν των, να ζουν συμφώ­ νως πρός τόν φυσικόν νόμον του άνταγωνισμου των έθνων. Λέγομεν τα πρ
τα ανωτέρω επιβεβαιουνται και από τους προσφάτους διαξιφισμους με­ ταξυ Μόσχας και Πεκίνου. Οϋτω ό Μπρέζνιεφ όμιλών επι τΌ 1Ο0ϊί επετείφ από της γεννήσεως του Λένιν κατηγόρησε τ1)ν Κίναν δτι «διέσπασεν τό διεθνες κομμουνιστικόν κίνημα παρασυρομένη από τόν εθνικιστικόν φα­ νατισμόν της»! <Εορτάζοντες δμως ταυτοχρόνως και οι κινέζοι την Ι 00ην επέτειον από της γεννήσεως του Λένιν κατηγόρησαν και αυτοι τους ρώ­ σους επί. . . σοσιαλιμπεριαλισμφ! και δτι «τρέφουν ονειρα δημιουργίας μι­ ας απεράντου αυτοκρατορίας». <Η επιβίωσις εντός της ανταγωνιστικης συνυπάρξεως τών εθνών απαι­ τει τ1)ν ισχυροποίησιν της εθνικης κοινωνίας. Πρός τούτοις χρειάζεται πρωτίστως εθνικη ένότης, πειθαρ'Χημένος και εξωπλισμένος στρατός, α­ νεπτυγμένη παιδεία εις τόν λαόν, κατευθυνομένη οικονομία με γνώμωνα τό κρατικόν συμφέρον, ωργανωμένον κράτος, εξασφάλισις βασικών συνθη ­ κών διαβιώσεως, ητοι ασφάλισις, ιδιοκτησία, εργασία κλπ. Περι δλων αυτών ό Μάρξ απήντησεν εντόνως απορριπτικώς. Ήρνή­ θη την εθνικην ένότητα διακηρύξας την προλεταριακην (<<Προλετάριοι δλου του κόσμου ένωθεΙτε»). Ήρνήθη ώς σκοπόν της οίκονομίας τό κρατι­ κόν συμφέρον και αντ' αυτου εδέ'Χθη τό ταξικόν. Ήρνήθη την ϋπαρξιν του ίδίου του κράτους, τό όποιον κατεδίκαζεν είς θάνατον, δια μαρασμου. Φυ­ σικα ουδεις λόγος περι στρατου, τόν όποιον εβλεπε ώς σώμα πραιτωριανών τών αστων. "Οσον αφορα τέλος είς τους βασικους δρους διαβιώσεως ό Μάρξ ουδόλως εδέ'Χετο την ίδιοκτησίαν, την δε εργασίαν εθεώρει ώς ε μπόρευμα γενικως και ου'Χι ώς λειτουργίαν προοριζομένην δια την εξυπηρέtησιν του εθνους συνολικώς. τουναντίον πρός τόν Μάρξ, ή Ρωσία και ή Κίνα προετί­ μησαν να εφαρμόσουν δσα απαιτει ό ανταγωνισμός τών εθ νων και Ο'ΧΙ δσα εδίδαξεν ό ίδρυτης του κομμουνισμου. Οϋτω τόσον είς την μίαν, δσον και είς τ1)ν αλλην 'Χώραν εδημιουργήθη εις αξιολογώτατος κρατικός οργανι­ σμός. <Η παιδεία κατέστη ύπο'Χρεωnκη δι' δλους. <ο στρατός ηνδρώθη επι γιγαντιαίων προοπτικων. <Η οίκονομία προσηρμόσθη πρός τας απαιτήσεις της εθνικης πολιιικης. Έπετράπη ακόμη και ή ατομικι) ίδιοκτησία, διότι διεπιστώθη δτι συμβάλλει είς την π ρόοδον. Έξοντώθη ανοικτιρμόνως πα­ σα προσπάθεια διασπάσεως της εθνικης ένότητος και εν πάσΊ] περιπτώσει ή Κίνα και ή Ρωσία αποτελουν σήμερον πρότυπα κρατών προετοιμαζομένων να διαξάγουν νικηφόρως τόν ανταγωνισμόν τών εθνών. <Η αντιμετώπισις του μετακομμουνισμου περιλαμβάνει δύο αλληλο­ συμπλη ρωμένας μεθόδους. Έ ν πρ ώ τ ο ι ς Ο φ ε ί λ ο μ ε ν ε ν τ ό ς τ η ς 'Χ ώ Ρ α ς ν α ε φ α Ρ μ ό ζ ω μ ε ν τ ό ν ο Ρ θ ό ν α ν τ ι κ ο μ μ ο υ­ ν ι σ μ ό ν κ α ι ε κ δ ε υ τ έ ρ ο υ ν α κ α τ ε υ θ ύ ν ω μ ε ν τ η ν ε ξ ω253

τερικήν μας πολιτικην κατα τόν τ ρόπον που μας ύ π α γ ο Ρ ε ύ ο υ ν α ί ε π ι δ ι ώ ξ ε ι ς τ η ς Κ ί ν α ς Τι τ η ς Ρ ω σ ί­ α ς ε ι ς τ ό ν ι δ ι κ ό ν μ α ς ε δ α φ ι κ ό ν Χ ω ρ ο ν. Να βλέπωμεν δηλαδη εις την Ρωίσαν και εις την Κίναν ενα σύνολον εθνικών συμφερόντων συγκρουομένων με τα ήμέτερα επι συγκεκριμένου χώρου. Ύπό αυτό τό πρίσμα αναμφιβόλως ή ΕΣΣΔ συνεχίζει την πανσλα­ βιστικην πολιτικην των Τσάρων. Πρός επιβεβαίωσιν της διαπιστώσεως αυτης δεν εχομεν παρα να ανακεφαλαιώσωμεν ίστορικως την στάσιν της εναντι της <Ελλάδος. Τότε αμέσως θα συμπεράνωμεν, δτι ή σοβιετικη πο­ λιτικη εις τα Βαλκάνια συγκρινομένη με την τσαρικη πολιτικη ουδόλως διαφέρει -ε ις τους στόχους, οί όποίοι αποκρυσταλλουν.ται εις τόν πόθο των Σλάβων να εξέλθουν εις τό Αιγαίον, που σημαίνει την εξόντωσιν της κοι­ τίδος του <Ελληνισμου. Εις την ανταγωνιστικην συνύπαρξιν των Έθνων, οί 'Έλληνες και οί Σλάβοι αγωνίζονται, οί μεν να φθάσουν εις τό Αιγαίον, διότι αυτό επιβάλ­ λουν αί γεωπολιτικαι και γεωοικονομικαι απαιτήσεις των κρατων των, οί δε να διατηρήσουν την η δη ύπάρχουσαν κυριαρχίαν των εις τό Αιγαίον και να την όλοκλη ρώσουν, διότι ή θάλασσα του Αιγαίου συνιστα τό κέν­ τρον του ζωτικου χώρου της < Ελλάδος. Εις την προαναφερθείσαν διαπάλη ν, ή όποία δπως είπομεν τοποθετείται εντός του ανταγωνισμου των εθνων, οί κομμουνισμοί, αί δημοκρατίαι, οί φασισμοι και δλα τα πολιτικοκοινωνικα συστήματα δεν είναι παρα πολιτικα μέσα προς καλλιτέραν διεξαγωγην της πάλης. Όρθώτερον δε πολίτευμα εκ των μνημονευθέντων είναι εκείνο, που i σ Χ υ Ρ ο π ο ι ε ί τ η ν <Ε λ λ ά δ α και της παρέχει ευνοϊκωτέρους δρους ανταποκρίσεως εις τας ανάγκας του αγωνος κατα των σλαβικων αρπακτι­ κων βλέψεων. <Η ουσία λοιπόν του προβλήματος εχει οϋτως. "'Όλα τα ύπόλοιπα Τι α­ ποτελουν μικρολεπτομερείας άνευ σημασίας Τι είναι τελείως άσχετα. Τό κύ­ ριον θέμα θίγεται καιρίως με την τοποθέτησίν του εις την πολιτικην βάσιν, δτι οί 'Έλληνες και οί Σλάβοι αγωνίζονται δια τό Αιγαίον, τό όποιον δια μεν τους Σλάβους είναι αναγκαίον, αλλα μπορουν να κάνουν και χωρις αυ­ τό. Δια δε τους "Έλληνας είναι ζ ω τ ι κ ό ν, ητοι άνευ αυτου παύουν να ύπάρχουν ώς 'Έθνος. 'Όταν έπομένως οί δροι της διατη ρήσεώς μας ώς 'Έθνος παρουσιάζον­ ται διαυγέστατοι ενώπιόν μας, εγκληματουμεν κατα της φυλης και προδίδο­ μεν την πατρίδα διαπληκτιζόμενοι περι ατομικων δικαιωμάτων Τι περι του πότε θα γίνωνται εκλογαι και περι άλλας παρεμφερείς εκδηλώσεις δημο­ κρατικου νεοπλουτισμου. Δυστυχως δμως τό παρελθόν μας διδάσκει δτι 254

πλειστάκις ο ί ' Έλληνες, αντ ι να σκέπτωνται επι των κρισίμων ζητημάτων ησχολουντο κα ι κατετρί βοντο επι τριτευόντων πραγμάτων, με αποτέλεσμα να διακινδυνεύουν κάθε τόσο την ϋπαρξίν των Τι τούλάχιστον να χάνουν δσα θα ηδύναντο να κερδίσουν .

255