Ιονέσκο-Ο ρινοκερος

Ο ΡΙΝΟ ΚΕΡΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟ Σ ΙΟΝΕΣ ΚΟ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ ΖΑΝ ΜΠΕΡΑΝΖΕ ΓΚΑΡΣΟΝΑ ΜΠΑΚΑΛΗΣ ΓΕΡΑΚΟΣ ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ ΚΑΦΕΤΖΗΣ ΝΤΕΖΗ ΚΥΡΙΟΣ ΠΑΠΙΓΙΟΝ ΝΤΙΝΤΑΡ ΜΠΟΤΑΡ Κα ΒΟΔΑΡ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ Η γυναίκα Γεράκου Πολλά κεφάλια ρινόκερων

ΠΡΩΤΗ ΠΡΑΞΗ

Πλατεία σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Στο βάθος, ένα σπιτόπουλο με ισόγειο και έναν όροφο. Το ισόγειο δείχνει πως πρόκειται για μπακάλικο. Η είσοδός του είναι τζαμωτή ,με δυο τρία σκαλοπάτια. Πάνω από την τζαμαρία υπάρχει μια ταμπέλα που γράφει πεντακάθαρα «Παντοπωλείο».Στο πρώτο πάτωμα δυο παράθυρα. Είναι τα παράθυρα του σπιτιού του Μπακάλη. Το μπακάλικο βρίσκεται, λοιπόν, στην άκρη της σκηνής, προς τ' αριστερά, κοντά στα παρασκήνια. Πάνω από το σπίτι διαγράφεται το καμπαναριό μιας εκκλησίας , κάπως απομακρυσμένης. Ανάμεσα στο μπακάλικο και στη δεξιά μεριά ξεκινάει ένα μικρό δρομάκι. Στα δεξιά, λίγο πλάγια, η πρόσοψη ενός καφενείου. Το καφενείο διαθέτει και πρώτον όροφο ,με ένα παράθυρο. Μπροστά, στο φαρδύ πλακόστρωτο του καφενείου, αρκετά τραπεζάκια με καρέκλες που φτάνουν μέχρι τα μισά της σκηνής. Ανάμεσά τους ένα γερασμένο, κακομοιριασμένο δέντρο. Γαλάζιος ουρανός, εκτυφλωτικό φως , τοίχοι κάτασπροι. Κυριακή. Σχεδόν μεσημέρι μιας καλοκαιριάτικης μέρας. Ο Ζαν και ο Μπερανζέ θα καθήσουν αργότερα σε ένα από τα τραπέζια. Πριν απ' το άνοιγμα της αυλαίας ακούγονται καμπάνες, που σταματάνε σε λίγα λεπτά. Όπως ανοίγει αυλαία, μια γυναίκα, με ένα άδειο καλάθι για ψώνια στο ένα μπράτσο, και με ένα γάτο στο άλλο της χέρι, διασχίζει σιωπηλά τη σκηνή απ' τα δεξιά προς τ' αριστερά. Στο πέρασμά της, η Μπακάλισσσα ανοίγει την πόρτα του μαγαζιού της και την παρακολουθεί με το βλέμμα. Μ Π Α Κ Α Λ ΙΣΣΑ : Μάλιστα! Την είδες την ξιπασμένη! ( Σ τ ον άν τ ρα τ η ς π ου ε ίναι

μέσα σ το μαγαζ ί ) . Μου τρέχει στα Σούπερ Μάρκετ! Δεν καταδέχεται πια να ψωνίσει απ' το κουτσομάγαζό μας! ( Η Μ π ακάλισσα ξ αναμ π αίνει σ το μαγαζ ί και η σκηνή μένε ι για λί γα δευ τ ερόλε π τ α άδεια . Α π ό τ α δε ξ ιά π ροχωρεί ο Ζαν και συγχρόνως , α πό τ ' αρισ τ ερά , ο Μ π ερανζ έ . Ο Ζαν ε ίναι ν τυμένος με ιδιαί τ ερη φρον τ ίδα : καφέ κοσ τούμι , κόκκ ινη γραβά τ α , ημίσκληρο κολάρο , κα π έλο ασορ τ ί . Το πρόσω πο ε ίναι λίγο ηλιοκαμένο . Πα π ού τσια καναρινιά , γυαλισμένα σ τ ην τ ρ ί χα . Ο Μ π ερανζέ ε ίναι αξύρισ το ς , χωρί ς κα π έλο , με μαλλιά π ου ανεμί ζουνε και ρούχα σ τρα π α τσαρισμένα . Μια εμφάνιση λίγο μ π οέμ και α τ η μ έλη τ η . Δείχνει κουρασμένος , νυσ τ αγμένος , και κάθε λίγο και λι γάκ ι χασμουρι έ τ α ι ) Ζ Α Ν , ό π ως π ροχωρεί α π ό δεξ ιά : Επιτέλους τον βρήκες το δρόμο, Μπερανζέ! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, ό π ως π ροχωρεί α π ό αρισ τ ερά : Καλημέρα σου, Ζαν! Ζ Α Ν : Όπως πάντοτε, με το πάσο σου ( κο ι τ ά ζ ε ι τ ο ρολόι τ ου χεριού τ ου ) Είχαμε πει εντεκάμιση και κοντεύει μεσημέρι. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ζητώ συγγνώμη. Περιμένεις πολύ ώρα; Ζ Α Ν : Όχι δα, σε ξέρω. Μόλις τώρα ήρθα. ( Κάθον τ α ι σ ' ένα τ ρ α π εζάκ ι τ ου καφενείου ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ωραία, να μη με τρώνε και μένα τύψεις, αφού κι εσύ... Ζ Α Ν : Να σε φάνε και τύψεις και μαμούνια. Το ξέρεις ότι δεν μ' αρέσει να περιμένω κι ούτε έχω καιρό για χάσιμο. Σ' έμαθα πια. Ποτέ δεν έρχεσαι στην ώρα σου. Δεν είμαι κορόιδο λοιπόν, έρχομαι κι εγώ τη στιγμή που λογαριάζω ότι θα 'χω την ευτυχία να σε βρω. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Έχεις δίκιο, δεν λέω... αλλά... Ζ Α Ν : Τι αλλά και ξεαλλά... Θες τώρα να με πείσεις ότι έρχεσαι στην ώρα σου; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Εγώ;... ποτέ δεν θα ισχυριζόμουνα κάτι τέτοιο. ( κ άθον τ α ι ) Ζ Α Ν : Μόνο αυτό σού 'λειπε! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τι θα πιεις; Ζ Α Ν : Να πιω; Από τα χαράματα σ' έπιασε δίψα εσένα; Μ Ι ΙΕΡΑ Ν ΖΕ: Κάνει τόση ζέστη, ξεράθηκαν τα πάντα. Ζ Α Ν : Μια λαϊκή σοφία λέει, "όσο πιο πολύ πίνεις τόσο περισσότερο διψάς» Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αν η λαϊκή σοφία φρόντιζε να μαζέψει μερικά επιστημονικά συννεφάκια στον ουρανό, θα 'κανε λιγότερη ζέστη και, κατά συνέπεια, Θα διψάγαμε και λιγότερο. Ζ Α Ν , κοι τ ά ζον τ α ς τ ο ν Μ π ερανζ έ δύσ π ισ τ α : Τα επιστημονικά συννεφάκια σε μαράνανε! Έλα τώρα, δεν είναι το νεράκι που θα σε ξεδιψάσει, αγαπητέ μου Μπερανζέ... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δηλαδή, τι υπαινίσσεσαι, αγαπητέ μου Ζαν; Ζ Α Ν : Ξέρεις πολύ καλά. Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Το λαρυγγάκι σου πάσχει από ξηρασία! Το λαρύγγι σου που μοιάζει με ακόρεστη διψασμένη γη. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Βρίσκω ότι η σύγκριση που κάνεις... Ζ Α Ν , τ ο ν διακό π τ ε ι : Μα επιτέλους, δεν βλέπεις την κατάντια σου, χνθρωπέ μου! Μ Ι Ι ΙΕΡΑ Ν ΖΕ: Την κατάντια μου; Πού τη βλέπεις εσύ; Ζ Α Ν : Για στραβό με περνάς; Εσύ κοντεύεις να σωριαστείς κάτω από την κούραση. Ποιος ξέρει πού οργίαζες πάλι όλη νύχτα. Δεν σταματάς να χασμουριέσαι, κουτουλάς από νύστα και... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ναι, με πονάει λίγο το κεφάλι μου! Ζ Α Ν : Βρομοκοπάς κρασίλα. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δεν έχεις άδικο. Είναι αλήθεια, με πονάει και λίγο ο λαιμός μου. Ζ Α Ν : Κάθε Κυριακή πρωί, τα ίδια Παντελάκι μου τα ίδια Παντελή μου. Τώρα, μεταξύ μας, και τις άλλες μέρες της βδομάδας δεν πάμε πίσω. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Διαμαρτύρομαι. Μέσα στη βδομάδα δεν συμβαίνει τόσο συχνά. Ας

όψεται το γραφείο! Ζ Α Ν : Ορίστε, και χωρίς γραβάτα! Πού την έχασες; Την έσπειρες στις ακολασίες σου; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, βάζ ει τ ο χέρι τ ου σ το λαιμό τ ου : Για κοίτα, είναι αστείο, δεν φοράω γραβάτα τι να την έκανα άραγε; Ζ Α Ν : Εμένα ρωτάς! ( Βγάζ ε ι α π ό τ η ν τ σ έ π η τ ου μια γραβά τ α ) Να, φόρεσε αυτήν εδώ. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σ' ευχαριστώ. Με υποχρεώνεις αφάνταστα! (Δένει τ η γραβά τ α σ το λαιμό τ ου ) Ζ Α Ν , ό π ως ο Μ π ερανζ έ δένει τ η γραβά τ α με ευδαιμονία : Κοίτα τα μαλλιά σου, σαν Δράκουλας είσαι. ( Ο Μ π ερανζέ συμμαζ εύει με τ α δάχ τυλα τ α μαλλιά τ ου ) Πάρε τη χτένα μου, σε παρακαλώ. ( Βγάζ ε ι α π ό τ η ν τ σ έ π η τ ου μια τ σα τσάρα ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, ό π ως π αίρνει τ η ν τ σα τσάρα : Ευχαριστώ. ( Χ τ εν ί ζ ε τ α ι αδιάφορα ) Ζ Α Ν : Είσαι και αξύριστος. Για δες τα χάλια σου! ( Βγάζ ε ι ένα καθρεφ τ άκ ι α π ό τ η μέσα τ σ έ π η τ ου σακακ ιού τ ου και τ ο δίνει σ τον Μ π ερανζ έ , που τ ο π αίρνει , κοι τ ά ζ ε τ α ι , και ε ξ ε τ ά ζ ε ι τ η γλώσσα τ ου ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Γλώσσα παπούτσι! Ζ Α Ν , π αίρνον τ α ς τ ον καθρέφ τ η και ξ αναβάζον τ ά ς τ ον σ τ ην τ σ έ π η τ ου : Μη μου πεις, αλήθεια; ( Παίρνει κα τ η ν τ σα τσάρα π ου τ ου δίνει ο Μ π ερανζέ και τ η βάζ ε ι σ την τ σ έ π η τ ου ) Εσύ, ανθρωπάκο μου, θα πας από κίρρωση του ήπατος. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, ανήσυχα: Λες; Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ π ου π άει να τ ου δώσει π ίσω τ η γραβά τ α : Στη χαρίζω, από γραβάτες... να φάνε κι οι κότες. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, με θαυμασμό: Εσύ ξέρεις να φροντίζεις τον εαυτό σου! Ζ Α Ν , συνεχί ζ ε ι να κοι τ ά ζ ε ι τ ο ν Μ π ερανζέ : Κοίτα ρούχα! Λες και βγήκανε απ' τον κλίβανο. Αξιοθρήνητα. Και κοίτα πουκάμισο, μαύρο από τη βρόμα... Άσε πια τα παπούτσια σου. ( Ο Μ π ερανζ έ π ροσ π αθεί να κρύψει τ α π α π ού τσια τ ου κά τ ω α π ό τ ο τ ρ α π έζ ι ) Ζ Α Ν : Ούτε που σκέφτεσαι να τα γυαλίσεις καμιά φορά. Εξωφρενική κατάσταση! Η πλάτη σου... φρίκη! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τι έχει η πλάτη μου; Ζ Α Ν : Κάνε στροφή. Εμπρός. Στροφή, σου είπα. Σε ποιον τοίχο πήγες και τρίφτηκες; ( Ο Μ π ερανζέ κάνει μια νωχελι κή κ ίνηση π ρος τ ο ν Ζαν ) Αυτό πια, ε, όχι. Δεν θα κουβαλάω και βούρτσα μαζί μου, θα ξεχύλωναν οι τσέπες μου. (Ο Μ π ερανζέ , π άν τ α τ ο ίδιο νωχελικά , π ροσ π αθεί να τ ι νά ξ ε ι τ ους ασβέσ τ ε ς α π ό τ ο σακάκι τ ου . Ο Ζαν τ ρ αβ ι έ τ α ι π ίσω ) Ε.. σιγά... Μα, που κυλιόσουνα τελοσπάντων, μου λές; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πού να θυμάμαι. Ζ Α Ν : Κατάντια! Αυτό λέγεται αξιοθρήνητη κατάντια. Ντρέπομαι που σε έχω φίλο. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Καλά τώρα, υπερβολές! Ζ Α Ν : Το λέω και το πιστεύω. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αφού το ξέρεις, Ζαν, μαραζώνω! Δεν ξεδίνω με τίποτα σ' αυτή την πόλη. Η δουλειά που κάνω με καταπιέζει! Οχτώ ολόκληρες ώρες ρουτίνα στο γραφείο, κάθε μέρα, κάθε μέρα! Τι να μου κάνουνε τρεις βδομαδούλες διακοπές το καλοκαίρι. Έτσι, όταν έρχεται το Σάββατο νιώθω εξουθενωμένος. Το καταλαβαίνεις, θέλω λίγο να ξεσκάσω και... Ζ Α Ν : Όλοι μας δουλεύουμε, ανθρωπάκο μου. Κι εγώ δουλεύω σαν όλο τον κόσμο! Κι εγώ ζω τη ρουτίνα τον οχτάωρου στο γραφείο. Κι εγώ έχω τρεις βδομάδες διακοπές το χρόνο. Κι όμως, ορίστε, με βλέπεις; Γιατί έχω θέληση, που να με πάρει ο διάβολος! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Με λόγια... Δεν γίνεται να έχουν όλοι τη δική σου θέληση. Εγώ

δεν τα καταφέρνω. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να συμβιβαστώ με τη ζωή. Ζ Α Ν : Όλοι πρέπει να συμβιβάζονται. Εσύ γιατί δεν μπορείς; Είσαι κάτι το ξεχωριστό; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δεν θέλω να πω αυτό, αλλά... Ζ Α Ν , τ ο ν διακό π τ ε ι : Έχω τα ίδια προσόντα με σένα, κι όχι πως θέλω να το παινευτώ, αλλά πιστεύω ότι στέκομαι πολύ πιο πάνω από σένα. Ανώτερος άνθρωπος είναι όποιος κάνει το καθήκον του. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ποιο καθήκον; Ζ Α Ν : Το καθήκον του... το καθήκον ενός υποδειγματικού υπαλλήλου, π.χ.... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μάλιστα... το καθήκον του υποδειγματικού υπαλλήλου! Ζ Α Ν : Και πού γλεντοκόπαγες χτες βράδυ, σε παρακαλώ; Θυμάσαι ή το ξέχασες; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Είχε τα γενέθλιά του ο Αυγουστής. Τον ξέρεις, ο φίλος μας ο Αυγουστής. Ζ Α Ν : Ο φίλος μας ο Αυγουστής; Εμένα δεν με κάλεσε στα γενέθλιά του ο φίλος μας ο Αυγουστής! ( Εκείνη τ η σ τ ι γμή ακούγον τ α ι α π ό μακριά , που π λησιάζουν όμως ολοένα , η ανάσα και τ α π οδοβολη τ ά ενός άγριου Θηρίου , ό π ως και ένα άγριο μουγκρη τ ό ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Εγώ, δεν μπόρεσα να το αποφύγω. Θα 'ταν από μέρους μου μεγάλη αγένεια. Ζ Α Ν : Εγώ, πώς δεν ήρθα; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τι να σου πω; Ίσως, γιατί δεν σε κάλεσε. ΓΚ ΑΡΣΟΝ Α , βγαίνον τ α ς α π ό τ ο καφενείο: Καλημέρα, τι θα πάρουν οι κύριοι; ( Ο θόρυβος έχ ει γίνε ι τ ρομερός ) Ζ Α Ν , ξ εφωνίζ ε ι σχεδόν για να ακουσ τ ε ί , χωρί ς να συνειδη τ ο π οι ε ί α πόλυ τ α τ ον τ ρομαχ τ ι κό θόρυβο: Σωστά, σωστά. Εμένα δεν με κάλεσε. Δεν μου έκανε την τιμή. Πάντως, σε πληροφορώ και να με καλούσε, δεν θα ερχόμούνα, γιατί... (Ο θόρυβος έχε ι γίνει ακόμα π ιο φοβερός ) Ζ Α Ν : Μα τι συμβαίνει; (Το γρήγορο π οδοβολη τ ό ενός δυνα τού και μεγάλου ζώου έχ ει π λησιάσει . Τώρα , ακούγε τ α ι ακόμα και τ ο λαχάνιασμά τ ου ) Ζ Α Ν : Μα τι γίνεται; ΓΚ ΑΡΣΟΝ Α : Ναι καλέ, τι γίνεται; ( Ο Μ π ερανζ έ , π άν τ α αδιάφορος , χωρί ς να δείχνει ό τ ι ακούει τ ο π αραμι κρό , α π αν τ ά ε ι με α π άθεια σ τον Ζαν για π οιο λόγο δεν τ ο ν καλέσανε . Κουνάει τ α χείλη τ ου , αλλά δεν ακούμε τ ι λέε ι . Ο Ζαν τ ι νάζ ε τ α ι α π ό τομα , ανα π οδογυρί ζ ει τ ο κάθισμα και κοι τ ά ζ ε ι π ρος τ η ν αρισ τ ερή κουίν τ α . Δείχνει τ ρ έ μον τ α ς με τ ο δάχ τυλο , ενώ ο Μ π ερανζέ , π άν τ α βαρι εσ τ ημ ένα , π αραμένει καθισ τό ς ) Ζ Α Ν : Δεν είναι δυνατόν! Ένας ρινόκερος! ( Ο τ ρομερός θόρυβος τ ου θηρίου α π ομακρύνε τ α ι τ ο ίδιο γρήγορα , κ ι έ τσι τ ώ ρα μ π ορούμε ν ' ακούσουμε τ ο διάλογο . Η π ιο κά τ ω σκηνή π ρέ π ει να π αιχ τ ε ί π ολύ γρήγορα ) Ζ Α Ν , ε π αναλαμβάνει : Μα... ένας ρινόκερος. ΓΚ ΑΡΣΟΝ Α : Καλέ! Ένας ρινόκερος. Μ Π Α Κ Α Λ ΙΣΣΑ , βγάζον τ α ς τ ο κεφάλι σ τ ην π όρ τ α τ ου μαγαζ ιού τ η ς : Καλέ, ρινόκερος! ( Σ τ ον άν τ ρα τ η ς π ου ε ίναι σ το μαγαζ ί ) Τι κάθεσαι, τρέχα να δεις. Ένας ρινόκερος. ( Όλοι π αρακολουθούν με τ ο βλέμμα τ ο θηρίο που καλ π άζ ε ι αρισ τ ερά ) Ζ Α Ν : Αυτός ορμάει ακάθεκτος, Θα γκρεμίσει τα πάντα. Μ Π Α Κ Α Λ ΗΣ , μέσα α π ό τ ο μαγαζ ί : Πού είναι, πού είναι; ΓΚ ΑΡΣΟΝ Α , βάζ ε ι τ α χέρια σ τ η μέση τ η ς : Αυτό πια! Μ Π Α Κ Α Λ ΙΣΣΑ , σ τον άν τ ρα τ η ς π ου ε ίναι ακόμα μέσα : Τρέχα, χριστιανέ μου, έλα, σου λέω...

Μ Π Α Κ Α Λ ΗΣ , τ η ν ίδια σ τ ι γμή βγάζ ε ι τ ο κ εφάλι τ ου : Μπα! Ένας ρινόκερος. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, μπαίνει τρέχοντας από τ' αριστερά στη σκηνή: Ένας ρινόκερος. Καλπάζει ακάθεκτος στο απέναντι πεζοδρόμιο. ( Όλε ς αυ τ έ ς οι α τ άκ ε ς , α π ό τ η σ τ ι γμή π ου λέ ε ι ο Ζαν « ' Ενας ρινόκερος », λέγον τ α ι σχεδόν τ αυ τ όχρονα . Ακούγε τ α ι τ ο ξ εφωνη τ ό μιας γυναίκας , που αμέσως π αρουσιάζ ε τ α ι και τ ρ έχ ε ι σ το κ έν τ ρο τ η ς σκηνής . Είναι η Νοικοκυρά , π ου βασ τούσε τ ο καλάθι . Μόλι ς φ τ άνει σ τη μέση τ η ς σκηνής , εκ ε ίνο τ η ς π έφ τ ε ι α π ό τ ο χέρι . Τα ψώνια σκορ π ίζον τ α ι , μια μ π ουκάλα σ π άει . Η γυναίκα κρα τ ά ε ι όμως τ ο γά τ ο π άν τ α , σφιχ τ ά , με τ ο άλλο τ η ς χέρι ) ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ : Αχ! Τι άλλο θα δούνε τα μάτια μας! ( Ένας κομψός Γεράκος έρχε τ α ι τ ρ έχον τ α ς α π ό τ ' αρισ τ ερά , ακολουθών τ α ς τ η Νοικοκυρά . Σ π ρώχνει τ ους π άν τ ε ς και χώνε τ α ι σ το μ π ακάλικο , ενώ ο Σοφολογιό τ α τ ο ς σ τ ηρί ζ ε τ α ι σ τον τ ο ίχο τ ου βάθους , αρισ τ ερά α πό τ η ν πόρ τ α τ ου μαγαζ ιού . Ο Ζαν και η Γκαρσόνα ε ίναι όρθιοι . Αν τ ίθ ε τ α , ο Μ π ερανζέ ε ίναι π άν τ α καθισμένος και α π αθής . Αυ το ί α π ο τ ε λούν μια άλλη ομάδα . Συγχρόνως , ακούγον τ α ι α π ό τ α αρισ τ ερά και άλλα ξ εφωνη τ ά , ό π ως και τ ρομοκρα τ η μένα τ ρ εχαλη τ ά . Η σκόνη π ου έχε ι σηκώσει τ ο θηρίο σ το π έρασμά τ ου πνίγει τ η σκηνή ) Κ ΑΦΕΤΖΗΣ, βγάζον τ α ς τ ο κεφάλι τ ου α π ό τ ο π αράθυρο σ το π άνω π ά τ ωμα τ ου καφενείου: Μου λέτε τι συμβαίνει; ΓΕΡΑ ΚΟΣ, ενώ κρύβε τ α ι π ίσω α π ό τ ο ν Μ π ακάλη και τ η ν Μ π ακάλισσα: Εμένα με συγχωρείτε! ( Ο κομψός Γεράκος φοράει άσ π ρες γκ έ τ ε ς , τ σόχ ινη ρεμ π ού π λικα και κρα τ ά ε ι μ π ασ τούνι με ελεφάν τ ινη λαβή . Ο Σοφολογιό τ α τ ο ς , π ου έχε ι κολλήσει σ τον τ ο ίχο , διαθέ τ ε ι ένα μικρό γκρί ζο μουσ τ ακάκ ι , γυαλιά με κορδόνι και φοράει ένα ψάθινο κα π ελάκ ι ) Μ Π Α Κ Α Λ ΙΣΣΑ , ό π ως τ η σ π ρώχνει , σ π ρώχνει και αυ τ ή τ ο ν άν τ ρα τ η ς , σ τον κομψό Γεράκο: Πρόσεχε, χριστιανέ μου. Θα μου βγάλεις κάνα μάτι με το μπαστούνι σου. Μ Ι Ι Α Κ Α Λ Η Σ : Με το μπαρδόν, αλλά λίγη προσοχή δεν βλάφτει, πώς να το κάνουμε! ( Τελικά ο Γεράκος κρύβε τ α ι π ίσω τ ους και φαίνε τ α ι μόνο τ ο κ εφάλι τ ου ) ΓΚ ΑΡΣΟΝ Α , σ το αφεν τ ι κό τ η ς : Είδατε, ένας ρινόκερος! Κ ΑΦΕΤΖΗΣ, από το παράθυρο, στην Γκαρσόνα: Τα μάτια σου κάνουνε πουλάκια (Βλέπει το ρινόκερο) Δεν είναι δυνατόν... ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ : Ααααα! ( Τα « ω ! » και τ α « α ! » π ου ακούγον τ α ι α π ό τ α π ρασκήνια , δένον τ α ι σαν ένα δεύ τ ερο ηχη τ ι κό εφέ σ το « Αααα ! » τ η ς Νοικοκυράς . Τα ψώνια τ η ς π άν τ α σκορ π ισμένα και τ ο μ π ουκάλι θρύψαλα , αλλά δεν σ τ αμα τ ά ε ι να σφίγγε ι τ ο γά τ ο σ την αγκαλιά τ η ς ) ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ : Το φτωχό μου το γατάκι... πήρε τέτοια τρομάρα! Κ ΑΦΕΤΖΗΣ, κοι τ ά ζον τ α ς συνέχεια τ ο θηρίο π ου τ ρ έχ ε ι π ρος τ ' αρισ τ ερά . Ο θόρυβος π ου κάνει - μουγκρίσμα τ α και ποδοβολη τ ά - όλο και ε ξασθενί ζουν . Ο Μ π ερανζέ , νυσ τ αγμένα , χωρί ς να κάνει καν τ ον κό π ο να μι λήσει , γυρίζ ε ι λί γο τ ο κ εφάλι τ ου , με ένα μι κρό μορφασμό για να α π οφύγει τ η σκόνη : Αυτό πια, από τ' άγραφα! Ζ Α Ν , ό π ως τ ρ αβ ι έ τ α ι π ρος τ α π ίσω και αυ τό ς , π ολύ π ιο έν τ ονα : Αυτό πια, από τ' άγραφα. ( Φ τ ερνί ζ ε τ α ι ) ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ , σ το κέν τ ρο τ η ς σκηνής , κοι τ ά ζον τ α ς π ρος τ ' αρισ τ ερά , τ α ψώνια π άν τ α σκορ π ισμένα γύρω τ η ς : Αυτό πια... από τ' άγραφα ( Φ τ ερνί ζ ε τ α ι ) ΓΕΡΑ ΚΟΣ, Μ Π Α Κ Α Λ ΙΣΣΑ και Μ Π Α Κ Α Λ ΗΣ , ό π ως ο τ ε λ ευ τ α ίο ς ανοίγε ι ξ ανά τ η ν τ ζ α μω τ ή π όρ τ α τ ου μαγαζ ιού τ ου , π ου ο Γεράκος , σ το βάθος , ε ίχ ε κλείσει π ίσω τ ου: Αυτό πια... από τ' άγραφα! Ζ Α Ν : Αυτό πια... από τ' άγραφα. ( Σ τ ον Μ π ερανζέ ) Εσύ, τον είδες;

( Ο θόρυβος π ου έκανε ο ρινόκερος και τ α μουγκρίσμα τ ά τ ου ακούγον τ α ι όλο και π ιο μακρινά . Όλοι όμως , όρθιοι , π αρακολουθούν με τ α μά τ ι α τ ο θηρίο , εκ τ ό ς α π' τ ον Μ π ερανζ έ , π ου π αραμένε ι π άν τ α καθισ τό ς και α π αθής ) ΟΛΟΙ, εκ τ ό ς α π' τ ον Μ π ερανζ έ : Αυτό πια... από τ' άγραφα. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Ναι, μου φάνηκε πως ήταν κάτι σαν ρινόκερος. Μας έπνιξε στη σκόνη! ( Βγάζ ε ι τ ο μαν τ ί λ ι τ ου και φυσάει τ η μύ τ η τ ου ) ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ : Αυτό πια... από τ' άγραφα! Μου 'κοψε τη χολή! Μ Π Α Κ Α Λ ΗΣ , σ τη Νοικοκυρά: Το καλαθάκι σας... τα ψώνια σας... ( Ο Γεράκος π λησιάζ ε ι τ η Νοικοκυρά , σκύβει , μαζ εύει τ α ψώνια π ου ε ίναι σκορ π ισμένα γύρω τ η ς , και τ η χαιρε τ ά ε ι ευγενικά βγάζον τ α ς τ ο κα π έλο τ ου ) Κ ΑΦΕΤΖΗΣ: Πρωτοφανές... τι άλλο Θα δούνε ακόμα τα μάτια μας ΓΚ ΑΡΣΟΝ Α : Πρωτάκουστο! ΓΕΡΑ ΚΟΣ: Θα θέλατε να μου επιτρέψετε να βάλω ένα χεράκι, να μαζέψουμε τα ψώνια σας; ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ , σ τον Γεράκο: Σας ευχαριστώ πολύ, κύριέ μου, μόνο, σας παρακαλώ, φορέστε το καπελάκι σας. Α παπαπά! Ακόμα τρέμω. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Η τρεμούλα είναι δείγμα παραλογισμού, πρέπει να τη συγκρατεί η λογική. ΓΚ ΑΡΣΟΝ Α : Πάει, χάθηκε, δεν τον βλέπουμε πια! ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τ η Νοικοκυρά , δείχνον τ α ς τ ον Σοφολογιό τ α τ ο : Ο φίλος μου από δω είναι φιλόσοφος, ορθολογιστής! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Εσύ κατάπιες τη γλώσσα σου; ΓΚ ΑΡΣΟΝ Α : Καλέ είδατε τι γρήγορα που τρέχουνε κάτι τέτοια ζωντανά! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ , σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Χαίρω πολύ για τη γνωριμία σας, κύριε. Μ Π Α Κ Α Λ ΙΣΣΑ , σ τον άν τ ρα τ η ς : Αχ, καλά να τα πάθει! Για να μάθει η ξιπασμένη, άλλη φορά, να ψωνίζει από μας! Ζ Α Ν , σ τον Καφε τ ζ ή και τ η ν Γκαρσόνα: Εσείς τι λέτε για όλα αυτά; ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ : Ευτυχώς που δεν πήδησε από την αγκαλιά μου, το χρυσό μου. Κ ΑΦΕΤΖΗΣ, α π ό τ ο π αράθυρο , σηκώνον τ α ς τ ους ώμους : Τέτοια θεάματα, πολύ σπάνια έχουμε την τύχη να τα απολαύσουμε! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ , σ τον Σοφολογιό τ α τ ο , ενώ ο Γεράκος τ ή ς μαζ εύει τ α ψώνια : Θα θέλατε, για μια στιγμούλα, να κρατήσετε το γατούλι μου; ΓΚ ΑΡΣΟΝ Α , σ τον Ζαν: Τέτοιο ρινόκερο, δεν ξανάδα στη ζωή μου! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τη Νοικοκυρά , π αίρνον τ α ς τ ο γά τ ο σ τ ην αγκαλιά τ ου : Δεν φαντάζομαι να με γρατσουνίσει; Κ ΑΦΕΤΖΗΣ, σ τον Ζαν: Χάθηκε! Ούτε κομήτης να ήτανε. ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ , σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Τι λέτε, καλέ! Του έχω κομμένα τα νυχάκια του, κομμένα. Και είναι ήμερο σαν αρνάκι. ( Σ τ ους άλλους ) Πάει και το κρασί! Κι έχει φτάσει η τιμή του στα ουράνια! Μ Π Α Κ Α Λ ΗΣ , σ τη Νοικοκυρά: Κρασί έχω όσο θες. Και σε τιμή ευκαιρίας! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Εσύ, δεν μιλάς; Μουγκάθηκες; Μ Π Α Κ Α Λ ΗΣ , σ τη Νοικοκυρά : Άσε τ η ν π οιό τ η τ α .. . Δέκα ασ τ έρων !

Κ ΑΦΕΤΖΗΣ, σ την Γκαρσόνα: Χάζεψες; Άντε, κουνήσου, σέρβιρε τους κυρίους. ( Δείχνει τ ο ν Ζαν και τ ο ν Μ π ερανζ έ και τ ρ αβ ι έ τ α ι α π ό τ ο π αράθυρο ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Δεν κατάλαβα, για ποιο πράγμα μου μιλάς; Μ Π Α Κ Α Λ ΙΣΣΑ , σ τον Μ π ακάλη: Τι κοιτάζεις; Άντε τρέχα να της φέρεις μιαν άλλη μπουκάλα! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Μα, για το ρινόκερο... για τι άλλο να σου μιλήσω; Για το ρι...νό...κε...ρο. Μ Π Α Κ Α Λ ΗΣ : Με το μπαρδόν, αλλά, από κρασί νέκταρ! Και σε πλαστικά μπουκάλια που δεν σπάνε... ( Μ π αίνει σ το μαγαζ ί τ ου ) ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, χαϊδεύον τ α ς σ την αγκαλ ιά τ ου τ η γα τ ούλα : Το καλό μου το γατάκι... ΓΚ ΑΡΣΟΝ Α , σ τον Μ π ερανζέ και τ ο ν Ζαν: Με τι θα ξεδιψάσω τους κυρίους; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ την Γκαρσόνα: Δύο κονιάκ! ΓΚ ΑΡΣΟΝ Α : Μάλιστα. Δύο κονιάκ, αμέσως (π ροχωρεί π ρος τ ο καφενείο ) ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ , ό π ως μαζ εύει τ α ψώνια , με τ η βοήθεια τ ου γέρου κυρίου: Αχ! Είσαστε αξιαγάπητος, κύριέ μου! ΓΚ ΑΡΣΟΝ Α : Δύο κονιααάκ! ( Μ π αίνει σ το καφενείο ) ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τ η Νοικοκυρά: Μα για σας θα 'κανα τα πάντα, αγαπητή μου κυρία! ( Η Μ π ακάλισσα μ π αίνει σ το μαγαζ ί τ η ς ) ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ το γέρο και σ τ η Νοικοκυρά , π ου μαζ εύουν τ α ψώνια : Τοποθετήστε τα μεθοδικά. Η μέθοδος είναι το παν. Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Σε ακούω... τι έχεις να πεις για το φαινόμενο; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν , μη ξ έρον τ α ς τ ι να π ει : Τι να πω... τίποτα... μας γέμισε σκόνη! Μ Π Α Κ Α Λ ΗΣ , βγαίνει α π ό τ ο μαγαζ ί , κρα τ ών τ α ς ένα μ π ουκάλι κρασί . Σ τ η Νοικοκυρά: Ορίστε, σας έβαλα και υπέροχα μπρόκολα ! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, χαϊδεύον τ α ς π άν τ α τ ο γά τ ο : Κούπεπέ, κούπεπέ! Το καλό μου το γατάκι! Μ Π Α Κ Α Λ ΗΣ , σ τη Νοικοκυρά: Εκατό φράγκα παρακαλώ! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ , π ληρώνει τ ον Μ π ακάλη και γυρίζον τ α ς π ρος τ ο ν Γεράκο , που σ το με τ α ξύ έχε ι ξαναβάλε ι όλα τ η ς τ α ψώνια σ το καλάθι : Αχ! Με καταϋποχρεώσατε! Αυτό Θα πει γαλατική ευγένεια! Οι σημερινοί νέοι είναι γουρούνια όρθια! Μ Π Α Κ Α Λ ΗΣ , π αίρνον τ α ς τ α χρήμα τ α α π ό τ η Νοικοκυρά : Με το μπαρδόν, αλλά, αν δεν έτρεχες στα Σούπερ Μάρκετ, δεν θα χρειαζότανε να περνάς το δρόμο, κι έτσι δεν Θα είχες και δυσάρεστες συναντήσεις. ( Γυρίζ ε ι και π άλι σ το μ π ακάλικο ) Ζ Α Ν , π ου έχε ι ξανακαθίσει , αλλά δεν έχε ι σ τ αμα τ ήσει να σκέφ τ ε τ α ι τ ο ρινόκερο: Πρωτοφανές! Απερίγραπτο! ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σηκώνει τ ο κα π έλο τ ου και φιλών τ α ς τ ο χέρι τ η ς Νοικοκυράς : Κυρία μου, με κάνατε πανευτυχή με τη γνωριμία σας! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ , σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Σας ευχαριστώ αφάνταστα, κύριε, και εκ μέρους του γατούλι μου! ( Ο Σοφολογιό τ α τ ο ς ξαναδίνε ι τ ο γά τ ο σ τη Νοικοκυρά . Η Γκαρσόνα έρχε τ α ι με τ α π ο τ ά ) ΓΚ ΑΡΣΟΝ Α : Τα κονιακάκια σας, κύριοι! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Τι να σον πω! Είσαι αδιόρθωτος! ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τ η Νοικοκυρά: Θα μπορούσα να σας συνοδεύσω για λίγο; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν , δείχνον τ α ς τ η ν Γκαρσόνα π ου ξαναμ π αίνει σ το καφενείο: Λάθος κατάλαβε ...Εγώ της ζήτησα δύο αναψυκτικά! ( Ο Ζαν σηκώνει τ ους ώμους τ ου π εριφρονη τ ι κ ά , σαν να θέλει να π ει « Καλά , σε π ισ τ έψαμε » ) ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ , σ τον Γεράκο: Δυστυχώς, με περιμένει ο σύζυγός μου, αγαπητέ

μου κύριε. Σας ευχαριστώ! Με συνοδεύετε μιαν άλλη φορά! ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τ η Νοικοκυρά: Το ελπίζω από τα βάθη της καρδίας μου, αγαπητή μου κυρία... ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ , σ τον Γεράκο: Παρομοίως, κύριε. ( Του κάνει τ α γλυκά μά τ ι α και ύσ τ ερα φεύγει αρισ τ ερά ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Έλα, η σκόνη κατακάθισε... ( Ο Ζαν ξανασηκώνει τ ους ώμους τ ου ) ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο , κοι τ ά ζον τ α ς τ η Νοικοκυρά ό πως προχωρεί : Τι γυναίκα! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω. Ένας ρινόκερος! (Ο Γεράκος και ο Σοφολογιό τ α τ ο ς π ροχωρούν αργά π ρος τ α δε ξ ιά , α π' ό που θα βγούνε και α π ό τ η σκηνή . Κουβεν τ ι άζουν ήρεμα ) ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο , ρίχνον τ α ς μια τ ε λ ευ τ α ί α μά τ ι α προς τ ο μέρος τ η ς Νοικοκυράς : Σαν φρεγάδα με ολάνοιχτα πανιά, έτσι; ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Θα σας αναλύσω το συλλογισμό μου... ΓΕΡΑ ΚΟΣ: Αλήθεια; Ανυπομονώ να τον ακούσω! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Προσπαθώ, μα δεν καταφέρνω να συνέλθω... Το θεωρώ απαράδεκτο! ( Ο Μ π ερανζέ χασμουριέ τ α ι ) ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Ένας συλλογισμός συμπεριλαμβάνει το κυρίως θέμα, το δευτερεύον και φυσικά το συμπέρασμα. ΓΕΡΑ ΚΟΣ: Ποιο συμπέρασμα; ( Ο Σοφολογιό τ α τ ο ς και ο Γεράκος βγαίνουν ) Ζ Α Ν : Αρνούμαι! Αποκλείεται, αδυνατώ να το ξεπεράσω! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Αυτό το βλέπω.. είναι ολοφάνερο... ρινόκερος. Μάλιστα, αγαπητέ μου, πέρασε ένας ρινόκερος!... Αλλά τώρα πάει... πάει, χάθηκε! Ζ Α Ν : Μα καταλαβαίνεις τι λες; Είναι ανήκουστο! Περιφέρεται στην πόλη μας ένας ρινόκερος. Ένας αδέσποτος ρινόκερος! Και εσύ το δέχεσαι σαν να μην τρέχει κάστανο; Μα είναι κάτι, Θα έλεγα, ανεπίτρεπτο. ( Ο Μ π ερανζ έ χασμουριέ τ α ι ) Βάζε τουλάχιστον το χέρι σου μπροστά στο στόμα, κακομοίρη μου, όταν χασμουριέσαι. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Καλά... το ξέρω... Έχεις δίκιο. Θα 'πρεπε να απαγορεύεται. Είναι κάτι επικίνδυνο. Ένας ρινόκερος δεν είναι παίξε-γέλασε. Αυτό δεν το 'χα σκεφτεί... Μην ανησυχείς όμως, πάει, χάθηκε τώρα πια! Ζ Α Ν : Θα 'πρεπε να διαμαρτυρηθούμε στις Κοινοτικές αρχές. Γιατί τις έχουμε τις κοινοτικές αρχές; Για φιγούρα; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, χασμουριέται και αμέσως βάζει το χέρι μπροστά στο στόμα: Ω... για φιγούρα... με συγχωρείς... 'Ισως, ξέρεις, αυτός ο ρινόκερος να το 'σκασε από κανένα ζωολογικό κήπο! Ζ Α Ν : Βλέπεις όνειρα ορθός! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Καθόλου, καθιστός! Ζ Α Ν : Καθιστός ή ορθός δεν έχει καμιά διαφορά! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Διαφωνώ, υπάρχει κάποια διαφορά! Ζ Α Ν : Εδώ, δεν πρόκειται για τη διαφορά! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τώρα δα, δεν είπες, πως καθιστός ή ορθός δεν έχει καμιά διαφορά; Ζ Α Ν : Λάθος κατάλαβες. Ορθός ή καθιστός είναι ένα και το αυτό όταν κοιμάσαι ολόρθος και βλέπεις όνειρα... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Το παραδέχομαι, ονειρεύομαι.. Και η ζωή τι είναι; Ένα όνειρο! Ζ Α Ν : Βλέπεις όνειρα όταν λες ότι ο ρινόκερος το 'σκασε από κάποιο ζωολογικό κήπο... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Εγώ είπα... «Ίσως»

Ζ Α Ν , συνεχί ζον τ α ς : Ποιο ζωολογικό κήπο, βρε άσχετε, αφού δεν διαθέτουμε ζωολογικό κήπο... Τον καταργήσαμε τότε που μας θέρισε όλα τα ζώα η πανούκλα νήπιο ήμουνα, αλλά το θυμάμαι! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, με τ η ν ίδια αδιαφορία: Τότε ίσως να το 'σκασε από κανένα τσίρκο. Ζ Α Ν : Ποιο τσίρκο; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ξέρω κι εγώ... από κάποιο πλανόδιο τσίρκο. Ζ Α Ν : Η Νομαρχία απαγόρευσε στα πλανόδια τσίρκα να στήνουν τσαντίρια στην περιοχή μας. Έχει να περάσει τσίρκο από εδώ, παρομοίως, από τα χρόνια που φοράγαμε κοντά παντελονάκια. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, π ροσ π αθών τ α ς να συγκρα τ ήσει τ ο χασμουρη τ ό τ ου , χωρί ς να τ α κα τ αφέρνει : Τότε, δεν αποκλείεται να ζούσε κρυμμένος, από εκείνα τα χρόνια στα ελώδη δάση της περιοχής. Ζ Α Ν , σηκώνον τ α ς τ α χέρια τ ου σ τον ουρανό: Στα ελώδη δάση της περιοχής! Στα ελώδη δάση της περιοχής! Είσαι τελείως άσχετος, φίλε μου... Βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στις καταστροφικές αναθυμιάσεις του οινοπνεύματος! Μ ΠΕΡΝ Α ΖΕ, με αφέλε ια : Αυτό είναι αλήθεια... Ανεβαίνουν... απ' το στομάχι μου! Ζ Α Ν : Και... έχεις χάσει τα αυγά και τα πασχάλια... Πού τα είδες, για να μη σε ξαναπώ "άσχετο", τα ελώδη δάση στην περιοχή; Η επαρχία μας έχει τ' όνομα "Η μικρή Καστίλλη". Κι αυτό, γιατί είναι κατάξερη σαν τη Σαχάρα! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, εκνευρισμένα και αρκ ε τ ά βαρι εσ τ η μένα : Ε, τότε ποιος ξέρει... ίσως να 'χε κάνει τη φωλιά του κάτω από κανένα βραχάκι... ή ίσως να την έχτισε σε κανένα ξερόκλαδο! Ζ Α Ν : Αν έχεις την εντύπωση, αγαπητέ μου, ότι τώρα μου πουλάς πνεύμα, είναι πολύ φτηνό και απατάσαι οικτρά! Με τις κοτσάνες που πετάς, καταντάς κουραστικός... και είναι αδύνατον να σε πάρω στα σοβαρά. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αυτό συμβαίνει σήμερα... μόνο σήμερα... είναι γιατί... όπως ξέρεις... ( Δείχνει τ ο κεφάλι τ ου με μια αόρισ τ η κ ίνηση ) Ζ Α Ν : Το σήμερα είναι για σένα μόνιμη κατάσταση. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τις άλλες μέρες δεν μου συμβαίνει στον ίδιο βαθμό. Ζ Α Ν : Από χιούμορ της δεκάρας σχίζεις. Στο λέω και στο υπογράφω. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Εγώ δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι... Ζ Α Ν , τ ο ν διακό π τ ε ι : Και εγώ δεν ανέχομαι να με δουλεύουνε ψιλό γαζί! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, βάζ ει τ ο χέρι σ την καρδιά τ ου : Αυτό, ποτέ δεν θα το επέτρεπα στον εαυτό μου, αγαπητέ μου Ζαν. Ζ Α Ν , τ ο ν διακό π τ ε ι : Αγαπητέ μου Μπερανζέ, το επιτρέπεις και το παραεπιτρέπεις. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Α! όχι, αυτό ποτέ δεν το επέτρεψα! Ζ Α Ν : Κι όμως το επέτρεψες πριν από λίγο! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα πώς σκέφτηκες ότι πριν από λίγο... Ζ Α Ν , τ ο ν διακό π τ ε ι : Σκέφτηκα κάτι που είναι φαεινότερο ηλίου. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα σε διαβεβαιώνω ότι... Ζ Α Ν : Με δουλεύεις κανονικά. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τελικά, είσαι αγύριστο κεφάλι! Ζ Α Ν : Ορίστε, τώρα, με λες και ξεροκέφαλο! Αγαπητέ μου, ξεπέρασες κάθε όριο, με προσβάλλεις δηλαδή και από πάνω! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ούτε για μια στιγμή δεν μου πέρασε απ' το μυαλό... Ζ Α Ν : Μυαλό; Ποιος το'χασε για να το βρεις εσύ; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ένας λόγος παραπάνω, αφού δεν έχω μυαλό, πώς μπορώ να διανοηθώ να... Ζ Α Ν : Υπάρχουν πράγματα που περνάνε από το μυαλό και σε αυτούς που δεν

διαθέτουν κουκούτσι μυαλό! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αυτό είναι αδύνατο! Ζ Α Ν : Γιατί παρακαλώ είναι αδύνατο; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Διότι είναι αδύνατο. Ζ Α Ν : Εξήγησέ το μου, γιατί είναι αδύνατο; Εσύ ισχυρίζεσαι πως είσαι σε θέση να εξηγήσεις τα πάντα! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ποτέ μου δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο... Ζ Α Ν : Τότε, γιατί μου παριστάνεις τον πολύξερο; Και σε ξαναρωτάω, γιατί με προσβάλλεις; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα δεν σε προσβάλλω. Το αντίθετο μάλιστα. Ξέρεις πολύ καλά, ότι σε εκτιμώ ιδιαίτερα! Ζ Α Ν : Αφού με εκτιμάς, γιατί μου πας κόντρα; Λες ότι δεν είναι επικίνδυνο να αφήνουν ένα ρινόκερο να σουλατσάρει αδέσποτος στο κέντρο της πόλης, και μάλιστα μια Κυριακή πρωί, σε ώρα που στους δρόμους κυκλοφορούνε μικρά παιδιά... και γέροι άνθρωποι. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πολλοί έχουνε πάει στην εκκλησία. Συνεπώς, δεν διατρέχουν κανέναν κίνδυνο και... Ζ Α Ν , τ ο ν διακό π τ ε ι : Μου επιτρέπεις... Κυριακή πρωί υπάρχει και το λαϊκό παζάρι! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα εγώ δεν αρνήθηκα ότι είναι επικίνδυνο να αφήνουν ένα ρινόκερο να κόβει ανενόχλητος βόλτες στο κέντρο της πόλης. Είπα μόνο πως δεν είχα σκεφτεί το μέγεθος του κινδύνου. Απλούστατα, δεν είχα καιρό να το σκεφτώ... Ζ Α Ν : Και πότε σκέφτεσαι εσύ. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Εντάξει, συμφωνώ! Ένας αδέσποτος ρινόκερος εγκυμονεί κινδύνους. Ζ Α Ν : Είναι κάτι ανεπίτρεπτο. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Συμφωνώ. Είναι κάτι ανεπίτρεπτο. Και μάλιστα αληθινή παραφροσύνη. Αλλά αυτό δεν είναι σοβαρός λόγος να τα βάζεις μαζί μου, για ένα παλιοθηρίο. Εγώ φταίω αν κάποιο περισσοδάχτυλο πέρασε από μπροστά μας, εντελώς τυχαία; 'Ενα ηλίθιο τετράποδο που δεν αξίζει ούτε καν να καθόμαστε να το συζητάμε. Και επιπλέον ήταν και ανάγωγο! Αλλά, όπως βλέπεις, εξαφανίστηκε. Κι αφού εξαφανίστηκε, είναι σαν να μην υπάρχει. Δεν πρέπει να μας απασχολεί λοιπόν ένα θηρίο που δεν υπάρχει. Ας αλλάξουμε θέμα, αγαπητέ μου Ζαν, ας μιλήσουμε για κάτι άλλο. Υπάρχουν του κόσμου τα προβλήματα που μπορούμε να κουβεντιάσουμε. ( Χασμουρι έ τ α ι και π ιάνει τ ο π ο τ ήρι τ ου ) Άντε, στην υγειά σου. ( Την ίδια σ τ ι γμή , ο Σοφολογιό τ α τ ο ς και ο Γεράκος μ π αίνουν π άλι α π ό δεξ ιά σ τ η σκηνή . Θα π ροχωρήσουν συζη τ ών τ α ς και , τ ε λ ι κά , θα καθήσουν , αργό τ ερα , σ ' ένα τ ρ α π εζάκ ι , λί γο α πομακρυσμένοι α π ό τ ο ν Μ π ερανζέ και τ ον Ζαν , δεξ ιά τ ους και π ρος τ α π ίσω ) Ζ Α Ν : Άσε το ποτήρι. Σταμάτα επιτέλους να πίνεις. ( Ο Ζαν π ίνει μια μεγάλη γουλιά α π ό τ ο κονιάκ τ ου , και ακουμ π ά τ ο μισοάδειο πο τ ήρι π άνω σ το τ ρ α π έζ ι . Ο Μ π ερανζ έ , κρα τ ά ε ι π άν τ α τ ο δικό τ ου , αλλά δεν τ ο λμάε ι ού τ ε να τ ο π ιε ι ού τ ε να τ ο αφήσει ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα δεν έχω καμιά διάθεση να το πληρώσω κοροϊδίστικα. (Πάει να π ι ει ) Ζ Α Ν : Άστο κάτω, σου είπα! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Βασιλική διαταγή και τα σκυλιά... ( Κάνει ν ' ακουμ π ήσει τ ο π ο τ ήρι τ ου σ το τ ρ α π έζ ι , αλλά , τ η ν ίδια σ τ ι γμή , π αρουσιάζ ε τ α ι η Ν τ έ ζη , μια νεαρή ξ ανθιά δακ τυλογράφος , π ου διασχίζ ε ι τ η σκηνή α π ό δε ξ ιά π ρος τ ' αρισ τ ερά . Μόλι ς τ η βλέ π ει ο Μ π ερανζ έ τ ι νάζ ε τ α ι α π ό τομα και με μια αδέ ξ ι α κ ίνηση ανα π οδογυρίζ ε ι τ ο π ο τ ήρι τ ου . Αυ τό π έφ τ ε ι και τ ο κονιάκ χύνε τ α ι σ το

π αν τ ε λόνι τ ου Ζαν ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κοίτα, η Ντέζη... Ζ Α Ν : Πρόσεχε ντε λιγάκι!... Μα τι αδέξιος που είσαι... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Με συγχωρείς, η Ντέζη, η Ντέζη. ( Κρύβε τ α ι για να μην τ ον δει ) Δεν θέλω να με δει... σε τέτοια χάλια... Ζ Α Ν : Τι με συγχωρείς και πράσινα άλογα... Είσαι ασυγχώρητος ( Κοι τ ά ζ ε ι τ η ν Ν τ έ ζη π ου χάνε τ α ι ) Γιατί σε ταράζει τόσο αυτό το κορίτσι; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σώπα, σώπα, μη μιλάς!... Ζ Α Ν : Εγώ τη βρίσκω τελείως ακίνδυνη! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, ξαναγυρί ζ ε ι , μόλι ς χάθηκ ε η Ν τ έ ζη , δί π λα σ τον Ζαν : Σου ζητώ και πάλι συγγνώμη... αλλά ξέρεις ότι... Ζ Α Ν : Ξέρω, τα αποτελέσματα του αλκοολισμού. Δεν μπορείς να κουμαντάρεις ούτε τα χέρια σου. Έχουν χάσει κάθε δύναμη, τρέμουν! Μπερδεύεις τα πάντα, αποβλακώνεσαι. Μόνος σου σκάβεις το λάκκο σου. Μόνος σου! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δεν μπορώ να πω ότι το αλκοόλ μου 'γινε βίτσιο, αλλά αν δεν πιω, κάτι δεν πάει καλά. Με πιάνει ένας περίεργος φόβος. Πίνω λοιπόν κι εγώ, για να πάω να φοβάμαι. Ζ Α Ν : Φοβάσαι, τι φοβάσαι; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μακάρι να 'ξερα! Είναι στιγμές που με κυριεύει ένα περίεργο άγχος, δυσφορία, η ύπαρξή μου... δηλαδή, νιώθω έξω από τα νερά μου με τους ανθρώπους. Να γιατί πίνω κανένα ποτηράκι. Το πιοτό με ξεκουράζει, με γαληνεύει, ξεχνάω... Ζ Α Ν : Ξεχνάει! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κουράστηκα. Πάνε χρόνια τώρα που νιώθω κουρασμένος. Κάποιες στιγμές, κάνω κόπο για να σηκώσω το ίδιο μου κορμί. Το βάρος του! Ζ Α Ν : Η νευρασθένεια των αλκοολικών. Οι άνθρωποι που πίνουν κυριεύονται από μελαγχολία. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, συνεχίζ ε ι : Νιώθω συνεχώς το κορμί μου βαρύ, σαν μολύβι, ή σαν να σέρνω κάποιο άλλο ανθρώπινο φορτίο στην πλάτη μου. Ούτε με τον ίδιο μου τον εαυτο δεν μπορώ να συμβιβαστώ. Δεν ξέρω αν είμαι εγώ. Όμως, μόλις πιω λίγο, το φορτίο εξατμίζεται και ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Γίνομαι και πάλι εγω. Ζ Α Ν : Παραισθήσεις! Κοίταξέ με, Μπερανζέ! Έχω πολύ περισσότερα κιλά από σένα. Κι όμως νιώθω ελαφρύς σαν πουλάκι... σαν πουλάκι... σαν πουλάκι! ( Κουνάει τ α χέρια τ ου σαν να π ρόκει τ α ι να π ε τ ά ξ ε ι . Ο Γεράκος και ο Σοφολογιό τ α τ ο ς π ου έχουν ξ αναμ π εί α π ό ώρα σ τ η σκηνή , π ερνάνε μ π ροσ τ ά α π ό τ ο ν Ζαν και τ ο ν Μ π ερανζ έ κουβεν τ ι άζον τ α ς . Ό π ως κουνάει τ α χέρια τ ου , ο Ζαν , χ τυ π άει , χωρί ς να τ ο θέλε ι , τ ο ν Γεράκο , π ου π έφ τ ε ι τ ρ ι κ λ ί ζον τ α ς σ την αγκαλιά τ ου Σοφολογιό τ α τ ου ) ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Θα σας δώσω ένα παράδειγμα συλλογισμού... ( Ό π ως π έφ τ ε ι ε π άνω τ ου ο Γεράκος ) Μα τι πάθατε... ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Ζαν: Πρόσεχε και λίγο... ( Σ τ ον Σοφολογιό τ α τ ο ) Συγγνώμη! Ζ Α Ν , σ τον Γεράκο: Με συγχωρείτε, δεν το 'θελα... ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, στον Γεράκο: Ανάξιο λόγου, μην το συζητάτε! ΓΕΡΙΚΟΣ, σ τον Ζαν: Ανάξιο λόγον, μην το συζητάτε! ( Τελικά , ο Γεράκος και ο Σοφολογιό τ α τ ο ς , π ηγαίνουν και κάθον τ α ι σε ένα τ ρ α π εζάκ ι , προς τ α δεξ ιά , π ίσω α π ό τ ον Ζαν και τ ον Μ π ερανζ έ ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Λοιπόν, δεν περίμενα να 'σαι τόσο δυνατός! Ζ Α Ν : Ε, πώς να το κάνουμε, έχω δύναμη, και αυτή η δύναμη στηρίζεται σε πάρα πολλές αιτίες. Καταρχήν έχω δύναμη γιατί έχω δύναμη! Δεύτερον έχω δύναμη γιατί διαθέτω ηθική δύναμη. Τρίτον, έχω δύναμη γιατί δεν είμαι

ποτισμένος αλκοόλ. Δεν το λέω για να σε λυπήσω, αγαπητέ μου φίλε, αλλά έχω υποχρέωση να σου επαναλάβω ότι το οινόπνευμα είναι αιτία κάθε καταστροφής. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Ιδού λοιπόν ένας παραδειγματικός συλλογισμός. Μια γάτα διαθέτει τέσσερις πατούσες. Ο Ισίδωρος κι ο Φρίσκι διαθέτουν, ο καθένας, τέσσερις πατούσες. Απόδειξη, ο Ισίδωρος κι ο Φρίσκι είναι γάτες! ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Τέσσερις πατούσες διαθέτει και ο σκύλος μου. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Τότε και αυτός είναι γάτος! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Μου απομένει ελάχιστη δύναμη για ζωή. Ίσως και να μην έχω τόσο μεγάλη διάθεση να ζήσω! ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο , ύσ τ ερα α π ό βαθιά σκέψη: Συμπέρασμα, σύμφωνα με τη λογική, ο σκύλος μου πρέπει να είναι γάτος. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Σύμφωνα με τη λογική, ναι. Και το αντίθετο όμως είναι εξίσου πολύ λογικοφανές! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Με πνίγει η μοναξιά. Το ίδιο και οι άνθρωποι.. . Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Φάσκεις και αντιφάσκεις, αγαπητέ μου. Δεν μπορεί να σε πνίγουν οι άνθρωποι και η μοναξιά, συγχρόνως. Ή το ένα θα συμβαίνει ή το άλλο. Μου παριστάνεις το φιλόσοφο, όταν δεν διαθέτεις ούτε ίχνος λογικής... ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Λοιπόν, η λογική είναι κάτι το φυσικό. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Βεβαίως, φτάνει μόνο να μη γίνεται κατάχρηση! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Η ζωή, δεν είναι κάτι το φυσικό! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Διαφωνώ πλήρως, δεν έχει τίποτα το αφύσικο. Θέλεις απόδειξη; Μόνο ζωντανούς βλέπεις γύρω σου. Το σύμπαν ζει! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Οι πεθαμένοι είναι περισσότεροι από τους ζωντανούς! Και με τον καιρό όλο και πληθαίνουνε. Οι ζωντανοί κατάντησαν σπάνιο είδος στις μέρες μας! Ζ Α Ν : Οι πεθαμένοι, αγαπητέ μου, δεν υπάρχουν. Σ' αυτή την περίπτωση, μοναδικό αξίωμα, χα, χα, χα! ( Πλούσιο γέλιο ) Μήπως σε πνίγουν και οι πεθαμένοι; Μα πώς γίνεται να σε πνίγει κάτι που δεν υπάρχει; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν υπάρχω κι εγώ! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Ε, λοιπόν, όχι! Δεν υπάρχεις, και δεν υπάρχεις γιατί δεν σκέφτεσαι. Μόλις αρχίσεις να σκέφτεσαι θα υπάρξεις! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Άλλος συλλογισμός. Κάθε γάτος είναι θνητός. Ο Σωκράτης είναι θνητός. Επομένως ο Σωκράτης είναι γάτος. ΓΕΡΑ ΚΟΣ: Και διαθέτει τέσσερις πατούσες. Μοναδικό! Έχω ένα γάτο που τον φωνάζω Σωκράτη! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Η απόδειξη του συλλογισμού, ο-λο-φά-νε-ρη! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Σ' αρέσει να ξεγελάς τον εαυτό σου, κατά βάθος, να τον λες ψέματα! Λες ότι δεν σ' ενδιαφέρει η ζωή... Κι όμως, κάποιο πρόσωπο σ' ενδιαφέρει. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ποιο πρόσωπο; Ζ Α Ν : Η φιλεναδίτσα σου στο γραφείο, που μόλις πέρασε! Είσαι τσιμπημένος μαζί της! ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Συμπέρασμα, ο Σωκράτης υπήρξε γάτος! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Η λογική αυτό μας αποδεικνύει! ΖΑΝ, στον Μπερανζέ: Σ' έπιασε φόβος και τρόμος μήπως και δει την άθλια κατάντια σου! ( Ο Μ π ερανζέ π άει να διαμαρ τυρηθεί ) Τι αποδεικνύει αυτό; Ότι δεν σου είναι τα πάντα αδιάφορα. Αλλά είναι δυνατό να ελπίζεις ότι η Ντέζη

θα ερωτευτεί ένα μεθύστακα; ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Ας ξαναγυρίσουμε στους γάτους μας! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Και στα συμπεράσματα των διαλογισμών μας! ΜΠΕΡΑΝΖΕ σ τον Ζαν: Έτσι κι αλλιώς, νομίζω ότι ενδιαφέρεται για άλλο πρόσωπο. ΖΑΝ: Μπα; Ποιο πρόσωπο; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Τον Ντιντάρ. Ένα συνάδελφο στο γραφείο. Πτυχίο νομικής, μεγάλες προοπτικές για το μέλλον στην εταιρία, νομομαθής, και με ακόμα πιο μεγάλες προοπτικές για την καρδιά της Ντέζης. Ούτε που μου περνάει από το μυαλό να τον συναγωνιστώ! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Ο γάτος Ισίδωρος έχει τέσσερις πατούσες... ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Πώς το συμπεραίνουμε; ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Το δεχόμαστε εξ' υποθέσεως... ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Ο προϊστάμενος τον έχει στα όπα-όπα. Εγώ, ούτε σπουδές έκανα, ούτε έχω κανένα μέλλο. Καμιά πιθανότητα λοιπόν! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Α! Το δεχόμαστε εξ' υποθέσεως!... ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Και το βάζεις κάτω έτσι εύκολα; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Και τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Και ο Φρίσκι έχει τέσσερις πατούσες. Πόσες πατούσες έχουν λοιπόν ο Φρίσκι και ο Ισίδωρος; ΓΕΡΑΚΟΣ: Και οι δυο μαζί ή ξεχωριστά; ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Η ζωή είναι αγώνας. Είναι δειλία να μην αγωνίζεσαι! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Μαζί ή ξεχωριστά, δεν έχει καμία σημασία! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Τι τα θες, αγαπητέ μου, δεν διαθέτω όπλα. ΖΑΝ: Να βρεις. Να εξοπλιστείς, αγαπητέ μου, να εξοπλιστείς! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο , ύσ τ ερα α π ό μεγάλη σκέψη: Λοιπόν, οκτώ πατούσες! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Με τη λογική βγάζουμε πάντα το σωστό διανοητικό συμπέρασμα! ΓΕΡΑΚΟΣ: Μόνο που είναι πολύπλευρο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Πού θα βρω τα όπλα να εξοπλιστώ; ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Τα όρια της λογικής φτάνουνε στο άπειρο... ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Θα τα βρεις μέσα σου. Φτάνει να'χεις Θέληση! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Ναι, αλλά τι είδους όπλα; ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Αυτό θα σας το αποδείξω αμέσως! ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Πρόσεξε. Πρώτον, σου χρειάζεται το όπλο της υπομονής, δεύτερον, το όπλο της καλλιέργειας, τρίτον, το όπλο της εξυπνάδας. ( Ο Μ π ερανζ έ χασμουρι έ τ α ι ) Ξύπνα. Να μεταβληθείς σε ένα πνεύμα ζωηρό και αστραφτερό. Να αρπάξεις το σήμερα!!! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Πώς τ' αρπάζουν το σήμερα; ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Ας υποθέσουμε ότι αφαιρώ από τους δύο γάτους, δύο πατούσες, πόσες πατούσες θα διαθέτει ο καθένας; ΓΕΡΑ ΚΟΣ: Λίγο περίπλοκο! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, στον Ζαν: Είναι λίγο περίπλοκο! Ζ Α Ν : Απλούστατο! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Το αντίθετο, είναι απλούστατο! ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Ίσως... Είναι απλούστατο για σας. Εγώ το βρίσκω περίπλοκο. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Ίσως, είναι απλούστατο για σένα. Εγώ το βρίσκω

περίπλοκο! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Κάντε μια προσπάθεια, σκεφτείτε λίγο, συγκεντρωθείτε! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Κάνε μια προσπάθεια, σκέψου λίγο, συγκεντρώσου. ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Δεν τα καταφέρνω. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Δεν τα καταφέρνω. Το ομολογώ! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, στον Γεράκο: Εσείς τα θέλετε όλα στο πιάτο! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Εσύ τα θέλεις όλα στο πιάτο. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Πάρτε ένα χαρτί και κάντε την αριθμητική πράξη. Αφαιρούμε δυο πατούσες από τους δυο γάτους, πόσες πατούσες υπόλοιπο έχει ο κάθε γάτος; ΓΕΡΑ ΚΟΣ: Περιμένετε. ( Βγάζ ε ι α π' τ η ν τ σ έ π η ένα χαρ τ ί και αρχί ζ ε ι να λογαριάζ ε ι ) Ζ Α Ν : Λοιπόν, άκου τι πρέπει να κάνεις. Θα αρχίσεις να ντύνεσαι κομψότερα, θα ξυρίζεσαι καθημερινά, θα φοράς πάντα καλοσιδερωμένο πουκάμισο... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, στον Ζαν: Ξέρεις πόσο έχει φτάσει στο καθαριστήριο πλύσιμο και σιδέρωμα; Ζ Α Ν , στον Μπερανζέ: Μόλις σταματήσεις να μεθοκοπάς θα σου περισσέψουνε χρήματα... Συνεχίζω με την εξωτερική σου εμφάνιση. Πρώτον, καπέλο. Δεύτερον, γραβάτα σαν κι αυτήν εδώ. Τρίτον, κοστούμι της μόδας. Τέταρτον, καλογυαλισμένα παπούτσια... ( Μι λών τ α ς για όλα αυ τ ά δείχνει με φιλαρέσκει α τ α δικά τ ου , κα π έλο , γραβά τ α , κοσ τούμι , π α π ού τσια ) ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Υπάρχουν άπειρες δυνατές λύσεις! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Τις ακούω... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Ύστερα τι θα πρέπει να κάνω... Σε ακούω! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Σας ακούω! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Σε ακούω... Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Έχεις προσόντα, αλλά από συστολή τ' αφήνεις και πάνε χαμένα! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Εγώ έχω προσόντα; Ζ Α Ν : Βεβαίως. Πρέπει όμως να τα αξιοποιήσεις. Πρώτον, να παρακολουθείς τις εξελίξεις. Δεύτερον, να ενημερώνεσαι για τα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά γεγονότα της εποχής μας... Τρίτον... ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Πρώτη πιθανή λύση. Ο ένας γάτος μπορεί να έχει τέσσερις πατούσες και ο άλλος δύο... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Διαθέτω τόσο λίγο χρόνο... ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Λοιπόν, έχετε προσόντα. Φτάνει μόνο να τα αξιοποιήσετε! Ζ Α Ν : Έχεις χρόνο. Φτάνει μόνο να τον αξιοποιήσεις. Μην αφήνεις να σε παρασύρουν τα «ωχ, βρε αδερφέ, όσα πάνε κι όσα έρθουνε» ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Ποτέ μου δεν διέθετα χρόνο. Δημόσιος υπάλληλος ξέρετε. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Όταν κάποιος θέλει να μορφωθεί, βρίσκει χρόνο! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Φτάνει να θέλεις και το χρόνο θα τον βρεις! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον Ζαν: Τώρα πια, είναι λίγο αργά. ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Για μένα, τώρα πια, είναι λίγο αργά! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Ποτέ δεν είναι αργά! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Αργά δεν είναι ποτέ! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Δουλεύεις οχτάωρο, όπως κι εγώ, όπως όλος ο κόσμος, δηλαδή. Αλλά έχεις τις Κυριακές, έχεις τα βράδια, έχεις τρεις βδομαδες

διακοπές το καλοκαίρι. Καιρό πάντα βρίσκεις, αρκεί να τον μεθοδεύεις. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Ακούω τις άλλες δυνατές λύσεις. Αλλά, μεθοδευμένες, μεθοδευμένες. ( Ο Γεράκος αρχίζ ε ι και π άλι να λογαριάζ ε ι ) Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Πρόσεξε, δεν θα ήταν καλύτερα, αντί να αρρωσταίνεις από το ποτό, να είσαι ξεκούραστος και χαρούμενος, ακόμα και στο γραφείο σου; Και τις ελεύθερες ώρες σου θα μπορούσες να τις διαθέσεις πολύ πιο αποδοτικά! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δηλαδή; Ζ Α Ν : Μπορείς να εξερευνήσεις τα μουσεία, να διαβάσεις λογοτεχνικά περιοδικά, να πηγαίνεις σε διαλέξεις. Με όλα αυτά, πρώτον, θα ξεχάσεις το άγχος σου, και, δεύτερον, θα ακονίσεις το πνεύμα σου. Μέσα σε τέσσερις βδομάδες θα έχεις μεταβληθεί σε καλλιεργημένο άτομο! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Λοιπόν, έχεις δίκιο. ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Μπορεί να υπάρχει ένας γάτος με πέντε πατούσες! Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Επιτέλους! Το παραδέχεσαι και μόνος σου. ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Όπως και ένας δεύτερος γάτος με μια πατούσα... Αλλά, σ' αυτή την περίπτωση, εξακολουθούν να είναι γάτοι; ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Και γιατί όχι; Ζ Α Ν , σ τον Μ π ερανζέ : Αντί να σπαταλάς όλα σου τα χρήματα στα οινοπνευματώδη, δεν θα ταν καλύτερα να αγοράσεις εισιτήρια για κανένα θέατρο; Να απολαύσεις κάποιο αξιόλογο θέαμα; Σήμερα, όλος ο κόσμος μιλάει για πρωτοποριακό Θέατρο. Έχεις ιδέα τι θα πει αυτό; Έχεις δει κανένα έργο του Ιονέσκο; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δυστυχώς, όχι! Μόνο ακουστά τον έχω. ΓΕΡΑ ΚΟΣ, στον Σοφολογιότατο: Αν αφαιρέσουμε δυο πατούσες από τις οχτώ που διαθέτουν οι δύο γάτοι... ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Και τώρα παίζεται κάποιο έργο του. Άρπαξε την ευκαιρία. ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Μπορούμε να έχουμε ένα γάτο με έξι πατούσες... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Θα την αρπάξω! Θα είναι μια μοναδική μύηση στα καλλιτεχνικά ρεύματα του καιρού μας. ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Και ένα γάτο χωρίς καμία πατούσα! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Έχεις δίκιο, φίλε μου, έχεις δίκιο. Λοιπόν, θα κατακτήσω το σήμερα, όπως πολύ σωστά το λες! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Σε μια τέτοια περίπτωση, έχουμε ένα προνομιούχο γάτο... ΜΠΕΡΑΝΖΕ, στον Ζαν: Σου δίνω το λόγο μου! ΖΑΝ: Να τον δώσεις στον εαυτό σου. ΓΕΡΑΚΟΣ: Κι έχουμε κι ένα δεύτερο γάτο, χωρίς καμιά πατούσα, στερημένο και εκφυλισμένο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δίνω στον εαυτό μου επίσημη υπόσχεση. Και θα κάνω τα πάντα για να την κρατήσω! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Κάτι παρόμοιο είναι άδικο. Επομένως, αντίθετο με τη μεθοδευμένη λογική! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Αντί να πίνω, Θα καλλιεργήσω το πνεύμα μου. Το πήρα απόφαση κι αισθάνομαι ήδη καλύτερα. Νιώθω σαν να λαμπικάρισε το μυαλό μου! ΖΑΝ: Καιρός ήταν! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Αντίθετο με τη λογική; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Θα αρχίσω από το απόγευμα. Θα πάω στο μουσείο της πόλης μας. Και απόψε το βράδυ θα πάω στο Θέατρο. Έρχεσαι μαζί μου;

ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: ...διότι λογική σημαίνει δικαιοσύνη! ΖΑΝ: Θα χρειαστεί μεγάλη σταθερότητα για να κρατήσουν οι καλές σου προθέσεις! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Καταλαβαίνω, είναι θέμα δικαιοσύνης. ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Πάει, τέλειωσε. Το υποσχέθηκα στον μου. Έρχεσαι μαζί μου το απόγευμα στο μουσείο; ΖΑΝ: Το απόγευμα λέω να πάρω έναν υπνάχο. Βλέπεις, το έχω προγραμματίσει. ΓΕΡΑΚΟΣ, στον Σοφολογιότατο: Μια άλλη πλευρά της λογικής, λοιπόν, είναι η δικαιοσύνη! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, στον Ζαν: Αλλά θα 'ρθεις μαζί μου το βράδυ στο θέατρο, έτσι; ΖΑΝ: Λυπάμαι, αλλά για απόψε αποκλείεται! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Όπως βλέπω, το μυαλό σας λαμπικάρισε. ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Σου εύχομαι να κρατήσεις σταθερά τις καλές σου προθέσεις, αλλά απόψε κανόνισα να συναντηθώ σ' ένα ταβερνάκι με κάτι φίλους για ένα ποτό! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Σε ταβερνάκι εσύ; ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Στο κάτω κάτω, ένας γάτος, χωρίς πατούσες... ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Υποσχέθηκα ότι θα πάω. Κι εγώ κρατάω πάντα τις υποσχέσεις μου! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : ...δεν θα μπορούσε να τρέξει αρκετά γρήγορα για ν' αρπάξει αρουραίους! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Τι να σου πω, αγαπητέ μου, εσύ δίνεις τώρα το κακό παράδειγμα! Κανόνισες δηλαδή να πας να μεθοκοπήσεις! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Μπράβο, κάνατε μεγάλη πρόοδο στη μεθοδευμένη λογική. ( Αρχίζ ε ι π άλι να ακούγε τ α ι και να π λησιάζ ει π ολύ γρήγορα ο καλ π ασμός , τ ο μουγκρη τ ό , και η βαριά ανάσα ενός ρινόκερου , αλλά αυ τ ή τ η φορά α πό τ η ν αν τ ίθε τ η μεριά τ η ς σκηνής . Α πό τ ο βάθος π ρος τ α εμ π ρός , α π ό τ α π αρασκήνια π άν τ α αρισ τ ερά ) ΖΑΝ, θυμωμένος , σ τον Μ π ερανζέ : Αγαπητέ μου, όταν πηγαίνεις κάπου στη χάση και στη φέξη δεν σου γίνεται βίτσιο. Δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που χάνεις εσύ. Γιατί εσύ... εσύ... είναι τελείως διαφορετικό! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Και γιατί, παρακαλώ, είναι τελείως διαφορετικό; ΖΑΝ, φωνάζε ι για να ακουσ τ ε ί , για τ ί ο θόρυβος που έρχε τ α ι α πό τ α π αρασκήνια τ ον σκε π άζ ει : Γιατί εγώ δεν έχω καταντήσει μεθύστακας! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο: Ακόμα και ένας γάτος χωρίς πατούσες είναι υποχρεωμένος να αρπάζει ποντίκια. Αυτή είναι η φύση του! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, φωνάζ ει π ολύ δυνα τ ά για να ακουσ τ ε ί : Δεν είχα την πρόθεση να πω ότι είσαι μεθύστακας, αλλά, γιατί, σε ανάλογη περίπτωση, είμαι εγώ περισσότερο από σένα; ΓΕΡΑΚΟΣ, π ολύ δυνα τ ά σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Τι είναι η φύση ενός γάτου. Δεν κατάλαβα. ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ , π άν τ α τ ο ίδιο δυνα τ ά : Γιατί στα πάντα υπάρχει το σωστό μέτρο. Και εγώ, αντίθετα από σένα, είμαι άνθρωπος που ζυγίζει τα πάντα! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τον Γεράκο , με τ ο χέρι σαν χωνί σ το αυ τ ί τ ου : Τι μου είπατε; ( Τώρα ο θόρυβος σκε π άζ ει τ α λόγια τ ους ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν , με τ ο χέρι σ το αυ τ ί : Αντίθετα από μένα... Δεν άκουσα... τι είπες ότι εσύ...

ΖΑΝ, ουρλιάζ ε ι : Σου είπα ότι... ΓΕΡΑΚΟΣ, ουρλιάζ ε ι : Σας είπα ότι... ΖΑΝ, συνηδει τ ο π οιε ί τ ο θόρυβο π ου τ ώ ρα ακούγε τ α ι πολύ κον τ ά : Μα τι συμβαίνει; ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Μα... τι συμβαίνει; ΖΑΝ, τ ι νάζ ε τ α ι α π ό τ ομα και ρίχνει κά τ ω τ η ν καρέκλα τ ου . Κοι τ ά ζ ε ι προς τ α π αρασκήνια αρισ τ ερά , α π' ό π ου ακούγον τ α ι οι βρυχηθμοί τ ου ρινόκερου που τ ρ έχ ε ι εν τ ε λώς αν τ ίθ ε τ α : Ω!... Ένας ρινόκερος. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, ό π ως σηκώνε τ α ι , ρίχνει τ η ν καρέκλα τ ου : Ω!.. Ένας ρινόκερος! ΓΕΡΑΚΟΣ: Ω!... Ένας ρινόκερος. ΜΠΕΡΑΝΖΕ, π άν τ α καθισμένος , αλλά τ ου έχε ι π εράσει η νύσ τ α : Ένας ρινόκερος, τώρα τρέχει από την άλλη μεριά! ΓΚΑΡΣΟΝΑ, ό π ως βγαίνει κρα τ ών τ α ς ένα δίσκο με π ο τ ήρια : Μα τι γίνεται, καλέ!... Ω!... Ένας ρινόκερος ( ο δίσκος τ ή ς π έφ τ ε ι και τ α π ο τ ήρια σ π άνε ) ΚΑΦΕΤΖΗΣ, βγαίνει α π ό τ ο καφενείο: Μα... τι συμβαίνει πάλι; ΓΚΑΡΣΟΝΑ, σ τον καφε τ ζ ή : Ρινόκερος... ρινόκερος. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Ένας ρινόκερος τρέχει αλλόφρων στο απέναντι πεζοδρόμιο! ΜΠΑΚΑΛΗΣ, βγαίνει α π ό τ ο μαγαζ ί : Ω! Ένας ρινόκερος! ΖΑΝ: Ω!... Ένας ρινόκερος! ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, βγάζον τ α ς τ ο κεφάλι τ η ς α π ό ένα π αράθυρο: Ω! Ένας ρινόκερος! ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ την Γκαρσόνα: Και γι' αυτό εσύ πρέπει να σπάσεις τα ποτήρια; ΖΑΝ: Αυτός ορμάει ακάθεκτος, θα γκρεμίσει τα πάντα! ΝΤΕΖΗ, μπαίνοντας στη σκηνή από τ' αριστερά: Ω!... Ένας ρινόκερος! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, ό π ως βλέ π ει τ η ν Ν τ έ ζη : Ω... Η Ντέζη! ( Ακούγον τ α ι τ ρομαγμένα βήμα τ α ανθρώ π ων π ου τ ρ έχουν να π ροφυλαχ τ ούν , μαζ ί με κραυγές . Ω !.. . και Α !.. . ό π ως και π ροηγουμένως ) ΓΚΑΡΣΟΝΑ: Δεν ξανάγινε! ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ την Γκαρσόνα: Τα ποτήρια θα τα πληρώσεις, τ' άκουσες! (Ο Μ π ερανζέ π ροσ π αθεί και π άλι να κρυφ τ ε ί για να μην τ ον δει η Ν τ έ ζη . Ο Γεράκος , ο Σοφολογιό τ α τ ο ς , ο Μ π ακάλη ς και η γυναίκα τ ου προχωρούν σ το κ έν τ ρο ) ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: Δεν ξανάγινε!... ( Ακούγε τ α ι ένα σ π αραχ τ ι κό νιαούρισμα και σχεδόν συγχρόνως η σ π αραχ τ ι κή κραυγή μιας γυναίκας ) Ω!... ( Την ίδια σ τ ι γμή , και ό π ως ο θόρυβος λι γοσ τ εύει , π αρουσιάζ ε τ α ι η Νοικοκυρά χωρί ς τ ο καλάθι τ η ς , κρα τ ών τ α ς σ τ ην αγκαλιά τ η ς , μέσα σ το αίμα , τ ο σκο τ ωμένο γα τ ί ) ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, κλαί γον τ α ς : Πάει ο γατούλης μου! Τον ποδοπάτησε, τον ποδοπάτησε!... ΓΚΑΡΣΟΝΑ: Ποδοπάτησε το γατούλη της! ( Ο Μ π ακάλης , η γυναίκα τ ου α π ό τ η ν τ ζ α μαρία , ο Γεράκος , η Ν τ έ ζη και ο Σοφολογιό τ α τ ο ς , π λησιάζουν σε κύκλο τ η Νοικοκυρά ) ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: Τι τραγικό δυστύχημα! Φτωχό, μικρό ζωάκι! ΓΕΡΑΚΟΣ: Φτωχό, μικρό ζωάκι! ΝΤΕΖΗ & ΓΚΑΡΣΟΝΑ: Φτωχό, μικρό ζωάκι! ΜΠΑΚΑΛΗΣ, ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, ΓΕΡΑΚΟΣ, ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Φτωχό, μικρό ζωάκι! ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ την Γκαρσόνα , δείχνον τ α ς τ α σ π ασμένα πο τ ήρια και τ ι ς ανα π οδογυρισμένες καρέκλε ς : Τι κάθεσαι εσύ και κοιτάς, χάζεψες; Κουνήσου, μάζεψέ τα! ( Ο Ζαν και ο Μ π ερανζ έ τ ρ έχουν και αυ το ί με τ η σειρά τ ους π ρος τ η Νοικοκυρά π ου π άν το τ ε κλαί ε ι , κρα τ ών τ α ς τ ο γά τ ο σ την αγκαλι ά τ η ς )

ΓΚΑΡΣΟΝΑ, π ροχωρεί γι α να μαζ έψει τ α σ π ασμένα πο τ ήρια και τ ι ς καρέκλες , έχον τ α ς τ ο κ εφάλι τ η ς γυρισμένο π ρος τ ο μέρος τ η ς Νοικοκυράς : Ω! φτωχό, μικρό ζωάκι! ΚΑΦΕΤΖΗΣ, δείχνον τ α ς με τ ο χέρι τ α σ π ασμένα και τ ι ς καρέκλες σ τ ην Γκαρσόνα: Και αυτά εκεί, άντε κουνήσου! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Μ π ακάλη: Εσείς... τι έχετε να πείτε για τα γεγονότα; ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τη Νοικοκυρά: Μην κλαίτε, κυρία μου, μας σπαράζετε την καρδιά! ΝΤΕΖΗ, σ τον Μ π ερανζέ : Κύριε Μπερανζέ... Εσείς εδώ... είδατε ... είδατε... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Καλημέρα σας, δεσποινίς Ντέζη, σας ζητώ συγγνώμη... δεν πρόλαβα να ξυριστώ... αλλά... ΚΑΦΕΤΖΗΣ, π αρακολουθεί τ η ν Γκαρσόνα ό π ως μαζ εύει τ α σ π ασμένα και ύσ τ ερα , ρίχνον τ α ς μια μα τ ι ά σ τ η Νοικοκυρά : Φτωχό μικρό ζωάκι! ΓΚΑΡΣΟΝΑ, μαζ εύον τ α ς τ α σ π ασμένα και με γυρισμένη τ η ν π λά τ η σ τη Νοικοκυρά: Φτωχό, μικρό ζωάκι! ( Όλε ς αυ τ έ ς οι α τ άκ ε ς π ρέ π ει να ε ι π ωθούν π ολύ γρήγορα και σχεδόν συγχρόνως ) ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, α π ό τ η ν τ ζ αμαρία : Αυτό πια, ξεπερνάει κάθε όριο! ΖΑΝ: Αυτό ξεπερνάει κάθε όριο! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, κλαί γον τ α ς κα νανουρίζον τ α ς τ ο γά τ ο σ την αγκαλιά τ η ς : Καημενούλη μου πιτσικόκο!... Αχ!... Να πας από ρινόκερο... Από ρινόκερο! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τ η Νοικοκυρά: Πολύ θα επιθυμούσα να σας ξαναδώ κάτω από άλλες συνθήκες, αλλά... ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, σ τ η Νοικοκυρά: Τι τα θέλετε, κυρία μου, όλες οι γάτες είναι θνητές. Πρέπει να υποταχθούμε στο μοιραίο της λογικής! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, κλαψουρίζον τ α ς : Εγώ που τον είχα μη στάξει και μη βρέξει! ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ την Γκαρσόνα , π ου έχε ι γεμίσει τ η ν π οδιά τ η ς με τ α σ π ασμένα : Τράβα πέταξέ τα στα σκουπίδια. (Σηκώνοντας τις καρέκλες) Θα στα κρατήσω από το μεροκάματό σου! ΓΚΑΡΣΟΝΑ, μ π αίνον τ α ς σ το καφενείο , σ το αφεν τ ι κό τ η ς : Σκοτίστηκα! Εσύ μόνο τις πενταροδεκάρες σου ξέρεις να μετράς. ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, σ τη Νοικοκυρά , α π ό τ η ν τ ζ α μαρία : Μην κλαίτε. Σταματήστε, κυρία μου! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τ η Νοικοκυρά: Σας παρακαλώ, μην κλαίτε, αγαπητή μου κυρία. ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ: Όπως και να'χει, σου ματώνει την καρδιά... ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ: Ο γατούλης μου... που τον είχα... μη στάξει και μη... ω... ΝΤΕΖΗ: Έχει δίκιο, όπως και να'χει, η καρδιά σου ματώνεται! ΓΕΡΑΚΟΣ, βοηθάει τ η Νοικοκυρά να π άει να καθήσει σε ένα τ ρ α π εζάκ ι , όλοι οι άλλοι τ ον ακολουθούν: Ελάτε, καθήστε, κυρία μου, καθήστε! ΖΑΝ, σ τον Γεράκο: Εσείς, τι έχετε να πείτε για τα συνταραχτικά γεγονότα; ΜΠΑΚΑΛΗΣ, σ τον Σοφολογιό τ α τ ο : Εσείς, τι έχετε να πείτε για τα γεγονότα τα συνταραχτικά; ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, σ την Ν τ έ ζη , α π ό τ η ν τ ζ αμαρία : Εσείς για τα συνταραχτικά γεγονότα τι λέτε; ΚΑΦΕΤΖΗΣ, στ η ν Γκαρσόνα , π ου ξ αναβγαίνε ι , ενώ οι άλλοι βοηθάνε τ η Νοικοκυρά , π ου κλαί ε ι π άν τ α και νανουρίζ ε ι τ ο γά τ ο τ η ς , να καθήσει σε μια καρέκλα: Ένα ποτήρι νερό για την κυρία. Τσακίσου! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τ η Νοικοκυρά: Καθήστε... αγαπητή μου κυρία, ελάτε, καθήστε! ΖΑΝ: Δύστυχη γυναίκα! ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, α π ό τ η ν τ ζ αμαρία : Δύστυχο ζωάκι! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ την Γκαρσόνα: Πιο καλά, δεν της φέρνετε ένα κονιάκ! ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ την Γκαρσόνα: Άκουσες; Ένα κονιάκ! ( Δείχνει τ ο ν Μ π ερανζέ ) Πληρώνει ο Κύριος!

ΓΚΑΡΣΟΝΑ, μ π αίνον τ α ς σ το καφενείο: Έφτασε. Ένα κονιάκ! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, ξ εσ π ών τ α ς σε νέα κρίση: Δεν θέλω τίποτα... τίποτα... ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Μα, να ξαναπεράσει μπροστά από το μαγαζί μου. ΖΑΝ, σ τον Μ π ακάλη: Αυτός ήταν άλλος! ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Με το μπαρδόν... Άλλος; ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ: Καλέ, ο ίδιος ήτανε! ΝΤΕΖΗ: Ο ίδιος που πέρασε και νωρίτερα; ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Κι εγώ πιστεύω πως ήτανε ο ίδιος. ΖΑΝ: Λάθος! Αυτός ήταν άλλος! Εκείνος που πέρασε νωρίτερα είχε δυο κέρατα στη μύτη του. Ήταν ένας ασιατικός ρινόκερος. Αυτός που πέρασε πριν λίγο είχε ένα κέρατο μονάχα, και είναι ρινόκερος της Αφρικής. ( Η Γκαρσόνα βγαίνει με τ ο κονιάκ και τ ο π ηγαίνει σ τ η Νοικοκυρά ) ΓΕΡΑΚΟΣ: Ορίστε το κονιακάκι σας. Ελάτε, να πάνε κάτω τα φαρμάκια! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, με λυγμούς: Δεν θέλω... δεν θέλω... ΜΠΕΡΑΝΖΕ, απότομα, νευριασμένος, στον Ζαν: Είσαι και πάλι εκτός! Πότε μπόρεσες να διακρίνεις τα κέρατα του ρινόκερου; Το θηρίο πέρασε με τέτοια ταχύτητα που μόλις και μετά βίας προφτάσαμε να το δούμε! ΝΤΕΖΗ, σ τ η Νοικοκυρά: Ελάτε, ελάτε, θα σας κάνει καλό! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Μ π ερανζέ : Έχω την ίδια γνώμη με σας... Έτρεχε σαν βολίδα! ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ τη Νοικοκυρά: Μόνο μια γουλίτσα. Είναι δέκα αστέρων! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Πότε πρόλαβες, εσύ, να μετρήσεις τα κέρατα; ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, σ την Γκαρσόνα , α π ό τ η ν τ ζ α μαρία : Στην ανάγκη, βάλτην να το πιει με το ζόρι! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Άσε που σήκωσε γύρω του σύννεφα σκόνης! ΝΤΕΖΗ, σ τ η Νοικοκυρά: Μια γουλιά, κυρία μου, μια σταλίτσα! ΓΚΑΡΣΟΝΑ, σ τ η Νοικοκυρά: Να βρέξετε τα χειλάκια σας, αγαπητή μου κυρία... Θα σας τονώσει... ( Η Γκαρσόνα φέρνει τ ο π ο τ ήρι σ τ α χεί λη τ η ς Νοικοκυράς , αυ τ ή αν τ ισ τ έ κ ε τ α ι , η Γκαρσόνα ε π ιμένε ι , η άλλη π άλι αρνεί τ α ι , αλλά σ το τ έ λο ς π ίνει ) ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, α π ό τ η ν τ ζ αμαρία : Έτσι μπράβο! ΝΤΕΖΗ: Έτσι μπράβο! ΓΚΑΡΣΟΝΑ: Έτσι μπράβο! ΖΑΝ: Εγώ δεν πετάω σε σύννεφα ομίχλης. Έχω μυαλό πεντακάθαρο. Μετράω γρήγορα. Δεν με τυλίγουν αναθυμιάσεις κρασιού! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τ η Νοικοκυρά: Νιώθουμε κάπως καλύτερα; ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Λες ό,τι σου κατέβει. Αφού έτρεχε με σκυμμένο κεφάλι! ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ τη Νοικοκυρά: Πρώτης ποιότητας, έτσι; ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Πολύ σωστά, κι έτσι φαινόντουσαν καλύτερα τα κέρατά του! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, αφού κα τ ά π ι ε τ ο κονιάκ : Πάει ο πιτσικόκος μου! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, νευριασμένα , σ τον Ζαν: Από βλακείες, άλλο τίποτα! ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, α π' τ η ν τ ζ α μαρία , σ τη Νοικοκυρά: Μην κάνετε έτσι, θα σας δώσω έναν άλλο γατούλη! ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Βλακείες εγώ; Τολμάς να ισχυρίζεσαι ότι λέω βλακείες; ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, σ την Μ π ακάλισσα: Όχι, δεν θέλω άλλο... δεν θέλω... ( ξ εσ π άει σε λυγμούς νανουρίζον τ α ς τ ο γά τ ο τ η ς ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Μάλιστα, βλακείες, για να μην πω... κοτσάνες! ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ τη Νοικοκυρά: Ελάτε, για κοίτα κατάσταση!... Μην χάνετε έτσι! ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Ποτέ στη ζωή μου δεν λέω κοτσάνες! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τ η Νοικοκυρά: Φιλοσοφήστε το και λίγο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Μόνο φιγούρα σ' αρέσει να κάνεις! ( Ακόμα π ιο δυνα τ ά )

Να παριστάνεις το φωστήρα και τον πάνσοφο! ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ τον Ζαν και τ ον Μ π ερανζ έ : Ελάτε τώρα, κύριοι, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν , π άν τ α νευριασμένος : Ένα πεισματάρικο μουλάρι... Αυτό είσαι... που δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα! Ο κύριος παντογνώστης... αλλά, σε πληροφορώ, πρώτον, ο ρινόκερος της Ασίας διαθέτει ΕΝΑ κέρατο στη μύτη του και δεύτερο, ο Ρινόκερος της Αφρικής διαθέτει ΔΥΟ! ( Όλοι π αρα τ άνε τ η Νοικοκυρά και έρχον τ α ι να κυκλώσουν τ ο ν Ζαν κα τ ον Μ π ερανζέ που άρχισαν έν τ ονο καβγά ) ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Απατάσαι οικτρά, εγώ είμαι σίγουρος ότι... ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, μονολογεί : Ήταν τόσο χαριτωμένος. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Βάζεις στοίχημα; ΓΚΑΡΣΟΝΑ: Καλέ, αυτοί δεν αστειεύονται! Θα βάλουν και στοίχημα. ΝΤΕΖΗ, σ τον Μ π ερανζέ : Μην εκνευρίζεσθε, κύριε Μπερανζέ! ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Εγώ να βάλω με σένα στοίχημα; Εσύ έχεις κάλο! Τι λέω; Τα δύο κέρατα εσύ τα έχεις! Χλεμπονιάρη της Ασίας! ΓΚΑΡΣΟΝΑ: Ωχ! άρχισαν να πέφτουν, να πέφτουν και ροδόφυλλα. ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, α π ό τ η ν τ ζ αμαρία , σ τον άν τ ρα τ η ς : Καλέ, αυτοί θα παίξουνε ξύλο! ΜΠΑΚΑΛΗΣ, σ τη γυναίκα τ ου: Υπερβολές! Ένα στοιχηματάκι θα βάλουνε! ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ τον Ζαν κα τ ο ν Μ π ερανζέ : Παρακαλώ, κύριοι, στο μαγαζί μου τεντιμποϊσμοί δεν έχουνε θέση. ΓΕΡΑΚΟΣ: Κύριοί μου, μια στιγμή, να το μεθοδεύσουμε το πρόβλημα. Καταρχήν να τεκμηριώσουμε σε ποιο είδος και σε ποιο γένος ρινόκερου φυτρώνει ένα και μοναδικό κέρατο, στη μύτη του. ( Σ τ ον Μ π ακάλη ) Εσείς, ως έμπορος, θα πρέπει να το ξέρετε! ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, α π ό τ η ν τ ζ αμαρία , σ τον Μ π ακάλη : Καλά σου λεει, πρέπει να το ξέρεις. ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Εγώ δεν έχω κέρατα, κι ούτε σκοπεύω ποτέ μου να αποχτήσω. ΜΠΑΚΑΛΗΣ, σ τον Γεράκο: Οι έμποροι δεν είναι υποχρεωμένοι να τα ξέρουν όλα! ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Αν έχεις, λέει! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Και ούτε είμαι Ασιάτης! Εξάλλου, άνθρωποι είναι και οι Ασιάτες σαν όλους τους άλλους! ΓΚΑΡΣΟΝΑ: Πολύ σωστά! Άνθρωποι είναι και οι Ασιάτες σαν και μένα και την αφεντιά σας! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Καφε τ ζ ή : Μεθοδευμένος συλλογισμός! ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ την Γκαρσόνα: Εσύ, να μη φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουνε! ΝΤΕΖΗ, σ τον Καφε τ ζ ή : Κι όμως, έχει δίκιο. Ανθρωπάκια του Θεού είναι κι αυτοί σαν κι εμάς! ( Σ ' όλο αυ τό τ ο διάσ τ η μα η Νοικοκυρά δεν σ τ αμα τ ά ε ι να κλαί ε ι ) ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ: Ήτανε τόσο τρυφερός, σαν άνθρωπος. Ανθρωπάκι του θεού σαν και μας! ΖΑΝ, έ ξ αλλος : Οι Ασιάτες είναι κιτρινιάριδες! ( Ο Σοφολογιό τ α τ ο ς σ τ έκ ε ι λίγο π αράμερα , ανάμεσα σ τ η Νοικοκυρά και τ ους άλλους , που έχουν π ερικυκλώσει τ ο ν Ζαν και τ ο ν Μ π ερανζέ , και π αρακολουθεί π ροσεχ τ ι κ ά τ ι ς διαφωνί ες χωρί ς να ε π εμβαίνει ) ΖΑΝ: Χαίρετε, κύριοι! ( Σ τ ον Μ π ερανζέ ) Εσένα δεν αξίζει να σε χαιρετήσω! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, π άν τ ο τ ε με λυγμούς : Μας αγαπούσε τόσο πολύ... τόσο πολύ... ΝΤΕΖΗ: Κύριε Μπερανζέ, δεν είναι σωστό... κύριε Ζαν, δεν είναι δα και τόσο

σπουδαίο! ΓΕΡΑΚΟΣ: Εγώ στο παρελθόν είχα φίλους από την Ασία. Τώρα, δεν είμαι και σίγουρος αν ήταν αληθινοί Ασιάτες... ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Εγώ έχω γνωρίσει Ασιάτες γέννημα και θρέμμα! ΓΚΑΡΣΟΝΑ, σ τ ην Μ π ακάλισσα: Κι εγώ κάποτε είχα ένα ... φίλο Ασιάτη! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, π άν τ α κλαίγον τ α ς : Από μωράκι, στα χεράκια μου μεγάλωσε! ΖΑΝ, π άν το τ ε έ ξαλλος : Είναι κίτρινοι, κιτρινιάριδες σαν σάπια λεμόνια! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Αφού πας φυρί φυρί, κι εσύ είσαι κόκκινος, κατακόκκινος σαν σάπια ντομάτα! ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, ΓΚΑΡΣΟΝΑ: ωχωχώχ... ωχ... ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Σκούρυναν τα πράγμτα! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, π άν τ α κλαίγον τ α ς : Τόσο καθαρό πλασματάκι! Έτρεχε πάντα για να λερώσει στο κασονάκι του! ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Κι εσύ, αφού πας γυρεύοντας, στο υπογράφω... αν με ξαναδείς, γράψε μου!... Δεν θα χάνω άδικα τον καιρό μου με ένα βλακόμουτρο! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, π άν τ α κλαίγον τ α ς : Μόνο η μιλιά τού έλειπε, αλλά πάντα καταλάβαινα τι ήθελε! ( Ο Ζαν π ροχωρεί γρήγορα , σε έ ξαλλη κα τ άσ τ αση , π ρος τ α δεξ ι ά , ξ αναγυρί ζ ε ι όμως για μια τ ε λ ευ τ α ί α φορά , πριν να φύγει ορισ τ ι κά ) ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Μ π ακάλη: Υπάρχουν Ασιάτες που είναι λευκοί, όπως και μελαψοί! Ακόμα και γαλάζιοι, υπάρχουν κι άλλοι που μοιάζουν με μας! ΖΑΝ, σ τον Μ π ερανζέ : Μπεκρούλιακα! ( Ολοι τ ο ν κοι τ ά ζουν κα τ ά π ληκ τ ο ι ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ζαν: Στο απαγορεύω... Σου απαγορεύω να... ΟΛΟΙ, σ τρέφουν π ρος τ η μεριά τ ου Ζαν: Ωχωχώχ! ωχ! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ: Μόνο η μιλιά τού έλειπε. Κι όμως νιαούριζε σαν να σου κουβέντιαζε! ΝΤΕΖΗ, σ τον Μ π ερανζέ : Δεν έπρεπε να τον θυμώσετε τόσο πολύ! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ την Ν τ έ ζ η: Το λάθος ήταν δικό του!... ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ την Γκαρσόνα: Τράβα να φέρεις κανένα κασονάκι, για να βάλουμε μέσα το άτυχο ζωάκι! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Μ π ερανζέ : Λοιπόν, νομίζω πως έχετε δίκιο. Ο ρινόκερος της Ασίας έχει δύο κέρατα, και ο ρινόκερος της Αφρικής έχει μόνο ένα! ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Μα ο κύριος, υποστήριζε το αντίθετο. ΝΤΕΖΗ, σ τον Μ π ερανζέ : Είχατε άδικο και οι δύο! ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Μ π ερανζέ : Ό,τι και να υποστηρίζατε, το δίκιο το είχατε εσείς! ΓΚΑΡΣΟΝΑ, σ τ η Νοικοκυρά: Ελάτε, κυρία μου, να βάλουμε το δύστυχο θύμα σε κασονάκι! ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, τ σ ιρί ζ ε ι α π αρηγόρη τ η : Όχι... Σε κασονάκι ποτέ... ποτέ... ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Με το παρδόν, αλλά εγώ νομίζω ότι είχε δίκιο ο κύριος Ζαν! ΝΤΕΖΗ, π λησιάζον τ α ς τ η Νοικοκυρά: Ελάτε τώρα, κυρία μου. Πρέπει να το ξεχάσετε... ( Με τ η ν Γκαρσόνα τ ρ αβάνε τ η Νοικοκυρά με τ ον π εθαμένο γά τ ο σ τ ην αγκαλιά τ η ς σ την ε ίσοδο τ ου καφενείου ) ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τ ην Ν τ έ ζη και τ η ν Γκαρσόνα: Μήπως θέλετε να σας συνοδεύσω; ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Ένα κέρατο έχει ο ρινόκερος της Ασίας και δύο κέρατα ο ρινόκερος της Αφρικής. Και τούμπαλιν! ΝΤΕΖΗ, σ τον Γεράκο: Αμπά, να μη σας βάζουμε σε κόπο! (Η Ν τ έ ζη και η Γκαρσόνα , π αρασύρον τ α ς τ η ν α π αρηγόρη τ η π άν τ α Νοικοκυρά , μ π αίνουν σ το καφενείο ) ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, σ τον άν τ ρα τ η ς : Εσύ δεν μπορείς, πρέπει πάντα να 'σαι πνεύμα αντιλογίας. ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον εαυ τ ό τ ου , ενώ οι άλλοι κουβεν τ ι ά ζουν γι α τ α κέρα τ α τ ου ρινόκερου: Έχει δίκιο η Ντέζη. Του παραμπήκα στη μύτη.

ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ την Μ π ακάλισσα: Ο άντρας σας έχει δίκιο. Δύο κέρατα έχει ο ρινόκερος της Ασίας. Αλλά δύο έχει και ο ρινόκερος της Αφρικής. Και τούμπαλιν! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον εαυ τ ό τ ου: Δεν ανέχεται ποτέ διαφορετική γνώμη. Μόλις του πας κόντρα, γίνεται εξωφρενών. ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Καφε τ ζ ή : Κάνετε ένα μικρό λαθάκι, φίλε μου. ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ τον Γεράκο: Με το παρδόν, αλλά δεν κάνω κανένα λάθος! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον εαυ τ ό τ ου: Σ' όλα τ' άλλα είναι τέλειος, αλλά όταν μουλαρώσει! ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, σ τον Γεράκο , σ τον Καφε τ ζ ή και σ τον Μ π ακάλη : Μα πώς γίνεται να είναι και οι δύο διπλοκέρατοι; ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον εαυ τ ό τ ου: Κατά βάθος έχει καρδιά μάλαμα... Με έχει βοηθήσει ατέλειωτες φορές... ΚΑΦΕΤΖΗΣ, σ την Μ π ακάλισσα: Αν ο πρώτος έχει δύο κέρατα, ο δεύτερος θα έχει ένα, δεν γίνεται να έχει δύο. ΓΕΡΑΚΟΣ: Ίσως ο πρώτος να έχει ένα και ο δεύτερος δύο. ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον εαυ τ ό τ ου: Τώρα λυπάμαι που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα νεύρα μου. Αλλά, κι αυτός έχει πείσμα γαϊδουρίσιο. Δεν ήθελα να φτάσω στα άκρα, αλλά... ( Σ τ ους άλλους ) Υποστηρίζει πάντα τα πιο απίθανα πράγματα, θέλει όλος ο κόσμος να μένει με το στόμα ανοιχτό μπροστά στις γνώσεις του. Ποτέ δεν παραδέχεται ότι μπορεί να κάνει λάθος. ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Μ π ερανζέ : Έχετε αποδείξεις για όσα μας λέτε; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Αποδείξεις; Για ποιο ζήτημα; ΓΕΡΑΚΟΣ: Για το ζήτημα που μας λέγατε πριν από λίγο. Το ζήτημα που προκάλεσε το θλιβερό καβγαδάκι με το φίλο σας. ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Πολύ σωστά! Έχετε αποδείξεις; ΓΕΡΑΚΟΣ: Πώς είσαστε τόσο σίγουρος ότι ο πρώτος ρινόκερος είχε δύο κέρατα και ο δεύτερος μόνο ένα. Και ποιος είχε ένα, και ποιος είχε δύο; ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ: Μαύρα μεσάνυχτα έχει κι αυτός σαν και του λόγου μας. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Καταρχήν δεν ξέρουμε καν αν οι ρινόκεροι ήτανε δύο. Εγώ, μάλιστα, πιστεύω ότι ο ρινόκερος ήταν ένας. ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Ας υποθέσουμε, αφού επιμένετε, ότι οι ρινόκεροι ήταν δύο! Ποιος είναι ο μονοκέρατος; Ο ρινόκερος της Ασίας; ΓΕΡΑΚΟΣ: Διαφωνώ! Δύο κέρατα έχει ο ρινόκερος της Αφρικής. Γι' αυτό είμαι βέβαιος. ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Και ποιος είναι δικέρατος; ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Πάντως, όχι ο ρινόκερος της Αφρικής! ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ: Αν τα βρούνε, να μου τρυπήσετε τη μύτη! ΓΕΡΑΚΟΣ: Κι όμως, πρέπει να το τεκμηριώσουμε! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, ε π ι τ έ λους π αρεμβαίνει : Κύριοι, με συγχωρείτε που επεμβαίνω... αλλά... δεν τοποθετείτε σωστά το πρόβλημα! Μπορώ να σας συστηθώ... ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ, με δάκρυα σ τ α μά τ ι α : Ο κύριος είναι Σοφολογιότατος, και μάλιστα ορθολογιστής. ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Ό,τι μας χρειάζεται... Σοφολογιότατος, ε; ΓΕΡΑΚΟΣ, συσ τήνει τ ον Σοφολογιό τ α τ ο σ τον Μ π ερανζέ : Από δω ο φίλος μου. Σοφολογιότατος και ορθολογιστής! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Χαίρω πολύ, κύριε! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, συνεχί ζον τ α ς : Επαγγελματίας φιλόσοφος, το γράφει και στην ταυτότητά μου ( β γάζ ε ι και δείχνει τ η ν τ αυ τ ό τ η τ ά τ ου ) ΜIlΕΡΑΝΖΕ: Μεγάλη μου τιμή, κύριε...

ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Και δική μας, ακόμα μεγαλύτερη! ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Θα θέλατε, λοιπόν, να μας πείτε, κύριε Σοφολογιότατε, αν ο ρινόκερος της Αφρικής έχει μόνο ένα κέρατο! ΓΕΡΑΚΟΣ: Ή, αν έχει δύο κέρατα... ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ: Κι αν έχει δύο κέρατα και ο ρινόκερος της Ασίας; ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Ή αν έχει μόνο ένα κέρατο; ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Το πρόβλημα δεν τεκμηριώνεται έτσι... Και γι' αυτό θα ήθελα να σας αναλύσω το φαινόμενο. ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Μα κι εμείς μόνο αυτό θέλουμε να μάθουμε. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Θα μ' αφήσετε να ολοκληρώσω, κύριοι; ΓΕΡΑΚΟΣ: Ας τον αφήσουμε να ολοκληρώσει. ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Σας ακούμε, κύριε. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, στον Μπερανζέ: Ως επί το πλείστον, απευθύνομαι σε σας, αλλά, φυσικά, και σε όλους τους παρευρισκόμενους. ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Απευθύνεται σε όλους τους παρευρισκόμενους! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Καταρχήν, έχω να παρατηρήσω ότι η αφετηρία σας για να αναλύσετε το πρόβλημα, στην πορεία της, μέσα στην άγνοιά σας φυσικά, μεταπήδησε σε άλλες, προβληματικές αφετηρίες. Κατά πρώτον, δεν είσαστέ σίγουροι, αν και κατά πόσον, ο ρινόκερος που πέρασε πριν από λίγο είναι ο ίδιος με το ρινόκερο που είχε περάσει λίγο νωρίτερα ή.. αν είναι κάποιος άλλος ρινόκερος και ορίστε λοιπόν το πρώτο ερώτημα το οποίον απαραιτήτως πρέπει ν' αναλυθεί και να του δοθεί η σωστή απάντηση. ΜΙΙΕΡΑΝΖΕ: Και πώς θα γίνει αυτό; ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Απλούστατο! Με το νόμο των πιθανοτήτων. Λοιπόν, είναι πιθανό, να είδατε δύο φορές τον ίδιο φτυστό και απαράλλαχτο ρινόκερο, ο οποίος διαθέτει ένα και μοναδικό κέρατο. ΜΠΑΚΑΛΗΣ, ε π αναλαμβάνει , σαν να θέλει έ τσ ι να κα τ α λάβ ει καλύ τ ερα : Δύο φορές... ένα και μοναδικό κέρατο. ΚΑΦΕΤΖΗΣ, ε π αναλαμβάνει για τ ον ίδιο λόγο: Τον ίδιο φτυστό και απαράλλαχτο ρινόκερο. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, συνεχί ζ ε ι : Αλλά... δεν είναι επίσης και απίθανο, να είδατε δύο φορές τον ίδιο ρινόκερο, ο οποίος να διαθέτει δύο κέρατα. ΓΕΡΑΚΟΣ: Ένα μόνο ρινόκερο με δύο κέρατα, αλλά δύο φορές! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Μπράβο, εσείς το καταλάβατε... Αλλά... επίσης δεν αποκλείεται να είδατε πρώτα ένα ρινόκερο με ένα κέρατο κι αργότερα έναν άλλο ρινόκερο που κι αυτός διέθετε μόνον ένα κέρατο. ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ: Χα! Τι σας έλεγα, τα βλέπετε; ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Αλλά... δεν μπορούμε επίσης να απορρίψουμε και την αντίθετη άποψη, ότι δηλαδή ο πρώτος ρινόκερος διέθετε δύο κέρατα, όπως ακριβώς διαθέτει και ο δεύτερος ρινόκερος. ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Πολύ σωστά! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Μπράβο, αλλά... αν είχατε δει... ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Αν είχαμε δει... ΓΕΡΑΚΟΣ: Σαφώς, αν είχανε δει... ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Αν είχατε δει την πρώτη φορά ένα ρινόκερο με δύο κέρατα... ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Με δύο κέρατα... ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ:... και τη δεύτερη φορά ρινόκερο με ένα κέρατο... ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Με ένα κέρατο. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ:. . .και πάλι θα ήταν αδύνατο να καταλήξουμε σε τεκμηριωμένο συμπέρασμα! ΚΑΦΕΤΗΣ: Μπα, και γιατί;

ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ: Τόσο μπουρδουκλωμένα πράγματα δεν ματάκουσα στη ζωή μου. ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Μη διακόπτεις τεκμηριωμένα συμπεράσματα. ( Η Μ π ακάλισσα φεύγει α π' τ η ν τ ζ αμαρία σηκώνον τ α ς τ ους ώμους τ η ς ) ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Απλούστατο, σύμφωνα με τους νόμους της εξέλιξης, είναι πιθανό, στο μικρό χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, ο πρώτος ρινόκερος να έχασε ένα από τα κέρατά του, κι έτσι, αυτός που πέρασε την πρώτη φορά, να είναι ο ίδιος μ' εκείνον που πέρασε τη δεύτερη φορά ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Το καταλαβαίνω... όμως... ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Μ π ερανζέ : Μη διακόπτετε. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Αλλά... δεν αποκλείεται κι η περίπτωση, και οι δυο ρινόκεροι που διέθεταν από δύο κέρατα, να έχασαν, ξεχωριστά ο καθένας, το ένα από τα κέρατά τους! ΓΕΡΑΚΟΣ: Μεθοδευμένο κι απόλυτα τεκμηριωμένο! ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Κάτι τέτοια συμβαίνουν συχνά. ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Συχνότατα μάλιστα. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Συμφωνώ, αν και δεν μας είπατε... ΓΕΡΑΚΟΣ, σ τον Μ π ερανζέ : Μη διακόπτετε. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Τώρα, αν μπορείτε ν' αποδείξετε ότι την πρώτη φορά είδατε ρινόκερο με ένα κέρατο που κατάγεται απ' την Ασία ή την Αφρική... ΓΕΡΑΚΟΣ: Απ' την Ασία ή την Αφρική. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: ...και τη δεύτερη φορά ρινόκερο με δύο κέρατα.. . ΓΕΡΑΚΟΣ: Με δύο κέρατα... ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: ...που πολύ λίγη σημασία έχει αν κατάγεται από Αφρική ή από Ασία... ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Από Αφρική ή από Ασία. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟ, συνεχί ζον τ α ς π άν τ α τ η θεωρία τ ου : Τότε μόνο, ξαναλέω, τότε μόνο, μπορούμε να βγάλουμε τεκμηριωμένο συμπέρασμα ότι πρόκειται για δύο διαφορετικούς ρινόκερους. Βλέπετε, είναι λογικώς απίθανο να φυτρώσει ένα δεύτερο κέρατο μέσα σε λίγα λεπτά στη μύτη ενός ρινόκερου και να εξέχει τόσο μεγαλοπρεπώς! ΓΕΡΑΚΟΣ: Μπράβο, τόσο μεγαλοπρεπώς! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, συνε π αρμένος α π ό τ ους συλλογισμούς τ ου : Σ' αυτή την περίπτωση, ένας ρινόκερος της Ασίας ή της Αφρικής θα έπαιρνε τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα... ΓΕΡΑΚΟΣ: Γνωρίσματα της Ασίας ή της Αφρικής... ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: ...του ρινόκερου της Αφρικής ή της Ασίας. ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Της Αφρικής ή της Ασίας ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Το μυστήριο εξιχνιάστηκε. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Αλλά... κι αυτό, σύμφωνα με τη σύγχρονη λογική, είναι τελείως παραδοξοφανές, γιατί, πώς μπορούμε να τεκμηριώσουμε ότι ένα και το αυτό πλάσμα μπορεί να γεννηθεί ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικές ηπείρους; ΓΕΡΑΚΟΣ: Πολύ σωστά, ούτε ταυτόχρονα αλλά ούτε και διαδοχικά. ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ: Κι επιτέλους έφτασε η στιγμή να λάμψει η αλήθεια στο μέγα πρόβλημα! ΜΙΙΕΡΑΝΖΕ, σ το φιλόσοφο: Όσα μας είπατε τα βρίσκω ξεκάθαρα, μόνο που εγώ πιστεύω ότι το πρόβλημα παραμένει και ότι... ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, χαμογελών τ α ς π εριφρονη τ ι κ ά σ τον Μ π ερανζ έ : Το γνωρίζω, αγαπητέ μου κύριε... αλλά.. μόνο εδώ και τώρα το πρόβλημα τοποθετήθηκε σε μια σοφολογιότατη βάση. ΓΕΡΑΚΟΣ: Και μάλιστα σαφέστατα

τεκμηριωμένη! ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΣ, βγάζον τ α ς τ ο κα π έλο: Λοιπόν, κύριοί μου, χαίρεται! ( Κάνει σ τροφή και βγαίνε ι αρισ τ ερά . Ο Γεράκος τ ο ν ακολουθεί ) ΓΕΡΑΚΟΣ: ΟΠΕΡ ΕΔΕΙ ΔΕΙΞΑΙ! ( Χαιρε τ ά ε ι με τ ο κα π έλο και ακολουθεί τ ον Σοφολογιό τ α τ ο ) ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Σαφέστατο! Αλλά, με το μπαρδόν, εγώ δεν... ( Την ίδια σ τ ι γμή , βγαίνουν α π ό τ ο καφενείο η Νοικοκυρά με μαύρες π λερέζ ε ς , κρα τ ών τ α ς σ τ α χέρια ένα μικρό χασελάχ ι . Την ακολουθούν , ό π ως σε μια κηδεία , η Ν τ έ ζη κ η Γκαρσόνα . Η π ομ π ή π ροχωρεί και βγαίνε ι δεξ ι ά ) ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Όσο κι αν είναι σαφέστατο, εμείς δεν μπορούμε να καθόμαστε αδιάφοροι, με σταυρωμένα χέρια, σαν απλοί θεατές και να δεχόμαστε οι ρινόκεροι να ποδοπατάνε τους γάτους μας μπροστά στα μάτια μας! Άσχετα αν πρόκειται για ρινόκερους της Ασίας ή της Αφρικής κι αν φυτρώνουνε στο κούτελό τους ένα ή δύο κέρατα! ( Δείχνει μελοδραμα τ ι κ ά τ η ν π ομ π ή π ου βγαίνει δεξ ιά ) ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Γεια στο στόμα σου! Είναι ανεπίτρεπτο! Θα απαγορεύσουμε στους ρινόκερους να ποδοπατάνε τους γάτους μας, από οπουδήποτε κι αν κρατάει η σκούφια τους! ΜΠΑΚΑΛΗΣ: Μας απαγορεύεται να το επιτρέψουμε. Αυτό ποτέ. ΜΠΑΚΑΛΙΣΣΑ, βγάζ ε ι τ ο κ εφάλι α π' τ η ν π όρ τ α τ ου μαγαζ ιού , σ τον άν τ ρα τ η ς : Άσε τα ποτέ και μαζέψου, έχουμε και δουλειές. Μπορεί να φανεί και κανένας πελάτης. ΜΠΑΚΑΛΗΣ, π ροχωρών τ α ς π ρος τ ο μ π ακάλικο: Με το μπαρδόν, αλλά αυτό δεν επιτρέπεται να το επιτρέψουμε. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Λάθος μου... ήτανε λάθος να τσακωθώ με τον Ζαν... (Σ τ ον Καφε τ ζ ή ) Φέρε μου αμέσως ένα κονιάκ... στάσου, διπλό! ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Διπλό, έφτασε. ( Μ π αίνει σ το μαγαζ ί για να φέρει τ ο κονιάκ ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ, μόνος: Λάθος μου... ήταν λάθος να παρασυρθώ τόσο! (Ο Καφε τ ζ ή ς έρχε τ α ι α π' τ ο καφενείο με τ ο δι π λό κονιάκ ) Πού διάθεση τώρα να εξερευνήσω μουσεία... ωχ, βρε αδερφέ, καλλιεργώ το πνεύμα μου μιαν άλλη φορά. Το σήμερα, συνεχίζεται στο αύριο. Θα το αρπάξω. ( Αρ π άζ ει τ ο π ο τ ήρι με τ ο κονιάκ και τ ο κα τ εβάζ ε ι μονορούφι )

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΑΞΗ Α' ΕΙΚΟΝΑ

Το γραφείο μιας ιδιω τ ι κή ς ε π ιχ είρησης , π. χ . ένας εκδο τ ι κό ς οίκος νομικών βιβλίων . Σ το βάθος , σ το κ έν τ ρο , μια δίφυλλη πόρ τ α και μια τ α μ π ελ ί τσα που γράφει « Προϊσ τ άμενος Υπηρεσίας » . Αρισ τ ερά , σ το βάθος , κον τ ά σ τ ην πόρ τ α τ ου π ρο π ροϊσ τ άμενου , τ ο γραφειάκ ι τ η ς Ν τ έ ζη ς , και π άνω μια γραφομηχανή . Σ τον τ ο ί χο αρισ τ ερά , ανάμεσα σε μια πόρ τ α που βγάζ ε ι σ τ η σκάλα και τ ο γραφειάκ ι τ η ς Ν τ έ ζη ς , ένα άλλο γραφείο με τ α δελ τ ί α π αρουσίας , που τ α υ π ογράφουν οι υ π άλληλοι μόλι ς φ τ άσουν σ το γραφείο . Πάν τ α αρισ τ ερά , σε π ρώ τ ο π λάνο , η π όρ τ α π ου οδηγε ί σ τ η σκάλα . Βλέ π ουμε τ α τ ε λ ευ τ α ί α τ η ς σκαλο π ά τ ι α , τ ο π άνω μέρος τ ου σ τηρίγμα τ ο ς κ ι ένα μικρό κ εφαλόσκαλο . Αρκε τ ά μ π ροσ τ ά , ένα γραφείο με δυο καρέκλε ς . Ε πάνω , τ υ π ογραφικέ ς σελίδες για διόρθωμα , ένα μελανοδοχείο και κονδυλοφόροι ! Είναι τ ο γραφείο που δουλεύουνε ο Μ π ο τ άρ και ο Μ π ερανζέ . Ο π ρώ τ ο ς κάθε τ α ι σ τ ην καρέκλα δεξ ι ά και ο Μ π ερανζ έ σ την καρέκλα αρισ τ ερά . Κον τ ά σ το δεξ ιό τ ο ίχο , ένα άλλο γραφείο , π ιο μεγάλο , ορθογώνιο , κ αυ τ ό γεμά τ ο χαρ τ ι ά , τ υ π ογραφικά , κ . λ π. Αλλες & οι καρέκλε ς κον τ ά σ ' αυ το ' τ ο γραφείο , μόνο π ιο μεγαλο π ρε π εί ς και π ιο ε π ίσημε ς , η μία α π έναν τ ι α π ό τ η ν άλλη !

Είναι τ ο γραφείο τ ου Ν τ ιν τ άρ και τ ου κυρίου Βοδάρ . Ο Ν τ ιν τ άρ θα καθήσει σ τ ην καρέκλα π ου σχεδόν ακουμ π άει σ τον τ ο ίχο , για να μ π ορεί να βλέ π ει α π έναν τ ί τ ου , τ ους άλλους υ π αλλήλους . Είναι ο υ πο π ροϊσ τ άμενος . Ένα π αράθυρο ανάμεσα σ τ ην π όρ τ α τ ου βάθους και σ τον τ ο ί χο δεξ ιά . Σ τ ην π ερί π τ ωση π ου η σκηνή διαθέ τ ε ι μικρή ε ξ έδρα , θα ή τ αν καλύ τ ερα να τ ο π οθε τ ηθ εί μόνον ένα π λαίσιο π αραθύρου , σε π ρώ το π λάνο , π ου θα βλέ π ει σ το κοινό . Σ το βάθος , σ τη γωνία δεξ ι ά , ένας καλόγερος που κρέμον τ α ι φόρμες εργασίας ή π αλιά σακάκια . Ίσως ο καλόγερος θα μ π ορούσε να τ ο π οθε τ ηθε ί και αυ τ ό ς μ π ροσ τ ά σ τη σκηνή , κον τ ά σ τ η δε ξ ιά μεριά . Σ τους τ ο ίχους , ράφια με βιβλία και σκονισμένα ν τ οσιέ . Αρισ τ ερά , σ το βάθος , π άνω α π ό τ α ράφια , μικρέ ς τ α μ π έλε ς π ου γράφουν « Νομολογία , Κώδικ ες νομοθεσίας » κ . λ π . Σ τον τ ο ί χο δεξ ιά , π ου μ π ορεί να ε ίναι χάι λίγο π λάγιος , οι τ α μ π ελ ί τσες γράφουν « Εφημερίδα Κυβερνήσεως » , « Φορολογικά » . Πάνω α π ό τ η ν πόρ τ α τ ου π ροϊσ τ άμ ενου ένα ρολόι . Δείχνει εννιά και τ ρ ί α λε π τ ά . Σ το άνοιγμα τ η ς αυλαίας ο Ν τ ιν τ άρ ε ίναι όρθιος , κον τ ά σ την καρέκλα τ ου γραφείου τ ου , με τ ο δεξ ιό π ροφίλ σ το κοινό . Α π ό τ η ν άλλη μεριά τ ου γραφείου , ο Μ πο τ άρ , με αρισ τ ερό π ροφίλ σ το κοινό . Ανάμεσά τ ους , κον τ ά σ το γραφείο τ ου , ο π ροϊσ τ άμ ενος φά τσα σ το κοινό . Λίγο π ιο π ίσω σ τ έκ ε τ α ι η Ν τ έ ζη , αρισ τ ερά , κον τ ά σ τον π ροι - σ τ άμενο . Κρα τ ά ε ι σ τ α χέρια τ η ς δακ τυλογραφημένα χαρ τ ι ά . Σ το γραφείο π ου γύρω τ ου ε ίναι ο Ν τ ιν τ άρ , ο Μ πο τ άρ κ ο Μ π ερανζέ , π άνω σ τ α τ υ π ογραφικά , ε ίναι α π λωμενή μια π ολυσέλιδη εφημερίδα . Για λί γα λε π τ ά , μόλι ς ανοί ξ ε ι η Αυλαία , όλοι θα π αραμε ίνουν ακ ίνη τ ο ι μέχρι τ η σ τ ι γμή τ η ς πρώ τ η ς α τ ά κας . ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ , γύρω σ τ α π ενήν τ α , ν τυμένος τ υ π ι κά , μ π λέ σακάκ ι , π αράσημο τ η ς λεγεώνας τ η ς τ ι μή ς , ημίσκληρο κολάρο , μαύρη γραβά τ α , φαρδύ κασ τ ανό μουσ τ άκ ι . Όνομα : Κύριος Πα π ιγιόν ΝΤΙΝΤΑΡ , γύρω σ τ α τ ρ ι άν τ α π έν τ ε . Κοσ τούμι γκρί ζο . Φοράει μαύρα μανίκ ια α π ό σα τ έν για να π ροσ τ α τ εύει τ ους αγκώνες τ ου σακακ ιού τ ου . Μ πορεί να φοράει και γυαλιά . Αρκε τ ά μεγαλόσωμος , υ π άλληλος που δείχνει ό τ ι έχ ει μέλλον . Αν ο π ροϊσ τ άμ ενος γινό τ αν υ π οδιευθυν τ ή ς , σίγουρα αυ τό ς θα 'π αίρνε τ η θέση τ ου ! Ο Μ π ο τ άρ π ολύ λί γο τ ον συμ π αθεί . ΜΠΟΤΑΡ , συν τ α ξ ιούχος δάσκαλος , αρκ ε τ ά κορδωμένος , με μι κρό άσ προ μουσ τ ακάκ ι , γύρω σ τ α ε ξήν τ α , αλλά δείχνει π ιο νέος . Ξέρει τ α π άν τ α , κα τ αλαβαίνε ι τ α π άν τ α . Φοράει μ π ερέ με γε ίσο , και μια μακριά φόρμα για τ η δουλειά . Γυαλιά σε μια μύ τ η αρκε τ ά χον τ ρή , ένα μολύβι σ τ αφ τ ί και μανίκ ια α π ό σα τ έν για τ ους αγκώνες , ό π ως και ο Ν τ ιν τ άρ . ΝΤΕΖΗ , νέα και ο π ωσδή π ο τ ε ξ ανθιά . Κα ΒΟΔΑΡ , αργό τ ερα . Μια χον τ ρή γυναίκα ανάμεσα σ τ α σαράν τ α και π ενήν τ α , τ ρομοκρα τ η μένη , λαχανιασμένη και με κομμένη ανάσα . Με τ ο άνοιγμα τ η ς αυλαίας , όλοι σ τ έκον τ α ι , λοι π όν , όρθιοι , ακ ίνη τ ο ι γύρω α πό τ ο γραφείο δεξ ι ά . Ο π ροϊσ τ άμ ενος δείχνει με τ ο δάχ τυλό τ ου τ η ν εφημερίδα . Ο Ν τ ιν τ άρ έχε ι α π λώσει τ ο χέρι τ ου π ρος τ ο μέρος τ ου Μ πο τ άρ και μοιάζ ε ι σαν να τ ου λέε ι : « Είναι ολοφάνερο , ορίσ τ ε » . Ο Μ πο τ άρ , με τ α χέρια σ τ ι ς τ σ έ π ες τ η ς φόρμας τ ου , χαμογελάε ι δύσ π ισ τ α σαν να λέ ε ι : « Εγώ δεν τ η ν π α τ άω τ όσο εύκολα » . Η Ν τ έ ζη , με τ α δακ τυλογραφημένα χαρ τ ι ά σ τ o χέρι , δείχνει με τ ο βλέμμα τ η ς σαν να συμφωνεί με τ ον Ν τ ιν τ άρ . Αλλά , σχεδόν αμέσως , ο Μ πο τ άρ συνεχί ζ ε ι ακάθεκ τ ο ς ! ΜΠΟΤΑΡ: Παραμυθάκια, παραμυθάκια για μικρά παιδιά! ΝΤΕΖΗ: Τον είδα με τα μάτια μου, τον είδα, σου λέω, ήταν ρινόκερος! ΝΤΙΝΤΑΡ: Το γράφει και η εφημερίδα, είναι φως φανάρι, για δεν το παραδέχεσαι, απορώ! ΜΠΟΤΑΡ, με ύφος γεμά τ ο ς π εριφρόνηση: Αηδίες!

ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα, το γράφει, σου λέω, το γράφει ξεκάθαρα. Ολόκληρο δίστηλο! Ποδοπατημένος γάτος. Διαβάστε το, κύριε προϊστάμενε! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: «Χτες, Κυριακή, γύρω στο μεσημέρι, στην πλατεία της εκκλησίας και στην ίδια μας την πόλη, ένα παχύδερμο ποδοπάτησε και τελικώς εφόνευσε έναν χαριτωμένο γάτο!» ΝΤΕΖΗ: Δεν συνέβη ακριβώς στην πλατεία της εκκλησίας αλλά... ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Μόνο αυτό γράφει. Δεν αναφέρει άλλες λεπτομέρειες. ΜΠΟΤΑΡ: Αηδίες. Κιτρινισμός! ΝΤΙΝΤΑΡ: Αυτό φτάνει και περισσεύει. Τι κιτρινισμός! ΜΠΟΤΑΡ: Προσωπικά, δεν πιστεύω αυτά που γράφουν οι δημοσιογράφοι! Είναι όλοι τους ψεύτες και έμαθα να μη δίνω σημασία στα νέα που ξεφουρνίζουν! Πιστεύω μόνο σε ό,τι βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια. Ως πρώην δημοδιδάσκαλος, λατρεύω τα ξεκαθαρισμένα γεγονότα. Θέλω τα πάντα να αποδεικνύονται επιστημονικά. Διαθέτω, βλέπετε, μυαλό μεθοδικό, τετραγωνισμένο! ΝΤΙΝΤΑΡ: Πού κολλάει εδώ το τετραγωνισμένο μυαλό; ΝΤΕΖΗ, σ τον Μ π ο τ άρ: Νομίζω, κύριε Μποτάρ, ότι τ' αναφέρουν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο! ΜΠΟΤΑΡ: Συγκεκριμένο τρόπο; Μα σας παρακαλώ... για ποιο είδος παχύδερμου μας μιλάνε; Τι υπονοεί ο συντάκτης της στήλης τον ποδοπατημένου γάτου, όταν γράφει ένα παχύδερμο; Το αφήνει χωρίς εξήγηση! Και τι υπαινίσσεται με το «χαριτωμένος γάτος»; ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα όλοι ξέρουμε τι είναι μια γάτα! ΜΠΟΤΑΡ: Σας παρακαλώ... καταρχήν, έχουμε να κάνουμε με γάτα ή με αρσενικό γάτο; Έπειτα, μ' ενδιαφέρει το χρώμα. Το χρώμα για μένα έχει ζωτική σημασία. Την ίδια σημασία έχει και η ράτσα. Προσωπικά, δεν είμαι υπέρ των φυλετικών διακρίσεων, αντίθετα, είμαι αντιρατσιστής. Αλλά πρέπει να ξέρουμε! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Μα... ελάτε τώρα, κύριε Μποτάρ, ποια σχέση έχουν τα γεγονότα με το ρατσισμό και τον αντιρατσισμό; ΜΠΟΤΑΡ: Σας ζητώ συγγνώμη ταπεινότατα, κύριε προϊστάμενε, αλλά θα πρέπει να παραδεχτείτε πως ο ρατσισμός είναι ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα του αιώνα μας! ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν νομίζω πως κάποιος από μας έχει αντίθετη γνώμη, αλλά, στο συγκεκριμένο θέμα δεν πρόκειται για... ΜΠΟΤΑΡ: Κύριε Ντιντάρ, αυτά τα θέματα οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε κάπως σοβαρότερα. Ιστορικά γεγονότα απέδειξαν περίτρανα ότι ο ρατσισμός... ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα, εδώ δεν μιλάμε για ρατσισμό. ΜΠΟΤΑΡ: Γι' αυτό δεν είμαι και τόσο βέβαιος... ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Κανένας δεν ανέφερε κάτι για ρατσισμό. ΜΠΟΤΑΡ: Άσχετο, εμείς δεν πρέπει να αφήνουμε καμία ευκαιρία να τον καταγγέλλουμε, παντού και πάντοτε! ΝΤΕΖΗ: Μα, αφού σας βεβαιώνουμε ότι κανένας μας δεν είναι ρατσιστής. Μετατοπίζετε το πρόδλημα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα γάτο που τον ποδοπάτησε ένα παχύδερμο... Και ακόμα πιο σωστά, ένας ρινόκερος! ΜΠΟΤΑΡ: Όλα είναι σχετικά... Εγώ δεν κατάγομαι από τη Μασσαλία, δεσποινίς μου. Οι Μαρσεγέζοι, αυτό είναι πασίγνωστο, είναι μεγάλοι παραμυθάδες. Δεν αποκλείεται να ποδοπάτησε κάποιος ποντικός ένα μικρό ψύλλο, κι αμέσως το γεγονός έγινε ανατολικό ζήτημα.

ΠΑΠΙΓΙΟΝ, σ τον Ν τ ιν τ άρ : Ας είναι, καιρός να προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Μας είπατε, δεσποινίς, ότι είδατε με τα ίδια σας τα μάτια ένα ρινόκερο να κάνει αμέριμνος τον περίπατό του στα δρομάκια της πόλης μας. ΝΤΕΖΗ: Δεν έχανε περίπατο, έτρεχε σαν τρελός! ΝΤΙΝΤΑΡ: Εγώ, δεν τον είδα προσωπικά... εντούτοις, πολλοί αξιόπιστοι άνθρωποι... ΜΠΟΤΑΡ, τ ο ν διακό π τ ε ι : Διαδόσεις, τα βλέπετε; Φαντασιοπληξίες, διαδόσεις και κιτρινισμός! Τώρα θα τους μάθουμε τους δημοσιογραφίσκους; Είναι άξιοι, για να πουλήσουν τις παλιοφυλλάδες τους, να κατασκευάσουν το ένα σκάνδαλο πάνω στο άλλο, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν δουλοπρεπώς τα συμφεροντάκια των αφεντικών τους. Είναι δυνατόν να πιστεύετε, κύριε Ντιντάρ, εσείς, ένας νομομαθής, αυτά τα παραμυθάκια; Ένας πτυχιούχος της νομικής!... Ας γελάσω ρινοκεριστί!... Χα... χα... χα... χα... ΝΤΕΖΗ : Γελάστε όπως θέλετε, αλλά τον, είδα. Με σάρκα και οστά μάλιστα! Βάζω το χέρι μου στη φωτιά! Μ Π ΟΤΑΡ: Ελάτε, δεσποινίς μου... Σας πίστευα για σοβαρό κορίτσι! ΝΤΕΖΗ : Και είμαι, κύριε Μποτάρ, με το παραπάνω. Άλλωστε, δεν τον είδα μόνο εγώ... ένα σωρό άνθρωποι τον είδαν να καλπάζει! Μ Π ΟΤΑΡ: Αηδίες, σίγουρα κάτι άλλο θα κοιτάζανε! Δεν θα στηριχθούμε τώρα σε μερικούς χασομέρηδες που δεν ξέρουνε πώς να σκοτώσουνε την ώρα τους. Σε αργόσχολους και χαραμοφάηδες! ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα χτες ήταν Κυριακή και οι άνθρωποι δεν δουλεύανε! Μ Π ΟΤΑΡ: Εγώ δουλεύω και τις Κυριακές! Δεν πάει να λένε ό,τι θέλουνε οι παπάδες, τα συμφεροντάκια τους φροντίζουν. Σας βάζουν να τρέχετε στις εκκλησίες και δεν σας συμβουλεύουν να κερδίζετε το ψωμί σας με τον ιδρώτα του προσώπου σας! Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ , αγανακ τ ισμένος : Αυτό ξεπερνάει κάθε όριο... Μ Π ΟΤΑΡ: Με συγχωρείτε, δεν το είπα για να σας προσβάλλω... δεν το αρνούμαι, περιφρονώ τις θρησκείες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τις σέβομαι κιόλας! ( Σ τ ην Ν τ έ ζη ) Και καταρχήν, δεσποινίς μου, για να 'χουμε καλό ρώτημα, εσείς, ξέρετε τι εστί ρινόκερος; ΝΤΕΖΗ : Είναι ένα... ένα πολύ μεγάλο παχύδερμο, ένα θηρίο αρκετά μοχθηρό... Μ Π ΟΤΑΡ: Κι ύστερα μας παριστάνετε ότι σκεφτόσαστε με μεγάλη ακρίβεια... Ο ρινόκερος, αγαπητή δεσποινίς... Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ : Αρκετά... Δεν θα μας κάνετε τώρα ενημερωτική διάλεξη για το ρινόκερο. Δεν είμαστε μαθητούδια του Δημοτικού! Μ Π ΟΤΑΡ: Αυτό είναι το κακό! ( Με τ ι ς τ ε λ ευ τ α ί ε ς α τ άκ ε ς , βλέ π ουμε τ ο ν Μ π ερανζέ να ανεβαίνε ι με μεγάλες π ροφυλάξε ι ς τ α τ ε λ ευ τ α ί α σκαλο πά τ ι α τ η ς σχάλας και να ανοίγει κλεφ τ ά και αθόρυβα τ η ν πόρ τ α τ ου γραφείου ! Πάνω σ το π ορ τ όφυλλο , ό π ως ανοίγει , υ π άρχει μια π ινακ ίδα που γράψει « Εκδόσει ς Νομικών βιβλίων » ) Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ , σ την Ν τ έ ζη : Αρκετά, δεσποινίς μου. Είναι περασμένες εννιά. Μπορώ να έχω το φύλλο παρουσίας. Οι καθυστερημένοι θα πληρώσουν το προστιματάκι τους! ( Η Ν τ έ ζη π ροχωράει π ρος τ ο γραψειάχι αρισ τ ερά , ό που βρίσκον τ α ι τ α φύλλα π αρουσίας , τ η σ τ ι γμή ακριβώς που μ π αίνε ι ο Μ π ερανζέ ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ την Ν τ έ ζη : Καλημέρα σας, δεσποινίς Ντέζη! Μόλις πρόλαβα, έ; Μ Π ΟΤΑΡ, σ τον Ν τ ιν τ άρ και σ τον Πα π ιγιόν: Αγωνίζομαι, κύριοί μου, ενάντια στην αμάθεια και στο σκοταδισμό, όπου κι αν τα βρω. ΝΤΕΖΗ , σ τον Μ π ερανζέ : Γρήγορα, κύριε Μπερανζέ, γρήγορα. Μ Π ΟΤΑΡ:... σε χαμόσπιτα, σε παλάτια... σε... τρώγλες... ΝΤΕΖΗ : Μα τι κάνετε, υπογράψτε γρήγορα το φύλλο παρουσίας!

Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σας ευχαριστώ πολύ. Ο προϊστάμενος είναι κιόλας εδώ; ΝΤΕΖΗ , φέρνον τ α ς τ ο δάχ τυλο σ τ α χεί λη : Σσσσστ!... Ναι, εδώ είναι! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κιόλας; Τόσο πρωί; ( Προχωρεί βιασ τ ι κ ά να υ π ογράψει τ ο φύλλο π αρουσίας ) Μ Π ΟΤΑΡ, συνεχί ζον τ α ς : ... όπου τον συναντήσω, ακόμα και σε εκδοτικούς οίκους! Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ : Κύριε Μποτάρ, νομίζω ότι... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, υ π ογράφον τ α ς : Κι όμως δεν είναι ακόμα ούτε εννιά και δέκα! Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ :... ότι ξεφύγατε από τα όρια της ευγένειας. ΝΤΙΝΤΑΡ: Κι εγώ το ίδιο νομίζω, κύριε Παπιγιόν... Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ : Δεν φαντάζομαι, δηλαδή, να θέλετε να πείτε ότι ο συνεργάτης μας και συνάδελφός σας, κύριος Ντιντάρ, πτυχιούχος νομικής και εξαίρετος υπάλληλος, είναι αμαθής! Μ Π ΟΤΑΡ: Δεν φτάνω, βέβαια, μέχρι το σημείο να υποστηρίξω κάτι παρόμοιο, αν και, εδώ που τα λέμε, τα πανεπιστήμια και οι ανώτερες σχολές, αξίζουν πολύ λιγότερο από τα δημόσια σχολεία μας. Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ , σ την Ν τ έ ζη : Ας είναι... Θα μου φέρετε καμιά φορά το φύλλο παρουσίας; ΝΤΕΖΗ , σ τον Πα π ιγιόν: Ορίστε, κύριε. ( Του τ ο δίνει ) Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ , σ τον Μ π ερανζ έ : Μπα... εδώ είναι και ο κύριος Μπερανζέ! Μ Π ΟΤΑΡ, σ τον Ν τ ιν τ άρ: Όσα πανεπιστημιακά διπλώματα και να διαθέτεις, αν δεν έχεις ξεκάθαρες ιδέες, παρατηρητικό μυαλό, και κάποια πραχτική αντιμετώπιση της ζωής... δεν αξίζουνε δεκάρα. ΝΤΙΝΤΑΡ: Σαν να τα παραλέτε! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Καλημέρα σας, κύριε προϊστάμενε. ( Προχωρεί π ρος τ ον καλόγερο , π ου βρίσκε τ α ι π ίσω α π ό τ ο ν Πα π ιγιόν , π ερνών τ α ς μ π ροσ τ ά α πό τ ους άλλους . Παίρνει τ η φόρμα τ η ς δουλειάς ή τ ο π αλιό τ ου σακάκ ι , για να κρεμάσει σε λί γο σ τ ην ίδια θέση τ ο σακάκ ι που φοράει . Τώρα , κον τ ά σ τον καλόγερο , βγάζ ε ι τ ο σακάκ ι τ ου , φοράει τ ο π αλιό και π ροχωρεί προς τ ο γραφείο τ ου . Ανοίγε ι τ ο συρ τ άρι και π αίρνει τ α μαύρα μανίκ ια α πό σα τ έν . Σε όλη αυ τ ή τ η διαδικασία χαιρε τ ά ε ι π άν τ α ) Καλημέρα σας, κύριε Παπιγιόν... Να με συγχωρείτε, παραλίγο να αργήσω... Καλημέρα, Ντιντάρ... Καλημέρα, κύριε Μποτάρ. Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ : Για πες μας, Μπερανζέ, είδες και εσύ ρινόκερους; Μ Π ΟΤΑΡ, σ τον Ν τ ιν τ άρ: Οι διπλωματούχοι πανεπιστημίων πετάνε στα σύννεφα. Έχουν μαύρα μεσάνυχτα από αληθινή ζωή. ΝΤΙΝΤΑΡ: Σαχλαμάρες! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, τακ τ ο π οιών τ α ς βιασ τ ι κά τ α π ράγμα τ ά τ ου με ιδιαί τ ερο ζήλο , σαν να θέλε ι να τ ου συγχωρέσουν τ η ν αργο π ορία τ ου , και με τ ο π ιο φυσικό ύφος τ ου κόσμου σ τον κύριο Πα π ιγιόν: Βεβαίως... βεβαίως... αν είδα, λέει... ΜΠΟΤΑΡ, γυρί ζον τ α ς π ρος τ ο μέρος τ ο υ: Αηδίες! ΝΤΕΖΗ: Ορίστε, τα βλέπετε, δεν είμαι τρελή! ΜΠΟΤΑΡ, ε ιρωνικά: Καλά τώρα! Ο κύριος Μπερανζέ το είπε από φιλοφροσύνη. Είναι ευγενικός άνθρωπος, αν και είναι κάτι που δεν του φαίνεται ιδιαίτερα! ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα, θα πει ότι είδε ένα ρινόκερο από φιλοφροσύνη; ΜΠΟΤΑΡ: Σίγουρα. Όταν θέλει να υποστηρίξει τις αυθεντικές φαντασιώσεις της δεσποινίδας Ντέζης. Όλοι φροντίζουν να της φέρονται ευγενικά. Είναι αυτονόητο! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Μη γίνεστε κακόπιστος, κύριε Μποντάρ. Ο κύριος Μπερανζέ δεν άκουσε τις διαφωνίες μας. Μόλις τώρα ήρθε. ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ την Ν τ έ ζη : Δεν τον είδατε και σεις; Τον είδατε, μαζί το είδαμε! ΜΠΟΤΑΡ: Πάλι τα ίδια! Πολύ πιθανό, ο κύριος Μπερανζέ να νόμισε ότι

διέκρινε ένα ρινόκερο ( κ άνε ι μια μιμι κή χειρονομία π ίσω α π ό τ η ν π λά τ η τ ου Μ π ερανζέ , ό τ ι ο Μ π ερανζ έ τ α κο π ανάει ) Διαθέτει τόσο πλούσια φαντασία. Μ' αυτόν, όλα είναι πιθανά. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μα δεν ήμουνα μόνος μου όταν είδα το ρινόκερο! Ίσως μάλιστα, να μην ήταν ένας αλλά δύο. ΜΠΟΤΑΡ: Τι σας έλεγα, τά μπέρδεψε στο λογαριασμό! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Καθόμουνα δίπλα στο φίλο μου τον Ζαν. Αλλά, υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι! ΜΠΟΤΑΡ: Μα την πίστη μου τα'χετε χαμένα! ΝΤΕΖΗ: Ήταν ρινόκερος με ένα κέρατο. ΜΠΟΤΑΡ: Μάλιστα... τα συμφωνήσανε οι δυο τους και μας δουλεύουνε ψιλό γαζί. ΝΤΙΝΤΑΡ: Από όσα άκουσα, έβγαλα το συμπέρασμα πως θα πρέπει να είχε δύο κέρατα! ΜΠΟΤΑΡ: Σαν να μου φαίνεται, στα κέρατα δεν τα συμφωνήσατε και τόσο καλά! ΠΑΠΙΓΙΟΝ, κοι τ ά ζον τ α ς τ ο ρολόι τ ου : Να τελειώνουμε, κύριοι... η ώρα περνάει. ΜΠΟΤΑΡ: Τελικά, κύριε Μπερανζέ, δεν μας είπατε ξεκάθαρα, πόσους ρινόκερους είδατε, έναν ή δύο: ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Τώρα... δεν ξέρω... δηλαδή... ΜΠΟΤΑΡ: Κατάλαβα, χάσατε το λογαριασμό! Η δεσποινίς Ντέζη είδε ρινόκερο με ένα κέρατο. Ο δικός σας ρινόκερος, κύριε Μπερανζέ... ο ρινόκερος φάντασμα δηλαδή, διέθετε ένα ή δύο κέρατα; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ακριβώς αυτό είναι... το μεγάλο πρόβλημα! ΜΠΟΤΑΡ: Άντε να βγάλεις άκρη... με γρίφους! ΝΤΕΖΗ: Ω! Αυτό πια... ΜΠΟΤΑΡ: Δεν θέλω να σας προσβάλλω, αλλά δεν πιστεύω λέξη από όσα μας λέτε! Ρινόκεροι στην περιοχή μας! Αυτό δεν ξαναακούστηκε. ΝΤΙΝΤΑΡ: Να που ακούγεται τώρα... μία φορά φτάνει και περισσεύει! ΜΠΟΤΑΡ: Μας κουβαλήθηκαν απ' τον Άρη! Άκου ρινόκεροι! Μόνο σε σχολικά βιβλία τους έχουμε δει και σε κινούμενα σχέδια... ή τίποτα αγαθές γυναικούλες θα τους είδαν με τη φαντασία τους να μπουμπουκιάζουν! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δεν βρίσκω τη λέξη «μπουμπουκιάζουν» τόσο πετυχημένη, όταν έχουμε να κάνουμε με ρινόκερους. ΝΤΙΝΤΑΡ: Ούτε κι εγώ! ΜΠΟΤΑΡ, συνεχί ζ ε ι : Ο ρινόκερός σας είναι παραμυθάκι. Για να μην πω μύθος! ΝΤΕΖΗ: Άκου μύθος! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Αρκετά, κύριοι, είναι ώρα νομίζω να πιάσουμε δουλειά! ΜΠΟΤΑΡ, σ τ ην Ν τ έ ζη : Μάλιστα, παραμυθάκι, σαν τους ιπτάμενους δίσκους! ΝΤΕΖΗ: Μα, ποδοπάτησε ένα γάτο! Και μάλιστα τον κηδέψαμε. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Είδα την κηδεία με τα μάτια μου. ΝΤΙΝΤΑΡ, σ τον Μ π ο τ άρ: Τα βλέπεις, υπάρχουν και μάρτυρες! ΜΠΟΤΑΡ: Κάτι τέτοιοι μάρτυρες είναι για τα πανηγύρια! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Κύριοι... κύριοι, σας παρακαλώ! ΜΠΟΤΑΡ, σ τον Ν τ ιν τ άρ: Ομαδική υστερία φαντασιοπληξίας, αγαπητέ μου Ντιντάρ. Ομαδική υστερία!... Είναι... σαν τη θρησκεία... δεν την λένε όπιο του λαού; ΝΤΕΖΗ: Ό,τι και να λέτε.. εγώ πιστεύω στους ιπτάμενους δίσκους! ΜΠΟΤΑΡ: Αηδίες...

ΠΑΠΙΓΙΟΝ, κοφ τ ά και α π ό τ ομα : Είπα, αρκετά, φτάνει, το παραξηλώσατε! Τέρμα οι φλυαρίες, έχουμε και δουλειά! Ρινόκερος, ξερινόκερος, ιπτάμενοι δίσκοι, δίσκοι γραμμοφώνου, έχουμε και δουλειά που πρέπει να γίνει. Η εταιρία δεν σας πληρώνει για να χαζολογάτε, κουβεντιάζοντας για ζώα υπαρκτά ή της μυθολογίας. ΜΠΟΤΑΡ: Της μυθολογίας! ΝΤΙΝΤΑΡ: Υπαρκτά! ΝΤΕΖΗ: Υπαρκτότατα, μάλιστα! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Κύριοι, σας καθιστώ προσεκτικούς, για μια τελευταία φορά. Είναι ώρα για δουλειά. Λοιπόν, κόβω μαχαίρι τις άχρηστες λογομαχίες σας. ΜΠΟΤΑΡ, θιγμένος και ε ιρωνικά : Πολύ καλά, κύριε Παπιγιόν, προϊστάμενος είσαστε, αποφασίζετε και διατάζετε, κι εμείς, τα σκυλάκια, υπακούμε. ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Αφήστε τα λόγια, κύριοι, και ριχτείτε με τα μούτρα στη δουλειά. Δεν θέλω να βρεθώ στη δυσάρεστη θέση να βάλω πρόστιμα ή να κάνω κρατήσεις στο μισθό σας. Κύριε Ντιντάρ, τελειώσατε τη μελέτη σας για το νόμο του αντιαλκοολικού αγώνα; ΝΤΙΝΤΑΡ: Αυτό ακριβώς τελειώνω, κύριε προϊστάμενε. ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Τελειώστε το λοιπόν, τι περιμένετε; Ο χρόνος μάς πιέζει. Κι εσείς, κύριοι, Μπερανζέ και Μποτάρ, κάνατε τις διορθώσεις στα τυπογραφικά δοκίμια του νέου κανονισμού για τις «ελεγχόμενες κολεκτίβες και συνεταιρισμούς» του κρασιού; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Όχι ακόμα, κύριε Παπιγιόν. Αλλά, έχουμε προχωρήσει αρκετά! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Καθήστε μαζί και τελειώστε, το γρηγορότερο. Το τυπογραφείο περιμένει. Δεσποινίς Ντέζη, ελάτε στο γραφείο μου να σας υπογράψω την αλληλογραφία, μόλις τελειώσετε τη δαχτυλογράφηση. Και κάντε γρήγορα, κουνηθείτε! ΝΤΕΖΗ: Αμέσως, κύριε Παπιγιόν. ( Η Ν τ έ ζη π άει σ το γραφειάκ ι τ η ς κ ι αρχί ζ ε ι να χ τυ π άει τ η γραφομηχανή ! Ο Ν τ ιν τ άρ , κάθε τ α ι σ το γραφείο τ ου κ ι αρχί ζ ε ι να δουλεύει . Ο Μ π ερανζέ κ ι ο Μ π ο τ άρ κάθον τ α ι σ τ α γραφεία τ ους , προφίλ σ το κοινό ! Ο Μ π ο τ άρ έχ ει τ η ν π λά τ η τ ου γυρισμένη σ την π όρ τ α τ η ς σκάλας . Δείχνει αρκ ε τ ά εκνευρισμένος . Ο Μ π ερανζέ , χωρί ς ενεργη τ ι κό τ η τ α , μοιάζ ε ι σαν να σκέφ τ ε τ α ι άλλα . Ακουμ π ά τ α τ υ π ογραφικά σ το γραφείο τ ου και δίνει σ τον Μ π ο τ άρ τ α χειρόγραφα . Ο Μ πο τ άρ κάθε τ α ι μουρμουρίζον τ α ς ανάμεσα σ τ α δόν τ ι α τ ου κά τ ι , ενώ ο Πα π ιγιόν βγαίνε ι χ τυ π ών τ α ς π ίσω τ ου τ η ν πόρ τ α ) ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Καλή δουλειά, κύριοι! ( Βγαίνει ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ, διαβάζον τ α ς και διορθώνον τ α ς , ενώ ο Μ πο τ άρ π αρακολουθεί τ ο χειρόγραφο , με ένα μολύβι σ το χέρι : Κανονισμός για το εγχώριο κρασί, που αναλαμβάνει ο συνεταιρισμός, ( δ ιορθώνει ) το «ται» με άλφα γιώτα... τα είδη κρασιών που υπόκεινται, ( δ ιορθώνει ) το «κει» με έψιλον γιώτα... σε κρατικό έλεγχο, προέρχονται από την περιοχή του Μπορντό, ( διορθώνει ) το «Μ» κεφαλαίο... της κάτω περιφέρειας, όπως και της ποσότητας τον κρασιού που παράγεται... ΜΠΟΤΑΡ: Στάσου, πιο αργά... αυτό δεν το έχω! Μου λείπει μια γραμμή... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Στο ξαναδιαβάζω: «...τα είδη τον κρασιού που υπόκεινται σε κρατικό έλεγχο...» ΝΤΙΝΤΑΡ: Λίγο πιο σιγά, παρακαλώ... μου πήρατε τα αφτιά! Είναι αδύνατο, όπως φωνάζετε, να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου... ΜΠΟΤΑΡ, σ τον Ν τ ιν τ άρ , π άνω α π ό τ ο κ εφάλι τ ου Μ π ερανζέ , ξ αναρχί ζ ε ι τ η ν ίδ ια συζή τ ηση . Ο Μ π ερανζέ συνεχί ζ ε ι για λί γο να διορθώνει μόνος τ ου . Διαβάζ ει αθόρυβα κουνών τ α ς τ α χείλη τ ου : Στημένη μηχανή, ε; Μυθόδευμα! ΝΤΙΝΤΑΡ: Μηχανή; Μυθόδευμα; Για ποιο μυθόδευμα μιλάς;

ΜΠΟΤΑΡ: Το παραμυθάκι σας για το ρινόκερο, διάβολε! Η προπαγάνδα σας παρασύρει ανόητους, με αυτές τις διαδόσεις... και οι διαδόσεις παρασύρουν κοσμάκη. ΝΤΙΝΤΑΡ, σ τ αμα τ ών τ α ς τ η δουλειά τ ου : Ποια προπαγάνδα; ΜΠΕΡΑΝΖΕ, ε π εμβαίνει : Εδώ δεν πρόκειται για προπαγάνδα. ΝΤΕΖΗ, σ τ αμα τ ών τ α ς τ η δακ τυλογράφηση: Σας το είπα και σας το ξαναλέω, τον είδα με τα ίδια μου τα μάτια... Τον εί-δα-με! ΝΤΙΝΤΑΡ: Μη γίνεσαι αστείος!... Προπαγάνδα! Για ποιο σκοπό; ΜΠΟΤΑΡ: Αλλού αυτά... το λόγο τον ξέρεις καλύτερα κι από μένα... Πάψε λοιπόν να μας παριστάνεις την αθώα περιστερά! ΝΤΙΝΤΑΡ, θυμώνον τ α ς : Όπως και να'χει, κύριε Μποτάρ, εγώ δεν είμαι πουλημένος σε κανένα κόμμα! ΜΠΟΤΑΡ, κοκκ ινί ζ ε ι α π ό θυμό και χ τυ π άει τ η γροθιά τ ου σ το γραφείο : Δεν σας επιτρέπω. Το θεωρώ προσωπική προσβολή. ( Ο Μ π ο τ άρ σηκώνε τ α ι ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ, ι κ ε τ ευ τ ι κά : Κύριε Μποτάρ, σας παρακαλώ... ΝΤΕΖΗ: Κύριε Ντιντάρ... σας παρακαλώ... ΜΠΟΤΑΡ: Το ξαναλέω, είναι αισχρή συκοφαντία... ( Ο π ροϊσ τ άμ ενος ανοίγε ι ξ αφνικά τ η ν π όρ τ α .. . Ο Μ π ο τ άρ και ο Ν τ ιν τ άρ ξ ανακάθον τ α ι γρήγορα . Ο π ροϊσ τ άμ ενος κρα τ ά ε ι τ ο χαρ τ ί με τ ι ς π αρουσίες . Μόλι ς εμφανίζ ε τ α ι , α πόλυ τ η ησυχία ) ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Ο κύριος Βοδάρ δεν ήρθε σήμερα; ΜΠΕΡΑΝΖΕ, ρίχνον τ α ς μια μα τ ι ά γύρω τ ου : Αλήθεια, δεν τον βλέπω.. δεν θα ήρθε! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Όποτε τον χρειάζομαι εξαφανίζεται... ( Σ τ ην Ν τ έ ζη ) Μήπως τηλεφώνησε ότι είναι ασθενής ή αν του συνέβη κάτι άλλο; ΝΤΕΖΗ: Όχι... δεν τηλεφώνησε καθόλου. ΠΑΠΙΓΙΌΝ, ανοίγον τ α ς τ ε λ ε ίως τ η ν π όρ τ α τ ου γραφείου τ ου και προχωρών τ α ς : Αν συνεχίσει έτσι θ' αναγκαστώ να τον απολύσω. Δεν είναι η πρώτη φορά που με αφήνει εκτεθειμένο... Μέχρι σήμερα έκανα τα στραβά μάτια, αλλά ως εδώ και μη παρέχει! Έχει κανείς το κλειδί του γραφείου του; ( Ακριβώ ς τ η ν ίδια σ τ ι γμή μ π αίνει η κυρία Βοδάρ . Θα π ρέ π ει να τ η δούμε λί γο π ιο π ριν , με τ α τ ε λ ευ τ α ί α λόγια τ ου Πα π ιγιόν , να ανεβαίνε ι βιασ τ ι κ ά τ α τ ε λ ευ τ α ί α σκαλο π ά τ ι α και να ανοίγε ι α π ό τ ομα τ η ν πόρ τ α , λαχανιασμένη και τ ρομοκρα τ η μένη ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Η κυρία Βοδάρ... την είδατε; ΝΤΕΖΗ: Καλημέρα σας, κυρία Βοδάρ... ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ: Καλημέρα σας, κύριε Παπιγιόν! Καλημέρα, κυρίες και κύριοι. ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Μπορείτε να μας πείτε τι έγινε ο άντρας σας; Κάτι σοβαρό ή μήπως αποφάσισε να το ρίξει στον ύπνο; ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ, με κομμένη ανάσα: Ω, συγχωρέστε τον... τον κακομοίρη, συγχωρέστε τον... πήγε στο πατρικό του... για το Σαββατοκύριακο... και εκεί άρπαξε μια ελαφριά γριπούλα... ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Ελαφριά γριπούλα... κατάλαβα... ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ, δίνον τ α ς ένα χαρ τ ί σ τον Πα π ιγιόν : Διαβάστε... το γράφει στο τηλεγράφημα που μου έστειλε... Ελπίζει μέχρι την Τετάρτη να γυρίσει... ( Σχεδόν έ τ ο ι μη να σωριασ τ ε ί σ το π ά τ ωμα ) Λίγο νερό.. σας παρακαλώ λίγο νερό... και μια καρέκλα! ( Ο Μ π ερανζ έ τ η ς φέρνει τ η δικ ιά τ ου καρέκλα , σ το κ έν τ ρο τ η ς σκηνής , και η κυρία Βοδάρ σωριάζ ε τ α ι ε ξαν τ λημένη ) ΠΑΠΙΓΙΟΝ, σ την Ν τ έ ζη : Φέρε της ένα ποτήρι νερό! ΝΤΕΖΗ: Νερό... αμέσως! ( Βγαίνε ι για να φέρει νερό . Οι άλλοι συνεχί ζουν ) ΝΤΙΝΤΑΡ, σ τον Πα π ιγιόν: Θα πρέπει να'χει πρόβλημα με την καρδιά της. ΠΑΠΙΓΙΟΝΝ: Θα στενοχωρηθήκατε που δεν γύρισε ο κύριος Βοδάρ... αλλά

αυτό δεν είναι λόγος για να πάθετε καρδιακή προσβολή. ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ, τ ρ αυλί ζον τ α ς : . . .Μα... παραλίγο να μείνω... με κυνηγάει... ένας ρινόκερος... ένας ρινόκερος... με πήρε απο πίσω μόλις βγήκα από την πόρτα μου και μ' έφερε μέχρι εδώ. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ρινόκε... με ένα κέρατο ή με δύο; ΜΠΟΤΑΡ, ξ εσ π ών τ α ς σε γέλ ια : Ε, δεν είμαστε καλά... καιρό είχα να γελάσω έτσι! ΝΤΙΝΤΑΡ, αγανακ τ ισμένος : Θα την αφήσετε, λοιπόν, να μιλήσει... ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ, κάνον τ α ς μεγάλη π ροσ π άθεια για να μιλήσει και δείχνον τ α ς με τ ο δάχ τυλο π ρος τ ο μέρος τ η ς σκάλας : Εκεί είναι... εκεί... κοντοστάθηκε στην είσοδο... Λίγο ακόμα και θα σκαρφάλωνε στη σκάλα... άρχισε να την ανεβαίνει... ( Την ίδια σ τ ι γμή ακούγε τ α ι ένας βρυχηθμός και βλέ πουμε τ α σκαλο π ά τ ι α τ η ς σκάλας να γκρεμί ζον τ α ι , κά τ ω α π ό ένα τ ρομαχ τ ι κό βάρος . Α π ό κά τ ω ακούγον τ α ι μουγκρίσμα τ α γεμά τ α αγωνία . Ό τ αν κα τ α καθίσει η σκόνη π ου σηκώθηκε με τ ο γκρέμισμα τ η ς σκάλας , θα δούμε ό τ ι τ ο κ εφαλόσκαλο ε ίναι κρεμασμένο σ το κ ενό ) ΝΤΕΖΗ: Θεέ και Κύριε... ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ, π άν τ α σωριασμένη , φέρνει τ ο χέρι σ τ ην καρδιά : Είδατε... τι σας έλεγα... ( Ο Μ π ερανζ έ τ ρ έχ ε ι κον τ ά τ η ς , τ η ς δίνει σκαμ π ιλάκ ια και λί γο νερό ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ηρεμήστε, κυρία μου... ηρεμήστε. ( Συγχρόνως , ο Πα π ιγιόν , ο Ν τ ιν τ άρ , και ο Μ π ο τ άρ τ ρ έχουν αρισ τ ερά , ανοίγουν τ η ν πόρ τ α , σ πρώχνον τ α ι και βγαίνουν σ το κ εφαλόσκαλο π ου ακόμα ε ίναι τ υ λ ι γμένο σ ' ένα σύννεφο σκόνης . Τα μουγκρη τ ά συνεχί ζον τ α ι ) ΝΤΕΖΗ, σ τ ην κυρία Βοδάρ: Είσαστε λίγο καλύτερα τώρα; ΠΑΠΙΓΙΟΝ, σ το κεφαλόσκαλο: Νάτος... τον βλέπετε, στο πλατύσκαλο. Είναι ρινόκερος ! ΜΠΟΤΑΡ: Εγώ δεν βλέπω απολύτως τίποτα. Ψευδαίσθηση! Όφθαλμαπάτη! ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα, είσαστε στραβός; Νάτος, στριφογυρίζει σαν παλαβός! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Δεν χωράει καμία αμφιβολία, κύριοι, στριφογυρίζει σαν παλαβός! ΝΤΙΝΤΑΡ: Πάντως, δεν θα μπορέσει ν' ανέβει. Η σκάλα γκρεμίστηκε. ΜΠΟΤΑΡ: Πολύ περίεργο... δεν καταλαβαίνω τον ύπουλο σκοπό του! ΝΤΙΝΤΑΡ, γυρίζον τ α ς π ρος τ ο ν Μ π ερανζ έ : Μα ελάτε λοιπόν, τι καθόσαστε, ελάτε να δείτε το ρινόκερό σας! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Έφτασα! ( Τρέχε ι σ το κ εφαλόσκαλο . Η Ν τ έ ζη τ ο ν ακολουθεί π αρα τ ών τ α ς σύξυλη τ η ν κυρία Βοδάρ ) ΠΑΠΙΓΙΟΝ, σ τον Μ π ερανζ έ : Εσείς που είσαστε, λοιπόν, ειδικός στους ρινόκερους, τι έχετε να μας πείτε; Κοιτάξτε τον καλά! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Εγώ; Ειδικός στους ρινόκερους;... Πλάκα μου κάνετε; ΝΤΕΖΗ: Ω!... κοιτάξτε ... κοιτάξτε πώς χοροπηδάει... Θα 'λεγες, πως κάτι τον βασανίζει... Τι να θέλει άραγε; ΝΤΙΝΤΑΡ: Σαν κάποιον να γυρεύει... ( Σ τ ον Μ π ο τ άρ ) Ούτε και τώρα δεν τον βλέπετε; ΜΠΟΤΑΡ, ενοχλημένος : Ας είναι, κάτι βλέπω! ΝΤΕΖΗ, σ τον Μ π ο τ άρ: Ίσως όλοι να έχουμε παραισθήσεις... ομαδική αυθυποβολή... αλλά, τελικά, την κολλήσατε και σεις ΜΠΟΤΑΡ: Δεν παθαίνω ποτέ μου παραισθήσεις! Κάτι ύποπτο κρύβεται πίσω από όλα αυτά! ΝΤΙΝΤΑΡ: Δηλαδή πού κρύβεται; ΠΑΠIΓΙΟΝ, σ τον Μ π ερανζ έ : Δεν χωράει αμφιβολία, είναι ρινόκερος, έτσι; Είναι ο ίδιος που ξανάδατε; ( Σ τ ην Ν τ έ ζη ) Αυτός που, είδατε και σεις, δεσποινίς Ντέζη;

ΝΤΕΖΗ: Σίγουρα. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Έχει δύο κέρατα... Είναι ρινόκερος της Αφρικής... ή πιο σωστά της Ασίας... Τώρα τα μπέρδεψα κι εγώ... ο ρινόκερος της Αφρικής έχει δύο κέρατα ή της Ασίας; ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Μας ρήμαξε τη σκάλα... μεταξύ μας, καλά έκανε. Ήταν ετοιμόρροπη από καιρό. Χρόνια κάνω αιτήσεις στη γενική διεύθυνση να μας φτιάξει μια σκάλα από τσιμέντο και να πετάξουμε τα σάπια παλιοσάνιδα! ΝΤΙΝΤΑΡ: Την περασμένη εβδομάδα τους στείλαμε ένα καινούριο υπόμνημα, κ. προϊστάμενε! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Στου κουφού την πόρτα... Το 'λεγα, το ξανάλεγα... η σκάλα θα γκρεμιστεί... ορίστε... δικαιώθηκα! ΝΤΕΖΗ, ε ιρωνικά σ τον Πα π ιγιόν: Δικαιωθήκατε, όπως πάντα! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ν τ ιν τ άρ και σ τον Πα π ιγιόν: Σας παρακαλώ, για σταθείτε... μια στιγμή... Άραγε τα διπλά κέρατα είναι το χαρακτηριστικό του ρινόκερου της Ασίας ή μήπως είναι το χαρακτηριστικό της Αφρικής; Και το μονό κέρατο χαρακτηρίζει τους ρινόκερους της Αφρικής ή της Ασίας; ΝΤΕΖΗ: Το λυπάμαι το κακόμοιρο το ζωντανό, δεν σταμάτησε τόση ώρα να μουγκρίζει... να χοροπηδάει ανήσυχο. Τι να γυρεύει άραγε; Ω! μας κοιτάζει!... ( Προς τ η μεριά τ ο ν ρινόκερου ) Νουνούκο... Νουνούκο... Νουνουκάκι! ΝΤΙΝΤΑΡ: Μήπως θα θέλατε και να το χαϊδολογήσετε; Δεν μου μοιάζει και τόσο εξημερωμένο! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Πάντως είναι αδύνατον να πάμε κοντά του. ( Ο ρινόκερος μουγκρί ζ ε ι σ π αρακ τ ι κ ά ) ΝΤΕΖΗ: Κακόμοιρο πλασματάκι! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, συνεχίζον τ α ς τ η σκέψη τ ου , σ τον Μ πο τ άρ : Εσείς που ξέρετε τόσα πράγματα, δεν νομίζετε ότι αντιθέτως τα διπλά κέρατα υπάρχουν... ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Δεν ξέρεις τι λες, αγαπητέ μου Μπερανζέ. Το μυαλό σου είναι τελείως σκοτισμένο. Έχει δίκιο ο κύριος Μποτάρ! ΜΠΟΤΑΡ: Μα πώς είναι δυνατόν σε μια πολιτισμένη χώρα να... ΝΤΕΖΗ, σ τον Μ π ο τ άρ: Άσχετο, πέστε μας υπάρχει ή δεν υπάρχει ρινόκερος; ΜΠΟΤΑΡ: Είναι σκευωρία... εδώ κρύβεται μια πανάθλια σκευωρία... (Σαν κα τ ή γορος δικασ τ ηρίου , δείχνει με τ ο δάχ τυλο τ ον Ν τ ιν τ άρ και τ ο ν κ εραυνοβολεί με τ ο βλέμμα τ ου ) Εσείς... εσείς φταίτε για όλα αυτα! ΝΤΙΝΤΑΡ: Γιατί φταίω εγώ και δεν φταις εσύ... Μ Π ΟΤΑΡ: Να φταίω εγώ; Τι σας έλεγα; Πάντα οι πιο αδύνατοι πληρώνουμε τη νύφη... Αν ήτανε στο χέρι μου... θα βλέπατε τι θα... Άκου, φταίω εγώ... Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ : Σταματήστε, την κολοκυθιά θα παίξουμε; Δεν βλέπετε ότι βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού; Μείναμε και χωρίς σκάλα! ΝΤΕΖΗ , σ τον Μ π ο τ άρ και σ τον Ν τ ιν τ άρ : Μα, επιτέλους, κύριοι, διαλέξατε τη στιγμή να βγάλετε τα απωθημένα σας! Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ : Η γενική διεύθυνση... αυτή φταίει... Αυτή! ΝΤΕΖΗ : Πιθανόν... αλλά δεν κοιτάζουμε καλύτερα πώς θα φύγουμε από δω μέσα; Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ , χαρι τ ωμ ένα , χαίδεύον τ α ς τ ο μάγουλο τ η ς Ν τ έ ζη ς : Θα σας σηκώσω στα χέρια μου και θα κάνουμε αγκαλιά το πήδημα του θανάτου! ΝΤΕΖΗ , σ π ρώχνον τ α ς τ ο χέρι τ ου π ροϊσ τ άμενου: Πάρτε πια τα χοντροδάχτυλά σας. Σας το 'πα και σας το ξανάπα. Δεν μ' αρέσει να με πασπατεύουν... Τι παχύδερμο! Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ : Καλά... ένα αστειάκι έκανα... ( Σ τ ο με τ α ξύ , ό π ως ο ρινόκερος δεν σ τ αμα τ ά ε ι να μουγκρί ζ ε ι , η κυρία Βοδάρ

σηκώνε τ α ι με κό π ο α π' τ η ν καρέκλα τ η ς και π λησιάζ ε ι τ ους άλλους . Κοι τ ά ζ ε ι για λί γο , με έν τ αση και φόβο , τ ο ρινόκερο , π ου συνεχί ζ ε ι να κάνει π ηδαμα τ άκ ι α κά τ ω α π ό τ η σκάλα , και ξαφνικά μ π ήγε ι μια τ ρομαχ τ ι κή κραυγή ) ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ: Ω! Θεέ μου, δεν είναι δυνατόν... Μ Ι ΙΕΡΑ Ν ΖΕ, σ την κυρία Βοδάρ: Κυρία μου... κυρία μου, τι πάθατε; ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ: Ο άντρας μου! Είναι ο άντρας μου. Αυτός είναι... Βοδάρ, φτωχούλη μου Βοδάρ... τι έπαθες, τι σου συνέβη; ΝΤΕΖΗ : Μα, είσαστε βέβαιη; ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ: Αυτός είναι, αυτός είναι, τον αναγνώρισα! ( Ο ρινόκερος α π αν τ ά ε ι με ένα άγριο αλλά και τ ρυφερό μουγκρη τ ό ) Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ : Αυτό ξεπερνάει κάθε όριο... Θα τον απολύσω. Θα τον απολύσω, πάει τέλειωσε! ΝΤΙΝΤΑΡ: Είναι τουλάχιστον ασφαλισμένος; Μ Π ΟΤΑΡ, σ τον εαυ τό τ ου: Μάλιστα, τώρα εξηγούνται τα πάντα! ΝΤΕΖΗ : Μα ποιος θα του δώσει αποζημίωση στην κατάσταση που βρίσκεται; ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ, λυ π οθυμάει σ την αγκαλιά τ ου Μ π ερανζέ : Ααααχ Θεέ μου! Ούτε αποζημίωση! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δύστυχη γυναίκα! ΝΤΕΖΗ : Ελάτε, βάλτε ένα χεράκι να την πάμε στην καρέκλα της. (Ο Μ π ερανζέ , μαζ ί με τ ο ν Ν τ ιν τ άρ και τ η ν Ν τ έ ζη , σέρνουν τ η ν κυρία Βοδάρ και τ η ν καθίζουν και π άλι σ την καρέκλα τ η ς ) ΝΤΙΝΤΑΡ, ό π ως τ η με τ αφέρουν: Μη στεναχωριέστε, κυρία μου. Όλα περνάνε στη ζωή! ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ: Αααααχ! ωχώχ! ΝΤΕΖΗ : Ίσως και να συνέλθει, κυρία μου, ποτέ δεν ξέρεις... Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ , σ τον Ν τ ιν τ άρ : Μπορούμε, να κάνουμε κάτι νομικώς; ΝΤΙΝΤΑΡ: Θα γνωματεύσει το Συμβούλιο Επικρατείας! Μ Ι ΙΟΤΑΡ, κοι τ ά ζον τ α ς τ ους άλλους σηκώνει τ α χέρια τ ου προς τ ο ν ουρανό : Παράκρουση... Καθαρή τρέλα! Αυτό λέγεται κοινωνία; ( Όλοι σ π ρώχνον τ α ι γύρω α π ό τ η ν κυρία Βοδάρ και τ η ς δίνουν μικρά μ π α τσάκ ια για να τ η συνεφέρουν . Αυ τ ή , ανοίγε ι για μια σ τ ι γμή τ α μά τ ι α τ η ς , βγάζ ε ι ένα σ π αραξ ι κάρδιο « Ααααχ » και τ α ξ ανακλε ίνε ι αμέσως . Τα μ π α τσάκ ια ξ αναρχίζουν και π άλι , ενώ ο Μ π ο τ άρ ξ εσ π άει ) Α, όχι! Εγώ, σας το υπογράφω, δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια. Θα αναφερθώ στο σωματείο. Για ομορφιά την έχουμε την εκτελεστική επιτροπή; Δεν θα εγκαταλείψω στην τύχη του ένα συνάδελφο σε ώρα κινδύνου. Θα γνωστοποιήσω τα πάντα! ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ, ό π ως συνέρχε τ α ι : Γλυκιά μου αγάπη... Δεν μπορώ να τον εγκαταλείψω στο τραγικό του πεπρωμένο... Φτωχέ μου αντρούλη... (Ακούγε τ α ι μουγκρη τ ό ) Με φωνάζει! ( Τρυφερά ) Ακούτε, εμένα φωνάζει! ΝΤΕΖΗ : Νιώθετε καλύτερα, κυρία Βόδαρ; ΝΤΙΝΤΑΡ: Ευτυχώς, συνήλθε... Μ Π ΟΤΑΡ: Η οργάνωσή μας θα υποστηρίξει σίγουρα την περίπτωσή σας. Μήπως θέλετε να γίνετε τακτικό μέλος της επιτροπής; Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ : Ορίστε, όλο το πρωινό πήγε στράφι. Δεσποινίς Ντέζη, την αλληλογραφία... ΝΤΕΖΗ : Νομίζω, πρώτα θα έπρεπε να σκεφτούμε πώς θα βγούμε από δω μέσα! Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ : Σωστά, είναι πρόβλημα... Από το παράθυρο! ( Τρέχουν , όλοι π ρος τ ο π αράθυρο , εκ τ ό ς α π ό τ η ν κυρία Βοδάρ , π ου μένει σωριασμένη σ την καρέκλα , και τ ο ν Μ π ο τ άρ . Κι οι δυο σ τη μέση τ η ς σκηνής ) Μ Π ΟΤΑΡ: Ξέρω καλά τίνος δάκτυλος είναι όλα αυτά!

ΝΤΕΖΗ , σ το π αράθυρο: Είναι πολύ ψηλά. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ίσως θα 'πρεπε να καλέσουμε τους πυροσβέστες με τις σκάλες τους. Π Α Π ΙΓ ΙΟΝ : Δεσποινίς Ντέζη, πηγαίνετε στο γραφείο μου και τηλεφωνήστε στην πυροσβεστική! ( Ο κύριος Πα π ιγιόν , για λ ίγο τ η ν ακολουθεί . Η Ν τ έ ζη βγαίνει α π ό τ ο βάθος , ακούγε τ α ι να ξ εκρεμά τ ο ακουσ τ ι κό και να λέ ε ι : « Εμ π ρός ! Εμ π ρός ! Η π υροσβεσ τ ι κή ; » Ακούγε τ α ι μια ακαθόρισ τ η συνομιλία ! ) ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ, τ ι νάζ ε τ α ι α π ό τομα : Όχι, δεν θα τον αφήσω... δεν μπορώ να τον αφήσω μόνο και αβοήθητο! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αν θέλετε να πάρετε διαζύγιο... τώρα σας προσφέρεται μια μοναδική ευκαιρία! ΝΤΙΝΤΑΡ: Θα το βγάλετε εις βάρος του εκατό τοις εκατό! ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ: Όχι δεν θέλω διαζύγιο. Δεν θέλω διαζύγιο σε μια τέτοια στιγμή, ποτέ! Ποτέ! Δεν μπορώ να εγκαταλείψω τον άντρα μου, στην κατάσταση που βρίσκεται. Μ Π ΟΤΑΡ: Λοιπόν, είστε πολύ γενναία γυναίκα! ΝΤΙΝΤΑΡ, σ την κυρία Βοδάρ: Μα τρελαθήκατε; Πού πάτε; ( Η κυρία Βοδάρ τ ρ έχ ε ι γρήγορα αρισ τ ερά , π ρος τ η μεριά τ η ς σκάλας ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σταθείτε... ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ: Δεν μπορώ να τον εγκαταλείψω. Δεν μπορώ, δεν μπορώ! ΝΤΙΝΤΑΡ: Κρατήστε την... ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ: Θα τον πάω σπίτι μας! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Πού θα τον πάει, λέει; ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ, π αίρνει φόρα γ ια να π ηδή ξε ι α π ό τ ο κεφαλόσκαλο : Έρχομαι, αγάπη μου έρχομαι. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Είναι άξια να πηδήξει... ΜΠΟΤΑΡ: Αυτό έχει καθήκον να κάνει... ΝΤΙΝΤΑΡ: Καλά, το πολύ πολύ να σπάσει κανένα πόδι. ( Όλοι , εκ τ ό ς α π ό τ η ν Ν τ έ ζη , π ου συνεχίζ ε ι να μιλάει σ το τ η λ έφωνο , βρίσκον τ α ι κον τ ά σ τ ην κυρία Βοδάρ , σ το κ εφαλόσκαλο . Η κυρία Βοδάρ π ηδάει . Ο Μ π ερανζέ π ροσ π αθεί να τ η ν π ιάσει , αλλά τ ου μένει η φούσ τ α τ η ς σ τ α χέρια ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πάρα λίγο, αλλά... μου... ξέφυγε! ( Α π ό κά τ ω ακούγε τ α ι , α π' τ ο ρινόκερο , ένα τ ρυφερό μούγκρισμα ) ΚΥΡΙΑ ΒΟΔΑΡ: Είμαι μαζί σου, αγάπη μου... μαζί σου! ΝΤΙΝΤΑΡ: Προσγειώθηκε στην πλάτη του με τα πόδια ανοιχτά! ΜΠΟΤΑΡ: Σαν αμαζόνα! Τέτοιοι γάμοι σπανίζουν στις μέρες μας. ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΑΣ ΒΟΔΑΡ: Έλα, χρυσέ μου, θα γυρίσουμε σπιτάκι μας! Σπιτάκι μας! ΝΤΙΝΤΑΡ: Φεύγουν καλπάζοντας! ( Ο Ν τ ιν τ άρ , ο Μ π ερανζ έ , ο Μ π ο τ άρ και ο κύριος Πα π ιγιόν , π ροχωρούν σ τ η σκηνή και τ ρ έχουν σ το π αράθυρο ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Τρέχουνε σαν βολίδα... ΝΤΙΝΤΑΡ, σ τον κύριο Πα π ιγιόν: Κάνατε στη ζωή σας ιππασία; ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Ναι, παλιά.... κάτι λίγο! ( Γυρίζ ε ι π ρος τ η ν π όρ τ α τ ου βάθους , σ τον Ν τ ιν τ άρ ) Αυτή... κόλλησε στο τηλέφωνο; ΜΠΕΡΑΝΖΕ, ακολουθών τ α ς με τ ο βλέμμα τ ο ρινόκερο: Έγιναν καπνός!... Λες και τους κατάπιε μια άβυσσος σκόνης. ΝΤΕΖΗ, μ π αίνει α π ό τ ο γραφείο: Είδα κι έπαθα να πάρω τους πυροσβέστες. ΜΠΟΤΑΡ, σαν συμ π έρασμα σε έναν εσω τ ερι κό μονόλογο : Ξεκάθαρα πράγματα! ΝΤΕΖΗ: Δεν μπορούσα με τίποτα να πιάσω γραμμή! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Γιατί; Μήπως άρπαξε φωτιά όλη η πόλη; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Λοιπόν, το'λεγε η καρδιά της. Συμφωνώ με τον κύριο Μποτάρ. Η

στάση της κυρίας Βοδάρ είναι το λιγότερο συγκινητική! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Ωραία ιστορία. Ένας υπάλληλος λιγότερος. Άντε τώρα να βρεις άλλον! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Σοβαρά, πιστεύετε ότι δεν γίνεται να ξαναδουλέψει στο γραφείο; ΝΤΕΖΗ: Καμιά φωτιά δεν έπιασε.. Φωνάξανε τους πυροσβέστες, γιατί τριγυρίζουνε κι άλλοι ρινόκεροι στην πόλη. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Κι άλλοι ρινόκεροι; ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν κατάλαβα... Τους φωνάξανε για άλλους ρινόκερους; ΝΤΕΖΗ: Μάλιστα... για άλλους ρινόκερους. Έκαναν την εμφάνισή τους σε αρκετές γειτονιές. Πριν από μια ώρα υπήρχαν εφτά... και τώρα ο αριθμός τους ξεπέρασε του δεκαεφτά! ΜΠΟΤΑΡ: Τι σας έλεγα... τι σας έλεγα!... ΝΤΕΖΗ, συνεχί ζ ε ι : Μερικοί λένε ότι εντοπίσθηκαν γύρω στους τριάντα δύο. Αν κι ακόμα δεν έχει βγει επίσημη ανακοίνωση. Αλλά πιστεύω ότι από στιγμή σε στιγμή θα το ανακοινώσουν! ΜΠΟΤΑΡ, π άν τ α δύσ π ισ το ς : Σιγά... Όπως πάντα, τα παραφουσκώνουν! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Καλά όλα αυτά, αλλά μήπως σου είπαν πότε θα'ρθουν να μας ελευθερώσουν; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Κι έχω μια πείνα! ΝΤΕΖΗ: Δεν θα αργήσουνε... Μόλις έπιασα γραμμή, ξεκίνησαν αμέσως! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Κι από δουλειά... τα φορτώσαμε στον κόκορα. ΝΤΙΝΤΑΡ: Πιο σωστά, στο ρινόκερο. Περίπτωση ανωτέρας βίας! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Τις ώρες που χάσαμε θα πρέπει να τις αναπληρώσουμε. ΝΤΙΝΤΑΡ: Λοιπόν, κύριε Μποτάρ, συνεχίζετε να αμφισβητείτε μια τόσο οφθαλμοφανή ρινοκερίτιδα. ΜΠΟΤΑΡ: Το σωματείο μας θα αγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις! Είναι ανεπίτρεπτο να απολυθεί ο κύριος Βοδάρ χωρίς καμία απολύτως προειδοποίηση. ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Αυτός που θα αποφασίσει δεν είμαι εγώ... Θα περιμένουμε πρώτα το πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής. ΜΠΟΤΑΡ, σ τον Ν τ ιν τ άρ: Όχι, κύριε Ντιντάρ, δεν αρνούμαι ότι κυκλοφορεί κάποιος ιός ρινοκερίτιδας. Αυτό δεν το αρνήθηκα ποτέ! ΝΤΙΝΤΑΡ: Τελικά, είσαστε κακόπιστος! ΝΤΕΖΗ: Μόνο κακόπιστος; Κάτι περισσότερο. ΜΠΟΤΑΡ: Σας ξαναλέω, δεν το αρνήθηκα ποτέ. Απλώς, είχα επιφυλάξεις μέχρι να δω την εξέλιξη των γεγονότων. Ξέρω θαυμάσια τι μου γίνεται και πού πρέπει να σταματήσω. Δεν μου φτάνει να διαπιστώσω απλώς ένα φαινόμενο... Θέλω να το κατανοήσω, να το εξηγήσω... Κι έχω σκοπό να το εξηγήσω με την προϋπόθεση ότι... ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα, τι περιμένετε, εξηγήστε το, λοιπόν... ΝΤΕΖΗ: Αχ! Ναι! Εξηγήστε μας, κύριε Μποτάρ. ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Εξηγήστε, αφού σας το ζητάνε οι συναδελφοί σας, τόσο ευγενικά... ΜΠΟΤΑΡ: Θα σας το εξηγήσω... ΝΤΙΝΤΑΡ: Είμαστε όλο αφτιά! ΝΤΕΖΗ: Αχ! Με τρώει η περιέργεια... ΜΠΟΤΑΡ: Θα σας το εξηγήσω... μια άλλη φορά! ΝΤΙΝΤΑΡ: Γιατί όχι τώρα αμέσως; ΜΠΟΤΑΡ, σ τον κύριο Πα π ιγιόν , α π ειλη τ ι κ ά : Εμείς οι δυο, κύριε Παπιγιόν, δεν θα αργήσουμε να εξηγηθούμε, αλλά κάπως πιο μεταξύ μας. ( Σε όλους ) Γνωρίζω θαυμάσια τα «γιατί» και τα «πώς». Όλα τα άθλια παρασκήνια αυτής της

ιστορίας! ΝΤΕΖΗ: Τα παρασκήνια! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ποια παρασκήνια; ΝΤΙΝΤΑΡ: Πολύ θα 'θελα να τα γνωρίσω κι εγώ αυτά τα παρασκήνια! ΜΠΟΤΑΡ, συνεχί ζον τ α ς , βρον τ ερός : Όπως και γνωρίζω όλα τα ονόματα των ενόχων. Όλους τους προδότες. Εγώ, δεν πιάνομαι έτσι εύκολα κορόιδο. Θα σας αποκαλύψω το σκοπό και τους στόχους αυτής της σκευωρίας. Διαφανεια, κύριοι! Θα ξεσκεπάσω τους υπονομευτές. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μα ποιος θα είχε συμφέρον να... ΝΤΙΝΤΑΡ: Παραλογίζεσαι, κακομοίρη μου Μποτάρ... ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Συμφωνώ... κι άσε που δεν ξέρουμε με ποιον τρόπο θα βγούμε από δω μέσα! ΜΠΟΤΑΡ: Εγώ παραλογίζομαι; Μήπως θα με βγάλετε τώρα και τρελό; ΝΤΕΖΗ: Πριν από λίγο κατηγορούσατε το σύμπαν ότι είχε παραισθήσεις. ΜΠΟΤΑΡ: Πριν από λίγο, ναι! Αλλά τώρα... Οι παραισθήσεις είναι σταγόνες στον ωκεανό. Εδώ πρόκειται περί πλεκτάνης, πρόκειται περί άθλιας σκευωρίας! ΝΤΙΝΤΑΡ: Κατά τη γνώμη σας, πώς πραγματοποιήθηκε αυτή η αλλαγή; ΜΠΟΤΑΡ: Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια, κύριοι, κοινό μυστικό, το ξέρει και η γάτα μου. Μόνο οι υποκριτές και οι φαρισαίοι κάνουν, τάχατες, ότι δεν καταλαβαίνουν! ( Ακούγε τ α ι τ ο αυ τ οκ ίνη τ ο και η σειρήνα τ η ς πυροσβεσ τ ι κή ς . Το ψρενάρισμα , και ύσ τ ερα τ ο α π ό τ ομο σ τ αμά τ η μα κά τ ω α π ό τ ο π αράθυρο ) ΝΤΕΖΗ: Οι πυροσβέστες, φτάσανε! ΜΠΟΤΑΡ: Χρειάζεται αλλαγή σε όλα αυτά. Αλλαγή! Και εμείς δεν σκοπεύουμε να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια! Ό,τι κρύβεται πρέπει να φανερωθεί. Χρειαζόμαστε κάθαρση... διαφάνεια... αλλαγή... ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα για ποια κάθαρση, σκευωρία, αλλαγή μας μιλάτε, κύριε Μποτάρ; Υπάρχουν, απλούστατα, ρινόκεροι στην πόλη μας, αυτό είναι όλο... και οι προεκτάσεις σας είναι κολοκύθια μετά ριγάνεως. ΝΤΕΖΗ, σ το π αράθυρο , κοι τ ά ζον τ α ς κά τ ω : Εδώ, κύριοι πυροσβέστες, εδώ, παγιδευτήκαμε! ( Ακούγον τ α ι α π ό κά τ ω φωνές , τ ρ ι ξ ί μα τ α , οδηγί ε ς , θόρυβος αυ τ οκ ινή τ ου ) ΦΩΝΗ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗ: Ανεβάστε τη σκάλα... ΜΠΟΤΑΡ, σ τον Ν τ ιν τ άρ: Εγώ μόνο έχω το κλειδί της βρομερής πλεκτάνης! Κι έχω σύστημα αλάνθαστο για να την ερμηνεύσω. Αλάνθαστο! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Όπως και να 'χει, θα πρέπει το απόγευμα να ξαναγυρίσούμε στο γραφείο. Αλλά πώς, μου λέτε; Η δουλειά μας επείγει... ( Βλέ π ουμε τ η σχάλα τ η ς π υροσβεσ τ ι κή ς να ακουμ π ά σ το π αράθυρο ) ΜΠΟΤΑΡ: Με τις δουλειές του γραφείου θα σκοτιζόμαστε τώρα, κύριε Παπιγιόν; ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Τι θα πούμε στη γενική διεύθυνση; ΝΤΙΝΤΑΡ: Ανωτέρα βία... Μας ανάγκασαν συνταρακτικά γεγονότα! ΜΠΟΤΑΡ, δείχνον τ α ς τ ο π αράθυρο: Κανείς δεν θα μας αναγκάσει να ξαναγυρίσουμε με τη βοήθεια της πυροσβεστικής. Θα περιμένουμε να επισκευαστεί η σκάλα! ΝΤΙΝΤΑΡ: Αν πέσει κάποιος και σπάσει κανένα πόδι, τα σπασμένα θα τα πληρώσει η γενική διεύθυνση! ΠΑΠΙΓΙΟΝ: Απολύτως σωστό! ( Βλέ π ουμε τ ο κράνος ενός π υροσβέσ τ η και ύσ τ ερα π αρουσιάζε τ α ι και ο ίδιο ς ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ την Ν τ έ ζη , δείχνον τ α ς τ ο π αράθυρο: Ελάτε εσείς πρώτη, δεσποινίς Ντέζη! ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ: Έλα, κορίτσι μου. ( Ο π υροσβέσ τ η ς π αίρνει σ την αγκαλιά τ ου

τ η ν Ν τ έ ζη , α π ό π αράθυρο , και ε ξαφανίζ ε τ α ι μαζ ί τ η ς ) ΝΤΙΝΤΑΡ: Στο καλό, δεσποινίς Ντέζη, θα βρεθούμε σύντομα! ΝΤΕΖΗ, ενώ ε ξαφανί ζ ε τ α ι : Το ελπίζω, κύριοι, το ελπίζω! ΠΑΠΙΓΙΟΝ, σ το π αράθυρο: Αύριο το πρωί να μου τηλεφωνήσετε. δεσποινίς... Θα 'ρθείτε να δακτυλογραφήσετε τα γράμματα στο σπίτι μου. (Σ τ ον Μ π ερανζέ ) Κύριε Μπερανζέ, μη σας περάσει ιδέα ότι βρισκόμαστε σε περίοδο διακοπών. Θα ξαναπιάσουμε δουλειά όσο γίνεται πιο γρήγορα. ( Σ τ ους άλλους ) Αυτό ισχύει χα. για σας, κύριοι, τ' ακούσατε; ΝΤΙΝΤΑΡ: Ακούσαμε, κύριε Παπιγιόν! ΜΠΟΤΑΡ: Εκμετάλλευση... Τα βλέπετε; Εκμετάλλευση μέχρι τελευταίας ρανίδος αίματος! ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ, και π άλι σ το π αράθυρο: Ποιος έχει σειρά; ΠΑΠΙΓΙΟΝ, σ τους άλλους τ ρ ε ι ς : Εμπρός, κύριοι, τι καθόσαστε; ΝΤΙΝΤΑΡ: Κύριε Παπιγιόν... Αποκλείεται. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πρώτα εσείς, κύριε προϊστάμενε! ΜΠΟΤΑΡ: Ούτε κουβέντα, εσείς πρώτα. ΠΑΠΙΓΙΟΝ, σ τον Μ π ερανζ έ : Δώστε μου την αλληλογραφία... Εκεί είναι, στο γραφείο της Ντέζης. ( Ο Μ π ερανζέ τ ρ έχ ε ι και τ ου φέρνει τ ο τ α χυδρομε ίο ) ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ: Άντε, σβέλτα. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο... Μας φωνάζουνε σε όλη την πόλη. Υπάρχει συνωστισμός, μεγάλος συνωστισμός. ΜΠΟΤΑΡ: Τ ι σας έλεγα; Τι σας έλεγα; ( Ο κύριος Πα π ιγιόν , με τ α γράμμα τ α κά τ ω α π ό τ η μασχάλη τ ου , σκαρφαλώνει σ το π αράθυρο ) ΠΑΠΙΓΙΟΝ, σ τους π υροσβέσ τ ε ς : Με το μαλακό, έτσι παιδιά; Προσοχή στην αλληλογραφία! ( Γυρίζον τ α ς σ τους Ν τ ιν τ άρ , Μ πο τ άρ και Μ π ερανζε ) Εις το επανιδείν, κύριοι! ΝΤΙΝΤΑΡ: Χαίρετε, κύριε Παπιγιόν. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Χαίρετε, κύριε Παπιγιόν. ΠΑΠΙΓΙΟΝ, χωρί ς να φαίνε τ α ι , ακούμε τ η φωνή τ ου : Προσοχή... τα γράμματα... ( Φωνάζε ι π άν τ α ) Ντιντάρ, μην ξεχάσεις να κλειδώσεις καλά το γραφείο! ΝΤΙΝΤΑΡ, φωνάζ ει : Μείνετε ήσυχος, κύριε Παπιγιόν. ( Σ τ ον Μ π ο τ άρ ) Η σειρά σας, κύριε Μποτάρ... ΜΠΟΤΑΡ: Μάλιστα, η σειρά μου! Κύριοι, σας αφήνω, αλλά θα φροντίσω να'ρθω σε επαφή αμέσως με τους αρμόδιους παράγοντες... Εγώ, έχω σκοπό να ξεδιαλύνω, στα γρήγορα, την πλεκτάνη του μυστηρίου. ( Προχωρεί π ρος τ ο π αράθυρο γ ια να σκαρφαλώσει ) ΝΤΙΝΤΑΡ, σ τον Μ π ο τ άρ: Περίεργο, νόμιζα ότι για σας δεν υπάρχει μυστήριο. ΜΠΟΤΑΡ, ενώ σκαρφαλώνει : Η ειρωνία σας, κύριε Ντιντάρ, με αγγίζει στο ελάχιστο... Αυτό που επιζητώ, είναι να σας αποκαλύψω. Με στοιχεία, αποδείξεις, πειστήρια, αδιάσειστα πειστήρια, και να φανερώσω τη δολιότητά σας. ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα παραληρείτε τελείως... ΜΠΟΤΑΡ: Πάλι με προσβάλλετε, αλλά... ΝΤΙΝΤΑΡ, τ ον κόβει : Εσείς με προσβάλλετε. ΜΠΟΤΑΡ, ενώ χάνε τ α ι : Εγώ δεν προσβάλλω... κρατώ αποδείξεις και αποκαλύπτω. ΦΩΝΗ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗ: Εμπρός, μας περιμένουν κι αλλού... ΝΤΙΝΤΑΡ, σ τον Μ π ερανζ έ : Τι κάνεις το απόγευμα; Είσαι για κανένα ποτηράκι; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Λυπάμαι, αλλά μιας και είμαι ελεύθερος το απόγεμα, σκέφτηκα να πεταχτώ στο φίλο μου, τον Ζαν. Λογοφέραμε. δηλαδή παραφέρθηκα παραπάνω από ό,τι έπρεπε, και θα 'θελα ξεχαστεί το ζήτημα... ( Το κεφάλι τ ου π υροσβέσ τ η φαίνε τ α ι και π άλι σ το π αράθυρο )

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ: Άλλος με τη σκάλα... ΜΠΕΡΑΝΖΕ, δείχνον τ α ς τ ο π αράθυρο: Πήγαινε εσύ... ΝΤΙΝΤΑΡ, σ τον Μ π ερανζ έ : Όχι, εσύ θα πας. ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ν τ ιν τ άρ : Σε παρακαλώ, κάνε μου το χατήρι! ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ: Τι θα γίνει, θα ξημερωθούμε; Υπάρχει συνωστισμός, είπα! ΝΤΙΝΤΑΡ, στο Μπερανζέ: Κι εγώ χατήρι στο ζητάω, εσύ πρώτος! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μα, σε παρακαλώ... σε παρακαλώ... (Σκαρφαλώνουν και οι δύο στο παράθυρο, συγχρόνως. Ο πυροσβέστης τους τραβάει νευριασμένος, ενώ πέφτει η αυλαία)

Β' ΕΙΚΟΝΑ

Στο σπίτι του Ζαν. Το σκηνικό είναι σχεδόν όμοιο με την πρώτη εικόνα της δεύτερης πράξης . Είναι χωρισμένο και πάλι στα δύο. Δεξιά, τα 3/4ή τα 4/5του χώρου, ανάλογα με τις διαστάσεις της σκηνής, βλέπουμε το δωμάτιο του Ζαν. Στο βάθος, κολλητά στον τοίχο, είναι το κρεβάτι του Ζαν, που ξαπλωμένος κοιμάται. Στο κέντρο της σκηνής, μία καρέκλα ή μία πολυθρόνα, που αργότερα θα καθίσει ο Μπερανζέ. Δεξιά, στο κέντρο, μία πόρτα που βγάζει στην τουαλέτα του Ζαν. Όταν ο Ζαν θα πάει να πλυθεί, ακούμε το νερό που τρέχει από το ντούζ. Αριστερά, ένας μεσότοιχος χωρίζει στα δύο τη σκηνή. Στο κέντρο, η πόρτα που βγάζει στη σκάλα. Εάν το σκηνικό είναι πιο αφηρημένο, περισσότερο στυλιζαρισμένο, μπορεί να υπάρχει μόνο η πόρτα, χωρίς το μεσότοιχο. Αριστερά της σκηνής βλέπουμε τη σκάλα. Τα τελευταία σκαλοπάτια της φτάνουν στο διαμέρισμα του Ζαν . Φυσικά, υπάρχει η κουπαστή, όπως και το πλατύσκαλο. Στο βάθος, στο ύψος του πλατύσκαλου, η πόρτα του διπλανού διαμερίσματος. Πιο χαμηλά, το πάνω μέρος μιας τ ζ αμω τ ή ς π όρ τ α ς , π ου σ το π άνω μέρος τ η ς υ π άρχει η ε π ιγραφή « Θυρωρός » . Με τ ο άνοιγμα τ η ς αυλαίας , ο Ζαν ξ α π λωμένος σ το κρεβά τ ι με τ η ν π λά τ η σ τραμμένη σ το κοινό , ε ίναι σκε π ασμένος με μια κουβέρ τ α . Τον ακούμε να βήχει . Σε λί γο , βλέ π ουμε τ ον Μ π ερανζέ ανεβαίνει τ α τ ε λ ευ τ α ί α σκαλο π ά τ ι α τ η ς σκάλας . Χ τυ π άει τ η ν πόρ τ α , ο Ζαν δεν α π αν τ ά ε ι και ο Μ π ερανζέ ξ αναχ τυ π άει . ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ζαν! ( Χ τυ π άει και π άλι ) Ζαν! ( Η π όρ τ α σ το βάθος τ ου κ εφαλόσκαλου ανοίγε ι λί γο και π αρουσιάζ ε τ α ι ένας γεράκος , με άσ προ γενάκ ι ) ΓΕΡΑ ΚΟΣ: Ποιος είναι; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ήρθα να δω τον Ζαν... είναι φίλος μου ξέρετε... ΓΕΡΑ ΚΟΣ: Κι εγώ νόμισα ότι χτυπάγανε σε μένα... Και μέ. Ζαν με λένε... αλλά εσείς Θα ήρθατε για τον άλλο Ζαν... ΦΩΝ Η ΓΥΝ ΑΙ ΚΑΣ ΓΕΡΑΚΟΥ, α π ό τ ο βάθος τ ου διαμερίσμα τ ο ς : Ζαν, είναι για μας; ΓΕΡΑ ΚΟΣ, γυρί ζον τ α ς π ρος τ η γυναίκα τ ου , π ου δεν φαίνε τ α ι : Όχι!... είναι για τον άλλο Ζαν. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, ξαναχ τυ π άε ι : Ζαν, είσαι μέσα; ΓΕΡΑ ΚΟΣ: Δεν τον είδα να βγαίνει... όμως, χτες βράδυ που συνάντησα στη σχάλα, μου φάνηκε σαν να είχε τα νευρά του... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Το ξέρω, τα 'κανα μούσκεμα. ΓΕΡΑ ΚΟΣ: Τότε, ίσως να μη θέλει ν' ανοίξει... Χτυπήστε πάλι... ΦΩΝ Η ΓΥΝ ΑΙ ΚΑΣ ΓΕΡΑΚΟΥ: Ζαν, θα σταματήσετε επιτέλους τις κουβέντες; Ζαν! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, χτυπώντας: Ζαν... ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τ η γυναίκα τ ου: Έρχομαι, έρχομαι... Α! πα πα! Να μη μιλήσω σ' άνθρωπο! ( Μ π αίνει μέσα και κλείνει τ η ν π όρ τ α ) Ζ Α Ν , π άν τ α με τ η ν π λά τ η γυρισμένη σ το κοινό και με βραχνιασμένη φωνή : Ποιος χτυπάει; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Εγώ, αγαπητέ μου Ζαν, ήρθα να σε δω!

Ζ Α Ν : Ποιος είσαι; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Εγώ, ο Μπερανζέ, μήπως σ' ενοχλώ; Ζ Α Ν : Α! Εσύ είσαι! Έλα μέσα! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, π ροσ π αθεί ν ' ανοί ξ ε ι : Μα έχεις κλειδώσει! Ζ Α Ν : Μια στιγμή! Αααχ!... Ααχ... ( ηχώνε τ α ι , φοράει μια π ράσινη π ι τ ζ άμα , τ α μαλλιά τ ου ε ίναι ανακα τ ωμένα και π ραγμα τ ι κά δεν μοιάζ ε ι να ' ναι σ τ α κέφια τ ου ) Περίμενε! ( Ξεκλε ιδώνει ) Μην μπεις αμέσως! ( α π λώνει και π άλι γρήγορα και ξανασκε π άζ ε τ α ι με τ η ν κουβέρ τ α μέχρι ε π άνω , ό π ως και π ριν ) Τώρα, έλα! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, μ π αίνον τ α ς : Καλημέρα, Ζαν! Ζ Α Ν , π άν τ α σ το κρεβά τ ι : Τι ώρα είναι; Δεν πήγες σήμερα στο γραφείο; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Να... δηλαδή... κι εσύ κοιμάσαι, δεν πήγες ούτε εσύ στο γραφείο σου! Με συγχωρείς, μήπως σ' ενοχλώ; Ζ Α Ν , π άν τ α με τ η ν π λά τ η γυρισμένη σ τον Μ π ερανζέ : Τι περίεργο... δεν γνώρισα τη φωνή σου... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κι εγώ το ίδιο, δεν γνώρισα τη δική σου... μήπως... Ζ Α Ν , π άν τ α π λά τ η : Δεν κάθεσαι... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Είσαι άρρωστος; ( Ο Ζαν α π αν τ ά ε ι μ ' ένα μουγκρη τ ό ) Ξέρεις, Ζαν, ήταν μεγάλη μου κουταμάρα να χαλάσουμε τις καρδιές μας για εκείνη... την ασήμαντη ιστορία... Ζ Α Ν : Ποια ιστορία; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Να, θέλω να πω... για χθες... Ζ Α Ν : Χθες; Πότε χθες και πού; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα, το ξέχασες; Δεν λογοφέραμε για κείνο το ρινόκερο... τον άτυχο ρινόκερο! Ζ Α Ν : Ποιο ρινόκερο; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Το ρινόκερο, ντε... ή, πιο σωστά, εκείνους τους κακόμοιρους ρινόκερους που είδαμε χτες το μεσημ... Ζ Α Ν : Α! ναι, τώρα θυμήθηκα... Ποιος σου είπε ότι εκείνοι οι δύο ρινόκεροι ήταν κακομοίρηδες; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ε, να... τρόπος του λέγειν. Ζ Α Ν : Καλά καλά... περασμένα ξεχασμένα. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Λοιπόν, έχεις πολύ μεγάλη καρδιά! Ζ Α Ν : Και... τι βγαίνει; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πάντως, θα'θελα να σου πω, το μετάνιωσα που σου μίλησα τόσο απότομα. Όταν θυμώνω, χωρίς να το καταλάβω, πεισματώνω σαν γαϊδούρι... παρασύρομαι, με πιάνει κάτι σαν μανία... Αλήθεια σου λέω... ναι... φέρθηκα πολύ ανόητα... Ζ Α Ν : Δεν ήταν η πρώτη φορά... σε ξέρω... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πρέπει να με συγχωρέσεις... Ζ Α Ν : Τώρα δεν νιώθω και τόσο καλά. ( Βήχει ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Στεναχωρήθηκες, έτσι; Είμαι σίγουρος, γι' αυτό και έμεινες σήμερα στο κρεβάτι. ( Αλλάζον τ α ς τ όνο ) Αλλά, ξέρεις Ζαν, τελικά είχαμε κι οι δυο μας δίκιο! Ζ Α Ν : Για ποιο ζήτημα; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα για το ίδιο... το ίδιο ζήτημα... με συγχωρείς που και πάλι στο ξαναθυμίζω, αλλά, στο υπόσχομαι δεν Θα σε κουράσω για πολύ... Θέλω μονάχα να σου πω, αγαπητέ μου φίλε, πως ο καθένας μας από τη δική του σκοπιά... να, πως είχαμε και οι δύο δίκιο... Τα πάντα ξεκαθάρισαν τώρα... Στην πόλη μας υπάρχουν ρινόκεροι με δύο κέρατα, όπως και ρινόκεροι με ένα κέρατο. Ζ Α Ν : Αυτό δεν σου 'λεγα; Τι να γίνει, τόσο το χειρότερο! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σωστά, τόσο το χειρότερο!

Ζ Α Ν : Ή τόσο το καλύτερο... όπως το πάρεις... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Από πού, άραγε, να μας έρχονται οι πρώτοι και α πού να κατάγονται οι δεύτεροι; Και τ' αντίθετο, από πού να έρχονται οι δεύτεροι κι από πού να κατάγονται οι πρώτοι; Κατά βάθος, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία... Στην πραγματικότητα, αυτό που για μένα έχει την πιο μεγάλη σημασία είναι πως οι ρινόκεροι υπάρχουν, γιατί ξέρεις... Ζ Α Ν , γυρί ζ ε ι και κάθε τ α ι σ το ξ έσ τ ρω τ ο κρεβά τ ι κοι τ ά ζον τ α ς τ ον Μ π ερανζ έ : Δεν είμαι καθόλου καλά... καθόλου καλά... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πολύ λυπάμαι γι' αυτό... Μα, τι ακριβώς αισθάνεσαι; Ζ Α Ν : Μακάρι να'ξερα... μια δυσφορία... κάτι σαν δύσπνοια.. μια δυσφορία... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Νιώθεις αδυναμία, κομμάρες; Ζ Α Ν : Κομμάρες; Κάθε άλλο... Το αντίθετο, νιώθω, σαν κάτι να βράζει μέσα μου. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Θέλω να π ω .. . μια αδυναμία τ η ς σ τ ι γμής .. . Αυ το όλοι μας τ ο

παθαίνουμε! Ζ Α Ν : Εγώ δεν το παθαίνω ποτέ... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τότε ίσως να νιώθεις έτσι από υπερβολική υγεία... Μεγάλη ζωτικότητα και καύση... Κι αυτό μας βλάφτει καμιά φορά... Χαλάει την ισορροπία στο νευρικό σύστημα. Ζ Α Ν : Το νευρικό μου σύστημα είναι τέλειο. ( Η φωνή τ ου Ζαν γίνε τ α ι όλο και π ιο βραχνή ) Δεν είχα ποτέ πρόβλημα υγείας, ούτε στο μυαλό ούτε στο κορμί... Από πλευρά κληρονομικότητας... Μ ΠΕΡΑΝ ΖΕ: Μα, κανείς δεν είπε το αντίθετο... Ίσως ν' άρπαξες καμιά ελαφριά γριπούλα... Έχεις πυρετό; Ζ Α Ν : Δεν ξέρω... Μάλλον θα πρέπει να'χω λίγο πυρετό... Και πονοκέφαλο... πονοκέφαλο! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Λίγη ημικρανία, ε; Τότε... ίσως είναι καλύτερα να πηγαίνω. Ζ Α Ν : Όχι, μπορείς να μείνεις, δεν με ενοχλείς. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σε ακούω και βραχνιασμένο! Ζ Α Ν : Βραχνιασμένο; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ναι, κάπως βραχνιασμένο, γι' αυτό πριν λίγο δεν γνώρισα τη φωνή σου! Ζ Α Ν : Εγώ βραχνιασμένος, πώς σου'ρθε; Κάθε άλλο. Ούτε και νομίζω ότι έχει αλλάξει η φωνή μου. Μάλλον τη δική σου βρίσκω αλλαγμένη. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τη δική μου; Ζ Α Ν : Μάλιστα, τη δική σου, γιατί ν' αλλάξει η δική μου κι όχι η δική σου; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τίποτα δεν αποκλείεται, αν και δεν το πρόσεξα. Ζ Α Ν : Και τι προσέχεις εσύ; Τι κατάλαβες μέχρι σήμερα για να καταλάβεις κι αυτό... ( Ακουμ π ά με τ ο χέρι τ ο μέ τ ω π ό τ ου ) Πιο σωστά, αυτό που με πονάει τρομερά είναι το μέτωπό μου... Σίγουρα κάπου θα το χτύπησα... ( Η φωνή τ ου έχε ι γίνει ακόμα π ιο τ ρ αχ ιά ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αν μου επιτρέπεις... πότε το χτύπησες; Ζ Α Ν : Δεν ξέρω... δεν θυμάμαι. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα θα πρέπει να το βρόντηξες πολύ... να πονέσες... Ζ Α Ν : Ίσως να το χτύπησα στον ύπνο μου. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αδύνατον, με το χτύπημα θα ξύπναγες. Σίγουρα κάτι θα είδες. Θα είδες κάποιο όνειρο στον ύπνο σου, ότι χτύπησες και... Ζ Α Ν : Δεν βλέπω ποτέ μου όνειρα!

Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, συνεχίζ ε ι : Το πιο πιθανό, να σ' έπιασε πονοκέφαλος την ώρα που κοιμόσουνα και έτσι να ξέχασες το όνειρο που έβλεπες, ή μάλλον δεν το ξέχασες, αλλά το όνειρο θα κρύφτηκε στο υποσυνείδητό σου. Ζ Α Ν : Υποσυνείδητο εγώ; Τιθασεύω με απόλυτη συνείδηση τη σκέψη μου... Ποτέ δεν επιτρέπω στον εαυτό μου μπλεξίματα με τον παραλογισμό του υποσυνείδητου. Προχωρώ... Προχωρώ πάντα ίσια μπροστά. Ποτέ μου δεν παραπαίω. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αυτό το ξέρω... Ίσως να μην εκφράστηκα σωστά... Ζ Α Ν : Τότε, γίνε πιο ξεκάθαρος. Δεν υπάρχει λόγος να με βομβαρδίζεις συνεχώς με δυσάρεστα πράγματα... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Να, όταν μας πιάνει πονοκέφαλος, σκεφτόμαστε, άθελα μας δηλαδή, ότι κάπου χτυπήσαμε. ( Πλησιάζον τ α ς τ ον Ζαν ) Αλλά, αν είχες χτυπήσει, θα 'χες πετάξει κανένα καρούμπαλο... ( Κοι τ ά ζον τ α ς τ ον Ζαν ) Για στάσου... νάτο... νάτο... καρουμπαλάκι, έχεις ένα μικρό καρούμπαλο... Ζ Α Ν : Καρούμπαλο; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ένα τόσο δα καρουμπαλάκι... Ζ Α Ν : Πού; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Εδώ... να, βλέπεις... φουσκώνει λίγο πιο πάνω από τη μύτη σου! Ζ Α Ν : Εγώ καρούμπαλο; Αποκλείεται! Στην οικογένειά μας ποτέ δεν φυτρώνουνε καρουμπαλάκια! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πού έχεις έναν καθρέφτη; Ζ Α Ν : Α!... άλλο ξαφνικό ( ψαχουλεύει τ ο μέ τ ω π ό τ ου ) Πρωινή κεραμίδα! Ναι! Σαν κάτι να φυτρώνει. Πάω στο μπάνιο να δω... ( Τινάζ ε τ α ι α π ό τομα και τ ρ έχ ε ι σ το μ π άνιο ενώ ο Μ π ερανζέ τ ου π αρακολουθεί με τ ο βλέμμα . Ακούγε τ α ι η φωνή τ ου ) Έχεις δίκιο. Έίναι καρούμπαλο... Που να πάρει, βγάζω καρούμπαλο... ( Ξαναγυρίζ ε ι , έχε ι χλομιάσει τ ρομαχ τ ι κ ά . . ένα χρώμα πρασινοκί τ ρ ινο ) Τι σου 'λεγα; Τι σου 'λεγα; Κάπου Θα πρέπει να βροντήχτηκα! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Έχεις πολύ άσχημο χρώμα... έγινες ξαφνικά πρασινοκίτρινος... Ζ Α Ν : Βαλτός είσαι; Σε διασκεδάζει να μου λες όλο δυσάρεστα. Εσύ κοιτάχτηκες στον καθρέφτη; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Με συγχωρείς, δεν θέλω να σου γίνομαι ενοχλητικός, αλλά... Ζ Α Ν , π ολύ νευριασμένος : Αλλά δεν κάνεις και τίποτ' άλλο. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Εγώ φταίω; Να, η αναπνοή σου... ανασαίνεις και είναι σαν να μουγκρίζεις.. Σε πονάει ο λαιμός σου; ( Πηγαίνε ι και κάθε τ α ι σ το κρεβά τ ι , δί π λα σ τον Ζαν ) Γιατί δεν μου λες, σε πονάει ο λαιμός σου; Ίσως να έπαθες ψύξη στο λάρυγγα! Ζ Α Ν : Τρελάθηκες τελείως; Γιατί, σώνει και καλά, πρέπει να'παθα ψύξη στο λάρυγγα; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα δεν είναι καμιά ντροπή να πάθεις ψύξη τον λάρυγγος. Κι εγώ το παθαίνω και αρκετά συχνά μάλιστα... Μπορώ να μετρήσω το σφυγμό σου; ( Αλλάζ ε ι θέση και π ιάνει τ ο σφυγμό τ ου Ζαν ) Ζ Α Ν , με φωνή ακόμα π ιο τ ρ αχ ιά και βραχνή : Ω... δεν είναι τίποτα... Θα μου περάσει! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ο σφυγμός σου είναι πολύ κανονικός. Κανένας λόγος ν' ανησυχείς! Ζ Α Ν : Ν' ανησυχώ; Για ποιο πράγμα ν' ανησυχώ; Δεν ανησυχώ καθόλου! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πολύ σωστά... Θα ξεκουραστείς λίγες μέρες και θα γίνεις περδίκι. Ζ Α Ν : Ξεκούραση θα κοιτάξω τώρα. Δεν έχω καιρό... Πρέπει να βγω έξω, να δω τι θα φάω. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αφού έχεις όρεξη, δεν είναι κάτι σοβαρό. Πάντως, εγώ θα σε

συμβούλευα να ξεκουραστείς λίγες μέρες. Το βρίσκω πιο φρόνιμο... Φώναξες κανένα γιατρό; Ζ Α Ν : Γιατρό; Τι να τον χάνω το γιατρό; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κι όμως, θα'πρεπε να σε δει ένας γιατρός για να... Ζ Α Ν : Άντε παράτα με! Σώνει και καλά να μου κουβαληθεί γιατρός. Αφού σου λέω, δεν θέλω γιατρό... αχρείαστος να'ναι. Θα φροντίσω μόνος μου τον εαυτό μου. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Έχεις άδικο, ένας γιατρός είναι πάντα χρήσιμος! Ζ Α Ν : Ξέρω, ξέρω... σου ξεφουρνίζει αρρώστιες που δεν υπάρχουν.. Μ ΙΕΡΑ Ν ΖΕ: Το κάνουν για το καλό μας. Η χαρά τους είναι γιατρεύουνε τους ανθρώπους... Ζ Α Ν : Εφευρίσκουν αρρώστιες, σου λέω... τις εφευρίσκουν. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πάω πάσο... πάντως, ακόμα καί αν τις εφευρίσκουν, τις θεραπεύουν! Ζ Α Ν : Εγώ, μόνο σε κτηνίατρους έχω εμπιστοσύνη! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, π ιάνει και π άλι τ ο χέρι τ ου Ζαν: Σαν να πρήζονται οι φλέβες σου... Το πρόσεξες; Φούσκωσαν περίεργα... Ζ Α Ν : Αυτό είναι δείγμα δύναμης... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δεν λέω το αντίθετο... δείγμα δύναμης και υγείας... Παρ' όλ' αυτά... ( Κοι τ ά ζ ε ι με π ροσοχή τ ο χέρι τ ου Ζαν , π ου τ ο τ ρ αβάει δύσ π ισ τ α μέχρι π ου σ το τ έ λο ς τ ο κρυβει α π ό τομα π ίσω τ ου ) Ζ Α Ν : Τι μανία σ' έπιασε να με ψαχουλεύεις, σαν να είμαι κανένα εξωπραγματικό ζώο! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Το δέρμα σου... Ζ Α Ν : Το χρώμα μου, ο σφυγμός μου, οι φλέβες μου, το δέρμα μου... με παρασκότισες, το ξέρεις; Τι σε νοιάζει εσένα για το δέρμα μου, εγώ ασχολούμαι με το δικό σου; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα το δέρμα σου αλλάζει. Αλλάζει συνεχώς χρώμα. Θα 'λεγες ότι έγινε χαλκοπράσινο... (π άε ι να ξ ανα π ιάσει τ ο χέρι τ ου Ζαν ) και σκληραίνει! Ζ Α Ν , τ ρ αβάε ι και π άλι τ ο χέρι τ ου π ίσω: Σταμάτα να με πασπατεύεις, κατάντησες στενός κορσές. Σε πασπατεύω εγώ; Ωχ, χριστιανέ μου. Μ' έπρηξες, το κατάλαβες; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τον εαυ τ ό τ ου: Είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό απ' ό,τι νόμιζα στην αρχή... ( Σ τ ον Ζαν ) Άκου, πρέπει απαραιτήτως να φωνάξουμε γιατρό... ( Προχωρεί π ρος τ ο τ η λ έφωνο ) Ζ Α Ν : Μακριά απ' το τηλέφωνο... ( Ορμάε ι σ τον Μ π ερανζ έ και τ ο ν σ π ρώχνει , έ τσ ι , π ου π αραλίγο να τ ον π ε τ ά ξ ε ι κά τ ω ) Μην ανακατεύεσαι εκεί που δεν σε σπέρνουνε... τσιμπούρι... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Καλά καλά... μην εξάπτεσαι, εγώ, είπα να τηλεφωνήσω για το καλό σου. Ζ Α Ν , βήχον τ α ς και ανα π νέον τ α ς π ολύ βαριά : Ξέρω... ξέρω το καλό μου πολύ καλύτερα από σένα... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα... έχεις πρόβλημα, αναπνέεις δύσκολα... Ζ Α Ν : Ο καθένας αναπνέει όπως μπορεί, κι εγώ όπως μ' αρέσει. Πολύ που σκοτίστηκα αν δεν σ' αρέσει η αναπνοή μου... Και μένα δεν μ' αρέσει η δική σου... Αναπνέεις σαν ξεψυχισμένος, μόλις και ακούγεσαι, λες και τα μαζεύεις για να βρεθείς μια ώρα αρχίτερα στον άλλο κόσμο! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Εγώ δεν είπα ποτέ ότι έχω τη δική σου δύναμη! Ζ Α Ν : Σε έστειλα εγώ σε γιατρό για να τονώσεις τον οργανισμό σου; Δεν σ' έστειλα... Ο καθένας βολεύεται όπως του καπνίζει! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σε παρακαλώ, μη θυμώνεις, το ξέρεις ότι εγώ είμαι φίλος σου. Ζ Α Ν : Φιλίες! Κουραφέξαλα και πράσινα άλογα... Δεν πιστεύω στη φιλία σου.

Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τώρα με θίγεις... ΕΑΝ: Πολύ εύκολα θίγεσαι! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αγαπητέ μου, φίλε μου Ζαν... Ζ Α Ν : Δεν είμαι ο αγαπητός σου Ζαν, ούτε φίλος σου. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πολύ μισάνθρωπος έγινες σήμερα! Ζ Α Ν : Ναι, έγινα μισάνθρωπος, μισάνθρωπος, μισάνθρωπος, μ' αρέσει να'μαι μισάνθρωπος, εσύ τι θέλεις; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κατάλαβα... σίγουρα είσαι ακόμα θυμωμένος μαζί μου. Δεν ξέχασες το χτεσινό ανόητο καυγαδάκι μας. Εγώ έφταιγα, το δέχομαι. Γι' αυτό ήρθα σήμερα να σου γυρέψω συγγνώμη.. Ζ Α Ν : Για ποιο καυγαδάκι μιλάς; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα πριν από λίγο δεν σόυ έλεγα, ξέρεις τώρα... για το ρινόκερο που... Ζ Α Ν , χωρί ς ν ' ακούει τ ι λέ ε ι ο Μ π ερανζ έ : Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους, μου ειναι αδιαφοροι... ή, το πολύ πολύ, με αηδιάζουν... φτάνει μόνο να μην μπερδεύονται στα πόδια μου, γιατί τότε είμαι άξιος να τους ποδοπατήσω. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Το ξέρεις πολύ χαλά ότι δεν σκοπεύω να μπερδευτώ στα πόδια σου. Ζ Α Ν : Εγώ έχω σκοπούς στη ζωή... Θα χυμήξω, θα τους αρπάξω και... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πολύ σωστά, αυτό πρέπει να χάνεις... πάντως, έχω την εντύπωση ότι τελευταίως περνάς μια μικρή ηθική χρίση... ( Εδώ και λίγη ώρα ο Ζαν π άει κ ι έρχε τ α ι α π ό τ ο ίχο σε τ ο ίχο , σαν ένα θηρίο κλε ισμένο σε κλουβί . Ο Μ π ερανζ έ τ ρ έχ ε ι α π ό π ίσω τ ου για να τ ο ν ηρεμήσει και συχνά π αραμερί ζ ε ι για να τ ον α π οφύγει . Η φωνή τ ου Ζαν γίνε τ α ι , συνεχώς , όλο και π ιο τ ρ αχ ιά ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μην εκνευρίζεσαι, σε παρακαλώ, μην εκνευρίζεσαι. Σου κάνει κακό... Ζ Α Ν : Αυτά τα ρούχα... το πόσο με ενοχλούν δεν λέγεται... ούφφ... κι αυτή την πιτζάμα, δεν την αντέχω. ( Ανοιγοκλε ίνε ι σακάκ ι τ η ς π ι τ ζ άμας τ ου ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Θεέ και Κύριε. Το δέρμα σου, το δέρμα σου! Ζ Α Ν : Πάλι τα'βαλες με το δέρμα μου; Ε!... δικό μου είναι, δε γύρεψα να το αλλάξω με το δικό σου... Μόνο αυτό μου έλειπε... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα... πώς έγινε έτσι... σαν πετσί... Ζ Α Ν : Το πετσί είναι πιο ανθεκτικό... Αντέχει σ' όλες τις καιρικές συνθήκες! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πρασινίζεις όλο και περισσότερο! Ζ Α Ν : Μπα που να σκάσεις. Μανία καταδιώξεως σε έπιασε σήμερα με τα χρώματα... σίγουρα, για να βλέπεις συνεχώς οράματα, θα τα κοπάνισες πάλι... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Χτες είχα πιει, το παραδέχομαι, αλλά σήμερα ούτε σταγόνα.. Ζ Α Ν : Με τα όργια που έκανες στο παρελθόν, το αποτέλεσμα, φυσικά, συνεχίζεται. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σου υποσχέθηκα ότι θα διορθωθώ, και ξέρεις πολύ καλά ότι ακούω τις συμβουλές που μου δίνει ένας καλός φίλος σαν και σένα. Δεν το θεωρώ ταπεινωτικό. Το αντίθετο μάλιστα. Ζ Α Ν : Στα παλιά μου τα παπούτσια τι θεωρείς... Μπρ... μπρρ... μπρρρρρρ! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τι είπες; Ζ Α Ν : Δεν είπα τίποτα... έχανα μόνο μπρρρ... Και το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, κοιτάζοντας τον Ζαν στα μάτια: Τον θυμάσαι τον Βοδάρ; Ξέρεις τι έπαθε; Έγινε ρινόκερος! Ζ Α Ν : Τι έγινε ο Βοδάρ; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ρινόκερος! Ζ Α Ν , αερί ζ ε τ α ι , ανοιγοκλείνον τ α ς τ η ν π ι τ ζ άμα τ ου : Μπρρρρ.

Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Έλα, σταμάτησε τις σαχλαμάρες... Πώς αερίζεσαι έτσι; Ζ Α Ν : Άει παράτα με. Θα αερίζομαι όπως μ' αρέσει. Είμαι σπίτι μου κι έχω κάθε δικαίωμα! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Εγώ δεν είπα το αντίθετο! Ζ Α Ν : Ευτυχώς, γιατί... Δεν σηκώνω αντιρρήσεις... Τη ζέστη είναι αυτή... μπρρρρ... Έσκασα... σκάω από τη ζέστη... Μπρρρρ... πάω να δροσιστώ λιγάκι... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, ενώ ο Ζαν ορμάει σ το μ π άνιο: Είναι από τον... ( Ο Ζαν ε ίναι σ το μ π άνιο . Τον ακούμε να ξ εφυσάει τ ρομαχ τ ι κά ό π ως ακούμε και τ ο νερό που τ ρ έχ ε ι α π ό τ η βρύση ) Ζ Α Ν , α π ό τ ο μ π άνιο: Μπρρρρρ... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Έχει ρίγη... λοιπόν, θέλει δεν θέλει θα τηλεφωνήσω στο γιατρό... ( Προχωρεί και π άλι π ρος τ ο τ η λ έφωνο , σ τ αμα τ ά ε ι α π ό τ ομα ό τ αν ακούει τ η φωνή τ ου Ζαν α π ό τ ο μ π άνιο ) Ζ Α Ν : Ώστε έτσι, ε; Ο φιλαράκος μας ο Βοδάρ έγινε ρινόκερος. Χα! Χρόνια είχα να γελάσω έτσι! Σας την έφερε μια χαρά. Ασφαλώς θα μασκαρεύτηκε. (Βγάζ ε ι τ ο κ εφάλι τ ου α π ό τ ο άνοιγμα τ η ς π όρ τ α ς τ ου μ π άνιου . Είναι κα τ α π ράσινος και τ ο καρούμ π αλο έχ ει μεγαλώσει ακόμα π ερισσό τ ερο ) Αυτό είναι... Μασκαρεύτηκε!... . Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, κάνον τ α ς βόλ τ ε ς σ το δωμά τ ιο χωρί ς να κοι τ ά ζ ε ι τ ο ν Ζαν : Σε βεβαιώνω, πρόκειται για κάτι πάρα πολύ σοβαρό... Ζ Α Ν : Μπα; Σοβαρό ξεσοβαρό, λογαριασμός δικός του! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, γυρίζ ε ι π ρος τ η μεριά τ ου Ζαν , αλλά εκ ε ίνος μ π αίνει σ το μ π άνιο : Δεν νομίζω να μασκαρεύτηκε επίτηδες, η αλλαγή συντελέστηκε χωρίς τη θέλησή του. Ζ Α Ν , α π ό τ ο μ π άνιο: Εσύ πού το ξέρεις; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τουλάχιστον, κάτι τέτοιο υποθέσαμε όλοι! Ζ Α Ν : Κι αν το έκανε επίτηδες; Ρωτάω, αν το έκανε με τη θέλησή του; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Θα το 'βρισκα πολύ περίεργο... Κι άλλωστε, η κα Βοδάρ έπεσε από τα σύννεφα... η κακομοίρα δεν είχε ιδέα... Ζ Α Ν , με π ολύ βραχνιασμένη φωνή: Χα! Χα! Χα! Τη χοντρή μας την κυρία Βοδάρ... Μα αυτή είναι διανοητικώς καθυστερημένη... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δεν ξέρω αν είναι καθυστερημένη, αλλά... Ζ Α Ν , ξ αναγυρίζ ε ι βιασ τ ι κ ά σ το δωμά τ ιο , βγάζ ε ι τ ο σακάκ ι τ η ς π ι τ ζ άμας τ ου και τ ο π ε τ ά ε ι σ το κρεβά τ ι . Ο Μ π ερανζ έ γυρί ζ ε ι τ ο κεφάλι τ ου διακρι τ ι κ ά αλλού . Ο Ζαν με τ ο σ τήθος και τ η ν π λά τ η π ράσινη ξαναμ π αίνει σ το μ π άνιο . Σ ' αυ τ ό τ ο διάσ τ ημα : Ο Βοδάρ δεν έλεγε ποτέ τα σχέδιά του στη γυναίκα του.. Πώς να.εμπιστευτεί ένα ξόανο! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κάνεις λάθος, Ζαν, αγαπημένο ζευγάρι! Ζ Α Ν : Πολύ αγαπημένο ζευγάρι... δεν θα'σαι καλά.. χουν... χουν... Μπρρρρ Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, π ροχωρεί π ρος τ ο μ π άνιο , αλλά ο Ζαν τ ου κλε ίνε ι τ η ν π όρ τ α κα τ άμου τ ρα : Μάλιστα, πολύ αγαπημένο ζευγάρι... κι αν το θέλεις η απόδειξη είναι ότι... Ζ Α Ν , μέσα σ το μ π άνιο: Ο Βοδάρ είχε μια δική του προσωπική ζωή... Στο βάθος της καρδιάς του, φύλαγε μια κρυφή γωνιά, που δεν την φανέρωνε ποτέ! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δεν θέλω να σε κάνω να μιλάς. Ίσως να σου κάνει κακό, και δεν πρέπει. Ζ Α Ν : Το αντίθετο... με ξαλαφρώνει.... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σε παρακαλώ, άφησέ με τουλάχιστον να φωνάξω ένα γιατρό. Ζ Α Ν : Απαγορεύεται δια ροπάλου! Με κάνεις έξαλλο με το πείσμα σου. Το κατάλαβες επιτέλους; ( Ο Ζαν ξαναγυρί ζ ε ι σ το δωμά τ ιο . Ο Μ π ερανζέ κάνει λί γα βήμα τ α π ρος τ α π ίσω τ ρομαγμένος , για τ ί ο Ζαν έχε ι γίνει ακόμα π ιο χαλκο π ράσινος κ ι αρθρώνει με σχε τ ι κ ή δυσκολία . Η φωνή τ ου έχ ει γίνε ι

αγνώρισ τ η ) Ζ Α Ν : Και στο κάτω κάτω, είτε έγινε ρινόκερος ελεύθερα και αυθόρμητα, είτε έγινε κατόπιν ρεβανσιστικών σχεδίων, τώρα μπορεί να είναι πολύ πιο ευχαριστημένος! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ευχαριστημένος με τέτοια συμφορά; Μα, φίλε μου, είναι δυνατόν να σκέφτεσαι ότι, ότι... Ζ Α Ν : Έχεις μανία να βλέπεις παντού την καταστροφή... Αν έχανε κέφι του ανθρωπάκου να γίνει ρινόκερος... αν το τραβούσε οργανισμός του... εγώ σ' αυτό το γεγονός δεν βλέπω τίποτα αφύσικο. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Συμφωνώ, το γεγονός είναι πολύ φυσικό... Μα πολύ αμφιβάλλω αν το τραβούσε ο οργανισμός του. Ζ Α Ν : Και γιατί αμφιβάλλεις, παρακαλώ; Μ ΠΕΥΑ Ν ΖΕ: Μου είναι λίγο δύσκολο να στο εξηγήσω, αλλά νομίζω ότι είναι κάτι αυτονόητο! Ζ Α Ν : Εγώ δεν το βρίσκω και τόσο τρομακτικό να γίνεις ρινόκερος... Πλασματάκια του Θεού είναι κι οι ρινόκεροι, σαν κι εμάς κι έχουνε κι αυτοί στη ζωή τα ίδια δικαιώματα που έχουμε εμείς... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Με μια διαφορά, να μην μπερδεύονται στη δική μας ζωή. Εμείς έχουμε διαφορετική νοοτροπία, δεν το παραδέχεσαι; Ζ Α Ν , π άει κ έρχε τ α ι σ το δωμά τ ιο , μ π αίνει και βγαίνει σ το μ π άνιο : Και ποιος σου είπε ότι η δική μας νοοτροπία είναι σωστή; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Όπως και να 'χει, εμείς έχουμε κάποια ηθική, που δεν νομίζω να έχει κάποια σχέση με την ηθική των ζώων! Ζ Α Ν , μ π αίνον τ α ς : Ηθική!... Η ηθική τώρα μας μάρανε... Είμαι μέχρι εδώ με την ηθική, τη συχάθηκε η ψυχή μου... Ηθική και πράσινα άλογα... Καιρός είναι να την ξεπεράσουμε την ηθική! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Και τι θα βάζαμε στη υέση της; Ζ Α Ν , ό π ως και π ριν , με τ ο ίδιο ύφος: Τη φύση! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τη φύση; Ζ Α Ν , με τ ο ίδιο ύφος: Μάλιστα, τη φύση. Η φύση έχει δικούς της νόμους. Η ηθική είναι κάτι το αφύσικο. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, γυρεύεις ν' αντικαταστήσουμε τον ηθικό νόμο με το νόμο της ζούγκλας! Ζ Α Ν : Μάλιστα, της ζούγκλας... εκεί θ' ανέπνεα... Εκεί θα 'θελα να ζήσω. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μια κουβέντα είναι αυτή... Κατά βάθος όμως, κανένας από μας... Ζ Α Ν , τον διακόπτει και πηγαινοέρχεται πάντα στο δωμάτιο: Πρέπει να ξαναβάλουμε αξιοκρατικά θεμέλια στη ζωή μας... Πρέπει να ξαναγυρίσουμε στην ακεραιότητα που είχαν τα πρώτα πλάσματα της δημιουργίας. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω, φίλε μου! Ζ Α Ν , ξ εφυσών τ α ς τ ρομαχ τ ι κ ά : Ν' αναπνεύσω. Θέλω ν' αναπνεύσω... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Για ξανασκέψου το ζήτημα... πρόσεξε... Εμείς διαθέτουμε μια θεμελιωμένη φιλοσοφία, που αυτά τα ζωντανά δεν την έχουν δει ούτε στον ύπνο τους! Συστήματα για αξίες ζωής που ειναι αναντικατάστατα. Τα δημιούργησαν αιώνες και αιώνες ανθρώπινου πολιτισμού και... Ζ Α Ν , μέσα από το μπάνιο: Όλα αυτά πρέπει να κατεδαφιστούν, να γκρεμιστούν, να αφανιστούν... μάλιστα, όλα... θα 'μαστε πολύ καλύτερα! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δεν σε παίρνω στα σοβαρά... σίγουρα θα αστειεύεσαι ή το'ριξες στην ποίηση... Ζ Α Ν , πάντα από το μπάνιο: Μπρρρρ... ( ξ αναμουγκρί ζ ε ι ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δεν το ήξερα ότι έκανες και ρίμες! Ζ Α Ν , βγαίνον τ α ς α π ό τ ο μ π άνιο: Μπρρρρ ( μουγκρί ζ ε ι και π άλι ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σε ξέρω αρκετά χαλά και δεν με πείθεις ότι όλα αυτά που μου

λες τα πιστεύεις κιόλας και τα πρεσβεύεις... Ο άνθρωπος... και αυτό το γνωρίζεις περίτρανα, όπως και εγώ... Ζ Α Ν , τ ο ν διακό π τ ε ι : Ο άνθρωπος! Αυτή τη λέξη να μην την ξαναπείς μπροστά μου! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Θέλω να πω, το ανθρώπινο πλάσμα... ο ουμανισμός... Ζ Α Ν : Ουμανισμός! Θεωρίες ξεπερασμένες! Χωρίς διαφάνεια! Γέρασες, αλλά είσαι πάντοτε ένας γελοίος ρομαντικός! Πάει ο ουμανισμός, ξόφλησε! ( Ξαναμ π αίνει σ το μ π άνιο ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα, επιτέλους, υπάρχει η σκέψη, το μυαλό, που όλο εξελίσσεται. Ζ Α Ν , μέσα α π ό τ ο μ π άνιο: Τρίχες κατσαρές. Αυτά είναι κλισέ! Βαρέθηκα να σε ακούω να μου λες απίθανα σενάρια. Μπρρρρ! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Εγώ, απίθανα σενάρια; Ζ Α Ν , με π ολύ τ ρ αχ ι ά φωνή , έ τσ ι π ου ξ εχωρί ζ ε ι ς λιγάκ ι δύσκολα τ α λόγια τ ου : Μάλιστα, μπούρδες με λοφίο... Μπρρρρ. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τα 'χω χαμένα... πρώτη φορά σ' ακούω να υποστηρίζεις κάτι τέτοιες θεωρίες, αγαπητέ μου Ζαν. Μα τι έπαθες, το ξέρεις ότι παραλογίζεσαι; Στο τέλος θα μου πεις ότι θα σ' άρεσε να ήσουνα ρινόκερος! Ζ Α Ν : Και γιατί όχι; Εγώ δεν έχω ανόητες προκαταλήψεις! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Έχεις την καλοσύνη να μιλάς λίγο πιο καθαρά... Δεν καταλαβαίνω τι λες. Αρθρώνεις παρά πολύ άσχημα... Ζ Α Ν , π άν τ α μέσα σ το μ π άνιο: Καθάρισε τ' αφτιά σου και θα καταλάβεις! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τι να καθαρίσω; Ζ Α Ν : Τ' αφτιά σου! Κουφάθηκες εντελώς. Σου είπα: Γιατί να μη γίνω ρινόκερος... Πάντα μ' άρεσε η αλλαγή! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ε, δεν είμαστε καλά... Είναι δυνατόν να μου αραδιάζεις παρόμοιες θεωρίες... ( Ο Μ π ερανζέ σ τ αμα τ ά ε ι α π ό τ ομα , ό π ως βλέ π ε ι τ ο ν Ζαν να ξ αναγυρί ζ ει , σε μια τ ρομαχ τ ι κή κα τ άσ τ αση . Τώρα , ο Ζαν ε ίναι τ ε λ ε ίω ς χαλκο π ράσινος και τ ο καρούμ π αλο σ το μέ τ ω π ό τ ου έχ ει με τ αβληθεί σχεδόν σε κ έρα τ ο ρινόκερου ) Ω!... Δεν ξέρεις πια ούτε τι σου συμβαίνει ούτε τι κάνεις. (Ο Ζαν ορμάε ι σ το κρεβά τ ι τ ου , π ε τ ά ε ι κά τ ω τ α σκε π άσμα τ α , π ροφέρει αφρισμένος ακα τ ανόη τ ε ς άναρθες λέ ξ ε ι ς , και πού και πού , βγάζ ε ι άγρι ες κραυγές ) Έλα ηρέμησε, ηρέμησε, πρώτη φορά σε βλέπω σ' αυτή την κατάσταση, δεν σ' αναγνωρίζω πια! Ζ Α Ν , μόλι ς και διακρίνουμε τ ι λέ ε ι : Ζέστη!... Πολύ ζέστη!... Όλα αυτά πρέπει να τ' αφανίσουμε, να τα γκρεμίσουμε ...τα ρούχα... τι φαγούρα είναι αυτή... με πνίγουνε... με τρώνε ( βγάζ ε ι τ ώ ρα και τ ο π αν τ ε λόνι τ η ς π ι τ ζ άμας ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα τι κάνεις... Τώρα ξεγυμνώνεσαι και από πάνω... Εσύ πάντοτε καυτηρίαζες τους επιδειξίες... Ζ Α Ν : Στους βάλτους! Στους βάλτους! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Γύρισε να με κοιτάξεις... έχω την εντύπωση πως ούτε με βλέπεις ούτε ακούς τι σου λέω. Ζ Α Ν : Σ' ακούω θαυμάσια και σε βλέπω ακόμα πιο θαυμάσια... ( Χυμάει π ρος τ ο ν Μ π ερανζέ με τ ο κεφάλι χαμηλωμένο . Ο Μ π ερανζ έ τ ρ αβ ι έ τ α ι για να μην τ ο ν χ τυ π ήσει ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πρόσεχε, μα τρελάθηκες; Ζ Α Ν , ανα π νέει ξ εφυσών τ α ς : Με συγχωρείς... ( Ύσ τ ερα ξανα τ ρ έχ ε ι σαν δαιμονισμένος σ το μ π άνιο ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, κάνε ι να φύγει α π ό τ η ν π όρ τ α αρισ τ ερά , αλλά , με τ ά , σαν να με τ ανιώνει γυρίζ ε ι και τ ρ έχ ε ι π ίσω α π ό τ ον Ζαν , σ το μ π άνιο , λέγον τ α ς : Όχι! Δεν μπορώ να τον εγκαταλείψω σ' αυτή την κατάσταση... είναι φίλος μου. ( Μέσα α π ό τ ο μ π άνιο ) Πάει τέλειωσε, Ζαν, θα φωνάξω γιατρό... πίστεψέ με, είναι απαραίτητο... απαραίτητο!

Ζ Α Ν , α π ό τ ο μ π άνιο: Όχι! Μ Ι ΙΕΡΑ Ν ΖΕ, α π ό τ ο μ π άνιο: Ναι! Ηρέμησε σου λέω, Ζαν... γίνεσαι γελοίος! Ωχ, το κέρατό σου... το κέρατό σου μεγαλώνε. όλο και περισσότερο... Έγινες... έγινες ρινόκερος! Ζ Α Ν , α π ό τ ο μ π άνιο: Θα σε ποδοπατήσω... Θα σε λιώσω... (Ακούγε τ α ι τ ρομαχ τ ι κή φασαρία , μουγκρίσμα τ α , π ράγμα τ α π έφ τουν , ένας καθρέφ τ η ς που γίνε τ α ι κομμά τ ι α . Σε λίγο , βλέ π ουμε να βγαίνει ο Μ π ερανζ έ τ ρομοκρα τ η μένος , ανασ τ α τ ω μ ένος και να π ροσ π αθεί να κλείσει τ η ν π όρ τ α τ ου μ π άνιου με δυσκολία , γι α τ ί α π ό μέσα , ό π ως μαν τ εύουμε , τ η ν τ ρ αβάε ι κά π οιος άλλος . Τελικά . με μια υ π εράνθρω π η π ροσ π άθεια , κα τ αφέρνει να τ η ν κλείσει ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, ό π ως κρα τ ά ε ι τ η ν π όρ τ α : Έγινε ρινόκερος... πάει! Έγινε ρινόκερος! ( Κα τ αφέρνει τ ε λ ι κά να κλε ίσει τ η ν πόρ τ α , αλλά ένα κέρα τ ο τ ου σχίζ ε ι τ ο σακάκ ι . Ύσ τ ερα τ ο ίδιο κ έρα τ ο σ π άει τ η ν πόρ τ α και π αρουσιάζ ε τ α ι σ το κ έν τ ρο α π ό μια τ ρύ π α . Ό π ως η π όρ τ α π άει κ ι έρχε τ α ι α π ό τ α τ ρ αν τ ά γμα τ α τ ου θηρίου , ο χαλασμός σ το μ π άνιο συνεχίζ ε τ α ι με μουγκρη τ ά , βρυχηθμούς και λέ ξ ε ι ς π ου σχεδόν δεν τ ι ς ξ εχωρί ζουμε , ό π ως « β ρομιάρη , λύσσαξα , κάθαρμα , κ . λ π » Ο Μ π ερανζ έ , καθώς ορμάει σ την π όρ τ α δεξ ι ά ) Πού να πάει το μυαλό μου ότι θα'φτανε σ' αυτό σημείο... πού να το φανταστώ... ( Ανοίγε ι τ η ν π όρ τ α τ η ς σκάλας και χ τυ π ά με τ ι ς γροθιέ ς τ ου ασ τ αμά τ η τ α τ η ν πόρ τ α που βρίσκε τ α ι σ το π λα τύσκαλο ) Ρινόκερος... Υπάρχει στο κτίριο ρινόκερος... φωνάξτε την αστυνομία... Ένας ρινόκερος! ΓΕΡΑ ΚΟΣ, βγάζ ε ι τ ο κεφάλι τ ου ό π ως και π ριν: Τι πάθατε κα φωνάζετε; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Την αστυνομία, γρήγορα, την αστυνομία... Υπάρχει ρινόκερος σπίτι σας. ΦΩΝ Η ΓΥΝ ΑΙ ΚΑΣ ΓΕΡΑΚΟΥ: Μα τι συμβαίνει, Ζαν... γιατί κάνεις τόση φασαρία; ΓΕΡΑ ΚΟΣ, σ τ η γυναίκα τ ου: Δεν κατάλαβα και καλά, τα λέει μπερδεμένα... Είδε λέει ένα ρινόκερο... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μάλιστα, ρινόκερος, εδώ, μέσα στο σπίτι σας. Φωνάξτε την αστυνομία! ΓΕΡΑ ΚΟΣ: Είσαι με τα καλά σου; Γι' αυτό αναστάτωσες με τις φωνές σου το σύμπαν; Για κοίτα αναίδεια! ( Του κλε ίνει τ η ν π όρ τ α κα τ άμου τ ρα ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, ορμάε ι σ τ η σκάλα: Ο Θυρωρός! Πού είναι ο θυρωρός... Ρινόκερος στο σπίτι σας, φωνάξτε την αστυνομία... την αστυνομία... ( Βλέ π ουμε ν ' ανοίγει ο φεγγί τ η ς τ η ς π όρ τ α ς τ η ς Θυρωρού και να π αρουσιάζ ε τ α ι τ ο κεφάλι ενός ρινόκερου ! ) Κι άλλος... κι άλλος ρινόκερος! ( Ανεβαίνει και π άλι τ ρ έχον τ α ς τ η σκάλα , π άει να μ π ει σ το δωμά τ ιο τ ου Ζαν , αλλά δισ τ άζ ε ι και ξανα τ ρ έχ ει προς τ η ν π όρ τ α τ ου Γεράκου . Την ίδια σ τ ι γμή , η π όρ τ α τ ου Γεράκου ανοίγει και εμφανί ζον τ α ι δύο μι κρά κεφαλάκ ια ρινόκερων ) Θεέ μου... Είναι δυνατόν; ( Ξαναγυρίζ ε ι σ το δωμά τ ιο τ ου Ζαν . Η π όρ τ α τ ου μ π άνιου τ ρ αν τ ά ζ ε τ α ι π άν τ α . Προχωρεί π ρος τ ο π αράθυρο , π ου τ ο π λαίσιό τ ου βρίσκε τ α ι μ π ροσ τ ά σ τ η σκηνή , α π έναν τ ι σ το κοινό . Είναι ε ξαν τ λημένος , λί γο ακόμα και θα λι π οθυμήσει , σχεδον τ ρ αυλί ζ ε ι ) Αχ, Θεέ μου!... Αχ Θεέ μου... ( Κάνει μια π ροσ π άθεια και π ηδάει σ το π ρεβάζ ι , έ ξω α π ό τ ο π αράθυρο π ρος τ ο μέρος τ ου κοινού , αλλά ξανανεβαίνε ι αμέσως για τ ί τ η ν ίδια σ τ ι γμή εμφανί ζον τ α ι α πό κά τ ω , δηλαδή , α π ό τ η ν π λα τ ε ί α , κ έρα τ α ρινόκερων . Τα βλέ π ουμε να π ροχωράνε και να τ ρ έχουν α π ό τ η μια άκρη σ την άλλη με αφάν τ ασ τ η τ α χύ τ η τ α . Ανεβαίνει και π άλι , όσο π ιο γρήγορα μ π ορεί , και για μια σ τ ι γμή σ τ έκ ε τ α ι και κοι τ ά ζ ε ι π ρος τ α έ ξω ) Ρινόκεροι ! Σ το δρόμο κο π άδι ολόκληρο ... Σ τ ρα τ ι ά ολόκληρη . Ρινόκεροι !.. . Κα τ ηφορίζουνε τ ρ έχον τ α ς σ τη λεωφόρο ... ( Κοι τ ά ζ ε ι π ρος όλες τ ι ς μερι έ ς ) Πώς θα μ π ορέσω τ ώρα να βγω .. . α π ό π ού θα βγω .. . Αν τ ουλάχισ τον τ ρ έχανε μόνο μέσα σ τ η μέση τ ου δρόμου ...

σ τρ ιμώχνον τ α ι και σ τ α π εζοδρόμια .. . π λημμύρισαν τ α π άν τ α .. . α πό πού θα βγω τ ώ ρα .. . α π ό π ού θα φύγω .. . ( Τον έχε ι π ιάσει π ανικός , τ ρ έχ ε ι π ρος όλες τ ι ς π όρ τ ε ς και τ α π αράθυρα . Η π όρ τ α τ ου μ π άνιου π άν τ α τ ρ αν τ ά ζ ε τ α ι κ ι ακούγε τ α ι π άν τ α ο Ζαν , να μουγκρί ζ ε ι , να βγάζ ει άναρθρες κραυγές και πού και π ού ασυνάρ τ η τ ε ς λέ ξ ε ι ς και βρισι ές . Όλα αυ τ ά συνεχίζον τ α ι για λί γη ώρα . Κάθε φορά π ου ο Μ π ερανζέ π ροσ π αθεί , μέσα σ τ ην τ α ραχή τ ου , να φύγει , βρίσκε τ α ι μ π ροσ τ ά σ τ ην π όρ τ α τ ου Γεράκου ή σ τ α σκαλο π ά τ ι α τ η ς σκάλας και αμέσως κάνει π ίσω , για τ ί π αρουσιάζον τ α ι μ π ροσ τ ά τ ου κ εφάλια ρινόκερων που μουγκρί ζουν α π ειλη τ ι κ ά . Για μια τ ε λ ευ τ α ί α φορά τ ρ έχ ε ι σ το παράθυρο και κοι τ ά ζ ε ι έ ξω ) Γίνανε κο π άδια .. . κο π άδια ρινόκεροι .. . κ ι ύσ τ ερα σου λένε πως αυ τ ό τ ο θηρίο π ρο τ ι μά τ η μοναχική ζωή ! Λάθος ! Μεγάλο λάθος .. . π ρέ π ει να αναθεωρηθεί εκ βάθρων αυ τ ή η θεωρία . Δεν άφησαν σ τ η λεωφόρο π αγκάκ ι για π αγκάκ ι , τ α γκρεμίσανε όλα . ( Σφίγγει τ α χέρια τ ου με μεγάλη αγωνία ) Τι να κάνω τ ώ ρα , Θεέ μου , τ ι να κάνω ; ( Τρέχει και π άλι σε κάθε π ιθανή έ ξοδο αλλά και π άλι οι ρινόκεροι τ ο ν σ τ αμα τ άνε . Σε μια σ τ ι γμή που βρίσκε τ α ι κον τ ά σ το μ π άνιο , βλέ π ει τ η ν π όρ τ α έ τ ο ι μη να υ ποχωρήσει . Τινάζε τ α ι γρήγορα και κολλάει σ τον τ ο ί χο τ ου βάθους , αλλά και αυ τό ς γκρεμί ζ ε τ α ι . Τώρα , σ το βάθος βλέ π ουμε ένα δρόμο , π ηδάει και τ ρ έχ ε ι ουρλιάζον τ α ς ) Βοήθεια ρινόκερος !... Ρινόκεροι !.. . Ρινόκεροι . . ( Τρόμαχ τ ι χός θόρυβος και , ό π ως και η πόρ τ α τ ου μ π άνιου γκρεμί ζ ε τ α ι )

ΤΡΙΤΗ ΠΡΑΞΗ

Σχεδόν ίδ ιο σκηνικό με τ η ς π ροηγούμενης ε ι κόνας . Το δωμά τ ιο τ ου Μ π ερανζέ , π ου μοιάζ ε ι αρκε τ ά με τ ο δωμά τ ιο τ ου Ζαν . Λίγες λε π τ ο μέρε ι ε ς , ένα δυο έ π ι π λα π αρα π άνω , μας δείχνουν ό τ ι π ρόκει τ α ι για άλλο δωμά τ ιο . Αρισ τ ερά , μια σκάλα και π λα τύσκαλο . Πόρ τ α σ το βάθος τ ου π λα τύσκαλου . Θυρωρείο δεν υ π άρχει . Σ το βάθος , ένα ν τ ι βάνι . Ο Μ π ερανζέ ε ίναι ξ α π λωμένος σ το ν τ ι βάνι , π λά τ η σ το κοινό . Μια π ολυθρόνα κ ε ένα μικρό τ ρ α π εζάκ ι και π άνω σ ' αυ τό τ ο τ η λ έφωνο . Σ το βάθος ένα ανοιχ τ ό π αράθυρο . Ένα δεύ τ ερο π αράθυρο , μόνο τ ο π λαίσιό τ ου , σ το π ροσκήνιο . Ο Μ π ερανζ έ ε ίναι ξα π λωμένος σ το ν τ ι βάνι , ν τυμένος . Σ το κ εφάλι , έχ ει έναν ε π ίδεσμο . Ίσως να βλέ π ει εφιάλ τ ε ς , για τ ί τ ι νάζ ε τ α ι συνεχώς μέσα σ τον ύ π νο τ ου Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Όχι .. . όχι .. . (π αύση ) Παν τ ού κέρα τ α .. . φυλαχ τ ε ί τ ε α π ό τ α κ έρα τ α .. . ( Παύση . Ακούγε τ α ι ένας φοβερός θόρυβος π ου κάνουν ένα τ σούρμο ρινόκεροι ό π ως π ερνάνε κά τ ω α π ό τ ο π αράθυρο τ ου βάθους ) Όχι , αφήσ τ ε με ! ( Πέφ τ ε ι σ το π ά τ ωμα καθώς π αλεύει μέσα σ τον εφιάλ τ η τ ου και ξυ π νάει . Ψάχνει τ ο μέ τ ω π ό τ ου , τ ρομοκρα τ η μένος , ύσ τ ερα τ ρ έχ ε ι σ τον καθρέφ τ η . Ανασηκώνει τ ον ε π ίδεσμο . Ο φοβερός θόρυβος σ τ αμα τ ά ε ι . Ανασ τ ενάζ ε ι με ανακούφιση για τ ί βλέ π ει ό τ ι δεν έχ ει φυ τρώσει κανένα καρούμ π αλο . Δισ τ άζ ε ι για λί γο , γυρίζ ε ι , ξα π λώνει σ το ν τ ι βάνι , αλλά σχεδόν αμέσως ξανασηκώνε τ α ι . Προχωρεί σ το τ ρ α π έζ ι ό π ου υ π άρχει ένα μ π ουκάλι κονιάκ και ένα πο τ ήρι και ε τ ο ι μάζ ε τ α ι να π ιε ι . Για λ ίγο , γίνε τ α ι μέσα τ ου μια μικρή π άλη , αλλά ύσ τ ερα ξ αναβάζ ε ι α π οφασισ τ ι κ ά τ ο π ο τ ήρι και τ ο μ π ουκάλι π άνω σ το τ ρ α π έζ ι ) Θέληση .. . π ρέ π ει να γίνω δυνα τ ό ς . ( Ε το ιμάζ ε τ α ι να ξ ανα ξα π λώσει , αλλά α πό τ ο π αράθυρο τ ου βάθους ακούγε τ α ι και π άλι φασαρία α πό τ ους ρινόκερους π ου τ ρ έχουν . Βάζον τ α ς τ ο χέρι σ την καρδιά τ ου ) Θεέ μου ! ( Προχωρεί προς τ ο π αράθυρο τ ου βάθους ,. ρίχνει για λίγο έ ξω μια μα τ ι ά , αλλά σχεδόν αμέσως τ ο κλείνει τ α ραγμένος . Ο θόρυβος ακούγε τ α ι λι γό τ ερο . Προχωρεί και πάλι προς τ ο τ ρ α π έζ ι , σ τ έκ ε τ α ι για λίγο δισ τ ακ τ ι κός , κοι τ ά ζον τ α ς τ ο μ π ουκάλι , ανασηχώνει τ ους ώμους σαν να λέε ι « ωχ , αδερφέ » , γεμ ί ζ ε ι ένα μεγάλο πο τ ήρι κονιάκ και τ ο κα τ α π ίνει μονορούφι . Ξαναβάζ ε ι σ το τ ρ α π έζ ι τ ο πο τ ήρι και τ ο μ π ουκάλι . Βήχει ! Ο ήχος τ ου βήχα τ ον ανησυχεί , ξαναβήχει και π αρακολουθεί

π ροσεχ τ ι κ ά τ ο βήχα τ ου . Κοι τ ά ζ ε τ α ι σ τον καθρέφ τ η και ξαναβηχει . Ανοίγε ι και π άλι τ ο π αράθυρο . Οι ανάσες τ ων θηρίων ακούγον τ α ι ξ ανά , π ιο έν τ ονα , ξ αναβηχει ) Όχι .. . ε ίναι άλλο π ράγμα .. . καμία σχέση ! Καμία σχέση . ( Ησυχάζ ει κά π ως και κλείνει τ ο π αράθυρο , ψηλαφίζ ε ι τ ο μέ τ ω π ό τ ου π άνω α π ό τ ον ε π ίδεσμο . Τελικά , ξ α π λώνει σ το ν τ ι βάνι σαν να θέλει να κοιμηθεί . Τό τ ε , βλέ π ουμε τ ο ν Ν τ ιν τ άρ π ου ανεβαίνε ι τ α τ ε λ ευ τ α ί α σκαλιά . Φτάνει σ το π λα τύσκαλο και χ τυ π άει τ η ν π όρ τ α ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, τ ι νάζ ε τ α ι σ το ν τ ι βάνι : Ποιος ε ίναι ; ΝΤΙΝΤΑΡ: Ήρθα να σε δω , Μ π ερανζ έ , έμαθα ό τ ι ε ίσαι άρρωσ το ς ! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ποιος ε ίναι ; ΝΤΙΝΤΑΡ: Εγώ ε ί μαι .. . εγώ ! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ποιος εγώ ; ΝΤΙΝΤΑΡ: Εγώ , ο Ν τ ιν τ άρ Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Α !.. . Εσύ ε ίσαι .. . Έλα μέσα ... ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν σ ' ενοχλώ , έ τσ ι ; ( Πάε ι ν ' ανοί ξε ι τ η ν π όρ τ α ) Μα έχε ι ς κλειδώσει ! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μια σ τ ι γμή .. . έφ τ ασα , έφ τ ασα ! ( Ξεκλειδώνει , ο Ν τ ιν τ άρ μ π αίνει ) ΝΤΙΝΤΑΡ: Καλή σου μέρα ! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Καλή μέρα , Ν τ ιν τ άρ . Τι ώρα ε ίναι ; ΝΤΙΝΤΑΡ: Ού τ ε τ η ν ώρα δεν ξ έρει ς ; Αυγά μου κλωσάς , κλε ιδαμ π αρωμένος σ π ί τ ι σου ; Τουλάχισ τ ον π ας καλύ τ ερα ; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Με συγχωρεί ς , ε ; Σ τ ην αρχή δεν γνώρισα τ η φωνή σου . ( Πηγαίνει και ανοίγει τ ο π αράθυρο ) Ναι , ναι , ελ π ί ζω .. . ελ π ί ζω . Πάω λί γο καλύ τ ερα ! ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν γνώρισες τ η φωνή μου ; Μα , δεν άλλαξ ε . Εγώ τ η δική σου τ η γνώρισα αμέσως ! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Με συγχωρεί ς , ίσως να ή τ ανε ιδέα μου .. . Πραγμα τ ι κ ά , η φωνή σου δεν άλλα ξ ε καθόλου . Αλλά ού τ ε και η δική μου , δεν συμφωνεί ς ; ΝΤΙΝΤΑΡ: Και γι α τ ί θα 'π ρε π ε ν ' αλλάξουν , υ π άρχει λόγος ; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κανένας , μα .. . μή π ως α π έκ τ ησα π ιο μ π άσους τ ό νους , λίγο π ιο βαριά φωνή ; ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν μου δίνει ς καθόλου αυ τ ή τ η ν εν τύ π ωση . Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ευ τυχώς .. . Είχα τ όση αγωνία ! ΝΤΙΝΤΑΡ: Αγωνία , γ ια π οιο π ράγμα ; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τί π ο τ α , τ ί π ο τ α , να έ τσι , δεν ξ έρει ς , καμιά φορά , όσα δεν φέρνει ο χρόνος τ α φέρνει η ώρα .. . Φωνή ε ίναι αυ τ ή , μ π ορεί και ν ' αλλά ξ ε ι . Συνηθισμένα π ράγμα τ α .. . Ψέμα τ α ; ΝΤΙΝΤΑΡ: Μή π ως άρ π αξ ε ς καμιά γρι π ούλα ; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Α , μ π α ! Δηλαδή , τ ο ελ π ί ζω . Μα για τ ί σ τ έκ εσαι όρθιος .. . κάθησε , σαν σ το σ π ί τ ι σου .. . η π ολυθρόνα ε ίναι αρκε τ ά ανα π αυ τ ι κή . ΝΤΙΝΤΑΡ, ό π ως κάθε τ α ι σ την π ολυθρόνα : Νιώθει ς π άν τ α τ η ν ίδια αδιαθεσία ; Σε π ονάει π άν τ α τ ο κ εφάλι σου ; ( Δείχνει τ ο ν ε π ίδεσμο που φοράει ο Μ π ερανζέ ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ναι , βέβαια βέβαια , με π ονάει και π ολύ μάλισ τ α .. . Πάν τ ω ς καρούμ π αλο δεν έβγαλα .. . Δεν βλέ π ει ς καρούμ π αλο .. . Βλε π ει ς ; ( Τραβαει τ ο ν ε π ίδεσμο και δείχνει τ ο μέ τ ω π ο τ ου σ το Ν τ ιν τ άρ ) ΝΤΙΝΤΑΡ: Όχι , καρούμ π αλο δεν βλέ π ω .. . ού τ ε ίχνος . Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κι ού τ ε θα δει ς π ο τ έ . Δεν τ ο ' χω σκο π ό .. . Καρούμ π αλο π ο τ έ ! ΝΤΙΝΤΑΡ: Καλά , π ώς θα βγάλει ς καρούμ π αλο χωρί ς να χ τυ π ήσει ς , γίνε τ α ι ; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αυ τό λέω κ ι εγώ , ό τ αν π ροσέχει ς δεν έχ ει ς κανένα φόβο να χ τυ π ήσει ς . Κανένα ! ΝΤΙΝΤΑΡ: Είναι αυ τ ονόη το .. . Φτάνει μόνο να π ροσέχει ς .. . Μα ε π ι τ έ λους , τ ι σου

συμβαίνει ; Για τ ί τ όσος εκνευρισμός κ ι ανησυχία .. . Αν μείνε ι ς ξ α π λωμένος , θα σ ' ενοχλε ί λι γό τ ερο .. . Θέλω να π ω , ο π ονοκέφαλος .. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ποιος π ονοκέφαλος ; Μη μου ξανα π εί ς για π ονοκέφαλο ... Α π αγορεύε τ α ι , κα τ ά λαβ ες ; Δια ρο π άλου ! ΝΤΙΝΤΑΡ: Με εγώ τ ο βρίσκω π ολύ φυσικό , ύσ τ ερα α π ό τ όσες συγκινήσει ς να ' χει ς λί γο π ονοκέφαλο , τ ι λί γο , π ολύ π ονοκέ ... Μ Ι ΙΕΡΑ Ν ΖΕ: Πάψε , ακόμα δεν μ π ορώ να συνέλθω ! ΝΤΙΝΤΑΡ: Καλά , π αύω , μα .. . ε ίναι φυσική συνέ π εια να σε π ονάει τ ο κ εφάλι σου ! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, τ ρ έχ ε ι σ τον καθρέφ τ η και τ ρ αβάει τ ον ε π ίδεσμο : Δόξα σοι ο Θεός , τ ί π ο τ α .. . δεν βλέ π ω τ ί π ο τ α .. . ξ έρε ι ς , κά π ως έ τσι αρχί ζ ε ι .. ΝΤΙΝΤΑΡ: Ποιο π ράγμα αρχί ζ ε ι έ τσι ; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Να .. . φοβάμαι μή π ως γίνω κά τ ι άλλο ... ΝΤΙΝΤΑΡ: Πιο καλά , δεν σ τ αμα τ ά ς να γυροφέρνει ς .. . Κάθισε λ ίγο .. . Έ τσι που π ας κ ι έρχεσαι σαν σβούρα , εκνευρί ζ εσαι π ερισσό τ ερο .. . δεν τ ο κα τ α λαβαίνε ι ς ; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ναι , έχε ι ς δίκ ιο , π ρέ π ει να ηρεμήσω ( κ άθε τ α ι ) , να ηρεμήσω ... Ακόμα , ξ έρε ι ς , τ α βλέ π ω όλα μ π ροσ τ ά μου . ΝΤΙΝΤΑΡ: Το ξ έρω .. . όλα αυ τ ά για τ ο Ζαν ...

Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ναι, βέβαια, κυρίως για τον Ζαν, αλλά και όλοι οι άλλοι δεν πάνε πίσω. Μικρό το'χεις να... ΝΤΙΝΤΑΡ: Καταλαβαίνω, πέρασες πολύ μεγάλο σοκ! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σοκ, δεν θα πει τίποτα. Ταραχή, τρομάρα! Ευτυχώς, εσύ με νιώθεις. ΝΤΙΝΤΑΡ: Τελοσπάντων.... όπως και να'χει, δεν ήταν δα και η συντέλεια του κόσμου, ούτε υπάρχει λόγος ν' αφήνεις τον εαυτό σου να... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Θα 'θελα να 'βλεπα τι θα 'κανες, εσύ στη θέση μου... Ο Ζαν ήταν ο καλύτερός μου φίλος... Να μεταμορφωθεί έτσι στα καλά του καθουμένου, μπροστά στα μάτια μου... άσε που έκανε σαν λυσσασμένος... ΝΤΙΝΤΑΡ: Το παραδέχομαι, ήταν μεγάλη απογοήτευση για σένα. Αλλά καιρός να το ξεπεράσεις. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πώς να το ξεπεράσω... Νέος άνθρωπος, με τέτοια αισθήματα, έτοιμος να ριχτεί με τα μούτρα στον αγώνα για την ανθρωπότητα... Ποιος θα μπορούσε να το πιστέψει... Αυτός.. αυτός... Γνωριζόμαστε από... από παιδιά... ποτέ δεν φανταζόμουνα παρόμοια εξέλιξη... ήμουνα πιο σίγουρος γι' αυτόν από ό,τι ήμουνα για τον ίδιο μου τον εαυτό... Και να το κάνει αυτό σε μένα... σε μένα! ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα, δεν νομίζω ότι το έκανε γιατί είχε κάτι συγκεκριμένο εναντίον σου! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κι όμως, αυτή την εντύπωση μου έδωσε... Αν έβλεπες πώς άφριζε, σε τι κατάσταση βρισκότανε ... Το πρόσωπό του είχε μια έκφραση που ποτέ... ΝΤΙΝΤΑΡ: Είναι γιατί έτυχε να βρεθείς εσύ κοντά του εκείνες τις στιγμές. Κι άλλος αν ήτανε στη θέση σου, ίδια θα του φερότανε. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ναι, αλλά ήμουνα εγώ.. και θα έπρεπε να συγκρατηθεί για χάρη της μεγάλης μας φιλίας! ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα, δεν μου λες; Πιστεύεις ότι είσαι το κέντρο του σύμπαντος και πως ό,τι συμβαίνει σε αφορά προσωπικά; Μα την πίστη μου, δεν σε έβαλε δα στο σημάδι ολόκληρη η υφήλιος!

Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ίσως να 'ναι κι έτσι... Θα προσπαθήσω να λογικευτώ... Πάντως, το ίδιο το φαινόμενο είναι πολύ δυσάρεστο... Για να 'μαι ειλικρινής, εμένα τουλάχιστον με αναστατώνει... κι εξήγηση... εξήγηση δεν βρίσκω.... ΝΤΙΝΤΑΡ: Για την ώρα, κι εγώ δεν βρίσκω ικανοποιητική εξήγηση. Απλώς, διαπιστώνω τα γεγονότα και τα καταγράφω... Εφόσον γεγονότα υπάρχουν, λοιπόν, θα πρέπει κάποια στιγμή και να μπορούν να εξηγηθούν. Ιδιοτροπία της φύσης, παραξενιά, εξωφρενισμός... παίζει παιχνιδάκια μαζί μας; Ποιος ξέρει; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ο Ζαν είχε πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Όμως εγώ δεν έχω φιλοδοξίες, αυτό που είμαι μου φτάνει! ΝΤΙΝΤΑΡ: Ίσως να του άρεσε ο καθαρός αέρας... η εξοχή, ο ανοιχτός ορίζοντας, ίσως να ένιωθε την ανάγκη για λίγο ριλάξ. Βέβαια, αυτά δεν στα λέω για να τον δικαιολογήσω, αλλά... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σε καταλαβαίνω... τουλάχιστον προσπαθώ... Όσο, ακόμα κι αν με κατηγορήσεις ότι μου λείπει παντελώς το αθλητικό πνεύμα... ή πως δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένας χοντρός μικροαστός που ζει αμπαρωμένος σε ένα δικό του κλισέ κόσμο, πάλι δεν θα άλλαζα τα πιστεύω μου! ΝΤΙΝΤΑΡ: Μη φοβάσαι, και κανείς μας δεν αλλάζει τα πιστεύω του! Τι κάθεσαι λοιπόν και χολοσκάς για λίγα κρούσματα ρινοκερίτιδας... Πάρτο σαν μια κολλητική επιδημία! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αυτό φοβάμαι ακριβώς... μήπως. είναι κολλητική! ΝΤΙΝΤΑΡ: Έλα, πάψε να το σκέφτεσαι ... Δεν αξίζει ως γεγονός να του δίνεις τόσο μεγάλη σημασία... Το παράδειγμα του Ζαν δεν θα δημιουργήσει σχολή, ούτε είναι αντιπροσωπευτικό μιας εποχής. Μόνος σου είπες ότι ο Ζαν είχε πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Κατά τη γνώμη μου, και συγχώρα με αν μιλάω άσχημα για τον φίλο σου, αλλά ο Ζαν πάντοτε ήτανε παρορμητικός, πρωτόγονος, εκκεντρικός! Δεν θα πάρουμε λοιπόν στα σοβαρά έναν άνθρωπο που τ' άρεσε να παριστάνει τον πρωτότυπο... Σημασία έχει ο μέσος άνθρωπος! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Τώρα αρχίζω να το βλέπω πιο ξεκάθαρα... Όπως είπες κι εσύ πριν λίγο, σ' ένα φαινόμενο δεν βρίσκεις εύκολά εξήγηση. Κι όμως, με όσα είπες, μου έδωσες μια πιθανή εξήγηση... Αυτό είναι... για να φτάσει ο Ζαν σε τέτοια κατάσταση, θα πρέπει, σίγουρα, να πέρασε κάποια μεγάλη κρίση, να'παθε κάτι σαν παράκρουση, σαν τρέλα... Κι όμως, μιλούσε με επιχειρήματα, έμοιαζε σαν να είχε μελετήσει το πρόβλημα, και η απόφαση σα να'χε ωριμάσει μέσα του... Αλλά, έχουμε και τον Βοδάρ. Ήτανε παρανοϊκός ο Βοδάρ... και οι άλλοι; Όλοι οι άλλοι; ΝΤΙΝΤΑΡ: Υπάρχει το ενδεχόμενο της επιδημίας... Κάτι σαν τη γρίπη... Οι επιδημίες είναι πολύ συνηθισμένες ανά τους αιώνες! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αυτό που συμβαίνει ξεπερνάει τα όρια κάθε επιδημίας. Λες να μας ήρθε από τις αποικίες; ΝΤΙΝΤΑΡ: Τώρα, πας φυρί φυρί να ισχυρισθείς ότι ο Βοδάρ κι όλοι οι άλλοι μεταμορφώθηκαν σε ό,τι μεταμορφώθηκαν μόνο και μόνο για να ενοχλήσουν εσένα... Μην ξεγελιέσαι, αγαπητέ μου, σε είχαν γραμμένο στα παλιά τους τα παπούτσια... ποτέ δεν θα 'μπαιναν σε τέτοιον κόπο! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Είναι αλήθεια... Όσα μου λες είναι απολύτως λογικά και αυτή η άποψη με καθησυχάζει... αλλά μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο... και να'ναι κάτι πολύ πιο σοβαρό απ' όσο νομίζουμε... ( Ακούγον τ α ι ρινόκεροι π ου καλ π άζουν κά τ ω α π ό π αράθυρο τ ου βάθους ) Ακούς τι γίνεται, τους ακούς; ( Τρέχει σ το π αράθυρο ) ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν τους παρατάς, το κέφι τους κάνουνε. ( Ο Μ π ερανζ έ ξανακλε ίνε ι τ ο π αράθυρο ) Γιατί σ' ενοχλούνε τόσο πολύ; Μα την αλήθεια, κοντεύουνε να σου γίνουν έμμονη ιδέα. Δεν κάνεις καλά. Εξαντλείς το νευρικό σου σύστημα... Σύμφωνοι, αναστατώθηκες. Αλλά εσύ πας γυρεύοντας να πάθεις χειρότερα.

Τώρα το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να επιβληθείς στον εαυτό σου και να συνέλθεις. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι μήπως έχω κι έχω κάποια ροπή προς την επιδημία... ΝΤΙΝΤΑΡ: Όπως και να 'χει, δεν είναι επιδημία θανατηφόρα. Υπάρχουν αρρώστιες που στο τέλος βγαίνουν σε καλό... Όποιος θέλει, μπορεί σίγουρα να γιατρευτεί... Όσο γι' αυτό, δεν χωρά αμφιβολία... Θα το δεις, κάποια στιγμή θα τους περάσει... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πάντως, θα αφήνει κάποια ίχνη. Ο οργανισμός χάνει τελείως την ισορροπία του. Δεν γίνεται, κάποιο κουσούρι μένει.... ΝΤΙΝΤΑΡ: Αρκετά, μη χαλάς τη ζαχαρένια σου... είναι κάτι περαστικό. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Απ' το στόμα σου και στου Θεού τ' αφτί... Το πιστεύεις; ΝΤΙΝΤΑΡ: Ναί, το πιστεύω... δηλαδή... το υποθέτω... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μα, αν κάποιος πραγματικά δεν θέλει -δεν συμφωνείς;- δεν θέλει να την αρπάξει αυτή την αρρώστια; Γιατί, αρρώστια του νευρικού συστήματος πρόκειται, δεν κινδυνεύει, έτσι δεν είναι; Δεν την κολλάει... Θέλεις ένα κονιάκ; ( Πλησιάζ ε ι τ ο τ ρ α π έζ ι π ου βρίσκε τ α ι τ ο κονιάκ ) ΝΤΙΝΤΑΡ: Ευχαριστώ, μη μου βάλεις, δεν θα πιω... Αλλά δεν έχει σημασία... αν εσύ θέλεις να πιεις, κάντο, μη σε νοιάζει για μένα... μονάχα πρόσεξε... με το κονιάκ θα σε πιάσει ακόμα χειρότερος πονοκέφαλος... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Το αλκοόλ είναι φάρμακο για τις επιδημίες ... είναι σαν να μπολιάζεσαι. Το ξέρεις... το κονιάκ σκοτώνει τα μικρόβια της γρίπης... ΝΤΙΝΤΑΡ: Ναι, αλλά δεν σκοτώνει τα μικρόβια της κάθε αρρώστιας... Δεν ξέρουμε ακόμα αν έχει επίδραση στη ρινοκερίτιδα. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ο Ζαν, πάντως, δεν έπινε ποτέ. Καμάρωνε μάλιστα γι' αυτό... Τώρα θα μου πεις... ίσως αυτό να ήταν η αιτία για την κατάστασή του... ( Γεμί ζ ε ι ένα π ο τ ήρι και τ ο π ροσφέρει σ τον Ν τ ιν τ άρ ) Δεν θέλεις, στ' αλήθεια; ΝΤΙΝΤΑΡ: Όχι, όχι, δεν πίνω ποτέ πριν το μεσημέρι. Σ' ευχαριστώ! (Ο Μ π ερανζέ π ίνει μονορούφι τ ο κονιάκ και κρα τ ά ε ι σ το ένα χέρι τ ο πο τ ήρι και σ το άλλο τ ο μ π ουκάλι . Αρχίζ ε ι να βήχει ) ΝΤΙΝΤΑΡ: Ορίστε, τα βλέπεις; Δεν το σηκώνει ο οργανισμός σου... σου φέρνει βήχα! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, ανήσυχος: Ναι... μου φέρνει βήχα. Πώς έβηξα, μου λες; ΝΤΙΝΤΑΡ: Όπως βήχει όλος ο κόσμος όταν πιει κάτι πολύ δυνατό. ΜΠΕΡΑΝΖΕ, αφήνον τ α ς π ο τ ήρι και μ π ουκάλι σ το τ ρ α π έζ ι : Δεν πρόσεξες καμιά αλλαγή στο βήχα μου... κάτι παράξενο... ήταν ανθρώπινος βήχας, έτσι δεν είναι; ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα τι θες τώρα να σου πω; Φυσικά και ήτανε ανθρώπινος βήχας. Άνθρωπος είσαι, σαν άνθρωπος βήχεις, πώς θα 'βηχες; Σαν βάτραχος; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ξέρω κι εγώ... Θα μπορούσε να μοιάζει και με θηρίου... Δεν μου λες, ξέρεις αν βήχουνε οι ρινόκεροι; ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν είσαι στα καλά σου, Μπερανζέ, κατάντησες γελοίος! Μόνος σου δημιουργείς προβλήματα, βασανίζεις τον εαυτό σου με παράλογα ερωτήματα. Σου ξαναθυμίζω ότι εσύ προσδιόρισες πριν λίγο ότι ο καλύτερος τρόπος για να προφυλαχθείς απ' τον κίνδυνο, είναι η σιδερένια θέληση! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Βεβαίως, το είπα, και έτσι είναι. ΝΤΙΝΤΑΡ: Ε, τότε, απόδειξε ότι έχεις θέληση. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Σε βεβαιώνω ότι έχω! ΝΤΙΝΤΑΡ: Να το αποδείξεις πρώτα στον εαυτό σου, αυτό είναι: κάνε την αρχή με το κονιάκ, μην ξαναπιείς... Αυτό θα σου δώσει σιγουριά. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δεν θέλεις να με καταλάβεις. Στο ξαναλέω, αν πίνω, είναι μόνο

για να προφυλαχτώ από το χειρότερο που φοβάμαι ότι μπορεί να μου συμβεί. Μάλιστα, είναι αποτέλεσμα μαθηματικού συλλογισμού! Όταν περάσει η επιδημία, θα σταματήσω να πίνω. Πριν από τα γεγονότα, τα πρώτα κρούσματα, είχα πάρει την απόφασή μου. Οριστική και αμετάκλητη απόφαση... Όμως την αναβάλλω... προσωρινά! ΝΤΙΝΤΑΡ: Δικαιολογίες! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μπα! Έτσι νομίζεις; Πάντως, αν πίνω, δεν έχει καμιά σχέση με τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουνε γύρω μας. ΝΤΙΝΤΑΡ: Σημεία και τέρατα... Έλα τώρα... Όλα είναι σχετικά. ΜΠΕΡΑΝΖΕ, τρομοκρατημένος: Μα, σοβαρά πιστεύεις ότι... το κονιάκ μπορεί να με σπρώξει στη μεταμόρφ... Δεν είμαι αλκοολικός! ( Τρέχε ι και κοι τ ά ζ ε τ α ι σ τον καθρέφ τ η ) Βρε μπας και... ( ψάχνει με τ ο χέρι τ ου τ ο μέ τ ω π ό τ ου π άνω α π ό τ ο ν ε π ίδεσμο ) Τίποτα, δεν φυτρώνει τίποτα. Ούτε ίχνος από καρούμπαλο... ούτε και με πονάει... απόδειξη ότι το κονιάκ μού κάνει καλό... ή τουλάχιστον δεν με βλάφτει! ΝΤΙΝΤΑΡ: Έλα τώρα, Μπερανζέ, σου 'κανα πλάκα! Ήθελα να σε πειράξω... Πρόσεξε, τα βλέπεις όλα μαύρα κι άραχλα, κινδυνεύεις να καταντήσεις νευρασθενικός. Μόλις συνέλθεις τελείως από τη λαχτάρα που πέρασες κι από την κατάθλιψη που σ' έπιασε, μόλις αρχίσεις να βγαίνεις έξω και ν' αναπνέεις καθαρό αέρα, θα νιώσεις πολύ καλύτερα, θα το δεις... όλες οι σκοτεινές σου σκέψεις θα εξανεμιστούν! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Να βγω έξω; Ε, βέβαια, κάποια στιγμή θα πρέπει να βγω έξω... αλλά μόνο και που το σκέφτομαι με πιάνει σύγκρυο... Ανατριχιάζω με την ιδέα ότι μπορεί να βρεθούνε μπροστά μου... ΝΤΙΝΤΑΡ: Ε, κι ύστερα; Δεν έχεις παρά να πάρεις στροφή, ν' αλλάξεις πεζοδρόμιο ή και δρόμο... Κι έπειτα, δεν είναι πια και τόσοι πολλοί... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Εγώ συνεχώς ρινόκερους βλέπω. Τώρα, θα μου πεις, αυτό κατάντησε αρρωστημένη κατάσταση, αλλά... ΝΤΙΝΤΑΡ: Μη φοβάσαι, δεν πρόκειται να σου ορμήσουνε. Αν δεν τους πειράξεις, ούτε γυρίζουνε να σε κοιτάξουν... Κατά βάθος, δεν είναι μοχθηροί... Θα 'λεγα μάλιστα ότι διαθέτουν μια φυσική αθωότητα... Ναι, ναι είναι μάλλον αγαθιάρηδες. Για να 'ρθω στο σπίτι σου, εγώ κατηφόρισα τη λεωφόρο. Όπως βλέπεις, είμαι σώος και αβλαβής, δεν μ' ενόχλησαν καθόλου. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Εγώ, και μόνο που τους βλέπω γίνομαι αληθινό κουρέλι. Ίσως να είναι νευρικό. Όχι ότι θυμώνω, αυτό όχι, δεν πρέπει να θυμώνει κανείς... όταν θυμώνεις δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσεις... γι' αυτό έχω μάθει να συγκρατούμαι. Αλλά νιώθω κάτι σαν σιδερένιο χέρι ( δείχνει τ η ν καρδιά τ ου ) ... να μου σφίγγει την καρδιά! ΝΤΙΝΤΑΡ: Μέχρι κάποιο σημείο έχεις δίκιο. Σε αναστατώσανε! Αλλά, το παρακάνεις νομίζω... Το λάθος είναι, ότι σου λείπει το χιούμορ, μάλιστα, αυτό είναι, δεν έχεις χιούμορ. Πρέπει να παίρνεις τα πράγματα λίγο πιο ανέμελα, χωρίς να τους δίνεις και τόση σημασία! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Νιώθω υπευθυνότητα για ό,τι συμβαίνει... δένομαι... συμμετέχω, δεν μπορώ να είμαι αδιάφορος. ΝΤΙΝΤΑΡ: Μην κρίνεις ποτέ τους άλλους αν δεν θέλεις να σε κρίνουνε. Και στο κάτω κάτω της γραφής, αν καθόμαστε να χολοσκάμε με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, θα ήταν αδύνατο να συνεχίσουμε να ζούμε! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Αν αυτή η θεομηνία συνέβαινε κάπου αλλού, σ' άλλη χώρα, και το μαθαίναμε απ' τις εφημερίδες, αν το βλέπαμε αναπαυτικά καθισμένοι στα καναπεδάκια, στην τηλεόραση, θα μπορούσαμε να κουβεντιάσουμε το πρόβλημα ωραία, ωραία και με την ησυχία μας! Να αναλύσουμε το θέμα από

κάθε πλευρά και να βγάλουμε ανεπηρέαστα και αντικειμενικά συμπεράσματα. Θα προγραμματίζαμε ακαδημαϊκές συζητήσεις, θα καλούσαμε μελετητές, συγγραφείς, νομομαθείς, γυναίκες, επιστήμονες, μέχρι και καλλιτέχνες. Θα φωνάζαμε ακόμα και απλοϊκούς καθημερινούς ανθρώπους. Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον. Θα ήτανε εποικοδομητικό, συναρπαστικό... Αλλά, όταν βρεθείς ο ίδιος παγιδευμένος, όταν βρεθείς, ξαφνικά, αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα μιας παρόμοιας κατάστασης, δεν γίνεται να παραμείνεις αδιάφορος... να λες ότι δεν σε αφορά... να μένεις ψύχραιμος. Όταν, ξαφνικά, όλη σου η ζωή γυρίζει το πάνω κάτω... Εγώ αιφνιδιάστηκα... μάλιστα, αυτό είναι, αιφνιδιάστηκα, αιφνιδιάστηκα! Και ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω... ΝΤΙΝΤΑΡ: Κι εγώ το ίδιο. Κι εγώ αιφνιδιάστηκα ή, πιο σωστά, στην αρχή. Αλλά μου πέρασε κι άρχισα κιόλας να το συνηθίζω! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ίσως το νευρικό σου σύστημα είναι πιο γερό από το δικό μου... να 'σαι πιο ισορροπημένος... Τι θέλεις τώρα να σον πω, μπράβο; Αλλά, δεν το βλέπεις ότι πρόκειται για μια αναπάντεχη καταστροφή; ΝΤΙΝΤΑΡ, τ ον διακό π τ ε ι : Δεν λέω, βέβαια, ότι πρόκειται για αναπάντεχη ευτυχία, ούτε και θέλω να σκεφτείς ότι συμπαθώ ιδιαίτερα τους ρινόκερους... αλλά... ( Ακούγε τ α ι και π άλι καινούργιο π οδοβολη τ ό , που αυ τ ή τ η ψορά π ερνάε ι κά τ ω α π ό τ ο π αράθυρο π ου βρίσκε τ α ι μ π ροσ τ ά σ τ η σκηνή ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ, τ ι νάζ ε τ α ι : Νάτοι πάλι... Αυτοί είναι... νάτοι πάλι. Α, όχι.. .όχι... με κανέναν τρόπο. Εγώ, είναι αδύνατο να τους συνηθίσω... Δεν λέω, μπορεί να έχω άδικο. Δεν το θέλω, αλλά με βασανίζουνε, με τυραννάνε, τόσο, που είναι αδύνατο να κλείσω μάτι... Έχω φοβερές αϋπνίες, λαγοκοιμάμαι λίγο μόνο την ημέρα, όταν πέφτω κάτω από κούραση. ΝΤΙΝΤΑΡ: Να πάρεις χαπάκια για τον ύπνο... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Αυτό δεν είναι λύση... Όταν κοιμάμαι είναι ακόμα χειρότερα. Με απειλούν στα όνειρά μου. Βλέπω τρομαχτικούς εφιάλτες. ΝΤΙΝΤΑΡ: Παίρνεις τα πάντα κατάκαρδα και να το αποτέλεσμα. Έλα, ομολόγησέ το... σ' αρέσει να βασανίζεσαι... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Όχι, στ' ορκίζομαι, ποτέ μου δεν υπήρξα μαζοχιστής! ΝΤΙΝΤΑΡ: Ε, τότε, χώνεψέ το, πάρτο απόφαση και θα το ξεπεράσεις... Αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα, σημαίνει ότι δεν μπορούσαν να έρθουν διαφορετικά. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Αυτό λέγεται μοιρολατρία. ΝΤΙΝΤΑΡ: Λάθος μεγάλο. Λέγεται σοφία! Όταν εμφανίζεται ένα παρόμοιο φαινόμενο... αυτό σημαίνει οτι κάποια αιτία το δημιουργεί. Κι αυτή την αιτία πρέπει να ερευνήσουμε. ΜΠΕΡΑΝΖΕ, ό π ως σηκώνε τ α ι α π ό τομα : Ε, εγώ λοιπόν, αρνούμαι να ερευνήσω! ΝΤΙΝΤΑΡ: Και τι μπορείς να κάνεις; Δηλαδή, πώς θα το αντιμετωπίσεις; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δεν το ξέρω για την ώρα. Θα σκεφτώ. Θα στείλω γράμματα στις εφημερίδες, Θα πετάξω προκηρύξεις διαμαρτυρίας... Θα γυρέψω να δω τον Δήμαρχο κι αν είναι απασχολημένος, θα δω τους συμβουλάτορές του! ΝΤΙΝΤΑΡ: Άσε την εξουσία ν' αντιδράσει μόνη της. Στο κάτω κάτω, αναρωτιέμαι αν έχεις το δικαίωμα να μπερδεύεσαι ηθικά σ' αυτή την ιστορία. Στο ξαναλέω, εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι σχεδόν ανάξιο λόγου. Κατά τη γνώμη μου, είναι τελείως παράλογο να σε πιάνει τόσο μεγάλος πανικός, επειδή μερικά ανθρωπάκια θελήσανε ν' αλλάξουνε πετσί. Ίσως και να μην ένιωθε πια ευχάριστα μέσα στο δικό τους. Είναι ελεύθεροι λοιπόν να κάνουν το κέφι τους! Δικός τους λογαριασμός! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Το κακό πρέπει να χτυπηθεί στη ρίζα του. ΝΤΙΝΤΑΡ: Το κακό, το κακό! Λόγια του αέρα! Ποιος ξέρει βρίσκεται το κακό και πού βρίσκεται το καλό. Φυσικά, έχουμε κάποιες προτιμήσεις... αλλά, εσύ, για το μόνο που τρέμεις είναι ο εαυτούλης σου. Αυτή είναι η αλήθεια. Όσο για

να γίνεις ρινόκερος, μη το φοβάσαι, δεν θα γίνεις ποτέ, και να μου τρυπήσεις τη μύτη αν πέφτω έξω... Δεν έχεις την κλίση, το ταλέντο λένε! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Τι ωραίος που είσαι... πάρ' τον στο γάμο σου να σου πει και του χρόνου... Αν οι ευθύνοντες και οι συμπολίτες μας σκεφτόντουσαν σαν και σένα, ζήτω που καήκαμε, ποτέ δεν θ' αποφάσιζαν ν' αντιδράσουν. ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν φαντάζομαι, πάντως, να σκέφτεσαι να ζητήσείς βοήθεια από το εξωτερικό; Είναι εσωτερική μας υπόθεση και θα 'ταν εθνικό λάθος ν' ανακατέψουμε ξένους! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Εγώ πιστεύω στη διεθνή αλληλεγγύη... ΝΤΙΝΤΑΡ: Λοιπόν, είσαι αδιόρθωτος Δον Κιχώτης! Δεν το λέω αυτό με κακία κι ούτε γυρεύω να σε θίξω... Στο λέω για το καλό σου και το ξέρεις! Γιατί, διάβολε, πρέπει πάση θυσία... να ηρεμήσεις. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Το ξέρω, το ξέρω και σου ζητώ συγγνώμη, αλλά έχω τόσο μεγάλη αγωνία. Θα κοιτάξω να συμμορφωθώ... Ακόμα, συγχώρα με αν σε απασχολώ κι αν σε βάζω ν' ακούς τις ανόητες ασυναρτησίες μου... Χωρίς άλλο, θα 'χεις δουλειά. Πήρατε την αίτησή μου για άδεια λόγω ασθενείας; ΝΤΙΝΤΑΡ: Μη σε απασχολεί... τακτοποιήθηκαν όλα... Εξάλλου, δεν ξανάρχισε η δουλειά στο γραφείο. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ακόμα δεν φτιάξανε τη σκάλα; Μα τι κάθονται και περιμένουν; Γι' αυτό πάμε από το κακό στο χειρότερο! ΝΤΙΝΤΑΡ: Τώρα άρχισαν να την επιδιορθώνουν... αλλά, δυστυχώς, με πολύ αργό ρυθμό... Είναι τόσο δύσκολο να βρεις εργάτες στις μέρες μας. Έρχονται, τα συμφωνούμε... δουλεύουνε μια-δυο ώρες κι ύστερα τα παρατάνε και μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε. Γίνονται καπνός! Και φτου κι απ' την αρχή να ψάχνουμε καινούργιους εργάτες! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Κι ύστερα, διαμαρτύρονται ότι υπάρχει ανεργία! Τουλάχιστον, ελπίζω να μας φτιάξουνε τσιμεντένια σκάλα! ΝΤΙΝΤΑΡ: Όχι, τη φτιάχνουν πάλι από ξύλο... αλλά ξύλο πρώτης ποιότητας! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Κατάλαβα, πάλι μπλεξίματα με τη ρουτίνα της διαχείρισης! Πετάνε τα εκατομμύρια δεξιά κι αριστερά... κι όταν πρόκειται για μια απαραίτητη δαπάνη, τα ψιλοκοσκινίζουν και ισχυρίζονται πως δεν διαθέτουν τα απαιτούμενα κονδύλια... Δεν θα είναι και τόσο ευχαριστημένος ο κύριος Παπιγιόν. Πάντα ονειρευότανε μια τσιμεντένια σκάλα... Τι λέει τώρα; ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν λέει τίποτα. Υπέβαλε την παραίτησή του. Δεν στο'πα; Δεν έχουμε πια προϊστάμενο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Σοβαρά; ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα, παιδάκια είμαστε; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Μήπως παραιτήθηκε για την ξύλινη σκάλα; ΝΤΙΝΤΑΡ: Αμπά... δεν νομίζω... Πάντως, δεν ανέφερε στην παραίτησή του αυτό το λόγο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Τότε, ποια μύγα τον τσίμπησε ξαφνικά; ΝΤΙΝΤΑΡ: Είπε ότι ήθελε να ζήσει τα τελευταία του χρόνια στην εξοχή! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μα, πήρε σύνταξη; Αφού δεν συμπλήρωσε το όριο ηλικίας, κι έπειτα, πάντα ονειρευότανε να πάρει πρώτα το βαθμό, του διευθυντή. ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν τον ενδιέφερε πια κανένας βαθμός. Είπε ότι ένιωσε την ανάγκη να ξεκουραστεί. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Φαντάζομαι πόσο θα ενοχλήθηκαν στη γενική διεύθυνση. Ήταν, βλέπεις, το δεξί τους χέρι! Πού θα βρούνε τώρα άλλον να τον αντικαταστήσουν... Μα τι λέω, για σένα χαράς ευαγγέλια, με τόσα διπλώματα που διαθέτεις, άνοιξε η τύχη σου... ΝΤΙΝΤΑΡ: Ε, λοιπόν, δεν μπορώ να στο κρύψω άλλο, θα στο φανερώσω,

άλλωστε το βρίσκω τόσο διασκεδαστικό. Απλούστατα. έγινε ρινόκερος! Ανέκδοτο, ε; ( Μακρινός θόρυβος α π ό ρινόκερους π ου π ερνάνε ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ρινόκερος; Ο κύριος Παπιγιόν ρινόκερος; Α! Άλλο και τούτο πάλι... Ποιος το περίμενε... ποιος το περίμενε. Και βρίσκεις ανέκδοτο; Εγώ το βρίσκω τραγικό... Και γιατί άργησες τόσο να μου το πεις; ΝΤΙΝΤΑΡ: Τα βλέπεις; Το χιούμορ σού λείπει παντελώς... Δίσταζα να σου το πω γιατί, όπως σε ξέρω σαν κάλπικη δεκάρα, περίμενα ότι δεν θα το έβρισκες αστείο! Θα ήτανε για σένα ένα καινούργιο χτύπημα... Με την ευαισθησία που σε δέρνει... ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σηκώνον τ α ς τ α χέρια τ ου π ρος τ ον ουρανό : Αυτό πια, ξεπερνάει κάθε όριο... κάθε όριο... ο κύριος Παπιγιόν... Κι είχε μια τόσο αξιοζήλευτη θέση... ΝΤΙΝΤΑΡ: Ένας λόγος παραπάνω για να δεχτούμε ότι, ίσως, πάντα ονειρευότανε να μεταμορφωθεί! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Όχι! Δεν πήγε γυρεύοντας, αποκλείεται! Είμαι σίγουρος ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μεταμόρφωση εξαναγκασμού! ΝΤΙΝΤΑΡ: Όσο γι' αυτό, ποιος το ξέρει! Είναι σχεδόν ουτοπία να ζητάμε να μάθουμε τις κρυφές επιθυμίες των ανθρώπων. Γιατί παίρνουν τη μια ή την άλλη απόφαση! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Χαράς την απόφαση! Με την αλλαγή του δείχνει ότι κάτι μέσα του δεν πήγαινε καλά... Θα είχε κρυφά συμπλέγματα στο υποσυνείδητο! Θα 'πρεπε να κάνει ψυχανάλυση! ΝΓΙΝΤΑΡ: Ακόμα κι αν πρόκειται για αλλαγή, είναι αρκετά αποκαλυπτική. Όπως βλέπεις, ο καθένας μας βρίσκει τη λύτρωση όπου μπορεί... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Παρασύρθηκε. Γι' αυτό είμαι βέβαιος! ΝΤΙΝΤΑΡ: Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να το πάθει οποιοσδήποτε! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, τ ρομοκρα τ η μένος : Οποιοσδήποτε; Α, όχι, όχι, παρακαλώ. Εσύ αποκλείεται, έτσι δεν είναι; Αποκλείεται! Το ίδιο κι εγώ... ΝΤΙΝΤΑΡ: Το ελπίζω! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Επαναστατεί όλη μας η ύπαρξη... έτσι δεν είναι;... Σε ρωτάω, έτσι δεν είναι; Γιατί δεν απαντάς; Έτσι δεν είναι; ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα, βέβαια, βέβαια... ΜΠΕΡΑΝΖΕ, ησυχάζ ει λί γο: Που να πάρει... Πίστευα ότι ο κύριος Παπιγιόν θα είχε τη δύναμη ν' αντισταθεί λίγο περισσότερο! Πίστευα ότι είχε πιο σταθερό χαρακτήρα. Κι έπειτα, δεν βλέπω ποιο συμφέρον τον έσπρωξε... ποιο υλικό ή ηθικό συμφέρον. ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν το'κανε από κανένα συμφέρο... Αυτό είναι ολοφάνερο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Σίγουρα... Αλλά αυτό ελαφρώνει ή επιβαρύνει την απόφασή του; Μάλλον την επιβαρύνει... γιατί, αν διάλεξε αυτό το δρόμο μόνο γιατί του 'κανε κέφι, τότε... είμαι βέβαιος ότι και ο κύριος Μποτάρ θα πρέπει να έκρινε τη συμπεριφορά του Παπιγιόν με μεγάλη αυστηρότητα. Αυτός τι είπε; Πώς έκρινε τον προϊστάμενό του; ΝΤΙΝΤΑΡ: Ο καημένος ο κύριος Μποτάρ, το πήρε σαν προσωπική προσβολή! Αγανάκτησε! Σπάνια έχω δει άνθρωπο τόσο εξαγριωμένο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Αυτή τη φορά, τι τα θέλεις, τον δικαιολογώ απόλυτα... Βέβαια! Αποδεικνύεται τελικά οτι ο Μποτάρ είναι σημαντικός άνθρωπος. Άνθρωπος με μυαλό! Κι εγώ, που συχνά τον έκρινα τόσο άσχημα! ΝΤΙΝΤΑΡ: Κι εκείνος με τον ίδιο τρόπο έκρινε εσένα. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ορίστε, το βλέπεις πόσο είμαι αντικειμενικός στο φαινόμενο που έκανε τελευταία τη ζωή μας πατίνι; Και μην ξεχνάς, ότι ούτε εσύ εκτιμούσες ιδιαίτερα τον Μποτάρ! ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν είναι αλήθεια ότι δεν τον εκτιμούσα ιδιαίτερα. Όχι!

Απλούστατα, συχνά διαφωνούσα με όσα έλεγε. Ο σκεπτικισμός, η δυσπιστία του, ότι απέρριπτε κάθε Θρησκεία, όλες αυτές οι θεωρίες συχνά με δυσαρεστούσαν. Οφείλω να ομολογήσω ότι και αυτή τη φορά δεν ενέκρινα απόλυτα την αναστάτωσή του! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δεν την ενέκρινες, γιατί; Μόνο για να του πας κόντρα; ΝΤΙΝΤΑΡ: Όχι ακριβώς. Η σκέψη μου, η κρίση μου, στην παρούσα περίπτωση, πώς να το κάνουμε, είχαν πολύ περισσότερες αποχρώσεις, που εσύ με τίποτα δεν θα μπορούσες να τις πιστέψεις. Κι αυτό, γιατί, στην πραγματικότητα, ο Μποτάρ, δεν είχε ποτέ του θετικά, αντικειμενικά επιχειρήματα. Στο ξαναλέω, δεν σημαίνει ότι επιδοκιμάζω όσους μεταμορφώθηκαν σε ρινόκερους, κάθε άλλο. Ούτε για μια στιγμή μη σου περάσει απ' το μυαλό! Μονάχα να... η στάση του Μποτάρ ήταν πάντα τόσο παθιασμένη, τόσο έξαλλη, που εύκολα καταλάβαινες το υπόστρωμα. Όσο κι αν το 'κρυβε, είμαι σίγουρος, του έβγαινε το μίσος που ένιωθε για τους ανώτερούς του! Πολύ απλό λοιπόν! Σύμπλεγμα κατωτερότητας και μνησικακίας. Ύστερα, μιλούσε συνεχώς με κλισέ! Αντέγραφε, παπαγάλιζε τους άλλους. Κάτι τέτοιοι άνθρωποι δεν μ' αγγίζουν στο ελάχιστο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Εγώ πάντως, αυτή τη φορά, χωρίς να σου κακοφανεί, συμφωνώ απόλυτα με τον Μποτάρ. Μπράβο στον Μποτάρ. Απόδειξε ότι είναι σπουδαίος άνθρωπος! Και πολύ σπουδαίος μάλιστα! ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν το αρνούμαι... αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μάλιστα, αγαπητέ μου, και πολύ σπουδαίος άνθρωπος ο Μποτάρ. Σήμερα, δεν βρίσκεις εύκολα τέτοιους ανθρώπους. Ανθρώπους που να μην πετάνε στα σύννεφα! Ένας σπουδαίος άνθρωπος που πατούσε στη γη με τα τέσσερα! Συγχώρα με, τα δυο του πόδια θέλω να πω... Είμαι πανευτυχής που νιώθω απόλυτα σύμφωνος μαζί του. Μόλις τον δω, θα τον συγχαρώ ολόψυχα! Όσο για τον κύριο Παπιγιόν, αυτόν, τον καταδικάζω ολόψυχα! Είχε καθήκον να μην υποκύψει! ΝΤΙΝΤΑΡ: Τι αδιάλλακτος που είσαι! Ίσως ο κύριος Παπιγιόν να ένιωσε μια βαθύτερη ανάγκη να ξεδώσει λίγο, ύστερα από τόσα χρόνια καθιστικής ζωής! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, ε ιρωνικά: Κι εσύ διαθέτεις βαθύτερη ανάγκη για υπερβολική ευρύτητα πνεύματος! ΝΤΙΝΤΑΡ: Αγαπητέ μου Μπερανζέ, ο άνθρωπος πρέπει πάντα να δείχνει κατανόηση! Και όποιος θέλει να εξηγήσει την ύπαρξη ενός φαινομένου και τις συνέπειές του, πρέπει ν' αναζητήσει με τη σκέψη, αντικειμενικά και τίμια, τις αιτίες που το προκάλεσαν. Έχουμε υποχρέωση να προσπαθήσουμε, γιατί είμαστε όντα που διαθέτουν μυαλό! Άνθρωποι που σκέφτονται! Στο ξαναλέω, κι εγώ δεν τα κατάφερα, και δεν ξέρω αν στο τέλος θα τα καταφέρω. Αλλά, όπως και να 'χει, για να ξεκινήσεις θα πρέπει να είσαι ευνοϊκά προκατειλημμένος, κι αν όχι, τουλάχιστον, να είσαι αντικειμενικά ουδέτερος. Να διαθέτεις ανοιχτό πνεύμα! Χαρακτηριστιχό επιστημονικής νοοτροπίας! Όλα εξηγούνται με τη λογική. Και όταν έχεις κατανόηση, πάντα βρίσκεις δικαιολογίες. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Σε βλέπω πολύ σύντομα να συνοδοιπορείς με τους ρινόκερους! ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα τι είναι αυτά που λες... Ποτέ δεν θα φτάσω μέχρι εκεί. Απλούστατα, είμαι από τους ανθρώπους που θέλουν να βλέπουν την αλήθεια κατάματα και ψύχραιμα... Δεν μ' αρέσουν όσοι κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Θέλω να είμαι ρεαλιστής... Κι ακόμα, πιστεύω ότι στη φύση δεν υπάρχει αληθινή διαστροφή... Αλίμονο σε χείνον που βλέπει παντού κακό κι ανωμαλία... Μου θυμίζει ιερά εξέταση. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Με λίγα λόγια, ό,τι συμβαίνει το βρίσκεις φυσικό; ΝΤΙΝΤΑΡ: Τι πιο φυσικό από ένα ρινόκερο;

ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ναι, αλλά ένας άνθρωπος που γίνεται ρινόκερος, ασυζητητί, είναι κάτι το αφύσικο... ΝΤΙΝΤΑΡ: Ω! Ασυζητητί! Ας μην υπερβάλλουμε κιόλας... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Υπερβάλλουμε; Μα, γι' αυτό δεν χωράει συζήτηση... είναι αφύσικο... Εντελώς αφύσικο! ΝΤΙΝΤΑΡ: Μ' αρέσει, ξέρεις, η σιγουριά σου... Μπορείς να μου πεις πού σταματάει αυτό που λέμε φυσικό και πού αρχίζει το αφύσικο; Μπορείς να προσδιορίσεις τις έννοιες φυσικό και αφύσικο... Η φιλοσοφία, ακόμα και η ιατρική, δεν κατάφεραν μέχρι σήμερα να λύσουν το πρόβλημα... ούτε και κανένας άλλος. Γι' αυτό το θέμα, τουλάχιστον; Θα'πρεπε να'σαι πλήρως πληροφορημένος! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ίσως να μην μπορούμε να αγνοήσουμε φιλοσοφικώς το πρόβλημα, αλλά, πρακτικώς, είναι παιγνιδάκι. Πρακτικώς, είναι φανερό ότι ρινοκερίτιδα δεν υπάρχει, κι όμως οι ρινόκεροι αυξάνουν, πληθαίνουν, προχωρούν και προχωρούν και προχωρούν... ( Αρχί ζ ε ι να π ερ π α τ ά ε ι α π ό τ η μια άκρη τ ου δωμα τ ίου μέχρι τ η ν άλλη ) Προχωρούν αυτοί... Προχωράμε και μεις και σε μια στιγμή αναφωνούμε όπως ο Γαλιλαίος: «Κι όμως κινείται». ΝΤΙΝΤΑΡ: Τα 'χεις κάνει ρώσικη σαλάτα στο κεφάλι σου. Διάβολε, μην τα μπερδεύεις.... Στην περίπτωση του Γαλιλαίου συνέβαινε το αντίθετο. Η Θεωρητική επιστημονική σκέψη είχε δίκιο ενάντια στο κοινόν νου και στο δογματισμό! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, λίγο χαμένος : Μα, τι παραμυθάκια αραδιάζεις! Κοινός νους, δογματισμός, πράσινα άλογα... Λόγια και πάλι λόγια... Ίσως να τ' ανακατεύω λιγάκι στο κεφάλι μου... αλλά εσύ τα έχεις ολωσδιόλου χαμένα ... Δεν διαχωρίζεις καν το φυσικό από το αφύσικο... Όσο για τον Γαλιλαίο... πολύ που σκοτίστηκα, ξέρεις πού τον έχω γραμμένο! ΝΤΙΝΤΑΡ: Εσύ τον ανέφερες πρώτος, αγαπητέ μου. Εσύ τοποθέτησες έτσι το πρόβλημα και ισχυρίστηκες μάλιστα, ότι η πραχτική έχει πάντοτε την τελευταία λέξη. Και ίσως να την έχει... αλλά μόνον όταν πηγάζει από τη θεωρία. Η ιστορία της επιστήμης και της σκέψης το αποδεικνύει περίτρανα. ΜΠΕΡΑΝΖΕ, όλο και π ιο εκ τ ό ς εαυ τ ού: Δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτα, όλα αυτά είναι μια τρύπα στο νερό... αλαμπουρνέζικα, παραλογισμοί, παλαβομάρες! ΝΤΙΝΤΑΡ: Θα μπορούσες να μου προσδιορίσεις τι είναι παλαβομάρα; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Παλαβομάρα είναι η τρέλα. Να! Και η τρέλα είναι νέτα σκέτα η... λόξα! Σε κουβέντα να βρισκόμαστε; Τι είναι λόξα το ξέρει πια και η γάτα μου! Για λέγε μου τώρα, οι ρινόκεροι πού ανήκουν, στη θεωρία ή στην πράξη; ΝΤΙΝΤΑΡ: Και στο ένα και στο άλλο. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πώς γίνεται και στο ένα και στο άλλο; ΝΤΙΝΤΑΡ: Και στο ένα και στο άλλο... Το θέμα σηκώνει συζήτηση. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ε, λοιπόν, όχι. Εγώ αρνούμαι να σκεφτώ και να συζητήσω άλλο. ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα γιατί, στα καλά καθούμενα, αφρίζεις; Αν διαφωνούμε σε κάτι, μπορούμε να το συζητήσούμε ήρεμα και πολιτισμένα. Οι άνθρώποι πρέπει πάντοτε να συζητάνε τα προβλήματα πολιτισμένα! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, τ ρομοκρα τ η μένος : Στ' αλήθεια πιστεύεις ότι αφρίζω; Μηπως παραφέρομαι κι εγώ σαν τον... Α! Όχι... όχι... δεν θέλω να καταντήσω σαν τον Ζαν... να λείπει το βύσσινο... ( Ηρεμεί κά π ως ) Εγώ δεν ξέρω και πολλά από φιλοσοφία... Δεν έκανα ιδιαίτερες σπουδές... εσύ... εσύ έχεις μαζέψει διπλώματα και διπλώματα. Γι' αυτό είσαι σε θέση να συζητάς με τόση άνεση. Εγώ δεν ξέρω τι να σου απαντήσω, με στριμώχνεις άσχημα και τα χάνω... (Ο θορυβος π ου κανουν οι ρινόκεροι , π ου π ερνάνε π ρώ τ α κά τ ω α πό τ ο π αράθυρο τ ου βάθους και ύσ τ ερα κά τ ω α π ό τ ο π αράθυρο π ου βρίσκε τ α ι σ το προσκήνιο ,

όλο και δυναμώνει ) Αλλά, είναι κάτι που το νιώθω, εδώ, μέσα μου... Έχεις άδικο. Είναι κάτι που το αισθάνομαι από ένστικτο, όχι, γράψε λάθος. Ένστικτο διαθέτουν και οι ρινόκεροι... Το αισθάνομαι από διαίσθηση, αυτή είναι η λέξη, τη βρήκα, από διαίσθηση. ΝΤΙΝΤΑΡ: Όταν λες διαίσθηση, τι εννοείς; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Διαίσθηση θα πει ότι... έτσι, να... το διαισθάνομαι, βρε παιδάκι μου, το νιώθω, να, τώρα ας πούμε, όταν δείχνεις υπερβολική ανεκτικότητα, μεγαλόκαρδη κατανόηση... Στην πραγματικότητα, πίστεψέ με, φανερώνεις αδυναμία... ή, πιο σωστά, εθελοτυφλείς! ΝΤΙΝΤΑΡ: Αν πιστεύεις κάτι τέτοιο, είσαι πολύ αφελής! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Αφελής; Από δω το πας, από χει το φέρνεις, στο τέλος πάντα με αποστομώνεις. Λοιπόν, θα προσπαθήσω να βρω το φίλο μου τον Σοφολογιότατο! ΝΤΙΝΤΑΡ: Ποιο Σοφολογιότατο; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Τον Σοφολογιότατο. Ένα φιλόσοφο, έναν ορθολογιστή, τι νόμισες; Ξέρεις καλύτερα από μένα τι θα πει ορθολογιστής. Θα βρω, λοιπόν, το φίλο μου τον Σοφολογιότατο, αυτόν που μας εξήγησε ότι... ΝΤΙΝΤΑΡ: Τι σας εξήγησε; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μας εξήγησε ότι οι ρινόκεροι της Ασίας είναι από την Αφρική και οι ρινόκεροι της Αφρικής είναι από την Ασία. ΝΤΙΝΤΑΡ: Λίγο ακαταλαβίστικο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Όχι... όχι, λάθος. Το αντίθετο απέδειξε. Της Αφρικής, είναι από την Ασία και της Ασίας, είναι.... Μα τι αρλούμπες λέω... αλλιώς τα τεκμηρίωσε. Τελοσπάντων, εγώ θα τον βρω και βγάλ' τα πέρα εσύ μαζί του. Έχει, ξέρεις, το δικό σου στιλ... Πολύ κύριος, διανοούμενος, πανέξυπνος, πολυμαθέστατος... ( Ο θόρυβος π ου χάνουν οι ρινόκεροι όλο και δυναμώνει . Τα λόγια τ ου Μ π ερανζ έ και τ ου Ν τ ιν τ άρ π νίγον τ α ι μέσα σ τους βρυχηθμούς τ ω ν θηρίων , π ου τ ώ ρα π ερνάνε κά τ ω και α π ό τ α δύο π αράθυρα . Για λί γε ς σ τ ι γμές βλέ π ουμε τ ο ν Ν τ ιν τ άρ και τ ον Μ π ερανζ έ να κουνάνε τ α χεί λι α τ ους αλλά δεν ακούμε α π ολύ τ ω ς τ ί π ο τ α ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Βρε, καλώς τους, μου ξανάρθανε! Α! Μα δεν κουράζονται οι καταραμένοι συνεχώς να κόβουνε βόλτες; ( Τρέχει σ το π αράθυρο τ ου βάθους ) Φτάνει πια. Βγάλτε το σκασμό, παχύδερμα, ε, παχύδερμα! ( Οι ρινόκεροι ξ αναφεύγουνε και ο Μ π ερανζ έ τ ους δείχνει τ η γροθιά τ ου ) ΝΤΙΝΤΑΡ, καθισ τ ό ς : Λοιπόν, πολύ θα 'θελα, να γνωρίσω τον Σοφολογιότατό σου! Αν είχε την ευγένεια να μου ξεκαθαρίσει αυτό τόσο δύσκολα σημεία... δύσκολα και αρκετά σκοτεινά... αχ την πίστη μου, θα το δεχόμουν με μεγάλη χαρά... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, τ ρ έχον τ α ς σ το π αράθυρο: Καλά, καλά, θα κοιτάξω να στον φέρω, να στα ξεκαθαρίσει. Ε, θα δεις και μόνος σου, πρόκειται για διακεκριμένη προσωπικότητα. ( Σ τ ο π αράθυρο , π ρος τ ους ρινόκερους ) Παχύδερμα! ΝΤΙΝΤΑΡ: Μα τι σε πειράζει αν κόβουνε βόλτες; Δεν μπορείς να 'σαι λίγο πιο ευγενικός. Δεν μιλάνε τόσο χυδαία σε πλάσματα σαν και... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, πάντα στο παράθυρο: Νάτοι πάλι οι αφορεσμένοι.... νάτοι... (Σ τ ο π αράθυρο μ π ροσ τ ά , βλέ π ουμε να κ ινε ί τ α ι ένα ψαθάκι π ερασμένο σ το κέρα τ ο ενός ρινόκερου και να χάνε τ α ι π ολύ γρήγορα δεξ ιά ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αυτό πάλι... Κοίτα πράγματα... ένα ψαθάκι καρφωμένο στο κέρατο ενός ρινόκερου! Τι άλλο ακόμα θα δούνε τα μάτια μας! Ψαθάκι; Χριστός κι Απόστολος, αυτό είναι ψαθάκι του Σοφολογιότατου... Το ψαθάκι του Σοφολογιότατο. Τόμπολα! Τώρα τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Ο Σοφολογιότατος έγινε ρινόκερος... Σκατά κι απόσκατα!

ΝΤΙΝΤΑΡ: Αυτός δεν είναι λόγος για να γίνεσαι χυδαίος! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σε ποιον μπορείς τώρα πια να 'χεις εμπιστοσύνη; Ω, Θεέ μου... Να εμπιστευτείς ποιον; Ο Σοφολογιότατος, ρινόκερος! ΝΤΙΝΤΑΡ, π ροχωρών τ α ς π ρος τ ο π αράθυρο: Πού είναι; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, δείχνον τ α ς με τ ο δάχ τυλο: Να, αυτός εκεί... Τον βλέπεις; ΝΤΙΝΤΑΡ: Είναι ο μοναδικός ρινόκερος που φοράει ψαθάκι... Καταπληκτικό! Σίγουρα είναι ο Σοφολογιότατός σου; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ρινόκερος ο Σοφολογιότατος! ΝΤΙΝΤΑΡ: Πάντως, όπως βλέπεις, διατήρησε μιαν ανάμνηση της παλιάς του προσωπικότητας! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, δείχνον τ α ς π άλι τ η γροθιά τ ου π ρος τ η μεριά τ ου ρινόκερου με τ ο ψαθάκι , π ου τ ώ ρα έχ ει ε ξαφανισ τ ε ί : Όχι, εμένα δεν θα με καταφέρετε. Εγώ δεν θα γίνω σαν και σας! ΝΤΙΝΤΑΡ: Αν, όπως μου λες, ήταν ένας αυθεντικός διανοούμενος ορθολογιστής, θα ήταν αδύνατον να αφεθεί να τον παρασύρει το ρεύμα. Θα πρέπει να ζύγισε πολύ προσεχτικά τα υπέρ και τα κατά, πριν να κάνει την εκλογή του! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ2 4 Μ, φωνάζε ι α π ό τ ο π αράθυρο π άν τ α , π ρος τ η μεριά τ ου π ρώην Σοφολογιό τ α τ ου και τ ων άλλων ρινόκερων που τ ώ ρα έχουν α πομακρυνθεί : Όχι... εγώ δεν θα σας κάνω το χατήρι! Δεν θα με καταφέρετε! Δεν θα γίνω σαν και σας! ΝΤΙΝΤΑΡ, ό π ως κάθε τ α ι ανα π αυ τ ι κ ά σ τ ην π ολυθρόνα: Η περίπτωση, πάντως, σηκώνει μεγάλη συζήτηση. ( Ο Μ π ερανζέ κλείνει τ ο π αράθυρο , π ου ε ίναι σ το π ροσκήνιο , και π ηγαίνε ι σ το π αράθυρο τ ου βάθους α π ό ό π ου π ερνάνε κ ε άλλοι ρινόκεροι . Είναι ολοφάνερο ό τ ι χάνουν τ ο γύρω τ ου σ π ι τ ιού . Ανοίγε ι τ ο π αράθυρο και φωνάζε ι ) Τ' ακούτε; Όχι. Εγώ δεν θα γίνω σαν και σας! ΝΤΙΝΤΑΡ, μόνος τ ου σ την π ολυθρόνα: Πάνε κι έρχονται γύρω από το σπίτι... Παίζουνε! Σαν μεγάλα παιδιά. (Πριν α π ό λίγ ε ς σ τ ι γμές έχε ι φανεί η Ν τ έ ζη . Τη βλέ π ουμε , αρισ τ ερά , ν ' ανεβαίνει τ α τ ε λ ευ τ α ί α σκαλο π ά τ ι α και να χ τυ π άει τ η ν π όρ τ α τ ου Μ π ερανζ έ . Κρα τ ά ε ι σ το χέρι τ η ς ένα καλάθι ) Κάποιος είναι, Μπερανζέ, σου χτυπάνε. ( Τραβάε ι α π ό τ ο μανίκ ι τ ον Μ π ερανζ έ π ου ε ίναι σ το π αράθυρο ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ, φωνάζ ει π ρος τ ους ρινόκερους : Αφού δεν ντρέπεστε, τι να σας πω... εγώ... με τέτοιο μασκαριλίκι, θα 'θελα ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί... Αίσχος. Αίσχος. ΝΤΙΝΤΑΡ: Σου χτυπάνε, Μπερανζέ, κουφάθηκες; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Άνοιξε εσύ, σε παρακαλώ... ( Συνεχί ζ ε ι να κοι τ ά ζ ε ι π ρος τ η μεριά τ ω ν ρινόκερων π ου α π ομακρύνον τ α ι αδιάφοροι για ό , τ ι άλλο συμβαίνει . Ο Ν τ ιν τ άρ π ροχωρεί και ανοίγε ι τ η ν π όρ τ α ) ΝΤΕΖΗ, μ π αίνον τ α ς : Καλημέρα, κύριε Ντιντάρ... ΝΤΙΝΤΑΡ: Μπα, μπα, μπα.. Εσείς, δεσποινίς Ντέζη... ΝΤΕΖΗ: Ο Μπερανζέ δεν είναι εδώ; Πάει καλύτερα; ΝΤΙΝΤΑΡ: Πολύ πολύ καλημέρα σας, αγαπητή δεσποινίς, όπως βλέπω, ερχόσαστε ταχτικά στο σπίτι του Μπερανζέ... ΝΤΕΖΗ: Πού είναι; ΝΤΙΝΤΑΡ, δείχνον τ α ς με τ ο δάχ τυλο: Νάτος, εκεί είναι. ΝΤΕΖΗ: Ο φτωχούλης! Δεν έχει κανένα στον κόσμο. Κι όπως είναι αρρωστούλης τελευταίως, πρέπει κάποιος να τον φροντίσει μια στάλα! ΝΤΙΝΤΑΡ: Είσαστε μια πολύ καλή φίλη και συνάδελφος, δεσποινίς Ντέζη! ΝΤΕΖΗ: Όσο για καλή συνάδελφος, συμφωνώ. ΝΤΙΝΤΑΡ: Κι έχετε χρυσή καρδιά! ΝΤΕΖΗ: Είμαι μια καλή συνάδελφος, τίποτα παραπάνω!

ΜΠΕΡΑΝΖΕ, γυρίζον τ α ς , χωρί ς να κλε ίσει τ ο π αράθυρο: Ω! την αγαπητή μας δεσποινίς Ντέζη... Πολύ ευγενικό να περάσετε να με δείτε... είσαστε, πραγματικά, αξιολάτρευτο πλάσμα... ΝΤΙΝΤΑΡ: Αυτό να λέγεται! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δυστυχώς, καινούριο κρούσμα, δεσποινίς Ντέζη, ο Σοφολογιότατος, ο ορθολογιστής, προσεχώρησε κι αυτός στο νέο κύμα! ΝΤΕΖΗ: Το ξέρω... Τον είδα πριν λίγο, όπως ερχόμουνα, στη λεωφόρο! Έτρεχε με μεγάλη ζωτικότητα για άνθρωπο που έχει τα χρονάκια του... Αλλά εσείς πώς είστε; Είσαστε καλύτερα, κύριε Μπερανζέ; ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ την Ν τ έ ζη : Το κεφάλι μου... πάντα το κεφάλι μου... Τρομαχτικός πονοκέφαλος... αλλά είναι φυσικό. Κατάντησαν θρίλερ, όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας... Τι λέτε και σεις; ΝΤΕΖΗ: Εγώ λέω... ότι πρέπει να ξεκουραστείτε... αυτό λέω... να μείνετε στο σπιτάκι σας λίγες μέρες, φρόνιμα φρόνιμα σαν καλό παιδάκι! ΝΤΙΝΤΑΡ, σ τον Μ π ερανζ έ και σ τ ην Ν τ έ ζη : Ελπίζω να μη σας ενοχλεί η παρουσία μου; ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ την Ν τ έ ζη : Έτσι που λες, πάει κι ο Σοφολογιότατος! Τι σκέφτεσαι; ΝΤΕΖΗ, σ τον Ν τ ιν τ άρ: Γιατί να μας ενοχλεί; Καθόλου. ( Σ τ ον Μ π ερανζέ ) Α, ναι; πάει κι ο Σοφολογιότατος... Τι να πω... Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. ΝΤΙΝΤΑΡ, σ την Ν τ έ ζη : Ίσως εγώ... να περισσεύω... εσείς οι δυο... ΝΤΕΖΗ, σ τον Μ π ερανζέ : Και γιατί να το σκέφτομαι;... ( Σ τ ον Μ π ερανζ έ κα σ τον Ν τ ιν τ άρ ) Θέλετε τώρα να μάθετε και το τελευταίο συνταραχτικό νέο; Ο Μποτάρ... Κι ο Μποτάρ έγινε ρινόκερος! ΝΤΙΝΤΑΡ: Σοβαρά; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Αδύνατον... Αυτός ήταν αντίθετος με την αλλαγή... Κάποιο λάθος θα κάνεις... Θα τον μπερδεύεις με κανέναν άλλο... Αυτός, έσχιζε τα ιμάτιά του! Μόλις πριν από λίγο μου το 'λεγε ο Ντιντάρ. Έτσι δεν είναι, πριν λίγο δεν το'λεγες; ΝΤΙΝΤΑΡ: Ναι... στο'λεγα... ΝΤΕΖΗ: Το ξέρω, ήταν αντίθετος με την αλλαγή, αλλά, τι τα θέλετε, μόλις εικοσιτέσσερις ώρες μετά τη μεταμόρφωση του κυρίου Παπιγιόν έγινε και αυτός ρινόκερος! Τον παρέσυρε κι αυτόν το νέο κύμα! ΝΤΙΝΤΑΡ: Τι να γίνει... θ' άλλαξε γνώμη... Η αλλαγή φοριέται κατά κόρον τελευταίως το δικαίωμα της εξέλιξης ανήκει σ' όλο τον κόσμο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μα τότε... τότε, θα πρέπει όλα να τα περιμένουμε! ΝΤΙΝΤΑΡ, σ τον Μ π ερανζ έ : Πολύ σημαντικός άνθρωπος... Έτσι δεν με βεβαίωνες πριν λίγο; ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ την Ν τ έ ζη : Δυσκολεύομαι να το πιστέψω... Μήπως σου είπανε ψέματα; ΝΤΕΖΗ: Ψέματα; Μπροστά στα μάτια μου μεταμορφώθηκε! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Τότε, σας ξεγέλασε... έπαιζε θέατρο... έκανε πως μεταμορφώθηκε, στα ψέματα... ΝΤΕΖΗ: Εγώ, όπως τον είδα, δεν έπαιζε καθόλου θέατρο, ήταν αληθινός κι αυθεντικότατος! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Σας έδωσε κάποια... λογική εξήγηση; ΝΤΕΖΗ: Επαναλαμβάνω κατά λέξη τα λόγια του: "Πρέπει να ακολουθούμε τα ρεύματα της εποχής" Αυτή ήταν η τελευταία του ανθρώπινη φράση! ΝΤΙΝΤΑΡ, σ την Ν τ έ ζη : Ήμουν σχεδόν βέβαιος πως θα σας συναντούσα εδώ, δεσποινίς Ντέζη! ΜΠΕΡΑΝΖΕ:.. «ν' ακολουθούμε τα ρεύματα της εποχής»! Νοοτροπία να σου πετύχει! Να! ( Κάνει μια μεγάλη χειρονομία )

ΝΤΙΝΤΑΡ, σ την Ν τ έ ζη : Από τη μέρα που έκλεισε το γραφείο, ήξερα ότι θα ήταν αδύνατο να σας συναντήσω κάπου αλλού! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, μόνος τ ου: Τέτοια μωροπιστία... ( Ίδια χειρονομία ) Πάρτα! ΝΤΕΖΗ, σ τον Ν τ ιν τ άρ: Αν θέλατε να με δείτε, μπορούσατε να μου τηλεφωνήσετε. ΝΤΙΝΤΑΡ, σ την Ν τ έ ζη : Ω! Είμαι διακριτικός... δεν μ' αρέσει να ενοχλώ, δεσποινίς Ντέζη... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ε! λοιπόν, τώρα που το καλοσκέφτομαι, δεν ξαφνιάζομαι καθόλου για την επιλογή του Μποτάρ. Η σταθερότητα στα πιστεύω του ήταν τελείως επιφανειακή. Αυτό βέβαια, δεν τον εμπόδιζε να είναι, ή πιο σωστά να υπάρξει, σπουδαίος άνθρωπος. Οι σπουδαίοι άνθρωποι, γίνονται και σπουδαίοι ρινόκεροι! Καθώς διαθέτουν καλή πίστη, εύκολα πιάνονται κορόιδα. ΝΤΕΖΗ: Συγγνώμη... ν' αφήσω το καλάθι μου στο τραπέζι... ( Βάζ ει τ ο καλάθι σ το τ ρ α π έζ ι ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ, συνεχίζ ε ι :... Σπουδαίος άνθρωπος, αλλά... είχε και τις μικροκαχίες του! ΝΤΙΝΤΑΡ, τ ρ έχον τ α ς να βοηθήσει τ η ν Ν τ έ ζη ν ' ακουμ π ήσει τ ο καλάθι τ η ς : Με συγχωρείτε, και τους δύο μας δηλαδή, θα'πρεπε από ώρα να σας απαλλάξουμε από το φορτίο σας... ΜΠΕΡΑΝΖΕ, συνεχίζον τ α ς π άν τ α : ...Αυτός μεταμορφώθηκε από μίσος προς τα αφεντικά. Το κατεστημένο! Μίσος προς την εξουσία! ΝΤΙΝΤΑΡ, σ τον Μ π ερανζ έ : Και πάλι λάθος συλλογισμός! Ακολούθησε κατά γράμμα τον προϊστάμενό του. «Το ίδιο όργανο της εκμετάλλευσης», όπως πολύ συχνά τον αποκαλούσε! Αντίθετα, πιστεύω ότι σ' αυτόν, νίκησε, τελικά, το πνεύμα «για το γενικό καλό του συνόλου». Αυτό νίκησε μέσα του τις αναρχικές του παρορμήσεις! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Αναρχικοί είναι οι ρινόκεροι! Μια μικρή μειοψηφία αναρχικών! ΝΤΙΝΤΑΡ: Για την ώρα συμφωνώ. Είναι μειοψηφία... ΝΤΕΖΗ: Μια μειοψηφία, όμως, αρκετά σημαντική, που όλο και δυναμώνει... Ο ξάδελφός μου έγινε ρινόκερος και σε λίγο τον ακολούθησε κι η γυναίκα του. Ακόμα, διάβασα για έναν εκφωνητή τής ΤΙ-ΒΙ, που μεταμορφώθηκε, όπως έλεγε το δελτίο καιρού! ΝΤΙΝΤΑΡ: Ένας εκφωνητής; ΝΤΕΖΗ: Πάνω στα βαρομετρικά χαμηλά! ΝΤΙΝΤΑΡ: Να μου το θυμηθείτε, πολύ σύντομα η μόδα θα εξαπλωθεί και σ' άλλες χώρες. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Και να σκεφτείς ότι ο λιμός ξεκίνησε από εδώ! ΝΤΕΖΗ: Έχουμε κι αριστοκράτές... Το Δούκα του Σαιν Σιμόν... ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σηκώνει τ α χέρια τ ου ψηλά: Ε, πάει, πήρε το ποτάμι και τους κλασικούς! ΝΤΕΖΗ: Και πολλούς άλλους ακόμα! Ουκ έστιν αριθμός! Λένε ότι στην πόλη, μεταμορφώθηκε, σχεδόν το ένα τέταρτο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πάντως, για την ώρα, είμαστε πλειοψηφία. Αντί να κουβεντιάζουμε λοιπόν, ας επωφεληθούμε να οργανωθούμε πριν μας καταποντίσουνε! ΝΤΙΝΤΑΡ: Είναι απίστευτα δυναμικοί... απίστευτα... ΝΤΕΖΗ: Δεν τους παρατάμε στην ησυχία τους, λέω εγώ, και να καθήσουμε να φάμε... Σας έφερα αρκετές νοστιμιές! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πολύ ευγενικό από μέρους σας, δεσποινίς Ντέζη... ΝΤΙΝΤΑΡ, κα τ ά μέρος : Ναι, πολύ ευγενικό... ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ την Ν τ έ ζη : Δεν ξέρω πώς να σας ευχαριστήσω... ΝΤΕΖΗ, σ τον Ν τ ιν τ άρ: Θέλετε να τσιμπήσετε κάτι μαζί μας;

ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν θα 'θελα. Φοβάμαι μήπως σας ενοχλήσω. ΝΤΕΖΗ, σ τον Ν τ ιν τ άρ: Μα τι λέτε, κύριε Ντιντάρ... το ξέρετε ότι θα μας δώσετε πολύ μεγάλη χαρά! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ν τ ιν τ άρ : Παρακάλια θέλεις, Ντιντάρ. Αφού το ξέρεις ότι η παρουσία σου μας είναι πάντα ευχάριστη. ΝΤΙΝΤΑΡ: Εγώ το'χω σαν αρχή να μη γίνομαι φόρτωμα ποτέ. Εξάλλου... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πάλι τα ίδια... Θα σταματήσεις; Είπαμε; η παρουσία σου μας είναι πολύ ευχάριστη! ΝΤΙΝΤΑΡ: Να... είμαι και λίγο βιαστικός... Έχω δώσει ραντεβού και... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πριν λίγο έλεγες ότι δεν βιαζόσουνα καθόλου... ΝΤΕΖΗ, βγάζον τ α ς τ α φαγώσίμα α π ό τ ο καλάθι : Μου βγήκε η ψυχή, ξέρετε, να βρω κάτι να τρώγεται... Πέσανε στα μαγαζιά σαν τις ακρίδες! Καταβροχθίζουν τα πάντα! Πολλά κατέβασαν και τα ρολά. Άλλα, κρεμάσανε πινακίδες «Κλειστόν λόγω ρινοκερίτιδας». ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Θα 'πρεπε να τους κλείσουνε σε μεγάλες μάντρες κι εκεί να ζούνε, κάτω από αυστηρό έλεγχο πειθαρχίας! ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν το βλέπω και πολύ εφαρμόσιμο το σχέδιό σου... Πρώτη και καλύτερη θα το απέρριπτε η εταιρία προστασίας ζώων ! ΝΤΕΖΗ: Έπειτα, ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί έχουν κάποιο στενό συγγενή, ένα φίλο που μεταλλάχτηκε σε ρινόκερο. Αυτό μτεερδεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Όλος ο κόσμος, λοιπόν, συμμετέχει σ' αυτή τη βρομερή ιστορία; ΝΤΙΝΤΑΡ: Καλώς ή κακώς, όλοι είναι συνεργοί! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μα είναι ανήκουστο! Ανήκουστο! Πώς μπορούνε να γίνονται ρινόκεροι... ( Σ τ ην Ν τ έ ζη ) Μήπως Θέλεις να σε βοηθήσω να ετοιμάσεις τραπέζι; ΝΤΕΖΗ, σ τον Μ π ερανζέ : Όχι, όχι, μην κουράζεσαι, θα βρω μόνη μου ό,τι χρειάζεται. ( Πηγαίνε ι σ ' ένα ν τ ουλά π ι και π αίρνει τ α σερβί τσια ) ΝΤΙΝΤΑΡ, κα τ ά μέρος : Όπως βλέπω, ξέρει το σπίτι με κάθε λεπτομέρεια... ΝΤΕΖΗ, σ τον Ν τ ιν τ άρ: Λοιπόν, ετοιμάζω για τρεις. Θα μείνετε να φάμε, έτσι; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Θα μείνεις, μην το κάνουμε τώρα ανατολικό ζήτημα. Θα μείνεις! ΝΤΕΖΗ: Λοιπόν, όλα είναι μια συνήθεια. Τώρα, κανένας δεν τρομάζει όταν βλέπει κοπάδια ρινόκερους να καλπάζουνε στους δρόμους. Οι άνθρωποι παραμερίζουν, τους αφήνουν να περάσουν, κι ύστερα συνεχίζουν τον περίπατό τους ή πάνε στις δουλειές τους, αμέριμνοι, σαν να μην τρέχει κάστανο! ΝΤΙΝΤΑΡ: Αυτή είναι η πιο σοφή αντιμετώπιση. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Α, όχι! Εγώ ποτέ μου δεν θα μπορέσω να τους συνηθίσω... ΝΤΙΝΤΑΡ, με τ ά α π ό σκέψη: Αναρωτιέμαι, μήπως θα άξιζε τον κόπο... να τη δοκιμάσουμε αυτή την εμπειρία! ΝΤΕΖΗ: Δεν καθόμαστε, καλύτερα, να δοκιμάσουμε το φαγητό μου! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μα είναι δυνατόν, εσύ, ένας νομικός, να κάθεσαι και να μας λες πως... (Ακούγε τ α ι α π ό έ ξω ο θόρυβος π ου κάνει ένα κο π άδι ρινόκερων ό π ως τ ρ έχ ε ι καλ π άζον τ α ς . Συγχρόνως , ακούγον τ α ι σάλ π ιγγε ς και τ α μ π ούρλα ) Μα τι συμβαίνει πάλι; ( Τρέχουνε και οι τ ρ ε ι ς σ το π αράθυρο π ου ε ίναι σ το π ροσκήνιο ) Τι συμβαίνει, μου λέτε; ( Ακούγε τ α ι ο θόρυβος ενός τ ο ί χου π ου γκρεμί ζ ε τ α ι . Ένα σύννεφο σκόνης τ υ λ ί γ ε ι ένα μέρος τ η ς σκηνής , και , αν ε ίναι δυνα τ όν , ο Μ π ερανζέ , η Ν τ έ ζη και ο Ν τ ιν τ άρ χάνον τ α ι μέσα σ τ η σκόνη . Ακούμε μόνο τ ι ς φωνές τ ους ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μα, δεν βλέπουμε τίποτα... άλλο πάλι και τούτο... ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν βλέπουμε, αλλά ακούμε! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Χαιρέτα μου τον πλάτανο και τις κρύες βρυσούλες! ΝΤΕΖΗ: Τα πιάτα! Θα γεμίσουνε σκόνη!! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ωραία! Από υγιεινή σχίζουμε!

ΝΤΕΖΗ: Ελάτε να φάμε γρήγορα γρήγορα. Κι ας κάνουμε, καλύτερα, τους αδιάφορους! ( Η σκόνη κα τ ακ αθ ίζ ε ι και διαλύε τ α ι ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ, δείχνει με τ ο δάχ τυλο π ρος τ ο μέρος τ ου κοινού: Γκρεμίσανε τα τείχη του πυροσβεστικού σταθμού της Ιεριχούς. ΝΤΙΝΤΑΡ: Πραγματικά, γίνανε σκόνη και κουρνιαχτός! ΝΤΕΖΗ, π ου ε ίχ ε φύγει α π ό τ ο π αράθυρο και βρισκό τ αν κον τ ά σ το τ ρ α π έζ ι καθαρί ζον τ α ς , τ ρ έχ ε ι και π άλι κον τ ά σ τον Μ π ερανζέ και σ τον Ν τ ιν τ άρ : Οι πυροσβέστες βγαίνουν έξω, τους βλέπετε; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Τσούρμο, με φανφάρες και ταμπούρλα. Ολόκληρο το σύνταγμα μεταμορφώθηκε σε ρινόκερους, με επικεφαλής τους τυμπανοκρούστες! ΝΤΕΖΗ: Ξεκινάνε για παρέλαση στη λεωφόρο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ε, αυτό ξεπερνάει κάθε όριο. Δεν το αντέχω... Δεν καταπίνεται με τίποτα. ΝΤΕΖΗ: Να, κι άλλοι, αυτοί, βγαίνουν από τις αυλές! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Κι άλλοι, από τα παραπήγματα... ΝΤΙΝΤΑΡ: Πηδάνε ακόμα κι απ' τα παράθυρα! ΝΤΕΖΗ: Πάνε για να βρούνε τους ομοϊδεάτες τους! ( Βλέ π ουμε να βγαίνε ι α π ό τ η ν π όρ τ α π ου υ π άρχει σ το π λα τύσκαλο , αρισ τ ερά , έναν άνθρω πο που κα τ εβα ίνει τ η σχάλα τ ρ έχον τ α ς . Έ π ει τ α έναν δεύ τ ερο , μ ' ένα μεγάλο κ έρα τ ο π άνω α π ό τ η μύ τ η τ ου . Ύσ τ ερα μια γυναίκα με κεφάλι ρινόκερου ) ΝΤΙΝΤΑΡ: Νομίζω πάει... χάσαμε την πλειοψηφία! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Άραγε, πόσοι να είναι με ένα κέρατο και πόσοι με δύο; ΝΤΙΝΤΑΡ: Σίγουρα, οι Υπηρεσίες της Στατιστικής θα έχουνε ήδη αναλάβει την καταμέτρηση! Ουρανοκατέβατη ευκαιρία για συσκέψεις, συζητήσεις, και κόντρα συζητήσεις! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ο αριθμός των μεν και των δε μόνο κατά προσέγγιση μπορεί να υπολογισθεί. Με τέτοιο συνωστισμό στις μεταλλάξεις, πού να προλάβουνε να καταμετρήσουνε το είδος! ΝΤΕΖΗ: Δεν αφήνετε, λέω εγώ, όσους ασχολούνται με τις στατιστικές να κάνουν απερίσπαστοι τη δουλίτσα τους. Άντε, γιατί κοντεύουμε να τρελαθούμε! Έλα να τσιμπήσεις κάτι, αγαπητέ μου Μπερανζέ. Το φαγητό θα σε ηρεμήσει. Είναι και τονωτικό. ( Σ τ ον Ν τ ιν τ άρ ) Και σεις, θα πάρετε ένα μεζεδάκι; ( Φεύγουν α π ό τ ο π αράθυρο . Η Ν τ έ ζη έχε ι π άρει α π ό τ ο μ π ρά τσο τ ον Μ π ερανζέ , π ου αφήνε τ α ι υ π άκουα να τ ο ν π αρασύρει . Ο Ν τ ιν τ άρ κάνει δυο τ ρ ί α βήμα τ α , αλλά σ τ αμα τ ά ε ι δισ τ ακ τ ι κ ά ) ΝΤΙΝΤΑΡ: Καλύτερα όχι, τρεις γίνονται πλήθος... ή, πιο σωστά, δεν αγαπάω πολύ τις κονσέρβες. Αυτό που θα 'θελα τώρα, είναι να φάω ξαπλωμένος στο γρασίδι! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Στο γρασίδι; Αν το κάνεις αυτό, θα 'ναι σαν να γυρεύεις να δεις το χάρο με τα μάτια σου... ΝΤΙΝΤΑΡ: Καλά τώρα... είναι.. να, σκέφτομαι.. σας ενοχλώ και δεν το θέλω... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μα... αφού σου λέμε πως... ΝΤΙΝΤΑΡ, διακό π τ ε ι τ ο ν Μ π ερανζέ : Ελπίζω, χωρίς παρεξήγηση, έτσι; ΝΤΕΖΗ: Αν το θέλετε τόσο πολύ να μας εγκαταλείψετε, τότε, δεν θα σας αναγκάσουμε με το ζόρι να, να... ΝΤΙΝΤΑΡ: Πιστέψτε με, δεν θέλω να σας δυσαρεστήσω, αλλά... ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ την Ν τ έ ζη : Μην τον αφήσεις να φύγει.. για το Θεό... μην τον αφήσεις... ΝΤΕΖΗ: Μα, κι εγώ θέλω να μείνει.. Το λέω με την καρδιά μου... αλλά ο καθένας είναι ελεύθερος... να κάνει ό,τι του αρέσει. ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ν τ ιν τ άρ : Ο άνθρωπος είναι ανώτερος απ' το ρινόκερο! ΝΤΙΝΤΑΡ: Δεν λέω το αντίθετο... αλλά, δεν συμφωνώ και απόλυτα με τις ιδέες

σου. Δεν ξέρω... μονάχα η πείρα μπορεί, στα σίγουρα, να μας αποκαλύψει την αλήθεια. ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σ τον Ν τ ιν τ άρ : Και συ τέκνο, Ντιντάρ; Λοιπόν, έχεις πολύ αδύνατο χαρακτήρα. Παρασύρεσαι από μια... εφήμερη γοητεία... θα το μετανιώσεις. ΝΤΕΖΗ: Αν πραγματικά έχουμε να κάνουμε με μια εφήμερη γοητεία... τότε, δεν διατρέχουμε και τόσο μεγάλο κίνδυνο! ΝΤΙΝΤΑΡ: Με βασανίζουνε τύψεις... το καθήκον μού υπαγορεύει ν' ακολουθήσω τον προϊστάμενο και τους συντρόφους μου, στην ευτυχία και στη δυστυχία! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Γιατί, έδωσες μαζί τους κανένα ιερό όρκο γάμου; ΝΤΙΝΤΑΡ: Ω, ο γάμος! Έχω παραιτηθεί από αυτή την ιδέα, εδώ και πολύ καιρό... προτιμώ μια μεγάλη παγκόσμια οικογένεια, από μια μικρή μίζερη και στερημένη! ΝΤΕΖΗ, χωρί ς ιδιαί τ ερη ζ εσ τ ασιά : Θα μας λείψετε πολύ, Ντιντάρ, αλλά είναι κάτι που ξεπερνάει τις δυνάμεις μας. ΝΤΙΝΤΑΡ: Το καθήκον μού φωνάζει να μην τους εγκαταλείψω... και θ' ακούσω τη φωνή του καθήκοντος! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Φωνή της καραβάνας... έχεις καθήκον να.., το καθήκον σου ουρλιάζει να... αλλά, μήπως ξέρεις ποιο είναι το πραγματικό σον καθήκον. Έχεις καθήκον να τους πολεμήσεις, σταθερά, και μάλιστα με ξεκάθαρο μυαλό.. ΝΤΙΝΤΑΡ: Θα φροντίσω να διατηρήσω την πνευματική μου διαύγεια. (Αρχί ζ ε ι να γυρίζ ε ι γύρω γύρω σ τ η σκηνή ) Ξεκάθαρο μυαλό και στο ακέραιο πνευματική διαύγεια! Πάντως, είναι καλύτερα να κάνεις την κριτική σου από μέσα παρά από έξω. Δεν θα τους εγκαταλείψω... δεν θα τους εγκαταλείψω... όχι! ΝΤΕΖΗ: Ο καημένος, έχει πολύ μεγάλη καρδιά... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ναι, καρδιά αγκινάρα, αγκινάρα! ( Σ τ ον Ν τ ιν τ άρ , τ ρ έχον τ α ς π ίσω τ ου π ρος τ η ν π όρ τ α ) Έχεις καρδιά, και με το παραπάνω, ακούς... Είσαι άνθρωπος... άνθρωπος. ( Σ τ ην Ν τ έ ζη ) Κράτησέ τον... Δεν ξέρει τι κάνει. Είναι άνθρωπος... άνθρωπος. ΝΤΕΖΗ: Μα, πώς να τον κρατήσω, με το στανιό; ( Ο Ν τ ιν τ άρ ανοίγει τ η ν π όρ τ α και φεύγει βιασ τ ι κά . Τον βλέ π ουμε να κα τ εβα ίνει γρήγορα τ η σκάλα και τ ο ν Μ π ερανζέ να τ ου φωνάζε ι α π ό τ ο π λα τύσκαλο ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μη φεύγεις, Ντιντάρ. Εμείς σ' αγαπάμε. Μην πας μαζί τους. Πάει, έφυγε. Πολύ αργά. ( Ξαναμ π αίνει σ το δωμά τ ιο ) Πολύ αργά... έφυγε! ΝΤΕΖΗ: Κάναμε ό,τι μπορούσαμε... αλλά... ( Κλε ίνει τ η ν π όρ τ α π ίσω α π ό τ ο ν Μ π ερανζέ , π ου τ ρ έχ ε ι αμέσως σ το π αράθυρο που βρίσκε τ α ι σ το προσκήνιο ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πήγε μαζί τους... μαζί τους... αλλά, δεν τον βλέπω, που ειναι τώρα; ΝΤΕΖΗ, π λησιάζον τ α ς σ το π αράθυρο: Μα, με τους άλλους ρινόκερους. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ναι, αλλά ποιος είναι... Δεν τον γνωρίζω. ΝΤΕΖΗ: Τώρα... βράσε ρύζι... Πώς θέλεις να τον ξεχωρίσουμε; Λίγο δύσκολο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Είναι όλοι τους ολόιδιοι. Στάμπα. ( Σ τ ην Ν τ έ ζη ) Πάει κι αυτός. Δεν έπρεπε να τον αφήσεις να φύγει. Έπρεπε να σταθείς μπροστά του. Να τον εμποδίσεις. ΝΤΕΖΗ: Δεν τόλμησα... δίστασα... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δίστασες. Έπρεπε να 'σουνα πιο σταθερή, να επιμένεις περισσότερο. Ήταν... ερωτευμένος μαζί σου... έτσι δεν είναι; ΝΤΕΖΗ: Δεν το είχε δείξει φανερά. Ούτε μου έχανε επίσημη πρόταση! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Το ξέρανε και οι τοίχοι. Αποτέλεσμα; Έγινε ρινόκερος από ερωτική απογοήτευση. Ήταν τόσο συνεσταλμένος. Ρίχτηκε σε μια αποφασιστική μάχη. Πιο σωστά, μια πράξη απελπισίας, μόνο και μόνο για να σ'

εντυπωσιάσει! Δεν... δεν πιστεύω τώρα να θες να τον ακολουθήσεις κι εσύ; ΝΤΕΖΗ: Αν ήθελα να τον ακολουθήσω, δεν θα ήμουνα εδώ... ΜΠΕΡΑΝΖΕ, κοι τ ά ζον τ α ς α π' τ ο π αράθυρο: Μόνο ρινόκεροι κυκλοφορούν πια στο δρόμο. ( Τρέχει π ρος τ ο π αράθυρο τ ου βάθους ) Κι από δω μόνο ρινόκερους βλέπω! Πήξανε οι δρόμοι παχύδερμα. Δεν έπρεπε, Ντεζη, να τον αφήσεις να φύγει, δεν επρεπε... ήταν μεγάλο λάθος σου! ( Ξανάρχε τ α ι σ το π αράθυρο μ π ροσ τ ά ) Ψάχνω, ψάχνω μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μου, αλλά δεν βαριέσαι, άνθρωπος ούτε για δείγμα... ούτε για δείγμα. Ρινόκεροι, παντού ρινόκεροι! Πλημμυρίσανε μέχρι και τα σοκάκια! Μ' ένα κέρατο... με δύο κέρατα... Μισοί μισοί, θα έλεγες. Μόνο τα κέρατα. Τίποτα άλλο που να τους ξεχωρίζεις! ( Ακούγε τ α ι φοβερός θόρυβος ρινόκερων π ου καλ π άζουν , αν και ο θόρυβος που χάνουν έχε ι κά π οιο μουσικό ρυθμό . Σ τον τ ο ίχο τ ου βάθους π αρουσιάζον τ α ι και ξ αναχάνον τ α ι , σ τυλι ζαρισμένα , κ εφάλια ρινόκερων , που μέχρι να τ ε λ ε ιώσει η τ ρ ί τ η π ράξη θα γίνουν όλο και π ερισσό τ ερα . Σ το τ έ λο ς , θα σ τ έκον τ α ι όλο και π ερισσό τ ερη ώρα , μέχρι π ου τ ε λ ι κ ά θα γεμίσουν εν τ ε λώς τ ον τ ο ίχο , σ το βάθος , και θα π αραμε ίνουν εκ ε ί ορισ τ ι κ ά . Αυ τ ά τ α κ εφάλια θα πρέ π ει να γίνον τ α ι όλο και π ιο όμορφα , π αρ ' όλη τ ο τ ε ρα τ ώδε ς π αρουσιασ τ ι κό τ ους ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δεν λυπήθηκες που αποτύχαμε, δεν απογοητεύτηκες, έτσι Ντέζη; Ούτε μετανιώνεις για τίποτα; ΝΤΕΖΗ: Να μετανιώσω; Όχι, γιατί να μετανιώσω! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Θα 'θελα τόσο να σε παρηγορήσω.., το ξέρεις, σ' αγαπώ Ντέζη, ποτέ... ποτέ μη με ξαναφήσεις μόνο μου, ποτέ! ΝΤΕΖΗ: Κλείσε το παράθυρο, καλέ μου... Δεν αντέχω τη φασαρία τους. Ούτε τη σκόνη που γεμίζει το δωμάτιο. Θα λερώσει τα πάντα. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Έχεις δίκιο, έχεις δίκιο. ( Κλε ίνει τ ο π αράθυρο σ το π ροσκήνιο και η Ν τ έ ζη τ ο π αράθυρο σ το βάθος . Ξαναβρίσκον τ α ι και οι δύο σ το κέν τ ρο τ η ς σκηνής ) Το 'κλεισα. Όσο είμαστε μαζί, δεν φοβάμαι τίποτα, δεν με νοιάζει για τίποτα. Αχ, Ντέζη... και νόμιζα ότι ποτέ πια δεν θα μπορούσα να ερωτευτώ στη ζωή μου... ( Της σφίγγει τ α χέρια και τ η ν αγκαλιάζ ε ι ) ΝΤΕΖΗ: Όπως βλέπεις, στη ζωή, όλα μπορούν να συμβούν. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Θα 'θελα τόσο να σου χαρίσω κάθε ευτυχία... Άραγε, μπορείς να είσαι ευτυχισμένη μαζί μου; ΝΤΕΖΗ: Γιατί να μην είμαι; Αν εσύ είσαι ευτυχισμένος, τότε είμαι κι εγώ. Λες ότι δεν φοβάσαι τίποτα, κι όμως, με το παραμικρό κάνεις σαν τρομαγμένο μωρούλι. Στο κάτω κάτω, τι μπορούμε να πάθουμε; ΜΠΕΡΑΝΖΕ, ψελλί ζον τ α ς : Αγάπη μου, χαρά μου! Μοναδική μου χαρά! Αγάπη μου! Άσε με να σε φιλήσω... Δεν πίστευα πια ότι έκρυβα μέσα μου τόσο πάθος! ΝΤΕΖΗ: Έλα, συγκρατήσου, ησύχασε, μην κάνεις έτσι τώρα, πρέπει να'χεις μεγαλύτερη πίστη στον εαυτό σου! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μα έχω, Ντέζη, βεβαίως κι έχω. Δώσε μου ένα φιλάκι, ένα φιλάκι! ΝΤΕΖΗ: Είμαι πολύ κουρασμένη, αγάπη μου, ησύχασε, ηρέμησε. Έλα, κάθησε στην πολυθρόνα. ( Προχωρεί , τ ρ αβάει τ ον Μ π ερανζ έ , και τ ο ν καθίζ ε ι σ την π ολυθρόνα ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Στο σημείο που φτάσαν τα πράγματα, δεν βλέπω για ποια αιτία λογοφέρνανε ο Ντιντάρ με τον Μποτάρ! ΝΤΕΖΗ: Έλα, ξέχασε τώρα τον Ντιντάρ. Είμαι κοντά σου εγώ. Κι ύστερα, δεν έχουμε δικαίωμα ν' ανακατευόμαστε στη ζωή των άλλων! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Εσύ, γιατί ανακατεύεσαι, στη δική μου; Κι αν θες να ξέρεις, μου φέρεσαι πάρα πολύ αυστηρά... ΝΤΕΖΗ Δεν είναι το ίδιο. Εσένα σ' αγαπώ, ενώ τον Ντιντάρ δεν τον συμπάθησα

ποτέ! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Σε καταλαβαίνω. Αν δεν είχε φύγει... Θα ήταν την κάθε στιγμή κάτι σαν εμπόδιο ανάμεσα μας! Τι να γίνει, η ευτυχία είναι εγωιστική! ΝΤΕΖΗ: Και για να την κρατήσεις, πρέπει να αγωνίζεσαι ασταμάτητα... Δεν έχω δίκιο; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ω, Ντέζη, αν ήξερες πόσο σε θαυμάζω.. .γι' αυτό σε λατρεύω... ΝΤΕΖΗ: Όταν με γνωρίσεις καλύτερα, ίσως ν' αλλάξεις γνώμη και να μη λες τα ίδια. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Όσο περισσότερο σε γνωρίζω τόσο θα σε θαυμάζω και τόσο περισσότερο θα δένομαι μαζί σου. Είσαι τόσο όμορφη... τόσο όμορφη... ( Ακούγον τ α ι και π άλι οι ρινόκεροι π ου π ερνάνε ) Φτάνει να σε συγκρίνει κανείς με αυτά τα μεταμορφωμένα τέρατα για να... ( Δείχνει με τ ο χέρι τ ου π ρος τ ο π αράθυρο ) Τώρα, θα μου πεις ότι η σύγκριση που έκανα δεν σε κολακεύει και τόσο, αλλά, συγχώρα με, η παρουσία τούς με κάνει να σκέφτομαι ότι εσύ μπροστά τους είσαι θεά... Μια πανέμορφη οπτασία. ΝΤΕΖΗ: Άστα αυτά τώρα. Για πες μου, σήμερα ήσουνα φρόνιμο αγοράκι; Δεν ήπιες καθόλου κονιάκ, έτσι; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ναι... όχι... όχι... ήμουνα πολύ φρόνιμος! ΝΤΕΖΗ: Φιλάς σταυρό; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Α, ναι σου λέω, στ' ορκίζομαι. ΝΤΕΖΗ: Να σε πιστέψω; ΜΠΕΡΑΝΖΕ, λίγο δισ τ ακ τ ι κ ά : Βέβαια.. ναι... γιατί να σου πω ψέματα... ΝΤΕΖΗ: Τότε, σου επιτρέπω να πιεις τώρα ένα ποτηράκι... θα σου τονώσει το ηθικό... ( Ο Μ π ερανζ έ τ ι νάζ ε τ α ι με π ροθυμία ) Όχι, αγάπη μου, θα στο φέρω εγώ... Πού είναι το μπουκάλι; ΜΠΕΡΑΝΖΕ, δείχνει με τ ο χέρι τ ου: Να, εκεί στο τραπεζάκι... ΝΤΕΖΗ, π ροχωρεί σ το τ ρ α π εζάκ ι για να π άρει τ ο π ο τ ήρι και τ ο μ π ουκάλι : Όπως βλέπω το καταχώνιασες... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ναι... το έκρυψα, ξέρεις, για ν' αποφύγω τον πειρασμό! ΝΤΕΖΗ, γεμ ί ζ ε ι ένα μικρό π ο τ ήρι και τ ο δίνει σ τον Μ π ερανζέ : Χαίρομαι, λοιπόν, που δεν έκανες αταξίες... που προοδεύεις! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Κοντά σε σένα... θα προοδεύσω ακόμα περισσότερο! ΝΤΕΖΗ, δίνοντάς του το ποτήρι: Έλα, πάρε την ανταμοιβή σου! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, αδειάζον τ α ς τ ο π ο τ ήρι μονορούφι : Ευχαριστώ.. ( Δίνει τ ο π ο τ ήρι σ τ ην Ν τ έ ζη , γι α να τ ου τ ο ξαναγεμίσει ) ΝΤΕΖΗ: Α! Όχι, κύριέ μου, δεν έχει άλλο. Για σήμερα σον φτάνει και περισσεύει. ( Παίρνει τ ο π ο τ ήρι α π' τ ον Μ π ερανζέ και τ ο αφήνει π ίσω σ το μικρό τ ρ α π εζάκ ι ) Η κατάχρηση κάνει κακό! ( Ξαναγυρί ζ ει κον τ ά σ τον Μ π ερανζέ ) Και το κεφαλάκι μας... πάει καλύτερα; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πολύ καλύτερα, αγάπη μου. ΝΤΕΖΗ: Τότε, τι τον θέλουμε τον επίδεσμο; Να τον βγάλουμε... δεν σε κολακεύει και τόσο... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Α! όχι, όχι! Μη, τον επίδεσμο! ΝΤΕΖΗ: Γιατί όχι; Έλα, μην κάνεις σαν ...μωρό! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Φοβάμαι μήπως από κάτω έχει φυτρώσει... ξέρεις τώρα... ΝΤΕΖΗ, βγάζον τ α ς τ ον ε π ίδεσμο , π αρ ' όλες τ ι ς αν τ ιρρήσει ς τ ου Μ π ερανζέ : Διώξε, λοιπόν, καμιά φορά, τους φόβους και τις μαύρες σκέψεις. Αρκετά, ε; Ορίστε, δεν βλέπω τίποτα. Μετωπάκι πεντακάθαρο, καθρέφτης! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, ψηλαφίζον τ α ς τ ο μέ τ ω π ό τ ου : Έχεις δίκιο... αγάπη μου, πάνε τα συμπλέγματα, τα έδιωξες... ( Η Ν τ έ ζη τ ο ν φιλάει σ το μέ τ ω π ο ) Τι θα γινόμουνα χωρίς εσένα, μου λες; ΝΤΕΖΗ: Λέω, ότι δεν έχω σκοπό να σε ξαναφήσω μόνο σου ποτέ!

ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Με σένα κοντά μου, κάθε άγχος, αγωνία και φόβος, περνάνε! ΝΤΕΖΗ: Γιατί φροντίζω και στα διώχνω. Γι' αυτό. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Άκου, θα πέσουμε με τα μούτρα στο διάβασμα... στα βιβλία... πολλά βιβλία. Θα γίνω σοφός! ΝΤΕΖΗ: Ναι... κι ακόμα, τις ώρες που δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος, θα κάνουμε οι δυο μας μακρινούς περιπάτους! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ναι, στις όχθες του Σηκουάνα... στον κήπο του Λουξεμβούργου, στο πάρκο του... ΝΤΕΖΗ: Και στο Ζωολογικό κήπο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Κοντά σου θα γίνω δυνατός, ατρόμητος.. Θα σε προστατέψω κι εγώ με τη σειρά μου, από όποιον γυρέψει να σου κάνει κακό! ΝΤΕΖΗ: Αυτό δεν θα χρειαστεί. Έλα, μην το σκέφτεσαι, καλέ μου. Εμείς δεν θέλουμε το κακό κανενός, γιατί, λοιπόν, να θέλει κάποιος να μας βλάψει; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Συμβαίνει να σου κάνουνε κακό, άθελα... ή το αφήνουν αδιάφορα να πλημμυρίζει τον κόσμο. Τώρα... νομίζω, ότι δεν πολύ συμπαθούσες ούτε και τον φουκαρά τον κύριο Παπιγιόν. Του φέρθηκες πολύ άσχημα τη μέρα που μας παρουσιάστηκε ο Βοδάρ μεταμορφωμένος σε ρινόκερο... Το Θυμάσαι; «Πάρτε πια τα χοντροδάχτυλά σας. Τι παχύδερμο» ΝΤΕΖΗ: Του είπα την αλήθεια... Είχε χέρια παχύδερμου. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Το ξέρω, αγάπη μου... ωστόσο... θα μπορούσες να του το πεις πιο ευγενικά. Ήσουνα τόσο ωμή και απότομη... πολύ φοβάμαι... ότι τον πλήγωσες θανάσιμα! ΝΤΕΖΗ: Βρίσκεις; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Βέβαια, δεν το έδειξε, από αξιοπρέπεια. Αλλά ήταν σαν να τον έσφαξες! Είμαι βέβαιος ότι γι' αυτό πήρε πολύ πιο γρήγορα την απόφασή του. Ίσως, αν του είχες φερθεί πιο ευγενικά, να είχες σώσει μια ψυχή. ΝΤΕΖΗ: Δεν είμαι Θεός για να προβλέψω τι θα του συνέβαινε. Φέρθηκε σαν γουρούνι! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Εμένα, πάντως, ποτέ δεν θα σταματήσουν να με βασανίζουνε τύψεις, γιατί δεν στάθηκα πιο ήρεμος, πιο γλυκός με τον Ζαν. Δεν μπόρεσα ποτέ μου να του φανερώσω, με χειροπιαστές αποδείξεις, πόσο μεγάλη και δυνατή ήταν η φιλία που ένιωθα γι' αυτόν... Ποτέ δεν του έδειξα την κατανόηση που άξιζε! ΝΤΕΖΗ: Έλα, μη βασανίζεσαι άδικα... Έκανες ό,τι μπορούσες. Δεν γίνεται να πετυχαίνουμε πάντα το αδύνατο... Και τώρα τι ωφελούν οι τύψεις; Σε τίποτα! Πάψε λοιπόν να τους σκέφτεσαι. Το παραξύλωσες, το ξέρεις; Ξέχασέ τους! Ξερίζωσε απ' το μυαλό σου, μια για πάντα, όλες τις άσχημες αναμνήσεις! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Κι όμως, όσο κι αν προσπαθώ, ξανάρχονται στην επιφάνεια... τις ακούω, τις βλέπω... Είναι τόσο ζωντανές! ΝΤΕΖΗ: Δεν σε φανταζόμουνα τόσο ρεαλιστή... Σ' έβλεπα περισσότερο ρομαντικό ποιητή. Είναι δυνατόν, να μην έχεις καθόλου φαντασία... Ο ρεαλισμός έχει πολλές όψεις... είναι κάτι σχετικό... Διάλεξε την πραγματικότητα που ταιριάζει σε σένα... και διώξε όλα τα άλλα σ' έναν κόσμο φανταστικό. Βρες καταφύγιο στον κόσμο του παραμυθιού. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Με τα λόγια είναι εύκολο, αλλά... ΝΤΕΖΗ: Εγώ, δεν σου φτάνω για να ξεχάσεις; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μα... ναι, βέβαια... μου φτάνεις και με το παραπάνω, Ντέζη μου... και με το παραπάνω! ΝΤΕΖΗ: Θα τα καταστρέψεις όλα με τις επίμονα αρρωστημένες τύψεις σου. Όλοι μπορούμε να χάνουμε σφάλματα... Αν και πιστεύω, ότι εμείς κάναμε λιγότερα από πολλούς άλλους. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Το πιστεύεις στ' αλήθεια; ΝΤΕΖΗ: Βεβαίως, σε σχέση με τους περισσότερους ανθρώπους, είμαστε

καλύτεροι. Είμαστε κι οι δύο μας πολύ καλοί άνθρωποι! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Αυτό είναι αλήθεια. Έχεις καλή καρδιά κι εγώ το ίδιο... είν' αλήθεια! ΝΤΕΖΗ: Τα βλέπεις; Έχουμε, λοιπόν, δικαίωμα να ζήσουμε. Πιο σωστά, έχουμε καθήκον να ζήσουμε, καθήκον απέναντι στους εαυτούς μας, να ζήσουμε ευτυχισμένοι, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει γύρω μας. Οι ενοχές είναι επικίνδυνα συμπτώματα. Είναι σημάδια μιας χαμένης αγνότητας! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ναι, σωστά, όσα βλέπουμε μπορεί να μας καταντήσουν κι εμάς έτσι. ( Δείχνει με τ ο δάχ τυλο τ α δύο π αράθυρα α π ό ό π ου π ερνάνε αδιάκο π α ρινόκεροι , τ ον τ ο ίχο τ ου βάθους ό π ου π αρουσιάζ ε τ α ι ακόμα ένα κεφάλι ρινόκερου ) Πολλοί από αυτούς έτσι άρχισαν... ΝΤΕΖΗ: Προσπάθησε, λοιπόν, να μην αισθάνεσαι ενοχές! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Έχεις πολύ δίκιο... χαρά μου... οπτασία μου... ήλιε μου! Με νιώθεις κοντά σου, έτσι δεν είναι; Τίποτα δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει. Η αγάπη μας είναι το μόνο αληθινό πράγμα που υπάρχει σ' αυτόν τον κόσμο... Κανένας δεν έχει το δικαίωμα και κανένας δεν μπορεί να γίνει εμπόδιο στην ευτυχία μας. Κανένας! ( Ακούγε τ α ι χ τύ π ημα τ η λ εφώνου ) Ποιος μπορεί να'ναι; ΝΤΕΖΗ, λί γο ά τ ονα: Μην το σηκώσεις! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Γιατί; ΝΤΕΖΗ: Δεν ξέρω... Ίσως να 'ναι καλύτερα! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δεν αποκλείεται να είναι ο Παπιγιόν ή ο Βοδάρ, μπορεί και ο Ζαν ή ο Ντιντάρ. Ίσως να θέλουν να μας πούνε ότι η κρίση τους πέρασε, ότι αλλάξανε γνώμη σχετικά με την απόφασή τους... Εσύ δεν έλεγες πως όλα αυτά δεν είναι παρά μια εφήμερη γοητεία; ΝΤΕΖΗ: Μακάρι, αλλά δεν το πιστεύω. Δεν μπορεί τόσο γρήγορα ν' αλλάξανε γνώμη. Δεν τους περίσσεψε ακόμα καιρός να το σκεφτούν. Θα πρέπει να φτάσουν πρώτα στο αποκορύφωμα της εμπειρίας τους. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δεν αποκλείεται να είναι οι αρχές, που αποφάσισαν ν' αντιδράσουν και γυρεύουν τη βοήθειά μας στα μέτρα που σκοπεύουν να πάρουν. ΝΤΕΖΗ: Αυτό θα το 'βρισκα τελείως απίθανο. ( Το τ η λ έφωνο ξαναχ τυ π άει ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Όχι, εγώ το πιστεύω, τέτοιο κουδούνισμα προέρχεται από τις αρχές. Είμαι σίγουρος. Το αναγνωρίζω από τη μεγάλη του διάρκεια. Πρέπει ν' απαντήσω στο κάλεσμά τους. Δεν μπορεί να 'ναι κανένας άλλος. Οι αρχές είναι. ( Σηκώνει τ ο ακουσ τ ι κό ) Εμπρός... ( Σ ' α π άν τ ηση ακούγον τ α ι βρυχηθμοί α π ό τ η ν άλλη μεριά τ ου τ η λ εφώνου ) Μουγγανητά! Ακούς; Ορίστε, άκουσε και μόνη σου! ( Η Ν τ έ ζη βάζ ε ι τ ο ακουσ τ ι κό σ το αφ τ ί τ η ς , αλλά αμέσως κάνει π ίσω και κλε ίνε ι α π ό τομα τ ο τ η λ έφωνο ) ΝΤΕΖΗ, τ ρομαγμένη: Κάτι θα πρέπει να συμβαίνει! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Τώρα αρχίσανε και τις φάρσες. ΝΤΕΖΗ: Ναι, αλλά, θα 'λεγα, πολύ κακόγουστες! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Τα βλέπεις, -εγώ στο είχα πει... ΝΤΕΖΗ: Δεν μου είχες πει απολύτως τίποτα! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πάντως, το περίμενα... το είχα προβλέψει! ΝΤΕΖΗ: Δεν σ' έχω και τόσο ικανό για προβλέψεις. Εσύ δεν μπορείς να δεις πέρα απ' τη μυτούλα σου. Προβλέπεις μόνο κατόπιν εορτής! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Κάνεις μεγάλο λάθος... προβλέπω και πολύ σωστά μάλιστα! ΝΤΕΖΗ: Μάαστα! Πάντως από ευγένεια σχίζουνε. Τη βρίσκω δεύτερη και ανάρμοστη συμπεριφορά. Γίνομαι έξω φρενών όταν χασκογελάνε εις βάρος μου. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ποτέ δεν θα τολμούσαν να χασκογελάσουνε μ' εμένα. Εμένα

έχουνε στο μάτι. Μ' εμένα χασκογελάγανε! ΝΤΕΖΗ: Ναι, αλλά, όπως αυτή τη στιγμή είμαι μαζί σου, με παίρνει και μένα η μπάλα. Λες και γυρεύουνε να εκδικηθούνε! Μα γιατί, τι τους κάναμε; (Το τ η λ έφωνο ξ αναχ τυ π άε ι ) Βγάλε την πρίζα, σε παρακαλώ. ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Η τηλεφωνική εταιρία το απαγορεύει, τρελάθηκες; ΝΤΕΖΗ: Μα επιτέλους, δεν τολμάς να βγάλεις ένα σύρμα από την πρίζα; Κι ύστερα λες ότι θέλεις να με προστατεύσεις! ( Η Ν τ έ ζη τ ρ αβάε ι τ ο σύρμα α π ό τ η ν π ρί ζα και τ ο κουδούνισμα σ τ αμα τ ά ε ι ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ, τ ρ έχον τ α ς π ρος τ η ν τ η λ εόραση: Ν' ανοίξουμε την τηλεόραση. Μήπως πούνε τίποτα στις ειδήσεις. ΝΤΕΖΗ: Έχεις δίκιο... να μάθουμε πού βρισκόμαστε. ( Α π ό τ η ν τ η λ εόραση ακούγον τ α ι και π άλι βρυχηθμοί . Ο Μ π ερανζέ π α τ ά ε ι γρήγορα τ ο κουμ π ί . Η τ η λ εόραση σ τ αμα τ ά ε ι . Ακούγον τ α ι όμως π άν τ α α π ό μακριά τ α μουγγανη τ ά , σαν ηχώ ) Η κατάσταση, όσο πάει, γενικεύεται όλο και περισσότερο. Δεν μ' αρέσει καθόλου... με κάνει και επαναστατώ ( τ ρ έμε ι ) Είναι απαράδεκτο! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, π ολύ τ αοαγμένος : Εσύ τώρα, Ντέζη; Έλα, ηρέμησε, ηρέμησε! ΝΤΕΖΗ: Κυριεύσανε και τα κανάλια της τηλεόρασης! ΜΠΕΡΑΝΖΕ, τ ρ έμον τ α ς κυριολεκ τ ι κ ά : Ψυχραιμία... το παν είναι η ψυχραιμία! ( Η Ν τ έ ζη τ ρ έχ ε ι σ το π αράθυρο τ ου βάθους και ρίχνει μια μα τ ι ά . Ύσ τ ερα , τ ρ έχ ε ι σ το π αράθυρο π ου βρίσκε τ α ι σ το π ροσκήνιο , ρίχνει δεύ τ ερη μα τ ι ά . Ο Μ π ερανζέ κάνει τ ο ίδιο , μόνο π ου ξ ε κ ινάε ι α π ό τ ο αν τ ίθ ε τ ο π αράθυρο . Τελικά , π έφ τ ε ι ο ένας π άνω σ τον άλλο σ το κ έν τ ρο τ η ς σκηνής ) ΝΤΕΖΗ: Όπως βλέπεις, η κατάσταση παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Αυτοί το 'χουνε βάλει βαθιά μεσ' την καρδιά τους. Δεν αστειεύονται! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις ξεπηδάνε μπροστά σου σαν Φάντης μπαστούνι! Τώρα πήρανε με το μέρος τους και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης! ( Ξαναγίνε τ α ι τ ο ίδιο π αιχνίδι με τ α π αράθυρα . Ύσ τ ερα η Ν τ έ ζη και ο Μ π ερανζ έ βρίσκον τ α ι και π άλι σ το κέν τ ρο τ η ς σκηνής ) ΝΤΕΖΗ: Οι άνθρωποι χάθηκαν, δεν βλέπω ούτε δείγμα! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ντέζη... Απομείναμε μόνο εμείς οι δύο, μόνο εμείς οι δύο... ΝΤΕΖΗ: Αυτό δεν ήθελες; ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Νομίζω ότι εσύ το' θελες. ΝΤΕΖΗ: Εγώ το'θελα; Δεν θα 'μαστε καλά! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ναι, εσύ... ( Τώρα ο θόρυβος ακούγε τ α ι α π' όλες τ ι ς μερι έ ς . Κεφάλια ρινόκερων π λημμυρίζουν τ ο ν τ ο ίχο τ ου βάθους . Δεξιά , αρισ τ ερά , α πό π αν τού . Μέσα σ το σ π ί τ ι , ακούγον τ α ι π οδοβολη τ ά και βαρι έ ς ανάσες θηρίων . Πάν τ ω ς , όλοι αυ το ί οι τ ρομακ τ ι κοί ήχοι π ρέ π ει να ε ίναι συν τονισμένοι με κά π οιο μουσικό ρυθμό . Όμως , ο π ιο έν τ ονος καλ π ασμός , έρχε τ α ι α π ό π άνω . Α π ό τ ο τ α β άνι π έφ τουνε σοβάδες . Το σ π ί τ ι π άει κ έρχε τ α ι σαν να γ ίνε τ α ι σεισμός ) ΝΤΕΖΗ : Σεισμός... σεισμός! ( Δεν ξ έρε ι α π ό π ού να τ ρ έ ξ ε ι ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Λάθος, είναι οι καλοί μας γείτονες. Οι περισσοδάχτυλοι. (Δείχνει με τ η γροθιά π ρος όλες τ ι ς κα τ ευθύνσει ς ) Δεν θα σταματήσετε καμιά φορά; Θέλουμε να δουλέψουμε. Είναι ώρα κοινής ησυχίας, απαγορεύεται ο θόρυβος... Απαγορεύεται! ΝΤΕΖΗ : Ναι, πολύ που θα σ' ακούσουν! ( Ο θόρυβος με τ ρ ι άζ ε τ α ι και π αραμένει σε δεύ τ ερο π λάνο , σαν μουσική υ πόκρουση ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, κα τ α τ ρομαγμένος : Μη φοβάσαι, αγαπούλα μου! Είμαστε μαζί, δεν νιώθεις ομορφα κοντά μου; Εγώ σου φτάνω και σου περισσεύω, ή δεν σου φτάνω; Εγώ θα διώξω όλες, όλες τις αγωνίες σου. ΝΤΕΖΗ : Ίσως... το λάθος να είναι δικό μας, δικό μας το φταίξιμο!

Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μην το σκέφτεσαι ... μην το σκέφτεσαι. Εσύ δεν είπες να ξεχάσουμε τις τύψεις; Τα συναισθήματα ενοχής είναι επικίνδυνα. Ας ζήσουμε τη ζωούλα μας όμορφα κι ευτυχισμένα. Έχουμε καθήκον να 'μαστε ευτυχισμένοι. Δεν είναι τόσο μοχθηροί, κι ούτε, εμείς, έχουμε σκοπό να τους κάνουμε κακό. Θα μας αφήσουν ήσυχους... Θα το δεις. Έλα, ηρέμησε, ξεκουράσου λίγο, ξάπλωσε, ξάπλωσε στην πολυθρόνα... ( Την π ηγαίνει μέχρι τ η ν π ολυθρόνα ) Έτσι μπράβο, ηρέμησε ( Η Ν τ έ ζη κάθε τ α ι σ την π ολυθρόνα ) Το καλό μου κοριτσάκι! Μήπως θέλεις λίγο κονιάκ, να σου τονώσει το ηθικό; ΝΤΕΖΗ : Το κεφάλι μου... πάει να σπάσει! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, π αίρνει τ ον ε π ίδεσμο π ου φορούσε π ροηγουμένως και τ ον τ υ λ ί γ ε ι σ το κ εφάλι τ η ς Ν τ έ ζη ς : Σ' αγαπώ, αγαπούλα μου... μη στενοχωριέσαι, μπόρα είναι, θα τους περάσει... μια εφήμερη περαστική γοητεία! ΝΤΕΖΗ : Δεν θα τους περάσει... Η μεταμόρφωσή τους είναι κάτι οριστικό κι αμετάκλητο. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κι εγώ οριστικά και αμετάκλητα σ' αγαπάω... σ' αγαπάω σαν τρελός... ΝΤΕΖΗ , βγάζοντας τον επίδεσμο: Ό,τι είναι γραφτό να γίνει, ας γίνει... δεν θα κάτσουμε να σκάσουμε κιόλας! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Όχι βέβαια, αν όλοι τους παλάβωσαν, παραφρόνησαν, τρελάθηκαν, αν ο κόσμος είναι άρρωστος, αν όλοι τους είναι άρρωστοι, λογαριασμός δικός τους. ΝΤΕΖΗ : Δεν θα τους κάνουμε εμείς καλά! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κι ούτε θα ζήσουμε μαζί τους στο ίδιο σπίτι! ΝΤΕΖΗ : Σωστά. Κι όμως, πρέπει να'μαστε λογικοί... Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να συμβιώσουμε. Πρέπει να προσπαθήσουμε να τα βρούμε, να συνεννοηθούμε μαζί τους... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Να συνεννοηθ... με ποιον τρόπο; Αφού, δεν καταλαβαίνουνε τα λόγια μας. ΝΤΕΖΗ : Κι όμως πρέπει... Δεν βλέπω άλλη λύση! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Εσύ τους καταλαβαίνεις; ΝΤΕΖΗ : Όχι, όχι ακόμα. Αλλά θα πρέπει να προσπαθήσουμε να νιώσουμε την ψυχολογία τους... Θα πρέπει ίσως να μάθουμε και τη γλώσσα τους. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ποια γλώσσα;... Αυτοί δεν έχουν γλώσσα... για άκουσέ τους! Γλώσσα το λες εσύ αυτό το μουγγανητό; ΝΤΕΖΗ : Και πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν είναι ένα είδος γλώσσας; Εσύ δεν ξέρεις γλώσσες. Δεν είσαι γλωσσολόγος! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Άστο καλύτερα... μιλάμε αργότερα γι' αυτό το θέμα. Για την ώρα, ας τσιμπήσουμε κάτι ΝΤΕΖΗ : Δεν πεινάω πια... μου κόπηκε η όρεξη... κουράστηκα. Κουράστηκα ν' αγωνίζομαι! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα, εσύ τα λες αυτά; Εσύ που έχεις περισσότερη δύναμη κι από μένα; Δεν πρέπει να τους αφήσεις να σε παρασύρουν... Εγώ, το ξέρεις, σε θαυμάζω τόσο, μόνο για την ψυχική σου δύναμη, το θάρρος σου! ΝΤΕΖΗ : Αυτό μου το'χεις ξαναπεί, δεν είναι κάτι καινούριο! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δεν το πιστεύεις ότι σε λατρεύω; ΝΤΕΖΗ : Μα, ναι, το πιστεύω. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σ' αγαπώ αφάνταστα... ΝΤΕΖΗ : Κατάντησες δίσκος γραμμοφώνου, μωρό μου! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Άκουσε, Ντέζη... πρόσεξε να δεις πώς θα τους αντιμετωπίσουμε... Θα φέρουμε στον κόσμο παιδιά... τα παιδιά μας θα κάνουνε άλλα παιδιά και... βέβαια, δεν λέω, για να γίνουν όλα αυτά θα χρειαστεί αρκετός καιρός, αλλά μπορούμε να ξαναδημιουργήσουμε την ανθρωπότητα,

εμείς οι δυο! ΝΤΕΖΗ : Να ξαναδημιουργήσουμε, εμείς, την ανθρωπότητα; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δεν είναι κάτι καινούργιο, έχει ξαναγίνει! ΝΤΕΖΗ : Ναι, τον καιρό του Νώε... με τον Αδάμ και την Εύα... Αυτοί είχαν αποθέματα πολύ μεγάλης δύναμης! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κι εμείς μπορούμε ν' αποκτήσουμε αποθέματα! Κι άλλωστε, δεν μας χρειάζονται και τόσα πολλά... Όλ' αυτά που σου είπα, θα έρθουνε μόνα τους, με τον καιρό. Φτάνει να'χουμε λίγη υπομονή. Να, τι μας χρειάζεται! ΝΤΕΖΗ : Και όλ' αυτά για να κερδίσουμε τι; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Πολλά, πάρα πολλά, φτάνει μόνο να έχουμε δύναμη... κι όχι πολύ, μια στάλα. Μια στάλα φτάνει και περισσεύει! ΝΤΕΖΗ : Δεν έχω καμιά διάθεση να κάνω παιδιά... τα βαριέμαι αφάνταστα! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα τότε, πώς θα σώσουμε τον κόσμο; ΝΤΕΖΗ : Και γιατί πρέπει να τον σώσουμε; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Μα, θέλει και ρώτημα; Γιατί στο ζητάω εγώ, Ντέζη. Πρέπει να τον σώσουμε, πρέπει! ΝΤΕΖΗ : Δεν αποκλείεται, να έχουμε εμείς ανάγκη σωτηρίας! Εμείς να είμαστε οι ανώμαλοι! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Σίγουρα θα παραμιλάς, Ντέζη, θα πρέπει να' χεις και πυρετό! ΝΤΕΖΗ : Βλέπεις γύρω σου κανένα άλλο "πλάσμα" σαν εμάς; Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Δεν θέλω να μιλάς έτσι... πάψε, Ντέζη, πάψε! ( Η Ν τ έ ζη σ τρέφει και κοι τ ά ζ ε ι π ρος όλες τ ι ς μερι έ ς , π ρος τ ους ρινόκερους που τ α κ εφάλια τ ους π αρουσιάζον τ α ι σ τους τ ο ί χους , σ την πόρ τ α , τ ο π λα τύσκαλο , σ τ α π αράθυρα , ακόμα και σ τ ι ς κουίν τ ε ς ) ΝΤΕΖΗ : Αυτοί είναι οι άνθρωποι... τους βλέπεις; Κοίτα πόσο είναι χαρούμενοι! Νιώθουνε ευδαιμονία μέσ' στο καινούργιο τους πετσί! Και δεν μοιάζουνε καθόλου τρελοί, δείχνουνε φυσιολογικότατοι. Θα πρέπει ν' αποφάσισαν να μεταμορφωθούν, ύστερα από πολύ μεγάλη σκέψη. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, σ τ αυρώνον τ α ς τ α χέρια τ ού και κοι τ ά ζον τ α ς τ η ν Ν τ έ ζη με α π όγνωση: Ντέζη, σε βεβαιώνω... Μόνο εμείς σκεφτόμαστε λογικά, μόνο εμείς έχουμε δίκιο! ΝΤΕΖΗ : Τι εγωισμός και υπεροψία! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Το ξέρεις πολύ καλά ότι έχω απόλυτο δίκιο! ΝΤΕΖΗ : Το απόλυτο δεν υπάρχει πουθενά... Το δίκιο το έχουνε οι πολλοί. Ούτε εσύ... ούτε εγώ... Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Κι όμως, Ντέζη, έχω, και το ξέρεις. Απόδειξη, όταν μιλάω, εσύ με καταλαβαίνεις! ΝΤΕΖΗ : Και τι βγαίνει μ' αυτό; Τίποτα! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Θέλεις κι άλλη απόδειξη; Σ' αγαπάω, όσο κανένας άντρας δεν αγάπησε ποτέ γυναίκα! ΝΤΕΖΗ : Απόδειξη να σου πετύχει! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αρχίζω να μη σε καταλαβαίνω, Ντέζη... Τι έπαθες, αγάπη μου; Ούτε εσύ δεν ξέρεις πια τι λες. Ο έρωτας... ο έρωτας!!! Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη απ' τον έρωτα; ΝΤΕΖΗ : Εδώ που τα λέμε, ντρέπομαι λίγο γι' αυτό που εσύ τόσο θριαμβευτικά αποκαλείς έρωτα! Είναι ένα αρρωστημένο συναίσθημα... μια έμμονη ιδέα του αντρικού φύλου, κατά βάθος τόσο αδύνατη. Όχι πως οι γυναίκες πηγαίνουνε πίσω, αλλά δεν συγκρίνεται με την πυρακτωμένη φλόγα, την κατακλύζουσα ενεργητικότητα που εκπέμπουν αυτά τα πλάσματα που βρίσκονται γύρω μας! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ενεργητικότητα, είπες; Θέλεις λοιπόν ενεργητικότητα; Ε, να λοιπόν... Πυρακτωμένη ενεργητικότητα! ( Της ασ τ ράφ τ ε ι ένα χασ τούκι )

ΝΤΕΖΗ : Ω! Αυτό ποτέ... δεν το περίμενα, ποτέ, πως εσύ... εσύ... ( Πέφ τ ε ι σ τ ην π ολυθρόνα ) Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Ω! Σύγχώρα με, αγάπη μου, συγχώρεσέ με. ( Πάει να τ η φιλήσει , αλλά εκ ε ίνη τ ρ αβ ι έ τ α ι π ίσω ) Αγάπη μου, συγχώρεσέ.με, δεν το 'θελα... Δεν ξέρω τί μ' έπιασε, πώς μου 'ρθε να κάνω κάτι τέτοιο. Παρασύρθηκα! ΝΤΕΖΗ : Είναι πολύ απλό... όταν δεν έχεις επιχειρήματα, καταφεύγεις στη βία! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: Αλίμονο! Μέσα σε λίγα λεπτά, ζήσαμε, λοιπόν, ολόκληρα είκοσι πέντε χρόνια γάμου. ΝΤΕΖΗ : Μόνον οίκτο νιώθω για σένα... αλλά, κατά βάθος, σε δικαιολογώ. Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ, ό π ως η Ν τ έ ζη κλαί ε ι : Ε, λοιπόν, το παραδέχομαι, δεν έχω πια επιχειρήματα. Τα εξάντλησα όλα. Και τώρα, εσύ πιστεύεις ότι οι ρινόκεροι είναι πιο δυνατοί από μένα, ότι ίσως είναι πιο δυνατοί και από εμάς τους δύο ενωμένους! ΝΤΕΖΗ : Ναι, το πιστεύω! Μ ΠΕΡΑ Ν ΖΕ: ΙΙάει καλά. Εγώ πάντως, ό,τι και να μου λες, στ' ορκίζομαι, εγώ, θα τους πολεμήσω... Μάρτυς μου ο Θεός, θ' αντισταθώ, δεν θα συνθηκολογήσω! ΝΤΕΖΗ, σηκώνε τ α ι , π λησιάζ ε ι τ ον Μ π ερανζ έ κα τ υ λ ί γ ε ι τ α χέρια τ η ς γύρω α π ό τ ο λαιμό τ ου: Φτωχή μου αγάπη... Θ' αντισταθώ κι εγώ μαζί σου, μέχρι το τέλος! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Θα μπορέσεις; ΝΤΕΖΗ: Δείξε μου εμπιστοσύνη... Θα κρατήσω το λόγο μου. ( Ακούγον τ α ι οι ρινόκεροι να τ ρ α γουδάνε α π αλά κα μελωδικά ) Τους ακούς; Τραγουδάνε! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δεν τραγουδάνε, μουγγανίζουν. ΝΤΕΖΗ: Όχι, τραγουδάνε... ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μουγγανίζουν, σου λέω ...Τραγούδι το λες αυτό; ΝΤΕΖΗ: Εσύ δεν ξέρεις από μουσική... τραγουδάνε και μάλιστα πολύ μελωδικά! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Το μελωδικό αφτί που διαθέτεις, να το βράσω! ΝΤΕΖΗ: Εσύ, χρυσέ μου, έχεις μαύρα μεσάνυχτα από μουσική... Κοίτα τους... άνοιξε τ' αφτιά σου, φουχαρατζίχο μου... παιζογελάνε... Χορεύουν! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Χορό το λες αυτό; ΝΤΕΖΗ: Είναι ο χορός των ρινόκερων... Κοίτα, κοίτα τι όμορφοι που είναι! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Είναι αποκρουστικός. ΝΤΕΖΗ: Δεν μ' αρέσει να μιλάς τόσο άσχημα γι' αυτούς! Με στεναχωρείς αφάνταστα! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Με συγχωρείς, δεν θα χαλάσουμε, τώρα, τις καρδιές μας για τα μούτρα τους! ΝΤΕΖΗ: Είναι σαν Θεοί! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πολύ σωστά, σαν Θεοί με κέρατα! Σαν να τα παραλές, Ντέζη μου, για κοίταξέ τους καλύτερα... ΝΤΕΖΗ: Σε τυφλώνει η ζήλεια, αγάπη μου, δεν πρέπει... συγχώρα με, συγχώρα με που στο λέω, αλλά... ( Πλησιάζ ε ι π άλε τ ον Μ π ερανζέ και π ροσ π αθεί να τ υ λ ί ξ ε ι τ α χέρια τ η ς σ το λαιμό τ ου , αλλά αυ τ ή τ η φορά τ ρ αβ ι έ τ α ι ο Μ π ερανζέ ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Βλέπω ότι οι απόψεις μας διαφέρουν εντελώς. Καλύτερα λοιπόν να σταματήσουμε τη συζήτηση! ΝΤΕΖΗ: Μη γίνεσαι τόσο... τόσο ταπεινός! ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Όταν εσύ γίνεσαι τόσο ανόητη... ΝΤΕΖΗ, σ τον Μ π ερανζέ , π ου τ η ς έχε ι γυρίσει τ η ν π λά τ η και ε ξ ε τ ά ζ ε ι τ ο π ρόσω π ό τ ου σ τον καθρέφ τ η π ροσεκ τ ι κ ά : Είναι αδύνατον να ζήσουμε πια μαζί εμείς οι δύο! ( Ο Μ π ερανζ έ συνεχίζ ε ι να ψάχνει τ ο π ρόσω π ό τ ου σ τον καθρέφ τ η . Η Ν τ έ ζη π ροχωρεί αθόρυβα π ρος τ η ν π όρ τ α )

ΝΤΕΖΗ: Έχασε κάθε ευγένεια... Τι κρίμα! Κάθε ευγένεια. ( Βγαίνει . Τη βλέ π ουμε να π ροχωρεί και να κα τ εβαίνει αργά τ η σκάλα ) ΜΠΕΡΑΝΖΕ, όπως κοιτάζεται πάντα στον καθρέφτη: Τελικά, δεν είναι και τόσο άσχημος ο άνθρωπος... Κι εδώ που τα λέμε, φιλαράκο, εσύ, δεν είσαι κι από τα πιο ωραία δείγματα! Πίστεψέ με, Ντέζη ( γυρίζ ε ι για να τ η ν δει ) Ντέζη, Ντέζη! Πού πήγες, Ντέζη; Δεν γίνεται να σου πέρασε από το μυαλό να... ( τ ρ έχ ε ι π ρος τ η ν π όρ τ α ) Ντέζη! ( Φ τ άνε ι σ το κεφαλόσκαλο , σκύβει π άνω α π ό τ ο κάγκ ελο τ η ς σκάλας ) Ντέζη, γύρνα πίσω.... πού πας; Γύρνα, μικρή μου, μη φεύγεις. Δεν πρόλαβες να βάλεις μπουκιά στο στόμα σου! Ντέζη, μη μ' αφήνεις ολομόναχο! Τι μου υποσχέθηκες πριν λίγο; Ντέζη! Ντέζη! ( Σ τ αμα τ ά ε ι να τ η φωνάζε ι , κουνάει τ α χέρια τ ου α π ελ π ισμένος και ξαναγυρί ζ ε ι σ το δωμά τ ιο ) Είναι φυσικό. Δεν μπορούσαμε πια να συνεννοηθούμε. Ένα ζευγάρι που αποφάσισε να χωρίσει. Η ζωή μας έγινε ανυπόφορη. Αλλά, δεν έπρεπε να φύγει, έτσι σαν κλέφτρα, χωρίς να μου δώσει μια εξήγηση. ( Κοι τ ά ζ ε ι γύρω τ ου ) Δεν μου έγραψε σ' ένα χαρτάκι, ούτε δύο λέξεις. Δεν φέρονται έτσι, όχι, δεν φέρονται έτσι. Τώρα απόμεινα ολομόναχος. Έρημος! ( Πηγαίνε ι και κλε ιδώνει τ η ν π όρ τ α π ροσεχ τ ι κ ά , αλλά αρκ ε τ ά θυμωμένος ) Εγώ δεν θα γίνω σαν και σας, όχι... (Κλείνει προσεκτικά και τα παράθυρα) Δεν θα με παρασύρετε, τ' ακούσατε; Ποτέ! ( Α π ευθύνε τ α ι σε όλα τ α κ εφάλια τ ων ρινόκερων ) Δεν θα σας ακολουθήσω, ούτε θα γίνω σαν και σας, γιατί δεν σας καταλαβαίνω. Θα παραμείνω αυτό που είμαι. Εγώ είμαι ανθρώπινο πλάσμα... ένας άνθρωπος! ( Πηγαίνει και κάθε τ α ι σ τ ην π ολυθρόνα ) Αφόρητη κατάσταση. Αφόρητη! Εγώ φταίω, εγώ φταίω που έφυγε, εγώ! Ήμουνα γι' αυτήν το παν, ο κόσμος ολόκληρος! Τι θα απογίνει τώρα; Δεν φτάνανε όλοι οι άλλοι, ήταν ανάγκη να βασανίζει τη συνείδησή μου κι αυτή; Τώρα περιμένω το χειρότερο. Τώρα πρέπει να περιμένω κάθε καταστροφή! Φτωχή μικρούλα! Χαμένη στο σύμπαν πλημμυρισμένο από τέρατα! Ποιος θα με βοηθήσει να την ξαναβρώ; Κανένας! Βλέπεις, δεν απόμεινε ούτε ένας... ούτε ένας! ( Νέα μουγγανη τ ά , π οδοβολη τ ά , τ ρ εχαλη τ ά και σύννεφα σκόνης ) Δεν αντέχω να τους ακούω. Θα βουλώσω τ' αφτιά μου με μπαμπάκι. ( Βάζ ει μ π αμ π άκ ι σ τ ' αφ τ ι ά τ ου και μιλάει σ τον εαυ τό τ ου σ τον καθρέφ τ η ) Δεν υπάρχει άλλη δυνατή λύση, θα πρέπει να τους πείσω. Να τους πείσω, για ποιο πράγμα; Κι ύστερα, μπορούν άραγε να ξαναμεταμορφωθούν, να ξαναγίνουν άνθρωποι; Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Αυτό θα ήταν ηράκλειος άθλος, ξεπερνάει κατά πολύ τις δικές μου δυνάμεις. Και πριν απ' όλα, για να τους πείσω, θα πρέπει να τους μιλήσω. Και για να τους μιλήσω, θα πρέπει να μάθω τη γλώσσα τους. Ή μήπως, θα 'πρεπε να μάθουν αυτοί τη δική μου γλώσσα; Αλλά, ποια γλώσσα μιλάω εγώ; Ποια είναι η γλώσσα μου; Η γλώσσα των μαύρων, των κιτρίνων, των λευκών; Μιλάω μια από τις γλώσσες των λευκών; Έτσι φαίνεται, αυτή τη γλώσσα μιλάω. Αλλά, τι θα πει μια από τις γλώσσες των λευκών; Μπορώ, μια χαρά, να πω ότι μιλάω μια γλώσσα λευκών, αφού δεν υπάρχει κανένας να με αντικρούσει! Απόμεινα ο μόνος που μιλάει αυτή τη γλώσσα. Αλλά, τι κάθομαι και λέω, τώρα. Καταλαβαίνω αυτά που λέω, καταλαβαίνω τον εαυτό μου; ( Προχωρεί π ρος τ ο κ έν τ ρο τ ου δωμα τ ίου ) Κι αν, όπως μου είπε η Ντέζη, αυτοί έχουνε δίκιο; ( Ξαναγυρίζ ε ι σ τον καθρέφ τ η ) Κι όμως, ο άνθρωπος δεν είναι κάτι άσχημο, δεν είναι κάτι αποκρουστικό! ( Κοι τ ά ζ ε τ α ι ψηλαφίζον τ α ς τ ο π ρόσω πό τ ου ) Είναι πολύ αστείο! Αναρωτιέμαι, με τι πλάσμα να μοιάζω... με ποιον; ( Τρέχε ι σ ' ένα ν τουλά π ι , βγάζ ε ι α π ό μέσα φω τογραφίε ς π ου τ ι ς κοι τ ά ζ ε ι ) Φωτογραφίες, μάλιστα φωτογραφίες! Άραγε ποιοι να είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Ο κύριος Παπιγιόν ή τάχατες η Ντέζη; Μάλλον η Ντέζη. Κι αυτός εδώ είναι ο Βοδάρ, ο Ντιντάρ ή ο Ζαν; Αλλά μπορεί να είμαι κι εγώ. ( ανα τ ρ έχε ι σ το ν τουλά π ι α π ό ό π ου βγάζ ει δύο τ ρ ε ι ς π ίνακε ς ) Ναι, τώρα αναγνωρίζω τον εαυτό μου, είμαι

εγώ, αυτός είμαι εγώ. ( Κρεμάει τ ους π ίνακ ες σ τον τ ο ί χο τ ου βάθους , δί π λα σ τ α κεφάλια τ ων ρινόκερων ) Αυτός είμαι εγώ, εγώ, εγώ! ( Μόλι ς κρεμάσει τ ους π ίνακε ς , ξ εχωρί ζουμε ό τ ι α π εικονίζουν ένα γέρο , μια χον τ ρή γυναίκα κ ι έναν άλλο άν τ ρα . Τα π ορ τ ρ έ τ α ε ίναι τ όσο άσχημα , που έρχον τ α ι σε αν τ ίθ εση με τ α κ εφάλια τ ω ν ρινόκερων π ου τ ώ ρα έχουν γίνει π άρα πολύ όμορφα . Ο Μ π ερανζέ κάνει λίγο π ίσω γ ια να τ α δει καλύ τ ερα ) Δεν είμαι όμορφος. Πάντα το 'ξερα, δεν είμαι, δα, και κανένας κούκλος ( Ξεκρεμάε ι τ ους π ίνακ ες , τ ους π ε τ ά ε ι με λύσσα σ το π ά τ ωμα και ξ αναγυρίζ ε ι σ τον καθρέφ τ η ) Αυτοί είναι πιο όμορφοι από μένα. Οι ρινόκεροι είναι πιο όμορφοι! Είχα άδικο λοιπόν! Ω, πόσο θα 'θελα να ήμουν σαν κι αυτούς! Κοίτα χάλια! Κέρατα, ούτε για δείγμα! Τι άσχημο που είναι ένα γυμνό αστόλιστο μέτωπο! Χωρίς κέρατα. Ένα δύο κερατάκια θα μου πήγαιναν πάρα πολύ! Θα τόνιζαν τα χαρακτηριστικά μου, που έχουν μια τάση να ...κρεμάνε προς τα κάτω. Αλλά, ποιος ξέρει, δεν αποκλείεται μια μέρα να μου φυτρώσουνε κέρατα. Τότε θα σταματήσω να ντρέπομαι. Θα μπορέσω να πάω κοντά τους με στολισμένο μέτωπο. Έλα όμως που δεν λένε να φυτρώσουν ( κο ι τ ά ζ ε ι τ ι ς π αλάμε ς τ ου ) Για κοίτα χέρια... σαν ζυμάρι! Άραγε, θα'χω την τύχη να βγάλουνε αργότερα ρόζους, έστω λέπια, το ίδιο κάνει! ( Βγάζ ε ι τ ο σακάκ ι τ ου , ξ εχουμ π ώνει τ ο π ουκάμισο και κοι τ ά ζ ε ι τ ο σ τ ήθος τ ου σ τον καθρέφ τ η ) Αηδία... σκέτη αηδία, έχω τόσο πλαδαρό δέρμα, άσε, αυτή την αποκρουστική ασπρίλα με τις αραιές τριχούλες. Δεν ήταν να είχα κι εγώ ένα δέρμα σκληρό σαν πετσί, μ' αυτό το υπέροχο βαθύ κιτρινοπράσινο χρώμα! Να είχα την αμόλυντη κι άσπιλη γυμνότητά τους και όχι αυτές τις απαίσιες τρίχες! ( Ακούει τ ους βρυχηθμούς ) Πάντως, τα τραγούδια τους σε γοητεύουν... βέβαια είναι λίγο πρωτόγονα, αλλά δεν πειράζει, είναι τόσο σαγηνευτικά! Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να τραγουδήσω σαν κι αυτούς. ( Προσ π αθεί να τ ους μιμηθεί ) Α... α.... α... α... Μουουουου... Όχι, όχι! Είμαι τόσο φάλτσος! Τραγουδάω τόσο υποτονικά. Μου λείπει το ταμπεραμέντο, η ζωντάνια τους! Δεν καταφέρνω να μουγγανίσω σαν κι αυτούς, τσιρίζω! Α... α... α.... μουου! Τσιρίζω σαν μυξιάρικο... Άλλο να τσιρίζεις κι άλλο να μουγγανίζέις... Το μουγγανητό έχει άλλη χάρη! Ω! Τώρα ξανάρχισε να με τυραννάει η συνείδησή μου. Τι βάρος! Έπρεπε να τους ακολουθήσω την κατάλληλη στιγμή. Αλλά, πόύ μυαλό! Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα. Αλίμονο... είμαι ένα τέρας. Τι λέω, τερατούργημα! Αλίμονο, ποτέ μου δεν θα καταφέρω να γίνω ρινόκερος... ποτέ! ΙΙοτέ! Θα το 'θελα τόσο... Θά το 'θελα ψυχή τε και σώματι, αλλά δεν μπορώ πια ν' αλλάξω, δεν γίνεται. Τι ντροπή! Δεν μπορώ, πια, ούτε στον καθρέφτη να κοιταχτώ. ( Γυρίζ ε ι τ η ν π λά τ η τ ου σ τον καθρέφ τ η ) Τόση ασχήμια δεν υποφέρεται. Αλίμονο σε κείνον που θέλει με το στανιό να διατηρήσει την ιδιομορφία του. ( Τινάζ ε τ α ι α π ό τομα ) Ε, λοιπόν, τόσο το χειρότερο! Θα πολεμήσω ενάντια σ' όλο τον κόσμο. Η καραμπίνα μου, πού είναι η καραμπίνα μου; ( Γυρίζ ε ι π ρος τ ο μέρος τ ου τ ο ίχου , π ου φαίνον τ α ι π άν τ α τ α κ εφάλια τ ω ν ρινόκερων και ουρλιάζ ε ι με όλη τ ου τ η δύναμη ) Ενάντια σ' όλον τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σ' όλο τον κόσμο... δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω... Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος... και μέχρι να 'ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω!... ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΑΣ!

ΤΕΛΟΣ